-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
สารบัญ
INTRO (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41070.msg2627770#msg2627770) เร่ร่อน1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41070.msg2627790#msg2627790) เร่ร่อน2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41070.msg2628592#msg2628592) เร่ร่อน3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41070.msg2632205#msg2632205) เร่ร่อน4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41070.msg2634846#msg2634846) เร่ร่อน5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41070.msg2636676#msg2636676) เร่ร่อน6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41070.msg2639531#msg2639531) เร่ร่อน7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41070.msg2642765#msg2642765) เร่ร่อน8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41070.msg2647049#msg2647049) เร่ร่อน9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41070.msg2651735#msg2651735) เร่ร่อน10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41070.msg2655791#msg2655791) เร่ร่อน11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41070.msg2658773#msg2658773) เร่ร่อน12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41070.msg2663496#msg2663496) เร่ร่อน13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41070.msg2670951#msg2670951) เร่ร่อน14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41070.msg2681509#msg2681509) เร่ร่อน15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41070.msg2689701#msg2689701) เร่ร่อน16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41070.msg2697979#msg2697979) เร่ร่อน17.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41070.msg2708006#msg2708006) เร่ร่อน17.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41070.msg2711387#msg2711387) เร่ร่อน18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41070.msg2735951#msg2735951) เร่ร่อน19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41070.msg2744945#msg2744945) เร่ร่อน20 END (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41070.msg2757687#msg2757687)
รักเร่ร่อน...ของคนจรจัด
“ขอ...หิว...”
“กรี๊ดดดด อย่ามาจับฉันนะ”
ผมหันไปมองที่มาของเสียงวี๊ดว๊ายขณะยืนรอหมูปิ้งอยู่ริมฟุตบาทแล้วก็เจอเข้ากับหญิงสาวในวัยทำงานที่สะบัดตัวอย่างหวาดกลัวปนรังเกียจให้หลุดออกจากชายร่างสูง...สูงมากทีเดียวแหละจากการคาดคะเนน่าจะประมาณร้อยเก้าสิบเซนติเมตรขึ้นไป ตัวดำสกปรกมอมแมม ผมสีดำสนิทกระเซอะกระเซิงแลดูเกรอะกรังเหมือนรังนกไม่มีผิด ไหนจะบอดี้สูทที่ใส่ โอ้วววว ไม่นะอย่าเรียกมันว่าสูทเลย มันก็แค่เสื้อที่ ‘เคย’ เป็นสูทต่างหาก ตอนนี้มันก็ไม่ต่างอะไรกับเสื้อกันหนาวกันลมกันร้อนกันแดด ผมว่ามันน่าจะผ่านสมรภูมิมาทุกฤดูกาลเลยล่ะเพราะสีดำของเนื้อผ้ามันกระด่างกระดำจนทำให้ผมสงสัยว่าสีดำๆของมันนั่นคือสีของเนื้อผ้าหรือว่าคลาบไคลอย่างอื่นกันแน่ ส่วนด้านในเป็นเสื้อยืดคอวีสีอะไรผมไม่อาจคาดเดาได้มีรอยขาดเป็นรูพรุนเหมือนหนูแทะ กางเกงแสล๊คอย่างคนวัยทำงานใส่เวลานี้ตรงชายของกางเกงมันขาดวิ่นหลุดลุ่ย เท้าเปล่าที่เดินโซเซทั้งกร้านบวมและดำ แน่ล่ะ เดินไปบนคอนกรีตร้อนๆโดยปราศจากรองเท้านี่
ทุกอย่างที่ผมเห็นทำให้สรุปได้ว่าชายร่างสูงคนนี้เป็น ‘คนจรจัด’ ซึ่งสำหรับผมแล้วมันฟังดูไม่ค่อยดีเลยมักจะเรียกคนพวกนี้ที่พบเห็นว่า ‘คนเร่ร่อน’ เสียมากกว่า
แต่จะเป็นคนเร่ร่อนที่มีสติสัมปชัญญะครบถ้วนหรือเปล่านั่นเป็นอีกเรื่องที่ผมไม่สามารถคาดเดาได้
ถัดจากผู้หญิงคนนั้นที่เขาเข้าไปดึงชายเสื้อ เขายังพยายามจะเข้าไปขออาหารจากคนที่เดินผ่านไปมาบนฟุตบาทด้วยเสียงกระท่อนกระแท่น แต่ก็เหมือนเดิมทุกคนล้วนแต่เดินหนีและด่าทอ บางคนผลักชายเร่ร่อนคนนั้นล้มลงไปเลยก็มี
นี่แหละหนา...ไม่มีใครอยากข้องแวะกับคนเร่ร่อนหรือที่หลายๆคนเหมาสรุปเรียกว่า ‘คนบ้า’ หรอกนะ
ทุกคนล้วนแต่กลัวและหลีกหนีคนเหล่านี้ทั้งนั้น
“หมูปิ้งได้แล้วค่า” เสียงแม่ค้าและถุงหมูปิ้งที่ยื่นมาทำให้ผมละสายตาจากชายเร่ร่อน
‘คนเล็กของแม่จำไว้นะลูก คนเร่ร่อนเขาก็คน ภายนอกเขาอาจจะดูน่ากลัวไม่น่าเข้าใกล้แต่ยังไงเขาก็คนเหมือนเรา แค่ความโชคดีเขาน้อยกว่า’
“ป้าครับ ขอแบบนี้อีกชุดนึงนะครับ”
เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นค่าาาาาาาาาา (เพื่อป้องกันการดอง 55) เรื่องนี้ได้แรงบรรดารใจมาจากแม่ที่ชอบช่วยเหลือคนเร่ร่อนแถวบ้านค่ะเลยจุดประกายความคิดขึ้นมา 55 ถ้ามีส่วนไหนที่ผิดพลาดกราบขออภัยด้วยค่ะ
เป็นกำลังใจให้เค้าด้วยนะตะเองงงงงงงงงงงงงงง :3123: :L2:
เนื้อเรื่องมีต่อๆข้างล่างนะคะ
-
จิ้มมมม เรื่องใหม่ :katai2-1:
-
คนเร่ร่อนผู้นั้น ไม่ใช่ว่ามาเพื่อตามหาคู่แท้ ที่ไม่ดูคนเพียงภานนอก อะไรเทือกนั้นใช่มั้ย
ไม่ก็ค้นหาคนไปให้ เจ้านายประมาณนั้น
-
ซื้อเผื่อคนเร่ร่อนคนนั้นใช่ป่าว
ปล.ลงกฎไม่ครบจ้า ^^
-
เนื้อเรื่องน่าสนใจทีเดียว
นายเอง(?)นิสัยน่ารักเชียว
-
เร่ร่อน1
ผมชื่อ ‘ปุญมนัส’ ชื่อนี้ปู่เป็นคนตั้งให้แปลว่า ‘มีใจสะอาด’ ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่านิสัยผมเป็นอย่างชื่อหรือเปล่าแต่เพื่อนๆชอบบอกว่าผมใจดีขี้ใจอ่อน ไอ้ใจดีนี่ไม่รู้ แต่อีใจอ่อนนี่แน่ๆจำได้ว่าช่วงเรียนมหาวิทยาลัยไม่ว่าเพื่อนหรือรุ่นพี่รุ่นน้องขอร้องให้ช่วยอะไรผมก็ไม่เคยจะปฏิเสธได้สักหน
ชื่อเล่นของผมคือ ‘คนเล็ก’ ผมถามแม่ว่าทำไมผมต้องชื่อคนเล็กไม่เห็นคล้องจองกับพี่ชายของผมทั้งสองคนเลยที่ชื่อ ไมล์กับเมตร แม่บอกว่าพ่ออยากได้ชื่อที่ขึ้นต้นด้วย ม.ม้า และมีความหมายไปในทางเดียวกันกับพี่ชายแต่ยังหาชื่อที่ถูกใจไม่ได้เลยเรียกกันว่าคนเล็กๆไปก่อนเพราะว่าผมเป็นลูกชายคนสุดท้องของบ้าน (พ่อแม่ผมตกลงกันว่าจะมีลูกแค่สามคน) สุดท้ายก็เลยเรียกคนเล็กมาตลอดจนถึงทุกวันนี้
บ้านเกิดผมอยู่ระยองอาศัยอยู่ตั้งแต่เกิดจนถึงอายุ 17 ปีก่อนได้เข้าไปเป็นเด็กเทพในเมืองใหญ่เพราะสอบติดมหาวิทยาลัยที่นั่นพอเรียนจบก็ผันตัวมาอยู่ที่จังหวัดนครสวรรค์เนื่องจากเพื่อนชวนมาทำงาน
แล้วนี่ก็เป็นวันแรกของการทำงาน ถือว่าเป็นงานที่โอเคเลยทีเดียว
ผมกับเพื่อนเช่าคอนโดอยู่คนละห้อง อย่าถามว่ารวยหรอหรือว่าโกส่วนตัวสูงทำไมถึงไม่แชร์ห้องอยู่ด้วยกัน ทั้งหมดไม่ใช่เหตุผลที่เราแยกห้องกันแต่เพื่อนผมมันอยู่กับแฟน ผมที่ไม่อยากจะไปเป็นกระดูกหรือก้างขวางคอใครเลยเช่าอยู่อีกห้อง ตอนแรกพ่อและพี่ชายโวยวายจะเอาตัวผมกลับระยองให้ได้แต่ถ้าผมกลับไปทำงานที่ระยองไม่พ้นได้ไปทำงานบริษัทพ่อแน่ๆหรือถ้าผมไม่ยอมจริงๆพ่อก็จะเป็นคนหาให้ซึ่งก็อีกนั่นแหละไม่พ้นคำว่าเด็กเส้นอยู่ดี ผมอยากเจอรสชาติของความยากลำบากของนักศึกษาจบใหม่
ผมเลยต้องใส่ลูกอ้อนลูกขออยู่นานกว่าพ่อจะยอมให้ผมมาทำงานกับเพื่อน ดีนะที่ผมมีแม่หนุนหลัง นี่แหละข้อดีของการเป็นลูกคนเล็กโดนตามใจตลอดอ้อนนิดอ้อนหน่อยก็ใจอ่อนกันทั้งบ้านแล้ว ไหนจะเรื่องบริษัทที่มีพี่ชายดูแลผมเลยไม่ต้องรับภาระได้ทำในสิ่งที่อยากทำ จำได้ว่าพี่ไมล์กับพี่เมตรเรียนจบปุ๊บก็โดนลากคอเข้าบริษัททันทีไม่มีสิทธิ์อุทธรณ์
สุดท้ายผมก็ได้มาทำงานที่จังหวัดนครสวรรค์ ยะฮู้วววววว
เมืองสี่แคว แห่มังกร พักผ่อนบึงบอระเพ็ด ปลารสเด็ดปากน้ำโพ!!!
“ไอ้เล็กจะออกไปข้างนอกหรอ” ไอ้ปอนด์เพื่อนสนิทที่ผมขนผ้ามาทำงานกับมันโผล่เปิดประตูห้องฝั่งตรงข้ามออกมาถาม อื้อหืออออ ทั้งกายมีผ้าเช็ดตัวพันเอวอยู่ผืนเดียวผมโอเค แต่รอยข่วนที่อกกับรอยแดงจางๆที่ต้นคอผมไม่โอเคเท่าไหร่
อิจฉาอ่ะ!! เมียมันร้อนแรงเว่อออออออออ
“เออ จะไปหามื้อเย็นแถวนี้แหละ” แถวนี้ก็คือร้านอาหารตามสั่งใต้คอนโดนี่แหละครับ
“ฝากสอง”
“ถึงขั้นหมดแรงออกไปหาข้าวกินไม่ได้เลยหรอมึง” ผมแซว ทุกทีแหละทำการบ้านกับเมียทีไรแบบนี้ตลอด มันยิ้มกริ่มยักคิ้วกลับมา
“อิจฉาอ่ะดิ๊!!”
“ไม่โว้ยยยย อยู่โสดๆแบบนี้แหละ”
“ให้จริง ถึงมึงจะชอบผู้ชายแต่ก็ใช่จะหาคนจริงใจไม่ได้นะโว้ยย อย่าปิดตัวเองดิ”
ผมพยักหน้าอย่างขอไปทีก่อนโบกมือว่าจะไปแล้ว ผมก็อยากมีนะไอ้คนรักเนี่ยแต่มันหาง่ายซะเมื่อไหร่ไอ้คนจริงใจรักเราจริง ยิ่งผมมีรสนิยมแบบนี้จะหาคนรักจริงยิ่งยาก ไอ้ความสัมพันธ์แบบข้ามคืนก็ไม่ใช่แนวผมซะด้วย ดูจากรูปร่างผอมบางสูงร้อยเจ็ดสิบห้ากล้ามก็ไม่มีอย่างคนอื่นเขา หน้าตาก็กระแดะไปทางแม่ซะส่วนใหญ่แบบผม คบเล่นๆไปก็มีแต่เสียกับเสีย ของเก็บไว้ให้คนที่ผมคิดว่าใช่ถ้าชาตินี้ไม่เจอก็เก็บไว้ให้เนื้อคู่ที่รออยู่ชาติหน้าแล้วกัน
“กระเพราะไข่ดาวสี่กล่องครับ” ผมสั่งข้าวสิ้นคิดเสร็จก็วิ่งเหยาะข้ามถนนทางรถสวนไปยังเซเว่น-อีเลเว่นอีกฝั่งเพื่อเข้าไปซื้อนมกับน้ำผลไม้ที่หมดตู้เย็นเข้าไปกักตุนไว้ ผมต้องดื่มนมทุกเช้าและน้ำผลไม้ก่อนนอน แม่ผมให้ดื่มมาตั้งแต่เด็กๆเลยกลายเป็นความเคยชิน
ผมปิดตู้บรรจุเครื่องดื่มตรงหน้าเมื่อได้น้ำผลไม้กล่องใหญ่กับนมขวดขนาดหนึ่งกิลอนแล้วเปิดเข้าไปใหม่เพื่อหยิบน้ำเปล่าขวดใหญ่มาหนึ่งขวด ชำระเงินเสร็จก็ข้ามถนนกลับไปเพื่อไปเอาข้าวแต่ก่อนจะเดินกลับคอนโดผมเลี้ยวเข้าไปซอยที่ตั้งแต่ต้นยันท้ายซอยเป็นร้านขายผ้าทั้งหมด พอถึงสุดซอยก็เลี้ยวซ้ายผ่านตึกแถวสามห้องจะมีตรอกแคบๆเพียงเดินต่อแถวเข้าได้ทีละคนลึกเข้าไปประมาณสักหนึ่งร้อยเมตรจะเป็นทางตัน
ผมไม่ได้เดินเข้าไปในตรอกแค่หยิบข้าวออกจากถุงมาหนึ่งกล่องวางลงบนพื้นปูนซีเมนต์ตามด้วยน้ำเปล่าขวดใหญ่วางไว้คู่กัน เพ่งมองเข้าไปยังตรอกทั้งแคบทั้งมืดและมีกลิ่นเหม็นอับชื้นเห็นเงาตะคุ่มๆให้รู้ว่ามีคนอยู่ผมก็เปล่งเสียงตะโกนเข้าไป
“นาย!! ฉันเอาข้าวมาให้นะ!!”
“...” ถึงไม่มีเสียงตอบกลับมาแต่เงาเคลื่อนไหวให้รู้ว่าคนด้านในรับรู้ก็ให้ผมยิ้มบางออกมาได้
“ฉันวางไว้ตรงนี้นะ รีบกินล่ะวางไว้นานๆเดี๋ยวมดขึ้น” ผมตะโกนเข้าไปอีกครั้งก่อนจะเดินกลับทางเดิมเพื่อกลับห้องพัก เดินมาถึงปากซอยที่เดินทะลุออกมาเมื่อครู่ก็หันไปมองอีกครั้งก่อนจะเดินเข้าไปในซอยร้านผ้าเพื่อกลับห้องพักจริงๆสักที
ผมเอาอาหารมาให้ชายเร่ร่อนวันนี้ก็วันที่สามแล้ว ผมจะเอาข้าวมาให้เขาทุกเย็น แม้ผมจะสงสารแต่ก็มีขอบเขตพอที่จะเซฟความปลอดภัยของตัวเองด้วย บอกตรงๆว่าผมไม่กล้าจะเข้าไปให้เขาข้างในตรอกนั่น ยอมรับว่ากลัวก็เขาน่ากลัวจริงๆตัวสูงใหญ่ขนาดนั้นถ้าทำอะไรขึ้นมาผมคงสู้แรงไม่ได้
ผมยังจำวันที่ให้ข้าวเหนียวหมูปิ้งให้ชายเร่ร่อนคนนั้นได้ ตอนนั้นเขาอยู่ริมฟุตบาทเพิ่งโดนเด็กมัธยมผลักล้มก้นจ้ำเบ้าลงไปนั่งกับพื้น เอาจริงๆผมว่าเพราะเขาไม่ค่อยมีแรงมากกว่าถ้าร่างกายแข็งแรงปกติคงไม่ล้มได้ง่ายๆแบบนี้
ผมเดินเข้าไปหยุดยืนตรงหน้าก่อนยื่นถุงหมูปิ้งไปให้ เขาเงยมองหน้าก่อนจ้องมาที่ถุงหมูปิ้งแล้วกระชากมันออกไปจากมือผมชันตัวลุกขึ้นก่อนวิ่งหายเข้าไปในซอยผ้า
ตกเย็นฝนเกิดตกระหว่างเดินออกมาจากธนาคารหลังจากไปถอนเงินมา ผมเลยเข้าไปหลบฝนหน้าตึกแถวห้องหนึ่งหันซ้ายแลขวาเพื่อหาทางกลับห้องโดยให้ตัวเองเปียกน้อยที่สุดเพราะดูท่าฝนบ้านี่คงตกอีกนาน
แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อเห็นเงาตะคุ่มผลุบๆโผล่ๆอยู่ตรงซอกตึกที่ผมจำได้ลางๆว่าเป็นทางตัน พอมองดีๆหัวใจก็กระตุกวาบ
ชายเร่ร่อนที่ผมให้หมูปิ้งเมื่อเช้าอยู่ในท่าคลานเข่าแหงนหน้าขึ้นอ้าปากแลบลิ้นออกมาเพื่อรับน้ำฝนที่ไหลลงมาจากกันสาด
ผมรู้สึกหดหู่กับภาพที่เห็นเหลือเกิน
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาผมก็เอาอาหารมาให้ทุกเย็นที่ตรอกนี้ ตอนแรกกลัวว่าเขาจะไปที่อื่นแล้วหรือเปล่าแต่ก็โล่งใจที่ยังอยู่ที่เดิม ถึงตรอกนี้จะเหม็นอับแต่ก็มีหลังคาจากตึกสองฝั่งเกยกันพอจะเป็นที่หลบแดดหลบฝนได้
เฮ้อ ผมคงช่วยเขาได้เพียงเท่านี้
“ไปนานจังวะ”
“แวะไปธุระนิดหน่อย” ผมส่งถุงข้าวไปให้ไอ้ปอนด์ก่อนชะโงกหน้าผ่านไหล่เข้าไปในห้อง
“พิณอ่ะ”
“อาบน้ำอยู่”
ผมพยักหน้า ดูแล้วระหว่างผมไปต้องมีซัมติงเกิดขึ้นอีกยกแน่ๆ ถ้าไม่ป้องกันดีๆเชื่อผมสิไม่เกินปีนี้ไอ้ปอนด์ได้เป็นพ่อคนแบบไม่ได้ตั้งตัวแหงๆ
“ธุระที่ว่าของมึงนี่อะไรวะ”
“ก็แวะเอาข้าวไปให้คนเร่ร่อน” ผมบอกมันไปก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้องปิดบัง
“คนตัวใหญ่ๆนั่นอ่ะนะ”
“อืม”
“ระวังตัวด้วยนะเว้ย กูไม่ได้รังเกียจนะ แต่ของอย่างนี้มันไม่แน่ไม่นอน”
“รู้แล้วน่า”
“ใจดีตลอดเลยน้าน้องคนเล็กเนี่ย” มันส่งมือมาโยกหัวผมพร้อมล้อเลียน ผมปัดมือมันออกพลางแยกเขี้ยวใส่
“ฮ่าๆ ได้ยินแม่บ้านพูดกันว่ามาอยู่แถวนี้ได้สองอาทิตย์แล้วนี่หว่าก่อนเราจะย้ายมาอยู่อีก”
“อืม กูสงสารเขาว่ะแต่คงช่วยได้เท่านี้”
“เท่านี้ของมึงนี่ก็ดีกว่าคนอื่นๆแล้ว ให้อะไรก็ไม่เหมือนใช้ชีวิตโว้ย มึงให้มันได้อิ่มท้องทุกวันแบบนี้ก็เหมือนต่อชีวิตให้แล้ว โอ้โห สร้างบุญครั้งใหญ่นะเนี่ย ฮ่าๆ”
เซ็งมัน!! พูดอะไรเป็นเล่นตลอด!!!
“คุยกับมึงแล้วปวดกบาลเข้าห้องดีกว่า”
ผมเข้าห้องมาได้ก็จัดการเอาข้าวจากหล่อเทลงจานเทน้ำเปล่าหนึ่งแก้วก่อนมานั่งกินหน้าทีวี ดูรายการโปรดเสร็จก็เข้าไปอาบน้ำขึ้นมานอนอ่านหนังสือเล่นบนเตียงจบไปได้สองบทก็ปิดไฟนอน
ถึงจะหลับตาลงแล้วผมก็ยังอดคิดไปถึงชายเร่ร่อนคนนั้นไม่ได้
ดูจากท่าทางแล้วไม่น่าจะใช่คนสติไม่ดี คนติดยาอะไรแบบนั้น แต่จะว่าเป็นคนปกติเร่ร่อนไม่มีที่อยู่ก็ไม่ใช่อีก แววตาที่ซ่อนอยู่ภายใต้ใบหน้ามอมแมมกลับดูว่างเปล่า
มันต่างจากแววตาของคนเร่ร่อนทั่วไปที่ผมเคยเห็น ความเศร้า หมดหวัง หว่าเหว่ ผมไม่เห็นในดวงตาคู่นั้นเลย
แววตาคู่นั้นไม่สะท้อนอะไรเลย...นอกจาก ‘ความว่างเปล่า’ จริงๆ
ขอบคุณผู้อ่านทุกคนที่ให้ความสนใจกับนิยายเรื่องนี้ ดีใจค่ะ ดีใจ :impress2:
ตอนต่อไปมาลงพรุ่งนี้นะคะเพราะศุกร์-อาทิตย์ติดสอบมาลงไม่ได้ :katai4: :katai4:
-
o13 o13 o13
-
น่าสงสารเขาเนอะ
-
คนเล็กน้ำใจงาม *A*
-
ไม่เดาอะไรดีกว่า
แต่คนเล็กเป้นคนดี มีน้ำใจ ก้น่าจะเจอใครดีๆ ที่ตัวเองรอมานานล่ะกัน
-
เดาไม่ออก อ่ะ โดนลวงมาทำร้ายแล้วแบบความจะเสื่อมอะไรแบบนี้เปล่าก็ไม่รู้
แต่คนเล็กใจดีมากกก
-
:z1: น่าลุ้นนะคะนี่ว่าจะมีพลิกผันอะไรรึเปล่า หุหุ
"ความว่างเปล่า" งั้นสินะ ...ความว่างเปล่า...
-
คนเล็กใจดีมาก ๆ เลย
-
จะรอนะฮ้าบบบบบ o13 o13
-
ใจดีก็ขอให้เจอคนดีๆ ^^ :mew1:
-
ออกแนวตามหารักแท้หรือเปล่าเนี้ย
-
จิตใจงดงามมาก
-
ชอบอ่ะ จะรอติดตามนะคะ :katai2-1:
-
ชอบมากๆๆๆๆๆๆค่ะ
เอาอีกกกกกกก :hao7: :hao7:
-
หลงรักเรื่องนี้ซะแล้ว
-
เรื่องน่าสนใจนะเนี่ย
คนเร่ร่อนน่าจะความจำเสื่อม แต่ความจริงเป็นพระเอกหล่อรวย ป่าวหว่า
-
คนเล็กใจดี๊ ใจดี :oo1: คิดว่านายคนเร่ร่อนต้องมีเบื้องหลังอะไรบ้างแหละนะ
รอติดตาม~
-
เรื่องนี้น่ารักจัง นายเองใจดีมากจริงๆ
ว่าแต่ขายผ้าทั้งซอยนี่คุ้นๆ นะ
-
มาตามด้วยคนครับ คนเล็กใจดีจังน้อ
-
อ่า ภาษาสวย พล็อตเรื่องน่าสนใจมากเลยค่ะ
คนเล็กเป็นคนดีจริงๆแหละนะ อืมมม
รอตอนต่อไปค่ะ ไม่ค่อยกล้าเดาอะไรเลยอ่า(เพราะเดาไม่ออก กร๊ากกก)
-
o13 ให้คนเล็ก
-
มาต่อเร็วๆนะคะ เรื่องน่าสนใจมากกกกก
-
กำลังมันส์...
-
:z13:
-
o13 o13 o13
-
น่าติดตาม รออ่านตอนต่อไปจ้า o13
-
สนุกมากค่ะ อ่านแล้วแบบ...ไม่อยากให้จบตอน
-
น่าติดตามค่ะ มารอตอนต่อไปน้าาาาาา :katai2-1:
ปล.แอบคิดว่าอาจจะเป็นตำรวจมาแอบซุ่มจับผู้ร้าย555555555555555555
-
เข้ามารอคนเล็กครับ
-
สุดยอด น่าอ่านต่อมากๆ
-
คนเร่ร่อนดูมีปริศนาเยอะจัง ตั้งแต่อยู่ในชุดสูทละ
รออ่านต่อจ้า
-
คนเรร่อน แต่จากสูทที่ใส่ดูท่าคงจะไม่เร่ร่อน (?)
คงมีอะไรสักอย่างทำให้กลายเป็นแบบนี้แน่ๆ เลย
คุณคนเล็กก็แสนใจดี๊ใจดี o13
บางทีความใจดีของคนเล็กอาจจะช่วยให้คนเร่ร่อนกลายมาเป็นคนปกติก็ได้นะคะ
5555 คิดไปโน่นแน่ะค่ะ
รอติดตามตอนต่อไป สู้ๆ ค่า
-
รออ่านจ้า
-
เร่ร่อน2
เมื่อคืนพายุฤดูร้อนเข้า ฝนตกหนักและลมกรรโชกแรง
ดูจากพยากรณ์อากาศคาดว่าจะตกหนักอย่างนี้ไปอีกร่วมอาทิตย์
ยังดีที่ฝนตกหนักเฉพาะกลางคืน การดำเนินชีวิตเลยไม่แย่สักเท่าไหร่
วันนี้ก่อนไปทำงานผมเลยรื้อเสื้อแจ๊คเก็ตแขนยาวตัวที่คิดว่าหนาและใหญ่ที่สุด แต่โถ่ถัง...ผมตัวแค่นี้จะใช้ได้ที่ไหนกันชายเร่ร่อนคนนั้นสูงร้อยเก้าสิบกว่าเชียวนะ เฮ้ออ เอาเถอะ เดี๋ยวลองไปขอเสื้อเก่าๆของไอ้ปอนด์แล้วกันมันสูงประมาณร้อยแปดสิบสามแถมลำตัวก็ใหญ่กว่าผมน่าจะถูไถพอใส่กันได้
แต่จะไปรบกวนมันตอนเช้าๆแบบนี้ก็เกรงใจ
เอาไว้เจอกันที่ทำงานค่อยบอกมันแล้วกันงั้นเดี๋ยวค่อยเอาไปให้เขาพร้อมข้าวมื้อเย็น
ผมตรงไปยังนิสสันมาร์ชสีขาวที่จอดอยู่ใต้คอนโด ผมกับไอ้ปอนด์ไม่ได้ไปทำงานพร้อมกัน มันมีรถส่วนตัวอีกคันเป็นรุ่นซีอาร์วีก่อนไปทำงานมันต้องแวะไปส่งพิณที่ทำงานธนาคารในห้างสรรพสินค้าเสียก่อนถึงจะวนรถมาที่ทำงาน มีบ้างบางวันพิณต้องไปเป็นวิทยากรให้กับนักศึกษาตามมหาวิทยาลัยจะขับรถไปเองแล้วไอ้ปอนด์จะติดรถมากับผม
“เล็กหัวหน้าเรียกพบแน่ะ” ผมยกมือสวัสดีพี่เกรียงก่อนขอบคุณแล้วขอตัวเข้าไปพบหัวหน้า มาแต่เช้าเชียวนะครับให้ผมดื่มกาแฟนั่งสูดหายใจเอาแอร์ของบริษัทเข้าปอดก่อนสักนิดก็ยังดี
ว่าแต่เรียกพนักงานฝึกหัดอย่างผมไปทำไมนะ หวังว่าคงไม่ไล่ออกทั้งที่เพิ่งทำงานได้อาทิตย์เดียวหรอกนะคราวนี้ได้โดนเรียกตัวกลับระยองแบบไม่ต้องรอขอวีซ่าเลย
“สวัสดีครับหัวหน้าเรียกหาผมหรือครับ”
“นั่งสิ”
ผมนั่งลงก่อนที่หัวหน้าจะพูดถึงงานใหญ่ที่เข้ามา ประเด็นหลักๆคือผมต้องย้ายทีมไปช่วยงานอีกแผนกซึ่งเป็นงานด่วนงานยักษ์ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปอาจจะต้องกลับดึกสักหน่อย แล้วผมจะค้านอะไรได้นอกจากรับคำและทำงานนี้อย่างสุดความสามารถ ผมเพิ่งเข้ามาทำงานได้หนึ่งอาทิตย์ยังไม่ผ่านโปรด้วยซ้ำ
แต่หัวหน้าบอกไม่ต้องกังวลจะบวกค่าทำงานล่วงเวลาให้
สำหรับผมเรื่องเงินไม่ใช่ปัญหาใหญ่ ไม่ใช่เพราะผมรวย ผมแค่อยากจะทำงานให้ดีเพื่อพิสูจน์ตัวเองนำความรู้ที่ได้ตรากตรำร่ำเรียนมาตลอดสี่ปีมาช่วยพัฒนาองค์กรให้เติบโตก้าวหน้า ถ้าทำได้ผมคงภูมิใจในตัวเองไม่น้อย
ออกจากห้องหัวหน้ามาผมก็กลับมานั่งทำงาน ทักทายไอ้ปอนด์พลางบอกเรื่องเสื้อผ้าว่าจะเข้าไปค้นตู้มันเย็นนี้ด้วย มันหัวเราะแหะๆกลับมา
“โทษทีว่ะ เมียเพิ่งโละเสื้อผ้าเก่ากูไปบริจาคเมื่อวันก่อนนี้เอง”
แล้วผมจะพูดอะไรต่อได้ เฮ้อออ ถือเป็นช่วงดวงตกของนายแล้วกันนะชายเร่ร่อน เอาไว้กลับไปเยี่ยมบ้านแล้วนายยังอยู่จะไปรื้อเสื้อพี่ชายมาให้แล้วกัน
ความจริงตรอกที่เขาอาศัยอยู่มันก็พอหลบฝนหลบพายุได้ แต่คงหนีไม่พ้นปลายฝนที่มาตามแรงลมเสื้อผ้าเขาคงมีกลิ่นอับชื้นไม่น้อย ผมกลัวมันจะส่งกลิ่นเหม็นซ้ำยังขึ้นราด้วยนะสิถ้าเขาไม่จัดการกับมันให้ดี
ตกเย็นเลิกงานผมขับรถกลับคอนโดตามปกติ อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดลำลองเสื้อยืดกางเกงขาสั้นสบายๆก่อนออกมาหาซื้อข้าวเย็นทาน ผมไม่ชอบมานั่งเบียดเสียดในร้านอาหารที่มีเสียงช้งเช้งล้งเล้งมันทำให้ผมหูอื้อไม่เจริญอาหารแต่ถ้าเป็นงานเลี้ยงสังสรรค์กับเพื่อนหรือครอบครัวอันนั้นพอได้ ผมชอบซื้อไปทานในห้องมากกว่า ทานข้าวไปดูทีวีไปหรือไม่ก็ฟังเพลงคลอมันเป็นช่วงเวลาผ่อนคลายหลังเลิกงานที่ผมชอบทำ
วันนี้มีตลาดนัดถนนคนเดินผมเห็นจากแผ่นป้ายโฆษณาเลยเอารถออกแทนที่จะเดินไปซื้อข้าวเหมือนทุกครั้ง ถึงผมจะอยู่ในเมืองเช่นเดียวกับตลาดนัดถนนคนเดินแต่ผมอยู่คอนโดแถวอุทยานสวรรค์หรือที่คนพื้นเพเรียกว่าหนองสมบุญ ส่วนตลาดนัดถนนคนเดินอยู่ไปทางริมแม่น้ำเจ้าพระยาคาดว่าถ้าเดินไปคงเหนื่อยจนลมจับก่อนได้เดินตลาดนัดเป็นแน่
มาถึงผมก็ไม่ผิดหวังทั้งของกินเสื้อผ้าหรือข้าวของเครื่องใช้มีครบครัน ผมมาครั้งแรกตั้งแต่มาเยือนจังหวัดนี้ จากที่สังเกตส่วนมากจะเป็นเด็กวัยรุ่นซะมากกว่าที่มาเดินเที่ยวทั้งชุดนักเรียน นักศึกษา ชุดไพรเวทก็มีแต่ดูจากอายุไม่น่าเกินวัยนี้ แต่มาแบบครอบครัวก็มีนะจูงมือกันมาพ่อแม่ลูกน่ารักเชียว
เอ๊ะ! ผมว่าผมเลิกคนใจคนแล้วมาสนใจของเถอะ ผมเดินดูของทั้งสองข้างซ้ายขวาได้ของติดไม้ติดมือมาสองสามถุงส่วนมากเป็นของกินซะมากกว่า แล้วผมก็มาสะดุดที่ร้านหนึ่งเป็นร้านแบบปูผ้าใบเรียบง่ายบนพื้นมีของเก่าวางขายอยู่ ผมมองไปยังตะเกียงโป๊ะสีเขียวแก่ที่ปิดรอยสนิมไม่มิดตรงหูถือสีลอกแล้วเป็นสนิมทั้งหมด มันไม่ใช่ตะเกียงรุ่นโบราณหายากแล้วผมก็ไม่ได้สนใจเรื่องสะสมของเก่าด้วย เพียงแค่ตอนผมเห็นมันแล้วพานให้นึกถึงบางคน
ตรงตรอกนั้นมืดมาก ขนาดกลางวันยังมองเข้าไปเห็นเพียงเลือนราง กลางคืนคงไม่ต้องคิดเลยว่าตรอกนั่นมันจะมืดแค่ไหนถึงจะมีแสงไฟจากหน้าตึกแถวแต่ใช่ว่าจะส่องถึง
แต่ถ้าเขาไม่ระวังแล้วทำไฟไหม้บ้านคนอื่นล่ะ
เฮ้อออ คิดมาถึงตรงนี้ก็ทำได้เพียงตัดใจแล้วเดินจากมา
อย่าเอาความหวังดีเพียงน้อยนิดของเราคนเดียวพาให้คนอื่นอีกเป็นสิบเป็นร้อยเดือดร้อยไปด้วย ทำอะไรต้องคิดให้รอบคอบมองไกลๆนะคนเล็ก
ครับพ่อ คนเล็กจะจำไว้
คลาดจากร้านของเก่ายังมีอีกร้านที่ผมสนใจเป็นร้านขายเสื้อผ้า สามในสี่ด้านของพื้นที่สี่เหลี่ยมจัตุรัสของเขตร้านเต็มไปด้วยเสื้อ กางเกงและกระโปรงหลายขนาดหลายแบบแขวนด้วยไม้แขวนเสื้อไว้ปะปนกันแน่นขนัดไปหมด เหลือพื้นที่ด้านหน้าไว้ให้คนเข้าไปเลือกซื้อเลือกดูกัน ซึ่งคนแน่นร้านมากผมว่าส่วนหนึ่งเป็นเพราะป้ายที่ทำจากกระดาษเอสี่ธรรมดาที่พิมพ์ข้อความว่า ‘ผ้ามือหนึ่ง หกสิบบาททุกตัว’ เสียมากกว่า
ถ้าเป็นเวลาปกติผมไม่มีทางจะเข้าไปอัดเป็นปลากระป๋องปุ้มปุ้ยแน่ๆแต่เพราะเสื้อแจ๊คเก็ตแขนยาวสีแดงทั้งใหญ่และดูหนาตามที่ผมต้องการแขวนล่อตาอยู่มุมขวาของร้าน ดูจากขนาดแล้วเขาต้องใส่ได้แน่ๆ!!
ผมตัดสินใจเดินเข้าไปในร้านเบียดเสียดบรรดาแม่บ้านและเหล่าหญิงสาวที่ยืนเลือกเสื้อผ้าทาบตัวกันอย่างเมามันเข้าไปคว้าเสื้อตัวนั้นมาจนได้ ดูเหมือนจะไม่มีใครชายตาแลมองเลยคงเป็นเพราะเสื้อขนาดใหญ่เกินปกติและดูเชยสะบัดสิ้นดี แต่ดีแล้วล่ะ ถ้าผมต้องมาตบตีแย่งกับเหล่าแม่บ้านตาพองผมคงสู้ไม่ไหวแน่ๆ
ผมหิ้วถุงกระดาษออกมาจากร้านอย่างอารมณ์ดีก่อนจ่ายเงินผมยังหยิบกางเกงขายาวและเสื้อยืดมาอีกด้วย อยากจะค้านเหมือนกันว่าทำไมเสื้อยืดถึงราคาหกสิบบาทเท่าเสื้อแขนยาวตัวใหญ่ยักษ์มันต้องถูกกว่าไม่ใช่หรอ แต่พอแม่ค้าลดให้เหลือสามตัวร้อยห้าสิบผมก็ปิดปากเงียบทันที
ก็แค่อยากให้แววตาว่างเปล่าคู่นั้นมีประกายแห่งความดีใจหรือแสดงความรู้สึกอื่นออกมาบ้าง
เป็นเวลาหนึ่งทุ่มสิบนาทีแล้วที่มาถึงตรอกอันคุ้นเคย ช้ากว่าเวลาปกติหนึ่งชั่วโมงเลยแฮะสงสัยเดินตลาดนัดเพลินไปหน่อย ผมเปิดฝากระโปรงหลังรถเพื่อหยิบถุงข้าวและถุงเสื้อผ้าออกมาก่อนเดินเข้าไปตรงปากตรอกซอยที่เป็นทางตันเฉกเช่นทุกวัน
พื้นปูนส่วนด้านหน้ายังมีน้ำขังอยู่ผมเลยไม่ได้เอาข้าวและถุงผ้าวางไว้เลือกที่จะตะโกนเข้าไปแทน
“นาย!” ตะโกนพลางหรี่ตาเพ่งมองเข้าไปในตรอก
เงียบ ผมเลยส่งเสียงเข้าไปอีกครั้ง ก็ยังเงียบเหมือนเดิม ซึ่งเป็นธรรมดาอยู่แล้ว
“นายออกมาเอาข้าวหน่อย วันนี้พื้นเปียกฉันวางไว้ไม่ได้” ผมขยายความอีกหน่อย แต่ก็ยังเงียบอยู่ดี จะว่าไม่อยู่ก็ไม่ใช่ยังเห็นเงาตะคุ่มพาดผ่านผนังปูนตึกแถว
“นะ...” ผมกำลังจะตะโกนเข้าไปอีกครั้งแต่เสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นทำให้ผมเงียบเสียงลง
ตึก ตึก ตึก
“เฮ้ย!!!” ผมหมุนตัวหันหลังตัวแข็งทื่อหลับตาปี๋ สมองสั่งให้วิ่งหนีแต่ร่างกายกลับไม่ขยับเลย ฮือออ ทำไมเวลาผมตกใจหรือกลัวแข็งขาต้องแข็งด้วยนะ “นายแก้ผ้าทำไม!! อย่าทำอะไรฉันเลยนะ!”
เมื่อร่างกายไม่ขยับก็อาศัยแหกปากแทน ใครก็ได้ช่วยผ่านมาแถวนี้ทีเถอะ ทำไมทำดีไม่ได้ดีนะคนเล็กเอ๊ย
แปะ
เฮือก!!
ผมสะดุ้งเมื่อมือใหญ่หยาบกร้านแตะมาที่ไหล่
แย่แล้ว
“เปียก...”
หะหือ...??
“ไม่ทำอะไร...”
ชายเร่ร่อนล่อนจ้อนเปล่งเสียงแปร่ง ผมพอจับใจความได้เลยกลั้นใจยื่นถุงในมือไปข้างหลัง หลังมือกระแทกเข้ากับกล้ามเนื้อแข็งๆทำให้รู้ว่าผมยืนใกล้เขามากแค่ไหน ระยะอันตรายเกินไปแล้ว!
“ในถุงกระดาษมีเสื้อผ้า...ใส่ซะ!” เชื่อมั้ย ตั้งแต่ผมหันหลังมายังหลับตาปี๋อยู่เลย
ทันทีที่มือกร้านสัมผัสมือผมตอนรับของในมือไปทำเอาผมสะดุ้งโหยงร้องอ๊ากๆก้าวกระโดดหนีออกมายืนห่าง หมุนตัวกลับไปมองก็เห็นเขาใส่เสื้อแขนยาวสีแดงแรงฤทธิ์ปิดบังร่างกายกันอนาจารแล้ว แต่แบบ...มันยาวเลยเอวเขามาหน่อยเดียวเองอ่ะที่ว่าแค่ขยับนิดหน่อยผมว่าไอ้สิ่งที่แกว่งไกวใต้ร่มผ้ามันต้องโผล่ออกมาดูโลกแน่ๆ
“ชะช่วยเอาถุงปิดมันไว้หน่อยได้มั้ย” อย่าหาว่าผมเป็นผู้ชายเหมือนกันทำไมต้องทำตัวเรื่องมาก สาบานเลยตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยเห็นของใครนอกจากของตัวเอง ไม่เกี่ยวกับตอนเด็กๆที่อาบน้ำกับพี่ชาย...
...และถ้าไม่นับเมื่อกี้นี่นะ ฮือ T_T
ยังโชคดีที่เขาทำตามคำขอ
เอาล่ะตั้งสติซะคนเล็ก!!
“ทำไมถึงได้ เอ่อ...ล่อนจ้อนออกมาแบบนั้นล่ะ” ผมพยายามมองหน้าเขาอย่างเดียวและรักษาระยะห่างไว้อย่างเหมาะสม
ชายเร่ร่อนไม่ตอบแค่เบี่ยงตัวชี้เข้าไปในตรอกมืดๆที่เขาอาศัยอยู่ ผมขมวดคิ้วแต่ยังไม่กล้าเดินเข้าไปดูอยู่ดี เหมือนเขาจะเข้าใจเลยก้าวถอยหลังเข้าไปในตรอกสามก้าว ผมก็ก้าวเข้าไปใกล้สามก้าวเช่นกันซึ่งอยู่ปากทางเข้าพอดี
ผมมองเขาอย่างระแวดระวังพลางควักโทรศัพท์มือถือออกมาเปิดโปรแกรมไฟฉายส่องฝ่าความมืดเข้าไปผ้าที่ตากอยู่บนราวเชือกปอทำเอาใจโล่งอก ความหวาดกลัวที่ผุดขึ้นในใจหายวับไปทันที โถ่เอ๊ย! ที่แท้ก็เสื้อผ้าเปียกนี่เอง แต่ในตรอกนี้ก็เป็นที่กันฝนได้ประมาณหนึ่งไม่น่าจะเปียกขนาดนั้น
เสียงครางหงิงๆที่ได้ยินทำให้ผมเปลี่ยนทิศทางแสงไปยังมุมขวาของซอกตึก
“ฝ่าฝนไปช่วยน้องหมามาหรอ” มีการเอาเสื้อยืดเพียงตัวเดียวของตัวเองไปห่อห่มให้มันเสร็จสรรพ
ชายเร่ร่อนพยักหน้า
ผมระบายยิ้มกว้าง ใจดีเหมือนกันน้า ^^
“น่ารักจัง” ถึงจะเห็นไม่ค่อยชัดแต่หน้าจิ้มลิ้มที่มีสีดำแต้มตาข้างซ้ายก็ทำเอาผมหลงรักตั้งแต่แรกเห็น ทำให้นึกถึงหมาแต้มในหนังสือภาษาไทยตอนประถม
ชายเร่ร่อนเดินหายเข้าไปในตรอกโดยมีแสงไฟฉายจากโทรศัพท์ในมือผมส่องนำทาง เขาอุ้มน้องหมาขึ้นมาก่อนเดินกลับมาหาทำเอาผมตื่นเต้นดีใจ ตากลมบ๊องที่จ้องมองมาให้ผมอดไม่ได้ส่งมืออีกข้างไปลูบหัวมันอย่างเอ็นดู
“ยังเล็กอยู่เลย น่าสงสารจังดูสิตัวสั่นใหญ่เลย ถ้าไม่ได้นายมันคงแย่” ผมเงยหน้าขึ้นมอง ระยะสายตาสองคู่ที่สบกันทำให้รู้ว่าผมสูงแค่ไหล่เขาเท่านั้น ลำตัวกว้างล่ำสันกว้างเท่ากับเอาผมสองคนมายืนคู่กัน น้ำฝนเมื่อคืนชะล้างใบหน้าเปื้อนคราบไคลให้หลุดออกเหลือเพียงใบหน้าคมเข้ม จมูกโด่ง ปากบางเฉียบ ดวงตาคมเฉี่ยว คิ้วเข้มตวัดเฉียงรับกับดวงตา ถึงผิวหน้าจะหยาบกร้านคล้ำแดด
แต่ให้ตายเถอะ!! คนเร่ร่อนจรจัดเดี๋ยวนี้เขาอัพเกรดเบ้าหน้าถึงเพียงนี้เชียวหรือ!!!!
ถ้าไม่นับทรงผมรังนกกับเสื้อสีแดงเชยสะบัดที่เขาใส่อยู่ล่ะก็ผมนึกว่านายแบบปลอมตัวมาซะอีก!!
“เออจริงสิ!” ผมละใบหน้าออกมาเมื่อรู้สึกว่าตัวเองจ้องหน้าเขานานเกินไปทั้งที่เขาไม่ได้เคลิบเคลิ้มตามผมเลยสักนิด บ้า! บ้าๆๆ ไอ้คนเล็กจอมหื่นเอ๊ย!! แม้แต่คนเร่ร่อนมึงก็ไม่เว้นเนอะ
ผมเดินกลับไปที่รถเปิดฝากระโปรงด้านหลังอีกครั้งพลางหยิบนมรสจืดแกลลอนใหญ่ออกมาแล้วเดินมายื่นให้ชายเร่ร่อนที่ยืนมองผมอย่างไม่เข้าใจและไม่ยอมยื่นมือมารับแต่มองไปทางด้านหลังที่มีกล่องข้าววางอยู่ ผมจึงขยายความเพิ่มเติม
“เอาไว้ให้น้องหมา มันยังเล็กอยู่อย่าเพิ่งให้กินข้าวป้อนนมไปก่อน” เขาไม่ตอบรับไม่พยักหน้าแค่ยื่นมือมารับไปเฉยๆ
ซึ่งผมเริ่มชินกับท่าทางแบบนี้แล้ว วันนี้ถือว่าแปลกด้วยซ้ำที่เขาออกมาเอาข้าวของด้วยตัวเองซ้ำยังพูดกับผมตั้งสองประโยคแน่ะ!! ทุกทีหรอ นู่นนน หมกตัวอยู่ในซอกหลืบของตึก
“งั้นฉันไปก่อนนะฝนเริ่มตั้งเค้ามาแล้ว ส่วนนาย...” ผมมองไปยังชุดไม่สิเรียกว่าผ้าชิ้นเดียวที่ปกปิดร่างกายเขาอยู่
“ในถุงมีเสื้อยืดกับกางเกงใส่ซะให้เรียบร้อย เดี๋ยวใครมาเห็นจะไล่ตะเพิดนายไปซะก่อน” สีแดงแรงฤทธิ์เชียว ดูโรคจิตใช่ย่อย
เฮ้ออ แล้วผมก็เพิ่งมานึกได้เนอะ ยืนคุยกันตั้งนานสองนาน
ไม่สิ ผมพูดอยู่คนเดียวซะมากกว่า
แต่อย่างน้อยวันนี้ก็ทำให้ผมรู้อะไรมากขึ้น...
คนที่ผมช่วยเหลือเขาก็เป็นคนดีมีน้ำใจ
ผมช่วยไม่ผิดคน
แค่นี้ก็พอแล้ว...
อ๊ากกก ตกใจค่าไม่คิดว่าจะมีคนสนใจขนาดนี้ เป็นครั้งแรกที่แต่งนิยายแล้วมีคนมาให้กำลังเยอะตั้งแต่ตอนแรก 55 ขอบคุณทุกคนจริงๆค่ะดีใจมากๆ แต่แอบกดดันในการลงตอนต่อไป ความจริงพิมพ์เสร็จตั้งแต่หกโมงเย็นแต่อ่านซ้ำแล้วซ้ำอีกอยากให้ดีที่สุด ฮาาาา
ส่วนคนเล็ก นิสัยน่ารักไปมั้ยลูกกกกกกก :ling1:
ตอนต่อไปเจอกันวันจันทร์นะคะ ไปสอบภาษาปะกิดก่อนนนน :a5:
มีความสุขในการอ่านค่ะ :pig4:
-
โป๊เลยเรอะ อะหือ =.,=
คนเล็กใจดีตลอดเลย น้องหมาก็ดูน่ารัก ฮิฮิ
เจอกันวันจันทร์จ้า
-
เนื้อเรื่องน่าติดตามดี ภาษาดี บรรยายลื่น อ่านง่าย
เสียดายแต่ละบทสั้นไปหน่อย ไงมาต่อไวๆ หล่ะกัน
-
อ้ายยย น่ารักจัง
-
คนจรจัดที่สายตาว่างเปล่า...แต่เนื้อหาดูไม่ว่างเปล่า น่าติดตามค่ะ
++ :L2:
-
พูดกันแล้ววว ขนาดตัวเองลำบากยังไปช่วยเหลือคนี่ลำบากหว่า น่านับถือมากๆๆ ถ้าคนเรามีความเมตตาแบบนี้เยอะ สังคมเราอะไรๆมันคงดีกว่านี้
อ่านแล้วยิ้มไป คนเขียนไม่ต้องกดดันหรอกค่ะ สำหรับเราแค่นี้ก็ประทับใจแล้วค่ะ
-
:katai2-1: อยากอ่านต่อ รอให้ถึงวันจันทร์ไม่ไหวแล้ว
น้องคนเล็ก บุญกุศลที่น้องทำจะทำให้ได้สามีที่ดีในวันข้างหน้า :hao6:
-
เขาแกล้งอ่อยหรือเปล่าคนเล็ก โป๊มาเชียว 5555+ ชอบนิสัยคนเล็กจัง ตั้งใจทำความดีสุดๆ
เป็นกำลังใจให้จ้า ผ่อนคลายไว้ๆ เดี๋ยวคิดพล็อตไม่ออกน้า อิอิ :กอด1:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วลุ้นตลอดเลย เพราะเดาไม่ออกว่าเรื่องจะเป็นยังไงต่อ
ถ้าไม่เขียนว่าเรื่องสั้นคงคิดว่าเป็นเรื่องยาวไปแล้ว ฮาาาา
แต่ชอบเรื่องนี้จัง>< อยากให้คุณคนแต่งมาต่อเร็วๆแต่คงต้องรอวันจันทร์สินะT.T
-
เอร้ยยยย คนเล็กน่ารักจัง :mew1:
-
สงสารเลย
-
คนเล็กใจดีมากกกอ่ะ น่ารักกก
ติดเรื่องนี้แล้วว ฝากเนื้อฝากตัวว 555+
มาต่อไวๆน้าา รอๆๆๆ :mew1:
-
คนเล็กใจดี
-
o13
-
เห็นหน้ากันชัดๆแล้ว ตื่นเต้นๆ ><
ตอนหน้าขอยาวๆนะค่าาาา อ่านแล้วมันไม่สะใจ 55555
เป็นกำลังใจให้ค่ะ จะรอติดตาม o13
-
บางทีก็อดคิดไม่ได้นะคะว่า ถ้านายคนนั้นเป็นคนเร่ร่อนจริงๆ
เร่ร่อนชนิดที่ไม่ได้มีปมเบื้องลึกเบื้องหลังอะไรเลย เรื่องมันจะเป็นอย่างไรกันนะ
แต่คงจะไม่เป็นแบบนั้นหรอก คิดว่ามันน่าจะมีเรื่องราวก่อนหน้าที่จะมาเป็นคนเร่ร่อน
เพราะเนื้อรื่องมันต้องมีอะไรที่ยังไม่เฉลยอยู่ แล้วชื่อเรื่องอีก มาวงลบวงเล็บว่า "เล่ห์"
แหม่ๆๆๆๆ สะกิดติ่งมโนได้ดีแท้น้อ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ตอนนี้มาลงไงจังคะ จะรอตอนต่อไปน่ะ
-
แอร๊ย อยากจะบอกว่าชอบค่ะ อดใจรอตอนพาขึ้นห้องไปล้างเนื้อล้างตัวไม่ไหว (สกิลหื่นทำงาน) :laugh:
-
น่ารักจังคนเล็ก
-
ชอบค่าาาาาาา
-
โอ้....สุดติ่ง เท้งเต้ง ได้ใจ555555
-
นายเร่ร่อนใจดีจังน๊า
-
โอ๊ยยยยยย ใจดีจังพ่อตัวใหญ่
คนเล็กนี่ก็น่าร้ากกกกกกกก :กอด1: :กอด1:
-
สนุกมากกกกกก มโนๆปไกลละตอนนี้ เล่ห์ร่อน
ปลอมตัวหารักแท้รึเปล่านะ? :katai2-1:
-
เข้ามาติดตามครับ :)
-
อร๊ายคนเล็กนี่ใจดีจัง กดไลด์
-
เอาอีกๆ ชอบๆ :katai4: :katai4:
-
:mew1:
-
คนเล็กน่ารักจังค่ะ ชื่อก็น่ารัก ชอบ
-
:hao7:
-
ใจดีมากเลยอะ คนส่วนใหญ่ไม่ชอบคนเร่ร่อนจรจัด
-
น้องเล็กใจดีมาก... :mew1: :mew1: :mew1:
-
คนเล็กใจดีมาก ๆ
:L2: :L2:
-
น่ารักจัง :-[ มาต่อไวไวนะคะ :hao5:
-
ให้ความรู้สึกน่ารักแบบบอกไม่ถูก
ชายจรจัดเหมือนเด็กๆเลยอ่ะ
-
เกือบครึ่งขา..... พ่อเล็กของเรา(?)ตาค้างไปเลย (ฮา)
พ่อเล็กนี่ใจดีจัง ดูซื่อๆแบบผ่านโลกมาได้งงๆ ไม่ใสเกินไปอ่ะ น่ารักจัง ฮิๆ
ส่วนคนจรจัดก็เหมือนคุณหมีที่หลงทางมาเลย อยู่ผิดที่ผิดทางมาก น่ารักๆ
ชอบๆ แล้วจะติดตามต่อไปนะคะ
-
เนื้อเรื่องน่าสนุกค่ะ คุณคนเล็กน่ารัก :mew3:
รอวันจันทร์ค่ะ :katai5:
-
มารอคนเล่ห์ร่อน :katai5: :katai5:
-
มีเก็บน้องหมามาด้วย ใจดีเหมือนเล็กเลย
รอพระเอกลอกคราบ
-
หาไปไหน3วันมาต่อได้แล้วววว
-
ต่อเถอะค่ะ แค่เพิ่งเข้ามาอ่านก็ติดใจแล้วนะเนี่ย :hao7:
-
เรื่องนี้น่ารักมาก
คนเล็กใจดีต่อเพื่อนมนุษย์ด้วยกันต่างจากหลายคนที่นอกจากไม่ช่วยแล้วยังทำร้ายอีก
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊า
-
มารอตอนต่อไปค่าาาา
-
รอๆๆๆๆจ้า
-
ชอบจังค่ะ ><
-
สนุกดีคะ รอตอนต่อไปนะ
น่าเป็นเรื่องยาว แต่จากคนเขียนบอกป้องกันการดอง
เรื่องสั้นก็โอนะ 55555
-
รอยุน้าส์ :ling1: :ling2: :katai1: :mew6:
-
ชอบอ่าาา
นายเอกเป็นคนดีมากอะ ซื้อข้าวไปให้เเทบทุกวันเเล้วยังซื้อเสื้อผ้าไปให้อีก
คนจรจัดช่วยน้องหมาด้วย งื้อ ชอบสองคนนี้มากอะ :hao5:
-
คนเล็กน่ารักจัง
รอตอนต่อไปนะ
-
คนหนอคน ไม่แบ่งปันแล้วยังทำร้ายกันอีก คิดแล้วเศร้ากับอารมณ์มนุษย์ที่รุนแรงขึ้นทุกวัน...
ส่วนตัวชอบน้องเล็กมากค่ะ มีจิตใจดีมากเลย^^ ..ว่าแต่พระเอกต้องเป็นคนมีฐานะแน่ๆเลย ตอนแรกๆใส่สูทด้วยน้าา
-
คนเล็กนิสัยน่ารักมากกกก คุณคนจรจัดพอได้รักแล้วคงไม่ต่างอะไรจากสุนัขตัวโตเชื่องๆ >/////<
-
อ่านแล้วรู้สึกดีจัง อบอุ่น :mew1:
-
เนื้อเรื่องน่าสนใจอ้ะ! รอตอนต่อไปนะ ^O^
-
วันจันทร์ ? วันนี้แล้วสิ :katai2-1:
ติดตามจ้าาาา เนื้อเรื่องน่าสนใจสุดๆ
-
วันจันทร์แล้วคะ :mew1:
-
เร่ร่อน3
ฟุบ
ผมทิ้งตัวนอนหงายแผ่ลงบนเตียงอย่างหมดแรง ไม่ไหว ถ้ามีงานยักษ์เข้ามาแบบนี้บ่อยๆผมตายแน่ สี่วันมานี้ผมแทบจะกลายร่างเป็นไส้เดือนมุดดินหนีอย่างเดียว แต่คงเป็นไส้เดือนที่โชคร้ายที่สุดนอกจากจะมุดดินหลบไม่ได้แล้วยังโดนปูนโบกทับจนซี้แหงแก๋พอจะชอนไชหนีไปอีกครั้งก็โดนตามมาโบกทับอยู่ร่ำไป
คงเป็นเพราะงานนี้เป็นงานหนักงานแรกหลังจากผมเรียนจบมามันเลยหนักหนาสาหัสเป็นพิเศษ หวังว่าอีกไม่นานคงจะปรับตัวทดเวลาบาดเจ็บได้
ทุกวันนี้ก็พยายามทดแล้วทดอีก ถ้าเป็นวิชาเลขก็ทดจนนับนิ้วไม่ไหว ต้องตื่นตีห้าเพื่อไปถึงที่ทำงานตอนหกโมงเช้านั่งสุมหัวทำงานกับทีมอีกห้าคน พอบ่ายโมงคอมเพลนงานกับหัวหน้า แล้วกลับมาสุมหัวทำงานกันต่อถึงห้าทุ่มเที่ยงคืนหรือเข้าเช้าวันใหม่เลยก็มี
ไม่ได้แวะไปไหนเลยนอกจากที่ทำงานกับคอนโด หมดแรงจริงๆ แม้แต่อาหารของชายจรจัดผมก็ไม่ได้เอาไปให้เขามาหลายวันแล้ว ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไรบ้างหวังว่าเขาจะเอาตัวรอดได้เหมือนอย่างก่อนหน้าที่จะเจอผม
อย่างเช่นวันนี้ผมก็กลับมาถึงห้องตอนห้าทุ่มสิบนาที
เพิ่งตระหนักเอาตอนนี้เองว่าการนอนแผ่บนเตียงมองเพดานห้องเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดแล้ว T^T
นอนนิ่งสักพักผมก็ยันตัวลูกขึ้นเดินโงนเงนเข้าห้องน้ำ กว่าจะอาบน้ำเสร็จก็ปาไปเที่ยงคืนแล้ว เฮ้อ เหนื่อยชะมัด ขอนอนเอาแรงเรียกลมปราณสักหน่อยเหอะ
หัวถึงหมอนปุ๊บสมองผมก็เหมือนสับคัทเอาท์ลง ทุกอย่างดิบสนิทด่ำดิ่งเข้าความมืดสนิทแม้แต่ฝันก็ไม่มี
เช้านี้เป็นอีกวันที่ผมตื่นตั้งแต่ตีห้าลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปทำงานเหมือนสี่วันที่ผ่านมา แต่วันนี้ผมรู้สึกสดชื่นมากกว่าเดิม แน่สิ งานใกล้เสร็จแล้วเหลือเก็บรายละเอียดอีกนิดเดียวคาดว่าวันนี้คงเสร็จ...และเสร็จทันเวลาเลิกงานปกติซะด้วย
“ไอ้เล็ก”
“ว่าไงครับพี่มิ่ง” ผมละจากสิ่งที่เขียนเงยหน้าขึ้นมอง
พี่มิ่งเป็นหัวเรือของงานนี้ก่อนจะถึงมือหัวหน้างานทุกอย่างจะต้องผ่านพี่มิ่งก่อน ถ้างานดีพี่แกก็ได้หน้าไปแต่ถ้างานบรรลัยพี่แกก็รับเละเหมือนกัน
พี่มิ่งเลยเป็นผู้ชายสองบุคลิก เวลาปกติก็เฮฮาปาร์ตี้ขี้เล่นมีมุมกวนประสาท(กวนตีน) แต่ถ้าเป็นเรื่องงาน อื้อหือ อย่าให้พูด มาเฟียชิดขวายากูซ่าชิดซ้ายบัวขาวที่ว่าหน้าโหดนักหนายังเทียบไม่ติดฝุ่น
แต่เพื่อนร่วมงานทุกคนต่างนับถือจากใจจริงกับความเก่งกาจทั้งเรื่องงานและการจัดการคนของพี่มิ่ง พี่เขาคือแบบอย่างของผมเลยล่ะ เมื่อผมอายุยี่สิบแปดผมอยากเป็นให้ได้เหมือนพี่เขาในตอนนี้
“ออกไปกินข้าวกันเที่ยงแล้ว”
“อ้าว แล้วงาน...” มองงานล้านแปดที่กองตรงหน้าเป็นเชิงถามว่าจะเอายังไงกับมัน มาแปลกแฮะทำมาชวนกินข้าวเมื่อวานแค่ขอไปเข้าห้องน้ำยังจะเขมือบหัวผมอยู่เลย
“พี่ส่งให้ลูกค้าไปแล้วทุกอย่างโอเค” พี่มิ่งยิ้มร่ายิ่งให้ผมงงหนักเข้าไปใหญ่
อะไรคือส่งงานให้ลูกค้าไปแล้ว
แล้วที่ผมปั่นหัวฟูอยู่มันคืออะไร(วะ)
เหมือนพี่มิ่งจะเข้าใจหน้าตาหมางงของผมเลยส่งมือข้ามโต๊ะมาตบไหล่สองทีหัวเราะร่าเหมือนมันเป็นเรื่องตลกมากก่อนตอบ
“อ้อ ที่มึงทำน่ะเป็นสรุปงานที่ต้องส่งให้หัวหน้า...” อ่อ...ผมพยักหน้าเข้าใจ ถือเป็นงานด่วนเหมือนกันสินะ...ผมกำลังจะคิดแบบนั้นถ้าไม่ใช่เพราะรอยยิ้มเจ้าเล่ห์(ผมยังมีความเคารพเลยหลีกเลี่ยงคำว่าชั่วร้าย)พร้อมกับประโยคตีแสกหน้า “...ศุกร์หน้าว่ะ ฮ่าๆ”
ผมโยนปากกาลงบนโต๊ะทันที
“อ้าว พี่แกล้งผมหรอ”
“ฮ่าๆ ก็เห็นท่าทางมุ่งมันตั้งใจแล้วไม่อยากขัดจังหวะ ช่างอุทิศตนเหลือเกินนะปุญมนัส ก๊ากกกกกกก”
ไอ้พี่เวร!!
ถ้าไม่ติดว่าแต่งงานแล้วจะแช่งให้อาภัพรักทั้งชาติไปเลย ชิ!!
“ไปยังพี่ อ้าว เป็นไรหน้าเป็นตูด” ไอ้ปอนด์เดินเข้ามาเรียกพี่มิ่งก่อนหันมาทักผม สี่วันมานี้ไอ้ปอนด์ไปกลับกับผมแล้วผมก็หมายหัวเอาไว้แล้วว่าวันนี้จะทิ้งให้มันกลับเอง!! ทำหน้ากวนตีนดีนัก ฮึ่ย! ทำไมทุกคนต้องรุมแกล้งผมด้วยนะ
เสร็จจากมื้อกลางวันที่เหมือนเหมือนงานฉลองกลายๆที่งานสำเร็จลุล่วงไปด้วยดีผมก็อดเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันไม่ได้ ยังไม่ทันจะได้แกล้งไอ้ปอนด์โดยการให้มันเดินกลับเลยเหมือนมันจะจับรังสีฆาตกรจากผมได้ดันเรียกพิณมารับซะงั้น ฝากไว้ก่อนเถอะ!
นี่ยังไม่นับเรื่องที่ทุกคนรู้หมดว่าวันนี้ได้หยุดครึ่งวัน
แต่ผมไม่รู้!!
เคืองเว้ย!
ใจเย็นปุญมนัสนายคือคนจิตใจดีผู้มีเมตตา อย่าให้สัตว์โลกมาดึงจิตใจนายให้ต่ำลง หายใจเข้าออกช้าๆ อืม อย่างนั้นแหละ
“ทำหน้าอะไรของมึง”
“ช่างผมเหอะ”
ผมสะบัดหน้าใส่พี่มิ่งก่อนเดินแยกออกมาจากหน้าร้านอาหาร วันนี้ผมจะโกรธทุกคน!! โดนว่าสาวแตกก็ช่างมันไม่อย่างนั้นผมจะโดนแกล้งแบบนี้อยู่ร่ำไป ผมไม่ชอบให้ใครมามองผมเป็นตัวตลกนะ!!
เอิ่ม...ความจริงผมก็ไม่ได้คิดมากขนาดนั้นหรอก ออกจะไม่คิดอะไรเลยด้วยซ้ำแค่ทำท่าให้ดูเยอะไปงั้นแหละ พวกพี่มิ่งรู้ถึงข้อนี้ดีถึงไม่สนใจท่าทีของผมเลย วันไหนงอนจริงขึ้นมาแล้วจะรู้สึก!
เมื่อควบคุมสติได้แล้วผมก็ขับรถกลับคอนโด ถึงห้องก็ถอดชุดทำงานออกเหลือแค่บ๊อกเซอร์กับเสื้อกล้ามสีขาวกระโจนขึ้นเตียงนอนหลับเพื่อฟื้นฟูร่างกายอันอ่อนเพลียของตัวเอง
กว่าจะตื่นขึ้นมาอีกทีก็ปาเข้าไปหกโมงเย็น โอ้โห ตั้งแต่บ่ายโมงจนถึงตอนนี้ผมหลับไปกี่ชั่วโมงเนี่ย แต่ดูจากอาการของตัวเองถึงจะหลับไปร่วมสี่ชั่วโมงแต่ร่างกายพร้อมจะชัทดาวน์ต่อ เพลียจัดจริงๆ
ไปหาอะไรกินก่อนแล้วค่อยกลับมานอนยาวตอนกลางคืนทีเดียวแล้วกัน
คิดได้เช่นนั้นผมจึงลุกเข้าไปล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นขึ้นก่อนผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าในชุดลำลองเสื้อยืดขาสั้นก่อนหยิบกุญแจห้องกับกระเป๋าสตางค์ออกจากห้องเดินไปสั่งข้าวกล่องที่ร้านอาหารตามสั่งเจ้าประจำแล้วข้ามถนนเพื่อไปเซเว่นเหมือนทุกครั้ง
กลับมาแล้ววิถีชีวิตที่ผมคุ้นเคย คิดถึงเธอจัง T^T
แล้วก็เป็นเหมือนเคยในกิจวัตรประจำวันที่ไม่ได้ทำมาหลายวันเมื่อผมได้ข้าวกล่องก็เดินทะลุซอยผ้าที่บรรดาแขกขาวแขกดำเจ้าของร้านจำหน้าผมได้แล้วเพื่อเลี้ยวตรงไปยังตรอกอับแสง หวังว่าจะยังจำผมได้นะ
ผมเอากล่องข้าววางไว้ปากทางเข้าพร้อมน้ำหนึ่งขวด อ้อ นมจืดอีกหนึ่งกล่องของน้องหมาก่อนส่งเสียงเข้าไป
“นาย! ฉันเอาข้าวมาให้”
เงียบ
“นาย! จำฉันได้หรือเปล่า เอาข้าวมาให้แล้วนะ!”
ยังเงียบ
ผมเริ่มเอะใจ ทุกครั้งก็เงียบแต่ไม่ไร้การเคลื่อนไหวแบบนี้
ผมควักโทรศัพท์มือถือออกมาก่อนเปิดโปรแกรมไฟฉายและส่องแสงเข้าไปในตรอกมืดอับ
ว่างเปล่า
ไม่มีสิ่งมีชีวิตอยู่เลย ทั้งคน ทั้งน้องหมา
ผมลดมือที่ถืออุปกรณ์ส่องแสงลงข้างตัว พยายามคิดในแง่ดี เอาน่า...แกหายไปตั้งหลายวันนะคนเล็ก ถ้าเขามามัวรอแกมีหวังอดนานอยู่ในตรอกนี้แน่ ที่เอาน้องหมาไปด้วยก็คงกลัวว่ามันจะเดินหายไปที่อื่น
เดี๋ยวเขากลับมาเห็นอาหารที่เราวางไว้ให้คงรู้เองแหละ
เดี๋ยวพรุ่งนี้คงเจอกันเหมือนเดิม
เย็นวันรุ่งขึ้นเมื่อผมกลับมาจากที่ทำงานผมก็เปลี่ยนเสื้อผ้าลงมาซื้อข้าวตามปกติ ก่อนเดินไปเส้นทางคุ้นเคยเพื่อไปตรอกเดิมแต่เพียงแค่เลี้ยวพ้นซอยผ้ากล่องข้าวขวดน้ำเปล่าหรือแม้แต่กล่องนมที่ผมวางไว้เมื่อวานยังอยู่ที่เดิมบ่งบอกว่าไม่มีใครหยิบมัน...และบอกเป็นนัยว่าเขาไม่ได้กลับมา
หรือไม่อยู่แล้ว...
ผมเดินเข้าไปใกล้เพื่อดูให้แน่ชัด ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ทุกสิ่งที่ผมเห็นก่อนหน้านี้ยังเหมือนเดิม ถุงพลาสติกหูหิ้วที่บรรจุบรรดากล่องข้าวขวดน้ำและนมไว้กระพือพัดโยกตามแรงลมที่พัดมาเอื่อยๆส่งเสียงก๊อบแก๊บดังแว่วเข้ามาในหู เสียงเสียดสีกันเหมือนทำนองดนตรีเพี้ยนดังหยุบหยับรำคาญหูเสียดแทงเข้ามาในอกเหมือนมันกำลังส่งเสียงเยาะเย้ยผมอยู่
ทั้งที่มันเป็นเรื่องปกติของคนเร่ร่อนที่มักจะอยู่ไม่เป็นที่เป็นทาง เหมือนอย่างสองวันก่อนผมคุยกับแม่ทางโทรศัพท์แม่ยังบอกเลยว่าลุงเร่ร่อนที่แม่เคยช่วยไว้เมื่อปีก่อนแล้วหายตัวไปกลับมาแล้ว แม่ถามลุงว่าหายไปไหนมาตั้งหนึ่งปีลุงบอกแม่ว่า ‘ลุงเดินไปกรุงเทพฯมาไปอยู่ที่โน่นได้พักหนึ่งแต่ติดม๊อบลุงกลัวเลยกลับมาที่ระยอง’
อยากจะถามแม่เหลือเกินว่าพอแม่เอาของไปให้ลุงแล้วไม่เจอแม่รู้สึกอะไรหรือเปล่า แต่ก็เห็นแม่ยังอยู่ปกติสุขดี
แล้วทำไมใจผมต้องโหวงแบบนี้ด้วยล่ะ รู้สึกเหมือนว่าหัวใจตัวเองเป็นนาฬิกาลูกตุ้มแกว่งไปไกวมาจะหลุดจากขั้วเสียให้ได้
อาจเป็นเพราะผมไม่ได้มองเขาเป็นแค่ชายเร่ร่อน หกวันที่เจอกันกับอีกสี่วันที่ไม่ได้เห็นหน้ามันเหมือนกับเขาเป็น ‘เพื่อน’ ของผมอีกคนไปแล้ว
“ยายครับ” ผมเดินไปยังตึกแถวห้องที่เป็นเจ้าของผนังด้านหนึ่งของตรอกทางตันที่ชายเร่ร่อนเคยอาศัยอยู่ พอดีเห็นยายเจ้าของบ้านนอนดูโทรทัศน์บนเก้าอี้ไม้โยกแถมเปิดประตูเหล็กบ้านพับเอาไว้เลยเดินเข้าไปเรียกด้วยเสียงสุภาพ
“ว่าไงพ่อหนุ่ม” คุณยายหันมาพลางลุกนั่งตัวตรงผมเลยถามเข้าประเด็นทันที
“เอ่อ ยายเห็นผู้ชายตัวสูงๆประมาณนี้บ้างมั้ยครับ” ผมทำมือกะขนาดให้ดู “ผมยุ่งๆหน้าตามอมแมม ใส่เสื้อสีดำ ไม่สิ บางทีเขาก็ใส่แจ๊คเก็ตสีแดง อ้อ มีน้องหมาเบ้าตาดำข้างหนึ่งด้วยนะครับ”
ผมอธิบายอย่างกระตือรือร้น ยายทำท่านึกชั่วแวบหนึ่งก่อนโพล่งออกมาด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว
“อ๋อ!! ยายจำได้แล้ว ไอ้คนบ้าน่ะหรอ ยายไล่ไปแล้ว”
ใจผมกระตุกวูบ
“อะ อะไรนะครับยาย ไล่งั้นหรอ...” เสียงผมแผ่วหวิว
“ใช่น่ะสิ!! มันมาจากไหนไม่รู้มาแย่งข้าวหมาบ้านยายกิน ขนาดข้าวบูดขยำกระดูกมันก็ยังแย่ง บ๊ะ! ยิ่งมารู้ว่ามันแอบซุกหัวนอนอยู่ข้างบ้านเลยรีบให้ลูกชายเอาไม้ไล่ตีมันไปกลัวว่าวันดีคืนดีจะมาขโมยของในบ้าน ท่าทางอย่างนี้ไว้ใจไม่ได้หรอก!”
ผมพูดอะไรไม่ออก ทุกคำพูดของยายเหมือนตะปูที่แทงจี้อยู่ตรงหัวใจส่วนน้ำเสียงเปรียบดังค้อนที่ตอกย้ำๆให้มันลึกจมหายเข้าไปยังก้อนเนื้อที่เต้นแผ่วลง
ตอกมิดหายไปจนมองไม่เห็นแต่ยังทิ่มแทงใจให้เจ็บปวด
สมองผมเบลอไปชั่วขณะก่อนพยายามตั้งสติและเริ่มออกเดินตามหาชายเร่ร่อนทั่วบริเวณเท่าที่จะหาได้และคาดว่าเขาจะไปอาศัยอยู่ทั้งในตรอกซอกซอยเล็กใหญ่ สวนสาธารณะ วัด ลานจอดรถหรือแม้แต่ที่ที่ผมเจอเขาครั้งแรกแต่ก็ไม่มีวี่แววเลย
จวบจนสามทุ่มขาผมเริ่มล้าและท้องเริ่มหิวจึงตัดใจเดินกลับคอนโด ตลอดเวลาที่ทานข้าว อาบน้ำหรือทำภารกิจส่วนตัวอื่นๆในสมองผมมักจะคิดวนเวียนอยู่แต่ว่า
‘เขาไปไหน’
‘จะอยู่ยังไง’
‘จะโดนใครไล่ตีอีกมั้ย’
และ
‘ทุกอย่างเป็นความผิดของผมเอง...’
ครืดดดด ครืดดดด
เสียงโทรศัพท์มือถือสั่นครูดกับโต๊ะเรียกสติผมที่นั่งเหม่อลอยบนโซฟาเดินมารับสายด้วยร่างกายเอื่อยเฉื่อยแต่เมื่อเห็นชื่อปรากฏของคนปลายสายน้ำตาที่ไม่คิดจะไหลก็รื้นขึ้นเต็มหน่วยตา
“มะแม่...”
[คนเล็กเป็นอะไรลูกร้องไห้ทำไม]
สิ่งที่อัดอั้นในใจพรั่งพรูออกไปแค่ได้ยินเสียงผู้หญิงที่ผมรักที่สุดในโลก ผมเล่าเรื่องกระทบจิตใจในวันนี้ให้แม่ฟังด้วยเสียงสะอื้น ถ้าแม่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่ได้มาแค่เสียงผมคงโผกอดท่านไปแล้ว
ไม่รู้ว่าแม่จะฟังรู้เรื่องมั้ย ผมไม่รู้อะไรทั้งนั้น แค่อยากได้ที่พักพิงและคำปลอบโยนที่จะทำให้ความรู้สึกผิดในใจทุเลาเบาบางลง
[คนเล็กอย่าคิดมากสิลูก ทุกคนเกิดมามีกรรมด้วยกันหมด คิดเสียว่าเป็นกรรมที่เขาต้องใช้นะลูกนะ]
“ตะแต่เพราะผม...”
[ลูกของแม่ทำดีที่สุดแล้ว เชื่อแม่นะ]
“ครับ”
แม่ปลอบผมอีกสองสามประโยคถึงวางสายไป ถึงจะรู้สึกดีขึ้นมาบ้างแต่ไม่ได้รู้สึกผิดน้อยลงเลย ยังไงผมก็ยังคิดว่าเป็นเพราะผมอยู่ดี
คนที่ช่วยเหลือเขา...และทิ้งไปอย่างไม่ใยดี
ตื่นเช้ามาตาผมบวมมากคงเป็นเพราะเมื่อวานร้องไห้หนักไปหน่อย สู้ๆปุญมนัสแกต้องผ่านมันไปให้ได้
ผมต้องหาเขาให้เจอ
ผมไม่สามารถปล่อยผ่านไปอย่างที่แม่บอกได้
อย่างที่ผมบอกไปตั้งแต่ต้น...เขาไม่ใช่แค่ ‘ชายเร่ร่อน’ และเขาคือ ‘เพื่อนของผม’
เที่ยงของวันนี้ผมต้องออกมาพบลูกค้ากับพี่มิ่งเลยต้องตบหน้าตัวเองเรียกขวัญกำลังใจกักเก็บความห่อเหี่ยวไว้ข้างในดึงความสดใสมั่นใจเข้ามาแทนที่ ไม่อย่างนั้นนอกจากลูกค้าจะไม่เชื่อถือข้อสำคัญจะโดนพี่มิ่งเตะโด่งตกสะพานเดชาเอาได้
เอ้อ ขอนอกเรื่องหน่อยพูดถึงสะพานเดชา นี่เป็นครั้งที่สองที่ผมได้ขับรถข้ามสะพานแห่งนี้เพราะส่วนมากจะวนเวียนอยู่แถวในเมืองมากกว่า ครั้งแรกตอนย้ายข้าวของจากกรุงเทพฯมาทำงานที่นี่ ได้ยินว่าเป็นอีกหนึ่งสัญลักษณ์ของจังหวัดนครสวรรค์แต่ผมอยากจะบอกว่ารถมันติดบรรลัยมาก อยากจะบอกผู้เกี่ยวข้องว่าควรมีมาตรการมาปรับปรุงมันบ้างก็ดี แบบเอกลักษณ์คงไว้แต่ช่วยจัดการไอ้ถนนคอขวดนี่ทีเถอะ ขนาดผมนานๆมาทีนะ แล้วคนที่ต้องผ่านมันทุกวันล่ะ บ้าตายกันพอดี
นั่งบ่นไปผมก็มาถึงร้านอาหารอีสานแซ่บอีหลีซึ่งอยู่เยื้องกับแมคโคร พี่มิ่งบอกนัดกับลูกค้าไว้ร้านนี้ นั่งรอได้ประมาณสิบห้านาทีลูกค้าก็ก็มา พี่มิ่งเป็นคนคุยรายละเอียดทั้งหมดผมมีหน้าที่แค่คอยส่งเอกสารและทำตามที่พี่มิ่งสั่งให้เท่านั้น
และการพบลูกค้าก็ผ่านไปด้วยดี เรากลับเข้าเมืองกันมาอีกครั้ง พี่มิ่งบอกไม่ต้องเข้าบริษัทแล้วกลับบ้านได้เลย ทุกวันนี้ผมยังสงสัยว่าตกลงพี่มิ่งเป็นเจ้าของบริษัทหรือเปล่าถึงได้มีอำนาจการตัดสินใจไปเสียหมด แต่เอาเถอะเชื่อพี่มิ่งไม่เคยมีปัญหา (เพราะถ้ามีพี่เขาจะเป็นคนรับกระสุนแทนเองทั้งหมด ฮา)
ผมให้พี่มิ่งส่งผมหน้าร้านขายอาหารตามสั่ง ผมกะว่าจะข้ามถนนไปเซเว่นซะหน่อย
กึก
ทันทีที่ผมลงจากรถมายืนเทียบริมถนนเตรียมข้าม สายตาผมที่กวาดมองรถซ้ายขวาต้องหยุดอยู่หน้าเซเว่นฝั่งตรงข้าม
ตรงนั้น...หน้าเซเว่นที่มีเครื่องชั่งน้ำหนักหยอดเหรียญตั้งอยู่ ข้างๆกันมีผู้ชายรูปร่างคุ้นเคยนั่งยองๆหันข้าง มือฉวยหยิบแฮมเบอเกอร์ที่มีเด็กกัดกินเหลือไว้แล้วทิ้งลงในถังขยะมากินราวกับเป็นอาหารเลิศรส
ชายเร่ร่อน!!
ผมละสายตาชั่ววินาทีมามองถนนเพื่อรีบข้ามไปหาเขาให้เร็วที่สุด มาถึงเส้นแบ่งสีขาวที่กั้นระหว่างทางรถสวนผมหันกลับไปมองเขาอีกครั้งแต่ก็หายไปแล้ว...
หายไปแล้วงั้นหรอ...
ไม่!! ผมจะไม่พลาดอีก!!
ผมรีบข้ามถนนอย่างรวดเร็วไปหยุดหมุนคว้างหน้าเซเว่นกวาดตามองหาจนทั่วไม่เจอเลยวิ่งไปดูรอบๆอย่างกระวนกระวาย
ไม่มี...นี่ก็ไม่มี...ทางนั้นก็ไม่เจอ
ตัดสินใจวิ่งเข้าไปถามพนักงานเซเว่นที่ถูพื้นตรงประตูทางเข้าอยู่ แล้วก็ได้คำตอบเดิมซ้ำๆ
ไล่ไปแล้ว...ลูกค้ากลัว
ฮะๆ ค้อนตอกตะปูเข้าที่ใจผมอีกหนึ่งตัว...
ผมเดินเอื่อยเฉื่อยไปบนทางฟุตบาท ไม่อยากกลับห้องหัวใจมันหนักอึ้งเกินไปที่จะไปอยู่ในสถานที่เงียบสงบคนเดียว
ขาทั้งสองข้างพาผมเดินมาถึงหนองสมบุญ สวนธารณะขนาดใหญ่ใจกลางเมือง นั่งลงตรงริมหนองเหม่อมองออกไปไกลให้สายตามองเห็นสิ่งต่างๆรอบตัว ไม่อยากจดจ่ออยู่กับความคิดตัวเอง
ผมนั่งอยู่แบบนั้นจนท้องฟ้าขึ้นแถบสีส้มทองจึงยันตัวลุกขึ้น เอาล่ะ เข้มแข็งไว้คนเล็ก นายทำดีที่สุดแล้วจำที่แม่บอกไม่ได้หรือไง
ผมตัดสินใจเดินอ้อมไปอีกทางแทนที่จะเดินทางตรงกลับห้องตัวเอง การได้เห็นสิ่งต่างๆแปลกใหม่รอบตัวทำให้ผมผ่อนคลายขึ้น บ้านเรือนที่ปลูกสร้างรูปแบบเดียวกับตึกแถวด้านหน้าแต่วัสดุที่ใช้สร้างเป็นไม้กระดานแผ่นดูแล้วคงสร้างมาหลายสิบปีเพราะดูทรุดโทรมมาก คนที่อาศัยอยู่มีไม่มากเหมือนตึกแถวด้านหน้าที่ใช้ทำการค้า มีป้ายไวนิลประกาศขายบ้านติดไว้หลายหลังคงเพราะใช้ทำการค้าไม่รุ่งเรืองเหมือนสมัยก่อนแล้ว
บ๊อก บ๊อก
เสียงเห่าแหลมเล็กแบบนี้เป็นของลูกหมาไม่ผิดเพี้ยนแต่จะเป็นลูกหมาจากที่ไหนและของใคร...
ผมสนใจขึ้นมาทันทีหันขวับเดินฉับเข้าไปยังบ้านไม้หลังหนึ่งที่ประตูไม้แบบบานพับปิดงับไว้เฉยๆไม่ได้ล็อก ส่งเสียงพึมพำขอโทษและขออนุญาตเจ้าของบ้านไปด้วย
เอ เหมือนผมจะได้ยินเสียงมาจากทางนี้นี่นา หรือไม่ใช่...
บ๊อก
ตึกๆๆ
ผมวิ่งขึ้นบันไดไม้ผุอย่างลืมตัวว่าต้องระวังว่ามันจะหัก ขอเถอะ ขอให้ใช่อย่างที่คิด
บ๊อก
ชะใช่...ใช่จริงๆด้วย
“น้องหมา!!!” ผมวิ่งเข้าไปหาแต่ไม่สามารถคว้าเอาไว้ได้ น้องหมาเข้าไปติดอยู่หลังตู้ไม้เก่าหลังใหญ่ผมลองยื่นมือเข้าไปแล้วแต่มือผมใหญ่เกินไปไม่สามารถยื่นเข้าไปได้ เสียงครางหงิงๆช่างน่าสงสาร อดนึกถึงเจ้าของมันไม่ได้ เขาจะตามหามันหรือเปล่าหรือจะทิ้งน้องหมาอย่างที่ผมทิ้งเขา
คิดไปถึงว่าถ้าเขาอยู่ตรงนี้คงเลื่อนตู้นี้ออกอย่างง่ายดายไม่ใช่ผมคนไม่เอาไหนที่ออกแรงเท่าไหร่ตู้หลังนี้ก็ไม่มีวี่แววจะขยับเลยสักนิด
บ้าชะมัด!!
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด”
“ไฟไหม้! ไฟไหม้ๆหนีเร็ว”
เสียงอึกทึกด้านนอกเรียกให้ผมละจากการเลื่อนตู้วิ่งไปเปิดหน้าต่างชั้นสองมองลงไป ภาพมุมสูงที่เห็นคือความโกลาหลที่ทำให้ผมมึนงงชั่วขณะ เสียงหวีดร้อง คนวิ่งวนสาละวนวุ่นวาย ทั้งวิ่งตัวเปล่า หอบลูกหอบหลาน แบกข้าวของเครื่องใช้ไฟฟ้า ต่างคนต่างกระเสือกกระสนเอาตัวรอด
แล้วทุกอย่างก็กระจ่างแจ้งเมื่อกลุ่มควันลอยเข้ามาอบอวลทั่วบริเวณไอความร้อนสัมผัสโดนผิวจนต้องเบี่ยงตัวหนี และที่สำคัญลมพัดพากลุ่มไฟก้อนใหญ่โหมกระพือมาถึงบ้านหลังนี้แล้ว!!
“แค่กๆ” ผมเริ่มสำลักควันไฟจึงดึงผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงมามัดปิดจมูกไว้ รีบวิ่งกลับไปยังตู้หลังใหญ่ที่กักขังน้องหมาเอาไว้ ไม่!! ผมจะไม่ทิ้งมันเด็ดขาด ผมมีชีวิตรักชีวิตยังไงน้องหมาก็เช่นกัน!!
ผมไม่สามารถทิ้งมันไว้ให้โดนไฟคอกตายได้!!
ผมออกแรงดันตู้อีกครั้งและก็เหมือนเดิมมันไม่ขยับ น้องหมาเริ่มออกแรงดิ้นและร้องครางหงิงมากขึ้น มันคงรู้ว่าอันตรายกำลังจะมาถึงตัว ผมเริ่มมองหาตัวช่วยอื่นเห็นไม้กระดานที่นำมาสร้างเป็นผนังบ้านด้านหนึ่งหลุดออกจากแผ่นอื่นห้อยลงมาผมไม่ลังเลเลยที่จะไปดึงมันให้หลุดออกมาทั้งหมด ออกแรงดึงสุดกำลังจนตัวเองล้มลงก้นจ้ำเบ้าจากแรงกระชาก แต่เวลานี้ไม่ใช่เวลามาสนเรื่องเจ็บไม่เจ็บ ผมรีบลุกขึ้นเอาหัวไม้ด้านหนึ่งกดกับผนังจับอีกด้านมั่นแล้วออกแรงงัดสุดแรง
เปาะ!!
อะไรมันจะซวยแบบนี้!! ไม้หักเป็นสองท่อน!! ที่โชคร้ายไปกว่านั้น! ตู้ขยับออกไปไม่ถึงสามมิลด้วยซ้ำอะไรมันจะเหนียวติดแน่นทนทานขนาดนี้!!
พึ่บ!!
“โอ๊ย แค่กๆ” ไฟลามไหม้ไปครึ่งหนึ่งของบ้านหลังที่ผมอยู่แล้ว ลมพัดแรงเมื่อครู่พาไอร้อนลวกผิวผม อากาศเริ่มน้อยลงรู้ได้จากการหายใจที่ไม่ค่อยสะดวกนัก
ต้องรีบแล้ว!!
เหลือทางสุดท้ายแล้วล่ะ!! ต้องโค่นตู้นี้ซะ! ถึงจะเสี่ยงที่น้องหมาจะเจ็บตัวแต่ก็ดีกว่าตายกันอยู่ในนี้!!
“ช่วยด้วยมีคนติดอยู่ในนี้!!” ผมตะโกนสุดเสียงพลางพยายามงัดตู้จากด้านหลังเพื่อให้มันล้มคว่ำหน้าลงไป น้องหมาก็พยายามช่วยเหลือตัวเองเต็มที่ด้วยการออกแรงดิ้น เสียงครางหงิงเงียบไปคงเพราะสำลักควันไฟเหมือนผม
ปึง!!
สำเร็จ!!
ทำไมไม่โค่นมันตั้งแต่แรกวะ!
น้องหมาโดนขาตู้กระแทกจนกระเด็นติดผนังนิ่งไปชั่วอึดใจก่อนจะวิ่งดุ๊กดิ๊กเข้ามาหาผมที่กระโจนเข้าไปอุ้มมันเหมือนกัน ผมอุ้มมันไว้ในอ้อมแขนก่อนหมุนตัวกลับไปทางบันไดเพื่อออกไปจากที่นี่ แต่ก่อนจะก้าวลงบันไดสายตาผมก็เหลือบเห็นคานไม้ที่เต็มไปด้วยไฟเพลิงสีแดงกำลังจะตกลงมา ผมก้าวถอยหลังหนีแต่กลับสะดุดกับทางต่างระดับจนล้มลงไป อ้อมกอดผมกระชับน้องหมาแน่นหลับตาปี๋
ไม่พ้น...โดน ต้องโดนแน่ๆ
“อ๊ากกก”
ปั่ก
ผมรู้สึกถึงของหนักหล่นทับแต่ไม่เจ็บไม่ร้อน ลืมตาโพลงขึ้นมองก็เจอกับคนที่ตามหามาตลอด
ชายเร่ร่อน!! เจอแล้ว ฉันเจอนายแล้ว!!
ผมคลี่ยิ้มออกมา แต่...!!
คนเล็ก! นี่ไม่ใช่เวลาจะมาดีใจนะโว้ยยย
ทำไมต้องมาเจอกันในสถานการณ์แบบนี้ด้วยนะ!!
“นาย! เป็นไงบ้าง”
“ไม่เป็นไร รีบไปเถอะ” เขาพูดพลางลุกขึ้นทำหน้าเหยเก ไม้ที่เต็มไปด้วยเปลวไฟนั่นตกทับลงบนแผ่นหลังเขาผมเห็น!! แล้วก็เห็นด้วยว่าเขาปัดมันออกไปด้วยมือเปล่า!!
ทำได้ยังไงกัน!!
เขาลุกขึ้นยืนพลางประคองผมขึ้นด้วย ขมวดคิ้วยืนมองบันไดที่พังทรุดลงไปต่อหน้าต่อตาอย่างครุ่นคิด บันไดพังงั้นหรอ...แล้วเราจะลงไปชั้นล่างกันได้ยังไงล่ะ!
“ขึ้นมา” ในระหว่างที่ผมกำลังแตกตื่นเขาก็ย่อตัวลงจับตัวผมให้ขึ้นไปบนแผ่นหลังกว้างของเขาให้มือหนึ่งกอดกระชับไหล่เขาเอาไว้ส่วนอีกข้างส่งเสียงบอกให้ผมอุ้มน้องหมาดีๆ ท่อนแขนทั้งสองข้างเกี่ยวช้อนกระชับต้นขาผมแน่นก่อนผมจะถามว่าเขาจะทำอะไรร่างสูงก็เอ่ยแทรกซะก่อน “จับดีๆล่ะ”
ฟุบ
ผมยังไม่เข้าใจในสิ่งเขาพูดชายเร่ร่อนก็กระโดดลงมาจากชั้นสองที่สูงประมาณสิบฟุต...สะสิบฟุต...บ้าไปแล้ว!! เขาทำได้ยังไง!!
หัวใจผมแทบวายเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังจะเผชิญกับความหวาดเสียวขั้นสุดยอดถ้าผมรอดจากเหตุการณ์นี้ไปเครื่องเล่นไหนที่ว่าแน่ผมคงไม่หวั่นอีกแล้ว
ตึกๆ
ผมรู้สึกได้ว่าเขาออกแรงวิ่งนั่นหมายความว่าเราลงมายืนบนพื้นได้อย่างปลอดภัย จบจากตรงนี้ผมคงต้องถามเขาว่าไปเรียนวิชาตัวเบามาจากไหนผมจะได้ไปเรียนบ้าง แต่ตอนนี้สติผมเหมือนล่องลอยคงเพราะจากการขาดอากาศหายใจ หมดเรี่ยวแรงมือที่เกาะเกี่ยวรอบคอเริ่มหลุดออก อีกข้างที่กระชับกอดน้องหมาเริ่มอ่อนแรงลง
ก่อนทุกอย่างจะวูบไป
“เล็ก ไอ้เล็ก” เสียงเรียกอันน่ารำคาญทำให้ผมค่อยๆปรือตาขึ้น ใบหน้าแรกที่เห็นลอยอยู่ตรงหน้าเป็นไอ้ปอนด์ หน้าตามันตลกชะมัด
“อย่าบอกที่บ้านกูนะ” ผมส่งเสียงแหบแห้งออกไป คงไม่ถามว่าที่นี่ที่ไหนหรือผมเป็นอะไรไป เพราะสิ่งที่เผชิญมามันบอกในตัวมันเองอยู่แล้ว แต่ห่วงที่สุดคงเป็นเรื่องที่บ้านถ้ารู้กันนะรับรองได้โดนสั่งย้ายด่วนแน่
ผมยังไม่อยากกลับระยอง!!
“เออๆกูรู้แล้ว มึงเป็นไงบ้างให้ตามหมอมั้ย” มันถามอย่างกระตือรือร้น
“ไม่ต้องๆกูโอเค เออมึง...แล้วชายเร่ร่อนล่ะ” ผมถามตรงประเด็นที่อยากรู้
“มึงถามถึงมันทำไม! มึงยังกลัวอยู่หรอ ไม่ต้องกลัวแล้วนะ มีชาวบ้านไปช่วยมึงทันก่อนจะโดนไอ้บ้านั่นทำร้าย มันสารเลวมากทั้งที่มึงเป็นคนให้ข้าวให้น้ำแท้ๆยังจะมาทำเลวกับมึงอีก คนที่ไปช่วยมึงไว้บอกว่ามันกำลังจับมึงแก้ผ้าวิปริตที่สุด! นี่มันคงทำร้ายมึงจนสลบไปใช่มั้ย สมน้ำหน้าโดนรุมสกัมไปคงเละอยู่ คงได้ไปโรคจิตในคุกอีกนาน!!”
“มะมึงว่าอะไรนะ...ขะเขา...” ไปกันใหญ่แล้ว ระหว่างที่ผมสลบไปเกิดเรื่องร้ายขึ้นขนาดนี้เชียวหรือ!
“พวกกูจับมันเข้าไปนอนในซังเตแล้ว รับรองมันมาทำอะไรมึงไม่ได้อีกแน่นอน!!”
ฮะๆ ค้อนตอกตะปูเข้าที่ใจผมอีกแล้ว...จนได้แต่ภาวนาว่าพื้นที่ที่ตอกลงไปมันจะหมดลงเสียที
มาช้าดีกว่าไม่มาเน้ออออออออ ขอโทษที่มาช้าแต่ก็มาตามสัญญาแน่นอนจ้าาาา :กอด1:
สงสารชายเร่ร่อนเป็นที่สุด ฮือออออออ :sad4:
ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะต้อนรับอบอุ่นมากจริงๆ :pig4:
เจอกันวันพุธค่าาาาา :z1: :katai4:
-
โถ...พ่อคุณคลาดกันไปคลาดกันมา
-
ทำไมชายเร่ร่อนชีวิตบัดซบแท้ o22
-
:monkeysad: :monkeysad: :m31: :m31:
-
โอ้วววว ชักจะได้กลิ่นอายในความไม่ธรรมดาของชายเร่ร่อนซะแล้ววว
-
ใครๆ ก็ไม่เข้าใจนายสินะชายเร่ร่อน โถ่...น่าสงสารจุง :hao5: แต่...ฉันรู้สึกว่าตัวจะไม่ธรรมดานะ กระโดดลงมาจากที่สูงขนาดน้านนน ได้จะใด... :hao7:
-
ชอบเรื่องนี้มากๆๆ รอนานมากๆๆ ตั้งใจรอเลย ชอบคนเล็กใจดีจัง อยากให้เอาไปอยู่ที่ห้องด้วยจังคนเล็กรีบไปช่วยออกมาจากคุกเร็วๆๆนะ
จะรอวันพุธนะ อยากอ่านเร็วๆๆๆจัง
-
โอ้ย มันเจ็บมันปวด:serius2:
-
:m16:
-
มาต่อไวๆนะ อยากรู้ว่า ชายเร่ร่อน เป็นใครกันแน่
-
:angry2: :angry2:
แต่เราจะไม่โทษใคร เราบอกตรงๆว่าคนเล็กจิตใจดีมาก เรานะพูดเลยว่าสงสารแต่เราก็กลัวด้วย แต่เราไม่ได้กลัวทุกคนนะ
คือ คนเร่ร่อน มีทั้งดีและไม่ดี มีทั้งสติดีและไม่ดี ฉะนั้นเป็นปกติที่คนเราจะหวาดระแวงไปก่อน
แต่คนเล็กอย่าเพิ่งท้อ เพราะมีคนแบบคนเล็กๆเยอะ คนอื่นจะได้เห็น และ เข้าใจและมีน้ำใจมากขึ้น
เลิฟเรื่องนี้ สอนอะไรหลายอย่างนะ หวังว่าคนดีๆ ถึงแม้ในสภาวะที่ไม่ปกติ จะได้รับผลตอบแทนดีๆ
-
เค้าเข้ามารอตัวเล็กกะตัวโตทุกวันเลยนะ
โดนอีกแล้วพ่อตัวโตวว :เฮ้อ:
-
:a5: น่าสงสารชายเร่ร่อนจัง คนเล็กรีบไปประกันตัวออกมาเร็วๆนะคะ :mew6:
ปล.เป็นผู้ชายที่น่ารักจิงๆเรย :katai2-1:
-
อ้าววว เข้าใจชายเร่ร่อนผิดหมดเลย เล็กต้องไปช่วยนะ
-
อ่านแล้วสะท้อนในอก...
ชอบมากเลยค่ะ สะท้อนอะไรหลายๆ อย่าง
รีบมาต่อน้า เค้ารออยู่ :mew6:
-
:hao5: แง สงสารชายเร่ร่อนอ่ะ ไม่น่าเลย พูดอะไรไปก็คงไม่มีใครเชื่อ
คนเล็กตามไปช่วยเร็วๆนะ ถ้าได้พบกันแล้วก็หาที่อยู่ให้เลย (อยู่ด้วยกันก็ได้ เพราะเป็นพระเอก?นี่) เหอๆ
คนเล็กบอกว่าเป็นเพื่อนแล้วคงไม่ปล่อยให้ชายเร่ร่อนเคราะห์ร้ายอีกใช่มั้ย
รอตอนต่อไป
-
โอย ตายๆ :z3: :z3:
-
ทำไมคุณคนเล็กกับพี่เร่ร่อนถึงคลาดกับไปมาแบบนี้คะ T^T
กว่าจะเจอกันก็มีอุปสรรค พอเจอกันยังเจอกันในสถานการณ์เลวร้ายอีก งืออออ
เอาอย่างนี้นะคะ คุณคนเล็กไปช่วยพี่เร่เร่อนเถอะค่ะ แล้ว....
แล้วพามาอยู่ด้วยกันเลยยย
:laugh: :laugh:
-
โอ้ยยยยชาวบ้านนี่ไม่ฟังอะไรเลยนะ ตัวเล็กรีบ ๆ ไปช่วยชายเร่ร่อนเลยน้องหมาด้วยจะเป็นยังไงบ้างนะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ทำให้รู้ว่าคนเราบางทีนี้ก้อมองคนแต่ภายนอกน่ัะ
-
น่าสงสารนะ คนเรามองคนแต่ภายนอก :เฮ้อ:
-
หง่าาาา เจออีกทีวันพุธเลยเหรอ ไม่นะ เราติดเรื่องนี้อะะะ พระเอกแสนดี นายเอกก็จิตใจเมตตา โอ้ยติดๆ
มาต่อไวๆน้
-
ตอนนี้ตื่นเต้นและลุ้นสุดๆเลย คลาดกันตลอด
เฮ้ออออออออ
-
ให้ความรู้สึกสะท้อนสังคมจิงๆเลย :m1 :m15:5:
-
สงสารแล้วแต่งแบบนี้ทำไม TwT
ชายเร่ร่อนแกไม่ธรรมดานะ แต่ชีวิตน่าสงสารเกินไป
พวกชาวบ้านก็วิตกจริตกันซะเหลือเกิน มองคนที่ภายนอกตลอด
-
ส่วนใหญ่สังคมมักจะเข้าใจคนอย่างนี้ผิดเป็นประจำๆ น่าสงสารคนจรจัดจัง
-
:hao5: โธ่....พ่อคุณ!!!
เรามักจะปิดใจและเชื่อในสิ่งที่เห็น โดยแกล้งลืมเลือนข้อเท็จจริง :z6:
-
ชีวิตรันทดมากอ่ะ :sad4: คนเล็กตามไปช่วยมาให้ได้นะ :hao5:
-
สนุกๆ น่าติดตาม
ชีวิตคนจรจัดรันทดมาก
-
แอบน้ำตาคลอหน่วยเบาๆ คือ... สงสารชายเร่รอนอ่ะ
-
สงสารคุณคนจรจัด :o12: :o12: แค่เพราะเค้าไม่ได้ดีเท่าคนอื่นเค้าต้องเป็นคนเลวเสมอไปรึยังไง :angry2: :fire:
คุณคนเล็กรีบตามไปช่วยเร็วๆน๊า :hao5: :katai1: :call:
-
แล้วน้องหมาหล่ะ :ling1:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
สงสารชายเร่รอน
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
ชอบคนเล็กมากๆคน(เล่ห์)ร่อนก็ด้วยค่า
จะรอวันพุธนะ
ตามตอนต่อไป
-
:hao5:
-
คนเราสมัยนี้เนอะ แค่เห็นหน้าตา ท่าทาง ก็ปรักใจแล้วว่าเป็นคนไม่ดี
คนเราถ้าเลือกได้ก็คงไม่อยากเป็นแบบนั้นหรอก
-
บางทีก็ร้ายแรงเกินไป :hao6:
-
ถ้าเราเป็นตัวเล็กจะตบไอ้ปอนด์สักทีหนึ่ง... มาต่อไวๆน้าาาาาาาา
-
อ่านแล้วสะเทือนใจจริงๆ ยิ่งเซ้นซิทีฟ งือออ
เรื่องนี้มัน... ตั้งตารอ วันพุธต้องมาน้า
ปล. เล็กเอาเขามาอยู่ด้วยเลยเถอะ (?) จะได้ไม่คลาดกันอีก
-
เล็กช่วยให้ได้น่ะ
-
:sad4: คนจรจัดน่าสงสารมากเลย
คนเล็กรีบไปช่วยเร็วๆเถอะนะ
-
เคราะห์ซ้ำกรรมซัดนะคุณคนเร่ร่อน ต่อไปคงดีขึ้นนะ
-
สงสารชายเร่ร่อนอ่าา Y^Y คนเล็กรีบๆหาวิธีช่วยน้าาา :sad4: :sad4:
-
คนเราล้วนมีอคติอยู่ในใจ
มองแล้วคิดไปเองว่ามันจะเป็นแบบนั้นแบบนี้
อ่านแล้วเศร้า
คนเล็กรีบไปช่วยเขาออกมาเร็ว
-
น้ำตาหมดมาสองแหมะ! ฮืออออออ คุณเร่ร่อนเขาช่วยชีวิตตัวเล็กนะ
ทำไมไม่มีใครเข้าใจเขาบ้างเลยอะ อ่านแล้วสะเทือนอารมณ์ชะมัด
ตัวเล็กรีบไปช่วยคุณเร่ร่อนเลยนะ อย่าให้ใครๆเขาใจเขาแบบผิดๆอีกต่อไป
-
//ฟิ้วววว// โอ๊ย!! หลบตะปูไม่พ้นค่ะ อือๆ ทำไมหดหู่อย่างนี้ :katai1:
-
ร้องให้เรยอะ รีบมาต่อเร็วๆนะ อยากให้คนเร่ร่อนคนนั้นได้พบความสุขซักที
-
น่าสงสารชายเร่ร่อนอะ
เเต่ก็ไม่ใช่ไม่เข้าใจพวกชาวบ้านซะทีเดียว
อย่างเราไปเห็นภาพเเบบนั้นเข้าก็คงอดคิดในเเง่ร้ายไปก่อนไม่ได้
มาต่อน๊า อยากให้เคลียกับคนอื่นให้เข้าใจชายเร่ร่อนเร็วๆ
//เเอบสงสัยว่าเขาเป็นซุปเปอร์เเมนปลอมตัวมา :z2:
-
ง่ะ สงสารอะ
-
ไฟไหม้ผ้า เลยถอดชุด??
สงสารโดนเข้าใจผิดหมดเลย
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
งือออออ
ทำไมเรื่องเป็นแบบนี้อ่ะ
แต่ก็งงนะ
ว่าจะถอดเสื้อผ้าคนเล็กทำไม
-
โธ พ่อคุณ แค่เป็นคนจรจัดเขาก็มองกันไม่ดีแล้ว ไม่มีใครสนใจหรอกว่าเป็นคนดีมาจากไหน น่าสงสารจริงๆ
-
คนเล็กต้องรีบไปช่วยเค้านะ
-
ฮืออออ ค้างง่ะค้างงง
-
วันพฤแล้วน้าาา.....
-
เข้ามาทวง :katai4: :katai4:
-
:call: :call: :call:
เมื่อไรจะมา วันนี้พฤหัสแล้วน้า
-
ทวงด้วยคน :call:
-
อ่านทันแล้ว เย้เย้ :mew2:
คนเล็กจิตใจดีมากซึ่งคนแบบนี้ทุกวันนี้หายากมาก
คนเร่ร่อนมาช่วยแต่กลับถูกทำร้าย :o12:
คนเราเอาแต่มองเปลือกนอกจนมองข้ามความดีงามที่ใจ
เอาใจช่วยนะคะ ทั้งคนเล็กกับชายเร่ร่อน ช่วยให้ได้นะ :monkeysad:
-
เร่ร่อนเข้ากระทู้มาหาคนเร่ร่อนจ้า
ใจจะขาดแล้วเอยยยยยยยยย :hao5:
สงสารคนเร่ร่อน
-
เร่ร่อน4
“ไอ้เล็ก มึงจะไปไหน” ไอ้ปอนด์เข้ามากดผมที่กำลังลุกจากเตียงให้นอนราบลง
“ไปโรงพัก เขาโดนจับอยู่โรงพักไหน” ผมดันมันออกแล้วลุกขึ้น
“ไปทำไมมึงยังไม่ค่อยดี กูจัดการให้แล้ว” มันกดลงนอน
“จัดการบ้าอะไรล่ะ มึงเข้าใจผิดนะ!” ผมลุกขึ้น
“มึงเลิกเป็นคนดีซะทีเถอะ!” มันกดลง
“ถอยไปไอ้ปอนด์” ผมลุกขึ้น
“ไม่! กูไม่ปล่อยให้มึงไปช่วยมันแน่ มึงมันดีเกินไป” มันกดลง
“เขาช่วยกูไว้!” ผมลุกขึ้น
“โกหก!” มัน...
พลั่ก!!!
ยังไม่ทันกดลงผมชิงถีบท้องมันซะก่อน กระเด็นไปไม่ไกลแต่ก็มีระยะห่างพอให้ผมกระโดดลงเตียงมายืนจังก้าชูหมัดสองข้างตั้งการ์ดขึ้น
“มึงอย่าเข้ามานะไอ้ปอนด์ แล้วแหกขี้หูฟังกูด้วย!” ผมโมโหแล้วจริงๆ “เขาช่วยกูไว้ กูติดอยู่ในบ้านที่ไฟไหม้แล้วเขาเข้าไปช่วย”
“มะมันอาจจะหวังผล...”
“อย่ามองคนจากภายนอกไอ้ปอนด์มึงก็รู้ว่ากูเกลียดคนประเภทนี้ที่สุด คนเลวจริงน่ะไม่เอาชีวิตไปเสี่ยงแบบนั้นหรอก! เขาช่วยกู! มึงเห็นมั้ยกูบาดเจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่ารอยแผลสักนิดก็ไม่มี ถ้าไม่ได้เขากูไม่ปลอดภัยได้หรอกเผลอๆอาจจะตายในกองไฟไปแล้ว และไม่ว่ามึงหรือใครที่เห็นอะไรมากูเชื่อว่ามันต้องมีเหตุผลเพียงแต่ไม่มีใครที่จะถามหาความจริง! หรือมึงจะเถียงว่ามึงถามเขาแล้ว”
“...”
ความเงียบคือคำตอบที่ดีที่สุด
“มึงพากูไปโรงพักเดี๋ยวนี้”
“แต่...”
“เดี๋ยวนี้!!!”
ชอบให้ผมร้ายแล้วถึงจะยอม!!
มาถึงโรงพักผมก็จัดการไปให้ปากคำกับตำรวจซะใหม่ในฐานะเจ้าทุกข์ตัวจริง กว่าจะคุยกันรู้เรื่องว่าเขามาช่วยผมไม่ได้ทำร้ายหรือกระทำชำเราอย่างที่ใครหลายคนเข้าใจก็แทบตรงเข้าไปกระชากหนังหัวนายตำรวจงี่เง่าติดที่ไอ้ปอนด์ลูบหลังให้ผมใจเย็นไว้ไม่อย่างนั้นนอกจากจะช่วย ‘เพื่อน’ ของผมออกมาไม่ได้ ผมยังจะเข้าไปนอนกินข้าวแดงด้วยอีกคน
ทำไมวันนี้ใครๆต้องให้ผมเผยด้านนางมารร้ายนะ
“เชิญทางนี้ครับ” จ่าตำรวจนายหนึ่งผายมือไปทางเดินด้านขวาซึ่งเป็นทางไปห้องคุมขัง
“กูรอข้างนอกนะ ละอายใจเกินกว่าจะเจอหน้าว่ะ ทำใจแป๊บ” ผมพยักหน้าเข้าใจ ก็สมควรอยู่หรอก
ผมเดินตามจ่ามาถึงห้องคุมขังกวาดตามองเข้าไปในห้องขังก่อนสายตาจะปะทะเข้ากับรูปร่างอันคุ้นเคยการแต่งตัวอันคุ้นตาเขานั่งกอดเข่าเหม่อมองไปยังพื้นเบื้องหน้าที่ถ้าเพ่งมองดีๆจะเห็นว่ามีแมลงสาบตัวหนึ่งกำลังวิ่งวนอยู่ ขาทั้งสองข้างของผมก้าวเข้าไปช้าๆเหมือนเขาจะได้ยินเสียงฝีเท้าจึงเงยหน้าขึ้นมอง ทันทีที่ผมเห็นใบหน้าเขาก็แทบทรุดลงบนพื้นดีที่จับซี่ลูกกรงไว้ได้ก่อน
“นาย...” ส่งเสียงผ่านน้ำลายที่หนืดเหนียวในคอ
ใบหน้าหล่อเหลาที่เคยซ่อนอยู่ใต้ความมอมแมม แต่บัดนี้ไม่ใช่อีกแล้ว
มันกำลังซ่อนอยู่ภายใต้รอยฟกซ้ำแทน!!!
มุมปากเขียวช้ำ โหนกแก้มแตกมีรอยเลือดที่หยุดไหลไปแล้วเกรอะกรัง ส่วนแก้มอีกข้างมีรอยแดงจากนิ้วทั้งห้า
“ไม่เป็นไรใช่มั้ย” เขาถามเสียงแหบแผ่วพลางลุกและค่อยๆเดินกระเผลกเข้ามาใกล้ผม ขะขาของเขา...
ตัวเองเจ็บขนาดนี้ยังมาห่วงคนอื่นอีก!
“ขานาย...”
“...” ถึงจะมองไม่เห็นเพราะเขาใส่เสื้อและกางเกงขายาวแต่ผมรู้ว่าเขาเจ็บ
“ฮึก”
“อย่าร้อง...ผมไม่เป็นไร” เขายกมือขึ้นแตะหลังมือผมที่จับซี่ลูกกรงอยู่ หลังมือใหญ่ดำคล้ำมีรอยแผลเหมือนโดนไฟลวก...เพราะช่วยผมสินะ
ไม่สิ ทุกรอยแผลบนตัวเขาตอนนี้เกิดมาจากการช่วยผมทั้งนั้น
“ฮึก เจ็บมั้ย” เขาส่ายหน้าเบาๆ ผมปาดน้ำตาออกก่อนหันไปหาจ่าเฉยที่ยืนห่างไปสี่ห้าก้าว
“ช่วยปล่อยเขาออกมาทีครับ” จ่าพยักหน้า ความจริงเขาต้องโดนปล่อยตัวตั้งนานแล้ว ผมนี่แหละมายืนคร่ำครวญอยู่ได้!
หลังจากโดนปล่อยตัวแล้วผมพาเขามายังรถที่ไอ้ปอนด์จอดรออยู่ก่อนแล้ว ผมเปิดประตูหลังเข้าไปนั่งก่อนเขยิบมาอีกด้านเพื่อแบ่งที่ให้เขานั่งอีกคน
แต่เขาไม่ตามเข้ามา ผมจึงกวักมือเรียก
“นาย มาสิ”
“ส่งผมแค่นี้ก็พอ” ว่าแล้วเขาก็หันหลังเดินกระเผลกออกไปเลย ไอ้ปอนด์ที่นั่งอยู่ตำแหน่งคนขับมองมาทางกระจกส่องหลังเป็นเชิงว่าจะเอายังไงต่อ ผมนิ่งชั่วอึดใจก่อนบอกให้มันกลับไปก่อนเลยขณะที่พาร่างตัวเองลงมายืนข้างรถ
“เอางั้นหรอมึง”
“เออตามนี้แหละ เดี๋ยวกูขึ้นสองแถวกลับ ไปก่อนนะ” ว่าจบผมก็รีบเดินออกมาเลยขืนชักช้าเดี๋ยวตามไม่ทันหายตัวไปอีกคราวนี้ผมบ้าตายแน่
ผมถอนหายใจโล่งอกเมื่อเดินออกมาถึงริมฟุตบาทข้างโรงพักก็เห็นเขากำลังยืนรอข้ามถนนอยู่ โดยที่ไม่รู้ว่าไปเอาไม้ไผ่มาเป็นไม้เท้าค้ำยันจากไหน
“มา ฉันช่วย” ผมเข้าไปจับแขนช่วยประคอง เขาหันมามองหน้าทำท่าเหมือนจะพูดอะไรแต่สุดท้ายก็ไม่พูดออกมา
ดีแล้วล่ะที่ไม่พูด ผมไม่ฟังหรอก
“ป่ะ” เมื่อถนนโล่งผมก็ประคองพาเขาข้ามถนน
เราเดินกันมาเรื่อยๆจนถึงเพลิงไม้ขายกล้วยทอดที่ปิดร้านแล้ว เราเลยถือวิสาสะนั่งลง(ผมบังคับให้เขานั่งเพราะเห็นว่าเขาเริ่มจะเดินไม่ไหวแล้ว) ผมให้เขาถอดเสื้อแจ๊คเก็ตตัวนอกออกอย่างต้องการจะดูว่าเขาบาดเจ็บตรงไหนบ้าง เขาทำท่ายึกยักแต่วันนี้เชื่อเถอะไม่มีใครสู้แรงผมได้หรอก
วินาทีแรกที่ผมได้เห็นรอยฟกช้ำตามร่างกายของเขาทำเอาใจผมกระตุกวูบ
ขนาดสีผิวดำคล้ำยังเห็นรอยได้ชัดเจนขนาดนี้
ใจร้ายกันได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ
“ไปโรงพยาบาลกัน” ผมจับมือเขาลุกขึ้น แต่เขากลับส่ายหน้าพลางขืนตัวไว้ “นายเจ็บ” ผมย้ำ
“ผมไม่...”
“ไม่เจ็บได้ยังไงรอยเขียวช้ำเต็มตัวแบบนี้” ผมดักคออย่างรู้ว่าเขาจะพูดอะไร
“ผมไปโรงพยาบาลไม่ดีหรอก”
“ทำไม”
“ดูสภาพสิ คนในโรงพยาบาลคงแตกตื่นกันหมด” เขาส่งเสียงเยาะในคอ
ผมเถียงไม่ออก จะพูดว่าคนเหมือนกันไม่มีใครกลัวก็พูดได้ไม่เต็มปากเพราะรอยตามร่างกายมันฟ้องว่าคนส่วนใหญ่ในสังคมแบ่งแยกกดเขาลงไปอีกชั้นหนึ่งมากแค่ไหน
ซึ่งผมไม่ชอบใจค่านิยมแบบนี้เลย
ผมนิ่งคิด ถึงยังไงผมก็ปล่อยเขาไว้แบบนี้ไม่ได้ ไม่เกินพรุ่งนี้แผลตามตัวเขาต้องเริ่มอักเสบแน่ถ้าไม่ได้รับการดูแลสุดท้ายไม่พ้นไข้จับแหงๆ
“’งั้นเอางี้นายไปพักห้องฉันก่อน”
กึก
เขานิ่งไปก่อนจ้องผมด้วยสายตาที่ผมอ่านไม่ออก จ้องเหมือนมีแมลงสักตัวบินหลงเข้ามาในลูกตาและเขากำลังมองหามันอยู่
“จ้องฉันทำไม”
“เมื่อกี้คุณพูดว่าให้ผมไปอยู่ด้วย”
“อือฮึ” แล้วมันแปลกตรงไหน
“ผมสงสัย” เขาพูดแล้วถอนสายตาออกไปจากใบหน้าผมเหม่อมองตรงไปด้านหน้าแทน ผมเลิกคิ้วอย่างงงัน
“สงสัยอะไร”
“มีใครเคยบอกคุณมั้ยว่าคุณไว้ใจคนอื่นมากเกินไป” ผมขมวดคิ้วนิ่งคิด ก่อนจะเม้มปากเมื่อเข้าใจในสิ่งที่เขาต้องการสื่อ ผมเลยสวนกลับไปบ้าง
“แล้วมีใครเคยบอกนายมั้ยว่านายพูดกับฉันเยอะขึ้น” จริงๆนะ จำได้ว่าเจอกันครั้งแรกอย่าว่าแต่พูดเลยแม้แต่เข้าใกล้ยังไม่กล้าด้วยซ้ำ ก่อนมันจะพัฒนาเป็นการพูดกับผมสองสามคำ แล้วดูเดี๋ยวนี้สิต่อปากต่อคำได้ทุกประโยค
มันเป็นสัญญาณบอกว่าเขาไว้วางใจผม
เช่นเดียวกับเหตุการณ์ในกองเพลิงวันนั้นที่ทำให้ผมไว้วางใจเขาเช่นกัน
“ใครจะมาบอกผมล่ะ”
นั่นสิ
แม้แต่ความเห็นใจยังยากที่จะหยิบยื่นให้กัน
“ไปอยู่กับฉันนะ” ผมพูดขึ้นอีกครั้ง
“ไม่ล่ะ”
“แค่ช่วงแผลนายหายก็ได้” ผมต่อรอง หลังจากนั้นค่อยหาวิธีช่วยเหลือกันต่อ ผมไม่ยอมให้เขาไปเร่ร่อนพเนจรเป็นคนจรจัดให้ใครต่อใครรังเกียจอีกแล้ว
คนดีๆอย่างเขาควรได้รับความโชคดีในชีวิตบ้าง
ผมไม่ปล่อยให้คนแอบหัวดื้อคิดนานจัดการเกลี้ยกล่อมต่อทันที
“นะ ให้ฉันได้ตอบแทนที่นายช่วยชีวิตฉัน ถ้าไม่ได้นายฉันอาจจะตายกลายเป็นเถ้าไปพร้อมกับบ้านหลังนั้นแล้ว” จริงๆนะผมยังคิดว่าถ้าวันนั้นผมไม่ได้เขาจะรอดมาจากบ้านที่ล้อมไปด้วยเปลวเพลิงได้ยังไง
อย่างน้อยผมก็ไม่สามารถกระโดดลงมาจากชั้นสองด้วยเท้าเปล่าโดยด้านล่างมีแต่เพลิงทะเลแบบนั้น
“ไม่ได้ครึ่งที่คุณทำให้ผมหรอก ผมแค่ช่วยชีวิต แต่คุณ...คือผู้ให้ชีวิต”
ผมชะงัก
ไม่ใช่เพราะคำพูดของเขา
แต่เพราะดวงตาของเขา
ประกายตาที่ทำให้ผมใจเต้นแรง
แม้จะโดนทำร้ายจนเจ็บหนักโดนจับขึ้นโรงพักนอนห้องขัง แต่สายตาเขายังว่างเปล่าอย่างไม่ยี่หระต่อสิ่งใดบนโลก
แต่ประโยคที่เขาพูดพร้อมประกายตาแห่งความสุขเมื่อครู่มันทำให้หัวใจผมพองฟู
“สรุปนายไปอยู่กับฉันนะ”
“ไม่”
อะไรอ่ะ คิดว่าคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ!
“ทำไมนายดื้อจัง!” ผมเริ่มขึ้นเสียง เจ็บหนักขนาดนี้ไปนอนข้างถนนตากแดดตากฝนให้ตัวใหญ่แข็งแรงยังไงก็ไม่รอดแน่
เขาอึ้งไปกับท่าทีโมโหของผมก่อนถอนหายใจหนัก
“ผมกลัวคนจะมองคุณไม่ดี ใครจะคิดยังไงถ้าคุณเอาคนบ้าเข้าคอนโด” คำว่า ‘คนบ้า’ ทำเอาผมเจ็บในอก
“นายไม่ได้บ้า”
“คุณดื้อกว่าผมอีก”
“รู้แล้วก็เลิกปฏิเสธแล้วไปด้วยกันสักทีเถอะครับ ถือว่ากระผมขอร้อง!”
ในที่สุดผมก็สามารถบังคับคนที่ดื้อสุดๆคนหนึ่งมากับผมได้ แต่ก่อนจะกลับคอนโดเขาก็ขอไปที่ๆหนึ่งก่อน
เขาพาผมมายังหลังบริเวณบ้านที่ถูกไฟไหม้จนตอนนี้เหลือแต่ซากไม้ตอตะโกสีดำตรงไปยังท่อระบายน้ำขนาดใหญ่ที่ฝังอยู่ใต้ดินโดยมีปลายท่อด้านหนึ่งโผล่ออกมา เขากระโดดลงไปก่อนมุดหายเข้าไปในท่อระบายน้ำผมชะโงกเข้าไปมองแต่เห็นเพียงก้นของเขาที่อยู่ในท่าคลาน
อย่าบอกนะว่าโดนไล่จากตรอกนั่นก็มาอาศัยอยู่ในท่อระบายน้ำ
และการคาดเดาของผมก็ดูท่าจะจริงเมื่อเขามุดออกมาพร้อมถุงปุ๋ยที่ไว้สำหรับใส่ข้าวสารสิบห้ากิโล ณ ตอนนี้มันถูกตัดแปรรูปเป็นกระเป๋าสะพายข้างไปเรียบร้อยแล้ว
“ถุงอะไรอ่ะ” ก่อนหน้านี้ผมไม่เห็นเขาจะมีอะไรติดตัว
“บ๊อก” เอ๊ะ เสียงอะไร
“น้องหมา!!”
ผมเข้าไปอุ้มเจ้าน้องหมาที่โผล่หน้ามาจากถุงปุ๋ยแล้วส่งเสียงร้องที่ผมขี้ตู่เอาเองว่ามันจำผมได้และกำลังทักทายผมอยู่
“นายเอามันมาไว้ที่นี่หรอ ดีนะไม่เตลิดหนีไป” ผมพูดพลางจุ๊บปากมันหนึ่งทีและมันก็ส่งลิ้นมาเลียปากผมตอบ น่ารักจัง
“มันกลับมาเอง”
“หือ” ผมเงยหน้าขึ้นสนใจผู้ชายตรงหน้า
“มันวิ่งหนีไปตอนที่ผมโดนชาวบ้านรุมทำร้าย”
“แล้วนายรู้ได้ยังไงว่ามันอยู่ที่นี่”
“มันคงจำทางกลับได้หรือไม่ก็มาตามกลิ่นเสื้อผ้าของผม” เขาชูถุงปุ๋ยขึ้นเป็นเชิงว่าในนั้นมีเสื้อผ้าอยู่ ก็เสื้อสูทกับเสื้อผ้าชุดเก่าก่อนที่ผมจะไปซื้อมาให้ผลัดเปลี่ยนนั่นแหละ
“ฉลาดจังเจ้าตัวน้อย รอเจ้านายอยู่สินะ” ผมก้มลงไปคุยกับน้องหมาในอ้อมกอดอีกครั้ง ก่อนเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มกว้างให้คนตัวโต
“ต่อไปนี้ก็ไปอยู่ด้วยกันนะ ^_^”
“ไอ้เล็กยามบอกว่ามึงพาคนบ้าขึ้นคอนโด!” ไอ้ปอนด์เข้ามาเขย่าไหล่ทั้งสองข้างจนหัวโยกคลอนมึนไปหมด ผมเข้ามาในห้องมันเพื่อขอเสื้อกับกางเกงยางยืดสักชุดแต่ยังไม่ทันพูดอะไร พอเคาะห้องมันยังไม่ทันเคาะซ้ำประตูไม้บานใหญ่ก็เปิดผั่วะออกมาแล้วก็เจอจับเขย่าๆเช็กๆไม่หยุด
“พะพอก่อน กูเวียนหัว!”
“บอกกูมาก่อนสิว่าไม่จริง!”
“โอ๊ย ไปคุยกันข้างใน เดี๋ยวห้องข้างๆก็แห่ออกมาหรอก” ผมผลักมันเข้าไปในห้องก่อนปิดประตูปัง พิณกำลังพับผ้าอยู่บนพื้นหน้าโต๊ะเตี้ยหันมามองเราสองคนงงๆ
“ไอ้เล็ก กูรู้นะว่ามึงจิตใจดีเลิศแต่แบบนี้มันเกินไปรึเปล่าวะ” มันว่าด้วยน้ำเสียงซีเรียสขั้นสิบ
“กูพูดไปมึงก็ไม่เข้าใจ เอาเป็นว่าเขาเป็นคนดีมึงไว้ใจได้”
“มึงเจอมันไม่ถึงเดือน ไม่รู้แม้แต่ชื่อด้วยซ้ำ!” มันยกมือขยี้ผมอย่างหัวเสีย
“แต่เขาเป็นคนดี”
“มึงไปแหวกอกมันดูหรือไงถึงรู้น่ะ!”
ผมไม่รู้จะอธิบายให้มันฟังยังไงว่ะ
“ปอนด์ มึงฟังกูนะ กูยอมรับว่ากูไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาสักอย่าง แล้วกูก็ไม่เคยไปแหวกอกบ้าบออะไรอย่างที่มึงพูด แต่เขาช่วยชีวิตกูไว้เขาคือผู้มีพระคุณ โอเค ถึงสุดท้ายเขาจะไม่ใช่คนดีหรือถึงแม้เขาจะเป็นคนบ้ากูก็ปล่อยเขาไว้แบบนั้นไม่ได้ มึงเข้าใจกูมั้ย”
“แต่มึงก็ไม่ควรเอาเข้ามาอยู่ในห้องมึง ถ้าพ่อแม่และพี่ชายมึงรู้จะเกิดอะไรขึ้น”
“กูขอล่ะปอนด์ กูเชื่อว่าเขาเป็นคนดี ไม่ทำร้ายกูแน่นอน กูอยากให้มึงเชื่อใจกูนะกูดูคนไม่ผิดหรอก” ผมส่งสายตาอ้อนวอนขอร้อง
“ที่รัก” ผมส่งสายตาขอบคุณพิณที่ลุกเดินมาลูบแขนไอ้ปอนด์ช่วยอีกแรง
“ที่รักเข้าใจปอนด์ใช่มั้ย มันคนละเรื่องกับความเชื่อใจ”
“พิณรู้ค่ะพิณรู้...ปอนด์เป็นห่วงเล็ก แต่ที่รักเล่าให้พิณฟังเองว่าเขาเป็นคนเข้าไปช่วยเล็กไว้ ถ้าไม่ใช่คนสำคัญไม่มีใครเอาชีวิตกระโจนไปเสี่ยงแบบนั้นหรอกนะคะ แล้วเขาจะทำร้ายคนสำคัญได้หรอ” พิณเอียงคอส่งยิ้มหวานให้ไอ้ปอนด์ที่ขมวดคิ้วคิดตาม
แต่ผมนี่สิรู้สึกหน้าร้อนกับประโยคของพิณยังไงก็ไม่รู้
“แต่เขาหน้าตาน่ากลัวมากมั้ยพิณกลัวนะ” เมื่อเห็นว่าไอ้ปอนด์มีทีท่าอ่อนลงพิณก็หันมาขยิบตาพูดน้ำเสียงขี้เล่นกับผมแทน ถือเป็นการตัดบทและมัดมือชกว่าไอ้ปอนด์โอเคแล้ว
“ไม่หรอก รับรองเงาะถอดรูปเมื่อไหร่พิณจะอยากได้แฟนใหม่ทันทีเลยล่ะ”
“ไอ้เล็ก!”
ไม่ได้พูดเกินจริง ภาพวันที่ผมเอาเสื้อผ้าไปให้เขายังติดตา หล่อมากจริงๆขอบอก ผมยังคิดอยู่ว่าถ้าสาเหตุที่ทำให้เขามาเป็นคนเร่ร่อนเพราะว่าตกงานจะจับเอาไปแคสเป็นนายแบบท่าจะรุ่ง
คราวนี้แหละได้ไปเป็นดาวโดดเด่นบนฟากฟ้าแน่ ฮ่าๆ
“แล้วนี่มันอยู่ไหน” ไอ้ปอนด์ถามเสียงขุ่น
“อาบน้ำอยู่ กูมาห้องมึงก็จะมาขอเสื้อผ้านี่แหละ” ผมพูดเสียงแผ่วเอานิ้วชี้สองข้างจิ้มๆกัน
“งั้นเดี๋ยวพิณไปดูให้นะ ตัวใหญ่ๆใช่มั้ย”
“อืม” พิณว่าก่อนเดินหายเข้าไปในห้องนอน ไอ้ปอนด์กอดอกมองผมนิ่งก่อนจะว๊ากโวยวายออกมาจนผมสะดุ้ง
“กูอยากจะผ่าสมองมึงออกมาดูจริงๆเล๊ย!!”
“เฮ้ย!!”
อย่ากระโจนมากระชากหัวกูนะไอ้บ้าเอ๊ย!!
อันดับแรกต้องขอโทษที่ผิดสัญญาค่าาาาาาาา พอดีเมื่อวานปวดท้องประจำเดือนมาก (เป็นวันแรก) พยายามพิมพ์แล้วแต่ไม่จบ สมองมันพุ่งไปที่อาการปวดที่ท้องอย่างเดียว เมื่อเช้าเลยเปิดเข้าไปดูสรุปว่าของเมื่อวานใช้ไม่ได้ต้องมานั่งลบพิมพ์ใหม่เกือบครึ่ง ฮือออออ
ตอนหน้าได้รู้กันแล้วว่าชายหล่อของเรามาเป็นชายเ่ร่ร่อนได้ยังไง แล้วต่อไปชีวิตเขาจะดีขึ้นเรื่อยๆแล้วน้าาา ไม่ต้องไปนอนตามซอกตึกตามท่อระบายน้ำแล้ว ฮ่าๆ :heaven
อ้อ ความยาวของแต่ละตอนอาจจะไม่เท่ากันนะคะ มดจะวางพล๊อตเรื่องไว้ว่าแต่ละตอนจะเริ่มและจบตรงไหน ดังนั้นแต่ละตอนอาจสั้นบ้างยาวบ้างเน้อออ
สุดท้ายนี้ขอบคุุณทุกกำลังใจ ทุกเป็ดด้วยนะคะ :pig4: :pig4:
-
เค้าก็พูดปกติดีนะ เฮ้อออ น่าสงสาร :ling1: :ling1:
-
อร้อยยยยยยยย น่ารักอ่ะ ชอบๆๆๆ เขิลแทน... >< :hao7:
-
เปนร้อยตำรวจปลอมตัวมาสืบคดี 5555
มาต่อเรวๆน้า อยากรู้ว่า สุดหล่อเรามาอยู่เร่ร่อนได้ยังไงงงง
-
งื้อ มาแล้วว
อยู่ด้วยกันแล้ว คุณเร่อย่าไปไหนให้เล็กห่วงอีกนะ
-
อยากเห็นตอนเงาะถอดรูปเร็วๆ บุงเกย... :hao6:
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่าดื้อทั้งคู่นะ 555 แต่ว่าพระเอกน่ารักอ่ะ รอตอนปอนด์เปลี่ยนใจเพราะใบหน้าพระเอก
ปล. ตอนหน้าจะมาวันไหนเนี่ย :katai5:
-
แอร้ยยยยยยยยยยยยยยยย มาต่อจนได้ นายเร่ร่อนน่ารักจัง นายเอกก็นิสัยดีมากก
หายไวๆนะคะ เราไม่ค่อยปวดท้องประจำเดือน แต่ก็เข้าใจหัวอกผู้หญิงด้วยกันค่ะ คงทรมานมาก >_<
-
อ้ายยย มาแล้ว นั่งรีหน้าบ่อยๆ
สนุกมากๆเลยค่ะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: อยากอ่านอีกๆๆๆๆ
ปล.เข้าใจค่ะวันแรกที่มานี่แสนทรมาน :hao5:
-
ตื่นเต้ล ตื่นเต้ล... :oni2:
พี่จรฯ เขาจะเป็นซุปเปอร์แมน แบทแมน ฮีแมน หรือสไปเดอร์แมนกันหนอ!?!
-
:impress2: มาอยู่ด้วยกันๆ รอตอนต่อไปจ้า
-
เย้เย้ มาแล้ว รอคนเร่ร่อนถอดรูป :mew4:
-
แอร๊ายยยยย กำลังติดพันดันตัดฉับ ยังอ่านไม่สุดเบยค่าาาาา :sad4:
-
คนบ้าที่ไหนจะพูดรู้เรื้องเนอะ
-
ตื่นเต้นอยากรู้การถือกำเนิดพี่เร่ร่อนแล้ว
ดีใจด้วยที่พี่เร่ร่อนไม่ต้องเร่ร่อนอีกแล้ว หื้ม.....ยังไม่รู้ชื่อพี่เร่ร่อนนี้น่า
:mew2: :mew2:
-
อยากอ่านอีก
-
มาต่อตอนต่อไปเร็วๆนะ
ลุ้นๆ เงาะถอดรูป เอิ๊กๆ
ปล.อ่า...เราเข้าใจเรื่องปวดท้อง
-
อดีตของชายจรจัดน่าสนใจนะ อยากรู้ๆ :katai2-1:
-
:ling1: :ling1: :ling1:
-
คนเล็กใจดีจังเลย
-
น่ารักจังค่ะ
คนเล็กนิสัยน่ารักจัง
พ่อคนเร่ร่อนก็ด้วยเป็นคนดีจริงๆ
อะไรทำให้ต้องมาตกระกำลำบากได้นะ
-
ตอนนี้พูดยาวมากกกกกก 555 เป็นห่วงคนเล็กทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็เจ็บยอดมากพ่อพระเอก
อยากรู้ว่าทำไมถึงมาเป็นคนเร่ร่อนเราว่าพระเอกต้องมิใช่คนธรรมดาแน่ ๆ
-
:serius2: โว้มาแล้ว รอแล้วรอเล้า กดf5 รัวเลย พอมาแล้วแบบ โล่งเลย รอลุ้นมากกกก
เรื่องนี้สนุกมากค่ะ น่าติดตาม มันเหมือน นอยายสะท้อนสังคมเลยนะ. ไม่เคยเจอพระเฉกเรื่องไหน มาเร่รอนแบบคนจอนจัดแบบนี้ แต่เคยอ่านโดจินของญี่ปุนอะ แบบลูกคุงหนูไปเจอคนจรจัดแล้วให้เงินแลกกะดุของเค้าอะแล้วก้พัฒนาไปทางเรทสะมาก แต่สุดท้ายคนจร คือนักธุรกิจ ที่โดนเพื่อนหรือญาติอะไรนี้ละโกง พอได้เงินจากนายเอกมาก้เอาไปเล่นหุ้นจนรวยอีกครั้ง ที่นี้ก้กลับมาหานายเอก.. ... เออ ตุเพ้ออะร้ายยยยย. อย่าถือสาเลยนะค่ะ แบบอะเดี้ยววะนๆก้ทำงานบ้านกะเลี้ยงลูกงกๆ ไม่ค่อยได้เสพวายเท่าไร มันเลยเพ้อ.
:call:
-
ไปอยู่ด้วยกันแล้วววววว เหวยๆๆๆๆ :hao7:
-
รอดูเงาะถอดรูป :mew3:
-
:hao5: :hao5: ยิ่งอ่านยิ่งสะท้อนถึงสังคมไทย
เราก็เคยเจอน่ะประมาณว่าเป็นผู้หญิงแล้วถูกทำร้ายขอน้ำเรากิน เรากลัวเลยเดินหนี ผ่านมาอาทิตย์นึงเจอเขาอีกทีนอนอยู่สวนสาธารณะ แบบ อ่านเรื่องนี้แล้วเราสะท้อนในอก :mew6:
-
เย้!!! :katai2-1:
ในที่สุดชีวิตชายเร่ร่อนก็จะดีขึ้นซะที
สงสารมาหลายต่อแล้ว
คนเล็กเป็นคนดีที่โชคดีมากอ่ะ ส่วนใหญ่เจอคนเร่ร่อนเราก็แค่ให้ตังค์ ไม่ถึงขั้นเป็นห่วงดูแลแบบนี้หรอก
-
ชอบมั่กๆ คนเร่ร่อนน่าสงสารอ่ะ
มารอตอนต่อไปด้วยอีกคน :hao6:
-
:mew1:
-
รอดูเงาะถอดรูป ต่อไป :mew3: :hao4:
-
โห คนบ้าพูดอย่างสุภาพอะ ยังกับ...เเบบว่า คนจรจัดนี่เคยรวยไรงี้ป่าวอะ
ตอนเเรกเเอบคิดว่าจะเป็นรวยๆปลอมตัวมาตามหาอะไรสักอย่าง เเต่เหมือนจะไม่ใช่เเล้ว ฮ่าา
เเต่ชอบพระเอกอะ ชอบมากก
หมั่นไส้เพื่อนนายเอกนิดๆ ขี้โวยวายสุดๆ
อยู่ด้วยกันเเล้วอ่า รอดูชีวิตคู่ ฮ่าาา :hao7:
-
จะเป็นยังไงต่อไปน้า
-
จะได้รู้ซะที ตื่นเต้นๆ
คนเล็กเด็ดมากกก ให้มันรู้ซะมั่ง
-
เอาอีก ๆ :katai4: :katai4:
-
มาอยู่ด้วยกันแล้ว :hao7:
-
อย่างน้อยปอนด์ก็ยังเป็นคนดี นะรู้ไหม เพราะเราเชื่อว่าปอนด์รักเพื่อนมากจริงเราว่าน้อยคนที่จะเป็นอย่างคนเล็ก และคงไม่มีเพื่อนคนไหนที่จะยอมให้เพื่อนเอาคนบ้าคนจรจัดมานอนพักอาศัยด้วยแน่ๆ
แต่ที่ยอมเพราะตัวเองรู้สึกผิดและลึกๆก็ยอมรับคนจรจัดคนนี้ดีและวางใจด้วย แต่ด้วยความคิดของคนเราใจสังคมในการมองคนที่เป็นแบบนี้มันหยั่งลึกก็ต้องค่อยๆเปลี่ยนกันไป
ต้องขอบคุณคนเล็กจริงๆนะที่ช่วยเปลี่ยนมุมมองของใครหลายๆคน
รอดูความหล่อของเค้า อิอิ เราว่าเค้าเริ่มอยากกลับมาแล้วหล่ะ กลับมาสู่โลกของความเป็นจริง
ปล.สู้ๆค่ะ ใครไม่เป็นไม่รู้หรอกว่ามันทรมานแค่ไหน สำหรับวันแดงเดือด
-
เข้ามาดูตลอดๆเลย กำลังลุ้นว่าพระเอกเป็นใครมาจากไหน
-
:z1: อดใจรอตอนต่อไปแทบไม่ไหว :serius2:
คุณคนเร่ร่อนชีวิตจะน่าสงสารขนาดไหนนะ :katai1:
คงโดนคนที่ไวใจมากทำร้ายมาแน่ๆ :hao5:
-
กรี๊ดดดด ก่อเกิดเป็นความผูกพัน
คิดว่าพระเอกต้องเป็นลูกคุณหนูแน่แน่เลยอะ
-
อ้าย...ยะ ฟ้าหลังฝนใช่ไหม
-
:ling1: กรี๊ดดด คนเล็กใจดีจังค่ะ น่าจับมาฟัดมาก
-
อยากอ่านตอนต่อไป :ling1: :ling1::-):-) :ling1:
-
อยากอ่านต่ออ่ะ :pig4:
-
สงสัยจะหล่อโฮก :katai3:
-
พูดเยอะ ดูเหมือนจะเปิดใจมากขึ้น เป็นสัญญานที่ดี ใช่ ดีขึ้นก็จริง
แต่มันยิ่งตอกย้ำความน่าสงสัย ฮิฮิ จินตนาการฟุ้งไปไกลอีกแล้วค่า
เราเข้าใจปอนด์นะ คนเรามันรู้หน้าไม่รู้ใจ ทำดีหวังผล อนาคตลายก็ออก มันมีให้เห็นถมเถ ปอนด์จะห่วงเพื่อนก็ไม่แปลก แต่คุณเร่ร่อนเขาเป็นคนดีนะ ก็เขาเป็นพระเอกนี่นา ฮ่าๆๆๆๆ ถ้าไม่ดีในระดับหนึ่งก็คงไม่ได้มาเป็นพระเอกในเรื่องนี้หรอก เนาะ
-
อยากรู้ความเป็นมาของคนจร สุดหล่อแล้วว
-
รอดูเงาะถอดรูป อยากรู้เหตุผลที่มาเป็นคนเร่ร่อนจริง แต่ก่อนจะต้องเป็นคนรวยแน่ๆๆเลย แบบ เดี๋ยวก็ได้ สมบัติคืนไรงี้!!55
ก้เดาไปเรื่อยย อ่ะนะ รอค่ะๆๆๆ มาต่อไวๆๆน้า :katai3:
-
http://thaiwhoiswho.blogspot.com/2010/07/blog-post_20.html (http://thaiwhoiswho.blogspot.com/2010/07/blog-post_20.html)
นึกถึงคุณคนเร่ร่อนหน้าตาดีคนนั้นแฮะ
-
อยากอ่านต่อออ :katai4: :katai4: :katai4:
-
คนเล็กเชื่อใจคนอื่นง่ายไปจริงๆแหละ
-
อยากเห็นตอนถอดรูปแล้ว....
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
เย้ๆๆๆเงาะจะถอดรูปแล้ว รอจ้า
-
เย้ๆๆๆ
ในที่สุดก็ได้มาอยู่ด้วยกันแล้ว
แต่คนเล็กใจดีเวอร์จ้า
-
ง้าาาาาา ไปอยู่ห้องด้วยกันแล้วววว >~<
คุณคนเล็กช่างมีจิตใจที่เมตตาต่อพี่เร่ร่อนนัก
สู้ๆ นะคะ :katai2-1:
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ชอบอ่า
:katai2-1:
-
อร๊าย รอมานาน ในที่สุดก็ได้อ่าน><
ชอบเรื่องนี้ที่สุดเลย อยากให้คุณคนเขียนมาต่อบ่อยๆจัง
รอตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อ อร๊างงง
ชูป้ายไฟ เอฟซีคนจรจัดค่า
-
อยากเห็นหลังจากอาบน้ำแล้วจะหล่อแค่ไหน นายแบบแน่ๆ :impress2:
-
วันนี้จะมาไหมค่ะ
2 วันแล้วน้า~
ตามตอนต่อไป
-
น่าสงสาร คนเราดูกันเพียงแต่ภายนอกจริงๆ (ย้ำแล้วย้ำอีกนะแก!)
ทีนี้ชีวิตของคุณคนเร่รอน (?) คงจะดีขึ้นนะ
-
คิดถึงๆๆๆๆๆๆๆๆ :ling1: :ling2:
-
รอดูเงาะถอดรูป
-
น่ารักจะตาย...ว่าคนบ้าได้ไง =3=
รอดูเงาะถอดรูปค่ะ >////<
-
มาติดตามเรื่องนี้อีกคน :L2:
เล่ห์ร่อน นี่จะเป็นยังไงน้า :z1:
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ววววววว
-
รจนารอเงาะถอดรูปเป็นสังข์ทองอยู่นะ
คนเร่ร่อน มีที่มาที่ไปยังไงน้อ
-
อยากต่อรู้สึกว่ามันสั้นจัง
-
รอๆๆๆๆ
-
เงาะจะกลายเป็นพระสังข์แล้ว ^_^
-
สนุกมากเลย มาติดตามด้วยคนค่ะ :hao7: :hao7: :hao7:
-
เอาจริงๆ เป็นเรา เราก็จะพามาอยู่ด้วย 5555
:hao7:
-
มีคนยังสงสัยวันที่เกิดเหตุไฟไหม้ว่าทำไมชายเร่ร่อนถึงต้องถอดเสื้อผ้าของคนเล็กนะคะ คือพระเอกของเรากำลังช่วยปฐมพยาบาลเบื้องต้นเนื่องจากคนเล็กสำลักควันไฟเข้าไปจนหมดสติ พระเอกของเราเลยต้องพาไปไว้บริเวณที่อากาศถ่ายเทสะดวก คลายเสื้อผ้าให้หลวม ถ้าผู้ป่วยหายใจไม่ออกให้ช่วยผายปอด ซึ่งพระเอกเรายังไม่ทันได้ผายปอดก็โดนชาวบ้านเข้ามาเจอแล้วเข้าใจผิดซะก่อนจ้า
ส่วนที่คนเล็กไม่ถามถึงสาเหตุกับชายเร่ร่อนเพราะคนเล็กเชื่อว่ามันไม่มีอะไร ทุกอย่างที่ทำต้องมีเหตุมาจากพยายามช่วยชีวิตตัวเอง
เร่ร่อน5
แอ๊ดดดด
เอิ่ม...
สถานการณ์น่ากลัวขั้นสิบ
หลังจากเคลียร์กับไอ้ปอนด์เรียบร้อยและมันก็รับปากแล้วว่าจะไม่บอกเรื่องนี้ให้ครอบครัวผมรู้ ขนาดไอ้ปอนด์ยังไม่เข้าใจจนต้องอธิบายกันยืดยาวขนาดนี้ไม่ต้องคิดเลยว่าครอบครัวผมจะคัดค้านเรื่องนี้แบบหัวชนฝาขนาดไหน เอาเป็นว่าผมแค่ให้เขามาอยู่ด้วยชั่วคราว(บอกคนอื่นแบบนี้)เมื่อเขาสามารถตั้งตัวได้ผมจะให้ย้ายไปอยู่ที่อื่น
แต่จะให้ปล่อยไปเป็นชายเร่ร่อนให้คนอื่นรังเกียจอีก ผมทำไม่ได้
กลับมาที่สถานการณ์น่ากลัวขั้นสิบของผมดีกว่า ผมกลับมาห้องตัวเองโดยที่ในมือมีเสื้อผ้ามาหนึ่งชุดและเมื่อเปิดประตูห้องเข้าไปก็ได้เรื่องเลย...
ชายเร่ร่อนที่ผมให้ไปอาบน้ำเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วโดยผมกำชับว่าอาบหลายๆรอบเอาให้สะอาดหอมฟุ้งไม่ต้องกลัวเปลืองแชมพูสบู่อะไรทั้งสิ้นพร้อมทั้งหยิบแปรงสีฟันด้ามใหม่ให้เขาแปรงฟันด้วย ซึ่งเขาก็พยักหน้าเข้าใจเอาผ้าขนหนูสีน้ำเงินผืนใหม่(ของผม)พาดบ่าพร้อมอุ้มน้องหมาเข้าไปด้วยกัน
และตอนนี้เขาก็อาบน้ำเสร็จแล้วและน่าจะเสร็จนานแล้วด้วยเพราะดูจากผิวกายแห้งน้ำของเขา แต่มันจะไม่เป็นปัญหาเลยถ้าเขาไม่นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวนั่งพิงประตูกระจกที่กั้นระหว่างส่วนห้องกับระเบียง แขนข้างหนึ่งเหยียดตรงวางพาดบนขาข้างเดียวกันที่ชันขึ้น มืออีกข้างลูบบนตัวน้องหมาที่นอนหมอบหลับตาอยู่บนต้นขาที่เหยียดยาวบนพื้น เสี้ยวหน้าด้านข้างสะท้อนกับแสงยามเย็นให้ดวงตาคมเฉี่ยวที่เหม่อมองไปด้านนอกดูเข้มแวววาวขึ้น
ผมทรงรังนกกระจอกเต็มไปด้วยบรรดาฝุ่นคราบสกปรกถูกชะล้างออกไปจนหมดสิ้น บัดนี้เหลือเพียงเส้นผมสีดำสนิทเงางามถูกเสยไปด้านหลังเปิดเปลือยใบหน้าคมเข้ม
ฮะฮอตเป็นบ้า!!!
มือไม้อ่อนจนเสื้อผ้าในมือแทบร่วง!!
“นาย” ผมบังคับเสียงไม่ให้สั่นขณะเอ่ยเรียก
เขาหันกลับมาตามเสียงเรียก ใบหน้าเสี้ยวเดียวที่ผมเห็นในคราแรกตอนนี้ผมเห็นมันชัดถนัดตา
หล่อเลิศอย่างที่คิดไว้จริงๆด้วย!!
“เสื้อผ้า” ผมยื่นของในมือไปให้ซึ่งเขาก็ค่อยๆหยิบน้องหมาไปไว้บนพื้นข้างๆก่อนยันตัวลุกขึ้นและเดินเข้ามาหา ส่งมือมารับเสื้อกางเกงแล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง
“นี่! ไม่ต้องใส่เสื้อนะเดี๋ยวจะทายาให้!” นึกได้ผมก็ตะโกนบอกไล่หลัง เสี้ยวนาทีเขาก็ออกมา...สภาพไม่ต่างจากเมื่อกี้เท่าไหร่
แค่เปลี่ยนที่ปกปิดส่วนล่างจากผ้าเช็ดตัวสีน้ำเงินเป็นกางเกงขาสั้นยางยืดสีขาวแทน
มันตัดกันจนทำให้ผิวเนื้อสีน้ำผึ้งของเขาโดดเด่นกระแทกตาให้ฝ้าฟางเข้าไปกันใหญ่
ผมหลุบตาลงต่ำ กลั้นใจมองนานไม่ได้จริงๆ สีผิวตรงมือและเท้าทั้งสองข้างรวมถึงบริเวณลำคอขึ้นไปบนใบหน้ามีสีดำคล้ำกร้านแดดตรงข้ามกับส่วนในร่มผ้าที่ไม่ได้ขาวเหมือนหยวกแต่กลับเป็นผิวสีน้ำผึ้งนวลเนียนรับกับกล้ามเนื้อสมส่วนได้รูป ซิกแพ๊คบริเวณหน้าท้องหกลูกเรียงตัวสวยรับกับเอวทรงวีเชฟที่ขอบกางเกงเกาะไว้หมิ่นเหม่ ประดับด้วยไรขนอ่อนใต้สะดือเรียงยาวหายเข้าไปใต้ร่มผ้า
อย่างถ้าเอามือไปลูบคงไม่เจอไขมันหยุ่นมือ คงรู้สึกได้ถึง...
อ๊ากกกกกกกกกก ผมไม่ใช่ปุญมนัสผู้มีจิตใจใสสะอาดอีกแล้ว ผมมันหื่นลามกจิตใจสกปรกที่สุด T^T
“เสื้อมันเล็กไปผมใส่ไม่ได้” เสียงทุ้มเหมือนระฆังเรียกสติที่แตกกระเจิงกลับมาอีกครั้ง ผมรับเสื้อคืนมาพร้อมทั้งบอกให้เขาไปนั่งบนโซฟาเพื่อที่จะได้ทายาให้
ใช่!! ผมควรมุ่งประเด็นไปที่รอยฟกช้ำตามตัวเขาสิ ไม่ใช่รูปร่างหน้าตาเอ็กซ์แตกของเขา
ฮืออออ เอ็กซ์แตกบ้าบออะไรของแกเล่าคนเล็ก!!
“หะหันหลังสิ” เขาทำตามแล้วผมก็เริ่มทายาบนแผ่นหลังของเขาเป็นส่วนแรก มันดีต่อผมด้วยที่จะไม่ลวนลามร่างกายเขาทางความคิดมากไปกว่านี้ แต่แผ่นหลังเขากว้างน่าซบจัง T^T
หยุด! หื่น! เดี๋ยว! นี้!
ผมหมุนเปิดฝาหลอดยาก่อนบีบลงบนนิ้วแล้วลงแรงทาอย่างแผ่วเบา รอยฟกช้ำเริ่มเขียวคาดว่ามันต้องเริ่มปวดหนึบหนับแล้วแน่นอน นั่นทำให้หัวใจผมเหี่ยวเฉาขึ้นมาทันที ความฟุ้งซ่านก่อนหน้านี้มลายหายหมดสิ้น
“เจ็บมากมั้ย” เขาส่ายหัว นั่นทำให้ผมรู้สึกเคืองขึ้นมานิด เป็นคนเหล็กหรือไงเจ็บก็พูดมาสิ!
ฮือออ แท้จริงแล้วผมเป็นคนบ้าใช่มั้ยถึงอารมณ์แปรปรวนเยี่ยงสตรีมีประจำเดือนแบบนี้ T^T
“เสร็จแล้ว หันหน้ามา” ผมทายาบริเวณเอวข้างขวาเป็นที่สุดท้ายก่อนจับเขาหันหน้ามา
“เดี๋ยวผมทาต่อเอง” เขาส่งมือมาดึงหลอดยา
“เดี๋ยวทาให้” ผมชักมือหลบก่อนลงมือทายาไล่จากใบหน้าเขาลงมา เมื่อถึงบริเวณหน้าอกนิ้วผมชะงักนิ่งเมื่อสายตาปะทะเข้ากับรอยแผลเป็นยาวประมาณสิบเซนฯตวัดเฉียงขึ้นสี่สิบห้าองศาบริเวณหน้าอกด้านซ้ายเหนือหัวนมสีน้ำตาลเข้ม
ตรงตำแหน่งหัวใจพอดี
เมื่อครู่ผมมองไม่ชัดเห็นเพียงแวบๆนึกว่ารอยแผลที่ได้จากการรุมสกัมเหมือนส่วนอื่นๆ
“รอยแผลเป็นนี่...”
สายตาเขาปรายมองตามนิ้วมือที่ลูบไล้สัมผัสมันอยู่
“ไม่รู้สิ” เขาตอบเสียงเรียบ
“หืม” ผมเลิกคิ้วสงสัย อะไรคือรอยแผลเป็นเหมือนโดนฟันมาแบบนี้บอกว่าไม่รู้
อย่ามาอำว่ามีมาแต่กำเนิดเหมือนปานอะไรเถือกนี้นะ ผมไล่กลับท่อระบายน้ำจริงๆอ่ะ
“ผมไม่รู้ว่ามันมาได้ยังไง” นั่นไงล่ะ!!
ผมเงยหน้าขึ้นสบตาเขาแต่มันก็ว่างเปล่าดุจเดิมไม่ได้มีอาการหลุกหลิกเหมือนกับว่าที่เขาบอกว่าไม่รู้คือไม่รู้จริงๆ ไม่ได้ต้องการปิดบังแต่อย่างใด
ผมเริ่มลงนิ้วบนรอยช้ำต่อ
“เอาล่ะ ในเมื่อเรามาอยู่ด้วยกันแล้วฉันถามเรื่องส่วนตัวนายได้ใช่มั้ย” ผมเกริ่นนำ อย่างที่ไอ้ปอนด์บอกผมควรรู้เรื่องราวเกี่ยวกับตัวเขาบ้าง...ไม่มากก็น้อย
เขาพยักหน้า
“นายชื่ออะไร” นี่แหละ สิ่งแรกที่ผมควรรู้ เอาแต่เรียกนายๆกับชายเร่ร่อนอยู่ตลอด คราวนี้จะได้เรียกชื่อถูก แต่คำตอบของเขาทำเอาผมแทบหงายท้องตึงตกโซฟา
“ผมไม่รู้”
“นายไม่รู้จักชื่อตัวเอง!!”
ได้โปรด...อย่าส่ายหน้า...
บอกว่าอย่าส่ายหน้าไง!!
เดี๋ยวร้องไห้ใส่เลยนี่!
มันไม่ธรรมดาแล้วนะ!
โอเค เอาล่ะตั้งสตินะคนเล็ก
“โอเค...โอเค งั้นฉันเปลี่ยนคำถามใหม่ นายรู้อะไรเกี่ยวกับตัวเองบ้าง” ผมยกมือกุมขมับพลางจ้องหน้าเขาอย่างจริงจัง ยาเยอหยุดทาไปทันที ซึ่งเขาก็จ้องตอบผมอย่างมั่นคงก่อนจะ...ส่ายหน้าช้าๆ
โอ้มายก็อด!! บอกผมทีว่าเขาล้อเล่น!
“นายจะบอกว่านายไม่รู้ว่านายเป็นใครอย่างนั้นหรอ”
เขาพยักหน้า
ง่ะ พยักหน้าไปก็ไม่ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเลยสักนิด แย่ลงกว่าเดิมอีก
“นายความจำเสื่อม!!”
ผมลุกพรวดขึ้นยืนพลางชี้หน้าเขา รู้สึกได้เลยว่านิ้วตัวเองสั่นจนชี้ผิดชี้ถูกไปหมด มันจะละครหลังข่าวเกินไปแล้ว! หวังว่าคงไม่ใช่ทายาทพันล้านโดนลอบทำร้ายเพราะแย่งมรดกกันจนต้องหนีหัวซุกหัวซุนเข้าไปในป่าแล้วจนมุมกระโดดหน้าผาลงมาศีรษะกระแทกหินจนความจำเสื่อมหรอกนะ ถ้าเป็นแบบนั้นผมจะเอาเรื่องไปส่งทางผู้จัดให้ทำเป็นละคร
แต่มันก็ตลาดเกินไปคงไม่มีใครอยากได้หรอก เอ๊ะ! ผมกำลังนอกเรื่องไปไกลแล้วหรือเปล่า T^T
“ถ้าการที่ผมจำอะไรเกี่ยวกับตัวเองไม่ได้เลยเรียกว่าความจำเสื่อม ก็คงจะเป็นแบบนั้น”
ขอบใจที่ช่วยเรียกสติกลับมา แต่ประโยคที่นายยืนยันมันทำให้สติฉันกระเจิงอีกรอบอย่างดีเยี่ยมเลยล่ะ
“โอ๊ยยย นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!” ผมสบถขึ้นพลางทิ้งร่างลงบนโซฟาอีกรอบ ศีรษะเอนพิงพนักพร้อมกับเอาสองมือปิดหน้าตัวเองอย่างเครียดจัด
ความเงียบเข้าปกคลุมนับสิบนาทีก่อนที่อีกฝ่ายจะทำลายความเงียบ
“ผมคงทำให้คุณลำบากใจ อยากให้ผมไปก็ได้นะ ผมเข้าใจ” ผมพรวดนั่งตัวตรงมือจิกหมอนอิงแน่นแล้วโพล่งพรวดออกไปทันที
“ไม่ได้เครียดเรื่องที่นายกังวลหรอกน่า แล้วยิ่งรู้แบบนี้ยิ่งปล่อยไปไม่ได้ใหญ่” ผมถอนหายใจอีกเฮือก “ช่วยเล่าเรื่องที่นายพอจะรู้ให้ฟังได้ไหม”
เขาพยักหน้า ขมวดคิ้วเหมือนพยายามนึกสิ่งที่เกิดขึ้น แล้วขยับปากเล่าออกมาช้าๆ
“ผมจำได้แค่ว่า...รู้สึกตัวขึ้นมาบนก้อนหญ้าอะไรสักอย่าง ลอยตามกระแสน้ำมาติดกับบ้านสังกะสีกลางน้ำของชาวบ้านแล้ว...” เขาหรี่ตาโคลงหัวเหมือนกำลังเค้นความคิด เปล่งเสียงเป็นคำกระท่อนกระแท่นออกมา “ผมก็ขึ้นมาบนบ้าน...โดนไล่ตี...โดนน้ำคาวปลาสาดไล่...วิ่งหนีมาหยุดอยู่ที่ตรอกนั่น...รู้สึกหิว...เจ็บ...หนาว...”
เล่ามาถึงตรงนี้น้ำตาผมก็คลอหน่วยเต็มดวงตา ปลายนิ้วโป้งยื่นมาไล้หางตาปาดน้ำตาออกให้อย่างอ่อนโยน ผมต้องเป็นคนปลอบเขาไม่ใช่หรอ ทำไมเป็นเขาต้องมาปลอบผมแทนล่ะ
“นั่นคือสิ่งที่ผมรับรู้ แค่นี้...ก่อนหน้านั้นผมจำไม่ได้เลย”
นี่สินะ ที่มาของแววตาว่างเปล่า...เพราะไม่รู้...ไม่รู้เลย
จากที่ฟังผมประมวลเรื่องราวได้ว่าบางอย่างทำให้เขามาหมดสติอยู่บนผักตบชวา(ก้อนหญ้าของเขานั่นแหละ)ลอยมาตามแม่น้ำเจ้าพระยาแล้วมาติดกับบ้านของชาวบ้านหาปลาเข้า
ส่วนเรื่องราวก่อนหน้านั้นผมคิดว่ามันคงเลือนหายไปเพราะเหตุการณ์เลวร้ายบางอย่างที่เกิดขึ้น ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร
“นายจำใครไม่ได้เลยหรอ”
“ใบหน้าเดียวที่ผมจำได้ขึ้นใจคือคุณ...คนเดียว” น้ำเสียงแผ่วเบาแต่เน้นย้ำชัดเจนทุกคำ เอิ่ม ก็เข้าใจนะว่าเขาตอบคำถามผม แต่มันรู้สึกหน้าร้อนวูบวาบยังไงไม่รู้
“เอ่อ...ไม่มีอะไรที่จะยืนยันตัวตนนายได้บ้างหรออย่างเช่น บัตรประชาชน ใบขับขี่ หรือบัตรอะไรสักอย่างก็ได้” ผมถามอย่างหวังว่าเขาจะมีของสำคัญติดตัวมาบ้างนอกจากเสื้อผ้าเก่าโทรมชุดเดียวที่ผมเห็น
“ผมไม่มีอย่างที่คุณว่ามาสักอย่าง” ใจแป้วเลยมั้ยล่ะ “เอ๊ะ...” อุทานแค่นั้นเขาก็ลุกขึ้นเดินหายเข้าไปในห้องน้ำทำให้ผมตื่นตัวขึ้นมาอีกครั้ง
แต่แล้วเขาก็ออกมาพร้อมกับเสื้อสูทสีดำตัวเก่าตัวเดียวที่เขามี(ไม่นับแจ๊คเก็ตสีแดงที่ผมซื้อให้เขานะ) เอามันมาทำไมอย่าบอกนะว่ามันมีลายแทงอยู่ตามเนื้อผ้า
รู้สึกมั้ยว่าวันนี้ผมเพ้อเจ้อไปมากมาย
ฟุบ
เขานั่งลงข้างผมดังเดิมก่อนล้วงเข้าไปด้านในของเสื้อสูทหยิบบางอย่างออกมา แค่เห็นสันปกก็ทำเอาผมตื่นเต้นจนนั่งไม่ติดที่ เขายื่นมันมาตรงหน้าผมก่อนบอก
“นี่เป็นสิ่งเดียวที่ติดตัวผมมา” หนังสือหน้าปกสีแดงมีอักษรสีทองหนึ่งตัวเด่นใหญ่อยู่กึ่งกลางหน้ากระดาษที่ถ้าให้ผมทายน่าจะเป็นภาษาจีน ผมรีบหยิบมันขึ้นมาเปิดดูด้านในสิ่งแรกที่เห็นคือตัวหนังสือภาษาจีน(น่าจะใช่)สีดำมากมายเต็มหน้ากระดาษสีเหลืองค่อนไปทางน้ำตาลที่บ่งบอกว่ามันเป็นหนังสือที่เก่ามากแล้ว
ดูๆไปเหมือนพวกคัมภีร์วิทยายุทธ์ในหนังจีนกำลังภายในที่ผมเคยดู
บางหน้ามีอักษรสีทองนูนเด่นขึ้นต่างจากอักษรสีดำเมื่อเอามือไปลูบจะรู้สึกถึงความไม่สม่ำเสมอของเนื้อกระดาษ
“มีทั้งหมดสองร้อยหน้า...” ผมพลิกดูตัวเลขมุมล่างขวาหน้าสุดท้าย ก่อนปิดหนังสือลงและเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขาที่จ้องมองมาหนังสือเล่มนี้อยู่เช่นกัน “นายอ่านออกมั้ย”
“อืม” เขาพยักหน้าก่อนชี้ไปที่ตัวอักษรสีทองตัวใหญ่บนปก “อ่านว่า ‘ เจิ้ง’ ”
‘เจิ้ง’ งั้นหรอ...แล้วมันคืออะไรล่ะ!
อักษรตัวเดียวบนหน้าปกควรเป็นชื่อเรื่องหรือบ่งบอกความสำคัญของหนังสือเล่มนั้นๆไม่ใช่หรือ แล้วไอ้คำว่า ‘เจิ้ง’ คำเดียวมันช่วยสื่ออะไรตรงไหนได้
เหมือนเขาจะรู้ว่าผมคิดอะไรเลยพูดสวนดักคอขึ้นมาว่าตัวเองก็ไม่รู้เหมือนกัน เฮ้อ เซ็งเลย
“แล้วด้านในล่ะ” ผมจึงเบนความสนใจไปที่ตัวหนังสือมากมายด้านในแทน ลายตาจนตาลายแบบนี้คงต้องบอกอะไรบ้างล่ะ
เขาเพ่งมองไปที่หัวเรื่องของหน้าแรก พลางค่อยๆออกเสียง
“จี ฟ่าน”
“แปลภาษาไทยได้มั้ย เอาภาษาไทยสิ” ผมพูดเสียงตื่นเต้น เขาเงยหน้าขึ้นมองผมแวบหนึ่งก่อนกลับไปเพ่งอ่านประโยคนั้นต่อแล้วอ่านออกมาเป็นภาษาที่ผมเข้าใจ
“ข้าวมันไก่”
ห๊า!!!!!!!!!!!!
ข้าวมันไก่!!
อะไรคือพิมพ์เป็นภาษาจีน แต่แปลออกมาได้ว่าข้าวมันไก่!!!
“นายแปลถูกแน่นะ ลองอ่านใหม่สิ” ผมคะยั้นคะยอ เขาเลยก้มลงไปดูอีกครั้ง “คิดว่าถูกนะ ถึงผมจะจำอะไรไม่ได้แต่ผมก็อ่านและแปลได้ ไม่ผิดแน่”
โอยยยย ลมจะจับ
นอกจากนี้หน้าอื่นๆยังมี ข้าวหน้าเป็ด ข้าวหมูแดง หมูกรอบ สารพัดอาหารจานเดียว ไหนจะบรรดาเมนูก๋วยเตี๋ยวสารพัดเส้นอีก สรุปคือมันเป็นหนังสือเมนูอาหารไทยแปลเป็นจีน!
“ผมมีอีกอย่างจะให้คุณดู”
“อะไรหรอ”
เขาไม่ตอบแต่ลุกเข้าไปในครัวพร้อมกับหนังสือคัมภีร์อาหารยอดยุทธ์ ผมรีบลุกเดินตามเข้าไปทันเห็นเขาเปิดก๊อกน้ำใส่ซิงค์ล้างจานจนเต็มก่อนเอาหนังสือในมือจุ่มลงไป
ผมยืนมองมันตาค้าง
“เฮ้ย!! เดี๋ยวก็เปียกหมดหรอก” ผมรีบหยิบขึ้นมาสะบัดๆ สีกระดาษมันก็ดูเปื่อยอยู่แล้วโดยน้ำเข้าไปอีก งืออ ตัวหนังสือจะหายไปมั้ยอ่ะ ไอ้บ้าทำอะไรเนี่ย!
เอ๊ะ!
แต่ผมสะบัดอยู่พักหนึ่งเพิ่งมาสังเกตว่าไม่มีน้ำสักหยดตกลงพื้น ขมวดคิ้วอย่างสงสัย มองหนังสือทีหนึ่งก่อนแหงนหน้าไปมองเขาที่พยักหน้ากลับมา แล้วกลับมามองหนังสืออีกครั้ง จับหน้าปกดูไม่เปียก ด้านในก็ไม่เปียก ตัวอักษรยังปกติหมึกไม่ซึมไม่หายอย่างที่ผมตกใจ
ไม่น่าเชื่อ!! สภาพหนังสือเหมือนผ่านมาร้อยมืออยู่มาร้อยปีไม่กล้าจับแรงด้วยซ้ำ แต่มันไม่เป็นอะไรเลยทนทานได้ประหนึ่งกระเบื้องตราห้าห่วงทั้งที่แช่อยู่ในน้ำเกือบสองนาที เฮ้ย เป็นไปได้
“อย่างที่เห็น” เขายักไหล่พลางดึงผมเดินกลับมานั่งบนโซฟาในห้องนั่งเล่นอีกครั้ง
ถ้าหนังสือเล่มนี้เป็นสิ่งที่บอกตัวตนผู้ชายคนนี้คงไม่พ้นเชฟกระทะทองเป็นแน่แท้ ฮือ แล้วมันจะเป็นไปได้ยังไงเล่า!
หรือว่าเป็นไปได้
“หรือว่านายจะเป็นเชฟ”
“ที่เอากระทะตีหัวตัวเองจนความจำเสื่อมอย่างนั้นใช่มั้ย”
อย่ามาเล่นมุกหน้าตายตอนนี้ได้มั้ย! ผมจริงจังนะ!
“ขอโทษ...ผมแค่ไม่อยากให้คุณเครียด” เขาบอกอย่างสำนึกผิดเมื่อเห็นหน้ายุ่งคิ้วขมวดของผม หงอยเลยผมไม่ได้โกรธอะไรเขาสักหน่อย
“อืม ฉันคงคิดมากไปจริงๆ คาดเดาไปก็ใช่ว่ามันจะถูกต้อง ปวดหัวเปล่าๆ” ผมเอนหลังพิงพนักโซฟาอย่างผ่อนคลายขึ้น เริ่มปลงตกกับตัวเอง อย่างว่าคิดไปตอนนี้ก็ไม่มีอะไรกระจ่างขึ้น สิ่งสำคัญที่สุดที่ต้องทำ ณ ตอนนี้คือ...
“มาตั้งชื่อให้นายดีกว่า!”
“หืม...ตั้งชื่อ?”
“แน่นอนสิ ก็นายไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร ชื่ออะไร เพราะฉะนั้นมาตั้งชื่อกันดีกว่า” ผมรู้สึกกระดี๊กระด๊าขึ้นมาทันที ส่วนเจ้าตัวถึงท่าทียังคงนิ่งเฉยแต่แววตาประกายขึ้นชั่วแวบหนึ่งทำให้รู้ว่าเขาก็สนใจเหมือนกัน
“แล้วจะให้ผมชื่ออะไร”
“อืมมมม” ผมเท้าคางตั้งศอกบนหมอนอิงเอานิ้วชี้เคาะแก้มอย่างครุ่นคิด ชื่ออะไรดีน้า ชื่ออะไรดี...
“เรียกผมนายเหมือนเดิมก็ได้นะ”
“บ้าหรอ ไม่เอา!” เรื่องอะไรล่ะ ผมอยากให้เขามีชื่อมากกว่า
“บ๊อก”
ปุบ
เจ้าน้องหมาที่คงตื่นเพราะเสียงเราสองคนกระโดดเอาสองขงหน้าขึ้นมาบนโซฟาพลางกระดิกหางและส่งเสียงเหมือนอยากขึ้นมานั่งด้วย
ผมยิ้มกว้างพลางอุ้มมันขึ้นมานั่งตักแล้วลูบหัวมันเล่นเบาๆ
“น้องหมาก็ต้องมีชื่อนี่เนอะ”
น้องหมา ชายเร่ร่อน ตอนนี้มาอาศัยอยู่กับผมซึ่งชื่อคนเล็ก เจ้าน้องหมาตัวน้อยกับลูกพี่ตัวโต หน้าแบบนี้ ตาแบบนี้ รูปร่างแบบนี้
ผมมองคนสลับหมา หมาสลับคน
นึกออกแล้ว!!!
“ฉันรู้แล้วว่าจะให้นายชื่ออะไร”
“...” เขาขยับตัวสองสามที ผมยิ้มกริ่มอย่างถูกใจก่อนประกาศก้อง
“ต่อไปฉันจะเรียกนายว่า ‘ตี๋ใหญ่’ ส่วนน้องหมาชื่อ ‘ตี๋น้อย’ เป็นไงชอบมั้ย! ”
เขานิ่งไปนิดก่อนพยักหน้า
แต่ไม่พูด
“เอ้า! ว่าไงชอบหรือไม่ชอบ”
“ชอบ คุณตั้งให้ผมชอบทั้งนั้นแหละ”
พอพูดเข้าก็ยืดยาวไปนะ เล่นเอาเขินเลย!
……………………………………………………………………………………….
“ใหญ่...ฉันไปทำงานก่อนนะ” ผมตะโกนบอกคนในห้องน้ำ เขาโผล่หน้าออกมาก่อนพยักหน้าให้
ดูท่าแล้วอยากออกมาส่งผมหน้าประตูแต่ตัวเองก็เปียกม่อล่อกม่อแลกเกินกว่าจะย่ำออกมา
ผมเปิดประตูห้องออกไปก่อนปิดแล้วเดินตรงไปยังลิฟท์ลงไปที่จอดรถชั้นหนึ่ง ผมยิ้มแย้มแจ่มใสอารมณ์ดีไปตลอดทาง
สาเหตุคงเป็นเพรา ‘ตี๋ใหญ่’ ที่เรียกสองพยางค์มันขัดลิ้นเลยตัดทอนเหลือคำว่า ‘ใหญ่’ พยางค์เดียว
สามวันที่ใหญ่มาอยู่กับผม ความโก๊ะ(ตี๋ใหญ่)ของเขาก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ หาเรื่องให้ผมขำกับความเปิ่นแบบนิ่งๆสไตล์เขาอยู่ได้ทุกวัน
เริ่มแรกจากการพยายามทำงานบ้านที่ท่าจับไม้กวาดไม้ถูดูเงอะๆงะๆอย่างดูก็รู้ว่าทำไม่เป็น แต่เขาก็พยายามทำจนสามารถทำให้ห้องขนาดร้อยสี่สิบตารางเมตรสะอาดขึ้นมาได้
อย่างเช้านี้ใหญ่ก็ลุกมาชงโอวัลตินเคียงคู่กับขนมปังปิ้งให้ผม ก่อนจับเจ้าตี๋น้อยอาบน้ำจนตัวเองก็เปียกไปทั่วตัวด้วยอย่างที่เห็น แล้วคาดว่าจะพยายามขัดห้องน้ำต่อ สายข่าวรายงานมาว่าเขาไปกระซิบถามวิธีขัดห้องน้ำจากพิณมาเมื่อวานเย็น
ซึ่งผมบอกไปแล้วว่าไม่ต้องทำผมจ้างแม่บ้านประจำอยู่แล้ว เขาบอกว่าให้งอมืองอเท้านั่งเกาะผมไปวันๆเขาทำไม่ได้ อย่างน้อยก็ช่วยผมประหยัดค่าแม่บ้านก็ยังดี
เอาเถอะ เขาสบายใจก็ปล่อยเขาทำไป
สรุปแล้วเรารู้อะไรเกี่ยวกับชายเร่ร่อนบ้าง ไม่สิ ตอนนี้เขามีชื่อแล้วนี่เนอะ นายตี๋หย่ายยยยยยย :-[
แต่ที่ได้รู้แน่ๆคือนิสัยอีกด้านของคนเล็ก บางทีนายก็หื่นและสติแตกเกินไป 555 o22
ขอบคุณทุกกำลังใจที่ให้กันค่าาาา อ่านแล้วมีกำลังวังชาเหมือนกระดก M150 สักสิบขวด :pig4: :L1:
-
คนเล็กหื่นมาก :z1:
-
:-[ น่ารักๆ
-
น่ารักทั้งคู่+อีกหนึ่งตัว :mew1:
-
คนเล็ก กับ ตี๋ใหญ่ :impress2: :impress2: :impress2:
-
คนเขียนสู้ๆนะคะ
เราหลงรักเรื่องนี้ล่ะ ฮ่าๆ
-
ตี๋ใหญ่-คนเล็ก น่ารักมากกกกกกก เข้ากั๊นเข้ากัน
ตอนนี้เขินจัง :-[
-
กว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
เริ่มให้อารมณ์สามีภรรยาอยู่กินกัน :hao6:
-
ตี้ใหญ่หน้าเอ๊กซ์แตก..... :haun4: //จิ้นหื่นตามคนเล็ก
คุณหมีใหญ่ถอดรูปแล้ว
ทีนี้ต้องไปโชว์ตัวให้พวกที่ด่าเห็นแล้วล่ะว่าจะทำหน้ายังไง
เหอะๆ ไปด่าคนหล่ออย่างงี้ใช้ได้ที่ใหน #โดนตบข้อหาติ่งคุณหมี
มีชื่อแล้วก็ยังเรียกคุณหมีไม่เปลี่ยน
มันน่ารักดีนี่น่า คุณหมีน้อยในป่าใหญ่อะไรเงี้ย >///<
กลายเป็นหมีใหญ่ในบ้านคนเล็ก (ฮา)
-
ตั้งชื่อตามอะไรป่าวน้า
:hao6: :hao6: :hao6:
หย่ายยยยย
แต่ว่า จาหาตัวเจอได้ไงหน้า ว่าใหญ่เปนใคร
-
คุณคนเล็กกกกกกกกก คนดีที่หนึ่ง ขอให้พระคุ้มครอง ขอให้เจอแต่คนดี ขอให้เจอคู่ครองดีๆ (แต่คงเจอแล้วล่ะ จริงไหม? :katai2-1:)
ชอบๆๆๆๆๆๆๆ :mew1:
-
ใหญ่น่ารักอ่ะ...พยามยามเป็นว่าที่สามีที่ดีหรอจ๊ะ...อิอิ :katai3:
-
สูตรลับหรือเปล่า ลองเอาไปทำแล้วเปิดร้านเลยเผื่อรวย 5555
หนังสือนั่นคงมีความลับซ่อนไว้นอกจากเปียกน้ำได้
เห็นเค้ารางเป็นเรื่องยาวแล้วนะเนี่ย นักเขียนสู้ๆ
-
เราลืมบอกว่า ไม่เอาแบบพระเอกมีคนรักอยู่แล้วนะคะ เดี๋ยวจะดราม่าไป T^T
-
จะเป็นมาเฟียหรือเปล่าน้าาา นายตี๋ใหญ่
-
คนเล็กรั่วกว่าที่คิด :laugh:
-
อร๊ายย~ ตี๋ใหญ่ ตี๋เล็ก ตัวเล็ก ครอบครัวสุขสรรค์หรรษาใหญ่เลยน่าอิจฉาจัง
แถมว่าที่สามีก็ทำท่าจะเป็นพ่อบ้านที่ดีด้วยน้า น่าอิจฉาสุดๆ
ว่าแต่หนังสือที่ติดตัวมานี่มันสื่อถึงอะไรอ่ะ แอบเปิดอากู๋มาเจิ้ง (正) เหมือนจะแปลว่าถูกต้อง หนักแน่นหรือเปล่า
แต่มันเกี่ยวอะไรกับข้าวมันไก่อ่ะ หรือว่าความจริงมันไม่ต้องโดนน้ำแต่ต้องเอาไปเผาแทน(ประมาณหาขุมทรัพย์)
เฮ้อ~ เดาไม่ถูก รู้แต่ว่าชอบเรื่องนี้มากๆ คนแต่งอย่าลืมมาต่อไวนะคะ คนอ่านรออยู่ :mew1: :กอด1:
-
อร๊ายยยยย
คนเล็กหื่น
เงาะถอดรูปแล้ว เป็นเพอเฟคแมนสินะ
ความเป็นมาไม่ธรรมดาซะด้วย อยากอ่านต่อแล้วค่ะ
สู้ๆนะค้าาา ^^
-
คนเล็กนับวันยิ่งน่ารักอ่ะ ปลื้มมม
-
สนุกกกกกกก ชอบบบบบบ อยากอ่านต่ออออ
นี่แหละ คนมันจะแพ้ทางกันก็แพ้กันตรงความดี คนเล็กเป็นคนอ่อนโยนมาก o13
ยังคงสงสัยเบื้องหลังตี๋ใหญ่ มาได้ยังไง แล้วไม่มีใครตามหาเลยเหรอ
บรรยากาศท้ายเรื่องตอนนี้มันมุ้งมิ้งมากเลย แอร๊ย
-
ตี๋ใหญ่ เหลือแค่ใหญ่ นี่คิดเลย อะไร ใหญ่ :hao6:
-
คนเล็ก ตี๋ใหญ่ เข้ากันดี น่ารัก :mew1:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
หรือจริงๆ แล้วเขาจะเป็นมาเฟียมาจากฮ่องกง
แล้วโดนฝ่ายตรงข้ามลอบทำร้ายจนตกแม่น้ำวัง
แล้วก็ลอยตุ๊บป่องๆ มาถึงแม่น้ำเจ้าพระยา
กร๊ากกกกกกกกกกกก
-
เอาอีก ๆ :katai4: :katai4:
-
เอิ่มคงไม่ใช่ว่าพอความจำกลับมาแล้วลืมคนเล็กแล้วก็คงไม่ใช่ว่ามีเมียมีลูกแล้วหรอกนะ หวังว่าเรื่องคงไม่ดราม่ามากหรอกนะ :ling1: :ling1: :ling1:
-
แปะรออ่านต่อ
-
แอบคิดว่าใหญ่เป็นเจ้าพ่อมาเฟียรึเปล่า
มีรอยโดนฟันด้วยนี่ รอตอนต่อไป ฮี่ๆๆ
-
คนเล็กอย่าพึ่งหื่นจนจับปล้ำตี่ใหญ่ล่ะ :katai5: :katai5:
-
น่ารักเว่อร์ หายากนะแนวแบบนี้ น้ำตาตกตอนที่คนเล็กร้องไห้
:pig4: :pig4:
-
คนเล็กน่ารักอ่ะ นึกถึงภาพกระต่ายน้อยแอบหื่นหลบใน กับนายเสือใหญ่จอมมึน
-
:กอด1: :กอด1:
-
ว่าที่สามีคนเล็ก ต่อไปน่าจะเก่งงานบ้านการเรือนแน่เลย :laugh:
-
คนเล็กยังหืนไม่ได้เท่าพวกพี่ที่อ่านหรอกบอกเลยยยย
กร๊ากกกกกกกกกกกกก ว่าแล้วต้องความจำเสื่อม เพราะสายตาที่ว่างเปล่า นั่นไง
แต่อิตำราจีนนี่ไม่ธรรมดานะ ถึงขั้นลงน้ำจมน้ำไม่เปียกไม่ขาด แสดงว่าตี๋ใหญ่ของเราก็ต้องไม่ธรรมดาแน่นอน
-
น่ารักเกินห้ามใจ
วันนี้มาลงไหมค้า~
ตามตอนต่อไป
-
คนเล็กแอบหื่นน่ะนี่
-
คนเล็กบรรยายซะเราหื่นตามเลย
-
สามีที่ในอนาคต :-[
-
ตี๋หญ่ายยยยยย ชะตาอะไรของนายเนี่ย ไปทำอะไรมาถึงความจำเสื่อมเกาะกอผักตบลอยมาตามน้ำได้ล่ะเนี่ย หนังสือที่ไม่ยอมเปียกน้ำอีก มันต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ เบยยย
-
เหมือนสามีภรรยาอยู่กินกันเลย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ฝึกหัดเป็นว่าที่พ่อบ้านในอนาคตสินะ คิคิ
-
ตี๋ใหญ่
ตี๋เล็ก
น่ารักทั้งคนทั้งหมา :hao6:
-
คนเล็กเริ่มสติไปเมื่อ....
เห็นหุ่นตี๋ใหญ่~ 555
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ดราม่าจริงๆ ทายาทพันล้าน
หรือมาเฟียจีนความจำเสื่อมปะเนี่ย
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
เพิ่งมาอ่าน สารภาพว่าติดมากกกกกด
คนเล็กน่ารักมากกกกกกก ถ้าเป็นเราคงไม่แค่คิดหื่นนะ คงทำเลย 5555
ใหญ่นี่~ ต้องมีปมอะไรมาก่อนแน่ๆ อร๊าาา
รอตอนต่อไปนะคะ
-
เรื่องราวเริ่มซับซ้อนขึ้นไปอีกขั้น หรือที่จริงแล้วตี๋ใหญ่จะมาจากอีกมิติ O_o
-
น่ารัก
-
แทนที่จะกลัวว่าใหญ่ปล้ำเล็ก
ทำไมเรากลัวเล็กจะปล้ำใหญ่
หื่นหลบในนะคุณคนเล็กก
-
อร๊ายยยยย อาตี๋ใหญ่น่ารักอ๊าาาาา
อั๊วว่าในหนังสือพระคัมภีร์อะไรนั่นมันต้องมีอะไรมากกว่า(เมนูอาหาร)นี้แน่ๆ
-
ที่แท้ก็ความจำเสื่อม
แต่ไอ้ตำราอาหารนั่นมันอะไร เบาะแสชิ้นสุดท้ายนะนั่น!
-
โอ๊ย ตี๋ใหญ่น่ารักมาก...
-
เล็กจ๋า จับหม่ำเลยจ้ะ ถ้าเล็กไม่หม่ำเด๋วเราหม่ำเองนะ :hao6:
-
โอ๊ยยย น่ารักอ่ะ
ตี๋ใหญ่เป็นใครนะ นักธุรกิจ? มาเฟียจีน? เพราะใส่สูท แล้วก็ความสามารถพิเศษที่ได้เห็น แต่ก็มีเมนูอาหาร เชฟหรอ?
โอ๊ยย งง
-
จริงๆใหญ่จะเป็นใครนะ
จากสภาพสูทที่ใส่คงไม่ใช่เล่นๆนะ
เป็นมาเฟียอ๊ะเปล่า (เดา)
-
อาตี๋ใหญ่ต้องเป็นเจ้าพ่อมาเฟียที่ไหนล่ะมั้งเนี่ย เล่นลอยมาแบบนี้สงสัย ลูกน้องตามหาไม่เจอ รีบๆมาช่วยอาตี๋ใหญ่นะ ดูท่าจะโดนคนเล็กกินแล้วอะ :hao6: :z1:
-
ชายจรจัดนี่เป็นมาเฟียรึเปล่า รู้สึกว่าน่าจะใช่นะ(เดาเอา) กว่าจะจำกันได้นี่คงอีกนาน
-
o13 o13
-
คนเล็กแอบหื่น อิอิ
-
หลังจากนี้ก็ขอให้มีแต่เรื่องดีดี
-
o13 o13 o13
-
ก็แอบคิดนะว่าเป็นใครมา มาเฟีย ผู้มีอำนาจ ฯลฯ
แต่มุกตำราสุดยอดอาหารนี่โคตรจะนึกไม่ถึงอ่ะ อยากให้เป็นเรื่องยาว ไม่ชอบมาม่านะเออ
-
:mew1:ชอบมากมาต่ออีกนะ
-
ตี๋ใหญ่ต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่เลย
รูปร่าง หน้าตา ซิกแพค แฮ่มๆ กล้ามเนื้อท้องที่ดูดี
จะเป้นคนธรมดาได้ไง
-
อ๊ากกกกซ์ อยากรู้มากอ่ะว่าตี๋ใหญ่เป็นครายยยย :ling1: :z3:
ตี๋เล็กลดหื่นหน่อยนะลูก :laugh:
-
คนเล็กขาาา สติค่ะสติ
ถึงจะหล่อ หุ่นดี มีกล้ามา ยังไงก็ต้องมีสติเข้าสู้ค่ะ
:hao6: :hao6: :hao6:
-
มีแบบ อาหารในนั้นทำแล้วคนกินจะเป็นอมตะเหรอ ถึงได้ทำร้ายขนาดนั้น รึจะมีอะไรใหกอไผ่มากกว่านั้น :katai1:
ชอบตอนนี้ :hao6:
-
จริงๆแล้วพอพระเอกเราตัวสะอาด แต่งกายดีปกติ ไม่ทำท่าไม่รู้เรื่อง แค่นี้คนก็ไม่ไล่ ไม่ทำร้ายแล้วล่ะ
คนเราตัดสินกันที่ภายนอกจริงๆ
-
เริ่มต้นแปลกดีอะ แบบท่าหมา อ้าปากกินน้ำฝนนี่ติดตาตรึงใจมว๊ากก
อ่านที่บรรยายหุ่นของใหญ่ ทำเอาเราจะหื่นตามเล็ก
-
ตี๋ใหญ่เป็นลูกหลานมาเฟียหรือเปล่าอ่ะ
ติดตามต่อจ้า
:L2: :L2:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ สนุกมาก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คืออยากอ่านตอนต่อไปแล้วอยากรู้ว่าใหญ่เป็นใครมาจากไหน ชอบตอนที่คนเร่ร่อน กับหมารอคอยชื่อที่คนเล็กตั้งให้ เรารู้ใหญ่แอบผิดหวังนะเนี่ย ชื่อตี๋ใหญ่+บวกหมาตี๋เล็ก 55 คิดได้ยังไง
คนเราเมื่อหมดซึ่งหนทางมีแต่คนรังเกียจ เมื่อมีคนหวังดียื่นมือมาช่วยมันเหมือนให้ชีวิตใหม่เขาเลย แต่ด้วยสภาพสังคมปัจจุบันคนอย่างเล็กเหลือน้อยมาก ๆๆ แล้วละ แอบคิดว่าต่อไปใหญ่อยากจะทำงานเพื่อเลี้ยงชีพตัวเองจะทำอย่างไรหลักฐานก็ไม่มีสักอย่าง เปิดร้านขายข้าวมันไก่ ตามตำราที่ติดตัวมาได้ไหม เล็กออกทุนให้ก่อนได้ป่าว คิดไปไกล อยากอ่านต่อแล้ว อดใจแทบไม่ไหว คนเขียนสู้ ๆๆ ไม่เอาดราม่านะค่ะ :katai4: :katai4: :katai4:
-
:-[ :-[ ถูกใจใช่เลยยยย
จริงๆแถวบ้านผมก้มีอยู่คนนึงนะ พี่จร(จัด) แต่หล่อ กร๊ากกกก อ่านละคิดถึง
-
อยากอ่านตอนต่อไปอะ
ชอบตี๋ใหญ่ ตี๋เล็ก โดยเฉพาะคนเล็ก
นายหื่นไปนะ555555
-
อ่านตามละอินคะ ละมุนละม่อมน่ารักผสมผสานกับความดีบวกความมีน้ำใจ ชอบๆ
o13
-
ฝึกเป็นเ้จ้าสาว เอ้ย! พ่อบ้านรึไง ตี๋ใหญ่ อิอิ นั่งปูเสื่อรอค่ะ
-
เพิ่งอ่านทัน....คนเล็กน่ารักอ่ะ แอบหื่นด้วยนะเรา :hao3: คนใหญ่ไปทำอะไรมาถึงความจำเสื่อมนะ รอลุ้นคับ
ปล. ขอแก้คำผิดนิดนึงคับ :o8:
มือไม้อ่อนจนเสื้อผ้าในมือแทบล่วง!!
อันนี้ต้องเป็น "ร่วง" ตัวนี้คับ ซึ่งแปลว่า หล่น ตกพื้น แต่ "ล่วง" ตัวนี้ คือ ผ่านไปแล้ว เสร็จแล้ว คับ
มันตัดกันจนทำให้ผิวเนื้อสีน้ำผึ้งของเขาโดดเด่นกระแทกตาให้ฟ่าฟางเข้าไปกันใหญ่
ส่วนตรงนี้ ฟ่าฟาง ต้องเป็น ฝ้าฟาง คับ
-
น่ารักอ่ะน่ารัก :katai2-1:น้องคนเล็กแอบหื่นนะจ๊ะ
-
สนุกจังงงง มาต่อเร็วๆนะค้า :katai2-1:
-
เร่ร่อน6
หืม
หายไปไหนกันหมด
หลังเลิกงานผมตรงดิ่งกลับคอนโด ถึงห้องก็ห้าโมงครึ่งแล้ว พอเปิดประตูเข้ามาก็เจอแต่ความเงียบ เงียบมากเหมือนไม่มีสิ่งมีชีวิตใดๆอยู่ในห้องไม่ว่าจะคนหรือสุนัข
ผมถอดรองเท้าไว้บนชั้นวางรองเท้าใกล้ประตูพลางกวาดสายตามองไปรอบห้องจนทั่ว พอส่งเสียงเรียกชื่อทั้งตี๋ใหญ่ตี๋น้อยก็ยังไม่มีเสียงอันใดตอบกลับมา ไม่ใช่ว่าหนีหายไปไหนแล้วเรอะ
ถึงจะคิดแบบนั้นแต่ก็ไม่ได้จริงจังตื่นตระหนกมากนัก อาจเป็นเพราะว่าผมรู้ว่าสิ่งที่คิดเป็นไปไม่ได้ ยังไงตี๋ใหญ่ที่น่ารักของผมก็ไม่กล้าหักหาญน้ำใจกันและผมก็เห็นเขาอยู่ดีมีความสุข
“ใหญ่” ผมส่งเสียงเรียกพร้อมกับเดินหาทั่วห้อง ไปไหนของเขานะ ห้องครัวก็ไม่เจอ ห้องน้ำก็ไม่มี หรือจะอยู่ในห้องนอน
ห้องนอนที่ว่าไม่ใช่ห้องนอนของเขาแต่อย่างใด มันคือห้องนอนของผมเอง ทั้งห้องมีห้องนอนอยู่ห้องเดียวแล้วก็ไม่ได้ให้เขามานอนร่วมห้อง ที่นอนประจำของใหญ่อยู่นู่นนนนน...โซฟาหน้าทีวี
แล้วที่ผมคาดเดาว่าเขาน่าจะอยู่ในห้องนอนเนื่องจากใหญ่จะเข้ามาทำความสะอาดและจัดข้าวของในห้องหลังจากผมออกไปทำงานแล้ว
ความจริงเขาก็ทำมันซุกมุมห้องนั่นแหละ แต่ผมหาที่อื่นจนทั่วแล้วไม่เจอไง ถ้าไม่อยู่ในห้องนอนคงต้องแงะหาตามฝ้าเพดานแล้วล่ะ
แอด
ผมเปิดประตูห้องนอนเข้าไป กวาดตามองรอบห้องก็ไม่เจอ แต่ห้องที่สะอาดตากว่าเมื่อเช้าทำให้รู้ว่าใหญ่เข้ามาทำความสะอาดห้องแล้ว
และหางตาผมก็เหลือบไปเห็นประตูกระจกตรงระเบียงเปิดแง้มไว้ ลมด้านนอกพัดเข้ามาให้ชายผ้าม่านสีครีมปลิวไสว
ผมถอดถุงเท้าออกโยนใส่ลงในตะกร้าไม้สานใบเล็กที่วางเคียงกับตะกร้าไม้สานใบใหญ่กว่าสำหรับเสื้อกางเกงที่ใส่แล้ว ผมชอบแยกถุงเท้ากับกางเกงชั้นในไว้ตะกร้าหนึ่ง เสื้อกางเกงอีกตะกร้าหนึ่งเพื่อป้องกันกลิ่นที่ไม่พึงประสงค์ติดเสื้อผ้า ก่อนค่อยๆเดินไปยังปะตูบานเลื่อนที่เปิดแง้ม เกาะขอบประตูชะโงกหน้าออกไป
แล้วก็ป๊ะ!
อยู่นี่เอง
ผมหลุดขำกับภาพที่เห็น นายตี๋ใหญ่ชายผู้มีใบหน้าคมดุในชุดกางเกงผ้าร่มขาสั้นสีขาวท่อนบนเปล่าเปลือยโชว์แผงอกสีน้ำผึ้งที่ผมชอบ กำลังนั่งกอดเข่าเอนพิงไปกับระเบียง ศีรษะโผล่พ้นซี่เหล็กกั้นออกไปด้านนอกคว้างกลางอากาศอย่างที่ถ้านกสักตัวบินผ่านมาคงชนเขาร่วงตกลงไปปีกหักแน่ๆ
ข้างกันตี๋น้อยที่เดี๋ยวนี้ผมใกล้เปลี่ยนชื่อเป็นตี๋อ้วนให้แล้ว กำลังนอนหมอบหลับมุดอยู่ในกระแป๋งน้ำสีดำที่ล้มตะแคงอยู่เห็นเพียงก้นกลมๆกับหางของมันเท่านั้น
พอกันเลยนะทั้งลูกพี่ลูกน้อง
“ใหญ่” ผมเดินเข้าไปใกล้ นั่งยองๆแล้วใช้นิ้วสะกิดท่อนแขนพ่อตัวใหญ่ ใจไม่อยากปลุกเพราะรู้ว่าเขาตื่นเช้าทุกวัน แต่นี่ใกล้หกโมงเย็นแล้ว
ผมหิวแล้วอ่ะ
“หืม...โอ๊ย”
โป๊ก
โป๊ก
แล้วผมก็หลุดขำอีกครั้ง แหม ตื่นมาก็เจอท่อนเหล็กเคาะเรียกสติเลยนะพ่อคุณ
ใหญ่ปรือตาขึ้นเมื่อถูกสะกิดเรียก พอเห็นว่าเป็นผมเขาก็เด้งตัวจะลุกขึ้น แต่เพราะศีรษะเขาติดอยู่กับซี่เหล็กทั้งบนและล่าง พอเขาผงกหัวขึ้นมาศีรษะก็โขลกเข้ากับท่อนเหล็กถัดไป ร้องโอยหลบศีรษะกลับมาก็โขลกกับท่อนเหล็กที่ใช้รองคอเมื่อครู่อีก
ฮ่าๆ ขี้หูสั่นเลยสิ
ใหญ่นิ่งไปชั่วอึดใจ สงสัยกำลังมึนอยู่ กระพริบตาปริบสามทีช้าๆ ก่อนค่อยๆดึงศีรษะตัวเองออกมาจากซี่เหล็กมรณะอย่างงงๆ
“เป็นไงบ้าง” ผมแกล้งถามออกไป
“เจ็บ” สติยังกลับเข้าร่างไม่ครบจริงๆด้วยแฮะ เพราะถ้าเป็นนายตี๋ใหญ่ตัวจริงเสียงจริงโดนของเด็ดของหนักยังไงไม่มีร้องว่าเจ็บ คนเหล็กของแท้
แปะๆ
ผมยื่นมือไปตบแก้มสากเบาๆแกมหยอก แน่ะ ยังกระพริบตาปริบแบบยังไม่หายมึนอีก ผมเลยส่งเสียงกระตุ้นไปอีก
“หิวแล้ว”
เขามองมานิ่งๆก่อนพยักหน้าช้าๆ
หายเบลอยังเนี่ยยยย
“คุณกลับมานานแล้วหรอ”
“นานพอจะเห็นหมีตาย” ใหญ่ชะงักก่อนโคลงศีรษะเมื่อเข้าใจว่าผมแซว
“ผมทำความสะอาดห้องคุณเสร็จเลยมานั่งพักที่ระเบียง สงสัยลมพัดเย็นไปหน่อยผมเลยเผลอหลับ” เขาอธิบาย ผมยันตัวลุกขึ้น โอย นั่งยองนานแล้วปวดขาแฮะ ก่อนยื่นมือไปคว้าข้อมือใหญ่แล้วออกแรงดึงให้เขาลุกขึ้น ซึ่งเขาก็ยอมลุกตามแรงดึงแต่โดยดี
มีครั้งไหนที่ใหญ่จะปฏิเสธผม ไม่มีหรอก
“ดีแล้วพักบ้าง เดี๋ยวฉันจะไปซื้อข้าวไปด้วยกันนะ” วันนี้ผมตั้งใจจะพาเขาไปเปิดหูเปิดตาข้างนอกบ้าง อุดอู้อยู่ในห้องมาหลายวันแล้ว
ใหญ่นิ่งไป ผมเลยดึงเขาเข้าเดินเข้ามาในห้อง ผ่านเตียงกว้างทะลุประตูไปยังห้องนั่งเล่น ก่อนปล่อยข้อมือใหญ่ออกแล้วล้มตัวนั่งขัดสมาธิลงตรงหน้ากล่องพลาสติกสีเทาขนาดกลาง ยกฝาครอบออกก่อนจะชะโงกหน้าไปมองสิ่งของด้านใน
แล้วเลือกหยิบเสื้อกล้ามสีดำออกมา
ไม่ต้องสงสัยกันครับ กล่องพลาสติกขนาดกลางก็คือตู้เสื้อผ้ากลายๆที่ผมพอจะหามาให้เขาได้ มันเคยเป็นกล่องที่ผมเอาไว้ใส่ชีทเรียนตอนสมัยมหาวิทยาลัย ผมเอาติดตัวมาด้วยเผื่อได้ใช้ซึ่งตอนนี้ผมเนรเทศพวกมันไปอยู่ในกล่องกระดาษลังเรียบร้อยแล้ว
อยากจะซื้อใหม่ให้เขา แต่คนเขาไม่ยอมยัดเยียดไปจะทำให้รู้สึกไม่ดีเปล่าๆ ผมน่ะให้โดยไม่คิดอะไรหรอก ใหญ่ที่เป็นผู้รับนี่สิคิดเยอะเกินไป
ขนาดนี้เขายังคิดว่าตัวเองมาเกาะผมอยู่ทุกวี่วัน(ความผิดไอ้ปอนด์คนเดียวเลย!) แทบจะยกผมขึ้นแท่นบูชาเช้าเย็น
ผมเลยพยายามระมัดระวังตัวเองไม่ให้หรือหวังดีกับเขาเกินไปนัก อยากให้เขาสบายใจไม่อึดอัดที่จะอยู่กับผม นี่เป็นเหตุผลหลักที่ผมยอมให้เขาทำงานบ้านตามใจอยากจะทำ ทั้งที่ความจริงไม่จำเป็นสักนิด
เรื่องข้าวของเครื่องใช้เขาก็จะเอาเฉพาะส่วนที่จำเป็นจริงๆและไม่สามารถจะใช้ร่วมกันได้ เช่น แปรงสีฟัน เสื้อผ้า กางเกงใน เป็นต้น
อย่างเสื้อกล้ามสีดำในมือผมก็ของไอ้ปอนด์ฟรีไซส์เลยใส่กันได้
ผมยังไม่มีเวลาพาเขาไปซื้อเสื้อผ้าเพิ่มเลย ทำงานทุกวัน
ตอนนี้เขาจึงมีเสื้อผ้าอยู่สองชุดคือ แจ๊คเก็ตสีแดง เสื้อยืด กางเกงขายาว (ที่ผมซื้อให้) กับ กางเกงขาสั้นสีขาว เสื้อกล้ามสีดำ (ของไอ้ปอนด์) ส่วนกางเกงในผมแวะซื้อให้ที่เซเว่นเจ้าเดิมเจ้าเก่า
ส่วนชุดที่ติดตัวเขามาลองเอาไปซักแล้วแต่มันเกินเยียวยาจริงๆ ผงซักฟอกยี่ห้อไหนก็ล้างคราบสกปรกไม่ออก น้ำยาปรับผ้านุ่มกี่ยี่ห้อก็กลบกลิ่นไม่พึงประสงค์ไม่มิด ผมเลยจัดการเอามันไปลอยอังคารเรียบร้อยโดยผ่านการยินยอมพร้อมลงนามจากเจ้าของอย่าง(ไม่ค่อย)เต็มใจ
“ใหญ่กินอะไร” ผมหันมาถามเมื่อเรามายืนอยู่หน้าร้านข้าวร้านประจำของผมแล้ว ใหญ่ที่อยู่ในชุดเสื้อกล้ามสีดำกางเกงขาสั้นสีขาวโชว์มัดกล้ามน่าขบกับเรียวขายาวมั่นคง ไม่อยากจะเอ่ย...ชะนีน้อยใหญ่มองกันตาเยิ้มเลยล่ะ แม้แต่หญิงเดอะรุ่นน้ำหมากกระจายยังเหลียวมองจนคอแทบเคล็ด
อาจเพราะไม่คุ้นหน้าคนแถวนี้ แต่ผมเชื่อว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ที่มองเพราะรูปร่างหน้าตาที่(โคตร)โดดเด่นของเขา!
“ผมกินอะไรก็ได้” เขาหันมาตอบ พลางทำตัวประดักประเดิดกับสายตารอบตัวที่จ้องมองมา
ผมหันไปสั่งกะเพราะไก่ไข่ดาวสองกล่องก่อนกลับมาสนใจคนข้างตัวที่ยกมือถูท้ายทอยอย่างเก้อเขิน ผมขำกับท่าทีนั่น
“เขินหรอ” ผมอมยิ้มแซว เขาส่ายหน้าช้าๆ ผมเลยถามต่อ “แล้วเป็นอะไร”
“แค่รู้สึกแปลกๆ เหมือนโดนจ้อง”
ไม่แค่ ‘เหมือนโดน’ หรอก จ้องกันเห็นๆอย่างโจ่งแจ้งเลยต่างหาก
“แล้วดีใจมั้ย” ผมถามต่อ คราวนี้เขาทำหน้างง
“ทำไมต้องดีใจ”
“ก็...”
ก็ที่ไม่ถูกมองด้วยสายตารังเกียจแล้ว
ผมยั้งปากตัวเองไว้ทัน เพราะไม่รู้ว่าพูดไปแล้วเขาจะรู้สึกยังไงได้อะไรขึ้นมา เมื่อเขามีชีวิตที่ดีขึ้นผมก็ไม่ควรกล่าวถึงอดีตแสนโหดร้าย
“ไม่ต้องเกร็งหรอก เขาแค่ชื่นชมกับความหล่อของนายน่ะ” ผมเปลี่ยนเรื่อง ส่งมือไปตบต้นแขนปุๆให้เขาปล่อยตัวให้สบาย แต่เหมือนเขาจะยังไม่เข้าใจสักเท่าไหร่
“หล่อ? ผมหรอ” เออออออ นายนั่นแหละค้าบบบบบบ พ่อหล่อลากไส้
ผมไม่ได้อธิบายอะไรต่อ เอาเถอะ ถ้าผมมีชะตาชีวิตอย่างเขาเรื่องหน้าตาคงเป็นปัจจัยสุดท้ายที่คิดจะใส่ใจเช่นกัน
ยืนรอประมาณสิบนาทีข้าวผัดกระเพราไข่ดาวหอมกรุ่นสองกล่องก็ยื่นมาตรงหน้า ใหญ่รีบรับไปถือไว้ก่อนที่ผมจะเป็นคนจ่ายเงิน ระหว่างรอเงินทอนป้าเจ้าของร้านที่คุ้ยหาเหรียญในตะกร้าก็ส่งยิ้มพูดขึ้น
“เพื่อนหรอพ่อหนุ่ม หล่อดีนะ” ผมยิ้มกว้างรับเงินทอนก่อนตอบคำ
“ครับ เพื่อนผมเอง”
“ไม่เคยเห็นหน้าเลย แต่ท่าทางคุ้นๆเป็นพระเอกหนังช่องไหนรึเปล่า”
ผมขำ ไอ้ที่คุ้นเพราะเคยเดินโซซัดโซเซอยู่แถวนี้น่ะสิ ส่วนพระเอกหนังเป็นอาชีพที่ผมคิดไว้เลย ยังไม่ล้มเลิกจะพาเขาไปออดิชั่นหรอกนะ เริ่มจากการเป็นนายแบบก่อน อืมๆ เข้าท่าๆ
“สักช่องแหละครับ เดี๋ยวผมรู้จะมาบอกนะ”
“โอ้วววว เป็นดาราจริงๆด้วย”
ผมตัดบท ส่วนป้าแกก็คิดไปไกลแล้ว ผมอาศัยช่วงที่ป้าแกกำลังเพ้อลากนายใหญ่ออกมานอกร้าน ไปหยุดยืนรอข้ามถนนเพื่อข้ามไปเซเว่น ว่าจะซื้อนมกับน้ำผลไม้ซะหน่อย อาหารเม็ดของเจ้าตี๋น้อยด้วยยิ่งโตยิ่งกินจุอ้วนเป็นหมูแทนหมาแล้ว
“คุณคุยอะไรกับป้า ผมไม่เข้าใจ”
“ขำๆ อย่าไปสนใจเลย”
เขาคงเห็นใบหน้าขบขันของผมเลยไม่ใส่ใจอีก เพราะจากประสบการณ์ที่ผ่านมาผมทำหน้าแบบนี้ทีไรเขามักจะโดนแกล้งเสมอ รู้ไปก็เข้าตัวเปล่าๆ เขาเลยสนใจการมองซ้ายขวาดูรถที่วิ่งผ่านตรงหน้า มือใหญ่บิดพลิกข้อมือที่ผมจับอยู่เพื่อเป็นฝ่ายมาจับมือผมแทนก่อนดึงผมวิ่งข้ามถนนมาอีกฝั่งเมื่อถนนโล่ง
ผมก้มมองไปยังอุ้งมือใหญ่ที่กอบกุมมือผมอยู่ เม้มปากเพื่อกลั้นยิ้ม...เหมือนกับว่าตัวเองถูกปกป้องดูแล
“ผมรอด้านนอกนะ”
ผมพยักหน้าก่อนเดินผ่านประตูเปิดปิดอัตโนมัติเข้าไป อุณหภูมิเย็นฉ่ำทำให้ผมรู้สึกสดชื่นขึ้น เดินตรงไปหยิบจับของสามสี่อย่างลงตะกร้าสีส้มทั้งนม น้ำผลไม้ อาหารตี๋น้อย แล้วก็ขนมขบเคี้ยวเอาไว้ทานเล่นตอนดูหนัง
เมื่อได้ของครบก็เอามาชำระเงินตรงเคาน์เตอร์ เดินออกมาก็เจอกับภาพที่ทำเอาผมทั้งขำทั้งสงสาร
พนักงานเซเว่นถูพื้นอยู่หน้าร้านอย่างขะมักเขม้น มันจะธรรมดามากถ้านางขยันทำงานด้วยใจบริสุทธิ์ ไม่ใช่นายตี๋ใหญ่เดินไปทางขวานางก็ลากไม้ถูตามรอยเท้าเดินไปทางขวา พอเดินหนีมายืนทางซ้ายก็ลากไม้ถูตามมาทางซ้าย ทำอย่างกับใหญ่เหยียบขี้หมาติดเท้ามาอย่างนั้นแหละ
ไหนจะท่าทางชม้ายตาแลนั่นอีก ลำตัวบิดพันแทบจะเป็นเกลียวเดียวกับไม้ถู
นี่แหละหนาหน้าตาเปลี่ยนชีวิตคน ทำไมผมจะจำไม่ได้ว่าพนักงานเซเว่นฯคนนี้เป็นคนเดียวกับที่ไล่ใหญ่สมัยยังเป็นชายเร่ร่อนไร้ที่อยู่ ผมไม่โทษเธอเพราะสังคมสมัยนี้รู้หน้าไม่รู้ใจ แต่มันอดขำไม่ได้เมื่อเห็นมาเกี้ยวพาราสีคนที่เธอเคยขับไล่เหมือนหมูหมา
“ใหญ่” ผมเอ่ยเรียก ใหญ่หันมาทำหน้าโล่งใจมากที่เห็นผม ดูเขายังตื่นๆคนอยู่ สังเกตจากเวลามีคนมองมาหรือสนใจเขาจะเงียบกริบท่าทางนิ่งสนิทและพยายามกันตัวเองออกห่าง
สงสารก็สงสาร ขำก็ขำ เอ็นดูร่วมด้วยอีก
น่ารักไปไหนเนี่ยนายตี๋ใหญ่
“ไปเถอะ” ผมเดินเข้าไปกระตุกชายเสื้อ เขารีบพยักหน้าก่อนคว้ามือผมไปจับเดินออกมาทันที เหมือนไม่ได้ตั้งใจจับแต่ลนซะมากกว่า ดูสิ มือชื้นเหงื่อเชียว
เมื่อกลับมาถึงห้องผมก็เอาข้าวในกล่องมาเทใส่จาน และเทน้ำซุปใส่ถ้วย ความจริงตั้งแต่ใหญ่มาอยู่ด้วยเขาจะเป็นคนทำ(แย่งผมทำทุกอย่างแหละ) แต่ตอนนี้หามิได้ ฮ่าๆ เพราะเจ้าหมาตูบกลับวิ่งวุ่นอยู่ริมระเบียงเก็บผ้าลงตะกร้าอย่างรีบร้อนเมื่อฝนที่กำลังตกปรอยเริ่มลงเม็ดห่าใหญ่ขึ้น
ตามจริงใหญ่ตาลีตาเหลือกตั้งแต่ยังไม่ถึงคอนโดด้วยซ้ำ แค่ฟ้าเริ่มตั้งเค้าเมฆก้อนสีดำลอยต่ำก็แทบจะวิ่งพุ่งกลับห้องให้ได้ ติดที่ผมมาด้วยนี่แหละเลยโกยอย่างใจคิดไม่ได้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังก้าวเดินช่วงยาวกว่าปกติ
ครืดดด
“ฟู่วว เกือบไม่ทัน” คนตัวโตที่ศีรษะเกือบชนขอบประตูระเบียงเพราะส่วนสูงมากเกินไปเลื่อนกระจกปิดวางตะกร้าลงพลางถอนหายใจแล้วบ่นงึมงำกับตัวเอง นี่แหละมุมน่ารักของเจ้าหมาตูบอีกข้อ
โครงหน้าคมดุที่มักนิ่งเงียบเริ่มแสดงสีหน้าอื่นออกมามากขึ้น อยากเช่นเวลานี้ที่เขาทำหน้าดีใจมองเสื้อผ้าในตะกร้าตาวาวเหมือนเด็กน้อยเวลาผูกเชือกรองเท้าสำเร็จด้วยตัวเองครั้งแรก
“ใหญ่มากินข้าวก่อน” ผมร้องเตือน เชื่อสิว่าถ้าไม่เรียกไว้ก่อนมีหวังนู่นเข้าไปนั่งพับผ้าในห้องแล้ว กว่าจะได้กินก็ต้องรอทำงานเสร็จ ผมมักจะเอ็ดเขาเรื่องนี้อยู่เสมอ จะทำอะไรอยู่ก็ตามมันคงไม่ถึงขนาดละมือมาหาอะไรรองท้องไม่ได้เลยมั้ง มันจะเสียเวลาสักเท่าไหร่กันเชียว
แล้วใหญ่ก็รู้ว่าผมจริงจังกับเรื่องทานอาหารให้ตรงเวลา เขาแค่พยักหน้ารับและเดินมานั่งบนพื้นพรมหน้าโต๊ะเตี้ยตำแหน่งที่มีจานข้าววางอยู่อย่างว่าง่าย
ผมไม่นิยมทานข้าวบนโต๊ะอาหารในครัวตามที่จัดไว้ ผมชอบนั่งทานข้าวไปดูทีวีไปมากกว่า เลยกลายเป็นว่าใหญ่ต้องมานั่งทานข้าวโต๊ะหน้าทีวีกับผมด้วย คงเปลี่ยนจากตอนแรกผมนั่งบนโซฟาเป็นนั่งบนพื้นพรมแทนเพราะไอ้หมีตัวโตมันไม่ยอมขึ้นมานั่งบนโซฟา แล้วผมไม่ใช่เจ้านายที่จะให้ใครมานั่งต่ำกว่าหรอกนะ
เอาจริง เห็นแล้วทานข้าวไม่ลง
“คุณชอบกินกระเพราไข่ดาวหรอ” ระหว่างทานข้าวใหญ่ก็ถามแทรกขึ้นมา
“ค่อนข้าง”
“ผมเห็นคุณกินทุกวัน” อ๋อ คงหมายถึงมื้อเย็นของผมที่ไม่กระเพราไก่ไข่ดาว ก็จะเป็นกระเพราหมูไข่ดาวแทน เอ่อ ว่าแต่มันก็แทบไม่แตกต่างกัน
“แล้วแต่ร้าน พอดีร้านนี้ทำกระเพราไข่ดาวอร่อยที่สุด ถ้าไปร้านอื่นก็จะกินอย่างอื่นนะ” ตามนี้ครับ หลายคนเป็นอย่างผมหรือเปล่าไม่รู้แต่ผมเป็นแบบนี้ อย่างเช่นก๋วยเตี๋ยวต้มยำร้านนี้อร่อยก็จะสั่งแต่ต้มยำ แต่อีกร้านเย็นตาโฟอร่อยก็จะสั่งแต่เย็นตาโฟ บ้าเนอะ
“นายเบื่อหรอ” เขากินกระเพราไข่ดาวมาตลอดตั้งแต่เจอผมเลยก็ว่าได้ มีครั้งแรกครั้งเดียวที่ได้กินข้าวเหนียวหมูปิ้ง
“ไม่ครับ แค่มีกินก็โอเคแล้ว” ผมยิ้มบางให้กับประโยคถ่อมตัวของเขา หมายมั่นปั้นมือไว้ในใจแล้วว่าครั้งหน้าจะสั่งเมนูอื่นมาทานบ้าง!
เมื่อกระเพราะไก่ไข่ดาวทั้งสองจานพร่องลง นายตัวโตก็เดินตึกตักหายเข้าไปในครัวก่อนออกมาพร้อมน้ำผลไม้แก้วใหญ่ในมือ ผมยกแก้วน้ำเปล่าดื่มจนหมดก่อนรับน้ำผลไม้มาดื่มต่อพลางเอ่ยขอบคุณ
“ใหญ่ไปอาบน้ำก่อนเลยนะ” ปากบอกทั้งที่ตายังจดจ้องอยู่กับรายการทีวีตรงหน้า มันเป็นรายการมีสาระนะทั้งยังมีพิธีกรตลกช่วยดึงให้ไม่น่าเบื่อ ผมเลยลิสต์เป็นรายการโปรดช่วงค่ำของผม
พอพักโฆษณาผมเหลือบตามองไปเห็นพี่ตี๋ใหญ่ลูบหัวน้องตี๋น้อยที่กำลังให้ปากดุนอาหารเม็ดกินอย่างเอร็ดอร่อยหางยังกระดิกดิ๊กๆ ผมคลี่ยิ้มออกมาให้กับภาพตรงหน้า ความผูกพันที่ก่อเกิดขึ้นไม่ใช่แค่ผมกับเขาแต่ยังรวมถึงเจ้าสัตว์เลี้ยงตัวน้อยด้วย
ผมมีความสุขนะกับสองชีวิตที่ก้าวเข้ามา ไม่สิ ที่ผมดึงเขาเข้ามาในชีวิต
เช้ามามีคนให้บอกลา เย็นมามีคนให้คิดถึง
มีคนให้ดูแลห่วงใยและขณะเดียวกับก็ได้สิ่งเหล่านั้นตอบแทนเช่นกัน
ค่อยๆคลืบคลานเข้ามา....
ตอนนี้อาจจะสั้นและดูเรียบง่ายไม่มีอะไรนะคะ อยากให้เห็นช่วงเวลาธรรมดาที่เขาสองคน(กับอีกหนึ่งตัว)อยู่ด้วยกันค่ะ ค่อยๆร้อยรักถักความผูกพันกันไป :กอด1:
ขอบคุณคุณ hembetaro มากค่ะที่ช่วยแก้คำผิดให้ :pig4: :กอด1:
และขอบคุณทุกกำลังใจอันล้นหลาม มีแรงฮึดขึ้นอีกมากมายค่าาาา ขอบคุณค้าบบบบ :pig4: :L2:
ค่อยๆคืบคลานออกจากกระทู้ กระดึ๊บๆ... :katai5:
-
อาจแล้วให้ความรู้สึกอบอุ่นยังไงไม่รู้
ดีใจทึ่ใหญ่มาเจอเล็กนะเนี่ย โชคดีมากๆ
-
ชอบตอนหัวโขกอ่านึกภาพตามแล้วขำ555
-
เรื่อยๆแต่อบอุ่นจัง :o8: ขอซึมซับความอุ่นนี้ไว้นานๆ
ก่อนที่(คาดว่าน่าจะ)มีพายุเข้า (หรือป่าว) อิอิ
-
:-[ อยากรู้ว่าใหญ่เป็นใครมาจากไหนไวๆจัง
-
:katai2-1: โอ้ย น่ารักอ่ะ ใหญ่ กับเล็ก
-
:mew1: :mew1:
-
น่ารักกันจริงๆเลยน๊าาา :-[
-
เงาะถอดรูปเลยอ้ะแบบนี้
อยู่กันเหมือนข้าวใหม่ปลามัน ฮ่าๆ
-
ตอนนี้จะว่าเรื่อยๆแต่ก็แสดงให้เห็นความสัมพันธ์ของทั้งคู่นะคับ เราว่ามันช่วยทำให้เรื่องราวดูละมุนละไมและกลมกล่อมขึ้นนะคับ +เป็ดจร้า o13
-
:-[ :-[ :-[
น่ารักที่สุดอ่ะ อิจฉาเล็ก
อยากรู้แล้วว่าใหญ่เป็นใคร
รอๆๆๆชอบมาก
มาต่อไวๆนะคราฟ :katai4:
-
พึ่งมาอ่านค่ะ สนุก อบอุ่น ประทับใจ
-
ความผูกพันจะค่อยๆ ก่อเป็นความรัก
คนเล็กอย่าพาไปออดิชั่นเลยนะ เดี๋ยวเหงานะ
-
แลดูอบอุ่นมาก แต่กลัวจะได้กินมาม่าชามโตตอนตี๋ใหญ่ของเราความจำกับคืนอ่ะดิ :m15:
-
อ๊ายยยย โมเมนต์อบอุ่น น่ารักจัง :m3: :m3: :m3:
-
เรื่องราวดำเนินไปเรื่อยๆ แต่อบอุ่นทุกตัวอักษรจริงๆ
รู้สึกละมุนละไมกับความสัมพันธ์ที่ค่อยเป็นค่อยไปมาก ถึงกับจะบินดลยทีเดียว
ติดตามจ้าา รออ่านตอนต่อไปอยู่นะ :mew1:
-
พี่ใหญ่ น้องเล็ก
ในที่สุดก็มา นั่งนับวันรอเลยค่ะ
อ่านแล้วติดมากๆ มาดูตลอด
ตามตอนต่อไป
-
ละมุนมากๆเลย ><
:impress2:
-
อบอุ่นดีจัง :-[
-
น่ารัก น่ารัก น่ารัก อรั๊ยยยยยย :-[
ยังกะคู่เเต่งงานใหม่ อยู่กันพ่อ เเม่ ลูก(หมา) โอ้ยยย น่ารักก
-
มันอุ่นวาบในใจ ที่คิดว่าดีแล้วที่คนเล็กมีนิสัยแบบนี้
-
ตอนนี้น่ารักจังเลย ใหญ่กับเล็ก
-
ไม่เอามาม่าได้มั้ยคะ รีเควสๆ :m26:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ใหญ่น่ารักจริงๆแหละ :hao7:
-
ใหญ่น่ารักมาก
-
อบอุ่นดีค่ะ
แต่ก็กลัว...กลัวช่วงเวลาที่มีความสุขนี้จะหายไป
กลัวว่าตี๋ใหญ่จะจำทุกสิ่งได้แล้วจาก หรือไม่ก็มีคนที่รู้จักตี๋ใหญ่พาตี๋ใหญ่จากไป
แต่ไม่ว่าทางไหนก็เศร้าทั้งนั้นเลย T^T
-
น่ารักๆๆๆๆๆ
-
อยากรู้ว่าใหญ่เป็นใครมาจากไหนจัง
-
อ่านไปแอบขำไป ดูๆก็น่ารักดีนะ
-
น่ารักทั้งหมาทั้งคนแฮะ :L2:
-
ึน่ารัก :hao6: :hao6: :hao6:
-
อบอุ่นดีจังเลย :-[
แต่อ่านไปก็คิดไป
ใหญ่มาจากไหน เจ้าพ่ออะไรซะอย่างรึเปล่าถึงโดนตีหัวทิ้งน้ำ
พ่อแม่เล็กจะรู้เรื่องมั้ย จะทำยังไง ใหญ่จะความจำกลับมาแล้วไม่เป๋นเหมือนเดิมมั้ย
:เฮ้อ:
-
ตอนนี้น่ารัก อบอุ่นมากๆ :mew1:
-
มีพ่อบ้านแบบนี้รักตายเลยอะ แถมหล่อเลิศอีกตั้งหาก
ว่าแต่อดีตของใหญ่นี่สิ มันจะเป็นอย่างไงนะ ใหญ่จะเป็นคนแบบไหนดีหรือร้าย จะน่ารักแบบปัจจุบันไหมอะ
-
ตอนนี้มันอบอุ่น น่ารักออกแนวครอบครัวสุขสันต์ อยู่กันพร้อมหน้า คือเรื่องนี้น่ารักเราอยากอ่านแบบนี้ไปเรื่อย ๆๆ เปลี่ยนจากเรื่องสั้นเป็นเรื่องยาวเลยดีกว่าค่ะ เขียนให้ละเอียดหลาย ตอนไปเลย อยากให้สองคน กับ 1 ตัวได้มีเวลาอยู่ด้วยกันไปนาน ๆ ไม่อยากให้มีเหตุการณ์อะไรมาแยกสองคนนี้ หวังว่าครอบครัวคนเล็กจะไม่จับได้ ในเร็ว ๆๆ นี้หรือไม่ก็ให้ ใหญ่มีงานทำที่พอเลี้ยงตัวเองได้ สักที แต่เราว่าถ้าใหญ่เป็นดารานี่ได้ออกโทรทัศน์ จะมีข้อดีคือ ญาติจะหาตัวได้เร็ว แต่ศัตรูก็จะรู้ว่ายังไม่ตายก็จะมาซ้ำให้ตายก็เป็นได้ ดังนั้นอาชีพนายแบบกับดาราไม่โอเคนะคะคุณคนเล็ก 555 อิน คือเมื่อไรสองคนนี้จะรักกันเสียทีนะ เรารอนานแล้ว ได้ข่าวว่าเพิ่ง 6 ตอน
-
นายเอกเราหื่นน่าดูเลย
แสดงว่าพระเอกต้องเอ็กซ์แตกมาก
-
คือมันละมุน มันอบอุ่นมากอ่ะ
:กอด1:
-
คนเล็กหลงตี๋ใหญ่แล้วววว :m12:
-
น่ารักจริงๆๆ
-
ใหญ่น่ารักมากเลยอ่ะ
ดูเอ๋อๆงงๆ
-
มาตามติดเรื่องนี้ด้วยคน :katai5:
คนเล็กน่ารัก เป็นคนดีมากอ่ะ
ส่วนตี๋ใหญ่ก็ลอกคราบซะหล่อล่ำเลย
ตี๋อ้วนก็น่ารักกก :mew3:
เวลาอยู่ด้วยกันแล้วดูเป็นครอบครัวสุขสันต์เลย :katai2-1:
รอตอนต่อไปค่ะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
ฮาตรง สาวรุ่นดึกน้ำหมากกระจายยังมองนี่แหล่ะ ท่าจะหล่อสุดๆไปเลยจริงๆ :impress2:
-
โอ้ยยย น่ารักมากกกจิงๆ
ดูละมุนนนนนน
-
อร๊ายยยยย.. อ่านแล้วนึกถึงชายเร่ร่อนที่จีน ที่ดังๆในเน๊ตเมื่อไม่นานมานี้
เฟค เด็กดี พันทิพ หือหาใหญ่ มีใครพอนึกออกเหมือนเรามะ ฟิลลิ่งเดียวกันเลยลักษณะพระเอกอ่ะ
สู้ๆน้าคนแต่ง มาอัพต่อไวๆนะ ใครหารูปชายเร่ร่อนมาได้อัพให้ดูหน่อยน้า
-
น่ารักจังเลยค่ะ อยากให้อยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไปเลย ><
-
อร๊ายยยย ปลื้มปริ่ม=,.= ใหญ่น่ารักฝุดๆ 5555
โก๊ะๆเงิ่นๆ เหมือนพ่อหมี เอ๊ะ หรือลูกหมีดี โฮะๆ
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
น่ารักมาอ่ะโมเม้นต์นี้ :-[
-
ตอนนี้น่ารักมากๆ เลยค่าาาาา >< ต่างคนต่างช่วยดูแลกันและกัน
อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นจังเลยค่ะ ชอบบรยากาศแบบนี้มากๆ เลย
-
อ่านเรื่องนี้แล้วบอกเลยว่าไม่อยากให้มีดราม่า พอแล้ววว
จริงๆนะ
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกก ชอบบบบบบบบบบบบบ :man1: อุ่นมาก ไว้ใจกันและกันมากเลยสองคนนี้
คนเล็กใจดีซะขนาดนี้ ตี๋ใหญ่ก็ชอบเหมือนกันใช่ม๊า
แต่ก็ไม่เคยคิดเอาเปรียบคนเล็กเลย เป็นคนที่มีมารยาทและจิตสำนึกดีนะ อยากรู้จังเป็นใครมาจากไหน ไปทำยังไงถึงความจำเสื่อมได้เนี่ย
-
น่ารักจัง
หวังว่าถ้าความจำกลับคืน
คงไม่ลืมหรอกนะ
-
คนเล็กเป็นคนดีมากๆเลย นิสัยดี น่ารักด้วย :กอด1:
ถ้าสังคมมีคนแบบนี้อยู่เยอะกว่านี้ สังคมต้องดีขึ้นแล้วก็น่าอยู่มากกว่านี้แน่ๆ
ตอนนี้เป็นครอบครัวที่อบอุ่น เรียบง่าย แล้วก็น่ารักสุดๆไปเลยนะเนี่ย
ชีวิตคนเราจะต้องการอะไรไปมากกว่านี้ล่ะเนอะ
-
อบอุ่นมากๆ
-
นี่ถ้าคุณพระเอกเราจำได้อะไรได้ขึ้นมานี่ รักนายเอกตายเลยนะนี่ น่ารัก จิตใจงามขนาดนี้ ปลื้มสุดๆ
-
มาต่อด่วนๆ :hao7:
-
น่ารัก ค่อยๆๆสร่างความผูกพัน
-
บอกได้คำเดียวว่า ฟินแทน :hao7:
-
ชอบ ตอนนี้ดูอบอุ่นมาก น่ารัก. :mew1: :mew1: :mew1:
-
:call: :call: :call: :call:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกค่ะ o13
-
โอยยยย น่ารักเกินไปแล้วคนเล็ก
จิตใจดีงามมากมาย :hao5:
ใหญ่นี่ลูกหลานร้านอาหารจีนหรือเปล่าค่ะเนี่ย โดยอุ้มมาหรือเปล่าเนี่ย :katai5:
มาต่อไวๆนะค่ะ
-
หื้อออออออออออ มันแบบว่าละมุน กล่มกล่อม นุ่มลิ้น ชอบเรื่องแบบนี้จังค่ะ
ตี๋ใหญ่น่ารักจังเล้ย :กอด1:
คุณคนเล็กก็ยังเป็นคนดีที่หนึ่งเหมือนเดิม กอดๆๆ :man1:
-
เอารูปตี๋ใหญ่มาฝากกก
(http://picpost.postjung.com/data/181/181100-1-3354.jpg)
(http://picpost.postjung.com/data/181/181100-3-4406.jpg)
พอโอเคมั้ยค่ะ
-
อ๊ากกก เพิ่งอ่านค่ะ อ่านแล้วเขินนนน :-[ พี่ตี๋ใหญ่แบบว่าตัวสูงตัวถึกแต่น่ารัก ทำหน้างงแล้วคงจะแบ๊วน่าดู อ่านแล้วจิ้นไปไกล 55555555 ชอบมากเลยค่ารู้สึกว่ามุ้งมิ้งดีจัง
-
ตี๋ใหญ่ผู้ชายแสนดี
-
พึ่งเข้ามาอ่าน ชอบค่ะ รอตอนต่อไปนะ
-
น่ารักอบอุ่นมากกกกก. อนาคตตี๋ใหญ่เกียมัว แหงๆ
-
น่าติดตามมากเล
ประทับใจคนเล็กอะ คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ
ใช่ว่าคนเร่ร่อนจะบ้าไปเสียหมด ช่วยได้ก็ช่วย
แล้วใหญ่ก็น่ารักอะ ความจำเสื่อม ตอนนี้เลยเป็นหมีมึนๆไปก่อน
ความผูกพันนี้มันดีจังเลยน่าา
-
ไปแบบเรียบๆ เขาอยู่กันเหมือนคู่รัก :katai2-1:
-
น่ารักดีอะ
-
เพิ่งเข้ามาอ้านค่ะ ขอเม้นท์รวดเดียวเลยนะคะ
เป็นอะไรที่สนุกมากเลยค่ะ ชอบมากกกกกก
อยากให้มาอัพไวๆค่ะ อยากอ่านทุกวันเลย5555
ชอบพระเอกมึนๆ นายเอกก็น่ารักใจดีมาก ดูเป็นอะไรที่อบอุ่น♥
ยังไงก็จะรออ่านตอนต่อไปนะ มาอัพไวๆนะคะ :mew1: :impress2: :z1:
-
หลงรักตี๋ใหญ่กับคนเล็ก :-[
-
o13
-
เร่ร่อน7
“ฮ้าวววว”
ผมยกมือปิดปากหาวขณะที่หมุนควงพวงมาลัยรถเลี้ยวขวาข้ามสี่แยกไฟแดงที่เพียงเลี้ยวโค้งไปก็เจอปัญหารถติดยาว ไม่ใช่เกิดจากช่วงเวลาเร่งรีบเหมือนอย่างเช่นในเมือง แต่เพราะวันนี้เป็นวันเสาร์ วันหยุดของผม เป็นวันที่ผมพานายตี๋ใหญ่กับเจ้าตี๋น้อยมาเที่ยวตลาดนัด
เรียกว่าเที่ยวก็ไม่ถูกซะทีเดียว ต้องบอกว่ามาจับจ่ายหาซื้อของ(ถูก)ไปกักตุนซะมากกว่า
ตลาดนัดที่เรามากันวันนี้ผมก็เพิ่งเคยมาครั้งแรก ‘ตลาดนัดค่ายจิรประวัติ’ หรือเรียกกันจนติดปากว่า ‘ตลาดนัดหน้าค่าย’ ไอ้ปอนด์แนะนำผมมาเพราะมันมักจะถูกพิณบังคับให้มาด้วยกันแทบทุกอาทิตย์ (มันไม่อยากมาอยากนอนตื่นสายมากกว่าแต่ขัดพระบัญชาของเมียไม่ได้)
เป็นตลาดนัดช่วงเช้าเริ่มตั้งแต่ประมาณตีห้าจนถึงเที่ยงตรง มีเฉพาะวันเสาร์-อาทิตย์ อยู่ในความควบคุมดูแลของทหาร ไม่มีทั้งรถยนต์และรถจักรยานยนต์เข้ามาเพ่นพ่านในส่วนของตลาดนัดต้องเอารถไปจอดในที่จอดรถที่จัดไว้ให้เท่านั้นแล้วเดินเท้าเข้ามาจึงสะดวกสบายต่อการเดินเลือกจับจ่ายใช้สอย
เหมือนอย่างเช่นตอนนี้ที่ผมจอดต่อท้ายรถ CRV และมีรถยนต์อีกหลายสิบคันจอดเรียงยาวต่อท้ายรถผมเพื่อจ่ายเงิน 5 บาทแลกตั๋วเพื่อเอารถเข้าไปจอดยังที่จอดรถ ส่วนรถจักรยานยนต์ที่ขี่ฉวัดเฉวียนแทรกแซงตัดหน้าปาดหลังรถผมอยู่ตอนนี้มีที่จอดรถอีกทางหนึ่ง
พูดถึงพวกคุณทหารก็จัดการเป็นระเบียบเรียบร้อยดีนะ ที่จอดรถก็กว้างและมีบริการหลายแห่งทั้งส่วนหน้า กลาง และท้ายตลาด ถ้าจะผิดก็คงผิดที่ปริมาณรถและคนที่มีมากเกินไปเนี่ยแหละ
สรุปมันคือตลาดนัดหรืองานวัดที่สิบปีมีหนกันแน่คนถึงได้แน่นขนัดนัก
ถ้าให้เดาส่วนหนึ่งเพราะวันนี้เป็นเสาร์สิ้นเดือนที่นำพามนุษย์เงินเดือนอันหื่นกระหายอยากใช้เงินมารวมตัวกัน ณ ตลาดแห่งนี้...รวมถึงผมด้วย =.=
“ใหญ่ๆขอเหรียญห้าหน่อย” เพราะมัวแต่มองดูบรรยากาศแปลกตาโดยรอบเลยลืมเตรียมเหรียญเอาไว้ พอถึงคิวตัวเองเลยต้องตบไหล่กว้างยิกๆ ขาก็แตะคันเร่งเพื่อให้รถไปจอดตรงคนแลกตั๋ว
ใหญ่เอี้ยวตัวไปทางด้านหลังเพื่อหยิบกระเป๋าสะพายของผมที่เจ้าตี๋น้อยนอนทับอยู่ พอดึงสายกระเป๋าออกมาเลยกลายเป็นว่าตี๋น้อยกลิ้งหลุนๆตกลงไปที่วางเท้าด้านล่าง ฮ่าๆ น่ารัก
ใหญ่ควานหาเหรียญส่งมาให้ผมซึ่งผมก็ส่งให้คนแลกตั๋วอีกที ก่อนเริ่มออกรถอีกครั้งเพื่อวนหาที่จอด สุดท้ายก็ได้ที่จอดรถใต้ร่มไม้ใหญ่ใกล้ห้องน้ำ
“ไอ้ตี๋ อย่าซน!” ใหญ่ดึงสายจูงไว้พลางดุเมื่อตี๋น้อยจ้องแต่จะกระโจนไปข้างหน้าอย่างเดียวตั้งแต่ลงจากรถ หางนี่กระดิกดิ๊กๆเชียว
“มาเดี๋ยวฉันจูงเอง” ผมขันอาสา
“ผมเองดีกว่า คุณใจดีเดี๋ยวมันเหลิง” ผมร้องเหอะหลังจากที่ใหญ่บอก นี่ก็แปลกคนมันเป็นหมาจะไปคิดอะไรแบบนั้นได้ไงเล่า!
“ตามใจ” ที่ยอมไม่ใช่เพราะเห็นด้วยกับเหตุผลติ๊งต๊องของใหญ่หรอกนะ แต่เพราะพอตี๋น้อยมันดื้อมากๆจะพุ่งไปตะกุยขาคนที่เดินผ่านไปมา ใหญ่ก็ม้วนสายจูงพันกับฝ่ามือให้หดสั้นลงจนตัวตี๋น้อยลอยหวือขึ้นมาในอ้อมแขน เขาก้มลงไปกระซิบอะไรกับตี๋น้อยไม่รู้หน้าตาขึงขังเชียว ก่อนเอากำปั้นทุบหัวมันเบาๆไปหนึ่งที แล้วพอวางมันลงบนพื้นอีกครั้งคราวนี้ตี๋น้อยยอมยืนกระดิกหางนิ่งๆประหนึ่งไม่เคยซนมาก่อน
เหลือเชื่ออ่ะ! คนกับหมาคุยกันรู้เรื่อง ผมเหวอไปเลย
“คุณคนเล็ก” แหมมม เรียกซะเต็มยศเลยนะ
“ว่าไง แล้วบอกให้เรียกเล็กเฉยๆ”
“ผมทำอาหารให้ทานมั้ย” สรุปฟังกันบ้างป่ะ
แต่เดี๋ยวนะ เมื่อกี้เขาว่าอะไรนะ จะทำอาหารให้ผมทานหรอ
“นายทำเป็น” ผมหยุดฝีเท้าหันมองหน้าเขา...นายหน้าหมาตูบเนี่ยนะจะทำอาหารให้ผมทาน ท่าทางไม่ให้เลยขอบอก
เขาพยักหน้าก่อนว่าต่อ
“ผมเห็นคุณกินแต่กระเพราไข่ดาว แล้ววันนี้ก็วันหยุดของคุณ ผมเลยอยากทำ”
“ไม่คิดว่านายจะทำอาหารเป็น”
“ผมก็ไม่เคยทำ แต่คิดว่าน่าจะทำได้”
นายเอาอะไรมามั่นใจขนาดนั้น ของแบบนี้คิดว่าทำได้แล้วมันจะได้ดั่งใจคิดหรือไง มันต้องมีทักษะพื้นฐานติดตัวบ้าง อยากพูดนะ แต่เห็นใบหน้ามีหวังกับสายตาแวววาวมุ่งมั่นทำให้ผมพูดไม่ออก ได้แต่ยิ้มกว้าง เอาน่า ไม่ลองไม่รู้
บางทีนายหมาตูบของผมอาจจะมีพรสวรรค์ด้านการทำอาหารซ่อนอยู่ก็เป็นได้
“งั้นเดินเล่นตรงตลาดผ้าก่อนเนอะ”
ผมหันไปยิ้มตาหยีบอกซึ่งใหญ่ก็ยิ้มบางพยักหน้าตอบกลับมา
หลังจากนั้นผมก็เดินนำเคียงเขาเข้าไปยังโซนขายผ้า มีทั้งมือหนึ่งมือสองราคาตั้งแต่หลักสิบถึงหลักพันให้เลือกสรร แล้วไอ้ที่ว่าหลักสิบคือสิบจริงๆ ตัวละสิบบาทยังมีเลย! คืออะเมซิ่งไทยแลนด์มาก แล้วไม่ใช่ว่าสภาพดั่งผ้าขี้ริ้วอะไรแบบนั้นนะ คือสภาพมันดีเลยล่ะแถมซักซะหอมกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มฟุ้งจมูก แบบที่แขวนบนราวก็จะแพงหน่อยสามตัวร้อยงี้ ตัวละห้าสิบงี้ แต่ที่กองๆอยู่บนผ้าใบนั่นถูกจริง ถ้าเลือกดูดีๆก็จะได้ของดีราคาไม่แพง
ผมคนหนึ่งที่ดิ่งเข้าไปนั่งบนเก้าอี้เตี้ยแบบเดียวกับเก้าอี้ซักผ้า เข้าไปรื้อๆคุ้ยๆกว่าจะได้เสื้อกล้ามสีเข้มมาสามตัวเล่นเอาปาดเหงื่อ อยากได้เสื้อยืดกับโปโลบ้างแต่ไม่มีไซส์ที่ใหญ่ใส่ได้ จะซื้อตัวใหม่ให้เขาก็ไม่เอาร้องค้านว่ามันแพงแถมพาเจ้าตี๋น้อยเดินหนีออกนอกร้านมาเลย สุดท้ายเป็นไง ผมเลยต้องกลายร่างกลืนกับพวกเหล่าคุณแม่บ้านเพื่อแย่งชิงสมบัติล้ำค่าในกองภูเขาใหญ่
“ใหญ่ๆดูกางเกงกันๆ” แล้วผมก็เลี้ยวขวาเข้าไปในร้านกางเกงผ้ายางยืดสามส่วนที่แขวนอยู่บนราวเหล็ก ป้ายกระดาษลังสีน้ำตาลเขียนด้วยเมจิกสีน้ำเงินตัวใหญ่ ‘ซื้อ 3 แถม 1’ โอ้ววว โปรโมชั่นถูกใจให้จริงยิ่งกว่าบิ๊กซีซุปเปอร์เซนเตอร์ซะอีก แถมยังเป็นผ้ามือหนึ่งจากโรงงานราคาเลยถูกตัวละ 50 บาทเอง
งานนี้ใหญ่ไม่มีสิทธิ์คัดค้านเพราะผมไม่ผิดข้อตกลง ของดี ถูก ง่าย สบายกระเป๋า ผมเลยคันไม้คันมือเลือกหยิบมาห้าตัวแต่ใหญ่แย่งเอาไปเก็บสามตัว ซึ่งผมไม่ยอมเลยไปหยิบกลับมาอีกหนึ่งตัว เอาล่ะ สามตัวคนละครึ่งทาง วินวิน
“คุณ พอแล้วนะ” ใหญ่ทัก เมื่อเห็นผมกำลังเพลิดเพลินกับการหาซื้อเสื้อผ้าให้เขา ผมเข้าออกเป็นสิบร้านขณะที่ในมือใหญ่มีถุงเสื้อผ้าอยู่เพียงสองถุง เพราะไม่ว่าผมจะเข้าร้านไหนใหญ่ก็จะลากผมออกมาทุกครั้ง เลยกลายเป็นว่าได้เสื้อผ้ามาจากสองร้านแรกเท่านั้น แล้วดูสิ! ยังมาทำหน้าหน่ายใจอย่างกับผมซื้อมากมายงั้นแหละ!
“ยังไม่พอ”
“คุณ...”
“นายยังไม่ได้รองเท้าเลย!” ผมเถียงก่อนที่เขาจะพูดไปมากกว่านี้
“ผมใส่คู่นี้ได้”
“คู่นี้เนี่ยนะ” ผมขึ้นเสียงสูงพลางเหยียดมองไปยังรองเท้า(อัปรีย์)ที่เขาสวมใส่อยู่ มันเป็นรองเท้าหูคีบของผมที่หูขาดแล้วแต่ยังไม่ได้เอาไปทิ้ง เจ้าตี๋น้อยมันไปคาบมากัดเล่น ใหญ่เห็นเลยเอามาซ่อมด้วยการปักเข็มหมุดติดหูที่ขาดไว้กับพื้นรองเท้า มันมีคุณสมบัติพิเศษที่ใส่แล้วไม่สามารถลงน้ำหนักเท้าแรงได้(เพราะเข็มหมุดมันจะหลุด) สามารถอบอุ่นส้นเท้าได้จากอุณหภูมิที่ร้อนของพื้นปูนซีเมนต์เพราะเท้าผมมันเล็กกว่าเขาเกือบครึ่งแล้วนึกถึงสภาพตอนเขาใส่รองเท้าของผมสิ ใช่!! ส้นเท้าของเขาเดินเปลือยเปล่าท้าพื้นดินมาก! มองๆแล้วมันไม่สมควรเรียกว่ารองเท้าด้วยซ้ำเหมาะแก่การเอาไปเฉือนทำเชื้อเพลิงก่อไฟเตาถ่านมาก
“ผมไม่ค่อยได้ออกไปไหน...” ยังจะมาเถียงงึมงำอีก ผมเลยถอนหายใจเฮือก บอกเขาด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนเต็มที่
“ขออีกอย่างเดียว แล้วจะไม่ทู่ซี้ซื้ออะไรให้แล้ว นะ”
แล้วใช้ลูกอ้อนขนาดนี้มีหรือใหญ่จะค้านผมได้ ^_^
“อีกอย่างเดียวพอนะ...”
แล้วสุดท้ายผมก็ได้รองเท้าหูคีบตราดาวสีเขียวอ่อนเบอร์ 11 (เบอร์ใหญ่สุด) มาหนึ่งคู่ อยากได้รองเท้าหนังแบบเท่ๆนะ แต่ใหญ่ไม่ชอบอยากได้แบบนี้บอกว่าเข้ากับเสื้อผ้าที่เขาใส่ดี(เสื้อกล้ามกางเกงผ้าร่ม) ผมว่าเขาอ้างไม่เอาของแพงมากกว่า ชิ
เมื่อภารกิจหาผ้าให้หมีใส่เสร็จสิ้น ผมก็เดินมายังโซนเนื้อสัตว์เพื่อเลือกซื้อวัตถุดิบไปทำอาหาร คราวนี้แหละใหญ่จัดเต็มไม่เกรงใจเลย เขาหันมาถามว่าซื้อไปตุนไว้มั้ยถูกดีผมก็เออๆไป ก็ไม่ใช่คนทำนิ อีกอย่างใหญ่พูดแบบนี้แล้วแสดงว่าต่อไปผมคงได้กินฝีมือเขาทุกวัน
ผมชอบตลาดนัดหน้าค่ายนะ จัดเป็นระเบียบดีแยกของแต่ละประเภทไว้อย่างชัดเจนเป็นโซนๆไม่กระจัดกระจาย ต้องขายเป็นที่ที่จัดไว้ให้ห้ามหาบของเดินเร่ขายเด็ดขาดไม่อย่างนั้นจะมีเจ้าหน้าที่พี่ทหารมาจัดการไล่ งือ โหดมาก
เสร็จแล้วเราก็เดินขึ้นไปยังโซนผัก ก่อนไปถึงเสียงเจ้าหน้าที่ก็ประกาศมาตามสายว่าใกล้แปดโมงเช้าแล้วให้เตรียมตัวหยุดยืนตรงเคารพธงชาติ ผมก็คิดว่าเออคงไม่มีใครฟังเพราะผมเห็นหลายที่แล้วบอกแบบนี้ไม่เห็นมีใครจะทำตามยังเจี๊ยวจ๊าวจับจ่ายกันปกติ
แต่แล้วผมก็คิดผิดเมื่อเสียงเพลงชาติขึ้นทุกฝีเท้าที่เดินหยุดชะงัก แม้แต่แม่ค้าที่นั่งขอดเกล็ดปลายังหยุดมือวางมีดขึ้นยืนตรง ทุกเสียงเงียบลง เสมือนแผ่นหนังสะดุดให้ภาพทุกอย่างหยุดนิ่งจวบจนเสียงเพลงจบลงตลาดจึงกลับมาคึกคักดังเดิม
เช่นเดียวกับใหญ่ที่ขยับตัวไปเลือกผักอย่างชำนาญจนผมทึ่ง ความจริงผมอึ้งตั้งแต่เขาเลือกเนื้อสัตว์จำพวกหมู ไก่ ปลา ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว แบบพลิกซ้ายขวาเป็นอันรู้เรื่อง ผมนี่แม่เคยใช้ไปซื้อยืนจ้องอยู่นานว่าอย่างไหนคือสดจนสุดท้ายก็ได้แต่หันไปขอความช่วยเหลือจากแม่ค้า
“คุณอยากได้อะไรอีกมั้ย”
ผมส่ายหัว ไม่ล่ะ แค่นี้ก็สงสารใหญ่จะแย่ ข้าวของพะรุงพะรังถุงเต็มสองมือ ปลายนิ้วที่เกี่ยวถุงไว้ขึ้นสีม่วงอย่างเลือดมาเลี้ยงไม่ถึง ส่วนผมน่ะหรือเดินตัวปลิวจูงตี๋น้อยอย่างสบายใจ เขาไม่ให้ผมช่วยถืออะไรเลย! ได้แต่บอกจูงตี๋น้อยจอมซนอย่างเดียวก็ลำบากแล้ว ได้ข่าว นายอบรมมันซะเรียบร้อยเลยไม่ใช่รึ!
“ใหญ่ๆ อยากกินขนมไทย” ระหว่างเราเดินกลับไปที่รถ ผมก็เจอร้านขายขนมไทยใส่ถ้วยซีลปิดฝาเหมือนแก้วชาไข่มุก ผมชอบกินขนมไทยนะ ชอบมากกกกกก แต่หาร้านอร่อยๆกินยาก แต่สำหรับร้านนี้โลโก้สีชมพูที่ประทับบนฝาทำให้ผมปรี่เข้าไปหาเลย พิณเคยซื้อมาฝากผมจำได้และจำได้ดีมากว่ารสชาติอร่อยแค่ไหน
“ใหญ่กินมั้ย” ใหญ่ยิ้มบาง อย่างที่ผมเดาความหมายได้ว่า ‘แล้วแต่คุณ ยังไงก็ได้’ ถามแม่ค้าแล้วได้ความว่าเก็บไว้ได้หลายวันผมเลยจัดการหยิบมาทุกอย่างที่ร้านมีอย่างละห้าแก้วทั้ง ปากิมไข่เต่า เต้าส่วน บัวลอย ลูกเดือย และลอดช่อง
“คุณชอบหรอ” ใหญ่มองตามอึ้งๆ(ด้วยใบหน้านิ่งขรึมเหมือนเดิมแต่ผมมองออก) ผมยิ้มกว้างพยักหน้า
“มากกกกกกกกกกกกกกก ถ้าใหญ่ทำอาหารได้หัดทำขนมด้วยนะ เอารสชาติที่ฉันชอบ” ใหญ่นิ่งก่อนออกเดินอีกครั้ง ผมจูงเจ้าตี๋น้อยเดินเคียงกันไป เหมือนเขาจะไม่สนใจแต่เสียงที่ลอยแว่วเข้ามาก็ทำให้ผมยิ้มกว้างกว่าเดิม
“ผมจะหัดทำ...”
พอกลับมาถึงห้อง ผมก็ขอตัวไปอาบน้ำเพราะเหนียวตัวเหลือเกิน ใหญ่แยกตัวเข้าไปในครัว ส่วนเจ้าตี๋น้อยได้กระดูกแทะเล่นที่ผมซื้อให้ก็ตรงดิ่งไปมุมห้องนั่งเล่นทันที
อาบน้ำเสร็จแล้วรู้สึกสดชื่นสบายตัวขึ้น เมื่อเช้าไม่ได้อาบน้ำความจริงถ้าไม่ได้ใหญ่มาเคาะห้องปลุกมีหวังคงได้ไปช่วยเขาเก็บตลาดเป็นแน่
“หืม หอมจัง” เดินเข้ามาในครัวก็ได้กลิ่นหอมโชยเข้าจมูก เห็นใหญ่ยืนผัดอะไรไม่รู้ในกระทะ ข้างๆกันมีหนังสือคำภีร์ยอดยุทธ์ที่ติดตัวเขามาด้วย เห็นเขาหันมาอ่านๆแล้วก็กลับไปหยิบนู่นนี่ตักใส่เข้าไป ผมเลยเดินเข้าไปชะโงกหน้าดู
“อะไรอ่ะ”
“ปลาสามรส” ใหญ่บอกแล้วกันผมออกห่าง เขาคงกลัวไอ้น้ำราดแดงๆในกระทะจะกระเด็นใส่ ผมยู่ปากก่อนถาม
“ให้ฉันช่วยมั้ย”
ส่ายหัวตอบมาให้ผมยู่หน้าใส่ ไม่ช่วยก็ได้ กลัวว่ามันจะวุ่นวายกว่าเดิมหรอกนะ เลยเดินเข้าไปรื้อถุงที่วางไว้บนโต๊ะ อืมๆๆๆ
“ใหญ่ ขนมอ่ะ” ผมหันไปถาม รื้อหาดูแล้วไม่มีแสดงว่าใหญ่เก็บไปแล้ว
“ในตู้เย็น” ใหญ่ตอบทั้งที่ยังง่วนอยู่กับอาหารตรงหน้าไม่ได้สนใจผมเท่าไหร่ ผมเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบปากิมไข่เต่าออกมาหนึ่งถ้วย ดึงฝาปิดหน้าออกจนน้ำกะทิกระฉอกหก เลยต้องวางถ้วยไว้ไปเอาผ้ามาเช็ดทำความสะอาดโต๊ะ แล้วเดินไปหยิบช้อนมานั่งกินขนมบนโต๊ะในครัว
คำแรกเท่านั้นแหละ...อร่อยเลย
“กินป่ะ” ผมชูถ้วยขนมขึ้นเมื่อใหญ่เหลือบตามามองขณะรอน้ำเดือด ส่ายหน้าปฏิเสธผมเลยเดินไปตักจ่อปากถึงที่
“คุณกินเถอะ” เบี่ยงหน้าหลบ
“ลองดูอร่อย” ผมขยับมือตามจนสุดท้ายใหญ่ก็ยอมอ้าปากงับช้อน เขาทำหน้าแหยะๆ สงสัยไม่ชอบของหวานแน่เลย
“หวาน”
นั่นไง ผมเดาผิดที่ไหน เป็นประเภทเดียวกับไอ้ปอนด์อีกละ เซ็งเลย
“คุณเลิกกินขนมแล้วมากินข้าวก่อน” เสียงเรียกดังมาจากห้องนั่งเล่น สงสัยจัดโต๊ะเสร็จแล้ว อย่ามองผมด้วยสายตาว่าทำไมไม่ช่วย ถ้าคุณมาอยู่กับนายหมาตูบจะรู้เอง ผมหยิบจับอะไรก็แย่งทำไปซะหมด เลยตัดปัญหานั่งกินขนมรออยู่ในครัวอย่างเดียว
“ว้าวววว” เมื่อเห็นอาหารตรงหน้าผมก็ตาวาวขึ้นมาทันที สรุปนายหมาตูบทำอาหารเป็นจริงๆด้วย ผมลองเอานิ้วคีบเนื้อปลามาลองชิม
อืม ถึงไม่อร่อยเลิศแต่รสชาติพอได้
มื้อนี้เขาทำอาหารสามอย่างคือ ปลาสามรส ต้มจืดผักกาดขาวหมูสับเต้าหู้ไข่ และแกงเผ็ดเห็ดนางฟ้า
“เพิ่งรู้ว่าหนังสือของนายมีเมนูพวกนี้ด้วย” ผมว่าพลางเอานิ้วคีบเห็ดมาชิมอีก อืม เผ็ดไปหน่อยแต่ก็โอเค
“มันอยู่หน้าท้ายๆ” ผมพยักหน้าหงึกหงักพลางรับจานข้าวของคนตอบคำมา ใหญ่คดข้าวของตัวเองพลางนั่งลงบนพื้นพรมอีกด้านของโต๊ะเตี้ย
เราสองคนทานข้าวไปได้สองคำเสียงกดกริ่งก็ดังขึ้น ผมเป็นคนลุกไปเปิดประตู อย่างที่เคยบอกไปใหญ่ค่อนข้างประหม่ากับคนแปลกหน้า
“อ้าว ไอ้ปอนด์มาไมวะ” เปิดประตูมาก็ไม่ใช่ใครไอ้เพื่อนข้างห้องผมนี่เอง
“หิวว่ะ พิณไปต่างจังหวัดมีไรกินบ้างวะ”
เหมือนรู้เลยเนอะ มันไม่รอให้ผมเชิญเข้าห้องก็แทรกตัวเข้ามาเอง เดินผ่านเข้าไปยังห้องนั่งเล่น ขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นใครอีกคนนั่งอยู่ ผมดันมันให้มานั่งข้างกัน ก่อนหันไปบอกใหญ่ที่ปิดปาดเงียบเข้าสู่อีกโหมดทันทีเมื่อมีบุคคลที่สาม
“มันมาฝากท้องด้วย” ใหญ่ไม่มีท่าทีอะไรแค่ยันตัวลุกเดินไปตักข้าวมาอีกจาน
“สรุปมันเป็นใบ้ใช่ป่ะ”
“ไม่ใช่เว้ยยย” แค่ประหม่าหรอก...กับผมก็พูดปกติ กับพิณก็มีพูดบ้างถามบ้างนะ แต่นอกนั้นหมดสิทธิ์ไม่มีเสียงเรียกจากคนตัวโตเลยสักนิด
ความจริงใหญ่ก็เจอไอ้ปอนด์บ่อยนะ แต่เหมือนสองคนนี้ไม่ค่อยถูกชะตากัน(ผมว่าไอ้ปอนด์มากกว่าที่ชอบแผ่รังสีคุกคาม)
ใหญ่กลับมาพร้อมจานข้าวในมือ วางลงตรงหน้าไอ้ปอนด์ก่อนนั่งลงนิ่งๆแล้วทานข้าวไปเงียบๆ บทสนทนาส่วนใหญ่จึงผูกขาดระหว่างผมกับไอ้ปอนด์ ทานข้าวไปสักพักมันก็เปิดประเด็นใหม่ขึ้นมา
“กับข้าวนี่ซื้อหรอวะ”
“ใหญ่เป็นคนทำ”
ไอ้ปอนด์ขมวดคิ้วหันไปจ้องบุคคลที่ถูกกล่าวถึงทันที ใหญ่เกร็งตัวอย่างรู้สึกได้
“มันจะอยู่ที่นี่ไปถึงเมื่อไหร่”
แกร๊ก
คราวนี้เป็นทั้งผมและใหญ่ที่หยุดชะงัก
ไอ้ควาย! มันประเด็นเดียวกับเรื่องอาหารตรงไหนวะ วกออกเรื่องอื่นได้เสียบรรยากาศมาก
“โอ้ย” ผมบิดเนื้อตรงเอวมันเต็มแรง มันร้องเจ็บพลางกระเถิบตัวหนี แต่ยังไม่วายปากเสีย “เจ็บนะเว้ย กูแค่ถาม ทำไม หรือมึงจะให้มันเกาะกินไปตลอดชาติ”
“ไอ้ปอนด์!!” คราวนี้เป็นผมที่ตวาดเรียกเสียงดัง มันพูดกับผมเรื่องนี้หลายครั้งแล้วแต่ผมก็เฉไฉตอบส่งๆเอาตัวรอดไปกะว่าเดี๋ยวมันเบื่อก็เลิกถามไปเอง ไม่คิดว่ามันจะใจร้ายใจดำมาถามต่อหน้าใหญ่
ถึงสีหน้ายังนิ่งไม่เปลี่ยนแปลง แต่ผมกลับหวั่นใจ
ไอ้ปอนด์กลับไปได้สักพักแล้ว ขณะที่ผมไปส่งมันหน้าประตูอยู่ทางนี้ใหญ่ก็เก็บโต๊ะเรียบร้อย ผมเข้าไปชวนคุยด้วยเพราะกลัวว่าเขาจะคิดมากซึ่งเขาก็มีท่าทีปกติเหมือนไม่มีอะไรติดค้างในใจ ซึ่งนั่นทำให้ผมเบาใจ
แต่มันก็แค่ช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น
เพราะหลังจากนั่งเล่นดูหนังแผ่นจบไปหนึ่งเรื่อง(ผมบังคับให้เขามาดูด้วยกัน) พี่มิ่งก็โทรมาให้ผมส่งงานของเมื่อวานให้ทางอีเมล์เพราะพี่แกดันลืมเอกสารไว้ที่บ้าน(วันนี้แกมีงานนอก)ผมเลยหายเข้าไปในห้องนอนร่วมสามชั่วโมงเห็นจะได้
พอออกมาจากห้องผมก็กวาดตามองไปรอบๆ หายตัวอีกแล้ว ไปแอบหลับมุมไหนอีกล่ะคราวนี้
แล้วก็เหมือนเดิม ที่แอบซ่อนตัวอยู่มุมระเบียงอย่างเก่า เปลี่ยนแค่จากระเบียงห้องนอนเป็นระเบียงด้านนอก
และคราวนี้เขาก็ไม่ได้งีบหลับเหมือนวันนั้น กลับนั่งกอดเข่าแหม่อมองออกไปด้านนอกอย่างไร้จุดหมาย มองผ่านกระจกจากมุมนี้แววตาของเขาไม่มีแววหม่นเศร้าหรือทุกข์ใจ แต่หัวใจผมกลับกระตุกอย่างรุนแรงเพราะแววตาคมดุกลับฉายความ ‘ว่างเปล่า’ ดังเดิม...
แววตาที่หายไปช่วงเวลาหนึ่ง แววตาที่ผมเกลียด
ครืดด
ผมเลื่อนบนประตูออกก่อนก้าวลงไปนั่งขัดสมาธิข้างๆเขา
“ใหญ่...”
“ผมอยากทำงาน” ยังไม่ทันพูดจบใหญ่ก็แทรกขึ้น ผมชะงัก...เขาเก็บคำพูดของปอนด์มาคิด
“อย่าไปฟังไอ้ปอนด์เลย มันปากหมา”
“ไม่เกี่ยวกับคุณปอนด์หรอก ผมคิดเรื่องนี้มาสักพักแล้ว และคิดว่ามันถึงเวลาสักที” เขายังนั่งกอดเข่าเหม่อมองออกไปยังท้องฟ้าเบื้องหน้า กลับเป็นผมเองที่เอาฝ่ามือแนบแก้มสากอีกฝั่งและดันให้ใบหน้าเขาหันกลับมาทางผม
มองลึกเข้าไปในดวงตาคมตรงหน้า มือที่ยังนาบอยู่บนแก้มสากลูบเบาๆให้อะไรก็ตามที่เขารู้สึกอยู่ตอนนี้คลายลง ทำไมนะ แค่ผมขอดูแลเขาไปเรื่อยๆแบบนี้มันผิดนักหรือไง ทำไมต้องพยายามผลักไสเขาไปไกลตัว
“นายก็ทำงานบ้านให้ฉันนี่ไง” เขาส่ายหัว มือใหญ่ทาบลงบนมือผมบนแก้มของเขา
“นั่นไม่ใช่งาน” เขาจ้องกลับมาอย่างสื่อความหมาย หัวใจผมเต้นระรัว “ช่วยผมนะ”
ผมเม้มปากใจอยากจะปฏิเสธแต่จำต้องพยักหน้าตกลง
มันคือความตั้งใจแรกของผมไม่ใช่หรือ ช่วยเหลือให้เขามีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้นเพื่ออยู่ในสังคมได้อย่างเท่าเทียม สามารถหยัดยืนด้วยตัวเองได้
แต่ตอนนี้กลับเป็นผมเองที่อยากเหนี่ยวรั้งเขาไว้ข้างตัว อยากให้เขาพึ่งพาต่อไปเรื่อยๆ ไม่ใช่ไอ้ปอนด์ที่ผิด ไม่ใช่ใหญ่ที่ผิด เป็นผมเองที่มีความคิดแย่ๆ
“อืม! งั้นพรุ่งนี้ไปหางานกัน!”
คงถึงเวลาเสียที...
การหางานให้ใหญ่นั้นไม่ง่ายเลย เพราะเขาไม่มีหลักฐานแสดงตัวตนสักอย่าง ไม่ว่าจะเป็นบัตรประชาชน ทะเบียนบ้าน หรือบัตรต่างด้าว หากันจนเกือบจะถอดใจแต่สุดท้ายก็ได้งานเป็นเด็กยกของที่ร้านอาแปะใกล้คอนโดนี่เอง(เส้นผมบังภูเขาแท้ๆ!) เป็นร้านขายส่งจำพวกของชำ ผมถามถึงค่าจ้างอาแปะให้วันละ 150 บาท ทำงานตั้งแต่ตีห้าถึงสองทุ่ม (เวลาร้านเปิดปิด) คือเหนียวมาก เขี้ยวลากดินสุดๆ ผมไม่อยากให้ทำแต่ใหญ่บอกว่าเขาทำได้
หึ! เห็นไม่มีทางเลือกหน่อยกดราคากันเลยนะอาแปะ!!
เอาเถอะ ตอนแรกอาแปะจะไม่รับด้วยซ้ำเพราะอย่างที่บอกเขาไม่มีอะไรสักอย่าง แต่อย่าลืม! เขามีในสิ่งที่คนอื่นอยากจะมีแต่ลูกจ้างทั่วไปแทบไม่มี!! นั่นคือรูปร่างอันโดดเด่นกับหน้าตาหล่อลากไส้ แล้วจะรอดสายตาอาหมวยที่พุ่งหลาวตัดหน้าอาแปะแทบจะอัญเชิญเข้าทำงานหรือ บอกเลยไม่มีทาง! ใหญ่ทำหน้ากลืนไม่เข้าคลายไม่ออก ผมเลยให้โอกาสเปลี่ยนใจ!
แต่เขาก็ไม่!
โดนชะนีจับกินเมื่อไหร่จะสมน้ำหน้าให้!!
ขอโทษที่หายไปซะหลายวันนะคะ ไปทำหน้าที่คุณครูสอนแกทแพทให้น้องสาวตัวเองอยู่ นี่ก็ขอแวบมาเรียกยิกๆอยู่
เจอกันตอนหน้าค่ะ :katai5: :katai5:
ขอบคุณทุกกำลังใจเช่นเดิมค่าาาา :pig4: :pig4:
-
มาแล้วๆ รีบพุ่งไปอ่านโดยด่วนนนนนนนน
***************
ใหญ่เป็นคนดีจริงๆเลยน้าา ไม่มีคำว่างอมืองอเท้าหรือเกาะคนเล็กไปวันๆเลย ขยันมาก
ตอนนี้ละมุนอีกแล้วอ่ะ ครอบครัวสุขสันต์ :mew1:
ป.ล.วันนี้สอบแกทแพทมาเหมือนกันค่ะ แกทเชื่อมโยงทำได้ แกทอังกฤษพอทำได้
แต่เลขยากมากกกกกกก ทำไม่ได้เลย :katai1: เลยแก้เครียดด้วยการแวะมาดูใหญ่เล็กแล้วก็โป๊ะเชะเจอตอนใหม่พอดี
ขอบคุณสำหรับยาบำบัดความเครียดค่ะ :กอด1:
-
มาปาดดดดดดดดดดดดดดด เย้
ฉันมารอเธอทุกวัน
-
http://thaiwhoiswho.blogspot.com/2010/07/blog-post_20.html (http://thaiwhoiswho.blogspot.com/2010/07/blog-post_20.html)
นึกถึงคุณคนเร่ร่อนหน้าตาดีคนนั้นแฮะ
รู้ว่ามีชายเร่ร่อนหน้าตาดีได้จากคุณ fuku แบบว่า ว้าววววววว หล่อจริงด้วยแฮะ เท่ชะมัด รู้สึกว่า เออ นิยายเราอย่างน้อยก็มีเค้าในความเป็นจริง เพ้อออ :กอด1: :กอด1:
เอารูปตี๋ใหญ่มาฝากกก
(http://picpost.postjung.com/data/181/181100-1-3354.jpg)
(http://picpost.postjung.com/data/181/181100-3-4406.jpg)
พอโอเคมั้ยค่ะ
โอเคเลยค่าาา ถอดรองเท้าเดินเท้าเปลือยอีกอย่างนี่ใช่เลยค่าาาา :hao6:
-
ใหญ่สู้ๆ จำตัวเองให้ได้เร็วๆน๊า
-
ใหญ่สู้ๆ
-
เมื่อไหร่เล็กจะกินใหญ่ล่ะ ชักช้าเดี๋ยวชะนีปาดหน้านะ อิอิ
-
o13 o13 o13
-
อยากรู้จังว่าใหญ่เป็นใคร
เเป็นพ่อครัวในตำนานเรอะ
-
:katai2-1:
-
เมื่อไรจะรู้ว่าใหญ่เป็นใครล่ะ :ling1:
-
เดาว่าใหญ่เป็นพ่อครัวของมาเฟีย
แล้วทำอะไรขัดหูขัดตาเลยโดนเก็บ :laugh:
-
ใหญ่สนใจมาทำงานบ้านเค้ามั้ยยยยยยย :hao6:
อยากรู้เรื่องใหญ่เเล้วอะ
ปอนก็นะ อย่างน้อยไปพูดตรงอื่นก็ได้ ข้าวที่กินก็ข้าวเขาทำนะเฮ้ย :m16:
-
รู้สึกเริ่มหวานนิดหน่อย5555
ชอบตี๋ใหญ่ค่ะ ♥♥♥♥♥♥
:impress2: o13
-
ใหญ่น่าเห็นใจจัง
ปริศนาเรื่องที่มาของพระเอกจะคลายลงตอนท้ายใช่มั้ยคะ ไม่มีบัตรอะไรเลย ทำงานยาก
-
ใหญ่นายเป็นพ่อครัวมาก่อนใช่ไหม
:laugh:
-
:hao7: ฟินนนนนนนนนนนนนนนนน
ขนาดยังไม่เป็นแฟนกัน แต่สัมผัสได้ถึงความอบอุ่น
ถ้าใหญ่โดนกินนะเล็ก แกจะเสียใจ
-
แนะนำให้คนเล็กจัดการรวบหัวรวบหางใหญ่ก่อนชะนีน้อยจะโฉบไปกินนะคะแหม่
ตามต่อไปจ้าา สนุกมากกก o13
-
สู้ๆทั้งใหญ่และคุณคนเล็กเลย
-
โอ้ยยยยสนุกมากเลยค่าาาาา อยากให้ลงทุกวันเลยวันละสามเวลา ฮ่าๆๆ //นี่ก้เวอร์ไป :mew1:
-
เมื่อไหร่หนุ่มทั้งสองจะลงเอยกันนะ :hao7: :hao7:
-
ปากปอนด์เนี่ยน่าาาา
ทำบรรยากาศแย่ลงเลย
ดีนะที่ใหญ่ไม่คิดมาก(กว่านี้)
บรรยากาศข้าวใหม่ปลามันจริงๆด้วย
ซื้อของ ทำกับข้าวกินกัน ดูหนัง อ๊ายย ฟินนนค๊าา :impress2:
-
น่ารักเกินไปแล้ว!!
-
ใหญ่ขยันจัง คนเล็กหวงแน่ๆไม่อยากให้ทำงาน
-
คุณคนเล็กหึงล่ะ
-
วันหยุดน่ารัก ใหญ่จะออกไปทำงานแล้ว เล็กหวงเย้ย อิอิ
-
คนเราเอาเปรียบก็เอาเปรียบสุดๆถ้ามีทาง
อย่างเรื่อง ทำงานคือ ใช่มันเสี่ยงถ้าจะรับคนไม่มีหลักฐานอะไรเลยเข้าทำงาน แต่นี่คือ คุณรับ คุณก็พร้อมรับความเสี่ยงนั้นฉะนั้นคุณก็ควรให้ค่าแรงที่มันเท่ากับคนอื่น ไม่ใช่มากดกันขนาดนี้ ทำงานก็เกินเวลาที่กำหนด
สังคมปัจจุบันนับวัน ห่างหายจากคำว่า "น้ำใจ" มากก
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เล็กแนะนำให้รวบหัวรวบหางใหญ่ซะ
-
เล็กใหญ่ตี๋น้อย น่ารักอ่ะ :impress2:
เหมือนครอบครัวสามีภรรยาลูก
ไปจ่ายตลาดเลยเนอะ
ชอบตอนนี้จัง
-
ใหญ่น่ารักอ่ะ แบบว่า หืออออออ
ใหญ่ออกมาเผชิญโลกกว้างแล้ว จะเป็นไงน้าาาา
-
ใหญ่ เล็ก น้อย ...น่ารักสุดๆ ฟินกันไปข้างนึงเลย
^
^
เขียนแล้วอ่านแล้ว มันเขินๆไงไม่รุ้(คิดลึก) 5555+
-
ปอนด์ใจร้าย
-
ชอบรูปตี๋ใหญ่มากๆ ปอนด์นี่จะยุ่งไปถึงเมื่อไหร่ น่ารำคาญจริงๆ
-
ใหญ่ต้องเป็นคนจีนแน่ๆเลย มีวิชาตัวเบาด้วย
เป็นมาเฟียหรือเปล่านะ
-
ยิ่งสงสัยหนักขึ้น ใหญ่เป็นใครนะ :hao3: :hao3: :hao3:
-
:hao3: :hao3: :hao3:
-
555+ หน้าหล่อเกิณไปชะนี เอ้ย!สาวๆเลยสนใจกันตรึม
-
มีความสามารถพิเศษด้านการทำอาหาร ตัวเล็กก็น่าจะหางานพ่อครัวให้ตัวใหญ่นะ
-
:mew1:
-
ไปทำงานนอกบ้าน
สาวๆ จะมารุมล้อม
เล็กอย่าชักช้า ปล่อยให้ใครคว้าเขาไปนะ
-
ใหญ่น่ารักอ่า
คนเล็กปล่อยให้ใหญ่ไปทำงานกับอาหมวยระวังตัวเองจะหึงน้าาา :hao7:
ติดตามๆค่า
รอตอนต่อไป :mew3:
-
ต้องมีคนจำใหญ่ได้แน่ๆเลย
-
หุหุ....ใหญ่เสร็จน้องหมวยแน่ 55555
-
ไม่แปลกใจถ้าใหญ่กับปอนด์จะไม่ถูกชะตากัน ใครล่ะที่ไปช่วยกระทืบเขาแถมโยนเข้าซังเตแบบไม่ถามสุขภาพซักคำ :mew5:
ใหญ่ก็ยังสุภาพ รักดี และขี้เกรงใจเหมือนเดิม คนหน้าตาดีแต่เจียมตัวได้ขนาดนี้เพราะสมัยยังเร่ร่อนแน่เลย อยากรู้จังว่าใหญ่ก่อนหน้านี้เป็นคนอย่างนี้อยู่แล้ว หรือว่าเป็นคนยังไง
แล้วไม่มีใครตามหาใหญ่เลยเหรอ งึมๆๆ
-
ฉากเอามือทาบแก้มนี่เล่นเอาเรากัดผ้าห่มไปด้วยเลยค่ะ
มันกร๊าวหัวใจมาก
-
โอ้ ใหญ่จะไปทำงานแล้วอะ คนเล็กเศร้าแน่อะ
-
หึงใหญ่แล้วอะเด๊....
-
อาตี๋ใหญ่รักษาเนื้อรักษาตัวดีๆ ล่ะ อย่างพลาดท่าให้อาหมวยแกนา
เก็บไว้ให้อาตี๋เล็กของเราเน้อ
-
150 ทำงานทั้งวัน 15 ชม. คืออาแปะแกใช้เกินคุ้มมาก :mew5:
-
พึ่งตามอ่านได้จนถึงตอนนี้ สนุกดีครับ เหมือนดูละครอยู่เลย :hao7:
เป็นกำลังใจอัพต่อไวๆนะครับบบบ o13
-
ใหญ่ ไปทำงานแล้วจะมีปัญหาอะไรหรือเปล่า น่าเป็นห่วงจริง
-
ปอนด์ปากเสีย ทำเสียบรรยากาศที่สุด เขากำลัง dinner กันอยู่ สงสารใหญ่คงคิดมาก แต่เถ้าแก่จะจ้าง 150 บาท แล้วทำงานหลายชั่วโมงขนาดนั้น เอาเปรียบกันมากเกินไป เล็กน่าจะออกเงินเปิดร้านให้ใหญ่ได้ในอนาคตนะ อยากอ่านต่อเร็ว ๆๆ แล้ว สนุกคนเขียนสู้ ๆ นะค่ะ
-
ใหญ่ต้องเป็นเชฟกะทะเหล็กแน่เลยอ่ะ :laugh:
-
คิดถึงครอบครัวใหญ่เล็กน้อยอ่ะ :mew1:
วันนี้น่าจะมาเนอะ :mc4:
:pig4:
-
พึ่งมาอ่าน ชอบใหญ่อ่ะ >\\\\\<
ลูกคนเล็กก็ใจดีมากๆอ่ะ ถ้าเปนเราก้อคงไม่เข้าไปคุยด้วยแน่เลย คงมองอยู่ห่างๆ
ใหญ่ต้องเปนเจ้าของภัตคารแน่เรย 5555+
จะติดตามเรื่องนี้ต่อไปคร้า
-
คิดถึงคนเล็กกับตี๋ใหญ่จะแย่แล้วว มาต่อเร็วๆนะรออ่านอยู่จ้าา :z2:
-
ชอบพล๊อตเรื่องนี้นะครับ เลยอยากขออนุญาตแนะนำอะไรผู้เขียนนิดนึง
ตอนแรกยังคิดว่าผู้เขียนจะเขียนให้คนที่เหมือนเสียสติ เป็นบ้ากลับมาเป็นเทพบุตรได้ยังไง
แต่ตอนนี้ก็รู้สึกแล้วว่ามันเป็นไปได้ แม้ว่าจะไม่สมเหตุผลไปซะนิดนึงตรงที่อยู่ๆก็เหมือนกับว่าพระเอกได้สติขึ้นมาเอง จากที่ไม่มีสติเลย เพราะคนมีสติจะจำใครไม่ได้ ไส่เสื้อผ้ารึไม่ก็ไม่แคร์ สกปรกเหม็นมากแค่ไหนก็ไม่สน
ที่จริงถ้ามันมีเหตุการณ์ประมาณว่าพระเอกโดนฟาดที่หัว หรือกระทบกระเทือนอะไรแล้วกลับมาได้สติเป็นปกติ แบบนั้นก็จะดูสมจริงยิ่งขึ้นอ่ะนะครับ แต่ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้ผมก็ติดเรื่องนีั้งอมแงมละ รีบๆมาลงให้อ่านต่อนะคร้าบ อิอิ
-
คิดถึงคุณคนเล็กมากนะ เมื่อไรจะมา :ling2:
-
จะมาแจ้งว่าคืนนี้ไม่ต้องรอกันนะค้าาาาา ไม่ทันจริงๆ ขอเลื่อนเป็นพรุ่งนี้นะคะ อัพแน่นอนๆ :katai4: :katai4: เตีรยมค้อน สากกะเบือ มีดผาหน้าไม้ มาจัดการ 'บางคน' ได้เลยค่าาาา
ชอบพล๊อตเรื่องนี้นะครับ เลยอยากขออนุญาตแนะนำอะไรผู้เขียนนิดนึง
ตอนแรกยังคิดว่าผู้เขียนจะเขียนให้คนที่เหมือนเสียสติ เป็นบ้ากลับมาเป็นเทพบุตรได้ยังไง
แต่ตอนนี้ก็รู้สึกแล้วว่ามันเป็นไปได้ แม้ว่าจะไม่สมเหตุผลไปซะนิดนึงตรงที่อยู่ๆก็เหมือนกับว่าพระเอกได้สติขึ้นมาเอง จากที่ไม่มีสติเลย เพราะคนมีสติจะจำใครไม่ได้ ไส่เสื้อผ้ารึไม่ก็ไม่แคร์ สกปรกเหม็นมากแค่ไหนก็ไม่สน
ที่จริงถ้ามันมีเหตุการณ์ประมาณว่าพระเอกโดนฟาดที่หัว หรือกระทบกระเทือนอะไรแล้วกลับมาได้สติเป็นปกติ แบบนั้นก็จะดูสมจริงยิ่งขึ้นอ่ะนะครับ แต่ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้ผมก็ติดเรื่องนีั้งอมแงมละ รีบๆมาลงให้อ่านต่อนะคร้าบ อิอิ
อย่างแรกขอบคุณมากค่ะที่ชอบนิยายของเค้า อร๊ายยยยยย :o8: น้อมรับกับคำแนะนำด้วยค่ะ ชอบเวลามีใครมาแนะนำจะได้รู้ว่าตัวเองแต่งบกพร่องตรงไหนบ้าง :L1: :pig4:
ส่วนเรื่องที่ชายเร่ร่อนจากที่ไม่มีสติแล้วอยู่ดีๆมามีสติ คือความจริงแล้วเขาเป็นคนที่มีสติดีค่ะ แต่ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาก็เจอแต่เหตุการณ์เลวร้ายทำให้กลัวและแหวดระแวงทุกอย่างรอบตัวทำให้ไม่กล้าพูดหรือเข้าใกล้ใคร ทั้งยังมีท่าทีลนลาน(ที่ดูจากภายนอกแล้วเหมือนคนบ้า) ประกอบกับจำอะไรไม่ได้เลยทำให้ทุกอย่างดูเควิ้งคว้างว่างเปล่าไปหมดจนทำอะไรไม่ถูก มืดมนไปหมดทุกทาง (ดูจากการปล่อยเนื้อปล่อยตัว)
จนมีคนเล็กเข้ามาในชีวิตคอยดูแลช่วยเหลือทำดีด้วย เลยทำให้เขาไว้วางใจ เหมือนเจอแสงเทียนในอุโมงค์มืดมิด (เปรียบซะ =.=^^) จึงค่อยๆเปิดตัวตนยอมพูดคุยกับคนเล็ก
มันก็ประการฉะนี้แล....
ยังไงก็ขอบคุณนะคะ มีอะไรแนะนำได้เรื่อยๆค่าเค้าชอบ :o8: จะได้แลกเปลี่ยนความคิดระหว่างคนเขียนกับคนอ่านด้วย :impress2:
-
สงสัยอาหมา เอร๊ยยย อาหมวยคิดมิดีมิร้ายกับใหญ่แน่ๆ :katai3:
เห็นเขาหล่อคงอยากได้เขาล่ะจิ
-
กรี๊ดดดดดดเงาะถอดรูปมากค่า
ใหญ่ต้องโดนทำร้ายมาแน่ๆ โอ้ยยยยยยยชอบคนเล็ก5555555
-
ยังรออ่านต่อไปจ้ะ เย่! :katai5:
-
รอตอนต่อไป :call: :call: :call:
-
อยากรู้นริงๆว่าใหญ่เป็นใครมาจากไหน
-
เข้ามาตามเรื่องนี้ด้วยคน ติดอีกเรื่องแล้ว สำหรับคนที่ยังไม่ได้อ่านขอบอกว่าเรื่องนี้สนุกมาก
-
อร๊ายยอ่านเพลินไม่มองเลยย ว่าจบแล้ววว
อยากอ่านอีกคร่าา มาแนวนี้ แปลกดี
ชอบคะ ติดตามมม
-
o13
-
จะมาแจ้งว่าคืนนี้ไม่ต้องรอกันนะค้าาาาา ไม่ทันจริงๆ ขอเลื่อนเป็นพรุ่งนี้นะคะ อัพแน่นอนๆ :katai4: :katai4: เตีรยมค้อน สากกะเบือ มีดผาหน้าไม้ มาจัดการ 'บางคน' ได้เลยค่าาาา
อย่างแรกขอบคุณมากค่ะที่ชอบนิยายของเค้า อร๊ายยยยยย :o8: น้อมรับกับคำแนะนำด้วยค่ะ ชอบเวลามีใครมาแนะนำจะได้รู้ว่าตัวเองแต่งบกพร่องตรงไหนบ้าง :L1: :pig4:
ส่วนเรื่องที่ชายเร่ร่อนจากที่ไม่มีสติแล้วอยู่ดีๆมามีสติ คือความจริงแล้วเขาเป็นคนที่มีสติดีค่ะ แต่ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาก็เจอแต่เหตุการณ์เลวร้ายทำให้กลัวและแหวดระแวงทุกอย่างรอบตัวทำให้ไม่กล้าพูดหรือเข้าใกล้ใคร ทั้งยังมีท่าทีลนลาน(ที่ดูจากภายนอกแล้วเหมือนคนบ้า) ประกอบกับจำอะไรไม่ได้เลยทำให้ทุกอย่างดูเควิ้งคว้างว่างเปล่าไปหมดจนทำอะไรไม่ถูก มืดมนไปหมดทุกทาง (ดูจากการปล่อยเนื้อปล่อยตัว)
จนมีคนเล็กเข้ามาในชีวิตคอยดูแลช่วยเหลือทำดีด้วย เลยทำให้เขาไว้วางใจ เหมือนเจอแสงเทียนในอุโมงค์มืดมิด (เปรียบซะ =.=^^) จึงค่อยๆเปิดตัวตนยอมพูดคุยกับคนเล็ก
มันก็ประการฉะนี้แล....
ยังไงก็ขอบคุณนะคะ มีอะไรแนะนำได้เรื่อยๆค่าเค้าชอบ :o8: จะได้แลกเปลี่ยนความคิดระหว่างคนเขียนกับคนอ่านด้วย :impress2:
อ่อ... อย่างนี้นิเอง ขอบคุณมากๆที่มาชี้แจงอีกทีนะครับ 555 โห... นี่ไม่งั้นผมจะพลาด เข้าใจเรื่องราวไปเป็นอีกอย่างนึงเลยนะเนี้ย แบบนี้มันต้องติดตามกันต่อไป อิอิ อยากอ่านไวๆจัง :ling1:
-
ตี๋ใหญ่กับคนเล็กน่ารักอ่ะ
แต่พี่ตี๋ใหญ่ไม่ต้องไปแบกหามหรอก
เปิดร้านอาหารดีกว่า
น่าจะมีแวว
-
เร่ร่อน8
เป็นแบบนี้ไม่ดีเลยจริงๆ
สิ่งที่สมองคิดกับสิ่งที่รู้สึกมันสวนทางตีกันมั่วไปหมด
ความคิด...บอกว่าถูกแล้ว ดีแล้ว เขามีอาชีพ ทั้งยังรู้จักเข้าสังคมคือสิ่งที่เหมาะที่ควร และผมก็ยินดีกับเขาจากใจจริง
แต่...
ความรู้สึก...จิตใจกลับคับแคบ อยากเก็บเขาไว้คนเดียว เพื่อบรรเทาเบาบางความเหงาและเพิ่มพูนความสุขในหัวใจ
‘เหงา’ ที่คนๆหนึ่งช่วยให้ผมลืมเลือนคำนี้ไปเนิ่นนาน
‘เหงา’ ที่คนๆเดียวกันทำให้ผมรู้สึกได้อย่างจับขั้วหัวใจ
แกร๊ก
“กลับมาแล้วหรอ” ผมเผยยิ้มดีใจเดินตรงเข้าไปหานายหมาตูบตัวใหญ่ในชุดทำงานเสื้อกล้ามกางเกงสามส่วน สีผิวนอกเนื้อผ้าเป็นสีแทนคร้ามแดดขึ้น
ใหญ่มองมาก่อนมุ่นหัวคิ้ว หันไปดูนาฬิกาบนผนังที่บ่งบอกว่าเป็นเวลาสองทุ่มครึ่งแล้ว
“คุณรอกินข้าวอีกแล้วหรอ”
ผมพยักหน้า
“ก็กินคนเดียวมันเหงา”
ใหญ่ถอนหายใจเฮือกก่อนเดินเข้าครัวไปอุ่นกับข้าวพร้อมตั้งโต๊ะให้ ซึ่งกับข้าวที่ว่าก็ไม่ได้มาจากไหนเขาทำทิ้งไว้แต่เช้าก่อนออกไปทำงานนั่นแหละ
ใหญ่จะตื่นตั้งแต่ตีสี่ดูได้จากแสงไฟที่ลอดผ่านช่องประตูเข้ามายังห้องนอนของผม หลังจากนั้นเขาจะเข้าครัวไปทำกับข้าว เตรียมมื้อเช้าสำหรับผมครอบไว้บนโต๊ะ และมื้อเย็นจะทำใส่กล่องทัพเพอร์แวร์แช่ไว้ในตู้เย็นเพื่อผมกลับมาจะได้เอามาอุ่นพร้อมกิน
แต่มันก็ช่วยคลายความคิดถึงที่มีต่อเขาไม่ได้อยู่ดี
มันเป็นความคิดถึงคนละแบบ...
เมื่อก่อนมันเป็นความคิดถึงที่ทำให้ใจเต้นแรงเหมือนรู้ว่ามีคนรออยู่ที่บ้าน แตกต่างจากเดี๋ยวนี้ที่คิดถึงแบบเสียดแทงหัวใจเมื่อกลับมาเจอห้องว่างเปล่าดังเดิม
มันดูงี่เง่าใช่มั้ยล่ะ!
ผมรู้ว่าตัวเองงี่เง่าสิ้นดี!! ไม่อยากจะเป็นแบบนี้เหมือนกัน!!
“งานวันนี้เป็นไงบ้าง” ผมเดินมานั่งตำแหน่งประจำบนโต๊ะเตี้ยในห้องนั่งเล่นเมื่อใหญ่จัดโต๊ะเรียบร้อยแล้ว เขาเดินเข้าห้องน้ำไปล้างมือล้างเท้าก่อนเดินกลับมานั่งอีกด้านของโต๊ะ ตักไข่พะโล้ใส่จานผมก่อนเล่า
"วันนี้ไปส่งของที่อุทัยมา"
“ไปกับรถส่งของหรอ”
ใหญ่พยักหน้า
“ไปกับใคร” คนงานของอาแปะส่วนมากเป็นพวกชาวต่างด้าวจำพวกคนพม่า เขมร ให้ขับรถไปส่งของต่างจังหวัดไม่กลัวเจอด่านหรือไง
จะพาใหญ่ซวยไปด้วยน่ะสิ
“กับคนงานด้วยกัน คุณอย่าเขี่ยข้าวเล่นสิ”
“คนไทยใช่มั้ย”
ใหญ่พยักหน้าตอบ เหมือนพยักส่งๆไปมากกว่าเพราะตอนนี้เขาง่วนอยู่กับการสับไข่ลูกเขยให้ผม ถ้ามันเหนียวขนาดนั้นผมกินทั้งซีกเลยก็ได้นะ
“ใหญ่...พวกไปส่งของไกลๆเนี่ยถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ต้องไปนะ มีคนอื่นก็ให้เขาไปแทนพวกคนต่างด้าวเขายังมีบัตร แต่ใหญ่ไม่มีอะไรเลยนะ โดนจับขึ้นมามันจะได้ไม่คุ้มเสีย”
“ผมจะระวัง”
หลังจากนั้นมื้ออาหารก็เป็นเสียงผมถามสลับเสียงเขาตอบ ความจริงแล้วเหมือนผมตะล่อมกลายๆให้เขาเล่าการทำงานในหนึ่งวันให้ฟังมากกว่า เขาไม่ค่อยพูดถ้าไม่ซักถาม ผมเลยต้องถามเพื่อให้เขาพูด ให้เราแชร์เรื่องราวในแต่ละวันที่ห่างให้กันและกันได้รับรู้
สี่ทุ่มเราสองคนต่างแยกย้ายกันเข้านอน ผมหอบผ้านวมผืนหนาในตู้ออกมาให้เขาเนื่องจากตอนนี้เริ่มเข้าสู่ฤดูหนาว อากาศเย็นลงมาก จากปกติเขาใส่แค่เสื้อกล้ามไปทำงานผมว่าจะบอกให้เขาสวมแจ๊คเก็ตด้วยแล้ว ถึงจะแข็งแรงยังไงแต่ทำงานตั้งแต่เช้าตรู่จนมืดค่ำสักวันได้ป่วยเป็นแน่
“ฝันดีนะ”
ผมยิ้มบอกลาก่อนเดินเข้าห้องนอนปิดไฟจนทุกอย่างมืดสนิทก่อนหลับตาลง
หมดไปอีกหนึ่งวัน ผมยิ้มรับกับสิ่งที่เกิดขึ้น ความเหงาก็ไม่ได้แย่สักทีเดียว การได้เห็นเขาได้เติบใหญ่ในโลกที่กว้างขึ้นมันทำให้รู้สึกคับพองในอก เหมือนพ่อแม่ที่ได้เห็นลูกน้อยค่อยๆเติบโตขึ้นเรื่อยๆ
มันเป็นความรู้สึกที่เดี๋ยวก็รู้สึกห่อเหี่ยวจนอยากร้องไห้ แต่บางทีหัวใจก็ยินดีจนยิ้มกว้าง
จนบางทีผมก็คิดว่าตัวเองต้องการอะไรกันแน่
แต่สิ่งหนึ่งที่ชัดเจนในใจคือ...ใหญ่มีอิทธิพลต่อผมมากมายจริงๆ
จากวันกลายเป็นเดือน...
เป็นเวลาร่วมสามเดือนแล้วที่ใหญ่ทำงานกับอาแปะ ผมเคยขับรถผ่านแวบดูสองสามครั้งก็ประจักได้ว่าเขาเป็นคนขยันมาก ไม่ว่าจะเป็นกล่องลังใบใหญ่หรือกระสอบข้าวอันเท่าแท่นปูน เขาสามารถยกมันได้สบายๆประหนึ่งมันเป็นปุยนุ่นที่ไม่มีน้ำหนักอะไร
เดินเข้าออกร้านยกกล่องเหมือนเขาไม่รู้จักคำว่าเหนื่อย อึดและถึกมากจริงๆ
แล้ววันนี้ผมก็มาร้านที่ใหญ่ทำงานอยู่ ไม่ใช่ในฐานะนักถ้ำมองเหมือนที่แล้วมา แต่วันนี้ผมมาในฐานะลูกค้าคนหนึ่ง
พอดีที่บริษัทจะจัดงานเลี้ยงอำลาหัวหน้าคนเก่าที่จะไปประจำสาขาที่เชียงใหม่และเลี้ยงต้อนรับหัวหน้าคนใหม่ในอีกสองวันข้างหน้า โดยช่วงเช้าเราจะไปทำบุญที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าและช่วงเย็นถึงจะขนทัพกันไปโยนโบว์ลิ่งที่ห้างสรรพสินค้า โดยทางบริษัทได้ติดต่อขอปิดโซนพร้อมสั่งอาหารบุฟเฟ่ต์มาส่งถึงที่ เรียกได้ว่าเป็นเสมือนงานเลี้ยงกลายๆ
เพราะฉะนั้นวันนี้ผมเลยมาซื้อขนมสำหรับแจกน้องๆที่สถานเลี้ยงเด็ก และผมก็เป็นคนเสนอให้มาซื้อร้านขายส่งเพื่อประหยัดงบประมาณ ไม่มีอะไรอื่นแอบแฝง เชื่อได้
“ทำไมต้องร้านนี้วะ” พี่มิ่งที่ขับรถกระบะของบริษัทมายืนเต๊ะท่าพิงประตูรถถามผม เฮ้อ ถึงจะหล่อแต่มีเมียแล้วก็ไม่เกิดผลนะพี่
“คนรู้จักทำงานที่นี่” ผมขยิบตากวนตีนก่อนเดินนำเข้าไปในร้าน กวาดตามองทั่วหน้าร้านไม่เห็นใหญ่สงสัยไปส่งของอีกแน่เลย ผมล่ะห่วงจริงๆว่าจะโดนตำรวจซิวเข้าสักวัน
ถึงข้อดีของการโดนตำรวจจับอาจจะทำให้เขาได้พบญาติ ได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง แต่อีกด้าน...ถ้าเขาไม่มีญาติล่ะ ถ้าเขาโดนลอบทำร้าย...
โอ้ยยยย ฟุ้งซ่านอีกแล้ว
“อาตี๋ลื้อจะเอาอะรายยย” อาแปะหัวขาวเขี้ยวยาวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้เดินงกๆเข้ามาถาม
“ตามรายการนี้ครับ” ผมส่งกระดาษจดรายการของที่ต้องการส่งให้ลูกน้องต่างด้าวของอาแปะ ระหว่างยืนรอผมก็มองหากวาดตาไปทั่วร้าน
“ลื้อมองหาอาใหญ่หรอ อีจัดของอยู่หลังร้าน” อยู่ๆอาแปะก็พูดขึ้น ผมสะดุ้งหันกลับมามองแกเหวอๆ
“อาแปะรู้...”
“โอ๊ยยยย ทำไมอั๊วจะไม่รู้ ตั้งแต่อีมาทำงานนะ ลูกค้าหน้าใหม่ๆสาวๆหนุ่มๆมากันให้เยอะแยะ อั๊วะนะรับทรัพย์เพราะอีอื้อซ่า ฮ่าๆ มีลูกจ้างหน้าตาลีๆแบบนี้อีกสักคนอั๊วะคงรวยมีเงินถุงเงินถัง” แล้วแกก็หัวเราะปากบานเข้าหลังร้านไป
เอ้อ นี่สินะเหตุผลที่แกขึ้นค่าจ้างให้เป็น 160 บาท น่าดีใจจริงๆ!!
แล้วสุดท้ายผมก็ไม่ได้เจอใหญ่ รู้สึกหงอยนิดหน่อยแต่พอเข้าใจ เห็นเขาเล่าให้ฟังว่าเวลามีของมาลงล๊อตใหญ่ๆเขาต้องเป็นแรงหลักเพราะขนได้เยอะและเร็ว ต่อไปผมคงต้องเรียกเขาว่านายควายเทียมแทนนายหมาตูบซะละมั้ง
กลับมาถึงบริษัทก็บ่ายโมงกว่าแล้ว ผมกับพี่มิ่งรีบขึ้นไปทำงานที่คั่งค้างไว้เมื่อเช้าให้เสร็จโดยไวเพราะเย็นนี้ต้องไปจ่ายค่ามัดจำกับทางร้านที่สั่งอาหารไว้ ไม่อยากไปดึกไหนจะนัดเวลากับทางผู้จัดการร้านไว้แล้วด้วย ถ้าไปสายคงดูไม่ควรเท่าไหร่
“สวัสดีครับ” ผมเงยหน้าขึ้นมองบุคคลที่ยืนอยู่ตรงหน้าอีกฝั่งของโต๊ะทำงาน นึกสบถในใจว่าใครบังอาจมาลูกเล่นกับผมตอนนี้ แต่พอเห็นว่าเป็นใครก็แทบไถเก้าอี้ถอยหลังลุกขึ้นยืนแทบไม่ทัน
“สวัสดีครับหัวหน้า มีอะไรให้ผมช่วยครับ” หัวหน้าคนใหม่ ชื่อคุณพชร มารับตำแหน่งหัวหน้าได้สามวันแล้ว และเป็นสามวันที่พนักงานหญิงดูแช่มชื่นเป็นพิเศษ ก็อย่างว่าหล่อขาวตี๋โปรไฟล์เลิศขนาดนี้ แถมยังไม่แต่งงานอีก ปลาทูตัวใหญ่ในหมู่แมวเหมียวเชียวล่ะ
“คือผมเพิ่งอ่านเอกสารจบ ยังไม่ได้ทานข้าวเที่ยง ที่ทางแถวนี้ผมก็ยังไม่ค่อยรู้ ถ้ายังไงรบกวนคุณเล็กไปทานเป็นเพื่อนผมหน่อยได้มั้ยครับ”
อ่า... เอ่อ...
ผมก็อยากจะตกลงนะ แต่งานที่คั่งค้างยังทำไม่เสร็จ อีกเหตุผลสำคัญคือ...
“เฮ้ย เล็กมึงทำงานไปเถอะเดี๋ยวกูพาหัวหน้าไปเอง คงไม่รังเกียจนะครับคุณพชร”
“เอ่อ...ก็ได้ครับ”
“งั้นเชิญครับ” ไอ้ปอนด์ผายมือนำทาง สบตาผมแวบหนึ่งเป็นเชิงรู้กัน
ขอบใจว่ะไอ้ปอนด์ กูเพิ่งเห็นข้อดีของความขี้เสือกของมึงก็วันนี้
เมื่อทั้งสองคนเดินลงบันไดจนลับสายตา (ผมทำงานอยู่ชั้นสอง) ทั้งร่างก็ทรุดลงนั่งบนเก้าอี้พลางทิ้งตัวไปยังพนักพิงด้วยความโล่งอกระคนหนักใจ
จะว่าผีเห็นผีก็เป็นได้
ตอนแรกผมไม่แน่ใจนัก คิดว่าเป็นคนมีมนุษยสัมพันธ์ดีคนหนึ่ง ใครจะไปหลงตัวเองคิดว่าเขามาชอบตั้งแต่ครั้งแรกจริงมั้ย อีกอย่างเป็นผู้ชายทั้งคู่อีกต่างหาก
เพิ่งมาเริ่มตะขิดตะขวงใจก็เมื่อวาน คงไม่มีหัวหน้าคนไหนที่มีลูกน้องเป็นสิบแต่ชวนพนักงานธรรมดาหน้าใหม่ไร้ประสบการณ์อย่างผมไปทานอาหารเย็นด้วยกัน
พี่มิ่งเป็นผู้ชายแท้ๆยังรู้สึกได้ ผมจะมาแอ๊บแบ๊วทำโลกสวยก็กระไรอยู่
เอาเป็นว่าทั้งออฟฟิศรู้กันหมดแล้วว่าผมกำลังโดนหัวหน้าคนใหม่ตามจีบอยู่
คุณพชรจัดเป็นผู้ชายในอุดมคติของผมเลยก็ว่าได้ เสียอยู่สองอย่าง ขี้ตื้อออกนอกหน้าและสายตาแพรวพราวไปหน่อย
สายตาที่คนอื่นอาจมองว่ามีเสน่ห์ แต่สำหรับผมมันดูบ้ากามชอบกล
อย่างที่ถ้าวันใดวันหนึ่งผมชะล่าใจเมื่อไหร่โดนจับเขมือบแน่
หลังห้าโมงเย็นเวลาเลิกงานผมกับพี่มิ่งก็ไปยังร้านเจ้าของอาหารบุฟเฟ่ต์ที่เราได้จัดสั่งไว้เพื่อจ่ายเงินค่ามัดจำครึ่งหนึ่ง รวมถึงปรับแก้เมนูอาหารที่เสนอไปแล้วแต่ขาดวัตถุดิบที่ไม่สามารถทำได้ ซึ่งโดยรวมแล้วทุกอย่างก็เป็นไปอย่างเรียบร้อย
ขามผมให้พี่มิ่งนั่งรถผมมาส่วนรถพี่แกให้จอดทิ้งไว้ที่บริษัท ดังนั้นเมื่อเสร็จธุระผมต้องวนไปส่งพี่มิ่งที่บริษัทก่อน ดูเวลาก็เป็นเวลาเกือบสองทุ่มแล้ว อืม แวะไปรับใหญ่ดีกว่า ถึงร้านอาแปะกับคอนโดจะอยู่ไม่ห่างกันเท่าไหร่แต่เดินตัดมาอีกสองช่วงตึกคนที่ทำงานมาเหนื่อยๆก็ต้องมีล้าบ้าง
คิดได้อย่างนั้นผมก็ควงพวงมาลัยรถเลี้ยวขวาเข้าซอยที่อยู่ก่อนคอนโดผมสองซอย เคลื่อนรถไปจอดเลียบริมฟุตบาทบริเวณหลังร้าน (หน้าและหลังร้านจะเข้าคนละซอย) ก้มมองดูนาฬิกาข้อมืออีกครั้งเห็นเป็นเวลาเลิกงานของใหญ่แล้ว แต่คงต้องรออีกสักพักเพราะส่วนมากใหญ่จะถึงห้องช้ากว่าเวลาเลิกงานครึ่งชั่วโมง คาดเดาจากผมได้ว่าอาแปะคงใช้ปิดร้านเก็บของนู่นนี่จนเกินเวลา
แต่วันนี้ดูเหมือนจะเป็นโชคดีของผมที่ไม่ต้องนั่งรอ เมื่อผมหันไปมองทางประตูหลังร้านก็เห็นนายหมาตูบตัวใหญ่กำลังปิดประตูเหล็กพานพับอยู่พอดี
สักพักนายหมาตูบก็หมุนตัวเดินตรงมา
ผมระบายยิ้มขณะปลดเข็มขัดนิรภัยออก มือกำลังจะเปิดประตูรถแต่แล้วสายตาก็ปะทะเข้ากับร่างของหญิงสาวที่ย่างกรายออกมาจากมุมหนึ่ง...ตรงเข้าไปหาใหญ่...เข้าประชิด...และวาดแขนสองข้างโอบรอบลำคอ...
ผมตาโตตกใจ
เอาแล้วไง เขาต้องเจอผู้หญิงดักทำมิดีมิร้ายบ่อยแค่ไหนกัน
ผมรีบผลักประตูรถออก สองขาวางลงบนพื้นหวังเข้าไปช่วยนายหมาตูบของผมให้รอดมือเสือสมิง
แต่แล้วขาสองข้างที่แตะพื้นก็ชาวาบ ทุกส่วนของร่างกายเจ็บแปลบทั้งเย็นเฉียบเหมือนโดนก้อนน้ำแข็งสาดใส่
ผู้ชายแสนซื่อที่ผมคิดว่าเขาต้องทำตัวไม่ถูกเมื่อโดนคนแปลกหน้าถึงเนื้อถึงตัวกำลังวาดแขนข้างหนึ่งรอบเอวคอดแล้วออกแรงยกอีกฝ่ายชิดกำแพง อีกมือทาบลงบนก้อนเนื้อนูนบริเวณหน้าอกก่อนลงแรงบดคลึง ริมฝีปากของทั้งสองตะโบมจูบเข้าหากัน ขณะที่มือของหญิงสาวปัดป่ายถอดเสื้อผ้าทั้งของตัวเองและคนตัวใหญ่ที่ผมคุ้นเคยอย่างรีบร้อน เหมือนเธอไม่ไหวที่จะรีรออะไรแล้ว
สมองผมขาวโพลนหนักอึ้งจนภาพเคลื่อนไหวร้อนแรงตรงหน้าเป็นเหมือนภาพปัดผ่าน เหม่อมองอย่างเลื่อนลอย รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ร่างสูงใหญ่รั้งขาเรียวเล็กข้างหนึ่งเกาะเกี่ยวเอวหนา สามนิ้วยาวสอดหายเข้าไปใต้หว่างขาก่อนจะ...
พรึบ!!
รั้งร่างตัวเองเข้ามาในรถทั้งหมดก่อนปิดประตูลง หลับตาแน่นอย่างกับภาพตรงหน้าคือสิ่งแสลงไม่น่ามอง
วินาทีนั้นเองที่ทำให้ผมรู้ว่า...ตัวเองร้องไห้...
น้ำตามากมายไหลผ่านร่องแก้มตกกระทบบนหน้าตัก กางเกงยีนเปียกชื้นขยายขนาดเป็นวงกว้างขึ้น ตอกย้ำให้รู้ว่าผมเจ็บปวดมากเพียงใด
ผมประคองสติขับรถกลับมาถึงห้องด้วยแรงเฮือกสุดท้ายที่เหลืออยู่ เปิดประตูห้องนอนด้วยมือไม้ที่ยังไม่หายสั่นก่อนทั้งร่างจะฟุบลงบนเตียงอย่างไม่เข้าใจในตัวเองหรือรู้แต่ไม่อยากยอมรับ
ทำไมต้องรู้สึกแย่ขนาดนี้ ไม่สิ มันเลยคำว่า ‘แย่’ แต่มันคือ...เสียใจ...เจ็บปวด...ผิดหวัง...จากคนที่รัก
ใช่...ผมคงรักเขาเข้าแล้ว รักนายตี๋ใหญ่ชายเร่ร่อนที่ผมช่วยเหลือเขามาด้วยเจตนาบริสุทธิ์ แต่บัดนี้ความปรารถนาดี ความสงสาร มันก่อเกิดเป็น ‘ความผูกพัน’ และ ‘รัก’ โดยไม่รู้ตัว
ช่างน่าสมเพชตัวเองสิ้นดี
ในวันที่รู้ว่า ‘ รัก’ หัวใจกลับ ‘เจ็บปวด’ ที่สุด
หลังเหตุการณ์นั้นทุกอย่างยังดำเนินไปอย่างปกติ ผมยังทานอาหารเช้าที่เขาทำให้ รอเขาทานข้าวเย็น ยังได้รับการดูแลเอาใจใส่จากใหญ่เหมือนเดิม
จะไม่เหมือนเดิมก็แค่ผมไม่ได้ชวนเขาคุยตอนทานข้าว ไม่ได้ชวนดูหนังแผ่นช่วงหัวค่ำ และไม่ได้ถามความเป็นไปของชีวิตอย่างเช่นทุกวัน แต่ใหญ่คงนึกชอบใจเมื่อเขาไม่ชอบพูดอยู่แล้ว
ภายนอกที่ดูปกติแต่ใครจะรู้ว่าภายในใจผมอึดอัดเพียงใด ต้องแสร้งทำตัวปกติทั้งที่ผมไม่กล้าจะสบตาเขาตรงๆด้วยซ้ำ กลัวว่าความรู้สึกข้างในจะสื่อออกมาจนเขารู้ตัว
รู้ว่าผมผิดหวัง น้อยใจ เสียใจ เจ็บปวด...และรัก
ภาพร่วมรักของเขากับผู้หญิงคนนั้นมันชัดเจนติดตาขับเคลื่อนให้หัวใจรวดร้าว ขณะเดียวกันเมื่อใกล้ชิดหัวใจกลับเต้นแรงระรัวอย่างสวนทาง
ทำยังไงให้ความรักแปรเปลี่ยนเป็นความสงสารดังเดิม...ทำอย่างไรดี
ผมไม่ชอบเลยที่ต้องทำตัวนิ่งเหมือนทุกอย่างโอเค ทั้งที่มันไม่โอเคเลยสักนิด ผมไม่โกรธเพราะเขาไม่ผิด เขาไม่มีพันธะผูกพันทางใจกับใครจะทำเช่นนั้นย่อมได้
บางที...เขาและเธออาจไม่ใช่เพียงสัมพันธ์ทางร่างกาย
บางที...เขาทั้งสองอาจรักกัน
แล้วผมล่ะ???
สมภารกินไก่วัด ช่างอกุศลสิ้นดี!!
“คุณเล็ก ไปแจกขนมเด็กกันครับ” ผมหลุดจากภวังค์ความคิด เบี่ยงหน้าหลบกระพริบตาถี่เพื่อขับไล่น้ำตา ก่อนหันกลับมาหาบุคคลตรงหน้า
คุณพชร...
เขาจะตามผมไปทุกที่เลยหรือไงกัน
วันนี้เป็นวันที่ทางบริษัทหยุดงาน ให้พนักงานทุกคนเข้าร่วมงานเลี้ยงอำลาหัวหน้าคนเก่าและต้อนรับหัวหน้าคนใหม่ โดยกิจกรรมช่วงเช้าก็คือเลี้ยงอาหารยังสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าตามที่ผมเคยบอกไป
ผมได้ช่วยยกอาหาร ขนม และของบริจาคทั้งหมดเข้าไปไว้ในอาคารหมดแล้ว เหลือแต่การแจกจ่ายและพิธีการบางอย่างเท่านั้น ซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นหน้าที่ของพนักงานหญิงและบุคคลตำแหน่งสูงๆ เลยได้โอกาสให้ผมเลี่ยงออกมานั่งด้านนอก
แต่ก็เพียงไม่ถึงสิบห้านาทีด้วยซ้ำก็โดนหัวหน้าคนใหม่ตามออกมาจอแจแทนที่จะอยู่เข้าร่วมพิธีการด้านใน
“เชิญคุณพชรเถอะครับ เดี๋ยวผมจะไปช่วยพี่มิ่ง...”
“ไปเถอะนะครับ วันนี้คุณเหมือนมีเรื่องทุกข์ใจเด็กๆอาจทำให้คุณดีขึ้น” เขาส่งยิ้มกว้างขวางแสดงความจริงใจออกมา ผมนิ่งคิดก่อนพยักหน้า
ก็จริง ความน่ารักของเด็กๆอาจทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น
แล้วเด็กๆก็ช่วยผมได้จริงๆ ความน่ารัก ใสซื่อเสมือนผ้าขาวทำให้ผมอยากช่วยแต่งแต้มความสุขให้เด็กเหล่านี้เติบโตไปเป็นคนที่มองโลกในแง่ดี ไม่ถูกความมืดเทาของสังคมทำลายความบริสุทธิ์ของพวกเขาไป
ผมยังเชื่อเสมอว่า...พวกเขาแค่ขาดความโชคดี แต่ไม่เสมอไป...ถ้าพวกเขายังยึดมั่นในความดี เชื่อในคุณค่าของตัวเอง พวกเขาจะสามารถสร้างความโชคดีได้ด้วยหัวใจที่แข็งแกร่งและดีงามได้
กึก
ในจังหวะที่เงยหน้าขึ้นมาจากการป้อนข้าวน้องน้อยบนตัก ผมก็ปะเข้ากับสายตาของคนตรงข้ามที่จ้องมองมาซึ่งไม่ใช่ใครอื่น คุณพชรเจ้าเก่า
“คุณดูอ่อนโยนมากเวลาอยู่กับเด็ก” เขาระบายยิ้มจาง ซึ่งผมก็ยิ้มตอบ
“คงเพราะผมชอบเด็กๆมั้งครับ”
“เหมือนผมเลย ผมน่ะชอบเห็นพวกเขามีความสุขดีใจ จึงเสนอให้มีกิจกรรมนี้ขึ้นมาไงครับ” เป็นครั้งแรกที่ผมยิ้มให้เขาจากใจจริง บางทีคุณพชรก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร ดูแล้วยังเป็นคนที่ดีคนหนึ่งด้วยซ้ำ
“เดี๋ยวเสร็จจากนี่ผมติดรถคุณไปงานด้วยนะครับ”
แต่ก็ยังคงนิสัยขี้ตื้อที่น่ารำคาญสำหรับผมอยู่ดี ==^^
มาถึงห้างสรรพสินค้าบิ๊กซี เราสามคน(ผม ไอ้ปอนด์ คุณพชร) ก็ขึ้นบันไดเลื่อนมายังชั้นสาม ที่เป็นโซนของเมเจอร์ซีนีเพล็กเกือบทั้งหมด ส่วนที่เหลือฝั่งขวาเป็นร้านคาราโอเกะแบบ VIP ฝั่งขวาเป็นลานโบว์ลิ่งที่กั้นโซนด้วยกระจกทั้งหมด และส่วนนี้คือส่วนจัดเลี้ยงของเราในค่ำคืนนี้
จากที่กวาดตาดูทุกคนก็มากันครบแล้ว ผมโคลงหัวนิด เดินไปนั่งโต๊ะที่มีพี่มิ่งและเพื่อนร่วมงานนั่งอยู่ก่อนแล้ว ไอ้ปอนด์ก็ตามมานั่งหลังจากที่ไปส่งคุณพชรอีกโต๊ะที่จัดไว้ให้ เขาดูละล้าละลังถ้าไม่เพราะมีผู้ใหญ่หลายคนบนโต๊ะนั้นเขาคงแจ้นมานั่งด้วยเป็นแน่
ผมไม่ได้หลงตัวเองเกินไป เชื่อสิ
แต่เมื่อผมนั่งประจำเก้าอี้แล้ว เหมือนกับได้ปลดพันธนาการหน้าที่ทุกอย่างออกไป ผมนั่งดื่มเงียบๆไม่สนใจเสียงพูดคุย การโยนโบว์ หรือกิจกรรมจับของขวัญพนักงาน ร่างกายผมเหมือนแค่ต้องการอยู่เฉยๆได้คิดทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นและใช้เวลาตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี
“เล็ก มึงกลับพร้อมกูมั้ยพิณมารับแล้ว” ผมยกนาฬิกาขึ้นดู สองทุ่มกว่าแล้ว ถ้าเป็นก่อนหน้านี้หนึ่งวันผมคงกระตือรือร้นกับเข็มสั้นของนาฬิกาชี้ที่เลขแปดอยากกลับห้องใจจะขาด แต่ตอนนี้มันเป็นความรู้สึกหน่วงในใจเมื่อคิดว่าเวลานี้เขากำลังทำอะไรอยู่กับใคร
“มึงกลับก่อนเถอะกูยังสนุกอยู่”
“หน้ามึงสนุกมาก”
“ไอ้ปอนด์”
“โอเคๆ แล้วอย่าดื่มหนักล่ะ เดี๋ยวขับรถไม่ไหว” ผมพยักหน้าเนือยพลางยกแก้วที่ไม่ห่างมือจรดริมฝีปาก ไอ้ปอนด์ส่ายหน้าระอา ถึงมันจะเป็นคนขี้เสือก แต่มันก็รู้ว่าเวลานี้ผมไม่พร้อมจะให้มันคาดคั้น
ผมกลับมาถึงห้องตอนสี่ทุ่มด้วยสภาพกึ่มๆ เข้าห้องมาด้วยการคลำแนวกำแพง พอเปิดประตูห้องเข้ามาก็แทบสร่างเมื่อเจอร่างใหญ่โตบดบังทางไว้
“ยังไม่นอนอีกหรอ” ผมถามทั้งยังไม่สบตา
“รอคุณ” เขาตอบพลางเข้ามาช่วยพยุง ผมเซตามแรงนำจนมานั่งบนโซฟาได้
“อ๊ะ ฉันมาแย่งที่นอนนาย”
“ผมยังไม่ง่วงหรอก นั่งเถอะ” มือใหญ่กดไหล่ผมให้นั่งลงที่เดิม ก่อนเดินหายเข้าไปในครัวและกลับออกมาพร้อมแก้วบรรจุน้ำเปล่า
ผมรับมาดื่มจนหมดแล้วนั่งก้มหน้าเล่นแก้วอยู่แบบนั้น
“ฉันไปนอนนะ รู้สึกปวดหัว” เมื่อเริ่มรู้สึกถึงบรรยากาศชวนอึดอัด จึงตัดสินใจยันตัวลุกขึ้น มีเซนิดหน่อยแต่เขาช่วยจับไว้ “ขอบคุณ”
ดันมือเขาออกเพื่อกลับห้อง แต่ยังไม่ทันก้าวขาอีกฝ่ายก็รั้งต้นแขนผมไว้
“คุณโกรธอะไรผมหรือเปล่า”
เขารู้สึกได้ ฮะๆ ผมว่าผมเนียนแล้วนะ
“ไม่นี่”
“ช่วงนี้คุณแปลกๆ”
“ยังไงหรอ” ผมใจกล้าหันไปสบตาเขาด้วยแววตาเยาะเย้ย เขาขมวดคิ้วจ้องผมอย่างฉงน
“คุณ...ไม่พอใจผม...ใช่มั้ย”
“ทำไมฉันต้องไม่พอใจล่ะ” ใช่...ผมไม่ได้ไม่พอใจเขา เพราะที่เป็นมันมากกว่านั้น
“บอกผมได้มั้ย มันเรื่องอะไร”
ผมจ้องเขานิ่ง บอกหรอ จะบอกได้ยังไง จะพูดออกไปได้หรอ
เมื่อรู้สึกถึงภาพตรงหน้าพร่าเลือน จึงละสายตาออกมา น้ำตาที่คลอหน่วงเต็มหน่วยตาบ่งบอกว่าอีกไม่กี่วินาทีมันจะต้องทักทลายออกมาแน่
“ฉันปวดหัว ขอไปนอนนะ”
“คุณ!”
เขารั้งแขนผมไว้อีกครั้ง
และคราวนี้ทุกสิ่งในใจก็พังทลายลง
ฟุบ
ผมหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้า เป็นวินาทีที่ผมรู้ตัวว่าตัวเองกำลังทำอะไรแต่ไม่สามารถห้ามได้ สองมือตะปบเข้าแก้มสากดึงรั้งอย่างแรงลงมาก่อนนาบริมฝีปากลงบนริมฝีปากหนาบดแรงลงไปอย่างระบายออกทุกความรู้สึก ใหญ่อึ้งไปเสี้ยววินาทีก่อนพยายามผลักออกแต่ผมลงแรงมือรั้งใบหน้าเขาไว้
ผมบดปากลงไปจนได้กลิ่นคาวเลือดจึงหยุดแช่ค้างริมฝีปากเพียงแตะไว้ สะอื้นไห้จนตัวโยน น้ำมูกน้ำตาไหลตามร่องจมูกสู่แนวริมฝีปากที่ยังแตะกันจนรู้สึกถึงรสเค็มปร่า ค่อยๆถอนริมฝีปากออกพลางก้าวถอยหลังช้าๆอย่างคนไม่ได้สติ ก้าวกลับเข้าห้องอย่างกระท่อนกระแท่นอย่างคนหมดแรง...หมดกำลังใจ
โดยไม่มีมือใหญ่รั้งไว้อีกแล้ว
เช้ามา
ผมลุกขึ้นแต่งตัวเพื่อไปทำงานด้วยร่างกายไม่พร้อมเต็มที่ ปวดหัวแทบระเบิด ดวงตาก็ปูดบวมจนแทบลืมไม่ขึ้น ทุกอย่างเป็นผลพวงมาจากการร้องไห้อย่างหนักทั้งคืน
ผมสูดลมหายใจลึกอยู่หน้าประตูห้องนอนก่อนหมุนลูกบิดเปิดประตูออกไป อย่างที่คิดใหญ่ยังไม่ออกไปทำงาน
แน่ล่ะ นี่เพิ่งตีสี่
ผมตื่นก่อนเวลาปกติตั้งสามชั่วโมง
ใหญ่ชะงักไปเมื่อหันมาเจอผม ผมสูดหายใจเรียกขวัญอีกครั้งก่อนเดินนำไปโซฟาห้องนั่งเล่น ซึ่งใหญ่คงรู้ว่าผมมีเรื่องต้องการคุยกับเขาแน่ไม่อย่างนั้นผมคงไม่ตื่นก่อนเวลาขนาดนี้
“เอาน้ำผลไม้สักแก้วมั้ย” ผมส่ายหน้า เขามองมาทางผมก่อนถอนหายใจเฮือกใหญ่และพูดเกริ่นเรื่องก่อน “เมื่อคืน...”
“ฉันขอโทษสำหรับเรื่องบ้าๆนั่น ฉันไม่ได้จะคุยเรื่องนั้นหรอก”
“…??”
“นายทำงานมาสองเดือนแล้วใช่มั้ย”
เขาขมวดคิ้วงงแต่ก็พยักหน้า
“คงมีเงินเก็บประมาณแปดพันได้” ผมพูดต่อ ยิ่งทำให้เขาขมวดคิ้วสงสัยมากกว่าเดิม
“คุณต้องการจะพูดอะไรกันแน่”
แค่ประโยคเดียวของใหญ่ก็ทำให้กระบอกตาผมร้อนผ่าวขึ้นได้ น้ำลายหนืดเหนียวปิดกั้นหลอดลมจนเปล่งเสียงออกมาได้อย่างยากเย็นเหลือเกิน แต่ถ่วงเวลาไปก็ไม่ช่วยอะไรอยู่ดี
“ฉันคิดว่านาย...” ผมใช้หลังมือปาดน้ำตาพลางกลั้นสะอื้น “...ควรออกไปอยู่ด้วยตัวเองเสียที”
ถูกต้องแล้ว ผมไม่ควรถลำลึกไปมากกว่านี้
ผมจะลืมจุดมุ่งหมายแรกที่ช่วยเหลือเข้าไม่ได้
ถึงเวลาที่ผมต้องทำตามความตั้งใจเดิมของตัวเองเสียที
“ฉันคงช่วยนายได้เท่านี้”
เรื่องดำเนินมาถึงครึ่งทางแล้วนะคะ :katai5: :katai5:
ขอบคุณทุกกำลังใจเช่นเดิมค่าาาา :pig4: :L2:
-
มาต่อเลยได้มั๊ย... ค้างคา TT //ขอไม่ดูเวลากับวันอัพเลยทีเดียว.... รีบพุ่งมาอ่านทันทีที่เลขวันเปลี่ยน... ตามดูทุกวันเลย อยากเห็นตอนต่อไปแล้วอ่าาาาา
-
:monkeysad:
-
ง่ะ!!โอ๊ยยย ปวดใจ
-
:m15: :monkeysad: :sad11:
-
:sad4: :sad4:
-
:serius2: นึกว่าใหญ่ก็ชอบเล็กเหมือนกัน
นึกว่าใหญ่ซื่อๆ ที่ไหนได้ดันเล่นหนังสดกลางแปลง
สงสารเล็กอ่ะ แต่ถ้าใหญ่ไม่ได้รักทำอย่างนี้ก็อาจจะดีกว่า :hao5:
ตอนหน้าก็จะจากกันแล้ว แง :sad4:
-
โอ้ยย ค้างมาก ใหญ่ไปทำแบบนั้นทำไมอ่ะ
สงสารเล็กจะแย่แล้ว เจ็บแทนมากๆ
ใหญ่มาอธิบายด่วนนน
-
:mew4: :mew4: ไม่นะะะะ
-
:o12: :o12: ได้แต่ถอนหายใจ :เฮ้อ:
-
หน่วงงงงงงง ใหญ่ทำอะไรแบบนั้นเล่า :ling1: :ling1:
-
สงสารคุณเล็กจัง. :hao5: :hao5: :hao5: แต่สงสารตัวเองมากกว่า เพราะอยากอ่านต่อ :ling2: :ling2:
-
สงสารทั้งสองฝ่าย :katai1:
คุยกันมากขึ้นอาจจะเข้าใจกันมากขึ้น
-
ถ้ามองด้วยสายตาคนนอกก็คือ ใหญ่เป็นผู้ชายน่ะนะ
ถึงจะเป็นสิ่งที่เกินกว่าจะนึกว่าใหญ่จะทำก็เหอะ
แต่มันไม่ใช่เรื่องผิดเพราะใหญ่กับเล็กยังไม่ได้เป็นอะไรกัน
ปล.อ่านตอนนี้แล้วเป๋ไปกับเล็กเลย :o12:
-
ง่ะ อะไร ยังไง อย่างไร :ling1: โถ่ๆๆๆ มาทิ้งบอมแล้วจากไป
กระซิกๆๆๆ สงสารคุณคนเล็ก
-
อ่านแล้วน้ำตาจะไหล
สงสารคนเล็ก
แต่ก็จริงนะ
ถ้าจะตัดใจ คงอยู่ด้วยกันไม่ได้
-
ทำไมใหญ่ทำแบบนั้น :m15:
-
ช็อคค้างฉากนายตี๋ใหญ่ฟัดชะนีดด้วยคน ทำไมนายทำแบบน้านนนน :serius2:
เล็กออกปากขนาดนี้แล้วมันจะเป็นยังไงต่อเนี่ย ค้างจุงเบยย :hao5:
-
:sad4: :sad4:
-
ตายๆๆๆ ตอนนี้เกิดอะไรขึ้น ทำไมใหญ่ทำแบบนั้นอ่ะ
สงสารเล็ก จะร้องไห้ตามน้อง T^T
ตอนที่9มาคืนนี้เลยได้ไหมคะ ค้างมากกกกกกกก
จะรอนะ กอดค่ะ :กอด1:
-
อ่านเพลินๆมาเจอฉากใหญ่ฟัดชะนี o22
สงสารเล็กจังเลย โอ๋ๆๆๆ ไม่ร้องนะไม่ร้อง :hao5: (บอกเล็กไม่ให้ร้อง แต่คนอ่านน้ำตานองหน้าแล้วค่ะ)
-
มาต่อเร็วๆนะคะ กำลังเข้มข้นเรย แย่จังที่เล็กต้องมาเห็นภาพใหญ่มีอะไรกับผู้หญิงคนอื่น
-
เล็กน่าสงสารจังเลย
จะอีกนานไหมจะมาต่ออีก
อยากอ่านจังเลยว่าจะเป็นไงต่อ
อกหักทั้งๆที่ยังไม่ได้เริ่มเลยเล็กเอ๋ย
-
เกิดอารายขึ้นนนน โฮฮ ผมไม่ชอบกินมาม่า :hao5: :hao5:
-
ใหญ่....เอ็งทำข้าเสียใจว่ะ :o12: :o12: :o12: :o12:
-
:sad4: ทำใจอ่านตอนนี้ไม่ได้ สงสารใหญ่##หลบเกิบใครเขวิ้ยงมาา
-
เจ็บแทนเมื่ออ่านถึงฉากชะนี :beat: :beat:
-
โอ้ยยยย ไม่โอเครร
เอาตอน9 มาน้าาาา
ทำไมมเกิดอะไรขึ้นนนนน
-
กีสสสสสสสสส
คืนนี้นอนไม่หลับแน่เลย
:hao5:
-
พี่ใหญ่คะ พี่แซ่บมากเลยค่ะ แบบว่า โจ่งแจ้งไปม๊ายยยย แอร๊ยย สงสารคุณเล็กอ่ะ แต่ตอนนี้สงสารใหญ่แทน แบบว่าเจ็บกันทั้งคู่ หรือพี่ใหญ่ไม่เจ็บ เจ็บสิ เจ็บกันทั้งคู่ พี่ใหญ่รีบง้อเลยนะ
-
ก็คนเล็กจะตัดใจนิทำแบบนี้ถูกแล้ว ไม่เคยรู้เลยว่าใหญ่รู้สึกอย่างไง
ถึงคุณพชรไรนี่จะขี้ตื้อแต่ก็โอเคนะเล็ก เราเชียร์กร้ากกกกก
-
โอ้ยยปวดใจ สงสารคุณเล็ก :hao5:
อยากรู้จริงๆว่าใหญ่รู้สึกอะไรกับคุณเล็กบ้างไหม
มาต่อไวๆเถอะนะคะ คนอ่านจะลงแดง
-
:hao5: :hao5: สงสารคนเล็ก
-
...........อีชะนี
-
สงสารคนเล็ก รักเองเจ็บเอง :monkeysad:
-
เห็นชื่อเรื่องแล้วสะกิดใจ แต่พอเห็นชื่อคนแต่งแล้วก็คลิกเข้ามาอ่านเลย เป็นเรื่องที่ไม่ค่อยมีแต่เรื่องน่าติดตามมากอ่านรวดเดียวเลย แต่ตอนล่าสุดนี่ทำเราร้องไห้กับเล็กเลย เราเองก็ไม่คิดว่าใหญ่จะทำแบบนั้นนะ ไม่อยากให้แยกกันหรอกแต่บางที ณ ตอนนี้ทำแบบนี้อาจจะดีกว่า เฮ้อ.....รอตอนต่อไปจ้า ปล.เบื่อดราละเลิกต้มน้ำสักที อืดแล้วเนี่ยกินจนจุก เหอๆ
-
ร้องเฮ้ยไปสามรอบ
รอบแรกกับที่ใหญ่กล้าทำอะไรกับคนอื่น (หญิง)แบบนั้น :z3:
เฮ้ยสองมาจาก ห๊ะ!! จูบกันแล้ววววว
เฮ้ยสุดท้าย บอกให้ย้ายออก
ค้างมากกกกก เอาอีกตอนมาเลยน่าา
สงสารเล็ก ทำไมต้องโดนหักหลัง? แบบนี้
หรือว่าที่ใหญ่กลับช้าทุกวันหลังเลยงาน เพราะว่ามั่วแต่ไปมีอะไรกับสาว ชิชิ :angry2:
นายทำฉํนผิดหวังมากใหญ่ แต่คงไม่เท่าเล็กหรอก :hao4:
รอๆๆๆๆ มาต่อเร็วๆนะ จะขาดใจ :monkeysad:
-
ฮะๆ...ไม่มีอะไรจะแก้ตัวให้ใหญ่เลยแฮะ ไม่มีความสงสาร เห็นใจ หรือแม้แต่สะใจ
ตัดใจตอนนี้ก็ว่าดีนะเล็ก จริงๆ แล้วเรื่องราวของทั้งสองคนอาจจะไม่มีวันเกิดขึ้นถ้าไม่เพราะความใจดีของเล็ก
ใหญ่เป็นใคร มาจากที่ไหน มาได้ยังไงและเกิดอะไรขึ้น เล็กไม่รู้เลย แค่เอาตัวเองมาพัวพันกับใหญ่แค่นี้มันก็มากเกินพอแล้ว
ปล่อยอีกฝ่ายไปน่าจะดีที่สุด ดีทั้งกับตัวเองและอาจจะดีกับอีกฝ่ายด้วย
ตอนนี้ไม่โทษว่าใครผิด ใหญ่ไม่ผิดเพราะใหญ่ไม่มีพันธะใดให้ผูกพันธ์ ผู้ชายถ้าไม่มีผู้หญิงคงจะไม่ใช่ผู้ชาย ส่วนเล็กก็ไม่ผิดเพราะความรู้สึกมันก็ห้ามกันไม่ได้อยู่แล้ว
-
สงสารทั้งสองคนเลยอ่ะ
ถ้าเปิดปากคุยกันอะไรมันจะดีกว่านี้รึเปล่าน่ะ
รอตอนต่อไปค่า
-
โอ๊ยยย หน่วงง :ling1: มาต่อเร็วๆนะคะ ค้างมากมาย
-
น่าสงสารเล็กมากๆ ใหญ่นี่อะไรนักหนานะ โอ๊ยๆ
-
นึกว่าใหญ่ก็ชอบเล็กเหมือนกันซะอีก เศร้าาาาาา :ling1: :ling1: :ling1:
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
ปวดจิต ซี้ดตับอ่า
-
แงงงง ช็อคอ่ะใหญ่ :sad4: เค้าเกลียดเธอแล้วนะ :o12: ทำไมทำแบบนี้ คนเล็กเสียใจอ่ะรู้มั่งมั้ย ถ้าเจ็บก็อย่าทนต่อไปเลยนะคนเล็ก เค้าไม่อยากเห็นคนเล็กที่แสนใจดีเสียใจ อ่ะ ใหญ่จะไปไหนก็ไปเลยนะ :o12:
-
อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาไหล คือเศร้ามาก ๆๆ ไม่คิดว่าจะเป็นอย่างนี้ สงสารเล็กมากรักเขาก็คาดหวังเนอะ ส่วนใหญ่ก็สงสาร คืออยู่ด้วยกันมา 3 เดือนกว่ามันต้องผูกพันธ์กันบ้าง ใหนจะตี๋น้อยอีก ถ้าใหญ่ย้ายไปเริ่มคิดนะเนี่ยว่าเงิน 8000 บาทจะพอเช่าห้องไหม คือไม่อยากให้จากกันแบบนี้ สงสารเล็กมาก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อินมาก ๆๆ ปล.ใหญ่อาจไม่ได้รักเล็กเหมือนคนรักหรือเปล่าเพราะไม่เคยแสดงออกอะไรให้คิดอย่างนั้นได้เลย
อยากอ่านตอนที่ใหญ่รักเล็กแล้วมากกว่า :katai1: :hao5: :sad4: :o12: :sad11: :monkeysad: :m15:
-
ทำไมตัวเล็กต้องทำร้ายตัวเองด้วย....
-
ทำไมต้องไล่ใหญ่ไป :katai1:
-
น่าสงสารเล็กนะ แต่น่าจะบอกกับใหญ่เลยนะ
-
คืออ่านจบแล้วนั่งร้องไห้
คืออัลไล
ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ
:o12:
-
โอ๊ยยยยยยย เครียด
โอ๊ยยยยยยยย ค้าง
อยากอ่านต่อมากๆๆๆๆ
-
:hao5:
ปวดใจ คำเดียวเลยตอนนี้
ต้องแยกกันแล้วจริงๆ หรอ
-
รู้สึกผิดหวังในตัวใหญ่จัง :hao4:
รีบเคลียร์กันนะ
-
เฮ้อ.....ยังไงใหญ่ก็ผู้ชาย
อึดอัด อึดอัด อึดอัด :katai1:
-
โห้ยยยยยย หน่วงอ่ะ.... ดำเนินเรื่องดีมากค่ะ... ไหลลื่น และ ไม่ราบรื่นเกินไป.. คือมันต้องมีจุดหักเหบ้างสินะ.. ธรรมดา :hao4: ชอบอ่ะๆๆๆๆๆๆ โอ้ยยยยย ลุ้นๆๆๆๆ ว่าจะเป็นยังไง
-
อ่าจากคอมเม้นต์ต้นๆ ตอนนี้มันคือมาม่าชามใหญ่ใช่ไหม :ling1:
สารภาพว่ายังไม่กล้าอ่านขอรอตอนต่อไปก่อนดีกว่า :mew2:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกปวดหนึบอยู่ในจิต
-
เฮ้อเจ็บปวดอะ เหมือนความรักที่คิดไปเองฝ่ายเดียว อีกฝ่ายมีคนอื่นอยุ่ ถึงเราจะอยากอยุ่กับเค้ามากแค
่ไหนคงเป็นไปไม่ได้แล้วละ ตัวเราเองนิแหละที่จะเจ็บ
-
นายทำถูกแล้วเล็กที่ให้ใหญ่ออกไปจากชีวิตนายซักที
จะได้เลิกเจ็บปวด หน่วงๆแบบนี้ แต่พูดตามตรงใหญ่ก็ไม่ได้ผิดนะ
จะให้สะใจใหญ่มันก็ไม่ใช่ คือใหญ่กับเล็กไม่ได้เป็อะไรกัน
ใหญ่ไม่รู้ว่าเล็กชอบ ถ้าเราเป็นใหญ่คงงงว่าตูทำไรผิดว่ะ
แต่เราว่าควรให้ใหญ่ไปอยู่ที่อื่น อยู่ด้วยตนเอง เพราะยื้อไว้
คนที่จะเจ็บมีแต่เล็กคนเดียว ก็ไปรักเค้าแล้วไม่บอกใหญ่มันจะรู้มั๊ย
-
อย่าค้างไว้แบบนี้ ขอร้องงงงงงงงงงง :katai1:
-
โอ้ยยยยย ปวดใจคร้าาาาาาาา สงสารคุณคนเล็ก เกลีดอิใหญ่
ปล. มาต่อไวๆนะจ๊ะ
-
สงสารทั้ง2คน
ตี๋ใหญ่ก็ไม่ผิดนะ เพราะก็ไม่ได้หลอก แค่อาจจะยังไม่รู้ใจตัวเอง
ตอนนี้เจ็บอ่ะ
-
ไม่นะไม่กินมาม่า
-
สงสารคุณคนเล็ก :o12: จะตัดใจแล้วหรอ เศร้าคะ
-
คนเล็กไม่ตัดใจหรอกค่ะ เดี๋ยวก็ต้องไปตามใหญ่กลับมา
ใช่มั้ยคะ บีบคอคนแต่ง 55
-
:hao5: โอยยยย
-
ค้าง ใจจะขาด กินไม่ได้นอนไม่หลับ
-
ต้มน้ำรอ....ตอนต่อไป
โธ่ๆ คนเล็ก เด็ดขาดกับความรู้สึกตัวเองจังเลยย
-
เฮ้ยยยย ทำไมเป็นแบบนี้อะ อ๊ากกกคุณใหญ่ทำแบบนี้ได้ไง
หรือคุณคนเล็กกำลังเข้าใจผิด
แต่เข้าใจผิดแบบนั้นก็คง...ไม่ไหวอะ โฮออ
-
เอาแล้วไง ดูวุ่นๆยังไงก็ไม่รู้
รออ่านต่อจ้า
-
ใหญ่ต้องไปตามง้อเซ่ แบบเห็นน้ำตาคนเล็ก แล้วเหมือนหัวใจมันถูกบีบ จะตาย ให้ได้แบบนั้นอ่ะ ก๊ากกก อ่านนิยายน้ำเน่ามากเกินไป ไม่ชอบดราม่า วอนคนแต่งรีบมาด่วนนนนน :ling3: :ling1:
-
รอตอนต่อไปนะคะ
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
โอ้ย ผู้หญิงคนนั้นใคร แล้วทำไมไม่คุยกันดีๆ
-
งือออ คุณเล็กง่าาาาาา
สงสารคุณเล็ก พูดแบบนี้เสียใจเองอะ
:pig4: :pig4:
-
:m15:
-
:serius2: ค้างงงงงง
-
มาต่อเรววววววววว :o12:
-
สงสารเล็ก แต่เราก็ไม่คิดว่าการที่ใหญ่จะมีอะไรกับผู้หญิงเป็นเรื่องที่ผิดนะ เพราะใหญ่ไม่รู้ว่าเล็กรักตัวเองนี่ ใหญ่คงจะงงกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของเล็ก ทางที่ดีพูดกันให้เข้าใจเลยดีกว่า เราไม่อยากให้ทั่งคู่แยกกัน
-
:ling1:
เจ็บปวดแทน คิดว่าซื่อแต่ไหงเป็นเสือร้ายไปซะได้
:hao5: :hao5: :hao5:
เข้าใจความรู้สึกเล็กเลย จะไปโทษ โกรธใหญ่ก็ไม่ได้เพราะไม่ได้เป็นแฟนกัน
เฮ้อออออออ สงสารเล็กอ่ะ เสียใจแทน
-
แอบผิดหวังใหญ่อ่ะ แต่ก็นะพูดไรไม่ได้
ตอนอ่านฉากนั้นคือจุกมากอ่ะ
ดราม่าแบบนี้ไม่ชอบเลย อินจัด55555
-
อีชะนีนั่่นใคร o18
-
งื้อ ~~~~~~
ตอนนี้มันช่างปวดใจที่สุดดดดด
ภาวนาให้เล็กเข้าใจผิด ผู้ ช คนนั้นไม่ใช่ใหญ่ เล็กตากฟาดดดด :monkeysad:
-
:o12: :o12: :o12: :o12:
-
คุณเล็กของเจ้ อิตี๋ใหญ่ไม่ได้คิดอะไรกับชะนีนางนั้นหรอกเชื่อเจ้ดิ
เอาล่ะสิ โดนไล่แบบนี้ไม่ใช่ตี๋ใหญ่จิงอนแล้วไปจริงๆล่ะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
แบบว่าเหมือนใหญ่จะเป็นคนนิ่ง ๆ
แต่แบบว่าเล่นหนังสดขนาดนั้น
เล็กเลยเสียใจเลย
แบบว่ายังไม่มีความคืบหน้าเกี่ยวกับความสัมพันธ์เลย
ฮือ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
ใหญ่จะไปแล้ว
ต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น :katai1: :katai1: :katai1:
-
โอ๋ๆ มาซบอกป้ามา ส่วนตี๋ใหญ่ให้เคลียร์นะเราน่ะ :ซูโม่:
-
ใหญ่ไม่ได้คิดอะไรกับเล็กเลยจริงๆเหรอ..หืมม
:m17:
-
เศร้าใจ :sad4: :sad4:
มาต่อเลยได้มั้ย มันค้างคา :o12:
-
เฮ้ยยยยย
ต่อด่วนเลย
ตกลงใหญ่จะไปจริงๆหรือใหญ่รู้สึกยังไงกับตัวเล็กหรือเปล่า
เดี๋ยวปั๊ดจับใส่พานถวายคุณพชรเลยนี่
-
ฮืออออ ไม่เอาแบบนี้น๊าาา
-
เจ็บปวดด!!!!
-
คนเล็กอย่าน๊า อย่าทำแบบนี้
-
มาต่อไวๆๆนะคะรออยู่
โอ๊ยยยยยอีตาใหญ่ก็บื้อจริงๆ
ค้างมากจ้า สู้ๆนะคะ :o12:
-
แง ทำไมไม่คุยกัน TT
-
เพิ่งเข้ามาอ่านชอบมากกก มาต่อเร็วๆนะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านชอบมากกก มาต่อเร็วๆนะ
จิ้มไข่เด็กใหม่ อิอิ :z13:
-
ไม่เอาแบบนี้น้าาาาา ;(
-
กำลังสนุกเลยค่ะ ลุ้นมากเลย
ไม่คิดว่าเล็กให้ใหญ่ย้ายออกนะเนี่ย
-
เอาไงล่ะทีนี้ :katai1: :katai1:
-
แง้ กลับมาอ่านอีกทีสี่ตอนรวดกำลังยิ้มๆ ยิ้มมันค่อยๆหุบลงๆ อามรมณ์สวิงเป็นกราฟระฆังคว่ำกันเลยทีเดียว คิดว่าสักวันมันต้องมีปัญหาแหละ แต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้ เราไม่รู้จะพูดอะไรเลย ฮ่าๆ
เรารู้สึกนะ รู้สึกว่าสองคนนี้มีรสนิยมที่ไม่เหมือนกัน มันสวนทาง เป็นไปไม่ได้ เรื่องมันเลยออกมาเป็นแบบนี้
ตัวเล็กน่ะชัดเจนตั้งแต่เริ่มเนอะว่าชอบแบบไหน ส่วนตัวใหญ่ถึงแม้จะความจำเสื่อม แต่เรื่องพื้นฐานทางอารมณ์หรือรสนิยมอะไรแบบนี้คงไม่เปลี่ยนแปลง
คือเราเข้าใจว่าเขาชอบผู้หญิงอยูู่แล้ว ความรู้สึกที่มีต่อตัวเล็กคือตัวเป็นเป็นผู้มีพระคุณสำหรับเขา ไม่มีอะไรพิเศษกว่านั้น
ไม่มีใครถูกใครผิด ตัวเล็กไม่ผิดที่จะปกป้องตัวเอง ตัวใหญ่ก็ไม่ผิดที่จะกอดจูบกับผู้หญิงอื่น ตัวเล็กเองก็ไม่มีสิทธิ์ไปโกรธตี๋ใหญ่เขา
ถ้ามองกันตามพื้นฐานความเป็นจริงแล้ว ตัวเล็กเองก็มีสิทธิ์จะพูดบอกให้ตี๋ใหญ่ไปแต่ตัวเล็กเองก็คงลำบากใจที่จะไล่ตัวใหญ่ไป
เพราะต้องการป้องกันตัวเองไม่ให้เรื่องมันเลยเถิดไปกว่านี้เลยต้องพูดออกมา ซึ่งเราไม่อยากให้การที่ตัวเล็กโกรธ หึง เสียใจ หรือเรื่องทำนองนี้มาเป็นสาเหตุที่เอ่ยปากให้ตัวใหญ่ไปเลยจริงๆ ถ้าต้องไปจริงๆ มันเป็นการจากไปด้วยความรู้สึกที่แย่จริงๆ
ยังข้องใจกับความพิสดารของสมุดจดสูตรกับข้าวเล่มนั้นอยู่เลย มันอะไรกันล่ะนั่น อดีตของพ่อตี๋ใหญ่อีก วุ้ย เรื่องราวจะเป็นไงต่อ ลุ้นมากกกกกกก คนเขียนรีบมาต่อน้าาา
-
T.T
สงสารคนเล็ก ฝืนใจตัวเองขนาดนั้น
มาต่อไวไวนะคะ
ปล เพิ่งมาตามอ่านครั้งแรก ติดตามต่อไปค่ะ สนุกมาก :)
-
ทำไมใหญ่ต้องไปนัวๆชะนี ทำไมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :ling3: :katai1:
-
สงสารคนเล็กอ่ะ ทำไมใหญ่ทำกับเล็กแบบนี้
เดี๋ยวดักตีหัวแม่มเลย!!!!!!!
:z6:
-
เจ็บปวด
-
คนแต่งเธอช่างทำร้ายจิตใจฉัน
ใจไม่อยากให้ตี๋ใหญ่มีอะไรกับใครเลย
ทำใจลำบากมากฮือ คิดแล้วน้ำตาใหล
แต่ฉากนั้นทำให้คิด และยิ่งตี๋ใหญ่หน้าตาดีอยู่
ถ้ามีคนมายั่วแบบนี้ ก็จะเกิดเรื่องแบบนี้อีกหรอ
สงสารคนเล็ก ฮือๆ มาต่อทีเหอะมันค้างมากๆ
และตอนหน้าก็คงค้างอีกแน่ๆ :ling1: โอ๊ยคนแต่งช่างใจร้าย
-
หรือใหญ่จะเป็น ร้อยตำรวจเอก ปลอมตัวมา
-
มาต่อทีน๊าา รออยู่จ้า ♡♡♡ :z13:
-
มาต่อเถอะนะ รออยู่ :sad4:
-
พูดไม่ถูก เม้นต์ไม่ออก ไปไม่เป็นเลย...
ใหญ่นะใหญ่...
เฮ้อออ :sad4:
-
น้ำตาจะไหล :mew6: :hao5:
รีบมาต่อที เศร้า
-
เร่ร่อน9
โป๊ก!
ศีรษะผมโขลกลงบนโต๊ะทำงานอย่างจงใจ เหมือนเป็นวิธีช่วยเรียกสติในสามวันที่ผ่านมาแต่สุดท้ายก็ช่วยไม่ได้มากนัก ซ้ำหน้าผากที่แนบอยู่บนขอบโต๊ะยังรู้สึกเจ็บหนึบคาดว่าอีกประเดี๋ยวคงขึ้นสีชมพูน่ารัก สายตาจ้องต่ำไปยังปลายรองเท้าสีดำมันปลาบของตัวเอง
ไล่เขาไป แต่กลับเป็นตัวเองที่ทั้งคิดถึง ห่วงหา วนคิดเรื่องของเขาอยู่ตลอดเวลา บ้ามั้ยล่ะ
“คุณเล็กครับ”
“อ่อครับ” ผมพรวดขึ้นมานั่งตัวตรงทันทีตามเสียงเรียก เมื่อเห็นว่าเป็นคุณพชรมือผมจึงคว้าเข้ากับกุญแจรถและกระเป๋าสตางค์พลางรีบผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้
“เชิญครับ” คุณพชรผายมือนำทาง ผมค้อมหัวขอบคุณเล็กน้อยก่อนก้าวเดิน ลงบันไดผ่านโถงออฟฟิศออกประตูด้านหลังไปยังลานจอดรถมุ่งตรงไปที่ BMW Z4 สีบรอนด์ ผมอ้อมไปยืนประตูรถด้านข้างคนขับก่อนที่เจ้าของจะกดรีโมตปลดล็อก ผมจึงเปิดประตูสอดตัวเข้าไปนั่งบนเบาะนุ่ม
“วันนี้ทานอะไรดีครับ” ทันทีที่อีกฝ่ายเข้ามานั่งประจำตำแหน่งคนขับ จัดการเดินเครื่องยนต์ผ่านร่มชายคาที่บดบังแสงแดดออกสู่ถนนหกเลนที่คับคั่งไปด้วยรถหลากหลายแบบ ก่อนเอ่ยถามผมอย่างเอาใจ
“อะไรก็ได้ครับ” ผมตอบผ่าน
“ผมว่าแล้วว่าคุณต้องตอบแบบนี้ ผมเตรียมร้านไว้แล้วล่ะ” เขายิ้มอย่างมั่นใจในขณะที่จ้องถนนเบื้องหน้าอย่างหมายมั่น เขาคงคิดว่าจะทำให้ผมประทับใจได้
ขณะที่ตัวผมไม่ได้ถามเขาต่อด้วยซ้ำว่าจะพาไปที่ไหน รู้ว่ามันเป็นเรื่องเสียมารยาทที่ตัดบทสนทนาด้วยการเงียบ ผมรู้สึกผิดนะแต่ความเนือยมันมากกว่า
ผมแค่อยากอยู่เงียบๆ
เพราะสุดท้ายจะทานอาหารร้านดีแค่ไหน อาหารอร่อยเพียงใด มันก็แค่จุดประสงค์เดียว...เพียงต้องการอิ่มท้องเท่านั้น
ย้อนกลับไปวันที่ทำให้ผมต้องออกมาทานมื้อเที่ยงกับคุณพชรแบบนี้ เป็นวันเดียวกับวันที่ใครคนนั้นเดินออกไปจากชีวิตผม ไม่สิ ต้องบอกว่าผมไล่เขาไปต่างหาก ใช่ ไล่...ไล่ไปอย่างเลือดเย็น
วันนั้นคุณพชรเข้ามาวอแวผมเหมือนอย่างเคย ตอนเช้าผมได้ไอ้ปอนด์ช่วยเหลือไว้เหมือนเดิม แต่ประมาณสิบโมงผมก็โดนหัวหน้าเข้าเรียกพบ
โอเค มันคงเป็นเรื่องงาน ถึงคุณพชรจะเป็นคนตามหึ่งได้อย่างน่ารำคาญ แต่เวลางานเขาก็จริงจังและสุขุมอย่างหัวหน้าที่ดี แต่ผิดคาด เขาไม่ได้เรียกผมมาคุยเรื่องงานอย่างที่หวังไว้ สองคนที่เป็นหัวหน้ากับลูกน้องควรโต้ตอบเรื่องงานกันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ผิดกับสีหน้าเราสองคนในตอนนั้น ผมจำได้
มีผมที่สีหน้าเคร่งเครียดคนเดียว...ผิดกับอีกฝ่ายที่ยิ้มแย้มพลางพูดหว่านล้อมขอโอกาส
เขาบอกว่าชอบผมจริงๆ
สำหรับผมมันเป็นเรื่องน่าขันสิ้นดี
มีผู้ชายสมบูรณ์แบบมาเอ่ยปากขนาดนี้ไม่รู้สึกดีเลยสักนิด หนำซ้ำกลับยุ่งยากใจเสียด้วยซ้ำ
กับอีกคนที่ไม่มีอะไรเลย ไม่รู้แม้แต่ตัวตน แต่หัวใจกลับสั่นไหวเพียงแค่เมื่อเขาอยู่ใกล้ และเจ็บแทบขาดใจเมื่อไม่มีเขาอยู่
ขนาดในเวลาที่ผู้ชายคนหนึ่งอ้อนวอนขอโอกาส ในหัวผมยังมีแต่ภาพของเขาอยู่เลย...
แต่แม้ในหัวผมจะต่อต้านเพียงใด สุดท้ายก็โอนอ่อนไปจนได้จากนิสัยขี้ใจอ่อน ยอมเอ่ยปากให้โอกาสโดยขอวางกรอบไว้เพียงแค่ทานมื้อเที่ยงด้วยกันเท่านั้น การพัฒนาอย่างอื่นค่อยว่ากันทีหลังเมื่อผมพร้อมกว่านี้
แม้ในใจจะตะโกนฟ้องว่าผมไม่มีวันพร้อมได้ ถ้าหัวใจยังสลักอีกคนไว้อย่างแน่นหนาแบบนี้
เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ตะปูแห่งความเจ็บปวดสงสารที่ตอกลงในหัวใจแปรเปลี่ยนเป็นตะปูที่ตอกปิดตายประตูหัวใจของตัวเอง...และได้กักขังบางคนไว้หลังบานประตูนั่น...ในหัวใจ...
หวังว่าสักวันหนึ่งผมจะสามารถปลดตะปูทุกตัวได้อย่างไม่เจ็บมากนัก...เพื่อปลดปล่อยเขาออกจากหัวใจ...ปลดปล่อยความเจ็บปวดทั้งมวล
ส่วนคุณพชรผมไม่หวังให้เขามาช่วย ผมเป็นคนรักใครยาก เรื่องมากพิจารณาล้านแปดกว่าจะคบใครได้สักคน มาตกม้าตายก็อีตอน...เฮ้อ ผมควรหยุดคิดถึงเขาสักที จริงมั้ย ผมกำลังพูดถึงคุณพชร...
“เล็ก...คุณเล็ก”
“คะครับ!”
“ถึงแล้วครับ”
“อ่ะ อ่อ” ผมพยักหน้ามึนๆก่อนจะลนลานเปิดประตูรถออกไป แอบเหลือบเห็นอีกฝ่ายกลั้วหัวเราะ เขาคงคิดว่าผมเอ๋ออีกแล้ว เขาเคยบอกว่าตอนแรกที่เจอผมน่ารักดูเป็นคนตั้งใจทำงาน อัธยาศัยดี ซ้ำยังมีน้ำใจกับคนรอบข้าง แต่เมื่อรู้จักกันจริงๆผมมีมุมเอ๋อๆมึนๆอยู่ในตัว
อยากจะพูดเหลือเกินว่าไอ้ที่รู้จักกันจริงๆของเขายังไม่ถึงสิบวันด้วยซ้ำ แล้วที่เห็นว่าผมเอ๋อผมมึนน่ะไม่ใช่จากตัวตน ผมกำลังเหม่อเพราะคิดถึงบางคนต่างหาก!
ผมถูกเชิญให้นั่งในมุมหนึ่งที่คุณพชรบอกว่าต้องจองล่วงหน้าถึงสองวันกว่าจะได้โต๊ะมุมนี้มุมที่ดีที่สุดของร้าน ซึ่งผมไม่เห็นว่ามันจะต่างจากมุมอื่นตรงไหนเพียงแค่เป็นโต๊ะเดียวที่อยู่บริเวณกลางแม่น้ำนี้เท่านั้น มีสะพานไม้สักทอดยาวออกจากแพร้านส่วนใหญ่ที่ลูกค้านั่งให้ยากต่อการที่พนักงานจะเดินมารับออเดอร์ เสิร์ฟอาหาร และเช็คบิลก็เท่านั้น
ส่วนรถชาดอาหารต้องยอมรับว่าอร่อย ถูกปาก แต่เทียบไม่ได้กับฝีมือการทำอาหารที่ผมคุ้นปากไปเสียแล้ว มันเลยไม่มีร้านไหนอร่อยเท่า
ถึงครั้งแรกที่ได้ทานรสชาดจะธรรมดาพื้นๆ แต่ครั้งต่อๆมาฝีมือเขาก็ค่อยๆพัฒนาจนอร่อยเลิศ ผมยังเคยคิดเลยว่าวันที่เขาทำงานรวบรวมเงินทุนได้สักก้อนจะให้เขาออกจากงานมาเปิดร้านอาหารจะได้ไม่ต้องถูกใช้แรงงานกดค่าแรงอยู่แบบนี้ เพราถ้าผมจะออกเงินทุนให้เขาคงไม่ยอม
แต่ทุกอย่างมันจบไปแล้ว
อึก
“ผมขอตัวไปห้องน้ำนะครับ” ผมเลื่อนเก้าอี้และลุกออกไปทันทีอย่างรู้ว่าถ้าอยู่ต่ออีกแค่เสี้ยววินาทีผมต้องร้องไห้ให้คุณพชรเห็นแน่ๆ
ผมเข้ามาในห้องน้ำเท้าฝ่ามือทั้งสองข้างลงบนอ่างล้างหน้าหินอ่อน จ้องมองตัวเองในกระจก ขอบตาแดงช้ำที่มีคราบน้ำตาเปียกชื้นบนแพขนตา ผมปาดน้ำตาออกไปตั้งแต่เดินออกจากโต๊ะมา ถอนหายใจหนักก่อนกดเปิดน้ำวักล้างหน้าให้สดชื่นขึ้น
เบื่อที่ตัวเองต้องเป็นแบบนี้ ในวันๆหนึ่งมีหลายความรู้สึกเกิดขึ้นมากมาย เวลานี้ปกติ อีกเวลาก็รู้สึกเบื่อหน่าย สักพักก็เหม่อลอย ซึมเศร้า และสุดท้ายก็ร้องไห้ออกมาอย่างที่เห็น
โดยไม่ว่าจะอยู่ในความรู้สึกไหน ทุกความรู้สึกจะเกิดจาก ‘เขา’ ทั้งสิ้น
นึกย้อนไปวันนั้น ช่วงเวลาที่ทุกวินาทีผ่านไปอย่างอึดอัด เจ็บปวด
“ฉันคิดว่านาย...ควรออกไปอยู่ด้วยตัวเองเสียที”
“ฉันคงช่วยนายได้เท่านี้”
นับจากที่ผมพูดประโยคนั้นออกไป ทุกอย่างก็เงียบเสียงลง ดวงหน้าเข้มของเขาอึ้งตกใจอย่างเห็นได้ชัดดูได้จากดวงตาคมที่เบิกโพลงขึ้น นาทีต่อมาใบหน้าเขากลับเคร่งขรึมขึ้น นัยน์ตาไหววูบอย่างสับสน ถามผมว่าเขาทำอะไรผิดมากหรือ มันร้ายแรงจนต้องไล่เขาออกไปเลยหรือไร ช่วยบอกได้มั้ยว่าโกรธเรื่องอะไร ผมจำน้ำเสียงกึ่งอ้อนวอนนั้นได้
ผมส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธทุกคำพูดที่เขากล่าวอ้าง สองมือกำขากางเกงแน่นทั้งที่ใจอยากยกขึ้นมาทุบอกบรรเทาความเจ็บภายในใจ
ริมฝีปากสั่นพร่าของผมเอ่ยประโยคหนึ่งออกมากรีดหัวใจช้าๆแต่เน้นลึก
มันช่างตรงข้ามกับความจริง
“ฉันไม่ได้โกรธ...ทะที่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้พูดคุยกับนายเพราะฉันกระอักกระอ่วนใจที่จะมองหน้า เห็นหน้านายทำให้ฉันนึกถึงคำนินทาของคนรอบตัว อึก” ผมหยุดกลั้นสะอื้น ข่มมันลงไปแล้วพูดคำที่ปั้นแต่งขึ้นต่อ “มันอาจจะถึงเวลา...นายมีงาน มีเงินแล้วก็ควรไปใช้ชีวิตด้วยตัวเอง คงไม่คิดจะอยู่กับฉันไปตลอดใช่มั้ย ฮะๆ เป็นอย่างนั้นคงอึดอัดแย่”
เขานิ่งอึ้ง ไม่ใช่อึ้งตกใจอย่างที่เป็นในคราแรก เหมือนนิ่งแบบช็อก คงคาดไม่ถึงว่าผมจะพูดแบบนี้ ขนาดผมยังไม่คิดว่าตัวเองจะร้ายกาจได้ขนาดนี้
“ผมจะไป...” เขาพูดแค่นั้นก่อนหันหลังเดินหนีไปยังระเบียง ผมมองแผ่นหลังกว้างผ่านประตูกระจกที่ถูกเปิดออก ผ้าม่านสีฟ้าอ่อนปลิวไสวตามแรงลมบดบังแผ่นหลังกว้างของเขาจากการมองของผมเป็นระยะ
ผมปาดน้ำตาที่ร่วงไหลจากดวงตาทั้งสองข้าง ปิดปากกลั้นก้อนสะอื้น พยุงตัวเองเดินเข้าไปในครัว หยิบชามอาหารเช้าที่วันนี้เป็นข้าวต้มกุ้งเดินกลับมายังจุดเดิม นั่งลง เงยมองแผ่นหลังกว้างที่ยังอยู่ตำแหน่งเดิม ก่อนก้มลงมองชามข้าวต้มกุ้งที่มีควันลอยเหนือชาม มือสั่นระริกหยิบช้อนขึ้นตักเม็ดข้าวนุ่ม ค่อยๆเป่าลมเคล้ากลั้นสะอื้นก่อนนำเข้าปากช้าๆ
ลิ้นไม่รับรู้รสชาติด้วยซ้ำ ลำคอตีบตันยากต่อการกลืน ท้องมวลจนอยากอาเจียน
แต่ที่ทาน เพราะรู้ว่ามันเป็นอาหารมื้อสุดท้ายจากฝีมือผู้ชายคนนี้
เขาผินหน้ากลับมามองเมื่อได้ยินเสียงช้อนกระทบชามก่อนหันกลับไปมองทิวทัศน์ด้านนอกดังเดิม คำที่สองถูกตักขึ้น ยังไม่ได้ทานเสียงเรียบนิ่งแต่อ่อนแรงของอีกฝ่ายก็ดังมาตามสายลม
“ถ้าเจอกันผมยิ้มให้คุณได้มั้ย”
อึก
ผมเม้มปาก วางช้อนลง
“ดะได้สิ”
“คุณยิ้มตอบผมด้วยนะ”
“อะอือ”
“ทักได้ด้วยมั้ย”
“อะอืม...”
“ถึงเวลาผมคงไม่รู้จะเริ่มทักคุณยังไง คนชวนผมคุยนะ อย่าเดินหนีผม”
“นะแน่นอน...”
“ขอบคุณ...” เขาหมุนตัวกลับมาใช้ช่วงสะโพกพิงกับราวระเบียง ดวงตาคู่คมไหวระริกเล็กน้อย แต่แค่นั้นก็มากพอแล้วกับคนที่ไม่ค่อยแสดงออกอย่างเขา ผิดกับผมที่ตอนนี้ภาพพร่าเลือนไปหมดด้วยถูกบดบังจากน้ำตาที่ไหลบ่าไปตามร่องแก้ม
“คุณคือสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตผม ขอบคุณที่ก้าวเข้ามา” รอยยิ้มบางถูกส่งมาให้ ผมไม่ไหว...ไม่ไหวแล้ว...
“ฮือออออออออออออออ” ฝ่ามือสองข้างยกขึ้นปิดใบหน้าก่อนสะอื้นไห้อย่างไม่อาจกักเก็บอะไรไว้ได้อีก ผมตัวโยนด้วยแรงสะอื้น มือเปียกชุ่มด้วยหยาดน้ำตาที่ไหลรินไม่ขาดสาย
ผมได้ยินเสียงฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาใกล้ ไม่ได้หยุดลง เสียงนั้นผ่านเลยออกไปทางด้านหน้าประตู เสียงเปิดประตูที่ให้ผมกระเด้งตัวขึ้นหมุนตัวไปมองอย่างร้อนรน
สองแขนยกปาดน้ำตาเพื่อให้เห็นเขาให้ชัดเจนที่สุด ในใจกู่ร้องว่าอย่าไป ทุกคำที่พูดไปมันไม่จริงเลย แค่พูดไปเพื่อป้องกันตัวเองจากการถูกรังเกียจเท่านั้น...แค่ปกปิดคำว่ารักไว้ ด้วยประโยคที่โหดร้ายเกินทน
สองมือจับลูกปิดประตูเปิดบานไม้สี่เหลี่ยมออก มืออีกข้างอุ้มตี๋น้อยไว้ในอ้อมแขน ขายาวทั้งสองข้างก้าวออกไปยังอีกฝั่งของประตู...เขตแบ่งระหว่างภายในกับภายนอก ใหญ่จ้องมองมาที่ผมเป็นครั้งสุดท้ายซึ่งผมก็ทำเช่นเดียวกับเขา
“อย่าร้อง...ไม่ต้องรู้สึกผิดหรือเสียใจ คุณคือผู้ให้ชีวิต คือสิ่งที่ไม่มีอะไรมาทดแทนได้ และเป็นสิ่งที่อยู่ในใจผมเสมอมา ลาก่อน 明(หมิง) ของผม”
ปัง
จบประโยคประตูก็ถูกปิดอย่างแผ่วเบา บานไม้ใหญ่เบื้องหน้าปิดกั้นสายตาผมจากทุกอย่าง ไม่มีใหญ่ ไม่มีตี๋น้อย ไม่มีแล้ว
ผมทรุดลงกับพื้นตรงนั้น แล้วปล่อยโฮอีกครั้งอย่างอดสู
จบแล้ว ทุกอย่างจบแล้วจริง
แล้ววันนั้นผมก็ลาหยุดงาน แต่ก็เพียงครึ่งวันก็ต้องออกไปทำงาน เมื่อในห้องเต็มไปด้วยความทรงจำมากมาย รองเท้าเขายังวางที่เดิม เสื้อผ้ายังอยู่ในกล่องสีเทาเหมือนเก่า เขาจากไปด้วยเสื้อผ้าที่ใส่ติดตัวซึ่งก็คือเสื้อกล้ามสีดำยืดย้วยและกางเกงยางยืดสีขาวของไอ้ปอนด์กับเสื้อแจ๊คเก็ตสีแดงเพียงเท่านั้น
แล้วผมจะอยู่ในห้องที่เต็มไปด้วยความรู้สึกได้อย่างไร
“คุณเล็กครับ??” ผมสะดุ้งกับสัมผัสที่แตะบนไหล่
“ครับ ครับ” ผมขานรับอย่างที่สมองยังประมวลไม่ถูก
“คุณโอเคมั้ย?”
“ผม?? อ่อ โอเคๆครับ ผมโอเค ขอโทษนะครับที่หายมานานจนคุณต้องมาตาม” ผมยกมือลูบหน้าลูบตาตัวเอง
“ไม่เป็นไรครับ คุณจะกลับไปทานต่อมั้ย” เขาเลิกคิ้วถาม ผมนิ่งไปนิดก่อนส่ายหน้าช้าๆ เขายิ้มบางก่อนบอก “งั้นกลับกันเถอะครับ”
“แล้ว...”
“ผมเช็คบิลเรียบร้อยแล้ว” ผมพยักหน้าเข้าใจก่อนเดินออกจากห้องน้ำไปยังรถที่จอดอยู่
ขึ้นมาบนรถผมก็หันไปขอโทษคุณพชรที่เมื่อกี้ทำตัวเสียมารยาท เขายื่นมือมาจับแก้มซึ่งผมสะดุ้งถดตัวหนี
“เอ่อ...” ผมพยายามหาคำที่ไม่น่าเกียจนักเพื่อสื่อไปว่าผมไม่ชอบให้ใครมาถูกเนื้อต้องตัวเกินควร แต่เหมือนอีกฝ่ายจะเข้าใจเลยชิงเอ่ยออกมา
“ผมขอโทษ”
“ครับ ไม่เป็นไร”
ระหว่างทางกลับไปที่ทำงาน คุณพชรจอดรถเลียบฟุตบาทขอแวะสำนักงานทนายความเพื่อเอาเอกสารบางอย่าง ผมขอนั่งรออยู่บนรถ สายตากวาดมองทั่วบริเวณ ตรงนี้ผมเคยขับรถผ่านสองสามครั้งตอนออกมาพบลูกค้ากับพี่มิ่ง ฝั่งที่รถจอดอยู่มีสำนักงานทนายความหลากหลายเจ้าเรียงยาวติดกันห้าคูหา ใกล้ๆกันเป็นร้านขายข้าวสารขนาดใหญ่ ถัดไปเป็นโรงพยาบาลเอกชนขนาดกลาง อีกฝั่งของถนนเป็นร้านขายอาหารสัตว์และอุปกรณ์สำหรับสัตว์เลี้ยง...มันทำให้ผมคิดถึงตี๋น้อย
และเจ้านายของมัน
ผมหลับตาส่ายศีรษะพร้อมกับละสายตาจากฝั่งตรงข้ามมาสนใจฝั่งที่ผมอยู่เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจจากสิ่งนึกคิด
เหมือนสวรรค์กลั่นแกล้ง
ทันทีที่ลืมตาภาพของคนตัวโตที่คุ้นเคยก็ปรากฏชัดเจน
ผมรีบดันตัวเองติดเบาะอย่างหลบหลีก ก่อนจะนึกด่าความโง่เง่าของตัวเอง...รถติดฟิล์มดำทึบขนาดนี้ เขาจะมองเห็นผมได้อย่างไร
แต่ถึงกระนั้นผมก็ยังไม่กล้า ได้แต่ค่อยๆโผล่สายตาจากโครงรถด้านในมองออกไปด้านนอกผ่านกระจกประตูรถฝั่งที่ผมนั่ง
เป็นเขาจริงๆด้วย...ที่ร้านข้าวสาร...ใหญ่กำลังยกกระสอบป่านสีน้ำตาลที่บรรจุข้าวสาร 100 กิโล ไว้บนแผ่นหลังของเขาที่งองุ้มลง
ไอ้คนบ้า!! ยกทีละสองกระสอบแบบนั้นหลังก็หักกันพอดี!!
แล้วดูซูบลงไปหรือเปล่า ดูผอมขึ้นนะ
มือข้างหนึ่งผมยกแนบกระจกรถตรงตำแหน่งแก้มของเขาจากมุมที่ผมมองอยู่ ลูบไล้ปลายนิ้วที่แนบกระจกแผ่วอย่างคิดไปเองว่าได้สัมผัสผิวแก้มสากของเขา
ทุกความรู้สึกตีตื้นอยู่ในอก
ห่างเพียงกั้น แต่ไกลกันเหลือเกิน
กระดึ๊บๆเข้ามา :katai5: ปั่นตอนสี่โมงครึ่งเพิ่งเสร็จค่าาาา ยังร้อนๆกรุ่นหอมใหม่ การต้มมาม่ามันทำให้อิฉันแสบร้อนไปทั้งตัวจริงๆ ว๊ากๆ :fire: น่าสงสารทั้งคู่แต่ไม่รู้จะช่วยยังไงจริงๆ มันเป็นเรื่องของคนสองคนนี่เนอะ (หลบteen)
อีกเรื่องคือถ้าหายไปเกินห้าวันแสดงว่าชีวิตวุ่นวายอยู่กับเรื่องเรียนต่อนะคะ ทั้งทุนเอย...สอบภาษาอังกฤษให้ผ่านเกณฑ์เอย...ไม่มีสมัครแล้วเข้าเรียนฟรีได้เลยหรออออ :ling1: แต่เค้าจะพยายามลงให้ไม่ขาดช่วงเน้ออออ ให้ไม่ห่างกันข้ามสัปดาห์
ทำสารบัญแล้วนะคะ
สุดท้ายขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ ผู้สนับสนุนหลักอย่างเป็นทางการ :pig4: :L1:
-
ตั้งใจเรียนนะคะสู้ๆ
-
อยากให้เคลียร์เร็วๆ สงสารทั้งคู่ :katai1:
อยากรู้จะแย่ว่าใหญ่ทำแบบนั้นเพราะอะไร :z3:
-
:m15:
ใหญ่ตี๋น้อยเขาไปอยู่ที่ไหนกัน
สงสารตี๋น้อย
เวรกรรมอะไรของเอ็งวะตี๋น้อย
มีสุขแค่ประเดี๋ยวประด๋าว
เล็กทำไมไม่แอบไปดูเล่า :z3:
ว่าเขาไปอยู่ที่ไหนกัน
จะทรมานตัวเองอยู่ทำไม :hao5:
-
:o12: :o12: อ่านไปน้ำตาไหลไป
-
หมอนเปียกค่ะจุดนี้ คุณเล็กคนดีทำแบบนั้นก็ยิ่งเจ็บ คิดแบบไม่ซับซ้อน ใหญ่ก็ผู้ชายคนหนึ่งอาจอยากปลดปล่อยบ้าง
แต่มุมคุณเล็กก็แบบนะ ทั้งรัก ทั้งสับสน บอกรักเขาก็ไม่กล้า ตอนใหญ่ถามว่าถ้าเจอทักได้ไหมนี่แบบ ฮรื้อออออ
แล้วที่บอกไม่ต้องรู้สึกผิดคุณคือผู้ใหชีวิตก็ซึ้ง หมิงแปลว่าที่รักป่ะ เดาเอา แต่คิดมุมใหญ่จะกล้ารักคุณเล็กได้ไงล่ะ. โอ๊ย ยากแท้
คนแก้คือคุณเล็กคนเดียวเลย อยากให้รักกัน ตี๋ใหญ่ ตี๋น้อย กลับมาน้า
ขอบคุณค่ะ อ่านรวดเดียว สนุกมาก
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
:o12: คุณเล็กไปรับตี๋ใหญ่กลับมาอยู่ด้วยเถอะนะ อย่าทรมานตัวเองเลย :hao5:
-
อยากรู้จังเลยว่าตี๋ใหญ่คิดยังไงกับเล็กกันแน่ อ่านแล้วเศร้า
-
เล็กเอ้ยยยยยยทำร้ายหัวใจตัวเองอีก มีอะไรทำไมไม่พูดไป
ตี๋ใหญ่ไปแต่ตัวอีกแล้วสินะ
-
อ่าา มาม่ายังไม่หมดแพ็คขอดองไว้ก่อนแล้วกัน :ling2:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
สงสารทั้งสองคนเลย อ่านแล้วจุกสุด
ถึงจะเข้าใจแต่ก็ไม่อยากเข้าใจเอาซะเลย มีเหตุผลแต่อารมณ์มันไม่ใช่จะปล่อยให้เกิดได้อ่ะนะ
แต่เอียงให้เล็กมากกว่า เพราะเป็นมุมมองฝั่งเล็กอ่ะ
อึดอัดแทน ตอนแรกก็ดีใจที่ห่างออกมา แต่ตัดใจไม่ได้
ปวดใจแทน
-
ฉันยากให้เธอมาต่อทุกวันเลย
มันหน่วงจิตไป ค้างๆคาๆใจ
ก็สู้นะ ทุกเรื่องทั้งเรื่องเรียน เเละนิยาย
-
อย่าเป็นแบบนี้เลย :o12:
-
:hao5:
หนทางสู่ชีวิตรัก
-
เห้อ กำลังจะท้องอืดเพราะมาม่า
-
ทำไมมันเป็นแบบนี่ คนเล๊็กไม่รักใหญ่แล่้วอ่ะทพไมทำร้ายใหญ่แบบนี้ สงสารทุกคนเลย ตี๋น้อยกับใหญ่เค้าจะใช้ชีวิตกันอยู่แบบไหน คงจะลำบากมากเลย ทำไมคนเล็กใจร่้ายจัง :katai2-1:
-
:o12: :o12: เศร้าได้อีก มาม่า เต็มชาม ขอเบิ้ล อีกสอง :sad4:
-
โหย....เรื่องมันเศร้า :o12:
-
คุณเล็กขา สงสารใหญ่นะคะ ไปรับใหญ่กลับมาเถอะนะคะ :mew2:
-
:hao5: โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย
มันหน่วง อยากจะร้องไห้
ในใจก็อยากจะให้ทั้งสองคนพูดกันให้รู้เรื่อง แต่เราก็ไม่รู้ว่าใหญ่รักเล็กรึเปล่า
เพราะจากตอนที่แล้วใหญ่ก็ยังคงเป็น ผช ปกติ
แต่เล็กคือผู้มีพระคุณ ถ้าเล็กต้องการยังไงใหญ่ก็คงยอม
แต่เล็กมันก็รู้สึกไม่ดีและคงคิดได้ว่าใหญ่ไม่น่ารักตัวเองจะทรมานตัวเองทำไม
เลยคิดหักดิบ ซึ่งอันนี้ทำให้ดราม่ากันทุกฝ่าย
ถึงใหญ่จะไม่ได้รักเล็ก แต่อยู่มาโดนไล่กันอย่างนี้มันก็เคว้งนะ
สงสารทั้งคู่จริงๆ
คำว่าหมิงของใหญ่ในที่นี้จะแปลว่าอะไรนะ
ขอภาวนาให้คนเขียนสอบได้คะแนนสูงๆเถอะ
จะปั่นตอนต่อไปมาเร็วๆ :call:
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
สงสารเล็กกกกกกกกกกก ใหญ่รีบมาเคลียร์สิ :katai1: :katai1:
-
จะร้อง อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เอาตี้ใหญ่คืนมาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
:hao5:
คำว่าหมิงของใหญ่ในที่นี้จะแปลว่าอะไรนะ
:call:
เท่าที่รู้มา น่าจะแปลว่าแสงสว่าง อย่างที่ใหญ่บอกว่าเล็กเปรีบยเสมือนคนทีให้ชีวิตเค้า เหมือนแสงสว่างที่นำทาง น่าจะประมาณนั้นนะคะ
ปล.รอตอนต่อไปค่ะ :o11:
-
คุณคนเล็กก T^T เจ็บใช่มั้ยที่ต้องทำร้ายหัวใจตัวเองแบบนี้
บางทีพี่ใหญ่อาจจะไม่ได้อยากไปหรอกนะ
แต่ด้วยสถานะภาพที่เป็นอยู่ คนเค้าไล่แล้วจะอยู่ต่อได้ยังไง แงงงงง :hao5: :hao5:
ตอนนี้สงสารทั้งคู่เลยค่ะ เข้าใจกันเร็วๆ น้าาา
-
แอบไปถามเพื่อนมาตะกี้ เพื่อนบอกหมิงแปลว่าสว่าง
แสงสว่างของผมสินะ...
โอ้ยสงสารทั้งคู่ คนนึงก็เข้าใจนะว่ารู้สึกผิดที่ช่วยเขามายังจะรักเขาอีก แล้วไปเจอภาพนั้นกับตาอีก เป็นเราคงทำอะไรไม่ถูก
อีกฝั่งก็งงว่าทำไมถึงไม่เหมือนเดิมแถมโดนขอให้ออกจากบ้านอีก
เศร้า :ling2:
-
อยากจะร้องไห้ สงสารเล็ก สงสารตี๋ใหญ่ สงสารตี๋น้อย
สิ่งที่ทำไปทั้งหมดมันตรงข้ามกับสิ่งที่ใจต้องการ แล้วจะมีความสุขได้ยังไง
ทั้งเรื่องไล่ใหญ่ ทั้งเรื่องให้โอกาสนายพชร
-
ร้องไห้ตามเล็กเลย ทำไมไม่คุยหรือถามออกไปละเล็ก
ใหญ่อาจจะหลงผิด? หรือว่าอาจจะทำไปเพราะเหตุผลอะไรหรือเปล่า
มันเศร้าอะ บรรยากาศทันอึมครึม สงสารทั้งคู่นะ
แต่ถ้าไม่ใช่เรื่องเข้าใจผิด ใหญ่ก็ทำเล็กเสียใจจริงๆ
อยากให้ทุกอย่างคลี่คลาย
อยากให้ทั้งคู่กลับมาอยู่ด้วยกนอะ
ปล.เรื่องเรียน สู้ๆนะค่ะ เอาใจช่วยๆ
-
ฮือ ๆ สงสารคนเล็กอะ แล้วใหญ่ไปอยู่ไหนล่ะเนี้ย
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
ฮรือออออ :hao5: ตัวเล็กไล่ใหญ่ด้วยีำที่ใจร้ายมากอ่ะ สงสารตี๋น้อยด้วย จะไปอยู่ืที่ไหน เสื้อผ้าข้าวของก็ไม่มี ไล่เขาไปตัวเองก็เสียใจทำไมไม่เคลียร์กันตรงๆ หน่วงอ่ะ :z3:
ปล. รถชาติ/รสชาติ ต้องเป็น รสชาด
-
มันยังไงละเนี่ย
ขอให้ผ่านนะครับ
-
เจ็บด้วยกันทั้ง2คนแต่ใหญ่คงเจ็บกว่าเพราะไม่รู้ว่าผิดอะไร
-
น้ำตาแตก...สงสารทั้งคู่
-
โอ๊ย หน่วงมากกกกกก :mew4:
อยากให้อยู่ด้วยกันเหมือนเดิม สวีทกันด้วย5555
มาต่อไวๆนะคะ ㅠㅠ
-
เป็นแบบนี้สงสารทั้งคู่
-
มาม่ารสนี้ช่างแสบร้อนเกินทน
ตอนไหนจะหมดหม้อเนี่ยยยย
-
โอ้ยหน่วงง สงสารทั้งคู่เลย :mew4:
-
ต่างฝ่ายต่างไม่มีความสุข แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่เล็กเลือกล่ะนะ
อ่านไปน้ำตาคลอไป ใหญ่นี่ไม่ดูแลตัวเองเลย แล้วอย่างนี้เล็กจะคอยดูอย่างสงบได้ยังไง T-T
-
:monkeysad: สงสารทั้งคู่เลย อยากให้เข้าใจกันไวๆ
-
เราไม่รู้ว่าต้องเอ่ยอะไรออกมาจริงๆ มันตันจนพูดไม่ออก
ขอไปร้องไห้ก่อนนะ :mew4:
-
ดราม่ากระจาย..อยู่ใกล้ก็เจ็บ อยู่ไกลก็คิดถึง สินะ
-
มักได้อ่านเรื่องนี้ตอนเช้าเสมอ ตอนนี้ก็ทำน้ำตาไหลก่อนมาทำงานอีกแล้ว เมื่อไรจะหมดช่วงดราม่าเสียที :m15:
-
สงสารเล็ก แล้วใหญ่ก็น่าจะรู้เล็กแสดง
อารมณ์เปิดเผยว่ารัก ว่าชอบแบบนี้
เดี๋ยวไม่ใหญ่ก็เล็กอกแตกตายก่อน ช้ำรัก
หนักหนากันทั้งคู่
หรืออิตาใหญ่ไม่เป็นอะไรมียัยคนนั้น
คอยปลอบใจอยู่ เคืองใหญ่ย้อนหลัง
งี้มันน่าจับเล็กใส่พานให้พชรจริงๆ
-
มาม่าลวกปาก .. :katai1:
-
อ่านไปทำไรไม่ได้ ร้องไห้แม่ง T_T
-
:sad4: :sad4: สงสารทั้งคู่เลย ใหญ่ก็ดูเหมือนจะรักเล็กนะแต่ทำไมไปจ้ำจี้กับคนอื่นแบบนั้น :o12: :o12: :o12:
รอตอนต่อไปหวังว่ามาม่าจะหมดชามละนะ :hao5: :hao5:
-
ดราม่าจัง :เฮ้อ: :beat:
-
:hao5:
-
:z3: กลับมาได้มั้ย~~~ กลับทารักกัน~~~ กลับมาหาฉัน ~~ อิย่ะ!!!!!
-
:hao5:
-
จะเอาอีกตอน.. :hao5:
-
โอยยยย ปวดใจ
ใหญ่......กลัมม๊าาาาาาาาา :hao5:
-
โถ่เล็กเอ้ย
-
ทรมาณแทนเล็กเลยอ่ะ :sad4: :sad4:
คิดว่าใหญ่ก็คงพอๆกับเล็กนั้นแหละ :hao5: :hao5:
ทรมาณพอกัน...ม่ายยยยยยยยยยยยย :o12: :o12:
:sad2: :sad2: :sad2:
-
เล็กคิดถึงใหญ่จนแทบขาดใจ แล้วใหญ่ละคิดถึงเล็กบ้างไหม
อยากให้คุยกัน ดีกว่าห่างกันไปแบบนี้ :ling1:
-
มันเป็นมาม่าที่รสเผ็ดสุดยอด กินเข้าไปคงน้ำตาไหลพราก
-
เศร้า
อยากให้กลับมาอยู่ด้วยกันเร็วๆ :mew2:
-
ตึ้บเลย ต่างคนก็ต่างแย่พอๆกันเลยนะ
คุณพชรมาซบอกน้องค่า น้องชอบผชทุ่มๆกร้ากกกกกกกกก
-
แล้วใหญ่จะไปนอนไหนอ่าาาา :mew4:
-
เล็กใจร้ายยยยยย
ทั้งกับใหญ่กับตัวเอง :sad4:
สู้ๆเรื่องเรียนนะคะคนแต่ง
-
ตอนนี้สงสารเล็กสุดๆ ไกลก็เจ็บ ใกล้ก็เจ็บ
โอยยยยย มีความรักมันเจ็บปวด พาลแต่จะคิดไปถึงเขา
สงสารคุณพชรด้วย ที่ถึงแม้จะดียังไง จะพยายามยังไง ก็คงไม่มีโอกาส
เพราะเป็นได้แค่คนมาทีหลัง
สงสารใหญ่ที่ถูกไล่ออกมา ด้วยคำพูดบาดใจ(ที่ถึงแม้จะไม่ได้มาจากความรู้สึกที่แท้จริงของเล็ก)แต่ใหญ่ก็ต้องเสียใจมากแน่ๆ
อยากลองอ่านมุมมองของใหญ่ดูค่ะ
เรื่องจ้ำจี้กับผู้หญิงจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดหรือความตั้งใจของใหญ่จริงๆ?
และใหญ่คิดยังไงกับเรื่องที่ต้องออกมาใช้ชีวิตคนเดียวอีกครั้ง?
เล็กเป็นผู้ให้ชีวิต แต่ไม่ได้เป็นความรักของใหญ่เหรอ? หรือใหญ่ยังไม่รู้ใจตัวเอง?
ถ้าอย่างงั้นเราคงเศร้า แงงงงง
อ่านตอนนี้แล้วดราม่าค่ะ ดราม่าทั้งตอนจนเราอืดอื่มท้องเลย ;___;
สงสารทุกตัวละครจริงๆ
-
รอตอนต่อไปนะคะ
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
:o12:
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
สงสารน้องเล็ก ทำไมเศร้าล่ะ ฮื่อออออออออ
เคลียร์กันซะทีเถอะน๊า :mew2:
-
เข้ามาเชียร์คนเล็ก
สู้ๆ :ped149: :ped149:
-
ไม่พูดกัน มันก็เจ็บปวดกันแบบนี้แหละ :hao3:
-
คนเล็กอาการหนักแล้วแบบนี้
เห็นอะไรก็ร้องเพราะคิดถึงตี๋ใหญ่ตลอดๆ
-
อยู่กับเขาก็ปวดใจ เขาไม่อยู่ก็เสียใจ
:hao5:
-
นับวันรอตอนใหม่
-
น่าสงสารคุณคนเล็ก T^T
:hao5: :hao5:
-
:mew1: :mew1:
-
:hao5:
-
ความรักมันไม่ใช่แค่เรื่องของคนสองคน
หนักหน่วง :hao5:
-
หน่วงใจแทนทั้งสองคน :o12:
-
มารอตอนที่ 10 ครับ
-
:katai5: :katai5: :katai5:
รอฉันรอเธออยู่
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :o12: :pig4:
-
อยากอ่านแง้ววว :L2:
-
โอ้ยยยยย ยยย ยยยยย
อ่านแล้วเจ็บจี๊ดดดดดดด
เสียใจอ่ะ เศร้าอ่ะ
-
หายไป3วันแล้วนะ คิดถึงใจจะขาดแล้ว :ling2: :ling2:
-
เมื่อไหร่จะเข้าใจกัน :mew6:
-
ไม่เอาอ่ะ อิ่มมาม่าแล้ว
เอาตี๋ใหญ่กลับมานะ
-
น้ำตาไหล ฮือออออออ
-
มาม่าจะอืดไปอีกกี่ตอนค๊า
ไม่ไหว มันหน่วงไปนะคะ
ฮือ
ตั้งใจเรียนนะคะสู้ๆ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านครับ แต่ก็เจอเรื่องเศร้าเลยแย่จัง จะรอลุ้นตอนที่ใหญ่รู้ตัวตนที่แท้จริงแล้วเหตุการณ์จะเป็นยังไงต่อไป ขอบคุณคนแต่งครับ
-
เข้ามารอ........ อยากให้เล็กกับใหญ่ดีกันสักทีน๊า~
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
ปวดใจเลย เล็กอย่าเก็บไวดิ พูดออกไป สงสารทั้งคู่เลย หัวหน้าคนใหม่จะเกี่ยวข่้องกับใหญ่ไหม กลัวมือไวกับเล็กจัง
-
โฮววววววววววววววว
:ling1:
-
เร่ร่อน10
สองสัปดาห์แล้วสินะ
ในห้องสี่เหลี่ยมขนาดร้อยสี่สิบตารางเมตรที่มีผมเพียงคนเดียวอาศัยอยู่
เหมือนสองเดือนกับอีกสองสัปดาห์ที่มีคนร่วมอาศัยเป็นเพียงความฝัน...ฝันที่ดีและอบอุ่นมากๆ
แต่มันไม่ใช่ และผมก็ไม่รู้ว่าจะหลอกตัวเองไปเพื่ออะไร เสื้อผ้า ข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวของใหญ่ยังวางอยู่ที่เดิม มุมเดิม แม้แต่สมุดคัมภีร์อาหารยอดยุทธ์ก็ยังวางสอดไว้ใต้เสื้อผ้าในกล่องพลาสติกเช่นกัน ผมคิดว่าเขาจะกลับมาเอา เพราะมันเป็นสิ่งของที่ติดตัวเขามา แต่ก็ไม่ เหมือนเขาไม่ได้ลืมแต่จงใจทิ้งไว้
ส่วนผม...ก็กลับมาใช้ชีวิตปกติดังเดิม ตื่นเช้า ไปทำงาน ทานข้าวเที่ยงกับคุณพชร ทานข้าวเย็นร้านอาหารตามสั่งใต้คอนโด ดูหนังแผ่น เข้านอน และก็ตื่นเช้าเพื่อไปทำงานอีก ชีวิตดำเนินวนเวียนอยู่แบบนี้ ไม่มีอะไรให้ดีใจ เศร้าใจ หรือตื่นเต้น เหมือนกราฟเส้นตรงที่ไม่มีขึ้นหรือลง
ส่วน ‘ใหญ่’ ผมยังคงคิดถึงเขาเสมอ ยังรักเขาเหมือนเดิม แม้ไม่ได้ฟูมฟายเหมือนเก่าแล้วก็ตาม
โซฟา...ที่เคยเป็นที่หลับนอนของเขา บัดนี้กลิ่นกายที่ผมเคยใช้เป็นเครื่องบรรเทาความคิดถึงได้จางหายไป แต่ถึงกระนั้นบางคืนผมก็ยังชอบนอนหลับอยู่บนโซฟาตัวหนาซุกหน้าแนบความอุ่นนุ่มของหมอนอิง
ชีวิตเราต้องดำเนินไป ถึงภายนอกผมอาจดูไม่เป็นไร แต่ในใจผมยังมี ‘ใหญ่’ อยู่เท่าเดิม
แม้ไม่ได้ฟูมฟายหรือวนเวียนคิดถึงเขาอยู่ตลอดเวลา แต่ในยามเผลอเขาก็จะแทรกแซงเข้ามาในความคิดทุกครั้งไป ให้ผมรู้ว่า...ยังรักเขา...
ก๊อก ก๊อก
ผมเงยหน้าขึ้นจากงานไล่มองจากมือไต่ขึ้นไปยังเรียวแขนเพื่อมองคนที่กำลังเคาะโต๊ะเรียกผมอยู่
ไอ้ปอนด์...ผมเลิกคิ้วเป็นเชิงมีอะไร
“เที่ยงนี้มึงไปกับหัวหน้าป่ะ” ผมพยักหน้าหน่ายๆเมื่อคิดว่าคุณพชรไม่ยอมถอดใจง่ายๆ
“กูไปด้วยได้มะ”
“ไปทำไม”
“ฮั่นแน่! มึงชอบหัวหน้าแล้วใช่ป่ะ ถึงพูดแบบไม่อยากให้กูไปด้วย” คือ...ผมสื่ออะไรผิดหรือเปล่า มันถึงได้พูดแบบนี้พลางยิ้มกรุ้มกริ่มใส่ ผมว่าไม่ได้พูดอะไรทำนองนั้นเลยนะ
“เปล่า คิดไกลไปละ”
“อ้าว” จากที่ยิ้มๆเปลี่ยนเป็นหน้าเซ็งขึ้นมาทันที ทำให้ผมอดถามด้วยความสงสัยไม่ได้
“มึงอยากให้กูชอบเขาหรอ เมื่อก่อนเห็นช่วยกันเขาออก”
“ก็ตอนนั้นยังไม่รู้จักนิสัยใจคอนี่โว้ยกลัวจะมาหลอกมึง แต่ตอนนี้กูมั่นใจว่าเขาชอบมึงจริงๆ นิสัยก็โอเค หน้าตาก็ดี หน้าที่การงานก็เป๊ะ คนสมบูรณ์แบบเพียบพร้อมขนาดนี้กูต้องเชียร์อยู่แล้ว ดีกว่าไอ้คนไม่มีหัวนอนปลายเท้าเป็นไหนๆ” ประโยคสุดท้ายมันพูดเหยียดเสียงเบาๆเหมือนพึมพำกับตัวเอง แต่ผมได้ยินชัดเจน
ใช่ว่าเรื่องที่ผ่านมาจะผ่านสายตามันไปได้
ผมจ้องตามันนิ่งทันที ไอ้ปอนด์หน้าเจื่อนไปเหมือนจะพูดบางอย่างแต่ผมชิงตัดหน้ามันซะก่อน
“ใหญ่มีดีกว่าสิ่งฉาบฉวยภายนอกที่มึงมอง ถ้าเลิกอคติแล้วมึงจะเห็น” ผมเลื่อนเก้าอี้ออกไกลโต๊ะให้ตัวเองลุกขึ้นได้และเดินหนีออกไปในห้องพักผ่อนสำหรับพนักงาน ผมท้าวมือข้างหนึ่งลงบนโต๊ะชงกาแฟ อีกข้างลูบใบหน้าที่แสดงความอ่อนล้าอย่างชัดเจน
ไอ้เพื่อนเวรมันทำให้ผมคิดถึงใหญ่เวลาทำงาน ทั้งที่ผมสามารถจัดการตัวเองได้แล้วเชียว
“คุณเล็กครับ” ผมไม่ได้หันไปมอง แค่ฟังน้ำเสียงก็พอรู้ว่าใคร และผมยังไม่อยากจะสนทนากับเขาในตอนนี้ “เที่ยงแล้วเรา...”
“ครับ ผมปวดหัวนิดหน่อย เดี๋ยวตามออกไปครับ”
“เป็นอะไรมากมั้ยขอผมดูหน่อย”
“ไม่ๆ ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมทานยาเสร็จแล้วจะตามไป” ผมยังยืนยันคำเดิม
“งั้นก็ได้ครับ ผมรอที่รถนะ”
“ครับ”
ตลอดบทสนทนาผมยังหันหลังคุยกับเขาเช่นเดิม มันเป็นเรื่องที่เสียมารยาทพอควร แต่ผมยังไม่อยากจะเผชิญหน้ากับเขา มันเป็นเรื่องงี่เง่ามากที่ผมนึกโกรธคุณพชรที่เขาเป็นส่วนหนึ่งของต้นเหตุที่ทำให้ใหญ่โดนดูถูก มันงี่เง่ามากจริงๆ
ผมเป่าลมออกทางปากเพื่อช่วยปรับสภาพอารมณ์ให้เป็นปกติ
ติ๊ดๆ
จังหวะที่ผมจับลูกบิดประตูห้องพักผ่อนเพื่อเปิดออก เสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงก็ดังขึ้น หน้าจอโชว์เลขเก้าตัวขึ้นต้นด้วย 056 เป็นรหัสประจำจังหวัดนครสวรรค์ ผมขมวดคิ้ว ส่วนมากเบอร์ที่ขึ้นต้นด้วยเลขนี้จะเป็นเบอร์ของออฟฟิศโทรมา ซึ่งไม่ใช่แน่นอนเพราะตอนนี้ผมก็อยู่ออฟฟิศ
“ฮัลโหลครับ” ผมสไลด์หน้าจอเพื่อรับสาย ทันทีที่ผมเอ่ยคำทักทายออกไปก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเลย เมื่อปลายสายผูกขาดบทสนทนาทั้งหมด
พลั่ก!
เครื่องมือสื่อสารยังแนบที่ใบหู มืออีกข้างใช้เปิดประตูพร้อมกับเดินเร็ว จากเดินเร็วกลายเป็นวิ่ง วิ่ง และวิ่งซอยเท้าไปยังรถนิสสันมาร์ชสีขาวของผม ระหว่างทางเจอไอ้ปอนด์เลยฝากมันไปบอกคุณพชรเรื่องขอยกเลิกนัดมื้อเที่ยงนี้ ได้ยินเสียงมันตะโกนถามหาสาเหตุตามหลังแต่ผมไม่มีเวลามาคุยกับมันมากนัก
เมื่อมาถึงรถปลายสายก็วางไปแล้ว ผมขับรถเลี้ยวออกจากบริษัทสู่โรงพยาบาลรัฐบาลประจำจังหวัด
‘คุณเป็นญาติของคุณตี๋ใหญ่หรือเปล่าคะ ดิฉันเป็นเจ้าหน้าที่จากโรงพยาบาลโทรมาแจ้งเรื่องญาติของคุณประสบอุบัติเหตุถูกรถชนค่ะ ทางเราต้องทำการผ่าตัดต้องให้ญาติมาเซ็นรับรู้ ไม่อย่างนั้นทางโรงพยาบาลจะไม่สามารถทำการผ่าตัดให้ผู้ป่วยได้ค่ะ’
เพียงเท่านี้ ผมก็ยอมปลดเกราะกำบังหัวใจทุกอย่างทิ้งเพื่อกลับเข้าไปในชีวิตเขาอีกครั้ง
ตึก ตึก ตึก
เสียงพื้นรองเท้ากระทบพื้นหินอ่อนของทางโรงพยาบาลดังถี่ประสานกับเสียงหัวใจที่เต้นอย่างรัวอย่างหนักหน่วง ไม่รู้เป็นเพราะเหนื่อยจากการวิ่งสุดกำลังหรือจิตใจที่ห่วงหากันแน่
“คะคุณพยาบาลครับ ผม แฮกๆ เป็นญาติของตี๋ใหญ่”
“ค่ะ เชิญทางนี้” คุณพยาบาลผายมือก่อนเดินนำผมไปทางห้องฉุกเฉิน ใจผมสั่นด้วยความกลัวไปหมด สองมือชื้นเหงื่อกำแน่น เมื่อย่างกรายเข้ามาในบริเวณห้องฉุกเฉิน ในห้องมีเตียงอยู่ห้าเตียงตั้งเรียงต่อกันเป็นแถว มีนางพยาบาลสองคนยืนทำแผลให้ผู้ป่วย อีกหนึ่งหมอในชุดกาวน์กำลังยืนจดบางอย่างยุกยิกบนกระดาษ เสียงโอดโอยของคนเจ็บหนักดังเสียดแทงเข้ามาในหู กลิ่นน้ำยาล้างแผลส่งกลิ่นโชยให้ลมหายใจสะดุดไปชั่ววินาที แต่ประสาทรับรู้คงไม่มีส่วนไหนทำหน้าที่ได้ดีเท่าประสาทตาอีกแล้ว
สายตาของผมเพ่งมองไปยังเตียงผู้ป่วยหนึ่งในห้าเตียงของห้องฉุกเฉิน คุณพยาบาลผายมือไปที่เตียงนั้นเป็นเชิงบอกว่า ‘ญาติ’ ของผมนอนอยู่บนนั้น ส่วนเธอขอตัวไปเอาเอกสารที่ผมต้องเซ็น
ก่อนไปคุณพยาบาลได้บอกรายละเอียดให้ผมฟังว่าใหญ่ประสบอุบัติเหตุทางรถจักรยานยนต์โดยโดนรถยนต์ที่ฝ่าไฟแดงมาชนอย่างแรงจนกระเด็นไปอีกฟากของถนนก่อนร่างจะไถลไปบนพื้นถนนไปติดกับทางกั้น ดีที่ใส่หมวกกันน๊อคไม่อย่างนั้นคงเจ็บหนักกว่านี้มาก แต่ต้องผ่าตัดกระดูกดามโลหะช่วงสะโพกเนื่องจากมีกระดูกบางส่วนแตก
ผมโล่งใจไปเปราะหนึ่งอย่างน้อยเขาก็ไม่เจ็บหนักจนเข้าขั้นโคม่า เมื่อคุณพยาบาลไปอีกทางผมจึงเดินไปยังเตียงที่เขานอนอยู่
ตึก ตึก
ทั้งที่ผมซอยเท้าอย่างกับแชมป์วิ่งโอลิมปิก ขับรถดั่งแชมป์แข่งรถฟอร์มูล่าวัน เพื่อให้มาถึงโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด แต่เพียงไม่ถึงสามฟุตที่เขาอยู่ตรงหน้าขาทั้งสองข้างกลับอ่อนแรงลงจนแทบไม่สามารถจะก้าวต่อ
ตึก ตึก
ผมฝืนก้าวขาจนสองมือจับลงที่ปลายเตียง
เขานอนนิ่งหลับตาอยู่บนเตียง ส่วนของใบหน้าไม่มีบาดแผล รอยถลอกตลอดแนวซีกขวาของร่างกายจากการเสียดสีเนื้อหนังกับถนนคอนกรีตไล่จากบ่ากว้างมายังแขนช่วงลำตัวและช่วงขายาว เลือดสีเข้มไหลซิบออกจากแผลผสมกับน้ำเหลืองใสๆปะปนกับเศษดิน
คงต้องทำแผลก่อนจะเข้ารับการผ่าตัด เขาคงจะเจ็บมาก
“คุณเล็ก...”
“ใหญ่!!” ผมละสายตาจากแนวแผลหันมามองใบหน้าอิดโรยของคนที่เอ่ยทัก ผมคิดว่าเขาสลบไปเสียอีก!!
“ฉันนึกว่านายไม่ได้สติ เจ็บมากมั้ย...” ผมลูบแขนข้างที่ไม่มีแผล เขาส่ายหน้าให้ผมว่าไม่เป็นไร เป็นอย่างนี้ตลอดไม่ว่าจะเจ็บแค่ไหนเขาจะบอกว่าไม่เป็นไร หัวใจนักสู้ของเขาเป็นอีกอย่างที่ทำให้ผมหลงรัก
“ผมแค่เผลอหลับไป”
“ทำไมถึงไปขี่มอเตอร์ไซค์แบบนั้น นายซื้อรถหรอ” เขาส่ายหน้าอีกครั้งก่อนบอก
“รถเถ้าแก่ เขาให้ผมมาส่งของ...” อ๋อ เป็นอย่างนี้นี่เอง แล้วเถ้าแก่เถ้าหงอกไปอยู่ไหนซะล่ะลูกน้องเจ็บหนักขนาดนี้ไม่เห็นมาดูแล หรือว่ายังไม่รู้
“เถ้าแก่นายรู้เรื่องหรือยัง” ใหญ่พยักหน้า ใบหน้านิ่งกับแววตาว่างเปล่าจ้องสบตาก่อนตอบ
“มอเตอร์ไซค์เขาพังทั้งคันแพงกว่าค่ารักษาพยาบาลเสียอีก ไม่ให้ชดใช้ค่าเสียหายก็บุญแล้ว คงไม่มารับผิดชอบอะไรอีก เขาบอกแบบนี้ พยาบาลจึงถามหาบัตรประกันสังคมจากผม...ผมไม่มี”
หัวใจผมกระตุกก่อนเจ็บปลาบไปทั่วทั้งใจ ร่างกายสั่นไหวอย่างโกรธคนใจร้ายใจดำพวกนั้นเสียเหลือเกิน
ความเห็นแก่ตัวเข้าครอบงำจนละเลยความผิดชอบชั่วดีกันได้เลยหรือ
“แล้วคนที่ชนนาย...”
“หนีไปแล้ว ตำรวจตามจับอยู่” ผมเม้มปากแน่น ดวงตาสั่นไหวมองไปยังคนเจ็บที่ไม่มีท่าทียี่หระกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น เหมือนเขาชินชาเกินกว่าจะต้องรู้สึกอะไร
“ใหญ่...ไม่เป็นไรนะ” เขายิ้ม ยิ้มอย่างที่เคยยิ้มให้
“แค่มีคุณ”
ผมยิ้มกว้างตอบเขาทั้งหน้าแดงแจ๋แก้มสองข้างร้อนฉ่า ในใจเต้นรัวด้วยความรู้สึกที่หายไปตลอดสองสัปดาห์ที่ผ่านมา
เราไม่ได้คุยอะไรกันมากไปกว่านั้นเมื่อคุณพยาบาลเดินเอาเอกสารเข้ามาให้ผมเซ็น และใหญ่ถูกพาตัวไปเข้ารับการผ่าตัด
“ฉันจะรออยู่หน้าห้องนะ สู้ๆ” ผมชูสองนิ้วพลางยิ้มให้กำลังใจ ใหญ่ที่ถูกผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดของโรงพยาบาลถูกเข็นนำตัวเข้าไปในห้องผ่าตัดโดยที่สายตาสองเราสบประสานกันตลอดเวลาจวบจนประตูกระจกขึ้นฝ้าบดบังพร้อมกับเขาที่หายเข้าไปในห้องนั้น
ผมหุบยิ้มพลางถอนใจ ความกังวลเริ่มเข้ามาเกาะกุมหัวใจ ถึงแม้หมอจะบอกว่าการผ่าตัดไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแต่ก็อดห่วงไม่ได้อยู่ดี ผมทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้หน้าห้องผ่าตัด เข็มนาฬิกาหมุนสองรอบบรรจบกันคุณหมอก็เดินออกมาพร้อมบุรุษพยาบาลที่เข็นเตียงผู้ป่วยโดยมีร่างใหญ่นอนหลับตาไม่รู้สึกตัวอยู่
“การผ่าตัดผ่านไปด้วยดีนะครับ อาจต้องนอนโรงพยาบาลสักสองสามวันเพื่อดูอาการและป้องกันแผลติดเชื้อ”
“ขอบคุณครับคุณหมอ”
“เดี๋ยวเราจะย้ายผู้ป่วยไปหอผู้ป่วยศัลยกรรมชายนะครับ”
“ครับ” ผมขอบคุณหมออีกครั้งก่อนจะเดินตามเตียงที่ถูกเข็นขึ้นลิฟท์ไปชั้น5 ผมแยกตัวไปกรอกข้อมูลพร้อมกับยื่นความประสงค์ขอย้ายใหญ่ไปห้องพิเศษแทนห้องรวม
เพื่อความสะดวกของผมญาติคนเดียวที่ต้องอยู่เฝ้า และความเงียบสงบเพื่อให้ใหญ่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่
“ผมอยู่ห้องรวมได้ ห้องพิเศษมันแพง” ให้มันได้อย่างนี้สิ รู้สึกตัวขึ้นมาก็พูดเรื่องเงินๆทองๆเลย ดีนะที่ผมเตรียมคำตอบไว้แล้ว
“นายอยู่ได้ แล้วฉันล่ะ จะให้ฉันปูเสื่อนอนใต้เตียงเฝ้านายอย่างนั้นหรอ” เขาเงียบก่อนโต้เสียงเบาลง
“คุณไม่ต้องเฝ้าผมหรอก ผมอยู่ได้”
ผมทำหน้าบึ้งก่อนลากเก้าอี้มานั่งใกล้เตียง บีบแก้มสากไปทีอย่างหมั่นเขี้ยว
“หมอกำชับมาว่านายเพิ่งผ่าตัดมาถ้าไม่จำเป็นห้ามเคลื่อนไหวมาก ทั้งแผลผ่าตัดและก็แผลตามตัวนายก็ห้ามโดนน้ำ ถ้านายปวดฉี่ปวดอึใครจะช่วย หรือนายจะเรียกพยาบาล” เขาทำหน้าปั้นยากขึ้นมาทันที นิสัยตื่นคนของเขายังแก้ไม่หายสินะ
“กลัวคุณลำบาก”
“ฉันเต็มใจ”
สุดท้ายเขาก็ต้องถอนหายใจอย่างยอมแพ้ ผมจึงเปลี่ยนเรื่องไปสนใจที่แผลเขาแทน “เจ็บมากมั้ย”
เขาส่ายหน้า เหมือนจะอยากขยับตัวจากความเมื่อยขบ ผมจึงลุกขึ้นยืนช่วยจับเขาพลิกนอนตะแคงข้างที่ไม่มีบาดแผล
“เดี๋ยวฉันไปโทรลางานแป๊บนะ”
“อย่าเลย ผมอยู่ได้จริงๆ ไม่อยากให้คุณเสียงาน”
“เอ๊ะ ทำไมนายดื้อ” ผมเอ็ด “นายมีคนอื่นนอกจากฉันให้มาอยู่เฝ้ามั้ยล่ะ ฉันจะได้ไปทำงานอย่างไม่ห่วง” ผมพูดเสียงเข้ม ส่วนเขาเงียบอย่างเถียงไม่ออกซึ่งมันทำให้ผมนึกบางอย่างได้
“ใช่สิ นายมีแฟนแล้วนี่ เดี๋ยวผู้หญิงของนายคงมาดูแล เธอรู้เรื่องหรือยังล่ะ” เสียงผมแข็งอย่างรู้สึกได้ ใหญ่ขมวดคิ้วงง
“ผมไม่มีแฟน”
“แล้วคืนนั้น...!” เกือบหลุดปาก ผมรีบปิดปากเงียบแต่เหมือนจะไม่ทันแล้ว
ใหญ่ชะงักไปก่อนมองผมอย่างเคลือบแคลง เขาค่อยๆถามอย่างระวังคำพูด
“คุณไปหาผมที่ทำงานหรอ คุณคงเห็น...”
“ฉันไม่ได้จะแอบดู วันนั้นฉันจะไปรับนายแต่บังเอิญไปเห็น” เมื่อนึกถึงภาพร่วมสวาทของสองคนความเจ็บก็แล่นปลาบขึ้นมาอีกครั้ง
“คุณโกรธผมเรื่องนี้หรอ”
“เปล่า!!”
“แล้วทำไม...”
“นายนั่นแหละ! ทำไมทำแบบนั้น! ประเจิดประเจ้อ!!”
“มันไม่ดีหรอ...” ยังจะมีหน้ามาถามตาใสอีก!
“แล้วนายคิดว่าไงล่ะ นายแค่ความจำเสื่อมไม่ได้ปัญญาอ่อนก็ต้องรู้สิว่ามันดีหรือไม่ดี!” เขายิ่งขมวดคิ้วหนักจนหัวคิ้วทั้งสองข้างจะผูกรวมกันแล้ว
“ผมไม่รู้...จิตใต้สำนึกบอกผมว่ามันไม่ผิด มันธรรมดา เหมือนทุกคนต้องกินข้าว”
“การที่นายมีอะไรกับคนอื่นมันเป็นเรื่องธรรมดาทั้งที่นายไม่ได้รักหล่อนน่ะหรอ...หรือนายรัก” ท้ายเสียงสั่นอย่างห้ามไม่ได้
“ไม่ได้รัก ผมรักใครไม่ได้”
“ทำไม” ใจผมเต้นรัวอย่างรอคำตอบ
“ผมไม่รู้ พอผมเริ่มรู้สึกดีกับใครสักคน” ใหญ่สบประสานสายตากับผมอย่างมีความหมาย “ตรงนี้...” เขาชี้ไปที่ตำแหน่งหัวใจ “มันกู่ร้องคัดค้านว่าห้ามรัก รักไม่ได้”
“…!!!”
หลังจากประโยคกรีดหัวใจจบลง ความเงียบก็เข้าปกคลุม สมองผมว่างเปล่า หูอื้ออึงเกินกว่าจะชวนเขาเปลี่ยนเรื่องคุย สายตาของใหญ่มองมาเหมือนรู้ว่าผมรู้สึกพิเศษกับเขา และเขาก็ตัดเยื่อใยผมด้วยการบอกผมทางอ้อมว่าไม่ได้รัก
ไม่ได้รู้สึกอะไรกับผมเลย
เพราะเมื่อเพียงเขาเริ่มรู้สึกดี เขาก็ตัดมันทิ้งเหมือนเป็นก้อนเนื้อร้าย และวางผมไว้เพียงฐานะผู้มีพระคุณเท่านั้น
ตรงข้ามกับผมที่ถลำลึกรักเขาอย่างถอนตัวไม่ขึ้น
มันไม่ยุติธรรมเลย!!
โครกกกก
ผมกดน้ำชักโครกเมื่อเทน้ำปัสสาวะในโถฉี่แสตนเลสลงไป ใหญ่ยังไม่สามารถลุกมาเข้าห้องน้ำเองได้ขนาดแค่ขยับตัวยังลำบาก จะให้ใส่แพมเพิสก็ไม่ได้อีกเพราะจะไปกดทับแผล หมอจึงให้เขาถ่ายหนักถ่ายเบาลงในโถก่อน ใหญ่ติดจะเกรงใจมากกกกก เมื่อปวดเขาชอบอั้นไว้จนไม่ไหวจริงๆถึงจะบอกผม
ผมบอกว่าทำได้ๆ เต็มใจทำให้ ก็ยังจะคิดมากอยู่ได้
ผมโทรลางานสองวันตามเวลาที่ใหญ่ต้องนอนโรงพยาบาล เมื่อคืนกลับไปเอาเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวที่คอนโดหลังจากใหญ่หลับไปเพราะฤทธิ์ยา ย่องเบาเข้าห้องตัวเองอย่างเงียบเชียบ ไม่ใช่อะไร กลัวเจอไอ้ปอนด์
ผมล้างโถแสตนเลสคว่ำไว้ในห้องน้ำ ก่อนเดินไปล้างมือ แล้วหยิบกะละมังใบเล็กเปิดน้ำใส่พร้อมผ้าขนหนูผืนพอดีมือ เดินออกจากห้องน้ำตรงไปยังเตียงผู้ป่วย
“เดี๋ยวพยาบาลจะเข้ามาทำแผลให้ใหม่ เช็ดตัวก่อนเนอะ” ผมนั่งบนเตียงด้านหนึ่งก่อนใช้ผ้าขนหนูบิดหมาดเช็ดไปตามใบหน้าคม ไล่มาที่บ่ากว้าง ช่วงลำตัว แขนและขาข้างที่ไม่มีแผล ซึ่งผมจะระวังมากเมื่อเช็ดเข้าไปใกล้บริเวณแผล
เขาไม่ได้ใส่เสื้อเพื่อไม่ให้ผ้าแตะโดนแผลส่วนกางเกงก็ถลกขึ้นมากองอยู่บนขาอ่อน ทำให้ผมช่วยทำความสะอาดร่างกายเขาได้ง่ายขึ้น แต่มันยากนิดหน่อยตรงที่ผมไม่กล้ามองเขาตรงๆนี่แหละ มันรู้สึกร้อนวูบๆแปลกๆ
เมื่อผมเช็ดตัวให้เขาเสร็จห้านาทีต่อมานางพยาบาลสองคนก็เข้ามาทำแผลให้ใหม่ ผมจึงลงไปเซเว่นด้านล่างเพื่อซื้อนมและน้ำผลไม้ ติดขนมปังสอดไส้มาด้วยสามสี่ห่อ เผื่อหิว
กลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง ก็ไม่มีใครอยู่ในห้องแล้วนอกจากหมีป่วยที่ซีกขวาของร่างกายมีผ้าก๊อซสีขาวอันใหม่แปะไว้ทั้งแถบ
เขาหลับอยู่...
ผมยกเก้าอี้อย่างระวังไม่ให้เกิดเสียง นั่งลงข้างเตียงพลางจ้องมองใบหน้าคมดุ มือวางแนบลงบนศีรษะใช้นิ้วโป้งเกลี่ยหน้าผากเขาอย่างอ่อนโยน
ไม่เป็นไร...มันไม่สำคัญแล้วว่าเขาจะรักผมมั้ย ผมรักเขาข้างเดียวก็ได้ ถึงจะเจ็บบ้างแต่มันเทียบไม่ได้เลยเมื่อไม่มีเขาอยู่
ผมจะไม่สร้างเกราะให้ตัวเองโดยการผลักไสเขาให้ไปเจอโลกอันโหดร้ายเพียงลำพังอีกแล้ว
เส้นมากไปเริ่มอืดท้อง ตอนหน้าคงต้องหาผลไม้เบาท้องทานสักหน่อยเนอะ :mew1:
สงสารนายหมาตูบ ชีวิตยิ่งกว่าดาวพระศุกร์ :z3:
ขอบคุณ คุณ hembetaro เจ้าเดิมเจ้าเก่าที่ช่วยแก้คำผิดให้ค่ะ :pig4:
สุดท้ายนี้ขอบคุณทุกกำลังใจค่า อ่านทุกเม้นเลยน้าาา :pig4: :L2:
-
ตี๋ใหญ่เป็นใครกันแน่....ไอตัวจริงใสๆแบ๊วๆไม่น่าเชื่อเพราะชื่อเรื่องก็ฟ้องอยู่ ชิชิ
-
เห้อ ซวยจริงๆ เลยตี๋ใหญ่
แต่แบบนี้ก็ดี จะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีก
-
ท้องอืดจะตายอยู้่แล้วคนเขียนจ๋า เรื่องใหญ่มาจากไหนเป็นใครอะไรยังไง จะได้รู้ไหมอ่ะ ตอนหน้าขอผลไม้หนีกๆแล้วเอาพวกเปรี้ยวอมหวายนะ ถ้าจะให้ดี เปลี่ยนจากเรื่องสั้นเป็นเรื่องยาวเถอะ เชื่อเราเถอะ :hao7: แล้วชีวิตจะมีสุข :กอด1: ชอบเรื่องนี้จัง รักคนเขียนด้วยทร่ได้แต่งเรื่องเเบนี้ให้ได้อ่าน :katai4: รีบๆมาต่อนะค่า~~~
-
ตัดใจไม่ลง และคงไม่ทำ..... ไม่แคร์ว่าใครจะยอมรักไหม... ถ้าเธอไม่ไป ฉันก็ไม่ไป หัวใจวางอยู่ที่เธอ.... คือแบบ เพลงนี้มากอ่ะ อิอิ
-
เจ็บตัวแต่กลับมาดีกันเหมือนน่าจะคุ้มนะ อย่างน้อยช่วงเวลาที่ดูแลกันอาจจะเข้าใจกันมากขึ้น :hao6:
-
สงสารตี๋ใหญ่จัง ถ้าไม่ได้เล็กนี่แย่เลย
-
ดีใจที่ทั้งสองคนได้เจอกันอีกครั้ง T^T
แต่ก็ยังคงหน่วงกับความรู้สึกของคนทั้งคู่อยู่ดี
รักไม่ได้ไม่ใช่ไม่รัก อารมณ์พี่ตี๋ใหญ่เค้าเลย
คนเล็กน่าสงสาร อยู่ใกล้กับคนที่ตัวเองรักแบบนี้คงทรมานน่าดู
สู้ๆ ค่าาาาาาา
-
โดนตลอดเจ็บแล้วเจ็บอีกสงสารใหญ่จริงๆๆ
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบ
-
ชีวิตตี๋ใหญ่รันทดจัง อยากรู้ว่าเขาเป็นใครนะ เขามาจากไหน (ร้องเป็นเพลงรายการชิงร้อยชิงล้าน)
-
ยังแอบเคืองใหญ่เรื่องมีอะไรกับผู้หญิงคนนั้น พูดออกมาได้หน้าตาเฉย ชิชิ
รักไม่ได้ไม่ใช่ไม่รัก ดราม่าอีกแล้ว
-
ดีใจที่ได้เจอกัน คุยกันอีก :hao7:
ตี๋ใหญ่น่าสงสารอ่ะ :katai1:
ตอนนี้ยิ่งทำให้อยากรู้ว่าใหญ่เป็นใครเข้าไปอีก
เป็นคนใหญ่คนโตจะไม่มีคนตามหาเชียวรึ? :hao4:
เล็กแอบเศร้านะ สงสารเล็กเหมือนกัน แต่เรื่องคุณพชรควรเคลียร์ๆนะ อย่าให้ความหวังเขาอีกเลย ถ้ารักไม่ได้แล้วจริงๆ
ปอนด์นี่ก็....ห่วงเพื่อนดีอยู่หรอก แต่ของแบบนี้มันต้องดูนานๆ อย่าเพิ่งตัดสินใหญ่เพราะไม่รู้ที่มาเลย
สุดท้ายนี้ขอขอบคุณ mod-cup ค่ะ สนุกจริงๆ :จุ๊บๆ:
[/i]
-
ดีใจที่เจอกันอีก
หวังว่าจะกลับมาอยู่ด้วยกัน
ถึงจะแอบหน่วงนิด ตรงที่บอกว่ารักไม่ได้
เล็กก็ยอมรับได้แล้วกับการรักข้างเดียว
แต่การที่ใหญ่อยู่ใกล้เล็กก็มีความสุขกว่าจริง
มาม่าชามนี้ก็จะหมดแล้ว
เราล่ะกลัวในอนาคตเรื่องจะพลิกเป็น เล็กเจอเรื่องร้ายแรงแล้วใหญ่ก็พึ่งมารู้ตัวตอนสายไป
คงไม่มียังงั้นหรอกเนอะ
-
ตี๋ใหญ่ทำไมรีบตัดคุณเล็กเร็วนักหล่ะ แล้วหมาน้อยไปไหนเนี่ยใครจะเอาข้าวให้กินหล่ะ
-
:hao5: :hao5:
เรื่องมันเศร้า TT
-
อ่าาาาา เศร้าจัง
-
:sad4: :sad4: :sad4:
สงสารคุณเล็กอ่ะรักข้างเดียวอ่าาาาาาา
ใหญ่นายใจแข็งไปแล้ววว
:hao5: :hao5: :hao5:
-
พูดได้คำเดียว "หน่วง" :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เนื้อเรื่องกำละงเข้มข้นเลยแหม่ :katai1:
-
ถ้าเปนผลไม้นี่ก้ขอที่มีรสหวานหน่อยนะคะ ช่วยมาดับความเผ็ดและอืดของมาม่าที
-
ได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกแล้ว คนอ่านดีใจจัง
ใหญ่ไม่มีใคร แต่ก็ไม่กล้ารักใคร เจียมตัวมาก
คุณเล็กก็กลัวเขาไม่รัก คู่นี้จะได้กันมะ ลุ้น
-
:katai2-1: ตี๋เล็กล่ะ
-
ตอนนี้เศร้าจัง สงสารใหญ่ อยากจะ :z6: :z6: เถ้าแก่จริงๆ
สนุกมากค่ะเรื่องนี้ เนื้อเรื่องแปลกดีเราชอบ
รอตอนต่ไปค่ะ
-
โอ้ยยยยยยนึกว่าสมองกระทบกระเทือน ความจำกลับมาไรงี้
บวู์
แต่ก้ดีแล้วจาได้กลับมาอยุ่ด้วยกันเหมือนเดิม
-
หายไวไวนะที่รัก
-
ดีใจที่ได้กลับมาอยู่ด้วยกันแล้ว อย่าลืมตี๋น้อยน้า ไปรับมาเร็วๆ
-
อย่าบอกนะว่าตี๋ใหญ่มีภรรยาแล้วอะ
-
:sad4: ดีกันได้แล้ว ใหญ่น่าสงสาร :mew2:
-
อิ่มมาม่าแล้ว ตอนหน้าขอของกินเล่นกรุบกริบนะคะ
ทำไมใหญ่รักใครไม่ได้ สงสารเล็กที่สุด
-
แล้วตี๋น้อยไปอยู่ที่หนายยยย...เป็นห่วงจุง :hao5:
ปล. อันนี้เห็นบ่อยเลย หรอ ต้องเป็น เหรอ หรือเปล่าคับ ส่วนตึกศัลกรรม ต้องเป๋็น ตึกศัลยกรรม อีกคำคือ ผ้าก็อต ต้องเป็น ผ้าก๊อซ นะคับ :hao3:
-
:katai1: ทำไมรู้สึกไม่ชอบใจกับนายตี๋ใหญ่แบบนี้นะ :serius2:
-
เป็นแบบนี้ก็ดีได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีก
-
โถ คุณคนเล็ก
คิดถึงน้องหมาอะ อิอิ
-
สงสารเล็กก ทำไมรักไม่ได้ล่ะ อยากรู้อดีตของใหญ่จริงๆให้ตายสิ
-
สงสารตี๋น้อย
เอ็งอดอาหารหลายวันแน่ :hao5:
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
ไล่ย้อนกลับไปกินมาม่ามาทุกตอนล่ะ
แบบว่าอืดมาก จุก หน่วง เศร้า
สงสารคนเล็ก สงสารใหญ่ สงสารตี๋น้อยด้วยยย งื้อ :mew4:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
สงสารทั้งคู่เลย
ขอให้ดีขึ้นเรื่อยๆๆ เปิดใจไวๆๆน่ะใหญ่
งานนี้ตัวเล็กหิวแน่ๆๆ
-
ดีใจมากมายกลับมาอยู่ด้วยกันแล้ว
เราว่าใหญ่ก็ชอบเล็กแหละ
อยู่กันนานๆ นะ
-
ตี๋ใหญ่เจ็บที่กายอีกไม่นานก็คงหาย แล้วเล็กล่ะเจ็บที่ใจต้องใช้เวลาอีกเท่าไรความเจ็บนี้จึงจะลดลงแล้วเลือนหายไป
-
o13 o13 o13 o13 :pig4: :pig4:
-
ทำไมๆๆๆๆๆ
จากอึมครึมกลายเป็นอึดอัด
เพราะเส้นมาม่ามันอืดอยู่ในท้อง 555555
-
ไม่อยากให้เล็กเสียใจเลยย
-
กลับมาดีกันแล้วววววว
ดีใจจัง
เข้าใจอารมณ์ตี่ใหญ่นะ
ยังไม่รู้อะไรสักอย่าง
จะพาคนเล็กมาลำบากได้ไง
-
อ่านไปกี่ทีกี่ทีก็รู้สึกว่าปอนด์ยุ่งไปเปล่าว่ะ เข้าใจว่าห่วงเพื่อนแต่นี่มันเข้ามายุ่งกับชีวิตชาวบ้านเยอะเกิ๊น
-
ตอนนี้ต้องการของหวานอย่างมากกกกก
-
ชั้นว่าตี๋ใหญ่แม่งต้องเป็นมาเฟีย
โดนตีหัวจับดักถ่วงน้ำแน่เลย :z10:
แต่บังเอิญอึด ไม่ตาย ความจำเสื่อม
มาเจอคุณเล็กผู้แสนดี
นี่คุณเล็กจะได้เป็นมียมาเฟียเหรอเนี่ย :katai3:
คิดไปโน่นละ.....
เอาแค่ตอนนี้ก่อน
คุณเล็กแสนดีมารับแล้ว ตี๋ใหญ่เป็นเด็ก(โข่ง)ที่ดีล่ะ
อย่าไปเจ๊าะแจ๊ะกับสาวอื่นอีก ไม่งั้นจะสนับสนุนให้คุณเล็ก
ตัดก่อนปล่อยละคราวนี้ กร๊ากกกกกกกกกก o18
ตัดผมนะคะ อย่าคิดมากกกกก
ขอบคุณมากนะคะสำหรับนิยายหนุกๆ
รอตอนต่อไปเน้อ
-
ใหญ่ต้องมีเบื้องหลังที่ไม่ธรรมดา
-
เย้! ตอน10 >///< ตึกตั๊กๆ อยากอ่านตอนต่อเร็วๆเลย
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
เห็นแก่ตัวกันหน่อยเหอะ :serius2:
-
ดีนะที่ตี๋ใหญ่ไม่เป็นอะไรมาก
ว่าแต่ตี๋ใหญ่เป็นใครถึงจะรักคนอื่นไม่ได้ อยู่ในวงการมืดหรือเปล่า
อย่างนี้ต้องตามลุ้น!
-
ช่วงเวลาแห่งการซาบซึ้งกำลังมา :กอด1:
-
รอตอนต่อไปนะคะ
:ling1: :ling1: :ling1:
-
อ๊าาาาา สงสารคุณเล็กกกกกกก :ling1:
เฮ้ยยยยยย หรือว่า................. หมีใหญ่ มี........ เมียแล้ว 5555
แหม แบบก่อนที่จะความจำเสื่อมเคยมีเมียเป็นตัวเป็นตนอยู่ พอความจำเสื่อมก็ยังคงซื่อสัตย์กับเมีย อ๊ากกกก
มีเมียเป็นผู้หญิงไม่เป็นไร แต่ห้าม! เป็นผู้ชาย ฮึกๆ ชีวิตใหญ่ช่างรันทด เล่าไปก็อ๊ายอาย :mew4:
-
คนเล็กใจใหญ่มาก
-
ใหญ่นายรักได้ แต่นายก็ต้องปกป้องคนที่นายรักให้ได้ด้วย
คุณคนเล็กคงให้ใหญ่กลับไปอยู่ด้วยกันอีกครั้งแล้วสินะ
-
อย่างน้อยคนเล็กก็ได้ตี๋ใหญ่กลับมา
-
ทำไมรักไม่ได้ล่ะใหญ่ หรือว่าหนีรักมา หรือใจสั่งว่ารักใครอื่นอีกไม่ได้ นอกจาก...
-
คนเราย่อมมีความเห็นแก่ตัวอยู่เต็มอก รู้ทั้งรู้ว่าเค้าไม่รัก แต่ก็ยังอยากดึงเอาไว้ใกล้ๆ เฮ้อออ
ไอ้เถ้าแก่แมร่งก็ หงุดหงิดวะ
-
ทำไมถึงรักไม่ได้ มีความหลังฝังใจมากมายเลยเหรอ
-
หวังว่าจะหมดช่วงมาม่าแล้วนะ :katai5:
-
ตี๋ใหญ่เธอเป็นใครกันแน่
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
สัมผัสได้ว่าสองคนนี้จะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง คิคิ
บางทีคนที่ด้อยกว่าก็เจียมตัวจนคนเหนือกว่าถึงกับเป๋ไปไม่ถูกเลย
ตี๋ใหญ่ไม่ใช่ไม่รักแต่รักไม่ได้ อู้ววว เรื่องแบบนี้มันหาทางออกยากเนอะ
บางทีถ้าตี๋ใหญ่ได้อดีตกลับมาและถ้าตอนนั้นยังมีตัวเล็กอยู่ในใจเรื่องมันคงง่ายและเคลียร์ไปทันที
สังหรณ์ใจว่าเรื่องมันคงไม่สวย เพราะถ้าสวยก็ไม่มีประเด็นให้เล่นต่อ ฮ่าๆๆๆ
-
ตี๋ใหญ่นี่ ทั้งน่าตบและน่าสงสารไปพร้อมกัน
เฮ้อ สงสารคุณเล็ก :เฮ้อ:
แต่ตี๋เล็กเนี่ยสิน่าเศร้าสุด ไม่มีบทเลย :laugh:
-
:ruready เเล้วตี๋น้อยอยู่ที่ไหน กับใคร มีใครให้ข้าวกินไหม ตี๋ใหญทิ้งตี๋น้อยไว้ที่ไหน บอกมานะ....คุณคนเล็กจะไปตามกลับมาให้ :hao3:
-
สงสารทั้งงตี๋ใหญ่และเล็กเลย
แต่ก็ดีใจที่ทั้งคู่ได้เจอกันอีก ถึงแม้จะเจอในสภาพนี้ก็ตาม
-
อย่างน้อยก็กลับมาเจอกันแล้ว ขอให้มีเรื่องดีๆ เข้ามาบ้างนะ
-
รักไม่ได้ แปลว่าก่อนความจำเสื่อมต้องมีอะไรสินะ
-
:mew2: :mew2:
-
มาตามอ่านรวดเดียวเลยสงสารทั้งคู่มากเลยทั้งที่ใจตรงกันแล้วแต่ยังไม่เข้าใจกันแบบเนี่ยย :hao5:
ใหญ่ก็น่าสงสารอะ ซวยตลอดเลยอะ
-
สงสารเล็ก
-
สุดท้าย คนเล็กก็ใจอ่อนนนน
-
T^T คุณเล็กเป็นคนพิเศษ คนสำคัญนะใหญ่ ถ้าความจำลับมา อย่าทิ้งเค้าไว้เหมือนที่เค้าไม่ทิ้งนายนะ
-
เป็นกำลังใจให้คนเล็กนะ สู้ๆ
เป็นกำลังใจให้คุณนักเขียนสู้ๆเหมือนกันค่ะ
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
อย่างน้อยก็ได้กลับมาอยู่ด้วยกัน พูดคุยกัน ยิ้มให้กัน
แต่ใหญ่เนี่ยเพลย์บอยมาก่อนปะเนี่ย
เซ็กก็เหมือนกินข้าว จะใช่เรอะ
-
หยุดรักไม่ได้ ตัดใจไม่ลงเปนแบบนี้สินะ :hao6:
เหมือนอดีต ตี๋ใหญ่จะเปนเพลย์บอยมาก่อนแหะ ทำใจหน่อยนะคุณเล็ก o13
-
ทำไมถึงรักไม่ได้ ตี๋ใหญ่เป็นมาเฟียเหรอ หรือยังไง :a5:
ดีใจจจ กลับมาเจอกันสักที o13
-
สัญญาแล้วนะว่าตอนหน้าจะเอาผลไม้มาให้แทนมาม่า
เพราะถ้ามากกว่านี้คงทนรับไม่ไหวแล้ว :sad4:
-
เร่ร่อน11
แอ๊ดดดด
ผมเปิดประตูเข้าไปสิ่งแรกที่เจอคือคนตัวใหญ่คับเตียงนั่งหลังพิงหมอนมองมาทางนี้พอดี เหมือนกับว่าเขาจ้องมองอยู่ก่อนแล้ว ผมประสานสายตาส่งยิ้มให้ก่อนเดินเข้าไปหา
วันนี้ใหญ่จะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วหลังจากสองวันที่ผ่านมาอยู่ในความดูแลของหมออย่างใกล้ชิดจนวางใจเรื่องแผลจะไม่ติดเชื้อ แต่ช่วงนี้ยังต้องระวังไม่ให้แผลถูกน้ำและห้ามเคลื่อนไหวมากจนกว่าเหล็กที่ดามกระดูกสะโพกจะเข้าที่ เมื่อครู่ผมเพิ่งไปรับยาและจัดการเรื่องค่ารักษาพยาบาลมา
“จะได้กลับบ้านแล้ว ดีใจมั้ย” ใหญ่พยักหน้า “งั้นเปลี่ยนเสื้อผ้ากันเนอะ”
ผมผละตัวไปหยิบกางเกงเลสีน้ำตาลมาผลัดเปลี่ยนให้แทนชุดของโรงพยาบาล กางเกงของเขาที่มีทั้งหมดเป็นกางเกงยางยืดกับสามส่วนติดกระดุมซึ่งจะกดทับทำให้เจ็บแผล ผมจึงไปหาซื้อกางเกงเลเพื่อตอนใส่จะได้ผูกเอวไว้หลวมๆเท่านั้น
ส่วนเสื้อใส่ไม่ได้อยู่แล้ว ต้องถอดโชว์แผงอกล่ำๆกับผ้าก๊อซสีขาวที่ปิดพันบาดแผลทั้งซีกขวาของร่างกาย
“เดี๋ยวผมเปลี่ยนเอง”
“นายทำเองไม่ได้หรอก อย่าเกรงใจผิดเวลา” ผมเค้นเสียงดุ ขยับตัวยังไม่ค่อยจะได้ โอเค อาจจะพอลุกขึ้นยืนได้แต่นั่นก็ต้องมีคนคอยประคอง แล้วจะมาเปลี่ยนกางเกงเองได้ยังไง ถ้าจะนั่งเปลี่ยนยิ่งแล้วใหญ่โน้มตัวลงมาได้ที่ไหนกัน
สรุปหน้าที่เปลี่ยนผ้าต้องผมเท่านั้น
“หรือจะให้นางพยาบาลมาเปลี่ยนให้ล่ะ” ใหญ่รีบส่ายหน้าหวือทันที แน่ล่ะ เขามีประเด็นกับนางพยาบาลอยู่ ทำแผลทีอย่างกับขัดกระดาษทรายลงบนพื้นไม้ เธอคงลืมว่านี่คือเนื้อหนังมนุษย์ไม่ใช่เนื้อไม้ที่ไว้ขูดหาเลข
ใหญ่ขยาดจนแขยงเลยล่ะ
“งั้นอยู่เฉยๆ ฉันจะทำอย่างเบามือที่สุด โอเค๊”
ผมหยิบผ้าห่มมากางออกก่อนปิดคลุมเข้าส่วนกลางลำตัวแล้วสอดมือเข้าไปใต้ผ้าห่ม ค่อยๆดึงกางเกงสีฟ้าประทับตราโรงพยาบาลออกมาอย่างระวังไม่ให้เนื้อครูดกับบาดแผล ใหญ่ช่วยยกสะโพกเท่าที่ร่างกายเขาจะเอื้ออำนวยจนสุดท้ายก็ถอดออกมาได้ เฮ้อ
ผมถอยตัวออกมานิดหน่อยเพื่อหันไปหยิบกางเกงเลที่พาดไว้บนพนักเก้าอี้ จังหวะที่หันกลับมาเพื่อช่วยสวมกางเกงตัวใหม่ให้แก้มสองข้างก็ร้อนซู่อย่างห้ามไม่ได้ รูปร่างสมส่วนกำยำเปลือยเปล่าของคนตัวโตเหยียดยาวบนเตียง มีผ้าห่มสีขาวผืนบางปิดพาดตัดกับกล้ามเนื้อสีแทน มุมผ้าตกลู่เผยเห็นแผลผ่าตัดบริเวณสะโพกส่วนเดียวของร่างกายด้านขวาที่ไม่พันผ้าก๊อซ อึก ผมรู้สึกตาลายหายใจไม่ทั่วท้อง ให้ตายสิ!!
“คุณเล็ก...”
“เอ่อ...อ้อ ฉันแค่กำลังคิดว่าจะใส่กางเกงนายยังไงไม่ให้ถูกแผลน่ะ ไม่ได้คิดเป็นอื่นนะ”
ใหญ่ยิ้ม ยิ้มที่อ่านได้ว่าเขายังไม่ได้ว่าอะไรเลย ยิ้มบางๆที่ทำให้ผมอาย
แกมันร้อนตัวเกินไปมั้ยคนเล็กกกกกก ใหญ่เลยรู้หมดว่าแกมันหื่นกามแค่ไหน ฮือ
แล้วผมจะทำอะไรได้ อย่างดีที่สุดก็ก้มหน้างุดซ่อนใบหน้าแดงซ่าน หลบตาด้วยการหันไปม้วนขากางเกงเลแต่ละข้างให้สั้นเป็นม้วนกลมๆแล้วค่อยๆสวมเข้าไปในเรียวขายาวทีละข้าง ขยับให้ขอบกางเกงเกี่ยวสะโพก ก่อนตลบผ้าห่มออกวาดแขนคร่อมเอวหนาเพื่อหยิบหางเชือกทั้งสองข้างมาผูกกันไว้อย่างหลวมๆ
“เจ็บแผลมั้ย”
เขาส่ายหน้า “พอดีแล้ว”
“งั้นฉันไปเก็บของก่อนนะ เดี๋ยวบุรุษพยาบาลเอาวีลแชร์มารับเราจะได้กลับบ้านกัน” ผมเดินเข้าไปเก็บของใช้ส่วนตัวในห้องน้ำใส่กระเป๋าเป้ เอาผ้าขนหนูชุบน้ำเช็ดหน้าเช็ดตาให้พอสดชื่น จะได้ลืมหูลืมตาหลุดจะความหมกมุ่นลามกสักที ซ้ำสองวันมานี้ยังนอนไม่ค่อยหลับมักสะดุ้งตัวตื่นตลอดด้วยกังวลว่าใหญ่จะเจ็บแผลหรือเปล่า หิวน้ำมั้ย ปวดท้องหนักท้องเบาหรือไม่
ซึ่งส่วนมากมักเป็นผมที่ระแวงไปเอง เพราะช่วงกลางวันใหญ่จะฉี่แค่สองครั้งคือเช้าและเย็น ส่วนกลางคืนใหญ่จะเอากระบอกฉี่(พลาสติกแบบมีฝาปิด)ไว้บนเตียงข้างตัวเมื่อปวดเขาจะจัดการเอง ให้ผมนำไปเททิ้งในชักโครกตอนเช้าตรู่เท่านั้น เรื่องปวดหนักเขาไม่ถ่ายมาสองวันแล้ว ผมข่มความอายถามเนื่องจากกลัวเขาจะอั้นไว้จนไม่สบายท้องเพราะเกรงใจผม แต่ไม่...ใหญ่บอกเขาไม่ปวดถ่ายหนักเลย ผมอย่าได้คิดมาก
ส่วนเรื่องน้ำดื่มเขาพอเอื้อมหยิบถึง แต่ผมไม่ค่อยให้เขาหยิบเองอย่างกลัวว่าแผลผ่าตัดจะเปิด
สรุปผมนี่แหละที่จิตตกไปเสียทุกเรื่อง
ขณะที่ผมออกมาจากห้องน้ำบุรุษพยาบาลก็เข็นวีลแชร์เข้ามาพอดี เราช่วยกันถ่ายโอนคนเจ็บนั่งบนรถ ก่อนที่ผมจะเป็นคนถือสัมภาระและให้เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลทำหน้าที่เข็นนายหมาป่วยไปที่โรงจอดรถด้านหลัง
เมื่อนายหมาตูบขึ้นไปนั่งหน้าแป้นในรถด้วยฝีมือของบุรุษพยาบาลใจงามคนเดิม ผมก็จัดการนำสัมภาระทั้งหมดไว้ที่เบาะหลังก่อนเข้าประจำที่นั่งคนขับ เมื่อสตาร์ทรถก่อนขับเคลื่อนนายตี๋ใหญ่ก็พูดคำที่ทำให้มือข้างสับเปลี่ยนเกียร์สะดุดอย่างเสียจังหวะ
“คุณช่วยไปส่งผมที่ห้องเช่าได้มั้ยครับ”
“ห้องเช่า??” ผมผ่อนเท้าที่เหยียบคันเร่งออกเพื่อไม่ให้รถเคลื่อนไปข้างหน้า
“แยกจากคุณมา ผมก็ไปเช่าห้องอยู่”
“อ้อ อ๋อ ได้สิ” ผมหันกลับไปสนใจภาพตรงหน้าพร้อมกับเท้าแตะคันเร่ง กลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอเมื่อรับรู้ความจริงที่ว่า ‘บ้าน’ ของผมกับ ‘บ้าน’ ของเขาไม่ใช่ที่เดียวกัน
ไม่มี ‘บ้าน’ ของเราแล้ว
ผมว่าสถานที่ที่ใหญ่อาศัยอยู่ไม่ควรเรียกว่า ‘บ้าน’ สักนิด
มันเป็นสิ่งก่อสร้างจากปูนซีเมนต์รูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าหน้าแคบยาวลึก ความกว้างของห้องเพียงกางแขนสองข้างขนานลำตัว ประตูบานไม้ผุที่เมื่อต้องการเข้าไปภายในห้องต้องหันข้างลำตัวเพราะขนาดที่กว้างเพียงครึ่งของประตูปกติ เมื่อแทรกตัวเข้าไปในห้องได้แทบไม่ต้องก้าวขาไปไหน ถ้าใครเคยเต้นลีลาศจังหวะบีกิน ก้าวขา หนึ่ง สอง สาม พัก เพียงแค่นั้นก็สามารถเดินได้ทั่วบริเวณห้องนี้แล้ว
สิ่งอัศจรรย์ใจที่ทำให้ห้องนี้สามารถยัดหนึ่งคนกับหนึ่งสุนัขได้คงเป็นห้องที่โล่งไม่มีข้าวของเฟอร์นิเจอร์สักชิ้นเบียดเบียนพื้นที่ใช้สอย มีเพียงผ้าหนึ่งกอง(นับแล้วมีเสื้อกับกางเกงอย่างละตัว) กับขวดน้ำโพลาริสตัดครึ่งที่มีน้ำแกงเขียวหวานขึ้นฟองบูดอยู่และกระดาษหนังสือพิมพ์ที่แผ่นหนึ่งรองรับข้าวสวย อีกแผ่นรองรับอาหารเม็ดสุนัข
โดยที่ทุกอย่างวางอยู่บนเสื่อน้ำมันสีน้ำตาลคร่ำครึ
ภายในห้องไม่มีห้องน้ำ หน้าต่างสักบาน หรือแม้แต่ช่องระบายลม มีเพียงหลอดไฟห้อยโตงเตงกลางห้องหนึ่งดวงเท่านั้น
เหมือนมันถูกสร้างขึ้นมาเพื่อเก็บของ ไม่ใช่เพื่อพักอาศัย
น้ำตาผมรื้นขึ้น ผมไม่รู้เลยว่าความเห็นแก่ตัวความกลัวของตัวเองจะทำร้ายเขาได้ขนาดนี้ มันไม่ต่างจากตรอกมืดๆนั่นเลยสักนิด
ทุกคืนเขาก็คงทิ้งตัวนอนตรงนี้ ตรงที่ผมยืนอยู่...
เมื่อสามวันก่อนผมไปรับตี๋น้อยที่ร้านอาแปะเพราะว่าใหญ่เอาไปทำงานด้วย โดยเป็นเพื่อนเล่นชั่วคราวของหลานอาแปะ ตอนแรกผมก็สงสัยว่าทำไมไม่เอาไว้ในห้องเหมือนตอนที่เราอยู่ด้วยกัน...ตอนนี้ผมรู้แล้ว...ถ้าเอาไว้ในห้องอับๆห้องนี้ในตอนกลางวันด้วยสภาพอากาศที่ร้อนจัดมันคงไม่รอด...
“ฉันไม่มีทางให้นายพักที่นี่!” ผมออกมาบอกคนตัวโตที่นั่งรออยู่บนรถ โดยผมจะเอาของไปเก็บในห้องแล้วจะมาช่วยประคองเขาเข้าไปทีหลัง ซึ่งมันเป็นสิ่งที่ผมคิดไว้ก่อนเห็นสภาพห้อง
แต่ตอนนี้ผมเปลี่ยนใจแล้ว!
แม้สามสัปดาห์ก่อนอากาศจะหนาวจับขั้วหัวใจ แต่ ณ ตอนนี้มันร้อนมากถึง 38 องศาเซลเซียส!! แล้วดูท่าจะสูงขึ้นเรื่อยๆ ถ้าเขาอยู่ในรูนี่มีหวังเขาต้องร้อนจนเหงื่อโทรมกายเป็นผลให้แผลอับชื้นสุดท้ายมันก็จะเน่าและติดเชื้อในที่สุด
ใหญ่ประคองตัวเองลุกขึ้นกยืนพิงร่างเข้ากับประตูรถ
“ที่นี่บ้านผม”
“มันไม่สมควรถูกเรียกว่าบ้านด้วยซ้ำ”
“ไม่ว่าคุณจะเรียกยังไงมันก็คือบ้านของผม ที่ซุกหัวนอนที่สุดท้ายที่เหลืออยู่...”
อึก ผมกระตุก เผลอกัดปากตัวเองจนได้กลิ่นคาวเลือด
“ขอโทษ...” ผมไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากคำนี้เลยจริงๆ
“คุณไม่ผิด ขอร้อง อย่าร้องไห้...จะช้าหรือเร็วผมก็ต้องออกมาอยู่ดี”
“กลับไปอยู่ด้วยกันได้มั้ย...” ผมขอเสียงแผ่ว
กึก
ใหญ่ชะงัก มองเข้ามาในแววตาผมอย่างค้นหา ชั่วอึดใจ เสียงทุ้มก็พูดขึ้น
“คุณไม่ต้องห่วง ถึงผมเจ็บ...”
“ไม่ใช่...” ผมแทรก
“...”
“อาจจะ...นายเจ็บก็ส่วนหนึ่ง...ฉันอยากดูแล....ให้นายอยู่ในสายตาว่าไม่เป็นไร...” ผมสบตาเขาอย่างอ้อนวอน “แต่จริงๆแล้ว ฉันรู้สึกผิด เพราะความเห็นแก่ตัวของฉัน...ฉันกลัวตัวเองต้องเจ็บ...น้อยใจที่นายไปมีอะไรกับผู้หญิงพวกนั้น...กลัวว่านายจะรังเกียจความรู้สึกล้ำเส้นของฉัน...รังเกียจที่ฉันรักนาย...”
ม่านตาเขาเบิกโพลงขึ้นเมื่อผมพูดคำว่า ‘รัก’ ออกไป แต่ก็ไม่สามารถหยุดคำพูดพรั่งพรูของผมได้ เปรียบเหมือนรถพ่วงที่บรรทุกข้าวสารมาเต็มคันรถ เมื่อยกกระบะด้านหน้าขึ้นสูงเพื่อเทข้าวลงมามันก็ร่วงพรูออกมาจนหมดสิ้น
“ฉันจึงชิงผลักไสนาย...เพราะทุกครั้งที่อยู่ใกล้ความรู้สึกมากมายมันตีขึ้นมาแน่นในอกจนอึดอัด ปะทุแน่นรัดจนฉันหายใจไม่สะดวก...เลยคิดว่าห่างจากนายคงเป็นทางที่ดีที่สุด” พูดมาถึงตรงนี้ทำนบน้ำตาที่เหือดแห้งไปนานก็ก่อตัวขึ้นอีกครั้ง “แต่ไม่ใช่เลย...ไม่เลย...การไม่มีนายอยู่ข้างๆมันทำให้ฉันเจ็บปวดกว่าเดิมเป็นร้อยเท่าพันเท่า”
ผมประชิดเข้าที่ร่างหนาก่อนเอนศีรษะซบลงบนแผงอกด้านซ้ายของเขา
“...ตอนมีนายถึงจะเจ็บแต่ก็อบอุ่น ไม่เหมือนตอนนี้...มันทั้งเจ็บปวด ทรมาน อ้างว้างเหลือเกิน...”
หลังประโยคนั้นจบลงความเงียบก็เข้าปกคลุม ส่วนผม...คนระบายทุกอย่างที่ใจคิดไปจนหมดได้แต่นิ่งเงียบด้วยความละอายที่ฉายชัดขึ้น หลังจากปากปิดสนิทสติก็ฟื้นคืน นี่ผมกำลังทำอะไร...ทำไมจากการร้องขอให้อยู่ด้วยกัน...กลายเป็นการสารภาพรักไปเสียนี่
ผมผละตัวเองออกห่าง พยายามจะหาคำมาอธิบายให้ดีขึ้นแต่เหมือนทุกอย่างจะน้ำท่วมปากไปหมด ใหญ่คงเห็นใจกับอาการประหม่าของผมจึงยกมือข้างซ้ายขยี้ศีรษะผมเบาๆด้วยใบหน้าเรียบนิ่งที่ถึงไม่มีรอยยิ้มก็ทำให้ผมสงบลงได้ ก่อนที่เขาจะกระเผลกตัวถอยห่างจากรถเพื่อเปิดประตูและสอดร่างเข้าไปนั่ง
การกระทำที่สื่อว่าเขายอมกลับไปอยู่ด้วยกันตามคำขอ
เขายอมผมแล้ว...ใจอ่อนกับผมเหมือนทุกครั้ง
ผมยิ้มพลางยกหลังมือป้ายน้ำตาทิ้ง สองขาก้าวเร็วขึ้นรถ ความหนักอึ้งในใจตอนนี้เบาบางลง เอาน่า แค่เขายอมกลับไปด้วยกันก็แปลว่าเขาไม่ได้รังเกียจ แค่นั้นก็ดีมากมายแล้ว
เมื่อถึงคอนโด...ใช่ว่าปัญหาจะจบ
“ผมนอนโซฟาเหมือนเดิมได้”
“ไม่ได้”
“ที่พื้น...”
“ไม่เอา!”
รอบที่แปดที่เราเถียงกันเรื่องที่นอนของเขา ผมจะให้เขานอนบนเตียงในห้องผม แต่ใหญ่ยืนยันจะนอนโซฟาเหมือนเดิมให้ได้ เขามีเหตุผลแค่เกรงใจ แต่ผมมีมากกว่านั้น ดูตัวเขาสิ!! ใหญ่อย่างกับหมีป่าซ้ำยังเจ็บหนักขนาดนี้ ไม่เหมาะอย่างแรงกับการไปนอนตัวลีบบนโซฟา ร่างกายบอบช้ำของเขาต้องการพื้นที่ขนาดห้าฟุตขึ้นไปเท่านั้น!! เขาก็เถียงมาอีกว่างั้นนอนพื้นก็ได้! กระดูกคงลั่นกรอบแกรบแนบพื้นแข็งๆสนุกเลยล่ะงานนี้!
เห็นมั้ย! บนเตียงเหมาะที่สุด!!
“คุณเล็ก ผมไม่อยากไปนอนเบียดให้คุณไม่สบายตัว”
“แล้วใครว่าฉันจะนอนบนเตียงกับนาย ฉันนอนที่พื้นได้!” ไม่ใช่ว่าหวงเนื้อหวงตัวไม่ร่วมเตียงกับผู้ชายหรอกนะครับ เพียงแต่ผมจะไม่เสี่ยงเอาตัวเองที่โคตรนอนนิ่งไปอยู่ร่วมฟูกเดียวกับคนเจ็บเด็ดขาด
“งั้นยิ่งไม่ได้ใหญ่ คุณจะไปนอนบนพื้นแข็งๆได้ยังไง”
“ฉันนอนได้แล้วกันน่า ฉันมีฟูก!”
“ถ้าอย่างนั้นผมจะนอนฟูกเอง”
“แต่นายเป็นคนเจ็บ!!” ผมเริ่มขึ้นเสียง ใหญ่จึงเงียบ เหมือนทุกครั้งเมื่อผมร้อนเขาจะเย็น หยุดมองผมชั่วครู่ ก่อนใช้เสียงอ่อนโยนตอบกลับมา
“คุณกำลังทำให้ผมลำบากใจ...” ท่าทีเหนื่อยหน่ายส่งให้ผมเม้มปากแน่น “...อย่างมาก”
การที่ผมอยากให้เขานอนที่ดีๆทำให้เขาลำบากใจหรอ....ถ้าลำบากใจก็จะอึดอัด...เมื่ออึดอัดก็ไม่อยากอยู่ใกล้งั้นสิ...
ผมยอมเขาก็ได้...
“เดี๋ยวฉันไปเอาฟูกให้ แต่นอนในห้องนะเผื่อนายต้องการความช่วยเหลือจะได้เรียกฉัน...” ก้มหน้ามองปลายเท้าก่อนเอ่ยเสียงหงอย ได้ยินเสียงถอนหายใจหนักยิ่งทำให้ใจเสีย แล้วหัวใจที่แห้งเหี่ยวก็พองโตแถมเต้นระรัวคับอกเมื่อเจ้าของอ้อมกอดอุ่นเข้าประชิดและใช้แขนข้างเดียวโอบร่างผมไว้
“ขอบคุณครับ ปูฟูกเสร็จคุณช่วยผมอาบน้ำได้มั้ย”
เหมือนใหญ่จะช่วยให้ผมรู้สึกดีขึ้นด้วยวิธีการแปลกๆของเขาซึ่งชวนให้ผมใจสั่นยิ่งนัก โดยเรื่องอาบน้ำเป็นแค่วิธีการงอนง้อเท่านั้นเพราะในความเป็นจริงเขายังอาบน้ำไม่ได้ยังคงต้องเช็ดตัวไปอีกสักระยะจนกว่าแผลจะแห้งกว่านี้
ผมจึงไปเปิดตู้ลิ้นชักชั้นล่างเพื่อหยิบที่นอนปิกนิกสามตอนแบบพับได้ (ของแถมมาตอนซื้อคอนโด) ออกมากางข้างเตียงนอน วางหมอนและผ้าห่มลงไป ก่อนช่วยประคองร่างใหญ่ที่นั่งอยู่ปลายเตียงให้ขยับลงมานอนตาม อยากจะให้เขานั่งเล่นดูทีวีด้านนอกก่อนเหมือนกันแต่ไม่อยากให้เขาเคลื่อนไหวมากเลยให้มานอนเลยดีกว่า นอนนิ่งๆเฉยๆจะได้หายไวๆ
จากนั้นผมก็จัดการเช็ดตัวทำความสะอาดร่างกายให้ จับนอนตะแคงพลางเอาหมอนรองหลังเพื่อให้นอนสะดวกขึ้น เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นผมจึงทิ้งตัวนั่งขัดสมาธิลงตรงหน้าเขา
“มีอะไรจะคุยกับผมใช่มั้ย”
“รู้ดี” ห่างกันเป็นเดือนเขาก็ยังรู้ทันผมเหมือนเดิม“ งั้นเข้าเรื่องเลยนะ”
“...” ใหญ่พยักหน้าให้ผมพูด
“ทำไมนายถึงบอกว่ารักใครไม่ได้” ผมเปิดประเด็นทันที คนถูกถามนิ่งอึ้งไปทันทีอย่างไม่คิดว่าจะเจอคำถามตรงจุดแบบนี้
ซึ่งผมก่อนจะ ‘ตัดสินใจถามและทำบางอย่าง’ ก็คิดมาหลายรอบแล้วเหมือนกัน
“ทำไมคุณ...”
“ฉันอยากรู้ ฉันไม่อยากจะรักนายข้างเดียวไปจนตายหรอกนะ” ถึงตอนนี้ผมจะยอมรับสภาพนี้ได้ แต่วันข้างหน้าผมกลัวว่าสักวันหนึ่งจะทนไม่ได้ ถ้ามีใครมากะเทาะกำแพงในใจใหญ่ได้ ผมไม่เชื่อว่าทั้งชีวิตเขาจะไม่รักใคร แล้วทำไมผมถึงไม่ทำให้เขามารักผมล่ะ
“ผมก็ไม่รู้ เหมือนกับข้างในตัวผมมันร้องเตือนเมื่อผมเริ่มรู้สึกดี”
“รู้สึกดีของนายใช่ฉันหรือเปล่า” ผมสวนทันที
“...”
“ตอบสิ”
เขาค่อยๆพยักหน้าเมื่อถูกคาดคั้น ซึ่งทำให้ผมยิ้มออกมา
“แต่ยังไม่รักใช่มั้ย”
เขาพยักหน้าอีกครั้ง “ผมห้ามตัวเองไว้ทัน”
“เพราะเจียมตัว??”
“ส่วนหนึ่ง...”
“งั้นดี!!” ผมเปลี่ยนท่าจากขัดสมาธิเป็นนั่งทับขาทั้งสองข้าง “ฉันขอโอกาส เปิดใจรักฉันได้มั้ย”
คนเจ็บที่นอนอยู่เบิกตาโพลงตกใจมากทำท่าจะลุกขึ้นแต่ผมดันให้นอนลงเหมือนเดิม
“บางอย่างข้างในตัวนาย นายไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันคืออะไร ฉันต่างหากที่นายจับต้องได้ นายเลือกที่จะเชื่อบางอย่างนั่นแล้วทำร้ายฉันแทนอย่างนั้นหรอ” ผมคว้าจับมือใหญ่พลางซบหน้าลงหาความอบอุ่นอย่างร้องขอ
“คุณเล็กอย่าทำแบบนี้” เขาพูดเสียงเข้มลนลานพยายามดึงมือออก ผมขืนไว้พลางร้องถามอย่างอ้อนวอน
“ไม่ได้หรอ...”
“...”
“ใหญ่...”
เขานิ่งไปชั่วอึดใจเหมือนตัดสินใจ
“มีอะไรที่คุณขอแล้วผมให้ไม่ได้บ้าง”
ผมรีบเงยหน้าขึ้นตาเป็นประกาย “จริงนะ!”
“อืม ผมเชื่อคุณ จะไม่ให้บางอย่างมาทำร้ายเรา ผมขอโทษในเรื่องที่ผ่านมาทั้งหมด ผมจะไม่ปิดกั้นตัวเองอีก แต่คงไม่สามารถรักคุณได้ในทันที”
“ค่อยๆรักฉันก็ได้” ไม่ต้องรีบร้อน แค่ขอให้ผมมีหวังก็พอ ผมเชื่อว่าผมจะทำให้ใหญ่รักได้ แม้จะต้องใช้เล่ห์บ้างก็ตาม
“คุณเล็กจะไม่อายคนอื่นใช่มั้ยผมมีแต่ตัว...ไม่คู่ควร...”
“เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอก ของแบบนั้นเราสร้างกันได้”
“ยังไง ผมคงกลับไปทำงานร้านเถ้าแก่ไม่ได้แล้ว” นั่นสิ เขี้ยวขนาดนั้นมีหวังกลับไปทำงานคงไม่เหลือเงิน โดนอ้างหักค่าซ่อมรถหมด
“ฉันคิดไว้แล้วว่าจะให้นายทำอะไร”
เขาดูสนใจขึ้นมาทันที ซึ่งเรื่องนี้ผมคิดมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว เพราะเดาได้ว่าใหญ่หายดีเมื่อไหร่คงไม่ยอมนิ่งเฉยแน่ ผมไม่อยากให้เขากลับไปทำงานภายใต้สภาวะการโดนเอาเปรียบอีก
“นายสนใจจะเป็นพ่อค้ามั้ย”
“หืม คุณหมายถึงขายของหรอ”
“ใช่ คัมภีร์อาหารยอดยุทธ์ของนายไง”
สรุปตอนนี้เปรียบเป็นผลไม้อะไรกันแน่... :z2:
แต่ที่แน่ๆ!! คนเล็กของเราจะรุกแล้วนะคะ ถึงเวลาจะต้องใช้ ‘เล่ห์’ ให้ใหญ่มา ‘รัก’ สักที ตอนที่ 11-15 เราจะงดมาม่ามานั่งจิบชานมเย็นหวานๆกันนะเคอะ หุหุ o13
ส่วนการเอาขวดน้ำโพลาริสมาตัดทำเป็นภาชนะใส่แกง กระดาษหนังสือพิมพ์แทนจานนี่ประสบการณ์จากคนใกล้ตัวเลยค่ะ ไม่ใช่ใครที่ไหนพ่อแม่คนเขียนเองเลย แม่เล่าให้ฟังว่าพ่อกับแม่มีกระเป๋าเสื้อผ้ามาคนละใบ ไม่มีแม้กระทั่งจานชามช้อนหมอนมุ้ง ในห้องเช่ามีเสื่อเก่าๆอยู่ผืนเดียว ซื้อแกงมาหนึ่งถุงต้องแบ่งกินให้ได้สามมื้อ กว่าจะมีให้ลูกกินลูกใช้(ผลาญ)ทุกวันนี้ลำบากกันมามาก เค้ายังชอบแซวแม่บ่อยๆว่า ถึงว่าเมื่อก่อนอด เดี๋ยวนี้กินเอาๆจนอ้วนเป็นหมู วิ่งหลบกะละมังแทบไม่ทันค่า~ (แต่ในใจซาบซึ้งและภูมิใจในตัวท่านทั้งสองคนมาก ^^) :กอด1:
วันหลังจะมาเล่าชีวิตทรหดของคุณนายแม่ให้ฟังอีกค่า บางเรื่องเราฮาก๊ากเลยล่ะ เหมือนแม่จะเล่าให้ฟังแทนนิทานก่อนนอนเลย :laugh: :laugh:
ขอบคุณคุณ hembetaro เจ้าเดิมที่ช่วยแก้คำผิดให้ค่ะ ^^ :pig4: :L2:
สุดท้ายขอบคุณทุกกำลังใจ ทุกบวกทุกเม้นนะค้าบบบบ :pig4: :L1: :L2:
-
:z13: เริ่มมายังหน่วงๆ มาหวานตอนท้าย :เฮ้อ: ขอหวานตลอดไปได้ไหมอะ :ling2:
-
คนเจ้าเล่ห์นี่คือเล็กหรอกหรอ 555
-
คนเล็กรุกแล้ว สู้ ๆ จ้า อยากรู้เร็ว ๆ เหมือนกันว่าแต่ก่อนใหญ่เป็นใครมา คิ ๆ
-
อร๊ายยยยยย >~<
คุณคนเล็กรุกแบบชนิดที่ว่าพี่ตี๋ใหญ่ตั้งตัวไม่ทันเลย
งืออออออ ดีใจ พี่ตี๋ใหญ่เองก็รู้สึกดีกับคนเล็กอยู่แล้วด้วย
แต่ถ้าวันใดวันหนึ่งท่พี่ตี๋ใหญ่จำได้ล่ะ ;_;
อืมมมม อย่าเพิ่งคิดถึงอะไรที่ยังมาไม่ถึงดีกว่าเนอะ
(เพราะรอคนแต่งมาเฉลย)
สู้ๆ ค่าาาาา
-
ดีใจสุดชีวิต กลับมารักกันและ อิอิ :oni2:
ห้ามทำให้ใจหายใจคว่ำหลายตอนเหมือนที่ผ่านมาแล้วนะคับ ไม่งั้นไม่ยอม :mew6:
-
ทำไมยิ่งอ่านคู่นี้ยิ่งละลาย :m1: :m1: น่ารักโครตๆเลย ♥
ชอบคนเล็ก น่าร๊ากกกก พี่(ตี๋)ใหญ่อย่าทำให้น้องคนเล็กเสียใจนะ ไม่งั้นอิฉันไม่ยอมจริงๆด้วย :m16:
-
ตกลงรักเล่ห์ร่อนหรือร่อนเล่ห์รัก... เอ๊ะ ไม่เกี่ยว ตามต่ออีกแล้วววววว
-
ใหญ่รักเพื่อทดแทนบุญคุณรึเปล่า อย่าให้ความหวังคนเล็กนะ!
-
ดีกันแล้ว กิกิ
-
แหม...คุณเล็กรุกฆาต 5555
-
ตี๋ใหญ่ต้องเป็นพ่อค้าขายอาหาร แล้วก้าวไปสู่เชฟ จนสุดท้าย เขาคือเชฟกระทะเหล็ก !! :laugh:
-
คุณคนเล็กเนี่ยก็แรง(และเร็ว)ไม่ใช่เล่นนะค่ะ :hao3:
-
ผ่านพ้นความจนที่ต้องกินมาม่าไปแล้ว มาต่อไวไวนะคะ อยากอ่านซีนหวานๆบ้าง :man1: :man1:
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
ชอบและติดตามเรื่องนี้มากๆ รอตอนต่อไป มาไวไวน๊าคะ
:mew1: :mew1:
-
ดีกันแล้วววววว(http://www.smileycodes.info/emo/livapanda/79.gif)
-
ได้กลับมาอยู่ด้วยกันแล้ว ดีใจจังเลย ชอบคุณเล็กที่เปิดเผยเปิดใจแบบนี้มว้าก ไม่งั้นไม่ได้กันแน่ๆ
คนหนึ่งกลัว คนหนึ่งเจียมตัว อืมมม ตำราอาหาร คราวนี้แหละใหญ่จะได้ทำสิ่งที่ดีกว่าเดิมซักที สู้ๆนะทั้งคู่เลย
ต๋น้อยมาด้วยป่าวหว่า เหมือนจะคิดถึงมัน
ขอบคุณค่ะ
-
ตอนนี้ผิดคาดแฮะ นึกว่าจะดราม่าต่ออีก
แต่ดีใจมากกกก อยากอ่านหวานๆฟินๆบ้างแล้ว ชอบค้า รอตอนต่อไปนะคะ
-
:impress2: จะรุกแล้ว
ไอ้บางอย่างนี่จะทำให้มาม่าอีกรอบรึเปล่าเนี่ย
-
เตรียมใจไว้ได้เลยนายตี๋ใหญ่ :hao7:
ตอนนี้ตี๋น้อยไม่มีบทเลย กร๊ากกกกกกกก
-
:m17: ขอโหวตได้ม่ะถ้าจะมาม่าขอเป็นมาม่าช้างน้อยห่อ2บาทได้มั้ยคะ
-
เล็กเปิดเพิงขายอาหารให้ใหญ่เลย :impress2:
-
นั่งน้ำตาไหลให้กับใหญ่ โธ่!! ชีวิต แต่เป็นตอนที่อ่านแล้วโล่งใจเป็นที่สุด คนเล็กได้สารภาพรัก ใหญ่ได้หลุดพ้นจากสภาพนั่น :เฮ้อ:
-
ใหญ่จะเป็นพ่อครัวแล้วสินะ 5555
-
คนเล็กรุกแบบบบบบบบบบบบบบยอมค่ะ ให้ใจเลยค่ะ
-
ไม่เอามามม่าแล้วนะ มาม่าแค่ไม่กี่ตอน
ทำเอาน้ำตาคลอเลย สงสารใหญ่
ใหญ่เปิดใจแล้วสู้ๆ ที่ใหญ่ปิดตัวเองต้องมีสาเหตุ
บางส่วนมาจากเหตุที่ใหญ่ความจำเสื่อม
แล้วก็แผลที่หัวใจแน่ๆ
-
สนุกดี มาต่อเร็วๆ หน่อยนะ
-
คนเล็กรุกใหญ่น่าดูเลยนะ :impress2:
คิดถึงตี๋น้อยจุง
ปล. หรอ เปลี่ยนเป็น หรือ/เหรอ ดีกว่าหรือเปล่าคับ :mew5:
-
ดีใจๆๆ ไดักลับมาอยู่ด้วยกัน
อยากรู้เบื้องหลังชีวิตใหญ่ด้วย
อยากชิมอาหารฝีมือใหญ่
-
:katai2-1: :katai2-1:
เย้ๆ ดีกันแล้ววววว สงสัยจะต้มมาม่าอีกทีตอนที่ใหญ่จำได้
-
เย้ๆที่นี้คุณคนเล็กก็ยิ้มได้แหละ
อยากรู้ประวัติตี๋ใหญ่แล้วอะ
-
คนเล็กดีมากกกกกก
รุกเข้าไป
เขินอ่ะ ตอนใหญ่บอก
มีอะไรที่คุณขอแล้งผมไม่ให้บ้าง
-
กลับมาอยู่ด้วยกันแล้ว เย้ๆๆๆๆ
ว่าแต่ไอ้ตอนที่ 11-15 จะหวานน้ำตาลเชื่อมชิมิคะ แล้ว...ตอนที่ 16 เป็นต้นไปล่ะ โอ้ไม่น้าาาาาาาา
-
เย้ๆกลับมาอยู่ด้วยกันแล้วว หวังว่าตอนที่ใหญ่หายความจำเสื่อมจะไม่ทิ้งคนเล็กนะ :z2:
-
เล็กน่ารักอ่ะ :L2:
เขาคุยกันแล้วดีจัง
ดีใจที่ตี๋น้อยไม่ถูกปล่อยให้เดียวดาย
แต่สงสารไม่มีบทเลยอ่ะ
คิดถึงตี๋น้อย :mew1:
-
ตอนนี้คือมะม่วง ยังไม่สุกจะเปรี้ยวๆมันๆ พอสุกแล้ว ว้านหวาน :-[
-
เย้ๆ ในที่สุดก็ได้มาอยู่ด้วยกันอีก
คนเล็กหนูรุกเร็วมากลูก แต่ละคำถาม เด็ดดวงทั้งนั้น
ดีใจที่ใหญ่จะมีงานทำที่ใหม่ ไม่ต้องไปอยู่กับเฮียน่าเลือด :hao3:
ปล.ตอนที่ 11-15 จะหวานกัน แสดงว่า 16 จะเริ่มมาม่าอีกสินะ o18 บอกไว้ล่วงหน้าแบบนี้ดี จะได้ไม่ต้องคิดมาก
-
เล็กสู้ๆน่ะ ใหญ่ยอมเปิดใจแล้ว
-
คนเล็กสู้ๆเอาชนะใจตี๋ใหญ่ให้ได้ :katai2-1:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
ประสบการณ์ใหม่ที่ใช้หนังสือพิมพ์เป็นจาน โอ้ๆ
-
กรี๊ดดดดด อ่านจบเเล้ว อ่านรวดเดียวจบเลยนะ เก่งไหมๆๆ 55555
โอ้ยยย สนุกอ่ะ ชอบๆๆๆๆๆๆ เเล้วนี้สุดท้ายใหญ่ก็เป็นเชฟกะทะเหล็กจริงๆใช่ไหม
เป็นพ่อค้าก่อนเเล้วไปเเข่งในรายการสินะ 555555
เเอบหวังว่าใหญ่จะเป็นมาเฟียอะไรเงี้ย เราชอบมาเฟียยยยยย
รอตอนต่อไปนะค่ะ กด+กดเป็ดนะ รอนะค่ะ นี่รอจริงๆนะ มาเร็วๆนะ รักคุณคนเเต่งนะจุ๊บ!
-
ชอบคุณเล็ก รักเขา อยากได้เขา ต้องกล้ารุก
ชีวิตตี๋ใหญ่จะรันทดไปไหน เห็นสภาพห้องเช่าแล้วอยากร้องไห้
-
อย่างน้อยก็กลับมาอยู่ด้วยกันแล้ว รอลุ้นตอนต่อไปแล้วกัน
-
และแล้วก็กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง
และครั้งนี้ คุณเล็กของเราจะรุกแล้วคร่าาาาาา
แอบอยากรู้ไอ้สิ่งที่อยู่ข้างในใจใหญ่นี่อะไร ทำไมรักใครไม่ได้ ใหญ่มีคนรักแล้วหรอ?
รักเถอะ รักคุณเล็กเถอะนะ พลีสสสสสสสสสสสส
เดี๋ยวนะ 11-15 จะหวานแล้วหลังจากนั้นล่ะ จะได้กินมาม่าอีกแล้วหรอ ฮือออออออออออออ :ling1:
-
อย่างน้อยก็หวานขึ้น (นิดๆ)
ใหญ่เปิดใจ ส่วนคนเล็กก็รุกเต็มที่สู้ๆ
ได้กลับมาอยู่ด้วยกันแบบนี้ ดีใจมากเลย
ปล.อดีตที่ผ่านมาของใหญ่คืออะไรกันนะ
-
กรีซซซซซ เขาดีกันแล้วๆๆๆๆๆๆ :m4: :m4:
แถมสุดหล่อเรากำลังจะเป็นพ่อค้าอีกตั้งหาก เดี๋ยวจะไปช่วยเหมาหมดร้านเลย :interest:
ว่าแต่ทำไมใหญ่ถึงมีความรู้สึกห้ามตัวเองไม่ให้รักใคร โดนคนรักทรยศ หรือว่า มีครอบครัวอยู่แล้ว :katai1:
-
หลังตอนสิบห้าไปนี่ มาม่าหม้อใหญ่เลยใช่ไหมคะ จะได้เตรียมถ้วยแบ่ง ตะเกียบ เอาไว้เนิ่นๆเลย
-
เล็กแบบว่าอ่ะนะ
:laugh5: :laugh5: :laugh5:
-
แล้วไอ้สิ่งที่คอยห้ามไม่ให้ใหญ่รักใครมันคืออะไร ไม่ใช้ว่าใหญ่มีแฟนอยู่แล้วก่อนจะมาความจำเสื่อมใช้ชีวิตเร่ร่อนแบบนี้เร๊อะ ถึงเวลานั้นเล็กจะเป็นยังไง ว๊ากกกก :katai1: รอตอนหวานๆจากทั้งคู่บ้าง :impress2:
-
สู้ไปด้วยกันนะ
ยังไม่ต้องรีบรักอะไรก็ได้ แค่เปิดใจคุยกันก็พอ :กอด1:
-
:katai3: :katai2-1: :katai2-1:
-
นั่นสินะ ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก อิอิ
-
เปิดร้านตามสั่งเลย (ชอบมาก) :hao6:
แต่ก่อนอื่น พาไปแจ้งความทำบัตรอะไรต่อมิอะไรก่อนไม่ดีเหรอ
ไม่ใช่ว่าทีหลังโดนตำรวจจับ ฐานไม่มีบัตรประชาชน :mew5:
-
คุณเล็กรุกแล้ว :ped149:
:laugh:
-
:mew1:
-
ขอหวานๆซักตอน
-
รอตอนต่อไปนะคะ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
หาทุนทรัพย์ก่อนๆ แล้วค่อยๆคลี่คลายที่มาตัวเอง
เพราะฉะนั้น เปิดเพลิงข้าวมันไก่เถอะ
(ของชอบ 55)
-
อ้าววว คนเล็กหรอกเหรอที่เป็นฝ่ายใช้เล่ห์น่ะ 5555+
-
คือชอบเรื่องนี้มาก ๆๆ สนุกมากค่ะ ดีใจที่เล็กสารภาพรักกับใหญ่แล้ว ส่วนใหญ่ก็ตอบรับความรู้สึกแล้ว ถึงจะแบบรอไปก่อนแต่มั่นใจว่าเล็กน่าจะหลอกล่อใหญ่ให้สำเร็จ เล็กรีบรวบหัวรวบหางใหญ่เลย ดีใจที่ใหญ่จะได้เปิดร้านอาหารแล้วจะไม่ได้โดนเถ้าแก่งก ๆๆ เอาเปรียบอีก เหลือแต่ไปรับตี๋น้อยมาอยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวอบอุ่น และติดป้ายหน้าห้องว่าห้ามปอนด์เข้า 555 เข้าใจปอนด์หวังดี ไม่ว่าต่อไปใครจะพูดอย่างไรใหญ่ต้องหนักแน่นนะ ไม่ใช่คิดมากและไม่รับรักเล็กละ มั่นใจเล็กต้องจู่โจมใหญ่ได้สำเร็จ :hao6:
ปล.คุณพชร ยังจำเป็นอยู่ไหมนะ
-
เล็กรุกแล้ว ตี๋ใหญ่ต้องรับให้ดี ไม่ก็ผลัดกันรุก ผลัดกันรับ
-
ใหญ่ยอมเปิดใจแล้วดีจริง
-
ชอบเรื่องนี้ นิสัยตี๋ใหญ่ ทำให้เราเพ้อออ :ling1:
-
:impress2: ยิ่งอ่านยิ่งน่ารัก
-
แล้วหลังตอนที่ 15 ล่ะคะคนเขียน
ต้องซดมาม่าอีกใช่ไหมคะ ? :ling3:
-
o13 o13 o13 o13 :katai4:
-
รีบๆๆๆใช่เล่ห์เลยตัวเล็ก
เป็นเรื่องที่ไม่อยากให้ม่าม่าเลย
รออ่านเรื่องจริงของคนแต่งด้วย ^^
-
ใหญ่โดนแน่ๆ55
-
น่ารักมาก ในที่สุดก็กลับมาอยู่ด้วยกันสักที :mew4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
น่ารัก :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ใหญ่จ๋า รับรักตัวเล็กเหอะน้า :mew1: :mew1:
เห็นๆกันอยู่ ว่าน่ารัก หุหุหุ :กอด1:
-
ปลื้มแทนคุณเล็ก
-
อิย้ะ คนเล็กเจ้าเล่ห์มากอ้ะ ชอบบบ :impress2:
-
หุหุ ก็ต้องลุ้นๆกันว่าใหญ่จะตกหลุม(พราง)รักของคุณคนเล็กเมื่อไหร่ โฮะๆ o18
-
คุณเล็กๆสู้ๆ บุกเลยๆ อิอิ
( มาต่อไวๆนะคะ >< )
-
ใหญ่เริ่มเปิดใจแล้ว เล็กก็เริ่มรุก
งานนี้จะรุ่งหรือจะล่วงต้องลุ้น อิอิ
-
o13 o13 o13
-
ชีวิตทรหดดีจริงๆ
ชอบตี๋ใหญ่ ตี๊เล็ก ตี๋น้อย ชอบไปหมดเลยย
น่ารักมากกกกก
บรรยายก็ดีค่ะ อ่านแล้วคล้อยตามไป
ตอนใหญ่โดนไล่นี่น้ำตาคลออออ
เล็กทำอย่างนั้นทำไมลูกกกกกกกก :hao5:
สนุกมากเลยค่ะ ติดตามนะคะะ
-
เริ่มแล้วววววว
-
คุณเล็กเริ่มรุกคุณใหญ่แล้ว
เชียร์ๆ
-
สงสัยถ้าเปรียบเป็นผลไม้คงต้องเป็นสับปะรดเพราะช่วยลดอืดได้ ฮา คนเล็กรุกเร็วมาก แต่ก็ดีแล้วอย่างน้อยก็ทำให้ใหญ่เปิดใจ รอตอนต่อไปจ้า
-
สารภาพไปแล้ววว อาชีพต่ไปไปพ่อครัวหัวป่า
รออ่านต่อ
-
ต้องขายดีแน่ ลูกค้าสาวๆเต็มร้านเพราะพ่อค้าหล่อมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
คนเล็กจะไม่อกแตกตายเรอะ 555
-
ใหญ่เปิดใจแล้ว ดีจัง
-
“มีอะไรที่คุณขอแล้วผมให้ไม่ได้บ้าง”
เจอประโยคนี้ของใหญ่เข้าไป ตายจ๊ะ ตายไปเลยจ๊ะ แอร๊ยชช :m3: :m25:
ตอนต่อไปเค้าจะหวานกันแล้วใช่มั้ย ขอเขินล่วงหน้าไปก่อนแล้วกันนะ :-[
ปล. คิดถึงตี๋น้อยอ่ะ
-
อยากรู้ว่าใหญ่เป็นใคร !!!!!
-
โอ๊ยยยย เรื่องนี้น่ารักมากกกก ตี๋ใหญ่ดูเป็นผู้ชายอบอุ่นๆ ยอมทุกอย่างเท่าที่ยอมได้ อยู่ใต้โอวาท อะไรประมาณนี้ น่ารักง่อวววววว ชอบตอนที่อยู่กับตี๋เล็กด้วย คนเขียนน่าจะเพิ่มบทตี๋เล็กให้หน่อยนะ ฮาาาาา ส่วนคนเล็กก็น่าร้ากกกกก ชอบตอนเวลาคนเล็กสติแตก พยายามไม่หื่น มันมุ้งมิ้งดี 555555 อยากรู้ว่าตี๋ใหญ่เป็นใคร หรือตำราอาหารนั่นจะเป็นโค้ดลับ? ว่าแต่ ทำไมคนเล็กไม่พาตี๋ใหญ่ไปเป็นดาราแบบที่คิดไว้ตอนแรกล่ะ คงรุ่ง 555555555
-
สนุกมาก
อ่านรวดเดียว 11 ตอน
ไม่อยากินมาม่าเลย
เป็นกำลงัใจให้คนเขียนนะค่ะ
คนเล็กน่ารักสุดๆชอบบบ
-
เชฟตี๋ใหญ่ในอนาคต ฮาาาาาา ดีๆๆๆ // ชอบเรื่องคุณพ่อคุณแม่คนเขียนจังเลย อ่านแล้วน้ำตาจะไหล
-
อร๊าาาก มันดีอ่ะ เนื้อเรื่องชวนติดตามมากค่ะ ตอนนี้แม้จะดูหวานๆ แต่ แอบกลัวนะ ไอ้สิ่งในใจที่ห้ามให้ใหญ่มีความรัก มันจะเป็นว่า ตัวใหญ่มีเมียกับลูกรออยู ฮรื้อ! ประเด็นนี้น่ากลัวสุดๆ หวังว่าคงไม่ใช่นะ :call:
ติดตามต่อไปค่า
-
ชอบเรื่องนี้อ่า น่ารักจัง
-
เขินอะ เขินมาเลย ขอบอก พักเบรกจิบชากินขนมไปสักพัก(ใหญ่ๆ)เลยได้ไหมคะ คนเขียน ฮ่าๆ
จิตใจเราบอบบาง ไม่พร้อมกับดราม่าสักเท่าไร คึคึ
คัมภีร์เล่มนั้น มันเป็นของวิเศษในสายตาเรานะ พิลึกพิลั่นมากเลยล่ะ ถ้าจะเป็นพอค้าคงเรียกลูกค้าสาวๆได้ดดีเชียวล่ะ อืมมมม อยู่ๆก็นึกถึงช่วงพ่อค้าแซ่บในรายการเทยเที่ยวไทย แอร๊ยยยยยยยยย
-
เล็กรุกใหญ่
เป็นพ่อค้า งานี้ได้ลูกค้าสาวแท้ สาวเทียมพรึบ
-
สนุกจริงเรื่องนี้
พ่อใหญ่ เจียมตัวได้น่ารัก ส่วน ตัวเล็ก คึคึ อ้อนได้น่ารักมากกกก
รอ่านต่อจ้า
-
สนุกดีค่า รอติดตามตอนต่อไปเน้อ
-
เข้ามารอใหญ่กับเล็ก อัพไวๆน้า :mew2:
-
รุกเลยคนเล็ก เอาให้ใหญ่รักให้ได้เลย
-
รอชานมๆ :hao7:
-
ว้าว เรื่องนี้น่าสนใจจังค่ะ อ่านรวดเดียวเลย
มาต่อไวๆนะคะ จุ๊บๆ
-
มารอตอนใหม่ครับ
-
มาให้กำลังใจอีกเสียง สนุกมากกกกกกกกกกกก
ชอบที่สุด
มันหน่วงๆ แต่ก็รู้สึกดี เป็นอะไรที่.... เรื่องยาวเถอะ
อยากให้เป็นเรื่องยาวมาก ๆ มันรู้สึก ไม่อยากให้จบ
จากใจจริงชอบตัวละครทุกตัวในเรื่องนี้ โดยเฉพาะตี๋ใหญ่
เป็นอะไรที่แบบ... ถ้าโลกนี้ยังมีคนบนโลกฉันใด ก็ต้องมีคนแบบใหญ่ฉันนั้น
แต่ใช่ว่าจะได้รับสิ่งที่ดีแบบนี้ ก็มีแต่คนที่เลือกจะรังเกียจทั้งนั้น....
#ก็เรื่องแต่ง
แต่ก็ชอบมาก คิดว่าถ้าเป็นเรื่องจริง คงเป็นเรื่องที่น่าหดหู่ใจมากพอดูเลยนะ
T^T รอตอนต่อไปปป >< สู้ๆจ้า คนเขียนนนน
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวบทความดีๆ
-
เร่ร่อน12
การเปิดร้านขายอาหารมันไม่ง่ายสักนิด
นี่ขนาดเปิดแค่ร้านเล็กๆไม่ได้ใหญ่โตยังต้องจัดการอะไรมากมาย
อย่างแรกเลยคือ...จะให้ใหญ่ขายอะไร แน่นอนว่าต้องเป็นอาหาร แต่อาหารประเภทไหนล่ะ
ผมเปิดคัมภีร์อาหารยอดยุทธ์กวาดตามองเมนู(อ่านไม่ออกหรอก)พลางเสนอความคิดไปด้วย
“ขายข้าวราดแกงดีมั้ย”ผมเสนอ พ่อครัวใหญ่นิ่งคิด
“ถ้าทำกับข้าวแค่สามสี่อย่างคงสู้ร้านปากซอยที่มีอาหารเป็นสิบไม่ได้อีกอย่างต้องรีบขายให้หมดในช่วงเช้าด้วยเพราะร้อนๆแบบนี้บ่ายมาจะบูดเอา”
ผมก็เข้าใจนะ ปากซอยมีร้านข้าวแกงร้านใหญ่เป็นที่รู้จักของคนแถวนี้อยู่แล้วซะด้วย ผมก็เคยไปทานอยู่สองสามครั้ง อร่อยนะเพียงแค่ผมทานอาหารตามสั่งมากกว่าเลยไม่ค่อยได้ไปทานร้านนี้
“งั้นอาหารตามสั่งล่ะ”
“ผมกำลังชั่งใจระหว่างอาหารตามสั่งกับก๋วยเตี๋ยว” ใหญ่คิดไปในทางเดียวกับผม ซึ่งผมก็บอกเขาว่าไม่ต้องรีบค่อยๆตัดสินใจ ยังไงก็ต้องรอให้เขาหายดีก่อนซึ่งก็อีกประมาณสองเดือน
แต่สองวันต่อมาเขาก็ตัดสินใจได้ว่าจะขายก๋วยเตี๋ยวเนื่องจากต้นทุนที่ใช้น้อยกว่าการเปิดร้านอาหารตามสั่งทั้งในด้านอุปกรณ์และวัตถุดิบ
โดยระหว่างนั้นใหญ่ก็วานให้ผมซื้อไหมาให้เขาสองใบ ตอนแรกผมคิดว่าเขาจะเอามาหมักปลาร้ารึ ขายก๋วยเตี๋ยวหมักปลาร้าทำไม แต่ไม่ใช่ เขาหมักน้ำอะไรไม่รู้มันเป็นสีเหลืองทองเหมือนน้ำซุปในโฆษณาผงปรุงรสยี่ห้อหนึ่งผมขอลองชิมใหญ่บอกต้องหมักให้ได้สามสิบวันขึ้นไปถึงจะได้รสชาติ
เราคุยกันค้างไว้แค่นี้ สรุปได้แค่ว่าจะขายอะไร ผมกลับไปทำงานและใหญ่ก็พักรักษาตัวเลยพับโครงการนี้ไปชั่วคราว มีคุยกันบ้างอยู่เป็นเนืองๆ
ระหว่างนั้นผมก็มองหาที่ทางในการค้าขายไว้บ้างอาศัยช่วงตอนขับรถไปทำงานหรือออกงานนอกสถานที่ถึงไม่ค่อยมีความรู้เรื่องนี้เท่าไหร่ แต่ก็รู้หรอกน่าว่าการค้าขายต้องหาทำเลดีๆ
ซึ่งตรงไหนผมคิดว่าเหมาะว่าเจ๋งก็ไปสอบถามราคาค่าเช่า ถึงกับเงิบครับ แพงมากกกกกกกกกกกกกกก
ด้วยหนึ่งตึกแถวบ้านเช่าย่านนี้ตั้งอยู่ในอำเภอเมืองแดนเศรษฐกิจสำคัญของจังหวัด ทุกซอกทุกมุมซอยเล็กซอยน้อยจึงราคาสูงลิ่วไปหมด อย่างที่ผมไปสอบถามตึกแถวเปิดให้เช่าบริเวณริมแม่น้ำเจ้าพระยาคิดราคาหนึ่งหมื่นสองพันบาทต่อเดือน นี่คือราคากลางๆนะ!! ขนาดยังไม่เข้าไปในตัวเมืองจริงๆ แบบถูกสุดๆเลยที่เจอคือ แปดพัน...แปดพันบาท!! อยู่สุดซอยอีกต่างหาก ไหนจะค่ามัดจำ ค่าประกันห้อง ค่าน้ำ ค่าไฟ บลาๆๆ อีก เดือนๆหนึ่งคงไม่เหลือกำไร
ถ้าขายดิบขายดีมันก็ยังพอสู้ได้ แต่นี่ยังไม่รู้ลูกผีลูกคน จะจ่าหรือหมู่ ขืนลงตู้มไปเจ๊งขึ้นมาได้หมดตัวกันจริงๆก็คราวนี้ (บรรทัดนี้ใหญ่พูดตอนผมเอาไปบอกเล่าเก้าสิบให้เขาฟัง)
อีกสาเหตุที่ผมต้องคิดมากคิดเยอะคือ ใหญ่ไม่ยอมให้ผมช่วยเรื่องเงินเลย เขาจะใช้เงินตัวเองทั้งหมดที่ทั้งเนื้อทั้งตัวมีอยู่หนึ่งหมื่นสองพันบาทถ้วน เขาจะเหลือเงินเยอะกว่านี้ถ้าไม่จ่ายค่าห้องเช่า(ห้องรูหนูอยู่)เดือนละแปดร้อยบาทไม่รวมค่าไฟ ค่าน้ำ(มีห้องน้ำรวมอยู่ชั้นสอง) และค่าอาหารทั้งของเขาและตี๋น้อย ซึ่งสำหรับผมเขาใช้เงินน้อยมากกกก เดือนละไม่ถึงสามพันด้วยซ้ำ
หรือถ้าเขาจำเป็นจะต้องใช้เงินผมจริงๆ เขาก็จะยืมและนำมาใช้คืนภายหลัง โดยต้องลงรายละเอียดจำนวนเงินเป็นลายลักษณ์อักษรอย่างชัดเจน มีลายเซ็นผมและเขากำกับทุกครั้ง เพื่อป้องกันผมโกง
ใช่...เขาบอกเดี๋ยวผมขี้โกงหาว่าเขาไม่ได้ยืมเงินไป สรุปลูกหนี้กลัวเจ้าหนี้โกงสินะ เป็นงั้นไป เฮ้อ
“ใหญ่อาบน้ำ” ผมตะโกนจากในห้องน้ำเพิ่งกลับมาจากทำงาน เมื่อกี้แวะไปดูตึกแถวสองชั้นหลังห้างสรรพสินค้าแฟรี่แลนด์ฯมา โอ๊ยยยแพงอ่ะ
เสียงกุกกักดังสักพักนายหมาตูบในชุดผ้าขาวม้าพันเอวผืนเดียวก็เดินเข้ามา
“ผมอาบน้ำเองได้แล้วนะ” ถูกของเขา แผลตามร่างกายเริ่มแห้งแล้ว แผลผ่าตัดก็ปิดสนิท เดินเหินอย่างช้าๆได้ด้วยตัวเอง มีขัดๆเจ็บๆบ้างตอนนั่งนานๆแล้วเริ่มเคลื่อนไหว สรุปเขาสามารถช่วยเหลือตัวเองได้แล้วแต่...
“ไม่ เดี๋ยวแผลนายโดนน้ำ” ผมยังไม่ยอมก็เท่านั้น
ไม่ได้หรอก นี่มันช่วงเวลาทำคะแนนของผมเลยนะ
ถึงลึกๆจะอดยอมรับไม่ได้ว่ามันเป็นช่วงเวลาลวนลามเขาก็เถอะ แต่ไม่!! ผมเป็นนายปุญมนัสผู้มีใจใสสะอาด จิตบริสุทธิ์ ผู้ปรารถนาดีต่อสัตว์โลก
ใหญ่โคลงหัวยอมแพ้เดินมานั่งลงบนเก้าอี้ซักผ้าที่ทำจากไม้ เมื่อก่อนใช้เก้าอี้พลาสติก แต่ใหญ่นั่งหักไปสองตัวเลยซื้อแบบทำจากไม้มาใช้ กะว่าถ้าหักอีกจะให้นั่งบนพื้นแล้ว
ผมหยิบฝักบัวพลางเปิดน้ำให้ไหลเบาๆแล้วราดบนไหล่ขวาของเขาให้น้ำไหลลงไปตามร่างกายอย่างระวังไม่ให้ถูกแผลทางด้านซ้าย มืออีกข้างกดสบู่เหลวลงบนฝ่ามือก่อนลูบไล้ไปบนร่างกายเพื่อให้เกิดฟองเริ่มจากแผงอกแน่นไล่ขึ้นไปบนช่วงไหล่ผายเลื้อยผ่านลงมาตามแผ่นหลังกว้างก่อนวกกลับมาตามแนวแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามลามมายังแผ่นท้องลอนนูนให้สัมผัสเพลินมือ
ให้ตายเถอะ อาบน้ำให้เขาทุกวันใจยังสั่นเป็นบ้า นี่พัฒนาบังคับมือไม่ให้สั่นได้แล้วนะ ลูกตานี่กรอกไปมาตลอดเวลาไม่สามารถจดจ้องอยู่ ณ จุดใดจุดหนึ่งได้นานไม่อย่างนั้นกำเดากระฉูดแน่
ภูมิคุ้มกันด้านการมองของผมแน่นหนาแล้วนะใจอาจจะแกว่งบ้างแต่ก็ควบคุมพฤติกรรมภายนอกได้ปกติ แต่ด้านการสัมผัสนี่สิ...
“คุณเล็กมือคุณเลื่อนต่ำไปแล้วนะ”
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก สาบานเลยว่าผมไม่ได้ตั้งใจ เพียงแต่สติมันกระเจิงมากเกินไปเลยไม่รู้ตัว T_T
“ขะขอโทษ...มือมันลื่น” เกือบไปแล้ว อีกนิดเดียว ได้เข้าไปเที่ยวเล่นในร่มผ้าขาวม้าแล้ว ไม่น่าท้วงเลย ไม่สิ!!...ผมคือนายปุญมนัสผู้มีใจใสสะ...อาด....
“วันนี้คุณจะสระผมด้วยมั้ย”ขอบใจนะใหญ่ที่ช่วยกู้หน้าร้อนฉ่าให้ ฉันว่าน่าจะเป็นนายมากกว่าที่มีใจใสสะอาดไม่ถือโทษคนใจบาปอย่างฉัน ฮือ
แต่จะดีมากถ้านายไม่อมยิ้มด้วยใบหน้านิ่งๆนั่น!!
“คะคงไม่...ฉันเพิ่งสระให้นายไปเมื่อวาน” อยากยกมือตบปากชะมัด เสียงจะสั่นเพื่อ...!!
“ถ้างั้นล้างฟองออกเถอะครับ เอี่ยมแล้ว”
“อะโอเค”
แล้วสงครามประสาท(แตก)สำหรับผมคนเดียวในห้องน้ำก็สิ้นสุดลง เป็นแบบนี้ทุกวัน บางวันก็เผลอไปจ้องตา จับหน้า บีบจมูก ลูบหัวนมเลยก็มี T^T คือเอาจริงๆผมไม่ได้ตั้งใจนะ แต่อย่างที่บอกมันไปเองโดยไม่รู้ตัว
หลังจากที่เช็ดตัวผลัดเปลี่ยนเป็นกางเกงเอวยางยืด(ออกแนวย้วยเพื่อไม่ให้กดทับแผล) ผมก็ประคอง(เขาเดินได้แต่ผมอยากทำ)เขามานั่งบนโซฟาเพื่อทำแผล บริเวณแผลที่ถลอกไม่ต้องปิดด้วยผ้าก๊อซแล้วเพียงแค่เช็ดด้วยน้ำยาล้างแผลและทายาแบบเนื้อครีมสีขาวเช่นเดียวกับแผลผ่าตัด อ้อ ต้องทานยา symphytum6c ที่เกี่ยวเนื่องจากการผ่าตัดกระดูกด้วย
หลังจากนั้นผมก็เข้าไปยกอาหารเย็นที่ใหญ่ทำเตรียมไว้ให้ เป็นบะหมี่เกี๊ยวหมูแดงซี่โครงหมูอ่อน เขาใส่เครื่องทุกอย่างไว้ในชามแล้วเหลือแค่เติมน้ำซุปหอมควันฉุยในหม้อที่ตั้งอยู่บนเตาแก๊ส
ใหญ่บอกจะทดลองฝีมือก่อนออกขาย
ผมสงสัยก็อีตรงทำไมหม้อน้ำซุปต้องมีสองหม้อ เขาบอกให้ตักใส่อย่างละชาม
ผมทำตามคำสั่งพ่อครัวหัวหมี่ก่อนยกชามที่มีควันหอมฉุยเข้ามาในห้องนั่งเล่นวางลงบนโต๊ะอาหารของเรา ชามหนึ่งวางตรงหน้าใหญ่ อีกชามของผม
แต่ก็ต้องงุนงงเมื่อใหญ่เลื่อนชามตรงหน้าเขามาให้ผม
“นายจะแลกหรอ”
“เปล่า ผมให้คุณชิมทั้งสองชามนี้”ผมมองสองชามสลับกันอย่างงงๆ สองชามเลยเหรอ ผมทานไม่หมดหรอก
“อ้าว ทำไมล่ะ แล้วของนายอ่ะ”
“ผมให้ลองชิมรสชาติดู เดี๋ยวผมก็กินชามนี้แหละ”
อ่อ แค่ต้องการให้ผมชิมเฉยๆ แล้วมันไม่เหมือนกันเหรอ แต่น้ำซุปมาจากคนละหม้อแสดงว่าใหญ่อยากให้ผมชิมว่าสูตรไหนอร่อยกว่างั้นสิ
ผมพยักหน้าเข้าใจก่อนชิมชามของใหญ่ก่อน อืม อร่อยดี หมูแดงนุ่ม เส้นบะหมี่เด้ง เกี๊ยวไม่เละ สรุปกลมกล่อม
ลองตักจากอีกชามขึ้นมาชิม อืม ก็เหมือนๆกันนะ หมูแดงนุ่ม เส้นบะหมี่เด้ง เกี๊ยวไม่เละ...แต่!! มันนุ่มลิ้นอ่ะ ทั้งเนื้อหมูแดงและหมูสับในเกี๊ยวจะให้ความหวานของเนื้อออกมามากกว่า แล้วยังมีกลิ่นหอมของน้ำซุปด้วย ชามก่อนหน้าก็หอมนะแต่มันไม่ได้หอมแบบชวนน้ำลายสอเหมือนชามนี้
ความหอมที่เพิ่มให้เจริญอาหาร
“ใหญ่!ชามนี้อร่อยมากเลย!!” ผมบอกอย่างตื่นเต้นตาเป็นประกาย มันอร่อยมากจริงๆ ใบหน้าคมลุ้นระบายยิ้มบางพลางปล่อยลมหายใจพรูก่อนอธิบาย
“ชามนี้ใส่น้ำหมัก ชามนี้ไม่ได้ใส่” ใหญ่ชี้ประกอบคำ คำว่าน้ำหมักพานให้ผมนึกไปถึงของเหลวสีเหลืองทองในไหที่ถูกปิดผนึกไว้...อืม วันนี้วันที่....ใช่แล้ว! ครบสามสิบวันพอดี!!
“ใส่น้ำหมักนั่นแล้วช่วยให้อร่อยมากขึ้นขนาดนี้เลยเหรอ!”
“ผมก็ไม่แน่ใจ แต่ทุกสูตรอาหารที่ผมไล่อ่านจะมีน้ำหมักเป็นส่วนผสมทั้งสิ้นและวิธีการทำน้ำหมักก็อยู่หน้าสุดท้ายของเล่ม...และเป็นตัวอักษรสีทองทั้งหมด ผมเลยลองทำดู”
มันคือคัมภีร์ของแดจังกึมใช่มั้ย! โอ้ววว ใหญ่ก็คือท่านซังกุงสูงสุดปลอมตัวมา
แต่จะอะไรก็ช่างเถอะผมรู้แค่ว่า...
“รับรองวิถีพ่อค้าขายบะหมี่ของนายรุ่งแน่!!”
คราวนี้แหละ ผมจะพาเขาไปออกรายการเชฟกะทะเหล็ก!
หลังจากโซ้ยบะหมี่เกี๊ยวไปสามชามจนอิ่มท้อง(ใหญ่ทานชามเดียว) เราก็ต่อด้วยดูหนังแผ่นเรื่อง saw เกมตัดต่อตาย ความจริงผมควรหาหนังโรแมนติกกุ๊กกิ๊กมาดูอ่ะนะ หรือถ้าจะดูหนังแนวสยองขวัญผมก็ควรใส่จริตปิดตาหวาดผวาทำท่าหวาดกลัวเสียหน่อยเพื่อเรียกคะแนนสงสารให้เขามากอดปลอบ แต่ทำไมผมถึงนั่งดูเฉยๆด้วยอาการตื่นเต้นทำนองสนุกสนานเสียเต็มประดา คงเป็นเพราะมันเป็นหนังเรื่องโปรดของผมล่ะมั้งแล้วผมก็ดูมาแล้วสี่ภาคก่อนหน้านี้ เลยรู้สึกลุ้นตามมากกว่าจะสยองกลัว T^T
ส่วนเขาก็นั่งดูด้วยใบหน้านิ่งเฉย มีแสยะยิ้มบ้างเมื่อตัวละครหลงเข้าไปในแผนการที่ซอลวางไว้
ในช่วงตัดจากฉากเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายมายังเจ้าหน้าที่ตำรวจผมก็เรียกร้องความสนใจจากใหญ่ด้วยการค่อยๆขยับนิ้วชี้กับนิ้วกลางปูไต่ตามพื้นผิวนุ่มของโซฟาไปใกล้มือหนาสอดนิ้วมือทั้งห้าลงไปช่องว่างระหว่างนิ้วมืออีกฝ่ายก่อนทาบฝ่ามือประกบชิดกัน
ใหญ่หันมามองแต่ไม่ได้ว่าอะไร เขายิ้มบางก่อนหันกลับไปสนใจหน้าจอสี่เหลี่ยมดังเดิม ได้ทีผมเลย
อยากขยับเข้าไปใกล้เธอ~ ร้องเพลงในใจให้จังหวะพลางขยับก้นเข้าประชิดอีกมือกอดท่อนแขนพลางซบหน้าลงไป
“หนาวเหรอ เบาแอร์มั้ย”
เกือบลืมหายใจเมื่อเธอเข้ามาใกล้ ๆแค่เธอยิ้มมาก็สั่นไปทั้งหัวใจ~
“เปล่า ขอนั่งแบบนี้ได้มั้ย”
“อืม”
ดีพอแล้วที่ได้มีเธออยู่ใกล้ ๆได้ยินเสียงได้คอยดูแลอยู่ไม่ไกล~
โอ๊ยยยยย ไม่ไหวแล้ว มีความสุขที่สุดเลย>O<
ติ๊ดๆ
และความสุขก็มักมีมารมาผจญเสมอ
ฝันดีครับ วันนี้อาหารอร่อยมาก...
ติ๊ดๆ
ถ้าได้ไปทานด้วยกันในฐานะคนรักคงอร่อยกว่านี้ เมื่อไหร่คุณจะรับรักผมสักที
เป็นข้อความจากคุณพชร...
ผมลอบถอนหายใจอย่างหนักใจ ทุกวันนี้ผมยังไปทานมื้อเที่ยงกับคุณพชรเหมือนเดิม และทุกครั้งที่เห็นหน้าเขาก็รู้สึกลำบากใจทุกครั้ง อยากพูดอยากบอกให้เขาตัดใจเลิกหวังในตัวผมสักที แต่ก็เหมือนน้ำท่วมปาก ไม่ใช่ในเชิงเสียดายอะไรทำนองนั้นนะผมแค่กลัว...
ถ้าผมบอกไปแล้วเขาเข้าใจ มันก็แล้วไป
แต่ถ้าไม่ล่ะ ถ้าเขาไม่เข้าใจไม่ยอมจบ ถ้ามันบานปลาย ถ้าเขาเข้ามาระราน...
ผมไม่รู้เลย ไม่รู้จักเขาดีพอที่จะกล้าตัดสินใจ
ผิดไหม...ที่ผมอยากจะรักษาพื้นที่ส่วนตัวของ ‘เรา’ เอาไว้
อีกหนึ่งเดือนต่อมาใหญ่ก็หายดี ใช้ชีวิตได้อย่างปกติ วันเสาร์เราสองคนเลยมาตะเวนหาพื้นที่ในการเปิดร้านขายก๋วยเตี๋ยวกัน ไปกันหลายที่มากแต่ก็ไม่ได้ที่ตรงใจสักที ตรงที่ทำเลดีก็แพง ราคาถูกหน่อยก็อยู่ในมุมอับเกินไป
“เที่ยงแล้ว หาอะไรกินกันก่อนมั้ย” ตอนนี้เราหยุดยืนพักเหนื่อยกันอยู่หน้าตึก 3BB อากาศร้อนมากจนเหงื่อโทรมกายทั้งคู่ ผมควักผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าเสื้อขึ้นมาซับเหงื่อตามใบหน้าให้ใหญ่ เขาหยุดชะงักก่อนส่ายหน้าแล้วแย่งผ้าเช็ดหน้าในมือผมไป
“หน้าที่นี้ควรเป็นของผม” เขาเอ่ยเสียงนุ่มก่อนใช้ผ้าเช็ดหน้าผืนเดียวกันซับมาตามใบหน้าของผมเช่นเดียวกับที่ผมทำให้เขา ผมจ้องมองใบหน้าเขาด้วยรอยยิ้มเต็มแก้มการปฏิบัติอันอ่อนโยนที่ให้ผมหายเหนื่อยทันที
“ไปกินข้าวกันเถอะ”
“อื้ม!!”
เรามาทานอาหารกันในร้านอาหารกึ่งหรู เคยมากับไอ้ปอนด์รสชาติอาหารธรรมดาแต่บรรยากาศดีและเป็นห้องแอร์ ข้อหลังนี่แหละที่ผมต้องการในตอนนี้
ระหว่างทานข้าวกันอยู่สายตาใหญ่ก็มองออกไปนอกกระจก ไม่ได้มองผ่านๆแต่จ้องเหมือนกำลังสนใจบางสิ่งอยู่
คงไม่ใช่ผู้หญิงหรอกนะ
ผมหันไปมอง ขมวดคิ้วเมื่อไม่เห็นว่าจะมีอะไร ฝั่งตรงข้ามเป็นหนองสมบุญสวนสาธารณะที่ใหญ่ที่สุดในเมืองนี้ มีร้านค้าตั้งเรียงรายบนฟุตบาทบริเวณรอบนอกกำแพงของหนองสมบุญ ทั้งร้านเสื้อผ้า ร้านอาหาร ร้านขายอาหารปลา และอีกจิปาถะ ยามเที่ยงแบบนี้มีลูกค้าพอสมควร อาจไม่พลุกพล่านเท่าช่วงเย็นแต่ก็มีเรื่อยๆตลอดวันไม่ขาดสาย
“นายสนใจเหรอ” ผมพอจะเดาได้ว่าใหญ่คิดอะไร เขาละสายตากลับมาที่ผมก่อนพยักหน้า
“แต่มันเป็นที่บนฟุตบาทเปล่าๆ หาเป็นห้องไม่ดีกว่าเหรอ”
“ถ้าราคาถูกกว่ากันมาก ผมว่ามันก็พอมีทางออก”สายตาเขาบ่งบอกว่าได้คิดหาทางออกต่อจากนี้ไว้แล้ว
“งั้นกินข้าวเสร็จแล้วไปดูกัน”
ซึ่งก็ไม่ทำให้ผิดหวัง ราคาค่าที่บริเวณขอบหนองคิดเป็นบล็อก หนึ่งบล็อกเท่ากับสามพันบาทต่อหนึ่งเดือน ซึ่งบล็อกหนึ่งก็มีพื้นที่มากพอให้เปิดร้านขายอาหารและตั้งโต๊ะได้ประมาณแปดโต๊ะ ซึ่งก็โอเคอยู่
เราจึงขับรถกลับคอนโดทันที อย่าลืมว่าคอนโดผมอยู่บริเวณหนองสมบุญเหมือนกัน เพียงแค่อยู่อีกฝั่งของที่เราไปสอบถามก็เท่านั้นแต่ก็มีร้านค้าและปริมาณคนพลุกพล่านพอกัน
ซึ่งเราคุยกันแล้วว่าถ้าอยู่ใกล้ๆคอนโดจะสะดวกกว่า
แล้วก็ได้ที่ขายสักที กว่าจะติดต่อเจ้าหน้าที่ ทำสัญญา(ต้องใช้ชื่อผมเช่า) จ่ายค่ามัดจำล่วงหน้าสามเดือน ก็ปาเข้าไปห้าโมงเย็นแล้ว
หลังจากนั้นเราก็ไปตรอกลิเกกันต่อ(มีลิเกหลายคณะฯอยู่ในซอยนี้เลยเรียกกันติดปากว่าตรอกลิเก) ผมไม่รู้หรอกว่ามาทำไมแค่ตามเขามาเท่านั้น ใหญ่เดินไปเคาะประตูไม้บานพับของบ้านหลังหนึ่ง สักพักก็มียายแก่ๆคนหนึ่งเดินออกมา ยิ้มทักทายเหมือนรู้จักกันมาก่อน ใหญ่คุยกับยายอยู่สักครู่เท่าที่จับใจความได้คือเขามาขอติดต่อซื้อรถเข็นขายของเก่าๆที่จอดทิ้งร้างไว้หน้าบ้าน
(http://i60.tinypic.com/xd5miv.jpg)
แล้วสุดท้ายเขาก็ได้รถเข็นขายของมาด้วยราคาสองพันบาท และนี่เป็นสถานที่สุดท้ายของวันนี้ กลับไปถึงห้องเราก็อาบน้ำแล้วหลับด้วยความอ่อนเพลีย ซึ่งใหญ่ย้ายกลับไปนอนโซฟาได้สองสัปดาห์แม้ใจผมอยากจะให้เขานอนด้วยกัน เอ่อ หมายถึงเขานอนบนฟูกผมนอนบนเตียงอ่ะนะ โอเค ผมควรใช้คำว่านอนห้องเดียวกัน แต่เขาก็ปฏิเสธด้วยเหตุผลกากๆว่าอยากไปนอนเป็นเพื่อนตี๋น้อย
วันรุ่งขึ้นเราสองคนก็ไปซื้ออุปกรณ์ค้าขายที่จำเป็น เช่น หม้อก๋วยเตี๋ยว หัวแก๊สถังแก๊ส ตู้กระจก อุปกรณ์การครัวทุกอย่างที่ต้องใช้ และสีหนึ่งกระป๋องมาบูรณะรถเข็นให้ดูดีขึ้นเป็นสีฟ้าสดใสซึ่งเขาต้องยืมเงินผมหนึ่งหมื่นบาท โดยได้ระบุจำนวนเงินและลงลายเซ็นเรียบร้อยแล้วในสมุดคัดไทย =.=
“ใหญ่ทำอะไรอยู่อ่ะ ดึกแล้วนะ” ผมออกมาดื่มน้ำ เห็นไฟที่ระเบียงเปิดอยู่เลยเดินมาดู เจอใหญ่กำลังนั่งใช้กรรไกรตัดแผ่นสติ๊กเกอร์สีน้ำเงินอยู่ ตรงหน้าเป็นแผ่นพลาสติกสีขาวแผ่นยาวที่อีกด้านมีเจ้าตี๋น้อยนอนหงายโชว์พุงทับอยู่
“ทำป้ายร้าน” เขาละจากสิ่งตรงหน้ามาแวบหนึ่งเพื่อหันมาคุยกับผมก่อนก้มลงไปตัดต่อ ผมชะโงกหน้าไปดู เขาตัดเป็นรูปตัวอักษรทีละตัว คาดว่าน่าจะเอามาแปะบนแผ่นพลาสติกสีขาว
“นายตัดเป็นคำว่าอะไร”
“กินเส้น”
“หืม ชื่อร้าน ‘กินเส้น’ เหรอ”
เขาอมยิ้มพยักหน้า
ชื่อร้านดูธรรมดาแต่ก็สื่อได้ตรงดี อืมมม ในเมื่อใหญ่ทำป้ายร้านผมจะช่วยทำแผ่นเมนูแล้วกัน
เอาล่ะ ชีวิตพ่อค้าของใหญ่ใกล้เป็นจริงแล้ว!!
-
แปะปุ๊ก
******************************************
ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่า แต่รู้สึกว่ามันอบอุ่นมากเลยตอนนี้
จะเปิดร้านกันแล้ว อยากไปชิมจังเลย อิอิ
-
เตรียมจุดพลุฉลองเปิดร้านใหม่ให้ตี๋ใหญ่กันหน่อย :mc4:
-
อยากกินบ้างอ่า ท่าทางจะอร่อยนะ
-
ดีใจทุกครั้งที่ผู้เขียนมาต่อครับ ช่วงนี้รอเรื่องนี้กับอีก 2-3 เรื่องที่ยังลุ้นว่าเรื่องจะเป็นไงต่อ
อ่านตอนนี้แล้วนึกถึงเรื่องจอมโหดกระทะเหล็ก มีอยู่ตอนนึงมันจะมีพ่อครัวจากจีนอะไรนี่แหละ มันก็ทำน้ำหมักจากปลาทะเลตัวใหญ่ หมักในโอ่งใหญ่ๆแบบนี้เลย คิดๆดูแล้วมันก็คือน้ำปลาเรานี่แหละ แต่คงมีเครื่องปรุงอื่นๆใส่ลงไปอีกหลายอย่าง
ดังนั้นรีบลงตอนต่อไปเลยนะครับ อิอิ ผมจะรอลุ้นว่าร้านใหญ่จะขายดีแค่ไหน เดี๋ยวจะส่งข่าวให้รายการเทยเที่ยวไทยไปถ่ายทำช่วงพ่อค้าแซ่บด้วยครับ :impress2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คุณเล็กผู้มีจิตใจบริสุทธิ์ :m20:
-
มีการลงทุนด้วยยย อยากให้มีความสุขไปนานๆ :katai2-1: :katai2-1:
แต่มันต้องมีอีคุณพชรมาขัดใช่มั้ย :katai1: :katai1:
-
ลุันๆ ให้ใหญ่ทำสำเร็จ :mc4:
-
ใหญ่จะหวั่นไหวละยังน้า รอลุ้นต่อไปค่ะะะ o13
-
ชั้นอยากไปนครสวรรค์ๆๆๆๆ จะไปเหมาหมดร้านเลย ฮิๆๆ :-[
-
คุณคนเล็กหื่นอะ คึคึ
-
อ่านไปหิวไป บอกเลย 555
-
ขำกลิ้งเลย...ผู้มีใจ สะ......อาด.... :ling1: :ling1:
ชอบการบรรยายจังไม่ต้องอธิบายมากความแต่เห็นภาพทุกคำบรรยาย
รอตอนต่อไปจ้า มาเร็วๆนะ(แอบบีบคอคนเขียน) :hao3:
-
ใหญ่สู้ๆ :katai2-1:
-
โอ๊ยยยย บรรยากาศเก่าๆกลับมา
อบอุ่นและละมุนเช่นเคย
:กอด1:
-
ว่างๆจะแวะไปกินนะคะ อิอิ
ปมชีวิตของใหญ่นี่ต้องเกี่ยวกับอาหารแน่ๆ
-
ลูกค้าเยอพแน่นอนร้านนี้
-
เล็กหื่นจากส่วนลึกของจิตวิญญาณ 5555 :jul3:
-
ยังไม่รู้เบื้องหลังใหญ่เลยอ่ะ :hao4:
-
น่ารักมุ้งมิ้งอะ ชอบแบบนี้ ชอบความน่ารักของคุณเล็กและของใหญ่
นึกแม้ตอนนี้เล็กจะรักใหย่ข้างเดีวอยู่ แต่การดูแลกันแบบนี้ อบอุ่นมากเลย
หวังว่าก๋วยเตี๋ยวจะขายดี แต่ท่าทางลูกค้าสาวๆคงจะเยอะแน่ๆเลย o18
-
อบอุ่น หวานเบา ๆ ฟินจ้าาาาา
ขอให้ร้านกินเส้นขายดีนะ
-
สู้ต่อไป อิอิ
-
ร้าน"กินเส้น"น่ารักอ่ะ
ต้องขายดิบขายดีแน่ๆเลย ก๋วยเตี๋ยวก็อร่อย พ่อค้าก็หล่อ
คนเล็กฮามากลูก ได้แตะนิดจับหน่อยก็ฟินแล้วเนาะ
-
ชอบบรรยากาศแบบนี้มากเลย
o13 o13 :bye2: :bye2:
-
น้ำหมักป้าเช็ง!!! //กำโทดๆ :hao7:
-
ใหญ่จะเปิดร้านแล้ววว :katai2-1:
-
ฮืออออ ตื่นเต้น
ไม่ได้เข้ามาอ่านหลายตอน ตอนมีมาม่านี่แบบ ม่ายย ม่ายยยยย :hao5:
ดีใจที่เล็กซื่อสัตย์กับตัวเอง ทำคะแนนเข้านะเล็ก เอาให้ใหญ่ไปไหนไม่รอด ฮ่าๆๆๆ
-
เริ่มมีอนาคตแล้วนะ
-
เพิ่งมีโอกาสได้อ่าน
ชอบคุณคนเล็ก จิตใจดีมากเลย แต่ตอนนี้ฮา อันนี้มาก นายปุญมนัสผู้มีใจใสสะอาด จิตบริสุทธิ์
แต่ความจริงหื่นนิดๆ ลวนลามน้อยๆ น่ารัก :o8: คุณคนเล็กควรเลิกให้ความหวังนายพชรนะ กลัวมีปัญหาหน่ะ
ใหญ่ ซื่อดี คงรอวันพอตั้งตัวได้ ถึงจะกล้ารักคุณคนเล็ก รึเปล่านะ
:pig4: นักเขียน ชอบเรื่องเล่าของคุณแม่ตอนท้ายด้วยนะ สนุกดี ได้แง่คิดด้วย
-
ชีวิตกำลังจะเข้ารูปเข้ารอยกันแแล้ว
-
ใกล้เป็นรูปเป็นร่างแล้วนะร้านกินเส้น
-
อากาศมันร้อนใช่มั้ย คนอ่านถึงนั่งกุมแก้มที่แดง :-[
ต่างคนต่างดูแลกันและกัน แม้เล็กจะได้เปรียบไปเยอะหน่อย ^^
-
รอลวกเส้นฮะ....บะหมี่นะไม่เอามาม่า :ling3:
-
เปิดร้านเมื่อไหร่จะรีบไปเป็นลูกค้าเลย
(ใหญ่หวันไหวบ้างยังคะ เจอคุณเล็กลวนลามทุกวัน อิอิ )
-
:hao7: อยู่นครสวรรค์ชิมิ....เด่วแวะไปทาน55 วันที่8เราจะไปนครสวรรค์ร้านเปิดรึยังคะ
-
พึ่งมาอ่านสนุกมากกกกกเลยค่ะ คนเขียนแต่งดีมากกกกก รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ อยากชิมรสมือใหญ่จังงงงง >.<
-
รอตอนต่อไปนะคะ
:bye2: :bye2: :bye2:
-
เรื่องราวค่อยๆผ่านไปอย่างไม่ช้าไม่เร็ว
หวังว่าใหญ่จะหลุดจากอะไรที่พันธนาการ แร้วรับรักตัวเล็กซะทีนะ ^^
ปล. อยากกินร้าน 'กินเส้น' จังน้า >////<
-
:hao7: ยังกะเริ่มชีวิตคู่ อบอุ่นจังเลยยยยยยยยยย
ขอให้มาม่าไม่มาในเร็ววัน
ปอลิง : อยากได้สูตรน้ำหมักมั่ง
-
กลับมาอบอุ่นเหมือนเดิมแล้ว หวังว่าจะไม่มีระลอกใหม่มาอีกนะ :ling2:
-
:mew2: :mew2: :mew2:
-
ใหญ่จะเปิดร้านแล้ว เย้ๆ
-
ร้านอยู่แถวไหนคะ จะไปกินนนนน T^T
อ่านไปนี่น้ำลายสอเลยค่ะ งือออออ
อารมณ์หิวพลุ่งพล่านมากค่ะ ณ จดนี้
แบบว่า อยากกินตี๋ใหญ่ เอ้ย ! อยากกินก๋วยของตี๋ใหญ่อย่างคุณคนเล็กบ้างงงง
-
ขอให้โชคดีประสบผลกำไร ขายดิบขายดีร่ำรวยๆๆ
แล้วจะแวะไปอุดหนุนนะตี๋ใหญ่
-
สู้ๆนะใหญ่
-
คุณเล็กนี่ ตอดนิดตอดหน่อยก็เอา :m20:
-
อยากกินบะหมี่
-
ชีวิตกำลังดีขึ้นเรื่อยๆ สู้ต่อไป :m11:
-
ถ้าได้ไปนครสวรรค์จะแวะไปอุดหนุนบะหมี่น้ำซุปสูตรพิเศษนะจ๊ะพ่อค้าแซ่บ
-
ตอนนี้น่ารักดี คนเล็กนี่ก็นะ นิดๆหน่อยๆก็เอา หื่นไม่เบานะจ้ะ :hao7:
เรื่องคุณพชรอ่ะ อยากให้รีบจัดการนะ นานๆเข้า เดี๋ยวเขาเข้าข้างตัวเองคิดว่าเล็กมีใจ จะยุ่งยากวุ่นวายอีก
-
เดี๋ยววันเสาร์จะไปนครสวรรค์ ใหญ่ทำเกี๊ยวน้ำรอไว้เลยนะ
-
55555 นายเอกของเราเนี่ย นิดๆหน่อยๆก็เอาเนาะ แต่ก็น่ารักมากมายเลยค่ะ
-
นายเอกหื่นมากค่ะ 5555+ ขอให้การขายก๋วยเตี๋ยวราบรื่น ไม่ดราม่าเน้อ
-
อ่านแล้วยิ้มเลยเพราะเราเป็นคนนครสวรรค์ สถานที่ต่างๆรู้จักดีเลยคะ
-
น่ารักกกก ต้องขายดีแน่ๆ มีสูตรเด็ดแถมกำลังใจดีแบบนี้ สู้ๆ นะใหญ่
รีบทำ รีบรวย รีบมาขอคุณเล็กเร็วเข้า 555
ฮาตอนอาบน้ำ ลวนามเค้าตลอดๆๆๆๆ
ขอบคุณค่ะ
-
ชีวิตต้องสู้!!! พี่ใหญ่สู้ๆนะ ดีๆช่วยกันทำมาหากิน 55
-
อยากกินเตี๋ยวของใหญ่ซังกุงบ้างจัง อร่อยเหาะ รึเปล่า
-
อยากไปร้านกินเส้นของใหญ่จุง
เปิดเมื่อไหร่จะไปอุดหนุนนะคะ
-
พอค้าใหญ่ใกล้จะเปิดร้านแล้ว
เล็กต้องรุกเยอะๆๆๆกว่านี้น่ะ
อย่าไปกินข้าวเที่ยงกับเจ้านายเลยไม่ดีน่ะ เดี่ยวเขาคิดว่าให้โอกาศน่ะเออ
-
คนเล็กแอบหื่นตลอดดดดดดดดด
555555
รอวันเปิดร้านจ้า
จะไปเป็นลูกค้า
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ชอบอ่ะมาต่ออีกเยอะๆนะ มาบ่อยๆหน่อยสิคุณคนเขียน คนอ่านจะรอไม่ไหวแล้ว
-
แลดูอบอุ่น :m3: :m3: :m3:
-
ร้านกินเส้น ริมหนองสมบุญ...
แจ้งเบาะแส "พ่อค้าแซบ" :oni1:
-
ตลกคนเล็ก ท่าทีรุกคีบแบบเนียนๆ
เป็นกำลังใจให้พ่อค้าใหญ่
-
:o8: น่ารักมาก ๆๆๆ ร้านกินเส้น ชอบ ๆๆๆๆๆ
-
น่าสนุกนะ หวังว่าจะสำเร็จลุ้นกันต่อไป ขอบคุณคนแต่งครับ
-
แอร๊ยชชช มีจับมงจับมือ ซบกันด้วย ระหว่างดู saw โรแมนติก(?)อ่าาา :-[
เอาละเตรียมตัวต้อนรับ พ่อค้าแซ่บ คนใหม่กัน :hao7:
-
ท่าทางจะอร่อย อยากไปอุดหนุนจัง
คุณเล็กนี่แอบลามกน่ะ o18
-
คือ คนเล็กเป็นคนตลก มาก ๆๆ เลย หื่นแบบเล็กๆ แต่โจ่งแจ้งมาก ๆๆ ทำให้ใหญ่ไหวตัวทัน คอยเตือนตลอด ๆๆๆ แต่เหมือนใหญ่จะชอบนะ 555 แต่ที่ขำสุด ๆๆ คือเหตุผล กาก ๆๆ ของใหญ่ที่ออกไปนอนโซฟา เพราะต้องการไปนอนเป็นเพื่อนตี๋น้อย คือคิดได้อย่างไร คือขำมากพออ่านถึงตอนนี้
ขอให้ร้านกินเส้นของใหญ่กิจการรุ่งเรือง ขายดี สุด ๆๆ ไปเลย
ปล.คนเล็กไม่บอกความจริงกับคุณ พชร มันจะไม่ดีน้า เป็นการให้ความหวังเขา และยิ่งนานวันไป คนเล็กจะปฏิเสธ ลำบาก และถ้าใหญ่รู้จะโกรษ และเห็นว่าตัวเองไม่คู่ควรอีกหรือเปล่าคนเล็กต้องจัดการให้เด็ดขาดแล้ว จับปลา 2 มือไม่ดี นะค่ะ คนเล็ก ผู้มีจิตใจบริสุทธ์ของเรา 555
-
ชอบอ่ะ น่ารักอ่ะ อ่านไปแอบอมยิ้มไปน่ารักทั้งคู่ครับ
-
อ่านแล้วหิวเลย เริ่มสงสัยว่านี่คือคัมภีร์บอร์นทูบีเชฟกระทะเหล็กหรือเปล่า :laugh:
-
กรี๊ดดดดดดดดดด
อ่านทันแล้ว ชอบเรื่องนี้จัง ช่วงแรกดราม่า (เพราะใหญ่น่าสงสาร)
มาช่วงหลังๆ อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่น
ชอบคุณคนเล็กมาก หื่นแบบน่ารักอะ หื่นแบบเด็กๆ คอยรุกใหญ่ตลอด
อยากไปอุดหนุนใหญ่จัง เราก็ชอบกินก๋วยเตี๋ยวนะ ต้องขายดีแน่ๆ เพราะชะนีรุมซื้อ 5555555
-
ครอบครัวช่วยกันทำมาหากิน ฮ่ะๆ น่ารัก อ่านแล้วอุ่นๆ จั๊กจี้ในใจยังไงก็ไม่รู้สิ
คัมภีร์วิเศษ น้ำหมักอะไรล่ะนั่น พูดถึงน้ำหมักแล้วนึกถึงพวกปุ๋ยEM ไม่ก็น้ำหมักป้า=ตื๊ด!=
ปล. ก๋วยเตี๋ยวของนายใหญ่ ทำเรากลืนน้ำลายเอื๊อก แหม่....สี่ทุ่มนิดๆ กับบะหมี่เกี๊ยวอร่อยๆถือว่าดึกไปไหม คึคึ
-
o13 o13 o13 o13 :hao7: :pig4: :pig4:
-
นี่มันนิยายแนะนำตัวเมืองจังหวัดนครสวรรค์ชัดๆ
กร๊ากกกกกกกก
:laugh:
-
น่ารักอ่ะ เพิ่งได้เข้ามาาอ่าน
ติดงอมแงมเลย อ่านรวดเดียวจบ
อยากอาานต่อๆๆๆๆๆ :ling1: :ling3:
-
เปิดผ่านไปผ่านมาหลายรอบแล้วววว น่ารักสุดๆเลย รอตอนต่อไปนะค้ะะะ
-
น่ารัก กรุบกริบ มุ้งมิ้ง ฟิน จุง
-
ชอบคุณคนเล็กนะ
น่ารัก มีน้ำใจและซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเองดี
ชอบคุณใหญ่ด้วยนิ่งๆ ตัวสูงๆ ผิวแทนๆ พูดน้อย ขี้เกรงใจ
สเป็กชัดๆ!!!อยากได้!!!!!!!
-
กำลังหนุกเลยทีเดียว ฮึบๆช่วยนักเขียนเข็นบทต่อไป..
-
คิดถึงคุณเล็กกะตี๋ไหญ่
-
สะ-นุก-มว๊ากกกกกก!!!
กรี๊ดดดดดดดด
น่ารักสุดของสุดของที่สุด!!!
ชอบมากๆเลยค่ะ
รอตอนต่อไปนะค่ะ
-
เร่ร่อน13
วันนี้เป็นวันเปิดร้านวันแรก
แบบว่า...ตื่นเต้นนนนนนน
ผมกวาดตามองไปรอบๆบริเวณร้านอย่างตื้นตันใจ รถเข็นสีฟ้าสดใสที่มีตู้กระจกวางตั้งอยู่ ภายในตู้มีเส้นก๋วยเตี๋ยวขนาดต่างๆทั้งเส้นเล็ก เส้นใหญ่ หมี่ขาว หมี่เหลือง ถาดใส่เนื้อสดเนื้อเปื่อยข้างกันมีถุงลูกชิ้นวางเบียดอยู่ ชิ้นหมูแดงหั่นเป็นชิ้นเรียวยาวแขวนห้อยกับตะขอดูน่ารับประทาน
ข้างๆกันในช่องกลมมีหม้อก๋วยเตี๋ยว ไอควันสีขาวลอยวนรอบๆรอยปิดของฝาหม้อส่งกลิ่นหอมของน้ำซุป
เหนือขึ้นไปด้านบนมีป้ายพลาสติกสีขาวติดสติ๊กเกอร์สีน้ำเงินว่า ‘กินเส้น’ แขวนเด่นอยู่
ถัดไปทางด้านขวาร่างสูงใหญ่ของนายหมาตูบกำลังกางโต๊ะพับหน้าเหล็กสีแดงเป็นแถวตอนสองแถว แถวละสี่ตัว ให้ผมที่ยืนพักเหนื่อยหิ้วเก้าอี้หัวโล้นสีเดียวกันไปจัดวางตามโต๊ะที่ถูกตั้งไว้แล้ว
“คุณเล็ก ไปทำงานเถอะเดี๋ยวสายนะ ที่เหลือผมทำเอง” ใหญ่ที่เสร็จจากการกางโต๊ะตัวสุดท้ายเดินมาแย่งเก้าอี้ก่อนบอก
“ก็อยากช่วย” ผมมุ่ยหน้าให้คนที่มาแย่งเก้าอี้ไปจากมือ เพิ่งเจ็ดโมงสิบห้าเองเหลือเวลาอีกตั้งเยอะ!! ที่ทำงานผมขับรถสิบนาทีก็ถึง!
“เหลืออีกนิดก็เสร็จแล้ว เดี๋ยวผมทำต่อเอง คุณมาทานอาหารเช้าดีกว่า เดี๋ยวผมทำให้” ใหญ่จับไหล่สองข้างผมจากด้านหลังดันให้มานั่งบนเก้าอี้ก่อนจะเดินไปทำก๋วยเตี๋ยวกลิ่นหอมน้ำลายสอมาให้ผมหนึ่งชาม
“ว้าววว น่ากินจัง” ผมสูดลมหายใจให้สัมผัสกับความหอม แววตามองชามตรงหน้าอย่างวิบวับ เต้าหู้ไข่หั่นเป็นแว่นชิ้นหนากำลังดีวางเรียงอยู่บนเกี๊ยวกุ้งชิ้นพอดีคำกับหมูสับปั้นก้อนกลม ทุกอย่างลอยเด่นอยู่ในน้ำซุปสีชมพูอ่อนใส
“เกี๊ยวกุ้งเต้าหู้ไข่ มื้อเช้าเบาๆท้อง” ใหญ่ทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้ตัวตรงข้ามก่อนส่งสายตาให้ผมลองชิม
ผมตักเกี๊ยวกุ้งและก้อนหมูสับขึ้นมาในช้อนเดียวกันส่งเข้าปาก ก่อนตามด้วยเต้าหู้ไข่และตบท้ายด้วยการซดน้ำซุปตาม
“อื้มมมม อร่อยอ่ะ ฉันไม่เคยรู้เลยนะว่ามีเมนูนี้ในโลกด้วย ทำเป็นเมนูแนะนำของร้านเลยมั้ย เหมาะเป็นอาหารเช้าอุ่นๆท้อง” ว่าแล้วก็ขออีกคำ
อื้มมมมม อร่อยยยยยย
“ผมไม่ได้ทำขาย ทำให้คุณทานคนเดียว”
กึก
ฟันกระทบกันช้อนดังกึกอย่างตกใจ...
ใหญ่ก็พูดด้วยน้ำเสียงธรรมดา แต่หัวใจไม่รักดีของผมดันกระตุกอย่างแรงจนน่าตกใจ
ทำให้ผมทานคนเดียวอย่างนั้นหรือ
จะเหมือนละครดังหลังข่าวที่เพิ่งจบไปหรือเปล่านะ...
...ขนมรสพิศุทธ์เพื่อกระรัตหญิงที่รักเพียงคนเดียว
...นี่ก็...เกี๊ยวรสปุญมนัสจากนายตี๋ใหญ่
ฉ่า!!
เพียงแค่คิดใบหน้าผมก็ร้อนฉ่าดั่งไฟลามทุ่ง งือ บางทีผมก็มโนเพ้อพบเกินไป จนรู้สึกได้ถึงพลังงานบางอย่างที่แผ่ออกมาจากภายใน T^T
“คุณเล็ก อิ่มแล้วเหรอ”
ผมคงตะลึงค้างนานเกินไป จึงกระพริบตาถี่ หันหน้าไปมองใบหน้าคมก่อนส่ายหน้าหวือ
“ไม่ๆแค่รู้สึกเหมือนติดคอน่ะ แต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว” จากนั้นผมก็จ้วงเกี๊ยวปุญมนัสเข้าปาก ค่อยๆเคี้ยวกรุบกรับรับสัมผัสอย่างละมุนทั่วถึง รู้สึกว่าคำนี้มันอร่อยกว่าที่เคย ต้องทานให้หมด! แม้แต่น้ำซุปผมก็จะไม่ให้เหลือ!
“ค่อยๆกินสิครับเลอะหมดแล้ว” ใหญ่ดึงทิชชู่จากม้วนส่งมาให้ ผมยกถ้วยซดเป็นครั้งสุดท้าย เสียงก้นชามกระเบื้องกระทบโต๊ะเหล็กดังตึง สองมือยังประคองอยู่ข้างชาม แต่ใบหน้าหันข้างไปทางนายหมาตูบก่อนทำปากจู๋ ปรายตามองไปยังกระดาษชำระที่ยังคาในมือเขา
“คุณเล็ก...”
“เช็ดให้หน่อย น้าๆ ดูสิๆเลอะหมดเลย” ว่าแล้วก็ส่งลิ้นเลียไปรอบๆริมฝีปาก ใหญ่หลุดยิ้มกับความมากเล่ห์ของผม สุดท้ายก็ยอมยื่นมาเช็ดรอบริมฝีปากให้อย่างเบามือ
ผมอมยิ้มพร้อมทำปากจู๋ไปด้วยจนรู้สึกเมื่อยปาก เหมือนใหญ่จะหมั่นไส้จนทนไม่ไหวจึงลงแรงบี้ทิชชู่ลงบนริมฝีปากผม
ส่วนผมหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
ฮะๆ ผมน่ารักล่ะซี้!!
“ไปทำงานได้แล้วครับ” เสร็จแล้วเขาก็เอ่ยคำนี้ออกมา ผมยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู เพิ่งจะเจ็ดโมงสี่สิบเอง
“เดี๋ยวสิ ถามก่อนๆ ทำไมน้ำซุปมันถึงมีสีชมพูใสๆอ่ะ” ความสงสัยน่ะส่วนหนึ่ง ที่เหลือคือต้องการถ่วงเวลาล้วนๆ
แล้วเหมือนใหญ่จะหลงกลซะด้วย เขาระบายยิ้มอ่อนก่อนอธิบาย
“ผมยีเต้าหู้ยี้ใส่ลงไปนิดนึง มันจะให้รสเค็มคนละอย่างกับน้ำปลา ให้กลิ่นหอมกว่าด้วย”
“อืม”
“ถ้าอย่างนั้นก็ไปทำงานได้แล้วครับ สายแล้ว” บู่ววววว แกล้วหลงกลนี่หว่า ไปก็ได้ ชิ
“งั้นขอให้ขายดิบขายดี เที่ยงนี้จะแวะมาหานะ” เขาพยักหน้ารับ ผมเลยได้โอกาสยื่นมือตะปบไปยังแก้มทั้งสองข้างก่อนจ้องเขาด้วยสายตาดุ “อย่าเที่ยวไปมองลูกค้าสาวๆนะ”
“ฮะๆ”
“ใหญ่...เล็กซีเรียสนะ” ผมปั้นหน้าจริงจัง
“ผมจะไม่ทำอีก สัญญา”
“ต้องอย่างนี้สิ น่ารักที่สุด”
จุ๊บ!!
“คุณเล็ก!!”
ผมยิ้มกว้างโน้มหน้าจูบลงบนมุมปากอย่างรวดเร็วก่อนถอนออก ใหญ่จับข้อมือทั้งสองข้างของผมดันออกอย่างตกใจ เค้นเรียกชื่อเสียงหนักพลางกวาดสายตามองซ้ายขวาอย่างเกรงว่าใครจะเห็น
“ฮ่าๆเที่ยงนี้เจอกันนะ โชคดีน้าพ่อค้าหญ่ายยยย” ผมลอยหน้าลอยตาอวยพรอย่างอารมณ์ดีก่อนเดินผิวปากไปยังรถตัวเองที่จอดเทียบฟุตบาทอยู่
แหมะ นึกๆดูแล้ว เหมือนสามีภรรยากันเลยเนอะ ฮ้า มีความสุขจัง
ผมมาถึงที่ทำงานด้วยเวลาขีดเส้นตายพอดีนั่นคือแปดนาฬิกาตรงเด๊ะ ไม่ได้แวะเข้าไปดื่มกาแฟเดินตรงเข้าไปยังโต๊ะทำงานเลย ชะงักเท้าชั่ววินาทีเมื่อเห็นร่างของใครบางคนนั่งอยู่บนเก้าอี้อีกฝั่งของโต๊ะ ถอนหายใจเฮือกหนึ่งก่อนก้าวมุ่งตรงไป
“สวัสดีครับหัวหน้า” ผมนั่งลงบนเก้าอี้พลางยกมือไหว้ ในฐานะที่เขาเป็นหัวหน้าและอายุมากกว่าผม
“วันนี้มาสายนะครับคุณเล็ก” ผมขมวดคิ้วยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู
“ก็แปดโมงเช้าพอดีนี่ครับ หรือว่าหัวหน้ามีงานด่วนจะให้ผมทำ”
“ก็ไม่ครับ แต่...เรียกหัวหน้าแล้วฟังห่างเหินจัง”
“ก็หัวหน้าเป็นหัวหน้าผมจริงๆนี่ครับ”
“เฮ้อ คุณเล็กนี่ก็แอบดื้อเอาเรื่องอยู่นะ”
หลังๆมานี้ผมจะเรียกเขาว่า ‘หัวหน้า’ แทน ‘คุณพชร’ เพื่อรักษาระยะห่างไว้เพียงหัวหน้ากับลูกน้อง แต่เหมือนคุณพชรจะไม่เข้าใจเอาเสียเลย มื้อเที่ยงถ้าผมเลี่ยงได้ก็จะเลี่ยง แต่ส่วนมากผมจะทนใจแข็งกับลูกตื้อของเขาไม่ได้นานสุดท้ายก็ยอมใจอ่อนไปทานมื้อเที่ยงกับเขาอยู่ดี เลยต้องใช้วิธีลากไอ้ปอนด์ไปด้วย แต่มันก็เป็นเพื่อนทรยศที่ไม่ค่อยให้ความร่วมมือ ยิ่งมารู้ว่าผมพาใหญ่กลับมาอยู่ด้วยกันมันยิ่งแทบจะเอาผมใส่พานถวายตัวให้คุณพชร
เฮ้อ เกิดมาเป็นปุญมันสนี่มันเหนื่อยใจเสียจริงๆ
ไหนจะต้องคอยเลี่ยงคนหนึ่ง แล้วยังต้องหาทางเข้าหาอีกคน
“หัวหน้า เที่ยงนี้ผมขอตัวนะครับ พอดีมีธุระ” เพราะเที่ยงนี้ผมจะไปเป็นผู้ช่วยพ่อค้าใหญ่ ทั้งในทางให้กำลังใจและกำลังกาย
“อ้าว งั้นเหรอครับ นานมั้ย ผมรอได้นะ”
“เอ่อ ก็นานอยู่ครับ คือ...ความจริงแล้ว...” บางทีผมควรจะใช้โอกาสนี้คุยกับหัวหน้าให้รู้เรื่องไปเลย
“...” หัวหน้านิ่งรอฟังอย่างตั้งใจ
“ผมคิดว่าจะไม่ไปทานมื้อเที่ยงกับหัวหน้าแล้วครับ ไม่ว่าวันนี้หรือวันไหน” ยิ่งพูดเสียงก็ยิ่งแผ่ว เอาล่ะหวา ก็ขอให้หัวหน้าเป็นคนแยกแยะออกไม่เอาเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวมารวมกันนะ ไม่งั้นมีหวังโดนเด้งกลับระยองไม่ทันแน่คนเล็กเอ๊ย
“คุณเล็กคงไม่ได้หมายถึงจะตัดความสัมพันธ์กับผมใช่มั้ยครับ” ใบหน้าหัวหน้าเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดขึ้นจากตอนแรกอย่างเห็นได้ชัด เอาแล้วไงคนเล็ก
“ถ้าหมายถึง เอ่อ ในทางพัฒนาไปเป็นแฟน ก็ใช่ครับ” ผมหลีกเลี่ยงคำว่าคนรักเพราะมันกระดากปากเกินจะพูด “ถ้าหัวหน้าไม่รังเกียจลูกน้องอย่างผม...เราก็เป็นเพื่อนกันได้นะครับ” ผมว่าต่อเมื่อบรรยากาศความกดดันเพิ่มสูงขึ้นจนมาคุ เพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ เริ่มเมียงมองมาอย่างสอดรู้ ผมขยับตัวอย่างอึดอัดทั้งที่ความจริงน่าจะชินได้แล้วเพราะทุกครั้งที่หัวหน้ามาหาที่โต๊ะทำงานก็เรียกสายตาสนใจใคร่รู้จากคนอื่นๆได้ทุกครั้งไป
“คุณเล็กมีคนอื่นแล้วเหรอครับ”
อึก เป็นคำถามที่จี้ตรงใจมาก ซึ่งผมก็คงทำได้แค่ตอบไปตามความจริง
“ครับ”
ทันทีที่ผมพยักหน้ารับความกดอากาศสูงก็แผ่ซ่านรอบตัวจนรู้สึกหายใจลำบาก เรามาคุยเรื่องพรรค์นี้กันในที่ทำงาน มีสายตาพนักงานอีกเป็นสิบ ฮืออ ให้มันได้อย่างนี้สิ
ซึ่งถ้าว่ากันตามจริงแล้วคือเขาไม่ได้ผิดอะไร ไม่เคยล่วงเกิน แตะเนื้อต้องตัวหรือฉวยโอกาส มิหนำซ้ำยังเป็นสุภาพบุรุษและเฝ้ารออย่างอดทน
แย่ที่ตัวผมเองที่ไม่ปฏิเสธเขาอย่างเด็ดขาดทั้งที่ตัวเองก็รู้อยู่เต็มอกว่ารักใคร ให้โอกาสอย่างลมๆแล้งๆ บางทีความใจอ่อนขี้สงสารของผมก็ส่งผลเสียมากมายต่อความรู้สึกคนอื่นเหมือนกัน
ติ๊ดๆ
อีกฝ่ายจ้องมองผมนิ่งด้วยสายตาผิดหวังระคนน้อยใจก่อนถอนสายตาไปยังหน้าจอสี่เหลี่ยมที่ควักออกมาจากกระเป๋ากางเกงเมื่อมันส่งเสียงร้องเตือน เขากวาดตาอ่านเสี้ยววินาทีก็ถอนหายใจยาวออกมา
“ผมมีประชุมกับหัวหน้าสาขาใหญ่ต้องเข้ากรุงเทพฯด่วน กลับมาเราคงต้องคุยเรื่องนี้กันอีกทีเป็นการส่วนตัว”
ครืดดดด
แล้วเขาก็ลุกออกไปทันทีด้วยท่าทางหัวเสีย ไม่มีแม้คำล่ำลาเหมือนที่ผ่านมา ในใจผมวูบโหวงอย่างเกรงกลัว เหวยยยยย ผมคงไม่ตกงานด้วยเรื่องนี้หรอกนะ ผมยังไม่อยากกลับระยองตอนนี้ หันไปเห็นพี่มิ่งที่ถึงแม้จะไม่ได้ยินเรื่องที่ผมคุยกับหัวหน้าแต่ก็คงสัมผัสได้ถึงบรรยากาศมาคุ จึงส่งยิ้มเจื่อนให้กำลังใจ ส่วนผมก็ยิ้มแหยๆกลับไป
เอาน่าคนเล็ก สู้ๆหน่อย
พอถึงเวลาพักเที่ยงผมก็รวบเก็บของบนโต๊ะเพื่อเตรียมตัวไปหาใหญ่ แต่ยังไม่ทันก้าวขาลงบันไดมาชั้นล่างพี่มิ่งก็วิ่งเข้ามากอดคอชวนไปทานข้าวเที่ยงด้วยกัน
“ผมมีธุระน่ะพี่”
“ธุระอะไรของมึง นานๆจะว่างจากคิวหัวหน้า กูอยากกินข้าวกับมึงจะแย่แล้ว เนี่ย ไอ้ปอนด์ก็ไปด้วยกัน” ผมเหลือบตามองไปด้านหลังพี่มิ่งก็เจอไอ้ปอนด์เดินตามมายักคิ้วกวนบาทาให้
“วันหลังๆ”
“โนวๆๆ วันนี้” ผมหรี่ตามองพี่มิ่งอย่างจับผิด ทุกทีไม่เห็นเป็นคนขี้เซ้าซี้แบบนี้นี่นา
“มีไรเปล่าพี่ อยากถามผมเรื่องเมื่อเช้าอ่ะดิ” สะดุ้งเชียวนะ แสดงว่าผมทายถูก
“ก็ไม่ได้จะก้าวก่ายนะเว้ย แต่ไอ้ปอนด์มันขอมา”
“เฮ้ย มาโยนกันได้ไงวะพี่” ไอ้ปอนด์ส่งเสียงโวยวายทันที
“อ้าว ก็จริงนี่หว่า”
“พี่ก็อยากรู้เหมือนกันแหละ”
“กูไม่ได้อยากเจาะละเอียดเหมือนมึง แค่รู้ไว้ประดับหัวจะได้เดาอารมณ์หัวหน้าถูก กูต้องเข้าพบเขาทุกเช้านะเว้ย”
“นี่พี่...”
“พอๆทั้งคู่ ไม่ต้องเถียงกัน ผมยอมแล้ว ดีเหมือนกันช่วยหาลูกค้าให้ใหญ่”
“นี่มึงจะพากูไปกินที่...”
“เออ เดี๋ยวแวะไปรับพิณด้วย พี่มิ่งเลี้ยงนะ”
“อ้าวซวยกูซะงั้น”
“ช่วยไม่ได้”
แล้วผมก็พลิกวิกฤติเป็นโอกาส อยากรู้กันนักก็พาไปหาเจ้าของหัวใจตัวจริงซะเลย แถมช่วยหาลูกค้าไปอุดหนุนพ่อค้ามือใหม่ได้อีกต่างหาก พวกเรามารถพี่มิ่งแวะรับพิณที่ธนาคารก่อนมายังร้าน ‘กินเส้น’ ณ แอดติจูดที่สามสิบสองขอบหนองสมบุญ
“นี่มันแถวคอนโดมึงนี่”
“ใช่ดิพี่ จอดๆตรงนี้เลย” ผมชี้ไปยังช่องว่างริมฟุตบาท พี่มิ่งเลี้ยวพวงมาลัยรถเข้าจอด เมื่อรถจอดสนิทผมก็เปิดประตูลงจากรถควงแขนกับพิณเดินนำไปที่ร้านทันที
พิณค่อนข้างจะชื่นชอบใหญ่มากทีเดียว เหตุผลหลักคือหล่อเท่ระเบิดตรงสเปคนางทุกประการ ส่วนเหตุผลรองคือเป็นคนดีไม่ย่อท้อต่อสิ่งโชคร้ายที่เข้ามาในชีวิต เราสองคนเลยเป็นลูกคู่ที่ดีมากเวลาต้องไฟท์กับไอ้ปอนด์
อากาศตอนเที่ยงค่อนข้างร้อนถึงอย่างนั้นบริเวณร้านก็ยังมีร่มเงาจากต้นก้ามปูที่แผ่กิ่งก้านข้ามกำแพงมาจากด้านในของหนอง แต่ก็ยังมีไอร้อนของดวงอาทิตย์แผ่มาโดนผิวหนังให้แสบๆคันๆ
ผมพาทุกคนเดินเข้าไปนั่งลงที่โต๊ะตัวหนึ่งที่เมื่อเช้าผมกับใหญ่ช่วยกันจัด กวาดมองไปรอบร้านมีลูกค้านั่งอยู่สองโต๊ะ แต่ละโต๊ะมาเป็นคู่ โต๊ะหนึ่งเป็นชายหญิงน่าจะเป็นแฟนกัน ส่วนอีกโต๊ะเป็นผู้หญิงทั้งคู่ซึ่งน่าจะเป็นเพื่อนกัน ส่วนโต๊ะผมมีสี่คน
เบนสายตามองไปยังพ่อค้าใหญ่ที่กำลังขะมักเขม้นกับการลวกเส้น เขาหันมายิ้มให้ผมแวบหนึ่ง ซึ่งผมก็โบกมือให้กำลังใจ ที่เลือกมานั่งโต๊ะไม่เข้าไปหาก็เพราะเห็นเขากำลังวุ่นวายอยู่ด้วยแหละ ไม่อยากกวน
กวาดตามองไปรอบร้านอีกครั้งแล้วอดจะยิ้มไม่ได้ ถึงลูกค้าจะไม่ได้แน่นขนัดดูเงียบๆด้วยซ้ำ แต่ก็ถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดี อย่างน้อยก็ยังมีลูกค้าล่ะน่า
“เล็ก...ใหญ่หล่อมากเลยเนอะ ท่ายืนลวกก๋วยเตี๋ยวยังเท่” พิณที่นั่งข้างผมสะกิดแขนยิกๆพลางทำหน้าเพ้อจนไอ้ปอนด์ต้องกระแอมเรียกสติ
“แฮ่ม สามีนั่งอยู่ตรงนี้นะ”
“อุ่ย นิดหน่อยน่า” พิณทำเป็นแกล้งสะดุ้งเหมือนกลัว ผมขำในลำคอกับการรับส่งมุกของสามีภรรยา คบกันมาตั้งแต่ปีหนึ่งไอ้ปอนด์ก็ยังไม่เลิกหึงพิณสักที
ส่วนพี่มิ่งก็มองซ้ายมองขวาเหมือนหาใครอยู่จนผมอดถามไม่ได้
“มองไรพี่”
“หากล้อง เขาถ่ายหนังกันหรอวะ แต่ไม่เห็นทีมงานสักคน”
“ถ่ายหนังอะไร”
“อ้าว ก็ไอ้พ่อค้าบะหมี่นั่นไง ออร่ามาขนาดนั้น ช่างไม่เข้ากับเสื้อผ้าที่ใส่ พระเอกหนังแน่ๆ ผิวคล้ำไปหน่อย แต่ดูดีโคตร” ผมกับพิณระเบิดขำ ส่วนไอ้ปอนด์ทำหน้าปูเลี่ยนเหมือนจะอ้วกเสียให้ได้
“นั่นน่ะ พ่อค้าตัวจริงเสียงจริงเลยค่ะ ญาติคนเล็กเขา” พี่มิ่งทำตาโต หันหน้ามาหาผมทันที
“จริงเหรอวะ มึงมีญาติหล่อขนาดนี้” ผมยักไหล่
“ความจริง เรียก ‘ว่าที่แฟน’ จะดีกว่า”
“ห๊ะ!!” คราวนี้ตกใจยกกำลังสองยิ่งกว่าเดิม โดนสายตาประณามจากไอ้ปอนด์ด้วยแหละ มันคงอยากจะด่าว่าผมแรดเหลือกำลัง
“แฮ่ๆ” ผมก็เลยได้แต่ยิ้มแหยๆ แล้วพระเอกของงานก็ได้เวลาออกโรง พ่อค้าในชุดกางเกงยีนตัดขาพอดีเข่ากับเสื้อกล้ามสีดำคล้องทับด้วยผ้ากันเปื้อนสีกรมเดินมาหยุดยังโต๊ะที่เรานั่งกันอยู่
“รับอะไรดีครับ” ใหญ่ถามด้วยใบหน้านิ่งเฉยจนผมหลุดขำ กับลูกค้าคนอื่นทำหน้าแบบนี้มั้ยเนี่ย ลูกค้าคงคิดว่าเป็นพ่อค้ามาเฟียซะล่ะมั้ง
คงมีแต่ผมที่รู้ว่าเขาไม่ได้ตีหน้าโหด มันคือใบหน้าปกติทั่วไปของเขา
แต่ไม่ได้แล้วล่ะ ผมคงต้องเทรนให้เขาทำหน้ารับแขกมากกว่านี้ ยิ้มนิดนะรับรองลูกค้าติดตรึม
“ขายดีมั้ยคะ” เป็นพิณที่เอ่ยทัก ใหญ่พยักหน้าก่อนตอบ สองคนนี้พอคุ้นเคยกันอยู่
“พอได้ครับ ขอบคุณนะที่มาช่วยอุดหนุน”
“เล็กเขาชวนมาประเดิมร้านใหม่ ไม่รู้ว่ารสชาติจะดีเหมือนหน้าตาพ่อค้าหรือเปล่าน้า”
“อะแฮ่ม” โอ้ย ขำไอ้ปอนด์ว่ะ
“งั้นสั่งมาเลย รับรองพ่อค้าคนนี้ฝีมือเด็ดทุกเมนู” ผมว่าเสียงหยอก พลางหยิบกระดาษกับปากกาที่เสียบไว้บนโต๊ะมาให้ทุกคนจดรายการ ใหญ่รับกระดาษมาก่อนเดินกลับไปที่รถเข็น พี่มิ่งก็เอ่ยปากทันที
“กูว่าละทำไมมึงไม่สนใจหัวหน้ากูเลย” ชิ ผมก็ไม่ได้ชอบใหญ่เพราะหน้าตาอย่างเดียวซะหน่อย
หงิง...หงิง... แฮกๆ
“ตี๋น้อย เป็นไงร้อนมั้ย” ผมหันไปตามเสียงครางหงิงก็เจอเข้ากับเจ้าตี๋น้อยนั่งลิ้นห้อยหอบแฮกๆอยู่ข้างเก้าอี้ที่ผมนั่ง มันคงเห็นผมและเข้ามาทักทาย ซึ่งพอผมลูบหัวมันก็เชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยเหมือนมีความสุข ตอนนี้มันไม่ได้เป็นเจ้าหมาน้อยที่ผมอุ้มเล่นได้อีกต่อไปแล้ว กลายเป็นหมาสี่เดือนตัวใหญ่แถมฉลาดขึ้นด้วย
ทุกครั้งที่ขยับตัวกระดิ่งที่แขวนอยู่กับปลอกคอสีส้มของมันก็จะส่งเสียงกริ๊งๆ จำได้ว่าช่วงแรกที่ซื้อปลอกคอมาใส่ให้ มันพยายามใช้ขาหลังเพื่อถอดออกหรือไม่ก็เอาหัวตัวเองไถๆกับพื้นเหมือนรำคาญจนผิวหนังบริเวณคอถลอก ผมเกือบใจอ่อนถอดให้มันแล้วแต่ใหญ่บอกว่าไม่ เพราะที่ปลอกคอมีจี้สลักชื่อ-ที่อยู่พร้อมเบอร์โทรเผื่อว่ามันหลงทางคนที่เจอจะได้ส่งกลับบ้านถูก
ใหญ่พูดกับผมอย่างใจเย็นเมื่อผมน้ำตาคลอสงสารมันว่า ‘ถึงมันจะฉลาดแต่มันก็คือหมา พูดไม่ได้ ขอความช่วยเหลือไม่เป็น คุณจะถอดปลอกคอมันผมไม่ว่า แต่นั่นคือมันต้องอยู่ในห้องนี้ ผมจะไม่เอามันไปด้วย’
แล้วผมจะเลือกทางไหนได้อีก ให้มันอยู่แต่ในห้องผมก็สงสารมัน มันตัวโตขึ้น กำลังอยู่ในวัยซุกซน ต้องการพื้นที่กว้างๆในการวิ่งเล่น ยังจำวันที่พามันไปวิ่งเล่นในสวนสาธารณะได้อยู่เลย มันวิ่งไปรอบๆหนอง ไล่นก วิ่งขึ้นลงสะพาน มุดพุ่มไม้ เล่นกับสุนัขตัวอื่น ดูมีความสุขจนผมที่วิ่งออกกำลังกายอดจะยิ้มตามไม่ได้
เพราะอย่างนั้นผมเลยต้องใจแข็งให้มันชินกับปลอกคอที่ใส่เพื่อให้ใหญ่เอามันมาด้วยเวลาขายก๋วยเตี๋ยว
มันดูตื่นเต้นดีใจ เมื่อเช้าตอนผมกับใหญ่ช่วยกันเตรียมร้านมันก็วิ่งหายเข้าไปในประตูภายในหนอง ชั่วโมงกว่าๆถึงวิ่งหอบลิ้นห้อยกลับมา ยกขาหน้าข้างหนึ่งสะกิดขาใหญ่ยิกๆ เขาเขกหัวมันไปทีก่อนเทน้ำใส่ชามประจำตำแหน่งให้
นี่ก็คงไปหนีเที่ยวมาอีก
“ไอ้ตี๋ มานี่!” เจ้าตี๋น้อยหันตามเสียงเรียกของเจ้านายมัน หันกลับมาเอาขาหน้าข้างหนึ่งตีลงบนฝ่ามือผมสองทีก่อนวิ่งกระดิกหางดิ๊กๆไปนอนลงตรงที่นิ้วใหญ่ชี้ มันคือที่ว่างหลังรถเข็นตรงมุมเสาข้างกำแพง
“หมาเชี่ยไรวะฉลาดฉิบหาย” พี่มิ่งมองตามไปอย่างอึ้งๆ อยากจะบอกว่าไม่ใช่ใครจะไปสั่งมันก็ได้นะ ไม่ค่อยฟังหรอก ต้องเจ้านายมันคนเดียวเท่านั้นแหละทีเดียวอยู่เลย อย่างผมบางทียังต้องพูดซ้ำหลายๆครั้ง
ผมลุกขึ้นไปช่วยใหญ่ยกชามมาเสิร์ฟแต่เขาไล่ผมให้มานั่ง ซึ่งแน่นอนผมไม่ฟัง
“ก็อยากช่วย”
“ไปนั่งพักเถอะครับ เดี๋ยวคุณต้องกลับไปทำงานอีกนะ”
“ขายดีมั้ย” ผมหรือจะสนก็เปลี่ยนเรื่องกันไป
“ก็พอได้ เมื่อเช้าเงียบๆ สายๆมาหน่อยก็เริ่มมีคนแต่ก็ไม่มากมาทีละคนสองคนอย่างที่คุณเห็น มีคุณนี่แหละโต๊ะที่มาเยอะสุดของวัน”
ผมยู่หน้า
“นึกว่าสาวๆจะมาต่อคิวซื้อซะอีก”
“หึๆ ไม่ใช่ในละครนะ”
“นั่นสิเนอะ”
ถ้าในละครมีพ่อค้าหล่อระเบิดมาเปิดร้านขนาดนี้สาวๆคงแห่กันมาซื้อต่อคิวกรี๊ดกร๊าดกันจนร้านแทบแตก แต่นี่คือชีวิตจริง ถึงผมจะแอบเห็นลูกค้าสาวๆแอบกระซิบกระซาบดี๊ด๊ากันถึงความหล่อของพ่อค้า แต่ก็นั่นแหละ...ร้านที่จะอยู่รอดได้จริงๆต้องพึ่งรสมือ ความสะอาด และราคาที่สมเหตุสมผลกับปริมาณ
เมื่อก๋วยเตี๋ยวสี่ชามมาเสิร์ฟผมก็กลับมานั่งทานที่โต๊ะ ระหว่างนั้นก็มีลูกค้ามาเพิ่มอีกหนึ่งคนเป็นลุงมีอายุคนหนึ่งซื้อสามถุงกลับไปทานที่บ้าน พี่มิ่งขอเบิ้ลสองพลางชมว่าอร่อยไม่ขาดปาก ส่วนไอ้ปอนด์ถึงจะยังไว้ท่าบ้างแต่ก็เห็นว่ามันซดน้ำซุปจนแทบไม่เหลือ จนผมกับพิณแอบลอบยิ้มกันสองคน
เหมือนทุกอย่างจะไปได้ด้วยดี แต่ทางที่ดีก็มักมีอุปสรรคเสมอ
เมื่อหลังเลิกงานผมมาช่วยงานที่ร้าน ช่วงเย็นลูกค้าหนาตาขึ้นกว่าเมื่อตอนเที่ยง เรียกได้ว่าถึงไม่แน่นร้านแต่มีเข้ามาเรื่อยๆ
แต่เรื่องมันอยู่ตรงนี้ต่างหาก
“ค่าที่อะไรกัน พวกเราเซ็นสัญญาว่าจ่ายเป็นรายเดือนนี่” ช่วงประมาณทุ่มนึงก็มีผู้ชายหน้าโหดสองคนขับรถมอเตอร์ไซค์มาจอดหน้าร้านพร้อมกับบอกว่ามาเก็บค่าที่รายวัน
รานวันแป๊ะแกสิ!! ดูก็รู้ว่าพวกทำกร่างไถเงิน
“นั่นมันก็ส่วนรายเดือน ไม่เกี่ยวกัน ถ้าอยากอยู่อยากปลอดภัยมีคนคุ้มครองก็จ่ายมาซะวันละสองร้อย”
“สองร้อย! จะบ้าหรอ ขายก๋วยเตี๋ยวตั้งแปดชามกว่าจะได้สองร้อย อยู่ดีๆจะมาเอา ไอ้ความคุ้มครองอะไรนั่นเราไม่เอาหรอก” ผมโวยวาย ลูกค้าที่นั่งอยู่หันมามองจนผมต้องเบาเสียงลง แต่ก็ช้ากว่าพ่อคนตัวโตที่แทรกมาด้านหน้าและดันผมเข้าไปหลบข้างหลังเขา
“เฮ้ย ถ้าไม่จ่ายก็ขายที่นี่ไม่ได้!!”
“มีสิทธิ์อะไรวะ” ผมตะโกนข้ามไหล่สูง ใหญ่หันมามองทำนองให้ผมเงียบ ก่อนหันไปทางไอ้บ้าสองคนนั่น
“สองร้อยใช่มั้ย”
“เออ”
ใหญ่พยักหน้าแล้วควักเงินจากกระเป๋าผ้ากันเปื้อนส่งให้พวกมัน
“ใหญ่!!”
“แค่นี้ก็หมดเรื่อง” มันตบแบงค์ร้อยสองใบลงบนมือแปะๆก่อนเดินออกไปด้วยใบหน้ากวนตีนมาก ผมโมโหจี๊ดๆจะไปเอาเงินคืนแต่ใหญ่ก็รั้งแขนไว้
“คุณ...เราต้องหากินแถวนี้อีกนาน ร้านกำลังไปได้ดีถ้ามีเรื่องตั้งแต่วันแรกลูกค้าคงไม่กล้าเข้ามากินอีก”
“แต่วันละสองร้อยเลยนะ!!”
“คิดซะว่าแลกกับความสบายใจของลูกค้า”
“ทำไมเราไม่แจ้งตำรวจล่ะ”
“คุณคิดว่าพวกมันมาป่าวประกาศเรียกค่าคุ้มครองขนาดนี้ตำรวจจะทำอะไรมันได้เหรอ เผลอๆมีคนใหญ่โตหนุนหลังด้วยซ้ำ คุณเล็ก เชื่อผมนะ” ใหญ่จับมือผมขึ้นมาก่อนใช้มืออีกข้างลูบแผ่วอย่างปลอบโยนให้เย็นลง
ฮึ่ย!! แล้วผมจะทำยังไงได้ล่ะ พ่อครัวใหญ่เขาตัดสินใจแล้วนิ!!
น่าเจ็บใจชะมัด!
สวัสดีค่าาาาา หายไปนานเลยเนอะตั้งแปดวัน มีทั้งเรื่องดีและไม่ดีเกิดขึ้นมากมาย...
ความจริงตั้งใจจะมาลงตอนใหม่วันที่ 4 แต่พิมพ์ไม่ทัน คุณพิศุทธ์มาเยี่ยมเยียนถึงที่เลยขอไปยลโฉมความหล่อเหลาซะหน่อย และตัวจริงก็หล่อจริงๆ ยิ้มหวานมาก :mew1:
วันรุ่งขึ้นจากความรู้สึกฟินมากดิ่งลงเหวทันที น้องแมวชื่อ 'สาม' ที่เลี้ยงไว้ (แม่แมวมันเป็นแมวจรจัดมาอยู่แต่นิสัยดี แม่ของมดเลยเลี้ยงมันไว้ ออกลูกมาสองตัวเลยตั้งชื่อว่า สองกับสาม ตามปริมาณสีที่มีบนตัว) พอโตได้ห้าเดือนมันก็ท้อง ซึ่งเราไม่รู้เลยไปฉีดยาคุมมัน ซึ่งบอกเลยว่าเป็นวิธีที่ผิด!! การฉีดยาคุมตอนติดสัดนอกจากจะไม่ช่วยคุมแล้วยังทำให้มดลูกมันอักเสบ หรือถ้ามันท้องอยู่แล้วไปฉีดจะทำให้ปากช่องคลอดไม่เปิดเมื่อถึงกำหนดคลอด ลูกมันจะตายในท้องและเน่า ถ้าไม่รีบพาไปหาหมอ ทั้งแม่และลูกจะตาย :m15:
ซึ่งมดมารับรู้ข้อมูลนี้ก็เมื่อวันที่ 5 เม.ย. (ฉีดยาคุมให้มันตั้งแต่วันที่ 23 กพ. แล้วมันท้องคิดว่าไม่เป็นไรก็แแค่คุมไม่อยู่) รีบพามันไปหาหมอ แล้วหมอก็ผ่าตัดให้วันนี้ กลับมาถึงบ้านตอนสองทุ่มค่ะ ปรากฏว่าผ่าคลอดมามีลูกห้าตัว ตายหนึ่งเนื่องจากเป็นแมวดักแด้ และตัวที่รอดก็เริ่มหายใจรวยรินและตายตามไปอีกหนึ่งตัวเมื่อตอนสามทุ่ม (ยังไม่รู้ว่าสุดท้ายจะรอดอีกกี่ตัว) ไอ้สามแม่แมวก็ยังไม่ฟื้นจากยาสลบ อึฉี่ออกมาโดยไม่รู้ตัว สงสารมันมากๆค่ะ :monkeysad:
ตอนนี้สภาพจิตใจแย่กันมาก อยากให้เป็นอุทาหรณ์สำหรับคนเลี้ยงสุนัขและแมวค่ะ รักมันอย่าฉีดยาคุมให้มันนะคะ พาไปทำหมันเจ็บสิบวันแต่ปลอดภัยกว่ากันเยอะค่ะ นี่มดก็ไม่รู้ว่าถ้ารู้ตัวช้ากว่านี้อาจไม่ได้เสียแค่ลูกมันคงเสียไอ้สามไปด้วย นี่หมอก็นัดดูแผลวันที่ 11 กับตัดไหมออกวันที่ 18 :heaven :heaven
(http://i59.tinypic.com/e9uhll.jpg)
ขอโทษนะคะที่เอาเรื่องอะไรมาเล่าให้ฟังไม่รู้
คุณ Hembetaro ครั้งที่แล้วไม่มีเวลาทอร์คเลยไม่ได้แปะโน๊ตไว้...จะบอกว่าจะเปลี่ยนคำว่า 'หรอ' เป็น 'เหรอ/หรือ' นะคะ แต่ตอนก่อนๆหน้านี้คงต้องค่อยๆใช้เวลาแก้ค่ะ เยอะเหลือเกิน ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคะ :pig4:
สุดท้ายพล่ามมาเยอะ ทุกเป็ด ทุกเม้น มันคือกำลังใจอันยิ่งใหญ่มากๆเลยค่ะ :pig4: :L1:
-
อื้อหือ...คุณเล็กออกตีวแรงมาก 5555
-
ใหญ่กับเล็กเริ่มพัฒนาไปอีกขั้นแล้ววววววววว แต่ตอนนี้เหมือนเรื่องมันยืดเยื้อไปหน่อยไหมคะ คือเหมือนเรื่องจะยาวไปอีกรึเปล่าไรงี้ เบาะแสเรื่องของใหญ่ยังไม่คืบหน้าเลย ขอโทษนะคะถ้าเม้นนี้ทำให้คนเขียนไม่พอใจหรือขุ่นเคืองใจ แหะๆ แค่ความเห็นส่วนตัวน่ะค่ะ
-
o13 o13
-
o13 o13 o13 o13 หลายๆนิ้วให้ทั้งคุณคนเล็กและใหญ่ ตี๋น้อยด้วยล่ะกันน่ารักดี
-
มาแล้วๆ อยากบอกว่าเรื่องนี้สนุกมาก น่าติดตามสุดๆ เลยครับ อยากให้มาอัพตอนใหม่รัวๆ เลยเพราะมันสนุกมาก :katai4:
-
:o8: ตอนนี้น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
คนเล็กต้องออกตัวแรงแล้วนะ เพราะใหญ่นิ่งเกินไป o18
-
ตัวเล็กออกตัวแรงงงตลอดดดด
มาเซ็งตรงค่าที่ 200 นี่แหละค่ะ รมณ์เสียจริงๆ
-
ช่วยกันทำกินแบบนี้ น่ารักที่สุด
เหมือนคู่รักสามีภรรยาช่วยกันทำมาหากินเลย
หวังว่าจะไม่เกิดเรื่องอะไร
เฮ้อ ไม่ว่าที่ไหนก็มีนักเลงที่ไม่ต้องทำอะไรแค่กร่างสินะ :z6:
-
มีร้านแล้ว
ขอให้ลูกค้าเข้าร้านเยอะๆนะ
ตอนนี้คนเล็กเปิดเผยมาก
ปล.มาเล่าให้ฟังเรื่องฉีดยาคุมก็ดีเหมือนกันค่ะ
เพราะยาคุมต้องฉีดให้ตรงทุก3เดือนไม่งั้นจะมีปัญหาแบบนี้
แล้วก็ถ้าใช้ไปนานๆ ก็เกิดปัญหามดลูกเน่าใด้
-
เข้าใจอารมณ์คนเขียนว่าตอนนี้รู้สึกยังไง
สู้ๆนะคะ คิดว่าพอเริ่มขายก๋วยเตี๋ยว เดี๋ยวน่าจะต้องขายดี แล้วเบาะแสก็จะมาแน่ๆ
-
เหตุการณ์เดียวกันเลย ของเราลูกตายหมดแม่รอด มันเบ่งยังไงก็เบ่งไม่ออก
ตี๋ใหญ่สู้ๆ วันแรกคนยังไม่ค่อยรู้ อีกหน่อยคนก็ติดแล้ว
-
ใหญ่ใจเย็นอ่ะ คนเล็กสิใจร้อนผิดหนัาตา :mew4:
นอกเรื่อง หมาแมวอย่าฉีดยาคุมค่ะ ถ้าฮีดต่อไปเรื่อยมดลูกจะอักเสบจนโดยมากกลายเป็นมะ้เร็ง หมาเราตัวผู้ก็จับทำหมัน คือช่วยหลายอย่างเขาจะไม่หงุดหงิดง่าย ไม่ดื้อด้วยค่ะ ถ้าเลี้ยงแบบไม่ต้องการลูกหมาลูกแมวเพิ่ม ทำหมันจะช่วยลดปริมาณหมาแมวจรจัดด้วยนะ :mew1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
น่ารักจัง
ตี๋น้อยมีบทด้วย อิอิ
มาให้พอให้หายคิดถึงเนอะตี๋น้อย o22
-
เล็กแรงตลอด 5555
-
ทอร์คยาวๆ แต่ก็อ่านจนจบ สงสารแมวน้อยอ่ะ :hao5:
อยากจบเรื่องคุณพชรแล้ว :laugh:
-
เริ่มไปได้สวย
-
คุณเล็กเริ่มรุกมากขึ้น มีหอมกงหอมแก้ม
ขอให้ใหญ่ขายดิบขายดีเน้อ แล้วก็อย่ามีเรื่องสาวๆ หนุ่มๆ (คนอื่น) มาให้กวนใจเล็ก 55+
-
คนเล็กใจใหญ่ดีแท้
เกลียดจังพวกไม่ทำมาหากิน คอยแต่จะรีดไถชาวบ้านไปวันๆ
-
ไอ้พวกนี้มันมีอยู่ทุกที่ในเมืองไทยนั่นแหละ
-
ขอบคุณเรื่องฉีดยาคุมแมวค่ะ ได้ประโยชน์มากเลย o13
อยากให้คุณคนเล็กมีความสุขจัง หัวหน้าเค้าไม่รักก็จากกันด้วยดีดีกว่านะ
คนทำดีก็อยากให้เจอแต่เรื่องดีๆนะ
-
พึ่งได้เข้ามาอ่าน ถูกดูดด้วยชื่อเรื่อง...ชายจรจัด! เก๋มากและเขียนได้สนุกมากเลยค่ะ
เป็นคนชอบมาม่านะ แต่เรื่องนี้ทิศทางการต้มมาม่า ช่างน่ากลัวเหลือเกิน (ได้กินเส้นกันอืดชัวร์ //เดา)
เพราะมองว่า คุณเชฟใหญ่ไม่น่าจะเคยรู้สึกกับเพศเดียวกันมาก่อน ดูติดจะชอบกินหญิงขั้นจัดหนักด้วยซ้ำ
ใหญ่นิ่งมากซะจน...กลัวคำว่า "บุญคุณ" จะทำให้ยอมคบคนเล็ก โดยไม่ได้รัก!!! ...กรี๊ดดด...กลัวล่วงหน้าแล้วอ่ะ
-
ชีวิตมักมีอุปสรรคเช่นนี้แล เป็นเหตุการณ์ที่สมจริงสมจังเข้ากับสังคมปัจจุบันมากเลยค่ะ
หวังว่าตี๋ใหญ่ คุณเล็ก ตี๋น้อยจะร่วมกันฟันฝ่าอุปสรรคต่าง ๆ ให้ผ่านพ้นไปด้วยดี เอาใจช่วยจ้า
ปล.เป็นกำลังใจให้ทั้งคนเลี้ยงและน้องแมวนะจ๊ะ
เราพึ่งเสียลูกชายไปเมื่อเช้าด้วยคมเขี้ยวของสุนัข คงต้องทำใจอีกหลายวัน
-
คู่รัก เล็ก ใหญ่ น่ารักสุดๆ ขอให้แมวปลอดภัยนะคะ
-
คนเล็ก ทำไมหนูได้ใจอย่างนี้
ออกตัวแรงแถมยังตัดนายเพชรนั่นเด็ดขาดด้วย
ก็ได้แต่หวังว่านายนั่นจะเลิกตอแยนะ
พ่อค้าใหญ่ ขอเส้นเล็กชามสิ คิคิ
-
ไม่เป็นไรนะน้องมด เสียใจกับลูกแมวที่ตาย น้องมดก็ไม่ต้องรู้สึกผิด เพราะเราไม่รู้ ไม่มีเจตนา เราหวังดีแต่ผิดวิธี ความจริงคุณหมอน่าจะให้ข้อมูลตรงนี้ได้ก่อนนะ ส่วนน้องแมวที่เหลือ ธรรมชาติจะคัดสรรเอง ใครแข็งแรง ตัวนั้นก็รอด แต่ถ้าไม่ เราทำเต็มที่อย่างไรก็ต้องไป น้องมดเลี้ยงหลายๆ ตัว ต้องทำหมันนะคะ เขาจะได้ไม่ติดสัด ..มาว่ากันเรื่องคุณเล็ก ท่าจะมีปัญหานุงนังกับพชร กับใหญ่ เรารู้สึกได้ถึงความมั่นคงในจิตใจของใหญ่ นี่มันคุณพิศุทธิ์ชัดๆ
ปล.พี่เลี้ยงลูกแมว8ตัว จาก2แม่แมวจร หยูกยาเต็มที่ แต่ก็รอดแค่สอง ตอนนี้เหลือแม่สอง ลูกสอง ต้องดูดขนแมวกันวันเว้นวัน เพราะเลี้ยงในบ้านค่ะ ปล่อยออกข้างนอกเราเครียด เขาจะไปถูกตัวอื่นกัดมา
-
ไม่น่าเชื่อว่าคนเล็กจะใจร้อนแบบนี้ ผิดกับหน้าตาท่าทางเลย :hao4:
ว่าแต่พวกรีดไถเก็บค่าคุ้มครองนี่มันน่ารังเกียจจริงๆ คนอื่นเค้าทำเหนื่อยแทบแย่มาขูดรีดกันง่ายๆแบบนี้ :m16:
ส่วนใหญ่ก็สู้ๆ อีกหน่อยต้องขายดีแน่ พ่อค้าก็หล่อ ฝีมือก็ดี o13
ตี๋น้อยน่ารักกกกก แสนรู้มาก
ปล. ถือว่าโชคดีมากเลยค่ะ แมวที่บ้านเราก็แบบนี้เลยแต่ตายไปแล้วช่วยไม่ทัน
คราวนี้เลยแก้ตัวด้วยการเอาเจ้าสองตัวที่เหลืออยู่ที่บ้านไปทำหมันซะเรียบร้อย
ตัวละเจ็ดร้อยบาทแลกกับความสบายใจถือว่าคุ้มค่ามากค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอให้น้องเเมวหายไวๆค่ะ
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
คนเล็กออกตัวแร๊งงง พวกรีดไถนี่แย่จริงๆ ไม่รู้จักทำมาหากินเอง
-
ยาคุม...จะบอกว่าอันตรายก็อันตราย จะบอกว่าปลอดภัยก็ปลอดภัย ขึ้นอยู่กับการใช้ครับ ถ้าก่อนใช้ได้ตรวจเรื่องการตั้งครรภ์ก่อน หรือตรวจการเป็นสัดก่อน แล้วฉีดตามขนาดยาเป๊ะๆจะไม่ค่อยมีปัญหา อีกอย่างแมวเป็นสัตว์ที่ไม่ค่อยเป็นมดลูกอักเสบเพราะสภาพทางสรีรวิทยาของมดลูกด้วย แต่ถ้าฉีดในระยะเวลาที่ไม่เป๊ะ ไม่เช็กให้เป๊ะก่อน ขนาดยาไม่เป๊ะ ผลที่จะตามมาก็ มดลูกอักเสบ มะเร็งเต้านม มะเร็งมดลูก ลูกตายในท้องเพราะคลอดไม่ออก เพราะตัวของยาคุมจะไปทำให้การตั้งครรภ์ผิดปกติ
ถ้าจะให้ดีก็คือทำหมัน แล้วจับเลี้ยงแต่ในบ้านครับ โรคแมวบ้านเรามันเยอะ
ส่วนเรื่องลูกแมว...ผมว่าทำใจไว้หน่อยก็ดีครับ เพราะลูกแมวเป็นสัตว์ที่เลี้ยงให้รอดยากมาก ถ้าไม่ใช่มันเป็นวันที่ครบกำหนดคลอดจริงๆแล้วผ่าออก ซึ่งกรณีแมวของคนเขียนเป็นลูกแมวผ่าคลอดจากแม่ที่มีปัญหาด้วย โอกาสรอดยิ่งน้อยครับ
-
ชอบคุณคนเล็กจัง ฮาาาา
เป็นคนที่จริงใจและซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเองมากๆ
ปล.เรื่องแมว เป็นเหมือนกันเด๊ะเลยค่ะ ต้องตื่นมาป้อนนมทุกๆ สองชั่วโมงอบไฟให้ตัวมันอุ่นๆ ค่ะ ตอนนี้เหลือแค่สองตัว T T
-
ทำมาหากินสุตจริต มักมีอุปสรรคหรือมีเจ้าหน้าที่ของรัฐมารีดไถเสมอ สู้เข้าไปอย่าได้ถอย
-
คุณคนเล็กกก ออกตัวแรงอย่างที่สายตาพี่ปอนด์ประนาณจริงๆ ด้วยแหล่ะค่ะ >< 5555
แต่ก็นะ คนมันรักไปแล้ว ทำไงได้น้อออ :-[ :-[
-
ดีใจจังที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้
น่ารักมาก
ชอบเวลาเล็กสติแตก555
-
:fire: ตามไปตืบพวกเก็บค่าคุ้มครอง
เล็กใหญ่พัฒนาไปอีกขั้น เล็กรุกน่ารักจัง รอฉากฟิน :hao6:
-
ตอนนี้คุณเล็กน่ารักมากอ่ะ
แหมๆ เกี๊ยวรสปุญมนัสจากนายตี๋ใหญ่ อร่อยมั้ยล่ะคะคุณเล็ก
แถมมีการบอกด้วยนะว่า "ว่าที่แฟน" ไม่ค่อยเลยนะคะ อิอิ
:mew3:
-
คุณคนเล็กออกตัวแรงมาก ๆๆๆ55 มีให้ใหญ่เช็ดปากให้ มีแอบจุ๊บ ใหญ่ แถมยังประกาศกับทุกคนว่าใหญ่เป็นว่าที่แฟน คือมันที่สุด ชอบมาก ๆๆ o13 หวังว่าคุณพชรคงเข้าใจเล็กนะ และคงไม่มาก่อกวนให้สองคนนี้แตกแยกกันนะ ส่วนตี๋น้อยก็เป็นหมาฉลาดและน่ารักมาก ๆๆๆ
ไอ้คนเก็บค่าคุ้มครองนี้มันช่างทำนาบนหลังคนจน จริง ๆๆ 200 บาททุกวัน เดือนหนึง 6000 บาทเลยนะ เมื่อก่อนใหญ่ทำงานแบกของเก็บตายได้ 160 บาทนี่ขี่มอเตอร์ไชด์เฉย ๆๆ มาเก็บค่าคุ้มครอง แต่จริง ๆๆ อย่างที่ใหญ่ว่าก็ถูกถ้าจะมาหากินระยะยาวคงต้องยอมไปก่อน ส่วนมากคนที่ไม่ยอมจ่ายต้องมี Back ใหญ่จริง ๆๆ เดี่ยวนี้อิทธิพลมืดมันเยอะ ได้แต่หวังให้ใหญ่ขายดี จนสามารถหาเงินมาจ่ายได้ทุกวันนะ รอตอนต่อไปให้กำลังคนเขียนเรื่องแมวด้วยคะ
-
ได้ขายก๋วยเตี๋ยวซะทีน้าาาา
น่าจะขายได้ดีเปนเทน้ำเทท่า แน่นอน ><
แต่เรื่องเก็บค่าที่ นี่ก้อนะ =_= ทำยังไงดีน้อ เด๋วไม่ได้กำไร 5555
ปล. ขอให้น้องแมวหายดีนะค่ะ ^^
-
คุณคนเล็กนิ เอาเรื่องอยู่นะ
5555555 โหยยยย ขาโหดนะเนี้ย
-
เป็นพอค้าเต็มตัวแล้ว
เล็กไวได้มาหนึ่งจุ๊บเลย อิอิ
-
รอตอนต่อไปนะคะ
o13 o13 o13
-
เดี๋ยวนี้เปิดเผยมากกกกกกกกนะคะคุณเล็ก :m1:
-
200 เรื่องจริงของสังคมไทย
-
เล็กน่ารัก เปิดเผยดี
-
กำลังจะดี มีคนเรียกค่าคุ้มครองอีก สงสารตี๋ใหญ่อ่ะ
-
เรื่องจริงในสังคมที่พบเห็นได้จริง อุ้ย เรื่องนี้ไม่พูดๆ
เอาเป็นว่าดูเป็นครอบครัวเพิ่มมากขึ้น มีออร่าแห่งความสุขและการเริ่มต้นที่ดี(มั้ง) คึคึ
-
:-[
-
ดีใจใหญ่ได้เปิดร้านก๋วยเตี๋ยวแล้ว แต่เรื่องเก็บค่าคุ้มครองมันน่ากวนใจจริง รอตอนต่อไปครับ
-
คุณเล็กแซบมากค่ะ :laugh:
-
อยากไปกินก๋วยเตี๋ยวสูตรใหญ่ คงอร่อยล้ำกว่าใคร :hao6:
คุณเล็กออกตัวแรง แต่น่ารักดีนะ นายเอกแบบนี้แหละเราชอบ
เรื่องจ่ายค่าคุ้มครอง ใหญ่ทำแบบนั้นเพราะไม่มีทางเลือกจริงๆ :เฮ้อ:
-
อ่านแล้วอยากลองสักชามเรยย
-
วันละ 200!? แพงมว๊ากกก.... :o
ที่บ้านเราให้นักเลงแค่ 200 ต่อเดือน แล้วก็อีก 300 ให้หมาต๋า (จ่ายแพงกว่าโจรอีก :เฮ้อ: )
-
คุณเล็กน่ารักมาก ซื่อตรงกับความรู้สึกตัวเองสุดๆ ชอบตอนกินอาหารเช้า กับที่จุ๊บมมปากใหญ่ ฮึ่ย จับปล้ำซะเลย
กิจการดูจะเริ่มต้นด้วยดีเนอะ แต่ไอ้พวกมาเฟียนี่สิ เห็บเหาน่าตบจริงๆ สู้ๆ นะใหญ่ พ่อค้าสุดหล่อ
มีเมนูพิเศษของตัวเองปลื้มใหญ่เลยนะคุณเล็ก รั่วด้วย 555
ขอบคุณค่ะ
-
ชอบมากกกกกกกกกกกค่าาาาาาา
น่ารักอบอุ่น อ่านอมยิ้ม
ไม่อยากให้ดราม่าเลยTT
ชอบความรู้สึกfeel good
แต่ถ้าจะดราม่าจริงอย่าอืดจนเละนะคะ มันปวด....
-
ถึงจะความจำเสื่อมแต่ตี๋ใหญ่ดูจะชินกับวิถีชีิวิตในสังคมด้านมืดนะ
คนเล็กน่ารัก มีลวนลามอ่ะ
-
แอร๊ยชชช!! ตี๋น้อยมาแล้ว น่ารักอ่าา ขอไปเลี้ยงที่บ้านได้มั้ยเนี่ย :oni2:
คนเล็กตอนนี้แบบ เข้าใจอารมณ์ปอนด์ตอนด่าด้วยสายตาเลยอ่ะ แต่ก็เชียร์คนเล็กนะ ฮ่าๆๆ
ใหญ่นี่นับวันยิ่งน่ารัก หน้าก็หล่อ นิสัยก็หล่อ แม้แต่ชื่อยังหล่อเลย ไม่ได้เพ้อนะเนี่ย(มโนสุดฤทธิ์)
ในส่วนนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวล้วนๆนะ ในส่วนเนื้อเรื่องเท่าที่ติดตามมา เราว่าเรื่องนี้มีหลายประเด็น(และเริ่มเล็งเห็นว่าจะมีเพิ่มอีก) ซึ่งถ้าการแบ่งประเภทเรื่องสั้น ใช้เกณฑ์เดียวกับหนังสั้นละก็ เรื่องนี้จัดอยู่ในประเภทหนังยาว(ภาพยนต์ทั่วไป)นะ และเราเชียร์ให้เรื่องนี้ทำเป็นเรื่องยาวเลย(แบบไม่ต้องสนว่านี่คือเรื่องสั้น) เพราะชอบความสัมพันธ์ของตัวละครเอกมาก ไม่เหมือนใครดี ประเด็นที่เล่าก็น่าสนใจ ส่วนการดำเนินเรื่อง ถ้าไม่ติดที่จั่วหัวว่าเป็นเรื่องสั้น เราแฮปปี้กับเรื่องนี้มากนะ เพราะความคาดหวังในเรื่องนี้ตอนแรกที่เข้ามาอ่านกับตอนนี้มันไม่เหมือนกันละ ฮ่าๆๆ
ปล. เกร็ดความรู้นิดนึงนะ หนังสั้นคือหนังที่มีการเล่าเรื่องแค่ประเด็นเดียวนะไม่ใช่หนังที่มีระยะเวลาสั้นๆ โดยปกติจะใช้เวลาไม่นานก็จบ แต่บางเรื่องก็ยาวกว่าหนังปกติเสียอีก ส่วนเรื่องสั้นคิดว่าคงจะคล้ายๆกันแหละ มั้งนะ
-
ใหญ่นี่ยอมคนกว่าที่คิดแฮะ
สู้ๆนะตี๋ใหญ่ :yeb:
-
เฮ้อคนเรา หากินกับคนจน คนหาเช้ากินค่ำ
นิสัยจริงๆ กิจการกำลังรุ่งเรือง อย่าได้มีปัญหาเลย
-
สงสารลูกแมวจัง แม่แมวด้วย
อดทนอีกนิดนะคนเล็กตี๋ใหญ่ เดี๋ยวก็ขายดี
ยิ่งอร่อย พ่อค้าหล่อๆแบบนี้ เดี่ยวก็มีคนบอกต่อเองแหละ
-
คุณเล็กออกตัวแรงมากค่า
ใหญ่ต้องเผลอใจเข้าซักวันล่ะน่ะ
-
ชอบเรื่องนี้จัง คุณเล็กน่ารักมาก ๆๆๆ
-
ร้านอยู่แถวไหนนะ จะไปชิมน้ำซุป แอร้ยยยยยย
สู้ต่อไป ใหญ่ เล็ก รออ่านจ้า
-
อ่านมาตั้งแต่ต้นยันตอนที่ 13
ชอบมาก
สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ชอบเล็กกับใหญ่มากๆๆๆๆๆๆๆ
น่ารักสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ชอบสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ติดตามค่ะ
-
:call: :call: :call: :call: :call:
-
มันคือเรื่องจริงชัดๆ 200 เนี่ย
-
:hao7: :hao7: :pig4: :pig4:
-
คุณเล็กแซ่บนะเดี๋ยวนี้
มีว่าที่ฟงว่าที่แฟน ให้มันน้อยๆ หน่อย ฮ่าๆ
น่ารักดีจ้า หวังว่าจะไม่มีประเด็นอะไรกับคุณพชรนา.....
-
น่ารักกกกกก ดีแล้วๆที่ใหญ่เปิดใจ เล็กน่ารักจะตาย
แถมยัง .. หื่น .... เอิ่บ 55555555555
ขอให้ขายดีนะคะตี๋ใหญ่ อยากไปกินด้วยจัง หุหุ #ผิดและ
รอต่อนะคะ
o13
-
เล็กค่ะ ในชีวิตจริงมันเรื่องปกติค่ะ
ยิ่งถ้ามาแรงแซงทุกสิ่งแบบเล็กมีแต่ไม่รอดค่ะ :เฮ้อ:
-
ใหญ่สู้ๆ ขอให้ขายดี
เล็กใจเย็นหน่อยยยยย
-
ชอบค่ะเป็นกำลังใจให้นะค่ะ สู้ๆ o13 o13
-
ชอบค่ะ ภาษาดี เนื้อเรื่องน่าสนใจ อ่านเพลินค่ะ ขอตามคุณคนเล็กกับเชพใหญ่ด้วยคนนะคะ
-
ติดใจเรื่องนี้เข้าซะแล้ววว
อยากชิมก๋วยเตี๊ยวจังค่ะ :hao6:
-
นายใหญ่มาแล้วววววว
งื้ออออออ
คนจรจัดอะไร เท่เป็นบ้าาาาาาาาา
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
กลิ้งตัวสามตลบ
แต่นายเอกเรานี่ไม่เบานะคะ อ่อยตลอดดดดดดด
๕๕๕๕๕๕
สู้ๆนะคะคุณนักเขียน > <
-
พวกเรียกค่าคุ้มครองมาล่ะ
หวังว่าจะไม่มาบ่อยนะ
-
ขออนุญาตนะครับ
ผมอ่านงานเขียนของคุณ 3 เรื่อง ชอบทุกเรื่อง
สองเรื่องแรกใช้เวลาทิ้งช่วง ก็นานแล้วนะครับ
ทำให้ผมมีคำถามว่า
ผมจะมีโอกาสได้อ่านงานเขียนของคุณ จบทุกเรื่องมั้ยครับ
ขอโทษที่ต้องถามแบบนี้ครับ
แต่เพราะผมชอบงานเขียนของคุณผมถึงถามครับ
-
อุปสรรคเหลือเกินนนนนนนนน
:katai5:
ลป.พี่ก็เคย เมื่อก่อนที่บ้านก็ฉีดยาคุมให้หมา ด้วยความไม่รู้ แล้วเหมือนตอนนั้นมันเพิ่งท้องหรือยังไงเนี่ยแหละ ปรากฏว่ามันตกเลือด เห็นแล้วแบบตกใจมากกกกก สงสารมันด้วย T^T
-
เพิ่งได้มาอ่าน ชอบเรื่องนี้จัง ^^ :กอด1:
-
ชอบบบบอ่ะ
เชียร์คุณคนเล็กสุดใจ
ทลายกำแพงใจของอาตี๋ใหญ่ให้ได้เร็วๆ
o13 o13 o13
-
รวดเดียวจบแบบไม่หลับไม่นอน มันยังมีปมอะไรอีกช่ายมั้ยเนี่ยยย!!
ตามอ่านด้วยคนน้อ
-
รีที่พัน ขอ :laugh:
-
เป็นคนไม่คนค่อยชอบกินอาหารประเภทเส้น แต่อยากลองชิมก๊วยเตี๋ยวฝีมือใหญ่นะเนี๊ย
เปิดร้านวันแรก คุณใหญ่ คุณคนเล็ก และตี๋น้อย สู้ๆ
-
เพิ่งมาอ่านเรื่องนี้พลาดไปได้ไงไม่รู้ สนุกเวอร์
แอบลุ้นว่าใหญ่เป็นใครกันแน่ คิกว่าเป็นมาเฟีย แต่มีตำราอาหาร หรือเป็นเชพพ่อครัวจริง ๆ
-
รออยู่ :katai5:
-
อุบ๊ะ 'ว่าที่แฟน' :z1:
คุณเล็กช่างออกตัวแรด เอ๊ย แรง ดีจริงๆ
แต่โมโห ไอตรงที่มาเรียกเก็บรายวันนี่สิ น่าหมั่นไส้เป็นบ้า ตำรวจก็ไม่ชงไม่ช่วยอะไรเล๊ยยยย
รอกิน แบ่งตังค์กันอย่างเดียว หาตำรวจดีๆยากแระ สมัยนี้ จิ๊ ปฏิรูปกรมตำรวจให้หมดเลย เอาตำรวจไม่ดีๆออกให้หมด
นอกจากจะไม่ช่วยเหลือประชาชนทุกข์ยากแล้ว ยังมีหน้ามากินตังค์ภาษีที่ประชาชนจ่าย แล้วยังมีส่วนร่วม
ในการทำผิดกฎหมายซะเอง เลวจริงๆ (ไอนี่ก็....อินจัง = =)
แฮะๆ ชักไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องเข้าไปใหญ่ แต่จริงๆตำรวจดีๆก็มีค่ะ แต่ก็นั่นแหละ หายากยังกะงมเข็มในแปซิฟิก - -
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
รออ่านอยู่นะคะ
-
มารอ :katai5: :katai5: :katai5:
-
มีทุกที่แหล่ะ พวกเรียกค่าคุ้มครอง แต่ถ้าจะให้จ่ายจริงๆ สู้ระบบของญี่ปุ่นไม่ได้เลย ยากูซ่าที่นู่น จ่ายจริงแต่ก็คุ้มครองให้จริงเขตใครเขตมัน ไม่ยุ่เกี่ยวกัน ลูกค้างี่่เง่าก็เรียกมาสั่งสอนซักหน่อยก็ได้ แต่ของพี่ไทย จ่ายตังค์แล้วช่างแม่_
-
เป็นกำลังใจให้ ตี๋ใหญ่ กับเล็กน่าาาาาาาา o13 o13 o13
-
(https://encrypted-tbn1.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTI_gOAZHwxnKqlrajdj2OD5Cg8ruE5QvGhna5OJztZZQ9zo0j5)
-
เร่ร่อน14
ร้าน ‘กินเส้น’ ขายดิบขายดีขึ้นทุกวัน
ด้วยรสชาติที่ถูกปากทำให้ลูกค้าแวะเวียนกลับมาอุดหนุนตลอด บวกความหล่อเหลาของพ่อค้าและเจ้าหมาตาแต้มดำที่เป็นสัญลักษณ์ประจำร้านไปแล้ว แบบที่ไม่มีใครรู้หรอกว่าร้านกินเส้นอยู่ที่ไหน แต่ถ้าบอกว่าร้านคนหล่อริมหนองล่ะก็ถึงบางอ้อกันทุกคน
และแน่นอนว่าเมื่อลูกค้ามากขึ้นก็ต้องมีการเพิ่มโต๊ะ เพราะโต๊ะแปดตัวไม่เพียงพอเอาเสียเลย ยิ่งช่วงสองสามทุ่มคนจะแน่นมากต้องมายืนออรอจับจองเก้าอี้กัน คนที่รอได้ก็รอ รอไม่ไหวก็สั่งใส่ถุงกลับบ้าน บางคนหงุดหงิดกลับไปเฉยๆไม่ทานเอาดื้อๆเลยก็มี ดังนั้นเราเลยซื้อโต๊ะเพิ่มและจัดวางให้ติดๆกันจึงได้เพิ่มมาเป็นสิบหกตัว ถามว่าพอมั้ย ผมบอกเลยว่าไม่พอ แต่พื้นที่เรามีจำกัดเพิ่มมากไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว
ผมเคยเสนอให้ใหญ่เช่าบล็อกเพิ่มอีกหนึ่งบล็อก แต่เขาไม่เอา บอกว่าไม่อยากเสียค่าเช่าไปมากกว่านี้แล้ว เพราะไม่ใช่แค่รายเดือนที่ต้องเสียเพิ่ม แต่มันหมายความว่าไอ้พวกเรียกค่าคุ้มครองก็ต้องเรียกร้องเพิ่มเช่นกัน คิดแล้วก็แค้นไอ้พวกปลิงดูดเลือดนี่จริงๆ ขอสาปส่งให้มันหมดไปจากสังคมสักทีเถอะ
เห็นใหญ่บอกว่าขอขายแบบนี้ไปก่อน เก็บเงินทุนได้สักก้อนค่อยไปเช่าตึกแถวคงจะคุ้มกว่าการเสียยับเสียย่อย ซึ่งผมก็เห็นด้วยเอามากๆ
เห็นไอ้พวกเก็บค่าคุ้มครองทีไรก็อดโมโหไม่ได้ทุกที ผมจะเกลียดเอามากๆและก็ต่อต้านที่สุดคนประเภท...เหยียดคนจน...แบ่งชนชั้น...ตัดสินกันแค่ภายนอก...ดูถูกคนที่ด้อยกว่า...ขูดรีดคนทำมาหากิน แล้วให้ตายเถอะ! ผมไปที่ไหนก็ต้องเจอคนประเภทนี้ทุกที่ไป ให้มันได้อย่างนี้สิ!
พักเรื่องนี้ไว้ก่อนที่อารมณ์จะขึ้นสูงอีกครั้ง ทั้งที่ผมเป็นคนใจเย็น ถึงจะติดนิสัยเอาแต่ใจจากการเป็นลูกคนเล็กมาบ้างแต่ก็ไม่เคยโมโหเกรี้ยวกราดสักที แต่เรื่องนี้ยอมไม่ได้จริงๆ
เอาล่ะ พอๆ มาพูดถึงเรื่องดีๆกันบ้างดีกว่า
มีรายการอาหารมาขอถ่ายทำล่ะทุกท่านนนนนนนนนนนนน
ถึงจะไม่ใช่รายการอาหารโด่งดังขึ้นชื่อ เป็นแค่ช่วงๆหนึ่งของรายการที่ให้ผู้ชมทางบ้านส่งจดหมายมาแนะนำ แต่ผมก็ดีใจมากๆเลย ใหญ่ที่ถึงแม้จะหน้านิ่งๆไม่ค่อยแสดงอาการแต่ผมก็แอบเห็นว่าเขาตื่นเต้นไม่น้อย
“โอเคครับ เรียบร้อย...เดี๋ยวผมขอเมนูอร่อยที่ทางบ้านส่งมาทางรายการนะครับ แล้วถ้าทางร้านมีเมนูเด็ดอีกก็นำเสนอได้” หนึ่งในทีมงานที่เซ็ตฉากหามุมถ่ายทำเรียบร้อยแล้วหันมาแจงกับผมด้วยท่าทางเป็นงานแต่ใบหน้าก็ยังคงความเป็นมิตร ผมพยักหน้ารับคำอย่างแข็งขันเตรียมพร้อมนำไปถ่ายทอดให้พ่อครัวตัวจริง
“งั้นเดี๋ยวเริ่มถ่ายทำเลยนะครับ”
“ให้ทำตามปกติเลยใช่มั้ยครับ” ผมค่อนข้างเครียดกับเรื่องนี้จริงจัง เพราะถ้าให้มาพูดแนะนำส่วนผสมวิธีการทำนายตี๋ใหญ่ของผมล่มแน่ๆ นี่แค่เรื่องรายละเอียดต่างๆที่ทางรายการชี้แจงยังไปนั่งนิ่งอยู่กับเจ้าตี๋น้อยซะงั้น ต้องให้ผมเอาไปถ่ายทอดอีกที
แล้วก็ไม่มีทีมงานสักคนกล้าเข้าไปพูดคุย ก็ทำหน้านิ่งเป็นยักษ์ปักหลั่นขนาดนั้นเขาก็กลัวโดนต่อยกันน่ะสิ!
ซึ่งผมก็เห็นใจทั้งสองฝ่าย...ทางทีมงานก็กลัวใบหน้าถมึงทึง ไอ้ผมก็อยากจะบอกเหลือเกินว่านายตี๋ใหญ่ของผมแค่ตื่นเต้นก็เท่านั้น เฮ้อ
“ครับ เราแค่ต้องการบรรยากาศของทางร้านและชิมเมนูที่ทางบ้านแนะนำกับเคล็ดลับความอร่อยนิดหน่อย ไม่ลงลึกไปถึงวิธีการทำ”
เฮ้ออออ โล่ง ถ้าแค่นั้นคงไม่มีปัญหา
ดังนั้นผมจึงไปถ่ายทอดสิ่งที่เจ้าของร้านตัวจริงจะต้องทำ ซึ่งก็ไม่มีอะไรมากแค่ทำบะหมี่ตามปกติเดี๋ยวทางทีมงานจะตามเก็บภาพเอง หลังจากนั้นก็นำบะหมี่ไปเสิร์ฟกับพิธีกรรายการแล้วร่วมนั่งพูดคุย
ซึ่งทางรายการเลือกเวลาในการถ่ายทำตอนห้าโมงเย็น เป็นช่วงที่ลูกค้ายังมีไม่มากและเป็นช่วงแดดร่มลมตกให้บรรยากาศร่มสบาย
“ใหญ่ พร้อมมั้ย” ผมถามพ่อค้าบะหมี่ที่หน้านิ่งมาก คนภายนอกดูเหมือนไร้อารมณ์ แต่สำหรับผมใหญ่กำลังกดดัน
เขาพยักหน้า มือกำกระบวยลวกเส้นแน่น
“แค่ทำอย่างที่นายทำทุกวัน ไม่มีกล้อง ไม่มีทีมงาน มีแค่นายกับลูกค้าที่รอชิมบะหมี่สุดแสนอร่อยอยู่” ผมบีบมือให้กำลังใจ ดวงตาคมเฉียบสบมองผมนิ่งก่อนระบายยิ้มบางออกมา
และพยักหน้า
ผมยิ้มและยื่นมือไปหยิกแก้มสากเบาๆอีกครั้งก่อนก้าวถอยหลังหลบมุมกล้องออกมา ใหญ่ยังยืนนิ่งจวบจนได้ยินเสียงสัญญาณจากทีมงาน ชายเจ้าของความสูงร้อยเก้าสิบห้าก็ตวัดมือหยิบจับเส้นลงกระบวยพลางจุ่มลงในหม้ออวลไอร้อนกระดกข้อมือสองสามทีก่อนยกขึ้นมาสะบัดไล่น้ำออกแล้วเทเส้นลงในชามกระเบื้องตราไก่ หลังจากนั้นก็เปลี่ยนมือเป็นหยิบจับเครื่องปรุงอย่างคล่องแคล่ว แล้วสุดท้ายก็จบด้วยตักน้ำซุปราดลงในชามที่ถูกจัดเรียงเครื่องต่างๆไว้อย่างน่าทาน
หลังจากกระบวนการทำเสร็จแล้ว ต่อมาก็ถึงเวลาที่ทุกคนรอคอยนั่นคือขั้นตอนการชิม ใหญ่ทำการแจกจ่ายให้ทีมงานทั้งหมดที่มีประมาณห้าคนและชามสุดท้ายก็เป็นของพิธีกร
หนึ่งตากล้องจับภาพ หนึ่งพิธีกรพูดเจื้อยแจ้ว และตรงข้ามคือหนึ่งพ่อค้าบะหมี่สุดหล่อเลื่องชื่อ
ผมยังจำวินาทีที่ทุกคนตักบะหมี่ส่งเข้าปากได้ ถึงจะไม่ได้ทำหน้าตาอร่อยโอเว่อร์แอคติ้งเหมือนพิธีกรสาว แต่สีหน้าทุกคนก็ฉายแววพึงใจกับบะหมี่ร้าน ‘กินเส้น’ ไม่น้อยเลยทีเดียว
แล้วการถ่ายทำก็ผ่านไปด้วยดี ยังอดขำกับท่าทางพ่อค้าบะหมี่ใหญ่ไม่ได้ ให้สัมภาษณ์แบบถามคำตอบคำจนพิธีกรแทบลมจับ ดีที่ความหล่อแหลาของพ่อค้าช่วยขับให้เธอมีกำลังใจในการกู้สถานการณ์จนการถ่ายทำผ่านไปได้ด้วยดี
‘โห หน้าตาน่าทานมากเลยค่ะ ขอชิมเลยนะคะ’
ใหญ่ >>> พยักหน้า
‘อร่อยมากเลยค่ะ หืม โดยเฉพาะน้ำซุปหอมมากเลย’
ใหญ่ >>> นิ่ง
‘เอิ่ม...ค่า ไม่ทราบว่าคุณใหญ่มีเคล็ดลับอะไรที่ทำให้บะหมี่มีรสชาติอร่อยขนาดนี้คะ’
ใหญ่ >>> ‘น้ำหมัก...ครับ’
‘หืม น้ำหมักเหรอคะ หน้าตาเป็นยังไงเอ่ยยย’
ใหญ่ >>> เสือกถ้วยน้ำหมักให้ชิม
พอเถอะ แค่นี้ผมก็สงสารคุณพิธีกรสาวจะแย่ ฮ่าๆ
หลังจากทีมงานยกโขยงกลับไปหมด โดยแจ้งวันออกอากาศเทปนี้คือวันเสาร์หน้า พ่อค้าขายบะหมี่ของเราก็นั่งไหล่ลู่หูตกถอนหายใจเฮือกๆอยู่บนเก้าอี้หลังรถ เข็นข้างๆกันมีเจ้าตี๋น้อยนั่งมองตาแป๋วอย่างนึกสงสัยว่าเจ้านายมาดเข้มของมันเป็นอะไรไปเสียได้
“ว่าไงชายหนุ่ม” ผมเดินเข้าไปลูบศีรษะของนายหมาตูบที่นั่งคอตกอย่างขบขันปนสงสาร
“เฮ้อ ผมไม่เอาแบบนี้แล้วนะ” ว่าแล้วเจ้าตัวก็ถอนหายใจเฮือกอีกครั้ง
“ทำไมล่ะ ร้านนายจะยิ่งขายดีขึ้นนะ” มือสางเส้นผมดำสนิทลื่นมือเล่น เจ้าของหัวทุยเงยหน้าขึ้นสบตา สายตาคมเฉี่ยวบัดนี้ฉายแววหงอยมองผมอย่างร้องขอพลางส่ายหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย จนผมอดที่จะถามไม่ได้
“นายไม่ชอบมากขนาดนี้เลยเหรอ”
“เปล่า...ผมแค่...ไม่ชิน”
“บ่อยๆนายก็จะชินเอง”
“โธ่ คุณเล็ก”
“ฮ่าๆ โอเคๆ ต่อไปถ้ามีอีกฉันจะปฏิเสธให้นะ” ผมหัวเราะร่า วาดวงแขนรอบศีรษะของใหญ่กอดรัดเข้ามาซบอกแล้วโยกไปมา เราจะทำท่านี้กันได้ก็ต่อเมื่อเขานั่งและผมยืนเท่านั้น ถ้านั่งหรือยืนทั้งคู่หมดสิทธิ์เพราะผมจะกลายเป็นแกะน้อยในอ้อมอกหมีใหญ่ทันที
“คุณเล็ก ลูกค้ามา” แล้วผมก็ผละตัวเองออกทันทีพลางหันไปส่งยิ้มแก้เก้อให้คุณป้าวัยสี่สิบที่ยืนอยู่หน้าร้าน แกส่งยิ้มหยอกเย้ากลับมา ใหญ่ตีหน้านิ่งลุกขึ้นสวมผ้ากันเปื้อนแล้วเดินไปรับรายการตามป้าสั่ง
น่ารักจริงๆเลยน้านายหมาตูบเนี่ย
หลังจากรายการออกอากาศ นอกจากลูกค้าขาประจำที่เป็นคนแถวนี้จะเพิ่มขึ้นแล้ว ยังมีลูกค้าขาจรมาแวะเวียนเข้าร้านไม่ขาดสาย จนเราวางแพลนที่จะขยายร้านอย่างจริงจัง ช่วงนี้มีดูตึกแถวไว้บ้าง อยากได้แบบไม่ห่างจากที่เดิมสักเท่าไหร่นัก
และลูกค้าประจำที่ผมจำได้ติดตาคือเจ้าของร่างสูงไม่น่าเกินร้อยเจ็ดสิบ ผิวขาวจัดเนียนละเอียด โครงหน้าได้รูป ดวงตากลมโตเป็นประกาย ปากบางเฉียบนิด จมูกหน่อย กริยาท่าทางเรียบร้อยเนิบนาบ ถ้าไม่นับการแต่งตัวและผมสีน้ำตาลแดงซอยสั้นใครๆต้องคิดว่าเขาเป็นผู้หญิงแน่ๆ ผู้หญิงที่สวยจัดซะด้วย
ทุกครั้งหลังเลิกงานผมจะมาเป็นลูกมือให้ใหญ่ ซึ่งนั่นก็ประมาณห้าโมงเย็น ไม่เกินหนึ่งชั่วโมงต่อจากนั้นผู้ชายหน้าสวยคนนี้ก็จะมานั่งตรงโต๊ะชิดกำแพงตัวหนึ่งพลางสั่งบะหมี่หนึ่งชาม ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงเขาถึงจะกลับ
ช่วงแรกผมยอมรับว่าอคติกับเขาไปเสียหน่อย ก็ที่เห็น...บะหมี่เขาไม่ค่อยจะทานหรอก มองนายหมาตูบของผมซะมากกว่า แล้วไม่ใช่แค่เขาที่มอง...ใหญ่ก็เหลือบตามองบ่อยๆเหมือนกัน แล้วจะให้ผมไม่ร้อนรุ่มในใจได้ยังไงเล่า!!
แต่ใหญ่ก็มาอธิบายให้ผมฟังทีหลังว่าที่เขามองเพราะรู้สึกว่าโดนจ้องก็เท่านั้น แล้วเขาจะมีสายตาไว้มองใครได้ในเมื่อมีผมอยู่แล้วทั้งคน ซึ่งพูดจาดีผมเลยให้ผ่าน
ส่วนผู้ชายหน้าสวยคนนั้นผมก็มาเข้าใจทีหลังว่าที่เขาจ้องมองใหญ่คงเป็นเพราะรูปร่างท่าทางเหมือนแฟนของเขา เพราะทุกครั้งเมื่อผ่านไปหนึ่งชั่วโมงเป๊ะจะมีรถคันหรูมาจอดเทียบฟุตปาธก่อนจะมีชายรูปร่างสูงหล่อมารับกลับไป สันนิษฐานได้ว่ามานั่งทานบะหมี่คร่าเวลารอแฟนหนุ่มเลิกงาน ตั้งแต่นั้นผมเลยเลิกระแวงบ้าบออีก
“พี่เจมส์??” ผมเสิร์ฟชามลงบนโต๊ะ ในจังหวะที่จะยิ้มให้ลูกค้าก็ต้องร้องอุทานเมื่อเจอเข้ากับรุ่นพี่ที่สนิทสมัยมัธยมฯ เค้าหน้ารูปร่างเปลี่ยนไปบ้างแต่ผมมั่นใจว่าจำไม่ผิด
“อ้าว เล็ก” ใช่จริงๆด้วย ผมยิ้มกว้าง หันไปมองทางพ่อค้าหน้าหล่อก่อนหันกลับมาหาพี่เจมส์อีกครั้ง
“เดี๋ยวผมมาคุยด้วยนะพี่ ไปทำงานแป๊บ” พี่เจมส์พยักหน้ามึนๆผมรีบวิ่งกลับไปเสิร์ฟชามก๋วยเตี๋ยวตามโต๊ะต่างๆเมื่อมีช่วงว่างผมจึงกลับไปนั่งคุยกับพี่เจมส์
“พี่เจมส์มาทำไรที่นี่เนี่ย” ผมเลื่อนเก้าอี้มานั่งร่วมโต๊ะ
“พี่มาต่อยมวยน่ะ”
“อ้อ” ผมพยักหน้าเข้าใจ จำได้ว่าพี่เจมส์เป็นนักมวยโรงเรียนตั้งแต่ ม.ต้น พอขึ้น ม.ปลาย ค่ายมวยก็ติดต่อไปเก็บตัวฝึกซ้อมทำให้ต้องย้ายโรงเรียน
นี่คงจะมาแข่งขันชกมวย จำได้ว่าที่หน้าค่ายจิรประวัติมีเวทีมวยอยู่
จะพูดก็พูดเถอะ ถ้าพี่เขาไม่ย้ายโรงเรียน เราสองคนก็คงเป็นแฟนกันไปแล้ว เพราะช่วงนั้นก็เกี้ยวกันไปเกี้ยวกันมาอยู่ แหะๆ
“แล้วเป็นไง ชนะป่ะพี่”
“รุ่นไหนแล้ว” พี่เขายักคิ้วให้ ผมยิ้มกว้างอย่างยินดีด้วย พี่เจมส์ยิ้มตอบก่อนถาม “แล้วเล็กล่ะเป็นไงมาเสิร์ฟบะหมี่ล่ะเนี่ย”
ผมหันไปมองนายหมาตูบที่ง่วนอยู่หน้าร้านก่อนยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
“มาช่วยแฟนน่ะพี่” ผมยิ้มเขินๆพี่เจมส์เลิกคิ้วก่อนหันไปมองตามสายตาที่ผมเพิ่งละมา
“โห มีแฟนหล่อมาก”
“พี่ก็!”
“หึๆ”
คุยสักพักพี่เจมส์ก็ขอตัวกลับไปพักผ่อนเพราะต้องนั่งรถตู้กลับกรุงเทพฯเลย ส่วนผมก็รีบกลับมาเป็นเด็กเสิร์ฟต่อ ยิ่งช่วงสองสามทุ่มเหมือนแข้งขาผมจะพันกัน อยากจะมีสักยี่สิบมือ ฮือออ มีเสิร์ฟผิดโต๊ะด้วยแหละ ดูจากสายตาใหญ่แล้วเขาก็อยากจะมาช่วยแต่ตัวเองก็ยังละจากกระบวยไม่ได้เลย
เหนื่อยมั้ย ก็เหนื่อยนะ แต่มันก็มีความสุขเมื่อนึกว่าชีวิตของใหญ่กำลังเติบโตแข็งแรงขึ้นเรื่อยๆ
สี่ทุ่ม ร้านปิดแล้ว....
ณ ตอนนี้เรากำลังช่วยกันเก็บร้าน...
ผมเก็บกวาด ใหญ่เก็บโต๊ะเก้าอี้
ผมเอาขยะไปทิ้ง ใหญ่เช็ดล้างตู้
และสุดท้ายเราก็มาช่วยกันล้างจาน ผมประจำกะละมังน้ำเปล่า ส่วนเขาประจำกะละมังน้ำฟอง เก้าอี้ขาสั้นคนละตัว พื้นที่โดยรอบเงียบสงัด มีเพียงเสียงรถราที่วิ่งสวนไปมาเป็นระยะ
“คุณกลับไปพักผ่อนก่อนก็ได้นะ ทางนี้ผมจัดการได้” ใหญ่บอกขณะขัดหม้อ
“ช่วยกันน่าจะได้กลับบ้านพร้อมกัน” ผมล้างชามขึ้นคว่ำในตะกร้า
“แต่คุณทำงานมาทั้งวัน ยังต้องมาช่วยผมอีก แทนที่จะได้พักผ่อน”
“ฉันเต็มใจและมีความสุขมาก” ผมยิ้มแฉ่งกลบเกลื่อนความดื้อรั้น เอาเข้าจริงถึงกลับห้องไปก็นอนไม่หลับอยู่ดี ต้องรอใหญ่กลับมาก่อนอยู่แล้ว
“คุณดื้อจริง” ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ใบหน้าคมนิ่งก็โน้มลงมาจรดริมฝีปากลงที่ข้างขมับผมอย่างอ่อนโยน ผมยิ้มก่อนจะหอมแก้มใหญ่กลับไป
“แค่ได้รางวัลอย่างนี้ทุกวันฉันก็หายเหนื่อยแล้ว”
ติ๊ดๆ
‘ผมอยากคุยกับคุณ พรุ่งนี้มาเจอกันหน่อยได้มั้ย’
ผมถอนหายใจเฮือกออกมาก่อนวางโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะตามเดิม คงหลบหน้าคุณพชรต่อไปไม่ได้แล้ว นับแต่วันที่ปฏิเสธไปคราวนั้นก็ผ่านมาเกือบเดือน เห็นทีคงต้องคุยกันให้เป็นเรื่องเป็นราวเสียที
นี่ถ้าไม่ติดว่ามีโครงการใหม่เข้ามาทำให้หัวหน้าต้องเดินสายประชุมเป็นว่าเล่นจึงไม่มีเวลามาจัดการเรื่องส่วนตัวล่ะก็ ไม่อยากจะคิดเลยว่าตัวเองคงโดนเรียกตัวไปคุยตั้งนานแล้ว
“คุณเล็ก?? ยังไม่อาบน้ำอีกเหรอ” ใหญ่ที่นุ่งกางเกงขายาวเพียงตัวเดียวเดินมาขมวดคิ้วใส่ผมที่นั่งห่อเหี่ยวอยู่บนโซฟา จริงสิ ผมมายึดที่หลับที่นอนเขาไว้นี่นะ
“ใหญ่...” ผมเรียกชื่อเสียงอ่อนอ่อยลุกขึ้นเดินเข้าไปสวมกอดร่างสูงใหญ่ไว้ โขลกศีรษะเข้ากับแผงอกหนั่นแน่นอย่างคิดไม่ตก
“เป็นอะไร” ใหญ่ถามเสียงนุ่ม มือสากลูบแผ่นหลังผมแผ่วเบา
จะทำยังไงดี ถ้าหัวหน้าไม่พอใจจนไล่ผมออก ถ้าตกงานทางบ้านรู้เรื่องก็จะถูกหามกลับระยอง และถ้าผมต้องกลับบ้าน....แล้วผมกับใหญ่ล่ะ ม่ายยยยยยยยย
“นาย...”
“หืม”
“ฉันจะพยายามเพื่อเรานะ” ผมไม่ได้อธิบายอะไรไปมากกว่านั้น ขณะที่ใหญ่ก็ไม่ถามอะไรเพิ่มเติม มีเพียงวงแขนผมที่รัดเอวเขาแน่นขึ้นและอ้อมแขนอุ่นหนาที่โอบรัดปลอบโยนกลับมา
ต่อด้านล่างค่ะ
-
“หัวหน้า สวัสดีครับ” ผมเอ่ยทักบุคคลที่ใส่ชุดไพรเวทสบายๆด้วยกางเกงยีนขายาวเสื้อคอปก การแต่งตัวที่ค่อนข้างจะแปลกตาคงเพราะผมไม่เคยเจอหัวหน้าในวันหยุดมั้ง เขามานั่งรอผมอยู่ก่อนแล้ว
“นั่งสิ” ผมนั่งลงตรงข้าม เหลือบตามองบรรยากาศโดยรอบนิดหน่อยขณะขยับตัวอย่างอึดอัด ด้วยหนึ่งผมไม่ค่อยได้มานัดตามโรงแรมหรู(แน่ล่ะ ต่างจังหวัดแบบนี้จะมีโรงแรมหรูสักกี่ที่กัน) และสองเจ้าของนัดทำหน้าตาเคร่งขรึมจนผมหายใจลำบาก
“สั่งอะไรก่อนมั้ย”
“เอ่อ ตามแต่หัวหน้าเลยครับ”
“นอกเวลางานไม่ต้องเรียกผมว่าหัวหน้าก็ได้” ผมขยับตัวอย่างอึดอัดอีกครั้ง
“ผมชินเรียกหัวหน้าแล้วล่ะครับ” เขาจ้องมองผมนิ่งอย่างหยั่งเชิง ก่อนจะถอนหายใจหนักอย่างยอมแพ้ในที่สุด
“ตามใจละกัน” หัวหน้าว่าแค่นั้นก่อนเรียกพนักงานมาสั่งอาหาร ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสองซึ่งผมเพิ่งทานอาหารฝีมือใหญ่ก่อนจะออกมายังไม่หิวเลย แต่หัวหน้าคงยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง ตามมารยาทแล้วผมก็ควรจะทานเป็นเพื่อนเขา
“ตกลงคุณมีคนรักแล้วเหรอ” ผมแทบสำลักเม็ดข้าวตายอยู่ๆก็ถามโพล่งขึ้นมาขณะทานอาหารไม่ให้ตั้งตัวเลยสักนิด
“เอ่อ จะว่าอย่างนั้นก็ได้ครับ” ผมวางช้อนลง
“แล้วคุณมาเอ่ยปากให้โอกาสผม??” หัวหน้ามีสีหน้าไม่พอใจขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เอาแล้วไง
“ตอนนั้นเรายังไม่ได้คบกันน่ะครับ มีแต่ผมที่ชอบเขาข้างเดียว เอ่อ...อย่างที่คุณได้ยินผมชอบเขาก่อน” ผมเกาหัวเก้อๆ “ผมเลยอยากให้โอกาสคุณเพราะเข้าใจคนหัวอกเดียวกัน แต่สุดท้ายเมื่อรู้ตัวว่ายังไงก็เปลี่ยนใจไปจากเขาไม่ได้จึงมาบอกหัวหน้านี่แหละครับ”
ผมไม่ได้โกหกนะ ผมรีบมาบอกหัวหน้าแล้ว แต่ช่วงแรกที่ปล่อยทิ้งไว้สักพักก็เพราะมันต้องเตรียมใจรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นบ้างใช่มั้ยล่ะ
“ถ้าผมบอกว่าไม่ยอมแพ้ล่ะ” เอาแล้วไง ขอให้เป็นแค่การพูดลองใจทีเถอะ นายหมาตูบของผมเซ่อซ่ากว่าจะมาประมือกับผู้ชายที่ขึ้นเป็นผู้บริหารทั้งอายุยังน้อยนะ!
“แหะๆ อย่าเลยครับ ผมว่าสักวันจะเจอคนที่ดีกว่าผมแน่ๆ”
“คุณรู้มั้ยว่าทำไมผมถึงประสบความสำเร็จได้เร็วนัก”
“ครับ??” อยู่ๆก็เปลี่ยนเรื่องให้ผมมึนงงไปหมด เริ่มจะตามไม่ค่อยทันแล้วนะ
“ผมมักจะมีเป้าหมายที่ชัดเจน เมื่อมีเป้าหมายก็ต้องรู้จักวางแผน แน่วแน่มั่นใจแล้วก้าวไปตามแพลนชีวิตที่ออกแบบไว้” เขายกน้ำขึ้นจิบก่อนวางลงแล้วพูดต่อ
ส่วนผมก็เสหลบสายตาจริงจังที่จ้องมองมา
“ผมไม่เคยมองอุปสรรคระหว่างการไปสู้เป้าหมายว่ายากเลยสักนิด ตรงข้ามมันกลับท้าทาย” ไม่รู้ทำไมรอยยิ้มมุมปากทำให้ผมรู้สึกประหม่าจนต้องยกแก้วน้ำส้มที่เหลืออยู่มากระดกดื่ม
“ถ้าเส้นทางไปสู่เป้าหมายไม่ได้เป็นไปตามแผนที่วางไว้ ผมก็แค่ปรับใหม่ บางอย่างถ้าใช้แต่ความถูกต้องแล้วมันไม่ใช่ก็ต้องมีพลิกแพลงกันบ้าง”
สองมือผมบีบเข้าหากันแน่น เหงื่อเริ่มผุดพราย เขาต้องการจะสื่ออะไรกับผมกันแน่นะ??
คราวนี้เขาประสานมือลงบนโต๊ะก่อนยื่นหน้าเข้ามาใกล้ รอยยิ้มสุภาพที่มักปรากฏบนใบหน้าเขาจนชินตาบัดนี้มันกลับเต็มไปด้วยเล่ห์กล
“คุณว่ามั้ย เส้นทางที่ถูกต้องมันก็แค่คำสวยหรูที่ปั้นแต่งขึ้นมาเพื่อซื้อใจคนก็เท่านั้นแต่ความจริงแล้วมันเป็นหนามเล็กๆที่น่าหงุดหงิดรำคาญใจซะมากกว่า รู้มั้ยเพราะอะไร”
“พะ...เพราะอะไรครับ” ถึงในอกจะสั่นไหวเพียงใดแต่ผมก็พยายามข่มเสียงออกมาอย่างปกติที่สุด บางอย่างกำลังบอกว่าวันนี้เขาไม่ได้นัดผมเพื่อมาเคลียร์ปัญหาที่ค้างคาเพียงแค่นั้น
“เพราเส้นทางที่ถูกต้องมักไปถึงเป้าหมายช้าหรือไม่ก็ล้มเหลว คุณคงไม่คิดว่าผมมีอย่างทุกวันนี้ได้เพราะเส้นทางบ้าบอนี่ใช่มั้ย”
มุมปากแสยะยิ้ม ผมสะดุ้งเฮือก ความร้อนรุ่มแล่นพล่านในกาย เหงื่อเม็ดโตเริ่มผุดพรายทั่วใบหน้า ไม่ใช่...มันไม่ใช่เพราะปฏิกิริยาตอบสนองธรรมชาติของร่างกาย ยอมรับว่าตื่นกลัวแต่มันไม่มากขนาดที่ทำให้ผมควบคุมร่างกายตัวเองไม่ได้เช่นนี้ เหมือนถูกกระตุ้นด้วยสิ่งแปลกปลอมบางอย่าง แต่ยังไม่รู้ว่ามันคืออะไรด้วยซ้ำก็รู้สึกเบลอไปหมด
รู้ว่าถูกลากถูกชักจูง แต่ทำอะไรไม่ได้เลย...บังคับร่างกายตัวเองไม่ได้เลย....
ฟึ่บ!!
ร่างกายถูกโยนโครมลงบนเตียง ก่อนสองมือจะถูกรวบขึ้นเหนือหัวแล้วมัดไว้กับหัวเตียง ในใจผมเต้นรัวด้วยความตื่นกลัวกู่ร้องโหยหวน ทุกส่วนในร่างกายเหมือนไม่ใช่ตัวเอง ความรู้สึกเหมือนถูกผีอำ พยายามขยับก็ขยับไม่ได้ จะเปล่งเสียงร้องลำคอก็เหมือนถูกบีบตีบตัน มีเพียงลูกตาที่สามารถกรอกไปมาได้เท่านั้น
โสตประสาทรับรู้ทุกอย่าง ตั้งแต่โดนพามาที่ลิฟท์ เขาห้อง จนจบลงบนเตียง แต่ไม่สามารถบังคับร่างกายได้เลย
ไม่คิดเลยว่าคนที่กำลังกระทำสารเลวกับผมจะเป็นหัวหน้าที่เคารพนับถือมาโดยตลอด
“คุณเลือกเองนะ” เมื่อมัดมือผมติดกับหัวเตียงมันก็ขยับลงมานอนข้างผม ตะแคงท้าวศอกลงบนเตียง มืออีกข้างลูบไล้มาบนใบหน้าผมอย่างแผ่วเบา...ชวนขนลุก
ผมส่งเสียงอื้ออึงในลำคอพลางจ้องใบหน้านั้นอย่างตื่นกลัว ช่วยด้วย ใครก็ได้มาช่วยผมที
“ผมจริงจังกับคุณนะ คุณคือยอดดวงใจ คือรักแรกพบที่พาหัวใจผมสั่นไหว เพียงแค่คุณรับรักผมก็จะกลายเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลก ผมจะดูแลคุณ ให้ความรัก เอาใจใส่...” มันพูดเสียงละเมอเพ้อพบขณะที่มือก็ไล้ไปตามใบหน้าลงมาลำคอก่อนลากไล้ปลายนิ้วมาปลดกระดุมเสื้อผมช้าๆแล้ววกกลับมายังใบหน้าอีกครั้ง
“แต่คุณก็ปฏิเสธมัน!!” น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวให้ผมสะท้านเฮือก ร่างที่นอนอยู่ผุดลุกขึ้นก่อนลงแรงบีบที่สันกรามจนความเจ็บปวดแล่นริ้ว แม้ร่างกายภายนอกที่นิ่งเฉยเริ่มสั่นเทิ้ม อวัยวะภายในบีบรัดแน่นขัด “...ไปเลือกไอ้พ่อค้าขายบะหมี่ซมซ่อ!!”
เฮือก!!! มันรู้...มันรู้แล้ว...แสดงว่านัดผมมาเพื่อจัดการผมโดยเฉพาะ แล้วใหญ่ล่ะ!! มันจะทำอะไรใหญ่มั้ย...ไม่นะ!!
“แต่วางใจเถอะ...” น้ำเสียงมันกลับปรับโทนอ่อนนุ่มอีกครั้ง แต่ไม่ได้ทำให้ความกลัวในใจผมลดลงเลย “...ไม่ต้องกลัว...ผมรักคุณมากขนาดนี้จะทำร้ายคุณได้ยังไง...” มันล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงหยิบซองบางอย่างขึ้นมาก่อนจะเปิดปากถุงเทของในนั้นลงบนฝ่ามือ แล้วใช้นิ้วมืออีกข้างหยิบขึ้นมา...เป็นเม็ดสีขาว...เหมือนยา...ไม่รู้ว่ามันคืออะไรแต่ไม่ใช่เรื่องดีสำหรับผมแน่
“กินซะที่รัก...แล้วเราจะได้มีความสุขกัน” เม็ดยาถูกยัดลงเข้ามาระหว่างรอยแยกของริมฝีปาก ผมพยายามกัดฟันแต่เหมือนทุกอย่างจะไม่เป็นผล ผมควบคุมมันไม่ได้ “กลืนซะ...อย่างนั้นแหละเด็กดี...”
ร่างกายผมกลืนเม็ดยาลงไป มันยกยิ้มพอใจก่อนค่อยๆปลดเสื้อผ้าตัวเองออกจนเหลือเพียงแค่ชั้นในอย่างไม่รีบร้อน เหมือนรอเวลา...
จากนั้นความสนใจก็หันเหมาที่ร่างกายผม ลงมือปลดเสื้อออก...ร่างกายรู้สึกถึงความร้อนรุ่ม...เมื่อกางเกงถูกดึงหลุด...ผิวเนื้อที่ถูกสัมผัสลูบไล้สะท้านเฮือกและเรียกร้อง...
แม้ในใจกู่ร้องรังเกียจหลีกหนี...แต่ร่างกายกลับเบียดรัดเข้าหาอย่างต้องการ
“เป็นไงที่รัก เริ่มขยับตัวได้แล้วใช่มั้ย นั่นแหละ เดี๋ยวผมจะปลดข้อมือคุณนะ เราจะได้สัมผัสกันและกัน....”
ไม่...ใครก็ได้หยุดผมที...ผมไม่ต้องการแบบนี้...ไม่อยากได้สัมผัสอันน่ารังเกียจนี้...
น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างทุกข์ทม...แต่กลับเปล่งเสียงร้องครางอย่างสุขสมออกมา
กริ๊ก!!
โครม!!
ในขณะที่สองร่างกำลังซุกไซ้โรมรันเสียงทุบบางอย่างตามมาด้วยเสียงประตูที่เปิดออกกว้างกระทบผนังโดยแรง ร่างด้านบนลุกพรวดขึ้นแต่มือผมกับไขว่คว้าหาสัมผัสนั้นอย่างน่าสมเพช
“คุณเล็ก!!” เสียงเรียกดังกังวานอันคุ้นหูดึงให้ผมหันกลับไปมอง ดวงตาที่พร่าเลือนด้วยกามารมณ์สว่างขึ้นทันตา และวินาทีต่อมาก็ถูกบดบังด้วยทำนบเขื่อนน้ำตามากมาย
“ใหญ่...ใหญ่...ใหญ่” ผมส่งเสียงเรียกเขาไม่ขาดปาก หัวใจอุ่นวาบอย่างรู้สึกปลอดภัย พยายามรวบรวมสติของตัวเองกลับมา
“มะมึง...เข้ามาได้ยังไง!!” เสียงตวาดกร้าวอย่างโมโห พร้อมนิ้วสั่นระริกด้วยความเกรี้ยวโกรธชี้ไปยังร่างสูงใหญ่ของผู้บุกรุกที่หน้าตาดุดันไม่ต่างกัน มองไปยังกลอนประตูก่อนเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อสายตา
ประตูตรงหน้าที่ถูกเปิดออกมีรอยโหว่ตรงส่วนลูกบิด เลื่อนสายตามาจึงพบว่าลูกบิดประตูพร้อมส่วนล็อกรูปทรงบิดเบี้ยวทั้งยวงหลุดคามือเจ้าของร่างสูงใหญ่ผิวเข้มตรงหน้า
เป็นไปไม่ได้...โรงแรมหรูแห่งนี้มีระบบรักษาความปลอดภัยที่ยอดเยี่ยม ทำไมถึงปล่อยไอ้ขี้คากแต่งตัวมอซอเข้ามาได้ และยังสามารถทำให้ประตูมีรอยโหว่จากการกระชากลูกบิดออก...เหมือนทำให้แหลกด้วยมือเปล่า...จะเป็นไปได้ยังไง
ร่างของนายพชรถอยกรูด ถึงมันจะตัวสูงใหญ่แต่ก็เทียบไม่ได้เลยกับร่างใหญ่โตตรงหน้า ผมข่มความร้อนรุ่มในกายแล้วเบิกตากว้าง ไม่...สายตาคมคู่นั้น...ว่างเปล่า...ลุกโชน...
ใหญ่ไม่พูดอะไรย่างสามขุมเข้าไปหานายพชร ผมกำลังจะเปล่งเสียงร้องเมื่ออีกฝ่ายคว้าปืนจากในลิ้นชักออกมาแต่ก็ช้ากว่าใหญ่ที่สะบัดมือออกไปทีเดียวปืนก็หลุดออกลอยขึ้นไปในอากาศและตกลงมาอยู่ในความครอบครองของเขา
“กะแก...” มันเบิ่งตาโตอย่างตกใจก่อนร่างกายจะเริ่มสั่นเทิ้มและลนลานอย่างเห็นได้ชัด “กูจะเรียก รปภ. จะแจ้งตำรวจ!!”
ปัก!!
เหมือนใหญ่ไม่รับรู้อะไรแล้ว เขาใช้สันปืนตบลงไปบนขมับฝ่ายตรงข้ามจนล้มลง ยกปืนขึ้น แต่ไม่!!...ใหญ่ไม่ได้เหนี่ยวไก กลับคุกเข่าข้างหนึ่งลงบนพื้นเพื่อนั่งลงตรงหน้าร่างที่ถดตัวหนีไปด้านหลังทุบกำปั้นเข้าตรงลิ้นปี่จนมันร้องอั่กก่อนแน่นิ่งไป โยนปืนขึ้นมาบนเตียง คว้าจับข้อมือก่อนกดลงบนพื้นบังคับฝ่ามือนั้นให้แบออกนาบขนานกับพื้นไม้แล้วใช้กำปั้นของตัวเองทุบลงไปบนนิ้วอีกฝ่ายโดยแรง ผมได้ยิน...ได้ยินเหมือนเสียงกระดูกแตก
“อ๊ากกกกกกกกกกกก”
แล้วใหญ่ก็ทุบเช่นนั้นกับทุกนิ้ว...ทีละนิ้ว...ผมตัวสั่นเทิ้มเมื่อได้ยินเสียงกระดูกแตกหักสลับเสียงร้องครวญครางอย่างเจ็บปวด เมื่อครบเขาก็ละไปยังมืออีกข้างแล้วก็เริ่มทุบ...
“อ๊ากกกกกกกกกก”
“พอ...ใหญ่พอแล้ว...” ผมเปล่งเสียงสั่นเทิ้ม แต่เหมือนเขาไม่ได้ยิน...จดจ่ออยู่กับร่างกายที่ดิ้นทุรายตรงหน้าด้วยสายตาว่างเปล่าแข็งกร้าว
หลังครบนิ้วทั้งสิบ เขาก็เริ่มจัดการตามข้อต่อสำคัญๆของร่างกาย เริ่มด้วยข้อศอกเขาใช้มือทั้งสองข้างหักมันไปอีกด้านอย่างฝืนธรรมชาติจนมันผิดรูปร่าง ทำให้ผมนึกถึงตอนเด็กๆที่หักตะเกียบเล่น
“อ๊ากกกกก พอ!! ปล่อยฉัน ขอร้อง ใครก็ได้ ช่วยที อ๊าก!!” ร่างที่ถูกกระทำขอร้องด้วยใบหน้าบิดเบี้ยวเจ็บปวด หว่างขามีน้ำเหลวใสไหลออกมา
ไม่!! ผมจะปล่อยให้เขาทำร้ายคนอื่นมากไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว
“ไม่...พอ...หยุดเถอะ...ขอร้อง หยุดนะ” ผมเพิ่มเสียงพลางตะกายร่างไปเพื่อรั้งเขาไว้ แต่เหมือนจะไม่ได้ผล ใหญ่หลุดไปอีกโลกที่ผมเข้าไม่ถึง
“หยุดซะ”
กึก
มือที่กำลังจะจัดการกับขาทั้งสองข้างนิ่งชะงัก ผมหันกลับไปมองเจ้าของเสียงก็เจอเข้ากับชายหนุ่มหน้าสวยลูกค้าประจำของร้าน เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ใหญ่นิ่งงัน หยุดชะงัก ก่อนลุกขึ้น...เหมือนสติเขากลับมาแล้ว แววตาว่างเปล่าดุดันกลับมาสะท้อนเงาเหมือนอย่างเคย
ก่อนจะไหววูบเมื่อเห็นผม “คุณเล็ก...” น้ำเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยอย่างสะท้อนใจก่อนเดินเข้ามาใช้ผ้าคลุมร่างผมไว้แล้วช้อนอุ้มขึ้น
ผมซกลงบนอกอุ่นอย่างโหยหา ในจังหวะที่ก้าวผ่านชายร่างสวย เจ้าของเสียงนุ่มหวานก็เอ่ยขึ้น “ไปพักห้องผมก่อนเถอะอยู่ข้างๆนี่เอง”
ผมจ้องมองเขาอย่างฉงนสงสัย และเหมือนเขาจะรู้ตัว
“ผมได้ยินเสียงโครมครามเลยมาดูก็เท่านั้น ไปเถอะ”
ใหญ่เดินตามเสียงนั้นไปอย่างว่าง่าย ผมไม่ได้สนใจเรื่องนั้นหรอก สิ่งที่ผมไม่เข้าใจคือทำไม...เพียงแค่เขาใช้เสียงนุ่มหวานโทนปกติไม่ได้ดังไปกว่าเสียงของผม แต่ทำไมเมื่อเป็นเขาร้องห้าม...ใหญ่ถึงหยุด...เพียงแค่เสียงแว่วหวานก็ทำให้เขารู้สึกตัวขึ้นมา
ทำไมกัน...
“พาเขาเข้าไปในห้องน้า น่าจะช่วยได้”
“ขอบคุณ เดี๋ยวผมจัดการต่อเอง” ชายหน้าสวยพยักหน้าก่อนเดินออกไปด้านนอกและช่วยปิดประตูให้ ตอนนี้จึงเหลือแค่ใหญ่ที่วางผมลงในอ่างอาบน้ำ...และผมที่ความร้อนรุ่มกลับมาครอบงำอีกครั้ง
“ใหญ่ช่วยฉัน...ช่วยฉันหน่อย” พอเป็นใหญ่ผมก็ไม่คิดจะกักเก็บความทรมานอีกแล้ว กระโจนตัวลุกขึ้นเข้าเรียกร้องสัมผัส เขาจูบตอบผมกลับมา ลิ้นที่เกี่ยวพันเรียกให้รู้สึกต้องการจนต้องเลื้อยมือเข้าไปช่วยปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเขา
แต่ใหญ่ก็รั้งผมออกก่อนกดร่างลงแช่ในน้ำเย็นๆ
“ใหญ่...” ผมมองด้วยแววตาเว้าวอน เขาตรึงผมไว้แน่นจนไม่อาจขยับตัวเข้าหา
“คุณเล็ก อดทนนะ อีกเดี๋ยวก็จะทรมานน้อยลงแล้ว น้ำเย็นๆจะช่วยคุณให้ดีขึ้น”
“ไม่ใหญ่...ฉันทรมาน...สัมผัสฉันนะ...นะ” มือผมพยายามไขว่คว้าเกี่ยวรั้งแต่ก็ถูกผลักดันกดลงในอ่างน้ำเย็นมากขึ้น
“คุณเล็ก ฟังผม...เพียงคุณอดทนและผ่านมันไปได้ หลังจากนี้ถ้าคุณยังต้องการที่จะให้ผมกอด...ผมก็จะกอดคุณ...”
เพียงเท่านี้ก็ทำให้ผมสงบนิ่งได้มากขึ้น กัดริมฝีปากแน่นอย่างข่มกลั้น ภายในใจกลับเต็มตื้นด้วยความตื้นตัน
:katai5: กระดึ๊บๆเข้ามาอย่างเงียบเชียบ หายไปนานจังเนอะ แหะๆ สุขสันต์วันปีใหม่ไทยย่อนหลังนะคะไปเที่ยวไหนกันมาบ้างเอ่ย ส่วนมด...ไม่ได้ไปไหนเฝ้าน้องเหมียวอย่างเดียว :mew4:
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาแชร์ประสบการณ์และคำแนะนำต่างๆเรื่องน้องเหมียวนะคะ ตอนนี้น้องเพิ่งไปเย็บแผลมาอีกรอบด้วยความซน ส่วนลูกๆตายหมดเลยค่ะ T______T
คุณ butter.juliet เรื่องเนื้อหายืดเยื้อต้องขออภัยด้วยค่ะ ไม่โกรธๆค่ะ เราเป็นคนอ่านมีสิทธิ์ออกความเห็นเป็นเรื่องปกติค่าา แต่ที่วางเนื้อเรื่องไว้คือเนื้อหาจะเรื่อยๆอย่างนี้ไปจนถึงตอนที่ 15 หลังจากนั้นปมก็จะค่อยๆคลายออก ทนหน่อยนะคะ แหะๆ :hao5:
คุณ tardirus คะ ขอสารภาพค่ะ เค้าแบ่งประเภทเรื่องสั้นเรื่องยาวไม่เป็น ฮืออออออออออ คิดแค่ว่านิยายตัวเองประมาณ 20 ตอนน่าจะเป็นเรื่องสั้น ส่วนผิดถูกยังไงขอผู้รู้โปรดชี้แนะค่าาาาา :z13:
คุณ ิbook มาแนวให้เค้าสะอึกเล็กน้อยรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนักเขียนที่ไม่ค่อยมีความรับผิดชอบเท่าไหร่ ขออภัยด้วยค้าบบบ แหะๆ :ling1: แต่รู้สึกดีมากค่ะที่คุณชอบและติดตามงานเขียน ขอชี้แจงเรื่องนิยายนะคะ มดลงนิยายในเล้าทั้งหมด 4 เรื่อง
1. [เรื่องสั้น] รักหมดใจ...พี่ชายของผม << จบแล้ว
2. what the hell รักร้าย << เรื่องนี้ก็จบแล้วเช่นกันค่ะ จะมีมาลงก็ตอนพิเศษตามวาระโอกาสที่ไม่ได้เกี่ยวเนื่องกับเนื้อหาหลัก ที่ยังไม่ได้ย้ายไปห้องนิยายจบเพราะต้องการชี้แจงเรื่องรวมเล่มค่ะ พอดีมดไม่มีเพจ กลวย้ายไปห้องจบแล้วจะไม่เห็นกัน แหะๆ
3. มากกว่าพี่ได้ป่ะวะ << อันนี้ยอมรับว่ากำลังอยู่ในช่วงตีบตัน :z6:
4. [เรื่องสั้น] รัก(เล่ห์)ร่อน...ของชายจรจัด << เรื่องนี้จบแน่นอนค่ะ ที่ตั้งไว้คือไม่เกินเดือน พค.คือจบ มีทั้งหมด 20 ตอน
สุดท้าย....แลทุกคนอินเรื่องเก็บค้าคุ้มครองมาก ว๊ากกกกก :katai1:
ขอบคุณทุกเป็ด ทุกเม้น เพราะทุกคนคือกำลังใจที่สำคัญ :กอด1: :pig4: :bye2:
-
คุณเล็กสู้ ๆ นะ
-
กิจการดี คนอ่านก็ม่วนใจค่ะ ชอบฉากล้างจานดูแบบเรียบง่ายแต่น่ารัก
อีคุณพชรนี่จัดว่าเลวนะ เอ แต่ใหญ่แอบตามมาเหรอถึงรู้ เกี่ยวข้องกับคนหน้าสวยด้วยมั้ย
คุณเเล็กน่าสงสารจัง
ขอบคุณค่ะ
-
ใหญ่โหด o22
-
ใจหายแว๊บเลย ดีใจที่ใหญ่มาช่วยทัน :hao3:
-
ลูกค้าหน้าสวยคนนั้นเป็นใคร
ปล.สมน้ำหน้าอิหัวหน้า คราวนี้จะได้เลิกตอแยเล็กซะที
-
ผู้ชายหน้าสวยคนนั้นเป็นใคร? เกี่ยวข้องอะไรกับใหญ่หรือเปล่า?
-
คนหน้าสวยต้องเกี่ยวกับใหญ่แน่ๆ แล้วน่าจะเริ่มเป็นเหตุแห่งดร่าม่า(รึป่าว?) รอตอนต่อไปนะคะ ค้างคาใจมากับการกระทำของคนหน้าสวยท่ทำกับใหญ่แบบนั้นแล้วใหญ่เขื่อฟัง คงไม่พ้นเป็นเจ้านายคนก่อนแน่ๆ
-
คงไม่ใช่ว่าคนที่โผล่เข้าบอกให้ใหญ่หยุดคือคนรักของใหญ่หรอกนะ
-
ใหญ่นี่เป็นใครกันแน่ น่าสงสัยกว่าเดิมอีก
แล้วผู้ชายหน้าสวยนั่นเป็นใครนะ
-
ค้างงงงง ง ง
อยากรู้ว่าคนคนนั้นเป็นใครร
ตื่นเต้นนน
-
ผู้ชายหน้าหวานคนนั้นเป็นใคร???????????
เพื่อน/แฟน/ญาติ หรือ พี่น้อง กันอ่ะ
กลัวจะเป็นแฟนหรือคนที่ใหญ่รัก ถึงทำให้ใหญ่ไม่สามารถรักได้อ่ะ
ปล.จะดราม่าหนักป่าวอ่าครับแล้วเป็นเรื่องอะไร ใบ้หน่อยได้มั๊ยจะได้ทำใจถูก
-
อย่างโหด
-
ผู้ชายหน้าสวยคนนั้นคือใคร? :katai1:
-
ไม่เอาดราม่าแล้วนะ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ทำไมใหญ่ถึงหยุดและฟังเขา
คุณเล็กน่าสงสารที่สุด เฮ้อ เกือบไปแล้ว
-
ใหญ่ มีความลับอะไร :katai1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
หนุ่มหน้าสวยกับใหญ่มีภูมิหลังอะไรกันมาหรือเปล่า
คุณเล็กน่่าสงสาร คนดีๆไม่น่ามาเจออะไรแบบนี้
ดีที่ใหญ่มาทันไม่งั้นคุณเล็กแย่ไปแล้ว
ปล.ใหญ่มาได้ไงอะ
-
ใหญ่หึงโหดแท้ๆ แต่ค.เพชรก็สมควรโดนอะ เลวมากเลน ไม่สมหวังมาทำแบบนี้อะ นึกว่าใกญ่จะชวนคุณเล็กด้วยตัวเองนะเนี่ย อิอิ จะรอตอนใหม่นะคะ อยากอ่านแระ 555
-
สงสัยเคยรู้จักกันมาก่อนแน่ๆ
แต่คุณหัวหน้านี่ไม่คิดว่าจะแย่ขนาดนี้ เห้ออ
-
อิอิ รอมาตั้งนาน :katai2-1:
เรื่องราวเริ่มเข้มข้นมากขึ้นๆ ตอนนี้กลัวอย่างนึงคือ การที่นายหมาตูบออกสื่อไป จะชักนำปัญหาใหญ่ๆอะไรมาให้อีกมั้ยน้อ เพราะถ้าพวกศัตรูมันเห็นออกทีวี ก็ต้องรู้ว่าตอนนี้นายใหญ่อยู่ที่ไหน เพราะงั้นหลังจากนี้ต้องระวังๆกันให้ดีเน้อ
-
ค้างงงง o22
-
แล้วนี่ใหญ่จะรักคุณเล็กต่อไปไหมนี่
-
โอ้ววว!! ตัวละครเพิ่ม มีอะไรมากกว่าที่คิด
-
เดาเลย แต่ก่อนคิดว่า ใหญ่ เป็นทายาทร้านอาหาร แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจละ
ใหญ่เป็น ทายาทมาเฟียร้านอาหารรรรรรรรรร
-
ยิ่งอ่านยิ่งสงสัยในตัวใหญ่ :z3: ลุ้นตอนต่อไปปป :serius2:
-
เหมือนจะเจอคนที่จะมาแก้ปมเรื่องของใหญ่แล้วแฮะ
ขวัญเอ้ยขวัญมานะคุณเล็ก
สมน้ำหน้าไอ้เพชร ฮึ :m16:
-
นี่แบบว่า มีกำลังภายในด้วยอ่ะ
งือออ ตี๋ใหญ่เท่มากเลย
อาหารก็ทำเป็น แบบนี้เดี๋ยวก็รุ่ง
รีบๆรักคนเล็กเร้ววววว
><
-
ใหญ่ไปออกรายการ ถ้าพวกที่ตามฆ่าใหญ่ในตอนนั้นเห็นล่ะ!!
คนหน้าสวยคนนั้นคือคนที่อยู่ในหัวใจของใหญ่ใช่มั้ย?
แย่แล้วคุณคนเล็ก :ling1:
-
รู้สึกกลัวบอกเลยย
ผู้ชายหน้าหวานคือใคร
ใหญ่มาได้ไง
ทำไมใหญ่ถึงฟังเค้า
-
คนหน้าสวยคงไม่ใช่คนรักของใหญ่น่ะ :hao3: ...อยากเห็นเล็กใหญ่สวีทกันอ่ะ :z1:
-
อดีตของใหญ่เคยเป็นมาเฟียรึเปล่านะ ดูจากวิธีการจัดการนายพชร ท่าทางมืออาชีพมาก
-
ติงสำนวนนิดนึง ---->แล้วก็ไม่มีทีมงานสักคนกล้าเข้าไปพูดคุย ก็ทำหน้านิ่งเป็นยักษ์ปักจั่นขนาดนั้นเขาก็กลัวโดนต่อยกันน่ะสิ!
คิดว่าเป็นยักษ์ปักหลั่นนะคะ
อยู่ด้วยกันมาตั้งนานรอดมาได้ไงเป็นเดือนๆ ใหญ่นี่ใจแข็งจังช่วยเล็กหน่อยก็ไม่ได้ :hao6:
นี่ถ้าไม่มีฉากที่ไปจิ๊กะสาวจะแอบสงสัยว่าใหญ่อาจตายด้าน
เห็นเป็นหมาตูบพอโมโหแล้วกลายร่างเป็นหมาป่าน่ากลัวอ่ะ :serius2:
ดีใจๆที่มาต่อเห็นหายนานนึกว่าจะไม่ได้อ่านต่อซะแล้ว
และแอบโล่งใจที่คนเขียนยืนยันว่าจบแน่นอน เค้าติดตามนะ
รอเปิดปม ลุ้นๆๆ :hao7:
-
ใหญ่ช่วยเล็กด้วย
:o8: :-[ :impress2:
-
คงจะไม่พิกแพงคู่หรอกนะ เพราะเจอ 2 เรื่องแล้วที่เป็นแบบนี้ อ่านแล้วสะเทือนใจมาก ๆ จนทุกวันนี้
-
ผู้ชายหน้าสวยคนนี้ต้องรู้จักกับนายหมาตูบมาก่อนแน่เลย พูดคำเดียวก็หยุดได้หวังว่าคงไม่ใช่แฟนจริงๆหรอกนะไม่งั้นคนเล็กแย่แน่
-
ถ้าคุณเล็กโดนนี่ เราจะหมดศัทธาในการเป็นคนดีเลยนะ
ทำไมต้องเลวขนาดนี้ ถ้าคุณทำสำเร็จจะได้สิ่งที่ต้องการจริงเหรอ :เฮ้อ:
-
เล็กทรมาน ใหญ่ช่วยสำผัสเล็กด้วย รักไม่รักก็ค่อยว่ากันทีหลัง เล็กน่าจะเข้าใจ
-
เหมือนเจ้านายเก่า :hao4:
-
คุณเพชรแบบว่า มาเหนือมากกกกกกกก
อยู่ก็ร้ายเลย
แต่ใหญ่น่ากลัวอ่ะ
โหดมากกกกกกกกก
แล้วยังมีหนุ่มหน้าสวยนั่นอีก
ที่บอกว่าใหญ่หน้าเหมือนแฟน มันคืออะไร
-
ผู้ชายหน้าสวยคนนั้นต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกับใหญ่แน่ๆ แอร๊ยยยยย ลุ้นๆ
-
ดีใจคนเขียนกลับมาต่อแล้ว อ่านตอนนี้รู้สึกหลากหลายอารมณ์ ช่วงแรก รู้สึกดีใจที่้ร้านของใหญ่ขายดีเป็นเทน้ำเทท่า และแอบมีฉาก ๆๆ หวานของใหญ่และเล็กให้คนอ่านได้ฟินบ้าง ต่อมารู้สึกเป็นห่วงใหญ่ว่าออกโทรทัศน์ไป หวังว่าโจรที่ฆ่าใหญ่คราวที่แล้วคงไม่ดูรายการอาหารจนมาตามฆ่าใหญ่อีกรอบหรอกนะ
ทุกอย่างกำลังจะดีแต่อีตาคุณพชร ก็เลวกว่าที่พวกเราคาดคิดไว้มาก ๆๆๆๆๆ ทำแบบนี้กับคนเล็กได้อย่างไร ดีที่ใหญ่มาช่วยทัน แต่เกือบฆ่าคนแล้ว ใหญ่เสียเปรียบเห็น ๆ เพราะหากมีการแจ้งความเกิดขึ้นใหญ่ไม่มีหลักฐานทางราชการเลยด้วย เป็นห่วงใหญ่นะจุดนี้ มองจากการหักมือหักขาคนของใหญ่มองน่าจะชำนาญแสดงว่าอดีตใหญ่ คงโหดพอสมควรนะเนี่ย (แอบกลัว) สุดท้ายคนเล็กผู้แสนดีน่าสงสารมาก ๆๆ อนาคตการทำงานที่บริษัทนี้มองท่าจะลำบากแล้ว เรื่องนี้ต้องให้ปอนด์รับรู้นะ มันจะได้ไม่เข้าข้างคนผิดอีก
แอบสงสัยผู้ชายตัวเล็กที่มาช่วย เป็นใครนะเนี่ย รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ หวังว่าคงไม่ดราม่ามากใช่ไหม คนเขียนช่วยเปลี่ยนเป็นเรื่องยาวได้ไหมค่ะ นิยายสนุก ๆๆ อยากอ่านไปนาน ๆ ค่ะ o13
-
งื้ออออ.. รอต่อไป อิอิ มาต่อเร็วๆนะคะ :mew2: :z13:
-
:เฮ้อ:
-
พี่ใหญ่เป็นนักฆ่ามาจากที่ไหนปะเนี่ย :katai5:
-
ใหญ่มีวิทยายุทธด้วยเหรอ สกัดจุดได้ด้วย o13 แต่แอบน่ากลัวนะตอนโกรธเนี่ย :ling3:
-
จากที่อ่านๆมารู้สึกไปเองป่าว ว่าใหญ่ยังรักคุณเล็กไม่สุด คือแบบ มันกึ่งๆระหว่างบุญคุณ คนดี และอะไรหลายๆอย่าง มากกว่าความรักนะไม่รู้สิ เหมือนมันมีอะไรมายั้งไว้อ่ะ คิดว่าตัวตนของใหญ่อีกไม่นานก็หน้าจะเปิดเผยแระ ลุ้นๆอยากให้ใหญ่รักคุณเล็กสุดๆแบบเต็มที่ซักที สู้ๆนะทั้งคู่
ปล หักมืออย่างนี้นายเป็นมาเฟียป่ะเนี้ย!! 55555
-
ไม่อยากอ่านดราม่าละบอกเลย
-
ใหญ่โหดมากกกกก แต่ก็สาสมกับความเลวของนายพชรแล้วล่ะค่ะ เล่นวางยาแบบนี้รับไม่ได้ :z6:
-
ผู้ชายหน้าสวยอาจจะเกี่่นวข้องกับใหญ่ในอดีตแน่ๆ แล้วมาที่โรงแรมด้วยกันได้ยังไง
ใหญ่โหดดีแฮะ หักทีละนิ้วเลย
รอตอนต่อไปค่ะ
-
เปิดมาเจอ ดีใจมาก รอมาหลายวัน
ใหญ่.. ความจำกลับมาได้แล้วมั๊งงงง
รอ...ตอนต่อไป
ปอลอ ตอนนี้ใหญ่แอบน่ากลัวอะ
-
หัวหน้าท่าจะเป็นอัมพาตล่ะ โดนหักทั้งตัวเลย น่ากลัววว :ling3: :m31: :m31: :m31: :angry2:
-
อ๊ายยยยย ตอนนต้นๆ หวานมุ้งมิ้งมากค่ะ ชอบตอนคนเล็กกอดหัวใหญ่แล้วจับโยก เตี้ยรุกค่ะเตี้ยรุก ฟิน :impress2:
ตอนปลาย ใจหายแว้บบบบ กลัวหักมุมพระเอกมาช่วยไม่ทัน เค้าร้องไห้ตายเลย
ใหญ่หน้าคล้ายแฟนคุณหน้าสวยนั้น เป็นพี่น้องกันหรือเปล่าคะ อิๆ แบบว่าพระเอกหลงรักแฟนพี่ชาย (หรือน้อง) ทนไม่ไหว ทำใจไม่ได้เลยฆ่าตัวตายซะ 5555555
พอดีดูละครมากไปอ่ะค่ะ ฮาาาา
-
คนที่รู้จักใหญ่ ต้องตามมาเจอแน่ๆ ใหญ่อาจจะเคยเป็นบอดี้การ์ด ถคงได้จัดการพชร ได้ชำนาญขนาดนี้
-
ใหญ่อย่างโหดดดดอ้ะ สุดมาก
-
ใหญ่เคยเป็นบอดี้การ์ดหรือเปล่า
#มโนไปเรื่อย
-
มาม่าชามใหญ่กำลังจะมาอีกแล้ว
-
ใหญ่น่ากลัวมากๆ
:katai1:
-
ร้านเปนรูปเปนร่าง ดีใจด้วย ^_^
ตลกใหญ่ที่เกร็งจนคนอื่นกลัว 5555
แอบสงสารคุณพิธีกรจิงๆ ^[+++++++]^
ตอนท้าย ไอ้คุณเพชร แม่งเลวเจงๆ -_-^^ ดีที่ใหญ่ไปช่วยทัน มาอย่างยอดมนุษย์มากอ่ะ
แต่เอ้อ.......ใหญ่รู้ได้ไงหว่า =_=???
-
กิจการกำลังไปได้ดี ทีนี้ก็เก็บเงินไว้แต่งคุณเล็กนะใหญ่ อิอิ
ส่วนคุณเพชร ไม่น่าเผยธาตุแท้เลย ก็คงเข้าหน้ากันไม่ติดอีกแล้ว
โชคดีใหญ่มาช่วยไว้ทันนะ ใหญ่เก่งเวอร์ๆ เชียว แล้วคนหน้าสวยคือใครกันหว่า :hao4:
-
พี่ใหญ่โหดชะมัด
เป็นมาเฟียป่ะพี่ :a5:
-
คุณคนหน้าสวยนี่เกี่ยวกับใหญ่ยังไงนะ ก็ที่จะความจำเสื่อมมีอะไรที่เกี่ยวข้องกันรึเปล่า
แล้วช่วงนี้ก็ตามติดชีวิตใหญ่ซะด้วย แถมดูจะมีอิทธิพลกับใหญ่ สั่งปุ๊บหยุดปั๊บ ยังกับว่ากดรีโมตงั้นล่ะ
ใหญ่เป็นโรบอตป้ะเนี่ย 555 อืมมมม แถมตอนนี้พี่แกยังโหดสุดๆ อู๊ยยยย อ่านแล้วนึกภาพตามแล้วแบบว่า อึ๋ยยยย
สงสารคุณพิธีกรหญิงจริงๆนั้นแหละ พยายามชงแล้ว แต่ปฏิกิริยาตอบสนองของใหญ่ก็เบาซะเหลือเกิ๊นนนน พ่อคุณเอ๊ยยย
-
หรือใหญ่จะจำอะไรได้แล้ว
หรือคนสวยๆนั้นคือคนดูแลใหญ่
หรือแฟนของคนสวยเป็นพี่น้องกับใหญ่
โอ้ยย ไม่เอยากเดาแล้ววว ต่ออเลย ได้ม้ายยย
-
ผช หน้าสวยคนนั้นเป็นใคร :katai1:
หรือพี่ใหญ่เป็นพ่อบ้าน ทำอาหารก็ได้ เอาไว้คุ้มครองก็ได้ :laugh:
เล็กเอ้ยยย โชคดีที่รอดมาได้ คุณพชรมันไม่ได้ใสๆอย่างที่คิดจริงๆ :katai4:
-
อดีตของใหญ่จะเกี่ยวกับคนหน้าสวยนี่หรือเปล่าหนอ
คุณหัวหน้าแย่มาก ตอนแรกว่าจะสงสารอยู่นะที่อกหัก ตอนนี้ไม่ล่ะ
-
สงสัยอดีตของตี๋ใหญ่เนี่ย ถ้าเป็นพ่อครัวก็คงชอบทำพวกลาบเลือด เชือดคอหมูหมากาไก่แน่เลย ดูจากจิตสังหารแล้ว คงไม่พ้นมือปืนแน่นอน ส่วนคนหน้าสวยคงเป็นเจ้านายที่รักกันมาก่อนล่ะมั้ง ถึงหยุดใหญ่ได้แบบนั้น
แต่ปัจจุบัน คนที่สำคัญต้องเป็น คุณคนเล็ก เท่านั้นนะ
-
อิพชรเลวแบบหักมุมมากอ่ะ แลดูโรคจิตด้วยนะ o22
แล้วคือใหญ่ตามมาได้ไง แล้วผู้ชายคนนั้นีืคือใคร แล้วทำไมใหญ่ขนาดนี้ ใหญ่้เป็นใครกันแน่ เฮ้ออออ ปริศนา้ต็มไปหมด ชายพจน์อยู่ไกนเนี่ย //ผิด
ปอลอ ยักษ์ปักจั่น >> ยักษ์ปักหลั่น ,
ขี้คาก >> ขี้คอก
-
ใหญ่หวานกับคุณเล็กน่ารักมากอ่ะ มุ้งมิ้งกันแบบใสๆ ไม่ห้วนไป ไม่หวานไป อารมณ์อบอุ่นๆ อยากได้แบบนี้บ้างงง :m1:
สุดท้ายตี๋น้อยก็กลายเป็นมาสคอตประจำร้านไปซะละ ได้แต่โชว์ตัว ไม่มีบทพูด(?) 555555
ปล. ตอนบทใหญ่โหด อยากบอกว่ายังเหลือเซาะเล็บออกทีละนิ้วอีกนะ เผื่อหักขาแล้วยังไม่พอใจ ฮึฮึ :hao6:
-
หนุ่มหน้าสวยคนนั้นเป็นใครกันหนอ
อยากรู้จังๆ
-
ใหญ่เป็นใครกันแน่ อยากรู้จัง :ruready
-
อย่าบอกนะว่าเป็นแฟนของใหญ่อะ สงสารคนเล็กอะ สู้สู้น๊า
-
บอกเลนว่าติดเรื่องนี้ กับมากกว่าพี่ฯมากกกกกกก!!!!
เข้ามาเชควันเว้นวัน 555555555
คถ.อาโป ตาโฟสุดๆ ชอบทั้งคู่ โฟเป็นเคะที่สัมผัสได้ถึงความแมน 555555 พี่หน้าเถื่อนก็ขี้อ้อนเหลือเกิ๊น ตอนนี้กำลังดราม่าเบย พูดเลยว่าค้างงงง555555 รอคอยทั้ง2เรื่องะคะ เรื่องที่จบไปแล้ว ว่างๆจะไปตามอ่าน ชอบพี่แต่งมากๆเลยยยยย!
-
อ๊ากกกกกกก ค้าง!!
รีบมาต่อนะฮะ
-
ชายหน้าสวยเป็นใคร :ling1:
เกือบไปแล้วไหมล่ะคุณเล็กดีนะที่ใหญ่มาทัน :katai1:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
ถ้าผู้ชายคนนั้นเป็นคนรักใหญ่จะงอนคนเขียนนนนนนนนนนน
มาต่อไวๆนะคะ ลุ้นจะแย่อยู่แล้วววว>____<
-
คนหน้าสวยเป็นอะไรกับใหญ่นะ? ขออย่าให้เป็นคนรัก หรือแฟน หรือเมียอะไรก๊แล้วแต่ เดี๋ยวคุณเล็กเสียใจ
-
หนุ่มหน้าสวยเป็นใครกัน
-
พี่เบิ้มของเรา ไม่ธรรมดาแน่ๆ
-
ตอนแรกก็ว่าจะเชียร์หัวหน้าให้มีคู่...แต่แลดูโรคจิตอ่ะ -[]-
คุณเล็กขาาา สู้ๆ น้า ผ่านช่วงทรมานไปได้ เดี๋ยวก็มีความสุข อิอิ :hao6:
-
อิตาหัวหน้านี่น่ากลัวไปละป่าว :katai1: ปอนด์รู้ยังง ถ้ารู้จะถวายคนเล็กใส่พานให้อยู่ม้ายย
พี่ตี๋ใหญ่นี่โหดจริงๆเลยนะ ก่อนหน้านี้เป็นมาเฟียมาก่อนเปล่า? กิ้ดดด สงสัยยยยย
แล้วคุณลูกค้าคนนั้นใครอ่าาาา พูดคำเดียวใหญ่หยุดเลยยย คนเล็กพูดตั้งนาน :serius2:
แล้วมาบอกว่าใหญ่หน้าเหมือนแฟนอีก คงไม่ใช่แฟนจริงๆใช่มั้ย :hao7:
อรั้ยยยย รอนะคะรอออออ รอตอนต่อไป :hao5:
-
ยังดีที่ใหญ่มาทัน แต่่ผมรู้สึกเหมือนจะได้กินมาม่า...
//ผมกลัวอย่างเดียวครับคนเขียน ถ้้าใหญ่ความจำกลััับมาแล้วจำคนเล็กไม่ได้
ไม่อยากนึกเลย คนเล็กของผม(?)จะเป็นยังไง :serius2:
-
เขาเป็นใครหนอ เขามาจากไหน
แอบสงสารเล็กเบาๆ
อารมณ์แบบว่าน้อยใจ
เสียงฉันไปไม่ถึงนาย
:m17: :m17: :m17:
-
แต่งเก่งมากอ่ะ ขอชื่นชม
ตอนนางเอกเจอพระเอกมีอะไรกะผู้หญิงในตรอกแล้วนางเอกเสียใจ โคตรเศร้า
ตอนนางเอกไล่พระเอกออกจากบ้านก็โคตรเศร้า
พระเอกเอกรันทดมาก นางเอกขอให้สมหวังพระเอกรักไวๆนะจ้ะ จุบุๆ
-
อยากจะเดาว่าพี่ใหญ่เป็นทายาทมาเฟียฮ่องกง แต่ก็ติดตรงสูตรน้ำหมักที่ติดตัวมานี่หล่ะ
หรือว่าพี่จะเป็น มาเฟียคุมร้านอาหาร????
-
คนหน้าสวยเป็นใคร ทำไมใหญ่ถึงฟัง แต่คนเล็กร้องห้ามกลับไม่ได้ยิน
ไม่อยากให้คนเล็กเจ็บน้า
-
ผู้ชายคนนั้นเป็นเจ้านายเก่าไรงี้เปล่า แบบทั้งชีวิตต้องให้เจ้านายงี้ เดาไปเรื่อย ได้แต่ภาวนาให้ไม่ใช่แฟน :o12:
เล็กน่าสงสาร กำลังแย่นะ ไม่ช่วยหน่อยเกรอ..... เดี๋ยวๆๆ5555555555
-
สวัสดีปีใหม่ไทยด้วยครับ มีปมใหม่เข้ามาอีกน่าสงสัยว่าหนุ่มหน้าสวยมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับนายใหญ่กันแต่ก็สงสารคุณตัวเล็กนะ รอตอนต่อไปครับ
-
ใหญ่โหดอ่ะ :katai1:
แล้วอีกคนเค้าเป็นใครหนอ อยากรู้อ่ะ :hao3:
-
เร่ร่อน15
แสงแดดอ่อนยามเช้าส่องลอดผ้าม่านเข้ามาให้ผมที่นอนอยู่บนเตียงมุดหน้าลงบนหมอนใบนุ่มเพื่อหนีแสงที่แยงเข้าตา...
พอปรับสายตา สลัดความงัวเงียได้ก็รู้สึกปวดหัวจี๊ดจนต้องยกมือขึ้นกุมขมับ
ปวดมาก ปวดหนักๆปวดถ่วงๆ
ผมค่อยๆพลิกตัวมาอีกด้าน หน้าเหยเกเมื่อรู้สึกถึงความเมื่อยขบตามร่างกาย ก่อนนอนนิ่งมองที่ว่างข้างเตียง ยื่นมือลงไปสัมผัสไล้ปลายนิ้วเบาๆ ความเย็นของเตียงบอกให้รู้ว่าอีกคนได้ลุกออกไปสักพักแล้ว
รอยยิ้มจุดขึ้นบนใบหน้าซีดเซียว...
แม้ในเวลาร้ายๆก็ยังมีเรื่องดีๆเกิดขึ้น
เมื่อคืนกว่าผมจะขึ้นจากอ่างเวลาก็ผ่านไปนานเท่าไหร่ก็จำไม่ได้ รู้แค่ว่าความร้อนในกายทุเลาแทนที่ด้วยความหนาวเย็นจนตัวสั่นปลายนิ้วชาดิก นั่นล่ะ ใหญ่ถึงอุ้มผมขึ้นมาก่อนจับถอดเสื้อผ้าที่เปียกออกแล้วหุ้มด้วยผ้าขนหนูผืนนุ่มหลังจากนั้นจึงอุ้มผมออกมาวางลงบนโซฟาด้านนอก รับเสื้อผ้าจากชายหน้าสวยและสวมใส่ให้อย่างเบามือ
ถึงจะยังเบลอๆสติไม่ครบถ้วนแต่ผมก็จำสัมผัสอ่อนโยน การดูแลทะนุถนอมนั้นได้ดี...
ต่อมาใหญ่ก็พาผมขึ้นขี่หลัง แบกผมขึ้นรถนิสสันมาร์ชสีขาวที่จอดทิ้งร้างไว้หลายชั่วโมง และพากลับมายังห้องของเรา
เขาหายาแก้ปวดหัวมาให้ทานแล้วป้อนน้ำอุ่นๆรสชาติแปลกๆให้ผมดื่ม จากนั้นก็รู้สึกโล่งศีรษะ ร่างกายเบาโหวง แล้วก็ค่อยๆเคลิ้มหลับไป
ก่อนสติทุกอย่างจะดับมืด ผมไขว่คว้ามือของคนตัวโตไว้ ร้องขอด้วยเสียงเบาหวิวให้เขาอยู่ด้วยกัน...กอดผมไว้...ให้ความอบอุ่น...ให้รู้สึกปลอดภัย...
...วินาทีต่อมา...ในห้วงความฝันที่ล่องลอย ผมก็รู้สึกถึงอ้อมกอดอบอุ่นแข็งแรงที่โอบรัดรอบกายให้นอนหลับฝันดี...
แอ๊ด
ผมหันไปมองทางประตูที่เปิดออก เป็นนายหมาตูบตัวใหญ่ในชุดกางเกงขายาวสีเทาเสื้อไม่ใส่เดินถือถาดเข้ามา
“ตื่นแล้วเหรอ ผมทำข้าวต้มมาให้” ใหญ่วางถาดไว้บนโต๊ะข้างเตียงก่อนฟุบนั่งบนเตียงค่อยๆจับผมนอนหงายแล้วกวาดตาสำรวจทั่วใบหน้า “หน้ายังซีดอยู่เลย ปวดหัวมั้ย” เขาถามเสียงนุ่ม
“อืม ปวดหัว” ผมว่าเสียงอ้อน จับมือใหญ่ให้แตะลงบนหน้าผาก “ปวดมากเลย...”
“งั้นกินข้าวนะ จะได้กินยา” ผมยู่หน้า ต่อรอง
“อาบน้ำก่อนได้มั้ย”
“...”
“อยากอาบน้ำ แปรงฟัน ล้างหน้า มันรู้สึกเหนียวตัวแปลกๆ...สกปรกด้วย” ท้ายประโยคว่าเสียงสั่น เมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นร่างกายผมก็เสียววูบด้วยความหวาดกลัวและรังเกียจ
“ก็ได้” ใหญ่ช่วยเลิกผ้าห่มขึ้นและประคองผมลุกนั่ง “เดินไหวมั้ย”
ผมช้อนตาขึ้นมองพลางส่ายหัว “ไม่ไหว...”
สายตาคมกริบหรี่มอง ชั่ววินาทีเหมือนมีประกายตารู้ทันแต่สุดท้ายก็เลือนหายเหลือเพียงแววตาเอื้อเอ็นดู ก่อนที่วงแขนแกร่งจะช้อนอุ้มร่างเข้าสู่อ้อมแขนให้ผมยกมือกอดหมับเข้าที่ลำคออีกฝ่าย
ใหญ่อุ้มผมเข้ามาในห้องน้ำแทรกผ่านกระจกฝ้าที่กั้นโซนอาบน้ำเอาไว้ก่อนค่อยๆวางผมลงให้ยืนด้วยสองขาตัวเอง
“อาบเสร็จแล้วเรียกผมนะ” ใหญ่เดินไปหยิบเสื้อคลุมและผ้าขนหนูสีขาวมาวางไว้ให้แล้วทำท่าจะเดินออกไป
หมับ
ผมรั้งแขนเขาไว้
“อาบให้หน่อยสิ”
“...!!” ดวงตาคมเบิกกว้าง ผมจึงคว้าจับเข้าที่ชายเสื้อแล้วโขลกศีรษะลงบนแผงอกเปลือย ท่าประจำเวลาอ้อน
“นะๆ ฉันปวดหัว ร่างกายก็ไม่ค่อยมีแรง อาบเองลื่นหัวฟาดพื้นจะทำไง” อ้อนๆ ผมอ้อนไม่หยุด ใหญ่ยกมือจับเอวผมสีหน้าครุ่นคิด แต่สุดท้ายก็พยักหน้าตกลงให้ผมยิ้มกว้าง
มือหนาค่อยๆช่วยผมถอดเสื้อผ้าจนเหลือเพียงชั้นในสีขาว ก่อนจับไปยืนใต้ฝักบัวหมุนเปิดให้น้ำไหลผ่านร่างกาย สบู่เหลวถูกบีบลงบนฝ่ามือหนาแล้วนำมาลูบไล้ทั่วร่างกายส่วนบนจนเกิดฟอง ตุ่มไตหนาจากการทำงานหนักบนฝ่ามือหยาบกร้านที่ปะป่ายไปทั่วร่างกายให้ความรู้สึกจักจี้อย่างประหลาด ให้ตายเถอะ!! ถึงผมจะใจกล้าขอให้เขาอาบน้ำให้ แต่ใช่ว่าจะไม่รู้สึกอายนะ งือ ไม่กล้ามองหน้าใหญ่เลยอ่ะก้มหน้าต่ำอย่างเดียว
ในขณะที่คิดว่าใหญ่จะเคอะเขินอย่างผมบ้างหรือเปล่าจึงเหลือบตาขึ้นดู แต่ก็ไม่เลย...เขามีสีหน้าท่าทางปกติมากเหมือนกับพ่อแม่จับลูกอาบน้ำยังไงยังงั้น หรือว่าเขาจะเคยอาบน้ำให้คนอื่นอย่างที่ทำให้ผม ไม่นะ T^T
“เอาล่ะ เสร็จแล้ว เดี๋ยวผมจะสระผมให้ คุณก็ล้างตรงนั้นนะ” เมื่อเขาลงนั่งถูกสบู่ที่ช่วงขาและเท้าให้เสร็จก็จับผมหมุนหันหลังแล้วชโลมยาสระลงบนศีรษะก่อนนวดให้อย่างเบามือ ส่วนผมก็บีบสบู่เหลวถูกับฝ่ามือให้เกิดฟองแล้วล้วงเข้าไปในกางเกงในเพื่อล้างส่วนสำคัญ
แอบเห็นว่าใหญ่ชำเลืองมองไปบนฝ้าเพดาน สุภาพบุรุษจริงเชียวพ่อคนเนี้ย
เมื่อล้างฟองสบู่ออกหมดเขาก็เอาผ้าขนหนูมาพันตัวผมไว้เป็นมัมมี่ก่อนอุ้มท่าเหมือนอุ้มเด็กเดินเอาผมไปวางบนแท่นอ่างล้างหน้า เช็ดตัวผลัดเปลี่ยนเป็นใส่เสื้อคลุมอาบน้ำและบีบยาสีฟันให้ผมแปรงฟันส่วนเขาก็ใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดผมให้
“อิ๋วแอ๊ว (หิวแล้ว)” ผมบอกขณะกำลังถูแปรงที่ฟันหน้า ใหญ่ใช้ผ้าเช็ดใบหูให้เบาๆชำเลืองมามองก่อนหยิบแก้วน้ำเปล่ายื่นให้บ้วนปาก
“เดี๋ยวก็ได้กินแล้ว รีบเร็ว” ใช้เสียงเหมือนหลอกล่อเด็กแบบนี้คิดว่าผมเป็นเด็กน้อยจริงๆใช่มั้ยเนี่ย!!
หลังจากขั้นตอนชำระคราบไคลเสร็จสิ้นเขาก็อุ้มผมวางลงบนเตียง นำเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยน ส่วนตัวเองก็ออกไปเปลี่ยนกางเกงที่เปียกชื้น แล้วก็เช้ามาเฝ้าผมทานข้าวต่อ
“นี่อะไรเหรอ” ผมมองไปยังน้ำสีชาในแก้วที่เขาให้ผมดื่มแทนน้ำเปล่า รสชาติมันแปลกๆจะว่าขมก็ไม่ขมจะว่าหวานก็ไม่หวาน รสชาติก้ำกึ่งๆ
“ชาสมุนไพร จะช่วยขับของเสียในร่างกายและช่วยให้สดชื่นขึ้นด้วย”
“ง่วงด้วย” ผมสวน ซึ่งใหญ่ก็ยิ้มมุมปากส่งมือมาลูบศีรษะเบาๆ
“เชื่อสิ ตื่นมาอีกทีคราวนี้คุณจะหายเป็นปลิดทิ้งเลยล่ะ” ผมมองเขาอย่างเคืองๆแน่สิ ให้นอนทั้งวันทั้งคืนแบบนี้ไม่หายจะว่ายังไงไหว
“นายต้องนอนกับฉันนะ” ไหนๆวันนี้เขาก็ลงทุนปิดร้านเพื่ออยู่เป็นเพื่อนผมแล้วก็ต้องอ้อนให้คุ้ม
“เป็นหมอนข้างให้เลย” ผมยิ้มกว้างกับคำตอบก่อนรับยาที่ส่งมาให้อย่างว่าง่าย และกลั้นใจดื่มน้ำสีชาจนหมดแก้ว
เมื่อมื้อเช้าผ่านไป เขาก็จับผมลงนอนก่อนล้มตัวลงกอดผมไว้ แขนข้างหนึ่งสอดรองใต้คอ อีกข้างพาดผ่านเอวแล้วใช้ฝ่ามือลูบหลังผมแผ่วเบา
“ใหญ่...” ผมซุกหน้าลงกับอกอุ่น
“หืม...นอนได้แล้ว”
“เมื่อวานนายรู้ได้ยังไงเหรอ ว่าฉันอยู่ที่ไหน”
ผมข้องใจแต่เพิ่งมีโอกาสได้ถาม
“รุ่นพี่คุณมาบอกน่ะ” ผมค่อยๆหรี่ตาปรือจากสัมผัสบางเบาที่แผ่นหลังคล้ายขับกล่อม
“หืม...ใครเหรอ” หรือว่าจะเป็นพี่มิ่ง เพราะรุ่นพี่ผมที่อยู่จังหวัดนี้ก็มีพี่มิ่งคนเดียวที่รู้จักกับใหญ่
“คนที่มากินก๋วยเตี๋ยวเมื่อวันก่อน ที่คุณบอกว่าเป็นนักมวย เขาบอกเจอคุณโดนหิ้วเข้าลิฟท์ในโรงแรม ท่าทางดูแปลกๆ แต่เขาไปช่วยไม่ได้เลยรีบมาบอกผมให้ไปช่วยคุณ ผมเลยทิ้งร้านไว้กับคุณพิณแล้วรีบไป”
หืม พี่เจมส์น่ะเหรอ...ไหนว่ากลับกรุงเทพฯไปแล้ว เอาเถอะ คงต้องขอบคุณพี่เขา ถ้าไม่ได้พี่เจมส์ผมคงไม่รอดจากเหตุการณ์เลวร้าย ผมติดหนี้บุญคุณ ถ้าได้เจอกันอีกครั้งก็คงดี...
.
.
.
ออด~ ออด~
เสียงออดดังขึ้นปลุกให้ผมตื่นอย่างสะลึมสะลือ ยังรู้สึกหนักหัวอยู่ แต่มีอีกคนที่เร็วกว่าเดินออกไปเปิดประตูแล้ว
เสียงพูดคุยดังแว่วเข้ามาในห้องก่อนเงียบหายไป ผมมุดหน้าลงกับหมอนนุ่มก่อนที่นาทีถัดมาจะโดนปลุกโดยนายหมาตูบ
“คุณเล็ก คุณเล็ก”
“หืม”
“ญาติของหัวหน้าคุณมาหา”
กึก
ตาสว่างขึ้นมาทันทีเลย
ผมนอนนิ่งชั่วอึดใจ ก่อนจะค่อยๆยันตัวขึ้น ค่อยๆเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ดูสุภาพ ค่อยๆเดินออกไปนอกห้อง แวะห้องครัวดื่มน้ำก่อนไปห้องนั่งเล่น
ให้พวกเขารอกันบ้างเถอะ
“สวัสดีครับ” ผู้ชายดูภูมิฐานนั่งอยู่บนโซฟายาวทักขึ้น ข้างกันมีหญิงสาววัยเดียวกันนั่งเชิดหน้าวางท่าอยู่
ผมทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาเดี่ยว ดึงใหญ่ให้นั่งลงบนที่พนักแขนข้างกันก่อนมองอีกฝ่ายเงียบๆ
“ผมมีเรื่องจะมาเจรจาครับ”
แล้วเรื่องที่เจรจาก็ไม่ใช่อะไรอื่นเลย นอกจากขอไม่ให้ผมแจ้งความเอาเรื่องกับนายพชรที่ตอนนี้นอนเจ็บโอดโอยอยู่ที่โรงพยาบาล เขาให้เหตุผลว่าไม่อยากให้มีเรื่องเสื่อมเสียแก่ตระกูล โดยมีข้อต่อรองว่าถ้าทางเราไม่แจ้งความทางเขาก็จะไม่แจ้งความข้อหาพยายามฆ่าเช่นกัน
อะไรนะ!! พยายามฆ่า!!
ใหญ่เข้ามาช่วยผมไว้แต่กลับต้องมาโดนยัดเยียดข้อหาอุบาทว์เช่นนี้เหรอ
ผมเงยหน้าสบตานายหมาตูบ เมื่อเห็นแววตานิ่งเฉยไม่เกรงกลัวต่อข้อหาที่ถูกกล่าวอ้าง ผมจึงต้องนิ่งและตั้งสติ
“ผมว่าคุณมาเพื่อข่มขู่มากกว่าเจรจานะ ว่ามั้ย??” ผมทำตัวให้นิ่งที่สุดก่อนว่ากลับไปเสียงเรียบ มั่นใจว่าถ้าผมจะเอาเรื่องขึ้นมาจริงๆใหญ่ต้องหลุดจากข้อหาดังกล่าวแน่ ผมมีพยานเป็นคุณหน้าสวยนะว่าใหญ่มาช่วยผมไว้ ส่วนนายพชรทั้งกล้องวงจรปิดทั้งพยานบุคคล ผมรับรองดิ้นไม่หลุดแน่
อีกอย่างผมมันก็แค่คนธรรมดา ถึงครอบครัวจะเป็นโรงงานน้ำปลาที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัดและส่งออกไปทั่วประเทศ แต่ก็ไม่ได้มีชื่อเสียงเป็นเซเลปหรือเป็นต้นตระกูลเก่าแก่ขนาดจะมีเรื่องฟ้องร้องเกิดขึ้นสักคดีไม่ได้
เพราะฉะนั้นอย่าได้มาขู่
“ไม่...ผมไม่ได้ต้องการอย่างนั้น ผมแค่ไม่อยากให้เรื่องถึงศาล ถ้าคุณจะเรียกร้องค่าเสียหาย...”
“สิบล้านก็คงชดใช้สิ่งเลวร้ายที่ผมเจอเมื่อคืนไม่ได้” ผมสวนกลับไป จ้องหน้าเสียๆของทั้งคู่อย่างเฉยชา แต่สิ่งที่ผมพูดคือความจริง และมั่นใจว่าครอบครัวผมก็เห็นด้วย
แต่คงไม่ใช่ผู้หญิงที่นั่งเชิดหน้าเม้มปากมาตลอด
“แล้วยังไง ความจริงนายก็ไม่ได้มีแม้แต่รอยขีดข่วน เป็นน้องชายฉันซะอีกที่กระดูกแตกจนจะต้องตัดมือทิ้งหรือเปล่ายังไม่รู้เลย”
“นั่นคือผลของสิ่งที่น้องชายคุณทำ”
“แค่ร่างกายของเกย์อย่างนายเอามาเทียบกับอนาคตของน้องชายฉันได้เหรอ!” เธอขึ้นเสียง แต่ผมตัวสั่นเทิ้ม เกย์แล้วยังไง!!
“คุณ!” เสียงผู้ชายปรามหล่อน ก่อนหันใบหน้าเซียวๆกลับมาทางผม
“ผมขอร้อง ความจริงแล้ว นายพัชมีความผิดปกติทางด้านจิตไม่ปกติต้องเข้าพบจิตแพทย์เป็นประจำ เราเลยไม่ค่อยขัดใจเขา จน...เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น...บ่อยๆ เราพยายามป้องกันแล้ว ผมว่าบางทีน้องชายผมแค่ต้องการคนรักมาเคียงข้าง เพียงแค่เลือกผิดวิธีไปหน่อย”
“ผมต้องเห็นใจเขาใช่ไหม” ถึงจะยังปากดีแต่ในใจผมก็อ่อนยวบแล้วจริงๆ
บางที โรคที่เขาเป็นอยู่ทำให้เขาทำอะไรแบบนี้ลงไปหรือเปล่า
แต่ที่ว่าบ่อยๆแสดงว่าผมไม่ใช่คนแรกที่โดนแบบนี้...แล้วคนโชคร้ายก่อนหน้านั้นจะรอดอย่างผมหรือเปล่า
“คุณกลับไปก่อนเถอะครับ”
“คุณปุญมนัส...”
“เดี๋ยวผมจะติดต่อกลับไป”
ว่าแล้วลุกขึ้นเป็นเชิงจบบทสนทนา ผมแค่ต้องการเวลาคิดเท่านั้น คิดไตร่ตรองด้วยตัวเองให้รอบคอบและดีต่อทุกฝ่ายมากที่สุด ไม่ใช่ใจอ่อนเพราะคำร้องขอของคนอื่น
“ผมหวังว่าทางเราจะได้รับข่าวดีจากคุณ”
“กลับไปกันหมดแล้วเหรอ”
ใหญ่พยักหน้าพลางนั่งลงข้างๆ ผมขยับตัวพิงศีรษะลงบนบ่าแกร่ง
“คุณจะเอาเรื่องเขามั้ย??”
“ไม่รู้สิ”
ใหญ่มองผมอย่างเห็นใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเพียงแค่ประคองให้ผมนอนหนุนตักเขาเพียงเท่านั้น ก่อนจะโน้มตัวลงมาจูบหน้าผากแผ่วเบาให้ผมหลับตารับสัมผัส
“พักผ่อนเถอะ”
“นายว่าฉันควรทำยังไง” ผมจับฝ่ามือใหญ่มากุมไว้ตรงหน้าอก
“ทางไหนที่คุณสบายใจที่สุด”
“อื้ม”
แล้วผมก็หลับตาลง สงสัยฤทธิ์ยากับน้ำสีชายังไม่หมด ขอพักอีกสักหน่อยแล้วกันนะ
.
.
.
ต่อด้านล่างค่ะ
-
ติ๊ดๆ
เสียงโทรศัพท์มือถือที่ตั้งปลุกไว้ร้องดังขึ้น ฝืนลืมตาขึ้นมาก็เห็นภาพเมาขี้ตาเป็นนายหมาตูบกำลังถือโทรศัพท์เพ่งมองหน้าจอคิ้วทั้งสองข้างขมวดเป็นปม
“อะไรเหรอ”
“คุณแจ้งเตือนไว้” ใหญ่เดินเอาโทรศัพท์มายื่นให้ ผมรับไว้พลางเพ่งอ่านตัวอักษรบนหน้าจอ
‘งานแต่งพี่สา’
ตายห่าล่ะ!! ผมลืมซะสนิทเลย ไม่ใช่เสียงนาฬิกาปลุกแต่เป็นเสียงแจ้งเตือน ดีนะที่ผมตั้งเตือนเผื่อไว้ล่วงหน้าสามชั่วโมงไม่อย่างนั้นเตรียมตัวไม่ทันแน่ๆ
“คุณจะไปเหรอ” ใหญ่ถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“อืม เป็นพี่ที่ทำงานน่ะ ไม่ไปก็ดูจะน่าเกลียด”
“คุณไหวนะ??” ผมลุกขึ้นนั่งพลางเอื้อมมือไปจับสองมือของใหญ่แกว่งไกวไปมาเหมือนเด็กอ้อน
“ใหญ่ไปเป็นเพื่อนฉันนะ”
“ผมว่า...”
“นะๆๆ”
“เฮ้อ ก็ได้”
ฟอด!!
“ขอบคุณนะ ^^”
“ไอ้เล็ก บางทีมึงก็ออกตัวแรงไปนะ”
“กูเห็นด้วย เคืองตรงกูหมองไปเลยนี่แหละ”
“แม่ง เกรงใจเจ้าบ่าวบ้างอะไรบ้าง”
ผมยิ้มรับเสียงบ่นกระปอดกระแปดของทั้งไอ้ปอนด์และพี่มิ่ง สาเหตุไม่ได้มาจากใครที่ไหนนายหมาตูบสุดหล่อที่ยิ่งเพิ่มดีกรีความหล่อมากยิ่งขึ้นกับเสื้อเชิ๊ตสีขาวผูกไทด์สีชมพูสวมทับด้วยสูทสีเทากับกางเกงขายาวสีเดียวกัน ผมที่ยาวประบ่าถูกเซตเสยไปด้านหลังทั้งหมดอย่างเข้าทรง แบบทันทีที่ก้าวเข้ามาในงานทุกคนต้องหันมองเชียวล่ะ
ทุกคนต่างให้ความสนใจว่าหนุ่มรูปหล่อหน้านิ่งที่มากับผมเป็นใครกัน หัวหน้างานหรือผู้บริหารฯกันแน่ คันปากอยากจะป่าวประกาศเหลือเกินว่านี่แหละผู้บริหารตัวจริงเสียงจริง
CEOหนุ่มเจ้าของร้านบะหมี่กินเส้นอันเลื่องชื่อ ฮ่าๆ
ยิ่งสาวๆในงานไม่น้อยต่างชม้ายชายตาแลให้ผมต้องยืนประกบติดไม่ห่างอย่างแสดงว่ามีเจ้าของแล้ว
“พี่สายินดีด้วยนะครับ” ผมขี้เกียจอยู่ฟังสองคนเหน็บแนมจึงลากนายหมาตูบๆมาแสดงความยินดีกับบ่าวสาวที่ยืนต้อนรับแขกอยู่หน้างาน
“ขอบใจจ้ะ แล้วหนุ่มหล่อที่พามาด้วยใครเอ่ย” พี่สาส่งเสียงแซว ให้ผมยิ้มเขินๆแต่ไม่ตอบอะไร
ส่วนนายหมาตูบรายนั้นยืนหน้านิ่งเป็นรูปปั้นสายตามองตรงอย่างเดียวไม่สนใจใคร ห่ะๆ ประหม่าอีกล่ะสิ
“เอาล่ะๆเข้าข้างในดีกว่าเนอะ ขอบใจอีกครั้งนะจ๊ะ”
“ด้วยความยินดีครับ”
หลังจากนั้นผมก็พาใหญ่เข้ามาในงาน ภายในเป็นห้องโถงกว้างตกแต่งด้วยซุ้มดอกไม้สีขาวแซมสีชมพูวางอยู่มุมต่างๆทั่วงาน ด้านหน้ามีเวทีขนาดกลางผูกด้วยผ้าประดับกับชื่ออักษรของบ่าวสาว ตรงกลางโถงเต็มไปด้วยโต๊ะกลมปูทับด้วยผ้าสีขาวเข้าชุดกับเก้าอี้คลุมผ้าขาวผูกโบว์สีทองแลดูสวยงาม
แขกเริ่มทยอยเข้ามาในงานจนโต๊ะทุกโต๊ะเต็มไปด้วยผู้คนนั่งพูดคุยพบปะสังสรรค์กันอยู่ ซึ่งผมก็ตรงไปยังโต๊ะหนึ่งที่ตั้งอยู่กลางๆห้องโถง บนโต๊ะมีเพื่อนร่วมงานสองสามคนในแผนกเดียวกันนั่งอยู่ โดยผมกับใหญ่นั่งลงบนเก้าอี้ว่างพลางทักทายเพื่อนร่วมโต๊ะ ห้านาทีถัดมาพี่มิ่ง ไอ้ปอนด์ และพิณก็ตามมาสมทบ
คราวนี้แหละน้ำลายฟุ้งกระจายโดยมีไอ้ปอนด์กับพี่มิ่งเป็นหัวขบวน เรื่องที่คุยส่วนมากก็ไม่พ้นเรื่องงาน ลูกค้า และการนินทาเจ้านาย เฮ้อ เอากับมันสิ
พูดถึงเจ้านาย วันนี้หัวหน้าที่เคารพของทุกคนคงมาไม่ไหว เห็นแจ้งทางเลขามาว่าประสบอุบัติเหตุทำให้ไม่สามารถมาร่วมงานได้ ซ้ำยังแจ้งลาป่วยอย่างไม่มีกำหนด
เฮ้อ พลังทำลายร้างของนายหมาตูบช่างน่ากลัวจริงๆ
ผมยังอดสยองกับวิธีจัดการของเขาไม่ได้ แววตาตอนนั้นมันน่ากลัวมาก
“เล็ก จะไม่แนะนำคนข้างตัวให้รู้จักหน่อยเหรอ” พี่กานต์ พี่สาวในแผนกสาวโสดวัยสามสิบมองไปทางคนหน้านิ่งด้วยแววตาพราวระยับ
“ใหญ่แนะนำตัวสิ” ผมใช้ไหล่สะกิดคนตัวโตข้างตัว ผมแนะนำให้ก็ได้นะแต่อยากให้เขามีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นด้วย
ใหญ่มองผมด้วยสายตาไม่แน่ใจแต่ผมก็พยักหน้าชูสองนิ้วใต้โต๊ะให้เราเห็นกันสองคน
เขาหันหน้าไปกวาดตามองทุกคนรอบโต๊ะ ได้รอยยิ้มให้กำลังใจจากพิณมาอีกคน คราวนี้เขาเลยค่อยๆแนะนำตัวออกมาด้วยเสียงไม่เบามากและไม่ดังเกินไป
“ผม...ตี๋ใหญ่...เรียกใหญ่เฉยๆก็ได้”
“ชื่อเหมือนมาเฟียเลย”
“คุณรู้ตัวหรือเปล่าว่าหล่อที่สุดในงานเลยนะ”
“เสียงยังนุ่มมากๆ”
คราวนี้สาวใหญ่ทุกคนในโต๊ะรุมส่งเสียงแย่งกันพูดกับใหญ่กันให้เซ็งแซ่ เขาหน้าเหวอไปเมื่อเจอพายุเสียงแต่สุดท้ายก็พยายามคุยตอบกลับไป ซึ่งผมก็ยิ้มด้วยความพอใจ
ส่วนหนุ่มๆบนโต๊ะทำหน้าเซ็งๆที่เหมือนคืนนี้จะมีคนแย่งซีน แต่พอเหล้ากับอาหารมาเสิร์ฟความหฤหรรษ์ก็กลับเข้าร่างอีกครั้ง
“หน้าบานเลยนะ” ไอ้ปอนด์ปาเม็ดมะม่วงหิมพานต์ใส่ผมที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แต่ไอดอนท์แคร์ว่ะ
“แน่ล่ะ ว่าที่แฟนเข้ากับเพื่อนร่วมงานได้ดีนี่หว่า” พี่มิ่งจีบปากจีบคอได้หน้าหมั่นไส้มาก แต่เอาเถอะ พูดจาถูกใจ ฮ่าๆ แต่ขอแก้คำผิดหน่อยนะ
“ไม่ใช่ว่าที่แฟนซะหน่อย”
“อะไร มึงหมายความว่าไงก็วันนั้นมึงบอกเองว่า...”
“เขาเลื่อนสถานะเป็นแฟนกันแล้วค่ะ” พิณแทรกตอบแทนให้ ซึ่งผมก็ยิ้มแฉ่งประสานมือกับฝ่ามือหนายกให้ทุกคนดู
“ขี้อวดแม่ง”
“กรี๊ดดดดด จริงเหรอคะ งั้นป้าๆก็หมดสิทธิ์สิ T^T”
“น้องเล็กก็ไม่บอกให้พี่จีบซะตั้งนาน”
“ฮ่าๆ”
แล้วในบรรดาเสียงทั้งหมด ก็มีเสียงทุ้มต่ำที่ก้มลงมากระซิบข้างหู
“เป็นแฟนกันเมื่อไหร่ ไม่เห็นบอกผมเลยนะ” คิ้วผมกระตุก กระซิบตอบกลับไป
“หรือนายจะบอกว่าไม่ใช่” ถ้าบอกว่าไม่นี่ผมร้องเลยนะ
“ใครจะกล้าค้านคุณล่ะ”
“น่ารักมากกก ^^”
ถ้าไม่ติดว่าคนเยอะนะจะหอมแก้มให้รางวัลสักที
ฮือฮา ฮือฮา
สักพักเสียงฮืออาอึกทึกก็ดังขึ้น เหมือนทุกคนในงานจงใจพูดขึ้นพร้อมๆกัน แล้วในวินาทีต่อมาก็เงียบกริบเหมือนไม่เคยมีเสียงใดๆเกิดขึ้น ผมละจากการสนทนาตรงหน้ามองไปตามสายตาที่ทุกคนจ้องอยู่
แทบจะยกมือป้องสายตา
บุคคลที่เข้ามาในงานทำให้ผมอยากจะแบบนั้นจริงๆ ถ้าผมไม่เคยเจอเขามาก่อนคงคิดว่านางฟ้าหรือเทวดาลงมาจากสวรรค์แน่ๆ
ลูกค้าหน้าสวยคนนั้น...
ปกติที่ว่าน่ามองอยู่แล้ว ในคืนนี้ช่างดูดีกว่าเดิมเป็นร้อยเท่าในชุดสูทสีขาวทั้งชุด ผมสีน้ำตาลอ่อนขับให้ใบหน้าหวานดูงดงามขึ้น ดวงตากลมโตสุกใสกับรอยยิ้มจุดมุมปากช่างอ่อนโยน
ผมละสายตามามองคนตัวโตข้างๆ
ความอิจฉาจุดขึ้นภายในใจ...
...ไม่ใช่เพราะรัศมีเปล่งประกายที่เรียกสายตาคนทั้งงานได้
...แต่เพราะเมื่อเขาปรากฏตัวมักเรียกความสนใจจากคนข้างตัวผมไปได้เสมอ...นั่นต่างหาก...
“สวัสดีครับคุณปุญมนัส” ผมไม่รู้ว่าเขารู้ชื่อผมได้ยังไง แต่ผมก็ปั้นยิ้มทักกลับไป คราวนี้สายตาคนทั้งงานจับจ้องมาทางนี้เป็นตาเดียว
“สวัสดีครับคุณ...” ผมยังไม่รู้จักชื่อเขาเลย
“ ‘เฟยเฟิ่ง’ ครับ” อ้าว ไม่ใช่คนไทยเหรอ แล้วเหมือนความสงสัยจะแสดงออกทางสีหน้ามากไปหน่อย “ผมเป็นคนฮ่องกง มีธุรกิจในไทยจึงพูดไทยได้ครับ”
เขาเอ่ยก่อนยื่นนามบัตรสีทองมาให้
“อ่อครับ...แล้ว...” ผมมองไปทางด้านหลังที่มีผู้ชายตัวสูงใหญ่ในชุดสูทสีขาว ที่ผมเคยคิดว่าเป็นคนรักของเขายืนหน้านิ่งอยู่ คุณเฟยเฟิ่งหันไปมองก่อนแนะนำ
“จิ่นตั้ง--คนสนิทของผมครับ”
คนสนิทเหรอ??
ผมมองไปทางคนตัวใหญ่ด้านหลังอย่างสนใจ คนสนิทที่เขาว่าหมายถึงอะไรกันล่ะ คนรัก?? ลูกน้อง?? หรือเพื่อน?? ซึ่งผมก็มีมารยาทที่ค้ำคออยู่ทำให้ไม่ได้ถามออกไปทั้งที่ในใจเต้นร่ำด้วยความอยากรู้
ผมเคยเห็นคนสนิทของเขาแค่ในระยะไกล พอได้มาเห็นใกล้ๆอย่างนี้ถึงรู้ว่าเขาเหมือนใหญ่มากเหลือเกิน โดยเฉพาะดวงตาคมกริบไร้แววและใบหน้าเรียบนิ่งเย็นชา
“สวัสดีครับคุณจิ่นตั้ง” ผมทักออกไป เขาแค่พยักหน้าน้อยๆกลับมา...เหมือนกันอีกแล้ว...
“จิ่นตั้งเขาเป็นคนนิ่งๆแบบนี้แหละครับ คุณเล็กเป็นยังไงบ้างเรื่องเมื่อคืน...” คุณเฟยเฟิ่งหันมายิ้มหวานให้พลางตัดเข้าเหตุการณ์เมื่อคืนที่ทำให้ผมรีบพูดแทรกขึ้น
ก็แน่ล่ะเรื่องเมื่อคืนไม่มีใครรู้นอกจากใหญ่ ผม และพิณ ไม่นับรวมพี่เจมส์กับฝ่ายจำเลยล่ะก็นะ ส่วนไอ้ปอนด์ไปออกงานกับพี่มิ่ง แล้วผมก็ขอพิณเอาไว้แล้วว่าไม่ให้บอก
เชื่อสิ ปอนด์รู้ ครอบครัวผมรู้
“ต้องขอบคุณมากนะครับถ้าไม่ได้คุณผมคงแย่ ตอนนี้ผมสบายมาก พอดีมีคนดูแลดีครับ” ผมยิ้มกว้างพลางเอื้อมไปจับมือคนดูแลตัวโตที่กล่าวถึง ใหญ่ละสายตาจากใบหน้าสวยหวานหันกลับมายิ้มบางให้
ผมมองสายตาและรอยยิ้มนั้นกลับอย่างหวงแหน...มองฉันคนเดียวได้หรือเปล่า...อย่าสนใจคนอื่นเลยนะ
“งั้นผมขอตัวไปนั่งโต๊ะก่อนนะ”
“อ่อ เชิญครับ”
ผมยิ้มกว้าง คุณเฟยเฟิ่งไปพยักหน้าให้ชายร่างใหญ่ด้านหลังก่อนเดินไปยังโต๊ะด้านหน้า ในขณะที่ผ่านใบหน้าสวยก็โน้มตัวลงแล้วเอ่ยกระซิบข้างใบหูของใหญ่
“อย่าดื่มมากนักล่ะ นายแพ้เหล้ายี่ห้อนี้นะ”
“...!!!”
ผมไม่รู้ว่าประโยคที่ได้ยินมันหมายความว่าอย่างไร
ถึงมันจะแผ่วเบาแต่ก็ทำให้ร่างกายผมแข็งค้างขึ้นมาได้
รู้สึกเหมือนสมองตัวเองทำงานบกพร่อง
ทำไมกันนะ...ทำไมประโยคเมื่อกี้ถึงทำให้ผมนึกย้อนไปคืนนั้นได้...
...คืนที่ใหญ่มีสัมพันธ์สวาทกับผู้หญิงคนนั้นหลังร้าน...ทำไมกัน
แกร๊ก
หมับ
“คุณ...”
ผมสะดุ้งเมื่อรู้สึกว่าถูกสวมกอดจากด้านหลังทันทีที่ประตูห้องปิดลง ก่อนที่ใบหน้าของเจ้าของอ้อมกอดจะเกยบนบ่าและยื่นหน้ามาหอมแก้มเบาๆ ผมหันไปสบตาที่ฉายถึงความเป็นห่วงอย่างชัดเจน
“เป็นอะไรไป คุณเงียบตั้งแต่ในงานแล้ว ดูเหม่อๆ”
ผมเงียบ ส่ายหัวอย่างเดียว จะบอกได้ยังไงว่าตัวเองฟุ้งซ่านงี่เง่าอีกแล้ว
“คุณไม่ชอบคุณเฟิ่งเหรอ”
“หืม ทำไมต้องไม่ชอบด้วยล่ะ”
“ก็ตั้งแต่เขาเข้ามาทักคุณก็เงียบไป”
ไม่ใช่ไม่ชอบ...แค่อิจฉา...
“นายสังเกตด้วยเหรอ”
“ผมสนใจคุณตลอด”
คำที่เหมือนน้ำเย็นชโลมจิตใจ ผมแกะมือที่โอบเอวออกก่อนพลิกตัวเข้าไปกอดคอเขาไว้พลางลงแรงให้ใบหน้าคมโน้มลงมาใกล้
“จริงๆนะ”
เขาพยักหน้า ก่อนจะนิ่งไปเหมือนคิดอะไรได้แล้วหรี่ตามองผมอย่างจับผิด
“คุณเล็ก...”
“หืม”
“ผมพอจะเข้าใจแล้วว่าคุณเป็นอะไร ไม่ว่าคุณจะคิดอะไร ณ ตอนนี้คุณคือหนึ่งเดียวในใจผม” จบคำริมฝีปากร้อนก็ทาบลงมาซึ่งผมก็โอบคออีกฝ่ายแน่นให้ร่างเราแนบชิดเบียดเสียดกันมากขึ้น หลับตาลงขณะจูบตอบเจ้าของลิ้นร้อนที่เริ่มแลบเลียทั่วริมฝีปากผมแล้วสอดเข้ามาตามรอยแยกที่ผมเผยอให้อย่างเต็มใจ
“อ่ะ อืม” ผมครางออกมาเมื่อความเร่าร้อนที่ดูดดึงทำให้เริ่มหายใจลำบาก เสียงน้ำลายเฉาะแฉะของรสจูบที่เพิ่มอุณหภูมิร่างกายให้ร้อนขึ้น ความรู้สึกแปลกๆเริ่มแผ่ซ่านทั่วร่างกาย
ไม่รู้ว่าเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์เจือจางในร่างกายของเราทั้งสองคนหรือเปล่าที่ทำให้ค่ำคืนนี้มันร้อนแรงกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา
ใหญ่ถอนริมฝีปากออกแต่ยังคลอเคลียกันไม่ห่างเนื่องจากอ้อมแขนผมที่โอบรัดไว้แน่นจนไม่สามารถผละห่างไปมากกว่านี้ได้
“คะคุณ...ปล่อยผมก่อน...” เสียงพูดปนเสียงหายใจหอบถี่ไม่ได้ทำให้ผมทำตามสั่งได้
“ก่อนอะไรเหรอ...” ผมเล่นลิ้น ไม่รู้สิ แค่รู้สึกว่าต้องการเขา และดูจากท่าทางพยายามข่มกลั้นของอีกฝ่ายแล้ว ถ้าไม่ได้เข้าข้างตัวเองเกินไปผมก็คิดว่า...ใหญ่ก็ต้องการผมเช่นกัน
“รู้สึกมั้ยว่าหลายวันมานี้คุณยั่วผมตลอด” เขาว่าเสียงพร่า
ผมกระตุกยิ้มมุมปากก่อนไล้นิ้วไปตามโครงหน้าคมสัน “นึกว่านายไม่รู้ตัวซะอีก” โอบรัดให้ใบหน้าของเราสองแนบชิดจนริมฝีปากแตะกัน เอ่ยเสียงเบาหวิวจิกตาเจ้าเล่ห์ใส่คนที่กัดกรามจนขึ้นสันนูน “ฉันก็ยั่วนายตลอดแหละ”
“คุณเล็ก...”
“ครับ คุณตี๋ใหญ่”
“ความอดทนผมเหลือน้อยเต็มทีแล้ว”
“ทนไม่ได้ก็ไม่ต้องทนสิ” ผมเอ่ยอย่างท้าทายและนั่นก็เหมือนจะทำให้ความอดทนของใหญ่ที่เหลือเพียงน้อยนิดพังทลายลงเช่นกัน ริมฝีปากร้อนของอีกฝ่ายแนบโรมรันลงมาอีกครั้ง พร้อมกับฝ่ามือใหญ่ที่ลูบไล้บีบเคล้นไปทั่วตัวผมอย่างขาดสติ
ตุบ
“อ่ะ อืม...”
แผ่นหลังผมสัมผัสเตียงพอดีกับเสื้อที่ถูกถอดออก ตามด้วยคนตัวโตตามลงมาทาบทับและเข้าครอบครองริมฝีปากผมอีกครั้ง เนื้อตัวที่บดเบียดผ่านเนื้อผ้าของอีกฝ่ายทำให้ผมรู้สึกขัดใจจนต้องยื่นมือไปช่วยแกะกระดุมทึ้งเสื้อเชิ๊ตสีขาวที่ไปเช่าร้านมาให้หลุดจากกายหนาก่อนโยนลงไปข้างเตียงอย่างไม่ใส่ใจ
ผิวเนื้อเสียดสีกันทำให้รู้สึกร้อนขึ้นจนต้องหอบหายใจโยนทั้งที่ไม่ได้ออกแรงมากสักนิด สติพร่าเลือนกับสัมผัสร้อนที่ระไต่ไปตามผิวเนื้อจากลำคอ ลาดไล่ หน้าอก ไล่ลงไปเรื่อยๆจนช่องท้องรู้สึกวูบโหวง เหมือนมีก้อนมวลขนาดใหญ่หมุนวนอยู่ภายใน
“ใหญ่ อื้ม...เสียว” ผมหวีดร้องเสียงหลงเมื่อเขาครอบครองเข้าที่ตุ่มไตบนหน้าอก ดูดดุน ละเลงลิ้น ส่วนอีกข้างก็บดขยี้ด้วยปลายนิ้ว รู้สึกเสียววูบวาบจนต้องป่ายมือไปตามหน้าอกแกร่งก่อนบี้นิ้วลงไปที่จุกนมสีน้ำตาลของอีกฝ่ายบ้าง...จะได้รู้สึกเสียวเท่าๆกัน
“อื้มมม”
ซึ่งเสียงครางต่ำก็ทำให้ผมเพิ่มแรงที่ปลายนิ้ว และใจกล้าใช้มืออีกข้างที่จิกผ้าปูที่นอนเปลี่ยนเป็นโอบรอบแผ่นหลังกว้างก่อนค่อยๆลูบไล้ไปทั่ว
“ผมขอจับนะ” สิ้นเสียงทุ้มพร่า มือหนาก็วางนาบลงบนส่วนที่เริ่มโป่งนูนผ่านเนื้อผ้า ผมเชิดหน้าอ้าปากหอบระบายความอึดอัดเสียดเสียวที่ประทุขึ้น ก่อนจะครางอือออกมาเมื่อมือร้อนเพิ่มแรงกดพลางเคล้นคลึงจนส่วนคับพองเริ่มขยับขยายเพิ่มขึ้น
“ใหญ่...เขยิบมาสิ ฮื่อ ฉันจะทำ หะให้บ้าง” ผมพยายามจะเอื้อมมือจับ แต่ก็ไม่ถึง
“มะไม่...เดี๋ยวคุณได้ช่วยผมแน่”
ว่าจบอีกฝ่ายก็ปลดกระดุมรูดซิปและรั้งกางเกงพร้อมชั้นในผมออก รู้สึกว่าความร้อนวิ่งพล่านทั่วร่างก่อนจะพุ่งขึ้นสู่ใบหน้าจนเห่อร้อนไปหมด
ถึงผมจะเป็นคนช่างยั่ว แต่ก็ใช่ว่าจะไม่อายนะที่มานอนแก้ผ้าทอดกายให้ผู้ชายมอง
“คุณแดงไปทั้งตัวเลย” เขาว่าแล้วกดจูบที่รูสะดือจนเกิดเสียงจ๊วบขึ้น “เดี๋ยวผมถอดเป็นเพื่อนนะ” เขาว่าแล้วผละตัวไปถอดเสื้อผ้าออก ผมเบนหน้าหนี ทั้งที่คิดมาตลอดว่าจับใหญ่แก้ผ้าได้วันไหนจะจ้องสำรวจให้ทั่วตัว แต่เอาเข้าจริงยางอายก็ทำให้ผมไม่กล้า
ฟุบ
แล้วนายหมาตูบก็ทิ้งร่างร้อนๆลงมาทาบทับ ซุกใบหน้าเข้ากับซอกคอ บดเบียดช่วงกลางลำตัวเข้าหากัน ก่อนเสียงทุ้มแหบกระเส่าจะเอ่ยกระซิบริมหู
“คุณแน่ใจนะ??”
“มาถึงขนาดนี้แล้ว เปลี่ยนใจทันเหรอ”
“สำหรับคุณผมหยุดให้เสมอ” บอกจะหยุดให้ก็อย่ามาหอบกระเส่าข้างหูสิ!
“นายรักฉันใช่มั้ย”
“คุณคือทุกอย่างในชีวิตผม”
ผมหลับตาลงพลางโอบแผ่นหลังเขาไว้แน่น
“อืม ทำต่อเถอะ”
“เจ็บนะ?”
“นายก็ทำเบาๆสิ”
“คุณมีถุงยางมั้ย??”
คำถามนี้ทำเอาลืมตาพรึบ จ้องมองอีกฝ่ายที่มีสีหน้าลำบากใจ “จะได้เจ็บน้อยลง ตรงนั้นของคุณรับของผมไม่ไหวแน่ถ้าเข้าสดๆ”
ฉ่า!!
บางทีก็ไม่ต้องตรงไปทุกอย่างก็ได้
“ฉะฉันจะไปมีได้ไงเล่า นายสิน่าจะมีพกตลอดก็เห็น...” อย่าให้พูดเลยมันแทงใจดำ
“ผมจะเอาเงินที่ไหนไปซื้อ ช่วงหลังมานี้ถึงจะพอมีเงินแต่ก็ไม่คิดว่าจะเอาไปใช้กับใครเลยไม่ได้ซื้อติดตัวไว้” ใหญ่ดูดเข้าที่ซอกคอจนผิวหนังผมติดปากเขาขึ้นมาเกิดเสียงดังจ๊วบ
“แล้วกับฉันล่ะ”
“ผมไม่กล้าคิด”
“ชิ ไม่ต้องมาปากหวาน แล้วทุกทีทำยังไง”
ผมใช้สองมือประคองแก้มของอีกฝ่ายมาจูบกันขณะที่เรียวขาทั้งสองก็ยกขึ้นรัดรอบเอวสอบ ข้อเท้าทั้งสองข้างไขว้ทับกันไว้
“ก็ถ้าใครอยากก็ต้องพกมาด้วย” เป็นวิธีที่ไม่จนจริงทำไม่ได้นะเนี่ย
“ฮะๆ งั้นฉันไม่มีก็อดน่ะสิ” ว่าแล้วก็กดจูบเข้าที่คางสากไล้ไปตามผิวแก้ม
“คุณจะเจ็บ” ใหญ่พูดเพ้อๆ
ผมสีท่อนขาเข้ากับแก้มก้นอีกฝ่ายพร้อมกับแลบเลียปลายจมูกโด่ง “กลัวที่ไหนล่ะ”
จบ
ทุกอย่างจบแล้ว
ผมยั่วอีกฝ่ายจนสติแตกยับเยินเชียวล่ะ
:katai5: :katai5: มาช้าดีกว่าไม่มาเน้อออออ รู้สึกตอนหลังๆจะยาวขึ้นเรื่อยๆจนต้องแอบปาดเหงื่อ สปีดตอนนี้เลยเหลือแค่อาทิตย์ละ 1 ตอน :katai4: ซึ่งต้องขอโทษคนอ่านทุกคนด้วยนะคะ T^T งานราษฏร์งานหลวงมันเยอะเหลือเกิน :heaven มันรู้สึกขาดตอนจนต่อไม่ติดมั้ยอ่ะ เริ่มกังวลๆ
มากันที่เนื้อเรื่องตอนหน้าจะรู้แล้วนะคะว่านายตี๋ใหญ่ของเราเป็นใคร (นอกเหนือจากเป็นสามีของคนเล็ก) เชื่อว่าหลายๆคนคงเดากันได้ :katai1:
มีเรื่องมาเล่าสู่กันฟังพลางถามความเห็น คือเมื่อวันก่อน...อาบน้ำอยู่...ขณะอยู่ใต้สายน้ำที่ไหลมาจากฝักบัว (ลีลาซะจริงอิคนเขียนนี่)...จุดประกายความคิดอยากเขียนนิยายที่...ที่...ฝ่ายรับเป็น >> ผู้ชายธรรมดา ...กับฝ่ายรุก...ที่...ที่เป็น...เอ่อ...เป็นกะเทย :o8: ตึ่งโป๊ะ!! มันเป็นแค่ความคิดชั่ววูบที่ยังไม่มีพล๊อตเนื้อเรื่องในหัวเลย แค่มันแวบเข้ามาเฉยๆ เอาไปปรึกษากับน้องสาว แต่นางบอก...ไม่เวิร์ค T^T :เฮ้อ:
สุดท้ายนี้ขอบคุณทุกเป็ด ทุกเม้น เพราะทุกคนคือกำลังใจที่สำคัญ :pig4: :L1:
นอนหลับฝันดีราตรีสวัสดิ์ค่าาาา :z2:
-
กรึ๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
เขาได้กันแล้วค่าาาาาาา :hao6: ตุงแช่ๆๆๆๆ
ว่าแต่... ต่ออีกนิดนึงไม่ได้เหยออออ :ling1: /meทำเสียงเดคเดค #โลภ
-
คุณเล็กช่างยั่ววววววว :hao6:
-
คุณเล็ก :hao6:
-
อยากอ่านแนวเมะหนุ่มรุมจีบเคะแก่มากกว่าค่ะ :hao6:
-
และแล้วใหญ่ก็ตบะแตก คุณเล็กยั่วสำมะเร็จใหญ่เสร็จคุณเล็ก :z1:
-
คุณเล็กช่างยั่วววววว :o8:
ปล.อาจจะเปลี่ยนรุกจากกะเทยเป็นผู้ชายมุ้งมิ้งขี้เล่นขี้หยอกขี้อ้อน(แต่เมะ)แทนก็ได้ กิกิ
-
ใหญ่เล็กน่ารักอีกแล้วฟุ้งซ่านเป็นสาวน้อยแรกรักเลยหน่าคุณคนเล็ก
ถึงจะสงสัยแต่เราชอบเฟิ่งจัง บุคลิกนางพญาชัดๆ^_^
ถัดจากหวานๆก็จะดราม่าป่ะ รออย่างใจจดจ่อ
ปล. พลอตใหม่น่าสนใจนะ ถ้าแต่งออกมาก็จะตามอ่านนี้ล่ะ :mew1:
-
สรุปแล้วได้กันยัง
-
เกร้สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส :hao6: :hao6: :hao6:
ตี๋เล็กอย่าน้อยใจน้าาา ตี๋ใหญ่เขามองแต่หนูแล้วเนี่ยยยย :hao5:
-
เฟ่ยเฟิ่ง (ชื่อนี้มั้ยหว่า) ต้องเป็นคนรู้จัก เป็นญาติ หรือเป็นอะไรสักอย่างกับใหญ่แน่ๆเลยอะ ถ้าเดาไม่ผิดอ่ะนะ
ในที่สุดคุณเล็กก็ยั่วสำเร็จจนได้ อยากรู้ว่าตัดจบเพียงเท่านี้ หรือตอนหน้าต่อฉากได้เสียกันต่อ คือไม่อยากมโนเองอะ
:hao6: :hao6: :hao6:
-
แอบอยากให้ต่ออีกนิด ตกลงความพยายาม(ยั่ว)ของคุณเล็กสำเร็จแล้วใช่ม้ายยยยย :hao7:
สงสัยมากกกกกก เฟิ่งเป็นใครเกี่ยวข้องยังไงกับใหญ่กันแน่ :ling1:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
คุณเล็กชนะเลิศ :katai2-1:
-
คุณเล็กนี่ช่างยั่วจริงๆ :haun4:
หวังว่าคงไม่มีมาม่านะ :mew2:
-
แอร้ยยส์ น่ารักที่สุด
อ่านมาตั้งนาน นั่งน้ำตาไหลตอนใหญ่ไปมีอะไรกะผู้หญิงที่หลังตึก
แล้วเล็กไล่ใหญ่ไปจากชีวิต
ตอนนี้เล็กยั่วเอาๆนะ สุดท้ายเปรมล่ะเล็กเอ้ย
คนแต่งแต่งดราม่าเก่งมาก แต่งตอนแรกๆให้ใหญ่น่าสงสารโคตรน่าสงสารเลยง่ะ
-
ตกลงเล็กเสร็จใหญ่มั๊ย??
5555555555
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
“ผมต้องเห็นใจเขาใช่มั้ย” ถึงจะยังปากดีแต่ในใจผมก็อ่อนยวบแล้วจริงๆ
น่าจะเปลี่ยนเป็น
“ผมต้องเห็นใจเขาใช่ไหม” ถึงจะยังปากดีแต่ในใจผมก็อ่อนยวบแล้วจริงๆ
เห็นด้วยไหมคะ?
ปลง. ใหญ่ เป็นใครเนี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ปูมหลังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ไปๆมาๆเริ่มคิดแล้วว่าอดีตของใหญ่อาจเป็นผู้มีอิทธิพลและมีความสามารถด้านอาหารดีเยี่ยม
แบบว่าเป็นตระกูลเก่าแก่ที่สืบทอดสูตรอาหารอร่อยเหาะลับสุดยอด โอ๊ยยยยย นึกถึงของกินแล้วหิว
ไม่รู้ว่าคุณคนสวยคนนั้นจะมีความสัมพันธ์แบบไหน แต่คิดว่าอาจจะเป็นที่มาของดราม่าจุดเล็กๆ(หรือใหญ่)ก็เป็นได้ อย่างในตอนนี้ตัวเล็กเกิดระแวงคิดไปไหนต่อไหนจนเกิดซีนท้ายบทขึ้นจนได้ คึคึคึ
ซีนหื่นหวานท้ายตอนสามารถกู้อารมณ์วูบๆโหวงๆของเราจากอารมณ์ดราม่าของตัวเล็กได้นิดเดียว เพราะก่อนมาอ่านนิยายเราดูซีรีย์ดราม่าน้ำตาแตกมา อารมณ์ค้างมานี่เลยคูณสามเข้าไป แต่ที่ตกใจก็คือ พล็อตใหม่ของคนเขียนง่ะ
:a5: o22
คือยังไงดีล่ะ ความรู้สึกของเรามันแบบว่า เอ่อออ.....จะดีเหรอคะที่รัก เป็นนิยายที่ขายแนวตลาดอินดี้ซะเหลือเกิน มันออกแนวมุมมืดของสังคมไปนิด คือกระเทยสายรุกมันเป็นอะไรที่แปลกแบบว่าเรานึกถึง สาวดุ้น ใช่ไหมนะ ใช้คำนี้ได้รึเปล่า หรือว่า shemale เย้ยยย คือแบบว่าพอเราพูดถึงคำว่ารุก-รับเราจะนึกถึงบทบาทการเป็นคนรักและเซ็กส์ใช่ไหมคะ ทีนี้คนที่เป็นกระเทยก็จะสาวๆ ตอนเรื่องรักๆใคร่ๆก็ไม่แปลกอะไร แต่เรื่องเซ็กส์เนี่ยสิ.....ไอ้ครั้นจะมาเสียบคนอื่นมันก็แปลกๆ ที่ไม่น่าเวิร์คเพราะเป็นรสนิยมทางเพศที่พิลึกพิลั่นน่ะค่ะ พิลึกพิลั่นอาจใช้คำแรงไป แต่อย่างที่บอกน่ะค่ะ มันอินดี้ไป ตลาดส่วนน้อยเหลือเกิน เราว่าคนเขียนลองซาวนด์เสียงตอบรับจากคนอ่านด้วยเรื่องสั้งกระทัดรัดหนึ่งตอนจบดีไหมคะ ในกรณีที่อยากเขียนจริงๆนะ กระแสเป็นยังไงค่อยมาว่ากัน คึคึคึ
ทั้งนี้ ทั้งหมดทั้งมวลที่บอกเป็นแค่ความเห็นส่วนตัวของเรานะคะ
-
ตอนหน้าต้องต่อจากตรงนี้เลยนะ
ถามมีตัดตอนเด็ดขาด
ไม่ยอมจริงๆด้วย :ling1:
นี่มันยังไม่สมบูรณ์เลย ต้องให้ใหญ่ แบบ....ก่อนจิ
ปล.คุณเล็กจ๊าาาา เค้าชอบตอนที่ยั่วมากเลยยยยยย
-
แหม่ๆๆๆๆ คุณปุญมนัสผู้มีจิตใจอ่อนโยน งดงามมมมม :hao7: :hao7:
ให้มันได้อย่างงี้เซ่!!!! เอาใจเจ้ไปปปปปป o13
-
:haun4: ยั่วขนาดนี้ คงไม่เหลือ กลายเป็นทหารผ่านศึกเชียวล่ะ 5555555 :oo1:
-
ตี๋ใหญ่ของคุณคนเล็กอาจจะเป็นคนสนิทของเฟิ่งเฟยใช่ไหมอ่ะ :hao5: ถ้าเป็นอย่างอื่นนี่คงพากันท้องอืดกันเป็นขบวน ขอให้เป็นอยาาที่คิดทีเถอะ เพี้ยง!!!!!
ส่วนที่คุณคนเขียนบอกส่าให้รับเป็นผบ.ธรรมดา ล้วให้รุกเป็นกระเทย ความเห็นส่วนตัวนะคะ อย่าเลยคะเพราะกระเทยใจชีเป็นหญิงคงไม่สามารถที่จะเสียบผช.ปกติได้หรอก เพราะชีไม่ใช่เกย์คิงสมัยนี้ที่ทำตัวอ้อนแอ้น เอวบางร่างน้อยแต่เป็นฝ่ายชอบเสียบ :hao7:
-
:z1: คุณเล็กเยี่ยมมากลูก ไม่ห่วงสวัสดิภาพตัวเองเลยจะเยินขนาดไหน ตอนนี้คุ้มค่าแก่การรอคอย :katai2-1:
มาช้าดีกว่าไม่มาจริงๆนั่นล่ะ ติดตามตอนต่อไป เป็นกำลังใจให้จ้า.....ซับเลือดแปป
:L1: :pig4:
-
สนุกอ่ะ เริ่มรู้นิดๆละ ว่ายังไงๆ
หึหึ ช่างยั่วเสียจริงๆนะ ใหญ่ก็เลยสติแตกดังโพละเลย ว่าแต่ ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
:pighaun: :pighaun: ค้างงงงงงงงง อ่าาาาาาาาาาาาาาา :katai1: :katai1:
มาต่อเลยได้มั้ย???? :hao5: :hao5:
+ เป็ดสัก 10 ตัว :mew1: :mew1:
ปล. พล็อตไม่เวิร์คค่ะ แต่อยากอ่านแบบนายเอกเป็นหระเทยแทนได้มั้ยคะ
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: ต้างอ่ะตัววววววววว ต่อเถอะนะ :katai1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เราชอบพล็อตนี้นะ :hao6:
-
:jul1: อิใหญ่กลายร่าง ฮ่าฮ่าฮ่า
เฟยเฟิ่ง นี่รู้จักใหญ่จริงๆสินะ
กลัวจะเป็นแฟนเก่าอะสิ
-
ขอให้พระเอกไม่มีคนรักเก่า ขอให้คุณเล็กเป็นรักแรกขอให้พระเอกไม่มีคนรักเก่า ขอให้คุณเล็กเป็นรักแรก
ขอให้พระเอกไม่มีคนรักเก่า ขอให้คุณเล็กเป็นรักแรกขอให้พระเอกไม่มีคนรักเก่า ขอให้คุณเล็กเป็นรักแรก
ขอให้พระเอกไม่มีคนรักเก่า ขอให้คุณเล็กเป็นรักแรกขอให้พระเอกไม่มีคนรักเก่า ขอให้คุณเล็กเป็นรักแรก
ขอให้พระเอกไม่มีคนรักเก่า ขอให้คุณเล็กเป็นรักแรกขอให้พระเอกไม่มีคนรักเก่า ขอให้คุณเล็กเป็นรักแรก
(พึมพำๆๆๆๆๆๆๆ) สะกดคนเขียนไปเรื่อยๆ555555
พลีสสสสสสสส :monkeysad:
ปล.ตอนหน้าก็จะได้รู้ความจริงแล้วววววว
ตื่นเต้นมากๆเลย
เล็กยั่วน่ารักมากกกกกกกกกก :-[
อยากอ่านแง่มุมหนูใหญ่บ้างจัง คงประมาณคุณเล็กทำอะไรก็น่าเอ็นดู(ละมั้ง? 555)
คนเขียนสู้ๆๆๆนะคะ แง้ อาทิตย์หน้าแน่ะT^T :z3:
-
:serius2: :serius2: ม้ายยยยยยย กลับมาเดี๋ยวนี้น้าาาาา กว่าจะได้อ่านฉากนี้ของคุณคนเล็กกับใหญ่ก็รอนานโฆ ความพยายามยั่วทุกวันของคุณคนเล็กสรุปว่าสำเร็จ?
-
:heaven :heaven :heaven
-
มาม่าตอนหน้าแล้วใช่ไหมเคอะ
เราเดาว่าชายหน้าสวยคือคนเดียวกับผญ.ที่ใหญ่จือดึ๊บวันนั้นแหละ
เดานะครัชชชชช :serius2:
-
ยั่วขนาดนี้ ใครจะไปทนไหว :hao6:
เจ็บก็ยอมกันเลยทีเดียว สู้ๆเน้อคนเล็ก :z1: ถึงจะต้องล้มหมอนนอนเสื่อก็คงมีคนดูแล
-
เคยอ่านการ์ตูนเรื่องนึง เมะ ฟิลแบบกระเทยเรียบร้อย ชอบแต่งหญิงยามว่างไปร้านตอนกลางคืน ที่เคะเป็นพนักงานเสิร์ฟ แต่เวลาเรียนแต่งธรรมดาแบบสูงยาวเข่าดีหล่อเวอร์ ฮามากอะ โดนกระเทยจีบ สุดท้ายโดนรุก เราชอบฟิลตัวเอกแบบนี้นะ แต่ต้องวางพล็อตดีๆอะ เพราะบางคนไม่ชอบแบบนี้ก็ดี ถ้านิสัยโดนก็โดนอะ แต่ชอบเรื่องนี้มาก อ่านช่วงจบนี่กรี๊ดออกมาเลยอะ เล็กน่ารักยั่วได้ใจจริงๆ
-
เออเริ่ด
ต้องแบบนี้ อยากได้ก็จัดไป นั่งเฉยๆเข้าไม่มาหรอก
กิกิ
ชอบจัง ^^
-
มาตัดกลางฉากสำมะคัญอย่างงี้ได้ยังไงกันค้าาาา :ling1:
คุณเล็กนี่ก็ช่างยั่วเหลือเกิน แง๊! ขาดตอนที่สุด!!!
-
ตอนนี้มันยังไม่จบชิมิเคอะ :katai1:
:call: :call: :call:
-
+1 :z1:พูดไม่ออกเพราะกำลังลุ้น
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกมาต่อเดียวนี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
คุณเล็กยั่วเสียจนได้เลยนะ แหม่!!
-
อ่านถึงตอน 11 แล้ว เป็นไปได้ไม่อยากให้มีมาม่าอีกเลย :hao5:
ถ้าเกิดใหญ่จำได้ขึ้นมา จะทิ้งเล็กไปมั้ยเนี่ย
เข้าเรื่องๆ อ่านเรื่องนี้แล้วเหมือนสะท้อนสังคมกลายๆ
-
คุณเล็กกกกกกกกก ประสบความสำเร็จเเล้วนะ :katai2-1:
โอ้ยยยย สรุปใหญ่จะเป็นเจ้าพ่อมาเฟียใช่ไหม ไม่เป็นเชฟกะทะเหล็กเเล้วสินะ
อ่าๆๆ ไม่ขอมาม่านะ อ๊าาาา เเต่ตัดอย่างนี้คนอ่านเศร้านะค่ะ 555555
ขอบคุณที่มาต่อนะค่ะ รอคอยตอนต่อไปด้วยความหวังว่าจะมีหลุดมาสองสามฉาก
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ สู้ๆๆๆ :กอด1: :กอด1: :L2: :L2: :L2:
-
:haun4:
-
รอๆ ตอนหน้า ใหญ่เป็นใครกันน้า
-
ดีใจด้วย ในที่สุด คุณเล็กก็จะได้ถึงฝั่งฝันเสียที หลังจากพยายามมานาน :katai2-1:
แต่คนอ่านไม่ได้ถึงฝั่งเหมือนคุณเล็ก อารมณ์เหมือนกำลังหย่อนก้นลงนั่งบนก้าอี้ แต่อยู่ๆเก้าอี้ก็หายไป สุดท้ายก็ก้นจ้ำเบ้ากับพื้น
เพราะงั้น ต่ออีกหน่อยเถอะ นะจ๊ะๆ :m13:
-
เราว่าใหญ่ต้องเกี่ยวข้องกับคนฮ่องกงนั่นแน่ๆ เลย -.- แต่คิดว่าไม่น่าใช่คนรัก...หรือจะใช่ เอ๊ะ ยังไง? ยิ่งอ่านยิ่งงง 555
-
คนเล็กยั่วมากกกกกกกก :hao6:
ลป.ถ้ารุกเป็นผู้ชายธรรมดา และรับเป็นเกย์ (ประมาณเคะราชินี) อะไรงี้น่าจะเวิร์คกว่าเป็นกะเทยป่าว :katai5:
-
ตัดฉับคืออะร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย :hao5: :hao5:
-
:hao3: :hao3: :hao3:
-
:hao6: ขาดตอนนน
-
อ่านตอนแรกๆ บอกเลยที่แว่บเข้ามาในหัวนี่คือ คนเล็กแร่ดอ่ะ พอมาตอนท้ายเปลี่ยนเป็น หัดแร่ด มากกว่าสินะ :hao3:
-
ตอนต่อไปด่วนเลย :hao6: เดี่ยวคุณเล็กจะเจ็บนาน คึคึ
-
โอ้ยยยย รีบไปซื้อถุงยางมาให้ 24 โหลเลยยยย :hao5: มัวแต่เถียงกันเรื่องนี้ จบเลยย
-
ค้าง ค้าง ค้าง
คนเล็กยั่วมากๆ เป็นเราก็คงไม่ทน55555
:hao6: :hao6: :hao6:
-
คุณเล็กยั่วเก่งเกินไปแหละ
อยากรู้ความจริงแล้ว
-
คุณเล็กทำสำเร็จแล้ววว
-
อ๊ายย
คุณเล็กออกตัวแรงนะ
ช่างยั่วด้วย
แต่เราชอบบบบบบ
-
ใหญ่เอย...ใหญ่ นายนี่ ไม่อยากจะบอกเลย น่ารักฝุดๆ :hao6:
-
:hao5: :hao5:
ไม่น่ารีบอ่านรวดเดียวถึงตอนล่าสุดเลย
อยากบอกว่า ค้าง อย่างแรง~
:ling1: :ling1: อยากจะลงไปแดดิ้นกับพื้นจริงๆ
คุณหน้าสวยนี่ ไม่บอกก็เดาได้เลยว่าเกี่ยวอะไรกับตี๋ใหญ่
เฮ้อออ ไปอีกสักพักต้องมีเสียน้ำตาแน่ๆ เลย :hao5: :hao5:
-
ตอนนี้น่ารักมาก ๆๆ มากคนเล็กเป็นนายเอกที่น่ารักมาก จิตใจดี มีเมตตา มั่นคงกับความรู้สึกตัวเอง มีความพยายาม ยั่ว ๆๆ หน่อย 55 และชอบที่สุดคือ ตอนที่เล็กออกตัวแรงพยายามจะบอกทุกคนว่าใหญ่คือแฟน 55
เรามีลางสังหรณ์ว่าชายหน้าหวานจะเป็นแฟนของใหญ่เสียแล้วมั้ง ไม่อย่างนั้นจะรู้ได้ไงว่าใหญ่แพ้เหล้าอะไร หวังว่าเขาคงไม่ใช่คนสั่งฆ่าใหญ่หรอกนะ เพราะเห็นว่าใหญ่มีแผลตรงหัวใจด้วย มโนสุดฤทธิ์
สุดท้ายดีใจกับคนเล็กที่ยั่วนายหมาตูบสำเร็จ :katai3:
-
:hao6:
-
คุณเล็กยั่วน่าดู
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :serius2: :serius2:
นี่ทำใจนานมากกกกกกก อ่านมาอาทิตย์นึงเเล้ว แต่เพราะมันหน่วง บอกตามตรงว่าเรากลัวมาก กลัวว่าสิ่งที่เรานึกจะเป็นจริง
เรายังทำใจไม่ได้หรอกค่ะ เรียบเรียงไม่ได้เลย ถ้าไม่ใช่ว่าตอนหน้าจะเฉลยเเล้วว่าใหญ่เป็นใคร เราก็คงยังไม่มา
ตอนนี้พูดไปก็คงไม่ได้ทำให้อะไรมันดีขึ้น แต่มันไม่ไหวเเล้ว เรากลัวมากๆเลย เรารู้สึกว่า เฟยเฟิ่ง ต้องเป็นอะไรที่ลึกซึ้งกับใหญ่
ถ้าไม่แอบรัก ก็ต้องเป็นคนรักไปเลย และอาจเป็นคนสนิทเหมือน จิ่นตั้ง ที่ดูก็น่าจะเป็นพี่น้องกันด้วย
ประมาณเป็นลูกน้องเฟยเฟิ่ง พร้อมกับเป็นคนรักหรือเเค่คนถูกแอบรัก แต่ความรู้สึกเรามันเอียงไปทางคนรักมากอ่ะ
แม้ว่าจะมีตอนที่ใหญ่เคยบอกว่า ไม่สามารถรักใครได้ เวลารู้สึกดีต้องหยุดห้ามสานต่อ
เราก็คิดในเเง่ดีว่า เพราะเป็นบอดี้การ์ดหรือมาเฟียรึเปล่าน๊าาา ที่ทำให้รักใครลำบาก ไม่อยากให้ใครมาเสี่ยง บลาๆๆ
แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเรื่องที่มีคนรักหนึ่งในดวงใจอยู่เเล้วมันะตกไปนะ ยิ่งมาเห็นสิ่งที่เฟยทำยิ่งจิตตก
โอยยยยยยย ทำไมมันเครียดอย่างนี้ล่ะคะ สงสารคุณเล็กอ่ะ ถ้าผลออกมาเป็นคนรักนี่...... :o12:
ความสัมพันธ์เเละความรู้สึกที่มีต่อเล็ก มันก็เเค่ตอนนี้ป่ะ เเค่ตอนที่ใหญ่ยังความจะเสื่อม
เรื่องของฉากมันพาเคลิ้มก็จริง เเต่มันยังรู้สึกไม่ดี มันคาใจมากอ่ะ
รู้สึกเหมือนเจ้าของเค้ามาทวงของคืน "ของหายอยากได้คืน"
แล้วหนูเล็กล่ะ "คนบางคนผ่านมาให้รัก ไม่ได้เกิดมาเพื่อคู่กัน!!!" หรืออะไร "คนคั่นเวลา"
หรือ "เเค่ของเลียนแบบ" แบบนี้น่ะเหรอ โฮรวววววววววว :sad2:
เพราะของปลอมๆ อย่างฉัน ใช้ทดแทนเท่านั้น
แววตาของเธอบอกฉัน รู้ว่าคนสำคัญที่สุดคือใคร ต่อให้ยังไงก็ยังคงเป็นเขา
วันใดที่เธอไม่เหงา ฉันต้องถอยออกไป
แม้รักเธอสักเท่าไร รู้ตัวเองว่าเป็นเพียงเงา
เป็นได้แค่เพียงของที่ทำเลียนแบบของจริง
http://www.youtube.com/v/g3-oobdNTI0?hl
เเต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรเราก็จะติดตามไปจนถึงวินาทีสุดท้ายที่รวมเล่มเลยนะคะ
เราชอบภาษาของคนเเต่งมากๆเลยค่ะ เราอินมากๆ ยิ่งตอนที่ใหญ่ถูกรุมทำร้ายเเล้วติดคุก หรือตอนที่เล็กเห็นใหญ่ไปซั่มกะชะนี
หรือเเม้กระทั่งใหญ่ถูกไล่ออกจากห้อง ลากไปถึงตอนที่เล็กเห็นสภาพความเป็นอยู่ เราน้ำตาตกเลย :m15:
แต่มันก็ยังมีกลิ่นอายของความอบอุ่นลอยอบอวลอยู่ยะคะ มันก็ไม่ได้แย่ซะทีเดียว
แม้ว่าจะเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ตอนนี้จะทำให้สบายใจได้ก็ตาม เวลาหน่วงๆเราจะคิดถึงตอนพวกนี้ค่ะ
มันพอจะทำให้ร้สึกดีได้บ้าง อยากให้มาเคลียร์ปมเร็วๆค่ะ เราจะได้วางความรู้สึกให้เข้าที่ซักที
คาใจมากๆเลย
ติดตามและเป็นกำลังใจนะคะ :กอด1: :L2:
-
:impress2: :กอด1:
-
ใหญ่เป็นใครกันแน่น๊าาาา
-
วะวาววว
รักนี้เร่าร้อนนะจ๊ะ
แล้วคุณคนสวยนั้น กับใหญ่เกี่ยวข้องกันยังไงนะ
-
คุณเล็กเสดตี๋ไหญ่แน่ๆ
-
คุณเล็กช่างยั่วนะคะ
:hao6:
-
เล็กจ๋าเธอร้ายมากๆ
o13 o13 o13
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เขาจะได้กันล่ะ ๆ
อืม.......เรื่องที่คาใจนี่ก็คงน้องหน้าสวยนั่นล่ะมั้งนะ
บางทีใหญ่อาจจะเป็นการ์ดก็ได้
คุณเล็กอย่าเพิ่งคิดไปไกลนะ
รอตอนต่อไปกับความจริง :katai5:
-
ใหญ่เปนมาเฟียหรออ
แล้วใหญ่ความจำกลับมาแล้วหรอ โอ้ยย อยากรู็ๆๆๆ
แต่ว่า เล็กจาไปทำงานได้ไหมเนี่ย พรุ่งนี้ หึหึ
-
กรีดร้องงงงง อีโรติกสุดๆเลยจ้าาาา ปลาบปลื้ม~~~
ส่วนเรื่องแนวทางแต่งเรื่องใหม่ เราชอบนะ เพราะเคยได้ยินเรื่องจริงที่รุกเป็นกะเทยอยู่เหมือนกัน เราว่ามันน่าสนใจดี
-
คุณเล็กแร๊ง ยั่วซะพระอิฐอ่อนเป็นพรมเลย 55+
ตี๋ใหญ่เริ่มจำทุกอย่างได้แล้วใช่ไหม แล้วจะไปจากเล็กรึเปล่า ต้องเตรียมผ้าเช็ดหน้าไหม (ไม่รู้จะเอาไว้ซับอะไร อิอิ)
-
อีกนิดนึงได้ไหม
เราอยากรู้ต่ออีกอ่าาา
-
:jul1: เล็กร้าย เล็กยั่ว ฉันรักนางมาก
ขอนะ อย่าดราม่าอีกเลย
-
เจ็บจิ๊ดๆที่ใจทุกครั้งที่ยัยคนหน้าสวยโผล่มา คุณเล็กอย่าคิดมากนะ
สองคนนี้รู้จักกันแน่ๆแต่ประเด็นคือตี๋ใหญ่จำได้แล้วรึเปล่าหรือยัง
คุณเล็กแบบว่าหลงเค้าจนหมดหัวใจแล้วตี๋ใหญ่อย่าทำเล็กเสียใจนะ
-
อ๊ายยยยย!!!! เขาจูบกันแน่แล้ว เขาได้กันแน่แล้ว~
ให้ตายเถอะ ถ้วย กะละมัง ชาม ถัง หม้อ กรี๊ดลั่นบ้านฟินจนโดนแม่ด่าอ่ะ55555
-
ทำไมจบตอนแค่นี้อ่ะ ใจร้ายที่สุด
อยากรู้มากว่าตี๋ใหญ่เป็นใคร
-
อร๊ายยยย !!! คนเล็กยั่วเก่งมากเลย :m10:
ผู้ชายหน้าสวยคนนั้นเป็นเจ้านายใหญ่ใช่ป่ะ :ruready อยากรู้ความจริงซะแล้ว
ตอนหน้าไม่ต้องรีบนะคะ.. แค่เร็ว ๆ :katai2-1:
-
คุณเล็กยั่วเก่งมาก น่ารักมากด้วย ขี้อ้อนที่สุดล่ะคนนี้ พรุ่งนี้เดินไม่เป็นแน่ 555
ใหยญ่เป็นสุภาพบุรุษมาก ปลื้มจัง ตอนหน้าได้รู้แล้ว ดีใจๆ
ขอบคุณค่ะ
-
คนเล็กช่างยั่ว!
“เฟยเฟิ่ง”คือใครกันแน่
“จิ่นตั้ง”ก็อีกคน :katai1:
-
อรั้ยยย ในที่สุดคุณเล็กทำใหญ่ตบะแตก :hao6:
ตกลงคุณเล็กเสร็จตี๋ใหญ่ไปแล้วใช่ม้ะะะ :hao3:
เฟยเฟิ่งรู้จักตี๋ใหญ่มาก่อนแน่ๆลักษณะนี้ หรือว่าตี๋ใหญ่จะเป็นมาเฟียฮ่องกงมาก่อนจริงๆ อรั้ยยยยย
แล้วเป็นอะไรกับเฟยเฟิ่งงงงง :mew5:
ตอนต่อๆไปคงไม่มีดราม่ามาให้ปวดใจใช่มั้ยคะ :mew2:
รอตอนต่อไปค่ะ
-
เล็กอ่อยมาทุกตอนเพิ่งจะโดนกิน :hao5:
-
แอร๊ยยย
ไม่ไหวแล้วอ่ะ เขินนน ฟินนน
่
คุณเล็กนี่ก็ช่างยั่วเหลือเกินนะ
ตี๋ใหญ่พ่อหนุ่มอบอุ่นนน
:o8: :o8:
-
นายหมาตูบก็ทดไม่ไว่แล้ว
คุณเล็กช่างยั่วจริงๆๆๆ
มาตัดจบแบบนร่ ก็ค้างเลยน่ะเออ
มาไวไวน่พ อิอิ
-
โอ้วมายก๊อดดดดดดดดดดดด!!
หลังจากที่ไม่ได้เจอนิยายที่โดนใจขนาดนี้มานาน
ภาษาดี สวย อ่านง่าย วรรคตอนคือเป๊ะ
การเคาะบรรทัดคือเอาไปเต็มสิบ
เนื้อหาในแต่ละตอนพอดีๆไม่น้อยหรือมากจนเกินไป
การบรรยายทั่วถึงครอบคลุมเนื้อหาทั้งหมด คิดตามได้อย่างไม่ตะขิดตะขวง
แต่ที่สำคัญ...!!!
แต่งเป็นเรื่องยาวไม่ได้เหรอคะ T_______T
นี่ชอบมาก...โอ่ย..ตี๋ใหญ่
ขออย่างนึงเลย...อย่าตัด NC ออก 555555555555
ตอนหน้าต้องมาบรรยายให้ครบนะ ขอร้อง พลีสสสสส
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
ตอนที่คนเขียนบรรยายเรื่องห้องเช่าของตี๋ใหญ่คือแบบปวดใจมาก
ไม่ได้อ่านนิยายแล้วน้ำตาคลอจะไหลแบบนี้นานแล้ว
อินมาก เห็นภาพ..คือแบบ..
(ความรู้สึกเหมือนจะออกไปตลาดพรุ่งนี้ตอนเช้าเพื่อไปซื้อข้าวให้คนบ้าที่เดินอยู่แถวร้านแม่เรากิน)
คือคนเล็กยั่วมาก ชอบมาก ไม่แรง แบบกลมกล่อมง่ะ ฮือออ จะคลั่งเลย
คนเขียนสู้ๆนะคะ เราจะรอๆๆนะ
ตอนอ่านถึงตอนที่ 8 คนเขียนบอกดำเนินมาครึ่งทางเราแบบ...ตอน 16 จบ ฉันอยากจะครายเป็นสายเลือด
แต่ก็นะ...T____________T
คนเขียนคือคนบงการเรายอมก็ได้ โฮฮฮฮฮฮฮ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะคะ
เม้นยาวเป็นประวัติการณ์หลังจากที่ไม่ได้เม้นมานานสามชาติ...
:katai3: :katai3: :katai3:
-
ตึ่งโป๊ะ!
จบแบบนี้ บอกคำเดียวว่า โกรธ
ฮ่าๆ โกรธมากเลย ต่ออีกนิดก็ไม่ได้
โอ้ยย เฟิ่งนี่เจ้านายใหญ่รึเปล่า... อาจจะเป็นใครสักคน
แต่เชื่อว่าต้องเจ้านายไม่ก็ลูกน้อง (เหมือนกันนี่)
อาาา คนเล็กนี่ยั่วแตกกระจาย ขออีกนิดได้ไหมคุณผู้แต่งงง ><
เขินอะ อยากลองอ่านที่โมเม้นแบบนี้ ไม่ค่อยเจอเรื่องอะไรน่ารักแล้วรู้สึกชอบ
นานๆเจอที ฮ่าๆ รีบๆมาต่อไวๆดีกว่า อยากจะรู้แล้วสิ ว่าตกลงใหญ่เป็นลูกน้องเฟิ่งสินะสินะ
หุหุ ชัวร์! ฟันฉับบบบบบบบ!!!!
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ จ้า
-
แน่นนๆ
-
คุณเล็ก กลายเป็นนางเเมวยั่วสวาท
ตี๋ใหญ่จะไม่ทน :ling1:
-
เธอช่างแรงได้ใจคนอ่านอย่างเราจริงๆ อิอิอิอิ o13
-
ค้างอ่าาาาา อร้ายยยน่ารักอ่ะนายตี๋ใหญ่ๆๆน่ารักจิง
ว่าแต่ ถ้าความจริงเปิดเผยมันจะไม่มีมาม่าใช่ป่ะคะ
แล้วอาเจ้ เอ้ย ลูกค้าลึกลับหน้าสวยคนนั้นเค้าเป็นอะไรกับใหญ่อ่ะ คือใครๆๆ
สำหรับโปรเจคใหม่ ถ้าพี่แต่งมาได้เค้าก็รออ่านอยู่นะคะ
พล็อตเรื่องแปลกใหม่ แหวกแนวไม่เหมือนใครดีอ่ะ เป็นเอกลักษณ์นะ เอาใจช่วยค่าา :mew3:
-
เชื่อมั้ยว่า อ่านเรื่องนี้ไปแค่ตอนล่าสุดตอนเดียว ยังไม่เข้าใจเนื้อเรื่องอะไร
แต่ขอคอมเมนท์สักหน่อยเพราะทอล์คท้ายตอนของคนเขียน
เราสนับสนุนพล็อตพระเอกเป็นกะเทยค่ะ ลุยเลย เราอยากอ่านค่ะ
ไม่ต้องกะเทยก็ได้ แบบแต๋วๆ หน่อย หรือนิสัยนุ่มนิ่มแบบไม่แมนก็ได้ เอาเลยค่ะ เชียร์เต็มที่ o13
-
สนุกมากครับ
-
เพิ่งมาอ่านครั้งแรกแบบสารภาพเลยว่าหลงเรื่องนี้ไปเต็มๆ
อ่านยาวตีสามถึงตีห้าครึ่งเลยค่ะ (มันใช่เวลาไหมเนี่ย 55555555)
แบบจะเริ่มอ่านนิดๆกะจบตีสี่ หยุดไม่อยู่เลยต้องนอนเช้าไปตามระเบียบ
หลงทั้งตี๋ใหญ่ทั้งคุณเล็กมากกกก
โอ๊ยตอนสุดท้ายแบบ คุณเล็กช่างยั่วจริงๆ
รู้สึกว่าความฮอตนี่พุ่งปรี๊ดปรอทแตกไปไกล - ., - ///////
ยิ่งกว่าคุณลูกค้าหน้าสวยอีกนะจริงๆ
แอบคิดไปว่าตี๋ใหญ่จะเป็นบอดี้การ์ดของคุณเฟิ่ง (หรือเฟ่ยหรืออะไรนะ) นั่นแหละ รึเปล่า
แต่ดูจากฝีมือการทำอาหาร .. หรือจะเป็นเชฟ ? เป็นพ่อครัวประจำตระกูล ?
ยังไงๆน่าจะมีความสัมพันธ์กับคุณคนนั้นในฐานะเจ้านาย-ลูกน้องแน่ๆล่ะ
เพราะตอนนั้นที่สั่งให้หยุดปุ๊บก็หยุดปั๊ปเชียว ..
เริ่มอยากรู้ต่อแล้วอ่า เหมือนเรื่องนี้จะผูกปมไว้เยอะนะคะ
ยังมีดราม่าพีคอีกหลายโค้งเลยหนทางข้างหน้า T^T
จะรออ่านรอติดตามและเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์เสมอค่า <3
-
:mew1:
-
ฮรื้ออออ ชอบมากกกกกกก :-[ :-[
อ่านรวดเดียวถึงตอนล่าสุดเลยค่าาา (แล้วก็แหม ถึงตอนกำลังค้างได้ที่เลยเชียว)
ช่วงแรกคือแบบหลงคนเล็กสุดๆ อะไรจะคนดีขนาดนี้ T T
ดีจนแอบกังวลเลย ถ้าคนเร่ร่อนนี่ไม่ใช่ตี๋ใหญ่จะเป็นไรมั้ยเนี่ย ไว้ใจคนง่ายมากก
แต่โชคดีที่เป็นตี๋ใหญ่คนดี๊คนดีของเราาา เย่
ชอบพัฒนาการของทั้งคู่มากค่ะ มันค่อยเป็นค่อยไปได้กำลังดีเลย
ช่วงที่เริ่มเข้ามาอยู่ด้วยกันใหม่ๆ รู้สึกได้เลยว่าบรรยากาศมันค่อยอบอุ่นขึ้น
จากคนแปลกหน้า กลายเป็นคนใกล้ชิดได้อย่างละมุนมากๆ
ฮ้าาา รออ่านตอนต่อไปนะคะ น่ารักที่ซู้ดดดดด :L2:
-
รออยู่นะครับ มาเร็วๆหน่อยนะครับ ใจจะขาดแล้ววว :katai4:
-
ขอบคุณครับ
-
มารออ่านอยู่นะค่ะ อยากเจอคุณนิดกับใหญ่เร็วๆจัง (ดันๆ)
-
คิดถึงคุณคนเล็กกับใหญ่จัง
-
เร่ร่อน16
“อื้อ เข้าหมดหรือยะ...ยัง” ผมกลั้นใจถามออกไปพลางกัดริมฝีปากแน่น เพิ่มแรงกดหมอนที่ใช้ปิดบังใบหน้า ท่วงท่าน่าอายเกินกว่าที่จะมอง ความรู้สึกทั้งหมดพุ่งไปยังช่องทางด้านหลัง ฮือ เจ็บจัง เหมือนมันจะฉีกเลย
นี่ยังดีนะที่ผมนึกได้ว่าไอ้ปอนด์มันฝากซื้อถุงยางซึ่งผมซื้อไว้แต่ยังไม่ได้เอาไปให้ เลยให้ใหญ่ไปหยิบมาจากในกระเป๋า ไม่อย่างนั้นผมต้องร้องจนทำต่อไม่ได้แน่
และต้องให้เครดิตกับการเบิกช่องทางอย่างมืออาชีพของอีกฝ่ายที่ทำให้ก่อนหน้านี้
เสียงตอบรับมีเพียงเสียงครางต่ำในลำคอก่อนที่ผมจะได้รับสัมผัสร้อนที่ซุกไซ้ซอกคอ บดจูบดูดดึงเรียกความสนใจผมจากความเจ็บปวดความคับแน่นก่อนละเล็มไปตามแผงอก ความเสียวซ่านสุขสมเรียกให้ผมแอ่นตัวเข้าหาสัมผัสอย่างเรียกร้อง นั่นเอง...จึงเป็นจังหวะให้อีกฝ่ายค่อยๆขยับเอวอย่างเนิบนาบ
“อ๊ะ อ๊า” ผมร้องครางให้กับความรู้สึกแปลกใหม่ที่ได้รับ ริมฝีปากร้อนพรมจูบทั่วกายพร้อมกับแรงกระทั้นเข้าออกเป็นจังหวะ มันทำให้ความรู้สึกเจ็บมากก่อนหน้านี้คงเหลือแต่ความเจ็บเสียดซึ่งเทียบไม่ได้เลยกับความเสียวซ่านที่อีกฝ่ายปรนเปรอให้
“อ๊ะ ใหญ่ ฉะ ฉัน ฮื่อ อ๊า” ผมเริ่มหายใจหอบหนักตามแรงกระแทกที่เริ่มถี่แรงมากขึ้น เหมือนขาดอากาศจนต้องเอาหมอนที่ปิดใบหน้าออกและเพียงเสี้ยววินาทีที่ใบหน้าผมเป็นอิสระริมฝีปากร้อนก็ประกบลงมาบดจูบอย่างเร่งเร้าเอาใจ
ผมเผยอปากรับลิ้นร้อนให้เข้ามาควงควานไปทั่วโพรงปากสลับเลาะเล็มไปตามซีกฟันที่เรียงตัว ก่อนผมจะสนองตอบด้วยการส่งลิ้นไปพันเกลียวโรมรันส่งผลให้กลืนน้ำลายไม่ทันจนไหลเลอะมุมปากซึ่งนายหมาตูบก็ตวัดลิ้นแลบเลียเก็บกลืนให้ก่อนวกเข้ามาแลกลิ้นกับผมดังเดิมจนเกิดเสียงจูบคลอเคล้าไปกับเสียงผิวเนื้อกระทบกันไปทั่วบริเวณห้องนอน
ผมผวาร่างตามสัมผัสที่ละออกไปอย่างไม่บอกกล่าว ก่อนจะต้องทิ้งตัวลงดังเดิมจิกผ้าปูที่นอนแน่นเมื่ออีกฝ่ายช้อนต้นขาให้อ้ากว้างกว่าเดิม ยกขึ้นสูงและเพิ่มแรงกระแทกกระทั้นจนร่างกายผมโยกคลอนตามจังหวะเข้าออก
ป้าบ ป้าบ ป้าบๆๆๆ
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อื้ออ อิ๊” เสียงน่าอายไม่เป็นผลกับผมอีกต่อไปเมื่อความรู้สึกบางอย่างพุ่งขึ้นสูงเห่อลามไปทั่วร่างกาย ผมปล่อยเสียง ปล่อยตัว และปลดปล่อยอารมณ์ไปตามสัญชาตญาณ และมันก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเมื่อฝ่ามือใหญ่กำรอบแก่นกายของผมรูดรั้งไปตามจังหวะเดียวกันกับสัมผัสทางช่องทางด้านหลัง
“ใหญ่...เบา...บะเบาหน่อย...” ผมร้องทักเสียงกระเส่าเมื่อนายหมาตูบเพิ่มแรงจนรู้สึกว่าสะโพกผมจะรับไม่ไหว เขาเป็นคนแรงเยอะมากจนน่ากลัว เช่นเดียวกับเซ็กส์ของเขาที่ดูชำนาญจนน่าหมั่นไส้
“ขอโทษ...แบบนี้พอได้ไหม...” เขาเบาแรงลงตามคำขอถึงผมจะรู้สึกว่ามันยังแรงอยู่ดีแต่ก็อยู่ในระดับที่เรามีความสุขกันได้ทั้งคู่จึงพยักหน้าตอบกลับไป แต่วินาทีต่อมาก็ต้องร้องปนครางเสียงหลงเมื่อเขาจับขาผมข้างหนึ่งยกขึ้นสูงก่อนจับพลิก
กลับหลังให้ผมคว่ำหน้าลงทั้งที่ร่างกายเรายังเชื่อมกันอยู่ ท่าทางหมุนควงที่ผมต้องนิ่วหน้าด้วยความเสียวสุดยอด แล้วเขาก็ใช้แขนข้างหนึ่งโอบช้อนสะโพกผมให้ยกสูง ฝ่ามืออีกข้างวางยันบนเตียงขณะที่ร่างกายกำยำชื้นเหงื่อก็ทาบทับแผ่นหลังก่อนเริ่มขยับโยกอีกครั้งอย่างรัวแรง...และถี่ยิบ
“อ่ะ อาห์”
“อ๊ะ อ๊ะ...” ผมบี้หน้าเห่อร้อนลงกับหมอนนุ่มจนใบหน้าจมหาย เสียงครางต่ำข้างหูสลับสัมผัสชื้นที่แลบเลีย ช่องทางด้านหลังที่ถูกเติมเต็มกับแท่งเอ็นด้านหน้าที่ผมเอื้อมมือไปรูดรั้งอย่างไม่สามารถต้านมานความต้องการของตัวเองได้ ทั้งหมดรวมกันเป็นความเสียวซ่านเร่าร้อนที่ทำให้ผมแทบคลั่งจนต้องระบายด้วยการร้องครางออกมาสุดเสียงก่อนจะถูกรั้งใบหน้าไปรับจูบร้อน
ฟึ่บๆๆๆๆๆๆๆ
“อ๊ะ ไม่ไหวแล้ว...อื้ออออออออ” ผมละปากบี้หน้าลงไปกับหมอนอีกครั้งก่อนปลดปล่อยออกมา มันเสียววูบวาบเหมือนการโดดร่มสมัยเรียน นศท. แต่มันก็ชั่งสุขสมเหลือเกินจนต้องร้องครางระงม
หลังจากปลดปล่อยความต้องการออกมาหมดแล้วร่างกายก็เปลี้ย แข้งขาอ่อนแรงไปหมดจนจะฟุบลงกับเตียงเสียให้ได้แต่ติดที่เจ้าของแรงกระแทกด้านหลังไม่ยอมความ รั้งสะโพกไว้แล้วกระแทกกายเข้าออกไม่หยุด เกือบสิบนาทีผ่านไปก็ยังไม่มีทีท่าว่าเขาจะเข้าฝั่งฝันเหมือนผมสักทีซ้ำยังปลุกเร้าให้ผมเริ่มรู้สึกไปกับเขาอีกครั้งด้วย
นายหมาตูบเอ๊ยยยย นายมันพวกสุนัขตำรวจหรือเปล่าถึงได้ถึกอึดทนและแรงดีขนาดนี้
“อ๊า!!!!!”
“อืมมมมม อา!!”
จนสุดท้ายผมก็ต้องเสียน้ำไปสองรอบกว่าที่นายหมาตูบจะเสร็จสิ้นภารกิจสรวงสรรค์ เฮ้อ เล่นเอาผมอ่อนแรงไปหมด
ฟุบ
“ผมพาไปล้างตัวไหม” นายหมาตูบที่ผละไปถอดถุงยางทิ้งถังขยะนั่งลงข้างเตียงพลางเอ่ยถามผมที่นอนคอพับคออ่อนอยู่
“ไม่เอา...เล็กอยากนอน...” ผมตอบเสียงเบาหวิวขณะที่หนังตาเริ่มปรือลง อยากนอนหลับมากมันไม่ใช่แค่ความเพลียเพราะตอนนี้ความปวดตัวปวดสะโพกเจ็บก้นเริ่มเข้าเล่นงานแล้ว
“งั้นกินยาแก้ปวดกับแก้อักเสบก่อนนะ เดี๋ยวค่อยนอน ผมจะเช็ดตัวให้”
“ไม่เอา ไม่ใช่ ‘ผม’ ต้องแทนตัวว่า ‘ใหญ่’สิ”
ใหญ่ไม่ได้ตอบรับหรือทวนประโยคเป็นชื่อตัวเองซ้ำ เพียงแค่ยิ้มมุมปากโน้มใบหน้าลงมาจูบหน้าผากแล้วผละลุกเดินออกไปด้านนอก คงไปเอายามาให้
สักพักก็เดินเข้ามาพร้อมกับยาและแก้วน้ำอย่างที่ผมคาดไว้ ซึ่งผมก็ไม่โอ้เอ้รับมาทานอย่างว่าง่าย ก่อนที่สามีหมาดๆจะวางแก้วน้ำไว้บนโต๊ะข้างเตียงและขึ้นมานอนเคียงข้างพร้อมกับรั้งผมเข้าสู่อ้อมกอดอบอุ่น
เช้ามาผมก็ต้องลุกไปทำงานตามปกติทั้งที่ร่างกายไม่พร้อมเอาเสียเลย ต้องให้ใหญ่อุ้มเข้าไปอาบน้ำซึ่งคราวนี้ไม่มีสำออยไม่มีอ่อย จะนั่งเก้าอี้ก็เจ็บก้นจนใหญ่ต้องนั่งชันขาขึ้นข้างหนึ่งเพื่อเป็นเก้าอี้ให้ผมได้นั่ง จะลางานก็ไม่ได้เพราะมีงานด่วนเข้ามา ถ้าลาต้องผลักภาระไปให้คนอื่นที่แต่ละคนก็มีงานท่วมตัวอยู่แล้ว ยิ่งหัวหน้าลาไม่มีกำหนดแบบนี้ก็ยิ่งวุ่น
เพราะฉะนั้นผมจำต้องแบกร่างกายที่ชำรุดไปทำงานอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
เอาเถอะถึงจะปวดตัวเจ็บก้นไปบ้างแต่ก็มีความสุข ก็มีคนดูแลดีขนาดนี้นี่เนอะ ^^
“เดี๋ยวตอนเย็นผมมารับนะ”
“ขายของไปเถอะ เย็นๆลูกค้าเยอะ เดี๋ยวเล็กให้ไอ้ปอนด์มาส่ง”
“ผมมารับได้”
“’งั้นก็ได้ ไปนะ” ผมชะโงกหน้าไปหอมแก้มสากก่อนเปิดประตูลงจากรถ ตลอดทางเดินมีคนทักว่าผมไม่สบายเหรอ ขาไปโดนอะไรมา ซึ่งสภาพร่างกายช่างขัดกับใบหน้าซีดเซียวที่ยิ้มกว้างมาตลอดทาง ส่วนผมก็ตอบไปว่าตกบันไดมาแล้วมีไข้ร่วมด้วย ก็แถๆกันไป แต่ก็ไม่สามารถตบตาสองคู่ที่มองมาอย่างรู้ทันปนหมั่นไส้ได้...
...ไอ้ปอนด์กับพี่มิ่ง...
“ทำไมวันนี้ต้องให้มันมาส่ง ทุกทีก็เห็นขับมาเอง” ไอ้ปอนด์เปิดคนแรก ผมก็ปั้นหน้ามึนเดินไปนั่งบนเก้าอี้ ซี๊ดดด เจ็บ...ดีนะเก้าอี้เป็นเบาะนุ่ม ไม่งั้นผมร้องไห้แน่
“ท่าเดินก็แปลกๆ หน้าก็ซีด” พี่มิ่งเปิดคนที่สองก่อนยื่นหลังมือข้ามโต๊ะมาแตะหน้าผาก “ไหนว่าเป็นไข้ตัวก็ไม่ร้อน อุ่นๆรุมๆยังไม่มี แล้วไอ้ที่ตกบันไดเจ็บขาต้องเดินถ่างขาด้วยเหรอวะ มันต้องขากะเผลกไม่ใช่เหรอ”
ผมก็ทำเนียนหยิบแฟ้มเอกสารมาเปิดอ่าน ตอบโดยไม่มองหน้า “ก็กินยาไข้ลดแล้วตัวก็ไม่ร้อนสิ” แล้วก็ทำเป็นหยิบดินสอมาขีดเขียนแก้งาน ทำเมินคำถามเรื่องเดินขาถ่าง มันก็ไม่ได้ถ่างจนน่าเกลียดขนาดนั้นซะหน่อย พูดจาน่าเกลียดจัง อีกอย่างไม่รู้จะตอบคำถามคนที่รู้ทันไปทำไม แต่ก็อายเกินกว่าจะตอบตรงๆ
คือผมว่าไม่ได้สงสัยกันหรอก ปากน่ะถามเหมือนอยากรู้ แต่จากสายตาดูก็รู้ว่าต้อนให้จนมุมซะมากกว่า แต่จะให้สารภาพก็ฝันไปเถอะ ผมไม่ใช่พวกกินที่ลับขับที่แจ้ง แล้วผมทำหน้ามึนเก่งนะจะบอกให้ ฮ่าๆ
“ถุงยางที่กูฝากซื้ออ่ะ เอามาดิ” ยัง...ยังไม่จบนะไอ้ปอนด์
“กูลืมซื้อ”
“เมื่อวันก่อนมึงบอกว่าซื้อแล้ว”
“กูจำผิด”
แล้วผมก็เงียบทำเป็นยุ่งกับงาน สองคนยืนจ้องผมสักพักก่อนจะเดินแยกกลับโต๊ะอย่างเซ็งๆ คงเห็นว่าต้อนยังไงผมก็ไม่มีทางหลุดปาก
พอสองคนนั้นคล้อยหลังผมก็วางดินสอลงพลางทิ้งตัวพิงพนักเก้าอี้แล้วถอนหายใจเฮือกอย่างโล่งอก รอดจากสองคนนี้ไปได้ชีวิตการทำงานในวันนี้ทั้งวันก็ทางสะดวก ว่าแล้วก็ทำงานเถอะยุ่งไปหมด เอ...เอกสารที่ไปพบลูกค้ามาเมื่อวันศุกร์อยู่ไหนนะ
ฟุบ
เอ๊ะ
ผมหยุดมือที่ค้นเอกสารในกระเป๋าเมื่อกระดาษบางอย่างตกลงบนพื้น เลื่อนเก้าอี้ถอยหลังก่อนก้มลงเก็บ
นี่มัน...นามบัตรคุณเฟยเฟิ่งนี่
ผมจ้องนามบัตรสีขาวตัวอักษรสีทองในมือกวาดตาอ่านอักษรที่เป็นภาษาอังกฤษทั้งหมด
รองประธานกรรมการบริษัทเฟยกรุ๊ป...อื้อหือ ตำแหน่งใหญ่ซะด้วย
เห็นแล้วก็อดนึกถึงที่ถามใหญ่เมื่อเช้าไม่ได้
‘ตกลงใหญ่รู้จักกับคุณเฟยเฟิ่งเหรอ’
‘ก็เขาเป็นลูกค้า’ ใหญ่ตอบด้วยสีหน้านิ่งเรียบไม่มีพิรุจใดๆทั้งสิ้น
‘แต่เขารู้ได้ยังไงว่าใหญ่แพ้เหล้าชนิดนั้น’
‘แพ้ที่ไหน คุณก็เห็นว่าผมดื่มไปตั้งเยอะไม่เห็นจะเป็นอะไร เขาคงแค่แหย่เล่น’
‘ไม่ได้สนิทกันซะหน่อย’
‘เอาน่า อย่าทำหน้าตูมสิ ผมไม่เคยมีอะไรกับเขาและไม่ได้รู้จักเป็นการส่วนตัว แค่ลูกค้าเท่านั้น’
‘แต่ใหญ่ก็จ้องเขาตลอด’
‘...’
‘เงียบทำไม’
‘ขอโทษที่ทำให้คุณไม่สบายใจ ผมจะไม่ทำอีก’
ประโยคนั้นทำให้ผมวางใจและสรุปกับตัวเองว่าที่ใหญ่มองคุณเฟยเฟิ่งก็เพราะความหน้าตาดีมีเสน่ห์เท่านั้น ขนาดผมเจอคนหน้าตาดีๆยังอดมองไม่ได้เลย แค่เขาสองคนไม่ได้มีอะไรพิเศษกันก็พอแล้ว
และผมก็เลิกสนใจนามบัตรในมือ ยัดเก็บลงในกระเป๋าเสื้อและกลับมาตั้งใจทำงาน
ต่อด้านล่างค่ะ
-
ตอนเย็นใหญ่มารับผมตามที่บอกไว้ บนตัวยังมีผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลที่สวมทับเสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงยีนตัดขาอยู่เลย สงสัยคงรีบมากจริงๆ ผมสอดตัวเข้าไปในรถก่อนจะชะโงกหน้าเข้าไปหอมแก้มสากแล้วส่งยิ้มกว้างให้ ซึ่งใหญ่ก็หันมายิ้มบางตอบพร้อมส่งปลายนิ้วมาหยิกแก้มเบาๆ
หลังจากนั้นเราก็ไปร้านเช่าชุดเอาสูทที่ใหญ่เช่ามาเมื่อวานไปคืน ตอนแรกกะจะซื้อแต่นายหมาตูบไม่ยอม เขาให้เหตุผลว่าคงไม่มีโอกาสได้ใส่บ่อยนักไม่คุ้มกับเงินที่เสียไปเช่าเอาดีกว่า ช่างเป็นคนที่คิดทุกเม็ดทุกหน่วยจริงๆ
“ใหญ่ จอดรถข้างหน้าหน่อยสิ” ผมบอกใหญ่กะทันหันเมื่อเหลือบไปเห็นบางอย่างข้างทาง
ใหญ่จอดรถเทียบฟุตบาทเลยที่เกิดเหตุไปประมาณสองเมตร ผมเปิดประตูลงมาจากรถก่อนหยุดยืนมองหนึ่งชายแก่และหนึ่งเด็กน้อยที่นั่งกอดกันอยู่ตรงมุมตึก
“น่าสงสารจัง” ภาพตรงหน้าทำเอาผมสะเทือนใจไม่น้อย ผมไม่รู้สาเหตุว่าเพราะอะไรถึงทำให้ชายมีอายุคราวปู่กับเด็กผู้หญิงตัวน้อยไม่น่าจะเกินห้าขวบในชุดมอซอทั้งคู่มาอยู่ตรงนี้ได้ สิ่งที่สะดุดตาผมและไม่สามารถมองผ่านไปได้คือดวงตาเศร้าหม่นแสงของทั้งคู่
ผมหันไปมองคนตัวโตที่ยืนข้างๆ เขาพยักหน้าให้อย่างเข้าใจว่าตอนนี้ผมรู้สึกยังไงและอยากจะทำอะไร
ผมเม้มปากก่อนค่อยๆก้าวเดินเข้าไปหาเป้าหมาย ทรุดตัวนั่งยองลงตรงหน้าขณะที่สายตาหม่นสองคู่จะเงยขึ้นมอง
“คุณตาครับ มีอะไรให้ผมช่วยไหม”
จบประโยคคนต่างอายุทั้งคู่ก็มองผมด้วยสายตามึนงงก่อนจะหันกลับไปมองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจและเริ่มหวาดระแวง เอาล่ะ ผมควรจะต้องค่อยเป็นค่อยไปให้พวกเขาค่อยๆวางใจ
ผมจึงยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตร “กินอะไรกันหรือยังครับ”
เหมือนผมจะมาถูกทางเพราะจากท่าทางกระตือรือร้นไหนจะดวงตาเป็นประกายของเด็กหญิงตัวน้อย
“หิว หนูหิว” ผมยิ้มกว้างส่งมือไปลูบศีรษะเล็กทุย พลางเอ่ยอย่างผู้ใหญ่ใจดี
“หนูหิวหรือคะ งั้นไปหาของกินอร่อยๆกับพี่ไหม”
“ไปๆ หนูหิว” เด็กน้อยร้องพลางขย่มตัวบนตักคุณตาอย่างตื่นเต้นก่อนหันไปพูดกับคนอุ้มเจ้าตัว “ตาจ๋าๆ หนูหิว ไปนะๆ” แววตาประกายมีหวังทำให้คุณตาทำหน้าปั้นยาก เหมือนใจหนึ่งก็อยากไปแต่อีกใจก็ยังหวาดระแวง
“ไปเถอะ คงไม่มีทางเลือกที่ดีไปกว่านี้หรอก” เสียงทุ้มของนายหมาตูบที่ยืนอยู่ด้านหลังเอ่ยเสียงเรียบ เอ๊ะ ทำไมนายพูดจาใจร้ายจัง ไปตอกย้ำเขาทำไมกัน แต่เหมือนประโยคจี้ใจดำข้างต้นจะทำให้คุณตาตัดสินใจได้และยิ่งหันไปมองหน้าหลานสาวก็ยิ่งแน่ใจ และการพยักหน้าน้อยๆก็เรียกให้ผมยิ้มกว้างอย่างดีใจ
แล้วผมก็ไม่ได้พาสองตาหลานไปฝากท้องที่ไหนไกล ร้านกินเส้นที่มีเจ้าของร้านหล่อที่สุดในโลกหล้านั่นเอง เชฟสุดหล่อของผมลงมือทำบะหมี่ชามพิเศษ เพิ่มเส้นเพิ่มหมูเพิ่มลูกชิ้นแถมหัวไชเท้าชิ้นโต เรียกได้ว่าจัดหนักจัดเต็มให้ถ้าไม่อิ่มเบิ้ลได้ไม่จำกัดอีกด้วย
“ค่อยๆกินลูกเดี๋ยวติดคอ” เสียงอาทรของคุณตาที่มีต่อหลานสาวทำให้ผมอิ่มเอมในหัวใจ ผมส่งมือไปลูบแผ่นหลังเล็กๆที่เจ้าของยังไม่เงยหน้าจากการดูดเส้นเข้าปาก แก้มกลมทั้งสองข้างพองออก ประกายตาความสุขของคุณตาที่มองมากับการพนมมือไหว้ขอบคุณทำให้ผมรีบยกมือไหว้กลับแทบไม่ทัน
“ขอบคุณ...ขอบคุณมากจริงๆ”
“อย่าไหว้ผมอีกนี้สิครับ โ เดี๋ยวผมอายุสั้นหมด”
หลังจากนั้นผมก็ให้เก๋า(เด็กขายน้ำขวดที่ใหญ่จ้างมาเฝ้าร้านให้ชั่วคราว)จูงพาเด็กหญิงตัวน้อยที่ผมมารู้ชื่อทีหลังว่า ‘น้องดาว’ ไปทานน้ำแข็งไสร้านพี่จั่นที่อยู่ถัดจากร้านของใหญ่ไปอีกสามบล็อก
ส่วนคุณตาที่นั่งอยู่กับผมก็เล่าให้ฟังว่า...สองตาหลานความจริงแล้วอาศัยอยู่ที่จังหวัดเชียงใหม่ในกระท่อมหลังเล็กๆ มีอาชีพปลูกผักสวนครัวประทังชีวิตไปวันๆ สิ้นเดือนลูกสาวซึ่งก็คือแม่ของน้องดาวที่ทำงานอยู่กรุงเทพฯจะส่งเงินมาให้เป็นค่าเลี้ยงดูและค่าใช้จ่ายในการเรียนของหลาน แต่อยู่ๆก็หายไปไม่ติดต่อมาสามเดือนแล้ว ทางโรงเรียนก็ทวงค่าเทอมมาตลอดจนเมื่อสี่วันก่อนได้ยื่นคำขาดมาว่าถ้าไม่จ่ายค่าเทอมก็ต้องให้น้องดาวออกจากโรงเรียน คุณตาจึงตัดสินใจหอบหลานสาวมากรุงเทพฯเพื่อไปหาลูกสาวตามที่ทิ้งที่อยู่ไว้ให้
แต่เกิดเรื่องซะก่อนเมื่อรถกระบะที่อาศัยมาด้วยซึ่งคิดราคาต่ำกว่ารถทัวร์เกือบครึ่งปล่อยสองตาหลานทิ้งไว้ที่นี่เนื่องจากพอมาถึงกลางทางเจ้าของรถเรียกเก็บเงินเพิ่มแต่คุณตาไม่มีจ่าย
“ตาก็ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ เขาบอกตาว่าจะไปส่งของที่กรุงเทพฯพอดีเลยให้ติดรถไปด้วยกัน ขอให้ช่วยค่าน้ำมันรถเขานิดหน่อย ตาเห็นว่ามันถูกเลยมากับเขา ไม่คิดว่าจะโดนทิ้ง เงินก็ไม่มีติดตัวเพราะเขาเอาไปหมด ตาไม่รู้ว่าจะพาหลานกลับบ้านยังไง ถ้าไม่ได้พ่อหนุ่มล่ะแย่เลย ขอบคุณพ่อหนุ่มมากนะ”
ถึงตรงนี้น้ำตาผมก็คลอหน่วงรอบดวงตา สิ่งที่ได้ยินผ่านการเล่าของคุณตาทำให้ผมปวดใจอย่างบอกไม่ถูก คนๆนั้นทำกับตาแก่ๆกับเด็กตัวน้อยน่ารักได้ยังไงนะ ใจร้ายจริงๆ
“แล้วคุณตาไม่อยากไปหาลูกสาวแล้วเหรอครับ”
“ตาคงไม่ไปแล้ว นี่ยังเจอขนาดนี้ถ้าไปถึงนู่นยังไม่รู้ว่าจะต้องเจออะไรอีก คนสมัยนี้รู้หน้าไม่รู้ใจ ตาขอกลับบ้านดีกว่า ส่วนหนูดาวคงให้ย้ายมาเรียนโรงเรียนวัดแถวบ้าน”
ผมอยากจะช่วยเหลือคุณตาให้มากกว่านี้ แต่ก็ไม่รู้จะช่วยยังไง ที่ตัวเองสามารถทำได้ก็คงเป็นแค่ช่วยให้คุณตาได้กลับบ้าน
“คุณตาไม่ต้องห่วงนะครับ เดี๋ยวคืนนี้พักกับผมก่อน พรุ่งนี้ผมจะพาคุณตากับน้องดาวไปส่งขึ้นรถกลับบ้าน”
“แต่ตาไม่มีเงิน...”
“ไม่ต้องเป็นห่วงครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง”
ถึงตรงนี้ดวงตาหม่นเศร้าที่ผมเห็นแปรเปลี่ยนเป็นดวงตารื้นน้ำตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความตื้นตัน ดีใจ และขอบคุณ
ผมพาคุณตาและน้องดาวมาพักค้างคืนที่คอนโด ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปเจ้าตี๋น้อยก็วิ่งกระโจนมารับ(วันนี้ใหญ่ไม่ได้พาไปร้านด้วย) พอเห็นว่ามีคนแปลกหน้าเข้ามาด้วยก็ตั้งท่าแยกเขี้ยวขู่คำรามในลำคอ จนใหญ่ส่งเสียงดุให้นั่งลงมันถึงรู้ว่าสองตาหลานเป็นแขกไม่ใช่โจร
“เดี๋ยวคุณตาพาน้องดาวไปอาบน้ำก่อนก็ได้ครับ เดี๋ยวผมเตรียมที่นอนให้ ห้องน้ำอยู่ในห้องนอนนะครับ” คุณตารับคำก่อนจูงมือหลานเข้าห้องน้ำไป เสียงน้องดาวเจื้อยแจ้วออกมาเป็นระยะขณะที่ผมกับใหญ่ช่วยกันปูผ้านวมเพื่อใช้เป็นพื้นที่หลับนอนในคืนนี้ จะให้นอนบนโซฟาก็ดูจะคับแคบไปสำหรับสองตาหลาน
ตาจ๋าห้องน้ำกว้างจัง
โหสบู่มีฟองเยอะมาก
ตาจ๋าๆที่อึอึ๊ไม่เป็นแบบนั่งยองๆเหมือนบ้านเราเลย
น้ำอุ่นๆหนูชอบ
เสียงสดใสมีความสุขที่ยิ่งฟังยิ่งทำให้ผมยิ้มกว้างอย่างมีความสุขไปด้วย
“ไม่เมื่อยแก้มบ้างหรือไง” ผมเงยหน้าขึ้นมองนายหมาตูบที่เอ่ยแซวด้วยน้ำเสียงนิ่งๆตามสไตล์
คำที่ยิ่งทำให้ผมยิ้มยิงฟันกว้างขึ้นก่อนจะเดินไปสวมกอดคนตัวใหญ่
“ก็เล็กดีใจที่ได้ช่วยเขาสองคนนี่”
ใหญ่วาดวงแขนมากอดเอวไว้หลวมๆอีกข้างยกขึ้นลูบศีรษะผมเบาๆ
“อีกหน่อยห้องคุณคงเป็นมูลนิธิแน่ๆ”
ป๊าบ
“ใหญ่ก็” ผมฟาดฝ่ามือไปบนแผงอกเขาอย่างหมั่นไส้คนขี้แหย่ เรายืนกอดยืนหยอกล้อกันสักพักผมก็แยกเข้ามาเตรียมเสื้อผ้าสำหรับอาบน้ำต่อในห้อง ส่วนใหญ่ขอตัวไปทำนมอุ่นๆให้ผมและสองตาหลาน
เมื่อสองตาหลานอาบน้ำเสร็จนมอุ่นๆจากนายหมาตูบก็มาเสิร์ฟพอดี น้องดาวดูชอบใจกับนมอุ่นรสแคนตาลูปของเธอมากและดวงตาก็ประกายวาววับมากขึ้นกับช่องการ์ตูนเน็ตเวิร์คในจอสี่เหลี่ยมตรงหน้า
ผมเข้ามาอาบน้ำต่อจากคุณตา วางเสื้อผ้าชุดใหม่ไว้ที่แท่นอ่างล้างหน้าก่อนเดินเข้ามาในส่วนกระจกฝ้าถอดเสื้อผ้าแขวนไว้บนราวแล้วเปิดน้ำอุ่นให้ไหลรินรดกาย
ฮ้า สบายจัง วันนี้นั่งทำงานทั้งวันเมื่อยไปหมด แถมสะโพกก็ยังขัดๆไม่หาย
กว่าจะอาบน้ำเสร็จก็เกือบครึ่งชั่วโมงเมื่อผมมัวแต่เพลินอยู่กับสายน้ำอุ่นๆและฟองสบู่หอมๆ กำลังหันมาคว้าผ้าเช็ดตัวก็ต้องร้องอุทานออกมาเมื่อเสื้อผ้าที่แขวนไว้บนราวร่วงตกลงมาบนพื้นจนเปียกไปหมด
ดีนะที่เป็นเสื้อผ้าเก่าที่ใส่แล้ว บิดน้ำออกและเอาไปตากไว้ที่ระเบียงก่อนแล้วกัน
คิดได้ดังนั้นผมก็หยิบเสื้อและกางเกงขึ้นมาบิดน้ำออก
เอ๊ะ อะไรอยู่ในกระเป๋าเสื้อน่ะ
ผมคลี่เสื้อกางออกมาพลางล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อเชิ้ตของตัวเอง ดึงออกมาถึงรู้ว่าเป็นนามบัตรของคุณเฟยเฟิ่งที่เขาให้ไว้ในงานแต่งงาน ดีนะที่หมึกไม่เลือนจนตัวหนังสือหายไป บัตรก็ยังคงสภาพดูดีเหมือนไม่ได้เปียกน้ำด้วยซ้ำ
หืม?? ไม่เปียกงั้นเหรอ
ผมเบิ่งตาโตขึ้น รีบเดินออกไปวางนามบัตรบนแท่นอ่างอาบน้ำก่อนใช้ผ้าขนหนูเช็ดมือตัวเองให้แห้งสนิทแล้วหยิบนามบัตรขึ้นมาดูใหม่ ไม่รู้สึกถึงความเปียกชื้นเลยสักนิด ลองเปิดน้ำก๊อกเบาๆแล้วยื่นนามบัตรไปรองรับน้ำ...เหมือนน้ำที่ไหลหยดบนใบบัว...
หัวใจผมเต้นแรงระรัวขึ้น เหมือนเดจาวู ผมเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาแล้วเมื่อเกือบห้าเดือนก่อนกับหนังสือหน้าปกสีแดง...คัมภีร์อาหารยอดยุทธ์ของใหญ่...
ผมรีบผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วแล้วซอยเท้าตรงไปที่โต๊ะทำงานที่มีโน๊ตบุ๊ควางตั้งอยู่ จัดการเปิดเครื่องขณะรอ...หัวใจผมเต้นแรงจนเจ็บช่วงอก
เมื่อหน้าเดสท็อปปรากฏขึ้นผมก็รีบคลิกไปที่ตัวอีสีฟ้าเพื่อเข้าสู่โลกออนไลน์ เข้าเว็บกูเกิ้ลที่เสิร์ชหาทุกอย่างได้ทั่วทุกมุมโลกและพิมพ์ชื่อในนามบัตรพร้อมชื่อบริษัทลงไป
ข้อมูลการค้นหาขึ้นมามากมายผมเลือกกดเข้าไปดูรูป มีรูปคุณเฟยเฟิ่งตามงานต่างๆอย่างที่ผมคาดไว้จริงๆด้วย ทุกรูปจะมีคุณจิ่นตั้งในชุดสูทสีดำยืนเยื้องอยู่ด้านหลังเสมอและมีผู้ชายอีกประมาณห้าหกคนยืนคุมเชิงอยู่เหมือนคุ้มครอง ซึ่งก็ทำให้ผมเข้าใจแล้วว่าคนสนิทที่ว่าคงหมายถึงลูกน้องหรือบอดี้การ์ดเป็นแน่
ผมเลื่อนรูปลงดูเรื่อยๆจนถึงหน้าสอง ก็เป็นรูปซ้ำแบบเดิมๆแตกต่างก็คงเป็นโลเคชั่นกับชุดที่สวมใส่เท่านั้น แต่หลักๆแล้วคุณเฟยเฟิ่งนิยมใส่ชุดสูทสีขาวซะส่วนใหญ่ ส่วนคุณจิ่นตั้ง...
เฮือก!
ผมสะดุ้งสุดตัวปล่อยเม้าท์และผละตัวออกราวกับเจอของร้อน จ้องมองรูปด้วยความหวาดหวั่น แววตาสั่นระริก เนื้อในอกเต้นแรงจนได้ยินเสียงตึกตักดังก้องในหู ค่อยๆยื่นมือที่สั่นระริกไปจับเม้าท์อีกครั้งก่อนกดขยายรูปด้วยมืออันสั่นเทา
มะไม่ใช่...คุณจิ่นตั้ง...ตะแต่เป็น...ใหญ่ต่างหาก
...นายหมาตูบของผม...
ใช่แน่ๆ ผมจำแววตาว่างเปล่าไร้ความรู้สึกดังที่เจอกันครั้งแรกได้...แววตาที่ผมคิดว่าเป็นเพราะเขาจำอะไรไม่ได้ แต่ไม่ใช่...นั่นคือแววตาจากตัวตนเขาจริงๆ
ผมใช้มืออีกข้างขยุ้มอกข้างซ้ายเอาไว้กดแรงๆอย่างหวังว่าให้มันสงบลง ก่อนที่มืออีกข้างจะใช้เลื่อนภาพลงดูเรื่อยๆ...ทุกภาพลงมามีแต่ภาพของใหญ่ทั้งนั้น ตำแหน่งยืนเช่นเดียวกับคุณจิ่นตั้งแตกต่างเพียงชุดสูทที่สวมใส่จะเป็นสีเทา...งานแต่งวันนั้นเขาก็เลือกชุดสีเทา...มองดูวันที่ลงรูปเป็นก่อนที่ใหญ่จะหายตัวไปทั้งนั้น
เขาดูหล่อและน่าเกรงขามมาก...ที่สำคัญดูตัวใหญ่มั่นคงพร้อมจะปกป้องคนชุดขาวตลอดเวลา และดูจากตำแหน่งการยืนแล้วคงไม่พ้นหัวหน้าลูกน้องชุดดำด้านหลังเป็นแน่
ผมเลื่อนดูทุกภาพแต่ก็ไม่มีชื่อจริงๆของใหญ่แสดงอยู่เลย จนเสียงเปิดประตูห้องดังขึ้นจึงรีบปิดหน้าต่างนั้นลงเป็นหน้าเดสท็อป วินาทีต่อมาก็รู้สึกถึงฝ่ามืออุ่นที่จับลงบนบ่าทั้งสองข้าง
“ทำงานเหรอ”
“อื้ม แต่เสร็จแล้วล่ะ”
ผมปิดเครื่องก่อนลุกขึ้นมากอดเอวหนาแล้วซบหน้าลงกับอกอุ่นอย่างโหยหาสัมผัส...ผมลืมไปได้ยังไงกันว่าตัวตนของใหญ่คือใคร
ไม่ใช่...ผมไม่ได้ลืม...แต่ทำเป็นลืมต่างหาก ความเห็นแก่ตัวที่อยากจะเก็บเขาไว้ข้างกายจนลืมที่จะสืบหาความจริง ละเลยจนมองข้ามความรู้สึกใหญ่ไปว่าการอยู่อย่างไร้ตัวตนในสังคมแม้กระทั่งไร้ความทรงจำมันรู้สึกแย่แค่ไหน...ก็แค่อยากจะให้เขาอยู่กับผมอย่างนี้ตลอดไป
“งานหนักเหรอ...” เขากอดรัดผมแนบอกพลางเอ่ยถามอย่างห่วงใย ผมเงยหน้าชันคางไว้บนอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามพลางช้อนตาขึ้นสบตา...ผมชอบแววตาที่อบอุ่นคู่นี้มากกว่าแววตาว่างเปล่าคู่นั้น...
ผมส่ายหัวแทนคำตอบก่อนเลื่อนสายตาลงมามองริมฝีปากบางเหยียดตรง และใหญ่ก็เข้าใจ...ก้มหน้าประกบจูบลงมามอบสัมผัสอ่อนโยนให้
ปลายลิ้นร้อนผ่าวแตะกันให้ความรู้สึกวาบหวานและหัวใจเต้นคับพองไปด้วยความรู้สึกอุ่นในอก เกลียวลิ้นค่อยๆเกี่ยวพันแลกเปลี่ยนรสชาติของน้ำเหลวใสให้แก่กันและกันลิ้มลอง
ฝ่ามือที่โอบรัดร่างผมอยู่ค่อยๆลูบไล้ ผมยกมือโอบกอดลำคออีกฝ่ายก่อนบดเบียดเนื้อตัวเข้าหาและปรับเอียงใบหน้าให้ได้มุมเพื่อเพิ่มรสจูบให้ร้อนแรงขึ้น
ฝ่ามือใหญ่ไล้ไปตามแผ่นหลังก่อนไล้ต่ำลงมาเคล้นคลึงที่สะโพก มืออีกข้างก็สอดเข้ามาลูบแผ่นท้องให้เสียววูบก่อนไต่ระดับขึ้นบดนิ้วโป้งเข้ากับตุ่มไตสีน้ำตาลอ่อนจนผมส่งเสียงครางออกมาเมื่อความเสียวปลาบแล่นจากจุดโดนสัมผัสลามไปทั่วร่างกาย
“ยะ...ใหญ่ อื้อ ไม่ทำได้มั้ย ยังเจ็บอยู่เลย...” หลังจากถอนจูบผมก็ส่งเสียงอ้อน สัมผัสทุกอย่างหยุดชะงัก ใหญ่จ้องมองอย่างชั่งใจก่อนจะถอนหายใจเฮือก ลูบใบหน้าตัวเองอย่างระงับอารมณ์
“ไปนอนกันเถอะ” ใหญ่ใช้มือข้างเดียวกอดเอวไว้ก่อนพาเดินมาล้มลงนอนด้วยกันบนเตียงก่อนที่อีกฝ่ายจะรั้งผมเข้ามากอด “คืนนี้ขอนอนด้วยนะ ข้างนอกมีคนแย่งที่ซะแล้ว”
“อื้ม มานอนด้วยกันทุกคืนเลยนะ” ผมว่าแล้วซุกตัวเข้าหามากยิ่งขึ้น รู้สึกถึงริมฝีปากที่แตะลงบนศีรษะ และก่อนที่เราทั้งคู่จะหลับไปผมก็เอ่ยถามเสียงแผ่ว
“ใหญ่...นายอยากรู้มั้ยว่าตัวเองเป็นใคร” มีแต่ความเงียบแต่ผมรู้ว่าเขาได้ยิน “ไม่อยากรู้เหรอ...”
“อยากสิ”
“เหรอ...”
“ผมมักฝันเห็นอะไรแปลกๆบ่อยๆ น่าจะเป็นผมเมื่อก่อนนั้น” ผมเงยหน้าพรวดมองเขาอย่างตกใจ ใหญ่กดศีรษะผมให้ซบลงดังเดิมก่อนว่าต่อ “ผมมักเห็นตัวเองในชุดสูทสีเทา...ในเหตุการณ์ต่างๆ แต่มันกระท่อนกระแท่นจับเป็นเรื่องราวไม่ได้เลย”
“นะนานแค่ไหนแล้ว...”
“ตั้งแต่ผมแยกจากคุณเมื่อสามเดือนก่อน”
ถ้าอย่างนั้นเขาก็ฝันมาร่วมสามเดือนแล้วสิ มีสิ่งหนึ่งที่ผมอยากรู้และก็เอ่ยถามออกไป
“ในฝันของนายมีคุณเฟยเฟิ่งด้วยมั้ย” เสียงผมสั่นไหวจนรู้สึกได้ ใหญ่เงียบไปอึดใจก่อนตอบ
“ผมไม่แน่ใจว่าใช่เขามั้ย มันเลือนๆผมเห็นหน้าไม่ชัดแต่ผมมักเห็นผู้ชายในสูทสีขาว...” แค่ตรงนี้ผมก็กอดรัดเขามากขึ้นอย่างรู้ดีว่าเขาเห็นอะไร ในใจมันวูบโหวงไปหมด
“ใหญ่...ถ้าใหญ่อยากจะสืบหาตัวตนของตัวเอง...ฉันจะช่วยนะ” เสียงผมสั่นมาก ช่างไม่มีความมั่นคงในน้ำเสียงเอาซะเลย ผมจะเห็นแก่ตัวไม่ได้ ครอบครัวของใหญ่อาจจะรอเขาอยู่...พ่อแม่...พี่น้อง...หน้าที่การงานของเขา...ตะแต่ผม...
เหมือนใหญ่จะจับความรู้สึกได้เขากอดรัดผมไว้และลูบแผ่นหลังเบาๆอย่างปลอบโยน
“นอนเถอะ ไม่ต้องคิดมากนะ ตอนนี้ผมมีความสุขดี”
“อืม เล็กก็มีความสุข”
ติ๊ดๆ
‘คุณเฟยเฟิ่ง ขอโทษที่ผมไม่ได้โทรไปด้วยตัวเอง ผมเห็นว่าในยามวิกาลเช่นนี้ควรจะส่งข้อความมากกว่า...ถ้าไม่รบกวนจนเกินไปพรุ่งนี้ผมขอนัดเจอคุณได้ไหมครับ’
ติ๊ดๆ
‘ด้วยความยินดีครับ พรุ่งนี้ผมว่างตอนสิบโมง ส่วนสถานที่คุณนัดมาได้เลย
............คุณติดต่อมาเร็วกว่าที่ผมคิดไว้นะครับ’
:katai5: :katai5: :katai5:กระดึ๊บๆเข้ามา มาอย่างเชื่องช้าอีกแล้ว :hao7: สรุปว่ารู้อะไรเกี่ยวกับใหญ่เพิ่มบ้าง 55 (อย่าตบเค้านะ) ตอนนี้ยังไม่ดราม่านะคะค่อยๆต้มน้ำรอกันไปก่อนอย่าใจร้อน (ได้ข่าวว่าเหลืออีกแค่สี่ตอน)
กำลังจะไล่แก้คำและประโยคที่ผู้อ่านช่วยแก้มานะคะ :katai4:
สุดท้ายนี้ตกใจมากที่ครบร้อยเม้น คือแบบดีใจมากกกกก และขอบคุณผู้อ่านทุกคนสำหรับทุกเม้น ทุกเป็ดนะคะ เพราะคุณคือกำลังใจของคนเขียนค่าาา :3123: :L2:
-
แลดูยาว แต่พออ่านแล้ว ทำไมตนเขียนใจร้ายใก้จบค้างแบบเน้!!!!!!!!! :z3: :z3:
-
ดึ๋ยยย เขาเล่นจ้ำจี้กันแบ๊ววว :-[
-
ุ6 เดือน 5 ป่ะคนแต่ง จ่าหัวเรื่องผิดนะ 55555555555555
แปะโป้งไว้ไปอ่านก่อนๆ
-
อร๊ายยยยยคุณเล็กนี่น่ารักเว่อร์ :o8: :-[ :jul1:สวนใหญ่สรุปเป็นใครอะไรยังไงอยากรู้อ่า :hao4:
-
:z3: :z3: อะไรยังไง
ค้างซะ :z10:
-
โอ๊ยๆๆๆ จะรู้แล้วววว.
แล้วจะเป็นไงต่อไปเนี่ย อย่าดราม่ามากนะ สงสารตี๋เล็ก
-
อ่านทีเดียวรวดเลยค่ะ พออ่านตอนล่าสุดจบแล้วดิ้นพล่านเลย ค้างงงงงสุดๆ :ling1:
สนุกมากค่ะ เรื่องไปเรื่อยๆแต่ดึงอารมณ์คนอ่านได้อินมาก ตอนที่แยกกันอยู่นี่อ่านไปหน่วงไปรู้สึกปวดตับแปล็บๆ :hao5:
พอหลังๆหวานกันก็ยิ้มจนแก้มจะแตก :o8: นี่อินแบบสุดๆแล้วค่ะ (อาการหนัก555+)
รอตอนต่อไปแบบใจจดใจจ่อเลยนะคะ สู้ๆนะคะ :L2:
-
ไม่เอามาม่าได้ป่ะ
ตี๋ใหญ่เป็นแค่บอดี้การ์ดไม่ใช่คนรักหรอกใช่มะ อยากรู้อ่ะ
ปล.เดือนนี้เดือน ๕ นะจ๊ะ
-
โอยยยยยย
อีกไม่กี่ตอนก้อจะมาม่า สิน้าาาาา
>{ }<
-
ใกล้จะรู้ความจริงแล้วว่าใหญ่เป็นใคร
ส่วนคำว่า มั๊ย เป็น ไหม เราว่า ถ้าเปลี่ยนก็เปลี่ยนทั้งหมดเลยเถอะค่ะ :")
-
แอบสงสารคุณเล็กเบาๆ :hao5: :hao5:
หวังว่าใหญ่กับเจ้านายเก่าคงไม่มีอะไรในก่อไผ่กันนะ o22 o22
สงสารคุณเล็ก :o12: :o12: :o12:
-
โอยตาย ตอนสุดท้ายนี่ใครเป็นคนส่งแมสเสจไปเนี่ย
ดูจากภาษาแล้วอย่าบอกนะว่าเป็นใหญ่ น้ำตาจะไหล T _______ T ..
ใหญ่กรุณาไปคุยกับคุณเฟยเพิ่งว่าให้ลาออกเถ้อะะะ
อยู่กับเล็กแบบนี้ดีแล้วนะๆ T^T .. ไม่อยากจะคิดเลย เฮ้อ . ไม่อยากดราม่าอ่า
รออ่านต่อนะคะ เป็นกำลังใจให้เสมอน้า <3
-
โอ๊ย ใจเต้นอ่ะ ใหญ่จะค้นพบตัวเองแล้ว อย่าทิ้งเล็กนะ
-
ความจริงใกล้ปรากฎ
-
มาม่าได้แต่อย่าแรงนะ เอากรุบกริบพอ
สงสารคุณคนเล็ก :hao5:
-
กำลังเป็นปลื้ม ใจละลายไปกับความสุขของทั้งคู่อยู่เลย แต่พออ่านมาเรื่อยๆเริ่มจุกล่ะ หายใจติดขัดล่ะ ไม่อยากจะคิดถึงตอนต่อไปเลย
-
ทุกอย่างกำลังกระจ่างหวังว่าคงไม่ มาม่า นะ :hao5:
-
สงสารคนเล็กอ่าาาา :hao5:
จากที่ดูๆคิดว่าใหญ่น่าจะพอรู้บ้างแล้ว(รึเปล่า?)
แล้วประเด็นคือเฟยเฟิ่งนี่แค่เจ้านายกับลูกน้องกับใหญ่ใช่ไหม!?!
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ มาลงต่อเร็วๆนะคะ
-
ฉากเลิฟๆ คุณพี่ฟินมาก :pighaun:
แอบเจ็บจี๊ดๆ ไม่อยากคิดถึงตอนต่อไปเลย :hao5:
เป็นกำลังใจให้ มาต่อไวๆเน้อ :katai2-1:
-
อู้ยยยยยย ใกล้แล้วๆๆๆ ใกล้จะถึงจุดสำคัญแล้ว ต้องเลือกรสมาม่ารอคนเขียนแล้ว คึคึ
เรื่อง มั้ย ไหม เราสนับสนุนให้ใช้คำว่าไหมนะคะ มันเป็นคำลงท้ายคำถามน่ะค่ะ ภาษาเขียนที่ถูกที่ควร สมควรนำมาใช้อย่างยิ่ง ส่วนมั้ยมันเขียนล้อตามที่เราออกเสียงพูด เพราะชีวิตจริงเราพูดออกมาเสียงว่ามั้ยมากกว่าไหมอยู่แล้ว บางคนเลยเกิดการสับสนว่าควรใช้คำไหนในงานเขียน
ปล. เดือนนี้เดือน ห้า พฤษภาคมนะจ๊ะ ลืมเดือนกันเลยทีเดียว :)
-
ใหญ่จะเลือกอะไรนะ
:bye2:
-
พ่อใหญ่เป็นบอดี้การ์ด? หวังว่าทุกอย่างจะจบด้วยดี ไม่ดราม่าแล้วนะคะ :hao5:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
เตรียมรอมาม่า
-
คุณเล็กใจดีไม่เปลี่ยนเลย คนหน้าตาดีหาไม่ยาก
แต่คนดีจริงๆอย่างคุณเล็กนี่สิหายากมากๆๆๆๆๆๆๆ
ใหญ่จะทำอะไร ให้คิดถึงตอนตกอับด้วยนะ ว่าแสงแห่งความหวังมันมีค่ามากแค่ไหน
คุ้มกันมั้ยที่ต้องสูญเสียไป
-
ทำไมคุณเล็กไม่ปรึกษาใหญ่ก่อนที่จะทำอะไรลงไป
ใหญ่อาจไม่อยากกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิม ๆ ก็ได้
-
ใหญ่จริงๆแล้วเป็นใครนะ ลุ้นหวังว่าคงเป็นแค่บอดี้การ์ดนะไม่ใช้กิ๊กคุนเฟย
-
ตอนท้ายๆดูเครียดๆจนลืมเอ็นซีข้างบนไปเลย :laugh:
-
ขอให้เรื่องนี้จบแบบสุขสันต์
-
:a5: ดราม่ากำลังจะมาเหรอ
-
ตัวตนของใหญ่กำลังจะถูกเปิดเผยในไม่ช้า
คุณตากับหลานสาว โชคดีที่มาพบเจอคนดีๆอย่างคุณเล็ก
คำว่า "มั้ย" เปลี่ยนให้เป็น "ไหม" โดยส่วนตัวเราว่าไม่จำเป็นนะคะ เพราะมันเป็นประโยคคำพูดที่ต้องลงด้วยเสียง "มั้ย"
อยู่แล้ว คือนิยายของพี่อีกคนนึงที่เราติดตาม เค้าก็ใช้ทั้ง "มั้ย" และ "ไหม" แต่ให้ดูที่รูปประโยคว่าออกเสียงยาวหรือสั้น
-
กีสสสสสสสส ตงิดๆ ว่าใหญ่จะเริ่มจำได้ทีละน้อยแล้ว
:hao5:
ลป.มีคำผิดนะจ๊ะ พิรุธ เขียนอย่างนี้จ้า
-
เล็กหวั่นไหวน่าดู อย่าทิ้งเล็กนะ ได้เล็กแล้ว :monkeysad:
-
เรื่องยังไม่ทันจบ แต่ขอเรียกร้องตอนพิเศษตั้งแต่ตอนนี้เลยได้ป่าวอ่าาาา 5555555555555 :hao3:
ไม่ว่าจะจบแบบไหน ขอตอนพิเศษแบบหวานชื่นรื่นรมณ์ทีเถอะค่ะ พูดเลย ติดใจเคะแบบคุณเล็กมว๊ากกก!! :katai2-1: :katai2-1:
นี่เข้ามารอดูตอนต่อไปวันเว้นวันเลย ติดเรื่องนี้มาก ตามอ่านตั้งแต่ตอนแรกๆเลย อิอิ
เป็นกำลังใจให้มดนะค๊าาาา สนุกมากเรื่องนี้ มีแต่งเรื่องอะไรอีกป่าวคะ แปะๆลิ๊งไว้ทีนะ จะตามอ่าน งุงิ :katai5: :katai5:
-
โอ้ยยยยยย ตอนนี้แซ่บบบบบบ :z1: :z1:
-
มาม่าแอบสุกเหมือนกันนะ
-
โอ้ยยย จะจบแล้วหรอออ
ไม่ค่อยอยากให้จบเลย
แต่ใหญ่ดูไม่น่าจะเป็นแค่บอดี้การ์ด
-
คุณเล็กนี่ใจดีมากๆ มากจริงๆ ช่วยคนอื่นเยอะแยะไปหมด ไม่หวังอะไรตอบแทนด้วย
อยากเป็นคนดีแบบนี้บ้างจัง :mew1: :mew1:
ใกล้จะรู้ความจริงแล้วว่าใหญ่ยังไงกันแน่ :mew2: :mew2: :mew2:
บอกตามตรงว่ากลัวแทนเล็กจริงๆ
-
คุณคนเขียนกำลังจะเซิฟมาม่ารึเปล่าคร้า :hao4:
-
:sad4: อย่ามาม่าเลยนะ
-
ตอนหน้าคงเป็นมาม่าจานใหญ่แฮะ :z3:
-
กำลังฟินนน ~ กับฉากข้างบน
พอลงล่างชะงักกึกเลย
ก็ได้แต่หวังว่าถ้าใหญ่จำเรื่องราวในอดีตได้
นายหมาตูบยังจะเลือกคนเล็กเป็นที่หนึ่ง
-
กดดันนนนนน กดดัน กดดันน
ขอ ขอให้เฟยเฟิ่งเป็นหนุ่มวาย ฮิ ~
ใหญ่รักคนเล็กขนาดไหนนะ รักขนาดจะทิ้งไปไม่ได้รึเปล่า
หรือแค่เห็นเป็นบุญคุณณ ณ
-
ทำไมรู้สึกมันสั้น //โดนตบ โอ้ยยยยย ตอนหน้ามาม่าใช่ไหม?
ประมาณทวงคนรักคืน เเล้วพาไปเเข่งเชฟกะทะเหล็ก //ผิด
อ๊าาา ตอนหน้ามาวันไหน?สองตอนรวดเลยได้ไหม?สามตอนรวดเลยก็ได้ค่ะ?
โอ้ยยยยยย อยากอ่านเเล้วววววว คุณคนเเต่งมาเร็วๆอย่าทำร้ายกัน
มันค้างงงงงงงง :z3: :z3: :z3: :katai1: :katai1:
-
ในที่สุดก็ใกล้จะได้รู้ความจริงเกี่ยวกับใหญ่แล้ว ตื่นเต้นแบบหน่วงๆ กลัวๆ อ่ะ :monkeysad:
-
คุณเล็กกกกกกก คุณเล็กช่างเป็นคนที่ประเสริฐเลิศอารีย์อะไรขนาดนี้ เป็นอีกตอนที่อ่านแล้วรู้สึกอุ่นๆหัวใจ อยากจะเจอคนแบบนี้บ้างในชีวิตจริง o13
ส่วนเรื่องที่จะแก้จาก 'มั้ย' เป็น 'ไหม' นั้น ส่วนตัวนะเราว่าถ้าหากอยู่ในประโยคคำพูดของตัวละคร ก็ควรสะกดให้เป็นไปตามสำเนียง เสียง หรือบริบทนั้นๆมากกว่า เพราะในตอนเราพูดกันจริงๆไอ้คำว่า 'มั้ย' หรือ 'ไหม' เนี่ยสื่ออารมณ์และความหมายแตกต่างกันอยู่นะ อย่างระหว่าง 'ผมต้องเห็นใจเขาใช่มั้ย' กับ 'ผมต้องเห็นใจเขาใช่ไหม' เนี่ย เราว่าประโยคหลังให้ความรู้สึกแดกดันมากกว่า รู้สึกถึงความน้อยใจมากกว่า แต่ประโยคแรกให้ความรู้สึกเหมือนประชดประชันและไม่พอใจมากกว่า (ถ้าตีความจากบริบทตอนนั้นนะ)
แต่ถ้ามันอยู่ในบทบรรยายก็ควรสะกดให้ถูกตามหลักทั้งหลายทั้งแหล่นะ แต่สรุปนะตอนที่คุณผู้เขียนแต่งเรื่อง ในจินตนาการตัวละครพูดยังไงก็เอาคำนั้นนั่นแหละ (ช่วยมั้ย? เหมือนจะไม่ ฮ่าๆๆ) นี่เป็นความเห็นส่วนตัวล้วนๆเน้อ
ปล. ไม่หวั่นแม้วันมาม่า ถ้าจบแบบ Happy Ending แต่ถ้าไม่ ก็ช่วยบอกกันก่อนนะ จะได้ทำใจ :hao5:
ปล.2 ตาใหญ่ ได้ทีนะหื่นใหญ่ ทีก่อนหน้านี้นะทำมาเป็นเล่นตัว :m12:
-
หน่วงนิดๆ
อย่ามาม่านานนะครับเดี๋ยวเส้นอืด(ไม่อร่อย)
ปล."คนเล็ก"น่าจะเปลี่ยนชื่อเป็น"คนดี"นะ :heaven
-
สงสารคุณเล็กหว่ะ นางคงเลือกทางที่คิดว่าดีที่สุดแล้ว ต่อให้นางจะต้องทรมานกับการที่ใหญ่เปลี่ยนไปหรือจากไปถ้ารู้ตัวตนที่แท้จริง
แต่คุณเล็กเลือกจะทำเพราะความสุขของคนรักมากกว่า และก็คงแอบหวังว่าถ้ารู้แล้วความรักที่มีจะไม่ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป
สู้นะๆคุณคนเล็ก
-
ใหญ่จะเป็นแค่หัวหน้าบอดี้การ์ด หรือว่ามากกว่านั้นนะ
การรู้ตัวตนของใหญ่จะทำร้ายเล็กหรือเปล่านะ ค้างงงง
อยากรู้ว่าพอเริ่มต้มเส้นจะอืดมากมั้ย แงแง
-
มาม่าได้ แต่อย่าแรงนักนะ สงสารตัวเอง :hao5:
-
ใหญ่เป็นบอดีการ์ด แค่นี้ช่ะ?
อย่าเป็นมากกว่านี้นะ
สงสารคุณเล็กอ่าาา
จะมาม่าอีกแล้วหรอ :ling1:
-
มาถึงตอนนี้แล้วก็ได้แต่หวังว่าเล็กจะไม่เจ็บปวดอีก ถ้าเจ็บอีกก็คงใจสลาย
-
น้ำร้อนเดือดยังคะ จะได้ใส่เส้น
ทุกอย่างเราว่ามันอยู่ที่การตัดสินใจของใหญ่นะ
แต่ก็ต้องดูว่าคุณเฟยจะปล่อยไหมเท่านั้น เพราะเท่าที่อ่านดู
เฟยน่าจะมีบุญคุญกะใหญ่มากอ่า
-
เล็กเป็นคนจิตใจดี มีเมตตากับคนทุกข์คนยากและไม่เคยคิดว่าจะได้อะไรตอบแทน นิสัยดีมาก ๆๆ คนแบบนี้น่าจะทำให้พวกคนไร้หัวใจแบบใหญ่ในอดีตดีขึ้นบ้าง เตรียมสงสารเล็กไว้ล่วงหน้าแรก เศร้า
-
ไม่ใช่ว่าเป็นคนรักกันด้วยนะ เฮ้อ :เฮ้อ:
-
:jul1: :jul1: เปิดตอนได้เรียกเลือด
แต่พอปิดตอนก็ค้างอืีกแล้วอ่าาาาาาาาา :ling1: :ling1:
ถึงจะสงสารคนเล็กแต่ก็อยากรู้ความจริงว่าใหญ่เป็นใคร :mew2: :mew2:
เฝ้ารอตอนต่อไป.... :katai1:
-
น่าสงสารคุณตากับเด็กน้อย ดีนะที่มาเจอเล็ก :katai2-1:
-
จะมาม่าหรอ ไม่น้าาา :ling1: :ling1:
-
:กอด1:
-
รอนะจ๊ะ
-
ตอนนี้มีความสุขดี แต่เดี๋ยวก็จะดราม่าแล้วสินะ :hao5: :hao5:
-
อ้าวๆๆๆ แบบนี้ก็พอมีทางรู้แล้ว
ว่าใหญ่เป็นใคร
หวังว่าความจริงจะไม่ดราม่าน้ำตาไหลพรากๆนะ
-
หมายความว่าไงที่บอกยังไม่ได้ต้มมาม่า
คนเขียนใจร้ายอ่ะ T-T
-
อ่านตอนนี้แล้วกลัวเลยยย งือออออ บอกไม่ถูก
อยากให้ใหญ่จำเรื่องราวของตัวเองได้ แต่กลัวรู้แล้วจะต้องอยู่ห่างจากคนเล็กจังเลย
แต่คุณเฟยเฟิ่งดูเป็นคนดีออกน้า หวังว่าจะเข้าใจทั้งคู่นะ แงๆๆๆ นี่มองโลกในแง่ดีสุดๆ
ไม่เอามาม่าาา ไม่ต้มน้ำรอนะคะ 555555 :hao5: :hao5:
ชอบมากเลย ตรงที่ได้รู้ว่าคุณใหญ่แววตาเปลี่ยนไปเพราะคนเล็ก น่ารักกก :-[ :-[
สนุกมากเลยค่ะ รอตอนต่อไปน้าาา
-
o13 o13 o13 :pig4: :pig4:
-
อ่า ตอนหน้านี่มาม่าจะแล้วชิมิคะ :hao5:
แบบว่าอารมณ์ลุ้นตอนหน้ามันกลบความหวานในตอนนี้หมดเบยยย :ling3:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
คุณเล็กเป็นคนดีมาก ยังไงก็ต้องช่วยใหญ่หาครอบครัวแน่นอน แต่คงไม่ต้องแยกจากกันหรอกเนอะ
สงสารคุณเล็ก จะอยู่ไงหล่ะ ใหญ่เองก็รักคุณเล็กแล้ว ตาใหญ่แรงเยอะ คุณเล็กของคนอ่านช้ำหมด ฮึ่ยๆ
(เรื่องของผัวเมียเขาเราก็เกี่ยวค่ะ 555)
-
:pighaun: :katai1:
-
T-T มาม่าแล้วเหรอ เรายังไม่หิวเลยน๊า
เราไม่ต้องการมาม่าตอนนี๊ เขาพึงหวานกันไม่กี่ตอนเองงงงง
ไม่ยอมๆ เล็กอยู่ไม่ได้แน่ๆถ้าไม่มีใหญ่
-
รู้สึกหน่วงแทนเล็กอ่ะ
ฮืออออออ
:o12: :o12: :o12:
มันไม่ได้เศร้านะแต่มันหน่วงงงงงง
-
เย้ยยยย
-
ถ้าคุณเล็กจะอยากรู้อดีตของใหญ่ก็โอเคที่จะไปคุย แต่อย่าตัดสินใจที่จะทำร้ายใจตัวเองนะ
-
อ่าาาา หน่วงๆ แหะ
1. เราเริ่มกลัวว่าจะมีมาม่าชามโตรออยู่
2. เฟยเฟิ่ง น่าสงสัย อดีตคือแฟน แล้วเป็นที่ตามล่าใหญ่ด้วยรึเปล่า
เราจะเฝ้ารอคำตอบน้าาา
-
คุณเล็กเป็นคนดีมากจริงๆมากจนเราไม่อยากให้เล็กเจอเรื่องเสียใจเลย
หวังว่าใหญ่จะทำให้เล็กเชื่อใจได้
-
ว้ากกกกกก ดูเหมือนจะมาม่าเบาๆ
รอลงอีกสักตอน แล้วจะมาตามอ่านนะจ้ะ >__*
-
งืมมม ใหญ่จะทำยังไง
แล้วคุณเล็กจะทำไงต่อไปอะ
-
อีก 4 ตอน ม่าม่า 2 ก้อนพอน่ะ
ลุ้นๆๆๆๆๆ
-
ไม่เอามาม่าได้ม๊ายยยยยยย. :z3:
-
:call: :call: :call:
-
อย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลยนะ สงสารคนอ่นบ้าง หลายเรื่องแล้วที่ทำคนอ่านเสียใจมากๆ
-
เร่ร่อน17.1
“เล็ก...เล็ก...”
“...”
“ไอ้เล็ก!!”
เฮือก!!
ผมสะดุ้งเฮือกอย่างตกใจกับเสียงหวีดที่ดังเข้ามาในแก้วหู แล้วก็ต้องกระพริบตาปริบปรับอาการมึนงงเพื่อรับรู้บรรยากาศรอบตัวหลังจากที่หลุดการรับรู้ไปชั่วขณะหนึ่ง
“เป็นอะไรวะ นั่งเหม่อทั้งวัน เลิกงานแล้วไม่กลับบ้านไง” พี่มิ่งยืนท้าวเอวจังก้าอยู่ตรงข้ามเอ่ยเสียงเข้มอย่างหัวเสีย ก็วันนี้แกมาเรียกสติผมตลอดวันเพื่อให้ผมได้ตั้งสมาธิทำงาน แต่พักเดียวความนึกคิดของผมก็หลุดลอยไปอีก
ไม่แปลกที่พี่แกจะหัวเสีย...และเป็นห่วง
เฮ้อ...ทำไมชอบทำให้คนรอบข้างกังวลนะคนเล็ก นิสัยไม่ดีเลย
ก็ได้แต่เอ่ยว่าตัวเองไปพลางรวบของเก็บไว้ที่มุมหนึ่งของโต๊ะทำงานเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน ในใจยังอดคิดไปถึงเรื่องที่พานจะนึกถึงมาตลอดวันไม่ได้
ไม่ใช่สิ ต้องบอกว่าคิดมากมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว
เมื่อวานเช้าตอนสิบโมงผมออกไปพบคุณเฟยเฟิ่งตามนัดหลังจากที่ไปส่งคุณตาและน้องดาวกลับเชียงรายแล้ว และสิ่งที่ผ่านการบอกเล่าจากปากบางสวยเกินชายของเขาก็ทำให้ผมทั้งอึดอัด กดดัน ตื่นเต้นกับเรื่องราวของใหญ่ในมุมที่ผมไม่รู้ แต่ต่อมามันก็ทั้งสับสน มึนงง และหน่วงไปทั้งหัวใจอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไปกับสิ่งที่ ‘เจ้าของชีวิต’ ของใหญ่ต้องการ
ไม่ใช่สิ...ต้องเรียกว่านาย ‘จิ่นสือ’ ถึงจะถูก
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนพาร่างตัวเองมายังรถส่วนตัวแล้วขับไปยังริมหนองที่ตั้งร้านกินเส้นอย่างที่ทำเป็นกิจวัตรประจำวัน
“คุณเล็ก เดี๋ยวน้ำซุปลวกใส่” นายเจ้าของร้านกินเส้นเบี่ยงกระบวยลวกเส้นหนีก่อนใช้มืออีกข้างดันผมที่ยืนชิดกอดเอวเขาไว้หลบไปด้านหลัง ซึ่งผมก็ยอมถอยไปนั่งที่เก้าอี้แต่โดยดีให้ใหญ่ทำก๋วยเตี๋ยวให้ลูกค้าต่อ สักพักผมก็ย้ายตัวไปเล่นกับเจ้าตี๋น้อยตรงมุมกำแพง
เดี๋ยวนี้กลับจากทำงานผมไม่ต้องมาช่วยใหญ่เสิร์ฟก๋วยเตี๋ยวแล้ว จะมีบ้างก็ตอนช่วงหัวค่ำที่คนเยอะๆแต่ก็ไม่หนักเหมือนเก่าเนื่องด้วยใหญ่ได้จ้างน้องหลงหลานชายป้าแขกที่ขายกล้วยปิ้งอยู่ตรงข้ามมาช่วยงานหลังเลิกเรียน โดยให้ค่าจ้างชั่วโมงละยี่สิบห้าบาท ซึ่งหลงก็เป็นเด็กที่ขยันมากทั้งที่อายุแค่สิบขวบ
ดังนั้นหน้าที่หลักๆของผมคือช่วยใหญ่เก็บร้านตอนสี่ทุ่ม ซึ่งเจ้าของร้านก็ช่างขยันไล่ผมกลับไปพักผ่อนนอนหลับที่ห้องเสียเหลือเกิน แต่ผมไม่ไปหรอก...อยากใช้เวลาที่เหลืออยู่ด้วยกันให้มากที่สุด
“อ๊ะ ตี๋น้อย...จริงๆเลยติดสาวซะได้” ผมที่นั่งเกาคาง ลูบหัวเจ้าตี๋น้อยอยู่สะดุ้งผละตัวออกห่างเมื่ออยู่ๆเจ้าหมาหนุ่มตัวโตก็กระโจนวิ่งเข้าไปในหนองทันทีที่เห็นเจ้าหมาสาวพันธุ์บางแก้วที่เจ้าของพามาเดินเล่น
ดูสิ กระดิกหางยิกๆเชียว
เมื่อเจ้าตี๋น้อยจากไป ผมจึงทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้ไม้ตัวเตี้ย ใช้สองมือกอดเข่าแล้วจ้องมองไปยังคนตัวโตที่ยืนทำก๋วยเตี๋ยวตามเมนูอย่างเพลิดเพลิน...และเหม่อลอย
‘ทำไมถึงเรียกเขาว่าใหญ่ล่ะครับ’
คุณเฟยเฟิ่งเอ่ยปากถามขึ้นหลังจากที่เราทักทายชวนคุยนอกประเด็นกันมานานแล้ว ผมจึงสูดหายใจเข้าลึกเตรียมรับฟังทุกเรื่องและถามทุกอย่างที่ผมอยากรู้ในวันนี้
แต่ก่อนอื่นผมต้องตอบคำถามเขาก่อนสินะ
‘ผมเป็นคนตั้งชื่อนี้ให้เขาเองครับ เขาจำอะไรไม่ได้...’
‘เป็นอย่างที่ผมให้คนไปสืบมาจริงๆด้วยสินะ’ เขาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ด้วยท่าทางที่เหมือนรู้เรื่องทุกอย่างอยู่ก่อนแล้ว
‘คุณรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว’
‘ครับ ไม่ใช่เรื่องที่สืบยากอะไร’
‘แล้วใหญ่...’
‘ความจริงเขาชื่อจิ่นสือน่ะ...จิ่นสือ พี่ชายของ จิ่นตั้ง’ ลมหายใจผมสะดุดไปช่วงจังหวะหนึ่ง...จิ่นสือ...อย่างนั้นเหรอ...ถึงว่าทำไมทั้งสองคนถึงได้มีหน้าตาและท่าทางคล้ายกันนัก
‘ขะเขา...จิ่นสือ...เขาทำงานกับคุณเหรอครับ...’
‘จะว่าอย่างนั้นก็ไม่ผิดนัก เขาเป็นบอดี้การ์ดของผม และผมมาที่นี่ก็เพื่อจะมารับเขากลับฮ่องกงด้วยกัน’
ประโยคข้างต้นทำให้ร่างกายของผมเย็นเยียบและสั่นสะท้าน แม้คำพูดของคุณเฟยเฟิ่งจะนิ่มนวล ใบหน้าอ่อนโยนประดับด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร แต่ความคิดด้านมืดแวบหนึ่งของผมกลับเห็นเขาเป็นศัตรูด้วยรู้สึกว่าคำพูดของเขามันช่างโหดร้ายเหลือเกิน
‘แล้วทำไมถึงจะมาพากลับไปตอนนี้ล่ะครับ นี่ก็ผ่านมาตั้งห้าเดือนแล้ว ตอนนี้ใหญ่ก็ปรับตัวกับที่นี่ได้ ร้านก็กำลังไปได้ดี แล้ว...แล้ว...เขาก็จำอะไรไม่ได้จะกลับไปได้ยังไง...ให้เขาอยู่กับผมที่นี่...’
‘คุณเล็กครับ’ น้ำเสียงนุ่มนวลต่างจากประกายตาเฉียบขาดดึงรั้งสติของผมกลับมา สายตาของคุณเฟยเฟิ่งบ่งบอกว่ารับรู้อะไรที่มากกว่านั้นและช่างเห็นใจผมเหลือเกิน
ถ้าเห็นใจก็ได้โปรดอย่าพรากเขาไปจากผมเลย...
‘เหตุผลที่คุณเล็กยกมาผมเข้าใจ แต่ยังไงสักวันเสี่ยวสือก็ต้องกลับฮ่องกง เขามีหน้าที่ดูแลคนตระกูลเฟย เป็นสมบัติของตระกูลเฟย ลูกศิษย์อีกมากมายรอให้เขากลับไปสอน ไหนจะครอบครัวของเขาอีก เสี่ยวสือไม่ใช่บอดี้การ์ดทั่วไปแต่เขาเป็นลูกชายคนโตของตระกูลจิ่นที่รับใช้เรามาหลายชั่วอายุคนและมีมีอิทธิพลทั้งในฮ่องกงและจีนแผ่นดินใหญ่’
‘เขาดูยิ่งใหญ่จัง’
‘อืม ที่คุณพูดก็ไม่ผิดนัก เสี่ยวสือของผมเขาเป็นคนเก่ง มีพรสวรรค์ทั้งด้านบุ๊นและบู๊มาตั้งแต่เกิด แน่ล่ะเขามีอาจารย์ที่เก่งมากถึงสองคน...’ แววตาที่สะท้อนออกมาบ่งบอกว่าเข้าภูมิใจกับเสี่ยวสือของเขามากแค่ไหน เขายิ้มบางให้ผมแล้วเอ่ยต่อ ‘พ่อแม่ของเขาน่ะครับ’
‘งั้นคุณจิ่นตั้งก็คงเก่งมากเหมือนกัน’ ผมเหลือบมองไปยังผู้ชายที่ยืนตัวตรงนิ่งอยู่ด้านหลังคุณเฟยเฟิ่ง ซึ่งเขาไม่ได้หันไปมองเพียงแค่ใช้ปลายนิ้วไล้ขอบแก้วกาแฟแล้วยกยิ้มมุมปาก
‘ครับ เขาเก่งมาก แต่เก่งแค่ไหนเขาก็เป็นคนของพี่ชาย ไม่ใช่ของผม’
‘เอ๊ะ??’
‘จิ่นตั้งเป็นคนของพี่ชายผมน่ะครับ...เขาทำคนของผมหายเลยเอาคนที่เก่งเท่าเทียมมาใช้คืน’ ผมไม่ได้รู้สึกถึงความยินดีในน้ำเสียงนั้นเลย หนำซ้ำยังเต็มไปด้วยการประชดประชัน
ผมบีบมือชื้นเหงื่อแน่นพลางเค้นเสียงผ่านลำคอตีบตัน รู้สึกตื่นเต้นกับสิ่งที่พาใหญ่มาหาผม ‘ยังไงเหรอครับ’
‘เมื่อห้าเดือนก่อน พี่ชายผม...เฟยหลง มางานประมูลเพชรที่ประเทศไทย มันเป็นธุรกิจอย่างหนึ่งของตระกูลเรา...เพชรในงานมีมูลค่าหลายร้อยล้านจึงต้องมีคนควบคุมดูแลที่เก่ง ฉลาด และแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นได้อย่างรวดเร็วและฉับไว ซึ่งตัวเลือกก็คงไม่พ้นสองพี่น้องตระกูลจิ่น ผมจึงต้องยอมให้เสี่ยวสือมาไทย’ แล้วใบหน้าเขาก็หม่นลงเมื่อเอ่ยประโยคถัดมา ‘แต่พองานเสร็จกลับไม่มีแม้แต่เงาของเสี่ยวสือเลย’
น้ำเสียงสั่นไหวพาหัวใจของผมกระตุกตาม เพราะการแสดงออกของเขาที่บอกว่าเสี่ยวสือสำคัญกับเขามากเท่าไร...เช่นเดียวกัน...ใหญ่ก็สำคัญกับผม...
‘ทุกคนปิดปากเงียบไม่มีใครเอ่ยปากบอกอะไรผมสักคำ จนพี่เฟยหลงมาบอกเองว่า...เขาตายแล้ว...ตอนนั้นผมรู้สึกแย่มาก...ในหัวคิดเพียงแค่ว่าเสี่ยวสือของผมน่ะเหรอ คนที่โดนดาบฟันเข้าที่หัวใจยังรอดมาได้...แล้วทำไม...ทำไม...คุณเล็กครับ...’ เขาเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมอย่างร้องขอ
‘ให้เขากลับไปกับผมเถอะครับ ผมมาไทยก็เพราะไม่เชื่อว่าเขาตาย ตามหาทุกทาง สำหรับผมเขาไม่ใช่แค่บอดี้การ์ดหรือคนดูแล เขาเป็นทั้งเพื่อน ญาติ เป็นพี่ชายทั้งๆที่เขาอายุน้อยกว่าผม เป็นคนเดียวที่ผมวางใจ...’
‘อายุน้อยกว่าเหรอครับ งั้นใหญ่อายุก็ไม่น่าเกินยี่สิบห้า??’ ไม่น่าเชื่อ คุณเฟยเฟิ่งดูอายุไม่น่าจะเกินยี่สิบห้า ผมคิดว่าเขาจะอายุน้อยกว่าใหญ่สักสามสี่ปี จริงสินะ เขาเรียกใหญ่ว่า...เสี่ยวสือ...
‘ฮะๆ ผิดแล้วล่ะครับ เสี่ยวสืออายุน้อยกว่าผมห้าปี ส่วนผมปีนี้ก็สี่สิบแล้ว’ ผมเบิ่งตาโตอย่างตกใจ สี่สิบ!? ชายผู้มีใบหน้างดงามที่นั่งตรงข้ามผมอายุสี่สิบแล้ว ผมเข้าใจมาตลอดว่าเขาน่าจะรุ่นเดียวกับผม โอ้ว...เขาเป็นน้าผมได้เลยนะ
งั้นใหญ่ก็อายุ...สามสิบห้า!! ส่วนผม...ยี่สิบสอง!!
เขาแก่กว่าผมสิบสามปี...นี่ผมมีสามีที่อายุมากกว่าหนึ่งทศวรรษ!!
แล้วเสียงหนึ่งก็ทำให้ผมหลุดความคิดออกมาจากเรื่องอายุเพื่อได้ยินสิ่งที่แย่กว่านั้น
‘คุณเล็ก ได้โปรด...คืนเสี่ยวสือมาได้ไหมครับ’
‘...!’
‘นะครับ’
‘ละแล้วทำไมมาเอาป่านนี้ล่ะครับ’ ทำไมจะมาเอาเขาไปในวันที่ผมขาดเขาไม่ได้แล้ว
‘ผมไม่รู้ว่าคุณจะเชื่อไหม แต่เราตามหาเขามาตลอด แทบพลิกเมืองพิษณุโลกหา...แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะลอยแม่น้ำมาถึงนครสวรรค์ได้ ทันทีที่เราเห็นเขาจากรายการอาหารทางทีวี เราก็รีบตามมา จะมาพาเขากลับแต่มารู้ว่าเขาจำอะไรไม่ได้เลยจึงค่อยเป็นค่อยไป จิ่นตั้งแนะนำให้ตีหัวลากกลับฮ่องกงด้วยซ้ำ แต่เชื่อเถอะต่อให้ยกคนมาทั้งตระกูลเฟยก็ล้มเขาไม่ได้ ทางเดียวที่จะลอบพาเขากลับไปได้คือ...จับตาย...ซึ่งผมไม่ต้องการแบบนั้น’
‘ถ้าเก่งขนาดนั้นทำไมเขาถึงโดนทำร้ายได้ล่ะครับ’
‘เพราะเขาบ้าระห่ำเกินไป เอาชีวิตตัวเองเข้าแลกกับทายาทตระกูลเฟย...ซึ่งก็คือพี่ชายของผม’ คงเหมือนวันที่เขาเข้าไปช่วยผมในกองเพลิง
‘ตะต้องเอาเขาไปจริงๆเหรอครับ...’
‘ต่อให้วันนี้ผมใจอ่อน แต่สักวันเขาก็ต้องกลับไป เขาเป็นคนของตระกูลเฟย ก็เหมือนยกชีวิตให้ตระกูลเฟยแล้ว’
‘...!!’
ทำไมถึงฟังดูโหดร้ายจัง...
‘สำหรับผมยังไงเขาก็เหมาะที่จะเป็นคนดูแลตระกูลเฟย มากกว่า...พ่อค้าขายบะหมี่ ถ้าผมพูดแรงไปต้องขอโทษด้วย แต่ผมจำเป็น ยังไงก็ฝากคุณเล็กด้วยนะครับ ผมรู้ว่าคุณต้องเลือกทางที่ดีที่สุดให้กับเขา’
“คุณเล็ก...เป็นอะไรหืม หน้าตาดูไม่ดีเลย” ผมสะดุ้งเมื่อรู้สึกถึงปลายนิ้วที่ลูบลงบนแก้มอย่างห่วงใย ผมรีบก้มหน้าพลางกระพริบตาไล่น้ำตาที่เริ่มคลอหน่วง แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ทันเมื่อมือใหญ่เชยปลายคางผมให้เงยหน้าสบตา “ร้องไห้ทำไม...”
“เปล่า แค่ปวดหัวน่ะ”
“งั้นกลับห้องไหม” ผมส่ายหน้าพลางจับฝ่ามือใหญ่มาแนบแก้ม
“วันนี้ปิดร้านเร็วหน่อยได้ไหม”
“ได้สิ งั้นเดี๋ยวลูกค้าชุดนี้หมดเรากลับห้องกันนะ”
“ของที่เหลือล่ะจะไม่เป็นอะไรเหรอ”
“ไม่หรอก วันนี้สิ้นเดือนนะคุณจำไม่ได้หรือไง” ผมยิ้มบางออกมาซึ่งเป็นรอยยิ้มจริงๆของวันนี้ที่ผลักดันออกมาจากหัวใจอันเต็มตื้น จริงสิ วันนี้สิ้นเดือน...วันที่เราตกลงกันว่าจะปิดร้านกันตอนสองทุ่ม และเปิดให้คนเร่ร่อนไร้บ้านหรือแม้แต่คนมีบ้านแต่ยากจนเข้ามาทานฟรี
เพียงแค่วันนี้เราเลื่อนปิดร้านเร็วขึ้นเพื่อให้คนยากไร้ที่รออยู่ได้อิ่มท้องเร็วขึ้นด้วยเท่านั้น
เพียงแค่เราจะได้เห็นใบหน้าเปื้อนยิ้มและอิ่มสุขของพวกเขาเร็วขึ้น...ก็เท่านั้นเอง...
แต่เป็นเรื่อง...เท่านั้นเอง...ที่ทำให้ผมมีความสุขทุกครั้งที่นึกถึง ยังจำได้...เมื่อเดือนที่แล้วใหญ่เดินมาบอกด้วยใบหน้าเรียบเฉยสวนทางกับความปรารถนาดีต่อผู้อื่นโดยสิ้นเชิง
‘ตอนนี้ผมก็ขายก๋วยเตี๋ยวได้กำไรพอมีเงินเหลือเก็บแล้ว คุณจะว่ายังไงถ้าผมจะแบ่งกำไรส่วนนี้ไปช่วยคนอื่นที่เคยเป็นเหมือนผมบ้าง’
‘ฉันจะว่าอะไรได้ล่ะนอกจากดีใจ’
‘ถ้าอย่างนั้นเป็นทุกวันที่สิบห้าและสามสิบของทุกเดือน ดีไหม’
‘อื้ม วันไหนก็ดีทั้งนั้นแหละ’
20.30 น.
แอ๊ดดดดด
ปัง
“ใหญ่...เดี๋ยวให้อาหารตี๋น้อยเสร็จแล้วไปอาบน้ำนะ เล็กมีเรื่องจะคุยด้วย”
ทันทีที่เข้ามาในห้องถอดรองเท้าไว้บนชั้นวางเรียบร้อยผมก็หันไปบอกนายหมาตูบก่อนจะเขย่งตัวขึ้นไปหอมแก้มสากและเดินแยกตัวเข้ามาในห้องนอน ล้มตัวนั่งลงบนพื้นเอนแผ่นหลังพิงปลายเตียง สองแขนกอดเข่าทั้งสองข้างที่ยกชันขึ้น
ใหญ่คงคิดว่าผมมาอาบน้ำ...
แต่เปล่าเลย...ผมเข้ามาทำใจกับเรื่องราวที่ผมจะคุยกับเขา...
ถ้าถามใจผม...ไม่อยากให้เขากลับไปเลย แต่เรื่องของหัวใจก็เป็นเรื่องหนึ่ง...สิ่งที่ผมยกมาเป็นเหตุผลคือชีวิตที่เหลือของใหญ่ต่างหาก...
ถ้าเขาใช้ชีวิตเป็นนายตี๋ใหญ่...เป็นแค่พ่อค้าขายก๋วยเตี๋ยว...เขาอาจจะมีเงินไม่มาก ไม่มีอำนาจ เป็นคนไร้ตระกูล ใช้ชีวิตเรียบง่ายอยู่ในจังหวัดเล็กๆ...
กลับกัน...ถ้าเขาใช้ชีวิตเป็นจิ่นสือ...บอดี้การ์ดมากฝีมือผู้ดูแลรักษาชีวิตคนตระกูลเฟยที่มีธุรกิจทั้งอสังหาริมทรัพย์ เหมืองเพชรพลอย คาสิโน และธุรกิจยิบย่อยอีกมากมายทั่วเอเชีย...แน่นอน รายได้ของจิ่นสือที่ดูแลบุคคลสำคัญเหล่านี้คงประเมินค่าไม่ได้ ไหนจะเป็นลูกชายคนโตของตระกูลจิ่นซึ่งฟังดูแล้วก็คงไม่ธรรมดา ประกอบกันแล้วเขาก็เป็นคุณชายในคราบบอดี้การ์ดดีๆนี่เอง...แต่ต้องใช้ชีวิตเป็นโล่ป้องกันฝ่ายตนและพร้อมที่จะเป็นอาวุธคร่าชีวิตฝ่ายตรงข้าม อยู่ท่ามกลางอันตราย...
...ต้องสวมหัวโขนเป็นใครกัน ที่จะทำให้เขามีความสุข
ซึ่งเรื่องนี้ผมคงคิดแทนเขาไม่ได้ ตัดสินใจแทนเขาไม่ได้ มีเพียงเขาเท่านั้นที่ต้องเลือกเส้นทางจะเดินต่อจากนี้...ไปข้างหน้า...หรือเลี้ยวกลับเส้นทางเดิม...
...จะทางไหนเพียงแค่เขาเลือกผมก็พร้อมจะยอมรับและอยู่เคียงข้าง ขอเพียงอย่างเดียวไม่ว่าจะเลือกทางไหน...เลือกผมด้วยก็พอ...
“นั่งสิ”
“คุณเล็ก...ดึกแล้วน้ำค้างจะลงนะ”
“ไม่เป็นไรหรอก”
ผมดึงใหญ่ให้นั่งลงเคียงข้างบนพื้นที่ระเบียงห้อง หลังพิงกระจกใส สองขาวางเหยียดไปตามแนวพื้นกระเบื้อง ใบหน้าแหงนมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่มืดทึบไปด้วยเมฆหมอกไร้แสงดาว
นายหมาตูบเลียนแบบท่านั่งผม จะต่างก็ตรงเรียวขายาวทั้งสองข้างที่เหยียดพื้นอ้าออกเพื่อจะยกร่างผมเข้าไปนั่งระหว่างขา สองแขนกอดรั้งเอวผมไว้แล้วดึงรั้งให้แผ่นหลังเอนซบบนแผ่นอกอบอุ่นของเขา
ฟอด
“วันนี้คุณดูซึมๆเกี่ยวกับเรื่องที่จะคุยกับผมหรือเปล่า” เสียงเข้มดังชิดริมหู แน่ล่ะ นายหมาตูบพูดไปหอมแก้มผมไป ถามไปคลอเคลียแถวซอกคอไป ตั้งแต่ลึกซึ้งกันก็เหมือนเขาจะค้ากำไรจากร่างกายผมซะเกินควร...เหมือนกับว่าผมเป็นสมบัติของเขาแล้ว
“อืม” ผมแหงนใบหน้าพลางเอียงคอเพื่อเปิดรับให้เขาสัมผัสอย่างถนัดถนี่ แต่สักพักก็เป็นเขาที่หยุดซะเอง
“มีอะไรเหรอ...”
“เมื่อวานเล็กไปพบคุณเฟยเฟิ่งมา”
กึก
ใหญ่ชะงักไป เสี้ยววินาทีแววตาคมดุสั่นไหวก่อนจะกลับมาอบอุ่นดังเดิม
“เขาเล่าให้คุณฟังหมดแล้วสินะ”
“ใหญ่จำได้แล้วเหรอ” ผมเอี้ยวหน้าหันกลับมามองเขาอย่างแปลกใจ หัวใจเต้นรัวแรงจนรู้สึกแน่นหน้าอก ใหญ่พูดเหมือนกับว่าเขารู้เรื่องทุกอย่างหมดแล้ว หรือถ้ามากไปกว่านั้น...ก็จำทุกอย่างได้แล้ว
แรงกอดรัดแน่นขึ้นกับใบหน้าคมที่ซุกซบลงบนไหล่จนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นที่เป่ารดต้นคอไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเลยสักนิด ความคิดในหัวผมตีกันจนยุ่งเหยิงมึนงงไปหมด
และยิ่งได้รับการยืนยันจากอีกฝ่ายโดยการพยักหน้าก็ยิ่งเหมือนโดนตีแสกหน้าจนคิดอะไรไม่ออก
“มะเมื่อไหร่...”
“เมื่อวาน...คุณลืมนามบัตรคุณเฟิ่งไว้บนโต๊ะคอมฯ และประวัติล่าสุดที่คุณใช้อินเทอร์เน็ต ผมเข้าไปดูมา”
“แค่นั้นก็รู้แล้วเหรอ”
“อืม ผมก็พอจำได้บ้างแล้ว ยิ่งเห็นภาพก็เหมือนปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดได้”
แล้วทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง มีเพียงอ้อมแขนที่สอดรัดบนเอวผมกับแผ่นอกอุ่นที่เคลื่อนไหวขึ้นลงเป็นจังหวะสอดประสานกับเสียงเต้นของหัวใจ คอยร้องเตือนว่าทุกอย่างเป็นความจริง...ที่พัดเข้ามารวดเร็วปานกระแสคลื่นจนผมแทบตั้งตัวไม่ทัน
“เมื่อก่อนใหญ่ดูดีมาก” ผมเอ่ยทำลายความเงียบขึ้น
“แล้วคุณชอบแบบไหนมากกว่ากัน”
“ไม่สำคัญหรอกว่าเล็กชอบแบบไหน สำคัญที่ใหญ่มากกว่าว่าชอบแบบไหน...”
“ผมเอาความชอบมาตัดสินไม่ได้หรอก...”
“แล้วใหญ่ชอบแบบไหนล่ะ”
“...”
“...”
“ผมชอบแบบ ‘นายตี๋ใหญ่’ มากกว่า”
“อืม แค่นี้ก็พอแล้วล่ะ”
นี่แค่ประมาณ 30% ของตอนที่ 17 เท่านั้น มันยาวมากเลย ฮืออออ เอาน่าแต่อย่างน้อยก็รู้ชื่อจริงๆของนายหมาตูบแล้วล่ะเนอะ :z6: ครึ่งหลังมาฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้นจากปากของใหญ่หรือนายจิ่นสือกันนะคะ อ้อ แล้วตอนนี้เขาก็จะพากันกลับฮ่องกงแล้ว เฟยเฟิ่งพาจิ่นสือกลับล่ะแน่นอน แต่ใหญ่ของเราจะพาคุณเล็กไปด้วยหรือเปล่าก็อีกเรื่องหนึ่ง :z3: :z3:
ครึ่งหลังเร็วสุดพรุ่งนี้ ช้าสุดมะรืนนี้นะค๊าาา แต่ไม่เกินสองวันนี้แน่นอน
สุดท้ายนี้ขอบคุณทุกเม้น ทุกเป็ด เพราะคนอ่านทุกคนคือกำลังใจที่สำคัญค่าาา :pig4: :L1:
ปล. เดี๋ยวจบเมื่อไหร่จะให้เสนอตอนพิเศษที่อยากจะอ่านกันนะคะ เตรียมไว้ๆ :z13:
-
เฮ้ออออออ เศร้าดีแท้ :เฮ้อ:
-
ใหญ่
เริ่มจะมีใจให้เล็กบ้างละ ใหญ่เป็นคุณชายในคราบบอดี้การ์ดนี่เอง
ตกใจใหญ่อายุ35 เล็กแค่22 อย่าดราม่าเลยนะสงสารคนเล็ก
แต่ชอบทิ่ใหญ่พูดว่าชอบแบบตี๋ใหญ่ ดูน่ารัก555 เห็นบอกว่ามีตอนพิเศษแสดงว่าจบแฮปปี้แน่ๆเลยสิเนี่ยเป็นกำลังใจให้คนแต่งนะ
-
ฮือ ใหญ่พาเล็กไปฮ่องกงด้วยนะ
อย่าปล่อยน้องไว้คนเดียว :hao5:
-
เศร้าเนอะ
(ดีใจที่ตี๋น้อยมีบทกับเขาบ้าง)
:L2: :pig4:
-
อ่าตี๋เล็กก ๆคงไม่ปล่อยใหญ่ไปหาลุงเฟยนะ อิอิ
-
อยากให้ใหญ่มีคุณ้เล็กอยู่ข้างๆตลอดไป ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน เวลาไหน ขอแค่อยู่ด้วยกันเท่านั้นเป็นพอ :hao5:
-
อย่าแยกเขาออกจากกันเลยยย :sad4:
-
สงสารเล็ก รออีกครึ่งหลังจ้า :hao5:
-
อย่าให้สองคนต้องแยกกันเลยนะคะ สงสารคุณเล็ก :monkeysad:
-
น้ำตาซึมไปกับคุณเล็ก เราเข้าใจการต้องเลือกระหว่างถูกต้องกับถูกใจ
ทำใจลำบาก สงสารคุณเล็ก
หวังว่าใหญ่จะมีคำตอบที่ดีให้คุณเล็กนะ
ปล.หน่วงอะค่ะ อยากอ่านต่อแล้ววววว :hao5:
-
น้องฟ้ามันครึ้ม มันครึ้มอยู่อย่างนี้..55555
อารมณ์นี้เลยยยย หน่วงๆครึ้มๆ แงง.......
:hao5: :hao5:
-
อ้ากกกก จะกลับฮ่องกงต้องลากเล็กกลับด้วยนะ
-
มาม่า มีอีกมั้ย ทุกเรื่องที่ตามอ่านพร้อมใจกันต้มหมด :ling3: ท้องจะแตกแล้ว จริงๆนะ
ถ้าใหญ่จะกลับไปไม่ใช่เพราะทางนั้นขาดไม่ได้ แต่เป็นเพราะใหญ่ที่ต้องการเอง
เอาเถอะ คนดีแบบคุณเล็กหาไม่ได้ง่ายๆหรอก ถ้าใหญ่หนีไป จะยุให้คุณเล็กเอาขอทานคนใหม่มาทำสามีเลย :laugh: หัวเราะด้วยความบ้าคลั่ง
-
ไม่ว่าจะจบแบบไหน ขอแค่ไม่เจ็บทั้งใหญ่และเล็กก็พอ
ทำเพื่อคนอื่นมามากแล้วก็รู้จักที่จะทำเพื่อตัวเองซะบ้างนะทั้งคู่
-
จริงๆ เป็นคนรักคุณเฟยมาก่อนด้วยรึป่าวนะใหญ่เนี่ย
-
:o12:
-
สงสารเล็ก
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เศร้านิดๆ
-
ลุงเฟย.....จะพาจิ่นสือกลับจริงๆ เหรอ
-
เราก็ดีใจ
ที่ชอบแบบตี๋ใหญ่
อ่านแค่นี้ก็เศร้า
แค่คิดถึงตอนที่จากกัน
-
เราก็ดีใจ
ที่ชอบแบบตี๋ใหญ่
อ่านแค่นี้ก็เศร้า
แค่คิดถึงตอนที่จากกัน
-
ไม่เอา ไม่ให้ไป :z10:
-
:hao7: ตอนนี้แค่หน่วง
มารอ ดราม่า เอาให้หนักยิ่งหนักยิ่งดี
คั้นให้ตาย :katai4:
เวลาสุขจะได้ :heaven :heaven
-
อย่าดราม่านะ
-
อ่านไปลุ้นไปค่ะบอกเลยยยยย :katai1:
-
สงสารคนเล็กอ่า :m15: :m15:
ทำมัยคนสวยใจร้ายจัง จะมาพรากคนเล็กกับตี๋ใหญ่ของเราได้ไง
ไม่ยอม ไม่ยอม :ling1: :ling1:
**อินมากไปรึป่าวเรา :mew3:
ปล.สู้ๆ นะคะ สำหรับที่เหลือ รอติดตามอยู่ตลอด ว่าเมื่อไรจะมาสักที(แอบกดดัน) เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ดรากแต่ชวนติดตามมากค่ะ (ปกติจะไม่ค่อยอ่านเรื่องแนวนี้ และยังไม่จบอีก เพราะอ่านแล้วมันจะค้าง) :yeb: :yeb:
-
โอ้ยยย เศร้าเด้ :mew2:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน...... คืนนี้จะตะลุยอ่านค่า~~ ^^
-
คุนใหญ่คุนเล็ก ^^
สองคนนี้อยู่ด้วยกันแล้วอบอุ่น
-
:hao5: กีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
อย่าทิ้งเล็กนะ
-
:m16:เหมือนจะมาชุบมือเปิบเอาคนกลับไปง่ายๆเลยนะ
-
:z3:
โฮรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร
(ร้องไห้เตรียมไว้แต่เนิ่นๆ ถึงเวลาจะได้ไม่ต้องร้องมาก 555)
-
งั้น ย้ายไปเปิดร้านบะหมี่ที่ฮ่องกงดีมะ
โอ้ยยยยยากกจุง
:serius2: :serius2: :serius2:
-
ไม่อยากกินมาม่าแล้ว
-
อย่างน้อยก็รู้ที่ไปที่มาแล้ว ครึ่งแรกหน่วงๆ คาดว่าครึ่งหลังมีน้ำตาแตก ฮรื้อออออออ :hao5:
-
ตอนนี้หน่วงจังเลย อ่านไปก็ซึมตามไปกับคนเล็ก :monkeysad: :monkeysad:
ตอนที่คุยกับเฟยเฟิ่ง คุณเล็กดูน่าสงสารมากเลย เหมือนโดนบังคับว่ายังไงก็ต้องปล่อยมือจากใหญ่
งือออออ แต่ใหญ่ก็น่ารักที่สุดเลยนะ ตอบว่าชอบ "นายตี๋ใหญ่" แบบนี้ชื่นใจจัง
คงไม่ทิ้งคนเล็กไปเนอะ อยู่ไม่ได้ขอคนเล็กไปอยู่ด้วยเลยสิ อิอิ
รอครึ่งหลังจ้า หวังว่าจะไม่มาม่า 55555
-
ขอบคุณน้าาา คนเขียนนน จูบบบบบ :3123:
-
หวังว่าคงพาไปด้วย เพราะใหญ่ก็ต้องดูแลครอบครัว กลับไปทำหน้าที่
แค่เมียคนเดียว เลี้ยงได้อยู่แล้ว
ก็ถ้าใหญ่จะไม่ได้มีเมียอยู่แล้วอ่ะน่ะ
-
ใหญ่ห้ามทิ้งเล็กนะ
:m16: :m16: :m16: :m16:
-
เจ็บปวดไปคนเล็ก อ่านไปน้ำตาซึมไป ลุงหน้าสวยใจร้ายมากนะ ใหญ่เป็นแค่เพื่อน พี่ แน่หรอ ทำไมดูหวงแปลกๆนะ ตอนนี้ความรู้สึกคือนางคือนางร้ายเลยอ่ะ ชริๆ
ถ้าใหญ่ทิ้งคนเล็กไปนะ จะยุให้คนเล็กมีสามีใหม่ซะเลย
-
ขึ้นอยู่กับใหญ่แล้วนะ
-
อย่าจบเศร้านะครับ แค่รู้ว่าตี๋ใหญ่ เอ๊ะ...ต้องเรียกว่า เสี่ยวสือ ต้องกลับฮ่องกงก็เศร้าพอแล้ว สงสารคุณเล็ก กับตี๋เล็ก T^T
-
อ๊ากกกกกก :hao5: :hao5:
ใหญ่อย่าทิ้งเล็กนะ
ต่อไวๆนะคะ ค้างงง
-
สนุกมากกกกกกก แต่ก็หน่วงมากด้วยเช่นกัน ใหญ่เริ่มจำได้แล้ว
โอ๊ยยยยอยากอ่านต่อๆๆ
รอตอนที่เหลือค่าค
-
เอาไงต่อล่ะทีนี้ ..
ถึงจะอยากอยู่แบบนี้ต่อไปก็ใช่ว่าจะทำได้อ่ะนะ แต่เอาจริงๆฝีมือการสู้อาจจะเหนือกว่าทุกคน
ไอ้เรื่องดักตีหัวให้สลบแล้วลากกลับฮ่องกงก็คงไม่ง่ายนักหรอก
แต่จะยอมให้อยู่ไปเฉยๆตระกูลเฟยก็คงไม่ยอม .. มันก็คงแนวๆนิยายที่เราอ่านมาก่อนหน้านี้อ่ะเนอะ
พวกที่เป็นบอดี้การ์ดแบบตระกูลนี้รับใช้ตระกูลนี้มาตั้งแต่รุ่นโคตรๆๆๆบรรพบุรุษมันก็มีบ่อยๆ ..
ไม่รู้ว่าคุณเฟยจะทำยังไง :-( .. แต่ก็ อยากให้พาเล็กไปด้วยจริงๆนะ
เดาว่าคงใหญ่คงบินไปฮ่องกงคนเดียวเพื่อไปจัดการให้เรียบร้อย ส่วนเล็กที่ไม่รู้อะไรเลยก็คงดราม่าน้ำตาท่วม
แง้ .. ไม่อยากซดมาม่าเลยอ่า :ling1: หวังแค่ว่าตอนใหญ่กลับมาจะไม่เจอคุณเล็กกับผู้ชายคนอื่นก็พอ ; _ ;
กลัวเกิด accident เหมือนละครไทย ฮึกกกกกก ถ้างั้นดราม่ายาวสามสิบชามแน่เลยอ่ะ โอยยยย :katai1:
รออ่านอยู่นะคะ ลุ้นมากกกกกกกก T ______ T .. ไรเตอร์สู้ๆน้า เค้าเป็นกำลังใจให้ค่ะ <3
-
อยากอ่านอีกก
-
งือออออ :เฮ้อ:
ถึงใหญ่เลือกที่จะอยู่ แต่ยังไงใหญ่ก็เป็นคนของนายเฟย
ถ้านายเฟยต้องการให้ใหญ่กลับไปให้ได้ :mew2:
แบบนี้จะทำไงอ่า~ :mew6: :mew6:
-
เฟยเฟิ่งจะพาใหญ่กลับไปเราว่ามันก็ไม่ผิดนะ(ถ้าหวังดีกับใหญ่และเป็นคนดีจริงๆ)
เพราะมันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วขอแค่ถ้าใหญ่จำความได้แล้วไม่ลืมเล็กก็พอ
-
ใหญ่ไม่ทิ้งหัวใจตัวเองหรอก
-
ใหญ่อย่าลืมเล็กน้าาา
:hao5:
-
อยู่ที่ใหญ่จะทำยังไงแล้วล่ะ
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว
-
มาจิ๊ดเดียว แต่หน่วงนะ ยังไงเราก็เชื่อว่าตี๋ใหญ่จะไม่ผิดคำพูดที่บอกว่าเล็กคือผู้ให้ชีวิตใหม่ และชีวิตที่เหลือเป็นของเล็ก เฟยฟ่งนี่ยังไงคำพูดคำจาเห็นแก่ตัวที่สุด
-
ก็กลับแน่ ๆ เลย เอาคุณเล็กกลับด้วยนะจ๊ะ
-
จะแยกจากกันจริงเหรอ
-
ไม่ชอบกินมาม่านะจ๊ะ :mew4:
-
อ่าา แล้วใหญ่จะทำยังไงละ ถ้าใหญ่ต้องไปจริงๆ พาคุณเล็กไปด้วยสิ
-
เราจะยินดีมากถ้าอีก 70% จะตามมาเร็วๆ
:hao5: สงสารทุกคนเลยถ้าต้องมีอะไรเปลี่ยนแปลงต่อจากนี้
-
เฮ้อ... ลุ้น ใหญ่เป็นผู้ชายฉลาด หวังหว่าตอนจบจะได้อยู่ด้วยกัน ไม่ว่าจะอยู่ประเทศไหนก็เหอะนะ
-
แค่นี้ก็พอแล้ว :heaven
-
ฮึก หน่วง บีบหัวใจสุดๆ
:mew6:
-
น้ำตาคลอ สงสารคนเล็ก คนเล็ก เป็นคนดีน่าจะมีสิ่งดี ตอบแทนให้บ้างหวังว่าใหญ่คงไม่ทิ้งเล็กหรอกนะ
หวังว่าใหญ่จะไม่ความจำเสื่อมอีกรอบแล้วลืมเล็กนะยังไม่ทันได้หวานเท่าไรดราม่าเสียแล้ว ตี๋ใหญ่ต้องรับผิดชอบครอบครัวนะ เล็ก กับตี๋น้อย (เมีย & ลูก)
-
ได้รู้ชื่อรู้เรื่องราวของใหญ่ก่อนมาเจอเล็ก
แต่ทำไมไม่เห็นรู้สึกดีเลย ตอนนี้มัน :mew4:
รอตอนหน้า :monkeysad:
-
อยากให้ใหญ่ลืมอดีตให้หมด
แล้วเริ่มต้นใหม่กับคุณเล็กที่นี่
ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย
เลือกคุณเล็กนะใหญ่ อย่ากลับไปเลย สงสารคุณเล็กนะ ขอร้องเหอะ
-
แต่ใหญ่หลังเดาะ สะโพกแตก ไปแล้วนะ จะยังเป็นบอดี้การ์ดไหวเหรอ ปลดประจำการได้แล้วมั้ง
-
คุณเฟยอย่าพรากผัวพรากเมียเขาเลยมันบาป
-
คุณเล็กเศร้าใหญ่แล้ว T.T
-
งืออ เศร้าอะ :hao5:
แต่แอบดีใจเบาๆที่ใหญ่ชอบแบบที่ใหญ่เป็นตอนนี้
เราว่ามันคือความสงบ แบบใช้ชีวิตเรียบง่ายอยู่กับคนรัก ไม่ต้องห่วงว่าใครจะมาฆ่าหรือมาทำอะไร
แต่เหมือนทั้งใหญ่และเล็กก็รู้ดีอยู่แล้วว่าจะอยู่ต่อไปแบบนี้ไม่ได้
ยังไงก็แล้วแต่ไม่อยากให้ทั้งคนเล็กกับใหญ่พรากจากกันเลยอ่ะ
จะไปฮ่องกงด้วยกัน หรือหนีตามการไล่ล่าของคุณเฟยล่ะเนี่ย
-
มันหน่วงอ่ะบอกเลยยยย
:ling1: :ling1: :ling1:
-
ชอบตอนเขาคลอเคลียกันน่ะ ให้ใหญ่ตัดสินใจเอง ต้องมีทางเลือกที่ดีแน่นอน
อดีตใหญ่เท่ห์มากเลยนะ แต่ที่เป็นทุกวันนี้ก็แฮปปี้มากๆ เลยนี่นา สงสารคุณเล็กไม่อยากให้ห่างกันเลย
รอดูรอชมนะคะ ขอบคุณค่าาาา
-
มารอๆๆๆๆ
-
ขนาดคุณเล็กยังอยากที่จะเห็นแก่ตัวเลย แล้วถ้าคุณเฟยเฟิ่งจะเห็นแก่ตัวบ้างมันก็ไม่ผิด สุดท้ายแล้วจะเป็นตี๋ใหญ่หรือจิ่นสือก็ต้องมีอีกคนที่เจ็บ แล้วอย่างนี้จะโทษใครหรืออะไรดี สงสารทุกคนเลย โดยเฉพาะคุณเฟยเฟิ่ง :m17:
แต่ไม่ว่าจะยังไง ตี๋น้อยของเราก็ยังลั้ลลาเหมือนเดิม 5555 :hao7:
-
แบบนี้รึป่าวอะ ที่ใหญ่เคยบอกว่าจะรักใครไม่ได้อะ ฮือ ใหญ่จะทิ้งคุณคนเล็กไว้หรา
-
วันนี้มามั้ยจ๊ะ :hao5:
-
:m15: :m15: :m15: :m15: สงสารคุณเล็ก
-
เร่ร่อน17.2
สุดท้ายสิ่งที่ผมกลัวก็เกิดขึ้นจนได้...ใหญ่ต้องกลับไป กลับฮ่องกง กลับไปเป็นจิ่นสือ...กลับไปดำเนินชีวิตในโลกแห่งความเป็นจริงของเขาสักที
‘ไม่ว่าผมจะเป็นใคร...ผมก็คือนายตี๋ใหญ่ของคุณเล็กเสมอ’
ถึงใหญ่จะพูดอย่างนั้น และผมก็พยายามปลอบใจว่าเป็นเช่นนั้น แต่ในใจลึกๆผมก็รู้ดีว่า...เขาไม่มีทางเป็นนายตี๋ใหญ่ของผมได้เหมือนเก่า...
นายตี๋ใหญ่..ชายเร่ร่อนที่ภายนอกน่าเกลียดน่ากลัวแต่เนื้อแท้ข้างในกลับเป็นคนดี
นายตี๋ใหญ่...เจ้าของเจ้าตี๋น้อยที่ขยันดุสุนัขตัวโตซะเหลือเกิน แต่ก็หัดมันจนเป็นสุนัขที่ฉลาดและน่ารักมากเช่นกัน
นายตี๋ใหญ่...เจ้าของร้านกินเส้นอันเลื่องชื่อ จากนี้คงต้องปิดร้านลงทั้งที่ยังไม่ได้ขยายร้านตามที่คาดหวังไว้ ซ้ำยังต้องปิดถาวรเลยด้วยซ้ำ
นายตี๋ใหญ่...ใหญ่...ของผม
จากนี้คงมีแต่คุณจิ่นสือ บอดี้การ์ดคนสำคัญของตระกูลเฟย คนสนิทของคุณเฟยเฟิ่ง อาจารย์ผู้นำด้านการสอนศิลปะการต่อสู้ให้บอดี้การ์ดรุ่นต่อไป
คิดแล้วช่างน่าขันสิ้นดี...นายตี๋ใหญ่ไม่มีอะไรสู้คุณจิ่นสือได้เลย...
กำหนดการกลับฮ่องกงคือนับจากนี้อีกสามวัน...มันช่างน้อยนิดเสียจริง
หรือถึงจะให้เป็นสามสัปดาห์ สามเดือน สามปี มันก็ยังน้อยอยู่ดีสำหรับผม สำหรับเวลาของเรา
“ใหญ่ ตกลงวันนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
เราสองคนที่เปลือยเปล่านอนกอดกันโดยที่ร่างกายส่วนบนของผมขึ้นไปเกยบนอกของเขาหลังจากผ่านกิจกรรมร่วมรักกันเสร็จสิ้น มันเต็มไปด้วยความวาบหวามเสียวซ่านเช่นเดิม แต่จะต่างตรงความอิ่มสุขที่เคยเปี่ยมล้นจนเต็มตื้นบัดนี้มันมีความขมปร่าปะปนเข้ามา
และเมื่อลมหายใจหอบเมื่อห้านาทีก่อนค่อยๆกลับมาปกติผมก็เอ่ยถามอีกฝ่าย ถึงจะพอรู้เรื่องมาจากคุณเฟยเฟิ่งบ้าง แต่ผมก็ยังอยากรู้จากปากของใหญ่...อยากฟังเสียงทุ้มต่ำนี้เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนั้นให้ฟัง
จุ๊บ
ใหญ่ก้มลงจูบศีรษะผมก่อนจะค่อยๆเอ่ยเล่าสู่กันฟัง
“ระหว่างที่รอเครื่องบินของตระกูลเฟยมารับหลังจากงานประมูลเพชรสิ้นสุดลง ไม่รู้ศัตรูฝ่ายไหนลอบเล่นงานเรา มันเล็งยิงเข้าที่ศีรษะของคุณเฟยหลงแต่โชคดีที่ฝีมือมันห่วยเลยพลาดเป้า เราจึงรีบพาคุณเฟยหลงขึ้นรถ จิ่นตั้งเป็นคนขับรถพาคุณหลงหนีไป ส่วนผมนำคนที่เหลือยิงสกัด เราจัดการมันได้ทั้งหมด แต่ก็เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น...” ฝ่ามือที่ลูบแผ่นหลังอย่างแผ่วเบาราวปลอบประโลมไม่ให้ผมรู้สึกช็อกกับสิ่งที่ได้ฟังไม่ทำให้หัวใจผมเต้นเบาลงได้เลย ใหญ่คงรู้...ว่าคนธรรมดาที่ใช้ชีวิตเรียบง่ายไปวันๆอย่างผมเมื่อมาฟังเรื่องราวนองเลือดคงรู้สึกไม่ดี
และใช่...ผมกำลังรู้สึกไม่ดี
ผมกำลังจะปล่อยให้ใหญ่ของผมกลับไปทำร้ายคนอีกหรือ...บ้านเมืองมีขื่อมีแปไม่ใช่หรือจะเที่ยวฆ่าฟันกันตามใจชอบได้อย่างไรกัน
“มันวางระเบิดไว้ใต้ท้องรถด้วย...”
“ระเบิดเหรอ...ทะทำไมถึง...”
“ผมถึงบอกว่ามันเป็นโลกที่คุณไม่มีความสุขกับมันได้หรอก” ใหญ่บอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่ก็ยังสั่นจนผมรู้สึกได้ “คืน
ก่อนงานประมูลเพชรคุณหลงหนีออกไปเที่ยวโดยออกคำสั่งไม่ให้พวกเราตามไป พวกมันที่ซุ่มตามอยู่คงอาศัยโอกาสนี้ติดตั้งระเบิดไว้”
ฟังดูโหดร้ายกันจัง...
“จิ่นตั้งที่อยู่รถคันเดียวกับคุณหลงบอกผมผ่านเครื่องมือสื่อสารของเรา จะจอดก็ไม่ได้เพราะมีรถอีกคันที่ดักซุ่มรออยู่อีกทางขับตามอยู่ แต่จะยังอยู่บนรถก็ไม่ได้อีก สุดท้าย...” เสียงทุ้มหยุดชะงักไปชั่วครู่เหมือนเหตุการณ์ต่อจากนี้เป็นสิ่งที่เขาไม่อยากพูดถึง
ผมไล้ปลายนิ้วลูบแผงอกสีแทนเบาๆก่อนเงยหน้าสบตาเอาคางวางบนอก “แต่ใหญ่ไม่อยากเล่า ไม่เป็นไรนะ”
ใหญ่ส่ายศีรษะก่อนยิ้มบางให้
“...สุดท้าย จิ่นตั้งจึงตัดสินใจให้คุณหลงเป็นคนขับแทน ส่วนตัวเองก็ลงไปเพื่อปลดระเบิด” ผมเงียบต่างจากจังหวะหัวใจที่เต้นรัวแรงขึ้น เหมือนในหนังฝรั่งที่ผมเคยดูเลย แต่เรื่องจริงมันคงไม่สนุกเหมือนในหนังแน่ ต้องปลดระเบิดทั้งที่รถยังวิ่งด้วยความเร็วสูง ระวังลูกกระสุนจากผู้ไล่ล่า ซ้ำยังต้องปกป้องนายเหนือหัว
นี่หรือชีวิตที่ดีกว่าที่คุณเฟยเฟิ่งพูดถึง
“ผมที่ขับรถตามไปจนทันเห็น...จิ่นตั้งโผล่ตัวออกมานอกรถเพื่อปลดระเบิดมีเพียงขาที่เกี่ยวภายในตัวรถเอาไว้ และ...ปืน RPG ที่เล็งมาจากอีกมุมหนึ่งของถนน ตอนนั้นแผนการในสมองผมรวนไปหมด มันอยู่ไกลเกินกว่าที่ผมจะยิงสกัด ผมทำได้แค่เร่งเครื่องยนต์ให้เร็วที่สุดเพื่อช่วยคุณหลงออกมาจากรถคันนั้นให้ได้ ในหัวผมมีเพียงต้องช่วยคุณหลง แต่ในจังหวะจ่อท้ายรถและกำลังจะขับขึ้นไปตีคู่คุณหลงก็เหลือบไปเห็น RPG ที่กำลังจะพุ่งมา คุณหลงปล่อยพวงมาลัยรถและพุ่งเข้าไปดึงร่างจิ่นตั้งเข้ามาและกอดไว้ทั้งตัวก่อนจะเปิดประตูกระโดดลงไปอีกทาง ผมไม่มีทางเลือกต้องขับรถพุ่งไปรับลูกปืนเอาไว้แทนก่อนมันจะพุ่งโดนร่างทั้งสองคน”
“แล้วนายก็ลอยตกลงมาในน้ำเหรอ”
“เรียกว่าลงมาทั้งคนทั้งรถ ไฟลุกท่วมเลยล่ะ”
“แล้วต่อจากนั้น”
“ผมจำไม่ได้แล้ว”
แล้วความเงียบก็ปกคุลมทั่วห้องอีกครั้ง เหมือนต่างคนต่างจมอยู่กับความคิดของตัวเอง
สำหรับผมที่ใหญ่รอดชีวิตมาได้ถือเป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อมาก ถึงจะไม่รู้เรื่องปืน RPG มากแต่ก็รู้ว่ามันสามารถระเบิดรถได้ทั้งคัน แต่ใหญ่ที่อยู่ในรถกลับรอดมาได้!! ไม่รู้เป็นเพราะบุญเก่าหรือร่างกายกระดูกเหล็กกันแน่
แล้วผมต้องขอบใจไอ้ RPG ใช่ไหมที่ทำให้เราสองคนมาเจอกัน ==
“ใหญ่...เล็กสงสัย”
“ครับ”
ผมเสหลบสายตาก่อนเอียงเบี่ยงใบหน้าลงมาซบอกแกร่งดังเดิม เม้มปากอย่างชั่งใจก่อนถาม “ทำไมในเวลานั้นถึง...คิดแต่จะช่วยคุณเฟยหลงล่ะ”
เพราะถ้าเป็นผมต่อให้ใจดีกับคนอื่นไปทั่วยังไงแต่ถ้าอยู่ในเวลาเป็นตายแบบนั้นผมคงนึกถึง ‘พี่น้อง’ ตัวเองเป็นอันดับแรก
ใหญ่เงียบ ร่างกายที่ผมเกยอยู่เกร็งขึ้นอย่างรู้สึกได้
“คุณเล็ก พวกผมน่ะ...” ใหญ่คลายกอดออกก่อนประคองผมให้ลงมานอนเคียงข้างพลางดึงผ้านวมขึ้นมาคลุมกายให้ จรดริมฝีปากอุ่นลงบนหน้าผากอย่างอ่อนโยน “ผมขอโทษ แต่พวกเราถูกฝึกมาเพื่อจงรักภักดีไม่ใช่...รัก”
มันเป็นประโยคบอกเล่าที่บีบหัวใจผมเหลือเกิน
เพื่อคนในตระกูลเฟยแล้ว แม้แต่ชีวิตตัวเองหรือคนในครอบครัวก็ต้องมองข้ามไปอย่างนั้นหรือ
ใช้ชีวิตแบบนี้ดีกว่าตรงไหนกัน...
“ผิดหวังในตัวผมไหม”
ผมส่ายหน้าทันทีพลางยื่นมือไปลูบแก้มอีกฝ่ายที่นอนตะแคงกอดอยู่เคียงข้าง
“สงสารมากกว่า”
“คุณเล็ก...”
“ไม่ว่าจะเป็นใหญ่หรือจิ่นสือ อย่าทิ้งตัวตนตอนนี้ของนายนะ อย่าเป็นคนไร้ความรู้สึก เพราะนั่นคือการสัมผัสถึงความสุขไม่ได้”
“...”
“รับปากสิ”
“...” ใหญ่ยังเงียบ ผมจึงมองเขาด้วยแววตาร้องขอ เขาจึงพยักหน้าตกลงในที่สุด ผมยิ้มกว้าง
ผมยืนมองรถเข็นที่ถูกคลุมด้วยผ้าใบทั้งคันด้วยแววตาสั่นไหว โต๊ะเหล็กและเก้าอี้ถูกเก็บพับซ้อนกันไว้พร้อมล่ามด้วยโซ่อีกทีหนึ่ง ตลอดระยะเวลาที่ทำการเก็บข้าวของเพื่อปิดร้านเป็นการถาวรกันนั้นมีลูกค้าขาประจำแวะเวียนมาถามถึงสาเหตุ ซึ่งผมกับใหญ่ไม่สามารถพูดอะไรได้นอกจากบอกไปว่า...มีธุระ
ซึ่งทุกคนต่างทำหน้าเสียดายและพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า...รอร้านกินเส้นกลับมาเปิดกิจการอีกครั้ง
“กลับเถอะคุณเล็ก” ใหญ่กุมมือผมไว้ก่อนพาเดินกลับมายังรถเพื่อกลับคอนโคไปเตรียมเก็บข้าวของในการเดินทางกลับฮ่องกงในวันพรุ่งนี้
ผมหันหลังกลับไปมองร้านอีกครั้ง จบลงแล้วสินะทุกอย่างที่ร่วมทำกันมา
พอกลับมาถึงห้องผมก็ช่วยใหญ่เก็บของที่ไม่มีอะไรมากมาย เสื้อผ้าก็ไม่ได้เอากลับไปเนื่องจากจิ่นสือคงใส่เสื้อกล้ามกางเกงยีนตัดขารองเท้าแตะไม่ได้ ข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวอื่นๆที่นู่นก็มีไว้ให้เสร็จสรรพ เรียกได้ว่าของที่เก็บมีแค่หนังสือคัมภีร์อาหารยอดยุทธ์ กับเสื้อแจ๊คเก็ตสีแดงที่ผมซื้อให้เขาในคราแรก
แต่ที่อ้างว่าเก็บของก็คงเพียงเพื่อต้องการใช้เวลาอยู่ด้วยกันก็เท่านั้น
ผมไปกับเขาไม่ได้ ผมเข้าใจ
‘คุณเล็ก เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยผมจะกลับมารับคุณนะ’
‘ขอไปด้วยไม่ได้เหรอ เล็กเป็นห่วง แล้วเราก็ค่อยกลับมาพร้อมกัน’
‘คุณไปไม่ได้ และผมก็กลับมาอยู่ที่นี่ไม่ได้ แต่ผมจะกลับมา ขอคุณเล็กกับครอบครัวของคุณ รับคุณไปอยู่ด้วยกัน’
‘ก็ได้ แต่ต้องกลับมานะ แล้วห้ามขาดการติดต่อด้วย’
‘ครับ’
แม้ผมจะเห็นแววตาวูบไหวในดวงตาคมของอีกฝ่าย แต่ผมจะเชื่อใจเขา ผมต้องเชื่อมั่นในรักของเรา
“ใหญ่ พรุ่งนี้คุณเฟยเฟิ่งจะมารับกี่โมงเหรอ”
“สิบโมง ด้านล่างคอนโด”
“อืม”
ผมพยักหน้ารับรู้ด้วยใบหน้าเหงาหงอยที่ปิดไม่มิด แล้วใหญ่ก็คงสังเกตเห็นจึงเดินเข้ามารวบร่างผมเข้าไปกอด “อย่าทำหน้าอย่างนี้สิ ผมไม่สบายใจนะ”
“ขอโทษ...”
“โฮ่ง” แล้วเสียงของตัวขัดจังหวะก็ดังขึ้น แต่ก็ช่วยให้ใจผมอุ่นขึ้นมากเช่นกัน
ผมผละออกจากอ้อมกอดของนายหมาตูบ ลงไปลูบหัวของเจ้าหมาตากลม
อย่างน้อยผมก็ยังมีตี๋น้อยอยู่ด้วยนี่เนอะ เราจะรอวันที่เขากลับมาด้วยกันนะ
ปัง! ปัง! ปัง!
ลูกปืนสาดกระสุนเข้ามาในจังหวะที่ศีรษะผมถูกกดให้ก้มลงและถูกกระชากจนลอยหวือเข้าไปในรถ
บรืนนนนนน
จากนั้นรถก็ถูกขับกระชากออกไปอย่างรวดเร็วด้วยฝีมือของจิ่นตั้ง ผมที่ยังมึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่หายได้แต่ซุกตัวลงในอ้อมกอดที่โอบรัดผมแน่น ร่างกายสะดุ้งโหยงทุกครั้งที่ได้ยินเสียงลูกปืนกระทบกับโครงเหล็กของรถ
ปัง ปัง
เคร้ง เคร้ง
“ขอปืน!!” เสียงคำรามลั่นของเจ้าของอ้อมกอดก่อนปืนสีดำขลับจะถูกโยนส่งมาจากด้านหน้า ใหญ่ตวัดมือรับอย่างชำนาญก่อนลดกระจกลง กดร่างผมให้ลงไปหมอบบนพื้นด้านล่างเบาะ ก่อนยื่นตัวออกไปสาดกระสุนใส่ฝั่งตรงข้ามบ้าง
ปัง ปัง ปัง
“อารักขาคุณเฟิ่งก่อน!!” ในจังหวะที่ใหญ่เอาตัวเข้ามาในรถเพื่อเปลี่ยนปลอกกระสุน ร่างกายกำยำของเขาก้มลงต่ำเพื่อบดบังร่างผมเอาไว้ เสียงตะโกนของคนขับรถเร็วท้านรกก็ดังขึ้น สองมือที่จัดการกับปืนในมือชะงักไปเสี้ยววินาทีเมื่อได้ยินก่อนตวัดสายตาไปมองอีกหนึ่งคนที่นั่งก้มศีรษะลงต่ำอยู่อีกฝั่งประตูของเบาะด้านหลัง
และวินาทีต่อมาใหญ่ก็เอื้อมจับร่างของคุณเฟิ่งเหวี่ยงไปยังเบาะด้านหน้าข้างคนขับ “ก้มลงคุณเฟิ่ง!! กระจกกันกระสุนคุณจะปลอดภัย!!”
“ไม่! จิ่นสือ! คันนี้ไม่กันกระสุน!!”
“ชิบ!! คุณเฟิ่ง!! ก้ม! ก้ม!” ใหญ่ตะโกนสวนบอกร่างขาวด้านหน้าพร้อมทั้งกดศีรษะของผมให้ต่ำลงอีก ก่อนที่ใหญ่จะยืนตัวไปนอกรถเพื่อยิงสกัดไม่ให้อีกฝ่ายยิงกระจกหรือล้อได้ โดยมีจิ่นตั้งที่ขับรถฉวัดเฉวียนซ้ายขวาไปมาช่วยอีกทางหนึ่ง
เอี๊ยดดดดดด
เสียงล้อรถเสียดสีกับพื้นถนนพร้อมกับตัวรถที่เอียงขึ้นจนมีเพียงสองล้อหน้าหลังของด้านซ้ายที่สัมผัสกับพื้นผิวส่วนตัวรถอีกด้านกลับลอยขึ้น ยามที่คุณจิ่นสือหักพวงมาลัยกะทันหันเข้าซอยก่อนจะกระแทกลงกลับมาวิ่งสี่ล้ออีกครั้ง
ช่างน่ากลัวจริงๆ
“บ้าเอ๊ย! ไอ้ตี๋หลบ!” เสียงใหญ่ตะโกนลั่นพร้อมเสียงปืนที่หยุดลง ผาพาร่างตัวเองจากพื้นด้านล่างขึ้นไปบนเบาะและมองไปทางกระจกด้านหลังทันทีเมื่อได้ยินชื่อที่ใหญ่เรียก
“คุณเล็ก! หมอบลงไป!”
ไม่ ผมทำอย่างนั้นไม่ได้ ตี๋น้อย...เจ้าตี๋น้อยของเรากำลังวิ่งตามมา
ภาพตรงหน้าผมคือ...บนถนนมีรถกระบะสีบรอนด์กำลังขับตามเรามาโดยกระบะด้านหลังมีชายฉกรรจ์สามคนเล็งปืนยิงโจมตีรถของเรา ในขณะที่เยื้องไปทางขวาบนฟุตปาธเจ้าสี่ขาหน้าแต้มกำลังวิ่งอยู่ระหว่างรถทั้งสองคัน สายตามันมองมาทางนี้พร้อมกับสี่ขาที่วิ่ง วิ่ง และวิ่ง ตามเจ้าของของมัน หูทั้งสองข้างลู่ไปตามลม และเสียงเห่าที่แว่วดังเข้ามาในรถสลับกับเสียงหอบบอกให้รู้ว่ามันวิ่งตามเรามาตั้งแต่ต้น
ผมพาเจ้าตี๋น้อยมาส่งใหญ่ขึ้นรถของคุณเฟยเฟิ่ง แต่เพราะเสียงปืนทำให้ใหญ่ดันผมเข้ามาในรถคนเดียว...ผมไม่คิดว่ามันจะตามมา ไม่คิดว่าตัวเองจะลืมเจ้าหมาน้อย...
“ฮึก ตี๋น้อย ตี๋น้อย” ผมส่งเสียงเรียกออกไปพลางสะอื้น สองมือลูบกระจกตรงตำแหน่งเดียวกับที่เห็นร่างเจ้าตี๋น้อยอย่างสงสาร “ใหญ่...ทำไงดี ช่วยมันด้วย”
ปัง
เสียงปืนที่ดังขึ้นทำให้ผมเบิกตาโพลง รีบใช้หลังมือเช็ดน้ำตาเพื่อปัดความพร่าเลือนออกไป ก่อนจะรู้สึกโล่งใจที่ใหญ่เพียงยิงผู้ชายหนึ่งในสามของฝ่ายตรงข้ามที่จ่อปืนเล็งมายังตี๋น้อย
ปัง ปัง
และสองนัดต่อมาที่ปล่อยออกจากรังปืน ใหญ่ก็สามารถยิงล้อรถของอีกฝ่ายได้จนรถที่ขับตามเสียหลักลงสู่ข้างทาง
“คะคุณจิ่นตั้งครับ ชะช่วยจอดรถได้ไหม รับตี๋น้อยก่อน...รับมันก่อน มันวิ่งไม่ไหวแล้ว” ผมหันไปร้องขอคนที่ยังเหยียบคันเร่งด้วยความเร็วเท่าเดิม
“ไม่ได้” เสียงทุ้มต่ำเรียบตอบกลับมาทันที
“คะคุณเฟยเฟิ่ง...” ผมหันไปอ้อนวอนอีกคนที่น่าจะช่วยผมได้ มันวิ่งไม่ไหวแล้ว...ลิ้นสีแดงห้อยออกมาจากปากบอกว่ามันเหนื่อยมาก...
“จิ่นสือ จัดการคนของนายให้เงียบเดี๋ยวนี้!” จิ่นตั้งคำรามลั่นรถ ผมหันไปมองคนตัวโตด้านข้างที่สอดตัวเข้ามาในรถแล้วและกำลังเติมกระสุนผ่านม่านน้ำตา ใหญ่บอกเขาสิ ขอร้องเจ้านายใหญ่ที...ฮึก ทำไมหลบตาอย่างนั้นล่ะ...ใหญ่ไม่รักมันแล้วเหรอ...
ปึก!
เอ๋ง!
“ตี๋น้อย! ฮือออออ” คราวนี้น้ำตาผมทะลักออกมาอย่างไม่สามารถกลั้นไว้ได้อีก ผมกระโจนจะเปิดประตูรถโดยไม่สนใจแล้วว่ารถจะวิ่งด้วยความเร็วสูงแค่ไหนแต่ก็ถูกรั้งกลับมาด้วยคนตัวโต พยายามดิ้นพร้อมร้องไห้โฮมากขึ้นเรื่อยๆกับภาพผ่านกระจกเบื้องหน้า
มันถูกรถชน มันวิ่งลงมาบนถนนและถูกรถเก๋งชนจนกระเด็นไปอีกทาง ร่างของตี๋น้อยนอนตะแคงราบบนพื้นถนน มันเจ็บ...มันลุกขึ้นไม่ได้ แต่ใบหน้าที่แนบพื้นคอนกรีตแหงนเงย ดวงตากลมคู่นั้นมองมายังรถคันที่ขับห่างออกมาเรื่อยๆ...คันที่มีผมและใหญ่เจ้านายของมันนั่งอยู่ภายใน...
“ฮืออออ ฮืออออ” มันพยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้นแต่สุดท้ายก็ทรุดล้มลงไปเหมือนเดิม ผมเห็น..เห็นเลือดไหลออกจากปาก ผมช่วยอะไรมันไม่ได้เลย...ทำได้แค่เอาสองมือแนบกระจกและร้องไห้...แค่นี้จริงๆที่สามารถทำได้ในเวลานี้
“ใหญ่...” ผมหันมามองเจ้าของมันอีกคนด้วยสายตาเจ็บปวด เขาหลบตาผมและไม่ได้มองไปที่ร่างของตี๋น้อย จ้องเพียงกระบอกปืนในมือตัวเองด้วยสายตาเรียบเฉย แต่เพราะผมรู้จักเขาดีถึงรู้ว่าเวลานี้เขาก็เจ็บปวดไม่ต่างกัน
ถ้าเขายังเป็นตี๋ใหญ่ ผมมั่นใจว่าเขาจะเข้าไปช่วยมันอย่างไม่ลังเล
แต่นี่เขาคือจิ่นสือ ที่ต้องห่วงความปลอดภัยของเจ้านายเป็นอย่างแรก
“วนรถกลับไป” เสียงนุ่มหวานของคุณเฟยเฟิ่งเอ่ยขึ้น ผมหันขวับไปมองเขาอย่างมีหวัง
“ไม่ได้ครับ เราไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะล่าถอยไปหรือยัง” จิ่นตั้งเอ่ยขึ้น
“แต่เสี่ยวสือยิงล้อมันแล้ว ตามมาไม่ได้หรอก”
“แต่...”
“นี่คือคำสั่ง” คุณเฟยเฟิ่งเอ่ยเสียงเข้มขึ้น จิ่นตั้งเหลือบมองทางกระจกส่องหลังก่อนเอ่ยด้วยเสียงนิ่งเรียบกว่าเดิมเช่นกัน
“ผมรับคำสั่งจากคุณหลงคนเดียว และคุณหลงก็สั่งมาให้ผมดูแลความปลอดภัยของคุณเฟิ่ง เราจะไปลานจอดกันเครื่องบินของตระกูลเฟยมารอรับแล้ว”
น้ำตาผมไหลลงมาอีกรอบ คุณเฟยเฟิ่งเพียงเหลือบหางตาไปมองแล้วพูดขึ้นอีก
“เสี่ยวสือ นายเป็นคนของฉันใช่ไหม”
“ครับ”
“งั้นฉันขอสั่งให้นายมาขับรถแทนจิ่นตั้ง แล้ววนกลับไปรับสัตว์เลี้ยงของนายซะ”
“ขอบคุณครับคุณเฟิ่ง” ใหญ่จับหมับเข้าที่หลังเสื้อสูทของจิ่นตั้งทันทีเหมือนจะจับเขาออกแล้วตัวเองจะเข้าไปแทนที่ แต่ก่อนจะออกแรงยกจิ่นตั้งก็ว่าเสียงเรียบขึ้น
“ไม่ต้อง” แล้วเขาก็หักพวงมาลัยเลี้ยวกลับไปทางเดิม ผมยิ้มออกมาอย่างดีใจ หันไปมองใหญ่แล้วก็ยิ้มกว้างขึ้นอีกให้เขายกมือขึ้นลูบศีรษะผมพลางส่งยิ้มบางอย่างดีใจเช่นกันมาให้
พอรถจอดตรงร่างของตี๋น้อยที่ยังนอนอยู่จุดเดิม ผมก็จะลงไปแต่ติดที่ใหญ่ให้ผมนั่งรออยู่ในรถและเขาก็เปิดประตูลงไปอุ้มมันขึ้นมา
ร่างแน่นิ่งถูกส่งขึ้นมาวางบนเบาะหลังบนที่ว่างตรงกลางระหว่างผมกับใหญ่ ขณะที่รถออกวิ่งอีกครั้ง แต่ความสนใจผมอยู่กับเจ้าหมาน้อยของผมอย่างเดียว
ทำไมมันนิ่งอย่างนี้ล่ะ เหมือนไม่หายใจเลย...
ผมค่อยๆยื่นมืออันสั่นเทาไปลูบลำตัวมันเบาๆ
“ใหญ่...มะมันจะไม่ตายใช่ไหม”
ใหญ่ไม่ได้ตอบคำถามผม เขาเพียงแต่จับประคองหัวมันขึ้นมาแล้วเป่าลมเข้าปากสลับกับปั๊มหัวใจให้มัน
ผมมองภาพตรงหน้าด้วยหัวใจอันสั่นไหว ระหว่างที่ใหญ่พยายามช่วยชีวิตมัน ผมก็พูดบอกให้ตี๋น้อยฟื้น ให้ไม่เป็นไร...
“มะมันหายใจแล้ว...ใหญ่...ตี๋น้อยไม่ตายแล้ว...” คราวนี้น้ำตาผมไหลออกมาอีกรอบเมื่อตี๋น้อยที่ถึงแม้จะยังไม่ฟื้นแต่แผ่นท้องก็กระเพื่อมขึ้นลงอีกครั้ง ใหญ่เหยียดตัวขึ้นมองพลางถอนหายใจอย่างโล่งอก
“เก่งมากไอ้ตี๋...”
“เราคงต้องพาคุณเล็กไปฮ่องกงด้วย อยู่ที่นี่คนเดียวจะอันตราย” คุณเฟยเฟิ่งเอ่ยออกมา ตอนนี้เรายืนอยู่บนลานกว้างที่มีเครื่องบินส่วนตัวลำใหญ่จอดรออยู่อีกมุมหนึ่ง
“แต่...”
“ไม่เป็นไรหรอกเสี่ยวสือ เดี๋ยวฉันจะคุยกับพี่หลงให้เอง” คุณเฟยเฟิ่งเอ่ยออกมาอีกครั้ง ผมหันไปมองใหญ่อย่างกังวล ถามว่าดีใจไหมก็ดีใจ แต่ก็กลัวว่าตัวเองจะไปสร้างปัญหาอะไรให้ใหญ่หรือเปล่า เพราะไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ขอให้ผมรออยู่ที่นี่ตั้งแต่แรก
ยิ่งจิ่นตั้งขมวดคิ้วมองผมด้วยความไม่ค่อยชอบใจนั่นอีก...ผมว่ามันต้องเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่
“และถึงแม้พี่หลงจะไม่ยอม แต่เสี่ยวสือคือคนของฉัน เขาไม่มีสิทธิ์ว่าอะไรอยู่แล้ว เพราะขนาดคนของเขาฉันยังว่าอะไรไม่ได้เลย” คุณเฟยเฟิ่งเหลือบตาไปมอง ‘คนของเขา’ ด้วยสายตาประชดประชัน แต่เหมือนคนที่ถูกกล่าวอ้างจะไม่รู้สึกอะไร
“ขอบคุณคุณเฟิ่งมากครับ”
“เรื่องเล็กน้อย ไปเถอะ”
แล้วคุณเฟยเฟิ่งก็เดินนำขึ้นเครื่องไปก่อนโดยมีจิ่นตั้งเดินตามหลังไป ส่วนนายใหญ่หันมาอุ้มเจ้าตี๋น้อยที่ลืมตาแล้วแต่ยังขยับตัวไม่ได้ในรถก่อนจะพาทั้งผมและเจ้าหมาตามขึ้นไปบนเครื่อง
“ใหญ่จะไม่โดนว่าใช่ไหม เล็กไปด้วยแบบนี้”
“อย่ากังวลไปเลยนะ แค่มีคุณผมก็ไม่กลัวอะไรแล้ว”
ไม่น่าเชื่อว่าบนเครื่องจะมีคุณหมออยู่ด้วย และถึงจะเป็นหมอรักษาคนแต่เขาก็สามารถดูแลเจ้าตี๋น้อย พันแผล ป้อนยา ได้เป็นอย่างดี นั่นทำให้ผมสบายใจว่าตี๋น้อยของผมปลอดภัยไม่เป็นไรแล้ว
“นอนพักหน่อยนะ” ใหญ่นั่งลงข้างๆผมหลังจากกลับมาจากคุยกับคุณเฟยเฟิ่งที่เบาะด้านหน้า
“ใหญ่จะนอนเป็นเพื่อนเล็กใช่ไหม” ผมมองไปยังคุณเฟยเฟิ่งอย่างกังวล ตอนนี้ใหญ่เป็นจิ่นสือที่มีหน้าที่ดูแลเจ้านายของตน
“คุณเฟิ่งอนุญาตให้ผมมาอยู่กับคุณได้ พักเถอะเดี๋ยวก็จะถึงบ้านผมแล้ว” ผมเอนลงบนเบาะที่ถูกปรับเอน ผ้าห่มผืนบางถูกคลุมมาบนร่างก่อนที่แขนของอีกฝ่ายจะสอดมารองใต้คอ และมืออีกข้างก็ดึงผมเขามากอดไว้
ผมซุกร่างเข้าหาความอบอุ่น สัมผัสอ่อนโยนที่จรดลงบนศีรษะเรียกให้ผมค่อยๆปิดเปลือกตาลง
ขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายทั้งปวง...ขอให้เรามีกันอย่างนี้ อย่าได้มีอะไรพรากเราสองคนออกจากกันเลย
เครื่องบินจอดลงบนลานของตระกูลเฟย...
ส่วนผม ใหญ่ และเจ้าตี๋น้อยถูกนำมาส่งยังตระกูลจิ่น
ช่างเป็นบ้านที่มีทางลึกลับซับซ้อนเหลือเกิน จากตัวเมืองที่เป็นที่ตั้งของตระกูลเฟยต้องขับรถเลี้ยวลดคดเคี้ยว เข้าถนนนั้นออกซอกซอยนี้ ผ่านหมู่บ้าน ผ่านป่าเขาที่ดูไม่รกรังซ้ำยังถูกตกแต่งอย่างดี จนผมมึนงงไปหมดว่าตกลงแล้วเราจะไปบ้านคนหรือสุสานอันไกลโพ้นกันแน่
แต่พอผ่านรั้วที่สูงกว่ารั้วบ้านทั่วไปถึงสามเท่าเข้ามายังอาณาเขตภายในผมกลับต้องตื่นตากับภาพเบื้องหน้า
มันไม่ใช่บ้าน ไม่ใช่วัง แต่มันคืออาณาจักร
ตรงกลางคือสิ่งก่อสร้างอันใหญ่โตโอ่อ่าสวยดั่งปราสาทในเทพนิยาย รอบๆบริเวณเต็มไปด้วยบ้านหลังน้อยใหญ่ ที่ดูเหมือนบ้านพักอาศัยบ้างเหมือนโกดังอะไรสักอย่างบ้าง ปลูกแซมสลับกับต้นไม้...เหมือนไม่ใช่เพื่อความร่มรื่นแต่ปลูกเพื่อแบ่งพื้นที่อย่างเป็นสัดส่วน ยังไม่นับรวมด้านหลังที่ผมมองไม่เห็นแต่คาดว่ามันต้องมีอะไรน่าเหลือเชื่อรออยู่แน่ๆ
พอถูกพาเข้ามาในตัวบ้านก็ต้องฉงนสงสัยยิ่งกว่าเดิม
ช่างเป็นบ้านที่แปลกมากจริงๆ
บ้านก็หลังใหญ่โตโออ่าตามสไตล์คนตระกูลใหญ่ มีอำนาจ ชื่อเสียงเงินทองตามที่กล่าวไว้
ที่น่าแปลกใจคือคนในบ้านต่างหาก
ทำไมกัน??...ลูกชายที่หายออกไปจากบ้านถึงห้าเดือน ไม่รู้เป็นตายร้ายดีอย่างไรกลับมาบ้าน ถึงไม่มีใครดีใจเลย คุณจิ่นตั้งก็ดูเฉยชาอย่างที่ผมนึกไปเองว่าเขาคงเป็นคนหน้าตายแสดงออกไม่เก่งอย่างนั้นเอง แต่กับพ่อแม่คงต้องมีท่าทีดีใจบ้างไม่ใช่หรือ??
ทำไมถึงทำท่าทีเมินเฉยเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลยเล่า พอใหญ่หรือจิ่นสือลูกชายของพวกเขาเดินเข้ามาภายในบ้าน ตลอดทางมีเพียงคนรับใช้ที่ใส่ยูนิฟอร์มเหมือนกันโค้งคำนับทำความเคารพ
ส่วนผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อแม่เพียงหันมามองและเอ่ยบอกให้ขึ้นไปพักผ่อนบนห้อง ไม่มีการถามไถ่ ไม่มีความห่วงใยอาทรในดวงตา หรือแม้แต่รอยยิ้มดีใจ
ทำไมกัน??
หรือเพราะเป็นบุคคลตระกูลสูงเลยต้องสงวนท่าทีเอาไว้??
แต่มันก็ไม่ต้องขนาดนี้หรือเปล่า??
ปัง
เมื่อเข้ามาในห้องและประตูถูกปิดลงผมก็แหงนหน้ามองคนตัวโตด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม ใหญ่เพียงยิ้มมุมปากและลูบศีรษะอย่างเบามือ
“อย่างเป็นกังวลเลย ที่นี่ก็แบบนี้แหละ คุณอาจจะอึดอัด”
“ไม่เลย ถ้าใหญ่อยู่ได้ เล็กก็อยู่ได้สบาย” ผมพูดให้เขาวางใจ ผมไม่ได้อึดอัดใจเรื่องที่ใหญ่พูดถึงเลยสักนิด ผมก็แค่สงสัย...แต่ก็นั่นแหละ อยู่ๆไปเดี๋ยวผมก็รู้เอง เรื่องที่ผมต้องทำต่อไปและทำเดี๋ยวนี้คือเคลียร์กับคนที่เมืองไทยต่างหาก
“ใหญ่ ขอยืมโทรศัพท์ได้ไหม”
เขาพยักหน้าก่อนจูงมือผมมายังโทรศัพท์บ้านตรงหัวเตียง
เฮ้อ...คงต้องให้ไอ้ปอนด์ช่วยโกหกคนทางบ้านให้ก่อนล่ะนะ ผมยังไม่พร้อมที่จะบอก
แต่ผมจะบอกแน่ๆ
ขอโทษนะครับพ่อแม่ พี่เมตรพี่ไมล์...แล้วเล็กจะกลับไปรับโทษในเร็วๆนี้นะ
:katai5: :katai5: มาแล้วค่าาาาาา ขอโทษที่ช้าไปหนึ่งวัน :katai4: :katai4:
ตอนนี้ทำไมมัน :hao5: ขนาดนี้ :beat:
-
คุณเล็กถ้าที่บ้านรู้ งานงอกแน่
-
ฮืออ ตี้น้อยน่าสงสารที่สุด โชคดีที่มันไม่ตาย งั้นเราคงน้ำตาท่วมเล้า :m15:
หวังว่าคุณเล็กคงอยู่อย่างมีความสุขนะ แอบกังวลเล็กๆ
-
ฉากตี๋น้อยวิ่งตามแล้วถูกชน มันหน่วงจริงๆๆ สงสารและรู้สึกว่าโหดร้ายกับมันจัง :hao5: :hao5:
-
แอบร้องไห้ตามเล็กอ่ะ ตอนที่ตี๋เล็กถูกยิง :hao5:
แต่ก็ยิ้มออกพอรู้ว่าไม่เป็นไร :hao7:
ได้อยู่ด้วยกัน แต่ใช่ว่าอะไรๆจะราบรื่น ยังไม่วางใจ
+1ให้ตี๋เล็กจ้า หายไวๆนะ
-
คุณเล็กต้องมาอยู่ด้วยจนได้เนอะ ยังไม่ทันไปก็มีเรื่องตื่นเต้นซะแล้ว
ตอนตี๋น้อยวิ่งตามน้ำตาซึมเลย สงสารมาก
บ้านนี้ไม่น่าอยู่เลย คุณเล็กต้องอึดอัดแน่ๆ แต่อย่างน้อยก็ได้อยู่ด้วยกัน สู้ๆ นะคุณเล็ก
ขอบคุณค่ะ
-
ร้องไห้ตามเล็ก :hao5:
คุณเฟยใจดีอยู่นา
แต่ทำไมคนตระกูลจิ่นจึงเป็นเยี่ยงนี้เล่า
แอบดีใจที่ทั้งคู่ยังได้อยู่ด้วยกัน
เล็กงานงอก...
มาต่อไวไวนะตัวเองงง :hao3:
-
:เฮ้อ: ดีนะที่ตี๋น้อยไม่ตาย ถ้าตี๋น้อยตายนี้ร้องไห้แน่ แล้วจะด่าตี๋ใหญ่ด้วย
-
เกือบไปแล้วไหมล่ะตี๋น้อย นี่ถ้าตี๋น้อยไม่ฟื้นก็เกือบร้องไห้ตามไปแล้ว
โล่งอกไปที ถือว่าฟาดเคราะไปนะตี๋น้อย....
แต่คุณเล็กก็ได้ไปฮ่องกง หวังว่าคงไม่มีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นอีกนะ
~เพี้ยงงงง!! ~ :call: :call:
-
บู๊สุดๆ
ตอนนี้ห่วงตี๋น้อยอย่างบ้าคลั่งมาก ถ้าถูกปล่อยไว้ให้นอนตายอย่างนั้นแล้วจะโป้งงงง
5555555
แม้จะงงๆว่าเรื่องเป็นไงมาไงตี๋เล็กถึงโดนหอบมาด้วยเนี่ย แต่ตี๋น้อยดึงความสนใจเราไปหมดเลยค่ะ ก๊ากกก
-
อยากจะบอกตอนนี้ทั้งตอนสงสารแต่น้องหมา ใครจะเป็นยังไงไม่สนสนใจแต่หมาจริงๆ
ดีมากๆที่มันไม่ตาย ถ้าตายนี่น้ำตาท่วมจอยิ่งกว่าพระเอกนางเอกตายซะอีก
-
อย่างน้อยเจ้านายของใหญ่ก็มีหัวใจ
สงสารตี๋น้อย เกือบจะต้องตายแล้วมั้ย :sad4:
ตอนนี้เล็กก็ได้มาอยู่กับใหญ่แล้ว
พยายามเข้าน่ะ เปลี่ยนบ้านหดหู่หลังนี่ซะเลยนะเล็ก
บ้านเล็กจะตามมามั้ยเนี่ย ถ้ารู้ความจริง ท่าทางจะซัดมาม่าอีกหลายชาม :serius2:
-
น้ำตาไหล สงสารตี๋น้อย ดีนะที่ไม่เป็นไรแถมได้มาอยู่ด้วยกันที่ฮ่องกงด้วย
-
โห คุณเล็กกับอาตี๋ก้ตามมาด้วยแห๊ะ จะไหวมั้ยคุณเล็กของเรา
-
ตี๋น้อยยยยใจหายหมดเลยดีนะที่รอดปลอดภัย :hao5:
ส่วนคุณเล็กกับใหญ่ของให้ทั้งคู่ปลอดภัยอย่ามีอะไรให้ต้องแยกจากกันเลยยย :mew6:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
ตอนนี้ขัดใจเล็กมากกกก เหมือนางเอกละครหลังข่าวทำตัวโง่ๆเลยอะ ขัดใจๆๆๆๆๆๆ
คือแบบคนจะตายอยู่แล้ว เค้ายิงกันเปรี้ยงๆๆๆ ยังจะห่วงหมาอีกอ่า คือเราเข้าใจนะ
ว่ารักและเป็นห่วงแค่ไหน ตอนอ่านนี่แบบลุ้นมากกก ถ้าไปช่วยหมาแล้วเกิดใครโดนยิง
ขึ้นมานี่ ไม่อยากจะคิดเลย ใช่เรื่องมั้ย คือเข้าใจนะว่ามันก็ชีวิตเหมือนกัน แต่แบบ โอ๊ยยย :angry2:
(จะกลายเป็นคนไม่รักสัตว์ป่าวเนี่ย ที่คิดแบบนี้ :mew6:)
และแล้วใหญ่ก็พามาจนได้ รอตอนต่อไปนะคะ
-
โอ้ยยย ตอนที่ตี๋น้อยจะตาย ร้องไห้เลยอ่า
แง้ๆๆๆๆๆ
ดีแล้วที่ไม่ตายยยยยยย
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เล็กจะเปนไงบ้างเนี่ยยยย
-
นี่ถ้าตี๋น้อยตาย บ่อน้ำตาแตกแน่ๆ บอกเลย
เฮ้อ อยากให้ใหญ่กลับไปเป็นตี๋ใหญ่เหมือนเดิมเลย บรรยากาศดูแย่ตั้งแต่กลับมาเป็นจิ่นสือ :ling1:
-
ตอนนี้มันหน่วงมากเลย
น้ำตาไหลตั้งแต่ฉากที่ตี๋น้อยวิ่งตาม
คือมันลุ้นมากว่าอย่าเป็นอะไรนะ
สุดท้ายตี๋น้อยก็ปลอดภัย ^__^
เล็กมาอยู่กับใหญ่แบบนี้จะโดนรังแกมั้ยเนี่ย ไหนจะพ่อ-แม่ใหญ่อีก
ไม่รู้จะยอมรับคนเล็กได้มั้ย
ตอนหน้ามาม่าเบา ๆ หน่อยนะจ๊ะแค่ตอนนี้ก็อิ่มล่ะ
-
ยังดีที่ไม่ดราม่ามาก
แต่กลัวดราม่าที่บ้านใหญ่จังอ่ะ กลัวมีคนจะมาลอบฆ่าเล็ก
ปอลิง: แอบสงสัยว่า หนังสือคัมภีร์อาหารยอดยุทธ์มันมาได้ยังไง พี่ใหญ่พกติดตัวตลอดเวลาเลยเหรอ
เพราะพี่ใหญ่ชอบทำอาหาร ? :hao4:
-
เกือบละ เกือบร้องไห้ละ ดีที่ไอ้ตี๋ของเรารอดเสียก่อน โล่งเลย o7
แล้วใหญ่นี่อะไรได้เมียแล้วลืมนายเลยซะงั้น 555 :m20:
-
(T_T) (T_T) สงสารตี๋น้อยอะ
:sad4: :sad4: :sad4:
-
อ่านมาหลายตอนแล้วไม่ได้เม้นเลย ขอโทษคนแต่งด้วยนะคะ แต่พออ่านมาถึง ตอนที่ 17.1 ที่บอกว่า ใหญ่ลอยมาถึง นครสวรรค์นี่ เอ่อลอยทวนน้ำมาได้ด้วยหรือคะ จากตี๋ใหญ่จะกลายเป็น นางเบญจกายในเรื่องรามเกียรติ์หรือป่าวคะ แซวขำๆ แต่เปลี่ยนโลเคชั้นการประมูลเพชรน่าจะทำให้เรื่องสมจริงกว่านี้ค่ะ
ส่วน 17.2 แอบนึกว่าจะไม่วนไปรับตี๋น้อยซะแล้ว และเห็นด้วยนะคะว่าเล็ก นางเอกมากๆ จะกระโดดรถไปช่วยหมา นึกว่าจะตะโกนให้มันหลบข้างทาง
รออ่านตอนที่18 ด้วยใจจดจ่อค่ะ
-
สงสารตี๋น้อย นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว :hao5:
-
ขอให้ตี๋น้อยปลอดภัย กลับมาวิ่งได้เหมือนเดิม
-
อ่านมาหลายตอนแล้วไม่ได้เม้นเลย ขอโทษคนแต่งด้วยนะคะ แต่พออ่านมาถึง ตอนที่ 17.1 ที่บอกว่า ใหญ่ลอยมาถึง นครสวรรค์นี่ เอ่อลอยทวนน้ำมาได้ด้วยหรือคะ จากตี๋ใหญ่จะกลายเป็น นางเบญจกายในเรื่องรามเกียรติ์หรือป่าวคะ แซวขำๆ แต่เปลี่ยนโลเคชั้นการประมูลเพชรน่าจะทำให้เรื่องสมจริงกว่านี้ค่ะ
ส่วน 17.2 แอบนึกว่าจะไม่วนไปรับตี๋น้อยซะแล้ว และเห็นด้วยนะคะว่าเล็ก นางเอกมากๆ จะกระโดดรถไปช่วยหมา นึกว่าจะตะโกนให้มันหลบข้างทาง
รออ่านตอนที่18 ด้วยใจจดจ่อค่ะ
แก้ไขโลเคชั่นแล้วนะคะ ลืมนึกถึงเรื่องกระแสน้ำไปเลย คิดแค่ว่ามันไหลผ่านจังหวัดอะไรบ้าง น่าตีจริงๆ ขอบคุณมากๆนะคะไม่งั้นมันคงดูตลก แค่เราคิดเองยังขำเลย :o8: :pig4:
-
นึกว่าตี๋น้องจะไม่รอด :เฮ้อ:
-
แบนจิ่นตั้ง จบ :fire: :fire:
-
ตอนไอ้ตี๋วิ่งตามและถูกรถชนนะ ร้องไห้เลยอะ สงสารมากกก :hao5:
-
ถึงคุณเล็กเหมือนจะดูนางเอกละครไปนิส
แต่เราไม่หมั่นไส้คุณเล็กเลยอ่ะ
คือมันมาจากใจไม่ใช่โลกสวย
จากการเกือบจะทิ้งตี๋น้อยครั้งนี้
ทำให้เรากลัว.....กลัวว่าใหญ่จะปกป้องคุณเล็กได้ไหม
ใหญ่สามารถทิ้งทุกอย่างได้ตามคำสั่ง
ปล.ตอนนี้สงสารตี๋น้อยมากอ่ะ แต่งได้ลุ้นมาก
น้ำตาไหลเลย ตัดคะแนนพระเอก 80/100 เชอะ!! :a14:
-
สงสารตี๋เล็กอ่ะ
แลแล้วจะมีแววดราม่าแฮะ
อยากให้ทั้งสองคนเป็นอิสระซักที ใหญ่ไม่ต้องเป็นการ์ด
แล้วไปอยูกับเล็กแบบสามัญชนคนธรรมดาเหมือนเดิมอ่ะ
-
บอกเลย...ถึงตอนที่ตี๋น้อยถูกรถชนแล้วมองไปที่รถของตี๋ใหญ่และคุณเล็กนั้น ปวดใจสุดๆ สงสารทั้งคุณเล็กและตี๋น้อยมากๆ กลัวว่าตี๋น้อยจะไม่รอด
ยังดีที่วนรถกลับไปรับ
-
ก็ยิงผู้ร้ายตกถนนไปแล้ว วนรถกลับไปรับหมา ก็น่าจะได้นะคะ
ดีใจที่กลับไปรับ จะร้องไห้อยู่แล้วนะ เพราะถ้าตี๋น้อยต้องตายเพราะความรักเจ้าของ คนอ่านคงเสียใจมาก
หมานะ รักเจ้าของ แล้วตอนที่ใหญ่ลำบาก ก็มีหมาตี๋น้อยนี่แหละ ที่อยู่เคียงข้าง
ถึงบ้านแล้ว เล็กจะอยู่ลำบากใจหรือเปล่า ตระกูลนี่แปลกๆ ไม่แสดงความเป็นห่วงกัน ก็ไม่เป็นไรเหรอ
-
น้ำตาเกือบท่วมเล้า...ลุ้นกะตี๋น้อยมากๆๆๆ
-
เรื่องเกิดขึ้นเร็วมากเลย
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
สงสารตี๋น้อย
-
นึกว่ากำลังดูหนังแอ็คชั่น
ลุ้นแทบแย่กลัวตี๋น้อยเป็นอะไรไป :hao5:
โหววว เกือบสลบ :hao7:
โชคดีเนอะตี๋
ถ้าตี๋น้อยเป็นอะไรไป
ฉานนเป็นลมแน่ๆ
ดีใจด้วยนะตี๋
ในที่สุดเอ็งก็ได้ไปฮ่องกงกับเจ้านาย
:mew1:
-
สงสารคนเล็ก
โดนลูกหลงมาด้วยเลย
แต่ก็ดี มาอยู่ด้วยกัน 3 คน พ่อแม่ลูก
-
ตี๋น้อยยยย :ling2:
คนเล็กคะ..โอย เราไม่ไว้ใจให้คนเล็กอยู่กับใหญ่เลย...
-
สงสารคนเล็ก
โดนลูกหลงมาด้วยเลย
แต่ก็ดี มาอยู่ด้วยกัน 3 คน พ่อแม่ลูก
ตอนแรกน้ำตาแทบร่วง
สงสารตี๋เล็ก นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว
-
ฮึกกก แอบน้ำตาไหลพรากตอนตี๋น้อย แบบว่า :hao5:
นึกว่าจะไม่ได้เจอกันอีกซะแล้วเจ้าตี๋น้อย
ต้องขอบคุณ คุณเฟยเฟิ่ง
ไม่รู้ว่าการที่คุณเล็กมาอยู่นี่จะต้องเจอกับอะไรบ้าง สู้ๆนะคุณเล็ก
-
คุณเล็กหนีตามปู้ชายยย 555555
ขำไว้ก่อน เพราะเริ่มจะเครียดล่ะ
หึหึ
-
เกือบร้องแล้ววว :mew2: ดีที่วนกลับไปรับตี๋น้อย
-
เรื่องใหญ่แล้วไหมล่ะ
ร้องไห้ตอนตี๋น้อยตามมาแล้วโดนรถชนอ่ะ
ว่าแต่จะเศร้าอีกไหมคะเนี่ย
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :pig4: :pig4:
-
สงสารตี๋น้อยสุดๆ ตอนที่มันวิ่งๆจนหอบและถูกชน
น้ำตาจิไหล ถ้าไม่ย้อนกลับไปช่วยนะ จะโกรธมาก :fire:
ในที่สุดคุณเล็กก็ได้หนีตามปู้ชายตัวใหญ่ ไปจนได้
แล้วใหญ่ค่อยกลับมาขอขมากับพ่อแม่คุณเล็กละกันนะ :laugh:
-
วุ้ยย!!สนุกอ่าา :-[
คุณเล็กเป็นอะไรที่เทวดามากคร่า น่ารักอ่ะ!!
อ่านตอนแรกนี่คิดไว้เลยว่า ตี๋ใหญ่ต้องเป็นมาเฟียแน่ๆ
แต่ โอเครเป็นบอดี้การ์ดก้อเริ่ดคร่า ...
แต่เรื่องที่ข้องใจที่สุดคือ คัมภีร์เชฟกระทองนั้นเป็นมาเยี่ยงไรคะ
อ่านมาจนทัน อะฮั้นก้อยังไม่เก็ต หรือพ่อตี๋ใหญ่จะชอบพกสูตรอาหารติดตัว :laugh:
-
ตัดมายิงกันเร็วมาก
สงสารตี๋เล็ก :mew2:
-
คุณเล็กหนีตามผู้ชาย ยังงี่ใหญ่ต้องรีบๆไปสู่ขอคุณเล็กนะคะเดียวคุณเล็กของเราจะถูกตัดออกจากกองมรดก 55
-
ต่อให้ดราม่ามากแค่ไหนก็ไม่หวั่น :hao5: ขอแค่ได้อยู่ด้วยกันก็พอ :mew6:
-
:L1: :pig4:
-
สงสารตัวเล็กจัง ไม่อยากให้ ตราม่าเลย :mew4:
-
:mew4:
-
ไม่คิดว่าจะมีเหตุ จนใหญ่ต้องพาคุณเล็ก ทั้งตี๋น้อยไปด้วยอยู่ด้วยกันที่ฮ่องกง แล้วจะบอกที่บ้านว่ายังไง
วิถีแบบมาเฟียคงต้องมีการต่อสู้ขึ้นมาอีกแน่
-
นึกว่าตี๋เล็กจะไม่รอดซะแล้ว :m15:
-
ซูดดดดดด ซดมาม่ารอเลย ขอรสต้มยำกุ้งละกัน แซ่บดี แง่ววววว
แอบซึ้งฉาก ตี๋วิ่งตามรถ
-
โอย แค่จะไปส่ง ก้อนต้องหนีหัวซุกหัวซุน
ตี๋น้อยก้อโดนชนอีก
ไม่อยากนึกว่าต่อไปมันจะแย่ขนาดไหน =_=
สงสารคุณเล็ก กะ ใหญ่(ยืนยังจะเรียกชื่อนี่ ><)
-
สนุกมากค่ะ นำ้ตาไหลตอนตี๋น้อยวิ่งตามละ แล้วพอเลื่อนลงมาก็หัวเราะทั้งนำ้ตากับคอมเม้นที่ว่า ทำไมถึงมีสมุดอาหารเพราะตี๋ใหญ่ชอบทำอาหารเหรอ?555555 นี่ก็สงสัยนะ จุ๊บๆคนเขียนน้าา รักอีกเรื่อง
-
โลกในความเป็นจริงของใหญ่ช่างแตกต่างจากเล็กมากเหลือเกิน ความสัมพันธ์จะไปได้ไกลแค่ไหน ยังหวั่นใจ
ฉากตี๋น้อยสะเทือนใจมากค่ะ ไม่เอาแบบนี้อีกนะ
-
และแล้วคุณเล็กก็ได้มาฮ่องกง แบบนี้จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีกไหนะ
อย่าดราม่านักเลยนะคะ แค่เรื่องตี๋เล็กเราก็ร้องตามจะแย่แล้ว :mew6:
-
:กอด1: :mew4:
-
น้ำตาไหลเหมือนหลายๆคน พอมีเรื่องสัตว์เลี้ยงเข้ามาเกี่ยวเป็นอย่างนี้ทุกนี้
ขอบคุณคุณเฟิ่งมากที่ยอมให้กลับไปรับเจ้าตี๋น้อย สงสารใหญ่ที่สุดแล้วจะทำอะไรก็ไม่ได้ เห็นหมาที่เป็นเพื่อนยามยากของตัวเองอยู่ในอันตรายก็อยากช่วยอยู่แล้ว แต่หน้าที่ก็ต้องทำเพราะมันหลีกเลี่ยงไม่ได้ ยิ่งคนเล็กร้องไห้ใหญ่ยิ่งเสียใจ พอมาเจอตระกูลจิ่นเข้าไปนี่เงิบเลย น้ำตาตกในเศร้าแทนพระเอก
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
แต่งดีอ่ะ
ภาษาสวย
อ่านแล้วไม่ต้องเข้าใจเอาเอง
o13 o13
-
คาใจเรื่องบ้านตี๋ใหญ่มากมาย
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ลุ้นจนไม่รู้จะลุ้นอะไร
ลุ้นเรื่องใหญ่กะเล็ก
ลุ้นเรื่องไอ้เจ้าตี๋
ลุ้นเรื่องครอบครัว
โอยยยย หัวใจจิวายยยย
:sad4:
-
มีสอบภาษาอังกฤษ CEPT วันเสาร์ ขออัพวันอาทิตย์นะคะ ตอนนี้ตื้อมากกก อะไรตีวุุ่นในหัวไปหมด ขออภัยที่ลงล้าช้านะคะ :z3: :z3:
-
เข้ามารอตี๋ใหญ่ ตี๋เล็ก ตี๋น้อยนะ :mc4: :mew1: :mew1: :hao7:
-
:call: :call: :call: :call: :call:
-
โอเค รอจ้า :hao7:
-
รอจ้า สู้ๆน้าาา :กอด1:
-
i'm waiting here forever.
-
อ่านถึงตอนตี๋น้อยโดนรถชนแล้วนึกถึงหมาที่บ้านก็พึ่งจะโดนรถชนเหมือนกันไม่ตายหรอกแต่ก็ต้องโดนตัดขาไปข้างหนึ่ง เลยพลอยทำให้เสียน้ำตาไปด้วยเลย รออ่านตอนต่อไปนะครับ
-
เรื่องนี้สนุกจังเลยค่ะ ^^ พล็อตเรื่องแปลกดี 555+
-
รอค่ะ
สู้ๆกับการสอบค่า ^^
-
:mew4: :mew4: :mew4:อ่านตามทันแล้ววววววววววววว :mew4: :mew4: :mew4:
-
นั่งรอๆๆๆ
-
นอนรอๆๆๆๆ :t3: :t3:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้เป็นครั้งแรกค่ะ ยอมรับเลยว่าสนุกมาก
มันละมุนละไม การเริ่มต้นความสัมพันธ์ก็สมเหตุสมผล
การทีเล็กเป็นคนอย่างนี้มันทำให้เรายิ้มได้ ช่างเป็นคนดีจริงๆ
เชื่อว่าความดีที่เล็กทำจะส่งผลให้เล็กพบเจอแต่สิ่งที่ดีๆ
แอบเสียน้ำตาให้ตี๋น้อย อยากมีน้องหมาอย่างนี้บ้างจังเลย
ส่วนพระเอกไม่ต้องพูดถึง น่าจะเป็นขวัญใจแม่ยกอีกคนหนึ่ง
ปกป้องเล็กให้ได้นะ ฝ่าฟันอุปสรรคมาด้วยกันก็ตั้งมากมาย
แม้จะพูดอย่างนั้นแต่ก็หวั่นใจกับท่าทีของครอบครัวนี้อยู่ดี
เอาใจช่วยทั้งสองคนและคนเขียนด้วยจ้า
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
สงสารตี๋น้อยด้วยเหมือนกันค่ะ
น้ำตาเล็ด
-
โอยยย หัวใจจะวายตายย
น่าตื่นเต้นระทึกใจอะไรเยี่ยงนี้...
ครอบครัวใหญ่นี่...... ไม่ต้องถามเลยทำไมจิ่นสือถึงได้ไร้หัวใจ
พิมพ์เดียวกัน สำเนาถูกต้องเป๊ะๆ :ling2:
-
คิดถึครอบครัว 3ตี๋
-
เห็นว่าเป็นเรื่องสั้นเลยเข้ามาแต่มันไม่สั้นเลยเนาะ ชอบค่ะสนุกดี
-
เลื่อนยังไงก็รอค่าา ^^
-
กดติดตามค่ะ คริๆ
-
:mew1: ชอบมากก ชอบนางเอกแบบนี้ เนื้อหาดีและสนุก เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
โอ้ ดูท่าทางเรื่องจะยาวออกไปเนอะ มีอะไรๆที่รอให้ตัวละครเรากรุยทางอีกเยอะเลย
มันชัก...จะไม่สั้นแล้วสิ คึคึคึ
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2:เค้าจะรอออออออออออจ้า :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
เร่ร่อน18
สิบสองวันผ่านไป
ตอนนี้ผมกำลังนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง สองมือกอดเข่านั่งคุดคู้อยู่บนเก้าอี้พลาสติกสีขาว เฮ้อ คิดถึงใหญ่จัง ไม่เจอกันมากี่วันแล้วนะ ห้า หก เจ็ด ไม่สิ สิบวันแล้วต่างหาก
ให้ผมได้นอนอิงแอบให้ได้รู้สึกอบอุ่นปลอดภัยเพียงคืนเดียว รุ่งขึ้น...นายหมาตูบก็หายลับไปในตระกูลเฟย และไม่ได้กลับมาบ้านอีกเลย มีเพียงการติดต่อสื่อสารกันผ่านทางโทรศัพท์หรืออย่างดีที่สุดก็เฟซไทม์ที่มีมาแค่สองสามวันหนหนึ่งเท่านั้น หนำซ้ำแต่ละครั้งยังคุยกันได้ไม่ถึงห้านาที
ผมรู้ว่างานบอดี้การ์ดต้องอยู่กับนายตลอดเวลา ยิ่งเป็นคนสนิทด้วยแล้วก็เหมือนเงาตามติดตัว เห็นเยว่ซินบอกว่าเมื่อก่อนพี่น้องตระกูลจิ่นทั้งสองคนจะกลับบ้านเพื่อมาดูการฝึกซ้อมของลูกศิษย์เพียงสามเดือนครั้ง และเป็นเพียงการมาเช้าเย็นกลับเท่านั้น
นั่นยิ่งทำให้ผมหงอยเข้าไปอีก
ไม่ใช่ไม่เข้าใจ มันก็แค่...คิดถึง
คิดถึงทั้งคนทั้งหมา...เอานายหมาตูบไปไม่เจ็บใจเท่าฉกเจ้าตี๋น้อยไปด้วย ที่เพียงได้รับการรักษาอาการบาดเจ็บจนหายดีก็มีครูฝึกมารับตัวไปตามคำสั่งของผู้เป็นใหญ่ที่สุดในอาณาจักร...คุณจิ่นอ้าน
จะว่าไปทั้งนายและบ่าวก็ล้วนทิ้งผมไปทั้งคู่สินะ...
...ตี๋น้อยถูกรับไปฝึก จะได้ปล่อยตัวมาเที่ยวหาผมสามวันครั้ง โดยจะมาช่วงเย็นๆครั้งละไม่เกินสองชั่วโมง เวลาเจอกันไม่เพียงแค่ตี๋น้อยที่ดีใจเมื่อได้พบเจ้าของ แต่ผมก็ตื่นเต้นจนคิดว่าถ้าตัวเองมีหางมันก็คงจะกระดิกดิ๊กๆไม่ต่างจากเจ้าหมาน้อยตาแต้ม
เฮ้อ ยิ่งนึกก็ยิ่งคิดถึง เปลี่ยนเรื่องเถอะ
มาพูดถึงชีวิตของผมในอาณาจักรจิ่นกันดีกว่า จะเรียกว่าดีก็ไม่ใช่ แย่ก็ไม่เชิง มันยังไงดีล่ะ สำหรับผมคิดว่ามันเป็นอีกมุมของชีวิตที่ผมจะต้องเรียนรู้ มุมที่ผมไม่เคยเจอ มุมที่แทนที่ผมจะคิดว่าแย่กลับปรับเปลี่ยนเป็นสนุกไปกับมัน ถึงจะมีความอึดอัดและกดดันไปบ้างก็ตามที
แต่สำหรับคนที่นี่คงไม่คิดแบบเดียวกับผม...
อย่างแรกเลยคือ...คนที่นี่มนุษยสัมพันธ์แย่มากถึงมากที่สุด นอกจากเยว่ซินผมไม่เห็นว่าจะมีใครยิ้มแย้มหรือพูดคุยทักทายกัน เห็นแต่ก้มหัวทำความเคารพคนที่ศักดิ์ใหญ่กว่าตน แรกๆผมถึงกับเหวอ ยิ้มให้ใครทุกคนก็หน้านิ่ง เดินสวนกันก็เหมือนอากาศธาตุ หรือแม้แต่ตอนทานข้าวก็เงียบกริบแม้แต่เสียงช้อนเสียงส้อมกระทบกันยังแทบไม่มี
เริ่มแรกผมคิดว่าเขาต่อต้านผมหรือเปล่า ไม่ชอบหน้าผมใช่ไหม แต่เมื่อสังเกตดูจึงรู้ว่าทุกคนที่นี่ปฏิบัติต่อกันเช่นนี้หมด
ผมเลยทำตัวเป็นเรือต้านกระแสน้ำ พยายามชวนทุกคนคุยไม่ว่าจะเป็นแม่บ้าน คนครัว คนสวน บอดี้การ์ด ยามเฝ้าประตู หรือแม้แต่ลูกศิษย์ที่โกดังฝึก ยกเว้นก็แต่พ่อแม่ของใหญ่...
ซึ่งสายตาเย็นชาท่าทางหมางเมินของคุณจิ่นอ้านกับคุณจิ่นเม่ย ท่านทั้งสองมีท่าทีอย่างนี้กับทุกคนอยู่แล้ว รวมทั้งลูกชายทั้งสองของตัวเองด้วย...ไม่สนใจ ไม่ยินดียินร้าย...
แวบแรกก็ไม่อยากจะเชื่อพ่อบ้านสักเท่าไหร่ แต่พอเห็นเยว่ซินที่สดใสดั่งดอกไม้แรกแย้มเป็นสะใภ้บ้านนี้มาห้าปียังได้รับท่าทีนิ่งเฉยเย็นชาจากทั้งคู่ ผมก็ล้มเลิกความตั้งใจไป
โดยแรกๆก็ไม่มีใครยอมโต้ตอบกับผม ทำเมินเหมือนไม่ได้ยิน ไม่เห็น ไม่สนใจ พอเซ้าซี้ชวนคุยมากเข้าก็โดนตีหน้ายักษ์กลับมา แต่ผมไม่สนยังชวนคุยต่อไป ซ้ำยังช่วยบุคคลในหน้าที่นั้นๆทำงานอีกด้วย ซึ่งความพยายามของผมก็เป็นผล ทุกคนเริ่มพูดตอบกลับมาบ้างถึงบางครั้งจะเหมือนตัดรำคาญก็เถอะ
อย่างที่สองผมได้ทำในสิ่งที่ไม่เคยทำนั่นคือ...การเรียนศิลปะการต่อสู้ ไปอ้อนวอนขอเรียนมา อาจจะไม่เอาเป็นเอาตายเหมือนอย่างบอดี้การ์ดฝึกหัด แต่ก็ทำเอาผมได้เหงื่อกลับมาทุกครั้งที่ไปฝึก ก็ครูฝึกโหดปานนั้น ขนาดขอคอร์สง่ายที่สุดแค่พองูๆปลาๆต่อยอดจากมวยงานวัดของผมเป็นพอ แต่ครูที่นี่ก็ยังคงความจริงจัง สอนผมประหนึ่งจะส่งไปขึ้นชกกับบัวขาว แต่ก็ดีครับ รู้สึกเหมือนตัวเองเฟิร์มขึ้นแข็งแรงขึ้น ซ้ำยังได้ทำเนียนผูกมิตรไปเรื่อย ฮ่าๆ
อย่างสุดท้ายคนตระกูลจิ่นถือระบบอาวุโสมาก...ที่ว่าอาวุโสไม่ใช่เรื่องของอายุ แต่อาวุโสตามศักดิ์ โดยผู้ที่มีอำนาจมากที่สุดคือ คุณจิ่นอ้านและจิ่นเม่ย รองลงมาคือ จิ่นสือ จิ่นตั้ง และเยว่ซินเป็นอันดับสุดท้าย
พูดถึงเยว่ซิน เธอเป็นภรรยาของจิ่นตั้ง เป็นคนเดียวในอาณาจักรที่ผมรู้สึกว่าไม่เหมือนผีดิบ เธอผู้มีใบหน้าสวยหยด กิริยาเรียบร้อย ท่วงท่าสง่างาม แต่สำหรับผมสิ่งดึงดูดใจคือ รอยยิ้มสดใสเปรียบดั่งดอกไม้บานให้อาณาจักรที่แห้งแล้งมีชีวิตชีวาขึ้น...
...เยว่ซินคือเพื่อนเพียงหนึ่งเดียว ณ ที่เงียบเหงาแห่งนี้ เธอมักจะพาผมเข้าครัวทำอาหาร ปลูกต้นไม้ในสวน ถักผ้าพันคอทอเสื้อ ซึ่งอย่างหลังสุดผมจะนั่งดูซะส่วนใหญ่ เคยลองทำแล้วแต่ยุ่งเหยิงเกินทน ไหมพรมพันกันเป็นก้อนน่าเกลียด แต่ถ้าเปลี่ยนเป็นปักครอสติสยังพอไหว
กิจกรรมที่เยว่ซินพาไปทำแล้วผมชอบที่สุดคงเป็นกีฬาฟันดาบ ถึงจะไม่เคยชนะสาวสวยได้เลยแม้สักครั้งแต่ผมก็ยังชอบมากอยู่ดี นี่ถ้าผมเป็นผู้ชายที่ชอบผู้หญิงคงหลงรักเธอเป็นแน่...รูปร่างอรชรในชุดกีฬาฟันดาบสีขาวดูขึงขังน่าชัง ดวงตาเรียวสวยที่ซ่อนภายใต้หน้ากากพราววิบวับทุกครั้งที่ทำแต้มได้ ช่างดูเข้มแข็งเด็ดเดี่ยวอย่างไม่น่าเชื่อว่าคือคนเดียวกับหญิงสาวผู้อ่อนหวาน
เพิ่งมารู้สึกเสียดายที่ตัวเองเป็นเกย์ก็วันที่ได้เจอเยว่ซินนี่เอง
พานนึกไปถึงคนรักของตัวเองแล้วก็ได้แต่ทอดถอนใจ...เฮ้อ เหงานะ นายหมาตูบ
แอ๊ดดดด
“หมิงจิวววววว~ ~” เสียงหวานสดใสเอ่ยเรียกยามที่ประตูถูกเปิดออก พร้อมกับร่างอรชรที่โผเข้ามาหา ผมละสายตาออกจากหน้าต่างแล้วหันมายิ้มตอบรับเจ้าของเสียง
หมิงจิวคือชื่อจีนของผม ใหญ่บอกว่าในฮ่องกงผมใช้ชื่อนี้จะเหมาะกว่า เนื่องด้วยชื่อของผมออกเสียงยากสำหรับคนที่นี่
และผมก็สื่อสารกับคนที่นี่ด้วยภาษาอังกฤษ ส่วนใครที่พูดคุยเป็นภาษาอังกฤษไม่ได้ก็สื่อสารด้วยภาษามือและท่าทาง ซึ่งก็น้อยมากเพราะส่วนใหญ่ในอาณาจักรจะสามารถพูดภาษาที่สองกันได้ทุกคน
“ว่าไง เยว่ซิน”
“มีคนมาหา” เอ่ยพร้อมอมยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ผมมุ่นหัวคิ้วสงสัย ใครกันจะมาหาผม นอกจากคนตรงหน้าแล้วผมก็ไม่มีเพื่อนที่ไหนอีก เอ๊ะ...หรือว่า...
ผมยิ้มกว้างอย่างดีใจพลางมองคนตรงหน้าเป็นเชิงถามว่า จริงใช่ไหม ไม่หลอกกันใช่หรือเปล่า เขามาจริงๆนะ ซึ่งการพยักหน้าพร้อมกับเข้ามาจับมือทั้งสองข้างของผมขึ้นมาเขย่าอย่างยินดีก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ผมจับมือเยว่ซินวิ่งลงไปชั้นล่างพร้อมกันด้วยหัวใจที่เต้นรัวแรง
เพราะดูจากท่าทีมีความสุขของอีกฝ่ายก็พอเดาได้แล้วว่าจิ่นตั้งก็คงมาด้วยเช่นกัน
ตึก ตึก ตึก
เราสองคนวิ่งเข้ามาในห้องโถงขนาดใหญ่ที่มีชุดโซฟาสุดหรูตั้งตระหง่านอยู่กลางห้อง โซฟาตัวยาวถูกจับจองด้วยหนึ่งคนสวยที่ผมคุ้นหน้าดี...คุณเฟยเฟิ่ง และอีกหนึ่งผู้ชายตัวสูงใหญ่ท่าทางน่าเกรงขาม ลำตัวหนายิ่งกว่านายหมาตูบที่ผมว่าตัวใหญ่แล้วยังเทียบกับผู้ชายคนนี้ไม่ได้ ผิวสีขาวตัดกับคิ้วเข้มพาดเฉียง ดวงตาคมดุลึกลับ ยิ่งนั่งเคียงข้างกับร่างเพรียวระหงช่างดูเหมือนนางฟ้าและเทวดา ถ้าไม่ติดว่าดวงตาคู่คมนั้นออกไปทางแข็งกร้าว คนเดินดินอย่างผมคงนึกว่าหลงเข้ามาในแดนสวรรค์
และสองโซฟาเดี่ยวซ้ายขวาที่นั่งขนาบคือผู้มีอำนาจสูงสุดของอาณาจักร...คุณจิ่นอ้านและจิ่นเม่ย
มองเลยไปยังด้านหลังนายทั้งสอง ก็คือบ่าวผู้จงรักภักดี...
...จิ่นตั้งยืนหน้านิ่งตัวตรงเอามือประสานกันไว้ด้านหน้าอยู่ด้านหลังของผู้ชายร่างสูงใหญ่ดั่งตึก (ผมเรียกตามลักษณะที่เห็น)
...และอีกคนที่ผมแสนคิดถึงและโหยหา...นายตี๋ใหญ่...ไม่ใช่สิ จากแววตาอันว่างเปล่า ใบหน้านิ่งเรียบไร้ความรู้สึกนั้น เขาคือจิ่นสือ...เขาอยู่ตรงนั้น ด้านหลังของคุณเฟยเฟิ่ง...
ผมสบตามองดวงตาคู่คมอย่างโหยหา ริมฝีปากแย้มยิ้มกว้างทักทาย และถึงแม้จะไม่มีรอยยิ้มตอบกลับมา เพียงนัยน์ตาประกายอบอุ่นที่ส่งมาชั่ววินาทีเท่านั้นก็พอแล้วให้เข้าข้างตัวเองว่าเขาก็คิดถึงผม ดีใจที่เจอผมเช่นเดียวกัน
“เยว่ซิน อย่าเสียมารยาท ท่านประมุขมา ไม่เห็นหรือ” น้ำเสียงเฉียบขาดพร้อมกับดวงตาที่ฉายแววตำหนิของคุณจิ่นเม่ย ทำให้ใบหน้าชมพูระเรื่อของเยว่ซินซีดขาวพร้อมกับลำตัวบอบบางที่โค้งต่ำอย่างสำนึกผิด
และเรียกให้สายตาของผมผละออกจากใบหน้าคมของคนรัก หลบตาวูบ ก้มหน้าลงต่ำ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไปทำไมในเมื่อเราไม่ได้ทำอะไรผิด แต่การอยู่ที่นี่มาระยะหนึ่งสอนให้ผมรู้ว่า คำของบุคคลแซ่จิ่นถูกเสมอ
“ขะขอโทษค่ะ เยว่ซินไม่รู้ว่าท่านเฟยทั้งสองมาด้วย”
“ในเมื่อรู้แล้ว เธอก็ควรรู้ว่าต้องปฏิบัติตัวเช่นไร”
“ค่ะ” เยว่ซินโค้งขออภัยอีกครั้ง ซึ่งผมก็ทำตามอย่างมึนงง ก่อนจะถูกฉุดเดินถอยหลังเพื่อหลบฉากออกไป แต่ก่อนที่จะพ้นขอบประตูเสียงทุ้มกังวานก็ดังขึ้น
“เข้ามาสิ”
ขาทั้งสองข้างของเราทั้งสองหยุดชะงัก
“ภรรยาของจิ่นตั้งไม่ใช่เหรอ” คุณจิ่นเม่ยบอกทางสายตาเป็นเชิงให้ทำตามคำสั่งของชายร่างสูงใหญ่
เยว่ซินหันมาพยักหน้าเบาๆให้ผมก่อนที่เราสองคนจะค่อยๆก้าวเดินเข้าไปในห้องโถงและแทบจะทันทีเก้าอี้จากสาวรับใช้ก็ถูกวางลงด้านหลัง
ผมกับเยว่ซินค่อยๆนั่งลงอย่างระมัดระวัง รู้สึกว่าอากาศภายในห้องช่างไม่ถ่ายเทเอาเสียเลย ผมถึงรู้สึกอึดอัดเหมือนหายใจไม่ออกเช่นนี้ ร่างกายแข็งเกร็งแม้แต่จะขยับก้นให้นั่งสบายตัวยังไม่กล้า
“สบายดีไหมครับ คุณเล็ก”
“ครับ” ผมตอบคำถามของคุณเฟยเฟิ่งที่ส่งยิ้มห่วงใยมาให้ ซึ่งนั่นทำให้คนตัวขาวสูงใหญ่ข้างๆละจากใบหน้าของเยว่ซินหันมาสนใจผมแทน
“นี่น่ะเหรอ ภรรยาของจื่นสือ”
“จะว่าอย่างนั้นก็ไม่ผิดนัก ใช่ไหมเสี่ยวสือ” คุณเฟยเฟิ่งตอบคำชายร่างใหญ่ก่อนหันไปยิ้มละไมขอความเห็นจากนายหมาตูบ ซึ่งเขาก็เพียงก้มหัวนิดหน่อยเป็นเชิงตอบคำ
เป็นบอดี้การ์ดต้องสงวนท่าทีประหยัดคำพูดมากขนาดนี้เชียวหรือ ภาพของชายเร่ร่อนที่ผมพามาอยู่ด้วยแรกๆซ้อนทับเข้ามาเลย เฮ้อ กลับมาเป็นนายปูนปั้นอีกแล้วงั้นเหรอ ไม่ชอบเลย
ขอให้เป็นแค่การสวมหัวโขนในหน้าที่ทีเถอะ
“คงตบแต่งอย่างเยว่ซินไม่ได้” ชายร่างสูงใหญ่ท่าทีเกรงขามว่าเสียงนิ่ง สายตามองผมอย่างพิจารณา กวาดมองไปทั้งร่างเรียกให้กล้ามเนื้อทุกมัดในร่างกายชาดิก “แต่ก็นับว่าหาได้ดี”
แล้วทำไมจุดสนใจถึงพุ่งมาที่ผมได้ล่ะ
“นี่เฟยหลง พี่ชายผมเอง” เสียงแนะนำของคุณเฟยเฟิ่งทำให้ผมก้มหัวทักทายชายร่างใหญ่ผิวขาวที่จดจ้องพร้อมวิจารณ์อยู่ก่อนหน้า ถึงว่าทำไมทุกคำที่เขาพูดถึงไม่มีคนค้านหรือกล้าแทรกขึ้นเลย
คนนี้สินะ พี่ชายคุณเฟยเฟิ่ง...ถ้าอย่างนั้นก็คือบุคคลที่ยิ่งใหญ่และทรงอิทธิพลอย่างที่สุดสินะ
เสือขาวแห่งเอเชีย...เยว่ซินเคยบอกไว้
ไม่ผิดเพี้ยนจากที่ผมเห็นเลยสักนิด...ความทรงพลังและอำนาจแผ่กระจายรอบบุรุษเพศทรงเสน่ห์ผู้นี้จนล้นเหลือจริงๆ
“ผม...เอ่อ...หมิงจิวครับ”
“หึๆ ชื่อดีนี่...โชคชะตาอันสว่างไสว จิ่นสือตั้งให้อย่างนั้นเหรอ”
“ครับ”
ผมหันไปมองนายหมาตูบด้วยสายตาอึ้งปนซาบซึ้ง ผมไม่เคยรู้ความหมายของชื่อนี้เลย คิดว่ามันคงเป็นชื่อจีนที่มีความหมายคล้ายๆชื่อไทยของตัวเอง ไม่เคยรู้ว่า...หมิง...ที่เขาเรียกผมในวันนั้น...กับหมิงจิว...ช่างเป็นชื่อที่ไพเราะจนใจผมเต้นรัวเร็วด้วยรู้เหตุของชื่อนี้ดี...
“อืม” เขาพยักหน้าอย่างพึงใจ “วันนี้พร้อมใช่ไหม” แล้วเขาก็เปลี่ยนจุดสนใจไปจากผมเป็นคุยสิ่งที่คาดว่าจะเป็นจุดมุ่งหมายของการมาในวันนี้
คุณเฟยหลงหันไปถามคุณจิ่นอ้านด้วยเสียงเรียบขรึม ทั้งที่อายุเขาน่าจะน้อยกว่ามากโข แต่น้ำเสียงกลับไม่เจือด้วยความอ่อนน้อมถ่อมตัวสักนิด
“ครับ” กลับเป็นคุณจิ่นอ้านซะเองที่มีท่าทางเทิดทูนเหนือหัว
แล้วหลังจากนั้นก็เป็นไปอย่างที่ผมไม่ค่อยเข้าใจนัก พอประติดประต่อเรื่องได้ว่าวันนี้จะมีการคัดเลือกบอดี้การ์ดเพื่อไปทำงานอะไรบางอย่าง ซึ่งผมก็ไม่สามารถล่วงรู้ได้
ทุกคนซึ่งก็คือคุณจิ่นอ้าน จิ่นเม่ย สองพี่น้องตระกูลจิ่น และสองประมุขตระกูลเฟย ยกทัพกันไปที่โรงฝึกกลางซึ่งตั้งอยู่ทางปีกขวาของอาณาจักร และจะมีการคัดเลือกกันที่นั่น
ส่วนผมกับเยว่ซินไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปดูดารคัดเลือกด้วย
เราสองคนจึงเข้าครัวเตรียมอาหารเย็นกัน โดยเยว่ซินบอกว่าการคัดเลือกแต่ละครั้งจะกินเวลาประมาณสามถึงสี่ชั่วโมง ซึ่งก็จะได้เวลาอาหารเย็นพอดี
เหมือนผมจะช่วยอะไรแทบไม่ได้(ผมไม่ถูกกับห้องครัวทุกคนก็รู้) ดังนั้นพอล้างผักเสร็จผมก็ถูกไล่ให้ขึ้นมาอาบน้ำ ไม่ใช่ว่าสกปรกหรือตัวเหม็นอะไรหรอกครับ ก็ระหว่างที่ผมกำลังจัดการย้ายตะกร้าผักที่ล้างเสร็จแล้วมาจัดวางไว้ให้เยว่ซิน มือผมดันปัดไปโดนถ้วยซีอิ๋วหกรดใส่ตัวจนเสื้อสีสมพูอ่อนเลอะคราบสีน้ำตาลดวงใหญ่
เลยโดนสาวสวยขับไล่มาล้างตัวด้วยอาการกลั้นขำเต็มที่
แกร๊ก
เฮือก
ผมเปิดประตูห้องน้ำออกมาก็ต้องสะดุ้งสุดตัว เมื่อกำลังใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมเดินออกมาด้วยเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวเพลินๆก็เจอเข้ากับแผ่นหลังคุ้นเคยของเจ้าของร่างสูงใหญ่ที่ยืนอยู่มุมหนึ่งของห้อง
ผมจำรูปร่างสูงใหญ่ภายใต้สูทสีเทานี้ได้ดี แต่ทำไมต้องไปยืนในมุมอับให้ผมตกใจเล่นด้วยเล่า เก้าอี้หรือเตียงหลังใหญ่กลางห้องไม่ดีกว่าหรืออย่างไรกัน
“ใหญ่...”
ผมเอ่ยเรียกชื่อเขาออกไปแผ่วเบาทั้งที่ในใจอยากจะตะโกนเรียกให้สมกับความคิดถึงในช่วงหลายวันมานี้ แต่เหมือนกับมีก้อนบางอย่างที่มันอัดแน่นปิดกั้นเส้นเสียงของผมอยู่ ไม่รู้ว่ามันจะดูน้ำเน่าเกินไปไหมถ้าผมจะบอกว่า...ผมคิดว่าก้อนที่ว่านั้นคือตะกอนแห่งความคิดถึง โหยหา ที่มันค่อยๆสะสมและอัดแน่นอุดตันรอวันปลดปล่อยไปทุกอณูของร่างกาย
หมับ
ผมเดินเข้าประชิดตัวพลางสวมกอดเอวสอบไว้แน่น...อยากทำอย่างนี้ตั้งแต่เห็นเขาในวินาทีแรกด้วยซ้ำ
ใหญ่วาดมือโอบกอดตอบจนร่างผมจมหายเข้าไปในร่างกายกำยำถ่ายทอดความอบอุ่นให้ผมหลับตาลงซึมซับความรู้สึกที่แผ่ซ่านไปถึงหัวใจ
“คิดถึง” พันธนาการแห่งความอัดอั้นที่ถูกคลายออกด้วยอ้อมกอดอบอุ่น ส่งผลให้ริมฝีปากเอ่ยเอื้อนคำนี้ออกไป
ถึงจะได้บอกคิดถึงผ่านหน้าจอหรือพิมพ์เป็นตัวอักษร แต่ความรู้สึกมันเทียบไม่ได้เลยกับการบอกคิดถึงผ่านผิวสัมผัสที่แนบแน่นนี้
ซึ่งใหญ่ไม่ได้ตอบคำใดๆกลับมาให้ผมชื่นใจ มีเพียงริมฝีปากอุ่นร้อนที่จุมพิตลงข้างขมับขวาเนิ่นนาน แทนว่าเขาก็คิดถึงผมมากเช่นกัน
ผ่านไปนานนับห้านาที...
“ใหญ่” ผมคลายอ้อมกอดออกนิดหน่อยกลายเป็นโอบเอวเขาไว้ เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคมคร้าม มีสารพัดคำเอ่ยเอื้อนที่ผมต้องการจะพูดกับเขา มีหลายเรื่องต้องการส่งผ่าน แต่เพียงแค่ผมเปล่งเสียงเรียกชื่อออกไปริมฝีปากร้อนก็กดจูบลงมาบนริมฝีปากเย็นเฉียบจากการเพิ่งอาบน้ำเสร็จของผม
ผมจูบตอบสัมผัสของอีกฝ่ายทันที โดยไม่ต้องพูดอะไร...ทุกความรู้สึก ทุกคำที่ต้องการส่งถึง ทุกอย่างได้ส่งผ่านถึงกันและกัน ผ่านริมฝีปากที่แนบแน่น ผ่านเกลียวลิ้นของสองเรา ผ่านน้ำเหลวใสที่คลุกเคล้าเจือจางเป็นเนื้อเดียวกันก่อนที่บางส่วนจะไหลเยิ้มเลอะมุมปาก
ใหญ่ละริมฝีปากออกเมื่อผมเริ่มหายใจไม่ทัน แต่ก็เพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น ริมฝีปากร้อนก็ประกบจูบลงมาอีกครั้ง อีกครั้ง...และอีกครั้ง
แต่ไม่ว่าจะอีกสักกี่ครั้ง มันก็ไม่เคยเพียงพอเลยสำหรับผม...
“ห๊า กลับเมืองไทยเหรอ” ผมร้องบอกอย่างดีใจ หัวใจเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้น ถึงที่นี่จะมีเรื่องท้าทายให้ผมได้ค้นหา แต่ถ้าให้เลือกประเทศไทยก็ดีกว่ามากมาย ผมคิดถึงบ้าน คิดถึงเพื่อน คิดถึงงาน คิดถึงทุกอย่างที่เมืองไทย
“อืม ดีใจไหม”
“ดีใจสิ ดีใจมากๆเลย” ผมกระโดดกอดคอนายหมาตูบพลางยิ้มกว้างมากที่สุดในหลายวันที่ผ่านมา อ้อมแขนกว้างยกกอดรัดผมไว้พร้อมกับโยกตัวไปมาเหมือนผมเป็นเด็ก
แต่แล้วก็ต้องชะงักไปเมื่อผมนึกบางอย่างได้
คลายอ้อมแขนที่โอบรัดรอบลำคอหนา ก่อนเอ่ยปากถามออกไปอย่างไม่แน่ใจ “ใหญ่...จะกลับไปกับเล็กใช่ไหม?”
ผมมองสบนัยน์ตาคมอย่างมีความหวัง แต่แล้วหัวใจก็หล่นตุบลงไปเมื่อเขาเสหลบสายตา
“ยะ...ใหญ่...”
เขาหันหน้ากลับมาสบตาอีกครั้งอย่างมั่นคง
“แล้วผมจะไปหาบ่อยๆ ผมสัญญา”
มะไม่สิ...ต้องไม่ใช่แบบนี้สิ...
“ไม่...อย่าร้อง...”
“ฮึก”
ผมไม่ได้อยากร้องไห้ซะหน่อย แต่น้ำตามันไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ผมมองสบแววตานิ่งเรียบที่บัดนี้ฉายแววเจ็บปวดผ่านม่านน้ำตา
ภายในนัยน์ตาคู่คมผมเห็นเงาสะท้อนของตัวเอง...มันช่างสั่นไหวและเจ็บปวดไม่แพ้กัน...
ผมรู้ว่าเขาจะไม่โกหก...ไม่ผิดคำพูด แต่...บ่อยของเขาคือเท่าไหร่กัน ในเมื่อขนาดอยู่ใกล้แค่นี้ เรายังแทบไม่ได้เจอกันด้วยซ้ำ ใกล้เกินเอื้อมแค่นี้...แต่ถ้าไม่ใช่เรื่องงานวันนี้เราจะได้เจอกันไหม
แล้วถ้าผมกลับเมืองไทยเพียงลำพัง ผมต้องรอเขานานแค่ไหน กี่วัน กี่เดือน กี่ปี กว่าเขาจะว่างมาเจอกัน
ถ้ากลับเมืองไทย เราจะไม่มีอะไรผูกกันอีกเลยนอกจาก...หัวใจ
ความรักกับหน้าที่...นายตี๋ใหญ่กับจิ่นสือ...มันไม่เอื้อที่จะเดินไปด้วยกันได้เลย
แล้วถ้าต้องเลือก...เขาจะเลือกผมอย่างนั้นหรือ...ผมมองไม่เห็นถึงความเป็นไปได้ที่จะเป็นเช่นนั้นเลย
“ละเล็กอยู่นี่ไม่ได้เหรอ...” ผมกลั้นน้ำตาก่อนเปล่งเสียงที่สั่นสะท้านถามออกไป ไม่...ผมจะไม่ร้องไห้ ผมเป็นผู้ชาย ผมจะต้องเข้มแข็ง...เพื่อเรา
“คุณอยู่ที่นี่ไปไม่ได้ตลอดหรอก คุณก็รู้”
“ใหญ่เคยสัญญาว่าจะรับเล็กมาอยู่ด้วย...” ผมเอ่ยทวงคำ
“ผมขอโทษ...ตอนนั้นผมยังจำเรื่องราวทั้งหมดไม่ได้” น้ำเสียงทุ้มเต็มไปด้วยความเสียใจ
“แสดงว่าตอนนี้จำได้หมดแล้ว...” เขาพยักหน้า “แล้วยังไงล่ะ!” ผมกระชากเสียงถามอย่างไม่มีเหตุผล จำได้แล้วยังไงล่ะ จำได้แล้วก็ไม่จำเป็นต้องมีผมอย่างนั้นหรือ ความจำของเขาต้องแลกด้วยความรักของเราหรือไร ถึงต้องไล่กันแบบนี้
ถ้าเขาให้เหตุผลว่าให้ผมกลับไปก่อนเพื่อจัดการเรื่องหน้าที่ของเขาและเรื่องครอบครัวของผม ผมจะไม่ว่าเลย ซ้ำยังพร้อมจะที่รออย่างเต็มใจ
แต่นี่...ให้ผมกลับไปอยู่ในที่ของผม ส่วนเขาอยู่ในที่ของเขา ไม่มีคำอธิบายใดๆนอกจากจะกลับไปหาบ่อยๆ
แล้วหน้าที่การงานของเขา ขนาดเวลาของตัวเองยังแทบจะไม่มี...กับผมที่อยู่คนละประเทศแล้ว...มันคงทรมานอย่างมากมายกับการรอคอย
“ผมจะกลับไปหาคุณจริงๆ...” เขาดึงผมเข้าไปกอดรัดอีกครั้งเพื่อยืนยันคำสัญญา ใบหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาซบลงบนแผงอกของเขาจนเสื้อเชิ๊ตสีขาวเปียกออกเป็นวงกว้าง “เชื่อผมนะที่รัก...เพื่อตัวคุณเอง...”
“จะไม่ทิ้งกันใช่ไหม”
“ผมจะทิ้งหัวใจตัวเองได้อย่างไร...”
สุดท้ายแล้วทางเลือกของผมก็มีแค่ต้อง ‘ยอม’ สินะ
ตอนนี้ผมอยู่ที่ไหนน่ะเหรอ...
ผมอยู่ที่เพนท์เฮ้าส์ของตระกูลเฟยยังไงล่ะ
ซึ่งเป็นอะไรที่ผิดคาดมาก...ผมเคยมีความคิดว่าขนาดอาณาจักรจิ่นยังกว้างใหญ่กินอาณาเขตเกือบร้อยไร่ขนาดนี้ ตระกูลเฟยคงไม่พ้นดินแดนอันแผ่ไพศาลไม่มีที่สิ้นสุดเป็นแน่ แต่ที่ไหนได้...สถานที่อยู่อาศัยของประมุขเฟย (เฟยหลง) และท่านชายน้อย (เฟยเฟิ่ง) เป็นเพียงแค่เพนท์เฮ้าส์หลังหนึ่งเท่านั้น
ถึงจะเป็นเพนท์เฮ้าส์ที่กว้างขวาง หรูหรา โอบล้อมไปด้วยเครื่องอำนวยความสะดวกที่ทันสมัย พร้อมทั้งบอดี้การ์ดประจำทุกตารางพื้นที่ แต่ก็ผิดจากที่ผมจินตนาการไปมากโข
ส่วนว่าผมมาทำอะไร ณ ที่แห่งนี้น่ะเหรอ...เตรียมตัวกลับประเทศไทยอย่างไรล่ะ
ย้อนกลับไปเมื่อตอนหัวค่ำที่อาณาจักรจิ่น กลางโต๊ะอาหารมื้อเย็น...ผมสัมผัสความอาลัยได้จากเยว่ซินเพียงผู้เดียวเท่านั้นจริงๆ
‘ถ้าอย่างนั้นก็ให้คุณเล็กไปพร้อมกับพี่ใหญ่เลยสิ พี่ใหญ่ต้องไปงานเปิดตัวโรงแรมของเจ้าสัวพรุ่งนี้ที่เมืองไทย’ เสียงเล็กหวานหูของคุณเฟยเฟิ่งเอ่ยขึ้น เมื่อใหญ่บอกว่าผมจะกลับเมืองไทย คุณเฟยหลงยังทานข้าวอย่างนิ่งเงียบไม่แสดงท่าทีอันใด นอกจากจิ่นตั้งที่เลิกคิ้วขึ้นถาม
‘พรุ่งนี้เลยหรือครับ’
พะพรุ่งนี้...เร็วจนตั้งตัวไม่ทันจริงๆ
‘มะไม่เร็วไปเหรอครับ’ ผมแทรกขึ้นยามหันหน้าไปมองคนตัวใหญ่ข้างตัวที่ชะงักไปเช่นกัน
‘ผมว่าอย่ารบกวนท่านประมุขเลย เรื่องไร้สาระเดี๋ยวพวกเราจัดการได้ วุ่นวายเปล่าๆ’ คุณจิ่นเม่ยเอ่ยขึ้นให้ลำคอผมฝืดเกินกว่าจะกลืนข้าวลง
‘รบกวนอะไรกัน คืนนี้ให้คุณเล็กไปค้างที่บ้านเฟย ผมมีเรื่องอยากคุยเล่นเยอะแยะเพราะเดี๋ยวจะไม่มีโอกาสได้เจอกันแล้ว พรุ่งนี้ก็ให้ขึ้นเครื่องไปกับพี่ใหญ่ ดีไหม?’ คุณเฟยเฟิ่งแย้มยิ้มหวานหันมาถามใหญ่ นายหมาตูบไม่ตอบคำแต่ผมเห็นแวบหนึ่งในนัยน์ตาเรียบนิ่งมีแววสั่นไหวอย่างไม่แน่ใจ
‘หรือพี่ใหญ่เห็นว่าอย่างไร’ เมื่อไม่มีใครตอบคำคุณเฟยเฟิ่งจึงหันไปถามคนที่มีอำนาจมากสุดในที่นี้
‘ตามใจน้องเล็กเถอะ’
‘งั้นตกลงตามนี้ คุณเล็กไปอยู่คุยเป็นเพื่อนผมนะ’ รอยยิ้มหวานแย้มกว้างอย่างเป็นมิตร
‘แต่ดิฉันว่า...’ คุณจิ่นเม่ยยังเอ่ยแทรกค้านขึ้นอย่างคิดว่าไม่เหมาะสม
‘ไม่เอาสิครับ ยังไงคุณเล็กก็ถือว่าเป็นคู่นอนของเสี่ยวสือ’ อึก คะคู่นอน...คุณเฟยเฟิ่งหมายถึงคู่รักใช่ไหม...
‘ให้หมิงจิวอยู่ที่นี่ไม่ได้หรือคะ’ เสียงหวานแผ่วของเยว่ซินเอ่ยแทรกขึ้นมากลางโต๊ะอาหาร ก่อนจะถูกดุด้วยเสียงอันทรงพลังของผู้นำอาณาจักรจิ่นจนเธอหน้าหมองไป
‘เธอมีสิทธิ์ออกความเห็นอย่างนั้นหรือ เยว่ซิน’
‘ขะขอโทษค่ะ เยว่ซินผิดไปแล้ว’
ผมหันไปมองเยว่ซินอย่างซึ้งใจ
ขอบคุณนะเยว่ซิน ที่ไม่อยากให้ผมไป...ขนาดคนตัวโตข้างตัวที่ผมคิดว่าตัวเองสำคัญสำหรับเขามากที่สุดยังไม่เอ่ยท้วงสักนิดเดียว
ผมหันไปมองคนข้างตัวอีกครั้ง...
...มองจากมุมนี้เขาไม่เหมือนของนายตี๋ใหญ่ของผมเลย
...เขาคือจิ่นสืออย่างเต็มตัว...คนแปลกหน้าที่ไม่ได้มีผมเป็นที่หนึ่งในหัวใจเหมือนอย่างเคย...
:call: :call: หายหัวไปนานมากจุดนี้ต้องขออภัยจริงๆค่ะ (รู้สึกผิดอยู่ในอก) จะพยายามไม่ให้หายไปนานอีกนะคะ พอดีช่วงนี้ยุ่งเรื่องเรียนต่ออยู่ เหลืออีกแค่สามตอนแล้วมาค้างนานแบบนี้รู้สึกผิดกับคนอ่านมากจริงๆค่ะ อย่าเพิ่งทิ้งเค้าน้าาา :sad4: แสดงตัวกันหน่อยเร็วววว แงงงง มาถึงโค้งสุดท้ายของเรื่องแล้ว อะไรที่ค้างๆตอนหน้าเฉลยหมดหน้าตักแล้วค่ะ :serius2:
สุดท้ายขอขอบคุณทุกเม้น ทุกบวก ทุกเป็ด ของนักอ่านที่รักทุกท่านค่าาา :3123: :pig4:
ปล.ขอพื้นที่ตรงนี้ให้เครดิตชื่อจีนที่นำมาใช้หน่อยนะคะ ขอขอบคุณเพจของคุณ Saoirse สำหรับชื่อเพราะๆค่าา :pig4: :pig4:
-
รู้สึกหน่วงๆตอนนี้ ไม่ใช่ใหญ่คนเดิมที่เคยรู้จัก :hao5: :sad4:
-
กรี้ดดด นึกว่าตาฝาดค่ะ /ขอตัวไปอ่านก่อนนะคะ คิดถึงมากเลย :hao5:
-
จิ้มตรูดคนเขียน :z13:
หายไปนานแถมมาอย่างสั้น :ruready
มาอีกสักตอนแล้วจะให้อภัย อิอิ o22
สงสารหมิงจิว อร๊ายย เรียกยากจังไม่คุ้นเนอะ
แล้วตี๋น้อยจะได้กลับเมืองไทยตอนไหนอ่ะ
แยกไปคนละทิศเลย :hao5:
-
อ่านแล้วนอยด์ใหญ่อ่า แบบนี้ความสัมพันธ์ยิ่งไม่มีอนาคตเลยนะ
-
ให้อภัย ถ้ามาต่ออีกตอน 5555+
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
หน่วงๆอ่ะ อึดอัดสุดๆ น้ำตาเราซึมเลย :hao5:
-
ถ้ามันไม่ไหวจริงๆก็กลับบ้านเราเถอะคุณเล็ก
ในเมื่อเค้าไม่พร้อมที่จะทุ่มเทให้เราก็ช่าง
แต่ละคนมีทางเดินของตัวเอง ถ้าเค้าคิดว่าเค้าเลือกทางนี้แล้วสบายใจก็ปล่อยไป
ดูๆแล้วคนในตระกูลก็ไม่มีใครต้อนรับคุณเล็กเลยอ่ะ น่าสงสาร
กลับไปอยู่ในที่ๆของเรา ถึงมันจะเหงาจนแทบจะขาดใจตายก็ตาม
-
ขอใหญ่คนเดิมได้ป่ะ
ขอเอาแบบหวานๆ ไม่เอาหน่วงๆ :ling1: :ling1:
-
:sad4: ขัดใจจจจจ เมื่อไรจะเคลียร์
-
เหมือนอยู่กันคนละโลก กลับเมืองไทยดีกว่านะคุณเล็ก
-
เหมือนน้ำตาจะไหล กดดัน หดหู่สุดๆ
อยากตบปากคุณเฟยเฟิ่งมากนะจุดๆ นี้ :katai1:
-
เลิกๆกับใหญ่ไปเถอะคุณเล็ก เข้มแข็งบ้าง อย่าทำตัวเจ้าน้ำตารอแต่ผู้ชายฝ่ายเดียว
ถ้าเค้าเลือกแล้วว่างานสำคัญกว่า ก็ปล่อยเขาไป
อีคนที่ให้คุณเล็กไปพักด้วยมีแผนไม่ดีแน่ๆ
-
สงสารเล็ก อาชีพบอดี้การ์ดต้องเป็นถึงขนาดนี้เลยเหรอ
-
สงสารคุณเล็กอ่ะ ใหญ่รักคุณเล็กจริงๆ หรือเปล่า ดูไม่ออกเลย ตั้งแต่ความทรงจำกลับมา ส่งสารคุณเล็กมาก T^T
-
เอ่อ แบบจะเย็นชาไปไหน คู่นอนอย่างนั้นเหรอ เป็นได้แค่นี้หรือ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:เฮ้อ: สงสารคนเล็กจัง ไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย
ใหญ่เย็นชาเกินไป เหมือนคนเล็กไม่มีความสำคัญ
แล้วยังเฟยเฟิ่งทีบอกว่าเล็กเป็นแค่คู่นอนอีก มันคืออะไร :a5:
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: อย่าหักมุมน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา รู้สึกสังหรใจแปลกๆ
-
ฮือออออออ :hao5:
-
ฮือออออออ กลับมาพร้อมความหน่วงตับ
:hao5:
-
:hao5: :hao5: สงสารคนเล็ก สงสารนายหมาตูบ ทำมัยใจร้ายกันอย่างนี้... :z3: :z3:
อดใจรอเฉลยไม่ไหวแล้ว :hao7: :hao7:
มันต้องมีอะไรในกอไผ่ระหว่างนายจิ่นสือกับคุณเฟยเฟิ่นรึป่าว :katai1: :katai1:
รอ รอ รอ :mew2: :mew2: :mew2:
ปล.สู้ๆ นะคะ เค้ายังไม่ทิ้ง มารีเฟสหน้ารอทุกวันเลย :katai5: :katai5:
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
สงสารเล็ก :sad11: :monkeysad:
-
โอยยยยยยยยยยยยยย
มันจะสมหวังไหม๊เนี่ย =[]=
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
นิ่งไปนะใหญ่!!!!!!!!!!!! :angry2:
-
คำว่าคู่นอนมันเจ็บนะ คุณเล็กกลับเมืองไทยเถอะ ใหญ่ก็นิ่งซะ :z3:
-
อิเฟยเฟิ่งนี่ยังไง ทะแม่งๆ :m16:
-
คิดไว้แล้วเชียว ว่าต้องมาเป็นรูปแบบนี้
สงสารแต่เล็ก เหมือนรักเค้าข้างเดียว :mew2:
-
เห้ออออออ พ่อใหญ่เอ้ย
-
หายไปนาน กลับมาพร้อมความหน่วงเชียว :ling1:
คุณเฟยเฟิ่ง นี่ยังไงๆนะ
ส่วนใหญ่ก็ ไม่สิ จิ่นสือสินะ นายตี๋ใหญ่ไม่มีอีกแล้ว
ชิ!!!!
-
สงสานใหญ่นะ
แต่สงสารเล็กมากกว่า
เชียร์นะ.....เชียร์ให้เล็กหลุดพ้นจากดงซอมบี้
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
เศร้าอ่ะ :o12:
-
อ่านแล้วอึดอัด หน่วงจัง
-
มาช้าแต่ยังดีกว่าไม่มานะคะ... :hao5:
-
ทำไมทำแบบนี้
-
โอ้ย!ดราม่ามาเต็มคุณเฟยเฟิ่งนี่แปลกๆนะกีดกันเล็กซะ
-
คนเขียนกลับมาพรัอมดราม่าชุดใหญ่
สงสารคุณเล็กจัง ทำไมใหญ่ทำแบบนี้ :เฮ้อ:
-
บางครั้งการถอยออกมาเองมันดีกว่าที่จะทนอยู่ต่อนะผมว่า เพราะถ้าทุกอย่างมันถึงขั้นที่ว่า ผู้ชายคนนั้นกลายเป็นคนอื่นไปแล้ว ไม่ใช่คนเดิมล่ะก็ ทำใจซะตั้งแต่ตรงนี้เลยครับ
การตัดใจจากอะไรสักอย่างเป็นเรื่องยาก แต่เชื่อเถอะครับว่าทุกคนทำได้แน่นอน อยู่ที่การยอมรับความจริงของตัวเราเองก็แค่นั้น ในเมื่อทุกอย่างมันเปลี่ยนไปไม่เหมือนวันก่อนอีกแล้ว เราก็ต้องยอมรับมันให้ได้ว่าเราไม่ได้เกิดมาเพื่อจะรักกันจริงๆนะ แค่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไปแค่นั้นเองแต่อย่างน้อยก็ยังพอมีความทรงจำดีๆที่ยังอยู่ตรงนี้ และเราก็จะค่อยๆผ่านมันไปได้เองแหละ เสียใจ ทุกข์ใจแค่ไหนมันก็เป็นเรื่องธรรมดา แต่เราต้องยอมรับมันให้ได้ก็แค่นั้นเอง
ว่าแต่นี่ผมบอกใครอยู่เนี่ย บอกคนเล็กเหรอ อิอิ อินมากไปและเรา 555
-
ทำไมเย็นชากันจริง
โธ่คุณเล็ก งื้ออออ
:hao5: :hao5:
-
รู้สึกกลัวจังเลย :hao5:
-
กรีซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ :hao5:
มาม่าชามยักษ์เหรอเนี่ย
-
เหมือนไม่ใช่ใหญ่คนเดิมเลย
-
น่าสงสารจัง
-
หูยย กลับบ้านกันเถอะคุณเล็ก ช้ำใจแทน
-
คุณเฟย นี้ยังไงๆอยู่นะ
สงสารคุณเล็ก
-
ใหญ่จะทำอย่างนี้จริงๆ เหรอ
ถ้ากลับไปหาช้าก็ตัดใจไปเลยคุณเล็ก
-
สงสารคนเล็กจัง
เป็นคู่รักไม่ใช่แค่คู่นอนนะ พูดอะไรเนี่ย
-
หน่วงจริงวุ้ย น้ำตาจะเล็ด :ling1: :ling1: :ling1:
-
อ่านแล้วเจ็บ รู้นะว่าเป็นหน้าที่ แต่แบบนี้ไม่ไหวนะ ขนาดเบยเป็นคนนอกยังรู้สึกเจ็บใจจี๊ดๆๆเลยย
ถ้าเป็นคุณเล็ก คงดาม่าแน่นอน
เบนไม่รู้จะทำไงอะ รู้สึกเหมือนเราต่างกันเกินไป
ต่างคนต่างไปเหมาะสมที่สุดหรอเปล่า
-
ค่อนข้างผิดหวังในตัวใหญ่มาก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ และสงสารคนเล็ก คือคนเล็กรักใหญ่มาก ๆๆ ขนาดยอมทิ้งงานทิ้งครอบครัวไปอยู่บ้านที่เหมือนมีแต่ผีดิบ เย็นชาก็ปานนั้น ใหญ่ก็ยังปกป้องคุ้มครองเล็กไม่ได้อีก คนนิสัยดี ๆๆ น่ารักและมองโลกในแง่ดีอย่างเล็กน่าจะหาแฟนที่ดีกว่าใหญ่ได้ไม่ยาก กลับบ้านดีสุดเล็ก
เอาตี๋น้อยกลับมาด้วยอย่าให้อยู่กับพวกคนใจร้าย
โกรษใหญ่มากตอนนี้บอกเลย :katai1:
-
หวังว่าพี่น้องตระกูลเฟยเนี่ย จะไม่มีอะไรในก่อไผ่นะ
ดูตั้งใจพูดว่าคู่นอน แถมยังเหมือนไล่เล็กกลับไทยไงไม่รู้
รู้นะใหญ่ว่าหน้าที่มันสำคัญ แต่สำคัญมากกว่าหัวใจเชียวเรอะ
ไม่ชอบใหญ่ตอนนี้เลย
ทำไมความทรงจำต้องกลับมาด้วย
-
สงสารเล็กอะ คือใหญ่ต้องทำขนาดนี้เลยหรอ ถ้าเราเปนเล้กคงทำใจให้เข้าใจใหญ่ไม่ได้แน่ :เฮ้อ:
-
กลับมาก็หอบเอาความหน่วงมาด้วย
เหลืออีกสามตัวเองหรอ
หวังว่าเรื่องจะจบลงด้วยดีนะ
-
ดูไม่มีอนาคตระหว่างกันเลยนะ
คุณเฟยเฟิ่งนี่ก็แปลกๆ จงใจเรียกคู่นอนแหงๆ :katai1:
-
อ่านตอนนี้แล้วก็สงสารเล็ก ถือว่ามีความอดทนมากๆ
แต่ความอดทนจะช่วยให้ความรักสมหวังหรือเปล่า
ความรักมันเป็นเรื่องของสองคน ให้สู้คนเดียวก็ไม่ไหวนะ
แค่รอนี่ก็แทบไม่ไหวแล้ว นี่เล่นไม่มีกำหนดอีกล่ะ
แล้วคำพูดบางคำมันก็สามารถบั่นทอนกำลังใจได้เหมือนกัน
จะว่าเข้าใจใหญ่ก็เข้าใจอ่ะนะ มันก็คือหน้าที่ของเขา
แต่ถ้าจะให้เลือกใหญ่จะเลือกอะไรดี ระหว่างหัวใจกับหน้าที่
ขอให้เล็กเข้มแข็งนะ อยู่ประเทศไทยแล้วก็ยังมีครอบครัวเราอยู่
มีเพื่อนที่พร้อมจะดูแล แล้วก็คิดว่าใหญ่คงมีทางออกอยู่ล่ะ :hao3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
คนสวยต้องใจร้ายแหงๆ
-
คุณเฟ่ยยยย อยากโดนโดนถีบช่ะ ชิ คู่นอนอะไรเล่าาา
-
รอเฉลย และหวังว่าเรื่องจะจบด้วยดี
เล็กเป็นคนดีมากๆขนาดหาได้ยากในยุคปัจจุบัน
สงสารถ้าต้องผิดหวังกับชีวิตรัก เหมือนคนดีทำดีไม่ได้ดีประมาณนั้นเลย 5555+
รออ่านดีกว่า ฟุ้งซ่านไปใหญ่ มาต่อไวๆนะฮะ
-
ขอ happy ending นะคะ :sad4:
คุณเฟยเฟิ่น นี่บอกตรงๆไม่ชอบหน้าอย่างแรง
บางครั้งรู้สึกว่าให้ ใหญ่ เป็นคนเร่ร่อนของ จริงไปเลยยังดีกว่าแบบนี้...
-
อะไรอะ...เรื่องมันเศร้าT_T
-
ขอบคุณ :)
-
สงสารเล็กอ่ะ
ขนาดคนรักยังเหมือนคนที่ตัวเองไม่รู้จักเลย
เอาใหญ่คนเดิมคืนมาาาาา
-
เล็ก ถ้าทนไม่ไหวก็อย่าทนนะ :angry2:
-
ฮืออ ใจจะขาดดด มาต่อเร็วๆนะค้าาาาาาา เอื่อะะะะะะะะะะะ :o12:
-
คุณเล็กน่าสงสารอ้ะ
เห้อออ
-
รอมาม่าหมดถ้วยละจะมาตามอ่านที่เดียวว
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2:เมือนจะได้กินมาม่าเลยอะ :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
ยังรออ่านจ้า
-
เข้าใจนะที่ใหญ่เลือกหน้าที่ของตัวเอง
และก็สงสารเล็กด้วย จากคนธรรมดาที่คิดว่าจะมีรักแบบธรรมดา
แต่กลับกลายเป็นว่ามีคนรักที่อยู่กับตัวเองไม่ได้จริงๆ ก็คงคิดหนัก
งือ อ่านแล้วหน่วง จะจบยังไง รออยู่นะจ้ะ
-
อ่านแล้วอึดอัดชิบเป๋ง ไม่ไหวนะ บ้านแบบนี้อยู่แล้วประสาทตายแหงๆ :katai1:
-
สงสารเล็กจังเลย... :sad11:
-
มันเรื่องสั้นแน่หรอ :hao3:
-
สงสารคุณเล็กจัง :o12: :o12:
มาต่อเร็วๆน๊าาา
-
รออ่านอีก 3 ตอนที่เหลือ เฮ้อ...สงสารเล็กอ่ะ
-
กลับเถอะกลับไทยเรา
-
เจ็บ :z3:
-
หาแฟนใหม่เถอะ ใหญ่ทำตัวแบบนี้ น่าน้อยใจ
-
แง้ว ต้องห่างกันแล้วเหรอ ใหญ่ต้องมีเหตุผลที่ทำแหละ แต่คุณเล็กก็เริ่มไม่มั่นใจใช่มั้ยล่ะ
สงสารคุณเล็กจัง คนบ้านนี้ยังกับผีดิบ
ขอบคุณค่ะ
-
เป็นเรืีองสั้นที่ไม่ค่อยสั้นเนอะ อิอิ
อ่านๆมา อมยิ้มตลอด พอมาสองตอนหลังนี่ หน่วงมากๆ
กลับมาเป็นใหญ่คนเดิมเร็วนะ
-
สงสารคนเล็ก สงสารใหญ่ในเวลาเดียวกัน :z3: :z3:
-
เล็กจะตัดสินใจไงน้าาา :ling1:
อย่าลืมกลับไทยพาตี๋น้อยกลับด้วยนะ สงสารตี๋น้อย
อยากให้คนเขียนมาต่อให้วันนี้จัง :mew1:
-
คนเล็กกลับเมืองไทยเลย ให้เค้าเห็นค่าเรามั้ง
อย่าไปง้อเค้า ปล่อยเค้าไป อึกอัดเปล่าแบบนี้
หาสามีใหม่เลยค่าาาา
-
สงสารคนเล็กมากอ่ะนี่บอกเลยย :a5: :a5: :o12: :o12: :sad4: :sad4:
-
งือออออ
อ่านแล้วจิตตก
สงสารเล็ก อาใหญ่เอาไงเนี่ย
-
อ่ารวดเดียว 18 ตอนเลยค่า สนุกมาก ตอนแรกสงสารพระเอกแต่ตอนล่าสุดกลับสงสารนายเอกซะอย่างนั้น
ชอบสำนวนค่ะ ลื่นไหลดี เนื้อเรืองพลิกได้อย่างไม่น่าเชื่อ แต่อย่างว่านายตี๋ใหญ่รูปพรรณสันฐานมันให้นี่นา
คุณเล็กสู้ๆ นะคะ ถึงตัวจะอยู่ไกลแต่ใจมั่นคง เชื่อเถอะว่านายใหญ้รักคุณเล็กแต่หน้าที่ก็สำคัญ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ และรอตอนที่ 19 อยู่นะคะ
-
เร่ร่อน19
เหมือนกระทำความผิดทางกฎหมายและถูกจับตัวมาห้องขัง...
ติดอยู่ที่คุกที่ว่าไม่ใช่พื้นที่สี่เหลี่ยมที่ถูกตรึงด้วยซี่เหล็กถี่แต่เป็นห้องพักชั้นล่างสุดของเพ้นเฮ้าส์
ส่วนเจ้าของห้องตั้งแต่พาผมมาทิ้งไว้ห้องนี้ก็ออกไปด้านนอกและยังไม่กลับเข้ามาเลย
‘ผมต้องไปทำงานก่อน คุณอยู่ในนี้ห้ามออกไปไหนนะ’
สั่งไว้แค่นั้นแล้วก็หุนหันออกไป จะกลับมาเมื่อไหร่ก็ไม่ได้บอกกล่าว
พรุ่งนี้เล็กจะกลับเมืองไทยแล้วนะ ไม่คิดจะใช้เวลาด้วยกันเลยหรือไง
มองไปยังนาฬิกาหัวเตียงบ่งบอกเวลาสองทุ่มสิบห้านาทีแล้ว ผมอยู่ในห้องนี้มามากกว่าสองชั่วโมง...หนึ่งร้อยยี่สิบนาทีอันน่าอึดอัดและเศร้าใจ
ผมล้มตัวลงนอนบนเตียงกว้างสีขาวสะอาดตาอีกครั้ง หลังจากลุกๆนั่งๆมานับครั้งไม่ถ้วน กลิ่นหอมของน้ำยาปรับผ้านุ่มไม่สามารถกลบกลิ่นกายอันคุ้นเคยของคนในหัวใจได้ กลิ่นที่บ่งบอกว่าตลอดเวลาที่ห่างกันเขาได้พักพิงอยู่ ณ ที่นี่ ในห้องนี้ มันช่างร้องเรียกให้ผมกดแนบใบหน้าลงบนหมอนใบนุ่ม สูดกลิ่นอันหอมหวานพานให้หัวใจคับพองเต็มอก ก่อนจะลีบแฟบปวดแปลบเมื่อนึกได้ว่านับจากพรุ่งนี้ไปไม่รู้อีกนานแค่ไหนกว่าจะได้กลิ่นกายนี้อีกครั้ง
หรืออาจจะไม่มีโอกาสอีกเลย
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูเรียกให้ผมหลุดออกจากภวังค์ ดีดลำตัวลงจากเตียงนอนและเดินไปเปิดประตูด้วยหัวใจที่เต้นระรัวอย่างยินดี
“กลับมา...” เสียงกลืนหายลงไปในลำคอเมื่อเปิดประตูออกมาพบว่าคนอีกฝั่งผนังไม่ใช่คนเดียวกับที่คิดไว้
ไม่ใช่ใหญ่...แต่เป็นอีกหนึ่งบอดี้การ์ดในชุดสูทสีดำยืนตัวใหญ่หน้าเข้ม ก่อนจะเอ่ยปากบอกเมื่อเห็นผมปรากฏตัว “คุณเฟิ่งให้เข้าพบครับ”
หือ??
ผมมุ่นหัวคิ้วอย่างสงสัย ต้องการพบผมไปทำไมกัน หรือมีเรื่องจะพูดคุยด้วยอย่างที่เกริ่นไว้เมื่อตอนเย็น แต่ในเมื่อเขาต้องการคุยกับผมก็ควรลงมาพบผมด้วยตัวเองไม่ใช่หรือ ห้องนี้ก็ใช่ว่าจะคับแคบซะเมื่อไหร่กัน...
แต่เอาเถอะ ในเมื่อเขาคือเจ้านายของใหญ่ ผมก็ควรจะให้เกียรติเขาเช่นเดียวกับเจ้านายของผม
“สักครู่นะครับ” ผมเข้ามาในห้อง หยิบกระเป๋าเป้ใบเล็กของตัวเองขึ้นมาสะพาย หยิบปากกาเขียนข้อความลงในกระดาษแล้วใช้ปากกาวางทับไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียง เดี๋ยวใหญ่มาจะได้ไม่ตกใจที่ผมหายไป
จากนั้นผมก็เดินตามบอดี้การ์ดหน้าเข้มผ่านทางเดินทอดยาวสองข้างประกบด้วยผนังสีขาวนำไปสู่ห้องโถงกว้าง ขึ้นบันไดวนไปยังชั้นสองและหยุดอยู่หน้าประตูไม้สักอย่างดีบานหนึ่ง
ก๊อก ก๊อก
คนนำเคาะประตูสองครั้งก่อนแจ้งว่าได้พาผมมาถึงแล้ว นาทีต่อมาประตูก็ถูกเปิดออกเผยให้เห็นห้องสีขาวสะอาดตา ทั้งเฟอร์นิเจอร์ ของตกแต่งทุกอย่างล้วนเป็นสีขาวหมด
และตรงนั้น...บนโซฟากว้างสีขาวกลางห้องมีร่างเพรียวของคุณเฟยเฟิ่งนั่งไขว่ข้างอยู่ด้วยชุดสีขาวกลมกลืนกับบรรยากาศของห้อง ผมสีทองดั่งแพรไหมส่งให้ใบหน้าสวยหวานโดดเด่นรับกับรอยยิ้มเป็นมิตรที่ส่งมา
ช่างเป็นผู้ชายที่สวยหยาดเยิ้มจริงๆ
“นั่งก่อนสิครับ”
เครื่องดื่มสมุนไพรถูกยกมาเสิร์ฟ ผมนั่งลงบนโซฟาเดี่ยวตามคำเชิญก่อนส่งยิ้มบางให้อย่างไม่รู้จะพูดอะไร ไม่รู้สิ เหมือนผมจะรู้สึกผิดกับคุณเฟยเฟิ่งเรื่องที่อิจฉาเขา แต่ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ทุกครั้งที่ผมเจอเขาความอิจฉาจะพุ่งวาบเข้ามาในหัวใจอย่างห้ามไม่ได้เมื่อสมองพลันคิดไปว่าใหญ่ได้ทุ่มเทเวลาให้เขามากขนาดไหน...มันช่างเป็นความรู้สึกนึกคิดที่แย่มากจริงๆ
“บ้านเฟยของเราเล็กไปหน่อย คุณอยู่ได้นะครับ”
“สบายมากครับ” ผมว่าพลางยกแก้วขึ้นจิบน้ำแก้เก้อ กลิ่นหอมอ่อนๆของน้ำสมุนไพรที่โชยเข้าจมูกทำให้ผมผ่อนคลายลง
ที่ว่าเล็กคงหมายถึงเล็กกว่าอาณาจักรจิ่นแน่ๆ เพราะถ้าเทียบกับบ้านทั่วๆไปก็ถือว่าหรูหราอยู่มากโข
“น่าเสียดายนะครับที่คุณจะกลับเมืองไทยแล้ว ตั้งแต่มาฮ่องกงเรายังไม่ได้นั่งคุยเล่นกันเลย” ขาเรียวที่ไขว่ห้างอยู่คลายออกก่อนแผ่นหลังจะพิงพนักด้วยท่าทางสบายๆให้บรรยากาศในการสนทนาดูเบาสบายลง
ผมก็ได้แต่พยักหน้าตอบรับด้วยรอยยิ้มฝืนเต็มทีเมื่อคิดได้ว่าเวลาที่จะอยู่เคียงข้างนายหมาตูบมันช่างเหลือน้อยนิดอย่างที่ว่าจริงๆ
“ครับ” แล้วผมจะพูดอะไรได้มากไปกว่านี้กันล่ะ
“คุณคงจะรู้สึกแย่ที่ต้องแยกจากเสี่ยวสือ” ดวงตาสวยคู่มองผมอย่างเห็นใจ แต่ทำไมนะหัวใจผมยังเจ็บปวด
ผมนิ่งไม่ได้พูดอะไรเพราะดูแล้วคุณเฟยเฟิ่งคงไม่ต้องการคำตอบจากผมสักเท่าไหร่ และเรื่องแบบนี้เขาก็รู้อยู่แก่ใจจะให้ผมตอบให้ทิ่มแทงใจเพิ่มไปทำไมกัน
และเหมือนเป็นคำเกริ่นเพื่อเข้าสู่ประเด็นถัดไปมากกว่าที่จะสงสารผมจริงๆ
“คงเหมือนกับผม...” นั่นไง ผมคิดผิดซะที่ไหนกัน “ช่วงเวลาที่คิดว่าเสี่ยวสือได้จากผมไปตลอดกาลมันช่างทรมานเหมือนตายทั้งเป็น”
น้ำเสียงสะท้อนความเจ็บปวดบวกกับสายตาเหม่อลอยเมื่อย้อนคิดไปในช่วงเวลาเมื่อหลายเดือนก่อน เรียกให้ร่างกายผมชาวูบ หัวใจเต้นระรัวอย่างบ้าคลั่ง แต่กระนั้นผมก็ยังนิ่งและทำเหมือนรับฟังเรื่องเล่าวันเศร้าใจจากคลับฟรายเดย์ รายการวิทยุโปรดคืนวันศุกร์ของผม
หลายคนบอกเสมอว่าผมเป็นคนใจดีชอบช่วยเหลือผู้อื่น แต่ผมก็เป็นมนุษย์คนหนึ่งที่มีรักโลภโกรธหลง คงไม่สามารถใจดีกับคนที่คิดไม่ซื่อกับคนรักของผมได้
...ณ เวลานี้ผมมั่นใจแล้วว่าคนตรงหน้าไม่ได้คิดกับใหญ่เพียงแค่เจ้านายลูกน้อง
แล้วใหญ่ล่ะ....
ไม่...ผมจะเชื่อใจเขา
และคงมีแค่ความเห็นใจให้คุณเฟยเฟิ่งเพียงเท่านั้น
ขอเพียงอย่างเดียว...อย่าให้ความเชื่อใจและเห็นใจที่ผมมีให้ ย้อนมาทำร้ายตัวเองเลย...
คุณเฟยเฟิ่งชวนผมมาเดินเล่นในสวนบนชั้นดาดฟ้า หลอดไฟนีออนถูกสับสวิตซ์เปิดให้แสงสว่าง กลิ่นฉุนของดอกไม้โชยปะทะจมูกจนต้องเบ้หน้าหนีทันทีที่เปิดประตูเข้ามา
แต่เมื่อชินกับกลิ่น...ความละลานตาของพืชพรรณรูปทรงแปลกตา ชูช่อดอกสีสันแตกต่างสลับกับใบสีเขียวสดไม่ว่าจะขาวแดงชมพูเหลืองและอีกสารพัดที่ผมไม่สามารถบอกได้ว่ามันคือสีอะไร
ดั่งงานพืชสวนโลกขนาดย่อม ผมตะลึงงันกับความสวยงามเบื้องหน้า ภายใต้หลังคากระจกฝ้าค้ำจุนด้วยโครงเหล็กสีขาวพร้อมผนังทั้งสี่ด้านที่ทำจากกระจกใส อุณหภูมิเย็นเยือกให้ต้องยกสองแขนกอดลำตัว สองขาค่อยๆก้าวไปตามทางเดินหญ้าญี่ปุ่นสีเขียวสดที่ถูกตัดสั้นเสมอกันอย่างสวยงาม
สองข้างทางเดินมีดอกไม้หลากหลายชนิดปลูกเรียงกันไล่สีสันสวยงามจนอยากจะเอื้อมมือไปสัมผัส แต่ก็เกรงว่ากลีบดอกแสนบอบบางจะบอบช้ำจึงได้แต่ทอดสายตามอง มีดอกไม้อยู่ไม่กี่ชนิดที่ผมรู้จักเช่นดอกกุหลาบ ลิลลี่ และยกพื้นทางด้านขวาจะเป็นดอกไม้ไทยที่พอคุ้นเคยจำพวกคุณนายตื่นสาย ดาวเรือง เฟื่องฟ้า เทียนทอง ฯลฯ ส่วนอีกร้อยกว่าชนิด (จากที่คาดเดาจากสายตา) ผมไม่รู้จักเลยแต่สามารถพูดได้เต็มปากว่ามันสวยมาก
“ชอบไหมครับ”
“ครับ สวยมากจริงๆ”
“อย่าจับ!” ผมดึงมือกลับอย่างตกใจเมื่อกำลังจะเอื้อมมือไปสัมผัสกลีบดอกผกามาศสีแดงสดที่ชูดอกสวยยั่วยวนอยู่เบื้องหน้า เสียงร้องเตือนจากคนข้างๆก็ดังขึ้น “มันเป็นชนิดมีพิษน่ะครับ สัมผัสโดนผิวหนังจะไหม้ปวดแสบปวดร้อนได้”
ผมหน้าเหยเกก้าวถอยหลังอย่างแหยงๆดอกไม้สวยแต่รูปจูบไม่หอมเกือบจะทำพิษผมเข้าแล้ว คุณเฟยเฟิ่งจุดยิ้มมุมปากก่อนพาผมเดินลึกเข้าไปในสุดซึ่งบรรยากาศด้านในโดยรอบอบอวลไปด้วยละอองน้ำจากสปริงเกอร์
“เอ่อ อันนี้มีพิษไหมครับ” ผมถามอย่างไม่กล้าจับดอกไม้อะไรอีก
“มีครับ”
นั่นไง ว่าแล้วไหมล่ะ อันตรายต่อชีวิตไปหมด
“แถวนี้จับได้ไม่เป็นอะไรครับ จะเป็นก็ต่อเมื่อทานเข้าไป”
“แน่นะครับ”
“ครับ” เฮ้อ ผมถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนยิ้มกว้างกับความสวยงามเบื้องหน้า เอื้อมมือไปสัมผัสกลีบมันเบาๆพลางก้มลงสูดดมรับกลิ่นที่คราแรกชวนให้ผมเวียนศีรษะแต่ตอนนี้กลับดึงดูดจนอดใจไม่ไหวกับกลิ่นหอมของมัน
ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าสวนดอกไม้บนดาดฟ้าทำให้อารมณ์ย่ำแย่ของผมดีขึ้นมากเลยทีเดียว
คุณเฟยเฟิ่งก็คงรู้สึกเช่นเดียวกันกับผม ร่างเพรียวสวยนั่งยองลงก่อนใช้ปลายจมูกแตะลงบนกลีบดอก ใช้ปลายนิ้วไล้มันเบาๆอย่างอ่อนโยน แววตาทอประกายอ่อนแสงลงอย่างแสนรัก
“ผมชอบดอกไม้มากมาตั้งแต่เด็กๆ และนี่คือดอกไม้ที่ผมชอบมันมากที่สุด” เขาว่าพลางพรมจูบบนกลีบดอกอย่างทะนุถนอม
ผมมองดอกไม้ชนิดที่ว่าอย่างสนใจ ตัวดอกสีชมพูแต้มจุดรูปกรวยสั้นๆออกดอกบนกิ่งเรียวยาวชะลูดขึ้นไปจากโคนต้นจรดปลาย ดอกบานเต็มวัยบานกว้างไล่เรียงไปถึงยอดที่ประดับด้วยดอกตูมเขียวอ่อนเหมือนกับกรวยไอติมที่แต่งแต้มด้วยสีน่ามอง
(http://i60.tinypic.com/143p0mg.jpg)
“ดอกอะไรหรือครับ”
คุณเฟยเฟิ่งลุกขึ้นยืนแล้วโน้มหน้าลงไปสูดดมอีกครั้งก่อนตอบ “ดอกฟอกซ์โกลฟน่ะครับ ถ้าเมืองไทยบ้านคุณจะเรียกมันว่าถุงมือจิ้งจอก”
“ถุงมือจิ้งจอก...” ผมพึมพำทวนคำ ฟังดูเจ้าเล่ห์น่ากลัวพิกล ผมว่ามันสวยออก สวยมากๆ
“คงเพราะภายนอกดูสวยงามแต่แฝงไปด้วยพิษร้ายกระมังครับ มันถึงได้ชื่อว่าถุงมือจิ้งจอก บางพันธุ์มีพิษร้ายแรงทั้งต้นทั้งดอกจะถูกเรียกว่าต้นกระดิ่งคนตาย”
อืม ฟังดูน่ากลัวและไม่น่าเข้าใกล้อย่างมาก แล้วที่ผมสูดมันเข้าไปเต็มปอดเมื่อกี้จะไม่เป็นไรใช่ไหม มันจะไม่แทงข้างหลังผมใช่หรือเปล่า แต่คุณเฟยเฟิ่งยังคลอเคลียเป็นลูกแมวแบบนั้นได้ แสดงว่าชีวิตผมยังปลอดภัยดี
“ฮ่าๆ ทำไมทำหน้าแหยแบบนั้นล่ะครับ”
“ผมแค่สงสัยว่าทำไมคุณถึงโปรดปรานมันนัก มันดูเอ่อ...น่ากลัวพิลึก” ว่าแล้วผมก็ขอใส่เกียร์ก้าวถอยหลังออกมาสักสองสามก้าว
“มีคนให้ดอกฟอกซ์โกลฟกับผมในวันที่ผมสูญเสียสิ่งสำคัญที่สุดไป” ดวงตาทอประกายแสนรักละจากใบหน้าผมลงไปมองดอกไม้แห่งความหลังพลางเอ่ยต่อ “นับจากวันนั้นเขาก็กลายมาเป็นสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตผมแทน”
นัยน์ตาสวยคู่นั้นทอประกายรักมากกว่ายามพูดถึงดอกไม้เสียอีก
ในขณะเดียวกันปลายนิ้วผมเริ่มเย็นเฉียบก่อนลามไปยังส่วนต่างๆของร่างกาย
“ผมยังจำได้ดีตอนอายุสิบห้า เพราะกฎของตระกูลทำให้ผมสูญเสียของรักและศักดิ์ศรีความเป็นลูกผู้ชายไป มันช่างสุดแสนทรมานเหมือนตายทั้งเป็น ขังตัวเองอยู่ในห้อง ไม่อยากเจอหน้าใคร คิดว่าตายไปเสียยังดีกว่า...” แววตาทอประกายรักในคราแรกเปลี่ยนเป็นรวดร้าวยามที่ริมฝีปากเอ่ยเล่าเรื่องราวในอดีต ความรู้สึกสงสารตีตื้นเข้ามาในอก “แต่เทวดาคงเห็นใจ...บนความเลวร้ายที่เผชิญฟ้าก็ส่งเด็กชายตัวน้อยมาให้ผม...”
แววตาหม่นแสงกลับมาสดใสอีกครั้ง
“เด็กนั่นเป็นบอดี้การ์ดที่ถูกส่งมารับใช้พี่เฟยหลงตั้งแต่สมัยยังเป็นคุณชายใหญ่ เด็กผู้ชายตัวโตเกินมาตรฐาน หน้านิ่งๆตาดุๆแต่กลับเป็นเด็กที่...เดินถือถาดอาหารเช้าเข้ามาให้ผมแทนแม่บ้านผิง เด็กที่มาพร้อมกับแจกันใส่ดอกไม้ที่ผมมารู้ทีหลังว่ามันชื่อ ‘ดอกฟอกซ์โกลฟ’ ” ดวงตาเรียวสวยหันมาสบตาพลางจุดยิ้มมุมปาก “น่าขำนะครับ จะปลอบใจทั้งทีเอาดอกถุงมือจิ้งจอกมาให้ แต่คำพูดของเด็กสิบขวบก็ทำเอาผมอึ้งและซาบซึ้งทั้งน้ำตาเลยล่ะครับ เขาบอกว่า...เห็นแม่บ้านผิงบอกว่าคุณชายน้อยกำลังเสียใจ ผมเลยเอาดอกไม้มาให้ คุณหมอจางบอกว่ามันช่วยรักษาโรคเกี่ยวกับหัวใจได้...โถ เด็กน้อยเอ๋ย ให้ทำตัวขึงขังเป็นผู้ใหญ่ยังไง สุดท้ายเด็กก็คือเด็กอยู่ดี...ใสสะอาด...ชะล้างหัวใจที่มืดมนได้...”
มาถึงตรงนี้ผมสัมผัสได้ถึงสายใยความรักและความผูกพันของทั้งคู่ได้ ริมฝีปากที่เริ่มสั่นน้อยๆเอ่ยถามออกไปแม้ในใจจะกลัวแสนกลัวคำตอบก็ตาม
“ดะเด็กผู้ชายคนนั้น...ใหญ่เหรอครับ...”
นัยน์ตาแววหวานสบตาผมนิ่ง เผยยิ้มบางก่อนตอบ “ไม่ใช่หรอกครับ...”
ลมหายใจที่กั้นไว้ถูกปล่อยพรูออกมา...
“เสี่ยวสือต่างหาก”
...แล้วสะดุดลง เหมือนถูกตัดขั้วหัวใจทิ้ง
“เพราะเหตุการณ์ในวันนั้น ผมจึงไปขอเด็กคนนั้นจากพี่ใหญ่เพื่อให้มาอยู่เคียงข้างผมแทน และตั้งแต่นั้นมาเขาก็คือเสี่ยวสือของผม...ของของผม”
หัวใจผมเต้นระรัวในอัตราสูงสุดเกินกว่าที่เคยเป็น!!!
ปึง!!
โครม!!
เฮือก!!
ผมถูกเหวี่ยงจนร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงอยู่ก่อนหน้าไถลตามแรงจนอัดเข้ากับผนังปูน ความเจ็บปวดแล่นริ้วไปทั่วสรรพางค์กาย ไม่ใช่จากแรงกระทำภายนอก...แต่มาจากภายในร่างกายที่ปวดร้อนดั่งไฟเผา ร่างกายอ่อนแรง ช่วงท้องปวดมวนเหมือนโดนมือที่มองไม่เห็นบีบลำไส้จนบิดเบี้ยว ริมฝีปากลามลงไปยังลำคอปวดแสบปวดร้อนแม้แต่จะเปล่งเสียงพูดหรือหายใจยังลำบาก หัวใจเต้นถี่รัวตึกตักคับอกอย่างกับวิ่งโดยไม่หยุดพักมาสักร้อยกิโล
ไม่...ไม่ใช่เพราะผมตื่นเต้นหรือกลัว...แต่เหมือนกับโดนบางสิ่งเข้าไปกระตุ้นมัน...รวมทั้งอาการแปลกๆทั้งหลายที่เกิดขึ้นด้วย
“คะคุณเฟย ฟะเฟิ่ง...”
“บางอย่างรับในปริมาณที่เหมาะสมมันก็จะสามารถช่วยชีวิตได้ แต่ถ้ารับมากไปมันก็ปลิดชีพได้เช่นกัน” เสียงเนิบหวานเหนือศีรษะเรียกให้ผมค่อยๆเงยหน้า มองใบหน้าหวานฉ่ำที่บัดนี้เรียบเฉย ดวงตาใสแข็งกร้าวมองผมอย่างเคียดแค้น
หลังจากประโยคแสดงความเป็นเจ้าของในสวนดอกไม้บนดาดฟ้าจบลง หัวใจผมก็เต้นระรัว วินาทีแรกผมกลับคิดไปว่าเพราะคำพูดนั้นมันช่างกรีดหัวใจผมยิ่งนัก แต่เวลาถัดมามันไม่ใช่...ร่างกายผมผิดปกติมากขึ้นเรื่อยๆทั้งอ่อนแรง เริ่มปวดแสบปวดร้อนตามร่างกาย และสุดท้าย...ไม่สามารถป้องกันการคุกคามจากโดยรอบได้เลย
มารู้ตัวอีกทีผมก็ถูกพาเข้ามาในห้องสี่เหลี่ยมมืดๆ ซ้ำยังมีกลิ่นคาวฉุนจนอยากอาเจียน
“ทะทำไม...”
“บุญคุณที่ช่วยเสี่ยวสือไว้ทำให้คุณมีชีวิตมาได้จนถึงทุกวันนี้ แต่ตอนนี้มันหมดลงแล้ว ทดแทนกันพอแล้ว ไม่ว่าจะเป็นบุญคุณหรือความเป็นเจ้าของเสี่ยวสือ...ที่เพ้อพบไปเอง!!!” เสียงตวาดก้องให้ผมกระถดตัวหนีชิดมุมผนังชื้นอย่างหวาดกลัว
ณ เวลานี้เขาไม่ใช่คุณเฟยเฟิ่งที่สวยสง่าอ่อนโยนคนเดิม ไม่ใช่สิ...คนที่เขาปั้นแต่งขึ้นมาตบตาผม เขาก็แค่...
“โอ๊ย...” ผมร้องอย่างเจ็บปวดเมื่อร่างกายทวีความทรมานขึ้นเรื่อยๆ และยิ่งผมแสดงออกมากเท่าไรอีกฝ่ายก็ดูจะพึงใจมากเท่านั้น “คะคุณจะฆ่าผมเหรอ...อึก”
สะแสบคอจัง เสียงแห้งแทบพูดไม่ออกเลย
“ยังไม่ถึงเวลา...แต่เชื่อเถอะ...” ร่างนั้นนั่งลงตรงหน้าผม ใช้ฝ่ามือบีบคางแล้วจิกเล็บลงบนผิวแก้มยามบังคับให้หันมาสบตากัน ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น “คุณจะทรมานยิ่งกว่าตายทั้งเป็น หึ”
ฟึ่บ!!
ฝ่ามือที่บีบหน้าผมอยู่ออกแรงผลักสะบัดไปด้านข้างให้ผมล้มนอนอย่างไม่อาจต้านทาน รู้สึกเจ็บตรงข้อศอกที่กระแทกพื้นปูนพร้อมกับอีกฝ่ายที่ลุกขึ้นยืน สองมือของผมกอดร่างที่คุดคู้เข้าหากันของตัวเองแน่น แต่กระนั้น...ผมก็ยังอดส่งสายตาเวทนาให้อีกฝ่ายไม่ได้ ถึงสภาพผมจะน่าสมเพชเยี่ยงสุนัข เจ็บปวดทรมานเยี่ยงสุกรถูกเชือด แต่ผมก็ยังรู้สึกสงสารอีกฝ่าย...ที่จิตใจเขายังอยู่ใต้ตม จมอยู่กับความคับแค้นและอิจฉาริษยาจนสามารถทำร้ายเพื่อนมนุษย์กันได้ถึงเพียงนี้...
“อย่ามามองผมด้วยสายตาแบบนี้!! เจียมตัวเองซะบ้าง!!” ตวาดอีกครั้งพร้อมสะบัดตัวหันหลังเพื่อย่ำเท้าก้าวออกไป ผมปรือตามองเขาก่อนเปล่งเสียงแหบแห้งอย่างกระท่อนกระแท่น
“ละแล้วผมจะ...จะแผ่เมตตาหะ...ให้คุณ...”
“ไม่จำเป็น เก็บบุญไว้สวดศพให้ตัวเองคืนนี้เถอะ อย่าปวดใจจนตายก่อนซะล่ะ!” เขากัดฟันพูดโดยที่ไม่ได้หันกลับมา แล้วเดินออกจากห้องไป
ผะผมเจ็บจังเลย...ปะปวดแสบปวดร้อนไปหมดทั้งตัว...เพราะดอกไม้เป็นพิษอย่างนั้นเหรอ...
ไม่สิ...ในเมื่อคุณเฟยเฟิ่งก็สัมผัสมันเหมือนกัน...
ผมพยายามเค้นสมองคิดทั้งที่ปวดศีรษะจนสมองแทบระเบิด กอดตัวเองให้แน่นขึ้น...
เพราะอะไร....เพราะอะไร...ทำไม...
สุดท้ายผมก็ถกเถียงปัญหานี้กับตัวเองได้สำเร็จ...เพราะดอกไม้นั่นแหละ แต่ไม่ใช่ที่สวน ไม่ใช่เพราะสัมผัสโดน ไม่ใช่เพราะดม
....น้ำสมุนไพรแก้วนั้น ผมจำกลิ่นมันได้แล้ว นึกว่าน้ำอะไรที่แท้ก็...
...ถุงมือจิ้งจอก ไม่สิ กระดิ่งคนตาย...
ใหญ่...ใหญ่จะรู้ไหมว่าเล็กหายไป จะตามหาหรือเปล่า เล็กยังเชื่อในตัวใหญ่อยู่นะ...ยังเชื่อว่าจะมาช่วยและยังรอฟังคำอธิบาย...
แกร๊ก!
เสียงเปิดประตูเรียกให้ผมปรือตาขึ้น มองฝ่าความมืดไปก็ไม่เห็นมีการเคลื่อนไหวใดๆเกิดขึ้นเลย แต่เสียงมันใกล้มากจริงๆ
กุกกัก กุกกัก
“คุณเฟิ่งจะอาบน้ำก่อนไหมครับ” สะเสียงนี้...ผมจำได้
“ใหญ่...ใหญ่...” ผมพยายามดันร่างตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง พื้นชื้นเหมือนเลอะไปด้วยเมือกเหนียวทำให้การทรงตัวขึ้นเป็นเรื่องยากลำบาก แต่ผมก็พยายามจนลุกขึ้นนั่งได้สำเร็จ
ผมกระเถิบตัวพิงผนังไว้อย่างอ่อนแรง อาการเจ็บปวดมวลท้องเริ่มทุเลาลงเช่นเดียวกับความปวดแสบปวดร้อนตามร่างกาย ไม่รู้เป็นเพราะพิษหมดแล้วหรือว่าเจ็บจนชาชินกันแน่ แต่เมื่อจับตามเนื้อตัวโดยเฉพาะบริเวณริมฝีปากจะรู้สึกแสบเป็นพิเศษและเหมือนผิวหนังจะไหม้ด้วย
“อืม...ดีเหมือนกัน อาบด้วยกันไหม” เสียงคุณเฟยเฟิ่ง
ผมพยายามกวาดสายตามองหาที่มาของเสียงก่อนจะพบว่ามันดังอยู่เหนือศีรษะผมนี่เอง...บนชั้นถัดไป แต่ผมกลับได้ยินเสียงทั้งคู่ชัดเจนเฉกเช่นนั่งอยู่ในห้องเดียวกัน
ถ้าผมตะโกนเรียกออกไปใหญ่จะได้ยินไหมนะ...แต่จะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อผมลองตะเบ็งแล้วกลับไม่มีเสียงอันใดลอดผ่านลำคอผมมาได้เลย...
“เดี๋ยวผมไปอาบที่ห้องก็ได้ครับ”
“ทำไมล่ะ อาบด้วยกันนี่แหละ ก็อาบด้วยกันอยู่ทุกวัน”
“คือผม...”
“เป็นห่วงคุณเล็กหรือไง”
จบคำถามเสียงก็เงียบไปเสี้ยวนาที แต่ช่างยาวนาสำหรับคนรอคอยคำตอบอย่างผมเหลือเกิน
“เปล่าครับ”
“ดี งั้นไปอาบน้ำด้วยกัน ถูหลังให้หน่อย...นะ”
“ครับ”
“ตามเข้ามา ไม่ต้องปิดประตูนะ”
และแล้วน้ำตาที่แม้แต่โดนทรมานหนักหนาแค่ไหนในช่วงค่ำคืนที่ผ่านมายังไม่เคยไหลลงมาสักหยด บัดนี้มันกลับไหลหลากอย่างไม่สามารถกักกลั้นไว้ได้เพียงถ้อยคำเดียวของคนที่ผมรักหมดใจ
ถ้อยคำที่เหมือนไม่ใส่ใจกัน
ขณะที่เล็กรอใหญ่อยู่ที่อาณาจักรผีดิบนั่น...เข้าใจในตัวตนและงานของใหญ่...แท้จริงแล้วใหญ่เพียงมาปรนเปรอให้เขาใช่ไหม... นี่น่ะเหรองานบอดี้การ์ดอันยิ่งใหญ่ที่เล็กต้องอดทนรอด้วยความคิดถึงตลอดมา...
ผมได้ยินเสียงซ่าในห้องน้ำเดาว่าทั้งคู่คงได้อาบน้ำใต้ฝักบัวเดียวกันสมใจอยากแล้ว แต่ผมคงคิดน้อยไป...นั่นเป็นแค่การล้างตัว การอาบน้ำให้โรแมนติกและแนบแน่นจริงๆมันต้องลงอ่างต่างหาก
“ถอดผ้าเสร็จแล้วก็ตามลงมาสิ” คำสั่งเสียงหวานที่ทำให้ผมต้องหลับตาลงอย่างไม่อยากจะรับรู้อะไรอีก แต่ไม่มีประโยชน์อันใดเลยในเมื่อหูผมยังทำหน้าที่ได้ดีอย่างไม่บกพร่อง ทำไมนะหูมันถึงไม่หนวกตามปากที่พูดไม่ได้ไปซะเลย
จ๋อม
เสียงน้ำกระเพื่อมไหวล้นออกขอบอ่างให้รู้ว่าได้มีวัตถุมวลใหญ่เพิ่มลงไปแล้ว จะเป็นอะไรไปได้นอกจาก...เสี่ยวสือ
ถึงเสียงจากภายในห้องน้ำจะได้ยินเบากว่าด้านนอก แต่ผมก็ยังได้ยินและทุกคำมันช่างวนเวียนอยู่ในสมองผมอย่างชัดเจน
“มา...ฉันช่วยสระผมให้”
“ไม่เป็นไรครับ หันหลังเถอะ ผมจะถูหลังให้”
เงียบผ่านไปสักพัก ก็มีเสียงดังขึ้นมาอีก
“พอแล้ว” เสียงน้ำกระฉอกออกจากขอบอ่างอีกครั้ง “เสี่ยวสือ...จูบฉันหน่อย”
“...” ร่างกายผมชาวาบถึงแม้จะไม่ได้ยินเสียงอะไรตอบกลับมาเลยก็ตาม
แล้วจะต้องเอ่ยอะไรอีก เมื่อนาทีต่อมาเสียงครางเครือก็เพียงพอแล้วที่ผมจะเข้าใจในทุกสิ่ง
“อ๊ะ อืมม ปะไปที่เตียงเถอะ”
ฟึ่บ
ตึก
โครม
แล้วเสียงเล่นรักก็ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง คงจะเร่าร้อนกันมาตลอดทางเดินจนถึงเตียงนอน หลังจากนั้นก็มีแต่เสียงครางระงมอย่างสุขสมของคนทั้งคู่ประสานกับเสียงเนื้อหนังสัมผัสกระทบกันอย่างน่าสมเพช
“อ๊ะ ตะตรงนั้น...บี้แรงๆ อ่ะอื้มมม”
“อ่ะ อา”
ฟึ่บๆๆๆ
...เป็นผมเองที่น่าสมเพช...
เขาทั้งคู่จะรู้ไหมว่าในขณะที่ร่วมรักกัน ผม...ผมที่อยู่ตรงนี้ร้องไห้จนตัวสั่นสะท้าน ร่างทั้งร่างค่อยๆไหลไปตามผนังลงไปนอนกองกับพื้นปูนอีกครั้ง มือสองข้างยกปิดหูพร้อมทั้งคุดคู้หนีความหนาวยะเยือกที่แผ่กระจายไปทั่วกาย ร้องไห้จนน้ำตาแทบเป็นสายเลือด...
ผมเข้าใจคำความหมายว่า ‘ทรมานยิ่งกว่าตายทั้งเป็น’ ของคุณเฟยเฟิ่งแล้ว
ผมอยากจะค้าน...เพราะตอนนี้ผมรู้สึกมากกว่านั้นเสียอีก
ความไว้ใจ เชื่อใจ และความรักที่ผมมีให้เขาถูกย่ำยีและเหยียบซ้ำๆจนมันแหลกสลายเป็นผงธุลี
ไม่ใช่เพียงแค่หัวใจที่ถูกกรีดลึก...แต่ทุกตารางนิ้วของร่างกายก็ถูกเขาทำลายลงจนไม่เหลือชิ้นดี
ที่ใหญ่ไม่เคยบอกรักเล็กเลยเป็นเพราะอย่างนี้เองสินะ
ต่อด้านล้างค่ะ
-
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไรที่ผมนอนฟังเสียงสุขสมของคนทั้งคู่ ถึงจะเจ็บปวดทรมานเจียนตายแต่ก็ต้องขอบคุณช่วงเวลาเหล่านั้นที่ทำให้ผมคิดได้
อย่างที่เขาว่ากันว่า...เมื่อเราผ่านวินาทีแห่งความตายมาแล้ว เราจะเห็นค่าของชีวิตตัวเองที่คงอยู่...และผมก็เป็นเช่นนั้น
ผมปรารถนาชีวิตที่เป็นสุขหลังจากนี้ ผมไม่ต้องการตายไปด้วยความเจ็บปวดทรมาน
ผมต้องรอดกลับไปหาอ้อมกอดของคนที่รักผมอย่างแท้จริง ต้องรอด..
ผมเรียนรู้ที่จะครองสติภายใต้ความเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจมากมายที่เข้าถาโถม ตะเกียกตะกายลุกขึ้นนั่ง พลันมือก็ควานสะเปะสะปะในความมืดไปตามพื้นเพื่อสำรวจทางและเผื่อจะเจออะไรที่ทำให้ผมหลุดพ้นไปจากที่แห่งนี้ได้
กึก
มือผมชนเข้ากับบางอย่าง ผมรีบคลานสี่ขาเข้าไปคลำทั่วจนรู้ว่ามันคือกระเป๋าสะพายของผมเอง ผมคว้ามันขึ้นมาพลางเปิดมันด้วยมืออันสั่นเทา ล้วงมือเข้าไปควานหาโทรศัพท์มือถือแล้วสักพักผมก็เจอสิ่งที่ต้องการ...ขอบคุณพระเจ้า...
ผมคว้าเจ้าเครื่องสี่เหลี่ยมขึ้นมาแล้วกดปุ่มวงกลมหนึ่งเดียวบนหน้าจอไอโฟนจนแสงไฟสว่างวาบขึ้น ตัวเลขหน้าจอบอกเวลาเที่ยงคืน ผ่านไปสามชั่วโมงเองหรือ ทำไมมันช่างนานแสนนานในความรู้สึกผมซะเหลือกิน
แสงสว่างจากเครื่องมือสื่อสารทำให้ผมมองเห็นห้องโดยรอบกักขังผมไว้ สองแขนยึดผนังไว้เพื่อพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นยืน พื้นปูนขึ้นเมือกตะไคร่เขียวครึ้ม กลางห้องมีหลอดไฟหนึ่งดวงที่มองไปตามแนวสายไฟจะเห็นสวิตซ์อยู่ชิดกับขอบประตูซึ่งทำจากเหล็ก
แต่ทุกอย่างคงไม่เท่าเพดานสูงกว่าศีรษะผมเพียงแค่หนึ่งคืบเท่านั้น อย่างที่ถ้าผมเขย่งเท้าศีรษะก็จะชนกับเพดานพอดี
อย่างนี้สินะ ผมถึงได้ยินเสียงชัดนัก
แต่แล้วขีดสีแดงมุมขวาของหน้าจอก็เรียกความสนใจของผมกลับมา เตือนบอกว่าแบตเตอรี่เหลือเพียงห้าเปอร์เซ็นต์ ผมมีเวลาไม่มากแล้ว ผมจะทำยังไงดี...โทรหาพ่อแม่อย่างนั้นเหรอ...ไม่ ผมจะต้องกลับไปกราบท่านทั้งสองด้วยตัวเอง จะไม่ให้ท่านต้องมาทุกข์ใจกับสิ่งที่ผมเผชิญอยู่
หนีออกไป...ไม่มีทางเป็นไปได้เลย นอกประตูเหล็กผมมั่นใจว่าจะต้องมีกุญแจดอกใหญ่เพื่อคุมขังผมไว้ ไหนจะเหล่าบอดี้การ์ดที่อยู่ทั่วทุกบริเวณเพ่นพ่านยิ่งกว่าแมลงสาบ
ผมจะทำอย่างไรให้ห้าเปอร์เซ็นต์ที่เหลืออยู่คุ้มค่ามากที่สุด...ใครพอจะช่วยผมได้บ้าง...
ในฮ่องกงคนเดียวที่ผมไว้ใจและเป็นห่วงผมมากที่สุดคงไม่พ้น...ใช่!! เยว่ซิน!!
ผมกดหาเบอร์ที่เมมไว้ ก่อนออกมาจากอาณาจักรจิ่นเยว่ซินได้ให้เบอร์ติดต่อผมเอาไว้ นี่ไง! เจอแล้ว!
นิ้วกำลังจะสัมผัสปุ่มโทรออก แต่...ผมพูดไม่ได้ เสียงผมไม่มี
“อ่ะ...” ผมพยายามเปล่งเสียงเผื่อเวลาที่ผ่านไปจะทำให้เสียงของผมคืนมาบ้าง แต่ไม่เลย มันยังแหบแห้งและไร้ซึ่งเสียงใดๆเหมือนเดิม
ทางออกสุดท้ายที่ผมพอคิดออกตอนนี้คงมีแค่ส่งข้อความไป
‘ช่วยฉันด้วย คุณเฟยเฟิ่งจะฆ่าฉัน ตอนนี้เขาจับฉันไว้ใต้ห้องส่วนตัวของเขา....หมิงจิว’
ยังถือเป็นโชคดีอยู่บ้างหรือเปล่าผมไม่แน่ใจที่ผมกดส่งเสร็จหน้าจอก็ดับสนิททันทีในวินาทีถัดมา
เยว่ซิน ขอร้อง ตอนนี้เธอคือที่พึ่งทางเดียวที่ฉันเหลืออยู่
ทุกอย่างตกอยู่ในความมืดอีกครั้ง ผมจึงพยุงตัวคลำทางไปยังสวิตซ์ไฟ ดีตรงที่ห้องนี้ไม่มีเฟอร์นิเจอร์หรือสิ่งกีดขวางอยู่เลยทำให้การเดินไม่ลำบากมากนัก นอกจากระวังเรื่องการลื่นล้มเท่านั้น
เปาะ!
ไม่ติด!
เปาะ! เปาะ!
ผมลองกดเปิดปิดสวิตซ์ไฟอีกครั้งแต่ผลก็ยังเหมือนเดิม ห้องยังมืดสนิท ผมจึงเริ่มค้นกระเป๋าตัวเองอีกครั้งเพื่อหวังว่าจะมีสิ่งที่ผมยัดใส่มาจะมีอะไรพอเป็นแสงได้บ้าง
ตุบ
บ้าเอ๊ย!!
ผมนั่งยองลงควานมือเก็บของที่ร่วงลงจากกระเป๋าที่ผมเผลอคว่ำลง ของหล่นกระจายจนผมต้องใช้มือกวาดรวบเข้าหาตัว และก็ต้องเงยหน้าขึ้น หยีตามองเมื่อรู้สึกว่ามีแสงสว่างรำไรให้ผมพอมองเห็นเลือนรางจากบางสิ่งที่เปิดกางอยู่บนพื้น
ผมค่อยๆคลานเข่าเข้าไปหาเจ้าสิ่งนั้น และก็ต้องตะลึงค้างเมื่อแสงสีทองเรืองรองมาจากหนังสือคัมภีร์อาหารยอดยุทธ์ที่ผมพกไว้เป็นสิ่งยึดเหนี่ยวทางใจ แต่ไม่ใช่จากตัวอักษรจีนที่ผมเห็นจนชินตา
ผมหมุนหนังสือให้กลับหัวลงจากปกติ...และกวาดตามองตัวอักษรภาษาอังกฤษที่เรืองแสงทั่วหน้ากระดาษอย่างประหลาดใจ
ไม่รู้สวรรค์ลิขิตหรือกำหนดให้หน้าหนังสือที่กางออก เป็นใจความที่สะกิดใจผมอยู่พอดี
แปลเป็นไทยได้ว่า...
กำจัดความเป็นชายของเชื้อสายที่เป็นชายให้หมดสิ้น รักษาเพียงผู้จะเป็นใหญ่ในภายหน้าเพียงเท่านั้น เพื่อป้องกันการแย่งชิงอำนาจสืบต่อไป
และยังมีอีกหลายข้อที่เริ่มต้นย่อหน้าบรรทัดใหม่อย่างเช่นหน้าที่หลักๆของประมุขตระกูลเฟย กฎการเลือกคู่ครอง และทุกๆหน้าที่เปิดดูจะมีอีกหลายร้อยกฎที่ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจนัก
แต่เชื่อเถอะ สิ่งที่ผมสนใจมีแค่ข้อความด้านบน
มันหมายความว่ายังไงกันแน่...
ฟึ่บ!
ผมรีบพลิกปิดหนังสือเพื่อดูปกหน้า และก็เป็นอย่างที่คาดไว้ บนปกที่เคยมีอักษรจีนตัวใหญ่อยู่ตรงกลางบัดนี้กับถูกความมืดดูดกลืนบดบัง หากแต่สิ่งที่ปรากฏคือตัวอักษรภาษาอังกฤษเรืองรองเล่นแสงเช่นเดียวกับข้อความด้านใน
แท้จริงแล้วมันคือหนังสือกฎของบ้านตระกูลเฟยหรือนี่ ช่างทำได้แยบยลยิ่งนัก เล่นเอาคนธรรมดาอย่างผมมึนไปเลย
คนตระกูลยิ่งใหญ่เก่าแก่เขามีความลับซับซ้อนกันขนาดนี้เชียว บ้านของผมก็มีกฎบ้านนะแต่ต่างกันตรงนี้แม่ของผมเขียนลงกระดาษแผ่นใหญ่แล้วติดไว้กลางบ้านให้ทุกคนได้เห็นอย่างชัดเจน
แล้วก็ไม่ใช่กฎพิลึกกึกกือเช่นนี้ด้วย
แกร๊ก!
“$&^%(*)!”
เสียงหน้าประตูทำให้ผมรีบพุ่งตัวไปนั่งทับหนังสือไว้ แต่ก็ช้าไปเสียแล้วเมื่อหญิงชราที่ก้าวเข้ามาพร้อมตะเกียงในมือรีบวางมันลงบนพื้นห้องแล้วเข้ามาดึงร่างผมออก
เมื่อเขาเห็นหนังสือที่พอมีแสงสว่าง สิ่งที่เคยเรืองรองก็เข้าซ่อนเร้นและกลับมาเป็นหนังสือคัมภีร์อาหารยอดยุทธ์เล่มเดิม แต่ดวงตาโปนใต้ตาหย่อนคล้อยคู่นั้นยังเบิกกว้างมองมันและยกนิ้วขึ้นชี้อย่างสั่นระริก
“%#$$&^^*(()&%$” เขาพูดภาษาที่ผมไม่เข้าใจ แต่ผมจับน้ำเสียงที่ดูหวาดกลัวได้
ผมส่ายหน้าเป็นเชิงว่าไม่เข้าใจ อ้าปากพะงาบๆให้เขารู้อีกว่าผมพูดไม่ได้ เมื่อนั้นเขาจึงปรับใบหน้าให้ลดความตระหนกลงแล้วเริ่มรื้อหาของในตะกร้าไม้สานที่ผมเพิ่งสังเกตเห็น
เหมือนเขาจะเจอสิ่งที่ต้องการแล้ว ขวดสีชาใบเล็กถูกยื่นมาตรงหน้าทำท่าทางว่าให้ผมดื่มมันเข้าไป ผมกระถดตัวถอยหลังอย่างหวาดระแวง มันเป็นยาพิษหรือเปล่า เขาจะฆ่าผมเหรอ
คิดได้ผมก็ยิ่งกระถดตัวหนีไปไกลขึ้น ถึงจะรู้ว่าหนีไปก็ไม่มีประโยชน์กับพื้นที่สี่เหลี่ยมแค่นี้ แต่สัญชาตญาณมันก็บอกให้ผมหนี
ตึก ตึก
ยิ่งผมถอย สองเท้าก็ย่างก้าวเข้ามาเรื่อยๆ
“อื้อ! อื้อ!” ผมสะบัดหน้าหนีเมื่อมือเหี่ยวย่นจับใบหน้าผมเพื่อจะกรอกของเหลวในขวดเข้ามาในปาก มือสองข้างยกขึ้นปัดป้องพัลวัน จนสุดท้าย...
เพี้ยะ!!
ฝ่ามือย่นตบลงบนแก้มซีกซ้ายจนหน้าสะบัด ผมเงยหน้าขึ้นมองเตรียมจะปกป้องตัวเองอย่างเต็มที่ต่อไป แต่เขาก็ไม่ได้ทำร้ายผมอย่างที่คาด กลับกัน...เขายกขวดสีชาขึ้นดื่ม...กลืนลงไป...ถอนขวดออกจากริมฝีปาก...และมองสบตาผม...เหมือนบอกว่ามันไม่ใช่ยาพิษ...
ผมยังมองเขาด้วยสายตาหวาดระแวง แต่ก็ยื่นมือไปรับขวดสีชาอย่างระแวดระวัง มองขวดในมืออย่างไม่แน่ใจ หันไปสบตาหญิงชราอีกครั้งที่ทำท่าทางให้กระดกมันเข้าไป มองขวดในมือ แล้วสุดท้ายก็ตัดสินใจดื่มมัน
ของเหลวในขวดไหลผ่านริมฝีปาก ผมอมมันไว้พักหนึ่งอย่างไม่กล้า จนโดนตบปากไปทีนั่นแหละถึงยอมกลืน
ผมหลับตาปี๋รอรับปฏิกิริยาที่จะเกิดขึ้น นั่นไง...เริ่มคันยิบๆใบปาก ลามไปในลำคอ และก็รู้สึกแสบๆที่ลิ้นปี่
“อึก”
“ลองพูดสิ” หญิงชราเอ่ยเสียงแหบต่ำเป็นภาษาไทย ผมเบิกตากว้าง ก่อนค่อยๆเปล่งเสียงตามที่บอก
“คะคุณ แค่กๆ พูด ทะไทยได้...” หญิงชราพยักหน้า ซึ่งผมไม่ได้สนใจไปกว่าเสียงของตัวเอง ถึงมันจะแหบแห้งแต่ผมก็ยังดีใจที่สุดท้ายสามารถพูดได้แล้ว
“ได้หนังสือเล่มนี้มาได้ยังไง” หญิงชราถามทันทีเมื่อแน่ใจว่าสื่อสารกับผมได้แล้ว
ผมยังปิดปากเงียบ คนที่นี่น่ากลัวเกินกว่าจะไว้ใจ ผมไม่อยากจะเอ่ยปากเล่าอะไรทั้งสิ้น
“คุณจิ่นตั้งให้ฉันมาช่วยเธอ” ผมนิ่ง จริงเหรอ...เยว่ซินเห็นข้อความแล้วให้บอกให้คุณจิ่นตั้งมาช่วยผมเหรอ
ผมจะเชื่อหญิงชราตรงหน้าได้อย่างไร
“เธอจะเชื่อหรือไม่ก็เรื่องของเธอ ใช่ว่าจะมีทางเลือกมากมายหรอกนะ” สายตาภายใต้เปลือกตาอันหย่อนคล้อยมองมาที่ผมอย่างเยาะเย้ย ผมเม้มริมฝีปากแน่น นั่นสิ...ใช่ว่าผมจะมีทางเลือก อยู่ก็ตาย ดังนั้นเลือกไปตายเอาดาบหน้าดีกว่า
ผมมองไปบนฝ้าเพดานอย่างไม่แน่ใจ
“พวกเขาไม่ได้ยินหรอก หลับเป็นตายเลยล่ะ” มันเพลียขนาดที่มีคนย่องเข้าห้องยังไม่รู้ตัวเชียวหรือ หึ คงจะเร่าร้อนกันมากสินะ
ผมกระพริบตาไล่น้ำตาที่คลอหน่วง ปัดความคิดฟุ้งซ่าน แล้วมาสนใจหญิงชราที่ถือไพ่เหนือกว่าผม
“ใหญ่...ไม่สิ ของจิ่นสือ” ความจริงใหญ่เก็บเอาไว้ในตู้เสื้อผ้าที่ห้องส่วนตัวของเขา แต่ผมแอบหยิบมาอย่างรู้สึกว่าผูกพันกับมัน
“เธอคือ...คนรักคนไทยที่เขาพูดถึงกัน”
ผมพยักหน้ารับ
“ไปอยู่บ้านจิ่นมาใช่ไหม”
ผมพยักหน้าอีก
“รู้จักผู้หญิงในรูปนี่ไหม” แล้วเธอก็ล้วงเข้าไปในหน้าอกแล้วหยิบภาพถ่ายใบหนึ่งยื่นมาให้ผมดู
“เยว่ซิน...” ผมพูดชื่อเด็กสาวในภาพออกมา ถึงจะดูเด็กกว่าตัวจริงมากโข แต่ผมก็จำโครงหน้าได้รูป จมูกเชิดรั้น ริมฝีปากบางเฉียบ และดวงตาแววหวานคู่นี้ได้
หญิงชรามีสีหน้าอ่อนโยนขึ้น รอยยิ้มบางแสนเศร้า พร้อมกับฝ่ามือเหี่ยวย่นที่ลูบไปยังใบหน้าของคนในภาพอย่างทะนุถนอม “เยว่ซินงั้นเหรอ...”
“คุณรู้จักหรือครับ แค่ก”
“ไม่ใช่เรื่องของเธอหรอก ตอนนี้เธออยู่ในชั้นใต้ดินของห้องคุณชายเล็ก ฉันจะพาเธอออกไป เครื่องบินส่วนตัวของประมุขเฟยรอพาเธอกลับเมืองไทยอยู่ด้านหลังเพนท์เฮ้าส์ อ้อ แล้วอย่าลืมคืนหนังสือเล่มนี้ให้คุณจิ่นตั้งด้วยล่ะ”
หญิงชราปรับโหมดกลับมาเป็นแม่มดใจร้ายดังเดิมก่อนไปหยิบตะเกียงแล้วเข้ามากระชากแขนซ้ายของผมให้ลุกขึ้นพลางยื่นตะกร้าให้ผมถือ
“ในตะกร้าเป็นยารักษาที่เธอจำเป็นต้องมี ทานให้ตรงเวลาที่เขียนกำกับไว้ ไม่อย่างนั้นเธอเน่าทั้งตัวแน่”
“คะคุณเฟยหลง...เขา...” จะช่วยผมอย่างนั้นเหรอ ในเมื่อเขาดูท่าจะรักน้องชาย แล้วน้องของเขาก็อยากฆ่าผมทิ้งเสียเต็มประดา
“เมื่อคุณจิ่นตั้งตัดสินใจช่วยเธอ นั่นแสดงว่าเธอก็มีประมุขเฟยคุ้มกะลาหัวแล้ว”
เธอช่วยผมออกมาจริงๆ ไม่ต้องหลบซ่อนหรือวิ่งหนีเหล่าบอดี้การ์ดทั้งหลาย เพียงแค่เดินออกมาทุกคนก็พร้อมจะหลีกทางให้เหมือนมีคำสั่งไว้ก่อนหน้าแล้ว จนมาถึงลานปูนกว้างด้านหลังเพนท์เฮ้าส์ คุณเฟยหลงและคุณจิ่นตั้งได้รออยู่บนเครื่องเรียบร้อยแล้วพร้อมกับบอดี้การ์ดอีกจำนวนหนึ่ง
หญิงชราประคองส่งต่อผมให้บอดี้การ์ดคนหนึ่งเพื่อให้พาผมขึ้นไปบนเครื่อง ผมมองหญิงตรงหน้าก่อนส่งยิ้มขอบคุณอย่างสุดซึ้ง
“ขอบคุณครับ ขอบคุณมากจริงๆ” ผมยกมือไหว้เธอหลายต่อหลายครั้ง และเพิ่งสังเกตเห็นว่าหลังมือตัวเองเป็นสีน้ำตาลเข้มจากรอยไหม้
“ฉันแค่ทำตามคำสั่ง แต่ถ้าเธออยากจะตอบแทน ไว้มีโอกาสเจอกันอีกครั้งเล่าเรื่องเด็กผู้หญิงในภาพให้ฉันฟังบ้างก็พอ” น้ำเสียงเธอไม่แข็งกระด้างเหมือนก่อนแล้ว ฝ่ามือข้างหนึ่งยกขึ้นลูบศีรษะผมแผ่วเบา “ไปเถอะ ถ้าสองคนนั้นตื่นจะยุ่งเอา”
ใบหน้ามีอายุพยักหน้าเป็นเชิงให้บอดี้การ์ดพาผมขึ้นเครื่องไปได้แล้ว
สองคนที่ว่าคงหมายถึงคุณเฟยเฟิ่งและ...นายจิ่นสือ...ที่แม้ผมกับหญิงชราขึ้นบันไดจากชั้นใต้ดินมาโผล่ยังห้องนอนที่ทั้งคู่ทอดกายเกาะเกี่ยวกันกลมด้วยร่างเปลือยเปล่า เดินผ่านเตียงมายังประตูออกสู่ด้านนอก ทั้งคู่ยังไม่รู้สึกตัวตื่นเลย...
ผมถูกพาขึ้นมาบนเครื่องบินหรู โค้งขอบคุณคนทั้งคู่ ก่อนจะถูกคุณหมอนำตัวไปรักษาที่ส่วนท้ายของเครื่อง
ผมนั่งเอนอยู่บนเบาะนุ่ม เครื่องบินค่อยๆทะยานขึ้นเหนือพื้นดิน ผมมองผ่านกระจกออกไปด้านนอกที่ตอนนี้แสงสีส้มของพระอาทิตย์เริ่มทอแสงส่องสว่างยังเส้นขอบฟ้าต้อนรับเช้าวันใหม่
ประสบการณ์การมาต่างแดนในครั้งนี้ให้อะไรกับผมมากมาย
และคืนสุดท้ายของการอยู่ที่นี่ช่างนานแสนนานเหลือเกิน
ความเจ็บปวด ความโกรธแค้น ความเสียใจ คราบน้ำตา...และความรัก...ผมขอละทิ้งทุกอย่างไว้ ณ ที่แห่งนี้ ไม่ขอเก็บมันเป็นของฝากกลับไปด้วย..
ขอแค่ร่างกายและหัวใจกลับไปซ่อมบำรุงรักษาและเยียวยาด้วยตัวเองก็พอ
:katai5: :katai5: :katai5: ตอนหน้าตอบจบแล้วค่าาาา
สุดท้ายขอบคุณคนอ่านทุกท่านที่ยังติดตามชีวิตคุณคนเล็กกับนายตี๋ใหญ่ เอ๊ะ ไม่สิ ตอนนี้เขาเป็นจิ่นสือนี่เนอะ เชอะ :katai1:
ขอบคุณทุกเป็ด ทุกความเห็นค่ะ มันคือกำลังใจที่บิ่งใหญ่มากๆค่ะ :mew1: :pig4: :pig4: :3123:
-
ฮือ เกลียดได้ใหญ่แล้วววว :o12:
-
:hao5:สงสารเล็ก
พาตี๋น้อยกลับไปด้วยนะ อย่าลืมสำคัญมาก :z3:
-
จะจบแล้วหรออออ
คุณเล็ก ฮือออออออ
:hao5:
-
อ่านตอนนี้แล้วทรมานมากอ่ะ เสียใจแทนเล็กจริง ๆ เมื่อเย็นอ่านเฮียโปรดไป ยังไม่ทำร้ายกันขนาดนี้ หมดแล้วจริง ๆ ความรู้สึกที่มี
-
โหยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ขอกระโดดยันหน้าอีคุณใหญ่ทีเถอะ :z6:
คุณเล็กขา ตัดใจจากมันเถอะค่ะ คนมันไม่รักเราก็ปล่อยแม่งไป
หนอยแค้นแทนคุณเล็กเลย จะฆ่ากันยังไม่พอ นี่เล่นให้เจ็บปวดหัวใจแบบสุดๆก่อนตายอีก :katai1:
กลับเมืองไทยเลยค่ะ ครอบครัวและเพื่อนๆที่แสนดีของคุณเล็กรออยู่นะคะ นั่นแหละถึงจะเป็นความรักที่แท้จริง
-
อ่านตอยนี้แล้วเจ็บดี แต่ก็ชินกับการที่เขาคนนั้นนอกใจเพราะเขาเคยทำแล้ว
ไม่สิ บางทีเขาอาจจะกินกันมาก่อนหน้าที่พบเล็กแน่นอน
คิดไว้แล้วว่านังนั้นคือตัวร้าย คิดมาตลอดแล้วก็จริง
ตอนจบไม่อยากให้เล็กคู่กับเขา เพราะมันมากพอแล้ว เขาไม่เคยรักเล็ก เขาแค่สงสารเล็กมากกว่า
นี้คือนิยายเรื่องแรกที่ตอนจบไม่อยากให้คู่กัน ถ้าการจะรักกันลำบากขนาดนั่นก็อย่ารักกันเลย เก็บทุกอย่างไว้เป็นความทรงจำพอ
เหตุผลที่ไม่เรียยกว่าใหญ่ เพราะใหญ่ของคนอ่านคนนี้ตายไปแล้วครับ
-
ไม่อยากให้เล็กคู่กับ'มัน'
อยากให้มีผู้ชายดีๆมาดามใจเล็ก
เกลียดดดดดด
-
เกลียดใหญ่ละ ใหญ่หัดขัดขืนให้มากกว่านี้ได้มั้ย
บอกให้เล็กรอแต่กล้าทำแบบนี้ลับหลังไม่ละอายใจหรือไง
ถ้ารู้ว่าจะขัดขืนไม่ได้ก็ไม่ต้องบอกให้เล็กรอสิ แย่ที่สุด
อยากเห็น'จิ่นสือ'กระอักแบบปานตายยยย
มาต่อไวๆนะคะไม่ไหวแล้ว อยากอ่านต่อมากๆๆๆๆ
-
แล้วตี๋น้อยล่ะๆๆๆๆ
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
:o12: :o12: :o12: :katai1: :katai1:
-
ชอบมากๆเลย สนุก :)
มาต่อไวๆน้า หน่วงใจมากก อิอิ
-
ห่ะ ตอนหน้าจบ
ไม่นะ ใหญ่กลายเป็นนายจิ่นสือไปเเล้ว
เเต่คนที่มีอะไรกับเฟยเฟิ่งอาจจะเป็นเเฝด บลาๆๆๆๆ
เป็นใครก็ไดที่ไม่ใช่ใหญ่
จะจบเเล้วหราาา
ไม่นะ T0T
-
ทำไมใหญ่ทำแบบนี้หล่ะ?? :katai1:
-
จริงหรือหลอกโปรดบอกกันที
-
ไม่รู้ว่าที่จินสือทำนั้น ทำไปเพราะสันดานเลวๆของตัวเองหรือเพราะมีเหตุผลข้ออ้างอะไรก็ตามแต่ บอกไว้เลยว่าเกลียดมาก อ่านไปก็เสียความรู้สึกไปพร้อมๆกับคุณเล็ก
-
ยังจบไม่ด้ายยย จนกว่าอิใหญ่จะได้รับกรรมที่มันทำให้ผู้มีพระคุณเจ็บปวดเเบบเน้
เกลียดม๊านนนนนนนนนนนน เเหมเเล้วบอกให้เล็กรอ อิเห็ดสด คู่นอนเเกจะฆ่าเล็กเเกยังบกป้องไม่ได้ เเถมไม่รู้อีก
-
รอตอนหน้าค่ะอยากอ่านต่อค้างงงง :katai1:
-
ดราม่าจัดเต็มจริงๆ :a5: :a5: :a5:
ตอนจบมาไวไวนะคะ ตอนนี้เค้าจิตตกประหนึ่งเป็นคุณเล็ก :hao5:
-
พูดไม่ออกกับสิ่งที่ใหญ่ทำจริงๆ
-
ดราม่าจัดเต็มจริงๆ :a5: :a5: :a5:
ตอนจบมาไวไวนะคะ ตอนนี้เค้าจิตตกประหนึ่งเป็นคุณเล็ก :hao5:
จริงๆ so sad มากๆ ใจหายเลย กู่ไม่กลับแล้วจริงๆ
-
คนแต่งทำเค้าร้องไห้ ดีนะที่ใกล้จบถ้าเป็นอย่างนี้ตั้งแต่กลางเรื่องคงเครียดตาย สงสารเล็ก
เอาความจริงมาบอกเร็วๆนะคนแต่ง
-
:sad4: .......ต่อดวน อ่านแล้วเสียอารมณ์สุด ๆ เข้าใจใหญ่นะ เจ้าชีวิต แต่ถ้าไร้ปัญญาจะปกป้องคนที่ตัวเองรัก ก็อยู่กับผีเน่าและโลงผุไปเถอะ
-
อยากให้เล็กกลับไปมีชีวิตที่'ดีกว่านี้'
อยากให้'จิ่นสือ'เจ็บมากกว่าเล็ก
อยากให้'จิ่นสือ'รู้ว่าได้เสียสิ่งที่สำคัญไป
คิดไว้แล้วเชียวว่านังนั้งมันต้องร้าย!
:z6: :z6:
-
ตอนจบขอภายในอาทิตย์นี้ได้มั๊ย ค้างนานมันเศร้านะ :mew4:
ปล.ไอ้เห้ใหญ่!!!!!! :angry2: :fire: :m31: :angry2: :fire: :m31: :angry2: :fire: :m31:
-
คิดเสียว่าใหญ่ตายไปแล้ว ที่ยังอยู่นั่นคือจิ่นสือที่เล็กไม่เคยรู้จักมาก่อน
-
คนนั้นอาจไม่ใช่จิ่นสือก็ได้นะ
อาจเป็นการแสดงของคุณเฟยเฟิ่งหรือเปล่า
อันนี้ก็ไม่ทราบ
แต่ไม่ว่ายังไงก็ขอเชื่อใจใหญ่จนกว่าตอนจบจะเฉลยละกัน
ไม่อยากด่าก่อนแล้วมากลับคำทีหลัง
ถ้าจะด่าต้องด่ารวดเดียวเลย
เพราะที่อ่านมาก็แค่ผ่านมุมมองของคุณเล็กเท่านั้น
ถึงแม้ว่าในความคิดเราจิ่นสือจะเย็นชาไปหน่อยจนถึงมากก็เถอะ
แต่เราคิดว่าความรักที่เขามีให้เล็กเป็นของจริงนะ
รอดูตอนจบ
คนอ่านทั้งหลายอย่าเพิ่งด่ากันเลย
เผื่อด่าเก้อ555
ถ้าตอนจบเฉลยว่านอนกับเฟยเฟิ่งจริงค่อยด่า ด่าด่าและด่า
ใจร่มๆก่อนนะคะนักอ่านทุกท่าน :)
-
รอตอนจบ ฮือออออ :o12: :o12:
-
ตอนหน้า ขอเป็นพรุ่งนี้ได้มั้ย :ling2:
-
รีบมาต่อเลย แทบขาดใจอยากรู้เบื่องหลังละ อิเฟยอาจจะให้ใหญ่นอนด้วยเพื่อที่จะแลกกะการ
ได้กลับไปอยู่กับเล็กก็ได้ ทำให้คนอื่นทรมานนี่มันบาปนะคนเขียน รีบมาต่อเร็วๆไหนๆก็แต่งเสร็จละ
-
สงสารเล็ก กะแล้ว ว่าต้องมากกว่านายละการ์ด ฮืออออ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อ่านตอนนี้เเล้วเกลียดคุณเฟยเฟิ่งทันที เห็นแก่ตัวมาก :fire: :angry2: สงสารเล็ก คุณเฟยเฟิ่งจัดฉากรึเปล่า ไม่รู้ รอดูตอนจบ อย่าจบดราม่าเลยนะ :sad4: :m15: ถ้าทำจริงเกลียดใหญ่ทันที เลวมาก :m31:
-
เหอะๆมีเหตุผลอะไรถึงทำเช่นนั้นกัน คิดว่าใหญ่ก็คงไม่รู้เรื่องนายข องตัวเองทำหรอกใช่ม๊ะ
-
เป็นครั้งแรกที่ไม่อยากให้จบแบบแฮปปี้เอนดิ้ง
-
โกรธๆๆๆๆๆๆ ใหญ่ทำหยั่งงี้ได้ยังไง :m31: คุณเฟยเฟิ่งร้ายกาจ :beat:
-
ตอนหน้าได้โปรดมาในเร็ววันทีนะจ๊ะ
อ่านตอนนี้จบแล้วมันอึดอัดใจจริงๆ
-
มันแปลกๆอยู่นะ คนที่นอนกับคุณเฟ่ย อาจจะไม่ใช่ใหญ่ก็ได้นะ
แต่ตอนนี้ สงสารคุณเล็กมากที่สุด :monkeysad:
-
บางครั้งก็รู้สึกดีใจที่เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้น จะได้ไม่ต้องซดมาม่ายาว :ling3:
-
:mew4: :mew4: :mew4:
:ling1: :ling1: :ling1:
-
คืออคนนั้นอาจจะไม่ใช่ใหญ่ก้ได้นะ ในความคิดเราอะ
แต่ถ้าใช่.. .คือเชี่ยมากละ ไม่โอนะคะกับคนแบบนี้ รับมิได้บ่องตง
-
คุณเล็กขราน่าสงสารมาก อ่านแล้วแบบน้ำตาซึม เกือบโดนฆ่าแถมยังต้องมาฟังมารับรู้อะไรที่บาดหูบาดใจอีก
สงสารอ่ะ แต่คุณเล็กเข้มแข็งมาก เก่งมากค่ะ ผิดหวังกับใหญ่ มันต้องทำขนาดนี้เลยเหรอ เขาเป็นเจ้าชีวิตสินะ
แต่คิดว่ายังไงใหญ่ก็รักคุณเล็กคนเดียว แต่ตอนนี้คนอ่านโกรธใหญ่อ่ะ คุณเล็กอย่ายอมใจอ่อนง่ายๆ นะคะ
ตอนหน้สจะจบแล้ว เหมือนจะจบแบบไม่สมหวังป่าวเนี่ย ลุ้นๆๆๆ
ขอบคุณค่ะ
-
สงสารคุณเล็กอ่ะ :hao5: ทำไมถึงเป็นแบบนี้
จิ่นสื่อนายไม่น่ามาหลอกคนดีๆแบบคุณเล็กเลย ไม่น่าจะมาเกี่ยวข้องกัน ทุกๆวันนายคงปรนเปรอให้คุณชายขอฝนสยทุกวันเลยสินะ ถึงได้ปล่อยให้คุณเล็กต้องอยู่คนเดียวกับความเหงา แต่ดีแล้วที่ไม่ได้มีสัมพันธ์ทางกายกับนาย แค่ครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว แค่นี้คุณเล็กก็เจ็บมากพอแล้ว แล้วอย่ามาตามคุณเล็กให้เธอต้องเจ็บช้ำน้ำใจอีกล่ะ แค่นี้ก็เกินพอกับสิ่งที่คุณชายของนายทำกับคุณเล็กแล้ว อย่าได้ตามมารังควานกันอีก ถึงจะจบแบบต้องเลิกลากันก็ยังดีกว่าให้คุณเล็กต้องอยู่กับคนอย่านายจิ่นตั้ง ทั้งที่บอกว่าคุณเล็กคือหัวใจ แต่รายก็ยังเห็นนายเหนือหัวสำคัญกว่าหัวใจของตัวเอง ก็ขอให้จบแค่นี้ อย่าได้เจอกันอีกเลย :angry2:
-
เห็นคอมเม็นต์แล้วไม่กล้าอ่านเลย กลัวอารมณ์ค้าง รอตอนต่อไป อ่านรวด 3 ตอน จะได้ไม่ค้างคา
เล็กสู้ต่อไป ชีวิตไม่ได้มีแค่นี้ กลับไทยเถอะ กลับไปอยู่กับครอบครัว และคนที่รักเรา
-
ทำไมทำแบบนี้ สงสารเล็กมากเลย
ดีนะ ที่เล็กได้กลับเมืองไทยแล้ว
ไม่รู้ว่าใหญ่ (จิ่นสือ) ทำไมทำแบบนี้
แต่แอบไม่น่ายกโทษให้นะ
มาทำให้ไว้ใจแต่กลับทำลายลงถึงไม่ตั้งใจก็เถอะ
คนเราดูแค่หน้าไม่ได้จริงๆ เฟิ่งช่าง...ไร้คำบรรยายเลย
-
ใหญ่ไม่คู่ควรกับเล็กเลย ต่อให้ทำเพราะความจำเป็นก็เถอะ
จบแบบไม่ได้คู่กันไม่ว่า แต่อยากสอนบทเรียนให้ชายชั่วทั้งคู่ :fire:
-
เกลียดอิเฟยเฟิ่งมากกกก จิ่นสือก็เกลียด อยากจับมาตบๆๆๆ ทั้งคู่เลยย!!! :beat: :beat: :beat: :beat: :z6: :z6: :z6:
-
:impress3: :impress3: :impress3:
-
เฮ้อ... :serius2:
จบตอนนี้มาแบบนี้ ผมต้องคาใจไปอีกกี่วันหนอ กว่าจะเคลียร์
รีบๆมาลงต่อนะคร้าบ :katai2-1:
-
ตอนอ่านจบตอนนี่อึ้งมาก พูดไม่ออกเลย *ทำใจแปป*
ขอมองในแง่ดีว่าไม่ใช่ใหญ่เพราะตอนนั้นสภาพเล็กก็ไม่เต็มร้อยอาจจะเบลอ หลอนๆไปเอง TT^TT
แต่จะยังไงก็สงสารเล็ก ตอนหน้าขออย่างด่วนเลยนะคะ ขอบคุณค่ะ
-
รอตอนจบเลยดีกว่า :monkeysad:
-
อ่านแล้วอึ้งแปบค่ะ :a5:
ทำไมใหญ่ทำอย่างนี้ :z3: หรือว่าไม่ใช่ใหญ่ เอ๊ะยังไง หรือว่าเป็นแผน เอ๊ะ เอ๊ะ เอ๊ะ :katai1:
ขอต่อด่วนๆเลยค่ะ สงสารคุณเล็กมาก :o12:
ขอ :z6: ใหญ่หลายๆทีค่ะ
-
เสียความรู้สึกเนาะ อ่านแล้วแบบว่า ทำไมใหญ่ถึงทำแบบนี้อ่ะ คลำไม่มีหางก็เอาหมดหรอ???? เสียใจอ่ะ
สงสารคุณเล็ก :ling2: :ling1:
-
อ่านแล้วตัวชาเลยอ่ะ สงสารคุณเล็ก
ตัดใจเถ๊อะะะะะะ รอดมาได้แล้วก็ดีแล้ว
-
ทรมานสุดๆอ่า T^T :z3: :o12:
-
:z3: อยากได้ตอนจบพรุ่งนี้เลย อารมณ์กำลังได้ที่เลยอ่ะ ทิ้งไว้นานเดี๋ยวมันไม่ต่อเนื่อง
เหมือนเฟยเฟิ่งจะเป็นขันทีป่ะเนี่ย
ใหญ่อาจจะไม่ได้มีอะไรกับเฟยเฟิ่งก็ได้มั้งไม่งั้น คงไม่ได้จบแค่ตอนหน้าแน่ หรือไม่ก็จบ bad ending ไปเลย
แต่มันก็อาจจะเป็นใหญ่เพราะเล็กก็น่าจะจำเสียงใหญ่ได้
-
:o12: :o12: :o12:
สสารคุณเล็กมากเลย
-
โดนตอนเรอะ? ช่างมัน
เล็กอย่าไปสนใจคนเลวๆคู่นั้นเลย ไม่ว่าใหญ่จะมีเหตุผลอะไร
แต่การทำอะไรแย่ๆแบบนี้ก็ไม่ควรให้อภัย
เราคิดว่าใหญ่ต้องรู้สิว่าเฟยเฟิ่งคิดจะทำอะไรกับเล็ก
เกลียดและเสียใจ
คุณเล็กทิ้งทุกอย่าง ทุกคน ทุกสิ่งไว้ที่นี่นะ
อย่าเอากลับไปให้ทำร้ายตัวเอง
ยังไงคุณเล็กก็ยังมีเพื่อน มีครอบครัวที่รักแน่นอน
ไม่วาามีเหตุผลอะไรที่ทำแบบนี้ ขอร้องอย่ากลับมาทำให้เล็กเจ็บนะพ "จิ่นสือ"
-
บอกเลยว่า...อ่านไปร้องไห้ไปตอนหน้าจบแล้ว~
-
ใหญ่แม่งงง ไม่สิ ไม่รุ้จะด่าใครดี โอ้ยยย
แม่ง เล็กหนีไปเลย ไม่ต้องสนใจใหญ่แล้ว
จบแบบทิ้งใหญ่ไว้นั้นแหละ แม่งงงง
มาต่อออตอนจบพรุ่งนี้เลยได้ม้ายยย เครียดดด
อยากรู้เล็กจะทำไง
ใหญ่จะรู้ม้าวน่านายตัวเองแม่งงงง
:z6: :z6: :z6: :z6:
-
O M G :ling1: :ling1:
-
ใหญ่เสียแรงที่เชียร์มาแต่แรก :angry2: :angry2:
นายทำแสบมาก :sad4: :sad4:สงสารคุณคนเล็ก :o12: :o12: :o12:
โอ๊ย...หมดคำด่านายจริงๆใหญ่และบรรดาตัวร้ายทั้งหลาย :katai1: :katai1:
ไม่ว่าเหตุผลจะเป็นยังไงความรู้สึกที่เสียไปของคุณคนเล็กก็ไม่กลับมา :katai4: :katai4: :katai4:
อยากจะไผ้ว์กับเจ้านายของใหญ่จริงๆ :fire: :fire: :fire:
(โกรธจนลืมชื่อเลยตรู :mew5: :mew5: :mew5:)
-
เราเพิ่งรู้ซึ้งถึงชื่อเรื่องก็ตอนนี้นี่เอง
เล่ห์ จริงๆ ตอนหน้าจบแล้ว ไม่หวังว่ามันจะ แฮปปี้หรืออะไร สงสารคุณเล็กจริงๆ
-
:z3: :z3: :z3:
-
ชอบความคิดของคนเล็กในตอนท้าย ทิ้งไปให้หมด เก็บกายและใจไปให้คนที่เขารักเราดีกว่าไม่มีผู้ชาย พ่อแม่ครอบครับ และเพื่อนยังมี
เจ็บและแค้นแทนเล็กเลย ทำแบบนี้ฆ่ากันเลยดีกว่าใหญ่จะรู้บ้างไหมว่ากำลังฆ่าเล็กให้ตายทั้งเป็นไม่ว่าจะเต็มใจ ตั้งใจหรือไม่ก็ตาม พยายามเข้าใจใหญ่นะแต่ใหญ่กลายเป็นเสี่ยวสือไปแล้วมีหน้าที่กำจัดความเป็นชายสินะ และคงไม่ทิ้งหน้าที่มาเพื่อเล็กหรอกมั้ง นอกจากจะฆ่าเฟยเฟิ่งให้มันตายๆไปซะ
การกระทำที่ผ่านมาของใหญ่ก็ครึ่งๆกลางๆไม่ชัดเจนเลย เอามันไปเฆี่ยน!!!
หรือตอนจบจะเปลี่ยนคู่ เล็ก×เฟยหลง ก็น่านะ
พอเหอะ
ขอบคุณคุณมด ตอนจบมาให้ไวเลยนะจ้ะ ติดตาม :L2:
-
ตอนจบ มาด่วนนนนนนนนนนๆ
ค้าง มากกกกกก T T
-
ไม่โอเคคคคคคคคคคคคคคค
นอกกายไปแล้วต่อไปคงนอกใจ
เกลียดมากแบบเกลียดคู่เลย
ทำไมทำกับเล็กแบบนี้ สงสารมากอ่ะจริงๆ
กลับมาไทยละเจอนิวแมนนะ เอาาให้เริ่ดกว่าเลย
จบแฮปปี้ไม่ลงเลยค่ะแบบนี้
-
เจ็บปวดมากอะ อ่านแล้วแทบร้องไห้เลย เกลียดใหญ่มากๆแต่คนที่เกลียดสุดๆคือ เฟยเฟิ่ง
อยากให้ใหญ่ทิ้งทุกอย่างแล้วกลับมาหาเล็กอะ ให้ไอ้เฟยเฟิ่งแค้นจนกระอักเลือดตายไปเลย
-
ทำใจไม่ค่อยได้ แต่ก็กลับมาอ่านอีกรอบหนึ่ง คราวนี้เล่นเอานอนไม่หลับเลยแหะ คิดมากนะนี่ อะไร อย่างไร กับตอนนี้
-
จะรออ่านตอนจบนะคะ ลงเร็ว ๆ นะ
สงสารเล็กมากอ่ะ ใหญ่..ไม่สิ จิ่นสือ ทำไมทำร้ายจิตใจเล็กได้ลงคอ ที่ผ่านมาตั้งแต่ตอนที่ยังเป็นใหญ่ก็ชอบทำผิดซ้ำ ๆ ยิ่งเป็นจิ่นสือยิ่งเลือดเย็น เล็กอย่าให้อภัยเด็ดขาดนะคนแบบนี้ เสียแรงที่เล็กรัก เสียแรงที่ช่วยไม่ให้เป็นคนจรจัด เสียแรงที่ๆผ่านมาเล็กทุ่มเททั้งกายทั้งใจไม่เคยรังเกียจให้มาตลอด :z3:
แต่ก็แอบคิดนะว่าใหญ่คงมีเหตุผล อาจเป็นห่วงเล็กรู้ว่านายของตัวเองจะกำจัดเล็ก เพราะตอนก่อนหน้านี้มีประโยคที่จิ่นสือบอกเล็กว่า “เชื่อผมนะที่รัก...เพื่อตัวคุณเอง...” แล้วไหนจะตอนที่เฟิ่งให้ไปนอนค้างที่เพนเฮ้าส์อีกที่แววตาของใหญ่สั่นระริกและไม่แน่ใจ แถมใหญ่ยังสั่งให้เล็กรออยู่แต่ในห้องตัวเองอีก แต่จะยังไงก็แล้วแต่คนที่เจ็บที่สุดสุดท้ายก็มีแต่เล็กคนเดียว
เล็กคิดถูกแล้ว ทิ้งทุกอย่างไว้ที่นี่ให้หมด เก็บชีวิตที่มีค่าของเราเอาไว้เพื่อคนที่รักเราและเพื่อรักษาแผลใจจะดีกว่า เล็กสู้ ๆ นะ :hao5: :m15:
แต่ขอถีบอีเฟิ่งซะทีได้ป่ะ :z6:
-
อยากถามจิ่นสือว่า เคยรักกันบ้างไหม? หรือที่ทำไปเพราะสงสาร? ถ้างั้นก็เลิกแล้วต่อกันไปเถอะ
เป็นเรื่องแรกที่ไม่อยากให้มีพระเอก :laugh: ไม่ได้เตรียมใจมาก่อนเลยเจ็บมาก
-
คุณเฟยยนิโรคจิตต
สงสารคุณเล็กอ่าาา
-
รอ!!!!!!.....เฮ้อ ชีวิต
-
ใหญ่ กับ เจ้เฟิ่ง คงมีไรกันมานานแล้ว ถึงว่า ตอนที่ใหญ่มีอะไรกับคุณเล็กๆ ถึงว่า ใหญ่ เชียวชาญ :katai1:
พยายามมมมมมมมมมมมมม คิดว่า ที่ใหญ่ ทำทุกสิ่งอย่างตั้งแต่กลับมาถึงฮ่องกง ก็เพื่อปกป้องคุณเล็ก เพราะใหญ่น่าจะรู้จัก เจ้เฟิ่ง ว่า เจ้แกโหดมากแค่ไหน (สงสัยโหดเพราะโดนเจี๋ยนไปแล้วแน่ๆเลยอะ) แกอาจจะต่อรองอะไรบางอย่างกับใหญ่เรื่องคุณเล็ก แต่ใหญ่ก็คงไม่ทันเล่ห์เหลี่ยม เจ้เฟิ่งอยู่ดี คุณเล็กถึงเจอและรับรู้เรื่องของ 2 คนนี้เข้า แต่เล่นมีเซ็กซ์จนหลับไม่รู้สึกตัวเลยเนี่ย ผิดปกติของบอดี้การ์ดไปป่าว นี่ถ้าศัตรูบุกมาตายคาที่เลยนะ :mew5:
แต่ไม่ว่าจะเหตุผลอะไรก็ตาม จิ่นสือ ในตอนที่ 19 ก็ทำลายทุกสิ่งอย่างที่เป็น ใหญ่นายหมาตูบ ตั้งแต่เปิดเรื่องมา จนไม่เหลือซากให้เก็บเลย น่าผิดหวังจริงๆ :ling1:
ที่คุณเล็ก เคยพูดกับใหญ่ว่า
“ไม่ว่าจะเป็นใหญ่หรือจิ่นสือ อย่าทิ้งตัวตนตอนนี้ของนายนะ อย่าเป็นคนไร้ความรู้สึก เพราะนั่นคือการสัมผัสถึงความสุขไม่ได้” เสี่ยวสือก็ทำไม่ได้สินะ
คุณเล็กจิตใจดีเกินไป เสี่ยวสือชีวิตดูท่าจะดำทะมึนมากเกินไป ถึงบทสุดท้ายเสี่ยวสือจะเลือกคุณเล็ก แต่ความรู้สึกปลื้มในตัวนายหมาตูบ ที่มีให้มาตั้งแต่แรกที่เริ่มอ่าน คงไม่มีอีกแล้วล่ะ :z3:
-
:hao5:
-
โปรดสงสารคนอ่านด้วยนะจ๊ะ รีบๆมาต่อเลย
:hao5: :hao5: :hao5:
-
ตอนนี้ เหมือนทุกอย่างตั้งแต่ต้น เหมือนเป็นความฝันจนแทบไม่อยากอ่านซ้ำเลยผิดหวังมาก ๆๆ สงสารเล็กคนดีไม่มีที่ยืนจริง ๆๆ มึน หน่วง เสียความรู้สึกที่สุด ตอนนี้อย่าห่วงตี๋น้อยเลย คนเล็กแทบจะเอาตัวเองไม่รอดศัตรูโหดมาก เชียร์มาเฟียใหญ่ พี่ชายชอบคนเล็กเสียดีเลยไหม พระเอกไม่สามารถปกป้องเล็กได้ก็สมควรเปลี่ยน :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :fire: :m31: :m16: :z6: :seng2ped:
-
เหอะ ไม่เอาแล้ว ไม่ว่าเหตุผลอะไรก็ตาม ถ้ามันคือหน้าที่ของใหญ่ก็ทำไป
แค่ไม่ต้องมายุ่งกันก็พอ ช่างเหอะ คุณเล็กต้องอยู่ให้ได้นะคะ รักตัวเองให้มากๆ ใครที่มันไม่รักดีก็ปล่อยเค้าไปเถอะ
อ่านตอนนี้แล้วจึกมาก รู้สึกขนลุก โมโห ปนเสียใจ ร้ายกาจมากใหญ่ทำกันได้นะ :z6:
-
ฮื่ออออ ทำไมใหญ่เป็นคนแบบนี้ :ling1:
-
สงสารคุณเล็ก :hao5:
จิ่นสือทำอย่างนั้นหรอ ทำแบบนั้น จริงๆหรอ
-
อืม เม้นท์ไม่ออกเลย ใช้อีโมนี้แทนแล้วกัน :m15:
ทั้งโกรธ ทั้งเสียใจแทนเล็ก และสงสารมากๆ
มันเลวร้ายมากนะกับการที่โดนกระทำอย่างนี้
แต่ชื่นชมเล็กมากๆ ที่ยังมีสติประคองตัวเองได้ขนาดนี้
ความคิดสุดท้ายนี่ต้องยกนิ้วให้เลย o13
มันใช่และถูกต้องที่สุด คนที่รักเรายังมีอีกเยอะ
เอาหัวใจและร่างกายเรากลับไปหาพวกเขาดีกว่า
ตอนหน้าจบแล้วเหรอคะ เสียดายนะแต่ก็คงถึงเวลา
ถึงเรื่องนี้ไม่มีพระเอกก็ไม่รู้สึกว่าขาดอะไรไป
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
ค้างมากๆๆๆๆๆๆๆ
ได้โปรดรีบมาต่อเถอะ
-
อ่านตอนนี้แล้วไม่มีอะไรจะพูด
นอกจาก
น้ำตาคือคำตอบ.........
ยิ่งนึกถึงต้นๆเรื่องน้ำตายิ่งไหล
ขออวยพรให้ตระกูลนี้มันได้แต่สิ่งที่สาสมกับที่ทำไว้
-
ใหญ่ไม่รักเล็ก????
เจ็บ...
-
ตอนนี้โคตรอยากฆ่าใหญ่เลย
เกลียดใหญ่อ่ะ
ถึงจะเจ้านายก็เหอะ
โอ้ยๆๆๆ โมโหๆๆๆๆ
-
:o12: :o12:
รอตอนจบจร้า
-
น้ำตาจะไหลอ่า
อิเจ้เฟิ่ง แกโหดมากกก ร้ายสุดๆๆ
ไม่อยากเรียกนายใหญ่ นายหมาตูบ เพราะตอนนี้มันไม่ใช่ อร้ายย จิ่นสือ แกเลวมากกก
แกเคยพยายามทำอะไรเพื่อนายเล็กมั้ย เคยรักมั้ยเนี่ย มีแต่ทำเค้าเจ็บเนี่ย
แล้วจะจบยังไง ถ้าเลือกเล็ก เหตุผลมาหักล้างเหตุการณ์ตอนนี้ไม่ดีพอ ก็จบแบบ อื่นที่ไม่ต้องคู่กันก็ได้
ให้เล็กเจอคนใหม่ที่ดีกว่า หรือกลับบ้านมีความสุขกับครอบครัว ไม่ต้องสนใจนายจิ่นสือนี่
ปล.ขอตอนจบให้เฟยเฟิ่งกับนายจิ่นสือได้รับโทษ เจ็บปวดทรมานให้สาสมด้วยนะคะ
ปล2. มาต่อไวๆๆๆเน้อออ อยากอ่านต่อแล้ว :ling1: :hao7:
-
เรื่องราว ลึกลับ ซับซ้อนกว่าที่คิด อื้ม.... เข้มแข็งไว้คุณเล็ก อย่างน้อยก็มีคนเข้าใจ+ช่วยเหลือละ คุณเล็กไม่ได้ตัวคนเดียวนะ
-
:sad4: :sad4: :sad4:
-
สงสารคนเล็ก ทรมานทั้งกายและใจ
กลับไปขอให้มีคนมาดูแลดามใจด้วยเถอะ
ส่วนใหญ่ก็ขอให้ดำเนินชีวิตในแบบที่เคยเป็น
อย่าได้มายุ่งเกี่ยวกับคนเล็กอีกเลย
-
อยากให้เล็กหาผู้ชายดีๆสักคน เอาให้ใหญ่มันเจ็บไปเลย
ไม่อยากให้คู่กันเลยยยยยยยยย
-
:m31: :m31: เกลียจเฟยเฟิ่นกะเสี่ยวสืออะ :beat: :beat: :z6: :z6:
ก็เข้าใจนะว่าโดนกระทำมาแต่เด็ก แต่มันใช่เรื่องมั้ยที่มาทำกับคนเล็กแบบนี้ :m15: :m15:
ขอตอนจบเถอะค่ะ ทรมานมากกกก บอกเลย :z3: :z3: :z3:
-
เป็นอีกหนึ่งคนแล้วกันที่อ่านรวดเดียว คอมเม้นท์เป็นกำลังใจรวบยอดเลยแล้วกัน
คือแบบว่า ไม่ค่อยอ่านนิยาย เน้นเขียน (สกิลภาษาตัวเองเลยต่ำต้อยมาก) พูดแบบกันเองๆ เลยแล้วกันเนอะ
ชื่อเรื่องดีอ่ะ ไล่ชื่อเรื่องที่หน้าบอร์ด เรื่องนี่น่ากดเข้ามาอ่านสุดแล้ว มันดึงดูดจริงๆ 55555+ หรือเพราะรสนิยมนี้ก็ไม่รู้
เรื่องคร่าวๆ เดาได้แต่ตัวเองเขียนน่าอ่านอ่ะ อ่านได้แบบไหลมาก คือถ้ามีอีกสิบตอนก็คงอ่านได้ยาวๆ ทั้งที่ปกติเราเจออะไรสะดุดนิดนึงก็ปิดทิ้งแล้ว 5555 คือที่ตัวเองบอกว่าเขียนเรื่องแรก โห เรื่องแรกเขียนขนาดนี้ก็เจ๋งโคตรแล้วอ่ะ
ตอนเล่าถึงจังหวัดนครสวรรค์นี่เหมือนเป็นลูกทัวร์ของคนเขียนเลยนะ คือมันอินไซด์สุดๆ อย่างกับไปเดินอยู่ข้างๆคนเขียนอ่ะประมาณนั้นเลย อ่านไปแล้วรู้สึกว่า เห้ยดีอ่ะ! เขียนเก่งมากเลย อินมากทุกตอนอ่ะ ไม่อินแค่ฉากเอ็นซีแค่นั้นเอง :ruready
เราเก็บตอนที่ 19 ไว้อ่านพร้อมตอน 20 กลัวอึดอัดใจตาย :z3:
คือมาแนวมาเฟีย ถ้ามันดราม่าครบสูตรมาเฟีย คงจะจบแบบไม่แฮปปี้ที่สุด แต่ก็เข้าใจว่าชีวิตมันเป็นแบบนั้น รู้สึกสงสารคนเล็กอ่ะบ่องตง 55555+ คิดว่าใหญ่น่าจะตัดใจไม่อยาก แต่คนเล็กนี่ดิแบบ จิตใจอ่อนโยน เปราะบาง เอาแต่ใจแบบนิสัยลูกคนเล็กงั้น หูย ช้ำใจตายแน่ๆอ่ะ แต่คิดว่าคนเขียนคงจะปรานีไม่จบแบบทำร้ายตัวละครสุดรักของตัวเองหรอกจริงมะ ขนาดตี๋เล็กยังปล่อยมันไปไม่ได้เลย 555555555+ ถ้ามันตายเราคงเสียใจกว่าพระเอกตาย 55555555
ตอนจบเดายากจริง บางทีความรักอาจไม่เพียงพอเทียบกับคำว่ารับผิดชอบในหน้าที่
นิยายตัวเองนี่แบบตัดเรื่องความเพ้อฝัน แล้วอยู่บนพื้นฐานความเป็นจริงแบบนี้ กลัวจิงๆจะจบหน่วงๆ หรืออาจจะจบแบบรถเสียหลักพลิกคว่ำแบบผิดคาด พระเอกกลับมาขายบะหมี่มันก็ยาก เฮ้อ คิดไม่ตกเลยทีเดียว หน่วงนะเนี่ย 5555
สุดท้าย ไม่ขออะไรมากไปกว่า ตอนจบแบบจิกหมอนนะ ถ้าไม่จิกกหมอน อาจจะจิกคอคนเขียนแทน // ลับมีด
แต่ถ้าจะจบแบบทำร้าย ก็อย่าร้ายมากนะ จิตใจอ่อนแอ TT
ปล. ไล่อ่านคอมเม้นท์แล้วรู้สึกดีมากที่ยังไม่อ่านตอน 19
ปล.2 เวิ่นมากไป ขอโทษด้วยน้า
-
เอ่ออออ อ่านรวดเดียว พอถึงตอนนี้ ขอแบบจบต่างคนต่างไปได้มะ
แบบ สงสารเล็กอ่ะ คือเรื่องบนเตียงก้อคือหน้าที่ ? เห๊อะ ๆ
หาพระเอกให้เล็กใหม่ 5555 << นี่ล่ะประเด็น
-
สงสารเล็กมาก เจ็บปวดทั้งกายและใจ
-
นึกไม่ออกว่าถ้าใหญ่ไม่ทำ..จริงๆ มันจะหักมุมยีงไง
แต่ถ้าใหญ่ทรยศเล็กแบบนี้ก็ไม่อยากให้อยู่ด้วยกันแล้วอ่ะ ให้เล็กเจอคนที่รักจริงคนอื่นได้มั้ย ไม่เอาใหญ่คู่กับเล็กแล้ว
-
ดีแล้วคุณเล็ก รุ้ความจริงก่อนกลับบ้าน
ดีกว่าให้เขามาส่งแล้วหลอกให้รอไปวันๆ
พอกลับไป สองคนนั่นมันก็ไปเ_ากันอยุ่ดีแหละ
แค่บอกว่านี่อ่ะ เมีย ไม่เห็นต้องโกหกให้ยากว่าเจ้านายเจ้าชีวิต - บอร์ดี้การ์ด ผู้ติดตาม
ปล อย่าทิ้งช่วงนานน้าาาา กำลังได้ฟีลเลย อิอิ
-
บอกได้เลยว่าตอนนี้มันบีบคั้นหัวใจเรามาก
ก็คิดว่าเราเข้าใจใหญ่....ไม่ใช่สิ จิ่นสือสินะ ในระดับหนึ่ง
แต่ไม่เข้าใจไอ้จิ้งจอกนั่นสักนิด ทำกับเล็กได้ไงมันยอมไม่ได้จริงๆ
เกี่ยวกับกฎนั่น คงหมายถึงหากเชื้อสายที่ต้องสืบทอดต่อมีลูกชาย
มากกว่าหนึ่งต้องทำให้มันเบนเพศไปสินะจะได้ไม่คิดเรื่องแย่งอำนาจของคนสืบทอด
แล้วมันให้คนอื่นทำไม่ได้หรอวะ ทำไมต้องเป็น (อดีต) ใหญ่ ของเล็กด้วย :o12:
-
เจ็บจนเกินทน :katai1:
-
โอยยยค้างทีสุ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
สงสารเล็ก ฮืออออออออออออออ กลับบ้านเรานะลูกกก ปล่อยนังชายโฉดชั่วทั้งสองคนให้มันเน่าตายคาห้องอยู่ในนั้นแหละ
:o12: :hao5: :sad4: :o12: :m31: :fire:
-
อ้าว คุณเฟยเฟิ่งโดนตัดให้เป็ดกินเหรอเนี่ย คึคึ
ขอบคุณ :)
-
:sad4: :sad4: สงสารเล็กที่สุด
-
ห๊า! ตอนหน้าจบ! จบเร็วจัง T-T
ถ้าไม่มีเหตุผลดีๆ ก็ไม่ต้องกลับมาหาเล็กนะคุณบดิการ์ด ต่างคนต่างอยู่ ถ้าไม่รักกันจริงๆ ก็ปล่อยเล็กไปซะ อย่ามาฉุดรั้งให้คนดีๆ ต้องมาอยู่บนบ่วงกามบ่วงกรรมของตัวเองเลย
-
มันเกินไปไหม...ใจทำด้วยอะไรกัน เพิ่งรู้นะว่าเป็นคนแบบนี้..หรือทำไปเพราะมีเหตุผล??....จบแล้วกับใหญ่ที่แสนดีคนเก่า เพราะตอนนี้เขาคือจิ่นสือ...รู่้สึกเจ็บแทนคุณเล็ก อย่างห้ามไม่อยู่
-
เกลียดใหญ่ มาต่อไวๆนะคนเขียน ตอนจบจะเศร้าหรือเปล่า ขอไม่เศร้านะ แต่ให้ใหญ่ได้เจ็บช้ำแบบแรงๆสักนิดก่อน
-
รอตอนจบค่ะคนเขียน มาต่อเร็ว ๆ นะคะ เป็นกำลังใจให้จ้า สะกิด ๆ คนเขียนอยากอ่านแล้วจ้า :z13:
-
:sad4:อยากอ่านต่อมากๆเลยค่า เยากรู้ว่าจะจบยังไงอ่ะ เรื่องนี้ คุณเล็ก สู้ๆ :sad4:
-
ง่ะ อ่านเม้นท์แต่ละคนแล้วท่าทางจะดราม่ามาก ยังไม่กล้าอ่านเลย :ling3:
-
ต่อด่วนอ่านแล้วหน่วงจิตมาก ค้างอย่างแรง
-
กรี๊ดดดดดดด! มาต่อเดี๋ยวนี้นะ ค้างงงงงงงง อิเฟยเฟิ่ง น่าฆ่ามากกกกก อิสารเลว
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: มาให้กำลังใจผู้แต่ง กับคุณคนเล็ก
-
รอตอนจบด้วยใจจดจ่อ
มีหนึ่งสิ่งที่เราเชื่อนะ ว่าใหญ่จะกลับมาหาเล็ก 555 ไม่น่าจะผิดคำพูด
สะดุดใจเหมือนกัน หรือว่าที่ใหญ่ทำแบบนั้นกับนายตัวเป็นแค่อุบาย? ทำชายให้ไม่เป็นชายเหมือนในหนังสือ
ไม่ว่าจะจบแบบไหนก็รับได้ทั้งนั้น ทั้งแฮปปี้หรือแบดเอ็น สำหรับเรามันมีเหตุผลพอเพียงทั้งสองอย่าง 555
รอค่ะรอ
ดีใจที่เล็กคิดไดี้ ดูเหมือนอ่อนแอนะ แต่เราว่าเล็กเป็นคนที่เข้มแข็งมากๆเลยล่ะ
สู้ๆนะคะะะะ ♥♥
-
ตอนหน้าก็จบแล้วหรอ :a5:
อ่านตอนนี้แล้วบอกได้เลยว่าเกลียดใหญ่ไม่ใช่สิคุณเสี่ยวสือมากกกกก :beat: :beat:
สงสารคนเล็กแบบสุดๆ กลับบ้านคือทางออกที่ดีสุดแล้วแหละ :hao5: :hao5:
รอตอนหน้าแบบ :katai4:
-
อ่านเรื่องนี้ตั้งแต่ยังไม่ได้เป็นสมาชิก วันนี้เป็นสมาชิกแล้วของเม้นต์หน่อยนะคะ
เป็นเรื่องที่สนุกมาก คาดเดาไม่ได้ เรื่องลื่นไหล ภาษาสวย
เห็นได้เลยว่านิยายที่ดีไม่จำเป็นต้องหยาบคาย (เรื่องนี้มีคำหยาบไม่เกิน 10 คำ)
และนิยายที่ดีไม่จำเป็นต้องมีฉาก nc มากมาย (แม้ว่าคนอ่านจะชอบก็ตาม หุหุ)
จะมาขัดใจแฟนคลับก็ 2 ตอนท้ายนี่ล่ะค่ะที่ทำร้ายจิตใจคุณเล็กกับคนอ่านเหลือเกิน
สำหรับคุณเฟยเฟิ่ง ก็น่าสงสารนะคะ ถ้าเป็นจริงอย่างที่เขาเล่ามา
เป็นใครก็ไม่อยากเสียคนรักไป ยิ่งผูกพันกันเป็นสิบปีด้วย แถมโดนกฎของตระกูลอีก
คงต้องรอคนแต่งมาเฉลยความจริงในตอนหน้า
มาต่อไวๆนะคะ รออ่านอยู่ค่ะ
ให้กำลังใจคนแต่งค่ะ ^^
-
เฟยถูกตอนเหรอ????......ก็ไม่รู้สินะ
แต่ถ้าเล็กเห็นว่าเป็นใหญ่ที่นอนอยู่บนเตียงตอนหนี ก็คงไม่มีอะไรจะพูดอีก
รับไม่ได้ น่ารังเกียจที่สุด ตอนความจำเสื่อมเราก็พยายามคิดที่ใหญ่บอกว่ารักใครไม่ได้ อาจเป็นเพราะหน้าที่การงาน
ตอนเราเม้น เราจำได้เลย ว่าเราหวังว่ามันคงไม่ใช่ใหญ่มีซัมติงกับเฟย เเต่สุดท้ายก็มีจริงๆ
sex เนี่ย....ถ้าก่อนหน้าที่เค้ามาเจอเรา เค้าจะมีใครไม่ว่านะ แต่หลังจากมีเราเเล้วยังไปมีกับคนอื่นอีก
อันนี้รับไม่ได้ว่ะ เออ ถ้าเล็กให้ไม่ได้ก็ว่าไปอย่าง นี่อะไร
เพราะฉะนั้นจะด้วยเหตุผลอะไร มันก็ทำใจไม่ได้ รับไม่ได้ ไม่อยากให้คู่กันเเล้ว เเต่เล็กเเม่งเป็นคนดีไง
พอใหญ่มีเหตุผล108 มาง้อนิด บอกรักหน่อย เดี๋ยวก็ใจอ่อน สุดท้ายก็มาคู่กันอยู่ดี โวะ!!!!! :o211:
เป็นกำลังใจให้คนเเต่งรวมเล่มในเร็วพลัน....อิอิ :กอด1:
-
:L1: :L1: :L1: :L1: มารอบทสรุปคุณเล็กครับผม
-
ยังรอตอนจบอยู่นะคะ มันค้างอย่างแรง อยากอ่านแล้วจ้าคนเขียนรีบ ๆ มาต่อเร็ว ๆ นะคะ
-
ตอนหน้าจบ!!!
ขออย่าให้เป็น bad end เลยย
-
จะบอกว่า ถ้าตอนจบมาลง จะยังไม่อ่านทันมี รออ่าน comment คนอื่น ๆ ก่อน เพราะว่าตอนที่แล้วอ่านแล้วเฟลไปเลย ทำใจไม่ได้ ใจหวิว ๆ ไป 3 วันเลย นอนก็ยังคิดอยู่ เสียใจ ผิดหวังจนไม่รู้จะพูดยังไงดี ถ้าเป็นเล็กก็คงทำใจไม่ได้เหมือนกัน เจ็บอ่ะ เจ็บจริง ๆ
-
ตอนหน้าจบ!!!
ขออย่าให้เป็น bad end เลยย
ใช่เบยๆ เหงด้วยอย่างแรง :o211:
-
ขอคุณเฟยหลงเป็นพระเอกแทนได้ป่ะ แบบว่าเซ็งใหญ่มากอ่ะ
-
เข้ามาบอกว่า รอตอนจบอยู่นะจ๊ะ
-
ยังรออยู่นะคะ อยากอ่านตอนจบ :ling1:
-
เข้ามารอตอนจบ
-
เข้ามารอตอนจบเหมือนกัน T^T
-
รออยู่นะค่ะ
-
ยังรอตอนจบอยู่นะคะ คนเขียนลืมคนอ่านไปแล้วรึยัง คนอ่านคิดถึงคุณเล็กแล้วจ้า
-
รอแล้วรออีกเมื่อไหร่จะมาลงคราฟๆๆๆ :hao7: :ling1: :hao5: :katai4:
-
บอกได้คำเดียวค่ะ.....
นี่มันอัลลายยยยยยย~~~~
-
ณ จุดๆใครทำอะไรใว้ก็ขอให้รับกรรมก็แล้วกัน
ตอนนี่ไม่หวังให้คุณอดีตตี๋ใหญ่มีความสุขในตอนจบแล้วละจะไปตายหรือโดนทำให้เจ็บบ้างก็ไม่สงสาร
แต่ขอให้เล็กหลุดพ้นจากความเลวร้ายนี่ก็พอ
ปล.คนแต่งคะ ขอ กอดทีค่ะชอบเรื่องนี่จริงๆ ปกติเรื่องสั้นส่วนใหญ่จะมีเนื้อหาแคบๆ แต่เรื่องนี่สิครบทุกแบบจริงชั่งแตกต่างๆ รอติดตามค่ะ
-
รอตอนจบ อย่างได้อารมณ์ :katai1:
-
เร่ร่อน20
หนึ่งปีผ่านไป
“คนเล็ก!”
ผมหันไปมองตามเสียงเรียก
“แฮ่ก มาอยู่นี่เอง” เจ้าของเสียงวิ่งย่ำเหยาะลงบนเนื้อทรายสีขาวละเอียดก่อนหยุดปลายเท้าลงตรงหน้า “พี่ตามหาให้ทั่ว”
พี่ไมล์นั่งลงข้างๆ และทันทีผมก็เอนศีรษะซบไหล่ที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของพี่ชายคนรอง เอามือจับๆตรงกล้ามเนื้อแขนเล่น พี่ชายใครน้าหุ่นก็ล่ำหน้าก็หล่อ
“ก็...เบื่อ” ตามด้วยถอนหายใจอีกเฮือกให้รู้ว่าเบื่อจริงๆ
“ไอ้คุณจริตนั่นมาตอแยอีกแล้วเหรอ”
“เขาชื่อประกิตต่างหาก”
“ก็นั่นแหละ แล้วใช่อย่างที่พี่พูดไหม”
“อืม” ผมพยักหน้า คุณประกิตหรือคุณปรนเป็นลูกชายเจ้าของห้างสรรพสินค้าชื่อดังของจังหวัดชลบุรี และเป็นลูกค้ารายใหญ่ของบริษัท น้ำปลารสเอก จำกัด ของพวกเราด้วย
เมื่อห้าเดือนก่อนผมเจอกับคุณปรนจากการไปประชุมเรื่องการจัดโปรโมชั่นของสินค้า และก็นั่นแหละ...ไม่รู้ว่าส่วนไหนของผมไปกระแทกตาเข้าเลยตามจีบผมอย่างออกนอกหน้าประหนึ่งผมเป็นหญิงสาวสวยหยาดเยิ้ม
ได้ข่าวว่าผมเป็นผู้ชายและเขาก็เป็นผู้ชาย ดีนะที่ครอบครัวผมรับรู้เรื่องรสนิยมทางเพศของผมแล้ว ไม่อย่างนั้นคงต้องเป็นลมล้มพับกันแน่ๆที่มีผู้ชายมาตามจีบคนเล็กของบ้าน
“เขาก็ดูจริงใจ หน้าตาก็ดี ทำไมถึงไม่ชอบล่ะหืมม”
“พี่อยากให้น้องคบกับเขาเหรอ”
“ก็ไม่อ่ะ พี่หมั่นไส้มัน เก๊กหล่อ”
“เขาก็หล่อจริงๆนิ”
“แน๊! แล้วที่นั่งอยู่ตรงนี้หล่อสู้ไม่ได้ตรงไหน” พี่ไมล์ผลักศีรษะผมที่วางบนไหล่อย่างน้อยใจ ผมเลยใช้สองมือยึดเอาไว้แน่น พลางขืนศีรษะไว้สุดฤทธิ์ แล้วพูดจาเอาใจพี่ชายขี้ใจน้อย
“ใครจะมาสู้พี่ชายของผมได้ล่ะ คนเนี้ยหล่อที่สุดแล้ว” แล้วพี่ชายบ้ายอจะต้านทานไปไหนได้ นอกจากนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างหลงตัวเอง
“เปิดใจบ้างนะคนเล็ก” แล้วยิ้มกว้างของผมก็ค่อยๆหุบลงเรื่อยๆเมื่อน้ำเสียงจริงจังแฝงความห่วงใยอย่างชัดเจนกับฝ่ามือหนาอบอุ่นที่เอื้อมมาลูบศีรษะผมอย่างอาทร “ตั้งแต่เรากลับบ้านมาก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตาทำงานกับหมกตัวอยู่กับบ้าน หรือไม่ก็มานั่งเหม่อลอยอยู่ที่หาด บอกตามตรงว่าพี่เป็นห่วง ออกไปเที่ยวเล่นเปิดหูเปิดตา ใครเข้ามาดูไว้บ้างก็ไม่เสียหาย ถึงพี่จะหวงน้องแต่ก็ไม่อยากให้เกาะคานไปจนตายหรอกนะ”
ถึงท้ายประโยคจะแฝงความหยอกเย้าเอาไว้แต่โดยรวมแล้วมันกลับกระทบความรู้สึกบางอย่างตีตื้นเข้ามาในอกจนต้องกดมันให้ลึกลงไปสุดใจเช่นเดิม
“น้องยังไม่อยากมีแฟนนี่นา อยากอยู่กับพ่อแม่พี่ชายไปอีกนานๆ อีกอย่างยังไม่อยากให้พ่ออายที่ควงผู้ชายเข้าบ้าน”
“หึๆ ก็พูดไปเรื่อย ป่ะ กลับบ้านกันดีกว่า หาดจะปิดแล้ว แม่รอกินข้าวเย็นด้วย” พนักพิงจำเป็นของผมลุกพรวดขึ้นก่อนดึงแขนฉุดให้ผมลุกตาม ใช้อีกมือปัดก้นเอาเม็ดทรายที่ติดกางเกงออก แล้วเดินจูงมือกวัดแกว่งกันไปขึ้นรถ พอถึงก็ปล่อยมือแยกกันขึ้นรถคนละคันของใครของมัน
รถเบนซ์สีดำขลับของพี่ไมล์ขับออกไปแล้ว ส่วนผมยังนั่งอยู่ในรถนิสสันมาร์ชสีขาวคันเดิม สองมือที่จับพวงมาลัยปล่อยลู่ลงอย่างคนหมดแรงพร้อมกับแผ่นหลังที่เอนพิงบนเบาะอย่างเหน็ดเหนื่อย
...คิดถึงเขาอีกจนได้...
หลังจากผ่านเหตุการณ์อันเลวร้ายในคืนนั้น ช่วงสายของวันรุ่งขึ้นจิ่นตั้งก็พาผมมาส่งยังคอนโดหลังจากที่คุณเฟยหลงเข้าไปพักในโรงแรมแล้ว
หนึ่งสัปดาห์ต่อจากนั้นผมยังจำได้ถึงความทรมานในห้องสี่เหลี่ยมที่อบอวลไปด้วยความทรงจำของเราสอง หลอกหลอนผมแม้ยามหลับตื่น จะหนีไปก็ไม่ได้เพราะต้องเก็บตัวอยู่ในห้องเพื่อรักษาแผลตามร่างกายของตัวเองให้หายดีก่อน ขืนออกไปทั้งอย่างนี้ชาวบ้านคงตื่นตระหนกกับคนอวดผีที่ตามร่างกายเต็มไปด้วยแผลพุพองและผิวหนังสีน้ำตาลย่นจากรอยไหม้
แล้วตัวคนเดียวอย่างนี้จะไปพึ่งพาใคร บอกที่บ้านก็ไม่ได้อีก สุดท้ายก็ได้ไอ้ปอนด์กับพิณมาคอยดูแล พิณน่ะไม่เท่าไหร่ช่วยดูแลป้อนข้าวป้อนยาปกติ แต่ไอ้ปอนด์นี่สิเจอหน้าผมก็ก่นด่าไปถึงบรรพบุรุษของเขาซ้ำยังจะบอกทางครอบครัวผมให้ได้
ผมต้องขอร้องอ้อนวอนแล้วระเบิดความอัดอั้นอีกรอบพร้อมหลั่งน้ำตามันถึงจะยอม
แล้วหลังจากสภาพร่างกายผมหายดีบวกกับละอายใจเกินกว่าจะกลับเข้าไปทำงานในบริษัทอีก แน่ล่ะ...หายไปร่วมครึ่งเดือน จึงตัดสินใจกลับบ้านที่พึ่งพิงทางใจเดียวของผม เข้าไปกราบเท้าพ่อแม่ กอดพี่ชายทั้งสอง แม้ทุกคนจะสงสัยในท่าทีของผม แต่ก็ไม่คาดคั้น มีแต่ความยินดีกับการกลับบ้านของผมในครั้งนี้...ความยินดีที่แผ่ออกมาให้อุ่นซ่านไปทั้งหัวใจ
แล้วผมก็เข้าไปช่วยงานที่บริษัทน้ำปลารสเอก กิจการหลักของครอบครัว ใช้ชีวิตเรื่อยๆอย่างเรียบง่าย แม้ในบางช่วงเวลาจะรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจ แต่ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป และต้องดำเนินต่อไปอย่างมีความสุข...ผมบอกตัวเองเช่นนั้น...สักวัน...สักวันผมต้องมีความสุขให้ได้อย่างแท้จริง...
...ถึงแม้เวลาหนึ่งปีที่ผ่านมามันจะยังไม่พอจะเยี่ยวยาก็ตามที...
ไม่ใช่ผมปิดกั้นตัวเอง...แต่จะให้ผมทำเช่นไร เมื่อความรู้สึกผิดมันเกาะกุมหัวใจเมื่อคิดจะเปิดใจให้ใครสักคนเข้ามา...รู้สึกผิดกับคนที่มีใจเมื่อข้างในผมยังมีใครอีกคนจับจองอยู่ทั่วทุกตารางพื้นที่...รู้สึกผิดกับเขาคนนั้นถ้าผมจะรับใครเข้ามาแทนที่...เพราะแม้เขาจะทำเลวกับผมแต่สิ่งดีๆก็มีก็มากมายเช่นกัน
ถึงจะคอยเตือนว่าเรื่องระหว่างเรามันจบไปแล้ว...จบไปนานแล้ว...แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าลึกๆในใจผมยังรู้สึกว่าตัวเองเป็นของเขาอยู่เช่นเดิม...
...ผมมันน่าโง่จริงๆ
นั่งนิ่งรวบรวมแรงใจอยู่สักระยะผมจึงติดเครื่องยนต์หมุนควงพวงมาลัยเพื่อกลับบ้าน
เมื่อก้าวขาเข้ามาในบ้านบรรยากาศอบอุ่นก็โอบล้อมรอบตัวผมให้ความอึดอัดในใจคลายตัวลง ผมสามารถยิ้มได้ หัวเราะได้ มีชีวิตที่ดีต่อไปได้ก็เพราะพวกเขา...ครอบครัวของผม
เป็นเช้าอีกวันที่ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงข้อความบอกอรุณสวัสดิ์และแจกันดอกไม้บนโต๊ะทำงาน ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าบุคคลที่ส่งมาก็คือคนเดียวกับเจ้าของข้อความหวานเลี่ยน...คุณปรณ
ผมถอนหายใจพลางนั่งลงบนเก้าอี้ สองมือเอื้อมไปเตรียมจะย้ายแจกันดอกไม้ไปไว้มุมโต๊ะเพื่อให้ทำงานได้สะดวก แต่ก็ต้องชะงักเมื่อดอกไม้ในวันนี้แปลกตาไป
ทุกวันจะเป็นดอกกุหลาบ ลิลลี่ สีขาว ชมพู สลับกันไป แต่วันนี้เป็นดอก...forget me not สีม่วง...และภาชนะที่ใส่ก็ไม่ใช่แจกันอย่างทุกที ถ้าสังเกตดีๆมันคือกระถางเซรามิกสีขาวเพ้นท์ลาย ด้านในเป็นดินวิทยาศาสตร์สีชมพูหล่อเลี้ยงต้น forget me not ให้เจริญเติบโต
ตึกตัก ตึกตัก
ไม่รู้ทำไมเมื่อจ้องมองหัวใจถึงได้เต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็น
บ้าสิ! เพ้อเจ้อกันไปใหญ่แล้ว!
เลิกฟุ้งซ่านบ้าบอแล้วทำงานซะ!!
แต่ก็ไม่รู้ทำไมตลอดทั้งวันสายตาผมถึงได้เอาแต่เหลือบมองช่อดอกสีม่วงอยู่เสมอ แถมเลิกงานตอนกลับบ้านยังหอบหิ้วมาด้วยทั้งที่ทุกครั้งจะเก็บเข้าไว้ในตู้กระจกของห้องทำงาน
คงเพราะความมีชีวิตของมันที่ทำให้ผมทิ้งขว้างไม่ลง
เมื่อเลี้ยวรถเข้ามาจอดในรั้วบ้านก็ต้องแปลกใจกับรถจิ๊บล้อโตคันสีขาวที่จอดอยู่ ใครมานะ?? เพราะส่วนมากบ้านผมมักไม่ค่อยมีแขกมาในเวลาเลิกงานสักเท่าไร
“แม่ครับ ใครมาเหรอ”
“แขกของพ่อน่ะจ้ะ พอดีพ่อเขาเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย”
“แล้วพ่อเป็นอะไรมากไหมครับ!!” ผมถามอย่างตกใจเพราะโดยปกติพ่อเป็นคนขับรถระมัดระวังไม่เคยเหยียบคันเร่งเกินแปดสิบ ไม่ฝ่าไฟแดง ไม่แซงซ้าย มีความเสี่ยงน้อยมากที่จะเกิดอุบัติเหตุ ถ้าเป็นพี่เมตรพี่ไมล์ก็ว่าไปอย่าง สองคนนั้นทำตรงข้ามทุกอย่างที่กล่าวมา
“ใจเย็นๆพ่อเขาไม่เป็นอะไรหรอก แต่คู่กรณีนี่สิ...” แม่ถอนหายใจหนึ่งเฮือก “หมาเขาวิ่งตัดหน้ารถพ่อเรา ตอนนี้พาไปหาหมอมาแล้ว พอดีเขาเป็นชาวต่างชาติมาเที่ยวน่ะลูกเลยพามาพักที่บ้านเราก่อน”
“แล้วหมาเป็นอะไรมากไหมครับ”
“เห็นว่าขาหน้าหักต้องใส่เฝือกอ่อน แต่โดยรวมก็ปลอดภัยดี”
เฮ้อ โล่ง ไม่รู้สิคงเพราะผมเคยเลี้ยงสุนัขด้วยมั้ง เลยอ่อนไหวกับเรื่องนี้เป็นพิเศษ
“งั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะ เหนียวตัวมากเลย”
“จ้ะ เดี๋ยวลงมาทานข้าวเย็นกัน”
“ครับแม่ ขอหอมที” ผมชะโงกหน้าเข้าไปหอมแก้มนิ่มของมารดาฟอดใหญ่ก่อนขึ้นมาบนห้อง
ผมเดินเอากระถางต้นไม้น้อยๆมาวางไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียง หลังจากนั้นก็เข้าไปอาบน้ำคลายความเมื่อยล้า ออกมาเลือกเสื้อผ้าที่ดูสุภาพสวมใส่ แน่ล่ะ วันนี้ที่บ้านมีแขกจะให้ใส่เสื้อยืดย้วยๆกับกางเกงขาก๊วยก็กระไรอยู่ เกรงใจแขกพ่อนิดนึงเนอะ
“อ้าว พี่เมตร ไม่กินข้าวเหรอครับ” ผมหยุดถามพี่ชายคนโตที่เดินสวนขึ้นบันไดมา อีกฝ่ายส่งยิ้มบางพลางส่ายหน้าด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อนพร้อมกับยกมือขยี้หัวผมทักทายและเดินขึ้นห้องไป
สงสัยวันนี้งานจะหนัก
หงิง หงิง
สองขาที่กำลังจะก้าวผ่านห้องนั่งเล่นไปยังห้องอาหารหยุดชะงักลงเมื่อได้ยินเสียงประหลาดแว่วเข้าหู สายตามองเข้าไปในห้องก็ไม่เห็นมีอะไร สงสัยหูจะฝาด
แต่แค่ขยับปลายเท้ายังไม่ทันพ้นก้าว
หงิง
ไม่ฝาดแล้วล่ะ! ของจริงเลย! เสียงสุนัขอยู่ในห้องนั่งเล่น!
ผมตัดสินใจเบนทิศทางจากเดิมเปลี่ยนเป็นเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นก่อนจะพบสุนัขตัวโตนอนอยู่บนโซฟา ขาหน้าข้างซ้ายมีสิ่งแปลกปลอมสีขาวพันอยู่คาดว่าน่าจะเป็นเฝือกตามคำบอกเล่าของแม่
ที่แท้ก็สุนัขของแขกพ่อนี่เอง
ผมทรุดตัวลงนั่งยองข้างโซฟาพร้อมกับส่งมือเข้าไปลูบลำตัวเจ้าตัวโตที่นอนนิ่งส่งเสียงครางหงิงๆ โถ คงเจ็บน่าดู...ขนสีดำเงางามลื่นมือบ่งบอกว่าเจ้าของคงดูแลอย่างดี ผมระบายยิ้มออกมาเมื่อเจ้าหมาตัวนี้พานให้คิดไปถึงเจ้าตี๋น้อยของผม มันก็ตัวใหญ่มีขนสีดำแบบนี้เหมือนกัน จะต่างกันก็ตรงสุนัขตัวนี้ไม่มีขนสีขาวรอบดวงตาเป็นเจ้าตาแต้ม
หงิง
มะไม่สิ!! มือไม้ผมสั่นขึ้นมาทันทีเมื่อเจ้าตัวที่นอนนิ่งอยู่ในคราแรกลืมตาขึ้น พร้อมส่งเสียงหงิงเหมือนทักทายปนออดอ้อน ลำตัวที่นอนตะแคงข้างพลิกหงายชูสี่ขาขึ้นด้านบนเผยให้เห็นอีกเสี้ยวหน้าที่ซ่อนอยู่ในฟูกของโซฟา
ตาแต้มสีขาวที่คุ้นตาทำให้ขาผมอ่อนแรงจนทรุดลงไปนั่งพับเพียบอยู่บนพื้นพรม สองตาเบิกมองกว้างอย่างตกใจ
หงิง
มันส่งเสียงอีกครั้งพร้อมใช้ดวงตากลมใสจ้องมองขณะที่หางกระดิกฟาดกับโซฟาส่งเสียงเป็นจังหวะ
ตุบ ตุบ
ผมเม้มปากแน่น มือสั่นระริกเผลอขยุ้มขนนุ่มมืออย่างไม่รู้ตัว ความรู้สึกหลากหลายปะทุเข้ามาในจิตใจ ไม่...ใจเย็นๆคนเล็ก สุนัขอาจจะมีลายซ้ำกันก็ได้ เหมือนชิสุ โกลเด้นฯ หรือแม้แต่หมาวัดก็ยังเหมือนๆกันเลย อย่าคิด อย่าตกใจ
สะกดจิตให้สติตัวเองกลับมาแล้วสูดหายใจเข้าลึกหลายๆที มองไปทางเจ้าหมาเจ็บด้วยสายตาอ่อนลง คลายแรงมือที่ขยุ้มขนเปลี่ยนเป็นลูบปลอบเบาๆอย่างสำนึกผิด
“ขอโทษน้า เจ็บไหม พี่นี่แย่เนอะ”
“หงิง” ฮ่าๆมันตอบผมด้วยล่ะ มันฟังผมรู้เรื่องใช่ไหม
“คนเล็ก ทานข้าวลูก”
“ครับแม่”ผมขานรับเสียงที่ดังมาทางหน้าห้องนั่งเล่น ลูบหัวเจ้าหมาเจ็บสองทีเบาๆก่อนลุกเดินมายังห้องอาหาร
ห้องอาหารวันนี้ก็มีพ่อนั่งตำแหน่งหัวโต๊ะเช่นทุกวัน ถัดไปทางด้านขวาเป็นพี่ไมล์ตรงข้ามกันเป็นแม่ และถัดมาจากแม่ ผู้ชายตัวใหญ่ที่นั่งหันหลังอยู่คงเป็นแขกของพ่อ
“อ้าว คนเล็ก นั่งสิลูก”
“ครับ” ผมยิ้มแหยๆเมื่อรู้ตัวว่าเสียมารยาทยืนค้ำหัวแขก จึงเดินอ้อมไปอีกด้านของโต๊ะเพื่อนั่งเก้าอี้ข้างพี่ไมล์ ความจริงเก้าอี้ตัวนี้เป็นที่ประจำของพี่เมตร แต่วันนี้คุณพี่ท่านงดข้าวเย็นผมเลยจัดการยึดชั่วคราวซะเลย
ครืด
กึก
โครม!
สองมือที่กำลังยกเก้าอี้ลากออกมาพลันอ่อนแรงหลุดมือตามมาด้วยเสียงโครมของเก้าอี้ที่ล้มหงายตึงลงไป แต่ตอนนี้สมองผมไม่รับรู้สิ่งรอบตัว หูอื้ออึงอย่างไม่สามารถมีเสียงอันใดสะท้อนเข้ามาได้ เหมือนจู่ๆลูกกระเดือกก็ขยายใหญ่อุดตันหลอดลมจนจะพูดก็ลำบากหายใจก็ไม่สะดวก จะมีก็เพียงดวงตาทั้งสองข้างที่ทำงานดีเยี่ยมถึงมองเห็นใบหน้าคมคร้ามสันกรามได้รูปของแขกของพ่อได้ชัดเจนนัก
...ใบหน้าเดียวกับที่ประทับอยู่ในหัวใจผมตลอดมา...
“คนเล็ก เป็นอะไรลูก” เสียงของแม่เรียกให้ผมรู้สึกตัว ก่อนกระพริบตาเพื่อให้มั่นใจว่าผมไม่ได้มองผิดไป
...ใช่ ‘เขา’ จริงๆ...
“ขะขอโทษครับ ผะผมซุ่มซ่ามไป” ว่าแล้วก็รีบก้มลงจัดการกับเก้าอี้ แต่มื้อไม้ก็สั่นเกินกว่าจะยกมันตั้งขึ้นมาได้ สุดท้ายก็ทำมันหลุดมือให้ส่งเสียงโครมครามอย่างไม่น่าฟัง
“มาพี่ช่วย เป็นอะไรน่ะเรา” สุดท้ายพี่ไมล์ก็มาช่วยแล้วจับไหล่ผมทั้งสองข้างเพื่อช่วยประคองให้นั่งลงบนเก้าอี้...ตรงข้ามกับเขา
“นะน้องไม่เป็นไร” ผมบอกปัดเมื่อพี่ไมล์เริ่มเข้ามาลูบหน้าลูบตาอังหน้าผากเสมือนผมเป็นไข้ จนพ่อต้องตัดบทนั่นแหละถึงจะยอมหยุด
“พอแล้ว สองพี่น้องนี่ พ่อมีแขกอยู่อย่าเสียมารยาทสิ”
“แหะๆขอโทษครับ เออนี่...เดี๋ยวพี่แนะนำแขกพ่อให้รู้จัก คุณตี๋ใหญ่เป็นคนฮ่องกง ฮ่าๆตลกเนอะ มันต้องชื่อจีนๆไม่ใช่เหรอ ทำไมชื่อตี๋ใหญ่ ฮ่าๆ”
“ไมล์”
“อุ้ย ขอโทษครับ แต่ผมสงสัยจริงๆนี่” พี่ไมล์หันไปขอโทษบุคคลที่กล่าวอ้างว่าตัวเองชื่อตี๋ใหญ่ ขณะที่ผมยังจ้องหน้าเขาอย่างเหม่อลอย ผมอยากจะหลบสายตา ลุกไปให้ไกลจากตรงนี้ หรือไม่ก็ตะโกนด่าให้สาสมกับที่โดนกระทำ แต่ไม่...ไม่เลย...ผมไม่อาจละสายตาตัวเองไปจากใบหน้าเขาได้เช่นเดียวกับหัวใจที่ไม่อาจห้ามความคิดถึงที่ล้นทะลักออกมา
...ผมยังคิดถึงเขา ยังรักเขา ไม่น้อยไปกว่าเดิมเลย...
“ผมชื่อตี๋ใหญ่ครับ...คนสำคัญผมเป็นคนตั้งให้” สายตาคมนิ่งเรียบแฝงประกายมองสบตาอย่างสื่อความหมาย ผมหลบสายตาวูบสองมือกำแน่นอย่างไม่อยากรู้สึกอะไรกับดวงตาคู่คมอีก...ไม่อยากเจ็บปวดอีกแล้ว ถ้ามากกว่านี้...ผมคงต้องเจียนตายจริงๆ “ส่วนชื่อเดิมที่เป็นชื่อจีน ผมจำมันไม่ได้แล้วล่ะครับ”
“คุณตี๋ใหญ่เขาเพิ่งได้สัญชาติไทยมาน่ะ เห็นว่าจะย้ายมาอยู่ประเทศไทยถาวร”
โกหก
เผาะ!
“โห ที่แท้ก็ย้ายตามสาวมานี่เอง”
ผมอยู่ไม่ได้...อยู่ตรงนี้ไม่ได้แล้ว ผมห้ามน้ำตา...ความเจ็บปวด...ความสับสน...ไม่ไหวแล้ว...ทนไม่ได้แม้สักวินาทีเดียว
ครืด
“ผะผมขอตัวก่อนนะครับ เหมือนไม่ค่อยสบาย” ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้และวิ่งออกจากห้องอาหารอย่างไม่สนใจอะไรอีก
“อ้าว ไม่ทานข้าวก่อนเหรอลูก”
รู้เพียงแต่ว่า...
“เป็นอะไรของเขากัน”
ถ้าอยู่ตรงนี้อีกเพียงแค่เสี้ยววินาที...
“หรือว่าไอ้คุณปรณมันทำอะไรคนเล็ก!!”
อีกแค่นิดเดียว...
“เหลวไหลน่าตาไมล์”
...ผมคงไม่อาจเข้มแข็งฝืนทนความเจ็บปวด กดเก็บความรวดร้าว ต่อต้านความคิดถึงได้อย่างแน่นอน...ผมไม่อยากให้เขาเห็นความอ่อนแอ...
และที่สำคัญผมไม่อยากให้เขารู้...ว่ายังรักเขาอยู่
ไม่ว่าเขาจะมาปรากฏตัวด้วยจุดประสงค์อันใด...ความบังเอิญหรือตั้งใจ...สุดท้ายทางของเราสองคนก็ไม่อาจมาบรรจบกันได้อีก
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก ยกมือขึ้นกุมขมับเพราะรู้สึกปวดหัวจี๊ด หนังตาหนักอึ้งจนแทบลืมไม่ขึ้น ความมืดที่ปกคลุมไม่เป็นผล...ผมยังรู้สึกแสบตาเช่นเดิม
คงเป็นผลจากการร้องไห้อย่างหนักเมื่อช่วงหัวค่ำ
ผมพยุงร่างกายตัวเองลุกขึ้นนั่ง ร่างกายรู้สึกอ่อนแรง...ไม่ ผมต้องเข้มแข็ง
ในเมื่อมันไม่ใช่ความฝันอย่างที่ภาวนาให้เป็น ผมก็ต้องอยู่กับความเป็นจริงได้อย่างแข็งแกร่งที่สุด
เพราะฉะนั้นถึงจะไม่รู้สึกหิวเลยสักนิดแต่ผมก็ประคองตัวเองลงไปในครัว เปิดตู้เย็นเพื่อหาน้ำเปล่าและนมจืดดื่ม
หมับ
“อ๊ะ!” แก้วนมหลุดมือผลจากความตกใจที่ถูกคุกคามจากกอดทางด้านหลัง แต่มือปริศนาก็รับมันไว้ได้ทันก่อนจะตกแตกบนพื้นแล้วจัดการวางไว้บนเคาน์เตอร์ครัวโดยที่แรงกอดรัดยังไม่คลายลง
ส่วนผมเมื่อรู้สึกตัวได้ก็ดิ้นสุดแรง แต่ขนาดตัวเท่าลูกแมวหรือจะไปสู้คนตัวเท่ายักษ์ได้
“ปล่อย!! อ๊ะ” ผมเบี่ยงหน้าหลบเมื่อปลายจมูกอีกฝ่ายจรดลงบนลำคอ ลมหายใจร้อนผ่าวรินรดเรียกให้ผมดิ้นรนหนีจากการคุกคามมากขึ้น
“คุณเล็ก...” เสียงทุ้มต่ำส่งเสียงผะแผ่วโหยหา ปลายจมูกหยุดรุกไล่คุกคามแต่ยังกดแช่ทิ้งไว้ให้สัมผัสได้ถึงลมหายใจกรุ่นไออุ่น
ลมร้อนที่ทำให้ผมหยุดดิ้น สองมือที่พยายามปัดป่ายจิกแน่นลงบนข้อมือหนาที่โอบรัดช่วงเอว ตัวผมสั่นสะท้านเมื่อรู้สึกถึงบางอย่างที่กำลังจะพังทลายลง
“...ผมคิดถึงคุณ” ผมถูกจับตัวหมุนหันหน้าเอาหาอีกฝ่าย เสี้ยววินาทีต่อมาใบหน้าในแสงสลัวก็โน้มลงมาแนบชิด สายตาที่ห่างเพียงปลายจมูกกั้นจ้องมองมาอย่างลึกซึ้ง โหยหา ยามที่หัวใจผมโยกคลอนคำเอ่ยเอื้อนก็เปล่งออกมาจากริมฝีปากหยักลึกที่เสียดสีกันผะแผ่วตอกย้ำให้หัวใจผมเพิ่มเป็นสั่นไหวอย่างรุนแรง “...คิดถึงที่สุด”
จุ๊บ
จากนั้นริมฝีปากอุ่นร้อนก็ประกบลงมาอย่างหนักหน่วงทว่านุ่มนวล บดขยี้เค้นคลึงตักตวงความหอมหวานจากผมไปอย่างไม่มีทีท่าจะสิ้นสุด ลิ้นร้อนสอดแทรกแหวกกลีบปากเข้ามาเกาะเกี่ยวสอดรัดเข้ากับลิ้นหยุ่นของผมให้ความรู้สึกกำซ่านทั่วโพรงปากลามแผ่ไปทั่วสรรพางค์กายพร้อมกับกวาดต้อนน้ำบ่อน้อยกอบโกยเข้าชิมรสอย่างไม่รู้จักพอ
ขณะเดียวกันผมก็ได้แต่ยืนนิ่งรับสัมผัส ไม่โต้ตอบ ไม่ผลักไสหรือแม้แต่ห้ามปรามฝ่ามือร้อนที่เริ่มคุกคามไปตามร่างกาย ทำได้เพียงใช้นัยน์ตามองเปลือกตาสีเข้มเบลอเบือนที่ปิดสนิทเนื่องจากเคลิบเคลิ้มกับสัมผัสวาบหวาม อีกทั้งน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้แต่สุดท้ายก็ยังคลอหน่วงรอบหน่วยตายิ่งทำให้ภาพตรงหน้าไม่ชัดเจน
เขาจะรู้บ้างไหมนะว่าสัมผัสของเขาทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดมากเช่นไร...จูบของเขาเสมือนยาพิษที่ถึงแม้รสชาติปรับให้หอมหวานนุ่มลิ้นแต่สุดท้ายก็พรากลมหายใจไปอย่างช้าๆ...ฝ่ามือที่ลูบไล้เปรียบดังมีดปลายแหลมคมกรีดลึกลงบนเนื้อหนังให้เจ็บแสบทรมานไปทั่วร่างกาย
ผ่านไปนานแสนนานความขมขื่นแสนวาบหวามก็จบลง
“คุณเล็ก...” ใบหน้าคมถอนออกพร้อมกับเปลือกตาเปิดปรือขึ้น ฝ่ามือที่ประคองท้ายทอยเลื่อนขึ้นมากอบกุมใบหน้าพลางใช้ปลายนิ้วโป้งเกลี่ยหยาดน้ำตาบนผิวแก้มให้อย่างอ่อนโยน
“ผม...”
“พอใจหรือยัง”
“...”
“ถ้าพอใจแล้วก็ไปสักที กลับที่ของนายไปได้แล้ว!!” ผมพูดเสียงเรียบเย็นชา ไม่ได้ตวาดหรือตะคอกแต่อย่างใด
เขารั้งผมเข้าไปกอดแน่นอีกครั้ง
“ผมจะไม่ไปไหนอีกแล้ว ที่ของผมคือข้างๆคุณ ผมขอโทษ ขอโทษสำหรับทุกสิ่ง คุณฟังผมอธิบายก่อนนะ...”
“ถามฉันสักคำหรือยังว่าฉันต้องการหรือเปล่า” ผมพูดแทรก ซึ่งก็เพียงพอให้เขาหยุดเสียงลง ผมจึงออกแรงดันแผ่นอกกว้างซึ่งคราวนี้เขาก็ยอมปล่อยแต่โดยดี
“ฉันไม่ได้ต้องการนายแล้ว...คุณจิ่นสือ” จบคำผมก็ดันเขาออกให้พ้นทางแล้วเดินจากมา
“ผมไม่เชื่อหรอกนะว่าคุณจะเลิกรักผมแล้ว”
ปลายเท้าผมชะงักลงแต่ก็ไม่คิดจะหันหลังกลับไป
“รักงั้นเหรอ มันไม่ได้สำคัญอะไรอีกแล้วล่ะ” ผมกลืนก้อนสะอื้นลงคอพร้อมกับเค้นเสียงที่ตรงกับหัวใจผมออกมา “เพราะมันลบล้างกันไม่ได้เลยกับการทรยศหักหลัง”
ใช่แล้วล่ะ...ต่อให้ผมรักเขามากมายแค่ไหน เราก็กลับมาคบกันไม่ได้อยู่ดี...เพราะผมคงเชื่อใจเขาไม่ได้อีกต่อไป แล้วการอยู่อย่างหวาดระแวงมันจะมีความสุขได้เช่นไร
แม้แต่ประโยคที่ว่าเขาจะกลับมาอยู่ข้างๆกัน ผมยังไม่ปักใจเชื่อเลย...ผมไม่มีทางเชื่อว่าเขาจะทิ้ง ‘คนๆนั้น’ เพื่อมาหาผมได้
มันก็คงเหมือนกับทุกครั้งที่สุดท้ายแล้วคนโดนทิ้งก็คือผมอยู่ดี...
คิดว่าคำพูดของผมเมื่อคืนมันจะทำให้เขาถอดใจหรือเปล่า...ขอตอบเลยว่าไม่ เพราะเช้ามากลิ่นหอมของอาหารยังลอยโชยมาพร้อมกับประโยคแสนชื่นชมของแม่
“เช้านี้เกี๊ยวกุ้งเต้าหู้ไข่ฝีมือคุณตี๋ใหญ่เขา อร่อยมากเลยนะลูก พ่อกับแม่ลองชิมมาแล้ว”
ผมมองชามเกี๊ยวตรงหน้าก่อนมองเลยไปยังอีกคนที่ส่งยิ้มบางตอบกลับมา จึงตัดสินใจคว้ากระเป๋าเอกสารแทนการหย่อนก้นลงบนเก้าอี้เหมือนอย่างเช่นทุกเช้า
“ผมไปทำงานก่อนนะครับแม่ พอดีวันนี้มีประชุมกับฝ่ายศิลป์”
“อ้าว ไม่ทานอาหารเช้าก่อนล่ะลูก”
“ไม่ล่ะครับ ผมกินไม่ลง”
แล้วผมก็เดินออกมาเลยไม่แม้แต่จะหันไปมองหน้าอีกคนแต่หางตาก็เผลอมองเห็นสีหน้าผิดหวังได้อย่างชัดเจน มันยังคงซ่อนไว้ภายใต้ใบหน้านิ่งเรียบเช่นเดิม จึงขัดใจตัวเองอยู่ไม่น้อยที่ยังอุตส่าห์มองออกอีก
โฮ่ง
แต่แล้วก็ต้องระบายยิ้มออกมาเมื่อข้างรถนิสสันมาร์ชของผมมีเจ้าหมาขาหักนั่งหูตั้งรออยู่
ผมเดินเข้าไปทรุดตัวนั่งยองลงตรงหน้ายื่นมือออกไปและแทบจะทันทีเจ้าตี๋น้อยก็ยกขาข้างที่หักขึ้นมาวางบนฝ่ามือ
“คิดถึงจังเลย~” แล้วฉลาดอย่างเจ้าตี๋น้อยน่ะหรือถึงจะฟังไม่ออก มันจัดการกระโดดโถมเข้ามาในอ้อมกอดผมพร้อมทั้งส่งลิ้นสากมาเลียใบหน้าจนแฉะน้ำลายไปหมด
“โอ๊ย พอๆพี่เลอะหมดแล้ว ฮ่าๆ ไม่เอาๆเดี๋ยวโดนขาเดี้ยงกว่าเดิมนะ” ปล้ำเล่นกันอยู่พักหนึ่งจนผมล้มก้นจ้ำเบ้าลงไปนั่งแผ่กับพื้นนั่นแหละมันถึงจะยอมหยุด
ผมก้มลงจุ๊บเหม่งเมื่อมันยอมสงบเสงี่ยมนอนหมอบลงไป ก่อนให้รางวัลด้วยการใช้สองมือประคองให้หน้ามันแหงนขึ้นมาแล้วจุ๊บลงบนปลายจมูกสีดำ
“อยู่กับพี่ด้วยกันที่นี่ไหม ไม่อยากให้กลับไปเลย” พูดพลางลูบหัวมันอย่างเอ็นดู เพิ่งเจอกันได้แค่วันเดียวก็ต้องจากกันอีกแล้ว หนึ่งปีที่ผ่านมาผมคิดถึงมันมากเลยนะ แค่คิดว่ากลับมาจากทำงานจะไม่ได้เห็นมันอีกผมก็ใจหวิวๆแล้ว “หึ ไม่อยู่ด้วยกันก็ไม่ต้องมาอ้อนเลย”
ก็มันเล่นเอาหัวมาดันๆถูๆขาก่อนนอนหงายท้องพลิกตัวไปมาซ้ายขวาแล้วทำเหลือบตาเหลือกมองมาอ้อนๆ ชิ ยังจะมีเสียงคราหงิงด้วยนะ
ฉลาดไม่มีใครเกินเลยเจ้าตี๋น้อยผมเนี่ย!!
“ท่าทางมันจะชอบน้องนะ กับพี่มันโคตรหยิ่งเลย” ผมหันไปตามเสียงก็เจอเข้ากับพี่ไมล์ในชุดออกกำลังกายยืนเท้าเอวมองไปยังเจ้าตี๋น้อยอย่างหมั่นไส้
“พี่หน้าตาไม่ดีล่ะสิ”
“โห ช่างกล้า แต่พี่หมั่นมันจริงๆนะ เมื่อเช้าลูบหัวเล่นหน่อยทำเป็นสะบัดหนี ทีกับน้องล่ะอ้อนเอาๆอย่างกับเป็นเจ้าของมันอีกคนแน่ะ”
อึก พูดเหมือนมีตาทิพย์
“สงสัยมันถูกชะตากับน้องมั้ง เอ่อ ผมไปทำงานดีกว่า แล้ววันนี้พี่ไม่เข้าบริษัทหรือ” ผมเปลี่ยนเรื่องพลางลุกขึ้นยืนจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่
“เข้าช่วงบ่าย พอดีเดี๋ยวพี่ต้องเข้ากรุงเทพฯไปส่งคุณตี๋ใหญ่ขึ้นเครื่อง”
กึก
“เขาจะกลับวันนี้แล้วเหรอครับ”
“น่าจะนะ พ่อว่ามาอย่างนั้น”
ผมนิ่งไปก่อนค่อยๆก้มลงไปมองเจ้าตี๋น้อยตรงหน้า ย่อตัวลงแล้วใช้อ้อมแขนกอดมันไว้แน่นพลางซุกใบหน้าเข้าหาขนสีดำขลับ
“ฮึก กอดลานะตี๋น้อย”
“หงิง”
ต่อด้านล่างค่ะ
-
ซ่า~ ซ่า~
สายลมโบกพัดลู่ใบหน้าหอบเอากลิ่นอายของน้ำทะเลโชยเข้าจมูกพร้อมกับพัดพาเอาเกลียวคลื่นสาดซัดเข้าหาฝั่งจนเกิดฟองสีขาวล้อกับหาดทรายเนื้อนวลละเอียดตา บรรยากาศที่ทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายขึ้น
ยิ่งช่วงนี้มรสุมเข้านักท่องเที่ยวจึงบางตาลง เลยได้ความเงียบสงบอย่างใจต้องการ...
แม้จะเป็นคนไล่ให้เขาไป แม้จะบอกว่าเราไม่สามารถเดินไปด้วยกันได้ แม้จะเป็นคนที่ทรยศหักหลังกันอย่างเลือดเย็น แต่สุดท้ายก็อดจะวูบโหวงในใจไม่ได้
หลังเลิกงานก็เหมือนเช่นเกือบทุกวันที่จะมานั่งปล่อยใจลงทะเล ต่างกันที่ทุกทีผมจะหนีความวุ่นวายไปหาดนางรำ หาดทรายสีขาวเนียนละเอียดตัดกับน้ำทะเลสีฟ้าครามสดใส รอบเกาะมีโขดหินสีน้ำตาลเข้มจัดวางตามเป็นแนวอย่างที่ธรรมชาติได้สร้างสรรค์ไว้กลมกลืนกับประติมากรรมรูปปั้นพระอภัยมณีกับนางผีเสื้อสมุทรอันเป็นเอกลักษณ์ของหาด
แต่วันนี้ผมมายังหาดพลาที่ถึงแม้น้ำทะเลจะสีสวยสู้หาดนางรำไม่ได้ เนื้อทรายไม่ขาวละเอียดเท่า ซ้ำยังมีแนวปูนสูงเกือบสองเมตรกั้นชายหาดเอาไว้ แต่อย่างน้อยหาดก็ไม่ได้ปิดตอนหกโมงเย็น สามารถให้ผมนั่งอยู่ตรงนี้จนถึงเมื่อไหร่ก็ได้อย่างใจต้องการ
ผมก็เชื่อว่า...หาดทุกหาดมีมนต์ขลังของมันอยู่..
อย่างเช่นเวลานี้ผมนั่งมองพระอาทิตย์สีส้มกำลังจะจมหายลงในทะเล แต่ยามจะลาลับก็ยังทอแสงสีทองลงบนผืนน้ำสีดำให้เกิดประกายวิบวับดั่งดวงดาวนับล้านจากฟากฟ้าเต้นระบำปล่อยแสงระยิบระยับแข่งกัน
ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ
ผมหลุดจากความคิดเมื่อเสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงดังขึ้น
“ครับแม่”
“อยู่ไหนน่ะเล็ก มืดแล้วนะลูกยังไม่กลับบ้านอีก”
“ผมอยู่หาดพลาน่ะครับ”
“ถึงว่าตาไมล์ไปหาที่หาดนางรำไม่เจอ ทำไมวันนี้ไปไกลจังลูก ทุกคนรอทานข้าวอยู่นะ”
“ทานกันได้เลยไม่ต้องรอครับ เล็กว่าวันนี้จะนอนค้างที่หาดคงไม่กลับบ้าน” เสียงแม่เงียบไปสักพักหนึ่งก่อนเอ่ยเอื้อนขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอาทร
“ไม่สบายใจอะไรหรือเปล่าลูก”
“ผมแค่อยากนอนฟังเสียงคลื่นน่ะครับแม่ ไม่ต้องห่วงนะครับ รักแม่นะ พรุ่งนี้เจอกันครับ”
วางสายจากแม่ไปแล้วผมก็นั่งทอดสายตาไปยังผืนน้ำทะเลสีดำกับฟังเสียงคลื่นกระทบฝั่ง ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนจากเย็นย่ำเป็นหัวค่ำมืดสลัวและ ณ ตอนนี้ มืดมิดเงียบสงัด...ทุกสิ่งอย่างถูกความมืดปกคลุม มีเพียงแสงจันทร์เรืองรองสะท้อนให้เห็นรูปทรงเรือนราง โชคดีที่ท้องฟ้าเปิดโล่งไร้เมฆบดบังจึงได้เห็นกลุ่มดวงดาวพราวระยับแข่งกับผิวน้ำดั่งภาพสะท้อนของกันและกัน
“เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอกครับ”
ขวับ
ผมหันไปตามเสียงของคนที่คิดว่าบินกลับไปฮ่องกงแล้ว แต่ ณ ตอนนี้เขายืนอยู่ตรงหน้าผมในชุดเสื้อกล้ามกางเกงขาสั้นอย่างที่สมัยก่อนเขาชอบใส่...สวมทับด้วยเสื้อแจ๊คเก็ตสีแดงตัวคุ้นตา...ตัวที่ผมซื้อให้
ฟึ่บ!
ผมลุกขึ้นยืนแล้วเดินหนีทันที แต่ก็ช้ากว่าอีกคนที่เข้ามาคว้าต้นแขนเอาไว้
“ไหนว่ากลับไปแล้วไง!!” ผมสะบัดมือหันหน้ามาตวาดสุดเสียง
“จะให้ผมไปไหนก็หัวใจผมอยู่นี่!!”
“ไปตายซะไป!”
ไม่ได้คิดเช่นนั้นแต่ปากมันไปเอง เหมือนเป็นปฏิกิริยาตอบโต้อัตโนมัติเพื่อปกป้องหัวใจตัวเองจากประโยคกลลวงที่อีกฝ่ายสร้างขึ้น
...เมื่อก่อนเคยบอกรักที่ไหนกัน...
“ผมรู้ว่าผมเลว แต่ช่วยฟังกันหน่อยได้ไหม”
“ไม่ฟัง!!! ไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น! ไม่ฟังๆ” สองมือยกขึ้นปิดหูแน่นพลางนั่งคู้ทิ้งตัวลงบนปลายเท้า ศีรษะส่ายไปมาอย่างไม่อยากรับรู้อะไรอีก
“เล็ก...คุณเล็ก!!”
เพี้ยะ ปั่ก ตุบ
ผมยกมือขึ้นปัดป่ายกันไม่ให้อีกฝ่ายเข้าใกล้
“...!!” สุดท้ายเขาก็ยอมล่าถอยออกไป ร่างกายสูงใหญ่ยืนนิ่งใช้สองตาจ้องผมอย่างผิดหวังเสียใจ แต่เชื่อเถอะไม่เท่ากับที่ผมเคยรู้สึกหรอก ก่อนจะทำในสิ่งที่ผมคาดไม่ถึงคือ...ค่อยๆเดินถอยหลังห่างออกไป...โดยทิศทางนั้นเป็นทะเลแสนมืดมิดและน่ากลัว
ช่วงขายาวค่อยๆก้าวถอยหลัง...ทีละก้าว...ทีละก้าว โดยตลอดเวลานัยน์ตาคู่คมยังจ้องมองมาที่ผมอย่างไม่ละสายตา ระยะห่างของเราสองไกลห่างกันเรื่อยๆ จนกระทั่งเท้าทั้งสองข้างของเขาสัมผัสกับระลอกคลื่นร่างกายผมก็ผวาเฮือกจะกระโจนไปหา...
....แต่ก็หยุดตัวเองลง...มันเป็นแค่แผน...เป็นแค่เล่ห์กลให้ผมหลงไปติดกับ...เขาไม่คิดจะตายจริงๆหรอก...ก็แค่อยากให้ผมใจอ่อนก็เท่านั้น...
ซ่า!~ ซ่า!~
เสียงคลื่นไม่ให้ความรู้สึกผ่อนคลายอีกต่อไปแล้ว ตรงข้าม...มันกลับเหมือนปีศาจร้ายที่พร้อมกลืนกินทุกสรรพสิ่งให้หายไปในความมืดมิดอันน่ากลัว...ความรู้สึกร้อนรุ่มกระสับกระส่ายเกิดขึ้นกับตัวผมจนไม่สามารถที่จะทนอยู่เฉยได้อีกต่อไป สองเท้าวิ่งลงไปยังริมหาดพร้อมกับตะโกนเสียงกึกก้องแข่งกับเสียงคลื่นให้คนที่อยู่กลางทะเลหยุดกระทำบ้าๆสักที
“ขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ!! จะบ้าหรือไง อยากตายจริงๆใช่ไหม ฉันบอกให้ขึ้นมา!!”
ซ่า~ ซ่า~
เขายังคงเดินถอยหลังต่อไปเรื่อยๆขณะที่สายตายังจ้องมองกัน แม้จะในความมืดอันห่างไกลผมก็ยังเห็นแววตาแน่วแน่ของเขา สายตาที่ว่าเขาจะไม่ยอมหยุด...จนกว่า...
ครืน!~ ครืน!~
ผมแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้ามืดมิดที่บัดนี้ไร้ประกายดาวด้วยเมฆหมอกก้อนดำทะมึนเคลื่อนตัวมาปกคลุมทั่วพื้นที่ เสียงฟ้าร้องครืนพร้อมกับลมกระพือพัดโหมเป็นสัญญาณว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าลมฝนต้องกระหน่ำลงมาแน่นอน
นั่นยิ่งทำให้ผมร้อนรน หันไปมองอีกฝ่ายที่เวลานี้ถูกท้องทะเลดำมืดกลืนหายไปจนถึงช่วงอกแล้ว มิหนำซ้ำสายฝนยังเริ่มโปรยปรายลงมา ลมพัดโหมให้ใบไม้ต้นหญ้าปลิวลู่โน้มเอียงตามแรงลม เม็ดทรายกระจายขึ้นฟุ้งทั่วหาด ผืนน้ำที่นิ่งสนิทเริ่มตื่นตัวโยกคลอนก่อเกิดเกลียวคลื่นตีกระทบจนเกิดเสียงเซ็งแซ่ช่างน่ากลัวจับใจ
แปะ แปะ แปะ
“พอ!! เลิกเดินลงไปได้แล้ว! ฉันบอกให้นายหยุดแล้วขึ้นมา!”
ครืน!~ ซ่า!~
เปรี้ยง!!
ผมวิ่งสวนกระแสคลื่นที่เริ่มก่อตัวขึ้นสูง ตีแหวกแรงต้านลงไปกลางทะเล แต่ก็ไม่สามารถถึงตัวเขาได้เนื่องจากเขาอยู่ลึกเกินกว่าที่ความสูงของผมจะเอื้ออำนวย ผมลูบละอองน้ำที่กระเซ็นเปรอะใบหน้าบดบังการมองเห็นในขณะที่ตะโกนก้องอยู่ตลอดเวลา
“ขึ้นมา! อยากตายจริงๆหรือไง!!”
“ผมรักคุณนะคุณเล็ก ขึ้นฝั่งเถอะครับมันอันตราย” คราวนี้คนที่เงียบมาตลอดเปิดปากตะโกนกลับมาเมื่อเห็นว่าผมเริ่มเดินลุยน้ำลึกลงไปอีกครั้ง
“มาบอกรักบ้าอะไรตอนนี้ ขึ้นมา แค่กๆ ขึ้นมานะ! บอกว่าหยุดเดินได้แล้วไง!”
ครืนนนนนน! ซ่า!~
“คุณเล็กกลับไปมันอันตราย! ผมผิดจนไม่น่าให้อภัย ทำตัวน่ารังเกียจ สมควรแล้วที่คุณไล่ให้ไปตาย แต่ผมรักคุณนะ รักคุณจริงๆ” ผมพยายามเดินเข้าไปหาเขาจนตอนนี้น้ำปริ่มริมฝีปากแล้ว
“ฮึก ฉันไม่ได้อยากให้นายตายจริงๆสักหน่อย...ฮึก แค่กๆ”
ตูม!!
ในจังหวะที่ผมเดินแหวกน้ำพลางตะโกนโต้กับเขาอยู่นั้นคลื่นยักษ์ที่มาจากไหนไม่รู้โถมแรงเข้าหาอย่างไม่ทันตั้งตัว ร่างของผมดิ่งลงสู่ความมืดมิด ลำตัวถูกเกลียวคลื่นพลิกกลับกลายเป็นสองเท้าลอยคว้างสัมผัสความว่างเปล่าแต่เป็นสองมือที่ตะกุยตะกายสัมผัสพื้นทรายของก้นทะเลลึก
ผมพยายามตะกายเพื่อให้ตัวเองโผล่พ้นผืนน้ำ แต่มันช่างยากเหลือเกินกับการต่อสู้กับเกลียวคลื่นอันบ้าคลั่ง ยามที่น้ำเค็มไหลบ่าเข้าจมูกเข้าปากแทรกซึมแย่งอากาศ ดวงตาแสบพร่าระคายเคือง
หมับ
แรงกระชากที่แขนดึงผมจากก้นทะเลลึกสู่ด้านบน เมื่อโผล่พ้นผืนน้ำสู่บรรยากาศที่เต็มไปด้วยออกซิเจนให้ผมสูดลมหายใจเข้าลึกอย่างตะกรุมตะกรามพร้อมทั้งไอสำลักไปพร้อมๆกัน
“คุณ...เป็นไงบ้าง” เจ้าของมือหนาที่ช่วยดึงผมขึ้นมาและยังช่วยลูบใบหน้าเอ่ยถามด้วยเสียงเป็นกังวล ใบหน้าหวาดกลัวของร่างที่ผมกำลังเกาะยึดทำให้ผมร้องไห้โฮออกมา พลางใช้มือข้างหนึ่งทุบตีเขาไม่หยุด
“ไอ้บ้า ฮือออ ไอ้หมาบ้า นายเป็นต้นเหตุทำให้ฉันเกือบตายอีกแล้วนะ ฮึก ฮือออ” ผมสะอื้นไห้ไม่หยุดซ้ำยังไม่คิดจะออมแรงมือ ปากก็พร่ำด่าอย่างเจ็บแสบ...
แต่ใครจะรู้ดีไปกว่าใจผม...ว่าสาเหตุที่หลั่งน้ำตามันมาจากความเจ็บใจตัวเอง...ที่ลึกๆแล้วก็ไม่สามารถโกรธแค้นคนตรงหน้าได้เลย ซ้ำยังยอมอภัยให้ง่ายๆเพียงแค่เห็นเขาจะหายไปต่อหน้าต่อตา
ในระหว่างที่จมลงใต้ทะเลผมตกใจ ผมหวาดหวั่น แต่ไม่มีความกลัวเลย เพราะผมมีเขาอยู่...มั่นใจว่าเขาต้องช่วยผมได้
“ผมขอโทษ...ผมเสียใจ...รักคุณนะ”
“ฮือออออ”
ณ วินาทีนี้ผมยอมแล้ว ยอมลดทิฐิทุกอย่างลงเพื่อฟังเขาอีกสักครั้ง
.........................................................................................
ด้านตี๋ใหญ่
เช้าที่ท้องฟ้าปลอดโปร่ง สายลมเย็นพัดเข้ามาทางหน้าต่างพร้อมแสงแดดสีทอง ผมนอนตะแคงมองร่างในชุดคลุมอาบน้ำสีขาวของคนที่นอนหลับสนิทอย่างอ่อนเพลีย เสี้ยวหน้ากว่าครึ่งจมหายไปในหมอนใบนุ่มฉายแววกังวลไว้แม้ยามหลับไหลสังเกตจากคิ้วเรียวที่ยังขมวดมุ่นจนต้องส่งปลายนิ้วโป้งไปนวดวนให้คลายออก
และเมื่อได้สัมผัสผิวนุ่มลื่นแล้วก็ยากที่จะละออก ปลายนิ้วจึงค่อยๆสัมผัสแผ่วไปตามโครงหน้าที่แสนคิดถึง ผิวแก้ม ปลายจมูก และหยุดบดคลึงนิ้วกับริมฝีปากนุ่มหยุ่นก่อนประทับแทนด้วยริมฝีปากของผมอย่างยากจะห้ามใจ
จุ๊บ
ผมหวงแหนคนตรงหน้านี้เหลือเกิน และก็เสียใจอย่างสุดซึ้งที่ไม่สามารถปกป้องคนรักของตัวเองไว้ได้ ซ้ำร้ายยังทำให้อีกฝ่ายต้องเจ็บปวดกับการทรยศจากตัวผมอีก
ไม่ได้อยากจะแก้ตัว...แต่ไม่ว่าร่างกายผมจะผ่านใครต่อใคร แต่หัวใจผมมีแค่คุณคนเดียวจริงๆ...
“อืมม” คุณเล็กเริ่มรู้สึกตัวขณะที่ใบหน้าผมยังแนบชิด และเมื่ออีกฝ่ายตื่นเต็มตาก็ผละถอยหลังหนีอย่างตกใจจนผมต้องคว้าเอวเอาไว้อย่างกลัวว่าจะพลาดท่าตกเตียงไปเสียก่อน
เมื่อคืนนี้หลังจากที่ฝ่าพายุคลื่นขึ้นมาบนฝั่งกันได้ คุณเล็กก็หมดแรงล้มพับลงให้ผมต้องอุ้มกลับบ้านพัก(เป็นบ้านของครอบครัวคุณเล็กที่สร้างทิ้งไว้ คล้ายๆบ้านพักต่างอากาศ) จัดการจับร่างเพรียวถอดเสื้อผ้าอาบน้ำอย่างกลัวจะเป็นไข้ คุณเล็กขัดขืนไม่ยอมอยู่สักพัก แต่ผมก็ไม่มีทางยอมให้ร่างอ่อนแรงเข้าไปอาบน้ำให้เสี่ยงต่อการล้มหัวฟาดพื้นแน่ๆ
ต่อจากนี้ผมจะดูแลเขาให้ดีที่สุด...ไม่ใช่เพื่อชดเชยความผิดเพราะมันไม่สามารถทดแทนกันได้ แต่เพื่อชดเชยเวลาหนึ่งปีที่ห่างกัน...
ผมยังรู้สึกใจชื้นอยู่บ้างที่เห็นใบหน้าแดงๆเมื่อเราทั้งสองเปลือยร่างอาบน้ำด้วยกัน แม้จะยังดื้อดึงแต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจ
แล้วหลังจากที่คุณเล็กสัมผัสพื้นเตียงนอนนุ่มก็ผล็อยหลับไปอย่างอ่อนเพลีย ผิดกับผมที่ไม่กล้าแม้จะข่มตาปิดสักวินาที..กลัวว่าถ้าลืมตาตื่นขึ้นมาอีกฝ่ายจะหายไป
“ปล่อยสิ มากอดทำไมเนี่ย” ตื่นขึ้นมาก็เริ่มพยศอีกครั้ง ผมจึงเพิ่มแรงกอดรัดมากขึ้นแล้วถามด้วยเสียงอ้อนวอน
“คุณเล็กจะฟังผมแล้วใช่ไหม...” ริมฝีปากบางเม้มแน่นพลางจ้องผมด้วยสายตาหวั่นไหวชั่วอึดใจก่อนบอก
“ฟังก็ฟังสิ แต่ไม่ได้หมายความว่าจะให้นายมาจับตัวตามใจชอบสักหน่อย!!” ท่าทางไม่ยอมจนผมต้องถอดใจยอมคลายแรงกอดรัดออก คุณเล็กกระโดดผลุงลงจากเตียงแล้วมองผมตาขวาง
“ฉันจะไปอาบน้ำ เสร็จแล้วค่อยคุยกัน” แล้วก็หมุนตัวหนีหายเข้าไปในห้องน้ำ ผมระบายยิ้มอ่อนออกมาเพราะถึงแม้จะดื้อดึงแต่อย่างน้อยคุณเล็กก็ไม่ได้เย็นชาอย่างคราแรกที่เจอกัน
คุณเล็กเดินเช็ดผมออกมาพร้อมกับที่อาหารเช้าเสร็จพอดี ผมเลื่อนเก้าอี้ให้ซึ่งอีกฝ่ายก็ยอมนั่งลงง่ายๆ และเมื่ออีกฝ่ายนั่งเรียบร้อยแล้วผมก็พาตัวเองไปยังเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
“ทานอาหารเช้าก่อนครับ” ผมเลื่อนชามข้าวต้มหอยนางรมไปให้ คุณเล็กก้มลงมองแต่ก็ไม่หยิบช้อนขึ้นมาทาน
“เอาเรื่องของนายก่อนเถอะ ฉันพร้อมจะฟังแล้ว”
“รองท้องก่อนเถอะครับ”
“ไม่ สรุปจะพูดไหมถ้าไม่ฉันจะได้กลับบ้าน” ผมคว้าข้อมือที่วางอยู่บนโต๊ะทันทีอย่างกลัวว่าโอกาสของตัวเองจะหมดลง
“ผมไม่ขอให้คุณเล็กให้อภัยเพราะผมรู้ว่าผมทำผิดต่อคุณมากมายเหลือเกิน ขอแค่อย่าไล่ผมไปจากคุณก็พอ”
“พูดมาก” ถึงปากจะว่าแต่ใบหน้างอง้ำน่ารักก็เพียงพอแล้วสำหรับแสงนำทางแห่งโอกาสของผม
ย้อนกลับไปเมื่อหนึ่งปีที่แล้ว...คืนแห่งหายนะ
“คุณเฟิ่งจะให้ผมไปเกาลูนเหรอครับ”
“ใช่ พอดีมีคนมาก่อกวนย่านที่เราปกครองอยู่ อยากให้นายไปจัดการที”
“แต่เจิ้งกังดูแลอยู่ ผมว่าเขาน่าจะจัดการได้” และทันทีที่ผมพูดจบ สายตาที่ใครต่อใครก็ว่าอ่อนโยนก็ตวัดคมกริบขึ้นมอง
“ฉันอยากให้เสี่ยวสือไป ได้ไหม???” ประโยคร้องขอขัดกับน้ำเสียงเด็ดขาดทำให้ผมจำยอมก้มหัวับคำสั่งอย่างขัดไม่ได้ เรื่องไปเกาลูนน่ะไม่เป็นปัญหาสำหรับผมหรอก จะห่วงก็แต่คนที่รออยู่ในห้อง
“ไม่ต้องห่วงมากหรอก ตั้งแต่พรุ่งนี้ก็จะได้ไปอยู่ด้วยกันแล้วไม่ใช่เหรอ”และนั่นเหมือนประโยคหลอกให้ผมตายใจจนไม่ได้เคลือบแคลงเลยว่าจะเกิดโศกนาฏกรรมขึ้นกับคนรักของตัวเอง
เมื่อสัปดาห์ก่อนหน้านี้ผมได้เข้าไปคุยกับคุณเฟิ่งเรื่องจะขอถอนตัวจากการเป็นบอดี้การ์ด ยอมทิ้งสกุลจิ่นเพื่อกลับเมืองไทยไปใช้ชีวิตธรรมดากับคนรัก
เมื่อกลับมาสวมหัวโขนเป็นจิ่นสือแล้วผมจะรับคุณเล็กมาอยู่ด้วยกัน ไปสู่ขอจากครอบครัวให้เป็นเรื่องราวและรับรู้ว่าผมจริงใจกับลูกชายของพวกเขา ชีวิตบอดี้การ์ดที่มีภยันตรายรอบด้านถ้ามีคนรักอยู่เคียงข้างคงจะมีความสุขไม่น้อย...ผมเคยคิดอย่างนั้น
แต่มันไม่ใช่เลย...การดึงคุณเล็กเข้ามาในโลกของผมไม่ได้ทำให้โลกอันดำมืดสว่างไสว ตรงข้ามความบริสุทธิ์สดใสของคุณเล็กกลับค่อยๆหมองหม่นลง...ทีละนิด...ทีละนิด
สิ่งที่หล่อหลอมให้ผมเป็นคนมีหัวใจ มีความรู้สึกได้ก็คือจิตใจที่งดงาม เอื้ออาทรต่อคนอื่น และการมองโลกในแง่ดีของคุณเล็ก ซึ่งผมไม่อยากให้มันกลืนหายไปในโลกที่แสนดำมืด
และยิ่งจิ่นตั้งมาเตือนว่าให้พาคุณเล็กออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดผมยิ่งกังวล รอบตัวผมอันตรายเกินไป ดังนั้นผมจึงตัดสินใจที่จะกลับไปอยู่ในโลกของคุณเล็กแทน...โลกที่ผมและเขาต่างมีความสุขด้วยกัน
ผมยังจำได้ดีว่าวันที่ผมก้าวเข้าไปบอกคุณเฟิ่งเขาอาละวาดหนักแค่ไหน คุณเฟิ่งที่หน้าตางดงาม น้ำเสียงแว่วหวาน กิริยาอ่อนโยน แต่จะมีสักกี่คนรู้ว่าภายในใจที่ผ่านความบอบช้ำมาอย่างหนักและยาวนานบัดนี้มันบิดเบี้ยวผิดรูปไปมากเพียงใด
และผมก็เป็นหนึ่งในนั้นที่รับรู้และเห็นใจ ถึงได้ยอมถวายชีวิตเพื่ออยู่รับใช้...แต่นั่น...มันก็ก่อนที่ผมจะเจอเจ้าของหัวใจ
แล้วสองวันต่อมาคนที่อาละวาดจนแทบเสียสติก็ยอมรับคำขอของผม แต่ยื่นข้อเสนอเพียงว่าก่อนทิ้งเขาไปอยู่กับคนรักที่เมืองไทย ช่วงเวลาที่เหลือมอบให้เขาจะได้ไหม...ซึ่งผมก็ตกลงคงเพราะในใจก็รู้สึกผิดกับคุณเฟิ่งอยู่มากมาย
ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีที่คุณเล็กสอนให้ผมได้รู้จักมัน...เพราะถ้าเป็นจิ่นสือคนเก่าก็คงเป็นเพียงผู้จงรักภักดีที่หัวใจด้านชา แม้แต่ฆ่าคนให้ตายแทบเท้าก็ไม่รู้สึกอะไร
แต่กว่าจะล่วงรู้ว่ามันคืออุบายที่จะทำลายหัวใจของผมให้เจ็บปวดทรมานเจียนตาย...มันก็สายไปเสียแล้ว
“กลับมาแล้วเหรอ ที่เกาลูนเรียบร้อยใช่ไหม”
“ครับ” ผมกลับมาถึงบ้านเฟยก็ปาเข้าไปตีหนึ่งแล้ว คุณเฟิ่งดูจะอารมณ์ดีผิดปกติ แต่ผมก็ไม่ได้เอะใจอะไรมากเพราะความสนใจผมไปอยู่ที่คนในห้องที่ป่านนี้คงรอผมจนหลับไปแล้ว
“เสี่ยวสือ...คืนนี้นอนกับฉันนะ” ร่างเพรียวบางขยับเข้าแนบชิดพลางใช้ฝ่ามือลูบยั่วยวนที่หน้าอก แค่นี้ผมก็รู้ความหมายของคำว่า ‘นอน’ ที่ว่า
“ผมคงไม่สะดวก” ว่าแล้วก็ถอยหลังหนีหนึ่งก้าว
เมื่อก่อนผมยอมรับว่าผมทำหน้าที่บนเตียงตอบสนองความใคร่ให้คุณเฟิ่ง เนื่องจากความจำเป็นบางอย่างที่ผมต้องทำ และอีกเหตุผลคือร่างกายในส่วนลับอันขาดหายไปของคุณเฟิ่ง แต่ตั้งแต่ที่ผมมีคุณเล็กผมก็ไม่คิดจะปรนนิบัติเรื่องอย่างว่าอีกเลย จะมีก็เพียงช่วยขัดหลังให้ยามอาบน้ำเท่านั้น
“คืนนี้คืนสุดท้ายที่ฉันจะมีนายแล้วนะ ขอร้อง”
“ให้ผมดูแลอย่างอื่นแทนนะครับ แต่เรื่องนี้...”
“ฉันมีแค่สองทาง...” เรียวแขนขาวตรงเข้ามากระชากปกเสื้อผมเข้าไปหาพลางใช้แขนอีกข้างโอบรอบคอผมเอาไว้ ใบหน้าเคลื่อนชิดใกล้พร้อมกับกดจูบที่มุมปาก เสียงหวานกรีดกรายดั่งน้ำผึ้งอาบยาพิษ “เสี่ยวสือจะนอนกับฉันในคืนนี้แล้วได้กลับไปอยู่กับคนรักสมใจหรือ...ไม่มีใครได้ไปไหนเลย!”
สุดท้ายผมก็ต้องกล้ำกลืนทรยศหัวใจตัวเองอีกครั้งยอมเดินตามคุณเฟิ่งกลับไปยังห้องพัก ในใจพร่ำขอโทษเจ้าของหัวใจอย่างรู้สึกผิด...อีกแค่ครั้งเดียว...ครั้งสุดท้าย...ผมขอโทษ...
แต่ความผิดของผมสวรรค์คงไม่เห็นใจ เมื่อแสงสว่างของเช้าวันใหม่มาถึงหัวใจผมก็โบยบินหนีไปไกลแสนไกล ผมตามหาคุณเล็กอย่างบ้าคลั่งแต่ก็ไม่พบ...จนแม่บ้านเจิ้งหญิงชราประจำบ้านเฟยมาส่งข่าวผมถึงรู้เรื่องทั้งหมด...ว่าคนรักของผมได้กลับเมืองไทยไปแล้วพร้อมกับร่างกายและหัวใจอันแสนบอบช้ำ
ทำไมผมถึงไม่เฉลียวใจเลย คนอย่างคุณเฟิ่งน่ะหรือจะยอมปล่อยผมไปง่ายๆ...ไม่มีทาง...
ยังดีที่สุดท้ายจิ่นตั้งมาช่วยชีวิตคุณเล็กไว้ได้ด้วยการปล่อยควันยาสลบเข้ามาในห้องนอนซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมคืนนั้นผมถึงไม่รู้สึกตัวเลย แล้วช่วยพาคุณเล็กออกไปจากห้องลับใต้ดิน....
เพียงแค่คำบอกเล่าก็ทำให้ผมเหมือนถูกฉีกหัวใจเป็นชิ้นๆ ไม่ต้องคิดเลยว่าภาพย่ำแย่ของคุณเล็กที่จิ่นตั้งส่งมาจะทำให้ผมยิ่งกว่าตายทั้งเป็น
“หึ รู้เรื่องแล้วเหรอ ก็ดี ถ้าอย่างนั้นก็น่าจะรู้นะว่าควรทำตัวอย่างไร!!” คุณเฟิ่งไม่มีทีท่าเดือดเนื้อร้อนใจเมื่อทราบว่าผมรู้สิ่งเลวร้ายที่เขาได้กระทำต่อคนรักของผมแล้ว ซ้ำยังขมขู่ให้ผมได้เกรงกลัว
ซึ่งผมก็กลัวจริงๆ...ทำไมผมจะไม่รู้ว่าผู้หญิงที่ผมนอนด้วยทุกคนก่อนหน้าถึงหายตัวไปอย่างลึกลับ บางคนก็กลายเป็นศพปริศนา เพียงแต่ผมไม่คิดจะสนใจเสียมากกว่า แต่กับคุณเล็กไม่ใช่...เขาไม่ใช่เพียงแค่หัวใจแต่รวมถึงชีวิตและจิตวิญญาณของผมด้วย
ผมจึงไม่สามารถไปหาคุณเล็กอย่างใจคิด ทำได้แค่เพียงตามสืบข่าวอยู่ห่างๆว่าเขายังอยู่สบายดีความสุข
ส่วนคุณเฟิ่งผมก็ตามอารักขาอย่างบอดี้การ์ดทั่วไป ไม่มีอะไรนอกเหนือจากนั้นอีกเพราะผมถือว่าสิ่งที่ติดค้างกันเอาไว้ผมได้ชดใช้ไปหมดแล้ว
จนถึงวันที่ทุกอย่างระเบิดขึ้น
เคร้ง!
“เสี่ยวสือ!! อยากให้ฉันฆ่ามันจริงๆใช่ไหมถึงได้ทำเย็นชากับฉันแบบนี้” แจกันใบโตถูกขว้างเฉียดแก้มผมไปนิดเดียวด้วยฝีมือเจ้าของใบหน้าโมโหจัด สองมือสั่นระริกกำแน่นอย่างควบคุมตัวเองไม่อยู่
“ผมทำหน้าที่ที่สมควรทำอย่างดีที่สุดแล้ว” ผมว่าเสียงเรียบนิ่งอย่างไม่หวาดหวั่นต่อสิ่งใด นั่นยิ่งทำให้อีกฝ่ายคลุ้มคลั่งมากกว่าเดิม เสียงเล็กแหลมเหมือนผู้หญิงตวาดลั่น
“อย่าคิดว่าพี่ใหญ่คุ้มกะลาหัวมันไว้แล้วฉันจะทำอะไรไม่ได้ คอยดูฉันจะฆ่ามัน! ฆ่าให้ตาย!”
“อย่าทำอะไรคุณเล็ก ผมก็อยู่กับคุณตามคำสั่งแล้วนี่ไง!” ผมว่าเสียงเข้ม พยายามข่มความพลุ่งพล่านภายใน แค่คิดว่าคุณเล็กจะต้องเป็นอะไรใจผมก็เจ็บไปหมด
“คำสั่งเหรอ! ไม่! นายต้องอยู่กับฉันด้วยใจสิ! นายต้องรักฉัน!”
“ผมรักคุณเล็ก!!”
“ไม่จริง!! นายรักฉัน! นายเคยบอกว่ารัก รักฉันคนเดียว!!” คนร่างเพรียวเริ่มทำลายข้าวของรอบตัว
“ผมไม่ใช่จิ่นโซว!!”
กึก
แล้วร่างนั้นก็หยุดชะงักไปทันที ใบหน้าค่อยๆแหงนมองผมอย่างช็อกตกใจสุดขีด ชื่อ ‘จิ่นโซว’ พี่ชายฝาแฝดของผมเป็นสิ่งต้องห้าม แต่ผมก็ตัดสินใจพูดออกไป ผมว่ามันถึงเวลาแล้วที่คุณเฟิ่งต้องรับความจริงให้ได้เสียที
จิ่นโซวในวัยสิบแปดปีที่ปกป้องบุคคลอันเป็นทั้งเจ้านายและเจ้าของหัวใจจากการลอบทำร้ายด้วยชีวิตตัวเอง
“คนที่คุณรักและรักคุณคือจิ่นโซว คนที่เป็นคนให้ดอกไม้คุณ คอยดูแล คอยปลอบใจคือจิ่นโซวไม่ใช่ผม ถึงเขาจะตายไปก็ใช่ว่าความรักจะตายตาม จิ่นโซวจะเสียใจแค่ไหนที่ต้องมาเห็นคนที่เขารักมากกว่าชีวิตเป็นแบบนี้ ผมเชื่อว่าวิญญาณจิ่นโซวยังคอยติดตามอยู่ข้างๆคุณ แล้วดูสิ่งที่คุณตอบแทนจิ่นโซวสิ!!” ตอนนี้ร่างของคุณเฟิ่งทรุดลงไปนั่งแน่นิ่งอยู่บนพื้นอย่างเหม่อลอย น้ำตาจากดวงตาทั้งสองข้างไหลอาบแก้ม
“เสี่ยวโซว ฮึก เสี่ยวโซว”
“คุณเฟิ่งครับ ผมเหมือนกับจิ่นโซวก็แค่หน้า ที่ผ่านมาเราผิดที่ผิดทางกันมามากพอแล้ว หยุดเถอะนะครับ”
“เสี่ยวโซว ฮึก คิดถึง ฮือออ คิดถึงเสี่ยวโซว...ถ้าเสี่ยวโซวยังอยู่...ฉะฉันก็คงไม่ต้องเจ็บปวดแบบนี้ ฮือออ”
สุดท้ายพันธนาการบิดเบี้ยวที่ล่ามเราทั้งสองคนไว้ก็ถูกปลดปล่อยเสียที...
แล้ว ณ ตอนนี้ผมก็นั่งมองเจ้าของหัวใจตัวจริงน้ำตาไหลอาบแก้ม หลังมือปัดป่ายแก้มเหมือนเด็กน้อยพลางลำตัวก็สะอื้นฮักอย่างน่ารัก
“ร้องไห้ทำไมครับ หืมม” ผมจับมือนุ่มออกอย่างเบามือแล้วค่อยๆปาดน้ำตาให้อีกฝ่ายอย่างนุ่มนวล
“เล็กสงสารคุณเฟิ่ง ฮึก” นี่แหละคุณเล็กของผม จิตใจดีและขี้สงสาร แม้คนนั้นจะเคยทำร้ายให้เจ็บสาหัสแค่ไหนก็ตาม
“แล้วไม่สงสารผมบ้างเหรอ” ผมหยอด ซึ่งคนนิ่งๆเย็นชาอย่างผมจะมาทำแบบนี้ไม่ใช่เรื่อง่ายนัก แต่ตอนนี้ทางไหนที่พอทำให้ผมลดหย่อนโทษได้ผมก็พร้อมจะลอง
“ฮึก ไม่ คนนิสัยไม่ดี” แต่เหมือนลูกหยอดของผมจะไม่ได้ผลเพราะมือเล็กปัดมือผมทิ้งและเริ่มต้นร้องไห้อีกครั้งให้ผมใจหายวูบ
ผมจึงลุกจากเก้าอี้ลงมานั่งคุกเข่าที่พื้นตรงหน้าคุณเล็กที่ทำตาโตกใจกับการกระทำของผม
ผมกอบกุมสองมือของอีกฝ่ายไว้ก่อนค่อยๆจรดริมฝีปากลงไปอย่างแสนรัก
“คุณเล็ก...ผมเล่าทุกอย่างให้คุณฟังไปแล้ว ผมรู้ว่ามันคงไม่ทำให้คุณหายโกรธหายเกลียดผมได้...ผมขอแค่ให้คุณเข้าใจและอย่าไล่ผมไปไหนอีกเลย ผมรักคุณจริงๆนะ จะอยู่ได้ยังไงถ้าไม่มีคุณ”
นี่คงเป็นประโยคยาวหวานเลี่ยนประโยคแรกในชีวิตของคนเถื่อนๆอย่างผม ที่ผ่านมาผมคิดว่าการกระทำสำคัญกว่าคำพูดเสมอ แต่แท้ที่จริงแล้วคำพูดและการกระทำต้องไปพร้อมๆกันต่างหากมันถึงเป็นความรักที่สมบูรณ์
“ฮึก ทีอย่างนี้ล่ะบอกรักถี่นัก ทีเมื่อก่อนไม่ยักกะพูด”
“ผมขอโทษ ต่อไปผมจะพูดให้คุณฟังทุกวันเลยดีไหม”
“แล้วใครบอกจะให้นายอยู่ด้วย”
“คุณเล็ก...” คราวนี้คุณเล็กทำหน้าจริงจังให้ผมรู้สึกหวั่นไหวในอก ความหวังที่เริ่มส่องสว่างกลางใจเริ่มอ่อนแสงลิบหรี่ลง
“ฉันให้อภัยและเข้าใจนายทุกอย่าง แต่นายก็ต้องเข้าใจฉันเช่นกัน สิ่งที่เจอมามันเลวร้ายเกินกว่าปุบปับจะยอมรับได้ แค่นายมาพูดไม่กี่คำแล้วจะให้ทุกอย่างกลับไปเป็นเหมือนเดิมมันเป็นไปไม่ได้ ฉันเจ็บปวดมามากเกิน...”
“ผมเข้าใจ” ผมก้มหน้านิ่ง ขอบตาร้อนผ่าวอย่างชีวิตนี้ไม่เคยเป็นมาก่อน แม้จะทำใจมาบ้าง แต่พอโดนปฏิเสธเข้าจริงๆมันก็เจ็บแทบล้มทั้งยืน
“แต่ถ้านายพร้อมจะเริ่มใหม่...” ผมเงยหน้าขวับขึ้นมองใบหน้าที่ประดับยิ้มอ่อนโยน หัวใจผมเต้นกระหน่ำรุนแรงอย่างมีหวังอีกครั้ง “...ฉันก็พร้อมจะเปิดโอกาสให้”
“ผมพร้อม ผมพร้อม จะต้องใช้เวลาเป็นเดือนเป็นปี หรือทั้งชีวิตผมก็พร้อมจะทำให้คุณรักผมอีกครั้ง” ผมรีบตอบรับรัวเร็วอย่างกลัวคนที่ผมดึงเข้ามากอดจะเปลี่ยนใจ ฝ่ามืออบอุ่นที่ยกขึ้นกอดตอบพร้อมลูบแผ่นหลังผมแผ่วๆเสมือนสายน้ำชโลมหัวใจผมให้ชุ่มชื้นขึ้นทันตา
“พยายามเข้านะนายตี๋ใหญ่”
“ขอบคุณ...ขอบคุณจริงๆ” ผมกดจูบลงบนต้นคออีกฝ่ายซ้ำไปซ้ำมาอย่างโหยหา ช่างหอมหวนเหลือเกิน ความอบอุ่น อ่อนหวาน เป็นสุขที่ห่างหายไปได้กลับมาอีกครั้งหนึ่ง...
ต่อจากนี้ไม่ว่าจะต้องเจออีกกี่อุปสรรค ร้อยพันปัญหา ผมก็จะไม่ปล่อยมือคู่นี้อีก จะโอบกอดเอาไว้แนบอกไม่ให้เขาต้องเจ็บปวดทรมาน ผิดหวัง ชีวิตต่อจากนี้จะทำให้เขามีความสุขยิ้มได้ในทุกๆวัน ไม่ให้จิตใจที่แสนดีบริสุทธิ์ต้องมัวหมองช้ำใจ
ช่วงเวลาต่อไปผมจะทำให้คุณเล็กกลับมาเชื่อมั่นในตัวผมอีกครั้ง และให้เขารับรู้ว่าผมรักเขาที่สุดไม่ว่าจะต้องใช้เวลาเท่าไหร่ก็ตาม
... ขอบคุณการเริ่มต้นใหม่ที่ทำให้ผมไม่สูญเสียหัวใจไป...
END
-
:katai5: :katai5: :katai5: กระดึ๊บๆมาลงตอนจบ เลทจากที่คิดไว้ว่าจะลงไปหลายวันมาก ขอโทษทุกคนจริงๆค่ะ :z3: :z3:
เชื่อว่าตอนจบมีทั้งถูกใจและไม่ถูกใจ(แม่ยกหลายๆคน) แต่คนเล็กก็ยังคงเป็นคนเล็กนะคะ (เป็นมดนี่อิตาใหญ่ไม่ได้มาเชิดหน้าได้อย่างนี้หรอก) :angry2:
สุดท้ายนี้อยากขอบคุณนักอ่านทุกๆท่าที่อยู่ด้วยกันมาจนถึงโค้งสุดท้ายนะคะ ขอบคุณที่รักและเอ็นดูบ้านหลังนี้ :o8: ไหนๆนี่ก็เป็นตอนสุดท้ายแล้วเนอะขอความรู้สึกผู้อ่านทุกท่านที่มีต่อนิยายเรื่องนี้ได้ไหมคะ จะชมจะติน้อมรับหมดค่ะ :L2: :L2:
สุดท้ายและท้ายสุดขอแจ้งเรืองตอนพิเศษอาจไม่ได้ลงในเว็บให้อ่านกันนะคะ สารภาพว่าตอนนี้ยุ่งเรื่องงานวิจัยมาก จึงขอยัดตอนพิเศษไปไว้ในเล่มเลยแล้วกัน อยากอ่านตอนพิเศษแบบไหนกระซิบบอกกันไว้ได้ค่ะเพื่อเป็นไอเดียให้เค้าเนอะ อ้ออออ รวมเล่มกับสำนักพิมพ์ Hermit เจ้าเดิมนะคะทุกคนนนน :กอด1:
ปล.ไปกดติดตามแฟนเพจไว้ได้นะคะ จะเอาตอนพิเศษมาสปอยล์พร้อมพูดคุยเวิ่นเว้อ ประกาศข่าวสารต่างๆ :z2:
สุดท้ายแล้วจริงๆ ขอบคุณนักอ่านที่คอยให้กำลังใจกันตลอดมาอีกครั้งค่าาาา :pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่นะ เทียบกับตอนที่แล้ว เข้าใจว่าใหญ่คงมีปมอะไรสักอย่าง แต่มันทรมานจริง ๆ นะ เฮ้อ เอาเป็นว่าเคลียร์แล้วกัน
-
ขอบคุณมาก
ติดตามมานาน ไม่ได้ คอมเม้น อะไรเลย
จำได้ว่า ติดตาม ตั้งแต่คนเขียน ได้เริ่ม ตอนแรก และ จนถึงวันนี้เป็นตอนสุดท้าย
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารักๆ
:mew1:
-
จบแบบนี้ถูกใจเรามากนะ :L2:
ต่อไปก็เป็นหน้าที่ของใหญ่แล้วละนะ
ใช้ความรักให้คุณคนเล็กเชื่อใจอีกครั้ง
-
ถอดหายใจด้วยความโล่งอก
แฮปปี้กันแล้ว ทำเอาแม่ยกปวดใจซะนาน
อยากขอตอนพิเศษหน่อยนะคะ ก็คุณคนเล็กทรมาณทรกรรมมาตั้งหลายตอน
แฮปปี้กันแค่ตอนท้ายๆเอง แม่ยกยังไม่ฟินเลยอ่ะค่ะ
แต่งต่ออีกนิดนะคะ :กอด1:
-
ถึงจะรู้ความจริงแต่ก็ยังคันไม้คันมืออย่าเตะใหญ่หลายที
จริงๆนะคะคนแต่ง วางเนื้อหาก่อนหน้ามาดีมาก
จนขนาดเรารู้ความจริงยังรู้สึกโกรธประสมกับหมั่นไส้อยู่เลย
เล็กนี่คนดีขี้ใจอ่อนจริง นี่ละนะความรัก รักแล้วใช่ว่าเลิกรักง่ายๆ :katai4:
-
บอกตรงๆเลยว่าผิดหวังกับเรื่องนี้จริงๆ
นายเอกยอมคนเกินไป
-
:hao7:กรี๊ดดดดนั่งรอดูบอลเปิดเข้ามาเจอพอดี ว่าแต่หนังสือเริ่มจองได้เลยมั้ยคะ ฮรี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :impress2:
-
จบแล้ว!! ขอบคุณจ้า
จะบอกว่าชอบมาก ไม่รู้จะบอกยังไง
ติดตามเรื่องนี้ตั้งแต่ตอนแรกๆ ตั้งแต่ยังไม่มีไอดีเล้า แต่ก็เข้ามารอทุกวัน
ตอนเดินลงทะเลมันบีบหัวใจสุดๆ ลุ้นมากทั้งตอนเลย ตอนเขาป๊ะกันก็ด้วยเจอกันแบบลุ้นอ่ะ รู้ทั้งรู้ว่าจะต้องเป็นใหญ่ แต่ก็ยังตื่นเต้น
เหตุผลของใหญ่ก็เข้าใจนะ ใหญ่มีหน้าที่ต้องรับผิดชอบจะให้เคลียร์ทุกอย่างปุบปับให้ได้อย่างใจเลยมันคงทำไม่ได้
แล้วใหญ่ก็ไม่รุ้ว่าเฟิ่งทำไรเล็กจะโทษใหญ่เต็มมันก็คงไม่ได้ เพราะใหญ่เองก็เสียใจกับสิ่งที่เกิด
หุหุเยอะไปปะ
อ่านแบบเก็บทุกตัวอักษรเลยหุหุ จบแบบคลายทุกปม แจ่ม
รู้สึกว่าใหญ่จะมีบทพูดมากกว่าทุกตอน แบบว่าใหญ่ลน ใหญ่เปลี๊ยนไป๋ คุณเล็กก็ยังคงใจดีเสมอต้นเสมอปลายดีจริงๆ
ขอบคุณอีกครั้งที่จบแบบแฮปปี้ จ้า :L2:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆที่เขียนให้อ่านจนจบ 55555 :hao5:
-
ก็ไม่รู้จะว่ายังไงน่ะในตอนนี้ คือมันยังรู้สึกแบบ :z3: :z3: ทั้งโกรธทั้งสงสารอะ
-
สนุกมาก ในที่สุดก็จบยั่งมีความสุข :mew4:
แอบสงสารนายปรณออกมาตอนเดียว ตัวยังไม่โผล่แต่จบแล้ว 555 คนที่ตามจีบเสร็จนายตี๋ใหญ่ซะแล้ว :katai3:
อยากอ่านตอนพิเศษนายตี๋ใหญ่พิชิตใจพี่ชายหนูเล็กเพื่อสู่ขอหนูเล็กมาเป็นแฟนได้ไหม
แล้วถ้ามีตอนตี๋ใหญ่หึงเล็กด้วยยิ่งดี o13
-
เย้! จบแล้วววว สุดท้ายก็แฮปปี้เอนดิ้งซะที
แต่แอบอยากให้ตี๋ใหญ่ได้รับบทลงโทษอยู่นะ ยังโกรธไม่หาย
ตอนพิเศษขอบทให้นายปรณเพิ่มด้วยค่ะ โผล่มาแต่ชื่อ ช่างน่าสงสาร555555
ให้ตี๋ใหญ่มีอุปสรรคเยอะๆไปเลย หึหึ o18
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
Happy ending เย้
คุณเล็กนางดีเสมอต้นเสมอปลายอะ ใจอ่อนตลอด
-
ขอบคุณ Mod-cup ค่ะ เราอดีตแม่ยกตี๋ใหญ่ ปัจจุบันแม่ยกคนเล็กรู้สึกว่ายังไม่พอ :laugh: แต่คนเขียนบอกพอก็พออ่ะ
คือตอนนั้นเราเศร้าจริงจังไป พอมาตอนนี้เลยรู้สึกว่ามันไม่เต็ม เพราะเราไม่ได้นิสัยดีแบบคนเล็กอ่ะนะ :katai1:
ถ้าไม่นับ สามตอนท้าย นิยายเรื่องนี้ท็อปเท็นนิยายที่ชอบมากๆเลยล่ะ รู้สึกพี่โปรดยังมีเหตุผลกว่าอีก อันนี้อาจจะเพราะมันเป็นตอนจบที่รวมๆทุกอย่าง เลยบรรยายข้อแก้ตัวต่างๆไม่ได้เยอะ ยังไงก็ชอบอยู่นะ
:จุ๊บๆ:
-
ขอบคุณสำหรับริยายสนุกๆนะคะ อ่านไปอินไป โดยเฉพาะตอนที่แล้ว :katai2-1: จะมีตอนพิเศษบ้างมั้ยคะ :m17:
-
คือจะบอกว่าเหมือนเหตุผลมันดูง่ายเกินไป ยังไงดีหล่ะ
มันทำให้ตอนจบรวบรับไม่มีเหตุผลเลยทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ตี๋ใหญ่ทำร้ายจิตใจเล็กมาก็มาก
คิดว่าน่าจะปกป้องเล็กได้แต่มาฟังความจริงคือเรื่องพี่ชาย? แล้วไง มันน่าจะมีทางออกมากกว่านี้ไหม
เข้าใจว่าความสัมพันธ์ซับซ้อนแต่ถ้าพูดแต่แรกคนก็น่าจะเข้าใจ หรือไม่ก็บอกนายใหญ่ไปก็ได้
เข้าใจว่าคนเล็กนิสัยเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก แต่จริงๆไม่อยากให้ใจอ่อน อยากให้เข้มแข็ง จะบอกว่าเสียดายตอนจบที่เหมือนจะสุดแต่ไม่สุดก็ได้ค่ะ
-
:เฮ้อ:อุตส่าห์แอบเชียร์คุณปรณ สาปส่งนายตี๋ใหญ่ แต่คุณคนเล็กเขารักของเขาทำไงได้เล่า o22
ดีใจที่ตี๋น้อยกลับมาด้วย คิดถึงเจ้าตี๋น้อยมากมาย :mew1:
-
เราเข้าใจว่าเรื่องมันประมาณนี้ล่ะ แต่ตอนสุดท้ายเราว่ามันรวบรัดไปหน่อย
เรื่องหนังสือจีนนั่นก็ยังไม่เคลียร์เลยว่ามันเป็นยังไง? จะมีภาคต่อมั้ยค่ะ?
อ่านจบแล้วหมั่นไส้ใหญ่ ชริชระมากๆๆ ชีวิตนายจะง่ายไปหน่อยป่ะเนี่ย
-
ในที่สุดก็จบแล้ว ขอบคุณนะที่จบได้แบบนี้
เราเข้าใจในตัวใหญ่ และเล็กนะ
อยากให้มีตอนพิเศษจัง และขอบคุณอีกครั้งจ๊ะ
:pig4: :กอด1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ เรื่องนี้ครับ
ตามอ่านมาตลอด ยกเว้น 2 ตอนก่อนจบ ทำใจให้ไม่อ่านกลัวมันค้าง จากที่อ่านจากคอมเมนต์
จบแบบมีความสุขก็ดีครับ แต่ขอตอนพิเศษหน่อย อยากอ่านตี๋ใหญ่ตามจีบคุณเล็กต่ออีกสักนิด
-
จบแล้ววว เหตุผลของใหญ่เหมือนที่คิดไว้ แต่ก็เข้าใจอ่ะนะแม้ว่าจะโกรธอยู่กอตาม สงสารคนเล็กจัง แต่ต่อจากนี้ไปจะอยู่ด้วยกันแล้วววว ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
-
ขุ่นพระะะะะะะะะะะะะะ
สนุกที่สุดเลย คุณเล็กจิตใจดีเกิ๊น รอตอนพิเศานะคะ
-
เอ่อ... นี่คือจบแล้วใช่ไหมคะ? TT^TT
เห็นด้วยกับหลายๆคนว่ามันดูรวบรัดไปหน่อย
คุณเล็กคะ ถ้าจะสงสารคุณเฟิ่งนี่สงสารนายตี๋ใหญ่ดีกว่าไหมแยกแยะหน่อยเถอะ
มีความรู้สึกว่าใหญ่เป็นคนที่น่าสงสารที่สุดในเรื่อง น่าสงสารกว่าคุณเล็กโลกสวยอีก
จะก้าวไปทางไหนก็โดนรั้งไว้ทุกทาง มันยากนะที่จะทำตามใจตัวเอง
ไปนอนกับนายเฟิ่งก็ไม่ได้เต็มใจ อยากไปใช้ชีวิตกับคนรักก็โดนรั้งไว้ทำตามหน้าที่ไป
เห็นคนรักเจ็บก็เจ็บกว่าแต่ทำอะไรไม่ได้ ยิ่งรู้ตัวเองเป็นสาเหตุยิ่งเจ็บหนักเข้าไปอีก
มองอีกมุมนึงคุณเล็กพยายามทำอะไรเพื่อความรักของตัวเองบ้าง หรือทำได้แค่ทำให้ใหญ่ห่วงกว่าเดิม
เพลียความโลกสวยของนาง
ตอนนี้ได้อยู่ด้วยกันแล้วก็กลับมาคืนดีกันเถอะ ไม่ต้องไปงอนง้ออะไรกันแล้ว
เสียเวลามาไม่รู้เท่าไหร่ก็รีบๆใช้เวลาที่มีความสุขด้วยกันไป เกิดคุณเฟิ่งมันบ้าบอขึ้นมาอีกทีนี้คงไม่ต้องมีความสุขกัน
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ
-
ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ :)
-
:hao5: ไม่อยากให้จบเลยยยยยยย อยากอ่านตอนพิเศษจังค่ะ
:z3: แบบรักหวานชื่น พ่อแม่รับรู้ไรงี้ :-[
-
ก็นับว่าจบได้อย่างลงตัว ให้โอกาสสร้างรักครั้งใหม่
แม้ว่าจะไม่เคยเลิกรักกันเลยก็ตาม เอาน่ะ เพื่อสร้างสีสัน
เหตุการณ์ที่ผ่านมาก็นับว่าน่าเห็นใจกับหลายๆฝ่าย
ถือว่าดีมากแล้วที่ตี๋ใหญ่เป็นอิสระกับทางนั้นเสียที
เพราะมันดูยากมากเลยกับการที่ต้องตัดขาดโดยสิ้นเชิง
ว่าแต่เสียดายที่ไม่ได้เห็นลีลาการจีบของนายตี๋ใหญ่
แต่คนรักกันอยู่แล้วก็คงไม่ใจจืดใจดำหรอก..... มั้งนะ
ต่อไปคุณเล็กก็ไม่ต้องมานั่งมองทะเลคนเดียวแล้วสิ
คงพบกับความสุขได้เสียทีนะคุณเล็ก :กอด1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
+1และเป็ดส่งท้ายค่ะ
-
ชอบเรื่องนี้มาก ตอนแรกกกก ๆ
สนุกดีและสะท้อนถึงการทำดี ที่หาได้ยากแล้ว
แต่สามตอนสุดท้าย ไม่ได้ตามอ่าน เพราะอ่านเม้นแล้วทำใจอ่านไม่ลง
มาตามเก็บอ่านอีกครั้งหลังจากจบแล้ว ขอบอกว่า
คุณคนเล็กจิตใจดี ไม่เปลี่ยนไปเลย
แต่สำหรับใหญ่แล้ว ไม่ให้ผ่าน เราไมาให้ไปต่อสำหรับใหญ่ เหตุผลฟังไม่ขึ้น
มีวิธีที่จะแก้ปัญหามากมาย แต่กลับโง่คอยดมก้น โดนสวมสายสะพาย ให้จูงได้สะดวก คิดเองไม่ได้
เลือกวิธีทำร้ายคนที่รักลับหลัง ถ้าจิ่นตั้งไม่ช่วยคุณคนเล็กก็คงนอนเน่าตาย ใต้ห้องนั้นแหล่ะ
:pig4: นักเขียน สำหรับเรื่องสนุกๆต้นเรื่อง แต่ทำใจให้ชอบพระเอกไม่ลงจริงๆ
-
จบแบบนี้ก็โอเค เริ่มต้นใหม่
ถึงมันจะดูว่าให้อภัยง่ายไป แต่รักมันก็คือรัก
การจะให้อภัยคนที่เรารักและรักเรา ถึงแม้เราจะเคยเจ็บปวดกับมันมามากแค่ไหนก็ตาม แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องยากที่จะให้อภัย
คุณเล็กไม่ได้ยอมง่ายๆนะ
ก็แค่ทิ้งเรื่องราว ทิ้งความเจ็บปวดทุกๆอย่าง แล้วเริ่มต้นกันใหม่อีกครั้ง
แค่ให้อภัยและให้โอกาสคนที่เรารักก็แค่นั้นเอง
สู้ๆนะนายตี๋ใหญ่
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆเรื่องนี้ ขอบคุณมากมาย :L2:
-
ขอบคุณนิยายดีๆเรื่องนี้ค่ะ
-
ในที่สุดก็เข้าใจกัน แอบอยากให้มีตอนพิเศษนิดหน่อย
ห่างกันไปตั้งปีหนึ่งเลยนะ อยากให้หวานบ้างอะไรบ้าง
ตอนแรกเหมือนจะหวานแต่ขมมาขัดอารมณืไปหมดเลย
แต่ก็ขอบคุณนะคะที่แต่งนิยายแบบครบทุกอารมณ์แบบนี้
สู้ต่อไปน้า จะรอติดตามผลงานเรื่องอื่นด้วยจ้ะ
-
อินังเฟิ่งนี่ทุเรศน่ารังเกียจจริงๆ ไม่รู้สึกสงสารมันหรอก สารเลวไม่เห็นได้รับกรรมอะไรเลย ใหญ่พอรู้ว่าคนเล็กถูกทำร้ายขนาดไหนแ่ต่ก็ยังอยู่รับใช้ภักดีกับมัน ความภักดีน่ะมันหมดไปตั้งแต่อิเฟิ่งมันทำร้ายคนเล็กแล้วไม่มีหนี้อะไรต้องติดค้างกันแล้ว อยากให้อิเฟิ่งโดนทำร้ายเหมือนที่ึึคนเล็กโคนบ้าง
-
:hao5: ขอตอนพิเศษหวานๆ เพื่อนรักษาอาการลงแดงของคนอ่านเลยยยยยยยยยย :ling1:
-
ขอบคุณที่มาลงตอนจบให้อ่าน ไม่อย่างนั้นคาใจจริงๆว่าเรื่องเป็นอย่างไรกันแน่
ไม่คิดว่าตี๋ใหญ่จะไม่รักคุณเล็ก
ไปๆมาๆกลายเป็นว่าตี๋ใหญ่น่าสงสารที่สุด เฮ้อ
ดีแล้วที่ในที่สุดได้อยู่กับคุณเล็ก
-
ขอบคุณมากๆเลยนะคะ
เฮ็อ ในที่สุดใหญ่กับเล็กก็เข้าใจกันแล้ววววว
ขอตอนพิเศษแบบหวานๆได้มั๊ยคะ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ใหญ่ก็มีเหตุผลของใหญ่ แต่มันก็น่าน้อยใจอยู่ดีแหละ
เหมือนโดนหลอกให้รัก แล้วหักหลังชัดๆ
ก็ลองดู ลองเริ่มต้นใหม่อีกสักครั้ง ครั้งนี้ใหญ่ก็ดูแลหัวใจตัวเองให้ดีละ
ปล. เบนคิดว่าหนังสือทำก๊วยเตี๋ยวเล่มนั้นจะมีอะไรซะอีก
-
ในความคิดเห็นของเรา ใหญ่ไม่ต้องรอจนเรื่องมันบานปลายหรอก ไม่ต้องจำยอมที่จะมีอะไรกะอิเฟิ่งด้วย ในเมื่อรู้ว่าปมในใจคือ เสี่ยวโซว ทำไมไม่ใช้สมองที่มี คิดเตือนอิเฟิ่งตั้งแต่แรกก เรารับไม่ได้กับคนนิสัยแบบนี้อ่ะ เล็กผิดอะไร ทำไมถึงต้องโดนแบบนี้ เข้าใจว่าต้องแก้ปัญหาเพื่อที่จะได้อยู่ด้วยกัน แต่วิธีอื่นก็มีนะ
ให้อีกคำเดียว "ใหญ่โง่"
ป.ล. เราอยากให้จบแบบเล็กอยู่คนเดียว หรือเจอคนที่ดีกว่าใหญ่ ใหญ่ไม่สมควรเป็นพระเอก อิพระเอกหน้าโง่
-
ขอให้ครองคู่กันอย่างมีคว่มสุข :กอด1:
-
:mew2: :mew2: จบแบบนี้ก็ดีแล้วคะ เศร้าจังงงงง เราตามอ่านตั้งแต่ตอนแรกที่เริ่มลงก็รู้สึกว่า เอะ น่ารักดีเนาะ เรื่องก็ไม่คิดว่าจะมาผลิกตอนที่ตี๋เล็กโดวางยา ตอนนั้นเจ็บมาก พอมาถึงตอนนี้อ๊ากกกก นายตี๋ใหญ่น่ารักมากกกก อยากอ่านตอพิเศษอีก
ขอบคุณมากค่ะที่ผลิตนิยายดีๆมาให้อ่ารักคนแต่ง :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
จบแล้ว
ดีจังที่จบแบบนี้ เย้ๆ
-
ฮ่า!!โล่ง หมดปัญหาซักที จบแบบนี้ซึ้งจัง ขอตอนพิเศษหน่อยได้ไหมค่ะ อิอิ
ยังไม่ิคยเห็นตี๋ใหญ่หึงมากๆเลย อยากอ่านอ่ะ คิคิ
-
อยากอ่านตอนพิเศษจังเลย ^_^
-
คนเล็กนี่ใจดีมากน่ะ แฮปปี้ๆน้าคนเล็ก & ตี๋ใหญ่ :heaven :heaven :heaven :heaven
-
จบโอเคเลยนะ แต่ใจนึงก็ไม่อยากให้แฮปปี้เอนดิ้ง(อินี้ซาดิส) :laugh:
เรื่องนี้สนุก ดราม่าดี ตอนที่แล้วนี้ใจจะขาดจริงๆ
คนเล็กก็ยังเป็นคนดีจนน่าหมั่นไส้เหมือนเดิม :hao7:
สำหรับเรานายตี๋ใหญ่แม้จะเลวแค่ไหน แต่ถ้าตัดเรื่องนอกกายออกไปยังเป็นพระเอกที่หล่อลากน่าซั่มที่สุด (ในจิตนาการ) :haun4:
:L2: อยากอ่านตอนพิเศษนะบอกเลย
-
คนเล็ก เอารางวัลนายเอกดีเด่นไปเลยค่ะ :katai2-1:
ขอบคุณนักเขียนมากๆเลยนะค่ะ ที่เขียนเรื่องนี้มาให้อ่าน
ให้เห็นน้ำใจของคนเล็กที่มีต่อเพื่อนร่วมโลก
รักคนเล็ก ตี๋ใหญ่มากๆเลยค่ะ
.
.
.
.
ขอตอนพิเศษด้วยนะค่ะ
-
แหม่ อีตาตี๋ใหญ่นี่มันน่าจะโดนคุณเล็กลงโทษให้หนักอีกซักหน่อยนะ
ปล่อยให้รอมาเป็นปีมาง้อแค่คืนเดียวเอง ชิชะๆๆๆ
แต่ก็นะคุณเล็กก็จิตใจดี ยอมให้อภัยกับคนที่รักอยู่แล้ว
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ :mew1:
-
ดีใจที่จบแฮปปี้ ใหญ่เค้าก็มีเหตุผลนะ
คุณเล็กใจดีจะตาย ดีแล้วที่ยกโทษให้สามี
จะได้รักกันอย่างมีความสุข
อยากอ่านตอนพิเศษนะ
-
จบแบบนี้ก้อดีแล้วค่ะ
จบแบบเริ่มต้นใหม่ แต่ตอนพิเศษ ไม่เอาลงเล้าเลยสักตอนเหรอคะ
น่าจะลงบ้างเนอะสักตอนสองตอน ^^
-
เป็นตอนจบที่ถูกใจมากเลย
ติดตามมาสักพักยอมรับเลยสนุกมาก
มันเดาเนื้อเรื่องต่อไปไม่ได้
ขอบคุณมากนะคะสำหรับนิยายดีๆ
อยากอ่านตอนพิเศษอ่ะ ตอนพิเศษขอหวานๆ มุ้งมิ้งๆนะคะ
-
:pig4:
-
ขอตอนพิเศษสัก 20ตอน
-
o13 ท่านผู้เขียนมีเขียนนิยายเรื่องอื่นเปล่า จะตามไปอ่าน
-
จริงๆ ตอนที่แล้ว (จำไม่ได้ว่าเม้นท์หรือยัง อ่านตอนตีสอง เบลอมาก ขอเม้นท์อีกรอบแล้วกันนะคะ) เค้าอินมาก
มันอัดแน่น เจ็บร้าว รู้สึกเหมือนจะขาดใจตาย เหมือนตัวเองเป็นคุณเล็กจริงๆ
คือมันยิ่งกว่าบาดแผลทางกาย ในขณะที่เรากำลังจะตาย คนรักกลับกำลังเสพสุขกับคนอื่น ยิ่งไม่อยากรับรู้ แต่กลับหนีไม่ได้
เหมือนจะขาดใจตาย แต่ชื่นชมที่คุณเล็กบอกว่าจะไม่ตาย เพราะคนที่รักเค้ายังรออยู่
ขอชื่นชมคนเขียนด้วยนะคะ ปกติไม่ค่อยอินกับฉากดราม่า คือไม่ได้มีทุกเรื่องที่ทำให้ร้องไห้
เรื่องนี้ยิ่งกว่าร้องไห้ น้ำตามันนองเต็มหัวใจไปหมด ยิ่งอ่านดึกๆ นอนไม่หลับเลยค่ะ หลับไม่ลงจริงๆ ถามตัวเองซ้ำๆ ว่าไม่จริงใช่ไหม ไม่ใช่ใหญ่จริงๆ ใช่ไหม
อาจจะเป็นจิ่นตั้ง แต่คุณเฟิ่งหลอกให้คิดว่าเป็นใหญ่ แต่จริงๆใหญ่ไปรอบนเครื่อง รอส่งคุณเล็ก บลาๆๆ นอยด์ไปหลายวันเลย จิตตก
ปรบมือให้คนเขียนล้านทีค่ะ แต่ถ้าเลือกได้ไม่เอาดราม่าแล้วน้าาา เค้าอินมากเกินไป กลัวตัวเอง TOT
พอตอนนี้ใหญ่กลับมา ถึงแม้จะได้รู้ความจริง แต่สำหรับเค้า นอกกายก็คือนอกใจ ก่อนหน้าไม่เป็นไร แต่หลังคบกัน ยังไงก็อภัยยากจริงๆ บอกไม่ถูก อ๊ากกก สับสน
รักก็รักมาก แต่เสียใจมันมากกว่า
แต่จบแบบนี้ดีแล้วค่ะ แบดเอนด์เค้าคงร้องไห้ไปหลายวัน
จบแล้วค่ะ *ปาดเหงื่อ* พิมพ์ในมือถือเหนื่อยมากๆ
-
:o12: จบแบบน้ำตาร่วงเบยอ่ะ
-
คัมภีร์บทน้อยจัง อ่านตั้งแต่แรกคิดว่า เฮ้ย มันต้องเป็นไอเทมอะไรที่เจ๋งมากๆแน่
เพราะมันมาแบบลึกลับพร้อมกับพระเอกเลย
หรือว่า อาจจะเป็นเพราะเราคาดหวังสูงไปอ่า
ยอมรับว่าเรื่องนี้ น้ำตาซึมหลายตอนเลย เหอ เหอ
เรื่องตอนแรกๆดูเรื่อยๆเรียงๆค่ะ หลังๆมาดูมันวูบวาบ ฉุบฉับ
หรือเพราะฉากแอ๊คชั่นเยอะ เราก็เลยรู้สึกว่ามันเร็วก็ไม่รู้น้อ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ :L2:
อยากให้มีตอนพิเศษจัง อิอิ
-
จบซะแล้วววววว
รอสเปน้า
ต้องมีนะ เพราะเราจะรอ คึคึ
:z10: :z10: :z10:
-
รักนิยายเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกกกก
ติดตามอ่านตั้งแต่ใหญ่เพิ่งได้ชุบตัว ตอนนั้นคิดว่าเรื่องนี้แปลกจัง มันจะเป็นยังไงต่อไปนะ ชอบนิสัยคนเล็กที่ตรงไปตรงมา ไม่ซึนจนทำเสียเรื่องด้วยค่ะ 55555 แถมคนเขียนก็แต่งดีอีก อ่านแล้วเพลิ๊นเพลิน
กว่าจะถึงวันนี้ ที่ได้มาอ่านตอนจบ เราชะเง้อมองหาว่าตอนต่อไปจะอัพหรือยังๆๆๆนับครั้งไม่ถ้วน 55555
กระแสดีขนาดนี้ ต้องมีตอนพิเศษแน่เลยใช่มั้ยคะ ><
ต้องน่ารักแน่ๆๆๆๆเลยยยยย
#นี่เป็นแม่ยกตี๋ใหญ่นะ ถึงจะผิดจะพลาด แต่คนอ่านคนนี้เชียร์เสมอเลย 5555
-
ถึงจะรู้เหตุผลก็ยังอยาก :z6: ใหญ่มัน
ถ้าเกิดไม่มีคนมาช่วยเล็ก แกจะทำยังไง
แฟนแกก็ได้เน่าตายห่าอยู่ในห้องลับในขณะที่แกไปมีอะไรนั่นแหละ
ตอนจบมันห้วนไปนิด จนไม่อยากให้อภัยใหญ่ซักเท่าไหร่เลย :m16:
-
ยังไงก็ยังโกรธใหญ่อยู่ดี
นี่ถ้าหากเล็กไม่รู้ด้วยตัวเองก็ไม่มีทางจะบอกสินะ ก็พอรู้ว่ามันเรื่องภายใน แต่ในเมื่อเลือกที่จะรักทำไมต้องปิดบังกันด้วย หากมารู้ในวันที่สายไปมันจะไปมีประโยชน์อะไร
ถ้าหากเล็กตัดสินได้ในหนึ่งปีที่ใหญ่ทอดทิ้ง (ขอใช้คำนี้เลยค่ะ!) แล้วใหญ่มาอธิบายมันก็สายไป ความเชื่อใจ ไว้ใจ และความรักที่สะสมกันมายาวนานบางทีมันก็อาจถูกทำลายได้ง่ายๆ แม้เพียงเรื่องเดียว
ใหญ่เหมือนไม่ค่อยแคร์เล็ก ใหญ่แครเจ้านาย แคร์ตระกูลมากกว่าเล็ก เพราะถ้าหากใหญ่แคร์เล็ก เวลาที่จากกันคงไม่ยาวนานเป็นปีอย่างนี้หรอก เพราะกว่าใหญ่จะพูดเรื่องพี่ชายฝาแฝดตัวเองก็ปาไปเท่าไหร่ แทนที่จะรู้ว่าคนรักซึ่งหนีออกจากขุมนรกสภาพร่างกายและจิตใจเป็นยังไง แต่ใหญ่ก็ไม่ยอมที่จะตัดสินใจ รอจนมันเกือบจะสายไป
เฮ่อ...เราขอบอกเลยว่าเราผิดหวังในตัวใหญ่มาก ผิดหวังจริงๆ
ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยายสนุกๆ และสุดจะหน่วงเรื่องนี้นะคะ ขอบคุณมากเลยค่ะ
-
ฉลองการเข้ามาอ่านนิยายในเล้าครั้งแรกในรอบ 5 ปี
อ่านรวดเดียวจบ อยากชม คนเขียน ว่าง่าย ได้อารมณ์ และกระชับ (พอดี ๆ)
แต่ผิดหวังกับตัวเอง!!!
เมื่อก่อนค่อนข้างอ่อนไหวกับ เรื่องทรยศ กับการผลัดพลาก การจบแบบหักปากกาเซียน
เกิดภาวะ TLOS Syndrome หลังชมเสร็จ หมอนเปียกทุกวัน (ช่วงนั้นติดเล้ามาก)
แต่ตอนนี้ เหมือนตัวเองโตขึ้น ภูมิต้านทานเริ่มแกร่ง
ความประทับใจที่ได้รับ กลับไม่อาจระบายออกมาได้ ในรูปของ น้ำตา และความฟิน จากสิ่งที่มันคุกกรุ่นข้างใน
ด้านตัวนิยาย
เรื่องนี้ผู้เขียน วางเรื่องได้เป็นมืออาชีพมาก (สำหรับป๋มนะ)
คือ เน้นที่เนื้อ กับเหตุการณ์สำคัญ และการเล่า/อธิบายเหตุการณ์ประกอบ อย่างกระชับ
ซึ่งนิยายไม่จำเป็นต้องมานั่งเล่าทุกลำดับเหตุการณ์ (มันขาดสีสัน ถ้าเขียนทำนองน้ำท่วมแบบคุมไม่อยู่)
การวางตัวละคร มีทิศทางชัดเจน การวางโครงเรื่อง มีความกระชับและต่อเนื่อง
แต่แอบติดใจตงิด ๆ เรื่องคัมภีร์ปริศนา ที่บทบาทมันมีเหมือนไม่ได้มี (ป๋มคาดหวังกับการเปิดตัวในฐานะกุญแจใจความลับ)
ช่วงแรก กับช่วงท้าย ทำออกมาได้ค่อนข้างสมบูรณ์ แต่ติดช่วงเดินทาง กับอุบัติเหตุ ซึ่งเปิดตัวเหมือนเข้าดูหนังกลางเรื่อง
ปล. เรื่องนี้เต็ม 9.8/10 งับ หักความสับสนเล็ก ๆ งับ
/ รอผลงานเรื่องต่อไปงับ
และขอบคุณอย่างเป็นทางการมา ณ ที่นี้ ที่บรรจงเรียบเรียงมาให้อ่านงับ
:L2: :กอด1:
-
สงสารเฟิ่ง นางมีปมชีวิตที่น่าสงสารมาก อยากให้คนแต่งเพิ่มความสุขให้นางอีกนิดนึงด้วยการสามีใหม่ให้
นางจะได้ตัดใจจากคุณใหญ่อย่างถาวร
ถึงจะเป็นเรื่องสั้น แต่ก็ยาวมากจนเป็นเรื่องยาวได้เรื่องหนึ่งเลย แต่ยังไงก็ยังสั้นเกินไปอยู่ดี ขอตอนหวานๆ ให้คุณเล็กกับคุณใหญ่อีกได้หรือเปล่าคะ ห่างกันไปตั้งปี อยากได้โมเมนท์หวานๆ บ้าง ^^
ขอบคุณนิยายสนุกๆ นะคะ
ขอบคุณคนแต่งมากค่ะ
-
เป็นตอนจบที่สนุกมาก สมกับที่เฝ้ารอมานานนนน
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ตอนจบประทับใจแฮะ ตอนนี้อยู่ที่คุณตี๋ใหญ่ล่ะว่าจะทำให้เล็กเชื่อใจได้ขนาดไหน
-
อย่างน้อยก็แฮปปี้ดีอะนะ
สงสารคุณเล็กเหมือนกัน
-
คงเพราะคนเขียนทิ้งช่วงลงตอนจบ...เลยทำให้คนอ่านอารมณ์เย็นขึ้นเยอะ
ถึงจะอยากให้เล็กเปิดใจให้คนอื่นบ้าง...แต่เล็กก็ยังคงเป็นเล็ก
เป็นคนใจดีอย่างไรก็ยังใจดีอย่างนั้น
หวังว่าใหญ่จะไม่ทำให้เล็ก(และคนอ่าน)ผิดหวังอีก
ปล.รักเรื่องนี้นะ จุ๊ฟๆ
-
ขอตอนพิเศษนะคะ พลีส... อยากรู้เรื่องราวหลังจากนั้น พี่ชายจะว่ายังไง คุณพ่อจะงงเป็นไก่ตาแตกหรือไม่ อยูุ่ดีๆก็ได้ลูกเขยชาวฮ่องกงสัญชาติไทยโผล่มาไม่รู้เนื้อรู้ตัว
-
สนุกมากๆ
อินสุดๆ
บทจะซื้ง ก็ทำน้ำตาปริ่ม
ให้ข้อคิดดีด้วย นายเอกน่ารักเป็นธรรมชาติ
ส่วนตัวคิดว่าตอนจบมันห้วนไป ทุกอย่างดูสร้างมาเพื่อเป็นเหตุผลเกินไปโดยเฉพาะเรื่องฝาแฝด
ถ้ามีน้ำหนักอีกนิดจะเริดสุดๆเลย คือเราเจ็บไปพร้อมกับเล็กแล้วไง ชอบวิธีคิดและแก้ปัญหาของเล็ก
ก็เลยอยากค่อยๆเข้าใจและมีความสุขไปพร้อมคนเล็กมากกว่าให้อภัยในบทเดียวด้วยความคิดของใหญ่
แต่เล็กเป็นคนจิตใจดี เราไม่อยากเห็นเล็กแก้แค้น และอยากให้คีปคาเร็กเตอร์คนพูดน้อยของใหญ่ไว้ ดูดิแก้ตัวเป็นคุ้งเป็นแคว
แต่มันเรื่องสั้นนี่เนอะ จะให้ตามง้อกันหลายๆตอนก็คงจินานปาย
แต่โดยรวมคือ ยกขึ้นหิ้งนิยายที่เรารักเลย
สนุกสุดยอด
o13
-
หาาาาาา
จบแล้วจริงดิ
ยังติดลมอยู่เลย
จะมีตอนพิเศษไหมขอรับ
รออ่านตอนหวานๆ
-
จบแบบแฮปปี้ ขอตอนพิเศษหน่อย อยากเห็น ร้านกินเส้น เปิดให้บริการอีกครั้ง :mew1:
-
จบแล้วสินะ ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ
เป็นเรื่องแรกจริงๆที่อยากให้จบแบบBad Endถึงจะเข้าใจใหญ่ก็เถอะนะ
อย่างน้อยถ้าปล่อยๆเล็กไป สักวันเล็กคงจะทำได้ได้ ยังดีกว่ากลับไปเจอเรื่องเก่าๆ ความทรงจำแสนแย่
ให้อภัยง่ายมากเลยลูก :ling1:
ให้ตายสิ.. ขุ่นๆใจไงก็ไม่รู้ :katai1:
-
o13
-
แฮปปี้แอนด์ดิ้งงงงง......
แต่ถ้าตี๋ใหญ่พูดเรื่องจิ่นโซวให้คุณเฟิ่งฟังตั้งแต่แรก
คงดีกว่านี้ไม้่น้อยนะ(คิดว่างั้นนะ)
-
:เฮ้อ: กว่าจะทำใจเข้ามาอ่านตอนจบ ก็นะ..
จากตอนที่แล้วรู้สึกว่าเกลียดคุณเฟิงมากเลย แต่ตอนนี้เฉยๆแล้วแหละ
ก็เล่นมีอดีตที่น่าสงสารซะขนาดนั้น แต่สิ่งทีทำกับคนเล็กก็เกินไปอยู่ดี
เรื่องของคนเล็กกับใหญ่จบแบบนี้ก็ดีแล้วแหละ
จะให้ลืมอะไรร้ายๆมันก็ไม่ง่ายขนาดนั้น มาเริ่มกันใหม่คงเป็นทางออกที่ดีที่สุด
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
โดยส่วนตัวไม่ชอบตอนจบมันอ่านแล้วดูตัดตอนไปอ่ะ อีใหญ่ควรโดนลงโทษกว่านี้เพราะเราว่านะถ้าคุณมันไม่มีอารมณ์ทางเพศจริงๆจะไปเอากับอีเพิ่งได้ไงใช่ไหม ของแบบนี้มันตบมือข้างเดียวไม่ดังหลอก
-
ขอพิเศษใส่ไข่2ฟอง....
-
คือชอบมากกกกกกกกก ปลื้มมากกก
พล็อตเรื่องดี เนื้อเรื่องสนุก ภาษาลื่นไหล
แอบอยากใกมีตอนพิเศษ แอบคิดว่ามันสั้นไป เพราะสนุกมากจริงๆ
ไว้จะติดตามนิยายของคุณนะคะ สนุกมากก
เข้าใจใหญ่ และ เล็ก คนเรามีรักโลภโกรธหลง ความคิด ความรู้สึกและ การแก้ปััญหาไม่เหมือนกัน
เราเลยไม่รู้โกรธใครในเรื่องนีัเลย เราชอบตี๋ใหญ่มากจริงๆ อบอุ่นมว๊ากกก
-
:hao5: กว่าจะจบออกมาแบบ Happy ending
-
พูดได้แค่ว่า เราไม่น่าเข้ามาอ่านเลย
อ่านจบแล้วเราก็นอยด์
คุณเขียนดีมาก พอเราอ่านไปเรื่อยๆ รับรู้เรื่องราวผ่านตัวละคร
ทำให้เรารู้สึกเสียความรู้สึกกับการกระทำหลายๆ อย่าง ของตัวละครหลายๆ ตัว
เห้อ เราคงไม่ถูกจริตกับนิยายดราม่าจริงๆ :เฮ้อ:
-
จบแล้ววว นิยายที่รักอีกเรื่อง ชอบมาก ตามตลอดเลย ^^
ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิบายดีดี ^^
-
จบแบบนี้ก็ดีกว่าปล่อยให้ทุกฝ่ายช้ำใจ...
แต่อย่างน้อยก็รู้แล้วว่า ตี๋ใหญ่รักคุณเล็กจริงๆ...
ขอบคุณสําหรับนิยายดีๆ แต่แอบหนักหน่วงจิตใจนะคะ ^^ :L1:
-
ง่ะ จบแล้วสิเนี้ยขอบคุณน๊า
-
ความรักมีอนุภาพมากจริงๆ
ใหญ่มีเหตุผลของใหญ่นะ แต่เค้าก็โกรธกับเหตุการณ์เจือนตายของเล็กจริงๆ
เค้าร้องไห้โอเลยนะตอนที่เล็กเล่นกับตี๋เล็ก
รู้สึกถึงความผูกพันธ์
ดีใจที่คนเล็กได้ความรักกลับมา
คนเล็กก็ยังเป็นคนเล็กทีาจิตใจ
ขนาดเอาคนจรจัดแปลกหน้าเข้าบ้าน นับประสาอะไรกับคนมีปมอย่างเฟิ่ง
ใช่ทุกนาทีต่อจากนี้ ทำให้คนเล็กเชื่ออีกครั้งนะตี๋ใหญ่
เชื่อว่านายมีบทเรียนแล้วว
ขอบคุณสำหรับตอนจบแบบแฮปปี้ค่ะ
เค้าไปรับปริญญาแปบเดียว ย้ายมาห้องนิยายจบซะล่ะ
ชอบเรื่องนี้มากๆเลย สนุกค่ะ ขอบคุณมากเลยย
-
โอ๊ยยยยยย
ความจริงมันช่างโหดร้ายเกินไป
น่าสงสารเค้านะ
ส่วนตี๋ใหญ่กับคุณเล็ก
คู่นี้คงไม่นอน เพราะคุณเล็กใจดีสุดๆอยู่แล้ว
-
ตามอ่านจนจบรวดเดียว
คุณคนเล็กจิตใจดีมาก ...งึดดดด
ตอนโดนกระทำนี่รู้สึกอินมาก อยากเตะยอดหน้าคุณเฟย ฮวากกกกกกก นางร้ายยยย
พอคุณคนเล็กให้อภัยง่ายๆ เราก็เข้าใจอยู่นะ ... แต่บางทีก็รู้สึกว่า ใหญ่ทำอะไรอยู่ช่วงเวลา หนึ่งปีที่ผ่านมานั้น
อย่างน้อยก็ส่งข่าว หรืออะไรก็ได้ ..ปล่อยให้ผ่านไปนานขนาดนั้น แล้วจู่ๆ ก็เล่นไม้ตายเอาชีวิตตัวเองมาท้าทายกับจิตใจของคุณคนเล็ก
ซึ่งงงง ก็รู้กันว่า..ใจดีขนาดนั้น เฮ่อออ Happy Ending แบบดีงะค่า แต่ยังไม่สุด
ขอทำร้ายร่างกายใหญ่อีกซักทีก่อนได้ปะคะ 555555 (สรุปคนอ่านต้องการอารายยยย)
-
อ่านจบวันเดียวรวดเดียวจบเลยค่ะ :hao7:
ขอบคุณมากๆนะคะ เเต่อ่านเเล้วรู้สึกเหมือนมันยังขาดๆยังไงไม่รู้งะ :katai1:
-
สนุกมากจ้า
-
สนุกมาาากกกก
ป.ล. บางครั้งจั่วหัวว่าเรื่องสั้น ก็อาจจะไม่สั้นเท่าที่เราคิดนะ... นอนดึกเลยยย...... T-T
-
จบแล้ววววว เราโอเคนะกับตอนจบแบบนี้
เราไม่คิดว่าเล็กง่าย เพราะพื้นฐานนิสัยเล็กเขาเป็นอย่างนี้ ถ้ามาเจ้าคิดเจ้าแค้นเราคงตกใจ 5555
1 ปีที่ผ่านมาเล็กเข้มแข็งมากๆเลยล่ะ วิธีที่ทำให้เล็กทิ้งทิฐิแล้วหันกลับมามองใหญ่อีกครั้งเราชอบนะ ฉากที่ใหญ่ลงทะเลอะ เข้าใจเล็กเลย โกรธก็โกรธ แต่ถ้าจะให้ตายไปต่อหน้าต่อตามันก็ทำไม่ได้ ยอมให้แบบเจ็บใจๆ 5555
ส่วนใหญ่ เราหมั่นไส้อะ แต่คือก็เข้าใจเหตุผลของเฮียแก แต่หมั่นไส้ 555 รู้นะ เฮียแกรัก แต่แบบ หนึ่งปีที่ผ่านมาเอ็งมัวทำอะไรอยู่? ทำไมถึงหายเงียบไปเลย?? ใหญ่เองก็รู้นะว่าเฟิ่งยึดตัวเองไว้กับตัวเพราะอะไร ทำไมยังปล่อยปัญหานั้นทิ้งไว้นานขนาดนี้? 1 ปีเชียวนา...
ถ้าดูจากที่เฟิ่งยอมปล่อยใหญ่มา เพราะใหญ่บอกว่าใหญ่ไม่ใช่พี่ชายฝาแฝด นั่นก็บอกแล้วนะ ว่าเฟิ่งเองก็เป็นคนที่มีเหตุผลพอควร ไม่อย่างนั้นคงหลับหูหลับตายึดใหญ่ไว้ต่อ
อยากจิเบิ้ดใหญ่ คือตัวอยู่กับเฟิ่งมาตั้งนานนมเนอะ น่าจะรู้ว่าเขาเป็นคนยังไง น่าจะหาวิธีการจัดการได้เร็วและดีกว่านี้ ไม่ให้มีคนต้องเจ็บ หมั่นไส้เฮียแกจริงจัง 555
คนที่มอบดอกไม้ให้เฟิ่งตอนเด็ก เราก็นึกว่าเป็นใหญ่มาตลอด 555 โดนหลอกจังๆ (และแอบรู้สึกว่า บทบาทฝาแฝดมีมาเพื่อการนี้ เป็นเหตุผลของเรื่องทั้งหมด)
PS. คงต้องเห็นความพยายามของใหญ่มากกว่านี้อะ ถึงจะแก้ความรู้สึกตื๊ดๆในอกไปได้
PS. เรื่องคัมภีร์ มันน่าจะมีอะไรมากกว่านั้นสิ 555 หรือว่าที่จริงแล้วเราคิดมากเกินไป??
PS. แอบชอบเฟิ่งค่ะ ไม่รู้ทำไม รู้สึกว่าชอบ <3 <3
PS. เสียดายหากเฟยหลง (ชื่อนี้ใช่ไหม พี่ชายเฟิ่ง) จะมีบทบาทแค่นี้ อยากอ่านต่อ ไม่ใช่ไร รู้สึกติดใจพี่แกปะแล่มๆ 555
ขอบคุณค่ะสำหรับนิยายดีๆ คนแบบเล็กหายากนักในโลกแห่งความเป็นจริง
สู้ๆต่อไปนะคะ <3
-
ก็ยังหงุดหงิดใหญ่อยู่ดีอ่ะะะะะะะะะ
คุณเล็กต้องจัดการให้อยู่หมัดเลยนะ
ปล. ขอตอนพิเศษฮะ
-
เฮ้ออออ จบโดยดีซะที(แกจะถอนหายใจทำม๊ายยยยย)
ก็สงสารยัคุณเฟิ่ง(ฟ่าง)นั่นอยู่หรอกนะ แต่แหม เสียใจที่คนรักตายจนกลายเป็นโรคจิต(ไม่)อ่อนๆ เนี่ย
แถมยังทำร้ายคนอื่นไปทั่วอีก น่าระเหี่ยใจแทนฮีจริงๆ
ปล.อยากอ่านเรื่องของพี่ชายเฟิ่งบ้าง มีมั้ยเอ่ยยย?(คือเฮียหล่อ และเราปลื้มปริ่มมากไง)
แหม ตอนแรกไม่อยากจะบอก แอบจิ้นเฮียกับอีน้องเฟิ่งมาตั้งนาน คุโระๆ :hao7:
-
สงสารคุณเล็กกว่าจะได้กลับมาเมืองไทย แทบตาย ไม่คิดว่าคุณเฟิ่งจะบ้าได้ขนาดนั้นดูไม่ออกจริงๆ
ต้องขอบคุณความรักที่มีให้ตี๋ใหญ่ เค้าถึงได้มีจิตใจ ถึงกลับมาช้าไป(ไม่)นิด
คุณเล็กยังมีใจให้อยู่แล้ว ถึงจะกลับไปนับหนึ่งไม่ตี๋ใหญ่ไม่ยันแน่นอน สู้ๆ
-
จบแบบแฮปปี้แหละดีแล้วอยากให้มีตอนพิเศษจัง
-
ชอบมากกกกกกกกกกกกกก
อ่านแล้วร้องไห้ หลายตอนเลย :L1:
-
สนุกกกกกก ขอตอนพิเศษษษษ ><
-
สนุกมากคะ รวดเดียวเลย
สองสามตอนสุดท้ายเสียน้ำตาหมดทิชชู่ไปหลายแผ่นเหมือนกันนะเนี่ย :hao5:
-
อ่านจบแร้ววว
ขอบคุณมาก ๆ นะคะ ^^
-
เรื่องนี้สนุกมากๆ ขอบคุณครับ :katai2-1:
-
สนุกกกกกกก :hao7: อ่านรวดเดียวเลยยยยย สรุปว่าพระเอกคือ 'ตี๋น้อย' สินะคะ 5555 :laugh: แต่ตี๋น้อยนี่ท่าจะกรรมหนักแฮะ เจ็บบ่อยเหลือเกินนน อ่านตอนช่วงหลังๆนี่น้ำตาไหลพลากๆเลยค่ะ :hao5: อินจัดมากกกก :heaven นายตี๋ใหญ่ถึงเวลาพิสูจน์ตัวเองอีกครั้งแล้ว สู้สู้เข้าแล้วกัน (ยังแอบหมันไส้เล็กๆ) :hao3: จะมีตอนพิเศษมั้ยคะะะะะะะ หุหุ :impress2:
-
พึ่งอ่านจบค่ะ ต้องชื่นชมก่อนเลยว่าเป็นนิยายที่เจ๋งมากๆ เลยค่ะ. ชอบมากๆๆๆๆ
ความคิดความรู้สึกและการกระทำขิองคนเล็กมันดีไปซะทุกอย่าง หลงรักคนเล็กเข้าจังๆเลย อย่างนี้จะโดนตี๋ใหญ่ฆ่าไหมเนี้ย55555555555 ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :mew1:
-
o13
-
:impress2: เรื่องนี้สนุกจังเนื้อเรื่องแบบนี้ไม่คอยได้อ่านเลยนคกว่าพระเอกจะเป็นเจ้าพ่อ555555 แต่เรื่องนี้ทำทรมานใจอยู่พอสบควรเลยถ้าเนท้อเรื่องเยอะกว่าใจคงจะขาดพอดีขนาดสี้นๆแล้วนะสนุกดีคะจพติดตามผลงานเรื่องต่อไปนะคะ :bye2:
-
อ่านจบแล้วสนุกมากมาย แต่งเรื่องดีๆอีกนะครับ จะรอติดตามผลงาน
-
ขอตอนพิเศษด้วยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :hao5:
-
ขอกรีดร้องด้วยความบ้าคลั่ง
เริ่มแรกด้วยการช็อกจากพล็อตเรื่องที่ไม่เคยเจอ
คนเร่ร่อนกับหนุ่มทำงานน้ำใจงาม ตอนบรรยายถึงความลำบากของใหญ่ตอนแรกๆ ทำเอาเราหดหู่ไปด้วยเลย
จากนั้นก็มุ้งมิ้ง น่ารักกันมากตลอด มาจุกตอนใกล้ๆจบเนี่ยแหละ
สิ่งที่คุณเฟิ่งทำมันเจ็บจนรับไม่ได้จริงๆ
อ่านแล้วน้ำตาไหล คิดภาพว่าเล็กจะเจ็บปวดขนาดไหน โดนยาพิษก็ว่าแย่แล้ว
ยังจะต้องมาทนฟังอะไรแบบนี้อีก ใจคงแตกเป็นเสี่ยง
:o12:
ยังดีที่คนอื่นในตระกูลยังจิตใจดีอยู่บ้างแล้วพาออกมาได้
เล็กเองก็เข้มแข็ง ดีจังที่รักชีวิต เห็นค่าของคนอื่น และในท้ายที่สุดแล้วก็เห็นค่าของชีวิตตัวเอง
เป็นตัวละครที่เข้มแข็งจนน่ายกย่อง จะเรียกว่ามีสติแล้วก็มองโลกแง่ดีจนได้ดีก็คงได้
ส่วนใหญ่ ดีนะที่ปรับความเข้าใจกันได้ จะเกลียดใหญ่ก็เกลียดไม่ลง
รู้ว่าทำไปเพราะมีเหตุผล แล้วก็รักเล็กจริงๆ
ฮือออออออออออ
นาทีนี้ขอรักตี๋น้อยคนเดียวแล้ว แง๊ น่ารักที่สุดในเรื่องแล้ว ไม่เคยทำให้เจ็บช้ำน้ำใจ
:mew2:
ขอบคุณผลงานดีๆค่ะ
จะติดต่อไปนะคะ
-
อีายยชอบเรื่องแนวนี้จุง
ชอบตรงฉากที่เจ้านายพระเอกมาตาม แบบตอนนั้นเราภาวนาว่าอย่าให้คนนี้เป็นคนรักพระเอกเลย
ไม่งั้นจะสงสารคนเล็กมากกกกกกกกก
คนเล็กเรื่องนี้น่ารักที่สุด อยากอยู่ใกล้ๆเลยอ่า
ตอนที่ไล่ใหญ่ไปนะ น่าสงสารคนเล้กมากกกก
ตอนที่ไปอยู่บ้านคุณใหญ่เลย
คนเล็กดูเแาไปอย่างที่ใหญ่ว่า
ความร่าเริงหายไปหมดเลย
-
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้มาให้อ่านนะคะ พออ่านตอนที่่ถูกหักหลังน้ำตาไหลเลยอะ :hao5: พอฟังเหตุผลแล้วก็เข้าใจ สนุกมากเลยคะ o13
-
อ่านจบแล้วค่าาา จริงๆชอบอ่านการจบแบบแฮปปี้นะคะ
เรื่องนี้พอฉากดราม่าทำให้คิดไปแปปนึงว่า เอ๊ะหรือเรื่องนี้ไม่แฮปปี้เอนดิ้ง 55555
รู้สึกว่าช่วงหลังเรื่องค่อนข้างเร็วอ่ะค่ะ
หรืออาจจะเพราะว่าอยากให้ยังคงความเป็นเรื่องสั้นรึเปล่า เลยค่อนข้างรวบรัดนิดนึง
โดยส่วนตัวแม้ตี๋ใหญ่จะผิดแต่ลึกๆแล้วยังเชียร์ตี๋ใหญ่นะ เพราะเป็นพระเอก555555
แต่คืออยากเห็นความพยายามของตี๋ใหญ่ เห็นความแก้ตัว ความทุกข์ของตี๋ใหญ่มากกว่านี้อ่า
คือใหญ่ก็คงทุกข์ แต่แบบไม่รู้สิรู้สึกหน่วงอยู่ในใจ แบบว่าคนเล็กต้องเสียใจมากอ้ะะะ
คือคนเล็กนี่ใจดีมาก ขี้สงสารมาก ก็แบบพอจะเข้าใจที่แบบยอมให้อภัยตี๋ใหญ่ เพราะคนเล็กใจดีขนาดนั้น
ส่วนคุณเฟิ่งจริงๆคิดว่าเป็นคนที่น่าสงสารนะ แม้จะทำกับคนเล็กไว้แบบนั้น
แต่คือเค้ามีปมนี่เนอะ คงไม่อยากเสียใหญ่ไปอีกเหมือนที่เสียแฝดของใหญ่ไป แต่อยากให้ได้รับบทเรียนอ่า
ส่วนเรื่องคัมภีร์ แอบหวังว่ามันเป็นอะไรที่น่าจะสำคัญ ไม่ค่อยเคลียร์เรื่องคัมภีร์เท่าไหร่อ่ะค่ะ
แต่โดยส่วนตัวแล้วคิดว่าภาพรวมของเรื่องโอเคนะคะ สนุก อ่านแล้วลื่นไหลดี
ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้ค่ะ
-
เพิ่งได้มีโอกาสเข้ามาอ่านเรื่องนี้ อ่านรวดเดียวจบเลย
คนแต่ง แต่งได้ดีมากๆเลยค่ะ บางฉากที่น้ำตาซึมกันเลยทีเดียว
ชอบคุณคนเล็กมากๆเลย เป็นคนดีมากๆ ตอนหลังๆแอบโกรธพี่ตี๋ใหม่ของเราอยู่นะ
แต่พอรู้เหตุผลแล้วก็พอให้อภัยกันได้
ขอบคุณมากๆนะคะ สนุกมากเลย :katai2-1:
-
:hao5:
จบเสียแล้ว งืออออออ
จะว่าไปตี๋ใหญ่ก้อไม่เชิงว่าผิดนะ มันเหมือนเลือกไม่ได้อ่ะนะ วงการเจ้าพ่อยิ่งใหญ่ แบบนี้เข้าแล้วออกยาก
อยู่ๆจะมาเจอคนที่รัก ขอลาออกไปอยู่กะคนที่รัก... มันก้อจะง่ายไปอ่ะนะ
มีอุปสรรคประมาณนี้ ถือว่า เรื่องสั้น นี้เพอร์เฟ็ค ทีเดียวคร่าาา :o8: :L2:
ปล. มิมีตอนพิเศ๊ษ พิเศษ บ้างหรอคะ แหะๆ
-
:L2: :L2:
-
อ่านจบแบบรวดเดียวเลย
ชอบมากๆเลย บุคลิกคุณใหญ่ มาเฟียชัดๆ ฮา
ขอบคุณค่า :hao5:
-
อ่านรวดเดียวจบ
ชอบคนเล็กมาก คนเล็กใจบริสุทธิ์
น่ารัก ตี๋ใหญ่เองก็นะ เท่
ชอบมากค่ะ ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่าน :กอด1: :กอด1: :katai2-1: :katai2-1:
-
สนุกมากค่ะ o13
-
อ่านจบแล้ววว
:o8: ตอนแรกหวานยังกะรถน้ำตาลมาคว่ำใส่เล้า แต่พอตอนหลังๆมาม่า มาครบทุกยี่ห้อ :a5: :sad4: :o12:
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านจบแล้วเย้ๆๆๆ อ่านรวดเดียวจบเลยทีเดียว เป็นนิยายอีกเรื่องที่เรียกได้ว่าประทับใจค่า ขอบคุณไรเตอร์น้า :katai4: :mew1: นิยายเรื่องนี้เราว่าตัวละครดูมีมิติ ให้ความรู้สึกและอารมณ์ที่หลากหลายดี ชอบๆๆ
-
:bye2:
สนุกมากค่ะ
-
จบได้ถูใจมากค่ะ :mew6: (ซึ้ง ไม่จบง่ายเกินไป รู้จักให้อภัยในระดับที่เหมาะสม น่ารักมากเลยเรื่องนี้ช๊อบบบบบบ~) :monkeysad: :katai2-1:
-
ชอบอ่ะสนุกมากๆเลย :mew1:
-
:laugh:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องสั้นแต่สนุกมากทำให้ได้ลุ้นมาตลอด อีกอย่างก็เป็นคนเลี้ยงน้องหมาเหมือนกันเลยรู้สึกสงสารเวลาเขาถูกกระทำร้าย แต่จบแบบนี้ก็ดีนะไม่ทำร้ายจิตใจกันเกินไปชีวิตก็ต้องเดินต่อไปแม้ว่ามันจะเจ็บปวดบ้าง ขอบคุณคนแต่งอีกครั้งครับ
-
พอรู้ปมว่าเพราะอะไรเฟยเฟิ่งสงสารเลยอ่ะ แงงง :sad4:
-
ไหนๆๆๆๆๆ ตอนพิเศษ
-
สนุกมาก :pig4:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน รู้สึกดีมากที่เป็นนิยายที่จบแล้ว ไม่ต้องรอลุ้นนาน เชื่อว่าหัวใจคงวายเป็นช่วง ๆ ระหว่างรอแต่ละตอนเป็นแน่ :เฮ้อ:
ประทับใจมากเลยค่ะ เล่าเรื่องได้มีเสน่ห์ น่าติดตาม ทำให้เห็นภาพ ร้องไห้ไปกับบางตอนได้อย่างจริงจัง :o8: และหัวเราะเสียงดังตอนนั่งอ่านอยู่คนเดียว (เหมือนคนบ้า :ling2:)
ตอนแรกรู้สึกว่าคุณตี๋ใหญ่นี่มีชีวิตที่โหดร้ายมากเลยนะ ต้องกินแบบอด ๆ อยาก ๆ ต้องถูกไล่ ถูกเข้าใจผิด ถูกทำร้ายต่าง ๆ นา ๆ น่าสงสารจริง ๆ ส่วนคุณคนเล็กก็น่ารัก เป็นนายเอกที่คิดบวกมาก เชื่อว่าในโลกนี้ยังมีคนแบบนี้อยู่จริง ๆ นะคะ แม้เราจะไม่ได้คิดที่จะสงสารคนจรจัด แต่หลังจากอ่านเรื่องนี้ก็คงจะเริ่มคิดแล้วแหละว่าการแบ่งปันที่เราคิดว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย อาจจะกลายเป็นเรื่องใหญ่จนถึงขั้นช่วยหนึ่งชีวิตของใครบางคนได้ :L2: ขอบคุณการจุดประกายความคิดนี้ให้นะคะ o1
เป็นนิยายอีกเรื่องที่ประทับใจมากเลยค่ะ จะสนับสนุน และติดตามผลงานต่อไปนะคะ ขอบคุณที่แต่งนิยายดี ๆ แบบนี้ให้ได้อ่าน :L2:
:katai3:
-
เสียน้ำตาให้คุณเล็กไปหลายหยด :mew4:
ขอบคุณมากค่ะ
-
รวดเดียวจบจ้า แต่งเก่งมากๆ ปะติดปะต่อเรื่องดีมากๆเลย ไม่น่าเชื่อว่า เรื่องมันจะเป็นแนวนี้ได้ ตอนแรกก็ยังงง คนเร่ร่อนจะมาแนวไหม นึกว่าคนรวยๆตามหารักแท้ 555 ที่ไหนได้มามุมนี้ เจ๋งฝุดๆ อยากอ่านตอนพิเศษจังเลย ตอนที่ตี๋ใหญ่มาตามง้อ อิอิ มาต่อตอนพิเศษน๊าาาาาา
-
:o12: นึกว่าจะจบไม่สวยแล้ว รักคุณคนเล็ก
-
สนุกดีค่ะ o13
อยากอ่านตอนหวานๆกันอีกเยอะๆอ่ะ งั้นขอตอนพิเศษเลยแล้วกันนะ ฮ่าๆๆๆ. :hao7: :z2:
-
:katai5: ผิดไหมที่อยากให้จบแบบดราม่าาา :ruready เปล่าหรอกค่ะแค่รู้สึกตะขิดตะขวงใจเหลือเกิน ไม่ได้อคติกับคนที่แบบว่ามีเซ็กส์กับคนอื่นไปทั่วไรงี้ เราก็ชอบนะ แต่ต้องขึ้นอยู่กับการกระทำ ขนาดว่าจำเป็นม๊ากกก ที่ต้องขายตัวแต่อะไรบางอย่างในใจเรามันบอกว่าไม่ใช่ คนๆนี้ไม่ได้พูดความจริงหรือต่อให้พูดจริงๆเราก็ยัง บอกได้แค่ว่าไม่ชอบหน้า ไม่ชอบใจ ไม่อยากสานสัมพันธ์ กับคนที่รวย ร้าย เลว นอนกับคนไปทั่วเพื่อความสนุกไม่ได้เดือนร้อนอะไร แต่เราก็ยังชอบ ต่อให้หน้าตาไม่ดีหรือไม่ได้รวยเลยเราก็ยังชอบ :hao5: เราไม่ได้ตัดสินคนจากภายนอก :ling2: แต่เราเป็นคนที่ตัดสินคนจาก"ความรู้สึก"อาจโหดร้ายไปนิดแต่มันก็ทำใจไม่ได้จริง ถ้าเราเป็นเล็ก เรายอมให้อภัย คืนดีได้ แต่ไม่มีวันกลับไปเป็นเหมือนเดิม ถึงเราจะยังรัก และเขาก็ยังรักเรา แต่ขอตัดใจเจ็บทั้งสองฝ่ายดีกว่า มันไม่ใช่อคติ แต่มันเหมือนสัญชาตญาณลึกๆในใจเราว่า ความไว้ใจน่ะ ให้ได้แค่คนละครั้ง ถ้าทำลายมันลงยังมีโอกาสได้กลับคืนไปได้อยู่ เพียงแต่ว่าต้องขอเหตุผลที่เป็น"ความจริง"ที่ออกมาจากความรู้สึกจริงๆเท่านั้น อืมม ไม่รู้สิ แต่เราว่าใหญ่กลับไปคู่กับเฟิ่งดีกว่า เราว่าใหญ่ไม่คู่ควรกับเล็กแล้ว
แต่ก็นะมันไม่ใช่เรื่องของเราไง :hao7:
-
เป็นเรื่องสั้นที่ดีมากๆอีกเรื่องหนึ่งครับ ชอบมาก
-
เห็นเรื่องนี้ผ่านตามานานมากตั้งแต่ยังไม่ได้มาอยู่ในห้องนิยายที่โพสจนจบแล้ว
อ่านจากชื่อเรื่อง ไม่คิดว่าเนื้อเรื่องจะเป็นแบบนี้
ที่มาอ่านเพราะตามผลงานของคนเขียนมาจากเรื่อง What the hell รักร้าย
เป็นเรื่องที่แหวกแนวและมีปมมากมายให้ติดตาม
บทที่สยองสุดของเรื่องนี้คงเป็นกฎของตระกูลเฟย
สงสารเฟยเฟิ่งจริงๆค่ะ ชีวิตมีแต่การสูญเสีย :o12:
-
จาเอาาาา ตอนพิเศษ
-
มันเร็วไปอ้ะ
อยากให้ใหญ่ง้อนานกว่านี้อีกนิด
ให้มันรับรู้ถึงความเจ็บของเล็กมากกว่านี้หน่อย
แค่นี้รู้สึกมันไม่ค่อยสุดยังไงไม่รู้
-
โหยย แบบบีบคั้นหัวใจมาก
เข้าใจใหญ่เลยอ่ะถ้าไม่ยอมเฟิ่งก็จะไม่ได้อยู่กับเล้ก
แต่เฟิ่งเนี้ยดิ! โคตรไม่ชอบ แบบชอบพี่ชายฝาแฝดใหญ่แล้วทำไมใหญ่ต้องมาคอยทำด้วย
บอกว่ารักแบบพี่ชายแต่ก็หวงเอาไว้ไม่ให้ใคร แบบแม่ง -____-
สงสารเล็กมากเลย ยิ่งตอนอ่านฉากใหญ่กับเฟิ่งมีอะไรกันแล้วเล็กได้ยินนี้แบบ
:sad4:
-
เป็นอะไรที่ เหนือความคาดจากชื่อเรื่อง !!!!
ไม่คิดว่ามันจะซึ้งได้ขนาดนี่
ยกให้เลย เป็นอีกเรื่องในดวงใจ
-
จบสวย เย้ :katai4:มีตอนพิเศษเพิ่มหน่อย อยากอ่านต่อ
-
ก็จบสวยอยู่นะ แต่ก่อนจบไม่โสภาเอาซะเลยนะที่ห้องใต้ดินนั่นน่ะ!!! :ling3:
-
o13
-
ตายตอนจบจริงๆ
เราคิดไว้ล่ะว่ามันต้องเป็นประมาณนี้ ไม่ได้เต็มใจมีอะไรกับเค้าแต่ต้องมี
แต่ในความเป็นจริงไม่มีใครรับได้ เล็กก็ทำถูกแล้วที่ใช้เวลา ไม่ได้กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ในทันที
ใหญ่น่าเห็นใจนะ แล้วเราก็เข้าใจในสิ่งที่เค้าทำ ณ สถานการณ์นั้น
แต่ลักษณะการเล่ามันไม่ดีอ่ะค่ะมันเลยดูแย่ ดูไม่สุด คนอ่านยังไม่ทันเห็นใจใหญ่เท่าไหร่เลยจบแล้ว มันดูง่ายไป
ที่มันดูจบไม่สวยก็เพราะมันดูรวบรัดเกินไป
จริงๆพล็อตเป็นแบบเดิมนี้ล่ะก็ได้ ดีอยู่แล้ว เราเองก็อยากให้เป็นประมาณนี้
แต่มันควรจะขยายไปโดยใช้การเล่าซัก2-3ตอนเป็นอย่างน้อย ไม่ใช่รวบมาตอนเดียวตอนจบ
ให้ค่อยๆเห็น ค่อยๆเล่าย้อนทีละนิด ให้เห็นความเจ็บปวดทุ่มเทของใหญ่
แบบนี้มันดูรวบรัด ดูง่าย เหมือนใช้เวลาไม่นาน มาถึงก็เล่าๆๆๆ
ที่ผ่านมาเขียนไว้ค่อนข้างดี มาอันนี้ตอนจบดูรวบรัดแบบนี้เลยดรอปลงไปเลย
-
สนุกมากเลยครับ ประทับใจ ความยาวก็กำลังดี
ขอบคุณผู้แต่งมากครับ ลงตัวทุกอย่างเลย
-
:mew3: สนุก ประทับใจ ขนาดตอน ก็กำลัง ดี แต่ มันเหมือนยังไม่สุด แถมพิเศษสัก นิด ได้ไหมค่ะ แอบติดใจ เฟยหลง สงสาร เฟยเฟิ่ง :mew2:
-
สนุกมากๆ พาดราม่าซะอยากเตะพระเอกเลย 555
อยากอ่านตอนพิเศษ
-
ก่อนอ่านแนะนำให่นั่งไทม์แมชชีนย้อนไปวันลอยกระทงก่อนนะคะ เพราะมันดีเลย์มาหลายวันเหลือเกิน
:heaven
ตอนพิเศษวันลอยกระทง
“ไม่โกรธใช่ไหม” คนตัวใหญ่เข้าสวมกอดผมจากด้านหลัง ให้ผมที่ออกมานั่งพักขาหันไปยิ้มให้เต็มแก้ม
“ไม่หรอก เล็กไม่ใช่คนงี่เง่านะ”
ฟอด
“ขอบคุณครับ”
แค่นี้ผมก็มีความสุขแล้ว แค่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้
ใหญ่คงกังวลกลัวว่าผมจะโกรธเรื่องที่ไม่ได้พาไปลอยกระทงทั้งที่เป็นวันลอยกระทงปีแรกของเรา แต่ที่ทุกอย่างต้องผิดพลาดไปหมดเนื่องจากว่าร้านอาหารของใหญ่ขาดคนพนักงานลาหยุดพร้อมกันจนคนไม่พอ ไอ้ครั้นจะปิดร้านของก็ซื้อมาหมดแล้ว ทีแรกใหญ่ก็คิดจะปิดแต่เป็นผมที่คัดค้านเอาไว้
ของที่ซื้อมาก็คือเงิน ปิดร้านเท่ากับของเสียก็เหมือนกับทิ้งเงิน แล้วผมจะให้เขาทำอย่างนั้นได้อย่างไร
สุดท้ายแล้วในคืนพระจันทร์เต็มดวงส่องสว่างขึ้น 15 ค่ำเดือน 12 เราสองคนรวมกับนายปาวพนักงานอีกหนึ่งก็หัวหมุนกับงานที่ร้าน โดยมีพ่อครัวหัวป่าคือนายหมาตูบที่ห่างหายจากการโชว์ฝีมือไปนานหลังจากจ้างเชฟฝีมือดีมาประจำที่ร้าน ส่วนผมกับน้องปาวก็ช่วยเสิร์ฟกับรับออเดอร์ เรียกได้ว่าขาลากเลยล่ะครับ
แต่พอเห็นรอยยิ้มของเหล่าลูกค้า ไม่ว่าจะเป็นที่มากันแบบคู่รัก มากับเป็นกลุ่มก๊วนเพื่อนฝูง หรือยกกันมาเป็นครอบครัวก็ทำให้ผมหายเหนื่อยได้ ยิ่งถูกชมเรื่องรสชาติอาหารว่าอร่อยถูกปากผมนี่ยิ้มแก้มปริ พลังงานเหลือเฟือให้เดินเสิร์ฟทั้งคืนก็ไหว
แต่ใหญ่ก็แซวนะบอกว่าแค่ร้านเปิดเที่ยงตรงถึงสี่ทุ่มก็แย่แล้ว เพราะกว่าจะทำความสะอาดปิดร้านเสร็จก็ปาไปเที่ยงคืน เรียกได้ว่าเดินขาลากกลับบ้านคลานขึ้นเตียงกันเลยทีเดียว
จะดีหน่อยที่กลับบ้านมาหลังจากอาบน้ำเสร็จเตรียมตัวจะเข้านอน จะมีหมอนวดตัวใหญ่เอากะละมังใส่น้ำอุ่นมาแช่เท้าพร้อมบีบนวดให้รู้สึกผ่อนคลาย แม้ผมจะบอกว่าไม่ต้องเพราะใหญ่ก็เหนื่อยเหมือนกันเผลอๆอาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ แต่ใหญ่ก็ไม่เคย...ที่จะละเลยหรือไม่ใส่ใจกัน...
“ไว้พรุ่งนี้ผมจะปิดร้านแล้วเราไปลอยกระทงกันนะ” ใหญ่โยกตัวผมไปมาในอ้อมกอดพลางพูดเสียงนุ่ม ผมยิ้มบาง ซุกหน้าลงกับแผงอกอุ่น ส่ายหน้าไปมา
“ไม่ต้องหรอก เสียดาย”
“ผมไม่สนใจเงินเท่าความสุขคุณหรอก...”
“เปล่า เล็กไม่ได้หมายถึงเรื่องเงิน”
“...??” ใหญ่ผละมาขมวดคิ้วจ้องหน้าให้ผมยื่นปลายนิ้วไปสัมผัสแผ่วบนแก้มสากพร้อมกับส่งยิ้มละมุนไปให้
“เล็กเสียดายรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ของคนที่มากินอาหารร้านเรา เล็กมีความสุขนะเวลาเดินผ่านโต๊ะต่างๆแล้วได้ฟังเรื่องเล่าว่าไปลอยกระทงกันที่ไหนมา ไปกับใคร มีอะไรน่าตื่นเต้นบ้าง มันเหมือนกับเล็กได้ไปกับพวกเขาด้วย”
มันเป็นเรื่องที่สำหรับบางคนอาจจะอิจฉาว่าทำไมเราไม่มีโอกาสอย่างเขาบ้าง คนบางคนที่แม้แต่เวลาว่างสิบนาทีเพื่อเจียดเวลาไปลอยกระทงกับครอบครัว เพื่อนฝูงหรือแม้แต่คนรักก็ยังไม่ได้เนื่องจากข้อจำกัดมากมายของชีวิต แต่สำหรับผมแล้ว...ความสุขหาได้รอบตัว อยู่ที่เราจะเลือกมองมุมไหนต่างหาก
“แต่ลอยกระทงครั้งแรกของเรา...”
“เอาไว้พนักงานที่ลากลับมาทำงานเราค่อยไปก็ได้เนอะ ^^” ใหญ่เจอรอยยิ้มพิฆาตละลายใจของผมเข้าไปจะต้านทานไหวเหรอ สุดท้ายก็ต้องตามใจแถมท้ายด้วยหอมกระหม่อมอุ่นๆอีกหนึ่งที
“คุณใหญ่...พี่เล็ก...” ผมหันไปตามเสียงก็เจอกับหนุ่มน้อยวัยสิบแปดปีพนักงานเสิร์ฟของร้านที่ขยันทำงานไม่สายไม่ลาจนเป็นที่เอ็นดูของทั้งผมและใหญ่ เพียงแค่ใหญ่ไม่แสดงออกเท่านั้น
“ว่าไงปาว” ผมผละออกจากอ้อมแขนอุ่นเดินแยกมาหาปาว
“ผมเก็บร้านเสร็จแล้ว ยังไงขอตัวกลับก่อนนะครับ” ปาวยกมือไหว้ลา
“กลับดีๆนะ” เทศกาลด้วยรถก็เยอะ ผมล่ะเป็นห่วงจริงๆ
“เดี๋ยวก่อน” ปาวที่กำลังจะเดินออกไปหยุดกับเสียงทุ้มขรึม หันมามองอย่างหวาดๆ มาทำงานก็ได้หลายเดือนปาวก็ยังไม่ชินกับท่าทางน้ำเสียงนิ่งๆของใหญ่สักที
แล้วนายหมาตูบก็ไม่ยอมพูดอะไรนอกจากคว้ามือผมเดินเข้าไปในห้องทำงาน ผมเลยกวักมือเรียกปาวให้เดินตามมาด้วย
“ครับ??” อย่าว่าแต่ปาวมันงงเลย ผมก็ไม่เข้าใจ อยู่ดีๆก็มายื่นซองน้ำตาลให้ ให้ผมเดาน่าจะเป็นซองเงิน
“พรุ่งนี้ไม่ต้องมาทำงานนะ”
ห๊ะ!!
ผมหันไปมองหน้าคนพูดทันที ส่วนปาวก็หน้าเหวอตัวซีดไปแล้ว
“คะคุณใหญ่จะไล่ผมออกเหรอ...”
“เปล่า ให้หยุดวันนึง”
ฟู่วววว
ผมได้ยินเสียงถอนหายใจของปาวแรงมาก อย่างว่าเด็กมันต้องหาเงินส่งตัวเองเรียน ทำงานแบบพาร์ทไทม์แต่ได้เงินเท่าพนักงานประจำใช่ว่าจะหาได้ง่ายๆ เป็นผมเองที่ขอให้ใหญ่ช่วยเหลือ
“คุณใหญ่จะให้ผมหยุดเหรอครับ”
ใหญ่พยักหน้า
“แต่งานที่ร้านยุ่งมาก”
“ให้หยุดก็หยุดไปเถอะ”
“คะครับ”
ผมแทบจะหลุดขำ ปาวมันคงคิดว่าใหญ่รำคาญเริ่มหงุดหงิด มีแค่ผมที่รู้ว่าใหญ่หมายความว่า ‘อยากให้ปาวได้พักผ่อนหลังจากที่ทุ่มเทช่วยเหลืองานที่ร้านมาอย่างเหน็ดเหนื่อย’ แต่เพราะเป็นคนพูดไม่เก่ง แสดงอารมณ์ไม่เป็น มันเลยออกมาดูห้วนๆจนพาลให้คนอื่นเขากลัวไปหมด
พอปาวกลับไปแล้ว ใหญ่ก็ตรวจดูความเรียบร้อยที่ร้านก่อนกลับบ้านกัน นี่ก็ปาเข้าไปตีหนึ่งกว่าแล้ว ระหว่างทางผมก็ถามใหญ่อย่างอดสงสัยไม่ได้
“ทำไมให้ปาวลาล่ะ พรุ่งนี้เชฟกุ้งกับพนักงานคนอื่นๆยังไม่มาทำงานไม่ใช่เหรอ”
“ผมไปได้ยินปาวคุยโทรศัพท์ที่หลังร้านน่ะ แม่คงโทรแม่...เห็นบอกว่าคงกลับไปหาไม่ได้ติดงาน...” พูดแค่นี้ผมก็เข้าใจแล้ว ผมยิ้มกว้างก่อนจะห้ามใจไม่ไหวที่จะชะโงกหน้าไปหอมแก้มคนตัวโตท่าทางหยาบกระด้างแต่จิตใจละเอียดอ่อน
“น่ารัก”
ผมรู้สึกเหมือนรถกระตุกไปชั่ววินาทีเมื่อผมเอ่ยชมพร้อมทั้งนายหมาตูบที่แก้มมีเลือดฝาดฝ่าความมืดขึ้นมา ฮ่าๆ น่ารักจริงๆ
…………………………………………………………….
“เอ๊ะ รถพี่เมตรนี่” เมื่อมาถึงบ้านผมก็เจอกับรถคันคุ้นตาจอดติดเครื่องอยู่หน้าบ้าน ผมลงจากรถและเดินเข้าไปเคาะกระจก
ก๊อก ก๊อก
“พี่เมตร”
คนข้างในรถขยับตัวยุกยิกก่อนลดกระจกลง
“อ้าว กลับมาแล้วเหรอ” พี่เมตรลุกขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือก่อนมองเลยไปข้างหลังที่ใหญ่กำลังเดินมาหลังจากเอารถไปจอดเก็บแล้ว “ทำไมเพิ่งกลับวะ” พูดกับใหญ่ไม่เพราะตลอดๆ
“เข้าบ้านก่อนพี่” พี่เมตรพยักหน้าตามคำบอกของใหญ่ ไอ้ท่าทีเหมือนจะตีกันเมื่อกี้คืออะไร
พอเข้ามานั่งกันในห้องรับแขกเหมือนนายหมาตูบจะเดาใจพี่เมตรออกว่าคงมีเรื่องไม่สบายใจบางอย่างไม่อย่างนั้นคงไม่มาจอดรถรอดึกๆดื่นๆ ไม่สิ นี่ก็เข้าเช้าวันใหม่แล้วไม่ยอมกลับบ้านกลับช่องของตัวเอง ใหญ่เลยเดินไปหยิบเบียร์มายื่นให้หนึ่งกระป๋องถือไว้เองหนึ่งกระป๋อง
พี่เมตรก็ไม่มีขัดรับมาเปิดฝากระดกอึกๆทันที
“เบาๆพี่” ผมคว้าข้อมือพี่ชายไว้ ส่วนใหญ่เพียงแค่นั่งดื่มเป็นเพื่อนเงียบๆ
“ทะเลาะกับพี่หญิงมาเหรอ” พี่เมตรกับพี่หญิงยังไม่ถึงขั้นคบกันเป็นแฟน แต่ก็เป็นผู้หญิงที่สองเดือนมานี้พี่เมตรตามจีบอยู่และเป็นผู้หญิงคนแรกที่พี่เมตรจริงจังด้วย
“มีเรื่องผิดใจกันนิดหน่อย”
“เรื่องผู้หญิงอีกสิ” ผมสวนทันที เลยเจอพี่เมตรมองหน้าแล้วขยี้หัวอย่างหมั่นไส้
“รู้ดี อดีตทั้งนั้นเหอะ”
“ก็เหมือนกันหมด” ผมบัดมือออก
“แค่กๆ” ส่วนใหญ่ก็สำลักเชียว ชิ
“เป็นเด็กเป็นเล็กไปนอนไป” นั่นไง รู้ทันเข้าหน่อยก็ไล่ให้ไปนอน
“แล้วพี่มาทำไม”
“มาหาเพื่อนดื่ม” พี่เมตรชำเลืองมองไปทางใหญ่
“แต่พรุ่งนี้ใหญ่ต้องเข้าบริษัทแต่เช้า ไหนตอนบ่ายจะต้องเข้าร้านอีก” ถ้าให้ใหญ่มานั่งดื่มกับพี่เมตรพรุ่งนี้เป็นผีดิบแทนหมาตูบแน่
“มึงไม่ไหว??” พี่เมตรก็นิสัยเสียว่ะ ถ้าผมลูกคนเล็กที่แสนเอาแต่ใจ พี่เมตรก็เป็นพี่ชายคนโตแสนบ้าอำนาจ!
“เดี๋ยวผมมา พี่ดื่มไปก่อนแล้วกัน” เข้าขากันได้ดีเหลือเกิน นายหมาตูบบ้า! ไม่ต้องทำมาเป็นประคองเลย
พอเข้ามาในห้องนอนผมก็กระแทกตัวลงบนเตียงอย่างให้รู้ว่ากำลังไม่พอใจอย่างแรง
“ไม่น่าเชื่อเนอะว่าจะเคยเกือบฆ่ากันตาย” ผมประชดประชันใส่ แผลเป็นยังจารึกอยู่บนตัวแท้ๆแล้วดูตอนนี้สิซี้กันจนผมนึกหมั่นไส้
ใหญ่ไม่เถียงไม่แย้งเพียงแค่นั่งลงข้างๆ เข้ามากอดและวางคางลงบนไหล่พลางลูบต้นแขนผมเบาๆ
“พี่คุณเขามีปัญหาอยู่”
“ก็เห็นดื่มกันได้ตลอดดีใจ เสียใจ กลุ้มใจ เมื่อวันก่อนก็เพิ่งมาชวนดื่มไป” เอาเข้าจริงๆพี่เมตรก็ไม่ได้เครียดขนาดนั้นหรอกเพราะพี่หญิงเท่าที่ผมรู้จักก็เป็นผู้หญิงที่มีเหตุผลพอ แล้วคนใจร้อนอย่างพี่เมตรน่ะเหรอ ถ้าเป็นเรื่องที่รบกวนจิตใจจริงๆไม่มานั่งดื่มชิวๆอยู่อย่างนี้หรอก ป่านนี้บุกถึงบ้านสาวเจ้าแล้ว อ้างมากกว่าเหอะ
ฟอด!!
“ไม่ต้องมาอ้อนเลย” ผมเบี่ยงหน้าหลบริมฝีปากอุ่นที่เข้ามาหอมอ้อน ใจเริ่มอ่อนไปแล้วสามสิบเปอร์เซ็นต์
จุ๊บ
“เอ๊ะ” คราวนี้มาจุ๊บหน้าผาก
จุ๊บ!
“อื้อ! ก็ได้ๆ ห้ามเกินตีสามนะ”
ต้านทานไม่ไหวก็ตรงจุ๊บปากนี่แหละ!
“ขอบคุณครับ”
สุดท้ายผมก็ต้องยอมแพ้ ใหญ่ยิ้มบางแล้วโน้มตัวลงมาจรดริมฝีปากบนขมับผมแช่ไว้นานหลายนาทีอย่างขอบคุณ ผมได้โอกาสเลยประกบมือเข้าที่สองแก้มสากก่อนจับมาจ้องตากันตรงๆ
“จำที่ตกลงกันได้ใช่ไหมครับ อยากไปนอนเล่นที่หาดสักสองสามคืนไหม??”
“ตีสามขึ้นมานอนเลย” ไม่ต้องมาทำเป็นยกมือสองข้างยอมแพ้เลย แต่ก่อนที่ใหญ่จะผละออกจากห้องไปผมก็อดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี
“ฝากพี่เมตรด้วยนะใหญ่”
ใหญ่พยักหน้าก่อนก้มลงมาจูบหน้าผากผมอีกครั้ง
“อาบน้ำนอนนะ ดึกมากแล้ว”
…………………………………………….
ไม่รู้ว่าเมื่อคืนดื่มกันไปหนักแค่ไหน ปรึกษากันไปถึงกี่โมง แต่ตอนตีสี่ผมสะดุ้งตัวตื่นมานายหมาตูบก็มานอนหลับตาพริ้มอยู่ข้างๆแล้ว ส่วนพี่เมตรผมลงมาด้านล่างตอนแปดโมงเช้าก็ยังเห็นท่านรองฯประธานบริษัทนอนแอ้งแม้งหมดสภาพอยู่บนโซฟาห้องรับแขก
ผมต้องเข้าไปปลุกไปลากมาอาบน้ำเพื่อไปทำงาน ส่วนใหญ่ดีที่อึดและถึกเลยยังสามารถลุกมาทำงานได้ปกติ
“นี่มัน...” วันนี้ผมเข้ามาถึงร้านช้ากว่าใหญ่เพราะต้องอยู่ประชุมเรื่องแบบโฆษณาสินค้า พอเปิดประตูร้านเข้ามาก็ต้องแปลกใจกับลูกค้าจำนวนมากมายที่อัดแน่นอยู่ภายในร้าน ไมใช่สิ...
“สุขสันต์วันลอยกระทงครับ อาจจะเลยวันจริงไปวันนึงแต่มันคงไม่สายไป” คนตัวโตที่โผล่มายืนด้านหลังผมเมื่อไหร่ก็ไม่รู้โน้มตัวลงมากระซิบให้ผมยิ่งสับสนเข้าไปใหญ่
“นะนี่มันอะไรกัน”
“คุณไม่ได้อ่านป้ายหน้าร้านเหรอ”
มะไม่...ผมไม่ทันสังเกตเพราะรีบจะเข้ามาช่วยใหญ่จัดร้านด้วยเห็นว่าวันนี้ปาวก็หยุด คนอื่นๆก็ยังไม่หมดวันลา กลัวว่าเขาจะไม่มีคนช่วยแต่นี่...
ผมรีบวิ่งออกไปหน้าร้านอีกครั้งทันที ก่อนเจอเข้ากับป้ายไวนิลสี่เหลี่ยมผืนผ้าอันใหญ่สะดุดตาที่ทำให้ผมกลั้นยิ้มและกลั้นน้ำตาแห่งความตื้นตันใจไว้ไม่อยู่
‘ด่วน! โปรโมชั่นพิเศษเฉพาะวันนี้...เพียงแค่คุณเป็นคนที่ไม่มีบ้าน ไม่มีเงิน ไม่มีกิน คุณก็สามารถเข้ามาทานอาหารที่ร้านได้ฟรีไม่อั้นทุกเมนู พร้อมกิจกรรมลอยกระทงร่วมกันโดยไม่เสียค่าใช้จ่ายใดๆทั้งสิ้น ตั้งแต่สี่โมงเย็นเป็นต้นไป’
“ห้ะๆ มีคนเชื่อใหญ่เข้ามากินด้วยเหรอ” ผมถามแม้จะเห็นผู้คนยากไร้มากมายอยู่ในร้านก็ตาม ใหญ่เข้ามาสวมกอดทางด้านหลังพลางเอ่ยด้วยเสียงทุ้มนิ่งที่ใครอาจจะมองว่าเย็นชาแต่สำหรับผมมันช่างซึมลึกเข้าไปถึงหัวใจให้อุ่นซ่านเหลือเกิน
“ผมให้ปาวช่วยแจกใบปลิวมาหลายวันแล้ว วันนี้ก็มาด้อมๆมองๆไม่มีใครกล้าเข้ามาคงกลัวถูกหลอก ผมเลยมาต้อนรับพวกเขาด้วยตัวเอง”
ผมไม่สามารถกลั้นยิ้มและน้ำตาไว้ได้อีกแล้วนอกจากหมุนตัวไปสวมกอดคนที่รู้ใจผมไว้ให้แน่นที่สุดอย่างซาบซึ้งใจ
“เมื่อคืนผมอาจจะผิดนัดคุณ แต่คืนนี้เรามาลอยกระทงด้วยกันนะ ลอยพร้อมๆกับพวกเขา”
“อืม”
ผมเชื่อว่าภาพความสุขของทุกคนในค่ำคืนนี้มันจะประทับอยู่ในหัวใจผมไปอีกเนิ่นนาน ภาพของคนหลายสิบคนที่แต่งตัวมอซอทั้งที่มันอาจเป็นชุดที่ดีที่สุดของพวกเขาแล้วกำลังนั่งรับประทานอาหารในร้านหรูที่แม้ใหญ่จะบอกว่าสั่งเมนูอะไรก็ได้ แต่ก็แทบไม่มีใครจะกล้าสั่งเลย ซึ่งใหญ่รู้ถึงจุดนี้ดี...เขาเลยจัดการทำอาหารขึ้นชื่อของร้านแทบทุกเมนูเป็นหม้อใหญ่ๆถาดใหญ่ๆไว้ให้ตักกินกันเองแบบบุฟเฟต์
ท่าทีทุกคนดูเงอะงะ มีแย่งกันบ้าง แต่พอใหญ่บอกว่าให้เข้าแถวดีๆไม่ต้องกลัวถ้าไม่พอเขาจะทำเพิ่มให้อีกเรื่อยๆ เพียงเท่านั้นทุกคนก็พร้อมใจกันเข้าแถวอย่างเป็นระเบียบ...เริ่มช่วยกันตักอาหาร...แบ่งปัน...นั่งร่วมโต๊ะ...พูดคุย...แม่คนหนึ่งป้อนข้าวลูกด้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นลูกตัวเองได้อิ่มท้อง...ชายชราที่เดินลำบากให้อีกคนเข้าไปช่วยประคองพร้อมตักอาหารให้...มันเป็นสายพานน้ำใจ ที่เพียงแค่เราเป็นผู้เริ่มต้นที่จะให้ มันก็จะหลั่งไหลถ่ายทอดกันต่อไป...
จานชามลวดลายสวยสด ช้อนส้อมอย่างดี หรือแม้แต่แก้วใสทรงสูงที่ดูช่างขัดตาพิกลเมื่อมันถูกหยิบใช้ด้วยบุคคลเหล่านี้ แต่ทำไมกันนะในความรู้สึกของผมมันช่างดูลงตัว...เพียงแค่เรามองข้ามภาพลักษณ์ภายนอก....แล้วมองลึกไปถึงรอยยิ้มที่สะท้อนความสุข ประกายตาแสนสดใส หัวใจอันอิ่มเอม...
ผมอดไม่ได้ที่จะหยิบกล้องขึ้นมาเก็บภาพความสุขเหล่านี้เอาไว้...
....ความสุขที่ได้อิ่มท้อง
...ความสุขที่ได้ทานของอร่อย
...ความสุขที่ได้รับสิ่งเสมือนฝัน
...ความสุขที่ได้เห็นคนที่รักมีความสุข
จวบจนเวลาสองทุ่ม...งานเลี้ยงต้องมีวันเลิกรา...เราร่วมกันลอยกระทงขนมปังหลากสีกัน โดยนายหมาตูบเหมารถบัสมารับคณะทั้งหมดไปลอยกระทงกันที่บึงขนาดกลางที่เพียงกระทงลอยเหนือผิวน้ำไม่ทันอึดใจปลาก็เข้ามาตอดกินกระทงของพวกเรากันอย่างเมามันส์ แต่ก็ไม่มีใครเศร้าใจเลยสักนิด...กลับกัน...มีเพียงเสียงหัวเราะดังก้องอบอวล...เพราะพวกเรารู้ดี...ว่าการเป็นผู้ให้มันรู้สึกดีแค่ไหน...
“ใหญ่...ขอบคุณนะ วันนี้เล็กมีความสุขมากจริงๆ”
“ผมรู้...”
-
:z13: :z13:
-
:z2: :z10: :z13: :L2:
เด๋วมาน๊าาาาาาา
-
รักจังเลย(คนตัว)ใหญ่ หัวมจโรแมนติกเนี่ย เสมอต้นเสมอปลายสุดๆ
-
พี่ใหญี่ใจดีมว๊ากกกกกก o13
-
ตอนนี้ซึ้งมากเลย :mew4:
-
อิ่มกับตอนนี้ อิ่มกับความสุขในวันพิเศษ
-
อ๊า ฟินเลย
-
ดีจังนะ :)
-
น่ารักตลอดๆเลยคู่นี้~
-
ดีจัง รู้สึกได้ความหวานจากใหญ่ขึ้นมาบ้าง เรื่องนี้สนุกมาก ขอบคุณมากค่ะ
-
:mew1: :mew1:
-
ขอบคุณ :)
-
ขอบคุณจริงๆ ที่ทำให้มีเรื่องราวดีๆเกิดขึ้นอีกครั้ง :D
-
เป็นควันหลงวันลอยกระทงที่มีความสุข ยิ้มไปกับคุณเล็กกะนายใหญ่
-
ไมอ่านตอนพิเศษแล้วน้ำตาซึม :hao5:ปลิ้มใจอ่ะ o13
-
ถือเป้นเรื่องราวดีๆ น่ารักมากกกกกก
คุณใหญ่น่ารักมากกกกก
-
น่ารักมากๆเลย
ได้ครบรสเลยเรื่องนี้
ขอบคุณผู้เขียนมากๆค่ะที่มีตอนพิเศษให้อ่าน
-
ครอบครัวดีเด่นแห่งปี :mc4: :mc4:
-
ซึ้งเลย
-
ปลื้มปริ่ม
-
พี่ใหญ่ กับ น้องเล็กใจดีจังงง :hao5: :hao5: :hao5: :mew6: :mew6: :mew6: :heaven :heaven :heaven
-
ซึ้งอ่ะใหญ่
สำหรับคนที่ไม่มี เรื่องพวกนี้มันสุดยอดเลย
-
นายหมาตูบน่ารักจริงๆ o13
-
พี่ใหญ่โอ๊ยยยยยย
น่ารักมากจ้า
ทำไมเป็นคนน่ารักแบบนีิ
-
แอบกลั้นน้ำตาตั้งหลายที :hao5: ยังคงความซาบซึ้งประทับใจไว้ไม่เปลี่ยน ความเอ้ีอเฟี้อต่อผู้อ่ี่นก็เป็นอีกอย่างที่สร้งความสุขให้ทั้งกับตนเองและผู้ที่ได้รับ เป็นเรี่องที่ประทับใจมาก ๆ ค่ะ
รอตอนพิเศษต่อ ๆ ไปนะคะ
:katai3:
-
รวดเดียวจบเลย สุดท้ายก็แฮปปี้ดี น่าสงสารเฟยเฟิ่งแหะ สนุกคะ :mew3:
-
กรีดดดดดในที่สุดก็เปิดใจได้แล้ววว เส้ามากเรื่องนี้
-
ฟินเบาๆ :o8:
-
o13 o13 o13 o13
-
ใหญ่นายยังสุดยอดเหมือนเดิมเลย
ดีใจที่เห็นคุณเล็กมีความสุข :mew1: o13
-
o13 :pig4:
-
ขอบคุณคะ :mew2:
-
ว้าย เรื่องนี้สนุกมากๆๆๆ
:pig4: :pig4:
-
:hao5: :hao5: ขอตอนพิเศษคริสมาสต์ ปีใหม่ ตรุษจีน สงกรานต์ เอาให้ครบเลยนะครับ ฮือออ อ่านแล้วมันฟิน มันปริ่ม ใหญ่ก็รู้ใจเล็กไปซะหมด งื้อออ ขอแบบพิเศษเยอะๆ เลยนะ :katai2-1: :katai2-1:
-
ปริ่มกับตอนพิเศษ :mew1:
ใหญ่เป็นคนดีมากกกกกกก. คุณเล็กก็น่ารักสุดๆ
-
อ่านจบภายในวันเดียว เรื่องนี้สนุกมากค่า ชอบตี๋น้อยที่สุด 555 จะน่ารักขี้อ้อนไปไหนลูก แล้วยังได้อ่านตอนพิเศษอีกนี้มัน !ครอบครัวดีเด่น ชัดๆ เลยค่า
-
อ่านแล้วน้ำตาจะไหลตามเลยค่ะ
ซึ้งมากๆ ถึงเราจะไม่มีร้านอาหารแต่ว่าถ้าได้ทำให้คนยากคนจนได้ทานแบบนี้บ้างคงมีความสุขน่าดูค่ะ :mew1:
-
ขอภาค2 ได้มั้ยอ่า ตอนคุณเล็กมีความสุข มันจบแบบหน่วงๆ มันไม่หาย
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
เมื่อต้องเลือกความรักและหน้าที่
เลืออะไรก็ได้ที่เรา
มีความสุขอย่างแท้จริง
ชอบค่ะ
อ่านแล้วอบอุ่น(ตอนท้ายนะ)
ขอบคุณนะค่ะสำหรับนิยายดีดีแบบนี้
o13 o13 o13 o13 o13
-
เอาตามตรง(ความเห็นส่วนตัว)นะครับผมรู้สึกว่ามันจบเร็วไปหน่อยนะครับ 555 แบบว่าตอนเล็กอยู่ในห้องรับรู้เรื่องต่างๆอ่านไปรู้สึกบีบหัวใจด้วยเลย เอ อีกตอนก็จบแล้ว แบบว่าอยากให้มีตอนของใหญ่เพิ่มหน่อย แบบว่าอยากเห็นใหญ่ทรมานบ้าง อะไรบ้าง สงสารเล็กอะครับ แค่เห็นตอนใหญ่มีอะไรกับผู้หญิงก็มากพอแล้วนี่ยัง...เรื่องจะเคยมีอะไรกับใครก่อนหน้าบ้างก็ไม่เป็นไร แต่คบกันแล้วนี่สิ คันมือเนอะ อิอิ :beat: :beat: (น่าจะมีภาค2 นะครับ อิอิ) อยากจะเห็นใหญ่ หึงบ้าง หวงบ้าง นี่ขนาดมีคนแนะนำว่าจะเกลียดพระเอก นี่ทำใจไว้นะเนี่ย 5555+ แต่จบแบบนี้ก็ดีครับ ขอบคุณครับสำหรับนิยาย สนุกครับ ติดตามอ่านทีเดียวจนจบ :pig4: :pig4: :pig4:
-
o13 สนุกมากครับ แม้จะมีบางตอนที่ค้าง ๆ คา ๆ อยู่บ้าง แต่ก็รับได้
ชอบมากที่มีตอนคืนความสุขสู่สังคม โดยเฉพาะความมีน้ำใจเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่แก่ผู้ด้อยกว่า
สอดแทรกเอาไว้ด้วย ให้สามคำกับเรื่องนี้ "มัน เยี่ยม มาก" :impress2:
-
สนุกมากค่ะ พล็อตแปลกดี เนื้อเรื่องน่ารัก
ขอบคุณที่แต่งให้อ่านนะคะ
-
คิดถึงนายหมาตูบจังเลย :hao5:
-
ตอนต้นๆน่ารักมาก แต่พอกลางจนถึงตอนก่อนจบนี่แบบดราม่าจนทนแทบไม่ไหวเลย แต่ว่าจบแบบแฮปปี้ ไม่งั้นผมคงนอนไม่หลับแน่
ขอบคุณนนะครับที่แต่งเรื่องดีๆมา ไว้เเต่งตอนพิเศษมาอีกนะครับ
-
น้ำตาจิไหล ซึ้ง สนุก หวาน โหด หมั่นไส้ อารมณ์มีหมดทุกรสเลยอะ
-
ชีวิตนี้สั้นนัก หากรู้ว่าต่างคนต่างยังรักจะมัวตั้งแง่กันทำไมเนอะ
สนุกมากค่ะ ขนาดเราเป็นคนอ่านหนังสือช้าและสมาธิสั้น
ยังสามารถอ่านเรื่องนี้ต่อเนื่องและจบได้ภายใน 1 วัน
ขอบคุณที่แต่งให้อ่านนะคะ ^^ o13
-
-v- ขอบคุณค่า ขอบคุณจริงๆสนุกมากกกกก แต่แบบใหญ่นาย.... YUY :z3: ก็โอเคร้องไห้ตามเลย อื้อออออออออออ
อืด :ling3: ไม่คิดว่าจะเป็นคนเขียนเรื่อง What the hell ด้วย เรื่องนี้เค้าก็อ่านน้าาา อ่านอันแรกเลย ><
งือ พี่เมตรกับไมล์บทน้อยมากกกกก ค่าตัวแพงจริงๆ จิ่นตั้ง(?) เหมือนจะไม่ดีแต่ก็ดีนะ โว้ส่วนเฟยเฟิ่งนี้แบบ นางร้ายยยยยย
:ruready :beat: :z6:
-
พึ่งเข้ามาอ่าน รวดเดียวจบเลย55 สนุก เเถมมีข้อคิดเยอะเเยะเลย o13
-
ตอนพิเศษซึ้งมากเลยค่ะอ่านแล้วประทับใจ
-
ดีนะมีตอนพิเศษมา ไม่งั้นนอยด์ตี๋ใหญ่มากแน่ๆ :z2: :z2: :z2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ชอบมากค่ะ สนุกมากๆ เป็นกำลังใจให้คนเขียนแต่งเรื่องต่อไปนะคะ
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านตอนแรกกลัวมาม่า
แล้วก็ได้กินจนอิ่มจริงๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ค่า
-
คงต้องเริ่มปลงแล้วล่ะ เป็นอย่างนี้ทุกทีที่อ่านนิยายดราม่า แต่ถ้าขืนเป็นอย่างนี้ตลอดคงได้เป็นโรคประสาทสักวัน
คือยอมรับเลยค่ะว่าขัดใจกับนายใหญ่มากๆ ที่ได้รักของเล็กมาง่ายดาย (ก็เล็กไม่เคยเลิกรักใหญ่นี่นะ ถอนหายใจ) สารภาพเลยว่าอยากให้เล็กเอาคืนแบบเชือดนิ่มๆ หน่อย โอ๊ย :z3:
โดยพื้นฐานแล้ว ดิฉันอาจเป็นคนเห็นแก่ตัว รักแรง หึงแรง และยิ่งเรื่องคนรักนอกกายนี่จะรับไม่ได้สุดๆ (ถ้านอกกายแล้วนอกใจด้วยหรือเปล่านะ?) คือถึงจะรักก็ยังรักและเกลียดไปด้วย (เล็กคงไม่เป็นอย่างนี้ เพราะเล็กเป็นคนพื้นฐานจิตใจดี)
ดิฉันเข้าใจเรื่องหน้าที่และความจงรักภักดีของใหญ่นะคะ เพราะรู้ว่าวัฒนธรรมทางฝั่งจีนหรือฮ่องกงนั้นเขาจะเป็นอย่างนี้กันส่วนใหญ่ เขาจริงจังกับหน้าที่มากๆ และยิ่งในวงการอย่างนี้แล้ว เรื่องหัวใจต้องแยกไปเก็บไว้อีกส่วนเลยทีเดียว จะเอามายุ่งกับเรื่องงานไม่ได้เป็นอันขาด ก็เลยค่อนข้างจะยอมรับได้กับเรื่องความหัวอ่อนของใหญ่ที่มีต่อเฟยเฟิ่ง แต่สิ่งที่รับไม่ได้คือ การที่มีอะไรกับเฟยเฟิ่งโดยที่เล็กก็รับรู้ไปด้วย
คือ...เข้าใจนะคะว่า นายใหญ่มันไม่รู้ด้วยหรอกว่าตอนนั้นเล็กถูกขังไว้ในห้องด้วย ถ้ารู้ก็คงไม่ทำ แต่เพราะมันไม่รู้ไง ก็เลยจัดหนักให้นางเฟยเฟิ่งซะเต็มคราบ (ปวดใจโคตรๆ) และขณะที่จัดหนักนั้น น้องเล็กก็ได้ยินหมดทั้งเสียงคราง เสียงร้องอย่างสุขสม เสียงเนื้อกระทบเนื้อ เสียงการร่วมรักที่หนักหน่วง คนอ่านคนอื่นจะรู้สึกอย่างไรดิฉันไม่รู้ (รวมคนเขียนด้วยนะคะ) แต่สำหรับดิฉันแล้ว ถ้าให้ไปนอนใกล้ตายอยู่ตรงนั้น (คือถึงจะไม่ได้อยู่ในห้องเดียวกันแต่ยังได้ยินเสียง) ซ้ำยังมาได้ยินเสียงของคนที่ตัวเองรักจนหมดหัวใจมาทำอะไรกับคนอื่นแบบนั้น แบบว่าได้ยินทุกการกระทำ (?) แล้วที่ผ่านมามันคืออะไร กับเรามันคืออะไร ที่บอกว่ารักมันคืออะไร แล้วความเชื่อใจจะมีไว้ทำไม รักที่ทุ่มให้ไปกลับได้สิ่งที่ตอบแทนกลับมาเป็นแบบนี้? จินตนาการคนเรามันร้ายกาจนะคะ เล็กได้ยินเสียงการเสพสังวาสของใหญ่กับเฟยเฟิ่ง ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่า เล็กคงเห็นภาพในจินตนาการตัวเองเป็นอย่างไร ถึงใหญ่จะมีอะไรกับเฟยเฟิ่งเพราะต้องทำตาม "หน้าที่" (ทำเสียงดูถูก) แต่เล็กไม่ได้เห็นหน้าตาใหญ่ว่าเป็นอย่างไร ขณะกระทำสิ่งนั้น ดังนั้นเล็กก็คงคิดว่าใหญ่กำลังทำมันไปอย่างมีความสุข เจ็บปวดไหมเล็ก ร้องไห้น้ำตาเป็นสายเลือดก็คงจะทุเลาความเจ็บปวดนี้ไม่ได้ อยากจะทำอะไรก็ทำไม่ได้เพราะตัวเองโดนพิษและกำลังจะตาย นี่ถ้าให้ใหญ่มาเจอสถานการณ์เดียวกันกับเล็ก เช่น ให้เล็กมีอะไรกับพี่ชายของเฟยเฟิงโดยให้ใหญ่ได้รู้ได้ยินเสียงของการกระทำด้วย โดยที่ใหญ่เองขยับตัวไม่ได้ อยากจะรู้นักว่าจะรู้สึกอย่างไร อยากจะลุกขึ้นไปจับแยกออกจากกันไหม (เหมือนครั้งที่มาช่วยเล็กจากนายพชรอะไรนั่น) อยากจะฆ่าเจ้านายอีกคนของตัวเองให้ตายไหม คือตลอดที่รักกันมีแต่เล็กเท่านั้นที่เป็นฝ่ายตาม และเป็นคนบอกรักตลอด ใหญ่ไม่มีอะไรที่จะทำให้เชื่อได้เลย แล้วดิฉันคิดว่า ใหญ่คงไม่เคยได้รับความรู้สึกหรือประสบการณ์อย่างนั้นแน่นอน ต่อให้เขารู้สึกผิดหรืออะไรก็แล้วแต่จนแทบขาดใจบ้าง เช่นตอนที่รู้ว่าเล็กถูกส่งกลับเมืองไทยแล้ว เป็นต้น แต่นั่นก็เป็นความเจ็บปวดที่ต้องพรากจากคนรัก และห่วงว่าคนรักจะมีชีวิตรอดไหม แต่ใหญ่ไม่เคยรับรู้ถึงการนอกใจว่ามันเจ็บแค่ไหน (ไม่ว่าจะเป็นไปตามความจำเป็นบังคับหรือการตั้งใจนอกใจเองก็ตามที) ณ จุดนี้ คำขอโทษสักหมื่นล้านคำก็ทดแทนไม่ได้ เพราะมันได้เกิดขึ้นไปแล้ว และแก้ไขอะไรไม่ได้ คำบอกรักเท่าไรก็คงจะลบความรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจของเล็กไม่ได้หรอก :ling1:
เราเป็นเพียงคนอ่านจึงทำอะไรไม่ได้ ได้แต่อ่านและรับรู้ชะตากรรมของคนรักทั้งสอง และเจ็บปวดไปด้วย (คือจริงๆ ก็เคยเจอประสบการณ์อย่างนี้กับตัวเอง และทุกวันนี้ก็ยังเจ็บไม่หาย ตอนนั้นมันเหมือนหัวใจจะหยุดเต้นให้ได้ - ไม่ใช่การเข้าไปยุ่งกับมาเฟียนะคะ แต่เป็นประสบการณ์รับรู้คนที่รักกำลังมีอะไรกับคนอื่น) ดังนั้นดิฉันจึงคิดว่าถ้าเรื่องนี้ถูกเขียนเป็นเรื่องยาวสักหนึ่งร้อยตอนจะสมเหตุสมผลกว่านี้ (อ้อนอยากอ่านยาวๆ 55+) และให้อีตาใหญ่ตามตื๊อรักจากเล็กจนสะบักสะบอมไปเลย (ตอนที่นายใหญ่มีอะไรกับผู้หญิงหน้าอกโตแล้วเล็กไปเห็นอย่างบังเอิญนั้นก็เจ็บปวดนะคะ อึ้งด้วย เพราะนึกไม่ถึง แต่ก็ให้อภัยเพราะว่าตอนนั้นใหญ่ยังไม่ได้รักเล็ก เขาเป็นผู้ชาย จะไปมีอะไรกับผู้หญิงก็ไม่ใช่เรื่องแปลก แล้วตอนนั้นเล็กก็ยังไม่มีสิทธิ์ไปหึงไปหวง) หรือให้เฝ้ามองเล็กรักกับคนอื่นจนกระอักเลือดไปเลย หึหึ
ขอบคุณผู้เขียนสำหรับตอนพิเศษนะคะ คือต้องบอกไว้ก่อนว่าคุณเขียนดีค่ะ ถ้าไม่ดีคงไม่อินขนาดนี้ แต่เพราะดิฉันรู้สึกไม่ดีกับตัวพระเอกไปแล้ว ทำให้ความหวานของตอนพิเศษมันไม่เท่าไหร่ และการกระทำของใหญ่จึงดูว่างโหวง เอาจริงๆ ดิฉันคิดว่าเล็กควรได้ลงเอยกับใครที่ดีกว่านี้ แล้วตอนที่มาขอคืนดีน่ะ (ขออีกเถอะ) ใหญ่ได้คิดอะไรบ้างปะ? ทำไมเอาความรู้สึกคนมาเล่น? มันสนุก? หรือคิดว่าถ้าฉันลองเดินลงน้ำเหมือนจะฆ่าตัวตายแล้วจะเป็นการทำให้เล็กยกโทษให้ (ก็ยกโทษให้จริงๆ) แต่ดิฉันไม่ปลื้มเลยกับการเอาชีวิตตัวเองมาเป็นเดิมพัน ซ้ำยังดึงเอาชีวิตคนอื่นมาเล่นอีกด้วย คือมันมีวิธีการขอโทษและง้องอนมากมายกว่านี้ปะ? ทำไมต้องเดินลงทะเลแล้วใช้จุดอ่อนของเล็กมาใช้? นี่ถ้านายใหญ่คิดได้กว่านี้ดิฉันจะปรบมือให้เลยนะคะ มันเหมือนกับนายใหญ่กำลังคิดว่า รักของเล็กน่ะหรือ แค่ฉันแกล้งทำเป็นเดินลงทะเลไป เล็กก็จะยกโทษและหันกลับมารักฉันง่ายๆ เอง เหมือนไม่เห็นค่ากับความรู้สึกและความรักของเล็กเลยน่ะค่ะ เอาตรงๆ...เหมือนเห็นเล็กเป็นของตาย ว่างั้นก็ไม่ผิดนัก :katai1:
เอาล่ะ ด่าตัวละครเสร็จแล้ว ก็มาขอชื่นชมผู้เขียนบ้าง
อยากบอกว่า คุณเขียนดีจัง วางตัวละครได้ชัดเจน และไม่เคยหลุดคาแรกเตอร์ตัวละครเลย เล็กก็ยังเป็นเล็กที่จิตใจดี แต่ในขณะเดียวก็ใจเด็ดและทำใจเรื่องใหญ่ได้ในระหว่างหนึ่งปีที่ห่างกัน ซึ่งตรงนี้ต้องยกมือให้ ส่วนตัวละครที่ชื่อใหญ่ คุณก็บรรยายซะจนเขาน่าหลงใหลมากๆ (นี่แหละคือที่มาของความเกลียดของดิฉัน เพราะดิฉันเห็นแก่ตัว อยากให้เขามีสัมพันธ์กับเล็กแค่คนเดียว แต่นี่ดันไปมีอะไรกับใครเขาไปทั่ว เฮ้อ ดิฉันอาจจะเป็นพวกหัวโบราณก็ได้ ที่เห็นว่า การตอบสนองคนที่เข้ามาหาเรื่องเซ็กนั้น ยังไงก็ไม่น่าจะทำ เพราะเราควรมีอะไรกับคนที่เราคบหรือคนที่เรารักเท่านั้น แต่รู้สึกค่านิยมที่ว่าการมีเซ็กเกิดขึ้นได้เมื่อมีความพึงพอใจของทั้งสองฝ่าย แม้แต่ละคนจะมีคนรักอยู่แล้วก็ตามนั้นจะเพิ่มขึ้นในสังคมไทยปัจจุบัน)
ส่วนเฟยเฟิงนั้น ยอมรับจริงๆ ว่านางเป็นตัวร้ายที่ร้ายกาจจริงๆ ไม่ใช่แบบนางร้ายไทยที่กรี๊ดๆ แล้วก็ตบ แต่เป็นนางร้ายที่วางยาพิษกะฆ่าศัตรูหัวใจทิ้ง แล้วก็ยังขย่มผัวเขาให้เขาได้ยินอีก นางเลือดเย็นมากนะคะ (และยิ่งโหดร้ายมากขึ้นเมื่อผัวเขาก็ยอมเล่นด้วย)
เรื่องนี้เก็บเข้าไว้เป็นเรื่องที่ชอบอีกเรื่องเลยค่ะ และจะกลับมาอ่านอีกรอบ แต่คงต้องรอไปอีกสักระยะ เพราะยังทำใจไม่ได้ เอาไว้ภูมิต้านทานเข้มแข็งเมื่อไหร่ จะกลับมาอ่านอีก
ตอนนี้ขอไปอ่านเรื่องของคุณเรื่องอื่นๆ ก่อนนะคะ หวังว่าคงไม่ดราม่าร้ายกาจอย่างเรื่องนี้ ฮือๆๆ :mew4:
ปล. อยากได้หนังสือจังเลยค่ะ ไม่ทราบว่าจัดพิมพ์ออกมาแล้วหรือยัง?
ปปล. อ่านคอมเม้นท์หลายๆ อันแล้วก็เห็นด้วยตรงข้อที่ว่า อยากอ่านตอนพิเศษที่มีใหญ่หึงเล็กด้วย เอาแบบหึงให้กระอักเลือดไปเลยนะคะ (แต่เล็กต้องไม่รู้ตัวนะว่าทำให้ใหญ่หึง เพราะส่วนมากในเรื่องนั้น เล็กหึงก็จะหึงอยู่ฝ่ายเดียว แต่ใหญ่ไม่รู้เรื่องด้วย มันจึงทำให้เจ็บมากๆ ไงคะ ดังนั้นต้องให้ใหญ่หึงจนแทบตาย แต่เล็กดันไม่รู้ว่าหึง อยากอ่านอ่ะค่ะ)
-
สนุกมากครับ ซึ้ง เศร้า น่ารัก ....... ขอบคุณครับ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบมากสนุกอ่านได้ต่อเนื่อง :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ผิดหวังกับตอนจบเรื่องนี้โครต คือรับไม่ได้เรื่องตี๋ใหญ่ แล้วแบบคืนดีกันโครตง่าย
ไม่มีใครบ้ารักคนที่ทรยศหักหลังตัวเองได้หรอก ดีนะไม่อ่านทั้งเรื่อง :ling3:
-
ยอมรับว่าสะเทือนใจกับเรื่องใหญ่กับคุณเฟิ่งเฟยไปหนักมาก
ทำใจไม่ได้จริงๆ สงสารคนเล็กมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ และต้องกลับมารักษาแผลใจเงียบๆคนเดียวเป็นปี
แต่ก็เข้าใจนะว่ามันคือนิยาย ส่วนใหญ่ก็วนลูปอยู่อย่างนี้แหละ นายเอกทุกเรื่องก็ต้องคืนดีแบบง่ายๆไป
โอ้ยยยย นี่อินมากไปแล้ว 555555555555
ร้องไห้ไปหลายตอนเลย โดยเฉพาะตอนตี๋น้อยถูกรถชน สะเทือนใจหนักมากจริงๆ 55555555
ขอบคุณคนแต่งมากนะคะ ที่สร้างสรรค์ผลงานให้เราได้อ่านกัน
-
อ่านเรื่องนี้ทำให้เรามองเห็นความรักในหลายรูปแบบ คนรัก เจ้านาย ครอบครัว หรือแม้แต่เพื่อนมนุษย์และสัตว์ร่วมโลก คนเราสามารถตอบแทนความรัก เอื้อเฟื้อความรักได้ในหลายแบบค่ะ
-
อ่านมาหลายรอยแล้วว ชอบมากแต่ดราม่าก็แอบแรง55555555 อยากขอตอนพิเศษอีกกกก :hao7:
-
น่าสนใจอะ
ไม่ค่อยมีนะคะ คนที่จะใจดีช่วยเหลือกันขนาดนี้
-
ช่วยไม่ผิดคน...
ใช้แล้วจ้า นี่น่ะคู่แท้ของน้องคนเล็กเลยนะ 555
-
โหยยยยย...ชีวิต
น่าสงสาร แต่มันก็เป็นอีกด้านของในุษย์ที่ชอบมองและตัดสินคนอื่นจากภายนอก
ยิ่งเป็นคนที่ภายนอกดูไม่ดีแล้วยิ่งไปกันใหญ่
เห็น...แล้วก็ตัดสินสิ่งที่เห็นไปเอง โดยไม่ไถ่ถาม
-
หูยยยย
ที่มาของตี๋ใหญ่ น่าจะไม่ใช่ธรรมดานะ
ไม่รู้ว่าหลุดมาจากหนังจีน หรือหนัง ไซไฟอะไรหรือเปล่า (อืมมมม รู้สึกว่าเริ่มเพ้อมากไป 555)
-
เรียบง่าย แต่ได้อารมณ์ของความอบอุ่นเลยอะ
-
ทุกอย่างต้องดำเนินไปละนะ
ใหญ่ก็มีความคิดของใหญ่ ให้เขาทำตามใจเถอะเนาะ
จะได้มีความสุขกัน
-
ตัวแปรชักจะเยอะ ทั้งผู้หญิงคนนั้น และ พชร หัวหน้าคนใหม่
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
โฮๆๆๆๆๆ
ร้องไห้ไปแปดตลบละนะ
:hao5: :hao5: :hao5:
-
ทำไมถึงรักไม่ได้กันนะ
อดีตก่อนที่ใหญ่จะเสียความทรงจำมันยังไงกันแน่ เดาว่าต้องเป็นเรื่องใหญ่แหงๆ
เอาเป็นว่าสู้ๆต่อไปนะคะ
ตามเป็นกำลังใจให้
-
อยู่ด้วยกันอย่างนี้แหละค่ะ ดีแล้ว
ต่อให้ข้างหน้ามีอุปสรรคอะไรรออยู่ ช่วยกันฝ่าไป 2 คน ยังไงก็ต้องผ่านไปได้แน่นอน
-
อ่านสบายๆ ดูสองสามีภรรยาช่วยกันทำมาหากิน อิอิ
-
นี่มันอะไรกันคะ
คู่นอนนี่คืออะไร ไม่เข้าใจเฟยเฟิ่งเลย ตกลงฮีคิดดีหรือคิดร้ายกันแน่
บางทีก็เหมือนช่วย บางทีก็เหมือนอยากขวาง มันอะไรกันคะ ดิฉันงง
โมโหและสงสารเล็กอะ
:3125::katai1: :hao5:
-
อ่านตอนนี้แล้วนึกย้อนไปตอนที่ใหญ่เคยบอกเล็กว่า เซ็กซ์ เป็นเรื่องปกติธรรมดา แม้จะไม่ได้ทำกับคนที่รักก็ตาม
เข้าใจเลยอะ ทำไปเพราะเป็นคำสั่ง และสัญชาตญาณของร่างกาย
เฮ้อ....ถอนหายใจหนักๆ
ติดตามต่อตอนจบค่ะ
ไม่รู้ว่าสุดท้ายแล้วจะลงเอยกันอย่างไร
:katai1: :ling1: :o12:
-
ไม่ได้คิดว่าเล็กขี้ใจอ่อนและยอมคนมากเกินไป
ไม่ใช่คนโง่ แต่เป็นคนที่จิตใจดี และรู้ว่าความสุขคืออะไร
ไม่ใช่มัวแต่ทิฐิโกรธแค้น จมอยู่กับสิ่งเหล่านั้นจนมองไม่เห็นความสุขอีกต่อไป
และที่เห็นด้วยอีกอย่างคือ...แม้จะรักยังไง แต่การถูกหักหลังก็เจ็บปวด และไม่อาจกลับมาสนิทใจไว้ใจได้เหมือนเดิม
สุดท้าย...ก็ต้องใช้เวลาและความจริงใจของหใญ่ในการพิสูจน์ และสร้างความไว้เนื้อเชื่อใจขึ้นมาอีกครั้ง
นิยายเรื่องนี้ เราชอบ และรู้สึกอิน สนุก และได้คิดตามไปตลอดทั้งเรื่อง
ขอบคุณมากค่ะ จะตามไปอ่านตอนพิเศษต่อนะคะ
o13 :bye2: :katai2-1:
-
อืม...อาจจะมีคนบอกว่า เล็กโลกสวยเกิน
แต่ก็เพราะโลกสวยนี่แหละ คือสาเหตุที่ทำให้คนเย็นชาอย่างใหญ่มารัก
และก็เพราะความโลกสวย รู้จักรัก อภัย และแบ่งปันนี่แหละ
ถึงทำให้แม้จะต้องเผชิญอัตรายบ่อยแค่ไหน ก็จะต้องมีคนมาช่วยให้รอดทุกครั้ง (เราคิดว่างั้นนะ ทำดีย่อมได้ดีอะ)
และใหญ่ที่ใครก็ว่าเลวเหลือเกิน...ซึ่งมันก็จริง
แต่การที่เขายอมรับผิด รู้จักขอโทษ และรู้จักแก้ไขในสิ่งที่ผิดก็ถือว่าน่ายกย่องอะ
บางคน ไม่เคยรู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าตัวเองทำผิด ทำให้คนอื่นเจ็บช้ำหรือเดือดร้อนแค่ไหน
แม้แต่การกลับตัวกลับใจก็ไม่เคยอยู่ในมโนสำนึก
เรื่องนี้...เราก็เลยคิดว่า แบบนี้แหละดีแล้ว ทั้งตัวละคร เนื้อเรื่อง
มันเป็นชีวิตของคนในอีกรูปแแบหนึ่ง ซึ่งถ้าเราไม่ได้เป็นเขาจริงๆก็คงไม่รู้หรอก
เราถึงเคารพในการตัดสินใจของคนอื่น
ขอบคุณนักเขียนอีกครั้งค่ะ
:katai2-1: :katai2-1:
-
เป็นเรื่องแรกที่เราอยากให้จบแบบดราม่่า ไม่รู้สิรู้สึกว่าคุณใหญ่น่าจะรู้จักเฟยเฟิงดีอยู่พอประมาณอ่ะ แล้วทำไมถึงปล่อยให้มาอยู่กะคนนี้โดยที่ไม่ห่วงอะไรขนาดนั้น แถมยังเชื่อจนสนิทใจขนาดนั้น ถ้านายเอกเกือบตายเชียวนะ คือ มันน่าจะปล่อยให้ตี๋ใหญ่อยู่แบบรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตจะสมน้ำสมเนื้อมากกว่า นายเอกน่าจะได้เจอคนที่เข้มแข็งและเด็ดเดี่ยวกว่านี้ แหะๆ อินมากไปหน่อย :ling1:
-
เป็นตอนจบที่รู้สึกโดนตบหน้าที่สุด มันรวบรัด เหมือนรีบๆยัด รีบๆแต่งให้มันจบๆ
ขาดความเข้าใจ ขาดเหตุผลที่เพียงพอ มันดูง่ายมาก ง่ายจนนึกถึงคืนอัปยศคืนนั้นแล้วทนอ่านตอนพิเศษไม่ได้
คนเขียนคิดง่ายเกินไป และทำลายตัวละครของตัวเองลงราบคาบ
ดรอปไปเยอะมากเลย เสียดายเรื่องนี้จริงๆ ถ้าแต่อธิบายเพิ่ม ใส่ใจตัวละครมากขึ้น อีก2-3ตอน
ให้คนอ่านค่อยๆซึมซับ ไม่ใช่จับกรอกปากแบบนี้ คงเป็นเรื่องที่ดีมากเรื่องนึงเลย เสียดาย
-
สนุกมากเรื่องนี้ กลับมาอ่านรอบที่ สาม แล้ว o13
-
จำได้ว่าเคยอ่านเมื่อนานมาก กว่าจะหาเจอ
อ่านกีทีก็สนุก ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆคับ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านตอนพิเศษ ซึ้งมากกกกก ถ้าเป็นเราได้เห็นภาพนั้นเราก็คงกลั้นน้ำตาไม่อยู่เหมือนกัน
-
งื้ออออ เป็นเรื่องที่ดีมากค่ะะะ
นิยายฟีลกู้ดดดด อ่านแล้วอบอุ่นหัวใจจริงๆค่ะ
ถึงจะมีหน่วงบ้างแต่ชอบมากๆค่าาาา ><
-
สนุกมากค่ะ เป็นเรื่องสั้นขนาดยาว(?)ที่น่าติดตามมากๆ ชอบคุณเล็กมากเลย เป็นคนมองโลกในแง่ดี จิตใจดี กล้าได้กล้าเสียมากอะ คือดีงาม 5555. รู้ตัวว่าชอบก็รุกจีบเลย เป็นคนที่สุดยอดมาก :mew1:
-
เจ็บปวด :sad4:
-
ดีกันแล้ว
-
เจ็บปวดอีกครั้ง
-
จบได้แฮบปี้สุด ๆ ชอบอ่ะ o13
-
ขอบคุณนะคะ นิยายน่ารักมากเลยค่ะ :pig4:
-
เคยอ่านมาก่อนถึงแค่ตอนที่ตัวเล็กไปเห็นฉากอันน่าสะพรึงของตี๋ใหญ่กับชะนี
เจ๊ก็เลิกอ่านไปเลยค่า
จนวันนี้ได้กลับมาอ่าน
ก็ช็อคและเงิบไปกับหลายๆอย่าง
แถมหมดทิชชู่ไปมหาศาล
ฉากที่อินสุดคือฉากตี๋น้อยวิ่งตามรถ เจ๊อินหนักมากกกกก
ปล.อยากให้มีต่ออีกนะ อยากเห็นว่าตี๋ใหญ่เริ่มต้นใหม่ยังไง
-
สนุกมากๆเลย เนื้อเรื่องมีหลายปมดีอ่านไปอ่านมานึกว่าเรื่องยาว :hao3:
-
คนเขียนทำเราร้องไห้เยอะที่สุดตั้งแต่อ่านนิยายมา มันจุกแน่นในอกตีปนกันไปหมด ทำให้เราสัมผัสกับตัวละครจนเราทนไม่ได้ ต้องร้องไห้ออกมา เราอ่านรวดเดียวจบ ตั้งแต่3ทุ่มยัน8โมงเช้า เราหยุดอ่านไม่ได้ถึงแม้เนื้อเรื่องจะข่มขื่นฝาดคอแค่ไหน เก่งนะคะทำเรา้องไห้ซะขนาดนี้ :mew4:
-
ตามอ่านทันเเล้ว บอกเลยว่าเสียน้ำตากับเรื่องนี้ไปเยอะมากกก ฮือ ต้องบอกว่าตอนนั้นเกลียดตี๋ใหญ่อย่างรุนเเรง เจ็บปวดเเทนคุณเล็กมากก เเบบมันหน่วงมากเเบบอธิบายไม่ถูกรู้เเค่ว่าน้ำตามันไหลเชือดเฉือนเเบบช้าๆ เเละก็ค่อยๆตายไป5555 ที่จริงไม่อยากให้อภัยตี๋ใหญ่ง่ายๆนะ เพราะเราเกลียดพระเอกที่นอกายอย่างมาก ถึงมากที่สุดดดด เเต่พอรู้ความจริงเเล้วก็ให้อภัยได้นิดนึงเเต่ไม่หมด มันยังมีบาดเเ,ที่จกสะเก็ดอยู่ พูดเหมือนเป็นคุณเล็กเลยยย ต้องยอมรับว่าคนเขียนเก่งมากก ที่สามารถทำให้เราร้องไห้ได้มากขนาดนี้ ปกติเราไม่ค่อยร้องไห้นะ555&.'รับเลย เก่งจริงๆ เป็นเรื่องที่อ่านเเล้วประทับใจมากยิ่งตอนพิเศษร้องไห้เบาๆๆ555 ก็นะนึกว่าจะเป็นนิยายเรื่องใสๆซะอีกตามมาจากบอร์ดเเนะนำนิยายค่ะ เเต่พออ่าน ก็ได้รู้ว่าใสๆมากกกกกกกกกกกกกกกก55555 เเต่สนุกจริง ชอบมากๆๆ ขอบคุณพี่คนเขียนที่เเบ่งปันเรื่องราวดีๆมาให้ได้อ่าน กับความรักของคุฯเล็กที่ยิ่งใหญ่ จะติดตามผลงานพี่เรื่อยๆนะค่ะ อิอิ รักๆ........ o13
-
อ่านไปน้ำตาไหลไป
สงสารและเจ็บกับเล็ก
เจอเหตุการณ์ให้ช็อกและใจสลายซ้ำแล้วซ้ำอีก
ไม่ชอบที่ใหญ่จะมาคิดว่า
ถึงร่างกายตัวเองจะนอนกับใคร
แต่ใจเป็นของเล็กคนเดียว
ตรรกะเบี้ยวมาก ลองกลับกันนะ
ถ้าเล็กทำบ้าง จะทนได้ไหม
เพราะเล็กจิตใจดีถึงถูกเอาเปรียบแบบนี้
ชอบนิยายเรื่องนี้นะ แต่ก็ขัดใจบางจุด
เพราะเหตุผลมันรองรับเบาบางไป
-
:mew1: ขอบคุณค่ะ อ่านรอบที่สอง อิอิ
-
น่ารักดี :mew1:
-
สงสารเล็ก บ้าบอมากร้องไห้ตามเล็กเฉย
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทำไมถึงทำแบบนั้น ฮื้ออออออออออออออออออออออออออออออออออ :mew6:
-
ทำไม่รู้สึก จิ้น เฟยเฟิ่ง กับ จิ่นตั้งจัง ><
-
:m1: :m3: :m1: :m3: :m1:
-
สนุกมากกกกก
น้องเล็กคนดี จิตใจงดงาม :impress2:
ชอบตอนที่เป็นตี๋ใหญ่ คุณเล็ก ตี๋น้อยที่สุด
:pig4:
-
:hao5: สงสารคุณเล็ก :hao5:
-
ไม่ชอบพระเอกเลย ไม่อินไปกับความรักที่ใหญ่มีให้เล็กเลย สุดท้ายถ้าจบแบบใหญ่ต้องอยู่กับเฟิ่งที่ฮ่องกง ก็ไม่แปลกใจนะ อ่านแล้วเหมือนความรักครั้งนี้มีแต่เล็กที่พยายามอยู่คนเดียว ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยายด้วยค่ะ
-
สนุกมากค่ะ เป็นเรื่องที่อ่านแล้วรู้สึกดี ดีมากๆ เลยค่ะ เห็นความรักของสิ่งที่อยู่รอบตัวเรา เพียงแค่เราปรับมุมมอง และแค่เราแบ่งปัน ไม่จำเป็นต้องกับ คน แม้แต่สัตว์และสิ่งแวดล้อมเราก็รู้สึกดีได้ เห็นคุณค่าของชีวิตเพิ่มมากขึ้นด้วยค่ะ บางตอนของเรื่องนี้ เราเอามาเป็นตัวอย่างสอนน้องๆที่เรารู้จักได้ด้วยค่ะ ขอบคุณที่แต่งเรื่องราว ดีๆ และสนุกๆ มาให้นะคะ
-
แรกๆ มาแบบนิ่มๆและดูเรื่อยๆ
หลังๆมาแบบมาเฟียเลย 555555
ขอบคุณนักเขียนที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆให้ได้อ่านนะค้า
-
คือ. ดี.... คือ. ชอบบบบบบ มากกกกกกกก :hao7:
-
คงต้องเริ่มปลงแล้วล่ะ เป็นอย่างนี้ทุกทีที่อ่านนิยายดราม่า แต่ถ้าขืนเป็นอย่างนี้ตลอดคงได้เป็นโรคประสาทสักวัน
คือยอมรับเลยค่ะว่าขัดใจกับนายใหญ่มากๆ ที่ได้รักของเล็กมาง่ายดาย (ก็เล็กไม่เคยเลิกรักใหญ่นี่นะ ถอนหายใจ) สารภาพเลยว่าอยากให้เล็กเอาคืนแบบเชือดนิ่มๆ หน่อย โอ๊ย :z3:
โดยพื้นฐานแล้ว ดิฉันอาจเป็นคนเห็นแก่ตัว รักแรง หึงแรง และยิ่งเรื่องคนรักนอกกายนี่จะรับไม่ได้สุดๆ (ถ้านอกกายแล้วนอกใจด้วยหรือเปล่านะ?) คือถึงจะรักก็ยังรักและเกลียดไปด้วย (เล็กคงไม่เป็นอย่างนี้ เพราะเล็กเป็นคนพื้นฐานจิตใจดี)
ดิฉันเข้าใจเรื่องหน้าที่และความจงรักภักดีของใหญ่นะคะ เพราะรู้ว่าวัฒนธรรมทางฝั่งจีนหรือฮ่องกงนั้นเขาจะเป็นอย่างนี้กันส่วนใหญ่ เขาจริงจังกับหน้าที่มากๆ และยิ่งในวงการอย่างนี้แล้ว เรื่องหัวใจต้องแยกไปเก็บไว้อีกส่วนเลยทีเดียว จะเอามายุ่งกับเรื่องงานไม่ได้เป็นอันขาด ก็เลยค่อนข้างจะยอมรับได้กับเรื่องความหัวอ่อนของใหญ่ที่มีต่อเฟยเฟิ่ง แต่สิ่งที่รับไม่ได้คือ การที่มีอะไรกับเฟยเฟิ่งโดยที่เล็กก็รับรู้ไปด้วย
คือ...เข้าใจนะคะว่า นายใหญ่มันไม่รู้ด้วยหรอกว่าตอนนั้นเล็กถูกขังไว้ในห้องด้วย ถ้ารู้ก็คงไม่ทำ แต่เพราะมันไม่รู้ไง ก็เลยจัดหนักให้นางเฟยเฟิ่งซะเต็มคราบ (ปวดใจโคตรๆ) และขณะที่จัดหนักนั้น น้องเล็กก็ได้ยินหมดทั้งเสียงคราง เสียงร้องอย่างสุขสม เสียงเนื้อกระทบเนื้อ เสียงการร่วมรักที่หนักหน่วง คนอ่านคนอื่นจะรู้สึกอย่างไรดิฉันไม่รู้ (รวมคนเขียนด้วยนะคะ) แต่สำหรับดิฉันแล้ว ถ้าให้ไปนอนใกล้ตายอยู่ตรงนั้น (คือถึงจะไม่ได้อยู่ในห้องเดียวกันแต่ยังได้ยินเสียง) ซ้ำยังมาได้ยินเสียงของคนที่ตัวเองรักจนหมดหัวใจมาทำอะไรกับคนอื่นแบบนั้น แบบว่าได้ยินทุกการกระทำ (?) แล้วที่ผ่านมามันคืออะไร กับเรามันคืออะไร ที่บอกว่ารักมันคืออะไร แล้วความเชื่อใจจะมีไว้ทำไม รักที่ทุ่มให้ไปกลับได้สิ่งที่ตอบแทนกลับมาเป็นแบบนี้? จินตนาการคนเรามันร้ายกาจนะคะ เล็กได้ยินเสียงการเสพสังวาสของใหญ่กับเฟยเฟิ่ง ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่า เล็กคงเห็นภาพในจินตนาการตัวเองเป็นอย่างไร ถึงใหญ่จะมีอะไรกับเฟยเฟิ่งเพราะต้องทำตาม "หน้าที่" (ทำเสียงดูถูก) แต่เล็กไม่ได้เห็นหน้าตาใหญ่ว่าเป็นอย่างไร ขณะกระทำสิ่งนั้น ดังนั้นเล็กก็คงคิดว่าใหญ่กำลังทำมันไปอย่างมีความสุข เจ็บปวดไหมเล็ก ร้องไห้น้ำตาเป็นสายเลือดก็คงจะทุเลาความเจ็บปวดนี้ไม่ได้ อยากจะทำอะไรก็ทำไม่ได้เพราะตัวเองโดนพิษและกำลังจะตาย นี่ถ้าให้ใหญ่มาเจอสถานการณ์เดียวกันกับเล็ก เช่น ให้เล็กมีอะไรกับพี่ชายของเฟยเฟิงโดยให้ใหญ่ได้รู้ได้ยินเสียงของการกระทำด้วย โดยที่ใหญ่เองขยับตัวไม่ได้ อยากจะรู้นักว่าจะรู้สึกอย่างไร อยากจะลุกขึ้นไปจับแยกออกจากกันไหม (เหมือนครั้งที่มาช่วยเล็กจากนายพชรอะไรนั่น) อยากจะฆ่าเจ้านายอีกคนของตัวเองให้ตายไหม คือตลอดที่รักกันมีแต่เล็กเท่านั้นที่เป็นฝ่ายตาม และเป็นคนบอกรักตลอด ใหญ่ไม่มีอะไรที่จะทำให้เชื่อได้เลย แล้วดิฉันคิดว่า ใหญ่คงไม่เคยได้รับความรู้สึกหรือประสบการณ์อย่างนั้นแน่นอน ต่อให้เขารู้สึกผิดหรืออะไรก็แล้วแต่จนแทบขาดใจบ้าง เช่นตอนที่รู้ว่าเล็กถูกส่งกลับเมืองไทยแล้ว เป็นต้น แต่นั่นก็เป็นความเจ็บปวดที่ต้องพรากจากคนรัก และห่วงว่าคนรักจะมีชีวิตรอดไหม แต่ใหญ่ไม่เคยรับรู้ถึงการนอกใจว่ามันเจ็บแค่ไหน (ไม่ว่าจะเป็นไปตามความจำเป็นบังคับหรือการตั้งใจนอกใจเองก็ตามที) ณ จุดนี้ คำขอโทษสักหมื่นล้านคำก็ทดแทนไม่ได้ เพราะมันได้เกิดขึ้นไปแล้ว และแก้ไขอะไรไม่ได้ คำบอกรักเท่าไรก็คงจะลบความรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจของเล็กไม่ได้หรอก :ling1:
เราเป็นเพียงคนอ่านจึงทำอะไรไม่ได้ ได้แต่อ่านและรับรู้ชะตากรรมของคนรักทั้งสอง และเจ็บปวดไปด้วย (คือจริงๆ ก็เคยเจอประสบการณ์อย่างนี้กับตัวเอง และทุกวันนี้ก็ยังเจ็บไม่หาย ตอนนั้นมันเหมือนหัวใจจะหยุดเต้นให้ได้ - ไม่ใช่การเข้าไปยุ่งกับมาเฟียนะคะ แต่เป็นประสบการณ์รับรู้คนที่รักกำลังมีอะไรกับคนอื่น) ดังนั้นดิฉันจึงคิดว่าถ้าเรื่องนี้ถูกเขียนเป็นเรื่องยาวสักหนึ่งร้อยตอนจะสมเหตุสมผลกว่านี้ (อ้อนอยากอ่านยาวๆ 55+) และให้อีตาใหญ่ตามตื๊อรักจากเล็กจนสะบักสะบอมไปเลย (ตอนที่นายใหญ่มีอะไรกับผู้หญิงหน้าอกโตแล้วเล็กไปเห็นอย่างบังเอิญนั้นก็เจ็บปวดนะคะ อึ้งด้วย เพราะนึกไม่ถึง แต่ก็ให้อภัยเพราะว่าตอนนั้นใหญ่ยังไม่ได้รักเล็ก เขาเป็นผู้ชาย จะไปมีอะไรกับผู้หญิงก็ไม่ใช่เรื่องแปลก แล้วตอนนั้นเล็กก็ยังไม่มีสิทธิ์ไปหึงไปหวง) หรือให้เฝ้ามองเล็กรักกับคนอื่นจนกระอักเลือดไปเลย หึหึ
ขอบคุณผู้เขียนสำหรับตอนพิเศษนะคะ คือต้องบอกไว้ก่อนว่าคุณเขียนดีค่ะ ถ้าไม่ดีคงไม่อินขนาดนี้ แต่เพราะดิฉันรู้สึกไม่ดีกับตัวพระเอกไปแล้ว ทำให้ความหวานของตอนพิเศษมันไม่เท่าไหร่ และการกระทำของใหญ่จึงดูว่างโหวง เอาจริงๆ ดิฉันคิดว่าเล็กควรได้ลงเอยกับใครที่ดีกว่านี้ แล้วตอนที่มาขอคืนดีน่ะ (ขออีกเถอะ) ใหญ่ได้คิดอะไรบ้างปะ? ทำไมเอาความรู้สึกคนมาเล่น? มันสนุก? หรือคิดว่าถ้าฉันลองเดินลงน้ำเหมือนจะฆ่าตัวตายแล้วจะเป็นการทำให้เล็กยกโทษให้ (ก็ยกโทษให้จริงๆ) แต่ดิฉันไม่ปลื้มเลยกับการเอาชีวิตตัวเองมาเป็นเดิมพัน ซ้ำยังดึงเอาชีวิตคนอื่นมาเล่นอีกด้วย คือมันมีวิธีการขอโทษและง้องอนมากมายกว่านี้ปะ? ทำไมต้องเดินลงทะเลแล้วใช้จุดอ่อนของเล็กมาใช้? นี่ถ้านายใหญ่คิดได้กว่านี้ดิฉันจะปรบมือให้เลยนะคะ มันเหมือนกับนายใหญ่กำลังคิดว่า รักของเล็กน่ะหรือ แค่ฉันแกล้งทำเป็นเดินลงทะเลไป เล็กก็จะยกโทษและหันกลับมารักฉันง่ายๆ เอง เหมือนไม่เห็นค่ากับความรู้สึกและความรักของเล็กเลยน่ะค่ะ เอาตรงๆ...เหมือนเห็นเล็กเป็นของตาย ว่างั้นก็ไม่ผิดนัก :katai1:
เอาล่ะ ด่าตัวละครเสร็จแล้ว ก็มาขอชื่นชมผู้เขียนบ้าง
อยากบอกว่า คุณเขียนดีจัง วางตัวละครได้ชัดเจน และไม่เคยหลุดคาแรกเตอร์ตัวละครเลย เล็กก็ยังเป็นเล็กที่จิตใจดี แต่ในขณะเดียวก็ใจเด็ดและทำใจเรื่องใหญ่ได้ในระหว่างหนึ่งปีที่ห่างกัน ซึ่งตรงนี้ต้องยกมือให้ ส่วนตัวละครที่ชื่อใหญ่ คุณก็บรรยายซะจนเขาน่าหลงใหลมากๆ (นี่แหละคือที่มาของความเกลียดของดิฉัน เพราะดิฉันเห็นแก่ตัว อยากให้เขามีสัมพันธ์กับเล็กแค่คนเดียว แต่นี่ดันไปมีอะไรกับใครเขาไปทั่ว เฮ้อ ดิฉันอาจจะเป็นพวกหัวโบราณก็ได้ ที่เห็นว่า การตอบสนองคนที่เข้ามาหาเรื่องเซ็กนั้น ยังไงก็ไม่น่าจะทำ เพราะเราควรมีอะไรกับคนที่เราคบหรือคนที่เรารักเท่านั้น แต่รู้สึกค่านิยมที่ว่าการมีเซ็กเกิดขึ้นได้เมื่อมีความพึงพอใจของทั้งสองฝ่าย แม้แต่ละคนจะมีคนรักอยู่แล้วก็ตามนั้นจะเพิ่มขึ้นในสังคมไทยปัจจุบัน)
ส่วนเฟยเฟิงนั้น ยอมรับจริงๆ ว่านางเป็นตัวร้ายที่ร้ายกาจจริงๆ ไม่ใช่แบบนางร้ายไทยที่กรี๊ดๆ แล้วก็ตบ แต่เป็นนางร้ายที่วางยาพิษกะฆ่าศัตรูหัวใจทิ้ง แล้วก็ยังขย่มผัวเขาให้เขาได้ยินอีก นางเลือดเย็นมากนะคะ (และยิ่งโหดร้ายมากขึ้นเมื่อผัวเขาก็ยอมเล่นด้วย)
เรื่องนี้เก็บเข้าไว้เป็นเรื่องที่ชอบอีกเรื่องเลยค่ะ และจะกลับมาอ่านอีกรอบ แต่คงต้องรอไปอีกสักระยะ เพราะยังทำใจไม่ได้ เอาไว้ภูมิต้านทานเข้มแข็งเมื่อไหร่ จะกลับมาอ่านอีก
ตอนนี้ขอไปอ่านเรื่องของคุณเรื่องอื่นๆ ก่อนนะคะ หวังว่าคงไม่ดราม่าร้ายกาจอย่างเรื่องนี้ ฮือๆๆ :mew4:
ปล. อยากได้หนังสือจังเลยค่ะ ไม่ทราบว่าจัดพิมพ์ออกมาแล้วหรือยัง?
ปปล. อ่านคอมเม้นท์หลายๆ อันแล้วก็เห็นด้วยตรงข้อที่ว่า อยากอ่านตอนพิเศษที่มีใหญ่หึงเล็กด้วย เอาแบบหึงให้กระอักเลือดไปเลยนะคะ (แต่เล็กต้องไม่รู้ตัวนะว่าทำให้ใหญ่หึง เพราะส่วนมากในเรื่องนั้น เล็กหึงก็จะหึงอยู่ฝ่ายเดียว แต่ใหญ่ไม่รู้เรื่องด้วย มันจึงทำให้เจ็บมากๆ ไงคะ ดังนั้นต้องให้ใหญ่หึงจนแทบตาย แต่เล็กดันไม่รู้ว่าหึง อยากอ่านอ่ะค่ะ)
ตายๆดีนะที่มาอ่านคอมเม้นก่อนไปอ่าน 2จิต2ใจว่าเราจะใจแข็งอ่านเรื่องนี้ไปจบมั้ยเลยมาหาอ่านกระแสตอบรับก่อน อูยยยยย ยาวๆเลย เป็นพล็อตนิยายที่เราชอบนะแบบพระเอกเลวไรงี้แต่ถ้าเลวขนาดโจ๊ะพรึมๆไปทั่วแถมนายเอกมาอยู่ในสถานการณ์รู้เห็นแบบนี้ เราขอเวลาทำใจแป๊บบบ ขอไปตั้งสติตั้งมั่นใหตัวเองเข้มแข็งก่อนแล้วค่อยมาอ่าน ตอนนี้จิ้มไว้ก่อนน๊าา :o12: :z13:
-
:pig4: :pig4:
-
อ่านจบแล้วววว น่ารักมากก
-
อ่านแล้วรู้สึกเหมือนกับซดน้ำซุปอุ่นๆ สวยงาม กลมกล่อมตลอดเรื่องบางช่วงมาม่าอืดจนน้ำตาคลอ ชอบมาก...แต่แอบสงสัยป้าแม่บ้านกับสะใภ้รองคนสวยรวมถึงคัมภีร์ถ้าเคลียร์อีกนิดน่าจะดีนะครัช....ขอบคุณที่แต่งให้อ่าน รอเรื่องอื่นนะตัว
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะคะ :mew1:
-
โอยยยยน่ารักมากฮือนั่งไล่อ่านสองวันจนจบเลยเนี่ย จะได้ออกกับ Hermit แล้วสินะคะ นี่ตามมาจากลิงค์เปิดจอง เดี๋ยวจะไปรับคนเล็กกับตี๋ใหญ่มาไว้ในอ้อมอกนะคะ ชอบมากเลย ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านกันนะค้า :mew1:
-
อ่านถึงตอนที่ใหญ่ช่วยเล็กออกจากบ้านที่ถูกไฟไหม้ หลงคิดว่าเป็นนิยายแฟนตาซี 5555555
สุดท้ายนี้หลงในความน่ารักของคู่นี้ เลิ้บๆ :mew1:
-
โอยย ครบสร มีรสเจ็บปวดด้วย โอยยยยยT.T แต่คุณเล็กเป็นคนมีจิตใจดีจังอ่านแล้วถ้าคราวหน้าเจอคนเร่ร่อนเราจะพยายามหยิบยื่นน้ำใจให้เท่าที่ได้นะ ขอบคุณคนเขียนนะที่เปิดมุมมองดีๆ
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน
สนุกมาก พล็อตแปลกดี
แต่ตอนดราม่านี่อยากตบพระเอกจริงๆ นะ โกรธมากอ่ะ -_-^
ขอบคุณนะคะ
-
อ่านจบเรียบร้อยยยยย เราคิดว่ามันเป็นความลงตัวที่ไม่ลงตัว บอกไม่ถูกเหมือนกันเลยค่ะ คนแบบคุณเล็กเป็นคนที่หายากจริงๆจากสังคมปัจจุบันนี้ ในหลายๆฉากในเรื่องมันสะท้อนให้เห็นถึงมุมมองคนของที่มีอยู่ ณ ปัจจุบันจริงๆ คนจร คนเร่รอนไม่มีใครอยากเป็น เพียงแต่โอกาสของคนเรามันไม่เท่ากันจริงๆ ใหญ่โชคดีนะที่เจอคุณเล็ก ดูแลเล็กดีๆให้สมกับความดีที่เค้าทำให้ล่ะ เห็นคุณเล็กมีความสุขคนอ่านแบบเราก็ยิ้มได้ //ติ่งคุณเล็ก :กอด1:
-
อ่านรวดเลยกอเดาเนื้อได้หมด
แต่เศร้าที่คนเล็กเสียใจมากกกกกกกกกกกกกกก
อินมาก สนุกกกกกกก :katai2-1:
-
อืออออออ อ่านรวดเดียวจบภาคในวันเดียวว แบบอินจัดดดด น่าติดตามทุกตอน :hao7:
เนื้อเรื่องมีความเป็นสมเหตุสมผล ชอบแนวการเขียนแบบนีี้ที่สุดดดด o13 o13
ชอบตัวละครทุกตัว พระเอกนายเอกยันตัวร้ายไปถึงตัวประกอบ
อ่านแล้วไม่น่าเบื่อเลย บอกตรงๆอยากอ่านอีกกกกจังงเลยยยคับงืออออ :katai1: :hao5:
และอีกอย่างนิยายเรื่องนี้ทำให้ผมได้ขอคิดเกี่ยวกับคนจรจัดหรือคนขอทาน ทำให้ผมเจ้าใจว่าที่เจาต้องมาเป็นแบบนี้
เพราะเขาคงไม่มีทางเลือกมากนัก ถ้าเขาเลือกได้เขาคงเลือกการใช้ชีวิตที่ดีกว่านี้
#ปล.ยังไงก็ขอบคุณคนเขียนมากๆเลยนะคับที่แต่งนิยายดีๆและให้ข้อคิดกับคนอ่านแบบนี้
สู้ๆนะคับคนเขียน :กอด1:
-
อ่านตั้งแต่เช้าจนเกือบเที่ยงละ 555 นั่งอ่านตั้งแต่ตอนแรกรวดเดียวจนจบตอนพิเศษเลยค่ะ นี่เป็นนิยายเรื่องแรกที่อ่านตั้งแต่เข้าเว็บนี้เลยนะคะ
อยากบอกว่า ... สนุกมาก ลุ้นมาก น่ารักมากกกก และปวดใจมากกับบางตอน แทบอยากจะร้องไห้ตาม :o12: :o12: สงสารเล็กอ่าาาาาา
นอกจากเนื้อเรื่องจะแปลกใหม่ น่าติดตามแล้ว ไรท์ยังสำนวนดีมากด้วยนะคะ อธิบายได้เห็นภาพหมดเลย เก่งค่ะ ขอชื่นชมเลยจ้า :กอด1:
จะติดตามเรื่องอื่นๆต่อไปนะคะ ขอสมัครเป็นแฟนคลับด้วยคนเลยยยยย
-
แค่ชื่อเรื่องก้อโดนแล้วอะ. แต่ถ้าเจาะลึกหรือเพิ่มเนื้อเรื่องเกี่ยวกับคนเร่ร่อนมากกว่านี้อีกนิด. จะสมกับชื่อเรื่องได้อย่างงดงามค่ะ. นายเอกนี่น่ารักมาก. จิตใจดีมาก. เรื่องนี้น่ารักดี. ชอบอะนะ. ขอบคุณ
-
:L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อินมากๆ เลย แต่แอบขัดใจอิตาใหญ่มากๆ คือ มั่นหน้ามากเลยเนาะว่ากลับมาแล้วน้องคนเล็กจะต้องอภัยแน่ๆ หมั่นไส้ +เป็ด ทุกตอนค่ะ
-
:hao5:
-
ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยายดีๆอีกเรื่องนึงค่ะ เป็นพล็อตเรื่องที่แปลกใหม่ดี
-
อ่านมาจนจบ ก็ดีนะ ชอบตอนจบ ให้อภัยแล้วเดินหน้าไปด้วยกัน เป็นตอนจบที่สมกับกับเป็นคุณเล็กมาก
แกเป็นคนดีโดยเนื้อแท้ จากการเลี้ยงดู มองโลกในแง่ดี คุณเล็กนี่สอนใจหลายอย่างเลย โดยเฉพาะการให้โอกาส และการรู้จักให้อภัยซึ่งมันเป็นสิ่งที่ทำยากนะ แต่ได้บุญหนัก คุณคนเล็กเข้มแข็งนะไม่ใช่คนใจอ่อน คนที่สามารถให้อภัยคนอื่นได้ เเสดงว่าคนคนนี้เป็นคนที่มีจิตใจเข้มเเข็งมาก มากพอละความโกรธแค้นที่มีแต่ทำลายจิตใจและความสุขของตัวเอง ถือโทษโกรธคนน่ะมันง่าย เเต่ให้โอกาสและเริ่มต้นใหม่นี่ยากกว่านะ ดีใจที่คุณเล็กให้โอกาสใหญ่พิสูจน์ตัวเองอีกครั้ง ให้เจ้าคิดเจ้าแค้นไปมันก็รั้งความสุขในชีวิตให้ลดลง (ทีมคุณเล็ก อยากเห็นแกมีความสุขไง คุณเล็กว่าไงก็ว่าตามนั้น คุณเล็กรักใหญ่ เราก็อวยพร)
คุณเล็ก นี่ดูจะเป็นคนในอุดมคติพอสมควรนะขนาดคนที่คิดร้ายแก แกยังร้องไห้สงสารเจ้เฟิ่งเลย คนดีน้ำใจงามสยามประเทศมาก
การเป็นผู้ให้ ให้ความสุข เพราะคุณเล็กเป็นแบบนี้ รังสีความดีนั่นเลยเผื่อแผ่ไปยังจิดใจคนรอบข้าง ใหญ่เองก็พลอยกลายเป็นดี ติดไวรัสความดีมาไง อยู่ด้วยกันศีลต้องเสมอกันว่างั้นเถอะ ถึงคนเขียน ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ที่ให้ความหวังในชีวิตนะคะ
-
ขุดดดดดด
-
อ่านเรื่องนี้แล้วสนุกมากๆ ค่ะ
-
ได้เริ่มอ่านตั้งแต่ต้นจนจบ คือ....ประทับใจมาก ครบรส ชอบตี๋ใหญ่น่ารักมากกกกกกกกก คุณเล็กก็น่ารัก ชอบมาก ขอบคุณที่เขียนเรื่องนี้นะคะ มันทำให้การมองคนในสังคมนี้ของเราเปลี่ยนไป ได้อะไรจากเรื่องนี้เยอะเลย สนุก ประทับใจ ครบรส ชอบค่ะ 10 10 10
-
:pig4:
ชอบมากค่าาาา
ขอบคุณรร
:mew1: :mew1:
-
ทำไมเราพึ่งเจอเรื่องนี้อ้ะะ ดีงามมากกกก
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆแบบนี้มาให้อ่านกันนะคะะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
คิดถึงเรื่องนี้
-
แปะ ไว้ก่อนเห็นใครบอกว่าสนุก ขอไปตามอ่านก่อน o13
-
o13 o13 o13
-
o13 o13 o13
-
ฮือออออ จัดเป็นนิยายในดวงใจอีกเรื่องเลยค่ะ ขอบคุณที่แต่งนิยายดีให้อ่านน :hao5: :hao5:
-
คือเพิ่งเคยอ่าน แล้วก็คิดว่าทไมพลาดเรื่องดีๆแบบนี้ไปได้ บอกเลยว่าดีมากๆดีจริๆดีแบบสอนทุกอย่าง
เริ่มจากนิสัยที่ชอบให้ของคุณคนเล็ก มันสะท้อนอะำรหลายๆๆอย่างในสังคมมากๆว่าเนี้ยตัดสินกันตรงนี้ภายนอกไปเลย แต่พอจิตใจดีมันก็จะเจออะไรดีๆ ส่วนตี๋ใหญ่เค้าเป็นคนตายด้านพอมาเจอนายอกมันเหมือนแสงสว่างจริงๆละมันเจอเจ้าของหัวใจจริงๆไม่ใช่เจ้านายแล้วมันก็สะท้อนว่าไม่จำเป็นต้อรวยแค่ความสุขธรรมดาๆความสึขจากการให้โดยไ่ต้องตอบแทนก็สุขอ่ะคนเ็กมันทัศนะคติที่ดีจริๆ อบอุ่นมากเลยค่ะเกือบจะร้้องไห้ตอนเค้าโดนยาพิษเลยละ5555แต่คิด่าไม่น่าจบแซดเลยโอเค อึบอ่านต่ออ เห้ยยยยดีอ่ะ55555ชอบค่ะ
-
:mew1: เป็นนิยายอีกเรื่องหนึ่งที่เรากลับมาอ่านซ้ำหลายรอบมาก ขอบคุณค่ะ
-
:pig4:
-
น่ารักกกก...
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยายนะคะ
-
ไม่ค่อยอินกลับตอนจบเท่าไหร่ อาจจะเพราะอารมณ์หม่นๆจากฉากห้องใต้ดินด้วยเลยรู้สึกยังโกรธๆ ตี๋ใหญ่อยู่ ถึงเขาจะมีเหตุผมมารองรับการกระทำ แต่ก็ยังโกรธอะ คือเสียน้ำตาไปแล้วอะ ฮื่ออออ แต่ก็ขอบคุณนิยายๆดีอีกเรื่องหนึ่ง นักเขียนเก่งมาก เนื้อเรื่องไม่ค่อยยืดเยื่อจนน่าเบื่อ มีความกระชับ แบบต้องอ่านต่อจนจบเท่านั้นว่างไม่ลงจริงๆ ขอตอนพิเศษหน่อยก็ดีนะคะ :mew2: :ling3:
-
สนุกมากๆ
-
คงต้องเริ่มปลงแล้วล่ะ เป็นอย่างนี้ทุกทีที่อ่านนิยายดราม่า แต่ถ้าขืนเป็นอย่างนี้ตลอดคงได้เป็นโรคประสาทสักวัน
คือยอมรับเลยค่ะว่าขัดใจกับนายใหญ่มากๆ ที่ได้รักของเล็กมาง่ายดาย (ก็เล็กไม่เคยเลิกรักใหญ่นี่นะ ถอนหายใจ) สารภาพเลยว่าอยากให้เล็กเอาคืนแบบเชือดนิ่มๆ หน่อย โอ๊ย :z3:
โดยพื้นฐานแล้ว ดิฉันอาจเป็นคนเห็นแก่ตัว รักแรง หึงแรง และยิ่งเรื่องคนรักนอกกายนี่จะรับไม่ได้สุดๆ (ถ้านอกกายแล้วนอกใจด้วยหรือเปล่านะ?) คือถึงจะรักก็ยังรักและเกลียดไปด้วย (เล็กคงไม่เป็นอย่างนี้ เพราะเล็กเป็นคนพื้นฐานจิตใจดี)
ดิฉันเข้าใจเรื่องหน้าที่และความจงรักภักดีของใหญ่นะคะ เพราะรู้ว่าวัฒนธรรมทางฝั่งจีนหรือฮ่องกงนั้นเขาจะเป็นอย่างนี้กันส่วนใหญ่ เขาจริงจังกับหน้าที่มากๆ และยิ่งในวงการอย่างนี้แล้ว เรื่องหัวใจต้องแยกไปเก็บไว้อีกส่วนเลยทีเดียว จะเอามายุ่งกับเรื่องงานไม่ได้เป็นอันขาด ก็เลยค่อนข้างจะยอมรับได้กับเรื่องความหัวอ่อนของใหญ่ที่มีต่อเฟยเฟิ่ง แต่สิ่งที่รับไม่ได้คือ การที่มีอะไรกับเฟยเฟิ่งโดยที่เล็กก็รับรู้ไปด้วย
คือ...เข้าใจนะคะว่า นายใหญ่มันไม่รู้ด้วยหรอกว่าตอนนั้นเล็กถูกขังไว้ในห้องด้วย ถ้ารู้ก็คงไม่ทำ แต่เพราะมันไม่รู้ไง ก็เลยจัดหนักให้นางเฟยเฟิ่งซะเต็มคราบ (ปวดใจโคตรๆ) และขณะที่จัดหนักนั้น น้องเล็กก็ได้ยินหมดทั้งเสียงคราง เสียงร้องอย่างสุขสม เสียงเนื้อกระทบเนื้อ เสียงการร่วมรักที่หนักหน่วง คนอ่านคนอื่นจะรู้สึกอย่างไรดิฉันไม่รู้ (รวมคนเขียนด้วยนะคะ) แต่สำหรับดิฉันแล้ว ถ้าให้ไปนอนใกล้ตายอยู่ตรงนั้น (คือถึงจะไม่ได้อยู่ในห้องเดียวกันแต่ยังได้ยินเสียง) ซ้ำยังมาได้ยินเสียงของคนที่ตัวเองรักจนหมดหัวใจมาทำอะไรกับคนอื่นแบบนั้น แบบว่าได้ยินทุกการกระทำ (?) แล้วที่ผ่านมามันคืออะไร กับเรามันคืออะไร ที่บอกว่ารักมันคืออะไร แล้วความเชื่อใจจะมีไว้ทำไม รักที่ทุ่มให้ไปกลับได้สิ่งที่ตอบแทนกลับมาเป็นแบบนี้? จินตนาการคนเรามันร้ายกาจนะคะ เล็กได้ยินเสียงการเสพสังวาสของใหญ่กับเฟยเฟิ่ง ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่า เล็กคงเห็นภาพในจินตนาการตัวเองเป็นอย่างไร ถึงใหญ่จะมีอะไรกับเฟยเฟิ่งเพราะต้องทำตาม "หน้าที่" (ทำเสียงดูถูก) แต่เล็กไม่ได้เห็นหน้าตาใหญ่ว่าเป็นอย่างไร ขณะกระทำสิ่งนั้น ดังนั้นเล็กก็คงคิดว่าใหญ่กำลังทำมันไปอย่างมีความสุข เจ็บปวดไหมเล็ก ร้องไห้น้ำตาเป็นสายเลือดก็คงจะทุเลาความเจ็บปวดนี้ไม่ได้ อยากจะทำอะไรก็ทำไม่ได้เพราะตัวเองโดนพิษและกำลังจะตาย นี่ถ้าให้ใหญ่มาเจอสถานการณ์เดียวกันกับเล็ก เช่น ให้เล็กมีอะไรกับพี่ชายของเฟยเฟิงโดยให้ใหญ่ได้รู้ได้ยินเสียงของการกระทำด้วย โดยที่ใหญ่เองขยับตัวไม่ได้ อยากจะรู้นักว่าจะรู้สึกอย่างไร อยากจะลุกขึ้นไปจับแยกออกจากกันไหม (เหมือนครั้งที่มาช่วยเล็กจากนายพชรอะไรนั่น) อยากจะฆ่าเจ้านายอีกคนของตัวเองให้ตายไหม คือตลอดที่รักกันมีแต่เล็กเท่านั้นที่เป็นฝ่ายตาม และเป็นคนบอกรักตลอด ใหญ่ไม่มีอะไรที่จะทำให้เชื่อได้เลย แล้วดิฉันคิดว่า ใหญ่คงไม่เคยได้รับความรู้สึกหรือประสบการณ์อย่างนั้นแน่นอน ต่อให้เขารู้สึกผิดหรืออะไรก็แล้วแต่จนแทบขาดใจบ้าง เช่นตอนที่รู้ว่าเล็กถูกส่งกลับเมืองไทยแล้ว เป็นต้น แต่นั่นก็เป็นความเจ็บปวดที่ต้องพรากจากคนรัก และห่วงว่าคนรักจะมีชีวิตรอดไหม แต่ใหญ่ไม่เคยรับรู้ถึงการนอกใจว่ามันเจ็บแค่ไหน (ไม่ว่าจะเป็นไปตามความจำเป็นบังคับหรือการตั้งใจนอกใจเองก็ตามที) ณ จุดนี้ คำขอโทษสักหมื่นล้านคำก็ทดแทนไม่ได้ เพราะมันได้เกิดขึ้นไปแล้ว และแก้ไขอะไรไม่ได้ คำบอกรักเท่าไรก็คงจะลบความรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจของเล็กไม่ได้หรอก :ling1:
เราเป็นเพียงคนอ่านจึงทำอะไรไม่ได้ ได้แต่อ่านและรับรู้ชะตากรรมของคนรักทั้งสอง และเจ็บปวดไปด้วย (คือจริงๆ ก็เคยเจอประสบการณ์อย่างนี้กับตัวเอง และทุกวันนี้ก็ยังเจ็บไม่หาย ตอนนั้นมันเหมือนหัวใจจะหยุดเต้นให้ได้ - ไม่ใช่การเข้าไปยุ่งกับมาเฟียนะคะ แต่เป็นประสบการณ์รับรู้คนที่รักกำลังมีอะไรกับคนอื่น) ดังนั้นดิฉันจึงคิดว่าถ้าเรื่องนี้ถูกเขียนเป็นเรื่องยาวสักหนึ่งร้อยตอนจะสมเหตุสมผลกว่านี้ (อ้อนอยากอ่านยาวๆ 55+) และให้อีตาใหญ่ตามตื๊อรักจากเล็กจนสะบักสะบอมไปเลย (ตอนที่นายใหญ่มีอะไรกับผู้หญิงหน้าอกโตแล้วเล็กไปเห็นอย่างบังเอิญนั้นก็เจ็บปวดนะคะ อึ้งด้วย เพราะนึกไม่ถึง แต่ก็ให้อภัยเพราะว่าตอนนั้นใหญ่ยังไม่ได้รักเล็ก เขาเป็นผู้ชาย จะไปมีอะไรกับผู้หญิงก็ไม่ใช่เรื่องแปลก แล้วตอนนั้นเล็กก็ยังไม่มีสิทธิ์ไปหึงไปหวง) หรือให้เฝ้ามองเล็กรักกับคนอื่นจนกระอักเลือดไปเลย หึหึ
ขอบคุณผู้เขียนสำหรับตอนพิเศษนะคะ คือต้องบอกไว้ก่อนว่าคุณเขียนดีค่ะ ถ้าไม่ดีคงไม่อินขนาดนี้ แต่เพราะดิฉันรู้สึกไม่ดีกับตัวพระเอกไปแล้ว ทำให้ความหวานของตอนพิเศษมันไม่เท่าไหร่ และการกระทำของใหญ่จึงดูว่างโหวง เอาจริงๆ ดิฉันคิดว่าเล็กควรได้ลงเอยกับใครที่ดีกว่านี้ แล้วตอนที่มาขอคืนดีน่ะ (ขออีกเถอะ) ใหญ่ได้คิดอะไรบ้างปะ? ทำไมเอาความรู้สึกคนมาเล่น? มันสนุก? หรือคิดว่าถ้าฉันลองเดินลงน้ำเหมือนจะฆ่าตัวตายแล้วจะเป็นการทำให้เล็กยกโทษให้ (ก็ยกโทษให้จริงๆ) แต่ดิฉันไม่ปลื้มเลยกับการเอาชีวิตตัวเองมาเป็นเดิมพัน ซ้ำยังดึงเอาชีวิตคนอื่นมาเล่นอีกด้วย คือมันมีวิธีการขอโทษและง้องอนมากมายกว่านี้ปะ? ทำไมต้องเดินลงทะเลแล้วใช้จุดอ่อนของเล็กมาใช้? นี่ถ้านายใหญ่คิดได้กว่านี้ดิฉันจะปรบมือให้เลยนะคะ มันเหมือนกับนายใหญ่กำลังคิดว่า รักของเล็กน่ะหรือ แค่ฉันแกล้งทำเป็นเดินลงทะเลไป เล็กก็จะยกโทษและหันกลับมารักฉันง่ายๆ เอง เหมือนไม่เห็นค่ากับความรู้สึกและความรักของเล็กเลยน่ะค่ะ เอาตรงๆ...เหมือนเห็นเล็กเป็นของตาย ว่างั้นก็ไม่ผิดนัก :katai1:
เอาล่ะ ด่าตัวละครเสร็จแล้ว ก็มาขอชื่นชมผู้เขียนบ้าง
อยากบอกว่า คุณเขียนดีจัง วางตัวละครได้ชัดเจน และไม่เคยหลุดคาแรกเตอร์ตัวละครเลย เล็กก็ยังเป็นเล็กที่จิตใจดี แต่ในขณะเดียวก็ใจเด็ดและทำใจเรื่องใหญ่ได้ในระหว่างหนึ่งปีที่ห่างกัน ซึ่งตรงนี้ต้องยกมือให้ ส่วนตัวละครที่ชื่อใหญ่ คุณก็บรรยายซะจนเขาน่าหลงใหลมากๆ (นี่แหละคือที่มาของความเกลียดของดิฉัน เพราะดิฉันเห็นแก่ตัว อยากให้เขามีสัมพันธ์กับเล็กแค่คนเดียว แต่นี่ดันไปมีอะไรกับใครเขาไปทั่ว เฮ้อ ดิฉันอาจจะเป็นพวกหัวโบราณก็ได้ ที่เห็นว่า การตอบสนองคนที่เข้ามาหาเรื่องเซ็กนั้น ยังไงก็ไม่น่าจะทำ เพราะเราควรมีอะไรกับคนที่เราคบหรือคนที่เรารักเท่านั้น แต่รู้สึกค่านิยมที่ว่าการมีเซ็กเกิดขึ้นได้เมื่อมีความพึงพอใจของทั้งสองฝ่าย แม้แต่ละคนจะมีคนรักอยู่แล้วก็ตามนั้นจะเพิ่มขึ้นในสังคมไทยปัจจุบัน)
ส่วนเฟยเฟิงนั้น ยอมรับจริงๆ ว่านางเป็นตัวร้ายที่ร้ายกาจจริงๆ ไม่ใช่แบบนางร้ายไทยที่กรี๊ดๆ แล้วก็ตบ แต่เป็นนางร้ายที่วางยาพิษกะฆ่าศัตรูหัวใจทิ้ง แล้วก็ยังขย่มผัวเขาให้เขาได้ยินอีก นางเลือดเย็นมากนะคะ (และยิ่งโหดร้ายมากขึ้นเมื่อผัวเขาก็ยอมเล่นด้วย)
เรื่องนี้เก็บเข้าไว้เป็นเรื่องที่ชอบอีกเรื่องเลยค่ะ และจะกลับมาอ่านอีกรอบ แต่คงต้องรอไปอีกสักระยะ เพราะยังทำใจไม่ได้ เอาไว้ภูมิต้านทานเข้มแข็งเมื่อไหร่ จะกลับมาอ่านอีก
ตอนนี้ขอไปอ่านเรื่องของคุณเรื่องอื่นๆ ก่อนนะคะ หวังว่าคงไม่ดราม่าร้ายกาจอย่างเรื่องนี้ ฮือๆๆ :mew4:
ปล. อยากได้หนังสือจังเลยค่ะ ไม่ทราบว่าจัดพิมพ์ออกมาแล้วหรือยัง?
ปปล. อ่านคอมเม้นท์หลายๆ อันแล้วก็เห็นด้วยตรงข้อที่ว่า อยากอ่านตอนพิเศษที่มีใหญ่หึงเล็กด้วย เอาแบบหึงให้กระอักเลือดไปเลยนะคะ (แต่เล็กต้องไม่รู้ตัวนะว่าทำให้ใหญ่หึง เพราะส่วนมากในเรื่องนั้น เล็กหึงก็จะหึงอยู่ฝ่ายเดียว แต่ใหญ่ไม่รู้เรื่องด้วย มันจึงทำให้เจ็บมากๆ ไงคะ ดังนั้นต้องให้ใหญ่หึงจนแทบตาย แต่เล็กดันไม่รู้ว่าหึง อยากอ่านอ่ะค่ะ)
ตายๆดีนะที่มาอ่านคอมเม้นก่อนไปอ่าน 2จิต2ใจว่าเราจะใจแข็งอ่านเรื่องนี้ไปจบมั้ยเลยมาหาอ่านกระแสตอบรับก่อน อูยยยยย ยาวๆเลย เป็นพล็อตนิยายที่เราชอบนะแบบพระเอกเลวไรงี้แต่ถ้าเลวขนาดโจ๊ะพรึมๆไปทั่วแถมนายเอกมาอยู่ในสถานการณ์รู้เห็นแบบนี้ เราขอเวลาทำใจแป๊บบบ ขอไปตั้งสติตั้งมั่นใหตัวเองเข้มแข็งก่อนแล้วค่อยมาอ่าน ตอนนี้จิ้มไว้ก่อนน๊าา :o12: :z13:
ว่าจะอ่าน เห็นพล็อตเรื่องน่าสนใจ แต่เจอคอมเม้นท์ละ ไปต่อไม่ไหวจริงๆ
รับไม่ได้จริงๆอ่า เรื่องนอกกาย (แถมนายเอกยังต้องรับรู้ด้วย) โอ้ !! wtf !!!
-
เป็นนิยายที่ดีมาก มีอยู่ช่วงนึงที่รับไม่ได้ ตอนใกล้ตายแล้วได้ยินคนรักมีไรกับคนอื่น เราไม่รู้นะแต่เป็นตัวเองคงกลับไปรักไม่ได้ ให้อภัยไม่ได้หรอก ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอันได ทุกอย่างในเรื่องนี้สมเหตุสมผล เข้าใจการกระทำของตัวละคร แค่ส่วนตัวรับเรื่องแบบนั้นไม่ได้ แอบเชียให้พระเอกกับนายเอกไม่ต้องพบกันในหนึ่งปีนั้นแบบหายไปเลย :hao3:
-
เรื่องนี้น่ารักมาก ดีใจ ที่เห็นนิยายดีๆ และมุมมองดีๆในสังคม เราเองก็เห็นคนจรจัด
สงสารเขา แต่ไม่กล้าคุยด้วยเพราะกลัว คนติดยา คนบ้า อาชญากรออกมาจากคุก กลัวโดนตามมาทำมิดีมิร้าย อาเมน
-
ชอบมาก
-
:z3:
-
คือตรงใจมากค่ะ
คงต้องเริ่มปลงแล้วล่ะ เป็นอย่างนี้ทุกทีที่อ่านนิยายดราม่า แต่ถ้าขืนเป็นอย่างนี้ตลอดคงได้เป็นโรคประสาทสักวัน
คือยอมรับเลยค่ะว่าขัดใจกับนายใหญ่มากๆ ที่ได้รักของเล็กมาง่ายดาย (ก็เล็กไม่เคยเลิกรักใหญ่นี่นะ ถอนหายใจ) สารภาพเลยว่าอยากให้เล็กเอาคืนแบบเชือดนิ่มๆ หน่อย โอ๊ย :z3:
โดยพื้นฐานแล้ว ดิฉันอาจเป็นคนเห็นแก่ตัว รักแรง หึงแรง และยิ่งเรื่องคนรักนอกกายนี่จะรับไม่ได้สุดๆ (ถ้านอกกายแล้วนอกใจด้วยหรือเปล่านะ?) คือถึงจะรักก็ยังรักและเกลียดไปด้วย (เล็กคงไม่เป็นอย่างนี้ เพราะเล็กเป็นคนพื้นฐานจิตใจดี)
ดิฉันเข้าใจเรื่องหน้าที่และความจงรักภักดีของใหญ่นะคะ เพราะรู้ว่าวัฒนธรรมทางฝั่งจีนหรือฮ่องกงนั้นเขาจะเป็นอย่างนี้กันส่วนใหญ่ เขาจริงจังกับหน้าที่มากๆ และยิ่งในวงการอย่างนี้แล้ว เรื่องหัวใจต้องแยกไปเก็บไว้อีกส่วนเลยทีเดียว จะเอามายุ่งกับเรื่องงานไม่ได้เป็นอันขาด ก็เลยค่อนข้างจะยอมรับได้กับเรื่องความหัวอ่อนของใหญ่ที่มีต่อเฟยเฟิ่ง แต่สิ่งที่รับไม่ได้คือ การที่มีอะไรกับเฟยเฟิ่งโดยที่เล็กก็รับรู้ไปด้วย
คือ...เข้าใจนะคะว่า นายใหญ่มันไม่รู้ด้วยหรอกว่าตอนนั้นเล็กถูกขังไว้ในห้องด้วย ถ้ารู้ก็คงไม่ทำ แต่เพราะมันไม่รู้ไง ก็เลยจัดหนักให้นางเฟยเฟิ่งซะเต็มคราบ (ปวดใจโคตรๆ) และขณะที่จัดหนักนั้น น้องเล็กก็ได้ยินหมดทั้งเสียงคราง เสียงร้องอย่างสุขสม เสียงเนื้อกระทบเนื้อ เสียงการร่วมรักที่หนักหน่วง คนอ่านคนอื่นจะรู้สึกอย่างไรดิฉันไม่รู้ (รวมคนเขียนด้วยนะคะ) แต่สำหรับดิฉันแล้ว ถ้าให้ไปนอนใกล้ตายอยู่ตรงนั้น (คือถึงจะไม่ได้อยู่ในห้องเดียวกันแต่ยังได้ยินเสียง) ซ้ำยังมาได้ยินเสียงของคนที่ตัวเองรักจนหมดหัวใจมาทำอะไรกับคนอื่นแบบนั้น แบบว่าได้ยินทุกการกระทำ (?) แล้วที่ผ่านมามันคืออะไร กับเรามันคืออะไร ที่บอกว่ารักมันคืออะไร แล้วความเชื่อใจจะมีไว้ทำไม รักที่ทุ่มให้ไปกลับได้สิ่งที่ตอบแทนกลับมาเป็นแบบนี้? จินตนาการคนเรามันร้ายกาจนะคะ เล็กได้ยินเสียงการเสพสังวาสของใหญ่กับเฟยเฟิ่ง ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่า เล็กคงเห็นภาพในจินตนาการตัวเองเป็นอย่างไร ถึงใหญ่จะมีอะไรกับเฟยเฟิ่งเพราะต้องทำตาม "หน้าที่" (ทำเสียงดูถูก) แต่เล็กไม่ได้เห็นหน้าตาใหญ่ว่าเป็นอย่างไร ขณะกระทำสิ่งนั้น ดังนั้นเล็กก็คงคิดว่าใหญ่กำลังทำมันไปอย่างมีความสุข เจ็บปวดไหมเล็ก ร้องไห้น้ำตาเป็นสายเลือดก็คงจะทุเลาความเจ็บปวดนี้ไม่ได้ อยากจะทำอะไรก็ทำไม่ได้เพราะตัวเองโดนพิษและกำลังจะตาย นี่ถ้าให้ใหญ่มาเจอสถานการณ์เดียวกันกับเล็ก เช่น ให้เล็กมีอะไรกับพี่ชายของเฟยเฟิงโดยให้ใหญ่ได้รู้ได้ยินเสียงของการกระทำด้วย โดยที่ใหญ่เองขยับตัวไม่ได้ อยากจะรู้นักว่าจะรู้สึกอย่างไร อยากจะลุกขึ้นไปจับแยกออกจากกันไหม (เหมือนครั้งที่มาช่วยเล็กจากนายพชรอะไรนั่น) อยากจะฆ่าเจ้านายอีกคนของตัวเองให้ตายไหม คือตลอดที่รักกันมีแต่เล็กเท่านั้นที่เป็นฝ่ายตาม และเป็นคนบอกรักตลอด ใหญ่ไม่มีอะไรที่จะทำให้เชื่อได้เลย แล้วดิฉันคิดว่า ใหญ่คงไม่เคยได้รับความรู้สึกหรือประสบการณ์อย่างนั้นแน่นอน ต่อให้เขารู้สึกผิดหรืออะไรก็แล้วแต่จนแทบขาดใจบ้าง เช่นตอนที่รู้ว่าเล็กถูกส่งกลับเมืองไทยแล้ว เป็นต้น แต่นั่นก็เป็นความเจ็บปวดที่ต้องพรากจากคนรัก และห่วงว่าคนรักจะมีชีวิตรอดไหม แต่ใหญ่ไม่เคยรับรู้ถึงการนอกใจว่ามันเจ็บแค่ไหน (ไม่ว่าจะเป็นไปตามความจำเป็นบังคับหรือการตั้งใจนอกใจเองก็ตามที) ณ จุดนี้ คำขอโทษสักหมื่นล้านคำก็ทดแทนไม่ได้ เพราะมันได้เกิดขึ้นไปแล้ว และแก้ไขอะไรไม่ได้ คำบอกรักเท่าไรก็คงจะลบความรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจของเล็กไม่ได้หรอก :ling1:
เราเป็นเพียงคนอ่านจึงทำอะไรไม่ได้ ได้แต่อ่านและรับรู้ชะตากรรมของคนรักทั้งสอง และเจ็บปวดไปด้วย (คือจริงๆ ก็เคยเจอประสบการณ์อย่างนี้กับตัวเอง และทุกวันนี้ก็ยังเจ็บไม่หาย ตอนนั้นมันเหมือนหัวใจจะหยุดเต้นให้ได้ - ไม่ใช่การเข้าไปยุ่งกับมาเฟียนะคะ แต่เป็นประสบการณ์รับรู้คนที่รักกำลังมีอะไรกับคนอื่น) ดังนั้นดิฉันจึงคิดว่าถ้าเรื่องนี้ถูกเขียนเป็นเรื่องยาวสักหนึ่งร้อยตอนจะสมเหตุสมผลกว่านี้ (อ้อนอยากอ่านยาวๆ 55+) และให้อีตาใหญ่ตามตื๊อรักจากเล็กจนสะบักสะบอมไปเลย (ตอนที่นายใหญ่มีอะไรกับผู้หญิงหน้าอกโตแล้วเล็กไปเห็นอย่างบังเอิญนั้นก็เจ็บปวดนะคะ อึ้งด้วย เพราะนึกไม่ถึง แต่ก็ให้อภัยเพราะว่าตอนนั้นใหญ่ยังไม่ได้รักเล็ก เขาเป็นผู้ชาย จะไปมีอะไรกับผู้หญิงก็ไม่ใช่เรื่องแปลก แล้วตอนนั้นเล็กก็ยังไม่มีสิทธิ์ไปหึงไปหวง) หรือให้เฝ้ามองเล็กรักกับคนอื่นจนกระอักเลือดไปเลย หึหึ
ขอบคุณผู้เขียนสำหรับตอนพิเศษนะคะ คือต้องบอกไว้ก่อนว่าคุณเขียนดีค่ะ ถ้าไม่ดีคงไม่อินขนาดนี้ แต่เพราะดิฉันรู้สึกไม่ดีกับตัวพระเอกไปแล้ว ทำให้ความหวานของตอนพิเศษมันไม่เท่าไหร่ และการกระทำของใหญ่จึงดูว่างโหวง เอาจริงๆ ดิฉันคิดว่าเล็กควรได้ลงเอยกับใครที่ดีกว่านี้ แล้วตอนที่มาขอคืนดีน่ะ (ขออีกเถอะ) ใหญ่ได้คิดอะไรบ้างปะ? ทำไมเอาความรู้สึกคนมาเล่น? มันสนุก? หรือคิดว่าถ้าฉันลองเดินลงน้ำเหมือนจะฆ่าตัวตายแล้วจะเป็นการทำให้เล็กยกโทษให้ (ก็ยกโทษให้จริงๆ) แต่ดิฉันไม่ปลื้มเลยกับการเอาชีวิตตัวเองมาเป็นเดิมพัน ซ้ำยังดึงเอาชีวิตคนอื่นมาเล่นอีกด้วย คือมันมีวิธีการขอโทษและง้องอนมากมายกว่านี้ปะ? ทำไมต้องเดินลงทะเลแล้วใช้จุดอ่อนของเล็กมาใช้? นี่ถ้านายใหญ่คิดได้กว่านี้ดิฉันจะปรบมือให้เลยนะคะ มันเหมือนกับนายใหญ่กำลังคิดว่า รักของเล็กน่ะหรือ แค่ฉันแกล้งทำเป็นเดินลงทะเลไป เล็กก็จะยกโทษและหันกลับมารักฉันง่ายๆ เอง เหมือนไม่เห็นค่ากับความรู้สึกและความรักของเล็กเลยน่ะค่ะ เอาตรงๆ...เหมือนเห็นเล็กเป็นของตาย ว่างั้นก็ไม่ผิดนัก :katai1:
เอาล่ะ ด่าตัวละครเสร็จแล้ว ก็มาขอชื่นชมผู้เขียนบ้าง
อยากบอกว่า คุณเขียนดีจัง วางตัวละครได้ชัดเจน และไม่เคยหลุดคาแรกเตอร์ตัวละครเลย เล็กก็ยังเป็นเล็กที่จิตใจดี แต่ในขณะเดียวก็ใจเด็ดและทำใจเรื่องใหญ่ได้ในระหว่างหนึ่งปีที่ห่างกัน ซึ่งตรงนี้ต้องยกมือให้ ส่วนตัวละครที่ชื่อใหญ่ คุณก็บรรยายซะจนเขาน่าหลงใหลมากๆ (นี่แหละคือที่มาของความเกลียดของดิฉัน เพราะดิฉันเห็นแก่ตัว อยากให้เขามีสัมพันธ์กับเล็กแค่คนเดียว แต่นี่ดันไปมีอะไรกับใครเขาไปทั่ว เฮ้อ ดิฉันอาจจะเป็นพวกหัวโบราณก็ได้ ที่เห็นว่า การตอบสนองคนที่เข้ามาหาเรื่องเซ็กนั้น ยังไงก็ไม่น่าจะทำ เพราะเราควรมีอะไรกับคนที่เราคบหรือคนที่เรารักเท่านั้น แต่รู้สึกค่านิยมที่ว่าการมีเซ็กเกิดขึ้นได้เมื่อมีความพึงพอใจของทั้งสองฝ่าย แม้แต่ละคนจะมีคนรักอยู่แล้วก็ตามนั้นจะเพิ่มขึ้นในสังคมไทยปัจจุบัน)
ส่วนเฟยเฟิงนั้น ยอมรับจริงๆ ว่านางเป็นตัวร้ายที่ร้ายกาจจริงๆ ไม่ใช่แบบนางร้ายไทยที่กรี๊ดๆ แล้วก็ตบ แต่เป็นนางร้ายที่วางยาพิษกะฆ่าศัตรูหัวใจทิ้ง แล้วก็ยังขย่มผัวเขาให้เขาได้ยินอีก นางเลือดเย็นมากนะคะ (และยิ่งโหดร้ายมากขึ้นเมื่อผัวเขาก็ยอมเล่นด้วย)
เรื่องนี้เก็บเข้าไว้เป็นเรื่องที่ชอบอีกเรื่องเลยค่ะ และจะกลับมาอ่านอีกรอบ แต่คงต้องรอไปอีกสักระยะ เพราะยังทำใจไม่ได้ เอาไว้ภูมิต้านทานเข้มแข็งเมื่อไหร่ จะกลับมาอ่านอีก
ตอนนี้ขอไปอ่านเรื่องของคุณเรื่องอื่นๆ ก่อนนะคะ หวังว่าคงไม่ดราม่าร้ายกาจอย่างเรื่องนี้ ฮือๆๆ :mew4:
ปล. อยากได้หนังสือจังเลยค่ะ ไม่ทราบว่าจัดพิมพ์ออกมาแล้วหรือยัง?
ปปล. อ่านคอมเม้นท์หลายๆ อันแล้วก็เห็นด้วยตรงข้อที่ว่า อยากอ่านตอนพิเศษที่มีใหญ่หึงเล็กด้วย เอาแบบหึงให้กระอักเลือดไปเลยนะคะ (แต่เล็กต้องไม่รู้ตัวนะว่าทำให้ใหญ่หึง เพราะส่วนมากในเรื่องนั้น เล็กหึงก็จะหึงอยู่ฝ่ายเดียว แต่ใหญ่ไม่รู้เรื่องด้วย มันจึงทำให้เจ็บมากๆ ไงคะ ดังนั้นต้องให้ใหญ่หึงจนแทบตาย แต่เล็กดันไม่รู้ว่าหึง อยากอ่านอ่ะค่ะ)
-
ชอบมากเลยครับบ
-
:katai2- :katai2-1:
-
เขียนดีนะคะ เนื้อเรื่องสนุก ชวนให้ติดตาม แต่บางจุดบางตอน อย่างตอนคืนดีกันเบาไปนิสนึง เหมือนโดนให้เราดึงดรามา แต่กลับมาสุขแบบไม่สุดค่ะ. ขอบคุณที่เขียนและแต่งเรื่องนี้มานะคะ. ได้เจอนายเอกคิดบวก และใจดี
-
สนุกมากจริงๆค่ะ การดำเนินเรื่อง คาแร็กเตอร์ทุกตัวละคร บรรยากาศต่างๆคือน่ารักกกก ความรักของตี๋ใหญ่และคุณเล็กเป็นอะไรที่น่าประทับใจมาก ไม่คิดว่าคนเร่ร่อนแบบตี๋ใหญ่จะมารักกับคุณเล็กได้ เพราะความใจดีและความมีเมตตาของคุณเล็กแท้ๆ อ่านตอนแรกๆก็สงสัยนะว่าคนเร่ร่อนที่ไหนจะใส่สูทที่แท้ก็พื้นเพไม่ใช่คนธรรมดานี่เอง
ตอนเหตุการณ์ในฮ่องกงคือปวดใจจริงๆไม่คิดว่าความเจ็บปวดจากอดีตจะทำให้คุณเฟิ่งกลายเป็นคนที่มีความรู้สึกที่บิดเบี้ยวถึงขนาดต้องทำร้ายคนอื่น เป็นเรื่องที่ไม่น่าอภัยจริงๆ จงใจฆ่าชัดๆถึงแม้จะเอาอารมณ์เป็นที่ตั้งก็เถอะ ถ้าคุณเล็กขอความช่วยเหลือไม่ทันนี่ถึงกับตายเลยนะ แถมพอรู้ความจริงจากปากใหญ่ก็ยังไปสงสารคุณเฟิ่งอีก มันจะมีซักกี่คนที่สงสารคนจงใจทำร้ายเราอะ อยากถามคุณเล็กว่าตอนตกลงมาจากสวรรค์เจ็บมั้ยคะ? :monkeysad:
อยากขอบคุณไรเตอร์ที่เขียนนิยายดีๆแบบนี้มาให้อ่านนะคะถึงเราจะอ่านช้าไปหน่อย ถ้าเหนื่อย ท้อ หรือหมดกำลังใจก็สู้ๆนะคะ :กอด1: :L2: