-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
-
***คำเตือน (ตัวโต ๆ) ได้โปรดอ่านก่อนอ่านเรื่องนะคะ***
* นิยายเรื่องนี้ พูดให้ชัด ขอจัดเป็น "แฟนฟิค" (Fanfiction) ของเรื่อง เล่ห์รักฤดูร้อน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35616.0) แต่ไม่จำเป็นต้องอ่านเรื่องนั้นก็สามารถเข้าใจได้ค่ะ อ่านแยกแค่เรื่องเดียวได้เลย ที่เรียกแฟนฟิค เพราะไม่ได้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงในเรื่องโน้น(และคงจะไม่เกิด) แต่เอามาเขียนแยกเป็นอีกเรื่องเองค่ะ และที่แยกกระทู้ก็เพื่อไม่ให้คนอ่านสับสนคิดว่าเกิดเหตุการณ์เหล่านี้จริงในเรื่องโน้น //พูดอะไรดูมึน ๆ แต่ถ้าไม่ได้อ่านเรื่องเล่ห์รักฤดูร้อนมาก่อน ก็ไม่ต้องใส่ใจกับข้อนี้ค่ะ ^^
* นิยายเรื่องนี้เป็น Twincest ว่ากันตรง ๆ เป็นแฝด(ชาย)รักกันค่ะ แฝดแท้ไม่มีพลิกล็อคสลับตัว ก้าวข้ามเส้นศีลธรรมอย่างร้ายกาจ ไม่ชอบเรื่องพวกนี้หยุดตอนนี้ยังทันเวลาค่ะ ;3; แม้จะอ่านเล่ห์รักฤดูร้อนมาก่อน แต่สามารถข้ามเรื่องนี้ไปได้เลย ไม่มีผลอันใดกับเรื่องนั้น เพราะอย่างที่บอกว่าเป็นแฟนฟิค (ซึ่งสามารถอ่านแยกได้โดยสมบูรณ์)
สำคัญคงมีเท่านี้ เปิดเรื่องใหม่อีกแล้ว แฮร่ก ทันวันวาเลนไทน์พอดีเลย ถือว่าเป็นของขวัญวันแห่งความรักนะคะ (เหรอ?)
ฝากเอ็นดูหนุ่ม ๆ ด้วยค่ะ m(_ _)m
พร้อมแล้ว เชิญก้าวข้ามเส้นศีลธรรมมาด้วยกันค่ะ *ผายมือสั่น ๆ*
สารบัญ
00 ┤Intro├ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41007.msg2623461#msg2623461)
01 ┤Reflection├ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41007.msg2626504#msg2626504)
02 ┤Conflict├ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41007.msg2632225#msg2632225)
03 ┤Bittersweet Nightmare├ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41007.msg2640459#msg2640459)
04 ┤Realize├ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41007.msg2648838#msg2648838)
ตอนพิเศษคั่นเวลา ┤Hat trick├ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41007.msg2650234#msg2650234)
MiniDoujin ┤Sleeping Kittens├ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41007.msg2654232#msg2654232)
MiniDoujin ┤วุ่นนัก ห้องพักครู├ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41007.msg2657896#msg2657896)
05 ┤Not Again├ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41007.msg2659820#msg2659820)
06 ┤Honesty├(ตอนจบ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41007.msg2665198#msg2665198)
ตอนพิเศษ
┤Déjà Vu├ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41007.msg2685971#msg2685971)
หมายเหตุ - นิยายเรื่องนี้มีรวมเล่มกับ สนพ.เฮอร์มิทค่ะ
สนใจส่องได้ >> ที่นี่ << (http://www.hermitbookshop.com/product/234/sincere-%E0%B8%9C%E0%B8%B9%E0%B9%89%E0%B9%80%E0%B9%80%E0%B8%95%E0%B9%88%E0%B8%87-rainyday) นะคะ
(http://orig08.deviantart.net/a9ab/f/2017/125/1/a/sincere_frontcover_by_xx_rainyday_xx-db89l13.jpg)
(http://orig15.deviantart.net/1c37/f/2017/125/6/7/sincere_cover1_by_xx_rainyday_xx-db89l0o.jpg)
(http://orig04.deviantart.net/76a7/f/2017/125/9/6/sinceresd_by_xx_rainyday_xx-db89l0v.png)
.●♥-------------------------------------------♥●.
งานเขียนเรื่องอื่นที่จบแล้ว
(ทุกเรื่องมีสารบัญในกระทู้ค่ะ)
❅ รักติดดิน ❅ (เรื่องยาว) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427)
❅ เล่ห์รักฤดูร้อน ❅ (เรื่องยาว) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35616)
❅ แมว หมา ดอกไม้ และพี่ชายข้างบ้าน❅ (เรื่องสั้น) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41192)
❅ ราคา ค่า รัก ❅ (เรื่องยาว) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46317)
❅ Butterfly fragments ❅ (เรื่องสั้นตอนเดียวจบ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58457)
.●♥-------------------------------------------♥●.
-
-----| S i n c e r e |-----
บทนำ
นี่...นายรู้ไหม?
..โลกนี้มีเรื่องน่าขำเยอะแยะ..
บางเรื่องอาจทำให้เราหัวเราะอ้าปากกว้าง ๆ จนจะสำลัก
หรือไม่ก็คงหัวเราะบ้างนิดหน่อย
น้อยกว่านั้นน่าจะแค่ส่งเสียงคิกคักในลำคอ
แต่บางเรื่อง...เราก็ทำได้แค่ปั้นรอยยิ้มขื่น และสมมติว่ามันเป็นเรื่องตลก
“เฮ่ย! วิน!”
ผมชะงักกับเสียงที่ได้ยินจากด้านหลัง เหตุการณ์เช่นนี้ไม่ได้เกิดขึ้นครั้งแรก แม้นั่นไม่ใช่ชื่อผม ทว่าก็ยังหันหลังกลับไปพร้อมรอยยิ้มน้อย ๆ
คนพูดชะงักเมื่อได้เห็นใบหน้าผมชัดเจน ไฝตรงหางตาซ้ายและต้นคอผมคงทำให้อะไรง่ายขึ้นบ้างสำหรับเขา
เพื่อนร่วมสถาบันที่ผมไม่รู้จักยกมือขึ้นเกาท้ายทอยแก้เก้อเมื่อรู้ตัวว่าพลาดเสียแล้ว อ้อมแอ้มออกมาอย่างขัดเขิน “อ้าว..วีหรอกเรอะ”
เจอแบบนี้แค่พยักหน้าเงียบ ๆ ก็พอ วินเคยบอกผมอย่างนั้น
“โทษที มองไกล ๆ จากข้างหลังแล้วเหมือนกันเลย”
ผมเพียงแต่ยิ้มตอบ ไม่ได้เอ่ยปากอะไร เรื่องช่างพูดคงสู้วินผู้เป็นน้องชายฝาแฝดไม่ได้ แต่เท่าที่ประเมินคนตรงหน้านี้ ท่าทางว่าก็คงไม่ได้สนิทกับวินเท่าไรนัก เพราะถึงเป็นแฝดแท้ที่หน้าตาเหมือนกันเกือบทุกกระเบียดนิ้ว แต่ผู้คนที่คลุกคลีมามากพอ ล้วนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าสามารถแยกแยะพวกเราได้ง่ายดายจากการมองเพียงปราดเดียว
“อ่า..งั้นถ้าเจอวิน ฝากบอกมันที ว่าพี่เอ็มถามเรื่องจะไปลงเตะบอลเสาร์นี้ให้หน่อยได้หรือเปล่า”
“แล้วจะถามให้นะ”
“....”
“....?”
บทสนทนาเราจบไปครู่หนึ่งแล้ว ทว่าอีกฝ่ายกลับยังไม่แยกย้าย เอาแต่ยืนทำสีหน้าครุ่นคิด มุ่นหัวคิ้วน้อย ๆ ขณะจ้องมาทางผม
“อืม...จะว่าเหมือนก็เหมือน...แต่ดูไปก็ไม่เหมือนอย่างที่เขาว่าจริง ๆ นั่นแหละ”
“หือ?”
“นายกับน้องชายน่ะ”
“อา..” ผมพยักหน้าเออออ เรื่องแบบนี้ก็ได้ยินมาจนชินเหมือนกัน “...อาจเป็นเพราะไฝกับทรงผมของฉัน”
“แล้วก็บรรยากาศ..” เขาฟาดฝ่ามือตัวเองเข้าด้วยกันประหนึ่งเพิ่งคิดเรื่องสำคัญออก “ใช่! บรรยากาศไม่เหมือนกันเลย”
“อ้อ”
“เออนี่ แล้วจริงใช่ไหมที่ว่าใช้คนละนามสกุลกัน เป็นฝาแฝดไม่ใช่หรือ”
ผมยิ้ม พยักหน้ารับแต่ไม่ตอบอย่างอื่นจนเขาพูดต่อ
“ทำไมล่ะ”
“แล้วยุ่งอะไรเรื่องครอบครัวละเนี่ย!?”
เสียงที่เหมือน..แต่ก็ไม่เหมือนกับเสียงผมดังขึ้นจากด้านหลัง
วินเดินตรงเข้ามากอดคอพร้อมรอยยิ้มร่า แม้ใบหน้าเราจะเหมือนกัน แต่ผิวเขาเกลี้ยงเกลา ไม่มีไฝสักเม็ดอยู่บนนั้น
“วิน”
เขาพยักหน้ารับ เอนศีรษะมาซบอย่างขี้เล่น
ทำไมเขาไม่เคยหยุดทำอะไรแบบนี้ด้วยใบหน้าที่เหมือนกับผมกันนะ
“เซ้าซี้อะไรกับวีของฉัน?”
และทำไมเขาไม่เคยหยุดใช้ถ้อยคำเช่นนี้ด้วยเสียงที่เหมือนกับผมสักที
“เจอพอดีเลย พี่เอ็มฝากมาถามแน่ะ ว่าวันเสาร์นี้เอาไง ช่วยหน่อยได้หรือเปล่า”
วินขมวดคิ้ว “ไอ้ต๊อดยังไม่หายเจ็บขาอีกหรือ”
“ยัง เอ็นฉีก หมอสั่งพักไปก่อน น่าจะอีกนาน”
“แล้วงี้ฉันไม่ต้องไปช่วยยาวเลยเรอะ”
“แค่รอบเดียว ครั้งนี้หาคนมาแทนไม่ทันจริง ๆ”
ผมยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ไม่เห็นความเกี่ยวข้องกับตัวเองในบทสนทนาเหล่านั้นจึงตั้งใจจะเลี่ยงมาก่อน แต่ติดแขนของวินที่คล้องคอไว้ แล้วยังกระชับแน่นขึ้นเมื่อผมขยับตัว
“รอแป๊บนึง” เขากระซิบแล้วเงยหน้าขึ้นคุยต่อ
ผมพยักหน้าเงียบ ๆ ทั้งรักทั้งเกลียดความเป็นปกติเหล่านั้นของเขา วินสามารถกอดคอ กระซิบ สัมผัสเนื้อตัว อย่างพี่น้อง อย่างคนในครอบครัว เป็นธรรมชาติจนราวกับมันกำลังย้ำซ้ำ ๆ กับผมว่าไม่มีความหมายเกินเลยกว่านั้น
ใช่...ไม่ควรมีความหมายใดมากเกินกว่านั้น
ผมเฝ้าบอกตัวเองทุกเมื่อเชื่อวันว่าอย่าคิดไกล เราเป็นผู้ชาย ซ้ำร้ายยังสายเลือดเดียวกัน ผมควบคุมการแสดงออกได้ดี แต่ไม่เคยทำเช่นนั้นกับจิตใจได้เลย
ผมรักเขา รักมากกว่าที่พี่น้องจะรัก บาปนี้คงฉุดรั้งผมให้จมดิ่งลงในขุมนรกชั่วนิรันดร
เราสองคนเหมือนเป็นเงาสะท้อน และผมก็เป็นไอ้โง่ที่หลงรักเงาของตัวเอง
แต่วินไม่จำเป็นต้องรับรู้
----------| S i n c e r e |----------
วีเป็นพี่ชายฝาแฝดของผม แต่เขาไม่เหมือนผมเลย
ผมไม่ได้พูดถึงเรื่องหน้าตานะ ไอ้ของอย่างนั้น คนเป็นแฝดไข่ใบเดียวกันมันก็ต้องเหมือนกันอยู่แล้ว (ถึงเขาจะมีไฝเล็ก ๆ อยู่ที่หางตากับต้นคอซ้ายซึ่งผมไม่มีก็เถอะ) ไม่รู้สิ ใคร ๆ ล้วนบอกว่าบรรยากาศรอบตัวเราต่างกันเอาการทีเดียว แต่เวลาอยู่ด้วยกันมันก็ดูลงตัวดี
ให้ตายเถอะ...ผมชอบความเห็นแบบนั้นชะมัด
เราโตมาด้วยกัน อยู่ด้วยกันแต่เด็ก ตัวติดกันหนึบประหนึ่งเป็นแฝดสยาม บางทีผมก็อยากรวมร่างกับเขาเสียเลยรู้แล้วรู้รอด วีตลกดี..เขาตลกในแบบของตัวเอง น่ารัก (แฮ่ม...พูดอย่างนี้แล้วเหมือนผมกำลังชมตัวเองไปด้วยเลย ในเมื่อเราเป็นแฝดกันนี่!) ขี้อาย แล้วก็ช่างเอาใจใส่ความรู้สึกคนอื่น ผมชอบนะถ้าเขาทำอย่างนั้นกับผม แต่ไม่ค่อยชอบใจเท่าไรหากไปใส่ใจคนอื่นมากกว่า
คงเพราะอย่างนั้น คนรอบตัวจึงมักแซวว่าผมเป็นเด็กติดพี่ โดนแฟนทิ้งมาก็หลายรอบแล้ว เพราะพอคบกันถึงจุดหนึ่ง เจ้าหล่อนก็มักยื่นคำขาดว่าจะเลือกเธอหรือพี่ชายฝาแฝด ไม่รู้เป็นคำถามมาตรฐานพิสูจน์รักแท้หรืออย่างไร ในเมื่อตอนแรกก็เป็นพวกเธอเองทั้งนั้นที่มาขอคบ ผมตอบรับไปเรื่อยเปื่อย ยังไม่ทันรู้สึกรักก็เจอคำถามเหล่านั้นยิงใส่
และผมเลือกวี...ตอบแบบไม่ต้องคิดเลย
อันที่จริงแล้ว ถ้ามาสั่งให้เลือกระหว่างตัวเองกับคนในครอบครัวอย่างนี้ ก็ถือว่าไม่ใช่ผู้หญิงที่น่ารักสำหรับผมอีกแล้ว และประเด็นหลักอีกอย่าง...
ใครจะมาสำคัญกว่าวีได้ล่ะ!
“กูรู้ว่ามึงติดพี่ แต่กับผู้หญิงน่ะ โกหกพวกหล่อนบ้างก็ได้” เพื่อนผมที่ขึ้นชื่อว่าเป็นนักสับรางมือโปรเคยให้ความเห็นอย่างนั้น “สาว ๆ น่ะชอบฟังคำหวาน บอกไปเถอะว่ารักมาก เธอสำคัญสุดนะที่รัก อะไรก็ว่าไป เอาให้เคลิ้มก่อน เหตุผลค่อยมาทีหลังว่าทำไมถึงไปกับพวกหล่อนวันนั้นไม่ได้ ความรู้สึกเหนือเหตุผลน่ะเข้าใจไหม”
“ต่อให้ต้องโกหกน่ะนะ”
“ใช่ดิ”
ผมยักไหล่ “แต่แบบนั้นมันไม่แฟร์”
“ไม่แฟร์กับใคร”
“กับผู้หญิง กับฉัน กับวีด้วย”
“ทำไมวีอีกแล้ววะ”
“แล้วทำไมต้องเสือกวะ”
ผมตัดบท จบประเด็นเพียงแค่นั้น หลบคอนเวิร์สมันได้ทันก่อนถูกนาบลงบนตูด
พี่ชายฝาแฝดของผมชื่อ ‘แกล้วกวี’ ผมชื่อ ‘ไกรกวิน’ ชื่อเล่นคือ วี และ วิน แม่เป็นคนตั้งให้ มีการหัวเราะและบอกด้วยว่าพอเรียกเรียงกันก็จะเป็น ‘We win’ น่ารักจะตาย
ตอนรู้ความหมายครั้งแรก ผมเออออตามเธอไปอย่างนั้นเอง (แต่วีนี่ทำตาลุกวาวอย่างน่ารักเชียว ดูจะประทับใจมาก) ทว่าถึงตอนนี้แล้ว คิดไปคิดมาผมว่ามันก็เท่ดีเหมือนกัน รู้สึกอย่างกับว่าถ้าอยู่กับเขาแล้วเราจะเอาชนะได้ทุกอย่างอะไรแบบนั้นเลย
เราใช้ต่างนามสกุล ผมใช้นามสกุลของพ่อคือ ‘ชลิตชานนท์’ ส่วนวี พี่ชายใช้ ‘วานิชตระการกูล’ ซึ่งเป็นนามสกุลแม่ สาเหตุที่ต้องต่างนั้นไม่ใช่เพราะพ่อแม่ตกลงกันไม่ได้ แต่เป็นเพราะพวกท่านตกลงกันไว้ให้เป็นเช่นนั้น
แม่ผมเป็นลูกหลานของครอบครัวคนจีน และวีคือคนสุดท้ายที่เป็นผู้ชายของวานิชตระการกูลที่จะสามารถมีทายาทต่อไปได้
อากงเอ็นดูวีมากทีเดียว ส่วนหนึ่งเพราะเขาเรียบร้อยว่าง่ายด้วยละ นามสกุลเดียวกับครอบครัวฝั่งนั้นอีก แถมตอนเด็กผมซนกว่าเยอะ แม่บอกทำอากงปวดหัวทุกทีเพราะทำของหล่นแตกเรื่อย แต่ผมก็ไม่เคยรู้สึกว่าเป็นคนนอกนะ วีอยู่ไหนผมก็อยู่ด้วย อากงให้ของขวัญอะไรวีผมก็ได้ด้วย มาเป็นแพ็คคู่ตลอด เผลอ ๆ ได้เยอะกว่าวีอีก เพราะวีมักมาแบ่งให้ทีหลัง และถึงอากงจะดุผมบ่อย (หากคูณด้วยจำนวนของที่ผมทำแตกก็เรียกว่าหูชากันทีเดียว) แต่ท่านก็รักผม เรื่องนั้นดูได้จากสายตาและการกระทำ...ซึ่งเรียกว่าตรงข้ามกับคำพูดพอดู แม่ผมแอบกระซิบให้ฟังบ่อย ว่าคนแก่ปากแข็งก็อย่างนี้ละ..
เราสองคนถูกทักผิดจนชิน ตอนนี้เรียนคนละคณะ แต่มหาวิทยาลัยเดียวกัน เขาเรียนวิศวกรรมศาสตร์ ผมอยู่สถาปัตยกรรมศาสตร์ ตึกห่างกันพอควร คนที่ไม่ได้สนิทกันมากอาจแยกไม่ออก เห็นว่าเดี๋ยวไปโผล่ตึกวิศวะ แป๊บเดียวไหงมาอยู่ถา’ปัดแล้ว แต่เอาเข้าจริง ถ้ารู้จักคลุกคลีกันระดับหนึ่ง ก็จะรู้ได้ไม่ยากว่าใครเป็นใคร ต่อให้วีจะมีหรือไม่มีไฝก็ตาม
พูดถึงไฝแล้ว ผมชอบมองไฝเม็ดเล็ก ๆ สองจุดนั้นของเขา ที่หางตากับต้นคอ เลยเผลอตัวยื่นหน้าเข้าไปใกล้บ่อย ๆ ทำเอาวีผงะอยู่เรื่อย เวลาพูดกับเขาสองคนก็จะใช้เสียงไม่ดังมาก เพื่อให้เขาขยับเข้ามาใกล้เอง อย่างเมื่อครู่ตอนคุยกับเพื่อน แล้วเขาทำท่าจะหนีไปก่อน เลยต้องยื่นหน้าไปกระซิบว่าให้รอผมหน่อย
วีชะงักแล้วก็ยืนนิ่งที่เดิม อยู่ในอ้อมแขนผมที่คล้องคอเขาเอาไว้ ว่าง่ายอย่างนี้เสมอเลย พอคิดแบบนี้กับคนเป็นพี่ชายก็ค่อนข้างรู้สึกผิดนิดหน่อย แต่ผมชอบมากทีเดียวที่เขาอ่อนข้อให้ผมง่าย ๆ มันดู...พิเศษ กว่าคนทั่วไป เพราะผมรู้ว่ากับคนอื่นแล้ว ถึงวีจะไม่ได้แสดงอาการกระด้างใส่ แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นพวกยอมคนเสมอไป
ผมแยกกับเพื่อน อยู่ระหว่างทางเดินกลับห้องเช่าข้างมหาวิทยาลัย แขนยังคล้องคอเขาอยู่แต่ไม่ได้ทิ้งน้ำหนักลงไป (แขนคนพาดไว้นาน ๆ ก็หนัก เรื่องนั้นผมรู้หรอก) ผมอยากสูงกว่าเขาให้เยอะหน่อย จะได้กอดคอถนัดขึ้น แต่ความต่างสามเซนติเมตรตอนนี้ก็ถือว่าไม่แย่
วีพูดน้อย แต่ผมไม่เคยอึดอัดใจกับความเงียบระหว่างที่เราอยู่ด้วยกัน
มันเป็นความเงียบที่สงบ อิ่มใจ และไม่ต้องการสิ่งใดเติมแต่ง ผมชอบเขา...มากกว่าที่พี่น้องทั่วไปพึงเป็น อยากอยู่ใกล้ ๆ เอื้อมมือไปสัมผัส สูดกลิ่นหอมอ่อนจากเส้นผมและเนื้อตัวของเขา ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่ผมรู้สึกเช่นนี้กับพี่ชายที่หน้าตาถอดแบบกันมา เหมือนเรื่องเล่าของนาร์ซิสซัสที่หลงรักเงาสะท้อนของตัวเองในน้ำ และเฝ้ามองอยู่ริมสระจนตาย ผมก็คงเป็นไอ้งั่งพรรค์นั้น
ผมเอาเท้าเตะประตูห้องปิด ดันหลังเบา ๆ ให้เขานั่งลงบนขอบเตียง จากนั้นก็โถมตัวเข้าหาจนเขาหงายลงไปด้านหลัง
“...วิน...?”
เสียงเขาฟังดูไม่ค่อยมั่นคง อาจจะแปลกใจที่วันนี้ผมเกาะหนึบกว่าปกติ แม้กระทั่งตอนนี้ก็ยังฟุบลงกอดเขาไว้บนเตียง
“เหนื่อยอะ...กอดแป๊บ”
วีเงียบไป แต่ครู่หนึ่งก็กอดตอบ ยกมือขึ้นลูบหลังผมเบา ๆ
“ยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเลย นอนกันอย่างนี้เตียงนายจะเปื้อนหมดนะ”
“ช่างมันเถอะ เปื้อนก็ไปนอนเตียงนายแทนไง”
วีเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ตอบรับมาคำเดียว
“...อา”
“น่ารักจัง” ผมกุมมือเขาไว้ ดึงมาแนบกับแก้มตัวเอง เงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย มองใบหน้าที่เหมือนกับตัวเองแทบไม่มีผิดเพี้ยน เผลอตัวแนบริมฝีปากบนฝ่ามือของเขาแผ่วเบา
วีมีท่าทางตกใจ พวงแก้มเป็นสีชมพูจาง ๆ แต่ไม่ได้พูดหรือแสดงอาการต่อต้าน
วีที่หัวอ่อน ว่าง่าย พี่ชายที่น่ารักของผม
“บางที..ฉันก็คิดว่าเราไม่น่าเป็นฝาแฝด...หรือแม้แต่พี่น้องกันเลย”
เขาดูตกใจมากกว่าเก่า ร่องรอยความผิดหวังปรากฏขึ้นบนใบหน้าในวินาทีถัดมา กระซิบเสียงแผ่วจนรู้สึกว่าน่าสงสาร
“..ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ?”
ผมยิ้ม กอดเขาแน่นขึ้นอีกนิด นึกอยากเรียกถ้อยคำของตัวเองกลับคืน ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เขาผิดหวังหรือเสียใจเลย ไม่รู้ว่าคิดไปถึงไหนแล้ว
“เปล่า” ผมปฏิเสธ สิ่งที่ควรทำคือฝังความรู้สึกอันเป็นบาปนี้ให้ลึกที่สุด “..อย่าใส่ใจเลย”
มันไม่ได้เป็นไปด้วยใจบริสุทธิ์ ผมต้องการเขา แต่ผมไม่ควรรักเขามากกว่าพี่ชาย...บอกตัวเองว่าจะรักมากกว่านี้ไม่ได้...
หรืออย่างน้อย...ก็แสดงออกให้เขารู้ไม่ได้
เราสองคนเหมือนเป็นเงาสะท้อน และผมก็เป็นไอ้โง่ที่หลงรักเงาของตัวเอง
แต่วีไม่จำเป็นต้องรับรู้
----------| S i n c e r e |----------
มาแล้วค่ะ จนได้ พ่ายแพ้ให้แฝดจนได้ //ช้ำใจกับความอ่อนหัดของตัวเอง Orz
เรื่องนี้จะดำเนินไปแบบตัวเอกสองคนผลัดกันเล่านะคะ ตั้งใจว่าจะให้เป็นอย่างนี้ไปทุกตอน นับว่าเป็นอะไรที่ค่อนข้างแปลกใหม่สำหรับเราทีเดียวค่ะ ปกติจะเขียนผ่านบุคคลที่สาม
ชื่อเรื่องคือ Sincere จริงใจ บริสุทธิ์
แต่อีกนัยหนึ่ง ก็มีคำว่า Sin ซึ่งหมายถึง บาป ในนั้นด้วย
อูอา... (คิดมากไปเอง ฮา)
เราวาดแฝดคู่นี้เล่นมาระยะหนึ่งแล้ว บางส่วนแปะไปในเล่ห์รักฤดูร้อน แต่ขอแปะดูเดิ้ลซ้ำในนี้หน่อยนะคะ ไหน ๆ สองคนนี้ก็มีกระทู้เป็นของตัวเอง(จนได้)
ก่อนอื่นสุขสันต์วันแห่งความรักนะคะ ^^
(http://fc07.deviantart.net/fs71/f/2014/045/0/c/twin05_vd_resize_by_maew3ta-d76eyjl.jpg)
อันนี้ย้อนกลับไปเมื่อตรุษจีน
(http://fc00.deviantart.net/fs71/f/2014/042/2/8/twins03_resize_by_maew3ta-d7619pc.jpg)
วาดเล่น ในภาพบอก 2 cm แต่ในเรื่อง ณ ปัจจุบันห่างกัน 3 cm ค่ะ
(http://fc05.deviantart.net/fs71/f/2014/042/5/0/twin04_change_font_resize_by_maew3ta-d7619j2.jpg)
พี่วี =///=
(http://fc03.deviantart.net/fs70/f/2014/042/9/a/twin_a_dd_resize_by_maew3ta-d7619lx.jpg)
ปิดท้าย ภาพที่วาดแรกสุดของแฝด เป็นเวอร์ชั่นเก่า (ซึ่งปัจจุบันหน้าตาเปลี่ยนไปนิดหน่อยค่ะ ที่คิดว่าค่อนข้างนิ่งแล้วคือที่แปะไปรูปบน ๆ )
(http://fc07.deviantart.net/fs70/f/2014/028/0/7/twins_crop_by_maew3ta-d742srg.jpg)
แล้วพบกันเร็ว ๆ นี้ (มั้ง?) นะคะ ขอบคุณที่เข้ามาเยี่ยมเยือนค่ะ ^^
-
เย้ๆ ยินดีต้อนรับเรื่องใหม่ค่ะ ชอบแนวคู่แฝดมาก น่ารักกกกก ทั้งคู่จะเหมือนกันไปไหนแม้แต่ความคิด
-
แปะป้าบบบบบบบบบบบบ อ่านเสร็จเดี๋ยวมาดิทให้นะคะ :hao6:
-
มาแล้วๆ We Win
เรื่องในจักรวาลขนานสินะ 55
-
:z3: กรีดร้องโหยหวนที่เห็นกระทู้นี้อัพขึ้นมา :z3:
ชาบู ๆ ให้กับความรักของน้องแฝดวีวิน Twincest มันกร๊าววววใจ
แง้ๆๆๆๆๆๆๆ ตั้งแต่เห็นรูปน้องวินแกล้งพี่วีก็จิ้นไปไกลพอควรแล้ว
พอเห็นกระทู้อัพแล้วก็แบบว่า TvT น้ำตาปริ่มมมมมม...
เด็ก ๆ มีกระทู้เป็นของตัวเองแล้ววววว โบกสะบัดป้าย FC หลอดไฟนีออน
ตอนแรกนึกว่าจะเล่าเรื่องในฐานะบุคคลที่สามซะอีกค่ะ
ชินกับการอ่านแบบนั้น พอเปลี่ยนมุมมองแบบนี้ก็เห็นภาพเป็นอีกแบบ
แอบชอบแบบนี้เหมือนกัน ทำให้เห็นมุมมองความคิดที่ลึกขึ้น
ของตัวละครแต่ละตัว >x< ทีนี้จะได้ไม่ต้องมาเดาว่าที่ทำไปเนี่ย
มันอารมณ์ไหนกันแน่ ฮี่ฮี่
ท่าทางน้องวินจะหวงพี่วีไม่ใช่น้อยนะคะ ถ้าผู้หญิงให้เลือกระหว่าง
พี่น้องกับตัวเองนี่เลือกพี่ชายน่ะถูกแล้ว จริง ๆ เป็นคำถามที่ไม่ควรถามเลยด้วยซ้ำ
คล้าย ๆ กับเพื่อนกับแฟนจะเลือกใคร = =' ใครถามคำถามนี้ปาดคอเลยค่ะ !!
ตอนแรกเราไม่คิดว่าพี่วีจะลงเหวมาด้วยกันด้วยซ้ำ นึกว่าน้องวิน
จะตามจีบพี่วีซะอีก :heaven ปริ่มขึ้นสวรรค์ใจตรงกันขนาดเน้!!!~~~
รักเด็ก ๆ รักคนเขียน รักแฝด รักความเป็น incest แง้..... เค้าอยากอ่านต่อ
ดีใจที่เป็น Fanfiction เพราะถ้าเป็นเรื่องที่เกี่ยวเนื่องใน 'เล่ห์รักฤดูร้อน'
จริง ๆ แล้วล่ะก็อากงสุชัยคงร้องไห้น้ำตาเป็นสายเลือด พร้อมกับ
วิ่งหนีไปอำเภอเปลี่ยนนามสกุลแน่ ๆ เลยค่ะ... แบบว่าตั้งมาอย่างดี
ทายาทเป็นเคะกันถ้วนหน้า แถมล่าสุดยังค้ำคอร์กันอีกด้วย Orz
โถ ๆ !! อากงสุชัย ไม่เอานะคะ อย่าร้องไห้ค่ะ >x<
รอการอัพเดทด้วยความหวังอันล้นปรี่ค่ะ !!
Happy Valentine's day นะคะ :)
ปริ่มใจมากค่ะวาเลนไทน์นี้ อมเด็ก ๆ แง้ววววววววววว
-
คิดเหมือนกันทั้งคู่ แต่ต่างคนต่างไม่พูดกันออกมา
-
คืออ่านเรื่องนี้เพราะว่าแบบไงดี๊ แแบบว่ารู้สึกว่าอ่านแฟนฟิค
แบบว่าถึงคนที่ไม่ชอบเรื่องแนวนี้ แต่เชื่อว่าอ่านได้เพราะมันเป็นแฟนฟิค ก๊ากกก
ชอบๆๆๆๆๆๆ บอกไม่ถูก
เพราะความเผ็นแฝดนี่แหละ
ทำให้มีความมุ้งมิ้งๆน่ารัีกๆ
-
ติดตามต่อจ้า
แอบเสียใจเบาๆ อยากอ่านพี่เอม
:hao5: :hao5: :hao5:
-
:-[
โอยยยย น้องสองคนได้ทำลายหัวใจของพี่ไปแล้ว
มุ้งมิ้งไปไหนหละ หืมมมมมมม :z3:
-
อั๊ยย่ะ...มาเจิมเรื่องใหม่ค่ะ
ดูอบอุ่นแต่ก็มาม่าโชยมาเลย คือด้วยพลอตมัน ต่อให้ไม่มีฉากสะเทือนใจปมก็มานอนรอละ
เดี๋ยวจะคอยติดตามต่อนะคะ :katai5:
-
สนุกดีค่ะ ชอบเรื่องแนวๆนี้ อะไรที่ผิดศีลธรรมนี่ชอบมาก 55555555
ทั้งวีและวิน ต่างคนก็ต่างแอบรัก(เกินพี่น้อง) :hao6:
แบบนี้แหละ ชวนให้น่าติดตาม :katai2-1:
-
#ปูเสื่อติดตาม
ชอบค่ะ
รูปมุ้งมิ้งมาก อยากโดดกัดคอตรงไฝจังๆซักที :-[
-
มาเร็วมาก รักคนเขียนจังเลย
วีวิน วินวี รักกันมาก ๆ นะจ๊ะเด็ก ๆ
-
อ๊ายยย >\\\< เป็นไฝ 2 เม็ด ที่สร้างความเซ็กซี่เย้ายวนให้พี่วีสุดๆ รู้นะน้องวินอยากทำมากกว่าแอบมองใกล้ๆใช่มะ เป็นความหวานที่มีม่าซ่อนอยู่ ขอม่าแบบเบาๆไม่ต้องอืดเต็มชามน้า
-
ชอบค่ะ การเล่าเรื่องแบบนี้ทำให้เข้าใจความคิดตัวเอกมากขึ้นด้วย
รอตอนต่อไปค่ะ อย่านานเกินนะคะ จะลงแดง ฮ่าๆ
-
บรรยากาศเหมือนจะอึมครึมแต่ก็ไม่รู้ดราม่าแฮะ แหม ศีลธรรมมันค้ำคออ่ะเนอะ แต่ชื่อน่ารักจริงๆ นะ 5555
-
ทำไมไม่บอกกกก :a5:
นี่สิน้าา เป็นแฝดกัน เค้าว่าจะรักคนๆเดียวกัน (รักเงาตัวเอง) -.-
คิดจะไม่บอกเหมือนกันอีกแหนะ
อ๊าาๆๆๆ วีน่ารักชะมัด เหมือนนางเอกยุคไดโนเสาร์เลย น่ารัก แลดูเรียบร้อย (คิดว่าคงเป็นไปสักพัก-.-)
วินๆ นายแลดูหล่อน่ารักมากอ่ะ อุอุ
We Win รวมกันเราอยู่ แยกกันเราตายยย :-[
ฟินนนนนนนน :hao5:
-
ของโปรดดดดด แฝดและรักกันแบบนี้ กรีดร้องอย่างบ้าคลั่งงงงงง
ชาบูๆ ลัทธินี้ อิอิ รอตอนต่อไปแทบไม่ไหวแล้ว :hao6:
เรามันพวกชอบแนวผิดศีลธรรม และข้ามขั้นนั้นมาอย่างรวดเร็ว
โอร๊ยยยย แฝด! ช่างเป็นอะไรทึ่หอมหวานเหลือเกิน งื้ออออออ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ >_<
-
ถ้าไม่เขียนเสียใจแย่ แค่Intro ก็ปูเสื่อรอแล้ว :mew1: :mew1: :mew1:
-
รอตอนต่อไป :mc4: :mew1:
:L1: :pig4:
-
:katai2-1:
-
ชอบบบบบ ชอบแนวต้องห้ามแบบนี้ ถูกจริตจัง
-
ชอบมากกก หลงตั้งแต่แรกคลอด เวอร์ไปมั้ย :laugh:
คิดว่าจะไม่ได้อ่านแล้ว ดีใจที่สุดที่ได้อ่าน :pig4: นักเขียนคะ
-
วีน่ารักอะ :hao6:
-
ใจตรงกันนี่หว่า
-
มาต่อเลยค่า .. <3
ชอบแฝดมาก ..เรื่องนี้ตอบสนองนีดส์ได้ดีมากๆเลย ฮ่าๆๆๆ
จะคอยติดตามนะคะ
-
มันก๊าววววววใจจริงๆ มาร่วมข้ามเส้นแบ่งศีลธรรมค่ะ :m2: 55555
-
ยกมือพ่ายแพ้ต่อฝาแฝดเช่นกัน
ชอบแบบนี้ อ้ากกกกก!
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยย ถ้าไม่ใช่เรื่องจริงในนิยาย เป็นฟิค ก็โอเครค่าาาาาาาาาา
เพราะบอกตรงๆเราสงสารป๊าสุชัย โฮรวววววววว :m15:
เป็นแบบนี้จะได้ใส่อารมณ์เต็มที่ กี๊สสสสสสสสสส :m3: :man1:
น่ารักมากๆเลยอ่าาาาาาาา We Win Fc อีกคนเลยจ้า
แต่ถึงจะเป็นฟิค หนทางดราม่าคงยาวน่าดูเลยสินะคะ
เราจะสู้ไปด้วยกันแต่ถ้าลดๆบ้างก็ดีนะคะ แหะๆ
ติดตามและเป็นกำลังใจให้เรนนี่ทุกเรื่องเลยจ้าาาาาา :กอด1: :L2:
ปล.รีเควสคู่ของพี่เอกxวสุ อย่างจริงจัง o8
-
มาต่อเลยน้าาาาาาาาา หลงรักแฝดดดด :impress2:
อยากอ่านคู่พี่เอกกับวสุด้วยยย กิกิ
รอตอนต่อไปจ้าาาา o13
-
มาตามดูน้องแฝด
แอบหน่วงในความรู้สึก
วิน นี่นิสัยเหมือนน้าคิมเลยนะเนี่ย ฮ่าาาาาาาาา
-
ชอบแบบเป็นแฝดกันจังเลย
รักกันขนาดนี้ บอกกันเลยได้ไหมลูก
-
:impress2: มันช่างก๊าวใจจริงๆ เชียวววว
แต่ไม่เคยคิดว่าจะใจตรงกันนนน~
มันเลยก๊าวววว~ เป็นสิบเท่าร้อยเท่า :กอด1:
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย แฝดมาแล้ววววว
มารอตอนต่อไปคะ คริ :hao7:
-
กรี๊ด ชอบ ฟินมาก
เค้าบอกว่าเนื้อคู่จะหน้าคล้ายกัน นี่ไงเจอคู่แท้เลย หน้าเหมือนกันเป๊ะ
ชอบอะ เราก็ทนเรื่องแฝดแบบนี้ไม่ได้เหมือนกัน เผลอไม่ได้ต้องฟิน และกรี๊ดกร๊าด
ชอบค่ะ เปิดเรื่องได้สนุก น่าลุ้น และน่าสงสารนิดหน่อยไปตามๆกัน
สัญญาจะติดตามต่อค่ะ
ปล.ขอตอนพิเศษเฮียเพี้ยนกับไอ้เบื๊อกด้วยยย
-
ชอบแฝดดดดดดดดดดด น่าร้ากกกกกกกกกก
ดีแล้วค่ะที่เป็นแฟนฟิค ขืนรักกันจริงในเรื่องโน้น
อาป๊าคิมหันต์คงน่าสงสารที่สุด
-
:3123:
-
แปะ!! เด๋วตามอ่านนะ :)
-
ในที่สุดเรนนี่ก็ทนกระแสเรียกร้องร้องไม่ได้ต้องเอามาลง55555
ขอบคุณมากเลย สนุกมากเลยค่ะ+1
ไม่รู้คิดไปเองรึเปล่า แฝดพี่เหมือนอาทิตย์ฉบับไม่เจ้าเล่ห์. ดูแล้วมึนๆน่ารักน่าแกล้งจริงๆเลยอ้ะ :-[
รอตอนต่อไปนะคะ(ถ้ามี555)
-
แอร๊ย ชอบค่ะ แฝดเนี่ย ก๊าวใจที่ซู้ดดดด~ :z1:
-
ในที่สุดเราก็ได้ฟินกับคู่แฝดวี-วิน เย้!
-
ดูวินออกจะเจ้าเล่ห์นิดๆนะ
-
มาจนได้คู่นี้
กรี๊ดดดดดดดดดดด
ชอบมากกกกกกกก
ต่างคนต่างไม่กล้าบอกแบบนี้
จะเป็นไงต่อไปเนี่ย 55555
-
ตามกลิ่นบาปเข้ามา อา.. ช่างหอมหวลยิ่งนัก
แอร๊ยยยยยยยยยยย
:hao5:
ชอบจังเลยค่ะอะไรที่มันผิดศีลธรรมแบบนี้เนี้ย ก๊ากกกก
จริงๆ แล้วแฝดเค้าก็ใจตรงกันนี่นา เพียงแต่ไม่มีใครกล้าพูดออกมาก่อนเท่านั่นเอง
โฮฮฮฮฮ เก็บไว้คงคับอกคับใจเข้าสักวันนะเอออออออ T__T
-
มามะ..เราจะจูงมือกัน..ค่อยๆก้าวข้าม...ไปพร้อมๆกัน...อย่างมั่นคง
-
อ่านตั้งแต่เมื่อคืนแล้วแต่เม้นท์ในมือถือมันลำบากเลยกลับมาอีกรอบ
5555555555555555555555555555555555555
ตอนแรกคิดว่าจะไม่มีเรื่องของเด็กๆ แล้วซะอีก
ติดใจตั้งแต่เห็นแฟนอาร์ตแรกๆ แล้วววววววววว
นึกว่าต้องรออีกนาน แต่ในที่สุดก็ได้อ่าน ฮืออออออออ T ^ T
แฝดมันก๊าวใจจริงๆ น้าาาาาาาาาาาาาาาาาา ~_~ เรื่องบาปๆ นี่ชอบ orzzzzzzz
ชอบคาแรกเตอร์วินอ่า กวนๆ แหย่ๆ ไปเรื่อย แอรรรรรรรร้
ติดตามอยู่น้า (:
-
ฉันรักฝาแฝด
-
ชอบแนวtwincestมากๆๆๆๆๆเลยค่ะ >< ในที่สุดก็มีแนวนี้ แถมเป็นแฝดจริงจัง กรี๊ดๆๆๆชอบมากก
รอตามอ่านนะคะ^^
-
แค่ได้อ่าน Intro ก็ก๊าวใจแล้ว :mc4:
ขึ้นต้นเรื่องก็น่าติดตามแล้วค่ะ
ดูแล้ววินจะหวงวีนะดูเลย
อยากอ่านอีกอ่ะ ขออีกได้ป่าวนะนะ
แบบว่าชอบแนวนี้อ่ะ Twincest
รอติดตามอยู่นะคร้าบบบ
-
ตากลิ่นแฝดมาค่ะ เป็นกลิ่นแห่งความบาปที่่ช่างหอมหวาน
ชอบวีชอบวิน ต่างคนต่างรักแต่ก็ขอเก็บไว้ในใจคนเดียว บาปคนเดียว งืออออ
แค่นี้ก็กร๊าวมาก ฟินมากละค่ะ รอติดตามค่ะะะะะ :-[
-
แฝดดดดดดดดดด วีวินนนน น่าร้ากกกกก
รักต้องห้าม ที่น่าติดตามมมมม
รอตอนต่อไปจ้าาาาาา
-
ตามมาค่าาาาาา :impress2:
ชอบเรื่องทำนองนี้มากกกกกกกกๆๆๆๆๆๆ :-[ :-[ :o8:
เนื้อเรื่องจะยาวมากมั๊ยอ่ะคร่าาาาาาาา น่าสนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆ
แต่ว่า...ดูถ้าว่าจะดราม่าไม่มากก้น้อยนะค่ะ.......ขอเบาๆได้มั๊ยค่ะ Rainyday สงสาร วี กะ วิน อ่าาาาาาาาา :mew6: :mew4:
:hao5: :hao5: :sad4: :o12:
รักคนเขียนที่สุดค่าาาาาาาา :3123: :กอด1:
-
ตามคนเขียนมาตลอด ตั้งแต่เรื่องโน้น เรื่องนั้น จนถึงเรื่องเนี่ย
ท่าทางแฝดน้องจะเฮี้ยวกว่าแฝดพี่นะ
สงสารแต่อากง คงลำบากใจอีกละ
-
น่ารักทั้งแฝดพี่แฝดน้องเลย...อย่าดราม่ามากนะคะสงสาร
รักต้องห้ามจริงๆ
-
*ยืนขึ้นปรบมือ+น้ำตาไหลพรากกกกก*
ได้อ่านเรื่องแฝดแร้ววว ดีใจมาก ๆ ค่ะ
พร้อมจะก้าวเส้นศีลธรรมไปกับคนเขียนนะคะ +1 ค่ะ ^^
:heaven
-
ต่างคนต่างรักกันนี่เนาะ อบอุ่นแต่เจ็บปวดเนาะ
-
ตามสครีมดังๆ กรี๊ดดดดดดดด
ชอบจัง ชอบจัง ชอบจัง คู่แฝดน่าร้ากกกกกกก :heaven
-
แฝดเนี่ยของโปรดเลย :z1:
-
รอค่ะ :katai2-1:
-
-----| S i n c e r e |-----
ถึงอีกคนที่จ้องมองกลับมาจากในเงาสะท้อน
..ด้วยนัยน์ตาเป็นประกาย และรอยยิ้มอ่อนหวาน
ฉันและนาย...เราสบตากันเงียบงัน ลึกลงไปผ่านผิวน้ำสงบนิ่ง
มือฉันยื่นออกไป
และมือนายยื่นเข้าหา
ปลายนิ้วเราสัมผัสกันแผ่วเบา
บนเส้นแบ่งอันเย็นเยียบ ณ สุดเขตแดนระหว่างผืนน้ำกับอากาศ
ที่ซึ่งความจริงหลอมรวมกับความฝัน
..โปรดจับมือฉัน...
...ได้โปรด...กอดฉันสิ...
เพียงสัมผัสแผ่วเบา ระลอกคลื่นบนผิวน้ำก็พรากนายจากไป
ภาพตรงหน้าคือนาย...หรือมีเพียงฉันที่ไขว่คว้าเงาสะท้อนไร้ตัวตน
01 : Reflection
“...”
“...ว..?”
“....”
“วี?”
“อ๊ะ!?”
“ฝันร้ายหรือ?”
ผมกะพริบตา เพิ่งรู้ตัวว่าอ้าปากค้างอยู่น้อย ๆ แสงสลัวจากนอกหน้าต่างฉาบลงบนใบหน้าที่เหมือนกับของผมซึ่งโน้มเข้ามาใกล้
วินกำลังขมวดคิ้ว จ้องมองกลับมาด้วยแววตาแปลกประหลาด ผมสงสัยอยู่แวบหนึ่งว่าทำไมเขาจึงมาอยู่ตรงนี้ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเขาย้ายมานอนเตียงผมอย่างที่บอกเมื่อเย็นจริงด้วย
“โทษทีนะ เห็นนายทำหน้าไม่ค่อยดีเลยปลุก”
“ขอบใจนะ”
“นายฝันอะไรน่ะ?”
“...ฝันว่า..” ผมหรี่ตา เม้มปาก พยายามนึกถึงความฝันเมื่อครู่ ทว่าไม่มีอะไรหลงเหลืออยู่ในความทรงจำสักนิด “..ฉัน..ลืมไปแล้ว”
“นายนี่น้า” วินลากคำสุดท้ายยาว โคลงศีรษะน้อย ๆ ยกมือปัดไรผมให้พ้นจากใบหน้าผม จากนั้นก็ส่งเสียงหัวเราะทุ้มต่ำ “เล่นเอาตกใจหมดเลย”
“ทำไมหรือ?”
“ก็นายดูหลับไม่ค่อยสบายเลย ท่าทางจะฝันร้ายแน่ ทำเสียงแปลก ๆ ด้วย แถมขมวดคิ้วแน่นเชียว” ว่าพลางยื่นนิ้วหัวแม่มือมากดตรงกลางหน้าผากผม “ตีนกาขึ้นกันพอดี”
“อ๋า!”
ถึงแม้จะเป็นฝาแฝดกัน และผมแก่กว่าหกนาที แต่บางครั้งเขาก็ทำเหมือนตัวเองเป็นพี่ชายเสียเอง
“..วิน” ผมกระซิบ เหลือบมองน้องชายที่ล้มลงไปนอนทำตัวลีบอยู่ข้าง ๆ
“อื้อ?”
“ฉันทำนายตื่นรึเปล่าน่ะ”
“เปล่านี่”
“แต่นายก็ตื่นอยู่อะ”
“เป็นพวกตื่นง่ายอยู่แล้ว” วินยักไหล่ “ใครจะขี้เซาเหมือนนาย ฝันร้ายก็ไม่ยอมตื่นเอง ต้องให้ปลุกแต่เด็ก”
“มันบังคับได้ที่ไหนกันเล่า”
วินหัวเราะอีกครั้ง “เลยต้องตามปลุกตลอดนี่ไง”
“...แล้ว...จะคอยปลุกเวลาฝันร้ายไปถึงเมื่อไหร่?”
“หืม?”
ผมกัดลิ้นตัวเอง ปากนี่ช่างพูดอะไรไม่รู้จักคิด
“เปล่า..”
“วีถามอะไรพิลึก”
“บอกว่าเปล่าไง”
“ก็ต้องตลอดไปอยู่แล้วสิ”
“....”
“ไหงทำหน้างั้นล่ะ”
ผมนึกขอบคุณความมืดสลัว อย่างน้อยวินคงเห็นหน้าผมไม่ชัด ไม่เช่นนั้นเขาน่าจะสังเกตได้แน่ว่ามีความผิดปกติบางอย่างบนนั้น อะไรที่ไม่ควรมีอยู่บนสีหน้าของพี่ชาย
“ตลอดไปเลยหรือ”
“ใช่สิ ทำไมอะ?”
ผมยิ้มน้อย ๆ ผ่อนลมหายใจยาว
ดีใจ แต่รู้ว่ามันคงไม่ยั่งยืน
“....เปล่า....”
ตลอดไปของวิน...มันยาวนานแค่ไหนกันนะ
จะเท่ากับตลอดไปของผมหรือเปล่า?
คืนนั้นเป็นหนึ่งในไม่กี่คืนที่ดูเหมือนว่าวินจะนอนในเวลาใกล้เคียงกับผม ส่วนทั้งสัปดาห์ที่เหลือ ผมไม่เห็นเขาหลับเท่าไรเลย (ยกเว้นนั่งสัปหงกบ้างสักห้าถึงสิบนาทีแล้วก็สะดุ้งตื่น) ผมเผ้าเป็นกระเซิงไปหมด วินแทบย้ายตัวเองไปสิงอยู่อีกห้องหนึ่งซึ่งเอาไว้ทำงานโดยเฉพาะ ส่วนใหญ่มักจะเป็นงานเขานั่นเอง ผมไม่รู้คณะเขาสั่งงานเยอะอะไรนักหนา แต่มันก็เป็นเช่นนั้นมาตลอดเกือบสามปี
เราแบ่งพื้นที่ใช้สอยในอพาร์ตเมนต์นี้ค่อนข้างแปลก เกือบทุกคนที่เคยมาเยือนให้ความเห็นเช่นนั้น ทั้งที่ความจริงแล้วมันมีสองห้องนอน แบ่งกันคนละห้องได้สบาย แต่เราก็จัดห้องใหม่โดยย้ายมานอนห้องเดียวกัน อีกห้องไว้ทำงานอย่างเดียว ตอนมาดูที่นี่ครั้งแรก ทั้งพ่อ แม่ และผม คิดว่าจะให้เราแยกห้องกันอยู่ไปเลย แต่วินบ่นว่านอนคนเดียวแล้วไม่ชินเอาจริง ๆ และสุดท้ายมันก็กลายเป็นแบบนี้
ผมยังจำได้ถึงสมัยยังเด็ก เมื่อครั้งพ่อแม่เคยจะแยกห้องให้เรา ตกแต่งใหม่เป็นอย่างดี แต่พอแยกย้ายกันไปนอนคนละห้องได้แค่คืนที่สาม ฝนเม็ดโตกระหน่ำลงบนหลังคา ฟ้าคำรามลั่นและส่องแสงแวบวาบจนน่ากลัว หลังเสียงเปรี้ยงดังสนั่นสิ้นสุดลงไม่ถึงสามนาที วินก็หอบหมอนผ้าห่มมาเคาะประตูห้องผม พอประตูเปิดให้ก็รีบโผเข้าใส่ ตัวสั่นจนน่าสงสาร ต้องกอดปลอบกันทั้งคืน พ่อกับแม่หัวเราะและพากันส่ายหน้าเมื่อเห็นว่าพวกเราเดินออกมาจากห้องเดียวกันในเช้าวันรุ่งขึ้น วินตาบวมตุ่ย ไม่รู้ว่าแอบร้องไห้หรือแค่นอนไม่พอ
แล้วทั้งฤดูฝนนั้นและทุกฤดูที่เหลือ เขาก็ไม่กลับไปนอนห้องตัวเองอีกเลย
ผมจำความน่ารักของเขาเมื่อสมัยเด็กได้ วินกลัวฟ้าร้องและฟ้าแลบ กลัวมาตั้งแต่เคยเห็นสายฟ้าสว่างวาบฟาดลงกับยอดไม้จนหักร่วงลงมาต่อหน้าต่อตา เสียงกัมปนาทและภาพความน่ากลัวของธรรมชาติที่ว่าฝังใจเขานับแต่นั้น ได้ยินเสียงคำรามและเส้นแสงเดือดดาลบนฟ้าทีไรเป็นต้องเข้ามาเกาะหนึบ หากไม่มีคนคอยอยู่ใกล้ ๆ วินเคยบ่นว่าเขาไม่สามารถหลับสนิทได้เลย
นั่นอาจเป็นหนึ่งในไม่กี่เรื่องที่เขาทำตัวสมกับเป็นน้องชายให้ผมดูแล ถ้าคนที่จะอยู่กับเขาตอนฟ้าร้องเป็นผมไปอีกนาน ๆ ก็คงดี
ผมเคาะประตูห้องก่อนเบา ๆ แม้จะเห็นว่ามันแง้มอยู่แล้ว วินหันแผ่นหลังมาทางประตู ก้มหน้าก้มตากับโต๊ะเขียนแบบของเขา หน้าต่างทุกบานปิดไว้สนิท แต่ยังได้ยินเสียงเม็ดฝนเปาะแปะอยู่ด้านนอกหลังจากที่เพิ่งเริ่มซาลงบ้าง
เท้าผมเตะถูกกระป๋องกาแฟเปล่าบนพื้นโดยไม่ตั้งใจ มันกลิ้งกลุก ๆ ไปกระทบกับปั้นกระดาษที่ถูกขยำไว้เป็นก้อน ผมก้มลงไปเก็บมันมาใส่ถุงพลาสติกแล้ววางหลบมุมไว้ก่อน หลังกวาดตามองจนทั่ว ก็พบว่าสภาพห้องใกล้เคียงคำว่าดูไม่ได้เลยเชียว
ห้องนี้ไว้สำหรับทำงานเป็นหลัก ของผมบ้าง ของเขาบ้าง ในส่วนของผมเองนั้นไม่มากนัก ใช้พื้นที่ไม่ถึงหนึ่งในสี่ ของสำคัญมีแค่แลปท็อปกับกองหนังสือ แต่อุปกรณ์ของวินนั้นเกลื่อนไปหมด โต๊ะหนังสือ โต๊ะเขียนแบบ กระดานรองเขียน ไม้บรรทัด สเกล เคิร์ฟ อะไรต่อมิอะไรที่ผมเรียกเหมารวมไปว่าไม้บรรทัดทั้งหมดนั่นละ ถัดไปมีแฟ้มอันใหญ่ กล่องใส่เครื่องเขียน โมเดลครึ่ง ๆ กลาง ๆ ซากอารยธรรมบางอย่างที่ไม่รู้ว่าใช้หรือทิ้ง และมุมห้องอีกฝั่งหนึ่งก็มีกระป๋องบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป เส้นข้างในอืดบวมเหมือนใส่น้ำร้อนทิ้งไว้แล้วลืมกิน
ผมก้าวขาเงียบเชียบไปถึงเก้าอี้ที่วินนั่งหันหลังให้ ได้คำตอบแล้วว่าเหตุใดเขาจึงนิ่งนัก เสียง “...ฟี้...” แผ่วเบาช่วยยืนยันสถานะของวินตอนนี้
เสียเวลาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนผมจะลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งใกล้ ๆ ลองทำท่าเท้าคางตามเขา แล้วก็คิดว่าแบบนั้นไม่น่าจะหลับได้เลย มันดูไม่สบายเอามาก ๆ
“....วิน?”
ผมกระซิบ เบาเกินกว่าจะปลุกให้ใครตื่นได้
เปลือกตาเขาปิดสนิท ใต้ตามีรอยคล้ำน้อย ๆ อย่างคนอดหลับอดนอน ริมฝีปากแห้งผากไปหมด นอกจากกาแฟกระป๋องแล้วก็น่าสงสัยว่าเขาดื่มน้ำครั้งสุดท้ายตั้งกี่ชั่วโมงมาแล้ว
“...ไม่เมื่อยหรือ?”
มีเพียงเสียงลมหายใจแผ่วเบาและสม่ำเสมอตอบกลับมา
สายฝนข้างนอกเริ่มกระหน่ำอีกครั้ง หลังจากที่ซาไปได้สักระยะ จะตีสองเข้าไปแล้ว ผมควรปลุกวิน นั่งคอเอียงอย่างนั้นนาน ๆ เดี๋ยวคงได้มีเคล็ดกันบ้าง ตื่นมาค่อยแล้วแต่เขาว่าจะทำงานต่อหรือไปนอน และคิดว่าวินก็คงอยากให้ผมปลุก เพราะหางตาผมเหลือบไปเห็นโพสต์อิทแผ่นหนึ่งแปะอยู่บนผนังใกล้ ๆ มีลายมือขยุกขยุยของเขาเขียนกำกับไว้ตัวโต
‘ถ้ามาเจอว่าหลับอยู่ ช่วยปลุกด้วย’
ผมอดยิ้มอ่อนใจออกมาไม่ได้ ข้อความสั้น ๆ นั้นดูทั้งน่าขำและน่าสงสารในเวลาเดียวกันเลย ผมเตรียมปลุกแล้ว แต่ยังไม่ทันจะได้อ้าปากเรียก คางของเขาที่พาดไว้บนฝ่ามือก็ค่อย ๆ ไถลต่ำลงเรื่อย ก่อนมันจะเลื่อนออกจากมือ อีกนิดเดียวจะกระแทกพื้นโต๊ะ
“...วิ—”
“อุ๊!”
วินเบิกตากว้าง ทำหน้าเหวอ ผมที่กระเซิงอยู่แล้วตกลงมาปรกเต็มหน้า คางวางอยู่บนมือผมซึ่งยื่นไปรองไว้พอดิบพอดี รู้ทั้งรู้ว่าคงไม่มีคนบ้าที่ไหนจะเท้าคางหลับแล้วเผลอทำคางตัวเองร่วงลงกระแทกโต๊ะ แต่มือผมก็ไปก่อนความคิดเรียบร้อยแล้ว
“วี..ทำอะไรน่ะ”
แล้วยังมีหน้ามาถามผมอีกแน่ะ
“...รองไว้..” ผมตอบนิ่ง ๆ
วินถึงกับอึ้งไปอึดใจหนึ่งก่อนจะหัวเราะลั่น ชวนให้ผมอายตัวเองอย่างไรพิกล
“จริงจังขนาดนั้นเลย”
“ก็ไม่งั้นคางนาย...” ผมเถียงข้าง ๆ คู ๆ แต่แน่นอนว่ายังพยายามนิ่ง แม้รู้ตัวว่าทำอะไรพิลึก ทว่าเหมือนจะไม่มีที่ให้ถอยนอกจากทำฟอร์มไปก่อน
“ใครจะบื้อปล่อยคางตัวเองกระแทกโต๊ะล่ะ” วินแจงพร้อมยิ้มตาหยีจากใต้ปอยผม ท่าทางชอบใจ เลื่อนมือมากุมมือผมที่กำลังจะปล่อยจากคางเขาไว้ก่อน แล้วก็นั่นละ จริงอย่างเขาว่า วินไม่ได้ซุ่มซ่ามขนาดนั้น เป็นใครก็ต้องสะดุ้งตื่นก่อนตัวเองจะหน้ากระแทกอยู่แล้ว
“ไม่ยอมปลุกอีกต่างหาก ปล่อยฉันหลับเฉย” เขาบ่นต่อหงุงหงิง แทรกนิ้วมือตัวเองเข้ามาระหว่างนิ้วมือผม เอาจมูกถูเบา ๆ อย่างขี้อ้อน “วีใจร้ายอะ”
“กำลังจะปลุกแล้ว”
“จริงดิ”
“แต่นายตื่นพอดี”
“งั้นแสดงว่าเราใจตรงกันสินะ”
“หือ?”
เขายิ้มเผล่ ไม่ยอมตอบอะไร ปล่อยมือผมแล้วลุกจากเก้าอี้ เหยียดแขนบิดขี้เกียจ เดินโซเซไปอีกฝั่งหนึ่งของห้อง ทำเปลี่ยนประเด็นหน้าตาเฉย ซึ่งก็ดีแล้ว เพราะขืนพูดต่อ ผมคงเหนื่อยกับหัวใจที่เต้นไม่ค่อยเป็นปกติของตัวเองน่าดู
“มาม่าฉัน” เขาครวญ
“อืดหมดแล้ว” ผมช่วยต่อ
“หิวอะ”
“กินอย่างอื่นดีกว่ามั้ง”
“ฝนตก” เขาพึมพำ “ฟ้าก็ร้องด้วย”
ผมเงียบ ฟังเสียงฝนและฟ้าคำรามห่าง ๆ ไม่ดังนัก “นมในตู้เย็นยังมี หรือไม่ก็นอนก่อน วันนี้ไปลงเตะบอลแทนเพื่อนมาด้วยไม่ใช่หรือ ไม่เหนื่อยรึไง”
“งานไม่เสร็จ” วินเริ่มงอแง
“พรุ่งนี้วันอาทิตย์”
“แต่ว่า—”
แล้วเสียงเปรี้ยงก็ดังสนั่นจากข้างนอก
วินสะดุ้ง หน้าซีดเผือดทันตาเห็น
“วิน?”
เขายืนห่อไหล่ เหมือนจะมีคำพูดลอยขึ้นมาจากสีหน้าว่า ‘เอาอีกแล้ว..’
ผมไม่ได้ตั้งใจจะขำเลย
“หึ ๆ”
แต่ก็ขำไปแล้ว
“นายหัวเราะทำไมน่ะ”
“เอ๋..” ผมเลิกคิ้ว ยกมือปิดปาก “ฉันน่ะหรือ? เปล่าเสียหน่อย”
“นายหัวเราะอยู่เมื่อกี้”
“เปล่านะ”
“แต่นาย—”
เปรี้ยง!
“หวา!”
ผมโคลงศีรษะน้อย ๆ เดินเข้าไปใกล้เขา แต่ยังไม่ทันถึงตัว วินก็โผเข้ามากอดจนแน่นเสียก่อน บ่นออกมาอย่างน่าสงสาร
“...นี่มันไม่ใช่ฤดูฝนสักหน่อย”
วินสูงกว่าผมเล็กน้อย แต่พอซบลงมาก็ดูจะไม่ต่างกันเท่าไรนัก ผมรู้สึกได้จากแผ่นอกเราที่แนบกันอยู่ ว่าหัวใจเขากำลังเต้นตุบ...ตุบ...หนัก ๆ ความร้อนจากอุณหภูมิกายเราควรจะพอกัน แต่ผมกลับรู้สึกว่าเขาตัวอุ่นกว่าที่คิด
“..นอนเหอะ” วินแทบคราง
“ไหนบอกงานไม่เสร็จ”
“นอนนะ ขอนอนด้วยคน”
“ไม่หิวแล้วหรือ”
“วีอย่าแกล้งดิ”
ผมลอบยิ้มกับไหล่เขา ลูบหลังอีกฝ่ายเบา ๆ เสียงฟ้าคำรามเงียบลงแล้วแต่วินยังซุกกับผมไม่เลิก ต่อให้ตัวโตขนาดไหน แต่ฟ้าร้องฟ้าแลบทีไรวินก็กลายเป็นเด็กน้อยทุกที
“วิน...” ผมกระซิบ เสียงเลื่อนลอยกว่าที่ตัวเองคาด “ถ้าไปค่าย..หรือไปค้างที่อื่น เกิดมีฟ้าร้องเสียงดัง...”
คำพูดเหล่านั้นผมไม่ได้ไตร่ตรองไว้ก่อน คล้ายว่าถามออกไปโดยไม่รู้ตัว
“หือ?”
“...แล้วฉันไม่ได้อยู่ด้วย...”
“....”
“แล้วนาย...”
วินเงียบ ไม่รู้ว่ารอฟังหรือว่ามัวแต่ระแวงเสียงฟ้าร้อง และผมมีสติยั้งปากตัวเองไว้ทันที่ตรงนั้น ทำเพียงแต่ลูบผมยุ่ง ๆ ของเขาแผ่วเบา ปล่อยคำถามที่เหลือถูกกลืนไปกับเสียงฝน คิดได้ว่าบางทีวินก็อาจไม่ได้อยากฟังหรืออยากตอบ ดีแล้วที่ผมไม่ได้พูดออกไป
เก็บความสงสัยนั้นไปเสีย.. เก็บความรักน่ารังเกียจนั้นไว้คนเดียวก็พอแล้ว...
แต่ถึงจะย้ำกับตัวเองอย่างไร คำถามที่ไม่ได้เอ่ยปากก็ยังสะท้อนก้องในหัวผมอยู่ดี
ถ้าผมไม่ได้อยู่ด้วย วินจะกอดใครก็ได้เหมือนที่กอดผมตอนนี้หรือเปล่า
แล้วถ้าสักวันหนึ่ง...เขามีคนที่จะกอดไว้แทนผมเวลาที่ฟ้าร้องอย่างคืนนี้..
...ถึงตอนนั้น..ผมจะปล่อยมือโดยไม่แสดงอาการเสียใจให้เขาเห็นได้ไหมนะ?
----------| S i n c e r e |----------
ผมเคยกลัวเสียงฟ้าร้องมาก ตอนนี้ก็ยังกลัว แม้ไม่มากเท่าเก่า..อาจเปลี่ยนเป็นเรียกว่าไม่ชอบดีกว่า แต่ก็เป็นเรื่องไม่เลวนักที่วีจะเข้าใจว่าผมยังกลัวมากเหมือนเมื่อสมัยเด็ก
มันทำให้อะไรง่ายขึ้น
ผมนึกอยากกอดเขาอย่างไรก็ได้ทุกครั้งที่ฟ้าลั่น โดยไม่ต้องระแวงว่าเขาจะรู้ตัวหรือเปล่า ระหว่างที่วงแขนเราเกี่ยวกระหวัด แผ่นอกเราแนบชิด และอุณหภูมิอุ่น ๆ จากตัวเขาส่งมาถึง ผมซึมซับตัวตนทั้งหมดของเขาไว้ พร้อมกับภาวนาให้ท้องฟ้าส่งเสียงคำรามเช่นนั้นตลอดไป
มันไม่ใช่การกระทำจากรักบริสุทธิ์ระหว่างพี่น้องเลยสำหรับผม
“แล้วนาย...”
วีกระซิบเสียงแผ่ว
จากนั้นเขาก็เงียบไป เหมือนประโยคก่อนหน้าที่ได้ยินเป็นแค่ความฝัน
วีมักพูดอะไรแปลก ๆ แล้วไม่ยอมต่อให้จบ อันที่จริงเรียกแปลกก็ไม่เชิง เพียงแต่มันเป็นลักษณะการพูดที่ทำให้ผมคิดมาก คิดไปไกล คิดไม่หยุด จนบางทีเหมือนเป็นคนบ้าไปเลย
ครั้งนี้ก็เช่นกัน น้ำเสียงเขาเลื่อนลอยในตอนแรก แต่กลับกลายเป็นระมัดระวังในตอนท้าย ก่อนจะเงียบและถูกกลืนไปกับเสียงฝนในอากาศ จับใจความได้แค่คำเกริ่นว่าหากผมไปค่ายหรือไปที่อื่นที่เขาไม่อยู่ แล้วฟ้าร้องเสียงดัง...
ผมคาดหวังจะฟังต่อ อะไรก็ได้ที่วีอยากพูด
แต่บทสนทนาเราจบแค่ตรงนั้น
ผมพยายามเดาว่าเขาจะเล่าหรือถามอะไร ความคิดโลดแล่นไปไกลจนสุดกู่ แสงแห่งความหวังเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นโดยไม่อาจห้ามใจ เขาอาจอยากถามว่าผมทำอย่างนี้กับคนอื่นหรือเปล่า บางทีวีอาจคิดเหมือนกันว่าอยากเป็นคนเดียวที่กอดผมและถูกผมกอด...
แต่ปากกลับไม่กล้าถามต่อ ไม่สามารถก้าวขาผ่านเขตแดนซึ่งถูกขีดไว้ด้วยสายเลือด วีที่จิตใจอ่อนโยน พี่ชายคนดีของผม วงแขนเขายังโอบผมไว้แน่นเหมือนกลัวจะเป็นอะไรไปหากฟ้าร้องดังขึ้นอีกนิด แล้วผมซึ่งเอาแต่หาประโยชน์จากความใจดีของวี จะดึงเขามามีส่วนร่วมกับเรื่องแบบนี้ได้อย่างไร
...เท่านี้ก็พอแล้ว...
ผมตอกย้ำความคิดนั้น อยากกรีดมันเป็นรอยลึกลงในจิตวิญญาณ
ยิ่งลึก..ยิ่งเจ็บ
และยิ่งเจ็บ...จะได้ยิ่งจำ...
ขอผมอยู่เคียงข้างวีอย่างนี้ไปเรื่อย ๆ ก็พอ
“เงียบลงแล้ว ดีขึ้นหรือยัง” เขาถาม เหลือบมองผมด้วยสายตาเป็นห่วงเจือขำขัน วีดูจะชอบใจทุกครั้งเมื่อได้ทำอะไรที่เขาคิดว่าเป็นหน้าที่ของพี่ชาย อย่างเช่นยืนปลอบผมที่กำลังทำเป็นกลัวเสียงฟ้าร้องเกินจริงนี่ก็ใช่
“ฮื่อ” ผมรับคำสั้น ๆ ตาจับจ้องมือเขาที่ยื่นเข้ามาใกล้ ปัดปอยผมยุ่ง ๆ ตรงแก้มผมไปเหน็บไว้ข้างหู พึมพำเสียงนุ่มพร้อมรอยยิ้มบางบนริมฝีปาก
“ดีแล้ว”
...มันต้องโง่ขนาดไหน จึงทำให้คนคนหนึ่งหลงรักรอยยิ้มบนใบหน้าที่เหมือนกับตัวเอง
“ไปนอน แปรงฟันก่อนด้วย ให้ไปยืนเป็นเพื่อนไหม”
...แล้วต้องบ้าขนาดไหน...จึงมากพอจะทำให้เจ้าของรอยยิ้มนั้นเป็นของผมเพียงผู้เดียว
เส้นแบ่งของความสัมพันธ์ที่ผมยึดมั่น และหวังว่ามันจะฝังลึกลงสมกับที่เฝ้าย้ำมาตลอด คงยังไม่หนักแน่นพอจะควบคุมการกระทำของผม จึงได้เผลอหลุดปากพูดสิ่งที่ไม่ควรกับพี่ชายฝาแฝดของตัวเอง
“...วี”
“หือ?”
“นาย...คบใครอยู่ไหม...ช่วงนี้”
“คบหรือ?”
“อย่างเช่นเพื่อนที่สนิท หรือผู้หญิงที่สนใจ”
เขาเลิกคิ้ว ส่งแววตาประหลาดใจกลับมาให้ผม จากนั้นก็ส่ายหน้าช้า ๆ
“...ไม่นี่...เรื่อย ๆ เพื่อนฉันก็หน้าเดิม ๆ”
“แล้ว..คิดว่าฉันเป็นไงบ้าง อย่าง..ถ้าใช้นายเป็นเกณฑ์”
วีนิ่งไปครู่หนึ่ง ถอยหลังไปครึ่งก้าว เหมือนอยากเว้นระยะเพื่อจะได้มองหน้าผมชัด ๆ
“นาย...”
เขายิ้ม..อย่างทุกที ดูเหมือนงุนงง แต่ก็แฝงความเศร้าที่ผมไม่สามารถตีความได้
“...นายก็เป็นน้องชายฉันไง”
ผมส่ายหน้า ขยับตัวตามเขาที่เพิ่งถอยหลังไป “หมายถึงว่าเป็นยังไง...แบบ น่าสนใจในสายตาคนอื่น...หรือว่า...”
ผมกัดลิ้นตัวเอง พูดมากไม่เป็นเรื่องเอาเสียเลย
“ทำไมอยู่ดี ๆ ถึงถามเรื่องนั้นล่ะ” เขาเอ่ยเสียงแผ่ว จากนั้นก็หลุบตาลงต่ำ “...พูดเหมือนนายมีคนที่สนใจอยู่ แต่รู้สึกว่าเขาไม่ค่อยสนนาย...อะไรอย่างนั้นเลย”
ผมกลั้นหายใจ จ้องมองวีที่กำลังก้มหน้ามองพื้นอีกทอด
“อาจจะประมาณนั้น”
“..ไปแอบชอบใครอยู่ละสิท่า”
ผมนิ่งไปอึดใจ ก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ
“...อา...งั้นหรือ” วียิ้ม แต่ผมดูแล้วรู้สึกเหมือนกำลังฝืน และนั่นทำผมปวดใจจนแทบพูดไม่ออก “ดีจังนะ....ผู้หญิงคนนั้น...”
“...?”
“หมายถึงว่า...นายเป็นคนร่าเริง เป็นที่รักของคนอื่น คนที่นายชอบก็ต้องโชคดีอยู่แล้ว”
“นี่...วี...ความจริงแล้วฉัน..”
บอกเขา...
ราวกับมีเสียงปีศาจกู่ร้องในกะโหลกผม
“ไม่เห็นแนะนำให้รู้จักบ้างเลย”
บอกเขาไป..
“..แต่จะว่าไปก็เรื่องส่วนตัวนายละนะ โต ๆ กันแล้วนี่นา”
บอกสิ
“วี ฉันน่ะ..”
บอก!
โดยไม่ทันยั้งคิด ผมคว้าไหล่เขาไว้ในมือทั้งสอง ดันให้เจ้าตัวถอยหลังไปชนกำแพง แล้วตามไปกักไว้ในวงแขนตัวเอง
วีสะดุ้ง ส่งเสียงอุทานออกมาเบา ๆ แต่ไม่ได้ขัดขืน แม้ขนาดร่างกายเราจะพอกัน หากดิ้นรนคงหลุดได้ไม่ยาก ทว่าหลังจากนั้น วีก็เพียงแต่ยืนนิ่ง เบิกตากว้าง มองเห็นเงาสะท้อนของผมปรากฏอยู่บนนัยน์ตาวาววับ...คล้ายกับว่ามีหยดน้ำเคลือบอยู่บนนั้น..
“วี..”
“...ดีจริง ๆ คราวนี้นายเจอคนที่ชอบแล้ว ไม่เหมือนแฟนคนก่อน ๆ ที่เขาชอบนายอยู่ฝ่ายเดียว”
“..ไม่ใช่ ความจริงแล้วฉัน...”
“เขาก็ต้องชอบนายเหมือนกันแน่ ๆ”
“...วี”
“...ฉัน...ก็ควรจะดีใจ...กับ...น....า......”
“...วี!?”
“.....อึ้ก...”
เขาก้มหน้าหนี หยดน้ำร่วงผล็อยจากขอบตา...ก่อนจะคู้ตัวลงไปอีกจนกลายเป็นทรุดนั่งกับพื้น และผมกลายเป็นไอ้โง่ที่ลืมกระทั่งวิธีออกเสียงพูด ย่อตัวลงตามเขาไป สองมือประคองข้างแก้มชุ่มน้ำตาของเขา ก้มหน้าลงไปใกล้ หน้าผากเราแตะกัน ตอนที่เขาเริ่มสะอื้นเบา ๆ
ผมจุกขึ้นมาในอก ความรู้สึกผิดเอ่อล้นที่คอจนราวกับจะไม่สามารถส่งเสียงอะไรได้อีก ผมอยากบอกเขาว่าอย่าร้องไห้ ผมขอโทษ ต่อให้ไม่รู้ว่าเขาร้องไห้เพราะอะไรก็ตาม
ทว่าสิ่งที่ผมทำ กลับเป็นแนบริมฝีปากลงไปบนเปลือกตาวีแผ่วเบา ซับรสเค็มปร่าของน้ำตา พรมจูบไล่มาที่ข้างแก้มเปียกชุ่ม...เชื่องช้า...อ่อนโยน....
กระทั่งมาหยุดอยู่บนริมฝีปากของวี
ถึงอีกคนที่จ้องมองกลับมาจากในเงาสะท้อน
ด้วยนัยน์ตาเศร้าสร้อย และรอยยิ้มขมขื่น
...ได้โปรดอย่าร้องไห้..
ให้จุมพิตของฉันซับน้ำตา
ให้ริมฝีปากเราแตะกันแผ่วเบา ดุจขนนกร่วงหล่น
ในคืนที่ฟ้าร่ำไห้
จูบอ่อนโยนถึงเพียงนั้น กลับทำผิวน้ำกระเพื่อม
และพรากเงาสะท้อนของนายจากฉันไป
----------| S i n c e r e |----------
ศีลธรรมมันค้ำคอร์ ;{};
ตอนแรกมาแล้ว แอบย่องมาอัพเวลาเด็กดีค่ะ
แอบแปะรูปจากเมื่อตอน intro ด้วย ชึ้บ
(http://fc08.deviantart.net/fs71/f/2014/048/e/d/twin06_resize_by_maew3ta-d76vmbf.jpg)
พิจารณาแล้ว เรื่องนี้คงไม่ยาวมาก อาจจะเข้าข่ายเรื่องสั้นก็เป็นได้ค่ะ (มั้ง)
พบกันตอนหน้านะคะ *กอดฟัดคนอ่าน*
-
อ่า วีวิน มาแล้ว
-
โอ้ยยยยยยย !! ดีนะที่ยังไม่นอน ถึงได้พุ่งเข้ามาอ่าน
แล้วพรุ่งนี้จะตื่นไหวไหม o22
เราชอบบทตอนที่ขึ้นต้นของตอนกับตอนจบของตอนมากเลย >w<
ให้ฟีลล์แบบบอกไม่ถูกแต่ว่าชอบบบบบบบบบ :really2:
พี่วีดูทำตัวสมเป็นพี่ดีนะ :) น้องวินสมัยยังเป็นเด็กน้องร้องไห้งอแง
กลัวฟ้าร้องฟ้าผ่า วิ่งไปเคาะประตูนอนกับพี่วี เป็นบราค่อนตั้งแต่เด็ก
เป็นมุมที่น่ารักดีค่ะ ไม่คิดว่าจะมีมุมที่ดูน่ารักกุ๊บกิ๊บแบบนี้
แต่พอโตขึ้นมานี่ก็เจ้าเล่ห์ใช้ประโยชน์จากมุมนี้ ลวนลามพี่วีตลอดเวลา !!
เด็กคนนี้นี่มันช่างเจ้าเล่ห์ !! :z3:
ตอนท้ายเราโฮมากเลยนะ... แบบคิดอะไรออกไป ถามอะไรออกไป
ดูพี่วีสิ น้ำตานอง เปาะแปะท่วมหน้าเลย TvT ฮือออออออ....
น้องวินคะ รีบ ๆ ปลอบใจพี่วีนะคะ แม่ยกไม่ไหวจะเคลียร์ปวดใจ
-
ชอบบบบบมากกกกกกกก เจ็บปวดดี แล้วได้อ่านสองมุมมันก็ยิ่งตอกย้ำความเจ็บปวดไปอีก 5555555 รอต่อครับ
-
โอ้ยยยยชอบมากค่ะ!! บรรยายได้เห็นภาพมากเลย!!!!
ชอบที่เกริ่นตอนต้นกับตอนท้ายมากๆเลยค่ะ
ภาวนาให้กล้าพูดออกไปเร็วๆ จะได้มีความสุขกันซะทีนะทั้งสองคน!
-
รู้สึกแบบว่า อึนๆหน่วงๆ ลุ้นไปตลอดพาร์ท พี่วีเล่นบทพี่ชายที่แสนดี
คงต้องเชียร์ให้วินใส่เกียร์เดินหน้ารุกสุดๆไปเลย อยู่แบบนี้มันอึดอัดอะ :ling1:
-
มันจี๊ดใจมาก ความรู้สึกแบบนี้มันชวนกรีดร้องมาก
เหตุผลที่ชอบแฝดเพราะมันละเอียดอ่อนมากๆ
ทั้งสองคนต่างก็ไม่ยอมมีใครพูดออกมาสักที
คงจะอึดอัดและอัดอั้นมากๆอะ เป็นพี่น้องกันนี่เนอะ
สงสารวีเลย จริงๆก็ทั้งสองคนเลย
ตอนหน้าจะเป็นยังไงต่อนะ จะคืบหน้าไหม หรือจะถอยหลังมากกว่าเดิม
อดใจรอไม่ไหวแล้ว งื้ออๆๆๆ
-
ชอบเรื่องนี้มากอชอบแนวนี้อ่ะ ตามหามานาน อยากให้เป็นเรื่องยาว จะซื้อแน่นอน
-
เป็นเรื่องสั้นที่จะสมหวังใช่ไหม?
วินนี่เจ้ามารยาสุดๆ :laugh: พี่วีตามไม่ทันเลย
-
“ดีจังนะ....ผู้หญิงคนนั้น...” แค่ประโยคนี้ น้ำตาก็ซึม
สงสารวี หรือต้องสงสารทั้งคู่น่าาา
เส้นแบ่งพี่น้องมันช่างน่ากลัว สงสารแฝดที่มีใจให้กันแต่ไม่กล้าบอกออกมา
ปล. อย่าเป็นเรื่องสั้นเลยน่า เค้าอยากอ่านแฝดไปนานๆ เอาแบบคิมกับเฮียภพเลยยย :m17:
-
ตามหานิยายแนวนี้มากนานมากก แต่ไม่ค่อยมีคนแต่ง
ฟินกับฝาแฝดสุดๆ ><
รอตอนต่อไปค่ะ ♥
-
รีบๆพูดให้เคลียร์เลยค๊าาาา
-
รู้สึกหน่วงๆ เพราะศีลธรรมค้ำคอจริงๆ
:ling1: :z3: :เฮ้อ:
-
บรรยายได้ลึกซึ้งมากเลย อ่านแล้วน้ำตาจะไหลตามสองแฝด :mew6:
ศีลธรรมมันค้ำจริงๆ :กอด1: วีวิน
-
:mew1:
-
กลืนไม่เข้าคายไม่ออกทั้งคู่เลย..ไม่รู้จะบอกอีกฝ่ายยังไง :mew2:
-
เรื่องนี้ๆๆๆๆๆๆๆๆ อ้ากฝาแฝดชอบๆ ของให้เเฮป์ปี้นะ วีวิน :m25:
-
เจ็บกันทั้งคู่ โฮๆๆๆๆๆๆ T^T
-
ความรู้สึกของวีอัดแน่นเกินจะทนไหว
วินจะได้รู้เสียทีว่าทั้งคู่ใจตรงกัน
-
อู่ววว ว ว ..ว
ภาษาสวยขึ้นเยอะมากเลยค่ะ
แต่งเก่งขึ้นมากๆๆๆๆ (ตามมาแบบลับๆตั้งแต่รักติดดิน5555)
บรรยายซะเห็นภาพตาม และก็รู้สึกตามตัวละครเลยยย :hao5:
สู้ๆนะคะ ติดตามๆๆๆๆ :impress2: :impress2:
-
วีวินนนน บอกเขาไป ~~
เขาจุ้บๆกันแล้วอ้ะ กรี๊ดๆ
รอตอนต่อไป กิกิ อย่าดราม่านะ
ตอนต่อไปเอ็นซีก็ได้อยู่ 55555
-
อ่านแล้วอึดอัดแทนทั้งคู่
จะพูดก็ไม่พูดออกไป จะทำอะไรก็ไม่ทำ
ก็เข้าใจนะ ว่าศีลธรรมมันค้ำคอร์
คนอ่านอย่างเค้าอึดอัดดแต่ก็ชอบบบ 555
-
พี่วีอย่าร้องไห้ดิ
มันเป็นความรู้สึกที่น่าอึดอัดใจมาก กับการที่ต่างฝ่ายต่างรักกัน แต่บอกความรู้สึกออกมาไม่ได้
-
ลุย ๆ อย่างเดียว 5555 เชียร์นะ
-
TWINNNNNNN :hao7: :hao7:
รอติดตามนะคะ :mew1:
-
ชอบบบบบ มันหวานอมขมกลืนยังไงไม่รู้(bittersweetจริงๆ)
แอบชอบกันเองนี่มันฟินจริงๆ รอตอนที่หวานๆนะคะ
รอตอนต่อไปค่ะ+1 :mew1:
-
:mew4: :mew4: :mew4: :mew4:รักแต่บอกไม่ได้ :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
-
เมื่อกี้อ่านในมือถือ แทบบีบมือถือแตก
นาทีนี้ ไม่รู้จักคำว่า ศีลธรรม ชั่วคราวค่ะ
วินสารภาพเถอะ สงสารวีจะแย่แล้ว
-
รักที่พูดอะไรออกไปไม่ได้สักอย่าง...
-
ชอบโมเม้นพี่น้องจริงๆ แอร๊ :hao7: โดยเฉพาะพี่่น้องคู่แฝดเนี้ย มันก๊าวใจมากกกกกกก :katai1: ปูเสื่อรอตอนต่อไป (ศิลธรรมลอยไปแล้ว~~ ยอมมมมมม)
-
อีกนิดนึง ดราม่า อีกนิ๊ดดดด
-
โอ๊ย หน่วง อึดอัดสุดๆ
ได้แต่พึมพำ บอกไปสิ บอกไปสิ อยู่คนเดียว
:mew2:
-
โอ๊ยยยย วินจะบอกวีไหมเนี่ย
-
อ้าวเฮ้ย สงสารอ่ะ :hao5:
วินรีบบอกวีเหอะ พี่เขาร้องแล้วใจสั่นนน
ชอบคำที่ใช่บรรยายอ่ะ
คนแต่งแต่งมันได้ดูลึกซึ่งทุกคำเลย :z3:
ชอบจัง :กอด1:
-
เหย้ดดดดเด.... ค้ำคอร์จริงๆ เดี๋ยวไปอ่านเล่ห์รักก่อนนะครัชชชช
-
เฮยยยยย
ใจตรงกันแล้วนาาา
แต่ต่างไม่กล้าพูด
เป็นกำลังใจให้ทั้งสองคน ฮืออออออออ
-
ชอบมากกกกกกกกกกกก มันเจ็บปวดแต่เรากลับชอบ
ฮือออออออออ หน่วงแต่กลับเต็มไปด้วยความรู้สึก
ชอบคำโปรยและลงท้ายมากค่ะ มันเป็นอะไรที่บรรยายไม่ถูก
แต่เรากลับเข้าใจถึงความคิดความเจ็บปวดนั้น
มาต่อไวๆนะคะ จะรอติดตามค่ะ
-
มาม่า อืดหมดแล้ว พึ่งต้นเรื่องเอง :impress3: // :pig4:
-
อ่า....เราจะก้าวผ่านศีลธรรมนี้ไปได้อย่างไรนะ.... :katai5:
-
มันอึดอัดนะ จะพูดอะไรออกไปก็ไม่ได้
ทำไมไม่ทำตามหัวใจซะที
-
แนวฝาแฝดแบบนี้มันใช่จริงๆค่ะ ชอบบบบบบบบ
ดูเป็นความรักที่ไม่ถึงกับสุข เป็นทุกข์ที่ไม่ถึงกับเศร้า หน่วงใจได้อีก
เป็นความรักที่ต่อให้ใจตรงกันก็ไม่กล้าทำอะไรมากกลัวเป็นตัวเองที่คิดไปฝ่ายเดียว
มีความสุขกับการได้ใช้ชีวิตด้วยกันทุกวัน แต่ก็ต้องคอยกังวลว่าวันสิ้นสุดต้องมาถึง
จริงๆใจตรงกันเหมือนจะง่าย แต่ไม่ง่ายเลยเมื่อเป็นพี่น้องกันนี่ล่ะ
แล้วดูท่าวินจะไม่สามารถทนได้แล้ว จูบไปแล้วด้วยยยยยยย ใจตรงกันนะะะ
พี่วีไม่เศร้านะะะะะ :กอด1:
-
ชอบแนวนี้มานานละ แต่ไม่ค่อยเห็นใครเขียน :impress: :impress: :impress:
-
ชอบแนวนี้
ชอบการดำเนินเรื่องหน่วงๆ อึมครึ้มแบบนี้จัง
-
บอกไปเลยๆๆๆ แอบกระซิบด้วยอีกคน
-
โอ้วววววววววว จุ๊บกันแล้ว
แต่เรื่องนี้อ่านยังไงก็เศร้าอ่ะ เหมือนสีเทา อ่านแล้วเหงาๆเศร้าๆหม่นๆ
แต่ชอบแบบค้ำคอร์อะ ชอบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
ขอบคุณ :)
-
พูดเถอะ การกระทำฟ้องขนาดนี้แล้ว!
ถ้าไม่พูดจะรู้หรือว่าใจตรงกัน!!
#มองข้ามศีลธรรมไปก่อน
-
เป็นเรื่องยาวเถอะขอร้อง พลีสสสสสส
อ่านแล้วรู้สึกว่าวีจะบอบบางกว่าวินเยอะ อิอิ
-
ชอบอ่าๆ ติดตามต่อจากเรื่องปิ่นหยก คิมหันต์ แล้วมาต่อเรื่องนี้ๆ สนุกมากครับ
-
ขออย่างเดียวจริงๆๆๆๆๆ
ขอให้จบแฮปปี้เอนดิ้งนะคะ ไหนๆก้เป็นแฟนฟิคแล้วอาาาาา :ling1: :ling1:
-
แฝดน่ารักที่สู๊ดดดด ></// โอ้ย อ่านแล้วคันหัวใจมุ้งมิ้งน่ารักเหลือเกินค่า <3
-
อ๊ากกกกกกกกก :serius2: ค้างอ่าาาาาาา ค้างมากๆๆๆๆเลยค่ะ :เฮ้อ:
มาต่อเร็วๆนะค่ะ (โอมเพี้ยงงงงงงง :call:)
*สนุกมากค่ะขอบคุณผู้แต่งมากๆค่าาาาาาา :3123: :3123: :L1:
:กอด1:
-
มามะ รออยู่ครับ ชอบ we win ความหมายดีจัง
-
อ่านแล้วขัดใจแม่ยกมากถึงมากที่สุด
ต่างคนก็ต่างรัก แต่ก็ไม่กล้าพูดออกมา (มันก็พูดยากนี่เนอะ คนเป็นพี่น้องกัน)
ลุ้นจนถึงขั้นปวดหน่วงๆในท้อง 5555555
-
กรี้ด
สนุก
ศีลธรรม ก้อพักไว้ ท่องไว้นี่คืแฟนฟิก(เอ๊ะ ยังไง)
รออ่านต่อจ้า
-
น่ารักมากแต่ก็สงสารทั้งคู่
-
บอกไปเลย เจ้เชียร์อยู่
-
น่าติดตามเป็นอย่างมาก
-
ท...ทำไม ทำไมน้องรู้สึกอ่านไปแล้วเหมือนเอาขาข้างหนึ่งก้าวเข้าไปในนรก ในดินแดนต้องห้ามยังไงก็ไม่รู้
(มันช่างเข้ากับอากาศที่หนาวเย็นของเมืองจีนเสียนี่กระไร)
ฮือ ปกติไม่เคยสนใจ Incest มาก่อน แต่เพราะวันนั้น วันที่เราเวิ่นกับน้องเมทในทล.
มันทำให้น้องก้าวข้ามผ่านคำว่าศีลธรรม ก้าวข้ามผ่านคำว่าสิ่งต้องห้ามมาแล้ว
เพราะฉะนั้นคุณพี่ต้องต่อให้มันจบนะคะ ห้ามขาดหาย ไม่งั้นน้องจะไม่ยอม
อ่านแล้วหน่วงอะ โอ๊ย หน่วง แต่ชอบ... เป็นความรักที่ไม่ถึงกับสุข เป็นความทุกข์ที่ไม่ถึงกับเศร้า
การแอบรักพี่น้องตัวเองมันแย่ แย่ที่สุด มันทำให้คนอื่นตราหน้าว่าไม่มีศีลธรรม
ทั้งที่มันก็เป็นแค่ความรัก เป็นแค่ความรักที่ไม่มีสิ่งใดมาประเมินค่าได้เท่านั้นเอง
เรื่องจะดำเนินต่อไปยังไง... ไม่อยากจะคิดตอนจบว่าถ้าคนอื่นๆ ในตระกูลรู้จะเป็นยังไงกัน
//เอามือปิดหน้าพร้องแหกปากกรีดร้องอย่างทนไม่อยู่ :o12:
-
โอ้ยยย หน่วงงงง
กรี๊ดดดดดดดดดด กรีดร้องงงงง :hao5:
ชอบค่ะ ชอบฟีลลิ่งแบบนี้จังเลย ชอบศีลธรรมอันเจ็บปวด โฮ
สงสารพี่วี อย่าร้องนะคนดี คนที่วินชอบน่ะก็หมายถึงพี่วีนั่นแหละ
:o12:
อ่านแล้วปวดใจ แต่ชอบ ฮือออออออ :heaven
-
ยังรอ... คิดถึงวีวิน
-
┤S i n c e r e├
อยากกอด...อยากถูกกอด
อยากรัก...อยากถูกรัก
บาปร้ายล่อหลอกคนเขลาด้วยกลิ่นหอมหวน
เฉกเช่นแมลงลุ่มหลงกลิ่นเกสรดอกไม้พิษ
ความปรารถนาดำมืดอันดึงฉันสู่หุบเหวลึก
กลิ่นหอมและรสหวานล้ำบนริมฝีปาก กลับถูกกลืนให้ขื่นขมด้วยหยาดน้ำตา
เส้นบาง ๆ ที่เราก้าวข้าม
จะยังมีหนทางให้กลับตัวบ้างหรือไม่?
02 : Conflict
ริมฝีปากของวีอ่อนนุ่ม กลิ่นกายเขาหอมหวาน และร่างเขาที่สั่นระริกอยู่ในอ้อมแขนผมก็ช่างดูเปราะบางจนเย้ายวน
เสียงครางต่ำที่ไม่รู้ว่าเป็นของใครลอยอ้อยอิ่งแทรกเสียงฝน ผมไม่แน่ใจว่ามันเป็นของผมหรือเขา เสียงเราเหมือนกันมาตั้งแต่เด็ก และตอนนี้ก็ราวกับทุกสิ่งทุกอย่างของเราจะหลอมรวมกลับเป็นเนื้อเดียวกัน นั่นยิ่งตอกย้ำว่าสิ่งที่เรากำลังทำ...สิ่งที่ผมกำลังทำกับวีเป็นเรื่องผิด...
ผมหลับตา แต่ยังรู้สึกได้ถึงหยดน้ำอุ่น ๆ ที่กลิ้งลงจากแก้มเขา หยดลงถึงริมฝีปากของเราที่เชื่อมสนิทกันอยู่
จะดีแค่ไหนหากผมทำให้เขาหยุดร้องไห้ได้
แล้วจะดีแค่ไหนหากเวลาหยุดเดินเพียงเท่านี้
"...อืออ...วะ....วิน...."
วีเรียกชื่อผมเสียงสั่นเมื่อใบหน้าเราแยกจากกันเพียงเล็กน้อย มือกำเนื้อผ้าบนไหล่สองข้างผมไว้แน่น ก่อนจะพยายามดันตัวเองออกห่าง เอนกายถอยหลังหนีผมไปจนมุมกับผนัง กลายเป็นว่าทำให้ตัวเองถูกต้อนอยู่ในพื้นที่แคบ ๆ ระหว่างตัวผมกับผนังเย็นเฉียบโดยไร้ทางหนี
ผมจ้องมองริมฝีปากเขาที่เจ่อช้ำขึ้นมา ค้างอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน จึงเพิ่งนึกได้ว่าลืมระวังสายตาตัวเอง
ความรัก ความปรารถนา อยากครอบครองเขา ทุกความรู้สึกที่คุกรุ่นอยู่ข้างใน นัยน์ตาผมตอนนี้จะสะท้อนความน่ารังเกียจเหล่านั้นออกมาขนาดไหนกันนะ..
"..วี.."
ผมกระซิบเสียงแหบแห้ง ไล้ปลายนิ้วมือไปบนพวงแก้มชื้นน้ำตาของเขา แต่วีกลับสะดุ้ง ทำท่าจะขยับออกไปอีกแม้ไม่มีที่ให้หนีแล้ว คำถามต่อมาจากปากเขาทำผมปวดแปลบขึ้นมาในอก
"...ทำไมนาย.....ถึงได้..."
เสียงเขาสั่น เนื้อตัวราวกับจะหดลงจนเหลือเล็กนิดเดียว ตาเขาแดงจนน่าสงสาร หัวคิ้วขมวดแน่น เม้มปากจนมันกลายเป็นเส้นตรง ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเครื่องหน้าที่เหมือนกับผมจะแสดงความเจ็บปวดออกมาได้ถึงเพียงนี้
มือผมพยายามตามไปแตะบนแก้มเขาอีกครั้ง คราวนี้ไม่เหลือที่ให้ถอยอีก
วีนั่งตัวเกร็งไปหมด เห็นได้ชัดว่าพยายามเลี่ยงสัมผัสจากผมราวกับกำลังหวาดกลัว นั่นทำผมอยากจะร้องไห้ไปด้วยอีกคน ในเมื่อปกติแล้วเขาไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน ทั้งที่แต่เล็กจนโต เราก็สัมผัสโอบกอดกันอย่างเป็นธรรมชาติมาตลอดไม่ใช่หรือ ทว่าหลังจูบนั้น ผมรู้สึกราวกับถูกผลักมายืนอยู่ตรงริมผา ไม่สามารถถอยหลังกลับไปได้ แต่จะยกขาก้าวต่อไป ตรงหน้าก็มีเพียงหุบเหวเวิ้งว้างและดำมืด
"นายอยากรู้จริง ๆ หรือว่าทำไม"
วีไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ ห่อไหล่ เหลือบมองอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ
“...วี...ฉัน...”
หากเอ่ยเรื่องนั้นออกไป แล้วเขาจะให้อภัยผมได้หรือไม่
"ฉันรักนาย.."
ผมเป็นน้องชายที่ไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย
เขาเงยหน้าขึ้นสบตาผม นัยน์ตาแดงก่ำเบิกกว้าง ในนั้นเต็มไปด้วยความสับสน ริมฝีปากสั่นระริก หยดน้ำกลิ้งลงจากขอบตาอีกแล้ว พี่ชายคนดีของผมจะรู้หรือเปล่า สีหน้าเขาตอนนี้เหวี่ยงทั้งหัวใจผมร่วงลงไปในความดำมืดของเหวลึกไม่เห็นก้นบึ้ง ลึกจนแม้กระทั่งเสียงสะท้อนก็ส่งมาไม่ถึง
“นายเข้าใจที่ฉันพูดไหม?”
วีก้มหน้า แต่ครู่หนึ่งก็เงยขึ้นใหม่ ตอบกลับผมมาแผ่วเบา ที่น่าเจ็บปวดคือเขายังพยายามรักษาระยะห่างของเราเอาไว้ถึงที่สุด
"...ฉันก็รักนาย.."
แม้จะเสียงสั่น แต่วีก็พูดมันออกมาง่ายดาย
รักคำเดียวกัน แต่ผมรู้ว่านั่นเป็นคนละอย่าง
"ไม่..วี...ไม่ใช่รักแบบนั้น.."
ความรู้สึกของผมจากห้วงเหวลึกส่งไปไม่ถึงเขา สายตาหมองเศร้าของเขาตอกย้ำว่าความรักของเราไม่เหมือนกันเสียทีเดียว
"...วี...ฉันรักนาย...แบบที่...."
ผมชะงักคำพูด กระดากใจเกินกว่าจะเอ่ย แต่ความปรารถนายังแผดเผาจนนึกขยะแขยงตัวเอง เลือกจะบอกให้เขารู้ด้วยวิธีอื่นซึ่งไม่ใช่ถ้อยคำ โน้มตัวไปจูบเขาอีกครั้ง...หนักหน่วงกว่าคราวแรก เบียดตัวเองเข้าไปคุกเข่าตรงกลางหว่างขาอีกฝ่าย สองมือประคองใบหน้าเขาไว้ไม่ให้ขยับหนี ขบกลีบปากล่างเขาเบา ๆ ให้มันเผยอออก
“...อือ..อ..อ...”
วีส่งเสียงครางแผ่วเบา จากที่พยายามออกห่างเมื่อครู่กลับกลายเป็นกำอกเสื้อผมไว้แน่น ใบหน้าเชิดขึ้นเพราะถูกมือผมซึ่งประคองอยู่บังคับให้เงยรับ
ริมฝีปากเขาหอมหวาน แต่กลับนำมาซึ่งความปวดร้าวในใจทุกครั้งที่สัมผัส
ผมอยากอ่อนโยนกับวี อยากทะนุถนอม ทว่าสิ่งที่ทำกลับเป็นฉกจูบเอาเป็นเอาตาย โหยหากลิ่นอายของเขา จาบจ้วงรุกล้ำด้วยปลายลิ้น และผลักเขาลงไปนอนหงายบนพื้นแข็งกระด้าง ระหว่างนั้นใบหน้าเราไม่ได้แยกจากกันเลย
เขาสำลัก ยกมือปัดป่ายในอากาศ ดูน่าสงสาร แต่ก็ทำให้ผมดีใจ เพราะนั่นบอกให้รู้ว่าเขาไม่เคยทำอย่างนี้กับใครมาก่อน ผมเองเคยจูบกับผู้หญิง แต่ไม่ลึกล้ำไปกว่าแค่เอาริมฝีปากไปแตะแล้วถอนออกมา ไม่เคยมีใครเหมือนวี และไม่คิดว่าจะมีใครทำผมคลั่งไคล้ได้เท่านี้อีกแล้ว
นอกจากที่ดิ้นรนหาอากาศ วีก็ไม่ได้ขัดขืนผมนัก หากไม่ได้เป็นการคิดเข้าข้างตัวเองจนเกินไป ผมรู้สึกว่าหลังจากนั้นวีพยายามจูบผมตอบอย่างเงอะงะด้วยซ้ำ เสียงของเหลวแฉะ ๆ เมื่อริมฝีปากเราบดเบียดเข้าหากัน และเสียงหอบหายใจกระชั้นของเขาฉีกความยับยั้งชั่งใจของผมไม่เหลือชิ้นดี
ผมปลดกระดุมเสื้อนอนของวีออกด้วยมือข้างเดียว ลากฝ่ามือผ่านผิวเนื้ออุ่นและเนียนเรียบ วีสะดุ้ง กลั้นหายใจ ชะงักการเคลื่อนไหวในจูบ เมื่อผมกดปลายนิ้วมือลงบนยอดอกเขาเบา ๆ
“...อ๊ะ! วะ...วิน....อืออ....อ...”
นิ้วมือเขาจิกลงบนไหล่ผม ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงซ่าน เกร็งตัวทุกครั้งที่ผมคลึงลงไปบนส่วนอ่อนไหวนั้น เข่าผมที่คร่อมอยู่ดันเข้าไปชนกับหว่างขาเขา แรงเสียดสีผ่านเนื้อผ้าและการกระตุ้นจากด้านบนคงมากพอจะทำให้ความปรารถนาตรงนั้นขยายตัวขึ้นจนรู้สึกได้ พอกับตัวผมเองที่รู้สึกปวดหน่วงขึ้นมาตรงท้องน้อย
ผมลากมือลงมาถึงขอบกางเกงอีกฝ่าย สอดเข้าไปกุมส่วนร้อนผ่าวใต้เนื้อผ้าไว้ในมือ ที่ตรงนั้นเริ่มแข็งตัวและเปียกน้อย ๆ ราวกับกำลังเรียกร้องสัมผัส
“..ฮะ..!"
วีหายใจเฮือกเมื่อผมเริ่มขยับมือช้า ๆ ถดกายหนีแต่ไม่มีที่ให้ขยับ สุดท้ายก็ต้องยอมแพ้ นอนเกร็งอยู่ใต้ร่างผม ตัวแดงไปหมดตั้งแต่ใบหน้าจนถึงแผ่นอกที่กระเพื่อมตามการหายใจถี่ เขายกมือขึ้นปิดปากตัวเอง แต่ผมดึงมันออกอย่างเอาแต่ใจ
“...วี...” ผมก้มลงไปกระซิบข้างหู “ฉันอยากฟังเสียงนาย...”
“...อะ...อื้อ...อ....."
เขาส่ายหน้า แต่กระนั้นก็ยังมีเสียงครางแผ่วเบาเล็ดรอดออกมาถึงหู ผมนึกอยากให้เขาพูดว่ารักให้ฟังอีกสักครั้ง แม้เป็นความรักคนละแบบ แต่ผมยินดีจะหลอกตัวเองว่ามันคือความรู้สึกเดียวกับที่ผมรู้สึก
ทว่ายังไม่ทันได้เอ่ยปากขอ เขากลับพูดแทรกขึ้นเสียก่อน
“..วิน...หยุดก่อน...” เขาหอบหายใจแรง กระตุกแขนเสื้อผมที่ขยับมือเร็วขึ้น เหงื่อเกาะพราวเต็มต้นคอและใบหน้าแดงระเรื่อของเขา “..ฉะ..ฉันจะ...อืออ..”
ผมกลืนข้อเรียกร้องลม ๆ แล้ง ๆ ของตัวเองลงคอไป ฝังหน้าลงบนซอกคอชื้อเหงื่อ ตรงที่ไฝเม็ดเล็ก ๆ นั้นวางอยู่บนผิวของเขา กดจูบหนัก ๆ ลงไปจนมันเป็นรอยช้ำแดง พรมจูบลงมาจนถึงผิวเกลี้ยงบนอก ขณะที่มือก็เลื่อนจากจุดเดิมไปยังช่องทางเบื้องหลัง
“..ไม่!”
วีเบิกตากว้าง ร่างกระตุกเบา ๆ เหมือนรู้โดยสัญชาตญาณว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น คราวนี้ดันอกผมออกห่างอย่างจงใจ จนผมเพิ่งตระหนักขึ้นมาได้ว่าเขาก็เป็นผู้ชายแข็งแรงคนหนึ่งเหมือนผม
“...มะ...ไม่ได้...”
ผมก้มลง มองขอบกางเกงวีที่เลื่อนต่ำลงไปเกือบถึงต้นขา หยาดหยดใส ๆ ซึมออกจากส่วนปลายที่ยังไม่ได้รับการปลดปล่อยของเขา เหมือนเจ้าตัวเห็นสายตาผมจึงได้งอขาขึ้นชันเข่า พยายามยันกายขึ้นนั่ง แผ่นอกซึ่งเริ่มขึ้นรอยแดงเป็นจ้ำกระเพื่อมขึ้นลงตามแรงหอบ ปกคอเสื้อนอนไหลมากองอยู่ตรงข้อศอก
ผมรู้ความหมายของเขาดี ท่าทางต่อต้านและคำห้ามปรามล้วนชัดเจนพออยู่แล้ว แต่ยังคงดื้อรั้นจะเบียดตัวเองเข้าหา กอดเอวเขาไว้หลวม ๆ วีนั่งตัวเกร็งไปทั้งร่าง กระทั่งผ่านไปครู่หนึ่งจนแน่ใจว่าจะไม่มีอะไรเกินเลยกว่านั้น จึงยอมโอนอ่อนตามแรงจากมือผมที่ดึงเขาเข้าหาตัว
“...วิน....” เขาเอ่ยเสียงอ่อนระโหย ซบหน้าผากลงกับไหล่ผม หายใจติดขัดขณะพยายามพูดออกมาให้เป็นประโยค “....ยะ..อย่าทำแบบนี้.....”
ผมอยากถามว่าทำไม...ทั้งที่ก็รู้ดีอยู่เต็มอก
“...ฉัน...เป็นพี่ชายของนาย....”
“....”
“....เราเป็นพี่น้องกัน...”
เรากำลังทำอะไรกันอยู่
ผมกำลังทำอะไรกับวี...กับพี่ชายแท้ ๆ ของตัวเอง
ความจริงซึ่งไม่สามารถเปลี่ยนแปลงตั้งอยู่ตรงหน้า ถึงจะแกล้งทำเป็นลืมหรือมองไม่เห็นอย่างไร แต่มันก็ยังตระหง่านอยู่เช่นนั้น
ผมชะงัก ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีก่อตัวเป็นรูปร่าง พร้อมกับความรู้สึกของผมที่ราวกับจะพังทลายลงตรงนั้น เหมือนลูกโป่งพองลมที่ถูกเข็มทิ่ม เหมือนปราสาททรายที่ถูกคลื่นซัด เหมือนแก้วโง่ ๆ ที่ถูกปล่อยให้ร่วงลงกระแทกพื้นจนแหลกละเอียด
เราเป็นชีวิตเดียวกันมาแต่แรก...ทำไมผมจึงมีความรู้สึกเช่นนี้กับพี่ชายร่วมสายเลือดได้นะ
แล้วอย่างนี้ เมื่อไรน้ำตาของเขาจะแห้งสักที...
ผมพยายามจ้องมองวีเต็มตา แต่กลับรู้สึกละอายแก่ใจเกินกว่าจะทำเช่นนั้นได้อีกแล้ว
เสียงคร่ำครวญในใจของผมดังก้อง ...จะอย่างไรก็ได้ แบบไหนก็ได้ ต่อให้ต้องโกหกแล้วตายไปพร้อมกับความลับนี้ก็ยอม...
แต่ได้โปรดอย่าให้วีเกลียดผมเลย...
----------| S i n c e r e |----------
มีต่อรีพลายถัดไปค่ะ
v
v
v
-
----------| S i n c e r e |(ต่อ)----------
“...ฉัน...เป็นพี่ชายของนาย....”
“....”
“....เราเป็นพี่น้องกัน...”
ผมกลั้นใจบอกไปแบบนั้น แต่กลับยังนั่งนิ่งอยู่ในอ้อมกอดวิน เอนศีรษะซบลงบนไหล่เขา ก่อนวินจะผลักผมออก ท่าทางตื่นตะลึง ราวกับกลัวที่จะมีผมอยู่ใกล้ ๆ
“อา..ใช่...” เขาผงกศีรษะเลื่อนลอย แล้วเพียงชั่วอึดใจบรรยากาศรอบตัวเขาก็กลับมาเป็นปกติ ทั้งเสียงพูด แววตา สีหน้า ทุกอย่างนิ่งงันเหมือนว่าที่เราทำไปเมื่อครู่เป็นเพียงความฝัน “ที่บอกว่าฉันรักนายก่อนหน้านี้...ก็หมายถึงแบบพี่น้องนั่นละ”
"...."
ถูกแล้ว...ทั้งที่มันควรจะเป็นแบบนั้น แต่ผมกลับเจ็บเหลือเกินกับสิ่งที่ได้ยิน
“..ฉันแค่คิดว่า...” วินพูดต่อเสียงเรียบ เสมองไปทางอื่นเหมือนไม่อยากเห็นหน้าผม “...ถ้าเกิดทำแบบนี้กับคนที่ตัวเองชอบ จะเป็นยังไงนะ”
หากถูกเข็มสักพันเล่มทิ่มลงที่หัวใจพร้อมกัน...มันจะเจ็บแบบนี้ไหมนะ
“...นายก็เลยลองดูอย่างนั้นหรือ”
“ใช่”
“ที่บอกว่ารักฉัน...ก็เป็นแบบพี่ชายน้องชายใช่ไหม?”
เขาก้มหน้า กระซิบตอบมาเบา ๆ แต่นั่นก็มากพอแล้วจะพังความฝันลม ๆ แล้ง ๆ ของผมลงต่อหน้าต่อตา
“...ใช่”
“...วิน...”
ผมเรียกชื่อเขาแล้วค้างไว้แค่นั้น พูดอะไรไม่ออกอีก เขาเพิ่งบอกเองแท้ ๆ ว่าไปแอบชอบคนอื่นอยู่ แล้วนี่ผมมัวหวังอะไรอีกหรือ ดีแล้วที่เขาไม่ได้มาหลงอยู่ในวังวนเช่นเดียวกันนี้ บนเส้นใยซับซ้อนที่ยิ่งดิ้นก็ยิ่งแน่น ยิ่งหนีกลับถูกดึงให้ถลำลึกจนเกินถอนตัว จะมีสักกี่คนที่รู้ทั้งรู้ว่าข้างหน้าเป็นผา แต่ก็ยังบ้ากระโดดลงไป
“ขอโทษ”
สั้น ๆ เพียงคำเดียวจากปากเขา ก่อนวินจะผละออก ลุกขึ้นวิ่งหายไปจากห้อง ทิ้งท้ายเพียงแค่ว่าเขาจะออกไปหาซื้ออะไรกิน อาจแวะไปหาเพื่อนด้วย ไม่ทันอยู่ฟังผมที่กระซิบกับเสียงฝนหลังจากนั้น
“...แต่ฉันรักนายจริง ๆ”
“.....รัก.....”
ผมนั่งห่อไหล่ วินออกจากห้องไปแล้ว สิ้นเสียงปิดประตูตามหลังทุกอย่างก็กลับเข้าสู่ความสงบ เหลือแค่ตัวผม เสียงฝน กลิ่นคาวเจือจางในอากาศ และความต้องการที่ยังไม่เลือนหายไปจากเบื้องล่างที่ค้างอยู่เมื่อครู่
มือผมเลื่อนไปสัมผัสส่วนอ่อนไหวของตัวเอง หลับตาแล้วค่อยขยับมือช้า ๆ หลังเปลือกตาที่มีเพียงความดำมืดก็ยังเห็นแต่ใบหน้าเขา เมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วเรายังอยู่ใกล้แค่ลมหายใจสัมผัสกันอยู่เลย
“...วิน....อะ....อือ......”
นี่มันน่าอาย..ถ้าวินรู้เข้าจะรังเกียจผมไหม?
อ้อมกอด ริมฝีปาก ความร้อนจากมือเขา กลิ่นกายจาง ๆ ที่ปลายจมูก ทั้งหมดเกิดขึ้นรวดเร็ว แล้วก็เลือนหายไป จะมีก็เพียงความรู้สึกชิงชังตัวเองที่ชัดเจนขึ้นเรื่อยเมื่อถูกทิ้งให้อยู่ลำพัง หลอกหลอนผมทุกครั้งที่ส่งเสียงครางแผ่ว หากวินมาเห็นตอนผมเรียกชื่อเขาขณะช่วยตัวเองจนสุดทางอย่างนี้คงนึกขยะแขยง อาจดีแล้วที่เขาไม่อยู่ทำจนเสร็จ
ผมบังคับลมหายใจเข้าออกช้า ๆ เอนหลังพิงผนังใกล้ ๆ มองของเหลวสีขาวขุ่นในมือแล้วก็ทั้งอยากหัวเราะและร้องไห้ให้กับเรื่องราวที่เกิด
ผมไม่ชอบตัวเองที่เป็นแบบนี้เลย
สัมผัสทางกายทั้งหลายตลอดเวลาที่ผ่านเป็นเรื่องปกติ เราสองคนใกล้ชิดกันเช่นนี้เสมอ วินอาจไม่คิดอะไร แต่เขาจะรู้หรือเปล่าว่าผมคิด
ตั้งแต่วินาทีแรก ที่สัมผัสอ่อนโยนทาบลงบนเปลือกตาผม ก่อนริมฝีปากเราจะแนบสนิทกัน ผมก็เผลอนึกไปไกลแล้วว่าเขาอาจรักผมในความหมายเช่นเดียวกับที่ผมรู้สึกบ้าง
พละกำลังเราพอกัน ขนาดร่างกายเราก็พอกัน ผมมีสติครบถ้วนสมบูรณ์ หากตั้งใจจะปฏิเสธย่อมทำได้ไม่ยาก แต่ผมกลับไม่ทำ ปล่อยตัวปล่อยใจไปตามอารมณ์ กลิ่นหอมหวานยั่วเย้าจนไม่อาจขัดขืนหรือละสายตาจากเขา
‘ฉันรักนาย..’
ถ้อยคำเหล่านั้นของเขาหมายความว่าอย่างไร? คำถามที่ว่าล่องลอยในหัวผมนับตั้งแต่มันออกจากปากเขา แม้เลือนราง แต่ไม่ได้หายไป ยังคงวนเวียนอยู่อย่างนั้นขณะริมฝีปากเราเชื่อมกันไม่รู้หน่าย กลางเสียงฝนพรำในคืนที่ฟ้าครางต่ำ
...ผมบอกไปแล้วว่าผมก็รักเขา...แต่วินกลับบอกว่ามันไม่ใช่ความรักแบบเดียวกัน...
เราแลกจูบกันดูดดื่ม มือเขาสัมผัสร่างกายผม ทุกการเคลื่อนไหวเต็มไปด้วยแรงปรารถนา แต่สุดท้ายคำถามของผมก็ได้รับคำตอบ เมื่อวินย้ำว่าเขาหมายถึงความรักแบบพี่น้อง ทั้งหมดที่ทำ แค่เพราะอยากรู้ว่าถ้าไปทำอย่างนั้นกับคนที่เขาชอบแล้วจะเป็นอย่างไร
ทั้งที่วินเพิ่งบอกว่าแอบชอบคนอื่น ใครสักคนซึ่งผมไม่รู้จัก
ก็น่าจะรู้ตัวตั้งแต่ตอนนั้นแล้วแท้ ๆ กลับยังปล่อยตัวให้เลยเถิดมาถึงขั้นนี้ ทำไมจึงไม่รีบห้ามเขา ผมนึกกลัวตัวเองที่เกือบจะดึงวินให้ร่วงดิ่งลงมาในความมืดมนนี้ด้วยกัน ก็ไหนที่เคยตั้งใจจะเก็บเอาไว้เป็นความลับคนเดียว ไหนทำพูดจาเลิศหรูว่าแค่ได้อยู่กับเขาก็พอแล้ว แต่พอถูกกอดเข้าหน่อยความตั้งใจก็สั่นคลอน
ผมนึกเกลียดความโง่เง่าของตัวเองเหลือเกิน
คืนนั้นทั้งคืน วินไม่ได้กลับมาที่ห้องอีกเลย
วินทิ้งมือถือเอาไว้ แม้แต่กระเป๋าสตางค์เขาก็ไม่ได้หยิบไป ที่บอกอาจแวะไปหาเพื่อนเหมือนช่วยให้ตามตัวได้ง่าย ทว่าผมก็ไม่รู้อยู่ดีว่าเขาหมายถึงเพื่อนคนไหน
ผมรอเขาจนตีห้ากว่า ผุดลุกผุดนั่งอยู่บนโซฟาในห้องโถง อยากตัดใจแล้วกลับไปนอน แต่ไม่สามารถข่มตาหลับได้ ลุกขึ้นทำความสะอาดห้องที่ใช้ทำงานจนเกลี้ยง มองงานที่เขาบ่นว่ายังไม่เสร็จ มันค้างอยู่เท่าเดิม ทั้งที่บอกว่าต้องรีบทำส่งอาจารย์ แต่กลับไม่เห็นวี่แววว่าเจ้าของงานจะกลับมาทำต่อ
แสงแรกของเช้าวันอาทิตย์สาดเข้ามาจากระเบียงหลังห้อง ผมหยีตา มองไม่ค่อยชัด ไม่อยากคิดถึงสภาพตัวเองในกระจกว่าจะตาบวมขนาดไหน มือผมแหวกผ้าม่าน มองออกไปในละอองน้ำที่ยังหลงเหลือจากฝนเมื่อคืน หยดน้ำเล็ก ๆ เหล่านั้นสะท้อนแสงแดดเป็นประกาย แต่อากาศเย็นชื้นยิ่งชวนให้หดหู่จนแค่ยืนหายใจเฉย ๆ ก็ยังเหนื่อย
วินจะกลับมาไหมนะ?
แล้วถ้าเขากลับมา ผมควรจะเข้าหน้ากับเขาอย่างไรดี
ผมถอนหายใจ สองมือยกขึ้นตบแก้มตัวเองเบา ๆ หลังจากปล่อยตัวปล่อยใจจนเกือบเลยเถิด ผมนั่งทบทวนกับตัวเองและได้ข้อสรุปว่าควรทำให้มันถูก วินกลับมาเมื่อไรผมจะถามเขาเรื่องผู้หญิงคนนั้น ทำความรู้จักกับเธอในฐานะพี่ชาย ถ้าเขารักใครผมก็จะรักด้วย แล้วลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ไปเสีย คนเราย่อมผิดพลาดกันได้ วัยอย่างพวกเราก็เป็นช่วงก้ำกึ่งระหว่างวัยรุ่นตอนปลายกับผู้ใหญ่ตอนต้น จะอยากลองสิ่งที่ไม่เคยรู้อาจไม่ใช่เรื่องแปลก ที่ต้องทำคือกลับไปดำเนินความสัมพันธ์แบบพี่น้องเหมือนปกติให้เร็วที่สุดต่างหาก
ใช่แล้ว...มันควรเป็นแบบนั้น
ผมเม้มปาก มองดวงอาทิตย์เร้นกายหลังเมฆสีเทาอยู่ครึ่งดวง แต่แสงจากอีกครึ่งก็ยังเจิดจ้าจนแสบตา
ครึ่งเดียวก็พอแล้ว...
ชั่วขณะนั้นผมนึกถึงวิน น้องชายที่เป็นเหมือนครึ่งหนึ่งของชีวิตผม
...แค่ครึ่งเดียวก็สว่างได้...
ผมยิ้ม แม้ส่วนลึกในใจยังหดหู่บอกไม่ถูก ทรุดตัวลงนั่งบนพื้นหน้าประตูระเบียง เอนศีรษะพิงกรอบประตูแล้วหลับตา
ไม่รู้ว่านั่งอยู่ตรงนั้นนานเท่าไร เผลอหลับไปตั้งแต่ตอนไหน พอลืมตาขึ้นมาอีกครั้งแดดอ่อนที่มองอยู่ก็เปลี่ยนเป็นแสงอาทิตย์ร้อนผ่าวส่องหน้าเสียแล้ว ผมลุกขึ้น ยกมือขยี้ตา เดินกลับเข้าห้องโถง มองหาเจ้าของห้องร่วมอีกคนว่ากลับมาหรือยังระหว่างที่ผมหลับ ทว่าทั้งห้องก็มีแต่ความเงียบงัน เงียบจนในอกผมโหวงเหวงไปหมด
ผมมองกระเป๋าสตางค์เขาที่วางทิ้งไว้บนโต๊ะ ออกไปตัวเปล่าอย่างนั้น เขาไปที่ไหน แล้วจะได้กินอะไรหรือยัง บ่นหิวตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนี่
ใจหนึ่งผมอยากออกจากห้องไปตามหา แต่กลัวออกไปแล้วหากเขากลับมาพอดีก็อาจคลาดกันอีก จะรื้อดูโทรศัพท์ของเขาว่ามีประวัติการโทรเข้าออกหาใครบ้าง เผื่อหนึ่งในนั้นเป็นเพื่อนเขาที่เจ้าตัวบอกจะแวะไป ก็เอาแต่จด ๆ จ้อง ๆ ไล่รายชื่อที่มีทั้งหญิงและชายแต่ไม่กล้ากดโทรออก
กระทั่งเวลาบ่ายคล้อย ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องผม แต่เอาเข้าจริงถึงตอนนี้ก็รู้สึกกินอะไรไม่ลง ต่อให้ท้องจะส่งเสียงประท้วง ทว่าแค่มองของในตู้เย็นแล้วนึกถึงว่าจะดีแค่ไหนนะถ้าวินกลับมากินด้วยกัน ความคิดนั้นก็ทำเอาผมไม่สามารถกลืนอะไรลงคอได้...
...นี่มันบ้า... ผมก่นด่าตัวเอง
วินโตแล้ว ไม่ใช่เด็กน้อยที่ร้องไห้หน้าเหยเกเข้ามากอดผมตอนฟ้าร้องอีกต่อไป แค่เรื่องปากท้องเขาดูแลตัวเองได้ ต่อให้ไม่มีผมวินก็มีเพื่อนเยอะแยะ ถ้าไปหาเพื่อนย่อมต้องมีอะไรตกถึงท้องบ้างแหงอยู่แล้วสิ
ผมยกขาขึ้นชันเข่าบนโซฟา เอาเข้าจริงแล้ว ความสัมพันธ์ของเราก็ถูกเชื่อมโยงเอาไว้ด้วยคำว่าพี่น้องเท่านั้นเอง หากเราไม่ได้มีความผูกพันทางสายเลือด ผมกับเขาจะไม่ได้เป็นอะไรกันเลย คิดอย่างนี้แล้วควรดีใจไม่ใช่หรือที่อย่างน้อยเราก็เป็นฝาแฝดกัน ด้วยฐานะแบบนี้ ผมจะเป็นคนที่ได้ใกล้ชิดเขากว่าใคร จนกว่าวินจะมีคนอื่นที่อยากอยู่ด้วยมากกว่า
สี่โมงครึ่ง ฝนเริ่มตั้งเค้าอีกครั้ง จากที่ยังสว่างโร่อยู่เมื่อบ่าย ลมหอบเอากลิ่นฝนและเศษใบไม้จากที่ไหนสักแห่งปลิวเข้ามาในห้อง ผมเดินไปชะเง้อด้านนอก หวังว่าอาจเห็นร่างคุ้นตาเดินกลับมา แต่แล้วก็มีเพียงกลุ่มหญิงสาวสองสามคนวิ่งฝ่าลมแรงข้ามถนนหน้าอพาร์ตเมนต์ไปยังอีกฝั่ง
“....วิน....” ผมพึมพำ ถอนหายใจเฮือก ปิดหน้าต่างแล้วเดินกลับเข้ามาทรุดตัวลงนั่งที่เดิม เพ้อเจ้อกับเศษใบไม้ที่เพิ่งปลิวเข้ามาในห้อง “..นายอยู่ไหนน่ะ...กลับมาซะทีสิ”
ฝนเริ่มลงเม็ด จากนั้นโปรยปรายลงหนักขึ้น พอหกโมงเย็นฟ้าก็เริ่มร้องครืนคราง บรรยากาศราวกับเวลาสักหนึ่งหรือสองทุ่มได้ และวินยังไม่กลับ ไม่แม้แต่จะติดต่อมาหา ผมเริ่มเป็นห่วงเขามากจริง ๆ แล้ว
มือถือทั้งของผมและเขายังแบตเตอร์รี่เต็มอยู่ ผมเพิ่งเอาไปชาร์จไว้ ด้วยกลัวว่าหากเขาโทรกลับเข้ามาเมื่อไรแล้วเกิดแบตฯ หมดไปก่อนคงไม่ดี แต่จนแล้วจนรอด โทรศัพท์ก็ไม่ส่งเสียงร้องสักแอะ
สุดท้ายแล้ว เมื่อเวลาล่วงเลยไปถึงสามทุ่ม ผมก็ตัดสินใจถือวิสาสะ หยิบโทรศัพท์เขามากดโทรออกตามประวัติการใช้งานทีละเบอร์
หลายคนที่ร้ับสายเข้าใจว่าผมคือวิน เพราะว่าเสียงเราเหมือนกัน แล้วยังใช้เบอร์เขาโทรไปอีก นั่นยิ่งทำให้อธิบายเรื่องราวลำบาก เพราะบางคนพอได้ยินเสียงก็คุยเฮฮาใส่เลยโดยไม่ทันได้ฟังก่อนว่าคู่สนทนาคือพี่ชายเขา กว่าจะรู้เรื่องก็กินเวลาเอาการ และทั้งหมดนั้นจบลงที่ข้อสรุปว่าวินไม่ได้ไปหาพวกเขา
หลังผ่านการพูดคุยกับคนไม่รู้จักไปราวเจ็ดหรือแปดคน ส่วนใหญ่คงเป็นเพื่อนจากทีมฟุตบอลที่เขาเพิ่งไปลงเตะให้เมื่อวานนี้ ความผิดหวังก็จู่โจมผมเมื่อพบว่าไม่มีอะไรคืบหน้าสักนิด วินไม่ได้ไปหาพวกเขา และไม่มีใครรู้ว่าวินอยู่ที่ไหน
ผมมองนาฬิกาบนจอมือถือ จนกระทั่งมันดับแสงลงกับมือแล้วก็ให้ใจแป้ว เป็นไปได้ไหมว่าวินอาจอยู่ที่นั่นกับใครสักคนที่ผมโทรไป แต่ไม่ยอมบอกว่าอยู่กับพวกเขา
...วินจะเกลียดผมแล้วหรือเปล่า...
ความคิดนั้นทำผมกระวนกระวายใจ พร่ำภาวนาว่าจะอย่างไรก็ได้ เราจะอยู่ด้วยกันแบบไหนก็ได้ ขอแค่วินอย่างเกลียดผมก็พอ แค่เขากลับมาอยู่ข้าง ๆ ผม แล้วผมจะไม่พูดหรือทำอะไรที่ทำให้เขาไม่สบายใจอีก ไม่บอกรักเขาโดยไม่คิด ไม่ร้องไห้อย่างไร้สาระตอนเขาพูดถึงคนที่เขารัก
“...นายกลับมาเถอะนะ...”
ผมมองดูรายชื่อในประวัติการใช้โทรศัพท์ซึ่งย้อนหลังไปไกลขึ้นเรื่อย ตัดสินใจว่าอย่างไรจะลองพยายามต่อ แต่ยังไม่ทันได้กดต่อสาย เครื่องมือสื่อสารของวินก็แผดเสียงร้องเตือนสายเรียกเข้าขึ้นมาก่อน
ใจผมเต้นโครมคราม มองชื่อที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอว่า ‘บาส’ นั่นคงเป็นเพื่อนเขาสักคน
ผมสูดลมหายใจเข้าลึก แม้ยังกล้า ๆ กลัว ๆ แต่ก็รีบกดรับก่อนอีกฝ่ายจะวาง
“สวัสดีครับ?”
“วีหรือ?”
ผมชะงัก ทั้งที่เบอร์นี้เป็นของวิน แต่อีกฝ่ายกลับรู้ว่าเป็นผม
“...ใช่ครับ”
“พี่มันใช่ไหม? มาเอามันกลับไปที”
“เอ๋?”
“ไอ้วินน่ะ!...เฮ่ย...ไอ้เชี่ย!” ผมสะดุ้งกับเสียงสบถนั้น ก่อนจะได้ยินเสียงโอ้กอ้ากดังห่าง ๆ “อย่าอ้วกใส่กูนะมึง!”
“นายอยู่กับวินหรือ”
“เออ”
ผมกลั้นหายใจ
“ที่ไหน”
“ร้านเหล้าใกล้ ๆ อพาร์ตเม้นต์มันเนี่ย” เสียงอีกฝ่ายฟังดูหงุดหงิดเหลือจะกล่าว แต่ผมกลับโล่งจนแทบถอนหายใจให้อากาศหมดปอด “นั่งแช่อยู่แต่บ่ายละ ไล่กลับก็ไม่ไป มอมตัวเองแล้วนั่งฟุบตั้งแต่ยังไม่สี่ทุ่ม เห็นแล้วทุเรศลูกตา”
“ไปแล้ว เดี๋ยวฉันจะไปรับ ช่วยรออยู่กับเขาก่อน”
“เร็วเข้าล่ะ” อีกฝ่ายกำชับห้วน ๆ แล้วตัดสาย
ผมรีบลุกขึ้นจากโซฟา อาจรีบไปหน่อยและยังไม่ได้กินอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลยโงนเงนไปวูบใหญ่ แต่หลังกะพริบตาถี่ ๆ ครู่หนึ่งก็เป็นปกติ มองออกไปข้างนอกให้รู้สึกว่าช่างโชคดีที่ฝนหยุดตกแล้ว รีบคว้ากระเป๋าสตางค์ มือถือทั้งของตัวเองและของวินแล้วถลาออกจากห้อง
ร้านนั่งดื่มแถวนี้มีที่เป็นที่รู้จักอยู่ร้านเดียว ผมค่อนข้างมั่นใจว่าต้องเป็นร้านนั้นต่อให้เพื่อนเขาที่ชื่อบาสไม่ได้ให้รายละเอียดไว้มากมาย หากเดินเรื่อยเปื่อยอาจกินเวลาสักสิบห้าถึงยี่สิบนาที แต่วิ่งไปอย่างที่ผมกำลังทำอยู่นี้ ไม่ถึงสิบนาทีก็ถึง
หญิงชายวัยรุ่นและวัยทำงานนั่งกระจุกอยู่ตรงนั้นตรงนี้ บางคนเหลือบมองมาครู่หนึ่ง จากนั้นก็ผินหน้าไปทางอื่นเมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรน่าสนใจ
ผมระบายลมหายใจผ่านริมฝีปาก สอดส่ายสายตาหาคนที่ใบหน้าเหมือนกับผม กระทั่งไปหยุดอยู่ที่โต๊ะมุมหนึ่งด้านหน้าของร้าน คนที่ฟุบอยู่ตรงนั้น มีผู้ชายร่างใหญ่อีกคนลูบหลังแรง ๆ เหมือนจะตบให้กระอัก แม้เห็นแค่ด้านหลังของศีรษะที่ฟุบอยู่ แต่ผมไม่มีทางดูผิดแน่นอน
“...วิน!”
ผมร้องเรียก เดินตรงเข้าไปหา เจ้าของชื่อสะอึกขึ้นเบา ๆ แล้วก็แน่นิ่งอยู่ที่เดิม เดือดร้อนผู้ชายอีกคนซึ่งผมเดาว่าคงเป็นบาส ต้องยื่นมือไปตบหลังเขาเสียงดังจนผมสะดุ้งแทน
“วิน! พี่มึงมารับแล้วแน่ะ”
ผมย่อตัวลง ประคองใบหน้าแดงก่ำของเขาขึ้นมา “...วิน? เมาหรือ?”
“ไม่ต้องถามแล้วมั้ง” อีกฝ่ายร้องแทรก “เละเทะเป็นหมาขนาดนี้”
“..อา...” ผมตอบรับ พยุงเขาให้ลุกขึ้นยืน พากันเซจนเหมือนจะล้มหน้าทิ่มทั้งคู่
“เฮ่ย ระวังหน่อยสิ” บาสร้องอีกครั้ง ดึงแขนทั้งผมทั้งวินให้ยืนทรงตัวใหม่ “เดี๋ยวก็หน้าแหกกันหมดหรอก”
“ขอบคุณ”
“เนี่ยหรือพี่ชายที่มันติดนักหนาเป็นลูกแหง่”
“หือ?”
“ทะเลาะมากันเรอะ”
ผมขมวดคิ้ว ก้มลงมองวิน จากนั้นเงยหน้าขึ้นมองบาสอีกครั้ง ก่อนจะสังเกตว่าสายตาอีกฝ่ายจ้องเขม็งมาที่ต้นคอผมจนนึกสงสัยว่ามีอะไรอยู่ตรงนั้น
“...เปล่า...”
“หรือถ้างั้น...” เขาว่า พยักพเยิดด้วยท่าทางประหลาด สายตายังจับจ้องอยู่ที่เดิม ชัดเจนแล้วว่าต้องมีอะไรสักอย่างบนลำคอผมแน่ ๆ “...เพิ่งมีอะไรกัน?”
ผมสะดุ้ง แทบพาวินล้มไปด้วยกันอีกรอบ
“เปล่า!”
“ช่างเหอะ พอเข้าใจไอ้วินแล้ว” อีกฝ่ายยักไหล่ ยื่นมือมาดึงคอเสื้อผมที่มือยังไม่ว่าง ติดกระดุมให้จนถึงเม็ดบนสุด “เปิดไว้งั้นเดี๋ยวก็กลับไม่ถึงห้องกันพอดี”
ผมพยักหน้าอย่างขอไปที แม้ยังงุนงงกับสิ่งที่เขาพูด แต่ตอนนี้คงไม่ใช่เวลาสงสัยเรื่องอื่น
“แล้วค่าเหล้าล่ะ?”
“ช่างเหอะ” บาสเอ่ยซ้ำคำเดิม
“ที่เรียกมา...ไม่ได้ให้มาจ่ายหรือ?”
อีกฝ่ายหรี่ตา จ้องมองผมที มองวินที่ยืนโซเซที จากนั้นก็โบกมืออย่างไม่ใส่ใจนัก “ตอนแรกก็กะว่างั้น แต่คิดอีกทีรีบเอามันกลับไปเหอะ เปลี่ยนใจอยากนั่งต่ออีกหน่อย เดี๋ยวเคลียร์ที่เหลือเอง”
ผมพยักหน้า พยายามทำเป็นเข้าใจ แม้ความจริงไม่เห็นเข้าใจอะไรสักนิด
“ขอบคุณนะ”
บาสโบกมืออีกครั้ง คราวนี้เป็นเชิงไล่
กว่าจะพากันกลับมาถึงห้องได้ก็ใช้เวลาพอดู ระยะทางซึ่งผมสามารถวิ่งถึงได้ในเวลาไม่ถึงสิบนาที กลายเป็นเรื่องยากกว่าคาดเมื่อต้องพยุงร่างอีกคนที่ยังโซซัดโซเซมาด้วย นึกอยากให้วินกลับไปเป็นน้องชายตัวน้อยก็วันนี้เอง
ผมเอาเท้าเตะประตูให้เปิดออก กึ่งพยุงกึ่งลากวินเข้ามาในห้อง หิ้วปีกเขามาเอนกายไว้บนโซฟา ก่อนจะย้อนกลับไปปิดประตูให้เข้าที่ จากนั้นจึงมาทิ้งตัวลงนั่งหมดแรงข้าง ๆ เขา จมูกเริ่มชินกับกลิ่นเหล้าที่ลอยฟุ้ง นั่งหมดแรงอยู่เกือบนาที ใจสั่นและตาลายไปหมด นึกได้ว่านอกจากพวกเครื่องดื่มในตู้เย็นแล้วก็ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อคืน
“วิน..” ผมก้มลงไปเรียกเขาแต่เจ้าตัวเมาไม่รู้เรื่อง อยู่กับบาสในสภาพเละเทะขนาดนี้ ถ้าได้เจอบาสอีกครั้งคงต้องขอบคุณให้จริงจังกว่าเดิมสักหน่อย
“อือ...”
“นี่...วิน นายไหวหรือเปล่า”
วินไถลลงไปกึ่งนั่งกึ่งนอนบนโซฟา พอได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเองก็ลืมตาขึ้นช้า ๆ นัยน์ตาสีดำขลับฉ่ำเยิ้มแล้วยังแดงก่ำ หากไม่เมาผมคงคิดว่าเขาเพิ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก
“เป็นไงบ้าง ทำไมดื่มจนเมาอย่างนี้ล่ะ”
“...วี?”
“ฉันเอง...นายอาบน้ำไหวไหม ถ้าไม่ไหวจะเช็ดตัวให้”
ผมถามเรียบ ๆ เดาคำตอบจากสภาพเขาตอนนี้ว่าคงต้องเป็นอย่างหลัง เอื้อมมือไปดึงชายเสื้อเขาขึ้นจากเอวช้า ๆ ตั้งใจจะถอดมันออกทางศีรษะให้ แต่จู่ ๆ ความคิดเรื่องเมื่อคืนก็แวบขึ้นมาในสมองจนหน้าร้อนผ่าว
ผมโคลงศีรษะแรง ๆ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาคิดเรื่องสกปรกพรรค์นั้นสักหน่อย
“...วี....” เขาร้องเรียก เสียงแหบแห้งไปหมด
“หือ?”
“...กอดฉันหน่อย”
“....”
“...นะ?”
“ฟ้าไม่ได้ร้องอยู่นี่นา”
“...ไม่ได้หรือ?”
“แต่ว่า..”
“วี...” เขากระซิบ “...พี่วี...”
ผมหลับตา แค่นหัวเราะเยาะตัวเองในใจ ชัดเจนออกไม่ใช่หรือว่าเขาเห็นผมเป็นพี่ชายแม้กระทั่งตอนเมาออกอย่างนี้ แล้วจะคิดไม่ซื่ออะไรกับแค่น้องขอให้กอด
“ไหนกางแขน”
ผมยิ้มบาง มองวินที่กางแขนออกทั้งสองข้างอย่างว่าง่าย ก่อนจะเอนเข้าไปกอดเขาไว้เต็มตัว วินนั่งนิ่งไปครู่ใหญ่ จากนั้นก็ส่งเสียงถามทั้งที่ใบหน้ายังซุกกับต้นคอผม
“ฉันจูบนายได้ไหม?”
“....”
“...วี...?”
ผมเม้มปาก ก้มลงมองใบหน้าแดงระเรื่อของเขา นี่ก็เป็นเรื่องซ้อมไว้ใช้กับคนรักอะไรเทือกนั้นอีกแล้วใช่หรือเปล่า
“วี...” เขาพึมพำ น้ำเสียงอ่อนระโหยเหมือนจะขาดใจ “...ฉันรักนาย..”
ผมยิ้ม และทำผิดกับที่สัญญาตัวเองไว้อีกสองอย่าง
ข้อแรก ผมน้ำตาคลอกับคำพูดนั้น หลายความรู้สึกพุ่งเข้ากระหน่ำโดยไม่ทันเตรียมใจ เขาบอกว่ารักผมอีกแล้ว แต่ความรักของเขาบริสุทธิ์เกินกว่าผมจะกล้าทำลาย
และข้อสอง...ผมพูด...สิ่งที่เพิ่งบอกตัวเองว่าจะไม่พูดมันอีก ได้แต่หวังว่าพอเขาสร่างเมาแล้วจะลืมมันไปเสีย
“..ฉันก็รักนาย”
วินยิ้มละมุน ยกมือเกลี่ยปอยผมที่แปะข้างแก้มผมไปเหน็บไว้ข้างใบหู ดึงผมไปนั่งคร่อมต้นขาเขาไว้ ใบหน้าเราเคลื่อนเข้าหากันเชื่องช้า ปราศจากคำอนุญาต แต่ก็ไร้ซึ่งถ้อยคำปฏิเสธ
ผมกำลังจะทำผิดอย่างที่สาม ผิดซ้ำซากจนน่าละอาย มีแต่ความขัดแย้งเต็มหัว แต่สุดท้ายแล้วริมฝีปากเราก็ถูกดึงดูดเข้าหากันเหมือนอย่างคืนก่อน กระดุมเสื้อผมที่บาสเพิ่งติดให้ถูกเขาปลดออกง่ายดาย เชิ้ตแขนสั้นร่วงลงไปกองอยู่ที่พื้น ท่อนบนเราเปลือยเปล่า บดเบียดแนบชิด แลกเปลี่ยนอุณหภูมิร้อนรุ่มบนผิวเนื้อ
สมองผมขาวโพลน เหตุผลและความเหมาะสมถูกโยนทิ้งไปพร้อมกับกางเกงขายาวที่เลื่อนหลุดจากท่อนขา แม้รู้ดีว่าหลังจากนี้ต้องเสียใจแน่ ๆ แต่ความเป็นจริงตรงหน้าของผมตอนนี้มีแค่วินคนเดียว
ผมอยากให้เขาได้ยินชัด ๆ แต่ก็อยากให้เขาลืมมันไปในวันพรุ่งนี้ เป็นความขัดแย้งที่น่าหัวเราะ แต่ผมหัวเราะไม่ออกสักนิด
“....ได้ยินไหมวิน....ฉันก็รักนาย....”
อยากกอด...อยากถูกกอด
อยากรัก...อยากถูกรัก
บาปร้ายล่อหลอกคนเขลาด้วยกลิ่นหอมหวน
เฉกเช่นแมลงลุ่มหลงกลิ่นเกสรดอกไม้พิษ
ปีกล้า ราแรง ร่วงหล่น...ทุรนทุรายในรสพิษหวานล้ำ
คงเพราะอย่างนี้กระมัง...
สัมผัสอ่อนหวานของนายบนร่างกายฉัน
...จึงได้นำความปวดปร่ามาสู่หัวใจราวกับถูกไฟเผา
----------| S i n c e r e |----------
ฮึยยยย *กัดเล็บ*
เข้าใจผิดกันซะให้พอ เจ้าเด็กพวกนี้ TTwTT
ขอบคุณงาม ๆ ที่มาร่วมผิดศีลธรรมด้วยกันนะคะ (ฮา)
เพิ่มเติมให้นิดนึง อันที่จริงแล้ว ทางศาสนาพุทธ ความรักระหว่างเครือญาติไม่ถือว่าเป็นบาปแหละค่ะ แต่ที่บาปก็รู้สึกว่าจะเป็นศาสนาคริสต์ อิสลาม (ส่วนศาสนาอื่นไม่แน่ใจ)
ส่วนเรื่องกฎหมายไทย ไม่อนุญาตให้มีการแต่งงานระหว่างพี่น้องร่วมบิดามารดา หรือ ร่วมบิดา หรือ ร่วมมารดา (ลูกพี่ลูกน้องนี่ได้) แต่วีวินเค้าก็ไม่แต่งกันอยู่แล้วนี่เนอะ 55
และอีกเหตุผลหนึ่งที่เราไม่ควร incest ระหว่างชายหญิง เพราะจะเพิ่มโอกาสในการมีลูกที่มีปัญหาโรคพันธุกรรมด้วยละค่ะ การแต่งงานในหมู่เครือญาติแล้วมีลูกด้วยกัน จะทำให้ยีนด้อยในเครือญาติเดียวกันมีโอกาสมาเจอกันมาขึ้น ถ้ายีนด้อยกับด้อยมาเจอกันก็จะแสดงลักษณะด้อยออกมา เพราะไม่มีอะไรไปกด คร่าว ๆ ประมาณนี้ค่ะ
แถมรูปจากเมื่อตอนที่แล้วนะคะ นิดนึง ////
(รูปใหญ่จิ้มที่นี่ค่ะ http://fc07.deviantart.net/fs70/f/2014/049/0/2/twin07_resize_by_maew3ta-d76zumb.jpg )
(http://fc07.deviantart.net/fs70/f/2014/049/0/2/twin07_resize_by_maew3ta-d76zumb.jpg)
ส่วนอันนี้วาดเล่นในมือถือ แอบเบี้ยว(ไม่)หน่อย ค่ะ งื้ออออ
(http://fc00.deviantart.net/fs70/f/2014/055/3/3/1909359_664246493635237_176063297_o_by_maew3ta-d77tov6.jpg)
พบกันตอนหน้าค่า ^o^
-
รัก คำเดียวกัน ความหมายเดียวกัน
แต่เข้าใจผิดกันไปคนละทาง
โอ้ยยยยยย จะบ้าาา :katai1:
-
งือออตอนนี้เศร้าเวอร์ :hao5:
-
:เฮ้อ: เมื่อไรจะเข้าใจตรงกันซะที
-
บาส นายรู้ลึกทุกเรื่องใช่ไหม
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
มันเป้นดราม่าที่กรี๊ดมาก มันใช่มาก เรื่องมันโฮกมาก TT^TT
-
อ่า... ไหนๆ จะบาปแล้ว ก็ก้าวสองขาให้มันครบ จะได้บาปเต็มตัว จะได้บาปพร้อมคุณพี่ T[]T
ถ้าเกิดยมบาลถามว่าเจ้ารู้ไหมว่ามันบาปที่อ่านเรื่องอะไรผิดศีลธรรมแบบนี้ คงตอบท่านไปว่ารู้แต่ก็อ่านอยู่ดี เผื่อจะได้ลดโทษ(?)
น้องคะ...ถ้าน้องจะเข้าใจผิดกันไปมาแบบนี้
พี่แนะนำให้น้องถามกันตรงๆ ไปเลยค่ะ จะได้ไม่ต้องมาหน่วงอะไรแบบนี้
จะได้คิดหาวิธีต่อไปว่าเราจะจัดการความสัมพันธ์แบบนี้ยังไง
จะเดินหน้าต่อไปยังไง จัดวางอนาคตยังไง
รู้ไหมคะว่าตอนนี้น้องๆ มัวเสียเวลากับการเข้าใจผิดกันอยู่
มันไม่ได้อะไรเลยนะคะน้องๆ มันทำให้พี่เจ็บปวด ทำให้พี่หน่วงกับการกระทำ คำพูด และความคิดของน้องๆ นะคะ
การรักกัน มันอาจจะผิดที่รักเกินพี่เกินน้อง
มันอาจจะผิดศีลธรรม ผิดทำนองคลองธรรม
แต่ความรักมันก็คือความรักนี่คะ
ความรักมันก็แค่การที่ใจสองคนสองคนตรงกัน
มันก็แค่ความรู้สึกของคนสองคนที่มีให้กันนี่คะ
มันอาจจะง่ายขึ้นถ้าทั้งสองคนไม่ใช่พี่น้อง
แต่นี่มันก็เป็นเสน่ห์ของ Incest นี่คะ
จุดจบเรื่องนี้เดาไม่ออก อาจจะแฮปปี้ หรืออาจจะแบ๊ดเอนด์... (น้องจะไม่ทำอะไรคุณพี่ค่ะ ไม่ว่าคุณพี่จะจบแบบไหนก็ตาม น้องยอมรับในการตัดสินใจค่ะ)
วันนี้เมนท์แค่นี้ก่อน...น้องง่วงล้าว
-
โอ้ยย อยากจะร้องไห้อ่ะ
ใจตรงกัน รักกัน แต่ไม่เข้าใจกัน T^T
-
:katai1:
-
:serius2: โอ้ยหน่วงแบบฟินๆ ฮา
เข้าใจผิดกันเข้าปายยย ชอบคู่นี้นะ แต่แอบคิดถึงหนูคิมกับพี่ภพบ้างเป็นบางเวลา
รอครอบครัวแม่ไก่มาอาศัยอยู่ที่บ้านอยู่ค่า รอตอนต่อไปด้วย+1 :mew1:
-
เปนแฝดใช่มะ ก็เลยคิดเหมือนกันเป๊ะๆ
รักกัน แต่ก็กลัวการสูญเสีย ไม่กล้าบอกความจริง แต่ก็ปฏิเสธหัวใจตัวเองไม่ได้
อ๊ากกกกกก มันหน่วงนะ
:ling1:
อยากวาดการ์ตูนสวยๆบ้าง
:hao7:
-
ปวดหัวจี๊ดเลยค่ะพี่ๆ
-
เข้ามากรี๊ดดดแฝดดดด อ่านแล้วกัดผ้าเช็ดหน้า :hao5:
-
อ่านเรื่องนี้มันสุขแบบหน่วงๆ
-
คือเปิดเรื่องมาหัวใจเรา doki doki <3 เลยค่ะ
แต่สักพักก็ร้าวรานใจ ฮือ ฮือ :katai1: คำว่ารัก !!
มันก็รักเดียวกัน แต่พออธิบายแล้วมันช่างเฉือดเฉือนจิตใจ
กันและกันจริง ๆ เลย ตอนแรกจะแบบอยากตบตีน้องวินมาก
ทำไมทำร้ายจิตใจน้องวีขนาดเน้ !! คุณพี่มีแต่เสียกับเสีย
ยอมกับยอม... คุณพี่ที่มโนไปไกล แต่ความหวังพังทลาย
ลงมาเพราะว่า 'รัก' ที่เป็นอีก 'รัก' ฮือ ฮือ :z3:
โอ้ยยยยยยย... มันร้าวใจมากกกกกก
พอเจอน้องวินเมาแอ๋ แล้วเจอเพื่อนบาสถามว่าเพิ่งมี
อะไรกันมาเหรอ สะอึกเล็ก ๆ ... เพื่อนคงรู้แหงม ๆ เลย =w='
เจ้าช่างตาทิพย์จริง ๆ !!
แต่จบพาร์ทนี้แล้วมันช่างบีบหัวใจค่ะ กางเกงเลื่อนหลุดไปแล้ว
เช้ามาจะดราม่าหรือเปล่า แอร๊ยยยยยยยยย...
รัก #วีวิน ไม่ใช่ตอนตื่นมาน้องวินจำอะไรไม่ได้ แล้วน้องวีบอก
ช่างมันเถอะยังไงนายก็เป็นน้องชายของชั้น อันนี้จะช้ำแรง ๆ TvT
ฮือ ฮือ อยากให้จำได้ทั้งสองฝ่าย อย่ามาเป็นน้องวีที่จำได้
แล้ววินคิดว่าฝันไป แอร๊ยยยยยย จะอ่านต่อ......
ทวงรัวๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai4: :katai4: :katai4:
-
โอ้ยยยย อยากร้องไห้ อ่านไปปวดใจไปแต่ก็ชอบ
ฮืออออออออออออออ (เป็นมาโซสินะสินะ :sad4: )
จริงๆ แล้วถ้าพูดกันตรงๆ หันหน้าเข้าหากัน คุยกันดีๆ ก็คือรักกันอยู่ทั้งคู่
แต่เพราะศีลธรรมและความเป็นพี่น้องทำให้พูดออกไปไม่ได้ ได้แต่เก็บไว้แล้วก็เข้าใจผิดกันไป
ปวดหัวใจกันไปอยู่อย่างนี้ คนอ่านเองก็น้ำตาซึม สงสารทั้งคู่ ฮืออออออออ :hao5:
ถลำลึกลงไปแล้ว น้องวินยังเมาอยู่ ไม่แน่ใจว่าจะตื่นขึ้นมาแล้วจำได้หรือเปล่า
แต่พี่วีของเรานี่สิ.. สติครบถ้วนดีทุกอย่าง แล้วแบบนี้จะกลับมาเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิมอย่างที่บอกได้ยังไง?
โฮฮฮฮฮฮฮฮ ปวดใจ ตอนหน้าพี่วีเศร้าหนักกว่าเดิมแน่ๆ :hao5:
-
:o12:
ตื่นมาแล้วจะเป็นไงต่อ
-
อรั้งงงงง อยากอ่านต่อ อยากอ่านต้ออออออออ :hao6:
-
แซ่บมากไม่ไหว อยากอ่านต่อใจจะขาดแล้ว
ทั้งๆทีรักกันมากขนาดนี้ แต่ก็นะ...เพราะคำว่าพี่น้องเลยอะ
มาเถอะ...วีวิน มาก้าวข้ามสิ่งเหล่านี้ไปด้วยกัน กิี๊ดดดดด
หรือว่าก้าวมานานแล้วนะ...ก๊ากๆๆๆ
โอร๊ยยยยย อดใจรอตอนต่อไปไม่ไหวแล้ววว
-
อยากจิไปกระชากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ทั้งวีวินแล้วบอกว่า มรุงไปอ่านในเล้าดูซ้าาา ว่าอีกคนเขาคิดยังไง
ฮ่วยยยยยยยยยยยยยยยยย ปวดตับ!!!
-
ลุ้นตอนหน้าว่าวีกับวินจะเป็นไง :mew2:
-
คำเดียวกัน ความหมายเดียวกัน แต่ต่างคนต่างไม่เข้าใจกัน :katai1:
มันหน่วงในใจ เหมือนจะหวานปนขมยังไงก็ไม่รู้ แต่รสขมชัดเจนกว่า
เดี๋ยวๆ ตอนท้ายๆนั่นแค่จูบใช่ไหม? :hao6:
-
ตามมาอีกแล้ว :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :mew1: :mew1:
-
ลุ้นสุดใจ หน่วงได้อีก ตอนหน้าเถอะค่ะ ลุ้นโคตรๆ
-
ต่างคนต่างกลัวจะทำให้อีกคนเดือดร้อน
ต่างคิดว่าความรักที่มีให้กันมันผิด เลยได้แต่โทษตัวเองว่าไม่ควรมีความรู้สึกรักเกินพี่น้อง
เลยทำให้เจ็บกันแบบนี้
อยากให้คุยกัน แต่ก็เข้าใจอารมณ์และความรู้สึกของวีวินนะ
เพราะไม่คิดว่าต่างก็รักกันเกินพี่น้อง
คิดแค่ว่ามันผิดและไม่อยากดึงอีกคนมาผิดด้วย
แต่เค้าอยากให้มองให้ลึกซึ้ง และพูดออกมา สิ่งที่ซ่อนอยู่บางทีมันก็มีสิ่งดีๆมากกว่าที่กำลังกลัว
บอกกันเร็วๆนะ เค้าอยากได้แบบหวีทๆบ้าง
น้ำตาไหลมาสองตอนแล้วววว :sad4:
-
นุ้งวินหนีไปกินเหล้า ง่าาา
กลับมาถึงห้องอีกที พี่วีเลยตามใจ~
>///////<
วินคงเพ้อเรื่องวีให้บาสฟังเยอะแน่ ๆ เลย
ขอบคุณมากค่ะ +1^^
รอตอนต่อไปแทบไม่ไหว!!
-
โฮ่ววววววววววววววววว
ความรักที่ต่างฝ่ายต่างรัก แต่ต้องเก็บไว้ บอกกันไม่ได้นี่มันอึดอัด และเจ็บปวดเป็นบ้าเลยยยยย
:o12:
-
ขอบคุณ :)
-
:monkeysad: :hao5: :m15:
มันหน่วงจังนิ
:ling1: :z3: :ling2: :katai1:
-
จับเข่าคุยกันซะ อย่ามาอึมครึมแบบนี้ แม่ยกไม่ชอบฮ่ะ
-
ความรักที่พูดออกไปไม่ได้นี่หน่วงจริงๆ
วีวิน ไม่รู้เพราะความเข้าใจผิด คำพูดใครจะทำร้ายจิตใจกันได้มากกว่า :hao5:
-
ความรักของฝาแฝดช่างหน่วงหัวใจจริง ๆ
-
หน่วงจิต :o12: ทั้งๆที่รักกันแต่ก็เข้าใจผิดว่าอีกฝ่ายไม่ได้รักตัวเองแบบที่ตัวเองรักอีกฝ่าย :ling2: :ling2:
ขอให้ครอบครัวเข้าใจ และรับได้ :call:
-
พรุ่งนี้จะเป็นยังไงต่อไปล่ะเนี่ย..ท่าทางจะเลยเถิดซะแล้วแฝดคู่นี้
น่าสงสารทั้งคู่
-
โอ๊ย หน่วง เศร้า น้ำตาคลอ
:mew4:
-
โอยยยยยยย อ่านละใจจะขาดรอนๆ
ฮือออออ ทำไมแฝดไม่คุยกันนะ
ต่างคนต่างเข้าใจไปคนละอย่างมันก็แย่สิ
หน่วงได้อีกค่ะ แต่ชอบมากเลยยย 555
รอตอนหน้านะคะ <3
-
ตอนนี้มันหน่วงนะ...แต่ไม่รู้ทำไมชอบจัง
มันอึดอัดแบบ......บอกไม่ถูกอ่ะ
แต่วินก็ไม่ละความพยายามนะ ตอนหน้าจะเป็นยังไงน้า
เอาใจช่วยวินกะวี สู้ สู้ นะ
-
:katai2-1:
กันและกัน
-
ฮรืออออออออออออออออออ
ตะไมมันหม่นๆอย่างงี้ ความจริงจะรักกันก็ได้นะ เข้าใจกันสักทีก็รักกันทั้งสองฝ่ายไม่ใช่เหรอ
ฮรืออออออออออออออออออ
ปวดใจแทน
-
ได้อารมณ์มาก เศร้าเพราะคำว่าพี่กับน้องค้ำคอ
ผ่านตรงนี้ไปให้ได้นะ เก๊าอยากอ่านตอนหวาน
ปล.ชอบเพื่อนบาสเว้ยเฮ้ย
-
:mew2: :mew2: :mew2:ตามมาลุ้น พี่วี น้องวิน อิอิ
-
เด็กพวกนี้
เข้าใจผิดกันไปมาน่าปวดหัวมาก
แต่เราก็จะเอาใจช่วยนะ 555555555
-
เข้าใจผิดกันไปไกลเลยสองคนนี้ T^T (เศร้าแทน)
จะติดตามนะคะ สนุกดีๆ ชอบ WE WIN มากค่ะ ^w^
-
อ่านคู่นี้แล้วเจ็บปวดจังเลยค่ะ :hao5: :hao5: :hao5:
-
โอยยยยยยยยยยยยย ปวดใจแทนแฝดจริงๆ ตอนนี้
:katai1: :o12: :z3:
-
:o8: :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ดำเนินเรื่องเร็วนะคะเรื่องนี้
ตอนแรกนึกว่าจะค่อยๆรู้ใจตัวเอง นี่เปิดมาตึ่งโป๊ะเลย :katai5:
แต่ก็....โอ้ยยย ดราม่าาาาา ฮืออออออออ
-
ปวดใจแทน
เหมือนมีอะไรมากั้นขวางความรู้สึกเอาไว้ หน่วงๆ เจ็บๆ ในอก
-
บอกได้คำเดียว...เศร้า
-
ขอทำอะไรตามหัวใจเถอะ ความสุขของเรา
เอาใจช่วยครับ
-
งือออออ :heaven :hao5: เศร้าง่ะ!!!
แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่จะเข้าใจกันสักทีล่ะลูก!! :mew6: :sad4: :z3:
-
เฮ้ออออ ลุ้นกะสองคนนี้มาก เมื่อไหร่จะเข้าใจกันซะที
-
:katai1: :katai1:
-
ฮือๆ แงๆ ตอนนี้เศร้าอ่า :hao5:
เข้าใจผิดกันทั้งสองคนเลยอ่ะ
แต่ก็นะ...เข้าใจความรู้สึกของทั้งสองคนอยู่หรอก
ก็เป็นพี่น้องกันนิ...สายเลือดเดียวกัน....
-
เข้ามาอ่านสามตอนรวด!
เจ้าเด็กพวกนี้ทำไมเข้าใจกันผิดอยู่เรื่อยยยยย เหมือนจะแฮปปี้อยู่แล้วเชียวนะ :ling1:
ถ้าวินหายเมาต้องจำไม่ได้แน่ๆเลยว่าทำอะไรลงไป ไม่น๊าาาาาาาาาาาา :z3:
-
แวะมาเยี่ยม
ตกไปหน้าสองแล้ว
-
:ling1: :katai1:
-
ทั้งที่จูบมันควรจะหวานแต่ทำไมเรารู้สึกขมและเค็มจังคะ [น้ำตาไหลพราก] :o12:
-
งื้อออออ
ปวดตับ :mew2: :jul1:
-
┤S i n c e r e├
ปลดเปลื้องเหตุผลทั้งหมดทิ้งไป
เหลือแค่ร่างเปล่าเปลือยของเรา และความรู้สึกอันเป็นเนื้อแท้
ให้ไอร้อนจากตัวฉัน เคลือบอยู่บนผิวของนาย
ให้ร่างกายเราสองหลอมรวม..เพื่อเราจะไม่พรากจากกันอีก
ในฝันร้ายเบื้องหลังเปลือกตา..
กระซิบคำรัก และเอ่ยคำลวงกับฉันเถิด
โปรดบอกฉันสักครั้ง..ว่าเราจะไม่หันหลังกลับไป...
03 : Bittersweet Nightmare
ผมตื่นด้วยเสียงนาฬิกาปลุกที่ตัวเองไม่ได้เป็นคนตั้งไว้
กริ่งของนาฬิกาซึ่งปกติไม่ค่อยได้ใช้นักแผดลั่นทั้งห้อง ปกติผมใช้มือถือตั้งปลุกมากกว่า พอได้ยินเสียงแหลมน่ารำคาญเช่นนี้จึงรู้สึกว่ามันหนวกหูจนชวนหงุดหงิด ผมควานมือเปะปะเพื่อปิดมันเสีย แต่อาการวิงเวียนก็เข้าจู่โจมทันทีที่ผงกศีรษะขึ้นมา ผะอืดผะอมและปั่นป่วนในท้อง ยิ่งหาปุ่มปิดไม่เจอยิ่งงุ่นง่าน สุดท้ายก็ปัดมันกระเด็นหล่นพื้น เสียงหน้าปัดกระจกแตกเป็นเสี่ยงติดหูและคงหลอกหลอนผมไปอีกพักใหญ่
กริ่งของนาฬิกาจบลงแค่ตรงนั้น เหลือแค่เสียงหายใจแรง ๆ ของผมที่ล้มตัวลงนอนแผ่บนเตียง ดิ้นรนกับการประท้วงจากร่างกายเมื่อยขบ พยายามลืมตาขึ้นสู้แสง เพิ่งตระหนักได้ตอนนั้นว่าผมกำลังนอนอยู่บนเตียงของวี แต่สวมชุดนอนของตัวเองเรียบร้อย..
“....วี..?”
ผมเด้งตัวขึ้นนั่งบนเตียง ห้องหมุนติ้วอยู่อีกวูบใหญ่ เหลียวมองไปรอบห้องแต่ไม่เห็นใครสักคน นาฬิกาแขวนผนังอีกฝั่งบอกเวลาแปดโมงครึ่ง วีคงเป็นคนตั้งนาฬิกาบนหัวเตียงไว้ เขารู้ตารางเรียนของผม
ผมเงี่ยหูฟังเสียงข้างนอก ทว่าไร้วี่แววของสิ่งมีชีวิต
ไม่อยู่..?
ความทรงจำผสมกันมั่วไปหมด ต้องตั้งสติอยู่ครู่ใหญ่กว่าภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจะเริ่มไล่เรียงเป็นลำดับ
คืนก่อนหน้าผมออกไปจากอพาร์ตเม้นต์กลางดึก หลังจากเกือบทำอะไรเลยเถิดกับวี...หรือบางทีอาจเรียกว่ามันเลยไปไกลแล้ว ผมปล่อยเขาทิ้งไว้ในสภาพครึ่ง ๆ กลาง ๆ ทั้งที่เป็นคนเริ่มสัมผัสรุกเร้าเขาก่อน ทนกับความรู้สึกทั้งรักทั้งเจ็บจนเจียนคลั่งไม่ไหว และเมื่อได้ยินถ้อยคำเขาว่าเราเป็นพี่น้องกัน ผมก็ไม่สามารถสู้หน้าเขาได้อีกจนต้องหนีออกมา ไม่ได้หยิบมือถือหรือเงินติดตัวมาด้วยสักบาท
ผมนั่งสงบสติอารมณ์หน้าร้านสะดวกซื้อไม่ไกลจากอพาร์ตเม้นต์นัก อยู่อย่างนั้นเป็นชั่วโมง ก่อนจะเจอบาสที่เดินสะโหลสะเหลออกจากประตูอัตโนมัติของร้านตอนใกล้รุ่ง มือหิ้วถุงพลาสติก อีกมือถือขวดกระทิงแดง ผมเพิ่งเห็นมันตอนกำลังจะเดินออก แต่ไม่รู้เดินผ่านเข้าไปตั้งแต่ตอนไหน อันที่จริงต้องเรียกว่าบาสเห็นผมก่อนมากกว่า
“ไอ้วิน!?”
ผมเงยหน้า ทำตาโหลใส่มัน
บาสโคลงศีรษะ หน้าตาอิดโรยไม่แพ้กัน ดูจากท่าทางและของที่ซื้อคงปั่นงานหามรุ่งหามค่ำด้วยสภาพเหมือนผมก่อนเกิดเรื่องกับวี
“มานั่งทำอะไรตรงนี้วะ” อีกฝ่ายว่าพลางหยิบกาแฟกระป๋องในถุงโยนมาให้
“เรื่อย ๆ น่ะ” ผมถอนหายใจ เปิดกระป๋องแล้วยกกาแฟกรอกปากตัวเอง เพิ่งจำได้ว่าหิวอยู่ตั้งแต่เมื่อตีสองจนตอนนี้ยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง อย่างน้อยกาแฟสักหน่อยก็ยังดี
“งานล่ะ?”
“ไว้ก่อน”
“เป็นไร” บาสเลิกคิ้ว “ทะเลาะกับพี่ชาย?”
“นายรู้?”
อีกฝ่ายยักไหล่ โยนขวดกระทิงแดงเปล่าลงถังขยะ “เดาน่ะ ปกติเรื่องที่ทำให้กลายเป็นหมาหงอยได้ก็เห็นมีอยู่เรื่องเดียว”
ผมก้มลงซบหน้าบนฝ่ามือตัวเอง บาสเองก็รู้ว่าผมคิดอย่างไรกับวี น่าหัวเราะที่แม้ตั้งใจเก็บไว้คนเดียว แต่เพื่อนผมกลับสังเกตเรื่องนั้นได้ แล้วอย่างนี้วีจะเอะใจบ้างหรือเปล่า หรือเขารู้อยู่แล้วจึงได้คอยย้ำกับผมเสมอว่าเราเป็นพี่น้องกัน
“บาส”
“หือ”
“ขอไปพักหอนายแป๊บดิ”
มันปรายตา ยืนค้ำหัว ถามกลับเสียงเรียบ “แป๊บคือนานเท่าไหร่”
“...ไม่รู้”
บาสไม่ตอบ แต่ผมก็ถือวิสาสะตามมันไปถึงห้องพัก ยึดเก้าอี้ที่มุมหนึ่งของห้องมันแล้วเอาแต่เหม่อมองออกนอกหน้าต่าง ส่วนเจ้าของห้องก็ทำงานของตัวเองไป ไม่สนใจผมที่มาขอเกาะเป็นเห็บ งานตัวเองไม่เสร็จเหมือนกันยังมัวแต่มานั่งจิตตกตั้งแต่เช้าจนบ่าย หมกมุ่นอยู่กับความสงสัยว่าวีจะกำลังร้องไห้อยู่หรือเปล่า จะคิดอะไรอยู่หลังจากผมล่วงเกินเขาไปอย่างนั้นแล้วหนีออกมา
เขาไม่ได้ติดต่อมาเลย แต่นั่นละ..ผมทิ้งมือถือไว้ที่ห้อง บอกแค่ไปหาเพื่อน ไม่รู้จะให้เขาติดต่อทางไหนหรือผ่านใครเหมือนกัน
“บาส”
ผมทำตัวเป็นเห็บหมาที่งี่เง่าอีกครั้ง ด้วยการสะกิดเพื่อนซึ่งกำลังฟุบหลับหลังจากทำงานต่อเนื่องมาหลายชั่วโมง
มันเงยหน้าขึ้นมา ถามเสียงงัวเงีย “อะไร”
“ไปกินเหล้ากัน”
“งานฉัน”
ผมพยักหน้าเข้าใจ “งั้นขอยืมตังค์หน่อย”
บาสนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะบิดขี้เกียจ ลุกขึ้นยืน ตบไหล่ผม เอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าสตางค์กับมือถือ จากนั้นก็เดินนำออกไป
เรานั่งแช่อยู่ร้านเหล้ากันตั้งแต่บ่ายยันค่ำ ไม่รู้ว่าหลังจากเริ่มเมาแล้วผมหลุดปากเรื่องอะไรออกไปบ้าง แต่ที่แน่ ๆ คือผมคายของเก่าออกทางปากชุดใหญ่ แล้วไม่นานจากนั้นวีก็กระหืดกระหอบมายืนอยู่ต่อหน้า
ผมดีใจที่เขามา ความหวาดหวั่นหายไปแล้ว ของเหลวสีอำพันที่ผมกรอกปากตัวเองมาตั้งแต่บ่าย ไม่ได้ทำให้ผมลืมเรื่องราวหรือความรู้สึกที่มีต่อเขา แต่มันละลายความกลัวที่จะเผชิญหน้ากับมันไปต่างหาก
ผมยืนโงนเงน เดินให้ตรงยังทำไม่ได้ ทิ้งน้ำหนักใส่เขา กว่าเราจะกลับถึงห้อง ปล่อยผมแผ่อยู่บนโซฟา ก็ทำเอาวีส่งเสียงหอบหนัก ๆ
ผมกอดเขา เรียกเขาว่าพี่ รู้ว่าพอเรียกอย่างนี้แล้วเขามักใจอ่อน แต่ผมไม่ได้อยากให้เขาเป็นแค่พี่เลย...ไม่เลยสักนิด
โดยเฉพาะตอนที่วีพูดว่าเขาก็รักผม
น้ำตาเขาเอ่อคลอ เราบอกรักกันซ้ำไปซ้ำมาในจูบ แต่ผมไม่รู้อีกแล้วว่ามันหมายถึงอะไร
ที่รู้คือผมจำภาพเขาได้ ร่างกายร้อนผ่าวและสั่นระริก หยาดเหงื่อโซมกาย ใบหน้าแดงซ่านกับไฝเล็ก ๆ ตรงหางตาและต้นคอที่ผมย้ำจูบลงไป รสหวานละมุนนั้นยังติดอยู่ที่ปลายลิ้นผม ตัดกับรสเค็มแปร่งของน้ำตาบนแก้มวี เสียงครางเขาหวานหู แต่แล้วกลับเปลี่ยนเป็นสะอื้นเมื่อผมกระแทกกระทั้นเข้าหา รุกล้ำในส่วนที่ไม่ควร หาความสุขกับเรือนร่างเขา กอดเขาไว้จนแน่นที่สุด บดเบียดตัวเองให้ลึกที่สุด...
วีร้องไห้ บอกว่ารักผม ต่อให้พอรุ่งเช้าผมจะลืมคำพูดเขา
...แต่ผมไม่ลืม....
ทั้งยังจำได้ ว่าวีไม่พูดเรื่องเราเป็นพี่น้องกันอีกแม้แต่คำเดียว
มือผมสั่น รวมทั้งเนื้อตัวผมก็พลอยสั่นเทิ้มไปหมดเมื่อตระหนักได้ว่าทำอะไรลงไป เขาอาจเกลียดผมแล้วก็ได้...และนั่นไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจเลย
ผมกอดเขา...จูบเขา....ทำเขาร้องไห้ครั้งแล้วครั้งเล่า...
...ผมมีอะไรกับเขา....กับพี่ชายร่วมสายเลือดของตัวเอง
“…ไอ้เหี้ยวิน....”
เสียงผมแหบแห้ง หัวใจผมเหมือนจะขาด
“...มึงนี่มัน....”
เช้านั้นผมไม่สามารถทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันได้เลย ผมขาดเรียนครึ่งเช้า นั่งตีอกชกหัวอยู่บนเตียง และใช้เวลาที่ควรเข้าเรียนไปกับการนั่งร้องไห้เหมือนคนบ้า
บาสโทรมาตอนสายโด่งแต่ผมไม่มีแก่ใจรับสาย สุดท้ายก็มีแต่เสียงเตือนข้อความเข้า ทว่าผมก็ไม่ได้เปิดดูอยู่ดี เป็นชั่วโมงผ่านไป กว่าผมจะลุกขึ้นมาเดินเตร่อยู่ในห้อง ก้มลงมองผ้าปูที่นอนผืนหนึ่งซึ่งถูกขยำอยู่ในตะกร้า หยิบออกมาคลี่ดู เห็นทั้งคราบคาวสีขาวขุ่น และคราบเลือดเป็นดวงเล็ก ๆ
“...”
ผมขมวดคิ้ว หย่อนมันลงที่เดิม รวมกับเสื้อผ้ายับย่นของวีและของผมเองที่สวมไว้เมื่อวานนี้ สภาพผมเมื่อวานคงสกปรกเหมือนหมา แต่ตอนนี้กลับเนื้อตัวสะอาดสะอ้าน สวมชุดนอนตัวที่ใส่สบาย จำได้ว่าวีเป็นคนซื้อชุดนี้ให้ผม เข้าคู่กับของเขาที่มีอีกชุดแต่เป็นคนละสี หลังจากเกิดเรื่องแบบนั้น วียังอุตส่าห์มาเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ผมอีก
"อึ้ก!"
ผมเม้มปาก กลั้นเสียงสะอื้นน่าสมเพช วีไม่ควรใจดีกับผมอย่างนี้เลย เพราะมันจะทำให้ผมหลงผิดไปว่าเขาเองก็รักผมในความหมายเดียวกัน จนผมไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เหมือนอย่างที่เพิ่งเกิด
ผมยกมือปิดหน้า เงยขึ้นให้น้ำตาที่กำลังจะไหลอีกครั้งไม่ร่วงลงมา แต่มันก็ยังเอ่อล้นจนหยดลงข้างแก้มจนได้
“...วี...ฉันขอโทษ...”
โทรศัพท์มือถือผมดังอีกครั้ง เป็นบาสอีกแล้ว แต่คราวนี้เพียงแค่ไม่นานก็เงียบไป แล้วมีข้อความถูกส่งมาแทน ผมกดไล่ดูตั้งแต่อันที่ไม่ได้อ่านก่อนหน้านี้ เลื่อนมาถึงข้อความล่าสุดที่เพิ่งได้รับ
‘วิน พี่แกเอาใบลาป่วยมาฝากยื่น บอกว่าไม่สบาย เมาค้างรึไง’
‘บ่ายนี้ต้องคุยกับอาจารย์เรื่องงานกลุ่ม ถ้าไม่ได้ป่วยแบบใบลานั่นก็มาด้วย’
วีส่งใบลาป่วยให้ผม?
ผมยกมือลูบหน้า ร้องไห้จนปวดตาไปหมด เหลือบมองนาฬิกาก็ใกล้เที่ยงเข้าไปแล้ว อยากโทรหาวีถามว่าเขาเป็นอย่างไรบ้างแต่ไม่กล้า เขาต่างหากเป็นฝ่ายที่ควรลาหยุด ไม่ใช่ไปลาป่วยให้ผม
บ่ายนั้นผมเดินเข้าคณะด้วยสีหน้าหดหู่ เพื่อนหลายคนมองมาแต่ผมไม่ได้ใส่ใจ บางคนเดินเข้ามาถามว่าหายป่วยแล้วหรือ แต่ผมไม่ได้ป่วย ผมแค่งี่เง่า เรื่องนั้นรู้ตัวดีที่สุด ทว่าไม่สามารถทำอะไรกับมันได้
บาสเหลือบมองผมด้วยหางตา ตบไหล่แรง ๆ ครั้งหนึ่งเหมือนจะเรียกสติ ระหว่างที่เราเดินรั้งท้ายกลุ่มเพื่อนที่จะไปพบอาจารย์ด้วยกัน
“ก็กะอยู่แล้วว่าไม่เป็นอะไร” มันทัก
“นายเจอวีหรือ?”
“เมื่อเช้า มาฝากใบลากับใบรับรองแพทย์ที่มีชื่อแก ไม่ใช่ลายเซ็นแกใช่ไหม แต่ลายมือคล้ายกันอยู่”
ผมส่ายหน้า จะไปเซ็นได้อย่างไร ผมหลับไม่รู้เรื่องจนนาฬิกาที่วีตั้งไว้ดังนั่นละ
“เขาเป็นไงบ้าง” กลั้นใจเอ่ยปากถาม แล้วก็รอฟังคำตอบด้วยความหวาดหวั่นเสียเอง
“สภาพคล้าย ๆ แก” บาสเอ่ยเสียงเบา “ตาบวมกว่านิดหน่อย...กับ...”
บาสเงียบไป แล้วก็พึมพำต่อเสียงแผ่วกว่าเดิม
“...รอยที่คอ”
ผมใจหายวาบ
“มีเพิ่มขึ้นอีก จากตอนที่เขามารับแกที่ร้านเหล้า...”
“...อา...”
“..แก..ทำ....กับพี่ชายหรือ?”
ผมเงียบไป...และเราเดินมาถึงห้องที่นัดไว้กับอาจารย์พอดี ผมจึงไม่ได้ตอบคำถามนั้น
จนถึงตอนเย็น ผมก็ยังไม่ได้เจอกับวี ไม่ได้โทรหาวี บาสแยกออกไปก่อนแล้ว เหลือแต่ผมที่นั่งกุมหน้าผากอยู่บนเก้าอี้หินอ่อนใต้ร่มไม้ข้างตึกคณะ ยังคิดไม่ตกว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป วีจะเกลียดผมหรือเปล่า ถ้าเจอหน้าเขาแล้วผมจะพูดอะไร ทำหน้าแบบไหน ผมควรบอกเขาว่าจำเรื่องทั้งหมดได้หรือทำเป็นลืมมันไปเสีย แบบไหนจึงจะดีกับเขามากกว่า
หากบอกว่าจำเรื่องเมื่อคืนได้ทุกอย่าง นั่นหมายความว่าวีจะรู้เรื่องผมคิดไม่ซื่อกับเขาจริง ๆ แล้วต่อจากนี้เราจะเข้าหน้ากันได้อย่างไร
แต่ถ้าผมบอกว่าจำเหตุการณ์ไม่ได้ หรืออ้างว่าทำไปเพราะเมา ก็เท่ากับเป็นการผลักความผิดที่ได้ร่วมกันทำทั้งหมดนี้ให้วีแบกรับไปคนเดียว เขาจะต้องร้องไห้อีกสักกี่ครั้ง แล้วผมจะทนเห็นสีหน้าเจ็บปวดของเขาได้หรือ?
ผมสับสนจนไม่รู้จะทำอย่างไรดีแล้ว.. พอไม่มีเขาอยู่ด้วย ผมก็กลายเป็นไอ้บ้าที่เอาแต่เพ้อเจ้อ แต่พออยู่กับเขา ผมก็เป็นไอ้บ้าอีกคนที่ห้ามหัวใจและการกระทำของตัวเองไม่ได้....
“วิน”
เสียงคุ้นหู ผมจำได้ว่าเคยได้ยินเสียงนี้บ่อย ๆ อยู่เกือบสามเดือน จนกระทั่งร้างรากันไปเมื่อราวสามสัปดาห์ก่อน
“พี่จูน?”
“วิน..มีคนบอกว่าวินไม่สบาย” เธอส่งสายตาเป็นห่วงเป็นใย ยื่นมือมาแตะหน้าผากผม “ไม่มีไข้แล้วนี่นา ค่อยโล่งใจหน่อย”
ผมนั่งหลังตรง พยายามทำตัวเป็นปกติ
“ผมไม่ได้เป็นอะไร”
อดีตแฟนคนล่าสุดของผมถอนหายใจโล่งอก ทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ ขยับขาไขว่ห้าง กระโปรงสีดำของเธอร่นขึ้นมาถึงกลางต้นขา
“ดีแล้ว พี่เป็นห่วงแทบแย่ ตานายดูช้ำ ๆ ยังไงไม่รู้...” เธอยิ้มบาง “...พี่เป็นห่วงมาตลอด ตั้งแต่เรื่องวันนั้น”
“ผมไม่เป็นไร” ผมย้ำ ที่ตาผมช้ำวันนี้ไม่เกี่ยวกับเธอ ต่อให้เธอจะพยายามเอามันมาโยงกับการบอกเลิกครั้งก่อนก็ตาม
“วิน..นายยังโกรธพี่อยู่หรือที่บอกเลิกนาย”
“เปล่า”
“พี่ขอโทษ พี่รู้ว่านายเสียใจ”
“ผมไม่ได้เสียใจ”
“ขอโทษจริง ๆ”
“ผมไม่ได้โกรธ และไม่ได้เสียใจอะไรทั้งนั้น”
ผมถอนหายใจ ลุกขึ้นยืน เตรียมเดินออกจากตรงนั้น แต่กลับมีแขนเล็ก ๆ เอื้อมมารั้งไว้จากข้างหลัง
“วิน..” พี่จูนเรียกชื่อผมเสียงสั่น “พี่จะไม่เซ้าซี้ ไม่ทำตัวน่ารำคาญ ไม่วุ่นวายเรื่องนายกับแฝดของนายอีกแล้ว..”
“ดีแล้วครับ”
“...เรากลับมาคบกันอีกครั้งเถอะนะ”
“พี่จูน”
“ให้โอกาสเราเริ่มใหม่นะ...นะ....วิน....นะคะ”
ผมหันกลับไปมองหน้าเธอ พี่จูน รุ่นพี่ผู้หญิงที่เพิ่งเลิกกันไปเมื่อสามสัปดาห์ก่อน เธอเป็นคนขอแยกทางเองเพราะทนไม่ได้ที่ผมให้ความสำคัญกับวีมากกว่าคนอื่น และตอนนี้กำลังทำสายตาวิงวอน บอกว่าอยากกลับไปคบกันอีกครั้ง
พี่จูนตัวเล็ก ผมดำขลับ ดวงหน้าอ่อนโยน ไฝเม็ดเล็ก ๆ ที่คางเธอทำให้ผมนึกถึงวี เห็นแต่ภาพวีอยู่เต็มหัว ไม่รู้ตัวว่าควรทำอย่างไรต่อไปดี จะกลับไปคบเธออีกครั้งทั้งที่ไม่ได้รู้สึกรัก ทำเหมือนที่ผ่านมาเวลามีผู้หญิงบอกชอบ หรือควรหยุดเรื่องพวกนั้นเสียที ผมจะตามหาคนอื่นอีกเท่าไรจึงแทนวีได้...ผมบ้าไปแล้ว...มันไม่มีทางเป็นไปได้เลย ในเมื่อไม่เคยคิดอยากให้ใครมาแทนเขา ผมอยากได้ตัวและหัวใจเขาต่างหากไม่ใช่ผู้หญิงพวกนี้
“วิน..?”
เธอส่งสำเนียงอ้อนวอน ทว่ามันก็เพียงลอยผ่านหูผมไป
“วิน..มองหน้าพี่..”
เธอทำเสียงแข็งขึ้น ลุกขึ้นยืนต่อหน้า ฝ่ามือและนิ้วเรียวยาววางทาบลงสองข้างแก้มผมเบา ๆ
มือเธออ่อนนุ่ม เล็บเธอทาสีสวยหวาน ริมฝีปากเธอเป็นสีชมพูสด เครื่องหน้าชวนมอง แต่สายตาผมไม่ได้จับจ้องอยู่กับสิ่งใดบนใบหน้านั้น แม้แต่ตอนที่เธอเคลื่อนกายเข้ามาใกล้ เขย่งบนปลายเท้า แตะริมฝีปากของตัวเองแผ่วเบาบนริมฝีปากของผม
ผมมองไกลออกไป ใต้ต้นไม้ใหญ่เบื้องหน้า ขณะที่ยังอยู่ในจูบซึ่งไม่มีความรักเจืออยู่สักนิด
ที่ตรงนั้น ผมสังเกตเห็นบาสยืนมองอยู่พอดี ด้วยสีหน้าไม่ประหลาดใจนัก และผมก็ไม่แปลกใจเช่นกัน แต่คนที่อยู่ข้างบาสต่างหากซึ่งทำให้หัวใจผมร่วงดิ่งลงเหว รีบผลักพี่จูนออกห่างตัว
วียืนอยู่ตรงนั้น นัยน์ตาแดงช้ำกำลังมองกลับมาที่ผม
เราสบตากันเพียงแวบเดียว ก่อนบาสจะเดินไปบังเขาไว้ จับไหล่วีให้หันหน้าไปทางอื่นเหมือนไม่อยากให้เขาเห็นผมกับพี่จูน แต่ผมรู้ดีว่าไม่ทัน ระยะทางระหว่างผมกับเขาไม่ใกล้พอจะได้ยินเสียงพูดคุย ทว่าก็ไม่ไกลพอให้มองข้ามไหล่สั่นเทาของเขาที่บาสโอบไว้ และมือเขาที่ยกขึ้นขยี้ตาตัวเอง
“วี!”
เขาได้ยิน...ได้ยินแน่นอน แต่ไม่ยอมหันกลับมาตามเสียงเรียก มีแต่ไหล่ไหวระริกที่ดูห่างออกไป เปลี่ยนจากที่แค่ยกมือขยี้ตาเป็นปิดไว้ทั้งหน้า
ผมจะทำให้วีร้องไห้อีกสักกี่ครั้งกัน?
----------| S i n c e r e |----------
มีต่อรีพลายถัดไปค่ะ
v
v
v
-
----------| S i n c e r e |----------(ต่อ)
ไม่เอาแล้ว...พอสักที...
ผมบอกตัวเองอย่างนั้น แต่กลับไม่สามารถหยุดความรู้สึกที่เป็นอยู่ได้
ผมใช้ข้ออ้างกับตัวเองว่าวินเมา และผมขัดขืนไม่ได้ จึงได้เกิดเรื่องอย่างเมื่อคืนขึ้น แต่ส่วนลึกในใจผมรู้ดี ไม่ว่าวินจะมีสติขณะที่ทำเรื่องนั้นหรือเปล่า แต่ผลมันก็จะยังเป็นเหมือนเดิม
ผมห้ามเขาได้ เรี่ยวแรงมีมากพอกับเขา...แต่กลับไม่ทำ
...เรามีอะไรกันที่โซฟา...ที่เตียง...บนผ้าปูที่นอนของเขาซึ่งถูกทำให้สกปรก ย้อมสีขาวที่เคยบริสุทธิ์นั้นด้วยกลิ่นคาวและสีเลือด ย้ำถึงความผิดบาปที่ผมทำ แลกกับช่วงเวลาหอมหวานหนึ่งคืนที่ผมรักเขา และเขารักผม...มันก็เท่านั้น
แต่ไม่ว่ารักของเขาหรือของผมจะเป็นในความหมายใด...ทั้งหมดนั้นก็ผ่านไปราวกับเป็นแค่ความฝัน
วินหลับไปทั้งที่เนื้อตัวยังเปรอะเปื้อนและชื้นเหงื่อ ความเจ็บเบื้องล่างและสิ่งที่ยังค้างอยู่ในตัวผมบอกให้รู้ว่าทั้งหมดเป็นความจริง ผมแค่อยากลืม ๆ เรื่องนั้นไปเสีย นอนซุกอยู่กับเขาทั้งคืน แต่ทั้งที่อ่อนล้าออกอย่างนั้นแท้ ๆ กลับไม่สามารถข่มตาหลับได้
ผมเอาหลังมือปาดน้ำตา นึกรำคาญตัวเองไม่น้อย ไม่อยากร้องไห้พร่ำเพรื่อเลย นั่งสงบสติอารมณ์แล้วลุกขึ้นมาเช็ดตัวให้เขา เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนที่ผมเคยซื้อให้ กึ่งอุ้มกึ่งลากเขาไปนอนบนเตียงผมแทนแล้วโยนผ้าปูที่นอนของเขาลงตะกร้า วินไม่ตื่นเลย น้องชายที่น่ารักของผมยามหลับนั้นเหมือนเป็นเด็กน้อยคนเดิมเมื่อครั้งยังเด็ก พิศมองใบหน้าเกลี้ยงเกลาของเขาแล้วก็ทั้งมีความสุขและปวดร้าว ผมมาไกลถึงเพียงนี้แล้ว ไม่สามารถถอยหลังกลับไปรู้สึกกับเขาอย่างที่เคยเมื่อเรายังเยาว์วัยอีกแล้ว...
วินละเมอเป็นถ้อยคำฟังไม่ได้ศัพท์ เขาร้องไห้ในความฝัน มือยื่นมาไขว่คว้าบางสิ่งในอากาศ ในภาพฝันของเขาที่ผมมองไม่เห็น
“วิน..”
ผมกระซิบ เอื้อมมือไปกุมมือเขาแล้วดึงมาไว้แนบอก
ปกติแล้ว เมื่อมีใครฝันร้าย ถ้าอีกฝ่ายเห็นเข้ามักจะปลุกให้ตื่น
แต่ตอนนี้ผมไม่รู้เลย..หากผมปลุกเขาขึ้นมาตอนนี้ มันจะหนักหนายิ่งกว่าฝันร้ายของเขาหรือเปล่า
“วิน...นายอย่าร้องไห้เลยนะ”
น้ำตาเขาร่วงลงมาตามแก้ม กระซิบเสียงแห้งผากทั้งที่ยังหลับ
“...วี.......พี่.......”
ผมชะงักกับสิ่งที่ได้ยิน กล้ำกลืนคำว่าพี่น้องซึ่งเคยพร่ำบอกเขาลงไป ปลอบใจตัวเองว่าผมขอแค่คืนนี้ ให้มันเป็นแค่ความฝัน ไม่ว่าจะดีหรือร้าย แล้วพอรุ่งเช้ามันก็จะกลับไปเป็นแบบเดิม
“...ฉันอยู่กับนายตรงนี้”
ผมจูบเขาที่หน้าผาก ประคองใบหน้าเขาไว้ด้วยสองมือ มือเขาที่เคยไขว่คว้าอากาศเอื้อมมากอดเอวผมไว้แล้วรั้งเข้าไปใกล้ แม้ใจคร่ำครวญว่าพอเสียที แต่อีกใจผมร่ำร้องว่าไม่เคยพอ
“...ช่วยรักฉันเถอะ....แค่คืนนี้ก็ได้....”
ผมอ้อนวอน กอดตอบเขา ซุกตัวเข้าหาไออุ่น ริมฝีปากคลอเคลียกับเรียวปากและปลายลิ้นของเขาซึ่งรุกล้ำเข้ามาทั้งที่ยังไม่ลืมตา ต่อให้มันผิด....ต่อให้มันโง่....ต่อให้วินจะเมาหรืออะไรก็ตาม
“...ขอร้องละ...ช่วยรักฉัน...เหมือนอย่างที่ฉันรักนายเถอะนะ....”
ผมตื่นก่อนเขา เจ็บร้าวไปทั้งตัวยิ่งกว่าเมื่อคืน ความฝันของผมจบลงเร็วเหลือเกิน
ฟ้าข้างนอกยังไม่สว่างดี แต่ผมไม่สามารถทนอยู่กับอาการหลับ ๆ ตื่น ๆ นี้ได้อีก ลุกขึ้นมานั่งมองใบหน้าวินที่ยังหลับตาพริ้ม เปลือกตาบวมน้อย ๆ ลากปลายนิ้วมือไปตามแก้มและสันกรามเขาแผ่วเบาใต้แสงรำไร นึกในแง่ดีว่าดีแล้วที่เขายังไม่ตื่น ผมไม่รู้จะพูดจากับวินเป็นปกติได้อย่างไรหลังจากเพิ่งทำเรื่องแบบนั้นลงไป
ผมถอนหายใจยาว หยิบนาฬิกาปลุกข้างเตียงที่แทบไม่เคยใช้ เพราะปกติแล้วเราใช้มือถือตั้งปลุกเสมอ ตั้งเวลาปลุกไว้ที่แปดโมงครึ่ง เผื่อว่าหากเขามีวิชาสำคัญที่ต้องเข้าวันนี้จะได้ไม่ขาดเรียน
หลังจากลุกขึ้นยืน ลองขยับร่างกายช้า ๆ ความเจ็บปวดยังชัดเจนอยู่แต่ใช่ว่าจะถึงกับทำอะไรไม่ไหว ผมเม้มปาก พยายามทำกิจวัตรประจำวันเป็นปกติในเวลาที่เช้ากว่าเก่า รีบออกจากอพาร์ตเม้นต์ก่อนวินจะตื่น ส่วนหนึ่งคือผมคงไม่กล้าสู้หน้าเขาเร็ว ๆ นี้ และอีกอย่างคืออยากไปเขียนใบลาและขอใบรับรองแพทย์ไว้แทนเขา เผื่อวินจะเมาค้างจนไปเรียนไม่ไหวจริง ๆ
ผมเรียกมอเตอร์ไซค์รับจ้างให้พาไปส่งที่คลินิกใกล้ ๆ สภาพร่างกายแบบนี้ไม่อยากนั่งซ้อนท้ายเลย แต่อย่างน้อยคงดีกว่าเดินไปเอง
ผมรอคิวเข้าไปตรวจกับหมอ บอกเขาว่าผมปวดหัว เจ็บคอ เป็นไข้ แต่ใช้ชื่อ ‘ไกรกวิน ชลิตชานนท์’ ซึ่งเป็นชื่อของวินไม่ใช่ของผม พร้อมกับขอใบรับรองแพทย์มาอีกอย่าง เซ็นชื่อเขากำกับตอนท้ายลงไปด้วยลายมือซึ่งคล้ายกันมาแต่ไหนแต่ไร หากไม่สนิทกันจริงหรือเพ่งดูให้ดีก็คงแยกไม่ออก
ถึงมหาวิทยาลัย ผมยืนรีรออยู่หน้าตึกคณะเขา โทรหาบาสด้วยเบอร์ที่ได้มาจากมือถือของวิน บาสมาถึงในเวลาไม่นานหลังจากวางสาย
“มีอะไร?”
“ฉัน..ฝากใบลาไว้ที่นายหน่อยได้ไหม?”
“ใบลา?”
“ของวินน่ะ” ผมหลบตา “เขาไม่ค่อยสบาย ไม่แน่ใจว่าจะมาเรียนไหวหรือเปล่า ถ้าเขามาไม่ได้ ฝากยื่นใบลาแทนได้ไหม คือฉันไม่รู้ว่าคณะพวกนายเคร่งหรือเปล่า แล้วอาจารย์จะเช็คชื่อไหม..ก็เลย...”
บาสยื่นมือมารับ ไม่ได้พูดอะไร แต่ผมรู้สึกว่ากำลังถูกจ้อง แล้วก็อดวิตกจริตขึ้นมาไม่ได้ บาสเป็นเพื่อนกับวิน แล้วคนตรงหน้าจะรู้เรื่องอะไรแค่ไหนแล้ว
“หน้าอย่างไอ้วินน่ะหรือป่วย”
ผมพยักหน้าช้า ๆ “เอ้อ...มีใบรับรองแพทย์ด้วย...ตะ...แต่ถ้าเขามาเรียนหรือว่าถ้าไม่จำเป็นต้องใช้ก็ไม่เป็นไร ไม่ต้องบอกก็ได้ว่าฉันเอาใบลามาฝากไว้”
อีกฝ่ายพยักหน้า ผมโล่งใจที่เขาไม่ถามอะไรต่อเกี่ยวกับวิน
ผมเรียนไม่เป็นสุขเลยทั้งวัน สมาธิไม่เหลือสักนิด เพื่อนพากันทักว่าเอาแต่เหม่อ และผมก็ไม่มีอะไรจะเถียง
ผมอยากรู้ว่าวินได้มาเรียนหรือเปล่า หรือเขายังอยู่ที่อพาร์ตเม้นต์ เขาตื่นขึ้นมาแล้วจะจำเรื่องราวเมื่อคืนได้ไหม หากจำได้เขาจะทำอย่างไร แล้วถ้าจำไม่ได้มันจะเป็นอย่างไร
บ่ายแก่ใกล้เวลาเลิกคาบสุดท้าย ผมควรโทรหาเขาสักครั้ง แต่ก็ลังเลจนไม่สามารถทำได้ ผมแค่อยากรู้ความเป็นไป แต่ยังไม่กล้าฟังเสียงพูดคุยหรือเสียงลมหายใจของเขา แม้กระทั่งผ่านสัญญาณโทรศัพท์
สุดท้ายผมก็โทรหาบาสแทน
“วี?”
“ใช่”
“มีอะไรหรือ?”
“...ฉัน...แค่สงสัย...” ผมกัดฟัน เตือนตัวเองให้ทำเสียงเป็นปกติ “...ตกลงวินได้มาเรียนหรือเปล่าวันนี้”
“ไม่โทรถามมันเองล่ะ?”
“...เอ้อ....ฉัน....”
“ไม่งั้นก็มาดูเอง” เสียงพ่นลมหายใจดังจากปลายสาย “หงอยจนรำคาญลูกตาแล้ว มาเอามันกลับไปก็ดี”
ผมพยักหน้า แม้อีกฝ่ายจะไม่เห็น นึกโล่งใจที่อย่างน้อยเขาก็มาเรียนได้
“ขอบคุณนะ”
ผมวางสาย ครุ่นคิดกับตัวเองอีกพักใหญ่ สุดท้ายก็ตัดสินใจจะลองไปดูแถวตึกคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ บางทีอาจได้เห็นว่าวินเป็นอย่างไรบ้างโดยไม่ต้องให้เขาเห็นผม
ตอนมาถึง ผมสวนกับบาสที่กำลังเดินออกมาพอดี อีกฝ่ายคล้ายจะรู้ว่าผมมาทำอะไร จึงได้พยักพเยิดไปทางโต๊ะเก้าอี้หินอ่อนข้างตึก
ผมมองตามสายตาเขาไป เห็นร่างคุ้นเคยนั่งกุมหน้าผากอยู่บนเก้าอี้ใต้ร่มไม้ บาสผงกศีรษะอีกครั้ง เป็นเชิงว่าให้ผมเดินไปหา แต่ยังไม่ทันได้ตัดสินใจว่าจะเข้าไปหรือถอยกลับ ร่างสะโอดสะองของผู้หญิงอีกคนก็เดินเข้ามาหยุดตรงหน้าวิน พูดคุยกันโดยที่ผมไม่สามารถได้ยินจากตรงนี้ พักหนึ่งเธอก็ทรุดตัวลงนั่งข้างกันกับเขา
“...ผู้หญิงคนนั้น....”
ผมพึมพำ ไม่ได้ตั้งใจจะถาม แต่บาสก็ช่วยตอบ
“พี่จูน แฟนเก่าไอ้วิน ผู้หญิงเพิ่งบอกเลิกมันได้สักสองสามอาทิตย์”
“...อา...”
ทำได้แต่เพียงพยักหน้าเลื่อนลอย ความทรงจำเมื่อสองคืนก่อนปะติดปะต่อกันในหัว ผู้หญิงคนนี้ใช่หรือเปล่าที่วินพูดถึง ผมยังจำได้ที่เขาบอกผมว่ามีคนที่ชอบอยู่
วินลุกขึ้นยืน ทำเหมือนจะเดินออกมา แต่มือของพี่จูนยื่นมากอดเอววินไว้จากข้างหลัง และเขาหยุดชะงักเพียงเท่านั้น ครู่หนึ่งก็หันไปหาเธอ ขณะที่ผมสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามมองข้ามความเจ็บปวดในอกที่ล้นขึ้นมาจนคล้ายจะหายใจไม่ออก พูดซ้ำ ๆ ในหัวว่าดีแล้ว...แบบนี้ดีแล้ว...ผู้หญิงคนนี้ไงที่ผมบอกว่าอยากให้วินแนะนำให้รู้จัก น่ารักสมกับที่ผมเคยสัญญากับตัวเองว่าจะคอยเอาใจช่วย
พี่จูนลุกขึ้นยืน ประจันหน้ากับวิน สองมือวางไว้ข้างแก้มเขา เหมือนที่ผมทำกับวินเมื่อคืนนี้
บาสวางมือบนไหล่ผม เขาอาจเดาได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่เขาไม่เห็นเตือนผมเรื่องนั้นสักคำ
ระยะห่างระหว่างใบหน้าพวกเขาขมวดเข้าหากัน
...ก่อนริมฝีปากทั้งสองจะแนบสนิท..
ผมเข้าใจ...ผมบอกตัวเองอย่างนั้น วินเป็นของคนอื่น...ริมฝีปากที่เพิ่งจูบผมเมื่อคืนนี้ก็เป็นของคนอื่นเช่นกัน...
แวบหนึ่งก่อนบาสจะดึงผมให้หันหลังกลับ ผมสบตากับวินโดยไม่ได้ตั้งใจ เพียงแค่ไม่ถึงวินาที...แต่ทิ้งความร้าวรานไว้ลึกจนราวกับจะคงอยู่ไปตราบชั่วชีวิตผม เหมือนตะปูที่ถูกตอกไว้แล้วถอนออก มันจะเป็นรูโหว่เช่นนั้นไม่มีวันหาย
“นายกลับก่อนไป” บาสพึมพำ
ทั้งที่เตรียมใจมาแล้ว แต่คล้ายจะยังไม่พอ ผมได้ยินเสียงอะไรบางอย่างร่วงลงแล้วแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย...
...นั่นใช่หัวใจของผมหรือเปล่า...?
“วี!”
วินเรียกชื่อผม แต่ผมไม่สามารถหันหลังกลับไปมองได้อีก อย่างน้อยก็จนกว่าผมจะสามารถแสดงความยินดีกับเขาโดยเก็บอารมณ์ได้มากกว่านี้สักหน่อย
ผมยกมือขึ้นขยี้ตา กัดฟันแล้วเดินออกจากตรงนั้น บอกตัวเองว่าพอแล้ว...เหนื่อยเหลือเกินกับที่เป็นอยู่...เลิกร้องไห้เรื่อยเปื่อยเสียที
...แต่ตาผมพร่าไปหมดเลย...
เหตุผลของฉัน...กับเหตุผลของนาย...ใช่สิ่งเดียวกันหรือเปล่า
รักของฉัน...และรักของนาย เป็นแบบเดียวกันหรือไม่
ตัวฉันผู้งมงาย เฝ้าสงสัยว่าความฝันหรือเรื่องจริงที่เจ็บปวดยิ่งกว่า
ในฝันร้ายเบื้องหลังเปลือกตา..
กระซิบคำรัก และเอ่ยคำลวงกับฉันเถิด
โปรดบอกฉันสักครั้ง ว่ารักของเรามีความหมายเดียวกัน
----------| S i n c e r e |----------
ประนมมือรอคนอ่านสำเร็จโทษ น้ำตาเรี่ยราดกันทั้งพระเอกนายเอกเบย
ตัดจบแบบนี้รู้ดีว่าค้าง แต่เพื่อให้ลงตัวกับคำโปรยเลยต้องตัดแค่นี้ (ดูเหตุผลเข้า) ให้อภัยเค้าเต๊อะ Orz :hao5:
แปะรูปพี่วีปลอบขวัญนะคะ (หรือจะยิ่งช้ำหนัก) ไม่รู้มีแต่เราที่คิดไปคนเดียวหรือเปล่า แต่ชอบรู้สึกว่าเด็กแบบพี่วีเนี่ย น่าแกล้งให้ร้องไห้แล้วเอามาโอ๋จริง ๆ เลย << นิสัยเสียเหลือเกิน
(http://fc07.deviantart.net/fs71/f/2014/064/2/5/vcry_by_maew3ta-d790ftr.jpg)
คือจะเรียกว่าสปอยล์หรือเปล่าไม่รู้ แต่เราชอบแฮปปี้เอนด์นะคะ (อ๊ะ...แต่ก็ไม่ได้เจาะจงอะไรนะ...เอ๊ะหรือยังไง ฮา) เพราะฉะนั้น หากทนได้กับดราม่านิดหน่อย ช่วยทนไปกับเรานิดนะคะ แฮร่ก
พบกันตอนหน้า ขอบคุณคนอ่านทุกท่านค่ะ รักมากมาย
-
ปวดใจสุดๆ :katai1:
-
:เฮ้อ:
-
โฮรววววววววววววววววววววววววววววววว :sad4: :katai1: :z3:
อยากผ่านมาม่าไปเร็วๆจัง :m15:
-
อ่านแล้วรู้สึกเหมือนใจจะขาด
อะไรมันจะเจ็บปวดปานนั้นนนนน
แฝดทำไมไม่พูดกันนนนน
ถึงเรื่องแบบนี้มันจะไม่ใช่เรื่องปกติก้เถอะ
แต่ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ใช่แค่แฝดนะที่ทรมาน
เจ้ๆคนอ่านอย่างพี่ก้แทบไม่ต่างกันเลย
อินมากกกกกค่ะ รู้สึกเหมือนสงสารวีมากกว่าวินนิดนึงด้วย? 555
วินจะทำอะไรก้รีบทำเลยยยย หยุดน้ำตาของวีได้แล้วนายน่ะ
รอตอนหน้านะคะ สนุกมากกกก เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: ไม่ไหวแล้ววววววว ฮรือออออออ จิตตกตามพี่วี
ฮรือออออออ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ร้องสองคนไม่พออิป้าช่วยร้องด้วย :sad11:
-
ตอนนี้จะร้อง :sad4:
-
คิดเหมือนคนเขียนเลย
ชอบบุคลิกแบบวีมาก รู้สึกมันน่าแกล้งจริงๆ *0*
หรือพวกเราจะเป็น S คะ? (ฮา)
แต่แกล้งให้ร้องไห้แบบน่ารักๆเบาะๆก็พอค่ะ
ไม่ใช่ดราม่าน้ำตากระจายขนาดเนนนนน้
กรี๊ด ตอนนี้คือบีบคั้นแบบสะเทือนมากเพราะมีอะไรก็อุบอิบไม่ยอมพูดกันซักที
เด็กปากแข็งสองคนนี่มันน่าตีตูดจริงๆ
-
ใครก็ได้เอาอิพี่จูนนี่ไปเก็บที๊! :angry2: ทำครอบครัวเขาร้าวฉานแล้วนั่น ฮรือออ แฝดจะได้ลงเอยกันสักที หุหุ :hao6:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
ร้องไห้น้ำตาท่วมโอ่งแล้ว โอ้ยยยย สงสาร อยากกรี๊ดออกมาดังๆ
ดราม่าทั้งคนพี่คนน้อง ร้องไห้กันทั้งคนพี่คนน้อง คนอ่านเองก็สะเทือนใจ กระซิกๆ
ยัยพี่จูน มาทำไม เลยกลายเป็นว่าไปกันใหญ่ จากที่ไม่เข้าใจกันทั้งคู่กันอยู่แล้ว
พี่จูนมายิ่งหนักเลย โถถถถถ พี่วี ณ จุดนั้นอยากเข้าไปกอดปลอบซับน้ำตามาก
พี่วีดูดราม่ากว่าคนน้องเยอะ โฮ การเป็นพี่ชายที่แสนดีมันช่างปวดใจจริงๆ
บีบคั้นอารมณ์มากค่ะ แต่ไม่รู้ทำไมเราชอบอ่ะ โฮ (เป็นมาโซนี่เอง กว๊ากกก -O-)
รอตอนหน้าน้า
-
ปวดใจ
-
:mew2:ขอไปรอตรงนิยายเรื่องนี้"จบ"แล้วนะคะ
อ่านไปลุ้นไปเจ็บหัวใจมาก กินมาม่าจนตาบวมสมองเครียดแล้ว
ดีใจทึ่เรื่องนี้คนแต่งบอกว่าจบแบบมีฟามสุข
จะรออ่านตอนจบค่ะ
-
อ่านจบนานแล้ว มาคอมเม้นต์แบบช้าไปหลายช่วงตัว :ling1:
โอ้ยยยยย !! มันหน่วงงงงงงง !!!
ทำไมพี่วีถึงรักน้องได้ขนาดนี้คะ :katai1:
รักมากจริง ๆ การกระทำ ความห่วงใย ทุก ๆ อย่าง
ขนาดเช็ดเนื้อเช็ดตัว อุ้มมาเปลี่ยนเสื้อผ้า ตั้งปลุก
ขอใบรับรองแพทย์ให้น้องวิน... ฝากใบรับรองแพทย์ไปลาเรียนให้ด้วย
TvT โอ้ยยยยยยยย... กอด ๆ พี่วี :กอด1:
น้องวินคะ !! แม่ยกอยากจับหนูตีก้นจริงเชียว
ทำไมเป็นเด็กดื้องี้ ปล่อยทุกอย่างล่วงเลยในความเข้าใจผิด
ทำให้พี่วีเสียน้ำตาครั้งแล้วครั้งเล่า แล้วตอนนี้ก็ยังตัดสินใจไม่ได้
ว่าจะเอายังไง จะเผชิญหน้า หรือว่าจะแกล้งลืมเพราะว่าเมา
ฮือ ฮือ... แล้วยัยแฟนเก่านั่นอีก จูบคืออะไรค๊าาาาาาาาาา
รีบวิ่งไปตามพี่วีเลยนะ !!! :katai1:
ไม่งั้นจะเชียร์ให้เพื่อนบาสไปจีบพี่วี หรือให้พี่วีมีคนมาจีบแล้ว
ไม่ได้เรื่องเลยน้องวินอ๊าาาาาาาาาาา
ปล. ตับสลายกลายเป็นผุยผง :m15:
-
มันเป็นความรู้สึกที่ฟินมาก ยิ่งอ่านยิ่งฟิน
แอบเห็นว่าคนบอกว่าดราม่ามันเป็นเสน่ห์ของทวินเซส
อันนี้เห็นด้วยจริงๆ ถึงจะแอบปวดตับปวดไตไปหน่อยก็เถอะ
แต่คิดว่าตอนนี้พี่วีก็ยังน่าสงสารอยู่ดี โอ๋ๆ ไม่ร้องนะ
และอย่าเพิ่งเลิกกกกกสิ เลิกไม่ได้นะคะ ขอบังคับ ฮาๆ
ตอนหน้าจะเป็นยังไงเนี่ย น้ำตาอาบกันอีกทั้งสองคนหรือเปล่า
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
-
ดราม่าเอยจงดับมอด ดับมอด ดับมอดเสียเทททททททททท :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
เจ้นั้นมาทำไมตอนนนี้ เค้ามีเรื่องกันอยู่
ดีสิวีต้อง้องไห้หนักอีกแล้ว ร่างกายก็ยังไม่ฟื้นด้วย
ความผิดเจ้คนเดียวเลย
วินรีบตามมาตบเจ้สักครั้งนึงก่อยก็ได้ (อินมาก) จะมาทำไมเนี่ยยย
ตามไปเคลียร์กัยเสียที ว่าจริงๆแล้วความรักของทั้งคู่คืออย่างเดียวกัน
ืคือรักแบบที่อยากเป็นแฟนัน ไม่ใช่พี่น้อง
เราจะข้ามพ้นศีลธรรมไปด้วยกันนน
ลุ้นมาก อินมาก อึดอัดมาก และชอบมากค่ะ
-
เจ็บปวดด้วยกันทั้งคู่เลย โฮๆๆๆๆๆๆ T^T
-
พูดความจริงกันเถอะะะะะ
ปร้าอึดอัดและเจ็บปวดแทน :monkeysad:
-
:serius2: คู่นี้กว่าจะรักกันได้คงหน่วงกันไปอีกนานเลย
โอยปวดตับ ยังดีนะที่ตอนโดนจูบวินเห็นพี่วี ถ้าไม่เห็นพี่วีคงน่าสงสารมาก :o12:
รอตอนต่อไปนะคะ +1 :mew1:
-
รู้สึกว่าตั้งแต่เปิดเรื่องนี้มา สีหม่นหมองทุกตอน อึมครึมไปหมด แต่เราจะผ่านตรงนี้ไปให้ได้ เพื่อจะได้พบกับความหวานของแฝด
:katai1:
-
หน่วงสุดๆ..น่าสงสารทั้งคู่เลยคำว่าพี่น้องมันค้ำคออยู่
แต่ก็ห้ามใจไม่ได้...
-
อยาก :z6: วิน แกทำไปขนาดนั้นแล้ว ทำไมยังลังแลคิดมากอะไรอยู่อีก
แทนที่จะเด็ดขาด เป็นที่พึ่งให้วีได้ กลับทำให้วีเสียใจซ้ำซาก ให้อิจูนบ้ามาจูบได้อีก
จะผิดมั้ยที่ไม่สงสารวินเลยตอนนี้ หมั่นไส้สุดๆ :m16:
-
ขอให้ Happy End เถอะค่ะ
ดราม่าตอนนี้ พอทนได้ ถึงแม้หัวใจจะโดนบีบจนเจ็บจี๊ดๆก็ตาม
-
จะว่าเราแปลกรึเปล่านะ แต่เราชอบแบบหน่วง ๆ อึดอัดๆ แบบนี้นะ
ขอดราม่าอีกสัก สองสามตอนน่ะคร้าบบบ (โดน :z6: )
เราชอบเรื่องนี้ของคนเขียนจัง เป็นกำลังใจให้น่ะค่ะ :L1:
-
โอ๊ยยย คือเจ็บอ่ะ อ่านไปเจ็บจี๊ดๆ เหมือนตัวเองเป็นโรคหัวใจ
ปาดน้ำตา :hao5:
-
บอกได้เต็มปากเต็มคำว่ายังไม่มีตอนไหนที่อ่านแล้วไม่ร้องไห้เลย
มันจะดราม่าไปไหนกันคะคู่นี้ อ่านแล้วมันหน่วงๆอึดอัดได้อีก :hao5: :hao5:
ขนาดบอกรักกันแล้วยังจะเศร้าขนาดนี้ โอย :katai1: :hao5: :ling1:
-
อ่านแล้วปวดใจ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
เข้าใจกันเร็วๆนะ :katai4: :katai4:
-
ฮรืออออออออออออออ :hao5: :hao5: :hao5:
วินไปจูบกับเค้าตะไม? :katai1: :katai1: :katai1:
วีเสียใจเลยเห็นไหม ฮรืออออออออออออออออ
เรื่องนี้มันอึดอัดจริงๆ
-
แค่สองแฝดก็เข้าใจอะไรไม่ตรงกันอยู่ละ มีเจ๊พี่จูนเข้ามาอีก เรื่องราวไปกันใหญ่ พี่วีร้องไห้อีกแล้ววว
แต่พี่วีก็น่าแกล้งให้ร้องจริงๆนั่นล่ะค่ะ 555 แล้วรีบให้วินไปปลอบนะคะ
ไม่รู้จะทำยังไงกับความเข้าใจผิดของสองคนนี้ดี ต่างฝ่ายต่างเข้าใจว่าตัวเองรักแบบนั้นอยู่ฝ่ายเดียว
สองคนนี้ต้องไม่เคยได้ยินทฤษฎีแฝดที่ว่าด้วยการชอบอะไรเหมือนกันหรือคล้ายกันแน่ๆ
เพราะงั้นช่วยคิดเข้าข้างตัวเองกันหน่อยเถอะว่าพวกนายใจตรงกันนะ
คนอ่านก็ลุ้นจนปวดใจจะแย่แล้ววว :hao5:
-
ใจจะขาดแล้ว :-(
สงสารวีวิน ฮือ ร้องไห้ตาบวมหมดแล้ว
มันหน่วง มันอึดอัด! ทำไงดี
-
:z3: :serius2:
-
นี่ยกมาม่ามาแจกคนอ่านทั้งโรงงานเลยป่ะเนี่ยยยยยยยยย
:hao5: :hao5: :hao5:
รอช่วงเวลาแฮปปี้ๆนะจ๊ะ :กอด1:
-
ต่อมน้ำตาจะอักเสบแล้วค่าาาาาา
:hao5: :m15: :monkeysad: :sad4: :o12:
-
มันขมปร่าๆ หวานแสบๆ ยังกับชื่อตอนจริงๆ
ฮื้อ อึดอัดใจ จะนอนหลับไหมหนอออออ
-
วินนนนนนนนนนน ทำบ้าไรแกฟะ ทำไมไม่ผลักยัยป้านั่นออกไป พี่วีเข้าใจผิดหมดเลย :ling1:
ตามง้อด่วนๆเลยไอ้น้อง!!!
-
บีบหัวใจมาก
ถ้าวีกับวินลองมองข้ามความเป็นพี่น้องไป มันอาจจะเจอคำตอบที่ดีกว่านี้
-
เจ็บๆ จุกๆ เนอพะพี่น้อง
แต่..ก้อจะตามอ่านจ๊ะ 555
-
วินนนนนน รีบตามไปคุยกันให้รุเรื่องเลยนะ!!! :fire: :fire: :m31:
-
ดราม่านำ้ตาท่วมกันไป...หายใจไม่ทั่วท้องเลย
-
มองในอีกมุมพวกนายก็งี่เง่าไปนะ รักกัน.. ทั้งน้ำตาชัดๆ
-
เปิดอกคุยกันแบบจริงจังซักทีเถอะ เห็นแบบนี้แล้วสงสารมากๆ มันบีบหัวใจ!!~*
-
มาม่าชามโตสุดๆ
เอาว่ะ
ถ้ากินมาม่าอิ่มแล้ว เราจะยิ้มได้ช่ายป่ะ
งื้อออ แบบนี้เรายอม!!
รอรอยยิ้มของแฝด
-
แอร่กกกกกก :katai4:
บอกเลย บอกชอบกันเลย :ling1:
-
หน่วงงงงงง รู้สึกหมั้นไส้เจ้ที่เข้ามาหาวิน
รู้สึกเจ้แกจะเข้าข้างตัวเองสุด ๆ =_=
-
น่าสงสารทั้งสองคนเลย
-
งื้ออออออออ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
กรี้ดดดด อ่านคอมเม้นมีแต่คนต้มมาม่า เลยว่าจะรอหลายๆตอนค่อยอ่าน
แต่ตอนนี้ไม่ไหวละ เลยยอมเข้ามาอ่าน
ร้องไห้แทนพี่วีแพ่พพพพพ
-
อ่านไปลุ้นไป หน่วงใจชะมัด!! :hao5:
-
โอ้ย...จะกดดันไปนานสักเท่าไร...
แค่เนี่ยก็อึดอัดเต็มทนแล้ว...
สงสารวินจัง คงทำตัวไม่ถูก
-
:katai1: :m15:
-
มารอค่าาาาาาา
:hao5: :hao5: :katai1:
:z3: :z13: :hao5:
-
มารอ :z2:
-
เพิ่งตามมาหา ก็เจอน้ำตาแฝดซะแล้ว :hao5:
-
ขอแบบฟ้าหลังฝนได้ไหม จะได้สดชื่นหัวใจบ้าง
-
┤S i n c e r e├
ใต้ผืนฟ้ากว้าง...เหนือกลีบดอกไม้ที่ร่วงหล่น
หลับตาเถิด แล้วทอดกายเคียงข้างฉัน
กุมมือฉันไว้ และโปรดตอบคำถาม
ความรักมั่นแต่วันวาน คือเรื่องจริงหรือภาพลวง
04 : Realize
“วี! เดี๋ยวก่อน!”
ผมตะโกนเรียกดังกว่าเก่า รีบตามเขาไป อีกนิดเดียวกำลังจะถึงตัว วีไม่ได้วิ่งด้วยซ้ำ เขาเพียงพยายามก้าวขาเร็ว ๆ อย่างเงอะงะ แต่บาสกลับยืนขวางผมไว้อย่างจงใจ
“บาสหลบ”
“...”
ผมขยับไปทางซ้าย หมอนั่นขยับตามมาขวาง แล้วพอย้ายไปทางขวา มันก็เบี่ยงตัวเองมาบังอีกเช่นเคย แต่ระหว่างนั้นวีไม่หันมามองสักนิด
“เฮ้ยบาส!” ผมถึงกับขึ้นเสียงใส่เพื่อน “หลบไป!”
บาสเหลือบมองวีแวบหนึ่ง จากนั้นก็หันกลับมาจ้องผมหน้าเครียด เอ่ยคำถามออกมาผิดเวลา
“ทำไมโง่ยอมให้พี่จูนจูบ”
“ไม่ได้ยอม”
“มึงชอบวีไม่ใช่เหรอ!?” มันไม่ฟัง แล้วยังขึ้นเสียงกลับ “ก็ไม่ควรทำให้ร้องไห้ปะวะ”
ผมใบ้กิน ยืนโง่ต่อหน้าเพื่อน มองวีที่กำลังเดินห่างออกไปยิ่งร้อนรน ปฏิเสธจะตอบคำถามบาสด้วยการผลักมันออกให้พ้นทางแล้ววิ่งตามวีไป ขณะที่บาสก็ตามมาด้วยเช่นกัน และหมอนั่นถึงตัววีก่อนผมเสียอีก สีหน้ามันดูหงุดหงิด ไม่เข้าใจเลยว่ามันมายุ่งอะไรเรื่องของผมกับพี่ชาย
“มึงเสือกอะไรวะ!?”
“เหี้ยวิน!” บาสสบถ ผลักไหล่ผมแรง ๆ “มึงมันโง่ เห็นแล้วหงุดหงิดลูกตา บอกไม่ได้ยอมพี่จูน แต่ถ้าเจอแบบนี้บ้างมึงเจ็บไหม?”
พูดไม่ทันขาดคำ ผมยังไม่หายข้องใจด้วยซ้ำว่าบาสหมายถึงอะไร ตอนที่หมอนั่นคว้าต้นแขนวีไว้ ดึงเขาเข้ามาใกล้ กลางสายตาตื่นตะลึงของทั้งผมเองและวี..
หมอนั่นจูบวีต่อหน้าผม
“ไอ้สัตว์!”
กำปั้นผมพุ่งใส่หน้ามันก่อนเจ้าตัวจะได้อธิบายอะไรเสียอีก แรงกระแทกจากหมัดส่งร่างบาสเซไปชนวีแล้วล้มลงไปคลุกฝุ่นบนพื้นทั้งคู่ เลือดกำเดาไหลซึมจากจมูกมันช้า ๆ มองมาที่ผมพร้อมริมฝีปากที่กระตุกขึ้นน้อย ๆ คล้ายจะยิ้มเยาะ แต่ผมไม่เสียเวลากับบาสมากไปกว่านั้น สายตาผมเบนไปจับจ้องอยู่กับคนคนเดียว
“วี!”
พี่ชายผมยกมือปิดปาก นัยน์ตาเบิกโพลง หยดน้ำร่วงผล็อยลงมาตามแก้ม ตัวสั่นน้อย ๆ บนพื้น เขามองผมสลับกับบาสด้วยสีหน้าสับสนอยู่อึดใจหนึ่ง จากนั้นก็เม้มปาก ยกหลังมือขึ้นเช็ดตา ก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนบนขาตัวเองช้า ๆ ขอโทษบาส แล้วหันหลังให้ผม พึมพำว่าเขาจะกลับคณะ วันนี้อาจไม่กลับห้อง
...ไม่เอา...อย่าไป...
ในใจผมกรีดร้อง ทว่ากลับไม่มีเสียงพูด
อย่าหันหลัง อย่าทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเรา
“วี! เดี๋ยวก่อน!”
ผมร้องออกมาจนได้ ไม่รอให้วีตอบอะไรทั้งนั้น ตามไปกอดเขาไว้จากข้างหลัง กอดแน่นที่สุดทั้งที่รู้ว่าวีต้องยังเจ็บอยู่แน่
“....อยู่กับฉัน...ขอร้องละ...อย่าไปไหน อย่าหันหลังให้ฉันอย่างนี้เลย”
“..วิน...” เขาตอบกลับมาจนได้หลังจากนิ่งไปครู่ใหญ่ น้ำเสียงสั่นเครือและเบาหวิว แม้แต่เสียงหัวเราะที่เขาปั้นขึ้นก็ยังฟังราวกับจะขาดใจ “....รู้ไหม...เพราะนายเป็นแบบนี้ไง....คนถึงชอบหาว่าเป็นลูกแหง่ติดพี่..”
“ช่างเขาสิ”
“....”
“กลับเถอะนะ..” ผมอ้อนวอน ซบหน้าผากบนไหล่เขา ไม่สนสายตาใครทั้งนั้น ทั้งไอ้บาสที่ตอนนี้ลุกขึ้นหรือยังก็ไม่รู้ หรือพี่จูนที่อาจสติแตกไปแล้ว เหมือนตอนทะเลาะกันจนเธอบอกเลิกกับผมเมื่อราวสามสัปดาห์ก่อน แค่เขายอมเปิดปากคุยกับผมก็ดีมากแล้ว จะไม่ยอมปล่อยโอกาสให้เขาหลบหน้าผมอีก “กลับด้วยกันเถอะ อย่าเพิ่งไปคณะเลย...ฉันรู้ว่านายไม่ได้มีงานอะไรที่นั่นหรอกใช่ไหม ฉันมีเรื่องอยากบอกกับนายเยอะแยะไปหมด”
“...ถ้าเรื่องคนที่นายชอบ...” เขาก้มหน้าพึมพำ “...ฉันคิดว่า...รู้แล้ว”
ผมยิ่งกระชับอ้อมแขนไว้แน่น กลัวว่าหากปล่อยมือแล้วเขาจะเดินหนีไป วีเข้าใจผิดเรื่องผมกับพี่จูนอยู่แน่ ๆ เขาไม่ได้ยินที่บาสพูดกับผมเมื่อครู่นี้หรือไม่สนใจอยากฟัง
“ไม่...นายไม่รู้”
“...รู้สิ”
“....นายไม่รู้หรอก...ไม่รู้เลย....” ผมกัดฟันเถียง ขอบตาร้อนผ่าว กลั้นไม่ไหวจนปล่อยน้ำตาร่วงลงบนไหล่วี ตอนเห็นบาสจูบเขาเมื่อกี้ผมเหมือนถูกต่อยแรง ๆ จนหน้าชา หลังจากนั้นก็ร้าวไปหมดทั้งอก โกรธจนอยากจะกระทืบเพื่อนตัวเองตรงนั้น แล้ววีที่เห็นพี่จูนจูบผมจะรู้สึกเหมือนกันบ้างหรือเปล่า
“..วิน...ปล่อยเถอะ”
ผมได้ยินเขาชัดเจนทุกคำ แต่ยังดื้อ กอดเขาไว้ด้วยความหวงแหน หลังจากนั้นก็สะอื้นออกมาเองอย่างน่าทุเรศ
“....นายไม่รู้หรอกว่าฉันรักนายขนาดไหน”
...วีไม่รู้หรอก...
ผมเป็นไอ้ลูกแหง่ติดพี่จริง ๆ นั่นละ
วียอมตามผมกลับมาที่อพาร์ตเม้นต์ เราใช้เวลาในการเดินมากกว่าปกติ จับมือกันไปเงียบ ๆ โดยไม่มองหน้าหรือสบตากัน ไร้คำพูดคาดคั้นหรือบทสนทนาใดเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมดที่เพิ่งเกิด อันที่จริงแล้วเราเกือบจะไม่ได้เอ่ยปากอะไรต่อกันเลยด้วยซ้ำ ทำเหมือนเหตุการณ์สองสามวันก่อนจนกระทั่งผมบอกว่ารักเขาอีกครั้งเมื่อครู่เป็นแค่ความฝัน
วีไม่ถามต่อ และผมก็ไม่อธิบายเพิ่ม ระหว่างทางราวกับว่าเรากลับไปใช้ชีวิตเหมือนตอนก่อนเรื่องวุ่นวายจะเกิดอีกครั้ง ต่างแค่ก่อนหน้านี้ผมไม่ได้จับมือเขาไว้ มีแค่กอดคอ เกาะไหล่บางครั้ง ถ้าไม่นับเมื่อสมัยยังเด็ก ก็ไม่เคยเอื้อมมือไปประสานนิ้วอย่างที่เป็นอยู่อีกสักครั้งจนตอนนี้
วีไม่ได้ห้าม ไม่ได้ดึงมือหนี คล้ายเราต่างรับรู้เงียบ ๆ กับการกระทำนั้น ว่าได้พากันก้าวข้ามเส้นบางอย่างซึ่งไม่มีทางถอยกลับได้อีก แต่กระนั้นผมก็ยังนึกสงสัย ใคร่ครวญอยู่ในบทสนทนาไร้เสียงระหว่างเราตลอดทาง
วีเข้าใจความรักที่ผมพูดถึงว่าอย่างไร?
ผมตั้งใจว่ากลับถึงห้องแล้วจะบอกเขาทั้งหมด ไม่ว่าวีจะคิดกับผมอย่างไรก็ตาม แต่พอถึงเวลา หลังจากปิดประตูที่กั้นพวกเรากับโลกภายนอกไว้เบื้องหลัง อยู่กันตามลำพังโดยแท้จริง คำพูดที่ผมคิดไว้ระหว่างทางกลับปนเปกันไปหมดจนไม่สามารถเริ่มต้นได้
...ผมกลัว..
ความสิ้นหวังเข้าเกาะกุมจิตใจผมอีกครั้ง ลังเลกับเรื่องเดิมทั้งที่เพิ่งตัดสินใจได้ จะบอกเขาให้ชัดเจนถึงความรู้สึกของผมหรือโกหกต่อไป? ผมไม่อยากเห็นเขาร้องไห้อีก แต่ไม่รู้ต้องทำอย่างไรจึงจะหยุดมันได้ ถ้าพูดเรื่องจริงแล้วเขารับได้ไหม แต่หากปั้นคำโกหกแล้วเขาจะเสียน้ำตาอีกหรือเปล่า ที่ผ่านมาวีคิดกับผมแบบไหน? คำถามบ้าบอลอยเต็มหัว ร้องระงมให้ระวังคำพูดและการกระทำของตัวเอง
“วี..” ผมเรียกเสียงอ่อน แต่สังเกตเห็นว่าเขาสะดุ้งน้อย ๆ จากนั้นก็เบิกตากว้าง ท่าทางลนลานอย่างเห็นได้ชัด เดินไปเตะโดนขาโต๊ะทั้งที่มันก็ตั้งของมันที่เดิม
ผมผ่อนลมหายใจยาว ดึงแขนเขาให้นั่งลงบนโซฟาตัวเดิมกับที่เราเคยกอดกันด้วยร่างเปลือยเปล่าเมื่อคืนนี้ พยายามเฟ้นหาคำพูดดี ๆ สักอย่างจะบอกเขา
“นายฟังฉันหน่อยนะ...”
ไม่ว่าเรื่องความรู้สึกผมจะเป็นอย่างไร แต่วีควรได้รู้ว่าเมื่อคืนผมมีสติ..แม้จะเมาแต่ก็ยังจำได้ทั้งหมด เขาไม่ควรต้องแบกรับความผิดบาปเหล่านั้นไว้คนเดียว หากมันผิดจนต้องลงนรกขุมใด ก็ควรเป็นผมเองต่างหากที่ควรรับผิดชอบในสิ่งที่เกิด
“...คือเรื่องเมื่อคืนนี้...” ผมพูดต่อ มองเขาตาไม่กะพริบ แต่วีก็คอยจะก้มหน้ามองเท้าตัวเอง “...ฉันจะบอกว่า—”
“ไม่เป็นไร” เขาตัดบทด้วยเสียงพึมพำตั้งแต่ผมยังไม่ทันได้ออกปาก สายตาวางนิ่งอยู่ที่พื้น รอยยิ้มเศร้าฉาบบางเบาบนใบหน้า “...นายเมานี่...”
“แต่ฉัน...” ผมเถียง จากนั้นก็เสียงอ่อนลงตรงท้ายประโยค “..ฉันจำได้....รู้ตัวดี...รู้ว่ามันผิด....แต่ว่า...”
อกผมจุกแน่นไปหมด คำพูดเอ่อล้นขึ้นมาที่คอ แต่กลับหลุดออกมาเป็นสำเนียงตะกุกตะกักเหมือนคนยังไม่สร่างฤทธิ์เหล้า อยู่ต่อหน้าเขาผมไม่เหลือความมั่นใจอะไรเลย กลัวไปหมดทุกอย่างจนน่ารำคาญตัวเอง
“...วี...ฉันขอโทษ”
เขายิ้มอีกครั้ง แต่ฝืดฝืนเหลือเกิน ตาแดงก่ำทว่าไม่มีอะไรร่วงลงมาแล้ว
“..ไม่เป็นไร” วีเอ่ยคำเดิม คราวนี้ยอมมองหน้าผมตรง ๆ ขณะพูด “...ฉันไม่โกรธ...ไม่เกลียดนาย...ไม่เลย”
“..วี..”
“...ลืมเรื่องเมื่อคืนแล้วยิ้มให้ฉันเหมือนเดิมเถอะ เรามีกันสองคน แล้วฉันจะโกรธนายได้ยังไง...”
มือเขาเอื้อมมาแตะแก้มผมแผ่วเบา นิ้วชี้เกลี่ยที่ขอบตาล่าง เอ่ยเสียงสั่นทั้งสีหน้าเจ็บปวด
“...นายอย่าร้องไห้เลย...”
คงเป็นตอนนั้น ที่ผมเพิ่งรู้ตัวว่ามีหยดน้ำร่วงผล็อยลงมาจากขอบตาตัวเอง
คำพูดของผมหายไป ความรู้สึกบนใบหน้าผมก็เหมือนจะหายไปด้วย มันชาวาบไปหมด วีไม่โกรธผม..ไม่เกลียดผม...แต่ทำไมฟังอย่างนั้นแล้วจึงยิ่งเจ็บ นั่นไม่ใช่ที่ผมอยากได้ยินเลย หากเขาตะโกนด่าทอผม ต่อยผมแรง ๆ ให้ปากแตกมันอาจรู้สึกดีกว่านี้ก็ได้
สายตาเขาที่มองมามีความโหยหาอาวรณ์อย่างน่าประหลาด มันคล้ายจะมากเกินกว่าพี่น้อง แต่ปากเขากลับพึมพำย้ำสถานะของเราชัดเจน
“...น้องชายขี้แยเมื่อสมัยเด็กของฉันกลับมาแล้ว..”
“ทำไมล่ะวี...” ผมร้องอย่างเอาแต่ใจ อัดอั้นจนไม่รู้จะเริ่มอย่างไรดี เขาไม่เคยคิดกับผมเกินพี่น้องเลยจริง ๆ หรือ ถ้าอย่างนั้นทำไมต้องร้องไห้เวลาเห็นผมอยู่กับผู้หญิงคนอื่นด้วย “...นายเลิกพูดเรื่องพี่น้องด้วยสีหน้าอย่างนั้นได้ไหม”
เขานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนตอบกลับมาเบา ๆ
“..ได้...”
“วี”
“จะไม่พูดอีก..” เขาพยายามส่งเสียงหัวเราะ แต่กลับฟังคล้ายสะอื้นมากกว่า “ขอโทษนะ..อย่าโกรธเลย”
“..ฉันไม่ได้—”
ผมค้างไว้แค่นั้น ตั้งใจบอกว่าไม่ได้โกรธ แต่วินาทีที่กำลังจะพูดมันออกไป ก็รู้สึกได้ว่าบางทีผมอาจโกรธ โกรธห่าเหวอะไรก็ไม่รู้ อาจเป็นพี่จูนที่เข้ามาจูบผมตอนนั้นพอดี ไอ้บาสที่จู่ ๆ ก็ดึงวีไปจูบ หรือความดื้อเงียบของพี่ชายฝาแฝดของผม แต่มากที่สุดคงเป็นขุ่นเคืองตัวเอง หงุดหงิดใกล้บ้า ทำไมบทสนทนาของเราจึงได้ผิดเพี้ยนไปหมด ผมพยายามบอกวีในสิ่งที่ผมรู้สึก แต่ดูเหมือนมันจะถูกบิดเบือนจากเดิมจนกลายเป็นความเข้าใจผิดบานปลาย เรานั่งใกล้กันแค่นี้ แต่ความรู้สึกของผมส่งไปไม่ถึงเขาสักอย่าง ทั้งที่เราเคยเข้าใจกันโดยไม่จำเป็นต้องใช้คำพูดมากมายมาตลอดแท้ ๆ คราวนี้กลับกลายเป็นว่ายิ่งคุยกันก็ยิ่งทำให้สถานการณ์แย่หนักกว่าเก่า
“..เอ้อ...” วีขยับตัวอย่างไม่สบายนัก อึกอักและเลี่ยงการสบตา ทำท่าจะลุกออกจากโซฟา และดูเหมือนพยายามเปลี่ยนเรื่อง “..ฉันว่า..จะไปหาอะไรกิน...”
“ที่ไหน?”
“..ข้างนอก”
นั่นแค่ข้ออ้างของวี ผมรู้ และผมจะไม่ปล่อยเขาไป ไม่ยอมให้คลาดสายตาอีกแล้ว
“อย่าไป”
“วิน..?” เขาเรียกชื่อผมเสียงอ่อน ก้มลงมองข้อมือตัวเองที่ถูกผมรั้งไว้ “...นายเป็นอะไรไป?”
“ฉันเป็นอย่างนี้มาตั้งนานแล้ว” ผมแค่นหัวเราะ ทั้งเจ็บและน้อยใจ กับบาสที่เขาเพิ่งรู้จักไม่เท่าไรยังดูเหมือนใกล้ชิดกันกว่าผมเสียแล้ว ความรู้สึกนั้นทำให้ผมบีบข้อมือเขาแน่นขึ้นจนอีกฝ่ายทำคิ้วขมวด “แต่นายไม่เคยสังเกตเลย ไม่เคยมองสักนิด”
“วิน...นายนอนพักก่อนดีไหม”
“ฉันไม่ได้ป่วย!”
สิ้นคำตวาดนั้น ร่างของวีก็ถูกกระชากจนซวนเซเข้ามาตามแรงดึงจากมือผม ผมกดไหล่สองข้างของเขาให้เจ้าตัวลงไปนอนหงายบนโซฟา ตามขึ้นไปคร่อมไว้ด้วยร่างตัวเอง สีหน้าเขาดูตกใจ แต่ไม่มีคำทักท้วงใดหลุดจากปาก เพียงสายตาตื่นตระหนกเท่านั้นที่บอกให้รู้ว่าเขาไม่คาดการณ์กับสิ่งที่เกิด
“ทำไมล่ะ...นายไม่ใช่พวกหัวช้าเข้าใจอะไรยากไม่ใช่หรือ? รึว่าแค่แกล้งทำเป็นไม่รู้กันแน่”
“..ฉัน...” เขาชะงัก ก้มหน้าหลบตา “...ฉันไม่เข้าใจที่นายพูด..”
“แล้วต้องทำยังไงถึงจะเข้าใจ!?” ผมร้องคร่ำครวญ ทำตัวเหมือนเด็กนิสัยเสียตอนไม่ได้สิ่งที่ต้องการ “...อะไรก็ได้...ฉันบอกนายได้ทั้งหมด นายอยากฟังมันแบบไหน หรืออยากให้กอด...อยากให้จูบ หรือทำอะไร....ทำไมขนาดนี้แล้วถึงไม่รู้ตัวบ้างล่ะ....นายไม่รู้จริง ๆ หรือแค่ไม่อยากรับรู้”
“...วิน...ฉันไม่—”
“พอแล้ว! ไม่อยากฟังแล้ว!”
ผมตัดบท ก้มลงกัดที่ต้นคอเขาจนสะดุ้ง วีไม่ได้ดิ้นหนี แต่สั่นเกร็งไปทั้งตัว จนเมื่อผมถอนใบหน้าออกก็เห็นรอยฟันขึ้นเป็นสีแดงจางแล้วค่อย ๆ เข้มขึ้นเมื่อเริ่มห้อเลือด
“...ยะ...อย่า....”
ผมย้ำจูบลงไปที่เดิม พอเริ่มไปแล้วก็เหมือนจะไม่สามารถหยุดได้อีก ไม่นานก็กลายเป็นพรมจูบไปทั่วซอกคอและใบหน้าเขา
“....อย่าทำแบบ...นี้....”
แล้ววีก็ร้องห้ามออกมาเต็มปากจนได้ เขาคงทนเงียบอยู่นานจนทนไม่ไหว ผมท้าทายอยู่ในใจว่าเอาสิ..เขาอยากพูดอะไรผมจะรอฟัง เขาจะยกเหตุผลใดมาอ้างก็อยากรู้เหมือนกัน
“....ทำไมล่ะ...นายก็มีพี่จูนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ...แล้วทำไมกัน..”
ผมขมวดคิ้ว..ทำไมจึงเป็นพี่จูน เขาปักใจอะไรกับผู้หญิงคนนั้น แต่ก็ยังเงียบฟัง ขณะที่วีพูดต่อเสียงสั่นเครือ
“...ฉันอยู่กับนายแบบไหนก็ได้ที่นายอยากให้เป็น แบบพี่น้อง...แบบเพื่อน...หรืออย่างคนไม่รู้จักก็ได้ถ้านายลำบากใจกับที่เป็นอยู่ แต่อย่าทำแบบนี้กับฉันเลยถ้านายมีคนอื่นที่ชอบอยู่แล้ว....”
“ฉันไม่ได้ชอบคนอื่น”
“แต่นายบอกเอง”
ใช่..ผมเคยบอกเขาเอง แต่มันเป็นเรื่องโกหก และเขาเลือกเชื่อคำเท็จนั้น ขณะที่ความจริงเป็นร้อยซึ่งผมพร่ำบอกนั้นเขากลับไม่เคยเชื่อเลย
“...นายจูบกันพี่จูน...แล้วก็มาทำแบบนี้กับฉัน.....”
“นายก็จูบไอ้บาสเหมือนกัน!” ผมเผลอขึ้นเสียง และมันไม่ดีเลย แต่อารมณ์ครอบงำผมจนหน้ามืดไปหมด “เพิ่งรู้จักกันไม่ใช่รึไง!?”
“....วิน....ฉะ....ฉันไม่รู้....” เขากระซิบตะกุกตะกัก น้ำตาเอ่อคลอ ยกมือขึ้นมาปิดตาไว้ เม้มปากแน่นอยู่ครู่หนึ่งเหมือนพยายามอดกลั้นแล้วจึงพูดต่อ “...ไม่รู้จริง ๆ....แต่ทุกอย่างมันทำให้ฉันคิดว่านายเกลียดฉัน....ละ...และมัน...”
วีสะอื้นออกมาจนได้
“....มัน...เจ็บ...ที่สุดเลย......”
“....”
“...ทำไมล่ะ.....ฉันทำอะไรผิดไปหรือ มันผิดเพราะว่าเป็นพี่น้องกันใช่ไหม เพราะว่าเป็นผู้ชายใช่ไหม....ถึงได้เจ็บอย่างนี้....นายรักพี่จูน..อยากทำกับพี่จูนแต่ก็มาลองกับฉัน.....นี่คือการลงโทษที่ฉันทำผิดหรือ.....ทำไมบอกว่ารักฉันล่ะ.....ฉันไม่เข้าใจนายเลย....”
เขาพร่ำด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก มือบังนัยน์ตาไว้จนมองไม่เห็นความรู้สึกในนั้น ทว่าแค่จากน้ำเสียงที่ได้ยิน ก็ราวกับบางสิ่งที่บอบบางตรงหน้าผมกำลังจะพังทลายลง
“....ทำ..ไม...ล่ะ.....ฉัน....ก็แค่.....”
“...”
“...แค่....รัก......ไม่ได้เหรอ......ผิดเหรอ...”
เขาเอ่ยเสียงอ่อนระโหย สั่นเทิ้มไปทั้งร่าง สะอื้นไห้จนตัวโยน
“....แค่รักนาย....เท่านั้นเอง.....”
“..วี...”
ผมไม่รู้คำรักนั้นคืออะไร ไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดสักอย่างและหมดความอดทนกับบทสนทนาวกวนระหว่างเราเต็มที มือผมกระชากเข็มขัดเขาออก ดึงทั้งกางเกงและกางเกงชั้นในเขาหลุดจากเอว
ถ้าเขารักผมแบบเดียวกัน...ก็ต้องทำแบบนี้ด้วยกันได้ไม่ใช่หรือ?
แต่หากมันเป็นรักคนละแบบ ผมก็จะทำแบบเดียวกับที่กำลังจะเกิด จะไม่ยกเขาให้บาส ไม่ยกเขาให้ใครทั้งนั้น จะขังเขาไว้ในวงแขน จะผูกมัดเขาไว้ด้วยสายเลือด ทำทุกอย่างให้เขาไม่สามารถมีใครได้อีก
มีคนบอกว่าเมื่อทำผิดครั้งแรกแล้ว ครั้งที่สอง สาม และหลังจากนั้นมันก็จะเกิดซ้ำได้ง่ายขึ้น
ผมเฝ้าสงสัย เหตใดวีจึงไม่เคยขัดขืนผมจริงจังสักที ถึงเรียบร้อยกว่าผมแต่กำลังกายก็ไม่ได้ด้อยกว่า เวลาเราแข่งกีฬาก็ผลัดกันแพ้ผลัดกันชนะตั้งแต่เด็กจนโต ทว่าพอเป็นเรื่องอย่างนี้เขากลับยอมเป็นฝ่ายเสียเปรียบเสมอ
วีนอนตะแคง ร่างเปลือยเปล่าคู้ตัวกอดเข่าอยู่บนโซฟา เส้นสายสีแดงบาง ๆ ปนกับน้ำสีขาวขุ่นซึ่งไหลจากจุดที่ผมเพิ่งถอนกายออกมา เปรอะเปื้อนตามต้นขาที่ยังสั่นระริกของเขา
เปลือกตาวีแดงช้ำหนักกว่าเก่า นัยน์ตาเลื่อนลอย แต่หยดน้ำใส ๆ ยังคงไหลอาบแก้มในความเงียบงัน ไม่มีเสียงสะอื้นมาถึงหูผมสักนิด ได้ยินเพียงถ้อยคำพึมพำของวีเมื่อเวลาผ่านไปอีกครู่ใหญ่
“...นายอย่าเกลียดฉันเลย...”
เสียงเขาอ่อนแรง แต่กลับมีอำนาจพอจะฉีกหัวใจผมเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
วีจะผรุสวาทใส่ผมอย่างไรก็ได้ แต่มันต้องไม่ใช่แบบนี้ ไม่ใช่คำวิงวอนว่าอย่าเกลียดเขาหลังจากที่ตัวเองเพิ่งถูกข่มเหง หรือคำโกหกว่าไม่เป็นไร ผมไม่ต้องการฟังเรื่องพวกนั้นเลย ทว่าผมก็ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าแท้จริงแล้วต้องการอะไรกันแน่
“..ฮึก!”
เป็นผมที่สะอื้นออกมาด้วยความทุเรศตัวเอง ผมอยากปกป้องเขา ความคิดเหมือนเด็กประถมไม่รู้จักโต แต่สุดท้ายก็ผมอีกไม่ใช่หรือที่ทำร้ายเขากว่าใครมาตลอด
“..อย่าร้องไห้เลยนะ...” เขากระซิบ แล้วยังเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้ผมอีกแล้ว
“....ทำไมนายต้องดีกับฉันด้วย...”
วีหลับตา ปล่อยหยดน้ำร่วงบนแก้มโดยไม่กลั้นไว้อีก เขาเอื้อมมือมากอดผมไว้ ลูบหลังแผ่วเบา เนื้อตัวชื้นเหงื่อของเราแนบชิดกัน รู้สึกได้ถึงเสียงหัวใจเขาเต้นหนัก ๆ จากอกเขาที่แนบกับแก้มผม มันดังจนเกือบกลบเสียงกระซิบของเขาไป...
“...เพราะว่าฉันรักนาย...”
----------| S i n c e r e |----------
มีต่อรีพลายถัดไปค่ะ
V
V
V
-
----------| S i n c e r e |(ต่อ)----------
เพราะว่าผมรักเขา...
ไม่ใช่เพราะผมเป็นพี่ชาย ไม่ใช่เพราะเป็นคนดี ไม่ใช่เพราะความเสียสละหรืออะไรอย่างอื่น ต่อให้หาเหตุผลสวยหรูมาอ้างอย่างไร ความจริงก็มีแค่ผมรักเขาเท่านั้นเอง
ผมรัก..รักวินมากจนทรมาน ทั้งที่ไม่เข้าใจการกระทำของเขาแต่ก็ไม่อาจขัดขืน ปากบอกว่าไม่ ทว่ากลับอยากให้เขากอด ถึงจะร้องไห้ แต่หากคนที่ทำเป็นเขาก็ไม่เป็นไร
“...ฉันไม่ขออะไรเลย ...แค่นายอย่าเกลียดฉัน...นอกนั้นจะยังไงก็ได้...”
วินสะอื้นเป็นเด็ก ร่างกายเขาอุ่น วงแขนเขากอดผมไว้แน่น และหากเราจะสามารถกอดกันไว้เฉย ๆ เช่นนี้ไปเรื่อยโดยไม่ต้องทะเลาะกันอีกก็คงดี แต่ครู่หนึ่งเขาก็เอ่ยขึ้นก่อน
“...ฉัน....รักนายมาตลอด....” พูดได้แค่นั้นก็สะอื้นหนักขึ้นอีกจนต้องพักไปอีกอึดใจกว่าจะส่งเสียงตัดพ้อต่อได้ “..ทำไมนายถึงไม่เข้าใจล่ะ...ทำไมถึงคิดว่าฉันจะเกลียดนายได้ล่ะ นายต่างหากที่ฉันไม่อยากให้เกลียด..”
“..ไม่เกลียด..”
“....ฉันอยากให้นายรัก...”
ผมหลับตา คู้ตัวลงไปจูบที่กระหม่อมเขา
“...รัก...”
แต่วินกลับยิ่งร้องไห้หนัก
ผมเม้มปาก ลังเลว่าควรพูดต่อหรือเปล่า สุดท้ายก็ตัดสินใจว่าผมไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว
“...ฉันไม่รู้ว่านายต้องการแบบไหน...แต่ฉันไม่ได้รักนายแบบที่พี่ชายจะรักน้อง ไม่ใช่แบบที่แฝดคนอื่นรักกัน....นายเข้าใจหรือเปล่า....ทั้งที่รู้ว่าผิดแต่ก็หยุดไม่ได้....รู้ว่าไม่ควรทำอะไรแบบนี้แต่ฉันก็อยากให้นายทำ....”
“...วี...”
“..นายจะมีพี่จูนก็ได้...มีผู้หญิงคนอื่นยังไงก็ได้ที่นายมีความสุข....ขอแค่อย่าเกลียดฉันเลย...มีแค่เรื่องนั้นที่คงทนไม่ได้จริง ๆ..”
“ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับพี่จูน” เขาเงยหน้าขึ้นมาเถียง ตาและจมูกแดงเรื่อ และมันคงเป็นเหมือนกันกับใบหน้าผมตอนนี้ “ฉันไม่ได้รักเขา”
“แต่ว่า—”
“ก็เหมือนนายกับไอ้บาส”
“...กะ...กับบาส....ฉันไม่รู้...ไม่รู้จริง ๆ ว่าทำไมเขาถึงได้—”
“กับพี่จูนฉันก็ไม่รู้”
ผมขมวดคิ้ว พูดอะไรไม่ออก ก้มลงมองเขาเงียบ ๆ วินคลายอ้อมแขนแล้วถอยออกมาในระยะที่เราจะมองหน้ากันได้ชัด เอื้อมมือมาวางไว้ข้างแก้มผม ปลายนิ้วเกลี่ยอ่อนโยนตรงขอบตา แล้วจู่ ๆ เขาก็ยิ้มออกมาทั้งน้ำตานองเต็มหน้า
“ฉันไม่ได้รักพี่จูน ไม่ได้รักผู้หญิงคนอื่นเลยสักคนเดียว นั่นมันเรื่องโกหก..เชื่อเถอะ...เชื่อที..ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว..”
ผมอ้าปากค้าง เพิ่งรู้ตัวตอนวินเอามือมาดันคางให้มันปิด ระหว่างนั้นความคิดผมแล่นไปไกลเกินห้าม เขาไม่ได้ชอบผู้หญิงคนอื่น จิตใจด้านเห็นแก่ตัวของผมยินดีจนแทบจะปล่อยโฮออกมาดัง ๆ แต่ตอนหนีจากผมไปคืนนั้นวินก็ไปอยู่กับบาสจนมืดอีกวัน...
“...ถ้างั้น..ผู้ชาย...? บาส?”
“วี!” เขาร้องออกมาด้วยสีหน้าและน้ำเสียงสุดจะทน “ไอ้หมีควายอย่างนั้นน่ะนะ ทำไมนายถึงใจร้ายกับฉันตลอดเลย”
“...นายเพิ่งบอกเองว่าฉันดีกับนาย...” ผมอดไม่ได้จะอุบอิบ
“นั่นแหละส่วนที่ใจร้ายที่สุด”
“...”
“..ใจร้ายจริง ๆ”
หยดน้ำใส ๆ พร่างพรูจากดวงตาเขา วินร้องไห้เหมือนที่กลัวฟ้าผ่าเมื่อก่อน แต่ริมฝีปากกลับวาดเป็นรอยยิ้มเหยเก
“...ฉันรอมาตั้งหลายปี...ตั้งแต่เริ่มรู้ตัวว่ารักนายมากกว่าพี่ชายตอนอยู่มอปลาย..”
“...วิน..”
วินขยับเข้ามาใกล้จนหน้าผากเราชิดกัน จูบเบา ๆ บนปลายจมูก อ่อนโยนกว่าที่จูบกันก่อนหน้านี้มากนัก จากนั้นก็สูดน้ำมูกฟืดฟาดจนน่าขำ แต่เราขำไม่ออกเลย
“มัวแต่ขี้ขลาด เก็บไว้นานจนคิดว่าจะชาตินี้จะไม่ได้ยิน...ไม่ได้บอกกับนายแล้ว”
“....มะ...หมายความว่าไง...”
“..พอแล้ว...อย่าทำเป็นไม่รับรู้อีกเลย”
“...แต่ว่า—”
“ฉันรักวี”
“....”
ผมกลั้นหายใจ ไม่อยากเชื่อหู ทั้งที่เคยได้ยินมันแล้ว แต่คราวนี้กลับรู้สึกว่าไม่ได้ทำให้ปวดร้าวเหมือนครั้งก่อน ๆ
หน้าเขาแดงระเรื่อไปหมด สองมือเอื้อมมาประคองใบหน้าผมไว้ให้สบตากันตรง ๆ ลมหายใจร้อนผ่าวของเขาเป่ารดลงมา ฉาบบางเบาบนริมฝีปากผม
วินกระซิบเสียงอ่อนละมุน และหัวใจผมเหมือนจะหยุดเต้นแค่ได้ฟังคำนั้น
“...เป็นคนรักฉันเถอะนะ...”
“..แต่ฉัน..”
“ไม่อยากให้ฉันร้องไห้ไม่ใช่หรือ” เขาขมวดคิ้ว ทำปากยื่นเป็นเด็ก “...ฉันจะร้องอยู่แล้ว ต้องร้องแน่ ๆ ถ้าวีปฏิเสธ”
“...วิน...” ผมยิ้ม แต่ก็อยากคร่ำครวญออกมาด้วยพร้อมกัน ตลกร้ายเหลือเกิน “...แล้วที่เราเป็นพี่น้องกันล่ะ....”
“งั้นฉันเลิกเป็นพี่น้องกับนาย”
“เดี๋ยวสิ”
วินหันหน้าไปทางอื่น ทำเหมือนจะลุกหนี แต่ผมคว้าแขนเขาไว้ ไม่ทันได้ไตร่ตรอง จนกระทั่งเห็นหน้าเขาที่หันกลับมาอีกครั้ง แก้มแดง ๆ กับเปลือกตาบวมตุ่ยไม่เข้ากับรอยยิ้มทะเล้นของเขาเอาเสียเลย นั่นทำเอาผมปล่อยมือจากเขาแทบจะในทันที ขณะที่เจ้าตัวยิ่งยิ้มกว้าง โถมตัวเข้ามากอดแน่นจนเจ็บเบื้องล่างจากการขยับตัว
“..วี...ฉันรักนายแล้ว...นายก็รักฉันด้วยเถอะ เรื่องพี่น้องช่างมัน ฉันไม่สนอะไรอย่างอื่นนอกจากนายคนเดียว แต่ถ้านายไม่สบายใจ เราจะเก็บเป็นความลับก็ได้”
“...อุ!”
“..?" เขาเลิกคิ้ว คลายแรงรัดลงนิดหน่อย “...นาย....เจ็บหรือ?”
ผมกระดากใจเกินกว่าจะยอมรับ หน้าร้อนไปหมด นึกเสียใจที่ไม่อดทนอีกสักหน่อยแล้วทำนิ่ง ๆ ไม่ให้เขารู้ ได้แต่พึมพำเสียงเบาหวิว พยายามเอื้อมไปควานหาเสื้อเชิ้ตบนพื้นขึ้นมาสวม “..ไม่เจ็บ...ไม่เป็นไร”
วินหน้าเสีย จ๋อยสนิทจนชวนให้สงสาร
“...ไม่เป็นไรจริง ๆ..” ผมกัดฟัน นึกหาคำพูดดี ๆ แต่ยิ่งพูดก็เหมือนจะยิ่งพาให้หน้าร้อนกว่าเก่า “...มะ..ไม่ใช่ครั้งแรกเสียหน่อยนี่..”
“อะไรนะ!?” เขาแทบตะโกนกลับมา เป็นปฏิกิริยาตอบรับที่ไม่คาดคิด “ใคร!?”
“..อะ...อะไร....”
“ไม่ใช่ครั้งแรกคืออะไร!?”
ท่าทางเขาลนลาน สีหน้าแตกตื่นของวินมีแต่จะยิ่งทำให้ผมงงหนัก
“...กะ...ก็ครั้งที่สอง...” ผมกระซิบ
“ใครทำอะไรนาย..ฉันจะไปฆ่ามัน!”
ผมเริ่มงงกับวินจริง ๆ แล้ว
“..งั้นนายก็ไปตายซะ..โดดระเบียงฆ่าตัวตายเลยไอ้เด็กบ้า..”
“...หา..”
ผมยกมือปิดหน้า อายแทบแทรกแผ่นดินหนี วินเพ้อเจ้ออะไรของเขา
“เดี๋ยวนะ..”
“...คะ...ครั้งแรกก็นาย..มะ...เมื่อคืน....ครั้งที่สองก็กับนาย...เมื่อกี้....ไม่ใช่หรือไง...”
วินเงียบไปพักใหญ่ และผมยังไม่กล้าเงยขึ้นมอง ได้แต่นั่งหน้าร้อนฉ่ากับใจตุ๊มต่อม จนกระทั่งโดนอุ้มขึ้นมาอย่างทุลักทุเล
“หวา!”
"ขอโทษ" เขาทำคิ้วตก "...คิดมากไปจนลืมนึกเรื่องนั้น"
ผมรู้สึกเหมือนกำลังจะหล่นเพราะตัวเราก็พอกัน ถ้าตกลงไปคงเจ็บแน่ ๆ เลยต้องปล่อยมือจากหน้าตัวเองมาคว้าคอเขาไว้ก่อน
“...อะ..อุ้มทำไม ปล่อยก่อนเถอะ...”
วินยิ้มกริ่ม ยืนเอียงจะล้มแหล่มิล้มแหล่จนน่าหวาดเสียว
“จะหล่นแล้— อ๊ะ!”
พูดไม่ทันขาดคำ เขาเดินเซอีกต่างหาก
“ตัวหนักเหมือนกันนะนาย”
“งั้นก็ปล่อยเร็ว”
วินส่ายหน้าดิก บ่นพึมพำว่าจะพาไปเช็ดตัวที่เตียงแล้วค่อยนอน ตอนนั้นเองที่โทรศัพท์มือถือเขาบนโต๊ะส่งเสียงเตือนข้อความเข้า แล้วตัวหนังสือจากแช็ตก็เด้งขึ้นบนหน้าจอ
วินไม่สนใจเหลียวมองสักนิด แต่ผมเห็นเข้าพอดีจากมุมนี้
‘เจอหน้าอีกทีกูจะต่อยให้พี่มึงจำหน้าไม่ได้’
“วิน...จากบาสแน่ะ”
เขาหน้ามุ่ยขึ้นมาทันที เดินเร็วกว่าเก่าจนไปถึงห้องนอน อย่างกับเป็นคนละคนกับที่เซอยู่เมื่อครู่
“บาสบอกจะต่อยนายให้ฉันจำหน้าไม่ได้”
“ขี้โม้น่ะ”
“ที่จริงบาสก็เป็นเพื่อนที่ดีใช่ไหม”
“สนใจมันหรือ เดี๋ยวฉันจะไปต่อยมันอีกรอบให้นายจำหน้ามันไม่ได้แทนน่าจะดีกว่า”
ผมยิ้มกับวินที่ทำตัวขี้หวงขึ้นมา “แล้วนายจะโดนต่อยกลับไหม? ฉันจะจำนายได้หรือเปล่า?”
“นายต้องถามตัวเองสิ”
ผมยิ้ม แต่ทำไมถึงได้น้ำตาจะไหลไปพร้อมกันด้วยก็ไม่รู้
“...จำได้สิ...”
วินปล่อยผมลงบนเตียงเบามือ ก่อนจะตามลงมานั่งข้าง ๆ ก้มหน้ามาชิดใกล้จนปลายจมูกเราคลอเคลียกัน พร้อมกับที่ผมกระซิบแผ่วเบา
“...ก็ฉันมองนายมาตั้งยี่สิบปีเชียว...”
เขาแนบริมฝีปากลงมาอ่อนโยน ผมรู้สึกได้ถึงรอยยิ้มของเขาในจูบ มันยังคงหวานเหมือนคราวแรก..แต่ครั้งนี้ไม่เหลือความเจ็บปวดใดอีกแล้ว
“นายต้องตัดแว่นแล้ววี”
“หืม?”
“ไม่งั้นต้องเห็นนานแล้ว...ว่าฉันก็มองนายมาตลอดเหมือนกัน”
ใต้ผืนฟ้ากว้าง...เหนือกลีบดอกไม้ที่ร่วงหล่น
หลับตาเถิด แล้วทอดกายเคียงข้างฉัน
กุมมือฉันไว้ และโปรดย้ำคำตอบ
ว่าความรักมั่นแต่วันวาน จะคงอยู่ชั่วกาลนิรันดร์
----------| S i n c e r e |----------
ไม่หน่วงแล้วมั้งเนอะ ตอนที่แล้วคนหนีเค้าเพียบเลย แหะ ๆ
ถ้าพวกนายคุยกันดี ๆ แต่แรกก็จบ ฮรือ แต่ไม่งั้นก็จะไม่มีอะไรเขียนค่ะ (อ้าว) 555
ไม่เคยเขียนอะไรที่ร้องไห้กันถล่มทลายตั้งแต่ต้นจนใกล้จบอย่างนี้เลย จะว่าไปก็ร้องเก่งกันทั้งคู่อยู่เหมือนกันนะคะ เป็นแฝดที่ขี้แยพอกันเลยพอเป็นเรื่องของอีกฝ่าย ฮา
พยายามบอกตัวเองว่านี่เป็นเรื่องสั้น จึงไม่พยายามแตกประเด็นเพิ่ม เพราะงั้นก็คงจะมีต่ออีกไม่เยอะค่ะ
ขอบพระคุณที่ติดตามและทวงถาม ดีใจมากที่ยังรออ่านค่ะ เราติดภารกิจไปอยู่ช่วงหนึ่ง ต้องขอโทษด้วยที่ต่อช้ากว่าปกติ (หรือช้าเป็นปกติ Orz) แต่ก็ไม่ทิ้งนะคะ รวมทั้งพี่เอก*วสุ จาก แมว หมา ดอกไม้ และพี่ชายข้างบ้าน ด้วย ค่อย ๆ ทยอยเน้อ
//ด้วยรักค่ะ :D *กอดดดด*
ปล.ของแถมค่ะ
ผลไม้ต้องห้ามมันหอมหวานเนอะ ////
(http://fc06.deviantart.net/fs71/f/2014/074/0/3/twin12_resize_by_maew3ta-d7aa20a.jpg)
พบกันตอนหน้าค่ะ :D
-
ในที่สุด เขาก้รักกันนนนนนน!!!
ชื่นมื่นอุราาา
:impress2:
-
เนี่ยน้า คนเรา
หันหน้าเข้าหากันไม่พอ การกระทำและคำพูดต้องเป็นพยานด้วยนะฮะ
ปลื้มปริ่ม
รออ่านต่อ และแอบถือป้ายไฟให้บาส..เบา เบา..
-
กว่าจะเปิดอกคุยกัน...ลุ้นแทบแย่
ดีใจที่เข้าใจกันเสียที
-
แฮปปี้และ :'))
-
^
^
^
^ แฮปปี้ซักที แต่มาม่าก็ยังคงมีต่อไป ...
ทำใจไว้รอมาม่า จากครอบครัว+บุคคลรอบข้าง .....
-
ฮือๆๆๆ
ได้มาพูดคุยให้เข้าใจตรงกันแล้ว
#ปริ่มมม
:mew3:
-
อร๊ายยยยยย กว่าจะรู้เรื่องกัน ทนมาได้ไงตั้ง20ปีเนี่ย เด็กพวกนี้ :katai1:!!!!
-
เข้าใจกันแล้ว ใจตรงกันแล้ว
แฮปปี้(ชั่วคราว) เดี๋ยวดราม่าก็ตามมาอีกนั่นแหละ
แต่ถึงยังไง วี-วิน เค้าก็ต้องเกิดมาเพื่อคู่กัน อิอิ
-
รักเด็กแฝดที่สุด ตอนนี้หวานชื่นใจ คึคึ
อยากให้ยาวๆจังเลยเรื่องนี้ ชอบแฝดมากๆ
ยิ่งรักกันแบบนี้ก็คงจะชื่นอกชื่นใจไปตามๆกัน
:hao6:
-
การอ่านเรื่องนี้ ทำให้ได้ข้อคิดเด่นๆมาหนึ่งอย่าง
"อย่าคิดเองเออเอง"
ขอบคุณที่มาต่อ ให้สองแฝดได้เข้าใจกันซะที
ไม่หน่วงแล้ว ต่อไปก็ขอหวานๆบ้างนะคะ จะรอค่ะ ^^
-
ตอนนี้แอบละมุนค่ะ ><ถึงจะดราม่าแต่ก็หวานอยู่
-
เย้ๆ เข้าใจกันแล้ว :z2:
แต่กว่าจะคุยกันรู้เรื่อง ก็มีรอบสองซะงั้น :-[
-
ก็ว่างั้นเหมือนกัน ถ้าคุยกันดีๆตั้งแต่แรก ก็จบแบบน่ารักไปนานแล้ว
เกือบงง ว่าไม่ใช่ครั้งแรกของวี ฮ่า ฮ่า ฮ่า
-
เฮ้ออออ โล่งอกป้าเสียทีนะ เด็กๆ
เหมือนได้บาสเป็นกรมเทพเบาๆ ถึงกามเทพจะโดนต่อยก็ไม่เป็นไรเนอะ
เรื่องความรักมันต้องช้เวลาและคุยกันจริงๆ
ไม่ใช่คิดเองเข้าใจผิดเอง
แต่ก็นะความเป็นพี่น้องมั้ยค้ำคออยู่ จะยังไงก็เครียดอะเนอะ
แต่ตอนนี้เข้าใจกันแล้ว ก็ดูแลปกป้องความรักที่เกือบจะไม่เข้าใจกันให้ดีนะ วีวิน
ดูสิรักกันมานานกว่าคู่อื่นๆอีก ตั้ง 20 ปี แน่ะ
รักคู่นี้ค่ะ แตกประเด็นเพื่อนให้เรื่องราวขึ้นก็ได้
เค้าไม่ถือ อิอิ
-
:mew4: เข้าใจกันแล้ว
-
:z13: เข้าใจกันสักที
ปล บาสเดี๋ยวเราเลี้ยงเหล้านาย ทีทำให้ 2 พีน้องเข้าใจกันสักที
-
โอย หวานแล้วววววว :hao5:
-
อ๊าาาาาาาาาาา
หวานจนมดตายห้าล้านตัว
:-[
-
ลุ้น!!! มากกกกก กว่าจะคุย เข้าใจตรงกัน
ในที่สุด ก็ได้ยิ้มแบบจริงๆซะที มีความสุขจังวินวี
-
ยิ้มทั้งนำ้ตาอ่ะตอนนี้ แต่ก็โล่งที่เขาสองคนเข้าใจตรงกันซะที
-
ก็เพราะรักมากนี่แหละมันเลยพูดยาก
วีคิดมากเจ้าน้ำตาก็พอทน เจอวินขี้แยเพิ่มเข้านี่สิ ตาย ๆ
เกือบจมบ่อน้ำตาของฝาแฝด
ยังดีที่พูดเคลียร์กันได้ ไม่งั้นคนลุ้นขาดใจตายพอดี
บาสเป็นผู้ช่วยพระเอกที่เสียสละจริง ๆ เจ็บตัวฟรี แต่ช่วยได้เยอะ
-
รักกันซักทีเด็ก ๆ กว่าจะคุยกันเขัาใจ คนอ่านยังงงแทนเลย เด็กสองคนนี้คุยเรื่องเดียวกันไหม
-
อร๊ายยยยยย
กว่าจะเข้าใจกันนะ
ลุ้นแทบตาย 555555555555555
-
ขออนุญาตดิ้นแปปค่ะ แอร๊ยยยยยยยยยยยยย :z3: :z2: นี่แหละๆๆๆๆที่เราเวรี่ๆนี๊ดดดดดดดด ความรักของพี่น้องนี่มันช่าง.... :katai1: จริงๆวินชอบน้ำตาวีใช่ป่ะล่ะ เด็กไม่ดี ชอบแกล้งพี่ตัวเอง :jul1: พลังดาเมจมันสุดยอดดดดดดด :really2:
-
ในที่สุด !!!!!! :heaven
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
เย้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! อยากตะโกนให้ข้างบ้านได้ยิน มันรักกันแล้วโว้ยยยยยยยยยยยย
ไม่หน่วงแล้วววววววววววว กร๊าซซซซซซซซซซซซซ ดีใจยิ่งกว่าถูกหวย
ชอบบาสนะเนี่ย เพื่อนแบบนี้หายาก ไปจูบกับผู้ชายเพื่อเพื่อน โอ๊ะ!! กลัวบาสติดใจวีอ่ะ
จะดราม่าอีกไหมหนิ? พอแล้วนะครัช กินมาม่าจนขาดสารอาหารแล้ว
-
:heaven ในที่สุด!!!! ฮือออออ
ดีใจมากๆ ในที่สุดก็ผิดศีลธรรมทั้งกาย และใจซะที เอ๊ะ!? :hao6:
เอาเป็นว่าปลื้มค่ะ ตอนต่อไปขอแบบมุ้งมิ้งมากๆ
รออย่างใจจดจ่อ +1 :กอด1:
-
แอร๊ยยยยยยยย กว่าจะยอมพูดกันได้นะ เรานี่เสียน้ำตาไปหลายยกมาก
ต่อจากนี้ขอเป็นหวานๆแล้วน๊าาา น้ำตาท่วมมาหลายตอนล่ะ :mew1:
-
เข้าใจกันซะที ไอ้เด็กบ้าเอ้ย
-
อัยย่ะ
มุกตัดแว่นยี่ ขอซื้อได้ป่ะ
คิดนานหม๊อะ
เราชอบ!!
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด
ไม่รู้จะคอมเม้นท์อะไร
รู้แต่ว่ามันหน่วง มันปริ่ม และมันร้าวไปทั้งใจ
โฮ :hao5: ในที่สุดแฝดก็คุยเรื่องเดียวกันได้สักที
จากที่เข้าใจผิดกันไปมา ในที่สุด ในที่สุดดดดดดดดดดดดด *นั่งซับน้ำตาอยู่มุมห้อง*
ปริ่มมากค่ะ ชอบบาสจังเลย โฮฮฮฮฮฮ (เดี๋ยวๆๆ)
-
โอ๊ยยยยย ฮือออออออ
เข้าใจกันซะทีนะ
อย่าว่าแต่พวกนายร้องไห้กันเก่งเลย ชั้นก็ร้องไห้ไปกับพวกนาย
ต่อจากนี้คงยิ้มได้แล้วสินะ
:กอด1:
-
#$%^
โน่วววววว จบแล้วเหรอคะ? ยังไ่ม่จบช่ายม้ายยยยยยย
ตอนหลังนี่กุ๊กกิ๊กหนุงหนิงจนอิจฉาตาร้อนแทนเลยค่ะ
ถ้าเขียนจบแล้ว รีเควสต์ภาคพิเศษตอนโตแล้วนะคะ แหะๆ (คิดเผื่ออนาคตล่วงหน้า)
ปอลอ ม่ายอาวดราม่าแล้วนะค้า เด๋ยวชีช้ำน้ำตาตก แง้ๆ
กอดหลายๆทีเลยค่ะ รักคนเขียนม้ากกกก :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เย้ ในที่สุดก็เข้าใจกันซะที ;////////;
เดาถูกด้วยว่าพี่วีต้องบอกก่อนแน่ๆ
รอออ่านอยู่นะคะ
-
ในที่สุดก็เข้าใจตรงกันซักทีดีใจด้วยนะวีวินนนนนนนน ดีใจน้ำตาไหลพราก :hao5:
กว่าจะเข้าใจกันได้ร้องไห้กันตาบวมไปทั้งคู่เลยทีเดียว
ตลกวินตอนวีบอกว่าไม่ใช่ครั้งแรกมาก พอเป็นเรื่องของวีนี่ก็สติแตกไว้ก่อนเลย ลืมเฉยว่าตัวเองทำไรไว้ 5555
ชอบช่วงเวลาที่สองคนนี้เข้าใจตรงกันซักที มันน่ารักมุ้งมิ้งที่สุดเลยค่ะ เหมือนทุกอย่างทีีทั้งสองคนพยายามเก็บไว้ไม่ให้แสดงออกมาตลอดมันระเบิดพลังออกมา ชอบบรรยากาศแบบนี้ เป็นสิ่งดีๆหลังจากที่หน่วงในใจมานานเนาะวีวิน
หลังจากเข้าใจกันแล้วยังอยากรู้อยากเห็นชีวิตประจำวันสองคนนี้อยู่นะคะ อย่าเพิ่งรีบจบนะคะ :-[
-
ตอนพิเศษคั่นเวลา หลังคืนแดงเดือดผีแดงกับหงส์ค่ะ (เราดูบอลบ้างนิดนึง...นิดเดียว 555)
มันเริ่มจากดูเดิ้ลแฝดรูปนี้ที่แปะทวีต
(https://31.media.tumblr.com/9001030a89d5b24a4c461bdb85e0469c/tumblr_inline_n2kk4cIvpn1sbwu9a.png)
วาดเล่นหลังดูบอลค่ะ แล้วพอเห็นทวีตที่ตอบกลับมา ก็เลยทำให้เกิดความคิดแวบหนึ่งถึงเหตุการณ์ประมาณนี้ เขียนเล่นสั้น ๆ แปะทวีต เลยเอามาแปะเล้าด้วยเลย ////
(มิได้มีเจตนาข่มเหงทีมใดนะคะ แค่อยากเขียนถึงแฝดเฉย ๆ เชื่อเราเถอะ แฟนผีถ้าอ่านด้วยอย่าตื้บเราเลย Orz)
┤S i n c e r e├ Hat trick├
สองคนตรงนี้คือ แกล้วกวี วานิชตระการกูล และ ไกรกวิน ชลิตชานนท์
พวกเขาเป็นแฝดกัน แม้จะใช้คนละนามสกุลเนื่องจากเหตุผลของทางบ้าน
พวกเขาหน้าตาเหมือนกัน (ต่างตรงไฝและอีกนิดหน่อยที่ทรงผม) รูปร่าง บุคลิก นิสัยคล้าย รูปแบบความคิดนับว่าใกล้เคียง ของที่ชอบก็ไม่ต่างเท่าไร ซื้ออะไรจัดเป็นแพ็คคู่อยู่เรื่อย อยากหาของขวัญให้กันไม่ต้องคิดมาก คนซื้อชอบอะไร คนรับก็ชอบอย่างนั้นนั่นละ
แต่ไม่รู้ทำไม เชียร์บอลคนละทีมตลอด!
“อร๊ากก! ลูกโทษ! บ้าฉิบ!”
“…หุ~”
มันคือความเหมือนที่แตกต่างในคืนแดงเดือด มนุษย์เสื้อแดงผู้ไม่เกี่ยวกับการเมืองสองหน่อนั่งคู่กันหน้าโทรทัศน์ คนหนึ่งร้องโวยลั่นเมื่อทีมรักเสียลูกโทษ ส่วนอีกหนึ่งเพียงแต่นั่งอมยิ้มเงียบ ๆ แล้วรอลุ้นภาพถ่ายทอดสดบนจอด้วยนัยน์ตาเป็นประกาย
“เว้ย! เจอร์ราร์ด!”
“อ๊ะ! เจอร์ราร์ด!”
พูดถึงพี่เจิดเหมือนกัน..แต่น้ำเสียงสองพี่น้องไปกันคนละเรื่อง
“เฮ่ย! ลูกโทษอีกแล้ว!”
“…ฮุ”
“นายอย่ายิ้มสิ!”
“…เอ๋…เปล่ายิ้มนี่”
พอเหมือนจะสงบสติอารมณ์และใกล้ปลงตกอีกสักหน่อยก็…
“ใบแดง! บ้าน่า ได้ไง!”
“….”
“วี..นายยิ้มอีกแล้ว”
“อะไรเล่า อย่าพาลสิเจ้าเด็กน้อย”
สกอร์ตอนนี้ยากที่อีกทีมจะตีเสมอ สุดท้ายก็จบแบบผู้ชมช้ำใจไปหนึ่ง และลั้ลลา(แบบเงียบ ๆ)ไปอีกหนึ่งแบบไม่พลิกล็อค ไกรกวินแฝดผู้น้องทำหน้ายุ่ง แต่ครู่เดียวก็จ๋อยสนิท เสื้อบอลทีมรักที่สวมอยู่เหมือนจะร้อนจนแทบทนยัดร่างต่อไปไม่ได้ ขณะที่แฝดพี่มาทำอมยิ้มใส่อย่างน่ารักผิดเวลา เสื้อบอลทีมตรงข้ามบนร่างกายอีกฝ่ายคล้ายกำลังเปล่งประกายวิ้ง ๆ
“วี”
“หือ?”
“มาปลอบฉันเลย”
แกล้วกวีเบิกตากว้าง มุมปากยังอมยิ้มน้อย ๆ ประสาแฟนหงส์กระพือปีก แต่ปากก็ปลอบน้องชายฝาแฝดออกมาสองพยางค์ถ้วน “โอ๋นะ…”
“โอ้ย..ไม่เอาแบบนี้”
“แบบไหน?”
“ก็นายโอ๋ไปยิ้มไปยิ้มอะ”
“อ้าว”
“อย่ายิ้มสิ”
“งั้นจะร้องไห้เป็นเพื่อนแป๊บนึงก็ได้นะ…ฮือออ เจ็บไหม?” ว่าพลางลูบหลังแฝดน้องป้อย ๆ เกิดจะพูดเยอะผิดวิสัยขึ้นมาเสียอย่างนั้น “ไม่เป็นไรนะ อยู่ข้างล่างได้ไม่หนาวมาก..เดี๋ยวฉันจะคอยดูแลนายจากแถว ๆ หัวตาราง”
“อร๊าก! วีใจร้ายอะ”
“ฮะ ๆ ๆ”
“สามประตู เอาคืนมาเลย”
“หา?”
ไกรกวินทำตาวิบวับ พลิกวิกฤติเป็นโอกาส แย้มรอยยิ้มกริ่มดูมีเลศนัย ย่างสามขุมด้วยท่าทางจงใจจนน่าขันเข้าหาพี่ชายฝาแฝด แต่แกล้วกวีผู้เป็นพี่รู้สึกไม่ค่อยมีอารมณ์จะขำด้วยอย่างไรพิกล
“วิน…อ๊ะ!”
พ่อน้องชายที่รักจุ๊บจัง ๆ บนหน้าผากหนึ่งครั้ง พุ่งเข้ามาเร็วจนเผลอหลับตาปี๋ เสร็จสมแล้วก็ประกาศสกอร์เสียงใส
“หนึ่ง!”
“..เล่นอะไ—-!”
ไม่ทันได้พูดจบก็ตามด้วยครั้งที่สอง ริมฝีปากเดิมโฉบเข้ามาไวกว่าเก่า วางแหมะลงบนปากเขาพอดิบพอดี แถมแช่ไว้นานจนจากหลับตาปี๋กลายเป็นตาค้างยังไม่ยอมถอย กว่าจะแยกก็ตอนโดนหยิกเข้าที่ต้นแขนแรง ๆ นั่นเอง
“อูย” มนุษย์ปากไวลูบแขนตัวเองป้อย ๆ แต่ยังรายงานผลต่อ “สอง!”
แค่เอาคืนสองแต้มแรกก็ทำเอาคุณพี่ยืนหน้าร้อนฉ่า บ่นตะกุกตะกักแล้วรีบหันหลังเตรียมหนี “พอ ๆ บอลจบแล้ว”
“ยังเลย”
“อะไรเล่า”
“บอลจบคนไม่จบอะ”
“พาลนี่”
“แต้มที่สามฉันล่ะ” ไกรกวินยังไม่เลิก ยืนทำตาละห้อยใส่พี่ชาย เอื้อมมือไปเกี่ยวเอวไว้อย่างเนียน ๆ
“ไม่เอาแล้ว”
“วีอะ…”
แฝดพี่เม้มปาก มองอีกฝ่ายที่ทำเสียงอ่อยอย่างน่าสงสารพร้อมส่งสายตาเหมือนลูกหมา…ไม่สิ…นี่มันลูกหมาชัด ๆ…
“…อะ…อะไร…ทำหน้าอย่างนั้น..”
“ทีมนายชนะแล้ว..ก็ปลอบฉันหน่อยไม่ได้หรือไง”
“…ก็…”
“น้ำใจนักกีฬาอะ”
ซะงั้นล่ะ!
แกล้วกวีถอนใจเฮือก โคลงศีรษะเบา ๆ แล้วหันกลับไปกอดคอน้องชายไว้หลวม ๆ ตัดสินใจว่าปลอบก็ปลอบ…แม้อดคิดไม่ได้ว่าแล้วไอ้ที่ผ่านมาไม่เรียกปลอบหรืออย่างไร
แต่ก็ได้คิดแค่แวบเดียวเท่านั้น เพราะที่เหลือมัวแต่ตกใจ เมื่อกอดอยู่ดี ๆ ตัวเองกลับถูกรวบเอวหมับแล้วโดนส่งด้วยแรงเหวี่ยงล้มไปนอนหงายบนโซฟาเฉย แถมแขนที่รัดอยู่ก็ไม่ยอมปล่อยเสียด้วยสิ
“วิน”
“ขอนะ..”
“อ๋า เดี๋ยวสิ!”
รีโมทโทรทัศน์หล่นบนพื้น ไกรกวินเอาเท้าตามไปเหยียบโดนปุ่มปิด ก่อนเสียงคนพากย์วิเคราะห์เกมที่เพิ่งจบลงจะเงียบไป ซึ่งก็ดี ขืนยังฟังอยู่อย่างนี้ช้ำใจตายชัก สู้มาขอแต้มคืนกับพี่ชายผู้น่ารักดีกว่า
“วิน…อืออ…”
เขายิ้มกับมือไม้ที่รู้งานของตัวเอง สัมผัสร่างกายอีกฝ่ายไม่ทันไร เจ้าตัวก็ร้องครางออกมาเสียแล้ว
“..ชอบตรงนี้ไหม?…ชอบสินะ…”
แกล้วกวีหลับตาปี๋ เม้มปากจนเป็นเส้นตรง แก้มขึ้นสีแดงระเรื่อ มือกำอกเสื้อเขาแน่น ท่าทางอย่างนั้นไม่ตอบก็เหมือนตอบ
“หุ~”
แฝดน้องหัวเราะเลียนเสียงแฝดพี่ตอนทีมตัวเองทำประตู แต่ตอนนี้ถึงเวลาเอาคืนนิดหน่อย
“…ยะ…อย่ามาหัวเราะแบบนั้นนะ”
“แบบไหน”
“..แบบ…นั้น…อ๊ะ!”
แม้ทีมรักพ่ายแพ้ แต่คืนนี้ไกรกวินทำแฮตทริก
┤S i n c e r e├
*ปิดตากางนิ้วห่าง ๆ* /////
แก้คิดถึง พบกันตอนหน้าค่ะ ^^
-
กรี๊ดดด!!!! ตอนใหม่ (ตะลึงยิ่งกว่าหงส์ชนะผี)
หุหุหุหุ แหม น่าสงสารน้องวินจัง โดนไป 0-3 แต่ไม่เป็นไรนะ ยังไงก็ทำประตูคืนจากพี่วีได้แล้ว หุหุหุหุ
-
555555555555555555
สงสารวี ดีใจได้ไม่ถึงวิ
โดนวินเอาคืนซะนี่ :hao6: :hao6: :hao6:
-
ผลคือเสมอสินะ :laugh:
วีหนิ!! รักษาประตูไม่เก่งเลย เอิ้กๆๆ
จากเพื่อนมอยส์
-
วินพาลโคตรน่ารักเลย วีเสียเปรียบจริง ๆ 55+
-
:hao6 :hao6: :hao6:
-
:m25: :m25: :m25: :m25: :m25:
อุแหม่ ช่างเป็นตอนพิเศษที่อัพเดทสถานการณ์แฟนผีจริงๆ
อ่านแล้วหุบยิ้มไม่ลงจริงๆนะคะนี่(ถึงแม้จะแอบอ่านที่ทำงานก้ตาม)
ขอบคุณค่าาาาาาาา
-
ถอนหายใจยาวๆโล่งอก
-
หุหุหุ เด็กๆน่ารักกันจังเลยน้าาาาา ดีแล้วที่ไม่หม่ำมาม่านาน :heaven
-
แหม่...พลิกวิกฤตเป็นโอกาสได้เยี่ยมมากวินนี่
-
ขอให้หวานกันนานน่ะ
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยย น่ารัก!!! :hao5:
คนน้องร้ายกาจมากพลิกวิกฤตเป็นโอกาส
พี่วีควรจะดีใจหรือเสียใจดีที่บอลชนะ?
5555555555555 :laugh:
-
กรี๊ด ชอบการทำประตู (คือไร?)
อลตอนนี้คือเสมอสินะ ทำไมวินไม่ทำแต้มให้ห่างไปเลยละ
สัก 6-3 ไรงี้ :haun4: (พี่วีช้ำพอดี)
กรี๊ดกร๊าด ฟินอะ แค่ผลบอลก็ฟินมากเลย อิอิ o13
-
อย่ารุนแรงนะเบาๆ
-
เหตุเพราะศึกวันแดงเดือดแท้ๆ แอร๊กก~ฟิน!
-
ทันทุกสถานการณ์จริงๆ
สงสารแฟนบอลนะ แต่ชอบโมเม้นต์นี้ ฮิฮิ
-
“…หุ~” ....พระเจ้า!! เสียงหัวเราะของวีช่างน่าร้ากกกกกก กรี้ดดดด :-[
วินพาลสุดๆ แต่ก็ดีนะ ทำให้เราฟินไปอีกหลายวัน55
ชักอยากจะให้บอลคู่นี้เตะกันอีกบ่อยๆ แต่ถ้าคราวหน้าผีชนะหงส์ วินกับวีจะเกิดอะไรขึ้น...ก็ไม่รู้สินะ...55555 :z1:
รอตอนต่อไปนะคะ+1 :กอด1:
-
หุ!! แฮทริก 3 ประตูสิ่นะ 5555
-
ตอนสามกับตอนสี่ต้นๆ นี่มันน่าขัดใจจริงๆ ถ้าพวกแกพูดเปิดใจกันเร็วกว่านี้มันก็จบสวยๆ ปะ
ใช้น้ำตากันเปลืองจริงๆ เลยเจ้าเด็กสองคนนี้นี่
กว่าจะเข้าใจกันได้ เล่นเอาหายใจหายคอไม่ทั่วท้อง
จนนึกอยากเอากล้วยไปปาใส่คุณแมวจริงๆ ค่ะ!!!
แต่น้องยกโทษให้เมื่อเห็นว่าพี่น้องสองคนนี้เข้าใจกันแล้วอย่างน่าให้อภัย
เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นจริงๆ ด้วย ยังดราม่าไม่เท่าไรเลยหงะ
ขอดราม่าอีก ขอดราม่าอีกน๊าาาา (จริงๆ ก็แอบชอบดราม่านั่นหละค่ะ ฮ่า)
-
แฮททริค อูวว!!!!!!!!!!! :hao6:
-
สรุปคืนนี้ไกรกวินทำประตูไป3-0 :oo1: :oo1: :oo1: หุ~
-
น่ารัก อิอิ
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกก >///<
แต่พี่ช้ำใจจจจจ :ling1:
-
กรี๊ดดดดด!!!~
ช่างเข้ากับเหตุการณ์ 55555
#แฟนหงส์เหมืิอนพี่วี >.<
-
สรุปนัดนี้บอลแพ้คนไม่แพ้สินะ วินวินสมชื่อเลย 5555
แต่คาดว่าต่อให้แมนยูชนะสุดท้ายก็ต้องจบแบบนี้ แบบว่าน้องวินอยากปลอบใจพี่วี 555
-
วินคร้าบ ขอยืมมุขนี้ไปใช้บ้างนะ ฮิ ฮิ ฮิ
-
หุหุหุ ดาวซัลโวจริงๆแฝดน้อง
:กอด1:
-
อยากให้มีแดงเดือดทุกวันเลย
55555555
-
บอลแพ้แต่คนชนะนะเออ!!
สมกับเป็นนายวิน วินตลอดจริงๆด้วย :hao7:
-
ขอบคุณ :)
-
โถๆๆๆ หนูวี เป็นพี่เค้าอ่ะนะ ยอมน้องชายมันหน่อย
-
ดูเดิ้ลน่ารักมากกกกกกค่ะ >___<
วาดน่ารักทุกรูปเลย คนเขียนวาดรูปเก่งมาก เราอิจฉาฝุดๆ
อันที่จริงก็ติดตามมาตั้งแต่เนื่องของแม่ไก่แล้วก็เรื่องคิมหันต์ตัวแสบแล้วล่ะค่ะ
อ่านไปอ่านมาเรื่อยๆ วีนี่น่ารักจริงๆน้าาาา
น่ารัก น่าแกล้ง น่าทำให้ร้องไห้ แล้วโอ๋แรงๆ
วีน้อยนยยย *{}* มาอยู่ในฮาเร็มเคะของเราเถอะค่ะ
-
กรี้ดดดด น่าร้ากอ่าคู่นี้
อยากอ่านอารมณ์มุ้งมิ้งของคู่นี้หลังจากเข้าใจกันแล้วอีกจัง
-
:mew3: :mew3: :mew3: :mew3: แอบดูวินทำแฮตทริก
-
ปลอบแบบนี้คนอ่านก็แย่สิ...
-
กว่าจะตกลงคุยกันได้รู้เรื่องนี้หน่วงตับ
เสียน้ำตากันทั้งคู่เลย เจ๊ใหญ่เลี้ยงลูกชายยังไง
ให้เป็นคนขี้แยเนี่ยยยยย ยิ่งเห็นร้องเยอะ ๆ แล้ว
ยิ่งอยากแกล้งให้ทั้งคู่ร้องอีกเยอะ ๆ = ='' (โรคจิตสินะ แง้ววววว)
ร้องกันไปร้องกันมาจะได้ปลอบใจกันอีกเยอะ ๆ XD
อันนี้คือประเด็นและจุดประสงค์ (ช่างชั่วร้าย)
อ่านแล้วแอบชอบบาสค่ะ อยากรู้จักนายคนนี้อีกเยอะ ๆ
มโนไปต่าง ๆ นานาว่านายบาสอาจจะมีแอบชอบวินอย่างเงียบ ๆ ??
หรืออาจจะสนใจพี่วีเป็นพิเศษ แต่ไม่เอานะ แฝดรักกันคือความกร๊าวววววว
เป็นแบบนี้แหล่ะดีที่สุดแล้วค่ะ :D แต่ก็แอบคิดไม่ได้ว่า
บาสคิดอะไรกับแฝดคู่นี้หรือเปล่า ฮุฮุ
============================
็Hat Trick !! สมเป็นแฟนบอล !! บอลแพ้คนไม่แพ้
ต้องการกำลังใจมาปลอบโยนอย่างหนักหน่วงงงงงงงงง
น้องวินนี่ออดอ้อนเชิงบังคับพี่วีตลอด แต่จะว่าบังคับก็ไม่ได้
เพราะพี่วีนี่คือแบบสมยอมอ่ะ :mew1:
ชอบจริง ๆ จุ๊บที่หน้าผากดูอบอุ่นน่ารัก พี่วีหลับตาปี๋เลย
โดนคนทวงการปลอบใจ 555+ ชอบจริง ๆ พวกขี้อ้อนแต่มือไว
เป็นเลิศแบบนี้เนี่ยยยยยยย เป็นตอนที่อ่านแล้วฟินโดยที่ไม่หน่วง
ยิ้มจนปากฉีกได้ตลอดสมกับเป็นตอนคั่นเวลาดีจริง ๆ เลยค่ะ :กอด1:
-
นี่สินะทีี่เค้าเรียก บอลจบคนไม่จบ
-
บอลจบคนไม่จบ555น้องแฝดน่ารักกันจัง..
-
มาแปะโดจินพิเศษ(มั้ง?) ตอนสั้น ๆ ค่ะ ไม่ได้ตั้งใจจะวาดโดเลย แค่กะวาดเล่นรูปแรกรูปเดียวเฉย ๆ ปรากฏเพลิน...ทำเหมือนว่าง...เลยออกมาหนึ่งตอนสั้น ๆ ค่ะ ถุยชีวิตมาก Orz
อนึ่ง อันนี้วาดเป็นแฝดประมาณช่วงมัธยมนะคะ ยังอยู่บ้านด้วยกันกับพ่อแม่ (คุณแม่ก็คือเจ้ใหญ่นั่นเอง ถ้ายังจำกันได้ ฮรี่)
อันนี้เป็นตอนที่แก้ไขจากที่แปะในเพจนิดหน่อยค่ะ หวังว่าจะอ่านได้ลื่น(?)ขึ้น
แปะค่ะ ^o^
┤S i n c e r e├
Sleeping Kittens
(ถ้ารูปใหญ่ไม่ขึ้น จิ้มลิ้งค์เหนือรูปนะคะ)
http://fc03.deviantart.net/fs71/f/2014/079/7/d/p01_resize_by_maew3ta-d7b0fhe.png
(http://fc03.deviantart.net/fs71/f/2014/079/7/d/p01_resize_by_maew3ta-d7b0fhe.png)
http://fc06.deviantart.net/fs70/f/2014/079/c/9/p02_resize_by_maew3ta-d7b0fh0.png
(http://fc06.deviantart.net/fs70/f/2014/079/c/9/p02_resize_by_maew3ta-d7b0fh0.png)
http://fc00.deviantart.net/fs71/f/2014/079/3/0/p03_resize_by_maew3ta-d7b0fgh.png
(http://fc00.deviantart.net/fs71/f/2014/079/3/0/p03_resize_by_maew3ta-d7b0fgh.png)
http://fc02.deviantart.net/fs71/f/2014/079/7/4/p04_resize_by_maew3ta-d7b0fg4.png
(http://fc02.deviantart.net/fs71/f/2014/079/7/4/p04_resize_by_maew3ta-d7b0fg4.png)
http://fc03.deviantart.net/fs71/f/2014/079/6/6/p05_resize_by_maew3ta-d7b0ffq.png
(http://fc03.deviantart.net/fs71/f/2014/079/6/6/p05_resize_by_maew3ta-d7b0ffq.png)
http://fc03.deviantart.net/fs71/f/2014/079/c/8/p06_resize_by_maew3ta-d7b0ffj.png
(http://fc03.deviantart.net/fs71/f/2014/079/c/8/p06_resize_by_maew3ta-d7b0ffj.png)
http://fc06.deviantart.net/fs71/f/2014/079/e/b/p07_resize_by_maew3ta-d7b0ff4.png
(http://fc06.deviantart.net/fs71/f/2014/079/e/b/p07_resize_by_maew3ta-d7b0ff4.png)
.
.
.
http://fc00.deviantart.net/fs71/f/2014/079/a/b/p08_resize_by_maew3ta-d7b0feh.png
(http://fc00.deviantart.net/fs71/f/2014/079/a/b/p08_resize_by_maew3ta-d7b0feh.png)
http://fc09.deviantart.net/fs71/f/2014/079/5/9/p09_resize_by_maew3ta-d7b0fd7.png
(http://fc09.deviantart.net/fs71/f/2014/079/5/9/p09_resize_by_maew3ta-d7b0fd7.png)
เอวังค่ะ ไว้อาลัยให้เวลาที่หายไปค่อนคืน... เด็กแฝดนี่ล่อลวงเราจริง ๆ เลย //โทษ (ฮา)
แล้วพบกันใหม่ค่ะ ^o^
-
กรี๊ดดดดดดดดด วี+วินน่ารักค่ะ
น่ารักมากกกกกกก
วาดได้สวยมากค่ะ ปรบมือแปะๆ :katai2-1:
-
น่ารักอร๊าาา :-[ :-[
-
:a5: :-[ :o8: :impress2:
ปล.ไม่รู้จะพูดอะไร 55 -///-
-
น่ารักมากๆเลยค่า
-
วี-วิน น่ารัก เหมือนลูกแมวเลย :-[
-
แมวเหมียว...น่ารัก~
-
น่ารักเชียว แฝดคู่นี้
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกก :m3:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด น่ารักกกกก
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
ลูกแมวหลับปุ๋ยเลยยยย โอ้ยยยย น่ารักมากๆ อยากกอดๆๆ
ฮืออออออออออออออ ฟินนนนนนนนนนน :o8:
-
:-[ มุ้งมิ้งกันจริงจิ้งงง อิจฉานะ บอกเลย555
รอตอนต่อไปของทั้งสองเรื่องค่ะ +1 :กอด1:
-
น่าร๊ากกกกกกก
-
น่ารัก!
-
ตกเป็นทาสแมว :กอด1:
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :hao5:
-
น่ารักมากๆๆจ้า รอตอนหน้านะ อยากรู้ต้องเจออะไรกันอีกจ้า
-
น่ารักเนอะ ใสๆ ไม่หื่น เอ๊ะยังไง ฮาๆ
ดีแล้วจ้าชอบนะ
ขอบคุณมากนะจ๊ะ
-
:-[ :-[ :-[ น่ารัก
-
กรี้ดดดดดดดดดดอร้างงงงง น่าร้อกกกกกอ่า
-
แฝดคู่นี้น่ารักมาก...ลูกแมวน้อย
-
น่ารัก
:mew1:
-
วาดรูปได้สวยมากอะ เก่งสุดยอด
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
อ่านแล้วจั๊กกะเดี๋ยมหัวใจ อร๊างงงง สองแฝดน่าร๊ากกกกขนาดดดด :o8:
-
แฝดคู่นี้น่ารักจัง
อยู่ด้วยกันแล้วมันมุ้มมิ้ง รีบๆรักกันน้าาา
-
//คลานเข้ามาอย่างเหนียม ๆ
ขออภัยจริง ๆ ที่หายไปหลายวันค่ะ เพราะตอนนี้ดั๊นติดลมวาดการ์ตูนแก๊ก ที่จะว่าไปก็อาจจะเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่ ถ้าตามที่ทวิตเตอร์หรือ FB อาจจะเห็นแล้ว...อ่านอีกรอบละกันนะคะ ฮา
ขอมอบชื่อให้แก่ซีรีส์(?)นี้ว่า "วุ่นนัก ห้องพักครู" ค่ะ เป็นเรื่องของคุณครูของเด็กแฝดวีวินเมื่อสมัยเรียนอนุบาล ตอนแรกว่าจะไม่เอามาแปะที่กระทู้นี้ เพราะไม่เกี่ยวกันตรง ๆ แต่วาดไปมามีแฝดตอนเด็กมาด้วย...ก็เลยคิดว่าคงจะเกี่ยว...ฮา แปะด้วยเลยละกันค่ะ ระหว่างยังไม่ได้อัพนิยาย
ลายเส้นอาจจะป่วง ๆ ตามอารมณ์ และเขียนด้วยลายมือ แต่หวังว่าจะพออ่านออกนะคะ แหะ ๆ =w=;
(ถ้ากดขยายไม่ได้ คลิกลิ้งค์เหนือรูปนะคะ)
"วุ่นนัก ห้องพักครู"
ตอนที่ 1 - โจร
http://31.media.tumblr.com/20c2fcc4402bb2476f172edea3eedfd6/tumblr_n2vjkvoJI21tvobd2o1_1280.png
(http://31.media.tumblr.com/20c2fcc4402bb2476f172edea3eedfd6/tumblr_n2vjkvoJI21tvobd2o1_1280.png)
http://25.media.tumblr.com/77fd19bfd35b4dbb270ba1ecec9a8498/tumblr_n2vjkvoJI21tvobd2o2_r1_1280.png
(http://25.media.tumblr.com/77fd19bfd35b4dbb270ba1ecec9a8498/tumblr_n2vjkvoJI21tvobd2o2_r1_1280.png)
http://25.media.tumblr.com/45c61d8817655abab93889df3eaadf7c/tumblr_n2vjkvoJI21tvobd2o3_r1_1280.png
(http://25.media.tumblr.com/45c61d8817655abab93889df3eaadf7c/tumblr_n2vjkvoJI21tvobd2o3_r1_1280.png)
http://31.media.tumblr.com/7d566b2bb17e5d75312ba6af4d29a740/tumblr_n2vjkvoJI21tvobd2o4_r1_1280.png
(http://31.media.tumblr.com/7d566b2bb17e5d75312ba6af4d29a740/tumblr_n2vjkvoJI21tvobd2o4_r1_1280.png)
http://31.media.tumblr.com/2ad7c18f46753c56e0f78c38a93b6480/tumblr_n2vjkvoJI21tvobd2o5_r1_1280.png
(http://31.media.tumblr.com/2ad7c18f46753c56e0f78c38a93b6480/tumblr_n2vjkvoJI21tvobd2o5_r1_1280.png)
http://25.media.tumblr.com/ca83f5e476644fe1c9f2324b0ab8ab21/tumblr_n2vjkvoJI21tvobd2o6_r1_1280.png
(http://25.media.tumblr.com/ca83f5e476644fe1c9f2324b0ab8ab21/tumblr_n2vjkvoJI21tvobd2o6_r1_1280.png)
ตอนที่ 2 ผ้าขาว
http://31.media.tumblr.com/b722031d9edcc521a74a8f9f50bc6133/tumblr_n2vjqscdnU1tvobd2o1_1280.png
(http://31.media.tumblr.com/b722031d9edcc521a74a8f9f50bc6133/tumblr_n2vjqscdnU1tvobd2o1_1280.png)
http://25.media.tumblr.com/4fb7112478fc8aff12eb738d15495b6e/tumblr_n2vjqscdnU1tvobd2o2_1280.png
(http://25.media.tumblr.com/4fb7112478fc8aff12eb738d15495b6e/tumblr_n2vjqscdnU1tvobd2o2_1280.png)
ตอนที่ 3 นามที่แท้จริงนั้นหรือ...
http://25.media.tumblr.com/62dd71aceb617a0aeaa17eeed4ca4ca6/tumblr_n2vjy2SZ4j1tvobd2o1_1280.png
(http://25.media.tumblr.com/62dd71aceb617a0aeaa17eeed4ca4ca6/tumblr_n2vjy2SZ4j1tvobd2o1_1280.png)
ตอนที่ 4 ชีวิตต้องสู้ของครูเอ
https://24.media.tumblr.com/dd4ae24077d05e8b0635cb1a53cf3249/tumblr_n2y8yqnejJ1tvobd2o1_500.png
(https://24.media.tumblr.com/dd4ae24077d05e8b0635cb1a53cf3249/tumblr_n2y8yqnejJ1tvobd2o1_500.png)
http://25.media.tumblr.com/d7bcad8ce59fd696beceff2f01737eae/tumblr_n2y8yqnejJ1tvobd2o2_500.png
(http://25.media.tumblr.com/d7bcad8ce59fd696beceff2f01737eae/tumblr_n2y8yqnejJ1tvobd2o2_500.png)
http://25.media.tumblr.com/099a3f7aa7793b7c183f640ccd1f03d3/tumblr_n2y8yqnejJ1tvobd2o3_1280.png
(http://25.media.tumblr.com/099a3f7aa7793b7c183f640ccd1f03d3/tumblr_n2y8yqnejJ1tvobd2o3_1280.png)
http://25.media.tumblr.com/98772608ca86e6ba3ffccc6409a90f76/tumblr_n2y8yqnejJ1tvobd2o4_1280.png
(http://25.media.tumblr.com/98772608ca86e6ba3ffccc6409a90f76/tumblr_n2y8yqnejJ1tvobd2o4_1280.png)
http://25.media.tumblr.com/43326cadb60bd66dd0396eda96ea66dc/tumblr_n2y8yqnejJ1tvobd2o5_1280.png
(http://25.media.tumblr.com/43326cadb60bd66dd0396eda96ea66dc/tumblr_n2y8yqnejJ1tvobd2o5_1280.png)
http://25.media.tumblr.com/ab7fdc42c6efe1e76265aab1c357b59f/tumblr_n2y8yqnejJ1tvobd2o6_1280.png
(http://25.media.tumblr.com/ab7fdc42c6efe1e76265aab1c357b59f/tumblr_n2y8yqnejJ1tvobd2o6_1280.png)
รูปสุดท้าย อันนี้แถม แฝดตอนโต แต่รบกวนจิ้มลิ้งค์ไปดูนะคะ ภาพอันตรายมาก ...ก่อนเปิดระวังคนข้างหลังด้วยค่ะ (ฮา)
http://25.media.tumblr.com/ffb1209c3159fe0069ad4e4672619558/tumblr_n2w2rg289X1tvobd2o1_1280.png
พบกันตอนหน้านะคะ ฮรืออออ ว่าจะปั่นนิยายก็ดันเอาเวลาไปวาดรูปซะงั้น ถือว่าเป็นซีรีส์เดียวกันละกันนะคะ พรากกกก
รักคนอ่านค่ะ >w<
-
ลงโดบ่อยนะ นิยายไม่ลง :laugh:
ภาพสุดท้าย :m10: +1 เลยก๊าบบบบบบบบ
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกก
เอ็นดูเด็แผด เติมไฝ ไปๆมาๆ เต็มหน้าเลยลูกกก 55555555555
ปวดหัวแทนคุณครู
แต่รูปสุดท้าย มันแบบ เฮือกกก หมดลมมมมม :m25:
-
อกอีแป้นแลนเข้าตึก น่ารักมากค่าาาาาาาาา กรี๊ดดดดดดดดดด
ชอบครูบี ครูบีน่ารักมาก ชวนเล่นแต่เกมส์
วันๆ นี้ได้ทำอะไรมั้งคะครูบี? ก้ากกกกกกกกกกกกกกก
วาดน่ารักมากเลยค่ะ มุกก็น่ารักมากกกกกกกกกกกกกก
แฝดตอนเด็กว่าโมเอะมากแล้ว รูปสุดท้ายเป็รแฝดตอนโตนี่คือแบบบ โฮรกกกกกกกกกกกก :m25:
ฟินม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดดด T////////////////////T
-
ครูเอ ครูบีน่ารักเฟ่อออออออ
แฝดตอนเด็กๆมุ้งมิ้งกว่าปัจจุบัน8.386537 เท่า อร๊ายยยย~ :man1:
-
อกอีแป้นจะแตก ภาพสุดท้าย เด็ดค่ะ
-
:laugh: ชอบครูเอกับครูบีจริงๆ 5555
คิดไปถึงครูของสองแฝดได้ จินตนาการล้ำเลิศค่ะ o13
ครูบี(เลิฟ) เหมือนแกล้งทำมึนๆชวนครูเอเล่นเกมทั้งวัน มีลับลมคมในอะไรป่ะ555
ตลกดีค่ะ ขำตรงเกย์เดย์อ่ะ :m20:
อืมมมม ภาพสุดท้าย ขอสูดเลือกำเดานิสนุง เราไม่หื่นนะคะ!! :haun4:
รอตอนต่อไปค่ะ+1 :กอด1:
-
น่ารักมากๆ ทั้งคุณครูทั้งนักเรียนเลย
ครูบีนี่คือารจีบหรือเปล่าค่ะเนี่ย
-
แต่งครูเอกะครูบีโลดดดดดดดดดดดด
อยากอ่านมากเลยค่าาาาาาาาาา ><
-
น่ารัก อยากจับมาฟัดมากกกกกก
:mew3:
-
แฝดน่ารักจัง...ว่าแต่ครูเอครูบีนี่ก็น่ารักไม่แพ้กันนะแต่รูปสุดท้ายนี่เออคือ :pighaun:
-
อนิจจา ครูเอผู้น่าสงสาร และครูบีหน้ามึน 555555 แฝดน้อยน่ารักไปไหนนนนนนนนนน อุ้มกลับบ้าน แอร๊ยยยยยย
-
โอ้ย กรี๊ดอ่ะ~
-
เด้กแฝดน่ารักจัง แต่คู่ผู้ใหญ่อย่างครูเอครูบีก็น่ารักไม่ต่างกัน
ครูบีจีบครูเออยู่รึเปล่า ตีมึนใส่ครูเอประจำเลย
-
:jul3: :m20: น่าสงสารครูเอ
แต่รูปสุดท้ายแบบว่า :haun4: มาก
-
เพิ่งรู้ว่าเกมที่เล่นอยู่ทุกวันนี้คือเกมเกย์เดย์
:laugh:
-
ครูน่ารัก ใสๆ
เจอรูปสุดท้าย...กดจิ้มเข้าไป อูยยย สติสตังป้ากระเจิงฮ่ะ
รออ่านต่อนะจ๊ะ ขอบคุณจ้า
-
มารอตอนต่อยามดึกค่า 555555
-
┤S i n c e r e├
ถ้อยรักแด่คนผู้เดียว
ด้วยสัตย์สัญญาไม่แปรผัน
โปรดฟังคำฉัน...แล้วทิ้งทั้งโลกให้สิ้นความหมาย
ในยามฟ้าสาง และหมอกมลาย
จะมีเพียงรัก..
จะมีเพียงเรา..
05 : Not Again
คราวนี้เป็นวีที่ลุกไม่ไหวจริง ๆ สลับกับผมที่เมาแอ๋สลบเหมือดเมื่อคืนก่อน
ผมก้มหน้าลงไปดูเขาใกล้ ๆ อย่างสมัยเด็กที่ชอบแอบมองอีกฝ่ายยามหลับ ตอนนั้นต้องพยายามหายใจเบา ๆ เพราะกลัวจะทำให้ตื่น อยากแตะก็ไม่กล้า แต่เวลานี้ต่อให้ผมพูดออกมาเสียงดัง ๆ หรือเอานิ้วเขี่ยขนตา ก็ท่าทางว่าคงไม่สามารถปลุกวีได้เป็นแน่
“...วี..”
ผมกระซิบ ชอบเรียกชื่อเขาจัง อยากเรียกบ่อย ๆ อยากอ้อนเยอะ ๆ แล้วให้เขากอด รอดูหน้าตาภูมิใจเจือระอาของเขาตอนที่บ่นว่าผมเป็นน้องชายขี้อ้อนแต่ก็ยังโอบไว้แน่น ๆ
คราวนี้วีไม่ได้ลุกขึ้นมาส่ายหน้าอย่างทุกที มีแค่เสียงหายใจสม่ำเสมอล่องลอยในความเงียบ ดวงหน้าเขาสงบนิ่ง ตายังบวมนิดหน่อย หลับพริ้มอย่างน่ารัก เรื่องแปลกอีกอย่างคือแม้เราจะรูปลักษณ์ภายนอกเหมือนกัน แต่ผมกลับรู้สึกเสมอว่าวีน่ารักกว่าผม ไม่รู้เพราะอะไร
ผมชะโงกเข้าไปใกล้ขึ้นอีก ให้ลมร้อนจากปลายจมูกเขาเป่าลงแก้มตัวเอง จากนั้นก็หน้าบานอยู่เพียงลำพังเหมือนคนบ้า ปลื้มจนแทบทนไม่ไหว สุดท้ายก็สิ้นความพยายามในการควบคุมตัว หันไปกดจมูกลงบนแก้มเขาฟอดใหญ่
วีครางอือเบา ๆ คิ้วขมวดน้อย ๆ หันหน้าหนีทั้งที่ยังไม่ตื่น จากนั้นก็นิ่งสนิทเหมือนเดิม ปล่อยผ้าห่มร่วงจากไหล่ ต้นคอที่มีรอยแดงซึ่งผมทำไว้เลยโผล่ออกมาให้เห็น ภาพแบบนี้ทำผมอยากลาหยุดแล้วปีนกลับขึ้นเตียงไปซุกกับเขาให้รู้แล้วรู้รอด
“...นายอย่าน่ารักนักสิ” ผมตัดพ้อ “แบบนี้ฉันไปเรียนลำบากนะ”
ที่สุดแล้ว ผมก็ปีนตามกลับขึ้นเตียงวีจนได้ ทั้งชุดนักศึกษานั่นละ ตั้งใจว่าขอกอด ๆ ซุก ๆ หน่อยเดียวจะออกแล้ว งานผมเหลืออีกกองพะเนิน หนึ่งในนั้นยังมีงานกลุ่มอีกต่างหาก เป็นผลกรรมจากการทำตัวเหลวไหลในเวลาที่ควรเร่งงานให้เสร็จ และวันนี้ก็ตั้งใจจะไปขอใบรับรองแพทย์แทนเขาอย่างที่วีทำให้ผมเมื่อวานด้วย มัวเอ้อระเหยแบบนี้คงได้สายแบบไม่ต้องสงสัย
“...ฉันรักนายมากเลย...” ผมพึมพำข้างหูเขา ต่อให้เจ้าตัวจะไม่ได้ยิน มือก็กอดเอววีไว้หลวม ๆ “..เสียดายเวลาที่เราทำหายไปเพราะไม่เข้าใจกัน แต่ตอนนี้ดีใจที่สุดที่มีนายอยู่ข้าง ๆ...”
วียังหลับปุ๋ย เป็นการเปิดโอกาสให้ผมพล่ามต่อ กับอะไรที่ฟังดูออกจะ..หน้าหนา...และถ้าเขาตื่นอยู่คงมีใครสักคนเขินตายแหง ๆ
“..เราอยู่ด้วยกันตลอดไปนะ..ใครจะคิดยังไงก็ได้ แค่นายรักฉัน..อยู่กับฉันก็พอ..”
อาจเพราะเห็นอีกฝ่ายนิ่ง ยอมให้ออเซาะแต่โดยดี (แม้ความจริงคงเป็นเหนื่อยจนไม่ตื่น) เลยทำผมได้ใจ จากที่คลอเคลียอยู่แค่แถวใบหน้าเขาก็เริ่มลามปามลงมาต่ำกว่านั้นเรื่อย
ซอกคอเขาร้อนชะมัด ไฝเม็ดเล็ก ๆ ที่ต้นคอก็น่ารัก ผมซุกหน้าเข้าหา กดจูบครึ่งปากครึ่งจมูกไปเรื่อย มือสอดเข้าใต้ชายเสื้อเขา เลิกมันขึ้นจนถึงช่วงอก เกือบเสร็จโจรแล้วเชียว..
ตอนที่โทรศัพท์มือถือเขาแผดเสียงปลุกขึ้นพอดิบพอดี
ผมนึกได้ตอนนั้นแหละว่าตัวเองกำลังรีบไม่ใช่หรืออย่างไร
"..อือ..."
วีขมวดคิ้ว ทำหน้ายุ่ง ตาหยีสู้แสง เห็นแล้วนึกถึงลูกแมวขี้เซา เขายื่นมือไปควานหามือถือที่ยังดังไม่หยุด ส่วนอีกมือควานมาแปะอยู่กลางหน้าผมพอดี
“อรุณสวัสดิ์” ผมทัก เอื้อมไปคว้าเครื่องมือสื่อสารที่ถูกใช้เป็นนาฬิกาปลุกแล้วกดปิดให้แทน ถือโอกาสจูบมือเขาที่วางอยู่บนหน้าไปด้วยเลย “เมื่อคืนทำขนาดนั้น นายยังตั้งนาฬิกาปลุกไว้อีกหรือ”
“..วิน!”
เขาอุทานหน้าตาตื่น จากนั้นพวงแก้มก็เปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม เหมือนเพิ่งตระหนักได้ว่าตอนนี้ตัวเองนอนแผ่อยู่ใต้ร่างผม แล้วไหนจะยังเสื้อผ้าซึ่งอยู่ในสภาพไม่เรียบร้อยนัก ชายเสื้อร่นขึ้นมาจะถึงคออยู่แล้ว แต่ผมคิดว่าเขาอาจยังไม่รู้ตัว ว่าท่อนล่างใต้ผ้าห่มของเขานั้นว่างเปล่ายิ่งกว่าท่อนบนเสียอีก ก็เมื่อคืนผมใส่แต่เสื้อให้เขาก่อนนอนนี่นา
ผมลอบยิ้ม ก้มลงไปขบริมฝีปากเขาไว้เบา ๆ อย่างมันเขี้ยว วีหลับตาปี๋ในตอนแรก หดคอหนีไปนิดหน่อยด้วยความตกใจ แวบหนึ่งที่ผมคิดว่าเขาอาจจะผลักผมออก แต่แล้วหลังจากนั้นเขากลับยกแขนขึ้นโอบรอบท้ายทอยผม จูบตอบอย่างไม่ประสีประสา น่ารักขนาดนี้หากไม่หลงก็คงใจแข็งเกินไปแล้ว
ผมอาจเพลินมากไปหน่อย กระทั่งวีผลักผมออกจนได้ก่อนเหตุการณ์จะเลยเถิดแต่เช้า แต่ก็แค่เบา ๆ พอให้ใบหน้าเราแยกจากกัน ฟังเขาร้องปรามเสียงสั่นในระยะประชิด ท่าทางจะเขินเอามากจริง ๆ
“..ยะ..หยุดก่อน...”
ผมเลิกคิ้ว ส่งสายตาออดอ้อน “หืม?”
“...เรียน...” วีพึมพำ พอเสมองไปทางอื่นแล้วก็เหมือนจะออกเสียงได้ชัดขึ้น “..วันนี้ฉันมีเทสต์”
“ไหวหรือ?”
“ไหว...ก็ถึกเหมือนนายนั่นแหละ”
ฟังแล้วอดยิ้มออกมาไม่ได้เลย ต่อให้จริงอย่างที่วีพูดก็เถอะ เขาเรียบร้อย แต่ไม่ได้ปวกเปียก ผมรู้อยู่แล้ว ถึงอย่างนั้นก็ยังห่วงอยู่ดี เขาจะทำตัวอ่อนแอแล้วพึ่งพาผมเยอะ ๆ บ้างไม่ได้หรือไงนะ
“หยุดเรียนไม่ได้” วีย้ำเหมือนล่วงรู้ความคิดผม “ต้องรีบไป..เดี๋ยวไม่ทันคาบเช้า..”
ผมถอนใจเฮือก แอบผิดหวังนิดหน่อย โครงการทำตัวเป็นน้องชาย...อืม...หรือคนรักผู้แสนดีด้วยการไปขอใบรับรองแพทย์แทนวีบ้างมีอันต้องพับเก็บ อดมาเอาความดีความชอบกับเขาเลย
“นายไหวจริง ๆ ใช่ไหม” ผมยังถามอีกอย่างย้ำคิดย้ำทำเผื่อเขาเปลี่ยนใจ แล้วยังรู้สึกผิดขึ้นมานิดหน่อยที่หักโหมทำเรื่องแบบนั้นกับเขาเสียเยอะหลังจากคุยกันรู้เรื่องเมื่อคืน “..ทำไมไม่บอกก่อนว่าวันนี้มีสอบล่ะ จะได้ไม่.....เอ้อ....ไม่ทำหลายรอบ...”
เท่านั้นเอง วีรีบก้มหน้างุด ขยับตัวเตรียมลุกจากเตียงอย่างจงใจหนีคำถาม จนเมื่อผ้าห่มร่วงลงจากเอวจึงได้ชะงัก จากนั้นก็หน้าแดงหนักกว่าเก่า หลังจากเห็นว่าท่อนล่างตัวเองไม่ได้สวมอะไรไว้เลย
“โทษทีนะ..”
ผมรีบคิดคำแก้ต่าง ตอนเห็นปากสั่นระริก และหน้าแดง ๆ เหมือนจะระเบิดของเขา ระหว่างนั้นก็พยายามเบนสายตาไปทางอื่น เพราะถ้ายังจ้องเขาในสภาพแบบนี้นาน ๆ คงได้จับวีกดลงกับเตียงอีกรอบแน่นอน
“..คือพอเช็ดตัวนายเสร็จ..คิดว่านอนอย่างนั้นอาจจะสบายกว่า เลยห่มผ้าให้เฉย ๆ”
“...อือ”
“ไม่ได้คิดอะไรลามกเลย”
“...”
“จริง ๆ นะ”
วีเหลือบมองผมแวบหนึ่ง แล้วรีบหลบตาโดยไม่พูดอะไร และให้ตายเถอะ หลังจากผมหลอกเขา รวมทั้งหลอกตัวเองมาเกือบทั้งชีวิต คราวนี้ก็เกิดรู้สึกผิดจนต้องยอมสารภาพออกมาจนได้
“....อ่า...ความจริงก็แอบคิดนิดนึงเหมือนกัน..”
ผมยกมือลูบท้ายทอยแก้เก้อ มองเขากล้า ๆ กลัว ๆ นึกสงสัยว่าจะโดนดุไหมนะ แต่วีกลับส่ายหน้าเบา ๆ พร้อมกับที่ใบหูกลายเป็นสีแดงจัดตามผิวหน้าไปเรียบร้อยแล้ว
“...ไม่เป็นไร..”
เขาพึมพำ เสียงแผ่วจนแทบไม่ได้ยิน ดึงเสื้อนอนตัวใหญ่ลงมาปิดข้างล่างไว้ เหลือบมองคอเสื้อเชิ้ตของผมที่แบะออกแล้วหลบสายตาอย่างมีพิรุธ จากนั้นรีบลุกจากเตียงเดินตุปัดตุเป๋ผ่านผมไป ได้ยินแว่ว ๆ ทิ้งท้ายด้วยคำพูดที่ไม่น่าเชื่อหู ก่อนเขาจะหายเข้าไปหลังประตูห้องน้ำ
“...ฉันก็คิดกับนายแบบนั้น...”
“...”
วินาทีนั้นผมหน้าร้อนวาบเลยทีเดียว นึกสงสัยตัวเองขึ้นมาทันที ว่าทนอยู่ด้วยกันโดยไม่แตะต้องเขาเกินเลยกว่าพี่ชายมาได้อย่างไรจนป่านนี้ ที่ผ่านมาผมคิดว่าเป็นฝ่ายรักเขาข้างเดียวมาตลอด แต่ตอนนี้แอบหลงตัวเองขึ้นมานิดหน่อยแล้ว ว่าวีอาจรักผมมากกว่าที่เคยรู้ก็ได้...
ไม่สิ...หากลองใคร่ครวญดูดี ๆ เขารักผมมากอย่างไร้ข้อกังขาต่างหาก...ทำไมผมไม่สังเกตให้เร็วกว่านี้นะ...โง่กู่ไม่กลับจริง ๆ
ผมยกมือกุมอก ทรุดลงไปคู้ตัวอยู่บนเตียง ยังได้กลิ่นกายจาง ๆ และรู้สึกถึงอุณหภูมิจากตัวเขาที่ติดอยู่กับเครื่องนอน ความคิดเมื่อครู่ทำผมมีความสุขจนปวดหนึบในอกไปหมด
“...วีน่ารักโคตร..”
หลายนาทีที่ผมนอนจ้องหมอนของวี แล้วสุดท้ายก็บอกรักมันในฐานะตัวแทนเจ้าของด้วยรอยยิ้มเพ้อฝัน
“ฉันรักนายสุด ๆ เลย”
..ผมรักเขามากขึ้นกว่าที่เคยเป็น ยิ่งรู้ว่าเขาคิดเหมือนกันก็ยิ่งพร้อมจะทุ่มตัวเองไปทั้งหมดที่มี ต่อให้สายเลือดเดียวกันแล้วมันจะผิดบาปขนาดไหน แต่แค่วีรักผมอย่างนี้...ให้ตกนรกขุมไหนก็ไม่กลัวเลย..
เช้านั้นเราไปมหาวิทยาลัยด้วยกัน เพราะไม่ต้องไปลาหยุดให้ใครแล้วจึงรอไปพร้อมวีได้
ระหว่างทางผมคอยลอบมองวีเป็นระยะเผื่อเขาจะอ้อนบ้าง หรือบ่นเจ็บ...เมื่อย..เพลีย...อะไรเทือกนั้นออกมาสักหน่อย มันต้องเจ็บสิ...เจ็บแน่ละ ตอนแรกผมเห็นมีเลือดออกมาด้วยซ้ำ แต่วีไม่ปริปากบ่นสักคำ มีแต่ผมที่อยากจะอุ้มเขาไปส่งถึงหน้าคณะให้รู้แล้วรู้รอด
เราแยกกันตรงหน้าตึกคณะเขา เป็นผมเองที่ดื้อด้านจะตามมาให้ถึงที่สุด ทั้งที่ปกติเราเคยแยกกันก่อนถึงตรงนี้อีกไกลทีเดียว
เขาโบกมือ ยิ้มน้อย ๆ อย่างทุกที แต่วันนี้ยิ่งดูก็ยิ่งน่ารัก
“ตอนเย็นรออยู่นี่นะ”
“หืม?”
“เดี๋ยวมารับ”
วีเลิกคิ้ว แก้มขึ้นสีชมพูจาง ๆ พึมพำตอบผมเสียงเบา “..ไม่เป็นไร”
“อย่าไปไหน”
ผมสรุปให้แทน พูดเองเออเองน่ะถนัดนัก จากนั้นตัดใจรีบแยกตัวก่อนเขาจะได้เถียง จ้ำอ้าวกลับคณะตัวเองด้วยหน้าระรื่นไปตลอดทาง
เมื่อมาถึงตึกคณะก็เจอบาสอยู่แถวทางเข้าพอดี..อย่างกับรออยู่อย่างนั้นละ
แก้มอีกฝ่ายเป็นรอยช้ำสีม่วง หน้าบวมไปซีกหนึ่ง และผมนึกได้ว่าเมื่อวานต่อยมันไปแบบไม่ได้ยั้งมือเลย จะว่าไป..ข้อความที่หมอนั่นส่งมาคืนก่อน จะหมายความตามนั้นจริง ๆ หรือแค่ขู่ด้วยความโมโหก็น่าสงสัย
ทันทีที่เห็นการเคลื่อนไหวทางนี้ บาสหันมาพยักพเยิดกับผม และผมพยักหน้าตอบ เรานิ่งกันไปครู่หนึ่ง ขณะที่เพื่อนบางคนเริ่มมองพฤติกรรมแปลก ๆ นี้ด้วยความสงสัย
ผมตัดสินใจเดินต่อ อีกฝ่ายเดินตรงเข้ามาเช่นกัน เรามาหยุดอยู่ตรงบันไดขั้นล่างสุด มองหน้ากันอย่างคุมเชิงอีกอึดใจ
บาสยกกำปั้นขึ้นมา เลิกคิ้วให้ผมเป็นเชิงถาม
ผมมองมืออีกฝ่ายที่กำเป็นหมัด แล้วเงยมองหน้าบาสอีกที จากนั้นถอนหายใจยาว ยกมือขึ้นสองข้างในท่ามาตรฐานแสดงอาการยอมแพ้
ก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต
ผัวะ!
ต่อให้หน้าเยิน แต่วีคงจะยังจำผมได้...
เอาน่า...อย่างน้อยผมก็ล้มสวยกว่าบาสเมื่อวาน...คิดว่านะ...
----------| S i n c e r e |----------
วินบอกให้ผมรอ...ซึ่งมันทั้งตลกและน่ารัก ทำเหมือนว่าผมทุพพลภาพจนกลับอพาร์ตเม้นต์เองไม่ได้ เกิดจะตัวติดกันขึ้นมาเชียว ทั้งที่เมื่อก่อนเราก็ไม่ได้กลับด้วยกันทุกวันเสียหน่อย
แต่ถึงจะตลก..ผมก็นั่งรอจริง ๆ นั่นละ
ผมเพิ่งเลิกเรียนได้ไม่นาน จะไปหาเขาที่คณะก็รู้สึกแปลก ๆ เพราะปกติไม่ค่อยได้ไป..และครั้งนี้ก็ไม่มีเหตุผลอะไรจะตอบเขาหากไปโผล่ที่นั่น วินคงยังไม่เสร็จงาน โดยเฉพาะที่ค้างอยู่ตั้งแต่สองสามวันก่อน ป่านนี้ไม่รู้ถึงไหน
แต่ไอ้ครั้นจะหนีกลับ ก็ดันถูกมัดมือชกไปก่อนแยกกันเมื่อเช้าว่าให้รอ ถ้าส่งข้อความหรือโทรไปบอกว่ากลับแล้ว เขาจะงอนผมไหมนะ
ผมคิดมากไป เรื่องนั้นรู้ดี แต่พอเกี่ยวกับวินแล้วก็อดคิดให้มันวุ่นวายไม่ได้
หลังจากนั่งกดมือถือเล่นอย่างไร้จุดหมายอยู่ตรงเก้าอี้ข้างตึกพักใหญ่ ตัดสินใจว่าจะรออีกสักห้านาทีค่อยโทรถามแล้วกัน ว่าเขาอยากให้ผมไปหาแทนไหม หรือว่าให้กลับก่อนได้เลย แต่ยังไม่ทันถึงเวลาที่ตกลงไว้กับตัวเอง ก็สังเกตเห็นบางคนที่ค่อนข้างคุ้นหน้า
ผู้หญิงที่ผมเพิ่งเห็นอยู่กับวินเมื่อวาน กำลังเดินตรงเข้ามาทางนี้..
พี่จูน?
เธอมองมาทางผม จากนั้นก็สาวเท้าเร็วขึ้น
“วีหรือ?”
แวบแรกนั้น ผมเข้าใจว่าเธออาจเดินมาหาคนอื่นในบริเวณใกล้เคียง แต่พอได้ยินคำทักเช่นนั้นจึงรู้ว่าคิดผิด
“ครับ?”
“ใช่จริงด้วย คล้าย ๆ แต่ก็ไม่เหมือนนะ”
อีกคนที่เธอกำลังพูดถึงคือวิน...ผมรู้ได้โดยไม่ต้องฟังเธอเอ่ยชื่อ
“หมายถึง..”
“นายกับวินน่ะ”
“อ้อ” ผมแสร้งพยักหน้า ทำเหมือนเพิ่งเข้าใจ รอฟังเธอพูดต่อ
“พี่จูนนะคะ ปีสี่ ถา’ปัตย์”
“ครับ”
“เป็นแฟนกับวิน”
ผมแทบสะอึก ไม่ทันได้ตั้งตัวว่าจะได้ยินอะไรแบบนี้กะทันหัน
“...”
“เขาได้เล่าให้ฟังบ้างไหม?” เธอยิ้มละมุน “ดูเขาติดพี่ชายมากเลยนะ น่ารักจริง”
ผมเลิกคิ้ว ยืดตัวตรง พยายามตั้งสติดี ๆ รุ่นพี่ผู้หญิงคนนี้บอกว่าเป็นแฟนกับวิน แต่วินเคยบอกผมว่าเขาไม่ได้เป็นอะไรกับพี่จูน...สองคนนี้ต้องมีใครสักคนโกหก...แต่ผมรู้ว่าวินไม่โกหกผม...
“ตายแล้ว ไม่ได้เล่าเลยหรือ” พี่จูนทำสีหน้าประหลาดใจ จากนั้นก็คลี่ยิ้มอีกครั้งอย่างน่ารัก “แต่ก็นั่นละ ช่วงนี้เราทะเลาะกัน พี่เป็นห่วงมาก บังเอิญผ่านมาเจอวีเข้าพอดี เลยอยากถามว่าเขาทำตัวแปลกไปบ้างไหม”
...วินไม่โกหกผม...ใช่ไหม..?
“..ไม่นี่ครับ” ผมปฏิเสธเรียบ ๆ เก็บความสงสัยนั้นไว้ ส่งรอยยิ้มกลับไปให้เธอ “เขาก็ปกติดี พี่จูนหมายถึงผิดปกติแบบไหนหรือ”
พี่จูนหยักไหล่ ทำท่าครุ่นคิด จากนั้นค่อย ๆ พูดออกมาช้า ๆ พลางเหลือบตามองผมไปด้วย “ไม่รู้สิ...อย่าง...อารมณ์อ่อนไหวง่าย พูดไม่ค่อยรู้เรื่อง หรือไปกินเหล้าจนเมาแอ๋..ประมาณนั้น”
ว่าจบก็หัวเราะเสียงเบา เหลือทิ้งไว้แต่ความสงสัยให้ผม เธอพูดอย่างกับอยู่ในเหตุการณ์ด้วยอย่างไรอย่างนั้น
“อ้อ...อีกอย่างหนึ่ง” พี่จูนกระซิบกระซาบ ทำท่ามองซ้ายมองขวาอย่างหวาดระแวง และเมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ใกล้พอจะได้ยินบทสนทนาระหว่างพวกเราก็เริ่มพูดต่อ “อันนี้พี่ขอถามนิดนะ ถึงจะฟังดูเสียมารยาทไปหน่อยก็เถอะ แต่สงสัยมากจริง ๆ วีอย่าโกรธพี่เลย...”
“ครับ?”
“...ตอนเลิกหรือมีเรื่องทะเลาะกับแฟนคนก่อน ๆ วินเคยประชดด้วยการ...เอ้อ...ไปทำท่าสนิทสนมกับผู้ชายคนอื่นบ้างไหม? พี่หมายถึง...ประมาณว่าทำประชดเรียกร้องความสนใจน่ะ”
“..ประชด?”
“ก็วินไม่ได้ชอบผู้ชายนี่!” เธอโอดครวญ แต่หลังจากนั้นก็เอ่ยกลั้วเสียงหัวเราะ “แต่พอทะเลาะกันทีไร ก็ไปทำท่าสนิทสนมกับเพื่อน ๆ ผู้ชายประชดพี่ตลอด เลยสงสัยว่ากับแฟนเก่านี่ทำตัวเป็นเด็กอย่างนี้บ้างไหม..วีคงจะใกล้ชิดเขาที่สุดแล้ว พี่เลยมาแอบถาม..”
ผมพยายามเรียบเรียงความคิดในหัว แต่ทำได้ไม่ดีเลย งงกับเรื่องที่เธอบอกไปหมดแล้ว มันไม่เห็นเหมือนที่วินบอกผมสักนิด
“ไม่รู้สิครับ” ผมโคลงศีรษะ พยายามทำสีหน้าเป็นปกติ “..เขาไม่ค่อยเล่าเรื่องพวกนี้ให้ฟังเท่าไร”
“อ้าว” พี่จูนเลิกคิ้ว “นึกว่าคุยกันทุกเรื่องเสียอีก”
“...”
“ตกลงว่าไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นหรอกหรือ?”
แค่คำพูดธรรมดาแท้ ๆ ทำไมมันถึงได้เจ็บแปลบในใจจังนะ
“อา..แต่ก็โต ๆ กันแล้วนี่เนอะ ทุกคนก็ต้องมีเรื่องส่วนตัวที่ไม่อยากให้คนอื่นรู้เป็นธรรมดา ต่อให้เป็นกับพี่ชายฝาแฝดก็เถอะ”
ผมพยักหน้าเออออตามเธอไป แต่เนื้อหาไม่ค่อยเข้าหูเสียแล้ว ตกลงพี่จูนเป็นคนรักของวินจริงหรือ ถ้าอย่างนั้นเหตุการณ์ตลอดสองวันที่ผ่านเป็นแค่การประชดหรือว่าอะไร
“ไม่เป็นไร” อีกฝ่ายส่งรอยยิ้มอ่อนโยนมาให้ “..ขอโทษที่ถามเรื่องแปลก ๆ นะ พี่ก็ว่านิสัยแบบนี้ของเขาประหลาดอยู่ เลยมาถามวี แต่ถ้าไม่รู้ เดี๋ยวไว้พี่จะลองคุยกับวินเองก็ได้ ถามดี ๆ คงจะยอมบอก”
“ครับ”
“จริงเลยน้า!” เธอส่ายหน้า ยังคงเจื้อยแจ้วต่อด้วยเสียงหวาน ๆ “มันน่าอายไม่ใช่หรือ ไปทำอะไรอย่างนั้นกับผู้ชายด้วยกันน่ะ วีว่าไหม น้องชายนายนี่พิลึกคนจริงเลย”
ผมยืนนิ่งเป็นท่อนไม้ รู้สึกควรพูดอะไรออกไปบ้าง แต่ไม่รู้จะตอบสนองอย่างไรดี ในหัวตื้อไปหมด
ผมอยากเชื่อใจวิน ไม่อยากคิดมากเลย แต่มันก็เหมือนกับเรื่องอื่น ๆ ที่เกี่ยวกับเขา พอนึกถึงวินแล้วผมไม่เคยหยุดความคิดได้สักที
“นี่เย็นแล้ว พี่มีธุระต่อ คงต้องขอตัวก่อน”
“..อา”
“ไว้คุยกันใหม่นะ”
เธอตัดบท แล้วจากไปอย่างง่ายดายเหมือนกับตอนเดินเข้ามา
ผมโบกมือให้เธอ ผู้หญิงหน้าตาสะสวย ตัวเล็ก ๆ ดูน่าทะนุถนอม ในหัวผมนึกภาพไปแล้วว่าถ้าเธอยืนคู่กับวินก็คงเหมาะดี แล้วนี่ตกลงผมเป็นอะไรกับวินกันแน่นะ..
แผ่นหลังพี่จูนยังไปได้ไม่ไกลนัก ไม่ทันพ้นสายตาก็เห็นร่างสูง ๆ ของบาสเดินมาคว้าแขนเธอไว้ คุยอะไรกันที่ผมไม่ได้ยิน ก่อนจะพากันเดินไปทางอื่น เหลือผมนึกแค่นหัวเราะกับตัวเองว่าวันนี้เด็กสถาปัตย์มาทำอะไรกันแถวตึกวิศวะเยอะแยะ นัดกันหรือไง คิดถึงตรงนี้เกิดพาลขึ้นมาเสียอย่างนั้น แต่ก็เป็นความงี่เง่าของผมเองที่โทษใครไม่ได้เลย
จากเดิมที่ตั้งใจไว้ว่าจะรอสักห้านาทีแล้วค่อยติดต่อวิน แต่นี่เลยเวลาไปตั้งนานจนเย็นมากแล้ว ผมยังเอาแต่นั่งฟุ้งซ่านอยู่จุดเดิม ครุ่นคิดถึงคำพูดที่เพิ่งได้ยินจากปากพี่จูน ผู้หญิงซึ่งบอกว่าตัวเองเป็นแฟนของวิน
ผมฟุบหน้าลงกับโต๊ะ ผ่อนลมหายใจยาวเหยียด บอกตัวเองว่าหยุดคิดมากได้แล้ว ผมไม่เคยคลางแคลงในคำพูดของวิน จะอย่างไรก็เชื่อใจเขาเสมอ ย้ำกับตัวเองว่าวินไม่โกหกผม กับคนที่อยู่ด้วยกันมาทั้งชีวิต เทียบกับผู้หญิงที่เพิ่งเคยคุยกันครั้งแรก แล้วมาบอกอะไรคนละเรื่องกับที่วินบอก สมองด้านที่ใช้เหตุผลบอกผมว่าก็ต้องเชื่อวินมากกว่าแน่นอนอยู่แล้ว
ใช่..มันควรเป็นอย่างนั้น
มันต้องเป็นอย่างนั้น
“....”
..แล้วความรู้สึกไม่มั่นคงที่กำลังเกิดขึ้นกับผมตอนนี้มันมาจากไหนกัน...
ผมกำอกเสื้อไว้ในมือแน่นจนมันยับไปหมด ไตร่ตรองซ้ำ ๆ ถามตัวเองว่าควรทำอย่างไร ระแวงเขาอย่างนี้ไม่ใช่เรื่องดีเลย ผมควรใช้เหตุผล ไม่ใช่ปล่อยอารมณ์นำความคิดไปเรื่อย...แต่อีกเสียงหนึ่งในหัวก็คอยกระซิบให้ฟุ้งซ่านไม่หยุด ตีกันจนยุ่งกับอีกความคิดที่แบ่งฝักแบ่งฝ่ายเหมือนคนบ้า
...ถ้าที่พี่จูนบอกเป็นเรื่องจริงล่ะ...?
ไม่รู้สึกว่ามันน่าสงสัยบ้างหรือ? วินไม่เคยคบกับผู้ชายมาก่อน แต่เคยคบกับผู้หญิงเยอะแยะ เป็นไปได้อย่างไรที่จะหันมาสนใจผู้ชาย...แถมยังเป็นผู้ชายที่เป็นพี่น้องร่วมสายเลือดอีก คิดบ้างสิ...
...ไม่หรอก...ถึงเขาคบผู้หญิง แต่ก็ไม่ได้รักพวกเธอไม่ใช่หรือ...?
แล้วเลยเชื่อว่าเขารักนายงั้นสิ..?
ผมขมวดคิ้ว กัดฟันแน่น บอกตัวเองว่าพอเถอะ อย่าคิดมากไปกว่านี้เลย ผมควรถามวิน และจะเชื่อวิน ไม่ว่าความจริงเป็นแบบไหน แต่ผมจะเลือกฟังสิ่งที่ออกจากปากเขาเท่านั้น ถ้าเขารักคนอื่น หรือที่ทำกับผมอย่างนั้นเพราะอยากประชดใครจริง ก็ขอให้ผมได้ยินจากเขาด้วยตัวเอง ไม่ใช่ผู้หญิงที่อยู่ ๆ โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้
...มันแย่ตรงที่ผมเคยทำใจได้แล้วครั้งหนึ่งก่อนหน้านี้ แต่พอได้รับความหวังอย่างที่วินเพิ่งบอกว่ารักผมคืนก่อน ความคิดก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง หากคราวนี้มันกลายเป็นผมเข้าใจผิด ผมกลัวว่าจะยอมรับเรื่องแบบนั้นไม่ได้อีกแล้วจริง ๆ...
“...ไม่เอานะ...วิน...”
“ไม่เอาอะไรหรือ?”
“!?”
ผมสะดุ้ง เงยขึ้นปุบปับจนเกือบกระแทกกับคางของวินที่ยื่นเข้ามาใกล้ แต่ตกใจจากเสียงที่จู่ ๆ ก็ดังขึ้นข้างหู ยังไม่เท่าตอนเห็นใบหน้าฟกช้ำไปเกือบครึ่งซีกของวิน ผมแทบลืมเรื่องที่กังวลเมื่อครู่ไปหมดสิ้นในวินาทีนั้น
“วิน!?”
เขาหัวเราะ จากนั้นก็ร้องโอยขึ้นมาเสียเอง แต่ยังมีแก่ใจมาตอบ “ครับ?”
“หน้านายไปโดนอะไรมา”
“มดกัด”
“ตอบดี ๆ สิ”
วินทำหน้าสลดนิดหน่อย ก่อนจะกลับมายิ้มร่าอีกครั้ง แม้ขยับปากได้ไม่เต็มที่นัก
“ใช้หนี้น่ะ”
“หนี้อะไร”
เขายักไหล่ พูดติดตลก “หนี้รักหนี้แค้นนิดหน่อย”
“วิน...”
“อ๋า..นายอย่าทำหน้างั้นสิ” วินครวญ “..น่ารักเกินไป..”
“วิน..” ผมร้องออกมาเสียงอ่อน “...ไปโดนอะไรมา ฉันเป็นห่วงจริง ๆ นะ”
เขายิ้มกริ่ม “ไม่เป็นไรหรอก”
แต่นั่นกลับทำผมยิ่งร้อนใจ
“ไม่ใช่ว่าเราคุยกันได้ทุกเรื่องหรอกหรือ?”
ผมพูดแค่นั้นแล้วก็ชะงัก เสียงพี่จูนที่เพิ่งได้ยินแทรกเข้ามาในความคิด
‘อ้าว นึกว่าคุยกันทุกเรื่องเสียอีก’
“วีอย่าคิดมาก”
‘ตกลงว่าไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นหรอกหรือ?’
เสียงของเธอในความทรงจำเมื่อครู่ดังซ้ำไปซ้ำมา ซึ่งนั่นไม่ดีเลย...ไม่ดีเอามาก ๆ
“...ว...”
“...”
“...วี!?”
ผมเบิกตากว้าง หลุดจากภวังค์ มองแก้มบวม ๆ ของวินที่ยื่นเข้ามาใกล้ ทำตาปริบ ๆ ใส่ผม
“นายเหม่ออะไรน่ะ ตกลงว่าได้ยินที่ฉันบอกหรือเปล่า”
“..หืม?”
“ไม่ได้ฟังจริงด้วย” เขาแสร้งทำท่าน้อยอกน้อยใจ จากนั้นก็ขยับเข้ามากระแซะ “ฉันบอกว่าโดนบาสต่อยมา เมื่อวานที่หมอนั่นขู่ทางแช็ต จำได้ไหม”
ผมพยักหน้าช้า ๆ นึกขึ้นได้ว่าเพิ่งเห็นบาสเดินมาคุยกับพี่จูนเมื่อครู่นี้เอง อ้าปากเตรียมจะถามเขา แต่ก็ตัดสินใจยั้งไว้ ตั้งใจว่ารอให้ถึงอพาร์ตเม้นต์ค่อยหาโอกาสเลียบเคียงถามไปทีละเรื่อง ระหว่างนี้จึงได้คุยอย่างอื่นไปก่อน
“นายบอกจะไปต่อยบาสอีกรอบไม่ใช่หรือ?”
“ก็นะ..” วินหัวเราะน้อย ๆ “มันไม่แฟร์ เมื่อวานฉันหึงจนต่อยมันแรงขนาดนั้น ให้เอาคืนนิดหน่อยไม่เป็นไรหรอก”
“..หึงหรือ?”
“หึงสิ” เขาตอบกลับมาทันควัน “อยู่ ๆ มาทำแบบนั้นกับนายได้ไง ฉันหวงของฉันมาตั้งนาน”
“เหรอ..”
“ฮื่อ” เขาหัวเราะอีก แต่เสียงเบาลงกว่าเก่าเหมือนจะเขินด้วย
วินก็น่ารักอย่างนี้ตลอด ผมพยายามหัวเราะไปกับเขา แต่ทำอย่างไรก็สลัดความไม่สบายใจนี้ไม่ได้เลย
“แล้ว..นายเจ็บมากหรือเปล่า”
“ไม่เท่าไหร่หรอก”
“ไปหาหมอกันไหม”
“วีจูบทีเดียวก็หายแล้ว”
“...”
เขาเหลือบมองมาทางผม อมยิ้มน้อย ๆ ขนาดแก้มบวมตุ่ยก็ยังทำทะเล้น “..ไม่ได้หรือ?”
“..ได้..”
“เฮ~”
ผมกระซิบ ขณะที่เราเดินมาจนถึงมุมอับสายตา “มากกว่านั้นก็ได้..”
“หือ?”
“...อะไรก็ได้ทั้งนั้น..”
วินดูงุนงงกับสิ่งที่ผมพูด และคงไม่ใช่แค่เขาที่ประหลาดใจ ผมก็ประหลาดใจตัวเองเช่นกัน เมื่อสองวันก่อนผมยังคิดอยู่เลยว่าจะยอมให้เขาคบกับใครก็ได้ แต่ตอนนี้ไม่ใช่อีกแล้ว ความคิดพ่อพระนั่นก็แค่เรื่องหลอกตัวเอง แค่นึกภาพเขาจูบกับพี่จูนวันนั้นก็ทำผมเหมือนคนบ้า หากมันจะเกิดขึ้นอีกผมคงทนไม่ได้
ผมดึงคอเสื้อวินเข้าหาตัว โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้
หลับตา...แล้วทาบริมฝีปากตัวเองลงบนมุมปากข้างที่ไม่มีแผลของเขา แช่ค้างไว้อย่างนั้น...เนิ่นนานจนวินเป็นฝ่ายขยับตัวก่อน เอ่ยชื่อผมออกมาด้วยน้ำเสียงแปลกใจ
“วี?”
“..ฉันจูบนายกี่ครั้งก็ได้...นายจะทำอะไรกับฉันก็ได้...”
ผมรู้สึกสิ้นหวังกับตัวเองเอาจริง ๆ
“..แต่นายอย่าทิ้งฉันไปมีใครอื่นเลยนะ...”
จะละเสียงอื่น เพียงสำเนียงตรงหน้า
ปล่อยใจลุ่มหลงกับถ้อยร้อยความ
โปรดมอมเมาฉันด้วยคำรัก แล้วทิ้งทั้งโลกให้สิ้นความหมาย
ในยามฟ้าสาง และหมอกมลาย
จะยังเหลือรัก..
จะยังเหลือเรา..
----------| S i n c e r e |----------
มาแล้วค่ะ หงึกกก ช้าเพราะมัวแต่วาดการ์ตูนแก๊ก ฮือ ผิดไปแล้ว
อัพครั้งหน้าเป็นคิวพี่เอกวสุ จากแมว หมา ดอกไม้ฯ ค่ะ 555
ปล. มีเรื่องแถม เป็นคู่่แปลกค่ะ พอดีมีแท็กในทวิตเตอร์อันนี้ >> #จะแต่งฟิคให้ตัวละครในเมนชั่นแรกจูบกับตัวละครในเมนชั่นที่สอง
เลยลองเล่นด้วย ทีนี้มีเมนชั่นมาสองคนแรกคือ เอมจิต และ คิมหันต์ (ตัวละครในซีรีส์เดียวกัน) เลยเกิดเป็นฟิกคู่ประหลาดสัั้น ๆ ไม่รู้จะแปะไหนดีเพราะไม่เข้ากับเรื่องไหนเลย เลยแปะลิ้งค์ละกันค่ะ (ฮา) ถ้าบางท่านเคยอ่าน รักติดดิน หรือเล่ห์รักฤดูร้อน แล้วยังจำสองคนนี้ได้ ไปอ่านขำ ๆ ได้นะคะ
[Oneshot] "ไฟ" (เอมจิต*คิมหันต์) >>http://rainysnovel.tumblr.com/post/80670325560/one-shot
กับอีกแท็กค่ะ ทวิตเตอร์เช่นกัน แต่เป็น #จะวาดคาแรกเตอร์ในเมนชั่นแรกจูบคาแรกเตอร์ในเมนชั่นถัดมา
หวยมาออกที่หมอไอซ์ (อาจจะยังไม่รู้จัก ตัวละครอีกคนในซีรีส์เดียวกันที่ยังไม่มีบทค่ะ) และน้องวี (จากเรื่องนี้เอง)
จึงเกิดเป็นภาพนี้ ดูขำ ๆ นะคะ ฮือออ มันเป็นการสุ่มตามแท็ก ไม่ได้เกิดขึ้นจริง (ไม่งั้นน้องวินอกแตกตาย 555)
(http://24.media.tumblr.com/b95d06bcd9a4545a3d3aef52440692a7/tumblr_n3036jIisl1tvobd2o1_500.png)
พบกันตอนหน้าค่ะ ^o^ //กอดดดด :bye2: :man1:
-
:z13:
---------------------------------------------------------
ครึ่งแรกเขินตัวบิดตามวีวินเลย แล้ววินมันเพ้อแบบ อืมมม...ชักอิจฉาวินที่ได้วีไปครอบครอง :laugh:
ทุกอย่างที่เป็นวีคือดีงามไปหม๊ดดดด 55555555555 ตามที่วินมันเพ้อนะ เล่นเอาเราเพ้อตามอ่ะจริงๆ
พอพี่จูนโผล่มาเท่านั้นล่ะ เจ้แกคงอยากได้วินมากอ่ะ แต่งเรื่องเก่งสุดๆ น่าสนับสนุนให้เจ้แกลองมาแต่งนิยายคงชนะเลิศ
#เราควรสนับสนุนคนให้เดินทางที่ถูกที่ควร ให้เจ้แกมีประโยชน์ขึ้นมาบ้าง #นอกเรื่องไปไกล
วีจะเอ่ยปากถามวินเรื่องพี่จูนอย่างจริงจังไหมนะ ? ไอ้เราก็อยากให้เคลียร์ ถึงจะอยากเชื่อใจกัน แต่มีคนมายุแยงตะแครงรั่วถี่ๆแบบนี้ก็ไม่ไหว แถมเจ้แกยังแต่งเรื่องซะน่าเชื่อ
ไม่อยากให้วีคิดมาก แต่ดูเหมือนจะเป็นนิสัยเด่นๆของวีเลยแฮะ :m23:
ส่วนวินนี่ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย (เพราะพี่ไม่บอกอ่ะนะ)
แต่ต่อไปคงมีช่วงจัดการเจ้จูน จะเมื่อไหร่ก็คงเมื่อนั้น ได้แต่รอคอย
ช่วงนี้ก็คงหวานปนขมกันไป ชีวิตจะได้มีรสชาติหลากหลาย
สุดท้ายนี้ขอ +1 ให้กับตอนนี้ ไอ้เราก็ได้แต่รอตอนต่อไป
ไปรออ่านวสุทู้นั้นก็แล้วกัน :oni1:
-
แฮ่กกกกก อ่านพาร์ทวินแล้วรู้สึกว่าวีน่ารักโฮกกกกกกกก
ทั้งๆที่เป็นแฝดแท้ๆ แต่บุคลิกที่ต่างกันทำให้เราจินตนาการวีเป็นเคะขี้อายน่าแกล้งน่ารักไปตลอดสิน่า *หลงวี* */โดนวินโบก*
อ่านแล้วรู้สึกถึงความรักความหลงที่วีมีต่อวินเลย
อร๊างงงงงง หัวใจพองโต
แต่พอมาอ่านพาร์ทวีปุ๊ป
ตายแล้วววววววววววว
แววดราม่าาาาาาาาาาา
ผู้หญิงคนนี้ปรากฏตัวทีไร กลิ่นมาม่าหมูสับโชยหึ่งตลอดดด
หวานกันได้ตอนเดียวเอง แงงงง้ ;____;
พี่จูนนี่ดูไม่ชอบมาพากล
อยากให้สองแฝดเชื่อใจกันมากๆนะ ออกจะรักกันขนาดนั้นแท้ๆ
ศีลธรรมค้ำคอขนาดนี้แล้ว (อุ้ก แต่เราก็ชอบนะเคอะ 5555) อุปสรรคอะไรก็บ่ยั่นแล้วค่า
แค่ผู้หญิงคนเดียว สองแฝดจงผ่านไปให้ได้!
-
:z3: :z3: งื้อออ ชอบเรื่องนี้ไม่ไหวแล้ววว
ภาพการ์ตูนก็สวย ลายเส้น รูปหน้าแบบมันใช่เลย! :impress2:
คือตอนนี้เพลียอย่างเดียวกับพี่จูนเนี่ย :katai1:
-
เอาชะนีออกไป :angry2:
-
รักแฝด แต่อยากกระโดดขาคู่ใส่นังผู้หญิงมาก
อุตส่าห์หวานกรุบกริบ แล้วดูนางเส่ะะ
แต่ก็แอบดีนะ -..- พี่วีแสดงออกมากกว่าเดิมอีก คึคึ
น่ารักไม่เบาน๊าา วินยิ่งหลงเข้าไปอีกแน่ๆเลย-///-
-
อีชะนีจูน!!!!!!!!!!!!!!
ชักมากไปแล้วนะยะ บาส!! บอกให้วินไปเคลียร์พี่จูนด่วนเลย (แอบกำจัดชีลับๆไปเลยก็ได้นะ)
ใกล้จะจบแล้ว แงๆ คิดถึงคู่นี้มากๆเลยค่ะ น่ารักจัง
-
เด๋วนี้ทำไมหญิงชอบไปแย่งคู่รักชาย-ชาย กันจัง เธอเพี้ยนกันรึเปล่า :beat: ยัยจูน
วี มั่นใจคนที่อยู่ด้วยกันมาทั้งชีวิตหน่อยสิ ความรู้สึกรักมันหรอกลวงกันไม่ได้หรอก
ยิ่งได้แนบกันแล้วด้วย ลึกซึ้ง :o8:
-
โอ๊ยยยย เค้าเพิ่งจะหวานกันนะ
ยัยพี่จูนนี่!!! มาทางไหนไปทางนั้นเลยนะคะ
-
:3125: หมั่นไส้พี่จูน อย่าเพิ่งสิๆ เค้าเพิ่งเริ่มมุ้งมิ้งกันได้ครึ่งตอนเองนะ
หนูไม่ชอบรับประทานมาม่า มันไม่ดีต่อสุขภาพพพพ :ling3:
เอาเป็นว่าปรับความเข้าใจกันเร็วๆนะ รอตอนต่อไปค่ะ+1 :mew1:
-
อิพี่จูนนี่คือรู้ใช่มั้ยว่า วินชอบวี
เลยมาวางระเบิดแบบนี้นะ เธอน่ารังเกียจมาก
วีมั่นใจไว้นะลูก เพิ่งจะเข้าใจกัน ขอหวานๆต่อไปได้ม่ายยยยย
-
วีช่างเป็นผู้ชายอ่อนไหวเสียนี่กระไร แบบนี้ศัตรูได้ใจกันพอดี
อ้าวน้องวินมาย้ำให้พี่วีมั่นใจหน่อย
-
วิน วี น่ารักเกินไปแล้ว.หวังว่าพี่จูนคงไม่สร้างความแตกแยกให้คู่แฝดนะ
-
เพิ่งจะได้หวานกัน หวังว่ายัยชะนีแก่จะไม่มาต้มมาม่าให้กินนะ
วีต้องเชื่อใจวินนะ อยู่ด้วยกันมาทั้งชีวิต จะไปฟังอะไรกับคำพูดตอแหลของชะนีแก่ที่เพิ่งเจอกันไม่ได้นะ วี~~~
-
ยัยพี่จูน ชะนีไม่ยอมรับความจริง >.<
วีคุยกะวินให้เคลียร์ไปเลยน๊าา
:mew1:
-
นางไปรู้อะไรมาหรือเปล่าเนี่ย
-
เกลียดอิจูนนี่จริงๆ
แอบหลงรักบาสอ่ะ
-
งื้อ~ น่ารักอ่ะตอนนี้ถึงพี่จูนจะแปลกๆก็เถอะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ไม่เอาไม่ดราม่านะวี
รักกันหวานชื่นเถอะน้าาาา
-
พี่วี ฮะ ฮะ แฮร่กกกกกกกกส์ :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
พี่วีน่ารักไปแล้วววววววววววว โอ้ยยยยยยยย อิจฉานุ้งวิน :katai4: :katai4:
ขอแบบพี่วีสักคนนี่ยอมถวายตัวให้เลย *ผลั๊วะ* นุ้งวินตบเราทัมมัย :hao5:
-
อิพี่จูนอะไรนั่น มโนไปเองสินะ ว่าวินยังคบด้วย !! หล่อนมันมโน
แล้วยังจะมีน่ามาทำให้วีไม่สบายใจอีก :z6:
-
ุยอดหน้าขาคู่ชะนีสักทีดีมั้ย น้องวีมันยิ่งไม่ค่อยมั่นใจอยู่
ยังไงก็คุยกันนะคะ อย่าเข้าใจวินผิดเลย :z3:
-
เราจะมาก้าวข้ามเขตศิลธรรมด้วยกัน หุหุ วีวินน่าร้ากกกกกก แต่อิพี่จูนนี่จะทำครอบครัวเขาร้าวฉานตลอดเลยนะ หาอะไรมาอุดปากชีเธอทีเถ้อออ :serius2:
-
นึกว่าพี่จูนจะจากไปดีๆซะอีก :hao4:
-
แหม...หวาน นะ
อ่านแล้วก้อ อิจฉาเฟ้ยยย อะไรจะหวานกัน รักกัน ขนาดน้านนน
รักษาสถานภาพ น่ารักๆ แบบนี้นะ อย่าให้เจ้นั่น เข้ามาทำให้พวกเราได้หวั่นไหวเลย เพี้ยง!
ขอบคุณ และรออ่านต่อจ้า
-
ให้อิพี่จูน ไปไกลๆเลยเธอ ยังมโนอยู่สินะว่าวินเป็นแฟน
ต้องโดนแบบนี้ :beat: :beat: :beat: :beat:
[attachment deleted by admin]
-
น้องวินทำตัวน่ารัก ออดอ้อนพี่วีตลอดเวลา
รักแล้วก็ถนอมพี่วีมาก ฮิ้วววววววว~~~~ :mew3:
พี่วีก๊ะ ก็แค่คนเพียงคนเดียวทำไมต้องจิตตก
ไม่มั่นคงด้วย ทั้งที่อยู่ด้วยกันมาชั่วชีวิตตั้งแต่เกิด
ตบบ่า... ใจเย็น ๆ นะ น้องวินไม่เคยหลอกลวงงงงงงงง
ให้โอกาสหัวใจทำตามอย่างที่บอกเถอะ !!
บาสนายแน่มาก อัดน้องวินซะหล่อเลย
กร๊ากๆๆๆๆๆๆ :katai3:
-
ขอบคุณ :)
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย :hao5: อย่าดราม่าสิคะลูกกกก
นังพี่จูนจอมมโนฯ ไปซะ ชิ่วๆๆๆๆ
-
ยัยพี่จูนอย่ามาสร้างความร้าวฉานให้กับคู่แฝดนะคะนะ!!
เค้าอุตส่าดีกันแล้ว เค้าอุตส่าเข้าใจกันแล้ว
อย่ามาทำให้เขว พี่วียิ่งเป็นคนคิดมากกว่าคนน้องอีก ฮือออออออ
เชื่อใจวินนะพี่วี วินไม่มีทางทิ้งพี่วีแน่ๆ ดูมันรักมันหลงขนาดนั้น
อย่าไปเชื่อยัยพี่จูนนะค้าาาาาาาา :hao5:
-
อ๊ายยย!! รวดเดียวจบ แอบเขิลเหมือนกานนะเนี่ย
แต่ก้อเศร้าและอึดอัดใช่เล่น สู้ต่อปายยย
-
คือพี่จูนคะะะะ จะปล่อยให้แฝดเขามีความสุขนานกว่านี้หน่อยไม่ได้เหรอคะ
มาทำน้องวีคิดมากอีกแล้วววว :angry2:
แต่น้องวีคิดมากก็ดีนะ จะได้อ้อนวินเยอะๆ 555
แต่น้องวีเวลาไม่สบายใจแล้วไม่ร่าเริงจริงๆ รีบๆเคลียร์กันนะวีวิน อย่าให้พี่จูนมาปั่นหัวได้
-
┤S i n c e r e├
ปฏิเสธสิ่งอื่น
ชัดเจนเพียงเงาสะท้อนตรงหน้า
ขอเพียงเอื้อนเอ่ย..รับฟัง
และเชื่อมั่นในหัวใจรัก
06 : Honesty
“...แต่นายอย่าทิ้งฉันไปมีใครอื่นเลยนะ…”
วีบอกอย่างนั้นด้วยน้ำเสียงเว้าวอน หลังจากที่ใบหน้าเราเพิ่งแยกกันได้เพียงนิดเดียว แล้วยังเป็นผมเองที่ผละออกมาก่อน รู้สึกผิดขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นสีหน้าเจ็บปวดของเขา จะเข้าใจไปเองว่าผมรู้สึกไม่ดีกับจูบหรือเปล่า ผมเพียงแต่ตกใจที่จู่ ๆ เขาก็มีท่าทางวิตกกังวลขึ้นมากะทันหัน ในเมื่อตอนเช้าก่อนออกจากอพาร์ตเม้นต์ บรรยากาศระหว่างเรายังดีกว่านี้มากอยู่เลย
“..จะมีคนอื่นได้ไงล่ะ” ผมยิ้ม พยายามอย่างดีที่สุดจะให้รอยยิ้มนั้นสร้างความมั่นใจกับเขา ทดแทนอะไรบางอย่างที่วีอาจรู้สึกว่ายังขาดหายไปจนไม่พอจะเชื่อใจ ดึงแขนเขาให้เข้ามาใกล้แล้วกอดไว้แน่น ๆ “ฉันมีแค่วีคนเดียว..”
“....”
“...นายก็รู้เรื่องนั้นดีไม่ใช่หรือ?”
ผมขมวดคิ้ว กดจมูกลงบนไหล่เขา ครุ่นคิดว่าอะไรทำให้เขาพูดแบบนั้น..อะไรทำให้วีคิดว่าผมจะมีคนอื่นได้ ระหว่างที่เราแยกจากกันแค่ไม่ถึงวัน มีเรื่องที่ผมไม่รู้เกิดขึ้นหรือเปล่า
“วี” ผมพึมพำข้างหูอีกฝ่าย กระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นก่อนจะคลายออกเพื่อให้สามารถมองหน้าเขาได้ชัด ๆ ตัดสินใจว่าจะไม่ยอมให้ความคลางแคลงทำเราบาดหมางกันอีกแล้ว ช่วงเวลาที่เต็มไปด้วยความเข้าใจผิดนั้นดำเนินมายาวนานเกินไป และผมไม่ต้องการให้มันเกิดขึ้นอีก “วันนี้เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า”
วีนิ่งไป มองผมอึดใจหนึ่งแล้วเป็นฝ่ายหลบตาไปก่อน นิสัยคิดมากแต่มักเก็บไว้กับตัวคนเดียวที่เป็นมาแต่ไหนแต่ไรของเขาดูจะสร้างความยุ่งยากไม่น้อย ทั้งกับตัววีเอง และกับผมด้วยเช่นกัน
“ถ้าไม่สะดวกคุยตรงนี้..” ผมพยายามหาทางออก “..งั้นรอกลับถึงห้องก่อนก็ได้”
เขาลังเล..แต่สุดท้ายก็ยิ้มน้อย ๆ แล้วพยักหน้ารับ ยังคงมีท่าทางไม่สบายใจแม้เจ้าตัวพยายามซ่อนมันไว้อย่างดี คนอื่นเห็นแบบนี้อาจคิดว่าเขาเป็นปกติแล้ว แต่ผมที่อยู่กับเขามาทั้งชีวิตรู้ดีว่าไม่ใช่เลย แล้ววีจะรู้บ้างหรือเปล่าว่านั่นทำผมร้อนใจขนาดไหน
เราเดินกลับมาถึงอพาร์ตเม้นต์โดยแทบไม่ได้พูดอะไรกันอีก แต่ผมจับมือเขาไว้ตลอด บางคนที่เดินสวนกันมองเราทั้งคู่ด้วยสายตาแปลก ๆ แต่คงเพราะเห็นว่าเป็นแฝดจึงดูเหมือนไม่น่าคิดอะไรมาก หรือต่อให้คนเหล่านั้นคิด ผมก็ไม่นึกอยากปล่อยมือ
ผมเปิดประตูห้อง ยืนรอให้วีเข้าไปก่อน แม้จะเดินมาด้วยกันดี ๆ แต่เมื่อรู้ตัวว่ากำลังจะต้องอยู่กันตามลำพังสองคนจริง ๆ แล้ว วีกลับชะงัก ขาไม่ขยับจนกระทั่งผมไปยืนซ้อนด้านหลัง ดันเบา ๆ ให้เขาก้าวผ่านประตูห้อง ก่อนจะเบียดตัวเองตามเข้าไป ไม่ลืมปิดประตูและล็อคมันไว้เรียบร้อย
ทันทีที่เสียง ‘กริ๊ก’ จากลูกบิดสิ้นลง ผมหันไปเผชิญหน้ากับวี อีกฝ่ายเบิกตากว้างกับท่าทีกะทันหันนั้น ก่อนจะต้องตกใจมากขึ้นอีกเมื่อผมโถมตัวเข้าไปกอดเขาไว้เต็มวงแขน เผลอทิ้งน้ำหนักใส่จนเขาเซไปด้านหลัง จนมุมอยู่กับผนังห้อง
วีหายใจเฮือกเบา ๆ จากนั้นยืนตัวแข็งทื่ออีกครู่ใหญ่ สุดท้ายแล้วเขาก็ยกมือขึ้นกอดตอบจนได้ ตามด้วยวางหน้าผากตัวเองซบไหล่ผม เงียบไปนานเหมือนลังเล จากนั้นจึงเอ่ยออกมาเสียงแผ่ว
“..วิน”
“หือ?”
“...ฉันมีอะไรอยากถาม แต่นายช่วยสัญญาว่าจะตอบตามตรงได้ไหม...”
“..อ่า”
“..ถึงจะทำให้รู้สึกแย่ก็อย่าโกหกฉันเลยนะ”
ผมเลิกคิ้ว ลูบผมเขาแผ่วเบา ค่อนข้างแน่ใจแล้วว่าอีกฝ่ายคงไปเห็นหรือได้ยินอะไรแปลก ๆ ระหว่างที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกันเป็นแน่
“ได้” ผมรับคำ ไม่คิดปิดบังอะไรอยู่แล้ว
“...นาย...”
เขาดึงตัวเองออกจากอ้อมแขนผม จ้องมองกลับมาเต็มตา และดูพยายามจะสบไว้อย่างนั้นโดยไม่หันหนี เอ่ยคำถามออกมาเสียงเบาหวิว
“...นายกับพี่จูน...ยังรักกันอยู่หรือเปล่า?”
พี่จูนอีกแล้ว?
มือเขากำแขนเสื้อผมแน่นจนข้อมือซีดขาว ใบหน้าแดงก่ำ น้ำเสียงดูสิ้นหวังจนน่าสงสาร “ช่วยบอกชัด ๆ ได้ไหม..ฉันอยากฟังจากปากนาย...แค่นายคนเดียวก็พอ แล้วคนอื่นพูดอะไรจะไม่สนใจเลย..”
“พี่จูนพูดอะไรกับนาย?”
วีโคลงศีรษะ บอกด้วยสายตาว่านั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาอยากรู้
“..ตอบฉันก่อน”
เขานิ่วหน้า ทำเหมือนจะร้องไห้ออกมาในวินาทีใดวินาทีหนึ่ง มือที่เกาะอยู่ยิ่งเกร็งแน่นจนสั่น ผมเห็นแล้วอดไม่ได้จนต้องดึงเขามาใกล้ตัวอีกครั้ง ตั้งใจจะกอดไว้แน่น ๆ แต่คราวนี้วีกลับขืนตัวจนไม่สามารถทำได้ และผมแน่ใจแล้วว่าครั้งก่อน ๆ ที่มันง่ายดายนักเป็นเพราะวียอมให้ผมจริง ๆ
“...ไม่เกี่ยวกับว่าคนอื่นพูดอะไร...” เขาย้ำอีก “..ฉันฟังแค่นายคนเดียว...”
“วี..” ผมถอนใจ “ฉันไม่เคยรักพี่จูน”
วีเบิกตากว้าง ดูเหมือนจะกลั้นหายใจไว้ด้วย ทำหน้ายิ้มก็ไม่ใช่ ร้องไห้ก็ไม่เชิง แต่ตาแดงก่ำไปหมดแล้ว
คราวนี้ผมเดินเข้าไปกอดเขาไว้เอง ไม่ดึงเข้าหาแล้วเพราะรู้ว่าต้องขืนตัวไว้อีกแน่ ๆ แถมแรงเยอะเสียด้วยสิ ตัดสินใจในตอนนั้นว่าถึงเวลาต้องชี้แจงกันอย่างจริงจัง—ลงรายละเอียดสักที ผมคิดว่าเราชัดเจนกันตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่ดูท่าการที่ผมมัวแต่จะลากเขาขึ้นเตียงแบบครั้งก่อนคงทำให้คุยกันไม่ค่อยรู้เรื่อง
“ฉันรักแค่นายคนเดียว”
ผมเอ่ยหนักแน่น จ้องตาเขาไปด้วย แสดงความจริงใจอย่างกับสุนัขซื่อสัตย์ต่อเจ้าของ ถ้าจะได้รางวัลเป็นจูบที่จมูกสักครั้งก็คงดี ตอนนี้ค่อนข้างโล่งใจแล้ว เพราะถึงเขาจะช่างคิดมาก เข้าใจผิดไปเรื่อย (ไม่รู้โดนใครเป่าหูมาหรือเปล่า) แต่อย่างน้อยมีอะไรก็ถามผม...บอกว่าฟังผมคนเดียว นั่นละส่วนที่น่ารักอีกอย่างของวี
พอหมดกังวลเรื่องนั้น เลยกลายเป็นได้มายืนพิจารณาสีหน้าลนลานของเขาแทน หลังจากสังเกตตัวเองมาระยะหนึ่ง ก็พบว่าเวลาเห็นวีทำหน้าวิตกกับเรื่องที่ไม่น่าวิตก...หรือตอนที่แก้มเขาแดงระเรื่อ มีน้ำตาคลอหน่วย ช่างดูน่ารักจนอยากแกล้งให้งุ่มง่ามขึ้นอีก รู้สึกตัวเองเหมือนพวกโรคจิตขึ้นมานิดหน่อยแล้ว
“...ฉันเคยคบเขาจริง แต่ไม่เคยมีความรู้สึกรักเลย ก่อนหน้านี้ที่คบกับผู้หญิงหลายคนก็เพราะคิดว่าเขามีส่วนคล้ายวี..แล้วก็ไม่เคยเป็นคนขอคบก่อนด้วย ที่เออออไปเพราะคิดว่านายไม่ได้รักฉันแบบเดียวกัน ดังนั้นถ้าฉันตอบรับเป็นแฟนกับคนพวกนั้นอาจจะทำให้รักเข้าจริงในสักวันก็ได้ ฉันจะได้ตัดใจจากนายสักที...”
วีอ้าปากค้าง ครู่หนึ่งกว่าจะส่งเสียงพูดออกมาได้ “...ละ....แล้ว...”
แต่โดนผมขัดเสียก่อน
“แล้วก็ตัดใจไม่ได้ไง” ผมสารภาพหน้าระรื่น ไม่เหลือยางอายแล้วตอนนี้ “ยังไงก็รักแต่วี...มองแต่วีคนเดียว เลยโดนบอกเลิกซ้ำซากอยู่นั่น โดนบ่อยจนจำไม่ได้แล้วว่ากี่หน คบใครเขาก็ไม่พอใจที่ฉันเห็นนายมาเป็นอันดับหนึ่งอยู่เรื่อย”
ว่าพลางยักไหล่ ลอบสังเกตสีหน้าเขาไปด้วย ตบท้ายอีกหน่อย
“...ซึ่งมันก็แหงอยู่แล้ว”
วีทำท่าเหมือนจะหงายหลัง ยกมือขึ้นปิดหน้า เหลือแต่ใบหูซึ่งเปลี่ยนเป็นสีแดงจัดให้เห็น
“...อา..”
“…นายอย่าทำแบบนั้นสิ...” ผมพึมพำ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ พยายามแกะมือเขาออกแต่ไม่สำเร็จ
“...”
เห็นมัวแต่เปิดหน้า เลยฉวยโอกาสกระซิบเสียงแผ่วข้างหูเขาแทน
“...มันน่ารักไปนะ”
“........”
“...เดี๋ยวก็ปล้ำหรอก”
“..หา!”
จะคุยกันไม่จบเพราะมัวแต่ทำตัวน่ากอดนี่แหละ!
ผมถอนใจเบา ๆ พยายามคงสภาพใสซื่อและว่าง่ายต่อหน้าเขา แต่ก็ยังอาศัยความหน้าทนรวบทั้งตัวพี่ชายฝาแฝดของตัวเองเอาไว้ กึ่งยกกึ่งลากให้เขาเข้ามานั่งดี ๆ บนโซฟา วีทำตัวแข็งทื่อเป็นท่อนไม้ต้านแรงผมได้หน่อยเดียวก็ยอมโอนอ่อนในที่สุด
“เอาละ ทีนี้นายบอกฉันหน่อย ว่าไปเจออะไร หรือว่าไปฟังใครมา”
วีเงียบ ยอมเอามือออกจากหน้าตัวเองแล้ว แต่ยังมีทีท่าลำบากใจ ไม่ยอมปริปากจนกระทั่งผมยื่นคำขาด
“ไม่งั้นปล้ำ”
“วิน!”
ผมหัวเราะกับแก้มแดงจัดเป็นลูกมะเขือเทศของเขา คนอะไรน่าแกล้งที่สุด ดึงมือเขามากุมไว้ในมือตัวเอง กดริมฝีปากซ้ำ ๆ ลงไปอย่างมันเขี้ยว ไล่ตั้งแต่ปลายนิ้วไปจนถึงข้อมือ เหลือบไปเห็นขนที่แขนเขาลุกซู่เลยทีเดียว
“สยิวอะดิ?”
“เงียบน่า!”
ผมไม่ยี่หระ ยักไหล่แล้วพรมจูบต่อไปเรื่อยถึงท่อนแขน ปากก็เอ่ยคำขู่
“..เนี่ย...ถ้ายังไม่เล่าก็จะจูบเข้าไปเรื่อย ๆ ไล่ไปจนถึงไหล่ ถึงหน้า ถึงคอ ถึงอก..”
ผมเหลือบมองเขา อมยิ้มน้อย ๆ วีทำหน้าเหยเก ดูเหมือนกำลังจะระเบิดตัวเองด้วยความอาย ขณะที่ผมพูดต่ออย่างมีเจตนากดดันปนคาดหวังอย่างอื่นนิดหน่อย
“...ถึงท้อง..ถึงเอว..แล้วก็....” จงใจทำเสียงกรุ้มกริ่มอีกนิดตอนท้าย “....ถึงตรงนั้นตรงนี้...”
พอได้ยินตำแหน่งจูบอันกำกวมนั้น เขาก็โพล่งขึ้นมาทันที
“ฉันเจอพี่จูน!”
“ก็แค่เนี้ย”
“..งะ..งั้นก็เอาปากออกไปก่อนสิ..”
อดนึกเสียดายไม่ได้ว่าวีไม่น่ารีบยอมบอกเลย เผื่อจะขยับเข้าไปอีกหน่อย ผมกดจมูกลงกับต้นแขนเขาปิดท้ายอย่างแสนเสียดาย ก่อนจะถอยออกมานั่งสงบเสงี่ยมอยู่ข้างกัน
“โอเคครับ”
วีหันไปถอนใจเฮือก ผิวหน้าแดงจัด และคงร้อนผ่าวน่าดูจนอยากลองเอามือไปแตะ พึมพำบทสนทนาระหว่างเขากับพี่จูนก่อนที่ผมจะไปถึงให้ฟังให้ที่สุด
ผมแทบอ้าปากค้างเมื่อได้รู้ จากที่เคยตั้งใจว่าคงยังสามารถคุยกับพี่จูนเหมือนอย่างเพื่อนคนหนึ่งได้บ้างหลังจากเราเลิกรากันไป แต่ตอนนี้ผมโกรธเธอเอามากจริง ๆ จนแม้แต่หน้าก็ไม่อยากมอง เสียงยังไม่อยากได้ยิน แค่นึกว่าอยู่คณะเดียวกันก็นึกรังเกียจแล้ว
“ผู้หญิงคนนั้น!” ผมไม่อยากเอ่ยชื่อเธอออกมาด้วยซ้ำ “ทำไมถึงโกหกได้หน้าตาเฉยอย่างนั้นนะ”
“เขาคงรักนายมาก”
“แบบนี้ไม่เรียกรักสักหน่อย” ผมเถียง “แล้วนายจะไปแก้ต่างให้เขาทำไม”
“เปล่า” วีส่ายหน้า “ไม่ได้แก้ต่าง ฉันแค่เดาเหตุผลที่น่าเป็นไปได้”
ผมถอนใจเฮือกใหญ่ วีใจดีเกินไป ทั้งที่เขาแค่ใจดีกับผมคนเดียวก็พอแล้วแท้ ๆ ไม่เห็นต้องสนคนอื่น กำลังนึกขุ่นข้องอยู่นิดหน่อยเลยเชียว แต่พอได้ยินเสียงเขาหลังจากนั้น ความรู้สึกที่ว่าก็ถูกเป่าหายวูบในพริบตา ทุกคำพูดของวีมีความพิเศษสำหรับผมอย่างนี้เสมอ
“...เหมือนฉัน” เขาอ้อมแอ้ม
“...”
“...เหมือนที่ฉันรักนาย...”
“..วี..”
“...แต่ฉันโชคดี...” เขากระซิบ หันมาทางผม พยายามจ้องตาขณะเอ่ยปาก แต่ได้แค่ครู่เดียวก็เสมองไปทางอื่น “....ที่นายรักตอบ....”
คราวนี้กลับกลายเป็นผมที่ตื้อขึ้นมาจนพูดอะไรไม่ออกเลย มองวีที่ก้มหน้าก้มตา ประสานมือตัวเองในตำแหน่งประหลาดเหมือนไม่รู้จะเอาไปวางไว้ตรงไหน งึมงำเสียงเบาจนต้องเงี่ยหูฟังจึงจะได้ยิน
“..ขอบคุณนะ..ขอบคุณจริง ๆ ขอโทษที่ระแว—อ๊ะ!”
เขาอุทาน แล้วก็ได้พูดแค่เท่านั้น ริมฝีปากที่พร่ำคำขอบคุณนั้นสั่นระริกและยั่วเย้าจนอดใจไม่ไหว เรื่องโชคดีที่ได้รับรักตอบควรจะเป็นฝั่งผมมากกว่า นึกไม่ออกเลยว่าผมรักเขาขนาดนี้ หากวีเกิดไม่คิดแบบเดียวกันขึ้นมา แล้วผมจะทนได้อย่างไร
“ไม่เป็นไร” ผมกระซิบ ปลายลิ้นคลอเคลียอยู่กับริมฝีปากอ่อนนุ่มของเขา “...ระแวงก็ได้ หึงก็ได้ เพราะฉันจะได้รู้ว่าวีรักฉัน แต่ขอแค่อย่าคิดเอาเองในทางไม่ดีเลย มีอะไรก็บอกเถอะ ถามจากฉัน ฉันจะไม่โกหกแน่นอน...”
ผมคล้องแขนรอบเอววี ดึงเขาขึ้นมานั่งคร่อมบนตัก จูบเบา ๆ ที่มุมปาก ไล่ลงมาถึงปลายคางอีกฝ่ายอย่างแสนรัก
“..ขอแค่นี้ได้ไหม?”
วีหดคอหนี หายใจกระท่อนกระแท่น แต่ถึงกระนั้นก็ยังพยักหน้ารับหงึกหงัก ขณะที่ผมกระชับอ้อมแขน ดึงร่างเขาเข้าหาตัวเองอย่างเอาแต่ใจ แตะถูกตรงไหนก็ให้รู้สึกอยากกอดอยากฟัดไปหมด ร่างกายแบบที่ไม่นุ่มนิ่มเหมือนของผู้หญิงก็ดีอย่าง จับเต็มไม้เต็มมือไปทุกส่วน ยิ่งเป็นร่างกายของวีผมยิ่งเหมือนจะสติหลุด แต่ถ้าจะหลุดยังไง..ก็ช่วยหลุดพร้อมเสื้อผ้าเขาไปเลยก็ดี..
ส่วนเรื่องพี่จูน...แม่รุ่นพี่สาวร้ายกาจคนนั้นที่บังอาจมาพูดจาแปลก ๆ กับคนรักของผม
คอยให้เจอหน้ากันอีกครั้งก่อนเถอะ
----------| S i n c e r e |----------
มีต่อรีพลายถัดไปค่ะ
v
v
v
-
----------| S i n c e r e |----------(ต่อ)
ผมโดนเพื่อนทักเรื่องยิ้มคนเดียวราวสามครั้งแล้ววันนี้
น่าอยู่หรอก โล่งใจสุด ๆ ไปเลยหลังจากคุยกับวินเมื่อวานนี้ แม้นึกถึงทีไรก็รู้สึกหน้าร้อนจนไม่อยากมองสิ่งมีชีวิตใดในโลกอีก แถมในอกยังคอยจะหวิว ๆ อย่างน่าประหลาด แม้อาการคล้ายตกหลุมรักเช่นนี้ออกจะช้าไปหน่อยหากนึกถึงว่าเราอยู่ด้วยกันมาทั้งชีวิต แต่ผมก็นึกคำจำกัดความอื่นไม่ออกจริง ๆ
“มีเรื่องอะไรดี ๆ รึไง” เพื่อนซึ่งทักเป็นคนที่สามของวันเอ่ยแซวต่อ “สองสามวันก่อนยังตาบวมตุ่ย ทำหน้าเหมือนญาติเสียอยู่เลย”
ผมเลิกคิ้ว พยายามวางตัวเป็นปกติ ก้มลงทำเป็นรื้อสมุดไปด้วยให้ดูไม่ว่าง จะได้ไม่ต้องมองรอยยิ้มกรุ้มกริ่มจนนึกระแวงว่าอาจโดนรู้ทัน
“..เปล่านี่”
“เอาเหอะ” อีกฝ่ายโคลงศีรษะ “ไม่เสือก ๆ”
ผมหัวเราะ พึมพำเบา ๆ ทีเล่นทีจริง “รู้ก็ดี”
“มึงนี่..”
“หิวแล้ว” ผมเปลี่ยนประเด็น เหลือบมองจอแล็ปท็อปของเขา “งานเสร็จแล้วนี่ จะบ่ายแล้ว หาอะไรกินกัน เดี๋ยวไม่ทันเข้าอีกคาบ”
“เออใช่” อีกฝ่ายเออออ “เมื่อวานกูเห็นมีร้านสเต็กเปิดใหม่ข้างมอ ว่าจะไปลอง มึงกินยังวี...”
“...”
“...วี?”
“แจ็ค..นายไปก่อนก็ได้”
“หือ?”
อีกฝ่ายเลิกคิ้วพร้อมทำหน้างง ก่อนจะมองตามสายตาผมซึ่งไปหยุดอยู่กับร่างผู้หญิงคนหนึ่ง คนเดียวกับที่เพิ่งเล่าเรื่องโกหกให้ผมฟังเมื่อวานนี้
“สวยนี่หว่า” แจ็คพึมพำ ทำท่าเป่าปากแบบไม่มีเสียง “รู้จัก?”
ผมพยักหน้าน้อย ๆ บางทีเรียกอย่างนั้นก็อาจไม่ผิดนัก
“จองที่เผื่อที สั่งเผื่อด้วย เอาเหมือนของนายก็ได้”
“อ้าว?”
“มีธุระนิดหน่อยน่ะ” ผมบอกปัด “เดี๋ยวตามไป”
แจ็คพยักหน้ารับอย่างเสียมิได้ พับจอแล็ปท็อปลงแล้วตบไหล่ผมเบา ๆ ก่อนลุกออกจากตรงนั้น ไม่วายส่งสายตาสงสัยไปยังผู้หญิงที่กำลังเดินเข้ามาทางนี้
พี่จูนยิ้มละมุน ก้าวขาเข้ามาใกล้ แต่เมื่อถึงระยะที่สามารถมองได้ชัด ๆ กลับพบว่าสายตาเธอไม่ได้ยิ้มไปด้วยเลย
“น้องวี” เธอทักเสียงหวาน
“ครับ?”
เพียะ!
แม้จะเป็นแรงจากฝ่ามือผู้หญิง แต่ก็มากพอจะทำให้ใบหน้าผมสะบัดไปด้านข้างนิดหน่อย
เธอยักยิ้มมุมปาก เชิดคางขึ้น ส่งสายตาสะใจเจือสมเพชมาทางผม แก้มซ้ายที่ถูกฟาดเข้าเมื่อครู่เริ่มรู้สึกแปลบขึ้นมาหลังจากพ้นอาการชาไปแล้ว
“เมื่อวานไปพูดอะไรกับวิน ไปเป่าหูอะไรเขาล่ะ? วันนี้เขาถึงได้ทำท่าจงเกลียดจงชังฉันนัก คิดว่าอยู่ใกล้เขาแล้วจะทำอะไรก็ได้รึไง?”
ชัดเจนว่าเธอมาอย่างศัตรู
“แค่นี้ใช่ไหมครับ?”
“อย่ายุ่งกับวิน” เธอกระซิบเสียงหวาน แต่แววตากลับคล้ายว่าฉาบไว้ด้วยยาพิษ
“ทำไม่ได้หรอกครับ”
“เขาเป็นของฉัน”
โกหก...วินไม่ได้เป็นอะไรกับเธอ เพราะฉะนั้นจึงไม่มีความจำเป็นต้องดีด้วยอีกแล้ว พอระลึกได้ก็โกรธขึ้นมาบอกไม่ถูก
“เขาเป็นของผม”
“คิดว่าฉันจะรับได้หรือ? เรื่องที่พวกเธอพี่น้องทำตัวเหมือนเป็นคู่รักน่ะ! เป็นแค่พี่น้องไม่ใช่รึไง ลืมไปแล้วใช่ไหมว่าสายเลือดเดียวกัน แล้วเป็นผู้ชายทั้งคู่อีก ไม่ขยะแขยงตัวเองบ้างเหรอ!?”
น่าหน่ายเหลือเกิน ผู้หญิงที่พูดไม่รู้เรื่องและทำตัวร้ายกาจ ทั้งที่เธอมีใบหน้าสะสวย รูปร่างดี น้ำเสียงน่ารัก แต่การกระทำนั้นไม่เหมือนรูปลักษณ์เอาเสียเลย
“คนที่น่าขยะแขยงคือพี่จูนต่างหาก”
“แก!”
ฝ่ามือเธอเงื้อขึ้นอีกครั้ง การที่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเธอคิดว่าจะทำอะไรผู้ชายได้ด้วยวิธีแบบนั้นถือเป็นเรื่องงี่เง่า แม้เป็นเรื่องงี่เง่าที่อาจพอรับได้ เพราะปกติผมมักยอมให้ผู้หญิงอยู่แล้ว เพียงแต่พวกเธอจะรู้ตัวหรือเปล่าเท่านั้นเอง สิ่งที่โง่ที่สุดคือเมื่อเธอคิดว่าจะทำแบบนั้นได้เป็นครั้งที่สองต่างหาก
“หยุดเถอะครับ”
“!?”
คราวนี้ผมคว้าข้อมือเธอไว้ได้ง่ายดาย สบตาโดยไม่เลี่ยงจนเกือบจะเป็นจ้องเขม็ง ผู้หญิงตรงหน้านี้ทำให้ผมรู้สึกแย่
เธอคิดจะแย่งวินไปจากผม โดยที่เจ้าตัวก็ไม่ได้เต็มใจด้วยซ้ำ
“ทำแบบนี้ไม่กลัวหรือครับ?”
“ทำไมฉันต้องกลัวด้วย”
“อย่างนิ้วสวย ๆ นี่...” ผมปรายตาไปยังนิ้วมือของเธอ มันเรียวยาว สวย..และท่าทางอ่อนนุ่ม เล็บทาสีสวยหวานเป็นมันวาว ดูเหมือนจะได้รับการบำรุงอย่างดี ถ้านอกจากมือแล้ว จะบำรุงจิตใจตัวเองบ้างก็คงดีหรอก
ผมดันนิ้วนางของเธอไปด้านหลังจนตึงมือ นิ้วนางข้างซ้ายที่เธอจะใช้สวมแหวนหากวันหนึ่งได้แต่งงาน “...ถ้าผมหักมันซะตอนนี้...”
“...แกจะทำอะไร..”
เธอเบิกตากว้าง ริมฝีปากสั่นระริก พยายามสะบัดมือหนีอย่างไร้ผล ก็แค่แรงผู้หญิงเท่านั้นเอง
“เพิ่งบอกไปนี่ครับว่าจะหักมันทิ้ง”
“ไอ้เด็กเลว! ฉันจะฟ้องวิน”
“ครับ” ผมพยักหน้า ออกแรงดันขึ้นอีกนิดจนเธอหน้าแหย “งั้นผมจะรอฟังจากวินอีกที เพราะเราคุยกันทุกเรื่อง”
“อย่ามาขู่ฉันนะ คิดว่าจะกลัวรึไง!”
ผมส่ายหน้าน้อย ๆ มองเธอด้วยสายตากึ่งจะเวทนา “ไม่คิดแล้วครับ..เพราะถ้าพี่กลัวจริง จะไม่ทำอะไรโง่ ๆ แบบนี้ แต่ถึงคิดได้ตอนนี้ก็ช้าเกินไปนะว่าไหม”
หยดน้ำเอ่อคลอในดวงตาอีกฝ่าย ข้อนิ้วเธอส่งเสียง ‘กร๊อบ’ เบา ๆ แต่ไม่น่าใช่เสียงกระดูก อาจจะแค่เคล็ดเท่านั้นหากผมหยุดมือไว้แค่ตรงนี้ แย่หน่อยตรงไม่รู้สึกอยากหยุดเท่าไรนัก ราวกับสวิตช์บางอย่างในตัวถูกสับ ไม่ต้องการอดทนกับการกระทำเธออีกแม้แต่วินาทีเดียว
“...ปะ...ปล่อยฉัน!”
ผมรู้สึกเหมือนกันว่าตัวเองออกจะใจร้ายเกินไปหน่อย ภาพลักษณ์ที่ค่อนข้างเรียบร้อยของผมอาจทำให้คนประเภทนี้หลงเข้าใจไปว่าจะเอาเปรียบกันได้ง่าย ๆ แต่นอกจากวินแล้วผมไม่คิดยอมใครอื่นที่มาทำตัวไม่ดีใส่ สมัยก่อนตอนเขาร้องไห้เพราะโดนแกล้ง ใครเป็นคนจัดการให้กันล่ะ? หากคนพวกนั้นจะกลัวละก็ พวกเขาควรกลัวผมมากกว่าวินเสียอีก
“ได้ครับ” ผมพยักหน้า ปล่อยมือซ้ายของเธอ ขณะที่กระตุกมือขวาเข้ามาแทน จ้องมองใบหน้าสวย ๆ นั้นเหมือนจะฆ่าเธอทิ้งด้วยสายตา “..เพราะข้างซ้ายเป็นมือที่ไม่ถนัด คิดว่าถ้าหักนิ้วทิ้งไปคงจะไม่เดือดร้อนนัก”
“เลว!”
เธอสบถเสียงสั่น น้ำตาหยดหนึ่งร่วงลงบนแก้ม แต่คงลำบากสำหรับเธอหน่อยที่ผมไม่รู้สึกสงสารเลย พอโกรธเข้าจริง ๆ แล้วก็เป็นคนนิสัยไม่ดีอย่างนี้เอง ทั้งที่หากพี่จูนหยุดแค่ตบผมเสร็จแล้วจากไป เรื่องคงจบลงโดยง่ายแท้ ๆ
“ไอ้เด็กเลว!”
เธอย้ำอีกครั้งด้วยเสียงสั่นเครือ จากนั้นปล่อยโฮออกมาในที่สุด
ผมแค่นหัวเราะใส่คำผรุสวาทของเธอ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมได้ยินคำพูดอย่างว่า เป็นใครคงก็ช็อคทั้งนั้นเมื่อเห็นว่าผู้ชายเรียบร้อยซึ่งคิดจะมารังแกแต่แรก กลับกลายเป็นคนเดียวกับที่กำลังขู่กรรโชกตัวเองตอนนี้
“มือขวาสักสองสามนิ้วก็ดีนะครับ เรียนถา’ปัตย์ฯ คงต้องใช้งานมันเยอะ เอาไปพักบ้าง”
“วี!”
ใครสักคนร้องเรียกจากข้างหลัง น้ำเสียงตื่นตระหนกจนไม่น่าเชื่อว่าออกมาจากปากเจ้าตัว
“บาส!” พี่จูนร้องครางทั้งน้ำตา “...ชะ...ช่วยฉันด้วย”
บาสวิ่งเข้ามาใกล้อย่างร้อนรน ประเมินแล้วไม่เหมือนคนที่จะวิ่งเข้ามาทำร้าย ผมจึงเพียงแต่ยืนระวังตัวอยู่ที่เดิม มือยังไม่ปล่อยจากพี่จูน
“วี” เขาหอบเบา ๆ ต่อหน้า ไม่ยักรู้ว่าบาส..ผู้ชายตัวใหญ่ที่ดูไม่เกรงกลัวอะไร จะทำท่าทางแบบนี้ก็เป็นด้วย “...ปล่อยเถอะวี...ปล่อยจูนเถอะนะ ขอร้อง”
“ทำไมล่ะ?”
“ขอโทษ” เขาโพล่งขึ้นมา “ขอโทษแทนจูนด้วย จากนี้จะไม่ให้เขามายุ่งกับนายหรือวินอีก..เพราะฉะนั้นช่วยเลิกแล้วต่อกันเถอะ”
“...เกี่ยวอะไรกับนายหรือ?”
เขามองหน้าพี่จูน จากนั้นผ่อนลมหายใจยาวอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนจะเอื้อมมือมาคว้าข้อมือผมไว้อีกทอด คำขอร้องอย่างเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นเพียงคำบอกเล่าเจือสายตาข่มขู่
“เกี่ยว เพราะเขาเป็นคนรักฉัน”
“หือ?”
“และถ้านายไม่ปล่อยดี ๆ ก็จะใช้กำลัง ต่อให้ไม่อยากไปทะเลาะกับไอ้วินทีหลังก็เถอะ”
“อ้อ” ผมเลิกคิ้ว พยายามจับต้นชนปลาย มองหน้าพี่จูนพี่ผงกศีรษะรับ เมื่อวานเธอเพิ่งบอกว่าเป็นแฟนของวินแท้ ๆ แต่วันนี้กลับบอกว่าเป็นคนรักกับบาส พูดเรื่องโกหกออกมาได้อย่างไม่ละอายปาก แล้ววันที่ผมเจอพี่จูนอยู่กับวินครั้งแรก บาสยังพูดเหมือนตัวเองและผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เป็นอะไรกัน จะด้วยความละอายใจที่คบอดีตแฟนเพื่อนหรืออะไรก็ตาม แต่หากบอกผมก่อนวันนั้นคงไม่เข้าใจผิดขนาดนี้
“ตกลงเป็นแฟนกับใครกันแน่ครับ” ผมหันกลับไปถามเธอเสียงเย็น กำข้อมือเธอไว้แน่นจนฝ่ามือนั้นซีดขาว “วิน..หรือบาส? ช่วยตอบให้เข้าหูหน่อย”
“...บะ...บาส...” เธอส่งเสียงครวญ ไม่รู้เป็นคำตอบหรือเพื่อร้องขอความช่วยเหลือจากคนข้าง ๆ แต่บาสก็กระชากมือผมออกจากคนที่เหมือนจะเป็นผู้หญิงของเขาในตอนนั้นเอง
“พอเถอะ!” เขาร้องขึ้นด้วยสีหน้าลำบากใจ “จูนก็อย่ายุ่งเรื่องนี้ ฉันเตือนแล้วใช่ไหม”
“..ก็...” เธอเริ่มส่งเสียงสะอื้น จากนั้นไปซบไหล่บาสร้องห่มร้องไห้ “...ก็ฉันน่ะ....มันน่าเคืองไม่ใช่หรือไง...ทำไมฉันถึงได้แพ้ไอ้ผู้ชายคนนี้ล่ะ!? ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นก็ยังจะพอทำใจได้อยู่หรอก..แล้ววันนั้นอีก นายจูบเขาทำไมล่ะ!? ทุกคนอยากแกล้งฉันงั้นหรือไง!”
ผมกลอกตาเหนื่อยหน่าย พยายามสงบจิตสงบใจตัวเอง จำไม่ได้ว่าโกรธขนาดนี้ครั้งสุดท้ายนี่เมื่อไรกัน บางทีอาจเป็นสมัยมัธยมต้นที่วินไปมีเรื่องกับเด็กต่างโรงเรียนโดยไม่ได้ตั้งใจ จนเกือบโดนหักนิ้วเหมือนที่ผมเพิ่งทำกับพี่จูน
บาสมองมาด้วยสายตากระอักกระอ่วน พึมพำว่า "ไปนะ ขอบใจ" พร้อมกับดึงพี่จูนออกจากตรงนั้น
เหลือเพียงผมยืนอยู่กับความเงียบ เลิกสนใจหญิงชายที่เพิ่งประคองกันไปทางอื่น ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ ลูบแก้มตัวเองตรงที่ถูกฝ่ามือเธอฟาด พลางคิดว่าเท่านี้คงไม่ถึงครึ่งของที่วินถูกบาสต่อยเมื่อวาน
ผมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูเวลา ใกล้ต้องไปเข้าคาบบ่ายแล้ว ตัดสินใจกดโทรออกหาแจ็ค รอสัญญาณดังสองสามครั้งก็มีคนรับ เสียงบ่นอุบจากปลายสายตามมาโดยไม่ตั้งตัว
“ช้าจังวะเฮ้ย! กูฟาดเรียบละแม่ง”
“ขอโทษที” ผมงึมงำ จิตใจกลับมาเป็นปกติในที่สุด “สงสัยจะออกไปกินไม่ทันแล้ว ช่วยใส่กล่องกลับมาให้หน่อยได้ไหม”
“เชี่ย!”
ได้แต่หัวเราะแห้ง ๆ ตอบ
“มึงแนะนำผู้หญิงคนนั้นให้กูเป็นการตอบแทนเลย สวยเชียวนะ”
ผมส่ายหน้ากับมือถือ ยิ้มอ่อนใจออกมาเพียงลำพัง เอ่ยเตือนแจ็คด้วยความเป็นห่วง
“คนนั้นนิสัยแย่เกินไป ไม่คู่ควรหรอก เอาไว้ฉันจะแนะนำคนอื่นให้แทนนะ”
“กั๊กนี่หว่า”
ผมหัวเราะอีกครั้ง “งั้นมั้ง” แล้วถอนหายใจยาว ก่อนจะกดวางสายไปเงียบ ๆ
วินมาหาผมที่คณะอีกแล้ว คราวนี้รีบมารอก่อนเวลาเลิกด้วยซ้ำ ท่าทางจะนั่งเฝ้าอยู่นานทีเดียว พอเจอกันก็เอ่ยปากทักเรื่องรอยแดงบนหน้าทันที ทั้งที่ผมออกจะมั่นใจว่ามันจางไปเยอะแล้วแท้ ๆ
“หน้านายไปโดนอะไรมาน่ะ”
“หือ?” ผมยิ้ม ทำเป็นไม่รู้เรื่อง
“แก้มซ้ายน่ะ”
“มดกัด” ก็เลยย้อนคำเดิมที่เขาตอบเมื่อวานนี้
“มดอะไร” เขาครวญ “วีอย่าทำขำ”
ผมโคลงศีรษะ มองเขาที่ทำหน้ามู่ทู่ แก้มบวม ๆ ของตัวเองยังไม่ทันยุบด้วยซ้ำ แต่กลับรู้สึกว่าก็น่ารักอยู่ดี
“ไม่มีอะไรหรอก” ผมก้มหน้าก้มตา “แย่งของรักของหวงนิดหน่อยเอง”
“ของรักของหวงอะไร?”
“....”
“มีอะไรที่รักที่หวงมากกว่าฉันอีกหรือ?”
เขาบ่นทีเล่นทีจริง แต่ทำเอากลั้นยิ้มไม่ได้เลย ขณะที่ตัวเองก็พลอยหน้าร้อนฉ่าไปด้วย
“ไม่มี..”
“หา?”
“..ฉันบอกว่าไม่มีอะไรที่รักที่หวงมากกว่านายหรอก..”
เท่านั้นเอง วินก็ทำหน้าบาน เหมือนจะลืมคำถามแรกไปดื้อ ๆ เอื้อมมือมาประสานนิ้วไว้กับมือผมเหมือนเมื่อวาน ยิ้มกรุ้มกริ่มออกมาด้วยใบหน้าที่เหมือนกับผม ...แต่ผมว่าเขาน่ารักกว่า...ไม่รู้สิ...สำหรับผมแล้ววินน่ารักมาตลอด
“เอ้อ ใช่..วันนี้ฉันต่อว่าพี่จูนมาด้วยละ”
“หืม?”
เขาหันมาทำสีหน้าเหมือนเป็นผู้ชนะ ราวกับว่าได้แก้แค้นให้ผมสำเร็จ
“ก็ที่เขามาพูดอะไรไม่ดีใส่นายเมื่อวานไง! เจอหน้ากันตอนเช้าเลยเผลอว่าเขาไปเยอะเลย จากนั้นก็บอกจะไม่พูดด้วยอีกแล้ว เลิกยุ่งเด็ดขาด”
นี่ไง..เจอตัวแล้ว คนที่ไปทำพี่จูนปรี๊ดแตกแล้วเดินมาตบผม
“..นายเป็นเด็กประถมเหรอวิน?”
ผมหัวเราะเบา ๆ กับหน้าตาเหลอหลาของเขา ความขุ่นเคืองทั้งหมดละลายไปจนเกลี้ยงในตอนนั้น ไม่เหลือใจไว้โกรธใครอีกแล้ว แค่มีวินอยู่ข้าง ๆ อย่างนี้ก็พอ
“ไหงงั้นล่ะ!?” เขากระแซะ พอเข้าสู่ทางเดินหน้าห้องพักซึ่งไม่มีใครอื่นก็เปลี่ยนมาโอบไหล่ไว้แทน “ฉันนึกว่านายจะดีใจแล้วชมฉันเสียอีก”
“ดีใจสิ”
“ไม่จริงใจเลย!”
ฟังแล้วก็อดกระเซ้าเสียยาวเหยียดไม่ได้ “...อะไรกัน...น้องชายที่น่ารักของฉัน บอกให้ชมเองแท้ ๆ พอชมก็หาว่าไม่จริงใจ”
วินหันมางอแงใส่ กระทั่งเราเดินถึงหน้าประตูห้องตัวเอง พอเปิดเข้าไปได้ เขาก็หันมารวบตัวผมแล้วยกขึ้นลอยหวือ ดูง่ายดายกว่าครั้งก่อนเสียอีก เขาตัวโตขึ้นหรือไงกันนะ
“วีอย่าแกล้งแบบเมื่อกี้ ฉันไม่อยากเป็นแค่น้องชายเสียหน่อย!”
ผมไม่ดิ้น ยอมโดนอุ้มไปโดยดี ต่อให้หน้าร้อนจนแทบไหม้ ใจเต้นแรงจนอกจะระเบิด ส่งเสียงพูดคุยกับเขาโดยไม่ตะกุกตะกักไม่ได้ แต่ก็ยินดีให้มันเป็นแบบนั้น
“อ๊ะ!”
“หวา!?”
เขาสะดุดที่กลางห้องโถง และเพราะยังอุ้มผมซึ่งก็ตัวหนักไม่ใช่น้อยไว้ด้วยจึงยิ่งเสียศูนย์ เซถลาลงไปกลิ้งบนพื้นอย่างหมดท่า ถึงกระนั้นกลับยังไม่ยอมปล่อยมือที่กอดไว้ ผมตกใจแต่ไม่รู้สึกเจ็บสักนิด รู้หลังลืมตาขึ้นจากที่เผลอหลับตาปี๋ว่าเป็นเพราะเขาเอาตัวเองลงกระแทกพื้นแทน
“วิน!?”
“....อุ!”
“เจ็บหรือเปล่า”
ผมรีบลุกขึ้นนั่ง เตรียมจะพยุงเขาตามขึ้นมาอีกคน แต่เจ้าตัวกลับทำหน้าเหยเก ทำผมใจไม่ดีเลย
“..นะ..นายเจ็บมากเลยเหรอ...เจ็บตรงไหน”
"..โอย.." วินอ้าปากพะงาบ ทำท่าเหมือนจะลุกแต่ลุกไม่ขึ้น พอผมประคองก็นิ่วหน้าจนไม่รู้ควรจับตรงไหน กลัวไปหมดว่าหากไปแตะตรงที่เป็นอะไรเข้าแล้วอาจยิ่งเจ็บกว่าเก่า
“..พูดก็ไม่ไหวหรือ..” ผมเริ่มร้อนร้นขึ้นมาจริง ๆ แล้ว ไม่นึกว่าแค่อุ้มเล่นกันอย่างนั้นจะบานปลายไปได้ “..งั้นชี้หน่อยได้หรือเปล่าว่าเจ็บที่ไหน”
เขาพยักหน้าอ่อนแรง จากนั้นจับมือผมไว้ แล้วเอาไปแนบกับอกซ้ายของตัวเอง
ผมรีบแกะกระดุมเสื้อเขาออก ตั้งใจจะดูว่ามีรอยช้ำแถวนั้นหรือเปล่า แต่แล้วกลับต้องชะงักมือลงเมื่อได้ยินเสียงอ้อน ๆ ของวินข้างหู
“เป็นได้แค่น้องชายแล้วมันเจ็บที่หัวใจจังเลย...”
“....”
“อยากเป็นมากกว่านั้นทำไงดี”
น่าทุบเหลือเกิน คนเขาเป็นห่วงแทบแย่ ยังมีหน้ามาทำให้ใจเต้นโครมครามแบบนี้อีก
“วิน!”
“ฮะ ๆ ๆ” อีกฝ่ายหัวเราะร่า ลุกขึ้นมานั่งเองหน้าตาเฉยเหมือนคนที่นอนโอดโอยเมื่อครู่ไม่มีอยู่จริง ยื่นหน้ามาคลอเคลียอย่างกับเป็นลูกแมว “วีน่ารักจัง เห็นหน้านายตอนนี้แล้วอยากกินเข้าไปทั้งตัวเลย”
ไม่พูดเปล่า มือยังตามมากอดจนแน่น ดึงร่างให้ล้มทับลงไปบนตัวเขา ย้ำจูบซ้ำ ๆ บนต้นคอ แตะโดนตรงไหนก็คอยจะร้อนผ่าวไปหมด
“..อยู่กับฉันนะวี..”
“....”
“ได้ไหม...?”
“...อยู่..” ผมพึมพำ แทรกนิ้วไปตามเส้นผมนุ่มนิ่มของเขา หายใจไม่ค่อยออกเลย บางอย่างพองฟูจนแน่นไปทั้งอก ต้องใช้ความพยายามอย่างมากจะบังคับเสียงตัวเองไม่ให้สั่น “...อยู่กับนายเสมอ..”
“เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของฉัน..” เขายังอ้อน
“..ได้สิ...” ผมยิ้ม แต่น้ำตากลับรื้นขึ้นมา จูบตอบเขาเบา ๆ บนหน้าผาก คนเดียวที่ผมจะยอมให้โดยไม่มีเงื่อนไข “...เป็นอะไรของนายก็ได้...”
“...รักนาย...”
“...อือ...”
ผมร้องไห้จริง ๆ เข้าแล้ว แต่ก็เป็นน้ำตาที่มาจากความสุข มันต่างจากก่อนหน้านี้มากมายนัก
“ฉันก็รักนาย”
วินยิ้มละมุน ผมรู้สึกได้ขณะที่ริมฝีปากเราแนบกันอ่อนโยน นิ้วมือสอดประสาน และลมหายใจหลอมรวมจนราวกับจะเป็นหนึ่งเดียว
พี่น้อง...ผิดบาป...เพศเดียวกัน...? คำเหล่านั้นลอยผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ผมไม่สนใจเรื่องที่ว่าอีกแล้ว พี่น้องแล้วทำไม...เป็นผู้ชายเหมือนกันแล้วผิดตรงไหน? ในเมื่อรักก็คือรัก
เราสองคนเหมือนเป็นเงาสะท้อน ทั้งผมและเขาอาจเป็นแค่ไอ้โง่ที่หลงรักเงาของตัวเอง
แต่ก็เป็นเงาที่มีหัวใจรักเฉกเช่นเดียวกัน
ปฏิเสธสิ่งอื่น
ชัดเจนเพียงรัก
ด้วยคำสัตย์คงมั่น
จากนี้...ชั่วกาล
----------| S i n c e r e |----------
[End]
จบแล้วค่ะ...อา...
ถึงแม้จะสั้น (ก็มันเป็นเรื่องสั้น) แต่มันก็สั้นละนะคะ ฮา ไม่ผูกปมใหม่ เพราะเตือนตัวเองไว้อย่างนั้นค่ะ *หัวเราะ* ถ้าจะมีอีก คงเป็นตอนพิเศษ(มั้ง)ค่ะ แหะ ๆ
อ่านตอนนี้จบ เชื่อว่าบางคนอาจเปลียนความคิดเรื่องพี่วี...เอิ๊ก.. อย่างที่เล่ามาเรื่อย ๆ ว่าไม่ได้เป็นคนอ่อนแอค่ะ ก็มาตรฐานผู้ชายปกตินี่เอง แต่เรียบร้อยและยอมให้วินมาก ๆ ความจริงก็เข้าข่ายยันเดเระอยู่เหมือนกันนะคะนี่ คนที่คิดว่าพี่วีน่าแกล้งโดยไม่โดนอะไรกลับมาก็คงจะมีแต่น้องวินคนเดียว ฮืออ ขี้โกงจัง XD
จบอีกเรื่องแล้ว ขอบคุณคนอ่านผู้น่ารักที่ติดตาม ทั้งบวกเป็ดและกำลังใจ แม้จะมีจุดบกพร่องนู่นนี่ แต่จะพยายามปรับปรุงให้ดีขึ้นค่ะ *กอดก่าย* ขอหวีดอีกทีว่าทวินเซสต์นี่ก๊าวใจจังเลย เรามีความสุขกับการเขียนเด็กแฝดมากค่ะ ฮรือออ ถึงจะมีแค่ 6 ตอนแต่รักสองคนนี้จริง ๆ ถ้าเป็นไปได้ก็อยากเขียนตอนมุ้งมิ้งนะคะ แฝดอ้อนกันมันดีเหลือเกิน *ใจสั่น* //// ไหนจะครูเอครูบีที่รั่วสุดติ่งอีก 5555
อนึ่ง บาสกับพี่จูน ก็ตามที่วีเห็นค่ะ ที่เหลือเปิดกว้างให้เดาต่อได้ ฮา
แปะส่งท้าย เรารักแฝดจริง ๆ นะ รักคนอ่านด้วย ม๊วฟฟฟฟ /////
(http://37.media.tumblr.com/8b0db8850cd2e89bb2a69dcb116aadfe/tumblr_n33j6fZUdo1tvobd2o1_500.png)
่ส่วนอันนี้แถม เมื่อวันที่หงส์ชนะ 4-0 วานนี้ค่ะ พี่วีลั้ลลา น่าอิจฉาจริง ๆ
(http://25.media.tumblr.com/f989afefa4e5ec4a88073df136ce8617/tumblr_n39ft3mMqe1tvobd2o1_500.png)
ด้วยรักค่ะ :D
พบกันในเรื่อง "แมว หมา ดอกไม้ และพี่ชายข้างบ้าน" นะคะ
Edit - แปะเพิ่มส่งท้ายอีกรูปค่ะ (ฮา)
(http://24.media.tumblr.com/aac8c426206bf678a0c773965a410957/tumblr_n3ep78ASM11tvobd2o1_1280.png)
ลูกแหง่ก็ยังเป็นลูกแหง่วันยังค่ำ... XD
-
ขอจิ้มส่งท้ายหน่อยเถ้ออออออ :interest:
-
โอ้ วีแอบโหด แอบคิดถึงอนาคตของทั้งคู่ว่าจะเป็นไปในลักษณะไหน
-
อ๊ายย น้องวีแบบนี้สิถึงจะถูก อย่าไปยอมให้ตบฟรีค่ะลูก เอาคืนแบบนี้แหละดีมาก
ไม่น่าเชื่อว่าบาสจะเป็นปฟนพี่จูน แต่ก็ช่างเถอะ? เรื่องนั้นไม่ใช่ประเด็น 555
วีวินน่ารัก กริ๊วกร๊าวมากจริงๆ
ชอบเวลาสองฝดอ้อนกัน ปรับความเข้าใจกันอะ มันมุ้งมิ้ง ทำเอาอมยิ้มตลอดๆ
จบแล้วแแต่ก็น่ารักค่ะ สนุกและฟินมากกกกกก
ปล.รอตอนพิเศษ แต่ตอนของวสุค่ะ ชอบเด็กเอ๋อด้วย อิอิ
-
จบซะแล้ว
ตอนพิเศษๆ ๆ ๆ :m4:
+1 ให้คนเขียน
-
จริงๆก็คิดแหละว่าพึ่วีโหมดโหดต้องโผล่มาสักวัน
มีความสุขจังเลอ โฮะๆ
รอตอนพิเศษนะคะ <3
-
จบซะแล้ว..แฝดวีวินน่ารักมาก
-
อ่า...จบแล้ว คู่แฝดวี-วินน่ารักซะ แอบอึ้งเรื่องวีเหมือนกันนะ ฮ่ะๆ
-
สะใจจัง ยัยจูนคิดจะมารังควานวี เจอวีดาคโหมด เหอๆๆๆ
วีเค้ายอมแค่วินคนเดียวเท่านั้น ชอบแฝดน่ารัก :o8:
:pig4: นักเขียน :c4:
-
o22 พี่วีโหดใช่ย่อย วินดูกลายเป็นเด็กน้อยไปเลย OMG!!
รอเรื่องใหม่ที่กำลังจะคลอดนะคะ (ถ้ามี?!55) ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านกันค่ะ +1 :กอด1:
-
โอ๊ยยย เพิ่งจะเห็นมุมดาร์กของวีนี่แหละค่ะ
ณ จุดๆนี้ เราจะไม่พูดถึงบาสจูน ฮ่าาาา
ชอบอ่ะช่วงเวลาที่แฝดอยู่ด้วยกันมันน่ารักมาก อบอุ่น ละมุน
:กอด1:
-
ขอขมา ขอตอนพิเศษค่ะ
คู่วิน-วี น่ารักชะมัดเลย อยากได้ตุ๊กตาจิบิ
:impress3:
-
แงๆๆๆๆ จบแล้ววว
ยังไม่อยากให้จบเบย~
ขอบคุณมากนะคะ เรื่องของแฝดวีวินสนุกมากก
น่าประทับใจค่ะ ยังไงก็รอตอนพิเศษน๊าาา
:mew1:
-
จบแล้วววววววววววว
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
ใจหายเบาๆอ่าาา
แต่เห็นสองแฝดมีความสุขดีเราก็ดีใจ
:mew4: :mew4: :mew4:
-
จบซะแล้ว ขอตอนพิเศษเพิ่มได้มั้ยคะ :hao7: :hao7: :hao7:
-
สรุปว่าจูนไปคบกับบาส??
เยอะนะเธอว์
ปอลอ แอบมาโวยวายขอตอนพิเศษค่ะ เอาแบบเทศกาล หรือ โมเม้นต์ตอนทำงานแล้วก็ได้
แหะๆ (หน้าคนอ่านด้านมากค่ะ ขอรีเควสท์ตลอด)
-
วินวีลงตัวสบายใจ
คนนึงก็ยอม อีกคนก็อ้อน
แม่ยกปาดน้ำลาย เอ้ย น้ำตาด้วยความยินดี
สงสารก็แต่บาส ต้องไปก้มหน้ารับกรรมกับผู้หญิงแย่ ๆ
-
:pig4:
-
แฝดนี่ก๊าวใจดีจริงๆ ค่ะ ฮืออออออ คนอ่านก็ชอบบบบบ :hao5:
ขอตอนพิเศษมุ้งมิ้งๆ ด้วยนะคะ กร้ากกกกกก
พี่วีน่ากลัวอ่ะ ตอนจะหักนิ้วยัยพี่จูน โฮฮฮ แต่เราว่ามันก็สาสมนะ!
ถ้าตัวเองจะมีแฟนอยู่แล้ว ยังจะมาระรานคนของแฟนเก่าอีก แบบนี้ใช้ได้ที่ไหน
ความจริงแล้ว บาสไม่ควรจะไปคบกับคนอย่างนั้นเลย ไม่น่าสงสารเลยสักนิด! ฮึ่มมมม (อินมาก)
แต่ช่างยัยพี่จูน แบร่ๆ แฝดดีกันแล้ว ฮืออออ มุ้งมิ้งน่ารักมากกกกก
โดยเฉพาะแฝดน้องนี่ได้ทีเอาใหญ่เลยนะค้าาาาา แหมๆๆๆ อยากจะกลืนกินเธอทั้งตัวไม่อยากเหลือไว้ให้ใครได้กลิ่น จริงๆ กอดๆ หอมๆ อยู่นั่น โอ้ยยยย อิจฉาพี่วีมีน้องขี้อ้อน >____<
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ มากๆ เลยค่ะ
ตามลุงเอก เอ้ย! พี่เอกกับน้องวสุต่อ อิอิ
ปล. เราชอบแฟนอาร์ตทุกรูปเลยแงงงง โดยเฉพาะรูปพี่วีชนะบอล แหม เข้าใจแล้วว่าทำไมคนน้องถึงได้เอาใหญ่ขนาดนั้น น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกก :hao5:
-
วีเท่โคดดดดดดด กริ๊ดล้านแตกกก สมอิพี่จูนมักมาก บาสอย่าไปรักคนแบบนั้นเลยเหอะ ผู้หญิงกากทำภาพลักษณ์เพศแม่ซะเสีย :beat: วินแอบเสี่ยวอ่ะ 5555 เสี่ยวแต่ก็ชอบนะ อรั๊ยยยย รอตอนพิเศษค่ะ :z3:
-
เราชอบพี่วีแนวนี้มากเลยยยยยยยยยยยย แอบสะใจยัยยชะนีนั่นอยู่ อยากให้พี่วีจัดการมากกว่านี้จัง
มีแฟนอยู่แล้วยังมาโกหกอีก :z6:
ไม่ว่ายังไงความรักก็คือสิ่งสวยงามแหละเนอะ ไม่ว่ามันจะออกมาในรูปแบบไหนก็ตาม
รอติดตามตอนพิเศษต่อปาย
ขอบคุณมากนะคะ :katai2-1:
-
พี่วีนิ่งเงียบหรอกเรอะ o22 กลายเป็นว่าคนที่มุ้งมิ้งเกินเหตุคือวินซะงั้น
พออ่านถึงตรงนี้อยากกลับให้วีกดวินจัง :hao7: #โดนคนเขียนตบ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆน่ารักอบอุ่นปนน้ำตา(ห๊ะ)ด้วยนะคะ เขียนได้สุดยอดเหมือนเดิมเลย :L2:
ขอบคุณมากๆค่ะ o13
-
จบซะแล้วง่า T^T
-
วินเคยเจอวีโหมดโหดแบบนี้บ้างมั้ย
กลัวแทน :a5:
-
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่อ่านแล้วอมยิ้มไม่หยุด
แต่เก่งมากๆเลยค่ะ
น่ารักที่สุดเลย
ความจริงเราไม่ค่อยชอบแนวนี้นะ
แต่เรื่องนี้ทำเอาเรารักเลยค่ะ
กรี๊ดดดดดดด
ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกๆแบบนี้มาให้อ่านนะค่ะ
ชอบมากๆเลยค่ะ
-
มันๆๆๆๆ ฟินเว่อออออ
น่ารักมุ้งมิ้งไปนะคะ วีวิน :mew2:
-
จบแล้ววววว ม่ายน้าาาา
เป็นหกตอนบวกตอนพิเศษที่อ่านแล้วฟินสุดใจจริงๆค่ะ โดยเฉพาะภาพปลากรอบ
รักคู่แฝดจังเลย เอร้ยยยย ต่อตอนพิเศษให้กระชุ่มกระชวยหัวใจแม่ยกหน่อยนะคะ
คงคิดถึงมากแน่ๆเลยยย
-
จบแฮปปี้เย้
เกลียดยัยจูนไม่ควรคบกับบาสบอกเลย55555
-
โอ้ยยย วีทำเราใจสั่น
เท่มาก :m3:
วินนี่ก็อ้อนตลอด :m1:
-
อร๊ายย ชอบคู่นี้จัง ฟินนน อิ้อิ้ ><
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่านงับ
-
อ่านโมเมนต์ วี แล้วดูรู้สึกว่าวินเป็นเด็กน้อยขี้ออนจัง้เลน
-
o18 อ่านรวดเดียวจบ แฝด วินวี น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
หามานานแล้วแนวแฝด ปกติไม่ค่อยมีคนแต่ง ชอบๆๆๆ อยากให้แต่งเป็นซีรี่ด้วยซ้ำ 5555
จบแฮปปี้ด้วย ยิ่งชอบใหญ่
ปล.โดจินวาดสวยมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ :)
-
วี-วิน น่ารักเวอร์อ่ะ อ่านแล้วเขินตลอดเลย~มโน
-
น่ารัก ขี้หวงทั้งคู่เลย อิอิ
-
ไม่อยากให้จบเลยยยยย งอแงๆๆๆ
รักแฝดดดดด วีวินน่ารักที่สุด
ตอนนี้หวานๆ น่าร๊ากกก พี่วี พี่วี โอร๊ยยยย
น่ารักน่ารังแกมากที่สุด วินถึงได้เจ้าเล่ห์ใส่อยู่บ่อยๆ
อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุขที่สุดดดด
จะรอตอนพิเศษหวานๆน๊าา อิอิ
เอาให้น้ำตาลอายกันไปข้างเลย :hao7:
ขอบคุณสำหรับนิยายหอมหวานเรื่องนี้ -..-
คาดว่าจะอ่านซ้ำไปซ้ำมาเพื่อความฟิน :-[
-
โอ้ววววววววววววววววววววววววววว :a5: :a5: :a5:
ชอบพี่วีแบบนี้จัง โหดได้ใจ :katai2-1: :katai2-1:
แต่พี่จูนนี่ชอบบาสจริงๆใช่ไหม :mew5: :mew5:
ไม่อยากให้มายุ่งกับแฝดเลย
แต่....ฮืออออออออออออออออ :hao5: :hao5:
จบแล้ว จบแล้ว เรื่องนี้จบแล้ว :hao5: :hao5:
มีตอนพิเศษไหมคะ? คิดถึงแฝดแน่เลย
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
สุดยอดเลยค่ะ o13 คุณนักเขียน :pig4:
>>>พี่วี น่ากลัวอ่า ร้ายกว่า นายวิน หลายร้อยเท่า o22
-
วีกับวินน่ารักมากๆเลยค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
:mew1:
-
น่ารักทั้งคู่เลย
ชอบพี่วีที่สุด
มีบุคลิกแตกต่างอย่างชัดเจนมากอ่ะ
วินก็สมกับเป็นน้องเหมือนกัน
-
ฟินนนน รักกันไปนานๆน๊าา
-
กรี๊๊๊๊๊๊๊ีดดดดดดดดด เพิ่งเจอเรื่องนี้ เพิ่งตามมาอ่าน
ชอบค่ะ ฟินมากเลย น้องวินพี่วี อร้ายยยยยยย
สะใจยัยคุณจูนมากค่ะ แต่แอบเสียดายบาส เพราะแอบชอบเป็นการส่วนตัว หุหุ
กลอนบทสุดท้ายก็กระแทกใจมากค่ะ ชอบจริงๆ
-
วีโครตเท่ห์เลย ยอมลงให้แค่กับคนรัก แต่โหดสำหรับคนร้าย
-
เรื่องนี้คนที่น่าสงสารที่สุดคือบาสเพราะไปคบกับยัยจูน เสียดายผู้ชายดีๆทำไมไปคบกับผู้หญิงโรคจิตคะ? :katai1: 555
ในที่สุดวีวินก็รักกันสักที เข้าใจผิดคลาดกันไปคลาดกันมา เอร๊ยยอ่านแล้วลุ้น
ปกติไม่อ่านเรื่องแนวแฝดๆค่ะ ไม่สันทัด แต่เป็นวีวินเจ๊ยอมมมม ก็เด็กมันน่ารัก555
-
ล้ำมาก แต่งฟิคไปวาดการ์ตูนไป โมเอะที่สุด แอบเห็นโดด้วย เดี๋ยวขออ่านเนื้อหาตอนหลักก่อนนะคะ อ่านจบแล้วจะมาเม้นทีเดียวเลย ^^ (การ์ตูน่ารักมากกกกกกกกกก )
-
อิโถ่ ไอ้เราก็นึกว่าบาสเป็นพระรอง
-
:กอด1:
-
แฝดนี่สุดยอดของความกร๊าวจริงๆค่ะ ขอบคุณมากนะคะสำเรื่องสั้นเรื่องนี้
มีทั้งดราม่าจนใจสั่นจนถึงมุ้งมิ้งมดกัด โอยรักแฝดดดดด :-[
พี่วีนี่ถ้าไม่ใช่น้องวินถ้าโกรธแล้วจะไม่ยอมเลยสินะคะ ดีแล้วค่ะอย่าไปยอมพี่จูน 555
-
น่ารักอะ ชอบเรื่องนี้จัง เรื่องแนวนี้ก็สนุกไปอีกแบบนะผมว่า
-
อยากได้ตอนพิเศษเจ้าค่าาาาาาาาาา :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
รัก...ต้องห้าม เป็นอะไรที่หอมหวานเย้ายวน ชายชาย ว่าน่าหลงใหลแล้ว พี่ชายน้องชาย ยิ่งทวีคูณ และที่สุดของที่สุดก็คือ 'แฝด' สองชีวิตที่เชื่อกันว่า เป็นอีกครึ่งของกันและกัน ... ใช้หัวใจดวงเดียว...
วีวิน เริ่มด้วยขมปร่า จบด้วยหวานซ่า ไม่เลี่ยนดี อนาคตภายหน้าคงต้องจิ้นต่อเอง กุซิกๆๆ หรือ คนเขียนที่น่ารักจะสงสาร เห็นใจ คนอ่านตาดำๆมาต่อตอนพิเศษรึเปล่า กุซิกๆๆ
**อ้ากก บ่นนิด ฉั้นนไม่อยากให้บาสได้กะยัยจูนนน เชอะ**
ขอบคุณสำหรับนิยาย มินิโดจิน และภาพวาดสวยๆค่ะ
-
อ๊ายยย หายไปหลายตอนเพราะงานการวุ่นวาย ยย
กลับมาอ่านน้องวีกับน้องวินต่อ
ชอบเวลาที่เขาเรียกกันว่า "วี" หรือ "วิน"
มทำไมเรารู้สึกว่าามันละมุนละไมแบบบบอกไม่ถูก
ขนาดไม่ได้ยินเองนะ แต่รู้สึกว่าเขาเรียกกันด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความรัก
เสน่ห์ของเรื่องแนวนี้คือดราม่าแต่แฝงไปด้วยความอบอุ่น อบอวลไปด้วยความรัก
อ่านแล้วรู้สึกถึงวันฝนตก 555555555 นี่ก็อินไปป่ะ
ชอบเวลาวินอ้อนพี่ชาย มันก๊าวววหัวใจ
เห็นด้วยกับคนเขียนที่วีน่าแกล้งให้ร้องแล้วค่อยจับมาโอ๋มากกก
-
เพราะรักก็คือรักอ่ะนะ น่ารักดี เรารักวีวิน :mew1:
เพิ่งเก็ทชื่อเรื่อง ช้าไปไหมเรา ความรักครั้งนี้เหมือนจะผิด เป็นบาป แต่แท้ที่จริงแล้ว มันเป็นความจริงใจต่างหาก เป็นความปรารถนาดีสูงสุด
เราชอบคำ ๆ นะอยู่แลัว Sincere เป็นคำที่พิเศษจริง ๆ :กอด1:
-
อ่านจบรวดในวันเดียวแถมด้วยอ่านซ้ำอีกสองรอบ ชอบมากกกก :hao5:
วีน่ารักน่าฟัดจนอยากฉุดกลับบ้านมากอดเล่นสักคืน //โดนวินเชือด
สารภาพว่าตอนแรกที่เข้ามาอ่านเพราะแค่จิ้มเรื่องผิด แต่คิดไม่ผิดจริงๆที่อ่าน :กอด1:
-
อร้ายยย หาคู่แฝดมานาน มาอ่านเรื่องนี้แล้วฟินสุด ๆ อ่านซ้ำไปซ้ำมาสามรอบแล้ววว อยากอ่านตอนพิเศษ งือออT^T วีวินน่ารักที่สุด ชอบนิสัยพี่วีโหมดดาร์กมากก ส่วนน้องวินก็อ้อนซะ... >///< น่ารัก หวาน ซึ้ง ดราม่า ครบรสเลยยย
ปล. รูปน่ารักมากกกก เซฟ ๆ อิอิ
-
ชอบแนว Twincest ที่สุดเลยค่ะ กร๊าก แบบว่ามันใช่!!!! #คิดต่างไปทางอื่นคิดหื่นมาทางเน้ คิคิคิ
นั่งอ่านไปอย่างหน้าบาน จนเปิดมาเจอว่าสองแฝดต้องใช้คนละนามสกุลนี่ ก็เอาแร้ว ต่อมกระตุก หิวเรยค่าาา /วิ่งไปต้มน้ำรอ
คิคิ ยังอ่านไม่จบค่ะ เดี๋ยวจะมาอ่านต่อ แล้วจะมาเม้นอีกรอบค่า แฮ่ๆๆๆ
-
กว่าจะหวานกันได้นี่น้ำตาแตกไปหลายรอบเลยค่า
แต่หยุดอ่านไม่ได้เลย สนุกมากๆ ขอบคุณมากค่า
-
สนุกมากค่ะ อ่านรวดเดียวเลย
รัก twincest ที่ซู๊ดดดด =,,=
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุก ๆ นะฮ๊าฟฟฟ
แฝดจงเจริญ >///<
-
พุ่งเข้ามาด้วยคีย์เวิร์ดสำคัญ
Twincest :-[ :-[
เป็นโรคแพ้แฝดค่ะ และตอนนี้กำลังแพ้วีวิน ฮรึกกกกกส์
เพิ่งเข้ามาอ่าน แต่ฟินตั้งแต่ตอนแรกแล้ว
ขอบคุณมากนะคะ
:กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
ชอบแนวนี้มากกกกก แฝดก็แฝดซิ ชั้นไม่สน
ทำไม ก็คนรักกันอ่ะ อิอิ
แต่กว่าจะได้รักกัน กินมาม่าซะอืดเลย กระซิกๆ
แต่ก็น่ารัก กินใจ ซาบซึ้งมากเช่นกันค่ะ
ขอบคุณนะคะ
-
ThankS
-
น่าร๊ากกกกกกกกก น่ารักมาก ๆ อ่ะ
ชอบแฝดที่ซู้ดดดดดดดดด :กอด1:
ไม่อยากให้จบเลยค่ะ รูปก็ฟินมากกกกกกก
ขอบคุณค่ะ :L2:
-
แฝดน่ารักเว่อร์ :hao6:
-
อ่านทีเดียวจบ น่ารัก เขิลเบาๆ น้ำตาหยดนิดๆ
-
┤S i n c e r e├
ตอนพิเศษ : Déjà Vu
เสียงโห่ร้องยินดีข้างสนามบอลดังลั่น ทันทีที่กรรมการเฉพาะกิจเป่านกหวีดหมดเวลา
“ชนะเว้ยยย!” ไอ้ต๊อดแหกปากลั่นใส่หน้าผมที่นั่งเดี้ยงอยู่ข้างสนาม จากนั้นหันไปอีกทางที่พี่ชายฝาแฝดผมยืนหอบอยู่ เขย่าไหล่วีหงึกหงักไปด้วยจนศีรษะคลอน “วีแม่งสุดยอด! แฮตทริก! ทำได้ไง ลูกสุดท้ายเกือบไม่ทัน โอ้ยกู..โคตรบีบหัวใจเลย”
“อา..สงสัยฟลุคน่ะ” วีพึมพำตอบ จากนั้นก็หัวเราะน้อย ๆ ทั้งที่ยังหายใจทางปาก แก้มแดงระเรื่อ เสื้อยืดชุ่มเหงื่อแนบไปกับเนื้อตัวเขา น่ารักสุด ๆ จนต้องเอาขาเขี่ยไอ้ต๊อดออกไปห่าง ๆ ด้วยความหวง
“มีไรเชี่ยวิน” มันหันมาทำตาขวางใส่
“เลิกเขย่าพี่กูได้แล้ว” ผมบ่น จ้องหมอนั่นตาเขียว หวงปรอทจะแตกกลางอากาศร้อนระอุอยู่แล้ว พูดมากก็ไม่ได้อีก เดี๋ยววีเขิน แล้วตอนเขินม้วนยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่ ให้คนอื่นเห็นเข้าบ่อย ๆ ผมคงอกแตกตาย
“ก็มึงแม่งไร้ประโยชน์” ต๊อดว่าพร้อมส่งสายตาหยามเหยียด “ลงมาเล่นได้หน่อยเดียวเดี้ยงแล้ว ถ้าพี่มึงไม่ได้มาเชียร์ด้วยจะทำไง”
ผมยักไหล่ แม้จะจริงของมันนิดหน่อย ผมก็ดันพลาดเองที่โดนอีกทีมยันขาเดี้ยงไปเลย แม้จะยังพอวิ่งไหว แต่วีกลับทำหน้าเป็นห่วงแล้วบอกเดี๋ยวลงแทนให้ ไม่อยากจะโวยวายเลยว่าตอนถอดเสื้อเปลี่ยนกันต่อหน้าประชาชีนั้นผมวิตกจริตขนาดไหน ลำพังตัวเองไม่อะไรหรอก แต่วีก็ต้องถอดต่อหน้าคนอื่นมันข้างสนามด้วยนี่สิ ยืนบังเต็มที่ยังไงก็เชื่อว่าคงไม่พ้นสายตาสอดรู้สอดเห็นแน่ ๆ แต่อย่างน้อยก็ถือว่ายังดีที่ครั้งก่อนไม่ได้ทำรอยอะไรไว้มากนัก
ลงไปได้ไม่เท่าไรวีก็ยิงประตูแรกได้แล้ว ลูกที่สองนั้นนัวเนียกันอยู่หน้าประตูแล้วมาเข้าเท้าเขาพอดี ส่วนลูกสุดท้ายเป็นลูกโทษก็ยิงเข้าอีกตอนเกือบหมดเวลา...เชื่อวีเลย
วีเล่นกีฬาเก่ง..ผมลืมเรื่องนี้ไปได้อย่างไรนะ ต้องเป็นเพราะบุคลิกน่ารักของเขาแน่ ๆ จึงทำให้หลงลืมความจริงที่ว่าอยู่เรื่อย
หลังเกมจบ วีกับเพื่อนแก๊งเตะบอลของผมตบหัวตบหลังกันสนุกสนานอีกครู่ใหญ่ ทิ้งผมเป็นหมาหัวเน่าอยู่ข้างสนามไปเลย ทีมชนะก็ดีใจหรอกนะ แต่เห็นคนรักโดนเสือสิงห์กระทิงควายรุมล้อมแล้วระแวงโคตรเลย สุดท้ายผมก็ตัดสินใจใช้มารยาไม้เด็ด เดินกะเผลกเข้าไปกลางวง จากนั้นก็เอ่ยกับเขาด้วยเสียงออดอ้อน
“วี..กลับยัง” ผมพึมพำอย่างน่าสงสาร พูดเองแม่งยังสงสารตัวเองเลย อนาถอะไรจะขนาดนี้ ว่าพลางก้มลงมองข้อเท้าที่เริ่มบวมขึ้นมานิดหน่อย
“อ๋า..” เขาอุทานเบา ๆ น่ารักอีกแล้ว “เจ็บสินะ..นายเดินไหวหรือเปล่า”
“มันสำออย!”
ไอ้บาส! ผมก่นด่ามันอยู่ในใจ ทำรู้มาก!
“อา..ไหว” ผมพยักหน้าหงอย ๆ “ไม่เท่าไหร่หรอก”
ถ้อยคำนั้นส่งผลกับวีในทิศทางตรงกันข้าม ผมรู้เรื่องนั้นดีที่สุด ทันทีที่ผมพูดจบ วีก็รีบเข้ามาประคองแบบไม่ต้องร้องขอ ยกแขนผมขึ้นมาคล้องไว้บนไหล่และคอตัวเอง เลยทำเนียนกระแซะไปอีกนิด
วีทำหน้ายุ่ง หันไปบอกลาเพื่อนคนอื่นที่ก่อนหน้านี้ตกลงกันโดยไม่ถามผมสักคำว่าจะไปเลี้ยงฉลอง...ฉลองบ้าอะไร แค่เตะบอลขำ ๆ กันเท่านั้นเอง แต่ให้อภัยได้เพราะวีขอตัวกลับก่อนเฉยเลย บอกว่าเดี๋ยวพาผมไปพักดีกว่า เห็นบาสส่งสายตาหมั่นไส้สุดชีวิตเลยเชียว หมอนี่แหละตัวอันตราย ผมไม่มีทางลืมเด็ดขาดว่ามันเคยดึงวีไปจูบ ต่อให้จะอ้างเหตุผลว่าประชดพี่จูนอะไรนั่นก็เถอะ โคตรเด็กเลย
เราขึ้นแท็กซี่กลับอพาร์ตเม้นต์ หลังจากวีคะยั้นคะยอให้ผมไปหาหมอแต่ไม่สำเร็จ ทำดื้อไปเรื่อย ในเมื่อรู้ตัวดีว่าไม่ได้เป็นอะไรมากมายขนาดนั้นสักหน่อย ทำสำออยอย่างที่บาสบอกจริงนั่นละ
“ปวดมากไหม” เขาว่าด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเมื่อเรามาถึงห้อง ย่อตัวลงนั่งคุกเข่าบนพื้นแล้วยกข้อเท้าผมขึ้นมาดู “..บวมเลย”
แย่เลย..มุมนี้มองเห็นผ่านคอเสื้อเขาไปถึงแผ่นอกด้วยละ
“เดี๋ยวเอาน้ำแข็งประคบนะ”
วีทำท่าจะลุกขึ้น แต่ผมดึงแขนเขาไว้ก่อน
“หือ?”
“วี..ความจริงแล้ว...”
ผมพึมพำ นึกภาพตอนเขาวิ่งอยู่ในสนาม ตอนยืนหอบ ตอนที่เหวี่ยงขาส่งลูกลอยเข้าไปตุงตาข่ายทำคะแนนแรกให้ทีม ตามด้วยเสียงโห่ร้องให้ลั่นจากกองเชียร์...
ทั้งที่วีก็แข็งแรงแบบนี้..แล้วทำไมถึงยอมให้ผมเสมอเลยนะ ผมทำตัวไม่แฟร์เลยใช่หรือเปล่า?
“...เวลาเราทำกัน...”
วีเลิกคิ้ว กะพริบตาปริบ ๆ พวงแก้มขึ้นสีแดงเหมือนตอนเพิ่งจบการแข่งขันใหม่ ๆ
“..แล้วนายก็รับตลอดเลย”
“...หะ...หา...?” เขาอ้าปากพะงาบ “..วิน...นายพูดเรื่องอะไรน่ะ”
“เรื่องบนเตียงไง” ผมเฉลยอย่างหน้าด้าน ดึงวีเข้ามากอดไว้หน้าตาเฉย เอาจมูกซุกบนหน้าท้องเขาผ่านเสื้อบอลแนบเนื้อ กล้ามเนื้อก็มี ถึงไม่ชัดแต่ก็รู้สึกได้ว่ามี...น่ากัดชะมัด...ไม่สิ...นั่นไม่ใช่ที่ผมอยากบอกเขาเสียหน่อย ผมตั้งสติใหม่แล้วเริ่มพูดต่อ “..นายรู้สึกไม่ดีหรือเปล่า ที่ฉันเป็นคน...อืม...ใส่...ตลอดเลย”
วีเงียบไปเลย แต่หัวใจเขางี้เต้นแรงอย่างกับกลอง เอาหน้าแนบอยู่อย่างนี้ยิ่งได้ยินชัดแจ๋ว
“...คือ..ฉันมาคิดดู...ก็รู้สึกว่าไม่ยุติธรรมกับนายเลย...พอมีอะไรกันแล้ววีก็จะเจ็บไปถึงอีกวัน..”
อกวีจะระเบิดแล้วผมว่า เสียงตุ้บ..ตุ้บ ดังลั่นเลยเชียว
“...ฉะ...ฉันไม่เป็นไรหรอก”
“ทำไมเสียงนายดูไม่มั่นใจเลย”
“ไม่เป็นไรจริง ๆ นะ”
“..แล้วตอนทำไม่เจ็บเหรอ...”
“ไม่หรอก”
“จริงอะ” ผมถามย้ำ เงยขึ้นสบตาเขา หน้าวีแดงเป็นมะเขือเทศเลย “บอกตรง ๆ อย่าโกหก”
“...อ่า...” วีเสมองไปทางอื่น “...กะ...ก็นิดหน่อย...”
“นั่นไง”
“นิดเดียว” เขารีบกำชับ “..นิดเดียวจริง ๆ นายอย่าคิดมากเลย”
“คิดสิ” ผมยิ่งกอดเขาแน่น “...ฉันรักวีนะ...แล้วจะไม่ให้คิดได้ไง”
“...วิน..”
“...จะสลับกันบ้างก็ได้...”
“...”
“...ลองดูไหมล่ะ”
หลังผ่านพ้นช่วงเวลาวัดใจเกือบนาที วีก็เอ่ยถามเสียงสั่น
“...ดะ..ได้จริงหรือ?”
ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก แต่กลับคำตอนนี้ไม่ทันแล้วมั้ง ลูกผู้ชายพูดแล้วไม่คืนคำ หลับหูหลับตาตอบ ๆ ไปเถอะ
“..ได้”
“...วิน...”
เท่านั้นแหละ..มันก็เลยเริ่มขึ้น
เสื้อผ้าเราหลุดจากร่างทีละชิ้น ความจริงที่ว่าวีตัวเล็กกว่าผมนิดหน่อยยังเหมือนเดิม เช่นเดียวกับข้อเท็จจริงอีกอย่างคือเขาก็เป็นผู้ชายแข็งแรงคนหนึ่ง
วีควานมือบนแผ่นอกผมงุ่มง่ามแบบคนไม่มีประสบการณ์รุก (แต่ก็สู้ตาย) เอาจมูกซุกลงบนซอกคออย่างรักใคร่เหมือนลูกแมวขี้อ้อน น่ารักโคตรเลย ถ้าไม่ติดว่าเขากำลังคิดจะเสียบผมตามคำเชื้อเชิญเข้าแล้วจริง ๆ
ผมหิ้วปีกเขาขึ้นมาให้ใบหน้าอยู่ในระดับสายตา ถึงวีจะเป็นคนเริ่มเองแต่ก็ยังหน้าแดงไปหมด ลามไปถึงกระทั่งต้นคอ น่ารักเกินไปแล้ว น่ารักจนทำเอาผมอยากผลักเขาลงกับโซฟาแล้วกระโจนขึ้นคร่อมแทนเหมือนทุกครั้งที่ผ่าน ตอนนั้นเองที่วีถามขึ้นมาเสียงอ่อน
“...จะเอาแบบนี้จริง ๆ เหรอ”
อา...ถ้ากลับคำตอนนี้ก็ต้องกลายเป็นมนุษย์ปลิ้นปล้อนไม่รักษาสัญญาน่ะสิ
“...วิน?”
ในที่สุดผมก็พยักหน้าจนได้ เอื้อมมือไปดึงขอบกางเกงบอลเขาลงจากเอว แยกขาตัวเองให้อีกหน่อยอย่างใจกล้า ก่อนจะโน้มคอเขาลงมาดูดเม้มที่ริมฝีปาก
“..อือออ...”
เสียงวีก็ยังน่ารักเหมือนเดิมเลย ผมเพลินกับริมฝีปากเขามากทีเดียว จนกระทั่งรู้สึกได้ว่ามีอะไรบางอย่างเบียดแทรกเข้ามาในช่องทางด้านหลังนั่นละ
“..อึ้ก!”
“วิน..” วีชะงักไป มองผมอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ นิ้วมือเขายังค้างอยู่ข้างในนั้นไม่ยอมขยับ “...หะ..ให้หยุดไหม..”
ผมสูดลมหายใจเข้าลึก...จากนั้นส่ายหน้าช้า ๆ ขยับตัวเข้าหาเขามากขึ้น พลางคิดไปด้วยว่าปกติวีต้องรู้สึกแปลก ๆ แบบนี้ทุกครั้งเวลาจะมีอะไรกันเลยหรือ
ผมคว้ามืออีกข้างของเข้าขึ้นมา จูบเบา ๆ ที่ข้อมือแล้วพยักพเยิดให้เขาทำต่อ วีลังเลอีกอึดใจกว่าจะเริ่มขยับนิ้วอีกครั้ง นี่มันรู้สึกประหลาดโคตร ๆ เลย
“...วี..”
“...อือ...” เขารับคำเสียงแผ่ว โน้มตัวลงแนบริมฝีปากบนหน้าผากผม ขณะที่จำนวนนิ้วก็เพิ่มขึ้นเป็นเท่าไรแล้วก็ไม่รู้..แต่มันไม่ใช่นิ้วเดียวเหมือนตอนแรกแน่ ๆ “...จะ...จะทำเบา ๆ ...แต่ถ้านายอยากให้หยุดก็บอกฉันนะ...”
ผมใจสั่นฉิบหายวายป่วงเลยตอนนั้น ไม่เห็นเคยรู้เลยว่าไอ้คนเป็นฝ่ายรับจะรู้สึกอะไรแบบนี้ คือทุกทีผมอยากทำก็ทำเลย แถมวียังว่าง่ายมาตลอด อะไรก็ยอมไปหมด พอเจอเองบอกตรง ๆ ว่าใจแป้วไประดับหนึ่งเลยเชียว
ไม่ถึงนาทีให้หลัง ผมก็ได้ตระหนักว่าไอ้ที่ใจแป้วตอนแรกยังนับว่าเร็วเกินไป
นิ้วมือของเขาถอนออกจากตรงนั้น ก่อนมันจะถูกแทนที่ด้วยอะไรอย่างอื่น
“..วี”
“..จะ..เจ็บเหรอ..” วีถามตะกุกตะกัก ทั้งหน้าแดงจัดไปหมดขณะที่ประคองใบหน้าผมเอาไว้ด้วยมือสั่น ๆ “...ฉะ..ฉันไม่ทำก็ได้นะ...”
ผมเม้มปาก มองนัยน์ตาฉ่ำเยิ้มของเขาก็ยังอยากจับฟัดอยู่ดี ต่อให้จะกำลังเป็นฝ่ายโดนทำเองอยู่ตอนนี้ สุดท้ายก็หลับหูหลับตาบอกตัวเองว่าเอาวะ วียอมให้ผมมาตั้งเยอะแยะ ผลัดกันบ้างจะเป็นไรไป
“ไม่เป็นไรอะ วีทำต่อดิ” ผมพึมพำ แต่วียังเงอะงะ ผมเลยพยายามช่วยด้วยการคว้าสะโพกเขาเต็มไม้เต็มมือแล้วกดเข้าหา ก่อนจะหลุดเสียงร้องประหลาดออกมาเอง
แม่งจุกเลย!
“...วิน..”
เสียงเขาอ่อนโยนเสมอ แถมตอนนี้ยังฟังดูตระหนกนิดหน่อยด้วย โอ้ยโคตรน่ารัก แต่ไอ้ข้างล่างมันก็เจ็บ ๆ จุก ๆ อยู่จริง กว่าวีจะขยับตัวได้แต่ละครั้งก็ยิ่งกระท่อนกระแท่นไปหมด
“...วิน...นาย..ยะ...อย่าเกร็งสิ...” เขากระซิบเสียงสั่น “...ฉัน...ขยับไม่ได้นะ...”
ผมก็ว่าไม่เกร็งแล้วนะ แต่ก้มลงมองตัวเองอีกทีก็โอย..ขาสั่น โคตรเกร็งอยู่เลยนี่หว่า สุดท้ายไม่รู้จะทำไงดีเลยดึงเขามากอดไว้แน่น ฉกจูบเอาเป็นเอาตาย จะได้ลืมไอ้ที่แน่น ๆ อยู่เบื้องล่างไปสักหน่อย
วีส่งเสียงครางต่ำ..หรือไม่ก็อาจเป็นเสียงผมเอง แต่ช่างมันเถอะ เสียงใครก็ไม่รู้แล้วตอนนี้ เนื้อตัวเขาร้อนผ่าวไปหมด ใบหน้าและไฝที่หางตาก็โคตรเซ็กซี่ ปากน่าจูบจนเหมือนจะหยุดแทะเล็มไปเรื่อยไม่ได้ ยิ่งตอนหายใจหอบผ่านริมฝีปากแดงเจ่อ ๆ นั่นทำผมแทบสติหลุดไปเลย
ร่างเราบดเบียดเข้าหากันครั้งแล้วครั้งเล่า เม็ดเหงื่อเกาะพราวบนผิวของผมและเขา เสียงคราง กลิ่นกาย ไอร้อนและทุกสัมผัสแนบแน่นจนแยกแทบไม่ออกว่าของใครเป็นของใคร วีหอบหนักขึ้นเรื่อย กดตัวเองลงแนบชิด และสะโพกผมก็ยกขึ้นตอบรับเช่นกัน ทั้งที่ตอนแรกยังเกร็งแทบแย่อยู่เลย
“..อา...วะ...วิน....”
เขากระซิบตะกุกตะกัก หัวคิ้วขมวดมุ่น หยาดเหงื่อหยดลงจากปลายคาง มือกำต้นแขนผมไว้แน่น จากนั้นก็ระบายลมหายใจยาว
หยาดหยดอุ่น ๆ ไหลลงมาตามต้นขาผมเมื่อเขาถอนร่างกายตัวเองออกช้า ๆ นัยน์ตาหรี่ปรือเหลือบมองมาที่ผม ก่อนเจ้าตัวจะชะงักไปเมื่อเห็นว่ามันยังไม่สิ้นสุดดี
“...นายยังไม่เสร็จเลย”
“...อา..” ผมพยักหน้าน้อย ๆ เริ่มหนักใจแล้วว่าจะยังไงต่อกันดีล่ะทีนี้
“...เอาไงดี...” วีถามเสียงสั่นด้วยคำถามเดียวกับที่ผมเพิ่งถามตัวเอง ก่อนจะเสนอต่อด้วยสีหน้าลังเล “...ฉะ...ฉันทำให้ไหม..”
ผมเหลือบมองวีที่ตอนนี้เหมือนจะตัวแดงไปทั้งร่างแล้ว เขาเอื้อมมือเข้ามาเพื่อจะช่วย แต่ลองคิดดูแล้ว ผมว่าเอาอย่างอื่นที่ไม่ใช่มือดีกว่า
“วิน!?”
เขาร้องขึ้น ท่าทางตกใจเมื่อตัวเองเป็นฝ่ายถูกผลักลงไปหงายหลังเสียเอง
“คราวนี้ฉันทำบ้างได้ไหม”
“..หะ..หา?”
“ผลัดกันไง” ผมพึมพำ จับต้นขาเขาให้แยกออก ตั้งใจว่าจะถนอมให้ดีเลย รู้ซึ้งขึ้นมาเชียวว่ามันยังเจ็บค้างอยู่จริง ๆ
“วิน” วีร้องปรามเสียงแข็ง ซึ่งเรียกว่าผิดปกติมาก แถมยังผลักผมกลับเต็มแรงให้ไปนอนแอ้งแม้งอยู่ท่าเดิมอีกต่างหาก...นี่คือผิดปกติมาก ๆ ในระดับเหนือธรรมดา
“..ไม่เอาแล้ว” เขาร้องขึ้น
“ไม่เอาอะไร?” ผมนอนงงเป็นไก่ตาแตก มีวีนั่งคร่อมอยู่ด้านบน
“ต่อไปนี้ให้ฉันเป็นคนทำเถอะ”
“หา?”
วีทำสายตาจริงจัง โน้มตัวลงมาหาผม อะไรบางอย่างเขี่ยอยู่แถวช่องทางด้านหลังอีกครั้ง เล่นเอาขนที่ต้นคอลุกชัน
“เราทำต่อจนกว่านายจะเสร็จ..มันเสร็จจากข้างหลังได้ไม่ใช่หรือ? จากนี้นายเป็นฝ่ายรับตลอดไปเถอะนะ”
“หา!?” ผมอุทานอีกครั้งอย่างโง่เง่าที่สุดในชีวิต วีผู้น่ารักของผมพูดอะไรออกมา “...ดะ..เดี๋ยวก่อ—!”
“..จะอ่อนโยนนะ..” วียิ้มละมุน ก่อนจะจับขาผมแยกออกอีกครั้ง แล้วกระแทกสิ่งนั้นเข้ามาทีเดียวจนสุด
“อ๊ากกกกก!!!”
“วิน!?”
ผมหอบหนักจนแทบหายใจไม่ทัน ใจเต้นโครมครามเหมือนอกจะระเบิดออกมาให้ได้ หยีตาสู้แสงที่สาดเข้ามาพอดีอย่างงุนงง ใบหน้าคุ้นเคยของวีและเพื่อนของผมในชุดเตะบอลโน้มลงมาดูด้วยความเป็นห่วงระคนขำขัน ไอ้ต๊อด ไอ้บาส คนกันเองทั้งนั้น
“วิน...นายฝันร้ายกลางวันแสก ๆ เลยหรือ?”
ผมยันกายขึ้นนั่ง เหลียวมองไปรอบตัวอย่างวิตกจริต นี่ผมทำอะไร..อยู่ที่ไหนนะ...เมื่อกี้ยังเตะบอลในสนามอยู่เลย แล้วตอนนี้...
“แข่งเสร็จแล้วนะ” วียิ้มละมุน ช่วยประคองผมให้ลุกขึ้นนั่งดี ๆ “แต่นายหลับเฉยเลย”
“อา..” ผมยกมือเกาท้ายทอย ใช่แล้ว ผมวิ่ง ๆ เตะบอลอยู่แล้วโดนสกัดเข้าจนข้อเท้าแพลง วีที่มาเชียร์เลยบอกว่างั้นเดี๋ยวจะเปลี่ยนตัวลงเล่นแทนให้เพราะไม่มีใครแล้ว ผมนั่งมองเขาวิ่งอยู่ในสนามอยู่ดี ๆ ดันเผลอหลับเฉยเลย แถมยังฝันอะไรโคตรน่ากลัวที่จำไม่ค่อยได้อีก
“วีแม่งสุดยอด! แฮตทริก! ทำได้ไง ลูกสุดท้ายเกือบไม่ทัน โอ้ยกู..โคตรบีบหัวใจเลย”
..อืม..ประโยคนั้นของไอ้ต๊อดมันคุ้น ๆ จังนะ
“อา..สงสัยฟลุคน่ะ” วีหัวเราะ
แต่คำพูดนี้ของวีก็คุ้น ๆ เหมือนกัน ไปได้ยินจากไหนนะ? ผมนั่งนึกไปด้วยขณะเอาขาเขี่ยไอ้ต๊อดไปห่าง ๆ ด้วยความหวงพี่ชาย หมอนั่นจับวีเขย่าตัวไปมาใหญ่เลย
“มีไรเชี่ยวิน” มันหันมาทำตาขวาง
“เลิกเขย่าพี่กูได้แล้ว”
ผมเคยพูดประโยคนี้มาก่อนหรือเปล่าเนี่ย..
ผมยกมือขึ้นปาดเหงื่อ อากาศร้อนชะมัด ข้อเท้าก็เจ็บหน่อย ๆ แต่ไม่ค่อยมีใครสนใจเท่าไร หลังจากไอ้ต๊อดบ่นผมอีกสองสามประโยคก็หันไปเฮฮากับเพื่อนในทีมต่อ นัดกันว่าจะไปเลี้ยงที่ไหนสักแห่ง ซึ่งวีก็ดูเออออไปด้วย
ชักหวงแล้วสิ
ผมลุกขึ้นเดินกะเผลกไปหาวี อ้อนเขาให้พากลับดีกว่า
วีหันมาทำสีหน้าเป็นห่วง ช่วยประคองผมไว้ ยกเลิกที่ว่าจะไปกินกันต่อทันที ได้ยินบาสด่าว่าสำออย แต่ช่างหัวมันเถอะ กลับแล้วจะทำเนียนงอแงใส่เขาเยอะ ๆ เลย ว่าแต่วีเก่งจริง ๆ ยิงเข้าไปตั้งสามประตู ปล่อยผมหลับอยู่ริมสนามเฉย
ตอนนั้นเองที่รู้สึกเหมือนมันกำลังจะมีอะไรผิดพลาดสักอย่าง..แต่นึกไม่ออกว่าเป็นเรื่องอะไร
ช่างเถอะ ผมส่ายหน้า เลิกสนใจ ขึ้นแท็กซี่ไปกับวีซึ่งคอยประคองเกือบตลอด ปฏิเสธเขาที่คะยั้นคะยอให้ไปหาหมอก่อนอย่างดื้อดึง ผมไม่ได้เป็นอะไรเยอะแยะสักหน่อย แค่อยากอ้อนเขาเท่านั้นเอง ส่วนไอ้เรื่องอะไรที่คาใจโดยไม่รู้สาเหตุนั่นก็ขี้เกียจคิดมันแล้ว
เดี๋ยวกลับถึงห้องคงนึกออกเองมั้ง
- จบ(เถอะ) -
แก้คิดถึงนะคะ 55555
ด้วยรักค่ะ >3<
อ๊ะ ใช่ พอดีวาดรูปแฝดเล่นไว้อีกเยอะเลย เดี๋ยวขอแถมแปะแฟนอาร์ตของแถมที่รีพลายถัดไปนะคะ ^^
-
ของแถมนะคะ ถึงเรื่องจะจบแล้ว แต่ก็ยังอยากวาดและอยากเขียนถึงแฝดอีกเยอะ ๆ เลย 555
จากตอนสุดท้ายก่อนหน้านี้
พี่วีในสายตาคนรอบข้างค่ะ
(http://37.media.tumblr.com/fdd4d6b80b11a2826c25caab9efa8cbf/tumblr_n3gr13Y7ti1tvobd2o1_500.png)
แฝดสมัยเด็ก
(http://31.media.tumblr.com/9b403f138a4d701352505293f1bd1674/tumblr_n3ibyog1ty1tvobd2o1_500.png)
ส่วนอันนี้เมื่อตอนสงกรานต์ค่ะ ติดคู่อื่นมาด้วย แต่จำได้ใช่ไหมคะว่าแฝดอยู่ตรงไหน 5555
อันนี้พฤติกรรมเล่นน้ำของฝ่ายเคะ
(http://31.media.tumblr.com/dc2e51d29a00012df62c5add37b52959/tumblr_n3yyd8hl2K1tvobd2o2_1280.png)
ส่วนอันนี้ของฝั่งเสะ
(http://31.media.tumblr.com/9ea353ba9a44da584a177f52e6462b9c/tumblr_n3yyd8hl2K1tvobd2o1_1280.png)
และนี่คือบทสรุปค่ะ
(http://37.media.tumblr.com/7fae20f19f95626c7e0db75d0e34a71d/tumblr_n42yef46ly1tvobd2o1_1280.png)
อันนี้พี่วีขณะเห็นน้องโดนสาว ๆ รุมประแป้ง โถ...
(http://37.media.tumblr.com/3ebf0490a13fcd2eaea3a5096e2df771/tumblr_n46l7qxaAK1tvobd2o1_500.png)
กลับมาเช็ดเนื้อเช็ดตัว ////
(http://37.media.tumblr.com/c836bf741141a69d3d2b661b7443963f/tumblr_n42yhkOngl1tvobd2o1_500.png)
แฝดวัยสักประถมต้นเล่นน้ำ
(http://24.media.tumblr.com/c0902bcad3ea431e981364a955375423/tumblr_n4bodiQkQT1tvobd2o1_500.png)
รูปสุดท้าย เตือนก่อนว่าอันตรายมากค่ะ แปะลิ้งค์ให้ แต่เปิดระวังคนข้างหลังนะคะ
http://24.media.tumblr.com/c6b869fd517621ae627c641f3746d26e/tumblr_n4hjlgOTjM1tvobd2o1_500.png
แปะเท่านี้ก่อน ความจริงคือยังมีอีกแต่แปะชักเยอะเกินไปแล้ว วาดรูปแฝดไว้เยอะมากค่ะ และคงจะวาดอีก แต่อาจไม่ได้แปะที่กระทู้ ส่อง ๆ รื้อ ๆ ได้ที่ทวิตเตอร์หรือ FB page นะคะ
บ๊ายบายค่า หวังว่าจะได้เจอกันอีกนะคะ 555 ^o^
-
:a5: :a5: :a5:
ถึงกับเงิบค่ะโอ้ยยยยย 555555555
เป็นการข้ามเส้นศีลธรรมที่ฮาร์ดคอร์ที่สุดเท่าที่เคยอ่านเลยค่ะ :hao7: :hao7:
-
เข้ามาอ่านตอนพิเศษ
อ่านไปลุ้นไปว่าเฮ้ย เอาจริงๆดิ :hao5: :hao5:
สรุปว่ามันก็...นะ
(คือพยายามจะไม่สปอยล์เลยพิมพ์ไม่รู้เรื่อง 555+ )
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ
น่ารักมากจริงๆเรื่องนี้
ชอบแฟนอาร์ตด้วย ชอบลายเส้นค่ะ
รู้สึกจะชอบทุกอย่างเลยนะเนี่ย :o8:
-
เอ่อ... วิน นายเสียตำแหน่งรุกไปแล้วสินะ 5555
-
ฮาวิน 55555555555
-
คือยังไงอ่ะวิน สาบานว่าลืมที่ตัวฝันไว้
้ม่ายยย 55555
ปล. จะสลับก็ได้ไม่ว่ากันฮะ แฝดๆสามัคคีเราก็ยินดีTvT
ปล2 แต่ดูจากในฝันพี่วีดูไม่ใช่อ่ะ แสดงว่าเป็นแค่ฝันร้ายสินะ 55555
-
แหม่ะ อยากให้ผลัดกันจริงๆนะ
ไม่ต้องขนาดว่าให้วินรับตลอดก็ได้
แต่ก็สงสารวีง่ะ เพื่อความเสมอภาคของแฝด
:z1:
-
นั่นไง เราเดาถูกด้วยว่าแค่ฝัน :hao7:
-
o13 สุดยอด หลอกเราได้อยู่หมัด5555
ชอบน้องวีจริงๆ ดูเสะดีนะตอนนี้น่ะ(เเอบคิดถึงพี่เอมเลย) :hao6:
รอตอนต่อไปของเรื่องลุงเอก?!กับน้องวสุนะฮับ+1 :mew1:
-
:a5: ฝันไปเหรอเนี่ยยยยยยยยยยยยยย
ถ้าสลับกันจริงก็ไม่เป็นไรหรอก(มั้ง)
แต่ความจริงวินจะยอมเหรอ? อิอิ
-
ฝันบอกเหตุ :hao7:
กลับถึงห้องเดี๋ยวก็รู้เอง :haun4:
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ วาดรูปได้น่ารักมากเลย :m1:
-
ยินดีด้วยค่ะวิน นายสูญเสียตำแหน่งนั้นไปแล้ว ถถถถถถถถถถถถถถถถถถ!
-
วิน หวังว่านายจะนึกออก ก่อนมันจะแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วนะ :laugh:
เห็นรูปสงกรานต์แล้วคิดถึงเฮียเพี้ยนกับคิมจัง
-
โถ~ฝันร้าย 5555
-
วินนนนนน
หวังว่าจะนึกออกก่อนที่จะตัองกลายเป็นฝ่ายรับให้วีตลอดกาล. 55555555
-
ไม่ได้เป็นแค่ฝันแน่ๆ
วินนายโดนเปลี่ยนตำแหน่งและ 55555555555555555555555555555555555
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ระวังฝันร้ายจะกลายเป็นจริงนะวิน ฮ่าๆ
-
โห่ววววว ที่แท้น้องวินก็ฝันร้ายยยยย อิอิ
-
ถ้าฝันนั้นเป็นจริงวินแย่เลย
-
อุต๊ะ! Dejavu...
-
ไกรกวินคงฝันร้ายไปอีกนานนนน ตอนอ่านงี้ลุ้น เฮ้ยจริงเหรอวะะะะะ o22 กริ๊ดดดด พี่วีอยู่ข้างล่างเถอะ น่ารักมุ้งมิ้งพรุ้งพริ้งดีกว่าเนอะ :z2:
-
5555 ตกลงวินเสร็จวีแล้วใชมั้ย
-
เฮ้ยยยยย วิน
ถ้าลืมที่ฝันไปนี่..เสร็จเลยแน่ :hao7:
ปล.การ์ตูนน่ารักมาก เขิน :-[
-
:hao6:
-
โถวววว... ฝันร้ายรึพ่อวิน อิอิอิ
-
ฝันจะเป็นจริงมั้ยเนี่ย วินนนน
555 วีในฝันก็เมะได้เหมือนกันนะเนี่ย
-
:hao7:
ว้ายๆๆๆๆๆ
จบแล้ว
น่ารักดี
ขอบคุณนะคับ
:hao6:
-
เออแฮะ...พออ่านเรื่องแล้วหันไปมองฝาแฝดของเราเองข้างๆ
เฮ้อออ...ทำไมคู่เราไม่น่ารักเหมือนคู่วี-วินบ้าง อนาถจิต :m25:
(แต่เราไม่ได้คิดจะกินกันเองเหมือนวี-วินหรอกนะ ฮึ๋ยยย!...ขนหัวลุก!)
เป็นคู่ที่น่ารักมากๆครับ ต้องใช้ความกล้า ความอดทน และความรักเท่าไหร่กว่าคนทั้งคู่จะมาถึงจุดนี้ได้ นับถือๆ o13
ปล.กำลังจะตามไปอ่าน แมว หมา ดอกไม้ฯครับ :bye2:
ปล2.วินน่าร๊ากกกกกกกกกกกก! :impress2:
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ สนุกมากๆ เลย
นึกว่าจบตั้งแต่ตอนเฮียเพี้ยนกับคิมหันต์แล้วนะเนี่ย
มีภาคต่อ อิอิ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ ค่า
-
น่ารักมากกกกกกกก
เย่
-
สนุก วีน่ารัก แต่มาเจอตอนเดจาวูนี่แบบ ...
เออออออ อย่าสลับกันเลยเถอะ 555 :z6:
-
โอ้ย เล่นเอาใจหายใจคว่ำนึกว่าจะเปลี่ยนกันรุกจริงๆ ภาวนาว่าอย่าเลยอย่างที่เป็นอยู่น่ะดีแล้ว
-
น่ารักอ่าาาาา. ขอบคุณ :)
-
คิดว่านั้นคือฝันร้ายที่สุดของวินแล้ว55555
-
ถ้าจะสลับกันวินต้องสอนงานพี่วีอีกเยอะเลยอ่ะ :mew1:
-
เราว่าถ้าสลับวีคงไม่รอดแน่ๆ
ใสซื่อ น่ารัก น่าจับกดซะขนาดนี้ :hao6:
-
วีเท่ห์ไปเลยพาร์ทนี้ วะฮ่าฮ่า อย่างนี้เรียกฝันร้ายหรือฝันดีอ่ะวิน 5555
วีเซ็กซี่จุง หลงนายเอกอ่ะ ส่วนวินน่ารัก ขี้หวงเหมือนเดิม
ขอบคุณค่ะ
-
:L1: :pig4: :L1:
-
สนุุกมากค่ะ ชอบมากอ่านทีเดียวจบเลย เสียดายที่สั้นอยากให้ยาวกว่านี้
แอบสงสารอากง (เรียกอย่างนี้หรือเปล่าหว่า) อุตส่าห์ได้หลานแฝดชายแต่ดันไม่ได้เหลน ก๊ากกกก
ตามมาจากเล่ห์รักฤดูร้อนค่ะ ชอบทุกเรื่องของคุณ rainday เลยค่ะ แต่งดีมาก สำนวนสวย
เดี๋ยวตามไปอ่านพี่เอกต่อ ขอบคุณมากนะคะ สำหรับนิยายดีๆ
-
อ่านเรื่องนี้แล้วมีประโยคหนึ่งที่อยากบอกให้คู่แฝดรู้ 'คิดมากกันซะให้พอ'
ลุ้นจนเกร็ง จากที่เริ่มเข้าใจถูกดันยิ่งเข้าใจผิด
เฮ่อ! เหนื่อยใจกับคู่นี้
แต่ตอนพิเศษสุดท้ายนี่ทำเอาฮา ไม่รู้จะสงสารวินหรือสนับสนุนวีดี 55+
-
เห็นมานานแล้วแต่ไม่ยอมอ่านซะทีเพราะไม่ค่อยชอบค้ำคอร์
ปกติไม่ชอบแฝดด้วยซ้ำ แต่เรื่องนี้ไม่ไหวแล้วค่ะ
ไม่ใช่แค่ชอบ แต่ถึงกับหลงรักแฝดเลย
ชอบวีมากกก ชอบอิมเมจแบบนี้
ชอบตอนพี่แกจะหักนิ้วอิพี่จูน // คนอ่านโรคจิต :-[
และที่สำคัญ หมั่นไส้นางมากกกกก :z3:
ปล.ตามมาจากฤดูร้อนกับแม่ไก่ค่ะ :o8:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด ลุ้นให้วี กดวิน :z1:
การ์ตูนน่ารักมากกกกกกเลยค่ะ :mew1:
-
มาอ่านเป็นรอบที่สอง เพิ่มตอนพิเศษ ขำกลิ้งเลย วินเกิดเดจาวู 5555
นั้นเป็นลางร้าย อย่าสลับขั้วเลยครับน้องวี สงสารน้องวินเถอะ เด็กมันไม่เคย
-
อ่านรวดเดียวจบ :mew1:
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุก ๆ ค่า
-
วีวินน่ารักทั้งคู่เลยอ่าาาาาาาาาาาาา
-
อ่านแล้วอบอุ่นจังค่ะ
-
เหอะๆ สงสัยฝันจะเป็นจริงซะละมั้ง วิน :z1:
-
เข้ามาอ่านอีกรอบ ชอบจริงๆแฝดเนี่ย ^^
-
โอ๊ย!!!ถึงจะมาสั้นๆแต่ก็เอาน้ำตาอาบแก้มอีกล่ะ.. :katai1: :katai1:
-
:-[
สนุกมากเลยค่ะ บรรยายไงดี ภาพประกอบก็สวยมากๆ
-
สนุกดีค่ะ ขำตอนพิเศษ ไม่รู้ว่าวินจะเดจาวูได้ทันรึเปล่า ไม่งั้นโดนพี่วีบุกตลอดแน่ๆ
-
สนุกมากเลย แฝดน่ารัก ตอนพิเศษ วินเกือบเสียตำแหน่งรุก วีดูเสะดี แต่เทียบวินแล้ว วินเมะ วีเคะ มันใช่กว่า~~~ น่ารักกกกกกก
-
รัก ไม่ว่าจะรูปแบบไหน มันก็คือรัก รักไปแล้วมันก็ห้ามใจไม่ได้
เหมือนแฝดที่รักกันมากกก มันดูอบอุ่น จริงใจจริงๆนะ
อ่านแล้วยิ้มกับความน่ารักคนล่ะแบบของแฝดอ่ะ
ยิ่งตอนแรกๆนี่ น้ำตาท่วมจออ่ะ พูดเลย!!
-
ชอบความรักแบบแฝดแบบพี่น้อง รู้ว่ามันผิดแต่จิตใจด้านมืดก็สั่งให้กดเข้ามา มันดีมากเลยค่ะ แฝดน่ารักกันมาก ชอบบบ :hao5:
-
ตอนพิเศษน่ารักมากๆๆๆเลย
ฮาด้วย อ่านไปอมยิ้มไปตลอดเลย
-
น่ารักมากค่ะลายเส้นกับภาพก็สวย :-[
-
ขออนุญาตแปะลิงก์ตอนนี้ไว้ เพื่อกลับมาอ่านย้อนหลัง
ขอบคุณนะ สำหรับเรื่องรักของคู่แฝด ถือว่าแปลกใหม่สำหรับผมมาก
ปล. อ่านเรื่องนี้ พลางนึกไปถึง คู่แฝด Aiden Ethan จากซีรีย์ Teen wolf SS3 คืออ่านแล้วมันได้ฟิลมากอ่ะ
-
น่ารักมากกก *จิกหมอน* :o8:
อ่านรวดเดียวจบเลย ชอบเรื่องแฝดมากมาย
มุ้งมิ้งสุด >////<~
-
เสพติดโดจินคู่แฝดอย่างจังค่ะ
น่ารักมากก
-
:hao3: :hao3: :hao3:
-
โอ้ยยยยยย~ หลงรักเด็กแฝดค่ะะะ :กอด1: ทำไมดี๊ดี เหมาะสมยิ่งกว่ากิ่งทองใบหยก นี่เลยข้ามเส้นศีลธรรมไปพร้อมคนเขียนเรียบร้อย :z1:
รักสำนวน แล้วก็ขอบคุณรูปสวยๆฟินๆด้วยนะคะ จะติดตามไปทุกๆเรื่องเลย :katai2-1:
-
น่ารักมากมาย :กอด1:
-
:pig4:
-
กรี๊ดดดดด~ o22 วินจะถูกพี่วีกินแล้ววว. :heaven
-
แอร้ยยยย สนุกม๊ากกก ตอนแรกกลัวดราม่ามากค่ะ
ลูกแมวกับลูกหมาน่ารักมากกกก
ปลื้มกับเนื้อเรื่องมาก มีภาค2ได้ไหมค่าา พลีสสสส :mew2:
-
อ้าาาจบโดยสมบูรณ์แล้วสิน้าาา(แอบเสียดาย)
-
อ่านคู่นี้แล้วก็แอบหน่วงอยู่หน่อยๆ แต่โดยรวมแล้วคือน่ารักมาก
เวลาวินอ้อนวีแล้วมุ้งมิ้งมาก
ชอบจริงๆเลยคู่นี้ :L2:
-
น่ารักมาก :กอด1:
-
กลับมาอ่านอีก ก็กรีดร้องอีกหลายๆรอบ
คือแฝดอ้ะ แฝดดดดดดด มันใช่มาก
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
แอบคาดหวังให้พี่วีกดคืนบ้าง :hao6:
แต่ชอบโมเม้นตอนดูบอลมากเลยค่ะ
คือมันธรรมชาติมากอะ เหมือนกันมาก รักกันมาก แต่เชียร์บอลคนละทีม แล้วแบบ ตอนเกทับกันนี่อารมณ์เรียลมาก (เพื่อนดูบอลกันแล้วชอบเกทับกันงี้เรื่อย ฟินนนน)
-
อย่างที่คิดไว้ ก๊าวใจจริงๆค่ะ :hao6:
ถึงตอนแรกจะหน่วงตับ ปวดไต แต่ตอนหลังปาดน้ำลายแทบไม่ทัน
แวะมาอ่านเรื่องนี้ก่อนวสุ ยาวๆไปค่ะ
กอด :man1:
-
ดีงาม :mew1:
-
ยิ่งอ่านยิ่งรักคู่นี้ ความรักไม่มีอะไรตายตัว เรากำหนดกฏเกณฑ์ขึ้นมาเองทั้งนั้น
ขอบคุณนะคะ สำหรับเรื่องนี้
-
ฮืออออออ น้ำตาซึมในช่วงที่ไม่เข้าใจกัน
หลังจากนั้นคือ ฟินนนนน น่าร้ากกกก
-
โอ้ย...ชอบจัง วันนี้อ่านรวดเดียสจบเลยนะ
-
เพิ่งมีโอกาสมาคอมเม้น ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ :impress2:
ชอบทุกอย่างทั้งชื่อตัวละคร ความสัมพันธ์อันซับซ้อน ตัวคาแรกเตอร์ :heaven
ขอบคุณและรักคนเขียนค่ะ :กอด1:
-
ชอบเรื่องนี้มากมาก
-
ในที่สุด... OoO
-
มายทวินนนนนนนนน เลิฟยูสุดๆหนุ่มๆทั้งสอง :o8:
-
อร๊ายยยย วิ้นนนนนนนน ถ้าจำไม่ได้นะ... 5555555
มีความน่ารัก 555 มิน่ายอมง่ายเชีย กร๊ากก
ปล.เก๊าดูรูปไม่ได้ค่ะ เดี๋ยวไปหาดูในเพจ อิอิ
-
มีความน่ารัก มีความเขิน
:-[
-
5555 ถึงกับเก็บเอาไปฝันเลยหรอวิน
-
55555 น่ารักอะ ตอนแรกหน่วงมากเลย อึดอัดแทนวี จะนิ่งจะงียบไปไหน
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
งื้ออออ ชอบมาก ก๊าวใจดีจริงๆค่ะ รออุดหนุนเป็นรูปเล่มนะค้า
-
ชอบแบบแฝดสุดๆ ฮืออ ดูท่าแล้วคงซดมาม่าแน่ๆ แต่ชอบมาก .ทั้งวินทั้งวีก็คิดตรงกันนา ถ้าพูออกไปก็คงไม่รู้สึกหน่วงๆ
ตอนมัธยมเคยจิ้นคู่แฝดคู่นึง เราก็ให้แฝดน้องเมะเนี่ยแหละ 55555 ตอนนี้พวกเขาก็อยู่มหาลัยเดียวกัน คณะเดียวกัน ตอนนี้มองไกลๆ เราแยกไม่ออกแล้วว่าใครคนพี่ใครคนน้อง เพราะตอนนี้คล้ายกันมากกว่าตอนมัธยมอีก แต่ถ้ามองใกล้ๆก็จะรู้เลยว่าใคร
-
หน่วงอะ แบบต่างใจตรงกัน แต่บอกออกไปไม่ได้อีก
-
ที่พูดกันมาน่ะ รักแบบเดียวกันนะ อย่าคิดเองเออเองกันดิว่ามันคนละเเบบ มันหน่วงงงงงง
-
บีบคั้นมาก ปวดใจ ฮือออ สงสารทั้งคู่เลยอะ
แล้วจูนนี่อะไรนักหนา มาจูบผชในมหาลัยอีก โอ้ยยย
-
ในที่สุดก็เข้าใจตรงกันนะว่ารักแบบเดียวกัน นี่ลุ้น โอ้ยยยแบบเมื่อไหร่จะพูดกันดีๆ ไม่ออกประเด็น คนอ่านคนนี้จะชักดิ้นชักงอตายแล้ว 555555 แต่สุดท้ายเขาก็เข้าใจตรงกัน อยากกรี๊ดดังๆเลยค่ะ ฮือออ
-
แรกๆก็ฟินอยู่ พอจูนเข้ามาอยากถีบยัยนี่ออกไปไกลๆจริงๆ
-
พี่วีโหดแต่เราชอบ อิอิ
-
น่ารักอ่ะ
แรกๆหน่วง หลังๆนี่หวานหยด อย่างน่ารักเลย :impress2: :impress2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หน่วงมากอ่ะ
ไม่รู้ใครเจ็บกว่าใครเลย
คำพูดบอกปัดของแต่ละฝ่าย
ต่างทำให้เจ็บกันเองง
ต่างคนต่างคิดไปอีกทาง
ทั้งที่จริงๆ แล้วคิดเหมือนกัน
:sad4:
:o12: :o12: :o12:
เศร้ามากกกกกกกกกกกก
เจ็บที่ใจตามมมมมมมมมมม
พอเข้าใจกันแล้วก็หวาน
มีความหวงแรงนะวินนนน
น่ารักกกกกกกกก
เขินด้วย
:o8: :o8:
นางพี่จูนนี่อยากตบไปโลกหน้ามาก
ชอบวีเอาคืนมาก ต้องอย่างนี้
บาสไปมีซัมติงกับนางตั้งแต่เมื่อใดดดดดดดดดดดดด
ฮาาาาาาาาาาาาาาาาาา
นึกว่าวีจะได้ทำประตู
-
o13
-
คิดถึงแฝด ก็ต้องเข้ามาอ่านแฝด ^^
-
:pig4: :3123:
-
อ่านตั้งแต่น้า ลุง มาหลานเลยทีเดียว
น่ารักทุกคู่ :L2: :pig4:
-
:pig4:
-
น่ารักกก
-
ขอบคุณค่ะ ^^