พิมพ์หน้านี้ - Lovely Kitty 6 By ลูกหมู
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: playCardPlaYBoy ที่ 07-04-2008 23:19:49
-
Lovely Kitty 1
...........................................................................................
“คุณนิวค้า ลงมาเถอะ ป้าดาอกจะแตกตายแล้ว ว้าย!! กรี๊ด!! อย่าขึ้นไปสูง มันอันตรายนะค้า”
เสียงหรีดหริ่งฤดูร้อนดัง แทรกบรรยากาศในสวนใหญ่ ถูกรบกวนด้วยเสียงวีดว้ายของหญิงวัยกลางคนจนนกกางเขนที่เกาะอยู่บนกิ่งไม้พา กันบินหนีว่อนด้วยความตกใจ ป้าดาแหงนหน้าคอตั้งบ่าลุ้นระทึกกับภาพของเด็กชายตัวน้อยที่ปีนป่ายอยู่บน กิ่งสูงอย่างน่าหวาดเสียว เมื่อเอื้อมแขนสั้นๆโหนไปกิ่งข้างเคียงที เจ้าหล่อนก็หวีดร้องที
“น่ารำคาญน่า ป้า อย่าทำนิวเสียสมาธินะ!!” เสียงแหลมใสยังไม่แตกหนุ่มของเด็กชายตะโกนสวนลงมาอย่างรำคาญ
“คุณนิวก็ลงมาซักทีสิค้า เกิดเป็นอะไรไป ป้าจะไปแก้ตัวกับคุณผู้หญิงได้ยังไง”
“ก็บอกไปซี่ ว่าเด็กมันซน” เด็กชายยังคงปีนป่ายขึ้นสูงต่อไป จนถึงกิ่งใหญ่ที่เป็นจุดหมายก็พลันหยุดลง
“ชู่ว์...ไม่ต้องกลัวนะ เมี๊ยว~” ลูกแมวสีช็อคโกแล็ตขนหางฟูฟ่อง ขู่ฟ่อทั้งๆที่เล็บเท้าทั้งสี่จิกกิ่งไม้ตัวสั่น
“มานี่มะ ลงไม่ได้ใช่มั้ย ทีหลังก็อย่าขึ้นมาเองซี่” นิวยังคงพูดปลอบต่อไปโดยไม่สนใจท่าทางไม่ไว้ใจคนของเจ้าเหมียวน้อย ค่อยๆเอื้อมมือไปยังปลายกิ่งไม้ที่อยู่ห่างไปถึงช่วงตัวโดยไม่สนใจเสียงหวีด ร้องของพี่เลี้ยงด้านล่าง
เจ้าเหมียวก็ยังคงไม่ไว้ใจคน อยู่ดี มันกางเล็บยื่นขาหน้าข่วนมือเล็กที่เอื้อมมาพยายามทำความคุ้นเคย จนเจ้าของมือต้องรีบหดกลับสะบัดแก้อาการแสบจี๊ด นิวยังคงไม่ยอมแพ้ พยายามยื่นมือออกไปและก็โดนข่วนกลับมาอีกหลายครา จนเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ก็ไม่แน่ใจ เจ้าเหมียวน้อยจึงค่อยยอมสงบลงบ้าง มันค่อยๆเอื้อมขาอันสั่นเทา เดินไต่กิ่งไม้ไปยังเด็กชายทีละก้าวๆ จนเมื่อถึงจุดหมาย ก็กางเล็บจิกกางเกงขาสั้นเนื้อดีไว้อย่างไม่คิดจะปล่อยไปอีกจนกว่าจะถึงพื้น ดิน
“เด็กดี” เด็กชายถอนหายใจยิ้มอย่างโล่งอก กอดเจ้าเหมียวไว้แน่น
มือเล็กจับกิ่งไม้อย่างระวัง ค่อยๆกลับตัวเพื่อจะไต่ลงจากต้นไม้สูง โดยไม่ทันตั้งตัว กิ่งใหญ่ก็พลันหักเป๊าะ ส่งผลให้ร่างแบบบางหล่นตุ้บลงพื้นหญ้าอย่างแรง เจ้าลูกแมวที่ไม่น่าจะได้รับบาดเจ็บเพราะอยู่ในอ้อมกอดแน่นหนา แต่คงจะตกใจเป็นกำลังก็พลันกางเล็บข่วนผิวขาวใสจนเลือดซิบเป็นทางยาว ก่อนจะกระโดดผลุงวิ่งหนีมุดพุ่มไม้ออกไปอีกทางหนึ่ง
จนเมื่อเหตุการณ์ทุกอย่างสงบ ลง ป้าดา พี่เลี้ยงตุ้มตุ้ยจึงค่อยจำวิธีออกเสียงได้ เจ้าหล่อนกรี๊ดอย่างไร้จุดหมายพร้อมกับวิ่งเข้าไปจับมือจับแขนเด็กน้อยอย่าง เป็นห่วง
“คุณนิว ตายแล้ว แผลเต็มไปหมดเลย!! โถพ่อคุณ ป้าจะพาไปหาหมอนะคะ”
แค่คำว่าหมอก็ทำให้เด็กน้อยขนลุกตั้งสวมวิญญาณลูกแมวขู่ฟ่อได้ไม่ยาก “ไม่เอา! ไม่ไป!”
“ไม่ได้ค่ะ โดนทั้งแมวทั้งกิ่งไม้ข่วนไปตั้งหลายแผล แถมยังตกลงมากระแทกซะดังขนาดนี้ ยังไงก็ต้องไปหาหมอค่ะ” พี่เลี้ยงยื่นคำขาด
“นิวทำแผลเองได้ นิวทำเป็น!” นิวก็ไม่ยอมแพ้
“คุณนิว! อย่าดื้อสิคะ!!” เจ้าหล่อนดุเสียงดังจนเด็กชายหัวหด ให้แก่นแก้วอย่างไร เด็กๆก็ย่อมต้องเกรงพี่เลี้ยงที่ดูแลตัวเองมาตั้งแต่แบเบาะวันยันค่ำ
“แต่ว่า...นิว...” เขายังจำได้ดี ต้นปีที่ไปหาหมอ ถูกฉีดยาไปตั้งหลายเข็ม แค่เห็นไอ้เข็มยาวๆนั่นก็กลัวจะตายอยู่แล้ว ยิ่งความรู้สึกเจ็บจี๊ดๆนั่นอีก หัวเด็ดตีนขาดก็ไม่ไป
“ถ้าไม่ไป ป้าดาจะงดขนมหวานสามวันนะคะ!!”
เอาล่ะสิ ไม้ตายมาแล้ว!
ในใจของเด็กชายตอนนี้มีตราชั่งอันใหญ่ ชั่งระหว่างเข็มฉีดยากับขนมหวานสามวัน...แต่น้ำหนักมันก็ยังเอนเอียงไปทางขนมหวานอยู่ดี
“จะไม่ให้นอนกลางวันด้วย! แล้วจะบอกคุณครูให้เพิ่มการบ้านให้อีกเยอะๆเลย”
เด็กชายเบะปากเบ้...เล่น อย่างนี้เขาจะขัดได้ยังไง ในที่สุดก็ต้องยินยอม พยักหน้าหงึกๆทั้งๆที่น้ำตาคลอหน่วย จับมือพี่เลี้ยงเตรียมจะลุกขึ้นยืน แต่ก็ต้องสูดปากหย่อนก้นลงไปนั่งแหมะกับพื้นหญ้าเหมือนเดิม
“นิวเจ็บขา” เมื่อก้มลงไปมองก็ต้องน้ำตาเล็ดอีกรอบ เพราะข้อเท้าตอนนี้มันบวมตุ่ยแดงก่ำน่ากลัว
ป้าดาหันรีหันขวางมองหาตัว ช่วย ถึงเจ้าหล่อนจะตัวใหญ่ตุ้บตั้บ แต่ก็ไม่มีแรงพอจะอุ้มเด็กผู้ชายอายุสิบขวบอยู่ดี…แล้วเธอจะทำอย่างไรดีล่ะ? นี่มันสวนสาธารณะ ตอนกลางวันก็ไม่มีคนผ่านไปมาซะด้วย
++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ปีใหม่~ เมี้ยว~” ณรงค์ถอนหายใจ หลังจากที่ตะโกนเรียกเจ้าเหมียวน้อยมาครึ่งชั่วโมง ถามคนแถวนี้ก็บอกว่าเห็นแว๊บๆในสวนสาธารณะนี่นา มันเป็นแมวที่เพื่อนเขาฝากเอาไว้เสียด้วยสิ
อากาศตอนสายเกือบเที่ยงก็ ร้อนใช่ย่อย ถึงสวนนี้จะมีต้นไม้สูงมากมายก็เถอะ แต่อาชีพที่ทำงานอยู่แต่ในห้องแอร์อย่างเขาก็ไม่ชินอยู่ดี ชายหนุ่มตัดสินใจกดน้ำที่เครื่องขายน้ำอัตโนมัติ เปิดกระป๋องเย็นเฉียบขึ้นดื่มพลางนั่งพักเหนื่อย
ร่างสูงปล่อยตัวพิงพนักเก้าอี้หินข้างทาง เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าไร้เมฆ
นานๆทีออกมานั่งเล่นอย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน
“เมี้ยว~” ความคิดสะดุดลงด้วยเสียงแหลมเล็กคุ้นเคยที่ดังมาจากด้านหลัง ณรงค์หันกลับไปมองก็เจอกับเจ้าแมวสีช็อคโกแล็ต ส่งสายตาสีเทาใสมาทางเขา
“เฮ้อ...กว่าจะโผล่มาได้นะ” ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างโล่งอก ขืนหายไป เพื่อนเขาคงมาบีบคอตาย...ก็แมวหิมาลายัน ตัวตั้งหลายพันนี่นา
ณรงค์ลุกขึ้นยืน กำลังเอื้อมมือจะอุ้มเจ้าเหมียวขึ้น ก็ต้องจิ๊ปากอย่างหงุดหงิด เพราะเจ้าแมวตัวเล็กดันกระโดดหลบมือของเขาไปไกล
“เฮ้ย กลับมาดิ เสียเวลาทำงาน ต้องรีบกลับไปเปิดร้านนะเฟ้ย”
เสียงบ่นดังไปไม่ถึงความเข้า ใจของลูกแมวอายุสองเดือน มันยังคงเดินสะบัดหางไปอีกทาง เมื่อชายหนุ่มวิ่งก้มตัวลงจะจับอุ้ม มันก็วิ่งแผล็วผ่านพุ่มไม้หายแว๊บไป
ชายหนุ่มส่ายหน้าระอากับความ ซนของสัตว์ตัวเล็ก เดินไปทางพุ่มไม้ที่ลูกแมวน้อยมุดเข้าไป เขาลงทุนคุกเข่ามองลอดพุ่มไม้ที่ตัดแต่งเป็นทรงสี่เหลี่ยมสวยงามเป็นกำแพง สอดส่ายสายตาหาเจ้าขนฟู พลันสายตาก็ไปสะดุดกับอย่างอื่นที่ไม่ใช่สีโกโก้แทน
เรียวขาเพรียวบางสีขาวงาช้าง โผล่พ้นกางเกงขาสั้นเนื้อดี กำลังนั่งราบอยู่ที่พื้นหญ้า ในมุมมองของเขาสามารถมองลอดกางเกงขาสั้นเข้าไปได้ลึกกว่าเดิมเสียอีก เรียวขานั้นกำลังขยับยุกยิก เมื่อเข่าชันขึ้น เนื้อหนังใต้ร่มผ้าก็โผล่วับๆแวมๆให้ชายหนุ่มหยุดหายใจไปอีกสามวินาที
เมื่อพยายามก้มตัวลงต่ำกว่าเดิมเพื่อมองในมุมที่สูงขึ้นไปอีก หัวใจก็เต้นตุ้บจนได้ยินเสียงชัดเจน
รูปร่างบอบบางในชุดเสื้อยืด พอดีตัวสีฟ้าสดใสตัดกับสีเขียวของสนามหญ้า ต้นแขนที่โผล่พ้นแขนเสื้อมานั้น มีรอยข่วนแดงระเรื่ออยู่ประปราย หลังคอระหงที่โผล่พ้นคอเสื้อมาระด้วยผมสีดำสนิทดูนุ่มนิ่มน่าจับ ใบหน้าเล็กน่ารัก แก้มใสแดงเรื่อแบบเด็กสุขภาพดี ริมฝีปากที่เม้มสนิทนั้นแดงฉ่ำ จมูกเล็กโด่งรั้น แล้วณรงค์ก็ต้องยกมือขึ้นกดให้หัวใจตัวเองเต้นเบาลงเมื่อได้มองเข้าไปในดวง ตาสีดำรื้นน้ำ แพขนตายาวงอนกระพริบถี่ๆราวกับเจ้าของต้องการจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหล ออกมา
...เทวดาน้อย...
เป็นคำนิยามที่ไร้ข้อขัดแย้ง
ตุ้บ!
ณรงค์สะดุ้งเฮือกเมื่อรู้สึก ถึงน้ำหนักของสี่ขาที่กระโดดตุ้งยันลงบนแผ่นหลังของเขา...เจ้าปีใหม่นี่เอง เขาละสายตาออกจากภาพที่เห็นตรงหน้า พลันก็หน้าร้อนผ่าวเมื่อรู้สึกเหมือนตัวเองทำตัวราวกับพวกโรคจิตถ้ำมอง... ต้องขอบคุณเจ้าเหมียวที่เรียกเขากลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง แต่ยังไม่ทันจะได้จับตัวเจ้าตัวยุ่ง มันก็กระโดดแผล็วไปทางเทวดาน้อยของเขาเสียก่อน
มันเดินส่ายอาดไปยังเด็กน้อย ไถสีข้างเข้ากับต้นขาขาวนวลพลางเงยหน้าขึ้นมองร้องเมี้ยวทักทาย
เทวดาน้อยของเขาก้มลงมอง แล้วณรงค์ก็เหมือนหัวใจถูกกระชากอย่างแรง เมื่อปากแดงที่เม้มแน่นเมื่อกี้กลับสยายยิ้มสดใสแทน สองมือบอบบางอุ้มแมวตัวเล็กขึ้นแนบอก ก้มหน้าลงซุกกับกลุ่มขนนุ่มนิ่ม เสียงใสน่ารักดังให้ได้ยิน “ไม่เป็นไรใช่มั้ย เจ้าเหมียว นึกว่าวิ่งหนีไปแล้วนะเนี่ย” มันร้องมี้ๆพลางไถหัวกลมเข้ากับแก้มใสของเด็กชาย
“ฮะๆๆ” ณรงค์หลับตาซึมซับเสียงหัวเราะราวระฆังแก้วอย่างชื่นใจ
++++++++++++++++++++++++++++++++
“คุณนิว ป้าว่าอย่าไปยุ่งกับมันเลย เดี๋ยวมันจะข่วนคุณนิวอีกนะคะ แล้วก็ไปหาหมอกันก่อนดีกว่านะ”
“ฮื้อ ก็นิวลุกไม่ไหวอะ รอให้หายปวดแล้วกลับบ้านเลยก็ได้” เด็กชายเริ่มโยเยหาเรื่องอ้างไม่ไปหาหมอ
“แต่ว่า...”
แช่ก!!
เสียงแหวกพุ่มไม้เรียกให้สองคนหนึ่งแมวหันขวับไปทางต้นเสียงทันที
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ?” เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้น ก่อนที่ชายหนุ่มร่างสูงจะก้าวผ่านพุ่มไม้มา
ครั้งแรกดวงตาสีนิลใสมอง ค้างอย่างเคลิ้มฝัน...ร่างสูงชะลูด บ่าหนาใหญ่ ใบหน้าคมเข้มสมชายชาตรี เสียงนุ่มน่าฟัง...เป็นผู้ชายแบบที่เด็กชายคิดฝันอยากจะเป็นเมื่อเติบใหญ่ที เดียว แต่เมื่อมองดีๆเด็กน้อยก็เริ่มเบะปาก น้ำตาคลออีกครั้งหนึ่ง ยิ่งเมื่อชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้ หยดน้ำใสก็กลิ้งหล่นระแก้มอย่างห้ามไม่อยู่
...ก็อุตส่าห์จะไม่ไปหาหมอ หมอก็ดันมาหาถึงที่นี่นี่นา!!...
นิวคว้าแขนป้าดากอด หลบหน้าหลังร่างกายอ้วนตั้บของหญิงสาวพลางกลั้นสะอื้น “ไม่เอา ไม่หาหมอ”
ณรงค์แปลกใจอยู่เหมือนกัน ว่าทำไมถึงรู้ว่าเขาเป็นหมอ จวบจนก้มสำรวจตัวเองจึงค่อยนึกได้ว่า ลืมถอดเสื้อกาวน์ก่อนออกมาจากคลีนิก เมื่อเห็นว่าตนเองราวกับปีศาจร้ายในสายตาเทวดาน้อย เขาจึงตัดสินใจถอดเสื้อกาวน์ขาวสะอาดออกพาดบ่าแทน
เขาค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ลูก แมวน้อยที่ตัวสั่นอยู่หลังสตรีร่างใหญ่ เมื่อกระซิบถามเหตุการณ์จากพี่เลี้ยงได้จึงค่อยๆแตะฝ่ามือลงกับแผ่นหลัง บางอย่างเบามือ พลางกระซิบเสียงเบา
“ขอพี่ดูหน่อยนะครับ”
ดวงหน้าเปียกน้ำตาหันมามอง เขาอย่างหวาดกลัว เมื่อชายหนุ่มยื่นมือเข้าใกล้ ร่างเล็กก็สะดุ้งถอยหนี ณรงค์จึงล้มเลิกความตั้งใจจะจับขาที่บวมช้ำ หันไปให้ความสนใจเจ้าลูกแมวสีช็อคโกแล็ตที่นอนตบยอดหญ้าใกล้ๆแทน เขาจับมันอุ้มขึ้น จับขาหน้าวางแปะไปบนแก้มใส เมื่อดวงตากลมโตหันกลับมาสบกับลูกแก้วเทาใส ชายหนุ่มก็ดัดเสียงเล็กเสียงน้อยพลางจับให้ขาหน้าเจ้าเหมียวขยับไปมา
“ผมชื่อปีใหม่ พี่ชื่ออะไรคับ”
เด็กน้อยช้อนดวงตาหวาดระแวง ขึ้นมองหน้าหมอหนุ่ม ปิดปากเงียบราวกับกลัวว่าจะถูกปีศาจสูบวิญญาณถ้าเผลอพูดออกมา แต่ร่างสูงก็ยังไม่ยอมแพ้ เชิดเจ้าลูกแมวให้จับไปที่มือเล็กบอบบาง “ปีใหม่อยากรู้จักพี่คับ พี่ช่วยปีใหม่ไว้นี่นา พี่ชื่ออะไรคับ?” ยังพูดไม่จบดีเจ้าลูกแมวก็ดันหาวหวอดปากกว้างออกมาอย่างไม่ให้ความร่วมมือ แต่มันก็ทำให้เด็กน้อยหัวเราะพรวดออกมาได้ นิวเอื้อมมือจับขาหน้าเจ้าแมวขนฟูพลางเขย่าเหมือนเช็คแฮนด์
“ปีใหม่ตัวเล็กน่ารัก พี่ชื่อนิวครับ”
ณรงค์ก้มมองเด็กน้อยอย่างเอ็นดู ช่างบริสุทธิ์สดใสราวผ้าขาวซะจริง
“พี่นิวเจ็บขาเพราะช่วยผม ให้เจ้านายผมพาพี่นิวไปรักษานะคับ”
สิ้นคำว่ารักษา เด็กชายก็สะดุ้งเฮือกกอดแขนพี่เลี้ยงแน่นอีกครั้ง ชายหนุ่มก็ยังไม่ยอมแพ้ ทำเสียงเศร้าพลางขยับแมวน้อยทำท่าทาง “นะคับ น้า~ ถ้าพี่นิวเป็นอะไรไป ปีใหม่จะเสียใจมากเลยนะคับ น้า” แมวน้อยปีใหม่ร้องเมี้ยวตบท้ายราวจะยืนยันว่า เจ้านายมันพูดจริงๆ ไม่ได้โกหกนะเออ
“…แต่มันเจ็บ…” เด็กชายยังคงโยเย
“ไม่เจ็บหรอกคับ พี่นิวกินเค้กช็อคโกแล็ตหมดชิ้น เจ้านายก็รักษาพี่นิวเสร็จพอดี”
เค้กช็อคโกแล็ต!!
“แถมนมสตอเบอร์รี่เย็นๆด้วยน้า”
นมสตอเบอร์รี่!!
แล้วชายหนุ่มก็ยิ้มกริ่ม เมื่อใบหน้าเล็กๆพยักหงึกหงักพลางส่งดวงตาใสแจ๋วมองมาทางเขา สองแขนค่อยๆช้อนใต้รักแร้และใต้เข่าของเด็กน้อย ยกร่างบางของเด็กวัยแรกรุ่นขึ้นแนบกับอกอุ่น จมูกเผลอสูดดมกลิ่นกรุ่นของแป้งเด็กเข้าเต็มปอด ยังไม่ทันลุกขึ้น เจ้าปีใหม่ก็กระโดดผลุงขึ้นซุกตัวลงกับอกน้อยๆของนิว ร่างเล็กหัวเราะคิกคักดิ้นกุกกักกอดลูกแมวไว้แน่น...พอๆกับที่ณรงค์กอดนิ วไว้อย่างแน่นหนา ลุกขึ้นอุ้มพาไปยังคลีนิกของตน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC
-
อิอิ คนแรก ตามเข้ามาดูแมวน้อย อิอิ
-
มาต่อไวไวนะครับ
-
อันนี้เป็นเรื่องสั้นอะเปล่า
-
เอิ๊ก ปี้นิวรู้อ่ะเป่าคับว่าเจ้านายผมแอบมองอยู่ :laugh:
-
Lovely Kitty 2
เค้กช็อคโกแล็ตชิ้นไม่เล็ก ไม่ใหญ่ถูกตักเข้าปากอย่างเพลิดเพลิน ในขณะที่สำลีชุบโพวิดีนบรรจงทาลงบนแผลอย่างเบามือ หมอหนุ่มเหลือบมองใบหน้าหวานใส เมื่อไม่เห็นร่องรอยความเจ็บปวดจึงเริ่มเบาใจ...คิดถูกจริงๆ ที่ให้กินยาแก้ปวดก่อนทำแผล
“เสร็จแล้วครับ” ณรงค์พูดพลางวางเครื่องมือลงในถาดทำแผล เป็นเวลาเดียวกับที่ป้าดานำสมุดสุขภาพของเด็กชายมาจากบ้านพอดี ร่างสูงเปิดสมุดดูคร่าวๆและแจ้งข่าวดี
“วัคซีนบาดทะยัก เพิ่งฉีดไปเมื่อต้นปีนะครับ ส่วนพิษสุนัขบ้าไม่ต้องฉีด เพราะเจ้าปีใหม่ฉีดวัคซีนไปแล้ว”
เป็นข่าวที่ดีที่สุดสำหรับเด็กชายนิวทีเดียว ได้กินเค้กกับนมหวานๆ ทำแผลก็ไม่เจ็บ แถมยังไม่ต้องฉีดยาอีก
“ส่วนแผลที่แขน มาเปิดล้างที่นี่ทุกวันนะครับ แล้วก็ที่ข้อเท้า แค่แพลงนิดหน่อย กระดูกไม่หัก ทายาแล้วใช้ผ้าพันไว้ซักอาทิตย์ก็หายดี” ว่าแล้วก็หันไปทางพี่เลี้ยงสาวใหญ่ “เดี๋ยวจะสอนวิธีพันผ้าให้นะครับ”
นิวนั่งมองคุณหมอสอนพี่ เลี้ยงพันผ้าพลางตักเค้กชิ้นสุดท้ายเข้าปาก คว้านมสตอเบอร์รี่เย็นฉ่ำขึ้นดูดเป็นอึกสุดท้าย ก่อนจะล้มตัวลงนอนสังเกตการณ์ต่อ เสียงนุ่มๆของคุณหมอใจดีกับแอร์เย็นๆ บวกกับเวลาคล้อยบ่ายที่ตรงกับเวลานอนกลางวันพอดี ทำให้เปลือกตาบางค่อยๆหรี่ปรือ
ผ่านไปนานทีเดียวกว่าพี่ เลี้ยงร่างท้วมจะเข้าใจวิธีการพันผ้า เมื่อทั้งสองหันกลับมามองร่างเล็ก ก็ต้องยิ้มออกมากับท่านอนขดกลมปุ๊กบนเตียงตรวจร่างกาย
“ต้องรบกวนคุณหมอแล้วล่ะค่ะ” ป้าดากล่าวอย่างเกรงใจ ลำพังตื่นอยู่ขาเจ็บก็แทบจะพยุงกันไม่ไหว นี่ยังหลับปุ๋ยซะอย่างนี้ก็คงต้องฝากเอาไว้ก่อน เย็นๆค่อยมารับ
“ไม่เป็นไรครับ แต่เดี๋ยวจะให้ไปนอนที่ห้องหมอก็แล้วกัน นอนตรงนี้ไม่ดีกับสุขภาพ ห้องตรวจคนไข้เชื้อโรคมันเยอะ” ณรงค์แจ้งเหตุผล ก่อนจะช้อนตัวเด็กชายเพื่อย้ายที่นอน
+++++++++++++++++++++++++++++++
แป๊ก
เสียงสวิตซ์ถูกหมุนเปิด ตามด้วยไฟสีส้มในห้องนอนส่องแสงสลัว เพื่อไม่ให้รบกวนเด็กน้อยที่ยังนอนขดอย่างมีความสุข...วันนี้คงจะเหนื่อย มากสินะ ถึงได้หลับทีสามสี่ชั่วโมงไม่ยอมตื่น
...แถมยังนอนดิ้นซะด้วย...
ณรงค์ยิ้มเอ็นดูพลางส่ายหัว กับสภาพผ้าห่มที่ห่มให้ก่อนออกจากห้องนอน บัดนี้มันร่นไปกองอยู่ที่ปลายเท้าซะแล้ว เด็กน้อยคงจะหนาวอยู่เหมือนกัน ถึงได้ขดตัวกลมกระชับลูกแมวปีใหม่ในอ้อมกอดเสียแน่นอย่างนี้ เจ้าแมวน้อยก็คงอุ่นสบายดีไม่อยากตื่น มันซุกหน้าลงกับอ้อมอกบางเพื่อหนีแสงไฟ
...อิจฉาแมว...
แว๊บเดียวเท่านั้นที่ชายหนุ่มลืมตัว เขาสะบัดหัวอย่างรุนแรง
...วันนี้เขาเป็นอะไรกัน มองเด็กสิบขวบแล้วใจเต้นได้ขนาดนี้ ไม่ใช่ว่าไม่เคยเจอเด็ก เรียนหมอก็ต้องเคยรักษาเด็กอยู่แล้ว ปกติก็ไม่ค่อยชอบซะด้วยซ้ำ โวยวายก็เท่านั้น ซนเป็นลิงก็เท่านั้น...
...แต่เด็กคนนี้...
ร่างสูงเผลอกลืนน้ำลายเอื๊อก กับภาพที่เห็นตรงหน้า เสื้อพอดีตัวที่ถูกรั้งขึ้นจากการนอนขดจนกลมเผยให้เห็นแผ่นหลังขาวนวล แนวสันหลังชัดสวยน่าลูบไล้ กางเกงขาสั้นก็สั้นกว่าเดิมเมื่อนอนในท่านี้ เรียวขาขาวทั้งสองข้างไขว้ซ้อนกันในท่าที่เจ้าของรู้สึกสบายตัว ปลายเท้าถูกบดบังด้วยผ้าแพรเงาวาวสีน้ำเงินเข้มดูตัดกับสีผิวขาวอมชมพูอย่าง ลงตัว
ตุ้บ! ตุ้บ! ตุ้บ!
ใจเต้นแรงพอๆกับใบหน้าที่ร้อนผะผ่าว
สภาพที่ไม่ได้สักเสี้ยวกับ นิยามว่าโป๊หรือเปลือย เด็กหนุ่มที่ยังห่างไกลกับหญิงสาวเซ็กซี่ที่เคยเจอมา กลับเขย่ามโนสำนึกเขาได้มากถึงเพียงนี้
ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้กับเตียงนอน นั่งลงบนเตียงแผ่วเบา ลากไล้มือไปตามพวงแก้มนุ่มใสราวกับต้องมนต์สะกด
“เมี้ยว” เสียงเจ้าปีใหม่ร้องขึ้นเรียกให้ชายหนุ่มสะดุ้งเฮือกสุดตัว เหงื่อเม็ดใหญ่ไหลเรื่อยจากขมับทั้งๆที่ในห้องนอนก็ไม่ได้ร้อนเลยสักนิด เดียว
...เกือบไป...
นิวคงจะรู้สึกตัวจากเสียงร้องของลูกแมว แพขนตาหนากระพริบถี่ก่อนที่เปลือกตาบางจะเผยอขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นดวงแก้วสีนิลใสข้างใต้
ปากแดงอิ่มเผยอออกตามด้วยเสียงงัวเงียดังแผ่วเบา “...คุณหมอ...”
คุณหมอ!!
คุณหมอ!!!
คุณหมอ!!!!
เสียงระเบิดกัมปนาทดังอึกทึก ครึกโครมในหัวของหมอหนุ่ม ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าคำเรียกตำแหน่งแค่สองคำนี้มันเร้าใจได้ ขนาดนี้!!!
น้ำลายชักจะฝืดคอ ร่างสูงลุกจากที่นอนรวดเร็วจนนิวงงงวย
…เขาเกือบจะปลดปล่อยปีศาจร้ายในตัวออกมาเสียแล้ว!...
“ป้าดามารอรับข้างล่างแล้วนะ” ณรงค์พูดรัวเร็วก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องไปโดยไม่ได้มองหน้าของเด็กชายอีกเลย
++++++++++++++++++++++++++++++++
“นิวไม่อยากไปทำแผล ทำวันเว้นวันได้มั้ยฮะ ป้าดา” นี่เป็นคำพูดในเช้าวันถัดมา เด็กส่วนใหญ่ก็ยังคงกลัวหมออย่างแก้ไม่หาย ถึงคุณหมอคนนั้นจะใจดีอย่างไรก็เถอะ
“ไม่ได้ค่ะ คุณหมอสั่งให้ไปทำแผลทุกวัน”
“อือ~” นิวเริ่มงอแง
“คุณหมอมีพายฟักทองให้ด้วย”
เด็กชายเงียบไปสิบวินาที ก่อนจะพยักหน้าพูดเสียงพึมพำ “…ไปก็ได้”
...
...
เช้าวันที่สอง…
“เมื่อวานก็เพิ่งทำไป วันนี้ไม่ทำแผลนะ นิวง่วงนอน” งึมงำพลางมุดตัวลงใต้ผ้าห่มผืนหนา
“คุณหมอฝากมาบอกว่า ทำแผลเสร็จจะพาไปกินไอติมที่สวนสาธารณะ…ปีใหม่ก็ไปด้วยนะคะ”
...
...
...และวันที่สาม
พี่เลี้ยงร่าวท้วมเดินไปตามทางเดิน คิดหาของล่อเด็กชายก่อนจะยกมือขึ้นเพื่อเคาะประตู
แต่ยังไม่ทันได้เคาะ ประตูไม้สลักลายสวยงามก็เปิดแง้มขึ้นซะก่อน พร้อมกับเด็กชายตัวน้อยที่แต่งตัวเรียบร้อยยืนอยู่หลังบานประตู
“ป้าดามาสาย!” โป่งแก้มเป็นปลาปักเป้า ก่อนจะเกาะแขนพี่เลี้ยงให้พยุงเดินลงบันได
…เด็กๆก็อย่างนี้ล่ะน้า ชอบของหวานกับผู้ใหญ่ใจดี...หญิงสาวคิดพลางขอโทษขอโพยคุณหนูตัวน้อยยกใหญ่
+++++++++++++++++++++
“วันนี้เจ็บแผลเหรอครับ ทำไมซึมๆ” ณรงค์ทักขึ้นหลังจากวางอุปกรณ์ทำแผลลงในถาด ลงนั่งยองๆเพื่อคลายผ้าพันข้อเท้า ทายานวดข้อเท้าให้นิวที่นั่งแกว่งขาอยู่บนเตียงตรวจไข้ ซึ่งเด็กชายก็ไม่ได้ร้องโวยวายหรือแสดงท่าทางเจ็บแสบแต่อย่างใด แต่สิ่งที่แปลกไปคือ เด็กชายทำหน้าเศร้าสร้อยแทนที่จะพูดจ้อหัวเราะคิกคักเหมือนกับสามวันที่ผ่าน มา
“...เปล่าฮะ...”
“งั้นคนเก่งเป็นอะไร บอกหมอได้มั้ยครับ” ชายหนุ่มถามระหว่างที่มือใหญ่ก็นวดคลึงข้อเท้าอย่างชำนาญ มองรอยบวมแดงอย่างพอใจที่ดูแล้วอาการดีขึ้นกว่าวันแรกมากมาย ผิวขาขาวๆลูบแล้วช่างเพลินมือเหลือเกิน นุ่มลื่นราวกับผ้าไหมชั้นดี...
“...คุณหมอ ผมปวดแค่ข้อเท้า ไม่ได้ปวดหัวเข่า…”
มือใหญ่สะดุดกึก เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเผลอไผลไกลเกินไปหน่อยแล้ว ณรงค์ละมือออกอย่างอ้อยอิ่ง กระแอมไอสองสามที ก่อนจะลุกไปล้างมือแก้เขิน
เมื่อหันกลับมา คิ้วเข้มก็ต้องขมวดกับท่าทางมีนซึมของเด็กน้อย...เขาไม่ได้คิดมาก นิวผิดไปจากทุกวันจริงๆ มือใหญ่จับส้อมเงินหั่นทาร์ตเป็นชิ้นเล็กก่อนจะป้อนใส่ปากแดง ซึ่งเด็กชายก็ยอมอ้ากินแต่โดยดี “แล้วตกลงนิวเป็นอะไรครับ รู้สึกไม่ดีเหรอ กินทาร์ตเหลืออย่างนี้ชาติหน้าไม่หล่อนะครับ”
หมอหนุ่มลงมือป้อนทาร์ตทีละ คำต่อไปจนหมด เมื่อคำสุดท้ายถูกส่งเข้าปาก หยดน้ำใสก็ไหลกลิ้งออกจากดวงตากลมโต เด็กน้อยก้มหน้าต่ำ พยายามกลืนทาร์ตชิ้นสุดท้ายลงคอ บ่าเล็กสั่นไหวจากการกลั้นสะอื้นจนณรงค์ตกใจ
“ทาร์ตไม่อร่อยเหรอ นิว???” เขายกมือขึ้น ใช้นิ้วชี้ปาดน้ำตาออกจากดวงตาฉ่ำน้ำ เมื่อเห็นว่าไม่มีท่าทีว่านิวจะหยุดร้องไห้ ชายหนุ่มจึงลนลานล้วงกระเป๋าหาผ้าเช็ดหน้าวุ่นวาย กระเป๋าซ้ายก็ไม่มี กระเป๋าขวาก็ไม่เจอ โธ่เว้ย! ที่วันที่ไม่ได้ใช้ล่ะล้วงเจอง่ายๆ ทีอย่างนี้ดันหาไม่เจอ!!
จนสุดท้ายเมื่อไม่มีแววว่า จะเจอ แขนแกร่งจึงคว้าบ่าเล็กบอบบางเข้า แนบใบหน้าเล็กเข้ากับหน้าอกของตน รู้สึกถึงความร้อนชื้นที่ซึมผ่านเข้ามาถึงผิวเนื้อด้านใน มือใหญ่ข้างหนึ่งลูบหัวทุย สอดแทรกปลายนิ้วเข้าสัมผัสกลุ่มผมนุ่ม อีกข้างก็คอยลูบไปตามแผ่นหลังเล็ก หวังเพียงว่าจะช่วยบรรเทาแรงสั่นไหวจากการสะอื้นได้
“เป็นอะไร บอกหมอหน่อยได้มั้ยครับ?” เมื่อแรงสะอื้นเบาลง ชายหนุ่มก็ถามเสียงเบา
“...พรุ่งนี้วันเสาร์...” เสียงอู้อี้จากใบหน้าที่ซบอยู่กับแผ่นอก ทำให้ณรงค์ต้องตั้งใจเงี่ยหูฟัง
“ครับ...วันเสาร์”
“...วันเกิดปิ๊กด้วย...ฮือ...” …ปิ๊กคงเป็นเพื่อนของนิวล่ะมั้ง
“ฮึก...เพื่อนๆจะไปเที่ยวทะเลกัน คุณพ่อปิ๊กจะพาไป ตอนแรกนิวจะไปด้วย” แล้วแรงสะอื้นก็เพิ่มขึ้นอีกครั้งหนึ่ง
เพียงเท่านี้ณรงค์ก็พอจะเดา ได้...ที่บ้านของนิวคงจะไม่อณุญาตให้ไปเที่ยวทะเล เพราะว่าแผลยังไม่หายดี แถมข้อเท้าก็ยังเจ็บจนต้องมีคนพยุง ยิ่งตอนนี้เป็นช่วงปิดเทอม ไม่ค่อยได้เจอเพื่อน เด็กชายคงจะรอคอยให้ถึงวันพรุ่งนี้อย่างใจจดใจจ่อ จะได้ไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนๆให้หายเหงา แต่พอไปไม่ได้ขึ้นมา ก็ไม่แปลกอะไรที่นิวจะร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความผิดหวังซะขนาดนี้
ณรงค์กระชับอ้อมแขนพลางลูบ หลังให้อย่างเป็นห่วง เขาไม่สบายใจที่เห็นเด็กชายที่สดใสร่าเริงต้องมานั่งร้องไห้อยู่อย่างนี้ แต่จะให้ไปทะเล ก็คงไม่เหมาะจริงอย่างที่พ่อแม่ของนิวห้าม…เหตุผลของผู้ใหญ่มันส่งไปถึง เด็กๆได้ยากซะด้วย
...ถ้าอย่างนั้น...
อุ้งมือใหญ่ทั้งสองช้อนใบหน้าเปื้อนน้ำตาขึ้นมอง นิ้วโป้งปาดหยาดน้ำออกให้พ้นพวงแก้ม
“นิวอยากไปเที่ยว?”
เด็กชายพยักหน้า
“เอางี้...คืนนี้ก่อนนอน เปิดหน้าต่างออกไปที่ระเบียงนะครับ หาดาวดวงที่สว่างที่สุด จ้องไว้อย่าให้หายไปนะ แล้วก็อธิษฐาน ตั้งใจขอนะ ขอให้พรุ่งนี้นิวได้ไปเที่ยว... อ้อ! ลืมไป ต้องหลับตาด้วยนะ”
“มันจะได้ผลเหรอฮะ?” นิวเอียงหน้าถามอย่างเคลือบแคลง
“แน่นอนครับ ถ้าจะให้ดีนะ อย่างลืมดื่มนมก่อนนอนด้วย” หมอหนุ่มยืนยันนั่งยัน จนเด็กชายตัวน้อยค่อยยิ้มออก
“เอาล่ะ...ไม่เป็นไรแล้วนะครับ?”
นิวพยักหน้าหงึกหงักพลางยกแขนเสื้อขึ้นปาดน้ำตา เงยหน้าขึ้นยิ้มยิงฟัน
“งั้น ไปบ๊ายบายเจ้าปีใหม่ก่อนกลับกันนะ” ว่าแล้วก็อุ้มเด็กตัวเล็กเข้าไปยังด้านหลังคลีนิกเพื่อทักทายเจ้าลูกแมวเหมือนทุกๆวัน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC
-
หุหุ รักเด็กๆๆๆ คุกๆๆๆๆๆๆๆ :oni2: :oni2: :oni2: :oni2:
-
น้องนิวน่ารักจางงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :m1:
-
เข้ามาให้กำลังใจครับ :L2: :L2:
คริคริ....เราก็รักเด็กๆๆ แต่พ้นคุกแล้ว :oni2: :oni2: :oni2: :oni2:
-
เข้ามาอยู่ชมรมรักเด็กด้วยคน
อิอิ
เด็กๆๆน่ารักกกกกกกกก
-
ขอบคุณครับ
-
เด็กก็รัก...ไม่เด็กก็ร๊ากกกกก
เหอเหอ...สรุปว่าตรูร๊ากกกกทู้กกกกโคนนนน :a1:
ชิส์... :a14: หมั่นไส้พี่'จารย์ฟ้า ตาร้อนผ่าวๆ o9 หุหุ
-
10ขวบ นี่เด็กไปป่าวอ่ะ 555+
-
:laugh: ท่องไว้คาถาประจำใจให้หมอรณงค์
พรากผู้เยาว์ พราผู้เยาว์
คาถาเด่ยวกันกะลุงฟ้าใสหัวใจเด็ก
:สงกรานต์1:
-
มาตรา 279 ผู้ใดกระทำอนาจารแก่เด็กอายุยังไม่เกินสิบห้าปี โดยเด็กนั้นจะยินยอมหรือไม่ก็ตาม ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกินสิบปี หรือปรับไม่เกินสองหมื่นบาท หรือทั้งจำทั้งปรับ
มาตรา 283ทวิ ผู้ใดพาบุคคลอายุเกินสิบห้าปีแต่ยังไม่เกินสิบแปดปี ไปเพื่อการอนาจาร แม้ผู้นั้นจะยินยอมก็ตาม ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกิน ห้าปี หรือปรับไม่เกินหนึ่งหมื่นบาท หรือทั้งจำทั้งปรับ
เสียใจนะป้าแอน ผมพ้นข้อหาแล้ววววววววววววววววววววววว ไม่ต้องท่องคาถาแล้ว :oni2: :oni2: :oni2:
ชิส์... :a14: หมั่นไส้พี่'จารย์ฟ้า ตาร้อนผ่าวๆ o9 หุหุ[/color]
หมั่นไส้อะไรคุณน้อง เอาน่า มาลงชื่อไว้ เดี๋ยวให้ลักยิ้ม หาเด็กๆๆๆ ให้ อิอิ
-
:haun5: แน่หรือพีจ๋า ว่าลุงนับวันเดือนปีเกิดน้องเค้าถูก เอเค้านับไงน่านับตั้งแต่วันแรกที่อาาาาาาาาาาาาาาา
หรือเปล่าหว่า
Happy สงกรานต์ Festival
ป้าแอนสุดสวย(สุกใจจิ่งจริงที่ได้แหย่คน)
:3123: :สงกรานต์1:
-
คุณหมอกับน้องนิวน่ารักมากมากเลยครับ
อย่างเนี้ยจะไม่ให้หลงรักได้ไงครับ
มาต่อนะครับ
คิดถึงครับ
-
Lovely Kitty 3
วันนี้คุณหมอทำแผลประณีตเป็น พิเศษจนนิวแปลกใจ จากเดิมที่เคยทาโพวิดีนแล้วแปะด้วยผ้าก๊อซชั้นเดียว วันนี้คุณหมอยังอุตส่าห์วางตาข่ายยาก่อนแล้วจึงปิดตามด้วยผ้าก๊อซสองชั้น ต่อด้วยพลาสเตอร์ใสแบบกันน้ำแน่นหนา ข้อเท้าก็ใช้เป็นผ้าสวมกะทัดรัด แทนที่จะเป็นผ้าอีลาสติกเส้นยาวสำหรับพันธรรมดา
“เอาล่ะ เสร็จแล้ว” นิวมองตามคุณหมอที่เดินไปล้างมือที่อ่างน้ำมุมห้อง
แต่จะว่าไป เรื่องแปลกใจก็เริ่มต้นตั้งแต่เดินเข้ามาในคลีนิกแล้ว เพราะวันนี้เขาต้องรอให้ป้าดากดกริ่งเรียก ให้คุณหมอมาเปิดประตูลูกกรงเหล็ก แทนที่หน้าร้านจะเปิดโล่งเหมือนทุกครั้ง...ก็แสดงว่าวันนี้คลีนิกปิด...แต่ ว่า แล้วทำไมคุณหมอยังมาทำแผลให้เขาอยู่อีกล่ะ?
“ฮึบ!”
“หวา!!!” อ้อมแขนแข็งแรงอุ้มเขาลอยหวือโดยไม่บอกกล่าวทำให้เด็กชายตกใจอุทานเสียงดัง พลางดิ้นกุกกัก แต่ไม่นานเสียงร้องอย่างตกใจก็แปรเปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะแทนเมื่อคุณหมอ อุ้มเขาเข้ามายังหลังร้าน ยื่นขนมชิ้นเล็กให้เด็กน้อยยื่นป้อนแมวน้อยปีใหม่อีกที หลังจากขนมหมดชิ้น ลิ้นสากของลูกแมวก็เลียนิ้วเล็กแผล็บๆจนรู้สึกจั๊กจี้
นั่งลูบขนอยู่สักพัก ก็ได้ยินเสียงเดินลงบันไดมา “โอเค พร้อมแล้ว!!!”
“พร้อมอะไรเหรอฮะ?” นิวถามอย่างสงสัย แล้วก็ยิ่งแปลกใจเพราะวันนี้คุณหมอแปลกไปกว่าทุกวัน เริ่มจากเสื้อยืดคอวีสีเข้ม กางเกงยีนสีซีดที่ขับให้ท่อนขาแกร่งดูเรียวยาวกว่าปกติ รองเท้าผ้าใบพร้อมลุยทุกสถานการณ์ แล้วยังเป้ใบใหญ่นั่นอีก
“เมื่อคืนนิวขออะไรไว้กับคุณดวงดาวล่ะ”
เด็กชายใช้เวลาแปลความหมาย ไม่นาน ใบหน้าสงสัยก็เปลี่ยนเป็นยิ้มแย้มแก้มปริจนตาหยีเล็ก เด็กชายเผลอกอดรัดเจ้าลูกแมวน้อยแน่นจนมันตกใจร้องโวยวายลั่นและตะกายกระโดด หนีไปอีกทางหนึ่ง
“เอ้า! บ๊ายบายปีใหม่ก่อน เดี๋ยวเย็นๆพี่นิวค่อยกลับนะคับ ปีใหม่” คุณหมอช้อนเด็กชายตัวเล็กขึ้นอุ้ม ปล่อยให้นิวโบกมือบ๊ายบายลูกแมวน้อยที่มองตาแป๋วอยู่บนโซฟา ก่อนจะพาอุ้มไปด้านหลังร้านที่เขานำรถมาจอดไว้รอท่าอยู่ตั้งแต่เช้าแล้ว
“ฝากด้วยนะคะ คุณหมอ” ป้าดาที่มายืนรอส่งก็ยิ้มตาหยีเหมือนกัน เห็นคุณหนูตัวน้อยของเธอหัวเราะร่าเริงได้อย่างนี้ เจ้าหล่อนก็ดีใจ
+++++++++++++++++++++++++++++++
“ว้าว~!!” เด็กชายอ้าปากกว้าง เขาเพิ่งเคยมาสวนสนุกตั้งแต่เพิ่งเปิดประตูก็คราวนี้ล่ะ ปกติไม่เคยที่จะได้เห็นขบวนพาเหรดออกมาเล่นดนตรีต้อนรับอย่างนี้เลย
โชคดีที่วันนี้คนไม่มากเท่า ไหร่ นิวจึงได้ลงเดินช้าๆอย่างไม่ลำบากนัก มือเล็กสอดประสานเกาะกุมกับอุ้งมือใหญ่ที่พาเดินไปตามถนนปูอิฐสีส้มอย่างไม่ รีบร้อน
“คุณหมอฮะ นิวอยากขึ้นอันนั้น!!” เด็กชายกระตุกอุ้งมือเรียกชายหนุ่มที่มัวแต่จ่ายเงินค่าอะไรซักอย่างอยู่ตรง ซุ้มขายของ ดวงตาจับจ้องมองตามรถรางลอยฟ้าที่วิ่งผ่านหน้าไปช้าๆ แต่จู่ๆบางอย่างนุ่มอุ่นก็ครอบลงมาบนหัวทุย ปิดตาจนภาพข้างหน้าดำมืดไปหมด เมื่อถอดออกมาดูจึงพบว่าเป็นหมวกผ้าที่ด้านบนแปะหูแมวสีน้ำตาลเอาไว้
“ขอบคุณฮะ”
ชายหนุ่มยิ้มตอบยามเด็กน้อย เงยหน้าขึ้นยิ้มหวานพลางจัดหมวกหูแมวให้เข้าที่...คิดไม่ผิดที่เลือกสี น้ำตาล...เข้ากับชุดสีครามของนิวอย่างที่คาดไว้...นี่ถ้ามีหางด้วยล่ะก็ นะ...
...ง่ะ!!!...
ร่างสูงสะบัดหัวลบความคิดแปลกประหลาดทิ้งไป
++++++++++++++++++++++++
“ตรงนี้นะ นิว?” ณรงค์แลบลิ้นเลียริมฝีปาก รับรสเค็มปร่าของเหงื่อที่ไหลระมาตามแก้ม
“ฮื้อ…ขวาอีกนิดสิฮะ” เสียงใสกระซิบบอกข้างหู
“ตรงรึยัง?”
“ฮะ!”
“งั้นกดแล้วนะ?”
“ค่อยๆนะฮะ คุณหมอ” ดวงตาสองคู่ต่างจ้องมองด้วยความระทึก
“อ๊ะ!...อ๊าาา!!!” จนเมื่อหมอหนุ่มลงมือกด เหล็กคีบตุ๊กตาในตู้ก็ถูกปล่อยลงด้านล่าง คว้าแขนลื่นๆของตุ๊กตาได้เพียงนิดเดียวก็หลุดวืดไป ทำให้เสียงหวานก็ร้องออกมาอย่างแสนเสียดาย
“ว้า! พลาดอีกแล้วแฮะ!!” ชายหนุ่มยืดตัวขึ้นสูงบิดไล่ความเมื่อยหลังจากยืนก้มหลังกะระยะอยู่นานสอง สาน เครื่องหยิบตุ๊กตานี่ไม่ใช่ของถนัดของเขาเลย หยอดเหรียญมาสามรอบแล้วก็ยังคีบตุ๊กตาแมวที่เด็กชายอยากได้ไม่ได้ซะที ณรงค์ล้วงกระเป๋ากางเกงเพื่อหาเหรียญสิบบาทเหรียญต่อไป ก็พบว่าในกระเป๋ากางเกงเหลือเพียงเหรียญบาทไม่กี่เหรียญเท่านั้นเอง
“เดี๋ยวหมอไปแลกเหรียญให้ก่อนนะ” กำลังจะหันหลังเดินไปยังโต๊ะแลกเหรียญ มือเล็กก็ดึงเอาไว้ก่อน
“ไม่เป็นไรหรอกฮะหมอ” นิวพูดพลางยื่นไอติมโคนในมือให้คุณหมอเลีย ก่อนที่ตัวเองจะยึดกลับมาเล็มต่อ
“แต่นิวอยากได้ตุ๊กตาแมวนี่”
เด็กชายส่ายหน้าพลางยิ้มแฉ่ง “ผมเล่นกับเจ้าปีใหม่ของคุณหมอก็ได้ฮะ”
ชายหนุ่มชะงักไปชั่ววูบ... เขาไม่เคยบอกนิวว่า เจ้าปีใหม่เป็นแมวที่เพื่อนของเขาเอามาฝากเลี้ยง ไม่นานก็คงมารับกลับคืนไป...สักวันลูกแมวน้อยก็ต้องลาจากเพื่อนตัวเล็กของ มันไป
“คุณหมอเป็นอะไรรึเปล่าฮะ ?”...แต่มันก็ยังไม่ถึงเวลานั้น เขาเลือกที่จะอุบเงียบไว้ก่อนจะดีกว่า เขาไม่อยากให้นิวรู้สึกเศร้าในวันที่ได้มาเที่ยวอย่างนี้...
“เปล่าหรอกครับ ไปดูของฝากกันดีกว่า แล้วเดี๋ยวกลับแล้วนะ ท่าทางฝนจะตกแฮะ” ว่าพลางย่อตัวให้เด็กชายกระโดดขึ้นขี่หลังเดินไปยังร้านขายของชำร่วยที่อยู่ ใกล้ๆ
++++++++++++++++++++++++++++++++++
แล้วฝนก็เทลงมาจริงๆ ณรงค์แบกนิวขึ้นหลังฝ่าฝนเม็ดใหญ่ที่ตกกระหน่ำไม่ลืมหูลืมตาเพื่อไปยังรถที่ จอดไว้ที่ลานจอดรถ แต่กว่าจะเข้าไปในรถได้ ทั้งสองก็เปียกชกไปหมดทั้งตัว ชายหนุ่มเปิดกระเป๋าเป้ที่ทิ้งไว้ในรถคุ้ยหาผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดหน้าเช็ดตา ให้นิว ก่อนจะหันไปให้ความสนใจกับแผล ร่างสูงถอนใจออกมาเบาๆเมื่อเห็นว่า แผลที่เขาปิดด้วยพลาสเตอร์กันน้ำยังคงดูดีอยู่
เช็ดจนเห็นว่าเด็กน้อยตัว หมาดดีแล้ว จึงค่อยสตาร์ทรถเตรียมออก เขาหรี่แอร์ให้เบาที่สุดเพื่อป้องกันไม่ให้เด็กชายต้องเป็นหวัด แต่ยังไม่ทันได้เหยียบคันเร่ง นิวก็หยุดเขาไว้ก่อน ชายหนุ่มหันไปมองอย่างงงๆ แล้วก็ต้องใจเต้นตึกตักเมื่อมือน้อยถือผ้าขนหนูเปียกชื้น ยื่นมาเช็ดใบหน้าที่เปียกซกของเขา
“ข...ขอบคุณครับ” กล่าวขอบคุณเสร็จก็ยึดผ้าขนหนูมาเช็ดตามแขนของตัวเองให้พอหมาดแล้วจึงค่อยขับรถออกไป
...
...
“…..น”
“...นิว...”
เปลือกตาบางใสค่อยๆหรี่ปรือ ก่อนที่แพรขนตาหนาจะกระพริบถี่ขึ้นจากแสงไฟสีส้มบนเพดานที่ส่องลอดเข้าตา เด็กชายยกมือขยี้ตาสักพัก เมื่อมองไปรอบๆก็พบว่าตนเองนอนอยู่บนโซฟาบุหนังในห้องนอนของคุณหมอเรียบร้อย แล้ว
“เป็นอะไรรึเปล่า เรียกตั้งหลายครั้งกว่าจะตื่น” ฝ่ามืออุ่นใหญ่นาบลงบนหน้าผาก “ก็ไม่มีไข้นี่นา”
เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรผิด ปกติ ณรงค์จึงคว้าผ้าเช็ดตัวกับชุดนอนส่งให้ “อาบน้ำก่อนนะครับ เดี๋ยวหมอเอาชุดไปปั่นแห้งให้ จะได้ทำแผล แล้วค่อยกลับบ้าน”
ฝ่ายชายหนุ่มเองก็เปียกพอๆ กัน แต่ด้วยความที่ห่วงคนตัวเล็กมากกว่าจึงไม่ได้สนใจตัวเองมากนัก ยังคงปล่อยให้น้ำฝนหยดแหมะลงจากเสื้ออยู่อย่างนั้น
“เหวอ!!!” ชายหนุ่มอุทานเสียงดัง เมื่อจู่ๆฝ่ามือเล็กนุ่มก็คว้าท่อนแขนเขาไว้แล้วลากเข้าไปในห้องน้ำด้วยกัน
“คุณหมอก็ตัวเปียกเหมือนกัน อาบด้วยกันเลยสิฮะ จะได้ไม่หนาว”
ไม่รู้จะโทษความใสซื่อของเด็กหรือจิตใจอกุศลของตัวเองดี สุดท้ายเสื้อผ้าสองชุดก็ถูกกองทับกันอยู่หน้าห้องน้ำ
“เด็ก ท่องไว้ เด็ก!!!” ชายหนุ่มกลืนน้ำลายดังเอื๊อก พยายามไม่หันไปตามเสียงน้ำจากฝักบัว
…
…
แป๊ก
กระป๋องเบียร์เย็นเฉียบถูก เปิดเบาๆก่อนที่ณรงค์จะยกขึ้นซดให้หัวเย็นสักนิดก็ยังดี เขานั่งพักอยู่บนโซฟาที่เช็ดจนแห้งแล้วอย่างสบายตัว
...ใจเย็นไว้...อีกแค่สิบนาทีผ้าก็ปั่นเสร็จแล้ว...
...ทำไมเขาจะไม่รู้ ว่ามันอันตรายขนาดไหน...ไอ้ที่พูดว่ารักเด็กๆ...ใครก็รักได้...ถ้าไม่ใช่ความหมายในทางนี้ล่ะก็นะ...
...แต่...
...ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขารู้สึก ใจเต้นกับเด็กชายที่แสนร่าเริงคนนี้จริงๆ เขารักดวงตากลมโตที่มักจะหยีเล็กยามเจ้าของหัวเราะร่า รักริมฝีปากแดงอิ่มที่สยายกว้างเวลาดีใจ รักจมูกรั้นๆที่มักจะเชิดขึ้นพร้อมกับแก้มป่องๆเวลางอน รักความใสซื่อบริสุทธิ์ราวกับผ้าขาวบริสุทธิ์ของเด็กน้อยคนนี้เหลือเกิน... รสหวานหอมของไอศครีมโคนที่กินร่วมกันที่สวนสนุกยังคงติดอยู่ที่ปลายลิ้นไม่ จางหาย
“เมี๊ยว!!!” เสียงใสร้องประสานกับเสียงเมี้ยวของลูกแมวปีใหม่ เป็นเวลาเดียวกับที่ขาที่ปกคลุมไปด้วยขนนุ่มวางแปะลงมาบนดั้งจมูก ณรงค์สะดุ้งลืมตาอย่างตกใจ
“คุณหมอตื่นแล้ว” นิวพยักหน้าหงึกหงักยิ้มภูมิใจกับเจ้าแมวน้อย เด็กชายส่งตัวเล็กขนนุ่มให้นั่งบนตักชายหนุ่ม ซึ่งมันก็ยินยอมซุกไซ้เจ้าของชั่วคราวด้วยความยินดี
“ไหนดูซิ ปีใหม่มีของฝากอะไรน้า~” ณรงค์มองตามร่างเล็กที่คลานเข่าไปทางถุงของฝากที่เขาวางกองไว้บนโต๊ะญี่ปุ่น แล้วก็ต้องรีบหันขวับกลับมาจ้องเจ้าปีใหม่แทนอย่างเอาเป็นเอาตาย
“นิว! ทำไมไม่ใส่กางเกง!!!”
...พระเจ้าช่วย!...
ท่อนขาเรียวขาวผ่อง โผล่พ้นขอบเสื้อนอนสีขาวหลวมโพรก กับสะโพกกลมลมเล็กส่ายไปมายามคลานอยู่ทื่พื้นมันทิ่มตาทิ่มใจเขาเข้าจังๆ!!!
“ก็กางเกงคุณหมอใหญ่เบ้อเร่อ นิวใส่แล้วมันหลุดนี่ฮะ” เด็กชายตอบอย่างไม่สนใจ เมื่อมาถึงถุงของฝากก็คุ้ยหาของที่ตัวเองหยิบมาจากร้านขายของ มือเล็กคว้าแถบเชือกถักสีสันสดใสติดกระพรวนกรุ๊งกริ๊ง ก่อนที่จะหยุดมองของอีกอย่างในถุงอย่างสงสัย
ชายหนุ่มพยายามนั่งจ้องภาพ แมวน้อยปีใหม่ตบนิ้วมือเขาเล่น พลันก็นึกขึ้นได้ว่า ไม่ควรให้นิวเปิดถุงของฝาก...แต่มันสายไปซะแล้ว!! เด็กชายคลานกลับมาถึงที่โซฟาแล้ว
...พร้อมกับสิ่งที่ปีศาจร้ายเผลอซื้อติดมือมา...
“นี่!!” นิวปลดปลอกคอเก่าของปีใหม่ สวมปลอกคอเส้นเล็กให้แทน เส้นลายสีส้มเหลืองเข้ากับขนสีช็อคโกแล็ตอย่างลงตัว เด็กชายมองอย่างภูมิใจในของตัวเองเลือกมา แล้วก็กลับมาให้ความสนใจกับปลอกคออีกเส้นที่อยู่ในมือ
“ทำไมซื้อเส้นใหญ่มาด้วยล่ะฮะ?”
…จะบอกได้ยังไง...ว่าตอนซื้อมา เขาคิดถึงแต่ภาพเด็กน้อยที่นั่งอยู่ตรงหัวเข่าคนนี้...ประดับปลอกคอหนังสีน้ำตาลเส้นใหญ่...
“ซ...ซื้อให้...ม....หมา...ใช่!!! ซื้อให้หมาของเพื่อนของเพื่อนน่ะครับ!!!”
“เหรอฮะ...เส้นนี้สวยนะ นิวชอบ” นิวยกปลอกคอขึ้นมองอย่างพิจารณา ก่อนที่จะทำในสิ่งที่หมอหนุ่มคาดไม่ถึง!!!
….ใส่ทำม๊ายยยยยย!!!!...
ณรงค์ตาเหลือกค้าง แทบจะน้ำลายฟูมปาก กับภาพเด็กน้อยผิวขาวอมชมพูจากการอาบน้ำร้อนเมื่อครู่ อยู่ในชุดนอนของเขา...มันหลวมโพรกจนตกลงมาระหัวไหล่กลมมน ท่อนขาขาวโผล่พ้นชายเสื้อกำลังนั่งอยู่บนพื้นไม้ปาเก้ต์สีน้ำตาลเข้ม ยิ่งตัดให้ดูสว่างไสวยิ่งกว่าเดิม
...สำคัญกว่านั้น...
...ต้นคอบอบบางที่ระไปด้วยเส้นผมสีดำชื้นน้ำ ดันมีปลอกคอหนังสีน้ำตาลแถบใหญ่ห้อยกระพรวนใส่อยู่เสียด้วย!!!...
…เขาจะดีใจที่ได้เห็น หรือเสียใจที่ได้แค่มองดีล่ะเนี่ย!!!...
“น่ารักมั้ยฮะ??” นิวเอียงคอถาม
“น...น่ารัก” ณรงค์พยักหน้าหงึกหงัก
“งั้น...” เด็กชายเชิดคางขึ้นสูง หลับตาพริ้ม
“ห...หา???”
“หอมแก้มไงฮะ เวลานิวน่ารักพ่อแม่กับป้าดาจะหอมแก้มนิว”
5
4
3
2
1
ปุ้ง!!!
...ในหัวระเบิดปังจนควันออกหู เลือดกำเดาแทบออกจมูก...
เย็นไว้ เย็นไว้ แค่หอมแก้ม!!!
ณรงค์หลับตาปี๋ ก้มตัวลงเพื่อประทับริมฝีปากลงบนพวกแก้มหอมนุ่ม เพียงแค่แตะแว๊บเดียว เขาก็รีบถอนออกราวกับถูกของร้อน
นิวเงยหน้าขึ้นยิ้มตาหยี เจิดจ้าจนหมอหนุ่มต้องหรี่ตา
...เขารักเด็กคนนี้...เขารู้ตัวเอง...
...รัก...จนไม่อยากแตะต้อง...
...รัก...จนไม่อยากทำให้ความบริสุทธิ์ต้องแปดเปื้อน...
...รัก...จนต้องบอกตัวเองว่า...เขาไม่ควรจะเข้าใกล้นิวไปมากกว่านี้แล้ว...
++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
:serius2: ทำไงดี ทำไงดี ต้องให้ลุงฟ้าใสช่วย
-
ไม่ได้เด็ดขาดๆๆๆๆ ท่องไว้ คุกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เป็นกำลังใจให้คนโพสต์ครับ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
สมัครเข้าชมรมเดียวกับอาจารย์สีฟ้า
อิอิ :oni1: :oni2: :laugh:
-
เอออออออออออออออออออออออออออออ คุณปวีณา อยู่หนายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
:laugh: :laugh: :laugh:
รักเด็กจริงๆนะเนี่ย
-
เด็กคนนี้ยั่วเก่งนะเนี่ย 555555
-
:m15: [size=-20pt]เงียบหายไปเลย สงสัยหมอคงห้กห้ามใจไม่ไหวละว่า ติคคุกไปแล้วมันเนีย[/size]
-
Lovely Kitty 4
...........................
แผลถูกวางทับด้วยผ้าก็อซ ปิดตามด้วยทรานสปอร์จนแน่นหนา เครื่องมือทำแผลถูกวางเก็บลงถาดเงียบๆ “แผลดีขึ้นมากแล้วนะครับ อีกซักวันสองวันก็ไม่ต้องปิดแผลแล้วล่ะ”
นิวมองตามแผ่นหลังที่คลุมด้วยเสื้อกาวน์สีขาวสะอาด ก่อนจะเรียกเบาๆ “พี่ต้องฮะ”
พี่ต้อง...หรือผู้ช่วยแพทย์คนเก่ง หันหน้ากลับมาตามเสียงเรียก “ทำไมเหรอครับ น้องนิว?”
“คุณหมอไปไหนเหรอฮะ?”
ชายหนุ่มสะดุดชั่วครู่ “…คุณหมอตรวจคนไข้อยู่ห้องข้างๆครับ”
ใบหน้าใสก้มลงมองข้อเท้าตัว เอง ตอนนี้ดีขึ้นมากจนแค่ทายาแก้ปวดก็พอ ไม่ต้องพันผ้ายืดแล้ว เด็กชายสามารถเดินเองได้โดยไม่ต้องมีคนพยุงแล้ว...ทุกอย่างดูจะดีขึ้น...
บรรยากาศหม่นหมองแผ่กระจาย จากเด็กน้อยจนผู้ช่วยหนุ่มรู้สึกได้ และก็หวังอยากให้ความร่าเริงที่เคยมีเมื่อวันก่อนๆหวนกลับมาอีกครั้ง “คุณหมอแช่เยลลี่ผลไม้ไว้ในตู้เย็น ไปหลังบ้านนั่งเล่นกับปีใหม่ก่อนดีมั้ยครับ เดี๋ยวพี่ต้องยกไปให้กิน”
ต้องค่อยเบาใจเมื่อเด็กน้อยเงยหน้าขึ้นยิ้มให้ “ก็ดีฮะ”
…
…
“กลับไปแล้วใช่มั้ย?” ทันทีที่ผู้ช่วยหนุ่มเดินถือแก้วน้ำชาเข้าไปในห้องตรวจ ณรงค์ก็ถามขึ้นเรียบๆ ทั้งๆที่มืออีกข้างยังเท้าคางคลิ๊กเม้าส์ จ้องตารางระเบิดในหน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างเบื่อหน่าย
“…ครับ...”
แล้วห้องก็เงียบไป
“...คุณหมอ...”
“หือ?”
“…ทำไมสองวันนี้ไม่ออกไปทำแผลให้น้องนิวล่ะครับ”
เม้าส์ถูกคลิกกึก ก่อนที่ตารางหน้าจอจะระเบิดเป็นลูกโซ่ บ่งว่าพ่ายแพ้ไปอีกเกมส์
ก็เป็นคำถามที่น่าถามมั้ยล่ะ ...คนไข้ก็ไม่มี งานก็ว่าง แต่ก็ยังนั่งแช่อยู่ในห้องตรวจ ล็อคประตูแน่นหนา ปล่อยให้เขาทำแผลให้เด็กชายแทน...ที่จริงการทำแผลมันก็เป็นหน้าที่ผู้ช่วย อย่างเขาอยู่แล้ว...แต่ที่ผ่านมา คุณหมอจับจองหน้าที่นี้มาตั้งแต่วันแรกแล้วนี่นา ก่อนหน้านี้เขาเสนอตัวจะช่วย คุณหมอยังไม่ยอมให้เข้าไปเฉียดกรายเด็กน้อยเลยด้วยซ้ำ แล้วนี่อะไรกัน ไม่แม้กระทั่งโผล่หน้าไปทัก ไม่ทำแผลให้ ขนมก็ฝากให้เขาหยิบให้กิน ให้นิวไปเล่นกับปีใหม่ตามปกติ...แล้วพอเด็กชายกลับไป ก็ถามซ้ำเหมือนเมื่อวานไม่มีผิดเพี้ยน...กลับไปแล้วใช่มั้ย?...
...เหมือนพยายามหลบหน้า...
“ไม่มีอะไรหรอก แค่...” จนปัญญาจะหาข้อแก้ตัว ณรงค์เลยไม่ต่อประโยคซะงั้น หันกลับไปสนใจเกมส์ฝีกสมองหน้าตาเฉย
“น้องนิวดูซึมๆนะครับ”
...ตูม...
ระเบิดไปอีกเกมส์
“คิดไปเองล่ะมั้ง เด็กๆก็อย่างนี้แหละ นอนไม่พอก็พูดน้อย เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ดีเอง…เออ…แผลน่าจะแห้งหมดแล้วใช่มั้ย ถ้าพรุ่งนี้ดูแล้วแผลดี ก็ไม่ต้องนัดมาทำแผลแล้วนะ” ชายหนุ่มพูดต่อเป็นชุด
“แต่ว่า...” ผู้ช่วยหนุ่มตั้งท่าจะแย้ง เขารู้ดีว่านิวซึมเพราะไม่ได้เจอคุณหมอ เขาอยากให้คุณหมอโผล่หน้าไปเจอเด็กน้อยสักนิดก็ยังดี
แต่ยังไม่ทันพูด โทรศัพท์มือถือของณรงค์ก็ดังขึ้นก่อน ต้องจึงจำต้องถอยออกจากห้องไปเงียบๆ
“ไง กลับมาแล้วเหรอ ไอ้โต” ชื่อเพื่อนสนิทร่วมอาชีพที่แสดงบนหน้าจอ ทำให้ชายหนุ่มกรอกเสียงทักทายอย่างสนิทสนม
“เออ ที่นั่นอากาศหนาวเป็นบ้า แต่วิวสวยดี น่าเสียดาย ทำไมมึงไม่ไปวะ บริษัทยาเค้าอุตส่าห์เลี้ยง” โตตอบกลับรัวเป็นปืนกล หมอหนุ่มหัวเราะเบาๆ
“ก็บอกแล้วไง ว่าต้องเปิดคลีนิก ไปเที่ยวทีเป็นอาทิตย์ กลับมาจะเอาแกลบที่ไหนกินวะ? แล้วถ้ากูไป น้องปีใหม่ของมึงจะไปซุกหัวอยู่ซอกตึกไหนดีล่ะ?”
“เออ! จริง! ว่าแต่ลูกกูเป็นไงบ้างวะ โตขึ้นบ้างรึเปล่า แล้วมันกินได้มั้ย นอนหลับสนิทดีรึเปล่า ไม่มีโรคแทรกซ้อนใช่มั้ย???”
“แม่ม! ถามอย่างกับจะเอาไปเขียนโปรเกรสโน้ต! แล้วจะมารับกลับเมื่อไหร่วะ?”
“ก็นี่ล่ะ ลงเครื่องมาก็คิดถึงใจจะขาด พรุ่งต้องเข้าเวร เดี๋ยวจะไปรับกลับวันมะรืนก็แล้วกัน จะได้เอาของฝากไปให้ด้วย ไว้เจอกันนะโว้ย ไอ้หมาเน่า” …หมาเน่าคือชื่อที่เพื่อนๆใช้เรียกณรงค์ เพราะชื่อเล่นของชายหนุ่มคือ นาว
“เออ งั้นแค่นี้นะ” ตอบกลับอย่างไม่ถือโกรธ เพราะชินซะแล้ว ป่วยการที่จะท้วงกับชื่อไม่สร้างสรรค์นี้
สายถูกตัดไปแล้ว ณรงค์นั่งพิงพนักเก้าอี้ ถอนหายใจเฮือก
...ปีใหม่จะถูกรับตัวกลับไป แล้ว แล้วเขาจะบอกกับนิวยังไงดีล่ะ เด็กชายสนิทกับเจ้าลูกแมวตัวนี้มาก จากกันคงจะเศร้าน่าดู...ทางที่ดี อย่าให้เจอตอนที่เพื่อนเขามารับกลับไปจะดีกว่า ถ้ามารู้อีกทีว่าปีใหม่ไปแล้ว อย่างดีก็คงจะร้องไห้นิดหน่อย แล้วก็หายเศร้าไปเอง...
...ไม่ได้เจอแค่สองวัน ทำไมมันคิดถึงอย่างนี้วะ!!...
หมอหนุ่มยกสองมือขึ้นขยี้หัว แรงๆอย่างขัดใจ สองวันที่ผ่านมาเขาเป็นเหมือนไอ้บ้า แอบมองลอดช่องประตูเลื่อนที่เชื่อมระหว่างห้องตรวจกับห้องทำแผลเหมือนพวกถ้ำ มอง ตอนแรกคิดว่า ขอแค่ได้เห็นหน้าก็พอใจ แต่พอเห็นหน้า มือก็พาลอยากจะเลื่อนประตูออกไปเจอใจจะขาด
...แต่จะทำยังไงได้...นี่แหละ วิธีแสดงความรักในแบบของเขา...
...ในแบบที่ผู้ใหญ่ที่ดีคนหนึ่งจะมอบให้เด็กน้อยที่แสนบริสุทธิ์ได้...
“ไม่เป็นไรน่า! เด็กๆลืมง่ายจะตาย เดี๋ยวเจอเพื่อนๆก็ลืมเองล่ะ”
…ใช่ เด็กๆลืมง่าย... เมื่อนิวเปิดเทอมไปเจอเพื่อนๆที่โรงเรียน เดี๋ยวก็ลืมทั้งเขาทั้งปีใหม่เองนั่นล่ะ...
...ต่างจากเขาที่คงจะจำไปอีกนาน...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“คุณหมอตรวจคนไข้อีกแล้วเหรอฮะ?” นิวถามขึ้นระหว่างที่นั่งแกว่งเท้าเล่นบนเตียงตรวจ
ต้องถอนหายใจ...คุณหมอนะ คุณหมอ ทำไมต้องให้เขาเป็นคนโกหกเด็กด้วยเนี่ย “...ครับ”
ผู้ช่วยหนุ่มเปิดแผลก่อนจะคีบสำลีชุบน้ำเกลือเพื่อล้างทำความสะอาดแผล “แผลแห้งดีแล้วนะครับ พรุ่งนี้ก็ไม่ต้องมาแล้วล่ะ”
หากได้มองเข้าไปในดวงตากลมโตในขณะนี้ล่ะก็ คงจะต้องปวดใจกับหยาดน้ำที่ชื้นคลออยู่ภายใน
“แล้วนิวยังมาเล่นกับปีใหม่ได้รึเปล่าฮะ?” เด็กชายถามอย่างมีความหวัง
“อืม มาสิครับ เข้าหลังร้านก็ได้ พี่ต้องจะเตรียมขนมไว้ให้” เห็นปากแดงฉ่ำยิ้มออก ต้องก็ค่อยสบายใจ
...แต่ถ้าผู้ช่วยหนุ่มได้รู้ว่า พรุ่งนี้จะเป็นวันจากลากับเจ้าลูกแมวปีใหม่ เขาคงจะไม่ตอบอย่างสบายใจอย่างนี้แน่ๆ...
+++++++++++++++++++++++++++++++++
“คุณนิวค้า~ คุณนิว” ป้าดา พี่เลี้ยงสาวใหญ่ยกย้ายพาร่างที่อ้วนตุ้บตั้บของตัวเองเดินหาเด็กชายตัวน้อย เป็นเวลานาน เจ้าหล่อนเรียกไปก็บ่นไป “จริงๆเลยนะ พอขาหายดีก็วิ่งเล่นซนทันทีเลย”
เมื่อร่างของพี่เลี้ยงสาว เดินผ่านพุ่มไม้เตี้ยไป หัวทุยเล็กก็ค่อยๆโผล่ออกมา นิวรอจนแน่ใจว่า ป้าดาจะไม่ย้อนกลับมาทางนี้แล้ว จึงค่อยๆย่องออกมาจากพุ่มไม้ ก่อนจะวิ่งปรื๋อหนีไป
...ก็ป้าดาน่ะ ชอบลากเขากลับบ้านนี่นา เล่นกับปีใหม่ได้แป๊บเดียว ก็ให้กลับไปนั่งทำการบ้านตลอดเลย...
เด็กชายจึงหาจังหวะหลบหนีออก มา หวังว่าวันนี้จะได้เล่นกับปีใหม่ให้ฉ่ำใจ แล้วจะได้รอจนคุณหมอตรวจคนไข้เสร็จด้วย เขาอยากออกไปเดินเที่ยวสวนสาธารณะกับคุณหมอกับปีใหม่ เขาอยากวิ่งเล่นให้หนำใจหลังจากต้องเดินเขยกมาหลายวัน...แม้จะค่อนข้าง เสียดายที่จะไม่ได้ขี่หลังคุณหมอแล้วก็เหอะ
นิววิ่งซอกแซกเข้าซอยด้าน หลังคลีนิกอย่างคุ้นทาง แล้วก็ต้องขมวดคิ้วอย่างสงสัยเมื่อเห็นรถไม่คุ้นตา จอดนิ่งอยู่ตรงที่จอดหลังร้าน เด็กชายแอบย่องไปตรงประตูเลื่อน มองลอดช่องประตูเข้าไปยังหลังร้าน
“ปีใหม่ลูกพ่อ อยู่ที่นี่หมาเน่ามันทำอะไรลูกรึเปล่าจ๊ะ?” ชายร่างใหญ่ราวกับยักษ์ที่นิวไม่รู้จักกำลังอุ้มปีใหม่พลางร้องหงุงหงิง ลูกแมวในอ้อมกอดร้องเมี้ยวเหมือนอยากจะตอบเต็มแก่ เขาถูคางหนวดครึ้มลงกับหัวเล็กๆของปีใหม่ ซึ่งมันก็คงมันเขี้ยว ถึงได้ยกมือขึ้นตบเล่นพัลวัน
“พอเลย เลี้ยงให้ซะอ้วนขนาดนี้ ไม่คิดค่าฝากก็บุญแล้ว” คุณหมอณรงค์ของเด็กชายตอบกลับ
...เลี้ยงให้?...
“เอ้า! นี่ไงค่าเลี้ยง” เพื่อนหมอตอบพร้อมโยนถุงของฝากให้ มืออีกข้างก็ยังไม่ยอมปล่อยลูกแมว
“เออ ขอบใจ จะเอากลับก็เอากลับไปเร็วๆเลย”
…เอากลับ?...
“ปีใหม่ บ๊ายบายพี่หมาเน่าก่อนซิจ๊ะ จะไม่ได้เจอกันแล้วน๊า”
…บ๊ายบาย?..
…ไม่ได้เจอ?...
มือเล็กเลื่อนเปิดประตูบานเลื่อน ก้าวเท้าเข้าไปในคลีนิก
+++++++++++++++++++++
“คุณหมอ?”
ณรงค์สะดุ้งเฮือกกับเสียงใสที่ไม่คิดว่าจะได้เจอและไม่อยากเจอในวันนี้
“...นิว...”
“ปีใหม่จะไปไหนฮะ?” น้ำเสียงเครือแผ่วทำให้ลำคอของหมอหนุ่มตีบตันกระทันหัน เขาไม่รู้จะตอบยังไง...ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรให้นิวเศร้าน้อยที่สุดดี
“ปีใหม่จะไปไหนฮะ?” นิวยังคงถามคำถามเดิม
หมอหนุ่มหนวดครึ้มที่อุ้มลูก แมวอยู่ เห็นเพื่อนตัวเองตอบไม่ออกก็หวังดีช่วยตอบ “ปีใหม่จะกลับบ้านแล้วคับ บ๊ายบายกันก่อนเร็ว” ตอบตรงซะจนณรงค์อยากจะตบกะโหลกคว่ำ
“นิว!!” ชายหนุ่มตะโกนเรียกเสียงดัง เมื่อเด็กชายที่ยืนอยู่เมื่อกี้ หันหลังกลับวิ่งหนีออกไปสุดชีวิต
“ต้อง! ฝากคลีนิกก่อนนะ!!” พูดจบไม่รอคำตอบ ก็วิ่งตามร่างเล็กออกไปทันที
“...งง...” โตลูบหัวยุ่งๆอย่างไม่เข้าใจ มือถือแมวน้อยที่ดิ้นกุกกักค้างนิ่งอย่างทำอะไรไม่ถูก ก่อนจะหันไปเจอหน้าผู้ช่วยของเพื่อนที่มองมาอย่างระอาพลางส่ายหัวเบาๆ
“คุณนี่นะ ไม่เข้าใจเด็กๆเอาซะเลย”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
“นิว!!!” เสียงเรียกอย่างร้อนใจ ไม่ได้ทำให้เด็กชายที่ซุกตัวอยู่หลังต้นไม้ใหญ่คิดอยากจะออกไปหาเลย พวงแก้มใสบัดนี้เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา ปากแดงฉ่ำเม้มแน่นกลั้นสะอื้น นิวซุกหน้าลงกับหัวเข่า ปล่อยให้สายน้ำตาไหลรินเงียบๆ
...คุณหมอใจร้าย คุณหมอจะให้ปีใหม่ไปโดยไม่บอกเขาเลย ไม่ให้แม้แต่จะร่ำลาเพื่อนตัวน้อยของเขาเลย...
...คุณหมอใจร้าย...
“นิว”
เสียงกระซิบข้างหูตามด้วยสัมผัสโอบกอดอบอุ่นแนบลงบนแผ่นหลังที่สั่นเทา มือข้างหนึ่งลูบหัวทุยช้าๆ อีกข้างก็คอยปาดน้ำตาให้อย่างเบามือ
“...คุณหมอใจร้าย...”
“...ขอโทษ...” เห็นร่างเล็กๆร้องไห้สะอึกสะอื้น เขาก็เศร้าใจไม่แพ้กัน ราวกับหัวใจถูกฉีกเป็นชิ้นเล็กๆก็ไม่ปาน ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมอง เมื่อเห็นว่าต้นไม้ที่เด็กชายนั่งซุกอยู่ คือตำแหน่งที่นิวได้เจอกับปีใหม่เป็นครั้งแรก เขาก็ยิ่งปวดแปล๊บในหน้าอก
“นิวเหงา...ฮือ…ปีใหม่ไม่อยู่นิวก็ไม่มีเพื่อน”
‘หมอจะอยู่เป็นเพื่อนนิวไง’ ณรงค์กลืนคำปลอบลงคอ...เขาตัดสินใจแล้วนี่นา ว่าจะไม่เข้าใกล้นิวมากไปกว่านี้แล้ว
“ถ้านิวร้องไห้ ปีใหม่จะเสียใจนะครับ ปีใหม่แค่กลับบ้านเอง เดี๋ยวก็มาเยี่ยมนิวได้อยู่แล้ว”
“คุณหมอโกหก ถ้าปีใหม่กลับมาได้อีก ทำไมคุณหมอไม่ให้นิวลาปีใหม่ดีๆล่ะ”
ณรงค์อึ้งสนิทกับประโยคคำถามของเด็กชาย...ใครว่าเด็กหลอกง่ายกัน?
ร่างสูงถอนหายใจ ช้อนตัวเด็กชายขึ้นอุ้ม กอดกระชับในอ้อมอกเหมือนวันแรกที่พวกเขาเจอกัน เดินพาเด็กน้อยไปยังคลีนิกของตัวเอง
...
...
“ลาปีใหม่ก่อนนะครับ” เมื่อมาถึงคลีนิก ชายหนุ่มก็ขอยืมลูกแมวจากเพื่อนให้นิวได้โอบกอดเป็นครั้งสุดท้าย
หยาดน้ำตายิ่งไหลรินมากกว่า เดิม นิวกลั้นสะอื้นสุดแรง “ปีใหม่ มาเยี่ยมพี่นิวอีกนะ” เจ้าลูกแมวเลยหน้าขึ้นร้องเมี้ยว ถูต้นคอกับมือเล็กจนกระดิ่งที่ติดกับปลอกคอสีส้มที่นิวเลือกให้สั่นดัง กรุ๊งกริ๊ง นิวส่งปีใหม่ให้กับโต “เล่นกับปีใหม่บ่อยๆนะครับ อย่าให้มันเหงานะ”
โตยิ้มพลางวางมือลงขยี้หัวทุยเบาๆ “ไม่มีปัญหาครับ น้องนิว ปีใหม่บ๊ายบายพี่นิวนะครับ”
...ยิ่งใกล้เวลาจาก ยิ่งใจหาย...เด็กชายเม้มปากแน่นจนริมฝีปากแดงบวมช้ำไปหมด...
ณรงค์คว้าผ้าเช็ดหน้าผืนใหม่ เช็ดแก้มให้นิว สงสารจับใจเมื่อจ้องไปยังดวงตาแดงช้ำ เขาตัดสินใจอุ้มร่างเล็กขึ้น ก่อนจะหันกลับไปพูดกับเพื่อนสั้นๆ “โต ฝากเฝ้าคลีนิกวันนึง…ต้อง ฝากโทรบอกป้าดาด้วย ว่าเย็นๆจะพานิวกลับบ้าน”
หลังจากนั้นชายหนุ่มก็ก้าวเดินไปทางรถที่จอดไว้โดยเร็ว ทิ้งให้เพื่อนหมอหนวดครึ้มขยี้หัวยุ่งๆมองตามอย่างงงๆอีกครั้งหนึ่ง
“ไอ้หมาเน่ามันรักเด็กตั้งแต่เมื่อไหร่วะ???”
“เด็กน่ารักอย่างนี้ ไม่รักได้ไงล่ะครับ?” ต้องตอบทั้งที่ใบหน้ายังเต็มไปด้วยรอยยิ้ม...ในที่สุดคุณหมอของเขาก็ยอมเจอหน้าน้องนิวซะที
โตหันไปมองคนข้างตัวพลางยิ้มกริ่ม “นั่นสินะ น่ารักอย่างนี้คงต้องพาปีใหม่มีเยี่ยมบ่อยๆซะแล้ว”
++++++++++++++++++++++++++++++++
แกร๊ง
เสียงหยอดเหรียญเป็นครั้งที่ เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ดังขึ้น ตามด้วยเสียงเพลงกับไฟแว๊บว๊าบ ตุ๊กตาในตู้ถูกหมุนกวนไปมาก่อนจะหยุดนิ่ง ที่คีบเหล็กถูกปล่อยลงจากรางด้านบน จับได้แค่ส่วนหูของตุ๊กตาแมว ก่อนจะลื่นวืดชักกลับที่เดิม
“ลองอีกครั้งนะ” ณรงค์พูดพลางควักเหรียญสิบที่แลกไว้เต็มอัตราศึกหยอดลงในตู้หยิบตุ๊กตาอีกครั้งหนึ่ง
นิวจ้องมองมือเหล็กอย่างลุ้นระทึก น้ำตาที่ไหลพรากมาตลอดทางเริ่มแห้งเหือด เหลือเพียงตากับจมูกแดงๆสูดน้ำมูกดังซื้ดซ๊าด
แล้วก็พลาดอีกครั้ง ชายหนุ่มยังไม่ยอมแพ้ เตรียมหยอดเหรียญอีกเหรียญ มือเล็กก็จับเอาไว้ก่อน “คุณหมอ ไม่ต้องก็ได้ฮะ”
หมอหนุ่มยิ้มพลางวางมือลงบนหัวเล็กๆ “รอหน่อยนึงนะนิว เดี๋ยวหมอจะหาเพื่อนใหม่ให้นิวไง”
“ไม่เป็นไรฮะ นิวเล่นกับป้าดาก็ได้ มาหาคุณหมอบ่อยๆก็ได้...ใช่มั้ยฮะ?”
“ได้แล้วๆ!!!” ไม่มีคำตอบให้คำถามเมื่อครู่ มีแต่เสียงร้องอย่างดีใจของณรงค์ มือใหญ่ล้วงผ่านบานพับพลาสติก หยิบตุ๊กตาแมวยื่นให้นิวอย่างยินดี
“ทีนี้นิวก็ได้เพื่อนใหม่แล้วนะ ไม่เหงาแล้วนะครับ?”
เด็กชายได้แต่พยักหน้าหงึกหงักพลางกอดตุ๊กตาแมวแนบอก
“งั้นกลับบ้านกันนะครับ ป่านนี้ป้าดาเป็นห่วงแย่แล้ว” ณรงค์จูงมือเล็กให้เดินตาม
...คำถามก็ยังคงไม่มีคำตอบ...
...ไม่ใช่ว่าไม่ได้ยิน...ไม่ใช่ไม่สนใจจะตอบ...
...แต่ไม่รู้จะตอบยังไง...
++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
:o9: ขาหมอณรงค์ออกจากคุกข้างนึงละ ขาเพื่อนหมอเข้าคุกแทนอีกข้างละ
พวกนี้เป็นไงชอบพรากผู้เยาว์เหมือนใครบางคน
-
เฮอ เฉียดคุกเฉียดตาราง
แต่เด็กมันยั่วอ๊า........ :serius2:
อยากรู้เรื่องคู่ หมอโต กะ คุณต้องด้วยอ่ะ
something right ชัววววววววร์ o13
-
ตายๆๆๆๆๆ :m29: :m29:
แต่ละคนไอออกมากันเปน
คุกๆๆๆๆๆๆๆ
ทั้งนั้นเลย เหอะๆ
-
อิอิ น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :o8:
-
Lovely Kitty 5
“คุณนิว~”
พี่เลี้ยงร่างท้วมยังคงเรียก หาเจ้านายน้อยของหล่อนซะจนดังลั่นสวนสาธารณะ แต่เจ้าของชื่อที่กำลังมุดพุ่มไม้อยู่กลับจงใจคลานไปยังทิศตรงกันข้าม... เป็นกิจวัตรประจำวันเสียแล้วที่นิวมักจะเล่นซ่อนแอบกับป้าดาอย่างนี้เสมอ
เมื่อเห็นว่าทางสะดวก เด็กน้อยก็ค่อยๆลุกขึ้นจากพุ่มไม้เตี้ย ปัดเศษหญ้าแห้งที่เลอะหัวเข่าทิ้งสักพักหนึ่ง ก่อนจะตั้งท่าเตรียมออกวิ่ง
“หวา!!!” แต่ยังไม่ทันได้ออกตัว นิวก็ต้องร้องอุทานออกมาดังลั่น เมื่อท่อนแขนนุ่มนิ่งเต็มไปด้วยไขมันกอดหมับเข้าที่กลางตัวพอดิบพอดี
“จับตัวได้แล้ว!!”
“ป...ป้าดา~” เด็กชายร้องเสียงอ่อยเมื่อหันไปเห็นใบหน้าอย่างกับยักษ์ขมูขีของป้าดา
“จะไปหาคุณหมออีกแล้วใช่มั้ยคะ?” ถามพลางบรรจงปัดเศษหญ้าเศษใบไม้ที่เกาะตามผมตามเสื้อผ้าออกให้
นิวพยักหน้าหงึกหงัก
“ป้าดาบอกแล้วไงคะ ว่าคุณนิวไปเล่นที่คลีนิกทุกวันอย่างนั้นไม่ได้ มันรบกวนคุณหมอนะคะ”
แก้มใสพองลมอย่างไม่พอใจ “ก็นิวไม่ได้รบกวนอะไรซักหน่อย แค่ไปเล่นกับพี่ต้องเอง” …ที่จริงไปหาคุณหมอหรอก แต่เรื่องอะไรจะบอกให้ป้าดาหาข้ออ้างมาว่าเขาล่ะ
“เล่นกับพี่ต้องก็ไม่ได้ค่ะ พี่ต้องก็ต้องทำงานเหมือนกัน แล้วคุณนิวไปกินขนมทุกวันอย่างนี้มันไม่เหมาะนะคะ เกรงใจคุณหมอเค้า”
“แต่คุณหมอกับพี่ต้องก็ไม่เห็นว่าอะไรนิวเลยนี่นา” เด็กชายยังคงเถียงไม่เลิก
พี่เลี้ยงหญิงถอนหายใจ “ก็เพราะคุณหมอกับพี่ต้องเกรงใจน่ะสิคะ ถึงได้ไม่ว่าอะไร แล้วนี่คุณนิวจะไปทำไมกันทุกวันคะ? ปีใหม่ก็ไม่อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? จริงๆเลยนะคณนิว ดูสิ เพื่อนๆชวนไปเที่ยวก็ไม่รู้จักไปกับเพื่อน ไหนตอนนั้นอยากไปเที่ยวจะเป็นจะตาย นั่งรองไห้ทั้งคืน ทีคราวนี้ละไม่ยอมไป…”
“ก็นิวไม่อยากไปกับเพื่อน แล้ว นิวอยากเล่นกับคุณหมอมากกว่า เวลาคุณหมอว่างจะได้พาไปเที่ยวอีก แล้วนิวก็จะได้ไปรอปีใหม่ด้วย ถ้าปีใหม่มาเยี่ยมแล้วไม่เจอนิว ปีใหม่ก็เหงาแย่สิ ” ถ้าไม่ขัดตอนนี้ ป้าดาคงบ่นยาวไปอีกสามตลบแปดตลบ เด็กน้อยจึงรีบแจงเหตุผลคอเป็นเอ็น
“ยังไงก็ไม่ได้ค่ะ คุณนิวเอาแต่ไปเที่ยว ไม่ยอมซ้อมเปียโนเลย คราวที่แล้วคุณครูให้เล่นก็เล่นไม่คล่องไม่ใช่เหรอคะ จะสอบอยู่อีกไม่กี่เดือนแล้วนะ” ป้าดาก็ยังไม่ยอมแพ้
“นิวซ้อมตอนเย็นก็ได้ เพลงใหม่เล่นไม่เห็นยากเลย ซ้อมแป๊บเดียวก็คล่องแล้วน่า”
“คุณนิวก็พูดอย่างนี้ตลอด ตอนเย็นก็เอาแต่หิ้วตุ๊กตาแมวนั่งคุยกับคุณพ่อไม่ใช่เหรอ แล้วเมื่อไหร่จะได้ซ้อมล่ะคะ”
เมื่อเริ่มเถียงไม่ออก เด็กน้อยก็เปลี่ยนจากการหาเหตุผลเข้าอ้างเป็นการเอาเสียงเข้าสู้แทน “ป้าดาอ้ะ!!!”
“คุณนิว! อย่าขึ้นเสียงกับผู้ใหญ่อย่างนี้นะคะ ไม่น่ารักเลย”
“ทำไมนิวจะไม่น่ารัก คุณหมอยังชมว่านิวน่ารักเลย!!!”
ป้าดาส่ายหัวอย่างระอา “คุณนิว เอางี้ดีกว่าค่ะ กลับบ้านไปซ้อมเปียโนก่อนครึ่งชั่วโมง แล้วเดี๋ยวป้าดาจะทำน้ำแข็งไสถ้วยโตๆให้กินเลย ดีมั้ยคะ?”
นิวก้มหน้าเงียบ
“นะคะ แล้วบ่ายๆจะทำแพนเค้กราดช็อคโกแลตให้ด้วย” เพิ่มของโปรดอีกนิดเพื่อเร่งเวลาในการตัดสินใจ
แล้วเจ้าหล่อนก็ยิ้มออก เมื่อหัวทุยๆพยักหงึกหงักทั้งๆที่แก้มยังป่องเป็นปลาปักเป้าอยู่ ป้าดาปล่อยเด็กชายให้เป็นอิสระ ก่อนจะยื่นมืออวบอูมเชิงให้จับ
แต่แทนที่มือเล็กจะจับมือพี่เลี้ยง ยอมให้จูงกลับบ้านโดยดี กลับหันหลังวิ่งหนีปรู๊ดหนีไปต่อหน้าต่อตา
“คุณนิว!!!”
ร่างเล็กลับสายตา ป้าดาก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่...คุณนิวของเจ้าหล่อน บทจะดื้อก็ดื้อหยุดไม่อยู่จริงๆ
++++++++++++++++++++++++++++++
“ทานยาสามวันนะครับ ถ้าอาการไม่ดีขึ้นค่อยมาดูกันนะ หมอนัดวันจันทร์หน้านะครับ” ณรงค์เขียนใบสั่งยาก่อนจะยื่นให้ผู้ช่วยหนุ่มเชิญคนไข้ไปรอรับยาด้านนอก ชายหนุ่มทิ้งตัวพิงพนักเก้าอี้พลางยืดเส้นยืดสายอย่างเมื่อยขบ มือใหญ่คว้าแก้วชาที่เคยร้อนแต่ตอนนี้กลับเย็นฉ่ำจากอุณหภูมิห้องขึ้น จิบอย่างสบายใจ
“คุณหมอ!!!”
เสียงใสร่าเริงดังจากด้าน หลัง ตามด้วยท่อนแขนนุ่มนิ่มกอดหมับที่คอโดยไม่ทันตั้งตัว ทำให้หมอหนุ่มเผลอพ่นน้ำชาพรวด มือไม้กระตุกจนน้ำในแก้วหกกระเซ็น
“น...นิว!!”
เมื่อหันไปดูก็พบว่า น้ำชาที่หกเมื่อกี้ ดันรดลงบนเสื้อสีขาวสะอาดของเด็กชายพอดิบพอดี ชายหนุ่มรีบคว้าผ้าเช็ดหน้าขึ้นเช็ดให้
“ตกใจหมดเลย…ดีนะที่น้ำไม่ร้อน” มือใหญ่สอดเข้าใต้เสื้อยืด รองส่วนที่เปียกเอาไว้และใช้ผ้าเช็ดหน้าบรรจงเช็ดจากด้านนอก
“ขอโทษฮะ” นิวขอโทษอย่างไม่รู้สึกผิดมากนัก เพราะตอนนี้ดีใจที่ได้เจอคุณหมอมากกว่า
“ดีจัง วันนี้คุณหมอว่างด้วย” สองสามวันที่ผ่านมา มักจะเจอพี่ต้องผู้ช่วยมากกว่า ชายหนุ่มมักจะบอกให้นั่งรอหลังบ้าน ยกขนมมาให้กิน ยังไม่ทันได้เจอคุณหมอ ป้าดาก็มาลากตัวกลับทุกครั้งไป
“ครับ วันนี้คนไข้น้อย” ที่จริงวันอื่นคนไข้ก็ไม่ได้เยอะมากมาย เขาแค่หาข้ออ้างไม่ยอมเจอเด็กชายมากกว่า เพราะกลัวว่าตัวเองจะเผลอคิดอะไรแปลกๆอีก...อย่างในตอนนี้...
กลิ่นหอมอ่อนๆจากคนตัวเล็ก ล่อให้เขาเผลอสูดดมเข้าเต็มปอด หลังมือที่สอดเข้าใต้เสื้อยืดรู้สึกถึงสัมผัสอุ่นนุ่มนิ่มจนไม่อยากจะถอนมือ ออก
“คุณหมอฮะ...จั๊กจี้” จนเมื่อรู้ตัวว่ากำลังลูบไล้ผิวเปลือยใต้ร่มผ้าจนนิวผละตัวหนี ณรงค์ก็สะดุ้งสุดตัวรีบชักมือกลับราวกับถูกของร้อน
...ก็นี่ไงเล่า! เหตุผลที่ไม่อยากเจอน่ะ!!!...
“อ้าว!! น้องนิว มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ” ต้องทักขึ้นหลังจากจัดการจ่ายยาและคิดค่ารักษาให้คนไข้รายสุดท้ายเรียบร้อย
“พี่ต้อง หวัดดีฮะ!” นิวผละออกจากณรงค์ วิ่งปรี่เข้ากระโจนใส่ผู้ช่วย ซึ่งต้องก็รับตัวเด็กน้อยเข้ามากอดหมับเสียหนึ่งที หอมแก้มฟอดใหญ่ตบท้ายและลุกขึ้นจูงไปหลังบ้านเหมือนทุกวัน
“มีพุดดิ้งคัสตาร์ดแช่ไว้ให้น้องนิวด้วยนะ” …คุณหมอนี่ก็แปลก...ไม่ยอมเจอน้องนิว แต่ก็ยังอุตส่าห์ซื้อขนมมาเตรียมไว้ให้ทุกวัน…
“เย้!!”
ณรงค์มองภาพที่เพิ่งผ่านตาไป อย่างคิดหนัก...เขากอดนิว หอมแก้มนิว...มันก็เหมือนกับที่ต้องทำกับนิวไม่ใช่เหรอฟะ!!! ทำไมจะทำไม่ได้!!!???...
ชายหนุ่มส่ายหัวยิก
...มันอยู่ที่เจตนาต่างหากเล่า!!!...
“คุณหมอฮะ มาช้านิวแย่งกินหมดนะ!” ภาพใบหน้าใสโผล่แว็บออกมาจากริมประตูก่อนจะผลุบหายไปพร้อมเสียงวิ่งตึกตักทำ ให้ชายหนุ่มยิ่งเครียดกับสิ่งที่เขากำลังจะทำ
…เขาคงจะเสียใจน่าดู ถ้าจะไม่ได้เห็นเด็กน้อยน่ารักคนนี้มาป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ตัวอีกต่อไป...
++++++++++++++++++++++++++++++
“แล้วป้าดาก็จับนิวไว้แน่น ไม่ยอมให้ไปไหนเลย” เสียงแจ๋วโม้ไปมือก็ตักพุดดิ้งกินไป ณรงค์นั่งดื่มชาไปก็ฟังไป เสียงใสๆปลุกความเหนื่อยล้าจากการทำงานได้ชะงัดดีจริงๆ…เขาคงจะคิดถึงไม่ น้อย ถ้าต่อไปจะไม่ได้ยินเสียงนี้อีก...
“นิวก็เลยแกล้งทำเป็นยอมก่อน พอป้าดาเผลอก็วิ่งหนีมา” มือเล็กตักพุดดิ้งยื่นเข้าใกล้ปากหมอหนุ่ม แต่ณรงค์ก็ส่ายหัวปฏิเสธไปก่อนจะยกชาขึ้นดื่ม ซึ่งเด็กน้อยก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร ชักมือกลับมาป้อนขนมเข้าปากตัวเองต่อ
“ป้าดาบอกว่านิวมารบกวนคุณหมอกับพี่ต้อง ป้าดาบอกว่าคุณหมอไม่ว่าอะไรเพราะเกรงใจ จริงเหรอฮะ?”
“รบกวนอะไรกันครับ น้องนิวมาเล่น พี่ต้องก็สนุก” ผู้ช่วยหนุ่มที่ล้างมืออยู่ที่อ่างน้ำหันหลังกลับมาตอบ
“นิวก็สนุกนะฮะ พี่ต้องคุยสนุกดี นิวชอบทั้งพี่ต้องทั้งคุณหมอเลย!”
แต่สิ่งที่เด็กชายไม่คาดคิดคือคำตอบของคุณหมอที่แสนใจดี
“นิวก็ไม่ได้รบกวนหรอกนะ แต่หมอว่า...นิวอย่ามาที่นี่อีกดีมั้ยครับ”
ห้องหลังบ้านเงียบกริบไปพักใหญ่
“...นิว...รบกวนคุณหมออย่างที่ป้าดาบอกเหรอฮะ?” มือเล็กกำกางเกงขาสั้นเนื้อดีแน่นจนสั่นระริก
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก แต่ที่คลีนิกมันมีแต่เชื้อโรค วันๆหนึ่งมีคนป่วยมาหาหมอตั้งหลายคน หมอไม่อยากให้นิวติดเชื้อโรคน่ะครับ” ณรงค์ตอบทั้งๆที่สายตายังจับจ้องแต่น้ำชาสีขุ่นในแก้ว
“แต่คุณหมอกับพี่ต้องอยู่ที่นี่ทั้งวันก็ไม่เห็นเป็นไรเลย”
“หมอกับพี่ต้องโตแล้ว แต่นิวยังเด็กอยู่นะครับ เด็กๆน่ะไม่สบายง่ายนะ”
“...งั้นคุณหมอก็พานิวไปเที่ยวสิ จะได้ไม่ต้องอยู่ในคลีนิกไง” เด็กชายถามอย่างมีความหวัง
“...นิว...” หมอหนุ่มเงยหน้า มองสบเข้าไปในดวงตากลมโต “…หมอคงจะไม่พานิวไปเที่ยวอีกแล้วล่ะนะ...”
“...ทำไมล่ะฮะ?...”
ณรงค์หันหน้าหนี...ด้วยกลัวเหลือเกินว่าจะเผลอไผลไปโอบกอดร่างเล็กที่นั่งตัวสั่นเบะปากอยู่ตรงหน้า...เขาต้องใจแข็งสิ!
“…หมอไม่ว่าง...”
เด็กชายก้มหน้าต่ำ วางช้อนคันเล็กในมือลงเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืน
“พี่ต้อง...ขอบคุณสำหรับขนมนะฮะ”
“แล้วก็คุณหมอ...” ณรงค์ได้ยินเสียงรองเท้ากระทบพื้นห่างออกไป ทีละก้าว...ทีละก้าว เขาเงยหน้าขึ้น แล้วก็เหมือนกับหัวใจถูกกระชากอย่างแรง เมื่อได้เห็นหยดน้ำใสกลิ้งลงจากหางตา ระไปตามพวงแก้มนิ่ม
“ขอโทษที่มารบกวนฮะ”
...เป็นเสียงสุดท้ายที่ได้ยินก่อนที่ร่างเล็กจะวิ่งหนีหายไป...
+++++++++++++++++++++++++
ห้องหลังบ้านยังคงไร้เสียงคุยอยู่อย่างนั้น
...กึก…
ผู้ช่วยหนุ่มเก็บจานพุดดิ้ง ที่เด็กชายกินเหลือไว้ขึ้นเพื่อจะเก็บล้าง แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมือใหญ่ของหมอหนุ่มจับเอาไว้เสียก่อน ณรงค์พยักหน้าเบาๆที่หนึ่ง ซึ่งต้องก็เข้าใจ เขาปล่อยจาน นั่งลงตรงข้าม มองชายหนุ่มนั่งก้มหน้าตักขนมที่เหลืออยู่เข้าปากเงียบๆ
“อร่อยมั้ยครับ?” ต้องถามเสียงเบา
หมอหนุ่มเพียงแต่พยักหน้า เบาๆ ใบหน้ายิ่งก้มลงต่ำเพื่อซ่อนหยาดน้ำตาที่คลอเบ้า ซึมซับรสหวานส่งผ่านมาถึงลิ้น...หวานเสียจนอยากจินตนาการว่า ความหอมหวานนี้มันมาจากปากของผู้ที่กินมันก่อนหน้านี้ มากกว่าจะเป็นความหวานของขนม
...เขาคงจะวิปริตจริงๆ คิดเรื่องไม่บริสุทธิ์พรรค์นั้นกับเด็กอายุแค่สิบขวบ...
“คุณหมอชอบน้องนิวรึเปล่าครับ”
ณรงค์ชะงักกึก ก่อนจะค่อยๆพยักหน้า
“...ผมก็ชอบน้องนิวนะ”
ชายหนุ่มถอนหายใจ “…แต่ที่ฉันชอบ มันต่างจากที่นายชอบ”
“ผมก็พอจะรู้อยู่”
ณรงค์เงยหน้า ดวงตาเบิกกว้างอย่างตกใจ
ต้องยกน้ำชาขึ้นจิบอึกหนึ่ง ก่อนจะวางลงบนจานรองแก้วเบาๆ “แต่คำว่าชอบ ยังไงก็คือชอบ ผมก็เข้าใจนะว่าคุณหมอคิดยังไงถึงได้พูดแบบนั้นออกไป แต่ผมไม่ชอบที่คุณหมอทำน้องนิวเสียใจ”
“แล้วนายจะให้ฉันทำยังไง เล่า!!! นิวน่ะ อายุแค่สิบขวบเองนะ!! เค้าไม่ควรจะต้องมารับรู้เรื่องพรรค์นี้...เค้าควรจะอยู่กับเพื่อนวัยเดียว กัน อยู่กับเด็กๆที่คบกันอย่างบริสุทธิ์ใจ อยู่กับเพื่อนเด็กๆที่...ไม่มีอันตราย”
“แล้วคุณหมอคิดว่าน้องนิวไม่ ใช่คนหรือไงเล่า!!! น้องนิวเป็นเด็กก็จริง แต่เด็กก็มีความคิดเป็นของตัวเองนะครับ ไม่ใช่จะคอยแต่ให้ผู้ใหญ่คิดแทนซะทุกอย่าง! คุณหมอน่ะ คิดแทนน้องนิวไปเองโดยที่เจ้าตัวเค้ายังไม่ทันรู้เรื่องอะไรเลยนะ!!!” ต้องเริ่มขึ้นเสียงตาม ก่อนจะถอนหายใจ นั่งลงดื่มชาต่อ
“…น้องนิวน่ะ ชอบคุณหมอนะครับ...”
ณรงค์ขมวดคิ้วมุ่น “ชอบมันมีหลายแบบ…”
“คุณหมอคิดแทนน้องนิวอีกแล้ว” ต้องขัด
“...นายไม่ใช่ฉัน นายไม่เข้าใจหรอก...”
“…….” ป่วยการจะพูด เขาคงจะต้องปล่อยให้เจ้านายของเขาหาทางแก้ปัญหาต่อไปเอง...และก็ได้แต่หวัง ว่า เรื่องมันจะไม่จบลงทั้งๆที่ค้างคาอยู่อย่างนี้ เขาสงสาร...ทั้งคุณหมอ...ทั้งน้องนิวที่น่ารัก...
“ฮัลโล๊วววว!!!!” เสียงทักทายดังลั่นจากทางเข้าหลังบ้านทำให้สองหนุ่มที่นั่งหน้าดำคร่ำเครียด สะดุ้งสุดตัว เมื่อหันกลับไปมองก็พบหมอหนุ่มร่างยักษ์หนวดเคราครึ้มอุ้มลูกแมวตัวน้อยเดิน เข้ามาอย่างถือวิสาสะ
“มาทำไมเนี่ย!!” ณรงค์อ้าปากค้าง รีบเก็บอารมณ์หม่นหมองเอาไว้ข้างใน
“เอาปีใหม่มาฝาก คืนนี้เข้าเวรรอบดึก ไม่กลับบ้าน ให้ลูกอยู่ตัวเดียวเป็นห่วงว่ะ…หวัดดีครับ คุณผู้ช่วย ขอโทษที่รบกวนนะครับ นี่ของฝาก” ว่าพลางยื่นถุงขนมให้ผู้ช่วยหนุ่ม
เป็นเวลาเดียวกับที่คนไข้ใหม่เข้ามาในคลีนิกพอดี “ต้อง...ฝากรับปีใหม่ด้วยนะ แล้วไปพักเที่ยงเลยก็ได้ เดี๋ยวฉันดูคนไข้ต่อเอง”
…
…
“ซื้อมาเยอะแยะอีกแล้ว มีแค่ผมกับคุณหมอ กินไม่หมดหรอก วันหลังไม่ต้องซื้อมาหรอกนะครับ” ต้องบ่นหลังจากที่เปิดดูขนมห่อใหญ่...ไอ้หมอนี่มันอะไรกัน เมื่อวานซีนก็เอาปีใหม่มาฝากพร้อมกับขนมไปแล้วรอบหนึ่ง
“ดูแลเองไม่ได้อย่างนี้...แล้วจะเลี้ยงทำไมฟะ” ต้องบ่นอุบอิบ แต่ดันไม่ลอดหูมารของโต
“ก็หาคนมาช่วยเลี้ยงอยู่นี่แหละครับ” เสียงทุ้มกระซิบเบาๆกับตัวเอง
เสียงงึมงำทำให้ผู้ช่วยหนุ่มหันขวับกลับมาถาม “ว่าอะไรนะครับ?”
หมอหนุ่มหนวดครึ้มยิ้มกรุ้ม กริ่มยามมองผู้ช่วยหนุ่มหยิบขนมใส่ตู้เย็นทีละกล่อง “ผมแค่บอกว่าขนมมันคงเยอะไปจริงๆ...งั้น ‘วันหลัง’ พาไปเลี้ยงข้าวตอบแทนแทนก็แล้วกัน...ว่าแต่...คุณต้องออกไปกินข้าวเที่ยงกัน มั้ยครับ?”
+++++++++++++++++++++++++++++++++
“ไม่เป็นอะไรแน่นะคะ คุณหมอ?”
“ครับ หายสนิทแล้วครับ ถ้ามีปัญหาอะไรค่อยมาหาก็ได้”
“งั้นป้าไปก่อนนะคะ”
ณรงค์ถอนหายใจอย่างเบื่อ หน่าย เวลาเจอคนไข้ช่างถามนี่ต้องใช้ความอดทนน่าดู เจ้าหล่อนถามวนไปวนมาอยู่แค่สองสามคำถามแต่กินเวลาร่วมยี่สิบนาที มองนาฬิกาแขวนที่ผนังก็พบว่าเลยเที่ยงมาเกินครึ่งชั่วโมงแล้ว...มิน่าถึง รู้สึกแสบท้องจี๊ดๆ ชายหนุ่มถอดเสื้อกาวน์แขวนไว้บนพนักเก้าอี้ ก่อนจะคว้ากระเป๋าสตางค์เตรียมออกไปหาข้าวเที่ยงใส่ท้อง
แขวนป้ายพักเที่ยงไว้หน้า ประตู ไขกุญแจล็อคคลีนิกเรียบร้อย ยังไม่ทันได้คิดว่าจะไปกินอะไรดี เสียงแหลมๆของป้าดาก็เรียกไว้ซะก่อน เจ้าหล่อนวิ่งตุ้บตั้บเหงื่อโชก ยังไม่ทันหายหอบดีก็รีบตั้งคำถามก่อน
“คุณหมอเห็นคุณนิวมั้ยคะ?”
ณรงค์ขมวดคิ้ว “นิวกลับไปตั้งนานแล้วนี่ครับ”
“คุณนิวยังไม่กลับบ้านเลยค่ะ!!”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC
เด็กมานยั่วเลยหลวมตัวปายหน่อยยยยย :laugh: :laugh: :laugh:
-
นู๋นิวน้อยใจแล้วหายไปไหนอ่าคับ
-
โถ่...................น้องนิว งอนหนีไปเลย คุณหมอไปตามด่วน
ส่วนต้อง ไม่รอดแน่ อิอิ
-
น้องนิววววววววว...สู้ๆ
5555
-
น้องนิวหายไปไหน
รักเด็ก รักเด็ก เด็กน่ารัก ก็ต้องรักเด็ก :m1:
-
น้องนิวววว
น้อยใจ หนีไปไหนซะแล้วอ่ะ
:o12:
-
หายไปอยู่ไหนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนอ่ะ
-
Lovely Kitty 6 [end]
..........................
“นิว!!”
“คุณนิวค้า!!!”
เสียงของผู้ใหญ่สองคนดังสลับกันลั่นทั่วสวนสาธารณะ ที่ที่พวกเขาคิดว่าเด็กชายที่หายตัวไปคงจะมาแอบหลบอยู่ที่นี่
“โธ่เว้ย! นี่มันหน้าร้อนนะเฟ้ย! ตกอยู่ได้ ไอ้ฝนบ้า” ณรงค์เงยหน้ามองท้องฟ้าที่ครึ้มเมฆครึ้มฝน หยาดน้ำเม็ดเล็กตกกระทบใบหน้าจนเขาต้องยกมือขึ้นปาดทิ้ง ไร้ประโยชน์ที่จะก่นด่าธรรมชาติ แต่ตอนนี้ความเป็นห่วงเด็กตัวเล็กนั้นมีมากพอจะทำให้ชายหนุ่มหาเรื่องโวยวาย ได้อย่างไม่มีเหตุผล
พี่เลี้ยงร่างท้วมเองก็กระวน กระวายไม่น้อยไปกว่ากัน...เป็นความผิดเจ้าหล่อนเองที่คิดว่าคุณนิวของเธอคง มานั่งเล่นอยู่คลีนิกเหมือนกับทุกๆวัน เลยไม่ได้รีบมาตามตัว แต่พอเห็นว่าเกือบบ่ายแล้วยังไม่กลับไป ก็เริ่มจะรู้สึกแปลกๆ
ฝนเริ่มตกหนาเม็ดขึ้นกว่า เดิม จากเม็ดเล็กๆ บัดนี้กลับกลายเป็นเม็ดใหญ่จนผู้ใหญ่ทั้งสองรู้สึกแสบผิว ลมพัดแรงจนต้นไม้ในสวนสาธารณะไหวเอน กิ่งไม้ขนาดใหญ่หักเป๊าะหล่นลงพื้นเสียงดัง ภาพที่เห็นทำให้ณรงค์แหกปากเสียงดังมากกว่าเดิม ไม่สนใจว่าจะเจ็บคอสักเพียงไหน ไม่สนใจว่าตนเองจะเปียกชุ่มไปทั้งตัว ตอนนี้สิ่งที่สนใจอย่างเดียวคือ การตามหานิวให้เจอ
พวกเขาแยกกันหาไปคนละฝั่งมุมของสวนสาธารณะ ค้นใต้พุ่มไม้ทุกพุ่ม เงยหน้ามองบนกิ่งไม้ทุกต้น แต่ก็ยังไม่เจอ
“นิว!!!” ณรงค์ยังคงส่งเสียงเรียกอยู่อย่างนั้น เขาวิ่งมาจนครบรอบสวนแล้ว ด้วยความเหน็ดเหนื่อยทำให้ชายหนุ่มทรุดนั่งลงบนพื้นหญ้าที่เปื้อนโคลน
“บ้าเอ๊ย!!!” กำปั้นถูกชกลงกับพื้นจนน้ำที่นองเจิ่งกระเซ็นเป็นสาย
เป็นความผิดของเขาเอง เขาเป็นคนทำให้นิวต้องวิ่งหนีออกมาจากคลีนิก เป็นคนทำให้เด็กชายหายตัวไป เขาไม่อยากจะคิดว่าป่านนี้นิวจะเป็นอย่างไร ถ้าไม่เกิดอะไรร้ายแรง ถ้าเด็กชายเพียงแค่หาที่หลบฝนและไม่ได้ยินเสียงเรียกของพวกเขาก็ดีไป แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นเล่า?
....ถ้านิวเป็นอะไรไป...
ณรงค์กัดฟันกรอด ฝนที่ตกกระหน่ำช่วยบดบังสายน้ำที่ไหลรินออกจากดวงตา
...ถ้านิวเป็นอะไรไป...
…
…
“กรี๊ด!! คุณนิว!!!! คุณหมอค้า ช่วยด้วยค่า!!!” ชายหนุ่มผุดลุกขึ้น วิ่งไปทางเสียงกรีดร้องของพี่เลี้ยงร่างท้วม หัวใจเต้นเร็วจนแทบจะกระดอนออกมาจากหน้าอกเมื่อรับรู้ว่า ทิศทางที่เขากำลังวิ่งไปนั้น คือส่วนของสระน้ำริมสวน
ภาพที่เห็นต่อหน้าต่อตาทำให้ เขาไม่ลังเลที่จะกระโดดลงไปในสระ พื้นสระไม่ได้ลึกมากมายนัก แต่กับเด็กสิบขวบมันก็ยังคงลึกมิดศีรษะอยู่ดี เขาอ้อมไปทางด้านหลังเด็กชายที่คงจะสำลักน้ำมานานและดิ้นรนจนหมดแรงดิ้นไป แล้ว กอดล็อคนิวไว้แนบอก รับรู้ถึงอุณหภูมิเย็นเฉียบของร่างเล็ก
เมื่อลากตัวขึ้นมายังขอบบ่อ ได้ ชายหนุ่มก็รีบประเมินสภาพทันที โชคดีเหลือเกินที่เขาเรียนมาทางด้านนี้ เขาไม่มีแม้แต่เวลาจะมานั่งตีโพยตีพายอย่างไร้สติ เมื่อพบว่าชีพจรของเด็กชายหยุดเต้นไปแล้ว
“ค...คุณนิว!! คุณหมอคะ คุณนิวจะเป็นอะไรมั้ยคะ ช่วยคุณนิวด้วยนะคะ!!!” เสียงโวยวายของป้าดาไม่อยู่ในความสนใจ
นิ้วโป้งทั้งสองจับคางดันให้ เด็กชายเงยหน้า เปิดปาก เพื่อเช็คสภาพทางเดินหายใจ ชายหนุ่มเป่าลมเข้าปากแล้วก็ถอนหายใจออกมาเมื่อเห็นว่าหน้าอกยังคงเคลื่อน ไหวได้อยู่...ก็ยังดีที่ไม่มีอะไรเข้าไปอุดหลอดลม หมอหนุ่มประสานอุ้งมือลงมือปั๊มหัวใจอย่างเป็นจังหวะ เมื่อครบหนึ่งชุดก็ย้ายร่างไปผายปอดที่หนึ่ง เขาทำอย่างนี้ซ้ำไปมาโดยที่ได้แต่หวังว่า หัวใจของเด็กน้อยจะกลับมาเต้นอีกครั้งในไม่ช้า
“ฟื้นสิ! ฟื้น!!!” ชายหนุ่มกัดฟันกรอด ฝืนร่างกายที่ตอนนี้เหนื่อยล้าเหลือเกิน เขาไม่สนใจว่าตัวเองจะเหนื่อยขนาดไหน เขายอมขาดใจตายดีกว่าปล่อยให้เด็กชายหมดสติอยู่อย่างนี้
ริมฝีปากที่เคยแดงอิ่ม บัดนี้กลับดูซีดเซียว น้ำจำนวนไม่น้อยไหลออกจากมุมปากทุกครั้งที่ณรงค์ออกแรงกดลงไปที่หน้าอก
เวลาผ่านห้านาที...ถ้าในเวลาปกติคงสั้นแค่ระยะเวลาน้ำชาหนึ่งแก้ว แต่ในความรู้สึกของผู้ใหญ่สองคนขณะนี้นั้น มันยาวนานเหลือเกิน
ร่างเล็กกระอักไอออกมาในที่ สุด ชายหนุ่มรีบยกร่างกายส่วนบนขึ้นเพื่อให้นิวได้ไอไล่น้ำออกมาให้หมด ดวงตากลมโตกระพริบถี่ก่อนจะช้อนขึ้นมองชายหนุ่มที่ตระกองร่างกายของเขาไว้ใน อ้อมกอด
ป้าดายิ้มอย่างดีใจ สายฝนที่เคยตกกระหน่ำหยุดไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ทำให้ไม่สามารถปิดบังน้ำตาไหลเป็นสายบนใบหน้าได้อีกต่อไป
“…คุณหมอกับป้าดาร้องไห้ทำไมฮะ?” เด็กน้อยมีความเป็นห่วงเผื่อแผ่ให้กับคนรอบข้างได้เสมอ แม้สติจะยังไม่กลับมาเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์
พี่เลี้ยงหญิงยิ้มกว้าง ปาดน้ำตาออกเต็มที่ ต่างจากหมอหนุ่มที่ตอนนี้เลือกจะใช้สองมือกอดรัดเด็กชายที่รักไว้แนบอก แทนที่จะยกขึ้นเช็ดน้ำตาของตนเอง “ป้าดาร้องไห้ดีใจค่ะ วันหลังอย่าหนีออกมาคนเดียวอย่างนี้อีกนะคะ ป้าดาจะขาดใจตาย”
“ขอโทษฮะ” ดวงตากลมโตหรี่ปรือลงอีกครั้ง แล้วก็ปิดสนิทด้วยฝ่ามือใหญ่ที่ลูบให้เปลือกตาปิดลง
“หลับก่อนนะครับ เดี๋ยวถึงคลีนิกแล้วหมอจะปลุก” เสียงทุ้มนุ่มที่เด็กชายชอบฟังดังกระซิบอยู่ข้างหู ก่อนที่จะหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย
+++++++++++++++++++++++++++++++
ณรงค์อุ้มนิวมาจนถึงคลีนิก จัดการให้ผู้ช่วยเปลี่ยนเสื้อให้ ห่มร่างกายให้อบอุ่นด้วยผ้าห่มไฟฟ้า จวบจนพ่อและแม่ของนิวมาถึงคลีนิก เด็กชายก็ยังคงหลับไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียงคนไข้
“ไม่เป็นอะไรแล้วแน่ๆนะคะ หมอ?” หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง หลังจากเข้าไปดูอาการของลูกชาย
“ไม่เป็นอะไรแล้วครับ แต่คิดว่าคงจะต้องดูอาการต่อไปด้วย คืนนี้อาจจะมีไข้สูง” ด้วยความรู้สึกผิด...ที่เผลอไปรักเด็กชายอายุสิบขวบ...ที่เป็นต้นเหตุทำให้ เด็กชายหนีออกไปข้างนอกคนเดียว ทำให้ณรงค์ไม่กล้าสบตากับผู้เป็นบิดาและมารดาของนิว
“…หมออยากจะให้นิวนอนค้างดู อาการที่นี่ก่อน” ตามจริงแล้วนิวจะกลับบ้านไปพักผ่อนก็ได้ คลีนิกก็อยู่ไม่ไกลจากบ้านนัก แต่ณรงค์อยากจะดูแลให้แน่ใจว่าไม่เป็นอะไรจริงๆ ไม่เช่นนั้นคืนนี้เขาคงนอนไม่หลับ
พวกเขาคุยตกลงกันอีกไม่นาน พ่อ แม่ และป้าดาก็กลับบ้านไป
…
ใบหน้าที่เริ่มมีเลือดฝาดกับจังหวะหายใจสม่ำเสมอทำให้ณรงค์เบาใจ เขาจับมือเล็กขึ้นกุม แนบริมฝีปากลงจุมพิตยาวนาน
นิ้วเล็กๆกระดิกด้วยแรงบางเบา แต่มันก็มากพอที่จะเรียกให้หมอหนุ่มรู้สึกได้
“คุณหมอฮะ”
“….นิว...”
หมดความอดทนจะฝืน ณรงค์คว้าเด็กชายตัวเล็กไว้ในอ้อมกอด แนบฝีปากลงบนหน้าผาก โอบรัดร่างบางอย่างหวงแหน
“…นึกว่าจะเป็นอะไรไปซะแล้ว...”
นิวกอดคุณหมอตอบ แผ่นหลังกว้างใหญ่เสียจนแขนสั้นๆของเด็กน้อยไม่สามารถโอบได้ครบรอบ ฝ่ามือเล็กลูบไล้แผ่นหลังซ้ำไปมา เมื่อรู้สึกได้ถึงแรงสั่นน้อยๆของชายร่างใหญ่
“นิวไม่ได้รบกวนคุณหมอใช่มั้ยฮะ?”
คำถามที่ได้ยินยิ่งทำให้ดวงใจของณรงค์เจ็บแปลบมากกว่าเดิม “...ขอโทษ...”
“หมอขอโทษทำไม?”
ไม่มีเสียงตอบจากณรงค์ พวกเขากอดกันเงียบๆเนิ่นนาน นานเสียจนเมื่อชายหนุ่มคลายอ้อมกอดออก ก็พบว่าเด็กชายหลับสนิทไปอีกรอบเสียแล้ว
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
กว่าจะตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็เป็นเวลาดึกที่คลีนิกปิดทำการไปแล้ว ณรงค์พานิวมาด้านหลังบ้าน จัดข้าวต้มร้อนหอมฉุยให้ทาน ซึ่งเด็กชายก็นั่งตักเข้าปากเงียบๆ ทั้งสองต่างตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตนเอง จึงทำให้บรรยากาศบนโต๊ะอาหารวังเวงกว่าปกติ
“…นิวขอโทษฮะ” ในที่สุดเด็กชายก็ตัดสินใจพูดคำที่คิดวนเวียนอยู่ในหัวออกมา
ณรงค์วางช้อนส้อมลง มองไปทางเด็กชายที่ก้มใบหน้าลงต่ำ “ขอโทษเรื่องอะไรล่ะครับ”
“ขอโทษที่รบกวนคุณหมอ”
“หมอไม่เคยพูดว่านิวรบกวนเลยนะ”
“ขอโทษที่ทำให้คุณหมอลำบาก ต้องออกไปตามนิว ต้องเปียกฝน”
“นิวไม่เป็นอะไรก็ดีมากแล้ว ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ” ...จริงๆเขาต่างหากที่ควรจะเป็นฝ่ายขอโทษ…
“ขอโทษที่...” นิวเม้มปากแน่น กำมือลงกับกางเกงคนไข้
“...ที่?...”
“ขอโทษที่นิวขี้โกง”
ณรงค์ขมวดคิ้วมุ่น เรื่องอื่นเขาพอจะเข้าใจ แต่เรื่องขี้โกงนี่ นึกยังไงก็นึกไม่ออกว่าเขาโดนนิวขี้โกงไปตอนไหน
“...คุณหมอบอกว่าไม่ให้นิวมาที่นี่อีก”
“เป็นเพราะหมอกลัวนิวไม่สบาย ” เขายังคงอ้างเหตุผลเดิมๆ ละเหตุผลที่แท้จริงเอาไว้...เหตุผลที่ว่า เขากลัวจะห้ามตัวเองไม่ไหว เผลอจะทำอะไรไม่ดีกับเด็กน้อยลงไป
“นิวก็เลย...”
เค้าความเข้าใจเริ่มมาลางๆ เสียงทุ้มเริ่มแข็งขึ้น “นิวก็เลยหาเรื่องมารักษาที่นี่?”
นิวพยักหน้า
“นิวก็เลยโดดน้ำ?”
คราวนี้นิวส่ายหน้ายิก “นิวแค่จะโดดลงมาจากต้นไม้เหมือนเดิม แต่ฝนตกหนัก นิวเลยลื่นลงไปในสระ”
เด็กชายค่อยๆเงยหน้า “…คุณหมอโกรธนิวรึเปล่าฮะ?”
ณรงค์ต้องยั้งอารมณ์ตัวเองนานพอสมควร เขายกน้ำเปล่าขึ้นดื่มถ่วงเวลา “หมอโกรธนิวนะ”
“นิวขอโทษ เพราะนิวขี้โกง คุณหมอเลยต้องงานยุ่งกว่าเดิม” ดวงตากลมโตเริ่มรื้นน้ำ
“หมอไม่ได้โกรธนิวเรื่องนั้น หมอโกรธที่นิวคิดจะทำร้ายตัวเองต่างหาก” ร่างสูงลุกจากเก้าอี้ เดินอ้อมโต๊ะอาหารมานั่งคุกเข่าต่อหน้านิว มือใหญ่คว้ามือเล็กมากุมไว้เบาๆ...ขอบคุณสิ่งศักสิทธิ์ที่ตอนนี้ ยังมีความอบอุ่นแผ่ออกมาจากมือที่เขากุมอยู่ “ทั้งคุณพ่อคุณแม่ ทั้งป้าดา...ทุกคนเป็นห่วงนิวนะ ทุกคนรักนิว ไม่อยากให้นิวเป็นอะไรไป”
“แล้วคุณหมอล่ะฮะ...ห่วงนิว รักนิว เหมือนที่พ่อแม่แล้วก็ป้าดารักนิวรึเปล่า”
ณรงค์สะอึก
...จะตอบว่าอะไร?...
...รัก...แต่ไม่ใช่รักแบบที่พ่อแม่ และป้าดามีให้...รักของเขามันไม่ได้บริสุทธิ์ขนาดนั้น...
“นิวรักคุณหมอฮะ”
หมอหนุ่มยิ้มบาง “หมอก็รักนิว” ...แต่มันไม่ใช่แบบเดียวกัน...
ริมฝีปากแดงฉ่ำแนบลงบนหน้าผากคนตัวใหญ่ “งั้นนิวจองคุณหมอไว้ก่อนนะ”
“หา???”
นิวยิ้มปากกว้างแทบจะถึงหู “นิวจองคุณหมอไว้ไงฮะ พอโตขึ้นคุณหมอก็เป็นเจ้าสาวของนิว”
“หา????” ณรงค์หายาวกว่าเดิม
“สัญญาแล้วนะฮะ?” เด็กชายก้มลงหอมแก้มหมอหนุ่มอีกข้างละฟอด ก่อนจะกระโดดลงจากเก้าอี้ วิ่งไปเปิดตู้เย็นหาขนมกิน
ณรงค์หลับตาส่ายหัว จุดยิ้มน้อยๆที่มุมปาก
...เอาน่ะ...ตอนนี้คงต้อง...ค่อยๆสอน...ไปก่อน
...อดทน...
…เก็บคำสัญญาเอาไว้...ไว้ทวงคืนเมื่อเด็กน้อยเริ่มจะโตพอ...
+++++++++++++++++++++++++++++++
END
-ส่งท้าย-
“มาอีกแล้ว” ต้องบ่นขึ้นในเช้าวันหนึ่ง
“ครับ มาอีกแล้ว~” หมอหนุ่มเคราครึ้มก็ยิ้มร่ารับ ในมือถือถุงขนมข้างหนึ่ง อีกข้างอุ้มลูกแมวตัวเล็กแนบอก
“ไหนว่าเป็นลูก เอามาให้คนอื่นดูแลเกือบทุกวันอย่างนี้เนี่ยนะ??”
…ก็กลัวลูกเหงา เลยเอามาให้แม่ดูแล...เป็นแค่ความคิดในใจ สิ่งที่ปรากฏออกมาภายนอกคือใบหน้าเศร้าๆที่ก้มลงต่ำ กับเสียงหงุงหงิงที่ไม่เหมาะกับร่างสูงใหญ่เคราครึ้มของเจ้าของเลย “ก็ผมไม่อยากทิ้งมันไว้ตัวเดียว เป็นห่วงมัน กลัวมันเหงา แต่ไม่เป็นไร...ถ้ามันรบกวนคุณต้อง ผมให้มันอยู่ที่บ้านตัวเดียวก็ได้ครับ...”
ยังไม่ทันหันหลังกลับไปทางประตูบ้าน เจ้าลูกแมวตัวเล็กก็ถูกแย่งไปอุ้มเสียก่อน
ต้องยกปีใหม่ขึ้นจูบฟอดหนึ่ง เดินหันหลังเข้าไปในตัวบ้านไปพลางก็พูดตอบไปพลาง “ก็ไม่ได้บอกว่ารบกวนซักหน่อย วางขนมไว้บนโต๊ะแล้วจะไปไหนก็ไป ปีใหม่ตัวเดียวผมดูแลให้ได้”
โตค่อยยิ้มออก “งั้นผมไปก่อนนะ ตอนเย็นจะมารับไปกินข้าวตอบแทน”
“ขนมก็เอามาให้แล้ว ยังจะไปกินข้าวอีกทำไม”
“ก็อยากเลี้ยง ใครจะทำไม...ไปก่อนนะครับ ตอนเย็นเจอกัน”
…
…
...น่าเสียดายที่หมอหนุ่มเดินออกไปเร็วเกิน…
...น่าเสียดายที่ต้องหันหลังให้แถมยังซุกหน้าลงกับกลุ่มขนนุ่มนิ่มจนมิด...
…
...ต้องจึงไม่ได้เห็นดวงตาหวานเยิ้มกับรอยยิ้มที่โตส่งมาให้...
…
…
…พอๆกับที่โตไม่ได้เห็นผู้ช่วยหนุ่มแก้มแดงระเรื่อ...
+++++++++++++++++++++++++++
จบแล้วคร๊าบบบบ เหลือตอนพิเศษอีกน่า :o8: :o8:ตอนพิเศษออกแนวโรคจิตแบบชุดหนังด้วย :o ไครไส่ชุดน่านหว่า หมอหรือน้องนิว
-
ฮี้ววว...
รอกันต่อปายยย
-
ทำไมจบเร็วจังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
แต่ไงรอตอนพิเศษนะคับ อยากอ่านต่อตอนภาคน้องนิวโตแล้วจังเลย อิอิ ลุ้นให้ได้อ่านทีเถอะ
-
น่ารักมากเลยครับ :m1: :m1:
รอตอนพิเศษอยู่น๊า
-
คุณหมอกินเด็ก
5555
-
ชอบมาก อยากอ่านตอนพิเศษ
หนูนิวจะโตนึยังหนอ เอิ๊กๆ
-
-endless night- ค่ำคืนนี้ไม่มีสิ้นสุด
“ย้าย X ลงไปตรงนี้ แล้วก็เข้าสูตรอย่างที่สอนมา” เลขระดับชั้นป.6 ไม่ได้ยากอะไรเลยสำหรับณรงค์ แม้จะต้องรื้อฟื้นความจำนิดหน่อยก็เถอะ อากาศเย็นกำลังสบายจากเครื่องปรับอากาศในห้องนอนก็ลื่นตัวดี พื้นก็ไม่ได้แข็งอะไร กลับมีพรมนุ่มนิ่มรองนั่งด้วยซ้ำ...แต่แผ่นหลังกว้างตอนนี้กลับเต็มไปด้วย เหงื่อที่ซึมออกมาไม่หยุดหย่อน
...ทำไมน่ะเหรอ...
ชายหนุ่มแอบชำเลืองสายตามอง ร่างเล็กในชุดเสื้อนักเรียนสีขาวกับกางเกงขาสั้นแบบที่ใส่อยู่ทุกวัน กำลังนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้นพรมข้างๆเขา เรียวขาขาวที่โผล่พ้นกางเกงผ้าออกมาดูดกลืนแสงไฟสีส้มจนอมสีนวลสวยน่ามอง ท่าทางการนั่งกึ่งนอนพังพาบราบไปกับโต๊ะญี่ปุ่น มือหนึ่งขยี้ผมดำนุ่มแกรกๆ อีกมือหนึ่งถือดินสอกดขยับยุกยิกก็ดูน่าเอ็นดูไม่หยอก
...ยิ่งกว่านั้น...
เป้าสายตาเลื่อนไปยังริมฝีปากแดงอิ่มที่ตอนนี้กำลังเผยอน้อยๆกัดปลายดินสอกดเล่นอย่างเคยตัว
...ณรงค์กลืนน้ำลายเอื๊อก...
มือใหญ่ยกขึ้นเหนือพื้นพรม เล็กน้อยอย่างที่นิวผู้กำลังจดจ่อกับโจทย์เลขไม่มีวันได้เห็น ฝ่ามือเอื้อมไปยังคนที่นั่งข้างๆตัว ค้างอยู่เหนือต้นขาอ่อนอย่างตัดสินใจไม่ถูก
...จิตใจของณรงค์กำลังต่อสู้กันเอง...
‘อย่าจับนะเฟ้ย ไอ้ผู้ใหญ่บ้ากาม เด็กเค้ามีพ่อมีแม่ รอไปก่อน!!!’ เป็นสำนึกส่วนคุณธรรม
‘ต...แต่...ทนได้เหรอ...???’ เป็นคำถามจากส่วนดำมืด
‘………’ ไร้คำเถียงจากจิตด้านสว่าง
เมื่อสีขาวกับดำรวมกันเป็น เทา การตัดสินใจจึงเอนเอียงไปทางด้านที่สีเข้มกว่า ฝ่ามือค่อยๆลดลง ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ...เรื่อยๆ...ใกล้จนรู้สึกถึงไออุ่นของเด็กชาย
กุ๊กกรู๊~!!!
นกผีในนาฬิกาคุณปู่เยี่ยม หน้าออกมาทักทายได้ตรงตามเวลาเป๊ะ ณรงค์สะดุ้งสุดตัวตั้งแต่ปลายผมถึงปลายเล็บเท้า กระชากมือกลับอย่างเร็ว จนกระแทกกับพื้นโต๊ะดังปังใหญ่ ทั้งสมุดทั้งเครื่องเขียนบนโต๊ะกระเด็นกระจุยกระจายไปคนละทิศละทาง
“คุณหมอ!! นิวตกใจหมด!!” เด็กชายที่กำลังดำดิ่งกับการแก้โจทย์ปัญหาก็พลอยสะดุ้งตาม สิ้นเสียงร้องของนาฬิกา นิวก็ลงมือกวาดเครื่องเขียนใส่กล่องดินสอ ซี่งเมื่อสติของคนตัวใหญ่กลับมา ก็รีบช่วยเก็บสมุดอีกแรง
“ลงไปรอป้าดาข้างล่างกันนะฮะ ” นิวลุกขึ้นยืนก่อนจะยื่นหน้าเข้าใกล้หมอหนุ่ม สัมผัสริมฝีปากลงกับแก้มทั้งสองข้างเหมือนทุกวัน...เป็นกิจวัตรที่เคยชิน แต่ณรงค์ก็ไม่ชินสักที…
+++++++++++++++++++++++++++++++++
แกร๊ก
เสียงล็อคประตูดังเบาๆพร้อมกับที่ณรงค์โขกหัวลงกับประตูกระจกบานใหญ่พลางถอนหายใจเฮือก
...อยากจะคารวะความเป็นลูกผู้ชายของตัวเองจริงๆ ที่อดทนมาได้ถึงสองปี...
...แต่มันชักจะยากขึ้นเรื่อยๆซะแล้ว...
ชายหนุ่มเดินขึ้นไปยังห้อง นอน ห้องที่ยังคงเหลือกลิ่นอายหอมกรุ่นของเด็กตัวน้อยของเขาอยู่ จิตใจพาร่างกายไปนั่งแหมะอยู่ตรงตำแหน่งที่นิวนั่งเมื่อกี้ ฝ่ามือลูบไล้สัมผัสนุ่มของพรมพลางจินตนาการถึงร่างกายนุ่มลื่นของเด็กชาย
พลันมือก็ไปสะดุดอยู่ที่แท่ง ดินสอกดที่หล่นอยู่ใต้โต๊ะ...คงจะหล่นตอนที่เขากระแทกโต๊ะเมื่อกี้ล่ะมั้ง ...เมื่อหยิบขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นดินสอกดแท่งที่นิวใช้เขียนเมื่อกี้นี้
...แท่งที่ปากเล็กน่ารักกัดเล่นจนเป็นนิสัย...
...มันจะหวานขนาดไหนนะ?...
เมื่อรู้ตัวอีกที ปลายดินสอก็ถูกอมเข้าไปซะแล้ว หมอหนุ่มรีบถอนมือออก รู้สึกว่าแก้มตัวเองร้อนฉ่า…สักวันเขาคงกลายร่างเป็นไอ้โรคจิตอย่างไม่ต้อง สงสัย…
...พูดถึงโรคจิต...
ชายหนุ่มเดินไปยังตู้เสื้อผ้า ค้นกล่องกระดาษขนาดกลางที่ซุกอยู่ด้านในสุดของพื้นตู้ออกมาพลางส่ายหัวกับความบ้าของตัวเอง
ที่คาดผมหูแมวเอย ปลอกคอติดกระพรวนลูกใหญ่เอย ถุงเท้าที่เลียนแบบเท้าแมวเอย ...แล้วยัง...
...หางแมวสั่งทำพิเศษเอย...
“อ๊ากกกกกก!!!! ซื้อมาได้ไงวะ!!!” สองมือกุมขมับอย่างไม่เข้าใจตัวเอง
ใช่...มันเป็นไอเทมแมวน้อย น่ารักที่เขาเคยเปิดเจอในอินเตอร์เน็ต ราคาไม่ใช่ถูกๆ ทุกอย่างทำด้วยวัสดุคุณภาพดี เขาสั่งซื้อแบบสีดำทั้งเซ็ตเพราะคิดว่ามันคงตัดกับผิวขาวๆของนิวได้อย่างลง ตัว หลังจากที่สั่งซื้อมาแบบไร้สติ เขาก็โยนมันใส่กล่องปิดตายมาเป็นเวลาปีกว่าๆแล้ว
แค่คิดจะให้ใครมาใส่ของแบบนี้ให้ดูก็บ้าพอแล้ว...คนที่อยากให้ใส่ดันเป็นเด็กอายุ 11 ขวบยิ่งบ้าหนักเข้าไปใหญ่!!!
…อ๊ะ!! แต่ตอนนี้ 12 แล้วนี่นา!!...
คิดได้แค่นั้นฝ่ามือใหญ่ก็ตบกะโหลกตัวเองจนหน้าคว่ำ “12 ก็เด็กโว้ย ไอ้โง่!!!”
ป่วยการจะนั่งบ้าบออยู่คนเดียว ณรงค์ตัดสินใจคว้าผ้าขนหนูเดินเข้าห้องอาบน้ำไป
…คืนนี้คงต้องซดเบียร์ย้อมใจ...
+++++++++++++++++++++++++++
“...คุณหมอ”
“…อือ” เสียงใสๆดังแผ่วๆเรียกสติที่มึนจากฤทธิ์แอลกอฮอลล์กลับมา ณรงค์สะบัดหัวแรงๆไล่ความเมื่อยขบ ยกมือขึ้นเสยผมหน้าที่ปรกลงมาบังตา...ทำไมรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงนิว
...แต่นิวกลับบ้านไปแล้วนี่?...
“คุณหมอฮะ” ชายหนุ่มหันหน้าไปทางเสียงที่เรียกขึ้นอีกครั้ง
“น...นิว!!! เข้ามาได้ยังไง!!!”
หมอหนุ่มแทบช็อค เมื่อภาพข้างหน้าได้ปรากฏขึ้นชัดเจนแจ่มแจ๋ว
หูแมว! ปลอกคอ! เท้าแมว!
...
...
...กางเกงในตัวเดียว!!!!
“นิวลองแต่งตามรูปถ่ายใน กล่อง แต่นิวใส่หางไม่เป็น” เลือดกำเดาแทบกระฉูดหมดตัว เมื่อเห็นชัดขึ้นอีกว่า ในมือของเด็กน้อยถือหางแมว ‘แบบพิเศษ’ อยู่
“คุณหมอ?” …อย่าเอียงหน้าเรียกคุณหมอเสียงหวานด้วยสภาพอย่างนั้นได้ม๊ายยยย!!!
ชายหนุ่มหันหลังให้ “ใส่เสื้อซะ นิว”
“นิวไม่น่ารักเหรอฮะ?” เสียงสั่นๆยิ่งทำให้ณรงค์ลนลาน
“นิวน่ารัก! แต่...” ลำคอตีบตันเมื่อรู้สึกถึงผิวเนื้ออบอุ่นที่แนบแผ่นหลังของเขา แขนเล็กที่เคยสั้นจนไม่สามารถโอบรอบเอวเขาได้ ตอนนี้กลับโอบได้พอดิบพอดี
“แล้วทำไมคุณหมอไม่มองนิว” มือเล็กจับต้นแขนของณรงค์ให้หันกลับมาเผชิญหน้ากัน ซึ่งเขาก็ทำตามแต่โดยดี
ภาพที่เห็นระยะประชิดทำให้ความอดทนพังทลาย “...นิวน่ารักมาก”
“งั้น...” เด็กชายหลับตาพริ้ม เงยหน้ายื่นแก้มให้...เป็นสัญญาณที่รู้กันระหว่างคนสองคน ว่านิวต้องการอะไร
แต่แทนที่ณรงค์จะแนบริมฝีปาก จุมพิตแผ่วเบาที่พวงแก้มใสอย่างทุกที เป้าหมายคราวนี้กลับเปลี่ยนไป...เขารวบร่างเล็กไว้แนบอก ประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากแดงอิ่มของเด็กชาย ค้างไว้ชั่วครู่ก่อนจะถอนออก จ้องเข้าไปในดวงตากลมโตที่ลืมขึ้นช้าๆ
นิ้วเรียวยกขึ้นแตะริมฝีปากตัวเอง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นยิ้มใส “…นิวชอบเวลาคุณหมอหอมแก้มนะฮะ...แต่นิวชอบแบบนี้มากกว…อื๊อ!!”
ยังพูดไม่จบประโยคดี ปากก็ถูกแนบสนิทลงอีกครั้งหนึ่ง นิวรู้สึกถึงอ้อมกอดที่รัดแน่นกว่าเดิม ตัวของคุณหมอร้อนกว่าเดิม และแรงกดลงมาที่ริมฝีปากก็มากกว่าเดิม เด็กชายหลับตาลง เผยอปากเมื่อรับรู้ถึงลิ้นอุ่นร้อนที่ไล้เลียอยู่ที่ริมฝีปาก
เนิ่นนานกว่าณรงค์จะค่อยพอใจ กับรสชาติหอมหวานที่เก็บเกี่ยวเท่าไหร่ก็เหมือนจะทวีความหวานขึ้นเรื่อยๆ เมื่อริมฝีปากแยกออกจากกัน เขาก็ต้องออกแรงพยุงร่างเล็กหอบหนักที่ทิ้งน้ำหนักลงในอ้อมกอดเต็มตัว
ดวงตาสองคู่สบกันเนิ่นนาน ก่อนที่เสียงใสจะกระซิบเบาๆ “…นิวรู้สึกแปลกๆ...”
ชายหนุ่มยิ้มกริ่ม “…งั้น...หมอจะตรวจร่างกายให้นะครับ”
+++++++++++++++++++++++++++++
ทันทีที่แผ่นหลังเล็กแตะลง กับผ้าปูที่นอนเนื้อดี ริมฝีปากก็ถูกประกบปิดไม่เผยโอกาสให้นิวได้เอ่ยคำใด ลิ้นหนาควานหาความหวานจากร่างข้างใต้ เด็กชายส่งเสียงอึกอักในลำคอเพียงไม่นาน ลิ้นเล็กก็เริ่มตอบสนองอย่างกล้าๆกลัวๆ จดจำการนำทางของหมอหนุ่มและทำตามอย่างว่าง่าย สัมผัสเงอะๆงะๆยิ่งเร่งเร้าอารมณ์ของณรงค์ให้ร้อนขึ้นอีกเป็นเท่าตัว ฝ่ามือใหญ่ลากไล้ไปตามลำคอเรียวสวย สั่นกระพรวนลูกใหญ่จนเกิดเสียงดังกรุ๊งกริ๊ง ละเรื่อยเคล้นคลึงแผ่นอกเปลือยเปล่าลื่นมือ ก่อนจะหยุดลงที่เครื่องประดับชิ้นน้อย เมื่อออกแรงบดขยี้ลงไป เสียงประท้วงก็ดังออกจากลำคอของเด็กชาย
“ฮ้าาา~!” เสียงครางปนหอบหนักๆดังขึ้นทันทีที่ณรงค์ถอนริมฝีปากออก ชายหนุ่มยันกายขึ้นเพื่อมองสภาพใบหน้าแดงก่ำและริมฝีปากบวมช้ำอย่างพึงใจ มือใหญ่ละจากแผ่นอกขึ้นปาดหยาดน้ำใสที่ไหลเลอะออกจากมุมปากให้ ก่อนจะไล้ริมฝีปากล่างด้วยสัมผัสบางเบา
“เป็นยังไงบ้างครับ?” เมื่อกระซิบถามไป ดวงตาเลื่อนลอยจึงค่อยมีแววกลับมาอีกครั้งหนึ่ง นิวหายใจหนักๆครู่ใหญ่ ก่อนที่จะตอบคำถามของณรงค์
“ไม่รู้...ฮะ...มัน...แปลกๆ”
“แปลก?”
ร่างใหญ่เคลื่อนตัวลงต่ำ แนบริมฝีปากเข้ากับยอดอกสีเชอรี่ ดูดดุนจนแผ่นหลังบางแอ่นโค้ง ใบหน้าแดงเรื่อสะบัดไปมาจนกระพรวนกังวาลเสียงใส
“แปลกตรงนี้รึเปล่าครับ?”
“……”
นิ้วมือใหญ่ไล้วนที่ยอดอกอีกข้างหนึ่งจนคราวนี้เรียกเสียงครางหวานจากคนตัวเล็กได้เป็นอย่างดี
“หรือว่าตรงนี้?”
“...........”
มือข้างที่ว่างก็ไม่ยอมหยุด นิ่งสักวินาที ชายหนุ่มไล้ฝ่ามือไปตามแนวกระดูกสันหลัง จนเมื่อสิ้นสุดลงที่หนั่นเนื้อนุ่มทั้งสองก็ออกแรงบีบนวดอย่างสนุกสนาน
“ว่าไงครับ คนไข้? ถ้าไม่ตอบ หมอก็รักษาไม่ได้นะครับ?”
“ฮึก...” นิวสะดุ้งเฮือกเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสแปลกประหลาดที่เค้นคลึงอยู่ที่ร่องเนื้อด้านหลัง
หมอหนุ่มส่ายหน้าเบาๆ “คนไข้ไม่ยอมบอกอะไรอย่างนี้ หมอคงต้องตรวจอย่างละเอียดเองนะ?”
อุ้งมือใหญ่กอบกุมความอ่อน ไหวของร่างข้างใต้ แรงเค้นคลึงคลื่อนไหวทำให้ริมฝีปากแดงฉ่ำอ้าออกกว้างพลางส่งเสียงหวานน่าฟัง และเมื่อชายหนุ่มรับสัดส่วนที่เริ่มแข็งขืนเข้าในโพรงปากร้อน เสียงกรีดร้องก็ดังระงม สะโพกแอ่นเกร็งด้วยความตกใจ
“คุณหมอ...พอฮะ!...มัน... ฮึก...มันแปลก!!...คุณหมอฮะ...อา~” นิวจิกมือทั้งสองไว้กับผมนุ่มของหมอหนุ่ม ลำตัวช่วงบนเกร็งลุกขึ้นเพื่อมองสิ่งที่เกิดขึ้นด้านล่างอย่างไม่เข้าใจ เมื่อริมฝีปากออกแรงเม้มแน่นพลางดูดดุนรุนแรง เด็กชายก็แหงนหน้าขึ้นอ้าปากคราง ก่อนจะปล่อยร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงให้หล่นฟุบลงบนหมอนนิ่มดังเดิม สายธารร้อนระอุระเบิดพร่างพรายจนเด็กชายตาพร่าไปหมด หยดน้ำใสเอ่อรอบดวงตา ก่อนจะกลั่นตัวเป็นน้ำหยดเล็กไหลกลิ้งระลงตามพวงแก้ม
“...คุณหมอ...” เด็กชายพูดปนหอบเมื่อรู้สึกถึงลิ้นอุ่นที่ลากไล้จูบซับหยดน้ำตาให้ อุ้งมือใหญ่คว้าฝ่ามือเล็กประสานนวดคลึงอย่างรักใคร่
“กลัวรึเปล่า?” ณรงค์ใจหล่นวูบยามที่เห็นน้ำตาจากเด็กชายที่รักสุดหัวใจ แต่เมื่อนิวส่ายหน้ายิก เขาก็ค่อยยิ้มออก มือเล็กออกแรงบีบมือของเขาราวกับยืนยันหนักแน่นในคำตอบ ชายหนุ่มประทับจุมพิตลงบนหน้าผากมน เมื่อถอนออกมาก็พบว่าสายตาของเด็กน้อยไม่ได้มองอยู่ที่เขา หมอหนุ่มขมวดคิ้วมุ่น เมื่อมองไปตามทิศทางที่นิวมอง ทุกอย่างก็กระจ่างแจ้ง เขาลุกขึ้นจากเตียง จัดการปลดเสื้อผ้าของตัวเองออกจนหมด ก่อนจะย่อตัวลงหยิบหางแมวดำรุ่น ‘พิเศษ’ ที่หล่นอยู่ข้างเตียงขึ้นมา
“นิวแน่ใจนะ?”
เด็กชายพยักหน้าหงึกหงัก “นิวอยากเป็นแมวของคุณหมอ”
บรึ้ม!!!
เพียงประโยคเดียว แทบจะทำให้สมองของณรงค์ระเบิดเป็นจุล
“…ต...แต่” หมอหนุ่มกลืนน้ำลายเอื๊อก “นิวรู้รึเปล่า ว่ามันใส่ยังไง?”
เมื่อจ้องเข้าไปในดวงตากลมใส ณรงค์ก็ถอนหายใจเฮือก...เด็กแค่นี้จะรู้วิธีใช้ได้ยังไง...
“หมอว่า...ไว้รอให้นิวโตกว่านี้...”
“นิวไม่รู้ว่ามันใช้ยังไง แต่นิวเชื่อใจหมอฮะ ถ้านิวเป็นอะไรไป คุณหมอก็รักษานิวได้อยู่แล้วนี่ฮะ?”
เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดจากขมับ ไหลระใบหน้า จนหยดติ๋งลงบนพื้นเตียง ณรงค์แลบลิ้นเลียริมฝีปากที่แห้งผาก มือใหญ่เอื้อมหยิบหลอดเจลหล่อลื่นที่หัวเตียงขึ้นชโลมอุปกรณ์พิเศษจนชุ่ม ก่อนจะกลับไปจัดท่าทางที่เหมาะสมให้แก่เด็กชาย
เรียวขาด้านหนึ่งถูกยกขึ้น สูงพอที่จะพาดไว้บนบ่าแกร่งได้ ผิวด้านในถูกริมฝีปากดูดเม้มจนเกิดเป็นกลีบดอกไม้สีแดงระเรื่อ นิ้วใหญ่เค้นคลึงอยู่หน้าบานประตูที่ยังไม่เคยมีใครได้ล่วงล้ำ ไล้วนอย่างเบามือจนเมื่อรู้สึกว่าเจ้าของร่างเริ่มผ่อนคลายแล้ว จึงค่อยสอดใส่เชื่องช้า
“เจ็บรึเปล่าครับ?” ชายหนุ่มถามอย่างเป็นห่วงเมื่อใบหน้าใสหลับตาปี๋ เรียวคิ้วขมวดเป็นปม
“ไม่เจ็บฮะ...แต่มันอึดอัด...อื๊อ!!” นิวผวาเฮือกเมื่อนิ้วที่วนเวียนอยู่ภายในร่างกายสัมผัสเข้ากับจุดลี้ลับที่เจ้าตัวไม่รู้จัก
ฝ่ามือใหญ่ร้อนข้างที่ว่างลง มือปรนเปรอความเพลิดเพลินให้กับด้านหน้าของเด็กชาย ในขณะที่ด้านหลังก็ค่อยๆเพิ่มจำนวนตามลำดับ จนเมื่อเห็นว่าร่างเล็กพร้อมแล้ว จึงค่อยถอนออก
เมื่อหางสั่งทำ ‘พิเศษ’ เตรียมพร้อมที่ช่องทางด้านหลัง ดวงตาก็สบประสาน ริมฝีปากทาบทับสนิทแนบแน่น ก่อนที่ช่องทางด้านล่างจะถูกดุนดันอย่างแผ่วเบา
นิวส่งเสียงอึกอักในลำคอ ส่ายหน้าหนีหอบหายใจหนักเมื่อช่องทางด้านหลังถูกลุกล้ำมากขึ้นเรื่อยๆ “คุณหมอ...นิวอึดอัด...มันแน่น...”
ณรงค์จุมพิตที่ขมับชื้น เหงื่ออย่างปลุกปลอบ เมื่อมองด้านหลังของเด็กชายก็ต้องถอนหายใจหนัก...ขนาดอุปกรณ์เรียวเล็กขนาด นี้นิวยังต่อต้าน แล้วอย่างนี้กว่าเด็กชายจะชินพอที่จะรับเขาเข้าไปได้ คงต้องทิ้งไว้นานพอสมควร
“ทนหน่อยนะครับ คนดี” หมอหนุ่มค่อยๆออกแรงดัน ลดตัวลงกระซิบปลุกปลอบที่ข้างหูเด็กน้อยเป็นระยะ จนเมื่อนิวรับเข้าไปได้หมด ณรงค์ก็ถอนหายใจโล่งอก
เขาปล่อยให้เด็กชายนอนพัก ผ่อนอยู่อย่างนั้น กลับมาให้ความสนใจกับร่างกายตัวเองที่จวนเจียนจะระเบิดเต็มที่ คงจะต้องตัดใจกับความตั้งใจจะไปให้ถึงที่สุดในคืนนี้ นิวคงจะยังไม่พร้อมพอหรอก เขาคงจะต้องจัดการกับตัวเองไปก่อน มือใหญ่กอบกุมความแข็งขึงร้อนผ่าวของตัวเองไว้แน่น ก่อนจะขยับขึ้นลงหนักๆ ณรงค์หลับตาลง จินตนาการถึงนิวในชุดแมวน้อย อารมณ์ก็ยิ่งพลุ่งพล่านมากกว่าเดิมทวีคูณ นิ้วโป้งเค้นคลึงส่วนปลายหนักหน่วงตามแรงปรารถนา เมื่อมาได้ครึ่งทางแขนก็ชะงักกึก ลืมตาขึ้นมองก็พบว่านิวที่จับแขนเขาอยู่กำลังส่งสายตาแป๋วมาที่เขา
“นิว...มองตั้งแต่เมื่อไหร่?” แก้มแดงระเรื่อของเด็กชายยิ่งเร่งให้อารมณ์เขินอายของเขาปะทุขึ้น
หัวใจเต้นแรงราวกับจะหลุดออก มานอกอกเมื่อนิวเคลื่อนตัวเข้ามานั่งอยู่ระหว่างขา ลิ้นเล็กแลบเลียริมฝีปากตัวเองก่อนจะก้มตัวลงต่ำ ณรงค์สั่นสะท้านทันทีที่นิวรับร่างกายของเขาเข้าไว้ในโพรงปาก แม้จะยังไม่ประสากับเรื่องแบบนี้ แต่แค่เพียงความร้อนผ่าวที่ส่งต่อมาก็แทบจะทำให้ชายหนุ่มไปถึงฝั่งฝันใน ทันที เขาเผลอตัวเสือกสะโพกขึ้นอย่างแรงจนนิวต้องถอนปากออกอย่างตกใจ หลังจากสำลักไอไม่กี่ที เด็กชายก็เรื่มโลมเลียต่อราวกับได้ลิ้มรสไอศครีมหอมหวาน จนเมื่อปากเล็กรับเข้าไปอีกครั้ง ชายหนุ่มก็หมดความอดทน เขาพยายามจะดึงตัวเองออกห่าง แต่ก็ไม่ทันการ สารธารสีขาวขุ่นกระเซ็นเป็นสายจนนิวสำลักไอ เมื่อถอนปากออกมาอารมณ์ที่ระเบิดพร่างพรายจึงเปรอะเปื้อนเต็มใบหน้าขาวใส ชายหนุ่มกระวนกระวายจนต้องรีบคว้าผ้าห่มขึ้นมาเช็ดทั่วหน้าเป็นการด่วน จนเมื่อทุกอย่างเรียบร้อยดี ดวงตาสองคู่ก็แลสบกันนิ่งค้าง
“…คุณหมอชอบมั้ยฮะ?”
มือใหญ่เชยคางให้เด็กน้อยรับจุมพิตแผ่วเบา “ชอบที่สุดในโลกเลย”
นิวยิ้มแป้น ถอยตัวออกห่าง ก้มหมอบท่าแมวพลางร้องเมี้ยวอย่างออดอ้อน เพียงเท่านี้อารมณ์ที่เพิ่งสงบลงก็กลับมาร้อนรุ่มอีกครั้งหนึ่ง ณรงค์ผลักเด็กชายลงนอนหงาย กดบ่าเล็กทั้งสองข้างจนจมหมอนใบใหญ่
“นิว...”
ท่อนแขนเล็กโอบรอบลำคอ ดึงให้ณรงค์โน้มใบหน้าลงรับจูบที่แสนไร้เดียงสาของนิว มือใหญ่ลูบไล้ไปตามเรียวขา ก่อนจะจับหางแมวเนื้อนุ่มแล้วค่อยๆดึงออก
“อือ” เสียงหวานครางแผ่วทันทีที่ส่วนปลายของอุปกรณ์หลุดออกจากช่องทาง ชายหนุ่มไม่รอช้า จัดการชโลมแก่นกายตัวเองจนแน่ใจว่าลื่นพอจะไม่ทำให้เด็กน้อยต้องบาดเจ็บ คว้าหมอนข้างรองใต้สะโพกเล็ก ก่อนจะจ่อร่างกายเข้ากับกลีบดอกไม้แรกแย้ม
“คุณหมอ...ร้อน...” เสียงหวานกระเส่ายิ่งเร่งให้เขาดันกายเข้าไปเร็วกว่าเดิม
“เจ็บ!!!”
ณรงค์หยุดชะงัก เริ่มรู้สึกผิดที่ไม่สามารถยับยั้งตัวเองได้ เขาค้างนิ่งไว้ชั่วครู่ ช่วยปลอบใจโดยการไล้โลมด้านหน้าจนร่างกายของนิวเริ่มผ่อนคลาย จึงค่อยๆเคลื่อนกายต่อไปจนสิ้นสุดความยาว
“ตัวนิวร้อนจัง...” ระหว่างที่กำลังไซ้ริมฝีปากล่างต่อไปถึงลำคอ หมอหนุ่มก็พูดอย่างเกือบจะหมดความอดทน เขาขยับสะโพกเป็นจังหวะช้าๆ จนเมื่อร่างกายที่ถูกทาบทับอยู่ตอบสนองตาม จึงค่อยเร่งจังหวะขึ้น
“คุณหมอ...อ๊า...คุณหมอ…” เด็กชายกรีดร้อง เรียกหมอหนุ่มไม่ขาดปาก ณรงค์คว้ามือเล็กที่สอดประสานอยู่ขึ้นจุมพิต โหมแรงสุดกำลังเมื่อรู้สึกว่าใกล้จะถึงที่สุดของที่สุด
“…อ๊ะ...คุณหมอ!!” เสียงร้องดังขึ้นตามห้วงอารมณ์ที่พุ่งสูง
“นิว...นิว…” เขาเรียกชื่อเด็กชายที่รักตามจังหวะการดันกาย ณรค์หายใจหอบถี่สูดอาการเข้าปอดอย่างหิวกระหาย จนเมื่อถึงที่สุดของที่สุด ทุกอย่างก็ระเบิดพร่างพรายราวกับพลุที่ถูกยิงขึ้นบนท้องฟ้ายามราตรี
“...คุณหมอ…” เสียงของเด็กชายแผ่วลงเมื่อบทเรียนที่เขาสอนเดินทางมาถึงจุดสิ้นสุด
“...นิว...” เพียงแค่การได้เรียกชื่อคนที่รัก ก็ทำให้หัวใจพองโตอย่างแปลกประหลาด
“...คุณหมอฮะ...” และยิ่งได้ยินเสียงหวานเรียกชื่อตัวเอง ก็ยิ่งสุขเกินจะพรรณนา
“คุณหมอ!”
เฮือก!!!
ณรงค์สะดุ้งสุดตัวเมื่อ รู้สึกถึงเสียงเรียกที่ดังอยู่ข้างตัว เขาสะบัดหัวแรงๆเพื่อไล่ฤทธิ์แอลกอฮอลล์ ยกมือขึ้นเสยผมหน้าที่ปรกลงมาบังตา
...ฝันไป!...
ชายหนุ่มหน้าแดงเมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาทำกับนิวในฝัน เขาก้มหน้าหัวเราะให้กับตัวเอง
...สงสัยจะเก็บกดมากเกินไป...
...แม้แต่เสียงเรียกชื่อเขาในฝันยังสมจริงอย่างกับนิวตัวจริงมายืนอยู่ในห้องยังไงยังงั้น…
...แต่จะเป็นไปได้ยังไง นิวกลับบ้านไปตั้งนานแล้ว...
“คุณหมอ”
ณรงค์ขมวดคิ้วมุ่น
“คุณหมอฮะ” ชายหนุ่มหันหน้าไปทางเสียงที่เรียกขึ้นอีกครั้ง
“น...นิว!!! เข้ามาได้ยังไง!!!”
หมอหนุ่มแทบช็อค เมื่อภาพข้างหน้าได้ปรากฏขึ้นชัดเจนแจ่มแจ๋ว
หูแมว! ปลอกคอ! เท้าแมว!
...
...
...กางเกงในตัวเดียว!!!!
“…นิวลองแต่งตามรูปถ่ายในกล่อง แต่นิวใส่หางไม่เป็น...”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
END
-
นิวววววววววววววววววววววววววววววววววว o7
ยั่วไปไหนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
นู๋นิวจะยั่วคุงหมอไปถึงไหนคร๊าบ
มิใช่คุงหมอคนเดียวที่ทนมิไหว
กระป๋มก็ทนไม่ไหวเช่นกาน o7 o7
อ๊ากกกกกก!
จบคำบรรยาย อิอิ
-
หนูน้องนิว...แรงจัด
แต่ก็ชอบ
คลั่งไปกับหนูน้องนิวด้วยคนเจ้าค่ะ เอิ๊กๆ
-
ขอบคุรครับ
-
:m25:
นิวสุดยอด
-
,จะมีต่อ รึปะงับ รออยู่ๆๆๆ o13
-
อ้ากก น้องนิวน่าร้ากกเกิ้น
เสร็จคุณหมอแน่ ฮ่าๆๆ
แร้วเรื่องของหมอโตกะพี่ต้องอ่าจาเปนยังไงต่อไป
อุอุ
-
เลือดกระฉูดหมดตัวแว้ววววววววว :m25:
-
ขอบคุณครับ :laugh:
-
น้องนิวน่ารัก
อ่านหลายรอบแล้วนะ
เมื่อไรน้องนิวจะโตซะที
อยากอ่านต่อตอนน้องนิววัยทีนจังอ่ะ :o8:
-
:m25: :m25: :m25:
-
:jul1: :jul1:
อ่านไป เป็นลมจมกองเลือด เลย :laugh:
หมอ เดจาวูแบบนี้ เกิดเป็นจริงขึ้นมา คุกนะคุณหมอ หุหุ
อยากอ่านบทตอนที่หนูนิวโตขึ้นมา อ่าคับ
-
น้องนิว สุดยอดดดดดดดดดดด o13
อยากอ่านภาค 2 จังเลย :oni2:
-
:o8: นู๋นิวน่ารัก น่าฟัดจังเลย :m12: คุณหมอตายกัยพอดี :m23: :m25:
อยากอ่านตอนนิวโตจริง
-
นอกจากจะโชตะแล้วคุณหมอยังนิยมหูแมวอีกด้วย :laugh:
น้องนิวก็นะน่ารักน่าฟัด เด็กมันยั่ว เลยหลวมตัวไปหน่อย (ไม่หน่อยแล้วมั้ง :m20:)
อยากให้มีตอนพิเศษแบบ น้องนิวโตแล้วอะค่ะ อยากรู้ว่าจะยั่วซักแค่ไหนกัน :z1:
-
น่ารักง่า อย่างนี้คุณหมอจะทนได้สักกี่น้ำ อิอิ
:impress2:
-
o18 หมอเอ้ย!!!!!ฝันเป็นจริงแล้ว 5 5 5 5 + :oo1:
-
นู๋นิวจ๊ะ!! ยั่วเกิดเด็กแล้วนู๋ อิอิอิ
อ๊างงงงง น้องนิวน่ารักจังค่ะ
ชอบๆๆๆๆๆๆ
กินเด็ก 5555
คุณหมอสู้ๆนะคะ ฝันเป็นจริง 55555555
ขอบคุณค่ะ ชอบเรื่องนี้!!!
ถูกใจๆๆๆๆ อิอิอิอิ
-
:z1: ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ อิอิ
+1 ไปโลดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
เอิ้กกกจมกองเลือด :jul1:
นิวน่ารักมากกกกกก :pighaun:
-
หุหุ
ขอกระดาษซับเลือดหน่อยคร่า
นู๋นิวจะยั่วไปถึงไหนเนี่ย
หมอณรงค์อดใจไว้นะคับ คุกๆๆๆๆๆๆๆ
นิยายของคุณหมูน้อยแต่งได้ดีมากๆอีกแล้วค่ะ
ชอบๆๆๆ จังเลย
โรคจิตวันละนิด ชีวิตแจ่มใส เหอๆๆๆๆ
-
น้องนิวจ้าาาาาาาาาาาาาาาา :m25: :m25:
-
เฮือกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :m25:
สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ฝันเป็นจริงแล้วนะค่ะคุณหมออออออออออออ
-
นิวใสสื่อ อิอิ :z2:
-
หนูนิวจ๋า...จะยั่วคุณหมอณรงค์ไปถึงไหนเนี่ย
เป็นเด็กเป็นเล็กหัดทำอะไรแบบนี้แล้วเหรอ?
ฮ่าๆ
เรื่องน่ารักดีครับ
-
o18อยากอ่านอีกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
:haun4: ตอนสุดท้ายเรียกเลือดโครตๆ
-
น่าร๊ากคับผม อิอิ
-
น่ารักดี
คุณหมอกับคนไข้ตัวน้อย
ขอบคุณลูกหมูกับคนโพสต์นะคะ :pig4:
บวก 1 แต้มให้ค่ะ
-
:serius2: เด็กน้อยกับไอเทมแมว ใครจะทนไหว อิอิ
-
:jul1: อยากให้เขียนเป็นเรื่องย้าววววววววยาวววววว
-
:pighaun: :pighaun: เรียกเลือดสุดๆอ่ะ
-
โชตะ หูแมว อ๊ากกก :pighaun:
-
แจ้งจับ ข้อหาพรากผู้เยาว์ :laugh: (ซะเมื่อไร่)
สนุกน่ารักมาก เลย
-
อ่านแล้วสนุกดี :pig4: :pig4:
-
:pighaun: :pighaun: อ่านไป ใจสั่นไป 55555+
-
:กอด1: น้องนิวน่ารักอะ คุณหมอจะห้ามใจไหวไหมเนี้ย
-
อ่านไม่รู้กี่รอบแล้วครับ
อ่านไปเขินไป ,ยิ่งอ่านก็ยิ่งรักเด็ก 55555555 55
รักจริงๆเด็กอย่างน้องนิวเนี่ย
ทนไม่ไหลเช่นเดียวกับคุณหมอครับ
เป็นผม ผมก็ไม่ทน ก๊ากๆๆๆๆๆๆ ๆ
-
ขอบคุณค่ะ 55+++เด็กๆอะน่ารักโลกสดใส เลือดสาดกระจาย ชอบมาก เลย 55+++ o13
-
*ต่อมโชตะที่ปิดไปนานระเบิดบึ้ม!*
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น้องนิวขา!!!!! ทำพี่จะตายคาจอคอมแล้วค่า!!!!!!
มายก็อด.....*ทุบเก้าอี้*
want more...
พี่ลูกหมูขาอยู่ไหนค้า! อยากอ่านต่อมาก-มากที่สุดค่ะ!
*ตายอย่างเกือบสงบ :jul1:*
หางแมว...เอื้อก...ไม่เคยนึกในแง่นี้มาก่อน...จะมีอารมณ์กลับไปแปลงานต่อมั้ยฉัน จิ้นแตกขนาดนี้....
ปล.ขอบคุณคนโพสด้วยนะคะ
-
อ่านเรื่องนี้ทีไร ไม่ต้องบอกว่าเกิดอะไร เหอะๆๆ ดูเอาล่ะกัน o22 :jul1: :jul1: :jul1:
-
เจออย่างนี้ใครจะอดใจได้ให้มันรู้ไป
น้องนิวน่ารักจัง
แต่แอบเห็นใจคุณหมอ
ทนเอาหน่อยอดเปรี้วไว้กินหวานครับหมอ
-
เจอเดจาวูเข้าแล้วไงพี่หมอ :haun4:
น้องนิวน่ารักมากเลยลูก อยากขอคุณหมอมานอนกอดที่บ้านซักคืน น่าร๊ากกกกก :-[
ขอบคุณที่แต่งนิยายเรื่องนี้ให้อ่านค่ะ :L2:
-
ตามอ่านครบวันเดียวเลย :-[
น้องนิวน่ารักจังค่ะ
เด็กเล็กๆก็ซื่อยังงี้ละเน้อ แอร๊ยยยยส์
แตความซื่อของหนูทำผู้ใหญ่หลายคนหัวใจ Y ตายได้ :jul1:
คุณหมอนี่ เป็นทั้ง Mi เป็นทั้ง S เลยใช่ป่าวคะ ฮ่าๆๆๆ
Mi นี่สาย ねこみみ(หูแมว) อย่างชัดเจน :z1:
ไม่ไหวจะเคลียร์ค่ะ
อยากอ่านตอนน้องนิวโตแล้วว
อยากอ่านตอนของคุณโตกับคุณผู้ช่วยต้องด้วย :o8:
ขอบคุณมากนะคะ สำหรับนิยายหนุกๆ :3123:
-
อย่าน๊าหมอ มันจะไม่ใช่แค่พรากผู้เยาว์นะ อันนี้มันเข้าข่ายกระทำชำเราเด็กอายุไม่เกินสิบสามปีเลยนะ ถึงเด็กจะยินยอมก็ผิดนะ คุกหลายปีนะคร้า(ขั้นต่ำก็7ปีเลยทีเดียว สูงสุดก็ตลอดชีวิตอ่ะ รอไปก่อนเถอะนะคร้า จิ้นไปพลางๆก่อนก็ได้ ถือว่าอดเปรี้ยวไว้กินหวาน ถ้าไม่อยากเป็นหวัดไอคุกๆล่ะก้อนะ (ถ้าทนไม่ไหวก็เอาเจ้ๆป้าๆแก่ๆในเล้าไปแก้ขัดพลางๆก่อนก้อได้ เห็นว่ามีเยอะอยู่นิ ฮุๆ นอกจากจะไม่ผิดกฎหมาย ยังได้บุญจากการสงเคราะห์คนชราอีกตังหาก ว่าแล้วก็โมทนาบุญล่วงหน้าเลยนะคะคุณหมอ ^^)
สุดท้ายนี้ก็ต้องขอบคุณที่นำนิยายดีๆหนุกหนานๆมาให้ชาวเล้าได้เพลิดเพลินกันนะคะ
-
เลือดสาดไปตามๆกัลเลย
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายสนุก
-
ใครมันจะไปทนไหวละนั่น?? ไอเทมน้องแมว... โอยยย :m25: :m25: :m25: :m25:
-
เลือดล้นจอเลยนะเรื่องนี้
แต่ช๊อบชอบ^^
-
:angry2: คุณปวีณา คร๊าบ ทางนี้มีคดี หมอโดนผู้เยาว์พราก คร๊าบ
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกก คุณหมอไม่รอดแน่
คุกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฮา~
แมวน้อยน่ารักจริงอะไรจริง :impress2:
-
ฝันที่เป็นจริง :z1:
-
คุณหมอค่ะ มองเห็นคุกๆๆๆๆๆ อยุ่รำไร
แต่เด็กมันยั่วนี่นา น้องนิวแมวน้อยจอมยั่ว :m10: :m10:
-
น้องแมวน่ารักค่ะ อิอิิ
คุณหมอถึงกับต่อมระเบิด
น่ารักๆอย่างนี้ เก็บไว้ให้ดีะนะ เดี๋ยวจะมีคนอื่นมาแย่งไป
-
:impress2: ไม่ไหวๆ ทรมานคุณหมอชัดๆเลยนะคะน้องนิว
สงสารคุณหมอจริงๆ อิอิ o18
เรื่องนี้น่ารักมากๆเลยค่ะ ชอบๆๆๆ :-[
ปล. รักเด็กเหมือนกันนะคะ แต่เห็นแต่ละมาตราที่เอามาแปะกันแล้วเริ่มรู้สึกว่าต้องคิดหนักๆกันเลยทีนี้ :m15:
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ทีแรกคิดว่าจะรอ รอ รอ ที่ไหนได้เจอคิตตี้เข้าไป พี่หมอถึงกับยอมเสี่ยงคุก
แต่ถ้าไม่ติดเรื่องอายุ
ผมก็ว่าเรื่องนี้สนุกมากนะครับ
:กอด1:
-
:z3: :z3: :z3:
หมอจะทนได้สักเท่าไหร่หนอ
นิวมันน่ารักซะขนาดน้าน นนนนนน
สู้ต่อไปคุณหมอ
:pig4:
-
:impress2:น้องนิวทำไมน่ารักได้ขนาดเน๊!!!!!!!!!
คุณหมอ ฝันเป็นจริงแล้วน๊ะ :z1:
-
นิวน่ารักมากมายเลยอ่ะ แมวยั่ว แล้วท่าทางคุณหมอจะชอบมาก
นี่นิวยังแค่ 12 นะเนี่ยหัดยั่วแต่เด็ก โตขึ้นไม่ยิ่งหนักกว่าเดิมหรอ
ท่าทางคุณหมอต้องเหนื่อยอีกนาน
-
อ่านแล้วไม่ผิดหวังจริงๆแฮะ
สนุกมากอะค่ะพี่ลูกหมูขา
น้องนิวยั่วได้โล่ 5 5
สงสารคุณหมอจริงๆนะ เก็บกดจนไม่รู้จะทำยังไง
สุดท้ายก็ฝันเอาจนได้ (ไอ้เราก็คิดจริงนะเนี่ย หุหุ)
อ่านเรื่องนี้แล้วรักเด็กขึ้นเป็นกอง
-
:pig4:
-
ฝันเป็นจริงเหรอคุณหมอ
สุดจะโมเอะเรื่องนี้ 555555+
-
พึ่งได้อ่าน เรื่อง
อ้ากกกก เฮือกกกก
เลือดกำเดาไหลเป็นน้ำเลย 555+
กรี๊โดดด น่าร้ากกกก
+1 ^^
-
น่าสงสารคุณหมอเป็นบ้าเลย!!!
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :m20:
-
ฝันที่เป็นจริง !!!!!
หมอโรคจิต
คนอ่าน จิตกว่า คริ คริ :z1:
โลลิ จงเจริญ :mc4:
-
อยากอ่านตอนน้องนิวโต บ้างอ่ะ
:o8: :o8:
-
อ่านไป......อ่านไป ลุ้นคุณหมอมันจะพรากผู้เยาว์หรือเปล่า
และแล้วก็..........:m25:
-
merry★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
•。★Christmas★ 。* 。
° 。 ° ˚* _Π_____*。*˚
˚ ˛ •˛•*/______/~＼。˚ ˚ ˛
˚ ˛ •˛• ｜ 田田｜門｜ ˚★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
Jaaaaaaaa \\(^^)//
-
:m25: :m25: :m25:
และแล้วววววววว ....
โอ้ย ชอบ ชอบ ฮ่าๆๆๆๆ น้องนิว กะฆ่า พี่นาว ในชุดแมว เอิ้กๆ
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ... คุณลูกหมูแต่งนิยายได้สนุกทุกเรื่องจริงๆ ค่ะ
ขอบคุณคนแต่งและคนโพสท์นะคะ
+1 ให้ค่า
-
คุนหมอพรากผู้เยา
-
:z1: :z1:
คุณหมอ ไม่ต้องทนแล้วละ ก็เด็กมันยั่ว !!!
555555555555.
-
ก็เด็กมันยั่วเลยหลวมตัวไปหน่อย :haun4:
ปล. ขอบคุณคุณลูกหมูและคนโพสต์ค่า :L2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เด็กมันยั่วชัดๆ !!!!!!
คุณหมออย่ายอมให้โดนลูบคมนะ
อร๊ายยยย เขินมาก ณ จุดนนี้ !!
น้องนิวน่ารักมากจิงๆค่ะ ชอบจังเลยยยย
ชุดแมวๆๆๆๆ รีเควสบักบันนี่ !!!
-
นับถือคุณหมอมาก
ทนได้ตั้ง 2 ปีความอดทนเปนเลิศ o13
-
แล้วความฝัน ก็กลายเป็นจริง
:m25:
-
ฝันที่เป็นจริง...หรือฝันซ้อนฝัน?
ไม่ผิดหวังจริง ๆ :z1:
:m25:
-
หุหุหุ :laugh: นักเขียนคนนี้ เขียนโรคจิตได้สนุกจริงๆ ชอบมากๆครับ จะติดตามผลงานต่อไปเรื่อยๆครับ :z2:
-
คุณหมอมีเดจาวูด้วย 555555
ชอบมากเลยค่ะ XD
-
คุณหมอรักเด็ก!!!!
อุแม่ อ่านไปก็ไอไป....หวังว่า จินตนาการที่ฝัน จะยังไม่เป็นจริง ณ ตอนนี้นะ
รอก่อน น้องยังเด็กมากกกกกกกก 5555
น่ารักจ๊ะ ชอบๆๆๆ
-
น้องนิวน่าร๊ากกกกกก :กอด1:
คุณหมอเก่งจริงทนมาได้ตั้งสองปี
แต่ครั้งนี้น้องนิวเล่นมายั่วกันขนาดนี้ คงทนต่อไปไม่ไหวแล้วมั้งคุณหมอ :laugh:
-
คุณหมอไม่ค่อยจะโรคจิต เลยนะเนี้ย
สงสารน้องนิว :z3:
-
ขอบคุณนะ ชอบมากมาย น่ารักมากๆ
-
ชอบเรื่องนี้อะ
น้องนิวน่ารักมาก หลงรักไปเลย ^_^
-
นิวววววววววว ยั่วแบบบหน้าซื่อๆเลย โอย เด็กมัวยั่วไม่รู้ตัว เจอขนาดนี้คุณหมอยั้งใจตัวเองอยู่ก็ตายด้านแล้วค่ะ อดมาได้2ปีนี่ก็เก่งและ โอยยยย น้องนิวค่ะ เล่นคอสเพลย์น้องแมวซะขนาดนั้น จิ้นตามแล้วเลือดกระฉูดเลยค่ะ อิอิ รักเด็กด้วยคนแล้วกันนะคะ
-
ท่องไว้คุณหมอท่องไว้ ขันติ ขันติ ขันติ เกิดขันแตกขึ้นมากนี่ คุกเลยนะเออ...
แต่... น้องนิวก็น่ารักเกิ้น... :haun4:
-
อ่านกี่ทีก็ยังสนุก น่ารัก และ :oo1:
-
คุก คุก คุก คุก คุก
[/color]
o18
-
:z13: คุณลูกหมูน่ารักจัง มีแต่เรื่องสนุกๆให้อ่าน ชอบเรื่องนี้จัง
หรือเป็นเพราะว่าชื่อเหมือนตัวละครกันนะ แฮะๆ แต่อายุต่างกันมากมายอยู่นะ
แล้วตัวจริงก็แพ้หมอด้วยอ่า เห็นทีไร ละลายทุกที :o8:
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะครับ
-
เจอแบบนร้คุณหมอคงไอคุกคุกคุกเลวอ่ะ5555
น้องนิวยั่วแบบไม่ไ้ตั้งใจอย่างนี้นี่ไม่ไหวนะ
ใครจะไปทนไดอ่ะ5555คุกก็คุกเถอเด็กเค้ายั่วมาอ่ะ555
-
อยากอ่านต่ออ่ะ นิวยั่วๆๆๆๆ ได้อีก น่าจะเขียนตอนที่นิวโตขึ้นอีกนะเนี้ย เอาเป็นสักม.ปลายอะไรเงี้ย :pig4: o13 :bye2:
-
สนุกมาก คุกๆๆ ให้ความรู้สึกเหมือนอ่านการ์ตูนเลย
-
สนุกสุดๆ เลย :a5:
อ่านแล้วแบบว่าชอบมากๆๆ
-
อ๊าย. น่ารักเป็นบ้าเลย
น้องน่าฟัดมากๆอะ
หมอเก่งมากเลย ทนมาได้ไง
ฝันหมอจะเป็นจริงเปล่านะ จิ้นๆๆๆ
-
:impress2: น่ารักกกกกกกก น้องนิวน่ารัก โมเอะมากมายเลยค่า!!!
ตอนพิเศษคุณหมอหื่น ฝันจิงหรอ 55+ แต่สุดท้ายน้องนิวก้ใส่ กีากกกกกกก :กอด1:
-
ก้อเด็กมันน่ารักก้อเลยต้องรักเด็ก
เอิ๊กๆๆ :o8: :o8:
-
น้องนิวน่ารักมากเลย
ไม่แปลกใจที่คุณหมอจะรักเด็ก
-
ฝันเป็นจริง :m25:
-
สงสารก็แต่พี่หมอ ต้องมาเสี่ยงคุกเสี่ยงตารางนะเนี่ย
ก็เด็กมันน่ารักนี่นา ทำใจเถอะ :laugh: :laugh:
-
งะ นิวเอ้ยยย
อย่าว่าแต่หมดไม่ไหวแเลย
คนอื่นก็ไม่ไหวด้วยยย
ได้โปรดอย่าาา
-
อ๊ากกกกกกกกก!!
น้องนิวน่ารัก >///<
เหมือนปีใหม่เป็นแมวคิวปิดเลยอ่ะ 555
ว่าแต่น้องนิวยังเด็กอยู่เลยนะคุณหมอ
คิดไปถึงไหนแล้วเนี่ย!!
สุดท้ายฝันก็กลายเป็นจริง
น้องนิวอุตส่าห์มาให้เชือดทั้งที
ก็ทำตามที่ฝันไว้เลยนะคุณหมอ อย่าให้พลาด!!
ชอบนิายทุกเรื่องของคุณลูกหมูจริงๆค่ะ :)
-
555
ฝันไปรึเนี้ย
ขอให้เป็นแบบเดจาวู
+ 1 เลยคะ
-
:haun4: :haun4: :haun4:
-
:-[ เด็กมันยั่ว...
-
กรีดร้องงงงงง น่ารักมากๆเลย คุณหมออยากกินข้าวคุก 5555
-
:sad4: :sad4:อยากอ่านต่อแล้วอ่า........
ปูเสื่อ กินขนมรอ
-
:o8: ดูจากท่าทางแล้วฝันคงจะกลายเป็นจริงแน่ๆเลยหมอนาวเอย ฮ่าๆ
ในที่สุดความอดทนของหมอก็แสดงผมแล้ว >.,<
นิวน่ารักมากๆ ซื่อสุดๆ แต่ในความซื่อนั้นก็แอบเซ็กซี่ไปในตัวด้วย
ชอบเรื่องนี้มากๆเลย สุดยอด
-
น่ารักมากกกกก
อุอุ คุณหมอกินเด็ก >////<
-
^^ เดจาวูชัดๆ ดีใจกะคุณหมอด้วย
2 ปีที่เฝ้ารอ ฮ่าฮ่า
น้องนิวน่าเอ็นดูอ่ะ
-
เอ่อ หมอคะ คุกนะคะ 55
-
อยากให้มีตอนพิเศษอีกอ่าาาาา
ตอนน้องนิวตอนโตก็ไม่เลวนะคะ อยากอ่านๆๆๆ
ปล.เดจาวูให้เป็นได้เหมือนที่ฝันนะก้ะ
55555
-
ชอบเรื่องนี้น่ารักดี :-[ :-[ :-[
-
ฝันที่เป็นจริง :m25:
-
เด็กมันก็ช่างยั่วเนอะ
-
อ๊ายยย คุณหมอกินเด็ก :z1: :z1:
ขอบคุณค่ะ น่ารักมาก
shota! shota!! shota!!! :z2:
-
หนูนิวจะทำให้คนแถวนี้ก้าวเท้าเข้าคุกเป็นพรวนล่ะ
-
ชอบเรื่องที่คุณลูกหมูแต่ง จนต้องสมัคร Login มาเม้นท์ชมเชย
ขอทวงนิวตอนโตด้วยน้าาาาา
:monkeysad:
-
แมวน้อยน่ารักที่สุด
โอ๊ยยยย อยากเลี้ยงเด็กขึ้นมาทันที
น้องนิวน่ารักไปแล้ววววว
คุณหมออดทนมาได้สองปีเนี่ย น่านับถือจริงๆ นั่นแหละค่ะ
-
ฝันเป็นจริงเลยนะคุณหมอ :z1: :m25:
:L2:
-
น้องนิวลูก ถ้าหนูจะยั่วขนาดนี้แล้วละก็
-
555 ฝันที่กลายเป็นจริง
น้องนิว ทำไมหนูช่างยั่วอย่างนี้ล่ะลูก
-
อร๊ายยยยยย หมดสิ้นคำบรรยาย
แมวยั่ว ขอเลือดกรุ๊ปบีด่วน!!!!!
-
แล้วความฝันของหมอก็กลายเป็นจริง
:m25:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :pighaun:
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :-[
ฝันของหมอเป็นจริงใช่ม้ายยยย :laugh:
แต่ระวัง"คุก"นะคะ คุณหมอ :haun5:
-
o13 :z1: :m25:
-
น่ารัก(น้องนิว)+น่าสงสาร(คุณหมอ)
แต่ในที่สุดก็ฝันเป็นจริงใช่มั้ยค่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :pighaun:
กืนเด็กชอบ ชอบกินเด็กเอิ้กๆ :haun4: :haun4:
-
:m25:
o13
-
:pighaun:
-
เอาอีกๆๆ 'เอาอีก' ชอบๆๆๆ เฮๆๆๆ
-
:m3: :m3: แมวยั่วขนาดนี้ คุณหมอต้องตรวจหลายๆรอบนะ :laugh3:
:pig4: :pig4: :กอด1:
-
สนุกมากๆเลยค่ะ ยิ่งตอนพิเศษนี่......... :o8: โฮะๆๆๆ
อยากอ่านตอนพิเศษแบบน้องนิวโตแล้วบ้างจัง
-
:m25: :m25:
โฮกกกกกก น้องเหมียวนิว
คุณหมอจะทนไหวได้ยังไง
ใส่หางให้น้องโลดดดด :jul1:
-
น่ารักอะ งื้ออออออออออออออออออออออออออออออออออออ :o8: :o8: :o8:
-
ท่าทางฝันของคุนหมอจะเป็นจริงแล้วสิ :z1:
แรกๆก้อนึกว่าไม่มีอะไร
แต่พอตอนจบนี่NCเรียกเลือดเลยอ่ะ :pighaun:
จะติดตามเรื่องต่อไปนะคะ
ขอบคุนค่ะ :pig4:
-
โชตะค่อนสุดๆ
ชอบมั่กๆ เหอะ เหอะ
-
ตอนจบเรื่องนี้คุณหมอติดคุกนะคะนะ o3
-
คุณหมอแอบหื่นอ่ะ
สนุกมากเลยค่ะ :z2:
-
เรื่องนี้น่ารัก แต่คุณหมอแอบหื่น :laugh:
-
น่าร๊ากกกก
อยากอ่านตอนน้องโตบ้างอ่ะค่ะ :)
-
น้องนิววววววว ><
ทำอะไรเนี่ยคะ
ไปค้นของของคนอื่นมันไม่งามนะ
แต่ไปค้นแบบนี้สนับสนุนค่ะ เหอๆ
-
:haun5: เห้อๆๆ (ทำหน้าหื่นๆ ตาลอยๆ) จิ้นกระจายยยยย
ช้านอยากเลี้ยงแมวววววววววววววววววววววววววววววววววววว o7
-
OH! My God :z2:
:-[ รึว่าฝันของหมอจะกลายเป็นจริง :impress2:
-
พีนาวกะน้องนิว และน้องปีใหม
น้องนิวกะปีใหม่น่ารักกกกกกกกกกอะชอบบบบบบบ :กอด1:
คุณหมอหื่นอะ :z1: :z1: :o8:
:pig4: :pig4:
-
เอออออ........... :-[ :-[
บอกได้คำเดียว..........ว่าคนแก่น้ำหมากกระจาย........ :pighaun: :pighaun:
o13 o13 :bye2: :bye2:
-
กำลังง่วง ๆ เจอความฝันของหมอเข้า หายง่วงเป็นปลิดทิ้งเลย
กลับกลายเป็นน้ำลายไหลหิวเด็กแทน :z1:
แล้วที่ทิ้งท้ายไว้นี่ มองท่าความฝันของหมอจะเป็นจริง แต่ต้องกล้า ๆ หน่อยนะ
-
เด็กมันยั่ว 55555
-
คุณหมอเป็นเจ้าสาวไม่ใช่เหรอ
อย่าลืม บทบาทตัวเองนะ
-
อกอีแป้นจะแตก! อูยยยยยยยยยยยย :katai2-1: :katai2-1:
-
:o8: :o8: คุณหมออออ ก็เข้าใจนะว่าน้องนิวเค้าน่ารัก
-
น้องนิว น่ารักมากเลยลูกกกกกกกกก
ทำเอาคุณหมอไออกมาเป็นคุกๆๆๆๆ เชียว
-
เรื่องนี้อ่านกี่ทีก็ฟิน :hao7: :hao7:
-
:hao5: อ่านไปสงสารหมอไป นิวน่ารักเกินไปแล้ววว :mew6:
-
กลับมาอ่านอีกครั้ง
น้องนิวยังทำเจ้เลือดท่วมได้เหมือนเดิม อิอิ
-
เรื่องนี้น่ารักอะ :-[
เด็กช่างยั่ว ท่าทางหมอคงไม่ต้องรอนาน
-
:-[
น่ารักจริงเชียว
พอโตขึ้นละก็ :hao6: หุหุ
-
ความฝันเป็นจริงแล้วนะหมอ 5555
ก็เด็กมันยั่วไม่รู้ตัว
:hao7: :hao7: :hao6: :hao6:
-
ชอบมากๆๆๆๆ น้องนิวน่ารัก คุณหมอแสนดี :mew3:
-
แอบสงสารคุณหมอหนุ่มจริงๆ ให้ตายเถอะ 55+ น้องนิวก็ขยันยั่นแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวซึ่งอานุภาพมันก็ร้ายกาจน่าดู เล่นเอาคุณหมอแทบตายเลย กว่าเด็กน้อยจะออกจากดักแด้ก็คงอีกหน้าปี พอถึงตอนนั้นไมรู้คุณหมอของเราจะตายด้านไปหรือยัง แต่ก็ไม่แน่หรอก ถึงเวลานั้นอาจจะไม่ใช่ตำแหน่งเดิมที่เราจิ้นก็ได้นะ 555+
คุณหมอนี่พรอบพร้อมดีจริงๆ นะ 5555+ ขอบคุณนะคะ สนุกมากเลย
-
เรื่องนี้น่ารัก
โชตะค่อนสุดๆๆๆๆๆๆ :hao6: :hao6: :hao6:
-
เฮ้อ ... น่าสงสารหมอจริง ๆ โดนเด็กยั่ว
ขอบคุณครับ สนุกมากครับเรื่องนี้
-
พี่หมอหลงเด็ก 55555
ตอนสุดท้ายเลือดสาดมาก
เดจาวูแบบนี้ ยอม
-
เขียนเก่งมากค่ะ อ่านแล้วอิน เห็นภาพ เลือดกำเดาแทบพุ่ง
-
น้องนิวน่ารักจังงงงงงง
-
เป็นฝันที่ชวนเสียเลือดเสียน้ำสุดๆ เดจาวูซะงั้น
เขียนเก่งมากๆ เห็นใจคุณหมอเลย ต้องท่องว่าคุกๆเพื่อสะกดใจ
-
ขอกรี๊ดดดดด น้องนิวน่ารักมากๆ อิจฉาคุณหมออะ
คุณหมอ ฝันที่เป็นจริงนะ ฮ่าๆๆๆๆ
-
:m25: น้องนิวน่ารักมากกกกก
-
เด็กมันยั่ววว -.,-//
ชอบคู่หมอโตกับต้องอ่ะ น่ารักดี 5555
-
โอย น้องนิวของเจ้ :haun4: :haun4:
-
คุณหมอ ระวังคุกนะฮะ 555555 :katai4: :katai4: :katai4:
-
นิวเอ๊ยยย น่ารักน่าฟัดมากลูก สุดท้ายฝันของหมอก็เป็นจริงเนอะ ยินดีกับหมอด้วยแล้วกัน 555 :mew3:
-
น้องนิวไม่โตแล้วหรออออ 5555555
สงสารคุณหมอออออ
-
:-[ :man1: :impress2: :impress2: :impress2:
-
:L2: น้องนิวน่ารักขนาดนี้ ไม่รู้คุณหมอจะอดใจไหวได้ไง
-
:pig4: :pig4:
-
คุณหมอทนมาได้เกือบ2ปีถือว่าเก่งแล้วน้องนิวต้องตอบแทนโดยการทำให้ฝันคุณหมอเป็นจริงนะ :impress2:
-
มารำลึกความหลัง ^^
-
คุณหมอท่าจะไม่สบาย ไอดังคุกๆๆ ทั้งเรื่องเลย :laugh:
-
อ่านจบแล้วแบบ จับเลาหน่อยเลาจะเปงลม :haun4:
-
น้องนิวน่ารักกกก
หมอไม่ต้องฝันแล้วชัวร์ อิอิ :hao7: :hao6:
-
ดีแทค ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 803บ./90วัน กด *104*591*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,284บ./180วัน กด *104*592*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,926บ./365วัน กด *104*593*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,069บ./90วัน กด *104*594*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,498บ./180วัน กด *104*595*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 2,675บ./365วัน กด *104*596*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *104*388*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *104*389*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,711บ./90วัน กด *104*598*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 2,139บ./180วัน กด *104*578*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 3,745บ./365วัน กด *104*579*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *104*398*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,188บ./30วัน กด *104*597*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 139บ./7วัน กด *104*77*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 535บ./30วัน กด *104*97*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 246บ./7วัน กด *104*78*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 696บ./30วัน กด *104*98*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 375บ./7วัน กด *104*79*8488034#
เน็ตดีแทค 8 Mbps(เม็ก) 95บ./8วัน กด *104*897*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*798*8488034#
เน็ตดีแทค 2 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 380บ./30วัน กด *104*237*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 470บ./30วัน กด *104*236*8488034#
เน็ตดีแทค 12 Mbps(เม็ก) 193บ./7วัน กด *104*841*8488034#
เน็ตดีแทค 12 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*842*8488034#
ยกเลิกเน็ต กด *103*0# โทรออก
ดีแทค เช็คเน็ต คงเหลือ กด *101*1# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง กด *102# โทรออก
ยกเลิก SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
เช็คเงิน คงเหลือ กด *101# โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ กด 1678 โทรออก
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดสปีด โปรรวม
สมัครง่ายๆ กดตามได้เลยค่ะ
#โปรเน็ตสุดฮิต DTAC
โปรที่คุ้มที่สุดของการใช้เน็ต
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเน็ตดีแทค #เน็ตดีแทคเติมเงิน #โปรดีแทครายสัปดาห์ #โปรดีแทครายวัน #โปรแทครายเดือน #โปรเน็ตDTAC #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน #DTAC #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #โปรเสริมDTAC #โปรเสริมดีแทค
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368 (https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368)
เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I (https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว dtac ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=xgJOI7_4_vg (https://www.youtube.com/watch?v=xgJOI7_4_vg)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว dtac ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.facebook.com/share/p/sTA3Vv6dxR4GnW6x/?mibextid=qi2Omg (https://www.facebook.com/share/p/sTA3Vv6dxR4GnW6x/?mibextid=qi2Omg)
ดีแทค ระบบเติมเงิน Dtac เน็ตไม่อั้น เร็ว 12 Mbps เม็ก หมดเขต 30 เมษายน 2567
https://www.youtube.com/watch?v=-u5Ua409XKc (https://www.youtube.com/watch?v=-u5Ua409XKc)
ดีแทค ระบบเติมเงิน เน็ตไม่อั้น เร็ว 30 Mbps(เม็ก) นาน 30 วัน ราคา 350 บาท แถมโทรฟรีทุกค่าย
https://www.youtube.com/watch?v=9ATbQS3gVwA (https://www.youtube.com/watch?v=9ATbQS3gVwA)