ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
***=================================================***
สวัสดีค่ะ :mew1:
แห่ะๆ เรื่องเก่ายังไม่จบ เรื่องใหม่มันมาอีกแล้ว... :mew5:
อารมณ์ตอนนี้คืองานส่วนตัวไม่เดิน ก็เลยขอลงนิยายแก้เครียดหน่อยเถอะ ห้าาาา
จริงๆแล้วคือโดนคุณนักอ่านหนับหนุนขอเรื่องอื่นมาอ่านมั่ง
แพทยิ่งเป็นประเภทยุขึ้น ค้นๆเอามาลงเฉยเลย ห้าาาาาา :hao7:
ตามไปจิก ดึง ทึ้ง ทัก ทวง กันหลังไมค์ได้ที่นี่เลยนะจ๊ะ อิอิ >>>>เชิญจิ้มเบาๆ ^^<<<< (https://www.facebook.com/pat.majestic.1)
:L2: เลิฟยู จุ๊บๆ :L2: :mew1:
ตอนที่ ๑
รถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์คันใหญ่แล่นเข้าไปจอดที่ลานจอดรถของผับชื่อดังแห่งหนึ่งย่านรัชดา เสียงหึ่งๆของเครื่องยนต์ค่อยๆดับไปเมื่อเจ้าของรถวาดขาลงจากตัวเครื่อง มือในถุงมือหนังสีดำยกถอดหมวกกันน็อกออกจากศีรษะ ก่อนจะยกมือข้างเดิมเสยผมที่ชี้โด่เด่ไม่เป็นทรงให้เข้าที่ดังเดิม…
สายตาคมกล้ากวาดมองลูกค้าที่เดินเข้าเดินออกหน้าผับผ่านแว่นดำที่ติดกล้องบรรทึกภาพขนาดจิ๋วเอาไว้ที่ขาแว่น นิ้วหนากดเข้าที่ขาแว่นอีกข้างทำทีเป็นจัดแว่นให้เข้าที่เพื่อกดสัญญาณเตือนไปยังต้นสังกัดว่าเขาเริ่มทำการรับสัญญาณภาพเรียบร้อยแล้ว
วายุ นายตำรวจหนุ่มยศพันโทค่อยๆสาวเท้าเดินเข้าไปในผับแห่งนั้นช้าๆ พลางสายตาก็กวาดมองไปมาจนทั่วแบบไม่ให้ผิดสังเกต มีหลายคนที่เขาคุ้นหน้าคุ้นตาว่าคงจะเป็นพวกดาราไม่ก็นักร้องนั่งดื่มไม่ก็ยืนเต้นกันอยู่ตรงกลางฟลอร์ พอหันไปทางซ้ายก็เจอลูกชายรัฐมนตรีชื่อดังคนหนึ่งนั่งกระดิกขา โดยมีสาวๆล้อมหน้าล้อมหลังเต็มไปหมด…
“เกินสิบห้ารึยังก็ไม่รู้ เด็กแก่แดดเอ๊ย…” ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเอง
และทันใดนั้นด้านหลังเขาก็โดนใครบางคนสะกิด…วายุหันกลับไปมองก็เจอบริกรชายคนหนึ่งยืนส่งยิ้มการค้ามาให้เขาอยู่
“ขอโทษครับพี่…ผมเห็นพี่ยืนมองซ้ายมองขวาอยู่นานแล้ว ไม่ทราบว่าพี่เพิ่งมาครั้งแรกหรือว่าหาโต๊ะเพื่อนไม่เจอครับ…” บริกรคนนั้นถามอย่างมีน้ำใจ
“อ๋อ พี่มาครั้งแรกน่ะ…พอดีมีคนแนะนำมา บอกว่าเด็กที่ชื่อหวานน่ะ…เด็ดมาก…พี่เลยอยากจะมาดูหน้าซักหน่อย ถ้าเด็ดจริง…พี่อยากอ๊อฟว่ะ” ชายหนุ่มตอบไปตามข้อมูลที่เตี๊ยมมาจากผู้กำกับ
“หวาน? หวานไหนครับ พอดีร้านเรามีหลายหวานมาก…น้ำหวาน นมหวาน…หรือว่า…”
“คนที่ชื่อผึ้งหวาน…” วายุรีบชิงตอบ บริกรคนนั้นมีท่าทีชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะร้องอ๋อออกมาเสียงดังลั่น
“น้องหวานคนนั้นน่ะเอง…ดาวเด่นของที่นี่เลยนะครับพี่ ถ้าจะอ๊อฟไปคืนนี้คงจะไม่ได้แล้วล่ะครับ เพราะมีคนรอจองคิวเธอยาวเอี๊ยดยันเช้าเลยครับพี่” บริกรหนุ่มตอบ…วายุทำท่าพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะกวาดสายตาไปรอบๆอีกครั้งแล้วเอ่ยคำถามสุดท้ายไม่เซ้าซี้ต่อ
“งั้นพี่ขอดูหน้าหน่อยได้มั้ย…ถ้าไม่สเป็คพี่ก็จะกลับเลย แต่ถ้าสเป็ค…พี่ให้สามเท่าของคนที่จองน้องหวานเป็นคนแรก…จ่ายสด งดเชื่อ…ไม่ต้องรอทวงด้วย”
วายุออกปากหลอกล่อ เห็นแววตาเป็นรูปตัวเงินวิ่งเต้นในนั้นก็รู้ทันทีว่าคงจะได้ผล…
“เอ่อ…งั้นก็ได้พี่ แค่ชี้ให้ดูหน้าอย่างเดียวนะ ถ้าอยากจะอ๊อฟหรืออะไรแบบนั้นคงต้องคุยกับเจ้าตัวเอง…ช่วงนี้พ่อเยอะ ชอบมาป้วนเปี้ยนบ่อยๆ ทางร้านเลยไม่รับจัดคิวให้แล้วน่ะพี่…”
“เออพี่รู้…นี่ค่าชี้ตัว…” พูดจบปลายนิ้วหนาก็ยื่นธนบัตรสีเทาไปตรงหน้าบริกรคนนั้น…เห็นตาโตเท่าไข่ห่านของเด็กหนุ่มคนนั้นแล้ววายุก็ต้องแอบส่ายหน้าในใจ…พวกเห็นแก่เงิน มีเต็มบ้านเต็มเมืองจริงๆ…
“โห…ขอบคุณครับพี่! ให้ตั้งพัน! งั้นเดี๋ยวนอกจากผมจะบอกพี่ว่าคนไหนคือน้องผึ้งหวานแล้ว…ผม…” พูดแค่นั้นแล้วบริกรหนุ่มก็ขยับมากระซิบที่ข้างหูเขาว่า “เดี๋ยวผมนัดน้องเขาแซงคิวหลังเต้นเสร็จให้ด้วยแล้วกัน…พี่จะได้คุยกับน้องเขาเอง…นั่นไงพี่! คนที่กำลังเดินขึ้นเวทีแล้วไปเต้นเป็นหัวเรือคนนั้นน่ะ…พอครบสามเพลงพี่ไปดักรอน้องเขาที่หลังเวทีเลยนะ ผมจะแอบไปนัดน้องหวานเขาให้…”
ท่าทีกระตือรือร้นของเด็กหนุ่มบริกรและบริการพิเศษช่วยวายุได้เยอะ…ชายหนุ่มกล่าวขอบใจแล้วหาที่นั่งว่างสั่งเตกีล่ามาดื่มเพื่อฆ่าเวลา…
ระหว่างที่รอเครื่องดื่มของตัวเองอยู่นั้น จู่ๆไฟในร้านก็ดับพรึ่บ พร้อมกับที่แสงไฟสปอร์ตไลท์ฉายอาบลงมาที่ร่างนวลเนียนขาวผ่องของผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งกำลังก้าวเท้าขึ้นไปบนแท่นยกสูงกลางเวที ผมยาวสลวยตัดกับเนื้อหนังขาวๆที่โผล่พ้นออกมานอกร่มผ้าซึ่งเหลือติดกายอยู่เพียงแค่ไม่กี่ชิ้น ใบหน้าหวานซึ้งกับดวงตากลมโตฉายแววเย่อหยิ่งแต่ก็ยั่วยวนอยู่ในคราวเดียวกัน ก้นงามงอนส่ายสะบัดไปมาตามเสียงเพลงพร้อมกับสองเท้าสองมือที่ขยับประสานไปตามท่วงทำนองเพลง แลดูพริ้วไหวราวสายน้ำแต่ก็ร้อนแรงเหมือนเปลวไฟไปพร้อมๆกัน…
“เด็กนั่นเหรอวะสายตำรวจ…เด็กอย่างว่าชัดๆ” แทนที่จะหลงไปกับภาพมายาสวยงามของเด็กที่เต้นยั่วสายตาผู้ชายไปมาอยู่บนเวที ตำรวจหนุ่มกลับนึกบริภาษและโทษพ่อแม่เด็กอยู่ในใจว่าเลี้ยงลูกยังไง…ถึงได้กล้าออกมาเต้นส่ายเอวส่ายก้นให้คนเป็นร้อยดูกันแบบนี้…
…ให้ตายเถอะ…แล้วนี่เขาจะต้องทนดูแม่เด็กสุดเชี่ยวนั่นเต้นตั้งสามเพลง…เสียเวลาทำมาหากินชะมัด…ผู้การนึกยังไงถึงเอาเด็กแบบนี้มาเป็นสายให้ตำรวจได้ว่ะเนี่ย…
ใจนึกค่อนขอดเจ้าของเรือนร่างบอบบางบนเวทีไป แต่สายตาก็ไม่ได้ละไปจากคนที่ว่าเลยซักนิด…
------------------------------ - - - --- - -- - - -- - -
สารบัญนิยาย
(ครั้งแรกในชีวิตที่ทำเอง :hao6:)
>>>ตอนที่ ๑<<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39338.msg2488935#msg2488935)
>>>ตอนที่ ๒<<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39338.msg2489861#msg2489861)
>>>ตอนที่ ๓<<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39338.msg2517667#msg2517667)
>>>ตอนที่ ๔<<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39338.msg2541445#msg2541445)
>>>ตอนที่ ๕<<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39338.msg2574469#msg2574469)
>>>ตอนที่ ๖<<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39338.90)
>>>ตอนที่ ๗<<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39338.90)...NEW!!!...
รออยู่น้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
เสียงขับกล่อมนุ่มๆที่จู่ๆก็ดังขึ้นบนเวทีดึงสายตาของผู้มาร่วมงานแต่งงานให้ไปรวมกันเป็นตาเดียวได้ไม่ยาก ซึ่งนั่นก็รวมทั้งวายุ ที่นั่งอยู่โต๊ะใหญ่สุดกลางห้องจัดเลี้ยง รวมกับท่านผู้กำกับใหญ่แห่งสน.ที่เป็นเจ้านายโดยตรงของเขา และเป็นบิดาของเจ้าสาวในค่ำคืนนี้ด้วย
น้ำเสียงนุ่มๆหวานๆที่ฟังไม่ออกว่าเป็นของผู้หญิงหรือผู้ชาย สะกดให้คนดูพากันชะเง้อชะแง้มองคนร้องเพลงว่าจริงๆแล้วเป็นเพศใดกันแน่ เพราะเดาเอาแค่เสียงไม่ได้เลย แต่พอยิ่งเห็นหน้าค่าตาคนร้องก็ยิ่งเป็นที่วิพากษ์วิจารณ์กันใหญ่ เพราะคนฟังเดากันไปต่างๆนาๆว่าที่ร้องนั่นน่ะเป็นทอมหรือผู้ชายกันแน่ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นเพราะน้ำเสียงหวานๆและเนื้อเพลงที่กินใจ เลยทำให้เสียงกระซิบกระซาบค่อยๆซาลง จนโดนสะกดด้วยน้ำเสียงหวานๆกันถ้วนหน้า
โดยเฉพาะนายตำรวจหนุ่มที่ต้องแอบเผลอยกมือมาขยี้ตาแล้วเอามาแคะหูต่อด้วยความอึ้ง ร่างขาวๆนวลๆภายใต้แสงไฟสีส้มทองบนเวที ขับให้คนร้องเพลงแลดูเหมือนสาวทอมแรกรุ่น ยิ่งประกอบกับสไตล์เสื้อผ้าโทนสีฟ้าอ่อนตัดน้ำเงินเข้ม กับผมทรงเกาหลีที่เซตให้ตั้งๆขึ้น ผิดกับตอนก่อนหน้านี้ที่เขาดันไปเจอเด็กหนุ่มกำลังจะซ่อมไมค์ด้วยความบังเอิญราวคนละขั้ว ตอนนั้นเอื้องผึ้งมีใบหน้ามันแผล่บและท่าทางสะโหลสะเหลเหมือนคนไม่ได้นอน แต่ดูตอนนี้สิ พอขึ้นบนเวทีได้ก็เหมือนมีออร่าพวกดารานักร้องจับตามตัว จนถ้าใครไม่รู้จักมาก่อนอาจเข้าใจไปได้ว่าเด็กหนุ่มที่ยืนถือไมค์ร้องเพลงคลอเสียงดนตรีอยู่นั่น คือนักร้องหน้าใหม่ที่เพิ่งเดบิวต์มาจากค่ายไหนซักค่ายหนึ่งแน่นอน
...ดาว...เจ้าเอย ใครเคยฝากคำรำพัน...
...บอกกันอีกครั้ง ได้รึเปล่า...
...แสงจันทร์ทอแสงส่อง เราสองใต้แสงดาว...
...ขอเธอโอบกอดความรักของเรา...ให้นิรันดร์
...
...ฝากดาวให้เป็นพยาน...ขอให้รักเราเป็นนิรันดร์...
...
เสียงเพลงจบลงไปพร้อมเสียงปรบมือเกรียวกราว และภาพเจ้าสาวที่ยกมือมาปาดน้ำตาด้วยความซาบซึ้งใจบทเพลงที่เพิ่งจบลงไป เอื้องผึ้งยกมือประนมพร้อมก้มหัวขอบคุณเสียงปรบมือที่ดังลั่นห้องโถงจัดงาน รอยยิ้มหวานๆพิมพ์ใจถูกส่งให้ผู้ฟังเป็นสิ่งสุดท้าย ก่อนจะก้าวลงจากเวทีไป
พิธีกรสาวสวยรีบเข้ามาประจำที่ของตัวเองก่อนจะยกไมค์ขึ้นจ่อที่ปากแล้วเอ่ยเสียงหวานดำเนินพิธีการต่อ
“เสียงเพลงเพราะๆจากนักร้องเสียงหวานของเราก็จบลงไปแล้วนะคะ เป็นเพลงที่มีความหมายดีมากๆ มีข้อความฝากจากผู้จัดงานว่าเพลงนี้เป็นเพลงที่แต่งขึ้นพิเศษ ที่มอบให้แด่คู่บ่าวสาวในค่ำคืนนี้เพียงคู่เดียวเลยนะคะ...และต่อจากนี้ จะเป็นของขวัญสุดพิเศษจากพี่ชายของเจ้าสาว นาวาอากาศเอกทินภัทร์ ที่จะขึ้นมาขับกล่อมบทเพลงเพื่อมอบให้เป็นของขวัญอีกชิ้นสำหรับน้องสาวคนเดียว ขอเชิญคุณเต้ขึ้นมาบนเวทีเลยค่ะ...”
สิ้นคำพิธีกร เสียงปรบมือก็ดังขึ้นพร้อมชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงข้ามวายุในชุดสูทสีขาวยืนขึ้นโค้งรับเสียงปรบมือ ท่าทางมั่นใจและบุคลิกหน้าตาที่หล่อเหลาอาการ พร้อมยศนำหน้าชื่อที่พิธีกรสาวเพิ่งเอ่ยออกไปเมื่อครู่ทำให้สาวน้อยสาวใหญ่ชะเง้อชะแง้แลมอง และทำสายตาเคลิ้มฝันไปตามๆกัน วายุมองตามลูกชายเจ้านายที่เดินขึ้นเวที แล้วก็สอดส่ายสายตาหาร่างขาวๆที่เมื่อครู่เขายังเห็นยืนอยู่หลังกอช่อดอกไม้ประดับเวทีอยู่เลย ไม่รู้ตอนนี้ออกไปไหนเสียแล้ว ชายหนุ่มกำลังลังเลอยู่พอดีว่าจะลุกขึ้นออกไปเดินตามหาดีรึเปล่าก็พอดีเสียงชายหนุ่มลยเวทีก็ดังขึ้น
“...จะให้ร้องคนเดียวก็คงไม่ไหว ผมอยากขอให้เจ้าของเสียงหวานๆที่เพิ่งขึ้นมาขับกล่อมเพลงบนเวทีเมื่อซักครู่ ได้ขึ้นมาร้องเพลงคู่กับผมอีกซักเพลงดีกว่า เพราะถ้าจะให้มีแต่เสียงใหญ่ๆของผมเพียงคนเดียวก็คงจะไม่เป็นที่น่าอัธยาศัยซักเท่าไหร่...เพราะงั้น เอื้องผึ้ง...ขึ้นมาร้องเพลงกับพี่หน่อยเร็ว”
วายุชะงักกึกกับชื่อที่คนบนเวทีเพิ่งเอ่ยออกมา...เอื้องผึ้ง...คงมีไม่กี่คนหรอกที่ใช้ชื่อนี้และอยู่ในงานแต่งงานคืนนี้ด้วย แล้วเอื้องผึ้งคนนั้น มารู้จักกับลูกชายผู้กำกับเจ้านายเขาได้ยังไง...? นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย...สายตำรวจ กับลูกชายผู้กำกับ ไปเกี่ยวข้องกันได้ยังไง...
“ไม่ต้องทำหน้างงไปหรอกวายุ เจอเขาแล้วใช่มั้ยเมื่อคืนน่ะ เด็กคนนั้นชื่อเอื้องผึ้ง รุ่นน้องสมัยเรียนของเจ้าเต้มัน ทำงานเก่ง ไว้ใจได้ ผมเคยให้งานทำหลายครั้งแล้วไม่เคยพลาด...หลังจากนี้คุณกับผึ้งอาจต้องร่วมงานกันบ่อยๆ...เพราะคุณเพิ่งโดดเข้ามารับงานนี้...แล้วผึ้งก็ช่วยสืบข้อมูลของคดีนี้มาหลายครั้งแล้วด้วย คิดว่าข้อมูลเบื้องลึกอื่นๆที่เขามีน่าจะช่วยคุณคลี่คลายคดีนี้ได้ง่ายขึ้น...” ท่านผู้กำกับที่นั่งอยู่ติดกันแอบเอามือป้องปาก แล้วเอ่ยบอกข้อมูลให้ผู้ใต้บังคับบัญชารับทราบ วายุนิ่งฟังแล้วจดจำข้อมูลที่ได้รับรู้เข้าหัวสมอง รู้สึกตกใจอยู่ไม่น้อยกับสิ่งที่ได้รับรู้ แต่มันก็ช่วยให้เขาปะติดปะต่อข้อมูลของคนที่เขาอยากรู้จักได้ดีขึ้น
สายตาของคนในงานพุ่งกลับไปที่เวทีอีกครั้ง เมื่อร่างขาวตัวเล็กของคนที่เพิ่งขึ้นไปร้องเพลงบนเวทีก่อนหน้านี้เดินกลับขึ้นมาอีกครั้ง ท่าทางเดินขาขวิดนิดๆทำเอาคนมองพากันขำออกมาน้อยๆแต่ก็ด้วยความเอ็นดู พอมายืนข้างกันบนเวทีแล้วก็เห็นเอื้องผึ้งแอบเอื้อมมือไปหยิกเอวคนคนตัวสูงกว่า จนนาวาเอกทินภัทร์ต้องแกล้งร้องโอดโอยออกมาต่อหน้าสาธารณชน เสียงหัวเราะดังขึ้นเล็กน้อยกับกริยานั้น แต่สำหรับวายุนั้นขำไม่ออกจริงๆ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมจู่ๆถึงรู้สึกไม่พอใจขึ้นมา ปกติเขาก็ไม่ได้มีอคติหรือไม่ถูกอะไรกับลูกชายเจ้านายหรอกนะ แต่ตอนนี้ทำไมรู้สึกมันขัดหูขัดตาพิกลเวลาเห็นสองคนนั้นหยอกล้อกันหนุงหนิงบนเวที
เพลงคู่ไทยเดิมแสนหวานถูกขับกล่อมโดยเสียงร้องของผู้ชายสองคน แต่กลับฟังไม่ขัดหูเลยซักนิด เริ่มคู่ของคุณนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่ชั้นผู้น้อยออกมาโชว์ลีลาเต้นรำกันบนฟลอว์หน้าเวที สร้างความสุนทรีย์ให้แก่ผู้มาร่วมงานได้ไม่น้อยจนต้องมีเบิ้ลต่อเพลงที่สองสาม
แต่ใครจะสนุกก็สนุกไปเถอะ ส่วนเขาสนุกไม่ออก ขอแอบเดินออกไปสูบบุหรี่ระบายอารมณ์อัดอั้นในอุราข้างนอกซักหน่อยดีกว่า...วายุขอตัวกับท่านผู้กำกับโดยอ้างว่าจะออกไปเดินดูความเรียบร้อยข้างนอก แล้วก็เดินออกจากงานไปที่บันไดหนีไฟ ชายหนุ่มทรุดนั่งลงที่บันไดขั้นแรกก่อนจะจุดบุหรี่สูบ
กลุ่มควันขาวลอยคลุ้งในอากาศ ได้กลิ่นบุหรี่ยี่ห้ออื่นด้วยก็เดาได้ไม่ยาก ว่าคงมีหลายคนอาศัยพื้นที่บริเวณนี้เป็นแหล่งระบายอารมณ์กับเจ้าแท่งสีขาวนี่เหมือนกัน วายุอาศัยนั่งพักตรงขั้นบันได้ซักพักใหญ่ จนเมื่อเจ้าแท่งสีขาวนั้นใกล้หมดมวน เขาก็เตรียมจะเอาไปทิ้ง แต่ทว่าเสียงรองเท้ากระทบขั้นบันไดเป็นจังหวะจากชั้นบนพร้อมทั้งเสียงพูดระหว่างคนสองคนที่กำลังลงบันไดมา ทำให้วายุต้องรีบย่องเบาเข้าหลบอยู่ในช่องมืดๆใต้บันได แล้วเงี่ยหูฟังสิ่งที่คนสองคนนั้นกำลังพูด
“เฮ้ย...กูได้ข่าวมาว่า เสี่ยชูชัยเขาร่วมเงินกับส.ส.อพิเชษฐ์ ซื้อบ้านหลังใหญ่โตแถวปากเกล็ดเอาไว้ว่ะ ข่าวบังหน้าก็ว่าซื้อเอาไว้พักผ่อน แต่จริงๆแล้วเสี่ยแกซื้อเอาไว้เก็บเนื้อสดเว้ย...”
“เฮ้ย เอ็งพูดเบาๆหน่อยสิวะ ตรงนั้นน่ะมีงานแต่งงานลูกสาวตำรวจอยู่นะเว้ย เดี๋ยวเกิดใครมาได้ยินเอ็งพูดเข้าจะซวยเอาเปล่าๆ”
“กูไม่กลัวหรอก ก็กูไม่ได้ทำอะไรผิดนี่หว่า ที่กูรู้ข่าวน่ะก็เป็นเพราะพี่สาวกูอยู่แถวนั้น แล้วตอนนี้เสี่ยเขารับสมัครพวกแม่บ้านกับคนดูแลสวนเข้าไปทำงาน ให้เงินดีมากเลยนะเว้ย ทำงานใช้แรง แต่ได้เงินเท่าพวกนั่งทำงานในออฟฟิศ แต่เขาก็คัดคนกันเข้มงวดเหลือเกิน...พี่สาวกูก็ไปลองดูแล้วนะแต่ไม่ผ่านว่ะ แม่งเสียดาย...กูว่าจะไปลองสมัครเป็นคนทำสวนดู...”
วายุได้ยินเสียงพูดแค่นั้น เพราะร่างผอมโยกเยกสองคนนั้นเดินลับหายจากประตูบันไดหนีไฟไปแล้ว ชายหนุ่มคิ้วขมวดหมุ่น ไม่คิดว่าตัวเองจะโชคดีมาได้ยินเบาะแสของคดีที่ตัวเองกำลังรับผิดชอบอยู่ด้วยความบังเอิญแบบนี้ ชายหนุ่มทวนสิ่งที่ตัวเองได้ยินซ้ำเบาๆ ก่อนจะรีบเดินออกประตูตามชายสองคนนั้นไปแบบเนียนๆ
------------------------------ - - - --- - -- - - -- - -
เอื้องผึ้งทุบแขนทุบขาตัวเองเมื่อขนกล่องใส่อุปกรณ์อิเลกทรอนิคส์ลงวางกับพื้นร้านเป็นกล่องสุดท้าย
“เหนื่อยยยยยยยยยยย!” เสียงหวานบนยาวออกมาขณะที่กำลังทอดร่างนอนยาวไปกับโซฟา
“ก็เหนื่อยกันทั้งหมดนั่นแหละผึ้ง เอ้าน้ำใบเตยของชอบ”
“อื้มมม พี่เตยน่ารักที่สุด!”
“ปากหวานก็แค่เวลาเนี่ย” เตยหอมส่ายหน้าให้น้องเล็กของบริษัทหน่ายๆ ก่อนจะเดินเอาแก้วน้ำสีเขียวตองอ่อนที่แช่เย็นเจี๊ยบจนไอน้ำแข็งมาเกาะให้พี่น้องร่วมบริษัทต่อไป
“เอ้อ วันนี้มีแต่คนชมว่าผึ้งร้องเพลงเพราะนะ สนใจอยากทำงานในวงการบันเทิงมั้ยล่ะ พี่ยังช่วยได้นะ มีผู้จัดการนักร้องที่พี่รู้จักอยู่สอง...”
“พี่ซัน...ผึ้งพูดมาเป็นร้อยรอบแล้วว่าผึ้ง...”
“...ไม่สนใจวงการบันเทิง” สี่คนพูดขึ้นพร้อมกันราวนัดหมายกันไว้
“แต่อย่างน้อยเป็นนักร้องมันก็ดีกว่าไปเป็นไอ้นักสืบ...” ซันเซ็ตเอ่ยต่อ
“เขาเรียกสายตำรวจ...” เอื้องผึ้งรีบแก้ให้ซันเซ็ตทันควัน ก่อนจะลุกขึ้นนั่งดีๆ “พี่ซัน...ผึ้งทำก็เพราะผึ้งอยากทำ อีกอย่างถ้างานไหนมันอันตรายเกินไปผึ้งก็ไม่เสี่ยงหรอก”
“เหรอ...ผึ้งไม่เสี่ยง หรือว่าโดนเต้เขาห้าม” ฉัตรฟ้าเอ่ยดักคออย่างรู้ทัน ซันเซ็ตกับเตยหอมพยักหน้าเห็นด้วยทันทีที่พี่ใหญ่สุดพูดจบ
“พี่ฉัตร...อย่าไปพูดความจริงสิ ผึ้งเขาเขินแย่แล้วเห็นมั้ย...” ดอกรักได้ทีเลยแอบแย็บเบาๆร่วมด้วยอีกหนึ่งดอก
“พี่รัก! นี่พี่ก็เป็นไปอีกคนเหรอ” เอื้องผึ้งหันไปถามพร้อมทำหน้าตาเหลอหรา “พวกพี่ล้อผมกับพี่เต้ตั้งแต่สมัยเรียนจนจบกันมาทำงานขนาดนี้นี่ไม่เบื่อกันบ้างรึไง...ผมน่ะนะ...”
...อยากจะเพียงขอ ให้มีแค่ใครคนหนึ่ง...ที่จะไม่ทำให้ช้ำ และไม่ทำให้เร... ตื๊ด!
“ฮัลโหลพี่เต้...โทรมาซะดึกเชียว มีอะไรครับ...” เอื้องผึ้งรับสาย
“เอ้า ฮิ้วววววววว” และมีเสียงลูกคู่สี่คนร้องรับไปตามระเบียบ เอื้องผึ้งทนฟังเสียงแซวเสียงล้อจนใบหน้าสุกแดงเถือกแล้วถึงได้รีบเร้นกายหายไปที่บริเวณห้องครัว ก่อนจะยกหูขึ้นจ่อแล้วคุยใหม่
“ขอโทษนะพี่เต้ พี่ก็โทรมาเวลาดีเหลือเกิน...” เอื้องผึ้งเอ่ย
‘เออ ก็ว่าจะโทรมาถามว่าถึงร้านเรียบร้อยแล้วใช่มั้ย’
“ถึงแล้วครับ เอาของลงเรียบร้อย จะขึ้นไปอาบน้ำนอนแล้วเนี่ย” เด็กหนุ่มเอ่ย พลางเดินเอาแก้วน้ำในมือไปวางที่อ่างซิงค์ล้างจาน แล้วยืนเอาสะโพกพิงอยู่แถวนั้นแล้วคุยต่อ
‘จ้า พอดีพ่อพี่ให้โทรมาถาม ว่าพรุ่งนี้เข้ามาที่สน.หน่อยได้มั้ย ตอนซักเก้าโมง จะได้เข้าประชุมพร้อมพ่อพี่เลย’ ปลายสายเอ่ยบอก
“หืม? มีเรื่องคดีคืบหน้าเหรอครับ” เอื้องผึ้งถามกลับ
‘ใช่ พ่อเขาบอกว่าอยากจะได้เบาะแสเพิ่มเติมจากเราน่ะ ช่วยเข้ามาให้ข้อมูลหน่อยสิ ว่างหรือเปล่า...’
“ว่างครับ! ไม่มีปัญหา ถ้าผึ้งได้ช่วยคนอื่นอีกหลายๆคน ไม่ให้ต้องมาเจอชะตากรรมแบบที่ผึ้งเคยเจอ ผึ้งยินดีทำแน่นอนอยู่แล้วพี่เต้”
‘เออ แต่อย่าหักโหมให้มันมากนัก ได้งานอะไรไปทำก็ต้องบอกพี่ก่อน เข้าใจมั้ย’ ปลายสายทิ้งน้ำเสียงห่วงใย จนเอื้องผึ้งอดไม่ได้ที่จะยิ้มตอบกับกระบอกโทรศัพท์ของตัวเองอยู่คนเดียว
“คร้าบ...พ่อคุณทูนหัวของบ่าว บ่าวจะรายงานให้ทราบทุกกระบวนความเลยขอรับ” เด็กหนุ่มยอกย้อนกลับด้วยน้ำเสียงร่าเริง ด้วยอาศัยว่าเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกันมาตั้งแต่อยู่มัธยมฯ แม้ว่าพอจบม.สามแล้วอีกฝ่ายจะไปต่อโรงเรียนนายร้อย ส่วนเขาก็เรียนโรงเรียนสามัญต่อ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นพวกเขาก็ยังติดต่อกันมาเรื่อยๆ จนกระทั่งเรียนจบแล้วทำงานทำการกันก็ยังไม่เลิกคุย ทุกวันนี้เอื้องผึ้งเลยรู้สึกเหมือนตัวเองเริ่มมีพ่อบังเกิดเกล้ากลายๆก็เพราะผู้ชายคนนี้แหละ
เด็กหนุ่มยังอยู่คุยเล่นกับนาวาอากาศเอกนามเต้อยู่อีกสองสามประโยค ก่อนจะค่อยวางสายไป และทันทีที่วางสายไปเท่านั้น สี่คนที่ยืนค้ำประตูกันจนแทบแตกเป็นเสี่ยงก็หลุดพรวดเข้ามาในห้องครัวกันเป็นขบวน ก่อนจะส่งเสียงกิ๊วก๊าวหยอกล้อน้องคนเล็กกันอย่างสนุกสนาน จนใกล้เวลาตีสองนั่นแหละทุกคนถึงพากันแยกย้ายอาบน้ำเข้านอนไป
------------------------------ - - - --- - -- - - -- - -
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: