[บังเอิญ]...คำบางคำกับช่อดอกไม้
....
...
..
.
ช่อดอกไม้ช่อสวย...ดอกไม้ที่แสนบอบบาง...ถูกยื่นไปข้างหน้าของคนที่กำลังก้มหน้าง่วนอยู่กับงาน
“สุขสันต์วันวาเลนไทน์ครับ”
คนที่ถือช่อดอกไม้พูดเสียงขรึม
จากนั้น...คนที่กำลังก้มหน้า...ก็เงยหน้าขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มหวาน...หวานที่สุดเท่าที่คนคนนี้เคยได้เห็น
“...ขอบคุณ...” คนยิ้มหวานกล่าวขอบคุณแล้ววางปากกาลง...ก่อนจะยื่นมือมารับช่อดอกไม้แสนสวยนั้นไป
“มีอีกนึง เอาเลยมั้ย?” คนที่เคยถือดอกไม้ถาม
ใบหน้าที่ยิ้มปริ่มตะแคงหน้ามามอง... “ก็แล้วแต่...”
เพราะรู้จักกันมานาน ก็แล้วแต่หมายถึงอะไร...คนที่เป็นฝ่ายถามย่อมรู้ดี
“...ขอบคุณนะครับที่ยังรักกัน...” คนที่เคยถือดอกไม้พูด
“คิกคิก...” คนที่อมยิ้มจนแก้มแทบปริหัวเราะคิก...หน้าเริ่มแดงเห่อไปถึงใบหู... “กล้าพูดเนอะ...”
“ว่าใคร? เดี๋ยวปั๊ด!” คนที่เคยถือช่อดอกไม้พูดพลางยื่นมือตัวเองออกไป...จะแย่งเอาช่อดอกไม้คืนมา
“เฮ๊ย----- ของเค้า ไม่ใช่ของตัวสักหน่อย!” คนหน้าแดงร้องเสียงหลงพร้อมกับผุดลุกขึ้นไปห่างจากรัศมีของแขนอีกคน
....
...
..
.
ใช่-----ช่อดอกไม้อันนี้ที่ไม่ใช่ของคนที่นำมันไปให้...อีกคน
เรื่องนี้มันซับซ้อน
แต่...เอ...มันก็ไม่ซับซ้อนนะ...ก็แค่เรื่องของคนสามคน
เรื่องของ....เจ้าของช่อดอกไม้กับคนรับช่อดอกไม้....และคนที่ถือช่อดอกไม้นี้มา
คนที่กำลังหน้าแดงและเดินหนีผมอยู่ในตอนนี้คือ...คนที่รับช่อดอกไม้
ผม...คือคนที่ถือช่อดอกไม้นี้มาให้เขา
ส่วนเจ้าของช่อดอกไม้นี้คือ...เจ้าของช่อดอกไม้...
ง่ายมั้ย?
รึจะงงหนักไปกว่าเดิม...?...
....
...
..
.
เอาให้ละเอียดอีกหน่อย
เจ้าของช่อดอกไม้กับคนรับช่อดอกไม้---สองคนนี้เค้าเป็นแฟนกัน
ส่วนคนที่ถือช่อดอกไม้นี้มา...ซึ่งก็คือผม---เป็นเพื่อนกับสองคนนี้
และนอกจากฐานะเพื่อนแล้ว ผมยังมีอีกฐานะ---Messenger
....
...
..
.
ผมเริ่มฐานะของ Messenger มากี่ปีแล้วนะ...ห้า หรือหก...?...
แล้วไอ้เพื่อนสองคนนี้เป็นแฟนกันมากี่ปีแล้ว...ห้า หรือว่าหก...?...
และตัวผม...แอบรักไอ้คนที่ถือช่อดอกไม้จากแฟนทั้งหน้าแดง...มากี่ปีแล้วนะ...ห้า หรือหก...?...
....
...
..
.
ผมไม่ได้เริ่มการเป็น Messenger คนสนิทคิดไม่ซื่อ...ตั้งแต่เริ่มต้น
ตอนนั้นผมเป็นแค่เพื่อนสนิทกับไอ้เจ้าของช่อดอกไม้ช่อนี้
เป็นคนไม่รู้จัก...คนแปลกหน้า...กับคนที่ยังยิ้มหวานไม่หุบกับช่อดอกไม้ช่อนั้น
เป็น Messenger ส่งรักหน้าใสตาซื่อที่ไม่ได้คิดอะไรเลย...กับผู้รับ...
....
...
..
.
นานมั้ยกว่าที่ผมจะรู้ว่า ตนเองกำลังไม่ซื่อต่อหน้าที่ตัวเอง...ไม่นานเลย
ก่อนหน้าที่ผมจะเป็น Messenger คนสนิทคิดไม่ซื่อ
ผมเป็นคนไปขอเบอร์กับคนนี้...เอามาให้เพื่อนสนิทของตัวเอง
ผมเป็นคนเอาข้าวราดแกงที่เพื่อนซื้อไปให้คนนี้...แล้วนั่งคุยด้วยจนคนคนนี้กินหมดจาน
ผมเป็นคนเอาน้ำไปให้คนคนนี้...ตอนที่เขาเล่นกีฬาเสร็จเหนื่อยๆ
ผมเป็นตัวแทนทำอะไรๆ หลายอย่างมาก...ให้กับคนคนนี้
ผมเป็นแม้กระทั่งเป็นคนที่เอาคำว่า “รัก” มาให้คนคนนี้
ดังนั้น...จึงง่ายมากที่ผมจะเห็นว่าคนคนนี้น่ารักมากแค่ไหน...พร้อมกับตกหลุมรักคนคนนี้แบบง่ายๆ ไปในเวลาเดียวกัน
....
...
..
.
ตอนแรกผมได้รับฝากมา...ให้บอกแค่ว่า “ผมชอบคุณ”
ต่อมาผมก็ได้รับฝากมา...ให้บอกว่า “ขอจีบนะ”
แล้วต่อมาเมื่อพวกเค้าคุยกันได้เองแล้ว...ผมก็ยังไม่วายจะถูกฝากคำว่า “รัก” หรือ “คิดถึง”....มาบอกกับคนนี้
....
...
..
.
ไม่มีใครรู้ในสิ่งที่ผมรู้สึก...ความรู้สึกที่ผมมีต่อคนคนนี้
ไม่มีใครรู้ว่าผมทรมานใจแค่ไหน...กับความรู้สึกของตัวเอง...ต่อเพื่อนสนิท...ต่อคนคนนี้...คนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนของเพื่อนสนิท
เช่นเดียวกัน...ไม่มีใครรู้ว่า...ทุกคำที่ผมพูด...พูดคำที่ได้รับฝากมา...ผมพูดโดยเอาความรู้สึกจริงของตัวเองใส่ลงไปด้วย...ทุกครั้ง
....
...
..
.
ผมยอมรับว่าตัวเองรู้สึกดีที่เห็นคนคนนี้เขินอายหน้าแดงหรือหัวเราะชอบใจ...กับสิ่งที่ผมพูด...กับถ้อยคำที่ผมได้รับฝากมา...
....
...
..
.
ดังนั้น...ผมจึงยังคงทำหน้าที่นี้อยู่----Messenger
....
...
..
.
La Fin