-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
**http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
:|-- ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: ...
แอบมารัก ... ก็ไม่บอก
"เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งจากจินตนาการของผู้เขียน ไม่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์จริงใดๆทั้งสิ้นค่ะ ^^"
:กอด1: เนื้อเรื่องย่อ?
จะทำอย่างไร เมื่อรู้ว่าเพื่อนสนิท(มั้ง) แอบชอบอยู่?!
.
.
.
.
.
ผมเป็นลูกผู้ชายเต็มตัว ทำอะไรไว้ก็กล้าทำกล้ารับ...
"ที่จริงกูก็ไม่อยากจะพูดสักเท่าไหร่... แต่เรื่องที่มึงแย่งหัวใจของกูไป แน่ใจว่าจะรับผิดชอบ"
แน่นอน...
กูไม่รับผิดชอบโว้ย!!!
:L2: สารบัญ :::
ตอนที่ 1 : แมลงปอ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35520.0)
ตอนที่ 2 : จีบสาว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35520.0)
ตอนที่ 3 : คู่แข่ง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35520.0)
ตอนที่ 4 : เจ้านาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35520.0)
ตอนที่ 5 : ค้างคืน...กับแมลงปอ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35520.0)
ตอนที่ 6 : มาสคอตและแซนด์วิชสื่อรัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35520.30)
ฺตอนที่ 7 : ลอกข้อสอบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35520.30)
ตอนที่ 8 : เหตุเกิดที่ร้านหมูกระทะ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35520.30)
ตอนที่ 9 : ความรู้สึก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35520.60)
ตอนที่ 10 : ปั่นปาวน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35520.90)
ตอนที่ 11 : อ่อนไหว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35520.120)
ตอนที่ 12 : เผชิญหน้า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35520.120)
ตอนที่ 13 : หวั่นไหว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35520.150)
ตอนที่ 14 : ชัดเจน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35520.180)
ตอนที่ 15 : ้หตุผล (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35520.180)
ตอนที่ 16 : คุณครูจำเป็น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35520.240)
ตอนที่ 17 : ตะกอนหัวใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35520.240)
ตอนที่ 18 : คำตอบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35520.270)
ตอนที่ 19 : ความในใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35520.300)
ตอนที่ 20 : ยอมรับ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35520.330)
ตอนที่ 21 : เพื่อน...แฟน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35520.360)
ตอนที่ 22 : ไปทะเล (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35520.390)
ตอนที่ 23 : เจ้าของ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35520.420)
ตอนที่ 24 : หึงหวง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35520.540)
ตอนที่ 25 : ทำเค้ก...กับดิว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35520.570)
ตอนที่ 26 : ผู้หญิงคนนั้น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35520.600)
ตอนที่ 27 : มือที่สาม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35520.630)
ตอนที่ 28 : งานโรงเรียน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35520.630)
ตอนที่ 29 : แฟน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35520.660)
ตอนที่ 30 : ความจริง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35520.660)
ตอนที่ 31 : เพราะว่า...รัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35520.690)
ตอนที่ 32 : เรื่องของเรา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35520.690)
:|-- ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: ...
เปืดจอง "แอบมารัก...ก็ไม่บอก"
By: :: Marionetta
(http://i952.photobucket.com/albums/ae10/marionatte/bt01.jpg) (http://i952.photobucket.com/albums/ae10/marionatte/bk002-22.jpg)
(เอาหน้าปกมาให้ชมครบ 2 เล่มแล้วนะคะ สมกับการสนองนี้ดของตัวเองจริงๆ อิอิ:)
รายละเอียด
จำนวนหน้า ::: 500+ มีทั้งหมด 2 เล่มจบ
ประกอบด้วยตอนหลัก และตอนพิเศษ 6 ตอน
ราคา 700 บาท (รวมค่าจัดส่ง)
ของแถมเป็นที่คั่นจ้า
ระยะการเปิดจอง - โอน :::
1. รอบส่งกุมภาพันธ์
ระยะจอง - โอน ::: วันนี้ - 6 มกราคม 2557
2. รอบส่งมีนาคม
ระยะจอง - โอน ::: วันนี้ - 3 มีนาคม 2557
3. รอบเก็บตก
ระยะจอง - โอน ::: วันนี้ - 4 พฤษภาคม 2558
สามารถติดตามรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39590.0
:|-- ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: ...
ตอนนี้มีแฟนดพจแล้ว อิอิ ช่วยกดไลด์ให้ด้วยนะคะ
★ Marionetta FANPAGE ★ (https://www.facebook.com/MarionettaMint)
Recommend o18
:กอด1:Adorable Couple (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50156.0)
:กอด1:PLAYBOY LOVER (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41046.0)
:กอด1:ฺBetween us ... รักข้างเดียว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56894.0)
:กอด1:Between us... รักเลื่อนขั้น (https://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69766.0)
-
ตอนที่ 1 ::: แมลงปอ
ถ้าหากต้องอยู่ใกล้ใครสักคนที่ไม่ชอบหน้า แถมยังหลีกเลี่ยงไม่ได้ คุณจะทำอย่างไร....
ผมรีบวิ่งผ่านประตูหน้าโรงเรียนในเวลาที่ใกล้จะเคารพธงชาติได้อย่างหวุดหวิด ก่อนจะวิ่งไปเข้าแถวต่อ เมื่อเห็นเพื่อนร่วมห้องที่คุ้นตา
“ไอ้ปอ...มาแต่เช้าเลยนะเว้ย” ไอ้กี้ทักทาย มันเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของผมครับ
“ปากดีว่ะ” ผมบ่นพลางสะบัดเสื้อนักเรียนที่ตอนนี้ชุ่มเหงื่อ
ไอ้กี้หัวเราะรับ แต่ไม่ทันที่ผมจะได้คิดอะไรต่อ ความเย็นที่สัมผัสกับต้นแขน ทำให้ผมต้องหันไปมอง
คนที่อยู่ตรงหน้าของผมตอนนี้ชื่อโต้งครับ โต้งเป็นเพื่อนอีกคนหนึ่งในกลุ่มของผม โดยรวมแล้วเป็นผู้ชายที่ดูดีมาก ถ้าไม่ติดว่ามีโลกส่วนตัวสูงไปหน่อย ผมยิ้มตอบ ก่อนจะรับขวดน้ำที่คนตรงหน้ายื่นมาให้ดื่มแก้ร้อน
“ขอบใจว่ะ” ผมบอก พร้อมกับส่งขวดน้ำคืนให้
แต่แล้วรอยยิ้มของผมก็เริ่มหายไป เมื่อเห็นขวดน้ำเมื่อครู่ไปอยู่ในมือของใครอีกคนแทน และดูเหมือนโต้งจะอ่านสีหน้าของผมได้ คนเข้าใจยากเลยไขความกระจ่างที่ผมไม่ได้อยากรู้เลยสักนิด
“ของไอ้ดิว”
สามพยางค์ที่กระแทกใส่หน้าของผมเข้าอย่างจัง ทำให้ผมต้องหันไปมอง ก่อนจะเห็นเจ้าของขวดน้ำตัวจริงที่กำลังรับขวดน้ำคืน แล้วดื่มต่อหน้าตาเฉย ใบหน้าขาวมีเหงื่อซึมออกมารวาวกับจะบอกว่าตอนนี้อากาศมันร้อนมากขนาดไหน ผมไม่นึกสนใจ เพราะไม่อยากอารมณ์เสียตั้งแต่เช้า
วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกครับ ตอนนี้พวกเราอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่สี่ของโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง เนื่องจากเป็นวันแรกของการเรียน ทำให้ผมปรับเวลาตื่นนอนไม่ทันเท่าไหร่นัก เมื่อผมมายืนอยู่ในแถวได้ไม่เกินห้านาที พวกเราก็เริ่มเคารพธงชาติกันตามธรรมเนียม
ทันทีที่พิธีการในตอนเช้าจบลง ผู้อำนวยการก็มาพูดอะไรเล็กน้อย เพื่อกล่าวต้อนรับปีการศึกษาใหม่ ผมไม่ได้ตั้งใจฟังหรอกครับ แต่กำลังนั่งคุยกับไอ้กี้อยู่
“นี่กูทำฉลากมา เพื่อความยุติธรรมที่มึงเรียกร้องมาตั้งแต่เทอมที่แล้ว” ไอ้กี้พูดขึ้น พร้อมกับโชว์กระดาษชิ้นเล็กที่มีจำนวนสี่ชิ้นในมือ
อย่างที่มันว่านั่นแหละครับ ก่อนหน้านี้ผมกับไอ้กี้ตัวติดกันแทบจะเป็นปาท่องโก๋ ถ้ามีมันอยู่ที่ไหนจะต้องมีผมอยู่ที่นั่น แต่แล้วความสุขกับเพื่อนซี้ของผมก็หมดลง เพราะมีมารมาผจญ ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหน นอกจาก...
ไอ้ดิว!
‘ไอ้หน้ายิ้ม’ คนที่เอาแต่ปั้นหน้าว่าชีวิตมีแต่ความสุขอยู่ตลอดเวลานั่นแหละครับ
ผมขอยอมรับแบบลูกผู้ชายวัยสิบหกปีเลยว่าเป็นคนที่นิสัยไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ ยิ่งผมเป็นลูกชายเพียงคนเดียวในบ้าน ทำให้ผมมีนิสัยเสียที่เรียกว่า‘หวงของ’ ติดตัวมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ
แน่นอนว่าการมีไอ้หน้าไหนก็ไม่รู้มาแย่งเพื่อนรักของผมไปแบบหน้าตาเฉยนั้น ทำให้ผมรู้สึกสะเทือนใจไปไม่น้อย และที่ซ้ำร้ายไปกว่านั้นเจ้าเพื่อนตัวแสบยังยินดีที่จะย้ายฝั่งไปคลุกคลีกับเพื่อนเก่าแทนที่เพื่อนปัจจุบันอย่างผมได้อย่างใจร้ายที่สุด โดยการขับไล่ที่นั่ง ซึ่งควรจะเป็นของผมให้ไอ้ดิวเพื่อนเก่าของมันด้วยเหตุผลที่ผมได้แต่มองหน้าของคนพูดตาปริบๆ
‘เอาน่า...ไอ้ดิวมันเพิ่งมาใหม่ กูว่าจะดูแลมันสักหน่อย... มึงก็นั่งกับไอ้โต้งก็แล้วกัน’
แล้วมึงเห็นกูสนิทกับใครนอกจากมึงหรือไงวะ!
สุดท้ายผมก็ได้แต่ต้องย้ายไปนั่งตามที่มันบอก เพราะหาเหตุผลที่จะยึดเก้าอี้ตัวนั้นไม่ออก ถ้าขืนบอกออกไปแบบนั้น ยิ่งฟ้องชัดเลยว่าผมเป็นพวกไร้เหตุผลเกินจะเยียวยา ถึงแม้ผมจะพูดออกไปอย่างที่ใจคิด มันก็เป็นสิทธิ์ของเผมใช่ไหมครับ แต่เอาเป็นว่าผมเป็นผู้ใหญ่มากพอก็แล้วกัน
เอาเถอะ! ไม่ใช่ว่าโต้งเป็นคนไม่ดีนะครับ เพียงแต่ผมไม่ค่อยสนิทกับมันสักเท่าไหร่ เรียกว่าพอคุยกันได้เท่านั้น
ตั้งแต่ตอนนั้นผมก็บ่นให้ไอ้กี้ฟังอยู่เรื่อยจนมันเริ่มรำคาญ และเป็นที่มาของการจับฉลากเลือกที่นั่งในครั้งนี้ ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้กลับมานั่งตำแหน่งเดิมในทันที แต่การเสี่ยงดวงแบบนี้ก็ถือว่ายุติธรรมดีครับ
“มึงหยิบก่อนแล้วกัน” ไอ้กี้หันไปยื่นกองกระดาษในมือให้โต้งที่นั่งอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่
ใบหน้านิ่งสงบนั้นเงยขึ้น แล้วหยิบเศษกระดาษขนาดเล็กที่ถูกพับไว้ไป หลังจากนั้นผมก็หยิบต่อ ก่อนที่ไอ้ดิวจะหยิบตาม และชิ้นสุดท้ายเป็นของไอ้กี้ครับ
เมื่อผมคลี่แผ่นกระดาษขนาดเล็กในมือออก สายตาก็เจอรูปก้อนเมฆที่วาดแบบเด็กอนุบาล ก่อนที่ผมจะรีบเงยหน้าขึ้นไปมองเศษกระดาษของคนที่ผมอยากจะไปนั่งด้วยทันที
“กูได้รูปพระอาทิตย์ว่ะ” ไอ้กี้บอกพลางมองกระดาษในมือของผม
ในวินาทีที่ผมกำลังจะหันไปมองรูปภาพที่โต้งได้รับ ทว่ากลับมีเสียงทุ้มดังแทรกขึ้นมาเสียก่อน พร้อมกับดวงไฟแห่งความหวังของผมที่ดับวูบลง
“กูนั่งข้างแมลงปอ”
“แจ๊คพอตแล้วมึง!” ไอ้กี้ว่าพลางหัวเราะร่า
ผมได้แต่ตีหน้านิ่งสนิท ก่อนจะหันไปดูหลักฐานที่อีกฝ่ายยื่นให้ดูอย่างเต็มใจ ไอ้ดิวส่งยิ้มมาให้ ทั้งที่ผมไม่อยากจะมองหน้ามันเลย
“จับใหม่ได้ไหมวะ” ผมกระซิบถามไอ้กี้
ให้ตายเหอะ! ถึงผมจะไม่ได้นั่งกับไอ้กี้ แต่อย่างน้อยให้ผมได้กลับไปนั่งกับโต้งเหมือนเดิมก็ได้ แต่ไม่ใช่...
“ซอรี่เว้ย! ครั้งเดียวมติเป็นเอกฉันท์ ห้ามงอแงเข้าใจ?” ไอ้กี้พูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะทิ้งกระดาษแผ่นเล็กในมือลงพื้นอย่างคนมักง่าย
“เทอมนี้ไม่ได้นั่งด้วยกัน เอาไว้เทอมหน้าค่อยเอาใหม่” โต้งบอกผมราวกับปลอบใจ
ผมก็ได้แต่ฝืนยิ้มแห้งส่งไปให้ ตอนนี้ผมเริ่มขยับยิ้มไม่ออกแล้วครับ ไม่อยากจะนึกว่าหนึ่งเทอมต่อจากนี้ ผมจะประสาทเสียขนาดไหน
“แมลงปอ...เทอมนี้เราสองคนได้นั่งข้างกันด้วยอ่ะ”
“เออ! แล้วเมื่อไหร่มึงจะเลิกเรียกกูแบบนั้นสักที กูบอกกี่ครั้งแล้วว่าให้เรียกว่า ‘ปอ’ เฉยๆ พอ” ผมบอกมันอย่างหงุดหงิด
นอกจากจะแย่งเพื่อนรักของผมไปแล้ว ไอ้ดิวยังทำตัวกวนประสาทด้วยการเรียกชื่อเล่นเต็มของผม
ความจริงแล้วผมมีชื่อเล่นจิ้มลิ้มน่ารักว่า ‘แมลงปอ’ ครับ สมัยยังเด็กตัวยังเล็กใครมาเรียกก็น่ารักน่าเอ็นดู แต่พอโตขึ้นผมว่าต้องมาคิดเรื่องชื่อเล่นนี่กันใหม่แล้ว
ผมจึงตัดทอนชื่อเล่นของตัวเองให้เหลือแค่ ‘ปอ’ และไม่อนุญาตให้ใครรื้อฟื้นเรียกชื่อนี้อีก ถึงจะมีคนที่รู้ว่าชื่อเล่นของผมเป็นอย่างนั้น แต่ส่วนใหญ่จะเรียกว่า ‘ปอ’ อยู่แล้ว คงไม่มีใครเพี้ยนเรียก ‘แมลง’ หรอกครับ
ดังนั้นผมเลยไม่เคยเจอปัญหาเรื่องการเรียกชื่อเล่นแบบเต็มให้รำคาญใจ นอกจากคนที่บ้าน ซึ่งผมคงไม่มีปัญญาไปห้าม
ดูเหมือนผมเป็นคนไร้สาระ แต่คนมันไม่ชอบ พอจะเข้าใจใช่ไหมครับ!
เมื่อก่อนไอ้ดิวก็เรียกผมว่า ’ปอ’ นะครับ แต่เพราะเหตุบังเอิญที่แม่เอาของที่ผมลืมไว้มาให้ที่โรงเรียน และในตอนนั้นมันยืนอยู่ด้วย ความลับที่ไม่ลับเรื่องชื่อเล่นของผมก็เลยถูกเปิดเผย นับจากวันนั้นมันก็เลิกเรียกผมว่า ‘ปอ’เแต่หันมาเรียกว่า ‘แมลงปอ’ แทน
เวรกรรมจริงๆ…
“ทำไมล่ะ กูว่า...ชื่อแมลงปอก็น่ารักดีออก” ไอ้ดิวพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม
ถ้าไม่มองอย่างคนที่มีอคติ ไอ้ดิวก็เป็นคนที่มีอัธยาศัยดีคนหนึ่งเลยล่ะครับ แต่เพราะมันมาสร้างรอยร้าวในใจของผม ต่อให้มันเป็นคนดีแห่งชาติ ผมก็ไม่ชอบมันอยู่ดี นอกจากนั้นเรายังเคยทะเลาะกันเรื่องชื่อเล่นของผมด้วย
ตอนนั้นผมก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความดื้อด้านของมันหรือความหัวรั้นของผมกันแน่ แต่สุดท้ายผมก็เป็นฝ่ายยอมแพ้ เพราะเหนื่อยกับการต้องหงุดหงิดทุกครั้งที่ได้ยินไอ้ตัวดีเรียกชื่อแบบนั้น
“เอาน่า...ที่จริงกูก็เห็นด้วยกับมันเหมือนกัน กูคิดว่า...ชื่อ ‘แมลงปอ’ ก็ดูแปลกดี” ไอ้กี้พูดขึ้นอย่างสนับสนุน
ตั้งแต่ไอ้ดิวเข้ามา ผมก็กลายเป็นหมาหัวเน่าไปแล้วครับ
“ต่อไปกูจะเรียกมึงว่า ’ตุ๊กกี้’ ดีหรือเปล่าวะ” ผมถามเสียงแข็ง ทว่าไอ้เพื่อนตัวแสบกลับหัวเราะรับ
“เอาสิ! กูว่าฮาดี เอาไว้กูซ้อมเต้นท่ากินตับไปด้วยดีกว่า” ไอ้กี้พูดกลั้วหัวเราะอย่างชอบใจ
“เอาเลย! กูอยากเห็น” ไอ้ดิวพูดขึ้นบ้าง ก่อนจะหัวเราะกันสองคน
โต้งหันมาส่ายหน้า แล้วนั่งอ่านหนังสือการ์ตูนในมือต่อ พร้อมกับผมที่แค่นเสียงในลำคอออกมา ก่อนจะแสร้งทำตัวเป็นนักเรียนที่ดี โดยการตั้งใจฟังผู้อำนวยการที่ไม่รู้เอาอะไรมาพูดนักหนา
:: +++++++++++++++ ::
หลังจากการปฐมนิเทศแบบย่อจบลง พวกเราก็เดินไปยังห้องเรียนห้องเดิมที่ใช้เรียนตั้งแต่เทอมที่แล้ว มีแต่คนที่นั่งข้างผมในตอนนี้ที่เปลี่ยนไป
ตอนนี้ผู้ชายที่มีความสูงประมาณร้อยเจ็ดสิบห้าเซนติเมตรกำลังนั่งลงบนเก้าอี้ ใบหน้าขาวใสหล่อเหลากับนัยน์ตาคมคู่สวยที่เรียกเสียงคลั่งไคล้ของบรรดาหญิงสาวในโรงเรียน ไม่ว่าจะเป็นรุ่นพี่ รุ่นน้องหรือรุ่นเดียวกันกำลังทอประกายบางอย่าง
ภาพลักษณ์โดดเด่นที่ดึงดูดสายตาได้ไม่ยาก ทำให้นักเรียนใหม่อย่างไอ้ดิวที่เพิ่งเข้ามาเรียนได้แค่เทอมเดียวกลับเป็นที่รู้จักมากกว่าผมที่เรียนที่นี่มาแล้วสามปีเสียอีก
มึงนี่มันน่าหมั่นไส้จริงๆ ว่ะ...
“แมลงปอ...กูลืมหยิบกล่องดินสอมา มึงมีปากกาให้ยืมบ้างหรือเปล่า”
ไอ้ดิวหันมาถาม พร้อมกับสีหน้าที่แสดงความเกรงใจออกมา
แค่วันแรกมึงก็เบียดเบียนกูแล้ว...
ผมพยักหน้า แล้วหยิบปากกาที่มักเอาติดมามากกว่าหนึ่งแท่งเสมอให้
“กูต้องทำยังไง มึงถึงจะเลิกเรียกชื่อกูแบบนั้นสักทีวะ” ผมถาม พร้อมกับมองใบหน้าของคนที่นั่งข้างกัน ไอ้ดิวทำสีหน้าสงสัยในทีแรกก่อนจะยิ้มให้
“ไม่รู้สิ”
ผมถอนหายใจแรงอย่างไม่พอใจกับคำตอบที่ได้รับ เอาเป็นว่าผมจะทำใจให้ชิน ก่อนจะระเบิดอารมณ์แล้วทะเลาะกับมันเข้าสักวัน
คาบเรียนช่วงเช้าไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าการแนะนำบทเรียนครับ ผมไม่ได้สนใจคนที่นั่งข้างกันอีก และนึกว่ามันไม่มีตัวตนอยู่ตรงนี้ ซึ่งทำให้การนั่งคู่กับคนที่ไม่ชอบหน้ากันนั้นมีความสุขขึ้น
ตอนนี้ผมกำลังนั่งจดโน้ตย่ออยู่ครับ โดยรวมแล้วผมเป็นคนหัวไม่ดีนัก แต่ใช้ความขยันเข้าสู้ ซึ่งผลตอบรับกลับมาก็คุ้มค่าครับ ส่วนใหญ่คะแนนสอบของผมออกมาดูดีจนไอ้กี้บ่นอิจฉาอยู่บ่อยๆ และเมื่อผมหันไปมองคนข้างตัวโดยไม่ได้ตั้งใจก็ทำให้ผมต้องขมวดคิ้วขึ้น
ไอ้ดิวกำลังนั่งหลับอยู่ครับ อย่างน้อยมันก็เลือกทำท่าอ่านหนังสือหลับดีกว่านอนฟุบหลับไปกับโต๊ะแบบจงใจ แน่นอนว่าท่าทีแบบนั้นลบความตั้งใจของผมไปกว่าครึ่ง ทั้งที่มันทำตัวขี้เกียจแบบนี้ แต่คะแนนสอบกลับสูสีกับผมที่พยายามแทบเป็นแทบตาย
โลกนี้ช่างไม่ยุติธรรม!
“มีอะไรเหรอ” ไอ้ดิวปรือตาขึ้นมาถาม แต่ผมไม่ได้ตอบ พร้อมกับชักสีหน้าใส่แบบไม่สนใจ
เชิญมึงหลับไปตามสบายเถอะ...
ผมตั้งใจว่าจะไม่สนใจมันแล้วนะครับ แต่เสียงหัวเราะที่ดังขึ้นแผ่วเบา ทำให้ผมคิดขึ้นมาด้วยความสงสัยไม่ได้ว่า สูตรคณิตศาสตร์ชวนมึนหัวที่หน้ากระดานมันตลกตรงไหน และทันทีที่ผมหันไปมองก็ต้องเลิกคิ้วขึ้น เมื่อเห็นมันนั่งเท้าคางมองผมอยู่ก่อนแล้ว
“มองอะไร” ผมถามเสียงขุ่น
ไม่ใช่ว่ามันไม่รู้ว่าผมไม่ค่อยชอบ ไอ้ดิวมันรู้ดีเลยล่ะครับ แต่เลือกที่จะทำตัวเป็นทองไม่รู้ร้อน
“มองหน้ามึงไง”
“มองหน้ากูหาเลขหรือไง”
ไอ้ดิวยิ้มรับโดยไม่ได้พูดอะไร ก่อนจะหันหน้ากลับไปมองกระดานที่อยู่ตรงหน้าแทน ผมได้แต่บ่นด่าคนกวนประสาทอยู่ในใจ
:: +++++++++++++++ ::
เมื่อถึงเวลาพักกลางวัน พวกเราทั้งสี่คนก็เดินตรงไปที่โรงอาหารกันครับโรงเรียนนี้มีแค่ระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนต้นและมัธยมศึกษาตอนปลาย โชคดีที่มีการแบ่งเวลาพักกันคนละช่วง ไม่อย่างนั้นโรงอาหารคงได้แตก
ไอ้กี้เป็นพวกตาไวครับ นี่ยังไม่รวมถึงความกว้างขวางของมันที่ดันรู้จักคนอื่นเขาไปทั่ว รวมกับใบหน้าใสเปล่งประกายของไอ้ดิวที่เดินมาด้วยกัน ทำให้พวกเราได้ที่นั่งในโรงอาหารโดยไม่ต้องเดินหากันจนเมื่อย
หลังจากที่ผมซื้อข้าวเสร็จและกลับไปที่โต๊ะอีกครั้ง ผมก็ต้องชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะนั่งลงข้างไอ้กี้ที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว
ผมมองหญิงสาวคนใหม่ที่คุ้นหน้ากันดี เธอมองมาที่ผม ก่อนจะหลบตา แล้วหันไปคุยกับไอ้ดิวต่อ
ผมพยายามไม่สนใจ แต่บางครั้งก็อดไม่ได้ที่จะหันไปลอบมอง ในขณะที่ผมกำลังกินข้าวอย่างตั้งใจ ทว่าไอ้กี้กลับแทงศอกเข้าที่เอว ทำให้ผมต้องเงยหน้าไปมองคนทำร้ายอย่างสงสัย
“มึงอิจฉามันล่ะสิ” ไอ้กี้พูดเสียงเบา พร้อมกับจุดยิ้มที่มุมปาก
“กูเปล่า”
“ไอ้ปอ...มึงจะบอกกูว่า...มึงไม่ได้คิดอะไรแล้ว” ไอ้กี้พูดขึ้นพลางแสร้งตีสีหน้าประหลาดใจอย่างที่ดูก็รู้ว่าแกล้งทำ
“เออ! กูคิดอยู่นิดหน่อย มึงพอใจไหม กูจะกินข้าว”
ไอ้กี้หัวเราะรับ ในจังหวะเดียวกับที่ผมถอนหายใจออกมา ความสุขของมันล่ะที่ได้แหย่ให้ผมได้หงุดหงิด
-
ผู้หญิงหน้าตาน่ารักที่นั่งข้างไอ้ดิวตอนนี้ชื่อรุ้งครับ เธออยู่คนละห้องกับผม รุ้งเป็นคนที่ผมแอบชอบตอนอยู่ห้องเดียวกันเมื่อปีที่แล้ว และดูเหมือนเธอเองก็รู้แต่ไม่แสดงท่าทีอะไร จนเมื่อไม่กี่เดือนก่อนผมก็รู้มาว่า ตอนนี้เธอชอบไอ้ดิวอยู่ครับ
ผมไม่รู้ว่าสองคนนี้รู้จักกันได้อย่างไร พอรู้ตัวอีกทีรุ้งก็มักจะแวะมาทานข้าวกลางวันด้วยกันแล้ว และนี่ก็คงเป็นสาเหตุหลักที่ทำให้ผมยิ่งไม่ชอบไอ้ดิว เข้าไปใหญ่ มันจะทำอะไรก็รู้สึกขวางหูขวางตาไปหมด และที่สำคัญตอนนี้ผมยังชอบรุ้งอยู่ครับ
“เมื่อเดือนก่อนรุ้งไปเที่ยวมา แล้วซื้อของมาฝากดิวด้วย แต่ลืมหยิบมาให้” รุ้งพูดขึ้นพลางยิ้มออกมาเล็กน้อย ส่วนไอ้ดิวก็ยิ้มรับหน้าชื่นตาบาน
“ไม่เห็นต้องซื้อมาให้เลย เกรงใจรุ้งเปล่าๆ” ไอ้ดิวตอบ
ผมได้ยินแล้วรู้สึกหมั่นไส้มันขึ้นมา บางทีผมอาจเป็นคนขี้อิจฉาอย่างที่ไอ้กี้บอกก็ได้
“ไม่หรอกจ๊ะ รุ้งตั้งใจซื้อมาให้”
“จริงเหรอ... ทำไมเอามาฝากไอ้ดิวคนเดียวล่ะครับ ไม่เอามาฝากคนอื่นบ้าง” ไอ้กี้ร้องถาม ก่อนจะตบไหล่ของผม “แบบนี้ใครบางคนก็เสียใจแย่สิ”
ไอ้กี้! มึงไม่ต้องชัดเจนขนาดนั้นก็ได้...
“รุ้งก็เอามาฝากทุกคนนั่นแหละจ๊ะ” เธอบอก ก่อนจะหันมามองผม
ผมสบตาเธอเพียงครู่เดียว ก่อนใบหน้าหวานจะเลื่อนไปมองไอ้ดิวที่พูดเรื่องของฝากที่ว่าต่อ ผมเลยเลิกสนใจ เพราะรู้ดีว่าเธอไม่เคยนึกถึงผมอยู่แล้ว
“สองคนนั้นยังไม่ได้เป็นแฟนกันหรอกนะ”
ผมหันไปมองตามทิศทางของเสียงนั้น แล้วเห็นโต้งที่กำลังดูดน้ำพลางมองคนสองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับพวกเรา ใบหน้าเรียบเฉยหันมามองผมเล็กน้อย ก่อนจะลุกออกไปก่อน
ผมถอนหายใจออกมา ในเมื่อไอ้ดิวเองก็เป็นพวกมีอัธยาศัยดี ส่วนรุ้งก็เป็นผู้หญิงที่ร่าเริงคุยง่าย พอได้มารู้จักกันอะไรก็ดูลงตัวไปหมด ไม่เหมือนผมที่เป็นคนพูดไม่ค่อยเก่ง
“ก็อย่างที่ไอ้โต้งมันว่า มึงยังไม่หมดหวังหรอกเว้ย ไอ้ปอเพื่อนรัก” ไอ้กี้พูดเสียงเบา
“กูคิดว่ามึงจะเชียร์เพื่อนมึงเสียอีก” ผมค่อนแคะขึ้นมาเล็กน้อย
“กูก็เชียร์ทั้งคู่นั่นแหละ” ไอ้กี้พูดขึ้น พร้อมกับยกยิ้มที่มุมปาก
:: +++++++++++++++ ::
ในที่สุดวันแรกของการเรียนการสอนก็หมดลง พวกเราเลยตัดสินใจไปเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้าแถวนั้นเป็นการเอาฤกษ์เอาชัยสำหรับเทอมใหม่
หลังจากเดินเที่ยวกันพอเป็นพิธีและไปกินไอศกรีมรองท้องแล้ว ไอ้กี้ก็เสนอความคิดว่าอยากจะร้องคาราโอเกะขึ้น พวกเราเลยอพยพไปใช้บริการที่ร้านคาราโอเกะชื่อดัง
ทันทีที่เข้าไปในห้องขนาดกลางเป็นที่เรียบร้อย ทว่าไม่ทันได้จัดแจงหาตำแหน่งของตัวเอง ไอ้กี้ก็คว้าไมโครโฟนไปกดเลือกเพลงของศิลปินคนโปรดแบบไม่รอใคร
ลองเดาดูสิครับว่า...คนอย่างไอ้กี้จะร้องเพลงแนวไหน? ป็อป ร็อค อินดี้ หรือเกาหลีที่กำลังอินเทรนอยู่ตอนนี้
ไม่ครับ.. .แนวของมันก็คือ...
“บัวลอยเจ้าเพื่อนยาก ทำไมจากข้าเร็วเกินไป บัวลอยไปอยู่ที่ไหน เคยรู้บ้างไหมโหนกคิดคำนึง ถึงบัวลอย!”
นั่นล่ะครับไอ้กี้สไตล์ มันได้รับอิทธิพลมาจากอาม่าที่เปิดให้ฟังบ่อยจนมันชอบ ที่จริงแล้วไอ้กี้เป็นคนที่ร้องเพลงเพราะครับ
เมื่อปีที่แล้วมันเคยประกวดร้องเพลงสากล และได้รับรางวัลชนะเลิศมาครองอย่างเหนือความคาดหมาย ผมที่ไม่อยากจะเชื่อเลยต้องเชื่อครับ
ผมนั่งลงบนโซฟา แล้วปล่อยให้ไอ้กี้โซโล่ไป โดยโซฟาอีกด้านหนึ่งมีโต้งจับจองพื้นที่อยู่ ทว่าเพื่อนผู้มีโลกส่วนตัวสูงกลับหยิบหูฟังมาเสียบหูแบบไม่ไว้หน้านักร้องเลยสักนิด
อะไรของมันวะเนี่ย!
ส่วนไอ้ดิวกำลังเลือกเพลงต่อไปอยู่ครับ มันไม่ได้เลือกเพลงมาร้องเองแต่เป็นฝ่ายบริการให้ไอ้กี้ เพื่อความรวดเร็วต่างหาก
หลังจากจบเพลงบัวลอย ซึ่งเป็นการเทสเสียงของตัวเองแล้ว ไอ้กี้ก็จัดหนักต่อไปแบบไมคิดจะสนใจว่าเพื่อนอีกสามคนจะอยากร้องต่อหรือไม่ ส่วนไมโครโฟนอีกอันก็วางเอาไว้เฉยๆ ครับ
ผมก็ได้แต่นั่งขำกับท่าทางการร้องเพลงจนล้นของมัน ที่จริงแล้วผมร้องเพลงไม่เก่งครับ แถมเป็นพวกเสียงเพี้ยนด้วย
“ไอ้กี้! หมดเวลาของมึงแล้ว”
ในที่สุดโต้งก็พูดขึ้น แล้วเดินไปเลือกเพลงที่สวนทางกับไอ้กี้อย่างสิ้นเชิง เมื่อไม่กี่นาทีก่อนผมยังนั่งฟังเพลงที่เต็มไปด้วยจังหวะเร้าใจและสนุกสนาน ทว่าตอนนี้กลับกลายเป็นเพลงหวานละมุนรื่นหู ไอ้ตัวแสบทำเสียงไม่พอใจเล็กน้อยพลางนั่งลงข้างผม
“ไอ้ปอ...มึงไปเลือกร้องสักเพลง” ไอ้กี้หันมาบอก
ผมส่ายหน้า พร้อมกับคนบอกที่ขมวดคิ้ว และไม่รอให้ผมได้ขัดขืนไอ้ตัวแสบก็ลากผมไปที่หน้าจอเลือกเพลง ซึ่งตอนนี้มีไอ้ดิวกำลังควบคุมอยู่
“อย่าเล่นตัวไอ้ปอ กี่ครั้งแล้วที่มึงปล่อยให้กูเอาเปรียบ ในเมื่อพวกเราก็เสียเงินเท่ากัน มันถึงเวลาที่เพื่อนอย่างกูต้องทำในสิ่งที่ถูกต้องสักที”
“กูไม่ได้เดือดร้อน มึงไม่ต้องเรียกร้องสิทธิ์นั้นให้กูหรอก” ผมตอบด้วยสีหน้ายุ่งยาก
“ไม่ได้!” ไอ้กี้พูดขึ้นอย่างไม่สนใจ แล้วหันไปหาไอ้ดิวต่อ “มึงเลิกบริการกูชั่วคราว แล้วไปเลือกมาหนึ่งเพลง ด่วนเลยครับ!”
“กูร้องไม่เป็น” ไอ้ดิวบอก พร้อมกับมองใบหน้าของเพื่อนเก่า “มึงอยากร้องก็ร้องไปสิ”
นี่คงเป็นความคิดแรกในรอบหลายเดือนที่ผมนึกเห็นด้วยกับมัน โอกาสของมึงมาถึงแล้ว จะมายัดเยียดให้กูเพื่อ!
“ไม่เอา! กูเริ่มเบื่อเสียงตัวเองกับไอ้โต้งแล้ว มากี่ทีกูก็ร้องกับมันแค่สองคน พวกมึงต้องร้องบ้าง”
ไอ้กี้ยืนยันเจตนารมณ์ของตัวเอง แล้วหันไปมองไอ้ดิวที่ทำหน้าเหนื่อยใจออกมาและผมที่ทำหน้าเบื่อหน่ายอย่างที่สุด
“ไอ้ดิว...มึงอย่ามาเล่นตัว กูรู้ว่ามึงเสียงดี ส่วนไอ้ปอ...มึงก็มั่นใจหน่อยเว้ย”
ไอ้ดิวหันมามองหน้าของผม ก่อนรอยยิ้มบางจะฉายชัดขึ้น ผมไม่รู้ว่ามันยิ้มอะไร ในขณะที่ผมกำลังจะหันไปด่าไอ้กี้ที่เซ้าซี้ไม่เลิก ไอ้ตัวดีก็ดันโพล่งขึ้นมาเสียก่อน
“กูร้องกับแมลงปอก็แล้วกัน”
:: +++++++++++++++ ::
บ้าเอ๊ย!
ผมก็ได้แต่สบถอยู่ในใจ แล้วปลงกับตัวเองในวินาทีต่อมา
ตอนนี้ไอ้กี้กับโต้งนั่งอยู่บนโซฟา ส่วนผมกับไอ้ดิวก็ถือไมโครโฟนกันคนละอัน และเมื่อผมหันไปมองก็เห็นไอ้ตัวแสบที่ทำท่ากรี๊ดเหมือนสาวแฟนคลับที่มาเจอศิลปินในดวงใจจนน่าหมั่นไส้ ซึ่งผิดกับเพื่อนอีกคนที่ตอนนี้กำลังนั่งกดโทรศัพท์มือถือของตัวเองอยู่
ผมไม่ได้เลือกเพลงนี้เองหรอกครับ แต่ไอ้กี้เป็นคนเลือกให้ ก่อนที่มันจะยัดไมโครโฟนใส่มือของผม ส่วนไอ้ดิวเองก็เอาแต่ยืนยิ้มแก้มตุ่ย ไม่ได้รู้สึกเป็นเดือดเป็นร้อนเหมือนผมเลยสักนิด ตอนนี้ไอ้หน้ายิ้มไม่ได้มองมาที่ผม แต่ยืนมองหน้าจอที่ปรากฏชื่อเพลงขึ้นมา
‘หนุ่มบาว สาวปาน’
ไอ้กี้...มึงคิดอะไรถึงเลือกเพลงนี้มาให้กู!
ผมหันไปตั้งใจจะด่ามัน เพลงก็ดันขึ้นมาเสียก่อน ไอ้ดิวเลยอาศัยช่วงที่ผมกำลังอึ้งและโมโห แล้วชิงร้องท่อนผู้ชายพลางหัวเราะไปด้วย
มึงก็บ้าตามไอ้กี้ไปอีกคน...
“กรีดยางอยู่ใต้ไม่ปลอดภัย...มาขับวินมอเตอร์ไซค์อยู่ในกทม. ไอ้ไข่นุ้ยลูกทักษิณรูปหล่อ...ไม่ชอบเพลงฮาร์ดคอร์...ชอบเพลงคาราบาว”
ผมได้แต่ยืนมองไอ้ดิวร้องตาปริบๆ นึกไม่ถึงเลยว่าหน้าหล่อใสแบบมันจะร้องเพลงแนวนี้ได้ สงสัยคงได้รับอิทธิพลมาจากไอ้กี้แน่ โชคดีที่ผมไม่ได้ติดเชื้อนี้มาด้วย
“เพื่อนปอ...อย่าป๊อดครับ!” ไอ้กี้ตะโกนแทรก ผมก็ได้แต่ถลึงตาใส่ แล้วอ้าปากค้าง เมื่อเห็นโต้งหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเหมือนถ่ายอะไรบางอย่าง
มึงกำลังทำอะไรวะเพื่อนโต้ง!
“ท่อนของมึงแล้วแมลงปอ” ไอ้ดิวพูดผ่านไมโครโฟน ผมก็ได้แต่อึ้ง
เพลงนี้ผมเคยฟังผ่านหูและเคยเห็นไอ้กี้ร้องเล่นบ้าง แต่ไม่ค่อยได้สนใจ
ตอนนี้เนื้อเพลงผ่านไปหลายวรรคแล้ว แต่ผมก็ยังเริ่มไม่ถูก
“เวอร์ชันนี้สาวปอใบ้แดก หรือเจอหนุ่มดิวเข้าไปแล้วร้องไม่ออกวะ” ไอ้กี้แซวพลางหัวเราะร่า
ผมหันไปทำหน้าบึ้งใส่ ตอนนี้ท่อนผู้หญิงจบไปแล้วครับ โดยที่ผมได้แต่อ้าปากพะงาบๆ เหมือนปลาที่ขาดน้ำ
อะไรวะ!
จนมาถึงท่อนที่ร้องพร้อมกันอีกครั้ง ผมถึงพอจะได้ออกเสียงของตัวเองบ้าง เพราะมีเนื้อร้องที่ซ้ำกัน แต่แทนที่ไอ้ดิวจะมองที่หน้าจอ ไอ้หน้ายิ้มกลับมามองหน้าของผมแทน พร้อมกับส่งยิ้มให้ทั้งที่ยังร้องเพลงอยู่
ผมก็ได้แต่มองพลางขมวดคิ้ว เสียงที่ร้องนั้นก็กระท่อนกระแท่น เพราะต้องคอยอ่านเนื้อเพลงอยู่ตลอด
เมื่อเพลงจบลงไอ้ดิวก็หัวเราะขึ้น แล้วเดินไปแท็กมือกับไอ้กี้ ส่วนโต้งก็ส่งยิ้มให้เล็กน้อย ก่อนจะนั่งดูโทรศัพท์มือถือของตัวเอง ในนาทีนี้คงมีแต่ผมที่หน้าบึ้งอยู่คนเดียว
“ไม่เอาน่า... ขำๆ” ไอ้กี้บอก ก่อนจะส่งยิ้มมาให้ ผมถอนหายใจ แล้วตบกะโหลกมันไปหนึ่งทีเป็นของตอบแทน
“เสือกเลือกเพลงที่กูร้องไม่ได้”
“มันเป็นเพลงคู่ ไม่เห็นไอ้ดิวจะมีปัญหา”
ไอ้กี้พูดเสร็จก็เดินไปเลือกเพลงต่อ ก่อนไอ้ดิวจะนั่งแทนที่ ไอ้หน้ายิ้มก็ทำหน้าที่ของมันคือการส่งยิ้มมาให้ พร้อมเสียงทุ้มที่ดังขึ้น
“สนุกดีเนอะ”
พวกมึงสนุกกันสามคนนั่นแหละ...
ผมชักสีหน้ารับคำพูดนั้น ก่อนจะหันไปสนใจโต้งที่กำลังยืนร้องเพลงอยู่แทน
TBC :: +++++++++++++++ ::
สวัสดีค่ะ ^^
มิ้นเป็นนักเขียนมือใหม่ และนิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกด้วย มีอะไรก็แนะนำกันมาได้เต็มที่นะคะ
นิยายเรื่องนี้ก็ไม่มีอะไรมาก นอกจากต้องการให้ผู้อ่านได้พบกับความสุขและรอยยิ้มหลังจากอ่านจบจ้า ยังไงก็ขอฝากเรื่องนี้ไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ
Marionetta
-
ติดตามค่ะ รอตอนต่อไปค่ะ ^.^
-
แมลงปอนี่ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยยยย
-
:L1: รอติดตามนะ
-
ตอนที่ 2 ::: จีบสาว
หลังจากผ่านมาได้ราวสองอาทิตย์ ผมก็เริ่มปรับตัวเข้ากับบทเรียนใหม่และเริ่มจัดตารางเวลาของตัวเองสำหรับอ่านทบทวน
แรงสะกิดที่ต้นแขนไม่ได้ทำให้ผมสนใจครับ ผมยังคงตั้งใจฟังอาจารย์ที่สอนอยู่หน้าห้อง พร้อมกับนั่งดูเนื้อหาในหนังสือ เพื่อเพิ่มความเข้าใจ เพียงครู่เดียวการก่อกวนทางกายก็หยุดลง แต่เป็นการก่อกวนทางเสียงแทน
“แมลงปอ”
ไม่สนใจครับ เดี๋ยวมันก็หยุดไปเอง...
“แมลงปอๆ”
ยังครับ อีกนิดเดียว เดี๋ยวมันก็เบื่อ...
ในที่สุดเสียงข้างตัวก็เงียบไป มันคงเลิกกวนใจผมแล้ว ผมถอนหายใจและเพ่งสมาธิกลับไปยังเนื้อหาที่อาจารย์สอนอีกครั้ง แต่ทว่า...
“โว้ย! หยุดเดี๋ยวนี้นะเว้ย!”
ซวยแล้ว!
“มีอะไรอย่างนั้นเหรอ...กนกพล”
ทุกสายตาหันมามองผมเป็นทางเดียว เพราะไอ้ดิวแท้ๆ ไม่รู้นึกบ้าอะไรถึงได้มาจี้เอวแบบนี้ ผมหันไปมองมันตาขวาง ส่วนตัวก่อเหตุกลับมองผมแบบคนไม่รู้เรื่องเสียอย่างนั้น
“ว่าไง?” อาจารย์ยังคงถามเสียงเข้ม ผมเลยต้องปั้นหน้ายิ้มส่งให้
“เปล่าครับ พอดีผมกำลังเรียกสมาธิตัวเองให้กลับมาน่ะครับ” ผมบอกพลางหัวเราะกลบเกลื่อน โดยไม่ลืมเอามือตบแก้มของตัวเองประกอบ
อาจารย์ก็มองมาแบบไม่พอใจนัก ก่อนจะหันกลับไปเริ่มสอนต่ออีกครั้ง แต่ดูเหมือนความซวยจะยังไม่จบ เมื่อผมที่กำลังง้างมือตบหัวของคนที่นั่งข้างกัน ในจังหวะเดียวกับที่อาจารย์หันมาพอดี
“มีอะไรอีก!”
ผมได้ยินเสียงหัวเราะของไอ้ดิวดังขึ้นมาเล็กน้อย แต่ตอนนี้ปล่อยมันไปก่อน เพราะอาจารย์ที่ยืนทำหน้าโหดกำลังจ้องผมอย่างเอาเรื่อง
“พอดีเห็นผุ่นเกาะเสื้อเพื่อนน่ะครับ” ผมตอบเสียงอ่อน แล้วหัวเราะขึ้นเหมือนไม่มีอะไร แน่นอนว่าไม่ลืมปัดเสื้อของไอ้ดิวที่ตอนนี้กำลังกลั้นขำจนตัวสั่น “เชิญสอนต่อเลยครับ”
ผมได้แต่นั่งเขม่นมองคนก่อเรื่องอย่างนึกเคืองอยู่ในใจ ตั้งแต่ที่เราสองคนนั่งด้วยกันมาระยะหนึ่ง ผมก็รู้สึกว่าสมาธิและความอดทนของตัวเองลดลง
นอกจากไอ้ดิวจะชอบกวนผมเวลาเรียนเป็นประจำแล้ว มันยังชอบนอนหรือไม่ก็เล่นโทรศัพท์มือถือระหว่างเรียนอีกด้วย ผมก็ได้แต่นับวันรอมันพลาดจะได้สมน้ำหน้าซ้ำอยู่
“มึงกวนกูทำไมวะ” ผมถามอย่างไม่พอใจ
“กลางวันนี้กินอะไรดีอ่ะ”
ผมชักสีหน้าใส่คนถามที่ทำหน้าตาไร้เดียงสา แล้วนึกหงุดหงิดกับการก่อกวนด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องจนทำให้ผมเดือดร้อน
“กูยังไม่ได้คิด” ผมตอบกลับ ก่อนจะใช้ปากกาในมือจดไปด้วย
“แมลงปอช่วยคิดหน่อย นี่มันเรื่องปากท้องที่มีผลต่อการใช้ชีวิตเลยนะ” ไอ้ดิวพูดขึ้นพลางทำหน้ายุ่งเหมือนเป็นปัญหาโลกแตก
“เรื่องของมึง” ผมบอก ก่อนจะเลิกสนใจมันแบบถาวรตลอดการเรียนในคาบนั้น
:: +++++++++++++++ ::
“เรื่องแบบนี้จะเรียนไปทำไมวะเนี่ย!” ไอ้กี้บ่นขึ้นทันทีที่อาจารย์เดินออกจากห้อง
ตอนนี้เพื่อนในห้องส่วนใหญ่ก็เตรียมตัวออกไปพักกลางวัน โดยเฉพาะไอ้ดิวที่กระตือรือร้นเป็นพิเศษ
“เดี๋ยวก่อนทุกคน! ฉันมีเรื่องประกาศ” แววพูดเสียงดัง เธอเป็นหัวหน้าห้องครับ
“อะไรของยายนี่อีกเนี่ย” ไอ้กี้บ่นต่ออย่างไม่ค่อยพอใจ
แววกับไอ้กี้ไม่ค่อยถูกกันครับ ถ้าชนกันเมื่อไหร่ก็ต้องมีเรื่องกันเมื่อนั้นผมไม่นึกเลยว่า ผู้หญิงร่างเล็กตาโตแบบแวว จะมีวาจาเชือดเฉือนที่ทำให้ไอ้กี้ต้องกลับไปกอดขาอาม่าร้องไห้มาแล้ว!
ผมล้อเล่น... ทางที่ดีทำตามที่เธอว่าดีกว่าครับ ถ้าไม่อยากเจอด่าไปถึงโคตรเหง้าบรรพบุรุษ
“ยายนี้มันบ้าอำนาจ นี่เป็นเวลากินข้าวนะเว้ย กูหิวจะตายห่า!” ไอ้กี้หันมาบ่น พร้อมกับผมที่ยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย
“มึงก็ตะโกนบอกแววไปเลยสิวะ”
“ครั้งก่อนกูยังหูชาไม่หาย ปิศาจชัดๆ” ไอ้กี้บ่นต่อ แล้วทำหน้าแหย ผมหัวเราะขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองไอ้ดิวที่เริ่มออกอาการงอแงขึ้นมา
“กูก็หิว” ไอ้ดิวบ่นเหมือนคนที่โดนขัดใจ พร้อมกับนอนใช้แขนหนุนคางของตัวเอง
“คงใช้เวลาไม่นานหรอกมั้ง” โต้งตอบพลางหยิบหูฟังมาใส่เหมือนเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย
ในเวลานี้คงมีแต่โต้งคนเดียวเท่านั้นที่ไม่ได้อาทรร้อนใจกับเรื่องที่ตัวเองจะถูกลิดรอนเวลาทานข้าวกลางวันเหมือนสองคนก่อนหน้านี้ สรุปคือมันไม่ได้สนใจอะไรนั่นแหละครับ
“ไอ้โต้ง! ตอนนี้เป็นเวลาประชุมนะ ไม่ใช่มาฟังเพลง!”
เสียงตวาดที่ดังขึ้น ทำให้ห้องเกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ โต้งเลิกคิ้วมองเล็กน้อย ก่อนจะสบตากับแววด้วยสีหน้าที่อ่านไม่ออก ซึ่งผิดกับอีกฝ่ายที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจอย่างชัดเจน
แรงกดดันที่ไร้ตัวตนกำจายไปทั่วห้อง ก่อนที่โต้งจะยอมถอดหูฟังที่ใส่อยู่ออก พร้อมกับรอยยิ้มแห่งความพอใจที่ปรากฏขึ้นของแวว
เอาเป็นว่า...เพื่อนของผมรักสงบ แต่ถึงรบจะขลาดหรือเปล่านั้น... ผมก็ไม่รู้นะครับ
ไอ้กี้เคยบอกผมว่า แววแอบชอบโต้งอยู่ครับ แต่เรื่องนี้ผมไม่รู้ว่าจริงเท็จอย่างไร เพราะไม่ได้สังเกตหรือจับกระแสเรื่องแบบนี้ได้นัก ผมก็ได้แต่เออออตามมันไปเท่านั้นครับ
“กูว่าชัวร์” ไอ้กี้หันมาบอกพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ ผมก็ได้แต่พยักหน้ารับ
มึงว่ายังไง กูก็ว่าอย่างนั้นแหละ ...
“อะแฮ่มๆ ฉันมาประกาศเรื่องกีฬาสีที่จะมีในดือนหน้านี้ พวกเราทุกคนจะต้องลงกิจกรรมของสี ไม่ว่าจะเป็นกีฬา พาเหรด กองเชียร์ หรืออะไรก็ได้ที่เราสามารถทำกิจกรรมเพื่อสีได้ ฉันจะให้เวลาคิดจนถึงเย็นนี้ ก่อนเลิกเรียนให้ทุกคนมาลงชื่อว่าตัวเองจะอยู่ส่วนไหน” แววพูดขึ้นอย่างมาดมั่น ก่อนจะหันมาทางผม “จริงสิดิว!”
ไอ้ดิวยกมือขึ้นรับ พร้อมกับสายตาทุกคู่ที่หันมามอง แววมองไอ้หน้ายิ้มที่ตอนนี้ทำหน้าเบื่ออยู่ ก่อนจะพูดเสียงดังฟังชัดสมกับเป็นผู้นำ
“รุ่นพี่ฝ่ายพาเหรดขอตัวนายไป ห้ามปฏิเสธ นี่ถือเป็นคำสั่ง! ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว และอย่าลืมเรื่องมาลงชื่อ ถ้าใครโดดงานนี้เรื่องถึงฝ่ายปกครองแน่ ขอบคุณ”
:: +++++++++++++++ ::
“มึงว่า...เขาจะให้กูไปทำอะไรวะ” ไอ้ดิวหันไปถามไอ้กี้อย่างเบื่อหน่ายท่าทางเหมือนมันไม่ได้สนใจเท่าไหร่
“คงไปเดินถืออะไรในขบวนล่ะมั้ง” ไอ้กี้ก็ตอบไปตามเรื่อง “ไม่แน่...มึงอาจจะต้องไปแบกเกี้ยวหรือเสลี่ยงอะไรแบบนั้นก็ได้ หน่วยก้านมึงดีนี่”
“ถ้าเป็นแบบนั้นจริง...กูก็ขอบายว่ะ”
ไอ้ดิวทำหน้าเหมือนมีอะไรเหม็นๆ มาติดตรงจมูก ซึ่งเป็นสีหน้าที่ผมไม่ค่อยได้เห็นนัก ก่อนไอ้หน้ายิ้มจะหันมาหาผม
“กูฝากมึงซื้อข้าวด้วยนะ”
“กูเบ๊มึงหรือไง” ผมตอบกลับเสียงแข็ง พร้อมกับใบหน้าของคู่สนทนาที่หงอยลง ทั้งที่ผมไม่คิดจะสนใจด้วยซ้ำ แต่สีหน้าแบบนั้นกลับเล่นงานผมจนทำหน้าไม่ถูก
“เฮ้ย! อย่าใจดำนักสิวะ... มึงดูหน้ามันก่อน แม่งโคตรโทรม” ไอ้กี้หันมาพูดกับผม พร้อมกับจับใบหน้าของไอ้ดิวพลิกไปพลิกมาพลางขมวดคิ้ว “ว่าแต่มึงเถอะ…เมื่อคืนไม่ได้นอนหรือไง ทำอะไรวะ? ดูหนังโป๊ไม่บอกกู” แล้วไอ้ตัวแสบก็มองอย่างเอาเรื่อง
“เรื่องล่าสุดเพิ่งส่งให้มึงไปไม่ใช่หรือไง” ไอ้ดิวตอบ แล้วหัวเราะออกมา ท่าทางโคตรหื่นเลยครับ
“คืนนี้กูจะไปค้างบ้านมึง!” ไอ้กี้พูดขึ้นอย่างจริงจัง
ทีเรื่องแบบนี้ล่ะกระตือรือร้นจริงเชียว…
“อาม่ามึงคงอนุญาต” โต้งพูดแทรกขึ้น และทำให่ไอ้กี้หน้าจ๋อยทันที
ไม่รู้ว่าเป็นความโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่...ที่ทำให้อาม่าทั้งรักทั้งหวงมัน ยิ่งกว่าจงอางหวงไข่เสียอีก
ผมหัวเราะเยาะ ก่อนจะหันไปเจอไอ้ดิวเข้าพอดี และพอสังเกตใบหน้าของมันอีกครั้ง ผมก็นึกเห็นด้วยว่ามันดูโทรมไป นัยน์ตาสีดำใสสบมองกับผม ก่อนจะส่งยิ้มบางมาให้ ทำให้ผมต้องผ่อนลมหายใจออกมา
ช่วยมันหน่อยก็ได้วะ...
“เดี๋ยวกูไปซื้อให้” ผมบอก ก่อนจะชักสีหน้าใส่ พร้อมกับไอ้ดิวที่อมยิ้มตาใสจนผมหมั่นไส้อย่างบอกไม่ถูก ถึงแม้ใบหน้าขาวจะดูคล้ำไปบ้าง แต่ก็ต้องยอมรับว่ามันยังดูดีอยู่
:: +++++++++++++++ ::
ร้านขายอาหารยังได้รับความนิยมจากกลุ่มนักเรียนเหมือนเคย ผมมองอาหารในถาด แล้วยิ้มขึ้น เมื่อคิดอะไรได้บางอย่าง ก่อนจะสั่งกระเพราทะเล แกงส้ม แถมไข่พะโล้ให้มัน ส่วนของผมวันนี้เป็นผัดผักกับยำปลาดุกฟูครับ
วันนี้รุ้งยังคงมานั่งทานข้าวด้วยกันอย่างที่ผมคาดไว้ หลังจากที่ไอ้กี้พูดเรื่องของฝาก พวกเราก็ได้ผลไม้อบแห้งกันคนละกระปุก ผมว่าเธอคงเกรงใจพวกเรามากกว่า ไม่รู้ว่าลำบากไปหาซื้อให้หรือเปล่า แต่ผมก็ดีใจครับ ถึงจะรู้ว่าเป็นแบบนั้นก็เถอะ
เมื่อผมวางจานข้าวลงตรงหน้าคนฝากซื้อ มันก็ก้มลงมองอาหารในจานครู่หนึ่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองผม ไอ้กี้หัวเราะขึ้นอย่างนึกรู้เจตนาของผมส่วนโต้งก็ทำหน้าประหลาด รวมถึงรุ้งที่มองอย่างไม่ค่อยแน่ใจ
“ไอ้ดิว... ข้าวมึงน่ากินว่ะ” ไอ้กี้พูดกลั้วหัวเราะ
“กูว่า...มึงไปซื้อใหม่เถอะ” โต้งบอก พร้อมกับผมที่ลอบยิ้มขึ้นมา
อันที่จริงผมแอบเห็นด้วยนิดหน่อย แต่ไม่ใช่ว่ามันกินไม่ได้นะครับ ในจานมันก็ของกินทั้งนั้น แต่มันเป็นส่วนผสมที่ดูแปลกไปเล็กน้อยเท่านั้นเอง
“ไม่เป็นไร... กูกินได้” ไอ้ดิวพูดขึ้น แล้วส่งยิ้มขอบคุณมาให้ผมตามแบบฉบับผู้ชายที่แสนดี รุ้งหันมามองผมแบบไม่พอใจเล็กน้อย
สุดท้ายกลายเป็นผมเองที่เริ่มรู้สึกผิดขึ้นมา ผมเลยหันไปมองไอ้กี้ เพื่อหาแนวร่วม แล้วก็เป็นไปอย่างที่หวังครับ
“มันบอกว่ากินได้”
ผมพยักหน้ารับ ก่อนจะกินข้าวของตัวเองต่อ บางครั้งก็แอบมองมันกินบ้าง ใบหน้าที่มักแต้มด้วยรอยยิ้มกลับนิ่งผิดจากทุกที แต่ไอ้ดิวก็กินเป็นปกติไม่ได้ออกอาการเขี่ยอาหารเล่น พะอืดพะอม หน้าแดงหน้าเขียว หรือว่าโมโหจนเอาข้าวปาใส่หน้าของผม
“เพื่อนปอ...กีฬาสีคราวนี้ มึงจะลงอะไรวะ” ไอ้กี้ถามขึ้น อาจเป็นเพราะบรรยากาศที่เงียบผิดปกติไปจากเดิม เนื่องจากไอ้คนที่มักจะยิ้มหน้าบานอยู่เสมอกำลังตั้งใจกินข้าว ส่วนรุ้งก็ไม่กล้าพูดอะไรขึ้นมาเสียอีก
“แล้วมึงล่ะ?”
“กะว่าจะลงฝ่ายบริการ เผลอๆ อาจจะแอบโดดได้ด้วย”
“ถ้าแววรู้เข้า มึงคงโดนเล่นงานแน่”
“โอ๊ย! ยายนั่นน่ะเหรอ... กล้าเข้ามาสิ กูจะให้ไอ้โต้งมันจัดการ” ไอ้กี้พูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี พร้อมยักคิ้วหลิ่วตาให้ผม
“เกี่ยวอะไรกับกู” โต้งถามขึ้นอย่างสงสัยพลางเงยหน้าจากจานข้าวของตัวเอง
“เอาเถอะ! สักวันมึงก็คงจะได้รู้นั่นแหละ” ไอ้กี้พูดแค่นั้น โต้งมองคนพูดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหันมามองผมเหมือนขอความเห็นเพิ่ม
ผมก็ได้แต่ยิ้มบางส่งไปให้อย่างคนที่ไม่รู้จะตอบอย่างไรดี ในเมื่อผมยังไม่เข้าใจว่าไอ้กี้มันพยายามจะบอกอะไร
มึงต้องการจะสื่ออะไรวะ…
ฝ่ายบริการที่ไอ้กี้พูดถึงไม่ได้มีอะไรมากครับ แค่คอยดูแลความเป็นอยู่ของสมาชิกภายในสี เริ่มตั้งแต่ดูแลเรื่องน้ำ อาหาร รวมถึงอุปกรณ์บ้างไปตามประสา ถ้าจะเหนื่อยหน่อยก็ตรงที่ต้องคอยยกน้ำไปเสิร์ฟตรงโน้นตรงนี้ตลอดช่วงกีฬาสีนั่นแหละครับ
“อืม...กูคงลงบาสมั้ง”
ผมเคยลงแข่งบาสเกตบอลตั้งแต่ปีที่แล้ว แต่ไม่ได้เล่นจริงจังครับ ถือว่าเป็นกีฬาอีกประเภทหนึ่งที่ผมชื่นชอบ ถ้าได้เล่นปีนี้อีกก็คงจะดีอยู่เหมือนกัน
“ถ้ามึงลงบาส... งั้นกูไปลงบริการฝ่ายบาสดีกว่า จะได้ไปดูมึงเล่นด้วย” ไอ้กี้บอกอย่างร่าเริง
ถ้ามองจากภายนอกอาจจะเห็นว่ามันดูลอยชายไม่ค่อยได้คิดอะไร แต่ความเป็นจริงแล้วไอ้กี้เป็นคนที่รักเพื่อนมากครับ ผมเลยติดมันแจ และในช่วงจังหวะที่ผมกำลังจะหันไปถามโต้ง คนรู้งานก็ดันชิงพูดขึ้นมาก่อน
“กูลงพาเหรด”
งานฝ่ายพาเหรดก็ทำอุปกรณ์ที่ใช้ในขบวนนั่นแหละครับ ส่วนคนที่จะมาเดินก็เป็นพวกรุ่นน้องกับคนที่คัดเข้าไป ดังนั้นคนที่ทำงานฝ่ายนี้เลยต้องมีความคิดสร้างสรรค์มากหน่อย ดูแล้วก็เหมาะกับมันดี
“เอ่อ...แล้วดิวล่ะ จะลงอะไรเหรอ”
ในที่สุดรุ้งก็หาเรื่องพูดกับไอ้ดิวที่วันนี้นั่งเงียบผิดวิสัยจนได้ ส่วนความคืบหน้าของอาหารในจานที่ผมแอบดูอยู่ มันกินเกือบหมดแล้วครับ
มึงเก่งมาก!
-
ดิวอย่าคุยกับรุ้งต่อหน้าแมลงปอมากนักสิ
-
“ดิวโดนบังคับให้ลงพาเหรด” ไอ้ดิวตอบ ก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมา
พอผู้หญิงถามเข้าหน่อยก็ยิ้มออกเขียวนะ....
“จริงเหรอ! รุ้งก็ลงพาเหรดเหมือนกันจ๊ะ”
“แบบนี้ก็คงได้เจอกันสินะ”
ผมได้แต่ฟังบทสนทนาของคนทั้งคู่ที่กลับมาเหมือนเดิมอีกครั้ง มันเป็นความบังเอิญครับที่ห้องของผมกับห้องของรุ้งดันอยู่สีเดียวกัน
แล้วแบบนี้ผมเปลี่ยนใจไปลงพาเหรดด้วยดีไหม..
:: +++++++++++++++ ::
พอเลิกเรียนเสร็จผมก็ไปลงชื่อตามที่แววบอกเอาไว้ครับ ซึ่งพรุ่งนี้เช้าจะมีประชุมสีกันอีกครั้ง ส่วนไอ้ดิวก็ถูกเรียกตัวไปทันที เพราะมีรุ่นพี่มาตาม
เรื่องกิจกรรมของโรงเรียนจะมีแค่รุ่นพี่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ห้าเท่านั้นที่มาดูแล ส่วนรุ่นพี่ปีสุดท้ายจะคอยให้คำปรึกษาบ้างเล็กน้อย แพราะทางโรงเรียนจะเน้นการเรียนเพื่อสอบเข้ามหาวิทยาลัยมากกว่า
พวกราเดินกลับออกจากโรงเรียน ก่อนจะเหลือแค่ผมกับไอ้กี้ที่เดินเที่ยวในห้างสรรพสินค้ากันต่อตามประสาคนที่ยังไม่อยากกลับบ้าน
“มึงว่า...ถ้ากูจะจีบรุ้ง มันยังทันไหมวะ”
“หืม?”
ผมไม่แปลกใจเลยว่าทำไมไอ้กี้ถึงได้สงสัย เพราะผมเองก็สงสัยตัวเองเช่นเดียวกัน ก่อนที่ผมจะมองใบหน้าขาวกับนัยน์ตาเรียวที่ทำท่าครุ่นคิด
“ทันสิวะ คราวนี้มึงเอาจริง?” ไอ้กี้ยิ้มถาม พร้อมกับเข้ามากอดไหล่ของผม ความสูงของเราไล่เลี่ยกัน ประมาณหนึ่งร้อยเจ็ดสิบสามเซนติเมตรครับ
“แล้วมึงว่า...ไอ้ดิวชอบรุ้งหรือเปล่าวะ”
เรื่องนี้ยังคาใจของผมอยู่เหมือนกัน ถึงผมจะเป็นพวกหวงของ แต่ก็ไม่ชอบแย่งของใครหรอกนะครับ ถ้าไอ้ดิวกับรุ้งชอบกันจริง... ผมก็ไม่อยากเป็นมือที่สาม ถึงโต้งจะเคยบอกผมแล้วว่า สองคนนั้นยังไม่ได้คบกันก็ตาม
“เรื่องนั้นกูก็ไม่รู้ว่ะ” ไอ้กี้ทำท่าคิด ก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย “แต่มึงก็อย่าไปเอาอะไรกับไอ้ดิวเลย มันก็ทำอย่างนี้กับผู้หญิงทุกคนนั่นแหละ”
“ทำอย่างนี้...คือยังไงวะ”
“ประมาณยิ้มร่าไปทั่วอย่างที่มึงเห็นนั่นแหละ ผู้หญิงเลยติดมันไง”
ตั้งแต่ไอ้ดิวเข้ามาเรียนที่นี่เมื่อเทอมที่แล้ว เพราะความหน้าตาดีของมันเลยมีคนมาขอเบอร์โทรศัพท์ตั้งแต่วันแรกๆ ก่อนจะมาเกาะแกะกับมันอีกในสัปดาห์ถัดมา
ทั้งที่ไอ้ดิวก็ไม่ได้ดูรำคาญหรือไม่ชอบใจกลับกันยังยิ้มรับอีกด้วย แต่พอมาสังเกตดูอีกที กลับไม่มีใครมาตอแยกับมันจริงจังเลยสักคน มีแต่รุ้งเท่านั้นที่เห็นมาทานข้าวกลางวันด้วยกัน
ผมไม่ได้นึกอิจฉามันที่มีคนมาชอบจนเลือกไม่ถูก แต่รู้สึกอิจฉาที่รักครั้ง
แรกของผมก็ดันเป็นหนึ่งในผู้หญิงเหล่านั้นด้วย
“มึงต้องกล้าๆ หน่อยเว้ย! ไม่ต้องไปสนใจว่าไอ้ดิวจะชอบหรือไม่ชอบมึงชอบ... มึงก็ลุยเลย”
“มึงพูดง่ายนี่”
ข้อเสียของผม...นอกจากนิสัยติดเพื่อนและหวงของแล้ว ผมเป็นคนไม่มีความมั่นใจในตัวเองครับ ไอ้กี้เลยชอบด่าว่าผมมันป๊อด ถึงปากจะพร่ำบอกว่าไม่ใช่แบบนั้น แต่มันเป็นแบบนั้นแหละครับ เฮ้อ...
“ไม่ต้องกลัว งานนี้เฮียกี้จะช่วยมึงเอง!” ไอ้กี้พูดขึ้นอย่างมั่นใจ นัยน์ตาเรียวเล็กปิดจนเกือบจะเป็นเส้นตรง ผมมองมันอย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก
กูวางใจมึงได้หรือวะ...
:: +++++++++++++++ ::
ชนใดไม่มีดนตรีกาล ในสันดานเป็นคนชอบกลนัก…
กลอนข้างตันไม่ได้มีความนัยอะไร แค่อยากจะบอกว่าวันนี้ผมเอากีตาร์มาด้วย ถึงผมจะเสียงไม่ดี แต่ผมก็สนใจในเสียงดนตรีนะครับ
ถึงแม้กิจวัตรประจำวันของผมจะจมอยู่กับกองหนังสือ แต่เวลาว่างผมก็จมอยู่กับเสียงดนตรีเหมือนกันนะจะบอกให้
กีตาร์ตัวนี้ผมเพิ่งได้มาจากพ่อเป็นรางวัลที่ผมทำคะแนนได้ตามที่ท่านพอใจ แน่นอนว่าเหนือสิ่งอื่นใดผมไม่ได้นึกอยากได้กีตาร์ตั้งแต่แรก ถ้าหากไม่โดนไอ้เพื่อนตัวแสบมันเป่าหู
‘เชื่อกู! ถ้ามึงเล่นกีตาร์ได้นะ รุ้งต้องชอบมึงชัวร์ กูได้ข่าวมาว่า...รุ้งชอบผู้ชายที่เล่นกีตาร์ได้’
เพียงเท่านั้นแหละครับ ผมก็เริ่มมุ่งมั่นฝึกเล่นด้วยตัวเอง ทั้งซื้อหนังสือแล้วก็ดูตามอินเตอร์เน็ต ตอนนี้ก็เล่นได้คล่องแล้วครับ พร้อมกับนิ้วที่ด้านเป็นของแถม
ผมยังไม่เคยเล่นให้รุ้งฟังอย่างที่ตั้งใจไว้หรอกนะครับ แต่ก็พอมีโอกาสเล่นให้เธอเห็นบ้าง ผมไม่กล้าแสดงออกจริงจัง เพราะผมเป็นตนขี้อายครับ
หลังจากได้ลองถามเรื่องปัญหาหัวใจกับเพื่อนสนิทแล้ว มันก็แนะนำให้ผมลองใช้วิธีที่เคยคิดจะทำ แต่ยังไม่ได้ทำแบบจริงจัง
ผมไม่แน่ใจว่ารุ้งชอบผู้ชายที่เล่นกีตาร์ได้อย่างที่ไอ้กี้บอกหรือเปล่า แต่อย่างน้อยมันก็เป็นจุดเริ่มต้นของการก้าวไปข้างหน้าและเป็นความทรงจำที่มีความสุขของผม
“แมลงปอ... วันนี้มึงเอาอะไรมาด้วยวะ”
คำถามสิ้นคิดแบบนี้มีอยู่คนเดียวครับ แค่มองก็รู้แล้วว่าเป็นกีตาร์ ผมวางกระเป๋าที่บรรจุเครื่องดนตรีชิ้นแรกของผมไว้ข้างตัว แต่ไม่ทันได้หันไปด่ากับความร้ายเดียงสาของมัน ไอ้กี้ก็กระดิกหางยิ้มร่ามาหาผมแล้วครับ
“แจ่มมากมึง!”
บางทีผมอาจจะคิดไปเองว่า มันอยากให้ผมเล่นให้มันร้องมากกว่าเล่นให้รุ้งฟัง
โต้งหันมามองเล็กน้อย ก่อนจะหมดความสนใจแทบจะทันที ซึ่งผิดกับไอ้สองคนที่เหลือที่ดูจะสนใจผมเป็นพิเศษ
“แมลงปอเล่นกีตาร์เป็นด้วยเหรอ”
“กูเล่นไม่เป็น” ผมตอบเสียงเรียบ ไอ้นี่ก็ถามไม่คิด ผมก็ตอบแบบไม่คิดเหมือนกัน
“ไอ้ปอมันอย่างเซียน เชื่อกู...มันเล่นได้ทุกเพลง!” ไอ้กี้พูดสำทับอย่างกระตือรือร้น
ไอ้นี่ก็อีกคน... จะยกยอกูให้มันฟังไปเพื่อ!
ผมได้แต่บ่นอยู่ในใจ ที่จริงผมก็เล่นได้ธรรมดา ไม่ได้เก่งกาจอย่างที่ไอ้กี้โฆษณาไว้หรอกครับ
“จริงอ่ะ! เล่นเพลงชาติได้เปล่า กูอยากฟัง”
ผมมองหน้าของไอ้ดิวเลยครับ ส่วนไอ้กี้ก็ขำไปแล้วตามระเบียบ ผมยังแอบเห็นโต้งอมยิ้มด้วย สีหน้าของผมตอนนี้คงแสดงอารมณ์อย่างชัดเจน ทำให้คนก่อเรื่องต้องหันมาคลี่ยิ้มเอาใจแทน
สมกับเป็นเพื่อนเก่ากัน สุมหัวกันแกล้งกูเก่งจริงๆ...
:: +++++++++++++++ ::
คาบต่อไปหลังจากนี้เป็นคาบว่างครับ และนั่นเป็นหนึ่งในแผนการที่ผมและไอ้กี้ได้ลองปรึกษาแล้วว่าเป็นช่วงเวลาที่เหมาะที่สุด แถมมันยังย้ำว่าเรื่องแบบนี้ปล่อยทิ้งไว้นานไม่ได้ครับ เดี๋ยวจะมีใครมาตัดหน้าเราไปเสียก่อน
ผมได้ยินเสียงออดหมดเวลาเรียน ผมก็รีบเก็บของ ก่อนจะสะกิดเรียกไอ้กี้ที่นั่งอยู่ด้านหน้า
“เอาจริง?” ผมชะโงกหน้าไปถามมันเสียงเบา
“เออ! จะพิชิตใจสาวมึงต้องกล้าหน่อย” ไอ้กี้ตอบกลับ ผมก็พยักหน้ารับ แล้วรอผู้ร่วมแผนการเก็บของเตรียมตัวออกจากห้อง
“แล้วจะไปไหนกันต่อวะ” ไอ้ดิวถามขึ้น
จนถึงตอนนี้ผมยังไม่รู้เลยว่ามันได้ทำอะไร ถึงแม้ในใจของผมจะสงสัยแต่ไม่อยากถามครับ เดี๋ยวมันหาว่าอยากรู้
“งั้นเดี๋ยวไปเจอกันที่หน้าตึกสอง” ไอ้กี้บอก ก่อนที่ไอ้ดิวจะพยักหน้ารับโดยไม่ถามถึงเหตุผล ส่วนโต้งไปคืนหนังสือที่ห้องสมุดก่อนครับ แล้วจะตามไปสมทบกันทีหลัง
ในไม่กี่นาทีต่อมาผมกับไอ้กี้ก็มาถึงตึกสอง อย่างที่เคยเกริ่นไปบ้างแล้วว่า พวกเรามีภารกิจเล็กๆ สุดโรแมนติกที่จะต้องทำกัน
เวลาผ่านไปได้เพียงชั่วครู่ ผมก็เห็นเพื่อนร่วมห้องของรุ้งที่ทยอยเดินมาเพื่อเรียนคอมพิวเตอร์ต่อ พร้อมกับมือของผมที่เกร็งขึ้น
ให้ตายเถอะ! ผมไม่เคยคิดเลยว่าจะมีโอกาสมาทำอะไรแบบนี้ หรือผมจะถอยหลังกลับมาตั้งหลักใหม่ก่อนดี?
“รุ้งครับ!”
ไม่ทันแล้ว!
รุ้งหันมามองอย่างแปลกใจแต่ก็เดินเข้ามาหา พร้อมกับไอ้ตัวแสบที่ยิ้มรับ ส่วนผมนี่เหงื่อแตกแล้วครับ
เป็นไงเป็นกันวะ!
ผมหันหน้าไปมองไอ้กี้ ส่วนมันเองก็หันมามองผมเช่นเดียวกัน ก่อนที่มันจะพยักหน้า และเมื่อได้รับสัญญาณผมก็จับคอร์ดแรกของเพลง แล้วเริ่มดีดจนเกิดเสียง
TBC :: +++++++++++++++ ::
-
ปออกหักแน่ ๆ เลย
-
ตอนที่ 3 ::: คู่แข่ง
ผมเคยบอกไปแล้วว่าตัวเองเสียงไม่ดี
ถึงจะบอกไปแบบนั้น แต่ไอ้กี้ก็ยังบังคับแกมข่มขู่ให้ผมโชว์เสียงเพี้ยนของตัวเอง โดยจะมีมันเป็นคนร้องคลอตาม เพื่อกลบความไม่น่าฟังเอง
ขอบใจมาก! ไอ้กี้เพื่อนรัก...
ผมมองใบหน้าขาวของรุ้งที่ตอนนี้ขึ้นสีระเรื่อ ถึงแม้ผมจะร้องเพลงได้กระท่อนกระแท่นและผิดคีย์ไปบ้าง แต่เพราะมีไอ้กี้คอยประคองเสียงไว้ เพลงที่ดังขึ้นจึงไม่ได้ดูน่าเกลียดจนทนฟังไม่ได้
นอกจากเสียงเพลงที่ผมเล่นแล้ว ตอนนี้ยังมีเสียงแซวและเสียงหัวเราะคิกคักเป็นระยะ ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็ไม่ได้ส่งเสียงดังพอที่จะกลบเสียงเพลงที่กำลังดำเนินอยู่ได้
“เธอน่ารัก...เธอสดใส ...กว่าคนไหน...ตกหลุมรักเธอ”
ผมร้องเนื้อเพลงท่อนหลัก โดยมีไอ้กี้ขับร้องเป็นคอรัสให้ ตอนนี้ผมอายมากเหมือนหน้าจะระเบิดอยู่แล้ว
“เธอน่ารัก...เธอสดใส...โปรดจำไว้...จะรักที่เธอเป็นแบบนี้” ผมร้องด้วยความเขินอาย พร้อมกับเล่นกีตาร์พลางลอบมองใบหน้าหวานที่ขึ้นสีก่ำ
เมื่อการแสดงสดจบลง ความเงียบเคลื่อนตัวเข้าโอบล้อมพวกเราเอาไว้ผมไม่กล้าเงยหน้ามองเธอด้วยซ้ำ ตอนนี้ไม่รู้จะเอามือไปไว้ที่ไหน นอกจากจับกีตาร์บนตักของตัวเองไว้แน่น
“ขอบใจนะปอ” รุ้งพูดเสียงแผ่ว เธอเองก็คงอายเหมือนกัน
ผมพยักหน้ารับ ถึงแม้จะเป็นคำพูดธรรมดา แต่กลับทำให้หัวใจของผมเต้นแรงและใบหน้าร้อนผ่าว นอกจากนั้นยังมีเหงื่อซึมที่ฝ่ามือ แต่ริมฝีปากที่เม้มเอาไว้ไม่อาจกลั้นรอยยิ้มออกมาได้
เสียงแซวกับเสียงโห่ดังขึ้นอีกครั้ง ผมไม่รู้จะทำอย่างไรเลยหันไปมองไอ้กี้ที่ตอนนี้กำลังยิ้มหน้าแป้นอยู่แทน ก่อนที่ไอ้เพื่อนซี้จะเข้ามากระซิบ
“คะแนนมึงพุ่งแน่ๆ”
“เอ่อ...รุ้งไปเรียนก่อนนะ” รุ้งบอกผมอย่างเอียงอาย ใบหน้าหวานยังคงขึ้นสีแดงก่ำที่ข้างแก้ม
ผมพยักหน้าอีกครั้ง พร้อมกับส่งยิ้มให้ เธอเองก็ยิ้มตอบ ก่อนจะเดินไปรวมกับกลุ่มเพื่อนที่ยืนรออยู่
เมื่อเหลือแต่ความเงียบและกลิ่นอายความหวานที่ทิ้งเอาไว้ ผมก็ผ่อนลมหายใจ แล้วยกมือขึ้นปิดหน้าของตัวเอง พร้อมกับเสียงหัวเราะของไอ้กี้ที่ดังขึ้น ก่อนที่ผมจะรู้สึกได้ถึงท่อนแขนที่เข้ามากอดไหล่เอาไว้
“กูอายเป็นบ้า!”
“แต่โคตรเท่เลยว่ะ”
ผมเงยหน้าขึ้นจากฝ่ามือของตัวเอง ในเมื่อมันไม่ใช่เสียงของไอ้กี้อย่างที่คิดไว้ แต่กลายเป็นเสียงของไอ้ดิวแทน ส่วนไอ้ตัวแสบกลับไปยืนโม้กับโต้งที่กำลังยืนตั้งใจฟังเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่
ถึงแม้จะยังรับรู้ได้ถึงความร้อนที่แล่นอยู่ทั่วใบหน้า แต่ผมอดที่จะขมวดคิ้วขึ้นมาไม่ได้ เมื่อเห็นว่าไอ้ดิวยังส่งยิ้มมาให้ แถมยังตีเนียนกอดไหล่ของผมไม่ยอมปล่อยอีกต่างหาก
“อิจฉาว่ะ” ไอ้ดิวพูดขึ้นพลางมองไปทางอื่น
“อิจฉาอะไรของมึง” ผมถามอย่างไม่เข้าใจ
คนแบบมึงต่างหากที่มันน่าอิจฉา แล้วก็น่าหมั่นไส้!
“สอนกูเล่นกีตาร์หน่อยสิ อยากเล่นเป็นบ้าง” ไอ้ดิวหันมามอง แล้วพูดขึ้น ใบหน้าขาวใสยังประดับด้วยรอยยิ้มตรงมุมปาก
“เรื่องของกูหรือไง แล้วเมื่อไหร่จะเอาแขนมึงออกไป หนักเว้ย!”
ไอ้ดิวหัวเราะขึ้น แล้วเอาแขนที่กอดไหล่ของผมไว้ออก ใบหน้าขาวมองตรงไปเบื้องหน้า ไอ้กี้กับโต้งเดินเข้ามา พร้อมกับเสียงพูดคุยที่ดังขึ้นไม่หยุด
“มึงชอบรุ้งอยู่เหรอ”
เพราะคำถามที่ดังขัดขึ้น ทำให้ผมที่กำลังอิ่มเอมกับช่วงเวลาแสนพิเศษต้องหยุดชะงัก ก่อนจะหันไปมองใบหน้าหล่อเหลาที่มองมาเช่นเดียวกัน ผมสบกับนัยน์ตาสีดำขลับสดใส พร้อมกับความคิดบางอย่างที่วิ่งเข้ามาในสมอง
อาจจะถึงเวลาที่จะได้เคลียร์เรื่องที่คาใจอย่างลูกผู้ชายแล้วก็ได้...
“ใช่...กูชอบรุ้ง แล้วมึงล่ะ? ชอบรุ้งหรือเปล่า” ผมถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเล็กน้อย พอต้องมาบอกแบบนี้ก็ตื่นเต้นระคนประหม่าอย่างบอกไม่ถูก
ไอ้ดิวเลิกคิ้วมอง พร้อมกับรอยยิ้มที่แต้มอยู่บนริมฝีปาก ผมไม่รู้ว่ามันชอบรุ้งอยู่หรือเปล่า แต่งานนี้ผมจะไม่ยอมถอยเด็ดขาด
“ชอบนะ...น่ารักดี” ไอ้ดิวพูดขึ้นพลางจ้องตาผมกลับ ทว่าเมื่อผมขมวดคิ้ว แล้วสบกับดวงตาคู่สวยอย่างจริงจัง เสียงหัวเราะของอีกฝ่ายก็ดังขึ้น “เอาแบบนี้ไหมล่ะ”
“อะไรของมึง”
“แข่งกันไหมว่าใครจะจีบติดก่อนกัน...ระหว่างกูกับมึง”
“ฮะ?”
ผมเบิกตามอง ก่อนจะอ้าปากค้างอย่างคาดไม่ถึง เพราะไม่นึกว่าจะมาเจอคำท้าต่อหน้าแบบนี้
“มึงเป็นอะไรวะไอ้ปอ ตื่นเต้นจนปวดขี้เลยหรือไง” ไอ้กี้ถามขึ้น ก่อนจะส่งเสียงหัวเราะใส่
“มึงเองน่ะสิ!”
“ทีแบบนี้มาด่ากู บุญคุณเมื่อกี้นี้ มึงยังจำได้อยู่หรือเปล่าวะ”
เสียงทุ้มดังขึ้น พร้อมกับเจ้าของที่เดินเข้ามาใกล้ ก่อนไอ้ตัวแสบจะลงมือหยิกแก้มของผม
“ทำเป็นเขินนะมึง”
“เลิกแหย่กูสักที กูอาย...มึงเข้าใจไหมครับ!”
“ถ้ามึงได้เป็นแฟนกับรุ้งเมื่อไหร่... ต้องพากูไปเลี้ยงด้วยนะเว้ย!” ไอ้กี้
“ไอ้ปอ! ตบหัวกูอยู่ได้”
ผมไม่ได้นึกสนใจเสียงร้องโวยวายของไอ้กี้ แต่เพ่งมองใบหน้าด้านข้างของไอ้ดิวที่ตอนนี้กำลังคุยกับโต้งอยู่แทน
ตอนนี้มึงก็ประกาศสงครามรักกับกูอย่างชัดเจนแล้วใช่ไหมวะ ไอ้ดิว!
:: +++++++++++++++ ::
ผมไม่ใช่คนที่ทันเทคโนโลยี พวกสังคมออนไลน์ก็ไม่ค่อยได้เล่น ไม่ใช่ที่บ้านไม่มีอินเทอร์เน็ตนะครับ แต่ผมเป็นพวกเพื่อนน้อย ถ้ามีอะไรก็โทรศัพท์คุยกันเลย ไม่ต้องมาคอยส่งข้อความไปหาให้เสียเวลา
แต่เมื่อวานขณะที่ผมกำลังทำการบ้านที่เหลือค้างไว้ ไอ้กี้ก็โทรศัพท์มาหา เพื่อบอกให้ผมเข้าเฟสบุ๊คร้างของตัวเอง แต่พอถามว่ามีอะไรก็ไม่ยอมบอกแล้วตัดสายหนีไปเสียอย่างนั้น
หลังจากนั้นผมก็เข้าระบบไปพบกับข้อความของรุ้งที่เขียนขอบใจมาในกระดานข้อความของผม รวมไปถึงภาพที่ใครก็ไม่รู้ถ่ายเอาไว้ แถมยังมีคลิปอีกต่างหาก
อะไรมันจะขนาดนั้น!
ส่วนข้อความแสคงความคิดเห็นก็ไม่มีอะไรมาก นอกจากการแซวและล้อเลียนไปตามระเบียบ แต่ก็ทำให้ผมนั่งเขินอยู่หน้าจอจนยิ้มไม่หุบเลยครับ
วันต่อมาเรื่องของผมก็เป็นที่ซุบซิบนินทาของเพื่อนร่วมชั้น เพราะมีไอ้กี้ที่เป็นที่รู้จักดีอยู่แล้ว อีกทั้งไอ้ดิวที่ตอนนี้กำลังดังในหมู่ผู้หญิงถึงความหน้าตาดีของมัน ทำให้ผมที่อยู่กลุ่มเดียวกันพลอยเป็นที่รู้จักไปด้วยอย่างไม่ได้ตั้งใจ
หลังจากที่ผมได้สารภาพรักด้วยเสียงเพลงไป วันนี้เธอก็ยังมาทานข้าวกลางวันด้วยเหมือนเดิม แต่สิ่งที่แปลกไปก็คือ...เวลาทีรุ้งมองหน้าของผม เธอก็จะหน้าแดงอยู่เสมอ นี่เรียกว่าเป็นนิมิตหมายอันดีหรือเปล่าครับ
ถึงแม้เรื่องราวตอนนี้จะผ่านไปได้ด้วยดี แต่ก็ยังมีบางเรื่องที่ทำให้ผมรำคาญใจ และที่เห็นได้ชัดคงหนีไม่พ้นเรื่องของไอ้ดิวที่ทำตัวก่อกวนผมอยู่
มันยังคงเซ้าซี้ให้ผมสอนกีตาร์ให้ ซึ่งแน่นอนว่าผมไม่ได้ตอบรับ ก่อนจะไล่ตะเพิดไปด้วยความรำคาญ และตอนนี้ไอ้ตัวดีก็เริ่มพูดเข้าเรื่องนี้อีกครั้ง
ในเมื่อมึงประกาศตัวเป็นคู่แข่งขนาดนั้น กูคงยอมเป็นพันธมิตรสอนมึงอยู่หรอก!
“เมื่อวานดิวได้ฟังเพลงที่แมลงปอเล่นให้รุ้งด้วยนะ” ไอ้ดิวหันไปพูดกับรุ้ง พร้อมกับผมที่เหล่ตามองอย่างประเมินสถานการณ์
“เหรอจ๊ะ” รุ้งตอบพลางเอามือมากุมแก้มของตัวเองไว้ เธอหันมามองผมเพียงครู่เดียว ก่อนจะเลื่อนใบหน้าไปมองไอ้ดิวอย่างเดิม
“ดิวเล่นไม่เป็นหรอก อยากให้แมลงปอสอน แต่มันก็ไม่ยอม”
นั่นไง! นี่มึงกำลังกดดันกูอยู่ใช่ไหม!
“ก็...ยังไม่ได้บอกแบบนั้น” ผมรีบตอบออกไป ไม่อยากให้ภาพพจน์ของตัวเองเสียครับ
“สรุปแล้วมึงจะสอนกู?” ไอ้ดิวถามย้ำ เพื่อต้องการความแน่ใจ
ผมเลยได้แต่ทำเป็นดูดน้ำดูท่าทีก่อน เมื่อเห็นว่าทั้งไอ้ดิว รุ้ง แล้วก็ไอ้กี้กำลังมองมา ผมเลยต้องตอบอย่างหมดทางเลือก
“ถ้ากูว่าง”
หึ...ซึ่งแน่นอนว่ากูคงไม่มีเวลาว่างให้มึงแน่ ไอ้ดิว!
“ดีเหมือนกัน กูจะได้ไม่ต้องไปง้อไอ้ปอมัน พอบอกให้เอากีตาร์มาทีไรก็เล่นตัวทุกที กูล่ะหมั่นไส้” ไอ้กี้พูดจีบปากจีบคอ พร้อมกับปั้นสีหน้าประกอบ
“มึงเองก็เล่นเป็นเถอะ” ผมบ่นบ้าง ทำไมผมเหมือนโดนรุมอยู่คนเดียว
“กูเจ็บนิ้ว ไม่อยากหิ้วมาด้วย...มันหนัก” ไอ้กี้บอกพลางทำหน้ายุ่ง
“แล้วมึงไม่คิดว่ากูจะคิดเหมือนมึงบ้างหรือไง”
ไอ้นี่ชักจะเอาเปรียบผมมากไปแล้วนะ...
ผมนึกเคืองอยู่ในใจ พร้อมกับไอ้กี้ที่ทำหน้ามึนใส่ผม ก่อนจะหันไปยิ้มร่ากับรุ้งต่อ
“แล้วเมื่อวานรุ้งว่า...ระหว่างเสียงกี้กับเสียงไอ้ปอ ใครดีกว่ากัน”
“แหม...แบบนี้รุ้งก็บอกยากนะ” เธอบอกอย่างเกรงใจ
ที่จริงแล้วมันบอกไม่ยากเลยครับ เพราะเสียงของไอ้กี้มันดีกว่ามากจนผมเทียบไม่ติด
“แล้วรุ้งชอบหรือเปล่าล่ะครับ” ไอ้กี้ถามขึ้นอีกครั้งอย่างนึกสนุก
ผมเลยเตะไปที่ขามันแรงๆ เมื่อเห็นใบหน้าหวานของรุ้งแต้มด้วยสีแดงระเรื่อ ทว่าไอ้ตัวแสบกลับไม่สนใจ แล้วหันมาต่อว่าผมแทน
“มึงจะทำร้ายกูทำไมวะเนี่ย นี่กูกำลังถามคำถามที่มึงอยากรู้ แต่ไม่กล้าถามให้อยู่นะเว้ย”
ผมได้แต่จ้องใบหน้าที่เปื้อนด้วยรอยยิ้มของไอ้กี้อย่างเอาเรื่อง ขณะที่ผมกำลังนึกหาทางเล่นงานไอ้ตัวแสบอยู่ เสียงของรุ้งของดังขึ้นอีกครั้ง
“ชอบจ๊ะ”
หลังจากที่ผมได้ยินคำพูดนั้น ไอ้กี้ก็หัวเราะขึ้น รวมถึงไอ้ดิวที่ยิ้มออกมาเล็กน้อย ตอนนี้โต้งไม่อยู่ครับ เพราะต้องไปจัดทำอุปกรณ์สำหรับงานพาเหรดส่วนผมเองก็ปั้นหน้าไม่ถูก แต่ไม่อาจฝืนรอยยิ้มที่เกิดขึ้นในตอนนี้ได้
เขินเป็นบ้า...
:: +++++++++++++++ ::
คาบสุดท้ายของวันนี้เป็นคาบที่นักเรียนต้องเข้าชมรมครับ ซึ่งตอนนี้ผมกำลังอยู่ในห้องสมุด แน่นอนว่าผมต้องอยู่ชมรมห้องสมุดอย่างไม่ต้องเดาให้เหนื่อย ส่วนไอ้กี้กับโต้งอยู่ชมรมดนตรีสากล และไอ้ดิวอยู่ชมรมเบเกอรี คราวนี้ต่างคนต่างไปครับ
สาเหตุที่ทำให้คนติดเพื่อนอย่างผมไม่เข้าชมรมดนตรีสากลตามไอ้กี้ไป เพราะผมไม่ได้สนใจด้านดนตรีมากเป็นพิเศษนัก ผมชอบอยู่ในที่สงบมากกว่าที่วุ่นวาย อีกทั้งใครก็ตามที่จะเข้าชมรมดนตรีสากลจะต้องฝึกเล่นเครื่องดนตรีให้ได้อย่างน้อยหนึ่งประเภทครับ
ผมขี้เกียจต้องมานั่งฝึก เอาเวลาไปอ่านหนังสือดีกว่าครับ นั่นคือสาเหตุที่ผมย้ายมาอยู่ชมรมห้องสมุดที่เข้ากับรสนิยมของผมมากกว่าแทน
“มาแล้วเหรอ...กนกพล วันนี้ช่วยเรียงหนังสือที่หมวดทั่วไปหน่อย เละไปหมดแล้ว” อาจารย์ชุติมาพูดขึ้น ท่านเป็นอาจารย์ประจำห้องสมุด แถมยังรู้จักกับผมดี เนื่องจากอายุสมาชิกของผมที่ก้าวเข้าปีที่สี่แล้วครับ
“ครับ” ผมตอบ ก่อนจะดินไปยังส่วนที่เป็นชั้นหนังสือ
ห้องสมุดที่นี่มีทั้งหมดสองชั้นครับ ชั้นล่างก็จะมีคอมพิวเตอร์ไว้สำหรับค้นคว้าและหนังสือทั่วไปสำหรับอ่านเล่น ส่วนชั้นที่สองเป็นส่วนของหนังสือวิชาการและหนังสือต่างประเทศ โดยมีโต๊ะหนังสือไว้ให้บริการสำหรับมานั่ง
อ่านหนังสือหรือนั่งทำการบ้านกันด้วยครับ
ที่นี่มีการจัดหนังสือด้วยระบบดิวอี้ ซึ่งจัดโดยใช้ตัวเลขแทนประเภทของหนังสือ การเข้าชมรมไม่ได้จะมานั่งนอนกันเล่นๆ นะครับ พวกเราต้องมานั่งเรียนเรื่องเกี่ยวกับห้องสมุด และทำแบบทดสอบที่อาจารย์ประจำชมรมจัดทำขึ้นให้ผ่าน ถึงจะผ่านวิชาชมรมนี้ได้ครับ
ผมเดินไปยังชั้นที่สองที่มีชั้นหนังสือวางเรียงเหมือนโดมิโน ก่อนจะเดินไปที่หมวดแรก และเห็นนิ้งกำลังนั่งจัดหนังสืออยู่ก่อนแล้ว
“มาแล้วเหรอ” นิ้งยิ้มทัก เธอก็เป็นอีกคนหนึ่งที่มีอายุสมาชิกในชมรมเท่ากับผม ที่จริงแล้วเราสามารถเปลี่ยนชมรมได้ทุกปีนะครับ
“เดี๋ยวเราช่วย”
นอกจากการจัดหนังสือให้เรียบร้อยแล้ว หน้าที่ของสมาชิกในชมรมยังรวมไปถึงการทำความสะอาด ตลอดจนช่วยอาจารย์ดูแลจัดการระบบบริการภายในห้องสมุดเท่าที่พวกเราสามารถจะทำได้
“นึกว่าหายไปไหนกัน...ไม่เห็นหน้า” พี่หนึ่งพูดขึ้น เธอเป็นรุ่นพี่หัวหน้าชมรมครับ
-
“พวกเราไปจัดหนังสือกับทำความสะอาดข้างบนมาค่ะ”
“รู้หรือยังว่าอาทิตย์หน้าจะเป็นสัปดาห์ห้องสมุดแล้วนะ เราต้องมานั่งตกแต่งบอร์ด แล้วก็จัดสถานที่กันด้วย” พี่หนึ่งพูดขึ้น แล้วหันไปมองรอบตัวอย่างสงสัย “แล้วไอ้อั๋นล่ะ”
“อยู่นี่ครับเจ๊! พี่แหวนเพิ่งให้ผมไปทำความสะอาดห้องน้ำมา”
อั๋นเป็นสมาชิกใหม่ที่เพิ่งเข้ามาปีนี้ครับ มันเลยโดนรับน้องชมรม โดยการถูกพวกรุ่นพี่ใช้งานหนักสุด ผมรู้สึกเห็นใจ แต่ไม่คิดจะช่วยเหลือให้เหนื่อยแรงหรอกนะครับ
“อะไรกันยะ! แค่นี้ทำเป็นบ่น ไปคัดเอาหนังสือพิมพ์ฉบับเก่าเก็บเรียงให้เรียบร้อยด้วยล่ะ” พี่หนึ่งสั่งเสียงเข้ม
“นี่มันห้องสมุดหรือโรงงานเถื่อนกันแน่วะ ใช้งานกูเยี่ยงทาส” อั๋นหันมาบอกผมกับนิ้ง ผมก็ได้แต่ยิ้มรับ ก่อนที่พี่หนึ่งจะเหวี่ยงใส่มันจนต้องรีบเดินไปทำงานต่อ
“ปอมาช่วยพี่อัพเดตข้อมูลหนังสือ ส่วนนิ้งก็ไปช่วยจอยจัดบอร์ด น่าจะอยู่ด้านหลังนั่นแหละ” พี่หนึ่งแจกแจงงานเสร็จสรรพ
ผมนั่งมองรายชื่อของหนังสือในกระดาษที่บอกรายละเอียดของหนังสือเอาไว้ โรงเรียนของผมสามารถเช็คชั้นหนังสือจากอินเทอร์เน็ตได้ ทำให้เราสามารถตรวจเช็คได้ว่าหนังสือที่ต้องการมีอยู่หรือเปล่า มีคนยืมไปแล้วหรือยังทำนองนี้ ไฮเทคดีใช่ไหมครับ
“งานหนังสือคราวนี้พวกเราคงต้องมาดูแลตอนเย็นทุกวันนะ” พี่หนึ่งที่กำลังนั่งเช็คหนังสือพูดขึ้น
“ผมต้องซ้อมกีฬาสีด้วยนะพี่” ผมตอบอย่างเกรงใจ
“อ้าว...งั้นเหรอ” พี่หนึ่งพูดขึ้นอย่างแปลกใจ ก่อนจะมองหน้าของผมเหมือนเพิ่งคิดอะไรได้ “จริงด้วยสิ! เขาเริ่มซ้อมกันแล้วนี่ แล้วเล่นอะไรล่ะ”
“ผมลงบาสครับ”
เพราะผมเคยเป็นนักกีฬาตั้งแต่ปีที่แล้ว ปีนี้ตอนคัดตัวเลยผ่านมาแบบสบายตัว ส่วนตารางซ้อมของผมก็เป็นทุกวันหลังเลิกเรียนนั่นแหละครับ
“แบบนี้ก็ช่วยไม่ได้ งั้นพี่คงต้องให้เราไปทำอย่างอื่นแทน” พี่หนึ่งบอกพลางทำท่าครุ่นคิด นัยน์ตาคู่สวยมองผมอย่างพิจารณา “เดี๋ยวพี่ต้องลองถามตาลว่างานคราวนี้มีกิจกรรมอะไรบ้าง”
“ครับ แต่ตอนเย็นผมคงช่วยไม่ได้จริงๆ”
“อืม...ตาล!” พี่หนึ่งเรียกพี่ตาลที่เพิ่งเดินเข้ามาพอดี
“อะไรวะ” พี่ตาลหันมายิ้มทักผม ก่อนจะหันไปหาพี่หนึ่งอย่างสงสัย
“งานคราวนี้มีอะไรบ้างวะ กูยังไม่รู้เลย เมื่อกี้ปอเพิ่งบอกว่ามาดูแลงานตอนเย็นไม่ได้”
“อ้าวเหรอ...ปีนี้ก็มีการแสดงละคร ประกวดมิสนิวส์เปเปอร์ แล้วก็แข่งตอบปัญหา” พี่ตาลบอก พร้อมกับมองหน้าของผมไปด้วย ก่อนนัยน์ตากลมใต้กรอบแว่นจะเบิกกว้างขึ้น “งานครั้งนี้อาจารย์อยากให้มีการประชาสัมพันธ์เพื่อส่งเสริมให้นักเรียนหันมาใช้ห้องสมุดมากขึ้นด้วย”
“เออจริงด้วย!” พี่หนึ่งพูดขึ้นเหมือนเพิ่งจะนึกได้
“พวกพี่คิดเรื่องนี้เอาไว้แล้ว ปีนี้เราจะทำการเดินประชาสัมพันธ์ตอนพักกลางวันก่อนหน้าวันงานสองสามวันน่ะ” พี่ตาลบอกพลางหรี่ตามองผมที่ยังงงอยู่
“เอ่อ...แล้วไงครับ”
“ปอมาเป็นมาสคอตประจำงานก็แล้วกัน เดี๋ยวไปบอกไอ้แหวนก่อน”
พี่ตาลพูดจบก็รีบเดินจากไปในทันที แล้วพี่หนึ่งก็ยิ้มขึ้นพลางพยักหน้า เมื่อรู้ว่าผมจะไม่ต้องว่างงานอีกต่อไป ก่อนจะกลับมาทำงานต่อ
กูโดดซ้อมบาสดีกว่าไหม?
:: +++++++++++++++ ::
เสียงลูกบาสเกตบอลกระทบพื้นดังก้องไปทั่ว ก่อนที่ผมจะวิ่งตัดหน้าพี่ต้นที่กำลังรอรับลูกอยู่ และในวินาทีที่ลูกถูกส่งมาถึง ผมก็กระโดดคว้าเอาไว้ก่อนจะเลี้ยงหลบ แล้วส่งต่อให้พี่เอที่รับลูกไปได้อย่างสวยงาม
หลังจากเลิกคาบชมรมไปแล้ว ผมที่ไม่ว่างดูแลงานชมรมในช่วงเย็นเลยได้รับหน้าที่เป็นมาสคอตประจำงานสัปดาห์ห้องสมุดแทน ส่วนจะเป็นตัวอะไรนั้น ผมยังไม่สามารถทราบได้
แต่เรื่องนั้นมันยังมาไม่ถึงก็ปล่อยมันไปก่อน เพราะผมยังมีเรื่องการแข่งบาสเกตบอลที่น่าสนใจกว่า โดยจะเริ่มแข่งกันในอีกสองอาทิตย์ข้างหน้าแล้ว
ทันทีที่เสียงนกหวีดจากอาจารย์ที่ดูแลเป่าให้หยุดพัก ผมก็ปาดเหงื่อที่เปื้อนอยู่ทั่วใบหน้า ทั้งที่เริ่มซ้อมมาได้สองสามวันแล้ว แต่ผมก็ยังรู้สึกเหนื่อยมากอยู่ดี คงเพราะไม่ได้ออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอเลยทำให้ผมล้าง่ายเป็นพิเศษ
“น้ำครับ ไอ้เพื่อนปอ” ไอ้กี้พูดขึ้น พร้อมกับยื่นน้ำมาให้
ผมรับแก้วน้ำพลาสติกมาดื่มเล็กน้อย ก่อนจะนั่งลงข้างมัน อย่างที่ไอ้กี้เคยบอกเอาไว้ เรื่องลงบริการฝ่ายบาสเกตบอลนั่นแหละครับ
“พรุ่งนี้มีส่งงานวิชาภาษาไทยด้วย มึงทำหรือยังวะ” ผมถามไอ้กี้ที่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่
“ยังว่ะ แล้วมึงทำหรือยัง”
“กูก็ยัง พอกลับถึงบ้าน กูก็ไม่อยากจะทำอะไรแล้ว...เหนื่อยมาก”
“นั่นสิ! เอาไว้ค่อยหาลอกดีกว่า แต่เหมือนไอ้ดิวมันทำแล้วมั้ง” ไอ้กี้พูดขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ
พอพูดถึงไอ้ดิว ผมก็มักนึกไปถึงใบหน้าที่ประดับไปด้วยรอยยิ้มของมันก่อนจะนึกย้อนไปถึงคำพูดที่ไอ้ตัวดีเคยท้าแข่งกับผมไว้ ขณะที่ผมตัดสินใจจะเล่าให้ไอ้กี้ฟังเรื่องเพื่อนเก่าของมัน ไอ้แซมก็มาเรียกให้ไปซ้อมต่อ
“ไอ้ปอ! กูต้องกลับก่อนนะเว้ย! อาม่าโทรตาม” ไอ้กี้ตะโกนบอก ก่อนจะเห็นมันไปบอกเพื่อนอีกคนที่ผมไม่รู้จัก แล้วลุกออกไปก่อน
:: +++++++++++++++ ::
ตอนนี้ท้องฟ้ามืดสนิทแล้วครับ สิ่งเดียวที่ส่องสว่างคงหนีไม่พ้นแสงจากหลอดไฟที่ติดอยู่ข้างทาง
หลังจากเลิกซ้อมผมก็เดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้า และในจังหวะที่ผมกำลังจะหันไปหยิบผ้าขนหนูที่วางพาดไว้กลับมีคนส่งมาให้เสียก่อน
ผมเลิกคิ้วมองเจ้าของความหวังดีนั้น ก่อนจะรับผ้าขนหนูที่ถูกยื่นมาให้เช็ดหน้าของตัวเอง
“มึงยังไม่กลับอีกหรือไง”
“กูก็เพิ่งซ้อมเสร็จเหมือนกัน” ไอ้ดิวบอกพลางยืนพิงอ่างล้างหน้า ทั้งที่ตั้งใจจะไม่ถาม ทว่าความสงสัยก็ทำให้ผมเผลอหลุดปากออกไปจนได้
“แล้วมึงได้ทำอะไรวะ แบกของอย่างที่ไอ้กี้บอกหรือไง”
“ไม่ใช่...แต่กูไม่บอกมึงหรอก” ไอ้ดิวบอก ก่อนจะหัวเราะขึ้นมา
กูก็ไม่อยากรู้หรอก ไม่บอกก็เรื่องของมึง...
“มึงเรียกกูว่า ‘มึง’ ยังดีกว่ามาเรียกชื่อเล่นกูอีกว่ะ” ผมบอกอย่างคนเซ็งจัด จะว่าชินก็ชินครับ แต่พอนึกได้ก็อดจะบ่นออกมาไม่ได้อยู่ดี ตอนนี้ชักรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนแก่ขึ้นมาทุกที
“มึงก็น่าจะชินได้แล้วนะ” ไอ้ดิวบอกด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับชูถุงใส่ขนมขึ้นมาให้ผมดู “แล้วตอนนี้หิวไหม วันนี้มีวาฟเฟิลเนยสด”
“มึงวางยากูหรือเปล่าเนี่ย”ผมพูดขึ้น ก่อนจะมองอย่างไม่ไว้ใจ
“ทำไมคิดอย่างนั้นล่ะ” ไอ้ดิวถามกลับพลางยิ้มออกมา
“บางที...มึงอาจวางแผนแกล้งกูอยู่ก็ได้” ผมพูดขึ้น แล้วหยิบกระเป๋านักเรียนที่วางไว้ “ถ้ามึงยังจำได้ว่าเพิ่งประกาศตัวแข่งกับกูอยู่นี่”
“พอได้ยินแบบนี้ กูก็รู้สึกอยากจะวางยาขึ้นมาแล้วสิ”
ผมหันไปมองด้วยความสงสัย ก่อนจะพบรอยยิ้มมุมปากของไอ้หน้ายิ้ม
“แต่เป็นยาเสน่ห์นะ”
“มึงจะมาวางยาเสน่ห์ใส่กูทำไมวะ ถ้าเป็นกูจะวางยาเบื่อใส่มึง”
ตอนนี้ไม่ต้องวางยา กูก็เบื่อหน้ามึงแล้ว...
“อ้าว...ก็เห็นมึงไม่ค่อยชอบกูเลยว่าจะวางยาให้มึงรักมึงหลง กูขอเวลาร่ายคาถาก่อน โอมเพี้ยง!” ไอ้ดิวทำท่าร่ายมนต์ใส่ขนม ผมได้แต่ถอนหายใจอย่างนึกอ่อนใจ
“ปัญญาอ่อน”
“โอเคเรียบร้อย เอาไปเลยครับ” ไอ้ดิวบอก แล้วยื่นขนมที่ได้รับการปลุกเสกเมื่อครู่มาให้ผม
นี่ไม่ใช่ขนมชิ้นแรกที่มันเอามาให้หรอกนะครับ ตั้งแต่ข้าชมรมเมื่อเทอมที่แล้ว พอทำขนมเสร็จไอ้หน้ายิ้มก็มักจะเอามาแบ่งให้เพื่อนกินเสมอ ตอนแรกผมก็ไม่สนใจครับ แต่พอได้แอบขโมยของไอ้กี้กินปรากฏว่าอร่อย มีโอกาสอีกครั้งผมเลยตีเนียนกินของมันไป
“กินเลยสิ เดี๋ยวเย็นแล้วไม่อร่อย”
“กูยังไม่อยากกินตอนนี้” ผมบอก ก่อนจะชักสีหน้าใส่ เพิ่งเล่นกีฬามาเหนื่อยๆ ยังไม่อยากกินอะไรตอนนี้ ผมกลัวจุกครับ
“ถ้าไม่กินตอนนี้แล้วไม่อร่อย จะมาหาว่าฝีมือกูไม่ดีไม่ได้นะ”
“เรื่องมากว่ะ” ผมบ่นออกมา ก่อนจะตัดสินใจกัดไปคำหนึ่ง
ผมเป็นพวกแพ้ลูกยุครับ เวลาเจอใครอ้อนเก่งๆ หรือเป่าหูใส่บ่อยๆ ไม่นานหรอกครับ เดี๋ยวผมก็คล้อยตาม ถ้าไม่เชื่อไปถามไอ้กี้ครับ มันทำประจำเวลาจะขอให้ผมทำอะไรให้
เมื่อไหร่จะแก้นิสัยแบบนี้ได้สักทีนะ!
“เป็นยังไง” ไอ้ดิวถาม พร้อมกับผมที่ขมวดคิ้วสบกับนัยน์ตาสีดำสว่างท่ามกลางความมืดที่ปกคลุมทั่วผืนฟ้า
“ก็งั้นๆ” ผมบอก ก่อนจะเหล่ตามองสีหน้าของคนทำที่กำลังลุ้นอยู่ ทว่าในใจตอนนี้อยากจะตะโกนบอกว่า...อร่อยมาก!
“ไม่จริงอ่ะ” ไอ้ดิวพูดขึ้นอย่างไม่ยอมรับ แล้วคว้ามือของผมที่ถือขนมไว้ไปกัดต่อพลางทำหน้าครุ่นคิด “อร่อยดีนี่ แถมยังหวานด้วย”
“ทำขนม...มึงใส่น้ำตาล มันก็ต้องหวานอยู่แล้ว” ผมบอก ก่อนจะกินต่อ อันที่จริงมันก็หอมเนยด้วยนะครับ
“นั่นสินะ” ไอ้ดิวพูดขึ้น แล้วยิ้มออกมา ก่อนจะแย่งขนมวาฟเฟิลในมือของผมคืน อารามตกใจผมเลยรีบเบี่ยงมือหลบพลางมองมันอย่างไม่พอใจ
“มึงจะทำอะไร”
“อย่ากินเลย“
“อะไรวะ! สรุปจะไม่ให้กูกิน?” ผมถาม แล้วมองหน้าอย่างหาเรื่อง
อะไรของมัน…พอกูไม่กินก็จะให้กูกิน พอกูจะกินดันจะไม่ให้กูกินอีก กูชักจะตามใจมึงไม่ทันแล้วนะ!
“อย่าเพิ่งโมโหสิ เห็นตอนแรกบอกาว่าไม่อร่อย กูก็ไม่อยากบังคับ” ไอ้ดิวบอกพลางทำท่าแย่งขนมในมือของผมคืน
ไม่รอช้าผมก็รีบยัดขนมที่เหลือเข้าปากให้หมดในคำเดียว พร้อมกับได้ยินเสียงหัวเราะทุ้มต่ำที่ดังขึ้น
“ไม่ได้บอกว่าไม่อร่อย กูแค่บอกว่าก็งั้นๆ” ผมตอบ ทั้งที่เคี้ยวขนมอยู่
“ครับๆ คุณแมลงปอ เชิญกินตามสบายเลยครับ ไม่ต้องรีบ... เดี๋ยวติดคอ” ไอ้ดิวพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะหยิบขวดน้ำที่เหลือค่อนขวดมาให้ผม
“อย่ามองกูแบบนั้น กูอุตส่าห์ยอมกิน จะได้หมดเรื่องหมดราว” ผมบอก พร้อมกับเคี้ยวไม่หยุด ก่อนจะดื่มน้ำที่มันยื่นมาให้
ผมไม่ได้ตะกละนะ! แค่กลัวคนทำจะเสียน้ำใจ...
“เอาไว้คราวหน้าทำมาให้ใหม่นะ”
“ไม่ต้องแล้ว! กูขี้เกียจกิน”
กว่าจะรู้ตัวอีกทีผมกับไอ้ดิวก็เดินออกจากโรงเรียน พร้อมกับเสียงบ่นผสมเสียงหัวเราะที่สะท้อนกับแสงไฟนีออนข้างทาง
TBC :: +++++++++++++++ ::
-
น่ารักจริงๆ
ชอบตัวละครทุกคนเลย
-
ชอบๆ เรื่องนี้จัง/
-
น่ารักดี มาอัปอีกนะค่ะ ^^
-
ตอนที่ 4 ::: เจ้านาย
ชีวิตเด็กวัยรุ่นไทยคงหนีไม่พ้นการเรียนพิเศษใช่ไหมครับ
ผมเองก็ติดอยู่ในวังวนการเรียนรู้ที่แสนน่าเบื่อนี้เช่นเดียวกัน ตอนนี้ผมกำลังนั่งเรียน พร้อมกับมองโทรทัศน์ตรงหน้าที่มีอาจารย์กำลังสอนอยู่ มันฮิตรุนแรงขนาดที่ว่าต้องอัด แล้วฉายกันตามโทรทัศน์แบบนี้ บางครั้งผมก็คิดว่ามันดูตลกดีเหมือนกัน
หลังจากการเรียนในช่วงเช้าหมดลง ไอ้กี้ก็โทรศัพท์มาชวนไปดูหนังกันต่อครับ โดยมีโต้งกับไอ้ดิวไปด้วย ตอนนี้กว่าจะถึงเวลานัดก็อีกราวสามชั่วโมงผมเลยตัดสินใจไปทานข้าวกลางวัน ก่อนจะไปเดินเล่นรออยู่ที่ร้านหนังสือ ซึ่งเป็นสถานที่นัดหมาย
ผมเป็นคนชอบเข้าร้านหนังสือครับ นอกจากจะชอบกลิ่นอายเบาสบายแล้ว ผมยังชอบเสียงเพลงที่ทางร้านเปิดขึ้นเพื่อเพิ่มบรรยากาศอีกด้วย ส่วนใหญ่จะเป็นเพลงบรรเลงที่ฟังแล้วเพลินและช่วยให้ผ่อนคลาย ผมเดินไปหยิบนิตยสารวัยรุ่นมาเปิดดูเล่นฆ่าเวลา
“เฮ้ย! เกะกะว่ะ”
เสียงเข้มที่ดังขึ้น พร้อมกับแรงเบียดกระแทกมาที่ไหล่เข้าเต็มเปา ทำให้ผมที่กำลังยืนอ่านฟรีต้องเงยหน้าขึ้นมองด้วยความตกใจ ก่อนจะถอนหายใจออกมา เมื่อเห็นว่าคู่กรณีเป็นผู้ชายหน้าขาวใสที่เจอจนเบื่อ วันนี้มันใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์กับรองเท้าผ้าใบธรรมดาครับ แต่รับรองว่ายี่ห้อดังทุกชิ้น
“เอ้า! มามองหน้ากูอีก เดี๋ยวก็โดนหรอกมึง!”
มันยังไม่หยุดครับ แถมยังทำหน้าเข้มใส่ผม แต่เสือกยิ้มเสียอย่างนั้น
กูควรจะกลัวมึงดีไหม...
“ก็ลองสิ!” ผมบอกพลางมองหน้าของมันอย่างเบื่อหน่าย
“ถ้ากูเอาจริงแล้วมึงจะร้องไม่ออก”
“ถึงกูจะร้องไม่ออก แต่ตีนกูออกเข้าหน้ามึงแน่...ไอ้ดิว”
“แค่นี้ก็ต้องใช้กำลัง” ไอ้ดิวพูดกลั้วหัวเราะ แล้วก็ลากคอผมออกมาจากแผงนิตยสาร เมื่อเห็นว่าคนอื่นกำลังมองอยู่ ผมเลยต้องเดินตามแรงของมันออกมาอย่างจำยอม
“แล้วมึงจะลากคอกูไปไหน”
“เปล่า...กูเมื่อยเลยหาที่วางไหล่ อืม...กำลังดีเลย”
“ปล่อยกูเลย!”
ไอ้ดิวหันมามองผม ก่อนจะทำหน้าสงสัยที่แฝงด้วยรอยยิ้ม ผมก็เลยส่งสายตาที่บอกว่า ‘กูอารมณ์จะขึ้นแล้ว’ ไปให้ ไอ้หน้ายิ้มถึงได้เอาแขนออก
“กินอะไรมาหรือยัง”
“กินแล้ว”
“แต่กูยังไม่ได้กินเลย”
“เรื่องของมึง กูจะเข้าไปอ่านหนังสือรอ”
“เหลือเวลาอีกตั้งหนึ่งชั่วโมงไปหาอะไรกินเป็นเพื่อนหน่อย กูไม่อยากไปคนเดียว” ไอ้ดิวพูดขึ้น ผมรับรู้ได้ว่ามันเริ่มเข้าโหมดอ้อนแล้วครับ
“กูยังไปกินคนเดียวได้ มึงอย่ามาเรื่องมาก” ผมบ่นอย่างนึกรำคาญ
“เอาอย่างนี้...วันนี้กูจ้างมึงหนึ่งวัน” ไอ้ดิวพูดขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับส่งยิ้มสดใสมาให้
“อะไรของมึงวะ?” ผมถามกลับอย่างสงสงสัย เพราะนึกหาเหตุผลของการว่าจ้างไม่ออก
“ตามกูมานี่”
ทว่าไม่ทันที่ผมจะได้อ้าปากปฏิเสธไป ไอ้ดิวก็ลากผมเดินออกจากร้านหนังสือ ผมนึกอยากจะโวยวายอยู่หรอกครับ แต่มาคิดได้ว่าขืนทำแบบนั้น คงเป็นจุดสนใจให้คนอื่นมองเสียเปล่าๆ
แล้วจะพากูไปไหนเนี่ย....
:: +++++++++++++++ ::
“เป็นยังไง”
ผมหันมามองคนพูดด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะมองไปยังเจ้าตุ๊กตาขนาดยักษ์สีส้มเหลืองที่กำลังอวดพุงพลุ้ยของมันจนน่าเข้าไปขย้ำ ไม่ต้องเดาเรื่องราคาคงไม่แพ้ขนาดตัวของมันอย่างแน่นอน
“หมายความว่ายังไง”
“ถ้ามึงยอมทำตามที่กูบอกวันนี้ เชิญมึงเอาน้องหมีอ้วนนี่กลับบ้านไปนอนฟัดได้เลยครับ”
ทันทีที่ได้ยินข้อเสนอผมก็เบิกตากว้าง ก่อนจะหรี่ตาลงมองคนพูดอย่างสงสัย สมองก็พลันหาเหตุผลที่ไอ้คนตรงหน้าอยากว่าจ้างผมขึ้นมา
“มึงคงไม่คิดจะให้กูเลิกยุ่งกับรุ้งหรอกนะ”
“ไม่หรอกน่า...มึงก็คิดมากไปได้ ค่าจ้างเฉพาะวันนี้ โอเคไหม”
“มึงคิดว่าคนอย่างกูจะอยากได้ตุ๊กตาแบบนี้หรือวะ!” ผมพูดขึ้น พร้อมกับมองหน้าของไอ้ดิวนิ่ง มันเองก็มองกลับ ก่อนจะถอนหายใจออกมา
“ให้เวลามึงคิดห้าวินาที ก่อนที่กูจะเปลี่ยนใจ” ไอ้ดิวพูดขึ้น ก่อนจะเริ่มมองอย่างอื่นแทน แถมยังทำท่าจะเดินออกจากร้านอีกด้วย
ไม่ได้การแล้ว!
“เอ่อ...พี่ครับเอาตัวนี้เลยครับ” ผมรีบหันไปบอกพี่พนักงานที่ยืนมองเราสองคนพูดคุยกัน แล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ก่อนที่เธอจะรีบหยิบตุ๊กตาตัวยักษ์ไปที่เคาน์เตอร์
ให้ตายเถอะ! มึงรู้ได้ไงวะว่ากูชอบหมีพูห์!
เรื่องนี้เป็นความลับมากครับ นอกจากพวงกุญแจที่ห้อยกระเป๋าและหน้ากากโทรศัพท์มือถือของผมแล้ว ไม่มีอะไรที่บ่งบอกว่าผมชื่นชอบเจ้าหมีอ้วนที่ชอบเอามือแหย่ไหน้ำผึ้งนี่อีก แต่ถ้าได้ไปที่บ้านของผมนั่นก็อีกเรื่องหนึ่งครับ เพราะห้องนอนของผมตอนนี้อัดแน่นไปด้วยเจ้าหมึสีส้มเต็มไปหมด
“ขอบคุณค่ะ” พี่พนักงานพูดขึ้น พร้อมกับยื่นถุงมาให้
หลังจากไอ้ดิวจ่ายเงินเรียบร้อย ผมก็คว้าตุ๊กตาตัวนุ่มมาถือไว้ แล้วมองมันอย่างสงสัย ไอ้หน้ายิ้มมองผม ก่อนจะหัวเราะอออกมา
“ขำอะไรวะ”
“เปล่าๆ เอาเป็นว่า...มึงรับค่าจ้างกูแล้วก็ทำงานให้ด้วยแล้วกัน”
“แล้วจะให้กูช่วยอะไร” ผมถาม ทั้งที่ไม่ได้มองใบหน้าของนายจ้างด้วยซ้ำ เวลานี้สายตาของผมเอาแต่ชื่นชมเจ้าหมีพูห์หน้ายิ้มที่เพิ่งได้มาเมื่อครู่
“ตอนนี้ไปกินข้าวเป็นเพื่อนกูก่อน ใกล้ถึงเวลานัดแล้ว” ไอ้ดิวบอกคำสั่งแรก ผมได้แต่พยักหน้ารับอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
:: +++++++++++++++ ::
“มึงถืออะไรมาด้วยวะ” ไอ้กี้ทัก ผมคลี่ยิ้มรับเล็กน้อย ก่อนจะหยิบของที่ถืออยู่ในมือออกมาให้มันดูเป็นบุญตาครับ
“หมีพูห์” โต้งพูดขึ้นพลางมองตุ๊กตา ก่อนจะเลยมามองหน้าของผมที่ยิ้มรับตำคอบนั้น พร้อมกับไอ้กี้ที่รีบแย่งเจ้าหมีอ้วนไป
“โอ้! ตัวโคตรนุ่มเลยมึง กูยืมไปกอดตอนดูหนังได้เปล่าวะ”
“ไม่ให้เว้ย!” ผมตอบกลับทันที แล้วแย่งค่าจ้างของวันนี้ยัดใส่ถุงเอาไว้ตามเดิม ไอ้กี้ที่ไม่สมหวังก็เข้ามากระแซะผม ก่อนจะพูดเสียงเบา
“มึงซื้อมา?”
“ทำไม”
“แค่สงสัยว่ามึงซื้อมาหรือใครซื้อให้?” ไอ้กี้ถามพลางอมยิ้ม
ผมชักสีหน้ายุ่ง ก่อนจะหันไปมองคนจ่ายเงินที่ตอนนี้ยืนดูตารางเวลาฉายหนังอยู่
“หืม? ไอ้ดิวซื้อให้มึง?”
“มันจ้างกูให้ทำตามที่มันขอหนึ่งวัน” ผมบอกคนถามไปตามตรง
“แล้วมึงก็ยอมมัน?” ไอ้กี้ถามต่อพลางมองมาอย่างสงสัย
“กูลองคำนวณแล้ว นี่มันจะหมดวันแล้วเว้ย ที่สำคัญกูก็อยากได้ด้วยไง กำไรกูเห็นๆ”
ไอ้กี้พยักหน้า แล้วเดินไปหาไอ้ดิวที่หันมามองผมเล็กน้อย ก่อนจะพูดอะไรบางอย่างที่ผมไม่ได้ยิน
ผมนั่งรอที่ม้านั่งหน้าโรงภาพยนตร์เจ้าดัง ก่อนจะรับป็อปคอร์นสองถุงที่โต้งเพิ่งไปซื้อมาถือไว้ แล้วมองคนส่งของที่เดินกลับไปหาไอ้ดิวที่ยืนรอซื้อน้ำอยู่ ส่วนไอ้กี้ไปซื้อตั๋วครับ
ผมไม่รู้ว่าพวกมันตกลงจะดูเรื่องอะไรกัน ก่อนที่ไอ้กี้จะยื่นตั๋วที่นั่งมาให้ ชื่อของหนังที่ปรากฏอยู่บนกระดาษสีขาวแผ่นเล็ก ทำให้ผมหายใจสะดุด
‘บ้านสาปสยอง’
“ไอ้กี้...มึงดูหนังผีหรือวะ” ผมถามพลางมองหน้าของไอ้กี้ที่ตอนนี้ยิ้มตาหยี ก่อนที่ผมจะกระชากแขนของมันมา แล้วกระซิบให้ได้ยินกันสองคน “มึงก็รู้ว่ากูไม่ชอบดูหนังแนวนี้”
“แต่ไอ้ดิวมันอยากดูนี่หว่า กูว่ามันก็น่าจะสนุกดี”
ไอ้ดิว!
ผมหันไปมองไอ้หน้ายิ้มที่นั่งคุยกับโต้งอยู่ ก่อนจะหันไปหาไอ้กี้อีกครั้ง
“กูไม่ดูได้ไหมวะ”
“มึงจะอะไรหนักหนาวะ มันก็แค่หนัง ไม่ใช่เรื่องจริงสักหน่อย” ไอ้กี้บ่น แต่ตอนนี้ผมหน้าเสียไปแล้วครับ
ถ้าจะไปโวยอีกคน มันต้องหัวเราะเยาะผมแน่ ที่สำคัญไปกว่านั้นตอนนี้ไอ้ดิวเป็นเจ้านายของผมอยู่ ผมหันไปมองคนต้นคิดอย่างไม่พอใจ
หรือว่ามันคิดจะแกล้งผมตั้งแต่แรกอยู่แล้ววะ…
“ปอเป็นอะไรหรือเปล่า” โต้งหันมาถาม
สีหน้าของผมคงไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ก่อนที่ผมจะรีบเอามือปิดปากของไอ้กี้ที่กำลังจะพูดไว้ แล้วมองเขม็งสบกับนัยน์ตาเรียวเล็กที่เลื่อนมามองผมอย่างไม่เข้าใจ
“ได้เวลาแล้ว” ไอ้ดิวเดินมาบอก ก่อนจะมองผมกับไอ้กี้อย่างสงสัย ผมถลึงตาใส่มัน แล้วเดินตามโต้งที่เดินนำหน้าไปก่อนแล้ว
นี่ผมต้องเข้าไปดูจริงหรือเนี่ย!
:: +++++++++++++++ ::
ฝันร้ายที่กลายเป็นจริงชัดๆ
ทันทีที่ผมรู้ว่าต้องนั่งข้างใคร ผมก็อดที่จะบ่นขึ้นมาไม่ได้ แต่พออีกฝ่ายอ้างเรื่องสิทธิ์ของนายจ้างไป ผมก็ได้แต่นั่งกอดตุ๊กตาแก้เครียด
“รังเกียจกู?” ไอ้ดิวถามพลางมองหน้าของผม
“แล้วทำไมต้องให้กูมานั่งข้างมึงด้วยวะ”
“แล้วทำไมมึงต้องไม่นั่งข้างกูด้วยล่ะ” ไอ้ดิวถามกลับด้วยน้ำเสียงปกติที่ไร้แววโกรธเคือง
“กูอยากนั่งข้างไอ้กี้” ผมบอกจุดประสงค์ออกไปอย่างชัดเจน
“กูว่ามึงนั่งตรงนี้ดีแล้ว ไหนจะตุ๊กตาของมึงอีก...มันเกะกะ” ไอ้ดิวบอก ก่อนจะส่งแก้วน้ำมาให้ผม “เอาน้ำไหม”
“ไม่!”
แล้วเป็นความผิดกูหรือไงเนี่ย มึงเองนั่นแหละที่ซื้อตุ๊กตาให้!
แต่ผมก็ไม่กล้าบ่นออกไปหรอกครับ เดี๋ยวมันเอาคืน ถือว่าทนๆ ไป แค่ไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น
ตอนนี้หน้าจอขนาดยักษ์กำลังฉายหนังตัวอย่างอยู่ครับ ผมหันไปมองด้านซ้ายก็พบกับความว่างเปล่าและไร้วี่แววของสิ่งมีชีวิต ก่อนจะหันไปมองด้านขวาก็เจอไอ้หน้ายิ้มที่กำลังหยิบป็อปคอร์นมากิน โดยที่นั่งถัดไปเป็นไอ้กี้ และโต้งตามลำดับ
“ทำไมไม่ค่อยมีคนเลยวะ” ไอ้กี้พูดออกมา
ผมนึกเห็นด้วยในทันที ยิ่งตอนนี้พวกเรากำลังนั่งส่วนชั้นบนด้วยแล้ว ยิ่งดูเงียบเหงาเลยครับ
“เรื่องนี้มันเข้ามาสักพักแล้ว เห็นว่าร้องกันโรงแตก” ไอ้ดิวพูดเสริมขึ้น
คำตอบที่ได้ยิน ทำให้ผมเริ่มรู้สึกไม่ค่อยดีขึ้นมา ผมเลยหยิบตุ๊กตาตัวอ้วนที่วางไว้บนเก้าอี้มาถือไว้
ทำไมมึงต้องเอ่ยสรรพคุณที่กูไม่อยากรู้ด้วยวะ!
หลังจากนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรขึ้นมาอีก ผมสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะมองหน้าจอขนาดยักษ์ที่ตอนนี้กำลังฉายภาพวิวทิวทัศน์ชนบทในต่างประเทศ ผมกะพริบตาพยายามคิดว่ามันไม่มีอะไร
โอเค! มันเป็นสิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้น มันเป็นแค่เทคนิคการตัดต่อ มันเป็นวิทยาศาสตร์ ไม่มีอะไรที่ต้องกลัว...
-
:: +++++++++++++++ ::
เสียงกรีดร้องดังขึ้น พร้อมกับเสียงจังหวะการเต้นของหัวใจที่ดังสะท้อนก้องไปทั่วโรงภาพยนตร์ที่เงียบงัน
อย่าถามว่าผมกำลังทำอะไร นอกจากก้มหน้าก้มตาเหมือนหาอะไรสักอย่าง ก่อนจะตัดสินใจยกแก้วน้ำที่วางตรงแขนเก้าอี้มาดูดอึกใหญ่ แน่นอนว่าไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมองที่หน้าจอในตอนนี้ ซึ่งมีฉากไล่ล่าอะไรบางอย่างที่ผมไม่อยากจะนึกถึง
ไม่เคยตั้งใจดูดน้ำขนาดนี้มาก่อนเลยจริงๆ...
“ระวังปวดฉี่”
น้ำเสียงทุ้มที่แทรกขึ้น ทำให้ผมต้องเงยหน้าไปมอง ก่อนจะเห็นไอ้ดิวที่กำลังมองมา ใบหน้าขาวไม่ปรากฏรอยยิ้มอย่างเช่นทุกครั้ง ผมพยักหน้ารับ แล้ววางแก้วน้ำลงที่เดิม พร้อมกับเงยหน้ากลับไปมองหน้าจออีกครั้ง
ไอ้บ้าเอ๊ย! มึงจะหน้าเละไปถึงไหนวะ!
เสียงร้องที่ดังขึ้นในโรงภาพยนตร์ผสมกับเสียงประกอบเนื้อเรื่อง ยิ่งทำให้บรรยากาศเต็มไปด้วยความระทึกขวัญมากกว่าเดิม ผมรีบหลบสายตาจากฉากนั้น ก่อนจะกลับมาวุ่นวายกับตัวเองอีกครั้ง พร้อมกับความคิดมากมายที่หลั่งไหลออกมาไม่หยุด
จะหยิบน้ำมาดูดอีกที...หรือจะกินป็อปคอร์น? ถ้าเอาตุ๊กตามากอดเล่นตอนนี้ มันจะดูผิดปกติไปหรือเปล่าวะ?
ในขณะที่ผมกำลังสับสนกับชีวิตของตัวเอง เสียงกรีดร้องโหยหวนยังดังอย่างต่อเนื่องคละเคล้ากับเสียงดนตรีประกอบที่ทำให้หัวใจสูบฉีด ก่อนที่เสียงหัวเราะจะดังขึ้นแผ่วเบา
“มึงขำอะไร” ผมถามขึ้นอย่างหงุดหงิดกลบเกลื่อนความกลัวที่เกาะกุมจิตใจในตอนนี้
“เอาป็อปคอร์นไหม”
ไอ้ดิวไม่ตอบคำถาม แต่ยื่นถุงป็อปคอร์นมาให้ ผมรับห่อกระดาษบรรจุข้าวโพดคั่วมา ก่อนจะก้มหน้าก้มตากิน โดยทิ้งความสนใจจากหน้าจอและเสียงกรีดร้องโหยหวนที่ดังขึ้นมาไม่หยุดหย่อน
:: +++++++++++++++ ::
บ้าเอ๊ย...หมดแล้ว!
ตอนนี้ป็อปคอร์นกับน้ำของผมหมดไปแล้วครับ แต่ว่าหนังเจ้าปัญหายังดำเนินไปได้ไม่ถึงไหน ผมเงยหน้าขึ้นมองที่หน้าจออีกครั้ง
จอสี่เหลี่ยมกว้างกำลังฉายภาพหญิงสาวชาวตะวันตกที่กำลังพูดคุยกับเพื่อนของเธอ ก่อนที่ผมจะเบิกตากว้าง เมื่อใบหน้าสวยสุดเซ็กซี่กลายสภาพเป็นอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่มนุษย์ แล้วเริ่มอาละวาดไล่ล่าอีกครั้ง
ผมเกาะเบาะเก้าอี้ของตัวเองไว้แน่นจนแทบจะจิกลงไป อยากจะร้องแต่ร้องไม่ออก แต่ที่แน่ ๆ มีเสียงร้องของคนดูในโรงภาพยนตร์ดังขึ้น เมื่อภาพตรงหน้ากลายเป็นฉากความสยองขวัญอย่างสมบูรณ์แบบ
ก่อนที่ผมจะสะดุ้งขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อรู้สึกได้ถึงสัมผัสอุ่นที่ทาบทับลงบนหลังมือของตัวเอง ผมระบายลมหายใจออกอย่างเชื่องช้า ก่อนจะปิดระบบการรับรู้ทางสายตาลง ถึงแม้ประสาทการได้ยินยังคงทำงานได้อย่างชัดเจน
ฝ่ามือที่ทาบทับอยู่เมื่อครู่ ทำให้ผมคลายความเกร็งได้ไม่น้อย ก่อนจะหันไปมองใบหน้าด้านข้างของเจ้าของมืออุ่นนั้น
ไอ้ดิวกำลังดูฉากสยองขวัญอยู่อย่างไม่สนใจใครเลยสักนิด ผิดกับมือของมันที่ตอนนี้กำลังคว้ามือของผมมาจับไว้
ผมไม่สามารถบอกความรู้สึกในตอนนี้ได้ชัดเจนนัก นอกจากความอุ่นใจที่ซึมซับเข้ามาทีละน้อย
ผมหันไปมองเก้าอี้ด้านซ้ายที่ว่างเปล่า ก่อนจะกระชับมือที่ชื้นเหงื่อของตัวเองท่ามกลางอากาศที่เย็นจัด ในไม่กี่นาทีต่อมาความเงียบก็กลับมาเยือนอีกครั้ง ผมมองดูหน้าจอที่ดำเนินเนื้อเรื่องตามปกติ ทว่าฝ่ามือข้างตัวยังไม่ได้คลายออก
:: +++++++++++++++ ::
ถึงจะยอมรับว่าเสียฟอร์มที่ดันไปนั่งจับมือไอ้ดิวเกือบตลอดทั้งเรื่อง แต่ผมก็ดีใจ เมื่อหนังที่หาสาระไม่ได้ นอกจากทำให้ขนหัวลุกออกไปจากชีวิตของผมเสียที ตอนนี้พวกเราเดินออกมาจากโรงภาพยนตร์กันแล้วครับ
“ฉากตอนที่โดนทุบจนหัวเละ สุดยอด!” ไอ้กี้พูดขึ้นอย่างถูกใจ
“กูว่าก็งั้นๆ ไม่เห็นจะน่ากลัว” โต้งพูดขึ้นบ้าง ก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำ
“ที่จริง...มันก็ออกแนวหลอกให้ตกใจเล่นมากกว่า มึงว่างั้นไหมวะ” ไอ้กี้หันมาถาม ผมได้แต่พยักหน้าทั้งที่ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกอดสู
อย่าถามอะไรเลย กูนั่งปิดหูปิดตาตลอดทั้งเรื่อง...
“ตอนนี้เกือบหกโมงแล้ว กูต้องกลับแล้วว่ะ” ไอ้กี้บอก ก่อนจะโชว์เบอร์โทรศัพท์ที่ไม่ได้รับสายให้ดู ไม่ใช่ใครหรอกครับ นอกจากคนที่บ้านมันเอง
“ถ้างั้นแยกเลยแล้วกัน เดี๋ยวกูต้องไปรับน้องเหมือนกัน” โต้งบอกพลางดูนาฬิกาข้อมือของตัวเอง
ผมก็คิดว่าได้เวลากลับแล้วเหมือนกัน ไม่ได้บอกแม่ไว้ว่าไม่ต้องรอทานข้าวเย็น ป่านนี้สงสัยก็ยังคงรออยู่
“แล้วมึงกลับยังไง” ไอ้ดิวหันมาถาม เมื่อเหลือแต่เราสองคนที่ยืนเคว้งคว้างกันอยู่
“เดี๋ยวกูกลับรถไฟฟ้า” ผมตอบ โดยพยายามไม่มองหน้าของมัน โชคดีที่ไอ้ดิวไม่ได้พูดอะไรออกมาเกี่ยวกับเรื่องที่ผมทำตัวน่าอายก่อนหน้านี้
“งั้นกูกลับด้วยแล้วกัน”
ผมไม่ได้พูดอะไร นอกจากเดินออกจากห้างสรรพสินค้า แล้วมุ่งตรงไปยังสถานีรถไฟฟ้า เมื่อเราสองคนอยู่บนชานชาลาได้ไม่นาน รถไฟฟ้าก็มาจอดเทียบที่สถานี และทันทีที่ประตูอัตโนมัติปิดลง ผมก็เลิกสนใจใครอีกคนที่ร่วมเดินทางอย่างสิ้นเชิง
เสียงบอกสถานีเป้าหมายดังขึ้น ผมเดินแทรกผู้คนที่แน่นขนัด ก่อนจะเดินออกจากขบวนรถไฟที่ทันสมัย ทว่าใครอีกคนที่เดินออกมาด้วยกัน ทำให้ผมต้องหันไปมอง
“แล้วมึงลงสถานีเดียวกับกูหรือไงวะ” ผมหันไปถามไอ้ดิวที่เดินพ้นจากประตูของรถไฟฟ้า
“เปล่า” ไอ้ดิวตอบ ก่อนจะส่งยิ้มออกมาเล็กน้อย
ผมได้แต่ยืนฟังคำตอบอย่างไม่เข้าใจ แต่พอจะรู้มาบ้างว่าบ้านของมันไม่ได้อยู่ละแวกเดียวกับบ้านของผม
“แล้วมึงเดินออกมาทำบ้าอะไรวะ” ผมถามต่ออย่างสงสัย ก่อนจะมองรถไฟฟ้าที่เคลื่อนตัวออกจากสถานี
“กูเพิ่งจะนึกได้...นี่เป็นโอกาสดีที่กูจะได้ไปบ้านมึง โดยไม่ถูกไล่ออกมาน่ะ” ไอ้ดิวบอก พร้อมกับอมยิ้มออกมา
“แล้วมึงจะไปบ้านกูทำไม”
“ไปเที่ยว” ไอ้ดิวตอบ ก่อนจะมองผมอย่างจริงจังชึ้นมาเล็กน้อย “มึงไม่ต้องถามอะไรแล้ว นี่ถือเป็นคำสั่งจากเจ้านาย โอเค?”
ไอ้หน้ายิ้มพูดปิดท้าย โดยไม่ลืมที่จะส่งยิ้มตามแบบฉบับ ผมได้แต่มองตามร่างของเจ้านายประจำวันอย่างไร้ทางเลือก
เมื่อพวกเราเดินออกจากสถานี ผมก็มายืนรอรถเมล์ที่ป้ายรถโดยสารประจำทาง ก่อนที่ไอ้ดิวจะลากผมไปอีกทาง แล้วเรียกแท็กซี่หน้าตาเฉย
“เฮ้ย! ไม่เอามันแพง”
“ขึ้นไปเดี๋ยวกูออกเอง” ไอ้ดิวบอก พร้อมกับเปิดประตู แล้วดันผมเข้าไปด้านใน ก่อนจะนำร่างของตัวเองเข้ามานั่งข้างกัน “มึงบอกทางด้วยล่ะ”
:: +++++++++++++++ ::
โดยปกติแล้วผมใช้เวลาในการเดินทางประมาณครึ่งชั่วโมงไม่นับเวลารอรถเมล์มานะครับ แต่ตอนนี้ใช้เวลาเพียงยี่สิบนาที ผมก็มายืนอยู่หน้ารั้วไม้สีน้ำตาลแล้ว โดยไม่ได้เสียเงินเลยสักบาท
ผมหันไปมองคนข้างกายที่มองโดยรอบละแวกบ้านของผมอย่างสนใจ ก่อนที่ผมจะเลื่อนรั้วไม้ออก แล้วให้แขกเดินเข้าไปในบริเวณบ้าน
บ้านของผมเป็นบ้านปูนขนาดเล็กสองชั้นครับ มีบริเวณไว้สำหรับจอดรถยนต์ได้หนึ่งคันกับสนามหญ้าขนาดเล็กตรงหน้าบ้าน ผมเดินนำแขกที่ไม่ค่อยอยากรับเชิญมาหยุดที่หน้าประตูกระจกแล้วเลื่อนออก
“บ๊อกๆ!”
เสียงต้อนรับดังขึ้นจากเจ้าของบ้าน ปกติเวลาที่ผมกลับบ้าน มันไม่เห่าหรอกครับ ผมยกยิ้มที่มุมปาก เมื่อเห็นไอ้ดิวชะงักไปเล็กน้อย คงเพราะท่าทีของเจ้าสุนัขตรงหน้าที่ทำท่าจะกัดล่ะมั้ง
“กลับมาแล้วเหรอ แล้วพาใครมาด้วยน่ะ” แม่ร้องถาม ท่านคงรู้ว่าเจ้าตัวเล็กนี่เห่าแสดงว่าต้องมีคนไม่คุ้นหน้ามันมาอยู่ในบ้าน
ผมส่งถุงใส่ตุ๊กตาให้ไอ้ดิวถือ ก่อนจะอุ้มเจ้าตัวเล็กแต่เสียงดังขึ้น
“หมาน่ารักจัง ชื่ออะไรวะ” ไอ้ดิวถาม แล้วมองเจ้าตัวเล็กไม่ละสายตา
“พูห์” ผมตอบพลางลูบหัวของมันที่ตอนนี้กำลังเข้ามาดมไอ้ดิวอยู่
พูห์เป็นสุนัขพันธุ๋พุดเดิ้ลสีคาราเมลครับ มีสถานะเป็นสาวน้อยน้องเล็กในบ้าน แม่เลี้ยงดูดีกว่าเลี้ยงผมอีกครับ
“อืม...หวัดดีพูห์” ไอ้ดิวพูดขึ้น พร้อมกับเอามือไปลูบเจ้าตัวเล็กที่อยู่ในมือของผม ส่วนพูห์ก็มองไอ้คนตรงหน้าและไม่ได้เห่าใส่อย่างตอนแรกอีก
“พาเพื่อนมาด้วยเหรอ” แม่ถามขึ้นอย่างแปลกใจ ก่อนจะรับไหว้ผมกับไอ้ดิวที่ตอนนี้หันไปส่งยิ้มให้แม่แทน
“ตายจริง! แม่เคยเห็นเราที่โรงเรียน ชื่ออะไรนะ”
“ชื่อดิวครับ”
“จ๊ะ...เข้ามานั่งทานน้ำก่อน” แม่บอก ก่อนจะหันมาสั่งผม “ แมลงปอไปหาน้ำมาให้เพื่อนเร็ว” แล้วคว้าเจ้าตัวเล็กไปจากมือของผม พร้อมกับส่งยิ้มให้แขกอีกครั้ง “ทำตัวตามสบายนะลูก มาทานข้าวเย็นด้วยกันเลยใช่ไหม”
“ครับ ฝากท้องด้วยนะครับ”
“ดีเลย อยู่บ้านกินข้าวกันแค่สองคน แม่เบื่อจะแย่”
ไอ้ดิวยิ้มรับ ก่อนที่ท่านจะเดินเข้าไปในครัว พร้อมกับเจ้าตัวเล็ก ผมเลยเดินไปเสิร์ฟน้ำให้แขกที่กำลังนั่งรออยู่ในห้องนั่งเล่น
“บ้านน่ารักดี ไม่นึกว่าจะเลี้ยงหมาด้วย” ไอ้ดิวพูดขึ้น ก่อนจะหยิบแก้วน้ำเปล่าที่ผมรินน้ำให้มาดื่ม
“แล้วมึงจะอยู่กินข้าวเย็นด้วยทำไมวะ”
“ก็คุณแม่ท่านชวนนี่” ไอ้ดิวตอบ ผมทำหน้ายุ่งมากกว่าเดิม
บอกมาได้เต็มปาก แม่ของกูนะ ไม่ใช่แม่ของมึง...
“เดี๋ยวก็กลับดึกหรอก” ผมพูดขึ้นอีกครั้ง ตอนนี้ก็ทุ่มเศษแล้วครับ กว่าจะทานข้าวเสร็จ พอดีได้กลับบ้านมืดค่ำ
นี่ผมกำลังเป็นห่วงมันนะเนี่ย…
“ไม่เป็นไร ถ้าดึกมากก็ขอค้างเลยแล้วกันนะ”
TBC :: +++++++++++++++ ::
-
น่ารักอะ >< คือแมลงปอไม่รู้เลยว่าเค้าจีบอยู่นะ ดิวน่ารัก ><
-
ขออนุญาตเปลี่ยนสถานะของเรื่องจากเรื่องสั้นมาเป็นเรื่องยาวนะค่ะ
เพราะมันน่าจะเกินสิบตอนขี้นไป (จากโครงที่ร่างไว้) ผิดจากที่คาดไว้ตอนแรก อิอิ
พรุ่งนี้จะมาต่อตอนต่อไปอีกทีค่ะ ขอบคุณค่ะ
-
ดิวรุกขนาดนี้ แมลงปอก็ยังอึนอยู่เลยนะเนี่ย 555
-
ดิวจ่ายไปหน่อยเดียว ได้กำไรกลับมาเต็มๆๆ
-
ดิวอ่ะ รักนะ แต่ไม่แสดงออกล่ะสิ วางแผนอะไรไว้หรือเปล่าเนี่ย ตามมาถึงบ้านเลย
-
ตอนที่ 5 ::: ค้างคืน
“อร่อยมากเลยครับ คุณแม่!”
“จ้า... ทานเยอะๆ เลยนะลูก”
“ครับ ถ้าอย่างนั้นดิวไม่เกรงใจแล้วนะครับ”
ผมกำลังเคี้ยวหมูผัดน้ำมันหอยพลางมองหน้าของแม่กับไอ้ดิวที่กำลังพูดคุยกันอย่างสนุกปาก ตอนนี้พูห์กำลังกินอาหารเม็ดอยู่ไม่ห่างออกไปนัก นอกจากเจ้าตัวเล็กจะไม่เห่าใส่ไอ้หน้ายิ้มแล้ว ดูเหมือนน้องเล็กของบ้านจะชื่นชอบมันด้วยซ้ำ
ขนาดน้องสาวของกู มึงยังล่อลวงได้เลยหรือเนี่ย!
“ได้ยินว่าดิวจะค้างหรือลูก” แม่ถามขึ้น ผมก็ได้แต่ขวดคิ้วอย่างสงสัยว่าแม่รู้ได้อย่างไร
“ไม่หรอกครับ” ไอ้ดิวตอบ ก่อนจะยิ้มขึ้นมาอย่างสุภาพ “ผมตั้งใจว่าจะรบกวนแค่มื้อเย็นเท่านั้นครับ”
ก่อนหน้านี้มึงไม่ได้พูดแบบนี้นี่...
“โถ...พ่อคุณ! ไม่ต้องเกรงใจหรอก พรุ่งนี้ก็วันหยุดไม่ใช่เหรอ ค้างที่นี่ก็ได้ แถวนี้หารถกลับลำบากนะ ไม่รู้ตอนนี้รถเมล์หมดแล้วหรือยัง”
“ยังหรอกแม่ รถหมดสี่ทุ่ม ที่สำคัญกลับแท็กซี่ก็ได้นี่” ผมตอบ พร้อมกับสายตาดุของแม่ที่ส่งมาให้
“แต่นี่จะสามทุ่มแล้ว เป็นเด็กเป็นเล็กกลับบ้านดึกไม่ดีนะ ถึงจะมีแท็กซี่ก็ไม่รู้ว่าวางใจได้หรือเปล่า” แม่พูดขึ้น ก่อนจะส่งยิ้มบางให้แขกของบ้าน “ดิวก็ค้างที่นี่นั่นแหละ แม่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วงด้วย เดี๋ยวนี้อันตรายจะตายไป”
“ถ้าอย่างนั้น...”
“เดี๋ยวปอออกไปส่งมันก็ได้” ผมรีบแย้งขึ้น ก่อนที่มันจะพูดอะไรที่ผมไม่อยากจะได้ยินอีก
“ไปส่งอะไรเล่า! แม่ก็เป็นห่วงเราอีกนั่นแหละ โจรขโมยก็ชุกชุมไปหมดใครดีเลวเราก็ไม่รู้ ถ้าเกิดไปเจอคนไม่ดีระหว่างทาง แล้วพ่อ แม่กับน้องพูห์จะอยู่ได้ยังไง”
เอ่อ...เล่นงานจนผมไม่กล้าออกตัวเลยครับ
“ไอ้ดิวไม่มีชุดมาเปลี่ยนนะแม่ เสื้อของปอมันใส่ไม่ได้หรอก ตัวมันใหญ่จะตาย”
“เดี๋ยวเอาของพ่อเขาใส่ก็ได้ มีอยู่หลายตัวเลย” แม่หันมาบอกผม แล้วเลื่อนใบหน้าไปมองไอ้หน้ายิ้มต่อ “ดิวคงไม่ถือหรอกนะลูก”
“ไม่หรอกครับ แล้วคุณพ่อไม่อยู่หรือครับ”
“พ่อเขาไปดูแลสวนยางอยู่ที่ใต้ บ้านนี้ก็มีแต่แม่กับแมลงปอ แล้วก็น้องพูห์นี่แหละ”
“ถ้าอย่างนั้น...ดิวต้องขอรบกวนค้างสักคืนแล้วกันนะครับคุณแม่”ไอ้ดิวพูดขึ้น แล้วนั่งยิ้มแก้มตุ่ย ส่วนผมก็ได้แต่ทำหน้าบอกบุญไม่รับ พร้อมกับรู้สึกถึงความซวยเข้าครอบงำทุกรูขุมขน
“จ๊ะๆ ยิ้มเก่งจริงเชียวพ่อคุณ”
“แล้วแม่จะให้ไอ้ดิวไปนอนที่ไหนล่ะ บ้านเรามีแค่สองห้องเองนะ” ผมพูดขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับรู้สึกถึงความมืดที่คืบคลานเข้ามา
“อะไรนักหนา! ดิวก็นอนกับลูกไง จะให้เพื่อนมานอนกับแม่หรือไงเล่า!”
ยกนี้ผมก็โดนแม่น็อคเอาท์เข้าจนได้...
:: +++++++++++++++ ::
นี่มันเกิดอะไรขึ้น?
ผมกำลังนั่งมองไอ้ดิวที่กำลังเล่นกับพูห์อยู่ที่พื้นห้องนอนของผม แล้วดูน้องสาวของผมสิ แทนที่จะรักนวลสงวนตัวกลับนอนอ้าขาให้ท่าเขาเสียอย่างนั้น น่าอับอายจริงๆ
“หือ...จะให้พี่ดิวเกาท้องเหรอ” ไอ้ดิวถามขึ้น แล้วลูบท้องของพูห์ที่นอนหลับตาพริ้มอย่างย่ามใจ “ขนนุ่ม”
“ก็ดูแลดี” ผมตอบอย่างไม่ค่อยสนใจนัก ก่อนจะคว้าตุ๊กตาหมีพูห์ขนาดเหมาะมือบนเตียงมากอด
นอกจากหน้าที่ของผมที่ต้องอาบน้ำให้แล้ว แม่จะเป็นคนพาไปตัดขนและตรวจสุขภาพอยู่เป็นประจำครับ
“แล้วมึงล่ะขนนุ่มด้วยหรือเปล่า ขอจับหน่อย” ไอ้ดิวถามขึ้น พร้อมกับยกมือขึ้นมาลูบหัวของผม ผมปัดมือที่รุกรานออก แล้วมองเจ้าของตาเขียว
“ทะลึ่ง”
ไอ้ดิวระบายยิ้มรับโดยไม่ได้พูดอะไร พร้อมกับลูบพูห์ที่ตอนนี้กำลังนอนหนุนตักอย่างสบายใจ ผมถอนหายใจออกมา
“แล้วบอกที่บ้านยังวะ” ผมถามขึ้น ตอนนี้กำลังจะสามทุ่มแล้วครับ “ถ้ามึงไม่สะดวกจะกลับตอนนี้เลยก็ได้ ไม่ต้องเกรงใจแม่กูหรอก”
แบบว่า...ถ้ามึงเปลี่ยนใจยังทันนะเว้ย!
“โทรไปบอกแล้วไม่มีปัญหา”
“ถามจริง…มึงคิดอะไรอยู่วะ” ผมถามพลางมองคนตรงหน้านิ่ง นัยน์ตาสีดำสดใสประสานสายตากับผมที่อยู่บนเดียง โดยไม่เลื่อนหนีไปไหน
“คิดเรื่องของมึงไง”
“คิดเรื่องของกู?” ผมทวนประโยคอย่างสงสัย พร้อมกับมองใบหน้าหล่อเหลาที่แต้มด้วยรอยยิ้มที่ริมฝีปาก
“กูคิดว่า...เมื่อไหร่มึงจะเลิกเกลียดกู บางทีตอนนี้อาจจะเป็นโอกาสดีที่ทำให้เราสองคนสนิทกันมากขึ้น”
“กูไม่ได้เกลียดมึง” ผมบอกให้คนตรงหน้าเข้าใจ ที่จริงผมแค่หมั่นไส้มันเป็นบางครั้งเท่านั้นแหละ แต่ถ้าถามว่าเกลียดไหม...ไม่หรอกครับ
“แต่ก็ไม่ชอบกูอยู่ดี”
ผมไม่ได้ตอบ เพราะไม่อยากนึกหาข้ออ้างมาปฏิเสธ ก่อนจะมองท่าทีที่เปลี่ยนไปของคนตรงหน้า ไอ้ดิวทำท่าครุ่นคิด แล้วคลี่ยิ้มที่มุมปาก
“มึงยิ้มหน่อยสิ”
“อะไรของมึง”
“มึงไม่เคยยิ้มให้กูเลย นี่เป็นคำสั่ง! ยิ้มออกมาแมลงปอ”
“อยู่ดีๆ จะมาให้กูยิ้ม มึงบ้าหรือเปล่าวะ” ผมบ่นขึ้น แล้วชักสีหน้าใส่
“เร็ว! ยิ้มแบบนี้น่ะ” ไอ้ดิวออกคำสั่งอีกครั้ง ก่อนจะคลี่ยิ้มหวานออกมาให้ผมดูเป็นตัวอย่าง ผมมองรอยยิ้มที่เห็นจนชินตา แล้วขมวดคิ้ว
“ไอ้บ้า! กูไม่ได้บ้าเหมือนมึงนะ”
“สรุปว่ามึงจะขัดคำสั่ง?” ไอ้ดิวถามย้ำ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ตอนนี้พูห์ลุกจากตักไอ้หน้ายิ้ม แล้วไปนอนที่มุมห้องแทน
“ถ้าคำสั่งมันบ้า ก็รอไว้ให้คนบ้ามันทำก็แล้วกัน” ผมบอก พร้อมกับมองคนตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง
ลองดูสิ! กูไม่ทำแล้วมึงจะทำไมวะ…
“แน่ใจ?” ไอ้ดิวถามย้ำขึ้นอีกครั้ง รอยยิ้มที่ฉายขึ้นตรงมุมปาก ทำให้ผมต้องขมวดคิ้ว เมื่อรับรู้ได้ถึงความรู้สึกบางอย่าง อาจเป็นเพราะความสูงจากระยะของเราสองคนที่ทำให้ผมรู้สึกแปลกขึ้นมาก็ได้
เมื่อคิดได้ดังนั้นผมจึงตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียง ทว่าคนที่ยืนอยู่ก่อนแล้วกลับพุ่งตัวเข้ามาหาผมอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ทำให้เราสองคนนอนล้มลงไปบนเตียงอีกครั้ง พร้อมกับร่างของคนจู่โจมที่เข้ามาในระยะประชิด ก่อนที่ผมจะเบิกตากว้าง เมื่อเห็นมือของมันเลื่อนเข้ามาสัมผัสที่จุดยุทธศาสตร์
“ไอ้ดิว! มึงหยุดเดี๋ยวนี้นะเว้ย!” ผมตะโกนขึ้น พร้อมกับหัวเราะออกมาในขณะเดียวกันก็ดิ้นหลบมือของไอ้ดิวที่จู่โจมเอวของผมไม่หยุด มันหัวเราะเหมือนพวกโรคจิตเลยครับ
"เร็วๆ กูสั่งให้มึงยิ้ม ไม่ใช่ให้มึงหัวเราะ”
โว้ย! มึงจี้เอวกูแบบนี้ กูก็ต้องหัวเราะสิวะ!
“ฮ่าๆ มึงจะบ้าหรือไง ปล่อยกู!” ผมร้องบอก ก่อนจะเริ่มขัดขืนด้วยการคว้ามือของมันไว้
แต่สงสัยผมคงกระชากแรงไปหน่อย ทำให้ร่างของไอ้ดิวล้มลงมาทับผมทั้งตัว ใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มซบลงที่คอของผม พร้อมกับลมหายใจอุ่นร้อนที่รินรดออกมา
ท่ามกลางความเงียบที่กลับมาเยือนอีกครั้ง ผมก็ได้ยินเสียงหอบหายใจที่ดังขึ้น พร้อมกับคนจู่โจมที่หยุดชะงักในทันที
“เล่นบ้าๆ ว่ะ กูยิ่งบ้าจี้อยู่” ผมบ่นพลางหันไปมองใบหน้าของไอ้ดิวที่อยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ ก่อนที่ผมจะเผลอกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว เมื่อประสานสายตากับดวงตาคู่สวยสีดำขลับเข้าพอดี
ผมมองใบหน้าของไอ้ดิวที่อยู่ห่างเพียงเล็กน้อยด้วยความรู้สึกแปลก ยิ่งรับรู้ได้ถึงระยะของปลายจมูกโต่งที่เกือบติดชิดผิวแก้มของผมก็ยิ่งอึดอัด
ในช่วงที่เหมือนเวลาจะหยุดเดินไปชั่วขณะ ไอ้ตัวดีก็ดึงร่างของตัวเองให้นอนหงายข้างกันแทน พร้อมกับผมที่ถอนหายใจออกมา
“เหนื่อยล่ะสิมึง” ผมพูดขึ้น ทั้งที่รู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นผิดจังหวะ ก่อนจะลุกขึ้นนั่งพลางจัดเสื้อผ้าที่ยับเพราะเหตุการณ์เมื่อครู่ แล้วทำหน้ายุ่ง “แล้วมึงเป็นอะไรหน้าแดงๆ”
“ไม่มีอะไรหรอก แค่เหนื่อยมั้ง” ไอ้ดิวตอบ ก่อนจะพลิกตัวหันไปอีกทาง ผมมองใบหูที่แดงก่ำอย่างนึกแปลกใจ
“แน่ใจ?” ผมถามย้ำอีกครั้ง แล้วชะโงกหน้ามองอย่างสงสัย เมื่อยังเห็นผิวแก้มที่แต้มด้วยสีแดงอ่อน “ไอ้ดิว...หน้ามึงแดงมาก ไม่สบายหรือเปล่าวะ”
อย่ามาป่วยที่ห้องกูนะเว้ย!
“กู...”
ไอ้ดิวพูดแค่นั้น กอนจะตาโตขึ้น เมื่อผมเอาหลังมือทาบลงบนหน้าผากของมัน ส่วนอีกมือก็ทาบลงบนหน้าผากของตัวเอง
“ปกตินี่หว่า” ผมพูดขึ้นอย่างโล่งใจ
ทว่าในจังหวะที่ผมกำลังจะดึงมือออก ไอ้ดิวกลับคว้ามือของผมมาจับไว้ พร้อมกับมองผมอย่างไม่ละสายตา ไอ้หน้ายิ้มถอนหายใจ แล้วส่งยิ้มมาให้ผมอีกครั้ง ผมได้แต่มองท่าทีประหลาดอย่างนึกแปลกใจ
“ไอ้ดิว?”
ก่อนที่ผมจะได้รับคำตอบ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น พร้อมกับแม่ที่เปิดประตูเข้ามา และในวินาทีเดียวกับที่ไอ้ดิวปล่อยมือของผมออก
“แมลงปอไปอาบน้ำได้แล้ว นี่แม่หาเสื้อของพ่อเขาไว้ให้แล้ว เดี๋ยวไปหยิบให้เพื่อนด้วยนะ” แม่บอก พร้อมกับอุ้มพูห์ขึ้นในอ้อมแขน โดยไม่ลืมที่จะพูดทิ้งท้าย ก่อนจะปิดประตูลง “ถึงพรุ่งนี้จะเป็นวันหยุด แต่ก็อย่านอนดึกล่ะ”
:: +++++++++++++++ ::
ผมเข้าไปอาบน้ำก่อนไอ้ดิวครับ ตอนนี้ผมเลยนั่งจัดเตียงให้กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง เพราะก่อนหน้านี้มันเละไม่เป็นท่า ส่วนไอ้ดิวกำลังอาบน้ำอยู่
บ้านของผมไม่มีห้องน้ำส่วนตัวหรอกครับ เวลาจะอาบน้ำก็ต้องลงไปที่ห้องน้ำชั้นล่าง แล้วก็มาแต่งตัวในห้อง แต่วันนี้คงต้องแต่งตัวในห้องน้ำแทน
เสียงเปิดประตูดังขึ้น ก่อนไอ้ดิวจะเดินเข้ามาในห้อง ตอนนี้มันใส่เสื้อยืดกับกางเกงของพ่อครับ พร้อมกับผ้าขนหนูที่คลุมอยู่บนหัว
“แม่กูนอนยัง”
“ยัง...คงรอกูอาบน้ำเสร็จก่อน ” ไอ้ดิวคอบ ก่อนที่ผมจะพยักหน้ารับ
แม่จะเข้านอนเป็นคนสุดท้ายครับ ท่านต้องคอยตรวจดูความเรียบร้อยก่อนจะปิดไฟแล้วขึ้นนอน
ไอ้ดิวเดินมานั่งลงบนเตียง ตอนนี้ใบหน้าขาวไม่ได้แดงอย่างเมื่อหลายนาทีก่อนแล้ว และกำลังอมยิ้มส่งมาให้ผมเหมือนปกติ ผมไม่ได้สนใจนัก แล้วกลับมาจัดตุ๊กตาคละไซส์ที่อยู่บนเตียงให้เป็นระเบียบ
“ไม่นึกว่ามึงจะมีตุ๊กตาเยอะขนาดนี้” ไอ้ดิวพูดขึ้น แล้วอมยิ้ม “เขาว่ากันว่า…คนที่มีตุ๊กตาในห้องนอนเยอะ จะเป็นพวกขี้เหงาจริงหรือเปล่า”
“ไม่รู้สิ ว่าแต่มึงรู้ได้ไงว่ากูชอบหมีพูห์วะ” ผมหันไปถามอย่างสงสัย
“กูนึกเอาเอง”
“เอาคำตอบดีๆ กูอยากรู้”
“สังเกตเอา... แล้วก็ลองถามกี้ดู” ไอ้ดิวตอบ แล้วเอื้อมมือไปหยิบตุ๊กตาตัวใหม่ทีเพิ่งซื้อให้ผมมากอดไว้
ผมไม่ได้คิดติดใจสงสัยอีก ก่อนจะจัดที่นอน โดยใช้หมอนข้างมากั้นไว้เป็นสองฟาก ผมไม่เคยนอนกับใครมาก่อนครับ ยกเว้นตอนเด็กที่นอนกับแม่
ตั้งแต่แยกห้องนอนมา ผมก็นอนคนเดียวมาตลอด ทว่าคืนนี้ผมจะต้องนอนกับคนอื่น ตอนนี้ยังไม่แน่ใจว่าจะนอนหลับหรือเปล่า
มึงมาสร้างความลำบากให้กูชัดๆ...
“แมลงปอเช็ดผมให้หน่อยสิ” ไอ้ดิวพูดขึ้น พร้อมกับผมที่มองมันเขม็ง
“เช็ดเองสิวะ”
“ก่อนหน้านี้มึงก็ขัดคำสั่งกูไปแล้วนะ นี่ถ้าขัดอีกรอบ กูจะยึดตุ๊กตาคืน” ไอ้ดิวหันมาขู่ผม ก่อนจะเลิกคิ้วมองในทำนองที่ว่า...จะเอายังไงก็ว่ามา
“กูไม่น่าหลวมตัวไปรับปากมึงเลย” ผมบ่นขึ้นอย่างไม่พอใจ ในจังหวะเดียวกับเสียงหัวเราะที่ดังขึ้น
“ถ้ายังไม่หมดวันนี้ กูก็ยังสั่งมึงได้อยู่ล่ะนะ” ไอ้ดิวพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะกวักมือเรียก
ผมแค่นเสียงในคอ แล้วทำการย้ายตัวเองไปด้านหลังของมัน พร้อมกับหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดผมให้ตามคำสั่งของเจ้านาย
-
“กูหัวจะหลุดแล้วครับ เบาๆ หน่อยสิ”
“กูเป็นพวกมือหนัก ถ้าจะใช้กู...ก็อดทนหน่อย” ผมบอก ก่อนจะยกยิ้ม แล้วเช็ดหัวมันแรงๆ
เอาให้หัวมันหลุดไปเลยดีไหม...
ไอ้ดิวหัวเราะออกมา หลังจากที่ผมเช็ดผมให้มันจนเกือบแห้งสนิท ผมก็ลงไปดูแม่ข้างล่าง ก่อนจะเดินกลับมาที่ห้องนอนของตัวเองอีกครั้ง พร้อมกับเห็นไอ้ดิวที่หยิบหนังสือการ์ตูนบนชั้นหนังสือของผมออกมาอ่าน
ตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยมาเกือบจะห้าทุ่มแล้วครับ ผมเดินไปคว้าหนังสือการ์ตูนในมือของมันออก ไอ้ดิวมองหน้าของผม แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
“กูจะนอนแล้ว” ผมบอก แล้วเดินไปปิดไฟที่ผนังห้อง โดยเปิดไฟที่หัวเตียงเอาไว้ก่อน เมื่อเห็นคนนอนร่วมเตียงอยู่ในบริเวณที่จัดไว้ ผมก็ปิดไฟที่หัวเตียง ก่อนจะล้มตัวลงนอน
ความเงียบเข้าโอบล้อมภายในห้องอีกครั้ง ผมพลิกตัวนอนหันหลังให้ไอ้ดิว ทว่าเมื่อเวลาผ่านไปไม่นานก็ได้ยินเสียงขยับตัวไปมา
ผมหลับตาลง พร้อมกับทิ้งความสนใจไว้เบื้องหลัง แล้วเข้าสู่วังวนของการพักผ่อน ท่ามกลางความเงียบที่แสนสบายนั้น ในที่สุดก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
“แมลงปอนอนหรือยัง”
“อะไร” ผมตอบ ทั้งที่ยังหลับตาอยู่
ให้ตายเถอะ! เวลาตื่นหรือนอน มึงก็ยังตามกวนกูไม่เลิกเลยใช่ไหม...
“นอนไม่หลับว่ะ” ไอ้ดิวพูดขึ้น ก่อนที่ผมจะได้ยินเสียงมันขยับตัวอีกครั้ง “ทำยังไงดี...สงสัยไม่คุ้นที่”
ผมถอนหายใจ ก่อนจะพลิกตัวมามองคนที่ทำตัวเองให้เป็นปัญหาแล้วชะงักไปเล็กน้อย เมื่อเห็นสายตาสีดำสว่างกำลังจ้องมองมา
ที่สำคัญตอนนี้ปราการกั้นเขตที่ผมสร้างเอาไว้ก็กระเด็นไปอยู่ข้างตัวอีกด้านของมันเป็นที่เรียบร้อย ซ้ำร้ายยิ่งกว่านั้นไอ้คนมากเรื่องยังขยับเข้ามาใกล้จนรับรู้ได้ถึงระยะของลมหายใจ
“แล้วมึงเอาหมอนข้างกูออกทำไม!” ผมลุกขึ้นมาโวยวาย พร้อมกับจ้องมองอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ
“ก็กูนอนไม่หลับนี่หว่า เอาน่า...กูนอนไม่ดิ้นหรอก รับรองได้”
“มึงจะลงไปดูทีวีข้างล่างก่อนไหม” ผมถามอย่างใจเย็น พอจะเข้าใจอยู่บ้างว่าเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ แต่ที่ผมไล่ให้มันลงไปข้างล่าง เพราะห้องนอนของผมไม่มีโทรทัศน์ครับ
“ไม่เอา เกรงใจคุณแม่”
เออดี! เกรงใจแม่กู แต่ไม่เกรงใจกูว่างั้น...
“แล้วมึงจะให้กูทำยังไงวะ” ผมถามขึ้น ก่อนจะถอนหายใจออกมา ทว่าอาการที่แสดงถึงความเหนื่อยใจของผมคงส่งไปไม่ถึงคนตรงหน้า เพราะไม่เพียงจะไม่ทำหน้าเกรงใจอย่างที่พูดแล้ว ไอ้ดิวยังระบายยิ้มมองผมกลับ
“นอนคุยกัน”
ผมนอนลงตามแรงดึง ก่อนจะมองมันอย่างไม่สบอารมณ์ ผมเป็นคนที่นอนไม่ดึกครับ เพราะแม่ค่อนข้างเข้มงวดเรื่องเวลานอน ยิ่งตอนเปิดเทอมนี่ยิ่งแล้วใหญ่ ถ้าปิดเทอมก็เป็นอีกกรณีหนึ่งครับ
“มึงไม่ต้องขยับมาใกล้กูนักก็ได้” ผมบอก แล้วอ้าปากหาวยืนยันอาการของตัวเอง “กูไม่มีอะไรจะคุยแล้ว...กูง่วง”
“แล้วมึงจะทิ้งให้กูนอนไม่หลับอยู่คนเดียว” ไอ้ดิวส่งเสียงหงอย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองนาฬิกาปลุกแบบดิจิตอลที่หัวเตียงของผม “เหลือเวลาอีกสี่สิบนาที กูขอสั่งให้มึงห้ามหลับจนกว่ากูจะอนุญาต”
“ไอ้ดิว!” ผมร้องขึ้นอย่างหงุดหงิด ก่อนจะขยี้ผมของตัวเอง แต่ไอ้ดิวดันหัวเราะออกมา ผมเลยหันไปถลึงตาใส่มันแทน “แล้วมึงจะทำอะไร!"
“นอนเล่าเรื่องผีดีหรือเปล่า” ไอ้ดิวพูดขึ้นพลางยกยิ้มที่มุมปาก
“เชิญมึงไปเล่าให้ตัวเองฟังเถอะ!” ผมตอบอย่างไม่พอใจนัก แล้วอดนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์น่าอายตอนดูหนังบ้าบอนั่นขึ้นมาไม่ได้
“เพิ่งรู้ว่ามึงกลัวผี”
“เรื่องของกูเถอะ”
“แถมยังนั่งจับมือกูด้วย” ไอ้ดิวยังพูดต่ออย่างไม่สนใจ แต่เล่นงานผมได้อย่างจัง
แล้วมึงจะรื้อฟื้นขึ้นมาทำไมวะ!
“ใครไปจับมือมึงวะ มึงนั่นแหละที่เข้ามาจับมือกูก่อน” ผมพูดขึ้นบ้างแต่ไอ้ดิวกลับไม่สะทกสะท้าน นอกจากนอนยิ้มแล้วมองผมนิ่ง สายตาที่มองมาทำให้ผมเริ่มทำตัวไม่ถูก
ในขณะที่ผมกำลังตัดสินใจจะพลิกตัวหนี ทว่ามือของไอ้ตัวปัญหากลับเหนี่ยวรั้งแขนของผมเอาไว้
วันนี้มึงจะจับกูถี่ไปแล้วหรือเปล่า...
“กูเห็นคนที่นั่งข้างกันเป็นอะไรก็ไม่รู้ จู่ๆ ก็นั่งตัวแข็งเลยลองจับดู แต่หลังจากนั้นก็...ไม่รู้สินะ” ไอ้ดิวตอบ แล้วหัวเราะขึ้นมาเล็กน้อย ผมเริ่มรู้สึกถึงความร้อนที่จู่โจมเข้าที่ใบหน้า ก่อนจะเม้มริมฝีปากแก้อาย
“แล้วตอนนี้มึงจะมาจับแขนกูทำไมวะ” ผมถามอย่างหงุดหงิด
ผมไม่สนใจเรื่องที่ผ่านไปแล้วหรอกครับ ตอนนี้หันมาสนใจเรื่องที่กำลังเกิดขึ้นอยู่น่าจะดีกว่า
“มึงทำท่าจะหนีกูอ่ะ”
“กูจะเปลี่ยนท่าบ้าง อะไรบ้าง กูเมื่อย...เข้าใจไหมมึง”
“เหลือเวลาอีกสามสิบนาที กูขอสั่งให้มึงนอนหันหน้ามาหากู” ไอ้ดิวสั่งขึ้นมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
“หึ...พอถึงเที่ยงคืนเมื่อไหร่ กูจะถีบมึงออกจากเตียง แล้วไล่มึงออกจากห้องนอนของกู”
“แล้วกูก็จะไปเคาะประตูห้องคุณแม่ แล้วบอกว่ามึงรังแกกู”
“ไอ้...”
“เลิกด่าได้แล้ว กูไม่ชอบคนพูดคำหยาบ” ไอ้ดิวบอกเสียงเข้ม พร้อมกับเอามือที่ว่างอีกข้างมาปิดปากของผมไว้ นัยน์ตาคมสะท้อนประกายบางอย่างท่ามกลางความมืด “ไม่ต้องคุยก็ได้ แค่อยู่เงียบๆ ก็พอ”
ผมจ้องคนตรงหน้าอย่างคนอารมณ์เสียถึงขัดสุด แล้วดึงมือปลาหมึกที่ปิดปากเอาไว้ออก ไอ้ดิวยิ้มขึ้นมาพลางพลิกตัวนอนมองผม
คงเพราะแรงกดดันจากสายตาคมคู่นั้นเลยทำให้ผมรู้สึกไม่สบายตัวนัก ผมกรอกตาอย่างนึกปลงชีวิต ทว่าไอ้เจ้านายบ้าก็ยังไม่มีทีท่าจะละสายตาไปไหน ทันทีที่ผมสบตามองอีกครั้ง รอยยิ้มบางก็แต้มขึ้นที่ริมฝีปากสีอ่อนจนทำให้ผมรู้สึกแปลก
ผมไม่รู้ว่าเวลาเดินไปนานแค่ไหน แต่การต้องนอนให้ใครสักคนมองนั้นเป็นเรื่องที่ทรมานอย่างคาดไม่ถึง นอกจากสายตาที่ส่งมาให้แล้ว ความเงียบที่เคลื่อนตัวอยู่ก็ทำให้ผมรู้สึกอึดอัดอย่างที่สุด
ในเมื่อผมไร้ทางเลือกที่จะตอบโต้ก็คงต้องรอให้ไอ้คนบ้าล่าถอยไปเอง
:: +++++++++++++++ ::
ในที่สุดความอดทนของผมก็หมดลง เมื่อการรอคอยที่ยาวนานนับนาทีของการเป็นลูกจ้างไม่มีทีท่าจะสิ้นสุด นอกจากไอ้ดิวจะไม่ปล่อยแขนของผมแล้ว อีกฝ่ายยังคงมีสมาธิมากพอที่จะจ้องมองผม โดยไม่เลื่อนสายตาไปไหนผมนึกทึ่งในความสามารถและความพยายามจนอยากจะอัดมันเป็นรางวัล
“แล้วมึงจะมานอนจ้องกูทำไมวะ”
“มองหน้ามึงไม่ได้?”
“มองได้...แต่มึงมองเหมือนพวกโรคจิตว่ะ” ผมบอกพลางทำหน้าไม่ถูก ถ้ามันมองแล้วเลยผ่านไป ผมคงไม่รู้สึกแปลกแบบนี้ ไอ้ดิวหัวเราะออกมา
“ก็คงงั้น”
“กูง่วงจนตาจะปิด มึงยังไม่ง่วงอีกหรือวะ” ผมบ่นอีกครั้ง ที่จริงแล้วก็ไม่ค่อยง่วงเท่าไหร่หรอกครับ แต่ไม่อยากให้มันมานอนจ้องแบบนี้
“กูอนุญาตให้มึงหลับก็ได้ แต่ว่าห้ามพลิกไปทางอื่น”
“โว้ย! กูเกร็งแล้วนะเว้ย” ผมพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ แล้วขมวดคิ้วแน่น “กูต้องนอนจ้องหน้ากับมึงเบบนี้…คงหลับลงหรอก”
“ไหนบอกว่าง่วงแล้ว”
“ไอ้ดิว...ขอร้องมึงเลิกแกล้งกูสักทีเถอะ” ผมพูดขึ้นอย่างยอมแพ้ พร้อมกับไอ้ตัวดีที่ยิ้มออกมา
“เลิกแกล้งมึงแล้วก็ได้ แต่เหลือเวลาอีกตั้งครึ่งชั่วโมง” ไอ้ดิวบอกพลางมองนาฬิกาบนหัวเตียงของผมอีกครั้ง “ตอบแทนที่กูให้มึงจับมือแก้กลัวตอนดูหนัง ตอนนี้กูนอนไม่หลับ...มึงต้องนอนจับมือกูคืน โอเคหรือเปล่า”
สรุปมึงจ้างกูให้คุ้มจนถึงวินาทีสุดท้ายเลยใช่ไหมวะ!
“มึงจะว่ายังไงก็เรื่องของมึง ขอแค่กูไม่ต้องมานอนให้มึงจ้องหน้าก็พอ” ผมตอบอย่างเหลืออด ก่อนจะพลิกตัวหันข้างให้มันทันที โดยไม่รอคำอนุญาต พร้อมกับได้ยินเสียงของไอ้ดิวที่หัวเราะตามหลังมา
ดูมึงมีความสุขบนความลำบากของกูจริงๆ..
ทันทีที่ดวงตาฉายภาพเพดานสีขาว ผมก็รู้สึกได้ถึงฝ่ามืออุ่นของใครอีกคนที่จับมือของผมไว้ ผมไม่ได้ตกใจ เพราะรู้ตัวอยู่ก่อนแล้ว ก่อนจะปิดเปลือกตาลงเพื่อพักผ่อนอีกครั้ง
ท่ามกลางความเงียบในห้วงของความฝันครึ่งหลับครึ่งตื่น ผมรับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นที่รดข้างผิวแก้ม พร้อมกับสัมผัสแผ่วเบาราวกับขนนก ก่อนเสียงปริศนาจะดังขึ้นที่ข้างหูไม่ต่างจากเสียงกระซิบ
‘ฝันดีนะ’
TBC :: +++++++++++++++ ::
-
สนุกมากเลย ดิวน่าสงสารนะที่น้องปอไม่ค่อยชอบขี้หน้า
แถมยังมีสาวที่ชอบแล้วซะอีก แต่อย่างว่ารักแท้แพ้ใกล้ชิด
เดี๋ยวน้องปอก็หวั่นไหวเองแหละสู้ๆนะน้องดิว :-[ :-[
-
ดิวแอบคิดอะไรกับปอหรือเปล่าเนี่ยยย
-
คือดิวรุกแบบค่อยๆ :o8:
-
ดิวมันไม่เผด็จศึกไปเลยนะ ฮึ่ยยยย
-
ว๊าวววววว~~ เรื่องนี้มีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูกแห๊ะ ^^ :L1: o13
-
ได้ที รุกใหญ่เชียวนะดิว
จะรุกก็รุกไป แต่ระวังยัยรุ้งนั่นด้วยก็แล้วนะ หุหุ
-
ตอนที่ 6
เช้านี้ยังเป็นเช้าปกติเหมือนทุกๆวันครับ ผมเดินผ่านประตูโรงเรียนไม่ถึงสิบก้าว พี่หนึ่งหัวหน้าชมรมห้องสมุดก็คว้าแขนผมเอาไว้ ผมชะงักไปเล็กน้อยด้วยความตกใจ
“หวัดดีครับพี่”
“อืมดีๆ คิดว่าจะไม่เจอแล้วนะเนี่ย” พี่หนึ่งพูดขึ้น แล้วเธอก็ลากแขนผมเดินต่อ แน่นอนว่ามีหลายสายตามองมาที่ผม ก็แน่ล่ะว่าพี่หนึ่งเองก็ใช่ว่าหน้าตาไม่ดีเสียเมื่อไหร่กัน
ผมสีดำที่มัดเป็นทรงหางม้าผูกกับริบบิ้นสีน้ำเงินเข้มสะบัดไปมาเบาๆ นัยน์ตากลมโตสีดำสนิทกับผิวขาวเกลี้ยง ถึงลักษณะโดยรวมจะดูเป็นผู้หญิงอ่อนหวาน แต่ถ้าได้คุยหรือรู้จักก็จะรู้ว่ารุ่นพี่คนนี้คล่องแคล่วและมั่นใจในตัวเองอย่างชวนมองเลยทีเดียว
“แล้วพี่จะพาผมไปไหนครับเนี่ย”
จริงๆแล้วพี่ไม่ต้องลาก ผมก็ยอมเดินไปกับพี่ดีๆนะครับ...
“เรื่องมาสคอตไง พวกพี่ทำมาแล้ว เลยกะว่าจะให้ปอมาลองใส่ดู”
จริงสิ! ผมลืมไปเสียสนิทว่าผมได้รับเกียรติอันสูงส่งมาทำหน้าที่นี้ แต่ว่า...
“เอ่อ.. ให้ผมทำอย่างอื่นแทนไม่ได้เหรอครับ” ผมลองถามดู เผื่อมีทางเลือกที่ดีกว่านี้
“งานนี้ก็ไม่มีอะไรมากหรอก ไม่ต้องอายนะ พี่ทำหัวมาคลุมหน้าไว้ด้วย รับรองไม่มีใครรู้หรอกว่าเป็นเราน่ะ” พี่หนึ่งพลางส่งยิ้มมาให้
“แต่ว่า...”
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว มติพวกพี่ถือว่าเป็นที่สิ้นสุด ไม่มีการเปลี่ยนแปลงอะไรทั้งสิ้น” พี่หนึ่งหยุดเดิน พร้อมหันมาบอกผมเสียงเข้ม ก่อนเธอจะลากแขนให้ผมเดินต่ออีกครั้ง ผมก็ได้แต่ถอนหายใจปลงกับชีวิตครับ
พี่หนึ่งพาผมมาเจอกับพวกพี่คนอื่นๆในชมรม ตอนนี้พี่จอยกำลังมองผมอยู่พลางส่งยิ้มทักทาย พี่ตาลกำลังค้นอะไรบางอย่างในถุงพลาสติกขนาดใหญ่ ส่วนพี่แหวนก็กำลังส่งยิ้มร่ามาให้
“มาแล้วก็ดีเลย จะได้ลองว่าใช้ได้หรือเปล่า” พี่แหวนว่า
“เดี๋ยวให้ลองใส่หัวดูก่อนว่าพอดีหรือเปล่า” พี่ตาลพูดต่อ ก่อนจะหยิบหัวของหุ่นที่ผมต้องใส่มาให้ ผมรับมามองดูครู่หนึ่ง มันเป็นหัวกลมๆธรรมดาครับ แถมใส่แว่นด้วย
“เอ้า! อย่ามัวแต่มองลองใส่ดูสิ” พี่หนึ่งเร่ง ก่อนจะคว้าหัวของหุ่นที่ทำจากกระดาษหนังสือพิมพ์แล้วทาสีสวมลงบนหัวของผม ตอนนี้ทัศนวิสัยของผมเป็นศูนย์แล้วครับ มืดมาก
ก่อนผมจะสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อรู้สึกมีอะไรบางอย่างดันเข้ามาเบาๆ ก่อนจะได้ยินเสียงพี่จอยถาม “ประมาณนี้หรือเปล่าปอ”
“ครับ” ผมตอบเสียงเบา กลัวพี่เขาแทงทะลุเข้าตาผมมากครับ พวกพี่เขากำลังเจาะลูกตาให้หุ่นอยู่ครับ หลังจากพี่จอบเอาไปเจาะรูคราวๆ ก็ส่งมาให้ผมลองใส่อีกครั้ง
“กูว่าใช้ได้แล้วนะ” พี่หนึ่งว่า พลางมองหน้าผม ส่วนผมเองตอนนี้ก็มองเห็นโลกภายนอกแล้วครับ ยังดีที่พวกพี่ทำรูหายใจให้ผมด้วย ขนาดใส่แค่แปบเดียวยังรู้สึกได้ถึงความอึดอัดเลย
“ส่วนหัวโอเคแล้ว มาลองส่วนตัวดูบ้าง” พี่ตาลว่าพลางส่งชุดที่ทำมาจากกระดาษลังมาให้ ลักษณะของชุดเป็นแบบประกบหน้าหลังแล้วเชื่อมติดด้วยตีนตุ๊กแกครับเลยใส่ได้ง่าย ไม่ทันที่ผมได้ดูชุดของตัวเอง พี่แหวนก็คว้าหัวของหุ่นที่ผมถอดวางไว้ก่อนมาสวมให้ผมอีกครั้ง
ผมได้แต่กระพริบตา ก่อนจะโดนพี่หนึ่งหมุนไปหมุนมา “อืมๆ สั้นไปหน่อยแต่ก็โอเคแล้ว ไม่ต้องแก้อะไรหรอก”
ในที่สุดผมก็ได้ถอดชุดมาสคอนี่ออก หลังจากถูกพวกพี่วิจารณ์มาได้สักครู่ ผมส่งยิ้มแห้งๆให้พี่เขา “เสร็จแล้วใช่ไหมครับ” รีบไปก่อนดีกว่าครับ เดี๋ยวมีงานอะไรเข้ามาอีก
“ปอเดี๋ยวมาเจอพวกพี่ตอนพักที่ห้องสมุดด้วยล่ะ” พี่ตาลว่า
“มีอะไรอีกเหรอครับ”
“เรานี่ก็ถามแปลกๆ กลางวันนี้จะมีการโปรโมตงานกัน วันพุธนี้ก็วันงานแล้วนะ” พี่หนึ่งว่า
“เอ่อ... เริ่มวันนี้เลยเหรอพี่” ขอผมไปทำใจก่อนได้ไหมครับ เฮ้อ...
“ไม่เริ่มวันนี้จะเริ่มวันไหนล่ะ! แล้วก็มาเร็วๆด้วยนะ” พี่แหวนว่าปิดท้าย
หวังว่างานนี้จะไม่ทำให้ผมอับอายนะครับ สาธุ!
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
ผมรู้สึกไม่สงบเลยครับ ยิ่งเห็นเวลาที่กำลังเดินแบบไม่สนใจใครแล้วก็ได้แต่นึกปลงชีวิต ไม่อยากนึกภาพว่ากลางวันนี้จะเป็นยังไงบ้าง
“เป็นอะไรเห็นดูนาฬิกาอยู่เรื่อย” ไอ้ดิวมันทักผม ธรรมดาผมจะตั้งใจเรียนครับ ไม่ได้ลุกลี้ลุกลนเหมือนตอนนี้
“ช่างกูเหอะ”
ผมมองไอ้ดิวแบบไม่สนใจ ก่อนจะลอบถอนหายใจอีกครั้ง คุณคงอยากรู้ว่าหลังจากไอ้ดิวไปค้างที่บ้านแล้วเกิดอะไรขึ้นบ้าง มันไม่มีอะไรหรอกครับ นอกจากวันต่อมาผมหูชาเพราะโดนแม่บ่นตลอดทั้งวัน ส่วนสาเหตุก็หนีไม่พ้นคนที่มารบกวนผมเนี่ยแหละครับ เพราะมันดันตื่นแต่เช้าแล้วกลับไปก่อน โดยที่ไม่บอกผมสักคำ แม่ของผมก็โวยเลยครับว่า ผมนอนกินบ้านกินเมือง เพื่อนเขาหนีกลับไปแล้วยังไม่รู้เรื่องอีก งานนี้ก็เซ็งกันไปตามระเบียบ
แน่นอนผมไม่ได้เก็บความคับแค้นใจไว้คนเดียวหรอกครับ หลังจากระบายให้น้องสาวคนเล็กที่นั่งฟังผมโดยไม่พูดอะไรนอกจากพยายามจะเข้ามาเลียหน้า ผมก็จัดการโทรไปหาต้นตอเพื่อเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้มันฟัง แล้วก็ตามเคยครับ มันได้แต่หัวเราะตอบกลับมาเท่านั้น น่าเบื่อจริงๆ
เสียงหมดเวลาเรียนดังขึ้น ธรรมดาผมจะรู้สึกยินดีที่ได้ยินเสียงนี้ แต่ไม่ใช่สำหรับวันนี้ครับ เสียงออดหมดเวลาเมื่อครู่ไม่ต่างจากระเบิดเวลาที่กำลังนับถอยหลังแล้วในที่สุดมันก็ระเบิดจนได้ ไม่มีทางหนีครับ คงได้แค่จำใจรับความเป็นจริงเท่านั้น
“กูไม่ไปกินข้าวนะ” ผมบอกไอ้กี้ที่ตอนนี้กำลังลุกจากเก้าอี้
“ไปไหนวะ ซ้อมบาสเหรอ” ไอ้กี้ถามกลับ ผมกำลังลังเลว่าจะบอกความจริงดีไหมหรือว่าเออออตามมันไปดี สายตาก็เห็นนิ้งกับอั๋นมายืนรออยู่ที่หน้าห้อง
สงสัยพวกพี่ๆกลัวผมหนีไปกลางคัน ถึงได้สั่งให้พวกนี้มันรับถึงหน้าห้อง เหอะๆ...
“ไปงานชมรมว่ะ ไว้เจอกันตอนเรียนเลยแล้วกัน” ผมรีบบอกก่อนจะเดินไปสมทบกับเพื่อนร่วมชมรมที่รออยู่ ไม่ได้สนใจเพื่อนอีกสามคนในกลุ่มที่มองตามมา
“เห็นพวกพี่ๆบอกว่าปอได้เป็นมาสคอตประจำงาน” นิ้งถามขึ้น ผมได้แต่พยักหน้ารับ ส่วนอั๋นก็หัวเราะพลางถอนหายใจ
“กูก็นึกว่าต้องมาใส่ชุดบ้าๆนั่นแล้ว โชคดีที่เป็นมึงแทน” อั๋นบอกกับผมอย่างโล่งอก ผิดกับผมที่ตอนนี้อยากกลั้นหายใจตายให้รู้แล้วรู้รอด
“พอดีกูไม่ว่างตอนเย็นไง พี่เขาเลยให้มารับหน้าที่นี่แทน” ผมว่าเซ็งๆ รู้อย่างนี้ไม่บอกว่าไม่ว่างก็ดี แล้วค่อยมาแก้ปัญหาเฉพาะหน้ากันทีหลัง
“แล้วมึงไปไหนวะปอ” อั๋นถามผมต่อ
“กูลงแข่งบาส แล้วมีซ้อมตอนเย็น”
“มึงลงแข่งกีฬาหรือวะ กูก็ลงแต่คัดตัวไม่ผ่านเลยหันมาดูกองเชียร์แทน” อั๋นว่าพร้อมกับนิ้งที่ยิ้มขึ้น เมื่ออั๋นเริ่มเล่าเรื่องตลกตอนซ้อมเชียร์ให้พวกเราฟัง ผมคงจะหัวเราะได้มากกว่านี้ถ้าตอนนี้ไม่มีเรื่องกังวลใจอยู่
ผมไม่เคยไปห้องสมุดด้วยความเหนื่อยใจแบบนี้มาก่อน...
ทันทีที่พวกเราสามคนเปิดประตู ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศก็โหมเข้าโอบล้อมร่างกายราวกับต้อนรับ พวกพี่ๆกำลังรวมตัวกันอยู่ที่มุมหนึ่งในห้องสมุด
“มากันแล้ว เดี๋ยวอั๋นกับนิ้งช่วยกันแจกใบปลิวด้วยนะ” พี่จอยว่าพลางยื่นกระดาษขนาดเอห้าที่ซีรอกซ์ข้อความประชาสัมพันธ์เรื่องงานสัปดาห์ห้องสมุด ผมได้แต่มองตาละห้อยก่อนจะโดนพี่แหวนดึงไปหาพี่ตาลที่เตรียมชุดรออยู่แล้ว
“อย่าทำหน้าเหมือนจะไปตายอย่างนั้นสิ” พี่แหวนแซวผม ผมเลยได้แต่ยิ้มแห้งส่งรับคำเย้านั้น ก่อนหัวของหุ่นจะถูกสวมลงมาที่หัวของผม พร้อมกับชุดที่พี่แหวนช่วยใส่ให้ มานึกๆแล้วรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะแปลงร่างเหมือนในการ์ตูนไม่มีผิด
“ไหนลองเดินไปเดินมาหน่อย” พี่ตาลว่า ผมก็เดินตามที่พี่เขาบอก ไม่เห็นภาพตัวเองเลยครับว่าเป็นยังไงบ้าง แต่คิดว่าก็ดีเหมือนกัน ไม่งั้นผมอาจจะช็อคเพราะรับสภาพของตัวเองไม่ได้ขึ้นมาก็ได้
“น่ารักจัง”
เสียงของนิ้งที่ดังขึ้นข้างหลัง ทำให้ผมต้องหันไปมอง ก่อนจะเห็นใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มของนิ้งกับอั๋นที่กำลังยืนมองอยู่
“เจ๊มันมีชื่อหรือเปล่าอ่ะ” อั๋นหันไปถามพี่แหวน พี่เขาทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะยิ้มออกมา
“ชื่อว่าบุ๊คคุงแล้วกัน!”
เอ่อ ... ไม่ต้องมีชื่อก็ได้มั้งพี่ เฮ้อ
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
เสียงจอแจในช่วงพักกลางวันนั้นปกติ แต่ที่แปลกมาหน่อยวันนี้ผมต้องมายืนอยู่หน้าโรงอาหาร โดยมีพี่หนึ่งถือโทรโข่งป่าวประกาศงานสัปดาห์ห้องสมุดที่จะมีในอีกสองวันข้างหน้านี้แล้ว โดยมีนิ้งกับอั๋นมาช่วยกันแจกใบปลิวให้นักเรียนที่เดินผ่าน พวกพี่แหวน พี่จอยและพี่ตาลไปดูแลงานในส่วนอื่นๆต่อ ส่วนผมตอนนี้ก็ยืนนิ่งเป็นรูปปั้นอยู่ครับ
“เอ้า! อย่ามัวแต่ยืนนิ่งสิ” พี่หนึ่งว่า ก่อนจะร้องตะโกนผ่านโทรโข่งในมืออีกครั้ง
“มึงก็เต้นดิ เหมือนที่เห็นตามสวนสนุกไง” อั๋นหันมาบอกผมยิ้ม ส่วนผมได้แต่สบถในใจ ไม่ได้ทำตามที่มันบอกหรอกครับ ผมก็ยืนอยู่เฉยๆ จนพี่หนึ่งจ้องยัดกระดาษใส่มือ แล้วร้องบอกเสียงดังผ่านโทรโข่งค่อ
“วันนี้พวกเราก็มีบุ๊คคุง! มาสคอตประจำงานปีนี้มาด้วย สามารถมาถ่ายรูปคู่เป็นที่ระลึกได้นะคะ!” พี่หนึ่งร้องบอก พร้อมกับรอยยิ้มกว้าง ผมเห็นนิ้งกับอั๋นหัวเราะกันใหญ่ เอาล่ะครับ! ผมขอลาชีวิตวัยรุ่นที่สดใสของผมไว้ที่นี้เลยแล้วกัน
“เฮ้ยพวกมึงดูดิ!”
เสียงคุ้นหูดังขึ้น ทำให้ผมต้องหันไปมองก่อนจะเห็นไอ้กี้กำลังรับใบปลิวจากนิ้งแล้วมองมาที่ผม แถมพ่วงด้วยโต้งกับไอ้ดิวที่กำลังรับใบปลิวจากอั๋นมา ตอนนี้ผมก็ยืนนิ่งแล้วครับ เหมือนมีใครมาหยุดเวลาไว้ โคตรอายเลยครับ!
“จะมีคนมาถ่ายรูปด้วยเหรอพี่ ตลกว่ะ” ไอ้กี้มันเข้าไปถามพี่หนึ่งตามประสาคนอยากรู้อยากเห็น พี่หนึ่งหันมามองไอ้กี้โดยที่รอยยิ้มไม่ได้หายไปจากใบหน้า
“คุณน้องค่ะ ถ้าใครมาถ่ายรูปกับบุ๊คคุงมีสิทธิ์ชิงรางวัลกับทางชมรมด้วยนะคะ” พี่หนึ่งพูดผ่านโทรโข่ง ส่วนผมนี่งงไปหมดแล้วครับ มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ?
“โอ้ว! แล้วชิงรางวัลอะไรอ่ะพี่” ไอ้กี้มันทำตาโตแบบสนใจครับ
“เรื่องของรางวัลจะประกาศตอนวันงานนะคะน้อง แต่รับรองว่าเด็ดแน่นอนค่ะ!” พี่หนึ่งว่าเสร็จก็หัวเราะ ไอ้กี้เหวอไปเลยครับ
“ชมรมของแมลงปอนี่” ไอ้ดิวมันพูดขึ้น ก่อนจะหันไปคุยกับโต้งที่กำลังอ่านเนื้อหาในกระดาษแล้วพยักหน้าเห้นด้วย
“เออจริงด้วย! ที่มันไม่ไปกินข้าวเพราะมาช่วยงานนี้แหงมๆ” ไอ้กี้มันว่าพลางมองไปรอบๆ ทีอย่างนี้มึงล่ะฉลาดจริง แต่ว่าตอนนี้พวกมึงรู้เรื่องกันแล้วก็ไปได้แล้ว มายืนคุยอะไรตรงนี้!
“ขอถ่ายรูปหน่อยได้เปล่าพี่”
:call:์ Note:::
-ขอมาแบบ 50% ก่อนนะคะ กำลังปั่นอยู่ แหะๆ
โปรดให้อถัยในความอ่อนด๋อยของน้องดิวที่ไม่สามารถรุกฆาตแมลงปอได้ เอิ๊กๆ o18
เอาเป็นว่าปล่อยให้น้องดิวมันตะล่อมไปเรื่อยๆก่อนแล้วกันค่ะ มันไม่รีบ อิอิ
ขอบคุณที่ยังติดตามนะคะ หวังว่าจะชอบตัวละครทุกตัวในเรื่องนี้ค่ะ แหะๆ
น่าจะลงทันตอนเย็นนะคะ
-
ดิวต้องรุกกว่านี้นะ อิอิ ^^
ปล.คนเขียนเป็นแฟนคลับแจจุงหรือคะ เหมือนเค้าเลยเค้าชอบแจจุงมากกกกกกก ><
-
หุๆๆ บุ๊คคุงแมลงปอเจอรุกคุงดิวแล้ว
เป็นกำลังใจให้นะคะ คนเขียน
-
“เฮ้ย!” ผมร้องตกใจกับตัวเองเบาๆ เมื่อเห็นโต้งเข้าไปถามพี่หนึ่งที่ตอนนี้ยิ้มรับ เอาจริงดิ!
“เชิญเลยค่ะ แต่ว่ามีค่าถ่ายรูปนะคะ” พี่หนึ่งว่า ก่อนจะส่งยิ้มการค้าไปให้โต้งที่หยิบประเป๋าตังมาควักเงินหน้าตาเฉย มึงบ้าไปแล้วโต้ง!
พี่หนึ่งวางโทรโข่งก่อนจะบอกราคารูปละยี่สิบบาท ซึ่งโต้งก็ไม่ได้บ่นอะไร หลังจากลงชื่อไว้บนกระดาษแล้ว มันก็เดินมายืนข้างผมที่ตอนนี้หันไปมองคนข้างตัวแบบงงสุดๆ
“ปอใช่ไหม”
เสียงของโต้งที่ดังขึ้น ทำให้ผมเหมือนโดนฟ้าผ่า ก่อนจะถอนหายใจออกมา แล้วเข้าไปยืนชิดตามที่พี่หนึ่งบอก ก่อนพี่เขาจะหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายไว้
“เราจะประกาศผลอีกทีตอนวันงานนะคะน้อง” พี่หนึ่งว่า โต้งก็พยักหน้าก่อนจะเดินไปหาพวกไอ้กี้กับไอ้ดิวที่ยืนรออยู่พร้อมกับที่ผมรู้สึกหัวคิ้วกระตุกขึ้นเมื่อเห็นว่าไอ้ดิวกำลังมองมา
“เดี๋ยวกูไปถ่ายมั้ง” จู่ๆไอ้ดิวมันก็พูดขึ้น แน่นอนว่าตอนนี้พี่หนึ่งยิ้มไม่หุบเลยครับ ก็ตัวเรียกลูกค้ามาแล้วนี่หน่า
“อ้าวน้องดิวจะถ่ายรูปกับบุ๊คคุงด้วยเหรอคะ” พี่หนึ่งยิ้มรับ เมื่อเห็นไอ้ดิวเดินเข้ามาหา
“ครับ ถ้าถ่ายมากกว่าหนึ่งรูปนี่ได้ไหมครับ” ไอ้ดิวว่าพลางส่งยิ้มมาให้พี่หนึ่งเธอเขินเล่น ก็อย่างที่บอกกันนั่นแหละครับว่ามันฮอต
“ได้ค่ะๆ แต่ว่าก็ต้องเสียเงินมากขึ้นด้วยนะคะ” ถึงพี่หนึ่งจะปลื้มขนาดไหน แต่เรื่องเงินก็สำคัญกว่าอยู่ดี เหอะๆ
“ครับ งั้นขอสองรูปนะครับ” ไอ้ดิวว่า ก่อนจะหยิบเงินส่งให้พี่หนึ่งแต่โดยดี
ผมยืนเกร็งขึ้น เมื่อเห็นรอยยิ้มที่มุมปากของมันที่ส่งมาให้ ผมรอดูว่ามันจะพูดอะไรหรือเปล่า แต่ไม่มีครับ ไอ้ดิวมายืนข้างผมก่อนจะดึงแขนผมไปกอดไว้ก่อนจะโพสท่าชูสองนิ้วตามสมัยนิยมพร้อมกับเสียงของเหล่าบรรดานักเรียนหญิงที่ยืนดูมันอยู่ดังขึ้น ผมตกใจจนเกือบจะกระชากแขนออก ถ้าไม่ได้ยินเสียงพี่หนึ่งซะก่อน
ก่อนการถ่ายภาพครั้งที่สองจะทำให้ผมหายใจสะดุดยิ่งกว่าเดิม เมื่อไอ้ดิวมันกอดคอผมเข้ามาใกล้ โชดคีที่หัวของหุ่นที่ผมใส่มันใหญ่เลยยังสร้างระยะห่างระหว่างมันกับผมได้ แล้วไอ้หน้ายิ้มก็ยื่นหน้ามาใกล้หน้าของผมพร้อมกับส่งยิ้มใส่กล้อง ผมหันไปมองมัน ก่อนจะได้ยินเสียงพี่หนึ่งบอกว่าถ่ายรูปเสร็จแล้ว
“แล้วผมจะได้รูปที่ถ่ายไว้ไหมครับ” ไอ้ดิวเข้าไปถามพี่หนึ่งอีกครั้ง ส่วนพี่หนึ่งก็ยิ้มรับ ก่อนจะบอกว่าจะล้างส่งให้ทีหลัง
“ไม่นึกว่าน้องดิวจะมาร่วมสนุกกับทางชมรมด้วย” พี่หนึ่งพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มหวาน
“ก็มันน่ารักดี ใครมาถ่ายรูปด้วยคงจะน่ารักมากเลยนะครับ” ไอ้ดิวว่ายิ้มๆ ก่อนจะหันไปมองรอบๆที่เหล่าบรรดานักเรียนหญิงที่มองรอยยิ้มนั่นตาเยิ้ม
พวกมันเดินจากไปแล้ว แต่เพราะการประชาสัมพันธ์ของพี่หนึ่งรวมถึงการดึงกลุ่มนักเรียนโดยไม่ได้ตั้งใจของไอ้ดิว ทำให้มีนักเรียนหญิงอีกหลายคนเข้ามาถ่ายรูปด้วย ไม่นับรวมถึงนักเรียนชายที่พี่หนึ่งล่อลวง? มาอีก ผมก็ได้แต่ยืนเกร็งเป็นหุ่นเท่านั้นแหละครับ
“พี่หนึ่งสุดยอดเลยค่ะ!” นิ่งเอ่ยชม ตอนนี้พวกเรากลับมาอยู่ที่ห้องสมุดอีกครั้งแล้วครับ เพราะใกล้จะหมดเวลาพักแล้ว ที่สำคัญคือผมยังไม่ได้กินอะไรเลยแม่แต้น้ำสักหยด
“มีแผนการตลาดแบบนี้ก็ไม่บอกล่วงหน้า” อั๋นพูดบ้าง พลางมองไปยังจำนวนเงินที่พี่หนึ่งนำออกมานับ
“เปล่าย่ะ! ฉันเพิ่งคิดได้สดๆร้อนๆตอนนั้นนั่นแหละ ก็เห็นปอไม่ทำอะไรเลย แต่ว่านะ ... ไม่นึกว่าจะได้ผลด้วยนะเนี่ย” พี่หนึ่งพูดอย่างถูมิใจ ตอนนี้ผมถอดชุดออกหมดแล้วครับ เหงื่อออกเต้มตัวเลย
“โชคดีที่เพื่อนปอม่วยเปิดงาน แถมน้องดิวยังมาช่วยโฆษณาด้วย” พี่หนี่งเอ่ยอย่างมีความสุข สงสัยงานนี้คงหาทุนคืนได้แล้วล่ะครับ เหอะๆ
“แต่ว่าของรางวัลนี่ มันคืออะไรเหรอคะ” นิ้งถามอย่างสงสัย ผมเองก็สงสัยครับ
“ไม่รู้สิ ยังไม่ได้คิดอ่ะ เดี๋ยวต้องลองคุยกับพวกนั้นดูอีกทีนึง” พี่หนึ่งว่าอย่างครุ่นคิด พวกนั้นที่วาก็คงเป็นพี่แหวน พี่ตาลและพี่จอยนั่นแหละครับ แต่เรื่องนั้นผ่านมันไปก่อนเถอะ มาคุยเรื่องของผมดีกว่า
“แล้วพรุ่งนี้ผมต้องแต่งตัวแบบนี้อีกหรือเปล่าพี่” ผมถามพี่หนึ่งเสียงอ่อย แต่ดูเหมือนความอ่อนล้าของผมจะไม่มีผลต่อความตั้งใจของพี่เขาครับ เวรกรรม...
“เหมือนเดิมนั่นแหละปอ” พี่หนึ่งพูดพลางส่งยิ้มสดใส
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
ผมเดินหมดแรงเหสื้อชุ่มขึ้นห้องเรียนครับ ยังดีที่ตอนนี้อาจารย์ยังไม่เข้ามาสอน ผมนั่งลงที่โต๊ะของตัวเองที่ตอนนี้สมาชิกในกลุ่มอยู่กันครบทืม
“เมื่อกลางวันมึงไปช่วยงานชมรมมาใช่เปล่าวะ” ไอ้กี้ถามผม ผมก็พยักหน้ารับ “เมื่อกลางวันไอ้ดิวกับไอ้โต้งไปถ่ายรูปกับมาสคอตของชมรมมึงด้วยวะ โคตรฮา” ไอ้กี้เล่าต่อพลางหัวเราะ
ผมก็หัวเราะนะครับ แต่หัวเราะในคอ ไม่กล้าหยั่งเชิงถามมันครับ ว่ามึงไม่รู้หรือไงว่าไอ้ตัวตลกที่มึงว่าเนี่ยคือกู! เอาเป็นว่าเงียบไว้แล้วกันครับ เหอะๆ
“เฮ้ย! กูเพิ่งนึกได้ว่าวิชาต่อไปมีการบ้านนี่หว่า” ไอ้กี้ร้องขึ้นอย่างตกใจ ก่อนจะหันไปหาโต้งที่กำลังนั่งอ่านการ์ตูนรายสัปดาห์อยู่
“ทำแล้ว” โต้งตอบอย่างไม่ได้สนใจท่าทีแตกตื่นของคนที่นั่งข้างกันเลยสักนิด
“ทำไมมึงไม่เตือนกูเลยวะ” ไอ้กี้บ่นขึ้น พร้อมกับหาสมุดการบ้านที่ว่าทันที ก่อนมันจะหันไปบ่นกับไอ้คนข้างตัวอีกครั้ง "เอามาให้กูลอกเลย"
“กูไม่ให้ลอก” โต้งพูดออกมาตรงๆ และนั่นทำให้ไอ้กี้ที่เบิกบานเมื่อครู่ ตอนนี้อารมณ์บูดสนิท เพราะรู้ว่าโต้งเป็นพวกตื้อไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมา ไอ้กี้เลยหันมาทางผมแทน
“ไอ้ปอมึงเอามาให้กูลอกหน่อย ไอ้โต้งแม่งใจดำ”
“อืมๆ” ผมกำลังจะหันไปหยิบสมุดของผม ไอ้ดิวมันก็ยื่นของมันไปก่อน ไอ้กี้รีบคว้าไว้ ก่อนจะหันไปนั่งลอกอย่างรวดเร็วไม่ได้สนใจใครอีก ผมถอนหายใจออกมา เมื่อเห็นโต้งมันหันมามองไอ้ดิวแบบไม่พอใจหน่อยๆ ส่วนไอ้หน้ายิ้มก็ทำหน้าไม่รู้เรื่อง ก่อนโต้งจะหันกลับไปอ่านการ์ตูนเหมือนเดิม
ผมก็พอรู้ว่าโต้งคงต้องการให้เพื่อนทำการบ้านเองมากกว่า แต่เวลาแบบนี้ใครมันจะสนล่ะวะ...
จู่ๆก็มีแซนวิซวางลงบนโต๊ะของผม ไม่ทันที่ผมอ้าปากออกเสียง คนที่ส่งมาให้ก็ดันชิงพูดขึ้นซะก่อน “คิดว่ามึงยังไม่ได้กินอะไรหรอกใช่ไหม”
“ขอบใจ” ผมไม่ได้อยากนึกเท้าความว่ามันรู้ได้ยังไง เอาเป็นว่าตอนนี้ผมหิวมากเกินกว่าจะสนใจเรื่องหยุมหยิมแบบนี้ครับ ผมกำลังจะหยิบแซนวิซตรงหน้าขึ้นไปกิน ทว่ายังไม่ทันหยิบ ไอ้หน้ายิ้มมันก็หยิบหนีมือของผมไป ผมหันไปมองมันอย่างไม่สบอารมณ์เลยครับ เดี๋ยวอาจารย์มาก็ไม่ทันได้กินกันพอดี
“แหมๆ ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นก็ได้นี่ จ่ายเงินมาด้วยไม่ได้ซื้อมาให้ฟรีๆหรอกนะ” ไอ้ดิวว่าพลางแบมือมาตรงหน้าผมแบบขอนิยามว่าท่าทางแบบนั้นมันกวนอารมณ์ของผมเสียจริงๆ ตอนนี้รู้สึกเส้นประสาทแตกราวกับแก้วที่ค่อยเกิดรอยร้าวเลยครับ
“ขี้ตืด” ผมบ่นกับออกมา ก่อนจะหยิบเงินส่งกระแทกใส่ให้มันไป ไอ้ดิวก็รับก่อนจะส่งแซนวิซในมือมันมาให้ผม แล้วใช้แขนหนุนหัวตัวเองพร้อมกับมองมา
ไอ้หน้ายิ้มก็ยังคงทำหน้ายิ้มได้อย่างเสมอต้นเสมอปลาย ตอนนี้ใบหน้าที่หลายคนๆนิยามว่าหล่อเหลวชวนให้ใจเต้นนั้น อีกทั้งยังแต้มด้วยรอยยิ้มน้อยๆ ซึ่งคำนิยามที่ว่านั่นไม่ได้ผิดจากความเป็นจริงเลยสักนิด ตอนนี้ผมกำลังใจเต้น แต่คงไม่ใช่เพราะเขินอายกับสายตาคู่นั้น แต่เป็นเพราะมันกำลังมองดูผมกินแต่ละคำอย่างไม่ละสายตาต่างหาก
“มองคนอื่นกินอยู่ได้ เสียมารยาท” ผมว่า ก่อนจะจ้องมันเขม็ง แน่นอนว่าไม่ได้หยุดกินหรือตอนนี้เรียกว่ายัดเลยละครับ ยิ่งได้ยินเสียงในห้องเริ่มป่าวประกาศเป็นทำนองว่าตอนนี้อาจารย์เดินมาแล้ว
ทันทีที่ยัดคำสุดท้ายหมด ผมก็รีบเคี้ยวเร็วๆแล้วกลืน ก่อนจะชะงักไปเล็กน้อย เมื่อจู่ๆไอ้ดิวก็ยื่นมือของมันออกมาที่หน้าผม ไม่ทันที่สมองได้ทันสั่งการ นิ้วโป้งของมันก็ป้ายบนริมฝีปากของผมอย่างรวดเร็ว ผมตาโตขึ้นพร้อมกับลมหายใจที่รู้สึกว่าหยุดทำงานไปชั่วขณะ
ทันทีที่เห็นคราบมายองเนสเปื้อนที่ปลายนิ้วของคนตรงหน้า พลันหัวใจก็รู้สึกเต้นแรงผิดปกติขึ้นมา ก่อนจะมองไปยังเจ้าของปลายนิ้วที่กำลังทำหน้ายุ่งใส่ พร้อมกับยื่นนิ้วที่เปื้อนมาตรงหน้าของผม
“กินเลอะเทอะเป็นเด็กๆไปได้ ดูสิ!”
“ห๊ะ?”
ผมเพิ่งรู้สึกและเข้าใจอาการที่เรียกว่าช็อคจนพูดอะไรไม่ออกก็ตอนนี้แหละครับ แถมยังรู้สึกว่าหน้าร้อนผ่าว พร้อมเสียงหัวใจที่เต้นราวกับรัวกลอง ก่อนผมจะกระพริบตาปริบๆ เมื่อเห็นไอ้ดิวมันหัวเราะออกมาเบาๆ ท่าทางหน้าตาของผมตอนนี้คงตลกมาก ผมหน้ามุ่ยลงเมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกแกล้งอีกแล้ว
“ไอ้สัด!” ผมสบถอย่างหงุดหงิด กำลังจะไปหากระดาษทิชชูมาเช็ด ปลายสายตาก็เห็นไอ้หน้ายิ้มเลียนิ้วของตัวเองซะอย่างนั้น
ทั้งๆที่มันเลียนิ้วตัวเอง แต่ทำไมผมถึงรู้สึกหัวใจที่เหมือนจะสงบได้เมื่อครู่ก็ดันเต้นแรงจนตัวเองยังตกใจ ใบหน้าที่ยังรู้สึกร้อนไม่จางหายตอนนี้กลับรู้สึกว่าแทบจะระเบิดออกมา
มึงทำอะไรของมึงไอ้ดิว!!!....
“มีอะไรงั้นเหรอ” ไอ้หน้ายิ้มถามพลางทำหน้าสงสัย
“อะ...เอ่อ...มึงเลียนิ้ว” ผมรวบรวมกำลังก่อนจะพูดออกไปเสียงแผ่ว ทั้งที่คิดว่าพูดด้วยน้ำเสียงดังชัดเจนแล้วแท้ๆ ส่วนไอ้คนฟังก็หัวเราะตอบกลับมา
“แล้วไง” ไอ้ดิวว่าพลางอมยิ้มบางๆ แต่ตอนนี้ผมไม่สนใจแล้วครับ สมองของผมตอนนี้กำลังบอกว่า มันไม่ใช่แบบนี้สิ!
“กูกำลังจะหากระดาษทิชชู”
“ก็เรื่องของมึงสิ”
ไอ้บ้าเอ๊ย!
“แล้วทำไมมึงไม่หาทิชชู่มาเช็ด มันสกปรก” ผมจ้องตามันเขม็ง ทั้งที่อารมณ์ยังไม่คงที่ แต่ไอ้ดิวกลับมองเหมือนผมพูดอะไรแปลกๆ
“แล้วมึงจะยุ่งอะไรกับกูล่ะแมลงปอ กูไม่ได้ให้มึงมาเลียสักหน่อย”
ประเด็นมันไม่ใช่ตรงนั้นเว้ย!
“แต่มันเพิ่งเปื้อนจากปากกู” ผมบอกมันเบาๆแต่ยังแฝงด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ มันก็หยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะยิ้มออกมา
“อ่อเข้าใจแล้ว ทีหลังก็บอกกูก่อนสิว่ามึงจะเลียเอง”
“ไม่ใช่โว้ย!”
“มีอะไรอย่างนั้นหรือกนกพล!” เสียงอาจารย์ที่ยืนอยู่หน้าห้องถามผมด้วยความสงสัย ผมก็เลยได้แต่หัวเราะ ก่อนจะบอกว่าไม่มีอะไรพร้อมกับเสียงหัวเราะของไอ้หน้ายิ้มที่ดังขึ้นข้างๆ
ผมถอนหายใจ ก่อนจะมองไปยังใบหน้าตัวการที่ตอนนี้มันกำลังหันไปมองอาจารย์ที่หน้าห้องแล้ว ผมไม่ค่อยเข้าใจว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้นกับผมกันแน่ แค่รู้ว่าเหนื่อย ทั้งๆที่ยังไม่ได้ขยับตัวไปไหน ความร้อนที่แผ่ซ่านไปทั่วหน้ากำลังทำงานจนผมต้องโบกมือพัดเบาๆ
วันนี้มันคงไม่ใช่วันของผมจริงๆสินะครับ เฮ้อ...
TBC:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
o22 Note :::
มาต่อจนครบแล้วนะคะ เย้ๆ
ถ้ามีพิมพ์ผิดไปบ้าง ต้องขออภัยด้วยค่ะ ตาอาจจะเบลอ อิอิ
ขอยืมมุกซอสเปื้อนปากมาใช้นะคะ แหม พอเห็นฉากนี้ที่ไหนก็รู้สึกมันจักจี้ทุกที
เลยต้องยัดให้น้องดิวเข้าบ้างเหมือกัน ฮ่าๆ
สามารถแนะนำติชมได้นะคะ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ :กอด1:
ช่วยสนับสนุนและติดตามผลงานต่อไปด้วยค่ะ อิอิ
:serius2:
-
ดิวต้องรุกกว่านี้นะ อิอิ ^^
ปล.คนเขียนเป็นแฟนคลับแจจุงหรือคะ เหมือนเค้าเลยเค้าชอบแจจุงมากกกกกกก ><
ฮ่าๆ อยากให้ดิวมันรุกหนักเหมือนกันค่ะ กลัวแมลงปอตะเลิดหนีไปซะก่อน อิอิ
เดี๋ยวค่อยหาวิธีให้น้องดิวเดฌจศึก ฮ่าๆ
ยังไงคอยตามเชียร์เต่าดิวด้วยนะค่ะ มันรุกแบบกระดึบๆ
คนเขียนเป็นแฟนคลับแจจุงค่ะ หลงรักมาครบปีที่หกแล้วเนี่ย
ยังไม่ได้ไปสารภาพรักเลย เอิ๊กๆ ไม่ใช่และ!
น่ารักเนอะๆ
หุๆๆ บุ๊คคุงแมลงปอเจอรุกคุงดิวแล้ว
เป็นกำลังใจให้นะคะ คนเขียน
น่ารักอ่ะ รุกคุงดิว! อาจจะขอยืมไปใช้นะค่ะ อิอิ
ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ หวังว่าอ่านจบจะพบกับรอยยิ้มนะค่ะ
ฝากผลงานของมือใหม่ด้วยคะะ โดโมะ!
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน เป็นกำลังใจในการแต่งจ้า
-
เรื่องนี้น่ารักอ่า :-[
เข้ามาติดตามด้วยอีกคนนะค้า
-
ดิวกับแมลงปอน่ารักหลงรักมากกกกกก :กอด1:
-
สนุกมากขอรับ รอตอนต่อไปอยู่นะครับเป็นกำลังใจให้ สู้ๆครับ :call: :call: :call:
-
ดิวจะรู้มั้ยว่าปอเป็นมาสคอตเนี่ย อิอิ
ยังใช้ คะ ค่ะ ผิดอยู่นะ "นะคะ" "ค่ะ"
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน เป็นกำลังใจในการแต่งจ้า
ขอบคุณมากเลยค่ะ ฝากผลงานไว้ด้วยนะคะ
เรื่องนี้น่ารักอ่า :-[
เข้ามาติดตามด้วยอีกคนนะค้า
ยินดีต้อนรับค่ะ ดีใจมากเลยที่มีคนชอบ
ช่วยติดตามต่อไปด้วยนะคะ อิอิ
ดิวกับแมลงปอน่ารักหลงรักมากกกกกก :กอด1:
น้องดิวมันแบ๊ว แต่ว่าแมลงปอมันมึนอ่านะ
ดีใจที่ชอบค่ะ
สนุกมากขอรับ รอตอนต่อไปอยู่นะครับเป็นกำลังใจให้ สู้ๆครับ :call: :call: :call:
ขอบคุณค่ะ ยังไงช่วยติดตามตอนต่อๆไปด้วยนะค่ะ อิอิ
ดิวจะรู้มั้ยว่าปอเป็นมาสคอตเนี่ย อิอิ
ยังใช้ คะ ค่ะ ผิดอยู่นะ "นะคะ" "ค่ะ"
ขอบคุณมากเลยค่ะที่ช่วยแก้ให้ ค่อไปจะระวังให้มากขึ้นค่ะ
เรื่องมาสคอต ดิวมันคงรู้แหละค่ะ ขนาดโต้งยังรุ้เลย อิอิ
.....................................
แวะมาตอบแม้นถ่วงเวลา เอิ๊กๆ
-
น่ารักมากอ่ะ อ่านไปก็ลุ้นไปกับความรู้สึกของแมลงปอ
-
ตอนที่ 7
ถึงจะบอกว่าเป็นสัปดาห์ห้องสมุดแต่ก็จัดกันแค่สามวันเท่านั้น คือ วันพุธ พฤหัสบดีและศุกร์ครับ วันนี้เป็นวันเปิดงานวันแรก พร้อมกับความยินดีของผมที่ไม่ต้องไปแต่งตัวประหลาดให้คนอื่นถ่ายรูป เพื่อหารายได้เข้าชมรมตามแผนของพี่หนึ่งอีก ตอนนี้ผมก็สบายตัวแล้วครับ!
งานนี้ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ นอกจากจะมีบูธจากร้านหนังสือที่ทางโรงเรียนเชิญมาตั้งร้านขายหนังสือราคาถูก มีตั้งแต่เครื่องเขียนยันหนังสือต่างประเทศเลยครับ ตอนนี้ผมกำลังเดินอยู่ภายในงาน ไม่ได้คิดจะซื้ออะไรหรอกครับ แค่มาดูเล่นเฉยๆ
แต่ว่าผมไม่ได้มาคนเดียวหรอกนะครับ ก็มาพร้อมกับกลุ่มของผมนั่นแหละ แต่ตอนนี้ก็กระจายตัวไปคนละทิศละทาง ไอ้กี้บอกว่าจะไปเชียร์เพื่อนที่ตอนนี้กำลังแข่งขันตอบปัญหาอยู่ที่ชั้นสอง ส่วนโต้งกับไอ้ดิวก็คงเดินวนเวียนอยู่ชั้นล่างกับผมแถวนี้ล่ะครับ
ผมไม่ได้สนใจหนังสือประเภทไหนเป็นพิเศษครับ นอกจากหนังสือการ์ตูนแล้ว ผมก็ไม่ได้แตะต้องหนังสืออื่นนอกเหนือความจำเป็น ยกเว้นหนังสือเรียน ผมก็แค่ชอบบรรยากาศและกลิ่นอายของความสงบในห้องสมุดเท่านั้น
“อ้าวปอ” เสียงนักเรียนหญิงที่ทักขึ้นข้างๆ ทำให้ผมต้องหันไปมอง ก่อนจะยิ้มให้เธอ รุ้งเองก็กำลังส่งยิ้มมาให้ผม ตอนนี้ใบหน้าขาวน่ารักของเธอยังแต้มด้วยสีเลือดฝาดอ่อนๆ “มาซื้อหนังสืออะไรเหรอ”
“เปล่าหรอก เรามาดูเฉยๆนะ”
ตลอดอาทิตย์นี้ผมไม่ได้เจอรุ้งเลยครับ เห็นโต้งบอกว่า ตอนนี้พวกฝ่ายพาเหรดกำลังทำงานหนัก ใครว่างก็ไปช่วยกันหมด ซึ่งหนึ่งในนั้นก็มีรุ้งรวมอยู่ด้วย ได้ยินว่าเธอเป็นคนที่เดินอยู่ในขบวพาเหรดครับ
“แล้วนั่นรุ้งกำลังอ่านอะไรเหรอ”
ก็อย่างที่บอกครับว่า ผมเป็นพวกขี้อายแล้วก็พูดไม่ค่อยเก่ง แต่ก็ไม่อยากทิ้งโอกาสให้เสียเปล่า บอกตามตรงว่าตั้งแต่วันนั้นที่สารภาพความรู้สึกออกไปก็ยังไม่มีอะไรคืบหน้า คงเพราะมีเรื่องอื่นๆมารุมเร้าจนบางทีก็เกือบลืมเธอไปด้วยซ้ำ แต่ว่าตอนนี้ไหนๆก็มาเดินเจอกันโดยบังเอิญแล้วก็ต้องหาวิธีเชื่อมความสัมพันธ์ต่อเองครับ
“อ่อ หนังสือดูดวงน่ะจ๊ะ” เธอพลิกหน้าปกให้ผมดูแล้วยิ้มอายๆ ส่วนผมก็ได้แต่มองพลางพยักหน้า ไม่ค่อยเข้าใจพวกผู้หญิงว่าทำไมถึงชอบงมงายเรื่องพวกนี้นัก
“แล้วเขาว่ายังไงบ้างล่ะ” ผมถาม มานึกดูแล้ว มันช่างเป้นคำพูดที่ดูสิ้นคิดจริงๆนั่นแหละ ผมไม่เคยได้อ่านเรื่องอะไรทำนองนี้หรอกครับ
“ก็ไม่มีอะไรหรอก ธรรมดานั่นแหละ” รุ้งตอบ ก่อนจะหันมาถามผม “แล้วปอเกิดวันอะไรล่ะ”
“วันจันทร์แล้วรุ้งล่ะ”
“วันศุกร์จ๊ะ แต่ว่าเดี๋ยวรุ้งลองเปิดดูของปอให้นะ” รุ้งว่า พลางเปิดหน้ากระดาษหา ผมไม่ได้สนใจเนื้อหาในหนังสือนั่นหรอกครับ แต่กำลังสนใจคนที่กำลังหาอยู่มากกว่า
“คนที่เกิดวันจันทร์ส่วนใหญ่เป็นพวกเจ้าชู้เงียบ ชอบทำตัวน่ารักแต่ถ้าเริ่มคบกับแฟนแล้วจะแสดงความดื้อดึงออกมาทันที เพราะเป็นคนเอาแต่ใจไม่น้อย...” รุ้งอ่านพลางมองหน้าผมแล้วยิ้ม
“ไม่จริงสักหน่อย” ผมโต้กลับ อะไรวะ มาหาว่าผมเป็นพวกเอาแต่ใจได้ยังไงกัน แล้วเรื่องเจ้าชู้อีก มันไม่จริงนะ!
“แต่เขาว่าเล่มนี้แม่นมากเลย ดูสิเป็นหนังสือขายดีด้วยนะ” รุ้งชี้ไปที่หน้าปกที่มีสัญลักษณ์ของหนังสือขายดี พร้อมกับ
หัวเราะออกมา ไม่ทันที่ผมทันได้ตอบอะไร เสียงที่สามก็แทรกขึ้นข้างหลังของผม
“แล้ววันอาทิตย์ล่ะ”
ไอ้ดิวยืนยิ้มอยู่พลางมองใบหน้าของรุ้ง ผมก็ถอนหายใจอย่างเซ็งๆ ทำไมต้องมีมารมาผจญอยู่เรื่อยเลยวะเนี่ย แต่คงเป็นผมคนเดียวที่คิดแบบนั้น เพราะใบหน้าน่ารักของรุ้งกำลังยิ้มรับผู้มาใหม่
“ดิวเกิดวันอาทิตย์เหรอจ๊ะ”
“อืมๆ รุ้งช่วยดูให้หน่อยสิ ดิวอยากรู้เหมือนกัน” น้ำเสียงทุ้มที่แฝงไว้ด้วยความร่าเริงดังขึ้นพร้อมกับเจ้าของที่เดินเข้ามาอยู่ข้างๆผม
รุ้งพยักหน้า ก่อนจะเปิดหน้ากระดาษอีกครั้ง ทำให้เธอไม่ทันเห็นสายตาของผมที่กำลังมองไอ้ดิวอย่างไม่พอใจ ส่วนคนที่ถูกมองกับยักคิ้วก่อนจะหันไปมองใบหน้าหญิงสาวคนเดียวในกลุ่มสนทนาอีกครั้ง
“คนเกิดวันอาทิตย์เป็นคนที่กล้าได้กล้าเสีย เรื่องความรักถือคติเสี่ยงเป็นเสี่ยงตามประสาคนชอบความสนุก เจ้าชู้...” รุ้งว่าพลางหันไปมองหน้าของไอ้ดิว ก่อนจะยิ้มออกมา
“ดิวว่าเล่มนี้มันมั่วแน่เลย” ไอ้ดิวว่าพลางทำหน้ายุ่ง
“สรุปว่าทั้งปอแล้วก็ดิวเป็นพวกเจ้าชู้ทั่งคู่เลยสินะ” รุ้งสรุปปิดท้าย ลางมองมาที่ผมก่อนจะเลื่อนไปมองอีกคนที่ยืนอยู่ข้างผม นัยน์ตาสวยนั้นกำลังแฝงแววบางอย่างที่ผมอ่านไม่ออก
“ถ้าอย่างนั้นแสดงว่าคนที่เจ้าชู้ต้องมาคบกับคนที่เจ้าชู้ด้วยกันสินะ” ไอ้หน้ายิ้มว่า ก่อนจะกอดคอของผมพร้อมกับหันมามอง “เนอะแมลงปอ”
“ใครจะอยากไปคบกับมึง แล้วก็เอาแขนมึงออกไปเลยไอ้ดิว” ผมว่าเสียงขุ่น ไอ้นี้เผลอไม่ได้ต้องมาเกาะแกะผมตลอด ไม่รู้ว่าเป็นอะไรของมัน
“อะไรกันทำเป็นหวงเนื้อหวงตัวไปได้” ไอ้ดิวยังว่าต่อ ก่อนจะจะเอามือมาขยี้ผมในเวลาต่อมา นี่มันชักจะเอาใหญ่แล้วนะ!
“เล่นอะไรของมึงเนี่ย ผมยุ่งหมดแล้ว!” ผมปัดมือของมันออก ก่อนจะชักสีหน้าใส่
“มันจะยุ่งอะไรก็สั้นแค่นี้” ไอ้ดิวว่าต่อ พลางทำสีหน้าสงสัย ไม่ทันที่ผมได้ระเบิดอารมณ์ใส่ไอ้บ้าที่กำลังก่อกวนอยู่ตรงหน้า เสียงหัวเราะของรุ้งดังขึ้นเบาๆ
เวรกรรม... ผมเผลอลืมไปได้ยังไงว่ารุ้งยังยืนอยู่ตรงนี้ ถ้าเผลอปล่อยอารมณ์แล้วเข้าไปอัดไอ้ดิวด้วยความโมโห ผมคงเสียภาพพจน์แย่...
“เห็นไหมเข้ากันได้ดีขนาดนี้ จะไม่คบกันได้ยังไง” ไอ้หน้ายิ้มว่าต่อ
ดีแตกล่ะสิไม่ว่า...
ผมถอนหายใจออกมา รู้สึกอายนิดๆที่ต้องมาทำตัวเหมือนคนบ้าต่อหน้าผู้หญิงที่ตัวเองแอบชอบแบบนี้ ผมลอบมองใบหน้าของรุ้งที่เธอยังคงมีรอยยิ้มประดับใบหน้าไม่จางหาย
“แหม..พูดแบบนี้คนที่ไม่เจ้าชู้ก็แย่นะสิ” รุ้งว่าพลางยิ้มน้อยๆ
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
ในห้องเรียนของผมตอนนี้กำลังปั่นป่วนได้ที่เลยล่ะครับ ยิ่งสีหน้าไอ้กี้ที่ธรรมดามักจะยิ้มแย้มเสมอ แต่ตอนนี้ไอ้หน้าตี๋กลับทำหน้าเหมือนคนใกล้จะตาย ส่วนโต้งที่ธรรมดามักจะไม่แสดงท่าทีอะไร ในเวลานี้ก็แสดงสีหน้าที่อ่านได้ว่าประหลาดใจออกมา และสุดท้ายไอ้ดิวที่มักจะนอนกินลมชมวิวอยู่สมอนั้น ในตอนนี้ก็กำลังนั่งตัวตรงด้วยท่าทีเตร่งนิดๆ
ไม่นับปฏิกิริยาของคนอื่นๆหรอกนะครับ ทุกคนต่างมีการตอบสนองกับคำว่า ‘ควิซ’ ที่ไม่รู้ล่วงหน้าอย่างรุนแรง อาจารย์คงกลัวพวกเราจะมัวยุ่งกับกิจกรรมต่างๆที่เข้ามาไม่หยุดหย่อน จนต้องเรียกร้องความสนใจจากนักเรียนด้วยการสอบแบบสายฟ้าแลบ
“โธ่! อาจารย์ค่ะทำแบบนี้พวกเราก็แย่สิคะ ” แววโอดครวญ เอาเป็นว่าทุกคนในห้องตอนนี้ฝากความหวังในการเจรจาไว้กับหัวหน้าห้องอย่างเธอแล้วล่ะครับ
“นี่พวกเธอข้อสอบมันก็ไม่ได้ยากนักหรอก ถ้าตั้งใจเรียน ยังไงก็ทำได้อยู่แล้ว” อาจารย์ก็ยังคงยืนกรานเช่นเดิม และตอกย้ำจุดยืนของตัวเองว่าไม่ได้พูดเล่น ด้วยการเริ่มแจกกระดาษข้อสอบไปตามโต๊ะทีละคนด้วยตัวเอง
“อาจารย์ไม่ให้พวกเราตั้งตัวแบบนี้ คะแนนก็ออกมาไม่ดีสิคะ” แววว่าต่อ พลางทำสีหน้าอ้อนวอนสุดๆ อาจารย์ก็ได้แต่ยิ้มส่งไปให้ แต่ทำไมผมถึงเห็นหางปิศาจงอกออกมาจากหลังท่านก็ไม่รู้
“ไม่เห็นจะเป็นอะไร ถ้าตกฉันก็ให้ซ่อมอยู่แล้ว นี่เป็นการทดสอบว่าเธอมีความรู้มากแค่ไหน สำหรับการสอบกลางภาคที่จะมีหลังงานกีฬาสีจบนะ”
“แบบนี้มีหวังตกกันทั้งห้อง” แววพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ โดยไม่ได้ลดเสียงของตัวเองลงเลยสักนิด แต่อาจารย์ท่านก็ทำเป็นไม่ได้ยินเสียอย่างนั้น ผมถอนหายใจ ก่อนจะก้มลงดูข้อสอบตรงหน้าราวกับเห็นผี
นี่มันอะไร?!
คงเพราะช่วงนี้มีอะไรหลายอย่างมากระทบกระเทือนจิตใจของผมมากเกินไป อีกทั้งตอนเย็นก็ต้องมาคอยซ้อมกีฬาสีอีก พอถึงบ้านผมก็แทบจะนอนหลับโดยไม่ได้อาบน้ำเลยด้วยซ้ำ คงไม่มีเวลาที่ไหนไปอ่านหนังสือทบทวนหรอกครับ
“เอาๆ เลิกบ่นกันได้แล้ว เริ่มทำได้” อาจารย์ที่เริ่มจะรำคาญเพราะแววยังพูดไม่หยุดจนท่านต้องทำเสียงเข้ม ก่อนเวลาแห่งการตัดสินของผมก็เริ่มขึ้น
กูจะตอบอะไรดีวะ?
ผมนั่งหมุนดินสอในมือไปมา ถ้าเป็นข้อสอบแบบปรนัย ผมคงพอที่จะหลับตาจิ้มไหว อีกทั้งการจิ้มแต่ละครั้งมีสิทธิ์ตอบถูกถึงยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์ ถ้าเกิดเป็นคำตอบที่ไม่รู้แต่คุ้นตาก็ช่วยเพิ่มเปอร์เซ็นต์ในการตอบถูกมากยิ่งขึ้น แต่เจอข้อสอบอัตนัยมาแบบนี้ บอกตามตรงว่านึกอะไรไม่ออกเลยครับ
ผมถอนหายใจ ก่อนจะมองไปรอบๆห้อง ตอนนี้ทุกคนกำลังหน้านิ่วคิ้วขมวดกันใหญ่ ก็ไม่เชิงว่าจะทำไม่ได้เลยนะครับ อย่างน้อยตอนเรียนในห้องผมก็ตั้งใจเรียนพอที่จะคุ้นๆอยู่บ้าง แต่ที่มันน่าโมโหตรงที่ว่า มันแค่คุ้นๆหรือคลับคล้ายคลับคลา แต่นึกไม่ออกเนี่ยแหละ เหมือนหลอดไฟที่มันเกือบจะติดแต่ก็ไม่ติดเอาแต่กระพริบไปมาจนน่ารำคาญ สู้ไม่รู้เลยน่าจะดีกว่า!
ผมจำใจหันไปมองคนข้างตัวที่นั่งเขียนอะไรหยุกหยิกในกระดาษข้อสอบ ข้อสอบของผมกับมันไม่เหมือนกันครับ อาจารย์เลยไม่ได้ให้นั่งแยกกัน คงเพราะกระแสจิตในการจ้องมองของผม มันรุนแรงพอที่จะเรียกสีหน้าเคร่งขรึมของไอ้ดิวที่หาได้ยาก ซึ่งกำลังก้มหน้าก้มตาเขียนคำตอบให้หันมามอง
ไอ้ดิวมันเลิกคิ้ว ก่อนจะมองเลยไปยังกระดาษที่เขียนคำตอบไปแค่บางข้อของผม ซึ่งแต่ละข้อที่เขียนผมก็ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ด้วย ตอนนี้ผมเหมือนคนที่ว่ายน้ำในกระแสน้ำเชี่ยวที่กำลังจะหมดแรงและปล่อยให้ตัวเองจม โดยไร้หนทางที่จะช่วยตัวเองจากการข้อสอบตรงหน้านี้ได้ มันไม่ได้พูดอะไร ก่อนจะหันกลับไปเขียนอะไรบางอย่างต่อที่มุมกระดาษ
‘สลับกัน’
ข้อความที่เขียนอยู่ที่มุมกระดาษ ทำให้ผมตาโตนิดๆ พลางมองไปยังอาจารย์ที่กำลังยืนดูไปรอบห้องอย่างมีความสุข? แน่นอนว่าผมเข้าใจว่ามันหมายความว่ายังไง
ไม่ทันที่ผมได้คิดทบทวนซ้ำ ไอ้ดิวมันก็หยิบกระดาษข้อสอบของผมไปแล้วเลื่อนของมันมาให้ผมอย่างรวดเร็ว ก่อนผมจะอดแปลกใจไม่ได้ว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์ของข้อสอบมีคำตอบเขียนอยู่
ไม่อยากจะเชื่อก็ต้องเชื่อว่าไอ้คนที่มักจะนอนตลอดเวลาเรียนจะซุ่มเงียบ ผมกวาดตามองคำตอบที่ตัวเองคุ้นอยู่บ้าง คุณคงไม่คิดว่าผมจะหลับหูหลับตาเชื่อมันไปหมดหรอกนะครับ ถึงแม้ในสภานการณ์แบบนี้ผมควรจะเชื่อแบบนั้นก็ตามเถอะ
จริงๆ ผมก็แอบไม่สบายใจนิดหน่อยเหมือนกันที่ทำแบบนี้ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกครับ เพราะเมื่อก่อนผมกับไอ้กี้ก็สามัคคีกันทำแบบนี้ตอนฉุกเฉินกัน แต่อย่างมากเราก็แค่เลื่อนเพื่อให้อีกคนดูคำตอบหรือไม่ก็ส่งซิกอะไรบางอย่างที่นัดแนะกันเอาไว้เท่าที่จะทำได้ แต่ไม่เคยถึงขั้นแลกข้อสอบกันทำแบบเป็นทางการขนาดนี้มาก่อน
มันดูอุกอาจเกินไป....
ไอ้ดิวมันไม่ได้พูดอะไรเลยครับ ตั้งหน้าตั้งตาทำข้อสอบตรงหน้าอย่างเดียว ผมมองเวลาแล้วพบว่าเหลืออีกประมาณสิบห้านาที ก่อนจะเห็นข้อความที่มุมกระดาษข้อสอบของผมในมือมันอีกครั้ง
‘เปลี่ยนชื่อ’
เฮ้ย! เอาจริงดิ
ผมมองมันอย่างตกใจ แต่ไอ้ดิวมันไม่สนใจครับ ตอนนี้มันเปลี่ยนชื่อของผมเป็นของมันแล้ว ผมเลยต้องแก้ของตัวเองด้วยความจำใจ บางครั้งเหตุการณ์คับขันก็บีบบังคับให้เราต้องทำอะไรบางอย่างที่ไม่อยากจะทำจริงๆ ผมมองดูคำตอบที่เขียนด้วยดินสอของไอ้ดิว ก่อนจะจำไว้ แล้วนั่งแก้เป็นลายมือของตัวเอง
บทจะโกงแล้ว ก็ต้องเอาให้เนียนล่ะครับ!
“เอาล่ะ วางกระดาษข้อสอบ! แล้วทยอยส่งมาข้างหน้า”
-
เสียงของอาจารย์ที่ดังขึ้นเหมือนเป็นนาฬิกาบอกเวลา ผมถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เหมือนกับใครหลายๆคนทีรู้สึกว่าเวลาเลวร้ายได้ผ่านไปแล้ว ส่วนเรื่องผลลัพธ์จะออกมาเป็นแบบไหนก็คงต้องวัดดวงเอาละครับงานนี้
ผมหันไปมองไอ้ดิวที่มันทำหน้าเคร่งอย่างไม่ค่อยได้เป็นนัก ก่อนจะมองเลยไปยังกระดาษข้อสอบของผมในมือของมันที่มีคำตอบเขียนอยู่เกือบทุกข้อ ก่อนไอ้ดิวจะส่งคืนมาให้ผม เพื่อให้ลำดับของกระดาษข้อสอบสลับกันเหมือนเดิม
“สัดเอ๊ย เหี้ยมาก!” ไอ้กี้บ่นทันทีที่อาจารย์ออกจากห้องไปแล้ว ก่อนมันจะถอนหายใจ “แล้วมึงเป็นไงบ้างวะ”
“กูลอกไอ้ดิว” ผมพูด ก่อนจะหันไปมองไอ้ดิวที่ตอนนี้ มันคุยเรื่องข้อสอบเมื่อครู่กับโต้งอยู่
“มึงลอกยังไงวะ ข้อสอบแม่งไม่เหมือนกันเลย กูก็ว่าจะลอกไอ้โต้งอยู่หรอก” ไอ้กี้มันถามอย่างสงสัย ผมถอนหายใจ ก่อนจะกวักมือเรียกให้ไอ้กี้ยื่นหน้าเข้ามาใกล้
ผมมองไปรอบๆ เมื่อไม่เห็นใครสนใจ รวมทั้งคนที่นั่งข้างๆที่ลุกจากเก้าอี้ไป สงสัยไปเข้าห้องน้ำ ผมเลยพูดกับไอ้กี้เบาๆ “มันทำให้เลยต่างหาก”
“สาดดดดด!”
มึงจะมาสาดอะไรใส่หน้ากูเนี่ย! ผมมองหน้ามันแบบไม่พอใจเล็กน้อย ไอ้กี้มันทำหน้าอิจฉาออกมาแบบไม่ปิดบัง
“แม่งทุ่มทุนสร้างจริงๆ เพื่อนกู” ไอ้กี้มันบ่นออกมา ก่อนจะเข้ามาตบหัวผมแรงๆ “โว้ย! หมั่นไส้มึงไอ้เชี่ยปอ! นี่แน่ะๆ”
“แล้วมึงจะมาตบหัวกูทำไมเนี่ย?” ผมบ่นก็มันตบแบบไม่ยั้งแรงเลยสักนิด
“ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวกูไปเล่นงานไอ้ดิวแม่งทีหลัง”
“ไร้สาระจริงๆมึง”
“ใช่สื! มึงมันมีแต่ได้กับได้นี่” ไอ้กี้ยังว่าต่อ พร้อมกับดวงตาเรียวที่เกือบจะเป็นเส้นตรงมองแบบจิกกัด ซึ่งผลที่ได้คือเหมือนคนจะหลับตามากกว่า
“ไอ้กี้กูขอร้อง มึงอย่าทำหน้าแบบนั้น มันเหมือนมึงอยากหลับมากกว่าจะด่ากู” ผมแซวมัน พร้อมกับหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นไอ้หน้าตี๋ทำท่างอน
“พวกมึงสองตัวต้องไปไถ่โทษให้กู” ไอ้กี้ว่าเสียงเข้ม
“ไถ่โทษอะไรของมึง” ไอ้ดิวที่เพิ่งกลับมานั่งถามอย่างสงสัย ก่อนจะหันมาทางผมเพื่อหาคำตอบอีกทาง
“มึงไม่ต้องไปมองไอ้เชี่ยปอมันหรอก เย็นนี้พวกมึงต้องพากูไปเลี้ยง โทษฐานที่แอบลอกข้อสอบกัน” ไอ้กี้ว่าอย่างข่มขู่ แน่นอนว่าไอ้ดิวก็ยังทำหน้าที่ของมันอย่างดีด้วยการหัวเราะเบาๆ
“แล้วทำไมมึงไม่ทำบ้างล่ะ” ไอ้ดิวมันว่า
“ห่า! มึงก้รู้คำตอบดีอยู่แล้ว อย่าให้กูต้องแฉนะมึงเชี่ยดิว” ไอ้กี้มันว่าเพื่อนมันต่อ
“แฉ? มึงก็ลองดูสิ กูจะแฉเรื่องของมึงให้อาม่ามึงฟังคลายเครียดก็ดีเหมือนกัน” ไอ้ดิวว่าแบบสบายใจ ผิดกับไอ้กี้ที่ทำหน้าตกใจ
“ไอ้เลว! ไอ้เพื่อนชั่ว! ไอ้คนทรยศ! ไม่รู้ล่ะ ยังไงพวกมึงสองตัวต้องพากูไปเลี้ยงด้วย” ไอ้กี้ร้องบอกอย่างเอาแต่ใจ ก่อนมันจะชี้หน้าไอ้ดิวเหมือนคาดโทษ แล้วหันหลังกลับไปเพื่อเรียนวิชาต่อไป
“แต่มึงคงต้องรอกูซ้อมบาสเสร็จก่อน” ผมพูดขึ้น ผมไม่ได้มีปัญหาเรื่องไปเลี้ยงอะไรอยู่แล้วครับ แอบสงสารมันเหมือนกัน ผมเข้าใจครับว่ามันเป็นคนเดียวที่มีแนวโน้มว่าจะเผชิญชะตากรรมอันเจ็บปวดสูง เมื่อผลคะแนนออกมา
“ไม่มีปัญหาหรอก ” ไอ้กี้มันพูดขึ้น โดยไม่ได้หันหลังมาอีก มันไม่ได้โกรธผมกับไอ้ดิวหรอกนะครับ แต่เรียกว่างอนผสมน้อยใจมากกว่า งานนี้ต้องโอ๋มันครับ
ผมยิ้มนิดๆเมื่อคิดได้อย่างนั้น ก่อนจะหันไปมองคนข้างตัวที่เริ่มทำตัวขี้เกียจอีกครั้ง ไอ้ดิวหลับตาลงครู่หนึ่ง ก่อนจะหันมาทางผม
“เรื่องข้อสอบขอบใจว่ะ” ผมคิดว่าควรจะบอกมันไปสักหน่อย การสอบในครั้งนี้มันช่วยผมได้เยอะจริงๆ คุณคงไม่คิดว่าผมจะใจแคบขนาดนั้นหรอกใช่ไหมครับ
“กูไม่ได้ทำให้มึงฟรีๆหรอก”
“เอ๋?”
ไอ้หน้ายิ้มนอนหนุนแขนตัวเอง พร้อมกับหันหน้ามามองผม เสียงทุ้มๆของมันดังขึ้นเบาๆ “มึงติดหนี้กูครั้งนี้ต้องตอบแทนด้วยล่ะ”
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
ตอนนี้เวลาประมาณหกโมงเย็นแล้วครับ ผมเดินออกมาจากสนามก็เห็นไอ้กี้กับไอ้ดิวรออยู่ที่ม้านั่ง ตอนนี้ไอ้กี้กำลังเล่นเกมในโทรศัพท์มือถือ ส่วนไอ้ดิวกำลังคุยโทรศัพท์อยู่
“แล้วโต้งล่ะ”
“มันไม่มา บอกว่าเรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวกับมัน” ไอ้กี้ว่าพร้อมกับหัวเราะเบาๆ “สงสัยกลัวต้องมาแชร์ค่าอาหารด้วยล่ะมั้ง ก็แน่ล่ะตอนนี้กูเป็นผู้เสียหายอยู่คนเดียวนี่”
ผมไม่ได้ว่าอะไร แน่นอนผมไม่ได้คิดว่าโต้งจะคิดแบบที่ไอ้กี้ว่า มันคงไม่ว่างหรือไม่สะดวกมากกว่า ผมโทรบอกแม่เรียบร้อยแล้วครับว่าวันนี้จะแวะหาอะไรทานข้างนอกเลยไม่ต้องรอทานข้าวเย็น
ผมกับไอ้กี้พูดคุยเล่นกันครู่เดียว ไอ้ดิวที่คุยโทรศัพท์อยู่ห่างออกไปก็เดินมา ก่อนจะส่งรอยยิ้มที่เห็นจนเจนตามาให้ ไม่นานพวกเราสามคนก็มาถึงห้างสรรพสินค้าที่ประจำใกล้โรงเรียนอีกครั้ง ตอนนี้มีนักเรียนเดินกันอยู่ประปรายครับ ไม่นับคนทำงานที่เลิกงานแล้วมาเดินเล่นหรือหาอะไรกินกันตอนเย็น
“มึงจะกินอะไร” ไอ้ดิวมันถามขึ้น พร้อมกับมองหน้าไอ้กี้ที่มองไปรอบๆอย่างครุ่นคิด ก่อนมันจะชี้ไปยังร้านอาหารญี่ปุ่นราคาแพงที่เยื้องออกไปจากจุดที่พวกเรายืนอยู่เล็กน้อย
“เล่นของแพงเลยนะมึง” ผมบ่น ไม่อยากนึกถึงค่าอาหารวันนี้ที่ต้องจ่ายออกไปเลยครับ มีสิทธิ์ทำให้ผมต้องอดข้าวกลางวันที่โรงเรียนได้
แม่ของผมท่านให้เงินเป็นรายเดือน แล้วให้หมุนบริหารเอาเองไม่มีให้ถอนเพิ่มครับ อีกอาทิตย์เดียวก็จะสิ้นเดือนแล้ว ตอนนี้สภาพคล่องทางการเงินของผมยังอยู่ในระดับพอกินพอใช้ครับ แต่หลังจากมื้อที่จะถึงนี้แล้วคงต้องดูกันอีกที
“มึงมีสิทธิ์บ่นหรือไง ถ้ากูตกแล้วมึงจะตกเป็นเพื่อนกูไหม?” ไอ้กี้หันมาว่าผม ก่อนจะเดินยิ้มร่าไปหาพนักงานหน้าร้านที่รอต้อนรับอยู่
ผมก็ได้แต่เดินตามมันไปแต่โดยดีครับ จะทำยังไงได้ก็ตอนนี้ไอ้กี้มันเป็นต่ออยู่นี่ครับ...
ตอนนี้พวกเราเข้ามานั่งกันในร้านเรียบร้อยแล้วครับ โดยที่มีผมนั่งคู่กับไอ้กี้ ส่วนไอ้ดิวนั่งฝั่งตรงข้ามคนเดียว ผมมองดูราคาในเมนูแล้วก็ต้องลอบถอนหายใจ ขืนพูดอะไรไปอีกต้องโดนไอ้กี้มันตอกกลับ แอบรำคาญนิดนึงครับ
“คงไม่ถึงกับให้กูต้องเดินกลับบ้านหรอกนะ” ไอ้ดิวมันว่า ไอ้กี้หัวเราะแบบไม่ใส่ใจ ก่อนมันจะสั่งอาหารญี่ปุ่นเซตใหญ่ราคาไม่ต่ำกว่าหกร้อยมา
มึงสั่งอะไรช่วยนึกถึงกระเป่าตังกูนิดนึงเถอะ!...
ผมเบิกตามองมันเลยครับ ส่วนไอ้หน้าตี๋มันก็ทำหน้ากวนตีนใส่ ก่อนจะสั่งต่อแบบไม่ได้แคร์คนจ่ายเงินเลยสักนิด ผมหันไปมองไอ้ดิวผู้ร่วมจ่ายเงินอีกคน แต่ไอ้หน้ายิ้มมันกำลังยิ้มให้พนักงานอยู่ครับ ผมเห็นพี่พนักงานมองมันตาเยิ้มเลย
“มึงไม่สั่งอะไรเหรอ” ไอ้กี้หันมาถามผม เมื่อพวกมันสองคนสั่งกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว บอกตามตรงตอนนี้ผมเริ่มอิ่มทิพย์ขึ้นมาแล้วล่ะครับ
“กูขอน้ำเปล่าพอ” ผมว่าอย่างเครียดๆ แต่ไอ้กี้มันกลับหัวเราะออกมาซะอย่างนั้น
“มึงไม่ต้องห่วงเรื่องราคาหรอก เดี๋ยวเสี่ยดิวเขาจัดการเองนั่นแหละ ใช่ป่ะมึง” ไอ้กี้มันหันไปถามเพื่อนเก่ามัน ผมก็หันมองตามแบบว่าสงสัยว่า จริงเหรอวะ?
“สรุปจะให้กูออกคนเดียวใช่ไหมเนี่ย” ไอ้ดิวมันขมวดคิ้ว แต่ริมฝีปากมันยังคงแต้มรอยยิ้มอ่อนๆ ก่อนจะมองมาทางผม “เอาเถอะ มึงไม่ต้องคิดมากหรอก เดี๋ยวกูออกส่วนของกี้เอง”
“เห็นป่ะ! กุชักอยากเกิดเป็นมึงแล้วสิไอ้ปอ” ไอ้กี้มันว่ายิ้ม พลางตบไหล่ผม ผมหันไปมองมันงงๆ ก่อนจะสั่งอาหารชุดธรรมดาราคาไม่โหดร้ายไปครับ
“อยากเป็นแบบกูเนี่ยนะ? ได้ข่าวในกลุ่มนี่กูจนสุด” ผมบ่น ก็อย่างที่บอกล่ะครับ เนื่องจากพวกเราเรียนโรงเรียนเอกชน ฐานะทางการเงินของทางบ้านจึงถือว่าอยู่ในระดับดีพอสมควร แต่ถ้าวัดกันจริงๆภายในกลุ่ม ไอ้ดิวกับไอ้กี้นี่รวยพอๆกันครับ รองมาก็เป็นโต้ง สุดท้ายก็มาเป็นผมเนี่ยแหละ
“ถึงมึงจะจนสุดในกลุ่มของเรา แต่มีคนรวยคอยเลี้ยงแล้วมันไม่ดีตรงไหนวะ” ไอ้กี้ว่า
“ยังกับมึงเลี้ยงกูบ่อยนักนี่” ผมเบ้หน้าใส่มัน ไอ้กี้มันก็ยิ้มรับ
“กูไม่ได้เลี้ยงมึง มึงก็ให้คนอื่นเลี้ยงสิวะ!”
“คนอย่างกูไม่อยากให้ใครมาเลี้ยงหรอกเว้ย” ผมตอบ อะไรของมันล่ะเนี่ย! จะมารอให้ใครมาเลี้ยงก็เสียเชิงหมดสิครับ ถึงผมจะไม่ได้รวยล้นฟ้า แต่ก็ไม่คิดพึ่งใครหรอก
“กูล่ะกลัวว่า คนอยากเลี้ยงมันจะไม่ยอมเอาล่ะสิ”
“มึงหมายความว่าไงวะ”
“กู...”
“พูดมากจริงๆเลยมึงน่ะ”
ไม่ทันที่ไอ้กี้ได้พูดอะไร ไอ้ดิวที่นั่งฟังมาพักใหญ่ก็เอ่ยปากในที่สุด ใบหน้าได้รูปของมันจ้องมองไปยังเพื่อนเก่าอย่างจับผิด ก่อนไอ้กี้จะหัวเราะเบาๆ ส่วนผมเนี่ยยังงงอยู่ครับว่ามันกำลังพูดเรื่องอะไรกันอยู่
“อะไรของพวกมึงวะ” ผมบ่นออกมาอย่างสงสัย พร้อมกับพี่พนักงานเริ่มนำอาหารมาเสิร์ฟที่โต๊ะ แต่ว่าไม่มีใครตอบคำถามของผมสักคน
TBC:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
:impress2: Note :::
ตอนนี้เอามาลงแบบแป้นร้อนๆ เหงื่อยังซึมนิ้วอยู่เลยค่ะ อิอิ
แมลงปอมันใกล้แล้วค่ะ พยายามบอกมันอยู่ สู้ต่อไปนะน้องดิว ! เอิ๊กๆ
ถ้ามีพิมพ์ผิดต้องขออภัยด้วยจ้า
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจมากเลยคะ ช่วยติดตามตอนต่อๆไปด้วยนะคะ
++ แทนคำขอบคุณค่ะ
-
ค่อยๆรุกทีละนิดๆ
-
โถอิหนู ไม่รู้ตัวเล้ยยยยว่าป๋าดิวเค้าอยากจะเลี้ยงดูปูเสื่อหนูอยู่นะ อิอิ
-
แวะมาแต่งคำโปรยเรื่องจ้า อิอิ
-
ปอช่างไม่รู้อะไรบ้างเล้ยยย
-
ค่อยๆรุกทีละนิดๆ
ถือคติมาช้าแต่ชัวร์จ้า อิอิ
อีกไม่นานแล้วค่ะ
โถอิหนู ไม่รู้ตัวเล้ยยยยว่าป๋าดิวเค้าอยากจะเลี้ยงดูปูเสื่อหนูอยู่นะ อิอิ
อิอิ นั่นสินะค่ะ ปอยังมึนกับตัวเองอยู่ เอิ๊กๆ
ปอช่างไม่รู้อะไรบ้างเล้ยยย
ไม่รู้ต่อมการรับรู้ของปอ มันผิดปกติหรือเปล่า ต้องกระตุ้นๆ อิอิ
++++++++++++++++++++++++++++
เม้นถ่วงเวลา อิอิ
ขอบคุณมากเลยค่ะ
-
ฮิฮิ
ความจริงจะเปิดเผยแล้วสินะดิววว
-
แวะมาเป็นกำลังใจให้ครับ :impress2: :impress2:
-
ฮิฮิ
ความจริงจะเปิดเผยแล้วสินะดิววว
ค่ะ มันน่าจะเร็วๆนี้นะค่ะ พยายามอยุ่ค่ะ อิอิ
ขอบคุณมากเลยค่ะ
แวะมาเป็นกำลังใจให้ครับ :impress2: :impress2:
ขอบคุณมากเลยค่ะ ยังไงช่วยติดตามต่อไปด้วยนะค่ะ อิอิ
-
ตอนที่ 8
ในที่สุดงานสัปดาห์ห้องสมุดก็มาถึงวันสุดท้ายแล้วครับ พร้อมกับการประกาศผลการจับฉลากในชื่องานที่ว่า ‘ถ่ายรูปกับบุ๊คคุง ลุ้นรับโชค’ งานนี้ถ้าขาดบุ๊คคุงมันก็คงจะไม่สมบูรณ์แบบใช่ไหมครับ! แน่นอนว่าไอ้ตัวบุ๊คคุงอย่างผมเนี่ยก็ต้องมาปรากฏกายขึ้นอีกครั้งอย่างไม่เต็มใจนัก
หลังจากการถ่ายรูปกับผมเพื่อลุ้นการจับฉลากจบลง พวกเพื่อนๆก็พอจะรู้แล้วครับว่าเจ้าตัวหัวกลมใส่แว่นยืนเอ๋ออยู่เนี่ยมันคือผม! มันช่างตรงกับคำกล่าวที่ว่า ความลับไม่มีในโลกจริงๆนะครับ ยิ่งผมปิดบังมากเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้คนอื่นรู้มากขึ้นเท่านั้น งานนี้ผมก็โดนไอ้กี้แซวตามประเพณีไปนั่นแหละครับ
ตอนนี้ผมกำลังยืนอยู่ชั้นล่างของห้องสมุดที่เปิดแอร์จนเย็นเฉียบ ช่วยลดความร้อนที่ก่อตัวขึ้นได้มาก พร้อมกับบรรดานักเรียนที่ร่วมสนุกมายืนรอลุ้นของรางวัล แน่นอนว่าพวกเพื่อนๆของผมก็มายืนรออยู่ด้วยครับ
บริเวณที่ว่างตอนนี้ถูกตกแต่งใหม่คล้ายกับงานปีใหม่ มีสายรุ้งประดับพร้อมกับของรางวัลที่วางเรียงราย มีตั้งแต่เครื่องเขียน ตลอดจนรางวัลใหญ่เป็นบัตรเงินสดครับ งานนี้พวกพี่เขาก็ทุ่มทุนพอตัวนะครับเนี่ย
“เอาล่ะค่ะ ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่พวกเราหลายคนรอคอยแล้ว ซึ่งก็คือรางวัลใหญ่ของเราค่ะ! ขอเรียนเชิญอาจารย์ชุติมา อาจารย์ประจำชมรมห้องสมุดเป็นเกียรติในการจับฉลากครั้งนี้ด้วยนะคะ” พี่หนึ่งพูดผ่านไมค์ พร้อมกับอาจารย์ชุติมาที่เดินมาพร้อมกับรอยยิ้ม
หลังจากที่ท่านได้ฟังว่ามีกิจกรรมแบบนี้เกิดขึ้น ก็ชมพี่หนึ่งว่ามีความคิดสร้างสรรค์ งานนี้พี่เข้าก็ยิ้มหน้าบานล่ะครับ เพราะเงินค่าจับฉลากในครั้งนี้ไม่ใช่น้อยเลยนะครับ ยิ่งโรงเรียนของผมเป็นโรงเรียนพวกคนที่มีฐานะอยู่แล้ว เงินเล็กน้อยไม่ได้สะกิดติ่งอะไรหรอกครับ เหอะๆ
เสียงซาวด์เอฟเฟคดังขึ้น ซึ่งมีอั๋นเป็นคนดูแล นิ้งกำลังดูเรื่องของรางวัลกับพี่จอย ส่วนที่ตาลกำลังถ่ายรูปในงานกับพี่แหวนครับ ผมก็ยืนอยู่หลังอาจารย์เนี่ยแหละ มาถึงรางวัลสุดท้ายพวกเพื่อนของผมก็ไม่มีใครได้รางวัลเลยครับ
ทันทีที่ชื่อถูกประกาศ เสียงฮือฮาก็ดังขึ้นเล็กน้อย ผมกวาดตามองไปรอบๆเพื่อหาเจ้าของผู้โชคดีในวันนี้ ก่อนกลุ่มคนจะถูกแหวกเป็นทางและเห็นรุ่นพี่ผู้ชายคนหนึ่งเดินมา พร้อมกับเสียงนักเรียนหญิงร้องขึ้นดังไม่เป็นสรรพ
“ว๊าย! พี่น็อตนี่” นิ้งร้องขึ้นด้วยความดีใจปนแปลกใจ
ใครวะ?...
เนื่องจากที่มาของรายชื่อการจับฉลากไม่ได้มาจากการที่ถ่ายรูปคู่กับผมเพียงอย่างเดียว ได้ยินแว่วๆมาว่า พวกพี่ๆเขาขายฉลากธรรมดาเฉยๆอีกทางหนึ่งด้วย รุ่นพี่คนนี้ก็คงเป็นหนึ่งในกลุ่มนั้น เพราะว่าผมไม่รู้สึกคุ้นหน้าพี่เขาเลยครับ ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้เป็นคนช่างสังเกตก็ตามที แต่ผู้ชายที่มาถ่ายรูปกับผมไม่ได้มีเยอะจนจำหน้ากันไม่ได้นะครับ
“ยินดีด้วยนะจ๊ะ” อาจารย์ชุติมารับป้ายขนาดใหญ่ที่แทนบัตรเงินสดจากนิ้งทื่ยืนแก้มแดงอยู่ ก่อนพี่หนึ่งจะบอกให้ผมไปยืนคู่กับพี่เขาเพื่อถ่ายรูปเป็นที่ระลึกอีกครั้ง พอมายืนข้างกันแล้วผมรู้สึกพี่เขาตัวสูงมากเลยครับ พวกเราถ่ายรูปกันไปหลายภาพ โชคดีที่ผมใส่หัวหุ่นเลยไปต้องมานั่งปั้นยิ้มจนเมื่อย ถึงอย่างนั้นก็มีนักเรียนหญิงมารุมล้อมไม่หยุด จนอาจาย์ต้องเอ่ยปากบอกว่าใกล้เวลาเข้าเรียนแล้ว พวกเธอถึงเริ่มเคลื่อนตัวออกไป สงสัยพี่น็อตที่ว่าเนี่ย คงดังมากเลยนะครับ
หลังจากความเงียบกลับเข้ามาอีกครั้ง ผมก็ถอดชุดออก พลางหาเก้าอี้มานั่งแก้เมื่อยครับ ก่อนจะหันไปมองพี่หนึ่งกับพี่น็อตที่ได้รับรางวัลกำลังยืนคุยกันอยู่ไม่ห่างออกไปนัก
“ไม่นึกเลยว่าพี่น็อตจะได้รางวัลนะเนี่ย” นิ้งพูดขึ้น พลางมองไปยังร่างของเจ้าของหัวข้อด้วยสายตาปลาบปลื้มอย่างไม่ปิดบัง ผมก็เกาหัวงงๆ โอเคครับ พี่เขาหน้าตาดีออกแนวเข้มๆ ผิวสีแทนตัวใหญ่ เป็นหุ่นแบบนักกีฬาเลยล่ะครับ
“เดี๋ยวตอนคาบชมรมค่อยมาจัดการเก็บของอีกทีแล้วกัน” พี่แหวนพูดขึ้น หลังจากเก็บพวกเครื่องเสียงกับอั๋นเสร็จ ก็เหลือพวกเก็บกวาดทำความสะอาดกันเล็กน้อยครับ
“โชคดีที่วันนี้มีเรียนชมรม ไม่งั้นต้องหาเวลามาทำอีก” พี่ตาลพูดขึ้นบ้าง ก่อนจะนั่งดูรูปที่ตัวเองถ่าย พี่น็อตเดินออกจากห้องสมุดไปแล้ว เหลือแต่พี่หนึ่งที่เดินเข้ามาหา
“เดี๋ยววันนี้เราจะไปกินหมูกระทะกันนะ”
“”จริงเหรอคะ” นิ้งถามขึ้นอย่างแปลกใจ พี่หนึ่งพยักหน้ารับ ก่อนจะแย้มรอยยิ้ม “พอดีพี่เพิ่งตกลงอะไรบางอย่างได้อ่ะนะ”
“แล้วนึกครึ้มอะไรอะไรขึ้นมาเนี่ย” พี่แหวนถามขึ้นอย่างสงสัย นั่นสิครับ! หรือว่าเงินเหลือ ไม่น่านะ...
“ก็ไอ้น็อตอ่ะ มันอยู่ห้องเดียวกับกูใช่ไหม มันเองก็ไม่ได้สนใจรางวัลอะไรนี่หรอก มารับพอเป็นพิธี” พี่หนึ่งอธิบาย ก่อนรอยยิ้มร้ายที่ผุดขึ้นที่มุมปากของรุ่นพี่คนสวย
“มันจะดีเหรอหนึ่ง เราว่าถ้าอาจารย์รู้คงไม่ดีมั้ง” พี่จอยพูดขึ้นอย่างไม่แน่ใจ ผมยังไม่เข้าใจว่าพวกพี่เขาหมายถึงอะไรกัน คงต้องรอฟังไปเรื่อยๆนั่นแหละ
“แหมไม่ได้จะทำอย่างนั้นซะทีเดียวหรอก เดี๋ยวก็ให้มันไปด้วยนั่นแหละ” พี่หนึ่งหน้ามุ่ยลงเล็กน้อย
“แต่ว่ามันยอมหรือวะ” พี่แหวนถามขึ้นอีกครั้ง
“นี่ใครย่ะ! หนึ่งฤดีนะ มีอะไรที่ทำไม่ได้บ้าง” พี่หนึ่งว่าพลางเท้าเอวยิ้มร่า
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
ตอนนี้ผมกำลังทำความสะอาดพร้อมกับเพื่อนในชมรมครับ ในเวลานี้ผมรู้เรื่องที่พวกพี่เขาคุยกันแล้วครับ เห็นพี่ตาลเล่าให้ฟังว่า พี่หนึ่งไปตกลงกับพี่น็อตว่าอยากได้เงินรางวัลที่เจ้าของไม่อยากได้มาเลี้ยงพวกผม ซึ่งพี่น็อตผู้ไม่ได้สนใจของรางวัลก็ไม่ได้นึกแย้งอะไร และนั่นเป็นที่มาของการไปกินหมูกระทะในวันนี้ครับ
“ปอมาช่วยนิ้งยกโต๊ะนี้หน่อย” นิ้งร้องบอก ผมเลยเอาไม้กวาดในมือไปเก็บ ก่อนจะไปช่วยเธอยกโต๊ะยาวออกไปเก็บให้เรียบร้อย ตอนนี้พวกร้านหนังสือที่มาตั้งบูธก็ทยอยเก็บของแล้วครับ พวกเราเลยต้องมารีบเคลียร์พื้นที่ให้กลับเป็นปกติอีกครั้ง
“ตื่นเต้นจัง พี่หนึ่งบอกว่าพี่น็อตก็จะมากินด้วยล่ะ” นิ้งพูดขึ้นอย่างร่าเริง
“อย่างนั้นเหรอ แต่ดูท่านิ้งจะขอบพี่เขามากเลยนะ” ผมแซวนิ้ง เธอก็ยิ้มรับพลางหน้าแดง
“ก็นะ พี่เขาดูดีนี่ ” นิ้งพูดแบบอายๆ ทำให้ผมต้องยิ้มกับความน่ารักของเธอ คงเพราะเราอยู่ชมรมเดียวกันมานาน ทำให้ผมกับนิ้งค่อยข้างคุ้นเคยกันครับ
“เราดูดีกว่าอีก” ผมแกล้งหยอกเธอ ผมไม่กล้าเอาตัวเองไปเปรียบกับรุ่นพี่สุดฮอตคนนั้นหรอกครับ
“อย่างปอเนี่ยนะ! หลงตัวเองจังเลย” นิ้งทำท่างอนผม ก่อนที่เราทั้งคู่จะหัวเราะออกมาเบาๆในเวลาต่อมา
“เอ้า! มาช่วยกันยกของตรงนี้หน่อย” พี่แหวนบอก ทำให้ผมกับนิ้งที่กำลังคุยเล่นต้องรีบไปหาพวกพี่เขาต่อ สงสัยคงต้องเก็บกวาดทำความสะอาดกันทั้งคาบล่ะครับ
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
“ไอ้ปอ อย่าลืมไปซ้อมด้วยล่ะ!”
“ครับพี่!”
หลังจากที่เริ่มซ้อม ผมก็โดนรุ่นพี่จับได้ว่าการชู้ตระยะไกลของผมยังไม่เป็นที่น่าพอใจของพี่เขาครับ เพราะผมไม่ได้เล่นประจำหรือเอาใจใส่อย่างจริงจังด้วย เรียกว่ามาแบบเฉพาะกิจล้วนๆ งานนี้คงต้องหาเวลามาซ้อมจริงจังซะแล้ว ถึงแม้จะเริ่มแข่งอาทิตย์หน้าแล้วก็ตาม
ผมถอนหายใจพลางเดินไปตามทางเดินที่มีแสงไฟที่เปิดขึ้นทั้วบริเวณโรงเรียน ก่อนผมจะล้มเกือบหน้าทิ่มเมื่อแรงกอดคอจากทางด้านหลังปะทะมาแบบไม่ได้ตั้งตัว
“เหี้ย!”
“เหี้ยอะไร กูเอง”
ผมขมวดคิ้วมองมัน ไอ้ดิวมันส่งยิ้มมาให้ผมเหมือนทุกๆครั้ง ผมกำลังจะอ้าปากด่าไอ้หน้ายิ้มที่เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง เกิดผมหน้าแหกขึ้นมาใครจะรับผิดชอบเนี่ย มันก็ชูถุงขนมมาอวดผมซะก่อน
“พายข้าวโพด”
“แล้วทำไมวะ” ผมเอ่ยอย่างคนไม่สบอารมณ์ มันเองก็คงเพิ่งเลิกซ้อมเหมือนทุกที ผมขี้เกียจถามมันแล้วครับ ตอนนี้ผมเริ่มชินกับการที่เจอมันหลังจากเลิกซ้อมบาสในทุกๆวันแล้ว
“สนใจป่ะ” ไอ้ดิวว่ายิ้มๆ ก่อนจะเอาพายมาล่อไปมาตรงหน้าผม “หอมน้า”
กลิ่นพายที่อบมาใหม่กำลังวนเวียนตรงหน้าจนทำให้ผมอดไม่ได้ลอบสูดกลิ่นหอมนั่น แต่ว่าอีกไม่กี่นาทีนี้ผมจะได้ไปกินหมูกระทะแบบไม่อั้นแล้วนี่หน่า
“มึงกินเองเหอะ เดี๋ยวกูต้องล้างท้องไว้รอกินอย่างอื่น” ผมดันมือมันที่แกว่งถุงขนมออกให้พ้นทาง กูไม่สนหรอกเว้ย!
“เอ๋? จะไปกินอะไรเหรอ ทำไมต้องล้างท้องรอ” ไอ้ดิวถามอย่างสงสัย พลางเอาพายที่ล่อผมเมื่อครู่มากินเอง ก่อนจะยิ้มเผล่ยื่นมาที่หน้าผมอีกครั้ง “ไม่สนจริงอ่ะ”
“ไม่สนเว้ย! กูกำลังจะไปกินหมูกระทะ” ผมบอกไปอย่างหงุดหงิด ไอ้นี่ก็มีความพยายามดีจริงๆ ช่วงนี้ผมรู้สึกว่าความอดทนของผมต่ำจนถึงขั้นน่าได้รับการรักษาแล้วครับ ไม่นับอาการปั่นป่วนทางสภาวะจิตใจที่ไอ้บ้าข้างๆมันรบกวนอยู่เรื่อยในช่วงนี้ ผมกลัวตัวเองจะเส้นสมองแตกเอานะครับ
“เฮ้ย! ไปด้วยคนดิ”
“ไม่ให้ไป งานนี้เป็นงานเลี้ยงของชมรม!”
“อย่าใจแคบดิแมลงปอ ไม่ได้บอกจะให้เลี้ยงซะหน่อย ขอแค่ไปด้วยเฉบๆอ่ะ” ไอ้ดิวทำเสียงอ้อน พลางมาเกาะแกะผมอีกครั้ง ผมก็ได้แต่หาทางสะบัดมันออกล่ะครับ
“นะๆ ขอไปด้วยน้า”
“มึงเป็นอะไรมากป่ะเนี่ย!”
“ก็ไม่เป็นไรมากอ่ะ แค่อยากไปกินด้วย”
“ไม่ต้องเลยมึง กลับไปกินข้าวบ้านมึงนู้น ไปๆ” ผมปัดมือไล่มัน ทำไมมันเหนื่อยอย่างนี้วะ
ไอ้ดิวมันมองหน้าผมอยู่ครู่หนึ่ง แล้วมันก็เลิกเกาะแกะผมไปเสียเฉยๆ ผมที่กำลังปัดมือมันให้วุ่นเมื่อครู่ก็ต้องหันไปมองมันแบบงงๆ ก็ตอนนี้สิครับใบหน้าที่มักแต้มไปด้วยรอยยิ้มกลับเรียบนิ่ง นัยน์ตาคมที่เปล่งประกายสดใสเสมอกลับหมองลง จนผมรู้สึกแปลก
มึงเป็นอะไรอีกวะ?....
“กูก็ลืมไปว่ามึงรังเกียจกู แค่ทุกวันนี้มึงคงอึดอัดแย่” ไอ้ดิวพูดเสียงเศร้า จนผมเริ่มตั้งตัวไม่ติดแล้วครับ “ก็จริงอย่างที่มึงพูด กูควรจะกลับบ้านไปกินข้าวที่บ้าน ถึงจะรู้ว่าที่นั่นกูจะไม่เจอใครรอกินข้าวพร้อมกูอยุ่ก็เถอะ”
เฮ้ย!
ไอ้ด้วมันหันมามองผมอีกครับ พร้อมกับรอยยิ้มบางๆ “กูขอโทษที่ทำให้มึงลำบากใจมาตลอด กูมันคนนิสัยไม่ดีชอบเรียกร้องความสนใจ”
“ไม่ใช่แบบนั้น” ผมพูดออกไปแบบไม่รู้ตัว เอาเถอะผมรู้สึกไม่สบายใจยังไงไม่รู้ที่เห็นคนที่มักจะมีรอยยิ้มทำสีหน้าหมดความหวังในชีวิตแบบนี้ แต่ว่า... กูแค่ต้องการให้มึงกลับไปกินข้าวที่บ้านแค่นี้ มันเศร้าขนาดนี้เลยเหรอวะ?
“กูก็แค่เหงาที่ต้องนั่งทานข้าวคนเดียว เฮ้อ... จริงๆกูก็น่าจะชินกับมันได้แล้ว” ไอ้ดิวพูดพลางหันหน้าไปทางอื่นแล้วเดินต่อ จนมันเดินนำผมไปเล็กน้อยมันก็หันกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มเศร้าๆของมัน
“งั้นกูกลับเลยแล้วกัน... โชคดี”
เหมือนบรรยากาศตอนนี้เงียบกริบ สายตาของผมยังคงจดจ้องแต่ใบหน้าที่ยิ้มแบบเศร้าๆนั่น ก่อนภาพแผ่นหลังที่คุ้นเคยนั้นจะห่างออกไปเรื่อยๆ ผมได้แต่อึ้งจนนึกอะไรไม่ออก ทั้งๆที่ไม่เห็นต้องสนใจเลยว่ามันจะเป็นยังไง แต่ความรู้สึกในใจของผมกำลังร้องบอกว่า ไม่ควรปล่อยเรื่องนี้ให้ผ่านไปแบบนี้
ต้องทำอะไรสักอย่าง...
ผมไม่รู้ตัวว่าตัวเองเป็นอะไรไป ภาพเมื่อครู่ยังตรึงอยู่ในความทรงจำสุดท้าย ขาของผมที่ยืนอยู่กับที่กำลังก้าวออกไปช้าๆ สายตายังคงมองไปยังร่างของไอ้ตัวดีที่หาญกล้ามาสร้างตะกอนเกิดขึ้นในใจของผม ก่อนที่สติของผมจะกลับมาอีกครั้ง เมื่อปลายนิ้วของผมสัมผัสกับเนื้อผ้าของชุดนักเรียนของคนตรงหน้า
บ้าจริง!
มือของผมกำลังกำเสื้อด้านหลังของมันอยู่ ก่อนใบหน้าคุ้นเคยนั้นจะหันกลับมามอง นัยน์ตาที่มักแสดงออกถึงความสดใส ตอนนี้กำลังมองมาที่ใบหน้าของผมที่กำลังไม่รู้จะปั้นหน้าตอนนี้ยังไง ก่อนสายตานั้นจะมองไล่ต่ำไปยังมือของผมที่จับเสื้อของมันไว้ ไอ้ดิวมองมาที่ผมอีกครั้งด้วยแววตาสงสัย
“มึงออกค่าแท็กซี่แล้วกัน” นั่นเป็นคำพูดเดียวที่ผมคิดออกในเวลานี้ มือยังกำเสื้อของมันแน่นด้วยความเกร็ง ผมก้มหน้าลง เห็นแต่รองเท้าของตัวเองกับเงาที่ทอดตัวยาวจนซ้อนทับกับเงาของใครอีกคนจนกลายเป็นเงาเดียวกัน
ไอ้ดิวจับมือที่เกร็งแน่นของผมออกจากเสื้อของมัน ทำให้ผมต้องเงยหน้าไปมองเจ้าของมือนั้น ก่อนจะเห็นรอยยิ้มคุ้นเคยเข้ามาในสายตาอีกครั้ง ทว่าหัวใจผมกลับเต้นแรงจนน่าตกใจ มือคู่นั้นไม่ได้ปล่อยออก แต่ยังกุมมือของผมอยู่
“นึกว่าจะไม่ตามมาซะแล้ว” ไอ้ดิวมันยื่นหน้ามาใกล้ ก่อนจะพูดเบาๆให้ได้ยินกันสองคน ถึงแม้ระยะห่างของใบหน้าไม่ได้ใกล้ชิดจนน่าหวาดหวั่น แต่ตอนนี้ผมก็แทบจะหายใจไม่ออกขึ้นมาเฉยๆ ไม่นับความร้อนที่พุ่งพรวดมาที่ใบหน้าอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ก่อนความอดทนต่อความประหม่าของผมจะหมดลง เมื่อจู่ๆไอ้กน้ายิ้มมันก็ยกยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะเลื่อนหน้าไปยังหูของผมที่คงแดงไม่แพ้ใบหน้าของผมในตอนนี้ น้ำเสียงที่แฝงแววอ่อนโยนดังขึ้นเบาๆ
“ขอบใจนะแมลงปอ”
“ไอ้บ้า!”
ก่อนเสียงหัวเราะจะดังขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับผมที่ได้แต่หงุดหงิดในใจ ความรู้สึกเมื่อครู่ยังไม่จางหาย ผมดึงมือของตัวเองออก ก่อนจะรีบเดินไปเรียกแท็กซี่โดยไม่ได้หันไปมองคนที่เดินตามมาด้านหลัง
มึงร้ายกาจมาก ไอ้ดิว!
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
-
กว่าจะไปถึงร้านก็ปาไปหกโมงกว่าๆแล้วครับ ตอนนี้ที่ร้านก็มีสมาชิกในชมรมของผมอยู่กันครบทึม เหลือแต่เจ้าของงานตัวจริงที่ยังมาไม่ถึง ไม่แน่พี่น็อตอาจจะเปลี่ยนใจไม่มาแล้วก็ได้ครับ โต๊ะที่พวกเรานั่งกันเป็นโต๊ะยาวที่มีเตาอยู่สองเตา พี่ตาลบอกว่าให้แยกชายหญิงกันคนละเตาจะได้ไม่มีปัญหา เรื่องผู้หญิงเสียเปรียบเพราะโดนแย่งกินครับ เหอะๆ
อั๋นที่แต่เดิมเป็นชายหนุ่มคนเดียวในหมู่หญิงสาวเลยย้ายตัวเองมาร่วมแจมด้วยชั่วคราว ทันทีที่เห็นผมมาถึงมันก็ยิ้มรับ ไม่วายเผื่อแผ่ไปอีกคนที่เดินมาพร้อมกับผม
“มึงมาซะทีปอ กูกำลังรออยุ่เชียว” อั๋นทักขึ้น พร้อมกับผมที่นั่งลงตรงข้ามกับมัน ก่อนพวกพี่ๆจะหันมาทักผมพร้อมกับยิ้มรับไอ้ดิวที่กำลังทำหน้าระรื่นผิดกับสีหน้าของมันเมื่อประมาณครึ่งชั่วโมงก่อนไปอย่างสิ้นเชิง
“วันนี้มีสุดหล่อมานั่งกินด้วยคงเจริญอาหารชะมัด” พี่แหวนเอ่ยขึ้นก่อน พร้อมกับคนอื่นๆที่หัวเราะออกมา แอบได้ยินอั๋นมันแหนบรุ่นพี่ว่า เก็บๆอาการหน่อย
“นั่นสิ ไม่นึกว่าจะได้เจอเลยนะเนี่ย” พี่หนึ่งว่าต่อ ใบหน้ารุ่นพี่คนสวยยังคงประด้บด้วยรอยยิ้มเช่นเคย
“บังเอิญแมลงปอชวนมาอ่ะครับ เลยไม่อยากปฏิเสธ” ไอ้ดิวตอบหน้ายิ้ม
ผมสำลักน้ำเลยครับ กูไปชวนมึงตอนไหนเนี่ย!... แต่ว่าผมก็อนุญาตให้มันมาจริงๆนั่นแหละ เฮ้อ
“ดีมากเลยน้องรัก!” พี่หนึ่งหันมาบอกผม พร้อมกับชูนิ้วโป้งมาให้ เรียกเสียงหัวเราะให้เกิดขึ้นอีกครั้ง ผมได้แต่ยิ้มตอบแบบแบ่งรับแบ่งสู้
“ดีแล้วล่ะ มากินกันเยอะๆสนุกดี” พี่จอยพูดขึ้น
“เอ้า! อั๋นมึงไปตักปลาหมึกมาหน่อยจะหมดแล้ว” พี่แหวนว่าต่อ ก่อนจะหันไปบอกอั๋นน้องใหม่ผู้โดนใช้งานหนักสุด
“ทำไมเจ๊ไม่ไปตักเองล่ะครับ” อั๋นหันมาบอกพี่แหวนที่หน้าหงิกทันทีที่ได้ยินแบบนั้น
“เลดี้เฟิร์ส มึงเข้าใจไหม เอื้อเฟื้อต่อสุภาพสตรีน่ะ รู้จักหรือเปล่า!” พี่แหวนก็ยังต่อสู้ไม่หยุด พร้อมกับเอาตะเกียบในมือ ทำท่าจะจิ้มตาอั๋นที่รีบหลบวิถีอันตรายที่พุ่งเข้ามา
“ทำไมต้องอั๋นด้วยวะ แล้วปอไม่เห็นจะใช้บ้าง”
“ก็ปอมันเพิ่งถึง ส่วนมึงน่ะกินมานานแล้วย่ะ ไปๆ เสียเวลา”
อั๋นบ่นอุบ แต่ก็ยอมลุกไปทำตามคพสั่งของรุ่นพี่แต่โดยดี ผมก็เดินไปกับมันพร้อมกับไอ้ดิวที่ลุกไปหาอะไรมาเพิ่มด้วย หลังจากขนอาหารกลับมาได้อีกกองใหญ่ๆ อั๋นก็ย้ายตัวเองมากินกับผมกับไอ้ดิวอีกเตานึง
“ถ้ามึงไม่มากูคงโดนใช้จนขาลาก” อั๋นมันบ่น พร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างไม่จริงจังนัก ผมก็พยักหน้ายิ้มรับ ก่อนจะเห็นพี่หนึ่งลุกจากโต๊ะออกไป นิ้งที่นั่งฝั่งเดียวกับผม ก็เขยิบเข้ามาใกล้ๆ
“พี่เขามาจริงๆด้วยอ่ะ” นิ้งพูดกับผมอย่างดีใจ
“ดีใจด้วยนะ” ผมแซวเธอ
“แล้วแบบนี้นิ้งจะทำตัวถูกไหมเนี่ย” นิ้งบ่นเบาๆ ก่อนจะหัวเราะกับผมอีกครั้ง ผมกำลังจะพูดกับนิ้งต่อ ไอ้คนที่นั่งข้างๆก็เขยิบมาพูดกับผมบ้าง
“ใช่คนที่ได้รางวัลนี่หรือเปล่า” ไอ้ดิวถามผมเบาๆ ผมพยักหน้า ก่อนจะคีบข้าวโพดอ่อนเข้าปาก อืม อร่อยดีแฮะ
ผมไม่ได้รู้จักพี่น็อตเท่าไหร่หรอกนะครับ แต่พอได้ฟังจากนิ้งเล่าใ
ห้ฟังมาบ้างตอนคาบชมรม ก็รู้ว่าพี่เขาเป็นนักฟุตบอลคนดังครับ เห็นนิ้งบอกว่าพวกผู้หญิงมักจะนั่งเฝ้าพี่เขาที่สนามกันประจำ นิ้งเองก็ยังเคยไปบ่อยๆ
“แมลงปอกินตับไปเยอะๆ เลือดลมจะได้ดี” ไอ้ดิวว่าพลางหยิบตับใส่จานผม
“กูไม่ขอบกินตับ!” ผมรีบคีบคืนไปให้เจ้าของ แต่ไอ้หน้ายิ้มมันไม่ยอมครับ มันไม่ได้ส่งชิ้นเดิมคืน แต่ดันส่งชิ้นใหม่อีกหลายชิ้นมาให้ผมราวกับเครื่องจักร พลางพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“เรียนมาก็รู้ไม่ใช่หรอไงว่ามันมีประโบขน์ ทั้งวิตามินเอ วิตามินบีห้า บีหก บีสิบสอง ของดีแบบนี้ทำไมไม่กิน ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้น”
“อะไรของมึงเนี่ย!” มึงเป็นพ่อเป็นแม่กูหรือไง! ทำไมต้องมาบังคับกูด้วยวะ...
“พี่เห็นด้วยนะ กินๆไปเหอะ เดี๋ยวมันก็ย่อยรวมกันไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรแล้ว” พี่แหวนว่า พลางพยักหน้าเห็นด้วย
“โธ่พี่แหวนครับ! พอดีผมไม่ชอบกินอ่ะ รสมันฝาดๆยังไงไม่รู้” ผมพยายามแย้ง อะไรที่เราไม่ชอบ แล้วต้องมาถูกบังคับให้กินบแบบนี้ มันลำบากใจมากเลยครับ
“ให้กูป้อนป่ะ รับรองไม่ฝาด” ไอ้ดิวว่า แล้วมันก็คีบตับย่างจิ้มน้ำจิ้มจะส่งมาให้ถึงปากผม ผมรีบส่วยหน้าพร้อมจับมิอมันออกห่าง เอาเป็นว่าตอนนี้ผมไม่พร้อมสู้กับไอ้ดิวในช่วงนี้เลยครับ รุ้สึกโดนมันเล่นงานจนไม่เป็นตัวของตัวเองเลยด้วยซ้ำ
“ไม่ต้องๆ กูกินเอง ไอ้เหี้ยเอ๊ย!” ผมสบถออกมา ก่อนจะจำใจกินตับที่ไอ้หน้ายิ้มมันวางใส่จานให้แต่โดยดี นี่มันเวรกรรมอะไรของกูวะเนี่ย!
“ดิวเนี่ยน่ารักเหมือนกันเนอะ” นิ้งพูดขึ้นกับผม พร้อมกับยิ้มมองไอ้ดิวที่กำลังพลิกเนื้อบนเตาอยู่ ผมขมวดคิ้ว ผมว่ารสนิยมของนิ้งต้องมีปัญหาแล้วล่ะ
“มึงนั่งตรงนั้นแล้วกัน”
เสียงพี่หนึ่งที่ดังขึ้น ดึงความสนใจจากทุกคนในโต๊ะที่กำลังวุ่นวายกับอาหารตรงหน้าให้หันไปมอง ก่อนใบหน้าคมเข้มที่เห็นเมื่อตอนกลางวันนี้จะปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง พี่น็อตที่อยู่ในชุดไปรเวทกำลังยิ้มน้อยๆส่งมาให้รอบโต๊ะ
“โทษที พอดีแวะอาบน้ำก่อน” พี่น็อตบอกกับทุกคน ก่อนจะนั่งลงข้างอั๋น เสียงทุ้มนั้นแฝงไปด้วยแววขอโทษอย่างไม่ปิดบัง แต่ตอนนี้ผมหน้าเสียหน่อยๆ
ไม่มีอะไรมากหรอกครับ คือพี่เขาอุตส่าห์อาบน้ำหลังเล่นกีฬามา ผิดกับผมเลยครับ เหงื่อท่วมยังไงก็เหงื่อท่วมอย่างนั้น เรียกว่าให้อากาศตามธรรมชาติอาบให้เรียบร้อย
“เดี๋ยวกูแนะนำคนอื่นให้รู้จัก นั่นพวกเพื่อนกูมึงรุ้จักอยู่แล้วนั่นแหละ นั่นนิ้ง ปอ ดิว แล้วคนที่นั่งข้างมึงชื่ออั๋น” พี่หนึ่งเอ่ยแนะนำตัวทีละคน ผมรู้สึกได้แวบนึงที่พี่น็อตหันมามองหน้าผม พี่เขายิ้มออกมานิดๆ ไม่รู้คิดไปเองหรอเปล่า บางทีอาจจะเป็นภาพหลอนเพราะเห็นไอ้ดิวมันยิ้มบ่อยเกินไป เหอะๆ
“ครับ ชื่อน็อตครับ”
“ไม่ต้องเกร็งมึง คนกันเองทั้งนั้น” พี่แหวนพูดขึ้น ท่าทางพวกพี่เขาจะรู้จักกันดีนะครับ
“กันเองอะไร เพิ่งจะรู้จักกันเนี่ย” พี่น็อตแย้งขึ้น พี่แหวนก็ยักไหล่อย่างไม่สนใจกับคำพูดนั้น
หลังจากที่พี่น็อตมาถึงก็ไม่ได้แตกต่างจากเดิมมากครับ นิ้งที่นั่งข้างผมเริ่มทำตัวไม่ถูกเพราะมีอยู่ครั้งนึงที่เธอลุกไปหยิบอาหารเพิ่มพร้อมกับพี่น็อตพอดี ส่วนผมก็สบายครับไม่ค่อยได้ย่างอะไรเองเลยเพราะไอ้คนที่นั่งข้างๆบริการให้ตลอดไม่ให้จานว่าง ถ้ามันจะตักอาหารที่ผมชอบบ้าง อย่างเช่นหมู ไก่ ไม่ใช่ดับที่ผมโคตรจะเกลียดมาให้เกือบตลอดแบบนี้
“พอแล้วไอ้ดิว กูไม่ใช่คุ๊กแกต้องกินตับเยอะขนาดนี้” ผมพูดออกไป เมื่อเห็นว่าชิ้นที่เท่าไหร่ไม่รู้มาอยู่ในจานของผมอีกครั้ง
“กูว่าตุ๊กแกก็ไม่น่าจะกินตับนะ นี่ทดแทนส่วนที่มึงไม่ได้กินมาหลายเดือนไง” ไอ้ดิวตอบด้วยท่าทางใสซื่อ
“เก็บไว้ในกูกินวันอื่นบ้างเหอะ ขอร้อง!”
ไอ้ดิวมันก็หัวเราะออกมา แน่นอนคนอื่นก็หัวเราะครับ ช่วงนี้ดวงผมมันคงจะตกถึงขีดสุดจริงๆ ชีวิตมีแต่ความอับอาย ขนาดพี่น็อตที่เพิ่งรู้จักยังแอบหัวเราะเลยครับ เฮ้อ
“กูว่าเลิกแกล้งไอ้ปอมันเถอะ” อั่นร้องบอก
“มึงน่าจะพูดอย่างนั้นมาตั้งนานแล้ว” ผมบ่นเบาๆ กว่าจะแค่นกินที่ไอ้ดิวตักมาจนหมดเนี่ย ก็แทบหมดอารมณ์กินอย่างอื่น ผมกำลังคีบเนื้อหมูที่ย่างเอาไว้ ทว่าชิ้นเนื้อที่หย่อนเองไว้กับมือก็หายไปต่อหน้าต่อตา
“นั่นของกู!” ผมหันไปโวยหัวขโมยที่มันเคี้ยวตุ้ยๆหน้าตาเฉย
“เดี๋ยวอ้วนหรอก ดูดิพุงออกมาแล้ว”
กูเริ่มหมดความอดทนแล้วโว้ย!!!!
ถ้าผมกลายร่างเป็นก็อตซิลล่าได้ตอนนี้ คงจะระเบิดกระทะตรงหน้าทิ้ง แล้วพ่นไฟใส่ไอ้หน้ายิ้มที่มองผมด้วยแววตาใสซื่อ? พร้อมกับรอยยิ้มประจำคัว
มึงเตรียมตัวได้เลยไอ้ดิว!
ผมกำลังจะระเบิดอารมณ์ที่สะสมไว้ออกมา ทว่าเนื้อหมูที่ย่างกำลังดีก็มาปรากฏในจานของผมอย่างปริศนา ราวกับกดปุ่มหยุดชั่วคราวไว้ ผมกับไอ้ดิวที่กำลังปะทะสงครามทางสายตาอยู่เมื่อครู่กระพริบตา ก่อนจะมองตามไปยังที่มาดังกล่าว
พี่น็อตกำลังส่งยิ้มสุภาพมาให้ พลางเสียงทุ้มที่ฟังนุ่มหูก็ดังขึ้น “พอดีพี่ย่างไว้หลายชิ้น ปอเอาชิ้นนี้ไปก่อนก็ได้”
พ่อพระ!
คำๆนี้ผุดเข้ามาในความคิดของผมในทันที ยิ่งเห็นรอยยิ้มใจดีที่ส่งมาให้ก็เหมือนเห็นออร่าสว่างมาจากตัวของพี่เขาเลยล่ะครับ!
“ขแบคุณครับพี่” ผมบอกพลางส่งยิ้มขอบคุณไปให้พี่เขา ซึ่งพี่เขาก็พยักหน้ารับ ผมซาบซึ้งกับความใจดีของพี่เขาจริงๆเลยครับ นี่ขนาดไม่ได้สนิทกันนะเนี่ย
“หึ”
ขณะที่ผมกำลังเคี้ยวเนื้อหมูหมักรสชาติอร่อย เสียงหัวเราะในคอก็ดังขึ้นเบาๆ ผมหันไปมองเจ้าของเสียงนั้น ก่อนจะเห็นไอ้ดิวมันกำลังมองไปยังใบหน้ารุ่นพี่คนดังที่กำลังมองมาที่มันเช่นเดียวกัน ผมคงไม่นึกใส่ใจนัก ถ้ารอยยิ้มนั้นมันดูแปลกไปจากเดิมที่มันมักยิ้มกับผม
ผมไม่ชอบรอยยิ้มแบบนั้นเอาเสียเลย...
TBC:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
:monkeysad: Note ::::
เอาตอนใหม่มาลงแล้วค่ะ แย้ๆ
ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย จนคนเขียนเริ่มจะเป็นหวัดแล้วค่ะ รักษาสุขภาพกันด้วยเน้อค่ะ อิอิ
ขอบคุณทียังติดตาม รวมถึงกำลังใจที่ส่งมาด้วยนะค่ะ
อีกไม่นาน? แมลงปอและน้องดิวจะได้สมหวังกันซะที ตอนนี้ก็ได้สร้างตัวกระตุ้นมาเรียบร้อยแล้ว ฮ่าๆ เอาน่าๆ คงจะกระตุ้นดิวได้บ้างล่ะน้า อิอิ
ถ้ามีพืมพ์ผิดไปบ้าง ขฉภัยด้วยค่ะ น้อมรับคำติชมเช่นเคยจ้า
ยังไงช่วยติดตามตอนต่อไปกันนะเจ้าค่ะ ขอบคุณมากจริงๆเลยค่ะ :call:
-
แหล่วๆๆๆๆๆๆๆ
ศึกชิงนาย 555
-
เพิ่งเห็นว่าพิมพ์ผิดเยอะมากๆ เลยแวะมาแก้ ถ้าหลุดสายตาไปบ้าง ก็ขอโทษด้วยจ้า
-
จะเกิดเป็นศึกชิงแมลงปอหรือเปล่าน๊าา
-
พี่น๊อตน่ารักกกกก
-
เชื่อเถอะว่าอิหนูปอไม่รู้หรอกว่ากะลังจะเกิดศึกชิงตัวเองอ่ะ 555
-
แหล่วๆๆๆๆๆๆๆ
ศึกชิงนาย 555
555 หวังว่าไอ้คนถูกชิงจะรู้ตัว อิอิ
จะเกิดเป็นศึกชิงแมลงปอหรือเปล่าน๊าา
ใช่แล้วจ้า ฮ่าๆ
พี่น๊อตน่ารักกกกก
ขอบคุณค่าที่ชอบ อิอิ พี่เค้าน่ารักนะ
เชื่อเถอะว่าอิหนูปอไม่รู้หรอกว่ากะลังจะเกิดศึกชิงตัวเองอ่ะ 555
ฮ่าๆ มันบื้อ แต่อีกไม่นานก็จะหายและจ้า
################
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นมากเลยค่ะ
+ คืนให้ค่ะ อิอิ
พรุ่งนี้น่าจะได้ลงค่ะ ตอนนี้เป็นหวัดไปแล้ว เหอะๆ
-
ต้องมีตัวกระตุ้นสินะ ดิวเริ่มออกอาการแล้ว
-
อะนะ จะเป็นไงต่อละทีนี้ ดิวจะทำยังไงต่อ แล้วไอ้พี่น็อตชอบปอรึเปล่านะ
-
สนุกดีฮะ ไม่น่าเชื่อว่าเพิ่งแต่งเรื่องแรก
บทพูด ตัวละครรื่นไหลดีมากเลย
แถมอัพบ่อยต้วย อาจจะเป็นเพราะมือใหม่ ไฟแรง
ขอให้แบบนี้ไปเรื่อยๆนะฮะ จะรอติดตามผลงานฮะ
-
ดิวหึงเยอะๆเลย
หนูชอบ55555555
-
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกก o13
-
ดิวเจอคู่แข่งซะแล้ว
จะช้าไม่ได้แล้ว ต้องรุกให้หนัก
-
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ชอบแนวนายเอกมึนๆแบบนี้ ดิวมีคู่แข่งแล้วเว้ย
จะเปิดศึกชิงนายกันยังไงหล่ะเนี่ย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด :z1:
-
ปอหนอปอ
มีคนหล่ออยู่ข้างๆตั้งสองคน
น่า-อิจ-ฉา!!!! //อะล้อเล่น ชอบน้องแมลงปอที่สุดจ้า:z2:
-
น่ารักมากจ้ะ เล่นเอาหยุดอ่านไม่ได้เลยจากที่แค่คิดว่าจะอ่านผ่านๆ
ดิวน่ารัก แมลงปอน่าแกล้ง :กอด1:
-
ดิวชอบแกล้งเขาไงล่ะพ่อ มีแมงหวี่แมงวันมาอีกแล้ว
รีบๆเผด็จศึกซะดิว
-
สนุกมาก รออ่านต่อค่า ชอบจัง
-
เข้ามาอ่านจากกระทู้แนะนำนิยาย
แล้วก็ไม่ผิดหวัง
แค่ประโยคแรกก็ทำเราย้อนอดีตวันวาน
ทำให้นึกถึงตอนที่แอบชอบเพื่ิอนในห้องเลย
ตอนนั้นก็หมั่นไส้แบบนี้แหละ
คนอะไรคุยในห้องเรียน ไม่ตั้งใจเรียน
แต่สอบได้คะแนนดี ...
ดิวท่าจะมีคู่แข่งเข้ามาล่ะ ชักมันแล้วสิ หึหึหึ
-
ชอบบบบบบบบบบบบ
ชอบการดำเนินเรื่อง ดิวเนียนโคตร 5555
ชอบพระเอกกับนายเอก เป็นเคะกับเมะในเสป็กเราเลย 555555
ติดตามเรื่องนี้ค่ะ
คนเขียนสู้ๆนะ :)
-
มีตัวกระตุ้นมาแล้วดิวจะรุกแมลงปอยังไงน้า
-
ต้องมีตัวกระตุ้นสินะ ดิวเริ่มออกอาการแล้ว
งานนี้ต้องให้ดิวเขารู้สึกซะบ้าง อิอิ
อะนะ จะเป็นไงต่อละทีนี้ ดิวจะทำยังไงต่อ แล้วไอ้พี่น็อตชอบปอรึเปล่านะ
งานนี้ก็คงต้องรอดูกันต่อไปค่ะ ส่วนพี่น็อตเขามาเพื่อแมลงปอโดยเฉพาะ อิอิ
สนุกดีฮะ ไม่น่าเชื่อว่าเพิ่งแต่งเรื่องแรก
บทพูด ตัวละครรื่นไหลดีมากเลย
แถมอัพบ่อยต้วย อาจจะเป็นเพราะมือใหม่ ไฟแรง
ขอให้แบบนี้ไปเรื่อยๆนะฮะ จะรอติดตามผลงานฮะ
ขอบคูณมากเลยค่ะ เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่แต่งได้ยาวไกลขนาดนี้ ธรรมดาแค่หน้าสองหน้าก็จอดแล้วค่ะ
ยังไงช่วยติดตามเรื่องนี้ต่อๆไปด้วยนะค่ะ
ดิวหึงเยอะๆเลย
หนูชอบ55555555
คนเขียนก็ชอบค่ะ อยากให้มันหึงเยอะเหมือนกัน แต่บทมันยังมาไม่ค่อยถึงซะที
จะพยายามยัดเยียดให้เกิดขึ้นค่ะ ฮ่าๆ
ขอบคุรมากเลยค่ะ
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกก o13
ขอบคูณมากๆเลยค่ะ ช่วยติดตามตอนต่อๆไปด้วยนะค่ะ อิอิ
ดิวเจอคู่แข่งซะแล้ว
จะช้าไม่ได้แล้ว ต้องรุกให้หนัก
มันน่าจะเริ่มต่อจากนี้แล้วล่ะค่ะ จะพยายามๆ อิอิ
ขอบคุณมากเลยค่ะ
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ชอบแนวนายเอกมึนๆแบบนี้ ดิวมีคู่แข่งแล้วเว้ย
จะเปิดศึกชิงนายกันยังไงหล่ะเนี่ย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด :z1:
ขอบคุณมากๆเลยค่ะ รับประกันความมึนของแมลงปอต่อไป ฮ่าๆ
ศึกนี้ได้แต่หวะงว่า แมลงปอมันจะรู้เรื่องกับเขาบ้าง ช่วยติดตามต่อไปด้วยนะค่ะ อิอิ
ปอหนอปอ
มีคนหล่ออยู่ข้างๆตั้งสองคน
น่า-อิจ-ฉา!!!! //อะล้อเล่น ชอบน้องแมลงปอที่สุดจ้า:z2:
แต่น่าอิจฉาจริงๆค่ะ น้องดิวออกจะน่ารักขนาดนั้น พี่น็อตก็ดูดี เขียนเองยังอิจฉาเลยค่ะ อิอิ
น่ารักมากจ้ะ เล่นเอาหยุดอ่านไม่ได้เลยจากที่แค่คิดว่าจะอ่านผ่านๆ
ดิวน่ารัก แมลงปอน่าแกล้ง :กอด1:
ขอบคุณค่ะ อิอิ เนื้อเรื่องอาจจะเรียบเรื่อยไปนิด แต่อยากให้ความรักเป็นเรื่องที่ค่อยๆเป็นค่อยๆไปค่ะ
เพื่อความโรแมนคิด อิอิ ติดตามตอนต่อไปด้วยเน้อจ้า
ดิวชอบแกล้งเขาไงล่ะพ่อ มีแมงหวี่แมงวันมาอีกแล้ว
รีบๆเผด็จศึกซะดิว
ใจเย็นๆจ้า เดี๋ยวไก่ตื่นซะก่อน ฮ่ราๆ
สนุกมาก รออ่านต่อค่า ชอบจัง
ขอบคุณค่ะ จะพยายามอัพให้บ่อยๆนะค่ะ ช่วยติดตามตอนต่อไปด้วย อิอิ
เข้ามาอ่านจากกระทู้แนะนำนิยาย
แล้วก็ไม่ผิดหวัง
แค่ประโยคแรกก็ทำเราย้อนอดีตวันวาน
ทำให้นึกถึงตอนที่แอบชอบเพื่ิอนในห้องเลย
ตอนนั้นก็หมั่นไส้แบบนี้แหละ
คนอะไรคุยในห้องเรียน ไม่ตั้งใจเรียน
แต่สอบได้คะแนนดี ...
ดิวท่าจะมีคู่แข่งเข้ามาล่ะ ชักมันแล้วสิ หึหึหึ
ไม่รู้ว่ามีเรื่องตัวเองอยุู่ในกระทู้แนะนำด้วยค่ะ ดีใจมากเลยอ่ะค่ะ
อยากให้เรื่องนี้เป็นไปแบบธรรมชาติ เป็นความรักที่ค่อยๆเรียนรู้ค่ะ (คนเขียนชอบอาการเผลอไปรักโดยที่ไม่รู้ตัวเนี่ยแหละ)
ยังไงช่วยติดตามตอนต่อๆไปด้วยนะค่ะ
ชอบบบบบบบบบบบบ
ชอบการดำเนินเรื่อง ดิวเนียนโคตร 5555
ชอบพระเอกกับนายเอก เป็นเคะกับเมะในเสป็กเราเลย 555555
ติดตามเรื่องนี้ค่ะ
คนเขียนสู้ๆนะ :)
ขอบคุณมากเลยค่ะ แอบหวั่นใจว่าเนื้อเรื่องมันเอื่อยเกินไปหรือเปล่า แต่ตั้วใจว่าให้มันค่อยเป้นค่อยไป ลักษณะรักแบบไม่รู้ตัวอ่ะค่ะ อิอิ
ขอบคุณที่ชอบดิวกับแมลงปอนะค่ะ
ยังไงช่วยติดตามตอนต่อไปด้วยจ้า
มีตัวกระตุ้นมาแล้วดิวจะรุกแมลงปอยังไงน้า
น่าจะรุกแบบสายลับนะค่ะ อิอิ
มาแบบไม่ให้รู้ตัว เอิ๊กๆ (ว่าไปนั่น)
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
แวะมาตอบเม้นถ่วงเวลา แหะๆ
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำและกำลังใจด่ะ ดีใจมากๆเลยค่ะ
-
ตอนที่ 9
กึก!
เสียงตะเกียบที่ชนกัน เรียกความสนใจจากผมที่คุยเล่นกับนิ้งซึ่งถูกทิ้งไว้เฝ้าเตาอีกด้านคนเดียว ก่อนจะมองไปยังต้นเสียงที่มีเนื้อหมูที่ผมเคยวางไว้ ซึ่งคาดว่าน่าจะสุกดีแล้ว แต่ว่า...
“พี่กำลังทำอะไรเหรอครับ” ไอ้ดิวมันพูดขึ้น พร้อมกับรอยยิ้มประจำตัวเช่นเคย ตอนนี้ตะเกียบของไอ้ดิวกำลังคีบเนื้อหมูชิ้นนั้นเอาไว้
“แล้วน้องกำลังทำอะไรอยู่เหรอครับ” พี่น็อตว่าบ้าง แต่ว่าปลายตะเกียบไม่ได้เลื่อนออกไปไหนเช่นเดียวกัน
“ผมกำลังบริการเพื่อนรักของผมอยู่ครับ พี่ไม่ต้องลำบากมายุ่งหรอก” ไอ้ดิวมันว่าพร้อมรอยยิ้มเช่นเดิม แต่ผมรู้สึกมันหนาวๆยังไงชอบกล ทั้งๆที่นั่งอยู่หน้าเตาแท้ๆ
“อย่างนั้นเหรอ คิดว่าไม่ได้สนใจพี่เลยว่าจะดูแลให้” พี่น็อตว่าด้วยรอยยิ้มบางๆ แต่ความรู้สึกไม่ได้ต่างจากไอ้ดิวในตอนนี้เลยสักนิด
“อย่าคิดเอาเองสิครับ ผมดูแลเพื่อนของผมเองได้” ไอ้ดิวว่าต่อ พลางขยับตะเกียบ แต่ว่าตะเกียบของพี่น็อตกลับขวางอยู่เหมือนเดิม “ผมว่าพี่เอาตะเกียบของพี่ออกน่าจะดีกว่านะครับ”
“โทษที พอดีว่าพี่ตั้งใจทำอะไรแล้วก็อยากจะทำให้ได้ด้วยสิ” พี่น็อตว่าต่อ พลางหรี่ตามองไปที่ไอ้หน้ายิ้มที่กำลังพลิกตะเกียบหลบตะเกียบของพี่เขา
“หึๆ ผมว่างานนี้พี่ทำไม่สำเร็จหรอกครับ เสียเวลาเปล่า” ไอ้ดิวว่าพร้อมกับรอยยิ้มเย็น
ผมกับนิ้งได้แต่มองหน้าสองคนไปมา พร้อมกับตะเกียบที่อยู่ในมือของทั้งคู่ที่พยายามจะคีบเนื้อหมูชิ้นนั้น ราวกับดูการแสดงบางอย่าง ทั้งๆที่ยังมีอีกหลายชิ้นที่อั๋นกำลังพลิกไม่ให้มันไหม้อยู่ ทว่าสายตายังคงมองไปยังคนสองคนที่กำลังพูดคุย? กันอย่างสงสัย
อะไรวะเนี่ย?...
“ไหม้แล้ว!” นิ้งพูดขึ้น เมื่อเห็นเนื้อหมูเจ้าปัญหามีรอยไหม้สีดำเป็นแถบ ทำให้สองสายตาที่กำลังมองกันนิ่งต้องหันมามองชิ้นเนื้อที่อยู่ปลายตะเกียบอีกครั้ง พี่น็อตละออกก่อน ไอ้ดิวขมวดคิ้ว ก่อนจะคีบมันออกมาใส่ในจานตัวเอง
“มึงไม่ต้องกินนะ เดี๋ยวมะเร็งกินสมอง” ผมบอก ก็ตอนนี้มันไหม้ซะขนาดนั้น ไอ้ดิวหันมามองผมก่อนจะถอนหายใจออกมา พร้อมกับรอยยิ้มคุ้นเคยกลับมาอีกครั้ง
“อืม”
ผมพยักหน้า ก่อนจะช่วยอั๋นมันพลิกอาหารในเตาอีกครั้ง พร้อมกับบรรยากาศอึดอัดที่ก่อตัวขึ้น ตอนนี้พวกพี่ๆที่ไปตักอาหารกลับมาแล้ว ทำให้นิ้งกลับไปคุยกับพวกพี่ๆเขาเหมือนเดิม คงเหลือแต่ผมกับอั๋นที่ต้องเผชิญกับรังสีประหลาดที่แผ่ออกมา หลังจากเหตุการณ์เมื่อครู่
“ใครมาร่ายคำสาปไว้หรือเปล่าวะ” อั๋นพูดติดตลก ผมหัวเราะออกมา ปฏิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกไม่ต่างจากอั๋นเลยสักนิด ตอนนี้ผมกับอั๋นเลยอาสามาตักอะไรเพิ่มบ้าง เอาเป็นว่า นอกจากเปลี่ยนบรรยากาศอันไม่พึงประสงค์ แล้วก็มาเดินย่อยครับ
ตั้งแต่ที่ไอ้ดิวมันทำท่าแปลกไป มันก็เลิกแกล้งผมหนำซ้ำยังเอาแต่ของชอบมาให้ผมแบบไม่มีขาดตกบกพร่องจนรู้สึกเกรงใจมันขึ้นมาแทน ผิดกับความรู้สึกก่อนหน้านี้ลิบลับ ไม่นับท่าทีของพี่น็อตที่ผมอ่านไม่ออกนั่นอีก ผมกับอั๋นเดินกลับมาที่โต๊ะอีกครั้ง พวกพี่หนึ่งกำลังคุยเล่นพร้อมกับกินกันอย่างสนุกสนาน ผิดกับโต๊ะฝั่งของผมที่เหมือนเมฆหมอกมาปกคลุมจนทั่ว ถ้าฝนไม่ตกลงมา คงมีฟ้าแลบฟ้าผ่ามาให้เห็นแน่ๆ
“มึงเอากุ้งไหม เดี๋ยวกูแกะให้” ไอ้ดิวมันถามผม ก่อนจะส่งยิ้มมาให้
“เดี๋ยวกูแกะเอง”
“กูจะกินเองด้วย มือเปรอะคนเดียวพอ” ไอ้หน้ายิ้มมันว่า ก่อนจะจัดการแกะกุ้งให้ผมเสร็จสรรพ ไม่นานกุ้งหลายตัวก็มานอนรอในจานผม ผมไม่ได้ใจดำพอจะกินคนเดียวหมดหรอกครับ ผมก็แบ่งให้ไอ้ดิวมันครึ่งหนึ่ง มีแบ่งให้อั๋นที่ขอมาด้วย ส่วนพี่น็อตผมก็ว่าจะให้พี่เขาแทนคำขอบคุณนะครับ ถ้าผมไม่ทันเห็นไอ้ดิวที่มันมองพี่น็อตแบบไม่เป็นมิตร? ทั้งที่มีรอยยิ้มบางประดับอยู่ก็ตาม
“นี่ครับพี่น็อต” ผมคีบเนื้อหมูที่ตัวเองย่างไว้คืนให้แทน
“ขอบคุณครับปอ” พี่น็อตว่า ก่อนจะหยิบเนื้อที่ผมส่งให้ไปกินทันที พร้อมกับส่งยิ้มให้ผม ผมก็ได้แต่ยิ้มรับ
“แมลงปอกูอยากได้หมูบ้างอ่ะ” ไอ้ดิวมันบอกผม
“ของมึงก้มีอยู่แล้วไม่ใช่เหรอไง” ผมหันไปบอกมัน ก็เห็นหมูยังอยู่ในจานมันอยู่เลย แล้วจะเอาไปทำไมอีกวะ?
“อันนี้มันเริ่มเย็นแล้ว อยากได้ที่มันร้อนๆ” ไอ้ดิวว่าต่อ ผมก็ได้แต่งง แต่ก็ยอมเอาหมูของตัวเองให้มันไป เอาล่ะอย่างน้อย ตอนนี้มันก็บริการผมจนน่าพอใจล่ะนะ เรื่องแค่นี้เล็กน้อยครับ
“ป้อนด้วยดิ มือเปรอะอ่ะ” ไอ้ดิวว่าต่อ พลางทำหน้าอ้อนพร้อมกับยกมือที่เปื้อนคราบกุ้งมาให้ผมดู เอ่อ ... มึงเริ่มเรื่องมากและไอ้ดิว แล้วนั่นจะฟ้องว่ามือมึงเปรอะเพราะกูหรือเปล่าวะ?
“เอ่อ ... จะดีหรือวะ” ผมพูดขึ้น ก็ในเมื่อตอนนี้ ไม่เพียงไอ้ดิวที่มันกำลังมองผม อั๋น พี่น็อต อีกทั้งนิ้งที่นั่งข้างๆกัน กำลังมองมาด้วยเช่นกัน เอาเป็นว่า ผมว่ามันไม่ใช่ความคิดที่ดีเลยล่ะครับที่ทำอย่างที่ไอ้คนตรงหน้ามันขอ
“แมลงปอ มึงอย่าใจดำดิ” ไอ้ดิวว่าพลางทำหน้ามุ่ย “ตอนนี้มือเหนียวไปหมดแล้ว”
ถ้าผมบอกให้มันไปล้างมือที่ห้องน้ำ มันจะน่าเกลียดไหมครับ...
“นั่นสิปอ นิ้งเห็นดิวบริการปอตั้งเยอะ” นิ้งพูดขึ้น ก่อนจะยิ้มให้ดิวที่ยิ้มรับคำพูดนั้น แต่ว่านั่นไม่ได้หมายความว่าผมต้องป้อนมันด้วยนี่หน่า
“แต่เราว่า...”
“งั้นเดี๋ยวนิ้งป้อนแทนปอให้นะ” นิ้งว่า แล้วทำท่าจะทำแบบนั้นจริงๆ ผมได้แต่มองแบบอึ้งๆ ไม่นึกว่านิ้งจะพูดออกมาแบบนี้ ส่วนไอ้ดิวดันไม่พูดอะไรได้แต่มองหน้าผม ก่อนจะไปมองนิ้งที่นั่งถัดจากผมซึ่งกำลังคีบเนื้อหมูอยู่
“อ้าปาก” ผมพูดเร็วๆ ก่อนจะคีบเนื้อหมูในจานตัวเองป้อนคนตรงหน้าอย่างรวดเร็ว ไอ้ดิวมันก็ทำตามก่อนจะอมยิ้มออกมา นิ้งหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนเธอจะคีบเนื้อหมูนั้นเข้าปากตัวเองแทน
นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ผมป้อนคนอื่นเนี่ย... ผมรู้สึกอายนิดๆ ก่อนจะหลับหูหลับตา ไม่ได้นึกสนใจต่อสายตาที่มองมาอีก ไอ้ดิวมันก็ไม่ว่าอะไร เอาแต่แกะกุ้งให้ผมพร้อมกับรอยยิ้มเช่นเคย
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
ตอนนี้ผมกำลังอยู่บนแท็กซี่เพื่อมุ่งหน้ากลับบ้านแล้วครับ หลังจากที่อิ่มท้องและได้เวลาอันสมควรแล้ว พวกเราก็แยกย้ายกันครับ ทั้งๆที่พี่น็อตอาสาจะมาส่งให้แท้ๆ แต่เพราะความงี่เง่าของไอ้คนที่นั่งข้างๆ ทำให้ผมต้องมาอยู่ในแท็กซี่คันนี้แทน
“เพราะมึงแท้ๆ” ผมบ่นเบาๆ คงเพราะวันนี้เป็นวันศุกร์ รถเลยติดแทบจะไม่ขยับไปไหน ผิดกับตัวเลขของมิเตอร์ที่ยังวิ่งไม่หยุด งานนี้คงหลายตังอยู่นะครับ
“กูทำไมวะ” ไอ้ดิวถามเสียงเรียบเรื่อย ผมชักสีหน้ากับท่าทางไม่สนใจของมัน
“ถ้ามึงไม่ทำตัวน่าเบื่อ ตอนนี้ก็ได้กลับฟรีแล้ว”
“มึงอยากกลับไปกับไอ้รุ่นพี่นั่นมากเลยหรือไง” ไอ้ดิวมันถามเสียงแข็ง ใบหน้าที่ธรรมดาดูหล่อเหลาตอนนี้กำลังบูดบึ้ง ท่าทางแบบนั้นทำให้ผมอดจะแปลกใจไม่น้อย
“มึงไม่ชอบพี่น็อตหรือวะ” ผทถามอย่างสงสัย เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นมันทำท่าไม่ชอบใครได้มากขนาดนี้ “ทำไมวะ พี่เขาก็ดูนิสัยดีออก”
“มึงอย่าแม้แต่จะคิดเลยแมลงปอ กูขอเตือนให้อยู่ห่างๆเลย” ไอ้ดิวพูดเสียงเข้ม “ไอ้รุ่นพี่นั่น แม่ง... ช่างเถอะ” ก่อนที่มันจะถอนหายใจออกมา
“ทำไมกูต้องเชื่อมึงด้วยวะ” ผมพูดอย่างไม่เห็นด้วยนัก ก่อนจะหันไปมองด้านข้าง ตอนนี้รถเริ่มเคลื่อนไปอย่างช้าๆไม่รู้ว่าจะไปถึงบ้านกี่โมง บางทีผมควรจะโทรบอกแม่หน่อยก็น่าจะดี
“มึงก็ลองไปตีสนิทดูสิ เหอะ!” ไอ้ดิวพูดอย่างไม่สบอารมณ์ ผมหันมามองอีกครั้ง ก่อนจะมองมันอย่างจับผิด ไอ้หน้ายิ้มปรับสีหน้าเล็กน้อย “ว่าแต่อาทิตย์หน้าจะแข่งแล้วใช่ไหม”
“อืม” พอนึกถึงเรื่องนี้ ผมก็นึกถึงคำพูดของพี่ต้นที่พูดกับผมเอาไว้ ผมเลยตั้งใจไว้ว่าวันอาทิตย์นี้จะแวะไปซ้อมที่โรงเรียนเสียหน่อย
“ทำไมทำหน้าแบบนั้น คู่แข่งเก่งหรือไง”
“ไม่แน่ใจ”
เสียงเพลงที่ดังคลอขึ้น ไม่ได้ช่วยให้ความคิดของผมสงบลง ก่อนจะรู้สึกถึงความอุ่นที่ทาบอยู่บนเส้นผมของตัวเอง พร้อมกับเจ้าของสัมผัสนั้นจะโยกหัวของผมไปมาเบาๆ
“อย่าเครียดไปเลย ยังไงมึงก็ทำได้อยู่แล้ว”
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
วันนี้เป็นวันอาทิตย์แล้วครับ ผมลุกขึ้นมาจากเตียงก่อนจะรีบไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปทานอาหารเช้าในเวลาที่พระอาทิตย์ส่องเหนือหัวพอดีแบบนี้ แหะๆ
“เดี๋ยวปอไปข้างนอกนะ” ผมร้องบอกแม่ หลังจากกินข้าวแล้วล้างจานเสร็จ แม่ที่กำลังนั่งดูรายการเกมโชว์หันมามองด้วยความสงสัย
“จะไปไหน ไปเที่ยวเหรอ”
“เปล่าครับ ไปซ้อมบาสที่โรงเรียนน่ะ”
“แล้วจะกลับกี่โมง”
“เดี๋ยวโทรบอกครับ” ผมเดินไปใส่รองเท้าที่หน้าบ้าน ก่อนจะไปหยิบลูกบาสที่ซื้อไว้ตั้งแต่ปีที่แล้ว เพราะช่วงที่เรียนพละ ผมค่อนข้างเห่อกีฬานี้เป็นพิเศษถึงกับซื้อมาเล่นที่บ้าน ตอนเย็นก็ชวนพวกไอ้กี้มาเล่นด้วย เลยตัดสินใจหามาเป็นของตัวเองซีกลูก
ผมเดินมาขึ้นรถเมล์ที่หน้าปากซอย ใช้เวลาประมาณเกือบครึ่งชั่วโมงก็ถึงโรงเรียนแล้วครับ ผมแลกบัตรนักเรียนกับยามก่อนจะเดินเข้าไปในโรงงเรียนอีกครั้ง
ในโรงยิมที่ไม่มีคนให้บรรยากาศเงียบเหงาผิดกับที่ผมคุ้นเคย ผมเดินเข้าไปวางกระเป๋าที่เก้าอี้ยาวริมสนาม ก่อนจะลองเดาะลูกบาสลงที่พื้นจนเป็นจังหวะดังก้องสะท้อนไปทั่ว ผมถอนหายใจรู้สึกเหงาแปลกๆ ก่อนจะลองวิ่งเลี้ยงลูกพร้อมกับโยนลูกลงห่วงที่อยู่เหนือหัวอย่างรวดเร็ว
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ตอนนี้ร่างกายของผมถูกสูบฉีดอย่างเต็มที่ พร้อมกับเหงื่อที่ไหลโทรมจนเสื้อยืดเนื้อบางชุ่มไปด้วยเหงื่อ สายตาของผมจดจ้องไปยังห่วงวงกลมที่เชื่อมติดกับตาข่ายผ้านั้นนิ่ง ก่อนจะเริ่มโยนลูกในระยะต่างๆราวกับติดอยู่วังวนที่ไม่มีทางหยุดได้
“พักก่อนคร้าบบบ!”
เสียงตะโกนที่ดังขึ้น ทำให้ผมต้องหันไปมองอย่างตกใจ ตำแหน่งที่มีกระเป๋าของผมวางอยู่มีใครคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ตรงนั้น ก่อนจะโบกมือให้น้อยๆ ผมเลิกคิ้วก่อนจะวิ่งไปเอาลูกที่กระดอนอยู่ใต้ห่วงแล้วจึงเดินเข้าไปหา
“มาได้ไงเนี่ย”
“แวะไปที่บ้านมา เห็นคุณแม่บอกว่ามึงมาซ้อมบาสที่นี่” ไอ้ดิวว่า ก่อนจะส่งขวดน้ำแปล่าเย็นมาให้ผม “พักก่อน เดี๋ยวเหนื่อยตายพอดี”
“อืมๆ” ผมรับขวดน้ำนั่นไว้ ก่อนจะยกขึ้นดื่มทีละน้อย พร้อมกับเทส่วนหนึ่งลงบนผ้าขนหนูที่เตรียมมา ก่อนจะโปะไปที่หัวของตัวเองเพื่อดับร้อน “มึงว่างนักหรือไง”
“ฮ่าๆ ก็อยากมาหาอ่ะ” ไอ้ดิวว่า ก่อนที่มันจะนั่งลง ผมเลิกคิ้วมองมันก่อนจะนั่งลงข้างๆ ไอ้ดิวมันอมยิ้มเล็กน้อย “แล้วซ้อมเป็นไงบ้าง”
“เหนื่อย” ผมตอบ ไม่ได้ตั้งใจจะกวนหรอกนะครับ เพราะว่าผมเหนื่อยจริงๆ ขนาดจังหวะหายใจยังถี่เร็วเลยล่ะครับ ผมลุกขึ้นอีกครั้งก่อนจะยืนเดาะลูกบาสกับพื้นในมือไปมา
“ก็เห็นอยู่หรอก หมายถึงซ้อมแล้วรู้สึกเป็นไงบ้าง มั่นใจหรือยัง”
“ก็คงดีมั้ง” ผมตอบอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะวิ่งไปที่สนามอีกครั้งเพื่อซ้อมต่อ แล้วลองโยนลูกในระยะสามคะแนนที่ตัวเองต้องซ้อมอีกครั้ง พร้อมลูกบาสที่ลงไปในห่วงอย่างสวยงาม แต่นั่นไม่ได้ทำให้ผมวางใจ ไม่ทันทีที่ผมเดินไปเก็บลูก ไอ้ดิวก็วิ่งไปเก็บลูกให้ ก่อนจะส่งลูกบาสในมือมาให้ผม
“มาลองแข่งกันไหม” จู่ๆไอ้ดิวก็พูดออกมาแบบนั้น
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
-
ผืดคาดจากที่ผมคิดไว้ ไม่อยากจะเชื่อก็ต้องเชื่อว่าไอ้คนที่ดูดีพร้อมไปหมดสักทุกอย่างแบบไอ้ดิวมันจะเล่นกีฬาได้ห่วยสิ้นดี อย่าว่าแต่มันจะโยนลูกลงห่วงเลยครับ โอกาสที่มันแย่งลูกจากมือผมเกือบจะเป็นศูนย์
“มึงอ่อนว่ะ” ผมว่ามัน พลางยิ้มน้อยๆ เอาเป็นว่าไอ้คนตรงหน้าโดนผมเล่นงานซะเหงื่อโชก ไม่นับท่าทางตลกของมันที่แย่งลูกในมือของผมไม่ได้ นึกทีไรยังคลกไม่หาย
“ก็มึงเก่งไง” ไอ้ดิวว่าพลางหัวเราะเบาๆ เสื้อเชิ้ตที่มันใส่มาชุ่มเหงื่อ ก่อนจะวิ่งไปเก็บลูกที่ผมโยนลงห่วงไปเมื่อครู่ “ไปพักกันเถอะ”
ผมพยักหน้า รู้สึกอยากจะนอนแผ่ไปกับพื้นเสียจริงๆ พอหยุดเคลื่อนไหวก็เหมือนร่างกายก็หมดแรงเอาดื้อๆ ผมเดินมานั่งพร้อมกับไอ้ดิวที่นั่งดื่มน้ำอยู่ ผมหยิบผ้าขนหนูผืนเดิมมาเช็ดหน้าอีกครั้ง
“อนุญาตให้นอนตักได้เอาป่ะ” ไอ้ดิวว่า แต่ไม่ทันที่ผมได้ค้านอะไร มันก็ดึงตัวผมที่กำลังหมดแรงนอนลงบนตักมัน ผมที่ตกใจปนประหลาดใจกำลังจะลุกขึ้น แต่แรงดันที่กดตรงหัวไหล่กลับยืดร่างของผมไว้ไม่ให้ขยับไปไหน
นี่ขนาดมึงเพิ่งออกกำลังมานะเนี่ย... แรงเยอะชิบหาย
“ไม่เอา!” ผมร้องบอกพร้อมกับฝืนตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง แต่ดูท่าว่าจะยาก
“อย่าเรื่องมากดิ อยู่นิ่งๆ”
ผมถอนหายใจออกมา ในเมื่อไอ้คนบังคับมันแรงเยอะกว่าก็ขี้เกียจจะดิ้นรนแล้วครับ ผมรู้สึกตะขิดตะขวงใจไม่น้อยที่ต้องมานอนหนุนตักผู้ชายแบบนี้ ผมหยิบผ้าขนหนูที่ถือไว้มาปิดหน้าตัวเองพร้อมกับหลับตาลง
“เหงื่อออกเต็มเลย” เสียงไอ้ดิวที่ดังขึ้น ทำให้ผมตอบรับในลำคอ ความเงียบและความเหนื่อยล้าที่ออกกำลังกายไปหลายชั่วโมงแบบแทบจะไม่หยุดพัก ไม่นับหมอนจำเป็นตอนนี้ถึงมันจะไม่ได้นุ่ม แต่ก็สบายอยู่พอสมควร ผมลืมตาอีกครั้ง เมื่อรู้สึกได้ว่าผ้าขนหนูที่ชุ่มน้ำของผมหายไป
“เดี๋ยวเช็ดให้” ว่าจบไอ้ดิวมันก็เอาผ้าขนหนูมาเช็ดที่คอของผมก่อนจะเลื่อนไปที่ใบหน้า พร้อมกับนัยน์ตาของผมที่สบกับนัยน์ตาสีดำสนิทที่กำลังมองมาเช่นเดียวกัน ผมกลั้นหายใจเล็กน้อย เมื่อบรรยากาศรอบตัวมันเปลี่ยนไป
“ไอ้ดิว” ผมพูดออกมาเบาๆ ให้ตายเถอะ! ทำไมหัวใจผมถึงได้เต้นแรงขนาดนี้ด้วยนะ
“หืม?” ไอ้ดิวรับคำก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาบางๆ โดยที่มือยังไม่หยุดเคลื่อนไหว ทั้งๆที่มีผ้าขนหนูสัมผัสอยู่บนผิวหน้า ทว่าผมกลับรับรู้ได้ถึงปลายนิ้วอุ่นที่ไล้ผ่านไปอย่างแผ่วเบา
“ไม่ต้องแล้ว มึงทำให้กูเริ่มขนลุก” ผมบอก พร้อมกับจับมือของมันให้ออกห่างจากใบหน้า พร้อมกับรับรู้ได้ถึงความร้อนที่จู่โจมเข้ามาอีกครั้ง
“แล้วอย่างอื่นลุกด้วยหรือเปล่า” ไอ้ดิวถามหน้าตาย
“ทะลึ่ง! แล้วมึงเล่นอะไรเนี่ย” ผมพูดพลางขมวดคิ้ว ไอ้ดิวมันหัวเราะเบาๆ ก่อนจะยื่นหน้ามาใกล้จนปลายจมูกโด่งแทบชนกัน ทั้งๆที่อยากจะถลึงตาใส่อีกฝ่ายหรือไม่ก็ผลักหน้ามันออกไปไกลๆ แต่ร่างกายกลับบังคับให้ผมหลับตาลงแทน
“ง่วงหรือเปล่า นอนก่อนก็ได้” เสียงของไอ้ดิวที่ดังขึ้น พร้อมกับลมหายใจร้อนที่รดอยู่ที่ใบหน้าของผม ก่อนผมจะตัวแข็งทื่อ เมื่อรับรู้ได้ถึงสัมผัสเบาๆที่หน้าผากของตัวเอง ผมลืมตาขึ้นแทบจะทันที ก่อนจะรีบหลับตาลงอีกครั้ง เมื่อริมฝีปากของอีกฝ่ายไล่มาที่เปลือกตา
มึงกำลังทำอะไรกับกูเนี่ยไอ้ดิว!
“ไอ้ดิว” ผมรุ้สึกว่าเสียงของผมสั่นเล็กน้อย บ้าชะมัด! ทำให้ผมรู้สึกใจสั่นขึ้นมาแบบนี้ได้ล่ะเนี่ย ไม่นับความร้อนในร่างกายที่ทำงานดีจนผมอดจะโมโหไม่ได้
“หลับตาลงแปบนึงเถอะ”
ราวกับโดนร่ายมนตร์ ทั้งๆที่ใจของผมยังเต้นไม่เป็นจังหวะ แต่เปลือกตากลับไม่กล้าขยับเปิดตามคำพูดนั้น ไม่รู้นานเท่าไหร่ที่หัวใจของผมกลับมาสงบลงอีกครั้ง พร้อมกับสติที่หลุดลอยไปสู่ความฝัน
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
ผมลืมตาตื่นอีกครั้งอย่างงัวเงีย ก่อนจะเบิกตาโพลง เมื่อพบว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน ผมลอบมองไปยังอีกคนที่กำลังนั่งเล่นเกมในมือถือไม่ได้สนใจมาที่ผมเลยสักนิด หัวคิ้วเข้มนั่นขมวดกันเล็กน้อยพร้อมกับรัวนิ้วลงบนหน้าจอมือถือไม่หยุด ก่อนสายตาคมนั่นจะมองลงมาเมื่อรับรู้ว่าผมกำลังมองอยู่
“เย็นแล้วกลับกันเถอะ” ไอ้ดิวว่า ผมรู้สึกแปลกใจ เพราะไม่คิดว่าประโยคแรกที่ได้ยินมันจะพูดแบบนี้
“มึง...” ผมพูดค้างไว้แค่นั้น ก่อนจะเม้มริมฝีปากตัวเองไว้แน่น พร้อมกับเรื่องก่อนหน้านี้ที่ย้อนกลับเข้ามาในห้วงความทรงจำอีกครั้ง ทั้งๆที่อยากจะถามออกไปตรงๆ แต่ไม่รู้ทำไมถึงไม่กล้าพูดออกไป
“มัวแต่มองหน้ากูอยู่ได้ เมื่อยเหมือนกันนะ” ไอ้ดิวบ่นออกมา ผมชักสีหน้าเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้น แสงสีส้มของดวงอาทิตย์ลอดผ่านมาทางหน้าต่าง ทำให้โรงยิมกว้างที่เงียบสงบถูกทาด้วยสีส้มอ่อนจางๆ
“มึง..”. ผมรวบรวมความกล้าอีกครั้ง เอาไงเอากัน เพราะตอนนี้ผมก็งงกับตัวเอง สับสนกับท่าทางของมันนเต็มที “มึงเล่นตลกอะไรกับกูอยู่หรือเปล่าวะ”
“ทำไมถึงถามอย่างนั้น” ไอ้ดิวว่าพร้อมกับลุกขึ้นยืนเก็บมือถือลงใส่กระเป๋ากางเกงของตัวเอง “มึงคิดอะไรอยู่เหรอ”
“กูไม่รู้” ผมตอบไปอย่างที่ใจคิด “เพราะกูไม่รู้ไง ถึงได้ถามมึงแทน”
ไอ้ดิวถอนหายใจ ก่อนจะลูบหัวของผมเบาๆ เจ้าตัวย่อตัวลงให้อยู่ในระดับเดียวกับผมที่กำลังนั่งอยู่ ก่อนรอยยิ้มอ่อนโยนจะฉายชัดในสายตาของผม “มึงอย่ากังวลกับเรื่องไม่เป็นเรื่องเลย ไว้จบกิจกรรมวุ่นๆพวกนี้เมื่อไหร่ มึงอาจจะรู้คำตอบก็ได้”
“อย่างนั้นเหรอ” ผมถามมันอย่างไม่แน่ใจ “แล้วที่มึงทำกับกูก่อนหน้านี้ล่ะ”
“อืม... อย่าใส่ใจมันเลย กูมันบ้าไปเอง ” ไอ้ดิวพูดพร้อมกับใบหน้าขาวของมันที่มีสีแดงระเรื่อขึ้นนิดๆ ผมหรี่ตามอง ก่อนมันจะยิ้มแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูงอีกครั้ง “ถ้ามึงไม่สบายใจก็ขอโทษแล้วกัน ลืมๆมันไปเถอะ”
มันลืมได้ที่ไหนกันเล่า... เจ้าบ้า! ผมชักสิหน้ายุ่ง อย่างไม่พอใจในคำตอบนั้นพร้อมกับไอ้ตัวดีที่ขยี้หัวของผมโดยที่ไม่ได้รับอนุญาต
“เดี๋ยวไปกินไอติมกันไหม กูเลี้ยงเอง”
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
โรงเรียนที่เคยเงียบสงบในตอนนี้กำลังเต็มไปด้วยเสียงดนตรีและเสียงร้องของกองเชียร์ที่ดังไปทั่ว สัปดาห์นี้เป็นสัปดาห์ของกีฬาสีแล้วครับ โดยวันกีฬาสีจริงๆจะมีในวันศุกร์นี้ ตอนนี้พวกกีฬาต่างๆ เริ่มทยอยแข่งกันให้วุ่นล่ะครับ
“ปอสู้ๆนะครับ”
“ขอบคุณครับพี่”
“นั่นรุ่นพี่คนนั้นไม่ใช่เหรอวะ” ไอ้กี้หันมาถามผม ผมได้แต่พยักหน้า ก่อนจะแนะนำพี่น็อตที่กำลังส่งยิ้มบางๆมาให้รู้จักกับไอ้กี้แล้วก็โต้งที่นั่งอยู่ไม่ห่างจากผม โชคดีที่ตอนนี้ไอ้ดิวไม่อยู่ ไม่งั้นผมว่ามันต้องมีเรื่องขึ้นแน่ๆ เพราะไอ้ดิวมันแทบจะเรียกได้ว่าเกลียดหน้าพี่น็อตอย่างเปิดเผยเลยก็ว่าได้
เห็นได้จากเมื่อวานที่ผมบังเอิญเจอพี่เขาที่โรงอาหาร ซึ่งไอ้ดิวเองก็เดินมาต่อแถวซื้อข้าวด้านหลังผม มันมองพี่เขาตาขวาง ส่วนพี่น็อตแทนที่จะรีบเดินไป ก็มัวแต่ชวนผมคุยนั่นคุยนี่ไม่ได้นึกสนใจสายตาทิ่มแทง ผมจะบอกเองก็ไม่กล้า หนำซ้ำตบท้ายมาขอเบอร์โทรศัพท์ของผมไปซะอย่างนั้น นอกจากที่ผมจะทำอะไรไม่ถูกแล้ว ก็ดูเหมือนว่าไอ้ดิวเองก็หมดความอดทนแล้วเหมือนกัน ก่อนไอ้หน้ายิ้มจะยิ้มได้น่ากลัวขึ้นมาอีกขั้น พร้อมกับลากคอผมไปทางอื่น ไม่วายทิ้งท้ายให้ผมต้องปวดหัวหนักกับการประกาศตัวอันน่าตกใจ
“อย่ามายุ่งกับคนของผม!”
ไม่รู้ว่าคนฟังจะเข้าใจเป็นแบบไหน แต่ที่แน่ๆผมไม่กล้ามองหน้าไอ้ดิวแบบตรงๆได้อีกเลยหลังจากตอนนั้น เดิมก็เริ่มสู้หน้าไม่ติดเพราะท่าทางของมันที่ทำให้ผมรู้สึกอึดอัด ได้แต่หวังว่า เวลาที่ผ่านไป จะทำให้ผมกลับมาเป็นปกติได้อีกครั้ง
“ว่าแต่พี่อยู่สีเดียวกับผมเหรอครับ” ไอ้กี้เข้าไปคุยกับพี่น็อตตามประสาผู้ชายที่มีอัธยาศัยดีทั่วไป
“เปล่าหรอก แค่อยากมาเชียร์ปอเฉยๆ” พี่น็อตบอก ก่อนจะส่งยิ้มที่เรียกได้ว่าอ่อนโยนมาให้
ผมไม่ได้สนใจการสนทนาระหว่างไอ้กี้กับพี่น็อตอีก ตอนนี้รอบสนามมีกองเชียร์ของสีผมและสีคู่แข่งมานั่งล้อมรอบ เสียงกลองกับเสียงร้องเชียร์ดังระงมไปทั่ว แม้นี่ไม่ใช่การลงแข่งครั้งแรกในชีวิตของผม แต่ทุกครั้งที่ต้องลงสนามแบบนี้ผมก็อดรู้สึกตื่นเต้นไม่ได้อยู่ดี
“ดูปอตื่นสนามนะ” โต้งพูดขึ้น
“อืม ตื่นเต้นอ่ะ” ผมพูดพลางขยับมือที่เริ่มชื้นเหงื่อของตัวเองไปมา
“ตั้งสติดีๆ” โต้งบอกพลางส่งยิ้มมาให้ ผมพยักหน้า เมื่อได้เวลาที่จะต้องลงสนาม ผมเดินไปแทกมือกับพวกเพื่อนๆที่มายืนเชียร์ แล้วเดินไปรวมกลุ่มกับนักกีฬาในทีม
ทั้งๆที่เสียงยังคงดังอยู่รอบตัวของผม แต่หูกลับได้ยินแต่เสียงรองเท้าที่เสียดสีไปมาบนพื้นซีเมนต์พร้อมกับเสียงลูกบาสที่กระเด้งอยู่ที่พื้นเป็นจังหวะ ผมเล่นอยู่ในตำแหน่งชู้ตติ้งการ์ดครับ แน่นอนว่าตำแหน่งนี้ถือเป็นตำแหน่งในการทำแต้มที่สำคัญทีเดียว ผมวิ่งไปดักรอลูกจากพี่ต้น ก่อนจะรีบโยนส่งไปให้ไอ้แซมเมื่อเห็นว่ามีช่องว่างพอที่จะทำคะแนนได้
ไม่นานเสียงรัวกลองอย่างยินดีก็ดังขึ้นจากฝั่งกองเชียร์สีของผม พร้อมกับไอ้แซมที่ยิ้มออกมาแล้วแทกมือกับผม ทว่าเวลาน่าดีใจผ่านไปไม่นาน ก่อนอีกฝ่ายจะทำคะแนนตามมา การแข่งขันเป็นไปอย่างสูสีครับ ก่อนจะได้เวลาพักครึ่ง ตอนนี้ทึมของผมตามอยู่เล็กน้อย
“ขอบใจว่ะ” ผมว่าพลางรับน้ำจากไอ้กี้ ตอนนี้ไม่เห็นพี่น็อตแล้วครับ ไอ้กี้บอกผมว่าพี่เขาต้องไปซ้อมเหมือนกันเลยอยู่จนจบเกมไม่ได้ ผมไม่ได้นึกใส่ใจนัก ไม่ใช่เพราะคำพูดของไอ้ดิวหรอกนะครับ แต่นิสัยผมเป็นแบบนี้อยู่แล้ว ถ้าไม่สนิทหรือซี้กันจริงๆก็ไม่ค่อยได้สนใจหรอกครับ
“ไอ้ดิวมันโทรมาบอกว่า สงสัยจะได้มาดูตอนจบเกมวะ” ไอ้กี้ว่าต่อ ผมพยักหน้ารับ ก่อนจะฟังพี่ต้นที่กำลังหาวิธีแก้เกมที่เป็นรองอยู่ในตอนนี้
ผมหยุดวิ่งพลางถือลูกไว้ สายตาสอดส่องไปรอบตัว ก่อนจะเด้งลูกบอลส่งให้พี่สนที่ยืนไม่ห่างกันมากนัก ผมรีบวิ่งตัดหน้าอีกฝ่าย เพื่อรับช่วงของลูกต่อ ในเสี้ยววินาทีที่มือของผมสัมผัสกับลูกบาสอีกครั้ง ผมก็กระโดดก่อนจะชู้ตลูกลงไปในห่วงอย่างรวดเร็วเหมือนแส้ที่ฟาดอากาศ
ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะยิ้มขึ้นเมื่อตัวเลขคะแนนในฝั่งของผมเพิ่มขึ้น ถึงอย่างนั้นก็ไม่อาจจะนิ่งนอนใจได้ คงเพราะแต้มที่สูสีทำให้ยากที่จะเดาว่าสุดท้ายเกมนี้ใครจะเป็นผู้ชนะ ตัวเลขบอกเวลายังคงวิ่งไปอย่างต่อเนื่องยิ่งเร่งให้เลือดในร่างกายสูบฉีดเร็วแรงกว่าเดิม
เสียงลมหายใจดังสะท้อนออกมา สอดรับกับเสียงเชียร์รอบสนาม ในจังหวะที่อีกฝ่ายเลี้ยงลูกผ่านเปิดโอกาสให้พี่เอที่วิ่งเข้ามาตัดลูกได้ ก่อนจะส่งมาให้ผมอีกครั้ง และแน่นอนว่าผมไม่ได้ยืนอยู่คนเดียว ผมหมุนตัวหลบ ก่อนจะจำใจต้องส่งคืนให้พี่เออีกครั้ง เพราะไม่สามารถผ่านนักกีฬาคู่แข่งที่ประกบผมไม่ปล่อยได้
เวลาที่เคลื่อนผ่านมาพร้อมกับความกดดันที่เพิ่มมากขึ้น แต้มที่ตามอยู่สองแต้มไม่ใช่ว่าจะทำได้ในเวลาที่เหลือไม่ถึงนาทีแบบนี้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครสนใจขีดจำกัดของเวลาเลยสักนิด เสียงรองเท้าที่ดังขึ้นและลูกบาสที่ถูกผลัดเปลี่ยนไปตามมือของนักกีฬาในสนามยังดำเนินอย่างต่อเนื่อง จนเข้าสู่ช่วงสิบวินาทีสุดท้าย พี่สนส่งลูกมาให้ผมอีกครั้ง หัวใจของผมเต้นรัว พลางหาวิธีส่งต่อเพื่อลดระยะการชู้ตให้สั้นลงกว่าเดิม
ราวกับโดนกำแพงกั้นไว้ ผมไม่สามารถพาลูกไปยังตำแหน่งที่ตั้งใจไว้ เวลาที่ลดน้อยลงเร่งให้ผมตัดสินใจ ผมตัดสินใจจะส่งคืนไปให้พี่ต้นที่หาทางมารับลูกอีกครั้ง ไม่ทันได้ออกแรง ร่างของอีกฝ่ายก็มาบังทางเอาไว้อีก ผมได้แต่สบถอยู่ในใจ ในเมื่อตอนนี้เหลือเวลาไม่ถึงห้าวินาทีด้วยซ้ำ
ในช่วงสามวินาทีสุดท้ายผมยังหาจังหวะจัดการลูบาสในมือไม่ได้ ดูเหมือนทุกคนจะถูกประกบ และอีกฝ่ายเองก็พร้อมจะรอให้เวลาหมดลงในช่วงที่ตัวเองยังเป็นต่อ หากผมสามารถทำแต้มได้จะขึ้นมาเสมอ แต่ถ้าให้ชนะต้องชู้ตสามคะแนนเท่านั้น
นี่ไม่ใช่การชู้ตสามคะแนนของผมครั้งแรก แค่ผมก็ต้องยอมรับว่าไม่ถนัดเอาเสียเลย ถึงแม้การซ้อมไปเมื่อวันก่อนจะช่วยเพิ่มความมั่นใจกับผมได้มาก อีกทั้งเกมครั้งนี้ผมก็โยนลูกสามคะแนนลงไปแล้วด้วย แต่ในสภาวะที่กดดันนั้น ผมชักไม่แน่ใจฝีมือของตัวเองขึ้นมาเสียอย่างนั้น
จู่ๆภาพของไอ้หน้ายิ้มที่ผุดความมาในหัวพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง เมื่อเห็นผมโยนลูกสามคะแนนลงสามครั้งรวด แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าลูกที่สี่จะต้องลงด้วยนี่ ในช่วงสองวินาทีสุดท้าย ผมเลี้ยงลูกหลบคู่แข่งได้สำเร็จ ทว่าไม่มีเวลาพอที่จะวิ่งไปยังตำแหน่งที่โยนลูกได้สะดวก ผมตัดสินใจโยนลูกสามคะแนนอีกครั้งเพื่อทำแต้ม
ราวกับเป็นวินาทีดับจิต ผมมองตามวิถีของลูกที่พุ่งไปด้านหน้าอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเวลาถอยหลังที่วิ่งเร็วไม่แพ้กัน เสียงนกหวีดดังขึ้นเมื่อตัวเลขหยุดลง พร้อมกับผมที่แทบจะหยุดหายใจ
TBC:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
:m15: ์Note :::
ในที่สุดก็ได้เวลามาลงแล้วจ้า ตั้งใจจะมาลงตั้งแต่เมื่อวาน แต่ว่ายังไม่เสร็จ เหอะๆ
เลยช้ากว่าที่คิดไว้ แต่ก็มากกว่าเดิมเล็กน้อย อิอิ
ช่วงนี้รักษาสุขภาพกันด้วยนะค่ะ เพราะคนเขียนเองก็นั่งพิมพ์ไปจิบน้ำเกลือไป จนตอนนี้เริ่มจะหายใจไม่ออก รู้สึกว่าไข้กำลังจะขึ้นแล้วค่ะ นึกว่าจะได้ลงสักอาทิตย์หน้าซะแล้ว :really2:
ตอนนี้พยายามให้ดิวแสดงออกมากขึ้น แต่ยากมากเหมือนกันค่ะ เพราะคอนเซปดิวคือโจรย่องเบาค่ะ แอบมาขโมยหัวใจแบบเงียบๆ ฮ่าๆ ส่วนพี่น็อตเนี่ย คงต้องรอดูต่อไปค่ะ
โดยรวมไม่อยากเร่งรัด เพราะอยากให้ความรักที่เกิดขึ้นเป็นไปแบบธรรมชาติค่ะ อาจจะไม่เร้าใจพอ ต้องขออถัยด้วยค่ะ แหะๆ
แถมท้ายตอนที่เรื่องเกีย่วกับกีฒาด้วย ไม่รู้ว่ามันใช้ได้หรือเปล่า แต่พยายามแล้วค่ะ ทั้งๆที่ไม่ค่อยมีความรู้ทางด้านนี้เลย ยังไงก็อย่าถือสากันเลยนะค่ะ
เพราะไม่ค่อยสบายไม่แน่ใจว่าเรื่องมันออกมามึนหรือเปล่า
หากพิมพ์ผิดก็ต้องขออภัยด้วยเช่นกันค่ะ อาจจะหลุดสายตาไปบ้าง
ขอบคุณสำหรับทถกกำลังใจ และยังติดตามเรื่องนี้ต่อ ยังไงช่วยติดตามตอนต่อๆไปด้วยนะค่ะ
+ คืนแทนคำขอบคุณนะค่ะ
สามารถแสดงความคิดเห็นหรือติชมได้เต็มที่เลยคะ ขอบคุณอีกครั้งคะ อือื
-
ได้จิ้มมั้ย :z13:
น่ารักเช่นเคย ตอนนี้มีจุ๊บด้วยอะ! :-[
แต่แมลงปอนี่จะมึนไปนะ น้องดิวเขาแสดงชัดขนาดนั้น เง้อ
ชอบเรื่องนี้อีกอย่างตรงที่อ่านจุใจดี ตอนอ่านตอนแรกคิดว่าสามหน้าแป๊บๆ ปรากฏล่อเที่ยงคืนเลย ฮ่าๆ
ตอนต้นๆ ยังมีจุดผิดพลาดบ้างถ้าว่างๆ ย้อนกลับไปแก้ก็ดีนะจะได้ไม่อ่านสะดุด ที่จำได้ก็มีพิมพ์ชื่อคนสลับนิดนึง กับอธิบายเนื้อเรื่องขัดกัน ประมาณนั้น เราเองก็ลืมๆ นอกนั้นน่ารักหมด ชอบนิสัยดิวนะ ยิ่งตอนล่อลวงด้วยเจ้าหมีสีส้มยิ่งน่ารัก
ขอบคุณที่มาต่อเร็วและจุใจจ้า :กอด1:
-
ดิวชัดแจ้งแต่ปอยังอึน ๆ อยู่เลย
-
ชอบค่ะ น่ารักดี ดูเป็นธรรมชาติไม่รีบร้อน จะรออ่ายเรื่อยๆนะคะ
-
ได้จิ้มมั้ย :z13:
น่ารักเช่นเคย ตอนนี้มีจุ๊บด้วยอะ! :-[
แต่แมลงปอนี่จะมึนไปนะ น้องดิวเขาแสดงชัดขนาดนั้น เง้อ
ชอบเรื่องนี้อีกอย่างตรงที่อ่านจุใจดี ตอนอ่านตอนแรกคิดว่าสามหน้าแป๊บๆ ปรากฏล่อเที่ยงคืนเลย ฮ่าๆ
ตอนต้นๆ ยังมีจุดผิดพลาดบ้างถ้าว่างๆ ย้อนกลับไปแก้ก็ดีนะจะได้ไม่อ่านสะดุด ที่จำได้ก็มีพิมพ์ชื่อคนสลับนิดนึง กับอธิบายเนื้อเรื่องขัดกัน ประมาณนั้น เราเองก็ลืมๆ นอกนั้นน่ารักหมด ชอบนิสัยดิวนะ ยิ่งตอนล่อลวงด้วยเจ้าหมีสีส้มยิ่งน่ารัก
ขอบคุณที่มาต่อเร็วและจุใจจ้า :กอด1:
ขอบคุณค่ะ แหะๆ ไม่ค่อยได้ไปอ่านตอนที่ลงไปแล้ว เอาแต่คิดจะต่อตอนต่อไป ยังไงจะกลับไปแก้ค่ะ อิอิ
ดิวชัดแจ้งแต่ปอยังอึน ๆ อยู่เลย
โปรดอภัยให้กับความหง่าวของแมลงปอด้วยค่ะ เดี๋ยวก็หายมึนในไม่กี่ตอนนี้แล้วค่ะ แหะๆ คนเขียนยังมีนกับมันเหมือนกัน
ชอบค่ะ น่ารักดี ดูเป็นธรรมชาติไม่รีบร้อน จะรออ่ายเรื่อยๆนะคะ
ขอบคุณมากๆเลยค่ะ ช่วยติดตามตอนต่อไปด้วยนะค่ะ
*******************************
แวะมาเปลี่ยนชิ่อตอน เมื่อคืนมึนจัดคิดอะไรไม่ออกเลย
ไม่รู้ว่า จะมีคนรู้ความนัยที่สื่อกันของพี่น็อตกับดิวหรือเปล่า อิอิ
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
-
ชอบมากๆเลย อย่าลืมมาต่อไวๆนะคะ :mc4:
-
เรื่องนี้ลำดับเรื่องราวเป็นธรรมชาติมากคะ ไม่เร่งร้อนไม่เว่อไป
คำผิด มีเยอะเหมือนกัน น่าจะมาจากแป้นตีวอักษรติดกันมากกว่า
บวกหนึ่งคะ อยากให้ มาต่อสม่ำเสมอ เรื่อยๆ
ติดใจน้องปอล่ะคะ ชอบบุ๊คคุง
อ่านไปแล้วนึกถึงสมัยเรียน ม ปลาย :)
-
ศึกหมูกระทะ !!!!! ดิวขี้หึงอ่ะ แต่คนอ่านช้อบชอบ ก็ของของเราจะมาให้คนอื่นคว้าไปได้ไงล่ะ
คราวนี้หันมาเอาใจปอเลยอ่ะ มีอ้อนให้ป้อนให้ด้วย ชอบที่สนามบาสอ่ะ คนมันรักก็เลยใส่ใจ มี (บังคับ) นอนตักกันด้วยนะ
ปอเค้าก็มีใจแหละแต่ซึนเป็นนิสัยอีกนานอ่ะกว่าจะรู้ตัวจุดนี้ แต่มีใจเต้น มีเขินอายก็เป็นลางดีว่าจะมีข่าวดีเร็ว ๆ นี้นะ
ชู้ทสามคะแนนนั่นขอให้เข้าน้า อยากให้ปอชนะ
รอตอนหน้าค่ะ :pig4:
-
ชอบเรื่องแนวๆนี้จังค่ัะ เป็นเพื่อนกันเรื่อยๆค่อยๆซึมซับความรู้สึกไปเรื่อยๆไม่ต้องเร่งรีบ
เหมือนกับอีกเรื่องที่ชอบมากๆเลย เรื่อยๆไม่เร่งรัด รอมาปีกว่าแล้วอะ ไม่ยอมมาต่อเลย555 :o11:
แต่เรื่องนี้คงไม่เป็นงั้นนะ o18
ชอบมากจนต้องกลับไปอ่านอีกรอบ ทั้งที่เพิ่งอ่านจบไปเอง อิอิ :-[
-
อัยยะ ปอชนะเเน่เขารู้
พี่ดิวต้องให้รางวัลน้องปอนะ
ดูท่าทางเเล้วปอคงจะไม่รู้เรื่องอะไรเลยสินะ เเสดงออกซะขนาดนี้เเล้ว
สงสารต้องบอกรักเเล้วลากขึ้นเตียงซะละมั้ง
-
ลืมเห็นตอนที่ 9 อิอิ :-[ :-[
-
ปอก็ยังซึนต่อไป ดิวนี่ชัดเจนมากอะ
-
ดิวประกาศตัวอย่างนี้แล้วปอยังไม่เข้าใจอีกเหรอเนี่ย
แต่ว่าไอ้ลูกสามแต้มนี่น่าจะได้นะ เพราะเห็นหน้าดิวหนิ
-
เรื่องนี้สนุกมาก ชอบดิวจังคอนเซ็บโจรย่องเบา มาโขมยหัวใจ 55555555555
-
เริ่มทยอยกลับมาแก้คำผิดในตอนแรกแล้วนะค่ะ พบเห็นตรงไหนแจ้งมาเลยก็ได้จ้า เผื่อหลุดลอดสายตาไป
ตอนนี้แก้จบตอนที่สามแล้วค่ะ จะค่อยๆแก้ไปเรื่อยๆ แหะๆ
-
คำผิด ไม่ร้ายแรงคะ ค่อยแก้ทีหลัง เอาตอนสิบมาเถอะคะ
:)
-
ชอบมากๆเลย อย่าลืมมาต่อไวๆนะคะ :mc4:
ค่ะ ขอบคุณมากเลยค่ะ ติดตามต่อไปเรื่อยๆด้วยนะค่ะ
เรื่องนี้ลำดับเรื่องราวเป็นธรรมชาติมากคะ ไม่เร่งร้อนไม่เว่อไป
คำผิด มีเยอะเหมือนกัน น่าจะมาจากแป้นตีวอักษรติดกันมากกว่า
บวกหนึ่งคะ อยากให้ มาต่อสม่ำเสมอ เรื่อยๆ
ติดใจน้องปอล่ะคะ ชอบบุ๊คคุง
อ่านไปแล้วนึกถึงสมัยเรียน ม ปลาย :)
ขอบคุณมากเลยค่ะ ชอบพิมพ์ผิดอย่างนั้นแหละค่ะ แหะๆ
ศึกหมูกระทะ !!!!! ดิวขี้หึงอ่ะ แต่คนอ่านช้อบชอบ ก็ของของเราจะมาให้คนอื่นคว้าไปได้ไงล่ะ
คราวนี้หันมาเอาใจปอเลยอ่ะ มีอ้อนให้ป้อนให้ด้วย ชอบที่สนามบาสอ่ะ คนมันรักก็เลยใส่ใจ มี (บังคับ) นอนตักกันด้วยนะ
ปอเค้าก็มีใจแหละแต่ซึนเป็นนิสัยอีกนานอ่ะกว่าจะรู้ตัวจุดนี้ แต่มีใจเต้น มีเขินอายก็เป็นลางดีว่าจะมีข่าวดีเร็ว ๆ นี้นะ
ชู้ทสามคะแนนนั่นขอให้เข้าน้า อยากให้ปอชนะ
รอตอนหน้าค่ะ :pig4:
ขอบคุณมากเลยค่ะ เอาใจช่วยกันต่อไปเน้อ
ชอบเรื่องแนวๆนี้จังค่ัะ เป็นเพื่อนกันเรื่อยๆค่อยๆซึมซับความรู้สึกไปเรื่อยๆไม่ต้องเร่งรีบ
เหมือนกับอีกเรื่องที่ชอบมากๆเลย เรื่อยๆไม่เร่งรัด รอมาปีกว่าแล้วอะ ไม่ยอมมาต่อเลย555 :o11:
แต่เรื่องนี้คงไม่เป็นงั้นนะ o18
ชอบมากจนต้องกลับไปอ่านอีกรอบ ทั้งที่เพิ่งอ่านจบไปเอง อิอิ :-[
ขอบคุณมากเลยค่ะ เรื่องนี้จบแน่นอนค่ะ ฮ่าๆ มันมาเกินครึ่งเรื่องแล้ว อิอิ
ดีใจค่ะที่มีคนชอบแนวนี้เหมือนกัน ติดตามต่อไปด้วยนะค่ะ
อัยยะ ปอชนะเเน่เขารู้
พี่ดิวต้องให้รางวัลน้องปอนะ
ดูท่าทางเเล้วปอคงจะไม่รู้เรื่องอะไรเลยสินะ เเสดงออกซะขนาดนี้เเล้ว
สงสารต้องบอกรักเเล้วลากขึ้นเตียงซะละมั้ง
กร๊ากกก อยากจะให้ทำอย่งานั้นอยุ่ค่ะ ยังหาบทไม่ได้ อิอิ
ต้องรอลุ้นตอนต่อไปค่ะ
ลืมเห็นตอนที่ 9 อิอิ :-[ :-[
อิอิ มาลงต่อแบบเงียบๆ
ปอก็ยังซึนต่อไป ดิวนี่ชัดเจนมากอะ
เชิญก่นด่าปอได้เต็มที่เลยค่ะ ฮ่าๆ
ให้เวลาอีกแมลงปอเขานิดนึงนะค่ะ
ดิวประกาศตัวอย่างนี้แล้วปอยังไม่เข้าใจอีกเหรอเนี่ย
แต่ว่าไอ้ลูกสามแต้มนี่น่าจะได้นะ เพราะเห็นหน้าดิวหนิ
ปอมันมึนค่ะต้องทำใจ ส่วนเรื่องลูกนั้น รอลุ้นตอนหน้านะค่ะ
เรื่องนี้สนุกมาก ชอบดิวจังคอนเซ็บโจรย่องเบา มาโขมยหัวใจ 55555555555
อิอิ ยังไงก้ช่วยเชียร์ต่อไปด้วยนะค่ะ
+++++++++++++++++++
ตอยเมนต์ถ่วงเวลาอีกแล้ว
อีกไม่นาน จริงๆค่ะ แมลงปอจะเริ่มาหยมึน หรือ มึนหนักกว่าเดิมก็ไม่รู้ ฮ่าๆ
ขอบคุณสำหรับคอนเมนต์มากเลยค่ะ
คำผิด ไม่ร้ายแรงคะ ค่อยแก้ทีหลัง เอาตอนสิบมาเถอะคะ
:)
จะมาต่อตอนใหม่ในวันพฤหัสนี้นะค่ะ นั่งแก้ตอนนึกไม่ออกอ่ะค่ะ ฮ่าๆ
ขอบคุณมากเลยค่ะที่ติดตาม อิอิ
-
เรื่องนี้น่ารักมากจริงๆนะ อ่านแล้วชอบมากเลย
ดิวค่อยๆเนียนต่อไปแล้วกัน กระโตกกระตากมากเดี๋ยวแมลงปอตื่น
ต้องค่อยๆทำให้แมลงปอซึมซับดิวเข้าไปเยอะๆ
เหมือนอย่างตอนล่าสุดที่นึกถึงหน้าดิวขึ้นมา
เป็นกำลังใจให้คนเขียนสู้ๆจ้ะ ขอตอนต่อไปด้วยจ้า
-
เรื่องนี้น่ารักมากจริงๆนะ อ่านแล้วชอบมากเลย
ดิวค่อยๆเนียนต่อไปแล้วกัน กระโตกกระตากมากเดี๋ยวแมลงปอตื่น
ต้องค่อยๆทำให้แมลงปอซึมซับดิวเข้าไปเยอะๆ
เหมือนอย่างตอนล่าสุดที่นึกถึงหน้าดิวขึ้นมา
เป็นกำลังใจให้คนเขียนสู้ๆจ้ะ ขอตอนต่อไปด้วยจ้า
ขอบคุณมากเลยค่ะดีใจมากเลยที่ชอบราะ อิอิ
#########################
แวะมาตอบ จะลงตอนใหม่ น่าจะตอนเย็นๆค่ะ
-
มาส่อง :)
-
ตอนที่ 10
เหมือนกับโรงยิมไร้ผู้คนไปชั่วขณะ สายตาของผมยังคงจ้องมองไปยังลูกบาสที่เคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วไปยังแป้นด้วยความหวัง ถ้าสำเร็จมันจะทำให้ทีมของผมได้รับชัยชนะ
ปึก!
เสียงชองลูกบาสกระแทกเข้ากับขอบห่วง ก่อนจะดีดตัวเองออกห่างจากแป้น ผมถอนหายใจออกมาอย่างเสียดาย ในขณะที่สีคู่แข่งต่างกู่ร้องด้วยความยินดี พี่เอเดินเข้ามาตบไหล่ราวกับปลอบใจ
“ครั้งหน้าเอาใหม่”
“ผมขอโทษครับ”
ทุกคนในทีมเดินมาหา พร้อมกับพูดปลอบใจ ไม่มีใครกล่าวโทษผมนอกจากพากันโทษตัวเอง ผมไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลยสักนิด กลับกันมันกลับตอกย้ำว่าผลการแข่งขันที่ปรากฏขึ้นนั้น สาเหตุมาจากผมที่ไม่ดีพอ ถ้าผมเก่งกว่านี้ มันก็คงไม่ออกมารูปแบบนี้
“เฮ้ย! อย่าทำหน้าอย่างนั้นดิวะไอ้ปอ” ไอ้กี้เข้ามากอดคอผมไว้ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของมันออกแนวซีเรียสนิดๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “บางทีตอนที่ลูกมันกำลังจะลงห่วง สงสัยลมแม่งแรง”
“บ้าน่า!”
“ไม่ใช่อย่างนั้นเหรอ กูว่าเพื่อนกูเก่งอ่ะ ถ้าไม่ใช่ลมแรงกูว่าลูกบาสนั่นแม่งห่วยไม่เหมาะกับฝีมือมึงแหงมๆ” ไอ้กี้ว่าหน้าตาย ผมถึงกับหลุดหัวเราะออกมาเพราะทฤษฏีบ้าๆแบบนั้น
“เล่นกีฬาก็มีแพ้มีชนะอยู่แล้ว อย่าคิดมาก” โต้งพูดขึ้น ผมพยักหน้ารับอย่างเข้าใจกฎเกณฑ์ของมันดี แต่หัวใจกลับไม่ยอมรับในความผิดพลาดของตัวเอง ไม่ว่าทุกคนจะพูดอะไรออกมา มันก็ไม่ได้ลบความจริงที่ว่า ผมทำให้ทีมพลาดโอกาสชนะไปได้
ตอนนี้นักเรียนทยอยเดินออกไปจากสนามแล้ว ผมเปลี่ยนเสื้อกลับเป็นชุดนักเรียนอีกครั้งที่ห้องน้ำ ก่อนจะพบว่าเพื่อนในกลุ่มของผมอยู่กันครบ แถมท้ายด้วยสาวน้อยน่ารักอย่างรุ้งที่ส่งยิ้มหวานมาให้ผม
“รุ้งครับช่วยให้กำลังใจเพื่อนปอหน่อยคร้าบบบ” ไอ้กี้ว่า ผมได้แต่ถลึงตาใส่มัน ก่อนจะหันไปยิ้มให้รุ้งแทน ไม่นึกว่าจะได้เจอเธอตอนนี้ด้วย
รุ้งหันมามองไอ้กี้ก่อนจะเลื่อนมามองใบหน้าของผม “ลูกนั้นรุ้งลุ้นจนนั่งไม่ติดเลย เอ่อ.. ปอไม่ต้องเสียใจนะ แพ้เป็นพระ ชนะเป็นมารยังไงล่ะ” รุ้งว่า ผมพยักหน้ารับประโยคนั้น ไม่นึกว่าเธอจะพูดอะไรแบบนี้ออกมาได้
“ขอบใจนะ” ผมมองเลยไปยังอีกคนว่าจะพูดอะไรออกมาหรือเปล่า แต่ก็ผิดคาดเพราะไอ้ดิวมันแค่ยิ้มบางๆออกมาเท่านั้น แล้วก็ไม่พูดอะไรออกมาอีก
“กลับกันเถอะ เย็นมากแล้ว” โต้งบอกก่อนจะเดินนำออกไป
บางทีคำปลอบใจของมันก็คือการไม่พูดอะไรออกมาเลยก็ได้...
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
หลังจากผมอาบน้ำกินข้าวเย็นเรียบร้อย ผมก็ขึ้นห้องเพื่อทำการบ้านต่อ ถึงแม้กิจกรรมจะวุ่นวายสักแค่ไหน ก็ไม่ได้หมายความว่างานหรือการบ้านของผมจะน้อยลงแต่อย่างใด ผมนั่งทำไปได้สักพัก เสียงข้อความเข้าจากโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น ผมเอื้อมมือไปหยิบก่อนจะกดดู
‘ดิว’
ชื่อที่ปรากฏตรงหน้าจอ ทำให้ผมอดสงสัยขึ้นมาไม่ได้ เพราะตลอดเวลาที่เดินออกจากโรงเรียนเมื่อตอนเย็น มันเองก็ไม่ได้พูดอะไรกับผมเลยสักคำ ส่วนผมเองก็ไม่มีอารมณ์ไปชวนใครคุยนักหรอกครับ ผมเปิดดูข้อความก่อนจะขมวดคิ้ว
‘ถึงลูกนั้นจะพลาด... แต่’
ข้อความจบเพียงเท่านั้น ผมได้แต่นึกฉงนในความหมายของมัน ก่อนจะมีเสียงข้อความดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับคนๆเดิมที่ส่งข้อความขวนสงสัยให้ผมในตอนนี้ ผมกดเปิดดูอย่างไม่ลังเล พร้อมกับหัวใจที่เหมือนหยุดเต้นไปเสียเฉยๆ
‘มึงน่ะลงตรงหัวใจของกูพอดีเลยว่ะ’
“ไอ้เชี่ย!” ผมตะโกนออกไปสุดเสียง ไม่รู้ว่าแม่ที่กำลังนั่งดูละครอยู่ข้างล่างจะได้ยินหรือเปล่า แต่ตอนนี้ผมไม่สนใจแล้ว ถ้าเจ้าของข้อความมันอยู่กับผมด้วยตอนนี้ ผมคงเข้าไปต่อยหน้ามันแก้ความเขินที่กำลังพุ่งพรวดจนร้อนไปหมด โทษฐานที่มันอยากมาเล่นตลกอะไรกับผมแบบนี้
นี่มันข้อความจีบสาวชัดๆ!
ผมวางโทรศัพท์มือถือไว้ที่เดิมพลางถอนหายใจเพื่อระบายความร้อนที่ก่อตัวขึ้นอย่างฉับพลันให้คลายออก ก่อนจะหรี่ตามองไปยังโทรศัพท์มือถือของตัวเองอีกครั้งราวกับไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต หรือว่าไอ้ดิวส่งมาผิดเบอร์วะ? แต่ว่าเนื้อหาในข้อความนั่นก็เกี่ยวกับผมอยู่ดี ผมขมวดคิ้วพลางนึกหาเหตุผลว่าทำให้มันถึงส่งข้อความแบบนี้มาให้ พลางไล่เรื่องราวที่เกิดขึ้นในช่วงไม่นานนี้เท่าที่นึกออกช้าๆ
ภาพเหตุการณ์มากมายหลั่งไหลเข้ามาในความทรงจำ ก่อนจะต้องนึกตกใจ เมื่อเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นนั้น ล้วนแต่มีไอ้บ้าที่เมื่อก่อนผมออกแนวจะเหม็นขี้หน้ามันไม่แพ้ที่มันเหม็นหน้าพี่น็อตเลยด้วยซ้ำ แต่กลับกลายเป็นว่าในเวลานี้ ทุกช่วงเหตุการณ์ที่ผมมีส่วนร่วมนั้น มักจะมีอีกคนอยู่ด้วยเสมอ
ผมขมวดคิ้วกับสิ่งที่สมองประมวลผลได้ ความสงสัยแกมแปลกใจเข้าจู่โจมกับความรู้สึกของผมอีกครั้ง ก่อนเหตุการณ์ในโรงยิมเมื่อหลายวันก่อนจะผ่านเข้ามาในความคิด ผมยังจำได้ดี... คำพูดและท่าทางของมันในตอนนั้นส่งผลให้หัวใจของผมเต้นผิดจังหวะมากแค่ไหน ผมถอนหายใจพลางควบคุมอารมณ์ให้กลับเป็นปกติ ทว่ายิ่งพยายามบังคับร่างกายของตัวเองมากเท่าไหร่ ก็เหมือนยิ่งตอกย้ำถึงความรู้สึกแปลกใหม่ที่ตัวเองไม่เคยเป็นมาก่อน
ผมไม่แน่ใจ... ความลังเลที่ผสมกับความคลุมเครือ อีกทั้งความเป็นไปได้ที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นนั้น ชวนให้ผมรู้สึกปั่นป่วน ถึงท่าทีบางอย่างที่ฉายชัดขึ้นในมโนภาพจะทำให้ผมเริ่มหวาดวิตกกับความคิดของตัวเอง ทว่าสถานะของคำว่า ‘เพื่อน’ นั้นยังไม่ทำให้ผมรู้สึกสับสนเท่ากับสถานะของ ‘เพศ’ ที่บ่งบอกอย่างชัดเจน
ถ้าผมเป็นผู้หญิงแล้วล่ะก็ ผมอาจจะเข้าใจอะไรได้ง่ายขึ้น ไม่ต้องมามัวพะวงกับความสับสนที่หาต้นตอไม่ได้อยู่แบบนี้ แต่ความจริงที่เหนือความจริงทั้งปวงนั่นก็คือผมเป็นผู้ชาย ผมเป็นแค่เพื่อนที่นั่งโต๊ะติดกับมัน กินข้าวด้วยกัน ไปเที่ยวด้วยกัน เคยนอนด้วยกัน เอ่อ... ผู้ชายนอนด้วยกันก็ไม่ได้มีอะไรนี่ ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น
แค่นั้น... ผมไม่กล้าคิดนอกเหนือจากนี้ มันดูแปลกเกินไปที่จะมองว่า ‘เพื่อน’ ที่มี ‘เพศ’ เดียวกัน จะคิดเกินเลยไปมากกว่านั้น ถึงแม้การกระทำบางอย่างของมัน ทำให้ผมอดแอบคิดขึ้นมาไม่ได้ก็ตามที มันดูเพ้อเจ้อ ผมนึกหาเหตุผลไม่ออก ในเมื่อรอบกายของไอ้ดิวนั้นมีผู้หญิงให้สนใจอยู่มากมาย และหนึ่งในนั้นไม่ควรจะมีผมซึ่งเป็นผู้ชายรวมอยู่ด้วย
ผมหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมาอีกครั้งด้วยสภาวะจิตใจที่ทำงานหนัก พลางมองไปที่อุปกรณ์สื่อสารในมืออย่างหาคำตอบ ผมสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะนึกลังเลว่าจะพิมพ์อะไรตอบกลับไปดีไหม หรือว่าจะโทรไปหามันเลยดี บางทีคนที่ให้คำตอบได้ดีที่สุดก็คือคนที่ส่งโจทย์น่าปวดหัวนี่มาให้ผมแก้ ผมตัดสินใจไล่รายชื่อในโทรศัพท์มือถือของตัวเอง ก่อนจะกดโทรออกไปยังตัวการที่เล่นงานผมจนอยู่หมัด
“หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้...”
มันปิดเครื่องไปแล้ว! ผมหันไปมองนาฬิกาก่อนจะพบว่ามันแค่สี่ทุ่มเท่านั้น ความหงุดหงิดระคนโล่งใจแผ่ซ่านเข้ามาในอก ถึงแม้จะรู้สึกขัดใจเมื่อเส้นทางของเรื่องราวนี้ยังคงเป็นปริศนาต่อ แตาอีกใจหนึ่งก็นึกโล่งอกขึ้นมาไม่ได้ เพราะไม่แน่ว่าปลายสุดของเส้นทางอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่คาดหวังไว้ ผมถอนหายใจกับความคิดของตัวเอง
แล้วผมคาดหวังอะไรกัน...?
ไม่รู้... นั่นคือคำตอบที่บอกกับตัวเอง บางทีมันอาจจะไม่มีอะไร ผมอาจจะคิดมากไปเอง หรือไม่ผมก็คงเครียดกับผลการแข่งขันจนเผลอคิดอะไรฟุ้งซ่าน คนอย่างไอ้ดิวที่ชอบแจกยิ้มให้ชาวบ้านไปทั่วแบบนั้น อาจจะชอบส่งข้อความชวนเลี่ยนอย่างนี้ไปทั่วก็ได้ เอาล่ะ! ผมว่าคงได้เวลาที่ต้องพักผ่อนแล้ว เรื่องที่ผ่านมาในวันนี้อาจจะทำให้ความคิดของผมทำงานจนเบลอก็ได้
บางทีพรุ่งนี้เช้า ผมอาจจะหาคำตอบให้กับตัวเองได้....
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
ผลคะแนนของควิซสะเทือนขวัญออกมาแล้วครับ เรียกว่าสร้างความปั่นป่วนไม่แพ้ตอนสอบเลยทีเดียว มีทั้งคนผิดหวัง คนสมหวัง คนดีใจ คนประหลาดใจ หลายอากัปกิริยาจนผมบอกไม่ถูก อย่างเช่น โต้งที่พอเห็นคะแนนของตัวเองก็ทำหน้านิ่ง ก่อนจะละความสนใจในทันที ส่วนไอ้ดิวมันก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะล้มตัวนอนอีกครั้ง สุดท้ายก็ไอ้กี้ที่ตอนนี้โวยวายผิดกับสองคนที่เหลือ ผมได้แต่ส่งยิ้มปลอบใจมันไป
“อีกนิดเดียวๆ” ไอ้กี้พูดประโยคนี้วนไปวนมาราวกับโดนของเข้า
“มึงเก่งแล้ว” ผมปลอบใจพลางคบบ่าของมันเบาๆอย่างให้กำลังใจ เข้าใจความรู้สึกของมันดีครับ
“เงียบสักทีเถอะ” โต้งพูดขึ้น พลางไล่สายตาไปยังหนังสือการ์ตูนในมือของตัวเองอย่างตั้งใจ
“อีกนิดเดียวๆ” แต่ดูเหมือนว่าไอ้กี้จะไม่ได้สนใจสิ่งรอบตัวเลยสักนิด นัยน์ตาเรียวจนเกือบจะเป็นเส้นตรงนั้นโตขึ้น พลางขมวดคิ้ว ริมฝีปากบางขยับไปมาไม่หยุด
“หยุดพูดสักที กูหนวกหู!” โต้งว่าขึ้น หลังจากไอ้กี้ยังเอาแต่พูดไม่หยุดราวกับคนสติแตก “ตกมึงก็แค่ซ่อมไม่มีอะไรหรอกน่า”
“กูไม่ได้ตกเว้ย! แต่กูแค่เกือบผ่าน อีกนิดเดียวๆ” ไอ้กี้หันไปพูดกับโต้ง ก่อนจะพูดกับตัวเองอีกครั้ง
ผมถอนหายใจ แล้วมันต่างกันตรงไหนวะ? แต่ถ้ามันจะคิดอย่างนั้น ก็ไม่เป็นไรครับ ดีเสียอีกที่มันมองโลกในแง่ดีแบบนี้... ใชไหมครับ
ผมนั่งมองไอ้กี้ที่สภาวะจิตใจยังไม่คงที่ พร้อมกับมองสีหน้าโต้งที่แสดงว่ารำคาญไอ้คนที่นั่งข้างๆอย่างไม่ปิดบังแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ คงต้องใช้เวลาสักพัก อาการบ้าของมันก็คงจะหายไปเอง ส่วนคะแนนของผมเหรอครับ เรียกว่าปานกลาง ด้วยความช่วยเหลือจากคนที่ตอนนี้กำลังนั่งหลับอยู่ข้างๆ ซึ่งคะแนนของมันก็ไม่ต่างจากผมไปไกลนัก
ผมลอบมองไอ้ดิวที่นั่งฟุบหลับไปที่โต๊ะแบบไม่ได้นึกสนใจใครทั้งนั้น ก่อนจะรู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว เมื่อนึกถึงข้อความเมื่อคืนที่มันมาวางระเบิดเอาไว้ พร้อมกับผมที่บ้าไปหยิบระเบิดนั่นมาถือไว้ในมือแทนทีจะวิ่งหนีหรือเขวี้ยงมันออกไปซะ มัวแต่เป็นคนโง่เง่าที่หาวิธีแก้ชนวนนั่น โดยที่ไม่รู้และเข้าใจที่มาเลยสักนิด ไม่นานผมคงโดนระเบิดนั่นเล่นงานเข้าสักวัน ทั้งๆที่รู้อยู่แบบนั้นแต่สมองก็ไม่อาจลบความคิดน่าปวดหัวนี้ไปได้
ผมไม่ได้ถามมันไปอย่างที่ใจคิด ในขณะเดียวกันไอ้หน้ายิ้มมันก็ไม่ได้ทำตัวผิดแปลกไปจากเดิม จนกลายเป็นผมเองที่ไม่กล้าพอจะเริ่มต้นถามถึงสิ่งที่ตัวเองกำลังข้องใจนั้น ความกระดากอายที่ก่อตัวขึ้นในใจทำให้ผมนึกลังเล ความจริงชองความสัมพันธ์ที่เป็นอยู่ไม่ได้เลวร้ายนัก ในความคิดของผม มันออกจะอยู่ในระดับที่ดีกว่าที่ผมเคยคาดคิดไว้ ผมไม่อยากบั่นทอนมิตรภาพนั่นด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องที่ผมคิดไปเอง
ใช่ว่าสิ่งที่คิด จะใช่สิ่งที่เป็นอยู่....
“หิวข้าวแล้วว่ะ” ไอ้กี้บ่นขึ้นมาอีกครั้ง ดูเหมือนมันจะกลับมาเป็นปกติแล้ว หลังจากที่ทำตัวเมื่อคนสติแตกไปชั่วครู่ “อะไรวะ มันหลับอีกแล้วเหรอ ตื่นเว้ยไอ้ดิว!”
ไอ้กี้เอามือโยกหัวไอ้ดิวที่ตอนนี้ก้มหน้าก้มตาหลับอย่างตั้งอกตั้งใจ? ไปมา ไม่นานไอ้ขี้เกียจก็เงยหน้าขึ้น นัยน์ตาคมที่เคยเป็นที่ต้องตาต้องใจของสาวๆในโรงเรียนปรือปรอยเล็กน้อย ก่อนจะหันมามองผมด้วยแววตาไร้เดียงสาไม่ต่างจากเด็กน้อยที่เพิ่งตื่นนอนเลยสักนิด ผมเม้มริมฝีปากแน่น
น่ารัก!
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ความคิดของผมเปลี่ยนไป ผมขมวดคิ้วเพื่อพยายามกลั้นรอยยิ้มเอาไว้ด้วยหัวใจที่สับสน โชคดีที่ไม่มีใครสนใจ ก่อนไอ้ตัวดีจะยกยิ้มบางๆ เหมือนคนยังไม่ตื่นดี ผมรีบลุกขึ้นก่อนจะหันไปมองที่อื่น ยิ่งเห็นท่าทีและรอยยิ้มแบบนั้นก็ยิ่งทำให้ผมอยากจะทึ้งหัวตัวเองแรงๆให้หายบ้าไปเสียที ไม่นับความรู้สึกร้อนผ่าวที่วิ่งริ้วขึ้นที่ใบหน้ากับความสามารถในการสบตามันที่ลดลงไปเกือบเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ ยิ่งคิดพิจารณามากขึ้นเท่าไหร่ สิ่งต่างๆที่รับรู้ได้นั้นทำให้ผมรู้สึกแย่ นอกจากระบบการทำงานของร่างกายที่ไม่สามารถควบคุมได้อีก ความรู้สึกนึกคิดของผมก็ยังวนเวียนอยู่กับคนๆเดิมราวกับเดินหลงทางอยู่ในเขาวงกต ทั้งๆที่พยายามหาทางออกแต่สุดท้ายก็เจอแค่ทางตันพร้อมกับเรื่องราวของไอ้ตัวดีที่ผมไม่เคยสังเกตมาก่อนฉายชัดทีละน้อย
ยิ่งวิ่งหนีก็ยิ่งเจอ.... ผมคงได้แต่ต้องย้อนกลับมาทบทวนกับตัวเองอีกครั้งว่าจะทำอย่างไรต่อไปกับความรู้สึกที่เป็นอยู่ตอนนี้
-
“กินข้าวโว้ย!!!” ไอ้กี้หันไปตะโกนใส่หูไอ้ดิวจนมันสะดุ้ง ก่อนจะขมวดคิ้วมองไปยังคนทำที่หัวเราะชอบใจ ผมถอนหายใจ ก่อนจะเห็นไอ้ดิววิ่งไล่ไอ้กี้ที่วิ่งหนีไปก่อนแล้ว
บางทีผมอาจจะต้องทำอะไรสักอย่าง...
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
ตอนนี้ผมกำลังนอนเล่นอยู่บนเตียงนอนครับ พรุ่งนี้ก็เป็นวันกีฬาสีแล้ว หลังจากเกมนัดแรกที่ทำให้ผมผิดหวัง ทุกคนในทีมเลยตั้งปฏิญาณกับตัวเองไว้ว่าจะไม่ยอมในมันเกิดขึ้นมาอีก เพราะแค่ครั้งเดียวพวกเราก็เสียใจมากพออยู่แล้ว และด้วยความฮึดและความอึดในการฝึกซ้อมที่มากขึ้น ทำให้ทีมบาสของผมฝ่าฟันการแข่งขันที่แสนดุเดือดในปีนี้ ก่อนจะคว้าถ้วยอันดับสองมาครองได้สำเร็จ เอาน่า... ถึงไม่ได้ที่หนึ่ง แต่การลงแข่งกีฬาในครั้งนี้ก็ทำให้ผมได้เรียนรู้อะไรหลายอย่างมากมาย ถือว่าเป็นประสบการณ์ที่สำคัญช่วงหนึ่งในชีวิตเลยล่ะครับ
ตอนนี้ผมก็เหมือนได้ปลดแอกที่ต้องแบกรับมาในช่วงหลายสัปดาห์นี้ออกไป แต่ใช่ว่าชีวิตของผมจะกลับมาปกติสุขได้เหมือนเดิม ก้อนตะกอนที่ผมสงสัยยังไม่หายไปไหน รวมถึงคัวการที่ยังทำหน้าระรื่นไม่ได้รับรู้ว่าตัวเองได้สร้างปัญหาใหญ่ก้อนโตให้ผมได้ปวดหัว
ซ้ำร้ายกว่านั้น ยิ่งผมหาวิธีแก้ไขก็ยิ่งพบถึงสิ่งผิดปกติมากมายในความสัมพันธ์ระหว่างผมกับมันมากขึ้น ถึงแม้รอยยิ้มนั้นจะเรียกได้ว่าเป็นสัญลักษณ์ทางการค้าของมันไปแล้ว แต่ผมเพิ่งเล็งเห็นว่ารอยยิ้มที่ผมได้รับนั้นมันไม่เหมือนคนอื่น ไม่นับสายตาของมันที่ผมเพิ่งมาสังเกตในช่วงหลายวันนี้
รอยยิ้มที่อ่อนโบยกว่า สายตาที่อ่อนหวานกว่า...
ผมก้มหน้าลงไปกับหมอนใบโตด้วยความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูก อีกทั้งท่าทีแปลกๆที่ชวนให้หัวใจของผมทำงานผิดปกติ ทุกอย่างที่ไอ้หน้ายิ้มสร้างขึ้น ทำให้ผมอดจะคิดถึงสิ่งแปลกๆ ที่ตัวเองพยายามจะไม่คิด ถึงอย่างนั้น... สมองก็ไม่อาจจะบังคับความรู้สึกที่บอกว่า ไม่ปกตินี้ได้
พฤติกรรมที่แสดงออกว่าผมเป็นคนพิเศษนั้น ทำให้ผมวางตัวไม่ถูก ไม่รุ้ว่าควรจะยอมรับหรือว่าจะปฏิเสธ ถึงแม้ว่าผลลัพธ์ของการกระทำนั้นไม่ได้มีอะไรแปลกไปจากเดิม นอกจากจิตใจของผมที่ปั่นป่วน ความอายที่คละเคล้ากับความไม่แน่ใจ ทำให้ผมตัดสินใจอยู่เฉยๆ เหมือนคนที่ยืนอยู่ตรงทางแยกที่ไม่รู้ว่าจะเดินไปทางซ้ายหรือทางขวา
ผมพลิกตัวเองไปนอนหันข้าง ก่อนจะเห็นตุ๊กตาตัวโตที่วางไว้ที่มุมเตียง ผมจ้องมองเจ้าหมีอ้วนตัวสีส้มที่กำลังนั่งยิ้มอยู่ ไม่ได้ต่างจากท่าทีของคนที่ซื้อมาให้เลยสักนิด ผมเอื้อมไปคว้ามันเข้ามาใกล้ ก่อนจะนึกหมั่นไส้มันขึ้นมาเลยบีบไปที่ปลายจมูกที่ยื่นออกมาเต็มแรง ถึงอย่างนั้นมันก็ยังคงมีสีหน้ายิ้มแย้มไม่ต่างไปจากเดิม
เฮ้อ... มึงจะทำให้กูเป็นบ้าแล้วไอ้ดิว
ผมตกอยู่ในภวังค์ของความคิดที่ไม่มีจุดสิ้นสุด ผมไม่กล้าพูด ผมไม่กล้าแสดงออก ผมไม่กล้า... แม้แต่จะคิดด้วยซ้ำ ถึงอย่างนั้นสัมผัสที่ได้รับตรงหน้าผากในตอนนั้น รวมถึงเปลือกตาที่รับรู้ได้ถึงความนุ่มของริมฝีปากร้อนของมัน กลับไม่เลือนหายไปไหน ความรู้สึกที่มองไม่เห็นนั่นจองจำผมให้คิดถึงเจ้าของราวกับคนบ้า
ไม่อยากรับรู้ แต่ก็ไม่อาจหยุดคิดได้... มันจะเป็นไปได้เหรอ?
ในขณะที่ผมกำลังนึกหาวิธีมาจัดการกับความรู้สึกของตัวเอง เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น ผมลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองที่หัวเตียง ทว่าในวงแขนนั่นยังมีเจ้าตัวนุ่มสีส้มอยู่ในอ้อมกอด
“ว่าไง”
“พรุ่งนี้มึงไปกี่โมงครับ” เสียงไอ้กี้ดังขึ้นที่ปลายสาย
“ก็ไปแบบปกติ” ผมตอบอย่างไม่ใส่ใจ ธรรมดาผมจะถึงโรงเรียนประมาณเจ็ดโมงเกือบๆแปดโมงครับ โดยทานอาหารเช้าที่แม่ทำไว้ให้ที่บ้านแล้วค่อยไปโรงเรียน
“อะไรกันมึง! กีฬาสีนะครับ เขาต้องไปกันแต่เช้า”
“ทำไมวะ” นั่นสิ ทำไมต้องไปแต่เช้าด้วย ผมไม่ได้ต้องไปทำอะไรสักหน่อย
“ก็ไปถ่ายรูปกันไง ตอนเช้าๆเขาก็มากันหมดแล้ว ไปตอนสายๆก็ไม่มีเวลาหรอกมึง” ไอ้กี้ชี้แจง แต่ผมไม่ได้นึกเห็นด้วยหรอกครับ
“ถ้าอย่างนั้นมึงก็ไปก่อนเลย เดี๋ยวกูตามไปทีหลัง” ผมบอกเจตนารมณ์ของตัวเองไปอย่างชัดเจน
“ไม่ได้เว้ย! ไอ้ดิวฝากบอกมาว่าให้มึงไปหามันตอนเจ็ดโมง” ไอ้กี้ว่าย้ำ และนั่นทำให้ผมต้องขมวดคิ้ว ไอ้ดิว... อีกแล้ว ยังไม่ทันไรเรื่องของมันก็ต้องสร้างความยุ่งยากใจให้กับผม
“มึงเป็นขี้ข้ามันหรือไงต้องไปทำตามที่มับบอกน่ะ”
“กูไม่ใช่ขี้ข้า แต่เป็นเพื่อนมันโว้ย! มันบอกว่าอยากไปถ่ายรูปด้วยตอนนั้น มันกลัวว่าหลังจากนั้นมันจะไม่หล่อ ฮ่าๆ”
“ไร้สาระ” ผมชักสีหน้าใส่ นึกหมั่นไส้ไอ้ดิวขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ
“มึงจะมาคิดมากอะไรวะไอ้ปอ ไอ้โต้งมันก็ไปเวลานั้น กูขี้เกียจคุยกับคนน่าเบื่อแบบมึงแล้ว เจอกันพรุ่งนี้เจ็ดโมง บาย!” ไอ้กี้พูดเสร็จ มันก็ตัดสายทั้ง ทำให้ผมที่กำลังขมวดคิ้วถอนหายใจออกมา ก่อนจะมองไปยังตุ๊กตาที่ยังอยู่ในอ้อมกอดของตัวเองอีกครั้ง
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
เสียงนาฬิกาปลุกที่ผมตั้งไว้ส่งเสียงดังจนผมต้องเอาหมอนมาปิดหูอย่างหงุดหงิด ก่อนจะควานหาตัวการของเสียงแล้วจัดการปิดการทำงานของมัน ผมลืมตามองไปยังตัวเลขดิจิตอลที่บอกว่าตอนนี้เวลาประมาณตีห้าครึ่ง หลังจากเมื่อคืนได้ลองคำนวณเวลาแล้ว ถ้าตื่นเวลานี้กว่าจะทำธุระส่วนตัวเสร็จก็จะไปถึงโรงเรียนเจ็ดโมงได้พอดี
ผมตัดสินใจลุกจากที่นอนอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้องนอน แล้วพาร่างที่เหมือนศพเดินได้ลงไปที่บันไดเพื่อลงไปอาบน้ำข้างล่าง ทว่าเพราะความง่วงงุนที่ครอบคลุมไปทุกรูขุมขน ไม่นับสายตาปรือปรอยที่ยังจับโฟกัสภาพไม่ชัดเจน ผมก้าวไปได้แค่สองก้าว เท้าเจ้ากรรมก็พลาดไปสองขั้น ก่อนเสียงโครมครามของวัตถุมีมวลจะกลิ้งลงตามแรงโน้มถ่วงของโลก
Tครม!
“โอ๊ยๆ!” ผมร้องออกมา พลางกุมหัวตัวเอง ก่อนจะรับรู้ได้ถึงความเจ็บที่กำลังลามไปที่ข้อเท้าเนื่องจากการลงส้นเท้าที่ผิดปกติ พูห์วิ่งมาเห่าเสียงดังที่ด้านล่าง เจ้าตัวเล็กคงตกใจที่จู่ๆก็มีเสียงดังโครมครามตั้งแต่ฟ้ายังไม่สางแบบนี้ ยังดีที่มีส่วนพักของบันได ไม่อย่างนั้นผมคงได้หน้าแหกไถลไปจนถึงบันไดขั้นสุดท้ายแน่ๆ
“ตายแล้วแมลงปอ!” แม่ของผมร้องอย่างตกใจ ก่อนจะทิ้งของในมือลงกับพื้นแล้ววิ่งมาหาผมด้วยสีหน้าเป็นห่วง “ทำยังไงถึงได้ตกบันไดได้ แม่บอกกี่ครั้งกี่หนแล้วเวลาลงบันได้ให้ลืมตาอย่าหลับตาเดิน! ดูสิหัวโนไปหมดแล้ว ไหนยื่นขามาให้แม่ดูหน่อย!” แม่พูดย่างร้อนรน พลางจับนู้นจับนี้ผมไม่หยุด ผมได้แต่นอนนิ่งๆเรียกสติกลับมา ตอนนี้อาการง่วงที่มีอยู่เต็มหลอดพลังงานเหลือศูนย์แล้วครับ ความเจ็บกำลังรุมเร้าผมไปหมด
“แม่เบาๆ” ผมร้องบอก เมื่อแม่กดลงที่ข้อเท้าของผมที่บวมแดง ก่อนท่านจะถอนหายใจออกมา
“ลุกขึ้นไหวไหม ไปนั่งที่โซฟาก่อน” แม่ว่าพลางประคองผมที่ตอนนี้หมดสภาพให้ลุกขึ้น ผมถอนหายใจแรงเพื่อข่มอาการเจ็บที่ได้รับอยู่ในขณะนี้ ทันทีที่กลั้นความเจ็บปวดจนเดินมาถึงโซฟาชั้นล่างได้ ผมก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก พร้อมกับมือที่ยังคลำหน้าผากตัวเองปอยๆ ยังดีที่หัวไม่แตก ไม่งั้นผมคงรู้สึกแย่กว่านี้
“ลองเอายานี้นวดดูก่อน ไหนแม่ดูตรงหน้าผากหน่อยเป็นรอยแดงเชียว” แม่ว่า พลางส่งยานวดขาที่บรรเทาความปวดมาให้ “แบบนี้ต้องไปหาหมอเสียหน่อยว่าเป็นอะไรมากหรือเปล่า”
“ปอไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก”
“ทำเป็นปากเก่ง สภาพดูไม่ได้ขนาดนี้แล้วยังจะดื้ออีก อย่างนี้ต้องให้หมอจับฉีดยาเสียให้เข็ด” แม่ว่าเสียงเข้มแกมดุ
“ไม่เอานะแม่!”
อย่างที่คุณคาดเดาไว้นั่นแหละครับ ผมมีอาการเหมือนคนส่วนใหญ่ที่กลัวเข็มฉีดยา ไม่สามารถบอกถึงสาเหตุได้ว่ากลัวมันทำไม แต่ว่าเวลาเห็นแล้วจิตใจของผมมันไม่สงบครับ ยิ่งเห็นมันแทงผ่านผิวหนังแล้วรู้สึกขนลุกอย่างบอกไม่ถูก เอาเป็นว่าถ้าไม่ทำให้ผมหมดสติหรือเป็นลมไปก่อน อย่าเอามันมาใกล้หรือข้องเกี่ยวกับชีวิตของผมเลยจะดีที่สุด
“ไม่เอาอะไรกัน เจ็บขนาดนี้ แย่จริง! คลินิกใกล้ๆก็เปิดแปดเก้าโมงนู้น” แม่บ่นขึ้น ก่อนจะหันมามองหน้าผมอีกครั้ง “วันนี้ก็ไม่ต้องไปโรงเรียนแล้วกัน”
ไม่ต้องไปโรงเรียน...
ทันทีที่ได้ยินผมก็สะดุ้งโหยงอย่างเพิ่งนึกได้ว่า ตัวเองตื่นเช้ามาทำไม ก่อนจะมองเวลาที่เดินมาถึงหกโมงเช้า แล้วผมจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย?
“วันนี้วันกีฬาสีด้วยอ่ะ” ผมบอกแม่ ท่านก็หันมามอง
“เป็นแบบนี้แล้วจะไปอีกเหรอไง”
“ก็อยากไปอ่ะ”
“ยังไงก็ต้องไปหาหมอก่อน แม่ไม่ยอมหรอกนะ” แม่ทำตาดุ แม่ของผมเป็นคนใต้ครับเลยตาคมสวยเป็นพิเศษ แต่เวลาทำหน้ายักษ์ใส่เนี่ยก็ดูน่ากลัวเป็นพิเศษเหมือนกัน
“ครับๆ แต่ว่าแม่ไปหยิบมือถือให้ปอหน่อยอยู่บนห้อง”
“อะไรกันได้ทีก็ใช้ใหญ่เลยนะ!”
“จะโทรไปบอกเพื่อนก่อน มันนัดปอไว้เจ็ดโมงเนี่ย”
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
ตอนนี้ผมกำลังดูข่าวรอบเช้าอยู่ครับ หลังจากโทรไปหาไอ้กี้รอบนึงแต่ไม่มีใครรับ ผมก็เลยลากสังขารตัวเองไปห้องน้ำเพื่อล้างหน้าแปรงฟัน ก่อนแม่จะทำขนมปังปิ้งกับโอวัลตินง่ายๆมาให้ทานรองเท้า รอเวลาคลินิกแถวบ้านเปิด ผมไม่อยากไปโรงพยาบาลครับ รู้สึกมันจะมากเรื่องเกินไป ไม่ได้เป็นอะไรสาหัสขนาดนั้น
หลังจากผมนั่งทานอาหารเช้าเพียงไม่นาน เสียงโทรศัพท์มือถือของผมก็ดังขึ้นอีกครั้ง ไอ้กี้โทรกลับมาแล้วครับ ผมถอนหายใจ ก่อนจะรับสาย
“เออ”
“อย่าบอกว่ามึงถึงแล้ว กูไม่เชื่อ!” ไอ้กี้แซวผมด้วยน้ำเสียงร่าเริง
“กูยังอยู่ที่บ้าน”
“แล้วมึงโทรมาเพื่อ? กูอาบน้ำเสร็จแล้ว กำลังจะออกไปเนี่ย”
“เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยว่ะ” ผมเล่าเหตุการณ์ให้มันฟังคร่าวๆ มันก็หัวเราะยาะผมตามที่คาดคิดไว้ในใจ กูเจ็บจริงไม่ได้เวอร์นะครับ ขำอยู่ได้...
“มึงจะหัวเราะอีกนานไหม” ผมพูดเสียงเย็น ถ้าอยู่ใกล้ๆเนี่ยจะเอามันมาบีบคอแก้ปวดขาซักหน่อยน่าจะดี เอาให้ตาตี่ๆของมันโตยิ่งกว่าพวกที่ใส่บิ๊กอายเลย!
“เออๆ กูพยายามอยู่ ว่าแต่มึงจะเอายังไง” ถึงแม้มันจะพูดอย่างนั้น แต่เสียงกลั้วหัวเราะของมันก็ไม่ได้หายไปไหน ผมเลิกสนใจเพราะป่วยการที่จะไปหาเรื่องกับคนบ้าๆแบบนั้น คงได้แต่สาปแช่งมันในใจให้ลองเป็นแบบผมบ้างสักครั้งก็น่าสนุกดีพิลึก
“ต้องไปหาหมอก่อน ยังไม่รู้ว่าจะไปได้หรือเปล่า” ผมพูดไปด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ
“เฮ้ย! ไม่มาไม่ได้นะมึง” ไอ้กี้เริ่มโวยวาย แล้วจะให้กูทะยังไงล่ะวะ
“ถ้าหมอบอกว่าไม่ได้ แม่กูคงไม่ยอมให้ไปหรอก” ผมบอกมันอย่างตรงไปตรงมา พลางมองไปยังแม่ที่กำลังสางขนให้พูห์น้องสาวตัวเล็กในบ้าน ดูสิครับ! ขนาดผมเจ็บแบบนี้ แม่ของผมยังนั่งใจเย็นไปสางขนให้มันได้อีก ผมไม่ได้นึกอิจฉามันหรอก นั่นก็น้องสาวของผมเหมือนกันนะครับ!
“เออๆ เอาแบบนี้แล้วกัน มึงหาหมอเสร็จเมื่อไหร่ค่อยโทรหากูอีกที” ไอ้กี้สรุปปิดท้าย ผมได้แต่ตอบรับ ก่อนจะวางสาย
เหลือเวลาอีกหลายชั่วโมง นอนต่ออีกหน่อยก็น่าจะดี.... โอ๊ยเจ็บว่ะ!
TBC :|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
:z2: Note :::
เอาตอนใหม่มาลงแล้วนะคะ เย้ๆ :mc4:
ในตอนนีเ้แมลงปอก็เริ่มรับรู้อะไรได้บางอย่างล่ะมั้ง ฮ่าๆ เอาเป็นว่ามันรู้แล้วกันจ้า
แต่ว่าจะให้ผู้ชายสักคนจะยอมรับกับเรื่องแบบนี้ก็คงต้องใช้เวลาเหมือนกัน (คิดว่านะคะ)
ตอนนี้เลยออกมาในรูปแบบที่ปอกำลังคิดและสับสนกับตัวเอง คาดว่าตอนต่อไปก็จะเริ่มแสดงถึงอารมณ์และความคิดของปอมากขึ้นด้วย
ยังไงคอยเอาใจช่วยกันด้วยนะคะ
ตอนนี้เขียนนานนิดนึงกำลังปั่นแหลกค่ะ คาดว่าน่าจะลงได้อาทิตย์ละตอน ทั้งที่ตั้งใจว่าจะได้อาทิตย์ละสองตอน ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยจ้า
ขอบคุณที่ยังติดตามเรื่องราวที่ดูเรียบง่ายเรื่องนี้ต่อไป หวังว่าจะสามารถสร้างรอยยิ้มและความสุขในกับผู้อ่านได้ค่ะ (เน่าอีกแล้ว อิอิ)
ตอนนี้ต้นรักที่คนเขียนปลูกไว้ระหว่างแมลงปอกับดิว มันกำลังงอกออกจากเมล็ดแล้วจ้า
สามารถแสดงความคิดเห้นได้เต็มที่เลยนะคะ
ขอบคุณทุกคอมเมนต์มากๆเลยค่ะ บวกแทนคำขอบคุณให้นะคะ
ทุกกำลังใจของทุกคนเป็นเหมือนน้ำที่คอยรดต้นไม้ต้นนี้อยุููู่นะคะ
ยังไงก็ช่วยติดตามตอนต่อไปด้วยจ้า อย่าปล่อยให้มันแห้งตายไปซะก่อนนะคะ อิอิ
-
มีเซอไพซ์แน่ๆ ชัวร์
ช่วงเวลานี้ ของปอ เนี่ยเป็นช่วงที่มีความสุขที่สุดเลยจริงๆ นะ
แบบว่า หวานๆ หวามๆ แบบจั๊กจี้หัวใจ ความรักที่บริสุทธิ์ :-[
ยาวมากและคุ้มคะสำหรับการรอคอย เราไม่ค่อยชอบแบบมา 30/50% มาทีขอแบบเต็มๆ หนักๆ แบบนี้ บวกหนึ่งนะคะ
-
เรื่องนี้น่ารักมากเลยยยยย :o8:
แมลงปอก็น่ารัก ดิวก็มึนใส่ ชอบคอนเซ็ปต์โจรย่องเบา :laugh:
ขอติอยู่นิดเดียวนะคะ นิดเดียวจริงๆ คือเรื่องของการสะกดคำผิดน่ะค่ะ อ่านๆแล้วแอบสะดุดเบาๆ
และก็เรื่องของการใช้ คะ-ค่ะ ในชีวิตจริงเราพูดออกเสียงกันว่า นะคะ ไม่เคยได้ยิน นะค่ะ เลยนะคะ เวลาที่มีคำเหล่านี้ก็ลองอ่านทวนดูว่าเสียงมันเพี้ยนหรือเปล่า จะดีมากๆเลยค่ะ :กอด1:
มาอัพบ่อยๆนะคะ เขินอ่ะ เขิน งื้อออ ชอบความรักช่วงแบบนี้ล่ะค่ะ กิ๊บกิ๊ว กิ๊วก๊าบ 555555555 /ข้างบนดูมีสาระ อันนั้นตัวปลอม :laugh:
-
ยาวนะ แต่เค้าอ่านแป๊บเดียวก็จบแล้วอ่า
ยังไม่จุใจ ตอนนี้ดิวบทน้อยจัง
จีบแบบมึนๆต่อไปก็สนุกดี ไม่ต้องรีบร้อนนะหนูๆ
-
ง่า อย่างนี้ดิวก็อดถ่ายรูปกับแมลงปอหน่ะสิ
-
อยากอ่านตอนต่อไปอ่ะ ตั้งหน้าตั้งตารอคนเขียนจ้าาาาาาาา :L1:
-
ใครที่ทำให้ปอสับสนต้องรับผิดชอบ!!!!! อีตาดิวนี่เองน้อ ไม่รู้เค้ามีเซอร์ไพร์สอะไรมั้ย
ถึงอยากให้ปอไปนัก แต่งหล่ออยากให้คนสำคัญเห็นมั้งเนอะ
แมลงปอซุ่มซ่ามจัง น่าสงสารด้วยแหละเจ็บแย่แล้ว เพื่อนกี้ก็เอาแต่หัวเราะใส่ เดี๋ยวปั๊ดตี
้ถ้าดิวรู้ห่วงแย่เลยเนี่ย
ขอบคุณค่ะ
-
ชอบดิวอะ ถ้าแมลงปอไม่สนใจเค้าจะลักพาตัวดิวกลับบ้านนะ :m13:
ฉลองครบ 250 เป็นเป็ดน้อยร่าเริงพร้อมกดบวกได้ที่เรื่องนี้ เย้ :mc4:
ระวังเรื่องสะกดผิดนิดนึงจะดีมากจ้ะ
เห็นคห.บนเรื่อง นะคะ น่ะค่ะ
เอางี้ จำง่ายๆ ไม้เอกถ้ามาจะมาแพ็คคู่ ไปก็ไปแพ็คคู่ จะใช้ยังไงแบบไหนให้ดูรูปประโยค
คะ กับ ค่ะ
ตัวอย่าง
คำถาม : ไปไหนมาคะ
ตอบ : ไปกินข้าวมาค่ะ
คำถาม : หนังเรื่องนี้สนุกมั้ยคะ
คำตอบ : สนุกมากค่ะ คุณต้องดูให้ได้นะคะ
คำถาม : ทำไมวันนี้ถึงไม่ขับรถมาคะ
คำตอบ : รถเสียน่ะค่ะ
สังเกต
คำถาม ท้ายประโยคเสียงจะสูง ใช้ คะ
คำตอบ เสียงยืนยันหนักแน่น ใช้ ค่ะ
ว่ะ กับ วะ
ก็หลักการเดียวกัน
ตัวอย่าง
คำถาม : ไปไหนมาวะ
คำตอบ : ไปนอนห้องพยาบาลว่ะ
อย่างประโยคอุทานท้ายสุดของตอน
ต้องเป็น "โอ๊ย เจ็บว่ะ"
ลองดูน้อ
-
แมลงปอน่ารัก
-
รู้ตัวสักที
-
ยาวดีจัง เป็นกำลังใจให้คนเขียนครับ :L2: :3123:
-
เริ่มรู้ใจตัวเองขึ้นมาทุกทีล่ะ
-
ปอ งุนงง
ดิว งุ่นง่าน
บอกไปเลย ชัวะ เดียว จบ........ชืบ
-
แล้วแมลงปอรู้สึกยังไงกับดิวล่ะ :-[
-
อยากรู้ว่าปอรู้สึกยังไงกับดิวดันมาเดี้ยงซะแล้ว
-
คนอ่านก็ลุ้นๆ
-
มีเซอไพซ์แน่ๆ ชัวร์
ช่วงเวลานี้ ของปอ เนี่ยเป็นช่วงที่มีความสุขที่สุดเลยจริงๆ นะ
แบบว่า หวานๆ หวามๆ แบบจั๊กจี้หัวใจ ความรักที่บริสุทธิ์ :-[
ยาวมากและคุ้มคะสำหรับการรอคอย เราไม่ค่อยชอบแบบมา 30/50% มาทีขอแบบเต็มๆ หนักๆ แบบนี้ บวกหนึ่งนะคะ
ขอบคุณค่ะ อิอิ
เรื่องนี้น่ารักมากเลยยยยย :o8:
แมลงปอก็น่ารัก ดิวก็มึนใส่ ชอบคอนเซ็ปต์โจรย่องเบา :laugh:
ขอติอยู่นิดเดียวนะคะ นิดเดียวจริงๆ คือเรื่องของการสะกดคำผิดน่ะค่ะ อ่านๆแล้วแอบสะดุดเบาๆ
และก็เรื่องของการใช้ คะ-ค่ะ ในชีวิตจริงเราพูดออกเสียงกันว่า นะคะ ไม่เคยได้ยิน นะค่ะ เลยนะคะ เวลาที่มีคำเหล่านี้ก็ลองอ่านทวนดูว่าเสียงมันเพี้ยนหรือเปล่า จะดีมากๆเลยค่ะ :กอด1:
มาอัพบ่อยๆนะคะ เขินอ่ะ เขิน งื้อออ ชอบความรักช่วงแบบนี้ล่ะค่ะ กิ๊บกิ๊ว กิ๊วก๊าบ 555555555 /ข้างบนดูมีสาระ อันนั้นตัวปลอม :laugh:
ขอบคุณมากเลยค่ะ เรื่องหางเสียงจะพยายามไล่แก้ให้หมดรวมถึงการสะกดคำด้วยนะคะ
ยาวนะ แต่เค้าอ่านแป๊บเดียวก็จบแล้วอ่า
ยังไม่จุใจ ตอนนี้ดิวบทน้อยจัง
จีบแบบมึนๆต่อไปก็สนุกดี ไม่ต้องรีบร้อนนะหนูๆ
ตอนนี่เป็นเรื่องความสับสนของปอมันอยู่น่ะค่ะ เลยมีบทบรรยายเยอะ
จะได้เจอดิวแบบเยอะในตอนหน้าจ้า
ง่า อย่างนี้ดิวก็อดถ่ายรูปกับแมลงปอหน่ะสิ
สงสัยจะไปตอนเช้าไม่ทันนั่นแหละจ้า (สปอยอยู่เเปล่าเนี่ย อิอิ) ช่วยติดตามตอนหน้าด้วยจ้า
อยากอ่านตอนต่อไปอ่ะ ตั้งหน้าตั้งตารอคนเขียนจ้าาาาาาาา :L1:
ขอบคุณค่ะ จะเอาตอนหน้ามาให้เร็วทีสุด
ใครที่ทำให้ปอสับสนต้องรับผิดชอบ!!!!! อีตาดิวนี่เองน้อ ไม่รู้เค้ามีเซอร์ไพร์สอะไรมั้ย
ถึงอยากให้ปอไปนัก แต่งหล่ออยากให้คนสำคัญเห็นมั้งเนอะ
แมลงปอซุ่มซ่ามจัง น่าสงสารด้วยแหละเจ็บแย่แล้ว เพื่อนกี้ก็เอาแต่หัวเราะใส่ เดี๋ยวปั๊ดตี
้ถ้าดิวรู้ห่วงแย่เลยเนี่ย
ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณมากเลยค่ะ
เห็นด้วยอย่างยิ่ง ดิวต้องรับผิดขอบเน้อ ติอตามตอนหน้าต่อไปด้วยนะคะ
ชอบดิวอะ ถ้าแมลงปอไม่สนใจเค้าจะลักพาตัวดิวกลับบ้านนะ :m13:
ฉลองครบ 250 เป็นเป็ดน้อยร่าเริงพร้อมกดบวกได้ที่เรื่องนี้ เย้ :mc4:
ระวังเรื่องสะกดผิดนิดนึงจะดีมากจ้ะ
เห็นคห.บนเรื่อง นะคะ น่ะค่ะ
เอางี้ จำง่ายๆ ไม้เอกถ้ามาจะมาแพ็คคู่ ไปก็ไปแพ็คคู่ จะใช้ยังไงแบบไหนให้ดูรูปประโยค
คะ กับ ค่ะ
ตัวอย่าง
คำถาม : ไปไหนมาคะ
ตอบ : ไปกินข้าวมาค่ะ
คำถาม : หนังเรื่องนี้สนุกมั้ยคะ
คำตอบ : สนุกมากค่ะ คุณต้องดูให้ได้นะคะ
คำถาม : ทำไมวันนี้ถึงไม่ขับรถมาคะ
คำตอบ : รถเสียน่ะค่ะ
สังเกต
คำถาม ท้ายประโยคเสียงจะสูง ใช้ คะ
คำตอบ เสียงยืนยันหนักแน่น ใช้ ค่ะ
ว่ะ กับ วะ
ก็หลักการเดียวกัน
ตัวอย่าง
คำถาม : ไปไหนมาวะ
คำตอบ : ไปนอนห้องพยาบาลว่ะ
อย่างประโยคอุทานท้ายสุดของตอน
ต้องเป็น "โอ๊ย เจ็บว่ะ"
ลองดูน้อ
ขอบคุณมากเลยค่ะ เห็นภาพเลย หลังจากสับสนเหมือนแมลงปอมาพักใหญ่ (เรื่องนี้ทั้งคนเขียน ทั้งนายเอกมึนทั้งคู่ ฮ่าๆ) จะระมัดระวังมากขึ้นค่ะ พยายามแก้ไขตอนเก่าๆด้วย แต่ว่าจะหิ้วน้องดิวไป ระวังด้วยนะคะ แมลงปอมันขี้หึง อิอิ
******************************
แวะมาตอบเม้นถ่วงเวลารอบแรก ฮ่าๆ อีกแล้ว
ขอบคุณสำหรับทุกความคิดเห็นนะคะ จะรีบมาต่อโดยเร็วที่สุด เท่าที่จะทำได้ อิอิ
-
ดิวจะโกรธปอไหมเนี่ย ห้ามโกรธๆๆๆๆๆ
-
น้องแมลงปอจะเดินได้ไหมอะ?
ถ้าไม่ได้...
ดิวจ๋า! มาอุ้มน้องแมลงปอหน่อยเร้ว! กรี๊ดดดดดด :m3:
-
เรื่องนี้อ่านแล้วสบายตาสบายใจมากเลย น่ารักดี เรื่อยๆไม่เร่งรีบ ดีค่ะ ชอบ เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
-
อยากอ่านต่อจะแย่แล้วค่า :serius2:
-
เริ่มรู้ใจตัวเองขึ้นมาทุกทีล่ะ
ขอบคุณค่ะ อิอิ
รู้ตัวสักที
จ้าๆ แอบเหนื่อยแทน อิอิ
ยาวดีจัง เป็นกำลังใจให้คนเขียนครับ :L2: :3123:
ขอบคุณมากเลยค่ะ ช่วยติดตามต่อไปด้วยนะคะ
เริ่มรู้ใจตัวเองขึ้นมาทุกทีล่ะ
ต่อไปปอจะเริ่มวุ่นวายกับความรู้สึกตัวเองแล้วค่ะ
ปอ งุนงง
ดิว งุ่นง่าน
บอกไปเลย ชัวะ เดียว จบ........ชืบ
ใจเย็นๆนะคะ อิอิ ให้เวลาหน่อยนะคะ
แล้วแมลงปอรู้สึกยังไงกับดิวล่ะ :-[
ต่อจากนี้ก็จะเริ่มได้รู้แล้วล่ะค่ะ เย้ๆ
อยากรู้ว่าปอรู้สึกยังไงกับดิวดันมาเดี้ยงซะแล้ว
กร๊ากก งานนี้ความเดี้ยงไมเป็นอุปสรรคจ้า อิอิ
คนอ่านก็ลุ้นๆ
ลุ้นเหมือนกันค่ะ ติดตามตอนต่อไปด้วยกันนะคะ อิอิ
§§§§§§§§§§§§§§§}§§§§§§§§§§§§§§§
ตอบเม้นถ่วงเวลารอบสอง แหะๆ
ขอบคุณมากๆเลยค่ะ
ตอนหน้าจะมาลงในวันอังคารนะคะ
(กำลังปั่นจ้า)
-
ลุ้นอ่ะ อยากให้คบกันเร็วๆ
-
แมลงปอแย่ละ
เค้าจีบ(ชัด)แล้ว จะปั้นหน้ายังไงน้อ? คึคึ
ขอบคุณและรออ่านต่อจ้า
-
เข้ามาดูแมลงปอ อิอิ
-
ดิวจะโกรธปอไหมเนี่ย ห้ามโกรธๆๆๆๆๆ
ไม่โกรธหรอกจ้า อิอิ
น้องแมลงปอจะเดินได้ไหมอะ?
ถ้าไม่ได้...
ดิวจ๋า! มาอุ้มน้องแมลงปอหน่อยเร้ว! กรี๊ดดดดดด :m3:
อยากให้เป็นแบบนั้นเหมือนกันค่ะ กรี๊ดๆ
เรื่องนี้อ่านแล้วสบายตาสบายใจมากเลย น่ารักดี เรื่อยๆไม่เร่งรีบ ดีค่ะ ชอบ เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
ขอบคุณมากเลยค่ะที่ชอบ ยังไงช่วบติดตามตอนต่อไปด้วยนะค่ะ
อยากอ่านต่อจะแย่แล้วค่า :serius2:
ได้ลงวันนี้แล้วล่ะค่ะ ขอบคุณค่า
ลุ้นอ่ะ อยากให้คบกันเร็วๆ
อยากให้เป็นแบบนั้นเหมือนกันค่ะ แต่ว่าเรื่องยังเดินไปไม่ถึงซะที อิอิ กำลังปั่นเลยจ้า
แมลงปอแย่ละ
เค้าจีบ(ชัด)แล้ว จะปั้นหน้ายังไงน้อ? คึคึ
ขอบคุณและรออ่านต่อจ้า
ขอบคุณมากเลยค่ะ ช่วยติดตามต่อไปด้วยนะค่ะ
เข้ามาดูแมลงปอ อิอิ
ขอบคุณมากเลยค่ะที่แวะมาดู อิอิ
+++++++++++++++++++-++++++++
ตอนหน้า ภายในวันนี้จะมาลงนะคะ
ขอบคุณทุกความคิดเห็นมากเลยค่ะ
-
ตอนที่ 11
“โชคดีที่หัวไม่แตกนะครับ ทีหลังต้องระวังให้มากกว่านี้นะ เวลาเดินขึ้นลงบันไดต้องระมัดระวัง หรือไม่ก็จับราวเอาไว้ก็จะได้ปลอดภัยมากยิ่งขึ้น เดี๋ยวออกไปรับยาที่เคาน์เตอร์ด้านนอกนะครับ” คุณหมอพูดพร้อมรอยยิ้ม ผมได้แต่ยิ้มแห้งๆส่งไปให้ ก่อนจะมีผู้ช่วยหมอมาช่วยพยุงผมออกจากห้องตรวจ
โดยรวมก็ไม่มีอะไรครับ นอกจากหน้าผากที่โดนกระแทกอย่างแรงจนโนออกมาเล็กน้อย ตรงน่องเป็นแผลถลอกจากการเสียดสีระหว่างการตกบันไดลงมา แล้วก็ข้อเท้าแพลง ตอนนี้ข้อเท้าของผมเลยมีผ้ามาพันไว้ครับ เพราะหมอบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่อยากให้เคลื่อนไหวให้น้อยที่สุด ถึงอย่างนั้นผมก็ยังรบเร้าจนแม่ใจอ่อน ก่อนท่านจะอนุญาตให้ผมไปโรงเรียนได้แบบไม่เต็มใจนัก
“อยากไปทรมานตัวเองก็ตามใจ” แม่พูดขึ้น ก่อนจะสตาร์ทรถ ผมยิ้มขอบคุณที่ท่านยอมอนุญาตตามคำขอของผม โดยมีข้อแม้ให้ระวังตัวดีๆ ผมเลยโทรไปบอกไอ้กี้ถึงข่าวดีที่เพิ่งได้รับ
[จริงเหรอ อืมๆ เสียงดังว่ะ มึงจะมาถึงกี่โมงวะ]
“คงประมาณสิบโมงกว่ามั้ง” ผมลองคำนวณเวลา เพราะว่าแม่ให้กินยาแก้ปวด ฤทธิ์ของยาทำให้ผมนอนหลับยาวไปหน่อย กว่าจะมาหาหมอก็ใกล้จะเก้าโมงแล้วครับ
[เออ ตอนนี้เขาเดินพาเหรดกันเสร็จแล้วมึง กำลังยืนอาบแดดที่สนามฟุตบอลฟังประธานพูดอะไรอยู่เนี่ย กูร้อนแทนเลย]
“อืมๆ เดี๋ยวใกล้ถึงกูโทรหาอีกทีนะ แค่นี้ก่อน”
หลังจากวางสายของไอ้กี้ ผมก็หันไปเปิดวิทยุหาเพลงฟังครับ ตอนนี้ปล่อยให้พูห์อยู่ที่บ้าน ธรรมดาแม่ไม่ค่อยอยากให้มันอยู่ตามลำพังสักเท่าไหร่ เพราะท่านเคยบอกว่าน้องพูห์อาจจะเหงา แม่ของผมท่านค่อนข้างอ่อนไหวกับเรื่องแบบนี้ครับ
หลังจากผ่านการจราจรอันคับคั่ง ทั้งๆที่เลยช่วงเวลาเร่งด่วนมาแล้วก็ตาม แม่ของผมก็ได้มาส่งที่หน้าประตูโรงเรียนตอนสิบโมงเกือบครึ่ง ทันทีที่รถจอดสนิทผมก็เห็นไอ้กี้มันเดินเข้ามา ผมเปิดประตูออก พร้อมกับไอ้หน้าตี๋ที่ไหว้แม่ของผม
“เป็นไงมึง” ไอ้กี้ว่าพร้อมกับรอยยิ้มแจ่มใส
“คงดีมั้ง ไม่เป็นไรๆ กูพอเดินไหวว่ะ” ผมบอกมัน เมื่อเห็นไอ้กี้ทำท่าจะมาพยุงผมไว้
“ฝากดูแลแมลงปอด้วยนะลูก” แม่ของผมร้องบอก ไอ้กิ้ย้มรับ ก่อนจะตอบเสียงใส
“ไม่ต้องห่วงครับแม่ ที่นี่มีคนอยากจะดูแลมันเพียบ” มันพูดขึ้น พร้อมกับแม่ของผมที่ขับรถออกไป ผมกับไอ้กี้เดินเข้าโรงเรียนโดยมีสายตาหลายคู่มองท่าทางการเดินของผมอย่างสนใจ
“แค่นึกภาพมึงกลิ้งลงมา กูยังฮาไม่หาย”
“กูยังนึกภาพตัวเองไม่ออกเลย” ผมบอก มันเป็นเสี้ยววินาทีที่ผมเองยังไม่รู้ว่ามันลงมาอีท่าไหนกันแน่ ช่างมันเถอะครับ! ผมเองก็ไม่อยากจะนึกถึงมันเท่าไหร่นัก
“แต่หน้ามึงบอกยื่ห้อมาเลยว่ะ เป่งเชียว”
“ไอ้สัด! แค่นี้กูก็รู้สึกแย่พออยู่แล้ว มึงไม่ต้องสาธยายให้ชัดเจนหรอก” ผมเอ่ยเสียงเข้ม พลางยกมือปิดหน้าผากของตัวเอง ไอ้กี้หัวเราะชอบใจ
“แล้วหมอว่ายังไงบ้าง”
“ก็ไม่ได้ว่าอะไร ออกแนวบอกว่ากูซุ่มซ่ามนั่นแหละ ไม่ได้เป็นอะไรมาก” ผมบอก ไอ้กี้ยิ้มจางๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมา
“ไม่เป็นไรก็ดี แค่นี้มันก็ประสาทเสียแล้ว”
“ใครวะ” ผมถามมัน เมื่อไม่เข้าใจว่ามันพูดถึงใคร
“หึ! ก็เพื่อนกูที่ไม่ใช่เพื่อนมึงไง” ไอ้กี้บอก แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ผมหายสงสัยได้ ก่อนมันจะมองหน้าผมแล้วหัวเราะเบาๆ “มึงไม่ต้องไปสนใจหรอกไอ้ปอ กูแค่บ่นเฉยๆรำคาญแม่ง ไปหาที่นั่งพักเถอะ ดูเหมือนมึงเหนื่อยนะ เดินแค่นี้เนี่ย”
ผมพยักหน้ารับ ตอนนี้ในโรงเรียนกำลังดูครึกครื้นเลยครับ ไอ้กี้บอกว่าเขาน่าจะปล่อยพาเหรดไปแล้ว ก่อนจะเริ่มกิจกรรมอื่นๆต่อ ผมกับไอ้หน้าตี๋เลยตัดสินใจไปที่โรงอาหารเพื่อหาที่นั่งพัก
ไม่เคยรู้สึกว่าโรงเรียนมันกว้างขนาดนี้มาก่อนเลย เฮ้อ...
ผมนั่งพักเอาแรง ก่อนไอ้กี้จะอาสาไปซื้อน้ำมาให้ ผมมองไปรอบๆที่มีนักเรียนนั่งกันประปราย บางคนก็ใส่เสื้อกีฬาสี บางคนก็ใส่ชุดสวยงามกันดูแปลกตาไปจากเดิม ไม่นานไอ้กี้ก็เดินกลับมาพร้อมกับน้ำเปล่าแช่เย็นสองขวด ก่อนจะนั่งลงข้างๆผม
“เดี๋ยวกูโทรตามไอ้พวกนั้นก่อน” ไอ้กี้พูดพลางหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมา ผมหยิบขวดน้ำที่มันซื้อมาให้ใส่หลอดดูด ก่อนสมองจะนึกไปถึงใครอีกคนที่ไอ้กี้กำลังโทรหา ผมดูดน้ำเย็นลงคอพร้อมกับเริ่มคิดว่าตัวเองควรจะทำอย่างไรต่อ เมื่อจะต้องได้เจอมันอีกครั้ง
จะบังคับตัวเองให้เป็นปกติได้ไหมนะ...
ผมนั่งคุยเล่นกับไอ้กี้รอโต้งกับไอ้ดิวที่บอกว่าจะมาพร้อมกัน ก่อนสายตาของผมจะพลันไปเห็นร่างของโต้งที่วันนี้ใส่เสื้อสตาฟกางเกงยีนส์สะพายกระ้ป๋ากล้องเดินคู่มากับผู้ชายอีกคนที่ผมไม่แน่ใจว่าเป็นใครใส่ชุดสีดำหรูหราแบบพวกเจ้าชายในนิทาน ไม่ทันที่ผมได้เพ่งมองให้ชัด รอยยิ้มคุ้นเคยก็ปรากฏขึ้นในสายตาของผม
รอยยิ้มที่อ่อนโยนแบบนั้น... ไอ้ดิว?
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
“เป็นยังไงบ้างปอ” โต้งมาถึงโต๊ะก็ถามผมทันที ก่อนจะมองไปยังหน้าผากของผม ทำให้ผมต้องรีบเอามือมาปิด พร้อมกับเสียงหัวเราะของไอ้ดิวที่วันนี้มันดูแปลกไปจากเดิม
“ไม่เป็นอะไรมากหรอก”
“เห็นไอ้กี้มันว่าปอตกบันไดหน้าแหก” โต้งพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก่อนจะถอนหายใจออกมา “ก็นึกภาพไปไกลแล้ว น่าจะรู้อยู่ว่าเชื่อไม่ค่อยได้”
“อะไรวะ! ก็มันบอกกูตกบันไดหน้าทิ่มลงมา กูคิดว่ามันหน้าแหกน่ะสิ” ไอ้กี้โต้กลับ โต้งก็ส่งสายตาตอบไปว่าไม่สนใจมึงแล้ว ทำให้ผมต้องหัวเราะออกมาเบาๆ
“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว” ไอ้ดิวพูดขึ้นพลางมองหน้าผม พร้อมกับถอนหายใจออกมา “ทีหลังระวังหน่อยสิ” นัยน์ตาคมที่วันนี้ถูกเขียนจนเป็นสีดำจ้องมองผมด้วยสายตาเป็นห่วง ผมหลบตามันราวกับคนที่แอบทำอะไรผิดเอาไว้ พลางพูดเสียงดังกลบอาการแปลกๆที่เริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้ง
“ใครมันจะอยากเจ็บตัววะ!” ทว่าก็อดจะลอบมองท่าทีของมันไม่ได้ ไอ้ดิวมันมองผมอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองไอ้กี้ที่ชี้ให้ดูรุ่นพี่ผู้หญิงที่แต่งตัวน่ารักกำลังเดินผ่านมาแทน ก่อนรุ่นพี่กลุ่มนั้นจะหันมามองแล้วเดินมาขอถ่ายรูปกับไอ้ด้วดีที่พยักหน้ารับ ก่อนจะส่งยิ้มให้เป็นการปิดท้าย
ไอ้ดิวเดินไปถ่ายรูปกับรุ่นพี่พร้อมกับไอ้กี้ที่บอกโต้งว่าให้ช่วยถ่ายรูปมันคู่กับรุ่นพี่คนสวยหน่อย ผมนึกขำท่าทีของมัน แต่เมื่อเห็นใครอีกคนที่อยู่ในคลองสายตา ผมก็รู้สึกหมั่นไส้มันขึ้นมาตงิดๆ ในความดูดีของมัน ยิ่งเทียบกับสภาพของผมในตอนนี้แล้ว ไม่ต้องพูดถึงเลยครับ เหมือนอยู่กันคยละชนชั้น
ทั้งที่กำลังยืนถ่ายรูปอยู่แท้ๆ แต่ไอ้ดัวดีก็ยังมองมาทางผม ลำบากผมที่ลอบมองมันอยู่ต้องมานั่งปั้นสีหน้าเพื่อกลบความรู้สึกของตัวเอง โดยการคว้าขวดน้ำมาดูดเล่นเสียอย่างนั้น พร้อมกับไอ้ดิวที่เลิกคิ้วมอง ก่อนจะหันหน้ากลับไปเมื่อรุ่นพี่คนนั้นเรียกให้มองกล้อง
ผมนี่บ้าชะมัด...
ผมพ่นลมหายใจออกมาช้าๆ พลางมองพวกเพื่อนๆที่กำลังถ่ายรูปกันอย่างสนุกสนาน หลังจากกลุ่มรุ่นพี่คนนั้น ก็มีกลุ่มใหม่มาแทน ไม่รู้นานเท่าไหร่ที่นั่งมองอยู่ที่โต๊ะห่างๆแบบนี้ จนเวลาล่วงเลยมาสักพัก พวกนั้นถึงค่อยกลับมาที่โต๊ะ พร้อมกับไอ้กี้ที่ยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดี
“กูได้ถ่ายรูปคู่กับพี่แตงด้วย ปลื้มว่ะ” ไอ้กี้มันว่า ผมได้แต่ยิ้มรับ ก่อนไอ้หน้าตี๋จะหันไปหาไอ้ดิว “เพราะมึงแท้ๆเลยไอ้ดิวเอ๋ย”
“เพราะไอ้ดิวมันที่ไหน เพราะกูต่างหากที่ไปถ่ายรูปให้มึงน่ะ” โต้งว่า ก่อนไอ้ดิวจะหัวเราะรับเบาๆ ผมก็ยิ้มออกมาครับ ไม่นึกว่าโต้งจะพูดออกมาแบบนั้น
“โทษทีๆ กูลืมไป กูต้องไหว้มึงเลยใช่ไหมวะ” ไอ้กี้มันว่าต่อ พลางส่งสีหน้ายียวนไปให้ โต้งก็หันไปมองแต่ก็ยิ้มจางๆออกมาเท่านั้น
“ไม่ต้องไหว้กูหรอก แค่อย่าทำตัวน่ารำคาญก็พอ” โต้งพูดเสียงเรียบ ไอ้ดิวหัวเราะเสียงดัง พร้อมกับไอ้กี้ที่ชักสีหน้ายุ่งยากใจออกมา
“มันทำไม่ได้หรอก มึงทำใจซะเถอะ” ไอ้ดิวหันไปบอกโต้ง ส่วนคนฟังก็พยักหน้ารับอย่างคนไม่เรื่องมาก ท่าทีที่เหมือนคนทำใจได้แล้วนั้น ทำให้ผมกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่ นานๆทีไอ้กี้มันจะโดนโต้งเล่นงานสักที ผมหันไปมองผู้เสียหาย ก็เห็นไอ้กี้กำลังบ่นอะไรบางอย่างที่ฟังไม่ได้สรรพ ผมเบือนสายตาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มออก เมื่อเจอไอ้หน้าตี๋ทำหน้าดุใส่ ก่อนสายตาจะไปสบกับใครอีกคนที่กำลังทอยิ้มไม่ต่างกัน
ราวกับเวลาหยุดชั่วอึดใจ ผมรับรู้ได้แต่สายตาของคนตรงหน้าที่ทอดมองมา ไอ้ดิวคลี่ยิ้มน้อยๆ โดยที่ไม่ได้พูดอะไร ผมรีบหลบสายตาหนีอีกครั้งพร้อมเสียงหัวใจที่เต้นระรัว ก่อนจะหันไปมองโต้งที่นั่งเยื้องออกไปแทน
บ้าชะมัด เมื่อไหร่อาการแบบนี้มันจะหายไปเสียที!
ผมนึกด่าตัวเองในใจ นับตั้งแต่ที่รู้ว่ามันมีอะไรผิดแปลกไป ร่างกายของผมก็เหมือนรวนขึ้นมากะทันหัน ยิ่งเวลาที่ได้ใกล้ชิดหรือสบตากับมัน ผมก็จะรู้สึกปั่นป่วนจนต้องโมโหตัวเองทุกที ทั้งที่ก่อนหน้าไม่เคยมีอาการแบบนี้เลยสักครั้ง
หรือว่าไอ้ดิวมันจะเล่นของใส่หรือเปล่าวะเนี่ย?
ความคิดที่กำลังฟุ้งซ่านของผมหยุดลง พร้อมกับเสียงโต้งที่ดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนสายตาของผมจะเลื่อนไปมองคนที่พูดถึงราวกับแม่เหล็กต่างขั้ว
“วันนี้ปอยังไม่ได้ถ่ายรูปเลยนี่”
“เออจริงด้วย!” ไอ้กี้พูดขึ้นบ้าง
“ไม่เป็นไร ตอนนี้กูไม่พร้อม” ผมบอก ก็ในเมื่อยังมีตราประทับอยู่ที่กลางหน้าผากแบบนี้ แล้วใครมันจะไปอยากถ่ายกันล่ะครับ
“มึงจะกลัวอะไรวะ เดี๋ยวแต่งรูปเอาก็เรียบร้อย” ไอ้กี้ว่าต่อก่อนจะหันไปทางไอ้ดิว “มึงมาอยู่ฝั่งนี้ เดี๋ยวให้ไอ้โต้งมันชักภาพสักรูป”
“โบราณมากมึง” ไอ้ดิวว่า ก่อนจะลุกขึ้นแล้วมายืนด้านหลังของผมที่นั่งคู่กับไอ้กี้ ส่วนโต้งก็นั่งตั้งค่าการทำงานของกล้องในมือของตัวเอง ผมเกร็งตัวขึ้นเล็กน้อยเมื่อรับรู้ได้ถึงฝ่ามือที่ทาบลงที่หัวไหล่ สมองสั่งการให้ผมนั่งตัวตรงขึ้นก่อนจะมองตรงไปข้างหน้า เมื่อโต้งส่งสัญญาณว่าพร้อมแล้ว
“ปอทำไมทำหน้าอย่างนั้น” โต้งร้องถาม
“ไอ้ปอ มึงจะเกร็งทำชะมดอะไรครับ ยิ้มสิครับเพื่อน” ไอ้กี้หันมาว่าผม ก่อนจะหันกลับไปส่งยิ้มกว้างให้กล้องอีกครั้ง
ผมฝืนยิ้มอีกครั้งอย่างยากลำบาก พร้อมกับโต้งที่กดถ่ายรูป ผมนั่งตัวตรงไม่ได้ขยับเขยื้อนไปไหน ก่อนจะแปลงกายเป็นรูปปั้นให้เพื่อนมายืนถ่ายรูปด้วย เพราะสภาพของร่างกายที่ไม่เอื้ออำนวยในการเคลื่อนไหว
“ไอ้ดิว มึงไปนั่งคู่กับปอ ส่วนไอ้กี้มึงออกไป กูจะให้ปอถ่ายรูปคู่” โต้งว่า พร้อมกับชี้นิ้วบอกอย่างชัดเจน
“เหี้ย! อะไรวะมีการไล่กันด้วย” ไอ้กี้บ่นขึ้น แต่ก็ยอมลุกออกไปจากที่นั่งข้างๆ ผม ไอ้กี้มันบ้ากล้องครับ ตั้งแต่ที่เราถ่ายรูปกันเองเนี่ย ไม่มีขาดไอ้หน้าตี๋สักรูปหรอก พอถูกไล่ออกจากซีนคงเซ็งไปตามประสา
“ทำไมมึงมีปัญหา” โต้งหันมาถามไอ้หน้าตี๋ที่ยืนบ่นอะไรพึมพำอยู่คนเดียว
“เปล่า ไม่ต้องมายิ้มเลยไอ้ดิว” ไอ้กี้หันไปบอกโต้ง ก่อนจะหันมาทางไอ้ดิวที่ตอนนี้กำลังนั่งอยู่ข้างๆผมแทน “มึงติดสินบนไอ้โต้งมันใช่ไหมวะ”
“มึงอย่ามาพาลดิ” ไอ้ดิวพูดขึ้นบ้าง ก่อนจะหันมามองผม “เนอะแมลงปอ”
ไอ้กี้แม่งไม่มีปัญหาหรอก แต่กูเนี่ยแหละที่มีปัญหา แถมยังมีกับมึงด้วย!
ผมไม่ได้ตอบรับคำพูดของมัน แต่หันกลับมามองโต้งที่ยืนอยู่ด้านหน้าแทน พร้อมกับเห็นไอ้กี้ที่กำลังยืนยิ้มส่งมาให้ผม ไม่วายพูดกำกับขึ้นอีกครั้ง
“ถ่ายรูปเล่นนะครับ ไม่ใช่ถ่ายรูปนักเรียน หน้ามึงนิ่งไปเปล่าวะไอ้ปอ”
“กูยิ้มแล้ว”
-
“ยิ้มบ้านพ่อ! มึงหันไปดูหน้าไอ้ดิวดิ แม่งยิ้มปากจะฉีก ส่วนมึงหน้านิ่งอย่างกับอยู่ในงานศพ” ไอ้กี้ว่าต่อ “ไหนมึงด่าไอ้โต้งว่าเหี้ยซิ”
“อะไรของมึง” ผมถามมันอย่างไม่เข้าใจ จู่ๆจะให้ผมด่าโต้งซะอย่างนั้น ส่วนโต้งก็หันมามองไอ้กี้แบบที่ผมอ่านสีหน้าไม่ออก
“โอเคๆ ด่ากูก็ได้” ไอ้กี้ยกมือขึ้นเหมือนคนยอมแพ้
“มึงก็บ้า ทำไมกูต้องไปด่ามึงด้วย” ผมบอกพลางขมวดคิ้ว
“ไอ้ปอกูจะบอกมึงนานแล้ว แต่ลืมว่ะ ซิบมึงไม่ได้รูด”
“ห๊ะ!” ผมร้องขึ้นอย่างตกใจ ก่อนจะก้มลงไปดูทันทีด้วยความร้อนรน ทว่าภาพที่เห็นคือสภาพซิบที่รูดขึ้นเรียบร้อยแล้ว ผมรู้สึกหน้าแดงนิดๆ เมื่อได้ยินเสียงคนที่นั่งข้างๆในตอนนี้หัวเราะออกมา ผมหันไปถลึงตาใส่ ก่อนจะมองไปยังไอ้หน้าตี๋ที่กำลังหัวเราะขำอยู่
“ไอ้เหี้ย!”
ไอ้กี้ไม่ได้สนใจคำด่าของผม แต่หันไปมองโต้งแทน ผมตวัดตามองตาม ก่อนจะได้ยินคำพูดของมันดังขึ้นอีกครั้ง “ทันไหมวะ”
“อืม” โต้งรับในลำคอ ก่อนจะหันไปมองไอ้กี้ทิกำลังยิ้มชอบใจอยู่ “ความคิดมึงสร้างสรรค์มากไอ้กี้”
“ขอบใจว่ะ”
อะไรกันวะ?
ผมมองท่าทีของสองคนนั้นอย่างสงสัย แต่ว่าไม่นานโต้งก็เดินกลับมานั่งที่ฝั่งตรงข้ามพร้อมกับไอ้เพื่อนตัวแสบที่อำผมเล่นเมื่อครู่นี้
“ดูภาพมึงดิไอ้ปอ” ไอ้กี้ว่าพลางเลื่อนกล้องมาให้ผมดู
ภาพใบหน้าตรงของผมที่กำลังหน้าแดงใกล้กันนั้นมีใบหน้าของไอ้ดิวที่กำลังหันมามองผมพร้อมกับยิ้มออกมา แต่สิ่งที่ทำให้ผมนึกแปลกใจคือริมฝีปากที่ผมเพิ่งพูดคำหยาบคายนั้นฉายรอยยิ้มออกมา
กูไปยิ้มตอนไหนวะ?
“น่ารัก”
เสียงของไอ้ดิวดังขึ้นเบาๆเหมือนพูดกับตัวเอง ผมหันไปมอง พร้อมกับเห็นใบหน้าด้านข้างที่กำลังมองภาพนั้นอยู่ ผมขมวดคิ้วพร้อมกับเม้มริมฝีปากของตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะเลื่อนสายตาลงไปยังหน้าจอของกล้องที่อยู่ในมือ
แล้วผมจะเขินไปทำไมเนี่ย...
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
ตอนนี้เวลาล่วงเลยมาเกือบจะเที่ยงแล้วครับ พร้อมกับจำนวนนักเรียนที่ทยอยเข้ามาในโรงอาหารเพื่อทานอาหารกลางวันกัน ผมยังนั่งอยู่ที่เดิมพร้อมกับฟังไอ้กี้เล่าเรื่องพาเหรดเมื่อเช้าอย่างออกรส
“มึงไม่ได้เห็น ตอนไอ้ดิวเดินปุ๊บ ผู้หญิงกรี๊ดปั๊บ ตอนแรกดูคิดว่าแม่งเห็นผีตั้งแต่เช้า ที่แท้ความหล่อของเพื่อนกูนี่เอง ฮ่าๆ” ไอ้กี้ว่าพลางหัวเราะ
“มึงก็พูดไป” ไอ้ดิวพึดขัด ผมลอบมองท่าทีของมันอีกครั้ง โดยไม่นึกแปลกใจกับคำพูดของไอ้กี้เท่าไหร่ ก็ในเมื่อวันนี้มันออกจะดูดีเสียขนาดนั้น ธรรมดาก็เรียกได้ว่าโดดเดนอยู่แล้ว ยิ่งภาพลักษณ์ในวันนี้ที่ออกแนวดาร์คหน่อยๆ ด้วยการแต่งหน้าและชุดสีดำหรูหราของมัน
เอาเป็นว่า ถ้าผู้หญิงคนไหนไม่มองมัน ผมว่าไปบวชเถอะครับ...
“พวกนั้นก็ประสาท” โต้งพูดขึ้นบ้าง ช่างกล้องจำเป็นทำสีหน้าเบื่อหน่าย
ไอ้กี้หันมายิ้มยียวน ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ “มึงอิจฉาไอ้ดิวอ่ะดิ”
คนถูกกล่าวหาที่กำลังนั่งเล่นเกมในโทรศัพท์มือถือเงยหน้ามามอง “ใครจะไปอิจฉามัน หนวกหูจะตายชัก” พูดจบ โต้งก็กลับไปสนใจเกมที่กำลังเล่นค้างอยู่อีกครั้ง
ไอ้กี้ย่นจมุกใส่ ก่อนจะหันมาเล่าให้ผมฟังต่อ ผมยิ้มรับคำพูดของมันเป็นบางครั้ง ก่อนความรู้สึกจะบอกว่ามีสายตาของใครจ้องมองอยู่ ผมปรายตาไปมอง เมื่อเห็นว่าเป็นใคร ผมก็ทำเป็นไม่สนใจ ทั้งที่ในใจกำลังว้าวุ่น
มึงจะจ้องกูทำไมวะ!?
ทว่าความรู้สึกที่เหมือนตกเป็นเป้าสายตานั้น ไม่ใช่สิ่งที่ผมชอบเลยสักนิด ความอึดอัดที่กำลังเกาะกินตามเส้นความรู้สึก ทำให้ผมมีประสิทธิภาพการทำงานของหูแย่ลง เมื่อคำพูดของไอ้กี้กลายเป็นเพียงคลื่นเสียงบางอย่างที่ผมเริ่มจับใจความไม่ได้ ในเมื่อสมาธิทั้งหมดกำลังไปรวมอยู่ที่สายตาของคนที่กำลังนั่งมองผมอยู่เงียบๆ
“มองอะไรวะ” ผมหันไปถามมัน เมื่อความอดทนสิ้นสุดลง ความรู้สึกประหม่าที่ก่อตัวขึ้น ทำให้ผมต้องปั้นหน้าบึ้งเพื่อรอฟังคำตอบ
“มองหน้าผากมึง โคตรเด่น” ไอ้ดิวว่าพร้อมกับอมยิ้มออกมา ผมขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร บางทีถ้าผมหาผ้ามาปิดไว้ก็คงดี
“กูว่าดูๆไปแม่งก็แนวดีเหมือนกันว่ะ แฟชั่นหน้าผากนูนก็ไม่เลว” ไอ้กี้ว่าต่อ ก่อนมันจะหัวเราะชอบใจกับคำพูดของตัวเอง ผมชักสีหน้าใส่มัน โชคร้ายที่ตอนนี้ไอ้กี้มันดันนั่งตรงข้ามกับผม ไม่งั้นผมคงตบกระโหลกแก้ความคิดเพี้ยนๆของมันสักที มึงก็คิดไปได้
“เดี๋ยวก็หาย” โต้งบอก เอาเป็นว่าถึงสายตาของมันจะจดจ่ออยู่กับเกมในมือ แต่หูก็ยังรับฟังสิ่งรอบตัวอยู่สินะ
“อืม”
“เออ! แล้วมึงมีแข่งตอนกี่โมงวะ” ไอ้กี้เปลี่ยนเรื่องไปถามไอ้ดิวต่อ หลังจากหัวเราะเยาะผมจนพอใจ ไอ้เพื่อนชั่ว!
“ตอนบ่ายโมง”
“ฮ่าๆ กูว่านะแค่มึงไปยืนยิ้มเฉยๆก็ชนะแล้วมั้ง” ไอ้กี้ว่าต่ออย่างอารมณ์ดี ผมยังไม่เข้าใจเลยครับว่ามันพูดเรื่องอะไรกัน กำลังลังเลว่าจะถามดีไหม ไอ้หน้ายิ้มก็พูดขัดเสียก่อน
“มึงจะบ้าหรือไง” ไอ้ดิวตอบกลับพร้อมกับหัวเราะออกมา คงเพราะสีหน้างงๆของผม ทำให้ไอ้หน้ายิ้มมันยิ้มอีกครั้ง พร้อมกับน้ำเสียงทุ้มที่แฝงด้วยความยียวนเล็กๆดังขึ้น “งงล่ะสิมึง”
ผมหันไปมองหน้ามัน ซึ่งตอนนี้กำลังนั่งอยู่ข้างๆผม ก่อนจะพบว่าตอนนี้ตัวเองยังไม่สามารถสู้หน้ามันได้เต็มที่ ผมจำใจเลื่อนสายตามามองไอ้กี้แทน เพื่อหาที่หลบสายตา
“อะไรมึงไม่รู้เหรอ” ไอ้กี้ถามอย่างสงสัย
ผมไม่ได้ตอบมัน แต่กำลังทำหน้านิ่งเพื่อข่มความรู้สึกในตอนนี้ที่ตัวเองยังบรรยายไม่ถูกเอาไว้ แต่ที่แน่ๆแอบเสียหน้าอยู่นิดหน่อย กูไม่รู้แล้วทำไมวะ ก็มันไม่ยอมบอกนี่! ผมได้แต่ตอบอยู่ในใจ ทว่าไม่ต้องรอให้สงสัยนาน ไอ้ดิวที่กำลังยิ้มอยู่ในตอนนี้ก็เฉลยออกมาอย่างรวดเร็ว
“กูเป็นดรัมเมเยอร์”
ผมหันไปมองหน้ามันเล็กน้อย พร้อมกับพิจารณากับข้อความที่ได้รับ ก่อนความเข้าใจจุดวาบขึ้นในสมองเมื่อนึกย้อนไปยังเหตุการณ์ตลอดหลายอาทิตย์ก่อนที่มักจะเจอมันกลับเย็นไม่ต่างจากผมเท่าไหร่ ที่แท้มันคงซ้อมโยนไม้นี่เอง
“มึงแน่ใจว่าจะไม่โยนคทาฟาดหัวคนอื่น” ผมพูดแบบไม่ค่อยเชื่อถือนัก ถ้ามันทำแบบนั้นจริงๆผมคงฮาจนน้ำตาเล็ด นึกแล้วก็อยากจะเห็นตอนที่มันขายหน้าสักครั้ง
“ถ้าจะพลาด กูคงโยนฟาดหัวมึงคนแรกนั่นแหละ” ไอ้ดิวเว้นจังหวะไปเล็กน้อย ก่อนที่มันจะพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับสีหน้าเจ้าเล่ห์ที่เห็นไม่บ่อยนัก “แล้วก็ลากมึงเข้าห้อง” ทันทีที่ไอ้ดิวพูดจบ ไอ้กี้ก็หัวเราะเบาๆ พร้อมกับโต้งที่มองอย่างสนใจ แต่ตอนนี้ผมเริ่มทำหน้าไม่ถูกแล้วครับ
มึงก็พูดมาได้!
ผมสบถในใจ ยิ่งเห็นท่าทางและสีหน้าของมันที่กำลังมองมาก็ยิ่งทำให้ผมต้องหันไปทางอื่น เพื่อหลบสัหน้าของตัวเองในตอนนี้ เพราะคำพูดทีเล่นทีจริงของมันเนี่ยแหละที่ทำให้ผมไม่รู้ว่าควรจะวางตัวยังไง เมื่อไหร่มึงจะหยุดพูดอะไรที่ทำให้กูไขว้เขวซะทีวะ! ผมปั้นหน้าเคร่ง ก่อนจะจ้องหน้ามันกลับ ทั้งที่รู้สึกว่ามันยากเต็มที
“กูคงยอมหรอก” ผมบอกไปด้วยความไม่พอใจ แต่คนฟังกลับหัวเราะรับเสียอย่างนั้น
“เรื่องนั้นกูไม่สนหรอก” ไอ้ดิวว่าต่อ พร้อมกับผมที่รับรู้ได้ถึงนัยน์ตาคมที่แฝงแววหยอกล้อออกมาอีกครั้ง “แต่ว่ากูไม่ทันฟาด หัวมึงก็โนไปแล้ว น่าสงสารว่ะ”
ผมชะงักค้างกลางอากาศ เมื่อนิ้วมือของมันเลื่อนมาลูบที่รอยนูนบนหน้าผากของผมเบาๆ สัมผัสอ่อนโยนนั้นไม่ต่างจาตัวเร่งความร้อนที่มำให้ใบหน้าของผมร้อนผ่าว ก่อนที่ผมจะรู้ตัวแล้วปัดมือของมันออกห่างพร้อมกับหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ
ไอ้บ้าเอ๊ย!
ผมสบถในใจอีกครั้ง ก่อนจะนึกด่าคนตรงหน้าที่ชอบทำอะไรแบบนี้อยู่เรื่อย ยิ่งกว่านั้นที่น่าเจ็บใจที่สุด นั่นก็คือ ตัวผมเองก็ดันบ้าจี้ยอมให้มันมีอิทธิพลต่อตัวเองได้มากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ นี่มันเป็นเรื่องบ้าชะมัด... ผมถลึงตามองไอ้ดิวด้วยความรู้สึกที่ไม่ต่างจากกาต้มน้ำที่เดือด พร้อมกับเสียงหัวเราะที่ดังขึ้นรอบโต๊ะที่นั่งกันอยู่
“คุยกันน่าสนุกเลยนะ”
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
เสียงทุ้มนุ่มที่ดังแทรกขึ้น ทำให้เสียงหัวเราะที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้หายไปทันตา พร้อมกับทุกสายตาที่หันไปมอง ก่อนจะเห็นพี่น็อตที่ตอนนี้ใส่ชุดไปรเวทกำลังยืนยิ้มอยู่ รุ่นพี่คนดังมองมาที่ผมอีกครั้งแล้วขมวดคิ้วออกมา
“ปอไปโดนอะไรมาครับ”
“พอดีผมตกบันไดที่บ้านมาครับพี่” ผมบอกพลางส่งยิ้มที่บอกว่าไม่เป็นไรไปให้ เมื่อเห็นสีหน้าที่แสดงความเป็นห่วงแบบปิดไม่มิดของอีกฝ่าย
“มิน่า! พี่ก็เดินตามหาปอซะทั่ว แต่ก็ไม่เจอ กี้บอกพี่ว่าปอไม่มาโรงเรียนวันนี้” พี่น็อตพูดพลางมองไปยังคนที่กล่าวอ้าง ไอ้กี้ยกยิ้มราวกับไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆในเรื่องนี้
“ตอนแรกก็เป็นอย่างนั้นแหละครับ พอดีไปหาหมอแล้วไม่ได้เป็นอะไรมากเลยแวะมาโรงเรียน” ผมบอก พี่น็อตไม่ได้ดูติดใจสงสัยอะไร ก่อนจะนั่งลงข้างๆผมอีกด้าน “แล้วพี่ตามหาผมทำไมครับ”
“ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากเจอน่ะ”
ทันทีที่พี่น็อตพูดจบ ผมก็เข้าใจความเงียบของความเงียบนั้นเป็นอย่างไร ถ้าผมหลับตาลงคงคิดว่าที่นี่ไม่มีสิ่งมีชีวิตอะไรอยู่ แม้แต่คัวของผมเอง ก่อนความรู้สึกกดดันจะค่อยๆคืบคลานเข้ามาทีละน้อย
“ตอนนี้ก็เจอแล้วคงไปได้แล้วมั้ง” ไอ้ดิวพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มอันเป็นเอกลํกษณ์อีกครั้ง ถึงแม้นัยน์ตาของมันจะไม่ได้ให้ความรู้สึกแบบนั้นก็ตาม
“ทำไมมึงไปพูดอย่างนั้นวะไอ้ดิว แม่งเสียมารยาท” ไอ้กี้พูดขึ้นบ้าง ก่อนใบหน้ายียวนของมันจะแสดงออกถึงความสงสัย “ว่าแต่พี่ไม่มีเพื่อนคบเหรอครับ ถึงต้องมาหาเพื่อนของผมแบบนี้”
ไอ้กี้! กูว่ามึงนั่นแหละที่เสียมารยาทสุดๆ
ผมไม่กล้ามองพี่น็อตในตอนนี้เลย โต้งลุกออกจาโต๊ะไปโดยที่ไม่พูดอะไร พี่น็อตหันไปมองไอ้หน้าตี๋อย่างที่ผมอ่านความรู้สึกไม่ออก ก่อนนัยน์ตาคมเข้มคู่นั้นจะทอดมองมายังใบหน้าของผมราวกับไม่สนใจคำพูดเมื่อครู่นี้
“วันนี้พี่มีแข่งนัดชิง ตั้งใจว่าจะมาขอกำลังใจ ปอไปเชียร์พี่ตอนแข่งด้วยได้ไหม” พี่น็อตถามผมอย่างคาดหวัง ความรู้สึกกดดันเล็กๆที่ก่อตัวขึ้นทำให้ผมเริ่มลำบากใจ ฟุตบอลเป็นกีฬาประเภทเดียวที่แข่งนัดชิงกันในวันจริงครับ พอนึกย้อนว่าตอนที่ผมแข่งบาสพี่น็อตก็มาเชียร์ทุกนัด ถึงจะดูจบบ้างไม่จบบ้างก็ตามที แต่พี่เขาก็เต็มใจมาดูผมแข่งทุกครั้ง
“มึงเจ็บข้อเท้าอยู่ด้วยไม่ใช่เหรอ เดินไปไม่ไหวหรอกใช่ไหม” ไอ้ดิวมันหันมาถามผม ทว่าใบหน้าที่เคยยิ้มอย่างอ่อนโยนนั้น ตอนนี้ดูเหี้ยมกว่าเดิมไม่นับสายตานิ่งๆที่กำลังรอฟังคำตอบอยู่ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่ได้รู้สึกเลยสักนิดว่าภาพลักษณ์ของมันจะกลบกลิ่นอายความสดใสของมันไปได้ แต่ตอนนี้ไม่เป็นเช่นนั้นแล้ว
มึงไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นก็ได้มั้ง...
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
:z10: Note :::
ในที่สุดก็เข็นตอนนี้ออกมาได้แล้วค่ะ อยากจะถอนหายใจแรงๆ ฮ่าๆ
ตอนนี้คิดว่าจะได้เห็นความรู้สึกของแมลงปอมากขึ้นหรือเปล่า? เอาเป็นว่ามันก็ค่อยๆเป็นค่อยๆไปนั่นแหละค่ะ
ส่วนดิวก็แสดงอาการมากขึ้นมั้ง? ฮ่าๆ ไม่แน่ใจเหมือนกัน
แต่่ยังไงก็ช่วยตามเชียร์คู่มึนคู่นี้ต่อไปด้วยนะคะ
ตอนนี้ว่างๆก็แอบไปแก้ตอนเก่าๆ เกี่ยวกับเรื่องพิมพ์ผิดบ้าง
ไม่แน่ใจว่าตอนนี้พิมพ์ผิดเยอะไหม แต่พยายามแล้วค่ะ ถ้าหลุดตาไปอีกก็ขอโทษด้วยนะคะ
ขอบวกตอบแทนคำขอบคุณของทุกๆความคิดเห็นค่ะ
สามารถแสดงความคิดเห็นติชมได้เช่นเคย เพื่อนำไปปรับปรุงค่ะ
ยังไงช่วยติดตามเรื่องนี้ต่อไปด้วยนะคะ ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ
ปล. ตอนหน้าพี่น็อตก็จะเจอกับน้องดิวแล้วจ้า อิอิ
-
อ่านตอนนี้แล้วปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นบ่อยที่สุด คือ ตัวบิด บิดตัวเจ้าค่ะ
อ่านไป เขินไป ประหนึ่งตรูนี่แหละที่เจ้าดิวมันกำลังเกี้ยวอยู่ แอร๊ยยยย
ยกเว้นตอนสุดท้าย พอพี่น็อตมาอ่านไปกลั้นหายใจไปด้วย
กลัวว่าถ้าหายใจแรงพี่น็อต เอ๊ยยย ดิวจะไม่พอใจ ชอบอ่ะ
รอตอนต่อไปนะ +1 + เป็ด
-
คือ...จะเสียฤกษ์ไก่ตื่นก้อ ไอ้กี่้แซวนี่ล่ะ
สงสารพี่น๊อต ไม่เป็นที่ ตอนรับเฉย พี่เค้าออกจะมาดี
ดิว ก้อ หยอกได้ใจนะ ตีหงตีหัว ลากเข้าห้อง
มือชั้นนี้ล่ะิไม่ต้องลาก เดินนำเลยปอเอ้ย 555
ปล. อย่าเพิ่งให้ตกลงกันง่ายๆน้าาา
บวกหนึ่งคะ นึกถึงกีฬาสีสมัยเรียนเลย (นานมาก)
-
ดิว!!!!!!!!!!!!!!!!!! นายแบบมันใช่อ่ะ5555555555555555
ถ้าฉันเป้นแมลงปอคงหัวใจวายตั้งแต่ตอนกินหมูกะทะตอนเริ่มจีบตอนบลาบลาบลาละ ดิวน่ารักมากกกก
แมลงปอรีบๆชอบดิวนะ!
-
ม้วนๆๆๆ เขินเบาๆ >////<
พี่น็อตจะมาทำไมอ่า ดิวอารมณ์เสียเลย
ขนาดมีไม้กันหมาขนาดนี้พี่แกก็ยังกล้ามา :เฮ้อ:
-
ดิวยิ้มเหี้ยมมาก กดดันแมลงปอสุดๆๆๆๆ ปะฉะดะกันใช่มั้ยคะตอนหน้า
แมลงปอเอ๊ย ยังพยายามมาโน๊ะหัวก็โน ก็ใครบางคนเค้าอยากให้มามากนี่เนอะ ดิวหล่อสุด ๆ ไปเลยวันนี้
ตอนถ่ายรูปปอน่ารักอ่ะเขินจนเกร็ง เพื่อนโต้งนี่พ่อสื่อชัด ๆ นะ น่ารักจริง ดิวรุกจีบตลอดนะ
จะลากเข้าห้องแระ (ลากเล้ยยยย เชียร์อยู่ 555)
พี่น็อตเอาจริงเว้ยเฮ้ย เดินตามหากันเลย ชอบนะที่มีพี่เค้ามา กดดันพระเอกเราดี หึงเยอะ ๆ คนอ่านชอบจ้า
ขอบคุณค่ะ
-
:o8: ชอบจัง ชอบตอนถ่ายรูป ดูน่ารักมากๆ แต่เอ ทำไมโต้งเดินออกไปเลยล่ะ แล้วพี่น็อตนี่เป็นยังไงมายังไง มีความหลังอะไรรึป่าวน้า ดูเข้ามาไวจนแปลก
-
อายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :o8: :-[ :o8:
-
ชอบมากกกกกกก คนแต่งแต่งเก่งจังทัมคนอ่านติดงอมแงมเลย o18
-
เขินแทนจริงวุ๊ย55 ตอนที่ถ่ายรูปแล้วดิวชมว่าน่ารัก อร๊ายยยย :m3:
กี้ไม่แรงเท่าไหร่เลยจ๊ะ เบาๆ :laugh:
ชอบมากค่า รออ่านต่อ
-
เหอะๆ ฟาดหัวแล้วลากเข้าห้อง
ดิวหวงออกนอกหน้าเลยนะ
ชอบกี้มากค่ะ น่ารักดี
-
๕๕๕ ชอบจังเวลาที่ดิวหึงอ่ะ
ขอเชื้อไฟอย่างพี่น๊อตออกมาบ่อยๆนะ
-
อ่านไปใจเต้นตึ่กตั่ก น่ารักมากค่ะ :o8:
-
ดิวหึงโหดเน้อะ ฮ่าๆๆ
-
ดิวต้องขัดพี่น๊อตใช่ไหมที่มาหาปอ แล้วทำไมพี่น็อตถึงได้มองตามโต้งล่ะ
-
เสียวสันหลังแทนพี่น็อต 5555
ดิวหึงโหด
-
อ่านไปอมยิ้มไป อิอิ
-
แวะมาทำสารบัญกับเขาบ้าง
ทำทำไมไม่รู้ รู้แต่ว่าอยากทำ ฮ่าๆ
คาดว่าน่าจะได้ลงตอนหน้าในวันเสาร์ไม่ก็อาทิตย์นะคะ
ขอบคุณมากเลยค่ะ
-
หยอดวันละนิดจิตแจ่มใส ><
-
อ่านตอนนี้แล้วปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นบ่อยที่สุด คือ ตัวบิด บิดตัวเจ้าค่ะ
อ่านไป เขินไป ประหนึ่งตรูนี่แหละที่เจ้าดิวมันกำลังเกี้ยวอยู่ แอร๊ยยยย
ยกเว้นตอนสุดท้าย พอพี่น็อตมาอ่านไปกลั้นหายใจไปด้วย
กลัวว่าถ้าหายใจแรงพี่น็อต เอ๊ยยย ดิวจะไม่พอใจ ชอบอ่ะ
รอตอนต่อไปนะ +1 + เป็ด
ขอบคุณมากเลยค่ะ คนเขียนก็อยากจะเป็นคนที่น้องดิวมาจีบจริงๆ โฮะๆ
คือ...จะเสียฤกษ์ไก่ตื่นก้อ ไอ้กี่้แซวนี่ล่ะ
สงสารพี่น๊อต ไม่เป็นที่ ตอนรับเฉย พี่เค้าออกจะมาดี
ดิว ก้อ หยอกได้ใจนะ ตีหงตีหัว ลากเข้าห้อง
มือชั้นนี้ล่ะิไม่ต้องลาก เดินนำเลยปอเอ้ย 555
ปล. อย่าเพิ่งให้ตกลงกันง่ายๆน้าาา
บวกหนึ่งคะ นึกถึงกีฬาสีสมัยเรียนเลย (นานมาก)
นั่งแต่งไปก็นึกไปเหมือนกันค่ะ
สงสารพี่น็อต แต่พี่เขาเกิดมาเพื่อความเจ็บปวด ฮ่าๆ
คงไม่ตกลงกันง่ายหรอกค่ะ ปอมันยิ่งมึนอยู่ อิอิ
ดิว!!!!!!!!!!!!!!!!!! นายแบบมันใช่อ่ะ5555555555555555
ถ้าฉันเป้นแมลงปอคงหัวใจวายตั้งแต่ตอนกินหมูกะทะตอนเริ่มจีบตอนบลาบลาบลาละ ดิวน่ารักมากกกก
แมลงปอรีบๆชอบดิวนะ!
ขอบคุณที่ชอบน้องดิวค่า
แมลงปอช่างน่าอิจฉาๆ
ม้วนๆๆๆ เขินเบาๆ >////<
พี่น็อตจะมาทำไมอ่า ดิวอารมณ์เสียเลย
ขนาดมีไม้กันหมาขนาดนี้พี่แกก็ยังกล้ามา :เฮ้อ:
พี่น็อตเขาไม่กลัวใครหรอกค่ะ อิอิ
ต่อไปก็จะเพิ่มความหวานขึ้นเรื่อยๆแล้วจ้า ติกตามต่อไปด้วยนะคะ
ดิวยิ้มเหี้ยมมาก กดดันแมลงปอสุดๆๆๆๆ ปะฉะดะกันใช่มั้ยคะตอนหน้า
แมลงปอเอ๊ย ยังพยายามมาโน๊ะหัวก็โน ก็ใครบางคนเค้าอยากให้มามากนี่เนอะ ดิวหล่อสุด ๆ ไปเลยวันนี้
ตอนถ่ายรูปปอน่ารักอ่ะเขินจนเกร็ง เพื่อนโต้งนี่พ่อสื่อชัด ๆ นะ น่ารักจริง ดิวรุกจีบตลอดนะ
จะลากเข้าห้องแระ (ลากเล้ยยยย เชียร์อยู่ 555)
พี่น็อตเอาจริงเว้ยเฮ้ย เดินตามหากันเลย ชอบนะที่มีพี่เค้ามา กดดันพระเอกเราดี หึงเยอะ ๆ คนอ่านชอบจ้า
ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณมากเลยค่ะ ต่อไปดิวก็จะแสดงออกมากขึ้นค่ะ
พี่น็อตเขาเกอดมาเพื่อกระตุ้น อิอิ
:o8: ชอบจัง ชอบตอนถ่ายรูป ดูน่ารักมากๆ แต่เอ ทำไมโต้งเดินออกไปเลยล่ะ แล้วพี่น็อตนี่เป็นยังไงมายังไง มีความหลังอะไรรึป่าวน้า ดูเข้ามาไวจนแปลก
ชอบคุณค่ะ โต้ง้ป็นพวกรักสงบเน้
สาวน้รื่องพี่น็อตคอยติดตามต่อไปนะคะ อิอิ
อายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :o8: :-[ :o8:
อายจ้าๆ แต่งไปก็เขินไป อิอิ
ชอบมากกกกกกก คนแต่งแต่งเก่งจังทัมคนอ่านติดงอมแงมเลย o18
ขอบคุณที่ชอบค่ะ ช่วยติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ อิอิ
##########################
ตอบเม้นก่อนนอนค่ะ
อยากจะบอกว่าลงตอนหน้าในวันะรุ่งนีเน้ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นมากๆเลยจ้า
-
เรื่องน่ารักจัง!!
แอบลุ้นตามเด็กๆเลย อิอิ ( แหม...นึกถึงตอนมัธยม )
+++ใกล้จะมีศึกชิงนางนะเนี๊ยะ(กรี๊ด)+++++
-
เขินแทนจริงวุ๊ย55 ตอนที่ถ่ายรูปแล้วดิวชมว่าน่ารัก อร๊ายยยย :m3:
กี้ไม่แรงเท่าไหร่เลยจ๊ะ เบาๆ :laugh:
ชอบมากค่า รออ่านต่อ
-ขอบคุณค่ะที่ชอบ
เหอะๆ ฟาดหัวแล้วลากเข้าห้อง
ดิวหวงออกนอกหน้าเลยนะ
ชอบกี้มากค่ะ น่ารักดี
ตั้งใจให้ตัวละครในเรื่องนี้น่ารักทุกตีัวค่ะ แล้วแต่สไตล์เน้
๕๕๕ ชอบจังเวลาที่ดิวหึงอ่ะ
ขอเชื้อไฟอย่างพี่น๊อตออกมาบ่อยๆนะ
ถ้ามีโอกาสก็จะได้หึงต่อค่ะ ชอบให้ดิวหึงนะ แต่สงสารพี่น็อตด้วยอ่ะ
อ่านไปใจเต้นตึ่กตั่ก น่ารักมากค่ะ :o8:
ขอบคุณมากเลยค่ะ ยังไงก็ติดตามต่อไปด้วยนะคะ อิอิ
ดิวหึงโหดเน้อะ ฮ่าๆๆ
ไม่โหดหรอกจ้า หืงตามสบายหนุ่มอารมณ์ดี เอิ๊กๆ
ดิวต้องขัดพี่น๊อตใช่ไหมที่มาหาปอ แล้วทำไมพี่น็อตถึงได้มองตามโต้งล่ะ
น่าจะทำนองนั้นแหละค่ะ แต่เรื่องพี่น็อตมองตามโต้งเนี่ย ไม่ใช่หรอกน้า
เสียวสันหลังแทนพี่น็อต 5555
ดิวหึงโหด
นอกจากจะเสียวแทนแล้วยังกลัวแทนด้วยจ้า
อ่านไปอมยิ้มไป อิอิ
แต่งไปก็เขินไปค่ะ มันเป้นเช่นนี้ได้เยี่ยงไร อิอิ
หยอดวันละนิดจิตแจ่มใส ><
งานนี้ต้องค่อยๆกระตุ้นค่ะ เดี๋ยวแมลงปอจะตกใจจนเกินไป
เรื่องน่ารักจัง!!
แอบลุ้นตามเด็กๆเลย อิอิ ( แหม...นึกถึงตอนมัธยม )
+++ใกล้จะมีศึกชิงนางนะเนี๊ยะ(กรี๊ด)+++++
ขอบคุณมากเลยค่ะ ช่วยลุ้นกันต่อในตอนต่อไปด้วยเน้ อิอิ
-
มารอตอนที่ 12 ครับ อิอิ
-
ตอนที่ 12
ท่ามกลางแสงอาทิตย์ที่สาดส่อง ในโรงอาหารของโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง บริเวณโต๊ะอาหารที่มีนักเรียนชายระดับชั้นมอปลายสี่คนในชุดคละแบบกำลังมองหน้ากันเงียบๆนั้นกลับมีอากาศหนาวเย็นขึ้นมาเฉียบพลัน ก่อนจะรับรู้ได้ถึงความกดดันที่ก่อตัวเหมือนพายุในมหาสมุทร
ผมกลั้นหายใจเล็กน้อย ตอนนี้ผมไม่ต่างอะไรกับคนที่แรกเริ่มอยู่ในฤดูร้อนที่อบอุ่นสดใส แม้จะแดดแรงไปบ้างแต่บรรยากาศก็ถือว่าแจ่มใส ทว่าเมื่อกระพริบตาอีกครั้งกลับพบว่าตัวเองกำลังอยู่ในฤดูหนาว พร้อมกับรับรู้ได้ถึงลมเย็นๆที่พัดผ่านจนร่างกายสะท้าน ไม่นับความขุ่นมัวที่โอบล้อมราวกับหมอกที่กำลังสร้างตัวขึ้นมาโดยรอบ หวังว่าลูกเห็บคงไม่ตกโดนผมจนบาดเจ็บหรอกนะครับ
เพราะความรู้สึกโดยรอบที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ทำให้ผมตั้งตัวไม่ติด ถึงอย่างนั้นผมก็พยักหน้ารับคำพูดของไอ้ดิวที่กำลังนั่งนิ่งพร้อมกับดวงตาคมสวยคู่นั้นที่มองผมอย่างไม่ละสายตา
“พอดีผมข้อเท้าพลิกด้วย ไม่แน่ใจว่าจะเดินไปไหวหรือเปล่า” ผมพูดขึ้น พร้อมกับหันไปมองใบหน้าของพี่น็อตที่ก้มลงมองไปยังข้อเท้าของผมซึ่งมีผ้าพันเอาไว้
ความจริงแล้วการเดินทางไปยังสนามฟุตบอลไม่ใช่เรื่องหนักหนวสาหัสนักสำหรับผม แต่สิ่งที่ทำให้ผมหนักใจกว่าคือสายตาที่กำลังกดดันผมอยู่ในคอนนี้ นอกจากสายตาของพี่น็อตที่กำลังรออย่างคาดหวัง ยังมีพลังงานของความไม่พอใจที่กำลังเล่นงานผมอยู่ด้วย ผมนึกปวดหัวกับตัวเองขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนเลือกที่จะปฏิเสธพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆของคนที่ทำหน้านิ่งเมื่อครู่กลับมาอีกครั้ง
“น่าเสียดาย พี่คงไม่มีกำลังใจไปแข่งแน่ๆ” พี่น็อตพูดขึ้น ก่อนจะถอนหายใจออกมา ทั้งๆที่พี่เขาดูจะเข้าใจอะไรโดยง่าย แต่ไม่รู้ทำไมผมกลับรู้สึกว่ารุ่นพี่คนนี้กำลังเร่งเร้าบางอย่างจากผมอยู่
“พูดเป็นเล่นน่าพี่! กองเชียร์สีพี่อยู่กันเต็มอัฒจรรย์ ผมว่ากำลังใจล้นเหลือ” ไอ้กี้พูดขึ้น ก่อนมันจะเลิกคิ้วมองหน้าพี่น็อตแกมประหลาดใจ
“นั่นก็ใช่ แต่กำลังใจจากคนสำคัญมันก็ดีที่สุดไม่ใช่เหรอ” พี่น็อตตอบกลับ พร้อมกับมองหน้าของผม ตอนนี้สมองของผมเหมือนหยุดทำงานไปชั่วขณะ ภาพรอยยิ้มของรุ่นพี่คนดังเหมือนเป็นภาพสุดท้ายที่ผมนึกออก ก่อนคำว่า ‘คนสำคัญ’ จะทำให้ผมถึงกับตะลึงงัน
นี่ผมกำลังฝันไปอยู่ใช่ไหม?! ถ้าหากเป็นความฝัน ผมก็อยากจะตื่นขึ้นเดี๋ยวนี้เลยครับ!
โชคร้ายที่ไม่เป็นเช่นนั้น นอกจากอาการปวดหนึบที่บริเวณข้อเท้าแล้ว ความเจ็บจากฝ่ามือที่กำแน่นในตอนนี้เป็นเครื่องยืนยันว่าผมกำลังอยู่ในโลกของความจริง และกำลังโดนรุ่นพี่คนหนึ่งจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัว มันยิ่งกว่าตลกร้ายในซีรีส์ฝรั่งที่ผมเคยดูมาเสียอีก
“ผมไม่ได้สำคัญขนาดนั้นหรอกพี่” ผมพูดไปด้วยความกระอักกระอ่วนใจ ความคิดบางอบ่างที่จุดวาบในสมองทำให้ผมมึนงงไปเล็กน้อย ก่อนจะพบว่าปัญหาเก่ายังไม่ได้แก้ ก็กำลังจะมีปัญหาใหม่มาหาผมอีกครั้ง และแน่นอนว่าผมไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับความรู้สึกและความคิดที่รับรู้ได้ในตอนนี้
“ถ้าปอยังไม่รู้ พี่ก็ขอบอกไว้ตรงนี้เลยแล้วกันว่าปอเป็นคนสำคัญของพี่นะครับ” พี่น็อตเอ่ยขึ้นอย่างจริงจัง ผมได้แต่กระพริบตาปริบๆอย่างนึกไม่ออกว่าควรจะทำท่าทีอย่างไร นอกจากพี่น็อตจะปล่อยหมัดแย็บเข้ามาล่อหลอกโจมตีผมแล้ว รุ่นพี่คนดังยังปล่อยหมัดเสยที่ปลายคางของผมจนได้แต่อึ้งจนพูดไม่ออก
ผมก็ได้แต่ภาวนาว่า ตัวเองจะแค่หูฝาดหรือเข้าใจผิดไปเท่านั้น...
“คนสำคัญอะไรกัน พี่สำคัญผิดคนแล้วล่ะมั้ง” ไอ้ดิวพูดขึ้น พร้อมกับแค่นหัวเราะออกมา “คนสำคัญที่ไม่เห็นความสำคัญของพี่น่ะ มันจะเรียกว่าสำคัญได้ยังไง”
“มึงก็พูดไป ทำไมไม่ลองถามไอ้ปอดูล่ะว่าพี่เขาสำคัญหรือเปล่า” ไอ้กี้พูดต่อ ก่อนจะหันมามองหน้าผม
“นั่นสิแมลงปอ มึงว่าพี่เขาสำคัญหรือเปล่า” ไอ้ดิวหันมาถามผมบ้าง พร้อมกับสายตาและรอยยิ้มที่เห็นจนชินตาแต่กลับไม่คุ้นเคยปรากฏตรงหน้าของผม
“เอ่อ...” ผมได้แต่อึ้ง นึกหาเสียงตัวเองไม่ถูก นอกจากพี่น็อตที่เพิ่งปล่อยหมัดเล่นงานผมไปอย่างจังเมื่อครู่นี้แล้ว ไอ้ดิวที่กลัวน้อยหน้าคู่อริถึงได้ส่งหมัดตรงเข้าใส่ผมแทนที่จะช่วยผมให้หลุดจากสถานการณ์อันน่าอึดอัดนี้ ซ้ำร้ายผมที่โดนอัดกระจุยและกำลังตะเกียกตะกายหนีอย่างสุดชีวิตกลับโดนเพื่อนซี้ตัวแสบถีบกลับเข้าไปในวงล้อมที่เต็มไปด้วยความกดดันนั่นอีกครั้งอย่างใจร้ายที่สุด พร้อมกับไอ้หน้ายิ้มที่กำลังยิ้มรับรอฟังคำพูดของผม
จะเอาให้กูน็อคให้ได้เลยใช่ไหมเนี่ย!
“พวกมึงก็พูดอะไรไม่เห็นจะรู้เรื่อง” ผมพูดออกมาพร้อมกับตีหน้ามึนสุดชีวิต ก่อนจะหันไปมองพี่น็อตที่มีสีหน้าเรียบนิ่ง ทว่าเมื่อเห็นว่าผมกำลังหันมามอง รุ่นพี่คนดังก็รีบปรับสีหน้าของตัวเองก่อนจะระบายยิ้มออกมาที่ริมฝีปาก ผมได้แต่นึกทอดถอนใจกับตัวเอง “พี่อย่าไปสนใจพวกมันเลยนะครับ”
“พี่เองก็ไม่ได้สนใจใครหรอก นอกจากปอคนเดียว” พี่น็อตอบพลางมองหน้าของผม “แล้วปอล่ะสนใจพี่บ้างหรือเปล่า”
ให้ตายเถอะ! ผมอยากจะร้องตะโกนออกมาเป็นภาษาปาปัวนิวกินี!
ผมขมวดคิ้ว ทั้งที่ในใจร้อนผ่าวไปด้วยความหงุดหงิดและความสับสน เรื่องแบบนี้เจอแค่คนเดียวก็ถือว่าแย่มากแล้ว แต่มาเจอสองคนพร้อมกันแบบนี้ มันแย่ยิ่งกว่าแย่ไปหลายเท่าเสียอีก คำถามของพี่น็อต ทำให้ผมเริ่มคิดหนักไม่ต่างจากสุนัขที่เริ่มจะจนตรอก
ถ้าพี่เขายังไม่หยุดไล่บี้ผมแบบนี้ ไม่นานผมคงได้สติแตกขึ้นมาแน่ๆ
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
ทำไมผู้ชายอายุสิบหกปีอย่างผมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยวะ!
ผมได้แต่นึกด่าชะตากรรมของตัวเอง พร้อมกับการรับรู้ถึงสายตาของคนสามคนที่กำลังมองมาอย่างมีความหมาย ผมอยากจะกัดสิ้นตายเพื่อหนีสถานการณ์ในตอนนี้ให้รู้แล้วรู้รอด ถ้าผมไม่ใช่พวกขี้ป็อดกลัวตัวเองเจ็บลิ้นเข้าเสียก่อน
“พี่น็อตดังจะตาย มีคนสนใจเยอะแยะ” ผมตอบกลับไปอย่างคนที่สิ้นคิดที่สุด ทั้งที่เข้าใจว่าพี่เขาต้องการอะไร ถึงอย่างนั้นผมก็เป็นได้แค่คนขี้ขลาดที่ไม่อยากจะยอมรับความจริง ผมรู้เพียงอย่างเดียวว่าต้องจบการสนทนาบ้าๆแบบนี้โดยเร็วที่สุด แม้ว่าสมองของผมกำลังขาวโพลนเคว้งคว้างราวกับอยู่ในทุ่งหิมะก็ตาม
“พี่ไม่ได้อยากรู้ว่ามีคนสนใจพี่เยอะไหม แต่พี่อยากรู้ว่าปอสนใจพี่หรือเปล่าเท่านั้น” พี่น็อตกล่าวย้ำอีกครั้ง พร้อมกับมองมายังผมอย่างไม่ละสายตา
พี่จะไม่ปล่อยผมไปง่ายๆใช่ไหมครับ!
“ไอ้ดิว กูว่าบรรยากาศไม่ดีแล้วว่ะ” ไอ้กี้พูดขัดขึ้น ผมหันไปมอง ก่อนจะเห็นใบหน้าของหนุ่มน้อยหน้าตี๋มีสีหน้ายุ่งยาก ไม่รู้ว่ามันตั้งใจจะสื่ออะไร แต่ผมก็อยากขอบคุณที่มันช่วยเปลี่ยนเรื่องเพื่อเบนความสนใจ อย่างน้อยตอนนี้พี่น็อตก็ไม่ได้มองหน้าของผม แต่หันกลับไปมองมันแทน
กูรักมึงเพื่อนกี้!
“กูก็ว่าอย่างนั้น รำคาญแม่งไม่หยุดเสียที” ไอ้ดิวว่าต่อ ก่อนจะหันมามองผมด้วยสีหน้าสงสัย “แมลงปอมึงไม่รู้สึกบ้างเหรอ”
กูรุ้สึกมานานแล้วโว้ย! ผมตะะโกนร้องบอกอยู่ในใจ ผมไม่ได้รู้สึกรำคาญอะไรหรอกครับ นอกจากอีดอัดและลำบากใจเท่านั้น ผมเป็นพวกไม่ฉลาด ถึงได้แต่นั่งบื้ออย่างคนหมดแรงเพราะหาทางออกไม่ได้อยู่แบบนี้ แต่ว่าที่พวกมึนกำลังพูดถึงอยู่นี่คงไม่ใช่....
ผมหันไปมองหน้ารุ่นพี่ที่โดนเพื่อนของผมรุมอย่างรู้สึกผิด ทว่าพี่น็อตกลับคลี่ยิ้มที่มุมปากก่อนจะเอ่ยขึ้นมาบ้าง “พี่ก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน ปอไม่รำคาญบ้างเหรอ ไอ้พวกหมาหวงก้างน่ะ ถ้าเป็นพี่คงไล่เตะมันออกไปไกลๆแล้ว เกะกะลูกตา”
เอาเป็นว่า ผมคงคิดไปเองสินะครับที่รู้สึกว่าพี่น็อตกำลังโดนรุม.... เหอะๆ
ไอ้ดิวหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนนัยน์ตาคมมองมายังผมแล้วเลื่อนไปมองหน้าพี่น็อตที่กำลังมองมันอยู่เช่นกัน ริมฝีปากบางแย้มรอยยิ้มเล็กน้อย “ผมว่าพี่ไม่มีโอกาสได้ทำแบบนั้นหรอก เพราะแมลงปอรักหมานี่เนอะ” แล้วไอ้หน้ายิ้มก็หันมายิ้มให้ผมแทน
ผมที่ตอนนี้กำลังนั่งนิ่งไม่มีบท ได้แต่มองหน้ามันแบบคนจิตหลุด ก่อนความคิดบางอย่างจะสว่างวาบขึ้นมาอีกครั้งเมื่อสมองประมวลผลถึงความหมายของมันอย่างถี่ถ้วน ครู่เดียวเครื่องทำความร้อนก็เร่งเครื่องทำงานผ่านใบหน้าของผม ไม่รู่ว่ามันใช่อย่างที่ผมคิดหรือเปล่า แต่ตอนนี้ผมก็เริ่มคิดไปไกลแล้วครับ
ถ้าพูห์หมาน้อยแสนน่ารักของผมน่ะใช่! แต่ถ้าเป็นหมาตัวโตเพศผู้แบบมึง กูต้องขอเวลาคิดก่อน!....
เอาล่ะ! ผมทำใจได้แล้วว่า วันนี้ผมคงไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากปล่อยให้ใครสักคนยอมถอยออกไปเอง เพราะผมเองก็หมดแรงที่จะตั้งรับกับเรื่องอะไรแบบนี้เต็มที
“มึงพูดถูกไอ้ดิว ไอ้ปอมึงเลี้ยงหมาอยู่นี่หว่า” ไม่ต้องให้ผมตอบ ไอ้กี้เพื่อนซี้ของผมก็คอบแทนแล้วล่ะครับ
“ปอเลี้ยงหมาด้วยเหรอครับ” พี่น็อตหน้านิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะหันมาถามผม ไม่รู้ว่ารุ่นพี่รู้สึกเสียหน้าหรือเปล่า แต่ผมว่าไอ้สองคนนั้นมันตั้งใจให้เป็นแบบนั้น
“อ่อครับ” ผมตอบ นี่คงเป็นคำถามแรกที่ผมสามารถตอบได้อย่างสบายใจ ตั้งแต่ที่พี่เขาเริ่มจู่โจมผมไม่หยุด
“พี่ว่าก็ดีนะ แต่ปอต้องระวังเวลาเลือกเลี้ยงด้วย บางตัวก็ไว้ใจได้ บางตัวก็ไว้ใจไม่ได้” พี่น็อตบอกผม ก่อนจะปรายตาไปมองไอ้ดิวแล้วพูดต่อ “ที่สำคัญบางพวกมันไม่กัดซึ่งๆหน้าหรอก แต่มันจ้องจะกัดข้างหลัง”
หลังจากที่พี่น็อตพูดจบก็ดูเหมือนจะมีลมเย็นวูบใหญ่พัดมาอีกครั้ง ผมมองหน้ารุ่นพี่คนดังอย่างนึกไม่ถึงว่าจะได้ยินอะไรแบบนี้ นอกจากผมแล้วดูเหมือนไอ้กี้ที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับผมก็ขมวดคิ้วยุ่งอย่างที่ไม่ค่อยได้เป็นนัก ผมไม่กล้าหันไปมองอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ แต่คาดเดาว่าคงไม่ต่างจากสีหน้าของไอ้หน้าตี๋สักเท่าไหร่
“คงไม่มีเรื่องอะไรแบบนั้นหรอก”
เสียงจากผู้มาใหม่ ทำให้คนทั้งโต๊ะที่ตกอยู่ในบรรยากาศที่ไม่อาจจะบรรยายได้พร้อมใจกันหันไปมอง ก่อนจะเห็นช่างกล้องจำเป็นที่ลุกหนีไปครู่ใหญ่กลับมา พร้อมกับถุงขนมจีบซาลาเปาในมือที่ส่งกลิ่นหอมฟุ้ง โต้งนั่งลงข้างไอ้กี้แล้วมองหน้าของผม ก่อนจะหันไปมองหน้าพี่น็อตอีกครั้ง
“ปอคงไม่โง่ขนาดนั้นหรอกมั้ง นอกเสียจากจะยอมให้โดนกัดเสียเอง นั่นก็เป็นอีกเรื่อง”
“อย่างนั้นเหรอ พวกนี้น่ะมันเป็นพวกหมาหมู่ ถ้าไม่ระวังให้ดีก็จะพลาดเอาได้เหมือนกัน” พี่น็อตพูดต่อพลางมองโต้ง ก่อนจะหันมามองผมพร้อมกับรอยยิ้มอ่อน “พี่แค่อยากจะเตือนปอเอาไว้ก็เท่านั้น”
ช่างกล้องจำเป็นยักไหล่อย่างไม่สนใจกับคำพูดเมื่อครู๋นี้นัก ก่อนเสียงทุ้มจะเอ่ยขึ้นราบเรียบไม่ต่างจากน้ำในทะเลสาบ “ถ้าหมาหมู่ที่รู้จักกันดีก็ไม่น่าจะมีปัญหา กลัวแต่จะเป็นหมาแปลกหน้าที่อยู่ดีๆก็เข้ามาวุ่นวายนั่นแหละที่อันตรายมากกว่า”
ผมมองใบหน้าเฉยเมยของโต้งด้วยความตกใจ พร้อมกับได้ยินเสียงหัวเราะของไอ้ดิวที่ดังขึ้นเบาๆ ขนาดเพื่อนโต้งที่ไม่ค่อยจะสนใจใครยังออกตัวขนาดนี้ ผมว่าเรื่องนี้มันชักจะไปกันใหญ่แล้วนะ! ผมไม่กล้าหันไปมองพี่น็อตในตอนนี้เลยครับ ถึงจะฟังดูแล้วเหมือนกำลังวิเคราะห์กันเรื่องหมาๆ แต่ผมว่าเรื่องหมาๆที่พูดกันอยู่นั้น มันก็คงอยู่แถวๆนี้เนี่ยแหละครับ
“ไอ้โต้งแล้วมึงว่าหมาแปลกหน้าพวกนั้นมันจะฉีดยามาหรือยังวะ” ไอ้กี้ถามต่อ ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา
“กูจะไปรู้ได้ยังไง นอกจากมันจะแสดงอาการออกมา” โต้งตอบกลับ ก่อนจะหยิบซาลาเปาที่ตัวเองซื้อมากัดไปคำหนึ่ง ทันทีที่กลืนลงคอจนหมด ใบหน้าดูดีนั้นก็เลิกคิ้วขึ้น “ตอนนั้นมึงถึงจะรู้”
“นั่นสินะ” พี่น็อตลุกขึ้น พร้อมกับหันมามองผม “พี่ต้องไปเตรียมตัวก่อน ถ้าไม่รบกวนจนเกินไป ปอช่วยส่งกำลังใจไปให้พี่ที่สนามด้วยก็แล้วกัน”
“ได้ครับพี่” ผมตอบรับก่อนจะนึกโล่งใจไม่น้อยที่พี่เขาตัดสินใจถอยออกไป ก่อนที่เรื่องมันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้
“หายไวๆนะครับ” พี่น็อตกล่าวทิ้งท้าย ก่อนจะลูบหัวของผมเบาๆอย่างถือวิสาสะ พร้อมกับรอยยิ้มอ่อนโยนที่ส่งมาให้ ก่อนรุ่นพี่คนดังจะเดินจากไป
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
บรรยากาศที่เรียกว่ามาคุยังคงเล่นงานบริเวณรอบโต๊ะที่ผมกำลังนั่งอยู่ในตอนนี้ แต่อย่างน้อยหนึ่งในตัวปัญหาที่ผมกาหัวเอาไว้ก็ได้จากไปแล้ว เหลืออีกหนึ่งตัวปัญหาที่ผมกาหัวไว้แถมเน้นไฮไลท์อีกคนที่กำลังนั่งนิ่งพร้อมกับสายตาที่มองไปทางอื่น
ใบหน้าด้านข้างที่เหมือนมองเหม่อออกไปด้านนอก ทำให้ผมอดจะครุ่นคิดขึ้นมาไม่ได้ว่า ภายใต้ใบหน้าได้รูปที่แสนดูดีนั้นกำลังนึกคิดเรื่องอะไรอยู่ อยากจะรู้ว่าสายตาที่กำลังทอดมองออกไปนั้นกำลังฉายภาพเกี่ยวกับอะไร แต่ที่อยากรู้มากที่สุดคงหนีไม่พ้นความรู้สึกของไอ้คนที่ดีพร้อมแบบมันที่เกิดนึกบ้าอะไร ถึงไต้มาสนใจผมในแง่แบบนั้น
นั่นเป็นเพราะมึงสมบูรณ์แบบมากเกินไปหรือเปล่าวะ... มึงถึงต้องมาสนใจคนไม่มีอะไรดีอย่างกูเพื่อลดความสมบูรณ์แบบของมึงน่ะ
“มึงหายไปไหนมาวะ”
-
ผมหยุดความคิดของตัวเองลง เมื่อได้ยินเสียงของไอ้กี้ที่หันมาถามโต้ง แน่นอนว่าการเอ่ยคำพูดในครั้งนี้ช่วยขับไล่บรรยากาศที่ไม่อาจจะนิยามได้ให้ผ่อนคลายลง
“ไปเดินถ่ายรูปเล่นนิดหน่อย แล้วก็แวะหาของกินด้วย” โต้งว่า ก่อนจะหันไปมองไอ้ดิว “มึงรีบกินก่อนเถอะ เดี๋ยวต้องไปเตรียมตัวอีกไม่ใช่เหรอ”
ไอ้ดิวหันไปมองคนพูด ก่อนจะยิ้มออกมาเหมือนเช่นทุกครั้ง ไอ้หน้ายิ้มหยิบถุงขนมจีบออกมานั่งจิ้มกิน ผมลอบถอนหายใจกับความคิดที่ดูยุ่งเหยิงของตัวเอง ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าถุงพลาสติกที่บรรจุซาลาเปาลูกใหญ่ล่อน้ำลายของผมแทน
กูไม่สนใจมึงแล้ว ซาลาเปานี่น่าสนใจกว่ามึงตั้งเยอะ!
ไม่ทันที่ผมได้หยิบก้อนแป้งเนื้อนุ่มที่กำลังส่งกลิ่นหอมยั่วใจนั้น ขนมจีบชิ้นหนึ่งก็มาโผล่ตรงหน้าของผมกลางอากาศ ผมหันไปมองยังทิศทางที่มาของมัน พร้อมกับสายตาที่ปรากฏภาพใบหน้าที่ตกแต่งด้วยเครื่องสำอางอย่างลงตัวนั้นกำลังจ้องมองมา
“กินกับกูเนี่ยแหละ กูกินไม่หมด” ไอ้ดิวว่าก่อนจะคลี่ยิ้ม
“ตลกน่า กินไม่หมดได้ยังไง ธรรมดามึงกินเยอะจะตาย” ผมบอก ก่อนจะเห็นสีหน้าของไอ้ดิวที่หงอยลงไปเล็กน้อย ผมกลั้นหายใจพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วลง "แล้วนั่นมึงจะยื่นออกมาทำไม“
ผมได้แต่นึกอยู่ในใจว่า อย่าให้มันได้รู้เลยว่าสีหน้าของมันในตอนนี้เล่นงานผมได้มากขนาดไหน...
“กูว่าจะป้อนมึงอ่ะ ลงโทษที่จะให้มึงช่วยกิน” ไอ้ดิวว่าต่อ ก่อนจะเลื่อนขนมจีบชิ้นที่ว่ามาจ่อตรงปากของผม
“ไม่ต้องเดี๋ยวกูกินเอง” ผมเอ่ยปฏิเสธ พลางจับมือของมันออก ไอ้ดิวหน้าหงอยลงอีกระดับ
“มึงโกรธกู จริงสินะเพราะกูไปว่ารุ่นพี่คนโปรดของมึงอย่างนั้น”
“คนโปรดอะไรของมึง” ผมขมวดคิ้วแน่นพลางสบกับนัยน์ตาสีดำสนิทของอีกฝ่าย “มึงหยุดพูดอะไรเหลวไหลได้แล้ว กูไม่ได้โกรธใครทั้งนั้น” แต่ถ้ามึงยังไม่หยุดดราม่าใส่กูตอนนี้ กูโกรธมึงแน่!
“ถ้าอย่างนั้นก็อ้าปากสิ เดี๋ยวเย็นแล้วไม่อร่อย”
ผมมองหน้ามันครู๋หนึ่ง ทั้งที่สีหน้าของมันดูหงอยๆ แต่ประกายในดวงตาของมันกลับสดใสจนผมมองเห็นได้ชัดเจน ผมนึกลังเลขึ้นมา ก่อนจะรู้สึกถึงเนื้อแป้งที่สัมผัสเข้ากับริมฝีปากของตัวเอง ผมถอนหายใจ แล้วจำใจอ้าปากเพื่อรับขนมจีบที่มันส่งมาให้ถึงที่ ไอ้หน้ายิ้มก็เริ่มยิ้มขึ้นมา
“เอาอีกลูกนะ”
“ไม่ต้องแล้ว ป้อนกูอยู่ได้ กินเข้าไปเองบ้างดิ” ผมบอก เมื่อรู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นมาอีกครั้ง
“ผลัดกันคนละคำแล้วกันเนอะ”
“ปัญญาอ่อนชิบหาย” ผมพูดขึ้น ก่อนจะเบนสายตาไปทางอื่น ทว่าหางตายังเห็นภาพคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ใบหน้าหล่อเหลานั้นยังมองผมอย่างรอคอย “ตามใจมึงแล้วกัน”
ทันทีที่ผมพูดจบ ไอ้ดิวก็คลี่ยิ้มกว้างกว่าเดิม ผมมองรอยยิ้มนั้นราวกับตกอยู่ในภวังค์ ริมฝีปากบางที่แย้มรอยยิ้มจนเห็นฟันสีขาวเรียงสวยนั้นไม่ต่างอะไรกับรอยยิ้มของเด็กเล็กเวลาได้รับคำชมเลยสักนิด ทว่าท่าทีที่ตั้งอกตั้งใจเลือกจิ้มขนมจีบในถุงที่แสนธรรมดาแบบนั้นกลับสร้างความรู้สึกสั่นไหวขึ้นมาในใจของผมอย่างบอกไม่ถูก ทันทีที่ขนมจีบชิ้นต่อมาถูกยื่นมาตรงหน้า ผมก็อ้าปากรับอย่างว่าง่าย โดยทำเมินสายตาอีกสองคู่ที่กำลังทอดมองมาเงียบๆ
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
หลังจากผ่านช่วงเวลาที่แสนกดดันเมื่อชั่วโมงก่อน ผมก็ได้ย้ายตัวเองมาอยู่ที่ริมสนามฟุตบอลแล้วครับ ตอนนี้ก็กำลังนั่งอยู่ในเต็นท์กับไอ้กี้สองคน ส่วนโต้งไปเดินถ่ายรูปเพื่อเก็บบรรยากาศ แต่ผมไม่ได้มาเขียร์พี่น็อตติดขอบสนามหรอกนะครับ แต่กำลังมาเชียร์ไอ้ดิวที่ตอนนี้กำลังยืนควงไม้โชว์ลีลาอยู่หน้าโต๊ะคณะกรรมการต่างหาก
แล้วไอ้บ้าที่ไหนมันบอกว่าผมเดินมาไม่ไหววะ...
ผมนึกบ่นขึ้นมาในใจ นอกจากพวกผมที่มานั่งดูมันแล้ว ตอนนี้ก็ยังมีกลุ่มแฟนคลับของมันที่มายืนออรอชมมันอยู่เพียบเลยครับ สมกับเป็นหนุ่มฮอตของโรงเรียนเสียจริงๆ
ผมได้แต่อธิษฐานอยู่ในใจว่า อย่าได้เจอพี่น็อตแถวนี้เลย ไม่อย่างนั้นมีเรื่องอีกแน่ อย่างที่ผมเคยบอกไปก่อนหน้านี้แล้วว่า ไม่ใช่ว่าผมเดินมาไม่ไหวหรอกนะครับ ตั้งใจว่าจะมาโรงเรียนก็ไม่ได้คิดว่าจะมานั่งอยู่กับที่สักเท่าไหร่ และที่สำคัญตอนประกาศรางวัลกีฬาสีท้ายงานทุกคนก็ต้องมารวมกันที่นี่อยู่ดี ผมไม่อยากเป็นคนหนึ่งที่พลาดโอกาสได้ลุ้นรางวัลพร้อมกับเพื่อนๆหรอกครับ
“มึงว่าไอ้ดิวมันจะชนะไหมวะ” ไอ้กี้ถามผม
“กูดูไม่ออก มันก็เหมือนกันหมด” ผมตอบ หลังจากที่ดูมาสักพักก็นึกไม่ออกว่าจะให้คะแนนยังไง ผมว่าลีลาท่าทางมันก็เหมือนกันหมดนั่นแหละครับ
“กูไม่ได้หมายถึงเรื่องนี้ แต่กูหมายถึงเรื่องไอ้พี่น็อตกับไอ้ดิวต่างหาก” ไอ้กี้อธิบาย ผมหันไปมองมันด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่ายใจทันทีที่ได้ยิน ไม่นึกว่ามันจะมาถามอะไรแบบนี้
“ทำไมวะ”
“มึงคิดยังไงกับเรื่องนี้”
“เรื่องนี้ของมึงคือเรื่องไหน” ผมถามอย่างต้องการคำขยายความมากขึ้นกว่าเดิม ผมไม่อยากปล่อยไก่เล้าใหญ่ให้มันไปหรอกครับ แค่ตอนนี้ก็รู้สึกว่าตัวเองตกต่ำพออยู่แล้ว
“มึงอย่าทำเป็นไม่รู้เรื่องไอ้ปอ” ไอ้กี้หรี่ตามองผม “อย่าบอกว่ามาถึงขั้นนี้แล้ว มึงยังกล้าตีมีนไม่รู้เรื่องอีก”
“แล้วมันเรื่องอะไรล่ะวะ” ผมถามย้ำอีกรอบ ไม่ได้สนสีหน้าที่ดูเหมือนจะโมโหขึ้นมาของไอ้เพื่อนซี้
“ไอ้สัดนี่! มันจะมีเรื่องไหนนอกจากมีตัวผู้สองคนกำลังแย่งมึงอยู่เนี่ย” ไอกี้พูดออกมาด้วยความหงุดหงิดอย่างคนที่ไม่ได้ดั่งใจ
ชัดเจนเลยครับเพื่อนว่าเรื่องเดียวกัน....
“แล้วมึงรู้เรื่องนี้ได้ยังไง” ผมไม่ตอบในทันที แต่อยากรู้ข้อมูลจากมันก่อน
ไอ้กี้ถอนหายใจออกมา ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเซ็งเล็กน้อย “กูสังเกตได้มาสักพักแล้ว มีแต่คนโง่แบบมึงที่มองไม่ออก” ก่อนนัยน์ตาเรียวแฝงแววเยาะเย้ยมองมาทางผม
“ใครมันจะไปคิดว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับตัวเองล่ะวะ” ผมโต้กลับ คุณคงไม่คิดว่าผมโรคจิตพอจะมานั่งคิดว่าเพื่อนเพศเดียวกันกำลังคิดเกินเลยกับตัวเองอยู่หรอกนะครับ ผมชักสีหน้าใส่มัน “แล้วมันก็บอกมึง?”
“ก็ไม่เชิง” ไอ้กี้ตอบอย่างไม่ใส่ใจ “เรื่องนั้นมันไม่สำคัญนักหรอก”
ไม่สำคัญกับมึง แต่สำคัญกับกูโว้ย เพรากูอยากรู้!....
ไอ้กี้ยักไหล่อย่างไม่สนใจท่าทีของผมที่แสดงความไม่ชอบใจในคำตอบที่ได้รับเท่าไหร่ ก่อนจะหันมาไล่ถามผมอีกครั้งแทน “แล้วสรุปว่ามึงจะเลือกคนไหน”
“กูขอไม่เลือกได้ไหม” ผมตอบพร้อมกับความเซ็งที่วิ่งมาจับเส้นประสาท ทำไมผมถึงต้องมีตัวเลือกแค่สองคนนี้ด้วย ที่สำคัญดันเป็นตัวเลือกประเภทเดียวกันกับผมอีกต่างหาก ผมต้องการตัวเลือกที่ต่างจากพวกครับ!
“ไม่เลือกไม่ได้ มึงต้องตัดสินใจ”
“มึงอยากให้กูชอบผู้ชายหรือไงวะ” ผมถามมันกลับด้วยความสงสัย นี่มึงกำลังฝืนใจกูอยู่นะเว้ย!
“กูไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น” ไอ้กี้ถอนหายใจออกมา ก่อนจะตอบออกมาอย่างใจเย็น “ใครมันจะอยากให้เพื่อนตัวเองไปเป็นแบบนั้นกันล่ะวะ แต่ไอ้ดิวมันก็เพื่อนกู”
“กูก็เพื่อนมึง” ผมโต้กลับ เรื่องนี้ยังไงผมก็ไม่ยอมง่ายๆหรอกครับ ไม่ใช่ว่าผมรังเกียจไอ้ดิวมัน ผมแค่ยอมรับกับตัวเองไม่ได้ ถ้าหากว่าจะมีคนพิเศษเป็นผู้ชายก็เท่านั้น
“จริงอย่างที่มึงว่า แล้วทีนี้มึงจะทำยังไง”
“กูมีคนที่ชอบอยู่แล้วมึงก็รู้” ผมบอก พร้อมกับใบหน้าหวานของรุ้งที่ฉายชัดขึ้นในความคิด ก่อนมันจะสะดุดลง เมื่อนึกได้ว่าตลอดหลายวันที่ผ่านมานี้ ผมแทบจะลืมเธอไปเลยด้วยซ้ำ เพราะไอ้สมองบ้าๆของผม มัวแต่คิดวนเวียนอยู่กับไอ้ตัวดีที่เอาแต่ทำให้จิตใจและร่างกายของผมสั่นคลอน
ผมยอมรับว่า ไอ้ดิวมันมีอิทธิพลต่อผมพอสมควร ไม่นับความหน้าตาดีของมัน ท่าทางที่เอาใจใส่ผมจนออกนอกหน้านั้น ทำให้ผมหวั่นไหวไม่น้อย ยิ่งสังเกตพฤติกรรมของตัวเอง ผมก็ยิ่งรับรู้ว่ารูปแบบความสัมพันธ์ในลักษณะนี้ชักจะอันตรายมากไปทุกที
“เรื่องนั้นกูก็รู้ แต่ก็ไม่อยากให้มึงปิดโอกาส”
“ถ้าเป็นผู้หญิงก็ว่าไปอย่าง แต่นี่มึงกำลังจะให้กูไปสนใจผู้ชายนะเว้ยไอ้กี้” ผมตอบสวนมันกลับ
“ไอ้ปอ แต่ผู้ชายที่กูว่ามันเพอร์เฟคสุดๆแล้วนะมึง” ไอ้กี้พูดหน้าตาย ก่อนจะยิ้มออกมา “แล้วกูก็รู้จักมันดีด้วย นั่นมึงดูสิ! ผู้หญิงมองมันน้ำลายหก แล้วไงวะ? มันสนใจที่ไหน” ไอ้กี้บอกผมพลางพยักเพยิกไปทางที่มันว่า ก่อนที่ผมจะเห็นไอ้ดิวที่ยิ้มส่งให้ผู้หญิงกลุ่มนั้นเล็กน้อย แล้วเดินมาทางผมแทน
“มึงลองคิดดู มีแต่คนอยากได้มันกันทั้งนั้น มึงโชคดีจะตายห่า”
ผมไม่ทันได้ตอบ ไอ้หน้ายิ้มก็เดินมาถึง ใบหน้าหล่อเหลาดวงนั้นเปื้อนเหงื่อเล็กน้อย ก่อนน้ำเสียงทุ้มที่แฝงไปด้วยความสดใสจะดังขึ้น “กูเป็นยังไงบ้างวะ”
“กูให้ร้อยเต็มสิบ” ไอ้กี้บอก ไอ้ดิวหัวเราะรับกับคำพูดเกินจริงนั้น ผมมองมันพูดอะไรบางอย่างกับไอ้กิ้ย่างไม่นิกสนใจ ก่อนจะมองเลยไปยังผู้หญิงกลุ่มใหญ่ที่ยืนมองไอ้หน้ายิ้มอยู่ห่างๆ แต่ไม่กล้าเข้ามาใกล้
“เดี๋ยวกูไปเปลี่ยนเสื้อก่อน พวกมึงนั่งรออยู่ตรงนี้ก่อนก็ได้” ไอ้ดิวบอกอีกครั้ง มันหันมามองผมเล็กน้อย ผมไม่ได้หลบตา แล้วไอ้ตัวดีก็พาร่างของตัวเองห่างออกไป
ผมนั่งทบทวนกับความคิดของตัวเองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะมีความคิดบางอบ่างวิ่งผ่านเข้ามา ในเมื่อไอ้เพื่อนซี้มันรู้เรื่องมาขนดนี้แล้ว บางทีไอ้หน้าตี๋นี่อาจจะช่วยเปิดความคิดบางอย่างที่ผมมองไม่เห็นในตอนนี้ให้ชัดเจนมากขึ้นก็ได้
“แล้วมึงคิดว่ากูควรจะทำยังไง”
“นั่นเป็นเรื่องที่มึงต้องจัดการเอาเอง” ไอ้กี้ตอบอย่างคนไม่รับผิดชอบ ผมหันไปจ้องหน้ามันเล็กน้อย
“ทำไมวะ ที่เรื่องของรุ้ง มึงยังช่วยกูเลย”
“แต่นี่มันเป็นเรื่องของเพื่อนสนิทกูทั้งคู่ กูไม่อยากแทรกแซง” ไอ้กี้หันมามองหน้าผมอย่างจริงจัง “แต่ถ้าไม่เลือกไอ้ดิวกูจัดการมึงแน่”
“ไอ้ห่า! ทำไมต้องมาเล่นงานกูด้วย” ผมพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ นี่ขนาดมึงไม่อยากยุ่งนะเนี่ย ยังไล่บี้กูมาได้ขนาดนี้
“กูเคยบอกมึงแล้วว่ากูเชียร์ทั้งคู่ แล้วกูก็เชียร์เพื่อนกูด้วย ถ้าไอ้ดิวเสียใจ มึงเจ็บหนักไอ้ปอ”
“นี่มึงขู่กู กูก็เพื่อนมึงนะโว้ย” ผมกล่าวเตือนมันอีกครั้ง ให้ตายเถอะ! นี่มึงจะลำเอียงรักเพื่อนไม่เท่ากันไปถึงไหนวะ
ไอ้กี้ยักไหล่อย่างไม่สนใจสายตาไม่พอใจของผม “ไอ้ปอกูก็เชียร์มึงเหมือนกัน อยากให้มึงมองไอ้ดิวบ้าง”
ผมขมวดคิ้ว ก่อนจะตอบไปเสียงเข้ม “แล้วไอ้บ้าที่ไหนที่มันอยากให้กูเป็นแฟนกับรุ้งวะ”
“ก็ตอนนั้นกูยังไม่รู้เรื่องนี้นี่หว่า” ไอ้กี้บอกหน้าตาย “ตอนนี้กูรุ้เรื่องแล้ว ถึงกูไม่ขัดขวาง แต่คงต้องอำลาแฟนคลับปอรุ้งแล้วว่ะ”
“มันเองก็ไม่ได้บอกมึงไม่ใช่เหรอ? บางทีมันอาจจะไม่ใช่อย่างที่มึงคิดก็ได้”
“นั่นแล้วแต่มึงจะคิด แต่กูไม่เปลี่ยนความคิดของกูแน่” ท่าทีที่เหมือนไม่สนใจคำพูดของผม ทำให้ผมนึกฉุนขึ้นมาเล็กน้อย
“ยังไงมึงก็จะยัดเยียดกูให้มันใช่ไหมวะ” ผมถามอย่างมีน้ำเสียงกึ่งโมโห
“เอาน่า! ถ้ามึงคิดว่าตัวเองมั่นคงพอ จะกลัวอะไรวะ” ไอ้กี้บอกอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มออกมา ผมเบือนหน้าหนี ทั้งที่หัวใจและสมองกำลังทำงานหนัก
ก็เพราะกูเองก็ไม่ไว้ใจตัวเองน่ะสิ...
ผมได้แต่บอกกับตัวเองอยู่ในใจ ก่อนสายตาจะเห็นร่างของผู้ชายที่ตกเป็นหัวข้อในการสนทนานี้กำลังเดินเข้ามา ตอนนี้ไอ้ดิวเปลี่ยนชุดไปใส่แค่เสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ ใบหน้าที่เคยตกแต่งด้วยเครื่องสำอางถูกลบออกจนเหลือเพียงแต่ผิวขาวใสที่ผมเห็นจนคุ้นตา ก่อนรอยยิ้มที่เป็นเอกลักษณ์จะถูกส่งมาก่อนที่เจ้าตัวจะเดินมาถึงด้วยซ้ำ
“ไม่รู้ว่ามึงจะจัดการเรื่องนี้ยังไง แต่รับรองว่ากูไม่บอกเรื่องนี้กับมันแน่นอน” ไอ้กี้กล่าวย้ำกับผมอีกครั้ง
TBC :|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
:z3: Note ::::
ตอนนี้เป็นตอนนึงที่รุ้ึสึกว่าเขียนยากมากเลยค่ะ อยากจะปาดเหงื่อออกมาด้วยความโล่งใจ อิอิ
หากน้องดิวเป็นโจรย่องเบา พี่น็อตก็เป็นนักต้มตุ๋นที่มาอย่างเปิดเผยค่ะ :impress2:
โดยจุดประสงค์ของสองคนนี้คือการมาล่อลวงแมลงปอนี่เองนะ อิอิ
ในตอนนี้นอกจากการแสดงตัวของพี่น็อตแล้ว พี่กี้ก็แสดงตัวเช่นกันค่ะ
เรียกว่าเป็นการเผชิญหน้าของตัวละครในเรื่อง ในหลายๆด้านอ่าเน้
ยังไงก็ช่วยเชียร์ช่วยลุ้นกันต่อไปด้วยจ้า
ขอบวกแทนคำขอบคุณของทุกคอมเม้นนะคะ คนเขียนน้อมรับคำติชมทุกกรณีค่ะ
หากมีพิมพ์ผิดไปบ้าง ต้องขออภัยไว้ด้วย
ชอบคุณที่ยังติดตามจนมาถึงตอนนี้ ไม่คิดว่าจะมาไกลขนาดนี้เลย อิอิ :-[
ช่วยติดตามตอนต่อไปเรื่อยๆด้วยนะคะ ขอบคุณมากเลยค่ะ
-
เขียนยาก แต่เขียนออกมาได้ดีนะ
ตอนหมาจิกัดกันนี่ ลุ้นเลย
เป็นปอ ก้อลำบากน่าดูนะ สถานการณ์ตอนนั้น
แต่เอียงมาทางดิวอยู่แล้ว พี่น๊อต ไม่ค่อยมีบทเท่าไหร่ ภาษีต่ำมากกกกกกกกก
ชอบน้องโต้ง รุ้ทุกอย่าง แต่เงียบที่สุด มาที ต่อยหนักๆ เลย
น้องกี้นี่...เคยคิดถึงตอน ถ้า สองคนนี้เลิกกัน คำว่าเพื่อน อาจจะไม่เหลือก้อได้นะ
เครียดๆๆๆ
บวกหนึ่งคะ ดีใจที่ได้อ่านวันนี้
-
มีหนุ่มหล่อสองคนมารุมเเบบนี้
มันเลือกยาก เอาสองคนไปเลย
-
รู้สึกถึงรังสีการฟาดฟันระหว่างพี่น็อตกับดิวเลยนะ สงสารก็สงสารปอ แต่ถ้าไม่เลือกสักคนคงจะไม่ดีแน่ๆ เชียร์ดิวสุดตัวจ้าา
-
มาถามว่าปอจะเลือกใคร แต่ขู่ว่าถ้าไม่เลือกดิวมีเฮ โถน้องปอน่าสงสารอีกแล้ว
ไม่ชอบพี่น็อตเลย รู้นะว่าแอบด่าพวกกี้กับโต้งเป็นหมาด้วย ถ้าจะด่าดิวแล้วพาลมาด่าเพื่อนด้วยแบบนี้ไม่ต้องไปนับถือแล้ว หมั่นไส้
-
แม่ยกดิวโบกธงรอ :mc4:
-
จะยากอะไรเลือกดิไปเลย จบ 555
-
แหม เพื่อนกี้ เชียร์ดิวออกนอกหน้าขนาดนี้ ยังต้องถามอีกเหรอว่าเลือกคนไหน
-
เพิ่งเข้ามาเม้นต์ หลังจากค่อยๆกระดื๊บๆอ่านตามหลังมาเรื่อยๆ...จนตามทัน เย้!
แต่ละตอนความยาวจุใจมากเลยค่ะ แถมมาสม่ำเสมออีก บวกให้รัวๆ
ไม่ค่อยได้อ่านเรื่องอารมณ์แบบนี้มานานแล้วเนอะ มัธยมแบบใสๆ เรื่องค่อยๆเป็นค่อยๆไป เย็นๆ เราชอบนะ :)
อีกอย่างที่เราชอบคืออย่างตัวแมลงปอ ที่ถึงแม้ในตอนแรกจะไม่รู้ว่าดิวคิดยังไงกับตัวเอง(ก็ดิวมันมาแบบเนียนๆนี่นา)
แต่พอตอนหลังก็ไม่ได้เอ๋อสุดโต่งไป ยังประมวลผลประมวลเหตุการณ์ต่างๆจนรับรู้ถึงความรู้สึกของอีกคนได้ พูดง่ายๆไม่โง่เกินอ่ะ
ตัวละครคนอื่นๆก็ดูไม่สุดโต่ง ดูเป็นปุถุชนที่เราพอจะพบได้ข้างๆตัวดี (เว้นความนิ่งแบบแปลกๆของโต้งไว้ซักคนนะ ฮ่าๆ)
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ
-
ปอเอ้ย.....ตีมึนแอ๊บแบ๊วนะเรา
คิดถึงใครก็เลือก(เอา)คนนั้นจิ :impress2:
-
แอร๊ยยยยยยย เราพลาดเรื่องนี้ไปได้จะใด
น่ารักมากค่ะ ชูธงดิวโบกสะบัดไว้เลย จะเอาคนนี้ 555
อ่านแล้วเขินมาก ประหนึ่งว่าโดนดิวจีบเอง (โดนรุมถีบ:z6:)
มาเป็นแม่ยกเรื่องนี้ค่ะ ไอเลิฟยู๊ 5555
ปล แอบดีใจกดบวกได้แล้ว กดให้คนแต่งคนแรกเลยค่ะ :กอด1:
-
บรรยากาศมาคุสุด ๆ ความกดดันทุกอย่างมากระจกตัวอยู่ที่แมลงปอ น่าสงสารเนอะ
คนน่ารักก็เงี้ยแหละจ๊ะ ทำใจหน่อย พี่น็อตเอาจริงกว่าที่คิด หักเหลี่ยมเฉือนคมผสมด่ากันสุดฤทธิ์
ตอนป้อนขนมจีบน่ารักมากนะ คนเค้าตั้งใจทำให้ก็รับมาเถอะนะปอ
เพื่อนกี้โบกธงเชียร์ปอดิวสุดตัว ไม่้ต้องกล่อมมากจ๊ะ แค่นี้ปอก็สับสนมากแล้ว
ดิวหล่อ เท่ห์ ปออย่าปล่อยให้หลุดมือเหอะ
ขอบคุณค่ะ
-
เขียนยาก แต่เขียนออกมาได้ดีนะ
ตอนหมาจิกัดกันนี่ ลุ้นเลย
เป็นปอ ก้อลำบากน่าดูนะ สถานการณ์ตอนนั้น
แต่เอียงมาทางดิวอยู่แล้ว พี่น๊อต ไม่ค่อยมีบทเท่าไหร่ ภาษีต่ำมากกกกกกกกก
ชอบน้องโต้ง รุ้ทุกอย่าง แต่เงียบที่สุด มาที ต่อยหนักๆ เลย
น้องกี้นี่...เคยคิดถึงตอน ถ้า สองคนนี้เลิกกัน คำว่าเพื่อน อาจจะไม่เหลือก้อได้นะ
เครียดๆๆๆ
บวกหนึ่งคะ ดีใจที่ได้อ่านวันนี้
ขอบคุณมากเลยค่ะ
อยากจะให้พี่น็อตออกมาเยอะกว่านี้ แต่บทยังมาไม่ถึง ก็คงต้องเลยตามเลย ไปตามเนื้อเรื่องนั่นแหละจ้า ฮ่าๆ (ไร้ความรับผิดชอบสุดๆ)
ไม่ต้องเครียดนะคะ ผ่อนคลายจ้าๆ
ให้คนเขียนเครียดคนเดียวก็พอแล้ว อิอิ
มีหนุ่มหล่อสองคนมารุมเเบบนี้
มันเลือกยาก เอาสองคนไปเลย
อยากให้เป้นแบบนั้นเฟหมือนกันนะเนี่ย แต่คนเขียนชอบน้องดิวมากกว่าพี่น็อตเล้กน้อย เอิ๊กๆ
รู้สึกถึงรังสีการฟาดฟันระหว่างพี่น็อตกับดิวเลยนะ สงสารก็สงสารปอ แต่ถ้าไม่เลือกสักคนคงจะไม่ดีแน่ๆ เชียร์ดิวสุดตัวจ้าา
เชียร์ด้วยคนจ้า อิอิ
ดีใจมากเลยค่ะที่รู้สึกได้ กลัวอารมณ์และบรรยากาศส่งมาไม่ถึง
มาถามว่าปอจะเลือกใคร แต่ขู่ว่าถ้าไม่เลือกดิวมีเฮ โถน้องปอน่าสงสารอีกแล้ว
ไม่ชอบพี่น็อตเลย รู้นะว่าแอบด่าพวกกี้กับโต้งเป็นหมาด้วย ถ้าจะด่าดิวแล้วพาลมาด่าเพื่อนด้วยแบบนี้ไม่ต้องไปนับถือแล้ว หมั่นไส้
อย่าไปเกลียดพี่เขาเลยค่ะ พี่น็อตเขาก็ชอบของเขาเน้
แม่ยกดิวโบกธงรอ :mc4:
เย้ๆ เตรียมตัวรอได้เลยค่ะ
จะยากอะไรเลือกดิไปเลย จบ 555
กร๊ากกก กลัวมันจะไม่เลือกสักคนเนี่ยแหละค่ะ
แหม เพื่อนกี้ เชียร์ดิวออกนอกหน้าขนาดนี้ ยังต้องถามอีกเหรอว่าเลือกคนไหน
พี่กี้เขาถามเป็นพิธีค่ะ มันออกเกรียนเล็กน้อย
เพิ่งเข้ามาเม้นต์ หลังจากค่อยๆกระดื๊บๆอ่านตามหลังมาเรื่อยๆ...จนตามทัน เย้!
แต่ละตอนความยาวจุใจมากเลยค่ะ แถมมาสม่ำเสมออีก บวกให้รัวๆ
ไม่ค่อยได้อ่านเรื่องอารมณ์แบบนี้มานานแล้วเนอะ มัธยมแบบใสๆ เรื่องค่อยๆเป็นค่อยๆไป เย็นๆ เราชอบนะ :)
อีกอย่างที่เราชอบคืออย่างตัวแมลงปอ ที่ถึงแม้ในตอนแรกจะไม่รู้ว่าดิวคิดยังไงกับตัวเอง(ก็ดิวมันมาแบบเนียนๆนี่นา)
แต่พอตอนหลังก็ไม่ได้เอ๋อสุดโต่งไป ยังประมวลผลประมวลเหตุการณ์ต่างๆจนรับรู้ถึงความรู้สึกของอีกคนได้ พูดง่ายๆไม่โง่เกินอ่ะ
ตัวละครคนอื่นๆก็ดูไม่สุดโต่ง ดูเป็นปุถุชนที่เราพอจะพบได้ข้างๆตัวดี (เว้นความนิ่งแบบแปลกๆของโต้งไว้ซักคนนะ ฮ่าๆ)
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ
ขอบคุณมากเลยค่ะ ดีใจที่มีคนขอบแนวนี้ด้วย
ยังไงช่วยติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ อิอิ
ปอเอ้ย.....ตีมึนแอ๊บแบ๊วนะเรา
คิดถึงใครก็เลือก(เอา)คนนั้นจิ :impress2:
แมลงปอมันป็อดค่ะ ทำดีได้แค่นี้นั่นแหละ อิอิ
แอร๊ยยยยยยย เราพลาดเรื่องนี้ไปได้จะใด
น่ารักมากค่ะ ชูธงดิวโบกสะบัดไว้เลย จะเอาคนนี้ 555
อ่านแล้วเขินมาก ประหนึ่งว่าโดนดิวจีบเอง (โดนรุมถีบ:z6:)
มาเป็นแม่ยกเรื่องนี้ค่ะ ไอเลิฟยู๊ 5555
ปล แอบดีใจกดบวกได้แล้ว กดให้คนแต่งคนแรกเลยค่ะ :กอด1:
ขอบคุณมากเลยค่ะ แม่ยกน้องดิว ช่วยเป็นกำลังให้ต่อไปด้วยนะคะ อิอิ
มีแต่คนที่อยากโดนน้องดิวจีบ แม้แต่คนเขียนเอง อรีายยย
บรรยากาศมาคุสุด ๆ ความกดดันทุกอย่างมากระจกตัวอยู่ที่แมลงปอ น่าสงสารเนอะ
คนน่ารักก็เงี้ยแหละจ๊ะ ทำใจหน่อย พี่น็อตเอาจริงกว่าที่คิด หักเหลี่ยมเฉือนคมผสมด่ากันสุดฤทธิ์
ตอนป้อนขนมจีบน่ารักมากนะ คนเค้าตั้งใจทำให้ก็รับมาเถอะนะปอ
เพื่อนกี้โบกธงเชียร์ปอดิวสุดตัว ไม่้ต้องกล่อมมากจ๊ะ แค่นี้ปอก็สับสนมากแล้ว
ดิวหล่อ เท่ห์ ปออย่าปล่อยให้หลุดมือเหอะ
ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณค่ะ เรื่องนี้คงไม่ถึงขั้นลงไม้ลงมือ ลงปากกันอย่างเดียวนี่แหละค่ะ
พี่น็อตเขาก็สู้คนนะ อิอิ
๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑
แวะมาตอบเม้น แก้ร้อนสมองทึบ เอิ๊กๆ
ขอบคุณสำหรับทุกความคิดเห็นมาเลยค่ะ
ตอนหน้าคงมาลงในวันพุธนะคะ อิอิ
-
อะนะ โคตรกดดัน โคตรวุ่นวาย โคตรสับสน โคตรหนักใจแทนปอและคนแต่งด้วย แต่คนอ่านแอบเหนื่อยใจกับความรักครั้งนี้จัง มันหน่วงดีเป็นบ้า ปวดตับแทนปอเรื่องเพื่อนกี้ด้วย เหมือนปอไม่ใช้เพื่อนมันอะ พูดมาได้แบบไม่แค่กันเลย โต้งทำใจได้แล้วหรอ เขียนได้ดีมากครับแต่รู้สึกเหมือนปอจะใจเอนเอียงนะ ถ้าพูดในความเป็นจริง ปอรักผู้หญิงจริงร้อยเปอร์เซ็นนะ รับรองมีเรื่องผิดใจกันไปนานแล้ว แล้วมันจะดราม่ามากด้วย ถึงขันความสัมพันสันคอนเลยละ แต่ผมไม่อยากได้ดราม่าอะทำใจไม่ไหว้หรอก ตอนนี้ยอมรับว่ากลัวมาก แต่ก็ดีกว่าย่ำยีหัวใจกันเล่น มาทำให้รัก พอได้ฟันแล้วทิ้ง อันนี้หน้าฆ่ามันทิ้ง รอดูต่อต่อไปว่าใครจะบอกรักก่อนกัน ผมว่าปอชัวเพราะนิยายส่วนมากชอบให้ฝ่ายนายเอกแพ้ทางพระเอกทุกที ซึ่งผมเกลียดมาก มันเหมือนการตอกย้ำฝ่ายรับว่ามึงไม่มีทางชนะกู ซึ่งอยากทีไรเจ็บใจทุกที ชักจะมากแล้วตรู
-
อะนะ โคตรกดดัน โคตรวุ่นวาย โคตรสับสน โคตรหนักใจแทนปอและคนแต่งด้วย แต่คนอ่านแอบเหนื่อยใจกับความรักครั้งนี้จัง มันหน่วงดีเป็นบ้า ปวดตับแทนปอเรื่องเพื่อนกี้ด้วย เหมือนปอไม่ใช้เพื่อนมันอะ พูดมาได้แบบไม่แค่กันเลย โต้งทำใจได้แล้วหรอ เขียนได้ดีมากครับแต่รู้สึกเหมือนปอจะใจเอนเอียงนะ ถ้าพูดในความเป็นจริง ปอรักผู้หญิงจริงร้อยเปอร์เซ็นนะ รับรองมีเรื่องผิดใจกันไปนานแล้ว แล้วมันจะดราม่ามากด้วย ถึงขันความสัมพันสันคอนเลยละ แต่ผมไม่อยากได้ดราม่าอะทำใจไม่ไหว้หรอก ตอนนี้ยอมรับว่ากลัวมาก แต่ก็ดีกว่าย่ำยีหัวใจกันเล่น มาทำให้รัก พอได้ฟันแล้วทิ้ง อันนี้หน้าฆ่ามันทิ้ง รอดูต่อต่อไปว่าใครจะบอกรักก่อนกัน ผมว่าปอชัวเพราะนิยายส่วนมากชอบให้ฝ่ายนายเอกแพ้ทางพระเอกทุกที ซึ่งผมเกลียดมาก มันเหมือนการตอกย้ำฝ่ายรับว่ามึงไม่มีทางชนะกู ซึ่งอยากทีไรเจ็บใจทุกที ชักจะมากแล้วตรู
-
อะนะ โคตรกดดัน โคตรวุ่นวาย โคตรสับสน โคตรหนักใจแทนปอและคนแต่งด้วย แต่คนอ่านแอบเหนื่อยใจกับความรักครั้งนี้จัง มันหน่วงดีเป็นบ้า ปวดตับแทนปอเรื่องเพื่อนกี้ด้วย เหมือนปอไม่ใช้เพื่อนมันอะ พูดมาได้แบบไม่แค่กันเลย โต้งทำใจได้แล้วหรอ เขียนได้ดีมากครับแต่รู้สึกเหมือนปอจะใจเอนเอียงนะ ถ้าพูดในความเป็นจริง ปอรักผู้หญิงจริงร้อยเปอร์เซ็นนะ รับรองมีเรื่องผิดใจกันไปนานแล้ว แล้วมันจะดราม่ามากด้วย ถึงขันความสัมพันสันคอนเลยละ แต่ผมไม่อยากได้ดราม่าอะทำใจไม่ไหว้หรอก ตอนนี้ยอมรับว่ากลัวมาก แต่ก็ดีกว่าย่ำยีหัวใจกันเล่น มาทำให้รัก พอได้ฟันแล้วทิ้ง อันนี้หน้าฆ่ามันทิ้ง รอดูต่อต่อไปว่าใครจะบอกรักก่อนกัน ผมว่าปอชัวเพราะนิยายส่วนมากชอบให้ฝ่ายนายเอกแพ้ทางพระเอกทุกที ซึ่งผมเกลียดมาก มันเหมือนการตอกย้ำฝ่ายรับว่ามึงไม่มีทางชนะกู ซึ่งอยากทีไรเจ็บใจทุกที ชักจะมากแล้วตรู
-
มาส่องค่าาา
-
อะนะ โคตรกดดัน โคตรวุ่นวาย โคตรสับสน โคตรหนักใจแทนปอและคนแต่งด้วย แต่คนอ่านแอบเหนื่อยใจกับความรักครั้งนี้จัง มันหน่วงดีเป็นบ้า ปวดตับแทนปอเรื่องเพื่อนกี้ด้วย เหมือนปอไม่ใช้เพื่อนมันอะ พูดมาได้แบบไม่แค่กันเลย โต้งทำใจได้แล้วหรอ เขียนได้ดีมากครับแต่รู้สึกเหมือนปอจะใจเอนเอียงนะ ถ้าพูดในความเป็นจริง ปอรักผู้หญิงจริงร้อยเปอร์เซ็นนะ รับรองมีเรื่องผิดใจกันไปนานแล้ว แล้วมันจะดราม่ามากด้วย ถึงขันความสัมพันสันคอนเลยละ แต่ผมไม่อยากได้ดราม่าอะทำใจไม่ไหว้หรอก ตอนนี้ยอมรับว่ากลัวมาก แต่ก็ดีกว่าย่ำยีหัวใจกันเล่น มาทำให้รัก พอได้ฟันแล้วทิ้ง อันนี้หน้าฆ่ามันทิ้ง รอดูต่อต่อไปว่าใครจะบอกรักก่อนกัน ผมว่าปอชัวเพราะนิยายส่วนมากชอบให้ฝ่ายนายเอกแพ้ทางพระเอกทุกที ซึ่งผมเกลียดมาก มันเหมือนการตอกย้ำฝ่ายรับว่ามึงไม่มีทางชนะกู ซึ่งอยากทีไรเจ็บใจทุกที ชักจะมากแล้วตรู
ขอบคุณมากเลยค่ะ ไม่ต้องเครียดนะคะ สบายๆเน้
อ่านแล้วอยากจะบอกตอนจบใจจะชาด แต่ต้องอุบอิบไว้ต่อไป แหะๆ
รับรองว่าตอนขบแฮปปี้ค่ะ ช่วงนี้อาจจะมีกลิ่นดราม่าเล็กน้อยพอได้อารมณ์บ้าง อิอิ
ช่วยติดตามต่อไปด้วยนะค่ะ
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
ตอนที่ 13
งานกีฬาสีได้ผ่านไปแล้วครับ พร้อมกับผลรางวัลที่ค่อนข้างสร้างความภาคภูมิใจให้กับสีของผมในปีนี้ได้ไม่น้อย รวมถึงไอ้ดิวที่ฟลุคคว้าเหรียญทองมาได้อย่างเหนือความคาดหมาย เย็นวันนั้นพวกเพื่อนๆเลยพากันไปเลี้ยงฉลองกันต่อ คงมีแต่ผมกีบไอ้กี้แค่สองคนที่ต้องกลับบ้าน
นอกจากผมที่สภาพไม่เอื้ออำนวยแล้ว ไอ้กี้เองก็โดนอาม่าเบรกเอาไว้ ก่อนจะบอกมันในทำนองที่ว่า ถ้าอยากจะไปกินเลี้ยง เดี๋ยวอาม่าพาไปเอง ทำให้ไอ้หน้าตี๋รู้สึกเศร้าใจไม่น้อยกับความรักแสนบริสุทธิ์ที่อาม่ามอบมาให้ ทั้งที่เห็นสีหน้าของมันอมทุกข์อยู่แท้ๆ แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงได้หัวเราะออกมาได้ เมื่อเวลาแห่งความสนุกและความฝันหมดลง ผมก็ต้องเตรียมตัวเข้าสู่โลกของความเป็นจริงอีกครั้ง นั่นก็คือการสอบกลางภาคนั่นเองครับ!
หลังจากที่ผมนั่งคิดกับตัวเองมาพักใหญ่เกี่ยวกับเรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้น ผมก็ได้แต่นั่งปลงเพราะไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร ที่ร้ายยิ่งกว่านั้นเจ้าเพื่อนตัวแสบยังประกาศตัวชัดเจนว่าจะเป็นผู้สนับสนุนไอ้ดิวอย่างไม่ปิดบังอีกต่างหาก ผมได้แต่หวังว่าโต้งจะไม่บ้าจี้เล่นตามเกมไปกับพวกมันอีกคน
ผมทิ้งความยุ่งยากใจเก็บใส่กล่องไว้ชั่วคราว ก่อนจะหันเหความสนใจให้กับหนังสือและชีทกองโตที่ต้องอ่าน โชคดีที่แม่ของผมท่านอนุญาตให้หยุดเรียนพิเศษในวันเสาร์ได้ เนื่องจากสภาพข้อเท้าของผมที่ยังไม่หายดี ทำให้เวลาในช่วงสุดสัปดาห์ที่ผ่านมา ผมแทบจะไม่ได้ขยับร่างกายไปไหน นอกจากได้พักฟื้นข้อเท้าที่ใช้เดินมากเมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมาแล้ว ผมยังมีเวลาให้กับการอ่านหนังสือได้อย่างเต็มที่
“ไม่ลืมอะไรใช่ไหม” แม่ถามผมอีกครั้ง หลังจากที่ท่านเอาจานข้าวที่ว่างเปล่าของผมไปไว้ในครัว ผมพยักหน้า ก่อนจะดื่มน้ำเพื่อทานยาแก้ปวด ตอนนี้หน้าผากของผมหายเป็นปกติแล้วครับ
“วันนี้สอบวันแรก ตั้งใจทำให้ดีๆล่ะ”
“ครับแม่”
ทุกครั้งที่มีการสอบ ก่อนจะไปโรงเรียนแม่มักจะบอกผมด้วยประโยคทำนองนี้เสมอ บางครั้งผมก็รู้สึกเบื่อบ้างที่ต้องได้ยินแบบนั้นประจำ ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่า แต่ทุกครั้งที่ได้ยิน ผมมักจะมีสติในการสอบเสมอ มันอาจจะเป็นคาถาบางอย่างที่แม่เสกใส่ผมก่อนที่จะเข้าห้องสอบก็ได้
เพราะอาการเจ็บข้อเท้าของผมซึ่งทำให้เดินทางไม่สะดวก วันนี้แม่จึงอาสาไปส่งให้ถึงหน้าประตูโรงเรียน ผมลุกจากเก้าอี้ ก่อนจะหยิบกระเป๋านักเรียนที่วางไว้ที่เก้าอี้ข้างตัว พร้อมกับเสียงออดหน้าบ้านที่ดังขึ้น
“บ๊อกๆ”
“ใครมาหาแต่เช้ากัน” แม่พูดขึ้นอย่างสงสัย พูห์วิ่งไปที่หน้าประตูกระจกก่อนจะส่งเสียงเห่าไม่หยุด ผมเดินไปที่ตู้รองเท้า ก่อนจะนึกได้ว่า วันนี้คงต้องใส่รองเท้าแตะไปโรงเรียน หลังจากที่ผมสำรวจข้าวของของตัวเองเรียบร้อยแล้วจึงเดินออกมาใส่รองเท้าแตะที่หน้าประตูบ้าน ผมหันไปมองยังประตูรั้วที่อยู่ห่างออกไปพร้อมกับเห็นแม่ที่กำลังยืนคุยหับใครอีกคนที่มำให้ผมนึกประหลาดใจ
“มาได้ยังไงวะ” ผมถามขึ้นเมื่อพาตัวเองมายืนอยู่ตรงประตูรั้ว ตอนนี้ไอ้ดิวอยู่ในชุดนักเรียนเรียบร้อย และกำลังยืนคุยอยู่กับแม่ของผม โดยมีรั้วไม้สีน้ำตาลเป็นกำแพงกั้นไว้
“มารับมึงไง” ไอ้หน้ายิ้มตอบ ก่อนจะหันไปหาแม่ของผม “ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับคุณแม่”
“แน่ใจนะว่าจะไม่เป็นอะไร” แม่ของผมถามอย่างไม่ค่อยเชื่อมั่นนัก ก่อนผมจะเห็นรถยนต์สัญชาตืยุโรปสีเงินที่จอดอยู่ด้านหลังของมัน “จริงๆแม่ไปส่งเองน่าจะดีกว่า”
“เรื่องนี้ผมรับรองได้เลยครับ จะไม่ให้แมลงปอได้รับบาดเจ็บแม้แต่ปลายเล็บ” ไอ้ดิวมันว่าต่อ ผมลอบมองใบหน้าที่พยายามกล่อมแม่ของผม ท่านคงไม่สนับสนุนให้มันขับรถไปโรงเรียนเองแบบนี้เท่าไหร่ ทว่าคำพูดยืนยันหนักแน่นที่ดังขึ้นนั้น ทำให้ผมรู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก ก่อนผมจะขมวดคิ้วอีกครั้งอย่างคนที่เพิ่งนึกอะไรได้ พร้อมกับใบหน้าที่เริ่มร้อนขึ้นเล็กน้อย
แล้วผมจะไปรู้สึกแบบนั้นขึ้นมาทำไมวะเนี่ย!
ผมนึกด่าตัวเองในใจ พลางก้มหน้าก้มตามองโน่นมองนี่ไปเรื่อย ก่อนจะมองเห็นพูห์ที่เดินไปเดินมาพยายามจะเข้าไปหาไอ้ดิวที่ยืนอยู่อีกฟากของประตูรั้ว ผมไม่นึกอยากจะสนใจคนตรงหน้าอีก ถึงแม้หูของผมจะยังได้ยินคำพูดของมันที่พยายามโน้มน้าวแม่ของผมอย่างชัดเจน ไม่อยากคิดว่ามันทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรให้เหนื่อยใจ ตอนนี้ผมควรจะรวบรวมสมาธิเพื่อใช้สอบในวันนี้มากกว่า
“ยังไงผมก็ต้องไปโรงเรียนอยู่แล้ว คุณแม่จะได้ไม่ต้องเสียเวลาเทียวไปเทียวกลับไงครับ เปลืองน้ำมัน ตอนนี้พวกเราต้องช่วยกันรณรงค์ลดโลกร้อนกันนะครับ” ไอ้ดิวยังว่าต่อ ผมอดจะยิ้มออกมากับคำพูดสวยหรูนั้นไม่ได้ ยิ่งเมื่อเห็นสีหน้าของแม่ที่กำลังคิดหนักด้วยแล้ว
ดูท่าว่าอีกไม่นาน คำพูดของไอ้ดิวคงจะสัมฤทธิ์ผล...
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
ตอนนี้ผมกำลังนั่งอยู่ในรถยนต์หรูสีเงินคันสวยอยู่ครับ หลังจากที่ไอ้ดิวใช้เวลาหว่านล้อมแม่ของผม พร้อมกับรอยยิ้มทางการค้าที่มันส่งให้อย่างต่อเนื่อง ในที่สุดแม่ของผมก็ใจอ่อนยอมตกลงให้มันไปส่งผมที่โรงเรียนได้ ผมนั่งมองข้างทางด้วยความรู้สึกแปลกๆ พร้อมกับเสียงเพลงสากลที่ดังคลอขึ้น เพื่อให้บรรยากาศไม่เงียบเหงา
“นึกยังไงถึงมารับกูล่ะเนี่ย”
ผมทำลายบรรยากาศแปลกๆที่ก่อตัวขึ้น เพื่อลดความอึดอัดของตัวเอง ทั้งที่ในช่วงวันหยุดที่ผ่านมาผมจะใช้สมาธิกับการอ่านหนังสือสอบอย่างเต็มที่ แต่พอได้มานั่งสองคนกับมันแบบนี้แล้วเก็อดจะทำให้ผมรู้สึกประหม่าขึ้นมาไม่ได้
“ก็เห็นมึงยังเจ็บขาอยู่เลยแวะมารับ” ไอ้ดิวตอบ ก่อนรอยยิ้มที่ผมคุ้นเคยจะฉายชัดขึ้น นัยน์ตาสวยที่มองถนนข้างหน้าตวัดมามองผมเล็กน้อยก่อนจะเลื่อนกลับไปอย่างเดิม
“กูบอกให้มาหรือไง ยุ่งไม่เข้าท่า” ผมพูดขึ้นอีกครั้ง ทว่าไม่กล้ามองหน้ามัน ผมจับกระเป๋าบนตักของตัวเองไว้แน่น ยิ่งรู้ว่ามันคิดยังไง ผมก็ยิ่งเกร็งมากยิ่งขึ้น ก่อนผมจะไล่ความคิดมากมายที่ผุดขึ้นในนสมองให้ออกไป
“ไม่อยากให้มึงลำบาก นั่งรถฟรีมึงไม่ชอบหรือไง” ไอ้ดิวตอบกลับ “ที่สำคัญกูกะว่าจะขับรถไปเองอยู่แล้ว เลยแวะมารับมึงด้วย”
“แม่กูก็ขับรถไปส่งได้เถอะ ไม่ได้ลำบากอะไรซะหน่อย”
“ก็กูบอกแล้ว นโยบายรัฐบาล ไปทางเดียวกัน นั่งรถไปด้วยกัน ประหยัดน้ำมัน”
“บ้านมึงกับบ้านกูมันอยู๋กันคนละทางด้วยซ้ำ มึงแวะมารับกูแบบนี้เขาเรียกว่าเปลืองน้ำมันแล้วโว้ย”
ตั้งแต่ที่มันมาค้างที่บ้านของผมคราวก่อน ผมก็ได้ลองถามไอ้กี้ว่าบ้านของไอ้ดิวอยู่ที่ไหน ก่อนจะได้รับคำตอบว่า บ้านของมันอยู่คนละฟากกับบ้านของผม เหมือนทิศเหนือกับทิศใต้ โดยมีตำแหน่งของโรงเรียนคั่นอยู่ตรงกลาง
“ฮ่าๆ ไม่เป็นไร บ้านกูรวย มีเงินจ่ายค่าน้ำมัน” ไอ้ดิวว่าพลางหัวเราะออกมา
ไหนมึงบอกแม่กูว่ารณรงต์ลดโลกร้อนยังไงวะ?....
ผมจ้องมองมันแบบหมั่นไส้ ก่อนจะหันไปมองข้างทางอีกครั้ง ภาพที่เห็นผ่านกระจกนั้นเลื่อนไปอย่างรวดเร็ว ไม่ต่างจากวิถึชีวิตของคนกรุงที่มีแต่ความเร่งรีบ ผมมองภาพต่างๆที่ผ่านไปไม่ซ้ำตา ก่อนที่จะนึกถึงเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้
“มึงสอบใบขับขี่แล้วเหรอวะ มันทำได้ตอนอายุสิบแปดไม่ใช่เหรอ” ผมถามคนขับอย่างสงสัย
“ก็ยังอ่ะ”
เวรแล้วกู... มิน่าแม่ของผมถึงได้มีสีหน้าแบบนั้น
“แล้วมึงก็กล้ามาขับ?”
“ทำไมวะ เดี๋ยวนี้เด็กๆเขาก็ขับรถเป็นกันแล้ว ถ้าไม่ฝ่าไฟแดงหรือชนคนตายก็ไม่มีปัญหาหรอก”
นั้นคือคำตอบที่กูควรจะสบายใจขึ้นไหมเนี่ย!?
“มึงแน่ใจว่าจะพากูไปถึงโรงเรียนโดยปลอดภัย” ผมถามหยั่งเชิง ตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกว่านั่งได้ไม่สนิทใจแล้ว ทั้งที่อากาศเย็นสบายแต่ในวินาทีนี้ผมกลับรู้สึกร้อนราวกับนั่งอยู่หน้าเตาผิง
“อะไรกัน นี่กูขับจะถึงแล้วเนี่ย” ไอ้ดิวว่า ก่อนจะหันมามองผม “เห็นแบบนี้กูขับรถเก่งนะครับ”
“เรื่องนั้นกูไม่รู้หรอก แต่ว่ามึงอย่าพากูแหกโค้งชนท้ายใครเข้าก็แล้วกัน” ผมพูดพลางมองตรงไปข้างหน้านิ่ง อดไม่ได้ที่จะมองซ้ายมองขวาราวกับคนอยู่ไม่สุข
ผมไม่อยากรู้สึกตัวอีกทีแล้วพบว่าตัวเองอยู่ในโรงพยาบาลหรอกนะครับ....
“ประวัติที่ผ่านมากูไม่เคยแหกโค้งเลยสักครั้ง แต่ลองสักทีเป็นบทเรียนก็ไม่เลว” ไอดิวว่า พลางเลื่อนสายตามามองผม ที่ตอนนี้กำลังจ้องมันเขม็ง ก่อนที่ไอ้ตัวดีจะคลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อย “แต่เรื่องที่จะไม่ชนท้ายใครเนี่ย กูไม่รับประกันว่ะ”
“กวนตีน” ผมด่ามันอย่างอดไม่อยู่ พร้อมกับใบหน้าที่ร้อนผ่าวขึ้น ก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองหน้าปัดของรถเพื่อดูความเร็วที่มันขับในตอนนี้
ไอ้ห่า! ร้อยยี่สิบ! มึงจะขับเร็วไปตามควายที่ไหนวะ!
“ไอ้ดิวมึงลดความเร็วลงหน่อย กูไม่ได้รีบขนาดนั้น”
ผมควรจะขอบคุณสมรรถภาพของเครื่องยนต์และความสะดวกสบายของรถราคาแพงใช่ไหมครับ ที่ทำให้ผมไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่ามันขับเร็วขนาดนี้ เรียกว่าเรียบนิ่งไม่มีสะดุด
ไอ้ดิวเลิกคิ้วมองผม ผมเองก็จ้องหน้ามันกลับ ก่อนจะเลื่อนสายตาไปยังหน้าปัดที่บอกความเร็วของรถอีกครั้ง ก่อนจะพบว่า... มันเร็วกว่าเดิม!
“ไอ้ดิว!” ผมพูดเสียงดัง
“ฮ่าๆ โทษทีๆ กูว่าจะเหยียบเบรคแต่เผลอเหยียบคันเร่งซะได้” ไอ้หน้ายิ้มมันพูด พร้อมกับหัวเราะเบาๆ
“ไอ้ดิว กูไม่ตลก” ผมพูดเสียงเข้ม ให้ตายเถอะ! วันนี้คงไม่ใช่วันสุดท้ายในชีวิตของผมใช่ไหมครับ
“แต่กูตลก ดูหน้ามึงตอนนี้ดิ” ไอ้ดิวว่าพลางยิ้มออกมาให้ผม “ถือว่าเป็นการเรียกสารกระตุ้นก่อนสอบ สมองจะได้ตื่นตัวไง”
ผมไม่พูดอีก แถมยังไม่คิดจะสนใจสีหน้าของตัวเองในตอนนี้ด้วย จิตใจที่ว้าวุ่นอัดแน่นไปด้วยความโมโหที่ขยายตัวขึ้น ผมเม้มริมฝีปากของตัวเองแน่น ท่าทีเฉยเมยไม่โต้ตอบของผม ทำให้ไอ้คนขับเฮงซวยตวัดสายตามามองอีกครั้ง
“เฮ้ย! แมลงปอมึงอย่าเครียดดิ กูล้อเล่น” ไอ้ดิวมันว่า พร้อมกับอมยิ้มมองมาที่ผม ก่อนจะหันไปมองถนนอีกครั้ง ผมชักสีหน้าใส่มันอย่างคนไม่สบอารมณ์
ไอ้บ้าเอ๊ย! เรื่องแบบนี้มึงเอามาล้อเล่นได้หรือไงวะ!
“ไม่เอาน่า กูบอกคุณแม่ของมึงไปแล้วว่าจะดูแลมึงให้ดีที่สุด เชื่อกู” ไอ้ดิวพูดขึ้นอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าผมยังไม่หายโกรธ ก่อนที่มันจะละมือจากพวงมาลัยข้างหนึ่งมาลูบหัวเบาๆ แล้วละมือออกมาจับพวงมาลัยเหมือนเดิม
ผมได้แต่นั่งนิ่ง ทั้งที่ใบหน้ายังบูดบึ้ง สัมผัสที่ได้รับเมื่อครู๋ซึมซาบผ่านความรู้สึกของผมช้าๆ พร้อมกับหัวใจที่เคยกรุ่นด้วยความโกรธจะลดอุณหภูมิลงจนกลายเป็นความอบอุ่นขึ้นมาแทน
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
ขอบคุณที่สวรรค์ที่ยังเมตตาผม
ด้วยบุญกุศลที่ได้ทำมา ทำให้ผมได้มานั่งสอบอยู่ในห้องเรียนที่ตอนนี้แปลงสภาพกลายเป็นสนามสอบสุดระทึกขวัญไปแล้ว หลังจากที่มันทำเรื่องให้ผมเกือบสติแตกในตอนแรกนั้น สุดท้ายไอ้ตัวดีก็ขับรถด้วยความเร็วที่ผมรับได้ และมาถึงโรงเรียนอย่างปลอดภัย
ตอนนี้สติและสมาธิของผมกลับมาจดจ่อกับข้อสอบตรงหน้าอีกครั้ง บรรยากาศเงียบสงบ พร้อมกับเสียงของกระดาษที่ถูกพลิกไปมา ทำให้ห้องสอบในตอนนี้ดูเหมือนมีมนต์ขลังบางอย่าง ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ก่อนที่ผมจะเงยหน้าขึ้นจากกระดาษข้อสอบของตัวเองอีกครั้ง ก็พบว่าเพื่อนผู้ร่วมสนามรบได้หายไปเกือบครึ่งห้องแล้ว
“ไอ้ปอทำได้ไหมวะ” ไอ้กี้ถามผมขึ้นทันทีที่ผมก้าวขาออกจากห้องสอบ ตอนนี้บรรยากาศหน้าห้องสอบกลับดูคึกคักผิดกับบรรยากาศในห้องสอบราวอยู่กันคนละมิติ
“ก็พอทำได้บ้าง แล้วมึงล่ะ”
“กูมั่วไปหมด นึกไม่ออกเลยลุกออกมาเลย” ไอ้กี้บ่นออกมา คงเพราะว่าเป็นวิชาท่องจำเลยยากที่จะนั่งเดาคำตอบ ถ้าหากว่าไม่ได้อ่านมาก่อน ผมมองไปยังเพื่อนคนอื่นๆที่กำลังนั่งคุยกัน บางคนก็กำลังนั่งอ่านหนังสือกันเงียบๆ
-
“กูว่าช่างมันเถอะ มันผ่านไปแล้ว เตรียมวิชาต่อไปดีกว่า” ผมบอก ก่อนจะเดินไปหยิบโน้ตย่อที่ตัวเองทำเอาไว้ เวลาสอบทุกครั้ง เมื่อผมอ่านหนังสือจบ ผมจะทำการสรุปเนื้อหาก่อนจะเขียนเป็นโน้ตย่อ สำหรับเอาไว้อ่านหน้าห้องสอบ เพื่อทบทวนความรู้คร่าวๆ
“ไหนมึงกูดูด้วย” ไอ้กี้ว่า พลางชะโงกหน้ามาอ่าน ผมเลื่อนกระดาษมาไว้ตรงกลางเพื่อให้มันดูด้วยกัน ก่อนจะนึกบางอย่างได้
“แล้วพวกนั้นล่ะ”
ไอ้กี้เงยหน้ามามองผม ก่อนจะก้มหน้าอ่านเนื้อหาในกระดาษ “ไม่รู้เหมือนกัน ออกมาก็ไม่เห็นเจอใคร”
ผมตอบรับในลำคอแล้วอ่านเนื้อหาเพื่อทบทวนความรู้ของตัวเองอีกครั้ง ก่อนเสียงไอ้ดิวจะดังแทรกขึ้น ทำให้ผมกับไอ้กี้ที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาอ่านโน้ตย่อในมือต้องหันไปมอง
“พวกมึงดูนี่ดีกว่า อันนี้แนวที่อาจารย์บอกไว้” ไอ้หน้ายิ้มมันว่า ก่อนจะมายืนข้างผมอีกด้าน แล้วเลื่อนกระดาษในมือมาให้ผมกับไอ้กี้ดู ผมมองไปที่กระดาษที่เขียนโน้ตลักษณะเดียวกันกับของผม แต่มันเป็นกระดาษซีรอกซ์ ก่อนจะเลื่อนไปมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนที่ถือมันอยู่ในขณะนี้
ทั้งที่ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องไร้สาระแท้ๆ แต่สมองของผมกลับสั่งการให้ลอบมองท่าทางของมันไม่ได้ บางทีคงเพราะผมคอยแต่จับสังเกตพฤติกรรมของมันมากจนเกินไป จนสมองจดจำกิริยาดังกล่าวว่า หากไอ้ดิมาอยู่ใกล้เมื่อไหร่ ผมจะต้องแอบมองมัน นอกจากจะดึงการทำงานของร่างกายของผมให้ไปจดจ่อที่มันแล้ว ดูเหมือนสมาธิที่เคยมีก่อนหน้านี้จะหายไปในอากาศ
“มึงไปเอาของใครมาวะ” ไอ้กี้ถามพลางอ่านเนื้อหาในกระดาษแผ่นใหม่แทน เพราะเสียงของมันทำให้ผมกลับมาสนใจกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าอีกครั้ง
“ของพวกห้องสาม เมื่อกี้กูบังเอิญเจอเลยขอยืมมา” ไอ้ดิวว่า “ไม่เห็นอาจารย์จะบอกแนวแบบนี้กับห้องเราเลยว่ะ”
“นั่นสิ ขนาดในโรงเรียนมันยังเกิดความไม่ยุติธรรมแบบนี้ กูไม่สงสัยเลย ทำไมการเมืองถึงมีคอรัปชั่น” ไอ้กี้ว่าพลางขมวดคิ้ว
ไอ้กี้... มึงพูดอะไรของมึงเนี่ย?
ไอ้ดิวพยักหน้ารับ ทว่าสายตายังไม่ละจากหน้ากระดาษตรงหน้า ก่อนนิ้วชี้ของมันจะเลื่อนมายังบรรทัดหนึ่งบนกระดาษ “กูว่าตรงนี้เขียนผิดแน่ๆ”
ผมมองตาม ก่อนจะอ่านข้อความแล้วนึกไล่ไปยังเนื้อหาที่ได้อ่านมา “อืม กูก็ว่างั้น แล้วแบบนี้ข้ออื่นมันจะผิดไหมเนี่ย” ผมบ่นขึ้น พลางไล่มองดูคร่าวๆอย่างไม่เชื่อถือเท่าไหร่
ถ้าจำผิด งานนี้จบเห่แน่ๆครับ...
“ตายห่า! ถ้าผิดก็เปลืองเนื้อที่สมองของกูพอดี” ไอ้กี้ว่าพลางทำสีหน้าเคร่ง
“ไม่หรอก กูว่าที่ผิดน่าจะมีตรงนี้ที่เดียว นอกนั้นกูว่าใช่แล้วล่ะ” ไอ้ดิวว่า ผมมองตามอย่างไม่ค่อยแน่ใจ ก่อนจะเผลอหันไปมองคนพูดอีกครั้งเพื่อยืนยันคำตอบ นัยน์ตาสีดำที่สบเข้ากับผมทันทีที่หันไปมองนั้น ทำให้ผมชะงักไปเล็กน้อย ไม่นับปลายจมูกและแก้มสีขาวของมันที่ห่างจากผมไม่ถึงคืบ ก่อนความร้อนในร่างกายของผมจะทำงานพร้อมกับเลือดทิ่วิ่งผ่าบผิวแก้ม
เอาอีกแล้ว! มึงเอาหน้ามาชิดกูตั้งแต่เมื่อไหร่วะ...
“แล้วคำตอบที่ถูกมันคืออะไรวะ” ไอ้กี้ถามขึ้น ทำให้ผมต้องก้มลงไปมองที่กระดาษอีกครั้ง ก่อนจะได้ยินเสียงไอ้ดิวบอกคำตอบที่ถูกต้องออกไป
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
หลังจากที่ผมทำข้อสุดท้ายเสร็จ ผมก็มองไปรอบๆห้อง ส่วนใหญ่เพื่อนในห้องยังไม่ออกจากห้องสอบ ผมนั่งทบทวนคำตอบของตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจลุกจากเก้าอี้ เพราะไม่รู้จะนั่งต่อไปทำไมอีก ผมเดินไปส่งกระดาษข้อสอบ พร้อมกับอาจารย์คุมสอบบอกให้ผมกลับบ้านได้เลย ห้ามมายืนออกันหน้าห้องสอบอีก
ผมไหว้อาจารย์ ก่อนจะเดินไปหยิบกระเป่าที่วางไว้หน้าห้อง แล้วเดินออกมาเพราะวิชาที่สอบเมื่อครู่เป็นวิชาสุดท้ายของวันนี้ ผมเดินลงมาพร้อมกับนักเรียนบางคนที่เริ่มทยอยลงมาจากอาคารเรียน ผมค่อยๆก้าวลงบันไดช้าๆ ไม่ลืมจับราวเอาไว้กันพลาด หากตกบันไดกลิ้งลงมารอบสองในที่สาธารณะแบบนี้คงไม่ดีเท่าไหร่
ผมตัดสินใจแวะไปเข้าห้องน้ำ ก่อนจะบังเอิญเจอพี่น็อตที่เดินออกมาพร้อมกับเพื่อน พี่เขาหันมามองผมก่อนจะยิ้มออกมา ผมที่เดินสวนเข้าไปก็ยิ้มทักเล็กน้อย โดยไม่ได้คิดจะพูดคุยกับรุ่นพี่คนดังไปมากกว่านี้ หลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จ ผมก็เดินออกมาอีกครั้ง ก่อนจะเจอพี่น็อตที่เดิมมากับเพื่อน แต่ในตอนนี้กำลังยืนอยู่คนเดียว
“อ้าวพี่มารอเพื่อนเหรอครับ” ผมทักขึ้น ก็ในเมื่อมายืนรอหน้าประตูแบบนี้ ถ้าทำเป็นไม่สนใจก็ออกจะดูน่าเกลียดไปซักหน่อย
“พี่ยืนรอปอเนี่ยแหละ” พี่น็อตว่าพร้อมรอยยิ้ม ก่อนพี่เขาจะยืนมือมาดึงกระเป๋านักเรียนออกจากมือของผม แล้วพูดขึ้นมาอีกครั้ง “มาเดี๋ยวพี่ถือให้”
“ไม่เป็นไรครับพี่” ผมไม่ได้ปล่อยมือออก แต่กลับยึดที่จับของกระเป๋าเอาไว้แน่น “ไม่ได้หนักอะไรเลยด้วย มีแต่ชีทอ่ะ”
“นั่นแหละ ปอยังไม่หายดีไม่ใมใช่เหรอ จะได้เดินสะดวกๆไง” พี่น็อตว่า ก่อนจะออกแรงดึงกระเป๋าในมือของผมอีกครั้ง ดูเหมือนว่ารุ่นพี่คนนี้จะไม่ยอมรามือง่ายๆ ผมลดแรงของตัวเองลงแล้วปล่อยให้พี่เขาถือกระเป่านักเรียนของผมตามที่ต้องการ
“ผมเจ็บขา ไม่ได้เจ็บมือสักหน่อย” ผมพูดออกมาเหมือนบ่นให้ฟัง พี่น็อตยิ้มรับ ก่อนที่เราสองคนจะเดินลงบันไดอีกครั้ง ความเงียบที่เกิดขึ้นชวนให้ผมรู้สึกอึดอัด ก่อนที่ผมจะหาบทสนทนาต่อ เพราะไม่ชอบบรรยากาศในตอนนี้เท่าไหร่นัก “แล้วสอบเป็นยังไงบ้างพี่”
“ก็ทำได้นะ พอดีออกตรงกับที่อ่านไว้” พี่น็อตบอก “แล้วปอล่ะ ทำได้ไหม”
“พอถูไถได้น่ะครับ ผมไม่ค่อยฉลาดเท่าไหร่”
พี่น็อตหัวเราะกับคำพูดของผม ก่อนเสียงทุ้มนุ่มจะดังขึ้น “พี่ก็ชอบคนไม่ฉลาดแบบปอเนี่ยแหละ”
คำพูดของรุ่นพี่คนดัง ทำให้ผมต้องเบือนหน้าไปทางอื่น ทั้งๆที่ไม่อยากจะคิดอะไรให้มากกว่านี้ แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้ให้ความร่วมมือเอาเสียเลย คนที่เอาแต่หนีแบบผมก็แย่สีครับ
“พี่น็อตเนี่ยรสนิยมแปลกจังเลยนะครับ” ผมพูดขึ้น หลังจากนึกหาคำพูดมาสักพัก “ผมว่าพี่อย่ามาชอบผมเลย ผมไม่เหมาะกับพี่หรอก” ก่อนที่ผมจะหันไปมองพี่เขาอีกครั้ง
พี่น็อตเลิกคิ้ว ก่อนจะถอนหายใจออกมา ตอนนี้พวกเราสองคนค่อยๆเดินตามทางไปเรื่อยๆ โดยไม่ได้นึกสนใจว่าทางเดินตรงหน้าจะสิ้นสุดที่ตรงไหน บางทีคงถึงเวลาที่ผมควรระบุจุดยืนของตัวเองเสียที ไม่แน่ว่าปัญหาวุ่นวายที่รุมเร้าผมในตอนนี้อาจจะคลี่คลายไปบ้างก็ได้
“ถึงปอจะบอกแบบนั้น แต่พี่ก็ไม่ยอมง่ายๆหรอกนะ” พี่น็อตพูด ก่อนจะมองตรงไปด้านหน้า ผมหันไปมองพี่เขาอีกครั้ง ไบหน้าด้านข้างได้รูปนั่นดูดีจนผมนึกอิจฉา น่าเสียดาย ถ้าผมเป็นเป็นผู้หญิงคงจะดีใจไม่น้อยที่มีคนแบบพี่น็อตมาสนใจ
“พี่น็อตเนี่ยหัวแข็งเหมือนกันนะ”
นัยบ์ตาคมนั้นทอดมองไม่ต่างจากสายตาของใครอีกคนที่ผ่านเข้ามาในความทรงจำของผม ผมหลุบสายตาลงต่ำ ก่อนจะรู้สึกว่าไม่อยากจะรับรู้สายตาแบบนี้ของพี่เขาสักเท่าไหร่ ความเงียบเข้าจู่โจมพวกเราอีกครั้ง
“ถึงพี่จะหัวแข็ง แต่ปอคงไม่ใจแข็งกับพี่หรอกใช่ไหม”
ผมหยุดฝีเท้าของตัวเอง ตอนนี้พวกเราเดินมาอยู่ที่ทางเดินเพื่อมุ่งหน้าสู่ประตูโรงเรียน ผมหันไปมองรุ่นพี่คนดังอีกครั้ง พร้อมกับสมองที่เริ่มไล่คิดหาวิธีจัดการกับเรื่องที่อยู่ตรงหน้า โดยไม่ได้นึกสนใจนักเรียนที่เดินผ่านไปมาแม้แต่น้อย
“ผมไม่ใช่คนใจแข็งหรอกนะพี่” ผมถอนหายใจออกมา “ผมแค่กลัวว่าความใจอ่อนของผมจะทำให้พี่เสียเวลาก็เท่านั้น”
บางทีผมก็นึกอยากรู้ว่า อะไรเป็นสาเหตุให้รุ่นพี่คนดังอย่างพี่น็อตถึงได้มายึดติดกับผมแบบนี้ ทั้งที่เราสองคนรู้จักกันไม่ถึงเดือนด้วยซ้ำ แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นผมก็ยังขี้ขลาดไม่กล้าที่จะรับรู้ว่ามันคืออะไร กลัวแต่ยิ่งรับรู้มากขึ้นเท่าไหร่จะเหมือนโซ่ตรวนเส้นบางที่ค่อยๆรัดผมไว้เท่านั้น
“ปอไม่ต้องคิดถึงขนาดนั้นหรอก พี่รู้ขีดจำกัดของตัวเองดีครับ” พี่น็อตบอกผม พร้อมกับรอยยิ้มที่แต้มอยู่บนใบหน้า “แค่ปอเป็นห่วงความรู้สึกของพี่แค่นี้ พี่ก็ดีใจแล้ว”
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
ตอนนี้ผมกำลังนั่งอยู่ที่ม้านั่งริมทางเดินครับ ส่วนพี่น็อตกลับไปแล้ว หลังจากที่ผมปฏิเสธที่จะให้พี่เขาไปส่งที่บ้าน เพราะไม่อยากให้ความหวังอะไรให้มันดูยุ่งยากมากไปกว่านี้ แค่คนเดียวที่สร้างปัญหาในใจของผมในตอนนี้ก็น่าปวดหัวพออยู่แล้ว
นอกจากจะสลัดทิ้งออกไปไม่ได้แล้ว ไอ้เพื่อนซี้ยังคาดโทษกับผมเอาไว้อีก หากทำให้ไอ้หน้ายิ้มเสียใจเมื่อไหร่ มันจะมาเล่นงานผม งานนี้นอกจากรอยยิ้มและท่าทางที่มันเล่นงานผมจนล้มไม่เป็นท่า ยังมีแบ็คอัพทรงพลังช่วยหนุนหลังมันอีกแรง ผมก็ได้แต่หวังว่าตัวเองจะเข้มแข็งพอที่จะไม่ถูกคลื่นลูกใหญ่นี้ซัดออกไปได้
ผมนั่งคิดไปได้สักพัก ก่อนเสียงโทรศัพท์มือถือของผมจะดังขึ้น ชื่อที่ปรากฏตรงหน้าจอทำให้ผมมองดูอยู่สักพัก ก่อนที่มันจะดับไป เพียงครู่เดียวเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับคนๆเดิมที่ยังพยายามติดต่อกับผมไม่เลิก
ผมถอนหายใจออกมา พลางนั่งฟังเสียงริงโทนที่ตั้งเอาไว้อย่างไม่นึกสนใจเจ้าของปลายสายเท่าไหร่นัก สายลมที่สัมผัสได้บางเบาเมื่อผมหยุดตัวเองไว้กับที่ อดที่จะคิดขึ้นมาไม่ได้ ถ้าผมหยุดวิ่งหนีแล้วมองไปรอบตัวอีกครั้ง ผมจะได้เห็นอะไรบางอย่างที่พลาดสายตาไปบ้างหรือเปล่า
ทว่าภาพที่เห็นมีเพียงเด็กนักเรียนที่ทยอยเดินออกจากโรงเรียน เสียงหัวเราะพูดคุยดังแว่วจนฟังไม่เป็นสรรพ โทรศัทม์มือถือในมือของผมสั่นไม่หยุด พร้อมส่งเสียงแผดร้องอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ไม่นานมันก็หยุดลง ก่อนจะเริ่มต้นส่งเสียงร้องอีกครั้ง ไม่รู้ว่าเป็นเช่นนี้ซ้ำไปซ้ำมานานเท่าไหร่ ก่อนที่ผมจะตัดสินใจกดรับในที่สุด
“ตอนนี้มึงอยู่ที่ไหน” โทนเสียงที่เปลี่ยนไปจากเดิม ทำให้นึกสนใจขึ้นมา เพราะไม่ค่อยได้ยินน้ำเสียงที่ดูร้อนรนแบบนี้เท่าไหร่นัก
“อยู่ตรงม้าหินใกล้ทางออก”
“มึงนั่งรออยู่ตรงนั้น เดี๋ยวกูเดินไปหา”
ปลายสายตัดไปทันทีที่พูดจบ ผมนั่งอยู่คนเดียวได้ไม่นาน ก็เห็นร่างของไอ้ดิวที่เดินเข้ามาพร้อมกับสีหน้าที่ดูยุ่งๆเล็กน้อย ไม่ทันที่ผมได้คิดมากไปกว่านั้น ไอ้หน้ายิ้มก็มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของผมแล้ว
“คิดว่าจะแอบหนีกลับไปก่อนแล้ว” ไอ้ดิวว่า ก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย
“ก็กำลังจะเป็นแบบนั้นนั่นแหละ” ผมบอกด้วยสีหน้านิ่ง ความคิดของผมกำลังวิ่งไปมาไม่หยุด เพื่อหาเหตุผลว่าทำไมผมถึงยังนั่งอยู่ตรงนี้ ผมนึกปวดหัวเล็กน้อยกับคำตอบที่ได้รับ
ผมกำลังรอ.... รอให้มันมาหา
“ไม่นึกว่ามึงจะทำข้อสอบเสร็จเร็ว แสดงว่าทำได้” ไอ้ดิวว่าต่อ โดยไม่ได้สนใจสัหน้าของผม
“ทำนองนั้น” ผมตอบไปด้วยความรู้สึกโมโหตัวเองอยู่หน่อยๆ ก่อนจะเงยหน้ามองมันที่กำลังหยิบกระเป๋านักเรียนของผมที่วางไว้ข้างๆไปถือไว้ “มึงไม่ถามอะไรหน่อยเหรอ”
“ถามอะไร” ไอ้ดิวตอบอย่างสงสัย
“ช่างมันเถอะ” ผมถอนหายใจ ไม่เห็นต้องนึกสนใจว่ามันจะคิดยังไงเรื่องที่ผมไม่รับสายก่อนหน้านี้ ก่อนจะมองมือของมันที่ยื่นมาตรงหน้าของผม “อะไรของมึง”
“กลับกันเถอะ” ไอ้ดิวพูดขึ้น พร้อมกับคลี่ยิ้มน้อยๆ
ผมมองหน้ามันสักพัก แล้วลอบถอนหายใจออกมา พร้อมกับร่างกายที่แสนเกเรของผมจะสั่งการให้ยื่นมือไปจับฝ่ามือใหญ่นั้น ก่อนสมองจะทันได้คิดด้วยซ้ำ ผมรับรู้ได้ถึงนิ้วมือของอีกฝ่ายที่กระชับขึ้นเล็กน้อย ยามที่ออกแรงดึงร่างของผมให้ลุกขึ้น ผมก้มหน้าลงไม่กล้าพอจะมองใบหน้าของไอ้ดิวในตอนนี้ได้อีก
มึงมันตัวอันตรายชัดๆ
TBC :|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
:z13: Note :::
ช่วงนี้นอกจากอากาศจะร้อนมากแล้ว โน็ตบุ๊คของคนเขียนก็เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย กลัวจะต้องเข้าศูนย์มากๆ
ช่วงนี้เลยเร่งปั่นเท่าที่จะทำได้ เผื่อเหตุการณ์ไมคาดฝัน ฮ่าๆ
รู้สึกตั้งแต่ตอนก่อนมาถึงตอนนี้ก็ยังรู้สึกว่าบรรยากาศเนื้อเรื่องมันดูอึมครึมไปเปล่าเนี่ย หรือว่าคิดไปเอง อิอิ
ตอนนี้ก็แสดงพัฒนาการของตัวละครมาอีกนิดนึงล่ะมั้ง
แมลงปอเป็นแค่เด็กผู้ชายธรรมดาที่ใจอ่อนเวลาที่ใครมาทำดีด้วย ไม่แปลกเท่าไหร่ที่จะเอนไปทางดิวมากกว่าพี่น็อต
นอกจากความสัมพันธ์แล้ว โอกาสอะไรหลายอย่างดิวก็เหนือกว่าเยอะ ถ้าสลับดิวกับพี่น็อต แมลงปอก็ต้องเอนไปทางพี่น็อตมากกว่าดิวเหมือนกัน
น้ำหยดทุกวันหินมันยังกร่อน นับประสาอะไรกับใจของคนใช่ไหมค่ะ อิอิ
ขอบคุณที่ยังติดตามมาจนถึงตอนนี้ ทั้งที่แรกเริ่มเรื่องนี้ตั้งใจจะเป็นแค่เรื่องสั้นไม่เกินสิบตอนจบแท้ๆ
แต่พล็อตที่ต้องเขียนเหลืออีกเป็นสิบตอน เฮือกกก :really2:
บวกตอบแทนทุกคอมเม้นนะคะ สามารถแนะนำติชมได้เช่นเคย
ยังไงก็ช่วยติดตามดิวกับแมลงปอต่อไปด้วยเน้อ
ขอบคุณมากเลยค่ะ
-
เราก็รู้สึกว่าบรรยากาศมันไม่สดใสเท่าเก่า ตอนนี้แมลงปอดูเหวี่ยงๆใส่ดิวยังไงไม่รู้
แมลงปอต้องกำลังสับสนมากๆถึงมากที่สุดแน่เลย
-
อืมครึมจริงๆแหละครับ อ่านแล้วอึดอัดนิดๆกับเนื้อเรื่อง อ่านแล้วการดำเนินเรื่องมันช้าไปนิด เพราะผมอยากให้มีตอนมีความสุขเยอะๆ เพราะในความเป็นจริงความสุขมันมักสั้นนะ รึเปล่า มันขึ้นอยู่กับการดำเนินชีวิตของแต่ละคนตังหากละเนอะว่าไหม
-
อืมครึมจริงๆแหละครับ อ่านแล้วอึดอัดนิดๆกับเนื้อเรื่อง อ่านแล้วการดำเนินเรื่องมันช้าไปนิด เพราะผมอยากให้มีตอนมีความสุขเยอะๆ เพราะในความเป็นจริงความสุขมันมักสั้นนะ รึเปล่า มันขึ้นอยู่กับการดำเนินชีวิตของแต่ละคนตังหากละเนอะว่าไหม
-
อืมครึมจริงๆแหละครับ อ่านแล้วอึดอัดนิดๆกับเนื้อเรื่อง อ่านแล้วการดำเนินเรื่องมันช้าไปนิด เพราะผมอยากให้มีตอนมีความสุขเยอะๆ เพราะในความเป็นจริงความสุขมันมักสั้นนะ รึเปล่า มันขึ้นอยู่กับการดำเนินชีวิตของแต่ละคนตังหากละเนอะว่าไหม
-
แอบมา..อ่าน
แอบมา...ยิ้ม(กับแมลงปอและผองเพื่อน)
แอบมา....ลุ้น(ในความพยายามของดิว)
สุดท้าย แอบมา..รัก...เรื่องนี้ด้วยคน o13
กอดคนแต่ง :กอด1: เรื่องนี้อ่านแล้วมีความสุขจัง^^
-
ชอบจัง อิใจอ่อนใจเเข็งเนี่ย
ปอเลือกแล้วนิ ออกจะชัดเจน
บวกหนึ่งคะ
-
ฮิ้ววววววววววววว จับมือกันด้วย ปอใจอ่อนแล้วล่ะซี่ รักเค้าแล้วอ่ะลูก
ดิวดูแลดีมาก ไปรับและไปส่ง อีกหน่อยคงได้แฟนกับแล้ว :-[
พี่น็อตแกก็ชัดเจนดี ส่วนปอก็ชัดเจนในความรู้สึกเหมือนกันว่าไม่ชอบแบบนั้น ดีค่ะชอบความคิดปอ
ขอบคุณค่ะ
-
ปอใจอ่อน เลยไม่รู้ว่าที่ไหวเอนตอนนี้เพราะความรู้สึกจริง ๆ ลึก ๆ หรือเพราะแค่ชิดใกล้เนี่ยสิ
รู้ใจตัวเองเร็ว ๆ นะนู๋ปอ
-
:กอด1:
-
แอร๊ยยยย รีบๆรู้ใจตัวเองนะ
รักไม่รักเอ๊ะยังไง o18
-
อยากมีคนแบบพี่น็อตมาตื้อ ตามตอแยบ้างจัง จะ say "YES" ทันทีเลยอ่ะ
-
เราก็รู้สึกว่าบรรยากาศมันไม่สดใสเท่าเก่า ตอนนี้แมลงปอดูเหวี่ยงๆใส่ดิวยังไงไม่รู้
แมลงปอต้องกำลังสับสนมากๆถึงมากที่สุดแน่เลย
ตอนนี้อยู่ในช่วงนั้นแหละจ้า มันเลยดูจะซึนขึ้นมาแบบนั้น แต่ก็แค่ช่วงนี้แหละเน้อ อิอิ
อืมครึมจริงๆแหละครับ อ่านแล้วอึดอัดนิดๆกับเนื้อเรื่อง อ่านแล้วการดำเนินเรื่องมันช้าไปนิด เพราะผมอยากให้มีตอนมีความสุขเยอะๆ เพราะในความเป็นจริงความสุขมันมักสั้นนะ รึเปล่า มันขึ้นอยู่กับการดำเนินชีวิตของแต่ละคนตังหากละเนอะว่าไหม
ก็ต้องมีผสมกันไปแหละค่ะ ช่วงนี้อยู่ในยุคมืด อิอิ อีกไม่นาน ฟ้าคงจะเปิดจ้า
ขออภัยกับความช้าด้วยค่ะ แต่ก็พยายามจะไม่ยอะแล้วนะ จริงๆ ^^
แอบมา..อ่าน
แอบมา...ยิ้ม(กับแมลงปอและผองเพื่อน)
แอบมา....ลุ้น(ในความพยายามของดิว)
สุดท้าย แอบมา..รัก...เรื่องนี้ด้วยคน o13
กอดคนแต่ง :กอด1: เรื่องนี้อ่านแล้วมีความสุขจัง^^
ขอบคุณมากเลนค่ะ อยสกจะกอกคืนแต่กลัวจะเหม็นเหงื่ออิคนเขียนก่อน อิอิ
แอบมา... ติดตามต่อไปเรืาอยๆด้วยนะคะ
ชอบจัง อิใจอ่อนใจเเข็งเนี่ย
ปอเลือกแล้วนิ ออกจะชัดเจน
บวกหนึ่งคะ
ขอบคุณค่ะ แต่ตอนนี้ยังชัดเจนไม่พอค่ะ ต่องชัดกว่านี้อีก อิอิ อีกไม่นานๆ
ฮิ้ววววววววววววว จับมือกันด้วย ปอใจอ่อนแล้วล่ะซี่ รักเค้าแล้วอ่ะลูก
ดิวดูแลดีมาก ไปรับและไปส่ง อีกหน่อยคงได้แฟนกับแล้ว :-[
พี่น็อตแกก็ชัดเจนดี ส่วนปอก็ชัดเจนในความรู้สึกเหมือนกันว่าไม่ชอบแบบนั้น ดีค่ะชอบความคิดปอ
ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณมากเลยค่ะ เอาใจช่วยเชียร์ต่อไปด้วยนะคะ
ปอใจอ่อน เลยไม่รู้ว่าที่ไหวเอนตอนนี้เพราะความรู้สึกจริง ๆ ลึก ๆ หรือเพราะแค่ชิดใกล้เนี่ยสิ
รู้ใจตัวเองเร็ว ๆ นะนู๋ปอ
ใช่เลยค่ะ เรื่องนี้ต้องวิธีพิสูจน์ซะแล้ว อิอิ
:กอด1:
ขอบคุณค่ะ อิอิ
แอร๊ยยยย รีบๆรู้ใจตัวเองนะ
รักไม่รักเอ๊ะยังไง o18
ขอบคุณค่ะ จะต้องรอตอนต่อไปถึงจะรู้นะคะ
อยากมีคนแบบพี่น็อตมาตื้อ ตามตอแยบ้างจัง จะ say "YES" ทันทีเลยอ่ะ
นั่นสิคะ แต่ละคนก็มคโของตัวเองนั่นแหละค่ะ อิอิ ขอบคุณมากเลยจ้า
==============================
แวะมาตอบเม่นวันสิ่นโลก
ตอนนี้เร่งปั่น เพราะอยากจะลงตอนหน้าในวันนี้เป็นทีาระลึก แต่สงสัยจะดึกหน่อยเน้
จะพยายามต่อไป ขอบคุณมากเลยค่ะ
-
อึมครึมอย่างเห็นได้ชัด พี่น็อตนี่ตื้อจริงๆเลยนะ ดีนะที่ปอประกาศจุดยืนของตัวเองไปแล้ว ดิวพยายามเข้านะ สู้ๆ
-
อึมครึมอย่างเห็นได้ชัด พี่น็อตนี่ตื้อจริงๆเลยนะ ดีนะที่ปอประกาศจุดยืนของตัวเองไปแล้ว ดิวพยายามเข้านะ สู้ๆ
ขอบคุณมากเลยค่ะ พี่น็อตเขาก็ไม่ยอมแฟ้เหมือนกันนะ อิอิ
-
ตอนที่ 14
วันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้ายแล้วครับ ที่โรเงเรียนของผมมีการจัดตารางสอบแบบวันเว้นวัน เพื่อสลับกับเด็กมอต้นครับ โดยผมเริ่มสอบตั้งแต่เมื่อวันจันทร์ที่ผ่านมาและสิ้นสุดในวันศุกร์ซึ่งเป็นวันนี้นั่นเองครับ โดยที่เมื่อวานก่อนไอ้ดิวยังคงไปรับไปส่งผม ทั้งที่อาการของผมดีขึ้นจนเป็นปกติแล้ว ถึงผมจะบอกว่าไม่ต้องแต่ไอ้คนดื้อด้านก็ไม่ยอมฟัง ผมเลยปล่อยเลยตามเลย ก็ดีเหมือนกันไม่เสียเงินค่าเดินทาง
“สอบเสร็จแล้วพวกมึงไปไหนกันหรือเปล่าวะ” ไอ้กี้เอ่ยถาม
“ไม่รู้สิ” ผมตอบ ตอนนี้พวกเรากำลังนั่งทานอาหารกลางวันกันอยู่ครับ วันนี้โรงอาหารก็ยังคึกคักเหมือนทุกๆวันที่ผ่านมา เหลือแค่การสอบช่วงบ่ายอีกสองวิชาก็จะหมดแล้วล่ะครับ
“กูไม่ว่าง” โต้งบอก ก่อนจะกินก๋วยเตี๋ยวของตัวเองต่อ
“มึงก็ไม่ว่างตลอดนั่นแหละ” ไอ้กี้หันไปโต้กลับ “อยากรู้จริงๆว่ามึงมีอะไรให้ทำหนักหนาวะ” ไอ้หน้าตี๋ถามคนที่นั่งอยู่ข้างๆอย่างข้องใจ ใช่แล้วครับตอนนี้ตำแหน่งการนั่งของโต๊ะอาหารเปลี่ยนไปแล้ว
จากเดิมที่ผมจะนั่งข้างไอ้กี้ และไอ้ดิวกับโต้งนั่งข้างกัน นับตั้งแต่วันที่มันบอกกับผมว่าจะสนับสนุนเพื่อนของมันตั้งแต่วันนั้น ไอ้ตัวแสบก็จัดการย้ายตำแหน่งของตัวเอง และยืดที่นั่งข้างโต้งเป็นหลักแทน ทำให้ผมที่โดนทิ้งอย่างโดดเดี่ยวต้องมานั่งจับคู่กับไอ้หน้ายิ้ม เพื่อให้จำนวนคนไม่เสียสมดุล
“กูก็ไปช่วยแม่ทำงาน” โต้งว่าต่อ ก่อนจะเลิกคิ้วมองคนถาม “ใครจะไปเหมือนมึง วันๆเอาแต่ทำตัวไร้ประโยขน์ไปเรือย”
“ไอ้สัด! อย่างกูเขาเรียกว่าทำตัวสมวัยเว้ย วัยนี่แค่เรียนกับเล่นก็พอแล้วใช่ไหมวะ” ไอ้กี้หันมาถามผม เพื่อต้องการกำลังเสริม
“อืมๆ ควมคิดของมึงสมกับเป็นอนาคตของชาติมาก” ผมว่าพลางหัวเราะขึ้นเบาๆ ไอ้กี้หันมาเบ้ปากใส่
“เอาเถอะอย่าให้มันต้องไปทำอะไรอีกเลย แค่นี้ชีวิตมันก็ทำอะไรไม่ค่อยสำเร็จอยู่แล้ว” ไอ้ดิวแซวต่อ ก่อนไอ้หน้าตี๋จะหันไปมองเพื่อนซี้ของมันอย่างคาดโทษ
“ใช่สิ! กูมันไม่มีอะไรดี สู้คนที่นั่งข้างๆมึงไม่ได้หรอก” ไอ้กี้ว่ากลับ ก่อนจะยกยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ผมที่ตอนนี้ใบหน้าที่กำลังยิ้มเมื่อนครู่ค่อยๆหายไป ไอ้ดิวเลิกคิ้วขึ้นมองที่ผม โดยที่ไม่ได้พูดอะไร นอกจากจะส่งยิ้มอ่อนๆมาให้ดังเช่นทุกครั้ง ผมเมินท่าทีของมัน ก่อนจะหันไปเล่นงานไอ้กี้ที่ยิ้มล้อผมอยู่
“แล้วทำไมต้องเอามาเทียบกับกูด้วยวะ” ผมว่าเสียงเข้มก่อนจะหันไปสนใจจานข้าวของตัวเองต่อ ทำไมต้องหาเรื่องมาให้ผมด้วย
“ช่วยไม่ได้นี่หว่า ในเมื่อสายตาของมันมองแต่มึงนี่ กูเลยต้องเลือกมึงเป็นตัวเปรียบเทียบ” ไอ้กี้ว่าแล้วส่งสายตาหยอกล้อผม พร้อมกับเสียงหัวเราะของไอ้ดิวที่ดังขึ้นข้างๆ ผมหันไปส่งสายตาไม่พอใจใส่ ก่อนจะหันมามองคนจุดชนวนตรงหน้าต่อ
“มึงยังไม่ตื่นดีเหรอไงวะ หรือทำข้อสอบมากไปจนเพี้ยน” ผมหันไปว่ามันกลับ ดูมึงพูดเข้า ถ้าจะเชียร์ออกนอกหน้าขนาดนี้ มึงก็ทำป้ายไฟให้กูกับมันเลยสิวะไอ้เพื่อนเวร!
“มึงนั่นแหละลืมตามามองความจริงได้แล้วว่ะเพื่อนปอ เดี๋ยวนี้ความรักมันไม่มีขอบเขตแล้วใช่ไหมวะ” ไอ้กี้หันไปถามไอ้ดิวอีกครั้ง ไอ้หน้ายิ้มไม่ได้ตอบเอาแต่อมยิ้มแล้วกินข้าวของตัวเองต่อ
“ไอ้กี้ กูขอร้องมึงอย่ามาปั่นกระแส” ผมพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด อดไม่ได้ที่จะตวัดตาไปมองคนข้างๆอย่างนึกโมโห ไอ้บ้านี่ก็อีกคนไม่พูดอะไรสักคำ เอาแต่ยิ้มอย่างเดียว สมใจมึงมากใช่ไหมที่ปล่อยให้ไอ้ตี๋มันโจมตีกูเนี่ย ผมถอนหายใจออกมา แถมท้ายยังเห็นโต้งที่อมยิ้มออกมาเล็กน้อย
นี่ผมคงไม่ได้โดนพวกนี้รุมอยู่ใช่ไหมครับ!
ถึงแม้ในช่วงเวลาหลายวันที่ผ่านมา ผมจะเริ่มรับรู้อะไรได้มากขึ้น แต่ก็ยังไม่สามารถทำใจให้ชินกับความเป็นจริงในตอนนี้ได้ ที่สำคัญดูเหมือนไอ้ดิวเองก็คงพอจะรู้ถึงความรู้สึกที่ผมมีต่อเรื่องนี้เช่นเดียวกัน ถึงอย่างนั้นไอ้หน้ายิ้มก็ยังทำเหมือนไม่รู้เรื่องสวนทางกับพฤติกรรมของมันที่แสดงออกมาอย่างสิ้นเชิง ไม่นับเรื่องการไปรับไปส่งผมแล้ว วันหยุดที่ผมต้องอ่านหนังสือสอบก็จะมีข้อความของมันส่งมาให้เสมอ
แม้ว่าตอนนี้ไอ้ดิวจะไม่ได้พูดอะไรออกมาอย่างชัดเจน เพียงแค่ท่าทางที่แสดงออกมาก็เพียงพอที่จะทำให้ผมได้รับรู้ถึงความสัมพันธ์พิเศษที่มันพยายามสร้างขึ้น ผมก็ได้แต่หวังว่าความคิดของมันจะเปลี่ยนไป พร้อมกับตัวตนในวันเก่าของผมจะย้อนกลับคืนมาอีกครั้ง
“มึงไม่ต้องเขินไอ้ปอ กูไม่แกล้งแล้ว” ไอ้กี้พูดขึ้น ก่อนนัยน์ตาเรียวจะเลื่อนไปมองคนที่นั่งข้างๆของผมแทน “แล้วมึงล่ะไอ้ดิวว่างหรือเปล่าวะ”
“กูแล้วแต่แมลงปอ” ไอ้ดิวตอบอย่างคนไม่เรื่องมาก แต่เห็นได้ชัดว่ามันโยนภาระมาให้ผมตัดสินใจแทน ผมหันไปมองหน้ามันอีกครั้ง
“แล้วมึงจะมาแล้วแต่กูทำไมวะ” ผมบ่นออกมา แบบว่าเมื่อไหร่ผมจะได้หลุดจากบ่วงของไอ้สองตัวนี้เสียที
“กูต้องไปส่งมึงที่บ้าน มึงไปไหนกูก็ไปด้วย” ไอ้ดิวตอบโดยไม่สนใจสีหน้าไม่พอใจของผม พร้อมกับไอ้กี้ที่ยิ้มรับคำพูดนั้น
“มึงเป็นแมลงวันหรือไงถึงต้องคอยตามขี้เหม็นๆอย่างไอ้ปอมัน”
ไอ้นี่ก็อีกคน กูเพื่อนมึงนะเว้ย ช่วยเปรียบเทียบกูให้มันดีๆหน่อย...
ไอ้ดิวเงยหน้าจากจานข้าวของตัวเอง ก่อนจะยกยิ้มที่มุมปาก “กูไม่ใช่แมลงวันแต่เป็นน้ำค้างต่างหาก” เสียงทุ้มเว้นจังหวะไปเล็กน้อย ก่อนนัยน์ตาคมคู่นั้นจะเลื่อนมามองผมที่ตอนนี้กำลังนั่งกินข้าวข่มความโมโหของตัวเองอย่างไม่สนใจใคร แต่หูกํกำลังทำงานอย่างเต็มที่ “แถมเป็นน้ำค้างที่เกาะบนตัวแมลงปอด้วย”
ผีเจาะปากมึงมาพูดใช่ไหม?!
ผมกำช้อนในมือของตัวเองไว้แน่น ก่อนจะก้มหน้าลงโดยไม่นึกอยากจะหันหน้าไปมองใครทั้งนั้น หัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ ทำให้ผมต้องเพ่งสมาธิทั้งหมดไปยังอาหารที่อยู่ตรงหน้า ก่อนจะตัดสินใจตักข้าวคำโตใส่ปากด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจจะบรรยายได้
“กล้าพูดนะมึง” ไอ้กี้พูดขึ้นพร้อมกับเสียงหัวเราะชอบใจ ผมเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับเห็นสีหน้าล้อเลียนที่ส่งมาให้
อย่าให้ถึงทีกูบ้างก็แล้วกัน!
ผมนึกคาดโทษมันไว้ในใจ ก่อนจะทำหูทวนลมโดยไม่หันไปมองว่าคนที่นั่งอยู่ข้างๆมีสีหน้าแช่นไร แล้วรีบคว้าขวดน้ำเปล่ามาดูดเพื่อระงับอาการบ้าๆของตัวเอง
“แต่กูเคยเห็นภาพที่น้ำค้างเกาะบนตัวแมลงปอนะ สวยดี” โต้งพูดต่อ ก่อนจะหันมามองผม พร้อมกับสีหน้าที่อ่านได้ว่ากำลังยิ้มอยู่
เอ่อ... แล้วเพื่อนโต้งจะพูดเรื่องนี้ต่อทำไมครับ ตัดจบเลยสิวะ!
“แต่กูว่าน้ำค้างกับแมลงปอตรงนี้คงไม่สวยแต่เสียวมากกว่า” ไอ้กี้ว่าต่อ ก่อนจะหัวเราะกับคำพูดของตัวเอง
“ไอ้สัด! มึงหุบปากไปเลย!” ผมตวาดด่ามัน แถมด้วยปาหลอดดูดน้ำของตัวเองใส่หน้าเป็นการตบท้าย เพื่อดับความโกรธผสมความอายที่เล่นงานผมอย่างไร้ทางต่อต้าน ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะหมดความอดทนแล้วครับ
นี่มันเป็นวันขายหน้าของผมประจำปีหรือไงกัน....
“ไอ้ดิวดูเพื่อนกู แม่งเขินจนหน้าตาอุบาทงว์แล้ว” ไอ้กี้ว่าต่อ อย่างไม่สนใจท่าทีของผม ส่วนไอ้คนที่โดนพาดพิงด้วยก็เอาแต่หัวเราะชอบใจ คงมีแต่ผมใช่ไหมครับที่เดือดร้อนกับคำพูดสั่วๆของไอ้กี้มัน
“มึงก็เลิกแกล้งปอมันได้แล้ว” ในที่สุดโต้งก็หันไปปรามไอ้ตัวแสบที่ยังหัวเราะไม่หยุด “มึงก็อีกคนไอ้ดิว พูดอะไรก็หัดเกรงใจปอมันบ้าง ไม่รู้หรือไงว่าปอมันขี้อายน่ะ”
ผมหันไปมองโต้งเล็กน้อย ทั้งที่รู้สึกว่าตัวเองยังหน้าแดงอยู่ ก่อนจะนึกอยากเอาหัวตัวเองทุบโต๊ะตอนนี้เสียจริงๆ นี่ไม่ใช่ว่าเพื่อนโต้งเข้าไปอยู่ในลัทธิส่งเสริมผมกับไอ้ดิวเรียบร้อยแล้วหรอกนะ
“กูไม่ได้พูดอะไรเสียหน่อย คนที่พูดน่ะกี้ต่างหาก” ไอ้ดิวโต้กลับ ก่อนจะยิ้มให้โต้งที่กำลังถอนหายใจออกมา
“โอเค มึงก็รู้ว่ากูมันเป็นพวกคนปากพล่อย ไอ้ปอมึงก็อย่าถือสาเลย” ไอ้กี้พูดกับผมที่ยังมีสีหน้าโกรธอยู่ “เอาแบบนี้ไหม กูยกไอ้ดิวเพื่อนซี้กูให้คอยดูแลมึงแบบยี่สิบสี่ชั่วโมงดีไหมวะ”
“มึงปิดปากเน่าๆของมึงได้เมื่อไหร่ นั่นแหละกูจะดีใจมาก” ผมว่ากลับ เพื่อนซี้มึงกูไม่อยากได้ให้ปวดสมองกูหรอกเว้ย แค่นี้ก็เป็นภาระทางใจของกูจะแย่อยู่แล้ว
“เชื่อกูเถอะ ถ้ากูปิดปากเมื่อไหร่ทุกคนจะเงียบเหงา” ไอ้กี้ว่าต่ออย่างไม่ยอมแพ้ พร้อมกับทำสีหน้าจริงจัง
“แต่กูว่าโลกนี้จะสงบสุขมากกว่า” โต้งว่ากลับบ้าง ผมได้แต่ยิ้มรับ ก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วยเต็มที่ เอาวะ! อย่างน้อยโต้งก็ยังไม่ได้เข้าพวกกับมันแบบเต็มตัว
“โลกที่สงบสุขแต่ขาดสีสันของการมีชีวิตน่ะ มันไม่ใช่โลกที่สงบสุขได้อย่างแท้จริงหรอก” ไอ้กี้ว่าต่อ ผมเลิกคิ้วขึ้นมองอย่างคนที่
ไม่เชื่อหูตัวเอง คนนี้ใช่เพื่อนของผมจริงๆเหรอครับ
“ปรัชญามึงล้ำลึกมาก” ไอ้ดิวว่าพร้อมกับอมยิ้มน้อยๆ
“กูว่ามันมั่วมากกว่า” โต้งว่าอย่างไม่นึกสนใจ
“แต่มันก็จริงใช่ไหมล่ะวะ” ไอ้กี้โต้กลับอีกครั้ง ก่อนจะนั่งตัวตรงอย่างผู้อมถูมิ ผมรู้สึกหมั่นไส้ท่าทางของมันจนทนไม่ไหว เลย
ตัดสินใจหันไปหยิบหลอดของไอ้ดิวที่อยู่ในขวดไม่ห่างจากมือของผมมากนัก แล้วดีดน้ำในขวดใส่หน้าของมัน ส่วนไอ้คนถูกทำร้ายก็หัวเราะออกมาเบาๆ “กูว่าเราหยุดเรื่องไม่มีสาระ มาคุยเรื่องมีสาระกันต่อดีกว่า เย็นนี้สรุปมึงว่างใช่ไหมครับเพื่อนปอ”
“กูไม่ว่างแล้ว เพิ่งนึกได้ว่ามีธุระเหมือนกัน” ผมตอบแบบไม่ได้สนใจสีหน้าผิดหวังของไอ้คนถามเลยสักนิด สมน้ำหน้ามึง กูไม่ไปไหนกับมึงแล้วไอ้เพื่อนปากเสีย
“อะไรวะพวกมึง กูว่าจะชวนไปคาราโอเกะแก้เครียดซะหน่อย” ไอ้กี้บ่นขึ้นมาเล็กน้อยอย่างคนไม่ได้ดั่งใจ
“มึงจะแคร์ทำไมวะ ธรรมดามึงก็ร้องคนเดียวอยู่แล้ว” โต้งพูดขึ้นบ้าง คงนึกหมั่นไส้ไอ้ปากดีเหมือนกัน
“มึงก็ว่าไป ถึงจะเป็นแบบนั้นจริง แต่กูก็ยังไม่บ้าพอจะไปร้องเพลงคนเดียวหรอกนะเว้ย” ไอ้กี้ย่นจมูกเหมือนเด็กที่ถูกขัดใจ
ก่อนที่รอบโต๊ะที่พวกเรานั่งอยู่จะเกิดเสียงหัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง ผมยิ้มขำกับสีหน้าของไอ้หน้าตี๋ที่ยังบ่นไม่หยุด ก่อนจะเผลอหันไปมองคนที่นั่งด้านข้างอย่างไม่ได้ตั้งใจ ในช่วงวินาทีสั้นๆนั้นผมก็ได้สบเข้ากับนัยน์ตาสีดำสนิทคู่นั้นที่หันมาประสานสายตาเข้าพอดี ก่อนรอยยิ้มกว้างของไอ้คนหน้าตาดีจะอ่อนลง เหลือแต่เพียงรอยยิ้มบางเบาที่ประดับอยู่บนริมฝีปาก
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
ทันทีที่ผมตัดสินใจลุกจากเก้าอี้ ร่างของใครอีกคนที่นั่งห่างออกไปก็ลุกขึ้นมาเช่นเดียวกัน ผมหันไปมองเล็กน้อย ก่อนจะยื่นกระดาษข้อสอบให้อาจารย์คุมสอบ เมื่อขาก้าวพ้นจากห้องสอบ ไอ้ดิวที่เดินตามมาติดๆ ก็ไม่วายเข้ามาดึงกระเป๋าในมือของผมไปถือไว้อย่างถือสิทธิ์
“กูบอกกี่ทีแล้วว่าไม่ต้อง” ผมเอ็ดมันเบาๆ เพราะยังอยู่บริเวธหน้าห้องสอบ
ช่วงนี้รู้สึกว่ากระเป๋านักเรียนของผมจะเนื้อหอมเป็นพิเศษนะครับเนี่ย.... มีแต่คนอยากจะถือ เหอะๆ
“กูก็บอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่เป็นไร” ไอ้ดิวโต้กลับ ก่อนจะออกแรงดึงกระเป๋าในมือของผมอีกครั้ง “อย่างที่กี้มันบอกกูขอลงโทษตัวเองเรื่องเมื่อกลางวันด้วยการถือกระเป๋าให้มึงไง”
“เหลวไหล” ผมบ่นออกมา แต่ก็ยอมปล่อยมือออก เพราะขี้เกียจจะเถียงกับมันอีก จกสถิติที่เคยจดจำได้มีน้อยครั้งมากที่ผมจะเถียงชนะไอ้หน้ายิ้มคนนี้
พวกเราสองคนเดินลงบันไดอย่างไม่รีบร้อน เวลาล่วงเลยมาสักพักพร้อมกับความเงียบที่ล้อมรอบ ไม่นานเสียงของไอ้ดิวก็ดังขึ้นเรียกความสนใจจากผมที่กำลังนึกถึงกิจกรรมอย่างแรกที่จะทำทันทีเมื่อกลับถึงบ้าน เพื่อคลายเครียดกับการสอบที่ผ่านมา
“แล้วต้องไปไหนเหรอ”
“ไปไหนอะไรของมึง” ผมหันไปตอบอย่างสงสัย บางทีผมคิดว่ากินข้าวเย็นเสร็จแล้วค่อยไปเล่นเกมน่าจะดีกว่า ขืนกลับไปเล่นเกมเลย โดนแม่เล่นงานแน่ครับ
“ที่มึงบอกว่าไม่ว่างเย็นนี้น่ะ”
ผมถอนหายใจออกมา ก่อนจะหันไปมองใบหน้าของเจ้าของคำถามที่กำลังมองหน้าของผมอยู่ “กูรำคาญไอ้กี้มัน ไม่ได้มีอะไรหรอก” พอมานึกถึงตรงนี้ผมก็ยังแอบเคืองอยู่เล็กน้อยครับ เพื่อนของผมเนี่ยปากดีจนน่าจับจูบด้วยฝ่าเท้าจริงๆ
-
มีไม่บ่อยเท่าไหร่หรอกนะครับที่ผมจะแยกตัวกับไอ้กี้แบบนี้ เพราะธรรมดาผมเป็นพวกติดเพื่อนอยู่แล้ว คราวนี้เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้จริงๆ ในเมื่อเพื่อนซี้ของผมเปลี่ยนไปผมเองก็ต้องเปลี่ยนแปลงไปด้วย ยิ่งมีไอ้ดิวเป็นคู่ดูโอแบบนี้ด้วย ขืนไปตามลำพังพร้อมกับมันสองคน ผมคงต้องสติแตกในวินาทีใดวินาทีหนึ่งแน่นอน
“แสดงว่ามึงว่าง” ไอ้ดิวถามย้ำ
“อืม มีอะไรวะ”
ตอนนี้พวกเราเดินมาถึงรถอีโคคาร์สีดำมันวาวจนน่าเอาเหรียญขูดแล้วล่ะครับ ตั้งแต่วันแรกที่มันขับรถยุโรปราคาหลักล้านมา ผมก็อดห่วงสภาพของมันขึ้นมาไม่ได้ เนื่องจากต้องจอดด้านนอกของโรงเรียน ถ้าเกิดใครว่างจัดไปทำร้ายมันฆ่าเวลาเข้า ผมเสียดายเงินที่ต้องมาดูแลซ่อมแซมโดยใช่เรื่องครับ ผมเลยบอกให้มันเอารถธรรมดามาแทนน่าจะดีกว่า ถึงแม้คันที่มันเอามาใหม่จะราคาเกินครึ่งล้านก็ตามที
เอาน่า... อย่างน้อย มันก็เป็นอีโคคาร์ ประหยัดน้ำมัน รักษาสิ่งแวดล้อมแล้วกันล่ะครับ...
ไอ้ดิวเปิดประตูด้านหลัง พร้อมกับวางกระเป๋านักเรียนของผมกับของมันเอาไว้ ผมเดินเข้าไปนั่งทีนั่งข้างคนขับ ก่อนเจ้าของรถจะ
นั่งประจำที่แล้วปิดประตู ใบหน้าได้รูปหันมามองผมเล็กน้อยก่อนจะสตาร์ทรถ ไม่นานน้ำเสียงทุ้มที่แสนคุ้นเคยก็ดังขึ้น
“งั้นไปเที่ยวกันไหม”
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
ถึงผมจะบอกว่าไม่อยากไป เพราะอยากกลับบ้านไปเล่นเกมมากกว่า แต่ในเมื่อคนขับรถมันไม่ยอมไปส่งผมที่บ้าน แล้วคุณจะให้ผมทำยังไงได้ล่ะครับ ขี้คร้านจะเรื่องมากนั่งรถกลับเองก็ดูขาดทุนยังไงก็ไม่รู้ ตอนนี้ผมเลยต้องมาอยู่กลางห้างสรรพสินค้าชื่อดัง แต่ไม่ใช่ที่เดียวกับห้างสรระสินค้าใกล้โรงเรียนหรอกนะครับ วันนี้มันขับพาผมมาไกลกว่านั้นเล็กน้อย
“แล้วจะมาทำอะไรวะ” ผมถามขึ้นอย่างสงสัย
ธรรมดาเวลากลุ่มของผมมาเที่ยวกัน ก็จะมาหาอะไรกินบ้าง ร้องคาราโอเกะกันบ้าง หรือไม่ก็หาหนังดูสักเรื่องเพื่อฆ่าเวลา ผมไม่เคยมาเที่ยวกับไอ้ดิวแค่สองคนมาก่อนเลยครับ ถ้ามากันไม่ครบทีมอย่างน้อยก็ต้องมีไอ้กี้ร่วมอยู่ด้วยเสมอ
“อยากกินอะไรหรือเปล่า” ไอ้ดิวถามผม
“กูไม่มีตัง” ผมตอบกลับ ต้องออกตัวก่อนครับ เพราะยังไม่อยากเสียเงินก้อนใหญ่ตั้งแต่ต้นเดือน ผมเคยบอกไปแล้วใช่ไหมครับว่า ผมได้เงินแบบรายเดือน แถมกู้ยิมไม่ได้อีกต่างหาก อย่างที่รู้กันล่ะครับว่า เพื่อนของผมแต่ละคนมันเป็นพวกมีเงินเหลือกินเหลือ
ใช้ เข้าร้านอาหารแต่ละทีผมก็ได้แต่น้ำตาตกในกับราคาของมัน
“เดี๋ยวเลี้ยงเอาเปล่า”
ผมหันไปมองคนพูดเล็กน้อย อย่างคนที่เริ่มเห็นแก่กินฟรี คนอย่างไอ้ดิวไม่เข้าร้านธรรมดาอยู่แล้วครับ ถ้ามันบอกจะเลี้ยงนั่นหมายความว่าผมจะได้กินอาหารราคาแพงและไม่ต้องเสียเงินเลยสักบาท
“จะดีเหรอ” ผมทำท่าคิดเล็กน้อย จะให้รีบตอบไปทันทีก็ดูจะเสียฟอร์มไปเสียหน่อย เดี๋ยวมันหาว่าผมเห็นแก่กินฟรีครับ
“มึงน่ะดีอยู่แล้ว ส่วนกูนี่แหละที่ไม่ดีเพราะต้องเสียเงินเพิ่ม” ไอ้ดิวว่าต่อ ก่อนจะยิ้มมาให้ผม ผมชักสีหน้าใส่มัน ก่อนจะจำใจพยักหน้าอย่างเต็มใจเล็กน้อย
เห็นแก่ที่มึงแสดงตัวว่าอยากเลี้ยงนะ กูถึงไม่อยากปฏิเสธ...
ไอ้ดิวพาผมไปที่ร้านอาหารบุฟเฟ่ต์นานาชาติครับ อาหารหลากหลายประเภทที่วางไว้ไม่ต่างจากเครื่องประดับของร้านที่ทำให้ผมตาพร่า ก่อนจะตาโตขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นขนมหวานมากมายถูกจัดอย่างสวยงาม งานนี้หวานหมูเสร็จโจรแน่นอนครับ
“น้ำลายหกแล้วมึง”
เสียงของไอ้ดิวที่แซวผม ทำให้ผมต้องรีบหุบปากของตัวเองลง ก่อนจะส่งสีหน้าไม่พอใจใส่มัน พนักงานของร้านพาพวกเราเข้าไปยังโต๊ะด้านใน
“มีเวลาหนึ่งชั่วโมงสี่สิบห้านาทีนะคะ” พนักงานสาวหันมาบอกพร้อมกับรอยยิ้ม ทันทีที่เธอเดินจากไป ผมก็ไม่รอช้าที่จะลุกขึ้นไปหยิบจานที่ทางร้านจัดวางไว้เพื่อไปตักอาหารทันที ผมก็ได้แต่นึกขอโทษแม่ที่ผมเห็นแก่ของกินราคาแพงจนไม่ยอมกลับไปทานข้าวเย็นที่บ้านนั่นแหละครับ
หวังว่าแม่จะไม่โกรธ... เพราะลูกคนนี้ไม่ต้องเสียเงินสักบาท
ผมมองดูรอบๆอยู่ครู่หนึ่งเพื่อสำรวจ ถึงแม้ผมจะเป็นคนไทยและรักในเชื้อชาติไทยมากแค่ไหน แต่งานนี้ผมคงต้องข้ามซุ้มอาหารไทยไปหาอาหารญี่ปุ่นที่ทำกินเองที่บ้านไม่ได้ก่อนล่ะครับ อีกทั้งสีสันของมันที่กำลังล่อตาล่อใจของผมในตอนนี้
พี่ปอกำลังจะไปหาแล้วครับซาชิมิจัง!
“กินแต่ของดิบๆ ระวังพยาธิเข้าไปอยู่ในท้องล่ะ” ไอ้ดิวทักผมทันที เมื่อเห็นผมตักพวกปลาดิบมาจานโต แถมด้วยน้ำซุปเต้าเจี๋ยวหอมอร่อย
“นั่นมันเรื่องของกู” ผมตอบกลับอย่างไม่สนใจ ก่อนจะหันไปดูของมันบ้าง ไอ้ดิวมันตักสปาเกตตี้กับขนมปังกระเทียมมากินครับ
ไอ้ดิวมองผมก่อนจะถอนหายใจออกมา “ที่พูดเนี่ยเป็นห่วงหรอก ถ้าวันไหนเกิดครีบงอกเหมือนปลาขึ้นมาจะทำยังไง”
“ไอ้บ้า มันจะเกิดอะไรแบบนั้นได้ยังไงกันเล่า!” ผมชักสีหน้าใส่ ก่อนจะหันมาสนใจเนื้อปลาสีสวยที่กำลังนอนรอให้ผมได้เชยชมอยู่
ไอ้ดิวหัวเราะเล็กน้อย ก่อนจะขโมยปลาดิบของผมไปกินหน้าตาเฉย ผมได้แต่มองดูเนื้อปลาสดที่หายไปต่อหน้าต่อตาอย่างมึนงง ก่อนจะเงยหน้ามามองโจรอุกอาจที่กล้าขโมยกันซึ่งๆหน้า
“มาแย่งกูทำไมเนี่ย”
“อยากรู้ว่าอร่อยตรงไหน เห็นสั่งกินบ่อย”
“อยากชิม มึงก็ไปหยิบมาเองสิวะ” ผมบอกด้วยความไม่พอใจ ไอ้นี่นิสัยเสียจริงๆ
“มึงอย่าใจแคบดิ แค่ชิ้นเดียวเอง” ไอ้ดิวว่า พร้อมกับยิ้มบางออกมา “ไม่เคยได้ยินเหรอว่า ต้องแย่งกันกินถึงจะอร่อยอ่ะ”
“นั่นมันเป็นคำพูดของคนที่อยากกินของชาวบ้านหรอกเว้ย” ผมบอกอย่างไม่พอใจ ไม่เห็นแก่ที่มื้อนี้มันเป็นเจ้ามือ ผมคงต้องเหวี่ยงใส่มัน เพื่อระบายความหงุดหงิดที่สะสมมาตั้งตเมื่อกลางวัน
“มึงก็ตักของกูไปกินดิ กูไม่หวงหรอก” ไอ้หน้ายิ้มเอ่ยขึ้น พร้อมกับเลื่อนจานสปาเกตตี้ผัดขี้เมากับจานใส่ขนมปังกระเทียมมาให้
“ขี้โกง มีงหยิบมาแต่อาหารพื้นๆ กูไม่อยากแย่งให้เสียเหงื่อหรอก” ผมบอก ก็ดูมันสิครับ อะไร! ขนมปังกระเทียม สปาเกตตี้ก็ที่ใกล้จะหมดแล้ว ไม่เห็นจะมีอะไรให้น่าแย่งเลย “ที่สำคัญถ้ากูอยากจะกินอะไรเดี๋ยวกูไปตักเอง ไม่ได้อยากแย่งมึงเลยสักนิด”
“ถึงจะบอกแบบนั้น แต่ก็แย่งกูไปเยอะแล้วนะมึงน่ะ” ไอ้ดิวว่าเสียงเข้มขึ้นเล็กน้อย เหมือนคนที่เหนื่อยหน่ายมากกว่าจะโกรธ ส้อมและมืดในมือถูกวางลง ก่อนไอ้ตัวดีจะยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาเท้าคางของตัวเองบนโต๊ะแทน
“แย่งอะไรของมึง กูยังไม่ได้แตะต้องอะไรเลยครับ” ผมโต้กลับ
“เฮ้อ แมลงปอเนี่ยน้า” ไอ้ดิวเว้นจังหวะ ก่อนจะถอนหายใจออกมา “จะให้พูดตรงๆก็อายอยู่เหมือนกันนะ” พร้อมกับใบหน้าได้รูปนั้นทอดมองผมอย่างตั้งใจ นัยน์ตาสีดำจ้องใบหน้าของผมไม่ละสายตา
“อายอะไร ความจริงเป็นสิ่งไม่ตายอยู่แล้วเว้ย” ผมพูดอย่างท้าทาย ก่อนจะมองหน้ามันแบบไม่หลบสายตา“แล้วกูก็กล้าทำกล้ารับด้วย” คุณคงไม่รู้สินะว่า ผมน่ะคนจจริงนะครับ แค่ขี้ป็อดไปหน่อยเท่านั้นเอง เหอะๆ
“แน่ใจหรือเปล่าที่พูดออกมาน่ะ”
ผมหรี่ตามองไอ้หน้ายิ้มเล็กน้อย ไม่รู้ว่าไอ้ดิวต้องการจะบอกอะไรกับผมกันแน่ แต่เรื่องไปแย่งอะไรจากมันเนี่ย ผมไม่เคยทำแน่นอนครับ “แน่นอนอยู่แล้ว”
ไอ้ดิวมองหน้าผมอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่มันจะยกแก้วน้ำของมันมาดูดแล้วก้มหน้าลงเล็กน้อย ผมที่กำลังรอลุ้นว่ามันจะทำอะไรก็ได้แต่นั่งรออย่างสงสัย ครู่เดียวใบหน้าหล่อเหลาก็เงยหน้ามามองผมอีกครั้ง
“จะให้บอกจริงๆน่ะเหรอว่ามึงน่ะแย่งหัวใจของกูไปแล้ว” ไอ้ดิวพูดขึ้น ก่อนที่ผมจะเห็นผิวแก้มสีขาวถูกระบายเป็นสีแดงทีละน้อยรับ
กับแสงไฟสีส้มที่อยู่เหนือโต๊ะที่พวกเรานั่งกันอยู่ นัยน์ตาสีดำที่มีประกายบางอย่างทอดมองผมนิ่ง “ในเมื่อเป็นแบบนี้ มึงยังแน่ใจที่
จะรับผิดชอบชอบอยู่หรือเปล่า”
เอาล่ะครับ... ผมรู้แล้วว่าความจริงมันเป็นสิ่งไม่ตาย แต่ผมเองเนี่ยแหละที่จะตายแทน ไอ้บ้าเอ๊ย! ไครสั่งใครสอนให้พูดแบบนี้ ไหนมึงบอกไม่อยากพูด แล้วมึงพูดออกมาทำไม!
ผมได้แต่นั่งมองคนตรงหน้านิ่งราวกับต้องมนต์สะกด สมองที่เหมือนหยุดวิ่งไปชั่วครู่ไม่สามารถหยุดการทำงานของหัวใจและการสูบฉีดของเลือดในร่างกายที่ทำให้ผมร้อนจนแทบไหม้ เสียงตะเกียบที่หลุดจากมือเรียกสติของผมกลับมาอีกครั้ง ก่อนที่ผมจะหลุบตาลงแล้วคีบเนื้อปลามาจิ้มวาซาบิแก้อาย รสชาติเผ็ดซ่าวิ่งผ่านปลายลิ้นช่วยกระตุ้นการทำงานของร่างกายให้กลับคืนมา ผมเงยหน้าขึ้นพร้อมกับสายตาที่ฉายภาพผู้ชายคนหนึ่งกำลังนั่งเท้าคางมองดูผมอยู่พร้อมกับรอยยิ้ม
“ยิ้มอะไรของมึง” ผมเม้มริมฝีปากแน่น แต่ยิ่งฝืนร่างกายของตัวเองมากขึ้นเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้ว่ามันบังคับยากมากขึ้นทุกที
“ธรรมดาก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว” ไอ้ดิวว่า “สรุปแล้วจะไม่รับผิดชอบใช่ไหมเนี่ย”
“มึงอย่ามามั่ว กูจะอยากได้ของพรรค์นั้นไปทำไม” ผมตอบทั้งที่จิตใจยังไม่คงที่ ผมใช้มือจับตะเกียบแน่นขึ้น แต่ก็ยังไม่กล้าพอจะสู้หน้าอีกคนได้ในตอนนี้ นึกอยากจะลุกหนีไปเสียเฉยๆ นอกจากอาหารยังอยู่เต็มจานแล้ว ดูเหมือนร่างกายจะหมดแรงขึ้นมาเสียอย่างนั้น
“จะอยากได้หรือไม่อยากได้ มึงก็เอาไปแล้ว” ไอ้ดิวว่าต่ออย่างไม่สนใจท่าทีของผม ก่อนใบหน้าหล่อเหลาที่ชวนให้สาวเหลียวหลังมองตามจะคลี่ยิ้มที่ผมขอนิยามว่ามันช่างเจ้าเล่ห์เสียจนใจสั่น “ถ้าหากมึงหามาคืนให้กูไม่ได้ ก็ต้องเอาของมึงมาแลกกับกูแทนเท่านั้น”
ไอ้บ้าเอ๊ย! ทำไมมึงต้องพูดประโยคแบบนี้ใส่กูด้วยสีหน้าแบบนั้นด้วยวะ
“เพ้อเจ้อแล้ว หุบปากแล้วกินไปเงียบๆเลยมึง” ผมตอบกลับ ทั้งที่รับรู้ได้ว่าปลายเสียงของตัวเองสั่น อยากจะลุกหนีแต่จิตสำนึกว่าเสียดายของกำลังตรึงร่างของผมให้อยู่ที่เดิมแทน ผมคงได้แต่ตั้งหน้าตั้งตากินเหมือนเมื่อครู่นี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ได้แต่หวังว่าเครื่องปรับอากาศที่กำลังทำงานอยู่ในตอนนี้จะช่วยพัดลมร้อนออกจากร่างกายและจิดใจของผมได้
“อย่างที่กี้บอกมาเลย” จู่ๆไอ้ดิวก็เอ่ยขึ้น เรียกความสนใจจากผมได้ทันที ถึงแม้ว่าผมจะยังไม่กล้ามองหน้ามันได้ตรงๆ นี่ไอ้เพื่อนเลวนั่นแอบขายผมหรือไงวะ?
ไอ้ดิวไม่พูดต่อในทันที แต่หยิบแก้วน้ำผลไม้ปั่นมาดูดก่อน ผมเลิกคิ้วมอง ไอ้หน้ายิ้มที่ผิวแก้มยังคงแต้มด้วยสีแดงอ่อนๆก็ลดรอยยิ้มของตัวเองจนเหลืออยู่ตรงมุมปากเท่านั้น
“มึงอย่ามาลีลา” ผมบอก นึกรำคาญท่าทีของมันจนใจกระตุก นี่ถ้าผมเอาตะเกียบจิ้มตาที่พราวระยับของมันแก้เก้อเนี่ย จะมีใครไปฟ้องพ่อกับแม่มันไหมครับ ผมกลัวต้องมารับผิดชอบมันจริงๆ
“ใจเย็นดิ ทำไมต้องทำตาดุใส่ด้วย” ไอ้ดิวว่าพลางหัวเราะขึ้นมาเบาๆ “มันเคยบอกกูว่าแมลงปอเป็นพวกปากแข็ง ถ้าไม่จี้ให้จนมุมจะไม่พูดขึ้นมาเด็ดขาด”
ผมนั้งฟังพลางขมวดคิ้ว อย่างผมเนี่ยนะปากแข็ง? ไม่ทันที่ผมได้วิเคราะห์นิสัยของตัวเองตามมุมมองของเพื่อนต่อ ไอ้ดิวที่มีรอยยิ้มประดับบนใบหน้ายังคงมองหน้าของผมอยู่ พร้อมกับน้ำเสียงทุ้มที่ดังขึ้นกระตุ้นการทำงานของหัวใจให้เต้นระรัวดังก้องจนหูอื้อ
“แล้วกูจะต้องทำยังไงมึงถึงจะยอมรับเหรอ แมลงปอ”
TBC :|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
:mc4: Note :::
เอาตอนนี้มาลงเร็วกว่าปกติ เพราะอยากลงในวันสิ้นโลก? นี่แหละค่ะ อิอิ (ไม่มีเหตุผลอะไรมากกว่านี้)
ตอนนี้น่าจะช่วยเรียกบรรยากาศของตอนก่อนๆขึ้นมาได้บ้างนั่นแหละ
ก็น้องดิวเค้าอ่ะ.... อิอิ :-[
ขอบคุณที่ติดตามกันจนถึงตอนนี้ด้วยค่ะ
บวกแทนคำขอบคุณเช่นเคยจ้า
สามารถแนะนำติชมได้เหมือนเดิมนะคะ
ขอบคุณมากเลยค่ะ
ปล. แอบโฆษณาตอนหน้าเล็กน้อย อิอิ :laugh:
ตอนหน้าจะมาลงในวันคริสต์มาสนะคะ เป็นตอนพิเศษที่เป็น side story ก็ว่าได้
ประเด็นคือ ตอนนี้น้องดิวเป็นคนเล่าเรื่องค่ะ
รับประกันความฟิน และความจุใจ!
เพราะคนเขียนสัมผัสมาด้วยตัวเองแล้ว อร๊ายยยย :impress2:
ติดตามกันด้วยนะคะ
-
ิดิวหลอกล่อเอามาบอกรักแท้ ๆ เลย กลางโต๊ะเลยเว้ยเฮ้ย เขินด้วยเฮ้ย
แต่ทำไงปอถึงจะยอมรับนี่ยากนะ ปากแข็งเป็นบ้าเลยเด็กคนนี้ ใจไปเยอะแล้ว แต่ยังเก็บอาการอยู่นะ
นี่ขนาดเค้าพามาเลี้ยงขอกินชิ้นนึงนี่ว่าซะใหญ่โต งกเอ๊ย ฮาปออ่ะ
ขอบคุณค่ะ รอ side story ของคุณพระเอกจ้า
-
ถ้าเดี๊ยนเป็นแมลงปอ คง กลายเป๋นแซลมอน แล้วละลายในปากเลย
พ่อคุณ ตรงได้ใจเดี๋ยนจริงๆ รุกตรงๆ เพื่อนกี้ สนับสนุน อย่างเป็นทางการ ทั้งผลักทั้งดันเหลือเกิน
ปอคงใจอ่อนเร็ววันนะ
ฉากสารภาพ เล่นหมัดตรงนี้ มันหวานนนนนน จัง หัวใจมันเหมือนตอนกลับไปสมัยสาวๆ
-
อยากอ่านside story แล้วอิอิ
ปอโดนจีบแบบชัดเจน คนอ่านก็เขินเหมือนกัน
-
อยากอ่าน side story แล้วก็ตอนชอบกันแล้วคะ555555555555555
เพื่อนกี้เอ็งเป็นตัวละครที่มากตัวนึงแหล่มๆ
-
ตอนนี้น่ารักจัง :-[
-
ชอบบบบบบบบ. น่ารักกก -///-
-
น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก
ถ้ามีคนมาพูดหวาน ส่งสายตาฉ่ำๆ มาให้เราอย่างงี้บ้างก็คงดีนะ ...
อิจ ฉา :z3:
-
บางทีก็หมั่นไส้แมลงปอนะท่าเยอะจริงเชียว
-
มั่นใส้ไอ้ดิวเหมือนกันแหละ มันก็ปากแข็งไม่แพ้ปอหรอกกลัวเสียฟร์อมละซิ งัยปอมันก็แพ้ทางอยู่ดีคนแต่งเข้าข้างไอ้ดิวเกินร้อยอยู่แล้วอะนายเอกผมหมาหัวเน่าอะ
-
มั่นใส้ไอ้ดิวเหมือนกันแหละ มันก็ปากแข็งไม่แพ้ปอหรอกกลัวเสียฟร์อมละซิ งัยปอมันก็แพ้ทางอยู่ดีคนแต่งเข้าข้างไอ้ดิวเกินร้อยอยู่แล้วอะนายเอกผมหมาหัวเน่าอะ
-
มั่นใส้ไอ้ดิวเหมือนกันแหละ มันก็ปากแข็งไม่แพ้ปอหรอกกลัวเสียฟร์อมละซิ งัยปอมันก็แพ้ทางอยู่ดีคนแต่งเข้าข้างไอ้ดิวเกินร้อยอยู่แล้วอะนายเอกผมหมาหัวเน่าอะ
-
มั่นใส้ไอ้ดิวเหมือนกันแหละ มันก็ปากแข็งไม่แพ้ปอหรอกกลัวเสียฟร์อมละซิ งัยปอมันก็แพ้ทางอยู่ดีคนแต่งเข้าข้างไอ้ดิวเกินร้อยอยู่แล้วอะนายเอกผมหมาหัวเน่าอะ
-
มั่นใส้ไอ้ดิวเหมือนกันแหละ มันก็ปากแข็งไม่แพ้ปอหรอกกลัวเสียฟร์อมละซิ งัยปอมันก็แพ้ทางอยู่ดีคนแต่งเข้าข้างไอ้ดิวเกินร้อยอยู่แล้วอะนายเอกผมหมาหัวเน่าอะ
-
:-[
-
ขนาดดิวพยายามบอกขนาดนี้แมลงปอยังเฉไฉไปได้เรื่อยๆนะ
ตอนหน้าจะมาอ่านในมุมของดิวบ้าง คงสนุก
-
ิดิวหลอกล่อเอามาบอกรักแท้ ๆ เลย กลางโต๊ะเลยเว้ยเฮ้ย เขินด้วยเฮ้ย
แต่ทำไงปอถึงจะยอมรับนี่ยากนะ ปากแข็งเป็นบ้าเลยเด็กคนนี้ ใจไปเยอะแล้ว แต่ยังเก็บอาการอยู่นะ
นี่ขนาดเค้าพามาเลี้ยงขอกินชิ้นนึงนี่ว่าซะใหญ่โต งกเอ๊ย ฮาปออ่ะ
ขอบคุณค่ะ รอ side story ของคุณพระเอกจ้า
ขอบคุณมากเลยค่ะ แมลงปอมันฟอร์มเยอะ อิอิ
ถ้าเดี๊ยนเป็นแมลงปอ คง กลายเป๋นแซลมอน แล้วละลายในปากเลย
พ่อคุณ ตรงได้ใจเดี๋ยนจริงๆ รุกตรงๆ เพื่อนกี้ สนับสนุน อย่างเป็นทางการ ทั้งผลักทั้งดันเหลือเกิน
ปอคงใจอ่อนเร็ววันนะ
ฉากสารภาพ เล่นหมัดตรงนี้ มันหวานนนนนน จัง หัวใจมันเหมือนตอนกลับไปสมัยสาวๆ
คิดเหมือนกันเลยค่ะ ถ้าเป็นแมลงปอคงระทวยไปแล้วค่ะ อิอิ
อยากอ่านside story แล้วอิอิ
ปอโดนจีบแบบชัดเจน คนอ่านก็เขินเหมือนกัน
ขอบคุณมากเลยค่ะ อิอิ
อยากอ่าน side story แล้วก็ตอนชอบกันแล้วคะ555555555555555
เพื่อนกี้เอ็งเป็นตัวละครที่มากตัวนึงแหล่มๆ
ขอบคุณค่ะ คนเขียนก็อยากให้รักกันเร็วๆค่ะ แต่ยังหาจังหวะไม่ได้สักที อิอิ
ตอนนี้น่ารักจัง :-[
ขอบคุณค่ะ
ชอบบบบบบบบ. น่ารักกก -///-
ขอบคุณค่ะ ติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ
น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก
ถ้ามีคนมาพูดหวาน ส่งสายตาฉ่ำๆ มาให้เราอย่างงี้บ้างก็คงดีนะ ...
อิจ ฉา :z3:
ดีแน่ๆเลยค่ะ จะหาคนแบบนี้เจอมั๊ยเนี่ย อิอิ
บางทีก็หมั่นไส้แมลงปอนะท่าเยอะจริงเชียว
มันท่าเยอะแบบนี้ล่ะค่ะ ยังเล่นตัวได้อยู่ เอิ๊กๆ
มั่นใส้ไอ้ดิวเหมือนกันแหละ มันก็ปากแข็งไม่แพ้ปอหรอกกลัวเสียฟร์อมละซิ งัยปอมันก็แพ้ทางอยู่ดีคนแต่งเข้าข้างไอ้ดิวเกินร้อยอยู่แล้วอะนายเอกผมหมาหัวเน่าอะ
ต่างคนก็ต่างสงวนท่าทีนั่นแหละค่ะ ก็ไปตามเนื้อเรื่องและโอกาสเรื่อยๆแหละจ้า ขอบคุณค่ะ
:-[
:-[ ขอบคุณค่ะ
ขนาดดิวพยายามบอกขนาดนี้แมลงปอยังเฉไฉไปได้เรื่อยๆนะ
ตอนหน้าจะมาอ่านในมุมของดิวบ้าง คงสนุก
แมลงปอมันมึนค่ะ หนีได้ก็หนีไปเรื่อยนั่นแหละค่ะ อิอิ
+++++++++++++++++++++++++++++++
แวะมาเม้นก่อน ไม่แน่อาจจะได้ลงคืนนี้หลังเที่ยงคืนนะค่ะ ต้องรอดูอีกทีนึง
ขอบคุณมากเลยค่ะ อิอิ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:L1: :L1: :L1:
-
เค้ารอนะตัวเอง อิอ
ดิวหื่นใช้ได้เลย
ปั๊ดโธ่ ตอนแรกบอกเขินๆอายๆ
เอาภาคแมลงปอตัวจริงด้วยได้ป่ะ
-
เย้ยย ประโยคนั้น เราก็พาลเกลียดด้วยเลย 555 แหม่ ขัดจังหวะจริงจริ๊งงง
-
ว๊ากกก น่าสงสารดิวที่สุด
-
อะนะ หมดเวลาแล้ว
-
เรื่องนี้น่ารักอ่ะ...ทำไมเค้าเพิ่งเห็น ><~~~
ดิวสู้ๆๆ พิชิตใจแมลงปอให้ได้ ไฟท์ติ้ง!!!
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:L2: :L2: :L2:
-
เค้ารอนะตัวเอง อิอ
ดิวหื่นใช้ได้เลย
ปั๊ดโธ่ ตอนแรกบอกเขินๆอายๆ
เอาภาคแมลงปอตัวจริงด้วยได้ป่ะ
มีตอนปัจจุบันด้วยค่ะ ขอบคุณมากเลยค่ะ
ดิวมันเป็นเสือซุ่ม อิอิ
เย้ยย ประโยคนั้น เราก็พาลเกลียดด้วยเลย 555 แหม่ ขัดจังหวะจริงจริ๊งงง
ฮ่าๆ ขอบคุณมากเลยค่ะ
ว๊ากกก น่าสงสารดิวที่สุด
คิดแบบนั้นเหมือนกันค่ะ แต่แอบมีความสุข อิอิ
อะนะ หมดเวลาแล้ว
อ่าจ้า ขอบคุณมากเลยค่ะ
เรื่องนี้น่ารักอ่ะ...ทำไมเค้าเพิ่งเห็น ><~~~
ดิวสู้ๆๆ พิชิตใจแมลงปอให้ได้ ไฟท์ติ้ง!!!
ขอบคุณมากเลยค่ะ ช่วยติดตามกันต่อไปด้วยนะคะ
-
เย่ ได้อ่านแล้ว
ก็สมกับเป็นแมลงปอตัวจริงดีนะ
อีกไกลแค่ไหนนะน้องดิว :เฮ้อ:
ยังดีที่เหมือนจะหวานขึ้นมานี้ดดดนึง
-
ดิวคงอยากให้ฝันนั้นเป็นจริง ถ้าเป็นจริงสงสัยดิวต้องเจ็บตัวแน่เลย 5555
แอบชอบแมลงปอมาเป็นปีแล้วอย่างนี้คงอยากให้ความรู้สึกตรงกันเร็วๆ ล่ะสิ
อย่างนั้นต้องคอยกระตุ้นแมลงปอแล้ว
-
ผมว่ามันไม่ค่อยหวานเท่าไร เพราะปอก็ยังเก็บเงียบ แต่ก็ดีที่ดิวมันยังยิ้มสู้อยู่โดยไม่ถอดใจก่อน ถ้าดิวมันมีความสุขก็สุขกับมันนั้นแหละ
-
ผมว่ามันไม่ค่อยหวานเท่าไร เพราะปอก็ยังเก็บเงียบ แต่ก็ดีที่ดิวมันยังยิ้มสู้อยู่โดยไม่ถอดใจก่อน ถ้าดิวมันมีความสุขก็สุขกับมันนั้นแหละ
-
ผมว่ามันไม่ค่อยหวานเท่าไร เพราะปอก็ยังเก็บเงียบ แต่ก็ดีที่ดิวมันยังยิ้มสู้อยู่โดยไม่ถอดใจก่อน ถ้าดิวมันมีความสุขก็สุขกับมันนั้นแหละ
-
ก็สู้ต่อไปนะดิว
-
แรกพบวันคริสมาสต์นี่เอง
เราเป็นแมลงปอ (ทุกครั้งต้องพิมพ์ประโยคนี้) ร่างเราละลายจมหายไปหะเบาะแน่นอน
merry x'mas คะ
บวกหนึ่ง ตอนพิเศษ กับวันเหงา ๆ ของเรา T T
-
merry x'mas
สู้ๆๆนะดิว เอาใจแมลงปอให้ได้
:mc1: :mc1: :mc1:
-
เป็นคริสมาสต์ที่หวานมาก
ดิวโรแมนติกจัง :กอด1:
Merry Christmas :L2:
-
อ่านแล้วชอบอ่ะว่าแต่เมื่อไหร่
ดิวจะสมหวังสักทีล่ะเนี่ย
-
ความรักของดิวไม่ธรรมดานะ ถึงกับย้ายโรงเรียนตามแมลงปอมาเรียนเลยทีเดียว
หนึ่งปีแล้วที่เจอกันอีกไม่นานต้องได้เป็นแฟนกันแน่ ๆ ฟันธง...
ซานต้าแมลงปอกรี๊ดมากจ๊ะ ช่างใกล้เคียงตัวจริงตอนทำตาแบ๊ว ๆ หาแมลงปอไม่เจอ
แล้วขออะไรก็ให้อีกใจดีมาก แต่หมดเวลาซะก่อน กำลังแกะของขวัญเพลินอยู่เชียว ฮุ้ว
ปล่อยไปนั่นความฝัน มาทำความจริงให้เป็นจริงดีกว่า แมลงปอใจอ่อนเร็ว ๆ นะ ดิวรออยู่
ขอบคุณค่ะ
-
แอร๊ยยย!! รักแรกพบเลยชิป่ะ ดิวย้ายโรงเรียนตามแมลงปอมาสินะ
ดิวทุ่มเทมากกกอ่ะ แมลงปอก็น่ารักแบบซึนๆ >////<~~~
-
อย่างน้อยปีนี้ว่าที่คนพิเศษก็อวยพรนะเออ 555
-
เขินนนนนนน
โอยยยย น่ารัก หื่น (?) :-[
-
รอคอยวันที่เธอสมหวังนะคิว
-
เย่ ได้อ่านแล้ว
ก็สมกับเป็นแมลงปอตัวจริงดีนะ
อีกไกลแค่ไหนนะน้องดิว :เฮ้อ:
ยังดีที่เหมือนจะหวานขึ้นมานี้ดดดนึง
อีกไม่ไกลแล้วจ้า อยากให้หวานกว่านี้แต่มันยังไม่ได้อ่านะ
แต่ก็ตามสไตล์แมลงปอนั่นแหละจ้า
ขอบคุณมากเลยค่ะ
ดิวคงอยากให้ฝันนั้นเป็นจริง ถ้าเป็นจริงสงสัยดิวต้องเจ็บตัวแน่เลย 5555
แอบชอบแมลงปอมาเป็นปีแล้วอย่างนี้คงอยากให้ความรู้สึกตรงกันเร็วๆ ล่ะสิ
อย่างนั้นต้องคอยกระตุ้นแมลงปอแล้ว
กำลังให้แมลงปอกระตุ้นตัวเองอยุ่ค่ะ อิอิ
ขอบคุณมากลยค่ะ
ผมว่ามันไม่ค่อยหวานเท่าไร เพราะปอก็ยังเก็บเงียบ แต่ก็ดีที่ดิวมันยังยิ้มสู้อยู่โดยไม่ถอดใจก่อน ถ้าดิวมันมีความสุขก็สุขกับมันนั้นแหละ
เป็นความรักที่มีอยุ่ข้างเดียว ก็น่าจะอารมณืประมาณนี้แหละค่ะ คิดว่านะ
เอาใจช่วยต่อไปด้วยนะคะ
แรกพบวันคริสมาสต์นี่เอง
เราเป็นแมลงปอ (ทุกครั้งต้องพิมพ์ประโยคนี้) ร่างเราละลายจมหายไปหะเบาะแน่นอน
merry x'mas
ถึงแมลงปอมันจะซึน แต่ก็เป็นคนที่น่าอิจฉามากๆเลยค่ะ
ขอบคุณมากเลยค่ะ
merry x'mas
สู้ๆๆนะดิว เอาใจแมลงปอให้ได้
:mc1: :mc1: :mc1:
ขอบคุณมากเลยค่ะ ช่วยติดตามต่อไปด้วยนะคะ
เป็นคริสมาสต์ที่หวานมาก
ดิวโรแมนติกจัง :กอด1:
Merry Christmas :L2:
ดิวมันโรแมนติกแบบหื่นๆนิดนึง อิอิ
อ่านแล้วชอบอ่ะว่าแต่เมื่อไหร่
ดิวจะสมหวังสักทีล่ะเนี่ย
อีกไม่ไกลแล้วค่ะ ไม่นานแมลงปอก็จะรุใจตัวเองเช่นกัน เย้ๆ ช่วยติดตามด้วยนะคะ
ความรักของดิวไม่ธรรมดานะ ถึงกับย้ายโรงเรียนตามแมลงปอมาเรียนเลยทีเดียว
หนึ่งปีแล้วที่เจอกันอีกไม่นานต้องได้เป็นแฟนกันแน่ ๆ ฟันธง...
ซานต้าแมลงปอกรี๊ดมากจ๊ะ ช่างใกล้เคียงตัวจริงตอนทำตาแบ๊ว ๆ หาแมลงปอไม่เจอ
แล้วขออะไรก็ให้อีกใจดีมาก แต่หมดเวลาซะก่อน กำลังแกะของขวัญเพลินอยู่เชียว ฮุ้ว
ปล่อยไปนั่นความฝัน มาทำความจริงให้เป็นจริงดีกว่า แมลงปอใจอ่อนเร็ว ๆ นะ ดิวรออยู่
ขอบคุณค่ะ
เวอร์ชั่นนั้น มันเป็นส่วนลึกที่ดิวมันอยากจะเจอค่ะ
นึกแล้วแอบสงสารปนสะใจเล็กน้อย อิอิ
แต่ในโลกของความจริง ดิวก็จะได้หวานแบบในฝันแน่นอนค่ะ ยืนยันๆ (แต่อาจจะไม่หื่นเท่า)
ขอบคุณมากเลยค่ะ
แอร๊ยยย!! รักแรกพบเลยชิป่ะ ดิวย้ายโรงเรียนตามแมลงปอมาสินะ
ดิวทุ่มเทมากกกอ่ะ แมลงปอก็น่ารักแบบซึนๆ >////<~~~
ทุ่มทุนสมกับเป็นเสี่ยดิว เห็นยิ้มๆแบบนั้นเขาทุ่มทุนเยอะแล้วค่ะกับรักครั้งนี้ อิอิ
ขอบคุณมากเลยค่ะ
อย่างน้อยปีนี้ว่าที่คนพิเศษก็อวยพรนะเออ 555
แค่นั้นดิวมันก็ฟันแล้วค่ะ เพราะจากนิสัยซึนของแมลงปอแล้ว เกิดเรื่องแบบนี้ไม่บ่อยหรอกค่ะ อิอิ
เขินนนนนนน
โอยยยย น่ารัก หื่น (?) :-[
แอบหื่นนิดเดียวเอง อิอิ ขอบคุณมากเลยค่ะ
รอคอยวันที่เธอสมหวังนะคิว
อีกไม่นานก็คงได้สมหวังกันจ้า ขอบคุณมากเลยค่ะ
+++++++++++++++++++++++++++++++ๅ
แวะมาตอบเม้น อิอิ
ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด พรุ่งนี้ก็จะได้ลงตอนหน้ากันนะคะ
ขอบคุณทุกความคิดเห็นมากเลยค่ะ
Happy Christทas ย้อนหลังนะคะ
ปล. คนเขียนก็อยากให้แมลงปอกับดิว สมหวังกันมากที่สุด แต่เรื่องแบบนี้ ไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นได้ง่ายๆจริงๆเน้อ
ยังไงเอาใจช่วยกันต่อไปด้วยจ้า อิอิ
-
ตามทันแล้ววววววววว
อยากบอกว่าชอบมากค่ะ
ดิวน่ารักอะ แมลงปอก้ด้วยยยย
กี้กับโต้งไม่ค่อยจะเชียร์เพื่อนเลย 555
ส่วนพี่น็อตเอาไปไกลๆได้มั้ย
ตอนพิเศษของดิวอ่านแล้วจะกรี้ดดดดด
ดิวน่ารักอะ ไม่น่าเป็นแค่ความฝันเลย >.<
แต่อีกไม่นานหรอกมั้งที่มันอาจจะเป็นจริง
ยังไงก้เอาใจช่วยดิว และคนเขียนด้วย
รอตอนต่อไปนะคะ
-
ตามทันแล้ววววววววว
อยากบอกว่าชอบมากค่ะ
ดิวน่ารักอะ แมลงปอก้ด้วยยยย
กี้กับโต้งไม่ค่อยจะเชียร์เพื่อนเลย 555
ส่วนพี่น็อตเอาไปไกลๆได้มั้ย
ตอนพิเศษของดิวอ่านแล้วจะกรี้ดดดดด
ดิวน่ารักอะ ไม่น่าเป็นแค่ความฝันเลย >.<
แต่อีกไม่นานหรอกมั้งที่มันอาจจะเป็นจริง
ยังไงก้เอาใจช่วยดิว และคนเขียนด้วย
รอตอนต่อไปนะคะ
เย้ๆ
ขอบคุณมากเลยค่ะที่ชอบ
ยังไงช่วยติดตามเรื่องนี้ต่อไปด้วยนะคะ
-
ตอนที่ 15
ทั้งที่ตั้งใจว่าสิ่งแรกที่จะทำเมื่อกลับมาถึงบ้านก็คือการเล่นเกมแท้ๆ แต่สิ่งแรกที่ผมทำกลับเป็นการนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนที่นอน พร้อมกับหัวใจที่แสนเหน็ดเหนื่อย
รู้สึกว่าวันนี้หัวใจของผมจะถูกใช้งานหนักมากเกินไปแล้ว..
ตั้งแต่ที่ไอ้ดิวพูดประโยคนั้นขึ้นมา ผมก็ได้แต่นั่งนิ่งทำเป็นเหมือนว่ามันพูดภาษาค่างดาวที่ผมฟังไม่เข้าใจ ก่อนจะทำเนียนลุกไปหาของกินเพื่อหนีคำถามตามสไตล์ของผมนั่นแหละครับ โชคดีที่ไอ้ดิวเองก็ไม่ได้เซ้าซี้จนผมทนไม่ไหว พอผมกลับมาพร้อมกับอาหารจานใหม่ก็ดูเหมือนว่าไอ้ตัวดีเองก็ทำเหมือนไม่เคยพูดอะไรแบบนั้นมาก่อนเช่นเดียวกัน
ผมถอนหายใจตอบรับความเงียบที่เกิดขึ้นในตอนนี้ ก่อนจะตัดสินใจลุกจากที่นอนแล้วลงไปคุยเล่นกับแม่ข้างล่างน่าจะดีกว่า ขีนผมยังมัวอยู่คนเดียวในห้องที่แสนเงียบเหงาแบบนี้ต่อไป ความคิดของผมคงฟุ้งซ่านจนตัวเองสติแตกกันไปข้าง
เมื่อผมเดินมาจนถึงบันไดขึ้นสุดท้าย เสียงจากโทรทัศน์ในห้องนั่งเล่นก็ดังขึ้นแว่วๆ ก่อนที่พูห์จะวิ่งเข้ามาหาผมพลางสะบัดก้นที่ถูกตัดหางออกไปมา ผมอุ้มเจ้าตัวเล็กในอ้อมแขนพร้อมกับเดินเข้ามาหาแม่ที่กำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่
“คิดว่าจะเล่นเกมหมกตัวอยู่บนห้อง” แม่ของผมูดขึ้นด้วยน้ำเสียงประชดประชันเล็กน้อย
“อะไรกัน ปอก็อยากดูทีวีบ้างเหอะ” ผมตอบกลับ ก่อนจะนั่งลงที่โซฟาโดยมีพูห์ที่กำลังนอนอยู่บนตัก ภาพที่ฉายผ่านหน้าจอโทรทัศน์เบื้องหน้า ทำให้ผมอดที่จะบ่นขึ้นมาไม่ได้ “แล้วนี่แม่ดูอะไรอยู่เนี่ย น่าเบื่อจะตาย”
“เอ๊ะ! ละครกำลังเข้าช่วงสำคัญอยู่เลย” แม่พูด ก่อนจะทำเสียงเข้ม เมื่อเห็นผมหยิบรีโมทขึ้นมา “ถ้าเปลี่ยนช่องแม่โกรธจริงๆด้วย”
“โห ละครกี่เรื่องก็แนวเดียวกันหมด เดาทางออกหมดแล้ว ไท่เห็นจะน่าดูตรงไหน” ผมว่า แต่ก็ยอมวางรีโมทไว้ที่เดิมแต่โดยดี ทำยังไงได้ล่ะครับ ในบ้านหลังนี้แม่ของผมใหญ่ที่สุดนี่หน่า
บ้านของผมมีโทรทัศน์ในห้องนั่งเล่นที่นี่แค่เครื่องเดียวครับ ไม่ใช่เพราะที่บ้านยากจนเลยไม่มีซื้อติดห้องนอนหรอกนะครับ แต่ที่ทำแบบนี้ก็เพื่อสร้างสัมพันธ์ในคอรบครัว มีอะไรก็มาดูด้วยกัน แลกเปลี่ยนความคิดเห็นซึ่งกันอละกัน
“เจ้าลูกคนนี้นี่! แม่ก็ดูของแม่มาตั้งนาน จะไปไหนก็ไปเลยไป” แม่ว่ากลับพลางทำสีหน้าขับไล่ผมอย่างไม่ปิดบัง
“โหแม่! ปอก็อยากดูอย่างอื่นบ้างอ่ะ” ผมไม่ยอมแพ้ “แม่ได้ดูทุกวัน แต่ปอนานๆทีจะได้ดูนะ”
“นั่นเพราะมัวแต่เล่นเกมอยู่ไม่ใช่เหรอไงยะ!” แม่หันมาขึ้นเสียงใส่ ก่อนจะหันหน้ากลับไปดูละครที่กำลังฉายอยู่อีกครั้ง “ถ้าจะดูอย่างอื่นก็รอให้เรื่องนี้จบก่อน”
“เผดํจการ” ผมบ่นอย่างอดไม่อยู่ ก่อนจะลูบเส้นขนสีคาราเมลของพูห์ที่กำลังนอนลิ้นห้อยอยู่บนตัก
“อะไรกัน นั่นดูนางเอกออกมาแล้ว! แล้วกันยายคนนี้ จะเลือกใครก็เอาสักคนสิ!” แม่บ่นออกมาอย่างไม่พอใจ ผมขำท่าทางแบบนั้น สงสัยจะอินกับละครมากไปหน่อย ผมจะหันกลับไปมองที่หน้าจออีกครั้ง ตอนนี้กำลังมีภาพนางเอกที่กำลังพูดคุยกับผู้ชายอีกคนหนึ่ง
“นั่นพระเอกเหรอ” ผมถาม ในเมื่อไม่มีทางเลือก ผมก็ต้องจำใจดูละครพล็อตตลาดนี้ต่อไป ไหนๆก็ต้องดูแล้วก็ขอรู้เรื่องบ้าง
“ไม่ใช่ แต่เป็นคู่หมั้นนางเอก” แม่บอกโดยไม่ละสายตาจากหน้าจอ “ดูทำเข้าสิ! แม่ล่ะสงสารหมอนั่นเสียจริงๆ”
ผมไม่แน่ใจว่าปกติเวลาที่แม่ดูละครจะชอบเล่าเรื่องหรือบ่นมาแบบนี้หรือเปล่า ธรรมดาในช่วงเวลาแบบนี้ผมก็มักจะหมกตัวอยู่ในห้องเพื่ออ่านหนังสือบ้าง ทำการบ้านบ้าง หรือไม่ก็นั่งเล่นเกม เพราะไม่ใช่คนที่ชอบดูละครสักเท่าไหร่ แต่พอมาได้ยินแม่บ่นไปดูไปแบบนี้ มันก็อดทำให้ผมยิ้มออกมาไม่ได้ สงสัยถ้าให้แม่ดูมวยคงต้องออกลีลาด้วยแน่ๆ
“ทำไมอย่างนั้นเหรอ” ผมามอย่างสงสัย จริงๆก็นึกสนุกกับกิริยาแบบนี้ของแม่อยู่เหมือนกัน
“ก็ยายนางเอกนั่นน่ะสิ กำลังนอกใจคู่หมั้นตัวเองอยู่”
“นิสัยแบบนี้ยังเป็นนางเอกได้อีกเหรอเนี่ย” ผมพูดขึ้นอย่างประหลาดใจ
“ได้สิ ก็คนที่เป็นชู้น่ะคือพระเอกนี่หน่า” แม่หันมาบอกผม ก่อนจะขมวดคิ้วแล้วหันไปที่หน้าจอโทรทัศน์อีกครั้ง “แม่เลยสงสารเขานี่ไง รักมาก่อนแท้ๆ”
ผมนั่งดูตามโดยไม่พูดอะไร ภาพที่กำลังฉายอยู่ตรงหน้าคือคู่หมั้นของนางเอกที่กำลังพานางเอกไปเลือกซื้อเครื่องประดับ ถึงอย่างนั้นผมก็อดที่จะรู้สึกตงิดขึ้นมาในใจพิกล
“แต่เรื่องแบบนี้ใครมันจะไปห้ามได้ แถมหมอนั่นก็ไม่ใช่พระเอกด้วย”
“นั่นสินะ เขาไม่ได้เป็นพระเอกของผู้หญิงคนนี้ แต่อาจจะเป็นพระเอกของผู้หญิงอีกคนก็ได้” ผม่พูดอธิบาย ก่อนจะหันมามองหน้าของผมอีกครั้ง เมื่อละครตัดเข้าโฆษณา “จริงๆเรื่องในละครก็ไม่ต่างจากชีวิตจริงเท่าไหร่หรอก”
“ที่เขาว่าดูละครแล้วย้อนดูตัวเองหรือเปล่า” ผมถาม เมื่อนึกถึงประโยคฮิตเกี่ยวกับละครที่เคยได้ยินมา
“ใช่ ก็เหมือนตอนนี้ที่เราอยู่ในละครเรื่องหนึ่ง โดยที่เราสองคนสวมบทเป็นแม่กับลูกกันไง” แม่พูดพร้อมกับยิ้มออกมาเล็กน้อย
“เมื่อสักสิบกว่าปีก่อนมีพ่อเขาเป็นพระเอกของแม่ ต่อไปก็ถึงตาของแมลงปอแล้วว่าจะได้เป็นพระเอกของใคร”
ผมยิ้มรับคำพูดนั้น โดยที่ไม่แน่ใจว่าตัวเองจะได้เป็นพระเอกหรือเปล่า กลัวจะเป็นแค่ตัวตลกหรือตัวประกอบเสียมากกว่า แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังหวังว่าจะผ่านบทบาทของการถูกผู้ชายจีบในตอนนี้ เพื่อไปหานางเอกของผมได้
“แล้วแม่อยากให้ปอมีนางเอกแบบไหนล่ะ” ผมถามดูเล่นๆอย่างนึกสนุก
“อืม แม่ขอคนที่ร่าเริง คุยง่าย เป็นแม่บ้านแม่เรือน” แม่บอก ก่อนจะหัวเราะออกมา “แต่ว่าผู้หญิงสมัยนี้บางคนยังทอดไข่ไม่เป็นเลย เอาว่าเป็นคนดีแล้วเป็นเพื่อนคุยกับแม่ก็พอแล้วกัน”
“ดูเหมือนไม่เลือก แต่เงื่อนไขเยอะเหมือนกันนะ” ผมแซว แม่อมยิ้มเล็กน้อย
“เงื่อนไขอะไรก็พูดไปตามพิธีนั่นแหละ ขอแค่มีคนที่รักจริงและดูแลลูกชายของแม่ได้ก็พอแล้ว”
“ทำไมแม่พูดอย่างนั้นล่ะ ปอต้องไปดูแลเขาสิ!” ผมพูดพลางทำหน้ายุ่ง ก่อนที่แม่จะหัวเราะออกมา
“ก็มันจริงนี่! แม่เลี้ยงมากับมือแม่รู้ดี แค่ตัวเองยังดูแลไม่รอดเลย แล้วบ้านไหนเขาจะไว้ใจยกลูกสาวให้ล่ะเนี่ย”พอพูดขบแม่ก็หัวเราะออกมาอย่างชอบใจ
“ดูถูกมากไปเปล่าเนี่ย” ผมบ่นพร้อมกับทำหน้าบึ้ง ช่วงนี้ยิ่งหวั่นไหวกับเรื่องที่จีบผู้หญิงไม่ขึ้น ดันเจอแต่ผู้ชายมาจีบเสียด้วย
“ดูทำท่าเข้า โตแต่ตัวหรือเปล่าเนี่ยลูกชายฉัน” แม่พูด ก่อนจะส่ายหน้าด้วยความระอาเล็กน้อย
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
เมื่อคืนผมนอนไม่หลับครับ
ตอนนี้เลยนั่งตาปรืออยู่ในห้องเรียนพิเศษ โชคดีที่ผมเรียนห้องอัดเทป เลยไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครมาว่าเวลาผมแอบหลับตอนเรียน ยิ่งเมื่อสัปดาห์ที่แล้วผมขาดเรียนเนื่องจากสภาพข้อเท้าของตัวเองที่บวมแดง ทำให้เสียงที่ผ่านเข้ามาในหูไม่ต่างจากเสียงคนที่กำลังกล่อมผมนอน
หน้าจอโทรทัศน์ตัดเข้าเอ็มวีเพลงเมื่อการเรียนในตอนเช้าของผมจบลง ผมหาวออกมา ก่อนจะลุกขึ้นคว้ากระเป๋าแล้วเดินออกจากห้อง ผมก็ได้แต่สัญญากับตัวเองในใจว่าจะกลับไปทบทวน เพื่อไม่ให้ค่าเรียนในวันนี้ต้องเสียเปล่า ถึงแม้จะไม่มั่นใจว่าตัวเองจะทำได้ก็ตาม
ผมเดินลงจากบันไดพร้อมกับกลุ่มวัยรุ่นกลุ่มใหญ่ เสียงพูดคุยที่ดังขึ้นไม่ต่างจากตอนอยู่ในตลาดสดเลยสักนิด ผมโยนขวดชาเขียวที่ซื้อไว้ดื่มแก้ง่วงแต่ไม่ได้ผลทิ้งไป พร้อมกับนึกว่าควรจะกลับบ้านเลยหรือว่าจะไปเดินเล่นที่ไหนก่อนดี
บางทีการออกไปหาอะไรที่น่าสนใจ เปิดหูเปิดตาดูสิ่งใหม่ๆ อาจจะช่วยเบี่ยงเบนความคิดที่แสนสับสนและง่วงงุนของผมออกไปบ้างก็ได้....
“แมลงปอ!”
ชื่อเล่นของผมที่ดังขึ้น ทำให้เท้าที่กำลังก้าวเดินหยุดชะงักลง ไม่ต้องหันไปมองให้เสียเวลา มีอยู่คนเดียวที่เรรียกชื่อเล่นของผมแบบนี้ ไม่นานเจ้าของเสียงก็เดินเข้ามาหาพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ
“มีอะไรวะ” ผมหันไปถามอย่างไม่พอใจเท่าไหร่ ทั้งที่อยากจะเดินไปไหนคนเดียวแท้ๆ กลับต้องมาเจอเพื่อนร่วมทางเสียได้ แถมยังเป็นตัวปัญหาที่ผมไม่อยากจะเข้าใกล้ให้ปวดหัว
“วันนี้ดูเย็นชามากกว่าทุกทีนะ” ไอ้ดิวว่า ก่อนจะมองใบหน้าของผม
“กูก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว” ผมบอกอย่างไม่สนใจ ก่อนจะเดินต่อ พร้อมกับความคิดที่ว่า ผมกำลังจะไปไหนเนี่ย
“อืมๆ แล้วนี่จะไปไหนเหรอ” ไอ้ดิวตอบรับอย่างว่าง่าย พร้อมเดินคู่มากับผม ผมขมวดคิ้วก่อนจะนึกโมโหตัวเองที่ไม่รู้จะไปที่ไหน อีกทั้งไอ้หน้ายิ้มยังมาถามย้ำอีก คำตอบที่นึกไม่ออกทำให้ผมเริ่มหงุดหงิด
“ไปเดินเล่น” ผมตอบโดยที่ไม่ได้หันไปมองอีกฝ่าย พร้อมสองเท้าที่ก้าวไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย
“ถ้างั้นไปซื้อของเป็นเพื่อนหน่อยสิ” ไอ้ดิวพูดต่อ
“กูไม่ว่าง” ผมตอบปฏิเสธทันที พลางหันซ้ายหันขวาเพื่อมองหาสถานที่ที่จะไป หรือว่าผมไปหาอะไรกิน เพื่อดับความง่วงของตัวเองก่อนดี
“ไม่ว่าง? แล้วที่ไปเดินเล่นนี่ล่ะ” ไอ้ดิวถามต่อด้วยน้ำเสียงสงสัย โดยที่ทั้งผมและไอ้หน้ายิ้มยังเดินกันไปด้วยกันเรื่อยๆ
“ไม่ว่าง ต้องไปเดินเล่นไง” ผมตอบด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย ทำไมต้องให้ย้ำหลายรอบด้วยวะ กูยิ่งมึนๆอยู่
“งั้นไปเดินเล่นกับกูไง” ไอ้ดิวพูดต่ออย่างใจเย็น ผมหันมามองหน้ามันเล็กน้อย
“กูจะไปคนเดียว ส่วนมึงก็เลืกตามกูได้แล้ว” ผมบอก ก่อนจะส่งสีหน้าที่บ่งบอกว่า ตอนนี้อารมณืไม่ดีอยู่นะเว้ย
“มึงก็คิดว่ากูเป็นคนแปลกหน้าที่บังเอิญมาเดินด้วยกันไง” ไอ้ดิวว่าต่อ ก่อนจะยิ้มออกมา
“คนแปลกหน้าที่ไหนตามกูทุกฝีก้าว ถ้าเป็นแบบนั้นมีแต่คนโรคจิตเท่านั้นที่ทำ” ผมตอบกลับ ก่อนจะหยุดที่หน้าร้านขายน้ำ พร้อมกับสั่งแม่ค้าเอาน้ำมะนาวปั่น
“จ่ายให้เอาไหม”
“ไม่ต้อง”
ไอ้ดิวไม่ได้สนใจคำพูดของผม แต่ยื่นเงินไปให้แม่ค้าที่กำลังส่งยิ้มมาให้ ใบหน้าขาวหันมาส่งยิ้มให้ผมเล็กน้อย “มึงโกรธกูอยู่หรือไง”
“เปล่า” ผมถอนหายใจออกมา พลางรับแก้วน้ำมะนาวปั่นมาดูด อยากเสียเงินก็เรื่องของมึง! พอความเย็นกับความเปรี้ยวที่แสนสดชื่นเข้ามาในร่างกาย ผมก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาเล็กน้อย “นั่นมันเรื่องของมึง ไม่เกี่ยวกับกู”
ผมไม่ได้โกรธอะไรหรอกครับ นอกจากความอายเท่านั้นที่เล่นงานผมเข้าอย่างจัง ไม่นึกไม่ฝันว่าจะมาได้ยินอะไรอบบนั้นต่อหน้าต่อตา....
“ไม่เกี่ยวก็ไม่เกี่ยว” ไอ้ดิวพูดตามเหมือนเด็กๆ “ในเมื่อไม่ได้มีปัญหาอะไรก็อย่าใจดำนักสิ น้ำมะนาวนั่นถือว่าเป็นค่าจ้างเดินไปซื้อของเป็นเพื่อนก็แล้วกัน”
ผมหันไปมองหน้าไอ้ดิวอีกครั้ง นึกอยากจะเขวี้ยงแก้วใส่หน้ามันเสียจริงๆ แต่ก็เสียดายเพราะแก้วนึงไม่ใช่ราคาถูกๆ ผมได้แต่นึกด่ามันในใจอย่างคนไม่สบอารมณ์
“โอเคไม่กวนมึงก็ได้ แต่จะจำไว้ว่ามึงเป็นคนแบบนี้” ไอ้ดิวว่าต่อ พร้อมใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มนั้นคลายลง เหลือแต่ความหงอยเหงาที่ประดับอยู่บนใบหน้า ผมขมวดคิ้วอย่างคนหงุดหงิดมากกว่าเดิม
ทำไมต้องมาแพ้ทางกับสีหน้าแบบนี้ของมันทุกทีเลยวะ!
“วุ่นวายจริงๆ จะไปไหนก็รีบไปเลย กูจะได้ไปเดินเล่นของกูต่อ” ผมพูดใส่หน้าไอ้ดิวอย่างหงุดหงิด ก่อนที่รอยยิ้มบางของคนฟังจะกลับมาอีกครั้ง
-
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
ตอนนี้ผมมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าร้านขายเครื่องดนตรีครับ นึกแปลกใจเหมือนกันที่มันพามาที่นี่ ถึงแม้ผมเองจะนึกไม่ออกว่าไอ้ดิวจะชวนผมไปซื้อของที่ไหน แต่แน่นอนว่าร้านขายเครื่องดนตรีไม่ได้อยู่ในสารบบของผมเลยแม้แต่น้อย
“มาซื้ออะไรวะ” ผมถามอย่างสงสัย
“ตั้งใจจะมาซื้อกีตาร์น่ะ” ไอ้ดิวตอบพร้อมกับเดินนำผมเข้าไปในร้าน
เครื่องดนตรีมากมายถูกวางเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบ มีลูกค้าสองสามคนที่กำลังเลือกดูอยู่ ผมเดินตามหลังไอ้ดิวไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไรอีก พร้อมกับพนักงานของร้านที่เข้ามาต้อนรับ
“สนใจเครื่องดนตรีชนิดไหนเหรอครับ” พี่พนักงานถามขึ้น พร้อมกับรอยยิ้มไมตรีที่มอบมาให้
“ผมมาดูกีจาร์กับเพื่อนครับ” ไอ้ดิวตอบ ก่อจะส่งยิ้มที่ไม่ได้แตกต่างกันเท่าไหร่ “แต่ผมขอดูเองก่อนนะครับ”
“ได้ครับน้อง มีอะไรสอบถามหรือเรียกพี่ได้เลยนะครับ”
เมื่อพี่พนักงานเดินจากไป เพื่อบริการลูกค้ารายอื่นต่อ ไอ้ดิวก็ลากผมมาอยู่ที่ชั้นวางของกีตาร์หลากรุ่นหลายยยี่ห้อ ผมได้แต่กวาดตามองดูคร่าวๆ ทั้งที่ความคิดข้างในว่างเปล่า
“มึงว่ากูจะเอาตัวไหนดี”
“นึกยังไงของมึงเนี่ย ถึงได้มาซื้อ” ผมไม่ได้ตอบคำถามของมัน แต่ถามคำถามที่ผมสงสัยขึ้นมาแทน ร้อยวันพันปี ไม่เห็นมันจะสนใจ
“ก็เคยบอกแล้วไง ว่าอยากเล่นเป็น” ไอ้ดิวตอบ “เลือกไม่ถูกเลยพาคนที่เล่นเป็นมาเลือกให้”
“
กูก็เลือกไม่เป็น” ผมตอบ ก่อนจะกวาดตามองอย่างครุ่นคิด กีตาร์ของผมพ่อเป็นคนซื้อมาให้ครับ ไม่รู้ว่าท่านมีหลักการเลือกซื้อหรือเปล่า เพราะผมเองก็ไม่มีความรู้ในด้านนี้เช่นเดียวกัน เรียกว่าซื้อแล้วเล่นเป็นเสียงได้ก็โอเคแล้วครับ “ทำไมมึงไม่ชวนโต้งมาด้วยวะ”
ถึงแม้ผมจะไม่มีความรู้ด้านนี้ แต่สำหรับโต้งนี่อีกเรื่องหนึ่งครับ เนื่องจากที่บ้านมันเปิดโรงเรียนสอนดนตรีอยู่ ทำให้เพื่อนผู้มีโลกส่วนตัวสูงของผมคนนี้มีความรู้ด้านคนตรี และสามารถเล่นได้หลายประเภทสมกับเป็นเด็กชมรมดนตรีสากลเลยล่ะครับ
“มันไม่ว่าง” ไอ้ดิวตอบหน้าตาย ผมถอนหายใจออกมา
“ก็รอให้มันว่างก่อนสิวะ” ผมบอก อะไรของมัน แค่นี้ก็คิดไม่ได้หรือไง?
“เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอก” ไอ้ดิวตอบ ก่อนจะมองที่ใบหน้าของผมอีกครั้ง “กูไม่ได้ต้องการของดี แต่ต้องการของที่ถูกใจ”
ผมขมวดคิ้ว พลางชักสีหน้าใส่มัน “ถ้าอย่างนั้นมึงก็เลือกเอาเองสิ จะมาถามกูทำไมวะ”
“เพราะกูเลือกเองไม่ถูกใจไง แต่ถ้ามึงเลือกให้จะถูกใจกูมาก” ไอ้ดิวว่าต่อ ก่อนจะส่งยิ้มมาให้ผม
ผมถลึงตาใส่มัน ก่อนจะเบนสายตาไปทางอื่น คำพูดที่บอกอย่างชัดเจนนั้น ทำให้ผมเริ่มอึดอัดเพราะคิดอะไรไม่ออก สงสัยเลือดที่ควรจะเลี้ยงสมองกลับไปเลี้ยงที่ใบหน้าของผมแทนล่ะมั้ง
“เรื่องมากนะมึง” ผมต่อว่ามันเล็กน้อย ก่อนจะไล่สายตาไปตามกีคาร์ที่กำลังวางอยู่ในคลองสายตา “ถ้ากูเลือกแล้วไม่ถูกใจมึง อย่ามาบ่นทีหลังก็แล้วกัน”
ไอ้ดิวหัวเราะขึ้นเบาๆ โดยที่ไม่ได้ตอบอะไร ผมไม่นึกอยากสนใจมันอีก ก่อนจะไปสะดุดตากับกีคาร์ลายไม้สีน้ำตาลอ่อนที่วางเยื้องออกไปเล็กน้อย ผมเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าพร้อมกับมองป้ายราคาครึ่งหมื่นที่โชว์อยู่
แ
พงว่ะ...
ผมบ่นขึ้นมาในใจ ถ้าถูกกว่านี้สักพันสองพันก็เข้าท่าอยู่หรอก ผมไม่มีความรู้เรื่องวัสดุและเส้นเสียงของกีตาร์ที่ใช้ว่าดีหรือไม่ดี เอาเป็นว่ารูปทรงสวย สีสันถูกใจ ราคารับได้ สำหรับผมก็ถือว่าโอเคครับ
“มึงชอบตัวนี้เหรอ” ไอ้ดิวเข้ามายืนข้างๆผม ก่อนจะมองไปยังกีตาร์ที่ผมหมายตาไว้ ถึงแม้ไอ้หน้ายิ้มมันจะดีแต่สร้างปัญหามาให้ แต่ผมก็เป็นผู้ใหญ่พอที่จะไม่เลือกของสุ่มสี่สุ่มห้าให้มันต้องเสียเงินฟรีหรอกครับ
“สวยดี แต่แพงไปหน่อยว่ะ สำหรับมือใหม่อย่างมึง” ผมบอก ก่อนจะละสายตาไปมองทางอื่น ขณะที่กำลังจะย้ายตำแหน่งของตัวเอง ไอ้ดิวก็ยื่นมือมาจับอขนของผมเอาไว้
“ทำไมถึงชอบล่ะ” ไอ้ดิวถามย้ำ มันมองมาที่ผมเล็กน้อย ก่อนจะเลื่อนสายตากลับไปจ้องมองกีตาร์ตัวนั้นต่อ
“ก็บอกแล้วไงว่าสวยดี” ผมตอบแบบงงๆผสมความรำคาญเล็กน้อย
“แค่นั้น” ไอ้ดิวเลิกคิ้วขึ้นมามองผม ก่อนจะเลื่อนสายตากลับไปมองกีตาร์ตัวที่ว่าอีกครั้ง “นอกจากสวยแล้วไม่มีเหตุผลอื่น”
“แล้วมึงต้องการเหตุผลอะไรล่ะวะ”
“แบบว่ายี่ห้อนี้ดัง มีคนเคยบอกว่าดี วัสดุทนทาน อะไรทำนองนี้” ไอ้ดิวร่ายต่อ โดยที่นัยน์ตาคมของมันยังคงทอดมองอยู่ที่ตำแหน่งเดิมไม่จากไปไหน
ผมถอนหายใจ ก่อนจะดึงแขนที่มันจับไว้ออก ไอ้ดิวหันมามองโดยที่ไม่ได้พูดอะไร “ก็บอกแล้วว่ากูไม่มีความรู้ เลือกไม่เป็น แค่รู้สึกว่าอันนี้มันใช่ แล้วกูก็ชอบ มันก็แค่นั้น”
ไอ้ดิวมองหน้าผมครู่หนึ่ง ก่อนจะอมยิ้มออกมา “นั่นสินะ” ผมเลิกคิ้วมองมันอย่างสงสัย ไอ้หน้ายิ้มไม่ได้พูดอะไรนอกจากทำการยิ้มสมกับที่มันทำเป็นประจำ แล้วหันไปเรียกพนักงานของร้านอีกครั้ง
“พี่ครับ ผมจะเอาตัวนี้”
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
เมื่อชำระค่าสินค้าเรียบร้อย ไอ้ดิวก็สะพายกระเป๋ากีตาร์ตัวใหม่ของมันเดินออกมาจากร้าน ผมอดที่จะกวาดสายตามองไปรอบๆไม่ได้เมื่อรู้สึกถึงรัศมีบางอย่างที่พุ่งตรงเข้ามาเป็นทางเดียว ไม่ผิดจากที่คาดเอาไว้มากนัก เมื่อผมเห็นบรรดาสาวน้อยวัยใสหลากสไตล์กำลังลอบมองมายังไอ้คนหน้าตาดีที่พอมีกีตาร์แปะหลังแล้วสไตล์นักดนตรีเปล่งประกาย ไม่นับรอยยิ้มที่ติดอยู่จางๆบนใบหน้าที่เรียกสายตาดึงดูดจนบางคนต้องมองเหลีบวหลัง
ผมขมวดคิ้ว ก่อนจะถอนหายใจออกมา ขนาดผมเองไม่ได้ถูกมองยังรู้สึกได้ แล้วไอ้ดิวเองที่ตกเป็นเป้าสายตามันจะรู้สึกขนาดไหน เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ผมก็อดที่จะเลียนแบบพวกสาวๆทั้งหลาย โดยการลอบมองท่าทีของคนที่เดินอยู่ข้างๆดูบ้าง
“มีอะไรเหรอ” ไอ้ดิวหันมาถาม เมื่อเห็นว่ามีสายตาของผมทอดมองอยู่
“เปล่า กูแค่รู้สึกอึดอัดนิดหน่อย” ผมตอบไปแบบไม่ค่อยสบอารมณ์นัก
“ทำไมล่ะ”
“ไม่รู้สักเรื่องเถอะมึงน่ะ” ผมว่าปิดท้าย ก่อนจะได้ยินเสียงไอ้ดิวที่หัวเราะเบาๆ ผมชักไม่แน่ใจแล้วว่า มันเป็นพวกที่ชอบความเจ็บปวดหรือเปล่า เวลาที่ผมด่ามันทีไร นอกจากจะไม่เคยโกรธแล้ว ยังหัวเราะหรือไม่ก็ยิ้มรับอีกต่างหาก
“ไปหาอะไรกินกันไหม” จู่ๆไอ้ดิวก็ชวนขึ้น ผมรู้สึกเหมือนโดนไฟฟ้ากระแสอ่อนๆกระตุ้นเข้าที่ร่างกายเล็กน้อย เมื่อได้ยินประโนคนั้น ก่อนสมองจะหวนไปคิดถึงเหตุการณ์สดใหม่เมื่อวานที่ยังตราตรึงในความทรงจำได้ดี หากไม่ใช่เพราะผมเห็นแก่กินฟรี นอกจากจะกลับบ้านไปเล่นเกมได้อย่างสบายใจแล้ว ยังไม่ต้องได้ยินประโนคเด็ดของมันอีกด้วย
“ไม่ล่ะ กูอยากกลับบ้านแล้ว” ผมเอ่ยปฏิเสธ ตั้งมั่นไว้ในใจว่า จะไม่ให้ของกินมาทำให้ตัวเองต้องเดือดร้อนอีกเป็นครั้งที่สอง
“หือ? ว่าจะเลี้ยงตอบแทนที่อุตส่าห์มาช่วยเลือกของเสียหน่อย” ไอ้ดิวชวนต่อ ก่อนจะยิ้มขึ้น “ไปกินพิซซ่ากันไหม เห็นวันก่อนบ่นอยากกินนี่หน่า”
มึงได้ยินด้วยหรือวะ!
ผมได้แต่คิดกับตัวเองในใจ เมื่อวันสอบวันก่อน ผมเคยเปรยกับไอ้กี้เอาไว้ว่าสอบเสร็จแล้วให้มากินพิซซ่ากัน เพราะไม่ได้กินมานานมากแล้ว ช่วงนี้รู้สึกว่าบริโภคแต่อาหารฝั่งตะวันออกมากเกินไป ต้องไปบริโภคอาหารฝั่งตะวันตกบ้าง กระเพาะจะได้เป็นกลางครับ
“ว่าไง เลี้ยงก็ได้นะ” ไอ้หน้ายิ้มพูดขึ้นอีกครั้ง ผมสูดหายใจเข้าปอด ทั้งที่ในใจกำลังกู่ร้องแต่คำว่า ‘พืซซ่า’ ซ้ำไปซ้ำมาไม่หยุด
“กู....”
รับรองคราวนี้ จะไม่ทำให้มึงเสียบรรยากาศ” ไอ้ดิวเอ่ยขึ้นอีกครั้ง เมื่อเห็นท่าว่าผมกำลังจะปฏิเสธ
“ไว้คราวหน้าแล้วกัน” ผมตัดใจ ก่อนจะพูดออกมาอย่างยากเย็น “รอพวกไอ้กี้กับโต้งด้วย”
“แมลงปอ มึงอย่าฝืน กูรู้ว่ามึงยอยากกิน” ไอ้ดิวว่าย้ำ ก่อนจะส่งยิ้มที่ผมรู้สึกคิ้วกระตุกขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ “ถ้ารอพวกนั้น มึงต้องจ่ายเอง แต่ถ้ากินกับกูวันนี้ฟรีนะ”
มึงอย่ามาล่อลวงกูได้ไหมวะ...
“มึงอย่ามาพูดอย่างนั้น....”
“มึงลองคิดดู นอกจากมึงจะต้องเสียเงินเองแล้ว” ไอ้ดิวพูด ก่อนจะเว้นจังหวะไปเล็กน้อย “มึงต้องโดนกี้มันแซวแน่ๆ มึงก็รู้นิสัยมันดีนี่ หรือมึงชอบแบบนั้น”
สาเหตุมันมาจากมึงไม่ใช่เหรอวะ!
ผมชักสิหน้าใส่มัน อดที่จะคิดตามคำพูดของมันไม่ได้ ช่วงนี้ถ้าไอ้ดิวกับไอ้กี้อยุ่ด้วยกันเมื่อไหร่ ผมรู้สึกได้ว่า หายนะจะเกิดกับตัวเองขึ้นมายังไงชอบกล คงเหมือนกับสัญชาตญาณของสัตส์ป่าที่ตื่นตัวก่อนที่ภัยธรรมชาติจะมาถึง พอนึกถึงตรงนี้ ภาพไอ้กี้ที่กำลังยิ้มร่าเอ่ยแซวผมก็พลันบังเกิดขึ้นเป็นมโนภาพที่ผมได้แต่นึกปลงเพราะไม่รู้จะทำอย่างไร
เวลานี้ผมคงต้องยืมสำนวนไทยยอดฮิดอย่างกันไว้ดีกว่าแก้มาใช้ชั่งคราว หากไม่สามารคแก้นิสัยไอ้กี้ปากมอมได้ ผมต้องกันตัวเองให้ออกห่าง ไม่อย่างนั้นได้เป็นลูกไล่หรือไม่ก็ตัวตลกให้คู่ดูโอนี่แน่ๆ
“กูไม่ได้อยากกินหรอกนะ แต่รำคาญไอ้กี้มัน” ผมพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย
ให้คายเถอะ! ไอ้ดิวแม่งลูกล่อลูกชนเยอะกว่าที่ผมคิดไว้ แถมยังจับจุดอ่อนของผมได้อยู่หมัดอีกต่างหาก...
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่” ไอ้ดิวตอบพร้อมกับอมยิ้มออกมา
พวกเราสองคนจะเดินเข้าไปยังร้านพิซซ่าชื่อดังที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก ผมถอนหายใจ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่า วันนี้ต้องปล่อยให้แม่กินข้าวเย็นคนเดียวอีกแล้ว ช่างเป็นลูกที่เห็นแก่กินโดยแท้ เฮ้อ
ก็อย่างว่านั่นแหละครับ ถ้ามีครั้งแรกมันต้องมีครี้งที่สอง และครั้งต่อไปเรื่อยๆ ความจริงผมน่าจะทำใจยอมรับกับทฤษฏีนี้ได้แล้ว คุณว่าอย่างนั้นไหม
TBC :|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
:pig4: Note :::
มาลงแล้วนะคะ อิอิ
อยากจะบอกว่า แมลงปอ มันซึนเดเระค่ะ!
ช่วงนี้มันจะเหวี่ยงแก่เขินของมันไปเรื่อย ต้องทำใจหน่อยนะคะ
คนที่ไม่รุ้ใจตัวเองก็ยังงี้แหละ เอิ๊กๆ
อีกสักสองสามตอนหลังจากนี้ก็จะมีเมฆมาปิดเป็นบางช่วงนะคะ
ท้องฟ้าไม่ค่อยปลอดโปร่ง ตามอารมณ์แมลงปอค่ะ
เอาใจช่วย และเป็นกำลังใจให้น้องดิวด้วยจ๊ะ
มันอาจจะช้าไม่ทันใจไปบ้าง ก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้จริงๆ (อะไรของมันเนี่ย?)
ขอบคุณที่ติดตามมาจนถึงตอนนี้มากเลยค่ะ
ถ้ามีคำผิดต้องขออถัยด้วยนะคะ
บวกขอบคุณทุกคอมเม้น สามารถแสดงความคิดเห็นได้อย่างเต็มที่เลยค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
แมลงปอชักจะไม่น่ารักแล้วนะ มาเหวี่ยงใส่ดิวสุดหล่อได้ไง
แต่ช่วยลดความซึนของแมลงปอลงสักหน่อยก็ดีนะ เห็นใจดิว
-
กุ๊กกิกใสๆ เล็กน้อยถึงปานกลาง
-
แมลงปอนี่ทั้งซึนทั้งทึ่มเลยแฮะ ไม่รู้ใจตัวเองแล้วก็ไม่ค่อยเปิดใจอีก
อยากอ่านตอนพิเศษอ่ะ (ว้ายๆ เป็นแฟนกันแล้วอยากรู้ว่าบรรยากาศมันจะเป็นยังไง) :-[
-
ถึงแมลงปอจะซึนยังไง
ดิวก็มีเทคนิคพิชิตใจเด็กซึนล่ะน่า
ดิวสู้ๆ สะบัดพู่เชียร์จ้า
-
สู้ต่อไปนะ ดิว :เฮ้อ:
-
อะไรว้า ยังไม่หวานเลย จะมีเมฆหมอก มาแล้วเหรอ ดิวสู้สู้นะ
-
คนที่รักจริงและดูแลลูกคุณแม่ได้น่ะมีแล้ว
แต่เป็นผู้ชายเท่านั้น คุณแม่ไม่ว่าอะไรใช่มั้ย
-
บทของแมลงปอ คือ " นายเอก" คะ
^ ^
กินบ่อย ๆระวังจะเคยตัวเน้อออ
โิ้อ้ยยยย เค้าแอบอยากได้จูบแรกของสองคนนี้อ่ะ
ไม่ต้องเร่งรัด แต่อยากให้มีกุ๊กกิ๊กๆ บ้าง
-
ไม่อยากให้มีเมฆหมอกเลย สงสารดิว
แมลงปอนี่ก้อย่างซึน พวกไม่ยอมรับใจตัวเอง
เดี๋ยวเถอะๆ เดี๋ยวจะให้ดิวจัดการ ฮ่าๆ
ชอบดิวอะ มีลูกล่อลูกชนเยอะเชียว แถมชอบทำตัวให้แมลงปอแพ้ทาง
ซึ่งคนอ่านชอบมาก น่ารักน่าหยิกดีจริงๆ
ยังไงก้จะเอาใจช่วยดิวแน่ๆ แมลงปอยอมๆดิวไปเถอะนะ!!!
-
ไม่ได้ใจร้อนนะคะแต่อยากให้กุ๊กกิ๊กกันแล้วอะ5555555555
ดิวน่ารักจะตายแมลงปอยอมๆไปเห้อะ;p
-
แมลงปออ่า เย็นชาใส่ดิวทำไม เริ่มจะเห็นใจพระเอกเมื่อไรแมลงปอจะใจอ่อนน้า
ดิวหลอกให้รักจนหัวปักหัวปำเลยดิ๊ หรือจะต้องมีคนมาชอบออกตัวแรง ๆ กับดิว
แมลงปอถึงจะมีอาการ ในที่สุดแมลงปอก็แพ้การยั่วยวนด้วยของกินอยู่ดี ฮานะเธออ่ะ
ดิวห้ามท้อ สู้ต่อไป
:pig4:
-
แมลงปอคงกำลังสับสน แต่เชื่อว่าดิวเอาอยู่ >..<
-
มาให้กำลังใจดิว อยากให้แมลงปอรู้ใจตัวเองเร็วๆ
-
น่ารักมาก :impress2:
อ่านแล้วนั่งยิ้ม เขิน :-[
แฮปปี้ๆๆ สินะ o18
กลัว :laugh:
-
มาลงชื่อว่ามาใหม่และอ่านทันแล้วค้าบบ
แมลงปอน่ารักอ่ะ ชอบเวลาที่คุยกับแม่ เหมือนเด็กน้อย ชอบ
พ่อดิวก็นะ บทจะเฉี่อยจะเอื่อยก็ตั้งนาน ต้องให้อีพี่น็อตมาแย่งนั่นแหละถึงจะแสดงออกมากขึ้น
สู้ ๆ เข้านะ แมลงปออ่ะเค้าหวั่นไหวไปเจ็ดสิบล้านรอบแล้ว อิอิ
ขอบคุณคนแต่งที่แต่งเรื่องสนุก ๆ ให้อ่านนะค้าบ
-
ดูอึดอัดยังไงไม่รู้ ดิวชัดเจนกว่านี้หน่อย แต่ก็สู้ละกัน ก็ปอมันมีทิฐิก็ทำใจยอมรับยากนั้นแหละนะดิว
-
แมลงปออย่าใจร้ายนักสิ สงสารดิว
-
กลับมาอ่าน5ตอนรวดเลย ความสัมพันธ์พัฒนาไปเยอะกว่าที่คิดนะ อิอิ
ถึงจะเอาของกินมาล่อก็เถอะ :m20:
ตอนพิเศษมัน :z3: มาก
ชอบดราม่า อยากอ่านมากค่าาาาา :impress2:
-
แมลงปอชักจะไม่น่ารักแล้วนะ มาเหวี่ยงใส่ดิวสุดหล่อได้ไง
แต่ช่วยลดความซึนของแมลงปอลงสักหน่อยก็ดีนะ เห็นใจดิว
ขอบคุณท่กเลยค่ะ โอ้... จะพยายามลดลงนิดนึงค่ะ อิอิ
(ไม่แน่ใจว่าจะทำได้รึเปล่า)
กุ๊กกิกใสๆ เล็กน้อยถึงปานกลาง
ช่วงนี้กำลังอยู่ในโหมดอึมครึ้มเล็กน้อย อีกไม่นานก็จะได้กุ๊กกิ๊กกันเยอะขึ้นจ้า ขอบคุณค่ะ
แมลงปอนี่ทั้งซึนทั้งทึ่มเลยแฮะ ไม่รู้ใจตัวเองแล้วก็ไม่ค่อยเปิดใจอีก
อยากอ่านตอนพิเศษอ่ะ (ว้ายๆ เป็นแฟนกันแล้วอยากรู้ว่าบรรยากาศมันจะเป็นยังไง) :-[
ตามประสาคนที่มึนตั้งแต่แรกนั่นแหละค่ะ อิอิ
อยากเขียนเหมือนกันค่ะ น่าจะมีโอกาสอีกทีก็ตอนวาเลนไทน์ล่ะมั้ง เอาหวานกันไปเลย
ขอบคุณมากเลยค่ะ
ถึงแมลงปอจะซึนยังไง
ดิวก็มีเทคนิคพิชิตใจเด็กซึนล่ะน่า
ดิวสู้ๆ สะบัดพู่เชียร์จ้า
ใช่แล้วจ้า ไม่นานความซึนของแมลงปอจะหายไปเหลือแต่ความหึงหวง ฮ่าๆ (แอบสปอยเล็กน้อย)
ช่วยเชียร์กันด้วยจ้า
สู้ต่อไปนะ ดิว :เฮ้อ:
แมลงปอใกล้จะยกธงขาวในอีกไม่กี่ตอนข้างหน้าแล้วจ้า อิอิ
ขอบคุณมากเลยค่ะ
อะไรว้า ยังไม่หวานเลย จะมีเมฆหมอก มาแล้วเหรอ ดิวสู้สู้นะ
ตอนนี้กำลังอยุ่ในช่วงเกือยขะไคล์แมกเล็กน้อย จะพยายามให้หวานเท่าที่จะทำได้ (ตามมีตามเกิด?)
ถ้าแมลงปอยอมรับเมื่อไหร่ ก็จะหวานแน่นอนค่ะ
ขอบคุณค่ะ
คนที่รักจริงและดูแลลูกคุณแม่ได้น่ะมีแล้ว
แต่เป็นผู้ชายเท่านั้น คุณแม่ไม่ว่าอะไรใช่มั้ย
คุณแม่ยังไม่รู้ค่ะ แต่ไม่น่าจะทำอะไรมั้ง อิอิ
ต้องรอตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณมากเลยค่ะ
บทของแมลงปอ คือ " นายเอก" คะ
^ ^
กินบ่อย ๆระวังจะเคยตัวเน้อออ
โิ้อ้ยยยย เค้าแอบอยากได้จูบแรกของสองคนนี้อ่ะ
ไม่ต้องเร่งรัด แต่อยากให้มีกุ๊กกิ๊กๆ บ้าง
เดี๋ยวจะรับไปบอกคุณแม่ให้เข้าใจใหม่ค่ะ อิอิ
คนเขียนจัดไว้แล้วค่ะ อยู่ในตอนที่ 18 จ้า (สปอยต่อ) ช่วงนี้ต้องหวานอมขมไปก่อนนะคะ
ขอบคุณมากเลยค่ะ
ไม่อยากให้มีเมฆหมอกเลย สงสารดิว
แมลงปอนี่ก้อย่างซึน พวกไม่ยอมรับใจตัวเอง
เดี๋ยวเถอะๆ เดี๋ยวจะให้ดิวจัดการ ฮ่าๆ
ชอบดิวอะ มีลูกล่อลูกชนเยอะเชียว แถมชอบทำตัวให้แมลงปอแพ้ทาง
ซึ่งคนอ่านชอบมาก น่ารักน่าหยิกดีจริงๆ
ยังไงก้จะเอาใจช่วยดิวแน่ๆ แมลงปอยอมๆดิวไปเถอะนะ!!!
ไม่ได้ดราม่าอะไรหรอกคะ แค่อึมครึม อิอิ
น้องดิวเขามีวิธีจัดการความซึนไว้ในใจแล้วจ้า
ขอบคุณมากเลยค่ะ เอาใจช่วยเต่าดิวต่อไปด้วยเน้อ
ไม่ได้ใจร้อนนะคะแต่อยากให้กุ๊กกิ๊กกันแล้วอะ5555555555
ดิวน่ารักจะตายแมลงปอยอมๆไปเห้อะ;p
ตามโครงเรื่อง คงต้องกุ๊กกิ๊กแล้วแต่เวรแต่กรรมของดิวมันแล้วล่ะค่ะ คนเขียนก็อยากให้โลกนี้เป็นสีชมพู แต่มันยังไม่ถึงเวลาจ้า
อดใจรออีกนิดนึงนะคะ
ขอบคุณมากเลยค่ะ
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!11
แวะมาตอบเม้นเล็กน้อย
เผื่อมีใครเข้ามาอ่าน
ขอสปอบไว้ตรงนี้ก่อนก็แล้วกันค่ะ อิอิ
(เพื่อความสบายใจของคนเขียนและคนอ่านที่กำลังอดใจรอไม่ไหวแย้วว~)
ตามโครงเรื่องตอนนี้ อยุ่ในช่วงโค้งสุดท้ายของอารมณ์แมลงปอแล้วค่ะ อีกไม่กี่ตอนก็จะได้กุ๊กกิ๊ก โลกนี้เป็นสีชมพู แต่ตอนนี้เป็นสีเทาไปก่อนนะคะ
อดใจรอกันนิดนึง ไม่อยากให้ผู้ชายคนนึงที่ไม่ได้ชอบผู้ชายเลย ยอมรับเรื่องนี้กันได้ง่ายเกินไป (จะโดนใครถีบไหมเนี่ย เอิ๊กๆ)
บวกกับนิสัยของแมลงปอที่มันดื้อด้าน ฟอร์มเยอะแล้วยังซึนอีกเนี่ยยอมรับว่าตัวเองชอบผู้ชาย มันไม่ยอมง่ายๆจนกว่าจะถึงชึดสุดแล้วจริงๆนั่นแหละค่ะ เหอะๆ
ขอเวลาให้แมลงปอนิดนึงนะคะ
สุดท้าย สองคนนี้จะได้จุ๊บๆกันในอีกสามตอนข้างหน้าค่ะ อั๊ยยะ!
ขอบคุณมากเลยค่ะ
-
แมลงปออ่า เย็นชาใส่ดิวทำไม เริ่มจะเห็นใจพระเอกเมื่อไรแมลงปอจะใจอ่อนน้า
ดิวหลอกให้รักจนหัวปักหัวปำเลยดิ๊ หรือจะต้องมีคนมาชอบออกตัวแรง ๆ กับดิว
แมลงปอถึงจะมีอาการ ในที่สุดแมลงปอก็แพ้การยั่วยวนด้วยของกินอยู่ดี ฮานะเธออ่ะ
ดิวห้ามท้อ สู้ต่อไป
:pig4:
ขอบคุณมากเลยค่ะ แมลงปอก็ใจแข็งได้ไม่นานหรอกมั้งค่ะ อิอิ
มันเห็นแก่กินอยู่ดีนั่นแหละ เอิ๊กๆ
แมลงปอคงกำลังสับสน แต่เชื่อว่าดิวเอาอยู่ >..<
ดิวหาจังหวะเอาอยู่ค่ะ ฮ่าๆ
เอาใจช่วยต่อไปด้วยนะคะ
มาให้กำลังใจดิว อยากให้แมลงปอรู้ใจตัวเองเร็วๆ
ขอบคุณมากเลยค่ะ ^^
น่ารักมาก :impress2:
อ่านแล้วนั่งยิ้ม เขิน :-[
แฮปปี้ๆๆ สินะ o18
กลัว :laugh:
ขอบคุณค่ะ แฮปปี้แน่นอนจ้า
มาลงชื่อว่ามาใหม่และอ่านทันแล้วค้าบบ
แมลงปอน่ารักอ่ะ ชอบเวลาที่คุยกับแม่ เหมือนเด็กน้อย ชอบ
พ่อดิวก็นะ บทจะเฉี่อยจะเอื่อยก็ตั้งนาน ต้องให้อีพี่น็อตมาแย่งนั่นแหละถึงจะแสดงออกมากขึ้น
สู้ ๆ เข้านะ แมลงปออ่ะเค้าหวั่นไหวไปเจ็ดสิบล้านรอบแล้ว อิอิ
ขอบคุณคนแต่งที่แต่งเรื่องสนุก ๆ ให้อ่านนะค้าบ
ขอบคุณมากลเยค่ะ อยากให้ความสัมพันธ์เป็นแบบค่อยเป็นค่อยไปค่ะ
ดีใจมากเลยค่ะที่ชอบ ช่วยติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ
ดูอึดอัดยังไงไม่รู้ ดิวชัดเจนกว่านี้หน่อย แต่ก็สู้ละกัน ก็ปอมันมีทิฐิก็ทำใจยอมรับยากนั้นแหละนะดิว
ช่วงนี้จะออกแนวหน่วงแบบนี้แหละค่ะ
แมลงปอก็มีจุดยืนของตัวเองเหมือนกัน
การยอมรับอะไรบางอย่างก็ไม่ใช่เรื่องที่จะสามารถตัดสินใจกันได้ง่ายๆ
ขอบคุณมากเลยค่ะ
แมลงปออย่าใจร้ายนักสิ สงสารดิว
ต่อไปดิวก็จะได้รับความรักจากแมลงปออย่างสาสมแน่นอนค่ะ อ่าๆ
กลับมาอ่าน5ตอนรวดเลย ความสัมพันธ์พัฒนาไปเยอะกว่าที่คิดนะ อิอิ
ถึงจะเอาของกินมาล่อก็เถอะ :m20:
ตอนพิเศษมัน :z3: มาก
ชอบดราม่า อยากอ่านมากค่าาาาา :impress2:
ขอบคุณมากเลยค่ะ
ไม่ถึงกับพราม่าเท่าไหร่หรอกค่ะ แค่เนื้อหาจะไม่หวานอย่างที่ควรจะเป็น อิอิ
++++++++++++++++++++++++++++
แวะมาตอบก่อน
สวสดีปีใหม่ย้อนหลังด้วยนะคะ
จะมาลงตอนเย็นอีกที ขอบคุณมากเลยค่ะ อิอิ
-
จะรอนะครับ
-
ตอนที่ 16
พิซซ่าขอบชีสถาดใหญ่ถูกวางลงบนโต๊ะ ผมเลื่อนจานหอมใหญ่ทอดที่วางเสิร์ฟก่อนหน้านี้ออก เพื่อเพิ่มพื้นที่ให้กับเมนเมนูของมื้อนี้ พนักงานสาวหันมามองไอ้ดิวเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะเอ่ยขึ้น
“อาหารได้รับครบไหมค่ะ”
“ยังขาดอะไรอีกไหม” ไอ้ดิวหันมาถามผมแทน ผมมองดูอาหารบนโต๊ะอีกครั้ง ก่อนจะส่ายหน้า ไอ้หน้ายิ้มจึงหันไปยิ้มตอบกับคนถามอีกครั้ง “ได้ครบแล้วครับ”
เธอยิ้มรับคำพูดนั้น ก่อนจะเดินจากไป ผมหันมาสนใจคนตรงหน้าอีกครั้งเมื่อเห็นไอ้ดิวกำลังยกชิ้นพิซซ่าถาดร้อนขึ้นเหมือนในโฆษณา
“ชีสยืดเลยอ่ะ” ไอ้ดิวพูด ก่อนจะยิ้มมาให้ผม
“แล้วไงวะ” ผมไม่นึกสนใจท่าทีของมันเท่าไหร่ แต่แทนที่มันจะตักชิ้นนั้นใส่จานของตัวเอง แต่กลับวางลงบนจานของผมแทน ผมก้มลงมองพิซซ่าที่อยู่ในจาน ก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองไอ้หน้ายิ้มเป็นเชิงถาม
“เชิญแขกกินก่อนเลยครับ เดี๋ยวเจ้าภาพกินทีหลัง” ไอ้ดิวว่า ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
นี่มึงไม่ได้ประชดอะไรกูใช่ไหม...
ผมถลึงตาใส่มันเล็กน้อย ก่อนจะหยิบซอสมะเขือเทศเทราดลงบนพิซซ่าที่กำลังส่งกลิ่นหอม ตามด้วยชีสและเกลือตามลำดับ โดยไม่ลืมปิดท้ายด้วยออริกาโนถือว่าเป็นอันเสร็จสิ้นสมบูรณ์ครับ
“ใส่ซอสเยอะมากเลยนะ” ไอ้ดิวว่าต่อ ก่อนจะหยิบหอมใหญ่ทอดมากิน
“ก็กูชอบ” ผมบอก ก่อนจะใช้มือหยิบชิ้นพิซซ่าขึ้นมากัดคำใหญ่
“แล้วมึงชอบอะไรล่ะ ซอสมะเขือเทศ ชีส เกลือ หรือว่าออริกาโน” ไอ้ดิวถาม พร้อมกับมองหน้าผม
“ก็ชอบหมดนั่นแหละ” ผมไม่ได้เลือกชอบอะไรเป็นพิเศษครับ แค่ไม่ชอบซอสพริกอย่างเดียว นอกนั้นใส่ๆเข้าไปเถอะ ผมกินได้หมด บางครั้งแม่ยังเคยแซวผมว่าเป็นพวกลิ้นจระเข้
“แล้วคนเลี้ยงชอบด้วยเปล่า” ไอ้ดิวถามขึ้นอีกครั้ง ผมเกือบสำลักสับปะรดที่อยู่ในปาก โชคดีที่ยั้งตัวเองเอาไว้ทัน ผมไอเล็กน้อย ก่อนจะดูดน้ำอัดลมเข้าไปอึกใหญ่
“ไหนบอกจะไม่ทำให้เสียบรรยากาศ” ผมบอกมันเสียงเข้ม ไอ้บ้าเอ๊ย! ยังดีที่ไม่คิดคอตายไปก่อน ทว่าคนที่ถูกต่อว่า กลับยิ้มหน้าตาเฉย
“ก็เผื่อฟลุคหลุดปากออกมา” ไอ้ดิวตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เหมือนกับพูดเรื่องดินฟ้าอากาศ ผมถอนหายใจออกมาเล็กน้อย
ผมไม่ได้ตอบอะไรมันต่อ ก่อนจะใช้เวลากินอาหารโดยนึกลืมคนตรงหน้าไปชั่วขณะ เอาไว้ค่อยนึกถึงมันตอนจ่ายเงินทีเดียวก็พอ ผมนั่งกินไปได้ครู่ใหญ่ ก่อนจะนึกได้ว่าลืมถามอะไรบางอย่าง
“แล้วกีตาร์นี่ มึงจะฝึกเล่นเองใช่ไหมวะ” สงสัยเพราะพริกหยวกชิ้นใหญ่ที่เพิ่งเคี้ยวกลืนไปเมื่อครู่ จะเร่งการทำงานของสมองขึ้นมา ก่อนความรู้สึกนึกระแวงบางอย่างจะก่อตัวขึ้นช้าๆ
“เปล่าหรอก ก็หาจังหวะจะบอกอยู่นี่แหละ” ไอ้ดิวพูด ก่อนจะส่งยิ้มบางๆออกมา ผมได้แต่นึกขมวดคิ้วล่วงหน้า เหมือนมีลางบอกเหตุว่าผมอาจจะได้ยินประโยคที่ไม่เข้าหู พร้อมกับเสียงทุ้มของคนตรงหน้าที่ดังขึ้นอีกครั้ง “มึงช่วยสอนกูหน่อยนะ”
ไอ้สัดเอ๊ย! กูนึกแล้วเชียว
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
“แมลงปอ อย่าลืมอาบน้ำให้น้องด้วยนะ”
เสียงของแม่ที่ดังขึ้น ทำให้ผมนึกถอนหายใจ ก่อนจะหันไปมองเจ้าตัวเล็กที่กำลังนอนสบายอยู่ที่พื้น พูห์เป็นสุนัขที่ได้มาจากเพื่อนของแม่ครับ เนื่องจากเจ้าของไม่อยากเลี้ยงเพิ่มอีก แต่แม่สุนัขก็ดันท้องขึ้นมาเสียดาย สุดท้ายเลยต้องทยอยแจกให้กับคนรู้จัก ก่อนจะพามันไปทำหมัน แม่ของผมเลยได้พูห์มาด้วยเหตุการณ์เช่นนี้
แรกเริ่มแม่เคยบอกว่าไม่อยากมีสัตว์เลี้ยง เพราะไม่อยากมีภาระเพิ่ม หนึ่งตัวก็เหมือนหนึ่งชีวิตถ้าคิดจะเลี้ยงก็ต้องดูแลให้ดีที่สุด แต่เพราะผมรบเร้าอยากได้ แถมไม่ต้องเสียเงินอีกต่างหาก ด้วยความที่ผมเป็นลูกคนเดียวช่วงนั้นก็ออกแนวขี้เหงาไม่มีเพื่อนเล่น แม่ที่ทนผมอ้อนได้ไม่นานก็ใจอ่อนในที่สุด ก่อนจะให้ผมสัญญาว่าจะดูแลและไม่ทอดทิ้งเจ้าหมาน้อยที่จะมาเป็นสมาชิกใหม่ภายในบ้านอย่างเด็ดขาด
นอกจากจะมีน้องสาวตัวใหม่แสนน่ารักแล้ว ผมยังมีหน้าที่ของพี่ชายที่ต้องแบกรับตามมาด้วยเช่นกัน ผมต้องคอยดูแลเรื่องอาหาร อาบน้ำ ไม่ให้มันสกปรกหรือไม่สบาย ส่วนเรื่องตัดขน ตัดเล็บและตรวขสุขภาพแม่จะเป็นคนจัดการให้ แม่เคยเตือนผมเอาไว้สมัยที่พูห์ยังเป็นลูกสุนัขว่า โลกของผมจะต้องได้เจอเพื่อนหรือคนใหม่ๆอยู่อีกมากมาย แต่โลกของพูห์ทั้งใบนั้นจะมีผมแค่คนเดียว อย่าแค่เอ็นดูชั่วครั้งชั่วคราว ขอให้รักและดูแลมัน เพราะไม่นานพูห์ก็จะจากผมไป อย่าทำให้ช่วงเวลาสั้นๆของเจ้าตัวเล็กนี้หมดความหมาย
แน่นอนว่า ผมยังจำสัญญาที่ให้ไว้ได้เป็นอย่างดี...
ผมลุกจากโซฟาหลังจากที่ดูรายการเพลงจบ ก่อนจะเดินไปอุ้มพูห์ที่ผงกหัวขึ้นทันทีที่ถูกสัมผ้ส พร้อมกับจมูกเย็นๆของมันที่เข้ามาคลอเคลียราวกับกำลังออดอ้อน
“ไปอาบน้ำกัน” ผมพูดขึ้น ก่อนจะลูบหัวมันเบาๆ
ทุกวันอาทิตย์จะเป็นวันอาบน้ำของพูห์ครับ แน่นอนว่าผมเป็นคนจัดการเองทั้งหมด โชคดีที่ฝึกเรื่องการขับถ่ายตั้งแต่ตอนที่ยังเป็นลูกสุนัข ไม่อย่างนั้นผมคงต้องมาค่อยเช็ดคอยเก็บกันให้วุ่นล่ะครับ
“เอ้า! หยุดอยู่ตรงนี้ก่อน“ ผมบอก ก่อนจะวางมันลงบนพื้นบริวเณลานปูนซีเมนต์ด้านหลังของบ้าน ดูเหมือนพูห์เองก็รู้ว่ากำลังจะอาบน้ำ มันไม่ได้วิ่งหนีไปไหน แต่กำลังนั่งรอผมอยู่ ผมเดินไปหยิบอุปกรณ์ที่ต้องใช้ เมื่อเสร็จเรียบร้อยก็จัดการใช้สายยางรดบนขนสีคาราเมลของเข้าตัวเล็กจนเปียกชุ่ม
“พูห๋อย่าสะบัด!” ผมพูดออกมาเสียงดัง เมื่อเจ้าตัวเล็กเริ่มแผลงฤทธิ์ พูห๋แลบลิ้นออกมา ลำตัวที่เคยพองเพราะขนที่ฟูฟ่องบัดนี้กลับตัวเล็กลงพร้อมกับขนที่ลึบไปตามลำตัว ก่อนที่มันจะมองหน้าของผม พอได้จังหวะที่มันอยู่นิ่ง ผมก็เทแชมพูแล้วเริ่มกระบวนการทำความสะอาดอีกครั้ง แต่ทำได้ไม่นานเจ้าตัวยุ่งก็เริ่มเล่นตัว ก่อนที่มันเริ่มขยับตัวหนีจากมือของผม
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” ผมตวาดเสียงดัง แต่คำพูดของผมก็เหมือนจะไร้ผล เมื่อเจ้าตัวเล็กเลือกที่จะขัดคำสั่งของผม ผมมองตามไปยังทิศทางที่พูห์วิ่งเข้าหาโดยที่ยังไม่ลุกไปไหน สายตาที่เห็นภาพเบื้องหน้า ทำให้ผมแปลกใจขึ้นมาไม่น้อย ก่อนน้ำเสียงคุ้นเคยจะดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่เห็นได้ทุกครั้งที่ได้มอง
“ให้ช่วยไหม”
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
น้องสาวของผมนี่ใช้ไม่ได้จริงๆ
ผมถอนหายใจ ก่อนจะมองพูห์ที่กำลังวิ่งสะบัดก้นไปมาใส่ไอ้ดิวที่กำลังยิ้มให้ผมอยู่ นี่น้องสาวผมใจแตกเสียท่าให้มันแล้วใช่ไหมเนี่ย
“ไอ้ดิว มึงมานี่” ผมบอกผู้มาใหม่อย่างนึกละเหี่ยใจ ไม่ผิดจากที่คิดไว้ พูห์วิ่งตามพันแข้งพันขามันไม่หยุด ผมนึกปวดหัวขึ้นมาชั่วขณะ “มึงพามันมาตรงนี้”
“”ให้อุ้มไปเหรอ” ไอ้ดิวถามอย่างสงสัย เพราะตอนนี้พูห์กำลังตัวเปื้อนแชมพูเต็มไปหมดเลยครับ
“ใช้มือลากตัวมันมาล้าง” ผมบอก ก่อนจะจัดการเตรียมสายยางให้เสร็จสรรพ ธรรมดามันไม่ค่อยหนีมือของผมสักเท่าไหร่ เว้นเสียแต่ว่าจะมีอะไรที่น่าสนใจมากกว่า ผมนึกทอดถอนใจกับตัวเอง นอกจากเพื่อนจะทิ้งให้เป้นหมาหัวเน่าแล้ว น้องสาวตัวเดียวของผมก็ยังสนใจมันมากกว่า
“แบบนี้ใช่ไหม” ไอ้ดิวบอก ก่อนจะทำท่าเก้ๆกังๆลากพูห์ที่นึกว่าไอ้หน้ายิ้มกำลังเล่นด้วย มันเลยวิ่งหลบไปหลบมา ไม่ต่างจากนางเอกในหนังภาราตะ ผมยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อเริ่มเห็นท่าตลกของไอ้ดิวอีกครั้ง
“มึงจับตัวมันดีๆแล้วลากมันมา มันนึกว่ามึงกำลังเล่นด้วยอยู่” ผมบอก ก่อนจะดูว่าไอ้หนุ่มฮอคจะมีปัญญาพาสุนัขมาอาบน้ำไหม
ไอ้ดิวพยักหน้า ก่อนจะตัดสินใจอุ้มเจ้าตัวเล็กที่ทำตัวนิ่งทันทีที่ขาทั้งสี่ข้างลอยไม่ติดพื้น ผมอดที่จะหัวเราะกับท่าทางที่มันยกพูห์เหมือนกำลังยกวัตถุอันตรายบางอย่างไม่ได้ เจ้าตัวเล็กหันหัวไปมาด้วยความสงสัย ก่อนที่ไอ้หน้ายิ้มจะวางเจ้าตัวเล็กลงตรงหน้าผมอีกครั้ง
“สนุกดีเหมือนกันนะ”
ผมเงยหน้ามองคนพูดเล็กน้อย ก่อนจะลูบไล้ไปตามตัวของพูห์ที่พยายามเอาขาหน้าตะกายไอ้ดิวที่ย่อตัวลงอยู่ในระดับเดียวกัน ไอ้ดหน้ายิ้มหัวเราะออกมา ก่อนจะจับขาของพูห์ให้มันอยู่ในท่าเหมือนจะยืนสองขา
“อย่าไปเล่นกับมันสิวะ เดี๋ยวก็เปรอะหมด” ผมบอก แต่ดูเหมือนจะช้าไปแล้ว เพราะขากางเกงยีนส์และชายเสื้อยืดที่ไอ้ดิวใส่มานั้นเปียกน้ำเต็มไปหมด ก่อนหันไปดุพูห์ต่อ “พูห์อยู่เฉยๆ”
“ไม่เป็นไร อยากช่วยอาบน้ำให้พูห์ด้วย” ไอ้ดิวหันมาบอกผนกม ก่อนจะมองไปยังเจ้าพุดเดิ้ลที่ตัวเองจับอยู่ “วุ่นวายเหมือนกันนะ”
“มันเป็นหน้าที่ของพี่ชายอย่างกู”
“งั้นขอเป็นพี่ชายของพูห์อีกคนได้ไหม” ไอ้ดิวพูดขึ้น ก่อนจะยิ้มให้ผมในระยะเผาขน ผมขมวดคิ้วข่มอาการบ้าๆที่เริ่มเล่นงานผมอีกครั้ง
“มีกูแค่คนเดียวก็พอแล้ว” ผมบอกเสียงเข้ม แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีผลต่อคนฟังสักเท่าไหร่
“ถ้าเป็นพี่ชายของพูห์ไม่ได้ งั้นขอเป็นแฟนพี่ชายของพูห์ได้หรือเปล่า” ไอ้ดิวถามขึ้นอีกครั้ง พลางมองผมด้วยประกายบางอย่างที่ทำให้ผมไม่กล้าสู้หน้า
บรรยากาศบางอย่างเริ่มก่อตัวพร้อมกับหัวใจของผมที่เต้นไม่เป็นจังหวะ ความชื้นแฉะและกลิ่นแชมพูสุนัขจางๆที่รู้สึกได้เริ่มทำให้ผมรู้สึกแปลก ก่อนที่ผมจะแบกหน้าที่ร้อนของตัวเองหันไปหยิบผ้าขนหนูของพูห์ที่ใช้เช็ดตัวมาแก้เก้อ
“ได้ไหม”
คำถามที่ถามย้ำด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนจนผมขนลุกนั้น ทำให้ผมต้องเม้มริมฝีปากของตัวเองแน่น ก่อนจะตวัดสายตาขึ้นไปสบมองคนพูดที่มองมาอย่างอารมณ์ดี
“ไม่ได้โว้ย!”
“แหมแค่นี้ก็ไม่ได้ ไม่รู้จะหวงไปทำไมเนี่ย” ไอ้ดิวพูดด้วยน้ำเสียงเสียดาย ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
“แล้วมึงมาทำไมวะ” ผมถามขึ้น ก่อนจะวางพูห์ที่ถูกห่อด้วยผ้าชนหนูลงที่พื้นหลังจากที่กลับเข้ามาในบ้านอีกครั้ง ผมนั่งลงที่พื้นแล้วเอื้อมไปหยิบไดร์ที่เสียบปลั๊กไว้ ก่อนจะจัดการเป่าขนของมันให้แห้ง
“คืดถึง” ไอ้ดิวพูดขึ้นพลางนั่งลงที่พื้นตาม
“ห๊ะ? มึงว่าอะไรนะ” ผมเงยหน้ามองคนพูดอีกครั้ง ผมปิดสวิศซ์ลงเพื่อลดเสียงรบกวน ไม่แน่ใจว่าหูแว่วหรือเปล่าที่ได้ยินมันพูดว่าคิดถึง
“มาให้มึงสอน” ไอ้ดิวพูดอีกครั้ง ผมขมวดคิ้ว เพราะแน่ใจว่าก่อนหน้านี้มันไม่ได้พูดแบบนี้
“ไหนบอกจะเริ่มอาทิตย์หน้าไง” ผมถาม ก่อนจะเริ่มต้นเป่าขนสีคาราเมลอีกครั้ง
เมื่อวานนี้หลังจากที่ได้ยินสิ่งที่ไอ้ดิวต้องการ ผมก็ปฏิเสธทันที แต่คนเจ้าเล่ห์มันก็ยังเป็นคนเจ้าเล่ห์อยู่วันยั่งค่ำ ความหน้าตาดีและรอยยิ้มของมันไม่ต่างจากภาพมายาที่ล่อลวงใครที่พบเห็นให้หลงเชื่อ ถึงแม้ผมจะรู้ความจริงข้อนี้ดีอยู่แล้ว แต่ก็ไม่อาจพาตัวเองให้หลุดจากบ่วงบาศที่มันตั้งใจคล้องมาได้
ทันทีที่ไอ้ดิวไม่ได้รับคำตอบที่พอใจ ไอ้ตัวดีเลยเริ่มยกเรื่องบุญคุณเก่าที่มันได้สะสมมา ก่อนจะใช้เรื่องหนี้ของผมที่ติดค้างไว้เป็นเครื่องมือ โดยบังคับให้สอนมันเล่นกีตาร์อย่างไม่มีข้อแม้ ถึงแม้ในใจจะอยากปฏิเสธแค่ไหน แต่หนี้ติดค้างที่คาใจอยู่ในตอนนี้ ทำให้ผมต้องตบปากรับคำอย่างที่ไม่สามารถหลักเลี่ยงได้ พร้อมกับบอกให้เจ้าหนี้รู้ตัวว่า งานนี้ถือเป็นการใช้หนี้รวดเดียวจบ
“ทนรอไม่ไหว เลยตัดสินใจมาวันนี้” ไอ้ดิวว่าต่อ “แถมมึงก็ไม่ได้ไปไหนด้วยนี่”
“แล้วทำไมไม่โทรบอกก่อน กูจะได้เตรียมตัว” ผมบอกอย่างไม่ชอบใจนัก อะไรชองมันอยู่ดีๆอยากมาก็มา เสียมารยาทจริงๆ ผมปิดสวิตซ์ไดร์ แล้วเริ่มเอาหวีแปรงมาสางขนของพูห์เบาๆ
“ขืนโทรบอกก่อน มึงก็เตรียมตัวหนีทันน่ะสิ” ไอ้ดิวว่า ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้น “เพราะนิสัยของมึงเองนั่นแหละ ทำให้กูต้องทำแบบนี้”
รู้ดีจริงนะ... ผมนึกด่ามันในใจ ก็อย่างที่มันว่า ใครจะไปอยู่รอต้อนรับล่ะครับ ผมมองขนของพูห์ที่เริ่มแห้งพร้อมกับลำตัวของมันที่พองขึ้นมาเล็กน้อย
“อ้าวเด็กๆ มาทานข้าวกลางวันกันก่อน” แม่ของผมพูดขึ้น “แมลงปอไปล้างมือ แล้วไปช่วยแม่ยกหม้อราดหน้าในครัวออกมาด้วย”
-
“เดี๋ยวดิวไปยกให้เองครับ” ไอ้ดิวลุกขึ้นจากพื้น ก่อนจะกุลีกุจอตามแม่ของผมเข้าไปในครัว ผมย่นหน้าลงเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปล้างมือแล้วตามเข้าไปทีหลัง
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
“กินได้หรือเปล่าลูก”
“แหม คุณแม่ทำอาหารเก่งจริงๆนะครับเนี่ย”
ทันทีที่ไอ้ดิวพูดจบ แม่ของผมก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ผมนึกหมั่นไส้ขึ้นมาตงิดๆ ไม่ใช่ว่ารสมือของแม่ไม่อร่อยหรอกนะครับ เพราะผมกินประจำเลยคุ้นเสียจนชินแล้วมากกว่า แต่ท่าทางเยินยอออกหน้าออกตาของมันเนี่ย ช่างแทงสายตาของผมเสียจริงๆ
“ตั้งแต่ยังเด็กแม่ก็เข้าครัวช่วยยายของแมลงปอเป็นประจำ พอรู้ตัวอีกทีก็ทำอาหารเป็นซะแล้ว” แม่พูดติดตลก ก่อนที่ไอ้ดิวจะยิ้มรับ
“คุณแม่ของดิวทำกับข้าวไม่เป็นหรอกครับ อาศัยให้แม่บ้านทำให้” ไอ้หน้ายิ้มเล่าบ้าง
“ตายจริง! เมื่อวันก่อนยังพูดเรื่องนี้กับแมลงปออยู่เลย ไม่นึกว่ารุ่นเดียวกับแม่จะมีแบบนี้ด้วย” แม่พูดขึ้นอย่างแปลกใจ แต่ไม่ได้มีเจตนาจะว่าอะไรแม่ของไอ้ดิวหรอกนะครับ
“คุยเรื่องอะไรกันหรือครับ” ไอ้ดิวถามอย่างสงสัย ไอ้นี่ก็อีกคน ทำไมต้องอยากรู้ไปซะทุกเรื่อง
“พูดเล่นๆกันว่า สมัยนี้น่ะหาผู้หญิงที่เป็นแม่ศรีเรือนยากเต็มที ตอนนี้อะไรก็สำเร็จรูปสะดวกสบายไปเสียหมด จนบางครั้งก็ลืมแบบแผนพื้นฐานที่เรียบง่ายไป” แม่พูดก่อนจะถอนหายใจออกมา “เด็กสมัยนี้ติดจะทำอะไรก็ต้องรวดเร็วไว้ก่อน แค่น้ำพริกง่ายๆ บางคนยังต้องซื้อสำเร็จรูปมากินด้วยซ้ำ”
“แม่พูดเป็นคนแก่ไปได้” ผมแซวขึ้น ก่อนที่แม่จะหันมาชักสีหน้าใส่ผมแทน
“เราเองก็ระวังไว้ให้ดีเถอะ เกิดได้แฟนแบบที่แม่ว่า จะหัวเราะเยาะให้”
“แล้วคุณแม่อยากให้แฟนของแมลงปอ เขาเป็นคนแบบไหนหรือครับ” ไอ้ดิวถามต่อ ก่อนที่ผมจะสำลักเส้นก๋วยเตี๋ยวของตัวเอง จนต้องต้องหาแก้วน้ำมาดื่ม โชคดีที่แม่ไม่ได้สนใจ เพราะมัวแต่มองรอยยิ้มของไอ้ตัวดีที่กำลังรอฟังงคำตอบอยู่
“แม่ก็ต้องอยากได้แบบที่เป็นงานบ้านงานเรือนนั่นแหละ ทำอาหารเป็น ดูแลเอาใจใส่ก็พอแล้ว”
“แล้วถ้าทำอาหารไม่เก่ง แต่ทำขนมได้นี่ พอจะผ่านเกณฑ์ไหมครับ” ไอ้ดิวว่าต่อ ไม่ได้สนใจสีหน้าเหมือนเห็นผีของผมในตอนนี้
“ทำขนมได้งั้นเหรอ?” แม่ทำท่าคิดเล็กน้อย “แต่อย่างน้อยก็เคยเข้าครัว เรื่องทำอาหารไม่เก่งก็ถือว่าฝึกกันตอนหลังได้ไม่ยากเท่าไหร่ ถือว่าใช้ได้นั่นแหละ ว่าแต่แฟนของแมลงปอทำขนมเป็นเหรอ” แม่ถามไอ้ดิวกลับด้วยความสนใจ
“แม่! ผมยังไม่มีแฟน” ผมรีบร้องบอก ก่อนจะได้ยินเสียงไอ้ดิวที่หัวเราะขึ้นมาเบาๆ
“แหม คิดว่าแอบมีแล้วไม่บอกแม่เสียอีก เห็นพักนี้ดูใจลอยๆ” แม่แซวต่อ โดยไม่สนว่าสีหน้าของผมตอนนี้มันแย่ขนาดไหน
“ไม่จริงสักหน่อย!”
“ก็แล้วไป” แม่พูดอย่างไม่ถือสาเอาความ ก่อนจะหันไปคุยกับไอ้ดิวแทน “ดิวก็คอยดูให้แม่ด้วยนะลูก แมลงปอมีแฟนเมื่อไหร่ก็มาบอกแม่ แม่จะได้เตรียมตัวรับลูกสะใภ้ให้ถูก”
“ครับ” ไอ้ดิวยิ้มรับ ก่อนจะส่งยิ้มมาให้ผม
ผมอยากจะย้อนเวลา แล้วไล่มันกลับบ้านไปซะจริงๆ
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
“คุณแม่ของมึงน่ารัก” ไอ้ดิวพูดขึ้น พลางรับจานที่เปื้อนน้ำยาล้างจานไปล้างน้ำเปล่าต่อ
“แน่ล่ะ นั่นแม่ของกูนี่” ผมว่าไปตามเรื่อง นึกหมั่นไส้มันแต่ก็ยังหาวิธีจัดการไม่ได้ หลังจากมื้ออาหารกลางวันสุดหรรษา? จบลง ผมกับไอ้ดิวก็สวมบทบาทพนักงานล้างจานเก็บกวาดโต๊ะให้เรียบร้อย
“แต่ลูกชายของคุณแม่น่ารักกว่า”
“เงียบไปเลยไอ้ดิว!” ผมตอบกลับ ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่สามารถลดอาการร้อนผ่าวที่วิ่งเล่นอยู่ทั่วใบหน้าในตอนนี้ได้
ถ้ามึงไม่อายที่จะพูด ก็ช่วยนึกแคร์ว่ากูอายที่จะฟังด้วย...
ผมได้แต่คืดกับตัวเองอย่างนึกสงสัยว่า ส่วนไหนของร่างกายที่ไปกระตุ้นต่อมพิศวาสของผู้ชายได้ นอกจากความสูงร้อยเจ็ดสิบสามที่ถือว่าเลยความน่ารักไปแล้ว ผมเองก็ไม่ใช่คนผิวขาวแถมผอมอีกต่างหาก หน้าอกแบนแบบนี้มันน่าดึงดูดใจตรงไหน ไม่นับหน้าตาที่แสนธรรมดาไม่สะดุดตานี่อีก ผมก็เริ่มสงสัยว่า มีใครเล่นของให้มันมาสนใจผมหรือเปล่าเนี่ย
อย่าให้รู้ตัวเชียว ผมจะตามกระทืบให้ถึงบ้าน!
“แมลงปอเอาแต่หนีตลอด” ไอ้ดิวบ่นขึ้น ก่อนจะเอาจานที่ล้างเสร็จเรียบร้อยวางผึ่งน้ำเอาไว้ที่ชั้น
ยังมีหน้ามาว่ากูอีกนะ!
ผมตวัดไปมองคนพูดอย่างไม่ค่อยพอใจ “กูว่ามึงตั้งใจทำงานของมึงไป ล้างให้สะอาดด้วย กูกับแม่ไม่อยากกินคราบน้ำยาล้างจาน” ผมบ่นบ้าง พลางก้มหน้าถูหม้อที่เริ่มล้างออกยากค่อ
“เชื่อมือได้ ถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมา กูยินดีรับผิดชอบ” ไอ้ดิวว่า ก่อนจะรับหม้อที่ผมเพิ่งขัดเสร็จไปล้างค่อ
“หึ” ผมแค่นเสียงในลำคอ ก่อนจะเห็นไอ้ดิวยักคิ้วมาให้ ผมรอให้ไอ้หน้ายิ้มล้างหม้อด้วยน้ำเปล่าให้เสร็จก่อนแล้วค่อยล้างมือที่เปื้อนฟองของตัวเองต่อ ผมยืนรอพร้อมกับมองดูท่าทางของมันไปด้วย “ไม่นึกว่าคุณชายอย่างมึงจะทำอะไรแบบนี้ได้”
“กูก็คนธรรมดานะ เคยเรียนลูกเสือมาด้วย เรื่องล้างจานแค่นี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่” ไอ้ดิวตอบก่อนจะยิ้มออกมา
เมื่อเห็นไอ้หน้ายิ้มยกหม้อที่ล้างสะอาดแล้วออกจากอ่าง ผมก็เอามือไปล้างต่อ ก่อนจะต้องกระพริบตาปริบๆ เมื่อเห็นมืออีกคู่มาคว้ามือของผมเอาไว้ ผมเงยหน้าไปมองเจ้าของมือที่กำลังจับมือของผมแล้วถูเบาๆ
“ทำอะไรของมึงเนี่ย!” ผมพูดพร้อมกับดึงมือที่เปียกน้ำของคัวเองออก
“อ้าว ก็คิดว่าอยากให้ล้างน้ำเปล่าให้ด้วย” ไอ้ดิวว่าหน้าตาย แล้วค่อยเผยรอยยิ้มออกมา
“ไอ้บ้าเอ๊ย!” ผมสบถอย่างหัวเสีย พร้อมกับความร้อนที่วิ่งขึ้นสู่ใบหน้าในทันที หัวใจที่เคยเต้นปกติก็เริ่มเสียจังหวะอีกครั้ง ก่อนความตกใจจะแปรเปลี่ยนเป็นความไม่พอใจ จนท้ายที่สุดกลายเป็นความอายที่ซึมซาบไปตามเส้นความรู้สึก ผมเดินออกจากห้องครัวโดยไม่ได้สนใจคนข้างหลังอีก พร้อมกับมือที่เปียกน้ำกำแน่น
ในครัวอากาศร้อนเป็นบ้า!
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
ตอนนี้ผมกำลังนั่งมองไอ้หน้ายิ้มที่นั่งอยู่ที่พื้นห้องนอนของผมครับ มันยกกีตาร์ของตัวเองมาไว้บนตัก ก่อนจะเงยหน้ามามองผมที่นั่งมองมันอยู่บนเตียง ถึงจะบอกว่าเป็นกีตาร์ของมัน แต่ผมก้ป็นคนเลือกมาด้วยตัวเอง อาจจะเรียกได้ว่า ผมเป็นเจ้าของส่วนหนึ่งด้วยเหมือนกัน ถึงจะไม่ได้ออกเงินเลยก็เถอะ
“ทำไมมึงถึงอยากเล่นเป็น” ผมถามขึ้นอย่างสงสัย คนเราเวลาตั้งใจจะทำอะไรบางอย่างก็ควรมีจุดมุ่งหมายของตัวเอง ว่าทำแล้วได้อะไร ทำไปทำไม อย่างน้อยจะช่วยเป็นแรงผลักดันในการเรียนรู้
“แล้วมึงจะอยากรู้ไปทำไม” ไอ้ดิวถามกลับ ผมชักสีหน้าใส่มัน อุตส่าห์จะตั้งใจสอนดีๆแล้วนะเว้ย
“กูจะได้คิดว่าควรค่าพอที่จะเสียเวลาสอนไหม” ผมตอบพลางมองหน้าไอ้ดิวที่อยู่เบื้องล่าง
“จะเอาไว้เล่นให้แฟนฟัง เหตุผลใช่ได้หรือเปล่า” ไอ้ดิวเลิกคิ้วถาม ก่อนจะมองผมพร้อมกับรอยยิ้มที่ผุดขึ้นที่มุมปาก
ผมไม่ได้ตอบแต่เสมองไปทางอื่นแทน ริมฝีปากถูกเม้มแน่น ผมปรับสีหน้าตัวเองอีกครั้งพร้อมกับหยิบตุ๊กตาบนเตียงที่อยู่ใกล้มาถือไว้ ก่อนจะหันกลับมาทางเดิม “มัวแต่มองหน้ากูอยู่ได้ มองไปที่กีตาร์มึงสิวะ!”
“ครูดุอ่ะ” ไอ้ดิวย่นจมูกของตัวเอง ก่อนจะก้มลงตามที่ผมว่า “กูคิดว่าตัวเองเป็นนักเรียนที่ดี ไม่ต้องเข้มงวดนักก็ได้”
“ดีตายห่าเลยมึง นอนหลับเวลาเรียนประจำ” ผมแขวะมันเล็กน้อย พร้อมกับไอ้ดิวที่ส่งยิ้มจางๆมาให้
“รับรองคราวนี้ตั้งใจเรียนสุดๆ” ไอ้ดิวเอ่ยย้ำขึ้น
“เรื่องของมึง” ผมเลิกต่อปากต่อคำกับมันต่อ ก่อนจะเริ่มต้นสอนอย่างจริงจัง “กีตาร์มีหกสาย สายล่างสุดเรียกว่าเส้นที่หนึ่งไล่ขึ้นมาจนถึงเส้นที่หก”
ผมเริ่มบอกส่วนพื้นฐานที่ต้องใช้งาน “มึงเห็นเส้นขวางนั่นไหม เขาเรียกว่าเฟร็ต คงเหมือนกับการแบ่งห้องของดนตรีล่ะมั้ง” ผมตอบอย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก ก็อย่างที่ผมเคยบอกไปแล้วว่าไม่ได้มีความรู้ด้านดนตรีเท่าไหร่นัก เรียกว่าเล่นไปได้เรื่อยๆนั่นแหละครับ
“อืมๆ” ไอ้ดิวตอบรับพลางมองตามสิ่งที่ผมบอก
“คราวนี้เริ่มจับคอร์ดแรกดูก่อนแล้วกัน” ผมบอก ก่อนจะมองไปยังกีคาร์ที่อยู่บนตักของมัน “เอานิ้วขี้กดลงบนเส้นที่ห้าเฟร็ตสอง นิ้วกลางกับนิ้วนางอยู๋เหร็ตเดียวกัน กดเส้นที่หกกับเส้นที่หนึ่ง”
“แบบนี้น่ะเหรอ” ไอ้ดิวเงยหน้ามองผมอีกครั้ง ผมพยักหน้า เมื่อเห็นไอ้หน้ายิ้มวางนิ้วได้ถูกต้อง
“ต่อไปมึงลองดีดลงเป็นจังหวะทีเดียวหกเส้นเลย”
ไอ้ดิวพยักหน้ารับ ดูมันเกร็งนิ้วของตัวเองเพราะคงไม่ชิน ก่อนที่เสียงแปร่งๆจะดังขึ้นเมื่อไอ้หน้ายิ้มเริ่มบรรเลงขึ้นเป็นครั้งแรก
บอดสนิท...
“เป็นยังไงบ้าง” ไอ้ดิวถาม พร้อมกับดีดลงเป็นจังหวะไม่ช้าไม่เร็วจนเกินไป ทว่าเสียงที่ได้ก็ยังแปร่งเหมือนเดิม
“มึงกดนิ้วของตัวเองลงไปอีก” ผมบอก
“กูกดแล้ว”
“ยังกดไม่แน่นพอ กดให้แน่นๆ” หมบอกย้ำ นี่เป็นปัญหาของพวกมือใหม่ที่ต้องเจอกันทุกราย
“ถ้าแรงกว่านี้จะเริ่มเจ็บนิ้วแล้ว” ไอ้ดิวบ่นออกมา แต่ก็ทำตามที่ผมบอก คิ้วเข้มเริ่มขมวดกันเล็กน้อย “ได้หรือยัง”
“ปล่อยก่อน” ผมบอก ก่อนจะดึงกีตาร์ของมันมาไว้บนตักของตัวเอง “มึงดูนิ้วกู แล้วสังเกตเสียง” พูดจบ ผมก็ลองเล่นคอร์ดซีที่เพิ่งสอนมันเมื่อครู่ให้ดู “ถ้ามึงกดนิ้วไม่แน่นพอ มันจะทำให้เสียงบอดแล้วเป็นอย่างที่มึงเล่นเมื่อกี้” ผมลองทำแบบทีไอ้ดิวทำเมื่อครู่ให้เจ้าตัวดู “แต่ถ้ามึงกดสายแน่นพอ มันจะได้เสียงที่ใสออกมา” แล้วผมก็เพิ่มแรงกดลงที่นิ้ว พร้อมกับดีดจนเกิดเสียง
“ยากเหมือนกันแฮะ” ไอ้ดิวพยักหน้ารับรู้
“ไม่มีอะไรที่ได้มาง่ายๆหรอก” ผมบอก ก่อนจะส่งกีตาร์คืนให้เจ้าของตัวจริง
“ถ้าเป็นเรื่องนั้นกูเข้าใจดีเลยว่ะ” ไอ้ดิวพูดอีกครั้ง ก่อนจะกดนิ้วลงบนสายกีตาร์
“ไม่ใช่แล้วมึง” ผมบอกอีกครั้ง เมื่อเห็นมันกดนิ้วผิดสาย “นิ่วชี้อยู่สายที่ห้า ไม่ใช่สานที่สี่”
“แบบนี้ใช่ไหม”
ผมพยักหน้า ก่อนจะเริ่มฟังเสียงกีตาร์ที่ดังขึ้นอีกครั้งแล้วถอนหายใจออกมา เพราะเข้าใจดีว่าตอนเริ่มแรกใหม่ๆ มันค่อนข้างจะยากอยู่ไม่น้อยที่ต้องคอยกดนิ้วในลักษณะประหลาดแบบนี้ ผมตัดสินใจลงไปนั่งที่พื้นตรงหน้ามัน ก่อนจะใช้มือของตัวเองกดนิ้วของไอ้ดิวที่ตอนนี้กำลังกดทับเส้นกีตาร์ให้แน่นกว่าเดิม
“มึงดีดไปเรื่อยๆ ไม่ต้องเกร็ง” ผมบอก “เพราะมึงลงแรงกดนิ้วไม่สม่ำเสมอ เสียงมันเลยแปลกๆ”
“ลำบากว่ะ” ไอ้ดิวว่า ทำให้ผมที่กำลังก้มลงมองนิ้วของมันต้องเงยหน้ามอง ก่อนจะเห็นรอยยิ้มบางที่ปรากฏขึ้น “พอมึงมาจับแบบนี้แล้วกูแอบตื่นเต้น”
“ไอ้บ้า” ผมด่าออกมา พร้อมกับเสียงหัวเราะที่ดังขึ้นเบาๆ ผมตั้งใจจะเอามืออก แต่มืออีกข้างไอ้ดิวกลับจับมือของผมเอาไว้ที่เดิม ทำให้เสียงที่ควรจะเกิดขึ้นนั้นเงียบไปในทันที
“จับไว้อย่างนั้นแหละดีแล้ว”
น้ำเสียงทุ้มที่ดังชิดริมใบหูนั้น ทำให้ผมทำอะไรไม่ถูก ผมพยักหน้าโดยที่ไม่ได้พูดอะไรอีกพลางฟังเสียงของคอร์ดซีที่ใสอย่างที่ควรจะเป็น ผมคลายแรงกดของตัวเองออกเหลือเพียงสัมผัสที่ทาบทับอยู่บนนิ้วมืออยู่บางเบา พร้อมกับหัวใจที่สั่นไหวไม่ต่างจากสายกีตาร์ที่กำลังถูกไอ้ดิวเล่นในอตนนี้
TBC :|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
:n1: Note :::
เอาตอนใหม่มาลงแล้วค่ะ อิอิ
ไม่รู้บรรยากาศตอนนี้มันอารมณ์ไหนกันแน่ แต่ไม่อยากให้มันดูอึมครึมมากเกินไป
ตอนนี้คิดว่าความสัมพันธ์ของสองคนนี้กระดึบมานิดนึงแล้วล่ะค่ะ ฮ่าๆ
อีกไม่กี่ตอนก็จะหวานกันแล้วค่ะ อดทนกันอีกนิดนึงเน้
ขอบคุณมากเลยค่ะที่ติดตามมาจนถึงตอนนี้
ขอบวกแทนคำขอบคุณให้นะคะ หากมีคำผิดไปบ้างต้องขอโทษด้วยค่ะ
สามารถแนะนำติชมได้ตามสบายเช่นเดิม เพื่อนำไปำัฒนาต่อไป แฮะๆ
เอาใจช่วยน้องดิวกันต่อไปด้วยนะคะ แมลงปอใจแข็งได้ไม่นานหรอกค่ะ เพราะธรรมดามันเป็นคนใจอ่อน เอิ๊กๆ
ขอบคุณมากเลยค่ะ
-
รู้สึกเหมือนบรรยากาศจะหวานแบบเบาๆ เมื่อไรแมลงปอจะยอมรับความจริงสักที
-
กีตาร์สื่ือรักจ้า คุณดิวเค้าก็หาเรื่องใกล้ชิดแมลงปอได้ตลอดแหละ
วันหยุดทีไรมาหาที่บ้านตลอด เค้าคิดถึงของเค้าเนอะ หยอดแล้วหยอดอีก
แมลงปอก็เขินแล้วเขินอีก แต่ยังอีกนิด ๆ อ่ะนะ จะแกรนด์โอเพนนิ่งทั้งทีให้เวลาแมลงปอหน่อย
แต่พระเอกเราน่ารักมากนะ ปลื้มอ่ะ มีแอบถามว่าที่แม่ยายว่าอยากได้เขยบ้านแบบไหน ฮิ้วววว
:pig4:
-
อีกไม่กี่ตอนก็หวานเหรอคะ .. นั้นรอ กร๊ากกก ชอบอะตอนหวานๆ
ตอนนี้ก็หวานนะคะ แหมสุนทรีย์กันทั้งคู่ อิอิ
-
ได้คอร์ดแรกแล้ว สอนกันแบบนี้ก็ได้ทั้งเล่นเป็น ได้ทั้งแฟนล่ะจ๊ะ
-
พร้อมกับหัวใจที่สั่นไหวไม่ต่างจากสายกีตาร์ที่กำลังถูกไอ้ดิวเล่นในอตนนี้
ท่าทางหัวใจแมลงปอ จะเป็นเสียง "บอด" :m20:
ขอหวานนิด ๆ นะ ไม่เอาเลี่ยน เจอหยอดแบบนี้ทุกวัน ใจไม่ด้านพอเลย
ยอมตั้งแต่หน้าประตูแล้ว :z3:
อยากได้ ๆๆๆ อยากได้แบบดิวววววว :serius2:
บวกหนึ่งคะ
แฮปปี้นิวเยียร์เน้อ :L1:
-
ก็ดูอบอุ่นดี แต่คุณแม่อยากได้ลูกสะใภ้ไม่ไช้ลูกเขยนะดิว แต่ดิวไม่เห็นจะแคร์ ก็คนอยากเป็นลูกเขยแม่แทนลูกสะใภ้นิเนอะ
-
จัดไปหนึ่งบวก
-
:man1: บรรยากาศเหมือนมีสีม่วงรำไรๆ
-
:z3:ดิวน่ารักเกินไปไม่ไหวแล้วๆๆ ละลายตั้งแต่หน้าประตู อ๊ายยย แมลงปอใจอ่อนหน่อยเถอะ นะๆๆๆ
-
เขาสอนกีตาร์กันแบบนี้ใช่่ป่ะ :o8:
-
ิวแอบมาล้วงข้อมูลจากแม่นะเนี่ย
-
เห็นวี่แววว่าจะหวานแล้วววววว
เชียร์ดิวๆ ดิวน่ารัก แถมเจ้าเล่ห์ตัวพ่อเลย ฮ่าๆ
แมลงปอระวังตัวเถอะ
รู้ตัวอีกทีใจอาจจะหายไปอยู่กับดิวแล้วก้ได้นะ >.<
-
ตอนหน้าน่าจะลงในวันพรุ่งนี้ หรือไม่ก็วันจันทร์นะคะ
กำลังปั่นอยู่จ้า ขอบคุณมากเลยค่ะ
-
รู้สึกเหมือนบรรยากาศจะหวานแบบเบาๆ เมื่อไรแมลงปอจะยอมรับความจริงสักที
น่าจะประมาณนั้นแหละค่ะ อดใจรออีกนิดนึงจ้า
กีตาร์สื่ือรักจ้า คุณดิวเค้าก็หาเรื่องใกล้ชิดแมลงปอได้ตลอดแหละ
วันหยุดทีไรมาหาที่บ้านตลอด เค้าคิดถึงของเค้าเนอะ หยอดแล้วหยอดอีก
แมลงปอก็เขินแล้วเขินอีก แต่ยังอีกนิด ๆ อ่ะนะ จะแกรนด์โอเพนนิ่งทั้งทีให้เวลาแมลงปอหน่อย
แต่พระเอกเราน่ารักมากนะ ปลื้มอ่ะ มีแอบถามว่าที่แม่ยายว่าอยากได้เขยบ้านแบบไหน ฮิ้วววว
:pig4:
ขอบคุณมากเลยค่ะ คนเขียนยังอยากได้น้องดิวเองเลยค่ะอิจฉาๆ
อีกไม่กี่ตอนก็หวานเหรอคะ .. นั้นรอ กร๊ากกก ชอบอะตอนหวานๆ
ตอนนี้ก็หวานนะคะ แหมสุนทรีย์กันทั้งคู่ อิอิ
เรื่องนี้มันจะสุนทรีย์ไปเรื่อยแหละจ้า ฮ่าๆ
ตอนนี้ก็หวานนิดๆก่อนนะคะ
อีกไม่นานแล้วจริงๆนะ
ได้คอร์ดแรกแล้ว สอนกันแบบนี้ก็ได้ทั้งเล่นเป็น ได้ทั้งแฟนล่ะจ๊ะ
อิอิ ดนตรีสอนรักจ้า
ขอบคุณมากเลยค่ะ
ท่าทางหัวใจแมลงปอ จะเป็นเสียง "บอด" :m20:
ขอหวานนิด ๆ นะ ไม่เอาเลี่ยน เจอหยอดแบบนี้ทุกวัน ใจไม่ด้านพอเลย
ยอมตั้งแต่หน้าประตูแล้ว :z3:
อยากได้ ๆๆๆ อยากได้แบบดิวววววว :serius2:
บวกหนึ่งคะ
แฮปปี้นิวเยียร์เน้อ :L1:
กร๊ากกก ตั้งใจทิ้งท้ายให้หวานนิดๆเลยนะนั่น อิอิ
จะพยายามไม่ให้หวานเกินไปตามไตล์แมลงปอ
ขอบคุณมากเลยค่ะ
ก็ดูอบอุ่นดี แต่คุณแม่อยากได้ลูกสะใภ้ไม่ไช้ลูกเขยนะดิว แต่ดิวไม่เห็นจะแคร์ ก็คนอยากเป็นลูกเขยแม่แทนลูกสะใภ้นิเนอะ
ใช่แล้วจ้า
ดิวมันไม่สนใจหรอกค่ะ ขอให้เป็นลูกบ้านนั้นก็พอ ฮ่าๆ
ขอบคุณมากเลยค่ะ
จัดไปหนึ่งบวก
ขอบคุณมากเลยค่ะ
:man1: บรรยากาศเหมือนมีสีม่วงรำไรๆ
เห็นแล้วใช่ไหมคะ กำลังมาแล้วค่ะ อิอิ
:z3:ดิวน่ารักเกินไปไม่ไหวแล้วๆๆ ละลายตั้งแต่หน้าประตู อ๊ายยย แมลงปอใจอ่อนหน่อยเถอะ นะๆๆๆ
อดทนรอนิดนึงนะคะ
ช่วงนี้แมลงปอกำลังเล่นตัวค่ะ เดี๋ยวจะไม่มีโอกาสแล้ว ฮ่าๆ
เขาสอนกีตาร์กันแบบนี้ใช่่ป่ะ :o8:
สอนแบบตัวต่อตัว สัมผัสกันอย่างใกล้ชิดแบบนี้แหละ อิอิ
จะได้เป็นเร็ว ฮ่าๆ ขอบคุณมากเลยค่ะ
ิวแอบมาล้วงข้อมูลจากแม่นะเนี่ย
ดิวกำลังแทรกซึม อิอิ
]เห็นวี่แววว่าจะหวานแล้วววววว
เชียร์ดิวๆ ดิวน่ารัก แถมเจ้าเล่ห์ตัวพ่อเลย ฮ่าๆ
แมลงปอระวังตัวเถอะ
รู้ตัวอีกทีใจอาจจะหายไปอยู่กับดิวแล้วก้ได้นะ >.<
อิอิ น่าจะประมาณนั้นแหละต้า
ดิวเขาน่ารักเนอะ
-
ตอนที่ 17
“แมลงปอคอร์ดเอไมเนอร์นิ้วชี้อยู่ที่สายสองเฟร็ตหนึ่งใช่ไหม”
“อืม” ผมนิ่งคิดเล็กน้อย พลางนึกไล่ไปถึงคอร์ดที่มันถามว่าต้องจับอย่างไร
“แล้วนิ้วกลางกับนิ้วนางอยู่คนละเฟร็ตหรือเปล่า”
“อยู่เฟร็ตเดียวกัน” ผมตอบพร้อมกับขมวดคิ้ว
“อืม แล้วคอร์ดจีเนี่ย นิ้วนางอยู่สายสามเฟร็ตหนึ่ง นิ้วชี้อยู่สายห้าเฟร็ตสอง แล้วนิ้วกลางอยู่สายหกเฟร็ตสามใช่ไหม”
ผมหันไปมองคนถามอีกครั้ง ก่อนจะเห็นว่าไอ้ดิวกำลังมองผมพร้อมกับรอฟังคำตอบ ผมนึกไล่วิธีการจับคอร์ดจีที่ฝังอยู่ในสมองอีกครั้ง ก่อนจะตอบออกมา
“ไม่ใช่ นิ้วนางอยู่เส้นหนึ่งเฟร็ตสาม” ผมถอนหายใจออกมาเล็กน้อย “มึงเลิกถามกูได้แล้ว กูกำลังตั้งใจเรียน”
“กูกำลังทบทวนความรู้อยู่นี่ไง”
“มึงจะบ้าเหรอ!” ผมเอ็ดออกมาเสียงเบา “มันจะออกสอบหรือไง นู้น! ทำไมมึงไม่ดูบนกระดาน อันนั้นออกสอบชัวร์” นึกหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย
“ก็อยากเล่นเป็นเร็วๆนี่” ไอ้ดิวพูดเสียงอ่อนลง เมื่อเห็นท่าทีที่เริ่มไม่พอใจของผม
“มึงหัดบ่อยๆก็เป็นเร็วเองนั่นแหละ ไม่ต้องรีบร้อนเกินไปหรอก” ผมบอก พอมองเห็นสีหน้าของมันหงอยลง ผมก็เริ่มใจอ่อนทุกที “ไหนเอามือมานี่ดิ”
ไอ้ดิวทำหน้าสงสัยพร้อมกับส่งมือสองข้างมาให้ผมแต่โดยดี ผมจับมือข้างขวาของมัน ก่อนจะดูร่องรอยสีแดงที่ปรากฏขึ้น เป็นแบบนี้แสดงว่าไปฝึกมา
“ทำไมเหรอ” ไอ้ดิวถามขึ้นอีกครั้ง เมื่อเห็นผมลูบที่ปลายนิ้วของมันเบาๆ “มึงจะหลอกจับมือกูหรือไง”
ผมปล่อยมือทันทีที่มันพูดจบ ไอ้ดิวยิ้มเล็กน้อยแบบไม่ถือสา “มึงนอนมากจนละเมอหรือไง ใครจะอยากไปทำแบบนั้นกับมึง กูแค่ตรวจการบ้าน”
“ตรวจการบ้าน?”
“แค่อยากรู้ว่ามึงไปฝึกเล่นมาบ้างหรือเปล่า” ผมตอบ เริ่มสอนมันตั้งแต่เมื่อวันอาทิตย์จนถึงวันนี้ก็เลยมาสองสามวันแล้วครับ แค่อยากจะรู้ว่ามันเป็นพวกท่าดีทีเหลวหรือเปล่าก็เท่านั้น
“มั่นใจได้เลยครับคุณครูว่าเด็กกชายดิวฝึกทุกวัน” ไอ้ดิวบอกพร้อมกับยิ้มออกมา ผมชักสีหน้าใส่ ก่อนที่เสียงทุ้มของไอ้หน้ายิ้มจะดังขึ้นมาอีกครั้ง “สงสัยต้องรอให้นิ้วด้านแบบมึงก่อน ถึงจะจบหลักสูตรใช่ไหมเนี่ย”
“ก็คงงั้น” ผมตอบอย่างไม่ใส่ใจ
“เฮ้อ พอถึงตอนนั้นก็หวังว่าแฟนคงดีใจที่ได้ฟัง มึงว่าอย่างนั้นไหม” ไอ้ดิวพูด ก่อนจะหันมาถามผมพร้อมกับรอยยิ้ม
“กูจะไปรู้เรอะ!” ผมตอบพร้อมกับเม้มริมฝีปากของตัวเองแน่น
อย่าหลวมตัวไปหลงกลมันเลยเชียว....
“นั่นสินะ สงสัยต้องรอให้ถึงตอนนั้นก่อน บางทีเผื่อมึงจะรู้”
“ตอนไหนกูก็ไม่รู้ทั้งนั้นนั่นแหละ” ผมตอบรัวเร็ว พร้อมกับได้ยินเสียงทุ้มที่หัวเราะขึ้นมาเบาๆ
“แมลงปออย่าพูดอย่างนั้นสิ มึงเองก็รู้ตัวดีว่าสักวันหนึ่งก็ต้องได้รู้อยู่แล้ว”
ไอ้ห่าดิว! ผมตะโกนอยู่ภายในใจโดยไม่ได้หันไปสนใจคนที่นั่งอยู่ข้างๆอีก พอมาได้ยินแบบนี้ก็รู้สึกขนลุกขึ้นมาซะอย่างนั้น เหมือนลางร้ายบอกเหตุไม่มีผิด
ผมคงจะไม่เจอเหตุการณ์อย่างที่มันว่าหรอกใช่ไหมครับ!
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
ตอนนี้ผมกำลังอยู่ท่ามกลางหมู่นักเรียนที่กำลังเข้ามาดูคะแนนที่แปะประกาศเอาไว้ครับ หลังจากการสอบกลางภาคที่เสร็จสิ้นไปเมื่ออาทิตย์ก่อน ผลคะแนนของแต่ละวิชาก็ค่อยๆผุดขึ้นมา พร้อมกับเหล่านักเรียนที่ลุ้นกันตัวโก่งไม่ต่างจากลุ้นสลากกินแบ่งรัฐบาลสักเท่าไหร่ นอกจากนักเรียนทุกคนจะได้รู้คะแนนของตัวเองกันแล้ว อีกนัยหนึ่งก็คือการประจานคะแนนดีๆนี่เอง
ผมแทรกเข้าไปในระยะที่ตัวเองมองเห็น ก่อนไล่สายตามองรายชื่อที่ถูกพิมพ์เรียงตามเลขที่ พร้อมกับเริ่มจดคะแนนแต่ละวิชาของตัวเองในกระดาษที่เตรียมเอาไว้ พอเสร็จเรียบร้อยผมก็ฝ่ากลุ่มคนออกมายืนรอไอ้กี้ที่กำลังเข้าไปจดคะแนนอยู่เหมือนกัน
“กูทำสำเร็จแล้วโว้ย!” ไอ้กี้ร้องบอก พร้อมกับคลี่ยิ้มกว้าง
“รอบนี้ไม่ตกเลยใช่ไหมวะ” ผมถาม พร้อมกับไอ้กี้ที่พยักหน้าตอบ
“คะแนนปริ่มขนาดนั้น ทำอย่างกับได้ท็อป”
เสียงที่ดังแทรกขึ้น ทำให้ผมกับไอ้กี้หันไปมอง พร้อมกับร่างของหัวหน้าห้องที่กำลังยืนมองพวกผมอยู่ แววเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย “ไม่อายบ้างหรือไงยะ”
“อะไรจ๊ะคุณเธอ เสือกไม่เข้าเรื่องอีกแล้วนะ” ไอ้กี้พูดพลางทำสีหน้ายียวนใส่ ผมถอนหายใจออกมา อย่างที่ผมเคยบอกเมื่อนานมาแล้วว่าไอ้กี้กับแววไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่ ไม่ได้มีเรื่องอะไรร้ายแรงหรอกครับ นอกจากนิสัยที่ขัดแย้งกันส่วนตัว คนหนึ่งก็เข้มงวด มีระเบียบ อีกคนหนึ่งก็ไร้สาระ หาเรื่องอู้ตลอด พอมีโอกาสได้ร่วมงานกันเลยปะทะกันจนได้
“ไม่ได้อยากเสือกนักหรอก แค่อยากจะเตือนในฐานะที่อยู่ห้องเดียวกัน เก็บอาการหน่อย กลัวคนอื่นไม่รู้หรือไงว่าไม่ค่อยฉลาดน่ะ” แววว่าต่ออย่างไม่ยอมแพ้ ผมได้แต่ละเหี่ยใจ นึกลังเลว่าควรจะลากไอ้กี้หนีไปเลยดีไหม
“เหรอจ๊ะแม่คนดี แบบนี้ไม่เรียกว่าเสือกแล้วเรียกว่าอะไร แส่เรื่องชาวบ้านเหรอ” ไอ้กี้ว่าต่อด้วยน้ำเสียงที่ผมคิดว่ามันโคตรกระตุกปลายเท้าเอามากๆ ไม่นับสีหน้าที่เชิญชวนให้เอาอะไรอัดใส่อีกนั่นแหละ ถ้าคนตรงหน้าเป็นผู้ชายบางทีอาจจะโดนกระทืบเล็กน้อยแกอารมณ์ของคนฟังได้ “ไม่ว่าจะเสือก สอด แส่ กูว่าความหมายก็ใกล้กันหมดนะ แยกไม่ค่อยออกเท่าไหร่ เชิญเลือกตามใจชอบเลยนะยายหัวหน้าห้อง”
“ไอ้บ้า!” แววตวาดเสียงดัง พร้อมกับคนในบริเวณนั้นที่เริ่มหันมาสนใจ ผมกระตุกแขนไอ้กี้ แต่ดูเหมือนว่าไอ้หน้าตี๋จะไม่ได้สนใจ นัยน์ตาเรียวยังคงทอดมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างนึกสนุก
“นอกจากหน้าตาจะไม่ได้เรื่องแล้ว เสียงของเธอเนี่ยสุดจะทนจริงๆ” ไอ้กี้ว่าพลางทำท่าแคะหูตัวเอง “เสียงควายร้องไห้ตอนออกลูกยังน่าฟังมากกว่านี้อีก สงสัยชาตินี้คงขึ้นคานไม่มีใครเอาแล้วล่ะมั้ง” ไอ้กี้ทำสีหน้าเศร้าเล็กน้อย “น่าสงสารว่ะ”
“ไอ้ปากหมา! ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้นะ!” แววร้องตะโกนไม่หยุด พร้อมกับผมที่ดึงแขนเพื่อนของตัวเอง แต่ไอ้กี้ดันออกแรงฝืนเอาไว้
“เรื่องจริงแค่นี้ก็รับไม่ได้” ไอ้กี้พูดต่อ ก่อนจะหันมามองผม “แล้วมึงจะดึงกูทำไมเนี่ยไอ้ปอ กูกำลังสาธยายคุณลักษณะของยายนี่ให้คนอื่นฟังกันอยู่ ถือว่าบรรยายสายพันธุ์ประหลาดเผื่อใครอยากรู้จะได้ไม่ต้องเสียเวลาศึกษา กูกำลังทำความดีแล้วมึงจะมาขัดขวางทำไมวะ”
“มึงจะบ้าเหรอไง” ผมบอก ก่อนจะดึงร่างออกมา เพราะตอนนี้เสียงของแววดังขึ้นพร้อมกับคำหยาบคายมากมายที่ไม่ควรค่าแก่การฟังเลยสักนิด ก่อนที่เสียงของเธอจะกลายเป็นเสียงแว่วไม่ต่างจากเสียงของลม “มึงก็รู้นิสัยของเขาดี แล้วไปยั่วโมโหเขาทำไม”
“ยายนี่ชอบเบ่งใส่กุทุกที คิดว่าตัวเองเป็นหัวหน้าห้องแล้วจะมาด่ากูได้หรือไงกัน” ไอ้กี้บ่นออกมา ก่อนจะหัวเราะ “สมน้ำหน้า”
“เอาน่ามึง แววเขาเป็นคนแบบนั้น มึงก็อย่าไปสนใจเลย” ผมถอนหายใจออกมา “ที่สำคัญแววเป็นผู้หญิงด้วย มึงไม่ควรไปพูดอะไรแบบนั้น”
“อ่อ กูลืมไปว่ามึงมันสุภาพบุรุษ” ไอ้กี้หันมาเล่นเสียงใส่ผม “มึงควรใช้เกียรตืสุภาพบุรุษของมึงตอนนี้ให้เต็มที่ เผื่ออนาคตมึงอาจจะไม่มีโอกาสได้ใช้”
“ทำไมวะ” ผมมองสีหน้าที่ประดับยิ้มกวนของไอ้กี้ด้วยความสงสัย
“อนาคตมึงอาจจะเปลี่ยนไปใช้สิทธิ์ของสุภาพสตรีแทนไง” ไอ้หน้าตี๋พูดแล้วหัวเราะออกมา
“ไอ้สัด!”
“ไม่เห็นต้องชมกูเลย” ไอ้กี้ว่าอย่างอารมณ์ดี เมื่อเห็นผมชักสีหน้าใส่ “เอาน่า แล้วคะแนนมึงเป็นยังไงบ้างวะ”
“ก็โอเค” ผมบอกแบบไม่สบอารมณ์ โดยรวมผลการสอบในครั้งนี้เป็นที่น่าพอใจครับ “แต่โต้งดิแม่งซุ่ม คะแนนสูงมากมึง”
“กูว่าไอ้เชี่ยดิวต่างหากที่ซุ่มจริง” ไอ้กี้ว่าต่อ “ดูคะแนนคนนอนหลับในห้องเรียนดิ แม่งเยอะสาด”
เพราะมีการประกาศคะแนนในช่วงกลางวันที่มีคนมามุงดูกันเยอะ กลุ่มของผมเลยมีการแบ่งสายออกมาเล็กน้อย โดยที่ผมกับไอ้กี้มาจดผลคะแนนสอบ ส่วนโต้งกับไอ้ดิวไปจองโต๊ะกินข้าวกลางวัน และด้วยจำนวนคนที่มามุงดู ผมกับไอ้กี้เลยแบ่งกันจดคะแนน โดยผมจดของโต้ง ส่วนไอ้กี้จดของไอ้ดิว
ผมมองดูคะแนนในมือของตัวเอง ก่อนจะเลยไปมองตัวเลขบนกระดาษของไอ้กี้ต่อ พร้อมกับเสียงของไอ้หน้าตี๋ที่ดังขึ้น “ไอ้ที่กูวงไว้คือมันได้ท็อป แล้วดูมาเทียบกับคะอนนคาบเส้นของกู เจ็บปวดว่ะ”
“มึงอย่ามัวแต่ไปเทียบกับคนอื่นสิ ” ผมเตือน การสอบไม่ต่างจากการต่อสู้กับตัวเอง ผลคะแนนที่ออกมาคือตัวเลขที่บ่งบอกความพยายามในการเรียน ผมเลยไม่ค่อยแคร์เรื่องคะแนนของคนอื่นเท่าไหร่ ถ้าผ่านเป้าที่ตั้งใจไว้ก็ถือว่าประสบความสำเร็จครับ
“กูก็แค่พูดเล่นไปเรื่อยนั่นแหละ” ไอ้กี้ว่าต่อ ก่อนจะส่งยิ้มออกมาให้ผม “แต่ว่าที่แฟนมึงสุดยอดจริงๆเลยว่ะ สงสัยกูต้องไปเค้นเอาเคล็ดลับวิชาจากมัน นอนตอนเรียนแล้วทำข้อสอบได้เนี่ย”
“พูดหมาๆแล้วมึง” ผมพูดออกมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ พร้อมกับไอ้กี้ที่หัวเราะรับ
ให้ตายเถอะ! สมกับเป็นคุู่ดูโอ นิสัยแม่งไม่ต่างกันเลยจริงๆ
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
เสียงโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้น เรียกความสนใจจากผมที่กำลังยืนพิงข้างประตูอยู่ในรถไฟฟ้าได้ชะงัด ก่อนจะล้วงขึ้นมาดู รู้สึกว่าชื่อของเจ้าของปลายสายจะติดต่อผมบ่อยเกินไปแล้ว
“อะไร”
“โทษที วันนี้ไปเรียนกีตาร์ไม่ได้นะ”
ผมกระพริบตาพร้อมกับย่อยข้อมูลที่ได้ฟังอีกครั้ง ก่อนจะตอบรับไปอย่างว่าง่าย ไอ้ดิวเอ่ยขอโทษผมอีกครั้ง ก่อนจะวางสายไป ถ้าไม่นับการมาอย่างกะทันหันของมันเมื่ออาทิคย์ก่อน อาทิตย์นี้จึงควรจะเป็นวันแรกที่เริ่มเรียนด้วยซ้ำ แต่ในเมื่อมันไม่ว่างก็ดี ผมก็จะได้ว่างด้วย
ผมออกจากรถไฟฟ้า ก่อนจะมุ่งหน้าเข้าสู่โรงเรียนสอนพิเศษอีกครั้งด้วยความรู้สึกเซ็งขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อไหร่ชีวิตของผมจะหยุดหมุนรอบโรงเรียนกวดวิชาเสียทีนะ....
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
ผมเดินออกจากห้องด้วยความเบื่อหน่าย ต้องขอบคุณในความพยายามอันน้อยนิดที่เจียดเวลาไปอ่านทบทวนเนื้อหาของเมื่อสัปดาห์ก่อนมาเรียบร้อย ทำให้การเรียนในสัปดาห์นี้เริ่มเป็นไปอย่างปกติ ผมเดินลงบันไดพร้อมกับภาพบรรยากาศเดิมๆที่เห็นจนชินตา
การที่ต้องมายืนอยู่คนเดียวท่ามกลางเหล่าเด็กวัยรุ่นที่รวมตัวกันเป็นกลุ่ม ทำให้ผมรู้สึกเคว้างเคว้างขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ก่อนจะนึกไปถึงไอ้เพื่อนตัวแสบที่ระยะนี้ไม่ค่อยได้ไปเที่ยวด้วยกันสักเท่าไหร่ ผมเดินแทรกกลุ่มนักเรียนที่กำลังยืนออคุยกันที่ชั้นล่าง เมื่อหาพื้นที่ของตัวเองได้แล้ว ผมก็หยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองเพื่อโทรไปหาไอ้กี้เสียหน่อย
ทว่าไม่ทันได้กดปุ่มโทรออก แรงสะกิดที่ไหล่ ทำให้ผมต้องหันหลังไปมอง ก่อนจะเห็นร่างรุ่นพี่คนดังที่กำลังส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้
“อ้าว พี่น็อต” ผมเอ่ยขึ้นอย่างตกใจ ไม่นึกว่าจะได้เจอพี่เขาที่นี่
“ไม่นึกว่าจะได้เจอกันที่นี่เลยนะ” พี่น็อตเอ่ยทัก “เรียนมาครึ่งคอร์สเพิ่งเคยเจอปอเนี่ย”
“ผมก็ไม่เคยเห็นพี่เหมือนกัน” ผมเก็บโทรศัพท์มือถือของตัวเองใส่กระเป๋าเหมือนเดิม “แต่พี่เก่งนะเนี่ย คนเยอะอย่างนี้ยังหาเจออีก”
-
“ก็ไม่เชิงหรอก เห็นแล้วคุ้นๆเลยเข้ามาดูใกล้ๆ ถึงได้รู้ว่าเป็นปอน่ะ” พี่น็อตพูเอีกครั้ง “แล้วปอมีเรียนอีกหรือเปล่า”
“ไม่มีแล้วพี่” ผมตอบอย่างไม่ได้นึกเอะใจสงสัยอะไร
“ถ้าไม่รีบไปไหน ไปเดินเล่นกับพี่ก่อนไหม” พี่น็อตชวน ผมได้แต่ยิ้มรับ
“ไม่เป็นไรพี่ ไว้คราวหน้าดีกว่า” ผมตอบ ไม่อยากให้ความหวังอะไรกับรุ่นพึ่คนนี้เท่าไหร่ ผมอยากจะจบปัญหาคาราคาซังนี้ เว้นแต่ว่าพี่น็อตจะคิดกับผมแค่รุ่นน้องธรรมดาเท่านั้น
“กลัวจะเจอคราวหน้าตลอดไปน่ะสิ” พี่น็อตเอ่ยอย่างหยอกล้อ ผมได้แต่ถอนหายใจ ทำไมผมต้องมาเจอแต่พวกดักทางผมได้ตลอดด้วยนะ ผมแก้ตัวไม่ออกเลยได้แต่ส่งยิ้มขัดตาทัพไปให้
“โอเคนะครับ เดี๋ยวพี่พาไปหาอะไรกินอร่อยๆ”
“รบกวนพี่น็อตเปล่าๆ” ผมเอ่ยขัดขึ้นอีกครั้ง
“คิดมากไปแล้ว พี่เต็มใจครับ” พี่น็อตพูดขึ้นพลางยิ้มออกมาเล็กน้อย “ปออย่าปฏิเสธเลย ฟังดูแล้วเหมือนปอรังเกียจพี่ยังไงก็ไม่รู้”
“ผมไม่ได้คิดอย่างนั้นนะ” ผมรีบบอก ไม่อยากให้พี่น็อตเข้าใจผิด ถึงจะไม่สามารถตอบรับความสัมพันธ์ที่รุ่นพี่คนนี้พยายามมอบให้ได้ แต่ผมไม่เคยเกลียดอะไรพี่เขาเลยครับ
“ถ้าอย่างนั้นให้โอกาสพี่พาปอไปเลี้ยงสักครั้งนะ” น้ำเสียงทุ้มดังขึ้นอีกครั้ง ผมมองใบหน้าที่มองมาอย่างมีความหวังแล้วถอนหายใจให้กับความใจอ่อนของตัวเอง ผมไม่ชอบเลยที่จะเห็นใครมีสีหน้าผิดหวัง โดยเฉพาะมีสาเหตุมาจากผมแบบนี้
“ก็ได้ครับ” ผมตอบอย่างจำใจ สงสัยผมคงเป็นพวกปฏิเสธคนอื่นไม่ขึ้น
ทำไมช่วงนี้ผมถึงถูกล่อลวงด้วยของกินบ่อยจัง คุณว่าอย่างนั้นไหมครับ....
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
“จริงๆพี่น่าจะไปกับพวกเพื่อนๆมากกว่า” ผมตอบ เมื่อเห็นกลุ่มเพื่อนของพี่น็อตเดินจากไป นอกจากจะรู้สึกเกรงใจแล้วยังแอบรู้สึกผิดนิดหน่อยที่รุ่นพี่คนนี้ต้องมากับผมแทนที่จะได้ไปเที่ยวกับเพื่อนต่อ
“ไปกับเพื่อนเมื่อไหร่ก็ได้ แต่กว่าจะได้มาเดินเล่นกับปอเนี่ย หาโอกาสยากนะ”
ผมได้แต่ยิ้มอย่างคนไร้คำพูด ไม่นานพี่น็อตก็พาผมมายังร้านไอศกรีมชื่อดัง พร้อมกับพนักงานสาวที่แต่งตัวในชุดแบบฟอร์มของร้านที่กระวีกระวาดเข้ามาต้อนรับ ทันทีที่ได้ที่นั่ง พนักงานก็ยื่นเมนูให้ ก่อนจะบอกว่าจะมารับออเดอร์ที่หลัง
“ผมว่าผู้ชายสองคนมานั่งกินไอศกรีมด้วยกันนี่ มันดูแปลกๆนะ” ผพูดขึ้นพลางมองเมนูไปด้วย ตอนแรกนึกว่าพี่น็อตจะพาไปกินอะไรที่หนักท้องกว่านี้เสียอีก ไม่นึกว่าจะพามากินไอศกรีมแบบนี้ ผมมองไปรอบๆอีกครั้ง เมื่อเห็นแต่คู่รัก ไม่ก็เพื่อนสาว หากเป็นผู้ชายก็มากันมากกว่าสองคนขึ้นไป
“ปอคิดมากไปเองหรือเปล่า” พี่น็อตเงยหน้าขึ้นจากเมนูในมือ พร้อมกับมองมาที่ผม
“พี่คิดว่าอย่างนั้นหรือครับ” ผมนึกไม่แน่ใจเท่าไหร่ รู้สึกเหมือนคนมีชนักติดหลังอย่างบอกไม่ถูก แต่เดิมผมอาจจะไม่ใช่คนคิดมากแบบนี้ แต่พอมีเรื่องอะไรมากมายที่ผ่านเข้ามา ทำให้ผมรู้ว่าสิ่งรอบตัวมีอะไรที่ละเอียดซับซ้อนมากกว่านั้น อย่างน้อยก็เรื่องไอ้ดิวที่อยู่ดีๆก็มาคิดแบบนั้นกับผมซะได้ ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยจะใส่ใจเลยมองไม่เห็น แต่พอมามองดูอย่างละเอียดอีกครั้งก็ทำให้ผมแทบหงายหลังด้วยความตกใจสุดๆ
“ดูผู้หญิงสองคนนั้นสิ บางทีเขาอาจจะเป็นแฟนกันก็ได้นะ” พี่น็อตพูดขึ้นอีกครั้ง ผมมองตามไปยังทิศทางที่ว่าพลางขมวดคิ้ว
“ไม่หรอกมั้ง” ผมตอบอย่างไม่แน่ใจนัก ในเมื่อผู้หญิงสองคนที่ว่าก็น่ารักทั้งคู่ คงน่าจะเป็นเพื่อนกันมากกว่า แต่อย่างว่าเรื่องแบบนี้มันก็ไม่แน่เสมอไป สิ่งที่เป็นอาจจะไม่ใช่สิ่งที่ตามองเห็น
“ก็นั่นน่ะสิ ไม่มีใครคิดว่าเราสองคนเป็นแฟนกันหรอก” พี่น็อตตอบพร้อมกับรอยยิ้ม “มัวแต่คิดมากแบบนี้ เดี๋ยวก็กินไม่อร่อยหรอก”
ผมถอนหายใจออกมา ก่อนจะพยักหน้ารับแล้วหันไปสั่งเมนูกับพนักงานสาวที่เดินมารับออเดอร์ รอได้ไม่นานไอศกรีมที่ผมสั่งไว้ก็มาถึง น่ากินเหมือนกันนะครับเนี่ย!
“กินก่อนได้เลย” พี่น็อตบอก เพราะไอศกรีมที่ผมสั่งได้ก่อน ผมส่ายหน้า
“ใครจะกล้ากินก่อนครับ พี่เป็นคนเลี้ยงนี่ ห้ามมาเปลี่ยนใจที่หลังนะ” ผมบอก แม้ในใจจะนึกอยากจัดการไอศกรีมตรงหน้ามากแค่ไหน แต่มารยาทที่ได้สั่งสมมาก็สามารถข่มอาการยากเหล่านั้นเอาไว้ได้
“ไม่เบี้ยวหรอก” พี่น็อตว่าพร้อมกับหัวเราะเบาๆ ไม่นานไอศกรีมของพีเขาก็มาเสิร์ฟ ทีนี้ก็ได้เวลาของผมเสียที
โอ้ว... อร่อยมากครับ!
“ปอกินเชอร์รี่ไหม” พี่น็อตถามผม ผมทำหน้างงแต่ก็พยักหน้ารับ
“พี่ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ เอาของพี่ไปกินไหม”
“ก็ได้ครับ” ผมบอก พร้อมกับพี่น็อตที่หยิบเชอร์รี่สีแดงน่ากินมาใส่ในถ้วยของผม
พี่น็อตชวนผมคุยเกี่ยวกับงานอดิเรกแล้วก็ความชอบส่วนตัว พอจะเดาได้ว่าพี่เขาอยากรู้ ผมเองก็ไม่เห็นว่าจะเสียหายอะไร เพราะไม่ใช่ความลับที่บอกให้ใครรู้ไม่ได้
“ผมคิดว่าพี่อยากเป็นนักฟุตบอลเสียอีก” ผมถามด้วยความแปลกใจ
“ฟุตบอลแค่เตะเล่นๆ ถือว่าออกกำลังกายน่ะ แต่พี่ตั้งใจจะเข้าสภาปัตย์“ พี่น็อตตอบ ไม่ใช่พี่เขาเอาแต่ถามเรื่องของผมอย่างเดียว พี่น็อตเองก็เล่าเรื่องของตัวเองให้ผมฟังเหมือนกัน ผมรู้สึกสบายใจไม่น้อยที่ได้คุยเรื่องพวกนี้มากกว่าจะมาฟังประโยคหวานชวนแสลงหู
“สุดยอดเลยพี่” ผมชม ตอนนี้ผมยังคิดไม่ออกหรอกครับว่าอยากจะเรียนอะไร รอให้เวลาจวนตัวก่อนค่อยคิดอีกที
“จริงสิ พี่ว่าจะถามปอสักหน่อย เกือบลืมไปแล้วเนี่ย”
“อะไรเหรอพี่”
“พี่ไปขอเป็นเพื่อนกับปอในเฟสบุ๊คตั้งนานแล้ว ไม่เห็นปอจะตอบรับสักที” พี่น็อตถาม พร้อมกับน้ำเสียงที่อ่อนลงเล็กน้อย
“อ่อ ผมไม่ค่อยได้เล่นหรอกครับ” ผมบอกเพื่อให้พี่น็อตสบายใจ
“อ้าวเหรอ” พี่น็อตมีท่าทีแปลกใจไม่น้อย คงคิดว่าผมเป็นพวกวัยรุ่นตกยุคหรือเปล่าที่ไม่ตามติดสังคมออนไลน์แบบนี้
“ผมรู้จักคนไม่เยอะ ส่วนใหญ่มีอะไรก็โทรคุยกันมากกว่า” ผมชี้แจงให้ฟัง พร้อมกับรุ่นพี่คนดังที่พยักหน้ารับรู้
“ถ้าอย่างนั้นพี่ขอเบอร์ของปอได้ไหม” พี่น็อตถามขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติ แต่ผมชะงักไปเล็กน้อย
พี่น็อตเคยขอเยบอร์ของผมเมื่อนานมาแล้ว ก่อนจะเจอไอ้ตัวดีเบรกไว้เสียก่อน จริงๆผมก็ไม่ได้หวงหรือเล่นตัวอะไรหรอกครับ เพียงแต่รู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ที่ต้องให้เบอร์โทรศัพท์มือถือของตัวเองกับพี่เขา ทั้งที่รู้ตัวเองดีว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงของพี่น็อตคืออะไร
“ไม่ใช่อะไรหรอกนะพี่ แต่ผม...” ผมกำลังตั้งท่าจะปฏืเสธ เพราะไม่อยากให้ความสัมพันธ์มันมากเกินไปกว่านี้ ในเมื่อพี่น็อตไม่หยุด ผมเองก็ควรจะเป็นคนที่หยุดเอง จนกว่าผมจะวางใจ
“แค่รุ่นพี่ที่อยากได้เบอร์ของรุ่นน้อง ปอคงไม่คิดมากเกินไปหรอกนะ” พี่น็อตขัดขึ้น ผมเผลอขมวดคิ้วขึ้นอย่างไม่รู้ตัว
“พี่ก็น่าจะรู้ดีนี่ครับว่าผมคิดยังไงกันแน่” ผมบอกด้วยน้ำเสียงไม่สบายใจนัก
“พี่แค่อยากรู้จักปอมากกว่านี้ ไม่ได้เรียกร้องอะไรมากเลย” พี่น็อตร้องบอกอีกครั้ง “ปอคงไม่คิดจะเลิกคุยกับพี่ไปเลยหรอกใช่ไหม”
“ผมไม่เคยคืดแบบนั้น” ผมบอกพร้อมกับกับมองไปยังใบหน้าคมเข้ามของพี่น็อต “ผมจะดีใจมากถ้าพี่จะเลิกคิดกับผมแบบนั้น แล้วคุยกันอย่างรุ่นพี่กับรุ่นน้องอย่างที่พี่ว่า”
“พี่แค่อยากลองดูให้ถึงที่สุดก่อน”
“ผมเข้าใจ แต่ไม่เห็นด้วยเท่าไหร่” ผมบอกไปตามตรง “ผมลำบากใจด้วย”
“พี่ก็รู้เรื่องนี้เหมือนกัน พี่เองก็ลำบากใจที่ตัวเองเป็นแบบนี้” พี่น็อตพูดพลางถอนหายใจออกมา “พี่ไม่ได้อยากทำให้ปอไม่สบายใจเลย” ก่อนที่นัยน์ตาคมจะมองสบตากับผม “แต่ในเมื่อมันชอบไปแล้ว จะให้พี่ทำยังไงล่ะ”
ผมเบือนหน้าหนีเล็กน้อย พอมาได้ยินคำพูดแบบนี้ตรงๆก็อดรู้สึกเขินขึ้นมาอยู่เหมือนกัน ผมก้มหน้าก่อนจะตักเนื้อไอศกรีมเย็นเฉียบเข้าปากของตัวเอง สมองยังนึกหาว่าควรจะตอบคำถามของพี่น็อตอย่างไรดี
“ทำไมพี่ชอบถามแต่เรื่องที่ตอบยากจัง” ผมบ่นออกมาเล็กน้อย ในเมื่อคำถามของพี่น็อตมีแต่เรื่องที่ทำผมนึกอยากเอาหัวโขกกำแพงให้รู้แล้วรู้รอด บางทีเส้นเลือดบางเส้นอาจจะอุดตันจนทำให้สมองของผมคิดเรื่องแบบนี้ไม่ค่อยออก
”จะยากหรือไม่ยาก มันก็แล้วแต่มุมมองของแต่ละคน ถ้าคิดว่ามันยากมันก็ยาก แต่ถ้าคิดว่าไม่ยากมันก็ไม่ยาก”
“สงสัยช่วงนี้ผมจะเจอแต่เรื่องยากๆทั้งนั้นเลย ถึงจะคิดว่ามันไม่ยาก แต่ความจริงมันก็ยากอยู่ดี” ผมตอบกลับ “ผมจะไม่ทำเรื่องให้ยุ่งยากอย่างที่พี่ว่า แต่พี่อย่ามาทำให้ผมรู้สึกว่าเวลาที่ต้องคุยกับพี่เป็นเรื่องที่ยากแล้วกันนะครับ”
พี่น็อตยิ้มรับ ผมถอนหายใจออกมาอย่างนึกปลงกับชีวิตตัวเอง ผมเคยบอกพี่แล้วใช่ไหมว่า ผมไม่อยากให้ความใจอ่อนของผมทำให้พี่เสียเวลา แต่พี่ก็ไม่ยอมเชื่อผมสักที ถ้าไม่สมหวังก็อย่ามาบ่นทีหลังก็แล้วกัน...
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
ผมให้เบอร์พี่น็อตไป พร้อมกับที่พี่เขายิงเบอร์ของตัวเองส่งมาให้เช่นกัน เหมือนพี่น็อตจะอารมณ์ดีขึ้นเล็กน้อย เลยชวนผมคุยเล่นไม่ยหุด ขนาดไอศกรีมหมดแล้วก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะออกจากร้าน
“แล้วพี่จะโทรหาปอได้ทุกวันหรือเปล่า” พี่น็อตถามผมอย่างกระตือรือร้น
“แล้วแต่พี่เถอะครับ อย่าดึกมากแล้วกัน ผมนอนร็วน่ะ” ผมบอกอย่างไม่เรื่องมาก
“อืม เข้าใจแล้วครับ” พี่น็อตว่า ก่อนจะส่งยิ้มมาให้ผม “แล้วปอกลับบ้านยังไงเหรอ”
“กลับรถไฟฟ้า” ผมตอบ ในเมื่อพี่น็อตไม่มีทีท่าว่าจะลุก ผมก็ต้องนนั่งต่อไป ถือเป็นการลงโทษของพวกกินฟรีหรือเปล่า คงต้องรอจนกว่าเจ้าภาพจะลุกนั่นแหละครับ
“พี่ไปส่งไหม พี่ขับรถมาเองน่ะ”
“อย่าเลยพี่ ผมกลับเองสะดวกกว่า” ผมรีบบอก พอได้คีบขะเอาศอกเลยนะพี่ เหอะๆ
“อย่างนั้นเหรอครับ” พี่น็อตดูไม่แปลกใจกับการปฏิเสธของผมเท่าไหร่ ก่อนที่รุ่นพี่คนดังจะตัดสินใจลุกออกจากโต๊ะ “แล้วนี่จะกลับเลยหรือเปล่าครับ”
“ก็คงเป็นอย่างนั้นแหละพี่” ผมบอก ในเมื่อไม่มีธุระอะไรก็กลับเลยดีกว่าครับ
เมื่อผมกับพี่น็อตออกจากร้านพร้อมกับจ่ายเงินเรียบร้อย ผมก็ไม่ลืมจะบอกขอบคุณกับน้ำใจที่พี่เขาพามาเลี้ยง ถึงแม้ผมจะต้องจ่ายค่าไอศกรีมด้วยเบอร์โทรศัพท์มือถือของตัวเองก็ตาม
“เดี๋ยวพี่เดินไปส่งที่สถานีก็แล้วกัน” พี่น็อตบอก ผมพยักหน้ารับ เพราะเริ่มรู้จักนิสัยดื้อดึงของรุ่นพี่คนนี้แล้วเหมือนกัน
ทว่าเมื่อเดินไปได้ไม่นาน สายตาของผมก็พลันสะดุดเขากับแผ่นหลังของผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังยืนคู่กับผู้หญิงหน้าตาน่ารักอีกคนที่หันหน้ามาทางผม เธอกำลังยิ้มสดใสพร้อมกับเอื้อมมือมากอดแขนของผู้ชายที่ยืนอยู่ด้วยกันอย่างเป็นเจ้าของ
สงสัยจะเป็นแฟนกันล่ะมั้ง...
ผมนึกสงสัยกับตัวเองในใจว่าจะไปสนใจทำไม แต่ในวินาทีที่ผมกำลังจะหันหน้ากลับไปทางเดิม ผู้ชายที่มีแผ่นหลังที่คุ้นตาก็ขยับตัวอีกครั้ง แม้จะไม่ได้เห็นใบหน้าตรงๆ แต่เสี่ยวหน้าด้านข้างที่ผมมักจะลอบมองจนติดเป็นนิสัยไม่อาจจะทำให้ผมคิดผิดไปได้ ยิ่งรอยยิ้มที่กำลังฉายชัดอยู่บนใบหน้าแบบนั้น
ไอ้ดิว....
TBC :|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
o22 Note ::::
มาเรื่อยๆเลยค่ะตอนนี้ แอบทิ้งระเบิดให้แมลงปอ เพื่อกระตุ้นจ้า อิอิ
บทนี้ก็ยกให้พี่น็อตเขาหน่อยนะคะ (คนเขียนรักตัวละครทุกตัวค่ะ ช่วยๆกันไป)
เป็นตอนที่สร้างปมให้แมลงปอตั้งแต่ดิว กี้ พี่น็อตเลยจ้า
โค้งสุดท้ายของการตัดสินใจแล้ว อิอิ :m31:
เนื้อเรื่องอาจจะช้าไปนิด(คนอ่าน : ไม่นิดแล้วโว้ย!) แต่ก็อยากให้มันเป็นไปแบบเรียบง่ายที่สุดนั่นแหละค่ะ (จะโดนใครอัดไหมเนี่ย)
ยังไงเอาใจช่วยกันต่อไปด้วยเน้อ :กอด1:
ขอบคุณมากลเยค่ะที่ติดตามจนมาถึงตอนนี้
ขอบวกแทนคำขอบคุณ และสามารถแนะนำติชมได้เต็มที่เหมือนเดิมค่ะ
หากมีคำผิดหลงไปบ้างก็ขอโทษด้วยนะคะ
ปล. ตอนหน้าก็จะได้จุ๊บุ จุ๊บุแรกกันแล้วจ้า อิอิ :o8:
-
ดิวๆ ดิวๆ ดิวๆ รักดิว เชียร์ดิว
ดิวสู้ๆ คนเขียนสู้ๆ แมลงปอยอมแพ้เหอะ!
สวัสดีปีใหม่นะคะ :L2:
จะว่าไปชักอยากรู้ว่าดิวซุ่มอ่านหนังสือยังไง คะแนนถึงเยอะยังงั้นน้า
-
รู้สึกว่าเริ่มหวานนะ
แต่ปอไม่น่าให้เบอร์พี่น็อตเลยไปแอดเฟรนด์ในเฟซบุ๊คน่าเวิร์กกว่านะ
เราว่าดำเนินเรื่องเร็วกว่านี้ก็ดีนะจ๊ะ
-
เอาแล้วไง มีตัวมากระตุ้นแล้ว
แมลงปอให้ว่องเลยนะ ตอนหน้าขอแบบชัดๆชัวร์
ละพ่อดิวก้เตรียมตัวเหมือนกันเถอะ
คำอธิบายที่ชัดเจนน่ะ เรารู้ดิวต้องมีอยู่แล้ว
*ไม่ค่อยบอกเลยว่าเชียร์ใคร 555
บวก1พร้อมรอตอนหน้าค่า
-
แมลงปอตัวนั้น ตัวนี้... :z2:
-
ดิวไปกับคายยยยยย เอ๊ะ!!! แต่เหมือนแมลงปอจะมีอาการนะ ><~~
+1จ้า
-
ตามอ่านมาวันเดียวรวดเลย
อยากอ่านตอนจูบุ๊จูบุ๊
-
ดิวเรียนเก่งจัง พระเอกเราเริ่ดที่สุด แต่ไปเดินกับใครน่ะ เชื่อว่าดิวไม่นอกใจแมลงปอแน่นอน
แต่อยากรู้ม้าก
แมลงปอเป็นคนปิดตัวมากนะ เรียกว่าจีบยากมากเลยแหละ พี่น็อตตอดจนได้เบอร์ไปแฮะ
พี่เค้าก็ไม่ท้อเนอะขนาดแมลงปอไม่เคยจะให้ความหวัง โทรมาตอนดิวอยู่ด้วยดิ บ้านบึ้ม
แมลงปอจ๋ารู้สึกตัวไว ๆ นะ ลุ้นมันทุกตอน
ขอบคุณค่ะ
-
เนื้อเรื่องไม่ช้าคะ กำลังดี
น้องสาว รึญาติ ของนายดิวแหละ
เราเฉยๆ ไม่ลุ้นเท่าไหร่ ดิวมันชัดเจน ชัดเจนมากกกก
-
เริ่มมีการพัฒนาแล้ว o13
-
ดิวมากับใครอ่ะ
-
ดิวอาจจะมีเพื่อน หรือคนสำคัญคนไหนก็ได้
เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน แมลงปอจะได้รู้สึกตัวเร็วๆซักที
มันต้องมีอะไรมากระตุ้น !
-
เพียงเพราะเรารู้ว่าดิวเป็นพระเอก แล้วน็อตไม่ใช่ ไม่ได้ปลว่าน็อตคือตัวร้ายนี่เนอะ
คือถ้าน็อตมาแบบเจตนาดีและพร้อมจถอยเมื่อแมลงปอเลือกแล้วมันก็น่าสงสารนะ
ดี ทิ้งระเบิดไว้เยอะ ๆ แหละ อึน ๆ มึน ๆ แบบแมลงปอมันต้องมีเชื้อไฟมาช่วย อิอิ
-
มีตัวกระตุ้นแล้วเย้
-
หวังว่าตัวกระตุ้นนี่จะเร่งให้แมลงปอรู้ตัวเร็วขึ้นนะ
-
หวายย พึ่งอ่านเป็นครั้งแรก น่ารักมากเลย
ความสัมพันธ์แบบค่อยๆกระดึ๊บ
เอาใจช่วยดิวสุดยอด! o13
-
:z3: :z3: ดิว ดิว และดิว
-
นางร้ายออกโรง?
-
เอาละเหวยยยยยยยยยย ดิวจี้ให้แมลงปอยอมๆสักที U_U
-
ดิวๆ ดิวๆ ดิวๆ รักดิว เชียร์ดิว
ดิวสู้ๆ คนเขียนสู้ๆ แมลงปอยอมแพ้เหอะ!
สวัสดีปีใหม่นะคะ :L2:
จะว่าไปชักอยากรู้ว่าดิวซุ่มอ่านหนังสือยังไง คะแนนถึงเยอะยังงั้นน้า
สวัสดีปีใหม่ค่ะ ดิวมีสกิลซุ่มส่วนตัวค่ะ อิอิ
ขอยคุณมากเลยค่ะ
รู้สึกว่าเริ่มหวานนะ
แต่ปอไม่น่าให้เบอร์พี่น็อตเลยไปแอดเฟรนด์ในเฟซบุ๊คน่าเวิร์กกว่านะ
เราว่าดำเนินเรื่องเร็วกว่านี้ก็ดีนะจ๊ะ
ก็จะค่อยๆหวานขึ้นแล้วล่ะค่ะ
ขอบคุณมากเลยค่ะ จะพยายามจ้า
เอาแล้วไง มีตัวมากระตุ้นแล้ว
แมลงปอให้ว่องเลยนะ ตอนหน้าขอแบบชัดๆชัวร์
ละพ่อดิวก้เตรียมตัวเหมือนกันเถอะ
คำอธิบายที่ชัดเจนน่ะ เรารู้ดิวต้องมีอยู่แล้ว
*ไม่ค่อยบอกเลยว่าเชียร์ใคร 555
บวก1พร้อมรอตอนหน้าค่า
ขอบคุณมากเลนค่ะ เรื่องนี้ต้องมีตัวกระตุ้นจริงๆนั่นแหละ
ไม่เดือดร้อนก็ไม่ขยับกัน ฮาๆ
แมลงปอตัวนั้น ตัวนี้... :z2:
อิอิ
ดิวไปกับคายยยยยย เอ๊ะ!!! แต่เหมือนแมลงปอจะมีอาการนะ ><~~
+1จ้า
อ่าจ้า ขอบคุณมากเลยค่ะ มีรีเอฟเฟคแน่นอน
ตามอ่านมาวันเดียวรวดเลย
อยากอ่านตอนจูบุ๊จูบุ๊
ขอบคุณมากเลยค่ะ ช่วยติดตามต่อไปด้วยนะคะ อิอิ
ดิวเรียนเก่งจัง พระเอกเราเริ่ดที่สุด แต่ไปเดินกับใครน่ะ เชื่อว่าดิวไม่นอกใจแมลงปอแน่นอน
แต่อยากรู้ม้าก
แมลงปอเป็นคนปิดตัวมากนะ เรียกว่าจีบยากมากเลยแหละ พี่น็อตตอดจนได้เบอร์ไปแฮะ
พี่เค้าก็ไม่ท้อเนอะขนาดแมลงปอไม่เคยจะให้ความหวัง โทรมาตอนดิวอยู่ด้วยดิ บ้านบึ้ม
แมลงปอจ๋ารู้สึกตัวไว ๆ นะ ลุ้นมันทุกตอน
ขอบคุณค่ะ
พระเอกเราต้องดูดีค่ะ อิอิ
แมลงปอน่าจะเป็นแบบนั้นนะคะ คงเพราะเป็นลูกคนเดียวด้วย เลยมีสังคมแคบไม่ค่อยคบกับใครเท่าไหร่
มองในมุมของพี่น็อต เขาก็ยังพยายามไม่แพ้ดิวหรอกจ้า
เนื้อเรื่องไม่ช้าคะ กำลังดี
น้องสาว รึญาติ ของนายดิวแหละ
เราเฉยๆ ไม่ลุ้นเท่าไหร่ ดิวมันชัดเจน ชัดเจนมากกกก
ขอบคุณค่ะ น่าจะประมาณนั้นแหละค่ะ
แต่แมลงปอมันไม่รู้นี่หน่า ฮ่าๆ
๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑
ตอนหน้าจะมาลงในวันพรุ่งนี้นะคะ
ขอบคุณมากเลยค่ะ
-
ผมว่ามันจะเป็นไปในทางที่แย่มากกว่าดีมั้ง ดิวจะเข้าหาปอหรือปอจะเข้าหาดิว ผมว่าปอแอบทำเนียนดิวจะตามมาแก้ตัวรึเปล่านะ รอ
-
ไม่เคลียดนะ น่าจะเป็นเพื่ิน น้องสาว
ที่เคลียดคือ จะทำไงให้แมลงปอใจอ่อน รักซักที
555
-
เริ่มมีการพัฒนาแล้ว o13
มีพัฒนาการแบบกระดึ๊บๆ
ดิวมากับใครอ่ะ
มากับคนรู้จักกันนี่แหละค่ะ อิอิ
ดิวอาจจะมีเพื่อน หรือคนสำคัญคนไหนก็ได้
เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน แมลงปอจะได้รู้สึกตัวเร็วๆซักที
มันต้องมีอะไรมากระตุ้น !
ประมาณนั้นแหละค่ะ เขามาเพื่อนกระตุ้นจริงๆ
ขอบคุณมากเลยค่ะ
เพียงเพราะเรารู้ว่าดิวเป็นพระเอก แล้วน็อตไม่ใช่ ไม่ได้ปลว่าน็อตคือตัวร้ายนี่เนอะ
คือถ้าน็อตมาแบบเจตนาดีและพร้อมจถอยเมื่อแมลงปอเลือกแล้วมันก็น่าสงสารนะ
ดี ทิ้งระเบิดไว้เยอะ ๆ แหละ อึน ๆ มึน ๆ แบบแมลงปอมันต้องมีเชื้อไฟมาช่วย อิอิ
ใช่เลยค่ะ คนเราต่างมีดีของตัวเองทั้งนั้นแหละค่ะ ในมุมมองของคนเขียนแล้ว มันขึ้นอยู่ที่ว่า ใครตะเข้ากับใครเท่านั้นแหละค่ะ
พี่น็อตเขาก็นารักน้า อิอิ
มีตัวกระตุ้นแล้วเย้
อ่าจ้า กระตุ้นได้ผลด้วยจ้า อิอิ
หวังว่าตัวกระตุ้นนี่จะเร่งให้แมลงปอรู้ตัวเร็วขึ้นนะ
แน่นอนจ้า แมลงปอของขึ้นง่ายค่ะ
หวายย พึ่งอ่านเป็นครั้งแรก น่ารักมากเลย
ความสัมพันธ์แบบค่อยๆกระดึ๊บ
เอาใจช่วยดิวสุดยอด! o13
ขอบคุณมากเลยค่ะ ช่วยติดตามกันต่อไปด้วยนะคะ
:z3: :z3: ดิว ดิว และดิว
น้องดิวจ้า อือื
นางร้ายออกโรง?
ไม่เชิงว่านางร้ายหรอกค่ะ แค่คนที่จะมาป่วนนแมลงปอ ฮ่าๆ
เอาละเหวยยยยยยยยยย ดิวจี้ให้แมลงปอยอมๆสักที U_U
น่าจะประมาณนั้นแหละค่ะ
ผมว่ามันจะเป็นไปในทางที่แย่มากกว่าดีมั้ง ดิวจะเข้าหาปอหรือปอจะเข้าหาดิว ผมว่าปอแอบทำเนียนดิวจะตามมาแก้ตัวรึเปล่านะ รอ
เธอคนนั้นมาเพื่อจี้จุดแมลงปอค่ะ ส่วนเรื่องใครตามใครเนี่ยคอยลุ้นกันต่อไปเน้อ
ขอบคุณมากเลยค่ะ
ไม่เคลียดนะ น่าจะเป็นเพื่ิน น้องสาว
ที่เคลียดคือ จะทำไงให้แมลงปอใจอ่อน รักซักที
555
ฮ่าๆ ใกล้แล้วค่ะ แมลงปอเป็นใจอ่อน แต่หัวแข็งนะ
###############################333
จะมาลงประมาณเย็น ประมาณเวลาเดิมๆนั่นแหละค่ะ
-
ตอนที่ 18
หลังจากวันนั้นก็ผ่านมาราวอาทิคย์นึงแล้วครับ ผมยังเก็บความข้องใจไว้กับตัวเองโดยที่ไม่คิดจะปริปากบอกกับใคร ไอ้ดิวยังมีทีท่าปกติเหมือนเช่นทุกวันที่ผ่านมา แถมยังไปรับไปส่งผมเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของกิจวัตรประจำวันไปเสียแล้ว เคยบอกว่าไม่ต้องทำแบบนี้อีก แต่ไอ้คนดื้อด้านก็ยังตื้อที่จะทำอย่างนี้ต่อไป
แม้ผมจะนึกสงสัย จนหลายครั้งอยากจะถามออกไปตามตรงว่า ที่มันยกเลิกเรียนกับผม เพราะว่านัดผู้หญิงเอาไว้หรือไง แต่คนขี้ขลาดอย่างผมก็ยังไม่กล้าพอที่จะรับฟังคำตอบ ในก้นบึ้งของหัวใจกลับเริ่มรู้สึกกลัว กลัวที่จะไม่ใช่คนสำคัญอีก คงเพราะความเคยตัวที่ถูกให้ความสำคัญจนเคยชิน ผมเลยรู้สึกไม่สบอารมณ์ขึ้นมา
แต่ก็ช่างมันเถอะ! ผมไม่เคยสนใจอยู่แล้วว่าไอ้ดิวมันจะไปที่ไหนกับใคร นั่นไม่ใช่เรื่องของผมเลยแม้แต่นิดเดียว ทั้งที่บอกกับตัวเองแบบนั้น แต่สิ่งที่ผมรับรู้ได้กลับสวนทางกันอย่างสิ้นเชิง นอกจากจิตใจของผมจะไม่สงบแล้ว พอเห็นไอ้ตัวดียิ้มทีไร ผมก็นึกเคืองมันทุกที
ผมคงเป็นพวกเห็นแก่ตัว ทั้งที่บอกกับตัวเองว่าไม่สนใจ แต่ก็ยังไม่พอใจที่เห็นมันยิ้มให้คนอื่น....
ผมคงไม่หงุดหงิดมากขนาดนี้ ถ้ารอยยิ้มที่ผมเห็นในวันนั้น มันไม่ต่างจากรอยยิ้มที่ไอ้ดิวส่งให้ผมเลยสักนิด ถึงแม้มันจะยิ้มเรี่ยราดให้ใครต่อใคร แต่ไม่ใช่กับผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนนั้น ผมยังจำได้ติดตา ถึงประกายบางอย่างที่โอบล้อมสองคนนั่น จนผมที่ไม่ค่อยสนใจสิ่งรอบตัวยังต้องหันไปมอง
ไม่ยุติธรรมเลย.... ทั้งที่บอกว่าชอบผมอยู่แท้ๆ แต่ยังไปทำแบบนั้นกับคนอื่นอีก ไม่สิ! ความจริงแล้ว ไอ้ดิวเองก็ไม่เคยบอกว่า ‘ชอบ’ เลยสักครั้ง ทุกอย่างที่เกิดขึ้นตอนนี้เป็นแค่สิ่งที่ผมคิดไปเองเท่านั้น
ผมขมวดคิ้ว เมื่อนึกมาถึงตรงนี้ บางทีมันอาจจะเปลี่ยนใจไปแล้ว ถ้าเป็นแบบนั้นก็น่าจะหยุดทำท่าทีแบบนี้ใส่ผมสักที ยิ่งมาเห็นท่าทีเอาใจใส่แบบนั้น ผมก็อดจะนึกไปถึงภาพผู้หญิงคนนั้นอยู่เรื่อย เหมือนกับก้างที่ติดคอ ไม่ใช่จะเป็นจะตาย แต่ก็ทำให้นึกหงุดหงิดและรำคาญใจ
บางทีผมก็เป็นคนที่งี่เง่าจนนึกโมโหตัวเองอยู่บ่อยๆ....
นอกจากจะมีเรื่องไอ้ดิวที่ยังคาใจ พี่น็อตที่ได้เบอร์โทรศัพท์มือถือของผมไปก็ยังขยันโทรหาผมทุกคืน ถึงแม้จะมีบางครั้งที่เราสองคนเดินสวนกันบ้างในโรงเรียน แต่เพราะไม่อยากให้เรื่องมันยุ่งยาก ผมจึงแค่ส่งยิ้มให้ตามมารยาทเท่านั้น อาศัยจะได้คุยกันจริงจังหน่อยก็ตอนโทรศัพท์หากัน
แต่ผมไม่เคยโทรไปหาหรอกนะครับ อย่างที่ผมเคยบอกไปแล้วว่าผมชื่นชมพี่น็อตในฐานะรุ่นพี่คนหนึ่งที่มีน้ำใจและเป็นคนดี ส่วนใหญ่ที่เราคุยกันจะเป็นเรื่องราวประจำวันนั้นเสียมากกว่าจะพูดจาหวานๆใส่กันให้ผมอึดอัดใจเล่น
ผมก็ได้แต่หวังว่าอีกไม่นานพี่น็อตจะมองเห็นมิตรภาพของรุ่นพี่รุ่นน้องมันสวยงามกว่าความสัมพันธ์ที่พี่เขาต้องการ...
“ปอถ้าทำความสะอาดตรงนี้เสร็จแล้วไปช่วยจอยตรงนู้นด้วยนะ” พี่ตาลบอกผม หลังจากที่พวกเราทำความสะอาดที่ลานซีเมนต์ด้านข้างของห้องสมุดเสร็จ
“ครับ”
หลังจากที่ผมเดินไปเก็บอุปกรณ์เรียบร้อย ผมก็เดินไปหาพี่จอยที่วันนี้กำลังเช็คหนังสือลงฐานข้อมูลของห้องสมุด ก่อนจะพบหนังสือกองโตที่วางอยู่บนชั้น พี่จอยหันหน้ามาหาผมพอดี
“ปอยกกองนั้นไปเลยจ๊ะ” พี่จอยบอก พลางชี้ไปยังกองหนังสือที่ทำการเช็คเรียบร้อยแล้ว
ผมยกหนังสือขึ้นไปบนชั้นสองของห้องสมุดที่เงียบเชียบ วันนี้นิ้งไม่มาครับ ธรรมดาจะมีนิ้งที่คอยชวนผมคุยอยู่เรื่อย ส่วนอั๋นมักจะถูกสั่งให้ช่วยงานรุ่นพี่แยกต่างหาก ทันทีที่เท้าของผมสัมผัสกับพื้นบนชั้นสอง ความเงียบก็จู่โจมผมเข้าอย่างจัง
กลิ่นอายของความสงบและเงียบเหงาเข้ามาทักทาย ผมเดินไปวางหนังสือกองหนึ่งที่ยกมาไว้บนโต๊ะที่ไม่ห่างออกไปไกลนัก ก่อนจะเริ่มจัดแจงแบ่งประเภทของหนังสือตามหมวดที่ได้เรียนรู้มา โดยมีเครื่องปรับอากาศที่ยังทำงานอยู่เป็นเพื่อน
ผมอดจะยอมรับขึ้นมาไม่ได้ว่า การได้ตั้งใจทำอะไรหรือหมกมุ่นกับอะไรสักอย่าง นอกจากจะช่วยเรื่องสมาธิแล้วยังเบี่ยงเบนความสนใจจากความรู้สึกที่กระจัดกระจายของผมในตอนนี้ได้เป็นอย่างดี
พี่ตาลยกหนังสืออีกกองหนึ่งขึ้นมาให้ ก่อนจะเดินลงไปยังชั้นล่างอีกครั้งเพื่อไปทำงานอย่างอื่นต่อ เมื่อผมจัดแบ่งหมวดหนังสือเรียบร้อยก็เริ่มทยอยเอาไปเก็บบนชั้นที่ไร้ผู้คนอย่างไม่รีบร้อน
ผมสอดหนังสือเกี่ยวกับการทายใจที่คงมีนักเรียนหญิงสักคนยืมไปอ่านเล่น แต่เพราะเดิมมีคนมารื้อจนเละเทะ ผมเลยตัดสินใจพยิบเล่มที่ถูกวางซ้อนกันอย่างไม่มีระเบียบออกมา ก่อนจะไปสะดุดเข้ากับหนังสือเล่มหนึ่งที่กำลังจะสอดเข้าไปไว้ในชั้น
‘เปิดใจผู้ชายหัวใจสีม่วง
ผมมองที่หน้าปก ก่อนจะเบ้หน้าออกมาเมื่อเห็นชื่อหนังสือและลวดลายประกอบที่หน้าปก อีกทั้งคำโปรยที่แนะนำอยู่ด้านหน้า ถึงอย่างนั้นผมก็ยังไม่ได้เก็บมันใส่ที่เดิมอยู่ดี
ให้ตายเถอะ! ผมไม่รู้มาก่อนเลยว่าจะมีหนังสืออะไรแบบนี้ออกมาด้วย นี่โลกของเราจะเพี้ยนเกินไปแล้วหรือเปล่า....
ไม่ใช่ว่าผมไม่เข้าใจว่าเป็นหนังสือประเภทอะไร แต่ที่ไม่เข้าใจที่สุดคงเป็นตัวเองที่ไม่รู้ว่าจะสนใจไปทำไม แต่พอนึกได้ว่าตัวเองกำลังถูกยัดเยียดให้มาพัวพันกับเรื่องพรรค์นี้ก็อดรู้สึกเหนื่อยใจขึ้นมาไม่น้อย ผมถอนหายใจออกมา พร้อมกับความอยากรู้บางอย่างที่ซ่อนไว้ในหัวใจที่สั่งการให้ผมเปิดหน้าแรกดูด้วยความสงสัย
‘คุณคือผู้ชายหัวใจสีม่วงจริงเหรอ’
ผมขมวดคิ้ว พร้อมกับอ่านข้อความที่ปรากฏตรงกลางหน้ากระดาษที่เรียกความสนใจจากผมได้ไม่น้อย บางทีหนังสือเล่มนี้อาจจะสามารถบอกอะไรบางอย่างที่ผมต้องการรู้ รวมถึงปัญหาจากความขัดแย้งในจิตใจของผมที่เกิดขึ้นในตอนนี้ ผมพลิกหน้าต่อไปพลางเม้มริมฝีปากของตัวเองแน่น
‘หากคุณไม่แน่ใจ หนังสือเล่มนี้สามารถช่วยคุณได้ ลองดูสิ...’
ช่างเป็นหนังสือที่ใช้กระดาษสิ้นเปลืองโดยแท้ แต่ก็อดยอมรับไม่ได้ว่าการเขียนข้อความแบบนี้ทีละหน้าก็ช่วยกระตุ้นความอยากรู้จากคนอ่านได้ไม่น้อย ข้อความเชิญชวนในเชิงท้าทายนั้นเรียกความสนใจจากผมได้เป็นอย่างดี ยิ่งความสับสนในช่วงหลายอาทิตย์ที่ผ่านมาเล่นงานจนผมเหมือนคนที่เดินโซเซ
บางทีหนังสือเล่มนี้ อาจจะช่วยวัดตัวตนของผมได้ดีมากยิ่งขึ้นก็ได้...
ผมยืนพิงที่ชั้นหนังสือพลางตั้งใจอ่านอย่างจริงจังขึ้น หน้าถัดมาผมก็เห็นคำถามราวยี่สิบข้อเพื่อให้คนอ่านได้ลองทำแบบทดสอบ ผมสูดลมหายใจเข้าลึก เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการทดสอบที่ใช้ประเมินสถานะของจิตใจ ก่อนจะไล่สายตาไปยังข้อแรกด้วยความตื่นเต้นอยู่เล็กน้อย
‘คุณชอบของสวยงามใช่หรือไม่’
ไม่... ผมรู้สึกอุ่นใจไม่น้อยที่คำถามข้อแรกไม่ได้ทำให้ผมหนักใจอย่างที่คิด
‘คุณชอบทำงานบ้านใช่หรือไม่’
ไม่... ถึงจะต้องทำงานบ้านบ่อยๆ แต่ก็ไม่ได้ชอบอะไร นอกจากเป็นหน้าที่ที่ต้องทำมากกว่า
‘คุณชอบทำอาหารใช่หรือไม่’
ก็ไม่... จริงๆผมแทบจะทำอาหารไม่เป้นเลยด้วยซ้ำ นอกจากทอดไข่ดาว
ผมรู้สึกดีขึ้นมาไม่น้อยที่ผมไม่ได้ตอบว่า ‘ใช่’ เลยแม้แต่ข้อเดียว ไม่ว่าจะเรื่องชอบดอกไม้ ชอบการเย็บปักถักร้อย หรือแม้กระทั่งความคิดที่อยากจะลองแต่งตัวเป็นผู้หญิงก็ไม่เคยเข้ามาในเซลล์สมองของผมเลยสักครั้ง ยิ่งถ้าเห็นผู้ชายมาแก้ผ้าเนี่ยผมคงไม่ตื่นเต้นหรอก นอกจากอยากจะอ้วกแทนมากกว่า แถมคงไล่อัดไอ้บ้าที่กล้ามาแก้ผ้าโชว์ทำอนาจารใส่ผมอีกนั่นแหละ
บางทีการที่ได้รู้ตัวตนของตัวเองที่ชัดเจนหลังจากที่โดนลมมากมายที่พยายามพัดผ่านให้เอนเอียง ก็ทำให้ผมมั่นคงมากยิ่งขึ้น สาบานได้เลยว่าระหว่างการตอบคำถามพวกนี้ ผมไม่ได้โกหกตัวเองเลยแม้แต่นิดเดียว
ผมไล่ตอบคำถามอย่างใจเย็น ก่อนที่จะมาสะดุดเอาตรงสามข้อสุดท้าย เทียนในใจที่สว่างอยู่เมื่อครู่ก็เหมือนถูกลมวูบหนึ่งพัดจนเกือบดับในทีเดียว ผมขมวดคิ้วแน่น ก่อนจะเริ่มอ่านคำถามซ้ำเพื่อต้องการทบทวนคำตอบที่อยู่ในใจของตัวเอง
‘คุณเผลอมองผู้ชายอยู่บ่อยๆใช่หรือไม่’
เอ่อ.... ขอข้ามข้อนี้ไปตอบขข้ออื่นก่อนดีกว่า
‘คุณมักไม่เป็นตัวของตัวเอง เมื่อมีผู้ชายหน้าตาดีมามองคุณใช่หรือไม่’
อ่า... มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกไม่ใช่หรือไงที่เราจะเกร็งขึ้นเมื่อถูกมอง แถมเป็นผู้ชายหน้าตาดีที่มามองด้วยสายตาแบบนั้นอีก แต่ผมว่าข้ามข้อนี้ไปอีกข้อแล้วกัน
มถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ก่อนจะไล่มายังคำถามข้อสุดท้ายที่อยู่ตรงท้ายหน้ากระดาษ ซึ่งเป็นคำถามที่พบเห็นในชีวิตประจำวันผมมากที่สุด
‘คุณมักรู้สึกใจเต้นแรง เมื่อเห็นผู้ชายหันมายิ้มให้คุณใช่หรือไม่’
ผมขมวดคิ้ว ถ้าผมจะหวั่นไหวไปบ้าง ก็เพราะรอยยิ้มที่ได้รับไม่ใช่รอยยิ้มธรรมดา แต่ทั้งสายตาและท่าทางนั้นบอกให้ผมรู้ว่าผู้ชายคนนั้นกำลังยิ้มให้ผมทั้งร่างกายและความรู้สึกที่อยู่ข้างใน
แน่นอนว่าเมื่อหลายวันก่อน ผมยังเชื่ออย่างนั้นจนถึงตอนนี้ แต่วินาทีที่ได้เห็นรอยยิ้มแบบนั้นถูกส่งให้กับใครอีกคน ผมก็ไม่แน่ใจว่ารอยยิ้มที่ผมคิดว่าพิเศษนั้น แท้จริงแล้วก็มันพิเศษอย่างที่ผมเข้าใจหรือเปล่า
ผมถอนหายใจออกมาเมื่อความคิดสิ้นสุดลง ก่อนจะตัดสินใจพลิกหน้ากระดาษเพื่อดูเฉลย โดยเมินคำถามข้อท้ายๆที่ผมไม่นึกอยากตอบสักเท่าไหร่ เอาเป็นว่าไม่ได้ตอบแค่สองสามข้อ ไม่ได้ทำให้อะไรเปลี่ยนไปจากเดิมหรอกมั้ง ผมยิ้มให้กับตัวเอง ก่อนที่จะเบิกตากว้างชึ้น เมื่ออ่านข้อความที่ปรากฦฏกลางหน้ากระดาษอีกครั้ง
‘ไม่ว่าคำตอบของคุณคืออะไร แต่การที่คุณได้เริ่มทำการทดมอบนี้ก็ถือว่าคุณก้าวเข้าสู่โลกของหัวใจสีม่วงได้ครึ่งตัวแล้ว ยินดีด้วยนะครับ!’
เฮ้ย! จริงเหรอวะ!
ผมตาโตขึ้น ก่อนจะอ่านข้อความสั้นๆ นั้นซ้ำไปซ้ำมา แล้วมึงจะให้กูทำแบบทดสอบทำเหี้ยอะไร! ผมนึกด่าคนเขียนหนังสืออยู่ในใจ ไม่ลืมพลิกไปที่หน้าปกอีกครั้งก่อนจะมองนามปากกาประหลาดรวมถึงสำนักพิมพ์ด้วยความไม่สบอารมณ์
บ้าเอ๊ย! หนังสือห่าอะไรเนี่ย เสียเวลาจริงๆ ถ้าไม่ติดว่าเป็นหนังสือของห้องสมุด ผมคงจะโยนทิ้งแล้วเหยียบซ้ำด้วยความหงุดหงิดใจ
“ไอ้ปอมึงอยู่นี่เอง”
เสียงของอั่นทำให้ผมที่กำลังนึกสาปแช่งใครก็ตามที่มีส่วนเกี่ยวข้องในการผลิตหนังสือเล่มนี้ออกมาต้องสะดุ้ง ก่อนจะรีบยัดหนังสือกลับเข้าไปในชั้นที่ใกล้ตัวมากที่สุด โดยไม่ได้นึกสนใจว่าเรียงได้ถูกต้องหรือไม่
“ทำไมวะ” ผมตอบไปพลางปั้นสีหน้าให้เป็นปกติ อั๋นเดินเข้ามาหา ก่อนจะส่งสายตามาให้ผม
“ตะกี้มึงอ่านหนังสืออะไรอยู่วะ”
“ไม่ได้อ่านหรอก แค่หยิบมาดูเฉยๆ”
“อย่างนั้นเหรอ พวกพี่เขาให้กูมาช่วยมึง” อั๋นบอกอย่างไม่ได้มีทีท่าติดใจสงสัยอะไรอีก ทำให้ผมโล่งใจไปเปราะหนึ่ง ก่อนจะได้ยินเสียงบ่นดังขั้นอีกครั้ง “แต่พวกเราไม่ต้องรีบหรอก นั่งกันอยู่แถวๆนี้นี่แหละ ขึนทำอะไรเสร็จเร็ว เดี๋ยวแม่งมีงานอื่นงอกมาอีก”
ผมยิ้มขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินอย่างนั้น ก่อนที่เราสองคนจะแอบอู้แล้วนั่งคุยเล่นกันจนเกือบจะหมดคาบ แล้วถึงได้ไปช่วยกันเก็บหนังสือเข้าขั้นให้เรียบร้อย โดยที่ผมยังไม่ลืมเคืองหนังสือบ้าๆที่แอบทิ้งตะกอนเล็กๆไว้ในใจ
ผมคงไม่ได้เข้าสู่โลกหัวใจสีม่วงอย่างที่มันว่าจริงๆหรอกใช่ไหมครับ!
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
ทันทีที่ผมเดินออกมาจากห้องสมุดก็เจอไอ้ดิวที่มายืน ดักรอผมอยู่ก่อนแล้ว ผมเลิกคิ้วมอง ก่อนจะเดินผ่านอย่างไม่นึกสนใจ พร้อมกับไอ้หน้ายิ้มที่เดินตาม ธรรมดามันไม่เคยมาดักรอผมแบบนี้ ถ้าให้เดาก็คงกลัวว่าผมจะหนีกลับบ้านไปก่อน เหมือนอย่างอาทิตย์ที่แล้ว
จะนึกเคืองมันก็ไม่เท่ากับนึกเคืองตัวเองหรอกครับ ช่วงหลายวันที่ผ่านมาแม้ผมจะไม่ได้พูดอะไร แต่ไอ้ดิวเองก็คงพอดูออกว่าผมไม่ค่อยสนใจมันเท่าไหร่ แบบว่าธรรมดาก็ไม่สนใจอยู่แล้วแต่ตอนนี้แทบจะไม่อยากมองหน้ามันเลยด้วยซ้ำ
ผมแค่ไม่ชอบให้มันเอารอยยิ้มที่ให้ผมไปมอบให้คนอื่นด้วยแบบนั้น...
-
พอมาคึดถึงตรงนี้ผมก็อยากจะทึ้งหัวตัวเองแรงๆ อย่างคนที่ต้องการหาที่ระบาย ถึงผมจะเป็นพวกหวงของ หวงเพื่อน แต่ไม่เคยนึกหวงรอยยิ้มของใครมาก่อนจนถึงตอนนี้ แล้วความคิดของผมก็ถูกดึงกลับมายังปัจจุบันอีกครั้ง เมื่อรู้สึกว่ากระเป๋านักเรียนที่ถืออยู่กำลังถูกดึงออกจากมือ
“ไม่ต้องเลยมึง”
“มันเป็นหน้าที่ของกูอยู่แล้ว” ไอ้ดิวยังว่าต่อ ก่อนจะออกแรงดึงกระเป๋าที่ผมยังจับเอาไว้แน่น “มึงเองก็สบายด้วยไง”
ผมจ้องมองใบหน้าคนตรงหน้านิ่ง ส่วนคนที่ถูกมองก็ไม่ยอมละสายตาเช่นเดียวกัน ผมเม้มริมฝีปากเของตัวเอง เมื่อเห็นรอยยิ้มบางที่ถูกส่งมาให้ พร้อมกับหัวใจที่เริ่มเต้นแรงขึ้น
ทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่นึกใส่ใจกับอาการบ้าๆของตัวเอง นอกจากคิดว่าเกิดขึ้นแล้วสักพัก มันก็จะหายไปเอง แต่ในเวลานี้หลังจากได้อ่านหนังสือบ้าบอนั่น ผมก็รู้สึกว่านี่ไม่ใช่เรื่องที่ดีเลย ยิ่งอาการ ‘ หวงรอยยิ้ม‘ ที่เล่นงานผมอยู่ในตอนนี้ ผมก็ประสาทเสียเต็มทน ผมยังไม่อยากเข้าชมรมผู้ชายหัวใจสีม่วงอย่างที่ไอ้หนังสือนั่นบอก ไม่อยากจะเกี่ยวข้องด้วยแม้แต่ปลายเส้นผม
ผมยังอยากจะเป็นผู้ชายที่มีแฟนเป็นผู้หญิง... ถึงแม้ในเวลานี้ผมชักไม่แน่ใจตัวเองแล้วก็ตามที
“ไอ้ดิว มึงเลิกยุ่งกับกูได้แล้ว กูรำคาญ!” ผมตัดสินใจบอกด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ผมรู้ตัวดีว่า ขึนปล่อยให้มันมาวุ่นวายกับผมอยู่แบบนี้ มีหวังหนีไม่พ้นมือมันแน่ เพราะตอนนี้ผมก็เหมือนคนที่วิ่งวนไปวนมาอยู่ในอ่าง มองไปทางไหนก็ยังเห็นไอ้หน้ายิ้มที่ยืนมอง พร้อมกับรอยยิ้มที่สั่นหัวใจของผม
ไอ้ดิวมองผมก่อนจะเลิกคิ้วขึ้น แล้วปล่อยมือออกจากกระเป๋านักเรียนของผม แต่ดันไปจับแขนของผมเอาไว้มทน น้ำเสียงทุ้มแฝงแววสงสัย “แมลงปอเป็นอะไร”
“กูไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น” ผมบอกอย่างคนที่อารมณ์ไม่ดี ยิ่งมาเห็นสีหน้าหงอยลงที่แฝงแววกังวลแบบนั้น ผมก็รู้ดีว่าอีกไม่นานต้องใจอ่อนยอมมันอีกตามเคย ผมเลยตัดสินใจเบือนหน้าไปอื่นแทน พลางแกะมือของมันออก “แล้วมึงจะมาจับแขนกูทำไมวะ ปล่อยเว้ย!”
“มึงอารมณ์ไม่ดี” ไอ้ดิวบอกผม เหมือนคุณหมอที่บอกอาการคนไข้ ผมขมวดคิ้วใส่หน้ามัน
“ใช่ มึงรู้แล้วก็ไปห่างๆกูเลย”
“คนที่ทำให้มึงอารมณ์เสียคงไม่ใช่กูหรอกนะ” ไอ้ดิวพูดพลางถอนหายใจออกมา “หลายวันมานี้ดูมึงเมินกูยังไงก็ไม่รู้ โกรธอะไรอยู่หรือเปล่า”
“เปล่า” ผมตอบห้วน ผมคงเป็นพวกเก็บอาการตัวเองไม่เก่งสักเท่าไหร่
ไอ้ดิวปล่อยมือออกจากแขนของผม สายตาสีดำเข้มนั้นกำลังมองมาอย่างหาคำตอบ โดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าในตอนนี้จะเป็นอย่างไร แต่ผมในตอนนี้กำลังไม่เป็นตัวของตัวเอง
“กูจะไปโกรธอะไรมึง แค่อยากให้มึงเลิกยุ่งเรื่องของกูอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็พอ” ผมบอก บางทีถ้าผมตัดสินใจอะไรบางอย่างก็ควรทำอะไรให้มันเด็ดขาดเสียที จริงๆแล้วผมไม่ควรปล่อยให้เรื่องมันเลยตามเลยมาจนถึงตอนนี้เลยด้วยซ้ำ
“เมื่อก่อนไม่เห็นจะพูดแบบนี้” ไอ้ดิวหรี่ตามองผม ผมเองก็ชักสีหน้าใส่ “แมลงปอมึงมีอะไรบอกกูมาเลยดีกว่า”
ผมมองใบหน้าหล่อเหลาที่ไร้รอยยิ้มอย่างที่เคยเห็น สีหน้าจริงจังนั่น ทำให้ผมเผลอกลั้นหายใจของตัวเองไปชั่วขณะ ก็ดีเหมือนกัน ในเมื่อมันอยากให้ผมบอก ผมก็จะบอกออกไปก็ได้
“ตอนนี้กูหมดความอดทนแล้ว ไอ้ดิว! กูเบื่อเต็มทีกับเรื่องอะไรแบบนี้” ผมบอกไปอย่างชัดเจน ทั้งที่หัวใจยังเต้นไม่เป็นจังหวะ สายตาคมที่กำลังมองผมนิ่งไม่มีแววยิ้มนั้น ทำให้ผมรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ต้องพูดในสิ่งที่ตัวเองต้องการ “มึงเลิกทำแบบนี้เถอะ กูไม่มีวันชอบมึงแบบนั้น เพราะกูไม่ได้ชอบผู้ชาย”
พอกันที.... ผมหวั่นไหวกับคนตรงหน้านี้มาพอแล้ว!
ผมไม่อยากจะรับรู้ความรู้สึกแบบนี้อีกต่อไปแล้ว ผมอยากกลับไปเป็นคนเดิมที่คอยแต่แอบมองผู้หญิงที่ตัวเองชอบ มีความสุขกับเพื่อนได้อย่างสนิทใจ แต่มาตอนนี้ผมกลับลืมเธอไปหมดแล้ว นอกจากไอ้ดิวจะพรากความเป็นตัวตนของผมไป พรากความสนิทอย่างเพื่อนของผมไป ยังพรากเอาความรู้สึกที่ผมเคยมีต่อคนๆหนึ่งไปอีกด้วย
“ขอโทษ” ไอ้ดิวพูดพลางถอนหายใจออกมา “ถ้ากูทำให้มึงโกรธอะไรมาก่อน ก็ขอโทษด้วยแล้วกัน”
“มึงจะขอโทษทำไม” ผมตวัดตามอง บ้าชะมัด! ขอให้ผมใจแข็งกับมันให้ถึงที่สุดด้วยเถอะ ผมบอกกับตัวเองพลางกำมือที่อยู่ข้างลำตัวแน่นขึ้น
“กูว่ามันต้องมีอะไรสักอย่างแน่ที่ทำให้มึงระเบิดออกมาแบบนี้ กูไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่อยากจะขอโทษเอาไว้ก่อน” ไอ้ดิวว่า ก่อนจะยิ้มออกมา “จริงสิ วันนี้กูก็ทำขนมมาด้วยนะ วันนี้เป็นพุดดิ้ง” แล้วคนตรงหน้าก็หยิบขนมในถุงส่งมาให้
ผมมองไปยังถุงนั้น กอนจะมองเลยไปยังรอยยิ้มน้อยๆที่ผมเห็นจนชินตา ผมเป็นคนใจอ่อน ผมไม่ชอบเห็นใครต้องผิดหวัง แต่ที่แน่นอนที่สุดผมไม่อยากทำให้ตัวเองต้องเสียใจ ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ ไม่แน่ว่าวันนี้ผมอาจจะเคลียร์ปัญหาของคนตรงหน้านี้ให้จบลงก็ได้
“กูไม่อยากได้อะไรจากมึงทั้งนั้น”
ผมไม่รู้ว่าบริเวณที่เราสองคนยืนอยู่ตรงนี้ไร้ผู้คนไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ความเงียบที่รู้สึกได้ยังไม่เท่ากับความกดดันบางอย่างที่ก่อตัวขึ้น ผมยังคงมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้านิ่งด้วยจิตใจที่อ่อนไหว ผมแค่อยากจะยืนยันให้ไอ้ดิวมันแน่ใจว่า สิ่งที่ผมบอกออกไปคือสิ่งที่ผมต้องการจริงๆ
“ไม่เอาก็ไม่เป็นไร” ไอ้ดิวพูดขึ้น หลังจากเว้นช่องว่างให้กับความเงียบ รอยยิ้มที่เคยประดับอยู่เมื่อครู่จางลงแต่ก็ยังไม่หายไป “งั้นกลับกันเถอะ”
“กูบอกแล้วไงว่าไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น มึงก็ไม่ต้องไปส่งกูด้วย!” ผมบอกเสียงดังเวยความเย็นชา ก่อนจะเริ่มเดินอย่างไม่สนใจใครอีกคนที่ถูกทิ้งเอาไว้ ผมรู้ว่าเวลานี้เป็นช่วงที่เปราะบาง อดติดเหมือนกันไม่ได้ว่า ถ้าคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นตือผมแล้วจะรู้สึกอย่างไร
ผมจะร้องไห้หรือเปล่า หรือจะโวยวาย บางทีผมอาจจะทำสิ่งที่ตัวเองถนัดที่สุดก็คือ หนี... หนีจากความจริง หนีจากสิ่งที่เป็นอยู่ หนีจากสภาพที่ยอรับไม่ได้
ผมก้าวเร็วขึ้นจนเหมือนกับวิ่ง โดยที่ไม่ได้หันกลับไปมองคนที่อยู่เบื้องหลังอีก ประตูโรงเรียนที่เปิดออก พร้อมกับเด็กนักเรียนที่ทยอยผ่านคือสิ่งที่สายตาของผมมองเห็น ในระยะอีกไม่กี่ก้าวที่จะผ่านจากเขตแดนของโรงเรียน แขนที่แกว่งไปตามแรงเดินก็ถูกยื้อเอาไว้ พร้อมกับผมที่หันกลับมองในทันที
“คุยกันหน่อย”
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
แม้อยากจะฝืนแรงไว้แต่ก็ทำไม่ได้เต็มที่ เพราะมีสายตาอีกหลายสิบคู่กำลังมองมา ผมพยายามสะบัดแขนที่ถูกจับไว้แน่นออก แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผล นอกจากความอายจะเริ่มเล่นงานผมอีกครั้ง ความไม่พอใจก็ปรากฏขึ้นมาด้วยเช่นกัน
ผมไม่ได้ร้องโวยวาย เพราะตอนนี้อยู่ที่หน้าโรงเรียน ไอ้ดิวเดินลากผมข้ามถนน ก่อนจะมาหยุดที่รถยนต์สีดำที่ผมเพิ่งโดยสารมาเมื่อเช้านี้ ไอ้ตัวดียังไม่ได้หันมามองผม เจ้าของรถกดปลดล็อค ก่อนจะเปิดประตูที่นั่งข้างคนขับออก แล้วโยนกระเป๋านักเรียนของตัวเองไปยังเบาะด้านหลัง
“แมลงปอเข้าไปนั่งก่อน”
“ไอ้ดิว กูบอกแล้วว่าจะกลับเอง” ผมพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ พอมาเห็นมันทำท่าใจเย็นแบบนี้ ผมยิ่งรู้สึกผิดจนตัวเองนึกโมโหขึ้นมา
ไอ้ดิวถอนหายใจ ก่อนจะดันร่างของผมเข้าไปอย่างไม่ได้นึกสนใจคำพูดของผมเลยแม้แต่น้อย ผมสบถขึ้นอย่างคนอารมณ์เสีย ครั้นจะเปิดประตูออกก็ยังไม่ไวพอกับไอ้ตัวดีที่เข้ามาในรถของตัวเองอย่างรวดเร็ว ก่อนที่มันจะสตาร์ทเครื่อง พร้อมกับความเย็นจากแอร์ที่เริ่มทำงาน
“มึงฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไงวะ!” ผมถามอย่างหงุดหงิด
“รู้เรื่อง”
“แล้วนี่คือสิ่งที่คนรู้เรื่องทำกันเหรอไงวะ!” ผมยังถามต่อ มันจะรู้ไหมว่าผมต้องใช้ความพยายามแค่ไหน ถึงจะพูดแบบนั้นออกไปได้ แต่สิ่งที่ไอ้ดิวทำในตอนนี้กำลังทำให้ความลำบากใจที่ผมต้องเจอผ่านไปแบบสูญเปล่า
ไอ้ดิวหันมามองหน้าผมอีกครั้ง น้ำเสียงทุ้มดังขึ้นด้วยโทนเสียงที่สงบ “กูเข้าใจ แต่ทำไม่ได้”
“อะไรของมึงวะที่ทำไม่ได้”
“แมลงปอมึงกำลังหนี” ไอ้ดิวไม่ได้ตอบคำถามของผม แต่กลับมาว่าผมแทน ผมมองมันอย่างหาเรื่องทันที
“หนีอะไร กูแค่อยากจะกลับบ้านเอง!”
“มึงกำลังหนีความจริงไง” ไอ้ดิวตอบกลับ “มึงไม่กล้ายอมรับ มึงไม่กล้าเผชิญหน้า มึงไม่กล้าเปิดใจ” ก่อนที่คนพูดจะเว้นจังหวะแล้วมองหน้าผมนิ่ง “แมลงปอมึงเลิกหนีกูได้แล้ว”
“พูดอะไรของมึง กูไม่ได้หนีอะไรทั้งนั้น กูแค่อยากให้มึงเลิกยุ่ง” ผมบอก ก่อนจะผ่อนสีหน้าของตัวเองลง “กูไม่ได้หมายความว่าจะเลิกคบกับมึงเป็นเพื่อน แต่อยากให้มึงเลิกคิดกับกูแบบนั้น”
“มึงเลิกพูดอะไรที่เป็นไปไม่ได้สักทีเถอะ มึงก็รู้ดีว่ากูชอบมึงมากแค่ไหน” ไอ้ดิวพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก่อนจะจับมือของผมไว้
“นะ...นั่นก็เรื่องของมึง” ผมบอกด้วยน้ำเสียงที่สั่นเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่ไอ้ดิวบอกว่าชอบผม แล้วทำไมมึงต้องมาพูดอะไรแบบนี้ตอนนี้ด้วยวะ!
“มึงจะว่าอะไรกู หรือใช้ให้กูทำอะไรก็ได้” ไอ้ดิวพูดพลางจับมือผมแน่น นัยน์ตาคมสวยยังจ้องมองผมไม่ละสายตา “แต่อย่างเดียวที่อย่าบอกให้กูทำ คือ การเลิกยุ่งกับมึง เพราะกูทำไม่ได้” ก่อนที่มันจะเว้นวรรคแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่หวานกว่าเดิม “ได้ไหมแมลงปอ”
ให้ตายเถอะ! ผมอยากจะกรีดร้องจนสุดเสียง เพื่อปลดปล่อยอะไรบางอย่างที่ตอนนี้แน่นขึ้นมาในอก ก่อนที่จะรับรู้ได้ถึงใบหน้าที่แดงซ่านของตัวเอง ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่อยากให้ความตั้งใจเดิมของตัวเองต้องเสียเปล่า มันอาจจะยากในช่วงแรกแต่สุดท้ายมันจะดีแน่ ผมเชื่อว่าอย่างนั้น
“เลิกยุ่งกับกู” ผมกลั้นใจพูดไปในที่สุด พลางจ้องหน้ามันเขม๊ง ทั้งที่ยังรู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นระรัว ก่อนที่ผมจะผงะไปเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าของคู่สนทนาขยับเข้ามาใกล้ ผมเม้มริมฝีปากของตัวเองแน่น
“ให้โอกาสพูดใหม่” ไอ้ดิวพูดพลางจ้องผมแล้วเลิกคิ้วขึ้น ระยะห่างของใบหน้าที่ลดลง ทำให้ผมต้องถอยหนี กว่าจะรู้ว่าตัวเองกำลังจนมุมก็ตอนที่แผ่นหลังปะทะเข้ากับกระจกตรงประตู ผมขมวดคิ้ว มือทั้งสองของตัวเองกำลังถูกคนตรงหน้าจับไว้แน่น ก่อนที่ผมจะสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อมือข้างหนึ่งของไอ้ดิวเท้าเข้ากับกระจกที่ผมพิงอยู่ ปลายจมูกและลมหายใจที่รินรดใส่กัน เพิ่มความร้อนของร่างกายและจิตใจของผมได้เป็นอย่างดี
ผมกำลังตกอยู่วงล้อมของมันโดยสมบูรณ์....
“ไอ้ดิว ถอยไปก่อน” ผมบอกพลางเบือนหน้าไปทางอื่น แต่จะหนีไปไหนได้ ในเมื่อตอนนี้ผมอยู่ในวงแขนของคนตรงหน้า ทำไมมึงต้องแย่งพื้นที่เล็กๆของกูด้วยวะ
“ถ้าไม่ถอนคำพูด กูจะไม่ไปไหนทั้งนั้น” ไอ้ดิวว่าย้ำ ผมเบิกตากว้างกว่าเดิม เมื่อตอนนี้รับรู้ถึงปลายจมูกที่ชนกัน ผมเผลอกลั้นลมหายใจของตัวเอง พลางนึกด่าอะไรก็ได้ที่ทำให้ผมต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้
“ไอ้ดิว เลิกยุ่งกับ...กู กูไม่ได้ชอบ...”
ไม่ทันที่ผมได้พูดจบประโยคดีด้วยซ้ำ ก่อนเสียงและคำพูดของผมจะหายไป เมื่อรับรู้ได้ถึงอะไรบางอย่างที่สัมผัสตรงริมฝีปาก ทั้งที่ผมกำลังลืมตาแต่กลับมองไม่เห็นอะไรเลยสักอย่าง ดูเหมือนว่าการรับรู้ทั้งหมดของผมในตอนนี้จะไปรวมอยู่ตรงริมฝีปากที่รู้สึกได้ว่ากำลังถูกดูดเบาๆ
อย่าบอกนะว่า มันกำลังจูบผมอยู่!
ผมยังเป็นแค่หนุ่มน้อยที่ไม่เคยผ่านประสบการณ์รักมาก่อน ถึงอย่างนั้นจูบแรกที่ทุกคนให้ความสำคัญก็ควรจะมอบให้ใครสักคนที่เป็นคนพิเศษจริงๆ แถมผู้ชายอย่างผมก็ไม่เคยคาดคิดว่า จะได้มีสัมผัสที่แสนพิเศษแบบนั้นกับผู้ชายด้วยกันอีกด้วย
ผมไม่รู้ตัวว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น นอกจากความตกใจและความอายที่เล่นงานผมจนเหมือนจะเป็นไข้ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามือที่ถูกจับไว้ถูกปล่อยลงเมื่อไหร่ ก่อนทีสติของผมจะกลับมาพร้อมกับรู้สึกได้ถึงมืออุ่นที่กำลังจับแก้มของผมและปลายนิ้วหดเกร็งของตัวเอง
สายตาของผมจับภาพได้อีกครั้ง เมื่อสัมผ้สที่เบียดแน่นตรงริมฝีปากหายไป เหลือเพียงร่องรอยบางอย่างที่ทำให้ผมไม่กล้าขยับปากของตัวเอง ไอ้ดิวที่เดิมมีสีหน้าเรียบนิ่งกำลังแย้มรอยยิ้มสวยส่งมาให้จนผมตาพร่า ก่อนน้ำเสียงทุ้มจะดังขึ้นชิดใบหน้าของผม
“มึงก็ไม่ได้ปากแข็งนี่ ออกจะนุ่มนิ่มแล้วก็หวานซะขนาดนี้” คนตรงหน้าพูดขึ้น ก่อนจะใช้นิ้วโป้งไล้ไปตามแนวริมฝีปากที่ร้อนผ่าวของผมเบาๆ ดวงตาคมสวยสบมองผมนิ่งด้วยประกายที่อ่อนโยนขึ้น “ทำไมถึงไม่ยอมถอนคำพูดตัวเองล่ะ หีม?”
ไอ้เหี้ยดิว!!!
TBC :|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
:man1: Note :::
มาตอนใหม่มาลงแล้วค่ะ คอนนี้ดิวกับแมลงปอก็จุ๊บุแบบที่บอกไปก่อนหน้านี้นั่นแหละค่ะ
ตอนนี้เหมือนแกล้งแมลงปอยังไงก็ไม่รู้
แบบว่า ให้ความหวังแล้วผลักคกเหว อะไรทำนองนี้ ฮ่าๆ :z2:
ตั้งใจว่าหนังสือที่แมลงปออ่าน จะช่วยกระตุ้นความรู้สึกอีกดา้นนึง แต่ว่าพอมานึกว่าตัวเองเป็นแมลงปอ เจอแบบนี้คงโมโหน่าดู
คนเขียนคิดว่า มันเป็นการสะท้อนนิสัยบางอย่างของคนทั่วไปที่คนเขียนเองก็เป็นค่ะ
เวลาที่เราต้องตัดสินใจอะไรบางอย่าง แน่นอนว่าเรามีคัวเลือกเอาไว้ในใจแล้ว แต่ก็ยังไม่กล้าเลือกเต็มที่เพราะยังมีตัวเลือกอีกอย่างที่น่าสนใจด้วยเช่นกัน สุดท้ายก็ต้องหาเครื่องมือบางอย่างมาช่วยตัดสินใจ ในทีนี้ก็เป็นหนังสือทายใจนี่แหละค่ะ
ถ้าถูกใจก็ดีไป แต่ถ้าได้ไม่ถูกใจเนี่ย สุดท้ายเราก็จะหันกลับมาเลือกเอาที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่แรกแล้วอยู่ดี
พิมพ์ไปก็ตลกดีเหมือนกัน
ส่วนน้องดิวตอนนี้เขาก็มาแบบเนียนๆ พลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส บวกกับการจับจุดอ่อนของแมลงปอให้ได้
งานนนี้แมลงปอไม่มีรอดค่ะ ฮ่าๆ :mc4:
ไม่รู้ว่าจะเป็นไปอย่างที่ใครหลายคนแอบคิดไว้ไหม แต่ยังไงก็ช่วยติดตามกันต่อไปด้วยนะคะ
ถ้ามีคำผิดตรงไหนก็ขออภัยด้วยค่ะ
บวกแทนคำขอบคุณ และสามารถแสดงความคิดเห้นได้เต็มที่เช่นเดิมค่ะ
ขอบคุณมากเลยค่ะ
ปล. ตอนหน้าก็จะค่อยๆหวานขึ้นแบบกรุ้มกริ่มจ้า อิอิ
-
ดิวเป็นคนคนนึงที่มีสติมาก คือถ้าเราเป็นดิวแล้วเจอปฏิเสธแบบนี้ก็คงล้าแต่ดิวกลับนิ่งแล้วก็ใจเย็น เหมือนเตรียมพร้อมรับกับทุกสถานการ์ณ ฮ่าๆ
ก็ขอให้แมลงยอมรับค.รู้สึกของตัวเองสักทีละกัน
ติดตามค่ะ
-
ดิวช่างแน่วแน่ซะจริง ว่าแต่ปอจะถามดิวเรื่องผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่าหว่า
-
ดีมากดิว แมลงปอชอบพูดจาทำร้ายจิตใจ จูบปิดปากไปเลย
-
ขอบคุณพระเอกที่มีความอดทนกับความพยาย๊ามพยายามจะเย็นชาของแมลงปอ
ดิวมองออกหมดอ่ะปอเอ๊ย เลิกฝืนเห้อ ถ้าคิดถึงเรื่องผู้หญิงคนนั้นจนหงุดหงิดขนาดนี้
คุณตกหลุมรักเค้าแล้วจ้า ไอ้หนังสือเล่มนั้นนี่ฮามาก ปอจับอย่างกับของร้อน 555
เกินครึ่งอ่ะเกินครึ่งแล้วปอ ชอบความแน่วแน่อดทนของดิวมากนะ คือปอก็พูดแรง
คนที่รักมาพูดงี้ใส่ก็น่าเสียใจ ดีที่ดิวเข้าใจ แล้วก็มึนจูบคนมึนไปซะเลย ตอนหน้าเป็นไง
ต่อยดิวมั้ยปอ 555 เขินตัวแดงหมดแล้วม้างงงง เรื่องผู้หญิงคนนั้นปอถามดิ คนอ่านอยากรู้
ขอบคุณค่ะ
-
กด Like ให้ดิว ทำดีมากๆ
-
ก้าวไปอีกขั้นนะดิว
-
เลวที่สุด
เมื่อกี้กำลังพิมพ์คอมเมนต์อยู่ดีๆกดอะไรไม่รู้ ย้อนกลับไป เม้นหายหมด... :z3:
งั้นเอาใหม่... /ถกเสื้อ/
หนังสือฮา :laugh:
ถ้าไม่สนใจเรื่องนี้จะหยิบมาอ่านทำไม แล้วนั่งทำแบบทดสอบดัวย 5555555555555
ตอนที่ปอเหวี่ยงใส่ดิว ถ้าเราเป็นดิวนี่ น้ำตาตกแล้วนะ ฮืออออ :o12:
แต่ดิวก็มองแมลงปอออกตลอดๆ เค้าจุ๊บๆกันแล้ว ค่อยๆนะเด็กๆ :o8:
-
อุ๊ยตายว้ายกรี๊ด :-[
ดิวเด็ดมาก มีสติมากๆด้วย
-
ช่ายยยยยยยยยยยยยยย
เราชอบมาก เวลาแมลงปอซึน ๆ อึน ๆ แล้ว ดิ่วดิ๊วก้อโจมตี !!!!!!!
พิฆาต จูม๊วบบบบบบบบ
แมลงปอ ใจอ่อนแล้ว แต่อย่าเพื่งปากอ่อนยอมรับน๊ะะะ เล่นตัวอีกนิ๊ดดดดดดดดดดด สักสามสี่ห้าตอน ก่อนนนน เราชอบช่วงเวลาจีบที่สุดเลย
อิอิ
บวกหนึ่ง สำหรับ จูบแรก
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ให้มันได้แบบนี้สิคะพ่อดิวววววววววว อร๊ายยยย
ตอนนี้แมลงปอกำลังซึนห้ามปล่อยผ่านเด็ดขาด
รุกเข้าไป รุกเข้าไปอีกค่ะ จนกว่าแมลงปอจะยอมรับ
เพราะพ่อดิวรู้แล้วหนิว่าแมลงปอปากไม่แข็ง
ดังนั้นอีกไม่นานหรอก โฮ้ะๆ >.<
-
ถ้าเราเป็นดิวนี่ เราคงเกือบถอดใจไปแล้ว ก็แมลงปอพูดแรงขนาดนี้
ต้องยกนิ้วให้ดิว นายแน่มาก
-
มันต้องอย่างนี้สิวะพระเอก อิอิ
ดิว เอาไป 10 10 10
-
เอาเรื่องแน่ใจไม่แน่ใจก่อน คือไม่มีผู้ชายที่ไหนจะมานั่งไม่แน่ใจหรอกว่าจะชอบผุ้ชายด้วยกันรึเปล่า
ถ้าเกิดคำถามนี้ขึ้นมาก็เตรียมจุดพลุได้เลยนะจ๊ะ 5555
ปอก็คงต้องยอมรับจริง ๆ นั่นแหละ มันยากมากที่สุดแล้วขั้นตอนนี้
แต่ต่อจากนี้ ความสุขมันก็จะมาแล้วล่ะ
-
รอลุ้นให้แมงปอยอมรับความจริง เราว่าหนังสือเล่มนี่นมันพูดถูกแล้วนะ ไม่มีผู้ชายคนไหนเค้าสงสัยว่าตัวเองเป็นรึเปล่าหรอก แค่เริ่มสงสัยนิ ก้าวไปครึ่งตัวแล้วจริงๆนั้นแหละ 55555
-
มันต้องอย่างนี้!!! ดิวสุดยอดดดด มีสติและมั่นคงมากกก ถูกใจแม่ยกอย่างแรง ( •ॢ◡-ॢ)-♡
+1จ้า
-
ถ้าเป็นแบบนั้น // แบบ
ก่อนจะเมองนามปากกาประหลาด //มอง
คนที่ทำใหมึงอารมณ์ // ทำให้
มองคนที่อยู่เบื้อหลังอีก // เบื้อง
ดูเหมือนว่าการรับรู้ทั้งหมของผม // ทั้งหมด
ดิวรุกหนักขนาดนี้แล้ว แมลงปอคงหนีไม่ได้อีกละนะ
-
นายแน่มากดิว สุยอดไปเลย นิ่งได้อีก
-
o13 ดีที่ดิวไม่คิดมากกะคำพูดของแมลงปอ (รึเปล่า) เข้มแข็งไว้ลูก
-
:-[ ว้าว ชอบดิวจังเลย มั่นมากยืนหยัดตื๊อต่อ ดีจังคนอ่านชอบค่ะแต่บางทีก็สงสัยว่าทำไมดิวถึงมั่นใจจังว่าแมลงปอจะชอบตัวเองหรือมองผู้ชายได้หรือก็หวั่นๆแต่เดินหน้าต่อนะ555 เอาเลย. จับให้มั่น คั้นแบบไม่ตาย นายแน่มาก o13
-
เขินว่ะ
-
ดิวนิ่งมาก สู้ต่อไป :กอด1:
-
หรือจะเป็นแค่น้องสาว
-
อะนะ แต่ดิวก็เล่นกับความรู้สึกของปอเกินไป เป็นใครก็ต้องสับสนนั้นแหละ ถ้าไม่เป็นปอก็ไม่รู้สึกหรอก ไม่ใช่ไม่เข้าใจดิวนะ การกระทำมันสำคัญก็จริงอยู่ แต่คุณก็รู้ว่าปอเป็นคนยังไง การกระทำกับที่ดิวสร้างขึ้น ถ้าดิวไม่พูดผมว่าปอไม่เข้าใจหรอก แถมมีเหตุการณ์นั้นมาเสริมอีกมันก็ถูกที่ดิวจะพูดแบบนั้นออกไป จากตอนแรกที่สนใจเรากับอีกคนถึงจะเห็นแค่วันเดียวเขาก็ทำเหมือนทำกับเราแล้วคุณจะไม่คิดอะไรเลยเหรอ ทั้งรอยยิ้มทั้งสายตาระหว่างคนรักกับคนในครอบครัวมันก็ต่างกันอยู่นะผมว่า ก็แล้วแต่คนแต่งละกันจะให้มันดำเนินไปแบบไหน
-
ดิวเป็นคนคนนึงที่มีสติมาก คือถ้าเราเป็นดิวแล้วเจอปฏิเสธแบบนี้ก็คงล้าแต่ดิวกลับนิ่งแล้วก็ใจเย็น เหมือนเตรียมพร้อมรับกับทุกสถานการ์ณ ฮ่าๆ
ก็ขอให้แมลงยอมรับค.รู้สึกของตัวเองสักทีละกัน
ติดตามค่ะ
ขอบคุณมากเลยค่ะ ดิวเองก็รู้จักนิสัยเหวี่ยงของแมลงปอและคงพอจะทำใจเอาไว้บ้างแล้วค่ะ
แค่ครั้งนี้เหวี่ยงแรงไปหน่อย อิอิ
ดิวช่างแน่วแน่ซะจริง ว่าแต่ปอจะถามดิวเรื่องผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่าหว่า
ดิวเขาแรงนะ เห็นแบบนี้ ฮ่าๆ
ส่วนเรื่องผู้หญิงคนนั้นคอยติดตามกันต่อไปนะคะ ขอบคุณค่ะ
ดีมากดิว แมลงปอชอบพูดจาทำร้ายจิตใจ จูบปิดปากไปเลย
ดิวหาจังหวะนี้มานานแล้ว เอิ๊กๆ
ขอบคุณพระเอกที่มีความอดทนกับความพยาย๊ามพยายามจะเย็นชาของแมลงปอ
ดิวมองออกหมดอ่ะปอเอ๊ย เลิกฝืนเห้อ ถ้าคิดถึงเรื่องผู้หญิงคนนั้นจนหงุดหงิดขนาดนี้
คุณตกหลุมรักเค้าแล้วจ้า ไอ้หนังสือเล่มนั้นนี่ฮามาก ปอจับอย่างกับของร้อน 555
เกินครึ่งอ่ะเกินครึ่งแล้วปอ ชอบความแน่วแน่อดทนของดิวมากนะ คือปอก็พูดแรง
คนที่รักมาพูดงี้ใส่ก็น่าเสียใจ ดีที่ดิวเข้าใจ แล้วก็มึนจูบคนมึนไปซะเลย ตอนหน้าเป็นไง
ต่อยดิวมั้ยปอ 555 เขินตัวแดงหมดแล้วม้างงงง เรื่องผู้หญิงคนนั้นปอถามดิ คนอ่านอยากรู้
ขอบคุณค่ะ
แมลงปอตีมึนและจูบไปแบบมึนๆให้จนมุม อิอิ
ดิวเองก็คงคิดว่าจะได้เจอเอฟเฟคแบบนี้บางอยุ่แล้วล่ะค่ะ เหมือนรอเวลาที่ภูเขาไฟที่ยังไม่มอดรอวันปะทุ
ดิวลงทุมมาขนาดนี้ ถอยกับการเหวี่ยงแค่นี้ก็เสียเชิงขาดทุนแย่กันพอดี
หนังสือเล่มนั้นคนเขียนมึนมั่วขึ้นมา แต่ก็อยากให้ตลกอ่ะนะ แฮะๆ ขอบคุณมากเลยค่ะ
กด Like ให้ดิว ทำดีมากๆ
เอาใจช่วยเต่าดิวกันต่อไปด้วยเน้อ ขอบคุณค่ะ
ก้าวไปอีกขั้นนะดิว
ขยับไปทีละขึ้น ช้าๆแค่มั่นคงค่ะ
เลวที่สุด
เมื่อกี้กำลังพิมพ์คอมเมนต์อยู่ดีๆกดอะไรไม่รู้ ย้อนกลับไป เม้นหายหมด... :z3:
งั้นเอาใหม่... /ถกเสื้อ/
หนังสือฮา :laugh:
ถ้าไม่สนใจเรื่องนี้จะหยิบมาอ่านทำไม แล้วนั่งทำแบบทดสอบดัวย 5555555555555
ตอนที่ปอเหวี่ยงใส่ดิว ถ้าเราเป็นดิวนี่ น้ำตาตกแล้วนะ ฮืออออ :o12:
แต่ดิวก็มองแมลงปอออกตลอดๆ เค้าจุ๊บๆกันแล้ว ค่อยๆนะเด็กๆ :o8:
อ่านตอนแรกตกใจมากเลยค่ะ นึกในใจด่าดิวหรือแมลงปอ แฮะๆ คนเขียนเป็นบ่อยเหมือนกันค่ะ ตอนลงเนี่ยเผลอไปโดนน้อนกลับเฉย อิอิ
แมลงปอเขาเป็นคนที่มีความตั้งใจตนบางครั้งก็งงกับตัวเองไปเรื่อย
ดิวเขาเตรียมพร้อมอยู่บ้างแล้วล่ะค่ะ แค่อึดและตื้อต่อไปเท่านั้น ขอบคุณค่ะ
อุ๊ยตายว้ายกรี๊ด :-[
ดิวเด็ดมาก มีสติมากๆด้วย
ดิวจิตแข็ง อิอิ
ช่ายยยยยยยยยยยยยยย
เราชอบมาก เวลาแมลงปอซึน ๆ อึน ๆ แล้ว ดิ่วดิ๊วก้อโจมตี !!!!!!!
พิฆาต จูม๊วบบบบบบบบ
แมลงปอ ใจอ่อนแล้ว แต่อย่าเพื่งปากอ่อนยอมรับน๊ะะะ เล่นตัวอีกนิ๊ดดดดดดดดดดด สักสามสี่ห้าตอน ก่อนนนน เราชอบช่วงเวลาจีบที่สุดเลย
อิอิ
บวกหนึ่ง สำหรับ จูบแรก
อยากจะบอกว่าเล่นตัวอีกค่ะ ฮ่าๆ ช่วงนี้แมลงปอต้องเล่นตัวต่อไป อิอิ ก่อนจะหมดโอกาส
คนเขียนเองวางแพลยไว้ประมาณนั้นค่ะ คอยติดตามกันด้วยนะคะ
ขอบคุณมากๆเลยค่ะ
(ไม่แน่ใจว่าแกล้งแมลงปอ หรือแกล้งดิวก็ไม่รู้)
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ให้มันได้แบบนี้สิคะพ่อดิวววววววววว อร๊ายยยย
ตอนนี้แมลงปอกำลังซึนห้ามปล่อยผ่านเด็ดขาด
รุกเข้าไป รุกเข้าไปอีกค่ะ จนกว่าแมลงปอจะยอมรับ
เพราะพ่อดิวรู้แล้วหนิว่าแมลงปอปากไม่แข็ง
ดังนั้นอีกไม่นานหรอก โฮ้ะๆ >.<
แมลงปอกำลังมึนเต็มที่เลยค่ะ ตอนนี้เรียกว่าเสียศูนย์ก็ไม่ผิด อิอิ เอาใจช่วยกันต่อไปด้วยค่ะ
ขอบคุณค่ะ
ถ้าเราเป็นดิวนี่ เราคงเกือบถอดใจไปแล้ว ก็แมลงปอพูดแรงขนาดนี้
ต้องยกนิ้วให้ดิว นายแน่มาก
ดิวทำใจที่จะจเอเรื่องแบบนี้อยุ่แล้วค่ะ ขึ้นอยู่ที่ว่าจะเมื่อไหร่ก็เท่าไหร่ เพราะรู้ว่ายังไงแมลงปอเหวี่ยงเข้าสักวันแน่
ช่วยติดตามกันต่อไปด้วยนะคะ
มันต้องอย่างนี้สิวะพระเอก อิอิ
ดิว เอาไป 10 10 10
ขอแบ่งคะแนนเป็นกล้า ด้านและหน้าตาดีให้น้องดิวนะคะ อิอิ
ขอบคุณมากเลยค่ะ
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ตอนนี้กำลังปั่นอยู่จ้า
คาดว่าถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด ตอนหน้าก็น่าจะวันพรุ่งนี้ แต่ไม่เกินวันจันทร์แน่นอน
ขอบคุณที่ยังติดตามกันจนถึงตอนนี้ค่ะ
-
(http://files.coloribus.com/files/adsarchive/part_911/9113605/file/de-beers-jewellery-waiting-for-ring-small-96599.jpg)
-
:-[ จะ...จะ...จูบกันแย้วววว พี่ดิว น้องปอ
แต่...ยังไม่ได้อ่านเลยอ่ะ >///<
เดี๋ยวจะไล่อ่านให้จบนะคะ
ไรเตอร์ก็สู้ ๆ นะคะ อย่ามัวแต่อึน ๆ นะคะ
รีดเดอร์หลายคนรออยู่นะคะ ^^
เป็นกำลังใจให้เน่!!!!
ปล. มาเนียน ๆ ไปเนียน ๆ นะคะ ^O^
-
เอาเรื่องแน่ใจไม่แน่ใจก่อน คือไม่มีผู้ชายที่ไหนจะมานั่งไม่แน่ใจหรอกว่าจะชอบผุ้ชายด้วยกันรึเปล่า
ถ้าเกิดคำถามนี้ขึ้นมาก็เตรียมจุดพลุได้เลยนะจ๊ะ 5555
ปอก็คงต้องยอมรับจริง ๆ นั่นแหละ มันยากมากที่สุดแล้วขั้นตอนนี้
แต่ต่อจากนี้ ความสุขมันก็จะมาแล้วล่ะ
ฮ่าๆ ใช่แล้วค่ะ อีกไม่นานก็แฮปปี้และ อิอิ
ขอบคุณมากเลยค่ะ
รอลุ้นให้แมงปอยอมรับความจริง เราว่าหนังสือเล่มนี่นมันพูดถูกแล้วนะ ไม่มีผู้ชายคนไหนเค้าสงสัยว่าตัวเองเป็นรึเปล่าหรอก แค่เริ่มสงสัยนิ ก้าวไปครึ่งตัวแล้วจริงๆนั้นแหละ 55555
คนเขียนก็ว่าอย่างนั้นแหละค่ะ อิอิ
ขอบคุณมากลเยค่ะ
มันต้องอย่างนี้!!! ดิวสุดยอดดดด มีสติและมั่นคงมากกก ถูกใจแม่ยกอย่างแรง ( •ॢ◡-ॢ)-♡
+1จ้า
ขอบคุณมากเลยค่ะ ยังไงเอาใจช่วยน้องดิวกันต่อไปด้วยน้า
ถ้าเป็นแบบนั้น // แบบ
ก่อนจะเมองนามปากกาประหลาด //มอง
คนที่ทำใหมึงอารมณ์ // ทำให้
มองคนที่อยู่เบื้อหลังอีก // เบื้อง
ดูเหมือนว่าการรับรู้ทั้งหมของผม // ทั้งหมด
ดิวรุกหนักขนาดนี้แล้ว แมลงปอคงหนีไม่ได้อีกละนะ
ขอบคุณมากเลยค่ะที่ช่วยบอกคำพิมพ์ให้ ยอมรับว่าตาเบลอเลยเวลาอ่านแต่ละที
แก้เรียบร้อยแล้วค่ะ
ต่อไปดิวจะรุกหนักแล้วค่ะ
นายแน่มากดิว สุยอดไปเลย นิ่งได้อีก
ดิวมันจิตแข็งค่ะ เตรียมพร้อมทุกสถานการณ์
ขอบคุณมากเลยค่ะ
o13 ดีที่ดิวไม่คิดมากกะคำพูดของแมลงปอ (รึเปล่า) เข้มแข็งไว้ลูก
ดิวก็เจรีนมใจมาแล้วส่วนนึงด้วยค่ะ แต่อาศัยความเนียนเข้าสู้ อิอิ
ดิวนิ่งมาก สู้ต่อไป :กอด1:
ขอบคุณมากเลยค่ะ เอาใจช่วยกันต่อไปด้วยน้า
หรือจะเป็นแค่น้องสาว
อิอิ ลุ้นกันต่อไปนะคะ ขอบคุณค่ะ
อะนะ แต่ดิวก็เล่นกับความรู้สึกของปอเกินไป เป็นใครก็ต้องสับสนนั้นแหละ ถ้าไม่เป็นปอก็ไม่รู้สึกหรอก ไม่ใช่ไม่เข้าใจดิวนะ การกระทำมันสำคัญก็จริงอยู่ แต่คุณก็รู้ว่าปอเป็นคนยังไง การกระทำกับที่ดิวสร้างขึ้น ถ้าดิวไม่พูดผมว่าปอไม่เข้าใจหรอก แถมมีเหตุการณ์นั้นมาเสริมอีกมันก็ถูกที่ดิวจะพูดแบบนั้นออกไป จากตอนแรกที่สนใจเรากับอีกคนถึงจะเห็นแค่วันเดียวเขาก็ทำเหมือนทำกับเราแล้วคุณจะไม่คิดอะไรเลยเหรอ ทั้งรอยยิ้มทั้งสายตาระหว่างคนรักกับคนในครอบครัวมันก็ต่างกันอยู่นะผมว่า ก็แล้วแต่คนแต่งละกันจะให้มันดำเนินไปแบบไหน
ขอบคุณมากเลยค่ะ เหตุการณ์นั้นเป็นส่วนที่ทำให้แมลงปอได้กลับมาคิดว่า ลึกๆแล้วรู้สึกยังไงกันแน่ นั่นก็เป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้แมลงปอเหวี่ยงไปแบบนั้นแหละค่ะ ตัวแมลงปอเองก็คงรุ้สึกเหมือนโดนเล่นตลกบางอย่าง ตอนนี้ก็ขึ้นอยู่ที่ว่าดิวจะทำยังไงต่อไป เพื่อให้แมลงปอมั่นใจขึ้น
ยังไงก็เอาใจช่วยกันด้วยนะคะ
:-[ จะ...จะ...จูบกันแย้วววว พี่ดิว น้องปอ
แต่...ยังไม่ได้อ่านเลยอ่ะ >///<
เดี๋ยวจะไล่อ่านให้จบนะคะ
ไรเตอร์ก็สู้ ๆ นะคะ อย่ามัวแต่อึน ๆ นะคะ
รีดเดอร์หลายคนรออยู่นะคะ ^^
เป็นกำลังใจให้เน่!!!!
ปล. มาเนียน ๆ ไปเนียน ๆ นะคะ ^O^
ตามอ่านให้ทันด้วยนะคะ อึนยังไม่เท่านึกไม่ออกหรอกค่ะ
อ่านแล้วเมนด้วยนะคะ คนเขียนจะได้มีกำลังใจ อิอิ
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
-
ตอนที่ 19
ผมเหมือนคนที่ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
หลังจากเหตุการณ์สุดช็อคเมื่อเย็นวาน ไอ้ดิวก็พาผมมาส่งที่บ้านทั้งที่สติของผมยังกระจัดกระจาย กว่าจะเข้าที่เข้าทางอีกครั้ง เมื่อตอนที่ยืนอยู่หน้าบ้านแล้วแม่มาเรียกนั่นแหละ ถึงได้รับรู้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน
นอกจากจะนอนไม่หลับแล้ว ทุกครั้งที่มองกระจกไม่ต่างจากมองเห็นภาพที่ถูกฉายซ้ำเข้ามาในความคิด ยิ่งเวลาที่เห็นปากของตัวเองผมก็อดที่จะเม้มมันแน่นขึ้นมาไม่ได้
ริมฝีปากของตัวเองแท้ๆ ยังปล่อยให้คนอื่นฉวยโอกาสไปเสียได้....
ผมถอนหายใจ ทั้งอายทั้งโกรธจนสุดท้ายกลายเป็นความแปลกใจ เมื่อไม่ได้รู้สึกขยะแขยงกับสัมผัสแบบนั้นอย่างที่เคยคิดไว้มาก่อน ผมคงมีส่วนรับรู้ที่ผิดปกติไปแล้วอย่างแน่นอน
“แมลงปอ อาหารเช้าเสร็จแล้ว!”
“ครับ!”
ผมเดินออกจากห้องน้ำ ก่อนจะไปที่โต๊ะทานข้าว วันนี้มีโจ๊กหมูที่กำลังส่งกลิ่นหอม พร้อมปาท่องโก๋อีกหนึ่งจานที่วางไว้ใกล้กัน แม่นั่งลงในฝั่งตรงข้ามกับผม ก่อนที่ท่านจะถามขึ้นอย่างสงสัย
“ตื่นหรือยังเนี่ย?”
“ตื่นแล้วครับ” ผมตอบด้วยน้ำเสียงงัวเงีย นอกจากประสบการณ์อันน่าตกตะลึงนั่นแล้ว ไอ้ตัวดียังหน้าด้านพอที่จะส่งข้อความกระตุกหัวใจผมให้คันยุบยิบ ในทำนองที่ว่า ขอให้หลับฝันดี ทว่าคำอวยพรนั่นไม่ต่างจากคำสาปที่ส่งมาเล่นงานผม เพราะนอกจากจะไม่ได้หลับฝันดีอย่างที่มันว่า แต่ผมไม่ได้ฝันเลยต่างหาก
ไม่ใช่เพราะหลับสนิทหรอกนะครับ แต่เพราะว่า ผมไม่ได้หลับเลยตลอดทั้งคืน ทั้งที่รู้สึกง่วงจนแทบจะทนไม่ไหว แต่เปลือกตาที่แสนหนักอึ้งนั้นก็เหมือนมีอะไรบางอย่างมาง้างเอาไว้ไม่ให้มันปิดลงมา กว่าที่ความพยายามของผมจะสำเร็จ เสียงนาฬิกาปลุกที่ตั้งไว้ก็ร้องบอกว่า ผมได้เริ่มตันเข้าสู่วันใหม่แล้ว
“ตื่นแล้วก็ทำหน้าให้สมกับที่พูดหน่อย” แม่บอก ก่อนจะมองหน้าผมไปด้วย “ไม่ใช่ว่าออกจากบ้านไปได้ไม่เท่าไหร่ก็ได้เรื่องขึ้นมาหรอกนะ”
“ครับๆ” ผมบอก ก่อนจะตักโจ๊กคำสุดท้ายแล้วกลืนลงคอ “งั้นปอไปเรียนก่อนนะแม่”
“ระวังตัวดีๆล่ะแมลงปอ”
หลังจากที่ผมเข้าไปล้างจานในครัวเสร็จเรียบร้อย ผมก็เดินมาไหว้แม่ก่อนออกจากบ้าน ผมหาวออกมาเล็กน้อย ก่อนจะมองไปยังพูห์ที่เดินมาส่งที่หน้าบ้าน ผมย่อตัวลงก่อนจะลูบหัวมันเบาๆ
“ดูแลแม่ดีๆด้วยล่ะ เข้าใจไหม”
พูห์ไม่ได้ตอบอะไร นอกจากมองผมด้วยดวงตาสีดำใสแจ๋วนั่น ผมยิ้มออกมา ก่อนจะก้นไม่ให้มันเดินตามออกมาจนพ้นประตูบ้าน ผมเดินทอดน่องไปตามถนนที่มีคนบางตา เพราะซอยนี้เป็นซอยปิดเลยไม่ค่อยมีรถสัญจรผ่าน ผมเดินมาจนถึงหน้าปากซอยแล้วหยุดยืนรอรถเมล์เพื่อเดินทางไปยังสถานีรถไฟฟ้าต่อ
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
เวลาที่ดำเนินผ่านไปอย่างเชื่องช้านั้น ทำให้ผมรู้สึกเบื่อ พอสมองว่างความคิดก็พลันไปนึกถึงเรื่องเมื่อวานอีก ผมเลยตัดสินใจหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกมาฟังเพลงเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจที่เป็นอยู่ สงสัยมัวแต่ฟังเพลงเพลินไปหน่อย กว่าที่ผมจะรู้ตัว รถไฟฟ้าก็พาผมเลยจากสถานีที่ตั้งใจจะลงไปแล้ว
“อะไรวะเนี่ย” ผมพึมพำกับตัวเอง ไม่ใช่เลยแค่สถานีเดียวแต่เลยไปสี่สถานี สงสัยวันนี้สติผมคงหลุดแบบนี้ไปตลอดทั้งวันแน่ โชคดีที่เป็นรถไฟฟ้า ถ้าเป็นรถเมล์ผมคงกลับบ้านแล้วแน่นอน ผมเดินออกจากรถไฟฟ้าที่มีคนแน่นขนัด แล้วข้ามฝั่งเพื่อย้อนกลับไปสถานีเดิมที่จะต้องลง เพลงที่กำลังดังอยู่ในหูตอนนี้ฟังไม่ค่อยรู้เรื่องนัก ผมแค่ปล่อยให้เสียงเพลงผ่านเพื่อไม่ให้รู้สึกว่างเปล่า
“ปอ”
เสียงเรียกไม่ได้ทำให้ผมสนใจในทันที ผมยังคงยืนมองวิวที่เคลื่อนผ่านหน้าต่างของรถไฟฟ้าอย่างไร้จุดหมาย จนเมื่อรู้สึกถึงแรงสะกิดที่หัวไหล่ถึงได้หันกลับไปมอง
“รุ้ง”
ผมรู้สึกแปลกใจไม่น้อยที่ได้เจอเธอในตอนนี้ วันนี้รุ้งแต่งตัวผิดจากที่เคยเห็นธรรมดา ใบหน้าขาวนั้นไม่ได้แต้มเครื่องสำอางอย่างที่วัยรุ่นนิยมกัน นอกจากผมที่รัดขึ้นสูงเกล้าเป็นมวยแล้วติดกิ๊บนั้น วันนี้รุ้งที่ดูอ่อนหวานกลับดูทะมัดทะแมงขึ้นเมื่ออยู่ในชุดเอี๊ยมกางเกงยีนส์ขายาว ริมฝีปากสีชมพูนั้นยิ้มมาให้ผม
“เรียกตั้งนาน นึกว่าจะไม่หันมาสนใจแล้ว” รุ้งบอกพลางทำสีหน้าหยอกผม
“โทษที พอดีเราไม่ได้ยินน่ะ” ผมโกหก ก่อนจะถอดหูฟังออกแล้วเก็บเครื่องอำนวยความบันเทิงเมื่อครู่ลงใส่กระเป๋ากางเกง รุ้งพยักหน้าอย่างเข้าใจ
ตั้งแต่จบกีฬาสีผมก็ไม่เห็นรุ้งมาทานข้าวกลางวันด้วยกันอีก นึกสงสัยอยู่เหมือนกัน แต่ในเมื่อคนอื่นๆไม่ได้มีท่าทีอะไรเกี่ยวกับการหายไปของเธอ ผมเลยไม่อยากยุ่งยากถามคำถามที่ไม่มีใครสนใจ แม้จะมีโอกาสหลายครั้งที่เดินสวนกันบ้างตามทางเดิน แต่ก็ไม่มีโอกาสที่จะได้พูดคุยกันอย่างเป็นกิจจะลักษณะ
ที่สำคัญในช่วงหลายวันที่ผ่านมานี้ มีเรื่องที่ทำให้ผมสนใจมากกว่า...
“แล้วนี่ปอมีเรียนอะไรเหรอ”
“เรียนเลขน่ะ แล้วรุ้งล่ะ”
“อ๋อ รุ้งมาเรียนอังกฤษจ๊ะ”
ผมพยักหน้ารับรู้ ผมกับรุ้งเรียนกันคนละสายครับ ผมเรียนสายวิทย์คณิต ส่วนเธอเรียนสายศิลป์คำนวณ คงเพราะเรียนกันคนละสายภาควิชา ทำให้โอกาสได้พูดคุยกันน้อยลงไปจากเดิม เนื่องจากไม่ค่อยมีงานที่ต้องทำเกี่ยวข้องกัน
“เราก็อยากติวอังกฤษเหมือนกัน แต่คงรอเทอมหน้า”
“อืม ปอคงเรียนหนักน่าดูเลยนะ”
“ไม่หรอก เราว่าก็คงพอๆกับรุ้งนั่นแหละ แต่แค่มีเรื่องวิทย์เยอะกว่า”
ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงจะตื่นเต้นจนบางครั้งก็เผลอลิ้นพันกันจนพูดไม่ออก แต่ในเวลานี้ผมกลับรู้สึกเฉยๆไปเสียแล้ว นอกจากความประหลาดใจที่จู่โจมผมในตอนแรก ผมก็ไม่พบว่ามีอาการอื่นแทรกขึ้นมาอีก นอกจากความเป็นมิตรระหว่างเพื่อนที่ปรากฏขึ้น
ผมลอบถอนหายใจกับตัวเองอย่างปลงชีวิต บางทีผมในวันก่อนคงจะไม่มีทางหวนกลับมา เหมือนสายน้ำที่ไม่มีวันไหลย้อนกลับ แน่นอนว่าความรู้สึกที่เคยมีต่อผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้คงถูกสายน้ำที่เรียกว่าเวลาชะล้างหรือพัดพาไป คงเหลือแต่ร่องรอยบางเบาบางอย่างในความทรงจำที่ทำให้ผมนึกถึงเธอบ้างเป็นบางเวลาเท่านั้น
“แต่รุ้งว่ายังไงสายของปอก็ยากกว่าอยู่นั่นแหละจ๊ะ” รุ้งโต้กลับ พร้อมยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้า
“เอาตามที่รุ้งว่าก็ได้ เพราะดูท่าเราคงถึยงสู้รุ้งไม่ได้หรอก” ผมแซวเธอกลับ นี่ไม่ใช่นิสัยที่ผมทำกับคนที่ตัวเองแอบชอบเลยสักนิด ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงได้แต่ยิ้มอยู่เงียบๆเท่านั้น แต่ตอนนี้ผมกลับรู้สึกว่าการคุยกับรุ้งไม่ต่างจากการคุยกับนิ้งสักเท่าไหร่
การเดินทางของช่วงเวลา ระยะห่างของความสัมพันธ์ ช่างเป็นสิ่งที่น่ากลัวเหลือเกิน....
“แหม ปออ่ะ” รุ้งทำท่างอนใส่ผม ก่อนที่เธอจะยิ้มออกมา
ผมยืนฟังรุ้งเล่าเรื่องคนที่เธอนั่งข้างกันตอนเรียนพิเศษ ผมทำหน้าที่เป็นผู้ฟังที่ดี โดยไม่เอ่ยพูดแทรกสักเท่าไหร่ เวลาผ่านไปช่วงอึดใจพวกเราสองคนก็มาถึงสถานีเป้าหมายที่ต้องลง ไม่นานเราสองคนก็มาอยู่ที่ชานชาลา พร้อมกับคนมากมายที่รีบเร่งทำธุระของตัวเอง
ผมยืนต่อคิวเพื่อลงบันไดเลื่อนที่มีคนใช้บริการอย่างคับคั่ง ก่อนที่รุ้งซึ่งยืนอยู่ข้างๆผมจะพูดขึ้น “ปอเราไปลงบันไดธรรมดากันไหม จะได้ไม่ต้องรอ”
ผมไม่ได้เดือดร้อนที่ต้องคอย แต่ก็ไม่มีปัญหาอะไรถ้าจะเดินลงบันได ผมพยักหน้ารับ ก่อนที่รุ้งจะเดินนำฝ่าแถวที่เต็มไปด้วยผู้คนไปยังบันไดที่ไม่ค่อยมีใครใช้บริการ
“ธรรมดารุ้งก็ไม่ค่อยรอหรอก เดินเองเร็วกว่าอีก”
“อืม”
แต่ผมไม่ค่อยได้เดินลงบันไดเองหรอกครับ ส่วนใหญ่ก็ยืนรอรับความสะดวกสบายเหมือนคนหมู่มากนั่นแหละ แต่ผมไม่นึกอยากขัดคำพูดของเธอสักเท่าไหร่ ผมเดินลงบันไดอย่างไม่รีบร้อน เพราะเคยมีประสบการณ์จากครั้งก่อน จนถึงตอนนี้เวลาลงบันไดผมจะระมัดระวังเป็นพิเศษ
“จริงสิ พักนี้ไม่เห็นรุ้งไปกินข้าวกลางวันด้วยกันเลย” ผมถาม คำถามที่เกือบลืมไป คงเพราะมัวแต่ฟังเธอเล่าเรื่องจนเพลิน
“อ๋อ ไม่ค่อยสะดวกน่ะจ๊ะ” รุ้งบอกพลางลดรอยยิ้มของตัวเองลง
“อย่างนั้นเหรอ” ผมตอบรับ ทั้งที่ยังรู้สึกแปลกใจอยู่ดี “มีเรื่องอะไรเหรอ”
“อืม รุ้งก็พูดไม่ถูกหรอกนะ” รุ้งมีท่าทีลังเล เธอหันมามองผม ก่อนจะมองตรงไปยังบันไดที่อยู่เบื้องหน้า ร่างของเราสองคนกำลังลดระดับลงตามจังหวะการก้าวเดิน “แต่ปออยากให้รุ้งไปกินข้าวด้วยกันเหรอ”
ผมมองนัยน์ตากลมโตที่มองมาเป็นเชิงถาม ก่อนจะเบือนหน้ากลับไปยังทิศทางเบื้องหน้าของตัวเอง ถ้าบอกว่าอยากให้มาไหมก็ตอบไม่ได้เต็มปากว่าอยาก แต่ภ้าจะบอกว่าไม่ได้อยากให้มาก็ไม่ใช่
“แล้วแต่รุ้งนั่นแหละ” ผมตอบอย่างที่คิดว่าเป็นกลางที่สุด ก่อนจะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า ผู้หญิงที่ผมกำลังคุยด้วยอยู่ตอนนี้ก็กำลังชอบไอ้ดิวอยู่เหมือนกัน ผมขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อมองเห็นโครงสร้างความสัมพันธ์ที่ดูยุ่งเหยิงชอบกล
จากเดิมที่ผมชอบรุ้ง แล้วรุ้งชอบไอ้ดิว ส่วนไอ้ดิวนั่นชอบใคร ผมไม่รู้แต่พอจะจำได้ว่า มันท้าผมแข่งจีบรุ้งอยู่เลยนี่ แต่มาตอนนี้ ผมไม่ได้ชอบรุ้งแบบนั้นแล้ว รุ้งก็คงชอบไอ้ดิวอยู่เหมือนเดิม ส่วนไอ้ดิวก็มาบอกว่าชอบผม แล้วสรุปวงโคจรจะบรรจบที่ตรงไหนกันแน่
“ปอ”
รุ้งหันมาเรียกผม คงเพราะผมมัวแต่คิดเรื่องของตัวเองเลยไม่ทันได้ฟังเรื่องที่เธอพูดอีก ผมหันไปมอง รุ้งมองหน้าผมนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ผมเลิกคิ้วขึ้น เมื่อไม่เห็นว่าเธอจะพูดอะไรออกมา
“ทำไมเหรอ”
“ปอยังชอบรุ้งอยู่หรือเปล่า”
คำถามที่ผมไม่คาดคิด ทำให้ผมมตกใจไม่น้อย โชคดีที่ตอนนี้ผมลงบันไดมาแล้ว ไม่อย่างนั้นอาจจะเท้ากระตุกก้าวพลาด คราวนี้อายไปตลอดชาติแน่ แต่นึกไม่ถึงจริงๆว่า รุ้งจะถามผมตรงๆแบบนี้ ถ้าเป็นเมื่อก่อน ผมคงไม่ลังเลที่จะตอบคำถามของเธอ แต่ในตอนนี้ผมกำลังรู้สึกลำบากใจที่สุด
ถ้าแอบชอบเฉยๆ คงไม่เท่าไหร่ แต่ดันเคยป่าวประกาศสร้างวีรกรรมมาก่อน ทั้งที่ผ่านไปไม่กี่เดือนเท่านั้น ถ้าบอกว่าตอนนี้ไม่ได้ชอบแล้ว ผมก็อดที่จะรู้สึกผิดขึ้นมาไม่ได้ ผมมันคนไม่เอาไหนเลยจริงๆ แค่คิดจะชอบใครสักคนก็ยังเอาไม่รอด
“ว่าไงล่ะปอ” รุ้งถามย้ำ พลางมองหน้าผมไปด้วย ยังดีที่ไม่มีใครสนใจ ทั้งที่อยู่กลางสถานีรถไฟฟ้าแบบนี้
“ทำไมอยู่ดีๆ ถึงถามขึ้นมาล่ะ” ผมตอบไปอย่างที่สมองในตอนนี้จะคิดออก ทำไมผมต้องมาตอบคำถามยากๆเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้อยู่เรื่อยเลยวะเนี่ย
“รุ้งแค่อยากจะแน่ใจ” รุ้งตอบเสียงแผ่ว เธอไม่ได้หันมามองผมแล้ว แต่กำลังมองไปทางอื่นแทน ก่อนจะได้ยินเสียงถอนหายใจออกมา
“เรื่องนั้น...”
“ช่างมันเถอะจ๊ะ” รุ้งหันมาบอกต่อ ก่อนทที่เธอจะยิ้มออกมา “ถ้าปอยังไม่เปลี่ยนใจ รุ้งกำลังรอให้ปอมาจีบอยู่นะ”
ผมได้แต่อ้าปากค้าง ก่อนจะเห็นแผ่นหลังเล็กที่เดินออกจากช่องกั้นของทางสถานี รุ้งหันมามองผมเล็กน้อยหลังจากนั้น ก่อนที่เธอจะเดินไปโดยไม่หันหลังกลับมาอีก ผมได้แต่ยืนงงอยู่ที่เดิม ก่อนจะป้อนคำพูดที่ได้ยินเมื่อครู่เข้าไปรับรู้ช้าๆ
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
-
บางทีโชคชะตาของผมในตอนนี้คงเข้าขั้นวิกฤต ไม่อย่างนั้นคงไม่เจอเรื่องน่าตกใจติดกันบ่อยขนาดนี้ บางทีถ้ามีเวลาว่าง ผมก็น่าจะไปทำบุญเก้าวัดเพื่อเสริมความเป็นสิริมงคล อย่างน้อยก็คงทำให้ผมสบายใจขึ้น
เพราะคำพูดอุกอาจของรุ้งที่บอกไว้ หนำซ้ำเรื่องที่ไอ้ดิวก่อเอาไว้ก็ยังคาใจอยู่ ทำให้ผมที่กำลังสับสนกับตัวเองเลือกที่จะไม่สนใจวิชาที่ต้องเรียนตรงหน้า แต่หันกลับมานั่งทบทวนเรื่องราวของตัวเองเงียบๆอีกครั้ง
ผมเงยหน้ามองดูหน้าตอโทรทัศน์ที่กำลังบรรยายเรื่องความน่าจะเป็น ทำให้ผมนึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมา ผมหยิบสมุดโน้ตในกระเป๋าของตัวเอง ก่อนจะวาดวงกลมสี่วง พร้อมกับกำกับชื่อเอาไว้ เพื่อบ่งบอกความเป็นเจ้าของ ผมหมุนปากกาในมือครู่หนึ่ง ก่อนจะเริ่มโยงความสัมพันธ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นในตอนนี้อีกครั้ง เหมือนที่เคยเห็นตามหนังสือละครที่บอกความสัมพันธ์ของตัวละคร ทันทีที่โครงสร้างของรูปแบบความวุ่นวายปรากฏขึ้นในสายตา ผมก็มาหยุดลงที่วงกลมที่มีชื่อของตัวเอง
เอายังไงดีวะ..
ดูเหมือนว่าต้นตอของปัญหาทั้งหมดในตอนนี้มันขึ้นอยู่กับผมแล้ว ทุกวงกลมมีลูกศรชี้ไปยังวงกลมอื่น เพื่อบ่งบอกลักษณะความสัมพันธ์ มีแต่วงกลมของผมคนเดียวเท่านั้นที่ไม่รู้ว่าจะโยงไปหาใคร
ถ้าโยงไปหาวงกลมของรุ้ง รูปแบบของโครงสร้างนี้จะไม่มีใครสมหวัง แต่ถ้าหันไปหาวงกลมของไอ้ดิว จะมีคนที่สมหวังหนึ่งคนกับอีกสองคนที่ต้องผิดหวัง แล้วถ้าหากผมหันไปหาวงกลมของพี่น็อต จะมีหนึ่งคนที่สมหวัง หนึ่งคนที่ผิดหวัง และอีกหนึ่งคนที่อาจจะสมหวังหรือผิดหวัง
แต่ประเด็นในตอนนี้คือ ผมไม่ได้ชอบพี่น็อตและเลิกชอบรุ้งแบบนั้นไปแล้ว ถึงจะรู้สึกสงสัยและไม่เข้าใจว่า ทำไมเธอถึงพูดกับผมแบบนั้นก่อนหน้านี้ก็ตามที ที่ร้ายยิ่งกว่านั้นคือ ผมกำลังหวั่นไหวกับไอ้ดิว
ผมลากปลายลูกศรไปยังวงกลมของไอ้ตัวดีอย่างไม่แน่ใจ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แล้วปิดหน้าสมุดลงด้วยใจที่ไม่มั่นคง การลองวาดภาพออกมาแบบนี้ช่วยผมได้ไม่น้อย กลับกันมันก็ช่วยชี้ชัดถึงสถานการณ์ในตอนนี้ของผมได้ดีเช่นเดียวกัน
ผมมีแค่สองทางเลือกเท่านั้น...
หนึ่งคือเลือกที่จะไม่ยุ่งกับใครทั้งสิ้นพร้อมกับเอาตัวเองออกจากวงโคจรที่ไม่รู้จุดจบนี้ แน่นอนว่านั่นเป็นสิ่งที่ผมกำลังทำอยู่ แต่ดูเหมือนว่า สมาชิกผู้ร่วมชะตากรรมจะไม่ยอมให้ผมหนีออกไปจากวงล้อมนี้ได้ หรือสองคือต้องเลือกใครสักคน และแน่นอนว่าตัวเลือกที่ผมคิดไว้ในใจมีอยู่แล้ว เพราะมีอยู่ตัวเลือกเดียวเท่านั้น
ขึ้นอยู่กับผมแล้วว่า กล้าพอที่จะเลือกไหม....
ผมฟุบหน้าลงกับโต๊ะด้วยความคิดที่หนักอึ้ง เสียงบรรยายที่ดังขึ้นนั้นไม่ต่างจากคลื่นความถี่ต่ำที่ไม่สามารถเข้ามาแทรกแซงการทำงานของสมองในตอนนี้ได้ ผมหลับตาลงปล่อยให้ความมืดเข้าปกคลุมโสตประสาทในการมองเห็น
บางทีผมควรจะหาคนมาปรึกษา ใครสักคนที่ไว้ใจได้....
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
ผมตัดสินใจเดินออกจากห้องก่อนหมดเวลาเรียนสิบห้านาที นอกจากจะไม่อยากเรียนต่อเพราะไม่ได้เรียนมาตั้งแต่แรกแล้ว ผมยังหนีพี่น็อตที่อาจจะมาดักรอผมที่หน้าห้อง ผมเดินออกจากโรงเรียนกวดวิชาโดยไม่ได้หันไปสนใจใครทั้งนั้น ก่อนจะมาหยุดเดินอีกทีก็ตอนที่รับรู้ได้ถึงความเย็นจากเครื่องปรับอากาศที่ทำงานอยู่ในห้างสรรพสินค้าแถวนั้น
ผมเดินไปยังร้านอาหารฟาสค์ฟู้ดชื่อดัง เพื่อหาอะไรทานรองท้องก่อนถึงเวลานัด ทว่ากินไปได้ไม่นานเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือของผมก็ดังขึ้น ผมหยิบขึ้นมาดู ไม่ค่อยนึกแปลกใจนักกับชื่อเจ้าของปลายสายที่ติดต่อมา
‘พี่น็อต’
สงสัยพี่เขาคงรอผมมาครู่ใหญ่แล้ว แต่ยังไม่เจอเลยโทรมาหาแบบนี้ ผมปิดเสียงโทรศัพท์ก่อนจะปล่อยให้มันสั่นต่อไปอย่างไม่นึกสนใจอีก ตอนนี้ผมยังไม่พร้อมที่จะคุยกับใครก็ตามที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับปัญหาที่ผมยังแก้ไม่ตกตอนนี้
ผมกินแฮมเบอเกอร์อยู่คนเดียวพลางมองเด็กวัยรุ่นหลายคนที่เริ่มทยอยเข้ามาในร้าน เมื่อเป็นเวลาของมื้อกลางวันแล้ว ไม่นานโทรศัพท์มือถือของผมก็หยุดสั่น บ่งบอกความพยายามของพี่น็อตที่หมดลง ผมไม่แน่ใจว่าการทำแบบนี้จะทำให้รุ่นพี่คนดังคิดมากไปแล้วหรือเปล่า ก่อนที่ผมจะได้รับข้อความจากพี่น็อต ผมเปิดดูด้วยความสงสัย
‘ทำไมปอไม่รับสายครับ ถ้าเห็นข้อความนี้ยิงหาพี่หน่อยก็ยังดี พี่เป็นห่วงนะ
ผมถอนหายใจออกมา แล้วลุกจากโต๊ะที่จับจองมาพักใหญ่หลังจากกินเสร็จเรียบร้อย ผมเดินออกจากร้าน ก่อนจะรับรู้ได้ถึงแรงสั่นของอุปกรณ์สื่อสารเครื่องเล็กในกระเป๋ากางเกงอีกครั้ง ผมหยิบขึ้นมาดู เผื่อจะเป็นคนที่ผมกำลังรออยู่ ผมถอนหายใจออกมาแล้วเก็บมันลงไปอย่างเดิม เมื่อเห็นว่าเจ้าของปลายสายคนใหม่ ไม่ได้ทำให้ผมนึกอยากจะรับสักเท่าไหร่
อาจจะเป็นคนที่ผมไม่อยากคุยมากที่สุดในตอนนี้เลยก็ว่าได้...
ผมปล่อยให้ไอ้ดิวใช้ความพยายามต่อไปอย่างไม่นึกสนใจ ไอ้หน้ายิ้มไม่ได้โทรติดกันเป็นสิบๆสายในทีเดียวหรอกนะครับ แต่ไอ้ตัวดีมันเว้นจังหวะทุกๆห้านาทีในผมรำคาญเล่น บางทีก็ทิ้งสิบนาทีแต่ก็ยังไม่หยุดโทรมา ครั้นจะปิดเครื่องหนีไปเลยก็กลัวจะดูจงใจหนีมากเกินไป แถมถ้ามีใครติดต่อเรื่องด่วนขึ้นมาล่ะก็แย่แน่ครับ
เพราะการโทรหาแบบเว้นระยะของมัน มีหลายครั้งที่ผมนึกว่าคนอื่นโทรมา แต่พอหยิบขึ้นมาดูก็เห็นแต่ชื่อเดิมๆกับความพยายามเดิมๆ
เชิญมึงพยายามต่อไปเถอะ ไอ้บ้า!
ผมชักสีหน้าใส่โทรศัพท์มือถือของตัวเองแล้วเก็บลงไปอย่างเดิม นั่งรออยู่ไม่นาน ผมก็เห็นร่างของคนที่ผมกำลังรออยู่เดินตรงเข้ามา ดูเหมือนว่ายังเป็นคนตรงต่อเวลาเหมือนเดิม
“รอนานไหม”
“ไม่หรอก” ผมลุกขึ้น ก่อนจะยิ้มออกมาเล็นน้อย “ขอบใจว่ะโต้งที่มา”
“ไม่ใช่เรื่องลำบากอะไรนี่” โต้งพูดอย่างไม่ใส้ใจ สายตาคมนิ่งที่เรียบสงบนั้นตวัดมองมาที่ผม ก่อนจะมองเลยไปทางอื่น “ไปหาที่นั่งคุยกันดีกว่า”
“อืม” ผมพบักหน้ารับ พร้อมกับหัวใจที่แห้งผาก เมื่อมีน้ำมาล่อเลี้ยงขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับมือที่เผลอกำโทรศัพท์มือถือที่ยังสั่นไม่หยุดในกระเป๋ากางเกง
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
ตอนนี้พวกเรากำลังอยู่ในร้านสเต็กครับ ตั้งใจว่าจะเลี้ยงโต้งเสียหน่อย แต่เพื่อนผู้อ่านยากคนนี้ก็ปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมา แถมยังบ่นใส่ผมที่ใช้เงินไม่คิด ทั้งที่ยังหามาเองไม่ได้แท้ๆ
คงเพราะคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับผมในตอนนี้เริ่มทำงานเสริมแล้วล่ะมั้ง ถึงได้มองเห็นค่าของเงินที่แลกมากับหยาดเหงื่อว่ามันมีค่ามากแค่ไหน ผมที่ยังทำตัวเป็นแค่เด็กวัยรุ่นเที่ยวเล่นไปวันๆแบบนี้ก็รู้สึกละอายใจขึ้นมาไม่น้อย
ทั้งที่อายุเท่ากัน แต่ดูเหมือนว่าโต้งจะโตกว่าผมทั้งทางร่างกายและความคิด....
หลังจากสั่งเมนูกับพนักงานเสร็จ ใบหน้าดูดีของคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าก็หันกลับมาสนใจผมอีกครั้ง ธรรมดาโต้งมักจะเล่นโทรศัพท์มือถือของตัวเอง หรือไม่ก็หยิบหนังสือการ์ตูนมาอ่านรอเวลาในสถานการณ์แบบนี้ มีน้อยครั้งนักที่เจ้าตัวจะสนใจคนอื่นเหมือนในตอนนี้
“แปลกใจเหมือนกันที่มึงโทรมา”
“คงไม่ถึงขั้นตกใจหรอกใช่ป่ะ” ผมหยอกกลับ คงเพราะเคยนั่งเรียนด้วยกันมาก่อน ทำให้ผมกับโต้งสนิทกันในระดับหนึ่ง
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก” โต้งบอก ก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย “คงมีปัญหาที่ปรึกษาไอ้กี้ไม่ได้สินะ”
ผมไม่ได้แปลกใจกับประโยคที่ได้ยินเท่าไหร่ นึกเอาไว้แล้วว่า คนอย่างโต้งคงพอเดาอะไรได้บ้างแล้ว ตั้งแต่ที่ผมเริ่มโทรไปหา ในเมื่อเรื่องนี้ไอ้กี้มันไม่ได้เป็นกลาง ผมก็ต้องหันมาปรึกษาเพื่อนอีกคนที่น่าเชื่อถือกว่า
“คิดว่ามึงน่าจะเดาออกอยู่แล้ว” ผมบอก พร้อมกับหันไปหยิบแก้วน้ำที่พนักงานเดินมาเสิร์ฟให้
“อืม” โต้งพูดแค่นั้น ก่อนจะหยิบแก้วน้ำมาดูด ผมมองพลางเลิกคิ้วขึ้น เมื่อไม่เห็นว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรออกมาอีก
“โต้ง กูกำลังสับสนว่ะ” ผมบอกความรู้สึกที่มีตอนนี้ไปตามตรง ถ้าคิดจะไว้ใจเพื่อขอคำปรึกษา ผมก็ควรเปิดใจบอกสิ่งที่คิดไว้ทั้งหมด
“เพราะเรื่องนี้เลยทำให้พักนี้ มึงดูซึมไปใช่ไหมวะ” โต้งพูดขึ้นพลางมองมาที่ผม
“มึงรู้สึกด้วยเหรอ” ผมถามอย่างแปลกใจ ไม่นึกว่าจะเป็นคนที่ดูออกง่ายแบบนั้น
“ทุกคนก็ดูออกกันหมดนั่นแหละ” โต้งบอก “ที่ไม่มีใครถามเพราะอยากให้มึงเล่าเองต่างหาก”
“ขอโทษว่ะ” ผมรู้สึกผิดจริงๆที่ทำให้เพื่อนต้องมาเป็นห่วงแบบนี้
“ไม่เป็นไรหรอก แต่กูสงสัยมากกว่า” โต้งหยุดพูด เมื่อเห็นพนักงานยกอาหารมาเสิร์ฟ ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ หลังจากอาหารที่สั่งไว้วางอยู่บนโต๊ะจนครบ โต้งก็พูดขึ้นอีกครั้ง “กูไม่แน่ใจหรอก แต่คงเป็นเรื่องความรักของมึงตอนนี้สินะ”
“ความรักอะไรเล่า คงเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบมากกว่าล่ะมั้ง” ผมบอกพร้อมกับยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆของโต้ง
“ถ้าอย่างนั้นคงวูบนานไปหน่อยแล้วว่ะ”
“กูก็ว่าอย่างนั้น” ผมบอกเสียงแผ่ว ก่อนจะใช้ส้อมเขี่ยสปาเกตตี้ครีมเห็ดที่สั่งไว้ไปมา “กูรู้สึกขัดแย้งในตัวเองยังไงก็ไม่รู้ว่ะ”
“หืม?”
“กูไม่แน่ใจเท่าไหร่ ยังไงดีล่ะ ” ผมนึกหาคำพูดไม่ออก ทั้งที่อยากจะบอกออกไปให้หมด ความรู้สึกอายดันมาทำงานขึ้นมาเสียก่อน ถึงจะบอกกับตัวเองว่าจะเล่าเรื่องทุกอย่างจนหมดเปลือก แต่เอาเข้าจริงก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะมาเล่าเรื่องแบบนี้ให้ใครสักคนได้ฟัง
“ปอตอนนี้มึงคิดอะไรอยู่” จู่ๆ โต้งก็ถามมาแบบนั้น เพราะเห็นท่าทีอ้ำอึ้งของผมล่ะมั้ง
“กูกำลังนึกว่าจะบอกมึงยังไงดี คือ กูอายว่ะ” ผมบอกแล้วก้มหน้าลงไปมองจานอาหารตรงหน้าอย่างหาที่พึ่งพิง
“เรื่องไอ้ดิวใช่ไหม” โต้งเป็นฝ่านถามผมอีกครั้ง
“อืม คือว่า...” ผมเดาะลิ้นไปมาด้วยความหงุดหงิดตัวเอง เพราะความขี้ขลาดส่วนตัว ขนาดจะขอความช่วยเหลือยังทำได้แบบครึ่งๆกลางๆแบบนี้
“ไอ้ดิวมันชอบมึง” โต้งบอกอย่างชัดเจน ผมเงยหน้ามามองพลางเม้มริมฝีปากของตัวเองไว้ แน่นอนว่า ผมเองก็รับรู้เรื่องนั้น สัมผัสนุ่มร้อนในตอนนั้นยังงคงติดอยู่ที่ริมฝีปากของผมจางๆ
“กูรู้สึกว่ามันมีอืทธิพลกับกูมากเกินไปหน่อย” ผมบอก หลังจากที่นึกหาคำพูดมาได้สักพัก “พักนี้ไอ้ดิวมันเข้ามาสนิทกับกูมาก แล้วบางทีมันก็ทำให้กูอายจนทำอะไรไม่ค่อบถูก” ผมมองดูท่าทีคนฟังเล็กน้อย ก่อนจะเห็นโต้งพยักหน้ารับรู้
“เมื่ออาทิตย์ก่อน กูเห็นมันเดินควงผู้หญิงอยู่ในห้าง” ผมบอกอีกครั้ง พร้อมกับก้มลงเอาส้อมเขี่ยสปาเกตตี้ของตัวเอง “แล้วกูก็เริ่มหงุดหงิดที่เห็นแบบนั้น คือ จริงๆแล้วมันไม่ใช่เรื่องของกูสักหน่อย”
“อืม” โต้งตอบรับแค่นั้น ก่อนจะตักสเต็กที่หั่นไว้เป็นชิ้นพอดีคำเข้าปาก ผมมองดูท่าทีผู้ร่วมสนทนาครู่หนึ่ง เพราะท่าทีไม่แตกตื่นตกใจหรือเปล่าก็ไม่รู้ที่ทำให้ผมเริ่มกล้าพูดขึ้นมาอีกครั้ง
“แล้วเมื่อวานนี้กูไปอ่านหนังสือเล่มนึง แล้วมันบอกว่ากูอาจจะเป็นพวกที่ชอบผู้ชายไปแล้ว” ผมพูดออกไปอย่างลังเล
“อย่างนั้นเหรอ”
“เมื่อเช้ากูเจอรุ้งด้วย แล้วเธอก็มาบอกว่าเมื่อไหร่กูจะไปจีบ” โต้งเลิกกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย ผมถอนหายใจออกมา “แต่ตอนนี้กูไม่ได้ชอบรุ้งแล้วว่ะโต้ง”
ผมข้ามเรื่องที่ไอ้ดิวมันมาขโมยจูบของผมไป เพราะคิดว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ควรมาเล่าให้ใครฟังเท่าไหร่ ก่อนที่ผมจะมองท่าทีที่เหมือนคิดอะไรบางอย่างของโต้งด้วยความกระวนแระวายเล็กน้อย เมื่อรู้สึกว่าคำพูดที่ดูวกไปวนมาจะเริ่มเข้าที่เข้าทางแล้ว
“แล้วมึงคิดว่ายังไง”
“กูไม่รู้ว่ะ” ผมบอกไปตามตรงอย่างคนที่หมดแรง “กูไม่อยากเป็นแบบนี้เลย”
“แต่กูว่า มึงชอบไอ้ดิวไปแล้วว่ะปอ”
TBC :|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
:z6: Note :::
ตอนนี้ขอเก็บดิวไปก่อนนะคะ แฮะๆ แล้วเอาโต้งขึ้นมานำแทน อิอิ
ตอนนี้ก็บรรยายความรู้สึกของแมลงปอในตอนนี้ รวมถึงเรื่องของรุ้งที่แอมลงปอ ลืมไปแล้ว ฮ่าๆ (ผู้หญิงลืมยากนะจ๊ะ ปอเอ๊ย)
ตอนนี้น่าจะมาถึงจุดเกือบสุดท้ายที่แมลบงปอจะใจแข็งแล้วค่ะ
ยังไงก็เอาใจช่วยกันต่อไปด้วยนะคะ
ถ้ามีคำพิมพ์ไปบ้างต้องขออภัยด้วยค่ะ สามารถแนะนำติชมได้เต็มที่เช่นเคย
ขอบวกแทนคำขอบคุณทุกความคิดเห็นนะคะ
ขอบคุณมาเลยค่ะ
ผล. ตอนหน้าน้องดิวจะรุกหนัก พร้อมกับความหวานระดับเลเวลอัพค่ะ
ติดตามกันด้วยนะคะ อิอิ o18
-
เราก็ว่าเหมือนโต้ง ปอชอบดิวแล้วล่ะ ก็ใจไม่แข็งพอที่จะทำเฉยกับดิว
แหม ก็รุกซะขนาดนั้นแถมแมลงปอก็ไม่ค่อยอยากขัดใจดิวเท่าไร
-
ว้ายตื่นเต้นๆ
แมลงปอจะเลิกใจแข็งแล้ว
-
ความฝันสูงสุดของดิวใกล้จะเป็นจริง
ปอเจอจูบเพชรฆาตเข้าไปถึงกับมึนเลยทีเดียว
-
แมลงปอจะหนีดิวไปไหนพ้น
อาการแมลงปอโต้งยังเดาได้เลย หึหึ
อดใจรอตอนดิวรุกไม่ไหวแล้ววววว
ขอหวานๆและหนักๆนะคะ >.<
-
อ๊ายยยยดีใจน้ำตาแทบไหลที่คนเขียนมาต่อค่ะ ใกล้สอบแล้วยังเข้าแทบทุกวันมารอเรื่องนี้ เข้าใจที่ปอถามโต้งนะดูเป็นผู้ใหญ่และไว้ใจได้ แต่พูดตรงผิดคาดแฮะ555 แต่สงสัยว่ารุ้งมาพูดกับปอแบบนี้ทำไม คือนึกชอบขึ้นมาหรืออยากแน่ใจอะไร งง แล้วก็เริ่มรุสึกว่าปอไม่ได้เลิกชอบแต่เพิ่งรุตัวว่าไม่ได้ชอบรึป่าวนะเพราะดูไม่มีเยื่อใยเอาซะเลยค่ะ
ปล.ขำที่ปอวาดแผนภูมิวงกลม555 เกิดมาฮอตต้องทำใจ
-
อ่านทันแล้ว ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ กี๊ดดด จะเอาดิววๆๆ
-
ดิวอย่าหวานมากนะคนอ่านหัวใจจะวายยยยย
-
ปัง!!!!!!!!!!!!!!!!!!
โต้งยิงเข้าเป้าเลยอ่ะ
-
เพื่อนโต้งฟันธงฉับได้ชัดเจนมาก คราวนี้อยู่ที่ปอแล้วล่ะว่าจะยอมรับมั้ย
รับเห้อไปหมดแล้วนะใจน่ะ เจอรุ้งก็ไม่ตื่นเต้นอะไร พี่น็อตก็ไม่ชอบ
ไม่เหลือใครแล้วเหอะนอกจากคนนั้น~~ ฮิ้ว เตรียมฉลองเว้ยเฮ้ย :mc4:
โชคดีนะดิวววววว
:pig4:
-
รอดูคนรุก อิอิ
:กอด1:
-
อยากต่อท้ายคำพูดโต้งว่า ล้านเปอร์เซ็นต์
-
เราก็คิดแบบโต้งนะปอ
-
:เฮ้อ: ปอเอ๊ยยย...
-
น่าปวดหัวปวดหัวใจดีแท้ ว่าป่ะ
-
ว้ายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ปอนะปอจะใจแข็งไปถึงไหนนนนน
-
เชื่อโต้งเหอะปอ ถ้าปอไม่ซึนปอจะรู้ใจตัวเองว่าคิดยังไงกับดิว >////<
-
อ๊าก ก ก ก ก กก
-
กว่าจิมีเวลาอ่าน
หันมาซบอกน้องโต้งดีกว่า ชอบบบ
แมลงปอควรจูบลองอีกสักที
-
เข้ามากดบวกปล่อยเป็ดให้โต้งเลยนะนี่
ใช่เลยปอ ชอบดิวเข้าแล้วไง
เปิดใจให้กว้างๆ นะ
ดิวมันไปหัดทำเค้กอยู่กับน้องผู้หญิงคนนั้นนั่นแหละ
แค่เพื่อนหรือคนรู้จักเท่านั้นเอง
ดิวไม่คิดอะไรหรอก
คิดถึงปอคนเดียว ฮิ้ว! ชูป้ายไฟ
ใจร่มๆ แมลงปอที่รัก
ชอบเรื่องนี้^^
ขอบคุณที่แต่งเรื่องน่ารักๆ มาให้อ่าน
-
ยกมือสูงๆเห็นด้วยกับโต้งมากๆ
ปอก็ลองคิดๆดูนะว่าตัวเองเปลี่ยนไปมาก
ถ้าเป็นแต่กอ่นนู้นเรื่องของดิวคงไม่ค่อยอยู่ในความคิดเท่าไร
แต่เดี๋ยวนี้จะนั่งยืนเดินนอนก็ต้องมีดิวอยู่ตลอดเวลา
ส่วนรุ้งหายไปจากสารบบความคิดอย่างสิ้น
ดังนั้นถ้าไม่ชอบรุ้งก็อย่าไปจีบนะจ๊ะ สงสารรุ้งและดิวด้วย
-
เราก็ว่าเหมือนโต้ง ปอชอบดิวแล้วล่ะ ก็ใจไม่แข็งพอที่จะทำเฉยกับดิว
แหม ก็รุกซะขนาดนั้นแถมแมลงปอก็ไม่ค่อยอยากขัดใจดิวเท่าไร
แมลงปอมันหวั่นไหวมาแล้วนิ อิอิ
ว้ายตื่นเต้นๆ
แมลงปอจะเลิกใจแข็งแล้ว
จ้า ติดตามกันต่อไปด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
ความฝันสูงสุดของดิวใกล้จะเป็นจริง
ปอเจอจูบเพชรฆาตเข้าไปถึงกับมึนเลยทีเดียว
ฝันเล็กๆของดิวใกล้เข้ามาแล้วค่ะ ช่วยเชียร์กันต่อไปด้วยจ้า
แมลงปอจะหนีดิวไปไหนพ้น
อาการแมลงปอโต้งยังเดาได้เลย หึหึ
อดใจรอตอนดิวรุกไม่ไหวแล้ววววว
ขอหวานๆและหนักๆนะคะ >.<
แมลงปอคงหนีไปไหนไม่รอดแล้วล่ะค่ะ
แต่เรื่องความหวานเนี่ย ขอไล่ระดับนะคะ
(กลัวไม่ถูกใจจังเลย แฮะๆ)
อ๊ายยยยดีใจน้ำตาแทบไหลที่คนเขียนมาต่อค่ะ ใกล้สอบแล้วยังเข้าแทบทุกวันมารอเรื่องนี้ เข้าใจที่ปอถามโต้งนะดูเป็นผู้ใหญ่และไว้ใจได้ แต่พูดตรงผิดคาดแฮะ555 แต่สงสัยว่ารุ้งมาพูดกับปอแบบนี้ทำไม คือนึกชอบขึ้นมาหรืออยากแน่ใจอะไร งง แล้วก็เริ่มรุสึกว่าปอไม่ได้เลิกชอบแต่เพิ่งรุตัวว่าไม่ได้ชอบรึป่าวนะเพราะดูไม่มีเยื่อใยเอาซะเลยค่ะ
ปล.ขำที่ปอวาดแผนภูมิวงกลม555 เกิดมาฮอตต้องทำใจ
ขอบคุณมากเลนค่ะ อิอิ เรื่องของรุ้งจะอยู่ในตอนท้ายอีกทีค่ะ ไม่แน่แมลงปอมันอาจจะแยกคำว่าชอบกับคำว่าปลื้มไม่ออกก็ได้ ก็มันมึนนี่น่า อิอิ
อ่านทันแล้ว ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ กี๊ดดด จะเอาดิววๆๆ
ขอบคุณมากเลยค่ะ เอาใจช่วยดิวกันต่อไปด้วยนะคะ
ดิวอย่าหวานมากนะคนอ่านหัวใจจะวายยยยย
อิอิ ขอบคุณมากเลยค่ะ
ปัง!!!!!!!!!!!!!!!!!!
โต้งยิงเข้าเป้าเลยอ่ะ
โต้งเข้าตรงไปตรงมาแบบนี้แหละจ้า
########################
แวะมาเตอบเม้น ฉลองได้รับเป็ดครบร้อยตัวพอดีเลยค่ะ อิอิ
เย็นนี้อาจจะได้ลงนะคะ ถ้าทัน
จะพยายามต่อไปค่ะ ขอบคุณมากเลยค่ะ
-
งงกับคุณรุ้ง เธอต้องการอะไรของเธอเหรอจ๊ะ หืม ถึงได้เปิดทาง ทวงถามขนาดนี้
แมลงปอเขากำลังจะเลือกเดินเส้นทางสายสีม่วงที่ดิวปูให้ดี ๆ อยู่แล้วเชียว
-
เพื่อนโต้งฟันธงฉับได้ชัดเจนมาก คราวนี้อยู่ที่ปอแล้วล่ะว่าจะยอมรับมั้ย
รับเห้อไปหมดแล้วนะใจน่ะ เจอรุ้งก็ไม่ตื่นเต้นอะไร พี่น็อตก็ไม่ชอบ
ไม่เหลือใครแล้วเหอะนอกจากคนนั้น~~ ฮิ้ว เตรียมฉลองเว้ยเฮ้ย :mc4:
ขอบคุณมากเลยค่ะ เตรียมฉลองรอได้เลยค่ะ อิอิ
รอดูคนรุก อิอิ
:กอด1:
ดิวรุกคุงจ้า ขอบคุณค่ะ
อยากต่อท้ายคำพูดโต้งว่า ล้านเปอร์เซ็นต์
อ่าจ้า โต้งฟันธงเรียบร้อย อิอิ
เราก็คิดแบบโต้งนะปอ
ต้องรอให้คนอื่นมาบอก แทลงปอถึงจะเข้าใจอ่าเน้ บางทีเราก็ต้องการแรงสนับสนุนจากใครสักคน ฮ่าๆ ขอบคุณมากเลยค่ะ
:เฮ้อ: ปอเอ๊ยยย...
ช่วงสุดท้ายที่แมลงปอจะกั้นตัวเองแล้วค่ะ
ขอบคุณมากเลยค่ะ
น่าปวดหัวปวดหัวใจดีแท้ ว่าป่ะ
การต้องเลือกเปลี่ยนแปลงอะไรสักอย่างก็น่าปวดหัวและทำใจได้ยากนั่นแหละค่ะ ตอนนี้แมลงปอคงคิดหนักน่าดู
ขอบคุณมากเลยค่ะ
ว้ายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อิอิ เตรียมเฮได้เลยจ้า
ปอนะปอจะใจแข็งไปถึงไหนนนนน
ใตแข็งได้ไม่นานหรอกค่ะ มาถึงขนาดนี้แล้ว
เอาใจช่วยต่อไปด้วยนะคะ
เชื่อโต้งเหอะปอ ถ้าปอไม่ซึนปอจะรู้ใจตัวเองว่าคิดยังไงกับดิว >////<
ฮ่าๆ แมลงปอจะเปลี่ยนจากซึนเป็นพวกขี้หึงแทนแล้วค่ะ ในตอนข้างหน้า อิอิ
ติดตามกันต่อไปด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
อ๊าก ก ก ก ก กก
อีกอึดใจเดียวเท่านั้นจ้า
กว่าจิมีเวลาอ่าน
หันมาซบอกน้องโต้งดีกว่า ชอบบบ
แมลงปอควรจูบลองอีกสักที
แบบนี้ต้องเทสจูบอีกรอบชิมิคะ อิอิ
ขอบคุณมากเลยค่ะ โต้งเขาก็น่ารักในแบบของเขานั่นแหละ
เข้ามากดบวกปล่อยเป็ดให้โต้งเลยนะนี่
ใช่เลยปอ ชอบดิวเข้าแล้วไง
เปิดใจให้กว้างๆ นะ
ดิวมันไปหัดทำเค้กอยู่กับน้องผู้หญิงคนนั้นนั่นแหละ
แค่เพื่อนหรือคนรู้จักเท่านั้นเอง
ดิวไม่คิดอะไรหรอก
คิดถึงปอคนเดียว ฮิ้ว! ชูป้ายไฟ
ใจร่มๆ แมลงปอที่รัก
ชอบเรื่องนี้^^
ขอบคุณที่แต่งเรื่องน่ารักๆ มาให้อ่าน
ขอบคุณมากเลยค่ะ เอายดิวกับแมลงปอต่อไปด้วยนะคะ
ดีใตมากเลยค่ะที่ชอบ
ยกมือสูงๆเห็นด้วยกับโต้งมากๆ
ปอก็ลองคิดๆดูนะว่าตัวเองเปลี่ยนไปมาก
ถ้าเป็นแต่กอ่นนู้นเรื่องของดิวคงไม่ค่อยอยู่ในความคิดเท่าไร
แต่เดี๋ยวนี้จะนั่งยืนเดินนอนก็ต้องมีดิวอยู่ตลอดเวลา
ส่วนรุ้งหายไปจากสารบบความคิดอย่างสิ้น
ดังนั้นถ้าไม่ชอบรุ้งก็อย่าไปจีบนะจ๊ะ สงสารรุ้งและดิวด้วย
เป็นการเปลี่ยนไปแบบที่ไม่รู้ตัวนั่นแหละค่ะ อิอิ
อีกไม่นานก็จะได้รู้ใจตัวเองสักที ขอบคุณมากเลยค่ะ
งงกับคุณรุ้ง เธอต้องการอะไรของเธอเหรอจ๊ะ หืม ถึงได้เปิดทาง ทวงถามขนาดนี้
แมลงปอเขากำลังจะเลือกเดินเส้นทางสายสีม่วงที่ดิวปูให้ดี ๆ อยู่แล้วเชียว
รเรื่องของรุ้งจะมีในตอนหลังอีกทีค่ะ แอบคิดแบบนั้นเหมือนกัน โผล่มาทำไมวะเนี่ย แมลงปอกำลังเบนเข้มพอดี (แต่งเองก็ยังงงเอง ฮ่าๆ รุ้งก็มีเหตุผลของเขาเหมือนกันค่ะ)
ขอบคุณมากเลยค่ะ
๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑
-
ตอนที่ 20
ผมยังคงนั่งเขี่ยเส้นสปาเกตตี้ในจานโดยที่ยังไม่ได้กินเข้าไปเลยสักคำ คำพูดของโต้งที่บอกผมนั้น ไม่ต่างจากน้ำเย็นที่สาดเข้ามาที่ใบหน้าของผมเต็มๆ ผมนึกตลกตัวเองที่พูดวกไปวนมา หาทางทำอะไรหลายอย่างราวกับหนูติดจั่น แต่สุดท้ายผมก็หนีความจริงที่ติดตัวอยู่ตอนนี้ไม่ได้อยู่ดี
ผมรู้ตัวเองดี...
แต่เพราะความขี้ขลาดของผม ปฏิกิริยาของผมที่มีต่อไอ้ดิวในตอนนี้ผมก็พอจะรู้ตัวเองดีอยู่แล้วว่าคงเผลอคกหลุมของมันเข้าไปแล้ว แต่ผมก็ยังหลับหูหลับตาไม่ยอมรับกับสิ่งที่ตัวเองเป็นอยู่ในตอนนี้
“กูไม่อยากเป็นแบบนั้น” ผมบอกในสิ่งที่ผมต้องการ สุดท้ายเส้นทางที่ผมค้นหามาตลอดในช่วงหลายสัปดาห์ที่ผ่านมานั้นไม่มีทางออก มันเป้นเส้นทางวงกลมที่ไม่ว่าจะเดินไปอีกสักเท่าไหร่ ไม่ช้าจะกลับมาอยู่ที่เดิม
ผมคงหนีไปไหนไม่รอดแล้ว...
“คงไม่มีใครยังคับมึงได้ นอกจากตัวของมึงเอง” โต้งบอกผมด้วยน้ำเสียงทุ้มที่ฟังแล้วเย็นสบาย สายตาที่ทอดมองผมอยู่ในเวลานี้เจือไปด้วยความจริงใจที่ส่งมาให้
“แต่ตัวของกูเอง มันยังไม่เชื่อกูเลยว่ะโต้ง”
“นั่นเพราะใจของมึงมันดื้อไง”
“ใจของกูดื้อ?” ผมทวนคำอย่างนึกสงสัย ก่อนจะเห็นคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามยิ้มออกมาเล็กน้อย
“มันไม่ดื้อ แล้วมันจะต่อต้านเหรอ”
ผมยิ้มออกมาเล็กน้อย เมื่อได้ยินแบบนั้น บางทีอาจจะเป็นอย่างที่คนตรงหน้าบอก เพราะหัวใจของผมมันดื้อด้าน ทั้งที่บอกไปตั้งหลายครั้งแล้วว่า อย่าไปสนใจ อย่าไปหวั่นไหว แต่ใจที่แสนเกเรก็ยังไม่ยอมเชื่อฟังตำสั่งจากเจ้านายอย่างผม
“แล้วมึงว่า กูควรจะทำยังไงล่ะ”
“มึงมีชีวิตได้ เพราะมีหัวใจทำงาน ถ้าหยุดหัวใจของตัวเองก็ไม่ต่างจากฆ่าตัวตายหรอก”
“ขนาดนั้น?” ผมยิ้มขึ้นพลางเลิกคิ้วถาม พอจะเข้าใจความหมายที่อีกฝ่ายต้องการจะบอก แต่ก็อดที่จะแกล้งออกมาไม่ได้ เพราะมีไม่บ่อยนักที่จะได้ยินโต้งที่มีโลกส่วนตัวสูงพูดอะไรอบบนี้ออกมา แน่นอนว่าคนโดนหยอกเองก็เหมือนจะรู้ตัว ถึงได้หัวเราะออกมาเช่นเดียวกัน
“ทุกอย่างขึ้นอยู่ที่ใจของมึงปอ”
“มึงจะให้กูทำตามใจ”
“นั่นก็แล้วแต่มึง” โต้งบอกด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย ผมถอนหายใจออกมาอีกครั้ง
“ถึงจะเป็นนั้น แต่ความคิดกูบอกว่าไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้อง” ผมบอกสิ่งที่ยังค้างคาอยู่ในสมอง รูปแบบความรักที่ผิดจากกฎของธรรมชาติแบบนี้ มันเป็นสิ่งที่ดีแน่หรือ
“เรื่องแบบนี้ใครเขาเอาเหตุผลมาตัดสินกัน”
“กูไม่อยากชอบผู้ชาย”
นี่อาจจะเป็นประโยคเดียวที่ยังกั้นความรู้สึกของผมเอาไว้ เรื่องนี้อาจจะไม่มีอะไรเลยนอกจากไอ้ดิวมันเป็นผู้ชาย แล้วผมก็เป็นผู้ชาย มันไม่ใช่ความรักที่สมควรเกิดขึ้นเลยในความคิดของผม
“ถ้ามึงยังยืนยันแบบนั้น กูก็ห้ามไม่ได้” โต้งบอกก่อนจะถอนหายใจออกมา “แต่กูว่าสุดท้ายมึงก็จะหนีความต้องการของใจไปไม่พ้น”
“มึงพูดเหมือนแช่งกูยังไงก็ไม่รู้” ผมพูดพลางเอาแก้วน้ำมาดื่ม เพื่อดับความกระหายและความร้อนรุ่มที่อยู่ในใจตัวเอง ผมช่างเป็นคนที่มีความคิดและหัวใจขัดแย้งกันสิ้นดี
“ใครจะไปทำอย่างนั้นได้ มึงเองนั่นแหละที่รู้จักตัวเองดีที่สุด”
“บางทีกูก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นพวกงี่เง่า”
“นั่นก็สมกับใจโง่ๆของมึงที่ไม่ยอมทำตามความต้องการของเจ้าของ” โต้งตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก ก่อนจะกลับไปสนใจสเต็กในจานอีกครั้ง
“กูก็ว่าอย่างนั้นแหละ” ผมยิ้มออกมา โดยไม่นึกเคืองกับคำพูดนั้น กลับกันผมนึกโล่งใจขึ้นมา ในตอนนี้เหมือนอะไรที่เคยมากดทับผมไว้จนทำอะไรไม่ถูกก็เริ่มคลายออก เพราะรู้ดีว่าคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าคือ คนหนึ่งที่หวังดีต่อผม
คนงี่เง่ากับหัวใจโง่ๆ...
แย่ขนาดนั้น มึงมาชอบกูได้ยังไงวะไอ้ดิว...
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
ผมตัดสินใจโทรกลับไปหาพี่น็อต ก่อนจะหยิบคำโกหกก้อนโตส่งให้รุ่นพี่คนดังที่ดูไม่ถือสาเอาความกับการติดต่อไม่ได้ก่อนหน้านี้
“ขอโทษทีครับ พอดีว่าลืมเปิดเสียง”
[ไม่เป็นไรหรอก พี่ก็คิดว่าปอไม่อยากคุยด้วยแล้วซะอีก]
“พอดีมัวแต่คุยกับเพื่อนเพลินไปหน่อย แล้วพี่น็อตมีอะไรหรือเปล่าครับ”
[ไม่ทันแล้วล่ะ ว่าจะชวนไปดูหนัง]
ผมนึกโล่งอกอยู่ในใจ ถ้ารับสายพี่น็อตคงโดนหว่านล้อมจนใจอ่อน ไม่แน่ว่าตอนนี้ผมอาจจะกำลังนั่งอยู่ในโรงหนังอยู่ก็ได้
“ไว้คราวหน้าก็แล้วกันพี่”
[งั้นขอจองอาทิคย์หน้าได้ไหม]
“ไว้ค่อยดูอีกทีได้ไหม”
[พูดแบบนี้ สงสัยจะโดนเบี้ยว]
ผมถอนหายใจออกมา คงเพราะได้รู้จักกันมากขึ้น ทำให้พี่น็อตเดาทางผมถูกหมด พอๆกับที่ผมพอจะรู้ทางของพี่เขานั่นแหละครับ
“พูดแบบนี้ผมก็แย่สิพี่”
[ก็ได้ครับ งั้นพี่จะรอฟังคำตอบอีกที]
“แบบนี้ค่อยเข้าท่าหน่อย” ผมบอก พร้อมกับหัวเราะด้วยความโล่งใจ ผมไม่อยากให้พี่น็อตยึดติดกับผมเลย ยิ่งในช่วงสถานการณ์ที่หัวใจของผมที่กำลังอ่อนแอถึงขีดสุดด้วยแล้ว
[ครับ พี่เข้าท่าแล้ว แต่พอดีกับปอแล้วหรือยัง]
“ตัวใหญ่แบบนั้น คงไม่มีวันพอดีกับผมหรอก” ผมตอบด้วยน้ำเสียงปกติ ผมเองก็เริ่มจะชินกับคำหยอกของพี่น็อตแล้วล่ะครับ เอาเป็นตอนนี้ก็ค่อนข้างรับมือได้อยู่ ที่สำคัญตอนนี้ในใจของผมกำลังบอกว่ามีใครอีกคนที่คิดว่าพอดีกว่า
พอนึกมาถึงตอนนี้ ผมก็รุ้สึกกระสับกระส่ายขึ้นมากะทันหัน ให้ตายเถอะ! แค่นึกถึงผมก็รู้สึกใจเต้นไปหมดแล้ว ยิ่งฟังเสียงหัวใจของตัวเอง ผมก็รู้สึกอายอย่างบอกไม่ถูก
[ปอนี่ใจร้ายจัง ไม่ได้ความหวังอะไรเลยนะ]
“ผมใจดีต่างหากที่ไม่ยอมให้พี่มีความหวังน่ะ”
พี่น็อตหัวเราะรับคำนั้น ก่อนจะชวนผมคุยเรื่องอื่นแทน ผมเดินลงจากสถานีรถไฟฟ้าที่เต็มไปด้วยผู้คนอย่างไม่เร่งรีบ จนเมื่อเห็นรถเมล์มาแล้วนั่นแหละถึงได้วางสาย เพราะไม่อยากคุยต่อบนรถเมล์อีก
ถึงแม้การได้คุยกับโต้งจะไม่ได้ช่วยบอกวิธีแก้ปัญหาตามที่ผมคิดไว้ แต่ก็ช่วยแนะนำอะไรหลายอย่างที่ผมนึกไม่ถึงได้ไม่น้อย ผมเดินเข้าซอยไปด้วยจิตใจที่สงบขึ้นกว่าเดิม พร้อมกับสายตาที่เริ่มมองเห็นอะไรได้กว้างกว่าเดิม
อบู่ที่ใจ...
ถ้าผมยอมรับสิ่งที่ใจต้องการ...
ผมหยุดความคิดของตัวเองลงเมื่อเห็นประตู้รั้วไม้สีน้ำตาลที่อยู๋ตรงหน้า ผมเลื่อนประตูออกแล้วปิดมันลงเรียบร้อยอีกครั้งเมื่อเดินเข้ามาในอาณาเขตของบ้าน ผมเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าประตูกระจกด้านใน ก่อนจะมองไปยังรองเท้าแปลกหน้าคู่หนึ่งที่วางไว้อย่างเป็นระเบียบ
รองเท้าแบบนี้มัน...
ไม่ทันที่ผมต้องคิดนาน เสียงบานประตูที่เลื่อนออกก็ดังขึ้น ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศปะทะเข้ากับร่างกายของผมอีกครั้ง พร้อมกับผู้ชายคนหนึ่งที่อุ้มเจ้าตัวเล็กในอ้อมแขน ใบหน้าและรอยยิ้มที่หลอกล่อผมจนติดกับฉายชัดขึ้น พร้อมกับหัวใจที่เคยสงบจะแผลงฤทธิ์ขึ้นมาอีกครั้ง
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับแมลงปอ”
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
ผมมองไอ้ดิวที่ส่งพูห์มาให้ ก่อนจะดันร่างที่ยังเต็มไปด้วยคำถามของผมไปนั่งลงที่โซฟา แล้วกุลีกุจอไปเอาน้ำเปล่ามาเสิร์ฟอย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง ผมมองท่าทีของมัน ก่อนจะมองเจ้าตัวเล็กที่อยู่บนตัก ทันทีที่มันวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะรับแขก ใบหน้าที่ประดับไปด้วยรอยยิ้มที่แสนคุ้นเคยก็ฉายชัดขึ้นในสายตาของผม
“กลับมาเหนื่อยๆ ทานน้ำเย็นก่อนเลยครับ”
“มึงเป็นบ้าอะไร” ถึงแม้ผมจะหวั่นไหว แต่ก็ไม่ได้บ้ามองข้ามสิ่งผิดปกติที่เกิดขึ้นอยู่ในตอนนี้
“กูปกติดีครับ”
“ถ้าจำไม่ผิดนี่บ้านกู” ผมบอกด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ก่อนจะขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อเห็นไอ้ดิวยิ้มกว้างมากกว่าเดิม แน่นอนว่ารอยยิ้มนั้นมีผลต่อผมโดยทันที
บ้าชะมัด! ตั้งแต่คิดจะยอมรับ ผมก็รู้สีกว่าตัวเองช่างอ่อนไหวต่อคนตรงหน้านี้เหลือเกิน ......
“ตอนนี้กูฝากตัวเป็นลูกชายอีกคนของคุณแม่แล้ว” ไอ้ดิวบอก ก่อนจะนั่งลงข้างๆผม “แมลงปอตอนนี้เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะ”
“มึงว่าไงนะ!?”
ผมไม่แน่ใจว่าตัวเองหูฝาดหรือเปล่า ลูกชายของแม่? ครอบครัวเดียวกัน? หรือว่าวันนี้ผมยังเพี้ยนไมหาย ถึงไม่เข้าใจในสิ่งที่มันพูดเลยสักนิด
“ตอนนี้ยังเข้าทางมึงไม่ได้ กูก็คงต้องเข้าทางแม่ฆ่าเวลาไปก่อน” ไอ้ดิวพูดอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่ายใจ แต่ไม่นานรอยยิ้มประจำตัวก็กลับคืนมา “แต่ไม่ต้องห่วง กูไม่ยอมแพ้แน่นอน” ก่อนไอ้หน้ายิ้มจะทำท่าไฟท์ติ้งให้กับผม
เข้าทางแม่!!!!
ผมได้แต่อ้าปากค้าง นอกจากคำพูดของมันที่ทำให้ผมพูดไม่ออกแล้ว ยิ่งท่าทีเหมือนเด็กปัญญาอ่อนที่กระแทกตาจนผมไปไม่เป็น ก่อนจะได้ยินเสียงแม่ที่เรียกไอ้ดิวดังขึ้นจากในครัว ไอ้ตัวดีหันมายิ้มให้ผมอีกครั้ง
“น่ารักว่ะ” ไอ้ดิวพูดขึ้น ก่อนจะลูบหัวผมเบาๆเป็นการปิดท้าย แล้วเดินตามเข้าไปในครัวที่อยู่ด้านหลัง ผมที่มองตามอย่างเหม่อลอยได้แต่กระพริบตาปริบๆ ความร้อนฉ่าที่ทำงานในตอนนี้ไม่ทำให้ผมกระอักกระอ่วนใจเท่ากับความรู้สึกเขินอายจนอยากจะยิ้มออกมา
ผมท่าจะอาการหนักแล้ว...
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
ผมมองดูไอ้ดิวที่ตอนนี้สถาปนาตัวเองเป็นลูกมือช่วยแม่ของผมอยู่ในครัวด้วยความสงสัยผสมความเขินอายที่เกิดขึ้นอย่างช้าๆ ผมลอบมองอยู่ที่ริมประตู ดูเหมือนมันจะคล่องแคล่วพอที่จะทำให้แม่ของผมพอใจ
“หั่นแบบนี้เหรอครับ”
“อย่างนั้นแหละ เอาให้เท่ากันด้วยนะ”
“ทราบแล้วครับคุณแม่”
-
ผมเดินหลับมาที่ห้องนั่งเล่นอีกครั้งด้วยความสงสัยสุดๆ หลังจากที่เข้าไปไหว้แม่ได้ไม่นาน แม่ก็บอกว่าวันนี้ไอ้ดิวอยากเรียนทำอาหารเลยให้ลองเป็นลูกมือในครัวดู ผมที่ไม่เคยคิดอยากจะเข้าครัวช่วยแม่เลยต้องย้ายตัวเองออกมา ผมตัดสินใจไปเล่นกับพูห์ที่หน้าบ้าน ก่อนจะโยนลูกบอลพลาสติกให้เจ้าตัวเล็กเอาไปฟัดเล่น
ท้องฟ้าที่เคยเป็นสีส้มในตอนนี้กลายเป็นสีดำสนิท ผมมองท่าทางที่สนุกสนานของพูห์อย่างใจลอย ในที่สุดผมก็รู้คำตอบของปัญหาที่เรื้อรังมาได้พักใหญ่ แต่ผมก็ยังไม่กล้าพอที่จะเปิดดูเฉลยว่าสิ่งที่คิดไว้นั้นถูกต้องหรือไม่ ถึงอย่างนั้นโชคชะตาก็ดันพาคำตอบตัวใหญ่มาให้ผมเห็นเต็มตา
นี่มันเกิดอะไรขึ้นวะ...
หลังจากที่นั่งเล่นกับูห์ยู่สักพัก ผมก็กลับเข้ามาในบ้านอีกครั้งเมื่อได้เวลาอาหารเย็นแล้ว ผมจัดเตรียมอาหารให้พูห์อย่างที่ทำเป็นประจำ พร้อมกับได้กลิ่นหอมของอาหารที่ลอยเข้ามาแตะจมูก ผมเข้าไปล้างมือให้สะอาดก่อนจะเดินไปยังโต๊ะอาหารที่มีไอ้ดิวกำลังจัดอยู่
“หมดแล้วลูก” แม่บอกไอ้ดิว เมื่อเห็นว่ามันกำลังจะเดินกลับเข้าไปในครัวอีกครั้ง
“ครับ” ไอ้ดิวตอบก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆผม
“วันนี้แม่ทำอาหารเยอะนะ” ผมบพูดขึ้น หลังจากที่มองดูอาหารประมาณสี่ห้าอย่างที่อยู่บนโต๊ะ
ธรรมดาถ้าผมอยู่กันแค่สองคน แม่จะทำอาหารอย่างมากก็แค่สามอย่างเท่านั้น หรือไม่บางครั้งก็ไปซื้ออาหารข้างนอกมาทานบ้าง ถ้าวันไหนขี้เกียจทำหรือนึกไม่ออกว่าจะทำอะไร อยู่กันสองคนก็ง่ายดีแบบนี้แหละครับ
“วันนี้มีดิวมาทานด้วยนี่” แม่บอก ก่อนจะยิ้มออกมา “แมลงปอลองชิมแกงส้มไข่ชะอมดูสิ”
“ทำไมเหรอ” ผมถามอย่างสงสัย แต่ก็หยิบช้อนกลางที่อยู่ในชามตักอาหารเข้ามาใส่จานของผมอย่างว่าง่าย ก่อนจะตักกินโดยที่ไม่ทันได้สังเกตว่ามีสายตาอีกสองคู่กำลังมองดูอยู่
“เป็นยังไงบ้าง” แม่ถามขึ้น ผมเลิกคิ้วขึ้นอย่างนึกสงสัย
“อร่อยดีนี่ ทำไมเหรอ” ผมตอบพลางมองหน้าแม่ที่หันไปมองไอ้ดิวที่กำลังยิ้มแก้มตุ่ยแทน แล้วมันมีอะไรวะครับ
“แกงส้มชามนี้ดิวเป็นคนทำเองทั้งหมดน่ะ” แม่บอกก่อนจะยิ้มออกมา “รสชาติใช่ได้เลยไช่ไหม”
“ห๊ะ?” ผมได้แต่นึกตกใจ ก่อนจะหันไปมองเจ้าของอาหารตัวจริงที่กำลังยิ้มมองผมอยู่ ไม่ทันที่ได้คิดมากไปกว่านี้ เสียงของแม่ก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“นี่มาอ้อนให้แม่สอนให้ตั้งแต่บ่ายแก่ๆโน้นแล้ว” แม่บอก ก่อนจะหันไปหาไอ้ดิว “แถมยังบอกอีกว่าจะมาขโมยสูตรไปอีกด้วย ร้ายจริงเชียว” แมฟ้องผมอย่างอารมณ์ดี
“ก็คุณแม่ทำอาหารอร่อยนี่ครับ” ไอ้ดิวยอกลับ ผมว่างานนี้แม่ต้องแพ้ทางมันแล้วแน่นอนครับ ผมขอฟันธง!
“เข้าใจพูดนะเรา” แม่ตอบพลางยิ้มออกมา ก่อนจะหันมาหาผมที่เหมือนถูกลืมไปครู่หนึ่ง “ทานให้หมดด้วยนะของชอบไม่ใช่เหรอ”
ผมพยักหน้า ก่อนจะหันไปตักอาหารอย่างอื่นต่อ รสชาติของแกงส้มที่เพิ่งได้กินไปเมื่อครู่ยังรู้สึกได้อยู่ที่ปลายลิ้น ผมเม้มริมฝีปากของตัวเอง โดยไม่นึกอยากมีส่วนร่วมในบทสนทนากับใครตอนนี้สักเท่าไหร่
ผมไม่รู้ว่าไอ้ดิวมันทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร ถ้าจะทำให้ผมหวั่นไหวไปกับอาหารของมันล่ะก็ ผมก็ยอมรับเลยว่า มันได้ผล!
“เดี๋ยวนี้ผู้หญิงเขาก็หันมาชอบผู้ชายที่ทำอาหารเป็นกันแล้ว ดูเป็นผู้ชายอบอุ่น” แม่พูดขึ้นอีกครั้ง “เสียดายถ้ามีลูกสาวอีกคนน่าจะดี แม่จะรีบยกให้ดิวเลย”
ผมได้นั่งฟังด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ ก่อนจะมองหน้าแม่ที่กำลังยิ้มมองไปที่ไอ้ดิว ซึ่งตอนนี้กำลังนั่งอยู่ข้างๆ ผมไม่กล้าพอที่จะหันไปมองท่าทีของคนที่ถูกพูดถึง แต่ก็ไม่อาจระงับความอยากรู้ว่าไอ้หน้ายิ้มจะตอบออกมาอย่างไร
“แค่แมลงปอคนเดียวก็พอแล้วครับ”
“เอ๋?” แม่มีท่าทีสงสัยเล็กน้อย ก่อนจะหันมามองผม “อ้าวแล้วเราเป็นอะไรไปล่ะ หน้าแดงหูแดงไปหมดแล้ว”
“แกงส้มนี่เผ็ดน่ะ” ผมบอกกลบเกลื่อน ก่อนจะหยิบแก้วน้ำมาดื่ม พร้อมกับเสียงหัวเราะเบาๆที่ดังขึ้นใกล้หู
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
หลังจากที่ทานอาหารเย็นกันเสร็จ แม่ก็บอกว่าจะล้างจานให้แล้วไล่ผมกับไอ้ด้วไปทำธุระให้เรียบร้อย ไอ้หน้ายิ้มจะได้ไม่ต้องกลับดึก ตอนนี้พวกเราสองคนเลยกลับเข้ามาอยู่ในห้องนอนของผมอีกครั้ง
“กูไม่เห็นรถมึงเลย” ผมบอกพลางทำท่าหาของในห้องตัวเองไปเรื่อย ยังไม่ทันไรผมก็เริ่มไม่เป็นตัวของตัวเองซะแล้ว ยิ่งความเงียบภายในห้องที่เกิดขึ้นในตอนนี้ ผมยิ่งนึกหาคำพูดไม่ออก
“กูจอดไว้อีกซอยอ่ะ” ไอ้ดิวบอก ก่อนจะนั่งลงบนเตียงของผมโดยไม่ได้รับอนุญาต มันยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง “ทำไมโทรไปหาแล้วไม่รับเลยล่ะ”
“กูไม่ว่าง” ผมตอบปัด ยังนึกว่ามันจะไม่ถามเรื่องนี้เสียอีก ผมไม่ได้สนใจโทรศัพท์มือถือของตัวเองอีก หลังจากที่ได้นั่งคุยกับโต้ง ตัดสินใจเก็บมันลงกระเปาเป้เลยไม่รู้ว่าไอ้ดิวมันหยุดโทรมาตอนไหน ก่อนจะหยิบมาดูอีกทีก็ตอนโทรกลับหาพี่น็อต ถึงได้รู้ว่ามันบ้าโทรมาหาผมเกือบสามสิบครั้ง
ช่างเป็นคนที่มีความพยายามดีจริงๆ
“นึกว่าตั้งใจจะหนีหน้า” ไอ้ดิวว่าก่อนจะมองหน้าผมตรงๆ พร้อมกับเสียงทุ้มที่คุ้นเคบจะดังขึ้น “คิดว่ามึงอาจจะเกลียดกูไปแล้ว”
มันก็สมควรไม่ใช่หรือไงวะ!
ผมบอกกับตัวเองในใจ จะมีผู้ชายคนไหนมาดีใจที่ถูกผู้ชายมาขโมยจูบไปแบบนั้น แต่มึงยังโชคดีไอ้ดิวที่ผู้ชายคนนั้นที่มึงฉวยโอกาส มันดันบ้า นอกจากจะไม่ได้โกรธมึงแล้ว ยังเพี้ยนพอที่จะหวั่นไหวกับจูบของมึงด้วย จริงๆแล้วผมควรจะโมโหมันใช่ไหมเนี่ย!
“แมลงปอไม่ได้โกรธใช่ไหม” ไอ้ดิวถามย้ำ พลางทำสีหน้าอ้อนตามที่มันเคยทำเวลาที่ต้องการเรียกร้องความสนใจจากผม
ทำหน้าแบบนั้น กูคงโกรธมึงลงหรอก...
ผมหน้าบึ้งลง ทั้งที่ในใจกำลังอายอย่างบอกไม่ถูก ก่อนจะตัดสินใจเดินไปนั่งบนโต๊ะหนังสือของตัวเอง ถึงแม้ตอนนี้ไม่นึกอยากจะสู้หน้าไอ้ดิวสักเท่าไหร่ แต่ในเวลานี้ผมไม่มีพื้นที่ให้ถอยมากนัก
ผมเริ่มจะจนมุมแล้ว...
“มึงเลยมาหากูที่บ้านหรือไง” ผมตอบกลับโดยข้ามการตอบคำถามของมัน ก่อนจะถอนหายใจออกมาเพื่อระบายความร้อนที่ทำงานอยู่ในตอนนี้ “แล้วนี่มึงเกิดบ้าอะไรถึงไปช่วยแม่กูทำกับข้าว”
“บอกก่อนว่าไม่โกรธกันแล้วถึงจะบอก”
“เยอะชิบหาย” ผมบ่นอย่างไม่พอใจ พลางมองใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มเล็กน้อยดวงนั้น ก่อนจะจำใจพยักหน้าให้หมดเรื่องหมดราว
ไอ้ดิวคลี่ยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะหันไปหยิบตุ๊กตาหมีพูห์ที่อยู่บนเตียงของผมมากอดเล่น “อยากฝึกไว้ พอดีว่าการทำอาหารได้ มันอยู่ในหลักสูตรการเป็นแฟนของลูกชายบ้านนี้ไง”
“ไอ้บ้า” ผมตอบกลับคำพูดนั้น ไม่อาจจะกลั้นรอยยิ้มที่พยายามเสนอหน้าในเวลานี้ ทั้งที่ไม่ต้องการเลยสักนิด ผมก้มหน้าลงโดยที่รู้ตัวดีว่าไม่ได้ช่วยอะไรเท่าไหร่ “ถ้าเสร็จธุระมึงแล้วก็กลับไปได้แล้ว”
ไอ้ดิวมึงกลับไปเถอะ กูไม่รู้ว่าจะเอาตัวเองไปซ่อนไว้ตรงไหนแล้ว...
“เสร็จธุระอะไรกัน ลืมแล้วหรือไงว่าต้องสอนกีตาร์กูน่ะ” ไอ้ดิวร้องบอก ผมเงยหน้าไปมองคนพูดอีกครั้ง โดยที่ไม่แน่ใจว่าตอนนี้ตัวเองหายหน้าแดงแล้วหรือยัง “อาทิตย์ที่แล้วก็ไม่ได้เรียน”
นั่นเพราะมึงไปป้อสาวอยู่ไม่ใช่หรือไงวะ
ผมถอนหายใจกับตัวเอง ผมไม่ได้ลืมเรื่องนี้หรอกครับแต่ไม่อยากนึกถึงเท่าไหร่ ผมไม่รู้หรอกว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร แม้จะนึกหงุดหงิดใจแต่ผมจะทำเป็นเหมือนไม่รู้ไม่เห็นก็แล้วกัน ผมจะไปทำอะไรได้ล่ะ ผมไม่ได้เป็นอะไรกับมัน
ก็แค่.... คนที่มันบอกว่าชอบคนหนึ่งเท่านั้น
“กูไม่เห็นมึงเอากีตาร์มา”
“อยู่ที่รถอ่ะ ขี้เกียจไปหยิบแล้ว” ไอ้ดิวบอก ก่อนจะยิ้มหวานส่งมาให้ผมเป็นเชิงอ้อนนิดๆ “ขอยืมกีตาร์ของมึงเรียนแล้วกันเนอะ”
ผมไม่ได้พูดอะไร เพราะไม่อยากจะเห็นสีหน้าแบบนี้ของมันอีก ก่อนจะเดินไปหยิบกีตาร์ของตัวเองให้อย่างไม่เรื่องมาก เพราะรู้ดีว่าตัวเองแพ้สีหน้าแบบนั้นมากแค่ไหน ยิ่งเป็นสีหน้าของคนที่มีผลกระทบต่อจิตใจของผมมากขนาดนี้ ตอนนี้หัวใจของผมที่อ่อนไหวอยู่แล้วก็แทบจะเรียกว่าอ่อนปวกเปียกเลยล่ะครับ
“เอาไป” ผมยื่นกีตาร์ของตัวเอง พร้อมกับหนังสือเรียนกีตาร์ที่ผมซื้อมาใช้ฝึกเล่นให้ “กูว่าระดับมึงแล้ว ไม่ต้องให้กูสอน เอาหนังสือไปอ่านเองเร็วกว่าเยอะ”
จริงๆแล้วการเล่นกีตาร์ก็ไม่ได้มีอะไรยุ่งยาก แค่จับจังหวะและจับคอร์ดให้ได้ก็สามารถดล่นได้แล้ว ท้งนี้ทั้งนั้นก็ขึ้นอยู่กับการฝึกฝนของแต่ละคน ขีนรอให้ผมมาสอนมันก็ไม่ต่างจากอ่านหนังสือให้ฟังเท่าไหร่ อ่านเอาเองก็ได้ครับแบบนั้น เพราะผมก็ไม่ได้มีเทคนิคอะไรเลย
ไอ้ดิวรับกีตาร์และหนังสือเรียนกีตาร์ด้วยตัวเองไปจากมือของผม ก่อนที่มันจะวางหนังสือไว้ข้างตัวแล้วถอนหายใจออกมา ใบหน้าหล่อเหลานั้นแฝงแววเหนื่อยใจอย่างเห็นได้ชัด
“กูเข้าใจว่าเรียนเองได้ แต่ที่อยากให้สอนเนี่ยเพราะอยากมาเจอเข้าใจหรือเปล่า”
“แต่กูก็ไม่มีอะไรจะสอนแล้ว” ผมบอกเสียงแผ่ว ยิ่งมาได้ยินอะไรแบบนี้แล้ว หัวใจของผมก็เหมือนเต้นเร็วจนเหนื่อยไปหมด ผมชักไม่แน่ใจแล้วว่าจะรอฟังมันพูดแบบนี้ได้สักเท่าไหร่
ถ้าผมเผลอหมดแรง เพราะตื่เนเต้นเกินไป มันจะน่าอายแถมยังน่าเกลียดมากไปหรือเปล่า...
ไอ้ดิวนั่งขัดสมาธิบนเตียงนอนของผม ก่อนจะหยิบกีตาร์มาวางไว้บนตัก พร้อมกับจับมือของผมที่กำลังยินทำอะไรม่ถูกให้นั่งลงตาม ไอ้หน้ายิ้มคลี่ยิ้มอย่างอ่อนโยนมาให้อีกครั้ง “จริงๆแล้ว กูก็ซ้อมแล้วก็แอบเรียนล่วงหน้ามาแล้วเหมือนกัน”
“ก็ดีแล้ว” ผมบอกพลางกำมือของตัวเองแน่น ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ ผมคงกระชากมือของตัวเองออกไปนานแล้ว แต่ไม่รู้ทำไม สมองที่ได้สั่งการให้ร่างกายเคลื่อนไหว ถึงได้ยอมจำนนต่อจิตใจที่กำลังกู่ร้องให้ผมคล้อยตามมากขนาดนี้
ผมก็แค่ทำตามใจเท่านั้นเอง...
“อยากเล่นให้ฟังเพลงนึง แอบไปซ้อมมา” ไอ้ดิวบอกก่อนจะหัวเราะเบาๆ
“เพลงอะไรวะ” ผมถาม ทั้งที่จิตใจยังอยู๋ไม่สุข ในเมื่อตอนนี้ไอ้ดิวยังไม่ปล่อยมือจากผม
“ตั้งใจเล่นให้มึงฟังโดยเฉพาะ” ไอ้ดิวว่าต่อ โดยไม่ได้สนใจคำถามของผม
“ยนาดนั้น” ผมตอบกลับทั้งที่นึกอะไรไม่ออก เอาน่าถ้ามันเล่นเกีตาร์เมื่อไหร่ก็เอามือออกไปเองนั่นแหละ จับมือกันแค่นี้จะตื่นเต้นไปทำไมวะ
“อืม ฝึกจนจำคอร์ดในเพลงได้หมด” ไอ้ดิวว่าด้วยเสียงภูมิใจนิดๆ ใบหน้าหล่อเหลาที่แต้มไปด้วยรอยยิ้มนั้นทอดมองมาทางผมนิ่ง “ยอกแล้วไงว่าตั้งใจเล่นเอาไว้ให้ปฟนฟัง”
“เรื่องของมึง” ผมตอบกลับ ทั้งที่รู้สึกได้ว่าเสียงของตัวเองสั่น มือที่เย็นอยู่นั้นมีเหงื่อซึมออกมา
“ถึงมึงจะไม่เคยสนใจกูเลย” ไอ้ดิวพูดขึ้น ก่อนจะเว้นช่วงไปเล็กน้อยพร้อมกับรู้สึกว่ามือทั้งสองข้างของผมกำลังถูกจับเอาไว้ ผมก้มลงมองก่อนจะเงยหน้ามาสบตากับดวงตาสีดำสนิทที่ตอนนี้กลับสว่างไสว “แต่มึงน่ะเป็นแฟนกูมานานแล้วนะ”
“ห๊ะ?”
“ตอนนี้เหลือแค่ว่า มึงจะยอมให้กูเป็นแฟนมึงด้วยหรือเปล่าเท่านั้น”
TBC :|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
:pig2: Note :::
มาลงตอนใหม่แล้วค่ะ เนื้อเรื่องขอหวานแบบค่อยเพิ่มระดับนะคะ (ขนาดจะหวาน มันยังช้าเลย แฮะๆ o18)
ตอนนี้แมลงปอก็เปิดใจแล้วล่ะค่ะ แบบค่อยๆเป็นค่อบๆไปแบบเดิม
ส่วนดิวก็เริ่มรุกแบบทีละนิด ประมาณดูท่าทีเหยื่อไปด้วย ฮ่าๆ คล้ายเอาไม้แหย่ อิอิ
ขอบคุณมากเลยค่ะที่ติดตามกันมาจนถึงตอนนี้
บวกแทนคำขอบคุณนะคะ และยังแสดงความคิดเห็นได้เต็มที่เช่นเคย เพื่อนำไปปรับปรุงต่อไปค่ะ
ขอบคุณมากเลยค่ะ
ปล. ถ้าตอนนี้ยังไม่หวาน หรือหวานไม่ถูกใจ ต้องขออถัยด้วยจ้า (เลเวลอัพทีละขั้นนะคะ)
คั้งแค่คอนนี้จะเริ่มหวานประปรายทีละนิดไปเรื่อยๆนั่นแหละค่ะ
ช่วยติดตามกันต่อไปด้วยนะคะ
-
ลุ้นจนตัวโก่ง ยอมรับซะทีนะแมลงปอ ^^
ปล.ซื้อบั้มแจจุงยังจ้าคนเขียน พี่ซื้อแล้วน้า ^^
-
แหมๆ หยอดขนาดนี้
ไม่ใจอ่อนก็ให้มันรู้ไป
:laugh: :laugh:
-
ดิวน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
โคตรเจ้าเล่ห์ ขี้โมเมแบบนี้แมลงปอยอมไปเลย ฮ่าๆ
ชอบมากเลยค่ะ ดิวน่ารักไม่ไหวแล้ว
พอดีว่าแพ้ผชขี้อ้อนน่ะค่ะ เจอดิวเข้าไปถึงกับอยากลักมาเป็นของตัวเอง >.<
-
แมลงปอรีบรับไปเหอะ
-
สอบพรุ่งนี้แต่เปิดแล้วไม่ผิดหวังรีบมาต่อนะตัวเอ๊งงงง o13
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เขินแทนแมลงปอ
รุกอีกลูก เอาให้ตายเลย!!!""" /โบกธงเชียร์/
-
“แต่มึงน่ะเป็นแฟนกูมานานแล้วนะ”
“ห๊ะ?”
“ตอนนี้เหลือแค่ว่า มึงจะยอมให้กูเป็นแฟนมึงด้วยหรือเปล่าเท่านั้น”
อร๊ากกก มุกนี้ตายเลยคะ อ่่านมาก้อเขิลเรื่อย ๆ มาเจอ ประโยคนี้เข้าไป มันเหมือนมีเม็ดอะไรในอกที่ขยายยยยย พอง โต ร้อนนนนนน แน่น อยู่ข้างในเลย โอ้ววววววววว :-[
บวกหนึ่งงงง
ปล. เราแอบไม่ชอบจั่วหัว ว่า ใจอ่อนแล้ว จูบแรก มันทำให้เราหมดลุ้นอ่ะ
สุดท้ายตามสบายคนแต่งเน้อ ยังไงเราก้ออ่าน
ปล. 2 น้องพูห์ แรดนะคะ
ปล. 3 อย่าเพิ่งตกลงนะแมลงป๊อออออออออออ
-
น่ารักจัง หวานกันขึ้นเรื่อยๆเลย
มาต่อเร็วๆนะคะ :กอด1: :กอด1:
-
“แต่มึงน่ะเป็นแฟนกูมานานแล้วนะ”
“ตอนนี้เหลือแค่ว่า มึงจะยอมให้กูเป็นแฟนมึงด้วยหรือเปล่าเท่านั้น”
พูดมาได้ไม่อายเลย กิ้วๆๆๆ :-[ :o8: :impress2:
-
ดิวรักปอไม่มีเหน็ดมีเหนื่อยเลย และกำลังจะได้รับผลจากความพยายามนั้นแล้วนะ
ถึงปอจะยอมรับว่าชอบแต่ใช่จะพูดออกมาง่าย ๆ เพราะขี้เขินมาก เค้าทำอะไรก็เขินหมดเลยอ่ะลูก น่ารักชะมัด
ดิวก็เลยยัดเยียดให้เป็นแฟนมันซะเลย ถูกต้องแล้วล่ะ 555 ปอรับไม่รับไม่รู้ วิธีนี้เจ๋งอ่ะชอบ เพราะรอปอรับ
คงอีกหลายปี
ดิวจะเล่นเพลงอะไรให้ปอฟังจ๊ะ แค่นี้ก็เขินจนตัวจะแตกแล้วเน้อ แต่ก็จัดมาให้หนัก ๆ ชอบเห็นปอเขินเหมือนกัน
พระเอกเราทำกับข้าว (เริ่ม) เก่งอีกอย่าง โปรไฟล์เริ่ดอ่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
ปออยู่ในช่วงอันตรายเลยอ่ะ <<ระวังเขินจนตัวระเบิด
ไอ้การพยายายามปฏิเสธหัวใจตัวเองว่า "ไม่ๆๆ"
พอสุดท้ายทนไม่ไหวแล้วยอมรับใจขึ้นมา ทีนี้เหมือนเขื่อนแตก!! ไอ้ที่อั้นไว้กดไว้มาตู้มเลย
ถึงมันจะตื่นเต้นและไม่เป็นตัวของตัวเอง แต่ความรู้สึกช่วงนั้นมันช่างวิเศษไปเลยเน๊อะ ^^
:กอด1:
-
ละลายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
มันหวานจริงๆ
เวลาแมลงปอเขินนี่น่ารักจัง :-[
-
แค่นี้ก็หวานมากแล้วนะสำหรับคนที่เพิ่งรู้ใจตัวเอง
ต้องขอบคุณโต้งที่ตอกย้ำความรู้สึกด้วยคำพูดที่ตรงประเด็น
และขอบคุณดิวที่ไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ
-
ยอมรับหัวใจตัวเองแล้ว ก็ต้องยอมให้ดิวมาเป็นแฟนแล้วหล่ะ แมลงปอ
-
เอ่อดิว มัดมือชกไปนะ555555
-
ถึงมันจะหวานแต่มันก็มีเรื่องคาใจอยู่นะ ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครยังไม่เฉลยเลยรึปอลืมมันไปแล้วเพราะว่ามึงเป็นแฟนกูมานานแล้วรึเปล่า แต่คนอ่านหงุดหงิดใจอะ แถมมันบอกว่าติดธุระไปเรียนดีดกีต้าร์ไม่ได้อะ อยากรู้ว่าธุระมันคืออะไรแถมรอยยิ้มนั้นอีกเพราะงี้ผมเลยเฉยๆกับคำพูดของดิว ทั้งที่มันทำให้ใจละลายได้เลยนะ
-
จะละลายไปกับแมลงปอเนี่ย ดิวรุกเกิ๊น
-
:impress2: ดิวเป็นเจ้าของโรงงานน้ำตาลรึเปล่าจ๊ะ
-
ปอยอมรับว่าชอบดิวแล้วล่ะก็ช่วยทำตัวดีกับดิวหน่อย
ถ้าข้องใจเรื่องผู้หญิงคนนั้นก็ถามไปเลยจะได้รู้คำตอบ
บอกเป็นแฟนปอมานานแล้วก็ต้องไม่โกหกเนอะ
-
น้ำหยดลงหินนนนน ทุกวันหินมันยังกร่อนนนนน
แต่หัวใจแมลงปออ่อน ๆ เลยตกหลุมที่ดิวขุดไว้
-
แวะมาใส่โพลเล็กน้อย สอบถามเกี่ยวกับการรวมเล่มค่ะ
แบบว่า ... ไม่แน่ใจว่ามีใครสนใจบ้างหรือเปล่า
แต่คนเขียนอยากรวมเป็นหนังสือ เพื่อทำเป็นที่ระลึกนิยายเรื่องแรกของตัวเองค่ะ
ยังไงก็แสดงความคิดเห็นกันมาด้วยน้า
ขอบคุณค่ะ
๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑
ปล. ตอนนี่โพลใช้งานได้แล้วค่ะ
-
เธอเป็นแฟนฉันแล้วววว รู้ตัวบ้างไหม แล้วเมื่อไรหนอฉันจะได้เป็นแฟนของเธอออออออออ
แมงปอ ยอมเหอะ ขนาดนี้แล้ว หุหุหุหุหุ
-
อยากได้นะ แต่เราอยู่ ตปท คงไม่สะดวก
เป็นกำลังใจให้นะ ^ ^
-
คาดว่ารอบนี้ปอตะโดนน็อคเอาท์นะ555 ลุ้นว่าดิวจะเล่นเพลงอะไรให้ฟัง
ส่วนผู้หญิงที่ดิวเจออาทิตย์ก่อนคงเป็นญาติกันมั้ง เอ๊ะ รึเป็นแฟนเก่า
รอลุ้นเอาดีกว่า
รออ่านต่ออยู่นะคะ
-
มายัง ๆ รอฟังเพลงอยู่นะ
แอบเชียร์เพลง กันและกัน ในหนังรักแห่งสยาม ^ ^ ขุดขึ้นมาดูอีกรอบ คิดถึง ดิว ปอ เลย
-
แหมๆ หยอดขนาดนี้
ไม่ใจอ่อนก็ให้มันรู้ไป
:laugh: :laugh:
ฮ่าๆ เห็นด้วยค่ะ เจอขนาดนี้ต้องระทวยแล้วจ้า
ขอบคุณค่ะ
ลุ้นจนตัวโก่ง ยอมรับซะทีนะแมลงปอ ^^
ปล.ซื้อบั้มแจจุงยังจ้าคนเขียน พี่ซื้อแล้วน้า ^^
ขอบคุณค่ะ หมดช่วงเล่นตัวแล้วค่ะ อิอิ
ปล. คนเขียนยังไม่ได้ซื้อเลยค่ะ อิอิ >< อยากได้จังเลย
ดิวน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
โคตรเจ้าเล่ห์ ขี้โมเมแบบนี้แมลงปอยอมไปเลย ฮ่าๆ
ชอบมากเลยค่ะ ดิวน่ารักไม่ไหวแล้ว
พอดีว่าแพ้ผชขี้อ้อนน่ะค่ะ เจอดิวเข้าไปถึงกับอยากลักมาเป็นของตัวเอง >.<
ดิวขยันตอดจ้า คนเขียนก็แพ้ผู้ชายขี้อ้อนค่ะ อิอิ
ขอบคุณมากเลยค่ะ
แมลงปอรีบรับไปเหอะ
ขอบคุณมากลเยค่ะ จะถีบปอส่งให้น้องดิวแล้วจ้า อิอิ
สอบพรุ่งนี้แต่เปิดแล้วไม่ผิดหวังรีบมาต่อนะตัวเอ๊งงงง o13
ขอบคุณมากเลยค่ะ ขอให้ทำข้อสอบได้นะคะ
ขะส่งดิวกับแมลงปอไปเป็นกำลังใจจ้า
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เขินแทนแมลงปอ
รุกอีกลูก เอาให้ตายเลย!!!""" /โบกธงเชียร์/
เอิ๊กๆ ตามนั้นข้าๆ โฮะๆ
อร๊ากกก มุกนี้ตายเลยคะ อ่่านมาก้อเขิลเรื่อย ๆ มาเจอ ประโยคนี้เข้าไป มันเหมือนมีเม็ดอะไรในอกที่ขยายยยยย พอง โต ร้อนนนนนน แน่น อยู่ข้างในเลย โอ้ววววววววว :-[
บวกหนึ่งงงง
ปล. เราแอบไม่ชอบจั่วหัว ว่า ใจอ่อนแล้ว จูบแรก มันทำให้เราหมดลุ้นอ่ะ
สุดท้ายตามสบายคนแต่งเน้อ ยังไงเราก้ออ่าน
ปล. 2 น้องพูห์ แรดนะคะ
ปล. 3 อย่าเพิ่งตกลงนะแมลงป๊อออออออออออ
ขอบคุณมากเลยค่ะ อิอิ
จริงๆก็ลังเลเหมือนกัน แต่คิดว่าน่าจะเดาเรื่องออกแล้วเลยเขียนจั่วไปแบบนั้นค่ะ (คิดเหมือนกันว่ามันสปอยนิดนึง)
ส่วนน้องพูห์แรดจริงค่ะ ฮ่าๆ ตั้งใจให้เป็นแบบนั้น
คนเขียนยังคงแกล้งดิวและแมลงปอต่อไป (แอบโรคจิตนิดหน่อย ^^)
น่ารักจัง หวานกันขึ้นเรื่อยๆเลย
มาต่อเร็วๆนะคะ :กอด1: :กอด1:
ขอบคุณมากเลยค่ะ ช่วยติดตามต่อไปเรื่อยๆด้วยนะคะ
“แต่มึงน่ะเป็นแฟนกูมานานแล้วนะ”
“ตอนนี้เหลือแค่ว่า มึงจะยอมให้กูเป็นแฟนมึงด้วยหรือเปล่าเท่านั้น”
พูดมาได้ไม่อายเลย กิ้วๆๆๆ :-[ :o8: :impress2:
ดิวด้านฝังในค่ะ จริงๆเค้าก็อายนะ แต่แมลงปออายกว่า อิอิ
ชอบคุณค่ะ
ดิวรักปอไม่มีเหน็ดมีเหนื่อยเลย และกำลังจะได้รับผลจากความพยายามนั้นแล้วนะ
ถึงปอจะยอมรับว่าชอบแต่ใช่จะพูดออกมาง่าย ๆ เพราะขี้เขินมาก เค้าทำอะไรก็เขินหมดเลยอ่ะลูก น่ารักชะมัด
ดิวก็เลยยัดเยียดให้เป็นแฟนมันซะเลย ถูกต้องแล้วล่ะ 555 ปอรับไม่รับไม่รู้ วิธีนี้เจ๋งอ่ะชอบ เพราะรอปอรับ
คงอีกหลายปี
ดิวจะเล่นเพลงอะไรให้ปอฟังจ๊ะ แค่นี้ก็เขินจนตัวจะแตกแล้วเน้อ แต่ก็จัดมาให้หนัก ๆ ชอบเห็นปอเขินเหมือนกัน
พระเอกเราทำกับข้าว (เริ่ม) เก่งอีกอย่าง โปรไฟล์เริ่ดอ่ะ
ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณค่ะ เห็นด้วยเลยค่ะ ปอมันปากแข็ง ไม่รู้จะรับเมื่อไหร่ อิอิ นึกแล้วอยากได้ดิว!!!!
ปออยู่ในช่วงอันตรายเลยอ่ะ <<ระวังเขินจนตัวระเบิด
ไอ้การพยายายามปฏิเสธหัวใจตัวเองว่า "ไม่ๆๆ"
พอสุดท้ายทนไม่ไหวแล้วยอมรับใจขึ้นมา ทีนี้เหมือนเขื่อนแตก!! ไอ้ที่อั้นไว้กดไว้มาตู้มเลย
ถึงมันจะตื่นเต้นและไม่เป็นตัวของตัวเอง แต่ความรู้สึกช่วงนั้นมันช่างวิเศษไปเลยเน๊อะ ^^
:กอด1:
ใช่เลยจ้า (แอบไปอ่านต้นฉบับที่คนเขียนแต่งไว้หรือเปล่าเนี่ย อิอิ) เพราะเก็บความรู้สึกไว้นาน ไม่ช้าก็จะเริ่มระเบิดแล้วจ้า อิอิ ขอบคุณมากเลยค่ะ
ละลายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ระทวยจ้า ขอบคุณค่า ^^
===================================
วันนี้อัพตอนเย็น เวลาประมาณเช่นเดิมจ้า
ขอบคุณค่ะ
-
มันหวานจริงๆ
เวลาแมลงปอเขินนี่น่ารักจัง :-[
ตอนต่อไปจะหวานกว่านี้อีกจ้า ขอบคุณมากเลยค่ะ
แค่นี้ก็หวานมากแล้วนะสำหรับคนที่เพิ่งรู้ใจตัวเอง
ต้องขอบคุณโต้งที่ตอกย้ำความรู้สึกด้วยคำพูดที่ตรงประเด็น
และขอบคุณดิวที่ไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ
ขอบคุณมากเลยค่ะ คนเขียนกะความหวานไม่ค่อยพอดีค่ะ แฮะๆ เอาใจช่วยดิวต่อไปด้วยนะคะ
ยอมรับหัวใจตัวเองแล้ว ก็ต้องยอมให้ดิวมาเป็นแฟนแล้วหล่ะ แมลงปอ
ต้องคอยลุ่นกันต่อไปค่ะ อิอิ ขอบคุณค่ะ
เอ่อดิว มัดมือชกไปนะ555555
ดิวเนียนอยู่แล้วจ้า อิอิ ขอบคุณค่ะ
ถึงมันจะหวานแต่มันก็มีเรื่องคาใจอยู่นะ ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครยังไม่เฉลยเลยรึปอลืมมันไปแล้วเพราะว่ามึงเป็นแฟนกูมานานแล้วรึเปล่า แต่คนอ่านหงุดหงิดใจอะ แถมมันบอกว่าติดธุระไปเรียนดีดกีต้าร์ไม่ได้อะ อยากรู้ว่าธุระมันคืออะไรแถมรอยยิ้มนั้นอีกเพราะงี้ผมเลยเฉยๆกับคำพูดของดิว ทั้งที่มันทำให้ใจละลายได้เลยนะ
แมลงปอก็ยังมีติ่งความสงสัยอยุ่นั่นแหละค่ะ แต่ในช่วงเวลาแบบนี้ มันมัวแต่เขินไม่ทันได้คิดอะไรหรอกค่ะ อิอิ
ขอบคุณมากเลยค่ะ
จะละลายไปกับแมลงปอเนี่ย ดิวรุกเกิ๊น
เป็นการรุกแบบกองโจรจ้า ฮ่าๆมีโอกาสก็บุกโจมตี อิอิ
ขอบคุณมากเลยค่ะ
:impress2: ดิวเป็นเจ้าของโรงงานน้ำตาลรึเปล่าจ๊ะ
ฮ่าๆ น่าจะเป็นแบบนั้นแล้วล่ะค่ะ ต่อไปจะหวานมากกว่านี้อีกค่ะ (คิดว่าอ่ะนะ) ขอบคุณมากเลยค่ะ
ปอยอมรับว่าชอบดิวแล้วล่ะก็ช่วยทำตัวดีกับดิวหน่อย
ถ้าข้องใจเรื่องผู้หญิงคนนั้นก็ถามไปเลยจะได้รู้คำตอบ
บอกเป็นแฟนปอมานานแล้วก็ต้องไม่โกหกเนอะ
อ่าจ้า ถ้าปอมันไม่ป็อดก่อนล่ะก็นะ ^^
ขอบคุณมากเลยค่ะ
น้ำหยดลงหินนนนน ทุกวันหินมันยังกร่อนนนนน
แต่หัวใจแมลงปออ่อน ๆ เลยตกหลุมที่ดิวขุดไว้
ตอนนี้น้ำทะลุลงไส้ติ่งไปแล้วค่ะ อิอิ
แมลงปอเองก็เขินจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว
ขอบคุณมากเลยค่ะ
เธอเป็นแฟนฉันแล้วววว รู้ตัวบ้างไหม แล้วเมื่อไรหนอฉันจะได้เป็นแฟนของเธอออออออออ
แมงปอ ยอมเหอะ ขนาดนี้แล้ว หุหุหุหุหุ
เอิ๊กๆ ดิวบอกขนาดนี้ก็ต้องคอยลุ่นแล้วค่ะ ว่าแมลงปอจะตอบอะไรอีก แต่แมลงปอปากแข็งนะคะ อิอิ
ขอบตุณมากเลยค่ะ
คาดว่ารอบนี้ปอตะโดนน็อคเอาท์นะ555 ลุ้นว่าดิวจะเล่นเพลงอะไรให้ฟัง
ส่วนผู้หญิงที่ดิวเจออาทิตย์ก่อนคงเป็นญาติกันมั้ง เอ๊ะ รึเป็นแฟนเก่า
รอลุ้นเอาดีกว่า
รออ่านต่ออยู่นะคะ
ขอบคุณค่ะ แมลงปอลุกก็เจอดิวซ้ำนั่นแหละค่ะ ฮ่าๆ
เอาใจช่วยกันต่อไปด้วยนะคะ
อยากได้นะ แต่เราอยู่ ตปท คงไม่สะดวก
เป็นกำลังใจให้นะ ^ ^
มายัง ๆ รอฟังเพลงอยู่นะ
แอบเชียร์เพลง กันและกัน ในหนังรักแห่งสยาม ^ ^ ขุดขึ้นมาดูอีกรอบ คิดถึง ดิว ปอ เลย
:pig4: ขอบคุณมากเลยค่ะที่สนใจ ดีใจมากเลนจ้า อิอิ ^0^
ใจจริงตั้งใจทำเก็บเองกับให้เพื่อนสองสามคนเท่านั้นเองค่ะ แต่ลองมาถามดูเล่นๆ เผื่อจะมีใครสนใจ
ขอบคุณที่คิดถึงดิวกับแมลงปอค่ะ :กอด1:
-
ตอนที่ 21
เสียงอินโทรที่ได้ยิน ทำให้ผมนึกแปลกใจไม่น้อยกับพัฒนาการแบบก้าวกระโดดของคนตรงหน้า อดภูมิใจกับตัวเองขึ้นมาไม่ได้อยู่เหมือนกัน ถึงแม้ว่าจะได้สอนมันไปได้ไม่กี่ชั่วโมงก็ตามที เสียงงกีตาร์ที่เล่นได้อย่างไม่ติดขัด ทำให้ผมรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก
หัวใจที่พองโตในตอนนี้ ผมไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะความสามารถทางดนตรี หรือเพราะคำพูดของมันกันแน่...
ผมไม่ได้ตอบอะไรอีกหลังจากนั้น เพราะนึกไม่ออกว่าตัวเองควรจะทำอย่างไรในสถานการณ์แบบนี้ ดูเหมือนว่าสมองจะหยุดแล่น ร่างกายของผมในตอนนี้รับรู้ได้เพียงเสียงของหัวใจที่เต้นระรัวอยู่เท่านั้น ผมมองไอ้ดิวที่กำลังก้มหน้ามองดูนิ้วของตัวเอง พลางยิ้มออกมาเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงร้องที่ดังขึ้น
“เมื่อแรกเจอกับเธอก็ละเมอ ดั่งต้องมนต์ ก็เหมือนคนที่ถูกสะกดดวงใจเอาไว้ไม่ให้ไปไหน เพ้อแต่เธอ นี่เธอช่วย หันมามองฉันเถอะนะคนดี”
ไอ้ดิวเงยหน้ามามองผมเล็กน้อย แต่ตอนนี้ผมไม่ต่างจากคนที่กำลังโดนมนต์สะกด เสียงกีตาร์ยังดังอย่างต่อเนื่อง แม้จะไม่ได้คล่องแคล่วแต่ก็ไม่ได้สะดุดจนทำให้จังหวะเสียไป
“ตอนนี้ใจก็ลอยหลุดไปแล้ว ถูกต้องมนต์ ก็เพราะเธอคือคนที่ฉันฝันหา ที่ฉันรอมานานแล้ว ยิ้มให้เธอ แต่ทำไมเธอจึงไม่ยิ้ม ยิ้มคืนมา”
ไอ้ดิวคลี่ยิ้มหวาน ทำให้ผมที่กำลังมองมันเพลินเผลอยิ้มออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว ทันทีที่ดวงตาสีดำทอดมองมาผมก็เม้มริมฝีปากแน่น พร้อมกับใบหน้าที่ร้อนจนแทบไหม้
เก็บอาการหน่อยไอ้ปอเอ๊ย!
ตั้งแต่ที่ผมเริ่มยอมรับกับตัวเองขึ้นมาทีละน้อย ความรู้สึกที่กักเก็บเอาไว้ก็ไม่ต่างจากเขื่อนที่โดนระเบิด เรื่องราวหลากหลายที่ไหลทะลัก รวมถึงอาการและความรู้สึกนึกคิดในตอนนี้ก็ทำให้ผมนึกอายตัวเองขึ้นมา ยังดีที่ไอ้ดิวมันก้มหน้าลงไปดูนิ้วของตัวเองก่อน ไม่อย่างนั้นผมคงได้อายจนโงหัวไม่ขึ้น
“อยู่ในชั่วโมงต้องมนต์ ชั่วโมงที่ใจไหวหวั่น ราวกับดอกไม้ได้ผลิบาน เป็นรักที่มีอยู่ข้างใน มองเธออยู่นานรู้บ้างไหม แค่อยากให้เธอเข้าใจ” ไอ้ดิวเงยหน้ามามองผมอีกครั้งทั้งที่รอยยิ้มไม่จางหาย ก่อนจะก้มลงไปดูมือของตัวเอง “ช่วงเวลานี้จะต้องหวั่นไหวสักเท่าไหร่ ฉันก็ยอม”
ผมนั่งฟังเสียงกีตาร์ที่กำลังเล่นควบคู่กับเสียงหัวใจที่สั่นไหว เสียงร้องทุ้มที่ฟังนุ่มนวลนั้นไม่ทำให้ผมหวั่นไหวเท่ากับเนื้อเพลงที่ไอ้คนตรงหน้าบอกว่าตั้งใจเล่นให้ผมฟังโดยเฉพาะ
ไม่ว่าจะติดในมุมไหน ล้วนแต่ชวนให้ผมเขินจนกู่ไม่กลับได้ทั้งนั้น...
“ที่ฉันมอง มองเธอ เธอก็รู้ เธอรู้ดี แต่เพราะมีบางสิ่งสะกดดวงใจ ให้ฉันต้องมองต่อไป ยิ้มให้เธอ ขอแต่เพียง หันมามองฉันทีได้ไหม”
นัยน์ตาคมเข้มที่มีประกายบางอย่างตวัดขึ้นมาสบกับผมเล็กน้อย ก่อนที่สายตาที่ทรงอิทธิพลคู่นั้นจะกลับไปมองนิ้วมือของตัวเองเหมือนเดิม ผมนั่งฟังเสียงทุ้มที่ร้องคลอไปกับเสียงดนตรีไม่ต่างจากคนที่ตกอยู่ในภวังค์
ชั่วโมงต้องมนต์...
ผมจ้องมองเสี้ยวใบหน้าขาวที่กำลังตั้งใจเล่นอย่างจริงจัง ริมฝีปากเรียวสีอ่อนนั้นกำลังขยับไปมาโดยที่มีรอยยิ้มบางประดับอยู่ ตอนนี้ผมกำลังตกอยู่ในมนต์สะกดไม่ต่างจากชื่อเพลงในอตนนี้เลยสักนิด
ไม่รู้ที่เสียงกีตาร์และเสียงร้องหยุดลงตอนไหน แต่หัวใจที่อยู่ตรงอกข้างซ้ายของผมกำลังเต้นเร็วและรุนแรง ยิ่งในเวลาที่มีความเงียบเป็นตัวกลางในการเชื่อมต่อระยะห่างของเราสองคน ผมกลับรู้สึกได้ถึงเสียงของมันที่กำลังบอกอะไรบางอย่างกับผมที่เป็นเจ้าของได้อย่างชัดเจน
ไอ้ดิวกำลังมองผมอยู่ ใบหน้าหล่อเหลานั้นกำลังทอดมองผมไม่ต่างจากเด็กที่กำลังรอรับคำชม ผมยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะนึกหาคำพูดบางอย่างมาทำลายบรรยากาศประหลาดที่กำลังวนเวียนอยุ่ในตอนนี้
“เล่นเป็นแล้วนี่” ผมบอกด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดังอย่างที่ควรจะเป็น สายตาที่กำลังถูกมองอยู่ในตอนนี้ ทำให้ผมหลุบตาของตัวเองลง มือที่กำลังอยู๋บนหน้าตักเผลอกำเข้ามาหลวมๆ
“เป็นยังไงบ้าง ชอบไหม” ไอ้ดิวถามพร้อมกับยิ้มขึ้น
“อืม แบบนี้ไม่ต้องให้สอนแล้ว”
“แล้วไม่คิดจะให้อะไรเป็นรางวัลหน่อยเหรอ”
ผมเงยหน้ามองคนตรงหน้าที่กำลังอมยิ้ม ถึงแม้ในเวลานี้อยากจะปั้นหน้ายักษ์ใส่แต่ดูเหมือนว่าจะยากเต็มที่ จิตใต้สำนึกบางอย่างกำลังสั่งการให้ริมฝีปากของผมเผยรอยยิ้มออกมา
“แล้วมึงอยากได้อะไร” ผมถามด้วยความตื่นเต้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“ขอให้กูได้เป็นแฟนมึงได้หรือเปล่า”
คำขอที่ได้ยินทำให้ผมเผลอกัดริมฝีปากตัวเอง ไม่อย่างนั้นไอ้รอยยิ้มบ้าๆคงเสนอหน้าออกมาให้คนตรงหน้าได้เห็นแน่ นัยน์ตาที่สบมองมาด้วยประกายหวานนั้นทำให้ผมไม่กล้าสู้หน้าได้อีก ใบหน้าที่ร้อนจัด เสียงหัวใจที่กำลังเต้นกระหน่ำ พอมาได้ยินอะไรแบบนี้ผมก็นึกเขินจนพูดอะไรไม่ออก
“มากไปแล้ว” ผมตอบเสียงแผ่ว ถึงผมจะรู้ตัวเองดีว่าตอนนี้กำลังหวั่นไหวต่อคนตรงหน้ามากขนาดไหน แต่ก็ยังไม่พร้อมจะเผชิญหน้ากับสถานะใหม่แบบไม่ได้ตั้งตัวมาก่อน
อย่างน้อยขอเวลาให้ผมได้กลับไปตั้งหลักบ้าง...
ไอ้ดิวยิ้มออกมาเล็หน้อย “มึงไม่ต้องสอนกีตาร์ให้กูแล้วก็ได้ แค่สอนกูว่าถ้าจะเป็นแฟนมึงต้องทำยังไงก็พอ”
“ไอ้สัดเอ๊ย!” ผมสบถออกมาด้วยความเขินที่วิ่งมาจนถึงขีดสุด ในวินาทีนี้ถ้าโลกแตกผมอาจจะดีใจขึ้นมาก็ได้
ผมเงยหน้าไปมองคนที่นั่งตรงหน้าอีกครั้ง ใบหน้าที่ห่างกันไม่ถึงคืบในตอนนี้ทำให้ผมเผลอกลั้นลมหายใจของตัวเอง ดวงตาสีดำคู่สวยนั้นอยู่ใกล้จนเห็นภาพสะท้อนของตัวเองภายในความมืดอันสวบงามนั้น ไม่รู้ว่าระยะห่างระหว่างเราสองคนลดลงมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เขตแดนที่กั้นร่างของผผมกับไอ้ดิวเอาไว้มีเพียงกีตาร์ที่ตอนนี้กำลังอยู่บนตักของมันเท่านั้น
“ว่ายังไงล่ะ” ไอ้ดิวพูด พร้อมกับผมที่รับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นที่อยู๋ไม่ห่างจากใบหน้าของตัวเองจนรู้สึกร้อนไปหมด
“กู...” ผมรู้สึกลิ้นตัวเองพันกันไปหมด ยิ่งระยะที่ดูเหมือนลดลงในทุกวินาทีแบบนี้ด้วยแล้ว ผมก็เริ่มลนจนทำอะไรไม่ถูก
“มึงไม่ได้รังเกียจกูใช่ไหม”
ผมก้มหน้าลง นึกอยากผลักคนตรงหน้าออก แต่มือที่กำลังกำแน่นบนหน้าขาตัวเองกลับแข็งทื่อไม่ขยับไปไหน ผมเม้มริมฝีปากแน่นกว่าเดิม เมื่อได้ยินคำถามที่เร่งเร้าแบบนั้น
“แมลงปอ”
น้ำเสียงแผ่วที่ดังใกล้ใบหน้าของผม ไม่นับน้ำเสียงอ้อนแบบนั้นที่ผมแพ้ทางมาตลอดด้วยแล้ว ในสภานการณ์ที่ล่อแหลมต่อหัวใจอย่างในตอนนี้ หน้าอกข้างซ้ายของผมกำลังเต้นกระหน่ำเหมือนกลัวว่าจะไม่สามารถทำงานได้อีก
หัวใจของผม...
“ไอ้ดิว...”
ผมตัดสินใจเงยหน้าขึ้นไปมอง ใบหน้าที่สะกดผมได้อยู่หมัด ปลายจมูกโด่งที่อยู่ติดชิดกับปลายจมูกของผมในตอนนี้ ทำให้ผมกลืนคำพูดบางอย่างให้กลับลงไป ใบหน้าที่ร้อนผ่าวของผมคงแผ่ความร้อนไปถึงใครอีกคนที่ตอนนี้ใบหน้าสีขาวชวนมองนั้นกำลังแต้มด้วยสีแดงระเรื่อที่ข้างแก้มไม่แพ้กัน
ก่อนที่ภาพสุดท้ายของผมจะเหลือเพียงภาพสะท้อนที่อยู่ในดวงตาสว่างสีดำใสคู่นั้น ริมฝีปากของผมก็ถูกสัมผัส ความนุ่มนวลที่แฝงไปด้วยความอุ่นร้อน ทำให้ผมตัวเกร็งขึ้นมาอย่างกะทันหัน อ้อมแขนของไอ้ดิวที่กำลังรั้งท้ายทอยของผม ทำให้ริมฝีปากที่กำลังถูกสัมผัสอย่างแผ่วเบาในคราแรกนั้นแนบเน่นยิ่งขึ้น ผมกำมือของตัวเองแน่น เปลือกตาที่ปิดลงทำให้ผมรับรู้ได้เพียงสัมผัสทางกายที่กำลังดำเนินอยู่ในตอนนี้
ห้วงจังหวะของลมหายใจ..
สัมผัสร้อนที่อ่อนโยน....
เสียงของรสจูบ...
กว่าที่ผมจะได้รู้ตัวอีกที ริมฝีปากที่จู่โจมผมจนพร่าเลือนนั้นกำลังกดลงที่ผิวแก้ม พร้อมกับปลายจมูกที่ไล่ลงไปตามลำคอทีทำให้ผมขนลุกไปทั่วร่าง ไอ้ดิวสร้างช่องว่างระหว่างกันในที่สุด ผมได้แต่มองใบหน้าที่ออกห่างอย่างคนที่ทำอะไรไม่ถูก ความเขินอายที่กำลังเล่นงานผมอยู่ในตอนนี้กำลังสั่งให้ผมได้แต่เลื่อนสายตามองเท่านั้น นัยน์ตาสีดำที่มีประกายจ้า รวมกับรอยยิ้มอ่อนโยนที่กำลังส่งมาให้ อ้อมแขนที่รั้งท้ายทอยอยู่คลายออก เหลือเพียงฝ่ามืออุ่นที่กำลังลูบแก้มขวาของผมเบาๆ
“แมลงปอ... กูรักมึงว่ะ”
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
“กลับบ้านดีๆนะลูก” แม่บอกพลางรับไหว้จากไอ้ดิว
ผมยืนมองภาพนั้น ก่อนจะเดินนำแขกในวันนี้ออกจากบ้าน หัวใจที่กำลังทำงานในตอนนี้ยังเต้นแรงกำลังไม่มีตก โชคดีที่แม่ไม่ทันสังเกตสีหน้าของผม บวกกับที่ผมรีบเดินออกมาก่อน ไม่อย่างนั้นใบหน้าที่ยังคงมีรอยแดงแต้มอยู่ในตอนนี้คงต้องโดนถามแน่นอน
ผมเดินออกมาถึงประตูรั้ว ไอ้ดิวกำลังเดินมาอย่างไม่รีบร้อน ก่อนที่ไอ้ตัวดีจะมาหยุดยืนที่ข้างผมอีกครั้ง ใบหน้าที่ถูกอาบด้วยความมืดนั้น ไม่อาจกลบรอยยิ้มบางที่ประดับอยู๋บนใบหน้าในตอนนี้ได้
“ยังไม่อยากกลับเลย”
“เกรงใจเจ้าของบ้านบ้างเหอะ” ผมบ่นขึ้น ก่อนจะเริ่มเดินอีกครั้ง ไม่นานมือที่แกว่งอยู่ข้างลำตัวก็ถูกคว้าเอาไว้
ผมเม้มริมฝีปากก่อนจะเบือนหน้าหนี ความร้อนจากมือที่จับอยู่นั้น ทำให้ผมได้แต่นึกด่าตัวเองที่ทำตัวมือไม้อ่อน ปล่อยให้มันเอาเปรียบแบบนี้
“แล้วรถมึงจอดตรงไหน”
“ตรงซอยนั้น” ไอ้ดิวใช้มืออีกข้างที่ไม่ได้จับมือของผมไว้ชี้บอก
“ทำไมต้องไปจอดไกลแบบนั้น”
“ไม่มีอะไรหรอก กูแค่หามุมจอดใหม่ ไม่อยากจอดบังประตูบ้าน”
“แล้วมันไม่บังหน้าบ้านคนอื่นหรือไง”
“มันอยู่ตรงริมกำแพงน่ะ ไม่ต้องห่วง” ไอ้ดิวตอยก่อนจะยิ้มออกมา
“มึงก็บ้า ทีหลังมาจอดหน้าบ้านนี่ ถ้าเกิดรถเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง” ผมบ่นก่อนจะถอนหายใจออกมา นึกสงสัยกับระบบความคิดของไอ้หน้ายิ้มจริงๆ
“รับทราบ!” ไอ้ดิวตอยกลับ ก่อนจะทำท่าเชื่อฟังแบบทหารออกมา
“ประสาทว่ะ” ผมด่ากลับ ก่อนจะส่งยิ้มบาง
“เมื่อคืนกูเครียดมากจนนอนไม่หลับ” ไอ้ดิวพูดขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะมองหน้าผมด้วยสีหน้าที่ผ่อนคลาย “ถ้ามึงไม่อยากเห็นหน้ากูอีก กูคงช็อคไปหลายวัน”
“ก็ดีน่ะสิ กูอยากเห็น” ผมบอก ก่อนจะเห็นใบหน้าของไอ้ดิวที่แสร้งทำเป็นมุ่ยลงเล็กน้อย แล้วยิ้มออกมาอีกครั้ง
“เสียใจด้วยว่ะ ตอนนี้กูสบายใจ แล้วก็มีความสุขมาก”
ผมชักสีหน้าใส่อย่างคนไม่เชื่อเท่าไหร่นัก ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆที่คุ้นเคยท่ามกลางความมืดและความเงียบเหงา พวกเราสองคนเดินกันอย่างเชื่องช้า ก่อนจะปล่อยให้ความรู้สึกและช่วงเวลาเดินผ่าน เส้นทางของความสัมพันธ์ที่คลุมเครือในตอนนี้มีเพียงแสงไฟสังเคราะห์ข้างทางที่ส่องนำทางให้เท่านั้น
สักวันหัวใจของผมจะสว่างพอที่จะนำทางให้ผมเดินผ่านเส้นทางนี้ได้อย่างชัดเจน...
ไม่นานผมกับไอ้ดิวก็มาถึงรถยนต์สีดำคุ้นตาที่จอดอยู่ริมกำแพงอย่างที่ไอ้หน้ายิ้มว่า โชคดีดีที่ตอนนี้ไม่มีคนเดินผ่าน ไม่อย่างนั้นคงได้เห็นภาพวัยรุ่นชายสองคนกำลังเดินจูงมือกันอยู่แน่นอน
-
“แมลงปออย่าลืมเรื่องที่กูขอ” ไอ้ดิวพูดขึ้น ผมได้แต่มองใบหน้าที่แฝงแววจริงจังดวงนั้นเพียงชั่วครู่ ก่อนจะดึงมือที่ถูกจับอยู่ออก
“ไปได้แล้วมึง”
“กูให้เวลาได้ แต่ไม่เยอะนะเข้าใจไช่ไหม” ไอ้ดิวพูดขึ้นอีกครั้ง ผมหน้าตึงขึ้นเล็กน้อย เมื่อได้ฟังเนื้อความที่เหมือนถูกไล่บี้ขึ้นมา
“เรื่องนั้นมันขึ้นอยู่กับกูต่างหาก”
ไอ้ดิวส่งยิ้มบางมาให้ ก่อนจะยกแขนขึ้นมาคล้องคอของผมเอาไว้ ผมได้แต่มองการกระทำของคนตรงหน้าอย่างตกตะลึง พร้อมกับรับรู้ได้ถึงใบหน้าที่เข้ามาประชิด ไออุ่นจากร่างกายถูกถ่ายทอดถึงกันเหมือนสายลมร้อนที่ทำให้หัวใจของผมอบอุ่นขึ้น ไอ้ดิวจ้องมองหน้าของผมนิ่ง
“เอาแบบนั้นก็ได้”
เสียงทุ้มนุ่มดังชิดติดใบหู พร้อมกับรู้สึกถึงร่างกายที่กำลังถูกกอดไว้แน่น “กูดีใจนะที่มึงแค่หยุด แต่ไม่หนีอีกแล้ว”
ใบหน้าของผมถูกดึงให้แนบชิดกับไหล่กว้าง ผมสูดหายใจเข้าลึกก่อนจะหลับตาลง แล้วซึมซับบรรยากาศและฟังเสียงหัวใจที่กำลังเต้นอยู่ในตอนนี้
“กูจะรอวันที่มึงพร้อมจะเดินไปด้วยกัน”
“เน่าว่ะ” ผมบอกพร้อมกับได้ยินเสียงหัวเราะที่ดังขึ้นที่ข้างหู ผมลอบยิ้มก่อนจะแอบจับเสื้อของมันไว้แน่น อดที่จะคิดตามคำพูดของมันขึ้นมาไม่ได้ “ปล่อยกูได้แล้ว”
“เดี๋ยวขับไปส่งที่บ้าน จะได้ไม่ต้องเดินไป” ไอ้ดิวพูดพลางกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะคลายออก “เหมือนฝันเลยว่ะ”
“ไอ้ดิวมึงอย่าเยอะ” ผมบอกก่อนจะดันร่างของมันออก พร้อมกับความร้อนที่เล่นงานไปทั่วร่าง ไอ้ดิวหัวเราะขึ้นเบาๆ
ผมเปิดประตูรถที่นั่งข้างคนขับออก พร้อมกับได้ยินเสียงรถที่สตาร์ท ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศไม่ได้ทำให้ผมเย็นขึ้น กลับกันดูเหมือนว่ายิ่งพื้นที่ของผมกับไอ้ดิวถูกจำกัดลง มันก็ยิ่งทำให้ผมตื่นเต้นมากกว่าเดิม เพียงชั่วอึดใจ รถก็มาจอดที่หน้าบ้านของผมอีกครั้ง
“ดีกแล้วขับรถกลับดีๆล่ะ” ผมบอก เมื่อตอนนี้เวลาเกือบจะสี่ทุ่มแล้วครับ
“แมลงปอ เดี๋ยวก่อน” ไอ้ดิวเรียก ทำให้ผมที่กำลังจะเปิดประตูต้องหันกลับไปมอง ไอ้คัวดีคว้าแขนของผมเอาไว้ ก่อนใบหน้าขาวนั้นจะอมยิ้มออกมา
“ฝันดีนะครับ”
“อืม” ผมตอบรับ ทว่าเจ้าของรถยังไม่ยอมปล่อยแขนของผมออก ผมเลยจำใจต้องมองหน้าของมันอย่างสงสัย ก่อนผมจะตัวแข็งอีกครั้ง เมื่อไอ้ดิวเลือนไปจับมือของผมแล้วเอาไปวางทาบแก้มของตัวเอง นัยน์ตาคมที่ทอดมองอย่างอ่อนโยน พร้อมเสียงทุ้มที่อ่อนหวานทว่าชัดเจน
“ฝันถึงดิวด้วยนะ”
อย่าว่าจะฝันถึงมึงเลย คืนนี้กูจะนอนหลับหรือเปล่าก็ไม่รู้...
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
“เพื่อนดิวคร้าบบ”
เสียงของไอ้กี้เรียกความสนใจจากคนที่นั่งอยู่ข้างผม ไอ้ดิวเงยหน้าจากเกมในโทรศัพท์มือถือที่ตัวเองเล่นอยู่ ใบหน้าขาวนั้นแต้มด้วยรอยยิ้มน้อยๆ
“ว่าไงครับเพื่อนกี้”
“กูว่าสองสามวันมานี้ดูมึงฟินนะคร้าบบ” ไอ้กี้ว่า ก่อนจะอมยิ้มออกมา “มีเรืองอะไรดีๆเกิดขึ้นเหรอคร้าบบ”
“อ่า... หน้ากูมันฟ้องขนาดนั้นเลยเหรอวะ” ไอ้ดิวว่าพลางมองไอ้หน้าตี๋อย่างประหลาดใจ
“หน้ามึงออร่ามากคร้าบ มองทีไรเจอมึงอมยิ้มตลอด”
“อย่างนั้นเหรอวะ” ไอ้ดิวว่าต่อ ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา แล้วก้มหน้าลงไปเล่นเกมต่อ แต่คนถามก็ไม่ลดความพยายามของตัวเองลง
“บอกกูหน่อยสิคร้าบบมึง กูอยากรู้”
“เรื่องส่วนตัว อย่าเสือกครับ”
“ไอ้เหี้ยครับ อย่าให้กูรู้นะมึง” ไอ้กี้ว่าพลางชักสีหน้าใส่ ผมยิ้มขำขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะหุบรอยยิ้มของตัวเองลง เมือเห็นไอ้หน้าตี๋หันมา
“ยิ้มได้แล้วนะมึง” ผมไม่รู้จะพูดอะไร ก่อนจะเห็นไอ้กี้ถอนหายใจออกมา น้ำเสียงที่ดูยียวนในตอนแรกนั้นอ่อนลง “อาทิตย์ที่แล้วดูมึงนอยด์มาก”
“โทษทีว่ะ คงทำให้มึงไม่สบายใจ” ผมตอบพลางยิ้มออกมา
“อืม ไม่ค้องบอกอะไรตอนนี้ก็ได้” ไอ้กี้ว่าพลางมองหน้าผม ก่อนจะยิ้มออกมา “แต่อย่าลึมเล่าให้กูฟัง เพราะกูอยากรู้”
“ยุ่งเรื่องคนอื่นอยู่ได้” โต้งหันมาบอก คงนึกรำคาญไอ้หน้าตี๋ที่เอาแต่ยุ่งวุ่นวายไปเรื่อย
“คนอื่นอะไร เพื่อนกูนะเว้ย”
ผมยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อเห็นโต้งกับไอ้กี้กำลังปะทะฝีปากกัน ตอนนี้เป็นคาบว่างครับ ทุกคนในห้องต่างก็หาอะไรขึ้นมาทำ บางคนก็นั่งทำการบ้าน บางคนก็เล่มเกม บางคนก็อ่านการ์ตูน ผมหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างกันเล็กน้อย ไอ้ดิวกำลังนั่งเล่นเกมในโทรศัพท์มือถืออย่างตั้งอกตั้งใจ
เหตุการณ์ในวันนั้นผ่านมาได้สักสามสี่วันแล้วครับ ชีวิตประจำวันของผมยังเป็นเหมือนเดิม สิ่งที่เปลี่ยนไปก็คงเป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นเท่านั้น ผมเรียนรู้ความรู้สึกของตัวเองมากขึ้น พร้อมกับมองดูคนที่อยู่ข้างกันในตอนนี้มากขึ้น
ถึงจะรู้ว่าชอบแต่ผมก็อายเกินกว่าจะบอกมันไปตามตรง ไอ้ดิวไม่ได้เร่งรัดผมเพราะรู้จักนิสัยของผมดี คอนนี้ก็เป็นช่วงเวลาเล็กน้อยที่เว้นให้ผมได้หยุดพักกับตัวเอง ถึงอย่างนั้นไอ้ตัวดีก็ยังขยันอ้อนให้ผมได้เขินบ่อยขึ้น
ผมฟุบหน้าลงกับโต๊ะหนังสือ อดที่จะนึกขึ้นมาไม่ได้ว่า ถ้าหากผมกลายเป็นแฟนกับมันขึ้นจริงๆแล้วจะเป็นยังไง แต่ถึงอย่างนั้นผมก็คิดว่าช่วงเวลาในตอนนี้ก็มีความสุขดีอยู่แล้ว
จะสถานะเพื่อนหรือแฟน ในเวลานี้คงให้ความรู้สึกไม่ต่างกันเท่าไหร่...
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
เสียงทุ้มของคนที่นั่งข้างกันดังขึ้น พร้อมกับรับรู้ได้ถึงฝ่ามือที่ลูบบนหัวของผมเบาๆ ผมลอบยิ้มกับตัวเองก่อนจะปั้นสีหน้าให้เป็นปกติแล้วเงยหน้าขึ้นไปมอง ไอ้ดิวยิ้มให้เหมือนเช่นทุกครั้ง สายตาที่เป็นประกายแลดูอ่อนโยนจนมำใหเผมรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“เปล่าหรอก”
“หน้าแดงๆนะ” ไอ้ดิวแซวผม พักนี้ดูเหมือนว่าอาการขี้อายของผม จะกลายเป็นจุดอ่อนให้ไอ้หน้ายิ้มได้เล่นงาน
“ช่างกูเถอะน่า!” ผมตอบพลางชักสีหน้าใส่ อดไม่ได้ที่จะจับหน้าของตัวเองถูไปมา เพื่อไล่เสือดฝาดที่ไหลเวียนดีผิดปกติ
“อย่าไปทำแบนั้นสิ” ไอ้ดิวว่า พลางจับมือผมที่กำลังถูแก้มตัวเองของผมออก นัยน์ตาสีดำจ้องมองผมด้วยรอยยิ้ม “ยิ่งทำก็ยิ่งน่ารัก”
“ไอ้เพี้ย” ผมสบถกับตัวเองด้วยความรู้สึกเขินสุดๆ ก่อนจะดึงมือของตัวเองออก ผมหันหน้าหนีไปทางอื่น พลางยกมือพัดความร้อยบนใบหน้า แต่สงสัยจะหันผิดทางไปหน่อย เพราะทันทีที่หนีสายตาคมที่พราวระยับนั่นผมก็ต้องมาพบกับนัยน์ตาล้อเลียนที่ระบายจนเป็นเส้นตรงของไอ้กี้แทน
“อะ ... อะไร” ผมตอบแบบตะกุกตะกัก ยิ่งมาเห็นสีหน้าเหมือนรู้ทันแบบนั้น ผมก็ได้แต่ปั้นหน้านิ่งทั้งที่ใบหน้าแดงจัดต่อไป
“ไอ้ปอ มึงโดนจับได้แล้วหรือไง”
“พูดอะไรของมึง ไม่เห็นจะรู้เรื่อง”
ไอ้กี้หัวเราะในลำคอ ก่อนจะเลื่อนใบหน้ามากระซิบที่ริมหูของผม เพื่อให้ได้ยินกันสองคน ผมขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ยอมเลื่อนหน้าให้มันกระซิบได้ถนัดขึ้น พร้อมกับสายตาที่เลื่อนไปมองไอ้ดิวที่กำลังมองมาอย่างสงสัยเช่นเดียวกัน
“มึงโดนไอ้ดิวจับได้แล้วใช่ไหมวะ”
“จับอะไรของมึงวะ!”
“ไอ้สัด จับตูดมึงมั้ง”
“ส้นตีนเถอะ!” ผมด่าก่อนจะตบหัวมันอย่างอดใจไม่อยู่ ไอ้กี้ร้องโวยวายก่อนจะหัวเราะเมื่อเห็นสีหน้าบึ้งๆของผม
“ที่แท้ก็ตีนมึงเองเหรอ กูก็นึกว่าอย่างอื่น” ไอ้กี้ยังว่าต่อ
“ไอ้สัด เดี๋ยวมึงโดน”
“ทำเป็นเข้มนะมึง”
ผมกำลังจะอ้าปากด่าต่อ แต่โต้งที่กำลังอ่านการ์ตูนอยู่ก็หันกลับมามอง พร้อมกับเอ่ยแทรกสงครามที่กำลังจะเกิดขึ้นระหว่างผมกับไอ้กี้ โดยมีไอ้ดิวที่นั่งมองแล้วได้แต่อมยิ้มออกมา
“จริงสิ เรื่องงานบำเพ็ญประโยขน์”
“ต้องส่งอาทิตย์หน้าแล้วนี่” ไอ้ดิวว่า เมื่อเพิ่งนึกเรื่องสำคัญขึ้นมาได้
“กูคิดเอาไว้แล้วพวกมึง” ไอ้กี้ที่กำลังอารมณ์ดีเอ่ยขึ้น ก่อนจะยิ้มออกมา “เราจะไปเก็บขยะที่ทะเลกัน”
“มึงอยากไปเที่ยวมากกว่าล่ะสิ” ผมตอบอย่างคนไม่สบอารมณ์ ก่อนจะถอนหายใจออกมา
“เขาเรียกว่าการเรียนรู้แบบบูรณาการ เวิร์คแอนด์เทรเวลมึงรู้จักไหมครับ” ไอ้กี้ตอบกลับ
“กูว่าง่ายดีเหมือนกันว่ะ” ไอ้ดิวสนับสนุน ก่อนจะหันมาทางผม “แมลงปอมึงว่าอย่างนั้นไหม”
“กูยังไงก็ได้” ผมตอบอย่างคนสิ้นคิด เรื่องอะไรแบบนี้ผมไม่เรื่องมากอยู่แล้วครับ ขี้เกียจจะคิด
“ไอ้ดิวครับ มองเห็นเพื่อนอีกสองคนที่นั่งอยู่ตรงนี้บ้างเหอะว่ะ” ไอ้กี้ทำน้ำเสียงเซ็งๆ แต่ใบหน้ายังประดับด้วยรอยยิ้ม ไอ้ดิวทำหน้าสงสัยก่อนจะเลิกคิ้วใส่ โดยที่ไม่พูดอะไร
“ถ้าไม่มีใครมีปัญหา ก็เอาตามนั้น” โต้งสรุปปิดท้ายอย่างว่าง่าย “งั้นวันอาทิตย์เจอกันกี่โมง”
“อะไรของมึงไอ้โต้ง ไปทะเลเขาต้องไปค้างคืนกันโว้ย” ไอ้กี้บอกพลางเบ้หน้าใส่ “ไปวันเดียวจะพอทำอะไรกันวะ”
“มึงจะก็บขยะทั้งวันทั้งคืนเลยหรือไง” โต้งถามกลับด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
“มึงจะบ้าหรือไงวะ ไปทะเลนะเว้ย กูเพิ่งบอกไป เทรเวลอ่ะมึง” ไอ้กี้บอก พลางตบโต๊ะเสียงดัง “เที่ยวเว้ย เราต้องมีเวลาเที่ยวกันด้วย”
“นั่นเป็นจุดประสงค์ที่แท้จริงของมึงสินะ” ไอ้ดิวว่าต่อ พร้อมกับไอ้กี้ที่ยิ้มรับ “แต่ไปเที่ยวด้วยกันแบบนี้ก็น่าสนุกดีเหมือนกันว่ะ”
โต้งหันมามองไอ้ดิวเล็กน้อย ก่อนจะมองเลยมาทางผมเป็นเชิงถาม ผมมีเรียนวันเสาร์ครับ แต่ถ้าต้องไปทำงานกันจริงๆ ผมยอมโดดก็ได้ จริงๆแล้วก็ขี้เกียจไปเรียนเหมือนกัน ผมตัดสินใจพยักหน้าเป็นคำตอบ
“ก็ได้ งั้นไปค้างคืนนึงแล้วกัน” โต้งตอบอย่างจำใจพลางถอนหายใจออกมา พร้อมกับไอ้กี้ที่มีรอยยิ้มกว้าง
ํฺTBC :|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
:jul3: Note ::::
เอาตอนใหม่มาลงแล้วจ้า !
นานกว่าเดิม เพราะมัวแต่ไปทำเปเปอร์มาเช่อยู่ เอิ๊กๆ
ตอนนี้คิดว่าโคตรจะหวานเลยค่ะ แต่แมลงปอก็ยังไม่ได้เป็นแฟนกับดิวอยุ่ดี ฮ่าๆ (เจอคนอ่านกระโดดถึบซ้ำ)
ไม่ใช่อะไรนะคะ ลองมองในมุมของปมลงปอดู เจอแบบนี้นอกจากจะตกใจแล้ว ยังแอบกลัวเสียหน้าด้วย
ก็ก่อนหน้านี้เล่นปฏิเสธไปซะขนาดนั้น ก็รอเวลาอีกนิดนะคะ ให้แมลงปอได้เขินกับตัวเองไปก่อน
ส่วนเพลงที่ดิวเล่นให้ฟัง เป็นเพลงที่คนเขียนชื่นชอบค่ะ และได้รับแรงบันดาลใจจากเพลงนี้ด้วยค่ะ
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=EnJxA67lEcA">ชั่วโมงต้องมนต์ - Friday</a>
ไม่รุ็ว่ารู้จักกันหรือเปล่า เพราะตั้งแต่คนเขียนยังติ่งหูอยุ๋เลยค่ะ แฮะๆ ถ้าไม่เคยฟัง ลองฟังดูนะคะ อิอิ
เอาใจช่วยดิวกับแมลงปอกันต่อไปด้วยนะคะ
ขอบคุณที่ติดตามกันจนถึงตอนนี้ บวกแทนคำขอบคุณ
สามารถแสดงความคิดเห็นได้เช่นเดิม
ขอบคุณค่ะ
ปล. ตอนหน้าจะหวานกันที่ทะเลค่ะ อิอิ
แล2. ยังไงก็รบกวนตอบโพลวัดใจของคนเขียนกันด้วยนะคะ อยากรู้จ้้า ขอบคุณค่ะ
-
โหะ โหะ ตอนหน้าไปทะเล แหม คงกริ๊บกริ้วน่าดูเลยเนาะ
ขนาดตอนนี้ยังหวานแหล่มออกมาทำให้กี้ได้แซวขนาดนี้
-
โอยยย อิจฉาคนฟินจนออร่าออก
:กอด1:
-
อ๊ายยย กลับมาอีกทีแมลงปอก็เลิกซึนซะแล้ว
ตอนหน้า
ไปทะเล :m12:
เข้าคอนเซ็ปต์อะไรอย่างเน้ :m10:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
รอ ร๊อ รอ
ชอบจังเลยหวานๆอ่ะ :-[
ทำเหมือนกันเลยอ่ะไปบำเพ็ญประโยชน์แล้วก็ไปเที่ยวด้วย5555
-
เขินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนทนได้ทนดีนะคนเรา555555555555555
ไปทะเลคราวนี้มันต้องมีไรให้อะโพสโทฟี้เอส(?)แน่ๆ ก๊ากๆ
-
กี้เนี่ยก็ช่างคิดช่างเที่ยวจริงๆ
ต้องมีเรื่องสนุกๆหวานๆอีกแน่เลย
ดิวแบบ หวานแล้วก็อบอุ่นอ่ะ
อีกไม่นานแน่ๆที่แมลงปอจะตอบตกลงคบกับดิว อิอิอิ
-
ทะเลหวานนน
ต๊ายย น่าสนใจ
ผมเม้มริมฝีปากก่อนจะเบือนหน้านหี
มีพิมผิดหลายตัวอยู่ แต่อันนี้รีบแก้เถอะ *แซว* 555++
:กอด1:
ชอบเวลาดิวเกี้ยวแมลลงปอ
-
ทะเลและสองเรา บรรยากาศแสนเป็นใจ
-
แมลงปอเขินน่ารักมาก แต่เข้าใจน้องนะ เพราะตาดิวก็ขยันหยอดเหลือเกิน
ฮาประโยคนี้ที่แมลงปอคิด "อย่าว่าจะฝันถึงมึงเลย คืนนี้กูจะนอนหลับหรือเปล่าก็ไม่รู้..."
เขินจนถึงเช้าเลยมั้ง น่าเอ็นดูจริง ๆ
พระเอกเราจ้า ดีดกีต้าร์ร้องเพลงบอกรักจ้า หาหวานกว่านี้มีอีกไหม เป็นลูกศิษย์ที่เอาวิชามาใช้ให้เป็นประโยชน์
เอามาบอกรักครูมันซะเลย สุดคุ้มล่ะจ้า ได้จูบ ได้หอม ได้กอด ครบเซ็ทอ่ะดิว ฟินไปอีกหลายวันเลย
เพื่อนกี้ยังมองออก ตอนหน้าไปทะเลอีก บรรยากาศเป็นใจวุ้ย ขอให้ได้เป็นแฟนกันเพี้ยง :call:
ขอบคุณค่ะ
-
แมลงปอน่ารัก ปากแข็งแต่ยอมหยุด ไม่วิ่งหนีแล้ว ส่วนดิวอยากให้ตื้อปอแบบนี้แหล่ะ เพราะคาแล็คเตอร์ดิวต้องเป็นแบบนั้นอะนะ555
เรื่องผู้หญิงคนนั้นยังไม่เคลียนะคะ น้องสาวดิวหรือเปล่าหว่า
-
โอ๊ย น่ารักๆ อยากได้แบบดิวสิบคน :-[ :o8:
-
โหะ โหะ ตอนหน้าไปทะเล แหม คงกริ๊บกริ้วน่าดูเลยเนาะ
ขนาดตอนนี้ยังหวานแหล่มออกมาทำให้กี้ได้แซวขนาดนี้
-ขอบคุณค่ะ คอนหน้าก็หวานเคล้าลมทะเลนั่นแหละจ้า อิอิ
โอยยย อิจฉาคนฟินจนออร่าออก
:กอด1:
ฮ่าๆ คนอารมณืดีนี่เนอะ เอาใจช่วยกันต่อไปด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ
อ๊ายยย กลับมาอีกทีแมลงปอก็เลิกซึนซะแล้ว
ตอนหน้า
ไปทะเล :m12:
เข้าคอนเซ็ปต์อะไรอย่างเน้ :m10:
เข้าสูตรสำเร็จเลยจ้า ลุ้นกันต่อไปเน้อ ขอบคุณค่ะ
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
:-[
รอ ร๊อ รอ
ชอบจังเลยหวานๆอ่ะ :-[
ทำเหมือนกันเลยอ่ะไปบำเพ็ญประโยชน์แล้วก็ไปเที่ยวด้วย5555
ขอบคุณค่ะ ค่อยซึมซับนะคะ อิอิ
เขินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนทนได้ทนดีนะคนเรา555555555555555
ไปทะเลคราวนี้มันต้องมีไรให้อะโพสโทฟี้เอส(?)แน่ๆ ก๊ากๆ
อ่าจ้า เที่ยวเฉพาะกิจของแมลงปอและดิว อิอิ
ขอบคุณมากเลยค่ะ
กี้เนี่ยก็ช่างคิดช่างเที่ยวจริงๆ
ต้องมีเรื่องสนุกๆหวานๆอีกแน่เลย
ดิวแบบ หวานแล้วก็อบอุ่นอ่ะ
อีกไม่นานแน่ๆที่แมลงปอจะตอบตกลงคบกับดิว อิอิอิ
อ่าจ้า อีกไม่นานแล้วจ้า เอาใจช่วยกันต่อไปด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ
ทะเลหวานนน
ต๊ายย น่าสนใจ
มีพิมผิดหลายตัวอยู่ แต่อันนี้รีบแก้เถอะ *แซว* 555++
:กอด1:
ชอบเวลาดิวเกี้ยวแมลลงปอ
กร๊ากกก ขอบคุณค่ะ ไปแก้แล้วจ้า อิอิ
ตอนหน้ากินลมชมวิว เกี้ยวที่ทะเลกันต่อ เอิ๊กๆ
แมลงปอเขินน่ารักมาก แต่เข้าใจน้องนะ เพราะตาดิวก็ขยันหยอดเหลือเกิน
ฮาประโยคนี้ที่แมลงปอคิด "อย่าว่าจะฝันถึงมึงเลย คืนนี้กูจะนอนหลับหรือเปล่าก็ไม่รู้..."
เขินจนถึงเช้าเลยมั้ง น่าเอ็นดูจริง ๆ
พระเอกเราจ้า ดีดกีต้าร์ร้องเพลงบอกรักจ้า หาหวานกว่านี้มีอีกไหม เป็นลูกศิษย์ที่เอาวิชามาใช้ให้เป็นประโยชน์
เอามาบอกรักครูมันซะเลย สุดคุ้มล่ะจ้า ได้จูบ ได้หอม ได้กอด ครบเซ็ทอ่ะดิว ฟินไปอีกหลายวันเลย
เพื่อนกี้ยังมองออก ตอนหน้าไปทะเลอีก บรรยากาศเป็นใจวุ้ย ขอให้ได้เป็นแฟนกันเพี้ยง :call:
ขอบคุณค่ะ
ดิวเก็บคุ้มค่ะ เอาทุกเม็ดเท่าที่จะทำได้ อิอิ
ต้องไปคอยลุ้นกันอีกทีนะคะ ขอบคุณมากเลยค่ะ
แมลงปอน่ารัก ปากแข็งแต่ยอมหยุด ไม่วิ่งหนีแล้ว ส่วนดิวอยากให้ตื้อปอแบบนี้แหล่ะ เพราะคาแล็คเตอร์ดิวต้องเป็นแบบนั้นอะนะ555
เรื่องผู้หญิงคนนั้นยังไม่เคลียนะคะ น้องสาวดิวหรือเปล่าหว่า
ฮ่าๆ ดิวตื้อต่อไปจ้า ส่วนผู้หญิงคนนั้นจะมีอีกในตอนหน้าๆนั่นแหละค่ะ ช่วยติดตามกันด้วยนะคะ
โอ๊ย น่ารักๆ อยากได้แบบดิวสิบคน :-[ :o8:
คนเขียนก็อยากได้จ้า แค่คนเดียวก็พอแล้ว อิอิ
เอาใจช่วยกันต่อไปด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
#############################
แวะมาตอบเม้นแบบอึนและซึน
ตอนหน้าจะมาลงประมาณวันเสาร์หรือวันอาทิตย์ราวๆนี้ค่ะ
ไม่เกินัวนจันทร์แน่นอน
ขอบคุณจ้า
-
ทะเลจะหวานมั้ยยยย
:o8:
-
“มึงไม่ต้องสอนกีตาร์ให้กูแล้วก็ได้ แค่สอนกูว่าถ้าจะเป็นแฟนมึงต้องทำยังไงก็พอ”
“ไอ้สัดเอ๊ย!” ผมสบถออกมาด้วยความเขินที่วิ่งมาจนถึงขีดสุด
ไอสัดเอ๊ย!!!!
ไอสัดเอ๊ย!!!!
ไอสัดเอ๊ย!!!!
สบถแทนแมลงปอ :laugh:
วุ้ยยยยย รุกจริงๆเลยยย เขินนนนนนนน
แต่รุกอย่างนั้นก็ดีแล้ว ทำต่อไปๆ
อ่านแล้วเขิน อยากมีโมเนท์แบบนี้บ้าง แต่ท่าจะยาก :z3:
ตอนหน้าท่าจะไปทะเลกัน นาย เราแนะนำเสม็ด
-
เมื่อเพิ่งนึกเรื่อวสำคัญขึ้นมาได้ // เรื่อง
เวิร์คแอนด์เทรเวลมึงรู้จับไหมครับ” // รู้จัก
พร้อมกับไอ้หี้ที่มีรอยยิ้มกว้าง // กี้
จะละลายแล้ว ดิวอ่ะ เขินแทนปอเลย นี่ขนาดยังไม่ได้ตกลงเป็นแฟนกันนะเนี่ย
-
ดีใจกับดิวที่ปอมีพัฒนาการไปในทางที่ดี แต่แหม...ถ้าดิวฟินจนออกนอกหน้าปิดไม่มิดขนาดนี้ >___<"
-
ชอบเวลาแมลงปอเขิน ชอบเวลาดิวรุก
ชอบเวลาจีบกัน เอาจริงมันหวานและน่าประทับใจกว่าตอนคบกันแล้วซะอีก
^^
-
พอแมลงปอยอมรับดิวและไม่หนีอีกน่ารักขึ้นเยอะเลยนะ o18
-
แวะมามึนอีกรอบ ถ้าปั่นทันจะมาลงเย็นนี้นะคะ
ขอบคุณค่ะ
-
:o8:ยิ่งอ่านก้ว่าน่ารัก รักเรื่องนี้มากเลย อยากอ่านต่อแล้วค่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อ่านตอนนี้แล้วอยากจะลงไปนอนดิ้นที่พื้น >///<
น่ารักมากกกกก ดิวกับแมลงปอน่ารักมาก!
ดิวขยันหยอดสุดๆ ชอบตรงบอกว่าให้ฝันถึงมากเลย
ถ้าเราเป็นแมลงปอนะ น็อคอยู่ตรงนั้นล่ะ 5555555
รอตอนต่อไปนะคะ มาเร็วๆนะ >.<
-
ตามทันแล้ว เรื่องนี้น่ารักจัง
รออ่านจ้า
-
ขอเลื่อนไปวันพรุ่งนี้ ลงแน่นอนจ้า
วันนี้ติดธุระเล็กน้อย ขออภัยด้วยค่ะ
T^T
-
มาเปิดทุกวันเลย แล้วจะรอนะคะ ^^
-
ทะเลจะหวานมั้ยยยย
:o8:
ต้องคอยติดตามนะคะ ขอบคุณค่ะ
“มึงไม่ต้องสอนกีตาร์ให้กูแล้วก็ได้ แค่สอนกูว่าถ้าจะเป็นแฟนมึงต้องทำยังไงก็พอ”
“ไอ้สัดเอ๊ย!” ผมสบถออกมาด้วยความเขินที่วิ่งมาจนถึงขีดสุด
ไอสัดเอ๊ย!!!!
ไอสัดเอ๊ย!!!!
ไอสัดเอ๊ย!!!!
สบถแทนแมลงปอ :laugh:
วุ้ยยยยย รุกจริงๆเลยยย เขินนนนนนนน
แต่รุกอย่างนั้นก็ดีแล้ว ทำต่อไปๆ
อ่านแล้วเขิน อยากมีโมเนท์แบบนี้บ้าง แต่ท่าจะยาก :z3:
ตอนหน้าท่าจะไปทะเลกัน นาย เราแนะนำเสม็ด
ขอบคุณค่ะ อิอิ แมลงปอน่าอิจฉาเนอะ อร๊ายยย
เมื่อเพิ่งนึกเรื่อวสำคัญขึ้นมาได้ // เรื่อง
เวิร์คแอนด์เทรเวลมึงรู้จับไหมครับ” // รู้จัก
พร้อมกับไอ้หี้ที่มีรอยยิ้มกว้าง // กี้
จะละลายแล้ว ดิวอ่ะ เขินแทนปอเลย นี่ขนาดยังไม่ได้ตกลงเป็นแฟนกันนะเนี่ย
ขอบคุณมากเลยค่ะ ตามไปแก้เรียบร้อย อิอิ
ช่วงนี้แหละค่ะที่จั๊กดึ๊ยที่สุด ดอิ๊กๆ
ดีใจกับดิวที่ปอมีพัฒนาการไปในทางที่ดี แต่แหม...ถ้าดิวฟินจนออกนอกหน้าปิดไม่มิดขนาดนี้ >___<"
อารมณ์คนที่แอบชอบแล้วสมหวังเล็กๆจ้า
ขอบคุณมากเลยค่ะ
พอแมลงปอยอมรับดิวและไม่หนีอีกน่ารักขึ้นเยอะเลยนะ o18
แมลงปอก็น่ารักในแบบของเค้านั่นแหละจ้า อิอิ
เอาใจช่วยกันต่อไปด้วยน้า ขอบคุณค่ะ
มาเปิดทุกวันเลย แล้วจะรอนะคะ ^^
:o8:ยิ่งอ่านก้ว่าน่ารัก รักเรื่องนี้มากเลย อยากอ่านต่อแล้วค่ะ
ขอบคุณค่ะ ดีใจมากเลย อร๊ายยย
ติดตามเรื่องนี้ต่อไปเรื่อยๆนะคะ
เจอกันวันนี้จ้า อิอิ ขอบคุณค่ะ ^0^
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อ่านตอนนี้แล้วอยากจะลงไปนอนดิ้นที่พื้น >///<
น่ารักมากกกกก ดิวกับแมลงปอน่ารักมาก!
ดิวขยันหยอดสุดๆ ชอบตรงบอกว่าให้ฝันถึงมากเลย
ถ้าเราเป็นแมลงปอนะ น็อคอยู่ตรงนั้นล่ะ 5555555
รอตอนต่อไปนะคะ มาเร็วๆนะ >.<
คนเขียนก็แอบฟินกับฉากนั้นเหมือนกันค่ะ อิอิ
รู้สึกความน่ารักของดิวจะพาวเวอร์สูงสุด
ขอบคุณมากเลยค่ะ เอาใจช่วยกันต่อไปเน้อ
ตามทันแล้ว เรื่องนี้น่ารักจัง
รออ่านจ้า
เย้ๆ ติดตามกันต่อไปและเป็นกำลังใจให้ดิวกับแมลงปอด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ
%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%
เจอกันเย็นนี้แน่นอน อิอิ
ขอบคุณค่ะ
-
:กอด1:รู้สึกรักโต้ง
-
ตอนที่ 22
หลังจากที่ตัดสินใจนัดแนะกันเรียบร้อย ตอนนี้ผมพร้อมกับผองเพื่อนก็มานั่งกันอยู่ในรถยนต์เจ็ดที่นั่งสัญชาติอเมริกันที่อาม่าของไอ้กี้เป็นคนอุปถ้มภ์การเดินทางในครั้งนี้ เพราะหลานชายสุดสวาทต้องเดินทางไปต่างจังหวัดเพียงลำพังด้วยเหตุจำเป็น ทำให้อาม่าที่เคารพจัดการเรื่องที่พักให้รวมถึงคนขับรถ เพื่อความสะดวกสบายและความปลอดถัยของหลานรัก
“มึงเอาขนมไหมวะ” ไอ้กี้หันมาถามผม ผมส่ายหน้า ก่อนจะมองเลยไปยังกระจกบานใสที่กำลังฉายภาพทิวทัศน์ที่เลยผ่าน ตอนนี้ผมรู้สึกง่วงสุดๆเลยครับ ยิ่งเพลงที่กำลังเปิดคลอเบาๆในอากาศเย็นๆแบบนี้ด้วยแล้ว เปลือกตาก็เหมือนกำลังโดนถ่วงด้วยอะไรบางอย่าง
เพราะนัดกันที่บ้านไอ้กี้ตั้งแต่เจ็ดโมงครึ่ง ทำให้ผมต้องแหกตาตื่นแต่เช้า ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่ทันไอ้ตัวดีที่มารอผมอยู่ก่อนแล้ว เป็นเหตุให้ผมโดนแม่บ่นอีกรอบที่ทำให้เพื่อนต้องมารอ ถึงมันจะโทรมาบอกล่วงหน้าแล้วว่าจะมารับ แต่มึงไม่ต้องมาก่อนเวลาเป็นชั่วโมงแบบนี้ก็ได้
กว่าจะทำอะไรเสร็จก็จวนเวลานัดนั่นแหละครับ ไปถึงก็กินข้าวเช้าที่บ้านไอ้กี้กันก่อนแล้วค่อยออกเดินทาง โดยมีพี่แดนคนขับรถประจำบ้านไอ้กี้เป็นสารถีในวันนี้ครับ
“มึงนอนก่อนก็ได้ ถ้าถึงแล้วเดี๋ยวกูปลุก” ไอ้ดิวหันมาบอกผม
ตอนนี้ผมกำลังนั่งกับไอ้ดิว ส่วนไอ้กี้กับโต้งนั่งเด้วยกันครับ ผมพยักหน้ารับ บางทีอาจจะถึงเวลาที่ผมต้องหาทำเลนอนหลับสักงีบน่าจะดีกว่า ผมเป็นพวกขี้เซาแล้วก็ตื่นสายครับ นอนอืดได้ตลอดจนแม่บ่นบ่อยๆ
“น่าเบื่อว่ะ” ไอ้กี้บ่นออกมา “ไอ้โต้งแม่งก็เอาแต่ฟังเพลงไม่สนใจกู ส่วนมึงสองคนก็มาสวีทกันเองอีก”
“สวีทเหี้ยอะไร กูง่วงจะตายห่า” ผมโต้กลับ ไม่ต้องคิดเยอะครับ มันกำลังเรียกร้องความสนใจ
“ตื่นเช้านิดเดียวเอง จะง่วงอะไรหนักหนาวะ” ไอ้กี้พูดต่อ ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา “เมื่อคืนมัวแต่ทำอะไรอยู่จ๊ะ พ่อหนุ่มน้อย”
“กูทำการบ้านเหอะ” ผมบอกด้วยน้ำเสียงเซ็ง เมื่อคืนผมนั่งทำการบ้านจริงๆครับ เพราะรู้ว่าเสาร์อาทิคย์นี้ไม่มีเวลาทำแน่ๆ แถมแต่ละวิชาก็เยอะสุดจะทน เลยนั่งปั่นทำให้เสร็จเท่าที่จะทำได้
“ขยันเวอร์อ่ะมึง” ไอ้กี้เบ้หน้าใส่ “เรื่องแบบนี้ต้องทำคอนชั่วโมงเร่งด่วน ชีวิตจะได้ตื่นเต้น” ว่าจบไอ้หน้าตี๋ก็หัวเราะออกมา
“เรื่องของมึงเหอะ” ผมพูดอย่างไม่นึกสนใจอีก ผมว่านอนดีกว่าครับ
“ไอ้ห่า มึงอย่าเพิ่งหลับดิ”
“มึงจะกวนแมลงปอทำไมวะ กลับเข้าที่มึงไปเลยไป” ไอ้ดิวหันไปว่าไอ้กี้แทน ผมเลิกคิ้วหันไปมอง ก่อนจะหลับตาเอาหัวพิงกระจก
“ไอ้สัด เดี๋ยวนี้กูแตะต้องไม่ได้เลยนะ”
“เงียบไปเถอะน่า กูจะเล่นเกม”
“พวกมึงมันใจร้าย”
เสียงไอ้กี้บ่นอีกสักพัก ผมลอบถอนหายใจออกมาเมื่อความเงียบกลับมาเยือน ผมปล่อยให้ความง่วงทำงานอย่างเต็มที่ พร้อมกับปล่อยให้ร่างกายได้พักผ่อนอีกครั้ง
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาพลางขยับตัว ทว่าน้ำหนักของอะไรบางอย่างที่อยู่บนหัวในตอนนี้ ทำให้ผมต้องปรายตาไปมอง ก่อนจะรู้สึกใจเต้นแรงขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าไอ้ดิวกำลังนอนหลับแถมยังเอาหัวมาพิงหัวของผมอีกต่างหาก
หลับสนิทเลยแฮะ...
ผมมองไอ้ตัวดีด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ยิ่งมาเห็นแก้มขาวใสในระยะประชิดแบบนี้ด้วยแล้ว ผมก็รู้สึกเขินมาเสียอย่างนั้น ไม่นับลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอที่กำลังแผ่ความร้อนมาให้ผมด้วยแล้ว ผมเม้มริมฝีปากของตัวเอง แล้วใช้มือจับหัวของไอ้หน้ายิ้มที่ยังหลับไม่รู้เรื่องออกอย่างเบามือที่สุด แต่ดูท่าว่าผมจะเป็นพวกมือหยาบไปหน่อย
ไอ้ดิวส่งเสียงเบาๆ ดวงตาคมสวยนั้นปรือขึ้นมาเล็กน้อย ผมอมยิ้มขึ้น เมื่อเห็นท่าทางที่เหมือนเพิ่งตื่นนอน ไม่ต่างจากเด็กสักเท่าไหร่ จริงๆแล้วผมก็เห็นเป็นประจำเวลาที่มันนอนในห้องเรียนนั่นแหละครับ แต่ในเวลานี้ผมกลับรู้สึกว่ามันน่าเอ็นดูขึ้นมามากกว่าเดิมก็เท่านั้น
“ตื่นแล้วเหรอวะ” ผมถาม ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้น “นอนทับหัวกูอยุ๋ได้ ปวดคอเลยเนี่ย”
ไอ้ดิวหันมามองผมแบบงงๆ ก่อนสีหน้าเหรอหราในทีแรกจะเปลี่ยนเป็นอมยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย “กูเห็นใครก็ไม่รู้นอนเอาหัวกระแทกกระจกอยู่ได้ ทนไม่ไหวเลยให้มาซบไหล่แทน” ก่อนน้ำเสียงทุ้มจะหยุดไปเล็กน้อย ไอ้หน้ายิ้มเลิกคิ้วขึ้นกวนๆ “เป็นยังไง สบายเลยใช่ไหม”
ผมชักสีหน้าใส่ พร้อมกับไอ้ดิวที่หัวเราะขึ้นมาเบาๆ ก่อนที่ไอ้หน้ายิ้มจะยกมือขึ้นมาลูบหัวของผม ผมถอนหายใจออกมา พลางจับมือของมันออก ไม่ค่อยเข้าใจเลยว่า ทำไมมันถึงได้ชอบจับหัวผมนัก
“จับอยู่ได้” ผมบ่น พลางดึงมือของตัวเองออก แต่ไอ้คนที่โดนจับกลับไม่ยอมให้ผมปล่อย หนำซ้ำยังดึงมากุมไว้เองอีกต่างหาก
“ก็ชอบไง ไม่ชอบแล้วจะอยากยุ่งด้วยหรือไง”
“ประสาทว่ะ” ผมบอกอย่างคนที่นึกหาคำพูดไม่ออก พอมาได้ยินชัดๆแบบนี้ผมก็ได้แต่อายจนต้องก้มหน้าหนี ไม่เข้าใจเลยว่าจะไปอายมันทำไมนัก ทว่าปล่อยให้ความเขินทำงานได้ไม่นาน ผมก็ต้องตวัดสายตาของตัวเองไปมองใบหน้าของไอ้ดิวที่ตอนนี้ก้มมาใกล้จนผิวแก้มของผมร้อนผ่าวไปหมด “แล้วมึงจะก้มมาใกล้กูทำไมเนี่ย”
“ก็อยากรู้ว่าดูอะไร หน้ากูมันไม่น่ามองหรือไง” ไอ้ดิวส่งน้ำเสียงแซวขึ้นมาให้ได้ยินกันสองคน
“เรื่องของกูเหอะน่า” มันกำลังแกล้งผมครับ!
“เรื่องของมึงมานานแล้ว เมื่อไหร่จะเรื่องของเราซะทีอ่ะ”
ผมเลื่อนสายตาไปมองคนพูดที่กำลังยิ้มมองผม ทั้งที่ใบหน้าเรายังไม่ห่างจากกัน เมื่อไหร่มึงจะเลิกก้มหน้าตามกูซะทีเนี่ย
“แมลงปอกูรออยู่นะ” ไอ้ดิวหันมากระซิบที่ข้างหูของผม ผมเบือนหน้าหนี ไม่ต้องให้เดาเลยครับ ว่าแก้มของผมตอนนี้คงแดงจัด ไอ้ตัวดียังเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ขึ้น ริมฝีปากที่มักคลี่ยิ้มเสมอลดระยะลงในทุกขณะ ผมตัดสินใจใช้มืออีกข้างที่ว่างจัดการดีดไปที่หน้าผากของอีกฝ่ายเต็มแรง
ป๊อก!
“เจ็บอ่ะ!” ไอ้ดิวร้องออกมาพลางเอาหน้าออกห่าง ก่อนจะทำหน้ามุ่ยใส่ผม พลางเอามือลูบตรงบริวเณที่ผมโจมตีไปเมื่อครู่ ผมยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะออกมาทั้งที่หัวใจยังเต้นไม่เป็นจังหวะ
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
ไม่นานไอ้กี้กับโต้งก็ตื่นครับ พวกเราคุยเล่นกันสักพัก เมื่อได้หลับกันไปคนละงีบก็ดูเหมือนชีวิตจะกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาพอสมควร พี่แดนเข้าไปจอดในร้านอาหารทะเลที่มีวิวสวยแห่งหนึ่ง ตอนนี้พวกเราที่กำลังท้องว่างเลยไม่รอช้าที่จะรีบลงจากรถไม่ต่างจากโจรสลัดที่เจอขุมทรัพย์นั่นแหละครับ
“ไปนั่งตรงนู้นดีกว่า” โต้งชี้บอก เมื่อมองเห็นโต๊ะว่างที่มองเห็นวิวทะเล
เนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ทำให้มีนักท่องเที่ยวมาเที่ยวกันพอสมควร ร้านอาหารก็ไม่ได้เงียบเหงาอย่างที่ผมคิดไว้นัก ดูเหมือนว่าจะเป็นร้านดัง เพราะมีลูกค้าเข้ามาเกือบตลอด พี่แดนขอแยกตัวไปกินต่างหาก แต่ถึงพี่เขามากินด้วยกันก็คงกินไม่อิ่มหรอกครับ เพราะสถานการน์ในตอนนี้ไม่ต่างจากแร้งลงเลยสักนิด
“นั่นก้ามปูของกู!” ไอ้กี้โวยพลางจ้องมองไอ้ดิวที่กำลังดูดก้ามปูอย่างแร็ดอร่อย
“มันแปะชื่อมึงไว้หรือไงวะ” ไอ้ดิวตอบกลับอย่างไม่สนใจ
ในเวลาที่ต้องแย่งชิงเพื่อปากท้องของตัวเองแบบนี้ใครจะสนใจใครล่ะครับ ....
“แมลงปอเอากุ้งไปก่อน เดี๋ยวกูแกะให้ทีหลัง” ไอ้ดิวว่าก่อนจะส่งกุ้งสามสี่ตัวใส่ในจานของผม ผมอมยิ้มขึ้นมา
.... เว้นไอ้ดิวไว้คนก็แล้วกัน
“ไอ้เพื่อนชั่ว” ไอ้กี้บ่นออกมา ก่อนจะรีบกอบโกยอาหารใส่จานของตัวเองบ้าง
“เงียบเถอะน่าไอ้กี้ เกรงใจโต๊ะอื่นบ้าง” โต้งหันไปปราม ก่อนจะแทะปลานึ่งที่ผมกำลังกินอยู่ด้วย “ดูนั่น! น้องเขามองมึงใหญ่แล้ว”
ผมมองตามที่โต้งบอกก่อนจะยิ้มออกมา เพราะเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักประมาณสี่ห้าขวบกำลังมองไอ้กี้ตาแป๋ว ไอ้หน้าคี๋หันไปมองก่อนจะส่งยิ้มให้ เด็กน้อยก็รีบวิ่งหนีไปในทันที
“หน้าตามึงคงน่ากลัวว่ะ” ผมบอก ก่อนจะหัวเราะออกมา
“น้องเขาอายกูหรอกเว้ย” ไอ้กี้ว่า ก่อนจะแงะเนื้อปูรสหวานกินอย่างอารมณ์ดีขึ้น “น้องเขาคงแอบปิ๊งกูอยู่” ไอ้หน้าตี๋ว่าต่อ ก่อนจะหันมายักคิ้วหลิ่วตาให้ผม
“พูดมาได้นั่นเด็กอนุบาลนะมึง” ไอ้ดิวว่าต่อ ก่อนจะฉวยจังหวะที่ไอ้กี้กำลังโม้ หยิบปูที่ไอ้ตัวแสบยังไม่ได้แกะออกมาให้ผมแบบเนียนๆ “มึงชอบเด็กเหรอวะ”
“เห็นแบบนี้ แต่กูรักเด็กนะครับ” ไอ้กี้ยังพูดต่อ โดยที่ไม่ได้รู้เลยว่า ปลาหมึกที่ตัวเองบ่นอยากจะกินกำลังโดนผมกับโต้งจัดการ
“โลลิค่อน” โต้งพูดขึ้นบ้าง พลางกินปลาหมึกเงียบๆ ไอ้กี้หันมามองอย่างสงสัย
“อะไรวะ ค่อนๆ”
“โลลิค่อน พวกชอบเด็กผู้หญิงไง” ไอ้ดิวเป็นคนบอก ก่อนจะยิ้มออกมา “ส่วนใหญ่คนพวกนี้แม่งหื่น เหมาะกับมึงดี”
“ไอ้สัด หลอกด่ากู” ไอ้กี้ว่า ก่อนจะก้มลงไปมองจานของตัวเอง ผมหัวเราะขึ้นเมื่อได้ยินเสียงโวยวายอีกครั้ง “ไอ้ห่าเอ๊ย ปูกูหายไปไหนหมดเนี่ย!”
“สงสัยลงทะเล เพราะรำคาญมึงล่ะมั้ง” โต้งบอก ก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย
“ไอ้เชี่ยดิว! เอากุ้งมึงมานี่เลย” ไอ้กี้ว่าต่อ ก่อนจะรีบแย่งกุ้งในจานที่ไอ้ดิวกำลังแกะอยู่
ไอ้ดิวเอาจานหลบ ไม่วายเอาส้อมจิ้มมือขาวๆของไอ้กี้ที่บุกรุก “กูไม่ให้ กุ้งนี่กูแกะให้แมลงปอ”
“แหม เอาใจมันข้ามหัวกูอยู่ได้” ไอ้กี้บ่นพลางหันมาเบ้หน้าใส่ผม “มึงก็อีกคน ไม่ต้องมายิ้มเลย เอากุ้งมึงมาแบ่งกูเลย”
ก่อนความวุ่นวายจะเกิดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับเสียงหัวเราะและรอยยิ้มที่มีตลอดมื้ออาหารที่เต็มไปด้วยการแย่งชิง ผมนั่งกินก่อนจะอมยิ้มขึ้นมาเมื่อเห็นไอ้ดิวกับโต้งกำลังแย่งหอยแมลงภู่นึ่งกันอยู่ ผมนั่งกินกุ้งที่ไอ้หน้ายิ้มแกะไว้ให้อย่างสบายใจ
จริงๆแล้วการที่มีใครมาดูแลแบบนี้ มันก็ไม่เลวเท่าไหร่...
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
ไม่นานนักพวกเราก็มาถึงที่พักที่อาม่าของไอ้กี้เตรียมไว้ให้สำหรับหลานชายคนโปรด ที่นี่เป็นรีสอร์ทครับโดยมีบ้านพักแบ่งเป็นหลังล่ะสองคน หลังจากตกลงมาครู่ใหญ่ว่าใครจะนอนกับใคร เราเลยโอนอยออกแล้วผมกับโต้งก็มาอยู่ห้องเดียวกันในท้ายที่สุด
หลังจากที่เก็บของเรียบร้อย พวกเราก็เตรียมตัวทำงานครับ ตอนนี้ก็เวลาประมาณบ่ายสองโมงแดดกำลังร้อนสุดๆ ผมนอนแผ่บนเตียงคู่ ก่อนจะมองโต้งที่หยิบกล้องวีดีโอมาเช็ค
“ถ้ามึงถ่ายก็ไม่เห็นมึงในวีดีโอดิวะ” ผมถามขึ้น งานนี้คงต้องอาศัยช่างกล้องโต้งนั่นแหละครับ
“เดี๋ยวให้พี่แดนช่วยด้วย” โต้งบอก ก่อนจะเงยหน้ามามองผม “เอารูปหมู่ไม่กี่รูปก็พอ”
“แล้วพี่แดนนอนที่ไหนวะ”
“เห็นอาม่าไอ้กี้จองไว้ให้อีกห้อง”
“แบบนี้สบายสุดๆเลยนี่หว่า” ผมพูดขึ้นอย่างอิจฉานิดหน่อย
“ไม่สบายหรอก พี่เขาต้องมาคอยดูแลไอ้ตัววุ่นวายอย่างไอ้กี้” โต้งหันมาบอกผม ก่อนจะยิ้มออกมา “มึงก็รู้ว่ามันเรื่องเยอะจะตาย”
ผมยิ้มรับ ถ้าเทียบไอ้ดิวเป็นคุณชายในคฤหาสถ์หินอ่อน ไอ้กี้ก็เหมือนคุณหนูในปราสาทแก้วนั่นแหละครับ แม่งทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง ดีแต่ใช้ปากไปวันๆ คงเพราะการเลี้ยงดูแบบยุงไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอมของอาม่าเลยทำให้ไอ้หน้าตี๋เป็นหนุ่มน้อยข้างนอกสุกใส ข้างในเป็นโพรง ผมหมายถึงความสามารถของมันนะครับ
-
“แล้วนัดพวกนั้นไว้ตอนกี่โมงวะ” ผมถาม ก่อนจะเปิดโทรทัศน์ดูไปเรื่อย
“ตอนบ่ายสาม ให้แดดร่มกว่านี้หน่อย”
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
ตอนนี้พวกผมกำลังเริ่มกิจกรรมที่ต้องทำกันแล้วครับ นั่นก็คือการเก็บขยะริมชายหาดนั่นเอง โดยมีพี่แดนช่วยถ่ายวีดีโอให้เป็นบางช่วง งานนี้ถึงจะดูไม่มีอะไรแต่ก็ตั้งใจทำกันเต็มที่นะครับ
“ท่านี่ดูดีเปล่าวะ” ไอ้กี้ถาม ก่อนจะโพสท่าส่งให้กล้อง ไอ้หน้าตี๋มันบ้ากล้องครับ
“ก็เก็บขยะธรรมดา”
“แล้วมึงจะให้กูตีลังกาเก็บหรือไงวะ” ไอ้กี้บ่น ก่อนจะขยับแว่นกันแดดของตัวเอง “แล้วมุมนี้ล่ะ หล่อไหมวะ”
“อืมๆ” โต้งตอบอย่างปัดรำคาญ แต่ก็ยอมถ่ายรูปให้ไอ้กี้ที่หาเรื่องโพสท่าโไปเรื่อย
ก่อนนหน้านี้ได้มีการถ่ายทำวีดีโอกันเล็กน้อย เพื่อประกอบการรายงานหน้าชั้นเรียนครับ ตอนนี้ก็ปล่อยให้พี่แดนไปพักผ่อนที่เก้าอี้ผ้าใบเตรียมหาของกินให้ พวกเราก็เริ่มทำงานของตัวเองกันครับ
ถึงจะเป็นการเก็บขยะธรรมดา แต่ก็เหนื่อยเอาการเหมือนกันครับ การทำกิจกรรมในครั้งนี้ก็ทำให้ผมเห็นความมักง่ายของนักท่องเที่ยวหลายคนเยอะขึ้นด้วย เอาเถอะครับ อย่างน้อยเขาก็ทำให้ผมมีงานทำในตอนนี้
“ร้อนไหม” ไอ้ดิวเดินเข้ามาหา พร้อมกับถุงกระสอบหนึ่งใบในมือ
“นิดหน่อยว่ะ”
ตอนนี้แดดก็ยังแรงอยู่ครับ พวกเราแต่ละคนมีกระสอบใส่ขยะเป็นของตัวเอง โดยจุดมุ่งหมายคือสุดหาดครับ ผมว่าเดินกลางทะเลทรายคงให้อารมณ์ไม่ต่างจากตอนนี้สักเท่าไหร่
พวกเราเก็บขยะมาร่วมๆจะชั่วโมงแล้วครับ ส่วนที่เก็บเนี่ยไม่เท่าไหร่ แต่เสียเวลาเก็บภาพ ถ่ายวีดีโอกัน ที่สำคัญมีการสัมภาษณ์พ่อค้าแม่ค้า รวมถึงนักท่องเที่ยวเกี่ยวกับการทิ้งขยะไม่ถูกที่ถูกทางด้วย ซึ่งพิธีกรเป็นใครไปไม่ได้นอกจากดูโอเพื่อนเก่า
งานนี้ใช้ความกล้า ด้านและหน้าตาดีเข้าแลกครับ...
แถมยังเห็นไอ้ดิวโชว์ภาษาอังกฤษถามนักท่องเที่ยวต่างชาติด้วย งานนี้เลยดูอินเตอร์ขึ้นมาในทันทีเลยครับ
“กูว่าพอแล้วมั้ง กูเหนื่อยแล้วว่ะ” ไอ้กี้วิ่งมาบอกผม ใบหน้าขาวของมันแดงระเรื่อ
“แล้วได้ภาพพอแล้วเหรอวะ” ไอ้ดิวหันไปถามโต้งที่เดินเจ้ามาหา
“อืม ใช่ได้แล้ว” โต้งบอก ก่อนจะรีบจัดแจงงานให้เพื่อนๆต่อ “เดี๋ยวกูจัดการเรื่องวีดีโอกับภาพพวกนี้ให้ ส่วนมึงไอ้กี้เตรียมตัวไปพรีเซนต์” ไอ้กี้พยักหน้ารับ ช่างโต้งหันมาทางผมกับไอ้ดิวต่อ “แล้วมึงสองคน ทำรายงานด้วยกัน กูอยากได้เนื้อหาพวกบทความ หรือข่าวอะไรที่อ้างอิงหน่อย มันจะได้ดูวิชาการมากขึ้น”
“งานเสร็จแล้วก็ได้เวลาเที่ยว ไปเล่นน้ำกันเถอะ” ไอ้กี้ว่า ก่อนจะยิ้มร่าแล้วลากคอผมกลับที่พัก
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
หลังจากกลับที่พักเพื่อไปเปลี่ยนเสื้อผ้าลงเล่นน้ำ ตอนนี้ก็เวลาเกือบห้าโมงเย็นแล้วล่ะครับ พวกเราออกมาหาอะไรกินอีกรอบ โดยมีพี่แดนที่จัดหาเอาไว้ให้ งานนี้พี่เขามาเพื่อบริการโดยเฉพาะจริงๆครับ
“คนเยอะแล้วว่ะ” ไอ้ดิวพูดขึ้น พลางมองดูนักท่องเที่ยวที่เริ่มทยอยออกมาเล่นน้ำกัน
“เขาก็ต้องมาเล่นน้ำตอนประมาณนี้แหละ” โต้งบอก ก่อนจะรับน้ำอัดลมที่พี่แดนส่งมาให้ “ขอบคุณครับพี่”
“กูว่าเราไปกันเลยดีกว่า” ไอ้กี้ว่า ก่อนจะหันมาทางผม “ไอ้ปอไปกัน กูครั่นเนื้อครั่นตัวจะแย่แล้ว”
“อย่าเพิ่งดิ” ผมบอก แบบว่าผมยังอยากนั่งกินลมชมวิวมากกว่าครับ
“อะไรว้า ” ไอ้กี้บ่น พลางชักสีหน้าใส่ผมแล้วหันไปมองไอ้หน้ายิ้มแทน “ไอ้ดิวจัดการเลยมึง”
ยังไม่ทันที่ผมได้ตั้งตัว ผมก็ถูกไอ้บ้าอีกคนเข้ามาดึง ผมร้องโวยวายแต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล เมื่อไอ้กี้หันมาจับขาของผม ก่อนที่ตัวของผมจะถูกหามเพื่อมุ่งหน้าสู่ทะเล
ตูม!
“ฮ่าๆ สดชื่นไหมครับเพื่อน” ไอ้กี้หัวเราะร่า ผมเงยหน้าที่จมน้ำทะเลไปเมื่อครู่ ก่อนจะถลึงตาใส่ไอ้คู่ดูโอที่แทกมือกันอย่างสนุกสนาน
“ไอ้เหี้ย! เล่นบ้าๆ” ผมบ่นใส่ ก่อนจะวักน้ำใส่ไอ้กี้ที่หัวเราะชอบใจเป็นการแก้แค้น
“ไอ้ปอหยุดก่อน! กูลึมตาไม่ขึ้น” ไอ้กี้ว่า แต่ก็หัวเราะออกมา ก่อนจะชี้ไปหาผู้ร่วมมืออีกคน “ทำไมไม่เล่นงานไอ้เชี่ยนั่น มันเป็นเจ้าของความคิด”
“อย่ามาโบ้ยกู กูไม่เกี่ยว” ไอ้ดิวแก้ตัว ก่อนจะหันมายิ้มให้ผม “แมลงปอเดี๋ยวกูล้างแค้นให้มึงเอง”
“ปากดี มึงด้วยนั่นแหละ” ผมพูดจบก็จัดการวิ่งไล่ไอ้ดิวที่วิ่งหนีผมทันทีเหมือนนกรู้
ผมโคตรเหนื่อยเลยครับที่ต้องมาเล่นวิ่งไล่จับในทะเลแบบนี้ ผมเป็นลูกคนเดียวเลยไม่ค่อยได้เล่นแบบนี้สักเท่าไหร่ ผมเงยหน้ามองไอ้ดิวที่โบกมือเย้ย ผมยิ้มร้ายก่อนจะรวบรวมแรงวิ่งไล้มันต่อ
เหนื่อยแต่สนุกสุดๆไปเลยครับ...
“ไอ้ปอมึงระวัง!”
เสียงไอ้กี้ดังมาจากด้านหลัง ผมที่กำลังวิ่งไล่จัดการไอ้ดิวจนเหนื่อยหันกลับไปมอง ก่อนภาพสุดท้ายจะกลายเป็นภาพขมุกขมัวของน้ำทะเล และกลิ่นอายความเค็มที่เข้ามาในจมูก
“กูแสบตาไปหมดแล้ว” ผมบ่นออกมา ก่อนจะเอามือลูบหน้าของตัวเอง เพราะไอ้กี้จู่โจมทางด้านหลัง ทำให้ผมหน้าทิ่มกินน้ำทะเลไปหลายอึก
“ทำเป็นบ่น เมื่อกี้มึงกดหัวกู นี่เป็นการเอาคืนเว้ย”
ผมทำหน้าบึ้ง กอนจะเดินเข้าไปตบหัวมันอย่างนึกหมั่นไส้ ไอ้กี้เอามือปัด ก่อนจะร้องตะโกนเสียงดัง “ไอ้ดิวมึงมาดูนี่ ไอ้ปอแม่งจะร้องไห้แล้ว”
“ไอ้ห่า”
“มีอะไรวะ” ไอ้ดิวที่วิ่งหนีผมเดินเข้ามาถามด้วยความสงสัย ผมไม่รอให้ไอ้หน้ายิ้มตั้งตัว ก่อนจะวิ่งเข้าไปจัดการพร้อมกับร่างของเราสองคนที่จมไปกับเกลียวคลื่น
“แมลงปอรังแกกูอ่ะ” ไอ้ดิวลูบหน้าที่เปียกน้ำทะเล ก่อนจะหันมาต่อว่าผมที่หัวเราะขึ้นเบาๆ
“สมน้ำหน้า วิ่งหนีกูอยู่ได้”
“ทีนี้เข้าใจแล้วใช่ป่ะ” ไอ้ดิวพูดขึ้น ก่อนจะเดินเข้ามากอดคอผม “วิ่งตามคนที่เอาแต่หนีอ่ะ โคตรเหนื่อย”
ผมแค่นเสียงในลำคอ ก่อนจะหันไปหาไอ้กี้ที่เดินไปลากโต้งที่กำลังเดินมาหา เวลานี้ผมไม่แน่ใจว่าหัวใจที่เต้นแรงเพราะเหนื่อยหรือว่าเพราะคำพูดทีมันบอกผมเมื่อครู่นี้กันแน่
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
“ช่วยเก็บบอลให้หน่อยค่ะ”
เสียงผู้หญิงที่ดังขึ้น ทำให้พวกผมที่กำลังรังแกกันเองต้องหันไปสนใจ ก่อนจะเห็นลูกบอลเป่าลมที่ลอยมา ไอ้กี้รีบกระดี้กระด้าไปเก็บให้ในทันที เมื่อเห็นใบหน้าเจ้าของเสียง
“นี่คร้าบบ”
“ขอบคุณค่ะ” เธอตอบพลางยิ้มอย่างเอียงอาย ไม่ลืมส่งสายตาทิ้งไว้ให้ก่อนจะค่อยๆเคลื่อนตัวห่างออกไปเล็กน้อย ผมขมวดคิ้วขึ้น เมื่อเห็นผู้หญิงสี่คนที่กำลังมองมาทางนี้ด้วยสายตาแพรวพราว
“กูว่าไปทางนั้นดีกว่า” โต้งบอกพลางชี้ไปอีกด้านที่ห่างจากจุดเดิมไปไกลโข
“ตรงนี้แหละ ทำเลดี เผื่อได้บริการสาวสวย” ไอ้กี้ว่า ก่อนจะอมยิ้มจนตาเรียวนั้นเป็นเส้นตรง
“งั้นกูไปล่ะ” โต้งพูดอย่างไม่สนใจ ก่อนจะเดินลึกเข้าไปในทะเลที่อยู่เบื้องหน้า
“อาร์ตตัวพ่อตลอด” ไอ้กี้บ่น ก่อนจะหันมาทางผมกับไอ้ดิว “ตามจ่าฝูงไปเถอะว่ะ เดี๋ยวมันงอน” แล้วไอ้หน้าตี๋ก็รีบวิ่งไปหาโต้ง
ผมมองไอ้ดิวที่เดิมตามหลังไอ้กี้ไปด้วยความลังเลแล้วถอนหายใจ ก่อนจะยอมเดินสวนกระแสคลื่นทะเลที่พัดพาความเย็นและไอของความเค็มเข้ามาปะทะใบหน้า แล้วหยุดเท้าลงเมื่อระดับน้ำใกล้จะถึงระดับอก
“ไอ้ดิว” ผมตัดสินใจเรียกคนที่อยู่ห่างจากตัวเองเล็กน้อย ไอ้ดิวหันมามองผมด้วยความสงสัย ผมมองหน้ามัน ก่อนจะมองเลยไปยังโต้งกับไอ้กี้ที่อยู่ห่างออกไปไม่มากนัก “กูว่าอยู่แถวนี้ดีกว่า”
“หืม?” ไอ้หน้ายิ้มทำหน้างง “แต่พวกนั้นอยู่ตรงนู้น แล้วมึงจะมาอยู่ตรงนี้ทำไมคนเดียว”
“กูไม่อยากไปลึกกว่านี้แล้ว” ผมบอกเสียงแผ่ว ก่อนจะมองไปปยังใบหน้าของคู่สนทนาที่แสดงความสงสัยด้วยความอาย “กูว่ายน้ำไม่เป็น”
เมื่อก่อนผมเคยเล่นน้ำกับลูกพี่ลูกน้องแล้วดันพลาดจมน้ำขึ้นมา ตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้น แม่กับพ่อก็พยายามคะยั้นคะยอให้ผมไปเรียนว่ายน้ำ เพราะว่าเป็นทักษะที่จำเป็น แต่ด้วยความขลาดและผวาส่วนตัว ผมเลยหาข้ออ้างมาโดยตลอด จนถึงวันนี้ผมก็ยังว่ายน้ำไม่เป็นนี่แหละครับ
ไอ้ดิวเดินกลับมาหาผม ก่อนจะยิ้มขึ้นมา “ไม่จมหรอก มึงเหยียบถึงอยู่แล้ว”
“ไม่ดีกว่า เดี๋ยวกูไปหาพี่แดน ส่วนมึงก็เล่นกันไปนั่นแหละ” ผมไม่อยากทำให้เพื่อนหมดสนุก แต่ตอนเย็นที่ลมแรง และคลื่นดูดออกทะเลแบบนี้ ผมยอมรับเลยล่ะครับว่าผมกลัว
“เอางี้ไหม” ไอ้ดิวว่า ก่อนจะพูดเบาๆให้ได้ยินกันสองคน “มึงขี่หลังกู เดี๋ยวกูพาไปเอง”
“อันนั้นน่ากลัวกว่าเดิมอีก” ผมบอก ก่อนจะขมวดคิ้วใส่ ไอ้ดิวหัวเราะรับ ทำไมโต้งถึงต้องหนีไปสุดกู่แบบนั้นด้วยวะเนี่ย
“ใครจะปล่อยมึงไว้คนเดียว” ไอ้ดิวบอก ก่อนจะหันไปหาโต้งกับไอ้กี้ที่กำลังส่งเสียงเรียกอยู่ “พวกนั้นเรียกแล้ว ถ้าไม่ขี่หลัง กูจะอุ้มมึงไปเอง”
“มึงจะบ้าเหรอไววะ” ผมโวยขึ้น พร้อมกับความเขินอายที่วิ่งขึ้นที่ผิวแก้มจนร้อน ไอ้ดิวอมยิ้มขึ้น ก่อนจะเลิกคิ้วมองผม
“เร็วๆ ถ้าไม่เลือกเอง เดี๋ยวกูเลือกให้”
“วุ่นวายว่ะมึง” ผมบ่นออกมา พลางหลบสายตาที่กำลังสบมองอย่างรอคำตอบ ”หันหลังมาดิ”
ไอ้ดิวยิ้มรับ ก่อนจะหันหลังให้ผม ผมสูดลมหายใจก่อนจะยอมคล้องแขนไปยังลำคอของคนที่อยู่ตรงหน้า ผมไม่ได้สนใจเสียงรอบตัวอีก ก่อนจะรู้สึกได้ถึงมือของไอ้ดิวที่ช้อนใต้ขาของผม เพราะน้ำช่วยพยุงน้ำหนักของร่างกาย ผมเลยไม่รู้สึกเกรงใจกับน้ำหนักของตัวเองที่ไอ้ตัวดีต้องแบกรับ
ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่อาจระงับความตื่นเต้นที่รู้สึกได้ชัดเจนในตอนนี้ ผมแอบมองเสี้ยวหน้าขาวที่กำลังยิ้มพร้อมตะโกนใส่ไอ้กี้ที่กำลังส่งเสียงแซว ไอ้ดิวหันมามอง ก่อนที่ผมจะหลุบสายตาลง แล้วซบหน้าตรงไหล่กว้างที่ชื้นไปด้วยน้ำทะเล
“ไปแล้วล่ะนะ”
ผมกอดคอมันแน่นขึ้น แต่ก็ระวังไม่ได้คนที่ถูกกอดต้องอีดอัด ผมไม่กล้าเงยหน้าสู้ใครในตอนนี้ผมรับรู้ได้เพียงร่างกายที่สัมผัสกับแผ่นหลังกว้าง คลื่นที่ซัดซาดพร้อมกับหัวใจที่สั่นระรัว น้ำทะเลเพิ่มระดับขึ้นทีละน้อยไม่ต่างจากความรู้สึกของผมที่พอกพูนขึ้น
อุ่นใจ...
ผมอมยิ้มขึ้นเล็กน้อย เมื่อคำนี้เข้ามาในหัว ไอ้ดิวหัวเราะออกมา พร้อมกับตะโกนใส่ไอ้กี้ โดยไม่ทันได้สังเกตท่าทีของผม ผมลอบมองใบหน้าที่ห่างกันเล็กน้อยด้วยหัวใจที่เต้นเร็วขึ้น
“ไอ้ดิว จับกูแน่นๆนะ”
ไอ้ดิวหันมามองผม ใบหน้าหล่อเหลายังแต้มด้วยรอยยิ้มจางๆ นัยน์ตาสีดำที่มีประกายบางอย่างฉายชัดในสายตาของผม
“ไม่ต้องห่วง กูไม่ปล่อยมึงหลุดมือแน่”
TBC :|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
:m31: Note :::
มาลงช้าแต่ก็ไม่เกินเส้นตายที่ตั้งไว้นะคะ อิอิ
ตอนนี้ก็หวานแบบชิลๆกินลมชมวิวกันไปเน้อ o18
หวังว่าจะชอบกันนะคะ
แอบมีฉากแมลงปออ้อน? น้องดิวเล็กน้อยเป็นการปิดท้าย เอิ๊กๆ
สามารถแสดงความคิดเห็นแนะนำและติชมมาได้เต็มที่เช่นเคยจ้า
ถ้ามคำผิดตรงไหนบอกมาได้เลยนะคะจะได้กลับไปแก้ไข อิอิ
ขอบคุณที่ติดตามมาจนถึงตอนนี้ค่ะ
ขอบคุณค่ะ
ปล. 1 คนเขียนเพิ่งเอาเรื่องนี้ไปลงที่เด็กดีนะคะ ถ้าใครเล่นที่นั่นหรือว่างๆก็เข้าไปให้กำลังใจกันด้วยจ้า (น้องใหม่ใสกึ๊ง)
หรือเข้ามาแอดเพื่อนกับคนเขียนได้เลยนะคะ (ตอนนี้กำลังอยุ๋อแย่างเงียบเหงา แฮะๆ)
<a href=http://writer.dek-d.com/maraschinomint/writer/view.php?id=902533">แอบมารัก .. ก็ไม่บอก @ Dek-D</a>
ปล. 2 ตอนหน้ายังอยุ่ที่ทะเลต่อนะตะ อิอิ
-
:-[ กรี๊ดกร๊าด ฉากในรถน่ารักมากเลยค่ะ ชอบอ้ะ เมื่อไหร่จะเป็นเรื่องของเราซักที555 ตอนในทะเลตอนจบก็น่ารัก อย่าปล่อยหลุดมือนะจ๊ะดิว อ๊ายยยยเขินแทนจังวุ้ย!
-
ชอบบบบบบ ชอบเรื่องนี้ อยากบอกหลายๆรอบ
ดิวกับแมลงปอนับวันยิ่งน่ารักเนาะ >////<
ชอบแมลงปอตอนนี้ม้ากมาก
ดูปล่อยใจและผ่อนคลายขึ้นเยอะเลย
อีกไม่นานดิวของเราคงได้สมหวังสักที ฮี่ๆ
-
เขินอ่ะอุ้มขี่หลังในทะเล
ทำเอาทะเลหวานเลย :-[
-
เมื่อไหร่จะเป็นเรือ่งของเรา
คนวิ่งตามน่ะเหนื่อยยยย
อร๊ายยยยย จะเอาแบบนี้สักคนนนนนน
แมลงปอ ใจร่ม ๆ หนูอย่าเพิื่่่งใจอ่อน
ปล. โต้ง กี้ ? รึชั้นคิดไปเอง
-
ดิวเทคแคร์ดีเนอะ ชอบจังความรู้สึกอุ่นใจเนี่ย
ป.ล. ทำไมผู้หญิงสมัยนี้น่ากลัวจังอ่า ไอ้สายตาแพรวพราวนั่นมันน่าจะเป็นอาการของฝ่ายผู้ชายไม่ใช่เร๊อะ?!
:กอด1:
-
น้ำทะเลจะหวานก็เพราะความทุ่มเทจากดิวนี่แหละ ผู้ชายแบบนี้มีในโลกของความเป็นจริงมั้ยน๊า
-
ชอบมากเลยอ้า ทำไมคู่นี้มันน่ารักแบบนี้เนี่ย
กอดคนเขียนหนึ่งที :กอด1:
รีบมาต่อนะค้า
-
หวานกันเบาๆ~ :impress2:
-
แต่ละประโยคของดิวนี่ทำแมลงปอน็อคนะ หยอดตั้งแต่อยู่บนรถยันในน้ำทะเล ชาติที่แล้วขายขนมครกปะเนี่ย หยอดจัง! ฮ่าๆ
-
ริมฝีปากที่มักคลี่นิ้มเสมอลกระยะลงในทุกขณะ // ยิ้ม ลด
เนื่องจากวันนี้เป้นวันหยุดสุดสัปดาห์ // เป็น
ไอ้หน้าคี๋ // ตี๋
ไอ้กี้ก็เหมือยคุณหนู // เหมือน
ไอ้หน่าตี๋มันบ้า // หน้า
ช่างโต้งหันมาทางผมับไอ้ดิวต่อ // ผมกับ
ตั้งแต่เหตุหารณ์วันนั้น // เหตุการณ์
ยิ้มพร้องตะโกนใส่ไอ้กี้ // พร้อม
ทะเลหวานเลยนะตอนนี้อะ อิอิ
-
น่ารักจัง ปอ&ดิว
-
เขาพากันหวานแต่ผมไม่ยักจะหวานตามเขา เหมือนมีรางบอกเหตุว่าต้องมีเรื่องดีไม่ดีเกิดในไม่ช้านี้อะ รึเปล่า คิดมากอีกแล้วเรา แต่อดคิดไม่ได้อะ
-
:man1: เหมือนจะได้กินมาม่าเลย
-
น่ารักอ่ะ ตอนนี้แมลงปอยอมให้ดิวนี่น่ารัก ดิวมีให้แมลงปอขี่หลังเล่นน้ำอีก
-
หวานกันจนทะเลจืดเลยจ้ามีขี่หล่งขี่หลัง ไม่ต้องห่วงคุณดิวเค้าดูแลแมลงปอดีที่สุดอยู่แล้วล่ะ
ตอนกินอาหารทะเลกันนี่ฮามากนะ โกยใส่ตัวกันสุดฤทธิ์ คุณหนูกี้ไม่มีคนเอาใจแอบพาลนะ 555 น่ารักดี
รอชมความหวานเค้าต่อไป
ขอบคุณค่ะ
-
ขี่หลังกันในน้ำ กรี๊ด อิจฉาที่สุด
-
ถ้าเราเป็นปอ...เราจะให้แม่ไปขอดิว...นี่พูดเลย >//////<
-
แมลงปอ ตกหลุมรักจังเบอร์แล้ว 555
ดิว จัดหนักเลยเพื่อน เราเชียร์นาย
กดบวกปล่อยเป็ด
-
ขอลงตอนหน้าในวันจันทร์หน้านะคะ
ขอบคุณค่ะ
-
นึกว่ามาต่อ T T
หลบหนีความเครียดมาอ่านนิยาย
มาหา แมลงปอเสียหน่อย
-
:-[ กรี๊ดกร๊าด ฉากในรถน่ารักมากเลยค่ะ ชอบอ้ะ เมื่อไหร่จะเป็นเรื่องของเราซักที555 ตอนในทะเลตอนจบก็น่ารัก อย่าปล่อยหลุดมือนะจ๊ะดิว อ๊ายยยยเขินแทนจังวุ้ย!
ขอบคุรมากเลยค่ะ แต่งเองก็เขินเอง อิอิ
ชอบบบบบบ ชอบเรื่องนี้ อยากบอกหลายๆรอบ
ดิวกับแมลงปอนับวันยิ่งน่ารักเนาะ >////<
ชอบแมลงปอตอนนี้ม้ากมาก
ดูปล่อยใจและผ่อนคลายขึ้นเยอะเลย
อีกไม่นานดิวของเราคงได้สมหวังสักที ฮี่ๆ
ขอบคุณค่ะ ดีใจมากเลยจ้าที่ชอบ อิอิ
ช่วงนี้กำลังอินเลิฟนี่น้า อิอิ
เขินอ่ะอุ้มขี่หลังในทะเล
ทำเอาทะเลหวานเลย :-[
เอิ๊กๆ เหมือนขี่หลังในเกาหลี อิอิ
ขอบคุณมากเลยค่ะ เอาใจช่วยกันต่อไปเน้อ
เมื่อไหร่จะเป็นเรือ่งของเรา
คนวิ่งตามน่ะเหนื่อยยยย
อร๊ายยยยย จะเอาแบบนี้สักคนนนนนน
แมลงปอ ใจร่ม ๆ หนูอย่าเพิื่่่งใจอ่อน
ปล. โต้ง กี้ ? รึชั้นคิดไปเอง
อิอิ อยากได้เหมือนกันจ้า
ขอยคุณมากเลยค่ะ
ส่วนกี้กับโต้งนั้น คะ... คิดไปเอ๊ง
ดิวเทคแคร์ดีเนอะ ชอบจังความรู้สึกอุ่นใจเนี่ย
ป.ล. ทำไมผู้หญิงสมัยนี้น่ากลัวจังอ่า ไอ้สายตาแพรวพราวนั่นมันน่าจะเป็นอาการของฝ่ายผู้ชายไม่ใช่เร๊อะ?!
:กอด1:
ขอบคุณค่ะ แบบว่าพวกเธอเหล่านั้น เจอหนุ่มหล่อก็ต้องมีอ่อยกันบ้างสิค่ะ อิอิ
น้ำทะเลจะหวานก็เพราะความทุ่มเทจากดิวนี่แหละ ผู้ชายแบบนี้มีในโลกของความเป็นจริงมั้ยน๊า
รีบหาเกลือมาเติมด่วนเลยค่ะ เอิ๊กๆ
ไม่แน่ใจเหมือนกัน มันต้องมีสักคนสิน่า
ขอบคุณค่ะ
ชอบมากเลยอ้า ทำไมคู่นี้มันน่ารักแบบนี้เนี่ย
กอดคนเขียนหนึ่งที :กอด1:
รีบมาต่อนะค้า
ขอบคุณค่ะ จะพยายามต่อไปอย่างเค็มที่ อิอิ
ขอบคุณมากเลยค่ะ
หวานกันเบาๆ~ :impress2:
อิอิ ประมาาณนั้นแหละจ้า
ติดตามกันต่อไปด้วยเน้ ขอบคุณค่ะ
แต่ละประโยคของดิวนี่ทำแมลงปอน็อคนะ หยอดตั้งแต่อยู่บนรถยันในน้ำทะเล ชาติที่แล้วขายขนมครกปะเนี่ย หยอดจัง! ฮ่าๆ
ดิวขาหยอดจ้า หาโอกาสก็ได้เรื่อยๆนั่นแหละจ้า พ่อคนนี้
เก็บเล็กผสมน้อยไปเรื่อยๆ ติดตามต่อไปด้วยน้า
ขอบคุณค่ะ
ริมฝีปากที่มักคลี่นิ้มเสมอลกระยะลงในทุกขณะ // ยิ้ม ลด
เนื่องจากวันนี้เป้นวันหยุดสุดสัปดาห์ // เป็น
ไอ้หน้าคี๋ // ตี๋
ไอ้กี้ก็เหมือยคุณหนู // เหมือน
ไอ้หน่าตี๋มันบ้า // หน้า
ช่างโต้งหันมาทางผมับไอ้ดิวต่อ // ผมกับ
ตั้งแต่เหตุหารณ์วันนั้น // เหตุการณ์
ยิ้มพร้องตะโกนใส่ไอ้กี้ // พร้อม
ทะเลหวานเลยนะตอนนี้อะ อิอิ
ขอบคุณมากเลยค่ะ ตามไปแก้หมดแล้วจ้า
หวานละมุนชิลๆจ้า
น่ารักจัง ปอ&ดิว
ขอบคุณค่ะ ติดตามกันต่อไปด้วยนะคะ
เขาพากันหวานแต่ผมไม่ยักจะหวานตามเขา เหมือนมีรางบอกเหตุว่าต้องมีเรื่องดีไม่ดีเกิดในไม่ช้านี้อะ รึเปล่า คิดมากอีกแล้วเรา แต่อดคิดไม่ได้อะ
อิอิ ขอบคุณค่ะ อ่านชิลๆจ้า
ต้องคอยลุ้นกันเน้อ เอิ๊กๆ
:man1: เหมือนจะได้กินมาม่าเลย
กร๊าก ทำไมคิดอย่างนั้นเนี่ย
อิอิ ติดตามกันต่อไปจ้า สำหรับเรื่องนี้
ขอบคุณจ้า
-
น่ารักอ่ะ ตอนนี้แมลงปอยอมให้ดิวนี่น่ารัก ดิวมีให้แมลงปอขี่หลังเล่นน้ำอีก
ช่วงโปรโมชั่น ก็ขอหวานกันนิดนึงนะคะ
สะสมจากตอนก่อนๆ จิดจามกันต่อไปด้วยนะตะ
ขอบคุณค่ะ
หวานกันจนทะเลจืดเลยจ้ามีขี่หล่งขี่หลัง ไม่ต้องห่วงคุณดิวเค้าดูแลแมลงปอดีที่สุดอยู่แล้วล่ะ
ตอนกินอาหารทะเลกันนี่ฮามากนะ โกยใส่ตัวกันสุดฤทธิ์ คุณหนูกี้ไม่มีคนเอาใจแอบพาลนะ 555 น่ารักดี
รอชมความหวานเค้าต่อไป
ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณมากเลยค่ะ อยากให้น่ารักสมวันช่วงนั้นแหละค่ะ
แต่คนเขียนชอบกี้นะคะ น่ารักแบบเด็กๆดี อิอิ
เอาใจช่วยกันต่อไปจ้า
ขี่หลังกันในน้ำ กรี๊ด อิจฉาที่สุด
อิอิ อิขฉาเหมือนกันจ้า
อยากได้โมเมนต์แบบนั้นบ้าง
ขอบคุณค่ะ
ถ้าเราเป็นปอ...เราจะให้แม่ไปขอดิว...นี่พูดเลย >//////<
กร๊ากกก คุ่แข่งเยอะหน่อยนะคะ อิอิ
เอาใจช่วยกันต่อไปด้วยจ้า ชอบคุณค่ะ
แมลงปอ ตกหลุมรักจังเบอร์แล้ว 555
ดิว จัดหนักเลยเพื่อน เราเชียร์นาย
กดบวกปล่อยเป็ด
ขอบคุณมากเลยค่ะ พยายามกันต่อไปนะคะ อิอิ
นึกว่ามาต่อ T T
หลบหนีความเครียดมาอ่านนิยาย
มาหา แมลงปอเสียหน่อย
ปั่นไม่ทันจ้า แต่ว่ามาต่อเร็วกว่าที่คิดไว้แล้วน้า
เอิ๊กๆ
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
ตอนที่ 23
หลังจากเล่นน้ำกันจนเหนื่อย ผมพร้อมกับผองเพื่อนก็กลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเตรียมตัวไปกินอาหารเย็นกัน โดยมีพี่แดนเป็นคนดูแลให้ ซึ่งมื้อนี้เป็นการกินแบบเอาท์ดอร์ริมทะเลกันครับ
“พี่แดนมากินด้วยกันสิครับ” โต้งเอ่ยชวน เมื่อเห็นพี่เขาคอยแต่นั่งบริการพวกเรา แต่ไม่ยอมกินอะไร
“ตามสบายเลยครับน้องโต้ง พี่กินมาเรียบร้อยแล้ว”
มื้อนี้เป็นพวกต้มยำกุ้งแล้วก็พวกยำ ยังดีที่มีแกงจืดมาด้วย ไม่อย่างนั้นผมแย่แน่ครับ ผมเป็นพวกแพ้รสเผ็ดแบบว่ากินได้แต่ไม่เยอะครับ ถ้าเผ็ดมากๆเนี่ยก็กินแบบอิ่มน้ำไม่ได้อิ่มข้าว
“พี่แดนไปซื้อของที่ผมบอกไว้หรือยัง” ไอ้กี้เอ่ยถามพี่แดนที่นั่งอยู่ไม่ห่าง ผมหันไปมองด้วยความสนใจ เมื่อเห็นพี่แดนมีท่าทีลำบากใจ
“จะดีเหรอครับน้องกี้”
“ผมบอกยังไงก็อย่างนั้นแหละ” ไอ้กี้เริ่มทำหน้าบึ้ง ก่อนจะเริ่มแสดงความเป็นคุณหนูของมันออกมา “พี่ขัดคำสั่งผมหรือไง”
“เปล่าครับ พี่เตรียมไว้ให้แล้ว” พี่แดนบอกเสียงอ่อน เมื่อเห็นเจ้านายน้อยทำสีหน้าไม่พอใจ
“ดีมาก” ไอ้กี้ยิ้มกว้างอีกครั้ง ก่อนจะหันมาหาพวกผมที่กำลังรอฟังกันอยู่ “กูเตรียมเรื่องสนุกๆเอาไว้ด้วย”
“อะไรวะ” ผมถามขึ้นอย่างสงสัย ไอ้กี้ยิ้มเจ้าเล่ห์
“คืนนี้พวกเราจะมาเมากันครับเพื่อนๆ”
คำพูดของไอ้กี้ ทำให้ผมเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะได้ยินเสียงไอ้ดิวที่นั่งข้างกันถอนาหยใจออกมา ผมหันกลับไปมองไอ้หน้าตี๋ที่ภูมิใจเสนอเหล้าสองขวดที่พี่แดนนำมาวางไว้บนโต๊ะ แถมยังมีเบียร์กระป๋องอีกด้วย
“อาม่ามึงสั่งห้ามไม่ใช่หรือไงวะ” ไอ้ดิวบอกด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้นเล็กน้อย
“ถ้ามึงไม่พูด กูไม่พูด แล้วอาม่ากูจะรู้ได้ไงวะ” ไอ้กี้โต้กลับ ก่อนจะยื่นเบียร์มาให้ไอ้หน้ายิ้มที่มองอย่างไม่พอใจนัก “กูเตรียมเบียร์ที่มึงชอบด้วยไง”
“เอาใหญ่แล้วนะมึง” โต้งพูดขึ้นมาบ้างพลางทำสีหน้าเหนื่อยหน่ายใจ
ผมมองท่าทีสองคนนี้อย่างแปลกใจ ไม่นึกมาก่อนเลยว่าพวกมันจะดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์พวกนี้กันด้วย ผมไม่เคยลองหรอกครับ เพราะไม่มีโอกาส แม่ก็ไม่สนับสนุนด้วย ผมเองก็ไม่เห็นว่าเป็นเรื่องที่น่าสนใจเท่าไหร่ เพราะนึกถึงประโยชน์ที่ไม่มีอะไรดีเลย นอกจากจะทำให้สติสัมปะชัญญะหายไป
“กูไม่ดื่ม” โต้งบอกก่อนจะหยิบแก้วน้ำอัดลมมาดื่ม เพื่อยืนยันเจตนารมณ์ของตัวเอง ไอ้กี้เบ้หน้าอย่างไม่สนใจ ก่อนจะหันมาส่งยิ้มให้ผมแทน
“ไอ้ปอ มึงไม่เคยลองใช่ไหม”
“กูว่าไว้วันหลังดีกว่า”
“อะไรวะ ไม่ช้าก็เร็วมึงก็ต้องได้ลองอยู่แล้ว จะกลัวอะไรวะ” ไอ้กี้เริ่มหว่านล้อมผม “มึงจะปล่อยให้กูเตรียมของมาเก้อเหรอวะ ถ้าจะมีใครสักคนที่ทิ้งกูเนี่ย กูคิดว่ามึงเป็นคนสุดท้ายนะเว้ยไอ้ปอเพื่อนเลิฟ”
ผมถอนหายใจออกมา ใจหนึ่งก็นึกอยากลองอยู่เหมือนกันครับ ยิ่งมาเห็นไอ้ดิวกับโต้งเองก็เหมือนจะดื่มเป็นกัน แต่อีกใจหนึ่งก็ยังไม่กล้า ไม่อยากนึกภาพตัวเองตอนเมาเลยคงอุบาทว์แน่ๆ แต่พอมาเห็นท่าทีไอ้กี้มันหงอยลง เพราะไม่มีพวกแบบนี้ ผมก็รู้สึกเห็นใจมันขึ้นมาเหมือนกัน
มันก็คงอยากให้เพื่อนๆได้สนุกกันก็แค่นั้น...
“แมลงปอ มึงดื่มแค่เบียร์ก็พอ” ไอ้ดิวบอกผมพลางนั่งกินยำสามกรอบต่อ
“อะไรวะมึง ไหนๆก็ลองแล้วต้องจัดเต็มสิครับ” ไอ้กี้ว่า ก่อนจะยื่นแก้วน้ำสีอำพันมาให้ผม “นี่เลย มึงลองดู”
“ไม่เอาน่า” ไอ้ดิวว่า ก่อนจะดึงแก้วที่ไอ้กี้ส่งมาให้ผมไปดื่มแทน แล้วหันมาบอกผมต่อ “ถ้าอยากลองดื่มแค่เบียร์ก็พอ เข้าใจไหม”
“มึงจะกลัวอะไรวะ มีแต่พวกเราทั้งนั้น ” ไอ้กี้บ่น “ถ้ามึงไม่ให้มันกินกูก็กินอยู่คนเดียวสิวะ กร่อยชิบหาย”
“ใครมันจะไปขี้เหล้าแบบมึงกัน” โต้งพูดขึ้นบ้าง พร้อมกับถอนหายใจออกมา “งี่เง่า เลิกทำหน้าบูดได้แล้ว เดี๋ยวกูช่วย”
“ถ้ามึงไม่เต็มใจก็ไม่ต้องก็ได้” ไอ้กี้บ่นแล้วหันไปทำหน้าบึ้งใส่ แต่ก็ยอมส่งแก้วที่บรรจุเครื่องดื่มมึนเมาไปให้เมื่อเห็นสีหน้ารำคาญของอีกฝ่าย ถ้าดื่มกันหมดแบบนี้ ผมก็โนแอลกอฮอล์คนเดียวสิครับเนี่ย
“กูไม่แนะนำให้มึงลองหรอกนะ” ไอ้ดิวบอก พลางมองหน้าของผมนิ่ง
“ถ้ามันอยากลองก็ปล่อยมันดิวะ” ไอ้กี้ว่า ก่อนจะหันมายิ้มให้ผม “ไอ้ปอ มึงไม่ต้องห่วง ถ้าเมาเมื่อไหร่ก็มีคนดูแลมึงอยู่แล้ว มึงก็รู้ดีนี่”
“ก็ได้” ผมตัดสินใจในที่สุด ในเมื่อไหนๆเรื่องพวกนี้ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องเจออยู่แล้วเหมือนที่ไอ้กี้ว่า แค่ตอนนี้เจอเร็วกว่าที่คิดไปมากหน่อยก็ตาม
ไอ้กี้ยิ้มรับก่อนจะกระวีกระวาดจัดการเตรียมเครื่องดื่มมึนเมามาให้ พร้อมกับเสียงถอนหายใจเบาๆของไอ้ดิวที่ดังขึ้น ผมหันไปมองก่อนจะเลยไปมองไอ้หน้าตี๋ที่ยื่นแก้วเหล้ามาให้
“ลองเลยมึง เดี๋ยวจะติดใจ”
“ปากดีว่ะ” ไอ้ดิวหันไปต่อว่า ก่อนจะหันมาบอกผมที่กำลังถือแก้วน้ำอยู่ “เอาแค่นิดเดียวพอ”
ผมพยักหน้า ก่อนที่จะยกดื่มขึ้นเล็กน้อย ผมขมวดคิ้วเมื่อรับรู้ได้ถึงรสชาติประหลาดที่ไม่เคยรับรสมาก่อน แต่ที่แน่ๆฤทธิ์ของมันคงแรงไม่น้อย เพราะผมแค่ดื่มไปไม่กี่อึกก็เริ่มมึนขึ้นมาแทบจะในทันที
“เป็นยังไงบ้างวะ” ไอ้กี้ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงลุ้น
“รสห่วยแตก” ผมบอกไปตามตรง ก่อนจะได้ยินเสียงไอ้ดิวที่หัวเราะเบาๆ พร้อมกับไอ้กี้ที่หน้าแหยลง
“ครั้งแรกก็แบบนี้แหละ ต่อไปมันจะอร่อยเชื่อกู” ไอ้กี้ยังว่าย้ำ ก่อนจะคลี่ยิ้มขึ้นมา “ไม่เชื่อลองกินให้หมดแก้วสิ รับรองมึงหยุดตัวเองไม่ได้แน่”
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
ผมกระพริบตาปริบๆเพื่อเรียกสติของตัวเอง แถมยังรู้สึกเหมือนเห็นภาพไม่ชัดเจน ไม่นับอาการมึนงงที่แค่โยกหัวก็เหมือนโลกหมุนจนแทบจะเวียนหัว
“แม่งเอ๊ย กูคิดว่ามองกู แต่ที่แท้เสือกมองไอ้เชี่ยดิว”
เสียงของใครสักคนดังขึ้น ทำให้ผมพยักหน้าแล้วหัวเราะออกมา ผมหันไปมองรอบๆที่มีเพียงเสียงของพวกเราพูดกันเท่านั้น ลมทะเลในตอนกลางคืนพัดเข้ามา ผมยิ้มขึ้น ก่อนจะดื่มน้ำที่อยู่ในมือของตัวเอง
“แมลงปอพอได้แล้ว”
เสียงที่ดังขึ้นใกล้ๆ ทำให้ผมต้องหันไปมอง คงเพราะความมืดในตอนนี้ ทำให้ผมเหมือนเห็นอะไรไม่ค่อยชัดนัก ว่าแต่มันบอกให้ผมพออะไรวะ ไม่เห็นจะเข้าใจ
“หือ อารายว้า” แต่นั่นเสียงใครวะ แม่งโคตรยืด ก่อนที่ผมจะหยุดสงสัย เมื่อแก้วที่อยู่ในมือกำลังโดนแย่ง ผมรีบยกหนีพร้อมกับตีมือของใครก็ไม่รู้ที่จะมาขโมยแก้วน้ำของผม “ถอยปายน้าว้อยย”
“กูว่าพามันไปเก็บเถอะ”
ผมขมวดคิ้วแล้วยกน้ำดื่มอีกครั้ง จริงๆผมรู้สึกคอแห้งยังไงก็ไม่รู้ ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะที่ดังขึ้น ผมไม่รู้หรอกครับว่าเป็นเสียงของใคร แต่ผมรู้สึกตลกอ่ะ ผมเลยหัวเราะออกมาด้วย
“แมลงปอเอาแก้วมาให้กู”
ผมหันไปมองที่มาของเสียงที่ดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะเห็นใบหน้าคุ้นที่ฉายชัดอยู่ตรงหน้า ผมขมวดคิ้วแต่ก็ยังนึกไม่ออก ก่อนจะหรี่ตามองแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ขึ้น บ้าชะมัด! ใครวะเนี่ยทำไมต้องงมาแย่งแก้วน้ำของผมด้วย
“เมิงเปนครายว้า”
“ดิวไง” คนตรงหน้าบอกผม ก่อนจะถอนหายใจออกมา “มึงเมาแล้ว”
ที่แท้ก็ไอ้ดิวนี่เอง แล้วทำไมต้องมาแย่งแก้วน้ำของผมด้วยวะ มันก็มีอยู่ในมือไม่ใช่เหรอไง ผมชักสีหน้าใส่ แต่เมื่อกี้มันบอกว่าใครเมาวะ ผมเหรอ? ผมนึกสงสัย ก่อนจะมองตามไอ้ดิวที่จู่ๆก็ยืนขึ้น แถมยังดึงตัวผมให้ลุกขึ้นด้วย
“จาปายหนาย” ผมถามด้วยความมึนงง สรุปเสียงประหลาดนี่ของผมหรือนี่
“เดี๋ยวกูพาไปนอน”
“ม่ายปาย กู...จา...อยู่...นี่” ผมบอกช้าๆชัดๆ เผื่อมันไม่เข้าใจ จะพาไปนอนทำไมวะ ยังไม่ง่วงสักหน่อย ผมหัวเราะออกมา เมื่อเห็นสีหน้าประหลาดของไอ้ดิว
“ไอ้ดิว มึงพามันไปเลย”
ผมหันไปยังทิศทางที่มาของเสียง ก่อนจะโดนดันไหล่ให้เดินด้วยความรู้สึกงงๆ แล้วผมกำลังจะไปที่ไหนวะเนี่ย ผมยังไม่อยากไปไหน ผมอยากฟังเรื่องตลกอีก
“เฮ้ย พามันไปนอนนะเว้ย ไม่ใช่ไปนอนกับมัน!”
ผมหันกลับไปมองยังตำแหน่งที่จากมาอย่างสนใจ ก่อนจะมองไปยังคนที่ดันไหล่ให้ผมเดินอยู่ด้านหลังต่อ ไอ้ดิวส่งยิ้มให้ ผมมองรอยยิ้มนั้น ก่อนจะส่งยิ้มตอบอย่างชอบใจแล้วหันกลับมามองตรงไปตามเส้นทางที่คุ้นตา ในที่สุดไอ้ดิวก็พาผมเข้ามาในสถานที่แห่งหนึ่ง
“ห้องกู...นี่หว่า” ผมพูดขึ้น เมื่อมองไปรอบๆ
“นอนพักก่อนนะ เอาแก้วมาให้กูก่อน”
“ม่ายอาวว” ผมบอกแล้วผลักคนตรงหน้าออก “กู..จา...ปาย..ฟาง..เรื่อง..ตา...หลก”
“เดี๋ยวกูเล่าให้ฟัง” ไอ้ดิวบอก พร้อมกับผมที่ยิ้มขึ้น “แต่ขอยืมแก้วมึงก่อนนะ”
“เมิงจาอาวปายหนาย” ผมถามพลางขมวดคิ้ว เมื่อกี้ตอนฟังเรื่องตลกยังถือแก้วได้อยู่เลย
“ไม่ได้เอาไปไหนหรอก แค่เอาไปวางไว้ตรงนั้นไง” ไอ้ดิวบอก พลางชี้ไปยังโต๊ะเล็กที่มีเครื่องต้มน้ำวางอยู่ ผมนึกลังเลเล็กน้อย แล้วหันไปมองไอ้ดิวที่กำลังมองผมอยู่ก่อนแล้ว
“เมิงต้องเล่าเรื่องตาหลกน้า” ผมบอกมัน เมื่อเห็นไอ้ดิวพยักหน้ารับ ผมเลยยอมส่งแก้วให้มันอย่างจำใจ
ไอ้ดิวรับแก้วไปวางไว้ยังตำแหน่งที่มันเคยบอกผมเอาไว้ ก่อนจะเดินมากดร่างของผมให้นั่งลงบนเตียง แล้วออกแรงดันไหล่ให้ผมนอนราบไปบนที่นอนนุ่ม ผมมองหน้ามันอย่างสงสัย ไอ้ดิวยิ้มออกมาเล็กน้อย
“เดี๋ยวเล่าให้ฟัง แต่มึงต้องนอนก่อน”
“ท่ายอาว กูม่ายนอน” ผมร้องบอกพลางดิ้นไปมา ผมฝืนแรงที่กดผมนอนลง ทว่ามันกลับไม่สำเร็จ ผมจึงหันไปดึงร่างของไอ้ดิวที่อยู่ตรงหน้าให้เข้ามาใกล้ ก่อนสายตาของเราจะสบมองกัน “กู...ยาง..ม่าย...นอน”
“แต่นี่ดึกแล้ว ไม่ง่วงหรือไง” ไอ้ดิวพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง พร้อมกับนอนคร่อมร่างของผมเอาไว้
“ม่าย!”
“แมลงปอ..” ไอ้ดิวพูดเบาลง ผมเลิกคิ้ว ก่อนจะเงี่ยหูเข้าไปใกล้ริมฝีปากที่ห่างกันไม่ถึงคืบ ผมรับรู้ได้ถึงลมหายใจร้อนที่พัดผ่านที่ริมหู ทว่ากลับไม่ได้ยินเสียงอะไรออกมาอีก ผมหันกลับไปมองยังใบหน้าที่ส่งสายตาบางอย่าง พร้อมกับเสียงทุ้มที่ขาดหายไปเมื่อครู่จะดังขึ้น “เดี๋ยวกูพาไปเดินเล่นก็แล้วกัน”
“:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
ไอ้ดิวพาผมไปเดินเล่นที่ขายหาด แต่ผมไม่เห็นไอ้กี้กับโต้งเลย สงสัยพวกนั้นจะไม่ได้อยู่แถวนี้ ผมมองน้ำทะเลที่ตอนนี้กลายเป็นสีดำ พร้อมกับลมเย็นที่ทำให้ผมสบายใจอย่างบอกไม่ถูก ถึงจะเป็นแบบนั้นอาการมึนงงของผมก็ยังไม่หายไปอยู่ดี
“พอใจหรือยัง ถ้ามาหลับแถวนี้กูอุ้มกลับไม่ไหวนะ”
ผมชักสีหน้าใส่ ทำไมต้องให้มันอุ้มด้วยวะ ผมมีขาเดี๋ยวก็เดินกลับก็แค่นั้น หรือว่ามันง่วงแล้ว แต่จะให้ผมอุ้มมันเนี่ย ผมก็ไม่แน่ใจว่าอุ้มไหวหรือเปล่า
“กูจาอุ้มเมิงหวายป่าวว้า” ผมถามอย่างไม่แน่ใจ ไอ้ดิวทำหน้าสงสัย ก่อนจะหัวเราะออกมา ผมมองใบหน้าเปื้อนยิ้มอย่างแปลกใจ นี่ผมพูดตลกไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ไม่เห็นจะรู้ตัวเลย
ผมเดินไปตามชายหาดพลางหัวเราะตาม ผมว่าพื้นมันเอียงไปหน่อยหรือเปล่า แต่ว่าโลกมันก็เอียงนี่หว่า พื้นมันก็ต้องเอียงแบบนี้แหละ ผมพยักหน้ากับตัวเอง ก่อนจะเริ่มเดินต่อ โดยมีไอ้ดิวที่เดินอยู่ข้างๆ ผมยังได้ยินเสียงหัวเราะแว่วมาเป็นบางครั้ง จนบางทีก็ไม่แน่ใจว่าเป็นเสียง
-
“กลับกันเถอะ”
ผมไม่สนใจคำพูดของไอ้ดิว แล้วนั่งลงบนพื้นทรายละเอียดทันที จู่ๆก็รู้สึกหมดแรงเดินขึ้นมาเสียอย่างนั้น ผมกางแขนพลางเหยียดขาอย่างสบายอารมณ์
“ดื้อด้านจริงๆ” ไอ้ดิวพูดขึ้น ก่อนจะนั่งลงข้างๆผม
“ครายว้า” ผมหันไปถามอย่างสงสัย นั่งตรงนี้แล้วบรรยากาศดีจริงๆ
“มึงนั่นแหละ” ไอ้ดิวหันมาบอกผม ก่อนจะยิ้มขึ้นมา “กูอยากไปนอนแล้ว”
“กูจาอยู่นี่” ผมบอกพลางทำหน้าบึ้งใส่
“งั้นกูกลับก่อนแล้วกัน” ไอ้ดิวบอก ก่อนจะลุกขึ้น ผมมองตามอย่างไม่พอใจ นี่มันจะทิ้งผมไปจริงๆเหรอ
“เมิงห้ามปายน้าว้อย!” ผมร้องบอก ก่อนจะดึงแขนให้มันกลับมานั่งลงเหมือนเดิม “กูม่ายอยากโดนเมิงทิ้งอีกแล้วน้า”
“กูเคยทิ้งมึงเมื่อไหร่” ไอ้ดิวพูดขึ้น ก่อนจะยอมนั่งลงตามเดิม ผมเลื่อนตัวขยับไปนั่งกับมันใกล้ขึ้น ทว่ายังไม่ปล่อยมือที่จับแขนของมันเอาไว้
“วานน้านกูเหนน้า” ผมบอก ก่อนจะทำหน้าบึ้งใส่ “เมิงชอบกูม่ายช่ายหรอ แต่เมิง... ก้อปายกาบโคนอื่น”
“วันไหน? คนไหนของมึงเนี่ย” ไอ้ดิวถามกลับด้วยความสงสัย ผมมองท่าทีนั้นด้วยความไม่สบอารมณ์ขึ้นมา มันมีหลายคนหรือไงวะ
“โธ่เว้ย! เมิงจาอาวยางงายว้า” ผมพูดก่อนจะยกมือสองข้างขึ้นมาจับหน้าของไอ้ดิวให้มองตรงมายังหน้าของผม ผมมองคนตรงหน้าที่มีท่าทีตกใจเล็กน้อย ก่อนจะวางมือจับบนมือของผมอีกที ผมถอนหายใจแรงเพื่อระบายความหงุดหงิดใจที่เกิดขึ้น ก่อนจะมองดวงตาสีดำที่มีประกายสวยตรงหน้า “เมิงเปนของกูน้า”
“อืม กูเป็นของมึง” ไอ้ดิวบอกผม ก่อนจะอมยิ้มขึ้น “โอเคแล้วเนอะ”
ผมมองรอยยิ้มที่ส่งมาให้ ก่อนจะมองมือที่ถูกไอ้ดิวดึงออกมาจากแก้มแล้วกุมเอาไว้แทน ผมก้มลงมองตามชั่วครู่ พร้อมกับเสียงทุ้มที่ฟังนุ่มนวลจะดังขึ้น ผมเงยหน้าไปมองใบหน้าหล่อเหลาที่ยามนี้ดูน่ามองจนไม่อาจจะละสายตา
“อือ ห้ามปายยุ่งกาบโคนอื่นน้า” ผมสั่งคนตรงหน้าที่หัวเราะแล้วพยักหน้ารับ ผมอมยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้บางอย่าง “กูจาหาอารายมาส่ายห้ายเมิงดีน้า”
“อะไรอีกล่ะ” ไอ้ดิวถามขึ้นเสียงอ่อน
“กูเปนจ้าวของเมิง กูก้อต้องหาอารายมาห้ายเมิงส่ายงาย” ผมบอกพลางยิ้มกว้างขึ้นกว่าเดิม “เหมือนพูห์งาย กูก้อหาปลอกคอมาห้ายมานแหละ”
ไอ้ดิวหัวเราะขึ้น ก่อนจะส่งยิ้มมาให้ “กูไม่เอาปลอกคอนะ ขอแค่คิสมาร์คก็พอ”
“คิด..มาก?”
“อืม แมลงปอทำเองก็ได้ ไม่ต้องเสียเงินไปซื้อด้วย” ไอ้ดิวบอกก่อนจะหัวเราะขึ้นมาเบาๆ ผมมองก่อนจะหัวเราะตาม ขอผมนึกก่อนนะว่ามันคืออะไรกันแน่
“แล้วมานคืออารายว้า” ผมถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจ ตอนนี้รู้สึกงงแล้วครับ แต่ผมว่าเคยได้ยินมาเหมือนกัน หรือว่าไม่ใช่?
ไอ้ดิยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยโดยไม่ได้ตอบอะไร ก่อนจะเลื่อนริมฝีปากมาสัมผัสที่คอของผมจนรู้สึกจั๊กจี้ขึ้นมาเสียอย่างนั้น ผมหันไปมองอย่างตกใจ พร้อมกับใบหน้าขาวที่ไล้ไปด้วยแสงจันทร์และสายลมในยามค่ำคืนจะเผยรอยยิ้มออกมา “แบบนี้ไง”
ผมพยักหน้าพลางรู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ถึงแม้ไม่ต้องเสียเงินแต่ก็ดูยุ่งยากเหมือนกัน ที่สำคัญผมไม่เคยดูดคอใครเหมือนที่ไอ้ดิวทำเมื่อกี้นี้ด้วย แต่ถ้ามันอยากได้จริงๆ ผมก็จะลองดูก็ได้
ผมสูดหายใจเข้าลึก เมื่อรู้สึกว่าจังหวะของหัวใจเต้นแรงขึ้น ก่อนจะเลื่อนหน้าเข้าใกล้ลำคอขาวของไอ้ดิวที่อยู่เบื้องหน้า ผมตวัดสายตามองไปยังผิวแก้มที่แต้มสีอ่อนเล็กน้อย ก่อนจะจรดริมฝีปากขอวตัวเองลงบนผิวเนื้อ แล้วดูดเม้มเหมือนที่ได้รับรู้เมื่อครู่อย่างตั้งใจ
ผมผละใบหน้าของตัวเองออก แล้วเพ่งมองรอยแดงบนลำคอขาว ทว่าชื่มชมได้เพียงชั่วครู่ไอ้ดิวก็ช้อนใบหน้าของผมอย่างเรียกร้องความสนใจ ก่อนที่คนตรงหน้าจะประทับริมฝีปากเข้าแนบชิดกับริมฝีปากของผม ความนุ่มนวลที่แผงไปด้วยความอ่อนโยนและอุ่นร้อน ทำให้ผมรู้สึกตัวเบาขึ้นมาเสียอย่างนั้น
ผมปล่อยให้คนตรงหน้ามอบจูบที่รู้สึกว่าหวานติดริมฝีปากอย่างพอใจ ก่อนจะรู้สึกเสียดายขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อสัมผัสที่ได้รับมาเมื่อครู่จางหายไป เหลือแต่ร่องรอยบางอย่างที่ซึมซาบเข้ามาในความรู้สึก
ผมมองนัยน์ตาสีดำกระจ่างที่ทอประกาย พร้อมกับยิ้มตามรอยยิ้มหวานจนอดไม่ได้ที่จะเอานิ้วไปลูบไล้ตามเรียวปากที่ระบายยิ้มสวย ก่อนเสียงทุ้มที่ฟังคุ้นหูจะดังขึ้นแผ่วไม่ต่างจากเสียงลม
“เท่านี้ก็เรียบร้อย”
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
ผมลืมตาตื่นอีกครั้ง ก่อนจะพลิกตัวไปคว้าหมอนข้าง ทว่ามันกลับว่างเปล่า ผมกระพริบตาก่อนจะมองภาพที่ไม่คุ้นเคย แล้วสมองก็นึกออกว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน
ผมหาวขึ้นมาเล็กน้อย ก่อจะขยี้หัวตัวเองด้วยความเคยชิน สายตาก็หันไปมองดูรอบๆ แต่ก็ไม่เห็นโต้งเพื่อนร่วมห้องอยู่ ผมถอนหายใจออกมาแล้วมองดูนาฬิกาในโทรศัพท์มือถือ ตอนนี้เป็นเวลาเก้าโมงเช้า
ธรรมดาผมเป็นพวกนอนตื่นสายครับ เก้าโมงเนี่ยยังไม่ใช่เวลาตื่นนอนของผม แถมเมื่อคืนเหมือนจะดื่มเหล้าด้วย ผมโคลงหัวไปมาพร้อมกับความรู้สึกมึนหัวที่ทำงานเหมือนมีใครเอาค้อนมาทุบเป็นจังหวะ ผมเดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้า ก่อนจะนึกแปลกใจเมื่อเห็นว่าชุดที่ตัวเองใส่ในตอนนี้ ไม่ใช่ชุดที่ใส่เมื่อคืน
เกิดอะไรขึ้นวะ...
ผมขมวดคิ้วพลางแปรงฟันแล้วนึกไปด้วย แต่ก็ยังนึกไม่ออกว่าไปเปลี่ยนเสื้อตอนไหน เมื่อทำธุระส่วนตัวเสร็จ ผมก็เดินออกจากห้อง ก่อนจะเห็นพี่แดนที่เดินสวนเข้ามาพอดี
“พี่เห็นคนอื่นบ้างไหมครับ”
“อ้าวน้องปอ น้องกี้ยังไม่น่าจะตื่นนะ ส่วนน้องโต้งกับน้องดิวรู้สึกว่าจะไปเดินเล่นกัน” พี่แดนบอกก่อนจะยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย “ลองไปดูที่ชายหาดสิครับ เห็นบอกว่าจะไปถ่ายรูปกันน่ะ”
“ขอบคุณครับพี่”
ผมเดินออกจากบริเวณรีสอร์ทแล้วมุ่งสู่ทะเลและหาดทรายอีกครั้ง ตอนนื้ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าใส คนก็ไม่ค่อยเยอะครับ ผมกวาดตามองดูรอบๆ ก่อนจะเห็นร่างคุ้นตานั่งทำเอ็มวีให้น้ำทะเลเซาะขาเล่น
“มานั่งทำอะไรตรงนี้วะ” ผมถามพลางนั่งลงที่ด้านซ้ายของมัน ไอ้ดิวหันมายิ้มให้ผมเล็กน้อยอย่างที่เห็นเป็นประจำ
“ชมวิว”
“ตื่นนานแล้วหรอวะ แล้วโต้งล่ะ”
“ก็นานแล้ว โต้งไปเดินเล่นที่อื่นน่ะ” ไอ้ดิวบอก ใบหน้าหล่อเหลานั้นยังคงทอดมองไปยังทะเลที่ไม่รู้ขอบเขต คลื่นพัดเข้าชายหาดพร้อมกับหอบลมเข้ามาเป็นระยะ ผมแอบมองมันเล็กน้อยก่อนจะเผลอยิ้มออกมา
ให้ตายเถอะ ขนาดมึงแค่นั่งชมวิวยังดูดีเลย...
“เมื่อคืนมึงเมามากเลย” ไอ้ดิวพูดขึ้น สายตายังคงมองท้องทะเลเบื้องหน้า ก่อนจะหัวเราะขึ้นมาเล็กน้อยแล้วหันมามองผม “จำได้หรือเปล่า”
“ไม่แน่ใจ แต่ว่าแย่มากเลยหรือวะ” นี่ผมคงไม่ได้ทำตัวประหลาดให้คนอื่นหัวเราะเยาะหรอกนะ ก่อนที่ผมจะนึกเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้ “แล้วนี่กูกลับมานอนยังไงวะ แล้วเสื้อนี้อีก กูจำได้ว่าไม่ได้ใส่ตัวนี้นี่”
ไอ้ดิวอมยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย “จำไม่ได้เลยจริงเหรอ” ผมมองท่าทีน่าสงสัยบางอย่างของมัน ก่อนจะพยายามนึกอีกครั้ง พร้อมกับน้ำเสียงทุ้มที่ดังขึ้น “เมื่อคืนมึงไม่ยอมกลับห้องเอาแต่ร้องโวยวายบอกว่าจะนอนชายหาด แถมยังกลิ้งไปกลิ้งมาจนทรายเต็มตัว” ไอ้ดิวถอนหายใจออกมา “กูค้องรอจนมึงหลับก่อนนั่นแหละ ถึงได้พากลับห้อง”
ผมถอนหายใจเพื่อไว้อาลัยให้ตัวเองเมื่อคืน ไม่อยากจะนึกภาพให้อับอาย “แล้วเสื้อผ้ากู ใครเป็นคนเปลี่ยน” นี่ไม่ใช่ว่ามันเป็นคนเปลี่ยนให้ผมอีก
“โต้งเปลี่ยนให้อ่ะ” ไอ้ดิวบอก ผมถอนหายใจออกมาอีกรอบ ก่อนจะได้ยินไอ้หน้ายิ้มพูดขึ้นอีกครั้ง “ถ้ากูเปลี่ยนให้แล้วจะทำไมวะ”
“ก็เปล่า ไม่มีอะไร” ผมตอบก่อนจะมองไปข้างหน้าแล้วยืดแขนอย่างขี้เกียจ ก่อนไอ้ดิวจะยกมือขึ้นมาลูบหัวของผมเบาๆ ผมหันไปมองก่อนจะเลิกคิ้วขึ้น ทว่าไอ้ตัวดีก็ไม่ได้พูดอะไรนอกจากอมยิ้มขึ้นมาเท่านั้น
ผมกับไอ้ดิวนั่งเล่นพลางปล่อยให้เวลาและคลื่นทะเลพัดผ่านโดยที่ไม่ได้พูดอะไรกันอีก ผมอมยิ้มขึ้นมาด้วยความสบายใจอย่างบอกไม่ถูก ไม่เคยนึกเลยว่าตัวเองจะรู้สึกแบบนี้กับคนที่นั่งข้างกันเลยสักครั้ง ผมนั่งมองเส้นขอบฟ้าราวกับถูกหยุดเวลาเอาไว้
”น่าเสียดาย มาทะเลทั้งที น่าจะมาดูพระอาทิคย์ขึ้นสักหน่อย”
ถ้าได้มานั่งดูพระอาทิคย์ขึ้นด้วยกัน จะเป็นยังไงนะ...
“ไม่เป็นไรหรอก พระอาทิตย์ไม่ได้ขึ้นแค่วันนี้วันเดียวนี่” ไอ้ดิวพูดขึ้น ก่อนจะหันมาส่งยิ้มที่ดูอ่อนโยนมาให้ ผมมองก่อนยิ้มขึ้นบางๆ แล้วมองไปยังทะเลและท้องฟ้าผืนกว้างเบื้องหน้า
นั่นสินะ...
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
พวกเราเช็คเอาท์ออกจากรีสอร์ทกันก่อนเที่ยงครับ โดยมีพี่แดนเป็นคนจัดการเรื่องธุระให้ พวกเราก็ทยอยเอาของไปเก็บไว้ที่รถเหมือนเดิม เพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน
“ไอ้ดิว คอมึงไปโดนอะไรวะ” ไอ้กี้ร้องถาม ผมมองตามด้วยความสงสัย ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้น เมื่อเห็นรอยจ้ำสีแดงตรงคอขาวๆด้านขวาของมัน ถึงว่าทำไมเมื่อเช้าผมถึงไม่เห็น
แล้วมันไปโดนอะไรมาวะ...
ไอ้ดิวทำหน้าสงสัย เมื่อไอ้กี้ชี้ให้ดู ไอ้หน้ายิ้มก็ยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย ท่ามกลางสายตาอีกสามคู่ที่กำลังมองมาอย่างสนใจ
“แมลงกัดน่ะ”
“ห๊ะ?” ไอ้กี้ร้องขึ้นด้วยความแปลกใจ ก่อนจะหรี่ตาเข้าไปมองใกล้ๆ “แต่กูว่ารอยแบบนี้ มัน...” แล้วไอ้กี้ก็เบิกตากว้างพลางหันมาหาผมในทันที “ไอ้ปอมึงมานี่ดิ”
“อะไรของมึง” ผมพูดขึ้นอย่างสงสัย แต่ก็ยอมเดินไปหามัน ไอ้กี้มองดูตรงคอของผม แล้วทำสีหน้าประหลาด ผมถอนหายใจออกมา “ไม่มีหรอก กูไม่ได้โดนกัด”
ไม่รู้ว่าไอ้ดิวไปโดนอะไรกัดเข้า โชคดีที่ผมไม่โดน...
ไอ้กี้หัวเราะขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองไอ้ดิวที่กำลังยืนพิงรถอยู่ ใบหน้าขาวยังคงแต้มด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ คิ้วเข้มนั้นเลิกขึ้นแบบกวนๆ ไอ้หน้าตี๋เลยเข้าไปตบหัวมัน คงหมั่นไส้กับท่าทีแบบนั้นล่ะมั้ง
“แมลงคงตัวใหญ่ ไม่งั้นคงไม่กัดซะแดงแบบนี้” ไอ้กี้ว่าต่อ พร้อมกับเสียงหัวเราะเบาๆของไอ้ดิวที่ดังขึ้น ไอ้หน้าตี๋ทำหน้าหมั่นไส้ขึ้นมา “ไปทำยังไงของมึงเนี่ย กูอยากรู้”
“ความลับ” ไอ้ดิวบอก ก่อนจะเปิดประตูแล้วขึ้นไปบนรถเสียอย่างนั้น
“ไอ้สัด! มึงคงมีความสุขมากเลยสิท่า” ไอ้กี้พูดขึ้น ก่อนจะกระโจนขึ้นรถตาม พร้อมกับเสียงที่ดังลอดออกมา “ไอ้ดิวครับ เล่าให้กูฟังนะ กูเพื่อนมึงนะเว้ย”
ผมไม่เข้าใจหรอกครับว่า พวกมันพูดเรื่องอะไรกันอยู่แน่ ตกลงแมลงกัดแล้วมันดีหรือไงวะ ผมได้แต่นึกสงสัย แต่โดนกัดแดงแบบนั้นคงเจ็บอยู่เหมือนกัน ผมเลิกสนใจเสียงเซ้าซี้ของไอ้กี้ แล้วหันไปหาโต้งแทน
“ตกลงไอ้ดิวมันโดนอะไรกัดวะ”
“คงแมลงที่อยู่กับมันนั่นแหละ” โต้งตอบผม ก่อนจะขึ้นรถตามไปอีกคน ผมขมวดคิ้ว เมื่อคำตอบที่ได้รับมาเมื่อครู่ไม่สามารถทำลายตวามสงสัยของผมไปได้
แล้วคุณรู้ไหมครับ?
TBC :|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
:laugh: Note :::
มาลงเร็วกว่ากำหนด เพราะเสร็จเร็วกว่าที่คาดจ้า อิอิ
ตอนนี้เขียนยากสุดติ่ง กว่าจะเข็นออกมาได้ก็อยากจะกรี๊ดร้องออกมาจ้า :serius2:
ไม่รุ้จะชอบกันไหม ตอนนี้ค่อนข้างลังเลใจกับการใช้คำมากเลยค่ะ
เลือกไม่ถูกว่าจะใช้แบบยาน อย่างที่เห้น หรือว่าแบบปกติ เลยเลือกตามที่เคยอ่านบทคนเมามาใช้ อิอิ
คนเขียนไม่เคยเมานะคะ เพราะไม่ได้ดื่ม แต่เอาพฤติกรรมของเพื่อน และประสบการณ์จากตอนที่ต้องคุยกับคนเมาเนี่ย มันฮาจริงๆ
คนเขียนก็โดนให้เล่าเรื่องเนี่ยแหละค่ะ ไม่งั้นมันจะร้องไห้ เลยเอาประสบการณ์ที่เคยเจอมาใช้ อิอิ
ตอนนี้ก็หวานทิ้งท้ายกันจ้า รู้สึกว่าดิวมันหื่นหลบในจริงๆนะเนี่ย
ถ้าสังเกตจากตอนพิเศษก็จะรู้จากว่าใจจริงดิวมันหื่น ฮ่าๆ
เปลือกนอกแค่ใช้รอยยิ้มกลบเกลื่อน อิอิ
ส่วนตอนนี้แมลงปอก็ยังไม่ทิ้งความงงที่มีตั้งแต่ต้นเรื่องของตัวเองปิดท้าย อิอิ
แต่ก็คิดว่าน่ารักในแบบของเค้านั่นแหละจ้า อิอิ
หวังว่าจะชอบกันนะคะ เอิ๊กๆ แกนหลักของตอนนี้ก็คือ คิสมาร์คเนี่ยแหละจ้า อิอิ :-[
ถ้ามีคำผิดก็ขออภัยด้วยจ้า เพราะเพิ่งเสร็จแบบร้อนฉ่า
ขอบวกแทนคำขอบคุณนะคะ สามารถแสดงความคิดเห็นและติชมได้เช่นเคย
ยังไงช่วยติดตามกันต่อไปด้วยนะคะ
ขอบคุณคะ
ปล 1. ตอนหน้าก็จะเริ่มลงตัวแล้วล่ะมั้ง อิอิ ยังไงก็ติดตามกันต่อไปด้วยนะคะ
ปล 2. อยากรู้ว่า จากเนื้อเรื่องที่ผ่านมาคิดว่า ประโยคไหนของดิวกับแมลงปอที่โดนใจที่สุดค่ะ
คนเขียนเลือกไม่ถูก เพราะชอบอยุ่หลายประโยค (ก็แต่งเองนี่หว่า อิอิ)
ยังไงรบกวนช่วยเลือกให้ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
-
:z1: จบด้วยความน่ารัก 55++
“ลองเลยมึง เดี๋ยวจะติดใจ”
“ปากดีว่ะ” ไอ้ดิวหันไปต่อว่า ก่อนจะหันมาบอกผมที่กำลังถือแก้วน้ำอยู่ “เอาแค่นิดเดียวพอ”
ผมพยักหน้า ก่อนที่จะยกดื่มขึ้นเล็กน้อย
อันนี้คืออะไร นี่ขนาดไม่เป็นเเฟนนะ ยังว่าง่ายยยย ขนาดนี้
สำหรับตอนนี้ น่ารักดี แต่มีอย่างที่เราว่าไม่เนียน อย่าว่ากันนะ ในความรู้สึกเรา แมลงปอเมาใช่ม่ะ แต่สมองและการบรรยายชัดเจนเหมือนเวลาปกติเลย เราอ่านแ้ล้วสะดุดอ่ะ นี่คือความรู้สึกเราคนเดียว คนอื่นอาจจะเฉยๆ ก้อได้ :really2:
ขอบคุณที่มาต่อเสียเร็ว ดีใจมากกก
ปล. พรุ่งนี้จองบัตรรึเปล่า เราเมนแจเหมือนกัน ^ ^ อยากไปคอนเสริตแก้วตาขาร็อคเหลือเกิน
บวกหนึ่งคะ
ประโยคที่โดนเหรอ จะเอาเไปใส่ปกล่ะซี่ๆๆ
ของดิวเยอะนะ แต่แมลงปอไม่ค่อยมี จำไม่ได้อ่ะ 55++
-
ดิวไม่ได้โกหกนะ
โดนแมลงกัดจริงๆ
แมลงปอออออ~~~ :-[
-
ดิว นี่แกล่อลวงคนเมาเรอะ :laugh:
แมลงปอก็จำอะไรไม่ได้เล้ยยยยยยยย
ดิวรุกเข้าไปอีก เอาให้แมลงปอตกลงเป็นแฟนให้ได้ :impress2:
-
:z3:ฟินสุดๆ น่ารักจริงๆ แต่ดิวยังไม่เฉลยเลยนะว่าใคร ฮึ่ม! ฉวยโอกาสซะงั้น..แต่คนอ่านชอบค่ะ555 ส่วนประโยคที่ชอบที่สุดหรอคะิเลือกไม่ถูกเหมือนกัน แต่ถ้าโดนๆคงเป็นแทบทุกอันจากตอนที่แล้วทั้ง'เรื่องของเรา' หรือ'ไม่ปล่อยหลุดมือ' อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุขม้ากมาก มาต่อไวๆนะคะ หวังว่าตอนหน้าจะไม่เขียนยากแล้วเนอะ :bye2:
-
อัยยะ นึกว่าจะได้รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใครสุดท้ายก็ไม่รู้อีกจนได้ เมาแล้วง่ายนะปอ ไม่มีประโยคไหนโดนใจเลยอะ แง้ๆ เพราะจำไม่ได้
-
แมลงปอกะดิวน่ารักเว่อร์อ่ะ
แต่เมาแล้วจำไรไม่ได้เลยนี่น่าเจ็บใจจัง
เพราะเราชอบประโยคตอนที่แมลงปอบอกว่าเป็นเจ้าของดิวแล้วต้องหาอะไรมาใส่ให้เหมือนพูห์มากเลยอ่ะ
เปรียบดิวกับพูห์ 5555+
-
แมลงกัดดิวจริงแหละ แต่เป็นแมลงปอนะ 555 ฮียังคนซึนต่อไป สงสัยจะยังมึนเหล้าโนะ
ปอตอนเมาโคตรน่ารักอะไรในใจพูดออกมาหมด แต่ก็ยังไม่ได้เคลียร์กันนะว่าที่เห็นน่ะใคร (เพราะเมาจนพูดไม่รู้เรื่อง 555)
ชอบตอนเอามือจับหน้าแล้วบอกว่าดิวเป็นของปอ อร๊างงงงงงงงงงงง :-[ ดิวปลื้มมั้ยจ๊า ปลื้มล่ะซี่
แสดงความเป็นเจ้าของกันและกันด้วย ฮิ้ววววว อีตาดิวโคตรเจ้าเล่ห์ เพื่อนกี้อยากจะกรี๊ดเลย (อิจฉาป่าวๆ)
ขอบคุณค่ะ
-
แมลงปอออออ
อิเอ๋ออออออออออออออออ :laugh:
-
ฟินนนนนนน ดิวของปอ :impress2: :impress2:
-
ก็แมลงปอไงที่กัดดิว ฮิ้ววววววววววว
-
กลับบ้านไปส่องกระจกดูคอตัวเองด้วยนะปอ แมลงที่อยู่กับปอมันกัดเหมือนกันนะ ไม่คันแต่เคลิ้ม
:กอด1:
-
อื้อหื้อออออออออออออออ คนเมาเค้าน่ารักจังวุ้ย
ก็รู้สึกมานานแล้วว่าดิวมันหื่น!55
ประโยคที่โดนก็ เรื่องของมึงนานแล้วเมื่อไหร่จะเรื่องของเราล่ะ กรั่กๆๆเสี่ยวดีค่ะ ชอบบบบบบบบบบ
-
แมลงปอ มึนดี :z1:
-
ตัวใหญ่จริงๆ ด้วย
-
:z3: ปอนี่นายเมาแล้วตื่นมาจำไรไม่ได้เหมือนเราเลย5555
-
เอ๊...แมลงอะไรกัดดิวน้า ระวังแผลจะรักษาไม่หายพิษแล่นเข้าสู่หัวใจนะแจ๊ะ :z1:
-
แมลงปอเมาแบบนี้บ่อยๆ ดิวคงชอบ 5555
-
ก็ต้องเจออยู๋แล้วเหมือนที่ไอ้กี้ว่า // อยู่
มองไอ้หน้าคี๋ที่ยื่นแก้วเหล้ามาให้ // ตี๋
ผมชักสีหน้าใส // ใส่
"ดื้นด้านจริงๆ” // ดื้อ
มันมีหลาบคนหรือไงวะ // หลาย
นี่ไม่ใช่ว่ามันเป็นคนเปลีย่นให้ผมอีก // เปลี่ยน
ก่อนจะไอ้ยินไอ้หน้ายิ้มพูดขึ้นอีกครั้ง // ได้ยิน
น่าจะมาดูพระอาทิคย์ขึ้นสักหน่อย // พระอาทิตย์
ประโยคที่ว่า "เมิงเป็นของกูนะ" อิอิ ฟินอะ เหมือนเจ้าของกับสัตว์เลี้ยงเลย ฮ่าๆๆ
ตอนนี้รู้สึกว่าดิวจะแอบหื่นขึ้นทุกวัน ชอบแมลงปอตอนเมามากเลยอะ พูดความจริงในใจทุกอย่างเลย
-
:z1: จบด้วยความน่ารัก 55++
อันนี้คืออะไร นี่ขนาดไม่เป็นเเฟนนะ ยังว่าง่ายยยย ขนาดนี้
สำหรับตอนนี้ น่ารักดี แต่มีอย่างที่เราว่าไม่เนียน อย่าว่ากันนะ ในความรู้สึกเรา แมลงปอเมาใช่ม่ะ แต่สมองและการบรรยายชัดเจนเหมือนเวลาปกติเลย เราอ่านแ้ล้วสะดุดอ่ะ นี่คือความรู้สึกเราคนเดียว คนอื่นอาจจะเฉยๆ ก้อได้ :really2:
ขอบคุณที่มาต่อเสียเร็ว ดีใจมากกก
ปล. พรุ่งนี้จองบัตรรึเปล่า เราเมนแจเหมือนกัน ^ ^ อยากไปคอนเสริตแก้วตาขาร็อคเหลือเกิน
บวกหนึ่งคะ
ประโยคที่โดนเหรอ จะเอาเไปใส่ปกล่ะซี่ๆๆ
ของดิวเยอะนะ แต่แมลงปอไม่ค่อยมี จำไม่ได้อ่ะ 55++
ขอบคุณค่ะ ส่วนบทเมาเนี่ย อยากจะบอกว่า ไม่รู้จะอธิบายยังไง กร๊ากกก แต่จะลองกลับไปลองอีกรอบ อิอิ
ส่วนงานแจเนี่ย อยากไปเหมือนกันค่ะ แต่ไม่ว่าง ติดทำงานค่ะ แงๆ
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำและกำลังใจจ้า
ดิวไม่ได้โกหกนะ
โดนแมลงกัดจริงๆ
แมลงปอออออ~~~ :-[
อิอิ อ่านเอะๆ เอาใจช่วยกันต่อไปด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
ดิว นี่แกล่อลวงคนเมาเรอะ :laugh:
แมลงปอก็จำอะไรไม่ได้เล้ยยยยยยยย
ดิวรุกเข้าไปอีก เอาให้แมลงปอตกลงเป็นแฟนให้ได้ :impress2:
ดิวมันหื่นค่ะ คงรอเวลานี้มานานแล้ว อิอิ
พยายามต่อไปจ้า เอาใจช่วยกันต่อไปด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ
:z3:ฟินสุดๆ น่ารักจริงๆ แต่ดิวยังไม่เฉลยเลยนะว่าใคร ฮึ่ม! ฉวยโอกาสซะงั้น..แต่คนอ่านชอบค่ะ555 ส่วนประโยคที่ชอบที่สุดหรอคะิเลือกไม่ถูกเหมือนกัน แต่ถ้าโดนๆคงเป็นแทบทุกอันจากตอนที่แล้วทั้ง'เรื่องของเรา' หรือ'ไม่ปล่อยหลุดมือ' อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุขม้ากมาก มาต่อไวๆนะคะ หวังว่าตอนหน้าจะไม่เขียนยากแล้วเนอะ :bye2:
ขอบคุณมากเลยค่ะ แต่งไปก็ฟินจ้า
ส่วนเรื่องคนนั้นก็จะรู้ในตอนต่อไป เอิ๊กๆ ขอบคุณสำหรับประโยคที่เสนอมาด้วยจ้า
อัยยะ นึกว่าจะได้รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใครสุดท้ายก็ไม่รู้อีกจนได้ เมาแล้วง่ายนะปอ ไม่มีประโยคไหนโดนใจเลยอะ แง้ๆ เพราะจำไม่ได้
ฮ่าๆ มันยังเป้นความลับต่อไป เมาแล้วปล่อยตัวเลยจ้า อย่าถือสาคนเมานะจ๊ะ
ช่วยติดตามกันต่อไปด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ
แมลงปอกะดิวน่ารักเว่อร์อ่ะ
แต่เมาแล้วจำไรไม่ได้เลยนี่น่าเจ็บใจจัง
เพราะเราชอบประโยคตอนที่แมลงปอบอกว่าเป็นเจ้าของดิวแล้วต้องหาอะไรมาใส่ให้เหมือนพูห์มากเลยอ่ะ
เปรียบดิวกับพูห์ 5555+
ขอบคุณค่ะ สงสัยแมลบงปอจะยกให้ดิวเป็นสัตว์เลี่ยงประจำตัวล่ะมั้งเนี่ย อิอิ
ถือว่ารักเท่าน้องสาวตัวเองแล้วกันเนอะเอิ๊กๆ
แมลงกัดดิวจริงแหละ แต่เป็นแมลงปอนะ 555 ฮียังคนซึนต่อไป สงสัยจะยังมึนเหล้าโนะ
ปอตอนเมาโคตรน่ารักอะไรในใจพูดออกมาหมด แต่ก็ยังไม่ได้เคลียร์กันนะว่าที่เห็นน่ะใคร (เพราะเมาจนพูดไม่รู้เรื่อง 555)
ชอบตอนเอามือจับหน้าแล้วบอกว่าดิวเป็นของปอ อร๊างงงงงงงงงงงง :-[ ดิวปลื้มมั้ยจ๊า ปลื้มล่ะซี่
แสดงความเป็นเจ้าของกันและกันด้วย ฮิ้ววววว อีตาดิวโคตรเจ้าเล่ห์ เพื่อนกี้อยากจะกรี๊ดเลย (อิจฉาป่าวๆ)
ขอบคุณค่ะ
ฮ่าๆ มันฉวยโอกาสค่ะ หาจังหวะตลอดผู้ชายคนนี้ อิอิ
แมลฃงปอยังไม่ทิ้งคอนเซปมึนและซึนต่อไป มันเป็นนิสัยของเค้าคงจะแก้ยากหน่อยนะคะ อิอิ
ขอบคุณมากเลยค่ะ
แมลงปอออออ
อิเอ๋ออออออออออออออออ :laugh:
กร๊ากกก แมลงปอเป็นบแบนี้ต้องทำใจนะคะ อิอิ
ยังไงช่วยติดตามและเอาใจช่วยกันต่อไปเน้อ
ขอบคุณค่ะ
ฟินนนนนนน ดิวของปอ :impress2: :impress2:
ขอบคุณค่ะ เค้าเป็นของกันและกันจ้า
ช่วยติดตามกันต่อไปด้วยจ้า
%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%
แวะมาตอบเม้น ก่อนจะไปปั่นต่อ
ขอบคุณมากเลยค่ะ
-
แมลงที่อยู่กับดิว นี่คงเป็นแมลงปอสินะ
-
ตามทันแล้ว
แมลงปอตัวนี้ฟันคมเนอะ กัดเป็นรอยแดงเชียว
-
:-[. แมลงตัวนั้นตัวนี้ มีเยอะมากมาย ดูไปก็รักรักมันทุกตัว แต่ดิวรักแค่แมลงปอเนอะ
ปอมึนมากกกกกแต่น่ารักน่ะ ดิวนี้ใช้ระบบกองโจรย่องเบาตอนหลังมาแบบกลางวันแสกๆแสกเข้ากลางใจเลย5555
ชอบๆ o13
-
:กอด1:
-
คิดถึงดิวกะแมลงปอแล้วนะคะ:))
-
ก็แมลงปอไงที่กัดดิว ฮิ้ววววววววววว
อิอิ กัดไม่รู้ตัวนี่เนอะ
กลับบ้านไปส่องกระจกดูคอตัวเองด้วยนะปอ แมลงที่อยู่กับปอมันกัดเหมือนกันนะ ไม่คันแต่เคลิ้ม
:กอด1:
อิอิ แมลงปอไม่เคลิ้มเท่าดิวหรอกจ้า ฮ่าๆ
อื้อหื้อออออออออออออออ คนเมาเค้าน่ารักจังวุ้ย
ก็รู้สึกมานานแล้วว่าดิวมันหื่น!55
ประโยคที่โดนก็ เรื่องของมึงนานแล้วเมื่อไหร่จะเรื่องของเราล่ะ กรั่กๆๆเสี่ยวดีค่ะ ชอบบบบบบบบบบ
ขอบคุณค่ะ ดิวมันหื่นค่ะ อย่าโดนหลอกกันนะคะ อิอิ
แมลงปอ มึนดี :z1:
มึนตั้งแต่ต้น ยันจบเรื่อง กร๊ากกก
ขอบคุณมากเลยค่ะ
ตัวใหญ่จริงๆ ด้วย
ตัวใหญ่กัดแดงเลยจ้า อิอิ ขอบคุณค่ะ
:z3: ปอนี่นายเมาแล้วตื่นมาจำไรไม่ได้เหมือนเราเลย5555
ฮ่าๆ ก็คนมันเมานี่น้า ยังไงเอ่ใจช่วยกันด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ
เอ๊...แมลงอะไรกัดดิวน้า ระวังแผลจะรักษาไม่หายพิษแล่นเข้าสู่หัวใจนะแจ๊ะ :z1:
แมลงตัวนี้มีพิษอ่อนๆ พอทำให้คนโดนกัดเคลิ้มจ้า อิอิ
แมลงปอเมาแบบนี้บ่อยๆ ดิวคงชอบ 5555
เข้าทางพ่อคุณเขาล่ะจ้า อิอิ ขอบคุณค่ะ
ก็ต้องเจออยู๋แล้วเหมือนที่ไอ้กี้ว่า // อยู่
มองไอ้หน้าคี๋ที่ยื่นแก้วเหล้ามาให้ // ตี๋
ผมชักสีหน้าใส // ใส่
"ดื้นด้านจริงๆ” // ดื้อ
มันมีหลาบคนหรือไงวะ // หลาย
นี่ไม่ใช่ว่ามันเป็นคนเปลีย่นให้ผมอีก // เปลี่ยน
ก่อนจะไอ้ยินไอ้หน้ายิ้มพูดขึ้นอีกครั้ง // ได้ยิน
น่าจะมาดูพระอาทิคย์ขึ้นสักหน่อย // พระอาทิตย์
ประโยคที่ว่า "เมิงเป็นของกูนะ" อิอิ ฟินอะ เหมือนเจ้าของกับสัตว์เลี้ยงเลย ฮ่าๆๆ
ตอนนี้รู้สึกว่าดิวจะแอบหื่นขึ้นทุกวัน ชอบแมลงปอตอนเมามากเลยอะ พูดความจริงในใจทุกอย่างเลย
ขอบคุณมากเลยค่ะ สำหรับที่ช่วยดูคำผิดให้ด้วย
ดิวหื่นหลบในนั่นแหละค่ะ อิอิ
แมลงที่อยู่กับดิว นี่คงเป็นแมลงปอสินะ
มีอยู่ตัวเดียวนั่นแหละจ้า อิอิ
ตามทันแล้ว
แมลงปอตัวนี้ฟันคมเนอะ กัดเป็นรอยแดงเชียว
อ่าจ้า ช่วยติดตามกันต่อไปด้วยนะคะ
แมลงปอชอบกัดนะ อิอิ
:-[. แมลงตัวนั้นตัวนี้ มีเยอะมากมาย ดูไปก็รักรักมันทุกตัว แต่ดิวรักแค่แมลงปอเนอะ
ปอมึนมากกกกกแต่น่ารักน่ะ ดิวนี้ใช้ระบบกองโจรย่องเบาตอนหลังมาแบบกลางวันแสกๆแสกเข้ากลางใจเลย5555
ชอบๆ o13
ขอบคุณค่ะ ดิวเขาก็รอจังหวะเรื่อยๆนั่นแหละจ้า พอทำให้ระทวยกันไป ตอนนี้ก็ฟินกันทั้งคู่อ่าเน้
ติดตามกันต่อไปด้วยนะคะ
:กอด1:
:กอด1: ขอบคุณค่ะ
คิดถึงดิวกะแมลงปอแล้วนะคะ:))
อดใจรอกันนิดนึงนะคะ อิอิ
ขอบคุณมากเลยค่ะที่คิดถึงกัน ดีใจมากเลย
%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%
-
ตอนพิเศษ :: ของขวัญ :L1:
คนเขียนหายหัวไป นอกจากจะงานเข้าแล้วก็ไปเตรียมของขวัญด้วยค่ะ อิอิ :impress2:
เนื่องจากวันแห่งความรักที่ใกล้จะมาถึงในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้แล้ว และความรักที่ล้นปรี่ของคนเขียนเองด้วย
เพื่อตอบแทนการสนับสนุนและติดตามกันจนถึงตอนนี้ของคนอ่านที่รักทุกท่าน
ในโอกาสที่แสนพิเศษแบบนี้ คนเขียนเลยขอเสนอ ของขวัญต้อนรับวันวาเลนไทน์จ้า !!!!
โดยมีเงื่อนไขที่ง่ายเพียงแค่ขยับนิ้วเท่านั้น!
(http://i274.photobucket.com/albums/jj248/mintbojae/tivaa.gif)
เงื่อนไข::: เพียงแค่ตอบว่า คุณอยากได้วาเลนไทน์แบบไหน
1. Valentine A
2. Valentine B
:man1: EDIT:::
คนเขียนขอเปลี่ยนเงื่อนไขเล็กน้อยจ้า
หลังจากวันนี้ถ้าคนอ่านท่านใดต้องการตอนพิเศษ
ขอให้ตอบว่า Happy Valentine
โดยคนเขียนจะทำการสุ่มของขวัญไปให้จ้า อิอิ
::::::::::::::::::::::::::::::::::::
คนเขียนจะทำการส่งของขวัญผ่านข้อความส่วนตัวจ้า
และเมื่อชื่นชมกันพอใจแล้ว รบกวนกลับมาบอกเล่ากันบ้างนะคะว่าเป็นอย่างไรบ้าง
เพื่อจะได้เป็นแรงบันดาลใจต่อไป เพราะตอนพิเศษนี้ตั้งใจเขียนสุดๆ อิอิ
กำหนดการจัดส่งของขวัญจนถึงสิ้นเดือนนี้นะคะ โดยเริ่มจัดส่งครั้งแรกในวันที่ 14 ภุมภาพันธ์จ้า
ทั้งนี้ทั้งนั้น คนเขียนจะไม่ลงตอนพิเศษของวันวาเลนไทน์นะจ๊ะ :L2:
ขอบคุณค่ะ :z1:
{ขอความร่วมมือนะคะ กรุณาอย่าแลกตอนกันอ่าน เพราะเท่ากับว่าเหมือนลงทั้งสองตอน อยากให้ลุ้นแล้วก็สนุก เหมือนจับฉลากของขวัญกันนั่นแหละค่ะ}
#########################
สำหรับเนื้อเรื่องหลัก จะเริ่มลงในสัปดาห์หน้านะคะ
กรุณารอและเอาใจช่วยกันต่อไปด้วยจ้า
o13
-
คืออยากไ้ด้ ทั้ง A กะ B อ่ะ
แต่ ขอ B ละกัน เดี๋ยวหาแลกกะคน A
^ ^
-
ถ้าของขวัญเป็น
A=iPhone 5
B=iPad mini
นั้นขอเป็น A ล่ะกัน อิอิ
-
ขอ 2 ได้มั๊ย คึคึ o18
แต่ให้เลือก 1 อย่าง
งั้นขอเลือกแบบ A ละกันคะ :L2:
-
ขอแบบ B นะ
เราชอบคนเลือดกรุ๊ปB :o8:
(ไม่เกี่ยว!!!! :fcuk: )
-
เอาสองแบบไม่ได้หรอ อยากได้หมดอะ >.<
เลือกแบบ B แล้วกัน ชอบตัวนี้
-
แง อยากได้ทั้งสอง555ไม่อยากเลือกเลย :z3: งั้นเอาAก้ได้ค่ะ
-
แหงะ อยากได้ทั้งสองแบบเลยอ่ะ :monkeysad:
ยังไงก็ขอลองแบบ A ละกันค่ะ
-
อยากได้ทั้งคู่อะค่ะ โลภ 5555+
งั้นขอ 1. Valentine A แล้วกันค่ะ
ขอบคุณล่วงหน้าจ้า
-
เลือกยากนะ อยากอ่านทั้งสองแบบเลย
งั้นเลือก B ก็ได้
-
บ้าจริง!!!....ฉันอยากเก็บเธอเอาไว้ทั้งสองตอน :sad4: :sad4:
เลือก B ก็ได้ค่ะ *เหล่ A ด้วยความอาลัยอาวรณ์ * :sad11:
:pig4: :pig4:
-
อยากอ่านทั้งสองตอน
แต่จำตัดใจเลือกเอา แบบ A แล้วกันจ้า
-
Valentine A ขอบคุณล่วงหน้าจ้า :pig4: :pig4: :pig4:
-
ab ได้มั้ย555
b แล้วกัสค่ะ
เข้ามาอ่านครั้งแรก สนุกมากๆเลยค่ะ
-
อยากได้ทั้ง A และ B :impress2:
แต่ชอบตัว A มากกว่า
งั้นเลือก A ก็แล้วกัน
:L1: :L1:
-
อยากได้ 2 ตอนเลยอ่ะ :serius2:
แต่เอา 2. Valentine B ก็ได้
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ขอแบบ A ละกันค่ะ ขอบคุณค่าาาาาาาาาาา
-
A
-
A ค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
Valentine. Aค่ะ. แมลงปออย่าซึนมาก. ดีๆอย่างดิวไม่มีอีกแล้ว :-[
-
ขอ B ละกันค่า ขอบคุณมากๆ ค่า >w<
รออ่านตอนหลักต่อด้วยน้าาาาา
-
ขอ B(boy) ละกัน
:กอด1:
-
ขอเอละกันเอตัวแรกดีฮ่าๆ ไม่เกี่ยว
-
:z1: เค้าขอ A ละกัน
-
Valentine A
:z3:
รอต่อไปจ๊าาาา
-
ขอสองแบบเลยไม่ได้หรอ TT
แต่เห็นคนเลือก A เยอะแล้วงั้นเลือก B ละกัน
ขอบคุณนะคะ
-
เลือก B ค่ะ
-
.
-
ที่จริงอยากได้หมดเลยนะ แต่ขอ A ล่ะกันค่ะ
เอาตามกรุ๊ปเลือดตัวเอง 555555555555555
ขอบคุณนะคะ xD
-
อยากได้หมดเลยอ่า
แต่เลือกได้อันเดียว งั้นAและกัน
-
เราเอาเอ เราเลือดกรุ๊ปเอ เราต้องรักในหมู่เลือดของเรา อิอิ
-
เลือก B ละกัน ถึงแม้ใจจริงจะอยากได้ทั้งสอง ><
-
ขอตอน บีB ครับ o13
-
เงิม.... เลืกยากจังค่ะ
ดพื่อนชื่อ B งั้นขอ B นะคะ
-
งั้นรบกวนขอแบบ B ด้วยคนจ้า (เห็นคนเลือกบีเยอะ เอากับเขามั่ง)
-
ของ2!!!
เอา B แล้วกันจ้า ตามกรุ๊ปเลือด
-
ขอแบบ bก็ได้คะ ^^
-
เค้าเอา A
-
ของขวัญเลือกเหรอค้า!!! :a5:
แบบนี้ก็ต้องจิ้มเลือกซักข้อแล้ว อืม.......
ข้อ A ละกัน :o8:
-
A
AAAAAAA ชูป้ายไฟ
กดบวกปล่อยเป็ดติดสินบนคนแต่ง
จะรอรับ อุอุ
-
B ครับ เพราะเลือดผมกรุ๊ป B /เกี่ยว ? :laugh:
-
UPDATE!
(http://i274.photobucket.com/albums/jj248/mintbojae/tivaa.gif)
ตอนนี้ส่งของขวัญครบหมดแล้วนะคะ!
ถ้ามีใครตกหล่นยังไงก็แจ้งมาด้วยจ้า อาจจะมีพลาดไปบ้าง ต้องขออภัยด้วยนะคะ
อ่านจบแล้วแสดงความคิดเห็นกันด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ :กอด1:
***************************************************
18/02 ส่งของขวัญครบก่อน 4ทุ่มค่ะ
ขอบคุณที่ชอบกันนะคะ ดีใจมากเลย ^^ ไม่เสียแรงที่ตั้งใจเอาไว้
รอการตอบกลับของตอนพิเศษอยุูู่่นะคะ หวังว่าจะคนเขียนไม่ได้ส่งของขวัญเข้าหลุมดำ o18
-
เค้าเพิ่งเข้ามาอ่ะ ได้หรือเปล่า AหรือB ก็ได้
-
:-[ ขอบคุณมากค่าได้รับแล้ว
หวานน่ารักมากมายอ่ะ ตอนที่เป็นแฟนกันแล้วโลกมันสดใสเนอะ
เราจะรอลุ้นกับตอนหลักว่าจะหวานเหมือนกันมั้ย ดิวนี่จอมวางแผนอ่ะ โรแมนติกด้วย555
Happy Valentine ค่ะ สนุกมากเลย เราชอบแบบหวานๆ อิอิ
:L1: :L2: :L1:
:กอด1:
-
ขอแบบ A ละกันค่า >______<
-
วิ่งเข้ามาสกรีมใส่ตอนพิเศษค่า :jul1:
เพิ่งได้ไปเปิดอ่าน อยากบอกว่า
ชอบมากกกกกกกกกกกกก :-[
ดิวโคตรร้ายเลยยย :z1:
ขอบคุณมากๆเลยค่ะ
ตอนพิเศษน่ารักมาก o13
-
ตอนพิเศษน่ารักมาก หวานมากๆ :o8: :-[ :o8: :-[ :pig4: :pig4: :pig4:
-
กรี๊ดดดดด ขอบคุณมากค่ะ :จุ๊บๆ:
เค้าอ่านแล้ว มิมีอะไรจิกล่าวนอกจาก...ดิว...แกร้ายกาจ หื่น และโฉดมาก :m10:
ชอบดิวมุมนี้ เวลาได้เห็นผู้ชายแสนดีในมุมดาร์กไซด์นี่...เค้าจะไม่ทนนะคะ :m3:
สงสารแมลงปอน้อยเคลือบช็อคโกแลต จะไปไหนรอด ดิวมันล้อมไว้หมดแล้ว
สุดท้ายนี้อยากจะบอกว่า...ดิววววว...เอาช็อคโกแลตมาถูหลังฉันซิ :fox2:
-
ไม่รู้หรอกนะว่าตอน A จะเป็นยังไง
แต่ไม่เสียใจเลยที่เลือกตอน B :-[
อ่านแล้วก็อยากกิน ช็อกโกแลตบ้าง :laugh:
-
กดบวกปล่อยเป็ดขอบคุณ
มนต์รักดอกกุหลาบสำหรับวาเลนไทน์ทำให้แมลงปอลั้ลลาได้จริง
ดิวคงยิ้มไม่หุบแน่ๆ
เพราะอ่านไปแก้มแตกไป
ขอบคุณคนแต่ง
ชอบๆๆๆๆๆ
-
Happy Valentine
ยังทันอยู่ไหมค่ะเนี่ย
-
แอร๊ยยยย เราอยากอ่านมั่งอ่า ยังทันอยู่มั๊ยคะ
Happy Valentine's day ย้อนหลังนะค้าาาา
อยากอ่านทั้งสองแบบเลยอ่ะ (แต่อ่านคอมเม้นต์ช้างบน อยากอ่านดิวดาร์คไซด์ ฮาาา)
ขอบคุณมากค่ะ
-
น่ารักมากกกกกกกกกกก
อยากได้แบบดิวบ้างสักคน เค้าจะเอาดอกกุหลาบบบบ
ยิ้มแก้มปริเลย น่ารักกกกกก
ปล.อยากอ่านทั่งสองแบบจริงๆนะ ... แฮ่ /โดนโบก
-
พึ่งอ่านจบแต่ต้นค่า
สนุกมากเลยค่ะ ถึงเรื่องจะดูเหมือนเรื่อยๆ
แต่ว่าเมื่ออ่านจบแต่ละตอน
ก็จะเห็นเลยว่าแมลงปอพัฒนาไปยังไงบ้าง
ชอบมากเลยค่า
Happy Valentine
-
น่ารักมากๆๆๆ หวานมากกกกก
นั่งเขินไปอ่านไป...แก้มแตกละ
อยากได้ดอกกุหลาบแบบแมลงปอมั่งจัง
ขอบคุณมากๆนะคะ :pig4:
-
ได้อ่านตอนพิเศษแล้วอ่านไปเขินไป :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
เลือดท่วมเลยคิคิ
ขอบคุณนะคะ
-
Happy Valentine
:z1:
-
ดิวนะ โคตรรรร ทะนุถนอมแมลงปอเลยล่ะ
เรื่องดอกกุหลาบโคตร แห่งความหวานเอาใจใส่าสุดๆ จนรู้สึกว่า แมลงปอไม่ให้ไรดิวเลยอ่ะ รับอยู่ฝ่ายดี
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น คนให้มันสุขใจนิ
และคิดอีกที เดี๋ยวดิวมันก้อ *กอบโกย* คืนจากแมลงปอเองแหละ 55++
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษ เพิ่งได้ มีโอกาสอ่านนี่แหละ
-
บางทีดิว โรแมนติก ไปน่ะ
แอบฟิน อิจฉาแมลงปอ 55555
o13 o13 o13
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อร๊าย ตื่นเต้นๆๆๆ
งั้นเอา Valentine A ล่ะกันจ้า
-
ขอเลือก Valentine A จ้าา
:pig4: :pig4:
-
ได้รับของขัวญ แล้วก็อ่านเรียบร้อยแล้วค่ะ
อยากจะบอกว่าถูกใจกับของขวัญมากๆเลย
ดิวดาร์คไซด์ ชอบมากกกกก // อิดิวโรคจิตอ่ะ ฮาาา
แต่ว่าอย่าดาร์คบ่อยนะ สงสารแมลงปอ ฮาาาา
-
อ่านแล้วๆ ชอบมากกกก
เหลือบไรน่ารำคาญ ทิ้งไว้ก็ขวางหูขวางตา แถมยังคันนนนนอีกต่างหากเน๊อะ
:กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดถ้าเป็นแมลงปอคงตายตั้งแต่ป้ายรถเมล์แล้ว
ทำไมเป็นผู้ชายที่โรแมนติคอะไรแบบนี้ แทบจะคลั่งเลย
เพราะวาเลนไทน์ที่ผ่านมาก็เจอแต่คู่้รักให้กุหลาบกันทั่วไป
แต่ดิวนี่แบบหื้ม! ให้เดินตามความรักของดิวอะไรนี่ละลายนะคะพ่อคู๊ณณ!
อยากถามดิวจังเลยค่ะว่าคิดแผนนานมั้ย หรือเพราะแกเน่าอยู่แล้วเลยไม่ต้องไตร่ตรองอะไรมาก
โอ้ยประทับใจค่ะ เขินไส้บิดเลยงะ :o8: :-[ :impress2:
**จริงๆแมลงปอเรียกแทนตัวเองก็น่ารักดีนะ กิกิ
-
เราชอบตอนนี้มากเลย ได้เห็นดิวอีกมุมนึง
แมลงปอต้องเจออย่างนี้ไม่อย่างนั้นไม่ค่อยสนใจดิวนัก 5555
ชอคโกแลคนี้หวานจริงๆ เลยยยยยยยยยยยยย
ขอบคุณค่ะ
-
ดิวในมุมนี้ก็แอบน่ากลัวนิดๆ เร้าใจหน่อยๆ น่าค้นหาดีเหมือนกัน แมลงปอถ้ายังเมินดิวระวังโดนแย่งนะ
-
ดาร์คดิวทำเอาคนอื่นกลัวเลยทีเดียว หึๆ
ดิวเอามาฟังมั่งสิ นะๆๆๆ :impress2:
-
เจอดิวแบบดาร์คๆเข้าไป น่ากลัวนะเนีย ปกติยิ้มๆ แบบนี้ก็เท่ ดี ^^
-
ตอนนี้ยังทันอยู่มั้ยคะ?
ขอเลือกแบบ A ค่ะ ตามกรุ๊ปเลือด 555
จริงๆอยากได้ทั้ง2อย่างเลย รักพี่เสียดายน้อง
อยากอ่านดิวกับแมลงปอหลายๆแบบด้วย ฮิฮิ
Happy Valentine's day ย้อนหลังนะคะ :กอด1: :กอด1:
-
o18 อ่านแล้วรู้สึกว่านี่ล่ะดิว! ต้องโรแมนติกอย่างงี้แหละพ่อยอดชาย 555 ชอบจัง :L2: กุหลาบในแบบนี้มีความหมายกว่าให้ทั่วไปเยอะเลย ปกติเฉยๆกับกุหลาบเลยจะกลับมาชอบใหม่..แต่ยังไง..วาเลนไทน์ก็ไม่ได้ดอกไม้เหมือนแมลงปออยู่ดี :เฮ้อ: อิอิ อิจฉาแมลงปอ ขอบคุณมากนะคะที่เอามาให้อ่าน..เป็นของขวัญวาเลนไทน์ที่น่ารักมาก :กอด1:
-
ได้รับของขวัญแล้วค่ะ :กอด1:
ชอบอ่ะ เขินจริงอะไรจริง :impress2:
ขอบคุณคนเขียนมากๆเลยนะคะ :L2:
-
อ่านแล้วตอนพิเศษแล้ว ดิวร้ายกาจมาก
ทั้งร้ายทั้งหื่น :-[ ไม่นึกว่าจะเห็นด้านมืดของดิว
เราหลงกลดิวหรอเนี่ย ว๊ากกพระเอกที่ยิ้มหวาน
ที่แสนดี โอ้โน่ สลาย กลายเป็น ดิวนี่เจ้าเหลห์จองวางแผนมาก
สงสารแมลงปอ ต้องเจ็บก้นแถม ไม่รู้ตัวอีกฮ่าๆ
ชอบจัง หุหุ อีกส่วนหนึ่งก็คงเป็นปริศนาอีกต่อไป
อ๊ายย อยากอ่านวุ้ย ต้องเป็นแนวหวานแน่ๆ เพราะเราเจอแนวดาร์ก
ขอบคุณสำหรับของขวัญนะครับ ชอบที่สุดเลย
Happy valentine ย้อนหลังจร้า
-
ดิวหวานมากกกก โรแมนติกมากกก
อิจฉาแมลงปอสุดๆ เลย ><
ขอบคุณสำหรับของขวัญแสนวิเศษค่ะ
-
ตามอ่านมาตั้งแต่เมื่อวาน ในที่สุดก็ทัน
ดิวโห!ช่างเป็นคนที่อบอุ่นมาก หาได้ยากยิ่ง มีเหลืออีกไหมนี่
อ่านไปก็นั่งอมยิ้มไป ปอเอ๊ยปอ กล้าๆได้แล้วสงสารดิวอ่ะ
ปล.ขอตอนพิเศษด้วยได้ไหมค่ะ ขอแบบ B ก็ได้ค่ะ
Happy Valentine
ขอบคุณค่ะ
-
สนุกจัง อ่านไปก็จั๊กกะจี๋หัวใจดีจริงๆ :-[
มาขอรับของขวัญด้วยคนนะจ๊ะ
Happy Valentine จ้า
-
Image Character
แอบไปลองวาดรูปดิวมาจ้า (เพราะมีภาพลักษณ์ที่ง่ายกว่าแมลงปอ)
ใจจริงอยากจะหาภาพเด็กม.ปลายที่หน้าตาดีสักคน
แต่ก็รู้สึกว่ามันจะกลายเป็นการเอารูปคนอื่นมาใช้โดยไม่อนุญาตเอา :really2:
คิดอะไรไม่ออกก็เลยลองวาดดู อิอิ ประมาณว่าอยากมีอิมเมจตัวละครกับเขาดูบ้าง :-[
(เลียนแบบชาวบ้านตลอด เอิ๊กๆ)
ภาพนี้เป็นภาพร่างแบบมั่วๆด้วยดินสอ และการถ่ายจากมือถือคุณภาพต่ำของคนเขียนค่ะ
อย่าไปใส่ใจลายเส้นที่ดูยุ่งเหยิง ถ้ามีโอกาสก็อยากจะลองลงสีดู
(http://i274.photobucket.com/albums/jj248/mintbojae/Dew1702.jpg)
ไม่รู้จะชอบกันหรือเปล่า แต่อยากให้ดิวสดใส น่าเข้าไปกอด ทำนองนี้แหละจ้า
ปล. คนเขียนไม่สามารถวาดผมรองทรงได้ เนื่องจากถนัดวาดผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย เหอะๆ
กำลังนั่งนึกว่าจะวาดแมลงปอยังไงดีว้า? (คนอ่าน: แกไปแต่งตอนต่อไปเถอะ!)
แฮะๆ เราก็แอบอู้บ้างอะไรบ้างจ้า
$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$
วันนี้ส่งของขวัญรอบก่อนสี่ทุ่มเรียบร้อยจ้า
-
Happy Valentine ย้อนหลังคร้าบ
ขอตอนนี้จะทันมั้ยเนี่ย อิอิ ถ้าได้ก็
สุ่มมาเลยงับ ; P
-
ได้รับของขวัญแล้วนะค่ะ ขอบคุณมาก
ดิวโรแมนติกสุดๆ หวานจริงๆแบบนี้ปอจะไปไหนเสีย
ส่วนรูปดิว ยิ้มทีโลกสดใสมาก ชอบค่ะ
-
ถ้าจะขอขวัญvalenlineย้อนหลัง จะยังทันไหมค่ะเนี้ย
ถ้าทัน ขอเลือกAนะคะ
แต่ใจจริงก็แอบอยากได้ทั้ง ABเลยอ่ะ. หุหุ :o8: เพราะอ่านแต่ละเม้นแล้ว ท่าทางน่ารักมากเลยค่ะ
ขอบคุณล่วงหน้านะคะ
-
ได้รับของขวัญแล้วจ้า น่ารักสุดๆ อูยยยน้ำตาลขึ้น
เหมาะกับอิมเมจที่คุณนักเขียนวาดมากๆ ดิวน่ารัก ยิ้มสวย น่าพุ่งเข้ากอด!!
แต่ตอนนี้ขอกอดนักเขียนก่อนเลย ถูกใจจริงๆ :กอด1:
-
ได้รับของขวัญแล้วจ้า หวานมากกกกกกกกกกกกกก
:pig4: :L2:
ปล.อยากอ่านแบบ B มั่งจัง
-
เพิ่งเห็น ขอของขวัญวาเลนไทน์ย้อนหลังด้วยคนได้มั้ยคะ ขอแบบ A ค่ะ :D
-
:z1: ได้รับของขวัญแล้ว ดิวน่ากัวมากกอ่าแต่ก็ทำเขินไปด้วยยย
-
ดิวหน้าตาแบบนี้ เจอยิ้มดอกทานตะวันด้วย
ละลายไปเลย
กดบวกปล่อยเป็ด
-
เม้นท์ตอนพิเศษค่ะ
พระเอกโรแมนติกที่สุด เซอร์ไพร์สกันตั้งแต่ตื่นนอนเลยทีเดียวน้อ แล้วก็กล้าเนอะ
ใช้คนโน้นคนนี้ส่งดอกไม้ให้แมลงปอ คือพระเอกทุ่มทุนจริง ๆ จ๊ะ ต้องหาความหมาย
ของจำนวนดอกกุหลาบด้วยนะ เรียกว่าหาข้อมูลมาดีมาก
แมลงปอก็น่ารักมีหงุดหงิดที่ไม่เจอคุณแฟนซักที แต่พอได้อ่านข้อความก็เขินม้วนกันไป
โอ๊ย เล่นเปียโนได้ด้วยน๊า โรแมนติกมาก ชอบความหมายของบอกว่าแมลงปอเป็นของดิวคนเดียว
อยากให้แมลงปอพูดแทนตัวเองว่าปอบ่อย ๆ จัง น่ารักชะมัด เอาเฉพาะในวันวาเลนไทน์นี่ก็ได้นะ
ดิวได้ยินถึงกับเอ๋อเลย ถ้าพูดตลอดคิดดู๊ว่าจะอ้อนขนาดไหน ของขวัญไม่มีให้จ้าเพราะให้ใจไปหมดแล้ว ฮิ้วววว
เค้ารักกันน่ารักกุ๊งกิ๊งชะมัดเลยคู่นี้
ขอบคุณค่า
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: เพิ่งมาอ่านอ่ะค่ะ ขอของขวัญด้วยได้ไหมคะ พลีส :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
เห็นดิวยิ้มแล้วอุ่นวาบไปทั้งใจ
นี่มันตะวันฉายแสงมาที่ฉันชัดๆ
วาดได้เยี่ยมไปเลยค่ะ :กอด1:
-
พึ่งเข้ามาอ่าน. ตามมาจากเรื่องแนะนำ
/ม่น่าเชื่อว่าเพิ่งเริ่มแต่ง
Happy Valentine
-
ดิวหล่ออ่าาาาา
อยากเห็นภาพของแมลงปอจังเลย//อ้อนวอน
-
ตามอ่านจนทัน
น่ารักมากเลยอ่ะ ดิวดูเป็นคนอดทนดีมากอ่ะ
ค่อยๆหยอด ค่อยๆทำใหเแมลงปอรู้ตัว
รักกันเร็วๆน้า
-
เห็นดิวเรื่องนี้แล้วนึกถึงคาเสะฮายะใน kimi ni todoke เลย
ยิ้มโลกสดใสสุด น่ารักมากเลยจ้า
-
:sad4:คิดถึงดิวแมลงปอแล้วค่ะ คิดถึงๆๆ เปล่ากดดันนะ5555
-
Image Character #2
หลังจากมั่วในการวาดดิวมาแล้ว ก็ได้เวลาของแมลงปอบ้าง ฮ่าๆ :laugh:
เป็นภาพที่วาดขึ้นด้วยความบังเอิญขนานแท้ (อยู่ดีๆก็วาดเล่น)
หลังจากวาดด้วยปากกาเมจิกแล้วพบว่า หน้าตาประมาณนี้ก็น่ารักดีนะ :o8: คนเขียนเลยทำการวาดด้วยดินสออีกครั้ง
ลองมาเทียบดูว่าแบบไหนดีกว่ากัน อิอิ แต่ลายเส้นยังมั่วเหมือนเดิม
(http://i274.photobucket.com/albums/jj248/mintbojae/Untitled-1-1.jpg)
แมลงปอสองรูปนี้เป็นอารมณ์หน้าบึ้งแต่ก็เขินอ่ะ ตามฉบับซินเดเระ o18
ที่จริงแล้วคาแรกเตอร์ไม่มีอะไรมาก นอกจากอยากให้แมลงปอเป็นคนตาสวยค่ะ (น้องดิวเต้าชอบ)
หวังว่าจะชอบกันนะคะ แฮะๆ
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
แจ้งข่าวเล็กน้อยค่ะ
คนเขียนขอทำการเลื่อนตอนหน้าไปก่อนนะคะ เพราะช่วงนี้ต้องทำงานหกวันแบบมาราธอนแล้วค่ะ o22
แต่ยังไงจะพยายามเอามาลงให้เร็วที่สุดค่ะ (ภายในเดือนนี้)
ต้องขออภัยอย่างสุดซึ้ง หวังว่าจะมีคนรอ :call:
ปล. ขอให้มั่นใจ เรื่องนี้จบแน่นอนพันเปอร์เซ็นต์!
ขอบคุณที่ติดตามกันถึงตอนนี้จ้า
-
อู้ยยยยแมลงปอน่ารักจังเลยคะ55555555 ถึงว่าทำไมดิวชอบกรั่กๆๆๆ
-
รอจ้า
-
:call: รอได้ค่ะ แต่แอบเห็นไปเม้นนิยายอยู่หลายเรื่องนะคนเขียน เอิ๊กๆๆ
-
cute!!!
:กอด1:
-
แมลงปอ cute มากอิอิ :man1:
จะรอมาต่อจ้า
-
รอจ้า ไม่เร่งแต่มาไวๆนะค่ะ อิๆ
-
แมลงปอแบ๊วมาก มิน่าดิวติดใจ
-
มาส่องค่าาาาา
คนแต่งหาย
-
แมลงปอน่ารักจัง
ยกมือรอจ้า
-
:sad4: แมลงปอบินหายไปไหนแล้ววว งื้อ กลับมาเต๊อะ คิดถึง!!
-
รอ ร้อ รอ อิอิ
-
ง๊าาาาาา ผมอยากได้มั่งง
:sad4: :sad4: :sad4:
-
คิดถึงดิวกับแมลงปอแล้วน้าาาา
-
จะพยายามลงให้ทันวันจันทร์หน้านี้ค่ะ
ขอบคุณค่ะ
คิดถึงทุกคน กระซิกๆ
-
ตอนที่ 24
การรายงานเกี่ยวกับโครงงานการบำเพ๊ญประโยขน์ต่อสังคมผ่านไปด้วยดีครับ ถ้าอาจารย์ไม่ได้หมั่นไส้ไอ้กี้จนมากเกินไปตอนรายงาน ผมว่าโครงงานคราวนี้น่าจะได้เต็มนะครับ
หลังจากกลับมาจากการเที่ยวทะเล ความจริงแล้วผมควรจะบอกว่าไปทำงานน่าจะดีกว่า ไม่ว่าจุดประสงค์ของการเดินทางในครั้งนี้คืออะไร แต่มันก็สร้างความสุขให้กับผมได้ไม่น้อย นอกจากจะได้ชื่มชมความสวยงามทางธรรมชาติแล้ว ผมยังดื่มด่ำกับความรู้สึกที่ถูกใครสักคนมาดูแลอย่างเต็มที่
หัวใจที่เปิดกว้างขึ้น ทำให้ผมมองเห็นและซึมซับอะไรบางอย่างในความสัมพันธ์ระผว่างผมกับไอ้ดิวได้มากขึ้น ถึงแม้จะไม่มีสถานะของคำว่า ‘แฟน’ มาเชื่อมต่อระหว่างกัน แต่ผมกลับไม่รู้สึกถึงความห่างของความใกล้ชิดที่มีอยู่ด้วยกันในตอนนี้
ผมไม่ได้ต้องการอะไรมาก นอกจากเวลาต้องการใครสักคน ผมจะมองเห็นคนๆนั้นอยู่ในสายตา...
ถึงจะบอกกับตัวเองแบบนั้น แต่ในความเป็นจริงแล้ว ผมกลับไม่ได้รู้สึกมักน้อยอย่างที่คิดไว้ คงเพราะความรู้สึกที่ก่อตัวมากขึ้น นับตั้งแต่วันนั้นผมก็เริ่มจับตามองคนที่อยู่ข้างกันมากขึ้น พร้อมกับมองสิ่งรอบตัวที่โอบล้อมคนๆนี้เพื่อเรียนรู้อะไรบางอย่างที่ผมเคยมองข้ามไป และนั่นก็ทำให้คนขี้หวงอย่างผมต้องตาวาวขึ้นมา
ถึงจะรู้ตัวดีอยู่แล้วว่าไอ้ดิวมันฮอตติดลมบนแต่ผมก็ไม่เคยนึกใส่ใจ ทว่าในเวลานี้ที่ผมเองกำลังสนใจไอ้ตัวดีที่ว่านี่อยู่ ผมก็อดคิดขึ้นมาไม่ได้ว่า สายตาหลายสิบคู่ที่แอบลอบมองทุกครั้งที่มันเดินผ่าน มันน่ารำคาญสักแค่ไหน
ทุกเช้าที่เดินผ่านหน้าประตูโรงเรียน ผมที่เดินมากับมันจะต้องได้รับรังสีจากสายตาคนหลายคู่ พร้อมกับเสียงแว่วที่ฟังไม่ได้สรรพ มีหลายครั้งที่ผมมองกลับไปแต่ดูเหมือนว่ามันคงไม่มีผลต่อสายตาของคนเหล่านั้น ในเมื่อเจ้าของเป้าสายตาตัวจริงคืออีกคนหนึ่งต่างหาก
“แมลงปอเป็นอะไรคิ้วขมวดกันเชียว” ไอ้ดิวถามขึ้น
“ไม่มีอะไรหรอก” ผมบอกพลางจับหว่างคิ้วของตัวเอง พร้อมกับได้ยินเสียงหัวเราะที่ดังขึ้นเบาๆ ผมหันกลับไปมอง ไอ้ดิวอมยิ้มอยู่เล็กน้อย
“ทำมากๆระวังหน้าเหมือนพูห์นะ”
ผมเลิกคิ้ว เพราะยังไม่เข้าใจความหมายในทันที แต่ใช้เวลาไม่นานผมก็จัดการดึงแก้มของคนตรงหน้าอย่างนึกหมั่นไส้ เพราะไอ้ดิวถือกระเป๋าสองมืออยู่แบบนี้เลยหมดสิทธิ์ที่จะตอบโต้ ผมมองใบหน้าแหยๆแล้วยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย
“เจ็บอ่ะ” ไอ้ดิวบ่นขึ้น
“หมั่นไส้ว่ะ” ผมบอกพลางตบแก้มขาวที่โดนดึงของมันเบาๆเป็นเชิงปลอบใจ ถึงอย่างนั้นก็อดที่จะปรายตามองสายตาชาวบ้านที่กำลังทอดมองอยู่รอบๆไม่ได้อยู่ดี
แล้วจะมองกันไปถึงเมื่อไหร่วะเนี่ย...
เพราะนิสับเสียส่วนตัว ถึงแม้ไอ้ดิวจะปรนนิบัติผมดียังไง แต่การที่เห็นผู้หญิงยิ้มมาให้แล้วมันยิ้มตอบด้วยเนี่ย ทำให้ผมเริ่มไม่สบอารมณ์ ผมเข้าใจว่ามันหล่อ ก็เลยมีแต่คนสนใจ เข้าใจว่ามันยิ้มเก่ง เลยมีแต่คนมอง ไม่นับท่าทีง่ายๆดูเป็นกันเองจนน่าเข้าไปทำความรู้จักด้วยแล้ว ถ้าไม่เคลิ้มหรือเพ้อกันบ้างก็แปลกใจเต็มที ผมเข้าใจเรื่องนี้ดีครับ
แต่ว่ามันเป็นคนของผม แล้วผมก็หวงมากด้วย
เพราะฉะนั้นไม่ว่าความจริงที่ควรยอมรับได้จะเป็นอย่างไร แต่ผมก็ไม่สามารถทำใจไม่ให้หงุดหงิดขึ้นมาได้อยู่ดี ส่วนไอ้ตัวการมันคงไม่รู้หรอกครับ เพราะมันก็แค่ทำตามรูปแบบชีวิตประจำวันของมันไปเรื่อย ไม่อย่างนั้นผมจะเรียกมันว่าไอ้หน้านิ้มเหรอ
“ทำหน้าดุด้วยอ่ะ โกรธอะไรอีกหรือเปล่าเนี่ย” ไอ้ดิวถามผมต่อ ผมถอนหายใจออกมา
“เปล่า”
“แน่ใจ ไม่ใช่ของขึ้นเหมือนเมื่อคราวก่อนอีกนะ”
ผมหันกลับไปมองหน้าคนพูดเล็กน้อย ก่อนจะดึงแก้มที่เพิ่งจัดการไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อนอีกครั้ง พร้อมกับเสียงร้องโอยที่ดังขึ้น ไอ้ดิวหน้ามุ่ยลง พร้อมกับผมที่คลี่ยิ้มกว้างขึ้น
“แมลงปออ่ะ ทำไมต้องรังแกกันด้วย”
“ทำไม แค่นี้บ่นด้วยหรือไง” ผมพูดขึ้น อะไรวะ ผมไม่ได้ดึงแรงซะหน่อย
“ซาดิสม์ว่ะ”
“ไอ้ดิว” ผมตอบกลับด้วยสีหน้าเอาเรื่อง ไอ้หน้ายิ้มก็ยิ้มขึ้นจางๆแล้วเอาร่างมากระแทกผมเบาๆ ผมแสดงสีหน้าสงสัย ก่อนน้ำเสียงทุ้มจะดังขึ้นให้ได้ยินกันสองคน
“ถึงไม่ปกติ แต่กูก็ชอบ”
“ไอ้บ้า” ผมด่าก่อนจะยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง
เพราะมึงนั่นแหละที่ทำตัวให้กูหงุดหงิด มึงมาทำแบบนี้แล้วเมื่อไหร่กูจะเลิกหวงมึงซะทีล่ะวะ...
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
คอนนี้ผมกำลังอยู่ในชั่วโมงพละ ซึ่งเป็นวิชาสุดท้ายของวันนี้ครับ เทอมนี้มีเรียนแบดมินตันกัน ผมที่สอบผ่านไปแล้วกำลังนั่งรอเวลาให้หมดชั่วโมง ส่วนไอ้กี้กับโต้งกำลังไปแข่งกับเพื่อนในคอร์ดอื่น เหลือแต่ไอ้ดิวคนเดียวที่กำลังคร่ำเคร่งอยู๋กับการสอบซ่อม
คุณอ่านไม่ผิดหรอกครับ ไอ้คนเพอร์เฟคกำลังสอบซ่อม ก็อย่างว่านั่นแหละครับ คนเราไม่มีใครดีพร้อมไปทุกด้าน ไอ้ดิวเองถึงจะเป็นคนหน้าตาดี แต่ยังไงก็ยังเป็มนุษย์เดินดินธรรมดา มันก็ต้องมีข้อด้อยกลบกับข้อเด่นของมันบ้าง
ผมนั่งมองไอ้ดิวที่พยายามหวดลูกเพื่อทำคะแนนตามที่อาจารย์กำหนดไว้ พลางถอนหายใจออกมา อยากจะช่วยมันอยู่หรอกครับ แต่ไม่รู้จะช่วยยังไง ก่อนที่ผมจะมองเลยไปยังเพื่อนร่วมห้องอีกสองสามคนที่กำลังอยู่ในสภาวะเดียวกันกับมัน
เอาน่า อย่างน้อยมึงก็มีเพื่อนร่วมสอบซ่อมนั่นแหละ พยายามเข้าแล้วกัน...
ถ้าวัดเรื่องคุณลักษณะและภาพลักษณ์อื่นๆ ไอ้ดิวอาจจะดูดีที่สุดนั่นแหละครับ แต่ถ้าเป็นเรื่องกีฬาแล้วล่ะก็ ไอ้หน้ายิ้มห่วยแตกที่สุดเลยครับ ขนาดตอนสอบคู่พวกเรายังต้องเกี่ยงกันคู่กับมัน ก่อนจะตัดสินใจเป่ายิ้งฉุบเพื่อหาผู้โชคร้าย แน่นอนว่าคนๆนั้นไม่ใช่ผม แต่เป็นไอ้กี้เพื่อนเก่าสุดเลิฟของมัน อยากส่งเสริมเข้าข้างกันดีนักก็เชิญมึงสองคนไปอยู่ด้วยกันนั่นแหละ ผมยังจำได้ว่าการสอบแข่งคู่ครั้งนั้นไอ้กี้บ่นมากขนาดไหน จนไอ้ดิวต้องพาไปเซ่นที่ร้านอาหารในห้างเป็นการปลอบขวัญ
ผมที่ว่างไม่มีอะไรทำ ครั้นจะไปแข่งด้วยก็ขี้เกียจ ใจจริงแล้วเป็นห่วงมันอยู่นิดหน่อยเลยไม่มีอารมณ์ไปเล่นมากกว่า ผมถอนหายใจออกมา เมื่อเห็นไอ้ดิวกำลังคุยอะไรบางอย่าง ผมก็ได้แต่หวังว่าสวรรค์คงช่วยให้มันผ่านในไม่กี่นาทีนี้
ผมก้มลงไปมองกระเป่าสตางค์กับโทรศัพท์มือถือที่มันฝากเอาไว้ ตั้งใจว่าจะแอบดูโทรศัพท์มือถือแต่ดันติดรหัสผ่าน ผมเองก็ไม่รู้ด้วยเลยต้องหันไปสนใจกระเป๋าสตางค์แทน
ผมหยิบกระเป๋าสตรงค์ยี่ห้อดังขึ้นมา ก่อนจะแอบแง้มดูคร่าวๆ โดยลอบมองเจ้าของที่กำลังสอบซ่อมอยู่ด้วย แต่ดูท่าว่าอีกสักพัก ผมเลยตัดสินใจสวมบทเป็นนักสืบเพื่อค้นหาความลับในกระเป๋าสตางค์ราคาแพงใบนี้
ทันทีที่เปิดออกกว้าง ผมก็เห็นรูปถ่ายพวกเราสี่คนโชว์หราอยู่ด้านหน้า ภาพนี้เป็นภาพที่ถ่ายกันเมื่อเทอมที่แล้ว ถ้าจำไม่ผิดก็น่าจะเป็นวันแรกของการเปิดเรียนด้วยซ้ำ ไอ้กี้แนะนำเพื่อนเก่าที่เป็นเพื่อนใหม่ให้รู้จัก ก่อนที่คนบ้ากล้องจะบอกให้ถ่ายรูปเก็บเป็นที่ระลึก
ตัวของผมในรูปยังดูหน้ามึนอยู่เลยครับ แถมตอนนั้นจำได้ว่าไอ้ดิวมันติดไอ้กี้แจ แถมยังแย่งที่นั่งผมไปอีกด้วย ผมโคตรอารมณ์เสีย แต่นั่นก็เป็นวันแรกที่ผมได้เจอกับมัน ผมยังเก็บรูปนี้ไว้ในคอมพิวเตอร์ครับ
ผมเริ่มค้นไปตามช่องต่างๆ พร้อมกับดูทีท่าของเจ้าของที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันตอนนี้เป็นระยะ เมื่อเห็นว่ามันไม่ได้หันมาสนใจ ผมก็เริ่มหยิบบัตรที่มันพกไว้ออกมาดู ไม่นานผมก็ได้เห็นบัตรประชาชนหน้าตาตลกของมัน บัตรส่วนลดร้านอาหารหลายที่ บัตรสมาชิกร้านหนังสือ ก่อนที่ผมจะไปสะดุดกับรูปถ่ายใบเล็กที่ถูกเก็บไว้ด้านใน
ผมหยิบมาดูด้วยหัวใจที่เต้นเร็วขึ้น ก่อนจะมองไปที่รูปภ่ายใบนั้นที่ฉายภพใบหน้าของผมที่กำลังยิ้มอยุ่ เพราะว่าไม่ได้มองตรงมาด้านหน้า ทำให้เดาว่าน่าจะเป็นภาพแอบถ่ายมากกว่า ผมอมยิ้มขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกพองโตที่กำลังเติบโตอยู่ในหัวใจตอนนี้
โรคจิตชะมัด..
ผมเก็บของทุกอย่างกลับเข้าไปที่เดิม ผมนั่งรอดูมันที่ยังไม่ออกจากสนามสอบสักที ไม่ค่อยเข้าใจเลยว่า ทำไมมันยังสอบไม่ผ่านอีก ทว่าเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือของมันก็ดังขึ้น ผมตกใจเล็กน้อย ก่อนจะมองไปยังเจ้าของตัวจริงที่ยืนอยู่ห่างออกไป
เสียงร้องจากอุปกรณ์สื่อสารที่ดังไม่หยุด ทำให้ผมก้มลงไปมองเจ้าของปลายสาย ทันทีที่เห็นรูปภาพที่ปรากฏขึ้น หัวใจที่เคยพองโตอยู่เมื่อครู่ก็เหมือนโดนเข็มเล่มเล็กเจาะจนแฟบไปในทันที ผมหน้าตึงขึ้น ก่อนจะมองใบหน้าน่ารักของผู้หญิงที่ฉายอยู่ตรงหน้าเขม็ง
เอายังไงดีวะ...
ผมนึกลังเลใจขึ้นมา ก่อนจิตใต้สำนึกบางอย่างขะสั่งการให้ผมกดรับ ผมยกขึ้นแนบหูพลางเดินเลี่ยงไปอีกทาง เพื่อไม่ให้เจ้าของตัวจริงมองเห็น พร้อมกับเสียงหวานใสขี้อ้อนจะดังขึ้น
[พี่ดิวขา เย็นนี้มารับน้องหน่อยสิคะ]
แค่ประโยคแรกผมก็จี๊ดแล้วครับ ถ้าไอ้กี้มาได้ยินเนี่ยคงเริงร่าติดปีกแน่ ผมก็ว่าเสียงน่ารักดีนะครับ แต่ตอนนี้ผมไม่ปลื้ม
[พี่ดิว!]
“ดิวไม่ว่าง ไม่ต้องโทรมาอีก” พูดจบผมก็กดวางสายเลยครับ ไม่นึกอยากจะสนทนาต่อ เพราะผมไม่ใช่คนที่เก่งเรื่องต่อปากต่อคำนี่หรอกครับ โดยเฉพาะผู้หญิงด้วยแล้วผมไม่อยากยุ่ง นอกจากว่าเป็นเรื่องที่ผมยอมไม่ได้
แต่เหมือนว่ายายผู้หญิงคนนั้นจะไม่รามือง่ายๆ ผมฟังเสียงโทรศัพท์มือถือที่แผดร้องครั้งแล้วครั้งเล่า ก่อนจะกดตัดสายทิ้งอย่างไม่นึกสนใจ ทว่าก้นบึ้งของหัวใจแล้วผมแอบสะใจอยู่นิดหน่อบ
อยากจะรู้เหมือนกันว่า ระหว่างผู้หญิงคนนั้นกับผมใครมันจะอดทนมากกว่ากัน..
ผมเลิกคิ้วมองที่หน้าจอที่แสดงสายเข้าเข้ามาไม่หยุด ทันทีที่โน้ตตัวแรกดังขึ้นผมก็กดตัดสายฉับ ผมยิ้มขึ้นเมื่อเห็นว่าการทำงานของเครื่องกลับนิ่งสนิทเหมือนก่อนหน้านี้ ผมชักสีหน้าใส่โทรศัพท์ที่หยุดการติดต่อไปแล้ว ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าไม่ทันได้ดูชื่อเลย เพราะมัวแต่สนใจภาพมากกว่า
ในเมื่อผู้หญิงคนนั้นเป็นคนเดียวกับที่ผมเห็นไอ้ดิวไปควงด้วยเมื่อครั้งก่อน...
ผมเดินกลับมาที่เดิมอีกครั้ง ก่อนจะเห็นไอ้ดิวที่กำลังคุยอยู่กับเพื่อนในห้องอีกคน ทันทีที่ผมเดินเข้าไปใกล้ไอ้หน้ายิ้มก็หันกลับมาสนใจในทันที
“ไปไหนมา”
“ไปเดินเล่น เบื่อๆ แล้วนี่มึงสอบผ่านหรือยังเนี่ย”
“ผ่านแล้ว” ไอ้ดิวพูดพลางถอนหายใจเล็กน้อย เหงื่อที่ซึมผ่านเสื้อพละบ่งบอกความอ่อนล้าของเจ้าของได้เป็นอย่างดี “ไม่รู้จะอะไรหนักหนา กูไม่ได้คัดตัวไปทีมชาติสักหน่อย”
“คนอื่นเขายังทำได้ เพราะมึงมันอ่อนไง” ผมพูดพลางหัวเราะเยาะ
“แต่อย่างอื่นกูไม่อ่อนหรอกนะ อยากลองไหม” ไอ้ดิวโต้กลับ ก่อนจะยักคิ้วขึ้นกวนๆ
ผมไม่รู้หรอกครับว่ามันต้องการจะสื่ออะไร แต่ดูจากท่าทาง สีหน้าและน้ำเสียงแล้วคงไม่ใช่เรื่องดีสักเท่าไหร่ ผมแต่นเสียงหัวเราะก่อนจะคืนกระเป๋าสตางค์กับโทรศัพท์มืถถือ ทว่าเจ้าของตัวจริงถือได้ไม่นานเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นอีกครั้ง ผมรู้สึกคิ้วกระตุกขึ้นมาเล็กน้อย
ไอ้ดิวหันไปสนใจก่อนจะกดรับ โดยที่ผมไม่ทันสังเกตว่าใช่คนเดิมหรือเปล่า พร้อมกับน้ำเสียงทุ้มที่แฝงไปด้วยความอ่อนโยนนั้นจะดังขึ้น
“ว่าไงครับ”
ผมหันไปมองคนที่ยืนอยู่ข้างกันด้วยสีหน้าจับผิด ไอ้ดิวคงรู้สึกได้ถึงเลิกคิ้วมองผมอย่างสงสัย นัยน์ตาคมเข้มสีดำสนิทนั้นมองผมแวบหนึ่งก่อนจะเลื่อนไปมองทางอื่นแทน
“เย็นนี้เหรอ อืม... เดี๋ยวพี่ไปรับครับ”
ไม่ผิดตัวแล้วครับงานนี้ แต่เรื่องนั้นช่างมันก่อน ผมสนใจเรื่องที่มันพูดมากกว่า เมื่อกี้มึงบอกว่าจะไปรับยายนั่นเย็นนี้เหรอ มันเป็นใครวะเนี่ย ทำไมมึงต้องไปสนใจด้วย ทำแบบนี้แล้วเรื่องไปส่งผมล่ะครับ มันจะว่ายังไง
“อย่างนั้นเหรอ” ไอ้ดิวพูดขึ้นอีกครั้ง ผมไม่อยากทนฟังอีกแล้วว่ามันจะพูดอะไรอีก เลยตัดสินใจไปหาโต้งที่กำลังยืนรอแข่งอยู่ข้างสนาม
-
“ปอเป็นอะไรวะ” โต้งถามขึ้นทันทีที่เห็นหน้าผม ผมคงเป็นพวกดูออกแบบทะลุปรุโปร่งเลยใช่ไหมครับเนี่ย
“ไม่มีอะไร เบื่อ”
โต้งทำหน้างง ก่อนจะมองเลยไปยังด้านหลังของผม “แล้วมึงสอบผ่านแล้วเหรอ”
“อืม”
เสียงไอ้ดิวดังขึ้นข้างหลัง ผมลอบถอนหายใจเ เพื่อระบายความร้อนรุ่มในใจที่กำลังลุกโชนในตอนนี้ ก่อนจะรับรู้ได้ถึงน้ำหนักของท่อนแขนที่พาดลงบนลำคอ ผมตวัดสายตาไปมอง พร้อมกับเห็นนัยน์ตาสีดำที่สบมองกลับมา ไอ้ดิวยิ้มขึ้นอีกครั้งอย่างที่ทำเป็นประจำ ก่อนจะออกแรงลากผมไปอีกทาง
“จะไปไหน”
ไอ้ดิวไม่ได้ตอบในทันที เมื่อเราสองคนมายืนอีกด้านของโรงยิมที่ไม่ค่อยมีคน ไอ้หน้ายิ้มที่กำลังกอดคอผมเอาไว้ก็ทำสีหน้าอ่อนลง พร้อมน้ำเสียงทุ้มที่เคยฟังนุ่มหู ทว่าในเวลานี้กลับระคายหูของผมสิ้นดี
“เย็นนี้กลับบ้านเองได้หรือเปล่า”
นี่มันอะไรกันเนี่ย?
อย่าหาว่าผมหลงตัวเองเลยนะครับ เอาเป็นว่าถึงเราสองคนจะไม่ได้เป็นแฟนกัน แต่ในใจลึกๆแล้วผมก็รู้สึกเหมือนเป็นแฟนกันอยู่ดี อย่างน้อยมันก็เคยบอกกับผมว่า ผมเป็นแฟนของมันแล้ว ที่สำคัญไปกว่านั้นท่าทีและความรู้สึกที่มันแสดงออกในตอนนี้ก็ชัดเจนเสียจนหลับตายังรู้สึกได้ และเรื่องจริงที่มากไปกว่านั้น ไม่ใช่แค่คำว่า ‘ชอบ’ ที่ส่งมาให้ แม้แต่คำว่า ‘รัก’ ผมก็เคยได้รับจากมันมาแล้ว
แล้วยายนี่มันเป็นใครวะ!? ถึงทำให้ไอ้ดิวเขี่ยผมทิ้งไปแบบนี้
“แมลงปอ อย่าเงียบดิ” ไอ้ดิวยังว่าต่อ ใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังหงอยลงนั้น ทำให้ผมตีหน้ายุ่งมากกว่าเดิม “กูติดธุระอ่ะ ไม่งอนกันเนอะ”
ไอ้บ้าเอ๊ย! กูไม่งอนมึงหรอก แต่กูโกรธมึงโว้ย! นี่ขนาดไม่ได้เป็นแฟนกัน มึงยังทิ้งกูได้ลงคอ ถ้าคบกันแล้วมึงเบื่อขึ้นมา ไม่โยนกูลงถังขยะเลยหรือไงวะ...
“ธุระอะไรวะ” ผมถามเสียงแข็ง ผมรู้ว่ายายนั่นต้องบอกเรื่องที่ผมตัดสายทิ้งแน่ แต่ที่ผมไม่รู้คือตอนนี้ไอ้ดิวมันคิดอะไรอยู่
“ธุระส่วนตัวครับ” ไอ้ดิวบอก ก่อนจะถอนหายใจออกมา “อย่าทำหน้าแบบนั้นดิ กูกลัวอ่ะ”
“งั้นไปส่งกูก่อน” ผมยื่นข้อเสนอ ผมไม่ได้เดือดร้อนที่ต้องกลับบ้านเองหรอกครับ แต่รู้สึกเสียหน้ามากกว่า
“ถ้าไปส่งแมลงปอก่อน แล้วไม่ทันอ่ะ” ไอ้ดิวบอกเสียงอ่อย
ผมถอนหายใจออกมา ดูท่าแล้วมันคงไม่อยากบอกผมเท่าไหร่ จะเซ้าซี้มากก็หาว่าไปเสือกเรื่องของมันอีก มันอุตส่าห์บอกแล้วว่าเรื่องส่วนตัว ไม่ใช่เรื่องส่วนเรา เพราะฉะนั้นผมก็ไม่ควรเข้าไปยุ่งใช่ไหมเนี่ย ในเมื่อตอนนี้ผมกับมันก็แค่เพื่อนสนิทธรรมดาเท่านั้น
แค่คิดผมก็โมโหแล้วครับ!
“เออๆ เรื่องของมึง” ผมตอบอย่างนึกรำคาญ ไอ้ดิวยังหน้าหงอยเหมือนเดิม ก่อนที่ผมจะรับรู้ได้ถึงสัมผัสเบาๆที่ข้างแก้ม ผมหันไปมองเล็กน้อย
“เดี๋ยวดิวโทรหานะ”
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
เมื่อวานผมกลับบ้านพร้อมกับหอบความหงุดหงิดและความแคลงใจ ไอ้ดิวโทรหาอีกครั้งหลังจากผมถึงบ้านได้ไม่นาน ผมไม่นึกอยากจะคุยกับมันสักเท่าไหร่ ดูเหมือนไอ้ตัวดีคงรู้ว่าผมอารมณ์เสียอยู่เลยไม่ได้ทำตัววุ่นวายเพื่อเพิ่มระดับปรอทความโมโหให้ผมอีก
วันนี้ไอ้หน้ายิ้มก็ยังทำตัวเหมือนปกติ ผมเองก็ยังเก็บเรื่องที่ยังคาใจไว้กับตัวเองอีกครั้งอย่างที่เคยทำเป็นประจำ คงเพราะผมเป็นลูกคนเดียว เวลามีเรื่องอะไรถ้าไม่ปรึกษาพ่อกับแม่ ตัวเลือกต่อมาก็คือเพื่อน แต่ผมว่าเรื่องนี้มันดูไร้สาระเกินกว่าที่จะเล่าให้ใครฟัง
หลังจากหมดวิชาชมรม ผมกับนิ้งก็เดินออกมาจากห้องสมุด ก่อนที่เธอจะขอแยกตัวไปหาเพื่อนต่อ เหลือแต่ผมที่กำลังเคว้างคว้างอยู่คนเดียว ผมก้มลงมองดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือ ก่อนจะนึกไปถึงใครอีกคนที่มีหน้าที่ไปส่งผมที่บ้าน เพราะชมรมเบเกอรี่ของไอ้ดิวมักจะเลิกช้าอยู่แล้ว ผมเลยตัดสินใจหาอะไรทำรอ ก่อนจะเกิดความคิดประหลาดวิ่งเข้ามา
ทำไมต้องมานั่งอยู่คนเดียวด้วยล่ะ ไปหามันดีกว่า...
เมื่อผมตัดสินใจเสร็จสรรพ ผมก็ออกเดินไปทางห้องคหกรรมที่ไม่ค่อยได้ผ่านนัก ทว่าเดินไปได้ไม่นานกลิ่นหอมของขนมอบใหม่ก็ลอยฟุ้งแตะจมูกของผม ผมลอบสูดกลิ่นหวานของมันอย่างพอใจ อดคิดถึงคนที่ต้องอยู่ท่ามกลางกลิ่นหอมน่าอร่อยแบบนี้ขึ้นมาไม่ได้ว่าจะมีความสุขมากแค่ไหน
ผมเดินมาจนถึงหน้าห้องขนาดยาวที่กำลังเปิดประตูอ้าไว้ พร้อมกับกลิ่นนมและเนยที่เดินทางมาทักทาย ผมขะโงกหน้ามองอยู่ห่างๆเพื่อมองหาไอ้ตัวดีที่น่าจะอยู่ในห้องนี้ แต่หลังจากที่มองดูรอบๆแล้วไม่ยักจะเห็นไอ้ดิวที่สังกัดชมรมนี้ มีแต่นักเรียนหญิงในชุดผ้ากันเปื้อนสีหวานที่เดินไปมาในห้องอยู่สองสามคน
มันไม่อยู่เหรอวะ...
ผมไม่เคยมาหาไอ้ดิวแบบนี้มาก่อน นี่จึงเป็นครั้งแรกที่ผมมาเยือนชมรมเบเกอรี่แห่งนี้ ไม่ใช่ว่าผมเผลอเดินสวนทางกับมันไปแล้วหรอกนะ แต่จะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อทางเดินที่มายังห้องนี้มีอยู่ทางเดียวเท่านั้น ผมขมวดคิ้ว กะว่าจะมาแอบมองมันสักหน่อย ไม่คิดเลยว่าจะพลาดเป้าไปแบบนี้
ผมถอนหายใจ ถ้าแบบนั้นก็ไปหาที่นั่งรอแล้วค่อยโทรหามันอีกทีแล้วกัน เมื่อคิดได้แบบนั้นผมก็หันกลับก่อนจะผงะไปเล็กน้อย เมื่อเจอไอ้ดิวยืนกอดอกมองผมอยู่ ใบหน้าหล่อเหลาที่ผมเห็นจนชินตากำลังอมยิ้มพลางทำสีหน้าสงสัยออกมา
“แล้วมึงมายืนทำอะไรตรงนี้วะ” ผมบ่นออกมา
“ก็มาดูคนแปลกหน้าที่มายืนทำตัวหน้าสงสัยอยู่หน้าชมรมน่ะสิ” ไอ้ดิวตอบกลับ ก่อนคิ้วเข้มนั้นจะเลิกคิ้วมาเล็นก้อย “มึงมาส่องสาวในชมรมเหรอไงวะ”
“กูไม่ได้โรคจิตแบบนั้น” ผมตอบ ก่อนจะทำหน้ามุ่ยลง ทั้งที่ภายในใจอดที่จะอายขึ้นมานิดๆไม่ได้
กูไม่ได้มาส่องสาว แต่กูมาส่องหนุ่มต่างหากละโว้ย!
“ก็แล้วไป” ไอ้ดิวว่าก่อนจะทำหน้าเจ้าเล่ห์ขึ้น “หรือว่ามาหากู”
“กูแค่เดินผ่านมาเฉยๆหรอกเว้ย” แล้วทำไมผมต้องอายด้วยเนี่ย
“แบบนี้กูก็ดีใจเก้ออ่ะดิ” ไอ้ดิวตอบกลับ พลางมองสีหน้าผมไปด้วย “แล้วมาเดินผ่านอะไรแถวนี้ล่ะ”
แล้วมึงจะไล่ต้อนกูไปทำไมล่ะวะ!
“กูได้กลิ่นหอมๆเลยเดินมาดู” ผมตอบพลางชักสีหน้าใส่ “ที่นี่ห้ามกูผ่านหรือไงวะ”
“เปล่า ที่แท้ก็ตามกลิ่นมานี่เอง” ไอ้ดิวพูดขึ้น ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ ผมขมวดคิ้ว แล้วเลิกสนใจท่าทางของมัน เพราะความตกใจในคราแรก ทำให้ผมได้แต่มองหน้า แต่ตอนนี้ผมเพิ่งจะเห็นบางอย่างที่ผิดแปลกไปจากเดิม
“ไอ้ดิว นี่มึง...” ผมพูดขึ้นพลางมองท่าทีแปลกใจของคนตรงหน้า ไม่นานไอ้หน้ายิ้มก็ยิ้มขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับเสียงหัวเราะที่ดังขึ้นเบาๆ ผมเบ้หน้าออกมา ก่อนจะมองไปยังสิ่งผิดปกติที่อยู่บนตัวของมันอย่างไม่แน่ใจ
ผ้ากันเปื้อนสีชมพู!
ถ้าผู้หญิงมาใส่ ผมคงไม่แปลกใจเท่าไหร่ แต่นี่ผู้ชายสูงร้อยเจ็ดสิบห้า แถมยังหน้าด้านพอที่จะใส่ออกมาเดินนอกห้องเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแบบนี้อีก
“เลิกทำหน้าแบบนั้นเถอะ กูขำว่ะ” ไอ้ดิวบอก พลางหัวเราะออกมาเล็กน้อย “เครื่องแบบชมรม มึงจะตกใจอะไรนักหน้าเนี่ย”
“ไอ้ดิวมึงแหววมาก” ผมตอบพลางขมวดคิ้ว แต่พอดูๆไปก็ไม่ขัดกับภาพลักษณ์ของมันเท่าไหร่ โชคดีที่ไอ้ดิวมันไม่ได้ดู
เถื่อนอะไรแบบนั้น ไม่อย่างนั้นมันคงขัดตาน่าดู
“อะไรวะ มีแต่คนบอกว่าน่ารัก” ไอ้ดิวว่า ก่อนจะยิ้มออกมา เมื่อเห็นผมมองหน้ามันเหมือนเห็นผี
มึงก็พูดมาได้ ไม่อายปาก...
“กล้าว่ะ แล้วนี่มึงไปไหนมา”
“ออกไปถ่ายเอกสารมาน่ะ” ไอ้ดิวตอบ “กะว่าจะโทรให้มึงมารอที่นี่อยู่เหมือนกัน”
“ทำไมวะ”
“วันนี้กูจะลองทำคัพเค้กดูหน่อย คงเสร็จเย็นๆนั่นแหละ” ไอ้ดิวว่า “เข้ามารอข้างในก่อนดิ”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูรออยู่ข้างนอก”
“จะมารอข้างนอกทำไม ข้างในที่ของกินด้วย” ไอ้ดิวว่าต่อ ก่อนจะยิ้มให้ผมอีกครั้ง “มึงไม่ได้กลิ่นเหรอ หอมจะตาย นั่งอยู่ข้างนอกก็ได้แต่ดมกลิ่นเท่านั้นนั่นแหละ”
“คิดว่ากูเป็นพวกเห็นแก่กินหรือไงวะ” ผมตอบกลับ ไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมมันต้องมาชักจูงผมด้วยการเอาของกินมาล่อแบบนี้ด้วย ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ!
แต่ว่า... ผมก็ชอบจริงๆนั่นแหละ
“เดี๋ยวกูทำให้กินด้วยดีไหม” ไอ้ดิวว่าต่อก่อนจะเข้ามากอดคอของผม “นี่เพิ่งไปได้สูตรมาน่ากินมากๆ” แล้วไอ้หน้ายิ้มก็ยื่นภาพขาวดำของคัพเค้กที่มันว่าให้ดู
“ไม่ต้องลำบากมึงหรอก” ผมปฏิเสธ ไม่อยากให้มมันมาวุ่นวงายทำอะไรอีก เพราะนี่มันเวลาเลิกเรียนแล้วด้วย ถึงแม้ใจจริงผมก็อยากกินอยู่เหมือนกัน แค่นึกภาพได้กินขนมที่เพิ่งอบใหม่เนี่ย ผมก็เริ่มจะมีความสุขแล้วครับ
“ลำบากอะไร กูอยากทำให้” ไอ้ดิวยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเบาขึ้นกว่าเดิม “เข้าไปนั่งข้างในเถอะ กูอยากให้มึงอยู่ใกล้ๆ”
“เรื่องมาก”
ผมยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อได้ฟังแบบนั้น ก่อนจะยอมเดินตามแรงดันหลัง ผมก้าวเข้าไปในห้องที่อยู่ตรงหน้า ด้วยหัวใจที่พองโตขึ้น
เอาเป็นว่าผมไม่ได้เห็นแก่กินนะครับ แต่เพราะว่ามันทำตัววุ่นวายจนน่ารำคาญนั่แหละ ถ้าไม่ยอมเข้าไปตามที่มันว่า ไอ้ดิวก็คงอ้อนผมไม่หยุด แล้วเมื่อไหร่ผมจะได้กลับบ้านล่ะครับ
แค่นั้นจริงๆนะ...
TBC :|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
NOTE :::
มาลงตอนใหม่แล้วจ้า หลังจากเว้นระยะพอให้ได้คิดถึงกันบ้าง (รึเปล่า)
หวังว่าจะยังติดคามกันต่อไปนะคะ อิอิ
ตอนนี้แมลงปอก็จะออกอาการ 'หวง' ของตัวเองออกมาเล็กน้อย มีกลิ่นดราม่านิดๆ พอให้มีรสชาติ
ไม่แน่ใจว่าคำผิดเยอะไหม ยังไงก็ขออภัยด้วยจ้า
ขอบคุณี่ติดตามมาจนถึงตอนนี้ และขอให้ตามจนจบเรื่องนะคะ
สามารถแนะนำติชมเนื้อเรื่องได้เช่นเคย
ขอบคุณมากเลยค่ะ
ช่วงนี้จะลงช้าค่อนข้างนานนะคะ เพราะไม่มีเวลาพิมพ์ถึงจะเตรียมเนื้อเรื่องจบหมดแล้วก็ตาม แฮะๆ ทำงานเลิกดึกทุกวันเลยค่ะ
อดทนรอกันหน่อยนะคะ
ปล. คนเขียนเริ่มคิดว่า แต่ละตอนที่ลงๆไปนั้น มันยาวเกินไปหรือเปล่า
ปล. ต่อมา ก่อนหน้านี้จำผิด แฮะๆ ตอนหน้า หวานกันที่ชมรมเบเกอรี่จ้า ติดตามกันด้วยค่ะ
-
จิ้มมมมมม =”>
คิดถึงจังเลยยยย แมลงปอ ดิว <3
ผญ คนนั้น น้อบสาวเปล่า ?
-
ในที่สุดแมลงปอก็บินมาให้อ่าน
น่ารักขึ้นนะนี่
มีผ้ากันเปื้อนสีชมพูด้วย
แมลงปอจะยิ่งหลงรักมากขึ้นทุกวันแหละนายดิวเพลาๆ วะบ้างเถอะ
แต่คนอ่านชอบ 555
อยากกินคัพเค้ก
บวกและเป็ด
ปล. รูปแมลงปอน่าหยิกแก้มสุดๆ
-
อาการอยากรู้แต่ไม่อยากถาม
อึดอัดใจเนอะแมลงปอ
แล้วยังไง ดิวใจเย็นไป หรือแมลงปอใจร้อน
โอ๊ยยย อยากจับดิวมาเขย่าคอ เค้นให้รู้เรื่องแทน
:กอด1: คิดถึงนะคะ :กอด1:
-
ผู้หญิงคนนั้นนี่ใคร คงไม่ใช่กิ๊กหรอก ดิวหลงแมลงปอขนาดนั้น :laugh:
-
ไม่ใช้คำว่าแฟน แต่บอกว่าหวง
แล้วใช้สิทธิอะไรไปหวงล่ะแมลงปอ
-
แมลงปอเริ่มหวงแบบเต็มที่แล้ว รักเค้าแล้วดิ๊ รักเค้าก็บอก ดิวจะได้ดีใจ
ที่โทรมาอาจเป็นน้องสาวดิวป่ะ คงฟ้องพี่ชายไปแล้วด้วย แต่ดิวก็ไม่เห็นถามอะไรแมลงปอเลย
แต่แอบสงสัยดิวว่าทำไมไม่บอกไปตรง ๆ ว่าไปรับใครหรือทำอะไร บอกแต่ธุระส่วนตัว
เป็นเราก็โมโหนะ ดิวกับผ้ากันเปื้อนสีชมพู แหววได้อีก แมลงปอไม่เห็นแก่กินเล้ย
เดินตามเค้าต้อยๆไปแล้ว
ขอบคุณค่ะ
-
:impress3:ดีใจที่มาแล้ว แต่ละตอนไม่ยาวไปหรอกค่ะ อ่านเท่าไหร้ก้ไม่เคยพอ555 แหมๆแมลงปอหึงหวงชัดเจน อิอิ ออกอาการอ่ะน่ารักจัง ชอบๆๆ
-
แหม เราก้อนึกว่า แมลงปอจะเจอถุงยางในเป๋าตังค์ 555
-
เย้!!! แมลงปอกะดิวมาแล้ว><
เราดีใจนะที่แมลงปอหึงดิวขนาดนี้อ่ะ จากที่เมื่อก่อนไม่ค่อยจะสนใจ
รีบเคลียร์กันเร็วๆนะ แมลงปอเนี่ย...ก็ซื้อตัวง่ายดีนะ 55
-
ถ้าไม่รักไม่ชอบเขาจะหวงทำไม จะหึงทำไม เนอะแมลงปอเนอะ >//////<
-
แมลงปอหวงเวอร์
-
ดิวกับปอมาแล้ว
อย่าหายไปนานๆอีกนะ อยากอ่านต่อแล้วจ้า
-
แมลงปอเริ่มเผยความรู้สึกมากขึ้นละนะ
ชอบมากเลยตอนรับโทรศัพท์ดิวอะ สุดยอดเอาไป10นิ้วเจ๋งๆ
แต่ทำไมอยู่กับดิวแล้วปากแข็งจังน้า.....
ดิวรีบต้อนให้แมลงปอรับเป็นแฟนเร็วๆนะ
อยากเห็นคนไม่ปากแข็งละ555555
-
ม่ายยาววว สั้นมากกกกกกกกกกกกก o13
-
นี่ขนาดยังมิได้เป็นแฟนกันนะเนี่ย อิอิ
-
แมลงปอไม่บอกดิวไปล่ะว่าหวง จะได้รู้ด้วยว่าผู้หญิงคนนั้นคือใคร
-
ดิวไปเอาสูตรขนมหรือเปล่าน่า
แมลงปอหวงก็บอกไปเลย ดิวมันต้องยิ้มแก้มแตกแน่ๆๆ
-
ยังไม่ใช่แฟนเลยยย
หวงเค้าซะแล้วววว
ว้ายยยยยยยยย
:z1:
เดาว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นน้องสาวดิวนะ
ปล. ไม่สั้นไปหรอกจ้ะคนเขียน เราชอบยาวววววๆ :o8:
-
อยากอ่านอีก ๆ ติดตามน๊าา
:katai4:
-
เรื่องน่ารักดี ขอติดตามด้วยอีกคน อ่านรวดเดียวตามทันเลย ^^
อืม อย่าให้แมลงปอต้องมาคอยหวงดิวมากนะ ชอบให้พระเอกตามหึงหวงนายเอกมากกว่าอ่ะ :hao3:
-
คิดถึงเรื่องนี้อีกแล้วค่ะ อยากอ่านแล้วว ช่วงนี้มีเรื่องแย่เยอะ555 อยากอ่านแล้วยิ้ม จะรอนะค้าา
-
แมลงปอน่ารักเนอะ
-
ตอนหน้าจะมาลงประมาณวันสงกรานต์นะคะ ตอนนี้คนเขียนกำลังหาเวลาปั่นอยู่จ้า
ขออภัยที่ล่าช้านะคะ
ขอบคุณค่ะ
-
ตอนที่ 25
ทั้งที่เลยเวลาเลิกเรียนมาแล้ว แต่ดูเหมือนว่าสมาชิกในชมรมเบเกอรี่แห่งนี้จะไม่มีทีท่าว่าจะกลับบ้านแต่อย่างใด ผมนั่งมองความวุ่นวายเล็กๆที่เกิดขึ้น ท่ามกลางกลิ่นหอมที่ลอยฟุ้งไปทั่วห้อง
“ลองกินดูสิ”
ไอ้ดิวส่งคุกกี้ชั้นหนึ่งมาให้ ผมกำลังจะหยิบทว่าไอ้ตัวดีกลับเอามือหลบ ก่อนที่เสียงทุ้มจะดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับหัวใจของผมจะเต้นผิดจังหวะ
“เดี๋ยวป้อนให้”
“กูไม่ได้เป็นง่อย” ผมตอบกลับ ไอ้นี่อะไรก็ไม่รู้ เห็นอยู่ว่าไม่ได้อยู่ตามลำพังก็ยังทำตัวให้ผมต้องปวดหัวขึ้นมาไม่ได้
“กูอยากเอาใจอ่ะ อ้าปากเร็วๆ” ไอ้ดิวว่าต่อ พลางทำเสียงอ่อนอ้อนผมอีกครั้ง
ผมถลึงตาใส่ เอาใจอะไรของมึง! ถ้าเอาใจกูก็ปล่อยให้กูกินเองสิวะ จะมาบังคับให้กูอ้าปากทำไม ผมนึกบ่นอยู่ในใจพลางมองดูรอบๆอีกครั้ง ก่อนจะใจหายไปไม่น้อย เมื่อเห็นว่ามีสายตาอีกหลายคู่กำลังมองมา
มีอะไรก็ทำไปสิวะ จะมามองกูทำไมเนี่ย!
“มึงจะบ้าเหรอ คนมองอยู่” ผมบอกเสียงเข้ม ก่อนจะแย่งคุกกี้ที่มันเอามาให้ ทว่าความตั้งใจของผมกลับไม่ได้ผลพร้อมกับไอ้หน้ายิ้มที่ทำหน้าหงอยลง
“แล้วมึงจะสนใจคนอื่นทำไม สนใจแค่กูคนเดียวก็พอแล้ว” ไอ้ดิวว่า ก่อนจะส่งยิ้มหวานมาให้ผมได้หน้าแดงอีกครั้ง “เนอะ”
“ไอ้บ้า” ผมบ่นใส่ ก่อนจะหลับหูหลับตาอ้าปากแล้วยอมทำตามที่มันว่าให้หมดเรื่องหมดราว โดยเลือกที่จะเมินอย่างที่คนตรงหน้าบอก ก่อนผมจะเห็นสายตาของไอ้ดิวที่กำลังมองมาด้วยประกายบางอย่าง
“อร่อยไหม”
“อืม” ผมตอบเสียงเบา ถึงจะบอกกับตัวเองว่าไม่ให้สนใจ แต่ดูเหมือนว่าร่างกายของผมจะไม่ค่อยเชื่อฟังเท่าไหร่ ก่อนที่ผมจะเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เมื่อเห็นผู้หญิงที่กำลังมองผมกับไอ้ดิวอยุ่เมื่อครู่ หัวเราะแล้วยิ้มอะไรบางอบ่าง
อะไรวะเนี่ย...
ไอ้ดิวลากเก้าอี้มานั่งข้างผมแล้วหยิบคุกกี้ที่อยู่ในห่อพลาสติกใสมากินบ้าง ผมถอนหายใจออกมา ก่อนจะมองไปรอบๆอีกครั้ง จนสายตามาหยุดตรงคนที่นั่งอยู่ข้างกัน
“แล้วไหนมึงบอกว่าจะไปทำอะไรไม่ใช่หรือไง”
“เดี๋ยวรอคนอื่นกลับไปก่อน” ไอ้ดิวคอบเรียบเรื่อยพลางกินคุกกี้ไปด้วย
“ทำไมต้องรอให้คนอื่นกลับไปก่อนด้วย” ผมถามด้วยความสงสัย “มึงจะแอบทำอะไรหรือไง”
ไอ้ดิวหันมามองผมเล็กน้อย ทั้งที่ใบหน้ายังประดับด้วยรอยยิ้มจางๆ โดยที่ไม่ได้พูดอะไร แล้วนั่งกินคุกกี้ต่อ ผมล่ะไม่ค่อยเข้าใจความคิดของมันเท่าไหร่เลย ทำตัวมีลับลมคมในอยู่ได้ แถมผมก็เป็นพวกไม่ชอบเซ้าซี้ใครด้วย ในเมื่อมันไม่บอก ผมก็ไม่อยากถามมันให้ยุ่งยาก
“ว่าแต่ชมรมนี้มันไม่มีผู้ชายหรือไงวะ” ผมถามขึ้นอีกครั้ง หลังจากนั่งอยู่ในห้องนี้มาสักพักก็ไม่เห็นวี่แววสิ่งมีชีวิตเพศผู้อีก นอกจากไอ้ดิว
“ก็มีกูไง”
“หมายถึงนอกจากมึง”
“อืม” ไอ้ดิวตอบ ก่อนจะยื่นคุกกี้มาป้อนผมอีกครั้ง แต่คราวนี้ผมไม่ยอมแล้วครับ
“เลิกเล่นได้แล้ว” ผมบ่นใส่ ก่อนจะหันไปหยิบคุกกี้ในมือที่มันถืออยู่แทน พลางถามด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้น “ชมรมนี้มีมึงเป็นผู้ชายคนเดียว”
“น่าจะเป็นแบบนั้นนั่นแหละ”
นี่มันผึ้งในหมู่ดอกไม้ชัดๆ...
ผมขมวดคิ้วขึ้น พอมานึกว่ามันเป้นผู้ชายเพียงคนเดียวในหมู่หญิงสาวหน้าตาน่ารักพวกนี้ ผมก็อดคิดหนักขึ้นมาไม่ได้ ไม่อยากนึกเลยว่า มันจะโดนอ่อยมากขนาดไหน
โซนอันตรายของแท้...
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นอ่ะ” ไอ้ดิวถาม ก่อนจะจ้องหน้าของผม “พักนี้คิ้วย่นบ่อยนะ มีอะไรให้เครียดเหรอวะ”
“ไม่มีอะไร แล้วทำไมถึงมีมึงเป็นผู้ชายอยู่คนเดียว” ผมถามต่อ ไม่รู้ว่ามันนึกอะไรอยู่ ถ้าเป็นผมนี่คงไม่กล้าอยู่หรอกครับ มันรู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ ยิ่งต้องมาสวมผ้ากันเปื้อนสีน่าปวดหัวนั่นอีก แค่คิดก็สยองแล้ว ไม่ใช่ว่ามันตั้งใจมาโปรยเสน่ห์ในชมรมนี้หรอกนะ
“พอดีชมรมนี้คนเข้ากันเยอะเลยมีการสอบคัดเข้ามา แล้วกูบังเอิญเป็นผู้ชายคนเดียวที่สอบผ่าน”
“แล้วมึงสนิทกับใครเป้นพิเศษหรือเล่า” ผมถามขึ้น พลางมองดูหน้าแต่ละคนที่กำลังเก็บของกัน บางคนก็หันมายิ้มให้
“ก็ไม่หรอก ทำไมเหรอ”
“เปล่า” ผมตอบ ก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้งเมื่อไอ้ดิวกำลังมองผมเหมือคิดอะไรบางอย่างอยู่ “กูแค่อยากรู้ไว้เท่านั้น”
“มึงสนใจเรื่องของกูด้วยเหรอ” ไอ้ดิวถาม ก่อนจะส่งยิ้มมาให้ ทั้งที่เห้นจนเคยชิน แต่ทำไมไอ้หัวใจบ้าๆถึงต้องตื่นเต้นทุกครั้งด้วย
“ดิวยังไม่กลับเหรอ”
ไม่ทันที่ผมจะได้ตอบกลับ เสียงที่สามก็ดังแทรกขึ้น ก่อนจะเรียกความสนใจจากผมและไอ้ดิวให้หันไปมอง ผมมองใบหน้าหญิงสาวที่ถือกระเป๋านักเรียนอยู่
“อีกสักพักน่ะ” ไอ้ดิวตอบก่อนจะส่งยิ้มให้
“ดิวจะทำอะไรเหรอ” ผู้หญิงอีกคนเข้ามาถามด้วยรอยยิ้ม
“ไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวดิวรอปิดห้องให้”
“งั้นเรากลับก่อนนะ”
ผมนั่งมองเพื่อนสาวชมรมเดียวกับไอ้ดิวที่ทยอยเดินออกไป โดยที่ทุกคนไม่ลืมบอกลาไอ้หน้ายิ้มแล้วหันมามองผมด้วยสายตาแปลกๆ ผมถอนหายใจออกมา เมื่อพบว่าในห้องที่เคยครึกครื้นและเต็มไปด้วยชีวิตชีวาก่อนหน้านี้กลายเป็นเพียงห้องเงียบๆที่มีแค่ผมกับไอ้ดิว และกลิ่นหอมของเนยที่ลอยอยู่จางๆ
“นี่อย่าบอกว่าที่มึงเลิกโคตรช้าประจำเนี่ย เพราะต้องรอปิดผ้อง”
“ประมาณนั้นแหละ กูเป็นผู้ชายคนเดียวนี่” ไอ้ดิวตอบก่อนจะลุกขึ้น “คราวนี้ก็ถึงตาพวกเราแล้ว”
ผมลุกตาม ก่อนจะเดินไปที่หน้าประตู ทว่าเสียงของไอ้ดิวก็รั้งจังหวะการก้าวของผมเสียก่อน ผมหันมามองหน้ามันด้วยความสงสัยอีกครั้ง
“แล้วมึงจะไปไหน”
“ก็กลับไง” ผมถอบปกติ “เหลือมึงคนสุดท้ายแล้วนี่”
ไอ้ดิวหัวเราะขึ้นเบาๆ ก่อนจะเดินเข้ามาหาผม แล้วก็ดึงกระเป๋านักเรียนที่ผมถืออกไปวางไว้ที่โต๊ะที่อยุ่ไม่ห่างออกไปนัก ผมมองตามด้วยความสงสัย กอนไอ้ตัวดีจะจับมือของผมลากไปยังโต๊ะอีกคัวที่อยู่ด้านใน
“ยังไม่ทันได้ทำขนมเลย จะกลับได้ยังไง”
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
หลังจากที่เหลือผมกับไอ้ดิวอยู่กันตามลำพังไม่ถึงห้านาที อาจารย์ประจำชมรมเบเกอรี่ก็เข้ามา ไอ้ดิวเลยเดินไปคุยอะไรบางอย่างที่ผมไม่คิดจะสนใจ ผมนั่งมองดูอุปกรณ์หลายอย่างที่เคยเห็นบ้างในรายการทำอาหาร แต่เพิ่งจะมาเห็นจริงๆคราวนี้เป็นครั้งแรก
ไม่นานอาจารบ์ก็เดินออกไป พร้อมกับไอ้ดิวที่เล่าเรื่องของชมรมให้ฟังคร่าวๆ ผมเลยเพิ่งรู้ว่าชมรมนี่มีแต่นักเรียนชั้นมอสี่เท่านั้น เพราะเป็นชมรมยอดนิยม ซึ่งหมายความว่าปีหน้าไอ้ดิวต้องไปหาชมรมอื่นอยู่ต่อแทน เพื่อเปิดโอกาสให้นักเรียนรุ่นน้อง เนื่องจากทางชมรมต้องการจำกัดจำนวนคน
ในแต่ละอาทิตย์ที่มีการสอนนักเรียนในชมรมจะต้องเสียค่าใช้จ่ายสำหรับส่วนผสมในการทำขนม หากใครอยากจะทำอะไรแยกเพิ่มเติมก็ต้องหามาเตรียมเอง และมีตู้สำหรับเก็บของให้ด้วย
“กูเตรียมถ้วยมาด้วย” ไอ้ดิวพูด ก่อนจะหยิบถ้วยกระดาษออกมาวางไว้บนโต๊ะ
“แล้วทำไมมึงถึงอยากจะทำขึ้นมาเนี่ย”
“อยากกินอ่ะ แล้วถ้าไม่ยุ่งยากอาจจะทำขายงานโรงเรียน”
“อืม” ผมตอบรับ อดนึกในใจไม่ได้ว่า มึงไปซื้อกินเอาง่ายกว่าไหม แต่คนทำขนมก็คงอยากจะกินขนมฝีมือตัวเองมากกว่าล่ะมั้ง
งานโรงเรียนของผมจะมีในอีกหนึ่งอาทิตย์ข้างหน้านี้ครับ โดยทางโรงเรียนให้แต่ละชมรมจัดกิจกรรมขึ้น เพื่อแสดงศักยภาพของชมรม ชมรมห้องสมุดของผมก็ไม่มีอะไรมากครั้บ นอกจากจัดบอร์ดเกี่ยวกับจำนวนนักเรียนที่เข้ามาใช้บริการห้องสมุด แล้วมีการเปรียบเทียบโดยการแบ่งหัวข้อต่างๆ เพื่อนำไปวิเคราะห์และพัฒนาเกี่ยวกับการให้บริการต่อไป
นอกจากนี้นักเรียนระดับชั้นมอสี่และมอห้าทุกห้องจะต้องจัดกิจกรรมในส่วนที่ทางโรงเรียนเตรียมพื้นที่ไว้ให้ ห้องของผมได้ตกลงกันไว้แล้วครับว่า จะใช้คอนเซปงานวัด โดยมีการปาลูกโป่งชิงรางวัล และขายลูกชิ้นไส้กรอกทอดกัน
“แมลงปอช่วยด้วยนะ” ไอ้ดิวหันมาบอกผม พร้อมกับส่งผ้ากันเปื้อนสีหวานมาให้
“มึงจะทำก็เรื่องของมึงสิวะ ทำไมต้องมาเบียดเบียนกูด้วยเนี่ย” ผมบ่นขึ้น แต่ก็รับผ้ากันเปื้อนที่มันส่งมาให้ “ถ้ากูทำแล้วกินไม่ได้จะทำยังไง”
ไอ้ดิวหันมามองผม ก่อนจะเดินไปหูกเชือกที่ด้านหลังให้ พร้อมกับเสียงทุ้มที่ดังขึ้น “จะเป็นแบบนั้นได้ยังไง กูกับมึงทำมันต้องอร่อยอยู่แล้ว” ก่อนที่ไอ้ตัวดีจะมายืนอยู่ตรงหน้าผมอีกครั้ง “เชื่อกูดิ”
ผมยืนมองไอ้ดิวที่หันไปเตรียมอุปกรณ์และส่วนผสมต่างๆที่ต้องใช้ พร้อมกับดูสูตรในกระดาษที่วางอยู่อย่างคล่องแคล่ว ผมหันไปมองที่หน้าต่าง ตอนนื้ท้องฟ้าที่เคยสดใสถูกระบายด้วยสีส้มจางๆ
“แล้วจะให้กูทำอะไร”
“มาให้กำลังใจกูไง”
“แล้วมึงจะให้กูสวมผ้ากันเปื้อนทำแมวอะไร”
“คิดว่ามึงใส่แล้วอาจจะน่ารักแบบกูไง” ไอ้ดิวตอบพร้อมกับหัวเราะออกมา
“ไอ้ประสาท” ผมด่ากลับ ก่อนที่ไอ้หน้ายิ้มที่ดูจะชอบให้ผมด่าจะหยิบแป้งคักส่งมาให้
“แมลงปอร่อแป้งนะ”
-
ผมมองของที่อยู่ตรงหน้าอย่างสงสัย ก่อนจะมองไอ้ดิวที่หันไปผสมอะไรบางอย่างใส่หม้อขนาดเล็ก ผมลอบถอนหายใจออกมา
แล้วมันทำยังไงล่ะวะ กูเคยแต่ร่อนเครื่องบินกระดาษเล่น...
“ทำแบบนี้” ไอ้ดิวหันมาบอกผม เพราะคงอ่านสีหน้างงที่แสดงคำถามออกมาได้ ผมมองท่าทางของไอ้ดิวพลางพยักหน้ารับรู้ “เคาะเบาๆ เดี๋ยวแป้งฟุ้ง” พูดตจบไอ้ดิวก็ส่งคืนให้ผมทำต่อ
ไม่ง่ายอย่างที่คิดจริงงๆด้วย..
ผมบ่นขึ้นในใจ ในเมื่อแป้งเค้กที่กำลังร่อนโดยเลียนแบบท่าทางของไอ้ดิวเมื่อครู่นี้กำลังฟุ้งกระจาย ผมขมวดคิ้วก่อนจะเริ่มหาจังหวะและผ่อนแรงของตัวเองลง มันคงไม่ยากเกินความสามารถผมใช่ไหมครับ
“แบบนั้นแหละ พอแล้วล่ะ” ไอ้ดิวหันมาบอกผมอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มออกมา แล้วหันไปยกหม้อที่ตั้งไฟเมื่อครู่มาไว้บนโต๊ะ “มึงชอบสีอะไร”
“สีเหลือง ทำไมวะ” ผมตอบ ก่อนจะมองไอ้ดิวที่เดินไปหยิบสีผสมอาหารออกมาดู พร้อมเริ่มละลายสีผสมอาหารใส่ถ้วยเอาไว้ “มึงชอบสีฟ้าเหรอ”
“อืม เอาแค่สองสีก็พอเนอะ” ไอ้ดิวบอก ก่อนจะหันมายิ้มบางให้ “แมลงปอมึงหน้าขาวว่ะ”
ผมเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะผงะไปเล็กน้อย เมื่อไอ้ดิวหยิบผ้าเช็ดหน้าของตัวเองมาเช็ดให้ ผมกะพริบตาสองสามที ก่อนจะเริ่มรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองกำลังเต้นเร็วขึ้น ผมจับมือที่กำลังเช็ดแก้มที่เปื้อนแป้งสีขาวให้ออกห่าง
“มึงไม่ต้องเช็ดหรอก เดี๋ยวกูไปล้างหน้าดีกว่า” ผมบอกก่อนจะมองสายตาคมเช้มที่มองผมด้วยประกายบางอย่าง “แปบเดียวสะอาด”
“ถ้าทำแบบนั้นก็ไม่โรแมนติกดิ” ไอ้ดิวตอบกลับ พร้อมกับส่งยิ้มมาให้ ผมเม้มปากของตัวเองก่อนจะปล่อยให้คนตรงหน้าทำตามใจของตัวเอง
บ้าเอ๊ย! ทำไมมันร้อนแบบนี้วะ
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
“เรียบร้อย รออีกประมาณสิบห้านาที” ไอ้ดิวบอกก่อนจะหันมาเก็บล้างภาขนะที่ไม่ได้ใช้งาน ผมยืนมองอดจะเข้าไปดูที่เตาอบใกล้ๆไม่ได้ เมื่อเห็นเนื้อแป้งสีขาวกำลังพองขึ้น
“สุดยอดเลยว่ะ”
ถ้ามีคนบอกว่าไอ้ดิวทำขยมได้เนี่ย ผมคงไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ เพราะดูจากท่าทางของมันแล้วน่าจะพวกคุณชายที่เอาแต่หายใจและเสนอใบหน้าหล่อพร้อมกับรอยยิ้มของมันไปวันๆ แต่พอมาได้เห็นแบบนี้แล้ว ผมก็อดจะรู้สึกทึ่งผสมปลาบปลื้มขึ้นมาเล็กน้อย
“น่ากินเลยใช่ไหม” ไอ้ดิวหันมาบอกผม พลางล้างถ้วยไปด้วย “เดี๋ยวพอเสร็จแล้วพักไว้ให้มันเย็นแปบนึง แล้วค่อยมาแต่งหน้ากันต่อ”
“อืม” ผมพยักหน้ารับ พลางมองเค้กในถ้วยที่กำลังพองโตแล้วค่อยๆกลายเป็นสีน้ำตาลอ่อน “แล้วมึงใช้อะไรแต่งหน้าคักวะ”
“ก็ครีมที่กูทำไว้ไง” ไอ้ดิวบอก ก่อนจะย่อตัวลงข้างๆผม “มึงชอบหรือเปล่า”
ผมพยักหน้ารับ ก่อนจะละสายตาจากคักในเคาอบตรงหน้า แล้วหันไปมองคนที่ถามขึ้นแทน นัยน์ตาสีดำที่สบมองกับผมนั้น ทำให้ผมต้องเบือนหน้าหนีก่อนจะยืนขึ้นเต็มความสูงอีกครั้ง พร้อมกัยไอ้ดิวที่ยืนขึ้นด้วยเหมือนกัน
“มึงชอบทำขนมเหรอวะ”
“อืม ชอบกินด้วย” ไอ้ดิวตอบ ก่อนจะหันมาเช็ดโต๊ะต่อ
“แบบนี้มึงคงตั้งใจจะไปเชฟต่อเลยหรือเปล่า”
“ไม่หรอก ยังไงก็มีธุรกิจที่บ้านให้ทำต่อ” ไอ้ดิวตอบด้วยทำเสียงเรียบเรื่อย “ไม่แน่อาจจะเปิดเล่นๆสักร้าน แล้วให้มึงดูแลดีหรือเปล่า”
“ตอนนั้นกูคงไม่ว่างไปดูแลร้านของมึงหรอก” ผมตอบก่อนจะยิ้มออกมา ไอ้ดิวหัวเราะรับ
“แต่ตอนไหนกูก็มีเวลาดูแลมึงอ่ะ” ไอ้ดิวตอบพลางมองหน้าของผม ผมหลบหน้ามันเล็กน้อย พร้อมกับเสียงทุ้มที่ดังขึ้นอีกครั้ง “แมลงปอคิดไปถึงไหนแล้ว”
“คิดอะไร” ผมตอบเสียงแผ่ว เริ่มรู้สึกว่าหน้าของตัวเองยังแดงอยู่ ผมคงไม่มีวันชินกับการถูกไอ้ดิวมันจีบแบบนี้ใช่ไหมเนี่ย
“เรื่องของกูไง” ไอ้ดิวตอบ ก่อนจะเดินมายืนข้างๆ ผมเลื่อนสายตาจากเตาอบที่กำลังฉายภาพคัพคักที่กำลังถูกอบ พร้อมกับกลิ่นหอมของมัน ไอ้ดิวหันมาหาผมอีกครั้ง “กูจะรุกฆาตแล้วนะ”
“ฮะ?”
ไอ้ดิวส่งยิ้มบางให้ผม โดยไม่ได้พูดอะไรอีก ผมขมวดคิ้วพยายามคิดตามที่มันพูด แต่ก็ยังไม่เข้าใจว่าไอ้หน้ายิ้มมันหมายถึงอะไรกันแน่ ก่อนที่ไอ้ดิวจะเดินไปเปิดเตาอบ พร้อมกับคัพเค้กที่อบเสร็จจะอวดโฉมในสายตาของผม
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
“หอมว่ะ” ผมบอก พร้อมกับมองคัพเค้กหกชิ้นที่อยู่ตรงหน้า
“รอให้เย็นกว่านี้หน่อย” ไอ้ดิวบอก ก่อนจะหันไปเตรียมครีมใส่หลอดแต่งหน้าเต้ก
“มึงทำเป็นด้วยเหรอ” ผมถามอย่างแปลกใจ
“เป็นสิ เคยใช้ตอนทำเล่นที่บ้านน่ะ”
หลังจากที่ไอ้ดิวเช็คดูว่าคัพเค้กเนื้อนุ่มตรงหน้าพร้อมที่จะได้รับการตกแต่ง ไอ้ตัวดีก็เริ่มละเลงเนื้อครีมเป็นชั้นคล้ายไอศกรีมอย่างชำนาญ
“มึงเทพว่ะ” ผมหยิบชิ้นค้กที่ได้รับการตกแต่งเสร็จแล้วมาดูด้วยความสนใจ ไอ้ดิวหัวเราะรับก่อนจะอมยิ้มออกมา
“อยากลองไหม”
“ไม่เอา เดี๋ยวกูทำเละ” ผมผฏืเสธแบบไม่ต้องคิด ผมไม่ค่อยถนัดอะไรแบบนี้ครับ
“ไม่หรอก เอาไปลองดิ” ไอ้ดิวพูดพลางส่งหลอดครีมสีเหลืองมาให้ ผมลังเลเล็กน้อย ก่อนจะสูดลมหายใจแล้วมองไปยังคัพเค้กอีกชิ้นที่วางอยู่ตรงหน้า ผมหันไปมองคนที่ยืนข้างกันอีกครั้ง “แน่ใจหรือวะ”
“อืม ไม่เป็นไรหรอก ครั้งแรกนี่”
ผมพยักหน้ารับ ก่อนจะรู้สึกแปลกใจ เมื่อพบว่ามันไม่ได้ยากอย่างที่คิดไว้ แต่เนื้อครีมที่ออกมาก็เหมือนก้อนอะไรบางอย่างที่นิยามรูปทรงออกมาไม่ได้
“ครั้งแรกก็ประมาณนี้แหละ” ไอ้ดิวบอก ก่อนจะหยิบคัพเค้กที่ผมเพิ่งแต่งหน้าเป็นครั้งแรกขึ้นมาพิจารณา “อืม มันเป็นศิลปะ”
“กูห่วยเรื่องศิลปะ” ผมบ่นก่อนจะถอนหายใจ ผมไม่มีพรสวรรค์ทางด้านนี้เลยครับ วาดอีกอย่างเพื่อนกลับมองว่าเป็นอีกอย่างตลอด
“เรื่องนั้นช่างมันเถอะ” ไอ้ดิวตอบอย่างไม่เห็นว่าเป็นเรื่องสำคัญ ก่อนจะส่งคืนให้ผม “ลองกินดู เค้กที่มึงทำเองชิ้นแรก”
ผมยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะรับชิ้นคักขนาดกะทัดรัดตรงหน้า แล้วกัดลงบนเนื้อครีมและก้อนแป้งนุ่มน่าทาน ผมตาโตขึ้นเล็กน้อย เมื่อพบว่ามันอร่อยกว่าที่คิดไว้
“เป็นไงบ้าง”
“อร่อย มึงลองดิ” ผมบอกอย่างดีใจ ก่อนจะยื่นค้กในมือให้มันชิม ไอ้ดิวส่งยิ้มมาให้ผมเล็กน้อย ก่อนจะจับมือของผมเอาไว้ แล้วกัดคักจากมือของผม
“อืม กะไว้แล้วว่าต้องอร่อย”
ผมอมยิ้มขึ้นมา ก่อนจะเอามือของตัวเองที่ถูกไอ้ดิวจับเมื่อครู่กลับมาที่เดิม ผมเม้มริมฝีปากก่อนจะลอบมองใบหน้าขาวที่กำลังอมยิ้มมองผมอยู่เช่นเดียวกัน ก่อนสายตาไม่รักดีจะเลื่อนไปมองที่ริมฝีปากที่เปื้อนครีมของไอ้หน้ายิ้ม
“เลอะปากน่ะ” ผมบอก ก่อนจะชี้บอกตำแหน่ง ไอ้ดิวเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะแลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปาก ผมมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกที่สั่นไหว
“ยังไม่หมดเหรอ” ไอ้ดิวถามอย่างสงสัย ก่อนจะใช้นิ้วโป้งไล่เช็ดที่ริมฝีปาก
“เปล่า หมดแล้ว” ผมบอก ก่อนจะหันหน้าหนีแล้วยกคัพเค้กที่ตัวเองถือไว้มากัดคำใหญ่
ทำไมถึงได้อยากจูบมันขึ้นมาด้วยวะ!
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
ผมกับไอ้ดิวเดินออกจากชมรมเบเกอรี่ในเวลาหกโมงเกือบจะครึ่งครับ โดยคัพเค้กที่ทำกันไว้แบ่งกันคนละสามชิ้น นอกจากชิ้นที่ผมแต่งหน้าแล้ว ชิ้นอื่นๆก็ยังเป็นแค่เค้กธรรมดา ซึ่งไอ้ดิวบอกว่าให้แต่งหน้าเค้กอีกทีที่บ้านของผมจะได้ไม่เละกลางทาง
ผมเดินออกจากโรงเรียนราวกับติดปีก ผมรู้สึกเบาสบายอย่างบอกไม่ถูก ตอนนี้ในมือของผมมีเพียงคัพเค้กอีกสี่ชิ้นที่อยู่ในกล่อง ส่วนของอื่นๆไอ้ดิวเป็นคนถือครับ
ไม่นานพวกเราก็เดินมาถึงอีโคคาร์สีดำเจ้าประจำแล้วล่ะครับ ไอ้ดิวเอาของเก็บไว้ที่เบาะหลังของรถ ผมก็เข้าไปนั่งที่นั่งข้างคนขับ ทว่าหลังจากที่รถเคลื่อนตัวได้ชั่วครู่เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น ผมหันไปมองเจ้าของ ในเมื่อเสียงที่ได้ยินนั้นไม่ใช่เสียงโทรศัพท์มือถือของผม
“แมลงปอรับให้หน่อย กูขับรถอยู่” ไอ้ดิวว่า ก่อนจะส่งโทรศัพท์มือถือราคาแพงมาไว้บนตักของผม
“เฮ้ย จะดีเหรอวะ” ผมบอกอย่างไม่แน่ใจ
“ไม่เป็นไรหรอก รับสายเถอะ” ไอ้ดิวตอบก่อนจะหมุนพวงมาลัยเลี้ยวรถออกจากซอยหน้าโรงเรียน ผมถอนหายใจ ก่อนจะหยิบอุปกรณ์สื่อสารเจ้าปัญหามาดู แล้วขมวดคิ้วขึ้น เมื่อเห็นภาพที่เคยผ่านตามาก่อน ไม่ต่างจากปรากฏการณ์เดจาวูสักเท่าไหร่
ยายนี้อีกแล้วเหรอวะ!
“กดรับดิ” ไอ้ดิวร้องบอก เมื่อเห็นว่าผมเอาแต่จ้องโทรศัพท์มือถือของมัน ผมถอนหายใจก่อนจะกดรับ แล้วยื่นไปจ่อหูคนขับรถที่นั่งอยู่ข้างกัน
“แล้วไปทำอะไรครับ”
ผมหันไปมองใบหน้าด้านข้างที่กำลังทำหน้าสงสัยออกมา พร้อมกับเสียงทุ้มที่กรอกใส่โทรศัพท์มือถือ ก่อนไอ้ดิวจะหันมามองผมเล็กน้อย ผมเองก็มองมันเหมือนกันแถมยังมองอย่างเอาเรื่องด้วย
“ถ้าอย่างนั้นต้องรอก่อน เดี๋ยวพี่ไปรับครับ”
ผมชักสีหน้าใส่ ไม่รู้หรอกครับว่าคุยเรื่องอะไรกัน แต่ที่บอกว่าจะไปรับเนี่ยผมก็หงุดหงิดแล้ว ทำไมยายนี้ต้องเข้ามาช่วงนี้ด้วยวะ
ตอนที่ผมกำลังหนีไอ้ดิว ยายนี่มันไปอยู่ที่ไหน!
“เสร็จยัง กูเมื่อย” ผมบ่นออกมา ไอ้ดิวพยักหน้าหงึกหงักพลางใช้สายตามองผมเป็นระยะ ผมหดมือกลับก่อนจะกดวางทันที เสียงเพลงสากลหวานหูที่ผมฟังไม่ค่อยรู้เรื่องยิ่งทำให้ผมมไม่สบอารมณ์มากกว่าเดิม ถึงไม่อยากจะสนใจให้เสียอารมณ์ แต่มาได้ยินชัดๆแบบนี้ ผมก็ไม่อาจจะห้ามความอยากรู้ของตัวเองเอาไว้ได้ “แล้วมึงต้องไปรับใครวะ”
“เอ่อ... คนรู้จัก”
“ที่ไหน” ผมถามเสียงแข็ง พลางมองหน้ามันอย่างจับผิด ไอ้ดิวหันมาสบตากับผมครู่เดียวก่อนจะเบือนหน้าไปมองทางเบื้องหน้า
“ที่ห้างน่ะ” ไอ้ดิวตอบ ก่อนจะถอนหายใจออกมา “เดี๋ยวกูไปส่งมึงที่บ้านก่อน”
“ไม่ต้อง” ผมบอกอย่างหงุดหงิด “เดี๋ยวกูไปด้วย”
“มึงจะไปด้วย?”
“ทำไม กูไปไม่ได้?”
“เปล่า ไปได้ครับ” ไอ้ดิวบอก พลางถอนหายใจออกมาอีกครั้ง “แล้วมึงไม่อยากกลับบ้านก่อนหรือไง”
“ไม่เป็นไร ไหนๆก็กลับเย็นแล้ว ช้ากว่านี้สักหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอก”
“ตามใจมึงแล้วกัน” ไอ้ดิวตอบในท้ายที่สุด
ทำไมเวลาที่ผมกำลังจะมีความสุข จะต้องมีมารมาผขญทุกทีสิน่า...
TBC :|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
:mew1:NOTE :::
มาต่อแล้วจ้า แฮะๆ มันกำลังจะกลายเป็นนิยายรายเดือนอยู่แล้วจ้า จากที่กะว่าจะลงจันทร์หน้าก็แอบมาลงที่ทำงานได้ก่อน อิอิ
ตอนนี้หวานไหมคะ แหมๆม่รู้ว่าอ่านกันแล้วเป็นยังไงบ้าง แต่คนเจียนคิดว่า ดิวแม่งโคตรอ่อย ฮ่าๆ ส่วนแมลงปอก็เริ่มจะสาวแตก กร๊ากกก แต่ก็น่ารักอ่าน้า แต่งไปก็เขิยไป
สามารถแนะนำและติชมได้เช่นเคยค่ะ ถึงจะลงช้าแต่อย่าเพิ่งทิ้งกันไปน้า :impress2:
ขอบคุณที่ติดตามกันจนถึงตอนนี้
ปล. ตอนหน้าก็จะเจอผู้หญิงคนนั้นแล้วล่ะคะ (บางคนอาจจะรู้หรือเดาไปแล้ว แต่แมลงปอยังไม่รู้นี่หว่า อิอิ)
ช่วยติดตามกันด้วยนะคะ ขอบคุณรอบที่สอง อิอิ
-
อะไรเนี่ยยยยยยย
:hao7:
-
แอร๊ย ดีใจกลับมาต่อแล้ว คิดถึงมากเลย :-[
-
ทีแรกเดาว่าญาติ หรือน้องสาว แต่สงสัยไม่ใช่น้องสาวล่ะไม่งั้นดิวคงไม่บอกว่าคนรู้จัก รอตอนต่อไปจ้า
-
รุกฆาต = เผด็จศึก
ชิมิส์
-
กิ้วๆๆๆ เดี๋ยวนี้ แมลงปอเดี๋ยวนี้ใช้คำว่ามารเลยเหรอจ๊ะ
อย่าเครียด โอกาสยังมีอีกเย๊อะๆๆๆๆๆ
-
ฉันไม่เห็นว่าแกจะรุกตรงไหนเลยดิว
:กอด1:
-
ยัยนั่นเป็นใคร ถ้าเป็นน้องสาวทำไมต้องบอกว่า เป็นคนรู้จัก ย๊ากก :z6:เคลีย์ด่วน
-
สรุป ญ คนนั้นเปนใครละเนี่ย เหมือนจะไม่ใช่น้องสาว
คู่หมั่น หรือเปล่า /อีนี่เว่อร์ 5 555
-
แอร๊ยยยยย เขินแฮะ -///- ดิวโครตน่ารักเลย ว่าแต่ผู้หญิงตนนั้นนางเป็นใคร!!!! บังอาจมาทำแมลงปอของฉันหงุดหงิด ฮัทช่า!
ปล.มาต่อบ่อยๆนะคะ รออ่านอยู่เสมอ. :) :mew1:
-
แมลงปอเริ่มจะหึงดิวมากขึ้นทุกวัน ๆ นะจ๊ะ สัญญาณดีนะนี่ อย่าคิดจะปฏิเสธเชียวคนปากแข็ง
อั๊ยยะ ปอมีอยากจูบดิวเว้ยเฮ้ยตอนครีมติดปาก จะรุกแล้วเหรอ รุกเลยเ้ด้ รอดูอยู่เนี่ย
แหม่ก็นะจะไม่ให้หวั่นไหวยังไง อีตาดิวมันโปรยเสน่ห์เรี่ยราดมากจ๊ะ ทำให้ปอรู้สึกเป็นคนพิเศษตลอดเวลา
มันจะไม่พิเศษตรงสายที่โทรเข้ามานี่แหละ เดาว่าน่าจะเป็นน้องสาวดิวนะ หรือญาติ อะไรอย่างงี้
ปอหึงเข้าเส้นไปเรียบร้อยแล้ว ตอนหน้าก็ได้ปะหน้ากันแล้วดิ รอชมค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
หึงเขาแบบออกนอกหน้าเลยย แอร๊ายยย แมลงปอ !!
-
แมลงปอแกชอบดิวเข้าอย่างจังเลยละ
ผญคนนี้อาจทำให้แมลงปอรู้ใจตัวเองเร็วก็ได้
ดิวแม่งน่ารักเกินไปโฮรกกกก
-
:katai1: :katai1: รอๆๆค่ะ
-
น่ารักมากอ่ะเรื่องนี้ รีบมาต่อนะจ๊ะ :call:
-
555 แมลงปอก็ขี้หึงเหมือนนะเนี่ย
แล้วสาวคนนั้นเป็นใคร ทำไมดิวบอกไม่ได้
-
เราก็อยากรู้ว่ายัยคนนี้เป็นอะไรกับดิว
ทำไมไม่บอกแมลงปอว่าเป็นใคร มันน่าให้แมลงปอหึงมั้ย
+1 ให้แมลงปอจ้ะ อิอิ
-
ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร อะไรกันเนี่ย รุกฆาตซักทีสิดิว!
-
รุกเลยๆๆๆ :katai2-1:
-
:hao3: :call:
-
แมลงปอหึงขึ้นทุกวันละน้าาา
:katai3:
-
อย่ามาแบบสวยใสแต่ร้ายลึกมานะเฟ้ย
กุจะะะะะะะ . . . นั่งหมั่นใส้เงียบๆคนเดียว
-
แมลงปอหึงโหดตล๊อดตลอด ถึงกับตามไปดูให้เคลียร์กันเลยทีเดียว d^^b
-
ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ????? แต่ก้ดีล่ะ ทำให้ปอหึงดิวตลอด
:katai3: :katai2-1: :katai4:
+1 จ้า า า
-
แมลงปอถึงกับอยากจูบ 5555
ส่วนดิวก็ขยันอ่อยต่อไป แต่อย่าช้ามากนะ ประเดี๋ยวแมลงปออดใจไม่ไหวจะอยากรุกฆาตเอง :impress2:
-
ตอนนี้คอมคนเขียนเน่ามาก พิมพ์ไปเครื่องดับ ขอเวลาอีกนิดนึงนะคะ
ยังมีใครรออยู่ไหมเนี่ย เหอะๆ
-
คอนที่ 26
หลังจากที่ผมโทรศัพท์ไปบอกแม่เรียบร้อย เราสองคนก็เดินทางมาถึงห้างสรรพสินค้าที่อยู่ห่างจากโรงเรียนของผมพอสมควร
“พี่ถึงแล้วครับ” ไอ้ดิวโทรศัพท์อีกครั้ง ก่อนจะมองมาที่ผมแล้วหันหน้าหนี “อืม เดี๋ยวไปหา ”
ผมได้แต่มองไอ้ดิวที่ทำตัวแปลกจากทุกทีอย่างสงสัย ถ้าเป็นปกติแล้วล่ะก็ มันต้องหยอกผมบ้าง อ้อนผมบ้าง หรือไม่ก็ทำตัวร่าเริงมึความสุขไปวันๆ ไม่ใช่เอาแต่ทำหน้าเหนื่อยใจแล้วถอนหายใจออกมาแบบตอนนี้
“ไม่อยากให้กูมาด้วยหรือไงวะ” ผมพูดขึ้น ยิ่งมาเห็นหน้ามันแบบนั้น ผมก็ชักรู้สึกอารมณ์เสียขึ้นมา
“ไม่ใช่ แบบว่า... ช่างมันเถอะ”
ผมเดินตามไอ้ดิวจนมาถึงหน้าร้านขายตุ๊กตาขนาดใหญ่ อดจะปรายสายตามองหาหมีพูห์ที่ผมชอบไม่ได้เหมือนกัน แต่ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลามาส่องตุ๊กตา แต่ผมต้องจับตามองไอ้ดิวกับยายนั่นต่างหาก
ในที่สุดผมก็ได้เห็นสาวน้อยทรงผมถักเปียในชุดนักเรียนที่กำลังเลือกดูตุ๊กตาอยู่ ผมไม่ได้เดินเข้าไปใกล้ แต่ลอบมองท่าทีของไอ้ดิวที่เข้าไปทักสาวน้อยคนนั้น
“พี่ดิวค่ะ น้องอยากได้ตัวนี้อ่ะ”
เสียงหวานใสดังขึ้น ก่อนจะหยิบตุ๊กตาคิตตี้ตัวใหญ่ออกมา ผมเบ้หน้าเมื่อเห็นท่าทีที่ดูไร้เดียงสาแบบนั้น ใบหน้าขาวแถมหน้าตาน่ารัก ทำให้ผู้หญิงคนนั้นยิ่งดูน่ามองมากว่าเดิม แต่ผมก็ไม่ชอบอยู่ดี ยิ่งมาเห็นยายนี่กำลังอ้อนไอ้ดิวแบบนั้นด้วยแล้ว
เสียสายตาจริงๆ....
“นี่น่ารักเนอะ” เธอว่าพลางชูตุ๊กตามาตรงหน้า ไอ้ดิวยิ้มรับเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมามองผม
“ดาวมานี่ก่อน” ไอ้ดิวบอก ก่อนจะเดินนำผู้หญิงคนนั้นมาหาผม เธอมองมาอย่างสงสัยในคราแรก แล้วยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย “นี่แมลงปอ ส่วนนี่ดาว”
“ดีค่ะ พี่แมลงปอ” ดาวทักทายด้วยน้ำเสียงเจื้อยแจ้ว ผมพยักหน้ารับ โดยไม่ลืมที่จะเก็บรอยยิ้มใส่กล่องล็อคกลอนสนิท พอมาเห็นใกล้ๆแบบนี้อดจะคิดขึ้นมาไม่ได้ว่า ดาวเป็นผู้หญิงที่น่ารักและเปล่งประกายจนทำให้คนต้องมองตามจริงๆ
“เรียกปอเฉยๆก็พอ” ผมบอกเสียงเย็น เอาเป็นว่าชื่อเต็มเนี่ย ผมขอสงวนให้เฉพาะคนที่อยากให้เรียกเท่านั้นแหละครับ
“ทำไมล่ะคะ พี่ดิวยังเรียกได้เลย” ดาวถามขึ้นอย่างสงสัย
“พี่ไม่ชอบน่ะ”
“ดาวก็เรียกตามที่แมลงปอบอกนั่นแหละ” ไอ้ดิวหันไปบอกผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างกัน “ไหนจะเอาอะไรครับ รีบซื้อจะได้รีบกลับ”
“เอาตัวนั้นนั่นแหละค่ะ” ดาวบอก ก่อนจะจูงมือไอ้ดิวให้เดินตามอย่างถือสิทธิ์ ผมชักสีหน้าใส่แล้วมองไปรอบๆ ในที่สุดก็สะดุดเข้ากับเจ้าหมีอ้วนตัวสีส้มจนได้
อยากได้จังเลย...
“แค่นี้ใช่ไหม” ไอ้ดิวถามย้ำ ก่อนจะหันมามองผมที่กำลังมองน้องหมีไม่ละสายตา “มึงอยากได้ก็หยิบมาดิ เดี๋ยวกูซื้อให้”
ทว่ายังไม่ทันที่ผมจะได้ตอบ เสียงหวานของสาวน้อยหนึ่งเดียวในที่นี้ก็ดังขึ้นอีกครั้ง ดาวกอดตุ๊กตาคิตตี้ตัวโตไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะหันมามองผมเล็กน้อย แล้วเลื่อนไปส่งยิ้มหวานให้ไอ้ดิวแทน
“พี่แมลง... อุ๊ย พี่ปอเขาเป็นผู้ชายนะคะ ไม่อยากได้ตุ๊กตาอะไรแบบนั้นหรอกเนอะ” พูดจบดาวก็หันมาถามผมเป็นเชิงขอแรงสนับสนุน
ผมถอนหายใจ ยายนี้นอกจากจะเป็นตัวมารขัดความสุขของผมแล้ว ยังเป็นตัวขัดลาภของผมอีกด้วย ผมมองไอ้ดิวที่มองมา ก่อนจะจำใจส่ายหน้า ทั้งที่ในใจกู่ร้องว่าอยากได้จะแย่อยู่แล้ว
“ไม่ต้อง กูไม่ได้อยากได้”
“อย่างนั้นเหรอ” ไอ้ดิวมองผมอีกครั้ง ผมพยักหน้ารับอย่างเซ็งอารมณ์ที่สุด
“เดี๋ยวกูไปรอหน้าร้านแล้วกัน” ผมบอกก่อนจะเดินออกมาจากตำแหน่งเดิมเมื่อครู่นี้ พร้อมกับอารมณ์ที่เริ่มคุกกรุ่นขึ้นมาเล็กน้อย
แล้วผมมาทำอะไรที่นี่วะเนี่ย...
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
“พี่ดิวค่ะ ตัวนี้สวยไหม”
“อืม น่ารักดี”
“แล้วตัวนี้กับตัวนี้ น้องจะเอาตัวไหนดี” ดาวถามขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะยกชุดกระโปรงสีหวานสดใสมาเทียบกัน
“พี่ว่าก็น่ารักทั้งคู่นั่นแหละครับ”
“งั้นเอาสองตัวเลยเนอะ” ดาวสรุป ในเมื่อเลือกไม่ถูกก็เอาไปทั้งคู่นี่แหละ ผมว่าถ้ามีเงินคิดแบบนั้นก็ง่ายดีครับ แต่ว่าทำไมไอ้ดิวต้องไปซื้อให้ด้วยวะ
ผมยืนมองสองหนุ่มสาวที่กำลังเลือกชุดในร้านแบรนต์ดังที่ผมไม่คิดจะเหยียบเข้าไปในร้าน ผมเลยตัดสินใจยืนรออยู่ด้านนอกและคอยส่องดูพฤติกรรมของสองคนนั้นอยู่ห่างๆแทน
เพราะมันบอกว่าเป็นคนรู้จัก ผมเลยดีความว่าคงไม่สนิทกันเท่าไหร่ แต่พอได้เห็นแบบนี้แล้ว ผมว่าคงไม่ได้รู้จักกันธรรมดา หวังว่าคงไม่สนิทกันอย่างที่ผมแอบกังวลใจเอาไว้ ผมตั้งใจไว้ว่าจะต้องหาเวลาถามมันสักหน่อย ไม่ย่างนั้นนผมคงได้อึดอัดใจไปตลอดแน่
“พอหรือยังครับ” ไอ้ดิวเดินออกมา พร้อมกับถุงใส่เสื้อผ้าในมือ ใบหน้าขาวนั้นอ่อนลง ก่อนจะทอดมองไปยังเด็กสาวข้างกายที่กำลังแย้มยิ้มอย่างสดใส
“พอแล้วค่ะ น้องหิวแล้วด้วย ไปหาอะไรกินกันเถอะ”
“แมลงปอ มึงอยากกินอะไรหรือเปล่า” ไอ้ดิวหันมาถามผม อดนึกเคืองมันขึ้นมาไม่ได้ นี่มึงยังจำได้อยู่เหรือว่ากูมาด้วยเนี่ย
“ยังไงก็ได้” ผมตอบอย่างไม่เรื่องมาก
“งั้นไปกินสัมดำกันเถอะค่ะ น้องอยากกิน” ดาวรีบบอก ก่อนจะเข้าไปกอดแขนไอ้ดิวอีกครั้ง “นะๆ พี่ดิว ไปกินส้มตำกัน”
อ้อนได้กระแทกตากูมาก...
ผมนึกบ่นอยู่ในใจ แต่นิสัยส่วนตัวของผมไม่ชอบการทะเลาะเบาะแว้งกับใครอยู่แล้ว ยิ่งป็นผู้หญิงด้วยนี่ ผมเลี่ยงได้ก็จะเลี่ยงครับ นอกจากจะทนไม่ไหวจริงๆ แต่ตอนนี้ผมก็แค่นึกหมั่นไส้ยายนั่นเท่านั้น ไม่คิดจะแก่งแย่งชิงดีให้เสียเชิงชายหรอกครับ
“แมลงปอกินได้ใช่ไหม”
“เมื่อกี้พี่ปอเขาเพิ่งบอกว่าอะไรก็ได้ แสดงว่าไม่มีปัญหายังไงค่ะพี่ดิว” ดาวตอบ ก่อนจะหันมายิ้มให้ผมที่ทำได้แต่พยักหน้ารับ เอาเถอะอยากจะกินอะไรก็กิน
“อืม” ไอ้ดิวตอบ ก่อนจะมองผมเล็กน้อย คงพอจะดูออกว่าผมไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่ ถึงอย่างนั้นไอ้ตัวดีก็เลือกที่จะทำเฉย ผิดกับทุกทีที่มักจะเข้ามาอ้อนหรือแหย่ผมให้อารมณ์ดี
ผมเดินตามหลังสองหนุ่มสาวที่กอดแขนจูงมือกันตรงหน้า ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด ผมเพิ่งจะมารู้สึกและเข้าใจคำว่า ’ส่วนเกิน’ ก็ตอนนี้นี่แหละ ในที่สุดพวกเราสามคนก็มาหยุดที่หน้าร้านอาหารอีสาน ไม่รอช้าดาวก็จูงมือไอ้ดิวเข้าไปในร้าน โดยไม่คิดจะสนใจผมที่เดินตามมาด้านหลังเลยสักนิด
เมื่อได้ที่นั่งเรียบร้อย สาวน้อยหนึ่งเดียวก็จัดการสั่งอาหารโดยไม่รอถามความคิดเห็นจากใครทั้งสิ้น ผมก็ได้แต่นั่งเงียบๆ แต่ที่แย่ยิ่งกว่านั้นคือ ไอ้ดิวเองก็เอาแต่เออออตามใจ
มันน่าหงุดหงิดจริงๆ...
“เรียบร้อยแล้วนะคะ กรุณารอสักครู่ค่ะ” พนักงานกล่าวไล่รายการอาหารที่สั่งอีกครั้ง ก่อนที่จะเดินจากไป
ผมไม่ได้สนใจฟังด้วยซ้ำว่าสองคนนั้นสั่งอะไรไปบ้าง แต่ที่แน่ๆ มื้อนี้ผมไม่ยอมออกเงินเด็ดขาด แค่ต้องยอมทำตัวเป็นส่วนเกินก็รุ้สึกขาดทุนมากพออยู่แล้ว
“มึงเลี้ยงนะ” ผมบอก ก่อนจะดูดน้ำเปล่าที่พนักงานนำมาเสิร์ฟให้
“แหม พี่ปอเนี่ย ไม่เกรงใจพี่ดิวเลยนะคะ” ดาวพูดขึ้น ก่อนจะมองหน้าของผม แต่ผมไม่สนใจหรอกครับ และที่สำคัญเธอนั่นแหละที่ไม่มีความเกรงใจ ให้ไอ้ดิวมันซื้อนู้นซื้อนี่ให้อยู่ได้
“ดาวทำไมพูดแบบนั้น” ไอ้ดิวทำเสียงดุขึ้น แต่ดูเด็กสาวจะไม่สนใจ ทำให้ไอ้หน้ายิ้มได้แต่ถอนหายใจออกมา แล้วหันมามองผม “มึงอย่าไปถือสาล่ะ”
“อืม” ผมตอบก่อนจะมองตรงไปยังใบหน้าขาวอมชมพูของดาว “แค่เรื่องเด็กๆ กูไม่ถือสาหรอก”
ดาวมองมาที่ผมอีกครั้ง คิ้วโก่งเรียวนั้นขมวดเข้าหากัน นัยน์ตากลมโตสีดำขลับจ้องมองผม ผมนึกแปลกใจขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อไม่เห็นแววตาหรือสีหน้าโกรธเคืองอย่างที่คาดไว้ แถมริมฝีปากสีหวานยังคลี่ยิ้มที่มุมปากส่งมาให้
“พี่ปอนี่ใจดีจังเลยนะคะ” ดาวพูดขึ้น ก่อนจะยื่นหน้าไปหอมแก้มไอ้ดิวฟอดใหญ่ โดยไม่นึกแคร์สายตาของคนรอบข้าง “แบบนี้น้องค่อยวางตัวได้สบายใจหน่อย”
ผมจ้องมองท่าทางนั้นอย่างตกตะลึง ก่อนความหึงหวงบางอย่างจะปะทุขึ้นมาในใจ ผมตวัดสายตาไปมองใบหน้าของไอ้ดิวอีกครั้งอย่างคาดโทษ ไอ้ดิวส่งยิ้มแหย ก่อนจะหันไปปรามสาวน้อยข้างกายที่ทำหูทวนลมไม่รู้ไม่ชี้ แถมยังหัวเราะขึ้นอย่างชอบใจอีกต่างหาก
ให้ตายเถอะ ผมต้องมาสู้รบตบตีแย่งผู้ชายกับผู้หญิงคนนี้จริงๆนะเหรอ....
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
“ส้มตำไทย ส้มดำปู ตับหวาน ต้มเซ่บหมู คอหมูย่าง ลาบ น้ำตก ข้าวเหนียวครับ” พนักงานเอ่ยขึ้น พร้อมกับทยอยเสิร์ฟอาหารลงบนโต๊ะ ผมนั่งมองดูคร่าวๆ ไม่นึกว่าสองคนนั้นจะสั่งอะไรเยอะแยะแบบนี้ “อาหารที่สั่งได้รับครบไหมครับ”
“ขอเพิ่มไก่ย่างด้วยค่ะ” ดาวหันไปบอก พนักงานพยักหน้าพลางจดรายการอาหารแล้วเดินจากไป
“แค่นี้กินไม่พอหรือไงครับ” ไอ้ดิวหันมาบ่นใส่เล็กน้อย ผมว่ามันก็เยอะแล้วนะครับนี่ย
"พี่ดิวชอบกินไก่ย่างนี่ แล้วเมื่อกี้ก็ยังไม่ได้สั่งด้วย” ดาวบอก ก่อนจะทำแก้มป่องออกมา
“แค่นี้กินหมดหรือเปล่าก็ไม่รู้” ไอ้ดิวว่าก่อนจะขยี้ผมดาวอย่างเอ็นดู ผมได้แต่มองตาเขียวพร้อมกับเม้มริมฝีผากแน่น ไอ้คนตรงหน้าคงรับรู้ได้ถึงสายตาที่จ้องมา ไอ้ตัวดีเลยรีบลดมือของตัวเองลงแล้วหันมาเอาใจผมแทน
มึงเริ่มทำให้กูโกรธจริงๆแล้วนะเว้ย...
“แมลงปอ มึงกินส้มตำไทยนะ กูสั่งไว้แล้วว่าเผ็ดน้อย” ไอ้ดิวหันมาบอกผม ผมได้แต่มองโดยไม่ได้พูดอะไร พอดีผมเป็นพวกกินเผ็ดไม่ค่อยได้ครับ “แล้วนี่น้ำตกที่มึงชอบไง”
ผมมองไอ้ดิวที่เลื่อนจานอาหารมาให้ ผมถอนหายใจออกมา ผมคงเป็นพวกใจอ่อนขนานแท้ แค่มันทำท่าเอาใจนิดๆหน่อยก็พาลจะหายโกรธไปเสียอย่างนั้น
“พี่ดิวค่ะ ป้อนตับหวานให้น้องหน่อยสิคะ” ดาวอ้อนไอ้ดิวต่อ ผมได้แต่มอง ว่ามันจะทำยังไง ไอ้หน้ายิ้มทำหน้าอ่อนใจขึ้นมา
“ทำไมไม่ตักเองล่ะครับ”
“ทำไมกันค่ะ เมื่อก่อนยังป้อนน้องบ่อยๆเลย” ดาวร้องถาม ก่อนจะมองหน้าไอ้ดิวอย่างแคลงใจ แต่ตอนนี้ผมโคตรจะเคืองแล้วล่ะครับ อารมณ์ที่ดูจะเย็นลงเมื่อครู่เหมือนโดนลมพัดให้ไฟในใจที่มอดดับลุกโชนขึ้นอีกครั้ง
“ดาว” ไอ้ดิวพูดเสียงเข้ม แต่เมื่อเห็นสาวน้อยเริ่มทำหน้าตึง ไอ้หน้ายิ้มก็ดันใจอ่อนขึ้นมาเสียอย่างนั้น นี่มันคงไม่ได้ติดเชื้อมาจากผมใช่ไหม “ครั้งเดียวพอนะครับ”
“พี่ดิวใจดีที่สุดเลย!” ดาวพูดพร้อมกับยิ้มขึ้นอย่างดีใจ ผมมองภาพบาดตาตรงหน้าไม่ต่างจากวิญญาณร้ายที่จ้องอาฆาต ผมคิดว่าความอดทนที่มีคงใกล้เข้ามาถึงขีดสุดแล้ว
“ไอ้ดิวกูอยากกันตับเหมือนกัน” ผมบอกด้วยน้ำเสียงแข็งทื่อ ไอ้ดิวทำหน้าหงอย เหมือนไม่กล้าสู้หน้าผมสักเท่าไหร่ ถึงอย่างนั้นนัยน์ตาสีดำก็ยังไม่หลบสายตาของผม
“มึงไม่ชอบกินไม่ใช่
-
“แต่ตอนนี้กูอยากกินแล้ว” ผมบอกย้ำอีกครั้ง ตอนที่กูไม่อยากกิน มึงก็เค้นให้กูกิน พอกูจะกิน มึงเสือกทำท่าไม่อยากให้กูกินซะอย่างนั้น
“อืม” ไอ้ดิวพยักหน้า ก่อนจะส่งยิ้มจางมาให้ ก่อนจะเลื่อนจานตับหวานมาวางไว้ตรงหน้าของผม
“กูจะกิน แต่มึงต้องป้อนกู” ผมกลั้นใจบอก เด็กอนุบาลยังเดาออกว่าท่าทีของผมที่เป็นอยู่ตอนนี้คืออะไร “มึงชอบให้กูกินไม่ใช่เหรอไงวะ”
ผมไม่ได้สนใจนัยน์ตากลมโตของดาว แต่กำลังจ้องมองนัยน์ตาคมของไอ้ดิวที่กำลังมองผมอย่างแปลกใจ ถ้าผมไม่ได้โกรธจนตาแดง ผมมองเห็นใบหน้าขาวตรงหน้าที่มีสีเลือดฝาดระเรื่อขึ้น
“กินเยอะๆนะ เดี๋ยวกูป้อนเอง” ไอ้ดิวพูดขึ้น ก่อนจะจำใจอ้าปากเพื่อรับอาหารรสชาติขัดลิ้นที่ถูกส่งมาให้ตรงหน้า ผม่ปรายตามองไปยังสาวน้อยหนึ่งเดียวว่ามีทีท่าอย่างไร
“พี่ปอเนี่ยจะกิน ยังเรื่องมากเลยนะคะ” ดาวพูดขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะมองหน้าของผมไม่ละสายตา
“แต่ไม่เห็นไอ้ดิวมันจะบ่น” ผมตอบหลังจากรีบเคี้ยว เพื่อกลืนตับที่กำลังทำพิษอยู่ในปาก “จริงๆแล้ว ไอ้ดิวก็บริการพี่ประจำนี่ น่าจะชินแล้วใช่ไหมวะ”
“เอ่อ... อืม” ไอ้ดิวตอบ ก่อนจะมีรอยยิ้มขึ้นมาประดับ
“แฟนก็ไม่ใช่ เป็นแค่เพื่อนแท้ๆ แต่ต้องคอยบริการแบบนี้อีก มาค่ะ เดี๋ยวน้องแกะไก่ย่างป้อนพี่ด้วเองนะคะ” ดาวบอก ก่อนจะหันมายิ้มหววานให้ผม “ไม่ต้องห่วงนะคะ เดี๋ยวดาวดูแลพี่ดิวเองค่ะ”
ผมจ้องมองท่าทีของไอ้ดิวที่หัวเราะแห้งๆออกมา ผมไม่อยากรู้แล้วว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใครมาจากไหน สนิทกับไอ้ดิวมันยังไง ผมรู้เพียงอย่างเดียวว่าต้องหาทางไล่ยายดาวหางนี่ให้ออกจากสารบบของผมกับไอ้ดิวให้ได้
“พี่ก็ไม่ได้ให้ไอ้ดิวมันบริการฝ่ายเดียวนี่” ผมบอก ก่อนจะส่งยิ้มออกมาแล้วมองหน้าไอ้ดิว “เราต่างดูแลกันและกันใช่ไหม”
“อ่า ... อืม” ไอ้ดิวตอบรับ พลางพยักหน้าหงีกหงัก ผมคลี่ยิ้มที่มุมปาก
มาไหน มึงอยากกินอะไร เดี๋ยวกูป้อนบ้าง ผลัดกันป้อนจะได้ไม่ขาดทุนไง” ผมบอกอีกครั้ง ก่อนจะไล่มองจานอาหารหลายอย่างที่อยู๋ตรงหน้า “เอาต้มแซ่บนี่ไหม ร้อนน่ากินเลยว่ะ” แล้วผมก็ตักต้มแซ่บหมู แล้วเป่าลมเบาๆ “กูเป่าเรียบร้อยแล้ว จะได้ไม่ร้อน” ไอ้ดิวได้แต่มองหน้าผมเหมือนคนคาดไม่ถึง ผมเลิกคิ้วขึ้น “อ้าปากสิวะ”
“ครับๆ” ไอ้ดิวตอบก่อนจะอ้าปากขึ้นอีกครั้ง ผมมองใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังกลายเป็นสีแดงขัดแล้วยิ้มขึ้น อย่าว่าแต่มันเลย ผมก็อายเหมือนกัน แต่ในเวลานี้ผมมีบางสิ่งที่ต้องทำมากกว่าความอาย
“อร่อยเลยใช่ไหม”
“อืม อร่อย” ไอ้ดิวตอบพลางมองหน้าผมไม่ละสายตา ผมส่งยิ้มบาง ก่อนจะตักต้มแซ่บที่ป้อนไอ้ดิวไปเมื่อครู่มากินบ้าง
“อร่อยจริงๆด้วย” ผมบอก ก่อนจะหันไปมองดาวที่กำลังมองผมอยู่เช่นเดียวกัน “ดาวลองกินหรือยัง พี่ว่ารสชาติใช้ได้เลยนะ เสียอย่างเดียว วิวที่นี่ไม่ดีเท่าไหร่”
ผมแค่แสดงความเป็นเจ้าของก็เท่านั้น...
ผมส่งยิ้มให้หญิงสาวอีกครั้ง ก่อนจะทำเมินใบหน้าน่ารักแล้วหันมาสนใจใบหน้าหล่อเหลาที่ผมชอบมองแทน ถึงอย่างนั้นผมก็อดจะคิดตามคำพูดก่อนหน้านั้นของดาวขึ้นมาไม่ได้อยู่ดี
แฟนก็ไม่ใช่ เป็นแค่เพื่อนกันแท้ๆ...
แค่เพื่อนกัน...
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
“กลับกันเลยแล้วกัน” ไอ้ดิวบอกพร้อมกับมือทั้งสองข้างสองข้างที่ถือถุงใส่เสื้อผ้าและถุงใส่ตุ๊กตาเอาไว้
“ดีเลยค่ะ” ดาวสนับสนุน ก่อนจะหันมาทางผม “แล้วพี่ปอกลับยังไงหรือคะ”
ผมไม่ได้ตอบ แต่มองเลยไปยังไอ้ดิวที่ถอนหายใจมองไปที่ดาว ก่อนจะหันมามองผมอีกครั้ง น้ำเสียงทุ้มฟังดูหมดแรงแบบแปลกๆ
“เดี๋ยวพี่ไปส่งครับ”
“อ้าว พี่ดิวต้องไปส่งด้วยหรือคะ”
“มันมีหน้าที่ไปรับไปส่งพี่อยู๋แล้ว ถ้าดาวยังไม่รู้” ผมบอกด้วยน้ำเสียงปกติ แต่ใจของผมไม่ปกติหรอกนะครับ
ดาวมองผมอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหันไปมองไอ้ดิวแทน ตอนนี้เวลาเกือยจะสองทุ่มแล้วล่ะครับ ผู้คนก็เริ่มบางตา ร้านค้าบางแห่งก็เริ่มทยอยปิดไม่นานพวกเราสามคนก็มาถึงลานจอดรถ พร้อมกับดาวที่ขึ้นไปนั่งที่นั่งข้างคนขับ ส่วนผมก็คงต้องย้ายตัวเองไปนั่งด้านหลังแทน น่าเบื่อที่สุด
“แล้วนี่กล่องอะไรค่ะเนี่ย” ดาวถามขึ้น ก่อนจะยกกล่องคัพเค้กขึ้นมาดู
“กล่องเค้ก พี่ทำจากโรงเรียนน่ะ” ไอ้ดิวตอบ ก่อนจะสตาร์ทรถ
“น้องกินได้ไหมคะ อยากกินอ่า” ดาวถามเชิงอ้อน ไอ้ดิวพยักหน้ารับ
“กินได้แค่สองชิ้นนะครับ ที่เหลือของแมลงปอ” ไอ้ดิวตอบ ดาวพยักหน้า ก่อนจะหยิบคัพเค้กขึ้นมากิน ผมได้แต่มองด้านหลังอยู่เงียบๆ ถึงอย่างนั้นก็ยังแอบสบตากับมันบ้างทางกระจกมองหลัง
“มึงไปส่งน้องเขาก่อนดิ” ผมบอก ตอนนี้บรรยากาศอึดอัดสุดๆเลยครับ
“เดี๋ยวไปส่งมึงก่อน บ้านดาวอยู่ทางเดียวกับบ้านกู” ไอ้ดิวตอบอีกครั้ง
“แบบนี้ก็เทียวไปเทียวกลับแย่เลย” ดาวพูดขึ้น ทั้งที่ยังกินคัพเค้กอยู่
“ดาว” ไอ้ดิวพูดเสียงดุขึ้นอีกครั้ง แต่ดาวกลับยิ้มออกมาแทน
"มันเป็นเรื่องจริงนี่” ดาวบอก ก่อนจะยื่นคัพเค้กในมือไปให้ “พี่ดิวกินไหม อร่อยมากเลยอ่ะ เดี๋ยวน้องป้อนนะ”
“ไม่เป็นไร”
“นะๆ กินคนเดียวแล้วรู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้” ดาวพูดออกมา ก่อนจะส่งสายตาอ้อนไปให้ไอ้ดิวที่ถอนหายใจพลางอ้าปากรับ
ผลั่ก!
ผมตัดสินใจถึบเข้ากับเบาะด้านหลังคนขับเต็มแรง และนั่นทำให้ปากที่กำลังรับเค้กหวืดไปอย่างน่าประหลาดใจ ผมกอดอกก่อนจะอมยิ้มออกมา เมื่อเห็นสยตางงของไอ้ดิว พร้อมกับสายตาที่มองมาอย่างตกใจของดาว
“พี่ปอเป็นอะไรคะ”
“เมื่อกี้พี่เท้ากระตุกน่ะ โทษที”
ไอ้ดิวมาส่งผมที่บ้านในเวลาประมาณสองทุ่มครึ่งเศษ ผมเดินเข้ามาในบ้านโดยถือกระเป๋านักเรียนและถุงใส่เค้กที่ไอ้ตัวดีจัดไว้ให้ ผมไม่ได้หันไปมองด้วยซ้ำว่ารถเคลื่อนตัวออกไปตอนไหน ในเวลานี้ผมสนใจแต่ความหงุดหงิดที่ก่อตัวขึ้นในใจเท่านั้น
“
กลับดึกนะแมลงปอ” แม่พูดขึ้น หลังจากรับไหว้ของผม
“เดินเล่นนานไปหน่อย เดี๋ยวปอขึ้นห้องเลยนะ” ผมบอก ก่อนจะนึกถึงคัพเค้กในมือที่ไอ้ดิวบอกว่าจะมาแต่งหน้าให้ แล้วส่งมาให้แม่ “นี่ปอลองทำคัพเค้กดู แม่เอาไปกินดิ”
“ทำเองเหรอ” แม่ถามขึ้นอย่างแปลกใจ ก่อนจะรับถุงกระดาษเอาไว้
“อืม ทำกับเพื่อนน่ะ งั้นปอขึ้นห้องก่อนแล้วกัน” ผมตอบก่อนจะเดินขึ้นบันได
“อ้าวแล้วไม่เอาตุ๊กตาของเราไปด้วยเหรอ” แม่ถามขึ้น ผมหันกลับไปมองอย่างสงสัย
“คุ๊กคาอะไร”
“ุคุ๊กตาหมีพูห์นี่ไง ลืมไปแล้วเหรอ” แม่บอก ก่อนจะหยิบคุ๊กตาหมีพูห์ตัวเล็กออกมาให้ดู ผมเลิกคิ้วขึ้น เมื่อจำไม่ได้ว่าซื้อมาตอนไหน แต่ก็พอเดาที่มาของมันได้
“ปอลืมไป” ผมเดินกลับไปหยิบมาดู ก่อนจะเดินขึ้นบันไดด้วยความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูก
จริงๆเลยนะ ไอ้ดิว....
:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
ผมนั่งคิดเรื่องของไอ้ดิวเกือบตลอดทั้งคืน ความรู้สึกที่มีอยู่ตอนนี้มันชัดเจนเสียยิ่งกว่าที่ผมจะรู้ตัวเองเสียอีก ยิ่งเหตุการณ์เมื่อวานนี้ผมก็รู้ดีเลยว่า อยากเป็นเจ้าของไอ้ตัวดีมากแค่ไหน
เมื่อคืนนี้ไอ้ดิวโทรมาหาอีกครั้ง แต่ผมไม่ได้กดรับแล้วตัดสินใจปิดเครื่อง เพราะนึกโมโหมันที่ทำตัวให้ผมหงุดหงิด แล้วไหนมันบอกว่าชอบผมอย่างนู้นอย่างนี้ แต่ท่าทีที่มันแสดงออกเมื่อวานทำให้ผมรู้ดีว่า ยังมีใครอีกคนที่มันแคร์มากกว่าผม
ยายดาวหาง...
ไม่รู้ยายนี่มาจากไหน แต่กำลังพุ่งมายังโลกของผมหับไอ้ดิวเข้าเต็มๆ แถมไอ้ตัวดียังทำนิ่งนอนใจ ผมอยากจะด่าใส่หน้ามันจริงๆ ว่า มึงน่ะรักกูจริงเหรอวะ! ถ้าเราสองคนจมน้ำ มึงจะลือกช่วยยายดาวหางหรือช่วยกู แต่ผมก็ยังเป็นคนขี้ขลลาดที่ยังไม่กล้าพอจะฟังคำตอบอยู่ดี
ผมเดินออกมาจากห้องเรียนพิเศษอย่างครุ่นคิด ก่อนจะหยุดฝีเท้าลงเมื่อได้ยินเสียงพี่น็อตดังขึ้นใกล้ๆ ผมหันไปมองก่อนจะส่งยิ้มอย่างเป็นมิตร พร้อมกับได้รับรอยยิ้มที่อ่อนโยนเป็นการตอบแทน
“ว่าไงครับพี่น็อต”
“จะว่าไงอะไรอีกล่ะ วันนี้ไปดูหนังกับพี่นะครับ”
“อ่า...’
“พี่อุตส่าห์บอกล่วงหน้าเป็นอาทิตย์เลยนะ” พี่น็อตเริ่มโน้มน้าวผมอีกครั้ง
“พี่น็อตก็นะ” ผมตอบอ้อมแอ้ม อยากจะปฏิเสธก็เหมือนน้ำท่วมปากจนพูดไม่ออก จะโกหกว่าไม่ว่าง ผมก็รู้สึกละอายใจ ในเมื่อรุ่นพี่คนนี้แสดงออกว่า อยากไปดูหนังกับผมมากจริงๆ
“พี่ดูตารางหนังเอาไว้แล้ว มีเรื่องที่ปออยากจะดูด้วยนะ”
“ก็ได้ครับ"
ไม่นานผมกับพี่น็อตก็เข้ามาอยู่ในโรงภาพยนตร์แล้วล่ะครับ ถึงจะบอกว่าดูตารางหนังไว้แล้ว แต่ผมก็ไม่คิดว่าพี่น็อตจะจองตั๋วซื้อบัตรไว้พร้อม ถ้าไม่คิดมากจนเกินไป พี่น็อตคงจะหาทางมัดมือชกผมด้วยการซื้อบัตรล่วงหน้านี่แหละครับ
ผมนั่งดูหนังไซไฟที่มีเทคนิคการถ่ายทำอย่างทันสมัย เนื้อเรื่องที่เต็มไปด้วยฉากแอ็คชั่นชวนน่าติดตาม ไม่อาจจะทำให้ผมรู้สึกสนุกขึ้นมาได้ ในเมื่อความรู้สึกนึกคิดที่มีอยู่ในตอนนี้กำลังนึกถึงใครอีกคน
ไม่รู้ตอนนี้มันจะอยู่ที่ไหน ไม่ใช่อยู่กับยายดาวหางนั่นหรอกนะ...
ผมออกมาจากโรงหนัง โดยไม่รู้แม้แต่ชื่อพระเอกและนางเอกเลยด้วยซ้ำ จิตใจที่เต็มไปด้วยความว้าวุ่นบางอย่าง ทำให้ผมต้องถอนหายใจออกมา
“หนังไม่สนุกเหรอ” พี่น็อตถาม
“สนุกครับ”
“ถ้าสนุกจริง คงไม่ถอนหายใจแบบนี้ออกมา”
ผมจ้องมองไปยังใบหน้าหล่อเหลาของพี่น้อตพลางคิดบางอย่าง รุ่นพี่คนดังกำลังมองผมอย่างสงสัย ผมถอนหายใจอีกครั้ง พร้อมกับจังหวะการเดินที่ค่อยๆช้าลง
“พี่น็อตครับไปกินอาหารญี่ปุ่นกันไหม”
“เอาสิ พี่ว่าจะชวนไปหาอะไรกินพอดี”
ผมยิ้มรับ ก่อนจะเริ่มมองหาร้านอาหารญี่ปุ่นเจ้าอร่อย ประสบการณ์จากเมื่อวานทำให้ผมเรียนรู้อะไรได้บางอย่าง เรื่องราวของผมตอนนี้ไม่ต่างจากน้ำคลองที่ขุ่นมัว
ตอนนี้คงได้เวลากลั่นน้ำให้สะอาดแล้ว...
TBC :|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …
:hao7: Note :::
มาแล้วจ้า หลังจากหายไปนานพอควร เนื่องจากคนเขียนประสบปัญหาทั้งในเรื่องเวลาและทรัพยากร แฮะๆ
โน้ตบุ๊คที่ใช้เจ๊งจ้า ตอนนี้ก็ใช้งานตามมีตามเกิด ตั้งใจว่าจะรองานคอมมาร์ทเดือนหน้าก็จะไปถอยใหม่
จบข้ออ้างและการบ่นเรียบร้อย อิอิ หวังว่ายังมีคนรอเรื่องนี้อยู่
มาถึงตอนนี้ก็เรียกว่ามาค่อนทางแล้วค่ะ เปิดตัวสาวน้อยที่ใครอาจจะเดาได้แล้ว
คนเขียนไม่ได้ตั้งเนื้อเรื่องซับซ้อนจ้า แต่ขึ้นอยู่ที่ว่าคนจะรู้หรือไม่รู้ ในที่นี่แมลงปอมันไม่รู้ก็เลยเป็นปัญหาขึ้นมา ฮ่าๆ
แหมๆ เราก็สร้างประเด็นเล็กๆน้อยๆนั่นแหละจ้า อาจจะมีพิมพ์เยอะอยู่นะคะ ต้องขออถัย ณ ที่นี้ด้วย
สามารถแนะนำติชมได้เช่นเคยจ้า
ปล. คนเขียนจะรวมเล่มเรื่องนี้นะคะ (เน้นตัวเองอยากทำล้วนๆ) และกำลังแต่งตอนพิเศษอยู่ ใครอยากได้แนวไหน สามารถรึเควสได้ (แต่จะตามไม่ตามยังไงก็คอยลุ้นกันนะคะ)
เพราะไม่มีประสบการณ์และความรู้ ตอนนี้กำลังด้นเรื่องวิธีการอยู่ รวมถึงเพิ่งจะเริ่มรีไรท์อีกครั้ง คาดว่าเรื่องนี้จะมีอยู่ประมาณ 500 หน้าอัพค่ะ ถ้าใครสนใจก็รอราละเอียดกันได้จ้า
ขอบคุณที่ติดตามกันจนถึงตอนนี้
-
น้องสาวดิวแหละ ?
แต่กวนประสาทใช้ได้นะ 555
มาดูตัวพี่สะใภ้ ?
แมลงปอก็หึงไม่ดูตาม้าตาเรือเลยย หุ หุ
-
:katai4: :katai4: สู้ๆจร้า
-
หายไปนานนนนนนนนนนนนนนนนนน
จนลืมเลยนะเออ
อยากเห็นหน้าแมลงปอตอนรี้ว่า ดาวหางคือน้องสาว
แซ่บจริงๆ น้องคนนี้ ท่าจะหวงพี่ชายน่าดู
-
แกรรรรรรรรรรรรรน้องสาวเค้ารึเปล่า
หึงจนหน้ามึนตามัว5555555555555555
-
ยัยดาวเป็นใครกันละเนี่ยยย :katai1:
-
เราว่าเป็นน้องสาว หรือไม่ก็ลูกพี่ลูกน้อง
แต่เรื่องแปลกคือทำไมตาดิวไม่เคลียร์ตัวเองอ่ะ ดูมีพิรุธมาก
สู้ๆนะจ่ะ ปอ (ไม่กล้าเรียกแมลงปอเขาสงวนไว้ให้คนพิเศษ) :katai4:
-
คิดว่าลูกพี่ลูกน้องเหมือนกัน
ปอ (ไม่กล้าเรียกตามไปด้วย 555) ใจร่มๆ
แต่ไอ้พี่น็อตนี่มันอารายฟะ
ปอปล่อยให้เข้ามาเน๊าะแน๊ะเกินไปเปล่า
เราเชียร์นายนะดิว
ฮึ่ม! อยากให้ดิวเอาโซ่แส้กุญแจมือมาล่ามไว้จริงเล้ย
ปอชอบบินลอยเล่มลมไปเรื่อย
คนมันกำลังอยู่ในห้วงรักก็งี้
หวงเค้าอะดิหนูปอ อุอุ
กดบวกและเป็ด
(เค้ารออ่านอยู่ซำเหมอ คนเขียนสู้ๆ)^0^
-
ขัดใจดิวทำไมไม่บอกแมลงปอสักทีว่าดาวเป็นใคร
-
เป็นคุณน้องที่มาแรงมาก
แต่ดิวไม่ยอมเคลียร์อย่างนี้เปนเราก็หงุดหงิดแหละน่า
แมลงปอตอนนี้เข้าโหมดเกลียดชะนีไปแล้วเหรอ 555 แสดงความเป็นเจ้าของสุดๆไปเลย
-
ชักหวงออกนอกหน้าล่ะ :katai3:
-
ดิวกับดาวนี่น่าจะเป็นพี่น้องกันนะ ไม่ก็ญาติอ่ะ ดูจากอาการดิวแล้วไม่ใช่กิ๊กแน่
แต่น้องดาวเธอก็ดูหวงและเอาจริง อ้อนน่าดูเลยอ่ะ
แมลงปอหึงเต็มที่เลยตักโน่นนี่ป้อนใหญ่ น่ารักจัง ตาดิวปลื้มเลยดิเห็นปอหึงอ่ะ
น้องปอหาเรื่องน้า ถ้าดิวเห็นหรือรู้นะต้องงอนแน่ ๆ
ขอบคุณค่ะ
-
ไอดิวนี่ยังไงวะ พระเอกในเล้าทำไมชอบทำตัวไม่ชัดเจนแบบนี้ทุกคนเลยอะ เอาเข้าปายยยยยย เล่นกันเข้าปายยยยยกับความรู้สึกของคนอื่น ปล.ขอบคุณที่กลับมาครับ TT
-
รออ่านต่อนะครับ
น้องดาวนี่เป็นใครเนี่ย น้องสาวดิวหรือเปล่า
:katai2-1:
-
คิดถึงแมลงปอกับดิวจังเลย :(
-
:katai4: :katai4: :katai4: นึกว่าอัพแล้ว แง๊ๆๆ
-
เข้ามาตามเก็บจ้า
ช่วงนี้เป็นเทศกาลตามเก็บนิยายของเรา
เนื่องจากปกติที่ทำงานสุดกันดาร ไม่มีเนต นาน ๆ ได้กลับบ้านที เลยต้องมาตามเกบนิยาย อีกอย่างเริ่มแก่ สายตาก็เริ่มแย่จ้องจอคมนาน ๆ ไม่ไหว หุ หุ
ขอบคุณคนเขียนมากจ้า ที่นำนิยายสนุก ๆ มาให้อ่าน (ตามเก็บ) กัน
ปล. ไหงเราถึงเพิ่งเห็นเรื่องนี้หว่า ปล่อยหลงหูหลงตาไปตั้งนาน แก่แล้วจริง ๆ สินะ TT^TT
-
เย้ !! ในที่สุดเค้าก็ตามอ่านทันแล้ววว :hao5:
คือ.. ชีคนนั้นต้องเป็นน้องสาวของดิวแน่นอนเลยใช่ม้ายยยยยยยย :katai1:
-
คิดถึงเรื่องนี้จังเลย ตอนล่าสุดก็เซ็งดิวที่ค้างคาให้แมลงปอกังวลใจ คิดถึงตอนดิสอ้อนแมลงปอแบบน่ารักๆ เฮ่อ
-
หายไปนานแล้วเนอะ
-
แจ้งข่าวอีกนิด...
จะมาลงตอนหน้าในสัปกาห์หน้านะคะ
รอนานเป็นชาตืเลยใช่ไหม อิอิ
แฮะๆ รออีกนิดนะคะ ขอบคุณค่ะ
-
คอยดูนะถ้าแมลงปอเปลี่ยนใจจะหัวเราะเยาะซะให้ เยอะตลอดดด เล่นพอควรสิคะ! ฮึ้ย ขัดใจผู้หญิงแอ๊บแบ๊ว อย่ามาแบ๊วจนทำให้แมลงปอต้องแหววไปด้วยน้าาา :katai4: ต่อด่วนค่ะ อยากอ่านแล้น กระทู้หายไปนาน ตามหาไม่เจอ :mew6: นึกว่าจะเลิกแต่งซะแล้ว
-
ผมจะรอ ...... *สำเนียงโกโบริ* 555555555555555555555555555
-
ตอนที่ ::: 27
หลังจากที่ผมกับพี่น็อตสั่งอาหารกันเรียบร้อย ผมก็ทอดมองใบหน้าของรุ่นพี่คนดังอีกครั้ง พี่น็อตมองมาอย่างสงสัย ก่อนน้ำเสียงทุ้มจะดังขึ้น
“วันนี้ปอแปลกๆ นะ”
“ยังไงหรือพี่”
“วันนี้ปอดูเหม่อ แล้วเหมือนเอา
แต่คิดอะไรอยู่ก็ไม่รู้” พี่น็อตตอบพลางยิ้มออกมา “แถมยังชวนพี่กินข้าวด้วย อันนี้แปลกใจที่สุด”
“แต่คราวนี้ไม่ต้องเลี้ยงผมนะครับ” ผมบอก ก่อนจะส่งยิ้มไปให้
“คราวนี้ปอจะเลี้ยงพี่งั้นเหรอ” พี่น็อตถามพลางแสร้งทำหน้าตกใจสุดๆ จนผมหัวเราะออกมา
“ผมเลี้ยงไม่ไหวหรอกครับ แต่ให้เลี้ยงนำน่ะพอได้อยู่”
ในเมื่ออาหารร้านนี้มันแพงเสียขนาดนั้น แค่ของผมอย่างเดียวก็แย่แล้วครับ ขีนจ่ายใหพี่น็อตด้วย ผมคงต้องอดข้าวกลางวันของจริง
“พี่ไม่อยากให้ปอมาเลี้ยงหรอก แต่พี่อยากเลี้ยงปอมากกว่า”
ผมได้แต่ยิ้มฟังคำพูดนั้น ถึงจะได้ยินจนเคยชิน แต่ความนัยของมันก็ทำให้ผมเขินอายขึ้นมาอยู่ดี ผมคิดในใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะรวบรวมความกล้าที่ไม่ค่อยมีนักออกมา
คงได้เวลาที่ผมต้องกล้าเปิดใจกับตัวเองเสียที...
ผมไม่อยากให้ความไม่ชัดเจนของตัวเอง ทำให้พี่น็อตต้องเสียเวลา ยิ่งไปกว่านั้น ผมพอจะเข้าใจว่าการรอคอยมันทรมานมากแค่ไหน
การทำตัวเหมือนให้ความหวังนั้น มันก็ไม่ต่างจากหมาหยอกไก่ที่ไม่มีประโยขน์อะไร นอกจากจะทำให้เสียอารมณ์ไปทั้งคู่
อย่างน้อยการที่ผมต้องคอยมองไอ้ดิวที่ยังทำทีไม่แน่นอนแบบนั้น ผมก็รู้สึกแย่พออยู่แล้ว...
“ปอมีอะไรหรือเปล่า” พี่น็อตถามย้ำ ก่อนจะเลิกคิ้วเข้มขึ้น
“เอ่อ... ผมมีเรื่องจะบอกพี่” ผมบอก ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึก เพื่อเรียกสมาธิของตัวเอง มันไม่อะไรยาก ก็แค่พูดออกไปเท่านั้น
“อะไรหรือครับ”
“พี่น็อต...” ผมพูดพลางมองใบหน้าของรุ่นพี่คนดังที่กำลังตั้งใจฟัง ผมเม้มริมฝีปากของตัวเองชั่วครู่ ก่อนจะเพ่งสายตาของตัวเองไม่ให้เลื่อนไปไหน “ผมมีคนที่ชอบอยู่แล้วครับ”
:: +++++++++++++++ ::
ผมไม่ได้คิดเลยว่าผลการตอบสนองของพี่น็อตจะเป็นอย่างไร แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่คิดว่าพี่น็อตจะหัวเราะออกมา
มันตลกหรือไงวะ…
“เอ่อ...”
“โทษทีปอ พี่แค่ตกใจนิดหน่อยน่ะ” พี่น็อตบอก ก่อนจะดว้นจังหวะไปดล็กน้อย เมื่อพนักงานเข้ามาเสิร์ฟอาหาร ทันทีที่พนักงานของร้านเดินจากไป รุ่นพี่คนดังก็เอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง “พี่แค่แปลกใจ”
ผมพยักหน้ารับท่าทีที่เขินอายในตอนแรกเริ่มจะหายไป เมื่อสัมผัสได้ถึงบรรยากาศเบาสบายและไม่ได้รู้สึกกดดันอย่างที่คาดการณ์เอาไว้ ผมถอนหายใจออกมา ก่อนจะทอดมองพี่น็อตอีกครั้ง
“ผมก็ตกใจ เพราะไม่คิดว่าพี่จะขำ”
“ตอนที่ปอบอกพี่น่ะ น่ารักดีนะ” พี่น็อตว่าพลางยิ้มน้อยๆ “คนที่ปอชอบน่ะผู้หญิงหรือว่าผู้ชาย”
“อ่า...” ผมนึกลังเลใจขึ้นมา เพราะไม่ได้ริดว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรแบบนี้ แต่จะให้ตอบออกไปตามตรง ผมก็ยังไม่กล้าอยู่ดี
“ไม่พูดแบบนี้ พี่ก็เดาได้แล้ว” พี่น็อตพูดขึ้นอีกครั้ง “ถ้าให้พี่เดาต่อ คงเป็นไอ้หน้าจืดนั่นสินะ”
“ไอ้หน้าจืด?” ผมทวนคำอย่างสงสัย
“ก็เพื่อนปอคนนั้นไง ที่ทำท่าเป็นเจ้าของอยู่ได้น่ะ” พี่น็อตชี้แจง ผมพยักหน้ารับ ก่อนจะเลื่อนใบหน้าไปทางอื่นแทน
“พี่ไม่คิดอะไรบ้างหรือไง” ผมถามอย่างสงสัย แอบคิดว่าจะเจอพี่น็อตดราม่าใส่หรือเปล่า
“พี่ก็ดีใจแล้วก็เสียใจ”
ผมหันมามองอย่างสงสัย พี่น็อตยิ้มขึ้น ก่อนน้ำเสียงทุ้มจะดังขึ้นอย่างนุ่มนวล
“พี่เสียใจที่ปอมีคนที่ชอบแล้ว ซึ่งคนนั้นไม่ใช่พี่” รุ่นพี่ถอนหายใจเล็นด้อย “แต่พี่ก็ดีใจที่ปอชอบผู้ชาย ยังไงพี่ก็ยังไม่หมดหวังหรอก”
ผมได้แต่มองอย่างแปลกใจ เมื่อเห็นคนตรงส่งยิ้มมาให้เหมือนเช่นทุกครั้ง
“วัยนี้ปออาจจะชอบไอ้หน้าจืดนั่น แต่ไม่แน่ว่าวันข้างหน้าปออาจจะชอบพี่ได้เหมือนกัน” พี่น็อตบอก ก่อนจะยิ้มขึ้น “เวลายังเดิน ฤดูกาลยังเปลี่ยนแปลง ใจคนเราก็เอาแน่เอานอนไม่ได้หรอกจริงไหม”
“พี่จะบอกว่าผมเป็นพวกใจโลเลหรือเปล่าเนี่ย”
“ไม่หรอก แต่ก็จะภาวนาให้ปอเลิกชอบมันไวๆ” พี่น็อตว่าพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ ผมหัวเราะขึ้นมาเล็กน้อย
“พี่น่ะ... ชอบผมมากขนาดนั้นเลยเหรอ”
“พี่ก็สงสัยเหมือนกัน สักวันคงรู้คำตอบมั้ง” พี่น็อตพูดขึ้น พร้อมกับมองหน้าของผม “แต่เรายังคุยกันเหมือนเดิมได้ใช่หรือเปล่า”
ผมครุ่นคิด ก่อนจะหยิบเทมปุระมากิน ขืนยังพูดคุยแบบตอนนี้ต่อไป อะไรก็ยังเหมือนเดิมน่ะสิ ผมแค่อยากทำอะไรให้ชัดเจนกว่านี้ แต่ก็ไม่อยากตัดขาดกับรุ่นพี่คนนี้สักทีเดียว
อย่างน้อยความรู้สึก และมิตรภาพที่ผ่านมาก็ถักทอความผูกพันบางอย่างเอาไว้...
“พี่คงทำให้ปอลำบากใจอีกแล้วใช่ไหม”
“ผมแค่อยากทำอะไรให้ชัดเจนขึ้น” ผมบอกไปตามตรง “พี่น็อตยังเป็นรุนพี่และพี่ชายที่ผมเคารพ”
“เอาแบบนี้ดีกว่า พี่จะโทรหาปอแค่เสาร์อาทิตย์ดีไหม”
“เอาไว้ผมโทรหาพี่ดีกว่า”
“ถ้าเป็นแบบนั้น พี่คงรอเก้อ” พี่น็อตบ่นออกมา “งั้นขอแค่วันอาทิตย์วันเดียวก็ได้”
“ก็ได้ครับ” ผมตอบอย่างจำยอม
ในเมื่อไม่อยากตัดขาดถึงที่สุดก็คงทำได้เท่านี้ อย่างน้อยตอนนี้ผมก็ได้บอกความรู้สึกในใจออกไปแล้ว
ผมเชื่อว่า... อีกไม่นานพี่น็อตจะเข้าใจในที่สุด
:: +++++++++++++++ ::
พวกเราคุยเล่นกันได้สักพัก ก่อนที่ผมจะหูแว่วเหมือนได้ยินเสียงไอ้ดิวที่ดังขึ้น นี่ผมคงไม่เพ้อขนาดที่ได้ยินเสียงของมันฝังเข้าไปในหัวสมองหรอกนะครับ
“ปอมีอะไรเหรอ” พี่น็อตถามขึ้น พี่เขาคงสงสัยว่า ทำไมผมถึงเงียบไป ผมทำท่าให้เงียบ ก่อนจะตั้งใจฟังเสียงปริศนาที่คุ้นเคย
“เมื่อไหร่จะเลิกทำแบบนี้ซะที”
ผมหันไปมองรอบๆ ก่อนจะพิงเบาะอย่างสงสัย พร้อมกับเสียงทุ้มที่ดังขึ้นอีกครั้ง
“ไม่รู้เมื่อวานโกรธมากหรือเปล่า โทรไปก็ไม่รับ แถมปิดเครื่องหนีอีกต่างหาก”
ผมขมวดคิ้วพลางมองหน้าของพี่น็อตที่ยังคงปิดปากเงียบ แต่ยังทำหน้าสงสัย ก่อนจะบอกคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงที่เบาลงกว่าปกติ
“ผมเหมือนได้ยินเสียงไอ้ดิว”
“เสียงไอ้หน้าจืดเหรอ”
ผมพยักหน้ารับ จากระยะของเสียงที่ได้ยิน ต้นเสียงน่าจะมาจากด้านหลังของผมนี่แหละครับ
ผมตัดสินใจเอนตัว ก่อนจะหันไปแอบมองโต๊ะที่อยู่ด้านหลังอย่างสงสัย แล้วผมก็ต้องตกใจด้วยความคาดไม่ถึง เมื่อเห็นคนที่นั่งอยู่
ยายดาวหาง!
“พี่ดิวค่ะ ก็มัวแต่ยึกยักอยยู่อย่างนี้ แล้วเมื่อไหร่จะได้คบกันล่ะค่ะ”
อย่าบอกนะว่า... สองคนนี้กำลังคบกันอยู่
“แมลงปอเป็นผู้ชายนะ ทำอะไรก็ต้องคิดหน้าคิดหลังก่อนสิ”
อ้าว... คุยเรื่องของผมอยู่เหรอ..
ผมขมวดคิ้ว ตอนนี้กำลังใช้โสตประสาทในการฟังทั้งหมดที่มีอย่างเต็มที่ ก่อนเสียงหัวเราะของพี่น็อตจะทำให้ผมต้องหันไปมอง
“ถ้าอยากรู้ขนาดนี้ ทำไมไม่เข้าไปนั่งฟังดีๆ ล่ะ” พี่น็อตบอกเสียงเบา ก่อนจะยิ้มออกมา “เดี๋ยวพี่ไปเป็นเพื่อนไหม”
“ไม่เป็นไร ผมอยากรู้ว่าสองคนนั้นกำลังคุยอะไรเกี่ยวกับผมอยู่” ผมพูดด้วยระดับเสียงที่เบาที่สุด
พี่น็อตพยักหน้ารับ ก่อนจะกินอาหารญี่ปุ่นต่อ ผมยิ้มขึ้นเล็กน้อยแล้วทำตัวให้ชิดติดกับเบาะด้านหลังที่มีกระถางต้นไม้ประดับอยู่ ผมไม่กล้าเขย่งตัวมากนัก ผมกลัวยายดาวหางจะเห็นเข้าเสียก่อน
“ข้ออ้างมากกว่ามั้งค่ะ แบบนี้ก็เสียชื่อจอมเจ้าชู้หมด” เสียงของดาวดังขึ้นด้วยน้ำเสียงเย้าแหย่
“พูดให้ดีหน่อย! เจ้าชู้อะไรกัน พี่ไม่ได้เป็นคนแบบนั้น”
ผมไม่รู้หรอกว่ามันเจ้าชู้หรือเปล่า แต่ที่แน่ๆ มีแต่คนอยากจะได้มันทั้งนั้น
“ไม่เข้าชู้เลยค่ะ แล้วไอ้สายผู้หญิงที่ต้องให้น้องคอยจัดการนี่อะไรกันค่ะ” ดาวเล่นเสียงใส่ ผมอยากจะเห็นหน้าไอ้ดิวตอนนี้จริงๆ
“ก็ไม่สนใจไงครับ ถึงให้ดาวช่วย”
“ไม่สนใจก็อย่าไปแจกเบอร์มั่วแบบนั้นสิค่ะ ทีหลังก็หัดให้เบอร์ตัวเองด้วย ไม่ใช่เอาเบอร์ของน้องไปแจก” ดาวบ่นไม่หยุด “น้องก็รำคาญเหมือนกันนะ แถมยังมีส่งข้อความหวานๆ มาด้วย คิดว่าจะจีบน้องซะอีก”
“แล้วมาบ่นอะไรตอนนี้เนี่ย พี่ก็ซื้อของให้แล้วไงครับ”
“พี่ดิวเห็นแก่ตัวที่สุด! แล้วก็เลิกแจกเบอร์ด้วย!”
“พี่รำคาญนี่” ไอ้ดิวตอบด้วยน้ำเสียงไม่ทุกข์ร้อน “ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นก็ได้ พี่ไม่ทำแบบนั้นแล้ว แต่ดาวก็เลิกแกล้งพี่ได้แล้วเหมือนกัน”
“แกล้งอะไรกัน นี่ดาวกำลังช่วยพี่ในฐานะน้องสาวที่แสนดีอยู่นะคะ”
“น้องสาวจอมป่วนมากกว่า”
ผมขมวดคิ้ว เมื่อฟังมาถึงตรงนี้ แล้วอดที่จะชะเง้อไปแอบมองไม่ได้ อยากเห็นสีหน้าสองคนนั้น แต่ผมก็เห็นแค่ใบหน้าหวานของดาวเท่านั้น
น้องสาวงั้นเหรอ...
ผมไม่เคยได้ยินไอ้ดิวพูดถึงน้องสาวมาก่อน ผมก็คิดว่ามันเป็นลูกคนเดียวเหมือนกันเสียอีก แต่สองคนนี้หน้าตาก็ไม่ค่อยเหมือนกัน นอกจากความขาวแล้ว รูปหน้าก็ไปกันคนละแบบ คงจะมีจมูกโด่งมาเหมือนกันล่ะมั้ง
อีกเรื่องที่ทำให้ผมแปลกใจก็คือเรื่องแจกเบอร์มั่วของมัน ผมเองก็จำเบอร์ใครศัพท์ของมันไม่ได้ แต่พอจะจำได้บ้างว่ามันบอกปากเปล่าตลอด
ที่แท้ก็เป็นเบอร์โทรศำท์ของดาวเองหรอกเหรอ...
“เป็นยังไงบ้าง อยากกินอะไรเพิ่มอีกไหม” พี่น็อตถามผมเสียงเบา
ผมส่วยหน้า แล้วเริ่มทำตัวเป็นจิ้งจกเกาะเบาะต่อไป ยิ่งฟังก็รู้สึกสงสัยขึ้นมาไม่หยุด
“หยุดพูดได้แล้ว ไม่รู้ตอนนี้ด่าพี่ไปถึงไหนแล้ว”
“ดูท่าคงไม่ด่าพี่ดิวคนเดียวหรอกค่ะ พี่ปอคงด่าน้องด้วยแน่ ก็ดูเมื่อวานสิค่ะ ถ้ากระโดดกัดคอน้องได้คงทำไปแล้วล่ะค่ะ”
“ก็ดาวไปยั่วโมโหเขาก่อนทำไม แมลงปอของขึ้นง่ายจะตาย”
นี่กำลังแอบด่ากูอยู่หรือเนี่ย..
“ถ้าไม่ยั่วโมโห ก็ไม่รู้สิค่ะว่าพี่ปอเขาหึงพี่ดิวหรือเปล่า” ดาวตอบด้วยน้ำเสียงแจ่มใส “ที่สำคัญก็สนุกดีออกเนอะ”
-
“จริงๆ เลย” ไอ้ดิวตอบเสียงนุ่ม “ถ้าแมลงปอหึงโหด แล้วฆ่าพี่ขึ้นมาจะทำยังไง”
“ถ้าเป็นแบบนั้นพี่ดิวก็น่าจะดีใจนะที่ได้ตายเพราะพิษรักแรงหึง
“ยายตัวแสบ” ไอ้ดิวบ่นขึ้น ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
ผมขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม ก่อนจะถอนหายใจ เพื่อควบคุมอารมณ์ของตัวเอง
สรุปแล้วไอ้สองพี่น้องคู่นี้กำลังปั่นหัวผมเล่นอยู่ใช่ไหม มิน่าพอเป็นเรื่องเกี่ยวกับยายน้องดาวนี่ทีไรก็ทำอ้ำอึ้งตลอด ที่แท้ก็กำลังรวมหัวกันแกล้งผมนี่เอง
“ทำไมทำหน้าเครียดแบบนั้นล่ะปอ” พี่น็อตถามขึ้นด้วยความสงสัย ผมแค่นยิ้มออกมา
“ผมว่าไปนั่งฟังสองคนนั้นคุยกันดีๆ อย่างที่พี่บอกก็ดีเหมือนกัน” ผมบอก ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง “เอาแต่แอบฟังแบบนี้ดูจะเสียมารยาทไปหน่อย”
“อืม... พี่นั่งรอตรงนี้แล้วกัน”
ผมพยักหน้ารับ แล้วหันหลังกลับไปมอง พร้อมกับคลี่ยิ้มส่งให้หญิงสาวที่ทำหน้าตกใจ นัยน์ตากลมโตเบิกกว้าง ก่อนน้ำเสียงหวานที่ดังเจื้อยแจ้วก่อนหน้านี้จะดังขึ้นอีกครั้ง
“พี่ปอ...”
:: +++++++++++++++ ::
“บังเอิญจังเลยว่ะ” ผมพูดขึ้น ก่อนจะมองหน้าไอ้ดิวที่แสดงความแปลกใจ แล้วหันไปยิ้มให้ดาวที่กำลังยิ้มแหยมาให้ “กูนั่งด้วยคนสิ”
“เชิญเลยค่ะพี่ปอ” ดาวบอก ก่อนจะรีบปั้นยิ้มส่งมาให้ผม “พี่ปอมากินร้านนี้ด้วยเรหอคะ บังเอิญสุดๆ เลยค่ะ”
“นั่นสิ แถมที่นั่งติดกันด้วย” ผมบอก ก่อนจะหันไปมองไอ้ดิวที่กำลังทำหน้าหงอยส่งมาให้ ก่อนที่ผมจะยิ้มขึ้น “พอดีได้ยินเรืองสนุกเลยตั้งใจจะมาฟังด้วย เมื่อกี้พูดกันถึงไหนแล้ว วางแผนจะทำให้ใครหึงอยู่นี่ใช่ไหม”
“อุ๊ย!” ดาวอุทานขึ้น แตผมไม่สนใจ แล้วเพ่งมองไปยังไอ้คนที่นั้งอยู่ข้างกันที่ตอนนี้ยังไม่ขยับปากพูดสักคำ ตั้งแต่ผมปรากฏตัวขึ้น
“ว่าไงมึง”
“เอ่อ.. แมลงปอใจเย็นก่อนนะ” ไอ้ดิวพูดขึ้น ก่อนจะส่งยิ้มให้ผม “กินน้ำก่อนไหม”
“มึงกินเองเถอะ เหมือนมึงจะคอแห้งนะ” ผมบอก ก่อนจะยิ้มขึ้นที่มุมปาก
“อ่า...น่าจะประมาณนั้น” ไอ้ดิวตอบพลางพยักหน้า แล้วหยิบแก้วน้ำมาดูด ผมหัวเราะขึ้นเบาๆ
อยากจะรู้นักว่ามันจะแก้ตัวว่ายังไง...
“พี่ปอสั่งอะไรไหมค่ะ เดี๋ยวให้พี่ดิวเลี้ยงเนอะ” ดาวบอก แล้วรีบหยิบเมนูขึ้นมา
“พี่กินอิ่มแล้วครับ” ผมหันไปบอกดาวอย่างสุภาพ ก่อนจะหันมามองไอ้ดิวที่หนีสายตาผมอย่างที่ไม่ค่อยได้เห็นนัก “โดยเฉพาะข้ออ้างกับคำแก้ตัวเนี่ย พี่กินจนเอียนเลย”
“อู้ย...” ดาวอุทนนอีกครั้ง ก่อนใบหน้าใสจะหงอยลง
“มึงจะไม่พูดอะไรหน่อยหรือไงวะ” ผมถามเร่งไอ้ดิวเสียงแข็ง
ให้ตายเถอะ! ตอนนี้ผมโคตรเคืองเลยครับ
“แมลงปอฟังกูให้จบ อย่าเพิ่งโมโหนะ” ไอ้ดิวบอก ก่อนจะส่งยิ้มขัดตาทัพมาให้ ผมกอดอก ก่อนจะพยักหน้ารับ แล้วไอ้หน้ายิ้มก็ถอนหายใจออกมา “กูขอโทษนะ”
“แค่นี้เหรอ?”
“เดี๋ยวมึงจะหาว่ากูหาข้ออ้างมาลบล้างความผิดตัวเอง” ไอ้ดิวบอกเสียงอ่อย ก่อนนัยน์ตาคมจะสบมองผมด้วยแววตาไม่ต่างจากลูกแมว “แม้ว่ากูจะไม่ผิดคนเดียวทั้งหมด แต่กูยอมรับผิดแทนส่วนของดาวด้วยก็แล้วกัน”
“อ้าว! อะไรกันค่ะพี่ดิว ดาวไม่เกี่ยวซะหน่อย” ดาวรีบบอก ก่อนจะหันมายิ้มหวานให้ผม “เรื่องเมื่อวานนี้น้องขอโทษด้วยนะคะ พี่ปอไม่โกรธกันเนอะ”
“ดาวเป็นน้องสาวไอ้ดิวเหรอ” ผมถามอย่างใจเย้น ดาวรีบพยักหน้าพลางปั้นหน้ายิ้มรับ
“ใช่เลยค่ะ น้องเป็นน้องสาวพี่ดิวแท้ๆ เลยค่ะ เอาเลือดไปตรวจดีเอ็นเอก็ได้” ดาวตอบอย่างกระตือรือร้น ผมได้ยินเสียงไอ้ดิวหัวเราะขึ้นเบาๆ
ผมรู้แล้วว่าไอ้ดิวกับดาวเหมือนกันตรงไหน...
“ขำอะไรของมึง!” ผมหันไปถามเสียงแข็ง ไอ้ดิวรีบปิดปากของตัวเองแล้วส่ายหน้าทันที
ทำไมมันเหมือนเด็กแบบนี้วะ…
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับน้องเลย งั้นน้องไปก่อนดีกว่า” ดาวพูด พร้อมกับลุกขึ้น แล้วหันมายิ้มหวานให้ผม “บ๊ายบายค่ะพี่ปอ”
หนีไปแบบนี้เลยเหรอ...
ผมได้แต่มองตามร่างของน้องดาวที่หันมายิ้มให้ ก่อนจะเดินออกจากร้านไปหน้าชื่นตาบาน เหลือแต่ผมกับไอ้ดิวสองคนที่ยังคงมีบัญชีแค้นที่ต้องสะสางกันต่อ
“แมลงปอไม่โกรธน้า...” ไอ้ดิวหันมาอ้อนผมต่อ ก่อนจะส่งยิ้มมาให้เหมือนเช่นทุกครั้ง “แผนของดาวน่ะ กูไม่อยากขัด”
“แผนที่หลอกให้กูหัวปั่นหรือวะ” ผมถามเสียงแข็ง
“ดาวรู้ว่ากูชอบมึงอยู่ ก็เลยทำตัวจุ้นแบบน้องสาวที่ชอบยุ่งเรื่องของพี่ชายไง” ไอ้ดิวบอก ก่อนจะกอดแขนของผมเอาไว้ “มึงไปแกล้งดาวเรื่องโทรศัพท์ก่อนทำไม”
“ความผิดกูใช่ไหม” ผมจอบอย่างคนไม่สบอารมณ์
“อะไรวะ! มึงไม่โกรธดาว แต่โกรธกูคนเดียว ไม่ยุติธรรม!” ไอ้ดิวบอกพลางทำหน้าบึ้ง
“เพราะกูแคร์มึงมากกว่าน้องสาวมึงไง” ผมตอบอย่างหงุดหงิด นึกอยากจะอาละวาดระบายความเครียด แต่มาเจอลูกอ้อนนิดหน่อยก็ก็พาลจะหายโกรธอีกแล้ว
ผมโคตรเบื่อตัวเองเลย
ถึงผมจะลดระดับความโมโหลง แต่ยังไงก็ไม่ยอมให้มันได้ใจง่ายๆ หรอกครับ ผมไม่สนใจว่าใครเป็นเจ้าของความคิด หรือสุดท้ายแล้วไอ้ดิวมันจะไม่มีส่วนผิดเลยก็ตามที
“แมลงปอ...” ไอ้ดิวเรียกชื่อผมเบาๆ
ผมไม่สนใจ แล้วดึงแขนที่มันกอดอยุ๋ออก พร้อมกับส่งสีหน้าที่บอกว่า 'กูเบื่อน้ำหน้ามึงมาก' ออกไปแทน
“ไม่ต้องมาเรียกชื่อกู กูไปแล้ว เหม็นขี้หน้ามึง!” ผมบอกเสียงเย็น แล้วลุกขึ้นยืน
“งั้นกูไปด้วย” ไอ้ดิวบอก ก่อนจะลุกขึ้นตาม ผมหันไปบมองแล้วชักสีหน้าใส่
“ไม่ต้อง กูมากับพี่น็อต และกูจะกลับกับพี่น็อต ชัดไหมมึง!”
ผมเดินกลับไปยังโต๊ะของตัวเองที่อยู่ถัดไป ก่อนจะมองใบหน้าของพี่น็อตที่มองผมเล็กน้อย แล้วเลยไปมองหน้าของไอ้ดิวแล้วยิ้มขึ้น
“จะกลับแล้วใช่ไหมปอ”
:: +++++++++++++++ ::
ผมเมินมันมาหลายวันแล้วครับ แค่ไม่ถึงกับไม่พูดกันเลย แต่ตอบเฉพาะที่อยากตอบ แล้วก็เป็นการตอบเฉพาะคำด้วย
หลังจากที่ผมไปถามไอ้กี้เรื่องของดาวอีกครั้ง ก่อนจะรู้ว่าดาวเป็นน้องสาวที่อ่อนกว่าผมหนึ่งปี ที่สำคัญไอ้ดิวหวงมาก คนเล่ายังมาบ่นกับผมว่ากำลังตามจีบน้องดาวอยู่ แต่โดนไอ้หน้ายิ้มขัดขวาง
ไอ้ดิวยังคงไปรับไปส่งผมอย่างเช่นปกติ ผมไม่มีความตำเป็นต้องลดความสะดวกสบายของตัวเองลง เพื่อประชดมันหรอกครับ ผมยังรับการบริการของมันเหมือนเดิม เพียงแต่ผมมักทำหน้าเซ็งใส่มันบ่อยๆ ก็เท่านั้น
“แมลงปอไปกินขนมกันไหม” ไอ้ดิวหันมาชวนผม รอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ ผมไม่ได้สนใจ “หรือว่าอยากไปกินหารญี่ปุ่น เดี๋ยวกุพาไปเลี้ยงนะ”
ผมทำเหมือนไม่ได้ยิน แล้วเดินไปหยุดที่ประตูรถยนต์สีดำที่ตอนนี้นั่งบ่อยจนเหมือนเป็นรถของตัวเอง ผมเปิดประตูออกแล้วเข้าไปนั่ง ก่อนจะปรายตามองใบหน้าหงอยของไอ้ดิวไปด้วย
เมื่อรถยนต์เคลื่อนตัวได้ไม่นาน เส้นทางที่เปลี่ยนไปจากเดิม ทำให้ผมสงสัย ก่อนจะหันไปมองหน้าคนขับที่ยังทำตัวปกติราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ไปไหน” ผมถามขึ้นในที่สุด
นี่มันจะพาผมไปไหนเนี่ย…
“มึงพูดได้ด้วยเหรอ” ไอ้ดิวหันมาถามผมด้วยใบหน้าสงสัย แน่นอนว่ามันกำลังกวนประสาทผมอยู่
ผมถลึงตาใส่แล้วทำทีเป็นไม่สนใจ มันจะพาไปไหนก็เรื่องของมัน ไอ้ดิวคงไม่พาผมไปชาย หรือปล่อยแถวชายแดนหรอก มันจะมาไม้ไหน ผมก็ไม่กลัวอยู่แล้วครับ
ในที่สุดรถยนต์ก็มาจอดที่ริมสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ผมหันไปมองอย่างสงสัย ไอ้ดิวเลื่อนหน้าต่างลง กอนจะดับเครื่อง
“มึงจะไม่ยอมหายงอนจริงๆ ใช่ไหม” ไอ้ดิวหันมาถามผมอย่างจริงจัง ผมไม่ตอบ แต่ส่งสีหน้าที่บอกว่า ‘อย่างที่มึงเข้าใจนั่นแหละ’ ออกไป
“มึงทำให้กูไม่มีทางเลือก” ไอ้ดิวตอบพลางถอนหายใจออกมา ก่อนจะหันหลังแล้วหยิบอะไรบางอย่างมาสวมที่ใบหน้าของตัวเอง และการกระทำนั้นผมให้ผมถึงกับตกตะลึง
“แมลงปอ ...ถ้ามึงยังไม่หายงอนอีก กูก็จนปัญญาแล้วนะ” ไอ้ดิวพูดขึ้น ก่อนจะเอียงคอถาม “น่ารักขนาดนี้ มึงคงหายโกรธแล้วเนอะ”
“ปัญญาอ่อน” ผมตอบ ก่อนจะกลั้นยิ้มเอาไว้
ไอ้บ้าเอ๊ย! ไม่นึกว่ามันจะมาไม้นี้...
ผมมองใบหน้าของไอ้ดิวที่ตอนนี้ถูกปิดด้วยหน้ากากรูปหมีพูห์ที่ผมชอบ ใบหน้าของเจ้าหมีสีส้มกำลังเอียงคอไปมา พร้อมกับน้ำเสียงทุ้มที่ดังอย่างออดอ้อน
“ยิ้มแล้วๆ อย่าฝืนสิ มึงยิ้มแล้วน่ารักจะตาย”
“พูดมากว่ะ”
“หายโกรธนะ ดิวขอโทษ”
“ให้กูต่อยก่อน” ผมพูดขึ้น ถึงอยากจะทำอย่างนั้น แต่ผมก็ต่อยมันไม่ลงหรอกครับ “บางทีกูอาจจะหายโกรธมึงทันทีเลยก็เด้”
“ก็ได้” ไอ้ดิวตอบรับ ก่อนจะหัวเราะออกมา “เอาจริงอ่ะ”
“เอาหน้ากากออกสิ” ผมบอก ก่อนจะกำมือของตัวเองแน่น
ทันทีที่ไอ้ดิวถอดหน้ากากออก นัยน์ตาคมที่มักทอแววยิ้มนั้นก็ถูกปิดลง เหลือเพียงเปลือกตาสีอ่อนและเสียงลมหายใจที่ผ่อนออกมา
ผมมองถาพนั้นอยู่เพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะดึงแก้มของคนชอบยิ้มเต็มแรง และนั่นทำให้คนที่โดนทำร้ายร้องในทันที
“โอ๊ย! แมลงปอ ไหนบอกจะต่อยไง”
“กูเปลี่ยนใจแล้ว ดึงแก้มมึงแบบนี้ น่าจะเจ็บกว่า” ผมยอก แล้วออกแรงดึงแก้มขาวทั้งสองข้างมากกว่าเดิม
“เบาหน่อยสิครับ! ดิวเจ็บนะ” ไอ้ดิวบ่นไม่หยุดพลางจับมือของผมเอาไว้
“ยิ่งบ่น กูยิ่งไม่หยุดนะ” ผมตอบ ก่อนจะหัวเราะออกมา
“ทำไมมึงชอบทำร้ายกูแบบนี้ทุกที” ไอ้ดิว่ยนขี้นอีกครั้ง ก่อนจะมองผมด้วยสายตาตัดพ้อ
“หมั่นไส้มึงไง” ผมตอบพลางผ่อนแรงที่ดึงแก้มของมันลง
ทันทีที่ผมปล่อยมือออก ไอ้ดิวก็ทำหน้ามุ่ย แล้วลูบแก้มที่เป็นปื้นสีแดงของตัวเองไปมา ก่อนจะโผเข้ามากอด โดนที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว
“ดิวเจ็บขนาดนี้ แมลงปอต้องหายโกรธแล้วนะ”
“อืม” ผมบตอบรับพลางลูบหัวของมันเบาๆ เหมือนปลอบเด็ก
ขี้อ้อนแบบนี้ กูคงโกรธมึงได้ลงหรอก ไอ้ดิว...
TBC ::::::::::::::::::::::::::::::::: +++
:mew3: Note :::
กลับมาแล้วจ้า !!!!!!
หลังจากห่างหายไปเกือยสองเดือนแฮะๆ หวังว่าจะยังมีครที่รออยู่ (มีหน่อยน้า+++ :impress2:)
แต่คนเขียนไม่ได้หายหัวไปทำอะไร นอกจากทำงานแล้วก็กำลังจัดการเรื่องรวมเล่มอยุ่ค่ะ (ให้อถัยหยูเถอะค่ะ!!!! :sad4:)
ตอนนี้ก็รีไรท์เนื้อเรื่องใหม่เสร็จหมดแล้ว อยุ่ในขั้นตอนการแต่งตอนพิเศษอยุ่จ้า
ใครที่ยังอยากได้? ก็รอกันอีกนิดนึง จะพยายามเต็มที่จ้า อิอิ
มาคุยเรื่องตอนนี้บ้างดีกว่า อิอิ
ในที่สุดความลับ? ที่ทุกคนคงเดากันได้แล้วก็เปิดเผย โดยส่วนจัวแล้วชอบตอนนี้มากเลยค่ะ แต่งแล้วยังฮาเอง
สงสารดิว แต่ก็สมนำหน้ามันเหมือนกัน
เอาเป็นว่า ดิวเค้าตามใจน้องสาวนั่นแหละค่ะ อิอิ
เหมือนจะดราม่า แต่ก็ไม่อ่านะ เพราะตอนท้ายแล้ว คนเขียนก็ยังคงคอนเซปคสามน่ารักไว้เหมือนเดิม อิอิ
ขอบคุณที่ติดตามกันจยถึงตอนนี้ ถ้ามีคำผิดไปบ้างต้องขออภัยด้วยค่ะ (แต่ไม่น่าจะมีแล้วนะ)
ยังไงก็อย่าเพิ่งทิ้งเรื่องนี้ไปจนกว่าจะจบนะคะ :hao5:
รักและคิดถึงทุกท่านเสมอ จุ๊บๆ :mew1:
ปล1 . ตอนหน้าสองคนนั้นเค้าก็จะ.... กันแล้วล่ะค่ะ เอิ๊กๆ ติดตามกันด้วยนะคะ
ปล 2. คนเขียนยังไม่ได้หาโรงพิมพ์เลยจ้า มีใครแนะนำได้บ้าง จะอบพระคุณมากค่ะ
-
เฝ้ารอตอนหน้าาาาา *-*
โหยดิวน่ารักเว่อตอนง้อแมลงปอแบบโหยๆๆตะกุยหมอนคือเขินแทน
555555555ตอนแรกอ่านชื่อตอนก็นึกจะดราม่า
แบบน้องดาวยังไม่ทันคลายก็มีรายใหม่มาแทรก งี้ได้ง้อกันยาวววว
-
หึหึ น่ารัก!
-
:hao6: :hao6: รอๆๆ
-
อร๊ายมาต่อแล้ว ดีใจจัง
เคลียร์กันได้ซะที แต่ยังแอบไม่ไว้ใจพี่น็อตอยู่นะ
เราจะรอหนังสือนะ อิอิน์ :mew3:
-
หายไปนานเลย รีบมาต่ออีกไวๆ เลย :call: :call: :call:
-
ฮาน่ารักน่าหยิกเหมือนเดิม >< ตะเองหายไปตั้งนานไอเราก็คิดว่าคงทิ้งดิวกับปอแล้ว TT << ดราม่าเงียบๆ
รอตอนต่อไปเค้าใกล้จะคบกันจริงจังแล้วสินะ อั้ยยยย
-
แล้วความจริงก็เปิดเผยซะที
อ่านชื่อตอนนึกว่าจะดราม่าซะแล้ว
-
ห๊ะ อะไรนะ มาต่อแล้วววววววว //แซวเล่นๆ
ดีใจนะเนี่ยที่มาต่อ นึกว่าจะหายสาปสูญไปซะแล้ว
ส่วนเรื่องคำผิดเยอะมากเลยนะ บ่องตง 5 55 แต่ก็ไม่ว่ากัน
จะจบแล้วใช่หรือเปล่าเอ่ย ?
ปอ. แฮ่ =”p พี่น็อตไม่ร้ายแหะ ไม่มันเลยยย
-
อัพตอนหน้าไม่เกินอาทิตย์จ้า เอิ๊กๆ ขอบคุณค่ะ
-
รอ รอ รอ :L2:
-
5555น่ารักมากเลย ชอบๆ รอนะคะะ :katai5:
-
น่ารักจัง :mew3:
-
ตอนที่ 28
“มึงสองคนดีกันแล้วหรือวะ”
เสียงของไอ้กี้ที่ดังขึ้น น้นไม่ได้เรียกความสนใจจากผมเพียงคนเดียว แต่ยังรวมถึงผู้ที่ถูกพาดพิงอีกคนที่อยู่ไม่ห่างกันด้วย
ผมไม่ได้พูดอะไร นอกจากเจาะรูที่ป้ายกระดาษ แล้วส่งให้ไอ้ตัวแสบร้อยเชือกฟางต่อ
“อืม” ไอ้ดิวตอบ ก่อนจะรับป้ายที่ถูกร้อยเชือกเรียบร้อยไปยูกติดที่เสาเต็นท์
“พวกมึงนี่อะไรกันวะ สามวันดีสี่วันไข้” ไอ้กี้พูดขึ้น แล้วถอนหายใจ “เดี๋ยวก็ดีกัน เผลอแปบเดียวก็ทะเลาะกันอีก กูล่ะตามพวกมึงไม่ค่อยจะทัน”
“แล้วมึงจะตามพวกกูทำไมล่ะ กูไม่อยากให้มึงมาเกาะด้วยหรอก” ไอ้ดิวว่า ก่อนจะส่งยิ้มออกมาเป็นเชิงกวนประสาท
“ไอ้เพื่อนดิวครับ กูเป็นคนกลางนะเว้ย” ไอ้กี้บอกพลางทำสีหน้าจริงจัง “มึงไปไหน กูก็ต้องไปด้วยอยู่แล้ว”
“มึงเป็นตัวอะไรกันแน่วะ” ผมพูดขึ้นบ้าง แต่ก็ยังก้มหน้าทำงานของตัวเองต่อ
“ไอ้เพื่อนปอครับ ถ้าพวกมึงดีกัน กูก็รู้สึกหมั่นไส้ แต่พอพวกมึงทะเลาะกันเนี่ย กูเครียดนะครับ” ไอ้กี้หันมาบอกผมต่อ ก่อนจะยิ้มอ่อน “กูเพื่อนมึงทั้งคู่ ไม่รู้จะไปอยู่ฝ่ายไหน”
“แล้วทำไมมึงไม่อยู่เฉยๆ ล่ะ” ผมตอบ ก่อนจะหันไปมองไอ้กี้ที่เลิกคิ้วมอง “กูไม่เห็นโต้งจะเดือดร้อน หรือทำตัววุ่นวายแบบมึงเลยว่ะ”
“มึงก็พูดไป ไอ้โต้งมันเป็นยังไงแล้วกูเป็นยังไง เทียบกันได้หรือวะ”
“กูไม่ได้เอามึงไปเทียบ แต่กูแค่บอกให้มึงทำตาม” ผมบอก ก่อนจะเอาป้ายกระดาษที่เพิ่งเจาะรูส่งไปให้ “กูดีใจที่มึงเสือกเรื่องของกู แต่บางครั้งมองข้ามไปบ้างก็ได้ กูเป็นห่วง”
“ไอ้ปอ มึง!” ไอ้กี้พูดขึ้นอย่างหัวเสีย ก่อนที่ผมกับไอ้ดิวจะหัวเราะออกมา
ตอนนี้พวกเรากำลังทำงานห้องกันอยู่ครับ เพราะมะรืนนี้จะถึงวันงานประจำปีของโรงเรียนแล้ว กลุ่มของผมเลือกที่จะโดดเฝ้าร้านในวันงาน แล้วหันมาหาอุปกรณ์และตกแต่งร้านแทน แต่ไม่ใช่เพราะความขี้เกียจหรอกนะครับ แต่ว่าทุกคนมีภารกิจที่ต้องไปดูแลชมรมกัน
ความจริงแล้วผมที่สังกัดชมรมห้องสมุดไม่ได้มีงานรัดตัวอะไร นอกจากไปยืนรอประธานชมผลงาน หลังจากนั้นผมก็ว่างแล้วล่ะครับ แต่เพื่อนในกลุ่มผมที่เหลือไม่ได้โชคดีแบบนั้น
เริ่มจากไอ้ดิวที่ต้องไปเตรียมทำขนมและเฝ้าร้านประจำขมรมทั้งวัน ส่วนไอ้กี้กับโต้งก็มีแสดงดนตรีของชมรมที่จัดขึ้นเพื่อหารายได้เสริมอีก ผมที่ว่างงานอย่างโดดเดี่ยวแถมยังเป็นพวกอัธยาศัยไม่ดีนักเลยต้องเกาะเพื่อนที่ติดธุระมาทำงานด้วยกัน
“แล้วไอ้โต้งมันไปเอาของถึงไหนวะ” ไอ้กี้บ่น ก่อนจะชักสีหน้า “ไม่ใช่มันแอบอู้งานไปแล้วนะเว้ย แบบนี้กูต้องไปตามหน่อยแล้ว”
“ไม่ต้องเลยมึง” ไอ้ดิวพูดขึ้น ก่อนจะส่งค้อนไปให้ไอ้ตัวแสบที่ทำหน้าหงุดหงิด “มึงนั่นแหละที่กำลังจะหาเรื่องอู้งาน”
“กูกำลังเปิดโอกาสให้พวกมึงได้อยู่ด้วยกันสองต่อสองไง” ไอ้กี้ว่าต่อ ก่อนจะรับค้อนมาจากไอ้ดิว แล้วส่งมาให้ผมแทน “ทำงานด้วยกัน สร้างสายใยผูกพัน”
“กูไม่ได้ต้องการ” ผมบอก ก่อนจะส่งค้อนคืน แล้วลุกขึ้นจากพื้นที่นั่งอยู่นานร่วมชั่วโมง “เดี๋ยวกูไปโรงอาหาร พวกมึงเอาอะไรหรือเปล่า”
“ไอ้ปอ กูไปด้วย!” ไอ้กี้รีบบอก ก่อนจะลุกขึ้นบ้าง
“มึงจะไปไหน มาช่วยกูก่อน” ไอ้ดิวพูดขึ้น พร้อมกับจับคอเสื้อของไอ้กี้ไว้ ก่อนจะหันมาบอกผม “ซื้อน้ำมาให้ด้วยนะ”
“ไอ้ดิว ปล่อยกู!” ไอ้กี้ร้อง ก่อนจะหันไปโวยกับคนที่กักขังตัวเองเอาไว้ “กูจะไปช่วยไอ้ปอถือของ เดี๋ยวมันหิ้วมาลำบาก”
“แต่ถ้ามึงไปด้วย กูก็ลำบากเหมือนกัน” ไอ้ดิวบ่น ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ “ถ้ามึงกลัวแมลงปอลำบาก เดี๋ยวกูไปเองน่าจะดีกว่า มึงอยากให้พวกกูอยู่ด้วยกันสองต่อสองไม่ใช่หรือไง”
ผมได้แต่มองท่าทีเหมือนเด็กถูกขัดใจของไอ้กี้กับรอยยิ้มพอใจของไอ้ดิว ไอ้ตัวแสบบ่นออกมาไม่หยุด แต่ก็ยอมจับค้อนแล้วตอกตะปูไปยังไม้อัดที่อยูตรงหน้าเหมือนเด็กเล่นของเล่น
ก่อนที่ผมจะเดินออกจากบริเวณนั้น ไอ้ดิวหันมาสบตากับผมพร้อมกับขยับปากที่ไร้เสียงออกมา ผมหันหน้าไปอีกทางอย่างไม่สนใจ ทันทีที่คลองสายตาเป็นเพียงทางที่อยู่เบื้อหน้า ผมก็คลี่ยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงคำพูดของไอ้หน้ายิ้มที่บอกทิ้งท้ายเอาไว้
กลับมาเร็วๆ นะ...
:: +++++++++++++++ ::
วันนี้เป็นวันงานโรงเรียนแล้วล่ะครับ โดยจัดงานทั้งหมดสองวัน ซึ่งตรงกับวันพฤหัสบดีและวันศุกร์ครับ
หลังจากที่ผมยืนรอรับประธานที่มาชมการรายงานการใช้บริการของห้องสมุดในตอนสายเสร็จ ผมก็แวะไปดูร้านของห้องตัวเอง ซึ่งตอนนี้เริ่มมีลูกค้าเข้ามาอย่างคึกคักเลยล่ะครับ
ผมตั้งใจว่าจะแค่แวะมาดู เพราะผมเป็นฝ่ายลงแรงจัดสถานที่ไปแล้ว เวลานี้ก็ควรปล่อยให้พวกดูแลร้านเขาทำงานกันเอง ผมซื้อลูกชิ้นกับไส้กรอกทอดมาสามสี่ไม้เป็นการอุดหนุนห้องของตัวเอง ก่อนจะเริ่มตระเวนดูงานที่กำลังครึกครื้นอย่างสนใจ
แต่ยังมีบางที่ที่ผมต้องไปก่อน..
ตอนนี้ผมกำลังยืนมองอยู่หน้าร้านเบเกอรีที่เต็มไปด้วยเหล่านักเรียนหญิงที่วันนี้ใส่ชุดเมดมาขายขนมกัน และเมื่อพวกเธอเห็นผม หนึ่งในนั้นก็พูดขึ้นอย่างเป็นมิตร
“จะรับขนมชิ้นไหนดีค่ะ”
ผมได้แต่อ้ำอึ้ง แบบว่าไม่ได้จะมาซื้อ แต่จะมาหาคน ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่อาจจะทำตัวไร้มารยาทแล้วเดินหนี แต่เลือกที่จะมองดูขนมคักที่วางเรียงรายอย่างน่ารัก แน่นอนว่ามีคัพเค้กที่ไอ้ดิวบอกว่าจะทำมาขายวางอยู่ด้วย
“เอาคัพเค้กนี่ชิ้นนึง”ผมบอก พร้อมกับจ่ายเงิน ก่อนจะรับเค้กที่ใส่ถุงเรียบร้อย
ผมเดินออกจากบริเวณที่มีการจัดงานและร้านขายของต่างๆ ก่อนจะเลี้ยวไปตามเส้นทาง โดยมีจุดมุ่งหมายอยู่ที่ชมรมของใครอีกคนที่ตอนนี้น่าจะตั้งหน้าตั้งตาทำขนมอยู่
ชมรมเบเกอรี...
ผมเดินกินไปจนถึงหน้าชมรมเบเกอรีเพียงไม่กี่นาที เพราะนักเรียนส่วนใหญ่ไปรวมตัวกันที่บริเวณจัดวาน ทำให้พื้นที่แถวนี้ดูเงียบราวกับไร้ผู้คน ทว่าห้องที่อยู่ตรงหน้ากลับดูมีชีวิตชีวาด้วยกลิ่นหอมละมุนที่ลอยออกมา
ผมยืนมองอยู่หน้าห้องเพื่อดูลาดเลา ก่อนจะยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อเห็นไอ้ดิวในชุดผ้ากันเปื้อนสีหวานกำลังตั้งหน้าตั้งตาทำอะไรบางอย่าง
“ไอ้ดิว!” ผมตัดสินใจเรียกในที่สุด เมื่อดูท่าทางแล้วไอ้หน้ายิ้มคงไม่หันมาทางนี้แน่ ทันทีที่ผมปล่อยเสียงของตัวเองออกไป เจ้าของชื่อก็เงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะส่งยิ้มมาให้เหมือนเช่นทุกครั้ง
“เสร็จแล้วเหรอ” ไอ้ดิวเดินมาหา ก่อนจะถามแล้วเดินออกมาจากห้อง ผมพยักหน้ารับพลางส่งอาหารว่างในมือไปให้
“กูเพิ่งไปดูร้านที่ห้องมาเลยซื้อมาด้วย”
“มึงซื้อเค้กมาด้วยเหรอ” ไอ้ดิวถาม ก่อนจะมองไปยังคัพคักในถุงแล้วหันมายิ้มให้ “ลองกินสิ อร่อยนะ”
“ตอนนี้กูยังกินไม่ลง เพิ่งกินไส้กรอกกับลูกชิ้นทอดไปสองสามไม้แล้ว”
“แล้วร้านที่ห้องเป้นยังไงบ้างล่ะ” ไอ้ดิวพยักหน้ารับ ก่อนจะถามต่อ
“กูว่าก็น่าจะโอเคแหละ คนเยอะอยู่เหมือนกัน”
ไอ้ดิวยิ้มรับ แล้วกินลูกชิ้นกับไส้กรอกที่ผมซื้อมาให้ ไม่พูดไม่จา
“ไม่ได้กินข้าวเช้ามาหรือวะ”
“อืม... ต้องมาเตรียมของแต่เช้าน่ะ”
วันนี้ไอ้ดิวไม่ได้ไปรับผมหรอกครับ สารถีประจำตัวบอกว่าต้องมาโรงเรียนแต่เช้าเลยไม่อยากกวนเวลานอนของผม เมื่อเช้านี้จึงเป็นวันแรกที่ผมจะเดินทางมาโรงเรียนเองในรอบหลายอาทิตย์ที่ผ่านมา
ผมยอมรับว่ารู้สึกแปลกอยู่เหมือนกัน ยิ่งตอนที่ต้องมารอรถเมล์ แล้วยืนเกาะราวเบียดกับผู้โดยสารอื่น ทั้งที่ธรรมดาจะได้นั่งสบายตากแอร์เย็นๆ ผมก็รู้สึกเหนื่อยหน่ายใจ สงสัยผมจะเป็นพวกรักสบายไปแล้วล่ะครับ
“แล้วต้องไปไหนอีกหรือเปล่า” ไอ้ดิวหันมาถาม
“กูว่าจะเดินเล่นไปเรื่อย อาจจะไปหาไอ้กี้กับโต้งมั้ง”
“พวกนั้นคงกำลังเตรียมตัวกันอยู่” ไอ้ดิวบอก ก่อนจะยิ้มออกมา “กูรู้มาว่าพวกนั้นแสดงตอนบ่ายนั่นแหละ”
“ถ้าอย่างนั้นค่อยไปดูมันเล่นทีเดียวเลยแล้วกัน” ผมบอกพลางมองใบหน้าขาวที่อยู่ ห่างออกไปเล็กน้อย “แล้วมึงว่างไปดูหรือเปล่า”
“ตอนบ่ายกูไม่ว่าง” ไอ้ดิวตอบ ก่อนจะส่งยิ้มมาให้ผม
:: +++++++++++++++ ::
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้น ทำให้ผมที่กำลังยืนมองดูถาพกัดกระจกต้องละความสนใจ ผมมองดูชื่อที่ปรากฏขึ้นตรงหน้าจอแล้วกดรับ
[ไอ้ปอมึงอยู่ที่ไหนวะ]
“กูกำลังเดินเล่น มึงจะแสดงแล้วเหรอ” ผมตอบกลับ ก่อนจะมองดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือของตัวเอง
[เออๆ มึงต้องมาดูนะเว้ย]
“เดี๋ยวกูไปแล้วกัน”
[มาเร็วๆ เลยมึง ให้เวลาแค่สิบนาที] ไอ้กี้ว่าทิ้งท้าย ก่อนจะวางสาย
ผมเดินออกจากเต็นท์ที่ยังมีเหล่านักเรียนเดินผ่านไปมาเป็นระยะ ก่อนจะตัดสินใจแวะซื้อน้ำดับความร้อนแล้วค่อยเดินไปหาไอ้กี้กับโต้งที่คงใกล้จะขึ้นเวทีกันแล้ว
งานโรงเรียนทุกปีนั้น ชมรมดนตรีสากลจะมีการแสดงคอนเสิร์ตกันที่โรงยิมครับ โดยสมาชิกจะเป็นคนแสดงเอง และนั่นคงเป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ชมรมนี้บังคับให้สมาชิกต้องเล่นดนตรีเป็นอย่างน้อยหนึ่งอย่าง
ผมเดินตามผู้คนที่เริ่มหลั่งไหลเข้ามาไม่หยุด ช่างสมกับเป็นชมรมยอดฮิตที่ได้รับความนิยมทุกปี ผมมองดูเหล่านักเรียนที่ยืนต่อแถวกันเข้าไปในโรงยิมที่มีสมาชิกของชมรมเก็บเงินค่าตั๋วอยู่ เมื่อเห็นดังนั้นผมเลยตัดสินใจโทรศัพท์กลับไปหาไอ้กี้อีกครั้ง
[ไงวะมึง]
“ไอ้กี้กูต้องเสียเงินด้วยหรือวะ”
[ไอ้เพื่อนปอ... แค่ร้อยเดียว มึงอย่าเรื่องมาก] ไอ้กี้บ่นมาตามสาย ผมอดจะรู้สึกขัดใจขึ้นมาไม่ได้
“เผื่อกูได้บัตรฟรีอะไรแบบนี้ไง”
[กูไม่ได้เตรียมบัตรให้มึง แต่กูเตรียมตำแหน่งพิเศษให้มึงแล้ว] ไอ้กี้บอก ก่อนจะหัวเราะออกมา [มึงไปบอกพี่มาร์คที่ยืนทำหน้าหล่อขายบัตรว่าเป็นเพื่อนกู แล้วเจอกัน]
ผมได้แต่มองโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในมือแบบงงนิดหน่อย ก่อนจะมองไปยังส่วนที่มีการจำหน่ายบัตร ผมจะถอนหายใจ แล้วไปยืนต่อแถวด้านหลังนักเรียนหญิงคนหนึ่ง
“เอากี่ใบครับ”
“ใบเดียวครับ” ผมบอก ก่อนจะยื่นเงินไปให้ ผมมองใบหน้ารุ่นพี่ตรงหน้าอย่างนึกลังเล “ผมเป็นเพื่อนไอ้กี้มันน่ะครับ”
รุ่นพี่ฉีกตั๋วคอนเสิร์ดตมาให้ ก่อนจะมองหน้าของผมอีกครั้ง ใบหน้าคมนั้นคลี่ยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย แล้วหันไปเรียกใครอีกคนให้มาหา ผมได้แต่มองดูสิ่งที่เกิดตรงหน้าอย่างใจเย็น
“เดี๋ยวน้องตามไอ้คนนั้นไปเลยนะ”
“ครับ”
ผมเดินตามหลังรุ่นพี่อีกคนที่เดินนำผมเข้าไปในโรงยิมที่มีเวทีเด่นหราและเหล่านักเรียนชายและหญิงที่รวมตัวกันอยู่ ผมถูกนำไปอยู่ในตำแหน่งที่เรียกได้ว่าด้านหน้าติดขอบเวทีเลยล่ะครับ
“ตรงนี้หรือครับ” ผมหันไปถาม เมื่อเจอตำแหน่งของตัวเอง
“ตรงนี้แหละ” รุ่นพี่หันมาบอก แล้วพยักหน้ายืนยันเสริมอีกทีหนึ่ง “ตรงนี้วีไอพีนะ สามร้อยห้าส้บ”
“ขอบคุณครับ”
สรุปว่าผมก็ยังได้ส่วนลดใช่ไหมครับ...
-
ผมมองเวทีทีมีผ้าขนาดใหญ่ขึงบังเอาไว้ ก่อนจะหันไปมองรอบตัวซึ่งมีนักเรียนอีกจำนวนไม่น้อยที่ยอมจ่ายเงินเพิ่มเพื่อให้ได้ติดขอบเวที แน่นอนว่าส่วนใหญ่แล้วจะเป็นพวกนักเรียนหญิง ในเมื่อผู้ชายในชมรมนี้ก็มีหน้าตาดีไม่น้อยนั่นแหละครับ
โซนวีไอพีนอกจากจะได้ติดขอบเวทีแล้ว ยังมีเก้าอี้นั่งด้วยครับ ผมอยู่ที่ตรงกลางพอดีเป๊ะแบบคนที่มีที่นั่งล็อคเอาไว้แล้ว ส่วนที่นั่งถัดจากผมทั้งซ้ายและขวาห่างกันสามเก้าอี้มีคนจับจองอยู่
ผมนั่งรอคอนเสิร์ตเที่จะเริ่มอีกประมาณสิบห้านาที ก่อนจะมีรุ่นพี่ที่ขายบัตรอยู่ก่อนหน้านี้เป็นคนเปิดงาน พร้อมกับเสียงของเหล่านักเรียนหัวใจเต็มไปด้วยดนตรีจะกู่ร้องขึ้น
ผมรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา เมื่อได้รับอิทธิพลของบรรยากาศที่ก่อตัวขึ้น ในปีก่อนๆ ผมไม่เคยมาดูหรอกครับ เพราะตอนนั้นทั้งไอ้กี้กับโต้งก็แค่คอยดูแลงานกันหลังเวที นี่จึงเป็นครั้งแรกที่เพื่อนของผมจะได้แสดงฝีมือกัน คราวนี้คงจัดเต็มให้สมกับที่รอคอยกันเลยล่ะครับ
เมื่อผ้าที่ขึงไว้ถูกเปิดออก เสียงดนตรีก็ดังก้องไปทั่ว จังหวะดนตรีที่เร้าใจ ทำให้เหล่าผู้ชมรู้สึกสนุกสนานไปกับเสียงเพลง แต่ที่ยิ่งกว่านั้นคงหนีไม่พ้นเสียงกรีดร้องที่แสดงความถูกใจจนผมแสบแก้วหู
เสียงดีกว่านักร้องอีกนะนั่น...
ผมไม่รู้หรอกครับว่ามีทั้งหมดกี่วงและไอ้กี้แสดงวงที่เท่าไหร่ แต่ดูเหมือนสมาชิกในชมรมนี้จะมีเยอะอยู่เหมือนกัน
ผมฟังเพลงดังที่กำลังฮิตในตอนนี้หลากหลายเพลงด้วยความรู้สึกทึ่งปนอิจฉานิดหน่อย เมื่อเห็นนักเรียนในวัยเดียวกันมีความสามารถขนาดนี้ ถึงผมจะเล่นกีตาร์เป็น แต่ก็ไม่ได้เก่งกาจจนกล้าจะไปเล่นโชว์ใครได้แบบนี้
คอนเสิร์ตผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว ในเวลานี้เก้าอี้โซนวีไอพีไม่มีใครนั่งแม้แต่คนเดียว ตอนนี้เหล่าผู้ชมกำลังร้องเพลงตามกันจนลั่นโรงยิมเลยล่ะครับ
หลังจากที่ผมชมการแสดงไปได้เกือบจะสิบเพลง ในที่สุดวงของไอ้กี้ก็ขึ้นมาบนเวที ผมยิ้มขึ้น ก่อนจะโบกมือ เพราะพวกมันรู้ตำแหน่งของผมอยู่ก่อนแล้ว ทำให้เราสามคนมองกันไม่พลาดสายตา ไอ้กี้ส่งยิ้มมาให้ ส่วนโต้งแค่มองมาพลางนั่งลงที่ลกลองชุดด้านหลัง
ตอนนี้ไอ้ตัวแสบกลายสภาพเป็นนักร้องนำประจำวงร็อคไปแล้วล่ะครับ แถมมันยังพ่วงเล่นกีตาร์เองด้วย ผมอดจะคิดขึ้นมาไม่ได้ว่า เวลาอยู่ด้วยกัน ทำไมต้องบังคับให้ผมเล่นกีตาร์อยู่คนเดียวด้วย
เพียงไม่นานวงของไอ้กี้ก็เริ่มแสดง พร้อมกับเสียงร้องต้อนรับของผู้ชม ผมยิ้มขึ้น เมื่อเห็นภาพคอนเสิร์ตที่มีเพื่อนสนิทของผมเป็นคนเล่นอย่างเต็มตัว และด้วยนิสัยขี้เล่นร่าเริงของมัน ทำให้วันนี้ไอ้เพื่อนตัวแสบดูมีเสน่ห์มากกว่าที่เป็นอยู่ปกติ
เพลงแรกจบลงอย่างสวยงาม ก่อนเพลงที่สองจะเริ่มเข้าสู่จังหวะที่ช้าลง ช่วงอารมณ์ที่ดูเหมือนระเบิดไปทั่วเมื่อครู่นี้จึงกลายเป็นเพียงตวันที่มอดดับและสายลมเบาที่ทำให้คนฟังคล้อยตาม เพราะเสียงของไอ้กี้ที่เพราะอยู่แล้ว พอร้องเพลงช้าในอารมณ์สบายจึงดูน่าฟังมากกว่าเดิม ผมยังโบกมือซ้ายขวาไปตามทำนองเพลง
ถ้าอยู่ด้วยกันธรรมดา ผมคงไม่ทำอะไรแบบนี้ให้มันแน่...
เสียงของความถูกใจดังขึ้นไม่หยุด ผมมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มนั้นอย่างยินดี ก่อนที่นัยน์ตาเรียวนั้นจะหันมามองผมเล็กน้อย แล้วเลื่อนไปมองบรรดาผู้ชมที่อยุ่ห่างออกไป
“หลังจากที่ได้พักผ่อนไปกับเพลงช้ากันแล้ว ต่อไปเราก็มาสนุกไปกับวงของพวกเรากันต่อนะครับ!” ไอ้กี้บอกผ่านไมโครโฟน ก่อนจะอมยิ้มออกมา “แต่ยังมีอีกสามวงกำลังรออยู่ ถึงอย่างนั้นก็อย่ายั้งแรงนะครับ ปล่อยออกมาให้หมด!”
เสียงตอบรับจากคำพูดนั้นดังกึกก้อง ผมต้องเบ้หน้าขึ้นเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงกรี๊ดที่แสบแก้วหูของรุ่นพี่ผู้หญิงสองสามคนที่ดังขึ้น
“กรี๊ด! น้องกี้ๆ!”
ผมไม่รู้มาก่อนเลยว่าจะมีคนชื่นชอบเพื่อนของผมขนาดนี้...
เสียงกีตาร์ไฟฟ้าที่ไอ้กี้เล่นดังขึ้นอินโทรของเพลง ก่อนจะตามด้วยเสียงกลองและเสียงเบสที่ควบคู่กันอย่างลงตัว ผมมองดูท่าทางมีชีวิตชีวาและเสียงร้องที่ถูกเปล่งออกมาอย่างมีความสุข
ไอ้กี้ร้องไปได้แค่ท่อนเดียวเท่านั้น ก่อนเสียงที่ดังอยู่แล้วจะดังมากกว่าเดิม ผมอ้าปากค้างอย่างตกตะลึง เมื่อเห็นใครอีกคนโผล่ขึ้นมาบนเวที พร้อมกับเสียงกรี๊ดของเหล่าหญิงสาวที่ทำให้ผมแทบจะหูชา
ไอ้ดิว!
:: +++++++++++++++ ::
เมื่อตอนสายที่อยู่ด้วยกัน ผมชวนมันมาดูคอนเสิร์ตที่ไอ้กี้กับโต้งเล่นครั้งแรก แต่มันบอกว่าไม่ว่าง ส่วนตัวแล้วผมคิดว่ามันคงต้องไปทำขนมหรือเฝ้าร้าน แต่ไม่นึกเลยว่าที่มันไม่ว่าง เพราะว่าต้องมาร้องเพลงแบบนี้
มึงคิดอะไรอยู่วะเนี่ย!
ผมได้แต่มองอย่างตกใจ ก่อนจะเห็นไอ้หน้ายิ้มที่มองมา เสียงทุ้มที่ได้ยินจนคุ้นเคยดังผ่านไมโครโฟนเป็นท่วงทำนองที่ทำให้ผมได้แต่มองตามเหมือนคนโดนสะกดจิต
“โลกทั้งโลกเหมือนกำลังจะหยุด สะดุดตั้งแต่เห็นแค่ข้างหลัง” ไอ้ดิวร้องขึ้น พร้อมกับมองผมนิ่ง ริมฝีปากที่ขยับไปมาเป็นคำพูดแต้มไปด้วยรอยยิ้มอ่อน “ยอมฉันยอมแม้อะไรจะพัง ฉันก็ไม่แคร์ไม่สนใจแล้ว”
นักร้องที่เคยร้องก็ปิดปากเงียบ เหลือเพียงรอยยิ้มที่ประดับที่มุมปาก แน่นอนว่าไอ้เพื่อนตัวแสบหันมายักคิ้วให้เป็นเชิงท้าทาย ผมเม้มริมฝีปากแน่น เสียงของไอ้ดิวยังดังไปทั่วโรงยิม พร้อมกับเสียงร้องของผู้ชมที่กำลังอินไปกับอารมณ์เพลง
“เมื่อได้พบเธอ และเมื่อได้เห็นเธอ และเมื่อได้ใกล้เธอ เสียฟอร์มก็ยอมแล้ว”
ก่อนไอ้นักร้องสองคนจะร้องท่อนฮุดออกมาพร้อมกัน ผมสูดลมหายใจเข้าลึก จังหวะหัวใจนั้นดต้นแรงขึ้น ยิ่งเห็นสายตาที่จ้องผมตลอดเวลาแบบนั้นด้วยแล้ว ผมก็ไม่กล้าขยับไปไหน
“พูดได้เพียงตำเดียวจากใจคือ ชอบอ่ะ”
ดวงตาสีดำที่เปล่งประกาย...
“มอบให้เธอคนเดียวเท่านั้น เพราะเธอน่ารักอ่ะ”
รอยยิ้มหวานที่กำลังฉายชัดจนทำให้ผมตาพร่า...
“สุดๆแล้ว คือที่สุดของสุดแล้ว”
ลมหายใจติดขัด และหัวใจเต้นแรง...
“ไม่มีใครเทียบกับเธอได้อีกแล้ว”
ผมอยากจะเป็นลมขึ้นมาแล้วล่ะครับ ใครก็ได้หิ้วปีกผมออกไปจากตรงนี้ที!
ถึงแม้สิ่งที่อยู่ข้างในร่างกายของผมจะปั่นป่วนและรวนจนเลือดในกายร้อนผ่าว แต่สิ่งที่เป็นอยู่ในตอนนี้คืออาการนิ่งสนิท และสายตาที่ไม่อาจเลื่อนหนีจากใบหน้าเปื้อนยิ้มของคนตรงหน้าได้
ผมไม่รุ้ว่ามีใครสังเกตหรือเปล่าว่า ไอ้บ้าตรงหน้าผมตอนนี้ มันเอาแต่มองผมคนเดียว
เหมือนกับร้องให้ผมฟังคนเดียว...
ทันทีที่ท่อนเพลงบทใหม่เริ่มต้นขึ้น ผมก็ต้องตกใจมากกว่าเดิม เมื่อเห็นไอ้ดิวกระโดดลงมาจากเวที เสียงกรี๊ดที่ดังอยู่รอบข้างไม่ต่างจากก้อนหินที่กระทบลงบนผิวน้ำ ผมมองทุกการเคลื่อนไหว ก่อนจะกลั้นหายใจของตัวเอง เมื่อไอ้หน้ายิ้มมายืนร้องเพลงอยู่ตรงหน้า
นี่ผมกำลังฝันไปหรือเปล่า...
“จะเรียกว่ารักหรือหลง หรือใครจะเรียกอะไรฉันไม่สนใจทั้งนั้น เพราะว่าฉัน” ไอ้ดิวร้อง ก่อนจะยกยิ้มที่มุมปาก พร้อมกับเสียงของไอ้กี้ที่ดังคลอตาม “ได้พบเธอ และเมื่อได้เห็นเธอ และเมื่อได้ใกล้เธอ เสียฟอร์มก็ยอมแล้ว”
จู่ๆ เสียงดนตรีก็หยุดลงราวกับไฟดับ ผู้ชมหลายคนที่กำลังมีอารมณ์ร่วมกับเพลงเหมือนโดนไฟช็อตให้ชะงักค้างกลางอากาศ ความเงียบที่เกิดขึ้นอย่างหักมุมนั้น ทำให้ความสงสัยแกมประหลาดใจจุดวาบมาชั่วขณะ ก่อนหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะจะเต้นกระหน่ำ เมื่อไอ้ดิวเดินเข้ามาใกล้
ผู้คนที่อยู่บริเวณนั้นมองอย่างสงสัย แต่กลับไม่มีใครพูดอะไรออกมา ในเสี้ยววินาทีแห่งความงุนงง ไอ้บ้าตรงหน้าก็ทำให้ผมแทบจะเป็นลมอยู่ตรงนั้น ก่อนใบหน้าหล่อเหลาที่แต้มไปด้วยรอยยิ้มจะเคลื่อนเข้ามาใกล้
ริมฝีปากที่เปล่งเสียงร้องเพลงเมื่อไม่กี่วินาทีก่อนเลื่อนมาที่ข้างแก้ม ก่อนเสียงทุ้มน่าฟังจะดังขึ้นชิดใบหู พร้อมกับหัวใจของผมที่เต้นโครมครามอย่างรุนแรงเมื่อครู่จะแน่นิ่ง และความร้อนที่วิ่งแล่นไปทั่วร่าง
“แมลงแอเป็นแฟนกับดิวนะ”
ผมเบิกตากว้าง พร้อมใบหน้าที่แดงจัด ยังไม่นับเสียงกรี๊ดและเสียงโห่ร้องอย่างไร้ที่มาที่ดังขึ้นอีก
ไอ้ดิว... ถ้ามึงจะกระซิบบอกกูผ่านไมค์แบบนี้... มึงตะโกนบอกกูเลยก็ได้!
:: +++++++++++++++ ::
ไอ้ดิวหันมาสบตากับผม พร้อมกับริมฝีปากที่ยังแต้มด้วยรอยยิ้ม มีเพียงเสียงกลองที่โต้งตีดังขึ้นเป็นจังหวะเหมือนกำลังเร่งเร้าอะไรบางอย่าง ผมไม่เคยรู้สึกถึงสายตานับสิบคู่ที่กำลังจ้องมาอย่างตอนนี้
เอากันแบบนี้เลยหรือวะ!
ผมเม้มริมฝีปากแน่น ดูเหมือนถ้าผมยังนิ่งเฉย เพลงก็คงไม่เล่นต่อ และผู้ชมที่อยู่ที่นี่อาจอารมณ์เสียขึ้นมาก็ได้ ก่อนที่ผมจะมองไอ้หน้ายิ้มที่เลิกคิ้วขึ้น
ใครเป็นคนบอกให้มึงทำแบบนี้วะ ไอ้ดิว!
ความกดดันเกิดขึ้นภายในใจและความอัดอั้นที่เป็นอยู่ ในเสี้ยววินาทีที่เหมือนจะยาวนาน เราสองคนสบตากันนิ่ง
ถ้าผมยังทำเฉยก็ดูจะไร้หัวใจ้เกินไปแล้ว...
“อืม” ผมบอก ก่อนจะเบือนหน้าหนี
เสียงทุ้มที่เงียบหายกลับมาอีกครั้ง พร้อมกับจังหวะดนตรีที่หนักหน่วง เวลาที่เหมือนหยุดไปกำลังเคลื่อนต่อ พร้อมกับความสัมพันธ์ใหม่ที่เริ่มต้นขึ้น
ผมหลับตาลง เพ่อหนีสายตาของคนรออบข้าง ในเมื่อไอ้บ้ามันกล้าและหน้าด้านพอจะทำแบบนี้ ผมก็ยอมแพ้มันแล้วล่ะครับ เสียงดนตรีและเสียงกู่ร้องดังขึ้นไม่หยุด พร้อมกับดนตรีของวงไอ้กี้กลับมาเล่นได้อย่างเดิมแบบไม่มีสะดุด
เสียงของนักร้องนำประจำวงดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับเสียงของคนหน้าด้านที่ดังชิดข้างหูของผม แน่นอนว่าคราวนี้มันไม่ได้ร้องประจานผ่านไมโครโฟนอีก เสียงทุ้มนั้นดังแทรกจังหวะดนตรีอย่างอ่อนหวานและชัดเจน
“จึงพูดได้คำเดียวจากใจว่ามึงน่ะ ใช่อ่ะ”
ไอ้บ้าเอ๊ย! มึงก็ใช่!
TBG ::::
:mew3: Note :::
หลังจากเงียบหาย (ไปอักแล้ว) คนเขียนก็โผล่หัวมาอีกครั้งแล้วค่ะ แฮะๆ ช่วงนี้รีไรท์เรื่องอยู่เลยนานอยุ๋นะคะ
หวังว่าจะยังคิดถึงกันอยู่นะคะ อิอิ
ในที่สุด...
ฉากนี้ที่รอคอยก็มาถึงซะที เป็นฉากที่อยากเขียนตั้งแต่คิดว่าจะแต่งเรื่องนี้แล้วล่ะคะ ถ้ามีคนบอกรักแบบนั้น เราขะรู้สึกยังไงนะ เอิ๊กๆ (อิจฉาแมลงปอจังเลย) ตอนแต่งก็ฟังเพลงชอบอ่ะ ของพี่นภพอดี แบบว่า... อน๊ายยย ชอบอ่ะเลยล่ะคะ
ถ้ามีคำผิดไปบ้าง ต้องขออภัยดว้ยจ้า ยังสามารถแนะนำกันมาได้เหมือนเดิมจ้า
ปล. ขอแจ้งเกี่ยวกับหนังสือเล็กน้อย (เผื่อมีคนสนใจ...)
กะคร่าวๆ ว่าจะเปิดให้จองกันต้นเดือนกันยายนนี้นะคะ (ถ้าเสร็จทัน)
เนื้อเรื่องทั้งหมด 32 ตอนค่ะ (ภ่วงเอาไว้ เพราะมันใกล้จะจบแล้วจ้า อิอิ มีใครด่าตามหลังมาไหมเนี่ย)
ตอนพิเศษอีก 6 ตอน (รวมทั้งหมดที่เขียนมาค่ะ)
โดยรวมทั้งหมดประมาณ 615 หน้าค่ะ
เจอกันตอนหน้าๆม่นานเกินรอ (หรือวะ?)
คิดภึงทุกคนเสมอ...
สุดท้ายคนเขียนจะเริ่มลงฉบับรีไรท์ที่เด็กดีเร็วๆนี้ (เพราะลงสะดวกกว่า) สามารถติดตามได้ที่นั่นค่ะ
ขอบคุณค่ะ จุ๊บๆ
**** อิดิทค่ะ เพลงชอบอ่ะของพี่นภ พรชำนิ
http://www.youtube.com/watch?v=BUhY10AmRMs
-
เค้าเป็นแฟนกันแล้ววววววววววว
:katai5:
-
ระวังแมงปอเขินตัวระเบิดนะดิว
ขอชื่อเพลงหน่อยจ้า
-
ระวังแมงปอเขินตัวระเบิดนะดิว
ขอชื่อเพลงหน่อยจ้า
ลพงชอบอ่ะ ของพี่นถ ค่ะ
http://www.youtube.com/watch?v=BUhY10AmRMs
-
สมเป็นชีวิตช่วงวัยรุ่นจริงๆ ใครเจออย่างนี้คงจำได้ยันแก่อ่ะ เขินยาววววววววว
:กอด1:
-
แมลงป๊ออออออออออออออสุดท้ายก็ได้ดิวไปครอง
ชิชิอิจฉานางนี่ผิดมั้ย5555555555555555
จริงๆช่วงวัยรุ่นละเจอโมเม้นนี่เป็นไรที่โฮ กรี๊ดกับเพื่อน3วันยังไม่ตบ
ละนี่แมลงปอจะกรี๊ดกะใครกร้าก
อยากอ่านแมลงปอหึงจนฟิวส์ขาด โอ้ยยยถึงตอนนั้นดิวก็รับเคราะห์ไปนะ
-
:o8: เขิลแทนน
:laugh: :laugh: ตอนปัจฉิมม.ปลายวงของเพื่อนก็ขึ้นเล่นพร้อมประจานออกไมค์ว่า มอบเพลงนี้ให้4สาวดาวซิมโดม55+
-
โฮ้ยยยยยยยยยยยย เขินนนนนนนนนนนนนน
เป็นแมลงปอนี่ลงไปดิ้นกับพื้น มุดดินละลายหายกลานเป็นเมือกตรงนั้น TAT
เป็นแฟนกันแล้วนะ นายทำได้ดีมากดิว
ปล.ยังมีการใช้ คะ/ค่ะ ผิดอยู่นะคะ :L2:
-
ขอเป็นแฟนแบบมีคนรับรู้เยอะจังเลยนะดิว
+1 ค่ะ
:mew1:
-
:o8: :o8:
รอตอนต่อไปค่าาาาาาาา :กอด1:
-
ชอบบบบบบบบบบบอ่ะ :hao3: :hao3:
-
เป็นแฟนกันแล้ววววว .... >0<
-
ปอน่ารักอะ ดิวก็น่ารัก แง่มๆ
-
กรี๊ดกร๊าดๆ ดิวแม่งหน้าด้าน 555 เปนแฟนกันแล้ว น่ารักอะ
-
กรี๊ด บอกได้คำเดียวว่ากรี๊ดค่ะ ขำจังเลยที่บ่นเรื่องบอกผ่านไมค์ แมลงปอตลกจัง555 ชอบประโยคตอนจบตอนด้วย :mew1:ชอบอ่ะ!!
-
สวัสดีค่ะ แฮะๆ แวะมารายงานตัวเล็กน้อย เดี๋ยวจะหาว่าหสยสาบสูญไป
จะมาลงตอนใหม่อีกราวอาทิตย์หน้าค่ะ ช่วงนี้คนเขียนซุ่มทำหนังสืออยู่ เพราะไม่เคยทำมาก่อนเลยเสียเวลาค่อนข้างเยอะ (เหมือนจะเป็นข้ออ้าง อิอิ ) แต่ตั้งใจทพมากๆเลยค่ะ
หวังว่าจะมีคนที่ยังติดตามและรอกันอยู่ (รีเปล่า?)
ขอบคุณค่ะ
-
รอ รอ รอ
คิดถึงแมลงปอกะดิวแล้ว :katai2-1:
-
มาตามดูทุกวัน จีบแมลงปอแบบนี้ไม่ยอมรับได้ไง
-
ขอ กี้ ฟีจเจอริ่งกับ โต้งได้ปะ :hao7: :hao7: :hao7:
-
:katai4: :katai4: :katai4: รอๆๆ
-
ส่องอยู่ทุกวันด้วยความคิดถึง มาต่อเร็วๆนะคัฟ
-
สนุก ติดเลยตอนนี้ เขินแทนแมลงปอ ดิวช่างกล้ารุกฆาต :-[
-
ตอนที่ 29 ::: แฟน
เขินจนกู่ไม่กลับแล้วครับ!
ผมไม่นึกเลยว่าจะมีอะไรที่ทำให้ผมเขินได้มากเท่านี้มาก่อน ไอ้ดิวจับมือของผมออกจากบริเวณคอนเสิร์ต ทั้งที่เพลงที่มันร้องยังเล่นไม่จบดีด้วยซ้ำ
แน่นอนว่าทันทีที่ผมเคลื่อนไหว สายตาก็ส่องมาทงผมราวกับแม่เหล็ก พร้อมกับเสียงร้องของพวกเจ้าหล่อนทั้งหลายที่ทำให้ผมต้องหาที่มุดหน้าหนี
ดูเหมือนไอ้ดิวจะแย่งซีนไอ้กี้ไปแล้วล่ะครับ...
ถึงอย่างนั้นดนตรีก็ยังเล่นต่อ เสียงผู้ชมอีกมากมายที่เสียเงินเข้ามาดูยังมีความสุขกับการฟังเพลง และอีกไม่นานเรื่องราวสะท้านหัวใจผมก็ละลายไปกับเสียงดนตรี พร้อมกับคอนเสิร์ตแบบเต็มรูปแบบที่กลับมาเล่นอีกครั้ง
ไอ้ดิวไม่ได้พาผมไปที่ไหนไกลครับ แต่มันพาผมไปที่ด้านหลังของโรงยิม ซึ่งตอนนี้ร้างผู้คน มีเพียงล็อคเกอร์และห้องน้ำที่เงียบเหงา ทว่าจังหวะการมีชีวิตของผมยังทำงานอย่างชัดเจน
“แมลงปอ”
ผมหันไปมองไอ้ดิวที่พูดชื่อของผมพลางหัวเราะออกมา ใบหน้าขาวนั้นแต้มด้วยสีแดงระเรื่อ พร้อมกับรอยยิ้มหวานที่ส่งมาให้
“อะไร...” ผมตอบเสียงเบา ตอนนี้ไม่กล้ามองหน้ามันเลยล่ะครับ
“แมลงปอ” ไอ้ดิวพูดชื่อของผมอีกครั้ง โดยไม่ได้ตอบคำถาม ผมได้แต่มองใบหน้าที่ระบายยิ้มนั้นอย่างสงสัย
“มึงมีอะไร”
“แมลงปอ” ไอ้ดิวพูดชื่อผมเป็นครั้งที่สาม พร้อมกับหัวเราะออกมาไม่หยุด ผมขมวดคิ้ว ก่อนจะตัดสินใจดันหน้าที่ยังเต็มไปด้วยความสุขนั้นอย่างนึกหมั่นไส้ขึ้นมา
“อะไรของมึง เรียกชื่อกูอยู่ได้!” ผมพูดเสียงดัง ถึงอย่างนั้นดูเหมือนไอ้บ้าที่อยู่ด้วยกันจะยังเพี้ยนไม่หาย จรผมต้องถอนหายใจออกมา
สรุปว่ามันบ้าไปแล้วใช่ไหมครับ...
“คือว่า...กูดีใจอ่ะ” ไอ้ดิวพูดขึ้นในที่สุด ก่อนจะดึงผมให้เข้ามาใกล้ และไม่ทันที่ผมได้ทันตั้งตัว ริมฝีปากที่แต้มไปด้วยรอยยิ้มก็กดลงบนแก้มของผม “กูดีใจมากจนพูดอะไรไม่ออก”
“กูให้มึงสามคำเลยไอ้ดิว” ผมพูดขึ้น ก่อนจะมองใบหน้าหล่อเหลาที่บ่งบอกความสุขอย่างชัดเจน “มึงมันบ้า”
“แต่กูมีสี่คำให้มึง” ไอ้ดิวบอก ก่อนจะยิ้มหวานออกมา “กูรักมึงมาก”
“ไอ้เน่า...” ผมตอบรับคำหวานด้วยอาการเขินที่ฏจมดีเข้าอย่างจัง ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะของไอ้ดิว
“แต่กูพูดจากใจ” ไอ้ดิวพูดขึ้นอีกครั้ง แล้วดึงผมเข้าไปกอดแน่น “มึงไม่รู้หรอกว่ากูรักมึงมากขนาดไหน”
“แล้ว...ขนาดไหนล่ะ” ผมแกล้งถามกลับ ตอนนี้ทั้งเขิน ทั้งตื่นเต้นจนนึกอะไรไม่ออกแล้วครับ
“กูก็ไม่รู้เหมือนกัน” ไอ้ดิวตอบ แล้วหัวเราะออกมา “กูถึงบอกว่ามึงไม่รู้หรอก เพราะกูยังไม่รู้เลย”
“แล้วมึงจะพูดขึ้นมาทำไมวะ” ผมร้องถามแบบคนที่หมดอารมณ์นิดๆ บรรยากาศที่เหมือนจะหวานเมื่อครู่ก็ดูจางหายไปในทันที
“อย่าเพิ่งใจร้อนสิ” ไอ้ดิวพูดกลั้วหัวเราะ ก่อนที่ผมจะรับรู้ได้ถึงฝ่ามือที่กำลังลูบหัวของผม “ที่บอกไม่ได้ เพราะว่ามันมากจนวัดค่าไม่ได้ต่างหาก”
“ไอ้บ้า! มึงเน่าของแท้เลยไอ้ดิว” ผมบ่นขึ้น แต่ก็ยิ้มออกมา โชคดีที่ไอ้คนกอดมองไม่เห็น เพราะว่าผมกำลังเขินมาก
ทำไมมันปากดีอย่างนี้วะ...
“ว่าอยู่ได้...แต่ก็ชอบไม่ใช่หรือไง”
“พูดมากว่ะ” ผมพูดขัดแก้เขิน
หลังจากนั้นไอ้ดิวก็คลายอ้อมแขนลง ทำให้เราสองคนได้มองตากันอีกครั้ง ผมมองนัยน์ตาสีดำที่มีประกายสดใสนั้น แล้วยิ้มออกมา
“ตอนนี้แก้มมึงแดงมากเลย” ไอ้ดิวบอก พร้อมกับเอามือทาบลงบนผิวแก้มของผม
“กูเขินไง” ผมตอบกลับ ก่อนจะจับมือของมันมากุมไว้แทน “ไอ้ดิว...มึงกล้ามากที่ทำอะไรแบบนั้น”
“เรื่องที่กูร้องเพลงน่ะเหรอ”
“ร้องเพลงยังไม่เท่าไหร่ แต่...ที่มึงกล้ามาขอกูเป็นแฟนน่ะ” ผมพูดได้แค่นั้น กอนจะจับมือที่กุมไว้แน่นขึ้น ไอ้ดิวมองผม แล้วะหัวเราะออกมา
“ก็กลัวแมลงปอหนีอีก” ไอ้ดิวตอบด้วยรอยยิ้ม “เป็นยังไงบ้าง กูว่าโคตรหล่ออ่ะ”
“เน่า...แล้วก็ด้าน”
“วิธีการกูไม่ค่อยสนใจเท่าผลลัพธ์หรอก” ไอ้ดิวพูดขึ้น ก่อนจะหันมาจับมือผมแกว่งเล่น “ผลออกมาแน่นอนและคุ้มค่า กูกล้าที่จะทำอยู่ได้”
“มึงตั้งใจให้คนอื่นกดดันกู”
“ช่วยไม่ได้... ถ้าไม่ทำแบบนี้มึงก็หาทางเลี่ยงตลอด” ไอ้ดิวบอก ก่อนจะใช้แรงดึงตัวผมให้เข้ามาใกล้กว่าเดิม “ทุกอย่งาที่ทำไปก็เพราะมึง”
“ถ้าเกิดกูปฏิเสธขึ้นมา มึงจะทำยังไง”
“กูก็คงเสียหน้า แต่ที่แย่ที่สุดคงจะเสียใจมาก” ไอ้ดิวบอก แล้วยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย “แต่กูมั่นใจแล้วว่ามึงจะไม่ทำแบบนั้นแน่”
“รู้ได้ยังไงวะ” ผมถามอย่างสงสัย
“ก็ลองถามใจตัวเองดูสิครับ” ไอ้ดิวบอก พร้อมกับจับมือของผมไปวางตรงหัวใจของผมเอง แล้วอมยิ้มออกมา “น่าจะรู้อยู่แล้วนะ”
“ปากดีตลอด” ผมตอบ ก่อนจะส่งยิ้มหวานให้คนตรงหน้า แน่นอนว่าผมรู้คำตอบในใจดีอยยู่แล้ว
“แล้วบอกได้หรือเปล่า” ไอ้ดิวถามด้วยรอยยิ้ม
“มึงรู้แล้วไม่ใช่หรือไง”
“ถึงจะมั่นใจยังไง...ก็สู้รู้จากเจ้าของเองไม่ได้หรอก” ไอ้ดิวตอบ ก่อนจะสบตากับผม “ดิวอยากได้ยิน”
สรรพนาดใช้เรียกตัวเองที่เปลี่ยนไปนั้น ถึงแม้จะดูธรรมดา แต่ผมก็ต้องยอมรับว่ามันเล่นงานผมได้เต็มเปา
ผมยิ้มออกมา เมื่อคิดว่าไอ้คนหน้าตาดีอย่างมันช่างโชคร้ายนักที่ดันมาชอบผม จะผิดไหม... ถ้าผมดีใจที่มันเกิดมาดวงซวยแบบนั้น
มีผู้หญิงน่ารักไม่ชอบ แต่ดันมาชอบผู้ชายอย่างกู...
“ว่าไงครับ” ไอ้ดิวถามด้วยน้ำเสียงอ้อนที่แสดงออกมาอย่างชัดเจน ผมหัวเราะขึ้นมาเบาๆ
“ดิว... กูก็รักมึง”
คนตรงหน้าส่งยิ้มหวานรับ ก่อนจะเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ วินาทีนี้ผมไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้น
ทันทีที่หลับตาลงสัมผัสอ่อนนุ่มก็แนบชิดกับริมฝีปาก ผมกลั้นหายใจของตัวเองโดยไม่รู้ตัว เมื่อรับรู้ได้ถึงแรงที่ดึงผมให้เข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น
รสจูบที่ยังดำเนินอยู่ ทำให้ผมแทบจะหายใจไม่ออก ความอ่อนหวานที่เต็มไปด้วยช่วงอารมณ์ของความปรารถนา ลมหายใจร้อนที่รินรดไม่ห่างจากใบหน้า ทำให้ผมรู้สึกร้อนวูบวาบ ริมฝีปากที่ดึงดูดกันครั้งแล้วครั้งเล่าเล่นงานผมเหมือนคนมึนเมาจนไร้สติ
ก่อนที่ผมจะลืมตาขึ้นมอง เมื่อรับรู้ได้ถึงปลายลิ้นชื้นแฉะที่ไล้ไปตามริมฝีปาก ผมมองขนตาที่ทาบทับบนเปลือกตาของไอ้ดิวที่กำลังหลับตาจูบผมอยู่ตอนนี้
เมื่อผมอ้าปากออก ปลายลิ้นร้อนก็สอดเข้ามาในโพรงปาก พร้อมกับนัยน์ตาสีดำสนิทที่เผยโฉมมามองดวงตาของผม
ปลายจมูกที่คลอเคลียกันไม่ห่าง ทำให้ผมเคลิบเคลิ้มจนลืมช่วงเวลา รวมถึงปลายลิ้นที่ตวัดรับกันนั้นก็ยิ่งทำให้หัวใจของผมเต้นระรัวมากกว่าเดิม การถ่ายทอดความรู้สึกผ่านบทจูบที่อ่อนหวาน แต่ก็เต็มไปด้วยความร้อนแรงดำเนินอยู่นานนับนาที ก่อนที่ผมจะได้เห็นริมฝีปากสีอ่อนที่คลี่ยิ้มอีกครั้ง
“แมลงปอ...เราเป็นแฟนกันแล้วนะ”
:: +++++++++++++++ ::
เมื่อวานตอนเย็นผมก็บอกให้ไอ้ดิวรีบพาผมกลับบ้านด่วนที่สุด แน่นอนว่าต้องก่อนคอนเสิร์ตที่ไอ้ตัวดีไปแผลงฤทธิ์เอาไว้ด้วย ทันทีที่ประตูโรงเรียนเปิดออก เราสองคนก็เผ่นกันเลยล่ะครับ
ไอ้ดิวมาส่งผมที่บ้านประมาณสี่โมงครึ่ง แม่ตกใจมากที่เห็นลูกชายที่ชอบกลับบ้านช้ามาเหยียบที่บ้านเร็วขนาดนี้
เพราะท่าทางไม่ปกติของผมคงแสดงออกชัดเจนมากเกินไป ทำให้แม่ที่ช่างสงสัยอยู่แล้วถามขึ้นในที่สุด ก่อนไอ้ดิวจะหาข้ออ้างให้ผมที่หน้าแดงไม่หายว่าเหนื่อยจากการใช้แรงงานในงานโรงเรียนอย่างหนัก
แน่นอนว่ามันไม่พลาดที่จะรอทานข้าวเย็นพร้อมกับผม แถมยังระริกระรี้ไปเอาใจแม่ด้วยการอุทิศตัวเป็นลูกมืออีกด้วย ก่อนจะแอบมาบอกกับผมทีหลังว่าอยากเอาใจแม่เอาไว้ จะได้มาหาที่บ้านได้บ่อยๆ
มึงก็คิดไปได้!
หลังจากที่ทานข้าวเย็นเสร็จแล้ว ไอ้ดิวก็นั่งคุยเล่นกับผมต่อ ทั้งที่ผมยังรู้สึกขัดเขินกับสถานภาพใหม่ของเราสองคนในตอนนี้
พอได้มาอยู่กันสองต่อสองในห้องนอนแบบนี้ ผมก็รู้สึกประหม่าไปหมด และไอ้ดิวเองก็คงจะดูออก มันเลยมีท่าทีเหมือนเดิมไม่ต่างจากก่อนหน้านี้นัก สิ่งที่แปลกออกไปก็คงเป็นการถูกเนื้อต้องตัวกันมากขึ้นเท่านั้น
ผมไล่ให้ไอ้ดิวที่นั่งเนียนกลับบ้านไปตอนเกือบจะสามทุ่ม ก่อนที่มันจะโทรศัพท์มาคุยกับผมต่ออีกจนเกือบจะเที่ยงคืน
คืนนั้นผมก็ไม่ไดรับสายของใครอีก โดยเฉพาะไอ้กี้ที่พยายามติดต่อมาหา ก่อนที่ไอ้ตัวแสบจะส่งข้อความที่แสดงนิสัยส่วนตัวของมันอย่างชัดเจน
‘ไอ้ปอ! มึงอายจนไม่กล้าคุยกับกูเลยใช่ไหมวะ ป็อดว่ะ!’
แล้วไงวะ ผมแคร์ที่ไหน....
ผมยอมให้ไอ้กี้มันต่อว่าทางข้อความดีกว่าจะต้องทนไปโรเรียนในวันพรุ่งนี้ครับ
คนเห็นเหตุการณ์เยอะเกินไป...
แต่จะให้หยุดทื่อๆ แม่ต้องสงสัยแน่ ดังนั้นผมจึงปรึกษากับแฟนคนแรกใหม่แกะกล่อง มันก็แนะนำด้วยข้ออ้างสุดเบสิกอย่างเช่น อาการป่วย
จะปวดหัว ปวดแขน หรืออะไรก็ตามแต่ที่ผมจะนึกได้ ส่วนมันจะไปกรุยทางให้ผมบากหน้าไปโรงเรียนได้เหมือนเดิม เพราะมันโดดไม่ได้
ทำหน้าที่แฟนของมึงดีมาก!
-
ผมก็เลยอดนอนทั้งคืน เพื่อให้ร่างกายเพลียถึงขีดสุด ก่อนจะใช้มารยาทุกอย่างที่มีอ้างกับแม่ว่าไม่สบาย แล้วนอนเกาะเตียงไม่ขยับไปไหน
ตอนนี้ผมกำลังนอนเล่นอยู่บนเตียง ทำอะไรมากไม่ได้ เพราะกำลังป่วยอยู่ ผมรอเวลาจนเกือบสี่โมงเย็น ถึงได้โทรศัพท์หาไอ้ดิว เพื่อถามความเป็นไป และไม่ต้องรอนานปลายสายก็พูดขึ้น
[ดิวเองครับ]
“แอ๊บว่ะ”
[นิดนึง... โทรมาเพราะคิดถึงใช่ไหม]
“ใครจะไปคิดถึงคนอย่างมึงกัน”
[บางทีพูดเอาใจกูบ้างก็ได้]
“กูอยากรู้ว่าเป็นยังไงบ้าง”
[กูสบายดี ตอนนี้กำลังเฝ้าร้านอยู่]
“กูหมายถึงเรื่องที่มึงไปวางเพลิงไว้น่ะ เป็นยังไงบ้าง”
[เรื่องนั้นก็ไม่มีอะไร]
“จริงเหรอ”
[ดิวจะโกหกทำไม เดี๋ยวไปหยิบคักแปบนึง]
ผมถอนหายใจ ก่อนจะนอนกลิ้งไปกลิ้งมา แล้วหยิบตุ๊กตาที่มันเคยซื้อให้มากอดเล่น เพียงไม่นานเสียงทุ้มก็ดังขึ้นอีกครั้ง
[มีคนพูดถึงเรื่องเมื่อวานอยู่เหมือนกัน แต่ไม่มีอะไรให้กังวลหรอก ส่วนใหญ่ก็มาถามว่าชอบมึงจริงเหรอ คบกับมึงแน่เหรอ]
“แล้วมึงตอบไปว่ายังไง”
[ก็บอกไปตามตรง]
“ว่า?”
]ก๊ชอบแมลงปอไง แล้วเราก็เป็นแฟนกันด้วย]
โอ้ มาย ก็อด!
“แล้ว...เขาตอบว่ายังไง”
[ไม่ว่าอะไร นอกจากยิ้มแล้วก็ซื้อเค้ก]
“เกี่ยวอะไรกับเค้กวะ”
[พอดีมีคนอยากรู้เยอะ กูจะตอบเฉพาะลูกค้าที่มาซื้อเค้กน่ะ]
มึงหัวการตลาดมาก...
[แมลงปออย่ากังวลไปเลย ถ้ามีใครทำให้มึงเสียหน้า กูจะจัดการเอง]
“แน่ใจว่ามึงจะจัดการได้”
[เรื่องบางเรื่องก็ต้องรอดูล่ะนะ]
ผมนึกโล่งใจและสบายใจขึ้นมาพอสมควร ผมไม่รู้หรอกว่ามันจะทำได้อย่างที่พูดหรือเปล่า แต่คำบอกนั้นก็เหมือนกำแพงอีกชั้นที่ทำให้ผมรู้สึกอุ่นใจ
เราสองคนคุยเล่นกันได้สักพัก ก่อนที่ผมจะวางสาย พร้อมกับเสียงทุ้มที่ดังขึ้นผ่านคลื่นโทรศัพท์
[คิดถึงนะ]
:: +++++++++++++++ ::
ผมมีเรียนพิเศษในวันเสาร์เฉกเช่นปกติครับ ผมเดินลงมายังชั้นล่างของโรงเรียนกวดวิชา ก่อนจะรู้สึกอายขึ้นมา เมื่อเห็นพี่น็อตกำลังยืนรอดักทางอยู่ ใบหน้าหล่อเหลานั้นส่งยิ้มให้ผมเหมือนทุกครั้ง
“พี่มารอผมหรือครับ”
“ประมาณนั้นแหละ” พี่น็อตพูดขึ้น ก่อนจะยิ้มออกมา “พอดีพี่อดใจรอถึงวันพรุ่งนี้ที่เป็นเวลาโทรหาไม่ได้น่ะเลยต้องมาดักรอเจอหน้าแทน”
“พี่มีเรื่องอะไรเหรอ”
“เรื่องของปอกับไอ้หน้าจืด” พี่น็อตพูดขึ้น ก่อนจะมองตรงมาที่ผม “คบกันแล้วเหรอ”
ผมพยักหน้าอีกครั้งด้วยใบหน้าที่ร้อนขึ้น ก่อนจะเสมองไปทางอื่น แล้วถอนหายใจออกมา ถึงจะเตรียมใจไว้แล้วว่าจะเจอคำถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ พอเอาเข้าจริงก็รู้สึกเขินไปหมด
“เมื่อวานมันมาบอกพี่” พี่น็อตว่า ก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย พร้อมกับผมที่เลิกคิ้วขึ้น “ดูก็รู้ว่าตั้งใจมาเยาะเย้ย”
“พี่คิดมากไปแล้ว”
“มันสั่งให้พี่เลิกยุ่งกับปอด้วย”
ผมไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่นึกย้อนไปถึงสีหน้าและท่าทางที่ผมเคยเห็นเมื่อไอ้ดิวเจอกับพี่น็อต
“แล้วยังไงล่ะครับ” ผมถามกลับ พี่น็อตยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย
“พี่ควรทำตามที่มันบอกหรือเปล่า พี่ไม่เชื่อคำพูดของมันหรอกนะ แต่พี่เชื่อคำพูดของปอ”
ผมกะพริบตาสองสามที ก่อนจะมองพี่น็อตที่รอฟังคำตอบ
พี่เล่นโยนภาระมาให้ผมแบบนี้ก็เหมือนโยนระเบิดมาให้ผมแก้ ถ้าเกิดอะไรขึ้นมา ผมก็ต้องรับผิดชอบน่ะสิ!
“ผมว่า...แล้วแต่พี่จะคิดเอาเองเถอะครับ ผมไม่อยากบังคับใคร”
“พี่ก็ต้องทำตามใจตัวเองอยู่แล้ว”
“ผมขอแค่อย่าให้ผมต้องเดือดร้อนก็พอ” ผมตอบร แล้วส่งยิ้มไปให้ “ผมต้องไปก่อนนะ มีนัดไว้”
“อิจฉาไอ้หน้าจืดอยู่เหมือนกันนะ”
“พี่โชคดีแล้วล่ะครับ” ผมบอก ก่อนพี่น็อตจะยิ้มรับ
:: +++++++++++++++ ::
“มาช้า...”
เมื่อผมมาถึงสถานที่นัดหมาย คนตรงหน้าก็ทักทายด้วยใบหน้าบึ้งตึงที่ผมรุ้ว่าแกล้งทำ แต่ผมไม่ได้สนใจนัก ก่อนจะยกมือขยี้ผมของคนบ่นอย่างนึกกวนอารมณ์
“ช่วยไม่ได้ มึงดันมาก่อนกูเอง”
“อย่างน้อยต้องมาก่อนเวลานัดอยู่แล้ว” ไอ้ดิสพูดขึ้น ก่อนจะจับมือของผมมากุมไว้แทน “มาเล่นผมแบบนี้ที่เซตมาก็เสียทรงสิ”
“ไอ้สำอาง” ผมว่า ก่อนจะหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“ทีคนอื่นทำบ้างก็ไม่ชอบเหมือนกันนั่นแหละ” ไอ้ดิวบ่นต่อ กพร้อมกับลุกจากเก้าอี้
“ไอ้ดิว...มึงว่ากูหรือไง” ผมถามอย่างคนร้อนตัว
“ไม่ใช่มั้ง...” ไอ้ดิวพูดขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มออกมา “แมลงปอเรียกชื่อเฉยๆ ได้หรือเปล่า”
“แล้วที่กูเรียก...ไม่ใช่ชื่อมึงหรือไงวะ” ผมถามกลับอย่างสงสัย พร้อมกับได้รับสีหน้าหน่ายใจเป้นคำตอบ
“นั่นก็ใช่ แต่ช่วยตัดคำนำหน้านั่นออกจะได้ไหม” ไอ้ดิวบ่น ก่อนจะถอนหายใจออกมา “เป็นแฟนกันเรียกให้มันเพราะๆ หน่อยสิ”
“เรื่องมากว่ะ แล้วจะให้เรียกยังไง” ผมถามกลับพลางนึกบ่นในใจ
ทำไมวะ! กูไม่รู้ กูไม่เคยมีแฟน กูผิดหรือไง....
“แบบว่า ‘ตัวเอง’ หรือไม่ก็‘’ที่รัก”
“มึงจะบ้าหรือไง” ผมพูดขึ้นอย่างไม่ต้องคิดให้สียเวลา ไอ้บ้านี่ก็ชักจะไปกันใหญ่ ไม่มีทางเสียหรอกที่ผมจะพูดอะไรน่าขนลุกแบบนั้น
“ดิวไม่ได้บ้าหรอก เอาเป็นว่าหยวนให้เรียกแค่ ‘ดิว’ ก็ได้”
“อืม” ผมบอกพลางพยักหน้ารับ
“ไหนลองเรียกหน่อยสิ” ไอ้ดิวพูดขึ้นอีกครั้ง แล้วยิ้มออกมา
“ดิว” ผมพูดไปตามปกติ แค้พอเห็นมันทำหน้าดีใจเหมือนเพิ่งเห็นผมพูดได้ครั้งแรกแบบนั้นเลยรู้สึกไม่ปกขึ้นมา “มึงเป็นอะไรมากหรือเปล่าวะ”
“โอเค... คราวนี้ลองเปลี่ยนคำเรียกพวกกูมึงออกไป” คนตรงหน้าว่าต่ออย่างกระตือรือร้น
“กูไม่ถนัด มันติดปาก” ผมบอก ก่อนจะขมวดคิ้ว
“แต่ดิวไม่ชอบฟังอ่ะ”
“อะไรวะ! ทีเมื่อก่อนไม่เห็นจะพูด มึงอย่ามางอแงใส่กูนะเว้ย” ผมบ่นขึ้นบ้าง ก่อนจะชักสีหน้าใส่
ทำไมมันเรื่องมากและมากเรื่องแบบนี้วะ...
“งั้นเหลือแค่เรียกแทนตัวเองว่า ’ปอ’ ก็ได้” ดิวพยายามต่อรอง ผมถอนหายใจออกมา ก่อนจะปฏิเสธไปทันที
“ไม่เอาอ่ะ”
“ดิวยังเรียกชื่อแทนตัวเองเลย” ไอ้ดิวบอก ก่อนจะทำสีหน้าหงอยใส่ผม สงสัยไอ้บ้านี่คงรู้ว่าท่าทางแบบไหนที่ผมจะใจอ่อน แต่เรื่องนี้ถ้าผมไม่อยากทำ ใครก็มาบังคับไม่ได้
“กูไม่ชอบแบบนั้น” ผมบอกปัด จะมาให้เรียกชื่อแทนตัวเองแบบนั้นกับมัน ผมรู้สึกกระดากปากขึ้นมา
นอกจากจะไม่ชินแล้ว ผมคิดว่ามันดูนุ่มนิ่มอย่างบอกไม่ถูก ผมขอใช้กับคนที่บ้านหรือเครือญาติที่เคารพพอให้พวกท่านนึกเอ็นดูก็พอครับ
“สรุปว่าดิวต้องทำใจที่มีแฟนเป็นพวกชอบพูดคำหยาบต่อไป”
“กูเป็นผู้ชายนะเว้ย มันก็ต้องเป็นแบบนี้สิวะ” ผมพูดขึ้น ก่อนจะทำหน้ามุ่ยบ้าง “ถ้ามึงอยากได้คนพูดเพราะก็ไม่ต้องมาคบกับกู”
ไอ้ดิวหันมาสบตากับผมนิ่ง นัยน์ตาสีดำสนิทจ้องมองไม่ละสายตา ในเวลานี้ถ้ามันทำอย่างที่ผมพูด รับประกันได้เลยว่าศพไม่สวยแน่
“ดิวรับได้...เราไปกันเถอะ” ไอ้ดิวตอบ ก่อนจะกุมมือผมไว้ แล้วเริ่มเดินอีกครั้ง ผมอมยิ้มขืนมาพลางกระชับมือที่ถูกจับไว้ให้แน่นขึ้น
:: +++++++++++++++ ::
ผมไม่อยากเชื่อเรื่องบังเอิญนัก แต่ตอนนี้เรื่องบังเอิญก็มาบังเกิดกับผมอีกครั้ง เมื่อเห็นไอ้เพื่อนซี้ตัวแสบและเพื่อนโต้งที่กำลังเดินดข้ามา
“ลัคกี้ว่ะ กูเจอพวกมึงด้วย” ไอ้กี้ร้องทัก แล้วทำหน้าล้อเลียนผม “เมื่อวานไม่มา โดนจัดหนักจนลุกไม่ขึ้นหรือไงวะ”
“พูดหมาๆ ว่ะ” ผมต่อว่า มันต้องตายแล้วไปเกิดใหม่ นิสัยปากมอมคงจะหายล่ะมั้ง
“แล้วมึงมาทำอะไรกัน” ไอ้ดิวถามกลับไปบ้าง ใบหน้าชวนมองดูไม่ค่อยพอใจนัก ซึ่งขัดกับสีหน้าเคนฟังที่มีความสุขเต็มใบหน้า
“พอดีกูมาเดินเล่น แล้วนัดไอ้โต้งมาดูหนังสือเพลงกัน แล้วก็เจอพวกมึงกำลังออกเดท”
“รู้ว่ากำลังเดท แล้วมึงเสือกมายุ่งทำไมวะ” ไอ้ดิวยังพูดต่อ ก่อนจะถอนหายใจออกมา ผมมองคนที่ยืนข้างกันอย่างนึกประหลาดใจ
โอ้! ผมกำลังออกเดทแบบที่ไม่รู้ตัวเลยครับ
เมื่อคืนนี้ไอ้ดิวโทรศัพท์มาชวนผมไปเดินเล่น แล้วก็หาอะไรกินกัน ผมก็ไม่นึกแปลกใจ เพราะว่าช่วงนี้เราสองคนมักจะไปเที่ยวด้วยกันบ่อยขึ้น
แต่ตอนนี้อะไรหลายอย่างได้เปลี่ยนไปแล้ว พอคิดว่ากำลังมาเที่ยวกับแฟน ผมก็รุ้สึกเขินขึ้นมา
“กูบอกแล้วไงว่าไม่ต้องมาทัก แต่ไอ้กี้มันชอบสอดรู้” โต้งบ่นขึ้น แล้วส่งสีหน้าอ่อนใจ
“ปั๊ดโธ่! ที่พวกมึงคบกันได้ ไม่ใช่เพราะกูหรอกเหรอ” ไอ้กี้ถามกลับ แล้วยิ้มกว้าง “กูกำลังมีโปรแกรมจะไปร้องคาราโอเกะอยู่พอดี พวกเราก็ไม่ได้ร้องด้วยกันนานแล้ว แบบนี้ต้องจัด!”
“ร้องเมื่อวานยังไม่พออีกหรือไง” โต้งพูดขึ้นอีกครั้งอย่างเหนื่อยหน่าย
“มันไม่เหมือนกันเว้ย เมื่อวานร้องด้วยหน้าที่ แต่วันนี้กูร้องด้วยใจ” ไอ้กี้ตอบกลับอย่างอารมณ์ดี
ผมถอนหายใจพลางยิ้มรับกับคำพูดนั้น ก่อนจะหันไปมองไอ้ดิวที่ถอนหายใจออกมาเช่นเดียวกัน ก่อนที่เราสองคนจะสบตากันอีกครั้ง แล้วเดินตามไอ้หนุ่มหัวใจดนตรีไปยังร้านคาราโอเกะโดยไม่ได้พูดอะไร
ยังไม่ทันได้รู้ตัว เดทแรกของผมก็ล่มไม่เป็นท่าเสียแล้ว...
TBC:::::::::::::::::::::::::
:katai5: NOTE :::
กว่าจะได้ฤกษ์มาลงจ้า แฮะๆ หวีงว่ายังไม่นานเกินรอ
คนเขียนมีความหวังอย่างยิ่งว่า จะยังมีคนที่ติดตามอยู่ (มีเถอะน้าาาา ^^)
และขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านและแนะนำกันเหมือนเดิมจ้า
เนื้อเรื่องเข้าช่วงตอนสุดท้ายแล้ว อีก 3 ตอนก็จะจบแล้วจ้า
คาดว่าจะเริ่มเปิดให้จองหยังสือกันกลางเดือนหน้าแน่นอน
ใครที่สนใจติดตามรายละเอียดอีกทีนะคะ
ช่วงนี้อากาศแปรปรวนคนเขียนก็ไม่ค่อยสบาย รักษาสุขภาพกันด้วยจ้า
สำหรับเนื้อหาตอนนี้ไม่ขอพูดอะไรมาก นอกจาก หวานมากๆ งุงิ คริคริ แล้วกันจ้า
ติดตามตอนต่อไปในเร็ววัน
ขอบคุณมากเลยค่ะ
คิดถึงเสมอ อิอิ...
-
อยากได้ฟัง สี่คำนั้น ข้างๆหู
:กอด1:
-
เป็นแฟนกันแล้ว :-[
ต้องขอบคุณเพื่อนกี้จริงๆสินะ แต่มาทำเดทแรกล่มซะนี่ 555
จะจบแล้วแอบเสียดายอ่ะ ก่อนจบขอหวานๆได้มั้ยอ่ะค้า :mew3:
-
ติดตามอยู่จ้า ชอบมากด้วย ถ้าอัพเดทได้บ่อยๆ จะดีมากกก :mew1:
-
โอ้ยยยยยยไอ้กี้!!!!!! ร้องวันอื่นที่ไม่ใช่วันที่เค้าเดทกันก็ได้แม้ะ
เอาหน่าดิวมีแฟนเถื่อนต้องทำใจนิดนึงกร้ากกกกกกกกกก
แมลงปอนี่ก็ยังเสน่ห์แรง เค้าว่ายิ่งคนมีแฟนแล้วมันยิ่งมีออร่าด้วยนิ
แอบใจหายอีก3ตอนก็จบแล้วหรอคะ T_T
คิดถึงดิวแย่เลย5555555555555555555555555555555555555555555555555
-
น่ารัก
-
เย้ๆๆมาอับแบ้ว ว อุ๊บ~
-
อยากให้แมลงปอพูดเพราะๆ กับดิวบ้างจังเลย
-
ดิวน่ารัก :-[
แมลงปอเขินตายเลย :impress2:
-
คนเขียนจ๋า.. หายไปไหนเอ่ย
เค้าคิดถึงน้องปอแล้วน้า...
-
สวัสดีค่ะ :mew1:
หลังจากบ่มเพาะเรื่องนี้มายาวนาน ยิ่งกว่าทำกิมจิ ในที่สุดมิ้นก็เข็นมันออกมาแว้วววว!!!!
นั่นก็คือ ... แมลงปอกับดิวแบบรูปเล่มนั่นเอง!!! :mc4:
ทั้งนี้การจัดทำไม่ได้ดูความต้องการของผู้อ่าน นอกจากความต้องการของตัวเองล้วนๆ ฮ่าๆ :hao6:
ช้วยอุดหนุนกันด้วยนะคะ :impress2:
(http://i952.photobucket.com/albums/ae10/marionatte/Untitled-1.jpg)
เปืดจอง "แอบมารัก...ก็ไม่บอก"
By: :: Marionetta
(http://i952.photobucket.com/albums/ae10/marionatte/t001.jpg)
รายละเอียด
จำนวนหน้า ::: 500+ มีทั้งหมด 2 เล่มจบ
ประกอบด้วยตอนหลัก และตอนพิเศษ 6 ตอน
ราคา 700 บาท
[รวมค่าจัดส่ง]
ของแถมเป็นที่คั่นจ้า
ระยะการเปิดจอง - โอน ::: 13 ตุลาคม - 8 ธันวาคม 2556
สามารถติดตามรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39590.0
ขอบคุณสำหรับการสนิบสนุนค่ะ :กอด1:
ปล. ถ้าหน้าปกเสร็จแล้วจะเอามาให้ยลแบบภาพสีจ้า
ปล. 2 มิ้นจะทำการลงตอนหน้าในเร็ววันนี้ ไม่เกินอาทิตย์หน้า แฮะๆ
ปล. 3 สามารถอ่านฉบับรีไรท์ได้ที่เด็กดีนะคะ (จะทยอยแก้ไปเรื่อยๆ)
-
ดีใจที่เป็นแฟนกันแล้ว แต่...
อยากให้แมลงปอพูดเพราะๆกับดิวอะค่ะ
จะได้ไม่เป็นภาระของคนอ่าน อิอิ :laugh:
-
ตอนที่ 30
เมื่อวันหยุดสุดสัปดาห์ที่ผ่านมา ดิวก็บังคับให้ผมเรียกชื่อเล่นของมัน โดยไร้ยศนำหน้าอย่างที่เคย ถ้ามีคำว่า 'ไอ้' ขึ้นมาเมื่อไหร่ มันจะทำเป็นไม่ได้ยินจนผมอารมณ์เสียขึ้นมา
ผมที่พักนี้หงุดหงิดง่ายและไม่ชอบอะไรที่เรื่องมากก็เลยจำใจทำตามที่คนมากเรื่องต้องการ เพราะรำคาญท่าทีกวนประสาทของมัน ยังดีที่มันอนุโลมให้ผมไม่ต้องเรียกชื่อแทนตัวเองได้
ดิวเป็นคุณชายที่ถูกอบรมสั่งสอนมาดีครับ สังเกตได้จากการพูดคุยกับน้องสาวของมัน รวมถึงเวลามันเรียกชื่อของเพื่อนก็ไม่มีหลุดคำหยาบออกมา นอกจากจะใช้ภาษาสมัยพ่อขุนที่วัยรุ่นพูดกันติดปาก
ดังนั้นเมื่อมีโอกาส ไอ้ตัวดีก็มักจะพยายามฝึกให้ผมพูดกับมันเพราะๆ แน่นอนว่าผมก็ทำให้เท่าที่พอจะทำได้นั่นแหละครับ
วันนี้เป็นวันแรกของสัปดาห์หลังจากงานโรงเรียนจบลง ถึงผมจะไม่เชื่อคำพูดของดิวนัก แต่สิ่งที่อยู่ตรงหน้าก็ทำให้ผมรู้สึกแปลกใจอยู่เหมือนกัน
ผมไม่อยากจะคิดมาก แต่เรื่องที่มันก่อเอาไว้ก็ออกจะเปิดเผยไปหน่อย และมันก็ทำให้ผมกลัวสายตาที่อาจจะมองผมแปลกออกไป
ถึงจะคิดแบบนั้น แต่เท่าที่ดูอยู่ตอนนี้ทุกอย่างก็ยังเป็นปกติ มีสายตาที่มองมาบ้าง แต่มองไปทางดิวที่มีรอยยิ้มเป็นโลโก้ประจำตัวมากกว่า
“ดูเหมือนจะไม่ค่อยมีใครสนใจแล้ว” ผมพูดขึ้น ก่อนจะปรายตามองไปรอบตัว เมื่อพบว่าบรรยากาศไม่ได้แตกต่างไปจากเดิมก่อนวันเกิดเรื่อง
“ดิวก็บอกแล้วไง ไม่มีอะไรหรอก” ดิวบอก พร้อมกับยิ้มออกมา “เดี๋ยวนี้สังคมไม่ได้ใจแคบเหมือนเมื่อก่อน เรื่องแบบนี้ไม่ใช่เรื่องแปลกสักหน่อย”
ผมก็ได้แต่ยิ้มแห้งโดยไม่ได้ตอบอะไรอีก และเมื่อเราสองคนเดินไปเข้าแถว สายตานับสิบคู่ที่อยู่ในบริเวณนั้นก็หันมามอง บ้างก็ยิ้มทักให้ บ้างก็มองแล้วเลยผ่านไปเหมือนไม่ได้สนใจ
ผมถอนหายใจออกมา ก่อนจะนั่งลงข้างไอ้กี้ที่นั่งลอกการบ้านอยู่
“มึงยังทำไม่เสร็จอีกหรือวะ” ผมถามขึ้นพลางมองการบ้านที่อาจารย์สั่งมาได้สักพัก
“กูลืมว่ะ มัวแต่ซ้อมวงงานโรงเรียน” ไอ้กี้ตอบ ทั้งที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นจากการบ้านที่กำลังลอกอยู่ “แล้วมึงเป็นยังไง ชินแล้วใช่ไหมวะ”
“ชินอะไรของมึง”
“แหม...ไอ้ปอครับ ก็ชินกับสถานะใหม่ของมึงยังไงล่ะวะ” ไอ้กี้ว่า ก่อนจะหัวเราะออกมา “ร้ายจริงเชียว เผลอแปบเดียวก็คว้าไอ้หล่อมาควงซะแล้ว”
“เลิกแซวเถอะน่า”
ถ้าจะมีใครสักคนที่ทำให้ผมต้องเสียหน้า คงหนีไม่พ้นไอ้ตัวแสบที่นั่งอยู่ข้างกันตอนนี้นี่แหละครับ
:: +++++++++++++++ ::
ในชั่วโมงเรียนที่เต็มไปด้วยความน่าเบื่อ ถึงอย่างนั้นคนหัวช้าอย่างผมก็ไม่อาจละความสนใจได้ ในเมื่อเนื้อหาวิชาตรงหน้าเป็นส่วนสำคัญที่อาจารย์บอกว่าอาจจะออกสอบ
ผมที่กำลังนั่งจดข้อมูลลงสมุดอย่างคร่ำเคร่งต้องเสียจังหวะ เมื่อรู้สึกได้ถึงฝ่ามือร้อนที่สัมผัสตรงหน้าขาของตัวเอง ผมตวัดสายตามองในทันที พร้อมกับเห็นใบหน้าของไอ้ตัวดีที่กำลังเท้าคางพลางมองกระดานอยู่
แล้วมึงจะมาวางมืออะไรตรงนี้วะ!
“ดิว” ผมพูดขึ้นเสียงเบา ก่อนจะเอามือของมันออก ทำให้เจ้าของมือที่รุกรานต้องหันมามอง
“ดิวอยากนอน เนื้อหาโคตรน่าเบื่อ”
“ธรรมดามึงก็ไม่ค่อยแคร์อะไรอยู่แล้วนี่” ผมถามเชิงประชด ในเมื่อสิ่งที่คนบ่นถนัดที่สุดคือการนอนหลับในห้องเรียน
“อยากลองตั้งใจเรียนดูสักครั้ง”
“ถามจริงเถอะ... มึงไม่สนใจเรียนแบบนี้ แล้วทำข้อสอบได้ยังไงวะ”
ดิวเลิกคิ้วมอง ก่อนจะยิ้มออกมา
“เรียนพิเศษไง ดิวไม่ชอบเรียนในห้องเรียนแบบนี้”
“มันช่วยได้เยอะขนาดนั้น?” ผมทวนคำอย่างสงสัย ในเมื่อผมเองก็เรียนพิเศษเหมือนกัน แต่ก็ต้องอาศัยเนื้อหาในห้องเรียนเป็นส่วนใหญ่อยู่ดี
“ก็เยอะอยู่นะ เพราะเขาเน้นส่วนที่สำคัญแล้วจริงๆ” ดิวบอก แล้วถอนหายใจออกมา “เรื่องนี้ดิวก็เรียนนำไปแล้ว พอต้องมาฟังซ้ำก็รู้สึกเบื่อขึ้นมา”
“เพราะมึงเรียนล่วงหน้าแลยไม่สนใจเรียนในห้องแบบนี้ใช่ไหม”
“คงประมาณนั้นแหละ” ดิวบอก ก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะ “แมลงปอมาคุยเล่นฆ่าเวลากันดีกว่า ไม่งั้นดิวหลับแน่”
“นี่มึงกำลังชวนกูไม่ให้สนใจเรียนอยู่นะ”ผมบ่นขึ้นด้วยสีหน้าที่จริงจัง ก่อนดิวจะยิ้มรับ
“ตอนนี้ที่เรากำลังคุยกัน แมลงปอก็พลาดไปเยอะแล้วนะ”
ผมเดาะลิ้นอย่างขัดใจ ก่อนจะหันกลับไปสนใจหน้ากระดานอีกครั้ง
:: +++++++++++++++ ::
ผมมีแฟนได้จะครบหนึ่งอาทิตย์แล้วครับ
สถานะใหม่ที่เกิดขึ้นไม่ได้ทำให้เราสองคนเปลี่ยนแปลงไปจากแต่ก่อน อาจจะมีแค่สองสามวันแรกที่ผมเกิดอาการเคอะเขินไปบ้าง แต่ตอนนี้ก็เริ่มชินแล้วครับ
“สงสัยกูลืมมือถือไว้ที่ห้อง” ผมพูดขึ้น เมื่อล้วงกระเป๋ากางเกง แล้วพบกับความว่างเปล่า
“งั้นเดี๋ยวดิวกลับเข้าไปเอาให้” ดิวบอก แล้วถอนหายใจออกมา “จริงๆ เลยนะ”
“ไม่ต้อง เดี๋ยวกูไปเอาเอง” ผมตอบกลับ ก่อนจะชักสีหน้าใส่ แล้วรีบวิ่งกลับเข้าไปในโรงเรียนอีกครั้ง โดยไม่ฟังคำพูดของคนที่ยืนข้างกันก่อนหน้านี้
จะทำยังไงได้ในเมื่อคนมันลืมนี่. ..
ตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียนแล้วล่ะครับ นักเรียนส่วนใหญ่ก็ทยอยออกจากโรงเรียนกัน ผมเดินสวนทางกลับเข้าไปในโรงเรียนอีกครั้ง ก่อนจะมุ่งหน้าไปที่ห้องเรียน เพื่อไปเก็บของที่ตัวเองลืมเอาไว้
เมื่อเจอโทรศัพท์มือถือที่ต้องการ ผมก็รีบรุดกลับไปยังหน้าโรงเรียที่เพิ่งจากมา เพราะไม่อยากให้ดิวรอนาน ทว่าทันทีที่วิ่งเลี้ยวผ่านมุมเสาผมก็ปะทะกับใครอีกคนเข้าอย่างจัง
“โทษที!” ผมร้องบอก แล้วช่วยคนตรงหน้าหยิบแอกสารที่อยู่บนพื้น
“ไม่เป็นไรจ๊ะ”
เสียงที่คุ้นเคยทำให้ผมที่กระวีกระวาดเก็บของต้องเงยหน้ามอง ก่อนจะนึกตกใจ เมื่อเห็นใบหน้าหวานของรุ้งที่กำลังก้มเก็บเอกสารอยู่เช่นเดียวกัน
บังเอิญกินไปแล้ว!
ผมรู้สึกประหม่าขึ้นมากะทันหัน คงเพราะความรู้สึกผิดที่เกาะกินอยู่ในใจ ผมส่งกระดาษส่วนหนึ่งคืนให้หญิงสาวตรงหน้า
“ชอบใจจ๊ะ” รุ้งตอบ พร้อมกับรับของจากมือของผม
รุ้งยังดูเหมือนเดิมจนผมนึกแปลกใจ ถึงอย่างนั้นความรู้สึกที่ยังไม่อาจสู้หน้าได้ ทำให้ผมลุกลี้ลุกลนขึ้นมา
เมื่อความเงียบก่อกำเนิดขึ้น ถึงอยากจะเดินหนี แต่ก็นึกกระดากอยู่ในใจ ผมจึงตัดสินใจหาบทสนทนาแก้สถานการณ์
“แล้วจะเอากระดาษพวกนี้ไปไหนเหรอ”
“พอดีว่าจะเอาไปไว้ที่ห้องภาคน่ะ”
“เอ่อ…ให้เรายกไปให้ไหม” ผมเสนอตัวอย่างนึกลังเลเล็กน้อย
รุ้งหันมามองผมด้วยท่าทีที่อ่านไม่ออก ก่อนริมฝีปากสีหวานจะระบายยิ้มออกมา แล้วส่งกองกระดาษที่มีอยู่เต็มมือให้ผม
“งั้นฝากด้วยนะจ๊ะ”
:: +++++++++++++++ ::
เราสองคนเดินขึ้นไปบนอาคารเรียนต่อ ก่อนจะวางเอกสารไว้ที่โต๊ะของอาจารย์ที่อยู่ในห้องภาควิชาภาษาต่างประเทศโดยไร้คำพูด
ผมรู้สึกอึดอัดขึ้นมา ส่วนสาเหตุนั้นคงหนีไม่พ้นเรื่องความรักที่มีเธอเข้ามาเกี่ยวช้องด้วย
สุดท้ายผมก็ขัดขวางผู้หญิงที่แสนดีคนหนึ่งไป...
“แล้วปอยังไม่กลับบ้านเหรอจ๊ะ” รุ้งถามขึ้น เธอก็คงรู้สึกอึดอัดไม่แพ้กัน
“เราก็กำลังจะกลับนั่นแหละแต่ดันลืมของเอาไว้ที่ห้อง” ผมบอก ก่อนจะหัวเราะขึ้นมาเล็กน้อย “แล้วรุ้งจะกลับเลยหรือเปล่า”
“พอดีมีงานกลุ่มที่ต้องทำกันต่อนิดหน่อย” รุ้งตอบ แล้วหันมายิ้มให้ผม “ถ้าปอไม่รีบไปไหน รุ้งขอเวลาหน่อยจะได้ไหม”
ผมรู้สึกลังเลแต่ก็ยังพยักหน้ารับ พร้อมกับนึกถึงใครอีกคนที่คงยืนรออยู่ ก่อนที่ผมจะหยิบเครื่องมือสื่อสารที่ดั้นด้นกลับมาเอา เพื่อโทรศัพท์ไปบอกดิวที่รออยู่หน้าประตูโรงเรียน ทว่าโชคชะตาคงอยากแกล้งผม เมื่อโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในมือหน้าจอดับสนิท
แบตหมด...
“มีอะไรหรือเปล่า” รุ้งหันมาถาม
“ไม่มีอะไรหรอก...ว่าแต่รุ้งมีอะไรเหรอ” ผมตอบ แล้วส่งยิ้มให้ ก่อนจะเก็บโทรศัพท์มือถือที่ใช้งานไม่ได้ใส่กระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม
คงไม่นานเท่าไหร่หรอกมั้ง....
:: +++++++++++++++ ::
-
หลังจากนั้นเราสองคนก็เดินมาที่สวนหย่อมข้างอาคาร ในเวลาหลังเลิกเรียนแบบนี้ ทำให้สถานที่แห่งนี้เงียบสงบยิ่งกว่าเดิม ผมนั่งลงที่ม้านั่งไม้ แล้วมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของรุ้งที่กำลังทอดมองภาพเบื้องหน้า
“ปอมีแฟนแล้วสินะ”
ประโยคเกริ่นนำของรุ้งทำให้สวนหย่อมที่ร่มรื่นและสงบเงียบนั้นแลดูน่ากลัวขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด ผมกลั้นลมหายใจของตัวเองเล็กน้อย ทั้งที่เตรียมใจมาแล้วว่าคงต้องได้ยินเรื่องนี้ด้วยแน่ แต่ผมก็ยังไม่อาจทำใจให้นิ่งและเป็นปกติได้
“อืม” ผมตอบรับ ก่อนจะมองดอกไม้และต้นไม้ที่ถูกดูแลเป็นอย่างดี ทั้งที่ในใจกำลังปั่นป่วนและลำบากใจอย่างที่สุด
“รุ้งรู้สึกแปลกยังไงก็ไม่รู้” รุ้งพูดขึ้น ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วหันมาทางผม “แปลกจังเลยนะที่สุดท้ายกลายเป็นแบบนี้ไปได้”
ผมนึกหาคำพูดไม่ออก ตอนนี้ทำได้เพียงสบดวงตากลมโตที่มองมาครู่หนึ่ง แล้วเบือนหน้าหนี
ผมไม่เข้าใจว่ารุ้งคิดอย่างไรกันแน่ที่มาพูดเรื่องนี้ แต่ผมพอจะเคาได้ว่าเธอคงตกใจ แล้วก็เสียใจล่ะมั้ง
ในเมื่อผู้ชายที่เธอชอบดันมาชอบผู้ชายด้วยกัน แถมผู้ชายคนนั้นก็ยังเป็นคนเดียวกับที่เคยจีบเธอมาก่อน ถ้าเป็นผมเองก็คงตกใจและสับสนมาก
“ขอโทษนะ”
ในเวลานี้คำพูดเดียวที่ผมนึกออกก็มีอยู่เท่านี้ ผมคงเป็นผู้ชายที่ใช้ไม่ได้จริงๆ นั่นแหละ
“ขอโทษทำไม” รุ้งพูดขึ้น พร้อมกับรอยยิ้มที่ระบายออกมา “แต่แน่ใจแล้วหรือว่าจะคบกับผู้ชายแบบนั้น”
ผมหันไปมองรุ้งที่มีสีหน้าเรียบเฉย นัยน์ตาสวยสีดำนิ่งสงบ แต่ก็แฝงไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง ผมได้แต่มองอย่างครุ่นคิด
“ทำไมเหรอ”
“รุ้งเป็นห่วงปอนะ” รุ้งหันมาบอก แล้วเบือนหน้ากลับไปทางเดิมด้วยรอยยิ้มที่ประดับตรงมุมปาก “ผู้ชายพรรค์นั้น...”
ผมก็ได้แต่มองใบหน้าหวานด้วยความสับสน พร้อมกับนึกตามคำพูดของเธอด้วยความแปลกใจ รุ้งถอนหายใจออกมา
“ดิวไม่ใช่คนดีอย่างที่เห็นหรอกนะ” รุ้งบอก แล้วยิ้มออกมาเล็กน้อย
ผมไม่ได้ตอบอะไรไป ในเมื่อผมเองก็รู้ดีว่ามันไม่ได้เป็นคนดีนัก มันก็แค่ยิ้มเก่ง แล้วก็ใจดีกับผม...ก็เท่านั้น
“รุ้งรู้ว่ามาพูดแบบนี้ไม่ดี แต่รุ้งไม่อยากให้ปอหลงผิดแบบรุ้งอีกคน”
“หลงผิด?” ผมทวนคำอย่างสงสัย ตอนนี้ผมรู้เพียงอย่างเดียวว่าหลงมันเข้าไปแล้ว ไม่ว่าจะเป็นรอยยิ้มหรือท่าทางที่แสดงออกมา
มีคนเคยกล่าวเอาไว้ ความรัก...ทำให้คนตาบอด ผมเพิ่งจะเข้าใจตอนนี้นี่แหละครับ
หรือนั่นจะเป็นการหลงผิดด้วยหรือเปล่า...
“มีเพียงเหตุผลเดียว...ที่ทำให้ดิวเข้ามาตีสนิทกับรุ้ง” 'รุ้งพูดขึ้น พร้อมกับมองมาที่ผม “เขาก็แค่อยากทำให้แน่ใจว่า คนที่เขาต้องการจะไม่ตกไปเป็นของคนอื่น หึ...ปอรู้ใช่ไหมว่าคนๆ นั้นเป็นใคร”
ความเงียบทำงานขึ้นอีกครั้ง ผมได้แต่หลบตาอย่างคนที่จนต่อคำพูด เวลานี้รุ้งกำลังฟ้องว่าเธอถูกใช้เป็นเครื่องมือในการสานความรักของผมกับดิว
ผมไม่รู้ว่าความจริงเป็นอย่างไร แต่ผมก็ทำได้แค่โทษไอ้ตัวดีอยู่ในใจ
ทำไมมันต้องทำอะไรแบบนี่ด้วย...
“เราไม่รู้หรอกนะว่ามันไปทำอะไรกับรุ้งไว้บ้าง แต่เราก็ขอโทษแทนมันด้วยแล้วกัน” ผมพูดขึ้นเท่าที่ตัวเองจะนึกออก แน่นอนว่าผมต้องไปจัดการกับคนก่อเรื่องทีหลังแน่
“ปอคงชอบดิวมากเลยสินะ” รุ้งพูดขึ้นด้วยดวงตาที่สั่นไหว ก่อนเธอจะเบือนหน้าหนี “แต่ก็ช่างเถอะ! ตอนนี้รุ้งก็เหมือนคนที่ตาสว่างอีกครั้ง เป็นแบบนี้อาจจะดีแล้วก็ได้”
“รุ้ง...”
ผมเรียกชื่อของเธอแผ่วเบา ถึงรุ้งจะพูดมาแบบนั้น แต่ผมรู้ดีว่าเธอต้องเสียใจกับเรื่องนี้มากแน่ๆ แต่จะให้ผมคืนดิวให้ตอนนี้ ผมก็ทำไม่ได้หรอกครับ
“ตั้งแต่ที่รุ้งรู้ความจริง รุ้งก็คิดมาตลอด...” รุ้งบอก ก่อนใบหน้าหวานจะหันมามองผม พร้อมกับรอยยิ้มอ่อนจาง “ว่าหลงไปชอบคนที่หลอกคนอื่นด้วยรอยยิ้มแบบนั้นไปได้ยังไง”
คำพูดของรุ้งทำให้ผมมึนงงไปชั่วขณะ ก่อนจะนึกถึงใบหน้าหล่อเหลาที่มักแต้มด้วยรอยยิ้มชวนมองและท่าทางเอาใจใส่ที่ทำให้ผมคล้อยตาม
อีกด้านหนึ่งของความใจดีทีมีให้ผมนั้น แต่กลับเป็นความใจดำที่ทีให้ผู้หญิงอีกคน...
รอยยิ้มที่ทำร้ายคนอื่น…
ในชณะที่ผมกำลังจมปลักกับความคิดของตัวเอง อยู่ดีๆ ร่างของรุ้งก็พุ่งเข้ามาหาผมอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ก่อนที่วงแขนเรียวจะกอดคอของผมไว้ และทำให้ใบหน้าของเราสองคนประชิดกัน
ผมเบิกตากว้างด้วยความตกใจ จังหวะของชีวิตเต้นเร็วและรุนแรง
“รุ้ง...จะทำอะไรน่ะ!” ผมถามด้วยน้ำเสียงเบาหวิว พร้อมกับรับรู้ได้ถึงสัมผัสทางกายที่ใกล้ชิดกันมากขึ้น นัยน์ตาหวานสบมองผม ก่อนทีริมฝีปากสีชมพูจะระบายยิ้มออกมา
“ไม่ต้องห่วงหรอก รุ้งแค่อยากจะเอาคืนบ้าง” รุ้งกระชิบบอก แล้วเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้มากยิ่งขึ้น
ผมผงะถอยหนีอย่างตกใจ เมื่อระยะห่างระหว่างเราลดน้อยลงอย่างน่าหวาดเสียว ทว่าแขนเรียวที่คล้องคอของผมเอาไว้เป็นเหมือนกำแพงที่กั้นไม่ให้ผมดิ้นหนี แล้วน้ำเสียงหวานก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“มีคนกำลังมองอยู่น่ะ”
ผมได้แต่มองรุ้งอย่างตื่นตระหนกและร่างกายที่แข็งทื่อ สิ่งที่อยู่ภายในใจกำลังร้องห้าม ทว่าริมฝีปากกลับนิ่งสนิทด้วยความคิดที่ยังตีกันยุ่งเหยิง
เพียงไม่กี่วินาทีที่เรียวปากสีหวานเคลื่อนเข้ามาใกล้ พลันแรงปริศนาก็กระชากผมจากด้านหลัง และทำให้เหตุการณ์น่าหวาดเสียวต้องหยุดชะงัก
รุ้งปล่อยมือออกจากร่างของผม ก่อนจะจับปลายผมที่รัดไว้อย่างสงวนท่าที ผมไม่ได้นึกสนใจคนตรงหน้าอีก แต่หันกลับไปมองด้านหลังในทันที
“ดิว...”
:: +++++++++++++++ ::
ผมสบตากับดิวที่จ้องใบหน้าของผมนิ่ง ก่อนจะเลื่อนไปมองหญิงสาวผู้ร่วมก่อเหคุ แล้วยิ้มออกมา ทว่ารอยยิ้มนั้นมันช่างดูน่ากลัวสิ้นดี
“ดิวมาทำอะไรแถวนี้เหรอ” รุ้งถามขึ้น แล้วยิ้มออกมาอย่างไม่ทุกข์ร้อน
“พอดีดิวมาตามแฟนน่ะ” ดิวตอบ ก่อนจะมองหน้าของผมที่ยังตั้งตัวไม่ติด “ไม่นึกว่าจะเจออยู่ที่นี่เลยนะ ไหนว่าลืมของที่ห้องไง”
“พอดีเจอรุ้งน่ะ แล้วแบบว่า...”
“ดิวให้มาเก็บของที่ลืมไว้ ไม่ได้หมายถึงคนที่ลืมไว้ด้วย”
ผมก็ได้แต่นิ่งอ้าปากค้าง เพราะพูดอะไรไม่ออก กลังจากที่ได้ยินคำพูดนั้น ผมรู้สึกได้ถึงลำคอที่ตีบตันขึ้นมากะทันหัน ทว่าช่วงนาทีดับจิตก็เกิดเพียงชั่วขณะเท่านั้น ก่อนความเงียบที่แสนกดดันจะถูกทำลาย
“คนที่ถูกลืม” รุ้งพูดขึ้น พร้อมกับลุกจากม้านั่ง นัยน์ตาหวานจ้องมองผู้มาใหม่ไม่ละสายตา “เย็นชาจังเลยนะดิว”
“ดิวก็แค่พูดความจริง” ดิวบอก ก่อนจะหันมามองผม “ทำหน้าเอ๋ออยู่ได้ กลับกันได้แล้ว” แล้วมันก็ฉุดผมให้ลุกขึ้น
ผมได้แต่อ้ำอึ้ง ก่อนจะลุกตามแรงดึงของอีกฝ่าย ในขณะที่ดิวกำลังพาผมออกจากสวนหย่อม เสียงของรุ้งก็ดังไล่จากด้านหลัง
“ปอ! ขอบใจสำหรับทุกอย่างในวันนี้นะ รวมถึงจูบเมื่อกี้นี้ด้วย”
งานเข้า...
ดิวหยุดชะงักในทันที ก่อนจะหันกลับไปมองรุ้ง ผมถอนหายใจอย่างนึกปลงชีวิตของตัวเอง
ทำไมรุ้งถึงพูดแบบนั้นเล่า!
ขณะที่ผมกำลังจะบอกความจริงถึงสิ่งที่เกิดขึ้น เพื่อแก้ต่างให้กับตัวเอง ทว่าสียงของคนข้างตัวก็ดังขึ้นมาเสียก่อน ถึงแม้โทนเสียงจะนิ่งเรียบ แต่ผมก็รับรู้ได้ถึงแรงที่จับแขนของผมแน่นขึ้น
“หึ...ก็แค่จูบลา ดิวไม่ถือ”
เล่นออกอาการขนาดนี้ กูไม่เชื่อมึงหรอก..
TBC >>>>>>>>>>>>>>>
NOTE ::: :z13:
มาลงแล้วจ้า เย้ๆ
ขอสารภาพตามตรงว้า ตอนนี้แต่งขึ้น เพื่อกำจัดรุ้งโดยเฉพาะ ฮ่าๆ (หลังจากกำจีดพี่น็อตไปแล้ว อิอิ)
แล้วก็ให้มีงอนกันนิดหน่อยพอให้มีชีวิตชีวา เอิ๊กๆ
ตอนหน้าดิวก็จะเริ่มหางโผล่อีกเล็กน้อย ช่วยติดตามกันด้วยนะคะ
สามารถแนะนำและติชมได้เช่นเคย
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ
สำหรับผู้ที่สนใจหนังสือ ตอนนี้มีให้เปิดจองแล้วนะคะ ติดตามได้ที่หน้าแรกจ้า ^^
ช่วงนี้อากาศแปรปรวนมากๆ ก็รักษษสุขภาพกันด้วยนะคะ
รักและเป็นห่วงเสมอจ้า :mew1:
(เริ่มติดเชื้อเน่าจะากดิว อิอิ)
-
งั้นสรุปว่าดิวก็ชอบแมลงปอตั้งแต่แรกเลยสินะ
แมลงป๊อออออออออออทำไงอะเตงเค้าอยากได้แบบดิวบ้าง *___* 5555555555555555
ประโยคสุดท้ายนี่แบบจ้า ชอบคนแบบนี้มันดูมีเล่ห์5555555555555
บายรุ้ง เข้าใจรุ้งนะแต่ให้ทำไงได้ ดิวเป็นของแมลงปออออ~~~
-
ชะนีร้ายยยย เอาใจช่วยปอนะ
-
อ่านแล้วก็ไม่รู้สึกไม่ชอบรุ้งนะ เพราะดิวก็เหมือนไปหลอกรุ้งก่อนจริงๆ เพื่อกันท่าไม่ให้แมลงปอไปคบรุ้งอ่ะ
รุ้งก็ขอเอาคืนนิดๆ หน่อยๆ o18
คิดว่าดิวคงทำไรเจ้าเล่ห์ไว้เยอะกว่าจะได้แมลงปอมาเนี่ย
กำลังหนุกเลย ไว้มาอัพเดทเร็วๆ นะ
-
รุ้งช่างเสี้ยมได้จังหวะ
แมลงปอก็ซื่อเิกิ๊น
จะโดนดิวจัดหนักรึเปล่าไม่รู้
แต่กดบวกและเป็ดรอ
เค้าไม่เอามาม่าได๋ปะ ขอน้ำตาลท่วมคอก็พอ 555
:hao7:
-
อยากเห็นดิวโหมดดาร์กบ้างอ่ะ :hao7:
-
ปอบอกความจริงกับดิว ดิวคงเชื่อใจปอมากกว่าคนอื่น ขอให้ไม่มีปัญหากันนะ
-
แจ้งข่าวดีจ้า :mc4:
แวะมาแก้ไขราคาหนังสือจ้า เนื่องจากมีคนแอบมาบอกว่า...อยากให้ลดอีกนิด อิอิ
เพราะไม่ได้ทำขาย แต่สนองความต้องการ (แบบว่าหาคนแชร์ อิอิ) เลยขออนุญาตเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย
ขออภัยในความไม่สะดวกจ้า
ขอบคะณค่ะ
ปล. จะลงตอนหน้าอาทิตย์หน้าจ้า
-
แหมะ!ดิวไม่ถือ. คนอ่านก็ไม่เชื่อจ้า555แมลงปอโดนแน่ๆเลย>.<
-
ตอนที่ 31
หลังจากเดินออกจากสถานที่เกิดเหตุเพีฟยงไม่กี่ก้าว ผมก็ได้แต่มองคนที่เดินมาด้วยกันไม่พูดไม่จา บรรยากาศที่เงียบอยู่แล้วก็ยิ่งเงียบกว่าที่เคย ผมไม่อาจทนกับท่าทางนิ่งเฉยที่มันเป็นอยู่ตอนนี้ได้
“ดิว กูยังไม่ได้...”
“อย่าพิ่งพูดอะไร”
ผมมองใบหน้าที่เรียบนิ่งอย่างคนใจไม่ดีนัก ผมไม่อยากให้มันเข้าใจผิด และที่สำคัญผมเป็นเพียงผู้รับเคราะห์เท่านั้น
“แต่...”
“แมลงปอ... ดิวกำลังอารมณ์ไม่ดี”
เนื้อความที่ประกาศชัดเจน ทำให้ผมปิดปากสนิท ก่อนจะมองดิวที่เดินไปหยิบกระเป๋านักเรียนที่ฝากไว้กับยาม แล้วเดินนำออกไปก่อน
:: +++++++++++++++ ::
เมื่อไหร่มึงจะอารมณ์ดี...
ผมได้แต่คิดกับตัวเองพลางมองคนที่ขับรถไม่พูดอะไรสักคำ จากเดิมที่จะเปิดเพลงตอนขับรถเสมอ แต่เวลานี้กลับไร้ซึ่งสรรพเสียงใดๆ ผมมองวิวข้างทาง ทั้งที่นึกคิดแต่คนที่นั่งอยู่ด้วยกัน
“ดิว...”
ผมลองเรียกหยั่งเชิง และเป็นไปอย่างที่คิดไว้ เมื่อไม่มีสัญญาณตอบรับจากคู่สนทนา ผมหันไปมองเสี้ยวหน้าที่ยังคงมองไปที่ท้องถนนเบื้องหน้าไม่ละสายตา ใบหน้าที่มักสะท้อนถึงความสุขเสมอ บัดนี้กลับนิ่งเหมือนรูปปั้นที่ไร้ความรู้สึก
“ดิว...กูรู้ว่ามึงโกรธ แต่กูอยากอธิบาย” ผมพูดขึ้นอย่างไม่สนใจผลการตอบรับ “มันไม่มีอะไร เราแค่คุยกันเท่านั้น กูตั้งใจจะโทรไปบอกมึง แต่มือถือก็แบตหมด ถ้ามึงได้โทรหากู...ก็น่าจะรู้”
ผมดูท่าทีของมันเล็กน้อย ใบหน้าด้านข้างที่ไม่แสดงอาการอะไร ทำให้ผมรู้สึกแย่มากกว่าเดิม
“กูไม่คิดว่าจะนาน กูขอโทษแล้วกันที่ทำให้มึงไม่พอใจ”
ดิวยังคงนิ่งเฉย ผมก็ได้แต่ถอนหายใจพลางนึกหาวิธีแก้สถานการณ์อึกครั้ง ทว่าไม่นานเสียงของคนที่เอาแต่เงียบก็ดังขึ้น
“วันนี้จะไปกินข้าวเย็นด้วย”
:: +++++++++++++++ ::
นี่ผมกำลังอยู่กับนักแสดงมืออาชีพใช่ไหม...
ผมมองดิวที่กำลังหัวเราะ แล้วพูดหยอกกับแม่อย่างอารมณ์ดี ทั้งที่ก่อนหน้านี้ไอ้ตัวดีเหมือนหุ่นยนต์ที่ปั้นหน้านิ่งไร้อารมณ์
“คราวหน้าแม่จะสอนทำต้มข่าไก่ก็แล้วกัน”
“ถ้างั้น...ดิวขอจองเวลาคุณแม่เลยนะครับ” ดิวบอกอย่างกระตือรือร้น
“จะมาเมื่อไหร่ก็ได้ แม่ก็อยู่บ้านทุกวันนั่นแหละ” แม่ตอบพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
บทสนทนายังดำเนินต่อด้วยความชื่นมื่นและอบอุ่น ผมนั่งลูบพูห์ที่นอนอยู่บนตักพลางฟังดิวที่กำลังเล่าเรื่องอาหารต่างชาติที่ได้กินมา และจะเอามาฝากแม่คราวหน้า
ถึงตอนนี้จะดูอารมณ์ดีเหมือนปกติ แต่ก็ยังมีท่าทีมึนตึงกับผมอยู่ดี...
เมื่อการพูดคุยพอเป็นพิธีจบลง เราสองคนก็ขึ้นมาที่ห้องนอนของผมต่อ เพื่อจัดการกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น ผมไม่อยากให้มันค้างคาจนกลายเป็นปมที่แก้ไม่ออก
ถึงมันไม่ยอมฟัง แต่ผมก็จะบังคับให้มันฟังนั่นแหละครับ
ผมมองดิวที่นั่งอยู่บนเตียง รอยยิ้มที่มักแต้มอยู่เสมอนั้นหายไปอย่างไร้วี่แวว ผมยืนพิงขอบโต๊ะหนังสือ แล้วมองคนที่อยู่ตงหน้าอย่างจริงจัง
“มึงหายโกรธหรือยัง”
“ไปเจอกันได้ยังไง”
ดิวไม่ได้ตอบ แต่ดันถามผมกลับมาแทน นัยน์ตาสีดำสนิทเลื่อนไปมองตุ๊กตาที่อยู่ใกล้ตัวอย่างไม่ค่อยสนใจผมเท่าไหร่นัก
เพราะมันกำลังโกรธ ผมจะให้อภัยกับท่าทีของมันก็แล้วกัน...
บังเอิญ”
หลังจากนั้นผมก็เริ่มเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดจนถึงตอนที่ผมเห็นมันมา ดิวไม่ได้พูดแทรกอะไร นอกจากเอาแต่เงียบ แล้วก็หยิบนู้นหยิบนี้มาดูเหมือนเด็กสมาธิสั้น
“เรื่องที่เกิดขึ้นก็เป็นอย่างที่กูเล่า” ผมบอก แล้วถอนหายใจ ผมได้แต่หวังว่าความจริงที่เล่าให้มันฟัง จะทำให้คนชอบยิ้มอารมณ์ดีขึ้น
“ถ้าดิวไม่เข้าไปขวาง...ก็คงจะจูบกันสินะ” ดิวพูดขึ้นด้วยเสียงราบเรียบ
“มึงไม่เข้าใจหรือไงวะ! รุ้งต้องการให้มึงโมโหไง” ผมบอกอย่างคนไม่สบอารมณ์นัก ตอนนี้ผมก็เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่า การเอาคืนที่รุ้งบอก รวมถึงผมด้วยหรือเปล่า
“แล้วถ้าดิวยืนมองเฉยๆ... แมลงปอก็คงยอมให้รุ้งจูบอยู่ดี” ดิวยังพูดต่อ ก่อนจะมองผมเล็กน้อย
“มึงอย่ามางี่เง่าไปหน่อยเลย ทำไมกูต้องไปทำแบบนั้นด้วย” ผมโต้กลับอย่างเริ่มนึกโมโห พอถึงเวลาจวนตัวจริงผมก็ต้องดันรุ้งให้ออกห่างอยู่แล้ว
ทำไมต้องทำมึนกับเรื่องแบบนี้ด้วยวะ!
“โอเค... ดิวจะพยายามเชื่อก็แล้วกัน”
ผมมองคนตรงหน้าที่เอาแต่นิ่งเฉย บางทีถ้ามันตะโกนใส่ผมบ้างอาจจะดีกว่า ผมจะได้โต้มันกลับไปเต็มที่และจะได้ไม่รู้สึกผิดเหมือนตอนนี้
“มึงไม่เชื่อกูหรือวะ” ผมถามอย่างหงุดหงิด
“แต่รุ้งก็เป็นคนที่แมลงปอชอบ”
“แต่มึงเป็นคนที่กูรัก!”
ให้ตายเถอะ!
ความเงียบเกิดขึ้นอีกครั้ง ผมไม่สนใจอะไร นอกจากไอ้คนตรงหน้าที่หันมาสนใจผมอย่างจริงจังเป็นครั้งแรกตั้งแต่เกิดเรื่อง
“แต่...”
“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น!” ผมพูดแทรกด้วยความโมโห
บทจะทำตัวยาก มันก็ไม่ยากธรรมดา แต่โคตรยากเลยครับ
ผมนึกขึ้นย่างหงุดหงิด ก่อนจะดึงคอเสื้อนักเรียนของคนงี่เง่าให้เข้ามาใกล้ พร้อมกับจ้องนัยน์ตาสีดำสดใสของมันนิ่ง
“มึงจะอะไรนักหนาวะดิว มึงก้รู้ว่ากูจูบมึงได้เค่คนเดียว!”
เมื่อจบประโยคนั้นผมก็ดึงคนตรงหน้าเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว ก่อนจะแนบริมฝีปากของตัวเองลงบนกลีบปากนุ่มเพื่อยืนยันคำตอบ เพียงไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นผมก็รู้สึกได้ถึงปลายลิ้นของดิวที่สอดเข้ามาในปากชองผม พร้อมกับจูบที่ร้อนแรงขึ้น
ผมคงจะเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสนั้นอย่างเผลอไผล ถ้าเกิดไม่ได้รู้สึกถึงแผ่นหลังที่ระนาบไปกับเตียงนอนและฝ่ามืออุ่นร้อนที่กำลังลูบไล้เข้าไปใต้เสื้อนักเรียนของตัวเอง
“ดิว!” ผมร้องเสียงดัง ก่อนจะดันคนที่กำลังนัวเนียอยู่ให้ออกห่าง
แค่จะจูบธรรมดา มันกลายเป็นท่านี้ได้ยังไงวะ!
“หึม? ว่าไงครับ” ดิวตอบรับ พร้อมกับใบหน้าขาวที่ประดับด้วยรอยยิ้ม ทว่าไม่ทันที่ผมได้ตั้งตัว ไอ้ตัวดีก็ฉกจูบผมอีกหนึ่งที
“พอได้แล้ว” ผมบอก ก่อนจะเม้มริมฝีปากของตัวเองไว้ เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ผมก็เลิกคิ้วขึ้น “หายโกรธแล้วใช่ไหม”
“ดิวก็ไม่ได้โกรธอะไรนี่” คนตรงหน้าบอก แล้วกลับไปนั่งเหมือนเดิม
“มึงไม่ได้โกรธ?” ผมทวนคำอย่างสงสัย เมื่อได้สบกับนัยน์ตาสีดำสว่าง ผมก็รู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง
โดนหลอก...
“นี่มึง!” ผมพูดขึ้นอย่างโมโห
“อะไรอีกล่ะครับ” ดิวตอบรับ แล้วลูบหัวของผม “ ตอนแรกดิวโกรธจริงนะ แต่หายตั้งแต่มาถึงบ้านแล้ว”
ไอ้ตอแหล!
ผมก็ได้แต่นึกด่าอีกฝ่ายอยู่ในใจ แล้วมองอย่างเอาเรื่อง พร้อมกับดิวที่ยิ้มรับท่าทีของผม
“ไม่เอาน่า...อารมณ์เสียบ่อยๆ เดี๋ยวแก่เร็วนะ” ดิวว่า แล้วฉายยิ้มกว้างกว่าเดิม “ดิวยังไม่อยากมีแฟนหน้าแก่กว่าอายุจริง”
“ทั้งหมดก็เพราะมึงนั่นแหละ!”
:: +++++++++++++++ ::
ถึงแม้การสะสางเรื่องเมื่อตอนเย็นจะจบลงด้วยการที่ผมเอาหมอนฟาดคนเจ้าเล่ห์ที่หลอกให้ผมกังวล ทั้งที่มันหายโกรธไปตั้งนานแล้ว แถมยังพูดต่ออย่างคนอวดดีอีก
‘พอดีตอนนั้นลืมคิดไปหน่อย...ดิวทั้งหล่อทั้งรวยขนาดนี้ แมลงปอจะโง่ไปนอกใจได้ยังไงล่ะ จริงไหม’
ไอ้คนหลงตัวเอง!
หลังจากใช้กำลังระบายอารมณ์กับมันไปแล้ว ผมก็ต้องจัดการเรื่องของรุ้งที่มันไปสร้างเหตุเอาไว้ต่อ
ในเมื่อรู้มาขนาดนี้แล้ว จะให้ผมทำเป็นนิ่งเฉยต่อไม่ได้หรอกครับ และที่สำคัญรุ้งก็เป็นผู้หญิงที่ผมเคยชอบมาก่อน
ผมมองดิวที่กำลังหยิบกีตาร์ของผมมาเล่นอย่างคนอารมณ์ดี ซึ่งผิดกับท่าทีเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนลิบลับ
กูจะจำเอาไว้ว่า...มึงเป็นพวกตีสองหน้า!
“มึงจะไม่ถามหน่อยหรือไง เรื่องที่กูกับรุ้งคุยกัน”
“ก็ไม่ได้อยากรู้”
มึงตัดบทจนกูต่อไม่ติดเลย...
“แต่กูอยากรู้” ผมบอก ก่อนจะมองคนที่กำลังจับคอร์ดกีตาร์อยู่ “มึงทำแบบนั้นกับรุ้งทำไมวะ”
“ทำอะไร”
“มึงเองก็รู้ดี ถ้ามึงไม่ได้ชอบก็อย่าไปทำแบบนั้นสิวะ”
ดิวเงยหน้าขึ้นมามองผมโดยไม่ได้พูดอะไร ผมมองใบหน้าที่ยังไม่แสดงอารมณ์ของมันอีกครั้ง แล้วถอนหายใจออกมา ก่อนสายตาของเราสองคนจะสบมองกัน
“แต่เขาเป็นคนที่แมลงปอชอบ”
“กูชอบ แล้วเกี่ยวอะไรด้วยวะ”
“ดิวไม่ชอบให้คนที่ตัวเองชอบไม่สนใจคนอื่น....จบไหม”
“แต่กูเห็นมึงร่าเริงดีนี่” ผมพูดขึ้นแบบไม่เต็มเสียงนัก แล้วนึกย้อนไปถึงภาพรอยยิ้มที่มันมักแสดงออกมาเสมอ
“ดิวแกล้งทำ...เห็นแบบนั้นใครจะไปมีความสุขกัน”
คำตอบที่ตรงไปตรงมา ทำให้ผมต้องอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจออกมา ตอนนี้ผมเหมือนเพิ่งจะรู้จักตัวจริงของมันเป็นครั้งแรก
“แล้วเรื่องที่บอกจะจีบรุ้งล่ะ”
“ดิวเคยบอกที่ไหน” ดิวถามขึ้นด้วยน้ำเสียงสงสัย
“ก็วันนั้นไง” ผมบอก ก่อนจะมองคนที่ทำเป็นไม่รู้เรื่องอย่างหมั่นไส้ “ที่มึงบอกว่าจะแข่งกับกูน่ะ”
“ดิวไม่ได้หมายถึงแบบนั้น” ดิวตอบกลับ ก่อนจะวาดยิ้มที่มุมปาก “ถ้าอยากจีบรุ้งก็จีบไป แต่ดิวก็จะจีบแมลงปอเหมือนกัน แล้วเราสองคนก็แข่งกันว่าใครจะจีบติดก่อนอย่างที่ดิวบอก”
“กูไม่ไดคิดแบบนั้น”
“แต่ดิวหมายความว่าอยางนั้น”
ใครจะไปคิดแบบนั้นกัน มีแต่มึงนั่นแหละที่คิดได้!
“ถ้าเป็นแบบนั้นจริง...แล้วจะมาท้าแข่งทำไมวะ” ผมถามอย่างไม่เข้าใจคนตรงหน้าอย่างที่สุด
“ก็เรียกร้องความสนใจไงครับ”
ผมนั่งฟังคำสารภาพอย่างคนที่ไม่รู้ว่าควรจะโกรธดีหรือเปล่า แต่ที่แน่ๆ ผมพูดไม่ออกเลยล่ะครับ
ทำไมมันถึงพูดเรื่องแบบนี้ได้คล่องเหลือเกินวะ...
“แล้ว...”
“แมลงปอ...เลิกสนใจเรื่องของรุ้งสักที ดิวขึ้เกียจตอบแล้ว” ดิวพูดจัดขึ้น แล้วถอนหายใจออกมา
“แต่ไม่ว่ายังไง มึงก็ไม่ควรไปทำแบบนั้น” ผมตอบกลับ ถึงมันจะบอกว่าชอบผมขนาดไหนก็ไม่ควรไปสร้างความหวังให้รุ้งแบบนั้น
“ดิวไม่ใช่คนดีอะไรและที่สำคัญก็ไม่ได้ใจกว้างด้วย “ ดิงบอก แล้วมองหน้าของผมอย่างจริงจัง “ เรื่องของความรัก... ดิวก็ไม่ยอมใครเหมือนกัน “
ผมมองคนตรงหน้าที่เข้ามาจับมือของผมเอาไว้ นัยน์ตาคู่สวยทอดมองอย่างอ่อนโยน ก่อนน้ำเสียงทุ้มจะดังขึ้นอีกครั้ง
“ คู่แข่งน่ะ...ไม่จำกัดเพศหรอกนะ ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย”
“ดิว.,”
“ไม่ว่าทุกอย่างที่เคยผ่านมาจะเป็นยังไง แต่ความจริงในตอนนี้ก็คือดิวรักแมลงปอ แล้วเราสองคนก็เป็นแฟนกัน มีแค่นี้เท่านั้นที่ดิวอยากให้จดจำไว้”
“มึงเริ่มเน่าใส่กูอีกแล้ว” ผมว่าแก้เขิน ทำอย่างไรก็คงจะไม่ชินกับคำพูดแบบนี้ของมัน
“เวลาเขินทีไร ทำไมจะต้องด่าดิวทุกที” ดิวถาม ก่อนจะยักคิ้วส่งให้แบบกวนๆ “หรือว่าไม่จริง”
ผมไม่ได้ตอบ แล้วทำหน้าบึ้งใส่แทน พร้อมกับเสียงหัวเราะของดิวที่ดังขึ้นอีกครั้ง
เรื่องน่าอายแบนั้น ใครจะไปยอมรับวะ!
-
:: +++++++++++++++ ::
ผมเดินไปตามเส้นทางที่ปูไปด้วยอิฐสีแดงอย่างนึกแปลกใจ ภาพเบื้องหน้ามีเพียงต้นไม้และดอกไม้ที่ประดับอยู่ริมทาง แต่ไร้วี่แววสิ่งมีชีวิตอื่นใดอีก
ที่ไหนกัน…
ผมก้าวเดินไปตามเส้นทางอย่างไร้จุดหมาย โดยมีหมอกเบาบางไม่ต่างจากผืนม่านใสประดับอยู่กลางทาง
ภายใต้แสงอาทิตย์ที่สาดส่องและท้องฟ้าที่ไร้เมฆกว้างสุดจะคำนวณได้ ผมหันไปมองรอบตัวอีกครั้ง ทว่าพบแต่ความว่างเปล่า
ผมถอนหายใจอย่างนึกปลงชีวิต แต่ก็ยังไม่อาจหยุดฝีเท้าของตัวเองได้ ทั้งที่ไม่มีเป้าหมาย ทว่าจิตใต้สำนึกกลับสั่งให้ผมต้องเดินต่อไป
หลังจากที่อยู่กับความโดดเดี่ยวได้ไม่นาน ผมก็เดินมาพบกับบ้านหลังหนึ่ง ไม่รอช้าผมรีบรุดไปยังสถานที่แห่งนั้น ก่อนจะมองโดยรอบอย่างสงสัย
บ้านใครกัน…
ความเงียบที่พบไม่ต่างจากก่อนหน้านี้ทำให้ผมนึกลังเลใจ ถึงอย่างนั้นผมก็ตัดสินใจมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูไม้บานใหญ่ แล้วลองหมุนลูกบิดไปมาเบาๆ และพบว่ามันเปิดไม่ออก
ทว่าความคิดที่แสนสับสนจนน่าปวดหัวยังไม่หยุดลง และไม่ทันที่ผมจะได้คิดทบทวนซ้ำ มือของผมก็เคาะไปที่ประตูตรงหน้าโดยทันที
ก๊อกๆ
ผมถอนหายใจออกมา เมื่อคิดว่าคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก ทว่าในวินาทีที่กำลังจะถอดใจ บานประตูที่ปิดสนิทกลับแง้มออก และเมื่อปราการตรงหน้าเปิดกว้าง ผมก็ตาโตขึ้น เมื่อถูกจู่โจมอย่างไม่รู้ตัว
ในเสี้ยววินาทีที่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่นและตื่นตกใจ เสียงที่เปล่งออกมาคือชื่อของคนตรงหกน้าที่กำลังกระโจนใส่ผมอย่างรวดเร็ว
“ดิว!!!”
:: +++++++++++++++ ::
ผมลืมตาตื่นอย่างตกใจ พร้อมกับรับรู้ได้ถึงความเย็นจากเหงื่อที่ไหลซึมผ่านเส้นผม ก่อนจะอ้าปากค้าง เมื่อสายตาฉายภาพคนคุ้นตาที่เพิ่งได้เจอกันเมื่อครู่นี้ในระยะประชิด
“ดิว!”
“ฝันถึงกันด้วย น่ารักจังเลยนะ”
ผมขมวดคิ้วขึ้น แล้วขยี้หัวของตัวเอง ก่อนจะถอนหายใจออกมา เมื่อรู้ว่าเหตุการณ์ก่อนหน้านี้เป็นเพียงความฝัน
“ทำไมทำสีหน้าแบบนั้นล่ะ” ดิวถามขึ้น ก่อนจะมองผมอย่างสงสัย
“ไม่มีอะไร...ว่าแต่มึงมาได้ยังไงวะ”
“ขับรถ แล้วก็เดินขึ้นมา”
“กูหมายถึงมาทำอะไรตั้งแต่เช้าต่างหาก” ผมบอกพลางมองนาฬิกาบนหัวเตียง แล้วพบว่าเวลาประมาณแปดโมงเช้า
“อยากให้แมลงปอเห็นความรักตั้งแต่ลืมตาตื่น”
“เน่าแต่เช้า” ผมว่า ก่อนจะยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย แล้วเอาหมอนปาใส่หน้าของมันกลบความเขินอายที่กำลังเล่นงานอยู่ ดิวรับเอาไว้ แล้วหัวเราะออกมา ใบหน้าหล่อเหลามองผมไม่ละสายตา
“เมื่อกี้ฝันถึงดิวด้วยใช่ไหม ฝันว่าอะไรเหรอ”
“ไม่มีอะไร”
“ดิวอยากรู้ บอกหน่อยนะ”
ดิวเข้ามาอ้อนผมอีกครั้ง ก่อนจะเริ่มฉวยโอกาสด้วยการเช้ามากอดผมเอาไว้อย่างแนบเนียน
ผมทอดถอนใจ เมื่อนึกย้อนไปถึงความฝันที่เพิ่งประสบมา ความรู้สึกในตอนนั้นยังแจ่มชัด ถึงแม้จะหลุดพ้นจากห้วงนิทราที่แสนน่ากลัวมาแล้ว แต่ภาพติดตาในเสี้ยววินาทีกลับถูกบันทึกในความทรงจำราวกับเห็นมาเนิ่นนาน
ผมมองดิวที่กำลังมองมาอย่างรอคำตอบ ริมฝีปากได้รูปคลี่ยิ้มละมุน เมื่อเห็นแบบนี้แล้ว ผมก็ได้แต่ระบายยิ้มออกมา
จะให้บอกความจริงไปได้อย่างไรว่า คนตรงหน้าเพิ่งจะกลายสภาพเป็นซอมบี้ แล้วกระโดดเข้ามากัดผม ในเวลาเฃ้าที่สดใสแบบนี้ก็ควรจะมีแต่สิ่งที่ทำให้เกิดเสียงหัวเราะและรอยยิ้มเท่านั้น
“กูเห็นมึงเดินตกท่อก็เลยร้องออกมา” ผมพูดขึ้น ก่อนจะหัวเราะออกมาเมื่อเห็นสีหน้ามุ่ยของคนฟังที่แสร้งทำราวกับเด็กที่ถูกขัดใจ
“อะไรวะ” ดิวร้องขึ้น ก่อนจะยิ้มรับ “แล้วตกท่าสวยหรือเปล่า”
“พอได้อยู่”
ผมอมยิ้ม เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของคนตรงหน้าอีกครั้ง ก่อนไอ้หน้ายิ้มจะเอาหมอนที่ผมปาไว้ออก แล้วเปลี่ยนมาจับมือของผมเอาไว้แทน พร้อมกับระยะห่างที่ลดลงในทุกวินาที
ในช่วงจังหวะที่สายตาของผมมองเห็นแต่ความมืดสีดำคู่หนึ่งที่กระจ่างชัด ลมหายใจที่สัมผัสได้ในตอนนี้ก็ทำให้ผมร้อนผ่าว
แล้วผมก็เลิกคิ้วขึ้นอย่างนึกแปลกใจ เมื่อไม่ได้รับสัมผัสนุ่มนวลอย่างที่คาดไว้ สีหน้ามึนงงของผม ทำให้คนชอบแกล้งหัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับผมที่ถอนหายใจออกมาด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ
“ดิว!”
ใบหน้าขาวยังคงระบายด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนจนทำให้ผมหวั่นไหว ก่อนน้ำเสียงทุ้มที่ชินหู ทว่ายังมีผลต่อการทำงานของหัวใจจะดังขึ้น
“แมลงปอ...เราไปเดทกันนะ”
:: +++++++++++++++ ::
“สวัสดีครับคุณแม่”
ผมมองดิวที่ไหว้แม่ ก่อนจะเข้ามานั่งในรถยนต์สีดำที่คุ้นเคย สาเหตุที่มันมาหาผมแต่เช้า เพราะอยากชวนผมไปออกเดทแบบไม่บอกล่วงหน้า แม่ก็คงตกใจที่ลูกชายตื่นขึ้นมาไม่ทันไรก็ออกจากบ้านไปเที่ยวต่อเสียแล้ว
“ขับรถระวังด้วยนะลูก”
เมื่อรถยนต์เคลื่อนตัว ผมก็เปิดเพลงอย่างถือวิสาสะ ก่อนจะหันไปมองไอ้ตัวดีที่สวมแว่นกันแดด พร้อมกับความตื่นเต้นบางอย่างที่ก่อตัวขึ้น
เพราะเดทแรกที่มีแบบไม่รู้ตัวถูกทำลายไปอย่างสวยงามด้วยฝีมือของไอ้เพื่อนตัวแสบ ครั้งนี้ผมจึงอดรู้สึกประหม่าขึ้นมาไม่ได้ เมื่อรู้ว่าวันนี้เราสองคนจะมีวันพิเศษร่วมกัน
ถึงจะเคยดูตามโทรทัศน์มาบ้าง ทว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นตอนนี้กลับแตกต่างจากที่เคยคิดไว้มากนัก
ผมมองวิวผ่านกระจกใส ทั้งที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกันตามลำพังเป็นครั้งแรก แต่ยามนี้ผมกลับเหมือนคนสมาธิสั้นที่กำลังทำตัวไม่ถูก ผมระบายลมหายใจแผ่วเบา แล้วมองท่าทีสบายของคนขับที่ดูใจเย็นเหมือนทุกที
“แล้วจะไปที่ไหนวะ” ผมถามออกไป เมื่อเห็นว่าถนนเบื้องหน้าไม่ได้เข้าเมืองอย่างที่คิดไว้ เส้นทางหลวงที่ไม่คุ้นตา ทำให้ผมนึกสงสัยขึ้นมา ดิวหันมามองผมเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มที่มุมปาก
“ชลบุรี”
ผมพยักหน้า เมื่อได้รับคำตอบ จังหวัดที่ไม่ไกลจากกรุงเทพนัก และใช้เวลาในการเดินทางเพียงสองชั่วโมงก็น่าจะถึง ผมหันกลับไปมองทิวทัศน์ข้างหน้าต่างอีกครั้ง
ทะเล...
สถานที่แรกที่ผุดขึ้นมาในความคิด นอกจากจะเป็นสถานที่ผ่อนคลายแล้ว แถมยังขึ้นชื่อเรื่องความโรแมนติกอีกด้วย ดังนั้นจึงเป็นแหล่งท่องเที่ยวที่คู่รักส่วนใหญ่มาใช้เวลาร่วมกัน
ผมลอบมองเสี้ยวหน้าที่มองท้องถนนอย่างตั้งใจ ก่อนจะรู้สึกเขินขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ
ให้ตายเถอะ! ฃ่วงนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองชักจะเป็นสาวน้อยเข้าไปทุกที...
พวกเราแวะเข้าปั้มกันสองครั้ง เพื่อคลายอิริยาบถและทำธุระส่วนตัวกัน ผมนึกตลกตัวเองที่รู้สึกตื่นเต้นอยู่ทุกขณะ ภาพข้างทางที่แสนจะธรรมดาก็ดูน่ามองไปเสียหมด
ผมนึกขำกับตัวเองที่ทำตัวราวกับคนที่ไม่เคยไปเที่ยวทะเลมาก่อน ทว่าความรู้สึกก็ต้องสะดุดลง เมื่อรถเลี้ยวเข้าซอยหนึ่งกะทันหัน และถ้าผมตาไม่ฝาด ริมข้างทางมีป้ายขนาดใหญ่ติดเอาไว้
‘สวนสัตว์เปิดเขาเขียว’
มันหลงทาง หรือผมเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า…
“มึงจะไปไหน” ผมถามขึ้นพลางมองคนขับอย่างนึกฉงน
“แมลงปอไม่เห็นป้ายเหรอ” ดิวหันมาถาม แล้วยิ้มขึ้นมา
“เขาเขียว” ผมตอบ ก่อนจะกะพริบตา เพื่อปรับความคิดของตัวเอง
“อืม... ดิวพามาเขาเขียว”
คำบอกที่ตอกย้ำนั้น ทำให้ผมต้องหันไปมองคนขับด้วยความแปลกใจ ผมนึกอยากรู้ขึ้นมาว่าจะมีใครพาแฟนมาออกเดทครั้งแรกที่สวนสัตว์บ้างหรือเปล่า แถมยังเป็นสวนสัตว์เปิดอีกต่างหาก
แต่...สวนสัตว์ก็สวนสัตว์วะ!
:: +++++++++++++++ ::
เพราะเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ทำให้สถานที่ท่องเที่ยวทางธรรมชาติใกล้เมืองกรุงได้รับความนิยมไม่น้อย กว่าที่พวกเราจะหาที่จอดรถได้ก็กินเวลาไปเกือบสิบนาที
ทันทีที่ลงจากรถ ไอ้ตัวดีในมาดเสื้อยืดกางเกงสามส่วนรองเท้าแตะก็มายืนเปล่งรัศมี ท่ามกลางแสงแดดร้อนและเหล่าเก้งกวางที่อยู่บริเวณนั้น ผมหรี่ตาลง ก่อนจะรับรู้ได้ถึงร่มเงาจากหมวกที่ถูกสวมลงมา
แดดร้อน” ดิวพูดขึ้น ใบหน้าชวนมองที่ประดับด้วยแว่นกันแดดยี่ห้อดังคลี่ยิ้มออกมา
ดิวกอดคอของผม ก่อนที่เราสองคนจะเริ่มตะลุยสวนสัตว์กัน ผมเบือนหน้าไปมองทางอื่น แต่ไม่อาจกลั้นรอยยิ้มที่แต้มที่ริมฝีปากได้
เอาน่า! สวนสัตว์มันก็โรแมนติกได้เหมือนกัน...
TBC ::::::::::::::::::::::::::::::::
:z6:
NOTE :::
สวัสดีค่ะ
เอามาลงกว่าที่ตั้งใจไว้เล็กน้อยด้วยความเครียด ฮ่าๆ
มิ้นทำงานมา 7 วันแบบยังไม่ได้หยุดเลยจ้า โฮกกกกกกกก :sad4: แถมยังฟาดโอไป 3 วันติด
มึนจ้า ต้องหาที่ระบาย กร๊ากกกกกก
พูดถึงเนื้อเรื่องแล้วชอบตอนนี้มากเลย รู้สึกมันมีความน่ารักงุงิแฝงอยู่ และเป็นตอนที่เริ่มเผยความรู้สึกของดิวด้วย ที่จริงจะตัดตอนออกเดทไปอีกตอน แต่รู้สึกมันน้อยไปเลยยัดมาใส่ให้เต็ม
หวังว่าจะหวานพอให้หายคิดถึงกันบ้าง อิอิ
ตอนหน้าเป็นตอนสุดท้ายแล้วค่ะ รับประกันความงุงิเช่นเคย
ช่วยติดตามกันด้วยนะคะ :mew3:
สามารถแนะนำและติชมกันได้เหมือนเดิมจ้า
รวมถึงติดตามตอนที่รีไรท์ได้ที่เด็กดีนะคะ (ตอนนี้ลงไปแค่ 5 ตอน)
ขอบคุณที่ยังติดตามมาจนเกือบจะจบแล้วจ้า กิ๋วๆ
ปล. อยากแต่งตอนพิเศษที่ไม่เกี่ยวในเนื้อเรื่อง ครบรอบ 1 ปีที่มาลง มีใครอยากอ่านแมลงปอกับดิวโหมดไหนบ้างหรือเปล่าคะ
แนะนำเข้ามาได้ (จริงๆอยากแต่งแฟนตาซี แต่ตอนนี้ยังนึกไม่ออก อิอิ)
-
ดิวขี้แกล้งงงงงงงงงง
-
ดิวววว
โอ๊ยเขิน TvT
-
สวนสัตว์ก็สวีทได้ ??? แมงปอเชื่อใจดิวนะ คึคึ :hao7:
-
โอ๊ยดิวนายเน่ามาก555 :hao7:
-
อ่านรวดเดียว 31 ตอน โอ๊ย 55555
ตอนหน้าก็จะจบแล้ว ขอหวานๆ เลยนะครับบบ
:hao6: :hao6:
-
เขินดิวอะ
เขินตั้งแต่ต้นเรื่องยันจะจบเรื่อง5555555555555555
-
อ่ะน่ะ สวนสัตว์ก็สวีทได้ ถ้าไปกับน้องดิว ไม่อยากกล่าวคำอำลาแมลงปอกะน้องดิวเลย คิดถึงมากๆ ไม่จบไม่ได้หรอคับ
-
สนุกมากเลยค่ะ จริงๆไม่ค่อยชอบเรื่องแนววัยมัธยมเท่าไหร่
แต่สำหรับเรื่องนี้ ชอบมากเลยจริงๆ
แมลงปอน่ารักมากดูซึนๆ แต่ดิวน่ารักกว่า 555
พระเอกไม่จำเป็นต้องเป็นคนดีมากแค่ดีกับคนที่ตัวเองรักก็พอ
รอติดตาม
รออ่านต่อนะคะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ :impress2:
-
เพิ่งอ่านจบ รวดเดียวเลย
ดิวแมลงปอ น่ารักมากกกกกกก
ดิวนี่น่าจะแอบร้ายใช่เล่นนะ 555555
-
จะมาต่อตอนสุดท้ายประมาณต้นเดือหน้านะคะ รวมถึงจะเริ่มลงตอนรีไรท์ที่นี่ด้วย
(ของเก่าเน่าเกิน แฺฮะๆ)
ขอบคุณที่ติดตามกันจ้า อิอิ
-
รอนะ ยังไงก็รอ คิดถึงคร้าบบบบ
-
ดิวได้ทั้งงึ้นทั้งล่องอ่ะ ไม่ว่าจะงอนเค้า รึเค้างอนแล้วไปง้อ
เผด็จศึกสักที้เถอะ แล้วขอให้ครั้งแรก ดิวล่มปากอ่าว 555
เรารักแมลงปอ อิอิ
-
ตอนที่ 32
บางทีผมอาจจะคิดไปเอง....
“แมลงปอช่วยดูให้หน่อยสิ ลิงที่ว่านี่มันอยู่ตรงไหน” ดิวหันมาบอกผม ก่อนจะไล่สายตามองกรงของสิ่งมีชีวิตใกล้เคียงกับสายพันธุ์มนุษย์
“คงไม่มีแล้วมั้ง” ผมตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
“งั้นเหรอ...เสียดายว่ะ” ดิวพูดขึ้น ก่อนจะถอนหายใจออกมา
ผมก็ได้แต่นึกละเหี่ยใจกับท่าทีผิดหวังแบบนั้น เพียงไม่นานไอ้หน้ายิ้มก็ยิ้มขึ้นมาอย่างที่ควรจะเป็น
“งั้นเราไปดูค่างตรงนั้นดีกว่า”
สรุปมึงพากูมาเดท หรือมึงอยากมาเที่ยวสวนสัตว์กันแน่วะ....
เราสองคนเดินกันต่ออย่างไม่รีบร้อน และก็มีหลายครั้งที่ผมรับรู้ว่ามีคนกำลังมองมา แต่เพียงชั่วครู่สายตาเหล่านั้นก็หลบไป ส่วนสาเหตุคงหนีไม่พ้นไอ้คนที่ยืนยิ้มถ่ายรูปสัตว์อยู่นั่นแหละครับ
ผมก็ได้แต่มองกลับ แล้วจับแขนของดิวเอาไว้อย่างเป็นเจ้าของ ส่วนไอ้ตัวการก็เอาแต่สนใจสัตว์ไม่ยอมสนใจผม จนผมนึกหมั่นไส้มันขึ้นมา
สัตว์ป่าพวกนี้ มันดีกว่าสัตว์ประเสริฐอย่างกูตรงไหนวะ!
ผมก็ได้แต่บ่นอยู่ในใจ แต่ไม่กล้าพูดออกไปหรอกครับ พอเห็นใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยความสุขแบบนั้น ผมจะยอมลดค่าของตัวเองลง แล้วปล่อยให้ไอ้สัตว์พวกนี้เอาความสนใจที่ควรจะเป็นของผมไปก็ได้
“แมลงปอไปดูตรงโน้นกัน เขาว่าให้อาหารสัตว์ได้ด้วย” ดิวพูดขึ้นอย่างกระตือรือร้น ก่อนจะจับมือของผม แล้วออกเดินอีกครั้ง
“เหมือนเด็กเลยว่ะดิว” ผมพูดขึ้นอย่างอ่อนใจ แต่ก็จับมือของมันแน่น
ขึ้นเช่นเดียวกัน
:: +++++++++++++++ ::
เมื่อเราสองคนเดินไปถึงบริเวณที่ทางสวนสัตว์มีบริการให้ผู้เที่ยวชมให้อาหารสัตว์ได้ ดิวก็ไม่รอช้าที่จะเดินตรงไปที่ซุ้มขายอาหาร โดยทิ้งผมให้ยืนดูหน้ายีราฟที่เอาแต่มองหน้าของผมไม่ละสายตา
มองอะไรของมึงวะ...
เจ้ายีราฟตรงหน้าคงรู้ว่าอยู่กับผมคงไม่มีอะไรดีขึ้นมา มันเลยเดินไปหากลุ่มวัยรุ่นสาวที่กำลังตื่นเต้นอยู่แทน
ผมถอนหายใจออกมา ก่อนจะมองหาแฟนตัวเองที่หายไปได้สักพักแล้ว เพียงไม่นานสายตาก็ฉายภาพคนคุ้นเคยที่ยืนส่งยิ้มให้ยีราฟอยู่อีกด้าน
ไอ้บ้าเอ๊ย!
ผมนึกขำระคนอ่อนใจขึ้นมา แล้วเดินเข้าไปหาดิวที่ตั้งใจให้อาหารสัตว์ ก่อนนัยน์ตาคมจะเลื่อนมามองผม พร้อมกับริมฝีปากที่คลี่ยิ้มกว้าง
“น่ารักเนอะ...ว่าไหม” ดิวหันมาถามผม ก่อนจะหันไปมองยีราฟที่กำลังเคี้ยวถั่วฝักยาวอย่างเอร็ดอร่อย
“ตรงไหนวะ” ผมถามกลับ พร้อมกับยืนมองสัตว์ที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างพิจารณา
“หน้ามึนๆ คล้ายแฟนของดิวเลย” ดิวพูดขึ้น ก่อนจะหัวเราะออกมา
แฟนของดิว...
ผมขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิด ก่อนจะเม้มริมฝีปากของตัวเอง แล้วชักสีหน้าใส่อย่างไม่พอใจ พร้อมกับมองเสี้ยวหน้าที่ยังประดับด้วยรอยยิ้มบาง
“ถ้างั้นมึงก็คบกับไอ้ยีราฟนี่ไปเลยแล้วกัน” ผมพูดประชดออกมา
“ก็อยากอยู่หรอก แต่ไม่กล้าจูบอ่ะ” ดิวตอบ แล้วหัวเราะขึ้นอีกครั้ง “ลิ้นสีม่วงด้วย ท่าทางกลิ่นจะแรงนะเนี่ย”
“ไอ้บ้า!” ผมด่า แล้วถอนหายใจออกมา”ทำไมมึงไม่ไปหากูตรงนู้น”
“ตรงนั้นคนเยอะ” ดิวบอก พร้อมกับยื่นอาหารให้ยีราฟตรงหน้ากินต่อ ก่อนรอยยิ้มจะปรากฏขึ้น “ที่สำคัญดิวรู้ว่าแมลงปอต้องมาหาอยู่แล้ว”
“มึงหายไป กูก็ต้องตามหาอยู่แล้ว” ผมบ่นออกมาอย่างเหนื่อยใจ
ถ้าไม่มีมึง แล้วกูขะกลับบ้านยังไงวะ!
“ใช่ไหมล่ะ เพราะหัวใจเราสองคนเชื่อมถึงกันไง” ดิวตอบกลั้วหัวเราะ
“มึงช่วยอายที่จะพูดบ้างเถอะดิว” ผมต่อว่าคนที่ยังหัวเราะไม่หยุด
มึงจะอารมณ์ดีเกินไปหรือเปล่า...
“อย่ามัวแต่ยืนเฉยสิ มาให้อาหารด้วยกัน” ดิวหันมาบอกผมอีกครั้ง เมื่อเห็นผมเอาแต่ยืนดูมันโดยไม่คิดจะเข้าไปมีส่วนร่วมด้วย
แต่ไม่ทันที่ผมจะได้ทันทักท้วงอะไร ดิวก็คว้ามือของผมเอาไว้ แล้วหยิบถั่วฝักยาวมาใส่ไว้ในมือ ก่อนจะจับมือของผมยื่นไปตรงหน้ายีราฟที่กำลังยืนตาเยิ้มรออาหารอยู่ก่อนแล้ว
“แบบนี้ค่อยเหมือนมาเดทหน่อย” ดิวพูดขึ้น ก่อนจะหันมามองผม
มึงเพิ่งจะรู้ตัวเหรอ...
:: +++++++++++++++ ::
หลังจากนั้นเราสองคนก็ตระเวนเดินกันไปจนทั่ว จนเวลาล่วงเลยมาถึงตอนบ่ายแก่ๆ ผมกับดิวก็มาหยุดดูหมีที่อยู่ในบ่อ
“เหนื่อยเหมือนกันนะ” ผมบอก พร้อมกับยกมือเช็ดเหงื่อของตัวเอง แต่เมื่อหันไปมองคนข้างตัวก็พบว่าดิวกำลังตั้งใจถ่ายรูปหมีอยู่
เมื่อกี้มึงได้ฟังที่กูพูดไหม...
“ดิว” ผมเรียกสียงเข้ม
“อะไรครับ” ดิวตอบรับ ทว่าสายตายังคงมองภาพที่ถ่ายด้วยกล้องจากโทรศัพท์มือถือ
“มึงจะถ่ายสัตว์ทุกตัวในสวนสัตว์ แล้วเอาไปทำรายงานหรือไงวะ” ผมถามชึ้นอย่างเบื่อหน่าย ในเมื่อหลายชั่วโมงที่ผ่านมา มันไม่ได้ถ่ายรูปผมหรือตัวเองเลย เอาแต่ถ่ายรูปสัตว์นานาชนิดที่ผ่านสายตา
“แมลงปอพูดเหมือนอิจฉาพวกมันนะ” ดิวพูดขึ้น แล้วยกยิ้มให้
ถ้ากูอิจฉา แล้วมึงจะทำไมวะ...
ผมนึกขึ้นอย่างหงุดหงิด แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป ก่อนสายตาจะมองตามหมีสีดำที่นอนไม่มีอะไรทำอย่างโดดเดี่ยว พร้อมกับดิวที่พูดขึ้นอีกครั้ง
“ดิวไม่เคยมาสวนสัตว์แบบนี้หรอก”
คำพูดเกริ่นนำที่ได้ยิน ทำให้ผมต้องหันไปมองเสี้ยวหน้าได้รูปที่กำลังมองตรงไปยังหมีที่อยู่เบื้องหน้า แล้วระบายยิ้มออกมา
-
“เมื่อก่อนคุณพ่อกับคุณแม่ไม่ค่อยว่าง เวลาเหงาก็หาของเล่น หรือไม่ก็เรียนอะไรให้ไม่ว่างเท่านั้น แต่ไม่ค่อยได้ไปเที่ยวที่ไหนหรอก” ดิวพูดขึ้น แล้วถอนหายใจ “บางทีมีเงินแต่ไม่มีเวลาก็แย่เหมือนกันนะ”
“พูดได้น่าหมั่นไส้มาก”
แต่ผมก็ไม่ได้คิดอย่างที่พูดหรอกนะครับ ผมแค่อยากให้บรรยากาศสีเทาที่เป็นอยู่ตอนนี้จางหายไป
“มึงจะอ้างว่าที่พากูมาถึงนี่ เพราะไม่เคยมาใช่ไหม”
“นี่เป็นครั้งแรก” ดิวบอกด้วยรอยยิ้ม
ผมขยับมายืนใกล้กันมากขึ้น ก่อนจะเท้าแขนตรงหัวไหล่ของดิว แล้วมองใบหน้าด้านข้างที่ยังแต้มด้วยรอยยิ้มบาง
“แล้วเป็นยังไงบ้างล่ะ”
“วิเศษที่สุด” ดิวบอก ก่อนจะส่งยิ้มกว้าง เพื่อยืนยันคำตอบ
:: +++++++++++++++ ::
เพราะความร้อนที่แผดเผาและการเดินเที่ยวที่ทำให้ผมสูญเสียพลังงาน ในขณะที่ความเหนื่อยล้าเข้ามาในร่างกาย สายตาของผมก็ปะทะเข้ากับรถขายไอศกรีมที่อยู่ห่างออกไปเพียงเล็กน้อย
“ดิวไปซื้อไอติมกัน” ผมรีบบอก ก่อนจะเดินนำไปยังตำแหน่งที่หมายตาเอาไว้
เนื่องจากเป็นวันของครอบครัว ทำให้มีลูกค้ามากมายมาซื้อไอศกรีมกันอย่างล้นหลาม เมื่อผมไปถึงรถที่บรรจุความเย็นเอาไว้ก็เหลือไอศกรีมแค่เพียงสองแท่งราวกับจงใจ ผมจ่ายเงิน แล้วส่งไอศกรีมอีกแท่งให้ดิวที่ยืนอยู่ข้างกัน
ผมแกะไอศกรีมในมือได้เพียงครู่เดียว ร่างของเด็กผู้ชายคนหนึ่งก็วิ่งมาเกาะรถขายไอศกรีม ก่อนจะปีนขึ้น เพื่อชะโงกดูของหวงานที่แสนเย็นฉ่ำ
“ขอโทษนะหนู ตอนนี้ไอติมหมดแล้ว” ลุงคนขายรีบบอก พร้อมกับเด็กน้อยที่แสดงสีหน้าผิดหวัง
“เอาไว้ไปซื้อที่อื่นนะลูก” แม่ของเด็กคนนั้นพูดปลอบ ก่อนจะจูงลูกของเธอเดินออกไป ทว่าเด็กชายวัยประมาณหกขวบกลับร้องงอแง
“แต่ผมอยากจะกินตอนนี้!”
โอ้! ไอ้เด็กเอาแต่ใจ
ผมมองดูเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้าพลางกัดไอศกรีมในมือของตัวเองไปด้วย ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้น เมื่อเห็นเด็กชายจอมเอาแต่ใจได้รับไอศกรีมเหมือนกับผมไปอยู่ในมือ ผมหันไปมองตามที่มาของเจ้าของไอศกรีมแท่งนั้น
“เอาของพี่ไปก็ได้ครับ” ดิวบอก แล้วย่อตัวลงให้อยู่ในระดับเดียวกัน
รักเด็กหรือมึง...
“ขอบคุณครับ” เด็กชายตอบพลางยิ้มกว้าง แม่ของเด็กคนนั้นก็แสดงสีหน้าเกรงใจออกมา
“ราคาเท่าไหร่ค่ะ” เธอถาม ก่อนจะหยิบกระเป๋าสตางค์ของตัวเอง
“ไม่เป็นไรครับ ถือว่าผมซื้อให้” ดิวรีบบอก พร้อมกับส่งยิ้มประจำตัวไปให้อย่างเคย
กูเป็นคนซื้อให้ต่างหาก...
ผมมองภาพที่เกิดขึ้นตรงหน้า ก่อนจะถอนหายใจออกมา เพียงไม่นานคู่แม่ลูกก็เดินจากไป ผมกัดไอศกรีมของตัวเองอีกครั้ง แล้วเดินนำไอ้พ่อพระออกมาจากบริเวณนั้น
“อดเลยมึง” ผมพูดขึ้น ก่อนจะยิ้มออกมา “ใจดีจริงนะ”
“สงสารน้องเขาน่ะ” ดิวบอก แล้วหันมาส่งยิ้มให้ผม “ไม่รู้หรือไงว่าแฟนตัวเองเป็นคนมีน้ำใจ”
“มีน้ำใจแต่ตัวเองเดือดร้อน มันจะดีเหรอ” ผมถามพลางเลิกคิ้วมอง
“ดิวให้ด้วยใจครับ” ดิวพูดขึ้น ก่อนยักคิ้วกลับ “เท่ไหมล่ะ”
ผมเบ้หน้าใส่ พร้อมกับเสียงหัวเราะที่เกิดขึ้น ถึงจะพูดค่อนแคะดิวไปแบบนั้น แต่ผมก็รู้สึกดีที่มันเป็นคนแบบนี้
ผมมองท่าทีของคนไม่ทุกข์ร้อน ก่อนจะตัดสินใจยื่นไอศกรีมที่ถืออยู่ในมือไปตรงหน้าคนที่เดินด้วยกัน ดิวทำหน้าสงสัยกลับมา
“พอดีกูก็มีน้ำใจเหมือนกัน” ผมบอก แล้วอมยิ้มขึ้น “แล้วกูเท่ไหม”
“ไม่เท่...แต่น่ารัก” ดิวพูดขึ้น ก่อนจะจับมือชองผมที่ถือไอศกรีมเอาไว้ แล้วกัดไปหนึ่งคำ
ผมหัวเราะในคอด้วยความเคอะเขิน ก่อนที่เราสองคนจะเดินผลัดกันกินไอศกรีมแท่งเดียวกันด้วยเสียงหัวเราะ
เวลาผ่านไปโดยไม่มีใครคิดสนใจ แต่ทันทีที่ผมมองดูนาฬิกาของตัวเองก็ปรากฏว่าสี่โมงเย็นแล้ว
“เย็นขนาดนี้แล้วเหรอ” ผมเปรยขึ้น อย่างที่คนเคยกล่าวเอาไว้ เวลาที่มีความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ
“อืม...ผ่านไปเร็วเหมือนกันนะ” ดิวพูดขึ้นบ้างพลางมองนาฬิกาข้อมือของตัวเอง “คนก็เริ่มทยอยกลับกันแล้วด้วย”
“อืม” ผมตอบรับ แล้วมองภาพครอบครัวที่เริ่มเดินทางกลับ ก่อนจะหันไปมองคนที่มาด้วยกันอีกครั้ง “ถ้างั้นเราก็กลับกันได้แล้ว”
“จะรีบกลับไปไหนล่ะ” ดิวบอก ก่อนจะส่งยิ้มมาให้ เมื่อผมแสดงสีหน้าสงสัยออกมา “มาถึงฃลบุรีแล้วก็ต้องไปทะเลด้วยสิ”
:: +++++++++++++++ ::
ทะเล...
ผมมองท้องทะเลเบื้องหน้าที่กว้างสุดขอบฟ้า แล้วผ่อนลมหายใจอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนจะสูดรับกลิ่นอายความเค็มและสายลมอ่อนที่พัดเข้ามาปะทะกับร่างกาย
หลังจากเดินทางออกมาจากสวนสัตว์เปิดเขาเขียว พวกเราก็ใช้เวลาอีกเล็กน้อย เพื่อมากินอาหารทะเลกันต่อ แน่นอนว่าดิวเป็นคนเลี้ยงอีกเช่นเคย และเมื่อเต็มอิ่มกับมื้อเย็นแสนอร่อย พวกเราก็มาเดินกินลมชมวิวอยู่ที่จุดจอดรถริมทะเลครับ
ผมเท้าแขนกับแมงกั้นถนน ก่อนจะสูดหายใจลึก ท้องฟ้ายามนี้กำลังถูกย้อมด้วยสีส้มแปลกตา แสงสว่างหนึ่งเดียวของโลกกำลังจมดิ่งลงสู่ทะเลเบื้องหน้า บรรยากาศที่เบาสบาย ทำให้ผมผ่อนคลายอย่างที่สุด
อยากหยุดเวลาไว้...
มันคงเป็นความเห็นแก่ตัวที่มนุษย์คงไม่สามารถทำได้ ผมคงได้แต่เก็บเกี่ยวช่วงเวลาที่กำลังเลยผ่านและจดจำไว้ในความทรงจำที่แสนพิเศษ
ผมยิ้มออกมาด้วยหัวใจที่พองโต ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าตัวเองจะมีช่วงเวลาที่แสนหวานแบบนี้ แถมยังเป็นผู้ชายที่เคยไม่ชอบหน้ากันอีก
“แมลงปอดูลิงนั่นสิ” ดิวหันมาบอก แล้วชี้ทิศทางให้ผมดู โดยไม่ลืมที่จะยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายรูปอย่างขะมักเขม้น
เอ่อ…ดิวคงชอบสัตว์มากจริงๆ
ผมมองลิงที่กำลังปีนอยู่ตรงเสาไฟฟ้า เพียงไม่นานมันก็หอบหิ้วลูกของมันขึ้นไปบนยอดเขา โดยมีช่างภาพอย่างไอ้บ้าที่ยืนข้างผมตามติดอย่างสนใจ
“สุดยอด! ไมเคยเห็นแบบนี้มาก่อน” ดิวบอกด้วยความตื่นเต้น
ผมมีแฟนอายุเท่าไหร่วะ...
ผมคิดขึ้นมาอย่างอ่อนใจ ก่อนจะเลิกสนใจดิวที่เอาแต่สนใจลิง แล้วหันไปมองท้องทะเลเบื้องหน้าอีกครั้ง
“พระอาทิตย์จะตกแล้ว” ผมพูดขึ้น พร้อมกับดิวที่หันมามองตาม
ถึงจะเคยนึกเสียดายที่ตื่นมาดูพระอาทิตย์ขึ้นด้วยกันไม่ทัน แต่เวลานี้ผมกำลังได้ดูพระอาทิตย์ตกดินด้วยกันแทน
“ดีจังที่ได้มาดูด้วยกันแบบนี้” ดิวพูดขึ้น แล้วกอดคอของผมเอาไว้
ผมหันไปมองใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังส่งยิ้มมาให้ ก่อนที่ผมจะยิ้มกลับด้วยความรู้สึกอิ่มเอมอย่างที่สุด
เราสองคนยืนมองพระอาทิตย์ตกดิน ท่ามกลางสายลมเย็นที่ปะทะเข้ามาเป็นระยะ ท้องฟ้าที่เคยสดใสกลับมืดลงจนกลายเป็นสีน้ำเงินเข้ม แต่ผมรู้ดีว่าอีกไม่นานมันจะสว่างสดใสเหมือนเดิมอย่างเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา
ไม่ต่างจากความรักที่มีให้กัน ถึงแม้มันจะขรุขระไปบ้าง แต่สุดท้ายจะมีหนทางให้เริ่มใหม่เสมอ...
“วิวสวย น่าถ่ายรูปสุดๆ” ดิวพูดขึ้น ก่อนจะหันมายิ้มให้ผม
“แล้วทำไมไม่ถ่ายล่ะ” ผมถามกลับโดยไม่ได้หันไปมอง
“ถ่ายเยอะแล้ว...ขี้เกียจ” ดิวตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก
“แต่มึงไม่ได้ถ่ายรูปกูเลยสักรูป” ผมหันไปบอกเสียงนิ่ง
“รู้ได้ยังไง” ดิวถามกลับ ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้น พร้อมกับริมฝีปากที่ระบายยิ้มออกมา “ถ่ายเป็นสิบภาพแล้วเนี่ย อยากดูไหมล่ะ”
ผมอมยิ้มออกมา เมื่อได้ยินแบบนั้น ก่อนจะยื่นหน้าไปมองรูปแอบถ่ายที่เจ้าของเต็มใจนำเสนอ ภาพของผมหลากหลายอิริยาบถกำลังฉายออกมาเป็นอัลบั้ม
“ทำไมชอบแอบถ่ายจังว่ะ โรคจิตหรือไง” ผมถามขึ้นอย่างสงสัย
“คงงั้นล่ะมั้ง” ดิวตอบกลับ ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
ความรักที่เบ่งบานได้ทุกครั้งที่เปิดใจให้กัน...
ความรักของเรา...
แอบมารัก...ก็ไม่บอก fin.
:heaven Note :::
สวัสดีค่ะ ในที่สุดก็มาลงตอนสุดท้ายแล้ว หวังว่าจะไม่นานเกินรอนะคะ
สำหรับตอนนี้ก็เป็นโมเมนต์เล็กๆ ที่คิดว่าหวานกำลังดี พอให้กรุ่มกริ่มหัวใจกัน
ที่จริงแล้วเป็นเนื้อเรื่องต่ออีกเล็หน้อยจากตอนที่แล้ว แต่ตัดมา เพราะมันยาวเกินไป
ส่วนเรื่องราวต่อจากนี้ รวมกึงเรื่องของดิว ของุบงิบไว้เป็นตอนพิเศษในเล่มนะคะ อิอิ
แต่มิ้นคิดว่าตอนจบนี้ก็ลงตัวในระดับนึงแล้วค่ะ คงจะไม่ค้างคากัน แฺฮะๆ
ตั้งแต่วันแรกที่ลงจนถึงตอนนี้ก็ราว 1 ปีพอดี
นิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นที่นี่ที่แรก และดำเนินมาถึงจุดนี้ได้ เพราะกำลังใจและคำแนะนำที่มีให้กันเสมอมา
ขอบคุณมากจริงๆค่ะ
ขอบคุณที่ทำให้นักเขียนมือใหม่คนหนึ่งได้มีโอกาสสร้างความฝันเล็กๆ ที่อยากจะแต่งนิยายสักเรื่องเป็นของตัวเองให้ได้
หวังว่าเมื่ออ่านนิยายเรื่องนี้จบจะพบกับรอยยิ้มและความสุขนะคะ
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
ปล. 1 สำหรับผู้อ่านท่านใดสนใจหนังสือ สามารถติดตามรายละเอียดได้ที่หน้าแรกค่ะ
ปล. 2 หลังจากนี้จะลงฉบับรีไรท์ (ถ้ามีเวลา) จนครบนะคะ
ปล. 3 มิ้นกำลังจะเริ่มเรื่องใหม่ ยังไงช่วยติดามกันด้วยนะคะ (โฮษณาล่วงหน้าสุดๆ)
-
ตามอ่านมาตั้งแต่แรกยันจบ แบบรู้สึกปริมกับความรักของดิว *-*
ปกติไม่ค่อยอ่านแบบมัธยมคือถ้าไม่หนุกจริงๆจะไม่เลยยย
แต่เรื่องนี้เป็นข้อยกเว้น5555555555555
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะคุณมิ้น
ท้ายๆนี่แมลงปอน่ารักขึ้นเยอะอะ
ดิวก็เจอสิ่งที่มีค่ากว่าเงินละ... แมลงปอไงอิอิ
-
จบแล้ว ลุ้นเรื่องนี้มาตั้งแต่แรกๆเลย
ตอนจบน่ารักมากเลย ดิวเหมือนเด็กๆ ส่วนแมลงปอก็ทั้งรักทั้งเอ็นดูเนอะ555
นึกถึงตอนแรกนี่เกลียดสุดๆอคติสุดๆนะเนี่ย ได้เห็นพัฒนาการความรักมากๆเลยถ้าลองย้อนไปอ่านตอนแรกๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะคะ :กอด1:
-
ขอบคุณค่ะ ชอบตอนท้ายๆ อ่านแล้วมีความสุขและก็ยิ้มตามไปด้วยจริงๆ :L2:
-
นี่มาเดท? ไม่ได้พาเด็กมาเที่ยวแน่นะแมลงปอ 5555555
ดิวเด็กน้อยยยยย :man1:
-
จบได้น่ารักเหมือนที่เป็นมาตั้งแต่ต้น
ชีวิตเรียบง่าย สบายๆกับคนที่รัก
ดีใจกับทั้งสองคนด้วยนะ
:กอด1:
-
ตอนแรกคิดว่าดิวไม่สนใจปอซะอีก เห็นถ่ายแต่รูปสัตว์ ที่ไหนได้แอบถ่ายรูปแฟนตอนเผลอ น่ารักจัง
คิดถึงน้องปอคร้าบบบบบบ
-
แจ้งรีไรท์ ตอนที่ 1 - 5 ค่ะ
ขอพื้นที่โฆษณาเรื่องใหม่จ้า แฺฮะๆ
เรื่องเกี่ยวกับมาเฟีย (ก็ไม่เชิง) จอมชั่วร้าย? กับนายตำรวจผู้เคร่งขรึม
RUSE
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39988.0
ขอบคุณค่ะ
-
แอบแวะมาอัพเดทหน้าปกเล่มแรกไปแล้ว
ตั้งใจว่าจะลงรีไรท์ สงสัยจะไม่ได้ทำ แฮะๆ
ขอลงแค่ตอนที่ 1-5 แล้วกันนะคะ ^^"
-
คิดถึงดิวกับแมลงปอจังเลยค่ะ ^^
-
แจ้งทำการอัปเดตหน้าปกเล่มที่ 2 และขยายวันเปิดจองจ้า ติดตามรายละเอียดด้ที่หน้าแรก
ขอบคุณค่ะ
-
น่ารัก
ขอให้ทั้งคู่มีความสุขตลอดไป
-
ชอบมากนะเรื่องนี้ น่ารักสุด
อ่านละอิน อ่านละแอบยิ้มตาม
ดิวกับแมลงปอน่ารักมากอ่ะ
-
:oo1:
-
ไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นเรื่องแรกที่แต่ง เพราะมันสนุกมาก ชอบแมลงปอตอนหึงนะ น่ารักดี อยากให้มีตอนมหัศจรรย์ด้วยจัง ขอบคุณนะครับ เรื่องนี้มันน่ารักมากอ่านแล้วยิ้มได้ทั้งเรื่อง ไม่เครียดเหมาะสำหรับอ่านคลายเคลียดมากๆ ใครที่ไม่ดราม่าไม่ผิผหวังแน่ แนะนำครับ
-
เรื่องน่ารักมาก ชอบดิวจัง ทุ่มเทเพื่อปอสุดๆ ช่วงแรกที่ปอไม่สนใจแถมไม่ชอบหน้าเท่าไหร่นั่น ดิวน่าสงสารจริงๆ
บวกๆจ้า^^
-
น่ารักมากก ..ทั้งดิว ทั้งแมลงปอ
เป็นวัยรุ่นมันก็ดียั่งงี้แหละ ...สดใส นารัก !
-
น่ารัก กุ๊กกิ๊ก ดีนะ
-
เพิ่งเจอเรื่องนี้ และได้อ่าน
สนุกมากกกกกกกกกกก :hao7:
ดิวปอน่ารักกกกกกกกกก
ขอบคุณคนเขียนเน้ออออ
ที่เขียนเรื่องดีๆแบบนี้ออกมา และสนุกมากกก
เป็นกำลังใจให้เขียนเรื่องอื่นต่อไป o13
ปล. เราค้างคาใจเพราะพี่น็อตไม่ยอมถอยนี่แหละ เฮ้อออออออ
-
ขอบคุณทุกความคิดเก็นมากเลยค่ะ
ตอนนี้มิ้นกำลังแต่งตอนพิเศษครบรอบ (ที่เคยเกริ่นเอาไว้ สนองตัณหาตัวเอง)
ถ้าไม่มีปัญหาอะไร น่าจะได้อ่านภายในปีนี้ (มั้ง) อิอิ
ยังไงก็ติดตามกันด้วยนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ
-
:กอด1:
-
:กอด1:
-
สนุกมากเลย
-
แมลงปอยอมๆเจ้าชายดิวไปเถอะ
เจ้าเล่ห์ตั้งแต่เป็นเด็กมัธยมยันเป็นเจ้าชาย555555555555555
-
สนุกมากเลย
ขอบคุณมากเลยค่ะ ติดตามต่อไปก้วยนะคะ
แมลงปอยอมๆเจ้าชายดิวไปเถอะ
เจ้าเล่ห์ตั้งแต่เป็นเด็กมัธยมยันเป็นเจ้าชาย555555555555555
555 เราต้องแสดงนิสัยของดิวออกมา อย่าเก็บไง้ค่ะ ถึงแม้จะเปลี่ยนยทมาเป็นเจ้าชายแล้วก็ตาม ฮ่าๆ
ขอบคุณมากเลยค่ะที่ติดตามกันอย่างเหนียวแน่น อิอิ
ตอนนี้แวะมาแก้ไขเรื้อเรื่องนิดหน่อย เพราะรอบแรกลงแบบดิบเถื่อนมากๆ อิอิ
จะมาต่อตอนหน้าอีกไม่นานจากนี้ค่ะ
ปล. ตอนพิเศษนี้ไม่ได้อยู่ในเล่มนะคะ เพราะเพิ่งแต่งช่วงปีใหม่ที่ผ่านมาเองจ้า
ติดตามเอาใจช่วยเจ้าชายกับพ่อมดของเรากันต่อไปด้วยนะคะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ชอบตอน เจ้านาย มากที่สุด
น่ารักดี
อยากมีคนซื้ตุ๊กตาตัวใหญ่ๆ ให้มั่ง
:L1: :L1: :L1:
-
:hao5: ค้างจ้า
อยากอ่านต่อมากๆ
-
:o12: มาต่อเถอะ
-
ขอมาแจ้งข่าวเล็กน้อยค่ะ
ตอนนี้กำลังปั่นเรื่องใหม่ และกำลังจะมาลุยกับตอนพิเศษสโนไวท์ต่อ เพราะคาดว่าตอนพิเศษนี้อาจจะเป็นเรื่องสั้นขนาดหลายตอน แต่ไม่น่าจะเกินสิบตอย มิ้นจะทำการแยกกระทู้ต่างหากนะคะ
ถ้าเอามาลงแล้วจะแจ้งให้ทราบอีกทีค่ะ แต่รับรองว่าเร็วๆ นี้ อิอิ
ขอบคุณที่ยังติดตามกันอยู่ค่ะ ^^
มาแปะเรื่องใหม่ อิอิ
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41046.0">(http://i952.photobucket.com/albums/ae10/marionatte/pblyl-1.gif)
</a>
-
ตอนนี้เริ่มลงตอนพิเศษแล้วนะคะ สามารถติดตามได้ที่ลิงก์ด้านล่างเลยค่ะ :katai2-1:
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42297. (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42297.)0
-
สวัสดีค่ะ ^^ :mew1:
พอดีว่าเพิ่งจะสร้างแฟนเพจของตัวเองครั้งแรก เลยขออนุญาตมาแปะประชาสัมพันะ์หน่อยนะคะ
ยังไงก็ช่วยไลค์ให้ด้วยนะเจ้าค่ะ
ขอบคุณค่ะ
<a href="https://www.facebook.com/MarionettaMint">★ Marionetta FANPAGE ★</a>
-
แมลงปอน่ารักมากค่ะ ยิ่งอ่านยิ่งหลงรัก
ส่วนดิวก็เพอร์เฟคมาก ชอบบ
-
ชอบที่แมลงปอแสดงอาการหวงดิวมากเลย
บ่งบอกให้รู้ว่านี่ของผมนะครับ น่ารักจริงๆ
ดิวนายเป็นผู้ชายโรแมนติกมากกกกกกก อบอุ่นสุดๆ
-
เพิ่งมีโอกาสได้เข้ามาอ่าน จากการแนะนำในเล้าเป็ด
สนุกดีนะคะ อ่านไปได้สองสามตอน แมลงปอ สุดซึน กับ ดิว ที่คิดยังไงกะเพื่อนกันแน่นะ
พองเพื่อนก็น่ารัก โต้ง กี้ o13
เดี๋ยวขอไปอ่านต่อก่อนนะคะ
-
อัพเดตเปิดจองหนังสือรอบเก็บตก 2015 ค่ะ
ติดตามรายฃะเอียดด้านล่างได้เลยค่ะ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39590.0
หรือ
FAN PAGE https://www.facebook.com/MarionettaMint
-
นับถอยหลังอีก 2 เดือนค่ะ สำหรับผู้ที่สั่งจอง อย่าลืมโอนตังกันน้า อิอิ
-
หวานดีค่ะ ถ้าปูที่มาเพิ่มสักหน่อย (เช่น ดิวเริ่มชอบปอตอนไหน มีเหตุการณ์อะไรที่ทำให้ชอบ ฯ) เรื่องจะสมบูรณ์ขึ้นอีก
-
:z3: แอร๊ยยย แบบว่ากลับมาเห็นอีกที ช็อค เราพลาดจองหนังสือรอรอบแรกไปได้ยังไง
ขอบคุณสำหรับรอบเก็บตกคะ จองไปแล้วเรียบร้อย
-
มีคนแนะนำให้มาอ่าน ^^
-
มาอ่านแล้วครับสนุกมากๆ
-
จิ้มไว้แปป :z13:
-
o13
-
น้องดิวหวานมากมายไม่เกรงใจสื่อเลย
โอ๊ย น่ารัก ขอขโมยน้องแมลงปอกลับบ้านได้ไหม
-
ไม่ใช่ยัยดาวหางอะไรนั้นเป็นน้องของดิวนะ -..- :mew5: :katai1:
-
หวานดีค่ะ ถ้าปูที่มาเพิ่มสักหน่อย (เช่น ดิวเริ่มชอบปอตอนไหน มีเหตุการณ์อะไรที่ทำให้ชอบ ฯ) เรื่องจะสมบูรณ์ขึ้นอีก
เจอที่มาของดิวใรจอนพิเศษี่อยุ่ในเล่มค่ะ
:z3: แอร๊ยยย แบบว่ากลับมาเห็นอีกที ช็อค เราพลาดจองหนังสือรอรอบแรกไปได้ยังไง
ขอบคุณสำหรับรอบเก็บตกคะ จองไปแล้วเรียบร้อย
ขอบคุณมากเลยค่ะ
มีคนแนะนำให้มาอ่าน ^^
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
มาอ่านแล้วครับสนุกมากๆ
ขอบคุณค่ะ ^^
จิ้มไว้แปป :z13:
กลับมาอ่านต่อด้วยนะ อิอิ
o13
:man1:
น้องดิวหวานมากมายไม่เกรงใจสื่อเลย
โอ๊ย น่ารัก ขอขโมยน้องแมลงปอกลับบ้านได้ไหม
ดิวเป็นคนโรแมยติดค่ะ แต่ถ้าจะเอาแมลงปอกลับบ้าน ก็ต้องถามเจ้าของก่อนนะคะ
ไม่ใช่ยัยดาวหางอะไรนั้นเป็นน้องของดิวนะ -..- :mew5: :katai1:
ต้องคอยติดตามเจ้าค่ะ
-
เพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ น่ารักกกกกกกมากกกกกก
เราชอบที่แมลงปอใจแข็งแบบนี้นะ บางอย่างอะไรที่รอนานมันก็ยิ่งมีค่ามากนะตอนที่ได้มันมา
เสียใจที่มาไม่ทันวาเลนไทน์ แต่ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้ก็ฟินแล้ว เอิ๊กๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้นะค้าา
-
น่ารัก สนุกมากเลยค่ะ
รอหนังสืออยู่นะคะ
อยากอ่านตอนพิเศษ
:mew3:
-
เพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ น่ารักกกกกกกมากกกกกก
เราชอบที่แมลงปอใจแข็งแบบนี้นะ บางอย่างอะไรที่รอนานมันก็ยิ่งมีค่ามากนะตอนที่ได้มันมา
เสียใจที่มาไม่ทันวาเลนไทน์ แต่ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้ก็ฟินแล้ว เอิ๊กๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้นะค้าา
ขอบคุณมากเลยค่ะ ติดตามตอนพิเศษได้ในรวมเล่มนะคะ (โฆษณาต่อ) อิอิ
น่ารัก สนุกมากเลยค่ะ
รอหนังสืออยู่นะคะ
อยากอ่านตอนพิเศษ
:mew3:
ขอบคุณค่ะ ตอนนี้หยังสือมาถึงแล้วค่ะ จะทยอยส่งในเร็ววัน อกใจรอนิดนึงนะคะ
-
สนุกมากๆๆๆ หลังๆนี่หวานเกิ๊น อ่ารไปจิกหมอนไป คนไรเขิลตลอด 555 ชอบค่ะ น่ารักสุดๆ
-
ได้รับหรังสือแล้วดีใจที่ได้มาครอบครองค่ะ
-
:pig4:
-
สนุกมากๆๆๆ หลังๆนี่หวานเกิ๊น อ่ารไปจิกหมอนไป คนไรเขิลตลอด 555 ชอบค่ะ น่ารักสุดๆ
ขอบคุณมากเลยค่ะ ตั้งใจให้ใสกุ๊กกิ้๊ก อิอิ
ได้รับหรังสือแล้วดีใจที่ได้มาครอบครองค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามและอุดหนุนค่ะ หวังว่าจะถูกใจกับรูปเล่มและตอนพิเศษนะคะ
เอิ๊กๆ
:pig4:
ขอบคุณที่ติดตามมากเลยค่ะ
-
:m18:
-
:m18:
ขอบคุณค่ะ
-
น่ารักมากกก เขินแทนแมลงปอดิวจีบเนียนมาก :katai2-1: :katai2-1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
สนุกมากเลย
-
สนุกกก อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ
ดิวนี่แบบคุณชายยนะ
น่ารัก ขี้อ้อน ฉลาด เจ้าเลห์นิดๆ
บุคลิกเจิดจ้าเหมือนพระอาทิตย์เลย
แมลงปอก้น่ารัก แต่เปนความน่ารักที่ต้องสนิทถึงจะเห็นนี่สิ
คู่นี้น่ารักดีค่ะ ลงตัวดี
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ
-
ขอบคุณคยเขียนจ้าาา
สนุกมาก อ่านแล้วฟิน
มาม่าน้อย ชอบๆ ^^
-
อ่านรวดเดียวเลยค่ะ สนุกมากกกกก
-
อ่านคงรวดเดียว สนุกมากถึงเจอคำเขียนผิดไปหน่อย แต่ก็มองข้ามมันไป เรื่องนี้ชอบการดำเนินไปเรื่อยๆ แต่ดูมีอะไร เรื่องเป็นเรื่องที่ดีสำหรับเค้าเลยทีเดียว o13
-
:z10:
-
คิดถึงเลยแวะมา
-
กว่าจะลงเอย ดิวต้องช้ำใจไปกี่รอบ
แมลงปอทำมึน แต่อย่างน้อยก็ยอมเคลียร์ใจตัวเอง
ตลกแมลงปอตรงที่ยังไม่ได้ตอบรับ แต่ความหวงนำมาก
ตอนเป็นแฟนกันแล้ว ยิ่งดีค่ะ
ดิวน่ารักไปอีกสิบระดับ แมลงปอก็ยอมดิวไปอีกแปดระดับ
ความเผือกของกี้ คือไม่มีลด และยังพยายามต่อไป 5555
โต้งคือปกติสุดละ ไม่วุ่นวาย หมัดเดียวน็อค
ขอบคุณมากนะคะ ได้มาตามอ่าน แล้วน่ารักดี
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1: ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ นะคะ
-
ดีต่อใจ
อยากรู้ว่าดิวไปปิ๊งแมลงปอตอนไหน
-
น่ารักมากๆ
-
น่ารักมากๆ เลยครับ มีคนแนะนำมา พึ่งมีโอกาสได้มาอ่าน อยากซื้อเล่มมาสะสมเลยถ้าไม่ติดว่าไม่มีเงินแล้ว :impress2:
-
ขอบคุณมากๆค่ะ
อ่านนิยายเรื่องนี้แล้วทำให้รู้สึกเหมือนย้อนเวลากลับตอนเรียนมัธยม :hao5:
-
น่ารักดี มีความสดใสและจริงใจแบบซื่อตรง ดีต่อใจ ขอขอบคุณนักเขียน :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:o8: