-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ด
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วย
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้าม มิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอ ให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่ นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่า พูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยาย ในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็น เวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
*****************************************************************
(http://upload.siamza.com/file_upload/modify/030714/1342924.jpg)
ชื่อหนังสือ :: ซี่รีย์ สาปสนธยา ๑ (สาปรากไทร)
แนวเรื่อง :: ดราม่า-NC.SM.-ลี้ลับ ท้ายเรื่องเบรคอารมณ์มามุ้งมิ้ง ฟรุ้งฟริ้ง โชตะราชินี และไตเติ้ล ซี่รีย์ สาปสนธยา ๒ (เรือนหฤทัย+เพรงพรายนที)
ผู้เขียน : Zitraphat
แบบหนังสือ : หนังสือ Pocket Book รูปเล่ม A5 // ปก อาร์ตการ์ด 260 แกรม// เนื้อใน ถนอมสายตา 75 แกรม เข้าเล่มสันไสกาวจำนวนหน้า : 300 +
ราคา : 480++ บาท (ราคารวมค่าจัดส่งภายในประเทศจะแจ้งให้ผู้สั่งจองโอนจำนวนเงินเป็นรหัสตจุดทศนิยม เพื่อทำการตรวจสอบสะดวกจ๊ะ)
ของแถม : ที่คั่นหนังสือ ภาพปลากรอบ, ตอนพิเศษที่ไม่เคยลงในเล้าฯ, ไตเติ้ลตอนพิเศษเรื่องใหม่จบในตอนของ สาปสนธยา (เรือนหฤทัย) **พิเศษ ตามคำเรียกร้อง เม็ดไทรแพ็คในถุงพร้อมแนบวิธีปลูกทุกเล่ม!!!
อ่านเรื่อง :: http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33508.msg2020068#msg2020068
รายละเอียดการส่งหนังสือ
เปิดการจองและโอนเงินภายใน 15 กรกฎาคม 2557- 31 สิงหาคม 2557
ปิดจองและโอนเงิน :: 31 สิงหาคม 2557 สรุปยอดเวลา 23.59 น. ****เลื่อนมาเป็นวันที่ 15 กันยายน 2557 ค่ะ****
วิธีการโอนเงินโอนเงินชำระค่าหนังสือ
กรุณาโอนเงินเข้าบัญชี
นายสุเนตร์ จันทนผะลิน (Sunet Chantanalhalin)
ธนาคารไทยพาณิชย์ สาขา บางกรวย
เลขที่บัญชี 148-220-879-1
**ประกาศหลังจากสรุปยอดหนังสือและรายชื่อคนชำระค่าหนังสือ หลังจากปิดจองและโอนเงิน รบกวนแจ้งหลักฐานการชำระทางอีเมลทีมงาน เมื่อทำการจองและชำระเงินเสร็จสิ้นจองเสร็จแล้วจะมีเมล์ตอบกลับทุกคน ถ้ายังไม่ได้รับเกิน 3 วันให้ติดต่อกลับมาด่วนทางอีเมลที่แจ้งทางทีมงานจะแจ้งความคืบหน้าอีกครั้งหลังจากเสร็จสิ้นขบานการดำเนินงานแล้วโดยประมาณ หนังสือจะจัดส่งในช่วงเดือนกันยายน 2557
รายละเอียดการยืนยันการชำระเงิน - วัน, เวลา, จำนวนเงินที่โอน ส่งเมลมาที่ ::
Teacafeteamแอดhotmail.com
สำหรับ Email ให้กรอกอีเมลที่สามารถติดต่อได้จริง หรือสะดวกที่สุด
ส่วนสำคัญ กรุณาแจ้ง ::
*ชื่อ-นามสกุล ……………………………………………...
*นามแฝง (ชื่อเล่นก็ได้) ........................................
*ที่อยู่ในการจัดส่ง ...............................................(อย่าลืมกรอกให้ครบ เลขไปรษณีย์สำคัญมาก)
*เบอร์โทร ........................................................
*อีเมลติดต่อกลับ .........................................................
*จำนวนหนังสือ ………………………………ชุด
-
[เรื่องสั้น ....สาปรากไทร....]
เสียง จากริมฝีปาก กระซิบข้างหู...ถามฉันว่ายังรักเธออยู่หรือเปล่า ?
ดวงตา...จ้องมองทะลุถึงความเหงา ....สัมผัสที่แสนเฉียบ....เย็น
....บรรจง....บรรจง....กดมืดตัดตรง หัวใจ …..
....บรรจง....บรรจง ....ฝังลงดินจมลงไป ……
เธอจะอยู่ในใจของ ฉันตลอดไป...
........
ทุกคืน....ทุกคืน...
ฉันรู้สายตาเธอจ้องมอง ฉันรู้เสียงเธอตามหลอกหลอน ...
ก่อนนอน....ก่อนฉันนอน ....
ฉันเห็น .....
เธอบรรจง.....ก้มลงบอกรักอย่างแผ่วเบา ....
.......................
......ทั้งที่เธอตายไปแล้วตั้งนาน .......
................
..จะลาก....จะขัง....จะฝัง....
....ฉันไว้กับเธอ.....
………………….
..
......ทั้งที่เธอตายไปแล้วตั้งนาน .......
…………………………………………………..
…………………………………….
...
-
o13
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
ชอบดร์ครอค่
-
ดำมืดมาเลย รออ่านค่ะ :a5:
-
ทำไมขึ้นต้นมาก็หลอนขนาดนี้ล่ะคะ !!! -[]-
-
รอจ้ารอ รอตอนต่อไปนะ :call:
-
*กรีดร้อง* น่าสนใจมาก :impress2:
รอตอนหน้าค่า ^^
-
กาลกิระตี พื้นปฐพีแห่งแสงวัน
กระแสสินธุ์ อุดมอัน เป็นมารดา แลบิดร
ทั้งข้าและปวงเจ้า ต่างร่วมเผ่าใต้นภาภรณ์
สถิตคู่ทินกร ลืมหรือ...ข้ายังรัตติกาล
ลางโผผินกลางแสงจันทร์ ลางหลับฝันใต้พงไพร
ลางซ่อนร่างในรูปเหยื่อ ลางเผยเนื้อล่อให้หาย(นะ)
ลางบางคืนคืบคลานคลาย ขย้อนหยอกแล้วกัด(กิน)กลืน
รวมเรื่องสั้น ๑ หนึ่งในซี่รีย์ 'กาลกีรตี' วรรคที่ ๑๑-๑๔
[เรื่องสั้น วรรคที่ ๑๑-๑๔....สาป.....รากไทร....#๑]
"พี่กร.......หนามเตย.....รักพี่กรนะ.....รัก.....รักมากที่สุด.....รักมากที่สุดเลย....... "
.........................................
..............
"อื้อออออออ!!!!???? "
แววตาวิงวอนของ ...ดวงตากลมใส ที่เคยมองตามผมมาตลอด.....กลายเป็น สีแดงกล่ำไปแล้ว.....
...........................
..................สมองผมมันมึนๆ .....ภาพความทรมานของร่างเล็กที่ดิ้นพล่านคลานหนี...เบื้องหน้าผม....กลายเป็นเรื่องสนุก...เด็กน้อยร่างเล็กที่โดนเพื่อนสนิทสองตัวอย่างไอ้เวย์กับไอ้ดินชำเรา..จนแทบไม่เหลือสภาพ.....ถูกพวกผมมองเป็นเรื่องสนุก .....
.....มันสนุกจริงๆ ...
.......เหมือนกระต่ายตัวน้อยๆที่สั่นกลัว ....ร่างบางเล็กๆตรงหน้าผมสั่นกระตุกตามแรงกระแทกของ ไอ้เวย์ ....ผิวเนื้อที่เคยขาวนวลกลายเป็นสีแดงช้ำทั่วตัว ....ตามแรงจาบจวงของผมกับไอ้เพื่อนอีกสองตัวที่ยังไม่หยุดความกระสันอยาก....
พื้นที่ใต้ต้นไทร ริมน้ำตอนเย็น สายลมเอื่อยๆกับกลิ่นหอมของกอเตย.......... ทำให้ที่ตรงนี้มันสวยจริงๆ แต่สิ่งที่ทำให้มันสวยงามยิ่งกว่า ก็ ร่างบางของ เด็กน้อยที่อยู่ใต้ร่างพวกผมนี้หล่ะ ....มันเร่งอารมณ์อยากให้เกินขอบเขต ....
"เด็ดโคตรๆ เลย ไอ้กร ....ซี๊ด ...เด็กมึงนี่...สุดๆเลยหว๊ะ....ฮาๆๆๆ...ตอดกูเหี้ยๆเลย "
ไอ้เวย์เพื่อนผมซี๊ดปากไป เร่งโหมแรงกระแทกลงสะโพกไป ผมละสายตาแววตาสีแดง แล้วจ้องมอง แท่งเนื้อใหญ่ของไอ้เวย์ ที่กระแทกรูดกับรูเนื้อ.....สนุกหว๊ะ..... ยิ่งไอ้เวย์ ถอนแท่งมันออกมาแล้ว อัดแรงกระแทกเข้าไปใหม่ ภาพนั้นยิ่งทำให้ผมอยากมีส่วนร่วมอีกครั้ง ......
"ไม่เล่นแล้วหรอว๊ะ ไอ้กร ..... เด็กมันยังไหวอยู่น่า มึงดูนี่...."
ไอ้ดินเรียกผมให้ดูมันดูดเลียยอดอกสีสวย มันดูดเลียจนได้ยินเสียงลิ้นกับน้ำลาย แล้วหัวเราะตามเมื่อมือมันบี้บด ยอดอกที่แข็งเป็นไต ของ ร่างบางแรงๆ แล้วก้มลงไปกัดจนเห็นเป็นรอยฟัน ....ร่างบางที่ไอ้เวย์กำลังกระแทกตัวใส่ สะดุ้งเฮือกดิ้นร้นไปมา...... แต่ก็ทำได้แค่นั้น..... เพราะพวกผม มัดมือเล็กๆนั้นเอาไว้ทั้งสองข้าง.....เรื่องสนุกที่เพิ่งคิดขึ้นมาได้หลังจาก พวกผมเทคยาผสมกัญชาเข้าไป........
.........
..เสียงกรี๊ดร้องผ่านแววตาที่เอ่อไปด้วยน้ำตา ร่างเล็กจ้องมองผมเหมือนวิงวอน ...เสียงกรี๊ดร้อง ไม่มีออกมาจากริมฝีปากอิ่ม เพราะผมใช้เสื้อของตัวเอง อุดยัดปิดปากนั่นไว้ .....
...ภาพปากอิ่มๆที่ถูกเสื้อผมยัดไว้ มันซ้อนทับภาพอีกภาพ ......
...
"หึหึหึ...พี่จะเอาผ้าออกให้ ....แต่หนามอย่าร้องนะครับ....."
ผมต่อรองด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ร่างบางตรงหน้า ยังกระตุกสั่นตามแรงไอ้เวย์ที่ไม่ยอมหยุดขยับ ....หนามเตย พยักหน้าแรงๆ คงจะพยักหน้าหล่ะมั้งเพราะผมไม่รู้ว่า... หน้าที่ผยักขึ้นลงนั่นเพราะหนามเตยตกลงหรือเพราะไอ้เวย์มันกระแทกน้องเข้าไม่ยั้ง ...ผมค่อยๆ ดึงเสื้อของผมออกจากปากหนามเตย ....
"พี่กร ช่วยด้วย !!!!!!"
'เพี้ย!!!'
เสียงร้องเรียกชื่อผมดังขึ้นทันที่ที่เสื้อหลุดออกจากปากหนามเตย ช่วยเสี้ยวนาทีอีกเช่นกันที่ผมฟาดผ่ามือใหญ่ของตัวเองลงไปที่ ใบหน้าเนียนจนหน้านั้นหันไปตามแรงมือ.....
เสียงกรี๊ดร้องนั้นหยุดลงทันที...หนามเตย จ้องหน้าผมเหมือนหาคำตอบ ....สั่นกลัว และยั่วยวน ...ไม่รู้สิผมรู้สึกเหมือน พวกผมเองเป็นเสือ ที่กำลัง จะไล่ต้อนกินลูกกวางตัวน้อย .....
.....เรื่องสนุก...ที่เรียกความเสียวได้สุดยอด.....
"พี่บอกว่าอย่าร้องไง? ........เด็กดี....ช่วยพี่หน่อยนะ ....พี่ทนไม่ไหวแล้วนะครับ"
ผมใช้นิ้วตัวเองสอดเข้าไปในปากอิ่มแล้ว ง้างปากเล็กๆที่เคยออดอ้อนผมนั่นให้อ้าออก.... ก่อนจะดันแท่งเนื้อของผมเข้าไปในปากแทนเสื้อของผมที่เคยยัดอุดปากหนามเตยไว้ ... ถึงหนามเตยจะเบือนหน้าหนี แต่ผมก็ใช้อุ้งมืออีกข้างจับใบหน้าเล็กบีบปากให้หันมาจนได้ ลองใส่แท่งเนื้อของผมลงไปแต่มันก็ยังไม่ใช่ท่าที่ถนัด
"เฮ้ย! ไอ้เวย์เปลี่ยนท่าดีกว่าหว๊ะ ....มึงเอาออกมาก่อน ไอ้เหี้ยดินมึงก็หยุดด้วย ดูดเก่ง เลียเก่งนักนะมึง...ชอบก็ไม่บอก..ฮาๆๆๆ"
ไอ้เวย์มันถอนแกนแท่งมันออกมาจากตัวหนามเตย เสียงเหมือนจุกก๊อกหลุด ทำเอาพวกผมหยุดหัวเราะไม่ได้ ... น้ำขาวขุ่มที่เยิ้มไหลลงไปตามร่องเนื้อยิ่งทำให้พวกผมอยาก...ผมจับ หนามเตยผลิกตัวเป็นท่าคลาน แล้วให้ไอ้ดินลงไปนอนข้างล่างใต้ตัวน้องเขา เหมือนรู้งาน ไอ้ดินครอบปากมันอมแท่งเนื้อสีชมพู ที่อยู่เหนือหน้ามัน แล้ว ใช้มือช่วยไล้ลูบลูกบอลทั้งสองใบของหนามเตย เสียงร้องครางแผ่วๆ เหมือนจะจุกอยู่ที่ลำคอขาว ผมใช้มือจับเชยคางหนามเตยขึ้นมา ดวงตาสีช้ำแดงจากคราบน้ำตา ริมฝีปากที่กัดข่มเสียงไว้เพราะผมห้าม ...ไม่ให้ร้อง ผมไม่รู้เลยว่าเด็กตัวน้อยที่คอยตามติดผมมาตลอด จะนำความกระสันอยากมามากขนาดนี้....สนุกชิบหาย!!!
ผมง้างปากหนามเตยออกแล้วจ่อยัดแท่งเนื้อของตัวเองเข้าไป มันครูดกับฟันคมๆนิดหน่อย แต่ไม่แรงมาก ปากเล็กๆ คับไปด้วยแท่งเนื้อของผม ตอนนี้หนามเตยคงไม่มีแรงอะไรแล้ว ที่ยังพยุงตัวอยู่ได้ก็น่าจะเพราะผมจับไหล่เล็กๆนั่นไว้ ส่วน ไอ้เวย์ก็โอบสะโพกไว้อีกทาง ....ผมค่อยๆ ขยับ ปรับให้อะไรมันเข้าที่เข้าทาง แล้ว ค่อยๆ ขยับสะโพกเข้าออกช่องทางทางปากอิ่มนั้น ...
"เฮ้ยเวย์ มึงใส่มาสักทีดิ ...จ่ออยู่นั้นหล่ะ..อ่อนจนยัดไม่เข้าหรือไงว๊ะ? ฮาๆๆๆ"
สิ้นคำผม ไอ้เวย์มันก็แทงแท่งเนื้อมันเข้าอีกทางจนมิดด้าม หนามเตยสะดุ้งเฮือกแต่ไม่ได้กัดลงมาที่เนื้อของผม เพราะมันคับปากเล็กๆ นั้นจนไม่เหลือพื้นที่ ....
แรงกระแทกของไอ้เวย์ส่งมายังผม ...ยิ่งมันกระแทกแรงปากหนามเตยก็ยิ่ง ดูดอมรูดแกนเนื้อของผม...
"เหี้ยเวย์!!! กระแทกอีก...เอาอีกแรงๆ ....ของกูจวนจะได้ที่แล้ว.... "
เหมือนพวกเรากำลังเล่นชักกะเย่อกัน แค่มันสนุกกว่ามันกว่าเสียวกว่า!!!
ผมร้องครางแล้วจับ ประคองหน้าหนามเตยให้ เป็นไปตามจังหวะแรงกระแทกของไอ้เวย์ สุดท้ายก็กระทุ้งแก่นเนื้อของผมเข้าคอหนามเตยไปจนสุดลำ แล้วกระชากออกมา ปลดปล่อย น้ำเหนียวสีขาวขุ่น ให้มือช่วยอีกนิดหน่อย น้ำสีขุ่นก็ไหล เปรอะเต็มใบหน้าหนามเตย ....
ไอ้เวย์เองก็กระแทกแท่งใหญ่ของมันเข้ากับร่างหนามเตยอีกสามสี่ทีก่อนจะ ใส่แรงอัดเข้าไปอีกครั้ง พร้อมเสียงครางของมันที่ลากยาว เหลือแต่ไอ้ดินที่ยัง อมๆเลียๆ อะไรของมันไปเรื่อย ....
......................
..........
...ผมกับไอ้เวย์สลับกันเล่นทั้งปากทั้งช่องกระสัน ของหนามเตยจนหมดแรง ทิ้งตัวลงไปนอน กลิ้งที่ พื้นหญ้า...เหนื่อย สนุก อารมณ์ดี มองไปทางไหนมันก็ดีไปหมด ขนาดมองรากไทรที่ย้อยลงมาระริมน้ำผมกับไอ้เวย์ยังหัวเราะลั่น
.....
....หันไปมองไอ้ดิน ตอนนี้ไอ้ดินมันกำลังขย้ำ หนามเตยแล้ว หลังจากที่เคยอมๆเลียๆ อะไรของมันไปเรื่อย ....
ผมสะกิดไอ้เวย์ให้หันไปนอนมอง....
.....ไอ้ดินเอาแท่งของมันมาถูไถ้ที่หน้าหนามเตยที่ สลบไม่ได้สติ ก่อนจะบีบปากหนามเตยให้อ้าออกแล้วกระทุ้งแกนเนื้อมันเข้าไป...มันจับหน้าหนามเตยให้เงยขึ้นมาแล้ว กระแทกสะโพกเข้าใส่รัวๆ ผมกับไอ้เวย์มัวแต่หัวเราะที่มันไม่สนใจเลยว่า เจ้าของร่างเล็กนั้นไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ... หลังจากนั้นมันก็ก้มลงมาซอกคอและก้มดูดหัวนมสีแดงกล่ำที่มันเคยดูดละเลงน้ำลายไว้ก่อน ...ทำเอาผมขนลุกตาม ตอนเห็นมันตวัดเลียลิ้น แล้วกัดเม้มจนหัวนมเป็นสีแดงสด หลังจากนั้นมันก็จับน้องเขาพลิกคว่ำแล้วบีบขยำสะโพกแรงๆ ก่อนจะจับขาหนามเตยให้อ้าออก มันใช้น้ำลายมันละเลงทั้งของมันและช่องทางของหนามเตย ก่อนจะดันแท่งเนื้อของมันเข้าไปแรงๆ ตัวหนามเตยกระตุ๊กเฮือก...แล้วดวงตาช้ำแดงก็มองมาทางผม......เสียงครางของไอ้ดินดังเป็นจังหวะตามแรงที่มันกระแทก
"สุดยอด....อร่อยเหี้ยๆเลย .....ครางอีกนิดสิ ร้องดังๆก็ได้ ..แม่ง!!! สะใจเหี้ยเลย !!! ร้องดังๆ ดิว๊ะ!!!!"
ไอ้ดินมันซี๊ดปากร้อง แล้วกระแทกสุดแรงหลายๆครั้งเร่งให้ หนามเตยกรีดร้อง ให้ได้ดั่งใจมัน... กระแทกไม่ยั้ง มันโหมสะโพกแรงขึ้นและถี่ขึ้น จนหนามเตยร้องไห้ตัวโยน ...นั่นยิ่งทำให้พวกผมหัวเราะได้ใจ .... ในตอนนั้นไม่มีใครสนใจเลยว่า หนามเตยเป็นยังไง ....
ไอ้ดินมันกระแทกเข้าไปจนสุดแล้วดึงออก แล้วดันพรวดเข้าไปจนมิดอีกครั้ง ทำอย่างนี้อยู่หลายรอบ ก่อนจะยึดสะโพกหนามเตยไว้แล้ว โหมแรงถี่ขึ้นจนได้ยินเสียงเนื้อกับเนื้อกระทบกันดังถี่...
"อ้า.....อีกนิด อีกนิด......จะออกแล้ว เหี้ยเฮ้ย รัดได้รัดดีจริงๆ..."
มันซี๊ดซ๊าดร้องครางอีกครั้ง แล้วอัดแรงเข้าสะโพกจนสุดลำมัน ผมเห็นกระทั่งสันกรามของมันที่กระตุกเกร็ง .....มันฟุบตัวทิ้งลงไปที่หลังของ หนามเตย แล้วนอนหมดแรง ....
.................................
................
แสงแดดเริ่มอ่อนลงแล้ว แต่ พวกผมยังไม่หยุด ไอ้ดินคลานไปหยิบยาในกระเป๋าเป้ออกมาแล้วแบ่งกับพวกผมคนละ ห้าเม็ด พวกเรามัวแต่หัวเราะกันอยู่.....ที่มันดันมียาเหลืออีก เจ็ด-แปด เม็ด ไอ้เวย์กระดกยาลงกลืน ไอ้ดินก็ทำเหมือนกัน เหลือแต่ผมที่ เอายาในมือตัวเอง ยัดใส่ปากหนามเตยที่ดิ้นหนี แต่แรงของร่างนั้นไม่มากเท่าไหร่ ผมบีบปากให้ หนามเตยกลืนยานั่นลงไปให้หมด ส่วนยาที่เหลือในมือไอ้ดินผมขอมาแดกเอง.....
............
...สักพักอารมณ์ของพวกเราก็ ลุกขึ้นมาใหม่ พร้อมสายฝนที่เริ่มจะตกลงมาเม็ดหนา ...
"เหี้ย...เปียกอีกแม่ง!!"
"กลัวปียกหรือว๊ะ? เหี้ยเวย์ มึงเปียกก่อนใครเพื่อนตั้งนานแล้วไม่ใช่หรอ เปียกเต็มตัวน้องมันเลย...ฮาๆๆๆ"
"เฮ้ย...กร....กูอยากเอาในน้ำหว๊ะ....ไหนๆก็เปียกแล้ว ....กูอยากลองในน้ำอะ พวกมึงว่าไง? "
ไอ้ดินยิ้มจนตาเยิ้ม...กับสิ่งที่ไอ้เวย์เสนอ ส่วนผม ไม่ว่าอะไร นอกจากพยุงตัว เองให้ลุกขึ้นเดินไปหาร่างบางที่ร้องไห้สั่นกลัวจนตัวสะท้าน ผมลากแขนเล็กๆของหนามเตยให้ลงตามมาในตำแหน่ง ริมน้ำที่ปกคุ้มไปด้วยรากไทรที่ย้อยเลี่ยลงริมน้ำ
ลงมาได้ก็จับ พยุง หนามเตยไว้ในท่าอุ้มโดยอาศัยแรงน้ำเข้าช่วยพยุงอีกแรง ก่อนผมจะกระทุ้ง แท่งเนื้อของผมเข้าในตัว หนามเตย จนมิดด้าม....ผมกระทุ้งกระแทก แรงๆจนน้ำรอบตัวกระเพื่อม ....ก่อนจะหันไปเรียก ไอ้ควายสองตัวที่ตามเกมส์ไม่ทัน
"ซี๊ด....กูล่วงหน้าไปก่อนนะ ....ถ้าพวกมึงไม่มาเล่นด้วยกัน"
ไม่ต้องเรียกซ้ำ ไอ้เวย์กับไอ้ดินรีบลนลานคลานตามลงมาในน้ำ... ...แล้วเสียงกรี๊ดร้องของ หนามเตยก็ดังขึ้นอีก...
.................................
..............
.... ....
...
.
... ....
..
...
..
.
................ ....
........
..
"พี่กร.......หนามเตย.....รักพี่กรนะ.....รัก.....รักมากที่สุด.....รักมากที่สุดเลย....... "
เสียงกระซิบเบาๆ ที่ข้างหู..ทำเอาผมผมสะดุ้งเฮือกตื่นจากความฝัน........... ฝัน....ถึงเรื่องที่ผ่านไปนานแล้ว ....
...
.............
...เรื่องที่น่าจะลืมไปได้ตั้งนานแล้ว ......
.........................
............
..เรื่องของหนามเตย......
-
ผีมาหลอกแน่ๆ รอตอนต่อไปจ้า
-
รอตอนต่อไปค่ะ เดาตอนต่อไปไม่ถูกเลย
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ไอ่ชั่ว ข่มขืนไม่พอ พาเพื่อนมารุมโทรมอีกแม่ง สันดานจริงๆ
-
ง่า. . . แอบโหดอ่า
-
โคตรชั่วเลยเลว :angry2:ระยำมากถ้าพระเอกร้ายอย่างงี้รับไม่ใด้
-
หลอนเลย..
เรื่องที่มีกลอนมาด้วยเนี่ย..
มีเสน่ห์จัง..
-
น้องหนามเตยอย่ารักเล๊ยยยยย คนแบบพี่กรเนี่ยะ - -"
ว่าแต่ น้องหนามเตยตายไปแล้วหรอ?
-
สงสารหนามเตยอ่ะ ...ฮือออออ :o12:
-
[เรื่องสั้น วรรคที่ ๑๑-๑๔....สาปรากไทร....#๒]
"ไหวไหมคะหมอ?....เมื่อคืนบินกลับมาดึกหรือคะ? ถ้าไม่ไหว ไปพักก่อนก็ได้คะ...เดี๋ยวหมอสัตราก็มาแล้ว ...ไม่ต้องอยู่แทนก็ได้ค่ะ "
เสียงแอม พยาบาลผู้ช่วย แซวผมเบาๆ หลังจากยกกาแฟ แก้วที่สี่มาให้ ...
.....จะบอกยังไงดี เรื่องที่นอนไม่หลับ ...อยู่ๆก็ฝันถึงเรื่องที่ผ่านไปนานแล้ว เรื่องในวัยคะนองที่ผมเคยทำในสมัยก่อน ...ตอนนั้น... ยังไม่จบม.ปลาย ด้วยซ้ำ ...เทคยา ยำเนื้อ[กัญชา] สนุกกับชีวิตจนมั่วไปหมด.....
....ความสนุกที่ยังสัมผัสได้ ......
......เสียงกรีดร้องที่กระตุ้นความกระสันอยากทุกครั้งที่ คิดถึง.......
เด็กนั่นชื่ออะไรนะ...เด็กผู้ชายตัวเล็กๆที่มักจะคอยวิ่งตามพวกผม เสมอ ...ใต้ต้นไทร...ฐานทัพลับของผมกับเพื่อน ...ผมเหมือนลืมอะไรไปรึเปล่า?
"เอ่อ.....ขอโทษครับ ...หมอสัตรา.....อยู่ที่นี่หรือเปล่าครับ?"
ร่างสมส่วนที่อยู่ๆก็โผล่เข้ามา โครงหน้าคมตัดกับแววตาสีแปลกรับกับจมูกเชิดอย่างลงตัว.... ริมฝีปากอิ่มที่ เผยอเล็กน้อย ....ซ้อนทับภาพของเด็กตัวเล็กๆที่ ผม ลืมไปแล้ว.......
' หนามเตย????!!! '
รอยยิ้มเก้อๆ ส่งมาให้ผม หลังจากนั้นสีหน้าแปลกๆของเด็กหนุ่มก็ส่งมา ...
"เหวอ!!! หมอ!! หมอกาแฟหกแล้วครับ !!!"
เด็กหนุ่มตรงหน้าผม ทำหน้าเหวอ แล้วปรี่เข้ามา ประชิดตัว มือข้างหนึ่งของเขาคว้าถ้วยกาแฟในมือผมไปวางไว้ ที่โต๊ะ ความรู้สึกผมมันชาไปหมดแล้ว ....ดวงตาสีแปลกที่ช้อนมองขึ้นมา...ดูดึงดูดอย่างบอกไม่ถูก
"คุณแอม.....ช่วยทางนี่หน่อยครับ..."
เด็กหนุ่มนั้น หน้าซีดลงแล้วตะโกนเรียก แอม อย่างคนกันเอง .... ทำให้ผมพาลคิดไปว่า ที่ผมไม่อยู่ ช่วงสองอาทิตย์มานี้ผมพลาดอะไรหรือเปล่า?
" ตายแล้ว!!! หมอกร ร้อนไหมคะนั่น!!??? ฝืนจนได้เรื่อง..."
หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรแล้ว เหมือนทุกอย่างของผมหยุดอยู่ที่ เด็กหนุ่มคนนั้น สายตาผมสำรวจคนตรงหน้าตั้งแต่เส้นผมลงไปปลายเท้า .... ความรู้สึกแปลกที่เกิดขึ้นยิ่งทำให้หัวใจเต้นแรง ...
[ I said te amo, would somebody tell me what she said? Don't it mean I love you.Think it means I love you.Don't it mean I love you.Think it means i love you,Te Amo Te Amo Don't It means I Love You ]
เสียงโทรศัพท์ ของเด็กหนุ่มเหมือนจะดึงสติผมกลับมา เขายิ้มเจือนๆผละจากผมไป แล้วล้วงหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อ ขึ้นมารับ.... หูผมไม่ได้ฟังหรอกว่าเขาคุยกับปลายสายว่าอะไร....ผมมองแค่ริมฝีปากอิ่มที่ขยับเจรจา กับปลายสาย .....สมองมันมึนไปหมด....
.......
...
............. อยาก...
......อยากได้.....
...อยากได้ยินเสียงกรีดร้องของ ....เจ้าของริมฝีปากอิ่ม.....
.....
...............
....
....ผม.....
...
..............
...อยาก....ไล่ล่าอีกครั้ง ......
-
กรทำอะไรลงไปคิดถึงจิตใจหนามเตยหรือเปล่าว่าจะรู้สึกยังไง ทำแบบนั้นได้ลงคอได้ยังไง
-
ทำไมนิสัย???? แก้ไม่หายเหรอ?......
โอยยยยยยยยยย ค้างอีกแล้ว....ทำไมสั้นจังเอ่ยยยย
-
สันดานชั่วแก้ไม่หายหรือหมอ
เดี๋ยวให้น้องเตยมาหลอกซะนี่
รอตอนหน้าค่า o13
-
ยังโรคจิตไม่หาย คงติดใจ
-
เหอะ ไอ้พี่กร โตมาได้เป็นหมอเลยเหรอ รักษาสุขภาพจิตตัวเองก่อนดีไหม
ทำไมต้องทำเรื่องโหดร้ายกับน้องหนามเตยด้วย แล้วน้องคนใหม่นี่จะปลอดภัยไหมนะ :z3:
-
Zitraphat แต่งได้น่าติดตามทุกเรื่องเลย :กอด1:
-
กรเป็นอะไรมากหรือเปล่าเนี่ย แล้วหนามเตยในตอนนั้นเป็นยังไง แล้วอีกคนเนี่ยเกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้หรือเปล่า
-
ชอบๆๆๆ หุหุหุ :haun4:
-
โห๊ะ ยังไม่สำนึกนะ
-
ปลุกสันดานดิบในตัวคุณ :z3:
-
แนวโรคจิตหรือนี่น่าติดตาม
-
อ่านตอนแรก นึกว่าผีน้องเตยจะมาแก้แคน
-
[เรื่องสั้น วรรคที่ ๑๑-๑๔....สาป................รากไทร...#๓ ]
"...หมอสัตรา....ไปรับเคสด่วนหน่ะค่ะ ... บลูด็อกส์ ...ท้องแรก...ธรรมดาพี่แอมว่าจะปิดคลินิก แต่หมอกรนี่สิ บอกให้เปิดก่อนกลัวมีเคสด่วนอีก...เพิ่งบินกลับมาจากอินโดฯ ยังจะฝืนมาอีก .....ยังไงน้องก็อย่าเพิ่งกลับแล้วกัน .....อยู่เป็นเพื่อนหมอกร รอ หมอ สัตรา ก่อนก็ได้ ...ข้างนอกฝนตกหนักด้วย ....แต่พี่แอมคงไม่ไหวแล้วหล่ะ ....วันนี้วันเกิดลูกชายพี่ ...รบกวนน้องเปลี่ยนอาชีพมาเป็นผู้ช่วยสัตวแพทย์ก่อนแล้วกันนะ ....พี่แอมขอโทษด้วยจริงๆ ...หมอกร ..แอมขอโทษน้า.....อยู่กับน้องเขาไปก่อนแล้วกันนะคะ....พี่ไปแล้วนะ บ๊ายหล่ะ ..เอ่อ น้องคะ ....พี่หมอกรไม่ดุนะ ตามสบาย....."
แอม ยกกาแฟถ้วยที่ห้ามาให้ ผม แต่ สายตากับประโยคที่ร่ายมายาวๆนั่น ไม่ได้ ส่งมาที่ผมเลย รู้ตัวอีกทีคุณผู้ช่วยลูกหนึ่ง ก็หายออกไปจาก คลินิกแล้ว .....เหลือแต่ผมที่ถูกรวบรัดให้อยู่ตามลำพังกับเด็กหนุ่ม ....
..............
.....
..
.................ความเงียบเกิดขึ้นในบรรยากาศหน้าอึดอัด ....เด็กหนุ่มไม่กล้าหันหน้าขึ้นมามองผม ....เหนียมอายและ....ประหม่า....กลัวงั้นหรอ?
......
....น่าแกล้ง...
...........
........น่ากินเข้าไปทั้งตัว .....
..ลำคอสีนวล ไม่ถึงกับขาว เป็นสีออกแทนมากกว่า....ถ้ากัดลงไปเต็มแรง สีผิวจะเปลี่ยนเป็นสีอะไร ?..จะแดงเหมือนผิวสีขาวๆไหม?....ปลายนิ้วมือเรียว ....ถ้าได้สอดประสานตอนจับข้อมือนั้นมัดไว้ ...จะดิ้นพล่านหลุดออกมาจาก พันธนาการได้ไหม?....
...."หมอ...กร ...หิวไหมครับ ? เดี๋ยวผมทำกับข้าวให้ ..."
เจ้าของริมฝีปากอิ่ม เอ่ยออกมาดึงสติผมไว้...ก่อนจะ เลี่ยงเดินหายเข้าไปที่แคนทีน .... เหมือนกวางตัวน้อยที่หลบหายเข้าไปในดงไม้.....กลิ่นหอมอ่อนๆของใบเตย ลอยฟุ้งออกมาจากแคนทีน ....กลิ่นที่ทำให้ผมคิดถึง....ความรู้สึก ในตอนนั้น
.....' หนามเตย '.....
..................
ความรู้สึกของเลือดลมที่สูบฉีดพลุ้งพล่าน ....ความตื่นตัวที่ทำให้หัวใจเต้นแรง ....นาฬิกาบนผนัง ชี้บอกเวลาว่าตอนนี้ เกือบสี่ทุ่มแล้ว ...ผมหลับตาข่มแกนกายที่ตั้งชันให้ สงบลง ....ผ่านไปสักพัก ถึงได้ เดินไปหน้าคลินิก .....
.......................
....ปิดไฟหน้าร้าน แล้ว ...
............
...ล็อกประตูปิด.....
............
..
เด็กหนุ่มที่ใส่หูฟังส่งเสียงฮัมส์เพลงเบาๆ เขาคงมัวแต่สนใจเนื้อและผักบนเคาว์เตอร์เล็กๆ จน ทำให้ผมรู้เลยว่าเขาไม่ได้สนใจ รอบข้างมากนัก ผมสอดวงแขนโอบรอบเอวเด็กหนุ่มไว้หลวมๆ กว่าเขาจะรู้ตัว แขนใหญ่ของผมก็ล็อคตัวเขาไว้ทั้งตัวแล้ว...
..."ทำอะไรหรือครับ?"
ผมเดินเข้าไปชิดตัว พ่อครัวจำเป็น โอบวงแขนล็อคเอวเขาไว้....กลิ่นใบเตยลอยอวลไปทั่วห้อง ....กลิ่นซอกคอหอมๆ ของเด็กหนุ่มนี่ก็เหมือนกัน...มันหอมเย้ายวน ... เขาย่นคอหนีทันทีที่ผมฝังจมูกลงไป...
"ตัวหอมนะเรา"
"ไม่ใช่กลิ่นผมหรอกครับ กลิ่นชาใบเตยในหม้อ"
เสียงเบา ตอบพลางเริ่มเบี่ยงตัวแกะมือผมออกจากเอว ความสั่นไหวจากไหล่บางที่ลู่ลง ทำให้ผมรู้สึกว่าผมเป็นเหมือน เสือ...ที่กำลังต้อนเหยื่อ....
"....หมอกร...ปล่อยผมเถอะครับ ...ผมทำกับข้าวอยู่..."
"ก็ทำต่อสิครับเด็กดี....หมอไม่ได้ ...กวนอะไรเรานี่ ...หรือจะให้หมอช่วยก็ได้นะ"
ผมเกร็งวงแขนข้างหนึ่งล็อกเด็กหนุ่มไว้แน่น ส่วนมืออีกข้างก็หยิบ มีดผ่าตัด ที่มักจะใส่ไว้ในกระเป๋าออกมา.....เด็กหนุ่มถึงกับนิ่งไปเมื่อเห็นว่าผมล้วงอะไรออกมา .....คมมีดวาวส่องแสงวาบตอนผมดึงปลอกหุ้มที่ทำเฉพาะเอาไว้ออก...
......กลิ่นหอมของใบเตย เหมือนจะแรงขึ้น.....
.........
...ไหล่ลู่ที่ผมแนบสัมผัส เริ่มจะไหวสั่น....ผมค่อยใช้มีดนั้นกรีดลงบนชิ้นเนื้อที่ เด็กหนุ่มหั่นค้างอยู่ แค่ลงข้อมือเบาๆ เนื้อชิ้นนั้นก็ขาดออกจากกัน....ผมแค่แสดงให้เด็กหนุ่มเห็นว่า..มีดผ่าตัดประจำตัวผม.....มันคมแค่ไหน.....
.........
....ผมให้วงแขนของตัวเองขังร่างเด็กหนุ่มไว้... พิงคางลงบนไหล่ลู่ที่เริ่มสั่น.... และอดใจไม่ได้ที่จะแลบลิ้นเลียชิมเบาๆที่ติงหูนิ่ม ....เด็กหนุ่มเงียบจนผมได้ยินเสียงเต้นของหัวใจเขา....
"กลัวหรอ? หมอไม่ได้ทำอะไรนิครับ ....แค่จะช่วยหั่นเนื้อให้"
เขาเกร็งตัวนิ่งปล่อยให้ผมจับมือทั้งสองข้างมากำไว้กับมีดผ่าตัด....
"ไม่ต้องกลัวหรอกน่า....มันไม่น่ากลัวสักนิด...."
ผมยืนมือขาวของตัวเองออกมาแล้ว ค่อยๆ ใช้มีดผ่าตัดกรีดลงบนปลายนิ้วมือตัวเองเบาๆ เลือดสีแดงค่อยๆไหลเอ่อออกมาตามรอยกรีดของคมมีด....เสียววาบและชา....ความรู้สึกที่...ก่อให้เกิดความสุข.....
"เลือดหมอสีสวยไหม? .....สวยกว่าสีแดงที่เคยเห็นมาใช่ไหม? ......เราอยากลองชิมไหม? อยากรู้ไหมว่ารสชาติมันอร่อยแค่ไหน? "
ผมแนบตัวดันให้เด็กหนุ่ม ติดไปกับ โต๊ะเคาว์เตอร์ แล้ว ค่อยๆยกปลายนิ้วมือที่เลือดสีสวยค่อยๆหยดไหลเข้าไปใกล้ริมฝีปากอิ่ม แตะปลายนิ้วเปื้อนเลือดลงบนริมฝีปากล่างที่เผยอออก....
"ลองเลียดูไหม? ไม่อยากชิมหรอ?"
เป็นเพราะยืนซ้อนหลังเด็กหนุ่มนี่อยู่ผมเลยไม่ได้เห็นสีหน้าและแววตาเขา แต่เสียงเต้นของหัวใจ กับ การสะท้านสั่นที่สัมผัสได้ผ่านร่างกาย มันก็ทำให้ เลือดลมสูบฉีด ริมฝีปากเย็นๆ ค่อยๆ เผยอออก ความรู้สึกเย็นชื้นค่อยๆ ลากเลีย ปลายนิ้วผมเบาๆ ....ร่างกายของเด็กหนุ่มไหวสั่นน้อยๆ ....
.....ลูกกวางกำลังสั่นกลัว ....
.....
............
'พี่กร.......หนามเตย.....รักพี่กรนะ.....รัก.....รักมากที่สุด.....รักมากที่สุดเลย....... '
ประโยคนั้นมันดังแว่วเข้ามาในหัวผม.....เชิญชวนให้หลงไหล ......เชิญชวนให้สัมผัส .....
.......ผมวางมีดผ่าตัดลงบนโต๊ะ ปลายนิ้วที่เจิ่งนองไปด้วยเลือดที่ค่อยๆไหลซึมออกมา ถูกดันเข้าริมฝีปากอิ่ม มือที่ยังเหลือว่างอีกข้างของผม ล้วงแล้วลากไล้ ผิวเนื้อเรียบที่ไม่สะดุดมือ ลากไล้ไปจนสะดุดเข้าที่ เม็ดไต ที่เริ่มแข็งชูชัน สู้มือ ..ตัวเด็กหนุ่มสั้นสะท้าน ...แต่...ริมฝีปากอิ่มค่อยๆ ดูดเลียเลือดบนปลายนิ้วผมอย่างช้าๆ เสียงครางเบาๆ เริ่มส่งออกมาดึงอารมณ์ดิบที่เก็บไว้ภายในของผมให้เริ่มพุ่งสูงขึ้น .......
...........................
...ผม สะกดอารมณ์ตัวเอง ค่อยๆ ลากมือผ่านเนื้อลื่นออกมาจาก เสื้อของเด็กหนุ่ม บอกไม่ถูกกับความรู้สึก .....ผมอยากได้ยินเสียงกรีดร้องของเด็กนี่....... อยากเห็นเลือดสีแดงที่ไหลออกมาจากผิวสีนวล ...
....มีดผ่าตัด....ถูกจรดคมลงบนแผ่นหน้าอกเด็กหนุ่ม .....หัวใจผมเต้นแรง ....มากกว่าที่เคย ...
.....อดที่จะกระสันอยากรู้ไม่ได้ ....
.....กลิ่นหอมของคาวเลือด มันจะเป็นกลิ่นใบเตยแบบที่ผม....
...........
................เคยรู้สึกหรือเปล่า?....
....
.....................................
..................
'ปัง!!!!!'
เสียงทุบประตูห้องแคนทีนดังขึ้น ครั้งหนึ่ง.....หลังจากนั้นมันก็ดังรัวติดกัน ....
การถูกขัดจังหว่ะแบบไม่คาดคิด ....
...ทำให้มือของผมที่กำลังจะกดกรีดมีดลงบนแผ่นอกเด็กหนุ่มละมือลง......................
.........ผมถอยออกมายืนข้างๆเด็กหนุ่ม พอดีกับจังหว่ะที่ ประตูแคนทีนถูกเปิดออกมา ....ร่างใหญ่ ที่เปียกซกไปทั้งตัว หอบหายใจแรง.... ชุดกราวที่ใส่ไว้เปรอะเลอะคราบเลือดไปทั้งตัว.....
..หมออีกคนของคลินิก ...
.หมอไฟแรงที่เด็กหนุ่มนี่มารอ.......
..................
....
...'หมอสัตรา'......
............
...........................
กลิ่นใบเตยคลุ้งไปกับกลิ่นข้าวต้มหมู ....ผมตักเข้าปากไปโดยไม่ใส่ใจกับความร้อนมากนัก ...
หมอสัตรา...หมอหนุ่มรุ่นน้องผม นั่งกินข้าวต้มอีกถ้วยเงียบๆ แถมยังยึดตัวเด็กหนุ่มนั่นไว้ข้างๆ แววตาวาวที่เหลือบมองมาทางผม เหมือน แววตาของหมาหวงของ ......
...ภาพข้างหน้าผม เหมือน หมาตัวหนึ่งกำลังเฝ้าลูกแกะ ....
......................
.....ยิ่งหวง....ยิ่งดี....
..ยิ่งยาก....ยิ่งทำให้ผมอยากได้ยินเสียง กรีดร้องของลูกแกะ....
..............
"จะกลับพร้อมหมอสัตราเลยหรอ?..."
"ครับ ...กลับพร้อมกันเลย "
ไอ้หมอไร้มารยาทตอบแทนเด็กหนุ่ม แถมมันยัง ถือโอกาสโอบไหล่เด็กนั่นด้วย
"นี่....พี่หมอยังไม่รู้ชื่อเราเลย.....แนะนำอีกครั้งแล้วกัน พี่...พี่กร แล้วเราหล่ะ?"
"หนามเตย......"
ไอ้หมอหมาปากดีมันตอบแทน เด็กหนุ่มที่ มันพลักดันตัวให้เดินออกไปยืนรอหน้าคลิกนิก.....
"อย่ามายุ่งกับของๆผม....หมอกร..."
เสียงมันดังรอดไรฟันออกมา .....ก่อนมันจะหันหลังเดินกลับไปจูงมือเด็กหนุ่มนั้นออกไปที่ถนน เม็ดฝนเริ่มซาลงแล้ว ....
.......................
..................
'พี่กร.......หนามเตย.....รักพี่กรนะ.....รัก.....รักมากที่สุด.....รักมากที่สุดเลย....... '
เสียงกระซิบเบา ที่ยังอยู่ในหัวผม ดังขึ้นมาอีกครั้ง ....
.....
.......เหมือนกัน ...พี่กร....
.....
.....ก็รัก หนามเตยเหมือนกัน .....
.....
.............รัก............
....
...........จนอยากจะเห็นทุกชิ้นส่วน....
..............................
.
...
..
..ของ.....
...
....
......' หนามเตย'.........
-
แม่ม...โรคจิตสุดดดดดๆๆๆๆๆๆๆ สรุปว่าเป็นหนามเตยคนเดียวกันหรือว่าคนละคนอะค่ะ???
อ่านแล้วงงนิดหน่อย...ก็ต้องรอตอนต่อไปค่าาาาาาาา
หนุกจิงๆๆๆๆๆ
ขอบคุณที่มาต่อบ่อยๆนะคะ
-
เราว่าหมอโรคจิตทั้งคู่อ่ะ
สงสารหนามเตย
-
อยากให้หนามเตยกลับมาแก้แค้นกรให้หนักๆเลย
-
ขอตามอ่านด้วยคนนะ สารภาพเลยอ่านแล้วหลอนมากมาก T T
-
รักมากจนอยากจะกลืนกินเลยใช่มะเนี่ย o22
แต่คนอ่านจะอ้วกออกมาก่อน กรี๊ดดด โรคจิตมากไอ้หมอกร :z3:
-
โรคจิตมาก ดาร์คจริงๆ พี่กรเป็นพระเอกหรือเป็นตัวโกง??
ถ้าเป็นพระเอก เราคงต้องของเผ่นก่อนนน่ะ ยังจิตไม่พอ!!
-
ช่งทกันด้
-
:a5:
-
หนุกๆ
-
:oni3: เรื่องสั้นๆๆๆๆ สะกดจิตตัวเองว่านี้ต้องเป็นเรื่องสั้น น่าจะไม่ถึง 70 ตอน หง่ะ!!! พูดเล่น น่าจะประมาณ ไม่เกิน 10 ตอน จบสาธุ .... ทำให้ได้ด้วยเน้อ
เรื่องนี้ฉีกกฎเกือบทุกเรื่องที่เคยเขียน
.....ว่าจะไม่เขียนฉาก 3P เพราะความคิดเห็นส่วนตัว ถ้ารักจริงๆ คงไม่ยอมให้ใครมาแตะของๆเราหรอก....ก็ดันเขียนเป็นฉากเปิด :z3:
เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องในหลายๆเรื่องที่บอกว่าอย่าเดาเลยเน้อ...เดาทางไม่ออกหรอก....
***เคยอ่านบทความอยู่เรื่องหนึ่ง วงจรห่วงโซ่อาหาร มีหลายประเภท ประเภทที่เป็นผู้ล่า ประเภทที่เป็นผู้ถูกล่า และอีกประเภทที่ .......
ใครอยากเดาเนื้อเรื่องที่เขียนทุกเรื่องถูก ทำความเข้าใจกับชื่อเรื่องก็ตามทางได้แล้วเน้อ ...
เกือบลืม ...เรื่องนี้เป็นอย่างที่คนอ่านคิดไว้
แนวเรื่อง เป็น Dark.... ตามที่อ่านในบทนำ.......Dark ในทุกความหมายของ Dark จริงๆ
-
จิตได้อีก -*- ดีนะหมอสัตรามาทัน
อยากรู้เรื่องของหนามเตยมากกว่านี้จัง
รอตอนหน้าค่ะ ^^
-
อีกประเภทหนึ่งคือเป็นทั้งผู้ล่าและผู้ถูกล่า????
มาสปอยล์กันแบบนี้ยิ่งอยากรู้เร็วๆ
-
ชอบอ่ะ ไม่ได้อ่านจิตๆ แบบนี้มานานมากตั้งแต่
เลิกอ่านฟิคบางวงไป จะดาร์กแค่ไหนจัดมาเลยคะ
อยากเห็นหนามเตย "ล่า" บ้าง ไอ้ประเภทข่มขืนคนเดียวยังไม่เท่าไหร่
แต่รุมโทรมนี่มันต้องตอบแทนให้สาสม
-
ชอบอ่ะ เราชอบมาเลยแนวนี้
จิตดีจัดมาอีก
-
ไอโรคจิตกร..ขอให้แกถูกล่าบ้าง อยากเห็นหัวใจแก..มันจะมืดมิดขนาดไหน !! :m16:
-
:o8:
เรื่องนี้ไม่มีผมไม่ได้หรอก อิอิ ขาโหด :impress2:
แต่งเป็นเรื่องยาว ๆ เลยก็ได้นะครับ
โตขึ้นหมอกร ยิ่ง เพิ่มความโหด....
ตอนเกิดเหตุหมอกร ยังไม่ ม.6 หนามเต้ยน่าจะ ม.3 -ม.4
หมอกร เปิดคลีนิก อายุก็น่าจะ 27- 32
หน้าตาหมอกรอาจจะเปลี่ยนจนหนามเตยจำไม่ได้ หรือไม่ก็ แค่คิดว่าคงคลาย เหมือนดั่งหมอกรที่จำหน้าไม่ได้ตอนแรก
:กอด1: คนแต่งครับ :กอด1:
ขอกลับไปอ่านใหม่อีกรอบ เพื่อดูดชับความโหดร้ายรุนแรงของหมอกรก่อนนะครับ :o8:
--------------------------------------------------------------------
หมอกรอาจจะไม่ใช่พระเอกก็ได้...เพราะ เวย์ เป็นคนแรกที่ได้ หนามเต้ย....ปกติพระเอกต้องเป็นคนเริ่ม อ๋อลืมไปเรื่องนี้ไม่ปกติ :laugh:
-
เรื่องนี้ Dark มาก เปิดเรื่องมาก็....
:z3: :z3: :z3:
รอมาต่ออยู่นะฮับบบ หมอกรโรคจิตไปมั้ย?55
-
กร โหดจัง หนามเตยจำพี่กรได้รึป่าว
-
ชอบมากอ่ะ จิตๆแบบนี้รอติดตามต่อ
-
รีบๆมาต่อนะคับ :call:
-
:angry2: :angry2: :angry2:
หมอกร แกมันโรคจิต
โตแล้วยังไม่เลิกทำ แถมหนักกว่าเดิมอีก
หนามเตย ท่าจะหนีไปไหนไม่ได้แล้วซิ
ยังจะมาเจอกันได้ หนีไม่พ้นจริงๆ
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
...หึหึ...มันจิตได้ใจจริงๆ!
โคตรชอบเลยอะ...
-
เหอะๆๆ มัน Dark จริงๆด้วย
แต่เด็กคนนั้นมันยังไงกันละเนี่ย
แถมยังไปพ่วงหมอสัตรามาอีก
หมอสมิงคนนี้เป็นพวกดึงดูดผู้มีสันดานดิบรึเปล่าเนี่ย
-
กรรู้สึกยังไงกับหนามเตยกันแน่ ถ้ารักหนามเตยทำไมทำกับหนามเตยแบบนั้น แล้วหนามเตยคนนี้กับคนนั้นคนเดียวกันหรือเปล่า
-
อ๊ากกกก ดาร์คๆๆๆโคตรๆๆ o22
ถูกใจอ่ะๆๆๆ :z3:
เอาแบบจิตกู่ไม่กลับไปเล้ยยย :z2:
ปล.คาดว่าเรื่องนี้จะมีคนต้องตายอีกแน่ๆๆเชื่อดิ o13
-
โหย
อินี่ โรคจิตสุดๆอ่ะ
o22 o22
-
เพิ่งว่างงาน ที่จริงก็กำลังทำอยู่ แ่ต่ดันมาเจอเรื่องจิต ๆ ในเล้าเลยอ่านซะเลย
แมร่ง พระเอกจิตสุดยอดเลยค่ะ
-
คนที่ดูเหมือนจะเป็นเหยื่อ แต่ไม่ใช่เหยื่อ เดาว่าพระเอกคงจะเป็นเหยื่อเสียเอง
ตามที่บอกไว้ >>> 'กาลกีรตี' วรรคที่ ๑๑-๑๔
ลางซ่อนร่างในรูปเหยื่อ ลางเผยเนื้อล่อให้หาย(นะ)
ลางบางคืนคืบคลานคลาย ขย้อนหยอกแล้วกัด(กิน)กลืน
คนที่อยู่กับหมอสัตราเป็นผู้ชาย เป็นภัทร หรือภัทรในร่างตรินทร์ ???
อ่าว ภัทรเป็นผู้หญิงนี่น่า แต่ดวงตาสีสวยแปลก
@_____@"" รอเฉลยฮะ!!
-
ชอบค่ะ ขอแรงๆ
-
อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกคุ้นมากๆ เหมือนเคยอ่านเมื่อนานมาแล้ว
ไม่ทราบว่าคนเีขียนเคยลงบอร์ดอื่นหรือเปล่าครับ
ชอบแนวนี้ที่สุด SM มากๆ แถมเดาไม่ออกอีกต่างหาก
-
อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกคุ้นมากๆ เหมือนเคยอ่านเมื่อนานมาแล้ว
ไม่ทราบว่าคนเีขียนเคยลงบอร์ดอื่นหรือเปล่าครับ
ชอบแนวนี้ที่สุด SM มากๆ แถมเดาไม่ออกอีกต่างหาก
V
V
V
ไม่เคยลงบอร์ดอื่นเน้อ เขียนวนๆเวียนๆ อยู่ในเล้านี้หล่ะ วนเวียนจนเกิดไอเดียร์ให้เรื่องมันมาชนกันเอง ขี้เกียจเขียนอีกเรื่อง เฮ้ย!! ไม่ใช่ ...แต่ก็นั่นหล่ะ ....FC. เรื่องเก่าเดาทางได้หมด......
.....
....จริงหรอ????
YenOh คนที่อยู่กับหมอสัตรามีแค่คนเดียว.....YenOh รู้อยู่แล้วนิว่าเป็นใคร จุ๊ๆๆๆๆ
บอกแล้วว่าเรื่องนี้ Dark....
-
ชอบอ่ะ ผิดมั้ยถ้าชอบพระเอกแบบนี้
แต่เดาตอนจบไม่ออกเลยจริงๆว่าจะเป็นยังไง
-
ยังเดาไม่ออก มาต่ออีกหน่อยสิ คุณ Zitraphat ว่าแต่เรื่องนี้มัน Dark จริงนะเนี่ย อ่านแล้ว หมอกร นี่โรคจิตชัดๆ มันเลวโดยสันดาร หรือเลวแบบมีที่มาเนี่ย คนอ่านกำลังอิน
-
[เรื่องสั้น วรรคที่ ๑๑-๑๔....สาป....รากไทร...#๔ ]
....คิ้วที่ขมวดชนกันอันเป็นผลมาจากความปวดที่มาจากสมองส่วนใน .. เม็ดเหงื่อที่ผุดออกมาจนทำให้เสื้อเชิ้ตเริ่มชื้นบวกกับเนื้อตัวที่เย็นเฉียบ ของเด็กหนุ่ม ทำให้คุณหมอถึงกับถอนหายใจ ......นิ้วชี้ของคุณหมอ จิ้มแล้วขยี้เบาๆที่หัวคิ้วทั้งสองข้าง จนมันเริ่มคลายออก......
หมอสัตราถอนหายใจ แล้วขืนจับไหล่เด็กหนุ่มให้นอนราบลงไปกับเตียงไม้ ...พร้อมยัดลูกอมสีฟ้าเข้าริมฝีปากอิ่ม...
"เริ่มปวดหัวอีกแล้วหรอ? "
"อืมส์......ปวดอีกแล้วหมอ......ใช้แค่ลูกอมไม่ได้แล้ว อาการมันออกแล้วว่าเริ่มดื้อยา ....มีอะไรที่แรงกว่านี้ไหม? ไม่งั้นแย่แน่....พรุ่งนี้ต้องไปดูงานที่ สมุทรสงคราม กับพวกวิศวะด้วยสิ"
"ลางาน....ไม่ได้หรือ? อาการแย่ขนาดนี้"
คุณหมอพูดพลางเอื้อมมือไปหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนใหญ่มาจุ่มน้ำเย็นแล้ว บิดพอหมาด ก่อนจะสะบัดและพับวางลงปิดตรงตำแหน่งหน้าผากและเปลือกตาของเด็กหนุ่ม...
"ลาไม่ได้...เพิ่งได้งานนี้เองนะ ไม่ได้เอาวุฒิสมัครด้วย... ฝังนู้นบอกมาแล้วว่าต้องการเซลล์ไปดูงานด้วย ถ้าได้งานนี้ผ่านโปรฯแน่ แถมโปรเจคใหญ่ก็ตามมาอีก....เราไม่อยากปล่อยงานไป หมอน่าจะเข้าใจ..."
"งั้นก็ต้องฉีดยา คุมเอาไว้.....ยอมไหมหล่ะ? "
"มีช้อยส์อื่นไหม? ไม่ชอบบังคับเลือกอย่างนี้เลย...."
"รู้คำตอบอยู่แล้ว...ยังกล้าถามอีกนะ....."
"ก็เผื่อฉลาดๆอย่างหมอจะหาทางอื่นเจอ...เลยถามเผื่อไว้ ....ไม่ชอบเข็มเลย ...นะ...หมอก็รู้หนิ"
"ถ้าลูกอมยังเอาไม่อยู่แล้ว....ก็ต้องฉีดยาเข้าเส้น..มันเลี่ยงไม่ได้ ....แต่ยังไงจะลองหาทางอื่นให้ ...นี่....เรา...หมอขออย่างสิ......"
"หือ?....เรื่อง'ไร?"
"ไม่ต้องไปรอที่คลินิกแล้ว...แล้วก็... 'อย่า.....ยุ่ง...กับหมอกร ' ......ถือว่าหมอขอเรา...ได้ไหม?"
"............"
ไม่มีคำตอบจากเด็กหนุ่ม นอกจาก รอยจะยิ้มบางๆ......คำตอบที่ไม่ต้องเอ่ยออกมา....
เพราะถ้าให้ตอบ...มันก็เป็น....คำตอบเดิม...
.....เหมือนเดิมทุกครั้ง.....ที่หมอสัตราสั่งแบบอ้อมๆว่า....
....' ห้ามคบคนอื่น.'.....
................
............คำตอบเดิมที่ว่า............
............................
..
'ไม่รู้สิ ....แล้วแต่โชคชะตา....จะพาไป'
...............................
.........................
ป้ายประกาศแผ่นใหญ่ ที่ห้ามบุคคลภายนอกเข้าปิดเส้นทางสุดถนนไว้แค่นั้น......เด็กหนุ่มได้แต่ยืนนิ่ง..ไล่สายตามองอ่านตามป้าย ส่วนชายชาวต่างชาติร่างสูงอีกคนได้แต่ขมวดคิ้ว หน้านิ่ง.....
"เอาไงดี ?"
ภาษาไทยสำเนียงแปลกหลุดออกมาจากชายชาวต่างชาติ....ถึงจะไม่ถนัดอ่านภาษาไทย แต่ก็พอคาดเดาอะไรออก ป้ายนี้หล่ะ 'ตัวปัญหา'
"เข้าไปดูข้างในกันดีกว่า คุณอเล็กซ์ "
ไม่พูดเปล่า เด็กหนุ่มถือวิสาสะก้าวเท้าเหยียบพงหญ้าแล้วแหวกทางให้ คู่หูคนใหม่....
"เฮ้ ยู ! เข้ามาแบบนี้จะดีหรอ? ป้ายนั่นดูจะมีปัญหา"
"ปัญหา?? ปัญหาของใครหล่ะครับ ? ปัญหาของคุณอเล็กซ์ ?ปัญหาของเจ้านายคุณอเล็กซ์? ผมไม่สนหรอก.... ผมสนแค่ตอนนี้มันกำลังจะเป็นปัญหาของผม ถ้าผมแก้มันไม่ได้ "
เจอความมุ่งมั่นแบบ ชนไม่ถอยของเด็กหนุ่มเข้าไป อเล็กซ์ได้แต่นิ่งเงียบสงบปากคำแล้วตั้งหน้าเดินตามเด็กหนุ่ม เข้าไปในพื้นที่รกทึบ....เดิน...จนมาสุดอยู่ที่ บริเวณกว้าง
.....สายลมที่พัดมาทำเอาหายเหนื่อย....
....และ.....
..........
ภาพตรงหน้า...ยิ่งเหมือนน้ำเย็น...แก้กระหาย
.........................
.........
...........ใครจะไปเชื่อ..............
......
...
หลังพงหญ้าที่รกทึบท่วมหัว เดินฝ่าเข้ามาไม่ถึง 20 นาที จะเจอกับ...
...........
.........
.ไทรต้นใหญ่ที่ ขึ้นอยู่ริมน้ำ พื้นที่ที่กิ่งร่มไทรแผ่ไปถึง ใต้นั้นไม่มีหญ้าสักต้น ....นอกจากใบไม้ที่หล่นทับทม จนทำให้เหมือนพื้นนั้นถูกปูด้วยพรม.....รากไทร ใหญ่ เลื้อยคลุมลงไปที่ริมน้ำ ส่วนรากอากาศก็ เหมือนกำลังหยอกล้อกับผิวน้ำยามลมเย็นนั้นพัดผ่าน .....
"bellissimo!!"
" ใช่.....สวยมากอเล็กซ์... "
"...แล้วยูจะทำยังไงกับป้ายนั้น?"
"ทำให้มันไม่ใช่ปัญหา ของเรา .....ทีนี้ก็มาดูกัน ....ว่า ป้ายนั้นมันจะเป็นปัญหา ของ 'ใคร?' "
"เห็นยูเมมฯ ชื่อที่ป้ายลงโทรศัพท์...มีทางหรือมีคนสนิทที่จะช่วยเรา..ยู...มีคนสนิทที่จะช่วยเราได้งั้นหรอ?."
"ไม่รู้สิ อเล็กซ์ ....เมื่อก่อนอาจจะยังไม่สนิท ....แต่ตอนนี้เป็นต้นไป...คงต้อง 'สนิทให้มากๆ'"
ไม่ต้องคิดอะไรอีกแล้วในสมองคิดไปแต่ภาพที่จำได้ นามสกุล บนเสื้อกราวน์ ของคุณหมอร่างใหญ่ ....นั่นมันนามสกุลเดียวกันกับที่ประกาศไว้บนป้าย .....
.......ว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวด้วยแล้ว....... แต่ท่า โชคชะตามัน ส่งความบังเอิญมาขนาดนี้...ก็คงต้องเลยตามเลย ที่สำคัญห้ามเรื่องรู้ถึงหูไอ้หมอด้วย ....
....รีบๆติดต่อ....จบเรื่องแล้วคงไม่ต้องติดต่อกันอีก ....
"ยูช่วยผมได้มากเลยนะ....จริงสิ...ยังไม่รู้ชื่อยูเลย? "
อเล็กซ์ เดินเข้าไปใกล้เด็กหนุ่มที่ ย่อตัวลงนั่งริมน้ำ แล้ว อดยิ้มให้ไม่ได้....เด็กนี่เก่ง ทั้งเก่งทั้งบ้าและกล้าชน เก่งจนไม่น่าเชื่อว่า จะอายุแค่ 21 รอยยิ้มบางบนหน้าเด็กหนุ่มดูดึงดูดอย่างบอกไม่ถูก นี่หรือเปล่าที่เข้าว่ากันว่า เป็นแรงดึงดูด..ของพวกเซลล์ฝ่ายขาย .....
"ชื่ออะไร? ... เอาเป็นว่า ถ้ากันความยุ่งยากที่จะเกิด....อเล็กซ์เรียกผมว่า 'หนามเตย' ดีกว่า...อย่างน้อยก็จนกว่างานนี้จะเสร็จ "
เด็กหนุ่มขยับตัวให้ คู่หูคนใหม่เข้ามานั่งชมวิวใกล้ๆ แล้วยกโทรศัพท์ขึ้นแล้ว.....กดเบอร์โทรออก.....รอสักพักถึงได้ยินเสียง ตอบรับจากคนที่ปลายสาย
"ครับ...พี่แอม.....เปล่าครับ....ผมขอสายหมอกร....ครับ ...เอ่อ..เดี๋ยวครับพี่แอม......ห้ามบอก...หมอสัตรานะครับผมโทรมาเรื่องงานนอก กลัวโดนหมอสัตราดุ....ครับ.....รบกวนด้วยครับ.......... .........ครับหมอกร........หนามเตยครับ...มีเรื่องจะคุยกับหมอนิดหน่อย....อ่ะ...เปล่าครับ....ครับมากๆก็ได้ครับ......คืนนี้.?...เอ่อ....ตอนนี้ผมอยู่ต่างจังหวัดครับ ....ไม่สะดวก...อืมส์...หลังสี่ทุ่มหรอครับ?...ครับถ้าทำเวลาได้ผมจะโทรไปบอก ...ครับเบอร์ผมนะ 089 XXX XXXX "
..............
เด็กหนุ่มว่างสายแล้วหันไปหา ....เพื่อนร่างใหญ่ที่นอนราบลงไปกับพื้น....หลับไปซะแล้ว............
..........................
.................กลิ่นใบเตยลอยมาจางๆ บรรยากาศที่ชวนให้ ทอดกายมองฟ้าแล้ว หลับตาลง .....ดวงอาทิตย์...สีส้มแสด ดูสวยจนบรรยายไม่ได้ ..........
......
..............
'พี่กร.......หนามเตย.....รักพี่กรนะ.....รัก.....รักมากที่สุด.....รักมากที่สุดเลย....... '
เสียงกระซิบเบามันดังเข้ามาในหู....เด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือกแล้วลืมตาโพล่ง!!! หัวใจเต้นแรงกว่าทุกครั้ง หัวเริ่มปวดจนแทบจะระเบิด.....เกือบจะสบถออกมาถ้าไม่ติดตรงที่ว่า เพื่อนร่วมงานคนใหม่ ยังนอนกลิ้งอยู่ใกล้ๆ มือสั่นๆตอนต้องจำใจหยิบเข็มฉีดยาด้ามเล็กออกมาจากกระเป๋า....หาตำแหน่งที่ต้องแทงเข็มเข้าไป แล้วหลับตากด ปลายเข็มลงผิวหนังเข้าเส้นเลือด ...ความเจ็บปน...ผสมกับความรู้สึกถึงตัวยาที่ค่อยๆวิ่งสู่เส้นเลือด ....เด็กหนุ่มกัดฟัน ดึงเข็มออกปิดปากเข็มแล้วใส่มันลงในกระเป๋าตามเดิม........
.......น้ำตา................
...ไหลออกมาจากไหนมากมาย.................
'พี่กร.......หนามเตย.....รักพี่กรนะ.....รัก.....รักมากที่สุด.....รักมากที่สุดเลย....... '
ประโยคแผ่วเบานั่น..........ยังคงสะท้อนไปมาอยู่ในหัว .....เด็กหนุ่ม...หลับตาแล้วโกยอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่ ....ก่อนจะสงบสติอารมณ์.... ฝืน...อีกครั้งเพื่อเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้า.... ปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้ว ค่อยเขย่าปลุกเรียก เพื่อนที่นอนนิ่งกับบรรยากาศ สงบๆใต้ต้นไทร.............
"อเล็กซ์ .....ตื่น ....ชิวเกินไปหล่ะ...กลับกันได้แล้ว..."
เพื่อนชาวต่างชาติ ลุกขึ้นมาสะลึมสะลือ ปิดปากหาววอดๆ สองสามทีแล้วลุกขึ้น ยื่นมือมาฉุดเด็กหนุ่มให้ลุกตาม ....เดินออกจากบริเวณมุ่งสู่ ถนนใหญ่
'พี่กร.......หนามเตย.....รักพี่กรนะ.....รัก.....รักมากที่สุด.....รักมากที่สุดเลย....... '
เสียงกระซิบนั่น.....ยังคงได้ยิน.....ก้องอยู่ในหู......
..เพื่อนร่วมงานที่เดินนำหน้า ฝ่าพงหญ้าออกไป....ไม่มีวันรู้เลยว่า ....
..เด็กหนุ่มข้างหลังได้แต่ก้มหน้าหลบเช็ดน้ำตา...ที่ไหลเอ่อออกมาเรื่อยๆ ....
............
..
-
o13
-
เย้ ๆ ลงแล้ว ดีนะเข้ามาดูก่อนนอน อิอิ ขอไปอ่านก่อนนะครับ
---------------------------------------------
หนามเตย จำไม่ได้นิเอง.... :man1:
-
อ่านคอมเม้นหลายท่านแล้วงงๆ เหมือนเรื่องจะไปเกี่ยวกับภัทร แต่เราก็งงๆว่าไปเกี่ยวกันไง ก็เลยว่าอ่านให้เป็นเรื่องใหม่ไปเลยละกัน ><
หนามเตยนี่ไม่กลัวหมอกรเลยแฮะ สรุปแล้วเป็นคนเดียวกันรึเปล่า หรือโดนคำสาปก็ไม่รู้ เดาทางไม่ถูก รอคนเขียนมาอัพเรื่อยๆดีกว่า ^^
ชอบมากๆ รอตอนหน้าค่ะ o13
-
:L2:
-
อ่านคอมเม้นหลายท่านแล้วงงๆ เหมือนเรื่องจะไปเกี่ยวกับภัทร แต่เราก็งงๆว่าไปเกี่ยวกันไง ก็เลยว่าอ่านให้เป็นเรื่องใหม่ไปเลยละกัน ><
หนามเตยนี่ไม่กลัวหมอกรเลยแฮะ สรุปแล้วเป็นคนเดียวกันรึเปล่า หรือโดนคำสาปก็ไม่รู้ เดาทางไม่ถูก รอคนเขียนมาอัพเรื่อยๆดีกว่า ^^
ชอบมากๆ รอตอนหน้าค่ะ o13
V
V
V
ขอบคุณเน้อ ใจตรงกันเลย อยากให้มองว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องใหม่มากกว่า มันลุ้นดี ถ้าเอาไปผูกกับเรื่องเดิมมันก็จะติดภาพเดิมๆ แล้วก็จะมาคิดกันอีกว่า ทำไมไม่เป็นอย่างนั้นอย่างนี้....นะ....ถือว่าขึ้นเรื่องไหมแล้วกัน ตอนนี้กังวลอย่างเดียวกลัวมันจะเกิน 10 ตอนอย่างที่คิดไว้
******ปล. เรื่องนี้ Dark แบบมีที่มาที่ไปนิดนึง ไม่ใช่ว่าจะมาแล้ว NC หรือ SM กระจายทุกตอนเน้อ**********
-
กรี๊ดดดด คนเดียวกัน
หมอกรเป็นพระเอกแน่เหรอ? กลัวหนามเตยตายคามือหมอกรอ่ะดิ
-
โห บุกมาถึงแหล่งเชียว
ช่างเป็นความบังเอิญที่น่ากลัวจริงๆ
-
เรื่องนี้ดาร์กมากอ่ะ ;3;)
-
ซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆ เดาไม่ถูกเลย :z3:
ได้แต่รอต่อไป :กอด1:
-
เราคุ้นเรื่องนี้แปลกๆมาก ฮ่าๆๆๆ
หรือเราจะเกิดภาพหลอนเหมือนหมอกร กับหนามเตย
อเล็กออกมาแล้ว แถมพูดไทยได้อีกต่างหาก
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆครับ
-
เรื่องมันโยงมานิดเดียวจากเรื่องอื่น แต่ตอนนี้ จากเม้นท์ที่เริ่มสับสน จนเรื่องมันเริ่มเดากันจนโยงไปทุกเรื่องแล้ว :a5:คนเขียนเลยมาชี้แจงนิดนึง
1. ที่ FC. ของเขาคุยกัน ภัทร ในเรื่องนี้ ไม่ได้หมายถึง ภัทร [ไอเดียร์]ในเรื่อง กาลกีรตี[ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.540] แต่หมายถึง ภัทร [ภัทร ,ตรินทร์,ภินทร์]ในเรื่อง >29 G. Become 21 Boy [http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32753.150#lastPost ] ซึ่งมันเป็นเรื่อง ยาวมากๆ ตอนนี้ถึงตอนที่ 70 แล้ว
2. อเล็กซ์ ในเรื่องนี้ ไม่ใช่ เอล ของเรื่อง กาลกีรตี คนละคนเน้อ...
3.คุณหมอสัตราเป็นคนเดียวกันกับ หมอใน >29 G. Become 21 Boy [สปอยซะงั้น :เฮ้อ:]
4. สาป...รากไทร มันโยงกับ >29 G. Become 21 Boy อยู่นิดเดียวจริงๆ ไม่ได้โยงกับ กาลกีรตี อย่าเดากันเลยนะ รออ่านแบบให้เรื่องมันเหมือนเรืองที่เพิ่งเขียนดีกว่า เพราะนิสัยตัวละครถ้าไม่ใช่คนเดียวกัน จริงๆ นิสัยและการกระทำมันก็ไม่เหมือนกัน อย่าง ภัทร ในเรือง >29 มันก็ไม่มีทางมีนิสัยหรือ ตัดสินใจทำอะไร อย่างที่ ภัทร ในเรือง กาลกีรตี ทำแน่นอน ....
5.ส่วนเด็กหนุ่มในเรื่องนี้จะเป็นใคร ใช่หนามเตย จริงหรือเปล่า ไว้รอตอนจบดีกว่าเน้อ
สุดท้ายขอขอบคุณ เม้นท์ทุกเม้นท์ นักอ่านเงาก็ด้วย...เรื่อง นี้จะไม่สปอยแล้วนอกจากตอบคำถามบางคำถามที่เกี่ยวกับเรื่องจริงๆ
o1 o1 o1 o1
-
หนามเตยไม่สบายหรือไงนะ หนามเตยเกี่ยวข้องกับหนามเตยคนนั้นใช่ไหม เพราะหนามเตยก็ได้ยินเสียงเหมือนที่กรได้ยินนี่นา
-
ชิบหาย!!!!~ อาถรรพ์ มีจริง !!!! เดจาวูหว่ะ o22 o22 o22 o22 o22 o22 o22
คนเขียนเพิ่งไปอ่าน ใต้ร่มพญาไทร [ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25007.90 ]ของคุณ Wordslinger มา ถึงจะไม่เหมือนกันทั้งหมดในด้านโครงเรื่องหรือ ภาษา แต่ ชิบ!!!!! ชื่อพระเอกไหงมันชื่อเดียวกันกับ ญาติ หนามเตยว๊ะ !!! หนามเตย เป็นพี่ชายของเพชร [เพชร(น้อง) หนามเตย(พี่) ] เอาหล่ะสิ เดจาวูชัดๆ :serius2: :serius2: :serius2: รอตอนต่อไป จะเขียนให้จบเร็วๆ ไม่ชอบหลอนตัวเอง เกิน 10 ตอนอย่าว่ากันนะ
-
[เรื่องสั้น วรรคที่ ๑๑-๑๔....สาป....รากไทร...#๕ ]
‘พี่กร.......หนามเตย.....รักพี่กรนะ.....รัก.....รักมากที่สุด.....รักมากที่สุดเลย....... '
... เด็กหนุ่ม ออกไปยืนมองวิวถนนข้างนอกที่ถือว่าเงียบสงัด....แม้จะเป็นเขตตัวเมือง..... กลิ่นใบเตยลอยเรื่อยมาตามลม ....หอมเหมือนที่เคยรู้สึก ความทรงจำเก่าๆที่เข้ามา ทำให้ เริ่มจะปิดเปลือกตาลงยาก ...
......คืนนี้ไม่ได้กลับเข้ากรุงเทพฯ โทรไปบอกไอ้หมอแล้วว่าจะค้างโรงแรมในตัวเมืองราช’รี แล้วก็เลยโทรไปบอกหมอกรด้วยว่า ขอเลื่อนนัดที่ว่า...
ตอนนี้สมุทรสงครามเริ่มบูม เลยหลบมาหาโรงแรมแถว ราช’รี ซุกตัวแทน .....และมันก็เงียบ...ได้ใจจริงๆ
“หนามเตย ..ยูยังไม่นอนหรอ? ไอไม่ไหวแล้วนะ ...ciao ciao”
เพื่อนร่วมงานร่างใหญ่พูด รั่วมาแล้วเอนตัวลงไปคลุมโปงแน่นิ่ง.... สักพักเสียงกรนกระหึ่มก็ดังมา ...เด็กหนุ่ม ถึงได้ละสายตาไปมองที่ถนนใหม่ คิดไปเองรึเปล่า ?...สายลมเย็นๆ ลอยพัดกลิ่นใบเตย อวล....
‘โรงแรมเก่ามักมีเรื่องเล่า .....’
เด็กหนุ่มอดคิดตามเพื่อนฝรั่งร่างใหญ่ไม่ได้ และจากประโยคนั้นหล่ะ อเล็กซ์ถึงได้ ขอเตียงคู่มานอนด้วยกัน ฝรั่งกลัวผี?? ประสาท....!!
………………….
……………………………………………………
[ ‘หนามเตย กับ เพชร .....จะเลือกใคร? ’ ]
เด็กผู้หญิงแก้มป่องที่หน้าตาแทบจะเหมือนกับ เด็กหนุ่ม อีกคน รั้งดึงแขนเด็กสาวที่อายุมากกว่าไว้ ....สิ่งที่เด็กสาวทำได้มีเพียงสีหน้าเลี่ยนๆ ที่ไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับความรู้สึกกระอักกระอ่วนตอนนี้ ...
[ ‘ไม่เลือกเลยได้ไหมเนี้ย.....’ ]
[ ‘ไม่ได้ ...ต้องเลือกสิ เพชรกับหนามเตย แค่คนเดียวเท่านั้นหล่ะ ...นะ ....ต้องเลือกนะ ถ้าไม่เลือก เพชรก็จะไม่พูดด้วยเลย อีกเลย’ ]
[ ‘เหอะ....ถ้าพี่เลือกเพชร หนามเตยก็ต้องอยู่คนเดียว ถ้าพี่เลือกหนามเตย เดี๋ยวเพชรก็โกรธพี่อีก....เลือกสองคนเลยได้ไหม?’ ]
[ ‘งั้นพี่จ๋าก็เลือกเพชร....หนามเตยไม่เหงาหรอก หนามเตยมีแฟนแล้ว ....พี่จ๋าอยู่กับ เพชร ส่วนหนามเตยให้ไปอยู่กับพี่กร ...เพชรรักพี่จ๋า....หนามเตยรักพี่กร แฮปปี้แอนด์ดิ้งส์ จบข่าว ...นะนะนะ...พี่จ๋าเลือก เพชรนะ.... ’ ]
………….
…
[……………………..’พี่จ๋า ...พี่จ๋าหา... หนามเตย เจอแล้วใช่ไหม? เจอแล้วใช่ไหม? …เพชรอยากเจอหนามเตย ...จะให้หมดเลย.... จะให้ พี่จ๋าไปกับหนามเตยก็ได้ ...แค่...หนามเตยอย่าทิ้งเพชรไปนะ....พี่จ๋า ...เพชรอยากเจอ หนามเตย ...อยากเจอ...อยากเจอ..... ’ ]
ภาพเด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่ ทั้งร่างท่วมไปด้วยเลือด ยังเหมือนชิ้นส่วนที่ นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก เด็กสาวได้แต่กุมมือเล็กๆนั้นไว้ กลิ่นคาวเลือดลอยอวลมากับกลิ่นใบเตย ....
[‘เพชร ไม่ต้องห่วงนะ..พี่เจอหนามเตยแล้ว ...เจอแล้ว ...เจอแล้ว ....’]
เพียงแค่ฟังคำนั้น ร่างเล็กๆก็กระตุกเฮือก ....แล้วนิ่งไป ..... เหลือเพียงแต่เด็กสาวที่ กรีดร้องชื่อของคนที่หลับไปตลอดกาล อย่างสุดเสียง.........น้ำตา...มันไหล...อย่างไม่มีวันเหือดแห้ง .............
................แม้แต่ในความฝันอันเลือนราง ..............
......
[‘พี่จ๋า....แม่แหวนบอกว่า หนามเตย กับเพชร เกิดมาคู่กัน ...มันไม่จริงหรอกพี่จ๋า .....ถ้าไม่มีเพชร หนามเตยก็ยังอยู่ได้ แต่ถ้าไม่มีหนามเตย ...เพชรอยู่ไม่ได้...พี่จ๋าช่วยเพชรนะ...พี่จ๋า ...เพชร ..อยากเจอหนามเตย.....พวกพี่กร เอาหนามเตยไป...พวกนั้นเอาหนามเตยไป.....พี่จ๋า.....ช่วยนะ.....ช่วยเพชร.....หา.....หนามเตย...นะ...พี่จ๋า..... ’ ]
…………
……………………..
‘พี่กร.......หนามเตย.....รักพี่กรนะ.....รัก.....รักมากที่สุด.....รักมากที่สุดเลย....... '
ไอ้ประโยคนั้นมันแว่วเข้ามาอีกแล้ว ภาพความทรงจำจางๆ มันขุ่นมัวจนแยกแยะอะไรไม่ออก เด็กหนุ่มได้แต่กุมหัว ซุกกับหมอนใบหนา.....
....ปวดหัว....ปวดหัว.....บ้าชะมัด !!! ขนาดฉีดเข้าเส้นเลือด.... ยา....ยังเอาไม่อยู่แล้ว .....
...จะต้องทำยังไง?...
……………….
…………..
..หรือ....ต้องปล่อยมันไป....
..ไม่ต้องฝืนอีกแล้วใช่ไหม?
ไม่ต้องรับผลที่จะเกิดขึ้นใช่ไหม?...
….
…จะเอาอย่างนั้นใช่ไหม?..
………………..
…..
‘หนามเตย...ยูดูไม่ค่อยดีเลยนะ...ไปโรงพยาบาลไหม? ’
อเล็กซ์หันไปถามเด็กหนุ่มเพื่อนร่วมงาน ที่สภาพตอนนี้ ดูอิดโรยจนอดห่วงไม่ได้ ดวงตาสีแปลกกลายเป็นสีแดงช้ำ ...รอยยิ้มฝืนๆ ส่งมาให้เขา พร้อมคำขอบคุณ แต่ก็แค่นั้น เด็กหนุ่มไม่ได้ตอบปฏิเสธหรือตอบตกลง เรื่อง โรงพยาบาล.... ที่ทำก็เพียงแต่หันหน้าออกไปมองข้างทาง ....
ทำเอาอเล็กซ์ อดคิดไปเองไม่ได้ว่า ที่เด็กหนุ่มไม่ได้ นอน เมื่อคืนนี้ ....มันมาจาก
‘โรงแรมเก่ามักมีเรื่องเล่า .....’
หรือเปล่า ?
……………
………………………………………
-
จิ้มตุดคนแต่ง......
รอถึงบทพี่กร อิอิ ชอบ
-
เอิ่มม.. เริ่มกลัวแล้วอ่ะ ==;
-
อ่านอีก ก็หลอนเหมือนเดิม o22
-
[เรื่องสั้น วรรคที่ ๑๑-๑๔....สาป....รากไทร...#๕.๑ ]
‘พี่กร.......หนามเตย.....รักพี่กรนะ.....รัก.....รักมากที่สุด.....รักมากที่สุดเลย....... '
.....สลัดเสียงนั้นออกไปจากหัวไม่ได้ .....
พอๆกับ สลัดความปวดที่ ยังอยู่ในสมองไม่ออก เด็กหนุ่ม ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ในสวนสาธารณะแล้วหลับตาลง ข่มความทรมาน
...กลับขึ้นมา กรุงเทพฯได้ ก็ให้ อเล็กซ์ กลับเข้าไปบริษัทก่อนจะขอแยกออกมา ....อาการไม่ดีขึ้นเลย …..
....ยาที่เคยใช้เมื่อก่อน ใช้ไม่ได้กับตอนนี้ ....เรื่องดื้อยา ...ไอ้หมอยังไม่รู้ ...
เหมือนร่างกายมันไม่รับตัวยา....ไม่กล้าบอกเรื่องนี้กับไอ้หมอ ....แต่จะปิดไว้ก็ไม่ได้ .....กลัวเรื่องมันจะยิ่งแย่ ...แย่แน่ๆ กับผลที่จะตามมา ....เด็กหนุ่มก้มหน้าลงถอนหายใจแล้วล้วงหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า เบอร์ไอ้หมอหน่ะไม่มีหรอกเพราะอยู่บ้านเดียวกัน ไม่เคยโทรตามหรือตามจิก เพราะมีแต่ไอ้หมอที่มักจะเป็นฝ่ายโทรมา ...เสมอ....
วันนี้เข้าเวรหรือเปล่า ไม่แน่ใจ สมองเริ่มจะไม่สั่งการณ์ อะไร แล้ว ....
กดเบอร์ฉุกเฉินที่เมมฯไว้เฉพาะ เบอร์ของคลินิก.....
“พี่แอม.....หมอสัตราอยู่ไหม ? ….ครับผมเองพี่....เปล่าครับ ...ผมเข้าเคสเทสอะพี่เอม ....ตอนนี้อาการมันแย่มากเลย ...อยากให้หมอมารับอะครับ....ครับ อยู่ที่ สวน.....”
........................
..............
“รีบร้อนอะไรครับคุณแอม? ...."
" ไปรับคนของหมอสัตราหน่ะค่ะ ...เด็กที่มาวันนั้นหน่ะคะหมอจำได้ไหม ?”
“หนามเตยหรือครับ?เป็นอะไรหรอครับ?”
“น้องเขาน่าจะเกิดผลข้างเคียงหน่ะค่ะ ....เห็นว่าไม่สบายมาก ...หมอสัตราติดเคสวางยาสลบสองเคสเลย แอมเลยว่าเดี๋ยวแอมจะออกไปรับน้องเขาเอง.....”
“......คุณแอม...เอ่อ....ผมไปรับให้ไหมครับ? ….”
“จะดีหรอคะหมอกร?”
รอยยิ้มกว้างของคุณหมอ ปรากฏขึ้นบนหน้า ยิ้มที่ออกมาจากใจ ยินดีเป็นที่สุด ดีที่สุด.....ที่จะได้เจอ....อีกครั้ง ...
....................
...“ดีครับ .......ผมเต็มใจ...”
………………
…………………………………………….
-
กรทำอะไรหนามเตย แล้วหนามเตยคนนี้อะไรกันนั่น ถ้าไม่ใช่หนามเตยคนนั้น แล้วเกี่ยวข้องอะไร
-
อดีตที่ไม่น่าจดจำกำลังจะเปิดเผยเหรอ แล้วเพชรกับหนามเตยนี่เป็นพี่น้องกัน? :z3:
-
ยิ่งอ่านยิ่งคุ้น ยิ่งอ่านยิ่งหลอน
จำได้ว่าเคยอ่านนิยายเรื่องนึง เป็นเรื่องเกี่ยวกับฝาแฝด ที่เป็นคนๆเดียวกัน
เหมือนมีสองบุคลิกในร่างเดียวไรเงี้ย
เพชรกับหนามเตยเป็นแบบนั้นหรือเปล่า
จะรอติดตามต่อครับ
-
รออ่านจุดจบของอีหมอกรค่ะ อยากรู้ว่าสุดท้ายแล้วมันจะได้รับกรรมยังไง
หรือมันจะไม่ต้องชดใช้ ?? หุหุหุ
-
มึนๆๆๆๆ :serius2: :serius2:
-
เรื่องนี้มันจิตชัดๆ
กรจะทำอะไรหนามเตยอะ
ยิ่งอ่านยิ่งน่ากลัวอะ
-
[เรื่องสั้น วรรคที่ ๑๑-๑๔....สาป....รากไทร...# ๕.๒]
'ตาพร่าไปหมดแล้ว.... แสงแดดยามเย็นมันร้อนจนทำให้ผิวแทบจะไหม้ .....เมื่อไหร่ถึงจะมา? หมอ....มาเร็วๆสิ..มาสักที...ไอ้หมอบ้า!!!!'
เหมือนกำลังจะตาย เด็กหนุ่มก้มหน้านิ่งบนม้านั่ง ปวดหัวจนน้ำตามันไหลหยดลงยอดหญ้า ....ซ้ำยังไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา ...เพราะกลัวคนอื่นจะเห็น...ได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งเข้ามาใกล้ .....ทำให้ความอดทนมันทะลักทลาย...ภาพที่เห็นจากมุมมอง มีเพียงแค่ชายเสื้อกราวน์และรองเท้าหนังสีดำ หน้าอายที่จะร้องไห้ต่อหน้าไอ้หมอ....ที่ทำได้เลยมีแค่ก้มหน้านิ่งอยู่อย่างนั้น ......
"ไอ้หมอบ้า....ทำไมเพิ่งมา? "
เด็กหนุ่มบ่นพลางปาดเช็ดน้ำตาที่เอ่อล้นใบหน้า...และคงจะยังไม่พอจนต้องดึงชายเสื้อกราวน์ของคนตรงหน้ามาเช็ดด้วยอีกแรง... จนมือใหญ่ ส่งผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กให้ถึงได้คว้ามา ...ปิดหน้าซับน้ำตาที่ยังไหลไม่ยอมหยุด....
"หมอเอายามาหรือเปล่า? "
พูดในขณะที่ เงยหน้าขึ้น แต่ผ้าเช็ดหน้านั้นยังปิดอยู่ .....ไม่มีคำตอบออกมาจากเจ้าของผ้าเช็ดหน้า .... เงียบจนทำให้เด็กหนุ่มค่อยๆดึงผ้าเช็ดหน้าออกจากหน้าตัวเอง......
.....................
.............................................
"แอม.......หมอสัตราออกมารึยัง ?"
"ไม่เห็นค่ะ.....น่าจะออกไปแล้วค่ะหมอกร ....มีอะไรหรือคะ?"
"...ผมไม่เจอ หนามเตยที่สวนสาธารณะ....สงสัยว่าหมอสัตราออกมารับไปแล้วมั้งครับ.... "
"งั้นหรอคะ....แต่ว่าหมอสัตราน่าจะเพิ่งออกจากห้องไม่นาน...อืมส์...น่าจะโทรหากันแล้วมั้งคะ...แล้วนี้หมอกรจะเข้ามาที่คลินิกอีกไหมคะ?"
"วันนี้คงไม่หล่ะครับ....ผมเพิ่งได้ของสะสมมา.....อยากอยู่กับของที่ได้มาใหม่นานๆก่อน....แอมบางทีพรุ่งนี้ผมอาจลานะ ..."
"จะอยู่เห่อของใหม่หรือคะ? ท่าจะถูกใจของชิ้นนี้มากสิคะ"
"หึหึหึ..ถูกใจมากเลยครับ แอม....."
คุณหมอวางสาย.......แล้วเอื้อมมือไปลูบใบหน้าเด็กหนุ่มที่นอนนิ่งบนเตียงนอน...... คราบน้ำตายังติดอยู่ที่ใบหน้า .....ถูกใจที่สุดกับ 'ของ'ชิ้นนี้ ถูกใจจนอยากได้เป็น 'ของสะสมส่วนตัว' ของสะสมที่ อยากแยกทุกชิ้นส่วนมาเก็บไว้ ....
............
...
อยากเก็บไว้คนเดียว
....
..............แต่นั่น............หลังจาก ได้ตักตวงทุกสิ่งจากของสะสม จนเบื่อนะ.......
.....................
.....................................
-
เค้ากลัวววว :sad4: :sad4:
ฆ่าหมอกรซ้าาาาา :โป้ก1:
-
เหอะๆ :a5: o22
-
หมอเป็นฆาตกรรรรรรรรรรรร :a5:
หนามเตยจะเป็นอะไรเปล่า :serius2:
-
ใต้ร่มพญาไทรเราก็เคยอ่านเหมือนกัน ตอนจบนี่ช็อก ร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรเลย ^^
เรื่องนี้ยิ่งอ่านยิ่งหลอน ตอนที่เป็นตัวเอียง เขียนประมาณ "หนามเตยรักพี่กร" อ่านแล้วเศร้ามากๆ บีบคั้นมากๆ สงสารหนามเตย T^T
ยังเดาตัวตนของหนามเตยคนนี้ไม่ออก ตอนแรกนึกว่าหนามเตยคนนั้นตายไปแล้วซะอีก แต่ก็ติดอยู่ดีว่าคนนี้เป็นใคร -*- ว่าแต่ตอนนี้
พี่จ๋ากับน้องเพชรไปไหนซะแล้วอ่ะ
รอตอนต่อๆๆๆๆไป แต่งยาวๆเลยเรื่องนี้ ^^
-
ไอ้หมอโรคจิต!
-
อ่านจบหน้าเป็นแบบไอตัวนี้เลย >> o22
หมอแม่งโรคจิต เหอๆ
(แต่ก็ชอบนะ กร๊ากกกกก :laugh:)
-
ระ โรค จิตตต
-
o18 o18 เฮือกกกก หลอนอ่ะ :a5: :a5:
-
ขอบอกว่าไม่เคยอ่านแนวนี้มาก่อนเลย :a5:
บอกได้คำเดียว หลอนสาดๆ o22
อ่านคนเดียวตอนกลางคืนขนลุกเลยงับ o21
ปล.เห็นมีคนบอกว่าเคยอ่านแล้ว ตอนจบเศร้ามาก เคยเขียนไว้แล้วเหรองับ :m28:
-
ขอบอกว่าไม่เคยอ่านแนวนี้มาก่อนเลย :a5:
บอกได้คำเดียว หลอนสาดๆ o22
อ่านคนเดียวตอนกลางคืนขนลุกเลยงับ o21
ปล.เห็นมีคนบอกว่าเคยอ่านแล้ว ตอนจบเศร้ามาก เคยเขียนไว้แล้วเหรองับ :m28:
V
V
V
นั่นเป็นอีกเรื่องหนึ่งครับ
ใต้ร่มพญาไทร http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25007.90 ของคุณ Wordslinger
ไม่ใช่ของเขาเขียนเน้อ เนื้อเรื่องคนละแนวกัน คนละสำนวนกัน ตอนจบโฮกมาก...
ส่วนเรื่อง สาป...รากไทร คนเขียนเพิ่งเขียนเพิ่งลงเน้อ....แต่มีหลายคนบอกคุ้นมาก :m28: คนเขียนเองก็ยังสงสัยอยู่
เพราะคิดว่าพล็อตไม่เหมือนใครแล้วนะ ถ้ามีคล้ายโอเคไม่เถียงอาจมีบ้าง ...แต่ถ้าเหมือนเป๊ะๆ คงไม่ใช่แล้วหล่ะ ...... :sad5:
-
หมอกรโรคจิตมาก
แอบคิดว่า
หนามเตยคนนี้คือพี่จ๋าที่คุยกับเพชรแน่ๆเลย
-
หนามเตยเดี้ยงไปแล้วสินะ
แล้วที่อยู่นี่ใครอะ!
อิหมอกรก็ยังบ้าไม่เลิกเลยวุ้ย
เรื่องนี้หลอนๆดี ชอบบบ
o18
-
เอิ่ม. . . ไม่ค่อยอยากจะคิด
เพิ่งรู้ว่าหมอสัตราเป็นมือวางยาสลบ
แล้วหมอ 2 คนอยู่คลินิคเดียวกัน
หมอกรนี่คงมิใช่มือ. . . อย่างที่คิดหรอกนะ. . .
-
หมอกรอย่าทำอะไรเตยนะ
-
ว๊ากก
จะหลอนไปไหนนะเรื่องนี้
หลอนๆจริงๆนะเออ
-
เอิ่มมม.. น่ากลัว แล้วก็น่าติดตามในเวลาเดียวกัน - -
-
V
V
V
นั่นเป็นอีกเรื่องหนึ่งครับ
ใต้ร่มพญาไทร http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25007.90 ของคุณ Wordslinger
ไม่ใช่ของเขาเขียนเน้อ เนื้อเรื่องคนละแนวกัน คนละสำนวนกัน ตอนจบโฮกมาก...
ส่วนเรื่อง สาป...รากไทร คนเขียนเพิ่งเขียนเพิ่งลงเน้อ....แต่มีหลายคนบอกคุ้นมาก :m28: คนเขียนเองก็ยังสงสัยอยู่
เพราะคิดว่าพล็อตไม่เหมือนใครแล้วนะ ถ้ามีคล้ายโอเคไม่เถียงอาจมีบ้าง ...แต่ถ้าเหมือนเป๊ะๆ คงไม่ใช่แล้วหล่ะ ...... :sad5:
:laugh: 55555555+ นั่นจินะงับ เอาเปนว่าเข้าใจๆมันแค่คล้ายไม่ได้เหมือนทั้งหมดล่ะนะงับ
-
หมอกรท่าทางจะจิตอ่อนๆนะนี่
-
เสพสุขจนหนำใจ...แล้วคอยแยกชิ้นส่วน....หึหึ
(ตอนนี้สั้น...จังครับ *---*)
-
รอจ้ารอๆ :z2:
-
ช๊อคคคคค!!
จิตม๊ากกกกกกกกกก
แต่ชอบสุดดดดดดๆๆ
ชอบๆๆๆๆๆๆๆ
อยากได้เป็นเรื่องยาวๆๆๆๆ ><
-
*กรีดร้อง* หมอสัตรามาด่วน :serius2:
คนเขียนก็อัพด่วนๆๆๆๆๆ ค้างงงงงงงง
-
คิดถึงหมอกรจังครับ ยากโดนทำร้าย *0*
-
คิดถึงหมอกรจังครับ ยากโดนทำร้าย *0*
V
V
V
ขอโทษเน้อไว้พรุ่งนี้มาลงให้เน้อ... วันนี้สมองไปกับเรื่องบลาๆๆไปหมดแล้ว o2 o2 o2 ขอบคุณที่ติดตามเน้อ
-
เคยมีหนามเตยโผล่เข้ามาในเรื่องกาลกีรตีกับ 29 G. มั้ยคะ ทำไมไม่คุ้นเลย หรือว่าจะอ่านข้ามไปนะ
ปล. หนามเตยให้ความรู้สึกเหมือนว่านกาบหอยแครง
(http://images.myfri3nds.com/upload/2012-06-14/images/4fd9d4ee06fdd.jpg) (http://upload.myfri3nd.com/view/2012/06/14/4fd9d4ee06fdd.jpg)
-
เคยมีหนามเตยโผล่เข้ามาในเรื่องกาลกีรตีกับ 29 G. มั้ยคะ ทำไมไม่คุ้นเลย หรือว่าจะอ่านข้ามไปนะ
V
V
V
+ เป็ด +1 ชอบกาบหอยแครงเหมือนกัน ....เห็นรูปแล้วเหมือนสปอย์เรื่องยังไงไม่รู้ :m26:
ส่วนคำถามที่ถาม....
ไม่มีเน้อ...หนามเตยกับเพชร เป็นเรื่องส่วนหนึ่งของ ตัวเอกใน 29 G. ที่ไม่ได้กล่าวถึง......แต่จะลงให้ทีเดียวตอนใกล้จบเลยว่ามันโยงกันยังไง
ไม่สปอย์ ไม่สปอย์...คืนนี้มาต่อสาปรากไทรดีกว่า เนอะ
-
:jul1: o18 dark ได้ใจอะเธอ>[]<
-
[เรื่องสั้น วรรคที่ ๑๑-๑๔....สาป....รากไทร...# ๖]
ชีวิตคนเรามันสั้น .....
ผมเลยไม่ค่อยทำความเข้าใจอะไรมาก กับเรื่องที่ผมไม่เข้าใจ.....
มันก็เหมือนกับเรื่องปกติ.....ที่บางครั้งผมตื่นมาพบว่าผมโดนล่ามขังอยู่ในห้องของตัวเอง .....
............
ผมไม่เคยเซ้าซี้ ไม่เคยอยากรู้ ไม่แม้แต่จะเอ่ยปากถาม.....
......เพราะรู้ว่ายังไงไอ้หมอก็จะเข้ามาไขโซ่ที่ล่ามไว้ออกทุกครั้ง
...ไอ้หมอเป็นคนสอนผมเอง... ถ้าเจออะไรที่มันเลวร้ายนัก แค่หลับตานอน.....แล้วมันก็จะผ่านไปได้.....เช้าวันใหม่ก็จะมา ....ทุกอย่างมันต้องผ่านไปได้ ........
......เพียงแค่หลับตา.... ตื่นมาทุกอย่างมันก็จะดีเอง.....ผมคิดอย่างนั้นมาตลอด.......บางเช้าที่ตื่นขึ้นมาพร้อมเสื้อผ้าเปื้อนเลือด ......ผมทำอย่างมากก็แค่ ถอดเสื้อผ้าที่ใส่โยนลงตะกร้า....จากนั้นหน้าที่ที่เหลือก็เป็นของหมอ.....
.............
.................................
..ทำเหมือนมันเป็นเรื่องปกติ .....สมองผมไม่เคยมีคำถาม.... ไม่สงสัย.....ไม่ค้นหา....
.......................
.....จะว่าก็ได้ ............
...............
......ว่าผม......
.'กลัวคำตอบ'.................
...................................
...........................................................................
....[15:25 น.]
เพิ่งเสร็จเคสผ่าตัดไป ...ที่ต้องวางยาเพราะเป็นหมาใหญ่โดนรถชน....ขาข้างซ้ายที่ หัก จำเป็นต้องตัดทิ้ง ....แท่งเหล็กที่ปักเข้าช่วงเอวนั้นก็ต้องเอาออก....กว่าจะเสร็จก็กินเวลาไปเยอะเหมือนกัน .....งานที่ยังยุ่งจนล้นมือ....ประดังมาพร้อมความกังวลใจในสมอง.....ร้อนใจจนอยากจะออกมาจากห้องผ่าตัดเร็วๆ....
..................................ลางสังหรณ์ที่ไม่ค่อยจะดีนัก.....
...กลิ่นเลือดสดๆที่ทะลักออกมาจากแผลผ่าตัด....มันถูกกลบด้วยกลิ่นใบเตย ที่ลอยผ่านจมูกไป .....กลิ่นมันอวลเลี่ยน...จนเปลี่ยนจากความคาวหอม......เป็นสาปหืน....
...เสียงกระซิบแผ่วเบา ...คลอเคลียอยู่ข้างๆ ...หูคุณหมอสัตรา...ทำให้ สมาธิที่จดจ่อกับการผ่าตัด....ถูกรบกวนอยู่ตลอด .....
พยายามจะไม่ใส่ใจ ....แต่มันกลับเป็นกังวล เมื่อเสียงแว่ว...นั้น....ร้องเตือน .......
['ช่วย...พี่.ช่วย..ที.....ช่วย...ช่วยพี่....จากหมอ.....']
เจ้าของเคสสะบัดหัวที่มีแต่เม็ดเหงื่อไล่ความมึนงง............................กลิ่นของคาวเลือดหวานมันเปลี่ยนไป......สาปหืนจนแสบจมูก.....เสียงกระซิบนั่นก็ด้วย ......
สั่นพร่าจนจับประโยคแทบไม่ถูก.......
....[16:57 น.]
คุณหมอยกโทรศัพท์ขึ้นมากดหาเบอร์ ที่คุ้นชิน เบอร์ที่สามารถใช้ปลายนิ้วไล่ปุ่มได้อย่างไม่ต้องจำ .....
......
.......เมื่อคืนไม่ได้กลับเข้าบ้าน .....ถึงจะโทรมาบอกแล้วแต่ก็ยังไม่วางใจ.....ธรรมดาอาการที่เป็นอยู่ ใช้แค่ลูกอมก็ข่มอาการทั้งหมดไว้ได้ .....แต่ครั้งนี้แตกต่าง......... ร่างกาย....ไม่รับฤทธิ์ของยาที่ป้อนเข้าไป .....เครียดเรื่องงานแล้วยังต้องมาเครียดเรื่องคนๆนั้นอีก ....
.....................
............ทั้งๆที่คิดว่าถ้าได้มาไว้กับตัวเรื่องทุกอย่างมันคงจบ....แต่ไม่ใช่ ....คนๆนั้น...ไม่ใช่ของที่จะเอาไว้กับตัวได้ง่ายๆ ......
.........................
....แต่ถึงอย่างนั้น...ทั้งๆที่รู้ดีกว่าใคร ......แต่....หัวใจทั้งหมด....มันก็ผูกกับเท้าของคนๆนั้นไปแล้ว.........
.................ไม่มีการตอบรับจากโทรศัพท์อีกสาย จะมีก็แต่ สัญญาณรอสาย ที่พอโทร ย้ำเข้าไปอีก มันกลับกลายเป็น ...สัญญาณปิดเครื่อง ......
กังวลใจ ตามสัญชาติญาณ ....แต่ไม่กล้า ที่จะติดต่อกลับไปอีกครั้ง .....เพราะกลัวอีกสายจะรำคาญใจมากกว่า.....ทำอะไรไม่ได้นอกจากรอ ......
......
...คุณหมอร่างใหญ่ เดินเข้าแคนทีนแล้ว ถือโอกาสหยิบน้ำเย็นจากในตู้มาด้วย .....สมองมันมึนๆ
....เดินไปหยุดที่ ....อ่างล้างมือหลับตา แล้วเทน้ำในขวดใสใส่หัว .......ล้างสมอง
..................
...............................................................
.......เสียงโทรศัพท์เครื่องเล็กดังขึ้นอีกครั้ง ......
เบอร์เดิมที่เคยชินในสายตา ....
กดรับแล้วรอสาย.....เสียงที่คุ้นชินเหมือนละเมอเข้ามาแบบไร้สติ ......
"....หมอ...ช่วยด้วย....ปวดหัว....ปวดหัวมากเลย....กลับมาเร็วๆสิ....."
เสียงเบาของคนที่เป็นห่วง.... ปนเสียงร้องไห้....เหมือนทุกครั้งที่เคยได้ยิน กังวลใจแต่ก็คลายความเครียดลงบ้างเมื่อ คนที่เป็นห่วง ติดต่อกลับมา ....
"ตอนนี้...อยู่ที่ไหน ?เดี๋ยวไปรับ..."
เสียงจากสายตรงข้ามเงียบไป......ก่อนคำถามหนึ่งจะดังขึ้น....
"...หมอ....ไม่ได้....เป็นคนพาเรามาที่นี้หรอ?....หมอ....ไม่....ได้.....ล่ามโซ่เราไว้อีกใช่ไหม?....หมอ......เราอยู่ที่ไหนไม่รู้....รู้แต่ปวดหัวมาก...มี...มีโซ่ล่ามไว้ที่ขา...เรา...เราคิดว่าหมอเป็นคนทำ.... ก็เรา...โทรไปบอกให้หมอมารับเอง....นี่น่า.....ทำไมเป็นแบบนี้ ?...."
...........
"....!!???...."
....
.........
.
['.....หมอ....ไปแล้ว.....เร็ว....เขา..เอา...ไปแล้ว.....ช่วย......ช่วย...ที...หมอ....']
เสียงกระซิบเบาที่ทะลุเข้ามาในหัว....ทุกอย่างบีบคั้นให้คุณหมอรู้สึกตัว ....มันมีอะไรที่ผิดปกติ .......
หยดน้ำเย็นที่เรี่ยลงมาตามใบหน้า .....กลายเป็นอุ่นวาบ.....กลิ่นใบเตย...หอมอวล....จนเข้ามาในความรู้สึก.....เสียงพร่ำบ่น ปนเสียงร้องหวน... แว่วมาเบาๆ เสียงที่ไม่ดังไปกว่าเสียง ลมหายใจ ........
"นายบอกบอกใครว่าให้เราไปรับ?"
"บอกพี่แอม.....แล้ว....แล้ว..เราก็เห็นหมอ...หลังจากนั้นก็ไม่รู้อะไร.....ตื่นมาอีก ก็มีโซ่ล่ามเท้าไว้แล้ว...หมอ...เรา...กลัว....ฮึก...อือ.อ.อ...เรากลัว....ยาหมดแล้วด้วย....เราปวดหัว..ปวดมากเลย...หมอ...อยู่ไหน? อยู่ไหน !!! ช่วยด้วย....ช่วยด้วย!!!"
สายจากฝั่งตรงข้ามกลายเป็นเสียงกรีดร้องไปแล้ว....ความกลัวที่พยายามซ่อนไว้กำลังกัดกินสติของ .....อีกฝากสายโทรศัพท์ .......ทั้งๆที่บอกตัวเองเสมอว่าไม่ว่ายังไงก็จะอยู่เคียงข้างตลอด .....แต่ตอนนี้...โดนแย่งไปอีกแล้ว.....คุณหมอกัดฟันดังกรอด ก่อนจะ .....เดินออกไปหาคุณแอม.....
"หลับไปซะ.....หลับตานอนไปซะ....เดี๋ยวเราจะไปรับ.....นอนไปซะ ...อย่ากลัว..ตื่นขึ้นมา....ทุกอย่างมันจะดีเอง...เดี๋ยวมันก็ผ่านไป.....หลับไปซะ....."
คุณหมอบอกย้ำประโยคเดิมๆกับอีกปลายสาย .......เสียงสัญญาณเพิ่งจะตัดไป.....คุณหมอเฝ้าภวานาอย่างเดียว...
..........
..สิ่งที่พูดไป.....ขอให้อีกฝากสาย....
'...ทำตาม......'
'ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไร...เรากำลังจะไปรับแล้ว......'
..............................
....................................................
'เคร้ง!!!'
เสียงโซ่เส้นใหญ่ กระทบกันเพราะเจ้าของข้อเท้าที่โดนล่ามไว้นั้นออกแรงกระชาก...
........
.......มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย นอกจากแรงของโซ่ที่ยิ่งจะเสียดสีกับข้อขาทุกครั้งที่ขยับหรือกระชากดึง.....
....ใช่...
เรื่องโดนโซ่ล่ามไว้ในห้อง ...มันเป็นเรื่องที่ชินชาไปแล้ว ..
............แต่ครั้งนี้ไม่ใช่............ ที่นี่ไม่ใช่ ...ไม่ใช่ห้องบนชั้นสอง.......
....ไม่ใช่บ้านที่มีหมอสัตราอยู่ด้วย....
..ปวดหัวที่ปวดจนแทบจะระเบิด.....ฤทธิ์ของยาหายไปหมดแล้ว.....ยิ่งทำให้ความกลัวทวีทับถม.....
.....
'ไม่อยากอยู่ที่นี้แล้ว....ช่วยด้วย....ช่วยเราด้วยหมอ......ช่วยเราออกไปจากที่นี้ที....หมออยู่ไหน!!!! หมอ!!!!'
-
หมอสัตราเป็นใครกันแน่ แล้วโซ่อะไร ล่ามทำไม คนที่โดนล่ามคือใคร หนามเตยงั้นหรือ
-
คนที่โดนล่ามคือหนามเตย ส่วนคนที่ตายไปแล้วคือฝาแฝด??? เริ่มมั่วแล้ว 55555
-
เป็นนิยายที่มึนเพิ่มทุกๆตอน ทำไมหมอสัตราต้องล่ามหนามเตยอ่ะ แล้วทำไมต้องตัวเปื้อนเลือด นี่มันอะไรก๊านนนนนน ><
รอตอนหน้าฮับ
-
เป็นนิยายที่มึนเพิ่มทุกๆตอน ทำไมหมอสัตราต้องล่ามหนามเตยอ่ะ แล้วทำไมต้องตัวเปื้อนเลือด นี่มันอะไรก๊านนนนนน ><
รอตอนหน้าฮับ
V
V
V
อ่านมาถึงตรงนี้แล้ว FC. เก่าที่ตามงานมาตลอด คงรู้คำตอบแล้วว่าทำไมหมอสัตราต้องล่าม...(คนที่คุณรู้ว่าใคร) ฉะนั้นเพื่อความอยู่รอดของคนเขียน กรุณา
***อย่าสปอย์เน้อ***
-
รอตอนต่อไป
-
โว้ว เข้มข้นขึ้นเรื่อยๆแล้ว
-
เดาไม่ออก บอกไม่ถูก :a6:
รีบๆมาเคลียร์น๊าาาาจ๊ะ
-
โฮกกกกก
เจ็บปวดใจ(บีบคั้นอย่างแรง!)
:o12:
-
โดนล่ามจนชิน เฮ้อ แอบสงสาร
แต่เรื่องที่ให้หลับจนเรื่องผ่านพ้นไปจนชินนี่อาจจะดีที่สุดก็ได้นะ
-
มีโดนล่ามโซ่ด้วยอ่ะ ==;
-
:serius2: :serius2: อ๊ากกกกกกกก เค้าพึ่งอ่านเรื่องนั้นได้แค่ 20 กว่าตอนเอง :z3:
ยังจับหัวจับหางไม่ได้เลย แง่งๆๆๆๆ
ไม่เปนไร อีก40 กว่าตอน สู้โว้ยยยย :a1: :oni1:
-
:serius2: :serius2: อ๊ากกกกกกกก เค้าพึ่งอ่านเรื่องนั้นได้แค่ 20 กว่าตอนเอง :z3:
ยังจับหัวจับหางไม่ได้เลย แง่งๆๆๆๆ
ไม่เปนไร อีก40 กว่าตอน สู้โว้ยยยย :a1: :oni1:
แหะๆๆ ช่วยอะไรไม่ได้แต่ก็สู้ๆนะงับ
ทุกอย่างมันก็อยู่ในนั้นแหละ
ขนาดตอนเค้าอ่านจบรอบแรก ก็ยังไม่เก็ทปริศนาบางอันเลย
มาเข้าใจตอนอ่านรอบสองอ่า T T
เพราะฉะนั้น ท่านมิได้ผิดปกติแต่อย่างใด
คนผิดปกติน่ะ คนเขียนต่างหากที่ทำให้มันสลับซับซ้อนได้ขนาดนั้น
แถมยังเอาไปพันกะเรื่องอื่นได้หน้าตาเฉยอีกตะหาก!!
-
V
V
v
:z3: :z3: :z3:
-
แหะๆๆ ช่วยอะไรไม่ได้แต่ก็สู้ๆนะงับ
ทุกอย่างมันก็อยู่ในนั้นแหละ
ขนาดตอนเค้าอ่านจบรอบแรก ก็ยังไม่เก็ทปริศนาบางอันเลย
มาเข้าใจตอนอ่านรอบสองอ่า T T
เพราะฉะนั้น ท่านมิได้ผิดปกติแต่อย่างใด
คนผิดปกติน่ะ คนเขียนต่างหากที่ทำให้มันสลับซับซ้อนได้ขนาดนั้น
แถมยังเอาไปพันกะเรื่องอื่นได้หน้าตาเฉยอีกตะหาก!!
o13 o13 o13
อิอิอิ งั้นสงสัยคงจะได้เป็น 140 ตอน เอ๊ะ รึ 210 หวายๆๆๆๆๆ :really2: :really2: :o8: :o8: :laugh: :m20:
-
หมอทั้งสองเป็นหมอ หมาไม่ใช่หรือครับ หมอสัตตราจะรักษา หนามเตยได้อย่างไร *--*
-
หนามเตยจะเป็นอะไรไหมเนี่ย หมอกรเอาน้องมาล่ามโซ่ไว้ใช่ไหม o22
กลัวแทนเลยอะ :a5:
-
หมอทั้งสองเป็นหมอ หมาไม่ใช่หรือครับ หมอสัตตราจะรักษา หนามเตยได้อย่างไร *--*
V
V
V
มันหมายความว่า [หมอกร กับหมอสัตราเป็นสัตวแพทย์ ใช่ไหมครับ ถ้าเป็นสัตวแพทย์หมอสัตราจะรักษาหนามเตยได้ยังไง?]
คนเขียนเข้าใจคำถามถูกใช้ป่ะ? หุหุหุ ดีนะเนี้ยที่ไม่ PM มาถาม ตอบเป็นสปอย์เลย เน้อ
ว่าเพราะเป็น สัตวแพทย์นั้นหล่ะะ เขาถึงรักษากันได้ .....
ปล.เรียกหมอสัตราว่า 'หมอหมา' แล้วคิดถึงคนบ้างคนเลย ฮาาาาาาาาาาาา :a3:
-
ไอหมอกร แกมาล่ามสุดที่รักฉันได้ยังไง ไม่ต้องกลัวนะลูก แกล้งทำเป็นอ่อนแรงเข้าไว้ พอมันเข้ามาใกล้ ก็เอาโซ่รัดคอแล้วลากมันมากินตับเลยลูก
-
ไอหมอกร แกมาล่ามสุดที่รักฉันได้ยังไง ไม่ต้องกลัวนะลูก แกล้งทำเป็นอ่อนแรงเข้าไว้ พอมันเข้ามาใกล้ ก็เอาโซ่รัดคอแล้วลากมันมากินตับเลยลูก
V
V
V
จุ๊ๆๆๆ :m20: :m20: :m20: เดี๋ยวไก่ตื่น
-
ลุ้นจัง .. :กอด1:
-
อ้ากกกกกกกกกกชอบบบบDarkดีแท้
มาต่อไวๆน้าคะ
-
ไม่เกินคืนนี้มาต่อให้นะ......ตอนนี้ลำบากใจกับ NC. จะลองใช้ภาษาหลอนๆ เพ้อๆ ดูก่อน...ฉากไหนมันเกินควรก็ :เฮ้อ: จิ้นกันเองเหอะนะ :a2:
-
ชอบคอมเม้นท์ ของนักอ่าน ทุกท่าน ของคุณ คนเขียนจัง บางทีเราอ่านเรื่องมึนๆ พอมาอ่านคอมเม้นท์ เออ แหะ มีคนคิดเหมือนเรา
-
[เรื่องสั้น วรรคที่ ๑๑-๑๔....สาป....รากไทร...# ๗]
'พี่กร.......หนามเตย.....รักพี่กรนะ.....รัก.....รักมากที่สุด.....รักมากที่สุดเลย....... '
เสียงกระซิบแผ่ว...มันดังขึ้นมาอีกแล้ว .....
'เคร้ง!!!'
เสียงโซ่มันยังฝังอยู่ในสมอง....ความเย็นของเหล็กที่สัมผัสผิวหนังก็ด้วย .....
....ความมืดที่เคยชินกับสายตา กลายเป็นภาพดำสนิท .... โทรศัพท์เครื่องเล็กถูกซุกไว้ใต้เตียงก่อนจะหลับไป ....แต่พอตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ....สิ่งที่พบกลับเป็นความมืดมิด ....ลืมตาแล้วแต่ทุกสิ่งยังเป็นสีดำ.....
...................
สงบสติลงถึงได้รู้ว่าเปลือกตานั้นโดนปิดไว้ด้วยผ้าผืนยาว .... แย่ยิ่งกว่าเดิม...มือทั้งสองข้างโดนมัดติดกันซะอีก.......ความเจ็บปวดที่ได้รับจากสมองบางซีกเริ่มทุเลาลงแล้ว......
...เด็กหนุ่มเริ่มสงบมากขึ้น ......ตอนนี้เพียงเฝ้ารอ....ผลของยา...
...ที่กำลังอ่อนฤทธิ์ลง.....
...........................
...........
....กลิ่นหอมของอะไรบางอย่างลอยฟุ้งมา.....
เด็กหนุ่มได้แต่นอนนิ่ง ทำให้ประสาทสัมผัสทุกด้านที่เหลืออยู่รับรู้ให้ได้มากที่สุด ...เสียงเดินลากเท้าของใครบางคนกำลังใกล้เข้ามา...
เตียงผ้าที่นอนอยู่ยุบฮวบลงไปจนรู้สึกได้ .....มือทั้งสองข้างที่ถูกมัดติดกัน ถูกจับยกให้ชูขึ้นเหนือหัว หลังจากนั้นมันก็เหมือนโดนตรึงไว้ ...
.....จะทำอะไร?!
มืออุ่นไล้ลูบที่ข้างแก้ม ปาดไล่มาตามรอยน้ำตา ก่อนปลายนิ้วจะไล่ปลดกระดุมเสื้อเชิ๊ตที่ละเม็ด...กลิ่นหอมที่เคยสัมผัสได้มันฟุ้งขึ้นมาอีกแล้ว.....
"ตื่นแล้วงั้นหรอ?....เสียงหัวใจนายเต้นแรง..."
เจ้าของมือที่ไล่ปลดกระดุมเสื้อเด็กหนุ่มกระซิบถามเบาๆ ที่ข้างหู ...กลิ่นหอมน่าจะมาจากคนๆนี้...
"ไม่สงสัยหรอ?ว่าฉันพานายมาทำไม?"
ระหว่างรอคำตอบฝ่ามือใหญ่ของเจ้าของคำถามนั้นไล้ลูบแผ่นอกกว้าง จู่ๆความเสียววาบที่ผิวหนังก็แล่นขึ้นมา ....กลิ่นคาวเลือด... ส่งกลิ่นหอมเอียน.....
คมมีด...กรีดลงบนแผ่นอกเด็กหนุ่ม จนเลือดนั้นไหลซึมเป็นทางยาว ลิ้นร้อนลากเลียเก็บเลือดทุกหยดที่ซึมออก.....
................
.....ไม่ได้ดั่งใจ......
...............
เมื่อเห็นเด็กหนุ่มนั้นยังคงกัดฟันเงียบสนิท ....ไม่มีสักเสียงที่จะเอ่ยออกมาจากริมฝีปากอิ่ม....ไม่มีแม้แต่ท่าทีขัดขืน.....หรือดิ้นรน....
............จนคมมีดวาวนั้นกด...แล้วลากบนแผงอกสีนวลอีกครั้ง....
ให้ลึกลงไปมากกว่าเดิม.............
"....ไม่สงสัยหรอ? ฉันจับนายมาทำไม?"
คำถามเดิมมีขึ้นมาอีกเหมือนบังคับให้ตอบ....ความรู้สึกว่าคมมีดมันค่อยๆกดกรีดลงผิวเนื้อนั้นก็ด้วย.....
"...ผม....ผมไม่อยากสงสัย....ไม่อยาก...ไม่อยากรู้คำตอบที่มันจะเลวร้ายลงกว่านี้..."
เหมือนเจ้าของคำถามจะพอใจคำตอบ....ลิ้นร้อนไล้เลียและดูดดุนไปตามรอยเลือดที่ลากยาว ทั้งสองรอย ..... คมมีดที่เคยกดลง ณ อีกตำแหน่งก็ผ่อนแรงลง......
"นายกลัวฉันหรอ?....เสียง...หัวใจนายที่เต้นแรงนี่....ทำฉันมีอารมณ์นะ....มีอารมณ์...มีมากด้วยสิ...."
เสียงกระซิบเบายังดังคลออยู่ที่ซอกหู น้ำหนักตัวของใครบางคนโถมทับขึ้นมาที่หน้าอก... แรงกดของโลหะ ....กดทับลงมาที่ลำคอ..... เย็นวาบกับแรงกดนั้น....
"....จูบนะ...."
คำร้องขอที่แผ่วเบาเหมือนวิงวอน แต่แรงกดของโลหะนั้นกับแรงขึ้น..เด็กหนุ่มไม่อยากเดาว่ามันคืออะไร ...โลหะแผ่นเรียบที่กดอยู่ที่ลำคอ แค่เพียงออกแรง ....ปาดคมโลหะนั้นลงมา ....ทุกอย่างมันก็จบ ....
...เพราะเป็นอย่างนี้หล่ะ ถึงไม่อยากรู้ทุกคำตอบ.....
สิ่งที่ทำได้ มีแต่เพียงนอนนิ่งให้ ร่างใหญ่ของใครบางคนที่นั่งทับอยู่บนช่วงอกนั้น ละเลียดชิมริมฝีปากตนได้ตามใจชอบ.... นานกว่าริมฝีปากร้อนจะละออกไป...
ชั่วอึดใจ ...กลิ่นฉุนของสารเคมีบางอย่างมันก็ขึ้นมาแทน ฉุนจนแสบจมูก.... สารเคมีที่พอจะรู้จักมันดี 'ป๊อบเปอร์'
" ทำไมใช้ ป๊อบเปอร์ กับผม....??!! คุณจะทำอะไร???!! "
"รู้จักป๊อบเปอร์ด้วยหรอ? ไม่เลวหนิ...ถ้ารู้จักคงไม่ต้องอธิบาย...ฉันแค่ใช้มันทำให้นายจำฉันให้ได้...แม้จะไม่เห็นหน้าฉันก็ตาม....'หนามเตย'.... "
....................................
........................................................................
หัวใจมันเต้นแรง......กว่าที่เคยรู้สึก....ความร้อนของร่างกายที่เพิ่มขึ้น.....ทุกทีที่ขยับ..ใบหน้าทั้งชาทั้งร้อนผ่าว.....สมองมันไม่ตอบรับอะไรอีกแล้วนอกจาก.... ความรู้สึกว่ายังไม่พอ .....ความเจ็บปวดที่ได้รับ....ยังไม่พอ ....ยังอยากได้มากกว่านี้
.....เหมือนอยู่ในความฝัน .....ถึงจะมองอะไรไม่เห็นแต่ก็แยกประสาทอื่นไม่ได้แล้ว..... ความรู้สึกดี..... เกิดขึ้นทุกครั้งที่ ความเย็นวาบกรีดลงผิวเนื้อ ....พอความเจ็บจะเข้ามา....กลิ่นฉุนของ สารระเหยที่ชื่อ ป๊อบเปอร์ มันก็เข้ามาอีก .....
....................
.....มันไม่จริงหรอกที่ผมกำลังโดนทำร้าย.....มันไม่จริงใช่ไหมที่ผมกำลังโดนขัง ...ทุกอย่างมันลอยๆ เหมือนฝัน....ใช่ ...ผมกำลังฝันไป....มันก็แค่ฝันร้ายเท่านั้น....
....
.............เดี๋ยวตื่นมา....ทุกอย่างมันก็ดีเอง ......
..ผมเกลียด...เกลียดความฝันที่มีแต่กลิ่นคาวเลือดอย่างนี้ .....
...หมอ....นายจะมาปลุกเราให้ตื่นใช่ไหม? ....เมื่อไหร่จะเช้าหล่ะ...?....
......
..................เราไม่อยากฝันแบบนี้แล้ว................
....................
.....................................................
...................................
......
..............
"....ถ้าจำอะไรได้เพิ่มเติมมากกว่านี้....ก็นัดวันให้ปากคำมานะครับ? ครับ...."
นายตำรวจร่างเล็กยื่นนามบัตรให้เด็กหนุ่มบนเตียง...แต่ไม่มีการตอบสนอง จนคุณหมอร่างใหญ่เข้ามารับนามบัตรนั้นไว้เอง.....
คุณหมอเดินไปปิดล็อกประตูห้องแล้วกลับมานั่งข้างเตียงคนไข้ .....ฝ่ามือใหญ่นั้นเอื้อมจับมือเด็กหนุ่มมากุมแน่น....ไม่มีคำถาม....ไม่มี.....เสียงอะไรทั้งนั้นที่จะเอ่ยออกมา....ทุกอย่างมันจุกอยู่ที่หน้าอก.....
หมอสัตรา...พบเด็กหนุ่มที่คอยวิ่งตามหาเมื่อสองวันก่อน........
ถูกทิ้งไว้ที่สวนสาธารณะ ....บนร่างกายมีแต่ร่องรอยของมีคมกรีดไปทั่ว....กรีดในส่วนที่เสื้อผ้าสามารถปิดได้เท่านั้น .....และอีกส่วนที่เว้นว่างไม่โดนแตะต้อง........ รอยสักที่อยู่บนหน้าอก.....รอยสักนั้นไม่ได้ถูกของมีคมอะไรเลย....
.....แต่ทุกอย่างนอกจากนั้นดูแย่ไปหมด ...
....สารเคมีที่ติดอยู่บนร่างกาย....เป็นทั้งสารระเหยและสารเสพติด.....
......แต่ที่นอกจากนั้น....ร่องรอยการข่มขื่นที่ยังติดอยู่ที่ตัวเด็กหนุ่ม.....
..............
...................คุณหมอหยิบขวดยาเล็กออกมาแล้วใช้เข็มฉีดสูบดึงน้ำยาในขวด ...จับแขนเด็กหนุ่มขึ้นมาเพื่อจะจรดเข็มลงบนท้องแขนสีนวล ...
"..........หมอ...เราไม่ใช้ยาแล้ว....."
ประโยคแรกที่เอ่ยออกมานับแต่พบหน้าคุณหมอสัตราอีกครั้ง เรียบสนิท ไม่มีแววของความรู้สึกอะไรทั้งนั้น ..... เด็กหนุ่มขืนดึงแขนตนออกมาจากมือคุณหมอ....แล้วมองเหม่อออกไปนอกหน้าต่างกว้าง......
"....เราจะไม่ใช้ยาแล้วหมอ.....ทุกอย่างถ้าจะเกิดอะไรมันก็ต้องเกิด.....เราไม่ได้ฝันไป...และ 'ไอ้บ้านั่น'มันก็ไม่ได้หยุดหรือปล่อยเราเหมือนที่ใครคิดเหมือนกัน...... สันดานมัน.......เหมือนหมอเลย......มันแค่อยากดูว่าเรา ตื่นกลัวแค่ไหน .........เพราะอย่างนั้น.....เราจะไม่ใช้ยาแล้ว.....จะไม่ใช้อีกแล้วหมอ...."
........................
.............................................
-
ชั่วอึดใจ ...กลิ่นฉุนของสารเคมีบางอย่างมันก็ขึ้นมาแทน ฉุนจนแสบจมูก.... สารเคมีที่พอจะรู้จักมันดี 'ป๊อบเปอร์'
ผมไม่รู้ว่า ป๊อบเปอร์ มันคืออะไร พึงเคยได้ยิน เลยเอามาให้เพื่อน ๆ ไว้เป้นความรุ้
**ข้อมูลนี้เป็นดาบสองคม
ผลกระทบจากป๊อบเปอร์ WHAT ARE THE EFFECTS?
ป๊อบเปอร์ หากสูดดมทางจมูก ซึ่งจะได้รับผลกระทบทันทีภายในไม่กี่วินาทีและจะอยู่ได้นานระยะหนึ่ง ซึ่งหลังจากสูดดมแล้วจะทำให้กล้ามเนื้อหลอดเลือดผ่อนคลาย หัวใจจะเต้นแรงเร่งจังหวะ ยิ่งกว่าสามช่า รัวเร้าเมามันเป็นอันเดอร์กราวด์ ทำให้สมองเร่งสร้างอารมณ์และความรู้สึกเคลิ้ม เมามันโดยไม่เกร็ง แบบบิวด์อารมณ์ได้ไม่ยาก สร้างความอยากและต้องการอารมณ์ทางเพศ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เจ้าป๊อบเปอร์นี้ จะช่วยคลายกล้ามเนื้อทางช่องคลอด (ของผู้หญิง) หรือช่องทวารหนัก (ของรักร่วมเพศไม้ป่าเดียวกัน) จึงนิยมใช้กันมากอย่างแพร่หลายในกลุ่มรักร่วมเพศชาวต่างชาติ ทำให้เกย์ไทยหลายคนที่โกอินเตอร์นั้นได้รับรสของป๊อบเปอร์นี้ผ่านทางการเสพสมอารมณ์หมายกับชายต่างชาติ
สิ่งที่ควรระวัง BE CAREFUL
หากกลืน หรือกินเข้าไปต้องรีบไปหาหมอล้างกระเพาะออก หากสัมผัสต่อผิวก็อาจจะทำให้เกิดโรคผื่น โรคผิวหนังได้ นอกจากนั้นป๊อบเปอร์นี้ยังทำลายปอดและเยื่อจมูก หรือแม้แต่บางคนอาจจะรู้สึกปวดหัว วิงเวียนศีรษะ มึนเมา เอาสติไม่อยู่ได้
ป๊อปเปอร์ เป็นสารไวไฟ ควรเก็บห่างจากบุหรี่ ไม้ขีดไฟ หรือเด็ก ไม่งั้นอาจจะเป็นอันตราย ยิ่งบางคนร่วมเพศไป สูบบุหรี่ไป แล้วจะหาป๊อบเปอร์มาดม ระวังมีหวังโดนระเบิดจากวัตถุไวไฟ ก่อนจะทำการระเบิดส้วมก็เป็นได้
นอกจากนี้จากการศึกษาและวิจัยพบว่า หลังจากได้สูดดมป๊อบเปอร์แล้วอาจทำให้ระบบการทำงานของร่างกายขาดภูมิคุ้มกันไปได้หลายวันเชียวค่ะ เพราะว่าเจ้าป๊อบเปอร์นี้จะทำให้หลอดเลือดเปิด ซึ่งง่ายต่อการรับเชื้อเข้าสู่ร่างกายของโรคทางเพศสัมพันธ์ อย่างเช่น HIV แม้กระทั่งขอยั้งใจคิดซักนิดว่าหลังจากที่ดมป๊อบเปอร์นี้แล้วจากที่เคยและกลัวโรคติดต่อตั้งใจว่าจะใส่ถุงดำ ถุงด่าง ถุงยางอนามัย แต่พอเมามันจนลืมบ้านเลขที่แล้วล่ะก็คง...แย่จัง พลาดพลั้งเผลอปล่อยร่างเนื้อแนบเนื้อ สอดใส่แบบไร้ถุง รวมทั้งไร้สติก็...จบข่าว
Poppers มีอันตรายและเสี่ยงต่อคนที่มีโรคทางเดินหายใจ โรคหัวใจ โรคความดันโลหิตสูง และต่ำ โรคโลหิตในสมองจาง โรคโลหิตจาง หรือสตรีมีครรภ์ เป็นต้น
การใช้ป๊อปเปอร์ร่วมกับโคเคน เป็นการเพิ่มอัตราเสี่ยงต่อการหัวใจวายเป็นอย่างมาก หรือแม้แต่ ไวอะกร้า เพราะทั้งสองตัวจะทำให้ความดันของเลือดต่ำลง และหยุดทันใดอาจตายในสภาพเปลือยเปล่าล่อนจ้อน ก่อนได้ร่วมเพศเด้อ
-
"สันดานมัน.....เหมือนหมอเลย" แสดงว่าหมอสัตราก็จิตเหมือนกันอ่ะดิ ==;
-
[ หนูจะเอ้า ]
V
V
V
:กอด1: +1 + เป็ด แต้งคมากน้องรัก คนเขียนไม่ต้องอธิบายแล้ว ฮาาาาา+ ขี้เกียจเขียนพอดี แนะนำอีกอย่าง
***มันเป็นสารระเหยที่ไม่สมควรใช้เน้อ***
****อีกนิดนึงสำคัญด้วยสิ สารเคมีตัวนี้มีฤทธิ์เผาไหม้ เยื่อบุโพรงจมูกด้วยเน้อ.... อาการ Burn จะปรากฎหลังเสร็จกิจ...คือมันไม่รู้ตัวกว่าจะได้สตินั้นหล่ะ และถ้าใช้จนถึงจุดๆหนึ่งแล้วมันจะต้องเพิ่มปริมาณความแรงขึ้นอีก เพราะ ยาตัวเก่ามักจะใช้ไม่ได้ผลแล้วระดับหนึ่ง >>>>อีกเรื่อง สารเคมีตัวนี้ทำให้ ฝ่ายรุก *****หด***** เน้อ
*****รู้แล้วก็ไม่ต้องสรรหานะ******
-
:serius2: อะไร อย่างไร และต่อไปจะเป็นแบบไหน :z3:
-
สันดานมัน.......เหมือนหมอเลย.....
:really2: :really2: :really2:
มายเข้าใจอะ แงๆๆๆๆ :z3: :z3:
-
เลือดสาดอีกแล้ว
-
เอ้า งงกันเข้าไป ยังไงหว่า :o อุตส่าห์ไม่เอามายำใส่กันแล้วนะ
แล้วคนที่มีรอยสักไปเกี่ยวกับ หมอกร ได้ไง??/ชื่อเหมือนกัน??/คนเดียวกัน??/แปลงร่าง เป็นสาขาย่อย?? o2
แล้ว.............................
แล้ว,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
แล้ว///////////////////
งง จนไม่รู้จะถามว่าอะไร :m11:
อ้อ อันนี้มันทิ่มตาเบาๆ
สารละเหย>>สารระเหย
สารเสพย์ติด>>เสพติด
สรรคหา>>สรรหา
ฝันดีกั๊บชาวโลก :a12:
-
แสดงว่าหนามเตยเป็นคนเดียวกันใช่ป่ะ
แล้วหมอสัตราก็โรคจิตไปด้วยอีกคนใช่มั๊ยเนี่ย :serius2:
รอตอนหน้า :กอด1:
-
หรือว่า....หนามเตยคนนั้นตายไปแล้ว แต่คนนี้คือพี่ชาย
แต่ที่แน่ๆ ไม่ว่าจะหมอไหนก็มีซัมติงใช่มั้ย? :z3:
อะไรจะหดหู่รันทดขนาดนั้น :sad4:
-
ห๊ะ!!? โดนกรีดแล้วแถมด้วยข่มขืนเลยเหรอ
แล้วนี่เจ๊ตะบองพลำเค้าไม่ว่าอะไรเหรอ
-
คนที่จับตัวหนามเตยไปทำแบบนั้นคือใคร กรงั้นหรือ แล้วสัตราอะไรนี่เนี่ยยังไง รอยสักอะไรอยู่บนตัวหนามเตย
-
เย้SMดีแท้ o13
-
[เรื่องสั้น วรรคที่ ๑๑-๑๔....สาป....รากไทร...# ๘]
....
.
"..........เพราะอย่างนั้น.....เราจะไม่ใช้ยาแล้ว.....จะไม่ใช้อีกแล้ว หมอ...."
แววตาสีวาวของคุณหมอจ้องเจ้าของประโยคนั้นแทนการคาดคั้น.....ให้เจ้าของประโยคเปลี่ยนใจ.....
....แม้จะรู้ว่าถึงยังไง.....คุณหมอ...ก็ไม่มีทางได้คำตอบที่ต่างออกไปจากนี้ก็ตาม........
........................
.............................................
..
[เพชร...ขอ...โทษ...ขอโทษ....พี่จ๋า...พี่จ๋าเจ็บ...เจ็บ..มากไหม?....เพชร...ขอโทษ...ขอโทษ...]
…………………………
…………
……………อากาศข้างนอกกำลังครึ้มได้ที่ ร้อนชื้น..จนเหนียวตัว เมฆก่อตัวจนเป็นเหมือนกำแพงทะมึน.. ..ฝน....กำลังจะตก ....บรรยากาศช่างแตกต่างกับสภาพความเป็นจริง.....
ระหว่างที่อเล็กซ์กำลังขับรถ... เด็กหนุ่มข้างๆทำตัวเหมือนเป็นทะเลทราย...... ทรายแห้งๆที่ไม่ว่าจะเทน้ำรดลงไปเท่าไหร่มันก็หายวับไปกับตา .....หนาม ของ อเล็กซ์ ดื่มน้ำ.....เป็นเทอาบ ......
...ริมฝีปากอิ่มกระดก...ดื่มน้ำในขวดใหญ่ ไปเกือบ สามสี่ขวด....และดูเหมือนว่านั่น...ยังไม่พอ.....
“... อาการยูดูแย่มากเลย ..ยูไหวแน่หรอ? หนาม? เราเลื่อนนัดเจรจาเรื่องที่ผืนนั้นไปก่อนไหม? ถ้ายูไม่ไหว ...ก็ไม่ต้องซีเรียสหรอกน่า ...ขอเลื่อนนัดเจ้าของที่ ไม่ได้หมายความว่าทางนั้นจะไม่ตกลงเจรจาสักหน่อย”
ก็สภาพอย่างนั้น...ทำเอา... อเล็กซ์อดห่วงคู่หูไม่ได้... เมื่อเด็กหนุ่มที่นั่งข้างๆนั้น เหมือนกำลังจะละลาย..... แม้จะดื่มน้ำชดเชย..แต่เหงื่อที่ออกมามากกว่าปกติ รวมทั้งใบหน้าซีด ราวกับกระดาษ.........แถมยังรับรู้มาอีกว่าเด็กหนุ่มเพิ่งออกมาจากโรงพยาบาล....อุบัติเหตุ? เห็นคุณแอ๋วฝ่ายบุคคลแจ้งมาอย่างนั้น........
"แวะโรงพยาบาลก่อนไหม?"
ยังอดห่วงไม่ได้...ความเป็นห่วงทำให้มือซ้ายที่อยู่ใกล้เผลอเอื้อมสัมผัสหน้าผากมน ....
.......
..
....แทบชักมือกลับไม่ทัน ........
.............สัมผัสนั้นมัน...........
....
...
....เย็นเฉียบ.....
..
....
"...ตัว...ยู...เย็นเหมือน....คนตายเลย....หนาม...."
สีหน้าเจื่อนๆกับท่าทางแปลกๆของอเล็กซ์ ....ทำให้เด็กหนุ่มอดอมยิ้มน้อยๆไม่ได้ ....
"เหงื่อมันโดนแอร์หน่ะ.....ตัวเลยเย็น..."
แม้จะได้คำตอบที่เหมือนไกล่เกลี่ยทุกความแคลงใจ ....แต่นั่น.......ไม่ได้ทำให้อเล็กซ์ คลายความกังวลลงเลย....
...เด็กหนุ่มที่นั่งข้างๆ .....ดูแปลกกว่าคราวก่อนที่พบกัน.............
....แปลกเกินไป....
...แปลกจน.......น่ากลัว.............
..ความรู้สึกมันแปลกๆ ....ในรถอากาศมันเย็น... เยือก...
.เงียบงัน...และ...อึดอัด....
ผสมรวมเป็นความรู้สึก ...ขนลุกแบบแปลกๆ...
..........................................
.......................................................................
"อ้าว?! มากับเพื่อนหรอครับ?"
เสียงทักของผู้ชายร่างสูง เอ่ยทักทันทีที่เดินออกมาเปิดรั้วประตูบ้านหลังใหญ่ แล้วเห็นคนในรถ......ไม่เหมือนที่หวังเอาไว้ ...
..สองคนงั้นเหรอ?
...ทำไมไม่ใช่คนเดียวเหมือนที่ ไอ้เพื่อนบอก??
......
............ทาง.....ไม่สะดวกเอาเสียเลย.......
.....ไอ้ฝรั่งนี่...... เกะกะชะมัด!!
.......................
..........................................................................
สายตาที่มองจ้องมาของเจ้าของบ้าน..... ทำให้อเล็กซ์ไม่วางใจ ....ถึงจะพยายามไม่คิดมากกับสายตาแปลกๆที่มองผ่านไปยังเด็กหนุ่มแต่ก็อดข่มความรู้สึกตัวเองไม่ได้ .....สายตาของคนคนนี้ มันเหมือนหมาป่าจ้องขย้ำลูกแกะ.....ท่าจะเครียด....หรือไม่ก็คิดมากไปเอง.....อเล็กซ์ได้แต่เฝ้าบอกตัวเองอย่างนั้น ...ยังไงก็ต้องคุยเรื่องงานก่อน และยิ่งเป็นเรื่องเกี่ยวกับการเจรจา ด้วยแล้ว ...ยังไงก็ต้องตัดอคติจากฝ่ายตรงข้ามออกให้หมด....ก่อนที่จะเริ่มงาน
"ขอโทษนะครับที่มาถึงก็ค่ำแล้ว...ทางเราไม่คิดว่าทางคุณจะนัดเจรจาเรื่องที่ดินผืนนั้นตอนนี้ ..ผม อเล็กซ์ครับ ..แล้ว.นี่ หนาม ผู้ช่วยผม..."
"ผมเวย์ ครับ...หนามเตย....."
รอยยิ้มกว้างของเจ้าของบ้าน เลยผ่านอเล็กซ์ไปอย่างไม่สนใจ รอยยิ้มนั่นเจาะจงให้เด็กหนุ่มแค่คนเดียว....ประตูห้องกว้างถูกไขเปิด....เหมือนนี้เป็นห้องรับแขก มุมซ้ายสุดเป็นโซฟาตัวใหญ่ ตู้ไม้กระจกที่วางโชว์ ข้าวของกระจุกกระจิก จัดเรียงชิดขอบผนัง ส่วนกลางห้องเป็นเตียงไม้เกือบหกฟุตถูกปูด้วยผ้าดิบอย่างดี....บนมุมเสาทั้งสี่คลุมไว้ด้วยมุ้งผ้าดิบ ดูแปลกตา....
"อย่างไร คืนนี้คงต้องรบกวนพวกคุณพักที่นี้กันก่อน....พรุ่งนี้ผมจะพาไปดูที่ทั้งหมดที่พวกคุณสนใจแล้วกัน ....ห้องน้ำอยู่ทางด้านหลังตู้โชว์นะครับ...."
..............................
...................................................................
"ผมไม่ชอบเตียงแบบนี้เลย ...หนาม....."
หลังอาบน้ำเสร็จหมาดๆ อเล็กซ์ ถือโอกาสกวาดตามองสำรวจรอบห้องพัก...แล้วบ่นออกมาอย่างไม่คิดปิดบัง แผ่นอกกว้างยังพราวไปด้วยหยดน้ำที่ติดแผงขนอก ส่วนที่ปกปิดส่วนลับมีแค่บ็อกเซอร์แค่ตัวเดียวเท่านั้น......ติดความสะอาดจนเคยชิน พออยู่ๆต้องมาต่างจังหวัดโดยไม่ได้เตรียมการณ์ล่วงหน้า อเล็กซ์เลยอดรู้สึกแปลกๆ ไม่ได้...ไม่ชินเท่าไหร่นัก ...กับบรรยากาศ......ซูปเปอร์เอเชีย...แบบนี้....
เด็กหนุ่มที่มาด้วยได้แต่ส่งยิ้มให้ คู่หูที่ทำหน้าเจื่อนๆ ก่อนจะเดินอ้อมไปอาบน้ำเป็นคิวต่อไป....
.................
.......................................
เสื้อเชิ๊ตสีเข้มกับกางเกงผ้าพาดแขวนไว้กับราวไม้ ร่างกายสูงโปร่ง มีแต่รอยแผลที่เริ่มจะสมานกัน.....ปลายนิ้วเรียวไล้ลูบเบาๆไปตามรอยแผลเหล่านั้น ......
ใบหน้าที่ซีดที่เคยฉาบไว้ด้วยรอยยิ้มเสมอ....มองเรือนร่างตัวเองผ่านกระจกบานใหญ่ที่ติดไว้ที่ผนังอีกฟาก .....
..... ใต้ร่มผ้า...ส่วนบนทั้งหมดที่ไม่โผล่พ้นเสื้อผ้า ถูกกรีดจนเป็นรอย....ยกเว้นรอยสักรูปตะขาบ.....
จำความรู้สึกตอนนั้นไม่ได้ ... ความเจ็บ...ที่ไม่ค่อยได้สัมผัสเท่าไหร่ ...ความเจ็บของร่างกายมันรู้สึกยังไง?
...ไม่รู้สิ....
..
.รู้แค่ว่า .....
...
.
ความเจ็บที่อยู่ในจิตใจมันมากกว่า .....มากจนแทบจะเอ่อทะลักออกมา....
..
3 วันแล้วที่หยุดยา....หยุดอย่างถาวร....
ท่าทีไอ้หมอมีห่วงอยู่บ้าง.....แต่มันก็ไม่ได้บ่นอะไร ที่มันทำอยู่ก็แค่ เฝ้ามองห่างๆ... มอง....อย่างหวาดระแวง.....
เขาเรียก....กรรมตามทันหรือเปล่า ? ไม่คิดว่าจะโดนใช้ 'ป๊อบเปอร์' กับร่างกายนี้ พอๆ กับไม่เคยคิดใช้กับใคร นอกจากไอ้หมอ.... มันน่าเจ็บใจ....
.......เจ็บ....ที่โดนทำเหมือนสัตว์สี่เท้า!!!!
...............
........................................น้ำเย็นๆจากฝักบัวถูกเปิดให้ไหลรดใบหน้าที่ร้อนผ่าว.....ความร้อนวาบ... วูบไปทั่วร่างพร้อมๆกับสายน้ำ....
สัมผัสเย็นไล้ลูบ....ผิวกายดั่งสายลม...ทั้งๆที่ห้องน้ำนั้นปิดล็อก......
...สัมผัสที่คุ้นชิน เสียงกระซิบแผ่วเบาราวกับเสียงใบไม้ไหว....
[เพชร...ขอ...โทษ...ขอโทษ....พี่จ๋า...พี่จ๋าเจ็บ...เจ็บ..มากไหม?....เพชร...ขอโทษ...ขอโทษ...]
อ้อมกอดเย็นเฉียบ...ที่....มองไม่เห็น แต่อบอุ่นในใจอย่างประหลาด...ริมฝีปากเหมือนถูกทับทาบด้วยก้อนน้ำแข็ง ...เย็นเยือก...แผ่วเบาและหวานละมุน ....เปลือกตาเด็กหนุ่มปรือลงรับสัมผัสที่ไร้ตัวตน ....สายน้ำ กำลังปลอบประโลม....
.................
........................................................
เมือกลื่น.....ถูกสำรอกออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า...... เด็กหนุ่มแทบจะทรุดตัวลงกอดโถชักโครกอยู่แล้ว ...
ผลกระทบของการหยุดยา กำลังเริ่มแสดงอาการ.... เบื้องต้น...
แต่....แค่เบื้องต้นร่างกายยังย่ำแย่....
[.....พี่จ๋า...พี่จ๋า........เพชร..อยู่นี่..ไม่เป็นไรนะ....พี่จ๋า...ไม่เป็นอะไร..นะ..]
เสียงเบากระซิบพร้อมสัมผัสที่เหมือน ...อ้อมกอดของใครสักคนกำลัง โอบแผ่นหลัง........
....
...........ความว่างเปล่าที่ไม่อาจเห็นได้ ....ความห่วงใยของสิ่งที่ไม่มีตัวตน....
.......เด็กหนุ่มโก่งคอ..ขย้อน... สำรอก...เมือกลื่นที่ไม่มีทีท่าว่าจะหมด .....อเล็กซ์ ไม่ได้เข้ามาเรียก.....
...แม้ตนจะใช้เวลาในห้องน้ำนานกว่าปกติ...คงหลับไปแล้วสินะ ......ก็ดี....คืนนี้...จะได้..จัดการกับไอ้เมือกบ้าในตัวนี่ให้หมด....ก่อนรุ่งเช้า....
....เช้าที่จะมาถึง...น่าจะมีอะไรให้ทำมากกว่าที่คิด.....ยังติดใจแววตาของคุณเวย์ที่มองมาได้ ....แววตาที่ลืมไม่ลงจริงๆ.....ใครจะยังไงก็ช่าง....พรุ่งนี้ก็เป็นเรื่องของพรุ่งนี้ ...เอาวันนี้ให้รอดก่อนเถอะ...
.....ร่างกาย...เริ่มปรับสภาพหลังจากหยุดยาแล้ว...ยังไงก็ต้องได้งานนี้ก่อนจะปรับโปรฯ....
แข่งกับตัวเองนี่ท้าทายดีชะมัด!!!!
.....................
............................................
"....เอ่อ....กูเจอหนามเตยแล้วไอ้กร....โตขึ้นมาหน้าตาใช้ได้นี่หว่า.....แต่เก็บอาการโคตร...ถ้าไม่เห็นรูปที่มึงส่งให้ดู..กูก็ไม่รู้นะว่ามึงขย้ำหนามมันขนาดนั้น....เอ่อ...แค่หน้าซีดๆ ....ปากสวยโคตร..เห็นแล้วน่า...หว่ะ....แต่แม่ง ...เอ่อ!! ไม่บอกกูก่อนว่ามีควายเผือกมาด้วย.....ถ้ามึงบอกกูคงไม่ต้องถ่อสังขารมาหรอก...เอ่อ....ขอกูก่อนได้ป่ะ....ไหนๆอีกตั้งสองวันกว่ามึงจะลงมา...เห็นหน้าหนามแล้วโคตรยากเลย.....เอ่อ....รู้...กูคงไม่โง่ให้ไอ้ควายเผือกจับได้หรอก....มึงก็เห็นหนามมันปิดปากเงียบอย่างกับอะไร.......กูรู้ว่าต้องทำยังไง ไอ้หมอกร....."
แสงไฟจากอีกฟากของตัวบ้านยังเปิดอยู่ ตำแหน่งนั้นเป็นส่วนของห้องน้ำ ...เจ้าของบ้านที่ชื่อเวย์รู้ดี ... รูปที่ไอ้หมอส่งมามี แค่สามสี่รูป...แต่กลับดึงอารมณ์ได้อย่างคาดไม่ถึง...
....แก่นกายมันแทบจะระเบิดที่ได้เห็นใบหน้าเจ้าของรูปถ่ายแบบชัดๆ ....
..
.เสียงนั่นก็อีก ....ถ้าได้ฟังตอนขย่มกระแทกร่างโปร่งนั้น.....เสียงจะเป็นยังไงนะ?
....เสียดายที่ไอ้กรมันทำตำหนิไว้ก่อน .....ไม่งั้น ผิวที่จะได้ลูบคงเนียนละเอียดกว่านี้
.......
.
....
.......สมองและความคิดของเจ้าของบ้าน ทั้งหมดเป็นเรื่องของเด็กหนุ่มที่อยู่ในห้องน้ำ...
ความกำหนัด มันพลุ่งพล่าน..ขึ้นมาพร้อมสันดานดิบ...
...
..
.
อยากฟังเสียงร้อง....ครางกระเส่า...ของ หนามเตย...เสียจริงๆ
...
.
..............
........................................
.
-
เริ่มทวีความดาร์คขึ้นเรื่อยๆ
-
ทั้งโหดทั้งดาร์กทั้งมึน แต่พอจะจับอะไรได้อยู่(บ้าง 555)
รอตอนหน้าอ่ะ กรี๊ดดดดดด ><
ปอลิง ถ้าหมอกรจะหวงน้องหนามเตยสักนิดนะ เราจะเชียร์ แต่นี่ :angry2:
รอตอนหน้าค่า
-
เวลาอ่านนิยายจิตๆ นี่มันก็เลี่ยงเรื่องข่มขืนไม่ได้จริงๆ
แม้ว่าจะไม่ชอบการข่มขืนสุดๆ แต่เรื่องจิตๆ มันก็ชอบเข้าเส้นเหมือนกัน
ยิ่งเรื่องนี้ยิ่งอ่านยิ่งป่วง แถมมีปริศนามากมายให้ไข
ถ้ายิ่งเป็นคนกลัวผีด้วยแล้วนี่อาจคิดไปไกลได้
คงไม่เดาเพราะมันเดาแล้วผิดคงเซ็งน่าดู
รอตอนต่อไป
-
โอยยย.. อ่านแล้วจิตตาม หึหึหึ.. ><//
-
เหมือนดูโคนันเลย ถ้าไม่ดูจนจบก็ไปไม่เป็น --* :m28:
แต่รู้สึกว่า เรื่องนี้ เป็นช่วงเวลาที่เหตุการณ์มันเกิดต่อจากฝั่งโน้นใช่ป่าว :confuse:
เอาอีกแล้ว เริ่มกินแกงโฮะอีกแล้วช้านนนนนนน :m7:
และเราก็จะเง็งต่อปายยย ฮ่าาาาาาาาา
v
v
v
v
ส่วนที่ปกปิดส่วนลับมีแค่บ็อกส์เซอร์>>>บ็อกเซอร์
เมือกลื่น.....ถูกสำลอก
-
*0*...........*0*
เพื่อนหมอก็ มิทำมะดานะ...
-
หนามเตยคนนั้นกับคนนี้คนเดียวกันใช่ไหมนั่น กรกับเวย์คิดจะทำอะไรหนามเตยอีกเนี่ย หนามเตยไปทำอะไรให้กันถึงได้คิดแต่จะทำร้ายแบบนั้น
-
ไอ้แก๊งที่เคยข่มขืนหนามเตยจะกลับมารวมตัวกันเหรอเนี่ย
สงสารหนามเตยมาก ถ้าต้องเจอกับเรื่องบ้าๆแบบนั้นอีก :monkeysad:
-
หึหึ หึหึ...ฮิฮิ...ฮ่าฮ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
กำลังเป็นบ้าเพราะอ่านเรื่องนี้ค่ะ :z2:
-
ที่หนามเตยสำรอก นี่เป็นสัญญาณบ่งบอกว่า ตะบองพลำกำลังจะมาหรือเปล่า
ถ้ามาก็ดี จัดการไอ้แก็งค์นรก นั่นให้หมด 555
-
เหอๆๆ ตัวเองรังแกไม่พอ ยังอุตส่าห์ส่งมาเซ่นคุณเพื่อนอีกหรอคะเหมอกร
-
จะว่าอะไรมั้ยถ้าเราจะบอกว่า :a2:
"กูเกลียดหมอกรโว้ยยยยย" :a6:
ขอโทษงับ พอดีอินตามโคตรๆเลยงับ ฮึ่ยๆ :sad5:
:m31: :fire: :angry2: :serius2:
-
เเบบว่า ชอบอ่ะ เรื่อง พล๊อตที่ต่างไปจากเรื่อง อื่น ๆในเล้า อ่านเเล้วเจ็บจิตเจ็บใจจริงๆ รวมพลคนโรคจิตรึไงนะเราอ่ะ
เดาว่า หนามเตยตัวจริง ตายเเล้ว ส่วน หนามเตยคนนิี้คือ พี่จ๋า รึเปล่า
รอติดตามคะ
-
ดองนิยายตัวเอง....ไปอ่านนิยายของใครบางคนมา.....หึหึหึ :m25: หลายเรื่องด้วยสิ....กลับมากระชากอารมณ์ต่อดีกว่า อยากได้กลิ่นคาวเลือดหวาน........ :n1:
-
ดองนิยายตัวเอง....ไปอ่านนิยายของใครบางคนมา.....หึหึหึ :m25: หลายเรื่องด้วยสิ....กลับมากระชากอารมณ์ต่อดีกว่า อยากได้กลิ่นคาวเลือดหวาน........ :n1:
ช่วยกรุณามาเขียนต่อเถอะนะเจ้าค่ะ คนแต่ง มาไวไว ๆม่งั้นจะไปหาศุภะ มาโยนใส่คนแต่งจริงๆๆ :m16: อิอิ
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ :o8: :กอด1: :กอด1: :L2: :L1:
-
ดองนิยายตัวเอง....ไปอ่านนิยายของใครบางคนมา.....หึหึหึ :m25: หลายเรื่องด้วยสิ....กลับมากระชากอารมณ์ต่อดีกว่า อยากได้กลิ่นคาวเลือดหวาน........ :n1:
ห๊ะ. . . เอิ่ม. . . เริ่มรู้สึกสงสารนายเอกของเราล่วงหน้าซะแล้วสิ
-
[เรื่องสั้น วรรคที่ ๑๑-๑๔....สาป....รากไทร...# ๙.๑]
"อ๊ะ!....อะ...อึ๊ก!! ....อุ๊บบ!!!"
ทันทีที่สำรอก เด็กหนุ่มรีบกรอกน้ำในขวดเข้าปากแล้วบ้วนตามออกไปทันที.....คู่หูร่างยักษ์เลยเห็นแค่เด็กหนุ่มโก่งคออ้วก.....สิ่งที่ อเล็กซ์ เห็น...
....เป็นเพียง...
เมือก..ใสๆ....
ที่ไหลผสมไปกับน้ำ....
.
...แต่ก่อนหน้านั้น.....
อเล็กซ์
.
.....ไม่เห็น............
...เมือกลื่น..สีขาว..
...................ที่ค่อยๆ กัดปลายยอดหญ้าจนใบสีเขียวนั้นหลอมละลาย....................
...
"หนาม...ยูไม่ต้องฝืนแล้ว ไอตัดสินใจแทนเลย .... เปิดโรงแรม ซัก 3 วัน ยูนอนพักไปเลย คอยดูข่าวอยู่ที่นี้ว่าเจ้าของที่ที่เรานัดเขาจะว่ายังไง ไอให้สิทธิ์ยูตัดสินใจเต็มที่...เกิดอะไรขึ้นไอรับผิดชอบเอง... ถ้ากลับไปออฟฟิศในสภาพนี้ ยูโดนปรับโปรฯ แน่....ไอเสียดายฝีมือยู "
เด็กหนุ่มปรายสายตาไปหาเจ้าของคำพูด ก่อนจะ กระดกน้ำในขวดเข้าปากอีกครั้ง
"ขอบคุณอเล็กซ์...."
สั้นๆง่ายๆ ไม่เหมือนพวกหัวอ่อนที่ ต้องมารำลึกบุญคุณอะไรมากนัก อเล็กซ์ รู้ดี หนาม รู้งานและรู้มารยาท...ของพวกไซด์งานและเซลล์ดี...รู้ดีเกินกว่าจะเป็นแค่เด็กยังไม่จบตามวุฒิที่มาสมัคร....
" ...เราเป็นคู่หูกัน....บอกตรงๆไออยากร่วมงานกับยู...ไม่ใช่คนที่จะมาใหม่...."
"ผมก็ไม่อยากเปลี่ยนคู่หูนักหรอก อเล็กซ์......ถ้าผมผ่านโปรฯ ไว้จะพาไปเลี้ยง "
"พูดดี...เอาโปรเจคนี้ให้ผ่านก่อนเถอะ....."
"กลับไปรอฟังข่าวดีที่ กรุงเทพฯ แล้วกัน....ผมขอเวลา อาทิตย์นึง....แล้วเรามาดูกัน อเล็กซ์....มาดูว่าตำแหน่งเซลล์ประสานงาน....ผม...สมควรจะได้ตำแหน่งนี้เพื่อเป็นคู่หูของคุณรึเปล่า"
...............
.
..........
...สายตาวาวหันมาสบตาอย่างท้าทาย....อเล็กซ์มั่นใจว่า เจ้าของสายตานั้น ตอนนี้อาจจะยังไม่พร้อมนัก...แต่แค่ร่างกายนะที่ไม่พร้อม .....
อดยักคิ้วให้กับความถือดีของเด็กหนุ่มไม่ได้ ....แต่ก็ไม่ได้สบประมาท อเล็กซ์รู้ดี คู่หูคนนี้ ยังต้องอยู่กับเขาอีกนาน!!!
...........................................................
V
V
V
คนเขียน อัพ 10% ก่อนนะ... :z10: ไว้หลังจากนี้เรามายาวๆกันแบบหายใจไม่ทั่วท้องดีกว่า ... คุณอเล็กซ์จะปล่อยคู่หูไว้ที่ ตจว. ลำพังแล้วสิ... 90% ที่เหลือ.... จะเลือด.... จะหลอน.... หรือจะ มาโครฯซาดิส์แบบเรียกเลือดดีหล่ะ??
อืมส์.....
[....กลิ่นของ 'ป๊อบ' อีกแล้ว...แต่คราวนี้มันไม่ได้ถูกใช้กับผม....กลิ่นมันแค่ลอยมาเท่านั้น....
............ความรู้สึก..
ที่ผมได้รับ ..คือน้ำหนักที่ทับลงมา ....ร่างนั้นดันตัวเองให้ ...ลำท่อนของผมแทรกผ่าน ............ก่อนจะ........เริ่มขยับแรงขึ้น........
.............
.
...
.สมองผมกำลังพร่าเลือน .....กลิ่นของความสุข เหมือนสัมผัสได้ .....
..
....... ร่างที่กระเสือกกระสน.... ถอยหนี.......อย่าง....มีกลิ่นของความสุข....เสียงครางร้อง...ที่ไม่ได้หลุดออกมาจากปาก...เหมือนเสียงกลองที่เร่งเร้าให้หัวใจเต้นแรง......แววตาหวาดหวั่น ตื่นตระหนก.....ทำให้สมองผมว่างเปล่า ....กลิ่นคาวเลือดหอม...ปลุกสัญชาตญาณในตัว....ผมยิ้มเยาะให้กับข้อมือผมที่ถูกรัดด้วยโซ่เส้นเล็ก....รอยกรีดที่มีทั่วทั้งตัว ...บาดแผล...มันชุ่มโชกไปด้วยเลือดคาว ..... ความสุข...หอมหวานเกินจะรั้งรอ.... ]
-
หนามเตยนี่ยังไงกันแน่นะเนี่ย
-
อุ กรี๊ดดดดดดดดดดดด รอยสักนั้น อยากเห็นแบบเต็มๆจังเลย :m13:
-
คงต้องรอให้ข่มขืนครบก่อนสินะ
แล้วค่อยกวาดให้เรียบเสียทีเดียว :z3:
-
อะเห้ย!!? ไงกันแน่เนี่ย
นายเอกเราจะได้เจอของแปลกอีกแล้วเหรอ
-
โฮกกกก 90%ที่เหลือสงสัยเลือดสาดแหงเลย -*-
-
:z3: :z3: :z3: :m31: :m31:
-
are you crazy
-
จะทนอ่านจนจบได้ไหมเนี่ย ปกติเป็นคนกลัวเลือดมากเลยอะ :monkeysad:
รออีก 90% จ้า
-
อะเห้ย นี่คือการเรียกน้ำย่อยใช่ไหม ตื่นเต้นอะ มันต้องเอาคืนให้หมด พวกหมอกร เฮอๆๆๆ
-
ป๊าดดดโท๊ะะะ หนามเตยยยย
-
เอาตอนแรกของ #๙ มาลงคลายปมกันก่อน .....เรื่องนี้ใกล้จบหล่ะ :เฮ้อ: หวังว่างั้นนะ จะทยอยลง ให้ครบ ตอนนี้อาจยาวโคตรๆ แต่ก็น่าจะเคลียร์อะไรไปได้บ้าง หรืออาจจะงงกว่าเดิม
-
[เรื่องสั้น วรรคที่ ๑๑-๑๔....สาป....รากไทร...# ๙.๒]
[อดีต.......]
กลิ่นหอมจางๆ ที่สัมผัสได้จากไอผิวอุ่นๆ ทำให้คนเพิ่งตื่นวาดมือฉุดคว้าร่างข้างๆให้ลงมาอยู่ในเตียงผ้าด้วยกัน....อากาศข้างนอกค่อนข้างเย็น คนนอนเลยถือโอกาสฝังจมูกลงกับซอกคอนิ่มๆอีกครั้ง.....เพื่อหาไออุ่น.....
เสียงหัวเราะคิกคัก ดังแว่วมาข้างๆหู...เด็กสาวปรือเปลือกตาขึ้นมาเพื่อพบว่า....ร่างนิ่มที่นอนเกร็งนิ่งไม่เคลื่อนไหวในวงแขนตน ไม่ใช่คนที่คิดว่าใช่.....
....แต่ก็เหมือน.....เหมือนจนแยกแทบไม่ออก.....
"หนามเตย กับ เพชร .....จะเลือกใคร?"
ถึงจะปล่อยเด็กชายตัวน้อยออกจากวงแขนแล้ว..แต่น้ำเสียงคำถามกับสีหน้าของคนถามยังแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ....เหมือนล้อเล่นแต่ถ้าตอบได้ไม่ตรงใจคนตอบรู้เลยว่าจุดจบตนจะเป็นยังไง เพชร รั้งดึงแขนพี่จ๋าไว้ ....เหมือนคั้นคำตอบ...สิ่งที่พี่จ๋าของหนูเพชรพอทำได้มีเพียงสีหน้าเลี่ยนๆ ที่ไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับความรู้สึกกระอักกระอ่วนตอนนี้ ......
"ไม่เลือกเลยได้ไหมเนี้ย....."
"ไม่ได้ ...ต้องเลือกสิ เพชรกับหนามเตย แค่คนเดียวเท่านั้นหล่ะ ...นะ ....ต้องเลือกนะ ถ้าไม่เลือก เพชรก็จะไม่พูดด้วยเลย อีกเลย"
"เหอะ....ถ้าพี่เลือกเพชร หนามเตยก็ต้องอยู่คนเดียว ถ้าพี่เลือกหนามเตย เดี๋ยวเพชรก็โกรธพี่อีก....เลือกสองคนเลยได้ไหม?"
"งั้นพี่จ๋าก็เลือกเพชร....หนามเตยไม่เหงาหรอก หนามเตยมีแฟนแล้ว ....พี่จ๋าอยู่กับ เพชร ส่วนหนามเตยให้ไปอยู่กับพี่กร ...เพชรรักพี่จ๋า....หนามเตยรักพี่กร แฮปปี้แอนด์ดิ้งส์ จบข่าว ...นะนะนะ...พี่จ๋าเลือก เพชรนะ...."
………….
..
…
"พี่จ๋า.....คนเป็นแฝดกันจำเป็นไหมที่ต้องชอบอะไรเหมือนๆกัน?"
"ไม่รู้สิคะ...พี่ไม่เคยมีแฝดเหมือนเพชรกับหนามเตยหนิ....ทำไมเหรอคะ? สงสัยอะไร?"
"....เพชรรักพี่จ๋า....รักมากที่สุด...แต่คนที่เพชรรัก....ใจร้าย...."
"อะ...ตรงไหนคะว่าพี่จ๋าใจร้าย....พี่จ๋า...ยังไม่รู้ตัวเลยนะเนี้ย เพชร กล่าวหานะคะ"
"ตรงนี้.....ตรงนี้....."
หนูเพชรใช้ปลายนิ้วจิ้มไปที่เปลือกตาของคนถาม อีกจุดจิ้มไปที่หน้าอกข้างซ้ายตรงตำแหน่งหัวใจ....
"ตาพี่จ๋า.....มองเพชรเหมือนจะกินเพชรเข้าไปได้เลย....หัวใจก็เหมือนกัน.....พี่จ๋าไม่เคยคิดหยุดที่เพชรเลย......เพชรรักคนใจร้าย.....หนามเตยเองก็จะเหมือนกันรึเปล่า? เราเป็นฝาแฝดกัน....หนามเตยจะโชคร้ายเหมือนเพชรหรือเปล่า?...ที่รักคนใจร้าย.....เหมือนพี่จ๋า........รักทำไมมันเลือกคนที่จะรักไม่ได้นะ?...ใคร.....กำหนดมาให้เพชรต้องรักพี่จ๋านะ?.....จะต้องให้เพชรทำยังไง? .....ถึงจะได้อยู่ในใจพี่จ๋าตลอดไปนะ?."
หนูเพชรเอียงหน้ามองเด็กสาวที่ตนเรียกว่าพี่จ๋า.....
.......
.....เรารักกัน....ถ้าคำว่ารัก นั้นหมายถึง เพชรคนเดียว......จะทำยังไง? จะทำยังไงให้พี่จ๋าไม่ลืมเพชรไปนะ?.....จะต้องให้กินเข้าไปเลยรึเปล่า? เป็นเลือดเนื้อเดียวกัน....เป็นทุกอย่างของกันและกัน ...จะทำทุกอย่างไม่ให้พี่จ๋าลืมเพชรได้เลย.....
...........
.........................................
"คุณน้า!!! เพชรเป็นยังไงบ้างคะ? "
เด็กสาววิ่งกระหืดกระหอบเข้าไปหาหญิงวัยกลางคนที่ตนนับถือเหมือนญาติสนิท ....ถึงในใจจะกระอักกระอ่วนไปบ้างที่น้าพลอยเคยมองตนเหมือนพี่สาวคนสนิทของลูกสาว...แต่ความสัมพันธ์ที่รู้กันดี...พี่จ๋าของน้องเพชรเป็นมากกว่าพี่สาว....
....เรื่องมันแดงขึ้นมา....ในวันที่ หนามเตย....หายไป ....เพชรเริ่มกรีดร้องและฝันร้าย ซ้ำแล้วซ้ำเล่า.....เป็นอาทิตย์ที่ไร้วี่แววเด็กชายตัวน้อย .....
.........มีเพียงฝาแฝดหญิงอีกคนที่เอาแต่อาละวาด......และกรีดร้อง ........เหมือนเจ็บปวดและทรมาน .....เด็กสาว.....บ่นว่าหนาวตลอดเวลา.......
.....อาการทางจิตที่ยิ่งวันยิ่งแย่ลง...ทำให้คุณแหวนต้องให้เพชรหยุดเรียน .....ครอบครัวที่เคยอยู่กันอย่างมีความสุข เริ่มเปลี่ยนไป บ้านที่....ไม่มีคนอยู่เริ่มเงียบเหงา คุณนพ ผู้เป็นพ่อ ออกตามหา ลูกชายที่หายไป ...ส่วนคุณแหวน ต้องมาคอยเฝ้าลูกสาวอีกคนที่โรงพยาบาล.......ทั้งคุณนพและคุณแหวน...ต่างพยายามที่จะเชื่อเหมือนกันว่า หนามเตย อาจแค่หายออกจากบ้านไป....ไม่มีอะไรที่เลวร้ายกว่านั้น ....
.สักวัน....หนามเตยจะกลับมาบ้าน......
แต่การที่ให้เพชรหยุดเรียน ยิ่งทำให้อาการเด็กสาวย่ำแย่.....เธอเพ้อถึงพี่จ๋า....เพ้อว่าคนที่เธอรักกำลังจะจากเธอไปอีกคน .....เสียงกรีดร้องดังขึ้นจากลำคอ ....ทุกครั้งที่คุณแหวนถามเรื่องพี่จ๋า....
จนสุดท้าย...คุณแหวนต้องไปถามหา พี่จ๋าของหนูเพชรที่โรงเรียน .....
.....................
......พี่จ๋าเป็นแฟนหนูเพชร .....คุณแหวนรู้เรื่องนั้นดี แต่หัวอกคนเป็นแม่....พยายามจะไม่เข้าใจ....กับความสัมพันธ์ที่สังคมนี้รับไม่ได้....
..แต่หัวใจของคนเป็นแม่ก็แพ้ทุกอย่าง ....พี่จ๋าของหนูเพชร...ทำให้ อาการหนูเพชรเริ่มดีขึ้น ......เพราะเมื่อมีพี่จ๋าของหนูเพชรอยู่ใกล้ๆ หนูเพชรก็จะเลิกคิดถึง ฝาแฝดอีกคนที่ชื่อ หนามเตย ........แต่ถ้าหนูเพชรถามถึงหนามเตยขึ้นมาเมื่อไหร่ พี่จ๋าของหนูเพชร ก็เก่งในเรื่องหลบเลี่ยงทุกคำถาม.....นั่นทำให้...คุณแหวนวางใจได้ในระดับหนึ่ง.....
..
..แต่...
มันก็ไม่ใช่บทสรุปทั้งหมด ....
.ในวันที่เด็กมัธยมอย่างพี่จ๋าของเพชร กำลังเข้าสอบ .....พยาบาลสักคนที่คุยเป็นเพื่อนกับเพชร ถามถึงเรื่องที่เพชรเหมือนจะลืมไปแล้ว...
..ถามถึงเรื่อง..
..หนามเตย.....
..........แล้ว....
...สิ่งที่คุณแหวนไม่เคยจะคิดฝันก็เกิด......
...
...แม้จะบอกหนูเพชรว่า พี่จ๋าของเธอไปสอบ ....แต่ในความเข้าใจ...หนูเพชรก็ยังเข้าใจว่า พี่จ๋าทิ้งเธอไป...เหมือนกับที่ฝาแฝดอีกคนของเธอ....ทิ้งเธอ...
..
...วันทั้งวันวุ่นไปหมด....
.......จนสุดท้าย..........
คุณนพเป็นคนไปรับพี่จ๋าของ หนูเพชรที่โรงเรียน .....ทันทีที่สอบเสร็จ.....
ผู้เป็นพ่อรู้แค่....ลูกสาวกำลังอาละวาด....และคนที่จะหยุดหนูเพชรได้ มีเพียงพี่จ๋าของหนูเพชร ....
.....คุณนพ....ขับรถเข้ามาในโรงพยาบาลก่อนจะให้เด็กสาวเดินซื้อของที่หน้าตึก....เป็นกิจวัตรไปแล้วที่ พี่จ๋าของหนูเพชร จะซื้อน้ำใบเตยกับลูกอมหลายรสขึ้นไปให้หนูเพชร .....
....วันนี้ก็เหมือนกัน .....
...แต่ที่แตกต่างวันนี้....... หนูเพชร ไม่ได้ดื่มน้ำใบเตย ไม่ได้อมลูกอมแล้วยิ้มแก้มตุ่ย....
.ให้พี่จ๋า....เหมือนทุกครั้ง
......
...
.
เสียง 'ตุ๊บ!' ของๆหนักๆมันดังกระแทกกับพื้น......
.....
............ หลังจากนั้นถุงน้ำใบเตยกับลูกอมที่ซื้อมาก็หล่นกระจาย .....
..........
....
.เด็กสาวได้แต่ยืนนิ่ง....
..
..
.
.
.
.
.
เลือดสีคล้ำค่อยๆไหลมาจนเลอะรองเท้าผ้าใบสีขาวของเด็กสาวที่หนูเพชรเรียกว่า .......
.
'พี่จ๋า'
....
เสียงเบาของร่างที่นิ่งหมอบกับพื้น....ร้องเรียกพี่จ๋าเบาๆ ...แววตาที่แดงกล่ำไปด้วยเส้นเลือด จ้องมองมาอย่างอ้อนวอน....
........
..
"…..…………………..’พี่จ๋า ...พี่จ๋าหา... หนามเตย เจอแล้วใช่ไหม? เจอแล้วใช่ไหม? …เพชรอยากเจอหนามเตย ...จะให้หมดเลย.... จะให้ พี่จ๋าไปกับหนามเตยก็ได้ ...แค่...หนามเตยอย่าทิ้งเพชรไปนะ....พี่จ๋า ...เพชรอยากเจอ หนามเตย ...อยากเจอ...อยากเจอ..... "
ภาพเด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่ทั้งร่างท่วมไปด้วยเลือด..... อยู่แทบเท้าเด็กสาว มือน้อยๆที่บิดงอยังคงยื่นคว้า..เหมือนต้องการอ้อมกอดปลอบประโลม....ที่เคยได้
....พี่จ๋าของหนูเพชร ทรุดตัวลงกับพื้นปูน ...เลือดสีคล้ำค่อยๆทะลักออกมา...เลอะกระโปรงสีน้ำเงินเข้ม...เด็กสาวได้แต่คลานเข้าไปกุมมือเล็กๆนั้นไว้ ..
....กลิ่นคาวเลือดลอยอวลมากับกลิ่นน้ำใบเตย ....
"พี่จ๋า....แม่แหวนบอกว่า หนามเตย กับเพชร เกิดมาคู่กัน ...มันไม่จริงหรอกพี่จ๋า .....ถ้าไม่มีเพชร หนามเตยก็ยังอยู่ได้ แต่ถ้าไม่มีหนามเตย ...เพชรอยู่ไม่ได้...พี่จ๋าช่วยเพชรนะ...พี่จ๋า ...เพชร ..อยากเจอหนามเตย.....พวกพี่กร เอาหนามเตยไป...พวกนั้นเอาหนามเตยไป.....พี่จ๋า.....ช่วยนะ.....ช่วยเพชร.....หา.....หนามเตย...นะ...พี่จ๋า..... "
เลือดคาวไหลทะลักทุกครั้งที่ หนูเพชร ขยับปาก มันไม่ได้เป็นสีแดงแบบที่เคยเห็น แต่มันเป็น สีดำคล้ำ......
กลิ่นคาวเลือดคลุ้งปนกับกลิ่นน้ำหวานใบเตย...จนน่าเวียนหัว....
"เพชร ไม่ต้องห่วงนะ..พี่เจอหนามเตยแล้ว ...เจอแล้ว ...เจอแล้ว ...."
คำที่ออกจากปาก.........ไม่มีอะไรนอกจากถ้อยคำโกหก.....ที่หวังให้ร่างเล็กในอ้อมกอดสบายใจ .....
...เพียงแค่ฟังคำนั้น ร่างเล็กๆก็กระตุกเฮือก ....แล้วนิ่งไป ..
.......
..
... เหลือเพียงแต่เด็กสาวที่ กรีดร้องชื่อของคนที่หลับไปตลอดกาล อย่างสุดเสียง......
...น้ำตา...มันไหล...รวมไปกับเลือดข้น...
..
.
...
กลิ่นใบเตย .....มันฟุ้งลอยขึ้นมาอีกแล้วสิ.....
............
..
.
แล้วสิ่งที่เพชรกลัว...มันก็เป็นจริง.....
...
..
.
["....พี่จ๋า อย่าลืม เพชรนะ...................จะต้องให้เพชรทำยังไง? .....ถึงจะได้อยู่ในใจพี่จ๋าตลอดไปนะ?."...]
......
เสียงกระซิบในความมืด...พี่จ๋าของเพชร...
.
..ไม่เคยได้ยิน...ถ้อยคำที่ชัดเจน...
………
ความรักที่เคยมี…
…ห่างหายไปจากความรู้สึก……
…
พี่จ๋าของเพชรไม่เคยรักใครอีก…
…ไม่เคยแม้แต่จะจำ…
…
ถึงเรื่องราวของ เด็กผู้หญิงที่ชื่อ เพชร และ เด็กชายตัวเล็กๆ ที่ชื่อ..หนามเตย...
...
..
..
ความสูญเสียที่เกิดขึ้นตรงหน้า....ของพี่จ๋า...ทำให้สมองสั่งให้ลืม...
.ลืม...เรื่องเลวร้ายทั้งหมด.....
...ลืมเหตุการณ์ทั้งหมด...
..
.
................................
.............
-
รอ ฉากเลือดสาดดดครับ อิอิ
-
T^T
เพชรโคตรรักหนามเตยอ่ะ
-
ง่า. . . เรื่องเศร้าเลือดสาดเลยเหรอเนี่ย
อย่าบอกนะว่าพี่จ๋าของหนูเพชรน่ะคือผู้หญิงคนนั้น!!
-
น้องเพชรนี่แอบน่ากลัวอ่ะ เรื่องนี้จิตทุกตัวละครใช่ม่ะเนี่ย -*-
เข้าใจนะว่าเกิดอะไร แตปะติดปะต่อยังไม่ถูกอ่ะ 555
รอตอนต่อไปก่อนละกันนะ ^^
-
รอตอนต่อไปค่ะ o13 o13
-
:myeye:อ่านแล้วก็Darkจิงๆ
อ่านแล้วหวั่นไหวอ่ะ
ตามมาอ่านที่นี่
มืดมนจัง
คนแต่งแต่งเก่งมากๆ
จะรอตอนต่อไปนะคะ
-
จะทำยังไงให้พี่จ๋าไม่ลืมเพชรไปนะ?.....จะต้องให้กินเข้าไปเลยรึเปล่า?
อ่านแล้วก็ขำความคิดเด็กน้อย แต่ก็รู้สึกมันหลอนๆแบบ :freeze:
อ๊วก
เด็กหนุ่มปลายสายตา
.ส่วนคุแหวน
:จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
-
ตอนนี้อ่านแล้ว :sad4: ไม่รู้ว่าเพราะอะไร
ยังรอพี่มาแต่งต่อนะค่ะ :L1: :L2: :3123: :กอด1:
-
ตอนนี้อ่านแล้ว :sad4: ไม่รู้ว่าเพราะอะไร
ยังรอพี่มาแต่งต่อนะค่ะ :L1: :L2: :3123: :กอด1:
V
V
พี่ก็ยังอยากแต่งต่อเหมือนกันหล่ะเน้อ :sad4: :z10:
-
V
V
พี่ก็ยังอยากแต่งต่อเหมือนกันหล่ะเน้อ :sad4: :z10:
งั้นก็รีบๆๆ มาแต่งต่อนะค่ะ รออยู่
เรื่องอื่นๆๆ ด้วยนะค่ะ
- สาปรากไทร
- กาลกีรติ
- 29 ฯ
- โทษที ฯ
มาท้วงทุกเรื่องเลยค่ะ น้ำรอๆๆๆๆ
-
งั้นก็รีบๆๆ มาแต่งต่อนะค่ะ รออยู่
เรื่องอื่นๆๆ ด้วยนะค่ะ
- สาปรากไทร
- กาลกีรติ
- 29 ฯ
- โทษที ฯ
มาท้วงทุกเรื่องเลยค่ะ น้ำรอๆๆๆๆ
V
V
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
อ่านถึงตอนนี้แล้ว เริ่มนึกออกแล้ว และแอบเชื่อมโยงไปยังเรื่องอื่นๆ อยากบอกว่า เหตุการณ์แบบที่เพชรทำนี่ เคยเกิดกับคนใกล้ตัว
เพราะอยากให้อีกฝ่ายไม่ลืมตัวเองและจำไปตลอดชีวิต จึงได้ทำเรื่องน่ากลัว แต่โชคดีที่ไม่เป็นอะไร
ไงก็เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ
-
[เรื่องสั้น วรรคที่ ๑๑-๑๔....สาป....รากไทร...# ๙.๓]
....เด็กหนุ่มขยับถอดกำไลเงินวงใหญ่ออกจากข้อมือมาวางบนเตียงผ้า....แล้วปรายตามองข้อมือที่เปลือยเปล่าของตนอย่างเซ็งๆ ......สายตาวาวมองข้อมือซ้ายที่มีรอยกรีดของของมีคมบางๆซ้ำกันหลายรอย ....เมื่อก่อนมันเคยแย่กว่านี้ ...แต่ขนาดดีขึ้นแล้วยังไม่ค่อยอยากมองเท่าไหร่เลย.....ถ้าไม่ถอดกำไลเงินออกก็ไม่เห็น...
ร่างกายนี้ก็เหมือนกัน....ดูดีนะ...ถ้าไม่เผลอปลดกระดุมออก.....
........คนสำคัญของคุณหมอสัตรายืนขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินไปหากระจกบานใหญ่ที่ติดริมหน้าต่าง ปลายนิ้วไล่ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกทุกเม็ด.....จนเห็นแผ่นอกกว้าง....
....
.............
.
...ที่มีแต่รอยกรีดของคมมีด ...
....
.แผลสมานกันดีกว่าที่คิดน่าจะเพราะมีดที่กรีด...มันคมกว่ามีดทั่วไป....มันเลยไม่มีรอยฉีกของแผล...จะน่าดีใจดีไหมเนี้ย..??
...
......แต่มันก็ยังเป็นรอยแผลเป็นอยู่ดี ...แล้วยังจะรอยจ้ำช้ำในร่มผ้าอีก...
..มันท้าทายกันเกินไป...
.เพิ่งได้ร่างกายนี้มา.....ใช้ได้ไม่เท่าไหร่.....ก็โดนทำให้เป็นตำหนิแล้ว.....
...
. .เจ็บไหม? ...' เจ็บสิ...'
ไม่ได้เจ็บที่แผล...แต่เจ็บที่ใจ !!!
...........อารมณ์ขุ่นมันพล่านขึ้นมาในความรู้สึก.....ถ้าตอนนั้นไม่ใช้ยากดตัวเองเอาไว้ ...คงไม่พลาดถึงขนาดนี้ .....ปลายเล็บคมกดจิกลงบนผิวเนื้อแล้วลากครูดลงมาเป็นแนวยาว...แทนการข่มอารมณ์โกรธ.....เลือดสีสดค่อยๆไหลซึมออกมาตามแนวที่เล็บนั้นลากผ่าน .........
...
.ความคมของเล็บ...พอๆกับความคมของมีดที่เคยกรีดผิว.....จนเป็นรอยแผล...
..
.....ให้คุยธุระเรื่องที่ผืนนี้ให้จบก่อนเถอะ.....ไอ้หมอบ้านั่น....แม่ไม่ปล่อยมันไว้แน่!!!.....
................................
.......................................................................
"ชื่อร่วม...ในโฉนด...?"
เอาแล้วไง.......พอค้นข้อมูลมาได้ ก็เจอกับความยุ่งยากซะแล้ว......
.....สายที่โทรมาจากออฟฟิศ ไล่เรียงเรื่องให้จนเข้าใจ....ที่ผืนนั้นมีสองชื่อร่วม....ที่ดินเป็นกรรมสิทธิ์ของหมอกร กับญาติอีกคนที่อยู่ในพื้นที่ ....
ทันทีที่วางสายเด็กหนุ่มเดินลิ่วไปหาคุณเวย์ทันที....
ก็ระหว่างรอหมอกรมาทำสัญญา...สู้ให้คุณเวย์พาไปคุยกับเจ้าของที่อีกคนไม่ดีกว่าหรือไง?
เกือบบ่ายกว่าจะรอคุยเรื่องที่ผืนนั้นกับเจ้าของที่อีกคนเสร็จ ...การเจรจาราบรื่น...แถมยังจะได้ที่ใกล้ๆกันอีกผืน ....เห็นลุงเจ้าของที่อยากขายเพราะถูกชะตากันและก็เพราะทางฝ่ายนั้น อยากได้เงินสักก้อนเพื่อย้ายครอบครัวไปอยู่อีกจังหวัดหนึ่งด้วย....เรื่องเอกสารการดำเนินงานประสานงานให้ คุณแอ๋วไปแล้ว ...ที่เหลือก็แค่ที่อีกผืนของหมอกร......จะว่าไงดีหล่ะ..
........
.
.....ดี...ที่ตอนเด็กๆโตมาในบ้านสวนเหมือนกัน และก็ดีอีกอย่างที่ญาติฟากพ่อดันเป็น คริสต์ตัง เหมือนกัน ....เลยพอรู้ดีว่าการเจรจาต้องเป็นไปในแนวไหน....ที่ลุงเขาบอกว่า 'ถูกชะตา' .....มันเลยไม่ใช่ซะทีเดียว.....งานเซลล์...ถ้าไม่ได้ด้วยเล่ห์..มันก็ต้องเอาด้วยกลหล่ะน่า.....
...................
.......................................
ขามาหน่ะไม่เท่าไหร่ เพราะใจมันไปก่อนตัวแล้ว .....แต่ขากลับที่อุส่าฝืนตั้งนานเนี้ยสิ....
...
..บ้านริมคลองเล็กๆที่เหมือนจะคุ้นๆในความรู้สึกทางเดินที่เป็นแนวสวนส้มโอปนสวนมะพร้าว..แบบยกคันดินร่องสวน...ขนาบไปด้วยแนวเถาพลูสีเขียวสด....เด็กหนุ่มได้แต่บอกตัวเองว่า ภูมิประเทศแบบบ้านสวนริมคลอง แถวๆไหนมันก็เหมือนกันหมดนั้นหล่ะ...
..พอคิดได้อย่างนั้น...ความสนใจในสภาพแวดล้อมเลยถูกกลบด้วย....ความรู้สึกเจ็บๆแสบๆ เพราะเหงื่อมันอาบแผล.....
.....เหงื่อที่ออกมามากกว่าปกติทำให้เสื้อเชิ๊ตที่ใส่มาเหมือนถูกราดด้วยน้ำเปล่า แผลที่เผลอทำให้เกิดเมื่อช่วงเช้าเริ่ม....แสดงอาการ...
.แต่.....
.เด็กหนุ่มก็ไม่แสดงสีหน้าหรือปริปากบ่น...เท้ายาวๆ ก้าวเดินตามร่างเจ้าของบ้านพัก....จะบ่นอะไรได้... ดันเสือกทำตัวเอง.........
....
"เหนื่อยไหมครับหนามเตย? "
คุณเวย์ยังมีอารมณ์หันมาถาม...แทนคำตอบ.....เด็กหนุ่ม หยุดยืนนิ่งแล้วกวักมือเรียกให้เจ้าของพื้นที่หยุดรอ.........พอคุณเวย์หันมาเห็น.....เลยเดินกลับมาหยุดยืนตรงหน้าชายหนุ่ม ก่อนจะถือวิสาสะโอบเอวแล้วเอาแขนเย็นๆของชายหนุ่มพาดบ่า ....แทบจะหิ้วปีกกันเลยทีเดียว....
"ขอโทษด้วยนะครับ....แต่ผมไม่ไหวจริงๆ ร่างกายแย่มากๆเลยครับ.....คุณเวย์นี่เก่งนะครับ...ฝึกเดินป่าบ่อยหรือครับ?"
"รู้ด้วยหรือครับ หนามเตย?"
"เอ๋?! ...เรื่องจริงหรือครับ...ผมแค่แซวเล่นๆ "
"หึ หึ หึ ผมก็นึกว่าหนามเตยรู้....ผมเป็นทหารครับ ประจำการที่ แก่งกระจาน เพชรบุรีหน่ะครับ...ตอนนี้อยู่ในระหว่างลาราชการ...เห็นไอ้กรมันโทรมาบอกว่าหนามเตยจะลงมา ผมเลยอาสามาดูให้ ...บ้านที่พักนั่นก็ของผมหล่ะครับ....ผมถึงได้บอกหนามเตยว่าไม่ต้องย้ายไปโรงแรมในตัวเมืองก็ได้ พักที่บ้านหลังนั้นดีกว่า ผมลดค่าเช่าให้เลย....แต่ถ้าคุยกันถูกคอ..ระหว่างรอไอ้กร ..ผมให้หนามเตยพักฟรี.....สนใจไหมหล่ะครับ?"
"...ไม่ต้องถามเลยครับ...สภาพผมตอนนี้...คุณเวย์พาไปนรกผมก็ขัดขืนไม่ได้....."
ถึงปากจะพูดไปอย่างนั้น ...แต่ใจก็คิดจริงๆนะ ....ตอนนี้เหนื่อยมากๆเลย ....ต่อให้พาไปนรกจริงๆ ...ก็ไม่มีแรงจะขัดขืนหรอก...ร่างกาย...มันกำลังจะเปลี่ยน....เรี่ยวแรง...
...มันเลยแทบจะไม่มี.....
......................
.............
กว่าจะมาถึงบ้านพักได้ เล่นเอาเด็กหนุ่มทรุดกองอยู่กับพื้นห้อง ....คุณเวย์เดินไปหยิบน้ำมาให้ดื่ม...ถึงจะกระหายแค่ไหน ตอนนี้ที่ทำได้คือค่อยๆจิบแต่น้อยๆ...
"ไหวไหมหนามเตย....ตัวเราเย็นมากเลย.."
เด็กหนุ่มชะงักนิ่งไปทันทีที่คุณเวย์ถาม.....รอยยิ้มเจื่อนๆ ปรากฎบนหน้าคมอีกครั้ง ......
"ผมไม่สบายหน่ะครับ...ท่าจะไข้กลับ....ผมขอพักก่อนได้ไหมคุณเวย์...ไม่ส่งนะครับ....ผมไม่ไหวจริงๆ"
.............
....อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลย ....ตอนนี้จะหาว่าไล่ก็ไล่เถอะ....ร่างกายมันล้าเกินจะทนแล้ว....
"'งั้นพี่ไปก่อนนะ...แล้วจะมาหาแล้วกัน.....หนามเตย "
คุณเวย์กล่าวลา แต่ไม่พูดเปล่า มืออุ่นๆนั้นลูบเข้ากับแก้มเด็กหนุ่ม......
.............
.....
" วันนี้ไม่กลับ....เปล่า.... อเล็กซ์กลับขึ้นกรุงเทพฯไปแล้ว...อืมส์..รู้น่า....รู้ว่าหมอห่วง....จะลงมาเป็นเพื่อนไหมหล่ะ? จะรอ...ถือว่าลาพักก็แล้วกัน .....รีบเคลียร์งานดิ.....รู้ ...ได้งานนี้ก็ฟรีโปรฯแล้ว......ลงมานะหมอ....จะรอ"
ตาปรือเต็มที่แล้ว ....แต่ยังไม่อยากวางสายเลย ....พอร่างกายมันแย่ ....อารมณ์มันเลยไม่เสถียรไปด้วย ...เวลาแบบนี้รู้เลยว่าตัวเองอ่อนแอ.....อยากให้หมอมาอยู่ด้วย...รู้ว่าเอาแต่ใจ....แต่มันก็เรื่องปกตินี่นาที่เอาแต่ใจกับไอ้หมอ.....
สายลมพัดมาอ่อนๆ เด็กหนุ่มปิดเปลือกตาลงไปแล้วทั้งๆที่ยังไม่วางสายโทรศัพท์......
..
.
คุณเวย์ฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะหยิบขวดยาเม็ดเล็กในกระเป๋าวางไว้ที่ชั้นตามเดิม ...ยาที่หมอกรเคยให้มา....สายตาเหลือบไปมองนาฬิกาเรือนโต ...ตนเดินออกมาจากบ้านพักเกือบ 10 นาทีแล้วสินะ...
.
...
..
..ป่านนี้ ยา สามเม็ดที่ใส่ลงไปในขวดน้ำ...
...
.
.ออกฤทธิ์แล้วมั้ง...
.
..
.ได้เวลา..กลับไปหาหนามเตยแล้วสิ...ก็อย่างที่ขอไว้...ยังไงหมอกรก็ยังไม่ลงมา...ขอเล่นกับหนามเตยก่อนก็แล้วกัน..อย่าว่ากันนะหมอ...
-
V
V
V
ตอนนี้วิชาการนิดหน่อยเกี่ยวกับการทำงานของตัวเอกเรา ตอนหน้าเอาใจ FC. ที่เคารพรักยิ่ง บทที่เคยเกริ่นนำไว้ เต็มบทเน้อ
เตรียมเลือดมาสำลองด้วยนะ ส่วนเหตุผลของการเสียเลือด ยังไม่บอกเน้อ
ให้คอยมานาน สงสารคนอ่าน คนเขียนเลยจะจัดเต็ม!!! :a2:
-
v
v
v
รู้สึกดีใจที่คนเขียนจัดเต็ม :mc4:
แต่อย่าลืมจัดเต็มเรื่องอื่นด้วยนะค่ะ :z13:
รักคนเขียน :กอด1: เป็นกำลังให้ค่ะ :L2: :L1: มาต่อเร็วๆๆนะค่ะ
-
ให้คอยมานาน สงสารคนอ่าน คนเขียนเลยจะจัดเต็ม!!!
:haun4:
:z2: รออ่าน ตอนจัดเต็ม ครับ o18
:กอด1: :L2: :กอด1:
-
ในเมื่อท่านเสนอ เราก็ยินดีสนอง จัดมา !!!! o8
แหมๆ พวกแก๊งค์คนโฉดนี่ มีแต่คนได้ทำงานทำการกันดีๆจริง คนนึงหมอ คนนึงทหาร อย่าบอกนะว่าอีกคนเป็นครู o22
ความโฉดนี่ไม่เข้าใครออกใครจริงๆ --*
ว่าแต่ ตอนหน้านี่ ใครจะโดนใครกินหว่า o18 o18
ถอดกำไรเงิน
ถ้าไม่ถอดกำไรเงิน
น่าจะเพราะมีที่กรีด
ให้คุยธุระเรื่องที
แต่ขากลับที่อุสาฝืน
หยุดยื่นนิ่ง
อารมณ์มันเลยไม่สเถียร>>เสถียร
แต่มันก็เรื่องปกตินี่น่า
ทั้งๆที่ยังไม่วางสายโทรศัพย์
-
:a5: พี่ท่านมันจะย้อนรอยเดิมหรอ
-
แต่ละคน อะไรกันนั่น หนามเตยจะโดนอะไรอีกนะเนี่ย
-
หมอกรยอมเหรอ ที่จะให้เวย์น่ะ
/ไปเตรียมเลือด :o8:
รอทุกตอนค่า :pig4:
-
ยิ่งอ่าน ยิ่งงง ไม่เคย ติดตามเรื่องเก่าๆมาก่อน เรื่องนี้จะมีคลายปมใช่มะ
-
อ้าว โดนซะละ แต่อย่างน้อยโทรศัพท์ก็ยังไม่ได้วาง แล้วก็โทรตามพี่หมอมาแล้วละน่า
แต่ว่าที่บอกว่าเพลียเพราะว่าร่างกายมันกะลังจะเปลี่ยนนี่คือเปลี่ยนเป็นอะไรละเนี่ย
แค่จะบึ๊กขึ้นอีก จะแปลงร่างเป็นสัตว์ประหลาด หรือแค่อาเจ๊จะออกมาเดินเล่นล่ะ
-
อ้าว โดนซะละ แต่อย่างน้อยโทรศัพท์ก็ยังไม่ได้วาง แล้วก็โทรตามพี่หมอมาแล้วละน่า
แต่ว่าที่บอกว่าเพลียเพราะว่าร่างกายมันกะลังจะเปลี่ยนนี่คือเปลี่ยนเป็นอะไรละเนี่ย
แค่จะบึ๊กขึ้นอีก จะแปลงร่างเป็นสัตว์ประหลาด หรือแค่อาเจ๊จะออกมาเดินเล่นล่ะ
V
V
เลวร้ายที่สุดของคำตอบ....ทั้งหมด ....
-
V
V
เลวร้ายที่สุดของคำตอบ....ทั้งหมด ....
แง๊ว. . . ที่ให้เตรียมเลือดนี่คงไม่ใช่จะมีเลือดสาดกระจายหรอกนะ T T
ตอนนี้เล็บท่านยิ่งคมพอๆกะมีดผ่าตัดอยู่ด้วย
-
:call:รีบๆมาน้าาาาาา
-
ที่่ว่าเลือดสาดนี่คือฆ่ากันเลือดสาดใช่มั้ยคะ :a5:
-
[เรื่องสั้น วรรคที่ ๑๑-๑๔....สาป....รากไทร...# ๙.๔]
“..หนาม....หนามเตย....หนามเตย....”
..
....เสียงฝน.....
มาพร้อมเสียงกระซิบเรียก ชื่อนี้.......
..สมองผมมึนเกินกว่าจะขานรับอะไรทั้งนั้น....ทั้งมึนทั้งง่วง...เปลือกตาลืมไม่ขึ้นเอาเสียเลย...เสียงที่กระซิบเรียกข้างๆหู....ก็ด้วย....จะอะไรกันหนักหนา...
……
.
....กลิ่นของ 'ป๊อบ'…..
ฝันหรือเปล่า ? หรือกำลังหลอนไปเอง .....สัมผัสอุ่นที่ไล่ลูบมาตามแผงอกทำให้อีกใจหนึ่งคิดว่า ไม่ได้ฝันแน่ .....แล้วไหนจะกลิ่นของ ป๊อบนั้นหละ...เสียงครางของใครบางคน ดังข้างๆหู ...ผมพยายามจะลืมตา แต่ทำไม่ได้ ..เปลือกตามันหนักเกินกว่าจะฝืน.
…. อีกครั้งที่ผมเบือนหน้าหนีทั้งๆที่ยังไม่ลืมตา.....
...กลิ่นของป๊อบ... ผมจำได้ดี .......แต่คราวนี้มันไม่ได้ถูกใช้กับผม....กลิ่นมันแค่ลอยมาเท่านั้น....
…มีใครอีกคนกำลังใช้ป๊อบอยู่....
..
ผมลองฝืนแรงขยับแขน...แต่.....ที่รับรู้....คือ..... ความรู้สึกหนักอึ่ง......
....
.
แล้ว.......
....ความรู้สึก……
ที่ผมได้รับ ..ต่อจากนั้น...ก็คือน้ำหนักที่ทับลงมา ...ผิวกายอุ่นๆ ค่อยๆ เทน้ำหนักลงมาบนตัวผม ....ร่างนั้นกดตัวเอง...ให้ ...ลำท่อนของผมแทรกผ่าน ...
..ความร้อนของอุณหภูมิร่าง....ที่กำลังปล่อยให้ผมล่วงล้ำ .....
...ช่องทางที่บีบรัดของอีกร่าง....เชิญชวน ดูดกลืนอย่างที่สุด...
....ถึงผมจะไม่ค่อยมีสติ แต่.....ผมก็รู้สึกถึง..แรงทาบของริมฝีปากร้อนที่ .....ปิดทาบปากผม ลิ้นร้อนๆ ไล้ไปทั่วริมฝีปาก ก่อนจะดันเข้ามา ควานหา ลิ้นผม...
....เสียงครางอื้อดังในลำคอ ....ร่างที่ทับผมลงมา....เริ่มขยับแรงขึ้น......ใครสักคนกำลังเล่นสนุกกับร่างกายผม..
.............
.เสียงคราง ....ที่ผมพอจับสำเนียงได้ ...
..............เสียงของคุณเวย์ ??............
"...?!!...."
...แรงของข้อมือกดลงมาที่ลำคอผม...ปลายนิ้วแข็งๆ ทวีแรงรวบบีบลำคอ...แรงมันเพิ่มขึ้นทุกๆครั้งที่ ช่วงสะโพกของคนข้างบน รูดรัดกระแทกซ้ำลงมา....
.
........อากาศ...เหมือนจะน้อยลงแล้วสิ........
จริงสินะ… ผมพลาดอีกแล้ว ...
..คงเพราะห่วงแต่เรื่องงาน ...จนลืมนึกไป ....ตอนที่พบกันครั้งแรก คุณเวย์ เรียกผมว่า ‘หนามเตย’ เต็มปากเต็มคำ......
..
.ชื่อนั้นอีกแล้ว.......สมองผมกำลังพร่าเลือน...
…ริมฝีปากร้อนที่บดขยี้ลงมาจนรู้สึกได้ถึงกลิ่นเลือด .. ผละจากไป ..
และ...ที่ได้กลับมาแทน คือ แรง กระแทก บดเบียด แกนกาย...ของผม ..
เสียงครางของคนข้างบน.....กำลังดึงสติผมกลับมา .....ผมแค่นอนนิ่งรอเวลา.......
.....
.เวลาที่...กำลังอะไรก็ตามที่ทำให้ผมขยับตัวไม่ได้ ...หมดฤทธิ์ลง...
.....เวลาที่ผมจะได้ลืมตาอีกครั้ง.....
ถ้าผมยังไม่ตายเพราะแรงมือที่รวบบีบลำคอเสียก่อนนะ
.
.
.
.
.
.
..กลิ่นของความสุข เหมือนสัมผัสได้ .....ลางๆ....
...
..กลิ่นของความกลัว?....
..
'อืมส์....กลิ่นนั้นหล่ะ....ที่กำลังปลุกผมให้ตื่น....อย่างเต็มตัว....'
ผมยิ้มเยาะให้กับข้อมือผมที่ถูกล่ามไว้ด้วยโซ่เส้นเล็ก....
...ก่อนจะคิดอะไร สนุกๆได้ ....
ร่างที่นอนหายใจหอบข้างๆ กำลังจะมีสติขึ้นมาอีกครั้ง......เขาปรือตามองมาทางผม.....
..ฤทธิ์ของสารระเหยท่าจะยังไม่หมด ขวดป๊อบ ยังวางทิ้งกลิ้งอยู่ ข้างๆเตียง ....ผมยิ้มบางๆให้กับ เขาก่อนจะพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นค่อมร่างที่ ระบายด้วยรอยยิ้มที่มาจากฤทธิ์ยา.....
โช่เส้นเล็กที่ล่ามคล้องเข้ากับข้อมือผม ถูกพันคล้องเข้ากับลำคอของอีกคน ......ที่ยังไม่ได้สติ....
..อากาศ..ดีจัง....ความเย็นชื้นที่มาจากละอองฝน ....เสียงลมที่พัดกระแทกกิ่งไม้.เหมือนเสียงหวีดร้องเลย...
......กรีดร้อง...
..อย่างน่าฟัง....
"....ร้องครางเพราะๆให้ผมฟังหน่อยสิ...."
ผมกระซิบข้างๆหู ร่างที่นอนใต้หว่างขาผม...เลียติ่งหูนิ่มนั้นแล้ว ยืดตัวขึ้น... แววตาเลื่อนลอยที่มองมา.....ทำเอาอารมณ์ผมพล่านได้อีก .....
ไม่อยากรอเฉยๆ ..ผมค่อยๆ....สอดแกนกายเข้าร่างที่หอบหายใจเบา...อีกครั้ง....
แผ่นอกกว้างกระเพื่อมตามแรง ของสะโพกผมที่ค่อยๆ ดัน แกนกลางของผม เข้าออก...
....แรงของโซ่เส้นเล็ก.ค่อยดึงรั้งลำคอของร่างที่ผมดันสะโพกเข้าใส่.....
.
..
...อืมส์....นานเท่าไหร่ที่ไม่ได้ สัมผัสกับเซ็กส์แบบนี้ .....ความอุ่นของผิวเนื้อ...ความร้อนของช่องทางที่ ตอดรัด....ความสุข...มันค่อยๆก่อตัวขึ้นมาช้าๆ .....ครั้งแรกเลยนะที่ไม่ชอบฤทธิ์ของยา....ผม...ค่อยๆดันแกนสะโพกตัวเองเข้าไปในร่างนั้นอย่างใจเย็น ..เวลายังมีอีกเยอะ...นี่นา...
.
เมื่อไหร่นะที่ฤทธิ์ยาจะหมดเสียที...ฤทธิ์ของป๊อบ...ไม่น่าเกิน 10 นาที ...
...
"อืมส์....."
ผมเริ่มครางปล่อยอารมณ์ เมื่อรับรู้ได้ถึงแรงตอดรัดที่ค่อยๆเพิ่มขึ้น ....ร่างข้างใต้ตัวผม ส่งเสียงครางอื้อ แล้วถอยตัวหนี ...ที่ผมทำ..มีแค่ ส่งยิ้มละมุนไปให้ พร้อมๆกับดึงโซ่ที่ล่ามผมไว้ให้ตึง....
ตรึงรัดกับลำคอของเขาด้วยเหมือนกัน......
...เขาหยุดขยับแล้ว....
.แต่แววตานั่นเหมือนกำลังมองหาอะไร .....เขามองผมแล้วมองไปที่ ขวดป๊อบ.....รอยยิ้มที่ส่งมาให้ ทำเอาผมรู้ความต้องการเขากลายๆ ...ผมเอื้อมมือไปหยิบยาขวดเล็ก ....
.....
.
..
.ปาทิ้งไปที่หน้าต่าง....
.
.
.
ไม่อยากได้ยินเสียงความสุขที่มาจากการใช้ยา.....
...
....ผมอยากได้ยินเสียงกรีดร้องที่มาจาก .ความรู้สึกมากกว่า...
ผิวเนื้ออุ่นๆที่ มีสัมผัสเฉพาะตัว ....
...แรงตอดรัดมันเพิ่มขึ้นอีก ..จนผมรู้สึกได้ .... ผมไม่ได้ ยึดจับสะโพกของเขาให้ลึกเข้ามา แต่เลือกที่จะบังคับเจ้าของร่างโดยการ รั้งดึง สายโซ่มากกว่า.....ทุกครั้งที่เขาถอยหนี ผมก็ค่อยๆเพิ่มแรงดึงโซ่ก็เท่านั้น...
....
....... ร่างที่กระเสือกกระสน.... ดิ้นรน...........มีกลิ่นของความสุข....ลอยอวล ไปทั่ว....
ผมค่อยๆชิมความหอมหวานที่ได้มาจากร่างกายอุ่น....เสียงครางร้อง...ที่ไม่ได้หลุดออกมาจากปาก...เหมือนเสียงกลองที่เร่งเร้าให้หัวใจเต้นแรง......แววตาหวาดหวั่น ตื่นตระหนก.....ทำให้สมองผมว่างเปล่า ....กลิ่นคาวเลือดหอม...ปลุกสัญชาตญาณในตัว....
.......
.
.
ผม...สูดอากาศเฮือกใหญ่เข้าปอดแล้ว ....ครางอย่างสบอารมณ์ ....เสียงฝนมันกลบเกือบทุกเสียงที่จะเล็ดรอดออกไปภายนอกบ้านพัก....
แต่ถึงไม่มีเสียงฝน.....เสียงที่ดังออกมาก็ไม่มีใครรับรู้อยู่ดี ...บ้านพักมันไกลจากบ้านคนตั้งเยอะ แถมอยู่ในสวนอีก ....
.
.....รอยกรีดที่มีทั่วทั้งร่าง ...บาดแผล...มันชุ่มโชกไปด้วยเลือดคาว ..... ความสุข...หอมหวานเกินจะรั้งรอ....
ผมค่อยๆละเลียดชิมริมฝีปาก ร้อน ....ดูดซับความอบอุ่น อย่างตะกละตะกลาม ควานหาลิ้นร้อนจากโพรงปาก ....พร้อมๆกับการกระแทกโหมสะโพกอย่างเต็มอารมณ์ ..ถอนริมฝีปากออกมาเมื่ออยากชิมสัมผัสอื่น ....เมือกลื่น....ทะลักล้นออกมาจากริมฝีปากที่ผมส่งลิ้นตวัดเกี่ยว.... ไม่ขยะแขยงสักนิดกับเมือกของตัวเอง ตอนนี้เหมือนจะรู้สึกว่ามันหวาน ....หวานละมุนยามอยู่บนร่างคนอื่น .....
.
.
.
สติมันผสมกับสัญชาตญาณ ....ครั้งแรกที่รู้สึก...อยากกลืนกินร่างที่ผมกับกำลังชิมรส ....ร้องให้ดังกว่านี้ ....กลัวให้มากกว่านี้ ...กลิ่นของความกลัวที่สัมผัสได้ผ่านผิวหนัง ...มันหอมกว่ากลิ่นไหนๆ ทั้งนั้น .....
…น่าหลงใหลกับสัมผัสของผิวอุ่นๆ ...เสียงหัวใจ....เต้นแรงในขณะที่ผม ค่อยๆ ลากปลายเล็บผ่าน เลือดหวาน ที่ติดเยิ้มติดมากับปลายนิ้ว ...รสชาติเหมือนน้ำผึ้งหวาน....เท่าไหร่ก็ไม่พอ ...เลือดที่ทะลักออกมาตามแรงเต้นของหัวใจ....
.....สีสวย....สวยเหมือนทับทิม...พม่า ....แดงกล่ำเหมือนเลือดนก....
ร่างที่สั่นระริก....บิดเกร็งเผยให้เห็นเส้นเลือดช่วงลำคอ ผิวอุ่นๆ ...หุ้มน้ำหวานสีสวย...
เมื่อไหร่กันนะ ...ที่เริ่มรู้สึก ....รสเลือดหวาน...พอๆกับรสชาติของเนื้อที่ค่อยๆ ขบกัด......
..หวานละมุนตั้งแต่โคน...จรดปลายลิ้น.....
.
ไอ้หมอเคยรู้รสชาติแบบนี้หรือเปล่า? ….
.อืมส์..
..ผมหยุดตัวเองไม่ได้ ....หยุดสัญชาตญาณตัวเองไม่ได้ ....
อึดอัด....เกินกว่าจะหายใจ .....กระจกบานใหญ่ที่อยู่ใกล้หน้าต่าง สะท้อนภาพผม...ผิวเนื้อสีซีดกว่าที่เคยเป็น เย็นเฉียบกว่าที่เคยรู้สึก... รอยเส้นที่วนรอบคอ.... เริ่มปริออก....
....กลิ่นคาวของเมือกลื่นๆ ที่ทะลักออกมาจาก รอยนั้น ทำให้ผม เริ่มตัวเบา ....
...ดวงตาที่พร่าเลือน เหมือนกระจกรถที่โดนฝนซัดสาด ....
.....หนาวจัง....
.
.
อยากได้อะไรที่มันอุ่นๆ .
..อยากได้อะไรที่จะช่วยให้คลายหนาว...
....ผมหันไปหา ร่างที่นอนเกร็งสั่น ...ค่อยๆ ฝังริมฝีปาก ละเลียดกัด...เนื้อหวานๆ ที่เต้นระริก ....
....เสียงโทรศัพท์ ดังเหมือนปลุกสติ...
......
.เบอร์ของไอ้หมอ?
…ผมกดรับสายก่อนจะพูดใส่โทรศัพท์ ..
...
.เสียงของผมไม่เป็นคำหรือประโยค...
.....
..
.แต่เสียงที่ออกไป...
..
.มันเหมือนเสียงคำรามมากกว่า....
....
...แสงสลัวของภาพรอบตัว...
.ฟ้ามืดลงแล้ว... หรือว่า ตาผม.... เริ่มจะเลือนรางกันแน่นะ ...
...เมือกในตัวเริ่มทะลักออกมาอีกแล้วหล่ะสิ......หิว....
ทั้งหิว..ทั้งหนาว....
..
.
.ผมค่อยๆ ขดตัวซุกลงในผ้านวมผืนใหญ่ พร้อมๆกับกอดร่างอุ่นๆ ที่สั่นน้อยๆไว้...
ริมฝีปากผมยังละเลียดชิม รสเนื้ออย่างอ้อยอิ่ง .....ริมฝีปากซับชิม ....
.
.
...เลือดหวาน....
.อย่าง ..
....หื่นกระหาย...
.ลำคอมันแห้งผาก...เหมือนทะเลทราย ที่ ขาดฝน ...
.
.
.
.รสหวานของเลือด...ต้องดูดซับเท่าไหร่...เท่าไหร่กันนะถึงจะพอ..
.
.
.แย่จัง..ที่ผมเป็นพวก ชอบเสียดายของเสียด้วยสิ..
.
.
.
.คงต้อง...ดื่มให้หมด...กิน...ไม่ให้เหลือ..
..ก็ัมันน่าเสียดายนี่นา...
.หมอ....
.
.
.
.หมอก็รู้ใช่ไหม?
.
.
..
.
.รสชาติของเลือดกับเนื้อสดๆ ..ที่เต้นในปาก..
.
.
.
มันหวานแค่ไหน?
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
จิตป่วยกันหมดรึไงนะ
อะไรที่ทำให้ลุ่มหลงกันได้ขนาดนี้
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
แอร๊ยยยยยย.. น่ากลัวสุดพลัง! ><//
-
แง๊ว. . . ที่แท้อาเจ๊ก็เหนื่อยเพราะถึงเวลาลอกคราบนี่เอง
เพิ่งได้อ่านตอนลอกคราบจะๆนะเนี่ย
เหมือนเจ๊จะเชี่ยวเรื่องลอกคราบซะแล้วนะ
แต่เหยื่อนี่ก็ดีนะ ถวายตัวถึงที่เชียว
ไม่รู้ว่าเหยื่ออีกคนจะมาขึ้นเขียงก่อนหรือพี่หมอจะมาก่อนง่ะ
แล้วถ้าหมอมาจะรอดไหมละเนี่ย
-
ตกลงเป็นตัวอะไรกันนี่ พยายามจินตนาการเต็มที่ แต่ก็ยังงง
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
จิตป่วยกันหมดรึไงนะ อะไรที่ทำให้ลุ่มหลงกันได้ขนาดนี้ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
V
V
พวกที่เริ่ม มาจากความคะนองที่ขาดความยับยั้งช่างใจ แต่คนที่จบ จบลงด้วยสัญชาตญาณที่ มาจากความบังเอิญที่เหมือนเลือกคนและเวลาเน้อ...บอกแล้วมันเป็นคำสาปที่ รอเวลา ทวงคืน...
แอร๊ยยยยยย.. น่ากลัวสุดพลัง! ><//
V
V
ยังไม่น่ากลัวเน้อ ไว้รอตอนจบดีกว่า
แง๊ว. . . ที่แท้อาเจ๊ก็เหนื่อยเพราะถึงเวลาลอกคราบนี่เอง เพิ่งได้อ่านตอนลอกคราบจะๆนะเนี่ย เหมือนเจ๊จะเชี่ยวเรื่องลอกคราบซะแล้วนะ แต่เหยื่อนี่ก็ดีนะ ถวายตัวถึงที่เชียว ไม่รู้ว่าเหยื่ออีกคนจะมาขึ้นเขียงก่อนหรือพี่หมอจะมาก่อนง่ะ แล้วถ้าหมอมาจะรอดไหมละเนี่ย
V
V
ยังไม่จะจะเน้อซันชา เพราะตอนนี้อยู่ในมุมมองของเจ้ ไม่ใช่ คนที่เห็นภาพจริงๆ เจ้มันไม่เห็นตัวเองเวลาลอกคราบ...งานนี้เชี่ยวแล้วเคยลอกไปครั้งนึงแล้วหนินา...ถึงตอนนั้น คนที่หามาประเคนให้จะเป็นหมอก็เถอะ ... ส่วนอีก สองคนที่เหลือ ...ดิน คือตัวไขเรื่องทั้งหมด... รอดินนะ ภาวนาให้หมอสัตรามาช้าที่สุด ...กลัวหมอโดนหางเลขไปด้วย...หมอยิ่งแพ้เจ้เวอร์ชั่นนี้อยู่
ตกลงเป็นตัวอะไรกันนี่ พยายามจินตนาการเต็มที่ แต่ก็ยังงง
V
V
ยังจินตนาการไม่ได้หรอกเน้อ เพราะเป็นมุมมองของคนที่เริ่มกลาย ไม่ใช่มุมมองของคนที่เห็น ....เดี๋ยวเรามา รับรุ้ในมุมมองของคนที่เห็น กันบ้างดีกว่า ...ว่าที่เจอ...จนอยากจะตาย...แต่ตายไม่ได้ อะ เขาเจอกับ ตัวอะไร ...
-
หึหึหึ ตามคิวเลยสินะ เสียบคนแรกก็มาโดนกินคนแรกซะดีๆ o18
แต่แอบงง ไอ้คุณเวย์ เป็นรับหรอ รึเค้าเข้าใจอะไรผิดไปรึป่าว
หรือว่าอยากลองหวิวแบบอื่น :m29:
ความรู้สึกหนักอึ่ง>>อึ้ง
แรงขอโซ่เส้นเล็ก>>ของ
บดเบียน>>เบียด
โช่เส้นเล็กที่ล่ามคล้องเข้ากับข้อมือผม>>โซ่
แรงขอโซ่เส้นเล็ก.ค่อยดึงรั้งลำคอ>>ของ
ไม่ยากได้ยินเสียง>>อยาก
ผมค่อยๆละเอียดชิม>>ละเลียด
ตะกละตะกราม >>>ตะกละตะกลาม
ดวงตาที่พล่าเลือน>>พร่า
ก็ัมันน่าเสียดายนี้นา>>นี่
-
หึหึหึ ตามคิวเลยสินะ เสียบคนแรกก็มาโดนกินคนแรกซะดีๆ o18 แต่แอบงง ไอ้คุณเวย์ เป็นรับหรอ รึเค้าเข้าใจอะไรผิดไปรึป่าว หรือว่าอยากลองหวิวแบบอื่น :m29:
V
V
พี่แกเป็นรับอยากลองเล่นกับคนอื่น ย่ามใจว่ามีตัวช่วย.. ย่ามใจว่าทีหมอยังทำได้ ... เสร็จไปหนึ่ง...เหลือใครอีกนะ
-
เหลือใครใช่มะ? o18
หุๆๆ เหลือคนแต่ง กับคนอ่านไงงับบบบ :z6: (หลบไม่ทันเยย) :m23:
อ่านะ น่ากลัว หลอน สยอง 3 คำจัดให้ไปเลยงับบ o13
:z2: :z2:
-
:z3:อยากอ่านต่อๆ รอค่ะ
ขอบคุณนะคะ :L2:
-
จิตมาก แต่ละคนแทบจะกลายเป็นอสุรกาย :z3:
-
หลอนดีจัง
-
โหหหหหหหหห!!!!!
จิตกันยกเรื่องเลย
-
จิตมาก แต่ละคนแทบจะกลายเป็นอสุรกาย :z3:
V
V
กลายไปแล้วหนึ่งคน เหอเหอเหอ
-
เจ้าพวกที่เคยทำเวรทำกรรมกับหนามเตยก็ทะยอยตามมาใช้กรรมซะดีๆ
-
อะไรกันนั่น แล้วคนที่โทรมาใครกันกรหรือว่าสัตราอะไรนั่น
-
อะไรกันนั่น แล้วคนที่โทรมาใครกันกรหรือว่าสัตราอะไรนั่น
V
V
ขอโทษด้วยนะ ตอนนี้ขอไม่เคลียร์คำถาม เหอเหอเหอ อยากให้ งงกันก่อนจะเฉลย ความจริงถ้าไม่มี ...ใครโยงถูกอยากให้งงมากว่านี้ แต่ดันมีคนเดาทางได้ เรื่องนี้ใกล้จบแล้วหล่ะ รอเฉลยบทสรุปทั้งหมดแล้วกัน ...
รักคนอ่านมากมาย ตอนนี้คนเขียน......
......
......
.เข้าโหมต [ o22 + :m15: + :serius2: + :angry2: + :m31: ]
เรื่องบางเรื่อง....มันทำอะไรไม่ได้จริงๆ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ยิ่งอ่านยิ่งงงอ่า o22
:a5: ตกลงมันมะใช่คนอ่ะดิ
น่ากลั๊วววววว
ขอให้คนที่ทำกะหนามเตยโดนกรรมสนอง
o8จิตกว่า
-
เฮ้ย เวย์เคะ?
หนามเตย หนูอย่าจิตลูก ;3;)
-
จิตทุกคนรึป่าวนี่
-
อ่านตอนนี้แล้ว จิตหลุดไปเลย ทำไมดินถึงเป็นตัวไขปริศนา อยากรู้ มาต่อ มาต่อ :serius2:
-
[เรื่องสั้น วรรคที่ ๑๑-๑๔....สาป....รากไทร...# ๑o]
“..หนาม....หนามเตย....หนามเตย....”
ผมลองเรียกเด็กหนุ่ม ที่ นอนนิ่งบนเตียงผ้า หลับไปแล้วหล่ะ ...หลับไปแล้วอย่างไม่ได้ สติ .....สายตาผมไล่สำรวจร่างกายของเขาอีกครั้ง กระดุมเม็ดแรกของเสื้อเชิ้ตหลุดออก...แผงอกที่เผยให้เห็น...รอยแผลเป็น จางๆ ...รอยที่ไอ้หมอกรทำตำหนิไว้ ...สินะ ....
...ผมลูบมือค่อยๆไล้ไปตาม แนวร่องอก ค่อยๆปลดกระดุมออกทีละเม็ด เพื่อสำรวจของที่อยากเห็น ...รูปที่ หมอกรส่งมาให้ ...ที่หน้าอกซ้าย มีรอยสักแปลกๆ ...ที่เห็นไม่ชัดเท่าไหร่ ในรูป ....
แทนที่จะเป็นรูปกราฟฟิคตามสมัย หรือ ยันต์ ตาม ความนิยม แต่ที่ผมเห็น ...รูปตะขาบ.....งั้นเหรอ?
.
..
.ไม่คิดว่า โตขึ้นมา หนามเตยจะแรงใช่เล่น ....เด็ก ตัวเล็กๆ ที่ทำให้ พวกผม รู้จักคำว่า ‘สนุก’ กลับมาหาผมอีกครั้ง ...ความจริงผม มีอารมณ์ ตั้ง แต่ตอนพยุง หนามเตยกลับมาส่งบ้านแล้ว ....
..ผิวเนื้อที่เย็นเฉียบ มันกระตุ้น ความร้อนของร่างกายผมให้รู้สึกได้ดีกับสัมผัส ....
...
..แกนแท่งของผมโป่งนูน พอๆกับความรู้สึก. ที่เหมือนจะทะลักทลาย ผมได้แต่เฝ้ารอเวลาที่ฤทธิ์ยา ของหมอกร จะทำให้ หนามเตย นอนนิ่งได้อย่างใจ ....ผมใช้ โซ่คล้องข้อมือเขาไว้ด้วยกัน ...
แล้วหันไปหา กระดุมกางเกง ที่ เขาสวมอยู่ ค่อยๆ บรรจงแกะมันออกทีละเม็ด ....
จนสุดท้าย ร่าง เด็กหนุ่ม เหลือแค่ ผิวกายสีนวลที่เปลือยเปล่า แผ่นอกเขากระเพื่อมตาม จังหวะ ลมหายใจ ... ที่ราบเรียบ
..
....เสียงฝน.....
.........
..เหมือนเสียงกระเซ้าเร่งให้ผม ครอบครองร่างเด็กหนุ่ม .....แกนกายที่สงบนิ่ง ถูกผม เลียรวบเข้า ปาก ...มันเย็น ...พอๆกับอากาศรอบข้าง ....เสียงครางเบาๆ มาจากลำคอ ...แต่เขายังไม่มีทีท่าว่าจะตื่น...
……
.ผมหยิบ ’ตัวช่วย’ ที่ไอ้หมอกรให้ มาดม...กลิ่นฉุนเวียนขึ้น เข้าจมูก ....
....กลิ่นของ 'ป๊อบ'…..
…
.
.ร่างที่ผมขึ้นคร่อมทับ ...เหมือน ละเมอ ..เขาเบือนหน้าหนี ...คิ้วเข้ารูปนั้น ขมวดกัน แน่น ในตอนที่ผมค่อยๆ ผ่อนลมหายใจ ให้ แกนกายของเขา... แทรกเข้ามา ...
..ร่างโปร่งของเขาเหมือนจะ...ขยับ...ดิ้น...แล้วก็นิ่งไป...
....
.
แล้ว.......ทุกอย่างก็มีผมเป็นคนเริ่ม ......
....
.........ความรู้สึกลอยๆ ของสมองที่...ไร้การควบคุม....ผมพรมจูบริมฝีปากอิ่มของเขา...ยังไม่พอ...ผมอยากได้ทุกอย่างของเขา ริมฝีปากอิ่มเย็นเฉียบตามอากาศจนผมรับรู้ถึง ลิ้นร้อนๆ ของตัวผมเอง.....สัมผัสช่วงล่างที่ผมลงแรงกระแทกบด....มัน..ทั้งเจ็บทั้งสะใจ ....อร่อยกับรสชาติที่ผมเองเป็นคนปรุง .....อร่อยจนต้องส่งเสียง...ครางในลำคอ ...
ผม...เริ่มขยับแรงขึ้น.....ความสนุกสัมผัสได้พร้อมๆกับกลิ่นป๊อบ...
เด็กหนุ่มนี้...รสชาติ อร่อย..กว่าใครที่เคยชิมมาทั้งหมด....ผมขยับสะโพกกดแรงกระแทกลงไป จนความร้อนของช่วงที่สัมผัสกัน มันระอุ....ภาพเม็ดเหงื่อที่หยดลง แผ่นอกด้านล่าง......ยิ่งทำให้ได้รสชาติ....
หยุดตัวเองไม่ได้....ผมลงแรงเร็วขึ้น...กลั้นหายใจกดและยกตัวเองจนสะโพกลอย ....มากกว่านี้เร็วกว่านี้ แรง...มากกว่านี้ ......เสียงเนื้อกระแทกที่กระทบดัง...ทำให้ผมโหมแรงยกตัวขึ้นและกดสะโพกบดลงกับแกนที่สอดอยู่ในตัวผมให้ลึกลงอีก.
.............
.เสียงคราง ของผมดังออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ ......
....แก่นกลางที่สอดใส่อยู่ในร่างผม เหมือนแท่งเหล็กเย็นๆ ที่ สอดใส่เข้ามา ...มันไม่ได้ ร้อนผ่าว....แต่เย็นเฉียบ....สัมผัสแปลกที่ผมไม่เคยรู้สึก..ในตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไร นอกจาก ....สนุกกับมัน....ริมฝีปากอิ่มของเขาถูกผมดูดกัดอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้...
.....
.ผมออกไปหลายครั้งแล้ว...น้ำคาวขาวของผมมีอยู่ทั่วแผ่นอกรวมไปถึงช่วงเอวของเด็กหนุ่ม....ผมออก... จนแทบจะไม่มีอะไรไหลออกมาอีก....แต่ ฤทธิ์ของป๊อบ มันก็ทำให้ผม....อยากกินมากกว่านี้ .....อยากเกินลิมิตร่างกายตัวเอง..
..ของอร่อย...มันหยุดกินไม่ได้จริงๆ ....อีกครั้งที่ผม...ค่อยๆ นั่งทับในแก่นกลางร่างกายเด็กหนุ่ม ค่อยๆแทรกลงลึก ...แล้วเริ่มขยับขึ้นลง...เร็วขึ้นตามลำดับ ....ดวงตาปรือของเด็กหนุ่มค่อยๆ หรี่มองผม...มันยั่วยวนอย่างบอกไม่ถูก...เขาครางอื้อเมื่อรับรู้ภาพที่เห็น ...ลำคอ...สีนวลถูกผมใช้สองมือถ่ายแรงบีบเพื่อจะเพิ่มแรงยกของสะโพกให้ ขยับขึ้นลง ...จากการถ่ายแรงกลายเป็นแรงบีบ ..ที่เริ่มมากขึ้น ....ลำคอของเด็กหนุ่มนี้พอดีกับช่วงมือและนิ้วของผม .....ยิ่งเห็นเขาครางดิ้นเมื่อผมค่อยๆ กดแรง ....มันยิ่งสนุก....เสียงแหบพร่าที่ดังลอดออกมาจากคำคอ....ยิ่งเร้าความกระสัน...
...
.
.
..ผมครางดังขึ้นอีกเมื่อใกล้ถึงจุดของตัวเองอีกครั้ง แรงที่รวบบีบลำคอของเด็กหนุ่มก็ยิ่งเพิ่มขึ้นอีก ...
..ความทรมานของเขา เหมือนความสุขที่ยิ่งเร่งแรงกระสันให้ผม ....
....แรงกว่านี้ ลึกกว่านี้..มากกว่านี้... มากกว่านี้อีก... มากกว่านี้...
...
.
.จนสมองผมโล่งไปหมด...น้ำคาว...เลอะไปไกลเกือบช่วงคางร่างที่ผมคร่อมทับ....ผมปล่อยมือออกจากลำคอที่แดงช้ำ...
รอยนิ้วมือผมเหมือนฝังแน่นลงผิวสีนวล....ผมหัวเราะให้กับตัวเองอย่างมีความสุข ก่อนจะขยับลุกถอนตัวเองให้ออกมาจากแก่นกลางร่างเด็กหนุ่มที่สำลักไอ..........
...
.
.
.
.
.
.หมดแรงแล้ว.....ผมทิ้งตัวนอนข้างๆเขา ......เสียงไอดังเบาๆ ก่อนจะค่อยๆแรงขึ้น ....
..ผมปรือตามองร่างเด็กหนุ่มที่ .....สำลักไอ.....จนเหมือนกับเขาหยุดตัวเองไม่ได้ ......
...
.เขาพยุงตัวลุกขึ้นนั่งอย่างยากลำบาก .....คงจะเพราะโซ่ที่ผมล่ามมือทั้งสองข้างของเขาไว้ด้วยกัน.....
..
.รอยยิ้มพราวฉาบอยู่บนหน้าคม เมื่อเขามองสายโซ่ที่อยู่บนข้อมือ....
ร่างนั้นคลานมาหาผมอย่างช้าๆทั้งๆที่ยังไม่หยุดสำลักไอ....
..
........หรือว่าเขากำลังอยากสนุกกับผมอีกครั้ง?.... ....
ร่างโปร่งคลานมาขึ้นคร่อมทับผมไว้อย่างเต็มตัว ..........
....ความเย็นของโซ่...พันรอบลำคอผม...สัมผัสมันทำให้หัวใจเต้นแรง ....ความกลัวที่ผมพอจะรู้สึกได้ ขับความกระสันให้ปนกับความตื่นเต้น......
"....ร้องครางเพราะๆให้ผมฟังหน่อยสิ...."
เขากระซิบข้างหูผม แล้วเลียซ้ำ ........ความเย็นปนความคับแน่นแทรกเข้ามาในร่างกายผมอย่างช้าๆ...จนรู้สึกจุกและเริ่มจะเจ็บ...ความตื่นเต้นคงทำให้กล้ามเนื้อผมบีบตัวแน่น....ป๊อบหมดฤทธิ์แล้ว.......
....
ผมกำลังรับสัมผัสแห่งสุข...ปนความทรมาน .....
....แรงดึงรัดของโซ่ที่พันรอบคอ ...แน่นขึ้นทุกขณะที่ แรงโหมกระแทกนั้นส่งเข้าในลำตัวผม.....
.
..มันแน่นและจุกจนผมต้องควานมือหาขวดป๊อบมาเป็นตัวช่วย....
...
..ผมช้ากว่าเด็กนั่น...เขาคว้ามันมาแล้วเขวี้ยงทิ้งไป....
"อืมส์....."
เสียงครางของหนามดังขึ้นเมื่อสิ่งที่ผมรับรู้เป็นความเจ็บ..และจุก ของแกนที่เสียดสีอยู่ภายในตัวผม ....มันคับแน่นจนทำให้ผมแทบจะปริแยก....กล้ามเนื้อที่ไร้ฤทธิ์ยามันกำลังตอดรัด แก่นเนื้อที่สวนกระแทกเข้าออก....
ความเจ็บที่ทำให้ผมเรียบเรียงประโยคไม่ได้......การร้องห้าม...จึงหลุดออกมาแค่..เสียงคราง... ผมขยับตัวหนีเด็กหนุ่ม ....เขาส่งยิ้มมาให้ ....
.....
...
.แล้วดึงโซ่ที่พันรอบคอผมไว้ให้แน่น...แรงรัดของโซ่ทำให้ผมต้องหยุดการดิ้นรน...
...แล้วปล่อยให้เด็กหนุ่ม ..โหมแรงกับปล่อยปลดความกำหนัด.....
..
..
ความเจ็บพุ่งทะลักมาพร้อมๆ ความทรมาน .....ของ...แรงรัดจากโซ่ที่พันรอบคอ...
.
..
....
.เมือกลื่นๆ ไหลเยิ้มไปทั่วแผ่นอก ที่มีรอยกรีด .....อีกครั้งที่หนามสำลักไอ ....เมือกลื่นนั่นไหลเอ่อออกมา ...เรื่อยๆ ....แววตาสีแปลกที่ผมเคยมองอย่างหลงใหล ค่อยๆ กลายเป็นสีขาวขุ่น ...
.
.......
...ปลายนิ้วเย็นค่อยๆ แตะลูบไปตามใบหน้าผม ....แววตาสีขุ่น ....จ้องสะท้อนแววตาผม .....เหมือนเทพนิยายกลายเป็นจริง.
ดวงตาที่ต้องสาปยามจ้องมอง.....แม้จะขยับหนีหรือดิ้นรนผมยังทำไม่ได้ ....
...ผมพยายามรวบรวมสติให้ตัวเองลุกหนี...แต่ที่ทำได้แค่..........การขยับกระเสือกกระสน.... ดิ้นรน...........เมือกลื่นที่ค่อยๆ ทะลักออกมาจากริมฝีปากหนาม.....ไหลเลอะมา....ที่ผม...เมื่อเขาค่อยๆ ...โน้มตัวลงมาประทับจูบที่ผม..
....ไม่มีกลิ่นคาวหืน...มัน เป็นเหมือนเมือกใสๆ ที่คลุ้งไปด้วยกลิ่นใบเตย .......ความเย็นของผิวสัมผัส .....รวมทั้งลิ้นที่สอดเข้ามา....เย็นเฉียบ....เหมือนน้ำแข็งที่ค่อยๆซึมแทรกไอร้อนของร่างกายอุ่น....
หัวใจผมเต้นแรง....และรัว...จนเหมือนมันจะทะลุออกมา........หนามเตยคายเมือกนั่นใส่ปากผม ....ทุกครั้งที่เขาสอดลิ้นเข้ามาลึก.....
.......
.
.เสียงครางในลำคอ..ของหนามเตยเหมือนเสียงคำราม....ของตัวอะไรสักอย่าง.....
ผม...ไม่กล้าแม้แต่จะสูดหายใจ .........
............
.......
.....
.ความสนุกที่มีเริ่มกลายเป็นความกลัวเต็มรูปแบบ ........
...
..
ภาวนาให้ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเพียงแค่ความฝัน
...
...
.
.
.ฝันที่อาจเกิดขึ้นจากฤทธิ์ยาที่ผมใช้...........
.
.
.
แต่ความเจ็บเพียงชั่วเสี้ยว ก็ทำให้ผมรู้สึกตัว..
...
.มันเจ็บแล้วปวดชา....ช่วงไหล่ผม ถูกหนามเตยกัดฝังฟันคมๆจนทะลุผิวเนื้อ....
...
..
..
.....ความอุ่นของเมือกใสค่อยๆ เพิ่มขึ้นจนมันกลายเป็นความร้อน....
เมือกลื่นที่เลอะทั่วทั้งตัวผม ค่อยๆร้อนขึ้น...แม้อากาศรอบข้างจะเย็นเพราะสายฝน...
..............ผมพยายามร้องขอความช่วยเหลือ แต่พอ หนามถอนคมฟันออกมา..ร่างกายผมกลับชาเกร็ง...จนขยับไม่ได้ ความเจ็บปวดที่ได้รับ ค่อยๆ กลายเป็นความรู้สึกชา ที่กดให้ร่างกายค่อยๆหนักขึ้น...
..
...เสียงฝน....ค่อยๆเบาลง.....
..
.
.
ผมมีสติ...ครบถ้วน....
...
..
...
.
.
.ในตอนที่ หนาม ค่อยๆ จรดเล็บกรีดผิวเนื้อผม......
...แล้วค่อยๆ ขูดเนื้อผมชิมทีละน้อย .....
...
.
....ผมเห็นและรับรู้แม้กระทั้ง......
..ตัวผมที่ชุ่มโชกไปด้วยเลือดคาว ....ไม่เจ็บปวดทรมาน ..ในสัมผัส ...........
................
...แต่มันเป็นการตกนรกทั้งเป็น เมื่อต้องเห็นภาพตัวผมเองกำลัง.....
....
..
...
.......ถูกกินอย่างช้าๆ...
โดยที่ผมขัดขืนไม่ได้ .....ทำอะไรไม่ได้..
.
..
.
.ทำไม่ได้แม้แต่จะขยับปิดเปลือกตาตัวเอง....
..
.
.
.
.แล้วสิ่งที่แทบทำให้ผมหมดสติก็เกิด ...... รอยเส้นที่วนรอบคอ.... หนามเตย...เริ่มปริออก...ผิวเนื้อที่แยกออกจากกันตรงช่วงคอ มันเหมือนปล้อง...เปลือกที่ค่อยๆ ...แยกออก....
..................รอยนั้นเริ่มแยก...พร้อมๆกับเมือกสีขุ่น...ที่คาวจัด........
.....ร่างที่คร่อมทับอยู่บนตัวผม กำลังกลายเป็นอะไรสักอย่างที่ ....ผมไม่อาจจินตนาการถึง....เมือกลื่น ไหลทะลักออกมาจากรอยปริ......
..หนามเตยส่งเสียงคราง..ในลำคอ....ดวงตาสีขุ่นหันมาหาผม.... ....
...ผิวกายที่เย็นเฉียบ......ค่อยๆ โอบร่างผมไว้...
.
.
ก่อนจะ ...ค่อยๆ ฝังริมฝีปาก เข้ากัด...ผิวเนื้อผม...แล้วกลืนเข้าคอ....ทีละนิด....
.
.
.
.
ผมกำลังถูกกิน...ในขณะที่มีสติรับรู้ทุกอย่าง.........
บางอย่างในส่วนลึกกำลังตะโกนบอกผม....
.
นี่ไม่ใช้เด็กน้อยที่ผมรู้จักแน่.....เด็กหนุ่มนี้....
'ไม่ใช่หนามเตยคนนั้นแน่!!!!'
ผมรู้สึกตัว....ในตอนที่มันสายไปแล้ว
....................
......
.
.
.
.
ร่างกายนิ่มที่อ่อนแอจนแทบจะยากแม้จะบังคับการหายใจ นอนซุกตัวนิ่งใต้ผืนผ้า.....รอคอยให้ชีวิตใหม่เคยชินกับอากาศภายนอก.....ซากร่างที่ เป็นแค่เปลือก...ถูกกลืนกินไปพร้อมๆกับร่างที่ยังมีชีวิต....ผิวหนังสีซีดที่ยับยู่และเลอะลื่นไปด้วยเมือกสีเขียว...ค่อยๆ เข้มขึ้นจนกลายเป็นสีนวล ก่อนอากาศที่พัดผ่านจะค่อยๆทำให้ผิวกายนั้น เรียบเนียน...แววตาสีขุ่น กลายเป็นลูกนัยน์ตากลมสีแดงสด ...เด็กหนุ่มปิดเปลือกตาลงและลืมขึ้นอีกครั้ง ...จนดวงตานั้นคุ้นชินกับแสงสว่างและอากาศ ม่านตาขุ่นหดกลับหายไป...เปลี่ยนเป็นแววตาสีแปลกตามเดิม.......
.....
...
..
.ร่างกายเปลือยเปล่าที่เลอะไปด้วยเมือก....ขยับยืนขึ้นเต็มความสูง.....
...
.
เด็กหนุ่มสูงขึ้น...กว่าเดิมอีก..เมื่อมองจากสายตา....
.
.
.ร่องรอยและบาดแผลต่างๆ หายไปจนหมด ...เหลือเพียงรอยสักรูปตะขาบที่คลานเคลื่อนจากช่วงขาไต่มาตามผิวเนื้อ...
.
.
.จนสุดท้ายรอยสักนั้นกลับมาเด่นชัด....อยู่ในตำแหน่งเดิม....
ลำตัวมันพาดจากช่วงไหล่ซ้าย ลงมาหาตำแหน่งหัวใจ ...
.
.
.
สิ่งที่รับรู้จากรสชาติของเนื้อสดๆ...นอกจากความอร่อยละมุนลิ้นแล้ว...
...
.
ยังได้เศษส่วนหนึ่งของความทรงจำเข้ามาด้วย
.
.
.เรื่องบางเรื่องที่ฝังอยู่ในสมอง..รสเค็มๆมันๆ...
........เรื่องของ..........
.
'หนามเตย'
เด็กหนุ่ม ขยับตัวก้าวลงจากเตียงใหญ่ที่ผ้าคลุมเตียงเปลี่ยนเป็นสีแดงคล้ำสดของเลือด ก่อนจะหันไปหยิบมือถือเครื่องเล็กมากดเบอร์โทรออก ....รอจนอีกฟากรับสาย...เสียงทุ้มที่คุ้นชิน.....ของหมอสัตรา...
" นี่... หมอ?...ถามอะไรหน่อยสิ.........ทำไมตอนอยู่หน้าหมอกร หมอถึงเรียก ภัทร ว่า 'หนามเตย' หล่ะ? ..หมอมองเห็น 'อะไร'ที่ ภัทร มองไม่เห็น...ใช่ไหม? "
"รู้งั้นหรอ?"
"เปล่า...แค่ติดใจนิดหน่อย.....บอกได้ไหมหมอเห็น 'อะไร'?"
"...เด็กผู้หญิง....ที่คอยตามภัทร ตั้งแต่เราเจอภัทร ใหม่ๆ ....เธอ ...บอกหมอกรให้ คืน 'หนามเตย' มา...."
"อารมณ์หึง ก็เลย บอกหมอกรว่า ภัทร ชื่อหนามเตยซะงั้น?....หมอนี่นะ...."
"เราไม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นอย่างนี้ .....ไม่คิดว่าจะทำ ภัทรเจ็บ....ไม่คิดว่าไอ้สัตว์นั้นจะกล้าทำภัทร....."
"แหม....รู้ด้วยนะว่าหมอกรทำ..."
"ภัทร รู้อยู่แล้วหรอ? ...."
"ก็ใครใช้ให้มาเรียก ภัทร ว่า หนามเตย หล่ะ"
"...แล้ว...หนามเตย คือใคร ภัทร?"
".....น้องของคนที่ ภัทร เคยรักหน่ะ...ตอนแรกจำไม่ได้หรอก...แต่ตอนนี้จำได้แล้ว ...นี่หมอ...ลงมาวันนี้เลยไหม? .....ภัทร ฝากหยิบ ศุภะ ติดมือมาด้วยสิ....สัก 10 กว่าเม็ดก็พอ....มีเรื่องนิดหน่อย....ไม่มีเหลือหลักฐานอื่นหรอก....หมอ....รีบมานะ....มีอะไรจะให้ดู......"
............
...
-
ยังแอบบงง อยู่
-
โหดมาก ขนลุกเลย
-
ยังแอบงงอยู่มาก ==;
-
โหดอ่า โดนกินทั้งเป็นเลยง่ะ T T
อ่านตอนลอกคราบแล้วนึกถึงหนังเรื่องเอเลียนเลยแฮะ ร่างเนื้อที่ออกมาจากร่างเนื้อ
จะแนวตอนลายสักรูปตะขาบกระดึ๊บได้นี่แหละ
กินแล้วได้ความทรงจำมาด้วยนี่ ถ้าตะบองพลำอายุมากๆ ลอกคราบมาเป็นพันๆครั้งไม่กลายเป็นปราชญ์พันปีแห่งป่าไปเลยเรอะ
แต่แอบปาดเหงื่อที่หมอยังไม่ได้ตามมา รอดไป เฮ้อ
แล้วเหยื่ออีกคนที่จะมา จะทำอีท่าไหนดีละเนี่ย ลอกคราบเสร็จแล้วยังหิวอยู่อีกไหมง่ะ
-
โหดอ่า โดนกินทั้งเป็นเลยง่ะ T T
อ่านตอนลอกคราบแล้วนึกถึงหนังเรื่องเอเลียนเลยแฮะ ร่างเนื้อที่ออกมาจากร่างเนื้อ
จะแนวตอนลายสักรูปตะขาบกระดึ๊บได้นี่แหละ
กินแล้วได้ความทรงจำมาด้วยนี่ ถ้าตะบองพลำอายุมากๆ ลอกคราบมาเป็นพันๆครั้งไม่กลายเป็นปราชญ์พันปีแห่งป่าไปเลยเรอะ
แต่แอบปาดเหงื่อที่หมอยังไม่ได้ตามมา รอดไป เฮ้อ
แล้วเหยื่ออีกคนที่จะมา จะทำอีท่าไหนดีละเนี่ย ลอกคราบเสร็จแล้วยังหิวอยู่อีกไหมง่ะ
V
V
ภัทร [ของหมอ] ชอบของสดก็รู้อยู่...การลอกคราบครั้งนี้ครั้งที่ 2 เป็นการลอกคราบในร่างของตรินทร์หลังจากที่คุณรามตีตรา...เป็นการยืนยันการทิ้งร่างเดิม [ร่างของภัทร ที่ตรินทร์ใช้อยู่ ณ ปัจจุบัน] แต่ที่เคยลอกคราบมากที่สุดก็น่าจะเป็น พลำ[ร่างภัทระ] ในเรื่อง กาลกีรตี พลำที่ แม้แต่องค์ราพณ์ ยังจับไม่ได้ไล่ไม่ทัน กับความเจ้าเล่ห์ แต่ก็กรรมของกรรม พลำนั้นดันยอมให้กับคนบ้างคนซะแล้ว...ส่วน ไอเดียร์ ยังไม่เคยลอกคราบ และคุณรามคงไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้นแน่นอน
ขอโทษคนอ่านท่านอื่นที่ไม่เคยตามเรื่องอื่นด้วยเน้อ สาปรากไทร เป็นหนึ่งในซี่รีย์ย่อย ของ กาลกีรตี แต่ในดันอยู่ในเมนหลัก ของเรื่อง 29 G. คนที่ไม่เคยอ่าน 29 G. อาจงงถึงงงมาก...กับการเล่าเรื่องและตัวละคร เดี๋ยวตอนจบ[อีกไม่กี่ตอนแล้ว] คนเขียนจะมาอธิบายให้ฟังเน้อ :z10:
-
:a5: :a5: :a5:
เออ รู้สึกว่า มันคงไม่ใช่แค่จิตป่วยแล้วล่ะ
น่ากลัวกว่าจิตป่วยซะอีกนะเนี๊ยะ จินตนาการตามแล้วสยองชะมัดเลยอ่ะ
นึกตอนตะขาบมันไต่แล้ว เออ ไม่ไหวล่ะ
รอลุ้นตอนไปล่ะกันนะครับ
สนุกดีนะครับ แต่หลอน อ่ะ
:pig4:
-
เหอ เหอ .... เสร็จไปหนึ่ง :interest:
ได้อารมณ์ประมาณเหมือนหนังสัตว์ประหลาด โผล่มากินเหยื่อทีละคน ทีละคน...
แต่ไม่ต้องลุ้นให้พระเอกมาปราบ เพราะพระเอกก็คือไอ้ตัวที่ออกมากินคนอื่นนั่นแหละ :m20:
เจ๊พลำเวลาลอกคราบทีเนี่ย โหดแฮะ ประมาณ รักต้องฆ่าไรแบบเนี้ยปล่าว (อันนี้คือตัดเรื่องที่พวกนั้นเคยทำไว้แยกต่างหากนะ)
คิดถึงว่าถ้าเป็นเหยื่อคนอื่นที่ถึงคราวซวย ก็จะโดนเจ๊แก เชือดแล้วชิม เชือด...ชิม เชือด...ชิม :amen: :amen:
นี่ยังไม่นับตอนที่อยากกินเฉยๆอีกต่างหากใช่ป่าว
คำเตือน!!!!
ถ้าคุณอยากอ่านเรื่องนี้อย่างเข้าใจ(ขึ้นบ้างนะ 55) เราขอแนะนำให้คุณไปอ่าน 29 G. + กาลกีรติ >>สาปรากไทร
เราไม่รู้หรอกว่า คุณจะต้องอ่านกี่รอบ หรืออ่านแล้ว งงกว่าเดิม :laugh:
แต่ขอบอก ของเค้าดีจริงๆนะเออ o13 o13
บรรจงแกะมันออกที่ละเม็ด>>ที
ถูกผม เลียรวบเขา ปาก>>เข้า
สัมผัสช่วงล่วง>>ล่าง
อยู่ในตัวผมไห้ลึกลงอีก>>ให้
ดูดกัดอย่างความคุมตัวเองไม่ได้...>>ควบ
มันก็ทำให้ผม....อยากกินมากกกว่านี้
เกือบช่วงคางร่างที่ผมค่อมทับ>>คร่อม
เขาพยุงตัวลุกขึ้นนิ่งอย่างยากลำบาก>>นั่ง
ไม่มีกลื่นคาวหืน>>กลิ่น
ฝันที่อาจขึ้นจากฤทธิ์ยาที่ผมใช้..>>>อาจเกิดขึ้น(รึป่าวอ่ะ)
.ร่างที่ค่อมทับอยู่บนตัวผม>>คร่อม
แล้วกลืนเข้าคอ....ที่ละนิด....>>ที
นี้ไม่ใช้เด็กน้อยที่ผมรู้จักแน่.....เด็กหนุ่มนี้....>>>เค้าว่าน่าจะเป็นนี่มากกว่า ดีมั้ย^^
-
V
V
V
+1 + เป็ด ขอบคุณเน้อ..สำหรับคำผิด ....แต่เจ้เขาไม่ทานพร่ำเพื่อนะ ...แค่มันมาเหมาะเวลาไปนิด
-
เหอ เหอ .... เสร็จไปหนึ่ง :interest:
ได้อารมณ์ประมาณเหมือนหนังสัตว์ประหลาด โผล่มากินเหยื่อทีละคน ทีละคน...
แต่ไม่ต้องลุ้นให้พระเอกมาปราบ เพราะพระเอกก็คือไอ้ตัวที่ออกมากินคนอื่นนั่นแหละ :m20:
เจ๊พลำเวลาลอกคราบทีเนี่ย โหดแฮะ ประมาณ รักต้องฆ่าไรแบบเนี้ยปล่าว (อันนี้คือตัดเรื่องที่พวกนั้นเคยทำไว้แยกต่างหากนะ)
คิดถึงว่าถ้าเป็นเหยื่อคนอื่นที่ถึงคราวซวย ก็จะโดนเจ๊แก เชือดแล้วชิม เชือด...ชิม เชือด...ชิม :amen: :amen:
นี่ยังไม่นับตอนที่อยากกินเฉยๆอีกต่างหากใช่ป่าว
คำเตือน!!!!
ถ้าคุณอยากอ่านเรื่องนี้อย่างเข้าใจ(ขึ้นบ้างนะ 55) เราขอแนะนำให้คุณไปอ่าน 29 G. + กาลกีรติ >>สาปรากไทร
เราไม่รู้หรอกว่า คุณจะต้องอ่านกี่รอบ หรืออ่านแล้ว งงกว่าเดิม :laugh:
แต่ขอบอก ของเค้าดีจริงๆนะเออ o13 o13
:m21:หืม หืม เห็นด้วย
เห็นด้วยอย่างรุงแรง555+ :laugh3:
บรรจงแกะมันออกที่ละเม็ด>>ที
ถูกผม เลียรวบเขา ปาก>>เข้า
สัมผัสช่วงล่วง>>ล่าง
อยู่ในตัวผมไห้ลึกลงอีก>>ให้
ดูดกัดอย่างความคุมตัวเองไม่ได้...>>ควบ
มันก็ทำให้ผม....อยากกินมากกกว่านี้
เกือบช่วงคางร่างที่ผมค่อมทับ>>คร่อม
เขาพยุงตัวลุกขึ้นนิ่งอย่างยากลำบาก>>นั่ง
ไม่มีกลื่นคาวหืน>>กลิ่น
ฝันที่อาจขึ้นจากฤทธิ์ยาที่ผมใช้..>>>อาจเกิดขึ้น(รึป่าวอ่ะ)
.ร่างที่ค่อมทับอยู่บนตัวผม>>คร่อม
แล้วกลืนเข้าคอ....ที่ละนิด....>>ที
นี้ไม่ใช้เด็กน้อยที่ผมรู้จักแน่.....เด็กหนุ่มนี้....>>>เค้าว่าน่าจะเป็นนี่มากกว่า ดีมั้ย^^
-
:impress2:อ๊าย
ว่าแล้วว่าทำไม เป็นหนามเตยของหมอสัตรา
ที่แท้ก็ภัทรจริงๆด้วยอ่ะ
:oนิดหน่อย
อิอิ เจ๊แกโหดตลอด :a14:
สวย เอ๊ะ หรือ หล่อ เริ่ด เชิด โหด
-
:impress2: อ๊าย ว่าแล้วว่าทำไม เป็นหนามเตยของหมอสัตรา ที่แท้ก็ภัทรจริงๆด้วยอ่ะ :o นิดหน่อย อิอิ เจ๊แกโหดตลอด :a14: สวย เอ๊ะ หรือ หล่อ เริ่ด เชิด โหด
V
V
+1+เป็ด ว่างี้แสดงว่าโดนเรื่อง >29 G.เข้าไปแล้วหล่ะสิ..... :z2: :z2: บวกให้ความพยายาม
-
o13สุดยอดดดดดดเลย. เหมือนจะเริ่มเข้าบางอย่างแต่ยังงงยุค่ะ รีบมาต่อนะค่ะ
-
แต่ที่เคยลอกคราบมากที่สุดก็น่าจะเป็น พลำ[ร่างภัทระ] ในเรื่อง กาลกีรตี พลำที่ แม้แต่องค์ราพณ์ ยังจับไม่ได้ไล่ไม่ทัน กับความเจ้าเล่ห์
เคยแอบลอกคราบโดยองค์ราพณ์ยังจับไม่ได้ไล่ไม่ทันเหรอเนี่ย
มิน่าละเจ๊พลำตัวเรียกคุณรามซะคุ้นเคยเชียว เป็นไม้เบื่อไม้เมากันมานานนี่เอง
-
ภัทร [ของหมอ] ชอบของสดก็รู้อยู่...การลอกคราบครั้งนี้ครั้งที่ 2 เป็นการลอกคราบในร่างของตรินทร์หลังจากที่คุณรามตีตรา...เป็นการยืนยันการทิ้งร่างเดิม [ร่างของภัทร ที่ตรินทร์ใช้อยู่ ณ ปัจจุบัน] แต่ที่เคยลอกคราบมากที่สุดก็น่าจะเป็น พลำ[ร่างภัทระ] ในเรื่อง กาลกีรตี พลำที่ แม้แต่องค์ราพณ์ ยังจับไม่ได้ไล่ไม่ทัน กับความเจ้าเล่ห์ แต่ก็กรรมของกรรม พลำนั้นดันยอมให้กับคนบ้างคนซะแล้ว...ส่วน ไอเดียร์ ยังไม่เคยลอกคราบ และคุณรามคงไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้นแน่นอน
ขอโทษคนอ่านท่านอื่นที่ไม่เคยตามเรื่องอื่นด้วยเน้อ สาปรากไทร เป็นหนึ่งในซี่รีย์ย่อย ของ กาลกีรตี แต่ในดันอยู่ในเมนหลัก ของเรื่อง 29 G. คนที่ไม่เคยอ่าน 29 G. อาจงงถึงงงมาก...กับการเล่าเรื่องและตัวละคร เดี๋ยวตอนจบ[อีกไม่กี่ตอนแล้ว] คนเขียนจะมาอธิบายให้ฟังเน้อ :z10:
[/quote]
กาลกีรตี เรื่องไหนอ่ะ ไม่เคยอ่านมีลิ้งค์มั้ยงับ ขอหน่อยจิงับ :z3: :z3:
หรือใครที่อ่านมาแล้วช่วยบอกต่อหน่อยงับ ขอบคุณล่วงหน้านะงับ o13
-
จัดไป
กาลกีรตี http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.0)
29 G.Become 21 Boy. ถ้ากล้ารักจะจัดให้! http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32753.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32753.0)
-
จัดไป
กาลกีรตี http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.0)
29 G.Become 21 Boy. ถ้ากล้ารักจะจัดให้! http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32753.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32753.0)
V
V
+1+เป็ด ให้ซันชา.....
เรื่องกาลกีรตี ไม่เท่าไหร่ แต่ >29 G. เนี้ยสิ....ซันชาคิดดีแล้วหรอที่แนะนำ 71 ตอนนะ 71 ตอน ไม่รวมตอนพิเศษ..... :a5: :a5: :a5:
-
*กรีดร้อง* ชอบเรื่องแบบนี้ อร๊ายยยยยๆ ตอนนี้บรรยายได้น่าสยอง อ่านแล้วขนลุก คลื่นไส้ น่ากลัวมากเลยอ่า >_<" เพราะนึกภาพตามได้หมดอ่ะ บรึ๋ยส์!
เอาไว้หลังสอบ+งานเสร็จจะตามไปอ่าน29G เพราะงงมากแล้วล่ะ 555
แต่ก็จะติดตามต่อนะคะ ^^
-
V
V
+1+เป็ด ให้ซันชา.....
เรื่องกาลกีรตี ไม่เท่าไหร่ แต่ >29 G. เนี้ยสิ....ซันชาคิดดีแล้วหรอที่แนะนำ 71 ตอนนะ 71 ตอน ไม่รวมตอนพิเศษ..... :a5: :a5: :a5:
แหม อยากอ่านแล้วไม่งงหรืองงน้อยลงก็ต้องพยายามอ่าเน้อ. . .
-
ถ้าไม่อ่านกาลกีรตีมาคงมึนแน่
อ่านแล้วจินตนาการตามแล้ว โอ้วววว สยองมากค่ะ :a5:
-
+1+เป็ด ให้ซันชา.....
เรื่องกาลกีรตี ไม่เท่าไหร่ แต่ >29 G. เนี้ยสิ....ซันชาคิดดีแล้วหรอที่แนะนำ 71 ตอนนะ 71 ตอน ไม่รวมตอนพิเศษ.....
v
v
สองวันก็จบแล้วถ้าอ่านจริงๆๆ :laugh: พิสูจน์มาแล้วด้วยตัวเอง
"...เด็กผู้หญิง....ที่คอยตามภัทร ตั้งแต่เราเจอภัทร ใหม่ๆ ....เธอ ...บอกหมอกรให้ คืน 'หนามเตย' มา...."
.
.
.
"...แล้ว...หนามเตย คือใคร ภัทร?"
".....น้องของคนที่ ภัทร เคยรักหน่ะ...ตอนแรกจำไม่ได้หรอก...แต่ตอนนี้จำได้แล้ว ...นี่หมอ...ลงมาวันนี้เลยไหม? .....ภัทร ฝากหยิบ ศุภะ ติดมือมาด้วยสิ....สัก 10 กว่าเม็ดก็พอ....มีเรื่องนิดหน่อย....ไม่มีเหลือหลักฐานอื่นหรอก....หมอ....รีบมานะ....มีอะไรจะให้ดู......"
v
v
สมน้ำหน้า จะทำน้องภัทร แต่โดนน้องภัทรกิน :jul3: :jul3: ว่าแต่ทั้งหนามเตยแล้ว ก็เพชร ตายแล้วหรอค่ะ :o12:
ภัทรจะเอาอะไรให้หมอดูละเนี้ย อิอิ :กอด1: คงไม่ใช้ร่างเวย์หรอนะ :laugh:
ภัทร [ของหมอ] ชอบของสดก็รู้อยู่...การลอกคราบครั้งนี้ครั้งที่ 2 เป็นการลอกคราบในร่างของตรินทร์หลังจากที่คุณรามตีตรา...เป็นการยืนยันการทิ้งร่างเดิม [ร่างของภัทร ที่ตรินทร์ใช้อยู่ ณ ปัจจุบัน] แต่ที่เคยลอกคราบมากที่สุดก็น่าจะเป็น พลำ[ร่างภัทระ] ในเรื่อง กาลกีรตี พลำที่ แม้แต่องค์ราพณ์ ยังจับไม่ได้ไล่ไม่ทัน กับความเจ้าเล่ห์ แต่ก็กรรมของกรรม พลำนั้นดันยอมให้กับคนบ้างคนซะแล้ว...ส่วน ไอเดียร์ ยังไม่เคยลอกคราบ และคุณรามคงไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้นแน่นอน
ขอโทษคนอ่านท่านอื่นที่ไม่เคยตามเรื่องอื่นด้วยเน้อ สาปรากไทร เป็นหนึ่งในซี่รีย์ย่อย ของ กาลกีรตี แต่ในดันอยู่ในเมนหลัก ของเรื่อง 29 G. คนที่ไม่เคยอ่าน 29 G. อาจงงถึงงงมาก...กับการเล่าเรื่องและตัวละคร เดี๋ยวตอนจบ[อีกไม่กี่ตอนแล้ว] คนเขียนจะมาอธิบายให้ฟังเน้อ
v
v
เรื่องนี้ใกล้จบแล้วหรอค่ะ :a5: ดีใจจังอย่างน้องคนแต่งก็จะแต่งเรื่องยาวจบแล้วหนึ่งเรื่อง :z2:
ว่าแต่ช่วยมาต่อให้จบเร็วๆๆนะค่ะ น้ำรออยู่ค่ะ :กอด1: :z10:
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: มาเร็วๆๆนะค่ะ เรื่องอื่นด้วย โดยเฉพาะกาลกีรติ ยังไม่มีตอนต่อมาเลยนะค่ะ
-
จัดไป
กาลกีรตี http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.0)
29 G.Become 21 Boy. ถ้ากล้ารักจะจัดให้! http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32753.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32753.0)
ขอบคุณมากมายคร้าบบบบบบบ :call: :call: :call:
-
v
สองวันก็จบแล้วถ้าอ่านจริงๆๆ :laugh: พิสูจน์มาแล้วด้วยตัวเอง
v
สมน้ำหน้า จะทำน้องภัทร แต่โดนน้องภัทรกิน :jul3: :jul3: ว่าแต่ทั้งหนามเตยแล้ว ก็เพชร ตายแล้วหรอค่ะ :o12:
ภัทรจะเอาอะไรให้หมอดูละเนี้ย อิอิ :กอด1: คงไม่ใช้ร่างเวย์หรอนะ :laugh:
v
เรื่องนี้ใกล้จบแล้วหรอค่ะ :a5: ดีใจจังอย่างน้องคนแต่งก็จะแต่งเรื่องยาวจบแล้วหนึ่งเรื่อง :z2:
ว่าแต่ช่วยมาต่อให้จบเร็วๆๆนะค่ะ น้ำรออยู่ค่ะ :กอด1: :z10:
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: มาเร็วๆๆนะค่ะ เรื่องอื่นด้วย โดยเฉพาะกาลกีรติ ยังไม่มีตอนต่อมาเลยนะค่ะ
V
V
+1+เป็ด ให้กับความพยายามทั้งมวล o13 เตื่อนนักอ่านท่านอื่นสักนิด ...เวาลาอ่านมันต้องอ่านช้าๆ เพราะถ้าพลาดอะไรไปสักเรื่อง มันก็จะหาเรื่องที่โยงมาจากบทนั้นๆไม่ได้เลย แนะนำให้อ่านเวลาที่ว่างจริงๆ ไม่งั้น คุณจะ งง กับ งง :m26:
-
:serius2: ไม่ไหวๆทั้งภัทร (ภัทระ) และภัทร (เดียร์) และภัทร (เจ้สุดโหด) อ๊ากกกกกก มึนงง ไปอ่านแล้วเครียดคร้าบบบบ :angry2:
ปล.แม่ครับ ผมตกภาษาไทยอ่ะ :เฮ้อ:
-
งงอย่างแรงแต่อ่านแล้วจิตตามเลยอะ
-
V
V
+1+เป็ด ให้กับความพยายามทั้งมวล o13 เตื่อนนักอ่านท่านอื่นสักนิด ...เวาลาอ่านมันต้องอ่านช้าๆ เพราะถ้าพลาดอะไรไปสักเรื่อง มันก็จะหาเรื่องที่โยงมาจากบทนั้นๆไม่ได้เลย แนะนำให้อ่านเวลาที่ว่างจริงๆ ไม่งั้น คุณจะ งง กับ งง :m26:
ง่า พี่ Zitraphat น้ำอ่านด้วยตวามตั้งใจ อ่านทุกตัวอักษรเลย ไม่หล่นด้วย
แต่ที่อ่านได้เร็วเพราะฝึกเอา อ่านหนังสือบ่อยๆๆ มันจะทำให้เราอ่านเร็วขึ้น แต่มีผลเสียคือ สายตาอาจเสียไป
น้ำเองก็พึ่งไปเปลี่ยนแว่นตาใหม่มา สั้นเกือบถึงพันแล้ว :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
ป.ล. มาแต่งต่อสักทีสิค่ะ :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
ลงจะแดงแล้ว อยากอ่านต่อ ตอนนี้ขอไปอ่านกาลกีรติก่อนนะ :o12: :o12: :o12:
รักพี่ Zitraphat มาก ถ้าพี่ Zitraphat มาแต่งต่อไวๆๆนะ นะ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
รออ่านบทสรุป .. :กอด1:
-
เหมือนดูเอเลี่ยน ปะทะ พรีเดเตอร์
-
[เรื่องสั้น วรรคที่ ๑๑-๑๔....สาป....รากไทร...# ๑๑]
[พี่กร.......หนามเตย.....รักพี่กรนะ.....รัก.....รักมากที่สุด.....รักมากที่สุดเลย....... ]
ความรู้สึกของ คนตาย.....กำลังไหลทะลักเข้าสู่สมอง....
................
ผมตะเกียกตะกาย พยายามว่ายขึ้นจากลำน้ำ....แต่มือคู่นั้นยังไม่ยอมปล่อย...มือเล็กๆ กำลังดึงผมให้ลึกลงไป....ลึกลงไปเพื่อสัมผัส...สิ่งที่อยู่ใต้ลำน้ำ......... กลิ่นสาปของซากศพ ...ฟุ้งขึ้นจมูก .....ที่ไหลทะลักเข้ามาไม่ใช่น้ำ...
....แต่มันเป็นความรู้สึก.....ความรู้สึกทั้งหมดกำลังกดผมให้ยิ่งจมลงไปอีก...
'หนาว'.[หนาว]... 'เหงา'..[เหงา].. ...'ทรมาน...'.....[ทรมาน]
...
....'กลัว'.......[กลัว].... ... ..'อึดอัด'.....[อึดอัด].....
...
.[...ด้วยกัน....ด้วยกัน......มาอยู่ด้วยกัน........พี่ชายก็เหงาไม่ใช่หรอ?......ด้วยกัน...นะ.....มาอยู่ด้วยกัน.....]
...
.
แม้จะพยายามตะเกียกตะกาย เอื้อมคว้า รากไทร ที่ ห้อยลงมาจากผิวน้ำ ...แต่มันก็เหมือนจะยิ่งแย่ไปกันใหญ่ ....รากของต้นไทร เหมือนกำลัง พันเข้ากับแขนขาผม....สมองผมกำลังว่างเปล่า.....ความเหงา....มันค่อยๆซึมเข้ามา....ความรู้สึกของการอยากมีชีวิต ....กำลังถูกดึงออกไป....เงาดำที่ผมเคยเห็นว่ามันเป็นเพียง...พวกแมลงหวี่แมลงวันที่น่ารำคาญ....กำลังปิดหนทางทั้งหมด....รากไทรห้อมล้อมผมอยู่ และกำลังฉุดผมให้จมดิ่ง.....
[....เหมือนกัน...เราเหมือนกันไม่ใช่หรอ...?....พี่ชาย....ไม่มีใครรัก....ไม่มีใคร...ทั้งนั้น.....มาอยู่กับหนามนะ.....อยู่ด้วยกัน.....อยู่ด้วยกัน.....]
.
ทุกอย่างกำลังดึงผมให้ลึกลงไปในความรู้สึก...
'...ไม่มีใครอีกแล้ว..'....[ไม่มีใคร...อีกแล้ว..]....
.
.
... ความทรมานค่อยๆเข้ามา.......ความเหงาที่เริ่มกัดกร่อนจิตใจ....แรงกระเสือกกระสนของผมเริ่มหมดลง.............คำว่าชีวิต .....ค่อยๆเลือนจากความทรงจำ.......กี่...ปี....ไม่สิ.....กี่ชั่วชีวิตแล้ว.....ที่ต้องอยู่เพียงลำพัง.....คำว่าเหงา.....มัน...ค่อยๆ.....แทะเล็ม...ลมหายใจ.....
........[มาอยู่ด้วยกัน....นะ....พี่ชาย....]
........
....เสียงเรียกที่กระซิบอยู่ข้างหู....มือเล็กๆที่โอบรัด...อ้อมกอดที่แสนเย็น.....แรงดึงรัดของรากไม้.......ความรู้สึกของ...วิญญาณ..กำลัง...แทรกเข้ามา.....แทรกทับความทรงจำของผม....ปิดทับให้ผม...ลืมอะไรบางอย่าง.....
.....ลืม......ลืมใครบางคนที่รออยู่บนผิวน้ำ......
.
.
...สีดำของความตาย....ปิดบัง...ผิวน้ำ......รึ....จะอยู่ที่นี้ดี....?.....อยู่ใต้ลำน้ำนี้...?..ไม่ต้องเหงา....ไม่ต้องทรมาน.............ไม่ต้อง...รอคอย.....ใครคนนั้น....ไม่...ต้องรอคอย.....รัก....ที่ไม่มีวันได้มา...........ไม่ต้องรอ...คอย...
**************************************************************************************
....................."หมอ!!??"
เสียงตวาดเรียก มาพร้อมๆแรงกระชากดึงผมให้ขึ้นสู่แสงสว่าง....
ความเจ็บปวดทรมาน.... ค่อยๆไหลออกไป......เหมือนกับผ้าเปียกน้ำที่กำลังโดนแดดเผา....
แววตาสีแปลก...จดจ้องมาอย่างไม่วางตา....
....
.คนๆนั้นกำลังโกรธ....โกรธอะไร??......โกรธที่ผมทำงานพลาดงั้นเหรอ???......แววตาที่ผมไม่มีทางขัดขืน.......
.........กำลังจะเผาผมทั้งเป็น......อ้อมกอดจากผิวเนื้อที่ได้รับ...มันเย็นเยือกกว่า..สัมผัสจากวิญญาณเด็กคนนั้นเสียอีก....
..............แต่สัมผัสนี้.......มันคือสัมผัสที่ผมรอคอย.......มาตลอด..........
.....
'...แล้ว...หนามเตย คือใคร ภัทร?'
.
.
'.....น้องของคนที่ ภัทร เคยรักหน่ะ......'
................[น้องของคนที่ ภัทร เคยรักหน่ะ...]
คำนั้นมันดังสะท้อนอยู่ในหัวผม.... หึ! ผมบอกไม่ได้เลยว่าความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้เป็นอย่างไร ....ความรู้สึกมันจุกที่อก เหมือนมีก้อนอะไรทับส่วนที่เรียกว่า 'หัวใจ' ต่อให้รักมากแค่ไหน .....ต่อให้หวงมากแค่ไหน ...แต่สุดท้ายผมก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย....เหมือนกับ คำว่า รัก...........รัก ....ของภัทร......
ไม่เคยมีเหลือมาให้ผม......
....
...ไม่เคย...เลย....
............................................แต่ถึงอย่างนั้น....ทำไม?...
...
ผมถึงยังรัก....ยังยอมทำทุกอย่างให้ ภัทร ....ยอมแม้แต่จะทิ้งชีวิตให้..
.................
..
" ทำไมไม่รีบขึ้นมา! ที่โทรตาม! ที่เล่าให้ฟัง! แค่อยากให้ 'หา' ไม่ใช่อยากให้ไปอยู่กับน้องเขา!! "
เสียงตะคอกเหมือนจะยิ่งเพิ่มขึ้น อารมณ์คุกรุ่นของ ภัทร ก็ด้วย มันพุ่งสูงขึ้นกว่าทุกครั้ง....เหมือนกับทุกครั้ง....ผมไม่เคยทำอะไรถูกใจ ภัทร เลย....ร่างกายผมล้าไปหมดแล้ว....ไม่สิ....ล้าทั้งร่างกายทั้งความรู้สึก......ไม่ว่าจะทำอะไร ทำไปเท่าไหร่ มันก็ผิดไปหมด.................
"หมอ?? ฟังที่พูดรึเปล่าเนี้ย?! บ้าชะมัด..."
..............................................................
...
**************************************************************************************
"ไง..อเล็กซ์....เห็นเรื่องที่ฝ่ายส่งให้แล้วหรอ?...อืมส์...ที่ที่ติดกันหน่ะ...รอเจรจากับหมอเจ้าของที่อีกผืนอยู่ วันนี้คงรู้ เรื่อง...เปล่า....อยู่กับ 'เมีย'...ไว้วันไหน ผมเลี้ยงฉลองจะเอาไปเปิดตัว....สวยไหม? จะว่าไงดีหล่ะ ....คง หล่อแต่ขี้งอนมั้ง?? ไม่พูดดีกว่าให้เห็นเอง...แล้วเจอกัน... "
วางโทรศัพท์แล้วอดอมยิ้มไม่ได้เมื่อพูดถึงคนข้างๆ แต่ผมก็หุบยิ้มได้ทันทีอีกเหมือนกันที่มองที่ไอ้หมอแล้วเห็นแค่แววตาเลื่อนลอย....ไอ้หมอเข้าโหมดหมาหงอยเต็มขั้น....อีกแล้ว....
หลังจากที่โทรบอกมันให้ตามลงมา.....ไอ้หมอก็ขับรถมาถึงตั้งแต่เช้า มาตามทางที่ผมบอก...สมองผมกำลังมึนๆอยู่ เลยบอกให้มันช่วยหาถามเด็กที่วนอยู่รอบๆผมว่าต้องการอะไร ก่อนผมจะซุกตัวเข้าใต้ผ้านวมผืนใหญ่...ยังไม่อยากตื่น ...ก็แค่นั้น ...สำหรับผม พวกวิญญาณก็เหมือนคลื่นเสียงที่สะท้อน ต้นตอมันอาจไม่มีแล้ว แต่เสียงมันยังคงดัง ....ผมไม่ค่อยสนใจอะไรกับเสียงของอดีตอยู่แล้ว....ผมจะสนใจอะไร..เมื่อผมมองมันไม่เห็น...ผิดกับไอ้หมอ...ผมรู้ว่าไอ้หมอ เห็น...เห็นพวกคลื่นเสียงนั้นเป็นตัวตน...พิเศษกว่า..ที่มันสื่อสารกับพวกเสียงนั้นรู้เรื่องเสียด้วย....
...
.แต่ที่ผมหัวเสียอยู่ตอนนี้....ก็เป็นเพราะไอ้หมอมันบ้าตาม เสียงพวกนั้น!!!
....
ทำไมไม่เข้าใจ ...เป็นถึงหมอนะ ....สติปัญญามันก็ต้องมีบ้างหล่ะ !! ผมแค่บอกให้มันถาม ถามว่าต้องการอะไร ไม่ใช่ให้เอาชีวิตตัวเองไปให้พวกเสียงนั่น!!! อยากจะจับคอไอ้หมอเขย่าๆๆๆๆ บีบๆๆๆๆ อยากให้มันรู้บ้างว่า ผมห่วงมันแค่ไหน ที่โกรธนี้เป็นเพราะผมแคร์มัน ทั้งแคร์ทั้งห่วงที่มันชอบทำอะไรเกินตัว.....
อยากตบอยากกระทืบให้มันรู้ตัวซะบ้าง....แต่พอเห็นมันนั่งนิ่งทั้งๆที่ยังเปียกซกไปทั่วทั่งตัว....ผมก็ไม่เป็นอันใช้แรงหล่ะ....คิดอะไร? ในสมองไอ้หมอมันคิดอะไรอยู่?? คิดเรื่องของหนามเตย? หรือกำลังคิดเรื่องของใคร? ....
..เออนะ....ที่เรียกไอ้หมอมาเนี้ย เรียกมาให้ช่วยนะ ..ไม่ได้เรียกมาให้ต้องค่อยเป็นห่วง....แล้วนี้นั่งซึมกระทือแบบนี้เป็นเหี้ยอะไรอีกหล่ะเนี้ย ? ทั้งถามทั้งตวาด แต่มันก็ไม่ตอบไม่หือไม่อืออะไรทั้งนั้น....ไอ้การจะให้สมิงสักตัวอ้าปากได้นี้ต้องทำยังไง? ไอ้หมอมันดื้อ...ทั้งดื้อทั้งขี้งอน...
....แถมยังขี้ใจน้อย...อยู่ด้วยกันมานานทำไมจะไม่รู้........................มีดีที่ยังน่ารักก็แค่นั้น..
"หมอ...ลุกไปอาบน้ำไป.....เปียกซกไปหมดแล้ว..."
..ผมถอนหายใจแล้วมองไปที่นาฬิกาเรือนใหญ่ ....ของที่ผมอยากให้ไอ้หมอดูยังซุกอยู่ในตู้เสื้อผ้า...ตอนนี้ 9 โมงกว่า ....ที่ผมนัดกับหมอกรไว้ตอน บ่ายสามครึ่ง ยังทันไหม ที่จะเรียกสติไอ้หมอกลับมา ก่อนจะไปเจอหน้าหมอกร ....ถึงจะฉุดมือไอ้หมอขึ้นมา แต่มันก็ยังนั่งนิ่ง...อาการแบบนี้ของไอ้หมอมีไม่ค่อยบ่อย..เลยไม่รู้ว่าต้องทำยังไง....
.....
.. .ไม่รู้หรอกว่าไอ้หมอมันคิดอะไร รู้แค่สายตามันที่มองมา มันเหมือนพวกขี้น้อยใจยังไงชอบกล...ผมต้องทำยังไง ให้ไอ้หมอมันได้สติพูดจากันรู้เรื่องเสียที....ไอ้การที่มันนั่งกอดเข่านิ่งแบบนี้ ผมไม่ชอบเอาเสียเลย ..จะต้องทำแบบที่เคยเปิดปากพวกสาวๆดีไหม?
ร่างกายใหม่ที่เพิ่งได้มาจากการลอกคราบ....ยังไม่เคยใช้เลยนี่น่า...
....ลองใช้กับไอ้หมอดีกว่าไหม?...
บางที วิธีสื่อสารที่ดีที่สุด ..มัน.ก็ต้องด้วยร่างกายนี่หล่ะ.....
....
.
เป็นผมนี้ ลำบากจริงๆลอกคราบแต่ละที แสนยากลำบาก...และที่ลำบากกว่านั้น....ก็ตรงที่....มี 'เมีย' เป็น 'สมิง' ขี้ใจน้อย....นี่หล่ะ.....ลำบากที่สุด
-
อั๊ย :a5:
หมอ เป็นเมีย o22
แม่เจ้า หมอเป็นเมียภัทร :serius2:
ปกติเป็นเมียหรอ
หรือผลัดกันฟะ :confuse:
-
แต่ก็เข้าใจได้นะ :o8:
เพราะตอนนี้หมอน่ารักอ่ะ :-[
-
o22 เป็นเมียยยยย อัยย่ะ
-
สรุปพี่หมอที่แสนดีกลายเป็นรับไปจริงๆแล้วใช่ไหมเนี่ย -*-
เลยไม่รู้จะว่าภัทรเปลี่ยนไปหรือพี่หมอเปลี่ยนไปดี
แต่พี่หมอนี่ขี้ใจน้อยกว่าที่คิดแฮะ
แค่โดนผีหลอกนิดหน่อยมานั่งซึมท่าเด็กมีปัญหา ไม่พูดไม่จาซะงั้น เฮ้อ. . .
-
อยากรู้วิธีง้อหมอ ของภัทรแบบละเอียดๆๆๆๆจัง :o8:
แหมก็คนมันรัก ทำไงได้ ก็นะ ลองคิดภาพให้ไอ้คุณตรินทร์นอนรอให้ไอ้คุณบัพ.. :oo1:
มันก็ไม่ช่ายยยยยยยยยยย
แถมร่างดันมา feat. กับเจ๊ภัทรเวอร์ชั่นภัทรพลำ งานนี้ก็ต้องตำแหน่งศูนย์หน้าอย่างเดียวเท่านั้นนน!!!!
แล้วอีกอย่าง หมิงน้อยก้ทั้งรักทั้งเกรง (กลัวด้วยป่าวไม่รู้) เวอร์ชั่นภัทรพลำจะตาย มีเรอะจะกล้าหือ
ก้คงต้อง "เพราะรักจึงยอมทุกอย่าง" ใช่ป่ะ หมิงน้อย :impress2:
พวกแมงหวี่แมลงวันที่น่ารำคาญ.>>>>แมลงหวี่
.แทะแลม...ลมหายใจ.....>>>เล็ม
เสียงตะหวาดเรียก>>>ตวาด
โหมตหมาหงอยเต็มขั้น>>>โหมด
ทั้งถามทั้งตะหวาด >>>ตวาด
-
o22
หมอสัตรา เป็นรับ ห๊า
แถมขี้น้อยใจสะด้วย ภัทรจะง้อไงน้อ
-
ภัทรคือพี่ชายของเพชรอะไรนั่นงั้นหรือ แล้วทำไมภัทรถึงเป็นแบบนี้ เพชรไปไหน หนามเตยด้วย พวกกรทำอะไรหนามเตยกันแน่ แล้วทำไมพวกกรถึงคิดว่าหนามเตยคนนั้นกับคนนี้คือคนเดียวกัน
-
หลอนนนน สรุป มันเป็นตัวอารายเนี่ยยยยย :z3:
-
อ๊าาาา นี่มันตอนก่อนหน้าที่ภัทรจะไปฉลองในผับ ในเรื่อง 29g ปะ คนเขียนสุดยอดดอ่า อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว :sad4:
-
อั๊ย :a5: หมอ เป็นเมีย o22 แม่เจ้า หมอเป็นเมียภัทร :serius2: ปกติเป็นเมียหรอ หรือผลัดกันฟะ :confuse:
V
คำตอบอยู่ที่สภาวะร่างกายเน้อ ....เมื่อก่อน จากเพื่อนสนิทมาเป็นคู่นอน แต่หลังจากได้ร่างนี้มา...ภัทร มันจะขยับให้หมอไปเป็น ศรีภรรยาแล้ว
o22 เป็นเมียยยยย อัยย่ะ
V
เน้อ เมีย จริงๆเน้อ
สรุปพี่หมอที่แสนดีกลายเป็นรับไปจริงๆแล้วใช่ไหมเนี่ย -*- เลยไม่รู้จะว่าภัทรเปลี่ยนไปหรือพี่หมอเปลี่ยนไปดี แต่พี่หมอนี่ขี้ใจน้อยกว่าที่คิดแฮะ แค่โดนผีหลอกนิดหน่อยมานั่งซึมท่าเด็กมีปัญหา ไม่พูดไม่จาซะงั้น เฮ้อ. . .
V
ภัทรมันก็เหมือนเดิม...ถึงอยู่ในร่างผู้หญิงมันก็รุกหมอเหมือนเดิม ทีนี้พออยู่ในร่างผู้ชาย ...ไม่ต้องคิดคำตอบ.... เรื่องขี้ใจน้อย เพราะหมอมันเก็บอย่างเดียวไม่ค่อยพูด...เรื่องกลัวผีไม่กลัวเพราะทำให้คนเป็นผี กับเห็นพวกผีจนเคยชิน แต่ที่นอยด์ เป็นเพราะ ภัทร พูดถึง [น้องที่เคย 'รัก']
อยากรู้วิธีง้อหมอ ของภัทรแบบละเอียดๆๆๆๆจัง :o8: แหมก็คนมันรัก ทำไงได้ ก็นะ ลองคิดภาพให้ไอ้คุณตรินทร์นอนรอให้ไอ้คุณบัพ.. :oo1: มันก็ไม่ช่ายยยยยยยยยยย แถมร่างดันมา feat. กับเจ๊ภัทรเวอร์ชั่นภัทรพลำ งานนี้ก็ต้องตำแหน่งศูนย์หน้าอย่างเดียวเท่านั้นนน!!!! แล้วอีกอย่าง หมิงน้อยก้ทั้งรักทั้งเกรง (กลัวด้วยป่าวไม่รู้) เวอร์ชั่นภัทรพลำจะตาย มีเรอะจะกล้าหือ ก้คงต้อง "เพราะรักจึงยอมทุกอย่าง" ใช่ป่ะ หมิงน้อย :impress2:
V
อยากเขียนแต่กลัวไม่ผ่านเซ็นต์เซอร์ เพราะรัก ยอมยกธงจริงๆ
o22 หมอสัตรา เป็นรับ ห๊า แถมขี้น้อยใจสะด้วย ภัทรจะง้อไงน้อ
V
ง้อด้วยร่างกายและวิธีการ.....เห้อออออ
ภัทรคือพี่ชาย ของเพชรอะไรนั่นงั้นหรือ แล้วทำไมภัทรถึงเป็นแบบนี้ เพชรไปไหน หนามเตยด้วย พวกกรทำอะไรหนามเตยกันแน่ แล้วทำไมพวกกรถึงคิดว่าหนามเตยคนนั้นกับคนนี้คือคนเดียวกัน
V
สปอยก่อนเลยเพราะคงมีหลายคนที่ไม่ได้อ่านอีกเรื่อง เรื่องมันเลยซ้อน ภัทร ไม่ใช่พี่ชายของหนามเตยและเพชร แต่เป็น แฟน เพชร เน้อ จำเด็กสาวที่ตกลงมาได้ไหม เด็กคนนั้นคือ เพชร ที่โดดตึกที่โรงพยาบาล เพชร เสียชีวิตเน้อ ...ส่วน พี่จ๋า คือภัทร ของหมอสัตรา ...ภัทร เป็น ผู้หญิง มาก่อนที่จะเป็นผู้ชาย ในตอนนี้ [ขอโทษสำหรับคนที่ไม่รู้ด้วยเน้อ ] ที่พวกกรคิดว่า ภัทร คือหนามเตย เพราะ หมอสัตรา เห็น วิญญาณ เพชรที่อยู่ข้างๆภัทร บอกให้ คืนหนามเตยมา หมอสัตราเลย เรียก ภัทรว่าหนามเตย ส่วนที่ภัทร สมอ้างเป้นหนามเตยเพราะคิดว่า มันคงมีอะไรที่เกี่ยวกับ หมอกร ด้วยความที่อยากได้ที่ผืนนั้น...แต่ไม่คิดว่า จะเจอเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดเสียก่อน ภัทร มัน ทำได้ทุกวิถีทางถ้าจะให้ได้ของที่ต้องการ ที่เหลือเรื่องของหนามเตย รอให้ดินมาเฉลยดีกว่าเน้อ...
หลอนนนน สรุป มันเป็นตัวอารายเนี่ยยยยย :z3:
V
เป็น 'ตะบองพลำ' เป็นสายพันธุ์ที่สาปสูญของผืนป่าเน้อ ....นั้นหล่ะสิ่งที่ ภัทร เป็นเน้อ +เป็ด+1 ขอบคุณที่เข้ามาอ่านเน้อ
อ๊าาาา นี่มันตอนก่อนหน้าที่ภัทรจะไปฉลองในผับ ในเรื่อง 29g ปะ คนเขียนสุดยอดดอ่า อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว :sad4:
V
อ้า!!!! แฟนพันธุ์แท้เลยเน้อ จำได้ด้วย ถูกต้องเน้อออออออ!!!!! บวก 1 บวกเป็ด เลย เก่งๆๆๆ
-
:a5: ภัทร o13 รอๆ....รอเเล้วรอเล่าเธอก็มา o13 สวดยวดมาก นุกดีค่ะ
:L2: :L2: :L2: :L1: :L2: :L2: :L2:
-
จะจบแล้ว ๆ เรื่องที่สองที่จะจบ 5555+ ไม่ต้องรอ ไม่ต้องขอ ก่อนจบขอถวายของเซ่นพิเศษให้ก่อนแล้วกัน คู่นี้เขาคู่ รักหวานๆแต่ไอ้คนทำมันบอกเป็นคำพูดไม่เป็น...กับอีกคนที่รักมากมาย ทำทุกอย่างให้ได้ แต่ ไม่รับรู้อะไรกับสิ่งที่อีกคนทำ....เรื่องบางเรื่อง หมิงน้อย โง่ไปจริงๆ เสียชื่อสมิงเจ้าเล่ห์หมด ถ้าอยู่ต่อหน้า พลำ
ใครที่รอหมอกร ....รอไปก่อนนะ Dark แน่สำหรับฉากนั้นของหมอกร กับ หนามเตย [??!!!]
*********พิเศษใส่ไข่... ข้อเสนอของ...สัตว์ประหลาด....*********
"หมอ..."
เรียกคำแรกไอ้หมอมันเงยหน้าขึ้นมามองผมนิดนึง...แล้วก้มหน้าซุกเข่าลงไปใหม่...
"หมอ..."
คำที่สอง ผมเรียกมันแล้วใช้มือปัดผมที่หน้าผากมันออก จูบเบาๆย้ำลงไปที่หน้าผากกว้าง...ไอ้หมอมีสะดุ้งเล็กน้อย...
"หมอ..."
คำที่สาม มันเงยหน้าขึ้นมามองผมอีกครั้ง ดวงตาสีเงินวาวสว่างเพียงชั่วครู่แล้วกลายเป็นสีน้ำตาลเข้มเหมือนเดิม....ริมฝีปากหนาเม้มเข้าหากัน....เหมือนเด็กที่ทำผิดแล้วรอการลงโทษ....ผมไม่รอถามมันแล้วว่า เป็นอะไร? งอนอะไร? ลองเข้าโหมดนี้ ถามไปก็แค่นั้น ริมฝีปากหนาของไอ้หมอไม่มีทางเอ่ยอะไรออกมาหรอก... ถ้าจะให้ปากนี้ส่งเสียงออกมา...สู้ให้ส่งเสียงครางยังเพราะกว่า....
....
.
******************************************************************
"หมอ..."
เหมือนแรงดึงดูด เสียงเรียกครั้งที่สี่ดังเบาๆ ตรงหน้าผม ภัทร ค่อยๆ โน้มหน้าเข้ามาใกล้ ลมหายใจที่มีกลิ่นไอเลือดทำเอาผมชะงัก ...
. ผมกำลังพลาด...
การจ้องตา ภัทร ตรงๆ ทำให้ผมนิ่งด้วยความหวาดกลัว....ดวงตาที่มองมา ถึงจะรู้ดีกว่าข้างหน้าคือคนที่ผมรัก คือคนที่ผมรอคอย คือคนที่ผมตายแทนได้ ...แต่พอเจอแววตาคู่นี้จ้องมาตรงๆ...ผมก็ไม่สามารถควบคุมแรงกระตุ้นจากสัญชาตญาณในตัวเองได้ สัญชาตญาณมันกำลังกลบทุกสิ่ง...ความกลัวมันเหมือนโซ่ที่ค่อยๆล่ามพันธนาการร่างกายผมไว้....
ริมฝีปากเย็น แนบทาบเข้ามา พร้อมลิ้นที่รุกเลีย ...ร่างกายผมสั่นเทาด้วยความเกรงกลัว ...รสชาติของเลือดที่ได้กลิ่น มันกำลังถูกถ่ายเทสู่การรับรู้...
ผมกลัวจนไม่กล้าเอ่ยปากถามว่า กลิ่นและรสชาติของเลือดที่ผมสัมผัสได้เป็นของใคร ....ที่ผมทำได้แค่ปล่อยให้ ลิ้นนั้นเกี่ยวตวัดในโพรงปาก .....ลากส่งอารมณ์กลัวให้เป็น..
. อารมณ์หวาม.....
จูบเบาๆ ย้ำซ้ำๆที่ริมฝีปากผม ....แววตาสีแปลกสะกดให้ผมนิ่ง....เข่าของผมที่ชันขึ้นติดแผ่นอก ถูก ภัทร กดให้ ทอดวางลงไปกับพื้น ภัทร ขึ้นมาคร่อมทับช่วงหน้าขาผม ปลายนิ้วเย็น ของภัทร ไล่ปลดกระดุมเสื้อที่เปียกน้ำของผมออก .....แล้วก้มลงมาบดสะโพกกับช่วงกลางตัว....
"หมอน่ารัก...อยู่นิ่งๆนะ.."
หัวใจมันเย็นวาบที่ได้ยินเสียงกระซิบพร่า....ปลายนิ้วเย็น ลูบผ่านไปมาที่หน้าอก อายตัวเองว่าทั้งๆที่กลัว แต่ หัวนมมันกลับชูชันสู้มือของคนข้างบน...จูบเบาๆ เริ่มกลายเป็น แรงบดที่เบียดให้ ริมฝีปากชิดแน่นการจูบเบา....ค่อยๆเปลี่ยนเป็นการรุกไล่ ภัทร กำลังดูดดุนทุกอย่าง ทั้งลิ้นผมทั้งริมฝีปาก....เสียงรุกจูบดังสลับกับเสียงลมหายใจ...หน้าอกที่ชุชันมันทำให้ผมเริ่มบังคับจังหว่ะการหายใจของตัวเองไม่ได้....ภัทร ก้มลากลิ้นเย็น ลงไปที่ช่วงไหล่ผม ดูดเม้มและค่อยๆลากลิ้นเลีย .... ผมกระตุกวูบทั้งตัวทันทีที่ริมฝีปากเย็นครอบลงบนหน้าอกที่แข็งเป็นไต ...ลิ้นเย็นๆที่ตวัดเลีย เร่งอารมณ์แปลกๆให้ค่อยๆก่อตัว...ผมอายตัวเองทุกครั้งที่ เงยหน้าขึ้นมาเห็น ภัทรใช้ริมฝีปากอิ่มครอบพร้อมส่งลิ้นสีสดดูดเลียเนินอกที่แข็งสู้ของลิ้นของผม...
เสียงครางมันหลุดออกมาจากปาก ตอนที่ภัทร งับเข้ากับเนินหน้าอก เสียงลิ้นที่ตวัดเลียกับเสียงครางของผม ทำให้ภัทร ยิ่งดูดเลียแรงขึ้น.... ผมอดรู้สึกไม่ได้ว่า ภัทร กำลังจะชิม ผิวเนื้อของผม ..
.มืออีกข้างของภัทร ละออกจากเนินอกผมที่ยังว่าง ไล้ลูบลงไปที่ช่วงกระดุมกางเกง...ผมไม่รู้ว่า ภัทร ปลดกระดุมผมตอนไหน รู้ตัวอีกที สัมผัสทั้งเบาทั้งแรงก็ค่อยๆ ลูบช่วงกลางลำตัวผมผ่านเนื้อผ้าบางๆของบ๊อกเซอร์แล้ว..
...
......
.
....
.
.
.
"หมอ....จะเอาไงต่อหล่ะ....? ....หมอจะเข้ามาในตัวภัทรไหม? ....ถ้าหมอไม่พูด....ภัทร จะใส่ของภัทร เข้าไปในตัวหมอนะ...."
...
.
.
....
.
.
เสียงกระซิบพร่า ดังเบาๆข้างหูผมตามมาด้วยริมฝีปากเย็นที่ เม้มกัดเข้าติ่งหู...
.....
..
.
แววตาสีแปลกจ้องผมเสียจนใกล้..
..
.ใกล้เสียจนปลายจมูกเราชนกัน.......
..
.
.
.
ถ้าคุณเป็นผม...คุณจะทำยังไง?...
...
.
.
.ตัวเลือกที่ ภัทร เสนอ....คุณว่าผมจะเลือกอะไรดี???
-
สงสัยกันจังว่า หมอสัตราเป็นรับให้ ภัทร จริงเหรอ?? งั้นคนเขียนถามตรงๆแบบแฟร์ๆ คนอ่านว่าไง?
สถานการณ์สั่นคลอนเน้อ อิมเมจ ภาพหมอกับภัทรให้ก่อนแล้วกัน เผื่อการตัดสินใจ
หมอสัตรา นิสัยเย็นชา แต่อารมณ์จะร้อนขึ้นมาถ้าเป็นเรื่องของภัทร เป็นสัตวแพทย์ฝีมือดี มีกลุ่มลูกค้าประจำของตัวเอง หมอแมนมากในการวางตัวไม่มีหรอกไอ้ประเภทผิวขาวอมชมพู หมอแกจากหน้าตาอายุประมาณ 30ผิวสีแทน สูงหนา แววตาสีเงินวาว ถ้าไม่สังเกตุ เกือบลืม หมอ ถนัดฆ่าพอๆกับถนัดรักษา
ภัทร เด็กหนุ่มรักสนุก จากหน้าตาอายุ 21-22 สูงโปรง ขี้เล่น รักสนุกอยากได้อะไรต้องได้และจะทำทุกวิธีให้ได้มา...ฉลาดในการวางแผนอย่างหาตัวจับยาก..ปกติใช้ยาของหมอกดประสาทตัวเองไว้ไม่ให้สัญชาตญาณตัวเองออกมา การใช้ยามีผลกระทบหลายอย่าง จนสุดท้ายเจ้าตัวตัดสินใจหยุดยา จนทำให้เกิดการลอกคราบขึ้น ภัทร ตอนนี้ ผิวสีนวลน้ำผึ้ง แววตาวาวน้ำตาลเจือเขียว ยิ้มเก่งช่างเจรจา....แต่พอบทโหดขึ้นมา หมอยังกลัว....
จากอิมเมจเหมือน เคะเราจะแก่ซึน เลยถามคนอ่านเลยแล้วกัน คู่นี้
"....จะเอาไงต่อหล่ะ....? ....หมอจะเข้ามาในตัวภัทรไหม? ....หรือจะให้....ภัทร ใส่ของภัทร เข้าไปในตัวหมอ??...."
ฮิ้ววววววววววววววววววววว :m25: :m25: :m25:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
หมออ่ะต้องเป็นเมียเท่าน่านนนนนนนนนน
คะ คะ ค้างสุดๆๆ
ปล. เป้าหมาย ต้องตามเก็บทั้งสามเรื่อง ให้หมด
แว๊บบบบบ ไปกาลกีรติ ต่อ
ไม่รุเรื่องไหนก่อนหลัง ตามอย่างเดียว
-
:laugh:ขอทำตัวน่าเกลียดรอจบแล้วอ่านทีเดียวนะคะ
ที่จริงอ่านทุกเรื่องยกเว้น 29G เพราะมันซับซ้อนอยากอ่านยาวๆมากกว่า
อ่านทีละตอนแล้วทุรนทุรายรอไม่ไหวค่ะ
-
:pighaun:สำรักประโยคเด็ดนั้น. เข้าเลยๆๆๆๆๆๆ. ใครก้อได้ทั้งนั้นเลยรึจะผลัดกันก้อได้นะ :z1:
-
อ๊าย :impress2:
ภัทรอ่ะถามไรหมิงน้อยอย่างง้าน
หมิงน้อยหัวใจวายตาย :impress3:
แค่เนี้ยก็กลัวจะแย่แล้ว :o12:
งานนี้โดนชัวส์ o13 :m20:
-
เหอๆๆ ถามงี้เลยเหรอ
แล้วพี่หมอตอนนี้จะมีแรงกายแรงใจพอจะทำอะไรภัทรไหมละเนี่ย
-
ฮิ้ววววววววววววววววววววตาม
-
หมอเข้าๆ เข้าๆภัทร หนึ่ง สอง สาม ฮูเล่ ปริ๊ด ปรี๊ ปริ๊ด :m9: :laugh:
-
แล้วสัตราจะตอบยังไงนะเนี่ย ภัทรเป็นผู้หญิงมาก่อนงั้นหรอ อ่านคำอธิบายแล้วเริ่มเข้าใจมากขึ้น แต่ยังคงสงสัยเรื่องหนามเตยอยู่ดี และก็สงสัยเรื่องภัทรด้วย ทำไมภัทรกลายเป็นแบบนี้
-
เอ๊า เราเข้าใจว่า ช่วงนี้ คือช่วงที่ภัทรอยู่ในร่างของตรินทร์ ที่ใช้ชื่อว่าภินทร์ซะอีก ใช่ไหมนี่ อ่านจนจะจบนี่เราเข้าใจผิดเหรอ โฮ โฮ
-
เอ๊า เราเข้าใจว่า ช่วงนี้ คือช่วงที่ภัทรอยู่ในร่างของตรินทร์ ที่ใช้ชื่อว่าภินทร์ซะอีก ใช่ไหมนี่ อ่านจนจะจบนี่เราเข้าใจผิดเหรอ โฮ โฮ
V
ช่วงนี้เป็น ภัทร[พลำของหมอ] ที่อยู่ในร่างตรินทร์ จริงๆ ส่วน ภินทร์[ภัทรของอะตรอม] ยังหลับสนิทไม่มีวี่แววตื่นในทะเลน้ำตา พลำและภัทร[หญิง-ภินทร์] ใช้ความทรงจำเดียวกัน แต่การกระทำต่างกัน ภัทร [หญิง-ภินทร์] ไม่รับรู้เรื่องการมีอยู่ของพลำ เหมือนที่ไอเดียร์ไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ในร่างกายตัวเอง
-
พออ่านถึงบรรทัดสุดท้ายแล้วในหัวมันเหมือนได้ยินเสียง เอี๊ยดดดดดด เบรกแทบไม่ทันอะ ฮื้มมมมม สำหรับเรานะไม่ว่าจะอยู่ร่างไหน ภัทรก็เป็น active อะ ไม่ใช่ passive รุกรับยังไง ก็ยังรู้สึกได้ว่าเป็นคน นำ อะ แต่ถ้าเอาเฉพาะตอนนี้นะ อยากเห็นหมอ โดนกดอะ ก็หมอ น่ารัก มากเลย ตอนนี้ อั้ยย่ะ
-
..
.
.
.
ถ้าคุณเป็นผม...คุณจะทำยังไง?...
...
.
.
.ตัวเลือกที่ ภัทร เสนอ....คุณว่าผมจะเลือกอะไรดี???
....
.
.
.
.
ไม่ต้องเลือกหรอก......
...
.
..
.คำตอบมันไม่มีตั้งแต่แรกอยู่แล้ว .....
..
.
.
สิ่งที่ภัทรทำ....ทุกอย่างมันแค่การหยอกให้ผมเปิดปาก....และกลับมาใช้สติ.....
..
.
.
เพื่อรับสัมผัสที่ไม่อาจขัดขืน ....
...
..ผมยังสวมบ็อกเซอร์อยู่ .....และเหมือนกัน..ภัทรก็ยังไม่ยอมถอดกางเกงยีนส์ออก....แก่นเนื้อของภัทร แค่โผล่พ้นออกมาจาก ช่องกระดุมที่ถูกปลดออก ....ทั้งๆที่แก่นเนื้อเย็นๆมันกำลังค่อยๆดันแทรกตัวผมเข้ามาทีละนิด....ภัทร ก็ยังไม่ยอมให้ถอดบ็อกเซอร์ตัวที่สวม ...เหมือนกับทุกครั้งที่ภัทร คอยแกล้งผม...
แก่นเนื้อของภัทร แทรกเข้ามาจากรอยแหวกของบ็อกเซอร์และช่วงเม็ดกระดุมกางเกง...มันยิ่งทำให้เจ็บจนบอกไม่ถูก ....ผมค่อยๆ สวมตัวเองลงบนแก่นเนื้อภัทร มันคับแน่นและเย็นวาบ.....ครั้งก่อนที่เคยมีอะไรกัน ภัทร มักจะใช้ ป๊อบกับผม แต่ครั้งนี้....ไม่...เราไม่ได้เตรียมอะไรกันมาขนาดนั้น .....ผมค่อยๆผ่อนลมหายใจยาว ในทุกครั้งที่ แก่นเนื้อค่อยๆแทรกเข้าไปในร่างกาย .....
...
.
ริมฝีปากเย็นไล้เลียตุ่มเนื้อเนินอกผมที่ชูชันเป็นไต ภัทร กึ่งนั่งกึ่งนอน... แล้วปล่อยให้ผมทำเองทั้งหมด ....เหมือน เพชรฆาตยื่นดาบให้ นักโทษประหาร ตัดหัวตัวเอง .....แววตากับรอยยิ้มที่เพชรฆาตส่งมา....ทำให้ผมไม่มีทางปฏิเสธ.....
เกือบอึดใจแล้วที่ผมค้างตัวเองอยู่กลางทาง ....ช่องทางของผมเหมือนจะฉีกขาด มันเจ็บจนบีบรัดแก่นเนื้อภัทรแน่น มันแน่นจนผมรู้สึกถึงแรงตอดของตัวเอง.... ภัทร นิ่งมองผมที่เก้ๆกังๆ สองมือภัทร จับ เอวผม แล้วสวนกระแทกตัวเอง ขึ้นมา! สิ่งที่ผมทำได้ ตอนนี้คือกลั้นเสียงตัวเองไม่ให้กรีดร้อง ...ภัทรดันตัวเองให้ลุกขึ้นมา แต่สองมือยังจับเอวผมกดไว้แน่น แท่งเนื้อที่แทรกเข้ามา มันลึกจนสุดโคน ...ผมได้แต่โอบรอบลำคอภัทรเพื่อผ่อนแรง แต่มันไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย...ผมเจ็บจนขยับไม่ได้ น้ำตามันไหลลงมาโดนไม่รู้ตัว ..... รอยยิ้มบางๆถูกส่งมาให้ผม ก่อนลิ้นชื้นๆจะรุกแทรกเข้ามาในโพรงปาก รสชาติของเลือดยังไม่หายไป ...... แรงของมือกดให้ตัวผมบดลึกลงไปกับแกนเนื้อ ....ภัทร ถอนลิ้นออกมาจากริมฝีปาก....เสียงกระซิบเบาข้างหู....มันชัดเจนทุกประโยค...
"ร้องออกมาได้ไหมหมอ ....ถ้าร้องให้ภัทรได้ยิน ...ภัทรจะไม่แกล้งหมอ"
สำหรับภัทร คำขอมันเหมือนเป็นคำสั่งบังคับ ยิ่งผมกลั้นเสียงไว้ด้วยความอาย แรงกระแทกทุ้งจากด้านล่างยิ่งมีมากขึ้น ....จากความเจ็บค่อยๆเปลี่ยนเป็นความชา....จุดกระสันที่อยู่ด้านในถูกภัทร ค่อยๆขยับกระทุ้งซ้ำๆ แก่นกลางผมที่เคยสงบในบ็อกเซอร์ เริ่มค่อยๆโป่งนูนออกมา จนน้ำหล่อลื่นมันเยิ้มเปียกบ็อกเซอร์ที่สวมอยู่ ....จากที่เคยถอยตัวหนี...ผมเริ่มเพิ่มแรงกดลงมาให้ตัวเองสัมผัสภัทร มากขึ้น อารมณ์มันพุ่งจวนจะระเบิด มือข้างหนึ่งของภัทร ปล่อยออกจากช่วงเอวผม มาไล้ลูบ แกนแท่งผมผ่านเนื้อผ้า...อารมณ์ผมหลุดไปแล้ว ตอนนี้ที่ผมทำคือ กัดปากตัวเองแน่น พร้อมๆกับขย่ม บดให้แก่นของภัทร ที่ค้างอยู่ในตัวผม รูดดันเข้าออกในช่องทาง....มันเจ็บจนจุกเจ็บจนเรียกอารมณ์กระสันอยาก....
.........
...ผมโหมแรงเร่งยกสะโพกตัวเองเพื่อตะกายตัวให้ถึงฝั่ง .....เหงื่อเม็ดใหญ่ของผมหยดลง ช่วงเอวภัทรเม็ดแล้วเม็ดเล่า ......รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของภัทรส่งมาพร้อมกับ แรงของมือสองข้างที่ตรึงช่วงเอวผมไว้ไม่ให้ขยับ ......
เสียง เหมือนจุกฝาน้ำหลุดออก.....ตอน...ภัทร ขยับดึงให้แกนเนื้อออกมาจากตัวผม..........
...ทั้งๆที่ผมยังไม่ถึงฝั่ง....
.
.
"...หมอยังไม่ได้คราง...ขอร้องเลย....จะเสร็จแล้วหรอ?...ต้องการ ภัทรหรือเปล่าหมอ??? หืม....."
........
...ภัทร จ้องหน้าผม ....ในขณะที่ปลายนิ้วลูบไล้จนมาหยุดบีบคลึงที่ตุ่มบนหน้าอกผม....
. "บอกภัทร ทีสิ...ว่าหมอต้องการให้ภัทร เข้าไปในตัวหมอ??? หืม....ไม่อยากหรอหมอ????"
...มือของภัทร ข้างหนึ่งบีบบี้ที่หน้าอกผม ส่วนอีกข้างค่อยๆลากขึ้น ผ่านแผงอก เรื่อยมาที่ลำคอ ปลายนิ้วเย็น เกลี่ยไล้ริมฝีปากผม แล้วค่อยๆดันปลายนิ้วนั่นเข้ามา
"เลียให้ทีสิ....."
นิ้วสองนิ้วถูกยัดเข้ามาในปากผม...มันกดลงบนลิ้นผม แล้วดันเข้าออกอยู่อย่างนั้น ..ดันให้ผมค่อยๆเรียนรู้ว่าต้องอมและดูดปลายนิ้วที่ ดันสวนเข้าสวนออก .....
....อารมณ์ที่คุกรุ่นเหมือนโดนโหมให้กระพือขึ้นมาอีก...น้ำลายลื่นๆของผมเริ่มไหลออกมาจากมุมปาก ทั้งเสียงดูดปลายนิ้วทั้งเสียงครางในลำคอมันกำลังปั่นสติให้เตลิด จากที่นั่งทับภัทรไว้ ผมเริ่ม ขยับ สะโพกตัวเองให้บดสีกับ แกนเนื้อที่ภัทร เพิ่งถอนออกไป.....จนสุดท้าย ผมทั้งดูดทั้งเลียปลายนิ้วภัทร อย่างหยุดตัวเองไม่ได้ .....
...
"...ภัทร...."
.
ผมพยายามเรียกสติตัวเองให้กลับมา แต่มันก็ไร้ประโยชน์...เสียงผมครางกระเส่าตอนเรียกชื่อคนที่อยู่ตรงหน้า ....ผมจับปลายนิ้วภัทรให้ดันลึกเข้าไปในลำคอถอนจะดึงถอนนิ้วนั้นออกมาจากปากอย่างเสียดาย ...น้ำลายลื่นไหลเยิ้มออกมาจนเลอะไปทั้งมือภัทร ผมเลียน้ำลายนั่นจนหมดแล้วค่อยๆรวมความกล้าของตัวเอง...เพื่อร้องขอ....
....
.
"....ภัทร ....ช่วยเราที....ไม่ไหวแล้ว....... "
.
.
.
.ภัทร อมยิ้มล้อๆแล้วเอียงคอมองผม....ริมฝีปากเราแนบกันเนิ่นนาน .......แล้วค่อยๆห่างออกจากกัน ...ตัวผมสั่นระริกไปด้วยความต้องการ เมื่อภัทร เหมือนแกล้งทำทุกอย่างให้ช้าลง ปลายนิ้วภัทร อ้อยอิ่งลูบเกี่ยวถอดบ็อกเซอร์ผมออก เหลือแต่ตัวภัทร ที่ยังสวมกางเกงยีนส์อยู่ มันช้าไปหมด ช้าจนผมอยากจะยัดตัวเองให้กลืนแท่งเนื้อของภัทรเสียเอง.....ภัทรกำลังแกล้งผมชัดๆ ....
ปลายนิ้วที่เคยสอดใส่เข้ามาในปากผม ค่อยๆ ถอดกางเกงยีนส์ออกอย่างช้าๆ มันช้าเกินไป .....จนผมต้องหันมารูดแกนเนื้อของตัวเอง .....
เสียงครางของผม ค่อยๆหลุดออกมา ภัทร หัวเราะในลำคอ...แล้วดันผมให้ผลิกตัวหันหลัง....ในท่าคลาน...ผมเผลอครางออกมาเมื่อรู้สึกถึงปลายลิ้นเย็นที่เลียรอบๆ ช่องทางของผมและเริ่มจะเลียหนักๆที่ลูกบอลทั้งสอง ผมเกร็งตัวแน่นตอนที่บอลทั้งสองลูกถูกดูดเบาๆเข้าปากภัทรแล้วถูกสัมผัสย้ำด้วยลิ้นและน้ำลาย ....
มันกระสันอยากจนผมเผลอหลุดส่งเสียงคราง...อย่างควบคุมไม่อยู่....ผมอยากได้มากกว่านี้ มือผมเกร็งกำแน่นกับผ้าปูเตียง สะโพกยกสูงให้ ภัทร แนบหน้าเข้ามาใช้ลิ้นและริมปากดูดเลียหนักๆ ....น้ำลายลื่นๆของภัทร เยิ้มฉ่ำไปทั่วช่องทาง....เมือกลื่นที่ภัทรคายออกมาถูกรูดช่วยให้นิ้วของภัทร แทรกนำเข้ามาในตัวผม ...จากหนึ่งเป็นสอง ...ที่ดันเข้ามาจนสุด ภัทร กดย้ำนิ้วสองนิ้วเข้าออกในตัวผม ช้าๆ แล้วดึงออกมาจนมีเสียง....
......เมือกลื่นถูกใช้ชโลมแกนเนื้อของภัทร อีกครั้ง เพื่อให้มันลดแรงเสียดที่จะแทรกผ่าน ตัวผม ......ความคับแน่นของแท่งเนื้อค่อยๆดันเข้ามา ดันเข้าแล้ว ถอนออก...ช้าๆ แล้วดันเข้ามาอีกจนสุดโคน ...ที่ผมสัมผัสได้ถึง เนื้อบอล ที่ กระทบแก้มก้นผมทุกครั้งที่ภัทร เร่งแรงกระแทกบดเข้ามา ......
"อะ...อ้า!! อ่ะ....อื้อออออออ!!! ภัทร!!! ภัทร!! เร็ว...เร็ว...อื้อออออ!! "
ผมร้องขอให้มันมากกว่านี้ ให้มันยิ่งกว่านี้ ...เหมือนกำลังกินของเผ็ดร้อน ทั้งๆที่แกนเนื้อของภัทร มันเย็นเฉียบ...แก่นเนื้อที่กระทุ้งเข้าออกในตัวผม อร่อยจนผมอดสวนกระแทกสะโพกของตัวเองให้ รับสัมผัสที่ภัทรส่งมาไม่ได้ .....
ภัทร กด คอผมให้ก้มแนบหน้าลงกับพื้นเตียง...ก่อนจะอัดแรงกระแทกซ้ำถี่ เสียงคราง....ของผมขาดหายไปตามจังหวะแรงกระแทกกระทัน ....
...
จะเกือบถึงจุด...ภัทรกลับถอนแกนเนื้อที่ผมกำลังอร่อยกับมันออก....ภัทร แนบริมฝีปากเข้ามาแล้ว สั่งผมเบาๆ
"กลิ่นเลือดในปาก....หมอทำให้มันมีตัวตนทีสิ....ช่วยภัทรหน่อยนะหมอ....เร็ว...จะได้สนุกกันต่อ...."
ผมเลียริมฝีปากตัวเองพื่อลิ้มรสชาติของเศษเลือดที่ติดอยู่ ความรู้สึกบางอย่างค่อยๆไหลซึมเข้ามา.......ความรู้สึกและรสชาติของ ผู้ชายที่เรียกตัวเองว่า....
'เวย์'
"ภัทร ลอกคราบ....แล้วก็กินเข้าไปแล้ว......หมอช่วยภัทรหน่อยสิ...ภัทร ต้องใช้คุณเวย์...."
ผมยังไม่ทันทำอะไร ภัทรก็ลุกออกจากเตียงไป.....แล้วกลับมาใหม่พร้อมมือถือของใครสักคน ภัทรวางมือถือนั่นลงข้างๆ เตียง แล้วหันมาหาผม...
ริมฝีปาก ปิดสนิทกับริมฝีปากผม .....ภัทรก้าวลงเตียงไปแล้วดึงให้ผมตามลงไปด้วย
"เล่นขอบเตียงดีกว่าหมอ....ภัทรตัวเล็กกว่าหมอ ...เล่นข้างหลังไม่ถนัดเลย...."
แผ่นหลังผมแนบกับเตียงผ้า แต่ตั้งแต่ช่วงเอวลงไป เลยออกไปนอกเตียง ภัทร ยืนอยู่ปลายเท้าผมแล้วค่อยๆ จับขาผมอ้าออก ตัวผมเริ่มสั่นเมื่อต้องมารับรู้ภาพที่มันฟ้องว่าแกนเนื้อของภัทร ค่อยๆ แทรกเข้ามาในตัวผมร่างกายผมมันตอดรัดมากกว่าทุกครั้ง ภัทร ดันมันเข้ามา แล้วโยกออก... ก่อนจะดันเข้ามาใหม่ จนทุกอย่างเริ่มลื่นไหล เสียงครางของผมถึงได้ผสมกับเสียงของเนื้อที่กระทบกัน ภาพที่แกนเนื้อของภัทร ผลุบเข้าออกในช่องทางผม...ภาพนั่นทำเอาผมโคตรอายตัวเอง...
"เห็นรึเปล่าหมอ....หมอกำลังกลืนภัทรเข้าไปหล่ะ.....สุดยอดเลยหมอ ตอดมากว่านี้อีกสิ....อืมส์...หมอโคตรน่ารักเลย...อ้า!!"
...................
..............................'ครืนนนนนนนน!!!!'.............
เสียงสั่นของโทรศัพท์ดังขึ้น ในขณะที่ ภัทร ยังโยกกระแทกบดเข้ากับสะโพกผม ......รอยยิ้มเย็นปรากฏออกมาทันทีที่ ภัทร เอื้อมมือหยิบโทรศัพท์นั้นมาดูโดนไม่ยอมหยุดขยับสะโพก....แรงโหมยิ่งแรงขึ้น....
"ปลา....กำลังตอดเหยื่อแล้วหมอ.....หมอเรียกคุณเวย์ขึ้นมาหน่อยสิ.....แต่อย่าให้หลุดนะ....."
โทรศัพท์เครื่องเล็กถูกยื่นให้ผม ภัทร ก้มลงมากอดผมไว้แล้วเพิ่มแรงกระแทกกระทันที่ยิ่งถี่ขึ้นอีกกับช่องทางของผม...
"รับสายแล้วคุยหมอ.....หมอรู้ดีกว่าหมอต้องทำอะไร..."
ผมหายใจเยาวเข้าปอด และเริ่มตั้งสมาธิเพื่อรับสาย รับสายทั้งๆที่ภัทร กำลังสนุกกับร่างกายผมอยู่ ...
เสียงที่โทรมาเป็นเสียงของหมอกร.....ผมคุยกับหมอกรในน้ำเสียงของ คนที่ชื่อเวย์ ...และแทบจะหลุดครางทุกครั้ง ที่ ภัทร กระแทกตรงจุดบางจุดในตัวผม ซ้ำๆ ....ผมกำลังกล่อมให้หมอกรลงมาเซ็นเอกสารวันนี้ และถ้าฟังไม่ผิดหมอกรพาเพื่อนมาด้วย....เรานัดเจอกันในร้านอาหารแห่งหนึ่งในตัวเมืองราชบุรี ....สติผมเริ่มจะหายไปแล้วเมื่อภัทร เพิ่มแรงกระแทกเร็วและแรงขึ้น...ผมขอตัววางสายก่อนจะครางเสียงดังเมื่อภัทร กระแทกและควานแกนเนื้อในตัวผม.....เงยหน้ามาเจอภัทร ที่ยิ้มเจ้าเล่ห์...แต่ช่วงเอวไม่ได้หยุดขยับเลยแม้แต่น้อย....
"สัตว์ประหลาด...."
ผมบ่นว่ากับคนที่กระทำชำเราร่างกายผมอย่างไม่ปรานี ....ภัทร ยิ้มและดึงมือผมทั้งสองข้างให้ลุกขึ้นมา..
...โอบกอด....แน่น...
"งั้นเรามา..ทำรัก...กันแบบสัตว์ประหลาดไหม...เสือน้อย...."
....
.. ..
.
.
.
.
รสชาติของเลือดถูกป้อนเข้าริมฝีปากผม ผสมกับเมือกลื่น ........ผมนั่งทับและขย่มตัวอยู่บน ตัวภัทร ที่เอนพิงหัวเตียง เมือกลื่นที่ภัทร สำลอกออกมาเลอะไปทั้งหน้าอก มันเป็นเมือกใส ไม่ใช่ เมือกสีเขียวที่ผมเคยเห็นในครั้งแรก...ตอนนี้ ผมได้แต่ไล่รุกจูบพร้อมดูดกลืนลิ้นที่ส่งมาให้อย่างกระสันอยาก คมเขี้ยวผมกัดขย้ำฝังเข้ากับช่วงไหล่ภัทร...เลือดสีสดทะลักออกมาไม่ทันทีผมจะดูดกลืน...รสชาติของเนื้อหวานที่ผมละเลียดชิม....นานเท่าไหร่แล้วที่ผมไม่ได้รับรู้ถึงรสหวานของเนื้อหนัง......ภัทร ส่งเสียงคราง ในลำคออย่างสบอารมณ์เมื่อผมขย่มขยับเอง....เราเริ่มตักตวงร่างกายของกันและกัน....ความชาวาบมันเข้ามาที่ลำคอผมเมื่อภัทร กัดฝังเขี้ยวลงมา ความกระสันอยากมันเกินจะทนแล้ว ผมเร่งตัวเองให้แรงบดของสะโพก รูดรัดกับแกนของภัทร ..ครั้งนี้ไม่ใช่ผมที่ไม่พอ...ภัทร ผลักผมลงไปกับเตียง แล้ว ถอดแกนตัวเองออก ก่อนจะเสียบสวนเข้ามาทีเดียวมิดด้าม ....แกนกายผมกระตุกวูบ จนน้ำหล่อลื่นไหลเยิ้มผสมน้ำคาว....ที่มันไหลกระเซ็นออกมาทุกครั้งที่ภัทร กระทุ้งแทกเร็วและแรงกว่าทุกครั้ง ....
"ภัทร..!!...ภัทร !!! เร็ว..เร็ว ...ฮื้ออออออ..เร็ว!! เร็วกว่านี้ ..อะอะอะ!อ้า!!."
สมองผมสว่างโล่ง...แต่เสียงกรีดร้องกับดังจนผมอายตัวเอง กลื่นคาวเลือดหวาน ...ที่ดูดเลียได้จากตัวภัทร มันทำให้ผมเริ่มหมดสติ จุดบางจุดในตัวผม ภัทร กระแทกอัดได้อย่างไม่ต้องร้องขอ ...ร่างกายผมเป็นของ ภัทร เป็นของ ภัทรทั้งหมด.....
"ไม่พอใช่ไหมหมอ??...ขึ้นมาเล่นเองเถอะน่า....ทำเวลาหน่อย...มีนัดกับหมอกร"
ภัทร รวบตัวผมขึ้นมาแล้วกอดไว้แน่น เราแนบชิดกันจน แกนกลางของผมดันชนกับ ช่วงท้องของภัทร ภัทรเอนตัวนอนลงให้ผมเป็นฝ่ายอยู่ข้างบน มือข้างหนึ่งจับเอวผมนำให้รู้จังหว่ะในการตอดรัดและขึ้นขย่ม...ส่วนอีกข้าง ภัทร ค่อยๆ จับ และขยับรูดแกนกลางของผม ผมเอนตัวยกสะโพกตัวเองโดยเท้าแขนทั้งสองข้างไปข้างหลัง เงยหน้าสูดลมหายใจเข้าไป ก่อนจะ ยกขย่ม...ตามความต้องการของใจตัวเองแรงขึ้นเร็วขึ้น รัวกระแทกจน ทั้งตัวผมสั่น......ผมเร่งแรงจนตัวเองร้องเสียงหลงเมื่อแกนกลางของผมในมือภัทร มันเกินจะอดกลั้นน้ำกาม ที่พุ่งกระฉอกเลอะไปทั้งแผงอกภัทร....ผมหมดแรงนอนราบลง ทั้งๆที่ของๆภัทร ยังคาอยู่ในตัว ... สิ่งที่ผมทำแค่การปลุกอารมณ์ของสัตว์ประหลาดตัวหนึ่ง ...ภัทรค่อยๆ ลุกขึ้นมา แล้ว ดันมันเข้ากับ ช่องทางผมอีกครั้ง
"ของจริงหล่ะนะหมอ...."
เสียงพร่ากระซิบเข้าซอกหู .....แรงของคมเขี้ยวงับตรึงล็อกผมไว้กับที่ โดยไม่ให้ขยับหนี......แรงหนักๆกระแทกเข้ากับช่องทางผมก่อนมันจะค่อยๆโหมแรงขึ้น จนผมจุก...แกนกลางผมตั้งชันขึ้นอีกครั้งเมื่อสัมผัสดิบมันค่อยๆก่อตัวเสียงหวีดร้องของผมหลุดออกมาจากปาก เมื่อภัทรใช้สองมือจับล็อกเอวผมไว้แล้วดันสวนกดแรงทั้งตัวกระแทกย้ำซ้ำๆถี่ จนของเหลวที่มาจากแกนเนื้อนั่นพุ่งฉีดเข้ามาในตัวผม.............ภัทร ขยับ มันออกแล้วบดเข้ามาใหม่ และอีกครั้งที่ภัทร เริ่มขยับเข้าออกจากเบาเป็นแรง ......ผมไม่เคยลืม....คนอย่างภัทร..ไม่เคยพอจนกว่าจะถึงเวลา.....
....
.ผมปรือตามองนาฬิกาเรือนใหญ่..ตอนนี้ บ่ายโมง....อีกกี่ชั่วโมงกันนะที่จะถึงเวลาที่ ภัทร นัดหมอกรไว้ ....
......."หมอ....น่ารัก....ภัทร ...อยากกินหมอเข้าไปทั้งตัวเลย...."
..
.เสียงกระซิบของภัทร พร่าเลือนอยู่ข้างๆหู ผมหมดแรงจนแทบจะขยับตัวไม่ได้ แต่ภัทร ยังไม่หยุดที่จะโหมแรงสอดใส่รุกเข้ามาในตัวผม.....
..
.
......นี้ผมคิดดีแล้วใช่ไหม? ที่ยอมรับข้อเสนอของ ภัทร .....
-
แอบสงสารพี่หมออ่า โดนใช้งานซะคุ้มเชียว เฮ้อ. . .
-
:m25: :m25: พี่หมอ โดนหนักเลย
อยากรู้ว่าตอนหน้า หมอกรมา จะเกิดอะไรขึ้นนะ รอนะค่ะ o13 o13
-
..........................................................
เฮือกก.... :m22:
พี่เสือของเรากลายเป็นแมวน้อยเชื่องๆไปเลยอ่ะ >///<
"งั้นเรามา..ทำรัก...กันแบบสัตว์ประหลาดไหม...เสือน้อย...." ไม่รู้เป็นบ้าอะไรอ่านประโยคนี้จบปุ๊บ แอบกรี๊ดดังๆในใจ ฟินได้อีก :oo1:
กว่าจะอ่านจบ อ่านไปซับเลือดไป แหมๆเสือน้อยนี่เวลาเครื่องติดแล้วก็ไม่ใช่เล่นเลยนะจ๊ะตัว :o8:
อา...บทอัศจรรย์ของสัตว์ประหลาด มันช่างร้อนแรงยิ่งนัก :m10:
.เหมือน เพชรฆาตรยื่นดาปให้ นักโทษประหาร ตัดหัวตัวเอง .....แววตากับรอยยิ้มที่เพชรฆาตร>>>เพชรฆาต ดาบ
น้ำตามันไหลลงมาโดนไม่รู้ตัว>>>โดย(รึป่าวอ่ะ)
เหมือนจุกผาน้ำหลุด>>>ฝา
ในลำคอถอนจะดึงถอนนิ้ว>>>?
ริมฝีปากเราแนบกันเนินนาน>>>เนิ่น
แล้วดันผมให้ผลิกตัวหันหลัง.>>>พลิก
ที่ลุกบอล>>>ลูก
ของผมขาดหายไปตามจังหว่ะแรงกระแทกกระทัน ...>>>จังหวะ กระทั้น
ผมเลียริมฝีปากตัวเองพื่อ
เมื่อต้องมารับรุ้
หยิบโทรศัพท์นั้นมาดูโดนไม่ยอมหยุด
เพิ่มแรงกระแทกกระทัน
ผมหายใจเยาว
เซ็นต์เอกสารวันนี้>>>เซ็น
อย่างไม่ปราณี>>>ปรานี
สำลอกออกมา>>>สำรอก
เสียงกรีดร้องกับดัง>>>กลับ
ให้รู้จังหว่ะ>>>จังหวะ
ตั้งชั้น>>>ชัน
-
พี่หมอแย่แล้ว
-
แอบสยองนิดๆ กับสัตว์ประหลาด
แต่หมอโดนหนักอ่ะ
-
งานนี้พี่หมอ รับไปเต็มๆ
-
กรี๊ด... :m1:
เสือน้อยโดนจัดหนักอ่ะ :oo1: :m25:
-
รักแบบสัตว์ประหลาด
ก็ดีไปอีกแบบนะ .. :m3: :m3:
ชอบหมอ น่ารัก
-
ความเข้าใจมันยังมาไม่หมด ถ้าจะให้มาหมดเราต้องตามไปอ่านอีกสองเรื่องใช่มะนี่ :z3:
กำลังตามอยู่ แต่ก็เยอะหลือเกิน ต้องค่อยๆอ่านไปทีละนิด จบแล้วค่อยกลับมาอ่านเรื่องนี้ใหม่อีกรอบ :laugh:
แต่หมอสัตราอะ ไม่ใช่แบบที่คิดเลยนะเนี่ย :m20:
-
:o8:สารภาพว่าอ่านตอนพิเศษนี้ไปหลายรอบมาก อรั้ยย แบบว่าฟินอะ รุนแรงแต่ก็สมยอม สัตว์ประหลาดแล้วไง ก็รักใช่ปะหล่ะเสือน้อยย ฮึฮึ หลังจากนี้พอได้เจอหมอกรกะเพื่อนแล้วเรื่องก็จะจบแล้วใช่มะ หลงรักเรื่องสั้นนี้จริงๆนะ แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวไปลุ้นเรื่องอื่นต่อก็ได้ คนเขียน สู้ๆ :mc4:
-
เพชร diamond
เพชฌฆาต executioner,killer
-
[เรื่องสั้น วรรคที่ ๑๑-๑๔....สาป....รากไทร...# ๑๑]
.
เป็นผมนี้ ลำบากจริงๆลอกคราบแต่ละที แสนยากลำบาก...และที่ลำบากกว่านั้น....ก็ตรงที่....มี 'เมีย' เป็น 'สมิง' ขี้ใจน้อย....นี่หล่ะ.....ลำบากที่สุด
V
V
V
:laugh: :laugh: ลำบากที่ต้องงอนด้วย :oo1: :oo1: หรอภัทร
อ่านแล้วชอบมากค่ะ ยิ่งตอนหลังที่ภัทรงอนแล้ว หมอน่ารักน่า... :oo1: :oo1: :oo1:...มากค่ะ
ใกล้จบแล้ว :mc4: :mc4: แต่เรื่องอื่นก็ยังมีต่อใช้ไหมค่ะ รอตอนจบของเรื่องนี้นะค่ะ
รักคนเขียนมากๆๆค่ะ :L1: :L2: :L1: :กอด1: มาไวๆๆนะค่ะ :z13: :z13: :z10: :z13: :z10: :z13:
-
ม....หมอเป็นเคะเหรอเนี่ย :a5:
คิดว่าหมอเป็นเมะนะนี่ แต่เป็นเคะก็น่ารักไปอีกแบบ อ่านแล้วลุ้นมากๆเลยค่ะ รอตามต่อไปนะคะ o13
-
ภัทรนี่ ใช้งานเสือน้อยคุ้มไปเปล่าเนี่ย รอคอยหมอกรกะ ดินมา อยากรู้จริงว่าสองคนนี่จะมีจุดจบอย่างไร
-
[เรื่องสั้น วรรคที่ ๑๑-๑๔....สาป....รากไทร...# ๑๒-จบ]
[พี่กร.......หนามเตย.....รักพี่กรนะ.....รัก.....รักมากที่สุด.....รักมากที่สุดเลย....... ]
เสียงกระซิบมันดังขึ้นมามากกว่าเดิม....เสียงสะท้อนของซากศพ......มันสะท้อนเป็นวงเหมือนแรงกระเพื่อมบนผิวน้ำ....
..
.
........ริมตลิ่งน้ำ สายลมพัดโชยเอื่อย.....พารากไทรให้เรี่ยละผิวน้ำเป็นวงกระเพื่อม......
ภัทร ยึดจับมือคุณหมอไว้ แล้วค่อยๆ ก้มลงเอื้อมมือสัมผัสผิวน้ำ รากไทร สั่นไหวตามแรงลมเสียงเพรียกเหมือนจะดังขึ้นเรื่อยๆ ..ฟองพรายน้ำผุด เอาตะกอนดินเลนสีดำให้ลอยขึ้นเหนือผิวน้ำมันแพร่กระจายเป็นวงกว้างเหมือนสาหร่ายสีดำที่แตกแขนง สาหร่ายโคลนที่มีชีวิต กำลังพยายามรวมตัวกันเป็นรูปร่าง....และตะกาย ตัวเหนือผิวน้ำเพื่อสัมผัสปลายนิ้ว เด็กหนุ่ม.....เหมือนฝูงมดที่ รวมตัวกัน หาชิ้นเนื้อสด........
.................
...ภัทรไม่ได้ถอยหนีหรือ หวาดกลัว ปลายนิ้วนั้นมีแต่พยายามเอื้อมสัมผัส โคลนสีดำที่เกาะรวมเหนือผิวน้ำ...
"หนามเตย.....กลับไปกับพี่นะ.......เพชร.....รอหนามอยู่นะ....รอหนามมาตลอด....พี่มารับหนามแล้วนะ...กลับ...ไปด้วยกัน....กลับไปกับพี่นะ...."
.....ฟองพรายน้ำสีโคลน ผุดขึ้นจากเบื้องล่าง แล้วคว้ากระชากดึงร่าง ภัทร ให้โน้มลงไปใกล้ผิวน้ำ ที่ยังไม่ตกลงน้ำตามแรงดึงก็เพราะแรงขืนจากมือคุณหมอที่ยังจับยื้อร่างภัทรไว้สุดกำลัง !!
ทุกอย่างมันผิด! สิ่งที่ภัทรเห็นสะท้อนผ่านผิวน้ำ ไม่ใช่ภาพของหนามเตย ผิวน้ำที่ก่อตัวนูนสูงขึ้น เป็นรูปร่างของหญิงสาวผมยาว .....แววตาสีขาวขุ่น...จดจ้องเข้ามาในแววตา ปลายนิ้วเย็นเฉียบ สัมผัสผ่านแก้ม ภัทร แล้วประคองจูบอย่างแผ่วเบา.....
[...เพชร รัก พี่จ๋า.....ด้วยกันนะ...มาอยู่ด้วยกัน.......เพชร.....เหงา....เหงามากเหลือเกิน...พี่จ๋า.. ]
เสียงกระซิบผ่านลำน้ำมันดังสะท้อนจนปวดหัว ความรู้สึกอึดอัดมันแทรกซึมเข้ามา ทุกอย่างมันไม่ใช่อย่างที่คิด.....เสียงกระซิบที่อยู่ข้างหู เป็นเสียงของหนามเตย ที่ผ่านมาจาก เพชร.........ภัทร เพิ่งคิดได้ ......นั่นสินะ...ทำไม? ไอ้หมอถึงไม่เคยเห็นหนามเตย ...ทำไมไอ้หมอถึงเห็นแต่เด็กผู้หญิงที่คอยตามติด ....ทำไมไอ้หมอถึงไม่เคยได้ยินเสียงกระซิบเรียก.....
...เพชร.......ยึด หนามเตยไว้ .....ยึดไว้ไม่ให้...ออกมาหา หมอกร.....สิ่งที่ผ่านออกมาได้ มีเพียงเสียงเรียกที่เลือนลาง แค่เสียงที่ส่งผ่านออกมาได้ เสียงที่ส่งผ่านความเหงา....
เพราะอย่างนี้สินะที่ทำให้หนามเกือบจะดึงไอ้หมอให้ลงไปอยู่ในน้ำด้วยกันเพราะ ....เหงามากสินะ..........
ภัทรได้แต่ยิ้มให้กับ หญิงสาวเบื้องหน้า.....มืออีกข้างที่ไม่ได้ ยึดจับกับมือคุณหมอ.....ค่อยๆ ลูบผิวน้ำที่เป็นภาพใบหน้าหญิงสาวเบาๆ ....สิ่งที่ทำได้คือการปลอบประโลม.....
"เพชร...ไม่ต้องเหงาแล้วนะ...จะไม่เหงาแล้ว....พี่จ๋า...จะไม่ให้เพชรเหงาแล้ว....เพราะอย่างนั้น...เพชรปล่อยเถอะนะ....เพชรปล่อยหนามเตยไปเถอะนะ....อย่ารั้งหนามเตยไว้อีกเลยนะ...เพชร...ปล่อยน้องไปเถอะนะ............"
....ใบหน้าหญิงสาวยื่นเข้ามาจนเกือบชิด....เสียงกระซิบประโยคเบา.....กระซิบข้างหูภัทร....ก่อนใบหน้าจะเลื่อนลงมาสัมผัสแนบกับริมฝีปาก......
....แล้วค่อยๆ ไหลลงไปรวมกับผิวน้ำ.......เหลือเพียง ...ตะกอนขุ่นของดินโคลน....
...
......................................................................
...
......" มึงเป็นใคร?...."
ปลายกระบอกปืนสีดำสนิทกดจ่อลำคอ...เด็กหนุ่ม ....ดินขืนแรงกดปลายกระบอกปืนเย็นลงไปอีกเมื่อร่างที่เขาคร่อมทับอยู่...เหมือนจะขัดขืน......
....
....หลายวันก่อนหมอกรโทรมา.... โทรมาบอกเขาเรื่องของเล่นใหม่ที่ชื่อ หนามเตย ...'หนามเตย'......ชื่อนั้นเขาไม่เคยลืม ....ครั้งแรกที่ได้ยินชื่อนั้น เขายังแซวหมอกรเลยว่า ผิดคนแล้ว ....แต่การที่หมอกร ยืนยันว่าเด็กที่เป็นของเล่นชิ้นล่าสุด คือ หนามเตย เรื่องนั้นทำให้เขาต้องรีบมาก่อนเวลานัดของหมอกร....
....เขาหลบใครบางคน....ที่เพิ่งเดินออกไปข้างนอก ในตอนที่เขาหลบเข้ามาในบ้านพัก ......
นั่นทำให้ทุกอย่างง่ายขึ้น ......เขาเดินเข้ามาในบ้านเพื่อพบกับ เด็กหนุ่ม ที่หมอกรเรียกว่า 'หนามเตย' เด็กหนุ่มที่นอนขดตัวนิ่งในผ้าผืนหนา .....
ดินแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง ว่าเด็กหนุ่มนี้ คือ หนามเตย .... เหมือนมันเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติ รู้ตัวอีกทีเขาก็ขึ้นคร่อม เด็กหนุ่มบนเตียงนั่นแล้ว ปลายกระบอกปืนสั้นไล่ไปตามรอยช้ำแดงบนผิวหนังที่มีขึ้นแทบจะทุกส่วน.....ในส่วนลึก ดินปฏิเสธว่านี่คือ หนามเตย แต่ในความรู้สึก เขารับรู้ได้เลยว่า เพื่อนของเขาที่ชื่อเวย์ เล่นสนุกกับร่างกายเด็กหนุ่มนี้แล้ว....
....รอยยิ้มเริ่มมีขึ้นที่มุมปาก....ถึงจะรู้ว่า นี่ไม่ใช่หนามเตย แต่ภาพเดิมๆมันก็ยังลบไม่ออก ....จะเป็นใครก็ช่าง.....ถ้าลองไอ้กร กับ ไอ้เวย์กินเข้าไปแล้ว......มันก็ไม่เสียหายอะไร ถ้า เขาจะกินต่อ......
...ดินใช้ฝ่ามือตบปลุกเด็กหนุ่มให้ตื่น......ปากกระบอกปืน จ่อเข้ามาทันทีที่เด็กหนุ่มลืมตา....ดินจุ๊ปากเบาๆ ให้เด็กหนุ่มรู้ว่า .....จะต้องเงียบ .....ปลายกระบอกปืนย้ายมากดที่ช่วงเอวเด็กหนุ่ม ...ก่อน ปลายจมูกดินจะฝังกด ลงบนลำคอเนียน ...ลิ้นร้อนไล้เลียผิวเย็นๆ อย่างหื่นกระหาย .... ไล่เลียให้ครบทุกรอยจ้ำที่มีขึ้นมาก่อนหน้านี้ ....นานจนพอใจถึงได้ ก้มลงไปกัดย้ำริมฝีปากอิ่มของเด็กหนุ่มอีกครั้ง.....
"ไอ้กร บอกว่ามึงเป็น หนามเตย......ไอ้เวย์เองก็เล่นมึงแล้วสินะ....แต่กูรู้ว่ามึง 'ไม่ใช่' ......... มึงเป็นใคร?...."
ปลายกระบอกปืนสีดำสนิทกดจ่อลำคอ...เด็กหนุ่ม ....ดินขืนแรงกดปลายกระบอกปืนเย็นลงไปอีกเมื่อร่างที่เขาคร่อมทับอยู่...เหมือนจะขัดขืน......
".....แกฆ่า.... หนามเตย ?"
'ปึก!!'
กระบอกปืนตบเข้าปากเด็กหนุ่มทันทีที่คำถามนั้นหลุดออกมา....เขาจ่อปากกระบอกปืนกดลงลำคอเด็กหนุ่มอีกครั้ง พร้อมกระซิบเบา.....
"ของเล่นไม่มีสิทธิ์ถาม....."
ริมฝีปากอิ่มมีเลือดซึมออกมา แววตาสีแปลกที่จ้องตอบกลับทำเอาเขาเสียววาบ มันไม่ใช่แววตาตื่นตระหนกด้วยความกลัว... แต่มันเป็นแววตา....ที่ทำเอาเขาอดรู้สึกไม่ได้ว่า....เขาไม่ใช่คนที่กำลังคุมเกม.......รอยยิ้มที่มุมปากเด็กหนุ่ม ....กับเสียงลมหายใจ ฟืดฟาด ด้านหลัง ทำให้เขานิ่งเกร็ง กลิ่นสาบของอะไรบางอย่างฉุนเข้าจมูก.......
"ดิน..."
เสียงที่คุ้นเคยร้องเรียก ดินหันหลังกลับไปมองทั้งๆที่ยังจ่อปากกระบอกปืนไว้ที่เด็กหนุ่ม .....เขาถอนหายใจยาวเมื่อ เห็นเจ้าของบ้านพัก กำลังเดินเข้ามาใกล้ .....
.....
ไอ้เวย์...........
"มึงทำอะไร?"
เจ้าของบ้านพักเอ่ยปากถามเขา.... ดินลดปืนลง ในจังหวะที่ แรงตบหนักๆ ตบเข้ากกหูเขาอย่างจัง.....กระดูกช่วงคอเขาลั่นเอียด มันค้างเกร็งอยู่อย่างนั้น เหมือนจับล็อก ....ดิน ทรุดตัวลงนอนนิ่ง...เขาปะติดปะต่อลำดับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ ....ทุกอย่างมันสับสน ....
แม้แต่ภาพเพื่อนสนิทที่คุ้นเคย...ภาพร่างนั้นก็กำลังแปรเปลี่ยน ....มันไม่ใช่ไอ้เวย์ แต่มันกำลังเป็นเหมือน สัตว์อะไรสักตัวที่สวมชุดของไอ้เวย์.......ดินสำลักไอ ลิ่มเลือด ที่ค้างอยู่ในคอออกมา ขณะที่ เด็กหนุ่มพยุงตัวขึ้นล้วงหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าของเขายื่นให้สัตว์ ในชุดหนังของไอ้เวย์ ดินเพิ่งสังเกต ....เสือ...มันเป็นเสือที่สวมหนังไอ้เวย์!!!
"หมอ...คุยกับ หมอกรหน่อยสิ....บอกพรุ่งนี้ให้ไปรอที่นั่นเลย ....วันนี้คงไม่ทันแล้ว ...."
อุ้งมือใหญ่ที่ ยื่นออกมาของเสือตัวนั้น ค่อยๆ กลายเป็น มือของมนุษย์..... และน้ำเสียงที่กำลังคุยสาย มันเป็นเสียงของเขา......เสียงของตัวเขาเองชัดๆ!!
......
"จุ๊ๆๆ ของกิน ไม่มีสิทธิ์พูดนะ...."
เด็กหนุ่มนั่น กระซิบข้างหูเขา ก่อนจะปิดฝากระโปรงรถลง ขังเขาไว้.......ใต้กระโปรงรถ...
...
......................................................................
........การมาพบหมอกรครั้งนี้ไม่มีอะไรมาก แค่มาคุยเรื่องสัญญาและข้อตกลงเล็กๆน้อยๆ.... ภัทร ไม่ได้สนใจ เรื่องเพื่อนที่หมอกรบอกว่ามาไม่ได้ ....แต่สนใจสายตาหมอกรมากกว่า ........สายตาจาบจ้วงของหมอกรปิดไม่มิดในทุกครั้งที่มองมา ..........มันดูน่าอึดอัด ...เกินไป....เมื่อสายตานั้นเหมือนจะแทะเล็มรอยทุกรอยที่ปรากฏบนตัว ภัทร .....บรรยากาศเริ่มแปลกไปแต่ถึงอย่างนั้น หมอกรก็จรดปากกาเซ็น หนังสือมอบกรรมสิทธิ์จนได้ ......คุณเวย์นั่งนิ่ง....ไม่ปริปาก ...พอ หมอกร ถาม คำตอบที่ได้มายิ่งทำให้หมอกรหัวเราะร่วน....
"เมื่อยตัว...."
คุณเวย์ตอบแค่นั้น แค่ร่องรอยบนลำคอและช่วงแขนที่เขียวช้ำ มันก็พอบอกอะไรได้กลายๆ ภัทรนั่งได้ไม่นาน ทันทีที่อาหารมาถึง ภัทรขอตัวเข้าห้องน้ำ......โดยมีหมอกรลุกเดินตามไปด้วยแววตากระสันอยาก.......
..
.
.
...
......................................................................
..................
[พี่กร.......หนามเตย.....รักพี่กรนะ.....รัก.....รักมากที่สุด.....รักมากที่สุดเลย....... ]
เสียงกระซิบมันดังขึ้นมาข้างๆหู มันไม่ใช่เสียงแผ่วๆเลือนลางเหมือนที่เคยได้ยินมาตลอด แต่มันชัดเจนจน สัมผัสได้ ....
....
.
.
หมอกร พยายามลืมตา แต่รอบข้างมันมืดไปหมด จะมีก็แค่ แสงสลัวๆ ที่ต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะปรับสายตาให้ชินกับภาพรอบข้าง...กลิ่นสาบฉุนฟุ้งขึ้นจมูกทุกครั้งที่หายใจเข้าปอด.... หมอกรลองควานมือคลำไปทั่ว สิ่งที่สัมผัสได้ มีแค่สัมผัสหยาบของพื้นปูน และเส้นยาวๆแข็งๆ เหมือนรากไม้....
[พี่กร.......หนามเตย.....รักพี่กรนะ.....รัก.....รักมากที่สุด.....รักมากที่สุดเลย....... ]
เสียงนั้นดังในความมืด....ก่อนสัมผัสเย็นจะ ค่อยๆแนบลงมาที่ริมฝีปากเขา.....กลิ่นสาบ...ฉุนจนต้องเบือนหน้าหนี...แต่ปลายนิ้วมือแข็ง จับประคองหน้าเขาไว้เหมือน ตรึงไม่ให้ขยับ
[พี่กร.......หนามเตย.....รักพี่กรนะ.....รัก.....รักมากที่สุด.....รักมากที่สุดเลย....... ]
เสียงหวาน...ที่เหมือนจะถ่ายทอดความรักออกมาในทุกถ้อยคำ เอ่ยพร่ำซ้ำๆ ....ในความมืด เขาสัมผัสได้ถึงปลายลิ้นที่ค่อยๆรุกเข้ามาในโพรงปาก จูบอย่างละมุนส่งมาพร้อมกลิ่นคาวเลือดหืน....ริมฝีปากเย็น ไล่พรมจูบไปทั่วแผ่นอก....จนไปสุดที่ กลางลำตัว....ความเย็นวาบครอบคลุมส่วนนั้นของเขา แล้ว ค่อยๆ รูดเสียดสี ....มันไม่ใช่ช่องทางที่นุ่มร้อน แต่มันเป็น เหมือน เนื้อผ้าสากๆ แข็งๆที่ ค่อยๆ ขยับ รูดแก่นกายของเขา....เสียงร้องคราง ดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของเขา เมื่อแรงกระแทกมันยิ่งเพิ่มขึ้น หมอกรพยายามเบือนหน้าหนีเมื่อ ริมฝีปากเขาถูกประกบด้วย ก้อนเนื้อ แหยะๆ เมือกลื่นที่กลิ่นเหมือนเลือดเน่า มาพร้อม ชิ้นเนื้อเย็นๆ ที่รุกไล้โพรงปาก มันเกี่ยวตวัดเข้ากับลิ้นเขา กลิ่นของเนื้อเน่า รสชาติของเนื้อเน่า .......ไม่รู้ว่านานแค่ไหน ที่หมอกร สัมผัสวนไปวนมากับ ....ความรู้สึกของร่างกายที่เปื่อยยุ่ย..............มันคงจะนานพอที่ทำให้เริ่มคุ้นชิน .....พื้นที่ ...จำกัด แค่พอตัว แต่ยังพอให้ พลิกตัวได้ ......สัญชาตญาณ...พาให้หมอกร เริ่มจะตอบกลับสัมผัสทั้งหมดอย่างเลื่อนลอย ....ริมฝีปากเขา เริ่มตอบรับกับชิ้นเนื้อเย็นส่งเข้ามา ลิ้นหมอเริ่มส่งเกี่ยวพัน และดูดกลืนน้ำเมือกลื่น กลิ่นของเลือดเน่า เหมือนจะเป็นกลิ่นที่ ปฏิเสธไม่ได้ .....การร่วมรักกับใครบางคนที่ น่าสะอิดสะเอียน เริ่มทำให้หมอมีอารมณ์ ....ในความมืดมิด หมอกร พลิกตัวขึ้น คร่อมทับ ซากเนื้อ ที่ให้ความรู้สึกเหมือนเศษผ้าหยาบๆ แกนกายถูกยัดใส่ช่องทางที่แข้งฝืด เขาอัดกระแทกแรงลงไปอย่างควบคุมไม่ได้ ถี่รัวจน ความเจ็บของแรงเสียดสีมัน เกินจะอธิบาย ....ร่วมรักกับ ซากร่างนั้นครั้งแล้วครั้งเล่า......ในความมืด....
.....
.
.
. [พี่กร.......หนามเตย.....รักพี่กรนะ.....รัก.....รักมากที่สุด.....รักมากที่สุดเลย......พี่กรล่ะ...พี่กรก็รักหนามเตยใช่ไหม?..อืมส์...... ]
.
.
.
"...รัก...ครับ....พี่กร...รักหนามเตย...."
.
........................................
...................................................................................
"ภัทร ....กลับหรือยัง?"
ไอ้หมอเรียกผม....กลิ่นใบเตยลอยมาจางๆ กลิ่นนั้นทำให้ไอ้หมอ...เริ่มขมวดคิ้ว......สายลมพัดผ่านแก้มผมเหมือนประทับรอยจูบ ไอ้หมอถึงกับเบือนหน้าหนี.....ท่าทางของมันทำให้ผมพอเดาได้ว่า มันเห็นอะไร ....
"เพชร อยู่ตรงนี้หรือหมอ?"
"อยู่...."
ผมอดยิ้มไม่ได้กับท่าทางไอ้หมอ มันชักจะน่ารักเกินไปแล้ว ...ยิ่งวันยิ่งน่ารักหว่ะ....
"หึงหรอหมอ?...."
"เปล่า..เราแค่เพื่อน เราจะไปหึงอะไร ภัทร ได้...."
ผมแทบจะสำลักน้ำลายตัวเองอยู่ๆ ไอ้หมอมันก็อึนซึนซะอย่างนั้น ไม่เข้ากับตัวเล๊ย! เห็นมันซึมๆ ผมถึงได้ พูดดีๆด้วย...พูดและอธิบายเรื่องที่มันคิดเองเออเอง
"..หมอ...สำหรับเพชร....เพชรเป็นรักแรกของ ภัทร ที่ผ่านไปแล้ว ....และภัทรก็อยากให้หมอรู้ สำหรับหมอ ....หมอเป็น ปัจจุบันที่ภัทร จับต้องและสัมผัสได้ จริง...... อย่าหึงเลยน่า เพชรไม่ได้ รักภัทร อย่างที่หมอคิดหรอก....เพชรแค่พี่ติดน้อง....จากนี้คงจะไม่มาแล้วล่ะ....เพชรได้อย่างใจแล้วนี้น่า.....ได้เพื่อนไปอยู่กับ หนามเตยแล้ว.....สมใจแล้วล่ะสิ.....ไม่เหงาแล้วล่ะ เพชร ..........หนามเตยจะไม่เหงาอีกแล้ว....."
ผมพูดพร้อมกับหลับตารับสัมผัสหอมเย็นของกลิ่นใบเตย .... ยืนอยู่สักพักผมถึงวางช่อดอกไม้ในมือลงบนหลุมศพ แท่นหลุมศพปูน ที่ติดรูปของเพชรไว้ ......เมื่อคืนลำบากไอ้หมอเหมือนกัน ที่ต้องให้ไอ้หมอ งมศพของหนามเตยขึ้นมาจากน้ำ หนามเตยถูกจับกดน้ำฝีมือ คุณดิน ความลับนี้คุณดินเก็บไว้คนเดียว....เก็บไว้ในความรู้สึกและเลือดเนื้อ ทุกครั้งที่ผมค่อยๆละเลียดชิม คุณดิน สิ่งที่ผมเห็น ยิ่งทำให้ผมสะท้อนใจ.....ผมกินเพื่อให้ตัวเองมีชีวิตอยู่ แต่คนกลุ่มหนึ่ง เล่นกับชีวิตคนอื่น เพราะความสนุก
.....หนามเตย ไม่เคยไปไหน หนามเตย รอ หมอกรอยู่ใต้ต้นไทร ที่ คุณดินซ่อนศพไว้ ส่วนเพชร เพชรกลับฉุดรั้งวิญญาณหนามเตยไว้ ด้วยความรัก แม้ตัวเองจะตาย ......เสียงของหนามเตย ส่งไปหาหมอกร .......และเสียงสะท้อนมายังผม โดยผ่านเพชร....
..........
..
.
.ทุกอย่างมันจบแล้วล่ะ .....จากนี้ไป ผมอาจไม่ได้ยินเสียงหนามเตยอีก.....
.....
.ก็หนามเตยได้อย่างที่ต้องการแล้วนิ.....
..ศพของหนามเตย ผมให้ไอ้หมอใส่ไว้ในหลุมศพนี้ หลุมศพเดียวกับเพชร ....
...ส่วนหมอกร ...ผมไม่ได้กินหมอกร ....ผมทำเหมือนที่ เพชร กระซิบขอ...
....
.........ผมใส่หมอกรลงไปในหลุมให้หนามเตย......
...
.
.ไม่เหงาแล้วหล่ะเพชร ...หนามเตยจะไม่เหงาอีกแล้ว.....
...
..
.เปลวไฟในแก้วเทียนสีเขียว ดับลง....
...ผมเก็บเศษกลีบใบไม้บนหลุมออก ก่อนจะล้วงหยิบ เม็ดสีเงินในกระเป๋า มาโปรยหยอดลงในช่องว่างของแผ่นปูนที่เปิดออก.....
ไอ้หมอมองก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ แล้วใช้แรง ขยับปิดแผ่นปูนหนาให้ทับกันสนิท .......
..................
....
.
.หมอกร...จะอยู่กับหนามเตย ตลอดไป.............
-
หมอกรกับหนามเตยฉากก่อนจบ อึ๊ยยยยย!!!!
ภัทรทำยังไงให้หมอกรไปอยู่กับหนามเตยได้อ่ะคะ
แล้วเม็ดสีเงินที่ภัทรหย่อนลงไปคืออะไรอ่ะคะ
ต้องการเฉลยค่ะ ^^
ปล. สนุกมากค่ะ ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านกันนะคะ
-
สับสนปนงง ดินทำกับหนามเตยแบบนั้นโดยที่กรกับเวย์ไม่รู้ใช่ไหมนั่น กรกับเวย์ถึงคิดว่าภัทรเป็นหนามเตย แล้วกรรู้สึกยังไงกับหนามเตยกันแน่ ทำไมถึงทำกับหนามเตยแบบนั้นได้ลงคอนะ แล้วภัทรทำไมถึงกลายเป็นแบบนั้น
-
หมอกรกับหนามเตยฉากก่อนจบ อึ๊ยยยยย!!!! ภัทรทำยังไงให้หมอกรไปอยู่กับหนามเตยได้อ่ะคะ แล้วเม็ดสีเงินที่ภัทรหย่อนลงไปคืออะไรอ่ะคะ ต้องการเฉลยค่ะ ^^ ปล. สนุกมากค่ะ ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านกันนะคะ
V
V
ให้ไอ้หมอจับหมอกรใส่ลงหลุมเดียวกับศพหนามเตยที่งมได้ใต้ต้นไทรทั้งเป็น [ตอนที่หมอกรเดินตามภัทรเข้าห้องน้ำ ที่นั่งอยู่ด้วยเป็นไอ้หมอ ไม่ใช่เวย์ที่ตายไปก่อนหน้านี้แล้ว ไอ้หมอวางยายหมอกร] / เม็ดนั้นเรียก ศุภะ เป้นไข่ของหนอนร้อยศพ มันใช่กินซากทั้งหมดที่ติดกลิ่นคนตายหรือศพ เป็นตัวทำลายหลักฐาน ใช้ทำลายหลักฐานของเวย์ที่ติดที่บ้านพักและถ้าหมอกรตาย มันก็จะทำลายซากหมอกรในหลุมด้วยเน้อ..การใช้งาน ศุภะ มีคนอ่านหลายคน ถนัดและรู้สึกว่าจะชำนาญกับการใช้ ศุภะ ยิ่งกว่าคนเขียนอีกนะ เหอเหอเหอ :try2: / ส่วนดิน ถูกยัดใส่รถไอ้หมอ ให้ภัทรเอาไปกินที่บ้าน
-
o21 o21 o21 o21 o21 o21 o21
ยังจะเก็บดินไปกินที่บ้านอีก
หมอหึงแล้วน่ารักอ่ะ
:-[ :-[ :-[ :-[
-
สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดด .....
สยิวมาก มีความสุขแล้วนะหนามเตย :freeze:
-
จบแล้ว! จบแล้ว!! จบแล้ว!!! :a9: :a9: จบแล้วฮ่ะๆๆๆๆๆๆๆ :laugh: :laugh:
เฮ่อออออออออออออ..... ตอนนี้มาตอบเม้นท์อย่างเดียวแล้วหล่ะเพราะมีอีกหลายอย่างที่ไม่เขียนลงไป กลัวอธิบายยืดเยื้อ
สิ่งแรกที่อธิบาย ของที่ภัทร อยากให้ไอ้หมอดู ของที่ใส่ไว้ในตู้ นั่นเป็น หนังของคุณเวย์ ภัทร มันกินเฉพาะเนื้อสดๆ ค่อยๆลอกหนังออก ไม่ทานหนังเน้อ...
2.ที่ไม่ได้อธิบาย แต่ถ้าใครอ่าน 29G. จะรู้ ภัทร มันไม่มีเซ็นต์เรื่อง ผี หรือวิญญาณ ถ้าอยากเห็น จริงๆ ต้องพึ่งไอ้หมอช่วย
3.หนามเตย เสียชีวิตตั้งแต่ เหตุการณ์นั้น คุณดินเป็นคนสุดท้ายที่กดหนามเตยลงน้ำ และยัดศพหนามเตยซ่อนไว้ใต้ต้นไทรริมน้ำเรื่องที่ หนามเตยเสียชีวิต หมอกร และคุณเวย์ไม่รู้ ตอนนั้นกำลังเมายา...
4.เรื่องที่ ภัทร ให้ไอ้หมอช่วย จนทำให้หมอเกือบจะโดนดึงลงไปด้วย คือ ช่วยถามเพชรหรือหนามเตยว่าศพหนามเตยอยู่ไหน
5.อีกเรื่องที่ ไม่รู้กันเพราะมีใน 29G. หมอสัตราเป็นสมิง ขอแค่มีข้อมุล หรือหนัง ของคนๆนั้น หมอกรสามารถกลายเป็นคนๆนั้นได้เลย ทั้งน้ำเสียงและรูปร่าง
6.ที่ถามว่า ทำไม ภัทร ถึงกลายเป็นอย่างนั้น....ภัทร เป็นอย่างนั้นอยู่แล้วเน้อ แต่ช่วงแรกที่เจอหมอกร ที่เห็นซึมๆหง่อยๆ เชื่องๆ เป็นเพราะ ภัทร กินยา ข่มอาการไว้ ตั้งแต่กลับมาหาหมอสัตรา...ร่างที่ภัทรใช้อยู่ตอนนี้เป็นร่างของเด็กหนุ่มชื่อ ตรินทร์ ภัทร ตัวจริงเป็น ผู้หญิง ร่างตอนนี้ยังนอนนิ่งอยู่ที่ชั้นสองของบ้านหมอสัตรา .... การสักตีตราของคุณรามเป็นการย้ายพลำ จากร่าง ภัทร [หญิง] มาไว้ที่ร่าง ตรินทร์[ชาย]
โอย......พันกันเป็นรังนกเลย สุ้ๆ ใครสงสัยอะไรถามมา เพราะขืนให้ไปอ่าน 29G. จะแย่เปล่าๆ สถิติเรื่องนั้ง 2 วันเต้มๆเน้อถ้าจะอ่านจบ เตือนแล้วนะ
-
จบแล้ว จบ จบจิงๆด้วย จบซะที ฮ่าๆๆๆๆๆ :m20:
จุดพลุ :mc4: :mc4:
อั้ยย่ะ ตอนแรกอุตส่าห์แหวะแทนหมอกร ที่ไหนได้ ดันเครื่องติดเฉย :oak: :oak:
แหมแต่รู้สึกไม่ค่อยสะใจเลยเนอะ เหมือนหมอกร ได้ตายแบบหวิวๆอ่ะ แบบว่าตายแล้วก็เสียวได้ --*
ว่าแต่หนามก็ตายตั้งนานแล้วนะ ทำไมมันยังเหลือเป็นศพอยู่อ่ะ ถ้าเป็นโครงกระดูกก็ว่าไปอย่างรึว่า..... o8
รักคนเขียนจัง 2 เรื่องละ เดี๋ยวไว้ว่างๆเค้าจะตามไปเกรียนใส่ ลูกหว้ากะเด็กเทพนะ อ่า ฮ่าๆๆ
แล้วประครองจูบอย่างแผ่วเบา>>>ประคอง
มีเพียงเสียงเรียกที่เลื่อนลาง>>>เลือน
เขาไม่ใช่คนที่กำลังคุมเกมส์>>>เกม
กลิ่นสาปของอะไรบ้างอย่างฉุนเข้าจมูก>>>สาบ บาง
ดินลดปืนลง ในจังหว่ะที่ >>>จังหวะ
ดินเพิ่งสังเกตุ>>>สังเกต
หมอกรก็จรดปากกาเซ็นต์>>>เซ็น
กลิ่นสาปฉุนฟุ้งขึ้นจมุก>>>สาบ จมูก
และเส้นยาวๆแข้งๆ >>>แข็ง
กลิ่นสาป...ฉุนจนต้องเปือนหน้าหนี...แต่ปลายนิ้วมือแข็ง จับประครอง>>>สาบ เบือน ประคอง
เสียงร้องด้วยความเจ้บปวดของเขา>>>เจ็บ
เริ่มจะตอบกลับสัมผัสทั้งหมดอย่างเลือนลอย>>>เลื่อน
และดูดกลื่นน้ำเมือกลื่น
ใส่ช่องทางที่แข้งฝืด>>>แข็ง
ไอ้หมอถึงกับเปือนหน้าหนี....>>>เบือน
ที่ คุณดินซ้อนศพไว้>>>ซ่อน
-
อ่านเรื่องนี้ ดูโปร่ง โล่ง สบาย ก่า ภัทร-ตรินทร์ เยอะเลยครับ 555 อ่านได้แบบชิลๆ สนุกมากคับ เรื่องมันกระชับดีด้วย สนุก!!!
-
สนุกมากๆ
-
อั้ยย่ะ ตอนแรกอุตส่าห์แหวะแทนหมอกร ที่ไหนได้ ดันเครื่องติดเฉย :oak: :oak: แหมแต่รู้สึกไม่ค่อยสะใจเลยเนอะ เหมือนหมอกร ได้ตายแบบหวิวๆอ่ะ แบบว่าตายแล้วก็เสียวได้ --* ว่าแต่หนามก็ตายตั้งนานแล้วนะ ทำไมมันยังเหลือเป็นศพอยู่อ่ะ ถ้าเป็นโครงกระดูกก็ว่าไปอย่างรึว่า....
V
V
หุหุหุ +1 +เป็ด ขอบคุณสำหรับคำผิด เย็นๆค่อยแก้ ยังยุ่งอยู่
ตอบๆๆๆ ที่หมอกร รู้สึก ไม่ใช่ ร่างเนื้อที่เน่าเปื่อยของ หนามเตย แต่เป็นรากไทรและดินโคลนเน้อ...ที่ไอ้หมองมมาได้มีแค่เศษชิ้นกระโหลกบางส่วน ที่เหลือเพราะเหตุการมันผ่านไปนานแล้ว หนามเตยเหลือแค่นั้นหล่ะ ส่วน...หลังจากนั้น.... หลอนล้วนๆ :oak:
-
สับสนปนงง ดินทำกับหนามเตยแบบนั้นโดยที่กรกับเวย์ไม่รู้ใช่ไหมนั่น กรกับเวย์ถึงคิดว่าภัทรเป็นหนามเตย แล้วกรรู้สึกยังไงกับหนามเตยกันแน่ ทำไมถึงทำกับหนามเตยแบบนั้นได้ลงคอนะ แล้วภัทรทำไมถึงกลายเป็นแบบนั้น
V
V
หมอกร กับ เวย์ ไม่รู้เรื่องที่ดินทำไม่รุ้ด้วยว่า หนามเตยตัวจริงตายไปแล้วเน้อ /ที่เวย์คิดว่าภัทรเป้นหนามเตย เพราะ หมอกรบอกแถมยังส่งรูปที่ขังภัทรไว้มาให้เวย์ดู ส่วนที่หมอกรคิดว่า ภัทรเป็นหนามเตย เพราะ หมอสัตราเรียก ภัทร ตาม วิญญาณของเพชรที่วนเวียนอยุ่ใกล้ภัทร เน้อ ส่วนที่ทำกับหนามเตย เพราะความสนุกเกินขอบเขตของวัยคะนองบวกกับฤทธิ์ยาเน้อ....ส่วนเรื่องภัทร ภัทร เป็น 'แบบนั้น' อยู่ก่อนหน้านี้แล้ว :a2:
-
สงสารหนามเตยจังเลย :monkeysad:
จบแล้วมาเฉลยก็ไม่ค่อยงง :laugh:
แต่จะไปตามเรื่องภัทรอยู่ แบบวันละตอนสองตอนไรงี้ การบ้านตอนนี้เยอะมาก งานกองท่วมหัวอีกต่่างหาก
กดบวกขอบคุณค่ะ :กอด1:
-
เย่ๆๆ จบแล้วๆ เรื่องนี้หลอนได้ยันตอนสุดท้ายจริงๆ แต่ก็จบเรียบร้อยดีละนะ
แถมด้วยการโชว์ฝีมือของพี่หมอสมิงกะเจ๊พลำที่ไม่ค่อยโผล่ในเรื่องอื่นอีกตะหาก
ว่าก็ว่าเถอะ พี่หมอนี่โดนใช้งานหนักจริงๆเลยน้าาา แถมโดนรังแกหนักด้วย ฮือ. . .
จะแอบสงสัยก็แค่ความทรงจำของภัทรตอนเด็กๆหล่นหายไปไหน ทำไมถึงจำเรื่องของหนามเตยไม่ได้ล่ะ
จำความได้ก็ตอนมาเจอพี่หมอเลยใช่มะ
-
เย่ๆๆ จบแล้วๆ เรื่องนี้หลอนได้ยันตอนสุดท้ายจริงๆ แต่ก็จบเรียบร้อยดีละนะ แถมด้วยการโชว์ฝีมือของพี่หมอสมิงกะเจ๊พลำที่ไม่ค่อยโผล่ในเรื่องอื่นอีกตะหาก ว่าก็ว่าเถอะ พี่หมอนี่โดนใช้งานหนักจริงๆเลยน้าาา แถมโดนรังแกหนักด้วย ฮือ. . . จะแอบสงสัยก็แค่ความทรงจำของภัทรตอนเด็กๆหล่นหายไปไหน ทำไมถึงจำเรื่องของหนามเตยไม่ได้ล่ะ จำความได้ก็ตอนมาเจอพี่หมอเลยใช่มะ
V
V
อย่างที่เคยบอกไว้ เจ้พลำ กับ ภัทร ใช้ความทรงจำเดียวกัน แต่ต่างกันที่การกระทำ ความทรงจำช่วงนี้หายไปตอน ภัทรช็อกที่เห็นเพชร ตายต่อหน้า เน้อ ซันชา และที่กลับมาจำได้ก็เพราะเจ้ภัทรกินเลือดหมอกรเข้าไป.....ช่วงนั้นเจ้แกเชื่องๆเพราะกินยากดอาการ แถมไม่คิดด้วยว่าตัวเองจะลอกคราบ...พอหยุดยามันเลยยิ่งแล้วใหญ่
-
กำลังจะมาอ่านเพราะเห็นว่าจบแล้ว :z6: โดนคนแต่งตื๊บ
เค้ากลัวค้างอ่ะ เค้าขอโต๊ดดด :L2:
แต่พอมาอ่านเม้นต์ต่างๆที่คนแต่งช่วยไขข้อข้องใจ
ทำให้อยากถามว่าจะเริ่มอ่านเรื่องไหนก่อนดี มันถึงจะเข้าใจง่ายๆ
ขอบคุณค่ะ
-
กรี๊ดดดด จบแล้ว แฮปปี้เอนดิ้ง ว่าจะไปอ่านตั้งแต่ต้นอีกรอบ เพราะตอนจบหายงงแล้ว
แต่สงสารหนามเตยอ่ะ โดนรุมโทรมไม่พอ ยังโดนกดน้ำด้วย T^T แต่สุดท้ายได้อยู่กับหมอกรก็ดีแล้วล่ะ ถึงจะดูโหดไปหน่อย แต่ก็สาสมกับหมอกรแล้วล่ะ
ส่วนสองเลวที่เหลือก็ลงท้องภัทรไปแล้ว 555555555
น้องเพชรเองก็สบายใจไปเกิดได้แล้วนะ ^^
เอ่อออ ว่าแต่ภัทรเป็นเมะจริงอ่าาา -*- แต่ไอ้หมองอนก็น่ารักดีนะ ล่ำไปนี้ดส์แต่ก็โอเคล่ะ 55
ขอโทษที่ไม่ได้เข้ามานานนะคะ พอดีเป็นช่วงสอบเลยค่อนข้างวิกฤตพอสมควร
รอตอนพิเศษค่า 555 /โดนโบก
-
o13 o13 o13 o13 เรื่องนี้สนุกมากเลย มีความน่าสนใจ น่าติดตาม ขอบคุณนะคะ สำหรับนิยาย สนุกๆ จะติดตามผลงานเรื่องอื่นต่อไปนะค่ะ :กอด1: :กอด1:
-
งั้นเค้าอ่านทั้งคู่เลยดีกว่า
เมื่อกี้ไปส่องๆ 29G มารอบหนึ่งแล้ว
ขอบคุณที่ตอบให้นะคะ :pig4:
ธรรมดาเคยเจอกันกับคนแต่งในเรื่องน้องออฟ
คราวนี้จะมาตามอ่านเรื่องของคุณZitraphat จริงๆสักที
อ่านจบแล้วจะมาเม้นต์นะจ๊ะ
เอาไปหนึ่งบวกก่อนนะ
-
โอ้ แม่เจ้า :a2:
จบไปอีกเรื่องแร้วว
น่ากลัวฉากหนามเตยหมอกรอ่า o22 :a5:
-
ชอบตอนจบมาก อิอิ
สงสารหนามเตยที่สุดทำได้ยังไงนะดิน กร หึหึ
-
มันลึกอะครับ...เข้าถึงยากจัง T__T
-
คนเขียนสุดยอดค่ะ ขอคารวะเลย o13
-
มีเวลาอ่านได้วันละนิดเลยตามอ่านอยู่หลายวันแต่ก็มาทันตอนจบจนได้
เดี๋ยวจะไปตามอ่านเรื่องอื่นๆด้วยค่ะ
+1 ชอบเรื่องแนวแบบนี้ค่ะ :กอด1:
-
เค้ากลัวอ่ะ :try2:
คิดเม้นไม่ออกเลยอ่า :sad4:
ขอบคุณมากนะครับที่เขียนเรื่องนี้มาให้ได้อ่าน
ขอบคุณครับ :pig4:
-
เป็นเรื่องที่หลอนมากกกกกกกกกกกก... แต่สนุกดี > <
ชอบภัทร ชอบไอ้หมอ คู่นี้น่ารักอะ งือออออออออออออออออออออออออ > <
ชอบค่ะ!
-
น่ากลัวมาก ในเรื่องการกดประสาท เช่นเรื่องที่อิตาหมอกรมันทำ และที่สำคัญที่สุด ที่ใส่อิหมอกรแบบฝังทั้งเป็น ...อันนี้เฮแอบเป็นโฟเบียเล็กน้อยกับการฝังทั้งเป็น รึการยัดคนลงไปในทีี่พอดีตัวทั้งที่ยังมีลมหายใจและความรู้สึก... แบบว่าภาพมันโผล่
ยอมรับว่าอ่านแรกๆ กะว่าเพชรกับหนามเตยเป็นแฝด แล้วคนที่หมอเรีัยกว่าหนามเตยปัจจุบันเป็นเพชรที่สมองเกิดอาการช็อกเมื่อรู้ว่า หนามเตยตัวจริงจายและคิดว่าตัวเองเป็นหนามเตยแทน แต่ที่ไหนได้! เพชรดันเป็นผู้หญิง!! และที่เกิดอาการก๊งมากที่สุดก็คือตอนที่ ภัทร กำกลังกินเวย์ในตอนที่กลายร่าง ... ตกลงมันเป็นตัวอะไรว๊ะ!!!
แต่พอมาอ่านที่ตอบเมนท์แล้วก็อ้ออออ ตะบองพลำ ชื่อนี้ไม่เคยได้ยินจนต้องไปเรียกหาอากู๋มาเลยทีเดียว ...
พอเห็นว่าเป็นตัวอะไรแล้ว ... นึกสงสารเวย์ขึ้นมาทันตา เมื่อมันเห็นว่าตัวอะไรกำลังคร่อมตัวเองอยู่ ... (คุณไชยยันต์ขา เอา .600 ไนโตรส่องขมองไอ้เฮที๊~~~ // อยากจะตะโกนแบบนี้เลยทีเดียวเชียว 555)
ถามว่างงมั้ย? ไม่งงตั้งแต่ตอนที่เลยฉากกดและกินเวย์แล้วล่ะค่ะ เพราะอ่านที่ตอบเมนท์ว่า ภัทร คืออะไร ช่วยได้เย้อออ
ขอบอกว่า ... เอาเนื้อเรื่องมาวาดการ์ตูรเห๊อะ!! ถ้าวาดออกมาได้ คงขายดีเป็นเทน้ำเทท่า (สำหรับสาววายนะ หึหึ)
.เป็นนิยายที่โหดที่สุดในบอร์ดนี้เท่าที่เคยอ่านมา ชอบตรงเรื่องเนื้อเรื่องแฟนตาซีไม่มีใครเหมือนค่ะ! ^^)b
-
:pig4:
-
อืม บอกตรงๆค่ะว่างงมากๆ
กับทั้งปริศนาของเรื่อง ทั้งตัวจริงของภัทร ทั้งตัวจริงของหมอ
แต่แอบตะหงิดๆตั้งแต่หนามเตย(ภัทร)แทนตัวเองว่าแม่แล้ว
แต่ไม่คิดว่าตัวตนจริงๆจะเป็นภัทร=พี่จ๋า(เข้าใจถูกเปล่าเนี่ย)
แม้เนื้อเรื่องตอนแรกจะงงๆแต่ขอชมว่าเขียนปริศนาได้ดีมาก อ่านแล้วเอ๊ะสงสัยตลอด
ตอนจบก็ไขปริศนาได้ดี ถ้ารู้เรื่องและเข้าใจสิ่งที่ภัทรกับหมอคู่รักเป็นคนอ่านได้เข้าใจมากกว่านี้
เป็นนิยายที่แปลกมากและไม่ซ้ำใครดีจริงๆ
อ่านเรื่องนี้แล้วอยากไปอ่าน อีกเรื่องที่เป็นต้นฉบับเลยอ่ะ
70 ตอนก็ไม่เท่าไหร่ไหวแน่นอน
+1 ให้กับคนเขียน สำหรับเรื่องสนุกๆที่แปลกแหวกแนวไม่ซ้ำใครและถูกใจคนอ่านเป็นที่สุด o13
-
หลังจากเร่งทำงานมาทั้งอาทิตย์ในที่สุดก็ได้อ่านแล้ว อิอิ
จบไปอีกเรื่องหนึ่ง เย้ๆๆ +1 เป็ดให้เลย
รอเรื่องอื่นๆๆจบตามนะค่ะ
รักคนเขียนมากค่ะ
ชอบจริงๆๆ
-
มาตามเก็บตอนที่เหลือ เพราะไม่เคยอ่าน2 เรื่องนั้นเลยจับต้นชนปลายไม่ค่อยถูก
แต่จากที่อ่านคำอธิบาย พอจะเข้าใจในส่วนหนึ่ง เพิ่งรู้เรื่องว่ามันตัวแบบนี้อยู่ในประเทศเรา
ไปเปิดอากู๋ดู แอบสยองหน่อยๆ แพ้สัตว์หลายขาแบบนี้จริงๆ
วกเข้าเนื้อเรื่อง มันสมควรที่จะได้รับผลกรรมแบบนั้นกันแหละ เป็นเด็กแล้วมีสิทธิ์
ทำแบบนี้กับชีวิตคนอื่นหรือ เป็นเด็กแล้วจะมาอ้างว่าควรได้รับโทษน้อยกว่าคนโตเหรอ
คนที่ตายไปเค้าสมควรตายแบบเด็กหรือไร โตแล้วยังไม่เลิกเลวอีก
อิพี่กรนั่นตัวดี รู้ว่าน้องหนามเตยรักมาก แล้วคุณมรึงเอามาทำแบบนี้อ่ะนะ
มิหน่ำซ้ำเป็นถึงหมอเค้าไม่สอนศีลธรรมกันเลยรึไง (คนเขียนบอก ไอ้ที่ฆ่าหั่นศพ หรือก่อคดีโหดๆ นี่ก็หมอทั้งน้าน)
ฝั่งรวมกับซากศพ ตายไปคงสำนึกได้บ้างอ่ะนะ
ปล. ตามไปอ่านอีก2เรื่องอย่างเร่งด่วน นิยายแบบนี้ถูกจริตดีนักแล
-
แม้จะอ่านจบแล้วยังงงๆนิดๆ แต่ต้องขอบอกว่าหลอนจิงๆ o13
แต่...
ตกลงสองคนนั้นมันเป็นตัวอะไรแว๊!!! :serius2:
-
เป็นงานเขียนเรื่องที่ 3 ของคนเขียนที่ตามตะบี้ตะบันมาอ่าน :a5:
แอบดีใจที่ความหลอนยุติ ภัทร...เรื่องนี้หลอนไม่ยั้งจริงๆ 555
แต่ที่พลิกล็อคคือคุณหมอหมิง ...น่ารักน่าแกล้งยิ่งนัก ไม่แปลกใจที่ภัทร "เอ็นดู" เป็นพิเศษ...
ตอนนี้กำลังไปตะลุย 29G. ขอ M150 มาสักขวดเพื่อโด๊บคนอ่านที เกือบ...เกือบจบชีวิตแระ :z3:
-
มาอ่านช้าไปหรือเปล่าเนี่ย
ขอบอก หลอนจริง สยองจริง o13
ช่วงนี้ติดนิยายรัก หวานแหวว ดราม่าบ้างไม่คิดจะลองอ่านแนวนี้
จำไม่ได้ว่ากดเข้ามายังไง แต่พออ่านตอนเริ่มต้นแล้วกลับหยุดไม่ได้
ตอนนี้เปิด 29G และกาลกีรตี ไว้รอแล้วค่ะ
มีสอบวันอาทิตย์ ไม่รู้จะหักห้ามใจเดินออกจากคอมฯไปอ่านหนังสือสำเร็จหรือไม่
ถ้าสำเร็จ ก็หลังสอบเจอกันอีกสองเรื่อง แต่ถ้าไม่ ............ ก็แล้วแต่ชะตากรรม :o8:
ไม่เคยอ่านนิยายวายแนวนี้เลยค่ะ เอาเป็นว่า ประทับใจมาก
-
โอ้ เรื่องนี้ดาร์กสุดๆ ปกติจะไม่ค่อยอ่านแนวนี้เท่าไร
ถ้าเป็นมนุษย์ล้วนจะรับไม่ได้ แต่แนวนี้เป็นแฟนตาซีเลยชอบซะงั้น เอ๊ะยังงัย :laugh:
โหดกว่า 29G และกาลกีรตี
เบรกอารมณ์ด้วยหนูลูกหว้า
อัยยยยะ
มีเรื่องไหนอีกที่แต่งแนะนำด้วยนะ
:pig4:
-
พึ่งเข้ามาอ่านรวดเดียวจบครับ สนุกมาก หลอนดีครับ แบบอ่านแล้วรู้สึกอยากอ่านต่อเรื่อยๆ
อยากรู้ว่าสุดท้ายจะเป็นอย่างไร แล้วพออ่านจบก็อยากรู้เรื่องทุกๆคนต่อ
จนทำให้อยากอ่านเรื่องที่เชื่อมโยงกันถึงจะนิดหน่อยก็เถอะ สรุปคือชอบมากครับ o13
-
ไม่รู้จะบอกยังไง อ่านตอนตี 2 ผมหลอนนนน o21 o21 o21
แต่เรื่องนี้เข้าใจง่ายกว่าอีก 2 เรื่อง? อ่ะ ไม่ใช่ดิถ้าเรื่องสั้นด้วยก็ 3 เรื่องนะ
นั่นแหละๆ เรื่องนี้มันเข้าใจง่ายกว่าแต่ก็หลอนสาดๆ :sad3: :sad3:
น่ากลัวอ๊างงงง -- หมอสัตราน่ารักมากกก เคะอึนๆน่ารักน่ากดอ่ะ :laugh:
รอติดตามเรื่องใหม่และเรื่องกาลกีรติและ29G. โอ้วจอร์ด มันงงมากพะยะค่ะ o2 o6 :sad5:
-
อ่านแค่หน้าแรกก็หลอนมากกกก มันกดดัน น่ากลัววววว สำหรับหนามเตยมันคงเลวร้ายมาก จนตายก็คงลืมไม่ได้แน่ พี่กรโรคจิตมาก เลวขั้นเทพ เสพยาก็ว่าแย่แล้วนะ การอัพยาไม่ใช่เหตผลในการอ้างเพื่อจะทำร้ายคนที่รักตัวเอง
-
ถึงจะหลอน แต่ก็สนุกสุดๆ ไปเลยจ้า o13
-
o22
-
หือ? เหมือนฉากแรกตอนที่หนามเตยกำลัง....
หนามเตยจะถูกขุดขึ้นมาทรมานอีกหรือ? :sad4:
-
:z3: แล้วจะรอนะคะ
-
โหเจ๊ขุดเรื่องเก่ามาเล่าใหม่อีกและ คริคริ
-
เหมือนเมื่อคืนมาต่อตอนพิเศษ ว่าจะมาอ่านตอนเช้า หายไปไหนแล้วอ่า :sad4:
-
ตอนแรกที่อ่านรู้สึกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่น่าสนุกและน่าสนใจมาก
ดูเป็นปมปัญหาที่น่าติดตามเป็นพวกฆาตกรรมซ่อนเงื่อน
โรคจิต. มีผีอะไรแบบนี้ก็เลยลองอ่านมาเรื่อยๆพอตอนกลางๆเรื่อง
ก็งงว่าสรุปมันเป็นตัวอะไรเนี่ย. เป็นนิยายแฟนตาซีสัตว์ประหลาดหรอเนี่ย
หักมุมสุดๆ. แต่ก็ชอบตรงที่เป็นนิยายที่แปลกไม่เหมือยใครค่ะ^^
-
[เรื่องสั้น วรรคที่ ๑๑-๑๔....สาป....รากไทร...# พิเศษ ๑๔-๐๒-๕๖ ]
...โต๊ะทำงานของคุณหมอ กองเต็มไปด้วยของขวัญและช่อดอกไม้ ...
ใครให้มาบ้างก็ไม่รู้ไม่เคยสนใจ เพราะที่ทำได้ก็แค่รอเวลาหลังเลิกงาน....รอเก็บข้าวของทั้งหมดทิ้งลงถังขยะ ... มันไม่สำคัญ...
.
.
.
เมื่อ..ที่บ้าน... ไม่มีใครรอของขวัญอีกแล้ว...
.
.
.
ทิ้งของที่ได้มาทั้งหมดลงถังขยะ ...
.
.
.
...เกือบสามปีแล้วที่ทำแบบนี้ ...
[เฮ้ย! ได้มาเยอะนี่น่าหมอ อันนี้ขอนะหมอ ....ทำฟองดูว์กินกันดีกว่า ....อ้า...อั้ม...ๆๆๆ ]
ประโยคเล่านั้นกับภาพบางภาพ มันยังวนเวียนอยู่ในหัว ...วนเวียนอยู่แม้เจ้าของประโยค จะกลายเป็นเถ้าธุลีปลิวหายไปกับสายลม ...
.
.
.
เกลียดวาเลนไทน์ เกลียดดอกกุหลาบที่ไม่ได้อยู่ในมือคู่นั้น เกลียดความหวานที่ต้องขืนกินพร้อมน้ำตา...
....
เกลียดกระทั้ง ตัวเองที่โง่ปล่อย...ให้ใครคนนั้นกลายเป็นเถ้าถ่านลงไปต่อหน้าต่อตา ...
-
อยากอ่านต่อค่ะ :mc4:
-
ใครตาย? :a5:
-
เหมือนจะเศร้าอะ เค้า สงสารหมอ :monkeysad:
-
หมอไม่ต้องเสียใจ
เดี๋ยวภัทรก็กลับมาแล้ว
มาพร้อมทั้งภัทรพลำและภัทรธรรมดาเลย
แงๆ คนเขียนใจร้ายมาสปอยให้เค้าอยากและจากไป ตอนภัทรตายเค้าเสียใจมากเลยรู้ไหม
น้ำตาไหลทั้งภัทรและภัทรพลำหวังว่าคงจะไม่มีพะแพงมาเป็นตัวขัดขวางแล้วนะ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นเค้ากลัวมันจะกลับไปเป็นแบบอีรอบเดิม คือสุดท้ายไม่ว่าจะภัทรไหนก็ไม่ได้คู่กับใครเลย
ตอนนี้กำลังเชียร์ภัทร (ไอเดียร์) กับพี่รามมมม
เป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ๆ
-
คิดถึงมามาย :กอด1:
-
[เรื่องสั้น วรรคที่ ๑๑-๑๔....สาป....รากไทร...# พิเศษ ๑๔-๐๒-๕๖ //๑๗-๐๒-๕๖]
...
โต๊ะทำงานของคุณหมอ กองเต็มไปด้วยของขวัญและช่อดอกไม้ ...
ใครให้มาบ้างก็ไม่รู้ไม่เคยสนใจ เพราะที่ทำได้ก็แค่รอเวลาหลังเลิกงาน....รอเก็บข้าวของทั้งหมดทิ้งลงถังขยะ ...
.
.
.
.... มันไม่สำคัญ...
.
.
.
เมื่อ..ที่บ้าน... ไม่มีใครรอของขวัญที่ได้มาอีกแล้ว...
.
.
.
สุดท้าย....คุณหมอก็จะ..ทิ้งของที่ได้มาทั้งหมดลงถังขยะ ...
.
.
.
...เกือบสามปีแล้วที่ทำแบบนี้ ...
[เฮ้ย! ได้มาเยอะนี่น่าหมอ ... อันนี้ขอนะหมอ ....ทำฟองดูว์กินกันดีกว่า ....อ้า..เขาป้อน ...อั้ม...ๆๆๆ ]
ประโยคเหล่านั้นกับภาพบางภาพ มันยังวนเวียนอยู่ในหัว ...วนเวียนอยู่แม้เจ้าของประโยค จะกลายเป็นเถ้าธุลีปลิวหายไปกับสายลม ...
.
.
.
เกลียดวาเลนไทน์ เกลียดดอกกุหลาบที่ไม่ได้อยู่ในมือคู่นั้น เกลียดความหวานที่ต้องขืนกินพร้อมน้ำตา...
....
เกลียดกระทั่ง ตัวเองที่โง่ปล่อย...ให้ใครคนนั้นกลายเป็นเถ้าถ่านลงไปต่อหน้าต่อตา ...
.
.
.
ไม่ว่าจะผ่านไปกี่กัป กี่กัลป์ ....
สุดท้ายที่เหลือเพียงลำพัง....ก็คือ สมิง..........ที่ทอดทิ้งให้ผู้เป็นนาย ตกตาย .....
***
...
รถแท็กซี่สีส้มสดแล่นเข้ามาจอดหน้าบ้านสีฟ้า ...คุณหมอควักตังค์จ่ายแล้วเดินหอบช่อดอกไม้ และข้าวของอีกสองสามถุงใหญ่เข้าบ้าน ปล่อยให้พี่คนขับแท็กซี่ มองตามแผ่นหลังใหญ่ของคุณหมอ...
...และเด็กหนุ่มหน้าคม อีกคน....
ที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งตามเจ้าของเสื้อกาวน์ที่มุ่งหน้าเข้าบ้านโดยไม่สนใจ คนวิ่งตาม ..
...ทั้งๆที่ขึ้นรถมาด้วยกัน แต่ผู้โดยสารสองคนไม่คุยกันสักนิด พี่แท็กซี่ได้แต่แอบมองทั้งสองคนผ่านกระจกหลัง คุณหมอสัตวแพทย์ ที่แถวบ้านน่าจะเรียกว่า หมอหมา เรียกรถออกมาจากโรงพยาบาลสัตว์ในตัวเมือง ตอนแรกว่าเห็นคุณหมอเรียกแค่คนเดียว แต่พอกำลังจะออกรถถึงได้เห็นเด็กหนุ่มหน้าตาดีอีกคนขึ้นมานั่งข้างๆคุณหมอด้วย ...
น่าจะกำลังโกรธกันอยู่...พี่คนขับแท็กซี่ทึกทักคิดเอาเอง เพราะตลอดทางที่ขับมา คุณหมอทำเหมือน เด็กหนุ่มที่นั่งข้างๆ เป็นเพียงอากาศภายในรถ...
.
.
.
...
บ้านไม้สองชั้นเงียบเหงาเหมือนเดิม แต่ที่น่าจะต่างไปจากเดิมคงเป็นบรรยากาศในบ้าน ที่ดูไม่อึมครึมเหมือนทุกวัน ...มันดูโล่งสบาย ไม่มีกลิ่นสาบสาง ไม่มีแม้กระทั่งเหล่าวิญญาณที่มักจะวนเวียน โผล่ตาม ตามซอก ตามหลืบ..
การเปลี่ยนแปลง..คุณหมอหมาพอรับรู้ แต่ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะเหนื่อยเกินไป ...เหนื่อย...กับการที่ต้องอยู่กับวันวาเลนไทน์เพียงลำพัง...
..ข้าวของที่หอบหิ้วมาทั้งหมดถูกโยนลงตะกร้าขยะ ....ไม่อยากจะทิ้งที่โรงพยาบาลเพราะดูจะใจดำกับบรรดาคนให้เกินไป...เพราะความขี้เกรงใจ คุณหมอเลยหอบข้าวของทั้งหมดมาทิ้งที่บ้าน...แต่ส่วนหนึ่งก็ยอมรับว่าที่เอาข้าวของกลับมา เพราะความเคยชิน...
ชินที่จะทำให้ใครบางคนที่เคยอยู่ด้วยในวันวาเลนไทน์ หูตาวับวาว ตอนเอาของที่ได้มารวมกันแล้ว ยำให้มันเป็นทั้ง ช็อกโกแลตและฟองดูว์ หรือแม้แต่มานั่งป้อนนั่งแบ่งของขวัญที่ต่างคนต่างได้มากันหน้าทีวี ...
คุณหมอสะบัดหน้าแรงๆเมื่อคิดถึงภาพนั้น ...
ถอดเสื้อกาวน์โยนลงพื้นอย่างไม่ไยดีแล้วทิ้งตัวกระแทกลงโซฟา...นอนทอดยาวไปกับโซฟาตัวใหญ่ ...
เสียงใครบางคนแว่วมาในความรู้สึก...ก่อนคุณหมอหมาจะหลับตาลงหนีความเป็นจริงที่ว่างเปล่า..
[...จะให้ไปไหน? หมอก็แปลก..ถามมาได้..จะให้ภัทร อยู่กับใคร? วาเลนไทน์ก็ต้องอยู่กับหมอดิ...ของกินมีเยอะ ..ถึงไม่มีอะไรกิน............. ก็ยังกินหมอได้...]
.
.
.
...
สัมผัสของปลายนิ้วเย็นลากไล้ ตั้งแต่สันกรามลงไปถึงไหล่กว้าง สัมผัสที่คุ้นชิน ทำเอาคุณหมอสะดุ้งเฮือกแล้วลืมตา....
.
.
.
เพื่อพบว่า....ทุกอย่างมืดดำ...
.
.
.
ข้อมือใหญ่ถูกโยงและยึดไว้ด้วยโซ่เส้นหนา ...ที่รู้เพราะสัมผัสเย็นกับเสียงกระทบกันของสายโซ่ ...
ถูกล่าม??!! คุณหมอพยายามขืนตัวลุกและกระชากสิ่งพันธนาการ ...
..การออกแรงที่ไร้ประโยชน์ ...
หมอสัตราสูดหายใจยาวแล้วพิจารณาสัมผัส ....ที่ไหนบ้าง ? ที่โดนล่าม ..ไม่คิดว่าตัวเองจะหลับลึกจนโดนโซ่เส้นเขื่องพันล่ามทั้งที่ข้อมือและลำคอแบบไม่รู้สึกตัว ...ภาพทุกอย่างมืดดำเพราะโดนผูกปิดตา..เสียงตะโกนคงไม่เลยพ้นตัวบ้านเพราะปากโดนเอาแท่งโลหะอะไรสักอย่างใส่ปากง้างไว้ ...
.
.
.
อย่างกับคนที่ทำรู้ดี ว่า... หมอ 'กัด' ได้ ....
...สัญชาติญาณตื่นตัว ..จมูกคมของคุณหมอสูดกลิ่นผู้บุกรุก...
..แต่มันว่างเปล่า...
ว่างเปล่า...แม้สัมผัสเย็นยังคงลูบไล้อยู่...
...
ไม่มีซุ่มเสียงแม้แต่เสียงลมหายใจ ปลายลิ้นชื้นแฉะไล่เลียตั้งแต่สันกรามคุณหมอไล่ลงมาถึงช่วงกึ่งกลางลำตัวที่เป็นแอ่งเว้า ริมฝีปากเย็นจูบลากลิ้นกดเลียแล้วกัดเม้ม ปลายนิ้วเย็นลากผ่านแผ่นอกกว้างก่อนจะขยำบีบท่อนแขนใหญ่ของคุณหมอ ด้วยแรงอารมณ์ ...
...เสียงคราง หลุดออกมาจากริมฝีปากผู้บุกรุก เมื่อกึ่งกลางลำตัวโดนบดเบียดเข้าหากัน แต่เสียงมันเบาเกินไปกว่าที่จะคาดเดาได้ว่าเจ้าของริมฝีปากนั้นเป็นคนแบบไหน...แรงกดเพิ่มขึ้น แล้วแนบเข้ากับแกนกลางของคุณหมอที่ชูชัน อากาศไม่ได้หนาวหรือร้อนจนเกินไป ...ใช่...ในความเป็นจริง ...อากาศ แทบไม่ได้ถูกใช้เลยต่างหาก ...
ร่างกายที่ถูกล่ามไว้ด้วยโซ่เส้นเขื่อง ถูกปลุกปั่นจนเจียนคลั่ง ถึงกระนั้นเสียงจากผู้บุกรุก....ก็ไม่ได้หลุดลอดออกมา...
ร้อนแรง ..จาบจ้วง... เอาแต่ใจ ...เจ้าอารมณ์ ... และลงท้ายด้วยความ วาบหวาม ...
ริมฝีปากเย็นละเลงจูบกระสัน น้ำลายรสหวานไหลเลอะลงไปกับโซฟา เมื่อริมฝีปากหนาของคุณหมอตัวโต ยังถูกสอดคาไว้ด้วยแท่งโลหะเย็น ....คมเขี้ยวยาวโง้ง โผล่พ้นริมฝีปากเพียงเท่านั้น..
กลิ่นช็อกโกแลตหวาน....
ลอยอวลทั่วห้อง .....ความรู้สึกเหมือนถูกหยอกยั่ว สัมผัสอุ่น... ลากราดลงบนผิวหนังไล่ตั้งแต่แผ่นอกลงไปถึงแกนกาย ...แท่งเหล็กที่สอดง้างคมเขี้ยวไว้ถูกดึงออกจากริมฝีปาก ....
เสียงเข็มนาฬิกา เดินลากเวลาอย่างเชื่องช้า ...รสชาติของช็อกโกแลตขมหวาน ผสมรสหวานเปรี้ยวของผลไม้ต่างชนิดที่คาดว่าถูกหยิบออกมาจากในตู้เย็น ...ถูกป้อนใส่ปาก ที่คมเขี้ยวยาวยังขู่คำราม ...เหมือนเจ้านายกับสัตว์เลี้ยง มือเย็นของแขกโอบดึงคุณหมอที่เปลือยเปล่า มานอนซบบนตัก ...ไร้กลิ่นและไร้สัมผัสอุ่น มีเพียงปลายนิ้วเย็นที่ค่อยๆลูบเรือนผมของคุณหมออย่างแผ่วเบา ....
.
.
.
'....'
'....'
มีเพียงความเงียบที่คุยกัน ....ใครคนนั้นกัดผลไม้กร๊อบ แล้วป้อน ใส่ปากหมอ.....
กลิ่นช็อกโกแลต ...เสียงทีวี...ที่หยุดอยู่ที่ช่อง อนิเมชั่น....เสียงกระดิ่งที่นานๆครั้งจะดังขึ้นมา ตอนใครคนนั้นขยับตัว ...
.
.
.
หมดท่าทีแข็งขืน....คุณหมอนอนซบเจ้าของตักนิ่ง ....
.
.
.
....แม้ไม่ได้เห็น ไม่ได้สัมผัส หรือกอดรัดดั่งใจ หากแต่ได้แค่นี้ก็ดีมากเกินพอ.....
.
.
.
[...จะให้ไปไหน? วาเลนไทน์ก็ต้องอยู่กับหมอดิ...ถึงไม่มีอะไรกิน............. ก็ยังกินหมอได้...]
เสียงนั้นแว่วเข้ามาพร้อมๆ สัมผัสเย็นชื้นของริมฝีปาก....
คุณหมอตอบรับสัมผัสนั้น ก่อนจะยกแขนที่โดนโซ่เส้นใหญ่พันธนาการ ขึ้นโอบกอดร่างที่แนบทาบคล่อมร่าง แล้ว แทรกเรียวลิ้น เกี่ยวกระหวัดอย่าง เอาแต่ใจ..
.
.
.
คำว่ารัก...คำว่าคิดถึง....ถ้อยคำทั้งหมด ถูกแทนไว้ด้วย ความต้องการที่กระสันอยากจนหยุดไม่ได้ ...
..
.
.
อีกกี่กัปกี่กัลป์.....โซ่แห่งนาย....ที่ล่ามสมิงไว้ ....ก็ไม่เคยคลาย...
.
.
.
***
คนเป็นพ่อ วิ่งกระหืดกระหอบขึ้นบันไดโรงพยาบาล ....
เพิ่งกลับมาจากงานสัมมนา กลับมาเจอคุณภรรยา เสียงเย็นแจ้งข่าวในโทรศัพท์แถมยังพูดไปเก็บเสียงสะอื้นไป ...ข่าวร้ายที่เกิดขึ้นกับหนึ่งในสองแฝดแสบ ทำเอาคุณพ่อไม่กล้าวางโทรศัพท์หรือตัดสายคุณภรรยา ...
.
.
.
...ตกบันได ทางหมอสันนิษฐานว่าอย่างนั้น ...
.
.
.
เล่นเอาใจหายใจคว่ำ ที่จู่ๆแฝดคนพี่ก็หลับไปไม่ยอมตื่น...
หลับมาตั้งแต่วันวาเลนไทน์ จนมาวันนี้ เลยมาสองวันแล้วที่คุณพ่อเพิ่งทราบข่าว วันทั้งวันคุณพ่ออย่างโฆษิต เดินวนอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน...ต่างกับคุณภรรยาที่นั่งนิ่งกอดลูกชายที่หลับปุ๋ยอีกคน แถมยังเงียบตาขวางจนหมอกับพยาบาลไม่กล้าจะทักทาย ...ก็ใครจะทนได้ ลูกชายทั้งคน ถึงจะมีก็อบฯสำเนาเดียวกันออกมาถึงสองคนก็เถอะ ...
ลูกแฝดสองคน...ลูกชายคนเล็กว่าง่ายไม่งอแง แต่ดื้อเงียบเหมือนก็อบฯคุณพ่อออกมา ในขณะที่ลูกชายคนโตดื้อเพ่ง เน้นใช้กำลังไม่ต่างจากคุณภรรยา และที่แถมมาก็น่าจะมีมารยาที่ไม่รู้ว่าได้จากไหนมาอีกร้อยแปดเล่มเกวียน ทั้งๆที่เป็นแค่เด็กสามขวบ ...แต่ถึงอย่างนั้น อาการสลบหลับแบบไม่ยอมตื่นของแฝดคนพี่ก็ทำเอาบ้านคนทั้งบ้านมานั่งเครียดกันหน้าห้องฉุกเฉิน...
.
.
.
"..ป๊ะ...กลับบ้าน...เถอะ"
จู่ๆไอ้ตัวเล็กที่นอนนิ่งบนตักคุณภรรยาก็ตื่นลืมตาแล้วชวนคุณแม่กลับบ้าน ...
พาให้ต้องอธิบายกันยกใหญ่ว่า ยังกลับไม่ได้เมื่อพี่ชายยังนอนนิ่งอยู่ในห้องฉุกเฉิน เจ้าตัวเล็กก้าวลงจากตักคุณแม่เดินไปเกาะกระจกแล้วชะเง้อมอง ข้างใน...
"..ไม่ได้อยู่ในห้องนี้...โต ...ไปหาเสือแล้ว..."
.
.
.
"เดี๋ยว..ก็..กลับ...."
.
.
.
ลูกชายคนเล็กพูดจาเหมือนเรื่องปกติ....แล้วกลับมาอ้อนให้คุณพ่ออุ้มโดยกอดขาคนเป็นพ่อแน่น....
'โต' ...เจ้าตัวเล็กหมายถึงแฝดคนพี่ ....ส่วน... 'เสือ' ...โฆษิต แทบไม่ต้องเดาเลยว่า มันหมายถึงใคร...
-
:pig4: :pig4:
ขอบคุณค่า สนุกมากๆ o13
ได้เป็น บวกเป็ดคนแรกเลยวันนี้ ดีใจ ๆ :sad4:
-
:pig4: ขอบคุณค่ะ :กอด1:
-
สงสารหมอ อยากปลอบใจหมอ รักหมอนะ :กอด1:
ขอบคุณมากครับสำหรับตอนพิเศษ :pig4:
-
สงสารหมอจังค่ะ :o12:
-
นี่มัน....ภาคต่อของ 29 G.Become 21 Boy ชัดๆ...
ในที่สุดช่วงเวลาหวานๆ(?)ของหมอก็มาถึง
:mc4:
-
ขึ้นมาก็อย่างเศร้าอ่ะ สงสารหมอหมิง
ในที่สุดก็กลับมาแล้วสินะ นายของหัวใจ....
นี่ๆ โตไปหาเสือ แล้วเมื่อไหร่ เล็กจะไปหายักษ์ล่ะ o18
เอ้อ เค้าคิดถึงคุณพ่อกะคุณแม่นาย โคดๆเลยว่ะ :m20:
ประโยคเล่านั้นกับภาพบางภาพ มันยังวนเวียนอยู่ในหัว>>>เหล่า
เกลียดกระทั้ง ตัวเองที่โง่>>>ทั่ง
ที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งตามเจ้าของเสื้อกราวน์ที่มุ่งหน้าเข้าบ้าน>>>กาวน์
บ้านไม้สองชั้นเงียบเหงาเมื่อเดิม>>>เหมือน?
ชินที่จะทำให้ใครบ้างคนที่เคยอยู่ด้วยในวันวาเลนไทน์>>>บาง
ยำให้มันเป็นทั้ง ช็อกโกแลตและฟองดูว์>>>แล็ต
ถอดเสื้อกราวน์โยนลงพื้นอย่างไม่ใยดีแล้วทิ้งตัวกระแทกลงโซฟา>>>กาวน์ ไย
สัญชาติญาณตื่นตัว ..จมูกคมของคุณหมอสูดกลิ่นผู้บุกรุก>>>ชาต
เมื่อกึ่งกลางลำตัวโดนบดเบียนเข้าหากัน>>>เบียด
กลิ่นช็อกโกแลตหวานลอยอวนทั่วห้อง>>>แล็ต อวล
รสชาติของช็อกโกแลตขมหวาน
กลิ่นช็อกโกแลต ...เสียงทีวี
เสียงกระดิ่งทีนานๆครั้งจะดังขึ้นมา>>>ที่
ก่อนจะยกแขนที่โดนโซ่เส้นใหญ่พันธณาการ >>>พันธนาการ
คนเป็นพ่อ วิ่งกระหืดกระหอบขึ้นบันได้โรงพยาบาล>>>ได
ตกบันได ทางหมอสันนิฐานว่าอย่างนั้น>>>สันนิษฐาน
ต่างกับคุณภรรยาที่นั่งนิ่งกอดลูกชายที่หลับปุยอีกคน>>>ปุ๋ย
ในขณะที่ลูกชายโตดื้อเพ่ง >>>คนโต? ดื้อแพ่ง
มารยาที่ไม่รู้ว่าได้จากไหนมาอีกร้อยแปดเล่นเกวียน>>>เล่ม
เจ้าตัวเล็กก้าวลงจากตักคุณแม่เดินไปเกาะกระจกแล้วชะเงื้อมอง>>>เง้อ
-
พี่แท็กซี่โดนผีหลอกแล้วยังไม่รู้ตัว อิอิ
ตอนนี้รู้สึกโรแมนติกจัง :กอด1: นึกถึงเรื่องโกสต์อ่ะ
โฆแลดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น :impress2: แต่ตรินทร์ไม่ได้ค่าตัวหรอ ไม่พูดเลย :laugh:
แฝดน่าร้ากกก :-[
บวกเป็ดจ้า บวกหนึ่งเด๋วให้อีกที ยังไม่ครบวันอ่ะ^^
-
อ่า แฝดสองจริงๆ ด้วย โฆษิตนี่เจ๋ง แสกทีได้ลูกแฝด 555+
โต (พลำ) ไปหาเสือแล้ว แล้วเล็กไม่คิดจะไปหายักษ์บ้างเหรอ
ตอนนี่ยักษ์คงเศร้าน่าดู
-
ไอ่พี่โต ไอ่หมอโรคจิต
-
ภัทรกลับมาหาหมอแล้ว กรี๊ดดดดด หมอจะไม่เหงาแล้ว :กอด1:
-
กรี๊ดดดดด 3 ขวบ เก๊าชอบเด็ก :laugh: กรี๊ดดดดดด (นังนี่บ้าไปแล้ว555)
-
เหอ เหอ เหอ
o13 o13 o13
-
โอย....สยอง หลอน น่ากลัว ปมซับซ้อน สนุกมากๆๆๆ o13
ยิ่งอ่าน ยิ่งเข้าไปในโลกของคนเขียนก็ยิ่งหลง
สงสารหนามเตยที่สุด ทั้งๆ ที่รักมากขนาดนี้ ยังทำกันได้
ชอบตอนจบมากกกก ทุกปมคลี่คลาย สะใจตอนจบของสามทรชน
โรยศุภะปิดปากหลุมอีกต่างหาก
29 G คือจุดเริ่มต้นของเรื่องอื่นสินะ เห็นเรื่องยาวตั้งใจเก็บทีหลัง ไม่ได้การละ ต้องเข้าไปอ่านซะหน่อย
แต่เห็นคำเตือนแล้ว ไปโด๊ปก่อนดีกว่า :a2:
ปล. แอบเห็นบางรีฯ เม้นเรื่องตะบองพลำ ก็เลยไปดูบ้าง (เตรียมตัว เตรียมใจ)
ว๊ากกกกก กดปิดแทบไม่ทัน :sad5:
แค่อ่านคำบรรยายก็ไม่เท่าไหร่นะ แต่พอเห็นรูปนี่สิ ขนลุก เกลียด! ๆๆๆๆ ข้าพเจ้าเกลียด กลัวไอ้ตัวนี้! (แค่อยากเล่า)
รักคนเขียน :กอด1:
-
..เอิ่ม ออกตัวไว้เลยว่าไม่ชอบเรื่องดาร์กๆ สยองๆ เยี่ยงนี้
แต่เพราะเรื่องที่เปิดใหม่ เราอ่านแล้วงง เห็นแปะลิงค์ไว้เลยมาอ่าน จนถึงตอนนี้
ปรากฏว่างง..ยิ่งกว่าเดิม
ครั้นจะไปอ่านเรื่องก่อนหน้า..ก็ยังไม่กล้า ไม่ถูกจริตกับเรื่องแนวๆนี้ อาศัยคอมเม้นท์ของคนแต่งช่วยคลำทางเท่านั้น
อ่านจบแล้ว จะว่างงก็งง จะว่าไม่งงก็ไม่งง คิดว่าเพราะไม่ได้อ่านเรื่องก่อนหน้า เหมือนดูหนังภาคต่อ แต่ไม่ดูหนังภาคแรก
งืออออ บอกกงๆว่าคลื่นไส้กับการที่หมอกรต้องมีอะไรกับซากนั่น..มากๆ บวกกับเราเป็นพวกไม่ถูกกับที่แคบๆด้วย
ยิ่งเรื่องฝังทั้งเป็นไม่ต้องพูดถึง :mew5:
..
นี่(กรู)อ่านจบได้ยังไงวะเนี่ย มีแต่เรื่องไม่ถูกจริต น่ากลัวๆทั้งนั้นเลย แง้
ชอบเรื่องที่แต่งแบบดราม่านิดๆ เบาสมองหน่อยๆของคนแต่งมากเลย
อย่างตัวเล็กตัวโต อิปืนพี่เบียร์ป๋าไซม่อน หรือเรื่องล่าสุด สิงห์คู่..
...
*เดินล่องลอยไปกระแทกกับเตียง แอ่ก*
-
..เอิ่ม ออกตัวไว้เลยว่าไม่ชอบเรื่องดาร์กๆ สยองๆ เยี่ยงนี้
แต่เพราะเรื่องที่เปิดใหม่ เราอ่านแล้วงง เห็นแปะลิงค์ไว้เลยมาอ่าน จนถึงตอนนี้
*เดินล่องลอยไปกระแทกกับเตียง แอ่ก*
เดินไปเป่าให้นะฟู่ๆๆๆ หายเจ็บยัง? คือไอ้ที่ลิงค์ให้ ลิงค์ให้อ่านตอนเดียว เพื่อทำความเข้าใจเรื่องความสัมพันธ์ของหมอกับลีโอ และให้สังเกตุว่า ลีโอ สามารถ 'ทำ' บางอย่างขึ้นมาได้จะได้ไม่งง เหอเหอเหอ
-
เดินไปเป่าให้นะฟู่ๆๆๆ หายเจ็บยัง? คือไอ้ที่ลิงค์ให้ ลิงค์ให้อ่านตอนเดียว เพื่อทำความเข้าใจเรื่องความสัมพันธ์ของหมอกับลีโอ และให้สังเกตุว่า ลีโอ สามารถ 'ทำ' บางอย่างขึ้นมาได้จะได้ไม่งง เหอเหอเหอ
สารภาพว่าไปอ่านมาก็ไม่รู้เรื่องค่ะ อ่านทั้งเรื่องก็ยังงง คงต้องอ่านต่อเนื่องมาตั้งแต่แรกจริงๆแหละค่า
อ้อๆ เราไปอ่าน 29g ไป 1 หน้า รู้สึกเหนื่อยและหนักหัวอย่างแรง เลยโกงไปอ่านตอนจบเลย
ผลคือ..พอเหอะ ไม่อ่านแล้ว หนักหัวอ่ะ ขอโทษค่า เรื่องนี้ท่าจะหนักไปสำหรับเรา
ขอกลับไปหาเรื่องหื่นๆ อ่านง่ายๆดีกว่า เอิ้กๆ เรื่องที่ซับซ้อน+เรื่องลึกลับ ไม่เหมาะกับเราจริงๆ สมองไม่ค่อยแล่นเลย
แต่ดูท่าคนแต่งจะชอบแนวนี้ :really2:
ปล. อุตส่าห์มาเป่าให้หายเจ็บแล้วค่ะ 555
-
ตอนแรกอ่านเรื่องกาลฯ แล้วงงๆแหะ...เลยมาอ่านเรื่องนี้ก่อน เข้าใจผิดอีกแหนะนึกว่าภัทรคือภัทรเดียวของพ่องู o22
งงเข้าไปอีกแต่หยุดอ่านไม่ได้ แล้วหลงไปออก29 G ได้ยังไงไม่รู้ :laugh:
แล้วกลับไปเริ่มอ่านกาลฯใหม่อีกรอบ
.
.
.
ส่วนตัวแล้ว ชอบน้าไม่ค่อยได้อ่านแนวนี้สักเท่าไหร่
ลองของเข้าไป ติดใจเลย! :hao7:
-
ชอบๆๆๆ จิตดีเหลือเกิน คนอ่านก็จิต ยิ่งอ่านยิ่งงงแต่ก็ทนอ่าน ชอบสำนวนงงงวยดีแท้
-
อุ้ย กลับมาแล้ว นึกว่าจะปล่อย
หมอ หมา อยู่คนเดียวเสียแล้ว
-
ฝาแฝดเขารู้กันสินะนั่น
-
เราพลาดเรื่องนี้ได้ไง บังเอิญไปหาได้ในอากู๋ อ่านตั้งแต่ต้นยันจบ ชอบแนวนี้ จะตามไปอ่านอีก 2 เรื่องที่ทำลิงค์ไว้ ขอบคุณคนเขียนคร้าบบบ อ่านไปหัวใจก็เต้น ตึก ตีก ตึก ตลอดเรื่อง
-
(http://upload.siamza.com/file_upload/modify/030714/1342924.jpg)
-
รอคอย มาเนิ่นนานนนนนนนนนนน
-
หนูกดเข้ามาอ่านเพราะเปิดจองหนังสืออยู่ พออ่านตอนแรกแทบกดปิดไม่อยากอ่านต่อ :m15: แต่ก็ยังฝืนอ่านไปเพราะอยากรู้ว่ามันเรื่องอะไร ยังไงอ่านตอนแรกจิตตก เครียด :undecided: อ่านแล้วอยากไปพบจิตแพทย์ มันดาร์กเกินไป :sad2: แต่พอถึงตอนที่ภัทรกินเวย์ ไม่รู้ทำไม หนูถึงรู้สึกมามันเป็นฉากที่มีสเน่ห์ที่สุดในเรื่อง :hao6:
หนูไม่ได้อ่านเรื่องไซด์สตอรี่เรื่องอื่นๆ เลย ไม่เข้าใจความสัมพันธ์ของตัวละครเท่าไร มันมึนมันงงไปหมด แต่ชอบมากที่หมอรับ :impress2: ชอบตั้งแต่เวย์ออนท็อป ชอบการกระทำของภัทร ชอบความนิ่ง ความเจ้าเล่ห์ของภัทร สงสารเห็นใจหมอ สะใจกับจุดจบของหมอกร
แต่ตอนนี้หนูเครียดกับตัวเอง หนูรู้สึกเหมือนหนูผิดปกติ :freeze: หนูชอบเรื่องนี้เข้าไปได้ยังไง หนูชอบแบบนี้ แนวนี้ได้ยังไง :o211: ตอนนี้หนูคงต้องไปพบจิตแพทย์จริงๆ แล้ว :sad5:
ปล. หนูชอบคู่เพชรกับพี่จ๋าที่สุด ชอบความอาลัยอาวรที่มีให้กัน
-
ตามไปจองด้วยคน
-
สนุกมากเลยยยย :katai2-1:
-
อ่านจบแล้ว แบบตอนแรกยิ่งอ่านยิ่ง งง ยิ่ง งง มันก็ต้องยิ่งอ่าน!!55
ทำไมมันดาร์กอย่างงี้ มันไม่ได้น่ากลัวแบบผีอะไรงี้นะคะ เป็นอารมณ์ยังไงก็อธิบายไม้ถูก แลดูโรคจิค
ยิ่งตอนที่หมอกรมีอะไรๆกับศพหนามเตย แบบ อ๊ากกกกก กูไม่กลับแล้ว มีคนแบบนี้ในสังคมจริงๆนี่คือแบบ อ่อก 55
จะพยายามไปอ่านเรื่องก่อนๆหน้านี้นะคะ ขอบคุณค่ะ><
-
[เรื่องสั้น วรรคที่ ๑๑-๑๔....สาป....รากไทร...# คือหัวใจ... ]
'พี่จ๋า.......หนามเตย.....หนามเตยไม่อยู่แล้ว.....เพชร.....เพชรไม่มีใครอีกแล้ว.....ไม่มีแรงจะอยู่อีกแล้ว...พี่จ๋า.... '
.
.
.
จะเล่ายังไงดี ? จะบอกยังไงดี ?
จะบอกให้คนอื่นได้รับรู้ยังไงได้บ้างว่า ความเจ็บปวดทรมาน ที่สื่อผ่านกันด้วยสายใยแห่งวิญญาณ มันทำให้ตายทั้งเป็นยังไง ..กี่คืนที่นอนหลับแล้วทุรนทุรายแทบขาดใจ กี่วันที่มองแสงตะวันแล้วละอายต่อบาป..บาปของตัวเอง บาป..ที่เป็นฝ่ายมีชีวิตอยู่ บาป..ที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้ แม้กระทั้ง..ยื้ออีกครึ่งหนึ่งของชีวิตให้หายใจ
ทรมานจนวินาทีสุดท้ายใจชีวิต..
กรีดร้องอ้อนวอนต่อคนที่รัก จนขาดใจ ..พี่จ๋า..เพชรไม่เห็นแต่รู้สึกทุกอย่าง ยิ่งเพชรรู้ว่าน้องทรมาน น้ำตา ..น้ำตาของเพชร
มันก็ไม่หยุดไหลเลยนะพี่จ๋า ..ความหวงหามันก็ไม่เคยลดลงไปจากใจเพชรเลย ..
พี่จ๋า ...
พ่อกับแม่ไม่เคยโทษหรือว่าเพชรว่าทิ้งน้อง แต่เพชรเองที่ไม่กล้าเงยหน้ามองใครแม้แต่ดวงตะวัน
เพราะเพชร...
หนามเตยถึงได้หายไป เพชร ...ทำไมไม่ตายไปให้รู้แล้วรู้รอด ..เพชร..ทำไมไม่เป็นฝ่ายตายแทนน้อง ทำไม ทำไม ทำไม ทำไมถึงต้องเป็นหนามเตยนะพี่จ๋า ทำไม ทำไม ทำไม ???!!!
.
.
.
.
ทำไมถึงต้องเอาหนามเตยไป?
ทำไม...คนที่มีชีวิตอยู่ ถึงได้เจ็บปวดเสียยิ่งกว่าตายอย่างนี้ล่ะพี่จ๋า ? ทำไม..เพชร...ไม่อยากหายใจอีกแล้วล่ะพี่จ๋า...
.
.
.
.
...พี่จ๋า...
เพชรอยู่คนเดียวไม่ได้จริงๆ นะ ..เพชรอยู่โดยไม่มีหนามเตยไม่ได้ อยู่โดยขาดชีวิตอีกเสี้ยวไปไม่ได้จริงๆ ..
ขอโทษนะพี่จ๋า...อย่าโกรธนะพี่เพชรจะไปอยู่กับน้อง ..น้องหนาว ..น้องร้องไห้ ...น้องทรมานอยู่ที่ไหนสักที..เพชร..จะไปกอดน้อง กอดไว้ น้องจะได้ไม่หนาว..
.
.
.
.
พี่จ๋า..
พี่จ๋า ..อยู่คนเดียวได้นะ..
.
.
.
.
.
...เพชรจะไปหาหนามเตย...
(http://upload.siamza.com/file_upload/modify/080714/1351482.jpg)
-
:mew1: :mew1:
o13 o13
:call: :call:
-
เพชรไปแล้วพี่จ๋าล่ะ :m15:
-
อีเมล์แอดเดรสที่จะจองเพื่อขอดูจุดทศนิยมของค่าหนังสือคือ teacafeteamแอทhotmailดอทcom
-
:m15: :m15: :m15:
-
ขอบคุณมากครับ เนื้อเรื่องแปลกดีครับ ต้องไปตามอ่านเรื่องอื่นๆบ้างละครับ
-
[เรื่องสั้น วรรคที่ ๑๑-๑๔....สาป....รากไทร...# พิเศษ 'ตัวแทน'... ]
(http://www.uppic.org/image-9521_53F1F50A.jpg) (http://www.uppic.org/share-9521_53F1F50A.html)
-
ไหนอ่ะ
-
[เรื่องสั้น วรรคที่ ๑๑-๑๔....สาป....รากไทร...# พิเศษ 'ตัวแทน'... ]
เด็กหาย...เหยื่อคนจิตป่วย
เด็กหาย...เหยื่อคนจิตป่วย : ตะลุยข่าวโต๊ะรายงานพิเศษ [**ปรับปรุง-อ้างอิง]
"อยากเป็นหนึ่งในนั้นจังเลยค่ะ ที่ได้ลูกกลับคืนมา" คุณแม่ของ "น้องพลอย" เด็กหญิงวัย 4 ขวบ ถูกลักพาตัวไปเมื่อ 5 ปีก่อนขณะกำลังเล่นกับเพื่อนในตลาดนัดย่านนวนคร ยังติดต่อพูดคุยกับ "ศูนย์ข้อมูลคนหายฯ" เพื่อแสดงความยินดีกับการพบตัว "น้องพอมแพม" หรือ ด.ญ.ศิริทิพย์ สำอาง วัย 3 ขวบ ซึ่งสร้างความหวังในใจเธอให้กลับมาสว่างไสวอีกครั้ง และอาจเป็นความรู้สึกเดียวกับ 2,095 ครอบครัว ที่ยังรอความหวังให้ญาติๆ ที่หายไปของพวกเขากลับมา!!
จากสถิติคนหายตั้งแต่ปี 2547-กุมภาพันธ์ 2554 ระบุยอดคนหายไว้ 2,095 ราย แบ่งเป็นชาย 783 ราย หญิง 1,312 ราย หากโฟกัสมาที่กลุ่มที่ถูกลักพาตัว หรือ "เด็กหาย" จะมีอยู่ 56 ราย อายุเฉลี่ย 4 ขวบ พบตัวแล้ว 37 ราย ยังอยู่ระหว่างการติดตามตัวอีก 19 ราย
เอกลักษณ์ หลุ่มชมแข หัวหน้าศูนย์ปฏิบัติการต่อต้านการค้ามนุษย์ มูลนิธิกระจกเงา ย้ำถึงสถานการณ์การลักพาตัวเด็กว่า ไม่ใช่กลุ่มขบวนการค้ามนุษย์นำ แต่เป็นกลุ่มคนป่วยนำ เมืองไทยจะคล้ายกับอเมริกา ซึ่งเกิดปัญหาลักพาตัวเด็กอยู่ 2 กรณีใหญ่ๆ คือ พวกแย่งการปกครองบุตร กับพวกที่มีอาการผิดปกติทางจิต แต่ในอเมริกาจะบ้าระห่ำกว่าเยอะ อย่างขังไว้ในบ้าน ห้องใต้ดิน ข่มขืนเป็นปีๆ แต่ของไทยจะเป็นประเภทบ้าแล้วเดิน เดินไปเรื่อย จากการพูดคุยสอบถามเด็กที่พบตัวแล้ว วิเคราะห์ได้ว่าถูกคนที่มีอาการจิตไม่ปกติลักพาตัวไปถึง 95 เปอร์เซ็นต์ และจากการสอบถามคนที่ลักเด็กบางราย ยอมรับว่าเคยกระทำมาแล้วหลายครั้ง
คล้ายคลึงกับกรณี 2 คนร้ายที่ลักพาตัว น้องพอมแพม เป็น คนเร่ร่อนสติสตังไม่ค่อยจะดี อ้างว่าอยากมีลูกสาว เพราะมีแต่ลูกชาย และไม่ได้บังคับให้น้องพอมแพมขอทาน เพียงแค่พาไปขอทานด้วยเท่านั้น
ท่ามกลางแนวโน้มที่เด็กจะถูกลักพาตัวมากขึ้น แต่ทว่ากระบวนการตามหาคนหายของหน่วยงานภาครัฐยังไม่เป็นรูปธรรม เพราะบางครั้งเด็กหายก็ไม่เป็นคดี เพราะไม่มีพยาน ตำรวจก็ไม่รู้จะออกหมายจับใคร?
"เอกลักษณ์" จึงอยากเห็นกฎหมายที่ให้อำนาจ พร้อมทั้งระบุถึงกลไกพิเศษในการตามหาคนหายจากภาครัฐเสียที อย่างที่ "เอฟบีไอ" ของอเมริกามีโปรแกรมจำลองใบหน้าคนหาย เพื่อแสดงถึงใบหน้าปัจจุบันว่าจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างไรบ้าง ส่วนเมืองไทยขอแค่ให้สำนักงานตำรวจแห่งชาติ จัดตั้งศูนย์ติดตามคนหายฯ ก่อนก็พอ โดยที่ยังไม่ต้องนำเข้าเทคโนโลยีล้ำสมัย อย่างไรก็ตาม เร็วๆ นี้ ศูนย์ข้อมูลคนหายฯ จะมีโปรแกรมฐานข้อมูลคนหายติดตั้งผ่านสมาร์ทโฟน หากพบเด็กที่สงสัยว่าถูกลักพาตัวมาหรือไม่ สามารถเช็กผ่านมือถือได้เลย
และหลังจาก น.ส.ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร นายกรัฐมนตรีหญิงคนแรกของไทย อุ้ม "น้องพอมแพม" ต่อหน้าสื่อมวลชนแล้ว ศูนย์ข้อมูลคนหายฯ หวังอยากเห็นสิ่งที่เป็นรูปธรรมในการช่วยเหลือติดตามคนหายอย่างเป็นระบบ มากกว่าแค่การอุ้มเด็กโชว์!?
"กรณีน้องพอมแพมสะท้อนให้เห็นว่า คนของฝ่ายรัฐที่ออกมารับเรื่องไม่ได้ใส่ใจในการติดตามเท่าที่ควร ขณะที่ยังมีเด็กอีกเกือบ 20 คนที่รอให้นายกรัฐมนตรีอุ้ม แต่อยากให้เป็นการพบตัวคนหายที่ผ่านกระบวนการติดตามหาตัวจากหน่วยงานของ รัฐบาล" เอกลักษณ์เปรยถึงสิ่งที่หวัง และย้ำว่าตำรวจต้องปรับทัศนคติการทำงานเสียใหม่ เพราะเมื่อมี "คนหาย" ทุกคนจะร้องขอความช่วยเหลือจากตำรวจก่อนอันดับแรก
...Missing Alert !!! อภิสิทธิ์ งดงาม หรือนัท อายุ 16 ปี สูง 160 ซม. รูปร่างผอม ตัดผมสั้นรองทรง มีตำหนิแผลเป็นที่ข้อมือขวา หายออกจากบ้านที่อยุธยา ตั้งแต่วันที่ 10 กรกฎาคม 2554 โดยไม่ทราบสาเหตุ และไม่มีการเก็บเสื้อผ้าไป ครอบครัวเกรงว่าจะเกิดเหตุร้าย หากผู้ใดพบเห็นเด็กลักษณะดังกล่าว โปรดแจ้งมูลนิธิกระจกเงา
Missing Kids !!! ด.ช.สุเมธ อิ่มดี หรือน้องแมน อายุ 5 ขวบ (ปัจจุบัน 8 ขวบ) หายออกจากบ้านที่ จ.ฉะเชิงเทรา ตั้งแต่เดือนสิงหาคม 2550 เคสนี้ลงพื้นที่ติดตามเมื่อ 4 ปีที่แล้ว จำได้ว่าครอบครัว "น้องแมน" น่าสงสารมาก ที่พักอาศัยเป็นเพิงอยู่ปลายทุ่งนา ไม่มีไฟฟ้าใช้ เคยพาแม่น้องแมนไปยื่นหนังสือร้องทุกข์ที่สำนักงานตำรวจแห่งชาติ แต่เรื่องทุกอย่างก็เงียบหายไป เสมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น....
ข้อความประกาศแจ้งคนหาย ยังถูกอัพเดทผ่าน "เฟซบุ๊ก" ของศูนย์ข้อมูลคนหายฯ อย่างต่อเนื่อง ด้วยความหวังว่า "สักวันพวกเขาจะมีโอกาสได้กลับบ้าน"!!
*** 10 อย่า..ถ้า "คนหาย"
1.อย่ารอให้ครบ 24 ชม.แจ้งความทันที
2.อย่าลืมรูปถ่ายเด็กและพยานไปโรงพัก
3.อย่าออกสื่อจนกว่าการสืบสวนของตำรวจไม่คืบหน้า
4.อย่าใช้เบอร์ส่วนตัวประกาศ (ใช้เบอร์ตำรวจ)
5.อย่าตั้งรางวัลในประกาศ มิจฉาชีพจะฉวยโอกาส
6.อย่าพึ่งหมอดูหรือวิธีทางไสยศาสตร์
7.อย่าเกรงใจตำรวจ ในการติดตามเรื่อง
8.อย่าฟังคำพูดที่บั่นทอนกำลังใจ
9.อย่าอดข้าว นอนให้ปกติ
10. อย่าสิ้นหวัง อย่าหมดกำลังใจ
Cr. Komchadluek
.
.
.
..‘อย่าสิ้นหวัง อย่าหมดกำลังใจ’
‘อย่าสิ้นหวัง อย่าหมดกำลังใจ’ ‘อย่าสิ้นหวัง อย่าหมดกำลังใจ’ ‘อย่าสิ้นหวัง อย่าหมดกำลังใจ’..
คุณเอมได้แต่ท่องคำนั้น ท่องให้ตัวเองจำๆๆๆๆๆๆๆๆ ...
เพื่อที่จะมีแรงลุกขึ้นมาสู้ใหม่ แต่ไม่ว่าจะย้ำเท่าไหร่มันก็เหมือนกับยิ่งตอกให้ร่างกายไร้เรียวแรงที่จะเคลื่อนไหว..
.
.
.
..เมื่อความจริงมันฟ้องมาได้เกือบสามวันแล้วว่า ‘น้องอิม-เด็กชายอิงธนา’ ของคุณแม่เอมหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย...
TBC.
-
เล่นอันนี้ สะเทือนใจมาก
-
เรื่องนี้มันดาร์คแบบรวมโรคจิตรึเปล่า
-
:hao3:
สั้นๆ
หลอน มากมาย
ขอบคุณเรื่องราวดีๆ นะคับ
:katai2-1:
-
พี่กรเจ้าคนใจร้าย
-
H.I.D.E.
“ราคามันสูงนะไอ้น้อง..แล้วมาสักอย่างนี้พ่อแม่ไม่ว่าหรือวะครับ?”
ปลายคิ้วขมวดชนกัน ซ้ำปากจัดๆ นั้นยังพร่ำสอนแล้วก็บ่นๆ บ่นจนเด็กหนุ่มที่บังเอิญแวะเข้ามาในร้านหันมาเผชิญหน้ากันอย่างท้าทาย แววตาแทบไม่ต่างกัน หากแต่ความถือดีนั้น บอกได้เลยว่าไอ้เด็กที่อายุน้อยกว่านั่น ‘ชนะ’ อย่างราบคาบ
“มีตังค์จ่ายอะครับ อยากสักด้วยสักไม่ได้หรือพี่?”
“อยากมีสักสี ว่างั้น ? อายุแม่งถึง 17 ยังเถอะน้อง?”
“..สีกับเข็มที่สักนี่..มันมีเชื้อเหี้ยผสมอยู่หรือครับ ต่ำกว่า 17 ถึงสักไม่ได้?”
“...”
“ผมแค่ชอบลายเส้นพี่ ไม่รู้ดิ แค่เห็นแว๊บแรกก็เดินเข้ามาล่ะ..แต่ไม่คิดว่าถ้าสักแล้วมันจะติดเชื้อเหี้ย ”
“อ้าว.. ไอ้เด็กเวรนี้ พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ที่พูดนี้แค่อยากให้คิดให้ดี รอยสักมันก็เหมือนกับแผลเป็น ถ้าตัดสินใจสักแล้วมันลบไม่ได้ มันติดไปชั่วชีวิต หรือถ้าอยากลบจริงๆ เวลาลบค่าใช้จ่ายมันสูงยิ่งกว่าตอนสัก แล้วเวลาลบก็เจ็บไม่ต่างกันเลยนะครับคุณน้อง”
“อืมส์..งั้นผมอยากสัก”
คำพูดตัดบทมันมาพร้อมกับการที่ไอ้เด็กคิดลบนั่นเปิดเสื้อโชว์รอยแผลเป็นที่เหมือนรอยกรีดจางๆ บนแผ่นอก
“สักปิดรอยนี้ได้ไหมพี่?”
คราวนี้ไม่มีคำถามอะไร นอกจากสัมผัสจากฝ่ามือที่ใช้ขยี้หัวทุยๆ ของว่าที่คุณลูกค้ารายที่สอง..
“ติดใจภาพไหนล่ะ?”
ลายสักจำนวนมากถูกวางให้เลือกลงตรงหน้า มันละลานตาจนเด็กหนุ่มแทบจะเลือกไม่ถูก
“เยอะอ่ะพี่ เยอะจนเลือกไม่ถูกเลยช่วยหน่อยสิ”
“งั้นก็ต้องหาลายที่ชอบก่อน ชี้ชัดแบบเจาะจง อยากได้ลายประมาณไหน ลายอะไร? มีลายที่ชอบอยู่ในใจแล้วหรือเปล่า?”
“ไม่มีอะพี่”
คำตอบง่ายๆ ที่ทำให้ยิ่งเรื่องที่ว่ายากยิ่ง ดูยากขึ้นไปอีก
“งั้นเอาเป็นพวกสัตว์ไหม? แบบหลับตาแล้วตัวอะไรแว๊บเข้ามาในหัว ลองดูดิ”
ควรนี้เด็กหนุ่มยอมทำตาม เปลือกตาหลุบลงแล้วนั่งนิ่งๆ ก่อนสิ่งหนึ่งมันจะผ่านเข้ามาในความมืดมิดหลังม่านเปลือกตาที่ปิดสนิทลง เล่นเอาลืมตาแทบไม่ทัน เด็กหนุ่นสั่นหัวสะบัดหน้า จนถึงขั้นตบแก้มตัวเองซ้ำๆ ให้ภาพนั้นมันหายไป
“เห็นตัวอะไรวะ?”
.
.
.
“เห็น..ตะขาบอ่ะพี่..”
คำตอบนี้เล่นเอาเงียบไปทั้งช่างทั้งลูกค้า นั่งนิ่งมองหน้ากันอยู่นาน จนช่างสักรวมผมยาวๆ ของตนมามัดไว้ ผมยาวๆ ที่ปิดบังช่วงแผ่นอกที่โผล่พ้นเนื้อกล้าม ผิวเนื้อช่วงนั้นมีรอยสักรูปตะขาบพาดอยู่
“เอารอยสักเหมือนพี่ไหม?”
คำเชิญชวนมาพร้อมบางสิ่งที่เหมือนจะเก็บซ่อนไว้ในดวงตา เด็กหนุ่มก้มหน้าลงมองรอยสักหัวใจที่เต้นอย่างรุนแรงอดไม่ได้ที่จะเผลอเอื้อมมือไปสัมผัสมัน อย่างกับตะขาบจริงๆ ที่พาดอยู่อย่างน่าสะพรึ่ง..
“..เหมือนมันขยับได้เลยพี่..”
.
.
.
“อยากได้ไหมล่ะ?”
ไม่มีคำเชิญชวนอื่นตามมาจากพี่ช่างสักอีกนอกจาก รอยยิ้มเศร้าๆ
***
“ไอเดียร์ มีลูกค้าไหมวะ?”
กลิ่นเหล้าฟุ้งเข้ามาเมื่อเจ้าของร้านสักตัวจริงอย่างพี่นพกลับมาจากงานเลี้ยงสังสรรค์ งานเลี้ยงรุ่นที่เล่นเลี้ยงกันข้ามวัน ข้ามคืน และก็เพราะเหตุนี้ล่ะมันส่งผลให้พ่อนักเขียนการ์ตูนอย่างไอเดียร์ เลยต้องจูนปรับเวลาตัวเองมารับงานนอกอย่างไม่กล้าออกปากปฏิเสธ
‘มาเฝ้าร้านให้กูหน่อย วันสองวันเอง ถ้าได้ลูกค้ากูแบ่งเปอร์เซ็นต์ให้ หรือถ้าลายไหนมึงสักได้ มึงเอาค่าจ้างไปเลยค่าสีค่าไฟกูไม่คิด ขอให้มีคนเฝ้าร้านก็พอ นะไอเดียร์’
รับปากแบบขำๆ ไม่คิดอะไร จนสุดท้ายดันได้ลูกค้ามาแบบงงๆ ถึงสองคนด้วยกัน คนแรกเป็นหนุ่มญี่ปุ่น ที่แสนเงียบส่วนคนที่สองเป็นไอ้น้องอวดดี..
ที่..
“มีลูกค้านี่หว่าไอเดียร์”
พี่นพแกเอ่ยถามเมื่อหันไปแล้วเห็นสีที่ใช้สักมันถูกผสมเหลืออยู่
“มีมาสักสองคนพี่นพ”
“หรอ? แล้วสักอะไรไปวะไอเดียร์?”
.
.
.
“..สักรูปเดียวกันทั้งสองคนเลยพี่นพ..”
พูดจบแล้วอดไม่ได้ที่จะใช้ปลายนิ้วเกลี่ยไล้รอยสักรูปตะขาบบนแผ่นอกแล้วรอยยิ้มกว้างก็หลุดออกมาอย่างอารมณ์ดี เมื่อมีเสียงโทรศัพท์ดังเข้า ไอเดียร์รับสายพร้อมกับกล่าวลา รุ่นพี่ที่คงน่าจะเมาข้ามวัน
เดินออกมาจากร้านแล้วคิดถึงใบหน้าลูกค้าสองคนนั่น ..
บางครั้ง..
แค่บางครั้ง..
บางครั้งโชคชะตามันก็ไม่ใช่เป็นฝ่ายเลือกหนทางให้เจ้าของชีวิต คิดไปถึงเจ้าเด็กหนุ่มนั่น รอยยิ้มอวดดีกลายเป็นรอยยิ้มจางๆ หลังจากที่มือคู่นั้นละออกมาจากรอยสักรูปตะขาบบนแผ่นอกไอเดียร์
‘ไม่เอาตะขาบพี่..ผมอยากได้ลายนี้..’
..อีกครั้งที่จรดเข็มลงลายเดียวกัน ลายสักที่เหมือนกันกับหนุ่มญี่ปุ่นก่อนหน้านี้ รอยสักที่มีแค่สองก็อปปี้เท่านั้น แถมยังเป็นรอยสักจากช่างคนเดียวกัน ช่างที่คงไม่มีวันจะสักให้ใครได้อีก
'..นี้เงินค่าจ้างครับ แล้วนี้นี้แผ่นก็อปปี้รอยสักผม ถ้ามีคนมาสักวันนี้แล้วเลือกรอยสักแผ่นนี้ เงินนี้ผมจ่ายให้เขา'
เพิ่งจะเคยเจอ..ไอเดียร์เพิ่งจะเคยเจอคนสองคนที่เรียกได้อย่างเต็มปากเลยว่าคนของโชคชะตา คนหนึ่งวางแผนการณ์ทุกอย่าง ส่วนอีกคนเดินตามทุกสิ่งที่วางไว้โดยไม่กังขา คนสองคนที่ท้าทายและฝ่าฝืนโชคชะตาด้วยการหาหนทางให้ตัวเอง.. ซ้ำแล้วยังจะเป็นฝ่ายชนะเสียด้วยสิ คิดแล้วอดอมยิ้มตามไม่ได้
***
“ขำอะไร ภัทร?”
ไอ้งูยักษ์มันถือวิสาสะคว้าข้อมือไอเดียร์มากำแน่น ปล่อยให้เจ้าของข้อมือหยุดยืนอยู่ข้างๆ แล้วสายฝนจากบนฟ้าก็กระหนำลงมาอย่างกับเทน้ำทิ้งจากอ่างกะระมัง
คนเปียกสองคนที่ยืนเผชิญหน้ากัน ไอเดียร์ยกมือตัวเองขึ้นแล้วใช้สายตามองให้ไอ้คุณมังคุดปล่อยมือนั้นออก ก่อนจะใช้สองมือที่ได้อิสระของตัวเองมาประคองใบหน้าคมๆ นั้นให้ก้มลงมาแนบกับหน้าผากตัวเอง
“..ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น..มันจะเหมือนวันนี้นะ ELเราจะเดินไปด้วยกัน จะเปียกไปด้วยกัน จะไม่ทิ้งกัน..”
“...”
“...”
“มันจะไม่มีวันที่ไอทิ้งยูหรอก..ไม่มีทาง..”
กลางสายฝนที่พรมหนาลงมาเหมือนม่าน ริมทางเท้าที่ไร้ร้างผู้คน จูบจากริมฝีปากหนามันละมุนลงมาแตะที่หน้าผาก ก่อนจะลากปลายจมูกเคลียลงมาที่แก้มซ้ายขวา แล้วจบลงที่ริมฝีปากสั่นๆ ที่เย็นเฉียบ..
“ไอบอกกับยูแล้วไง ต่อให้ตาย..ก็จะตายไปด้วยกัน..”
-
มาต่ออีก..คาใจหลาย..เดาไม่ถูก..งื้ออออออ :ling1: :ling1: :ling1:
-
มาและไปแบบงงๆ ไปไวมาไว อะไรหรือ
-
"..ไม่ได้อยู่ในห้องนี้...โต ...ไปหาเสือแล้ว..."
.
.
.
"เดี๋ยว..ก็..กลับ...."
.
.
.
ลูกชายคนเล็กพูดจาเหมือนเรื่องปกติ....แล้วกลับมาอ้อนให้คุณพ่ออุ้มโดยกอดขาคนเป็นพ่อแน่น....
'โต' ...เจ้าตัวเล็กหมายถึงแฝดคนพี่ ....ส่วน... 'เสือ' ...โฆษิต แทบไม่ต้องเดาเลยว่า มันหมายถึงใคร...
….........…..............
กรี๊ดดดด :hao5: น้องโต พี่หมิง อยากอ่านภาคต่อ :katai1: :ling1: :call:
-
แรกๆก็สนุกดีหรอก หลังๆมาเริ่มงง
:katai1: :katai1: :katai1:
-
เรื่องนี้สะใจที่สุด..ตรงที่ผู้ล่าถูกล่าซะเอง
สาแก่ใจจริงๆ o18
-
อ่านแล้วชอบมากเลยค่ะ สยองดี บทสรุปก็ดีมาก ปรบมือดังๆ รอเรื่องต่อไปนะคะ