พิมพ์หน้านี้ - เรื่องสั้น... [รู้แล้ว] จบในตัว
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: BaoBao ที่ 12-05-2012 14:06:00
-
**************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรงข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
**********************************************************************
รวมงานเขียนของ BaoBao จ้า (https://www.facebook.com/notes/baobao-story/%E0%B8%A3%E0%B8%A7%E0%B8%A1%E0%B8%87%E0%B8%B2%E0%B8%99%E0%B9%80%E0%B8%82%E0%B8%B5%E0%B8%A2%E0%B8%99%E0%B8%82%E0%B8%AD%E0%B8%87-%E0%B9%80%E0%B8%9A%E0%B8%B2%E0%B9%80%E0%B8%9A%E0%B8%B2-baobao-%E0%B8%84%E0%B8%A3%E0%B8%B1%E0%B9%8A%E0%B8%9A%E0%B8%9C%E0%B8%A1/105373206277195)
อ่านก่อน ชั่งใจ
เรื่องที่เป็นอักษรตัวสีชมพู คือ แนวน่ารักไม่ปวดใจ
เรื่องที่เป็นอักษรตัวสีม่วง คือ แนวเจ็บปวดหน่วงหัวใจ
เรื่องที่เป็นอักษรตัวสีเขียวฟ้า คือ แนวที่จัดอารมณ์ไม่ได้
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เรื่องสั้น
[หึง & ง้อ] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32258.0)
[ข้างๆ] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32730.0)
[บังเอิญ]… ณ โรงพยาบาล (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34345.0)
[อย่าเงียบสิวะ!] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34200.0)
[แค่นี้ได้มั้ย?] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34200.30)
[บังเอิญ]… คำบางคำกับช่อดอกไม้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37207.msg2319691#msg2319691)
ซีรีย์สั้นกุด [บังเอิญ]...คน (ไม่) รู้จัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43183.msg2778253#msg2778253)
ซีรีย์สั้นกุด คำ บ า ง คำ [Silence speaks...] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39086.msg2471624#msg2471624)
เรื่องกึ่งสั้น-กึ่งยาว
[แอบ] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32607.0)
[สองก้าว] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32258.msg1903406#msg1903406)
[เวลา] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32382.0)
[รู้แล้ว] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33130.msg1981862#msg1981862)
เรื่องยาว
[กระดาษ] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32535.0)
[กระซิบ] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32646.0)
[บอก] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32646.msg1970179#msg1970179)
[บังเอิญ]… สวนทาง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34952.0)
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-
รู้แล้ว
เริ่ม (รู้)
“เราเลิกกันเถอะ…” คนที่พูดประโยคนี้ก้มหน้า
คนที่ยืนอยู่ตรงข้ามเองก็ก้มหน้า….เพื่อมองอีกฝ่าย ใจเขาหายวาบกับประโยคที่ได้ยิน
เสียงนุ่มทุ้มที่เขาชอบมันเสมอมา…ทว่า ไม่อยากให้ 'เสียงที่เขารัก' พูดประโยคนี้กับเขา
......
.....
....
....
...
..
.
เขาผิดอะไร?
เขาทำไม่ดีอะไร?
เขายังขาดอะไรไปอีกเหรอ?
......
.....
....
....
...
..
.
ขอเขาแก้ตัวได้ไหม?
......
.....
....
....
...
..
.
เขาขอ…เวลาอีกนิดได้ไหม?
......
.....
....
....
...
..
.
-
เข้ามาจิ้มเรื่องใหม่ค่ะ
แอบเห็นหัวข้อ บีบ หน่วงแล้วแสลงใจนิดๆ
แต่ไม่เป็นไร ขอติดตามต่อด้วยคนค่า อิอิ
-
:mc4:เม้นก่อนเดี๋ยวขึ้นไปอ่าน. คริคริ
-
มาตามเรื่องนี้ฮ่าๆ เป็นมาโซ อ่านอะไรที่มันบีบหัวใจแล้วชอบ
-
......
.....
....
....
...
..
.
ห้องนั่งเล่นที่มีเพียงแค่ชั้นวางทีวีขนาดใหญ่…กับทีวีขนาดสามสิบนิ้ว
เขานั่งนิ่งพิงโซฟาตัวนุ่ม…พลางคิดถึงช่วงเวลาหลายเดือนที่ผ่านมา----ผ่านมันมาได้อย่างไร เขาเองก็ยังไม่รู้
ไม่เคยคิดว่าจะผ่านมันมาได้
......
.....
....
....
...
..
.
อยู่ร่วมห้องกับคนที่ “เคย” เป็นคนรักกันมาก่อน
......
.....
....
....
...
..
.
ในห้องชุดแห่งนี้….
ห้องที่แรกเข้ามา เขากับคนคนนั้นเป็น…เพียงเพื่อนหรือรูทเมท
......
.....
....
....
...
..
.
อยู่ไปไม่นาน จากเพื่อนก็เลื่อนมาสู่แฟน…และคนรัก
......
.....
....
....
...
..
.
สามปีจากนั้น เขากับคนคนนั้นกลับมาสู่ฐานะเดิมเมื่อแรกที่ก้าวเข้ามาในห้องนี้----เพื่อน
......
.....
....
....
...
..
.
เขานั่งหลับตาอยู่บนโซฟาที่เลือกมันมาด้วยกัน…พลางนึกว่าเขาทนกับความทรมานในช่วงสองสามเดือนที่เพิ่งผ่านมานี้ได้อย่างไรกัน?
......
.....
....
....
...
..
.
เลิก…เมื่ออีกฝ่ายขอ เขาก็ให้
หากอีกฝ่ายไม่ได้บอกกับเขาตรงๆ ว่า…ใจของตนเริ่มปันไปให้คนอื่นแล้ว…เขาคงไม่ยอมให้ตามคำขอของอีกฝ่ายแบบง่ายๆ ปานนั้น
......
.....
....
....
...
..
.
เมื่อใจของคนคนนั้นไม่อยู่กับเขาแล้ว เขาจะรั้งอะไรอีกฝ่ายไว้ได้อีก
......
.....
....
....
...
..
.
แต่เขาไม่ได้เลิก…เขายังไม่พร้อม เขายอมถอยคืนมาสู่ฐานะที่ห่างกัน
และยังคงขอเป็นรูมเมทกับอีกฝ่ายต่อ
......
.....
....
....
...
..
.
ทรมานมั้ย?
ไม่ควรถาม------มากทีเดียว
แต่เหนือสิ่งอื่นใด เขาทำตัวไม่ถูกมากกว่า
หลายอย่างมันทำไปโดยอัตโนมัติ ไม่ได้คิดว่าทำให้อีกฝ่ายในฐานะไหน
เคยทำอย่างไร เขาก็ทำอย่างนั้น
จนเมื่ออีกฝ่ายบอกว่า ทำแบบนี้ไม่ได้นะ ทำแบบนี้ไม่ดีนะ คนเป็นเพื่อนเค้าไม่ทำแบบนี้ให้กันหรอก….และอื่นๆ
เขาจึงเริ่มเรียนรู้ใหม่ว่า เขาต้องปฏิบัติกับอีกฝ่ายมากหรือน้อยแค่ไหนใน…ฐานะของเพื่อนสนิท
......
.....
....
....
...
..
.
เจ็บพิลึก แต่มันจะเจ็บยิ่งกว่าหากเขาจะไม่ได้เห็นหน้าคนคนนั้น ไม่ได้รู้ว่าเขากินอยู่ยังไง นอนหลับมั้ย มีเรื่องไม่สบายใจรึเปล่า มีความทุกข์บ้างมั้ย….
......
.....
....
....
...
..
.
แกร๊ก! ….. เสียงดังมาจากประตูห้อง
เขาเงยหน้าขึ้นไปจับจ้องยังบานประตู
......
.....
....
....
...
..
.
ประตูสีขาวถูกผลักเปิด
......
.....
....
....
...
..
.
คนคนนั้นเดินเข้ามาในห้อง
วันนี้ คนคนนั้นสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวไม่กลัดกระดุมสักเม็ดทับกับเสื้อยืดสีขาว...กางเกงยีนส์กระชับขาสีหม่นค่อนไปทางดำ
คนคนนั้นยืนนิ่งอยู่หน้าประตู
แว่นกันแดดถูกถอดออกไปแล้ว…..เป็นนานกว่าที่อีกฝ่ายจะส่งยิ้มมาให้เขา
......
.....
....
....
...
..
.
แล้วคนคนนั้นก็เดินเข้าไปในห้องของตัวเองอย่างเงียบๆ
......
.....
....
....
...
..
.
เขาไม่รบกวนอีกฝ่าย เพราะเห็นว่าอีกฝ่ายท่าทางเหนื่อยมาก…ไม่รู้ไปไหนมา
ก่อนหน้านี้จู่ๆ อีกฝ่ายก็รีบร้อนอาบน้ำแต่งตัวและเดินออกไปจากห้อง
เขาถาม…แต่อีกฝ่ายไม่ตอบเขาว่าจะไปไหน
เหมือนไม่สนใจ เหมือนไม่ได้ยิน
แต่ก็ไม่แปลก เพราะอีกฝ่ายโกรธเขาอยู่เรื่องหนึ่ง…
......
.....
....
....
...
..
.
ช่างมัน! คนคนนั้นกลับมาแล้ว แถมยิ้มให้เขาแล้วด้วย
เดี๋ยวหากอีกฝ่ายออกมาจากห้องแล้วเขาจะขอโทษด้วยตัวเองอีกครั้ง
......
.....
....
....
...
..
.
เขาจะสัญญากับคนคนนั้นว่า เพื่อนคนนี้จะไม่ล่วงเกินอะไรกับเพื่อนอีก…
เขาจะสาบานว่าจะเลิกดื่มเหล้าเด็ดขาด
เพื่อกันไม่ให้ตัวเองทำผิดกับความเชื่อใจของอีกฝ่าย…ซ้ำสอง
......
.....
....
....
...
..
.
ทำอะไรก็ได้ เขายอมทั้งนั้น ขอเพียงแค่….
ให้พื้นที่แก่เขาซึ่งเขาจะได้มองดูอีกฝ่าย
ให้เวลาแก่เขา…เพื่อทำใจ
......
.....
....
....
...
..
.
เขาเดินเข้าห้องตัวเองซึ่งเปิดประตูแง้มค้างไว้เพียงครึ่งแบบเป็นปกติ
เขาเดินไปล้มตัวลงนอนที่เตียงของตัวเอง
จากนั้นเขาก็หลับตา…พักใจ
......
.....
....
....
...
..
.
ค่ำคืนในคืนเดือนหงาย...ดวงจันทร์กลมโตกว่าทุกๆ วันจนเห็นได้ชัด
แสงจันทร์ส่องแสงสว่างแก่ทุกชีวิตภายใต้ผืนฟ้าสีนิลอย่างเงียบสงบ
เสียงลมที่พริ้วล้อเล่นอยู่กับปลายยอดไม้ส่งเสียงดังแซกซาก...กล่อมให้สองคนในห้องชุดแห่งหนึ่งบนคอนโดสูง----หลับใหลสู่ห้วงแห่งความฝันของแต่ละคน
......
.....
....
....
...
..
.
-
เรื่องนี้สงสัยจะได้น้ำตาร่วงกันเป็นแถวๆ
เตรียมผ้าเช็ดหน้าพร้อมแล้วค่ะ อิอิ
-
......
.....
....
....
...
..
.
ดวงตาคู่หนึ่งกระพริบ
เขาลืมตาขึ้นมาและหันหน้าไปมองภาพที่อยู่นอกระเบียงห้องของตัวเอง ท้องฟ้าสีแดงก่ำ…
เขาหันกลับมามองนาฬิกาที่ติดไว้ข้างฝาผนัง-----ห้าโมงกว่า
เขารีบลุกออกมาจากเตียงและเดินออกไปข้างนอกห้องของตัวเอง
ทีวีถูกเปิดทิ้งไว้ เขาจึงเดินไปยังพื้นที่เล็กๆ ที่ถูกกันไว้เป็นสัดส่วนของห้องครัว
......
.....
....
....
...
..
.
คนคนนั้นยืนเท้าสะเอวอยู่หน้าเตาไมโครเวฟ
เขาผ่อนลมหายใจด้วยความโล่งอก “ไม่ต้องเผื่อนะ เรายังไม่หิว” เขาบอกอีกฝ่าย
ติ๊ง! เสียงไมโครเวฟร้องดัง… เขาเดินไปยืนข้างๆ อีกฝ่าย
เมื่อเห็นสิ่งที่อีกฝ่ายนำออกมาจากเตาไมโครเวฟเขาจึงยิ้มออก
......
.....
....
....
...
..
.
เขานั่งบนเก้าอี้ที่ตั้งไว้ใกล้กับโซฟา…และคอยแอบมองคนคนนั้นกินสปาเกตตี้ที่เขาทำใส่ตู้เย็นทิ้งไว้ให้ตั้งแต่เมื่อสามวันก่อนด้วยความอิ่มเอมใจ
เห็นเขากินมันเอากินมันเอาแล้วเขาดีใจ… เขารู้ว่าคนคนนี้ชอบกินอะไรไม่ชอบกินอะไร
ทั้งสิ่งของและสัตว์ที่ชอบหรือเกลียดเขาก็รู้มันทั้งหมด
สามปี…เป็นช่วงเวลาที่สั้นเมื่อเวลานี้มันเดินมาถึงจุดจบของมันแล้ว
สามปีสำหรับเขามันนานมาก
เอาแค่นึกว่าสามปีพวกเขาทำอะไรร่วมกันมาแล้วบ้าง…เดือนเดียวคงสาธยายไม่หมด
......
.....
....
....
...
..
.
“เราขอโทษเรื่องเมื่อคืนก่อน เราสะ---” เขายังพูดไม่จบ
เสียงเรียกเข้าจากมือถือของคนคนนั้นก็ดังขึ้น
มือซึ่งกำลังถือส้อมที่มีเส้นสปาเกตตี้ชะงัก และย้ายไปหยิบมือถือมาแนบหู
......
.....
....
....
...
..
.
เขานั่งนิ่งอยู่จนอีกฝ่ายรับสาย
“ครับ” คนคนนั้นพูดกับคนที่อยู่ปลายสาย
“ครับพี่ กลับมาห้องแล้วครับ!” คนคนนั้นยิ้มกับ….เสียงของปลายสาย
เขาผุดลุกขึ้นและเดินมาทางห้องของตัวเอง
เขารับไม่ได้กับรอยยิ้มที่อีกฝ่ายมีให้คนอื่น
“ทานแล้วครับ” คนคนนั้นพูด และสักพักถึงพูดต่อว่า “ก็สปาเกตตี้ที่เค้าทำไว้ให้นั่นแหละครับ”
......
.....
....
....
...
..
.
และเขาก็ไม่ได้ยินเสียงของอีกฝ่ายอีกเลย
......
.....
....
....
...
..
.
เขานอนคว่ำหน้ากับที่นอนของตัวเอง…เอาหมอนทับหัวตัวเองไว้ เอามือปิดหูของตัวเองไว้
......
.....
....
....
...
..
.
ไม่อยากรับรู้ ไม่อยากได้ยิน ไม่อยากเห็น
......
.....
....
....
...
..
.
ทรมาน แต่เขากลับยังทน
......
.....
....
....
...
..
.
เขายังไม่พร้อม เขายังต้องการเวลาอีก…สักระยะ
......
.....
....
....
...
..
.
-
:m15:หน่วง แต่เราก็อ่าน. ถ้าเค้าไม่มีใจให้แล้ว. ไปเถอะจะอยู่ให้ตัวเองเจ็บทำไมอ่าาา. 3เดือนก็เยอะแล้วนาาาเป็นเรา. 3วันไปแระะะ. (เจ็บ. แต่ไม่จบ)
-
คนหมดใจแล้ว ซ้ำยังมีแฟนแล้ว จะอยู่ดูแลเพื่ออะไร เพื่อให้ตัวเองเจ็บงั้นรึ
-
......
.....
....
....
...
..
.
เขาเดินออกมาจากห้องของตัวเองอีกครั้ง
......
.....
....
....
...
..
.
เขาเห็นคนคนนั้นนั่งพิงโซฟาในท่าสบาย….ยืดขาพาดกับโต๊ะตัวเล็กที่ซื้อมาคู่กับโซฟา และถือรีโมทไล่เปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ แบบเหมือนไม่มีจุดหมาย
เขาเดินไปนั่งที่โซฟาและล้มตัวลงนอนราบไปกับโซฟา
......
.....
....
....
...
..
.
“เราขอโทษเรื่องวันก่อน เขาสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนั้นกับนายอีก”
เขานอนหงายเพื่อจะได้มองหน้าอีกฝ่ายด้วยเวลาที่เขาพูด
อีกฝ่ายยังนิ่งและตามองจ้องกับจอภาพซึ่งเคลื่อนไหวไม่หยุด
......
.....
....
....
...
..
.
ยังคงไม่พอใจ…เขาจึงไม่พูดต่อ และจะไม่เอ่ยถึงเรื่องนี้อีก
......
.....
....
....
...
..
.
เขาเรียนรู้นิสัยมาจากอีกฝ่าย
ปกติ…หากเกิดอะไรแบบนี้ขึ้นมา
เมื่ออีกฝ่ายหายโกรธแล้วและเขาไปสะกิดเรื่องเดิมนั้นขึ้นมา…ความเงียบจากอีกฝ่ายเป็นสัญญาณบอกเขาว่า----อย่าได้เอ่ยถึงเรื่องนี้ขึ้นมาอีก
......
.....
....
....
...
..
.
เขาจึงเปลี่ยนมานอนตะแคงและมองภาพที่ฉายอยู่ในหน้าจอสี่เหลี่ยมไปเรื่อยๆ
ไม่ได้รู้ว่ารายการมันไปมายังไง…เพราะอีกคนเค้าเปลี่ยนช่องบ่อยมาก แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาของเขา----- นี่เป็นนิสัยของคนคนนี้ ที่เขาชินไปแล้ว
......
.....
....
....
...
..
.
คืนนั้น เขาอยู่กับคนคนนั้นจนอีกฝ่ายปิดทีวีและเดินเข้าไปในห้องนอนของตัวเขาเอง
เขาจึงเดินตาแป๋วกลับไปยังห้องของตัวเองบ้าง
......
.....
....
....
...
..
.
วันนี้เขายังไม่ง่วงเลย…สงสัยเมื่อคืนนอนเยอะไปหน่อย
เขาจึงเดินไปเปิดแผ่นซีดี…เพลงที่ตัวเองชอบ
......
.....
....
....
...
..
.
เขานอนฟังเพลง Sad Romance ที่เป็น Violin Version ด้วยรอยยิ้ม
......
.....
....
....
...
..
.
เขามีความสุขที่ได้อยู่เคียงข้างคนที่ตัวเองรัก…ไม่ว่าอยู่ในฐานะไหนก็ตาม
......
.....
....
....
...
..
.
-
......
.....
....
....
...
..
.
ขณะที่เขาหลับตาฟังเพลงโปรดด้วยความรู้สึกเปี่ยมสุข
จู่ๆ ประตูห้องที่แง้มเพียงครึ่งของเขาก็ถูกเปิดกว้าง…คนคนนั้นยืนหน้าถมึงอยู่หน้าประตูห้องของเขา
“ไร?” เขาผงกหัวไปถามอีกฝ่าย
“มึงช่วยเงียบๆ หน่อยได้มั้ย?” อีกฝ่ายบอกเขาและเดินหันหลังกลับไปทันทีที่พูดจบ
......
.....
....
....
...
..
.
ปัง!....เสียงกระแทกประตูของห้องที่อยู่อีกฝั่ง
เขาลุกขึ้นมาเกาหน้าผากด้านข้างของตัวเอง….จากนั้นจึงลุกไปหรี่เสียงเครื่องเล่นซีดี
......
.....
....
....
...
..
.
ค่ำคืนในคืนเดือนหงาย…คืนที่พระจันทร์ดวงใหญ่กว่าปกติ
คนสองคนซึ่งนอนคนละห้องในคอนโดสูงต่างนอนหลับตาฟังเสียงเพลง Sad Romance ที่เป็น Violin Version …ซึ่งดังแผ่วๆ
......
.....
....
....
...
..
.
จนต่างก็ผลอยหลับไป….ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่มีใครรู้ตัว
......
.....
....
....
...
..
.
คนหนึ่งนอนหลับตาฟังมันด้วยรอยยิ้ม…ด้วยความสุข
......
.....
....
....
...
..
.
อีกคนนอนหลับตาฟังมันด้วยรอยยิ้ม…และหยาดน้ำตา
......
.....
....
....
...
..
.
-
มันต้องมีอะไรที่มากกว่านั้นแน่ๆ
จอจ่อ...
-
:serius2:จะร้องทำไมในเมื่อเป็นฝ่ายบอกเลิก :beat:
-
( รับ ) รู้
ดวงตาคู่หนึ่งกระพริบปริบๆ…และหลับไปอีกครั้ง
เจ้าของดวงตาคู่นั้นรู้สึกตัวตื่นแล้วแต่เขายังไม่ขยับลุก
เขาเงี่ยหูฟังเสียง…เสียงของความเคลื่อนไหวที่มีภายนอกห้องนอนของเขา-----เงียบจนผิดปกติ
......
.....
....
....
...
..
.
เขาผุดลุกขึ้น และเดินออกไปจากห้องนอนของตัวเอง
เขาเดินไปมองหาคนคนนั้น เดินเข้าไปในห้องของคนคนนั้นด้วย----ไม่มีวี่แววของคนคนนั้น
......
.....
....
....
...
..
.
เขาเดินมานั่งที่โซฟา เปิดทีวี….โฆษณาฉายภาพของโปรโมชั่นอาหารเช็ทหนึ่ง ทำให้เขานึกได้ว่าตัวเองยังไม่ได้กินอะไรเลย
......
.....
....
....
...
..
.
เขาเดินเอาท้องที่ไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ไปเปิดตู้เย็น…ในนั้นมีขนมปังที่คนคนนั้นชอบซื้อติดตู้เย็นไว้
เขามองหากล่องสปาเกตตี้กล่องใหญ่ที่ตัวเองทำทิ้งใส่ตู้เย็นไว้ให้อีกฝ่าย-----ไม่มีมันแล้ว
“กินหมดเลยเหรอวะ ไม่เหลือไว้ให้เรามั่งเลย เฮ้อ-----” เขาบ่นกับตัวเอง และเดินเอาขนมปังในตู้เย็นอันนั้นไปทำแซนวิส
......
.....
....
....
...
..
.
เขานั่งกินแซนวิสในมือไปทีละคำพลางนั่งเล่นอินเตอร์เน็ท
สักพักอารมณ์ก็มา…เขาจึงพิมพ์งานที่ตัวเองทำค้างไว้ไปเรื่อยๆ
......
.....
....
....
...
..
.
เขายึดอาชีพเป็นนักเขียน…รับเขียนบทความบ้าง แปลเอกสารบ้าง
ยอมรับว่าแทบไม่พอกินในบางเดือน แต่คนคนนั้นก็ช่วยเขามาโดยตลอด
ที่ยังอยู่ที่นี่ไม่ใช่ด้วยเหตุผลนี้ และอีกฝ่ายเค้าก็รู้…ถึงรู้จักกันแค่สามปี แต่ก็เหมือนรู้จักกันมาทั้งชีวิต
นอกจากความรักความใคร่ ระหว่างพวกเขามีความห่วงใยและเอื้ออาทรต่อกัน…จากใจจริง
......
.....
....
....
...
..
.
คู่ชีวิต…ว่าหาได้ยากยิ่งแล้ว ทว่า เพื่อนแท้…ยากยิ่งกว่า (มั้ย?)
......
.....
....
....
...
..
.
เขาเสียคนรักไป แต่เขาไม่ได้เสียที่ “คนที่เขารัก” และ “คนที่รักเขาไป”
......
.....
....
....
...
..
.
เขาจึงอยู่ที่แห่งนี้ และตั้งใจจะอยู่ต่อไปเรื่อยๆ จนอีกฝ่ายจะมีครอบครัวหรืออยากมีพื้นที่ของเค้าเอง
......
.....
....
....
...
..
.
เขานั่งพิมพ์งานของตัวเองไปเรื่อยๆ ….เมื่อดูจากนาฬิกาจึงได้รู้ว่าเขานั่งอยู่กับที่นานมากเกินไปแล้ว
เขาจึงปิดหน้าจอ…พัก และลุกขึ้นบิดขี้เกียจก่อนที่จะเดินไปยังโซฟา และเปิดทีวีมาดูเพื่อผ่อนคลายสมอง
......
.....
....
....
...
..
.
เขานั่งมองทีวี ส่วนใจมันคิดไปถึงอดีต…
......
.....
....
....
...
..
.
ช่วงหนึ่งที่เคยแทบแย่และหัวใจล้มละลายกับความชอบของตัวเอง
งานที่ชอบไม่พอให้เลี้ยงชีพ
ได้ทำงานที่ชอบแต่ต้องพึ่งพิงค่าใช้จ่ายจากคนที่ตัวเองเรียกว่าคนรัก… ถึงเป็นเกย์เขาก็ยังเป็นผู้ชาย
ตอนนั้นเขาอารมณ์เสียมากจนกระทบต่องานของตัวเอง
......
.....
....
....
...
..
.
เวลานั้นเกือบต้องเลิกกัน
......
.....
....
....
...
..
.
จนคนคนนั้นทนไม่ไหวและจับเขายัดใส่รถ พาเขาไปขึ้นเขา… ความเหนื่อยจากการเดินไปถึงยอดเขาซึ่งต้องใช้เวลาทั้งวันทำให้เขาเริ่มคิดได้
......
.....
....
....
...
..
.
เหนื่อยแทบตาย ขาแทบหลุด แต่ยังไงก็ต้องเดินไปให้ถึงบนยอดเขา
ระหว่างเดินเขาคิดหลายตลบว่า จะลงละ! ไม่เดินขึ้นมันแล้ว!
แต่คนคนนั้นบอกเขาว่า “คนอื่นเขาบอกว่าสวย แล้วมึงจะไม่ขึ้นไปดูด้วยตาตัวเองเหรอ?”
......
.....
....
....
...
..
.
เมื่อขึ้นไปถึงบนยอดเขา
เมื่อมองลงมาเห็นผืนป่าสีเขียวสุดลูกหูลูกตา ท่ามกลางแดดเปรี้ยงปร้างของเวลาบ่าย ขาที่สั่นเทิ้มจากการเดินด้วยเท้ามาจนถึงจุดนี้ คอที่กระหายน้ำแต่ไม่มีน้ำให้ดื่ม
ไม่มีอะไรดีเลย….แต่เขากลับน้ำตาปริ่มกับภาพสีเขียวแสนธรรมดาตรงเบื้องหน้า
......
.....
....
....
...
..
.
มันอิ่มเอม และมีความสุข
......
.....
....
....
...
..
.
วันนั้น ระหว่างที่เดินจากยอดเขาไปยังจุดพักแรม เขาบอกความรู้สึกของตัวเองกับคนคนนั้น
คนคนนั้นรับฟัง และบอกว่าให้ลองทำตามที่ฝันดูก่อน ลากจนสุดแรง หากมันไม่มีทางทำได้จริงๆ ค่อยคิดเปลี่ยนไปทำอย่างอื่น
......
.....
....
....
...
..
.
“กูจะเอาอะไรแดกครับ” เขาบอกอีกฝ่าย
“กูกินอะไรมึงก็กินอย่างนั้นสิ อย่าเสือกเลือก ไว้รวยแล้วมึงจะแดกตีนหมี ตับหมาอะไรก็เรื่องของมึง!” อีกฝ่ายบอกเขา
......
.....
....
....
...
..
.
คิดทีไรเขาก็ขำ…
และนั่นแหละ คืนนั้นบนที่พักแรมซึ่งไม่มีไฟฟ้าให้ใช้หลังสองทุ่ม…ความคิดหนึ่งมันผุดขึ้นมาในหัวของเขา
......
.....
....
....
...
..
.
“มึงจะขำกูมั้ยวะ?” เขาลืมตามองความมืดภายในเต้นท์
“ลองบอกมาก่อน เดี๋ยวกูพิจารณาเอง” อีกฝ่ายยวนเขา
“ถ้ากูเอาเวลาว่างๆ ไปเขียนนิยายขาย มันจะอะจึ๊ยมั้ยวะ?” เขาบอกความคิดของตัวเองกับอีกฝ่าย
“อะจึ๊ยของมึงน่ะคืออะไร ฮ่าฮ่าฮ่า” อีกฝ่ายขำคำศัพท์แสงของเขา
เขายกมือขึ้นไปตบที่ไหนสักแห่งของอีกฝ่าย คาดว่าโดนเหมือนกัน เพราะคนคนนั้นร้อง อุ๊ก ขึ้นมาคำหนึ่ง
“แค่คิดกูก็จั๊กกะเดี่ยมแล้วว่ะ แต่กูว่ากูอาจทำได้นะเว้ย ถ้ากูท่องคาถาว่า เงิน เงิน เงิน!” เขาบอกอีกฝ่าย
“ฮ่าฮ่าฮ่า แล้วนิยายมึงตัวเอกมันจะตั้งหน้าตั้งตาหาเงินจนพบรักงี้รึเปล่า” อีกฝ่ายยังยวนเขาไม่จบ
เขายกมือขึ้นจะทุบคนคนนั้นอีกครั้ง และคนคนนั้นไม่ยอมเจ็บซ้ำสอง
อีกฝ่ายคว้ามือของเขาไว้ และรวบตัวเอาไปกอดรัดฟัดเหวี่ยง
เขาดิ้นสักพักจนแน่ใจว่าตัวเองไม่มีทางหลุดจากกรงเล็บของเสือซุ่มตัวนี้แน่แล้ว จึงปล่อยตัวเองไปตามแต่อีกฝ่ายจะนำพา
......
.....
....
....
...
..
.
ระหว่างที่ปราการด่านสุดท้ายหลุดไปจากตัว เขานึกอะไรอย่างหนึ่งขึ้นมาได้ และบอกกับอีกฝ่าย “เออ พล็อตมึงก็ดีนะ เดี๋ยวนะๆ กูขอจดหน่อย ส่องไฟสิวะ”
เขาหันไปควานหาสมุดบันทึกจากในเป้ ทว่าอีกฝ่ายไม่ได้ให้ความร่วมมือกับเขาสักนิด
......
.....
....
....
...
..
.
เขาควานหากระบอกไฟฉาย และเปิดมัน แต่มือเขามีไม่พอที่จะจดสิ่งที่หัวตัวเองกำลังคิดขึ้นมาได้ เขาจึงหันไปสะกิดคนที่กำลังไล่จูบแก้มก้นของตัวเองอยู่
“ขอเวลามึงแป๊บเดียวนะ ช่วยถือไฟฉายให้กูก่อนได้ป๊ะ แป๊บเดียว กูสัญญา”
คนที่ก้มหน้าแนบกับก้นของเขาเงยหน้าขึ้น และเอาตัวที่เปลือยเปล่าของตนเองทับอยู่บนตัวเขาพร้อมฉวยไฟฉายไปถือ..สองไฟให้เขา
“กูทำประโยชน์เพื่อสังคมแล้ว มึงก็งดรุกกูหนึ่งวันละกัน”
คนคนนั้นบอกข้อแลกเปลี่ยนที่เขาให้อีกฝ่ายหยุดกิจกรรมเพื่อมาช่วยส่องไฟให้เขาจดบันทึก
“โห ส่องไฟแค่เนี้ย แพงว่ะ” เขาบ่นอุบ
ไฟจากกระบอกไฟฉายดับปุ๊บ!
“เฮ้ยๆๆๆ เปิดๆ เร็วเลย อย่าช้า เดี๋ยวกูลืม” เขารีบบอกอีกฝ่าย
......
.....
....
....
...
..
.
ไฟจากกระบอกไฟฉายฉายมาที่หน้ากระดาษอีกครั้ง
เขาเริ่มจดความคิดในหัวตัวเองลงไปอย่างเงียบๆ
......
.....
....
....
...
..
.
-
:L2:เลิกง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ!
ผิดอะไรน่าจะบอกกัน!
-
......
.....
....
....
...
..
.
แกร๊ก!...... เสียงไขล็อคจากประตูหน้าดังขึ้น เขาหันหลังกลับมาจ้องที่บานประตู
......
.....
....
....
...
..
.
คนคนนั้นกลับมาแล้ว หลังจากที่หายไป…สามวันได้ (มั๊ง?)
เขาก็ไม่แน่ใจ เพราะกำลังมันส์กับเรื่องราวที่ตัวเองพิมพ์
เขามองตามคนคนนั้นอย่างเงียบๆ…เขาสังเกตเห็นความอิดโรยและเหนื่อยอ่อนจากอีกฝ่าย
“เป็นไรรึเปล่าวะ?” เขาถามคนคนนั้นด้วยความเป็นห่วง
อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมองมาทางเขา…..นิ่งเป็นนาน จนเขาสังเกตเห็นสีแดงรอบดวงตาของคนคนนั้น
เขารีบลุกจากเก้าอี้หน้าโต๊ะคอมและเดินเข้าไปหาอีกฝ่าย “เป็นไร? ร้องไห้ทำไม?”
ถึงไม่มีน้ำตาเขาก็รู้ว่าอีกฝ่ายเพิ่งผ่านการร้องไห้มา…
......
.....
....
....
...
..
.
ดวงตาสีแดงค่อยๆ เคลื่อนจากโต๊ะคอมและย้ายมาทางเขาที่ยืนอยู่...ข้างๆ
เขามองอีกฝ่ายด้วยสีหน้าเป็นห่วงและร้อนใจ
ดวงตาแดงแห้งนั้นเริ่มมีความฉ่ำชื้น
เขาเริ่มร้อนใจจนห้ามตัวเองไม่อยู่ “มันทำอะไรนาย! บอกเราดิ!”
อีกฝ่ายส่ายหน้า และเดินหายเข้าไปในห้องของตัวเองอย่างรวดเร็ว
......
.....
....
....
...
..
.
เขาเดินตามหลังคนคนนั้นไปติดๆ แต่อีกฝ่ายปิดประตูก่อนที่เขาจะทันเดินเข้าไปข้างใน
......
.....
....
....
...
..
.
เขาเคาะประตูอีกหลายครั้ง แต่คนคนนั้นไม่ยอมเปิดมันให้เขา
......
.....
....
....
...
..
.
เขาทรุดตัวนั่งลงที่ประตูนั้น เอาหูแนบฟังเสียงข้างใน
......
.....
....
....
...
..
.
เขาได้ยินแต่เสียงสะอีกสะอื้นจากภายใน
......
.....
....
....
...
..
.
น้ำตาของเขาเริ่มรินไหลเทล้นออกมาจากขอบตา…คนที่เขารักเสียใจ เขาเองก็เสียใจไปพร้อมกัน
......
.....
....
....
...
..
.
-
เศร้าาา TT
ไร้คำบรรยาย
ขอหนูมะยมมาแก้เศร้าหน่อยได้ไหมคะ
-
มาอ่านเรื่องใหม่ครับ
หน่วงๆ
-
......
.....
....
....
...
..
.
กลางดึก
คนคนนั้นออกมาจากห้อง เขาที่นอนคอยมองประตูห้องนั้น…เปิด…อยู่ที่โซฟา มองตามร่างของอีกฝ่ายซึ่งเดินไปเปิดตู้เย็น…เทน้ำส้มคั้นที่เขาทำทิ้งไว้เต็มตู้เย็นเมื่ออาทิตย์ก่อนมาใส่แก้ว
......
.....
....
....
...
..
.
คนคนนั้นเดินมานั่งที่โต๊ะคอม
เขาลุกขึ้นและเดินไปยืนอยู่ข้างหลังคนคนนั้น
......
.....
....
....
...
..
.
คนคนนั้นยกมือข้างซ้ายขึ้นมาเท้าคางตัวเอง..ตั้งท่าเตรียมอ่านสิ่งที่ถูกพิมพ์ไว้แล้วตรงเบื้องหน้า
เขายกยิ้มที่มุมปาก เมื่อมองไฟล์ที่คนคนนั้นคลิก…และเปิดมาอ่าน
......
.....
....
....
...
..
.
[สายลม]
นิยายที่เขาเพิ่งเริ่มเขียนเมื่อไม่กี่อาทิตย์ก่อน…และเขาเพิ่งพิมพ์มันเสร็จก่อนหน้าที่อีกฝ่ายจะกลับมาห้อง…ไม่กี่ชั่วโมง
......
.....
....
....
...
..
.
เขาอยากพิมพ์สิ่งที่เกิดขึ้นในความรู้สึกของเขา…เมื่อ “เรา” เลิกกัน
เขาอยากใช้มันแทนคำบอกแก่คนคนนี้ว่า…ไม่ว่า “เรา” ต้องห่างกันมากแค่ไหน ไม่ว่า “เรา” จะมีฐานะใดต่อกัน----เขาคนนี้ คนที่ไม่มีอะไรหรูหราฟู่ฟ่า คนธรรมดาที่มีแค่ความจริงใจ---เขาคนนี้พร้อมเป็นสายลมให้…ตลอดชั่วชีวิต
สายลมเย็นเมื่อเขาร้อนและเหนื่อย
สายลมอุ่นเมื่อเขาเหงาและเหว่ว้า
สายลมสดชื่นเมื่อเขาเบื่อและหน่าย
......
.....
....
....
...
..
.
เขานั่งหันหน้าเกยพนักพิงของโซฟา พลางเท้าคางมองคนคนนั้น….อ่านนิยายที่เขาเพิ่งเขียนเสร็จด้วยความอิ่มเอม
......
.....
....
....
...
..
.
จนเขารู้สึกง่วง…ง่วงมาก เขาจึงลาอีกฝ่ายและเดินเข้าห้องนอนของตัวเองไป
“เรานอนก่อนนะ ฝันดีนะ”
......
.....
....
....
...
..
.
เขาเอาบานประตูที่เปิดกว้าง งับมาให้อยู่ในตำแหน่งเหมือนทุกครั้ง….แง้มไว้เพียงครึ่ง
......
.....
....
....
...
..
.
เขาไม่เคยปิดประตูบานนี้ นับตั้งแต่เขาเข้ามาอยู่ในห้องนี้----ต่างกับอีกฝ่าย
......
.....
....
....
...
..
.
คนที่กำลังนั่งท้าวคางเอาใบหน้าที่เรียบตึงหันไปมองบานประตูที่ถูก…ดันจนเหลือความกว้างเพียงครึ่งจากทั้งหมดของมัน
เสียงระบายลมหายใจดังขึ้นครั้งหนึ่ง ก่อนที่ใบหน้าเรียบตึงนั้นจะหันกลับไปอ่าน…สิ่งที่อยู่ตรงหน้าจอคอมพิวเตอร์ต่อ
......
.....
....
....
...
..
.
สักพักเมื่ออ่านต่อไป เสียงดนตรีหนึ่งได้ดังลอดเข้ามาในหู
คนที่นั่งอยู่หน้าจอคอมเดินตรงไปยังห้องที่เปิดแง้มไว้ และมองลอดเข้าไป…มองที่เครื่องเล่นซีดีซึ่งมีไฟกระพริบปริบๆ
......
.....
....
....
...
..
.
คนคนเดิมนั่งลงที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ เขานั่งอ่านสิ่งที่อยู่ตรงหน้าต่อ...พร้อมกับฟังเพลงโปรดของคนที่เขียนสิ่งนี้…ไปพร้อมๆ กัน
......
.....
....
....
...
..
.
Sad Romance…Violin Version
......
.....
....
....
...
..
.
-
ค่อยๆมาทีละนิด..
-
......
.....
....
....
...
..
.
เขากำลังนอนมองใบหน้าที่กำลังหลับลึกของอีกฝ่าย
เขาแอบเข้ามาในห้องของอีกฝ่ายตอนกลางดึก
เขารู้ว่าอีกฝ่ายต้องไม่ชอบที่เขาทำแบบนี้ แต่…จากตอนแรกที่กะว่าจะเดินเข้ามาดูเฉยๆ เขากลับสังเกตุเห็นรอยแแดงรอบดวงตาของคนคนนี้
เขาไม่ชอบเลย เขาห่วงใยทุกความรู้สึกของคนคนนี้อยู่ไม่คลาย
เขาไม่อยากให้คนคนนี้ต้อง “เศร้า” เพียงลำพัง
......
.....
....
....
...
..
.
“นายเศร้าเราเศร้า นายมีความสุขเราก็มีความสุข” เขาบอกกับคนที่ยังหลับ
......
.....
....
....
...
..
.
เขาตั้งใจว่าจะนอนเป็นเพื่อนคนคนนี้และรีบออกไปทันทีก่อนที่จะเช้า
......
.....
....
....
...
..
.
เขานอนมองหน้าคนคนนี้จนได้ยินเสียง….นกร้อง
ใกล้รุ่งสางแล้ว…ได้เวลาที่เขาควรต้องไป ก่อนที่อีกฝ่ายจะตื่นมาเห็นเขา
ซึ่งนอนอยู่ข้างๆ โดยถือวิสาสะ
......
.....
....
....
...
..
.
ขณะที่เขากำลังคิดว่าจะลุกไปจากเตียง
เขากลับทำในสิ่งที่ตรงกันข้าม
......
.....
....
....
...
..
.
เขายื่นหน้าไปจรดริมฝีปากกับหน้าผากของคนคนนั้น เลื่อนมันลงมาจรดที่แก้ม และเลื่อนไปประทับที่ปาก
......
.....
....
....
...
..
.
เขาคิดถึงสัมผัสอุ่นๆ ที่เคยแนบชิดกับคนคนนี้
......
.....
....
....
...
..
.
ทันทีที่เขาถอนริมฝีปากที่ประทับลงไปแผ่วๆ ออกมา เขาก็เห็นดวงตาที่เคยหลับ…มันลืมขึ้น-----และมองตรงมายังเขา
......
.....
....
....
...
..
.
เขาสบตากับอีกฝ่ายนิ่ง เขาลืมหายใจ หัวใจของเขาสั่นระทึก เขากลัว…กลัวที่สุดคือกลัวคนคนนี้โกรธและเกลียดเขา
......
.....
....
....
...
..
.
“เราขอโทษ!” เขารีบบอกกับอีกฝ่าย
คนคนนั้นลุกขึ้นและเดินเข้าไปในห้องน้ำ
เขามองตามคนคนนั้นไปตลอดจนประตูบานหนึ่งตัดภาพของคนคนนั้นไปจากสายตาของเขา
เขาระบายลมหายใจด้วยความเวทนาตัวเอง และลากขาพาตัวเองไปยังห้องนอนของตนเอง
......
.....
....
....
...
..
.
เมื่อฟุบตัวลงกับเตียงของตนเอง เขาเกิดอาการง่วงมาก เขาจึงหลับตาและปล่อยทุกสิ่งไปตามธรรมชาติ
......
.....
....
....
...
..
.
-
น้ำตาจะไหล TT
-
o22ปริศนาลับในห้องหน้าต่างปิดตาย....
-
......
.....
....
....
...
..
.
เมื่อเขารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เขาได้ยินเสียงฟ้าร้องครางครืน เขามองออกไปยังนอกระเบียงห้องของตัวเอง
ท้องฟ้ามืดหม่นและน่ากลัว
หากแต่ยังไม่มีเม็ดฝนโปรยปราย
......
.....
....
....
...
..
.
เขาเดินงัวเงียออกไปนอกห้อง
ทีวีถูกเปิดทิ้งไว้… เขาเดินไปที่โซฟา คนคนนั้นนอนราบตะแคงไปกับโซฟา
เขาเกาหัวและหาวหวอดใหญ่ “หิวมั้ยวะ ทำไรให้กินมั้ย?”
“…..” ไม่มีเสียงตอบจากอีกฝ่าย ใบหน้าที่เขามองเห็น….เรียบและตึงอย่างเห็นได้ชัด คนคนนี้กำลังเครียด
เขาระบายลมหายใจ..ยาวและหนัก ก่อนจะเดินไปที่ตู้เย็น หยิบขวดน้ำส้มคั้นที่ตัวเองทำออกมา
......
.....
....
....
...
..
.
เขาเดินไปรินน้ำส้มใส่แก้วเปล่าที่ตั้งวางไว้บนโต๊ะกระจก…ข้างหน้าของคนคนนั้น
ทันที่น้ำส้มถูกรินไว้เต็มแก้ว คนที่นอนอยู่เดิมดีดผึงขึ้นมาจากโซฟา และปัดแก้วน้ำส้มที่เขาเพิ่งเทออกจากโต๊ะกระจก
......
.....
....
....
...
..
.
“เพล้ง!” เสียงดังไม่มากแต่มันสนั่นสั่นไหวไปถึงในหัวของเขา
“เราขอโทษ! เราจะไม่ทำอีก! นายยกโทษให้เราเหอะ!” เขาบอกอีกฝ่าย
คนคนนั้นมองมาทางเขา แต่ชั่วแวบเดียวเท่านั้น แล้วอีกฝ่ายก็หันไปมองนาฬิกาที่ฝาผนัง
เขาเดินถลันไปใกล้ๆ อีกฝ่าย “เราสัญญา จริงๆ สาบานก็ได้ ยกโทษให้เรานะ วียกโทษให้เรา นะวี นะ”
เขาเดินทวงขอสิ่งนั้นกับอีกฝ่ายไปตลอดทาง
แต่แล้วการกระทำของอีกฝ่ายกลับทำให้หัวใจเขาหล่นวูบ!!!
......
.....
....
....
...
..
.
สิ่งที่เขาไม่อยากให้เกิดขึ้น!
......
.....
....
....
...
..
.
เขามองอีกฝ่ายที่ดึงกระเป๋าหิ้วใบขนาดกลางของเขาออกมาจากตู้เสื้อผ้า….ของเขา
มองคนคนนั้นเอาเสื้อผ้าที่เขาชอบใส่เข้าไปในนั้น….
มองคนคนนั้นกวาดข้าวของที่เขาชอบใส่กระเป๋าใบนั้น…
......
.....
....
....
...
..
.
เขามองภาพความเคลื่อนไหวของคนคนนั้นผ่านม่านน้ำตา
......
.....
....
....
...
..
.
เมื่ออีกฝ่าย…เดินไปหยิบซีดีในเครื่องเล่นของเขา เอามันใส่กล่องของมัน ยัดใส่กระเป๋าของเขา และก้าวขามาทาง….ประตูห้อง
เขารีบชิงไปปิดประตูห้องของตัวเองเอาไว้ก่อนที่อีกฝ่ายจะเดินมาถึง..มัน!
......
.....
....
....
...
..
.
“ปัง!!!” เสียงดังสนั่น
“เราไม่ไป! เราจะอยู่กับนาย! เราจะทำตัวใหม่ เราจะไม่ทำเกินกว่าที่สัญญากับนายไว้ เราขอโทษ เราจะไม่ทำอีก! ให้อภัยเรา! ให้อภัยเรา!......ให้อภัยเรา-------” เขาทรุดนั่งที่หน้าประตู พลางพล่ำทวนซ้ำอยู่เพียงคำเดียว…ให้อภัยเรา
......
.....
....
....
...
..
.
คนคนนั้นเดินมายืนอยู่ตรงหน้าเขา
คนคนนั้นก้มหน้ามองเขาด้วยดวงตาฉ่ำน้ำก่อนจะเอ่ยปากบอกกับเขาว่า “เปิดประตู แล้วมึงไปกับกู แล้วถ้ามึงจะกลับมากับกู กูก็ตามใจมึง แต่ขอร้อง ไปกับกูก่อน”
......
.....
....
....
...
..
.
-
เกิดอะไรขึ้น
ดูเหมือนว่าทั้งคู่น่าจะยังรักกันอยู่เลย
-
สมกับที่ประกาศเตือนไว้ บีบหัวใจแท้
-
:กอด1:
-
มาปูเสื่อรอ ..
-
......
.....
....
....
...
..
.
เขาเปิดประตูตามที่อีกฝ่ายบอก
และเดินตามคนคนนั้นออกไปจากห้องของตัวเอง
......
.....
....
....
...
..
.
วีเดินไปหยิบมือถือกับกุญแจห้องและเดินนำเขาออกไปจากห้องของเรา
เขาเดินตามหลังวีออกไปพร้อมปิดประตูห้องของเรา…ตามความเคยชิน
วีหันมามองเขาทีหนึ่ง แต่ก็แค่แวบเดียว แล้ววีก็เดินไปที่ลิฟท์…พร้อมกันกับเขา
......
.....
....
....
...
..
.
เขานั่งเงียบๆ ยังที่นั่งข้างคนขับ
มองภาพที่ผ่านสายตาไปเรื่อยๆ ด้วยความสบายใจ…เขาเชื่อใจ เขามั่นใจ เขายอม----คนคนนี้ทุกอย่าง
แม้วีกำลังขับรถพร้อมโทรนัดเจอ….คนที่วีปันใจจากเขาไปให้ด้วยก็ตาม
วีไม่โกรธเขา และเมื่อกี้วียังบอกด้วยว่าหากไปกับวีแล้ว อยากกลับมาด้วยกันก็ได้…แค่นี้เขาก็พอใจแล้ว
......
.....
....
....
...
..
.
วีขับมาถึงสถานที่หนึ่งซึ่งมีแต่ผืนหญ้าเขียวกว้างสุดตา
รถถูกขับไปยังลานจอดรถ เขาเห็นรถหลายคันจอดอยู่แล้วในที่แห่งนี้
......
.....
....
....
...
..
.
ขณะที่เขากำลังมองไปรอบๆ ประตูทางฝั่งเขาก็เปิดออกพร้อมเสียงบอกของวี “ออกมา ไปกับกู…นะ”
นะ….คือคำที่อ่อนโยนที่สุดแล้วในคำพูดของวี
เขาจึงเดินออกไปนอกรถ และปิดประตูของฝั่งตัวเอง
เขาเงยหน้ามาเห็นรอยยิ้มของวี เขาจึงส่งยิ้มให้วีบ้าง
......
.....
....
....
...
..
.
วีเดินนำเขาไป ยังจุดหนึ่งในสนามหญ้าซึ่งมีคนหลายคนมุงอยู่
......
.....
....
....
...
..
.
เขาค่อยๆ เดินตามหลังวีไป
......
.....
....
....
...
..
.
เมื่อวีไปทักกับชายคนหนึ่งซึ่งถือไวโอลินอยู่ในมือ เขาก็หน้าชาวาบ…คนที่วีปันใจให้
......
.....
....
....
...
..
.
วีบอกอะไรกับคนคนนั้นบ้าง เขาไม่รู้และถอยหลังห่างออกมา…
ไม่อยากเห็น ไม่อยากได้ยิน ไม่อยากรับรู้
......
.....
....
....
...
..
.
เขามองตามวี จนเห็นวียื่นกระเป๋าของเขาให้กับมือที่เหี่ยวย่นคู่หนึ่ง
......
.....
....
....
...
..
.
เมื่อเสียงไวโอลินเริ่มบรรเลง เขาเริ่มก้าวถอยหลัง
......
.....
....
....
...
..
.
Sad Romance…
......
.....
....
....
...
..
.
เมื่อเพลงบรรเลงวนครบหนึ่งรอบ เขาสัมผัสได้ถึงความเย็นจากโลหะของสิ่งที่เรียกกันว่า...รถยนต์
......
.....
....
....
...
..
.
เขารีบเปิดประตูรถและก้าวเข้าไปนั่งยังที่นั่งของตัวเอง…
เขาอุดหูตัวเองแล้ว ทว่า เสียงนั้นกลับยังคงดังราวกับไวโอลินตัวนั้นบรรเลงอยู่เหนือหัวของเขา
......
.....
....
....
...
..
.
Sad Romance…บรรเลงจบสักพัก วีก็กลับมาที่รถ เขา "รู้แล้ว" แต่เขายังนั่งหน้ามึนอยู่ในรถของวี… และไม่พูดจากับวี
......
.....
....
....
...
..
.
วีปิดประตูรถตรงฝั่งที่เขานั่งพร้อมกับ….ระบายลมหายใจ
จากนั้นวีก็กลับมานั่งยังที่นั่งของคนขับ
......
.....
....
....
...
..
.
เขานั่งนิ่งอยู่ในรถที่วีขับ
......
.....
....
....
...
..
.
“เรารักวี” เขาพูดในสิ่งที่เขารู้สึก
“เราหยุดรักวีไม่ได้” เขาบอกในสิ่งที่เขารับรู้จากหัวใจตัวเอง
......
.....
....
....
...
..
.
“กูรู้แล้ว” วีบอกเขาทั้งน้ำตา
เขารีบยกนิ้วของตัวเองไปซับน้ำตาที่มันไหลลงจากหางตาให้วี…
......
.....
....
....
...
..
.
เขาร้องไห้มากกว่าที่วีร้อง
เขาเสียใจมากกว่าที่วีเสียใจ
......
.....
....
....
...
..
.
เขาเช็ดน้ำตาให้วี…ไม่ได้อีกแล้ว
เขากอดวียามที่วีเสียใจ หรือไม่สบายใจ…ไม่ได้อีกแล้ว
......
.....
....
....
...
..
.
ไม่ได้อีก…ตลอดชั่วชีวิตของวี
......
.....
....
....
...
..
.
วียกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาของตัวเองพร้อมบอกเขาด้วยเสียงสั่นเครือ “รู้แล้ว! กูรู้ว่ามึงอยู่กับกู ถึงกูไม่เห็น แต่กูก็รู้สึก”
เขาซบหน้าตัวเองกับหัวไหล่ของวี เขาร้องไห้ และไม่ว่าเขาร้องมากแค่ไหน…น้ำตาของเขาก็ไม่อาจไหลเปียกเสื้อของอีกฝ่ายได้!
“กูโอเค กูอยู่ได้ แต่ถ้ามึงห่วงกู กูก็ขอเวลาอีกหน่อย กู…หยุดน้ำตาตัวเองไม่ได้ว่ะ แต่สักวัน มันคงจะหยุดได้เอง” วีไม่พูดต่อเพราะติดก้อนสะอื้นที่อยู่----ตรงหัวใจ
วีพารถไปจอดที่มุมหนึ่งของข้างถนน
วีร้องไห้….ร้องไห้อย่างหนัก เหมือนวันที่วีบอกเลิกกับเขา
เขาผวาเข้าไปกอดวี และร้องไห้ไปพร้อมๆ กัน….ร่วมรับรู้ความรู้สึกที่มีให้กัน
......
.....
....
....
...
..
.
“ไม่ต้องห่วงกู ถ้าทางไหนที่มันดี มึงก็ไปซะ ไปรอกูตรงนั้น ไว้ถึงเวลา กูจะตามไปอยู่ด้วย…นะ” วีบอกกับเขาทั้งที่ยังสะอึกสะอื้นจนตัวโยน
......
.....
....
....
...
..
.
......
.....
....
....
...
..
.
ถึงวีจะขอ เขาก็คงให้วีไม่ได้
เพราะเขายังห่วงวีอยู่ทุกลมหายใจ…..แม้กระทั่งเวลานี้ ขณะนี้ แม้เขาจะไม่หายใจแล้วก็ตาม
......
.....
....
....
...
..
.
เขายังคงกอดวีที่สะอึกสะอื้นร้องไห้จนตัวโยน….แม้อีกฝ่ายอาจไม่รับรู้ถึงสัมผัสของเขาเลยก็ตาม
......
.....
....
....
...
..
.
‘นายเศร้าเราก็เศร้า นายมีความสุขเราก็มีความสุข นายร้องไห้เราก็จะร้องไห้เป็นเพื่อนนาย เรารักนาย…นะ’------- ประโยคหนึ่งซึ่งคนที่ชื่อ “วี” บอกไว้กับเขาซึ่ง ณ เวลานี้ได้กลายเป็นดวงวิญญาณไปแล้ว
วีไม่รู้เลยว่าคนที่ตัวเองบอกประโยคนั้น...เมื่อวันนั้น กำลังทำอย่างที่วีบอกกับตัววีเอง…ด้วยเหมือนกัน
......
.....
....
....
...
..
.
หากวันนั้นมาถึง…วันที่คนคนนี้จะไม่มีน้ำตานี้อีกแล้ว
นั่นคงเป็นวันที่เขาจะจากคนคนนี้ไป เพื่อไปยืนคอยคนคนนี้อยู่ ณ อีกฝั่งหนึ่งของ-----สายน้ำแห่งชีวิต
......
.....
....
....
...
..
.
แต่เวลานี้ เขาจะยังคง…ร้องไห้เป็นเพื่อนวี-----ไปก่อน
......
.....
....
....
...
..
.
เอวัง :pig4:
ต่อ.... [รู้ใจ] page 2 ความเห็นที่ #55 เป็นต้นไป
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33130.30#lastPost
-
เศร้าอะ
แต่มันก็นะ
ถึงจะบอกแบบนั้นแต่ก็แสดงว่าทั้งสองคนก็ยังรักกันอยู่
ธรรมชาติเป็นสิ่งที่ฝืนไม่ได้
ถึงอีกคนจะไม่อยู่แล้ว แต่อีกคนที่อยู่ก็ต้อง 'อยู่' ให้ได้
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆค่ะ
-
อ่านจบแล้วยิ้ม บร้าไปแล้ว หักมุมๆๆ
เศร้ามาก ตอนแรกก็เชียร์ให้เขาหนีไปเลย
แต่พออ่านต่อมาเรื่อยๆเริ่มแปลกใจ พอมาเจอตอนจบเลยยิ้ม โล่งใจเพราะแอบคิดไปว่าวีจะทำอะไรที่มันไม่ดีมากๆ
พอรู้ว่าไม่ใช่ก็ค่อยยังชั่ว
แต่เนื้อเรื่องสั้นไปนิดเลยบีบหัวใจได้แป๊บเดียว หุหุ
-
ต้องตั้งใจอ่านมากเลยถึงจะ get
เศร้าจัง
-
ชอบค่ะ สนุกและลุ้นดี แอบโล่งตอนจบ
:L2: :L2:
-
T,.T อ่านสองรอบแล้วก็ไม่เข้าใจว่า "เขาตายเพราะอะไร"
เหอๆ
-
ทำไมถึงเลิกกัน เลิกกันหลังจากนะตายใช่ป่าว งงค่ะ
-
อ่านแล้วรู้สึกเลยว่าเค้ารักกันมาก วียังสัมผัสได้ถึงอีกคนหนึ่งตลอดใช่ไหม
เขาเสียตอนไหนนะ ชักงง 555
-
555 เราเพิ่งจะรู้เรื่องเอาตอนสุดท้ายอ่ะ ว่าอีกคนนึงได้ตายจากไปแล้ว
-
:กอด1:
เศร้าแต่อยากรู้ว่าที่เลิกกันนี่เลิกจริงๆหรือแค่เปรียบเทียบ
-
อยู่กันมา 3 ปี
เลิกกันมา 3 เดือน
ตายมาแล้ว 3 วัน
แต่ยังมา...
เปิดเพลงจนวีต้องบอกให้เงียบๆหน่อย
นั่งพิมพ์นิยายให้อ่าน
แง้มๆประตู
รินน้ำส้มให้ (คาดว่าวีคงตกใจจนปัดแก้วแตก)
ขนลุกซู่... o21 จิตวิญญาณนี้ช่างแรงกล้า
นายเศร้าเราก็เศร้า นายมีความสุขเราก็มีความสุข นายร้องไห้เราก็จะร้องไห้เป็นเพื่อนนาย เรารักนาย…นะ
:sad4: ทั้งซึ้งและหลอน
:pig4:
-
:pig4: :กอด1: :L1:
-
เพราะยังรักและห่วง
เลยไม่ยอมไปไหน
เศร้าอ่ะ
แต่ก็รู้สึกดีที่ยังรักกันอยู่ไม่เปลี่ยนแปลง
-
เสียใจอ่ะ
-
อะไรกันนี่ นอกจากเศร้าแล้วก็น่าสงสารสุด ๆ เลยนะ
-
สรุปว่าเลิกกันก่อน แต่ยังอยู่ด้วยกัน แล้วมาวันหนึ่งก็ตายแต่ไม่รู้ตัวว่าตายใช่ไหมเนี่ย
-
สรุปว่าเลิกกันก่อน แต่ยังอยู่ด้วยกัน แล้วมาวันหนึ่งก็ตายแต่ไม่รู้ตัวว่าตายใช่ไหมเนี่ย
ถูกที่สุดคร๊าบบบบบบบบ
-
ไม่เก็ทอะค่ะ ว่าผู้ชายที่สีไวโอลินทำให้รู้ตัวว่าตายไปแล้วคือใคร?
คนคนนั้นเกี่ยวข้องอะไรกับวีและบุรุษนิรนามผู้บอกเล่าเรื่อง แล้วทำไมแค่บรรเลงถึงทำให้รู้ได้ว่าตัวเองตายไปแล้ว?
-
:a5:
-
มัน ไม่มีคำบรรยายสำหรับเรื่องนี้จริงๆ
งงกับเรื่องกระซิบเลยตามมาอ่านเรื่องนี้ มันแบบว่าอึ้งทึ้งพูดอะไรไม่ถูกจริงๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
-
เศร้ามาก
ร้องไห้เลย
-
เป็นอะไรตายอะ
แต่ก็เศร้า....เศร้าตรงเพลงนี้แหละ :o12:
-
เศร้า น้ำตานองเลยเนี่ย
ตอนแรกๆสงสารคนที่ตายอยู่หรอกนะ(ก็ไม่รู้ว่าตายไปแล้ว)
ตอนหลังรู้สึกสงสารวีอะ คงอยากให้คนที่รักไปสู่สุขคติ
แต่คนที่ตายก็ยังไปไหนไม่ได้อยู่ดี นี่ที่เขาเรียกว่าจิตผูกพันธ์ใช่ไหม?
วิญญาณยังมีห่วงอยู่ ถ้าวียังไม่มีความสุขวิญญาณก็คงยังไปไหนไม่ได้สินะ
:o12:
-
เศร้าอ่ะ แต่ก็ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ นะฮ๊าฟฟฟฟ
-
ยิ้มทั้งน้ำตาค่ะ
-
[รู้ใจ] ตั้งทู้ใหม่แล้ว
เชิญติดตามได้ที่นี่>>> *คลิ๊ก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37682.0)
รู้ใจ
เปิดม่าน
“เราเลิกกันเถอะ…” คนที่พูดประโยคนี้ก้มหน้าและนิ่ง
เขามองคนที่ยืนอยู่ตรงข้ามกับตนเอง….ด้วยใจที่หายวาบ
เสียงนุ่มทุ้มที่เขาชอบมันเสมอมา…ทว่า เขาไม่อยากให้เสียงที่เขารักนี้พูดประโยคนี้กับเขา
......
.....
....
....
...
..
.
เขาผิดอะไร?
เขาทำไม่ดีอะไร?
เขายังขาดอะไรไปอีกเหรอ?
......
.....
....
....
...
..
.
ถึงเหมือนรู้แล้วว่า…อาจมีวันนี้ในเร็ววันนี้ หากแต่เขาขอแก้ตัวได้ไหม?
......
.....
....
....
...
..
.
เขารู้ดีว่าตัวเองไม่เคยเป็นแฟนที่ดีให้กับวี
รู้ตัวเองดีว่าไม่เคยสร้างประโยชน์ใดๆ ให้กับวีเลย ดีก็แต่สร้างภาระให้กับวีเสมอมา ….เป็นแฟนที่เป็นได้แค่แฟน
หากแต่เขาไม่ได้คบกับวีเพียงเพื่อ “ฐานะ” แค่นี้….เพราะวีไม่ใช่แค่แฟนสำหรับตัวเขา วีเป็นมากกว่านั้น
ทั้งหมดของหัวใจ…นี่คือสิ่งที่วีเป็น
ดังนั้นขอ…เขาขอเวลาอีกนิดได้ไหม?
ยังไม่ใช่ตอนนี้
......
.....
....
....
...
..
.
ความตั้งใจเกิดขึ้นได้ หากแต่มันก็เปลี่ยนได้….เช่นกัน
......
.....
....
....
...
..
.
ห้องนั่งเล่นที่มีเพียงแค่โฟชุดใหญ่สีดำและชั้นวางทีวีขนาดใหญ่กับทีวีขนาดสามสิบนิ้ว...เจ้าของห้องไม่ชอบอะไรที่รุงรังสายตา ในที่แห่งนี้จึงค่อนข้างโล่งตามเกินไปในสายตาคนอื่น แต่มันสบายดีสำหรับเขาและเพื่อนร่วมห้อง
เขานั่งนิ่งพิงโซฟาตัวนุ่ม....พลางคิดถึงวันหยุดที่เพิ่งผ่านมา
….เขาผ่านมันมาได้อย่างไร เขาเองก็ยังไม่รู้
ไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าจะทำมันได้
......
.....
....
....
...
..
.
“วี…เราในคำพูดของวี ผมไม่เกี่ยวนะครับ ผมรักคุณ และยังรักคุณ คุณมีเหตุผลไหมที่จะขอเลิกกับผม” เขาบอกอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบซึ่งต่างจากความรู้สึกในหัวใจของเขา…ในเวลานี้ อย่างสิ้นเชิง
“กู…เหมือนว่ากูชอบคนอื่น…มันไม่แฟร์ หากกูจะนอกใจมึงทั้งที่ยังคบกับมึงอยู่ กูเลยคิดว่าเราเลิกกันดีกว่า” วียังพูดทั้งที่ก้มหน้าแบบนั้น
“แล้วคนนั้นเขา…หรือว่าเธอ…อะไรก็แล้วแต่ อีกฝ่ายเค้าชอบวีมั้ย?” เขากัดปากถาม
วีเงยหน้าขึ้นมามองเขา สายตาที่เต็มไปด้วยความละอายและรู้สึกผิดจ้องตรงมาที่เขา “ยังไม่รู้…เขา…เขายังไม่รู้ กูยังไม่ได้บอกอะไรเขา กูไม่รู้ว่าเขาจะชอบผู้ชายรึเปล่า?”
เขายกยิ้มที่มุมปาก---- รู้อีกหนึ่งอย่างแล้วว่า ‘คนคนนั้น’ เป็นผู้ชาย
......
.....
....
....
...
..
.
เขาสาวเท้าก้าวเข้าไปหาวี ยกมือทั้งคู่ของตัวเองไปจับที่แก้มของอีกฝ่าย บอกด้วยรอยยิ้มและทุกสิ่งที่จริงใจ “งั้นเราห่างกันสักพัก ผมให้คุณไปถามหัวใจตัวเองให้ดีๆ ก่อนเราค่อยเลิกกันจริงๆ ไม่ว่าอีกฝ่ายเขาจะชอบคุณเหมือนที่คุณชอบเขาไหม ผมจะรอคุณอยู่ตรงนี้”
“มึงอย่าทำแบบนี้สิ กูมันเลว…เลวขนาดนี้แม่งมึงจะ….” วีกลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่แล้วกัดริมฝีปากตัวเองไว้แน่น
เหมือนจะร้องไห้หากแต่คนที่ชื่อ ‘วี’ ซึ่งเขารู้จัก ไม่มีวันร้องไห้ง่ายๆ…
......
.....
....
....
...
..
.
“เรารักของเรา และจะรักต่อไป หวังว่าคงไม่ทำให้นายรำคาญ…ใช่ไหม?” เขาเอ่ยปากถามย้ำกับอีกฝ่าย…เพื่อให้ความมั่นใจกับตัวเอง
......
.....
....
....
...
..
.
ไม่มีคำตอบจากวี หากแต่อ้อมกอดของวียังอบอุ่น…เฉกเช่นเดิม
......
.....
....
....
...
..
.
เขาปล่อยให้วีกอดรัดตัวเองแน่น…เท่าไหร่ก็ได้ ตามแต่วีต้องการ
หายใจลำบากก็ช่าง ขาดใจตายไปในอ้อมกอดของวีเลยก็ได้
......
.....
....
....
...
..
.
ความดีชนะทุกอย่าง…จริงใช่ไหม
งั้นเขาก็จะให้ความดีเอาชนะใจวีให้ได้… แม้ว่า ‘ใครคนนั้น’ เดินเข้ามายึดครองหัวใจวีไปแล้วเกินกว่าครึ่ง หากแต่ยังมีพื้นที่เหลือให้เขายืน
......
.....
....
....
...
..
.
ทุกอย่างย่อมมีความหวัง… เมื่อมีหวังเขาย่อมสู้ได้
......
.....
....
....
...
..
.
-
:m4: มาต่อแล้ว
อ๋อ ที่แท้ก็เลิกกันอย่างนี้นี่เอง เศร้าเล็กๆอ่ะ :monkeysad:
แล้ววีจะลงเอยกับใคร คนหรือวิญญาณ
รอลุ้นๆ ฮุๆ :m18:
-
เฮ้อออออ
เห็นเรื่องนี้แล้วได้แต่ถอนหายใจกัยเลยทีเดียว อิอิ
มาต่อแล้ว ตามต่อนะคะ
-
เปิดมาก็เสียน้ำตาในทันใด บีบหัวใจเหลืิอเกิน
-
:L2:
-
อ่านให้บีบหัวใจเล่น :z2:
-
......
.....
....
....
...
..
.
นั่งมองรายการทีวีเกี่ยวกับเพลงรายการหนึ่ง พิธีการชายวัยรุ่นหยิบหัวข้อสนทนาหนึ่งขึ้นมาถกกับผู้ชมในรายการ… คำว่า “ห่างกันสักพัก” นั่นคือเราเลือกกันแล้วหรือยัง?
เขาจ้องรายการนั้นตาโตทั้งๆ ที่ไม่เคยสนใจดูรายการที่ว่านี้เลยสักครั้ง…ประเด็นนั้นเกี่ยวข้องกับเขา
สำหรับเขาคำตอบของหัวข้อสนทนานั้นคือ “เรายังคบกันอยู่…แต่ห่างเพื่อให้ต่างฝ่ายต่างพิจารณาให้ดี”
หากแต่ว่าผู้ชมหลายคนที่ส่งความเห็นเข้ามาในรายการกลับบอกว่า นั่นคือการเลิกกันแล้ว ถึงไม่ได้ใช้คำว่าเลิกกัน แต่การยอมให้อีกฝ่ายห่างออกไปจากเรา อนาคตมันมีทางไปอยู่แค่ทางเดียว
เขานั่งคิดไปตามที่พิธีกรชายและผู้ชมแสดงความคิดเห็นเข้ามาในรายการ...อย่างนิ่งเงียบ
......
.....
....
....
...
..
.
เขาหันหน้าไปมองที่ประตูห้องซึ่งปิดอยู่เนื่องจากคนที่อยู่ด้านในยังไม่ตื่น
......
.....
....
....
...
..
.
อาทิตย์ที่แล้ว วีขอเลิกกับตนเอง แต่เมื่อเขาท้วงว่าให้วีคิดให้ดีก่อน หรือไปบอกชอบกับคนนั้นแล้วอีกฝ่ายตอบรับความรักของวี…เช่นนี้แล้ว ค่อยมาบอกว่าเลิกกันได้
ส่วนฐานะในเวลานี้คือ “ห่างกันสักพัก”
......
.....
....
....
...
..
.
เขาเอนหลังพิงพนักท้าวแขนข้างหนึ่ง หูเงี่ยฟังเสียงจากรายการทีวีอันเดิม สายตาจับจ้องยังประตูบานเดิม และครุ่นคิดถึงเรื่องเดิม…ทำยังไงไม่ให้วีขอเลิก ทำยังไงถึงจะกำจัดคนคนนั้นออกไปจากวงโคจรของวีได้
ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องมารับบทตัวร้าย อันที่จริง “ร้าย” นี่เขาทำกันยังไงก็ยังไม่รู้เลย
ว่าไปแล้วก็ขำ เพราะวีคนเดียวเท่านั้นที่ทำให้เขาคิดทำเรื่องที่ไม่เคยคิดว่าจะทำมันได้ขึ้นมา
ทำไมถึงรักวีได้ขนาดนี้ เขาเองก็ไม่รู้ นอกจากวีแล้วเขาก็เคยผ่านความรักมาไม่ใช่น้อยๆ หลายคนก่อนหน้าวีก็ดีแสนดี แต่ก็ไม่ใช่… ถึงดียังไงก็ไม่ใช่ “วี”… สำหรับเขาต้อง “วี” เท่านั้น
......
.....
....
....
...
..
.
เส้นทางเดินในชีวิตเขามันเริ่มเดินลำบากเมื่อตอนที่เขาอยู่ปีสี่ เทอมสอง
โดนพ่อตัดพ่อตัดลูกด้วยเหตุเพราะความแตกว่าเขามีแฟนเป็นผู้ชาย ในศาสนาของพ่อสิ่งที่เขา “เป็น” นั้น “ผิด” …สิ่งที่เขาเป็นนั้นจะไม่ได้รับพรจากพระเจ้า หากแต่สิ่งที่เขาเป็นนั้น…มันเปลี่ยนไม่ได้------พ่อเองก็รับไม่ได้เช่นเดียวกัน
โชคดีที่ค่าเทอมเทอมสุดท้ายของปีสี่แม่แอบส่งมาให้เขาได้ แต่ค่าใช้จ่ายอื่นๆ นั้นแม่ช่วยเขาไม่ได้เลย เช่นนี้เองเขาจึงต้องเรียนเทอมสุดท้ายไปพร้อมกับทำงานในร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่ง หอที่เคยเช่าก็คืนห้องเขาไปและไปขออาศัยกับเพื่อนที่สนิทกัน ก็ย้ายไปขออยู่ห้องโน้นห้องนี้ไปเรื่อยจนเรียนจบ
ซึ้งใจเพื่อนๆ ทุกคนมาจนทุกวันนี้
......
.....
....
....
...
..
.
วีไม่ใช่เพื่อนที่เรียนมหาลัยเดียวกัน
เขากับวีรู้จักกันในที่ทำงานพิเศษ วีบอกว่ามาทำงานเพื่อหาประสบการณ์ ส่วนเขามาทำเพื่ออะไรเขาก็เล่าให้วีฟังไปตรงๆ และทั้งหมด
ทำไมตัวเองถึงเล่าเรื่องส่วนตัวให้กับคนที่ไม่เคยรู้จักมักจี่กันอย่างวีฟังก็ไม่รู้ แต่ตอนเทรนงานด้วยกันและได้พูดคุยกันวันสองวัน เขากลับรู้สึกเป็นการส่วนตัวว่าวีเป็นคนคบได้
วีโผงผางแต่จริงใจ วีพูดไม่เพราะแต่วีไม่โกหก วีใจร้อนแต่วีใจดี วีชอบโมโหแต่วีชอบเป็นห่วงคนอื่น…หลายๆ อย่างของวีที่เขารู้จักทำให้เขาตกลงใจเองว่าจะเป็นเพื่อนซี้ย่ำปึ๊กกับคนคนนี้
หลังจากเรียนจบแต่รอหางาน เขายังคงทำงานอยู่ที่ร้านสะดวกซื้อแห่งเดิม…วีเองก็เช่นกัน
......
.....
....
....
...
..
.
ในเวลานั้นเขาสนิทกับวีแล้ว สนิทกันมากด้วย ..ต่างฝ่ายต่างรู้เรื่องทุกอย่างของอีกฝ่าย คบกันเป็นเพื่อนแบบเปิดใจสุดขั้ว
จุดเชื่อมหนึ่งที่ทำให้เกิดความสนิทนี้คือ “รสนิยมทางเพศ” ของพวกเรา
เขาไม่ได้ปิดบังวีเรื่องที่เขาเป็นชายที่ชอบผู้ชายมาตั้งแต่แรก ตอนที่บอกวี วีก็บอกแค่ “เหรอ…” เท่านี้ เหมือนไม่ได้แคร์อะไรมากมาย
เขาเลยถามวีว่ารังเกียจผู้ชายแบบเขาไหม วีบอกว่า “ไม่อ่ะ...มึงเป็นคน กูก็คน รึมึงไม่ใช่คน?!”
:z6: ..... ก็ดีใจนะที่ได้เจอ “เพื่อน” ที่คบกันได้ด้วยใจ…ไม่ใช่ดีใจแหละ มันต้องดีใจสุดๆ เลยดีกว่า
เพราะมีวี…โลกในความรู้สึกของเขาจึงไม่ได้มีเพียงแค่เขาที่เดินต่อไปอย่างเดียวดายอีก และในต่อมา “วี” ก็กลายเป็นโลกทั้งใบของเขา...เข้าจริงๆ
......
.....
....
....
...
..
.
-
......
.....
....
....
...
..
.
สองเดือนหลังจากเรียนจบ วีได้งานอยู่ในฝ่ายการตลาดของบริษัทแห่งหนึ่ง และเขาก็ได้งานเป็นผู้ช่วยบรรณาธิการของสำนักพิมพ์แห่งหนึ่ง
......
.....
....
....
...
..
.
หนึ่งอาทิตย์ก่อนเริ่มงาน เขาชวนวีไปดูหอพักใหม่ เพราะของเดิมเป็นห้องของเพื่อน ถึงอยู่ใกล้มหาลัยแต่ไกลจากที่ทำงานมากเกินไป
ตื่นมาแต่หกโมงเช้า นั่งรถตู้ชั่วโมงหนึ่งมาถึงแถบที่ที่เล็งไว้ แล้วเดินมันไปเรื่อยๆ
ปรากฏว่าคนอยู่ไม่มากเรื่อง แต่คนมาเป็นเพื่อนเรื่องมาก…
วีติไปหมดทุกอย่าง…
......
.....
....
....
...
..
.
จนเริ่มใกล้ห้าโมงเย็นเขาจึงขอพักแล้วบอกวีว่าจะกลับมาหาห้องอีกครั้งในวันพรุ่งนี้… ถึงกระนั้นวันต่อมาก็ไม่มีหอไหนที่ถูกใจวีเลยสักหอเดียว
“คุณวีครับ ผมโอเคกับทุกหอของวันนี้อ่ะครับ คุณช่วยจิ้มมาสักหอได้ไหมครับ” เขาบอกเพื่อนสนิท
“กูไม่โอเค!” วีพูดเสียงสะบัดโดยไม่หันหน้ามามองเขาที่เดินอยู่ข้างกัน
“กูเหนื่อยแล้วนะครับ กูไม่เดินแหละ กูเอาหอเมื่อกี้แหละ” เขาพูดจบก็หันหลังเดินกลับไปทางเดิมที่เมื่อกี้พวกเขาเพิ่งเลี้ยวออกมาจากซอย
ยังไม่ทันจะเลี้ยว ข้อมือของเขาก็ถูกใครบางคนดึงไป
“มึงมานี่ก่อน รับรองมึงต้องชอบ มานี่…” วีพูดพลางลากข้อมือของเขาไปทางเดิมที่เมื่อกี้กำลังจะเดินไป
“มึงจะไปไหนครับ ไอ้คุณวี กูบอกว่าไม่เดินแล้วไง กูเหนื่อยแล้ว!” เขาหงุดหงิด…อากาศมันร้อน และเพราะอดนอนเพื่อตื่นแต่เช้ามาเดินหาหอสองวันซ้อน อามณ์เขาจึงเริ่มบูด
“เหี้ยนี่! อย่าเรื่องมาก! ถึกมาได้ทั้งวันอีกนิดจะเป็นไรไปวะ!” วีหันหน้ามาปลอบใจ (คุณอ่านไม่ผิดหรอก การกระทำแบบนี้ล่ะที่เรียกว่า “ปลอบใจ” ของคนที่ชื่อวี)
“ไม่เดินแล้ว!” เขาสะบัดข้อมือตัวเองออกมา แล้วเดินเฉียงไปข้างทาง นั่งมันตรงริมฟุตบาธนี่แหละ! เอาช้างมาฉุดกูซี่!
เขานั่งท้าทายเพื่อนสนิทพลางเอาซองน้ำตาลในมือมาโบกพัดให้ความเย็นกับใบหน้าตัวเอง
วีเดินมานั่งข้างๆ “ธุระกูมั้ยเนี่ย! กูมาเป็นเพื่อนมึงนะ แม่งยังเสือกหัวเสียใส่กูอีก!”
“ก็บอกว่าเอาห้องไหนก็ได้ แถวนี้มันเดินทางสะดวกอยู่แล้ว มึงจะเลือกห่าไรนักครับ” เขาสวนกลับทันควัน
“อ๊าว… ที่ซุกหัวนอนมึงนะ จะเลือกสั่วๆ ได้ไง บ้านหลังที่สองของมึงนะเว้ย!” วีเบิ๊ดกระโหลกอีกฝ่ายด้วยความคันมือ
......
.....
....
....
...
..
.
พูดอีกก็ถูกอีก…ที่ซุกหัวนอนของเขาก็คือบ้านหลังที่สองของเขา
แต่ไอ้คุณวีมันเคยได้ยินคำนี้มั้ย?-----ปลูกบ้านตามใจผู้อยู่!
......
.....
....
....
...
..
.
ยอมให้วีเดินนำมาอีกไกลโขจนมาถึงตึกสูงตะหง่านแห่งหนึ่ง
ทันทีที่วีจะเดินเข้าไปในคอนโคแห่งนั้น เขาก็รีบคว้าแขนของเพื่อนตัวเองไว้ทันควัน “คุณวีครับ กูไม่มีค่าเช่าห้องของที่นี่หรอกนะครับ เงินเดือนกูแค่เจ็ดพันเองนะครับ เอาปัญญาไหนจ่าย…”
“เอาน่า…เข้าไปดูก่อน ถูกใจค่อยว่ากัน” วีไม่สนใจคำพูดของเขา วีไม่เข้าใจคำพูดของคนจนคนนี้เลย!
“มึงจะดูทำสากกะเบืออะไรวะ แค่เห็นก็รู้แล้วว่าไม่มีปัญญาจ่าย บ้านหลังที่สองของกูเดือนละสองพันห้าขาดตัว มากกว่านี้กูไม่เอา!” เขายื่นคำขาดและเหนี่ยวเพื่อนไว้ไม่ให้เดินเข้าไป
“เรื่องของมึง ไม่เข้าไปก็รอตรงนี้!” วีหันหน้ามาขู่ แล้วถอนแขนออกจากกรงแขนของเขา จากนั้นก็เดินลิ่วเข้าไปข้างใน
......
.....
....
....
...
..
.
เขาเดินตามหลังวีไปเงียบๆ จนพนักงานของคอนโดพาพวกเขามาถึงห้องห้องหนึ่งซึ่งวีจิ้งเลือกว่า “สนใจ”
......
.....
....
....
...
..
.
วีเดินไปดูรอบๆ ห้องนั้นกับพนักงานโดยไม่สนใจเขา
เขาเดินไปที่ระเบียง และมองคอนโดห้องนั้นด้วยรอยยิ้ม…มันกว้างดี วิวก็สวยดี มองออกไปตรงระเบียงเห็นต้นไม้เป็นผืน ระเบียงที่กว้างแถมยังทำเป็นประตูกระจกบานใหญ่ให้ด้วย ทั้งรับแสงทั้งดูโปร่งตา
ห้องตรงกลางกว้างและใหญ่เหมาะสำหรับเป็นพื้นที่ส่วนรวม ห้องนอนในห้องนี้มีสองห้องแยกกันคนละฟากโดยมีขนาดเท่าๆ กัน เมื่อเขามองดูดีๆ แล้วจึงพบว่าพื้นที่ระเบียงส่วนหนึ่งถูกตัดออกเป็นพื้นที่สี่เหลี่ยมขนาดพอเหมาะสำหรับเป็นห้องครัว
ไม่รู้ต้องทำงานกี่สิบปีถึงจะมีเงินดาว์นคอนโดห้องชุดแบบนี้…เขาลองเอาใบปลิวแสดงราคาห้องที่เมื่อครู่พนักงานแจกให้มาดูตัวเลข แล้วลองเอาเงินเดือนของตัวเองมาคูณ
ถ้าเก็บเงินเดือนละสี่พัน…มันก็ปาไปยี่สิบปี!
“หึหึหึ…” เขานึกขำตัวเองอยู่คนเดียว
“ขำเหี้ยไร?” วีทัก
เขาเงยหน้าที่กำลังอมยิ้มขึ้นมามองวี “เปล่า...” เขาเห็นพนักงานเดินออกไปจากห้องพอดีจึงถามวีว่า “จะย้ายออกจากบ้านมาอยู่คนเดียวเหรอ?”
“คิดอยู่ว่ะ…มึงชอบมั้ย?” วีพยักหน้าและชี้นิ้วขึ้นข้างบน…
“วิวดีนะ โปร่งดี กว้างดีด้วย แพงดีชะมัด ฮ่าฮ่าฮ่า” เขาหัวเราะร่วนกับข้อดีทุกอย่างของมัน
“งั้นเอาเลยนะ ห้องนี้ ชั้นนี้นะ” วีถามพลางจ้องตรงมาที่อีกคน
“มึงจะบ้ารึเปล่า? กูจนนะครับ กูไม่มีปัญญามาเช่าห้องนี้หรอก มึงถูกใจ…จะเอาก็เอาเหอะ” เขาบอกวี
“กูให้มึงเช่าห้องโน้นหรือห้องนั้นก็ได้ มึงเลือกเอาเอง เดือนละสองพัน…จบป๊ะ?” วียักคิ้วให้
“ไม่เอาอ่ะ ถูกไปไม่ดีหรอก มึงจะเอาก็เอาไป ชวนไอ้วาน้องมึงมาอยู่สิ” เขาเบ้ปาก
“ไอ้วามันติดแม่ มันไม่ยอมออกจากบ้านหรอก มึงนั่นแหละมาอยู่เป็นเพื่อนกู” วีจิ้มหน้าผากของเขาอย่างแรง
“เจ็บนะ มึงเบาๆ มือเป็นมั้ย?” เขาลูบหน้าผากตัวเองตรงตำแหน่งที่วีจิ้มมาโดน สักครู่จึงค่อยพูดต่อว่า “กูไม่อยู่กับมึงหรอกนะ เดี๋ยวมันจะดูไม่ไม่ดี เดี๋ยวกูเช่าหอแถวนี้ก็ได้ อยู่ใกล้กันดี”
วีขมวดคิ้ว “อะไรที่มึงว่าดูไม่ดี?”
เขาถอนหายใจกับคำถามของวี “หนึ่ง..เกาะมึงแดก สอง…กูเป็นเกย์”
“มึงจ่ายค่าเช่ากูแล้วใครเค้าจะว่ามึงวะ” วีค้าน
“ค่าเช่ามันถูกเกินไป ถึงกูจ่ายค่าห้องมึงคนอื่นเค้าก็จะมองไม่ดีได้อยู่ดี” เขายืนยันความคิดตัวเอง
“ช่างหัวแม่งสิ! มึงแคร์เหี้ยไรนัก! กูอยากได้มึงมาแชร์ห้องกับกู มึงอยากแช์ห้องกับกูรึเปล่ามึงตอบมาแค่นี้ ไม่ต้องเอาความคิดคนอื่นมาเกี่ยว!” วีเริ่มของขึ้น
เขาถอนหายใจกับความคิดของวี วีค่อนข้างไม่แคร์สังคม เพราะวีเป็นคนมีความคิดของตัวเอง และเป็นคนเชื่อมั่นในตัวเอง แต่นี่แหละที่ทำให้ง่ายต่อการพูดคุยกัน “มึงสะดวกใจให้คนอย่างกูมาอยู่ร่วมห้องกับมึงจริงๆ น่ะเหรอ? กูเป็นเกย์นะ!” เขาถามย้ำกับอีกฝ่าย
“นี่มึงจ้องจะแดกกูเหรอ” วีทำตาโต
“บ้ารึเปล่า! ถ่อยๆ อย่างมึงอ่ะ หลุดวงโคจรกูไกลลิบ!” เขาเถียงทันควัน
“ฮ่าฮ่าฮ่า…งั้นก็ไม่มีปัญหาแหละ กูไปทำสัญญาละ” วีพูดจบก็หันหลังขวับทันที
“เฮ้ย! กูตอบตกลงกับมึงตั้งแต่เมื่อไหร่?” เขารีบเดินตามวีไปทันที
......
.....
....
....
...
..
.
เย็นวันนั้น เขาขอคุยเข้มกับวีอีกครั้ง เพื่อตั้งกฏระหว่างกัน…
การเป็นเพื่อนสนิทไม่ได้หมายความว่าจะอยู่ด้วยกันยี่สิบสี่ชั่วโมง…ทุกวันตั้งแต่จันทร์ถึงอาทิตย์…แล้วรอด
การอยู่ด้วยกันมีหลายสิ่งที่ต้องปรับเข้าหากัน…และเรียนรู้กันและกัน
วีเป็นอย่างที่เขาเห็นซึ่งเขารับมาได้นานแล้ว ส่วนเขา เขามีหลายอย่างที่ยังไม่ได้แสดงออกไป เขาจึงถือโอกาสนี้บอกให้วีรับรู้ไว้ก่อน
แล้วก็เหมือนกับครั้งที่เขากับอีกฝ่ายว่าตัวเองเป็นเกย์...วีแค่เออออกับเขาเหมือนไม่สนใจอะไรมากมาย
“มึงฟังกูอยู่มั้ยเนี่ย!” เขาเตะขาเพื่อนตัวเองด้วยความไม่สบอารมณ์
“กุ้ง!” วีอุทาน
เพราะเขาเตะขาอีกฝ่าย ทำให้กุ้งบนช้อนของวีหล่นลงมาที่โต๊ะ
“เพี๊ยะ!” เขาตีมือวีที่กำลังหยิบหางกุ้งขึ้นมา “สกปรก ทิ้งเลย ทิ้งเลย!” พูดพลางยื่นทิชชู่ไปให้
“เพราะมึง!” วีชี้หน้าคาดโทษกับเขา
“แล้วมึงล่ะครับ ฟังกูบ้างรึเปล่าครับ” เขาเถียง
“กูไม่ได้หูหนวกนะเว้ย!” วีบอก
“แต่มึงไม่สนใจที่กูพูดเลย เอาแต่กินอยู่นั่นแหละ” เขาท้วง
“กูตรัสรู้หมดแล้ว! มึงไม่ต้องสาธยายความเป็นมึงให้กูฟังหรอก!” วีขึ้นเสียง
“ไหน? มึงว่ากูเป็นไง ไหนบอกมาสิ” เขากอดอกแบบตั้งใจรอฟัง
“พูดมาก ชอบความเป็นระเบียบ มีโลกส่วนตัวสูง เก็บกด ทำหน้าไม่ตรงกับใจคิด ขี้งอน ขี้เหงา ชอบคิดเยอะคิดแยะ ชอบทำกับข้าว…”
“อ๊ะ!” ความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวเขาทันทีที่วีพูดคำคำหนึ่งขึ้นมา “นี่มึงชวนกูแชร์ห้องเพราะจะให้กูทำกับข้าวให้มึงกินแทนแม่มึงใช่มั้ย?!”
“สมกับเป็นคนคิดเยอะจริงๆ!” วีทำหน้าทึ่งพร้อมยกนิ้วหัวแม่มือให้เขา
“ไอ้เจ้าเล่ห์! กูก็นึกว่ามึงสนิทใจกับกู!” เขาบ่นอุบด้วยความแค้นที่ตกหลุมพลางของอีกฝ่าย
“เหย…นั่นแค่ประเด็นรองเว้ย มึงไม่ว่างกูซื้อกินเองก็ได้ แต่เพื่อนอย่างมึงน่ะหาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว” วีบอก
“เพื่อนอย่างกูเป็นไง?!” เขาทำหน้าท้าตีท้าต่อย
“ก็กูมีเพื่อนแค่หนึ่งแต่เหมือนได้สองในคนคนเดียวไง” วีบอก…แต่ยิ่งบอกเขาก็ยิ่งงง
“กูมีสองอะไรตรงไหน?” เขาอดใจไม่ถามไม่ได้
“ก็มึงเป็นได้ทั้งแม่ศรีเรือน เป็นได้ทั้งเพื่อนแดกเหล้ากับกู แบบนี้หาได้ที่ไหนอีกวะ!” วีพูดหน้าตาเฉย
“ไอ้เลว! ตกลงกูสำคัญกับมึงแค่ทำกับข้าวให้กินกับเป็นเพื่อนกินเหล้ากับมึงเนี่ยนะ” เขาควันออกหู
“เปล่า มึงเป็นเพื่อนรักของกู คนเหี้ยไรไม่รู้…เหมือนรู้จักกันมาตั้งแต่เกิด ฮ่าฮ่าฮ่า…” วีหัวเราะร่วน
......
.....
....
....
...
..
.
เสียงหัวเราะและคำพูดประโยคสุดท้ายละลายกองเพลิงในใจของเขาไปในทันที
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าวีนึกสงสารเขาที่กลับบ้านไม่ได้ และต้องอยู่คนเดียวในสังคม จึงชวนมาอยู่ด้วยกัน…เป็นเพื่อนกัน
ขาดความรัก----เป็นลักษณะอีกอย่างหนึ่งของเขาที่วีอาจรับรู้แล้ว เพราะเหตุนั้นเจ้าตัวจึงเหมือนปวารนาตัวเป็นคนคอยเติมความรักให้กับเขาอยู่กลายๆ
สำหรับวี…เขาเป็นคนที่น่าคบ น่าสนิทสนม เหมาะสำหรับตำแหน่ง “เพื่อนรัก” จริงหรือไม่…ตัวเขาเองก็ไม่ค่อยแน่ใจ
แต่สำหรับเขา…วีเป็น “เพื่อน” ที่เขาสนิทใจด้วยมากที่สุดเพียงคนเดียวเท่านั้น
วีเป็นคนใจดีอย่างที่เคยบอก และไม่รู้ว่าความใจดีนี้วีมีให้คนอื่นอีกไหม… แต่เขาไม่ได้หลอกเอาประโยชน์จากความใจดีของวี เขาจึงรับเอาความใจดีของวีไว้ พร้อมตั้งมั่นในใจว่าจะทำทุกอย่างเพื่อตอบแทนความใจดีของวีนี้บ้าง
......
.....
....
....
...
..
.
ติดตามตอนต่อ *คลิ๊ก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37682.0)
-
เศร้าใจ TT
-
วีปากร้ายใจดีเนอะ
-
วีแกปากร้ายมาก :z2:
-
รออ่านต่อน้า :really2:
-
มาอ่านนิยายทำร้ายตัวเองจ๊ะ
อ่านรู้แล้วอีกรอบ น้ำตาก็ไหลอีกรอบ บีบใจดีจริงๆ
-
ไม่ชอบเรื่องดราม่าแต่ก็อ่านให้น้ำตาไหล :sad4: โรคจิตปะเนี่ยตู
-
รออ่านตอนหน้า แบบขยาย :sad4:
-
รู้สึกเหมือนได้อ่านตอนไปงานศพเขามาเลย ตอนทำขนมไปให้แขกด้วย เรื่องไหนว้า ชักเบลอจำไม่ได้แหละ
-----------
ออ เรื่องกระซิบนี้เอง
-
อ่านไปตอนแรกๆ ก็เศร้า ไปกับเขาแหละ
อ่านไปเรื่อยๆ เอ๊ะคุ้นๆ
อ่านไปอิกนิด "อ๋ออออ รู้แล้ว"
ว่าแล้วก็คิดถึงมะยมกับพ่อเขา :z2:
-
อ่านแล้วน้ำตาไหล
อินมาก
รู้วึกว่ายังไม่จบนะคะ..ยังมีต่ออีกไหมน้า :z3:
-
อ่านแล้วน้ำตาไหล
อินมาก
รู้วึกว่ายังไม่จบนะคะ..ยังมีต่ออีกไหมน้า :z3:
คุณ JustWait
ขออภัย BaoBao ไปขึ้นกระทู้ใหม่ แล้วลืมมาทำลิงค์แจ้งไว้ที่ตรงนี้
ติดตามตอนต่อ *คลิ๊ก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37682.0)
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ^^
-
เง้ออออ ผีหลอก
-
เริ่มต้นมาก็เศร้าเลยยย :sad4:
แต่เดี๋ยวตามไปอ่านอีกกระทู้นึงก่อน เผื่อมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น อิอิ
-
กลับมาอ่านอีกรอบหลังจากที่เคยอ่านมานานมาก :hao5: