ต้น-สน 2016 - เวอร์ชั่นที่ดีที่สุด นิยาย "วายละมุน" ที่สุดในชีวิตของคนเขียน (http://bit.ly/1X74Ris)(http://s5.postimg.org/qa9idgoc7/tonson_rewirte_poster02.jpg) (http://bit.ly/1X74Ris)
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
----------------------------------------------------------------
ผู้เขียนขอแนะนำให้อ่านเวอร์ชั่นสามแทนเวอร์ชั่นสองครับ ลิงค์เวอร์ชั่นสามอยู่ด้านล่างผลงานปัจจุบันที่กำลังเขียนอยู่
≡▉≡ interstellar ∘★∘ รักหมดใจ นายต่างดาวhttp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49903.0
ผลงานที่ผ่านมา
▓ ▒ ░ ต้นสน: มิตรภาพของเพื่อนที่แสนรักจะกลายเป็นความรักได้หรือไม่? (V2) ░ ▒ ▓http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32768.0
◐◑ I Love Kim Jong Hoon ◐◑http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32450.0
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย (V3) ░ ▒ ▓http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46898.0
▙▜ รักนี้มีล้อ ◯ น้องเก้า VS พี่แตซอง ▛▟http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32188.0
✿✿ ธุรกิจนี้มีรัก ✿✿http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46884.0
♥♥♥ รัก...ที่ฟ้าไม่ได้ลิขิต ▚▚▚http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32020.0
ท่านผู้อ่านโปรดทราบนิยายเรื่องนี้มีความยาวทั้งหมด 38 ตอน
นิยายเรื่องนี้จัดอยู่ในประเภทนิยาย "ดราม่า" อาจมีเนื้อหาบางส่วนที่บีบคั้นอารมณ์ของผู้อ่าน (แจ้งไว้เผื่อใครไม่ชอบดราม่า)
นิยายเรื่องนี้ไม่เน้นการมีพระเอก-นายเอกที่เลิศเลอสมบูรณ์แบบ แต่จะเห็นการเติบโตด้านความคิดหรือการใช้ชีวิตของตัวละคร
นอกจากพระเอก-นายเอกไม่สมบูรณ์แบบ คนเขียนและคนอ่านก็มีความเป็นมนุษย์ แต่เราเรียนรู้การที่จะอยู่ร่วมกันด้วยการสื่อสารอย่างจริงใจ
ขอความกรุณาแสดงความเห็นโดยสุภาพ สามารถวิจารณ์ตัวละครและให้ข้อเสนอแนะแก่ผู้เขียนได้
ผู้เขียนจะขอบคุณอย่างยิ่งหากผู้อ่านสามารถแจ้งจุดที่มีคำผิดให้ผู้เขียนแก้ไขได้
เมื่ออ่านจบแล้ว ผู้เขียนจะขอบคุณเป็นอย่างยิ่งหากผู้อ่านสามารถสะท้อน ให้ข้อคิดเห็น ข้อเสนอแนะ คำติชม ฯลฯ ให้แก่ผู้เขียนเพื่อการพัฒนาได้
ขอบคุณทุกท่านที่สละเวลาอันมีค่ามาอ่านนิยายเรื่องนี้ครับ หวังว่านอกจากความบันเทิงแล้วคงจะได้แง่คิดการใช้ชีวิตหรืออื่นๆ ไปบ้างไม่มากก็น้อย
----------------------------------------------------------------
∞ ต้น-สน ∞ มิตรภาพของเพื่อนที่แสนรักจะกลายเป็นความรักได้หรือไม่? (เวอร์ชั่น 2)
ตอนที่ 1: เพื่อนใหม่ของต้น(http://s19.postimage.org/ic8fidc9f/l_tonson05.jpg)
วันนี้เป็นวันแรกที่โรงเรียนเริ่มเปิดเทอม พอกินข้าวเช้าเสร็จ ต้นก็วิ่งไปสวัสดีพ่อกับแม่แล้วก็รีบฉวยจักรยานคู่ใจปั่นออกไป แม้ว่าเพื่อนๆ ในห้องก็คงจะมีแต่คนเดิมๆ ไม่มีอะไรใหม่มาก แต่ต้นก็ตื่นเต้นมากทีเดียวที่จะได้กลับไปเจอเพื่อนๆ ที่ไม่ได้เจอกันมาหนึ่งเดือนเต็มๆ
เมื่อปั่นจักรยานมาถึงบ้านหลังหนึ่ง ต้นก็รู้สึกแปลกใจเพราะเห็นมีคนกำลังขนย้ายข้าวของลงจากรถกระบะคันหนึ่งเข้าไปในบ้านหลังนั้น ต้นผ่านบ้านหลังนี้ทุกวันจึงรู้ดีว่ามันถูกปิดตายมานานแล้วเพราะเจ้าของบ้านไปอยู่เมืองนอก หรือว่าเจ้าของเขาจะกลับมา ต้นเก็บความสงสัยไว้ในใจแล้วก็ปั่นจักรยานผ่านไป อีกไม่นานทุกคนก็จะรู้เองเพราะในชุมชนแห่งนี้ข่าวสารรู้ทั่วถึงกันหมดภายในไม่กี่วันจากการบอกปากต่อปาก
โรงเรียนที่ต้นเรียนนั้นก็ไม่ไกลจากบ้านมากนัก อยู่ในระยะกิโลเมตรเศษๆ ตลอดระยะทางจนถึงโรงเรียนจะมีคลองส่งน้ำที่ผันน้ำมาจากแม่น้ำนครไชยศรีเพื่อใช้ทำเกษตรกรรม ช่วงปิดเทอมหน้าร้อนนั้นต้นกับเพื่อนๆ ในหมู่บ้านมักจะมากระโดดเล่นน้ำคลายร้อนกันในคลองส่งน้ำนี้เป็นประจำ เขาจึงรู้สึกผูกพันกับคลองส่งน้ำนี้มากเพราะเป็นสถานที่ที่ทำให้ชีวิตในวัยเด็กของเขาสนุกมากทีเดียว
เปิดเรียนวันแรกก็ไม่มีอะไรต้องทำมากนักนอกจากจดตารางการเรียนใหม่และรู้จักกับครูที่จะมาสอนในแต่ละวิชา แต่หลังจากนั้นอีกสองวันก็มีเรื่องให้ตื่นเต้นนิดหน่อยเมื่อครูประจำชั้นได้พาเพื่อนใหม่คนหนึ่งมาให้ทุกคนรู้จัก เขาเพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่และจะมาเรียนห้องเดียวกับต้น เขาแนะนำตัวว่าชื่อ "สน" ย้ายมาจากจังหวัดน่าน
ต้นนั่งอยู่บริเวณแถวด้านหน้าของห้อง จึงมีโอกาสได้สบตากับสน แค่เห็นครั้งแรกต้นก็รู้สึกถูกชะตากับเพื่อนใหม่อย่างบอกไม่ถูก เขายิ้มให้สนที่มีท่าทางเขินๆ อายๆ เพราะเด็กๆ ส่วนมากมักจะมีอาการเช่นนี้เวลาต้องออกไปยืนหน้าชั้นเรียน อย่างไรก็ตาม ก็ดูเหมือนว่าสนก็พยายามยิ้มตอบกลับมาเช่นเดียวกันแม้จะเป็นเพียงรอยยิ้มบางๆ ที่แทบดูไม่ออก
สนมีผิวขาวแบบคนเหนือ ดูจากชุดนักเรียนที่ใส่แล้วเหมือนจะมอมแมมเล็กน้อย จึงพอจะเดาได้ว่าทางบ้านอาจจะมีฐานะไม่ค่อยดีนัก สนได้ที่นั่งคนละกลุ่มกับต้น เขาดูเงียบๆ ไม่ค่อยพุดค่อยจากับเพื่อน แต่นั่นก็อาจจะเป็นเพราะเขาเพิ่งมาใหม่ก็ได้ แต่เพื่อนๆ ก็ดูจะให้ความสนใจเขาพอสมควรเพราะต่างก็คอยเข้าไปถามว่าเขาเป็นใครมาจากไหนกันใหญ่
ถึงเวลาพักเที่ยง เด็กๆ ก็ปรี่ลงไปที่โรงอาหารกัน บางคนที่ห่อข้าวมากินเองก็จะเอาห่อข้าวลงไปด้วย วันนี้ต้นก็ห่อข้าวมากินเหมือนกัน เขาวิ่งตามเพื่อนๆ ไปแล้วสักพักก็หยุดเมื่อนึกได้ว่าลืมเอาช้อนที่เก็บไว้ใต้โต๊ะเรียนลงมาด้วย ต้นจึงต้องวิ่งกลับขึ้นมาเอา แต่แล้วก็แปลกใจเมื่อเห็นว่าสนยังนั่งอยู่ในห้องคนเดียวอยู่ ไม่ลงไปกินข้าวกับเพื่อน ด้วยความสงสัยต้นจึงเข้าไปถาม
"นายไม่ไปกินข้าวเหรอ" ต้นเรียกเขาว่า "นาย" เนื่องจากยังไม่สนิทกันนั่นเอง แต่ถ้าเป็นเพื่อนคนอื่นๆ ก็จะเรียกมึง-กู
สนหันมามองหน้าเพื่อนใหม่ เขายิ้มน้อยๆ แล้วส่ายหน้า "ไม่หรอก เราไม่ค่อยหิว" สนตอบ ต้นรู้สึกว่าน้ำเสียงเขาดูเศร้าๆ ชอบกล
"แล้วนายไม่ได้ห่อข้าวมาด้วยเหรอ" ต้นถามอีกด้วยความสงสัย พลางชำเลืองดูว่าเขามีกล่องข้าววางไว้ตรงไหนหรือเปล่า
"เรา...ไม่ได้เอามา แต่ไม่เป็นไรหรอก เราไม่หิว นายไปกินข้าวเถอะ" สนตอบอึกๆ อักๆ เหมือนกลัวว่าต้นจะรู้ความจริงว่าเขาไม่มีเงินซื้อข้าวกิน
"เราว่านายไปกินข้าวดีกว่านะ เดี๋ยวตอนบ่ายจะหิว เรียนไม่รู้เรื่อง ไม่ได้ห่อข้าวมาก็ซื้อที่โรงอาหารได้ ไม่แพงหรอก" ต้นบอกด้วยความเป็นห่วง แต่สนก็ยังดูอึกอักและสายตามีพิรุธ
"นายไม่มีตังค์ซื้อข้าวกินเหรอ" ต้นถามไปตามประสาเด็ก แต่ก็ทำให้สนหน้าเจื่อนลงทันที
"ไม่เป็นไร เราไม่หิวหรอก เราไม่ค่อยชอบกินข้าวกลางวัน" สนแก้ตัว แม้ว่าความจริงจะรู้สึกหิวข้าวมากพอสมควรก็ตาม
"เดี๋ยวเราแบ่งข้าวให้นายกินด้วยเอาไหม วันนี้แม่เราห่อข้าวให้เยอะเลย เรากินไม่หมดหรอก" ต้นเสนอพลางยิ้มเล็กน้อย สนมองหน้าเขาด้วยความไม่แน่ใจ จะปฏิเสธก็หิว จะตอบรับก็รู้สึกอายที่ตัวเองไม่มีเงินแม้แต่จะซื้อข้าวกิน
"นะ...เดี๋ยวเราแบ่งข้าวให้ ไม่ต้องเกรงใจหรอก" ต้นคะยั้นคะยอพลางยิ้มกว้างเพื่อแสดงความเป็นมิตรและความจริงใจ โดยนิสัยแล้วต้นเป็นคนที่มีน้ำใจกับเพื่อนๆ มากเพราะพ่อกับแม่สอนต้นเสมอว่าให้รู้จักช่วยเหลือคนที่ลำบากกว่า เขาถูกปลูกฝังแบบนี้มาตั้งแต่ยังเล็ก สุดท้ายสนก็ยิ้มตอบรับไมตรีจิตจากเพื่อนใหม่
"นายมีช้อนมาด้วยหรือเปล่า" ต้นถาม สนส่ายหน้า
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวไปหาเอาที่โรงอาหารก็ได้ ไปกันเถอะ" ต้นบอกพลางขยับเท้านำ สนลุกขึ้นยืนแล้วเดินตามต้นไป
พอมาถึงโรงอาหาร ต้นเลือกที่จะแยกมานั่งต่างหากจากเพื่อนร่วมห้องคนอื่นๆ เพราะคิดว่าสนอาจจะอายถ้าเขาแบ่งข้าวให้แล้วมีคนอื่นมอง เขาบอกให้สนนั่งรอก่อนแล้วก็เดินไปขอจานกับช้อนมาจากแม่ครัวที่เขาค่อนข้างรู้จักและสนิทสนมดีมาให้สน จากนั้นก็แบ่งข้าวจากกล่องใส่ข้าวของตัวเองให้เพื่อน วันนี้แม่ทำหมูทอดกับกุนเชียงให้ เป็นอาหารที่ทำง่ายๆ และต้นก็ชอบกิน
"วันหลังนายมากินข้าวกับเราได้นะ เดี๋ยวเราจะให้แม่เราทำมาเผื่อนายทุกวันเลย" ต้นบอกขณะที่แบ่งข้าวให้เพื่อน เขารู้สึกว่าสนดูเป็นมิตรและเขาก็ถูกชะตาด้วย
สนรู้สึกซาบซึ้งในน้ำใจของเพื่อนใหม่อย่างบอกไม่ถูก แม้จะไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเลยแต่ต้นกลับมีน้ำใจกับเขามาก อันที่จริงสนมีนิสัยเป็นคนขี้เกรงใจ เขาสงสารพ่อกับแม่ที่ต้องทำงานหนักเพื่อหาเงินให้เขาเรียนหนังสือและกินอยู่ ที่บ้านเขาไม่ได้ฐานะดีนัก สนจึงไม่ค่อยกล้าขอเงินพ่อกับแม่ เขามักจะอดข้าวตอนกลางวันเสมอ ยกเว้นว่าพ่อกับแม่จะนึกได้ก็จะให้เงินสนไว้ใช้บ้างแต่ก็ไม่มาก แล้วก็บังเอิญว่าวันนี้เขาไม่มีเงินเลยสักบาทเดียว
"ขอบใจมาก" สนบอกพลางยิ้มด้วยความตื้นตันใจ เขาสัญญากับตัวเองในใจว่าจะไม่ลืมบุญคุณเพื่อนใหม่ของเขาครั้งนี้เลย ถ้ามีโอกาสเขาจะต้องตอบแทน
"ไม่เป็นไร หิวแย่ละ กินดีกว่า วันนี้แม่เราทำหมูทอดกับกุนเชียง นายคงกินได้นะ แม่เราทำอร่อย" ต้นบอกเพื่อนอย่างภูมิใจ สนยิ้มตอบ ต้นถือได้ว่าเป็นเพื่อนคนแรกของสนหลังจากที่เขาย้ายมา ด้วยท่าทีเป็นมิตรและเป็นกันเองของต้น ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายและคุยได้มากขึ้นเมื่อเทียบกับตอนเช้าที่เขาเพิ่งเข้ามาใหม่ๆ
------------------------------------------------------------------------------------------------
เลิกเรียนแล้ว พอจะกลับบ้านต้นก็นึกถึงเพื่อนใหม่ที่เขาเพิ่งรู้จักกันวันนี้ขึ้นมาโดยไม่รู้สาเหตุ สนกำลังจะเดินออกไปจากห้องพอดี ต้นจึงรีบวิ่งไปถาม
"สน...นายกลับยังไง"
สนหันมายิ้มให้แล้วตอบสั้นๆ ว่า "เดิน"
"เดินเหรอ” ต้นทำสีหน้าแปลกใจ “บ้านนายอยู่ตรงไหน ไกลหรือเปล่า ไปกับเราก็ได้นะ"
"อยู่ใกล้ๆ สระบัว เป็นบ้านญาติเราเอง แต่เขาไปอยู่เมืองนอกนานแล้ว"
"อ๋อ...เรารู้ละ บ้านที่ไม่มีคนอยู่ ที่ปิดไว้หลายๆ ปีใช่ไหม"
สนพยักหน้า
"นายเดินไหวเหรอ เป็นกิโลเลยนะ" ต้นถามด้วยความเป็นห่วง
สนพยักหน้ายืนยัน "เราชินแล้วล่ะ เมื่อก่อนที่เราอยู่น่าน เราเดินไกลกว่านี้อีก"
"ไปกับเราไหม เดี๋ยวเราไปส่ง เราขี่จักรยานผ่านบ้านหลังนั้นทุกวันเลย" ต้นเสนอ
สนมีท่าทางลังเล สงสัยว่าทำไมเพื่อนใหม่คนนี้จึงมีน้ำใจกับเขาทั้งๆ ที่เพิ่งรู้จักกันได้แค่วันเดียว แต่เขาก็ตกลงในที่สุด เขาเดินตามต้นลงไปที่บริเวณด้านหลังโรงเรียนซึ่งมีที่จอดรถจักรยานของนักเรียนอยู่ เพื่อนๆ ในห้องของต้นดูจะแปลกใจทีเดียวที่เห็นต้นสนิทกับเพื่อนใหม่ได้เร็วขนาดนั้น
ระหว่างทางกลับบ้าน ต้นก็ชวนสนคุยไปตลอดทางเพื่อทำความรู้จักกันให้มากขึ้น
"ญาตินายเขาไปอยู่ที่ไหนเหรอ เราเห็นบ้านหลังนั้นปิดตายมาตั้งนาน ตั้งแต่เรายังเด็กๆ แน่ะ"
"อ๋อ...เขาเป็นน้าเราเองแหละ พอดีเขาแต่งงานใหม่กับฝรั่ง ก็เลยพากันย้ายไปอยู่เมืองนอก แต่เขาก็ไม่ได้ขายบ้านเพราะเขาบอกว่าอยากจะกลับมาอยู่ที่นี่อีก"
"เหรอ...แล้วนายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงล่ะ แล้วถ้าน้านายกลับมา นายจะไปอยู่ไหน"
"ก็...เรื่องมันยาว... พอดีบ้านของเราที่น่านถูกธนาคารยึด น้าก็เลยให้พ่อกับแม่เรามาอยู่ที่นี่แทน" สนตอบด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ จนต้นสามารถสัมผัสได้
"เหรอ... แล้วทำไมน้าของนายถึงได้มาอยู่ที่นี่ละ"
"อ๋อ...พอดีน้าเขยเราคนก่อนเป็นคนนครปฐม พอแต่งงานแล้วน้าเราก็เลยย้ายมาอยู่ที่นี่ แต่อยู่ได้ไม่กี่ปีน้าเขยเราก็ถูกรถชนตาย น้าก็เป็นหม้าย แล้วเขาก็แต่งงานใหม่กับฝรั่ง ก็เลยย้ายไปอยู่เมืองนอก"
ต้นพยักหน้าเข้าใจ เขาเคยได้ยินคนในหมู่บ้านพูดอยู่เหมือนกันว่าเจ้าของบ้านคนก่อนถูกรถชนตาย ต่อมาเมียก็แต่งงานใหม่กับฝรั่งแล้วก็ย้ายไปอยู่ต่างประเทศ ญาติๆ เจ้าของบ้านฝ่ายชายก็ไม่มีใครอยู่ที่นี่กัน ก็เลยไม่มีใครมาอยู่ บ้านหลังนั้นจึงถูกปิดไว้นับตั้งแต่นั้น ต้นกับคนในหมู่บ้านไม่ค่อยกล้าเข้าไปเล่นในบ้านหลังนั้นเท่าไรนักเพราะกลัวผีเจ้าของบ้านที่ตายไปแล้ว
"พรุ่งนี้เรามาจะมารับนายนะ" ต้นบอกเมื่อมาส่งสนถึงบ้านแล้ว ต้นพยามมองเข้าไปในบ้านก็ไม่เห็นพ่อกับแม่สนเลยเพราะออกไปรับจ้างดายหญ้าในสวนมะม่วงอีกหมู่บ้านหนึ่งตั้งแต่เช้าแล้ว เย็นกว่านี้อีกสักหน่อยจึงจะกลับ
"ขอบใจมากนะเพื่อน" สนบอกด้วยความรู้สึกเช่นนั้นจริงๆ เพื่อนใหม่ของเขาคนนี้ช่างเป็นคนดีมีน้ำใจเสียจริงๆ แม้ว่าจะเพิ่งรู้จักกันแต่เขาก็สัมผัสความจริงใจได้
ต้นหันมายิ้มแล้วก็ปั่นจักรยานออกไป บ้านเขาอยู่ไม่ไกลจากบ้านสนมากนัก สามารถเดินถึงกันได้
วันนี้นี่เองที่มิตรภาพระหว่างต้นกับสน...มิตรภาพของเพื่อนที่แสนรัก ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว
TO BE CONTINUED...