พิมพ์หน้านี้ - ริมทราย

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: ask ที่ 31-12-2007 00:12:03

หัวข้อ: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: ask ที่ 31-12-2007 00:12:03
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ



.::.กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่ .::. (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0)






ฝากหน่อยนะคะ ภาษาอาจจะแข็งไปหน่อยนึง แต่ก็จะพยายามค่ะ

..............................................................*

ซ่า....
เสียงคลื่นกระทบโขดหินริมฝั่งทะเลแตกเป็นฟองคลื่น ต้องแสงอาทิตย์ยามอัสดงเป็นสีส้มแดงดูคล้ายมีมนต์ขลังประหลาด
ชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งมองดวงอาทิตย์ตกเพียงลำพัง สายตาจ้องไปไกลสุดขอบฟ้าราวกับรอคอยปาฏิหาริย์บางอย่าง ภาพนั้นช่างดูหงอยเหงาเสียเหลือเกิน

"มาอีกแล้วเหรอ" ใครบางคนทักเขา เขาเหลียวไปเห็นชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันซึ่งดูเหมือนจะตัวเล็กเมื่อเทียบกับเขา ผิวขาวหากเทียบกับชาวเลริมหาดละแวกนี้ ทั้งสองเห็นกันอยู่บ่อย ๆ บนชายหาดแห่งนี้ คนหนึ่งมาเพื่อนั่งมองพระอาทิตย์ตกดินซ้ำแล้วซ้ำเล่าทุก ๆ วัน อีกคนมาเพื่อทำงานพิเศษโดยการเก็บขยะตามชายหาดไปขาย

"สวัสดี" เขาทักตอบ ไม่มีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้า ดูเหมือนเขากำลังจมดิ่งอยู่ในห้วงอะไรบางอย่างที่มืดดำและสิ้นหวังเหลือเกิน

"นายมาทุกวันเลยนะ ฉันมาเก็บขยะก็เห็นแต่นาย ฉันชื่อเชนนะ" ผู้เข้ามาทักแนะนำตัวก่อนตามมารยาท "นายล่ะ"

"อย่ามายุ่งกับฉันเลย" คนถูกถามพูดอย่างเย็นชา เขาลุกขึ้นอย่างมึนตึงแล้วเดินลงส้นจากไป

...อะไรกันวะ ก็แค่ทักทายดี ๆ ...เชนคิดอย่างงง ๆ

...............................................*

เชนมาเก็บขยะที่หาดทรายแห่งเดิมอีกหลายครั้งนับตั้งแต่วันที่ทักทายกัน ทุกครั้งที่เห็นหมอนั่นมองมาเขาก็จะพยักหน้าและยิ้มให้แต่อีกคนดันทำเป็นไม่เห็นซะนี่...

ถึงอีกฝ่ายจะทำหยิ่งและปั้นปึ่งใส่สุดฤทธิ์เชนก็ไม่ได้สนใจ เพราะเขาต้องทำงานของเขาที่นั่นทุกวัน คงจะเลี่ยงไม่ได้ที่จะเจอหน้ากันทุกวัน เว้นเสียแต่ว่าชายหนุ่มผู้ทุกข์ระทมนั้นจะเลิกมาดูพระอาทิตย์ตกทุก ๆ วัน ซึ่งก็ไม่มีแววว่าเขาจะเลิกง่าย ๆ

...ยึดติดกับอดีตจริง ๆ เลยนะ... ชายหนุ่มเก็บขวดแก้วกับถุงพลาสติกใส่ถุงเก็บขยะสีดำใบใหญ่ของเขา ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องดังมาจากชายป่าอีกด้าน เชนหยุด เงี่ยหูฟังอย่างไม่แน่ใจ

เสียงกรีดร้องดังขึ้นอีกครั้ง ร้องขอความช่วยเหลือ! เสียงผู้หญิง เชนหันไปมองชายหนุ่มปริศนาอีกคน อีกฝ่ายมองตอบ พยักหน้าน้อย ๆ เป็นเชิงให้สัญญาณ แล้วทั้งคู่ก็วิ่งไปทางต้นเสียงอย่างเร่งรีบ...

"ทางไหน" ฝ่ายนั้นถาม เมื่อวิ่งมาจนถึงชายป่าต้นเสียง เชนส่ายหน้า ไม่มีร่องรอยอะไรพอจะเป็นเบาะแสให้พวกเขาตามไปเลย เสียงของผู้หญิงคนนั้นก็ดูเหมือนจะเงียบหายไป  "งั้นนายรอดักอยู่ที่นี่ ฉันจะไปดูในป่า"

"อันตราย" เชนท้วง "เข้าไปด้วยกันดีกว่า"

ชายหนุ่มมองอย่างชั่งใจ "ฉันจะต้อนพวกมันออกมา นายรอดักอยู่ที่นี่แหล่ะ โทรแจ้งตำรวจด้วย"

พูดจบก็วิ่งหายเข้าไปในป่าชายเลนนั้น ไม่ได้รอให้เชนท้วงรอบสอง

เชนโทรแจ้งตำรวจแล้วรออย่างกระวนกระวาย เขาไม่ใช่คนที่ตัดสินใจอะไรได้ดี ถ้าเขาเข้าไปอาจจะคลาดกับคนร้ายที่ชายหนุ่มปริศนาบอกว่าจะต้อนออกมา แต่ถ้าไม่เข้าไปฝ่ายนั้นอาจถูกทำร้ายถึงชีวิต คนร้ายมีกี่คนก็ไม่รู้...อันตราย...

และแล้วกองตำรวจก็มาถึง เชนนำทางเหล่าตำรวจเข้าไปตามทางที่เขาคิดว่าชายหนุ่มคนนั้นจะวิ่งไป แล้วก็พบคนร้ายที่ปลายทาง พวกนั้นมีทั้งหมดสามคน  สองคนกำลังรุมซ้อมบุรุษปริศนาอย่างไร้ทางสู้ ห่างออกไปไม่ไกลหญิงสาวคนหนึ่งนอนสิ้นสติอยู่ ปากถูกผ้าสกปรกผืนหนึ่งอุดไว้ ที่มือก็ถูกผูกไว้อย่างแน่นหนา คนร้ายอีกคนกำลังลวนลามและถอดเสื้อผ้าหญิงสาว เชนวิ่งเข้าไปแยกคนร้ายออกจากผู้หญิง แล้วออกหมัดใส่หน้าฝ่ายนั้น

เมื่อคนร้ายเห็นตำรวจก็แตกกระเจิง คนที่กำลังตะลุมบอนกับเชนก็ลุกขึ้นวิ่งหนี ทว่าทั้งสามไม่อาจต้านกำลังตำรวจได้เพราะกองกำลังตำรวจล้อมป่าชายเลนไว้รอบด้านแล้ว เชนรีบเข้าไปช่วยหญิงสาวและดูอาการให้ชายหนุ่มคนนั้น พลางโทรเรียกรถพยาบาล

 "นายเป็นอะไรมากหรือเปล่า" เชนถาม

ชายหนุ่มส่ายหน้า ใบหน้าของเขาช้ำไปทั่ว ปากแตก มีแผลเลือดไหลออกทางบริเวณขมับด้านขวา เชนยื่นมือให้จับหวังช่วยพยุง

"ไม่ต้อง ขอบใจ" ชายหนุ่มว่า ดูเหมือนจะแข็งใจเต็มที่เพื่อไม่แสดงความเจ็บปวด แล้วเขาก็พยายามลุกขึ้นเอง แต่ขาขวาเขาเจ็บ มีเลือดไหลและดูเหมือนจะรับน้ำหนักไม่ได้ อีกทั้งยังดูคล้ายจะมีกระดูกบางชิ้นหัก เขาครางอย่างเจ็บปวดแล้วล้มลง

"ขานายเจ็บขนาดนี้เนี่ยเหรอไม่เป็นไร" เชนรีบเข้าพยุง แต่กลับถูกสะบัดออก

"ไป...ไปช่วยผู้หญิงคนนั้นก่อน"

..........................................*
หัวข้อ: Re: ริมทราย()
เริ่มหัวข้อโดย: abcd ที่ 31-12-2007 00:31:45
 :o8:  เรื่องใหม่อีกแย้ววววว






ปล. ได้เจาะไข่ๆๆๆ อิอิ  :m4:
หัวข้อ: Re: ริมทราย()
เริ่มหัวข้อโดย: Ex'ecuzě ที่ 31-12-2007 00:33:29
มาดันห้ายน้องฟ้าๆ

เปนกะลังจัยนะนะค้าบป๋ม สู้ๆ  :m4:
หัวข้อ: Re: ริมทราย()
เริ่มหัวข้อโดย: Givesza ที่ 31-12-2007 00:36:16
จุฟๆครับน้องฟ้า อิอิ


ตามมาจิ้มตูดเจ้าวี  เอิ๊กๆๆ ตายซะ




จิ้วๆๆ ไปหละ  เป็นกำลังใจให้นะคร๊าบบบ :m1:

ปล.  ตาเชนอีกแล้วววว  โอววววว ไมต้องมาเจออีกด้วยหว๋าเนี้ยยย :serius2: :serius2:
หัวข้อ: Re: ริมทราย()
เริ่มหัวข้อโดย: ALeX ที่ 31-12-2007 01:05:25
น้องฟ้าครับ ภาษาใช้ได้เลย สนุกดีนะ รีบมาต่อนะ เรื่องนี้ผมว่าน่าจะสนุกแน่ๆ
หัวข้อ: Re: ริมทราย()
เริ่มหัวข้อโดย: keivet001 ที่ 31-12-2007 01:36:04
น้องฟ้าครับ ภาษาใช้ได้เลย สนุกดีนะ รีบมาต่อนะ เรื่องนี้ผมว่าน่าจะสนุกแน่ๆ


:m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1:เห็นด้วยอย่างแรงครับ แต่ที่ไม่เห็นด้วยก็คือ เรื่องนี่ไม่น่าสนุกหลอกครับ เรื่องนี่สนุกมากเลยละจะบอกห้ายยย :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
หัวข้อ: Re: ริมทราย()
เริ่มหัวข้อโดย: ★L'Hôpital ที่ 31-12-2007 10:07:00
แหะๆ สนุกดีนะครับ  มาเป็นกำลังใจให้คร้าบ:m4:
มานั่งลุ้นตาเชนกันดีกว่า
หัวข้อ: Re: ริมทราย()
เริ่มหัวข้อโดย: ask ที่ 31-12-2007 12:24:23
ขอบคุณทุกคนมากนะคะ ไม่คิดว่าจะมีคนตอบมากขนาดนี้  :m23:

...............................................*

เชนมาเยี่ยมชายผู้เสียสละทุกวันที่โรงพยาบาลประจำจังหวัด เขาแปลกใจที่ไม่มีใครมาเยี่ยมฝ่ายนั้นเลยนับเป็นสัปดาห์หลังเกิดเรื่อง

"นายเรียกฉันว่าไผ่ก็ได้" ชายหนุ่มบอกเชน เมื่อไผ่เข้าห้องพักผู้ป่วยรวม เขาต้องอยู่บำบัดที่โรงพยาบาลเพราะผลการตรวจออกมาว่ากระดูกขาที่แข้งของเขาหักอย่างน่าเป็นห่วง และไม่สามารถใช้รับน้ำหนักได้อีกหลายอาทิตย์

เชนทำเสียงรับรู้ "เผื่อนายจะลืม ฉันชื่อเชน"

ไผ่พยักหน้า "ผู้หญิงคนนั้นเป็นไงบ้าง"

"รถพยาบาลรับเธอมา ตำรวจจะรอตัวเธอเพื่อให้เป็นฝ่ายผู้เสียหาย" เชนตอบ "บางทีเราอาจต้องไปเป็นพยานด้วย แต่ฉันว่านายก็เป็นผู้เสียหายพอ ๆ กับเธอนะ"

'ผู้เสียหาย' เพียงแค่ยักไหล่เหมือนไม่แคร์ "มันเป็นสิ่งที่ควรจะทำ ฉันไม่เห็นว่าจะเสียหายตรงไหน"

"นายควรได้รับค่าทำขวัญ" เชนบอก

"ขอโทษนะคะ" ผู้หญิงหน้าตาน่ามองเดินเข้ามาทักทั้งคู่ ไผ่จำได้ทันทีว่าเธอคือหญิงสาวผู้เคราะห์ร้ายคนนั้นนั่นเอง เธอแต่งตัวด้วยชุดลำลองที่เรียบร้อยและดูดีมีระดับสีเทา เมื่อสังเกตเห็นเชนเธอก็อุทานทันที "คุณ...อยู่พอดีเลย คุณจำฉันได้ไหมคะ" เชนกับไผ่พยักหน้าพร้อมกัน หญิงสาวยิ้มแล้วยื่นนามบัตรสีไข่ให้

ชายหนุ่มทั้งสองตกใจเมื่อเห็นในนามบัตรว่าเธอชื่อ "แพรวา   แง่นคร"  นามสกุลแง่นครนั้นไม่มีใครในชุมชนแถบนี้ไม่รู้จัก เพราะเป็นนามสกุลของเศรษฐีที่มาสร้างรีสอร์ทหาความสงบที่ริมทะเลอันสวยงามแห่งนี้

แพรวาแนะนำตัว และเป็นดังคาด เธอคือลูกสาวคนสุดท้องของเศรษฐีคนนั้น

"ฉันอยากจะตอบแทนค่ะ" เธอชี้แจง "พวกคุณช่วยชีวิตฉันไว้..."

ไผ่ส่ายหน้าทันที "ไม่จำเป็นครับ"

"พวกเราก็แค่ไม่อยากให้ชายหาดแห่งนั้นแปดเปื้อน" เชนเห็นด้วยกับไผ่ แพรวาเม้มปากราวกับพวกเขากำลังขัดใจเธอ หญิงสาวพยักหน้าเบา ๆ แล้วหันหลังเดินออกไปเงียบ ๆ

ทั้งสองคาดว่าเธอน่าจะกลับไปและถอดใจเรื่องตอบแทน แต่พวกเขาคิดผิด แพรวากลับไปบอกพวกพยาบาลว่าให้เตรียมห้องพัก VIP ชั้นหนึ่งของโรงพยาบาลให้ไผ่ และจัดหาแพทย์รวมทั้งนักบำบัดฝีมือดีที่สุดในจังหวัดมารักษา

ชายหนุ่มทั้งสองทำได้เพียงนั่งรับความช่วยเหลือทางด้านการเงินและทรัพย์สินจากแพรวาอย่างเลี่ยงไม่ได้

............................................................*

ไผ่ยังต้องนอนโรงพยาบาลอีกหลายคืน บางคืนเชนก็มานอนเป็นเพื่อน เขาไม่กล้าถามเรื่องในอดีตของไผ่เพราะเขาคงมีนิสัยเหมือนไม่ชอบให้ใครมาก้าวก่ายเรื่องในอดีต แต่เชนก็อดเป็นห่วงไม่ได้  ไผ่คงเจอเรื่องราวเลวร้ายมามากมาย สิ่งเหล่านั้นทำให้ชายหนุ่มมีแววตาที่ส่อแววเศร้าโศกหงอยเหงาอยู่ตลอดเวลา

เชนกำลังนั่งปอกแอปเปิ้ล(ซึ่งแพรวาบอกให้พยาบาลนำตะกร้าใส่ผลไม้น่ากินมาวางไว้ในห้อง)ใส่จานให้คนป่วย เมื่อไผ่เอ่ยปากพูดกับเขา

"บ้านนายไม่ห่วงหรือไง...มาอยู่เฝ้าไข้คนแปลกหน้าอย่างฉันเนี่ย" ใบหน้านิ่งเฉยนั้นไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ เชนไม่รู้ว่าไผ่กำลังคิดอะไร ไผ่ไม่มองหน้าเขาด้วยซ้ำเวลาเอ่ยปากพูด

"ห่วงทำไม ฉันโตแล้วนะ"

"เตี้ย ๆ อย่างนายเนี่ยนะ" ไผ่ถามอย่างตะลึง "อายุเท่าไหร่"

"25" เชนที่ก้มหน้าก้มตาปอกแอปเปิ้ลต่อตอบเสียงแข็ง  "เรียบจบแล้วด้วย"

"โกรธเหรอ" ไผ่ถามเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมมองเขา

"เออ" น้ำเสียงนั้นตอบสะบัด ๆ แต่ก็ตอบตรง ๆ ชายหนุ่มบนเตียงรู้สึกถูกใจ เขาชอบนิสัยตรงไปตรงมาเสียจริง ๆ ไผ่อมยิ้มแล้วหยิบแอปเปิ้ลมาชิ้นหนึ่ง

"ขอบใจนะ"

"ขอบใจอะไร" เสียงเชนฟังดูอ่อนลง เขากำลังแปลกใจที่เห็นรอยยิ้มของ'ชายผู้ระทมทุกข์'ที่เขาเห็นเสมอเป็นครั้งแรก

"ขอบใจที่นายมานอนเฝ้าฉันบ่อย ๆ" ไผ่กัดแอปเปิ้ล "ขอบใจที่ปอกแอปเปิ้ลให้ ขอบใจที่ช่วยโทรเรียกตำรวจ แล้วก็ขอบใจที่ช่วยพยุ่งฉันขึ้นเปลพยาบาล"

เชนคลายความโกรธ เขายักไหล่ ทำทีเลียนแบบอีกฝ่ายเมื่อหลายวันก่อน "มันเป็นสิ่งที่ควรจะทำ ฉันไม่เห็นว่าจะเสียหายตรงไหน"

บางทีไผ่อาจไม่ได้หยิ่งและแข็งกระด้างอย่างที่เขาชอบแสดงออกก็ได้...

...............................................................................*
หัวข้อ: Re: ริมทราย()
เริ่มหัวข้อโดย: น้ำค้าง ที่ 31-12-2007 13:03:57
เรื่องนี้สนุกน่าติดตาม

 ไผ่เป็นปริศนาที่น่าสนใจ น่าค้นคว้า

 :pig3: :pig3: :pig3:
หัวข้อ: Re: ริมทราย()
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 31-12-2007 19:29:03
หุหุ มารออ่านต่อน้า  :m13: :m13:
หัวข้อ: Re: ริมทราย()
เริ่มหัวข้อโดย: fannan ที่ 01-01-2008 00:44:20
จารออ่านตอนต่อไปค้าบ
หัวข้อ: Re: ริมทราย()
เริ่มหัวข้อโดย: Ex'ecuzě ที่ 01-01-2008 00:53:27
มาดันน้องฟ้า ๆ ^^

สู้ๆค้าบป๋ม  :m4:
หัวข้อ: Re: ริมทราย(3)
เริ่มหัวข้อโดย: ask ที่ 01-01-2008 09:30:08
ขอบคุณทุก ๆ คนนะคะ
เรื่องนี้สนุกน่าติดตาม

 ไผ่เป็นปริศนาที่น่าสนใจ น่าค้นคว้า

 :pig3: :pig3: :pig3:

ไม่เคยแต่งคาร์แรคเตอร์แบบไผ่มาก่อนเลย แต่งย๊ากยาก แต่จะพยายามอ่ะค่ะ (ความจริงตัวละครเรื่องนี้ก็ลึกลับทุกตัวน้า)

หุหุ มารออ่านต่อน้า  :m13: :m13:

ขอบคุณที่มารอจ้า มาต่อแล้วนะ

จารออ่านตอนต่อไปค้าบ

ตอนต่อไปมาแล้วจ้ะ

มาดันน้องฟ้า ๆ ^^

สู้ๆค้าบป๋ม  :m4:

ขอรีคอมเม้นต์แบบพี่วีนะคะ ขอบคุณที่มาดันค่า
หัวข้อ: Re: ริมทราย()
เริ่มหัวข้อโดย: Just let it be ที่ 01-01-2008 09:51:35
เนื้อเรื่องน่าติดตามมาดเยย

เปนกำลังใจให้คร้าบบบ

 :m4:

สุขสันต์วันปีใหม่ :pig3:
หัวข้อ: Re: ริมทราย(3)
เริ่มหัวข้อโดย: ask ที่ 01-01-2008 10:00:16
ขอโทษค่ะ ผิดพลาดทางเทคนิคนิดหน่อยก็เลยมาตอบช้า

เนื้อเรื่องน่าติดตามมาดเยย

เปนกำลังใจให้คร้าบบบ

 :m4:

สุขสันต์วันปีใหม่ :pig3:

ขอบคุณค่ะ สุขสันต์วันปีใหม่นะคะ

..............................................................

...............................................................................*

นอกจากเชนแล้ว คนที่มักมาเยี่ยมเยียนไผ่ที่โรงพยาบาลบ่อย ๆ ก็คือแพรวา

แพรวามักมาอยู่เฝ้า ดูการตรวจการรักษาของแพทย์ราวกับมาตรวจให้แน่ใจว่าเขาดูแล"วีรบุรุษ"ของเธอดีที่สุดจริง ๆ

"คุณแพรวาครับ.." ไผ่เรียกเธอในวันหนึ่ง

"เรียกว่าแพรเฉย ๆ เถอะค่ะ" หญิงสาวบอก

"คุณไม่ต้องช่วยผมขนาดนี้ก็ได้นะครับ ผมรู้สึกว่ามันแปลก ๆ"

แพรหัวเราะราวกับมันเป็นมุขตลกไร้สาระที่ไผ่ปล่อยมาให้เธอขำเล่น ๆ

"พวกคุณทำงานที่ไหนกันเหรอคะ" เธอเอ่ยปากถามเมื่อหยุดหัวเราะ

"ผมเป็นสถาปนิกครับ" เชนตอบ "รับงานออกแบบบ้านอาศัยทั่วไป..."

แพรวาพยักหน้าแล้วหันมาส่งสายตาเป็นคำถามไปยังชายหนุ่มอีกคน

ไผ่เงียบอยู่พักหนึ่ง อึกอักราวไม่อยากตอบ "ผมไม่มีงานทำครับ"

เชนงุนงง การแต่งตัวของไผ่นั้นไม่ใช่ทีท่าของคนที่จะว่างงานเลย ท่าทีของเขาก็ไม่ใช่คนที่จะว่างอยู่ได้ตลอดวัน เขาไม่กลัวอดตายหรือไง...ไม่ทำงานเลยรึ...

"คุณรับงานในบริษัทของคุณพ่อได้นะคะ" แพรรีบบอก แล้วตัดบททันทีเมื่อไผ่อ้าปากจะปฏิเสธ "ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ คุณพ่อเต็มใจอยู่แล้ว งานที่ว่างในบริษัทมีเยอะแยะ"

ชายหนุ่มผู้โชคดีส่ายหน้า "ผมเกรงใจครับ แล้วสุขภาพของผมคงไม่เอื้ออำนวยต่อการทำงานเป็นพนักงานบริษัทแน่ ๆ"

"คุณไม่สบายเหรอคะ" น้ำเสียงของแพรตกใจมาก "คุณเป็นโรคอะไรคะ ถ้าช่วยได้ฉันยินดีส่งเสียรักษาคุณนะคะ คุณจะต้องหาย"

ไผ่ส่ายหน้าอีกครั้ง เขาไม่ยอมตอบว่าเขาเป็นโรคอะไรแม้หญิงสาวจะพยายามเค้นคำตอบเท่าใดก็ตาม สุดท้ายแพรวาก็ออกจากห้องไปหาคำตอบด้วยตัวเธอเอง

เมื่อสิ้นเสียงฝีเท้าของหญิงสาว เชนก็เข้ามานั่งข้างเตียงผู้ป่วยแทนที่แพร แล้วเลียบเคียงถามหลังจากนั่งจ้องหน้าไผ่อยู่นาน

"นายเป็นโรคอะไรเหรอ" เชนเอ่ยขึ้นมา แต่ไผ่แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน

"อย่าเก็บเลยน่า ฉันไม่เห็นว่านายจะป่วยตรงไหนเลย"

ไผ่ไม่สนใจ จ้องไปที่ผนังห้องข้างหน้า ทำราวกับชายหนุ่มอีกคนไม่ได้อยู่ที่นั่น

"นี่..บอกฉันเถอะนะ" เชนอดใจหายไม่ได้พอคิดว่า ชายหนุ่มที่นั่งอยู่เป็นเพื่อนเขาที่ริมหาดทุกวันอาจจากไปในเร็ววันนี้

"ทำไมฉันต้องบอกด้วย นายมีเหตุผลอะไร" ไผ่ยังไม่มองหน้าเชน

...หยิ่งชะมัด...เชนคิด แต่ก็ยังรู้สึกเป็นห่วง

"ฉันไม่อยากให้นายตายนี่นา" เขาตอบ "รู้มั๊ย...นายเป็นคนเดียวที่นั่งเป็นเพื่อนฉันเสมอเวลาฉันเก็บขยะอยู่ที่หาดนั่น ตอนเย็น ๆ บรรยากาศดีก็จริง แต่มันเงียบสงัดวังเวงจะตาย"

"ฉันไม่ได้นั่งเป็นเพื่อนนายซักหน่อย" ไผ่บอก

"ทำไมต้องปิดกั้นฉันด้วยเนี่ย" ชายหนุ่มอีกคนรู้สึกแย่ ทำไมไผ่ถึงมนุษยสัมพันธ์แย่อย่างนี้นะ เขาไม่คิดจะคบค้าสมาคมกับใครเลยใช่ไหมนี่ ขนาดแพรวา หญิงสาวสวยงามบริสุทธิ์น่ารัก ยังไม่อาจทำให้ไผ่หวั่นไหวได้แม้แต่น้อย

"ถ้านายตาย ฉันก็คงรู้สึกเหงา บอกให้ฉันรู้ก็ยังดีว่านายจะตายวันไหน ฉันจะได้ทำใจถูก"

"นายพูดยังกะแช่งให้ฉันตายแน่ะ" ไผ่ว่าด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่ความจริงเขาแอบขำในใจลึก ๆ

"ฉันเปล่าซักหน่อย ก็ฉันไม่รู้นี่นา นายพูดเหมือนนายจะอยู่บนโลกนี้ได้อีกไม่นาน" เชนทำหน้าเครียดจริงจังราวกับไผ่จะตายลงพรุ่งนี้

...ฉันพูดเมื่อไหร่กัน...คน'จะอยู่บนโลกนี้อีกไม่นาน'คิดอย่างขำ ๆ แต่หน้าตายเหมือนเดิม ...แกล้งเล่นซะหน่อยดีมั๊ยเนี่ย...

"นั่นสินะ" ไผ่แสร้งทำหน้าเศร้า ซึ่งมันทำให้เชนเชื่อได้สนิทเพราะเขาเห็นว่าชายหนุ่มเป็นคนที่มีแววตาเศร้าสร้อยเสมออยู่แล้ว "เวลาที่เหลือในชีวิตฉันมันก็น้อยลงทุกที..."

"นาย...นายไม่ต้องเสียใจนะ" เชนบอกอย่างรวดเร็ว "ฉันยังจะอยู่เป็นเพื่อนนาย ถึงชีวิตนายจะไม่เหลือใคร แต่เราเป็นเพื่อนกันได้ใช่ไหม นายไม่เห็นฉันเป็นเพื่อนแต่นายก็เป็นเพื่อนของฉันนะ อย่างน้อยก็เป็นเพื่อนที่นั่งดูฉันเก็บขยะ"

หัวข้อสนทนานั้นทำให้จิตใจของไผ่หดหู่ลงจริง ๆ เขารีบเปลี่ยนเรื่อง "แล้วนายไปเก็บขยะที่นั่นทุกวันทำไมกัน"

ชะงักกึก...เชนไม่ได้ตอบตรง ๆ "เหตุผลส่วนตัวน่ะ"

"ฉันไม่มีสิทธิ์รู้เหรอ" ไผ่ถาม รู้สึกสงสัยขึ้นมาจริง ๆ "เวลาที่เหลือของฉัน..ให้ฉันได้ช่วยอะไรนายบ้างเถอะ"

ความจริงแล้วไผ่ก็แค่อยากรู้...แต่เชนดูเหมือนจะไม่อยากตอบจริง ๆ เขารีบลุกหนีออกไปนอกห้อง ทิ้งไผ่ให้นั่งเก็บความสงสัยไว้ในใจเพียงลำพัง

.......................................................*
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: T-Jang ที่ 01-01-2008 10:42:11
น่าติดตามคับเขียนเก่งจังเลย  :m4:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 01-01-2008 10:51:19
หุหุ ลึกลับพอๆกันเลยทั้งสองคน     :m1: :m1: :m1: :m1:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: น้ำค้าง ที่ 01-01-2008 11:34:51
สำนวนภาษาเขียนได้ลื่นไหลดีค่ะ  มีอารมณ์ขันด้วย

เนื้อเรื่องก็น่าสนใจจริงๆ เริ่มมีเรื่องลึกลับชวนค้นหา

สนุกดีค่ะ มาต่อเร็วๆ นะ
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: ALeX ที่ 01-01-2008 16:01:38
รีบมาต่อนะ ผมรออ่านอยู่ ชอบอ่านเรื่องที่ผู้ชายมีบุคลิกแสนเย็นชา บาดใจเเบบนี้แหละ โดน!!!
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: ★L'Hôpital ที่ 01-01-2008 19:16:25
มาติดตามรอคร้าบบบ
บุคลิกของทั้งสองคนทั้งลึกลับและชวนติดตามมากๆครับ  o13
ว่าทำไมนายเชนต้องไปเก็บขยะทุกวัน หรือนายไผ่เป็นโรคอะไร  o7
มีเซนส์ว่าเรื่องนี้ต้องเศร้าแน่เลยยย :o12:
ปล. สุขสันต์วันปีใหม่นะครับ
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: @BUA@ ที่ 01-01-2008 19:45:09
ดูลึกลับกันทั้งคู่เลยแฮะ

เขียนเก่งดีนะคะเนี่ย

 :m4: :m4: :m4:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: M@nfaNG ที่ 01-01-2008 19:55:24
น้องฟ้าพี่ตามมาอ่านด้วยคนนะค่ะ
เขียนเก่งจริงๆตัวแค่เนี้ย :mc3:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: ask ที่ 03-01-2008 20:25:52
T-Jang : ขอบคุณค่ะ ขอให้มันน่าติดตามไปตลอดเถ๊อะ สาธุ - -

THIP : เดี๋ยวก็เฉลยแล้วล่ะค่ะ ลึกลับแป๊บเดียว

น้ำค้าง : ขอบคุณค่ะ มาต่อแล้วน๊า

ALeX : ไม่ค่อยถนัดแต่งแบบเย็นชาเท่าไหร่อ่ะค่ะ เดี๋ยวอีกหน่อยก็เย็นชาแตก กลายเป็นคนพูดมากเหมือนคนเขียน กลัวอยู่เนี่ย - -"

gunkrub : สุขสันต์วันปีใหม่ค่ะ
ตามหาคำตอบเอาในเรื่องนะคะ

@BUA@ :  ขอบคุณนะคะ ตอนแรกไม่ได้คิดจะให้มันลึกลับขนาดนี้หรอกค่ะ ไป ๆ มา ๆ มันลึกลับเอง

Manfang : พี่ฟางมาอ่านเรื่องหนูเหรอคะ ฟ้าดีใจ๊ดีใจ  ^^
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: ask ที่ 03-01-2008 20:30:47
คนเขียนเริ่มหมดมุขแล้วค่ะ ช่วงนี้มุขอาจจะซ้ำซากจำเจไปนิดนึง (เริ่มเรื่องก็หมดมุขซะแล้วอ่ะ)

.......................................................*

เชนหายหน้าหายตาไปหลายวัน เชนมักมาเยี่ยมไผ่อาทิตย์ละประมาณสองครั้ง แต่ครั้งนี้เขาหายหน้าไปเป็นอาทิตย์

แพรวาเปิดประตูเข้ามาในบ่ายแก่ ๆ วันหนึ่ง เธอมาเยี่ยมบ่อยกว่าเชนเสียอีก (หลายครั้งมาเพื่ออ้อนวอนถามถึงโรคที่ไผ่เป็น) แต่ไผ่กลับไม่ดีใจที่ได้เจอเธอเท่ากับชายหนุ่มอีกคน

"สวัสดีค่ะ ไผ่" แพรวาทักตามปกติ เธอนำตะกร้าผลไม้มาให้ตามเดิม "เชนล่ะคะ ช่วงนี้เขาไม่มาเลยนะคะ"

ไผ่เสไปมองทางอื่นแทนคำตอบ แพรวาซึ่งเริ่มจะเข้าใจนิสัยใจคอของชายหนุ่มยิ้มอย่างอ่อนใจ

"พวกคุณมีปัญหาอะไรกันเหรอคะ" หญิงสาวถาม เธอนำจาน มีด และสาลี่มานั่งปอกให้ไผ่อย่างเคย

"เปล่า" ไผ่ตอบเรียบ ๆ

"ฉันช่วยอะไรคุณได้ไหมคะ" แพรถาม ก้มหน้าก้มตาปอกผลไม้ต่อ

"ไม่จำเป็นครับ คุณช่วยผมมามากพอแล้ว" ไผ่ตอบ แต่เขาก็อดยอมรับไม่ได้ว่าเขาคิดถึงเชน คนแปลกหน้าที่มักจะมาเยี่ยมเยียนเขาเสมอ เกิดอะไรขึ้นกับเชนกันนะ

แพรวาไม่ได้เอ่ยอะไรขึ้นมาอีก แต่เมื่อเธอปอกผลไม้เสร็จ เธอก็วางจานไว้ข้างเตียง หยิบกระเป๋าถือ แล้วหันมาหาชายหนุ่มผู้บาดเจ็บที่นอนอยู่บนเตียง

"ฉันคิดว่าขาของคุณใกล้จะหายแล้วนะคะ" หญิงสาวเอ่ย "คุณกำลังจะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว ดีใจรึเปล่าคะ"

ไผ่ยักไหล่

แพรวาส่ายหน้า ยิ้มน้อย ๆ แล้วออกจากห้องไป

เมื่อสิ้นเสียงฝีเท้าของหญิงสาว ไผ่ก็ถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง

...ใกล้จะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วสินะ...เขาคิด...ถ้าเชนมาเยี่ยมอีกก็คงดี

ชายหนุ่มทอดสายตาออกไปยังวิวของชายหาดเบื้องนอก แสงสีทองทอผ่านหน้าต่างมาขับให้สีในห้องเป็นสีน้ำตาลแดง ไผ่รู้สึกเหงาใจอย่างประหลาด เมื่อก่อนตอนที่เขาไม่ได้นอนอยู่ที่นี่ เขาคงกำลังนั่งดูพระอาทิตย์ตกอยู่ข้างล่างนั่น ตรงชายหาดที่เขาจะเห็นเชนมาเก็บขยะไปทุกวัน

ไผ่ไม่ควรไปก้าวก่ายชีวิตส่วนตัวของเชน เขารู้ดี แต่เขาก็ไม่เคยคิดว่าเชนจะโกรธเขาขนาดหายหน้าไปหลายต่อหลายวัน จนไผ่รู้สึกขาดหายอะไรไป จนเขารู้ตัวแล้วว่าเขาคงจะ...ชอบเชนเข้าจริง ๆเสียแล้ว

ไผ่สับสน เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกปั่นป่วนนี้คืออะไร เขาเข้าใจมาตลอดว่าความ"ชอบ"ของเขานั้นมีระดับเพียงแค่เพื่อน ใช่สิ...จะเกินเลยกว่านั้นได้ไง...ผู้ชายนะ ผู้ชายทั้งคู่... แต่ไผ่เริ่มไม่แน่ใจ เมื่อตอนที่เชนขาดหายไปนั้น อะไรบางอย่างกระตุ้นให้เขาเหงา เศร้า กระวนกระวายเหลือเกิน...

"เกิดอะไรขึ้นกับนายกันนะ เชน" ไผ่ถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะล้มตัวลงนอน ปล่อยความคิดล่องลอยไปหาบุคคลในห้วงคำนึง

......................................*
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: fc_uk ที่ 03-01-2008 20:33:27
มาเปงกะลังจวย ด้วยคน อิ อิ อิ

 :m13: :m13: :m13: :m13:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: M@nfaNG ที่ 03-01-2008 21:25:42
น้องฟ้าพี่สงสัยค่ะ :m21:
ว่า เชน เนี่ย :m13:

เชน เดียวกะของกิ๊ฟไม๊  :oni2:


หรือว่า :m12: เชน โดนกิ๊ฟหักอกจากเรื่องนั้น

เลยมาเก็บขยะในเรื่องนี้ 555  o17

คิดไปได้เนอะ  :haun5:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 06-01-2008 16:22:06
เอ๋แค่เรื่องเก็บขยะนี่เครียดแบบนั้นเลยหรือ
แต่ละคนต่างมีปัญหาของตัวเอง ทำไงจะผ่านมันไปได้กันนะ
 :mc2: :mc2: :mc2:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: Ex'ecuzě ที่ 06-01-2008 16:54:16
 :o12: :o12:

น้องสาวค้าบบบบบ
อย่าให้มันเครียดแบบนี้ด้ายป้ะเนี่ย

 :sad2: :sad2:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: life_fracture ที่ 06-01-2008 17:04:49
มาเป็นกำลังใจให้จ้า
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: Givesza ที่ 06-01-2008 19:06:48
ทรมานใจคนอ่านอีกแล้ว  หนูฟ้า  ฮือๆ :sad2:


พี่เริ่มเกิดอาการ นอย อิอิ  :oni1:




รักวัวให้ผูก รักลูกให้ตี รักสามีต้องบ่องกระโหลดซะมั่ง  :m14: :m14:

อิอิ


ไปหละง๊าบ จุฟจุฟ  :m1:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: M@nfaNG ที่ 06-01-2008 21:32:12
ตามมาจิ้มตูดน้องกิ๊ฟ
เป็นกำลังใจให้นะน้องฟ้า :m1:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: ★L'Hôpital ที่ 06-01-2008 22:03:30
มาเป็นกำลังใจให้พี่ฟ้าแต่งตอนต่อไปน้าคร้าบ  :m4:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: KriT_SuN ที่ 07-01-2008 00:13:49
 :a11: รีบ ๆ มาต่อนะคร้าบบบบ
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: EarN*z ที่ 07-01-2008 04:51:35
เค้ามาอ่านละน๊าา~ ฟ้าจ๋าา
(มาอ่านในเล้าเป็ด ^^)
แอบเอามาให้อ่านก่อนก็ดี โฮะๆๆ

ว่าแต่ เรียกว่าฟิคของเค้าได้จริงๆเหรอ?? ><

คิดถึงจ้า า*
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: Just let it be ที่ 07-01-2008 07:50:34
อยากรู้ๆ ด้วยอีกคน  ทั้งคู่ต่างก็มีเรื่องของตัวเองงงง

มาจจาเปนยังไงกันเนี่ยยย

 :serius2:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: nOn†ღ ที่ 07-01-2008 08:52:58
 :m21: ลึกลับดีนะคะ มารอตอนต่อไปคะ
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: ask ที่ 07-01-2008 21:28:24
คนละเชนกับเรื่องพี่กิฟต์นะคะ  :o (คิดได้ไงเนี่ย)

มาต่อแล้วค่า

......................................*

"นายไปเก็บขยะที่นั่นทุกวันทำไมกัน"

"เหตุผลส่วนตัว"

"ฉันไม่มีสิทธิ์รู้เหรอ....เวลาที่เหลืออยู่ของฉัน ให้ฉันช่วยอะไรนายบ้างเถอะ"

 ไผ่ลืมตาขึ้น อยู่อย่างโดดเดี่ยวในห้องที่โรงพยาบาลตามเคย พระอาทิตย์กำลังขึ้นอยู่นอกหน้าต่างนั่น เขาอยากออกไปจากที่นี่เหลือเกิน

"ไม่ได้นะคะ" เสียงแพรวาดังขึ้นในหัวเมื่อเขาคิดถึงตอนที่เขาขอเธอออกจากโรงพยาบาล "แผลที่ขานั่นคุณได้มาเพราะช่วยชีวิตฉันเอาไว้ ฉันอยากให้คุณหายดีก่อนค่อยออกจากโรงพยาบาล บ้านคุณก็มีคนดูแลให้ไม่ใช่เหรอคะ"

"เปล่าครับ ผมอยู่บ้านคนเดียว" ไผ่พึ่งนึกถึงบ้านขึ้นมาได้

"ตายจริง ไม่มีใครดูแลบ้าน จริง ๆ เหรอคะ" แพรวาดูตกใจ "ด..เดี๋ยวฉันส่งเด็กไปทำความสะอาดให้เอาไหมคะ"

"ไม่เป็นไรครับ ผมเกรงใจ" ชายหนุ่มรีบบอก แต่แพรวากระวีกระวาดออกจากห้องไป เขาไม่เคยปฏิเสธความช่วยเหลือของเธอได้เลยสักครั้ง

ห้องเงียบ ๆ กลับมาอีกครั้ง ความเงียบที่เขาควรจะชินได้แล้ว ความสูญเสียมากมายที่ผ่านเข้ามาในชีวิตน่าจะทำให้หัวใจเขาด้านชาจนไม่สะทกสะท้านต่อความเงียบเหงาแล้วนี่....แล้วทำไม...วันนี้ไผ่กลับรู้สึกเหงาจับใจ ราวกับมีน้ำแข็งมาเกาะกุมจิตใจเอาไว้ คงไม่ใช่เพราะแพรวาแน่...เพราะเขารู้สึกออกจะ...รำคาญเธอนิด ๆ และไม่ได้สนใจเธอเลยแม้แต่น้อย

"เพราะนายไม่อยู่ใช่มั๊ย...เชน" ไผ่มองผ่านหน้าต่างกระจกใสไปยังปุยเมฆที่ลอยอย่างเกียจคร้านอยู่บนท้องฟ้าสีสดใสนั้น..

"เอ่อ...ไผ่คะ" เสียงแพรวาดังทำลายความเงียบ ไผ่กำลังมองก้อนเมฆอยู่จึงไม่ได้สังเกตว่าแพรวาเปิดประตูเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ "ฉันรบกวนคุณหรือเปล่าคะ ถ้าคุณกำลังจะนอน.."

"อ๋อ...เปล่าครับ เปล่า แพรมีอะไรเหรอครับ มาตั้งแต่เช้าเชียว"

"คือ...แพรได้ข่าวจากเชนน่ะค่ะ" ไผ่ยิ้มออกทันทีที่ได้ยินชื่อเชน "คิดว่าไผ่คงอยากจะรู้...เชนเขาไปดูงานที่ต่างประเทศน่ะค่ะ ออกเดินทางกะทันหันก็เลยไม่ได้บอกไว้ก่อน ตอนนี้อยู่ที่สิงคโปร์ เขาส่งอีเมลล์มาบอกแพรว่าจะกลับมาช่วงปีใหม่"

"ขอบคุณครับ" ไผ่หน้าบาน

"แพรดีใจที่คุณร่าเริงขึ้นค่ะ" หญิงสาวยิ้มแย้ม "หมอบอกว่าพรุ่งนี้คุณก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วล่ะค่ะ แพรส่งเด็กไปทำความสะอาดบ้านคุณแล้วนะคะ"

แพรวาเป็นผู้หญิงที่เว่อร์ที่สุดเท่าที่ไผ่เคยเจอมา....

"เอ่อ...คุณรู้ที่อยู่ผมได้ไงครับ" ไผ่ถาม

"ก็...บัตรประชาชน...หมายเลขโทรศัพท์...ทะเบียนบ้าน" แพรวายิ้ม " แพรมีนักสืบประจำตัวน่ะค่ะ หวังว่าจะไม่เป็นการก้าวก่ายนะคะ"

ก้าวก่ายอย่างมาก...ไผ่คิด แต่เขาก็ใจอ่อนกับหญิงสาวน่ารักตรงหน้าอยู่ดี

.............................................................*

เสียงคลื่นทะเลกระทบโขดหินฟังคุ้นหู....ไผ่กลับมายืนที่หาดทรายแห่งเดิมอีกครั้ง

ลมทะเลพัดผ่านตัวของชายหนุ่ม ไม่น่าเชื่อเลยว่านี่คือชายหาดแห่งนั้น ที่ ๆ ไผ่เคยมานั่งดูดวงอาทิตย์ตกอยู่ทุกวัน....

เมื่อเชนไม่อยู่...ดูเหมือนหาดทรายจะไม่ได้รับการดูแลเลย ขวดแก้ว ถุงพลาสติก เศษขยะต่าง ๆ ที่นักท่องเที่ยวพึงทิ้งถูกทิ้งเกลื่อนกลาดอยู่ตามชายหาด ความสวยงามของหาดทรายถูกทำลายไปเสียสิ้น

ไผ่เข้าใจทันทีว่าทำไมเชนถึงมาเก็บขยะทุกวัน....อาจจะเป็นเพราะไม่มีใครทำก็ได้

...และบางที...เชนอาจจะมีเหตุผลบางอย่างที่ไม่ต้องการให้หาดทรายแห่งนี้แปดเปื้อน...

คิดได้ดังนั้นไผ่ก็เริ่มต้น...ก้มลงเก็บขยะชิ้นแรกบนหาดทราย

...............................................................................*

หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: KriT_SuN ที่ 08-01-2008 01:42:49
 :a1: หายไปนานเลยนะครับ รอติดตามเรื่องนี้อย่างใจจดใจจ่อครับ มาต่อเร็ว ๆ นะคร้าบ
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: Just let it be ที่ 08-01-2008 13:07:40
น้ำแขงที่เกาะกุมใจของไผ่กำลังจะละลายแล้วสิ

 :m15:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: piyakorn ที่ 08-01-2008 15:03:46
 :a4:เป็นกำลังใจให้คนเขียนครับ
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: nOn†ღ ที่ 08-01-2008 15:38:15
 :oni1: มารอตอนต่อไปนะคะ
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 08-01-2008 15:40:18
น่าติดตามมากๆเลยรีบมาต่อนะครับผม :m13:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: life_fracture ที่ 09-01-2008 13:53:18
มารอจ้า
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: ask ที่ 09-01-2008 21:21:49
เหมือนเดิม ขอบคุณทุกคอมเม้นต์นะเจ้าคะ

...............................................................................*

กริ๊ง กริ๊ง

เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น ไผ่แทบกระโดดตะครุบเพราะเขารอคอยโทรศัพท์โทรมาเรียกนัดสัมภาษณ์สมัครงานอยู่แล้ว

แต่ทว่า ผู้ที่โทรมานั้นไม่ใช่คนจากที่ทำงานใด ๆ ที่ไผ่ไปสมัครงานไว้ แต่เป็นแพรวา

"สวัสดีค่ะ นี่แพรนะคะ"

"เอ่อ สวัสดีครับ"

"ช่วงนี้แพรไม่อยู่นะคะ เด็กรับใช้ก็คงไม่ได้ไปทำงานนะคะ แพรขอโทษด้วย" น้ำเสียงของหญิงสาวนั้นออกจะกังวลอยู่ไม่น้อยทีเดียว

"แพรจะขอโทษทำไมครับ มันไม่ใช่หน้าที่ของแพรอยู่แล้วนี่" แต่ไผ่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าบ้านช่องของเขาดูสะอาดตาขึ้นเยอะ ตั้งแต่มีคนมาทำความสะอาดให้ ข้าวของก็ไม่ได้หายไปสักชิ้นเดียว

"แพรอยากช่วยค่ะ ถ้าแพรกลับมาแล้วเดี๋ยวจะไปหาที่บ้านนะคะ" แพรวาสัญญา

"ไม่เหมาะสมมั้งครับ" ไผ่รู้สึกเกรงใจ ทั้ง ๆ ที่เป็นบ้านของเขาแท้ ๆ "แพรเป็นผู้หญิงนะครับ แล้วจะเที่ยวไปบ้านผู้ชายแบบนี้ได้ยังไง ยิ่งเป็นแพรด้วยแล้ว..."

"เป็นแพรแล้วทำไมเหรอคะ" หญิงสาวถาม

...ก็แพรเป็นลูกสาวเศรษฐีน่ะสิ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับแพรวาแล้วฉันต้องโดนฆ่าตายแน่ ๆ ... ไผ่คิด แต่ไม่กล้าพูด

"ก็แพรดูมีสง่าราศีเกินไป บ้านผมมันกระจอกนะครับ บ้านยาจก ผมไม่มีงานทำด้วยซ้ำ"

"แพรบอกให้รับงานกับแพรก็ไม่เชื่อ ไปทำงานในเมือง ไม่ดีเหรอคะ"

"ผมไม่ชอบครับ"

พอแพรวาไม่อยู่ เธอก็โทรมาบ่อย ๆ โทรมาเล่ารายละเอียดของงานที่จะเสนอให้ไผ่ให้ฟัง ทุกงานเป็นงานที่ต้องย้ายไปอยู่ในเมืองที่กรุงเทพ แพรวาสามารถจัดหาที่อยู่ในเมืองให้ไผ่ได้ถ้าเขาต้องการ แต่ไผ่กลับปฏิเสธทั้งหมด

............................................................................................*

หลายอาทิตย์ต่อมา ไผ่ยังคงกลับไปที่หาดทรายและเก็บขยะอยู่ทุกวัน เขาเลิกดูพระอาทิตย์แล้ว แต่กลับไปที่นั่นเพื่อเก็บขยะ รอคอยคน ๆ หนึ่ง

"ไผ่..."

ไผ่รู้สึกประหลาดใจปนดีใจที่ได้ยินเสียงของเชนอีกครั้ง เขาหันกลับไปทางต้นเสียง เชนยืนอยู่ตรงนั้น ถือถุงสีดำ เห็นได้ชัดว่ากำลังจะมาเก็บขยะ

"กลับมาแล้วเหรอ" ไผ่ทัก ยิ้มทักทาย

"นายหายแล้ว ฉันไปหานายที่โรงพยาบาลแต่นายก็ออกมาแล้ว" เชนว่า "ดีใจด้วยนะ แล้วนายจะมาเก็บขยะทำไมเนี่ย"

ไผ่ไม่ตอบ แต่เชนคิดว่าเขาเห็นรอยยิ้มน้อย ๆ ของชายหนุ่มตรงหน้า เมื่อไม่ได้รับคำตอบใดเชนก็ก้มลงเก็บขยะเคียงข้างไผ่

"นี่รู้ไหม เมืองสิงคโปร์อ่ะสะอาดมากเลย" เชนเริ่มเล่าให้ฟัง

ไผ่ฟัง ฟัง ฟัง และฟัง เชนกลับมาแล้วจ้อไม่หยุด เห็นได้ชัดว่าเขาดีใจที่ไผ่ยอมรับฟัง ส่วนไผ่นั้นก็รู้สึกประหลาดใจที่ยิ่งเขาฟัง เขายิ่งมีความสุข อยากจะฟังเชนพูดต่อไปเรื่อย  ๆ ทั้ง ๆ ที่เขาเคยรักความเงียบสงบ ไผ่เล่าให้เชนฟังเรื่องที่แพรวาไม่อยู่ และหลาย ๆ เรื่องซึ่งเกิดขึ้นที่โรงพยาบาล

พระอาทิตย์คล้อยต่ำลงเรื่อย ๆ จนไม่เหลือแสงอัสดงให้พวกเขาทำงานอีกต่อไป

"ไปกินข้าวด้วยกันมั๊ยไผ่" เชนถาม และได้รับคำตอบเป็นการพยักหน้าเร็ว ๆ ทีหนึ่ง

...*

เชนอาศัยอยู่ที่บ้านเดี่ยวสองชั้นในตัวเมือง ตัวบ้านเป็นบ้านไม้ มีรูปร่างคล้ายบ้านทรงไทยหลังใหญ่ที่ถูกดัดแปลงหลายครั้งจนมีรูปแบบที่ทันสมัยมากขึ้น บ้านของเชนอยู่ไม่ห่างจากทะเลมากนัก ทั้งสองจึงเดินกลับได้

"ใหญ่ดีนะ" ไผ่เอ่ยขึ้น เมื่อมาถึงบ้านของอีกฝ่าย

"อะไรใหญ่" เชนอมยิ้มยียวน และผิดหวังที่อีกฝ่ายทำหน้างง แล้วตอบตรง ๆ

"บ้านน่ะ บ้าน"

หน้าบ้านเชนมีสวนหย่อมเล็ก ๆ อยู่ มีสนามหญ้า และไม้พุ่มตกแต่งสวนสองสามต้น แลดูน่ารักน่ามอง เชนนำถุงดำใส่ขยะไปวางกองเอาไว้ ทำให้ขยะกองนั้นมองดูผิดที่ผิดทางชอบกล

"ฉันโตที่นี่แหล่ะ" เชนเล่า "ตั้งแต่จำความได้ก็อยู่ที่นี่แล้ว ถ้าพ่อแม่จะขายบ้านนี้ฉันคงไม่ยอมแน่ ๆ"

ไผ่พยักหน้า บ้านของเชนน่าอยู่มาก ความจริงแล้ว...ไผ่เคยใฝ่ฝันที่จะอยู่ในบ้านแบบนี้อยู่บ่อย ๆ สมัยเป็นเด็ก... แต่ที่ไผ่มีนั้นก็เป็นเพียงบ้านในตึกห้องแถวเล็ก ๆ เท่านั้น

"บ้านนายอยู่กันกี่คน" ไผ่ถาม

"ฉันอยู่กับพ่อกับแม่น่ะ" เชนเปิดประตูบ้าน "ถอดรองเท้าก่อนนะ แม่ไม่ชอบให้ฝุ่นเข้าบ้านเท่าไหร่หรอก"

ไผ่ถอดรองเท้า แล้วถือเข้าไปในบ้านตามเชน เชนวางรองเท้าลงบนตู้วางรองเท้าด้านในแล้วชี้ให้ไผ่ดูว่าเขาควรวางรองเท้าเขาตรงไหน

"พ่อครับ แม่ครับ วันนี้เชนพาเพื่อนมาทานข้าวด้วยนะ" เชนไหว้พ่อแม่ของเขาที่นั่งทานข้าวอยู่ที่โต๊ะกลมในห้องทานอาหาร ไผ่ยกมือไหว้ตามมารยาท

อาหารมื้อนั้นเป็นมื้อที่ไผ่มีความสุขที่สุดในรอบหลายปี... ครอบครัวของเชนน่ารักมาก ทุกคนทำราวกับเขาเป็นลูกบ้านนี้ เป็นครอบครัวเดียวกัน มีการพูดคุยเล่นหัวอย่างสนุกสนาน ไผ่รู้สึกราวกับอยู่ในฝัน เขาเคยต้องการให้มีใครสักคนมาอยู่กับเขาเป็นครอบครัว และเขาไม่ได้รู้สึกว่าเขาเป็นเพื่อนของเชนที่มารับประทานอาหาร แต่เขากลับรู้สึกว่าเขาเป็นลูกชายคนหนึ่งของบ้านนี้

...ถ้าฉันได้มาอยู่บ้านหลังนี้ก็คงจะดี...ชายหนุ่มผู้เดียวดายคิดเล่น ๆ อย่างขมขื่น

........................................................................................*
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: KriT_SuN ที่ 09-01-2008 21:28:08
 :o8: มาต่ออีกนะคร้าบบบ อบอุ่นจังเลยครับ
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: myLoveIsYOu ที่ 09-01-2008 21:36:19
ไผ่ตกหลุมรักเชน หรือ เชนตกหลุมรักไผ่ เนี่ย

เชน ในเรื่องบุคลิกดูเป็นผู้ชายอบอุ่นดีนะครับ
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: M@nfaNG ที่ 09-01-2008 21:59:01
 :m4: ชอบค่ะน้องฟ้า
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: life_fracture ที่ 09-01-2008 22:42:10
เหมือนต่างฝ่ายต่างใช้ความเงียบศึกษากันและกันเลยเนาะ
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: น้ำค้าง ที่ 10-01-2008 08:07:43
สองหนุ่มนี่น่ารักดีนะ

ไผ่ชีวิตคงขาดความอบอุ่น น่าสงสาร
เชนช่วยเติมความอุ่นให้หน่อยเถอะนะ
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: Just let it be ที่ 10-01-2008 08:17:54
และแล้วววก็ได้มาเจอกันอีกซักที

เฮ้ออออ

จาเปนไงต่อไปเนี่ย

 :เฮ้อ:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: nOn†ღ ที่ 10-01-2008 08:41:07
คนอ่านก้ออยากให้ไผ่มาอยู่บ้านเชนเหมือนกันอะ   :a5:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: three ที่ 10-01-2008 09:19:42
 :m29:โธ่ชีวิต :เฮ้อ:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: wutwit ที่ 10-01-2008 10:34:53
มารออ่านต่อ มาเร็วๆนะค้าบ

 :oni1: :oni1:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: ask ที่ 12-01-2008 23:40:59
เย้ บอร์ดกลับมาแล้ว ^^

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ

........................................................................................*

"บ้านนายอยู่ไหนอ่ะไผ่ เดี๋ยวฉันไปส่ง" เชนถาม

"ไม่เป็นไรหรอก ฉันกลับเองได้"

"มืดแล้วนะ ความจริงแม่ไม่อยากให้นายกลับเลยนะ เริ่มดึกแล้ว อันตราย ค้างบ้านฉันก็ได้นะ" เชนชวน "เนี่ย ห้องฉันเตียงคู่ นายมานอนกับฉันก็ได้"

"เอ่อ ไม่เป็นไร" ไผ่บอก "ฉันเป็นผู้ชายนะ ความมืดไม่ใช่ปัญหา"

"เดี๋ยวนี้จะผู้หญิงผู้ชายก็น่ากลัวทั้งนั้นแหล่ะ ให้ฉันไปส่งเถอะ" เชนหยิบกุญแจรถ แล้วลากอีกฝ่ายไปถึงรถคันเก่งของเขาจนได้

"เอ่อ...ฉันว่าไม่เป็นไรมั้ง" ไผ่พยายามปฏิเสธ

"เอาน่า ขึ้น ๆ ไปเถอะ นั่งรถแป๊บเดียวก็ถึงบ้านแล้ว" เชนเปิดประตูรถให้ไผ่ "อย่าเรื่องมากเลย ฉันอยากจะช่วยนายนะ ให้ฉันช่วยนายเถอะ นายป่วยไม่ใช่เหรอไง"

ไผ่แสดงสีหน้าที่เชนไม่เข้าใจออกมา แต่เขากลับมองว่ามันเป็นการแสดงการเกรงใจ

"ไม่ต้องเกรงใจหรอก ฉันจะออกไปซื้อของให้แม่อยู่แล้ว"

ในที่สุด เชนก็สามารถยกเหตุผลให้ไผ่ขึ้นรถมาด้วยกันจนได้

"นายนี่ขี้เกรงใจกว่าที่คิดนะไผ่" เชนเปรย เมื่อขับรถออกมาจากบ้านได้

"ปกติไม่ค่อยมีใครทำอะไรให้ฉันหรอก" ไผ่ตอบ "ตั้งแต่เจอนาย ก็มีคนเข้ามาจัดการอะไร ๆ ให้ชีวิตฉันมากขึ้น ทั้งคุณแพร ทั้งนาย"

ความมืดทำให้ไผ่ไม่เห็นสีหน้าของเชน

"เออ นายอายุเท่าไหร่"

"24"

"จริงเหรอ" เชนทำเสียงประหลาดใจ "ฉันนึกว่านายอายุมากกว่าฉันซะอีก"

เชนแทบไม่เชื่อหูเมื่อได้ยินเสียงอีกฝ่ายหัวเราะขึ้นจมูกนิดหนึ่ง

รถของเชนมาจอดอยู่หน้าบ้านไผ่ เป็นบ้านตึกแถวที่อยู่ติดกับบ้านอื่น ๆ ชนิดกำแพงชนกำแพง ความจริงถ้าหากไม่ใช่บ้านของไผ่ เชนก็คงจะไม่สังเกตเห็นห้องตึกเล็ก ๆ นั้น

"ขอบคุณที่มาส่งนะ" ไผ่บอกเชน

"เล็กน้อย ฉันจะไปซื้อของแถวนี้พอดี"

"งั้น...ฉันไปล่ะ" ไผ่ลงจากรถ "เจอกันนะ"

"เออ" เชนเรียกไว้ "ปีใหม่นายว่างรึเปล่า ไปเที่ยวงานปีใหม่ด้วยกันไหม"

ไผ่ตีสีหน้าที่เชนไม่เข้าใจอีกครั้ง

"แม่ให้มาชวน" เขาเสริมเร็ว ๆ

ไผ่หัวเราะ "เออ ไปก็ได้ ฉันน่ะว่างตลอดแหล่ะ"

เชนยิ้มให้ไผ่ "งั้นก็..เจอกันนะครับ"

เมื่อขับรถเลยห่างออกไป เขามองเห็นไผ่ทางกระจกเงาแล้วรู้สึกเหงาขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

.........................................*
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: myLoveIsYOu ที่ 13-01-2008 03:20:14
น่ารักจัง เริ่มมีใจให้กันแล้ว  :m1:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: ask ที่ 13-01-2008 15:00:05
.........................................*

สีสันของงานปีใหม่ดูรื่นเริง แสงไฟถูกตกแต่งไปทั่วทั้งเมือง เกาะกลางถนนดูสว่างสดใสด้วยดวงไฟเล็ก ๆ นับร้อย ๆ ดวง ตามหน้าร้านค้าต่าง ๆ ก็มีข้อความจากริ้วประดับว่า "สุขสันติ์วันปีใหม่" ทั่วทั้งเมือง

งานปีใหม่ที่ทุ่งกลางเมืองดูคึกคัก ผู้คนมากมายจากที่ต่าง ๆ หลั่งไหลเข้ามาสังสรรในงานแห่งนี้ ทั้งวัยเด็ก ผู้ใหญ่ หรือนาน ๆ ทีก็เห็นวัยชราเดินกันให้ควั่ก

ความจริงไผ่ไม่ชอบงานที่มีแต่ผู้คนเดินไปเดินมาน่าเวียนหัว หรือเสียงเพลงดังหูดับตับไหม้เช่นนี้ ถ้าหากไม่ได้มากับเชนเขาคงปฏิเสธไปแล้ว

เชนก็ดูรื่นเริงกับงานดี เขาดูสดใสเหมือนปกติ

"ไผ่ดูไม่ค่อยสนุกเลยนะ" ใบหน้าเชนเปื้อนยิ้มตลอดเวลา "ดูสิ ซุ้มนั้นน่าสนใจนะ เข้าไปดูกันหน่อยไหม"

ไผ่ตามใจเชนอีกครั้ง ซุ้มที่ว่านั้นเป็นซุ้มปาเป้า ดูเหมือนเชนจะชอบเล่นเกมปาเป้าและยิงปืนชิงรางวัลมากกว่าที่อื่น ๆ ไผ่ดูเชนปา เชนยิง แต่ก็ไม่เคยได้รางวัล กระนั้นเชนก็หัวเราะชอบใจ บ่อยครั้งที่เชนชวนไผ่เล่นด้วยกัน แต่ก็ได้รับคำตอบเป็นการส่ายหน้าทุกครั้งไป

"เล่นอะไรเป็นเด็ก ๆไปได้" ไผ่ติง

"ฮะ ฮะ ถ้านายไม่เคยเป็นเด็ก นายก็ไม่ได้โตหรอก"

"แต่อย่างนายนี่ เขาเรียกว่าเด็กเลี้ยงไม่โต"

"เฮ้ ๆ ฉันอายุมากกว่านายนะ" เชนร้องเมื่อถูกคนอ่อนวัยกว่าว่าเข้าให้ คำตอบคือการถอนหายใจและรอยยิ้มขบขัน

ไผ่เห็นอะไรบางอย่างสะท้อนแสงอยู่ที่ร้านข้าง ๆ ร้านขายของแบตามดินธรรมดา

"เชน เดี๋ยวฉันไปดูของร้านข้าง ๆ นี่นะ"

ไผ่เดินจากมาเมื่อเห็นเชนพยักหน้ารับรู้ ดูเหมือนเขาจะสนุกสนานกับการปาเป้าอย่างจริงจัง

ชายหนุ่มเดินมาดูแผงขายเครื่องประดับของวัยรุ่น เขาเองก็เลยวัยนั้นมาแล้ว นิสัยของเขาไม่เหมือนวัยรุ่นนักแม้ตอนที่ยังอยู่ในวัยนั้น แต่ก็ไม่ปฏิเสธว่าเขาสนใจเจ้าสร้อยคอสายโซ่ที่มีจี้เป็นหินสีดำเส้นนี้นัก หินก้อนนี้เป็นหินสีดำที่ดูเหมือนจะขัดจนเงางาม และเนื่องจากความเรียบง่ายธรรมดาของมัน จึงดูเหมือนว่าเจ้าสร้อยเส้นนี้ไม่ได้ถูกแตะต้องจากลูกค้าคนใดมาก่อน

แต่ความธรรมดานี้แหล่ะที่ไผ่ชอบนัก

"นี่ไผ่" เชนเข้ามาทัก เขาชะงักเมื่อเห็นไผ่จ้องมองสร้อยเส้นนั้น "สนใจเหรอ ฉันซื้อให้เอาไหม ของขวัญวันปีใหม่ไง"

"ไม่เป็นไรหรอก" ไผ่ตอบ แล้วเดินไปดูอย่างอื่น พยายามมองหาสิ่งอื่นที่เขาสนใจ

เชนมองสร้อยเส้นนั้น แล้วหยิบขึ้น เอาไปจ่ายเงินกับเจ้าของร้าน

ไผ่มองเชนที่ตามออกจากร้านมาอย่างสงสัย แล้วสังเกตเห็นสร้อยสีนิลที่เชนสวมอยู่

"นายซื้อสร้อยเส้นนั้นเหรอ"  เชนพยักหน้าเนิบ ๆ เป็นคำตอบ

"ฉันชอบมันนะ นายไม่เอา ฉันเอาเอง"

แสงไฟวูบวาบ เสียงเพลงดังสนั่น และผู้คนมากมายทำให้ไผ่เวียนหัว เขาไม่ชอบบรรยากาศปีใหม่นักตามประสาคนรักความเงียบสงบ เชนสังเกตเห็นจึงชวนไปเล่นชิงช้าสวรรค์ ซึ่งไผ่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ

ไผ่ช่วยเชนปีนขึ้นชิงช้า ทั้งสองอยู่ด้วยกันตามลำพังในกระเช้า

"นานแล้วนะที่ไม่ได้มานั่งเนี่ย" เชนรำพึง ไผ่สังเกตเห็นดวงตาของชายหนุ่มเบื้องหน้าทอประกายหม่นหมองบางอย่าง

"ฉันไม่เคยมานั่งเลย" ไผ่พึมพำ แล้วสังเกตเห็นว่าเชนมองเขาอย่างประหลาดใจ "แปลกยังไงเหรอ"

"ก็...ฉันไม่คิดว่าจะมีเด็กที่ไม่เคยนั่งชิงช้าสวรรค์นะ เพื่อนฉันก็เคยนั่งกันทุกคน"

ไผ่หัวเราะ เขาดีใจที่เห็นเชนยิ้มได้สักที

"เชน ฉันขอถามคำถามนายสักข้อได้ไหม" ไผ่ออกปากหลังจากไตร่ตรองดีแล้ว

"ถามมาสิ ถ้าตอบได้ก็จะตอบ"

"นายโกรธฉันหรือเปล่า เรื่องที่ฉันเคยถามว่านายมาเก็บขยะที่หาดนั่นทำไม" นี่คือเรื่องที่ทำให้เขาไม่สบายใจมาหลายต่อหลายวันแล้ว

"ถ้าโกรธ ฉันก็ไม่มาหานายอีกแล้วน่ะสิ" เชนตอบ ตามองไปยังแสงไฟเบื้องล่าง "ฉันไม่ได้โกรธหรอก แต่มันสะกิดใจ เลยไม่อยากจะตอบทันที.."

ไผ่ถอนหายใจอย่างโล่งอก

"แต่ถ้านายอยากรู้จริง ๆ นะ..." ชายหนุ่มร่างเล็กมองออกไปยังท้องฟ้าเบื้องนอก แสงจันทร์ถูกบดบังไปหมด ไม่มีดาวสักดวงบนท้องฟ้า "ฉ้นจะเล่าให้นายฟังก็ได้"

ไผ่มองดูเพื่อนที่ดูเศร้าสร้อยขัดกับบุคลิกปกติ

"ถ้าเรื่องนั้นทำให้นายเศร้า นายก็ไม่ต้องเล่าให้ฉันฟังหรอกนะ แต่ฉันก็ยินดีจะรับฟัง ถ้ามันจะทำให้นายสบายใจ"

"ขอบคุณนะ" เชนหันมายิ้มให้ไผ่ "นายดูร่าเริงมากขึ้นเยอะเลยหลังจากออกจากโรงพยาบาล"

"ฉันมีความสุขเวลาที่อยู่ใกล้นาย" ไผ่ตอบอย่างไม่ปิดบัง เชนรู้สึกว่าหัวใจเขาเต้นเป็นจังหวะแปลก ๆ ชายหนุ่มตรงหน้าไม่เคยปิดบังความคิดของตนเองเลย อาจจะเป็นเพราะไม่ใช่นิสัยของเขาก็ได้

เชนนิ่งคิด เขาเองก็รู้สึกดีที่ได้ยินไผ่เอ่ยเช่นนั้น

"ฉันก็...คงรู้สึกเหมือนนาย"

ไผ่ยิ้มให้เชน และได้รับรอยยิ้มที่ดูสบายใจตอบกลับมา

คืนนั้น หัวใจของเขาทั้งสองพองโตด้วยความสุข

............................................................................................*

โอ้ รักกันง่ายไปหน่อยมั๊ยเนี่ย  o2
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: M@nfaNG ที่ 13-01-2008 15:36:00
อ้างถึง
โอ้ รักกันง่ายไปหน่อยมั๊ยเนี่ย 

คนอ่านเค้าลุ้นจะตายให้รักกัน :m1:
ช้าไปด้วยซ้ำน้องฟ้า  :m12:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 13-01-2008 15:49:21
ขอบคุณค่ะ   :o8: :o8: :o8: :o8:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: ★L'Hôpital ที่ 13-01-2008 19:33:32
ในที่สุดสองคนก็จะได้รักกันแล้ว  :m1: :m1:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: KriT_SuN ที่ 13-01-2008 21:44:04
 :a11: เมื่อไหร่จะบอกรักกันซะทีน๊า กว่าจะแสดงความรู้สึกต่อกันได้ 555
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: myLoveIsYOu ที่ 13-01-2008 22:21:53
เริ่มสาภาพว่ารู้สึกดีกับอีกฝ่ายหนึ่งแล้ว
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: naja ที่ 14-01-2008 00:23:10
หนุกดีครับ ชอบๆๆๆ :m1:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: ask ที่ 16-01-2008 17:05:05

ติ๊ง..ต่อง..

เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น ไผ่วางหนังสือพิมพ์ในมือลง ใจนึกสงสัยว่าใครที่มาหาเขาถึงบ้าน แล้วก็เป็นดังคาด ผู้มาเยือนคนนั้นคือแพรวา

แต่แพรวาไม่ได้มาลำพัง เธอควงชายหนุ่มคนหนึ่งมาด้วย...

แพรวาเป็นผู้หญิงร่างเล็ก น่าเอ็นดู เธอยิ่งดูตัวเล็กและบอบบางมากยิ่งขึ้นเมื่อยืนเทียบกับชายหนุ่มตรงหน้าไผ่ซึ่งเป็นคนไหล่กว้าง ตัวสูง ท่าทางมีภูมิฐาน หน้าตาหล่อเหลาเกลี้ยงเกลาไร้ที่ติ

"สวัสดีครับ..." ไผ่ทัก มองชายหนุ่มร่างสูงอย่างสงสัย เขาคงเป็นคนรักของแพร

"สวัสดีค่ะ" หญิงสาวยิ้มทักทายอย่างน่ารัก "ไผ่คะ นี่รุจ...คู่หมั้นแพรเองค่ะ รุจ นี่ไผ่ที่แพรเล่าให้ฟังไงคะ"

รุจมองดูไผ่ ซึ่งรู้สึกว่าสายตาที่รุจส่งมาให้นั้นซ่อนแววตาไม่เป็นมิตรเอาไว้ แต่เขาก็จ้องตอบอย่างไม่กลัวเกรง

ไผ่เชิญแขกทั้งคู่เข้ามาในบ้านซึ่งบัดนี้ก็มีสภาพไม่ได้ต่างจากก่อนที่ไผ่จะเข้าโรงพยาบาลสักเท่าไหร่

"ขอโทษที่บ้านออกจะรกไปหน่อยนะครับ" ไผ่ขอโทษขอโพย แพรวายิ้มอย่างไม่ถือสา แต่รุจไม่ได้แสดงสีหน้าอันใด เขาคอยจับตามองไผ่อยู่ตลอดเวลา ซึ่งไผ่ไม่ชอบเลย

แพรเล่าให้ฟังว่าที่เธอหายหน้าหายตาไปนั้น เพราะคู่หมั้นของเธอเดินทางกลับมาจากต่างประเทศหลังจากทราบข่าวว่าแพรวาถูกรุมทำร้ายที่ชายหาด แพรวาจึงเดินทางไปกรุงเทพเพื่อรับคู่หมั้นจากสนามบิน

"ต้องขอบคุณไผ่จริง ๆ ที่ช่วยแพรเอาไว้" แพรวาบอกน้ำเสียงสดใส "ใช่ไหมคะรุจ"

"ใช่ ขอบคุณ" รุจตอบสั้น ๆ เป็นการเอ่ยปากครั้งแรกนับตั้งแต่ย่างเข้าบ้าน เขามองไผ่อย่างไม่ไว้ใจ ทำให้คนถูกมองรู้สึกตะหงิด ๆ ว่าบางทีรุจอาจจะกลัวไผ่พยายามแย่งคู่หมั้นของเขาก็ได้

...........................................................*

สาย ๆ ของวันต่อมา

เชนมองไผ่อย่างไม่สบายใจหลังจากเขาเล่าเรื่องรุจให้ฟังในร้านกาแฟที่ชายหนุ่มทั้งสองนัดเจอกัน

"ฉันไม่ชอบใจเลย" เชนพูดตรง ๆ เขาสั่งกาแฟคาปูชิโน่เย็นมาแก้วหนึ่ง ส่วนไผ่มีกาแฟดำอยู่ในมือ "ขออย่าให้นายรุจอะไรนั่นเข้าใจอะไรผิดเลยนะ"

"มันมีอะไรให้เข้าใจผิดกันเล่า" ไผ่จิบกาแฟดำ

"ไม่รู้สิ...เกิดเขาคิดว่านายจะเป็นชู้กับแพรแล้วส่งมือปืนมาเก็บนาย...ไม่อยากจะคิดเลย" เชนว่า แต่ไผ่กลับทำหน้าไม่ทุกข์ร้อน มิหนำซ้ำยังยิ้มอย่างอารมณ์ดี

"แพรยังไม่แต่งงานสักหน่อย หมั้นได้ก็ถอนได้" ไผ่ตอบ "นายเป็นห่วงฉันเหรอ"

"อืม" เชนดื่มกาแฟ "ใช่.. ถ้านายเป็นอะไรไปฉันคงเสียใจนะ นายเป็นเพื่อนคนแรกตั้งแต่ฉันเรียนจบ"

"แค่นั้นฉันก็ดีใจแล้วล่ะ" ไผ่ยิ้ม ๆ

"แล้วนายชอบคุณแพรเขาจริง ๆ รึเปล่าล่ะ" เชนใช้หลอดคนกาแฟในมือ หลบสายตาของไผ่

"เปล่าซักหน่อย" ไผ่ตอบ ใช้สายตามองเชนอย่างมีความหมาย

เชนมองไปทางอื่น ทำท่ากระเอม แล้วลุกไปที่อื่นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ได้ยินเสียงไผ่หัวเราะหึ..หึอยู่ข้างหลัง

ไผ่นั่งจิบกาแฟรอ นั่งมองน้ำแข็งในแก้วของเชนละลายปนกับคาปูชิโน่ ตอนที่เชนกลับมาพร้อมกับผู้หญิงหน้าตาร่าเริงคนหนึ่ง เธอมัดผมรวบไว้ข้างหลัง แต่งหน้า แต่งตัวมีรสนิยมไม่น้อย

"เอ่อ สวัสดีครับ" ไผ่ว่าอย่างงง ๆ เมื่อไผ่ให้ผู้หญิงคนนั้นนั่งลงที่โต๊ะเดียวกัน ไผ่รู้สึกคุ้นตาผู้หญิงคนนี้อย่างประหลาด

"เชน นี่พี่แจน พี่สาวฉันเอง" เชนแนะนำ

"สวัสดีจ้ะ" แจนยิ้มทักทาย "นี่เหรอแฟนแก เจ้าเชน"

เชนหน้าแดง ส่วนไผ่กำลังสงสัยว่าเขาควรทำสีหน้าอย่างไร

"เพื่อนต่างหากพี่แจน" คนถูกทักแก้ตัว

"แหม แกก็...ทำเว่อร์ไปได้ พี่แค่ล้อเล่นหรอกน่า" แจนหัวเราะคิกเหมือนเจอเรื่องถูกใจ "แล้วไม่คิดจะเลี้ยงอะไรพี่ในไส้แกหน่อยรึ ไม่เจอซะน้านนาน"

เชนแกล้งมองพี่สาวอย่างไม่พอใจ แต่ดูเหมือนว่าฝ่ายนั้นจะไม่สนใจสายตาของน้องชายเลย เพราะเธอแกล้งทำเป็นสนใจมองดูเล็บที่ถูกไว้ยาวและทาสีสันสดใสเอาไว้อยู่ เชนถอนหายใจแล้วเรียกเด็กเสิร์ฟในร้านมา

"เราอ่ะชื่ออะไร ไผ่หรือเปล่า" แจนหันมาสนใจไผ่แทน เมื่อเห็นว่าเชนสั่งกาแฟและเค้กที่เธอชอบให้ ไผ่พยักหน้าตอบ

บทสนทนาดำเนินไปอย่างสนุกสนานเมื่อมีแจนเข้ามาร่วมวง เธอเป็นคนร่าเริงสดใส ร่าเริงยิ่งกว่าน้องชายของเธอเสียอีก นอกเหนือจากนั้นยังชอบแกล้งแหย่เชนอีกด้วย ไผ่ได้รู้ว่าแจนเป็นลูกสาวคนโตของบ้านเชน แต่งงานย้ายออกไปอยู่กับสามีที่กรุงเทพเมื่อสองปีก่อน บุคลิกของเธอไม่เหมือนหญิงที่แต่งงานมีครอบครัวแล้วเอาเสียเลย กลับเหมือนเด็กวัยรุ่นกำลังแสบซ่าเสียมากกว่า

"พี่พึ่งกลับมาเมื่อกี้นี้เอง กลับไปถึงบ้านพ่อแม่ก็บอกว่าแกออกมาแล้ว เจ้าเชน ฉันก็เลยตามออกมาดูหน้าแฟนแกนี่ไง" แจนเรียกเชนเป็นแฟนกับไผ่เป็นครั้งที่ร้อย

"เลิกเรียกแบบนั้นสักทีเถอะพี่" เชนปฏิเสธเป็นครั้งที่ร้อยเช่นกัน

"ชั้นจะเรียกแล้วแกมีปัญหาอะไรยะ" แจนกัดน้อง แล้วหันมาทำเสียงหวานกับไผ่ "ไปเล่นบ้านพี่มั๊ยไผ่จ๋า พี่จะให้เจ้าเชนมันเล่นเปียโนให้ฟัง"

"เฮ้ย.." เชนท้วง แต่ถูกเชนส่งสายตาข่ม ๆ ไปให้ จึงเงียบเสีย

ไผ่รู้สึกสนใจ เขาไม่รู้มาก่อนเลยว่าเชนเล่นเปียโนด้วย จึงตอบรับอย่างเต็มใจ

..................................................................................................*


ไม่มีกำหนดหรอกค่ะว่าจะบอกรักกันเมื่อไหร่ คนเขียนลีลาค่ะ อิอิ
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: wutwit ที่ 16-01-2008 17:41:42
เป็นกำลังใจให้อีกเรื่องหนึ่งคับ


 :m4: :m4: :m4:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: ★L'Hôpital ที่ 16-01-2008 18:09:04
พี่แจนเค้ายังดูออกเลยนะ  :m20:
ทำไมนายเชนไม่รับไปเลยหละ เป็นแฟนกับไผ่ อิอิ  :m4:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: myLoveIsYOu ที่ 16-01-2008 19:33:41
พี่แจน น่ารักจัง อิอิ

เมื่อเชน แน่ใจในตัวไผ่ เชนคงบอกรักไผ่เองแหละครับ

แต่ดูเหมือนไผ่ จะให้ใจกับเชนไปเยอะแล้วนะเนี่ย  :m1: :m4:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: Ex'ecuzě ที่ 16-01-2008 20:13:55
หลังจากที่หายปายนาน
วันนี้ก้อได้ฤกษ์มาดันน้องฟ้าแร้ว
สู้ๆค้าบผม ชอบๆๆ :m4:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 17-01-2008 22:00:53
เชนช่างเป็นผู้ชายโรแมนติคเสียนี่กระไร
 :oni2: :oni2: :oni2: :oni2:
ขอแค่มีกันและกัน อยู่ที่ไหนก็มีความสุขได้
 :m1: :m1: :m1: :m1:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: มูมู่น้อย ที่ 18-01-2008 07:53:39
ตามอ่านทันแล้ว  ว่าจะอ่านเรื่องนี้นานละ  เพราะว่าชื่อเรื่องเพราะดี...ริมทราย.. :m1:

พอมีพี่แจนมารู้สึกว่ามีสีสันขึ้นนะ 
ลีลาไปเรื่อยๆ  อย่าเพิ่งบอกรักกันง่ายๆ เอิ๊กๆ

เป็นกำลังใจให้จ้า  น้องฟ้า  :a2:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: ask ที่ 19-01-2008 20:37:18
..................................................................................................*

บ้านของเชนร่มรื่นแม้ตอนกลางวัน ในสวนหย่อมหน้าบ้านนั้นเห็นพ่อของเชนกำลังกวาดใบไม้ที่ร่วงลงมาเกลื่อนพื้นอยู่อย่างขมักเขม้น

"พ่อชอบดูแลสวน" เชนบอก "ไม่งั้นบ้านฉันไม่มีต้นไม้ถึงวันนี้หรอก บ้านฉันเหลือแต่พ่อนี่แหล่ะที่คอยดูแลเอาใจใส่ต้นไม้ในสวนอยู่ ถ้าไม่นับผักสวนครัวของแม่นะ"

"อ้าว แจน เชน พาเพื่อนมาด้วยเหรอ" ชายชราถามด้วยท่าทางอารมณ์ดี เมื่อสังเกตเห็นชายหญิงทั้งสามเข้ามาไหว้ทักทาย

"ให้ผมช่วยมั๊ยพ่อ" เชนอาสา

"ไม่ต้องหรอกเชน  ถ้าพ่อไม่ได้ทำจะรู้สึกเหงา ๆ น่ะ" พ่อตอบ ทำให้ลูกชายท่าทางหงอยลง

"ไอ้เชนมันไม่อยากเล่นเปียโน" แจนกระซิบบอกไผ่ "หาข้ออ้างไปอย่างนั้นล่ะ มันรู้อยู่แล้วว่าพ่อไม่ชอบให้ใครช่วย"

ทั้งสามเข้าบ้าน ทักทายแม่ แล้วตรงไปที่ห้องซึ่งไผ่ยังไม่เคยเข้าไป

ห้องนั้นเป็นห้องกว้าง ทั้งห้องดูสว่างอบอุ่นด้วยสีไข่ ตรงกลางห้องมีแกรนด์เปียโนสีขาววางเอาไว้ ฝาเปียโนถูกปิดเอาไว้ อย่างเรียบร้อย ที่มุมหนึ่งของห้องมีชั้นวางกระดาษและแฟ้มต่าง ๆ อยู่ แจนกับเชนเดินเข้าไปถกเถียงกันอยู่ที่มุมนั้น ไผ่เดาเอาว่าคงจะเป็นมุมวางโน้ตเพลง

ไผ่ชอบเสียงเปียโน แต่เขาไม่มีโอกาสได้ฟังบ่อยนัก จึงไม่แปลกที่เขายินดีที่ได้รู้จักเพื่อนที่เล่นเปียโนเป็น

"เพลงนี้ดีกว่านะ" แจนบอกน้องชาย ในมือมีโน๊ตเพลงอยู่เพลงหนึ่ง "พี่คิดถึง"

"เชนไม่อยากเล่นเพลงนี้อ่ะ" เชนบ่น

"เชน.." แจนทำเสียงต่ำและส่งสายตาคล้ายตำหนิมาให้ ไผ่ไม่คิดว่าจะได้เห็นผู้หญิงอย่างแจนทำหน้าเครียดแบบนั้นเลย และเชนก็คงรู้เช่นกันว่าพี่สาวเขาเอาจริงแล้ว จึงทำตามโดยดี

"รอบเดียวนะ" เชนนั่งลง ส่งสายตาค้อนพี่สาว ไผ่มองอย่างขำ ๆ แล้วเชนก็เริ่มเล่นเพลงทำนองสดใสอบอุ่น

"เชน!" แจนดุ เห็นได้ชัดว่าเชนไม่ได้เล่นเพลงตามโน๊ตที่วางอยู่ตรงหน้า เชนส่งสายตาให้แจนอย่างหาเรื่องและเล่นต่อไป เมื่อเห็นว่าน้องชายไม่มีทางทำตามที่เธอสั่งแล้ว แจนจึงหันมาสนใจไผ่แทน

"ไผ่เล่นเปียโนเป็นรึเปล่า" เธอถาม

"ผมสนใจมาตั้งแต่เด็กแล้วล่ะฮะ แต่พ่อแม่ไม่ให้เรียน"

"เอ๋ แย่จัง" แจนมองไผ่อย่างแปลกใจ ทำทีเหมือนชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็เริ่มพูดต่อ "ฉันกับเชนเคยมีน้องสาวอยู่คนหนึ่ง...เธอชอบเล่นเปียโนมากเลยนะ ดวงตาของเธอจะเป็นประกายทุกครั้งที่ได้ฟังเสียงเปียโน หรือเล่นเปียโน เหมือนตาของไผ่ตอนนี้เลย"

"เคยมีเหรอครับ" ไผ่ไม่แน่ใจว่าเขาฟังถูกหรือเปล่า

"ใช่จ้ะ" แจนยิ้มเศร้า ๆ "ชื่อแบมน่ะ ความจริงแล้ว..นี่ก็เป็นครั้งแรกหลังจากที่แบมจากไปที่เชนแตะต้องเปียโนนะ ไม่รู้เป็นเพราะไผ่รึเปล่า"

มีอะไรบางอย่างบอกไผ่ว่าเขาไม่ควรพูดอะไรเกี่ยวกับเด็กที่ชื่อแบมอีก

"แล้วพี่แจนล่ะฮะ เล่นเปียโนได้หรือเปล่า" ไผ่รีบเปลี่ยนเรื่อง

รอยยิ้มสดใสกลับมาบนใบหน้าของหญิงสาวอีกครั้ง "พี่เล่นเป็นแต่กีต้าร์จ้า"

...........................................................*

เสียงริงโทนมือถือของแพรวาดังขึ้น เธอหยิบขึ้นมาจะรับสาย แต่มีมือแข็งแรงคู่หนึ่งจับข้อมือของเธอไว้

"ใคร" รุจถามสั้น ๆ เขากำลังขับรถอยู่

แพรวาทำหน้างง แล้วยื่นมือถือให้ดู เป็นชื่อของเชน

"ใคร" รุจถามซ้ำ

"เพื่อนค่ะ" แพรตอบ เสียงมือถือยังดังอยู่ไม่หยุด "แพรขอคุยได้หรือยังคะ"

ดูเหมือนคู่หมั้นของแพรจะพึ่งรู้สึกตัว เขารีบปล่อยข้อมือของเธอด้วยกิริยาคล้ายชักกระตุก

"สวัสดีค่ะ" แพรรับ รุจเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ "ค่ะ อ๋อ ว่างสิคะ ....ค่ะ ค่ะ ไปได้ค่ะ"

ชายหนุ่มข้างตัวเธอปล่อยลมหายใจแรง ๆ คล้ายสะกดกลั้นอารมณ์ แพรวาเหลือบมองแล้วซ่อนรอยยิ้มซุกซนบนใบหน้า

"ที่ไหนล่ะคะ" เธอถามต่อ "ค่ะ"

แพรวาวางสาย หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส รุจหน้าเบ้แต่ไม่ได้พูดอะไร หญิงสาวจึงมองไปข้างหน้า แล้วแกล้งพูดขึ้นมาลอย ๆ

"ดีใจจัง"

"อะไร" ชายหนุ่มถามห้วน ๆ คล้ายไม่พอใจอะไรบางอย่าง

แพรวาถอนหายใจ แล้วยิ้มกว้าง "ผู้ชายขี้หึงนี่น่ารักนะคะ"

รุจเกือบขับรถตกถนนเพราะประโยคที่แพรบอกเขา

........................................................................*

ขอบคุณทุกคอมเม้นต์เจ้าค่ะ  o1
ไม่อยากจะบอกเลยว่าเรื่องนี้นั้นเราแต่งจากเรื่องที่ตั้งใจจะให้มีแค่สองสามตอนจบ แต่ไหงยืดมาขนาดนี้ก็ไม่รู้ เหอ ๆ ๆ ตอนนี้ยังไม่รู้เลยว่าจะให้ใครรุกใครรับ - -"
ช่วงนี้กำลังรีบแต่งนะคะ เพราะสอบเรียนต่อก็ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ แล้ว(สอบไม่ได้เดี๋ยวไม่มีที่เรียน) กะจะแต่งให้จบก่อนเดือนกุมภา แล้วรีบอ่านหนังสือเตรียมสอบ จะพยายามไม่แต่งให้ห้วนเกินไปค่ะ (ข่วงนี้ภาษาก็ไม่ได้ตรวจแก้ก่อนลง พิมพ์ผิดตรงไหนก็ขอโทษด้วยค่า)
คิดว่าอีกไม่นานคงจบแล้ว แต่ถ้าเกินเดือนกุมภาแล้วยังไม่จบ คาดว่าเรื่องนี้จะค้างอยู่เช่นนั้นตลอดไป เพราะฟ้าเคยแต่งนิยายแล้วดองมาหลายเรื่องแล้ว พอจะกลับไปแต่งเรื่องที่ใส่ไหไว้มันก็ไม่มีมุข กลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนั้นกับเรื่องนี้
ถ้าจบจริง ๆ เรื่องนี้จะเป็นBoys Love เรื่องแรกเลยที่ฟ้าแต่งจบ  :o8:

ขอบคุณทุกคนที่ตามอ่านนะคะ
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 19-01-2008 21:44:52
หวังว่าคงจะได้อ่านจนจบค่ะ 
เป็นกำลังใจให้จ้า   :mc4: :mc4:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 19-01-2008 21:55:08
ตามทันแล้ว  :m4: :m4: รออ่านต่อจ้า  :oni2: :oni2:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: myLoveIsYOu ที่ 19-01-2008 22:09:01
หวังว่าคงได้อ่านจนจบจบนะครับ  :m1: :m4:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: naja ที่ 20-01-2008 00:51:58
รออ่านอยู่เรื่อยๆน๊าาาาา :m4:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: ask ที่ 20-01-2008 14:20:25
........................................................................*

ร้านไอศกรีมหัวมุมถนนร้านนี้เปิดมานานหลายปีแล้ว สไตล์การแต่งร้านที่เรียบง่ายดูมีระดับและราคาของที่ไม่สูงเกินไปทำให้ร้านนี้มีลูกค้าเข้าอยู่เสมอ

เชนกับแจนกำลังนั่งคุยกันอยู่ที่โต๊ะกลมโต๊ะหนึ่งในร้านเมื่อแพรวาเข้าไปถึง แพรชะงักเมื่อสังเกตเห็นแจน

"อ้าว สวัสดีครับแพร" เชนที่สังเกตเห็นแพรทัก แจนหันไปตาม

"แพร..." หญิงสาวอ้าปากค้าง

"แจน...เธอมาทำอะไรที่นี่" แพรก็ดูเหมือนจะประหลาดใจไม่ต่างกัน

"เอ๋ สองคนนี้รู้จักกันมาก่อนเหรอ" เชนที่นั่งมองอยู่ถาม แล้วก็ต้องตกใจที่เห็นหญิงสาวทั้งสองคนสวมกอดกัน

"ฉันคิดถึงเธอมากเลยนะยัยแพร" แจนเริ่มคุยเมื่อแพรนั่งลง แล้วหันมาหาน้องชายที่ทำหน้างง "นี่เหรอเพื่อนของแก ทำไมแกไม่บอกฉันสักคำว่าเพื่อนของแกชื่อแพรวา แง่นครยะ"

"อ้าว ใครจะไปรู้ล่ะ" เชนบ่นอุบอิบ

หลังจากที่สั่งไอศกรีมแล้ว ชายหนุ่มก็นั่งฟังสองสาวคุยกันอย่างออกรส เขาจับใจความได้ว่า แพรวากับแจนเป็นเพื่อนที่เรียนมหาลัยคณะเดียวกันมาและสนิทกันมากชนิดตัวติดกัน แต่แพรวาออกไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ จึงขาดการติดต่อกันไป

ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่า...

"แพร...อายุมากกว่าผมเหรอครับ"

แพรยิ้มให้อย่างเป็นมิตร "ใบหน้ามันบอกอายุไม่ได้หรอกนะคะ แพรอายุ 27 เท่าแจนค่ะ"

"เจ้าเชน แกต้องเรียกแพรเป็นพี่นะยะ" แจนสั่งแกมบังคับน้อง

"คร้าบ พี่แจน"

"ว่าแต่...วันนี้เชนเรียกแพรมาทำไมเหรอคะ" แพรวาถาม

"ความจริงก็มีสองจุดประสงค์น่ะครับ" เชนตอบ "ทีแรกก็ตั้งใจจะแนะนำให้พี่ ๆ รู้จักกัน แต่ถ้ารู้จักกันแล้วก็ดีครับ"

"แล้วอีกเหตุผลนึงล่ะ" แจนสงสัย น้องชายไม่ได้บอกอะไรเธอเลยนอกจากบอกว่าจะพามาแนะนำให้รู้จักกับเพื่อนใหม่

เชนท่าทางไม่สบายใจ เขาลดเสียงลงแล้วกล่าว "ผมอยากสืบเรื่องครอบครัวของไผ่"

"ฉันว่าแล้ว.." แจนเริ่ม แต่ถูกเชนส่งสายตาปรามให้เงียบ ส่วนหญิงสาวอีกคนนั้นนิ่งเงียบ ดูเหมือนไม่ต้องการจะพูดเรื่องนี้สักเท่าไหร่

"แพร..เอ่อ พี่แพรช่วยผมได้ไหมครับ" เชนถามเมื่อเห็นสีหน้าของแพร "คือ..ผมทราบมาว่าคุณรู้จักนักสืบอยู่บ้าง"

แพรวาอึกอัก "ไม่ใช่ว่าแพรไม่อยากช่วยนะคะ..แต่แพรเคยสืบมาแล้วล่ะค่ะ"

คำตอบของแพรไม่ได้ผิดจากที่เชนคาดเอาไว้นัก

"ไผ่อยู่บ้านคนเดียวค่ะ พ่อของเขาป่วยเป็นไตวายแล้วเสียตอนที่ไผ่อายุ 17" แพรพูดเบา ๆ ให้ได้ยินกันสามคน "ส่วนแม่...ได้ข่าวว่าย้ายไปอยู่ต่างประเทศกับสามีใหม่ พวกเขาหย่ากันตอนที่ไผ่อายุ 15"

 แจนและเชนรู้สึกตกใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น เชนลืมเรื่องที่ต้องการจะรู้ไปหมด

"นี่แหล่ะค่ะที่แพรไม่ค่อยสบายใจมานานแล้ว แพรสงสารไผ่ค่ะ" เธอบอก เขี่ยไอศกรีมในถ้วยไปมา แจนทำท่าคิดอะไรอยู่ครู่หนึ่ง แล้วดีดนิ้วดังเป๊าะ

"งั้น...เอาอย่างนี้ดีไหมแพร" แจนยิ้ม(อย่างที่เชนไม่ใคร่จะไว้ใจ) แล้วเริ่มบอกแผนการ

...*

แจนเอ๋ย แกล้งน้องเก่งจังนะ (เหมือนคนเขียนเลย)
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: มูมู่น้อย ที่ 20-01-2008 17:56:43
ตกลงวางแผนกันเพื่อช่วยไผ่ใช่มะ  :m23:

เอาใจช่วยเชนกับไผ่  แล้วก็น้องฟ้าน้า  แต่งให้จบนะ  รออ่านอยู่ สู้ๆ  :a2:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: ★L'Hôpital ที่ 20-01-2008 18:47:54
ท่าทางแผนที่พี่แจนวางจะน่าสนุกนะเนี่ย  :m4:
มารอลุ้นเชนกับไผ่ครับ  :m13:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 20-01-2008 19:50:20
หุหุ งานนี้พี่สาวเป็นสื่อรักอ่ะเปล่า   :m1: :m1: :m1:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนเฆมสีคราม ที่ 20-01-2008 20:31:06
สนุกดีคับ แต่ไม่รู้คิดไปเองป่าว ว่ะ มีบรรยากาศเหงาๆ อยู่ในเนื้อเรื่องตลอด
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: ask ที่ 21-01-2008 00:06:41
...*

เชนกับไผ่นั่งพักหลังจากทำงานอดิเรกประจำเสร็จ ลมทะเลพัดมาไม่ขาดสาย ท้องฟ้ายามนี้เป็นสีส้มแดง พระอาทิตย์กำลังเคลื่อนตัวลงใกล้ผิวน้ำ

"อือ...ไผ่" เชนสะกิดอีกฝ่าย

"หืมม" ไผ่ถามในลำคอ

"ฉันพร้อมจะบอกนายเรื่องนั้นแล้วล่ะ" เชนหายใจเข้าลึก ๆ "ฉันจะพานายไปดูที่ ๆ หนึ่ง...แล้วฉันจะเล่าทุกอย่างที่นั่น"

ไผ่ตามเชนไปอย่างว่าง่าย เชนเดินเลียบชายฝั่งไปเรื่อย ๆ จนถึงที่ ๆ มีโขดหินระเกะระกะไปหมด หาดแถวนี้ไม่มีทัศนียภาพอะไรแม้แต่ทรายก็หยาบไม่ละเอียดเหมือนทรายบริเวณอื่น จึงทำให้ไม่มีคนอยากผ่านเข้ามานัก

เชนชี้ให้ไผ่ดูช่องทาง เขาเห็นช่องเล็ก ๆ พอที่คนตัวผอม ๆ คนหนึ่งจะลอดเข้าไปได้อยู่หลังหินก้อนใหญ่ที่บังเสียแทบมิด ถ้าหากมองผ่าน ๆ คงไม่มีทางสังเกตเห็น แล้วพยักหน้าให้ไผ่ลอดเข้าไป ชายหนุ่มลังเลอยู่ครู่หนึ่งแต่เขารู้ว่าเชนเป็นคนที่ไว้ใจได้ จึงก้มตัวแล้วเดินเข้าไปในนั้น

ช่องนั้นเป็นทางเข้าของอุโมงค์ที่มืดสนิท ชายหนุ่มเห็นแสงอยู่ข้างหน้าลิบ ๆ จึงเดินตามแสงไปในความมืด ใจหนึ่งก็กลัวว่าจะสะดุดหินก้อนเล็กหรือโดนสัตว์ไม่พึงประสงค์ในนี้กัดเอา แต่อีกใจก็อยากรู้ว่าที่ ๆ เชนอยากให้เขาดูนั้นเป็นอย่างไร ไผ่ออกจากอุโมงค์หินเล็ก ๆ นั้น แล้วพบตัวเองอยู่บนชายหาดเล็ก ๆ ขนาดที่ก้าวออกไปอีกสองสามก้าวก็จะถึงทะเล และถูกโขดหินปิดล้อมไว้ทุกทิศ มีสองทางที่จะมาที่นี่ได้ หนึ่งคือว่ายน้ำมา และสองคือลอดอุโมงค์

เชนโผล่มาจากอุโมงค์

"ฉันไม่ได้มาที่นี่นานแล้วล่ะ" เชนเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นไผ่ยืนมองรอบ ๆ อย่างอัศจรรย์ใจ "นายชอบไหม"

ไผ่หันมายิ้มกว้างให้เชน "ชอบสิ ฉันไม่เคยเห็นที่ไหนเงียบสงบและเป็นส่วนตัวอย่างนี้มาก่อนเลย เสียอย่างเดียว จากตรงนี้เรามองไม่เห็นพระอาทิตย์ตก"

"แน่ล่ะ ทิศนี้เป็นทิศตะวันออกพอดี" เชนชี้ไปตรงขอบฟ้าเบื้องหน้า "ถึงไม่เห็นพระอาทิตย์ตก แต่ก็เป็นที่ ๆ ดูพระอาทิตย์ขึ้นได้อย่างดีเยี่ยมเชียวล่ะ"

ไผ่กับเชนนั่งลงดูสีท้องฟ้าที่ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีแห่งรัตติกาลมากขึ้นทุกที

"เอาล่ะ...มาเข้าเรื่องกันดีกว่า" เชนบอก เขากลืนน้ำลาย "นี่เป็น..สถานที่ ๆ มีความหมายต่อฉันและคนที่ฉันรักอีกคนมาก ๆ...น้องสาวของฉันเอง" เชนรีบบอกเมื่อเห็นแววตาไผ่

อ้อ...เด็กที่ชื่อแบมที่พี่แจนเคยพูดถึงสินะ...ไผ่คิด

"น้องสาวของฉันชื่อแบม" เชนเล่าต่อ "แบมเป็นคนหาที่นี่เจอ เธอชอบมานั่งซึมอยู่แถวนี้เวลาไม่สบายใจ เพราะที่นี่เป็นที่ ๆ เงียบสงบ แบมเคยบอกฉันว่า เธอคิดว่าที่นี่เป็นหาดทรายของเธอเพียงคนเดียว เพราะเธอเป็นคนค้นพบมัน แล้วถึงจะมีคนเคยค้นพบมาก่อนแล้ว ก็คงไม่มีใครสนใจอะไร เพราะเป็นหาดปิด ถูกล้อมรอบไว้ด้วยโขดหินและตีนเขา มันคงไม่ใช่ที่ ๆ เหมาะจะปรับปรุงให้เป็นสถานที่ท่องเที่ยวนักหรอก"

เชนอึกอัก ราวกับหาถ้อยคำมาบรรยายต่อแต่หาคำที่เหมาะสมไม่ได้ ไผ่เห็นน้ำตาที่รื้นอยู่

"ถ้ามันอึดอัดที่จะเล่า..." ไผ่เริ่ม

"ไม่หรอก" เชนตัดบท "วันนี้ฉันตั้งใจจะเล่าให้นายฟังแล้วนะ ฟังดี ๆ...

"ฉันเป็นคนเดียวที่แบมบอกเรื่องที่นี่ให้รู้ ดังนั้น เวลาที่บ้านหาเธอไม่เจอฉันก็จะหาเจอตลอด...มันเป็นหน้าที่ของฉันไปเลยล่ะ ที่จะมาตามน้องกลับบ้านไปทานข้าวเย็น แต่แล้ววันหนึ่ง..." น้ำตาหยดหนึ่งไหลออกจากตา ไผ่ตกใจ "ฉันก็เถลไถล ฉันก็ไม่มาดูแลน้อง ทั้ง ๆ ที่ฉันควรจะทำแบบนั้น...แบมก็เลยต้องตาย เพราะฉันคนเดียว"

ไผ่ยกมือขึ้นปาดน้ำตาให้เชนอย่างแผ่วเบา เชนหันไปมอง

"และที่ฉันต้องมาทำความสะอาดหาดนี้อยู่ทุกวัน ก็เพราะแบมเคยทำหน้าที่นั้นมาก่อน และฉันอยากจะให้ที่สุดท้ายที่น้องสาวของฉันมีชีวิตอยู่เป็นที่ ๆ สวยงาม..."

ทั้งสองประสานสายตากัน และไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร ไผ่เห็นว่าดวงหน้านั้นสวยน่าหลงไหลเหลือเกิน...เขาเลื่อนหน้าลงไปราวกับมีแรงดึงดูดบางอย่าง เชนตกใจจนไม่ได้ขัดขืน ริมฝีปากของทั้งคู่สัมผัสกัน มือของไผ่เลื่อนมาอยู่ท้ายทอยของอีกฝ่าย

"อึก...อ..อือ.."

ไผ่ดุนลิ้นผ่านริมฝีปากคู่นั้น เขาค่อย ๆ เพิ่มแรงกดที่ท้ายทอยของเชน เชนตัวอ่อนไปหมด รสสัมผัสนั้นทำให้เขาหมดแรง

กว่าไผ่จะรู้สึกตัวก็ใช้เวลานานทีเดียว เขาค่อย ๆ ผละออกจากเชนอย่างอาย ๆ

ดวงอาทิตย์ตกดินไปเสียแล้ว คืนนี้พระจันทร์เต็มดวงส่องสว่าง ไผ่เห็นเชนใช้มือข้างหนึ่งกุมริมฝีปากเอาไว้

"ข..ขอโทษนะ" ไผ่บอก มองเข่าตัวเอง เขารู้สึกว่าหน้าร้อนวาบไปหมด ซึ่งก็ไม่ได้แตกต่างจากเชนเลย

"อือ...ไม่เป็นไร" เชนเสมองไปทางอื่นแก้เก้อ "ก..กลับกันเถอะนะ"

ไผ่กับเชนออกมาจากหาดนั้น มืดมากแล้ว ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรกัน ไผ่ไม่ได้ปฏิเสธเหมือนเคยด้วยซ้ำเมื่อเชนอาสาจะไปส่งที่บ้าน

...................................................*

สนุกดีคับ แต่ไม่รู้คิดไปเองป่าว ว่ะ มีบรรยากาศเหงาๆ อยู่ในเนื้อเรื่องตลอด

 :m29: อาจจะเป็นเพราะฟ้าอิจฉาตัวละครก็ได้นะคะ

ฉากจูบไม่สวยเท่าไหร่เลย - -" ไม่เคยเลยบรรยายออกมาไม่ถูก เรื่องอย่างนี้มันต้องอาศัยประสบการณ์มั๊ยคะ? ช่างมันเถอะ ง่วงแล้ว ไปนอนก่อน T T

ปล. ที่แต่งไว้หมดสต๊อกแล้วค่ะ อาจจะมาโพสต์อีกทีวันพฤหัสโน่น
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: น้ำค้าง ที่ 21-01-2008 08:57:39
ทำไมสั้นๆ อย่างนี้ล่ะ
กว่าจะมาอีกทีตั้งวันพฤหัสแน่ะ 
ฮือ ฮือ คนอ่านขาดใจตายกันพอดี :m20: :m20:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: nOn†ღ ที่ 21-01-2008 11:01:54
วันพฤหัสก้อจะรอ  :a6:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: มูมู่น้อย ที่ 21-01-2008 12:27:24
อ่านตอนนี้เกือบจะซึ้งได้อารมณ์เต็มที่แล้วอะ  มันขาดอะไรไปนิดหน่อย   :m23:

รออ่านต่อจ้า  น้องฟ้า สู้ๆ  o13
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: myLoveIsYOu ที่ 21-01-2008 21:13:53
จูบกันซะที แต่จริง ๆ แล้วน่าจะดูดดื่มได้กว่านี้นะเนี่ย  :m4:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: ask ที่ 24-01-2008 00:25:46
...................................................*

เชนขับรถมาจอดที่หน้าบ้านไผ่ เขาอึกอักอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่ไผ่จะปิดประตูรถ เชนก็ตัดสินใจได้

"ฉ..ฉันเข้าบ้านไปด้วยได้ไหม" ชายหนุ่มโพล่งออกไป

"อ.เอ่อ ได้สิ ได้ ไม่มีปัญหา" ไผ่ตอบอย่างตื่น ๆ แล้วปิดประตูรถ

ไผ่เปิดประตูบ้าน แล้วเข้าไปข้างในพร้อมกับเชน ใจนึกสงสัยว่าทำไมเชนขอเข้าบ้านมาด้วยดึกดื่นปานนี้...

แต่แล้วข้อสงสัยก็ถูกลบไปหมด เมื่อไฟทั้งบ้านเปิดขึ้นพร้อมกัน

"สุขสันต์วันปีใหม่จ้าาา" แพรกับแจนประสานเสียง ทั้งสองช่วยกันแต่งห้องครัวไผ่จนไม่เหลือเค้าเดิม จัดเป็นสถานที่เลี้ยงปีใหม่ที่เรียบง่ายสวยงาม พ่อกับแม่ของเชนก็มาร่วมงานด้วย รุจนั่งหน้าบูดอยู่ข้าง ๆ แพร เขามองดูชายหนุ่มที่เข้ามาใหม่ทั้งสองอย่างไม่วางตา

ไผ่ตัวแข็ง อ้าปากค้างอย่างประหลาดใจ

"อ..อะไรกันครับนี่.."

"เซอร์ไพร้ซ์ไงจ๊ะ" แจนยิ้มอย่างไมตรีจิต เธอพาไผ่กับเชนไปนั่งที่โต๊ะทานข้าว "ขอโทษที่งานเล็กไปหน่อยนะ แต่เจ้าเชนบอกว่าไผ่ไม่ชอบงานใหญ่วุ่นวาย พี่ก็เลยชวนมาแต่คนที่เป็นกันเอง ทุกคนก็รู้จักไผ่นี่"

งานเลี้ยงที่น่าจะเรียกว่าเป็นการรับประทานข้าวเย็นโต๊ะใหญ่มากกว่าถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายที่บ้านของไผ่ แจนกับแพรคุยกันอย่างออกรส พ่อกับแม่ของเชนกับแจนก็คุยกันเบา ๆ ดูคล้ายกำลังรำลึกถึงความหลังสมัยยังเป็นหนุ่มสาว รุจคอยชำเลืองมองแพรและตักอาหารใส่จานเธออยู่เรื่อย ๆ แต่ไผ่กับเชนที่นั่งข้างกันกลับไม่ได้พูดคุยหรือมองหน้ากันเลย

แจนเอะใจ เธอรู้ว่าไผ่เป็นคนเงียบก็จริง แต่เชนไม่เคยนิ่งเงียบไม่พูดไม่จาอย่างนี้มาก่อน โดยเฉพาะในงานเลี้ยง น้องชายเธอไม่ได้ยินด้วยซ้ำเมื่อเธอแหย่เขาเรื่องเปิ่น ๆ สมัยประถม อย่างน้อยเชนน่าจะชวนไผ่คุยบ้าง ถ้าแจนไม่ได้ตาฝาดไปเอง เธอก็เห็นเขาหน้าแดงกว่าปกติ

ในฐานะพี่สาว หญิงสาวเริ่มเป็นห่วงน้องชาย จึงขอตัวผละจากแพรที่กำลังคุยเรื่องการงานกันอยู่ ไปลากตัวน้องชายออกมาคุยกันตามลำพังนอกห้อง ไผ่มองอย่างสงสัย

"เชน แกเป็นอะไรไปเนี่ยวันนี้" แจนถามน้องชาย

"ผมเป็นอะไรอ่ะ ผมก็ปกตินี่" เชนก้มหน้าก้มตาไม่ยอมมองหน้าพี่สาว

"เป็นไข้รึเปล่า ทำไมซึมจัง" เธอใช้มืออังหน้าผากน้องชาย "เอ๋ ก็ตัวไม่ร้อนนี่ ทำไมหน้าแด๊งแดง"

"ป..เปล่า" เชนตอบ

"มีอะไรปิดพี่ล่ะสิ คายออกมาเดี๋ยวนี้นะ" แจนบังคับน้องด้วยน้ำเสียงอ่อนลง สายตาดุ ๆ นั้นไม่เคยทำให้เชนกลัวเลยแม้แต่น้อย แต่เขายอมโอนอ่อนตามพี่สาวเสมอ

ยกเว้นเรื่องนี้ไว้เรื่อง...

"ผมบอกไม่ได้ฮะ" เชนเสมองไปทางโต๊ะอาหาร ไผ่กำลังมองมาทางนี้ แต่พอเห็นเชนมองมาเขาก็รีบหันไปทางอื่น

แจนมองตามสายตาน้อง "เรื่องไผ่ล่ะสิ"

เชนไม่ตอบ แจนมองใบหน้าที่เป็นกังวลสงสัยของน้องแล้วอดใจอ่อนไม่ได้

"เอาเถอะ ถ้ายังไม่พร้อมจะบอกก็ไม่เป็นไร" แจนตบไหล่น้องชายปลอบ ๆ แล้วขยิบตาให้เชน "นี่นะ...แต่ถ้าตัดสินใจอะไรไม่ได้บอกพี่นะ พี่พร้อมจะเชียร์ให้แกกับไผ่เป็นแฟนกันจริง ๆ เสมอแหล่ะ"

ชายหนุ่มตรงหน้าแจนหน้าแดงขึ้นมาทันควัน "พี่แจนบ้าอ้ะ"

แจนไม่สนใจที่เชนด่าเธอ "ว่าแต่แผนนั้นเป็นไงบ้างล่ะ ไผ่ได้แง้มอะไรออกมารึเปล่า"

เชนทำหน้าเหมือนพึ่งนึกได้

"ลืมสนิทเลย ผมอุตส่าห์บอกไผ่เรื่องแบมไปหมดเลย"

แจนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง แล้วตำหนิ "ให้ตายสิ ฉันอุตส่าห์ส่งนายไปทำให้ไผ่สบายใจ นายกลับเอาเรื่องน้องแบมไปทำให้ไผ่หนักใจมากขึ้นอีกเหรอเนี่ย โอ้ย รู้งี้พี่ไปทำเองก็ดีหรอก"

"อย่าดุผมสิ ลองมาเจอเหมือนผมดูไหมล่ะ" เชนหลุดปาก

"เจอ? เจออะไร" เธอถาม แต่คนโดนถามกลับเดินก้มหน้าก้มตากลับไปที่โต๊ะเสียแล้ว

เชนนั่งฟุ้งซ่านมาตั้งแต่เริ่มงานแล้ว เขาคิดถึงรสสัมผัสที่ริมฝีปาก แม้มันจะเกิดขึ้นในเวลาไม่กี่นาที แต่เชนกลับรู้สึกว่านาทีเหล่านั้นมันตราตรึงในใจเขาเสียเหลือเกิน

"เอ่อ..เชน" เชนสะดุ้งเมื่อได้ยินไผ่เรียก เขาหันมาเห็นสีหน้าเป็นกังวลของไผ่ "พี่แจนเธอคุยเรื่องอะไรเหรอ"

เชนเลิกคิ้ว "ก็ถามว่าฉันเป็นอะไร ทำไมวันนี้ดูซึม ๆ"

"คุยเรื่องนั้นหรือเปล่า" ไผ่แกล้งทำเป็นแตะริมฝีปากไม่ให้คนอื่นในโต๊ะสงสัยอะไร แต่เชนเข้าใจ เขารีบส่ายหน้าอย่างเขิน ๆ

"นายโกรธฉันหรือเปล่า" ไผ่กระซิบถาม

เชนคิดว่าตนเองหน้าแดงจนไม่ต้องการให้อีกฝ่ายเห็น เขาจึงตอบเพียงก้มหน้าสั่นหัวเบา ๆ

"นายไม่โกรธ แต่นายไม่พูดกับฉันมาสักพักแล้วนะ" ไผ่ถอนหายใจ "ถ้าทำแบบนั้นแล้วนายไม่พูดกับฉันแบบนี้ ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว"

ทั้งสองเงียบกันอีกสักพัก ไผ่คิดว่าบทสนทนาคงจบลงแค่นั้นเมื่อได้ยินเชนเอ่ยขึ้นมาอีก

"มันเป็นครั้งแรกของฉันนะ รู้ไหม"

ไผ่อ้าปากค้าง "นายอายุมากกว่าฉันอีกนะ"

"เออดิ อายุมากก็ใช่ว่าต้องมีประสบการณ์มากด้วยนี่หว่า" เชนว่า หน้าแดง ไผ่หัวเราะ เขาเอื้อมมือมากุมมือเชนใต้โต๊ะ เชนสะดุ้งเล็กน้อย แล้วหันมาหาไผ่อย่างงง ๆ

"นี่...ฉันยังไม่ได้บอกนายเลยว่า..ฉันรู้สึกเสียใจเรื่องน้องนายนะ" แววตาของเขาฉายแววเห็นใจ แต่แล้วก็หันไปทางอื่นราวกับจะซ่อนอารมณ์บางอย่าง "ฉันเข้าใจ เพราะที่จริง..ฉันก็เคยมีน้องสาวเหมือนกัน"

เชนสงสัยกับถ้อยคำนั้น "เคยมี หมายความว่าไง"

เชนรู้สึกได้ว่าไผ่ปล่อยมือที่กุมไว้ แล้วส่งยิ้มแปลก ๆ ให้เขา

"ที่จริงฉันก็อยากเห็นหน้าน้องนายนะ คราวหลังเอารูปมาให้ฉันดูด้วยได้ไหม"

"นายจงใจเปลี่ยนเรื่องนี่" เชนตำหนิ "ทำไมล่ะ ฉันยังเล่าเรื่องน้องฉันให้ฟังเลย นายก็น่าจะเล่าให้ฉันฟังได้นี่.. มันอาจจะทำให้นายสบายใจขึ้นก็ได้นะ"

ไผ่ยิ้มฝืน ๆ "มันไม่เหมือนกันหรอก" เขามองแววตามุ่งมั่นของเชนแล้วถอนใจ "แต่บางที ถ้าฉันได้เห็นหน้าน้องนายแล้วฉันอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้นะ"

"จริง ๆ เหรอ" เชนทำท่าดีใจเหมือนเด็ก ๆ "งั้นพรุ่งนี้ไปบ้านฉันนะ ฉันจะพานายไปดูห้องแบม"

"ก็แค่อาจจะเล่าน่ะ" ไผ่พึมพำ ไม่เคยคิดจะเล่าจริง ๆ ไม่ว่าจะอย่างไร เขาก็อยากจะเก็บเรื่องนั้นไว้เป็นความลับตลอดไป

"ว่าแต่นายเป็นโรคอะไรเหรอไผ่" ดูเหมือนเชนจะไม่ได้ยินที่ไผ่พึมพำเมื่อครู่

"โรคติดทะเลมั้ง" คนตอบทำหน้ากวน ๆ จนเชนอดตบหัวเขาไปป้าบหนึ่งไม่ได้ แจนกับแพรหัวเราะคิกคัก ดีใจที่ทั้งสองกลับมาพูดคุยกันได้อย่างสนิทใจอีกครั้ง

................................................................................................*

วันต่อมา แจนกับเชนพาไผ่ไปดูห้องของน้องสาวที่ตายไปนับสิบปีแล้ว แต่ทุกคนในบ้านยังคงดูแลรักษาห้องนอนของเธอเอาไว้ราวกับรอคอยให้เธอกลับมาใช้ห้องนั้นอีกครั้ง

ประตูห้องเปิดออก ห้องนอนของน้องสาวเชนไม่ใช่ห้องสีชมพูหวานแหววอย่างที่ไผ่นึกภาพไว้ ไม่มีตุ๊กตาแม้แต่ตัวเดียว ทุกอย่างถูกจัดเป็นระเบียบเรียบร้อยเอาไว้ โต๊ะเขียนหนังสือตั้งอยู่ข้างหน้าต่าง มีชั้นวางหนังสืออยู่ที่มุมห้องวางสมุดบันทึกเอาไว้หลายเล่ม เตียงนอนเล็ก ๆ สีขาวสะอาด ห้องทั้งห้องไม่เหมือนห้องเด็กเล็ก ๆ หน้าตาน่ารักอย่างที่ไผ่นึกภาพเอาไว้เลย

แจนเดินเข้าไปหยิบกรอบรูปที่ตั้งอยู่บนชั้นวางหนังสือ สร้อยคอเส้นหนึ่งหล่นลงพื้น หัวใจของไผ่กระตุกวูบเมื่อเห็นสร้อยเส้นนั้น...มันคล้ายสร้อยที่เชนซื้อวันปีใหม่จนแทบจะแยกไม่ออก แต่เขาก็เห็นสร้อยนั้นเพียงแวบเดียวก่อนที่แจนจะหยิบขึ้นวางไว้บนชั้นวางหนังสือที่เดิม เธอให้ไผ่ดูรูปในกรอบ เป็นรูปของเด็กผู้หญิงน่าตาสดใสเปล่งปลั่งในชุดกระโปรงสีฟ้า เธอกำลังยิ้มแย้มอย่างน่ารัก ในมือมีสร้อยเปลือกหอยที่คาดว่าเธอร้อยเองอยู่ สีหน้าเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

ไผ่กลั้นหายใจ...ใบหน้านั้น เขาไม่มีวันลืม

"นี่ไงล่ะน้องแบม" แจนบอกไผ่ ตามองรูปของน้องสาวที่ล่วงลับ "เป็นไงจ๊ะ..น่าร.."น้ำเสียงของเธอแปรเปลี่ยนเป็นตกใจ "ไผ่ เป็นอะไร"

"เฮ้ย ไผ่ ร้องไห้ทำไม" เชนตกใจเมื่อเห็นน้ำตาของชายที่ไม่เคยแสดงความอ่อนแอมาก่อน

ไผ่ก้มหน้า น้ำตาของเขาไหลลงไปตามใบหน้า ร่วงลงไปบนพื้นห้องเป็นหยด เขากำลังสะอื้นเงียบ ๆ "ต..ตายแล้ว ฮึก..มิน่าล่ะ"

เชนรู้สึกเหมือนเห็นไผ่ในวันแรก ๆ ที่เจออีกครั้ง ชายหนุ่มที่นั่งเหม่อมองไปสุดขอบทะเล ราวกับกำลังรอคอยใครบางคน ใบหน้าราวกับเก็บกักความทุกข์เอาไว้เป็นนานปี

"เรื่องอะไรกันนี่" แจนพึมพำอย่างตกใจ เชนคว้ารูปแบมจากแจนแล้วส่งให้ไผ่อย่างอ่อนโยน ไผ่ดูเหมือนจะตื่นจากผวังค์

"ข..ขอบคุณนะ.." เขาเอ่ย "ฉันขออยู่กับแบมสักพักเถอะ"

เชนพยักหน้าอย่างเข้าใจ แล้วจูงมือพี่สาวออกจากห้อง

................................................................................*

อื้ม หนูก็คิดเหมือนกันว่าน่าจะแต่งได้ดูดดื่มมากกว่านี้ พอดีฉากจูบนี้แต่งรอบเดียวไม่ได้แก้ค่ะ + ยังไม่เคยมีประสบการณ์ดังนั้นอาจจะบรรยายออกมาได้ไม่ดีเท่าที่ควร (ที่พูดนี่ไม่ได้หมายถึงว่าอยากมีนะคะ แหะ ๆ ) ยังไงก็ถ้าส่วนไหนเปราะบางไปก็ขอโทษจากใจจริงเถอะค่า เดี๋ยวถ้ามีเวลาจะรีไรท์ทั้งเรื่อง ทั้งการดำเนินเรื่อง ภาษา อาจจะรวมถึงพล็อดเรื่องหรือนิสัยตัวละครบางตัวด้วย ดูเหมือนไม่สมจริงยังไงไม่รู้ - -" (ด้อยประสบการณ์ค่ะ แต่ก็ภูมิใจที่ได้แต่ง)

ปล. วันพฤหัสแล้วนะ
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 24-01-2008 00:50:47
กำลังลุ้นเลย รออ่านต่อนะ  :m4:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: KriT_SuN ที่ 24-01-2008 00:54:33
...อ่า อยากบอกว่า สนุกมาก ๆ ครับ มาคลี่คลายปมปริศนา ต่อด้วยนะครับ หนุก ๆ ...
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: มูมู่น้อย ที่ 24-01-2008 06:10:25
ไผ่กับแบม   o7

สนุกๆ รออ่านต่ออยู่นะ  o13
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: myLoveIsYOu ที่ 24-01-2008 13:41:04
ปมปริศนา เริ่มมาเรื่อย ๆๆ  :m4:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: ask ที่ 25-01-2008 21:04:23


"นี่มันเรื่องอะไรกัน" แจนถามย้ำอีกครั้งเมื่อออกมาจากห้องแล้ว "ไผ่รู้จักกับแบมเหรอ มันเป็นไปไม่ได้หรอก ฉันไม่เคยเห็นหน้าไผ่มาก่อนเลยตอนที่แบมยังอยู่"

"ผมก็ไม่เคย" เชนบอก ครุ่นคิด อะไรทำให้ไผ่ร้องไห้ขนาดนั้น

เกิดความเงียบขึ้นระหว่างสองพี่น้อง

"จะว่าไป...ไผ่กับแบมก็ดูคล้าย ๆ กันอยู่นะ" แจนพึมพำขึ้นมา

"ผมรู้" เชนถอนหายใจแรง ๆ เขาใช้กำปั้นทุบกำแพงแรง ๆ ครั้งหนึ่งเพื่อระบายอารมณ์ "ทำไม..ทำไมผมไม่สังเกตมาก่อนเลย ดวงตาของไผ่มันเหมือนกับแบมมากจนผมสะดุดตาตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นแล้ว นิสัยที่ชอบดูทะเลนั่นก็เหมือนกัน แล้วยังเป็นพวกชอบทำเพื่อคนอื่นอีก มัน..เหมือนกันจนไม่น่ามองข้าม"

"เชน อย่าพูดอย่างนั้นสิ" แจนตกใจ "ไม่แปลกหรอกที่ไม่เอะใจ แบมจากเราไปเป็นทศวรรศแล้วนะ ถ้าแกนึกได้ตั้งแต่แรกเห็นสิฉันจะแปลกใจมาก ๆ"

"พี่ไม่ได้สนิทกับแบมเท่าผมนี่นา" เชนบอกซึม ๆ "แล้วถ้าผมอยู่บ้านวันนั้น แบมก็คงไม่ต้องจบชีวิตลงอย่างนี้"

"หยุดนะ ห้ามแกโทษตัวเอง" แจนบอกเสียงแข็ง "ลืมสัญญาที่ให้กับน้องแล้วหรือไง แบมไม่อยากให้ใครร้องไห้เพราะการตายของเธออีก"

เชนหันหลังเดินจากพี่สาว แจนรู้ว่าน้องชายของเธอกำลังซ่อนน้ำตา

..............................................................*

ไผ่เปิดประตูออกมาหลังจากสงบสติอารมณ์ได้แล้ว...เด็กคนนี้ตายแล้ว..ไม่มีพันธะสัญญาอะไรอีกต่อไป

แจนนั่งรออยู่หน้าห้อง เธอเงยหน้าขึ้นมามองไผ่ที่เดินออกมาจากห้อง ใบหน้าของเขาดูเหมือนไม่มีทางจะส่งยิ้มได้อีกแล้ว ไผ่เห็นคราบน้ำตาบนใบหน้าของแจน เธอลุกขึ้น

"ลงไปหาเชนกับพ่อแม่เถอะ พี่รู้ว่าควรทำยังไง" แจนบอก เธอกลับเข้าไปในห้องเก่าของน้องสาว แล้วนำสร้อยคอเส้นนั้นออกมาด้วย

ที่โต๊ะอาหาร ทุกคนต่างนั่งมองไผ่เป็นตาเดียว ทว่าผู้ที่ถูกจ้องกลับได้แต่ก้มหน้าก้มตา ไม่ยอมสบตาใคร... ไม่มีใครเริ่มพูดอะไรสักคำ จนกระทั่งแม่ของเชนเอื้อมมืออันสั่นเทามากุมมือไผ่ไว้อย่างอ่อนโยน มองหน้าเขาอย่างพินิจ

"ทุกคนในบ้านรักเด็กคนนี้มาก" หญิงชราบอก ลูบมือไผ่อย่างปลอบโยน อย่างที่เธอเคยทำกับเชนเมื่อสิบปีก่อน "ถึงเธอจะไม่ใช่เด็กฉลาด แต่เธอก็พยายามจะเอาใจใส่ทุกคน ทำทุกอย่างเพื่อให้ทุกคนในบ้านมีความสุข นานวันเข้าเธอก็ไม่ได้ทำแค่นั้น เธอพยายามจะทำเพื่อคนอื่นอีกหลาย ๆ คน ทำเพื่อสังคมน่ะ...แบมเป็นเด็กตัวเล็กนิดเดียว แต่มือของเธอ...มือเล็ก ๆ คู่นั้น ปลูกต้นไม้มากมายในเมืองนี้ มือเล็ก ๆ คู่เดียวกันนั้นก็ยอมแปดเปื้อนเพื่อให้หาดทรายสะอาด มันเป็นสิ่งเล็ก ๆ ที่ทำให้เด็กคนนั้นดูยิ่งใหญ่เหลือเกิน อายุของเธอสั้น...แต่เธอก็ให้อะไรมากมายแก่ครอบครัวเล็ก ๆ ของเรา"

ไผ่เงยหน้าขึ้นมองหน้าแม่ของเชน นิ่ง..นาน..  แล้วเขาก็เอ่ยออกมาด้วยเสียงสั่น ๆ

"สร้อยเส้นนี้..." หญิงชราหยิบสร้อยหินสีดำของแบมขึ้นมา "คือสิ่งเดียวที่ติดตัวเด็กคนนั้นมาตอนที่ฉันพบเธอที่ริมหาดทราย และเธอก็สวมมันไว้ตลอดเวลา ตั้งแต่ฉันบอกเธอไปว่า มันคือหลักฐานที่แสดงว่าเธอมีครอบครัวผู้ให้กำเนิดอยู่ที่ไหนสักแห่งหนึ่งในโลกนี้"

ไผ่ไม่ได้พูดอะไร เขาก้มหน้ามองหินนั้น เขาจำมันได้ตั้งแต่แรกเห็น

"ปีนั้นแจนอายุเจ็ดขวบ เธอจำได้วันที่แม่กลับมาบ้านพร้อมกับเด็กทารกในห่อผ้า" แม่ของเชนเล่า "แม่บอกลูกสาวไปว่า ต่อจากวันนี้ บ้านหลังนี้จะมีลูกสาวเพิ่มขึ้นมาอีกคนหนึ่ง...แบมเป็นเด็กดีนะ ขนาดตอนเป็นเด็กทารกยังไม่งอแงสักแอะ... เธอรู้จักกับแบมหรือจ๊ะ"

"เธอเป็นน้องสาวของผม" ไผ่ถอนหายใจ "ตอนที่เธอเกิดมา...พ่อติดพนัน ติดเหล้า สูบบุหรี่ พ่อโกรธมากตอนที่รู้ว่าแม่ท้องน้อง พ่อพยายามจะให้แม่ไปทำแท้งเสีย" แจนอุทานอย่างขวัญเสีย "เขาบอกว่า..บ้านของเราไม่มีเงินพอจะให้เด็กอีกคนเกิดมา แม่พยายามหลบหลีกการทำร้ายของพ่อ ถึงขนาดแยกกันอยู่ แล้วแม่ก็คลอดน้อง พ่อตามมาถึงโรงพยาบาล พยายามจะพาน้องออกไป แต่ผมไปเห็นก่อน ผมห้ามพ่อเอาไว้จนโดนพ่อทำร้าย...ผมเห็นพ่อจะฆ่าน้องต่อหน้าต่อตา แต่ก็มีคนมาช่วยไว้... แม่ไม่รู้เรื่องนั้น ผมไม่เล่า พ่อไม่เล่า แต่ว่า...ตั้งแต่วันนั้น ผมก็ตั้งใจจะพาน้องหนีออกจากพ่อให้ได้ หนีไปให้ไกลจากผู้ชายคนั้น ก่อนที่พ่อจะฆ่าน้องจริง ๆ

"ผมตื่นตั้งแต่ตีสาม อุ้มน้องออกจากบ้าน เอาสร้อยหินเส้นนั้นสวมให้น้องด้วย หวังว่าสักวันถ้าผมเห็นมัน ผมจะจำน้องได้... ผมพาน้องเดินออกจากบ้าน ไกลออกไปเรื่อย ๆ คิดหาที่ ๆ น้องจะอยู่ได้โดยที่มีความสุข ที่ ๆ จะห่างไกลจากพ่อ ผมเดินไปจนถึงหาดทราย ไม่รู้ผมคิดอะไรถึงได้นั่งลงตรงนั้น นั่งดูพระอาทิตย์ขึ้นกับน้องสาวเป็นครั้งแรก...และครั้งสุดท้าย ผมวางน้องไว้ตรงนั้น ซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ รอใครสักคนที่ดูไว้ใจได้มาพาน้องไป ผมไม่รู้หรอกว่ามันเสี่ยงขนาดไหนที่จะปล่อยให้ใครไม่รู้มาเลี้ยงน้อง ผมพึ่งอายุสี่ขวบ...แล้วคุณก็เดินเข้ามา..." ไผ่มองแม่ของเชน ความชราทำให้หญิงสาวที่สวยงามคนนั้นดูไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป อย่างไรก็ตาม แจนดูเหมือนแม่ของเธอมากเสียจนไผ่รู้สึกคุ้นตาตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น "ผมไม่รู้ว่าอะไรทำให้ผมปล่อยน้องไปกับคุณ แต่คุณไม่มีแววตามุ่งร้ายเหมือนพ่อ ผมคิดว่าคุณอ่อนโยน.. แล้วคุณก็เลี้ยงน้องสาวของผมให้โตขึ้นมาเป็นเด็กที่มีความสุขได้จริง ๆ" ไผ่หลับตาลง นึกถึงภาพเด็กหญิงหน้าตาเปล่งปลั่งคนนั้น...

หญิงชรากอดไผ่เอาไว้เหมือนกับกอดเด็กชายตัวเล็ก ๆ ที่กำลังหวาดกลัว แม้ไผ่จะไม่ได้ตัวเล็กเลยก็ตาม เขาซบหน้าลง แล้วร้องไห้ออกมาเงียบ ๆ

"แบมเป็นเด็กดีจ้ะ" แม่ของเชนเอ่ย ลูบหัวไผ่เบา ๆ "ตลอดชีวิตของเธอ เธอทำตัวเองให้มีค่าเสมอ"

..............................................................*
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: KriT_SuN ที่ 25-01-2008 21:28:38
 :o12: เศร้า สุด ๆ อีกแล้วววววววววววววววว ฮืออออ

แล้วงี้ เชน ยิ่งรู้สึกผิดสิครับ เพราะทำให้น้องสาวของคนที่เขารักตาย

สงสารเชนนนนนนนน ไผ่คงไม่โทษเชน แต่เชนสิ คงไม่ให้อภัยตัวเอง

เฮ้อออ จะลงเอยไหมเนี่ย คู่นี้น่ะ  o7
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 25-01-2008 22:49:24
เล่นซะน้ำตาร่วงเลย
 :m15: :m15: :m15:
ทำไมชะตาชีวิตต้องทำร้ายคนดีด้วย
 :o12: :o12: :o12:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: myLoveIsYOu ที่ 25-01-2008 23:14:53
อืม...ปริศนา เริ่มคลี่คลายยยย :m15:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 27-01-2008 09:22:06
 :m15:  :m15:  :m15:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: ask ที่ 27-01-2008 21:49:19
ไผ่เดินลัดเลาะตามริมหาดทราย เขาตระหนักว่าเขาเข้ามาถึงหาดเล็ก ๆ ที่ได้ฟังเรื่องราวของแบมครั้งแรกในตอนนั้นก็เมื่อเขาสังเกตเห็นเด็กหญิงคนหนึ่งนั่งกอดเข่าอยู่  เธอเงยหน้ามองเขาแล้วยิ้มให้อย่างสดใส

"หนูดีใจที่พี่มา" เธอบอก ดวงตารื้นน้ำตา "รอพี่มาตลอด รออยู่ตรงนี้"

"แบมใช่ไหม" ไผ่ถามเบา ๆ อย่างไม่แน่ใจ เมื่อเด็กหญิงพยักหน้า เขาจึงนั่งลงข้าง ๆ เธอ

ไผ่นั่งฟังเด็กหญิงเล่าเรื่องราวของเธอตลอดนับตั้งแต่เธอเป็นเด็กเล็ก ๆ เขาจำได้ว่าน้องสาวเขาเล่าถึงครอบครัวว่าที่นั่นมีความสุขเพียงใด เชนเลี้ยงดูเธอดีแค่ไหน ไผ่รู้สึกว่าเวลาที่เขานั่งฟังน้องสาวเล่าชีวิตของเธอด้วยดวงตาเป็นประกายนั้นเหมือนพริบตาเดียว แต่เธอก็เล่าอะไรให้เขาฟังมากมาย ไผ่รู้สึกเป็นสุขที่ได้ปลดปล่อยเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้พ้นทุกข์ตั้งแต่ยังเด็ก

"และตั้งแต่หนูตาย หนูก็รอพี่มาตลอด" เด็กหญิงหลับตาลง ร่างกายของเธอเริ่มจางลง กลายเป็นละอองสีต่าง ๆ อย่างช้า ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ปลิวออกไปทางทะเล ไปยังขอบฟ้าที่เธอจ้องมองอยู่ตอนแรก "หนูหลุดพ้นแล้วล่ะค่ะ หนูอยากจะพูดกับพี่เป็นครั้งสุดท้าย ขอบคุณที่พาหนูมารู้จักกับพี่เชน พี่แจน และพ่อกับแม่นะคะ บอกพวกเขาด้วย ว่าหนูรักพวกเขาทุกคน" เธอเข้ามากอดพี่ชายร่วมสายเลือดแต่ไผ่รู้สึกเหมือนโดนลมอุ่น ๆ พัดผ่าน แล้วร่างกายของน้องสาวก็จางหายจากเขาไปตลอดกาล

...............................................*

ไผ่ตื่นขึ้นมาบนเตียงนอนในบ้านของตน เขาจำความฝันได้ นั่นจะเป็นน้องจริง ๆ หรือเปล่านะ แต่แล้วเขาก็ยิ้ม ถ้าเป็นแบมจริง ๆ ก็ดี เพราะนั่นหมายถึงวิญญาณที่ติดพันอยู่ริมหาดของเธอไปสู่สุขคติแล้ว

ไผ่ลุกขึ้นจากที่นอน แต่งตัว และนึกถึงคำพูดที่แสดงน้ำใจอย่างเปิดเผยของแจนเมื่อวาน

"อยู่บ้านคนเดียวเหงาแย่...บ้านเราก็มีห้องเหลือหลายห้องนะ ไผ่ก็สนิทกับทุกคนในบ้านนี้ดีแล้วด้วย... ถ้าไม่ลำบากก็ย้ายมาอยู่ด้วยกันก็ได้นะ..." ทุกคนในบ้านนั้นก็ดูเหมือนจะเห็นด้วย

แต่คำตอบของไผ่ก็คือ..ขอคิดดูก่อน

ไผ่อยู่คนเดียวมาเนิ่นนานตั้งแต่พ่อตายจากไป...หรือจะพูดให้ถูก ตั้งแต่แม่จากไปด้วยซ้ำกระมัง.. ไผ่ไม่เคยชินกับการมีครอบครัวที่ดี ที่อบอุ่น แม้เขาจะโหยหามันมาตลอดก็ตามที แต่การรับเขาเข้าบ้านหลังนั้น มันจะทำให้คนในบ้านรักกันอย่างเก่าหรือ พวกเขาต้องการไผ่จริง ๆ หรือ หรือแค่อยากจะให้เขาไปเติมเต็มช่องว่างที่หายไปจากการตายของแบม

แล้วยังเรื่องของเขากับเชนอีก พ่อกับแม่เชนจะคิดยังไงถ้ารู้ว่าเขาเคยทำอะไรกับลูกชายสุดที่รักของพวกเขา

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ไผ่ผู้รอโทรศัพท์นัดสัมภาษณ์อยู่เสมอถลาไปรับตามเคย แต่กลับได้ยินเสียงแจนดังขึ้นมาอย่างร้อนรน

"น้องไผ่ อยู่ไหน มาที่บ้านหน่อยได้ไหม"

"เอ๋ เกิดอะไรขึ้นครับ" ไผ่ตกใจกับน้ำเสียงตื่นตระหนกของแจน

เงียบไปสักพัก "มาเถอะน่า เจ้าเชนมันจะแย่อยู่แล้ว"

"เชน.. เชนเป็นอะไรครับ" คราวนี้ไผ่เป็นฝ่ายร้อนใจกว่าแจนเสียแล้ว

"รีบมาเถอะ แค่นี้นะ" สายถูกตัดไป

..........................................*

"เกิดอะไรขึ้นกับเชนครับ" คือคำทักทายของไผ่ในวันนี้ เขารีบรุดออกจากบ้านอย่างเร็วที่สุด แจนยืนกระสับกระส่ายอยู่หน้าบ้าน วันนี้เธอแต่งตัวเรียบร้อยผิดปกติ ทั้ง ๆ ที่ตลอดทุกวันที่อยู่ที่นี่เธอจะแต่งตัวออกแนวเปรี้ยว วันนี้เธอกลับใส่กระโปรงยาวคลุมเข่ามีระบายลูกไม้ด้วย

แจนสั่นหน้าให้คำถามของไผ่ ไม่พูดอะไรแต่ลากไผ่เข้าไปในบ้าน เข้าไปในห้องนอนของเชนที่เขาเคยเข้ามานั่งเล่นสองสามครั้ง เชนกำลังนอนหลับ แต่สีหน้าของเขากลับไม่สบายใจ เหงื่อออกเยอะมาก

"ไข้ขึ้นเมื่อเช้า" พี่สาวชี้แจง "เขาคงช็อค พอรู้ว่าแบมเป็นน้องสาวไผ่ ที่จริงเชนก็เดาได้ตั้งแต่แรกแล้วล่ะ แต่พอได้ยินจากปากเธอแล้ว เขายิ่งคิดมากหนัก จนไข้ขึ้นอย่างที่เห็นนี่แหล่ะ" เธอทอดสายตาไม่สบายใจไปยังเชนที่ยังนอนหลับไม่ได้สติ "ช่วงนี้งานเชนเข้ามาเยอะ มีเรื่องเครียดหนักขึ้นก็ล้มพับไปอย่างนี้ เพ้อถึงแต่เธอ  ยังไงก็ช่วยพูดให้เชนสบายใจขึ้นด้วยแล้วกัน เดี๋ยวเย็น ๆ ก็ช่วยพาออกไปหาหมอให้ด้วย ถ้าอาการไม่ดีขึ้นนะ ขับรถเป็นใช่ไหม"

ไผ่พยักหน้า  "แล้วพี่แจนจะไปไหนครับ"

"วันนี้พี่จะกลับเชียงใหม่" แจนยิ้มให้กับสีหน้าตกใจของไผ่ซึ่งกำลังใจหายที่แจนจะจากไปปุบปับเช่นนี้ "บ้านพี่อยู่ทางโน้นนะจ๊ะ พี่อยู่นี่ตลอดไม่ได้หรอก ที่จริงพี่กะจะกลับตั้งแต่อาทิตย์ก่อนแล้ว เสียดายจัง อยากอยู่ต่อให้ถึงวาเลนไทน์" เธอหลิ่วตาให้ไผ่ "ขอให้ความรักของไผ่กับเชนยั่งยืนนะจ๊ะ"

ไผ่ตกใจ ไม่คิดว่าแจนจะพูดออกมาตรง ๆ แบบนี้

"พี่คงต้องไปแล้วล่ะ รถออกตอนสิบเอ็ดโมง" เธอดูนาฬิกา อีกครึ่งชม.จะถึงเวลา "เลทไม่ได้ ไปรถไฟ ดูแลแฟนแกให้ดี ๆ นะ พี่จะกลับมาต้อนรับน้องเขยให้ได้" แจนสัญญา เธอโบกมือให้ไผ่แล้วออกไปจากห้อง ไผ่ได้ยินเสียงพ่อกับแม่ของเชนออกจากบ้านไปส่งแจนที่สนามบินด้วย ความเงียบของบ้านทำให้เขารู้ว่า ตอนนี้เหลือเขากับเชนอยู่ในบ้านกันแค่สองคน...

ไผ่ค่อย ๆ เดินเข้าไปหาเชนที่นอนอยู่บนเตียง เขาทาบมือลงบนหน้าผากเบา ๆ  รู้สึกถึงความร้อนที่แผ่ออกมา ไผ่เอ็นดูชายที่อยู่ตรงหน้าด้วยหน้าตาผิวพรรณที่สวยงามของเชน แม้ไม่เท่าผู้หญิงทั่วไป แต่มันก็ทำให้ไผ่ไหวหวั่นได้ไม่น้อย ไผ่ก้มลงไปใกล้ ๆ หน้าเชนแดงด้วยพิษไข้

"ไผ่" เชนเรียกชื่อเขาเหมือนกำลังเพ้อ "ขอโทษนะ..."

ไผ่นั่งลง เอามือไปคลอเคลียแถวแก้มเชนอย่างแผ่วเบา "นายไม่เคยทำให้ฉันโกรธ"

พักหนึ่งเชนดูเหมือนจะรับรู้ถึงมือของไผ่ เขาขยับตัวแล้วค่อย ๆ ลืมตาขึ้น

"ผ..ไผ่..?"

"ฉันเอง" คนถูกเรียกตอบอย่างอ่อนโยน "กินข้าวรึยัง ฉันเอามาให้เอาไหม?"

เชนมองหน้าไผ่นิ่ง...ค่อย ๆ เลื่อนมือมาจับต้องไผ่ราวกับจะเน้นย้ำว่าเป็นตัวจริง และแล้วเขาก็ทำให้ไผ่ตกใจด้วยการร้องไห้ออกมา

"ฉ..ฉันทำให้น้องนายตาย"

"เชน อย่าพูดแบบนั้นสิ"

"นายโกรธฉันใช่ไหม วันนั้นเพราะฉันไม่อยากไปทะเล ไม่อยากไปเป็นเพื่อนน้อง น้องเลยต้องตายแบบนั้น" น้ำตาของเชนไหลลงไปเปียกหมอน "น...นายอุตส่าห์พยายามช่วยให้น้องพ้นทุกข์ แต่ฉันกลับ.."

"แบมคงไม่อยากได้ยินนายพูดแบบนี้แน่" ไผ่ตัดบทเชน ทำให้เขาเงียบไป "ฉันก็ไม่ชอบเหมือนกันนะ รู้ไหม"

เชนหันหน้าหนี "ฉันคงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต"

"แบมบอกให้ลืม" ไผ่บอก เสียงไม่ดังไปกว่ากระซิบ

"ฉันรู้" เขายังคงหลบสายตา "แต่ฉันทำผิดไปแล้ว...แก้ไขอะไรไม่ได้"

"นายไม่ได้ทำอะไร" ไผ่เถียง "นายเสียอีกที่ทำให้ฉันได้รู้ว่าน้องอยู่ที่ไหน ถ้านายไม่คอยไปเฝ้าฉันที่โรงพยาบาลตลอดเวลาหลายอาทิตย์นั้น ฉันก็คงไม่มีวันได้รู้จักน้อง แม้จะแค่ในรูป ในความทรงจำของคนที่เคยรู้จักน้องก็ตาม"

เชนหันหน้ามา ดูเหมือนจะสะเทือนใจหนักกว่าเก่า ไผ่ควบคุมตัวเองไม่ได้อีกครั้ง เขาค่อย ๆ โน้มตัวลงไปจูบเชนที่ริมฝีปาก แทรกลิ้นเข้าไป ควานไปทั่วปากของเชน ซึ่งทำให้เชนอบอุ่นไปทั้งร่าง ไผ่ถอนปากออกช้า ๆ แล้วเห็นเชนหน้าแดงกว่าเก่า

"ฉันรู้ว่าทำแบบนี้นายจะไม่พูดไปอีกหลายนาที" ไผ่ว่า "เมื่อคืน แบมมาหาฉันในฝัน...ฉันไม่แน่ใจว่าน้องมาจริง ๆ หรือฉันฝันไป แต่น้องบอกว่า..ขอบคุณที่ทำให้เธอได้รู้จักกับนาย กับพี่แจน กับพ่อแม่นาย ทุก ๆ คน เธอรักนายนะ สีหน้าเธอไม่ได้โกรธเคืองอะไรนายเลย อย่าโทษตัวเอง เข้าใจไหม ฉันไม่ได้โกรธนายเลย ฉันยิ่งรักนายมากขึ้นไปอีกพอรู้ว่านายได้ดูแลน้องสาวฉันดีขนาดไหน"

เชนหน้าแดงไปถึงใบหูเมื่อได้ยินคำนั้น "ร..รักเหรอ"

ไผ่ชะงัก พูดไปแล้ว! พูดไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ ช่างเป็นคำสารภาพรักที่ไม่โรแมนติกเอาเสียเลย! เขารู้สึกเสียใจที่โพล่งออกไปแบบนั้น คอยดูปฏิกริยาของเชน

เชนมองสบตาไผ่ เขาเห็นความจริงใจมากมายในนั้น..

"อืม..ฉ..ฉันก็รักนะ" เชนบอก แล้วเอาหน้ากดลงไปในหมอนด้วยความเขิน ไผ่พลิกตัวเชนขึ้นมา แล้วก้มลงเลียริมฝีปากคนทีเขารักอย่างอ่อนโยน

"งั้นเรามาเป็นแฟนกันนะครับ" เขาแทบกระโดดตัวลอยเมื่อเชนพยักหน้าอย่างอาย ๆ แล้วทันใดนั้นประตูห้องก็เปิดผางออก

แจนกับพ่อแม่เข้ามา แจนดูท่าทางปลื้มสุด ๆ ส่วนพ่อกับแม่ก็ทำสีหน้าบอกไม่ถูก..

เวลานี้สองหนุ่มตัวแข็งไปเรียบร้อย ไผ่รีบผละออกแล้วลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ทำทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"เชน..นี่ลูก.." แม่ของเชนส่งเสียงอย่างอ่อนแรง "ลูกชอบอย่างนี้หรือ"

เชนพูดไม่ออก หน้าแดง ไม่รู้ว่าเพราะเป็นไข้หรือเพราะโดนจับได้กันแน่ "ผ..ผมคิดว่าผมรักไผ่นะครับ"

พ่อของเชนไม่พูดอะไรเมื่อแม่ของเชนส่งสายตามาถามอย่างขอความเห็น หญิงชราถอนใจเบา ๆ การกระทำของเขาหมายถึง ให้เธอเป็นฝ่ายตัดสินใจ

"ถ้ามันเป็นทางเลือกของลูก พ่อแม่ก็จะไม่ขัดจ้ะ" เธอบอก

ไผ่กับเชนโล่งใจขึ้นแยะ..

.............................................................*

เร็วไปรึเปล่านะ - -"
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: myLoveIsYOu ที่ 27-01-2008 22:57:23
แปลก ๆ ตรงนี้น่ะครับ

อ้างถึง
"พี่คงต้องไปแล้วล่ะ รถออกตอนสิบเอ็ดโมง" เธอดูนาฬิกา อีกครึ่งชม.จะถึงเวลา "เลทไม่ได้ ไปรถไฟ ดูแลแฟนแกให้ดี ๆ นะ พี่จะกลับมาต้อนรับน้องเขยให้ได้" แจนสัญญา เธอโบกมือให้ไผ่แล้วออกไปจากห้อง ไผ่ได้ยินเสียงพ่อกับแม่ของเชนออกจากบ้านไปส่งแจนที่สนามบินด้วย ความเงียบของบ้านทำให้เขารู้ว่า ตอนนี้เหลือเขากับเชนอยู่ในบ้านกันแค่สองคน...

 แต่ตอนนี้ น่ารักดีครับ เชน โดนไผ่จู่โจมอีกแล้ว อิอิ

แสดงว่าใกล้จบแล้วสิครับ เนี่ย  :m4:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 27-01-2008 23:06:22
ทางสะดวก  :m4: :m4:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: KriT_SuN ที่ 27-01-2008 23:14:37
 :o8: แผนของพี่แจนสิเนี่ย ทำทีเป็นออกไปแล้ว แต่จริง ๆ แล้วอยากให้พ่อกับแม่รู้ พี่สาวจอมแสบ จริง ๆ

อีกตอนคงจบแล้วใช่ไหมครับ น่ารักดีนะครับ เรื่องนี้ ตอนแรกนึกว่าไผ่จะมาเป็นสะใภ้บ้านนี้

ไหง กลับกลายมาเป็นน้องเขย เชนก็นะ อยู่ ๆ ก็มาหลุดอ่อนแอตอนหลัง ๆ ซะได้ แต่ก็น่ารักทั้งคู่ครับ 555
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: ★L'Hôpital ที่ 28-01-2008 02:13:31
เอ่อพี่แจนวางแผ่นได้แสบนะเนี่ย  :m12:
แต่ก็คงทางสะดวกแล้วหละ เชนกับไผ่จะได้สวีทกันแล้ว  :m4:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: Ex'ecuzě ที่ 28-01-2008 19:43:59
โอ้ววว
ม่ะได้มานาน
แผนสุดๆ ชอบๆ

ปล. คิดถึงน้าค้าบคนแต่ง อิอิ :m13:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: ask ที่ 29-01-2008 23:35:39
ไผ่พับเสื้อตัวสุดท้ายลงกระเป๋า เขากำลังเก็บเสื้อผ้าของเขา

"เอ้อ ไผ่ ฉันเจออัลบั้มภาพ" เสียงเชนแว่วมาจากนอกห้อง

"ไม่เอาหรอก ทิ้ง" ไผ่ตอบ ดวงตาสำรวจหาข้าวของจำเป็นที่น่าจะเหลืออยู่ในห้องนอน

"ทิ้งรูปเหรอ" เชนถามเสียงสูงราวกับไผ่บอกให้โยนทองลงทะเลลึก "ไม่เอาน่าไผ่...ถึงจะเป็นแค่รูปเล็ก ๆ มันก็เป็นความทรงจำนะ"

 เจ้าของอัลบั้มภาพไม่ได้ตอบ เขายกกระเป๋าเสื้อผ้าออกมานอกห้อง เห็นเชนกำลังนั่งเปิดอัลบั้มภาพดูอยู่บนพื้น "ในนั้นมีภาพอะไรบ้างล่ะ"

"สุดยอดเลยแฮะ" คนนั่งอยู่บนพื้นเอ่ยปากชม ตามองรูปภาพของเด็กชายตัวผอมแห้งกอดกับผู้หญิงคนหนึ่ง "นี่รูปนายตอนเด็กเหรอ หน้าเหมือนแบมมากเลยนะ...แต่ผอมไปหน่อย นี่คงเป็นแม่นายสินะ สวยจัง"

"อ๋อ ใช่ นั่นฉันถ่ายไว้ตอนราว ๆ เก้าสิบขวบมั้ง" ไผ่ชำเลืองมามอง เขากำลังค้นกองหนังสือที่ตั้งเป็นกอง ๆ ไว้บนพื้น เพื่อแยกว่าเล่มไหนจะเก็บ จะทิ้ง

"ว่าแต่ตอนนี้แม่นายไปอยู่ไหนล่ะ" เชนถาม

"แม่มีชู้หลังจากฉันพาแบมหนีออกจากบ้าน" ไผ่บอก สีหน้าไม่แสดงความรู้สึกอันใด "พ่อกับแม่หย่ากันตอนฉันอายุ 15 เพราะพ่อจับได้ว่าแม่ไปมีกิ๊ก แล้วแม่ก็ย้ายไปอยู่กับสามีใหม่ที่ออสเตรเลีย แม่ติดต่อกับฉันบ้างนาน ๆ ที แต่ก็ไม่ได้คุยกันหลายเดือนแล้ว"

เชนกัดริมฝีปาก ชีวิตของไผ่นั้นมีเรื่องสาหัสเข้ามามากจริง ๆ เขาผ่านมันมาได้อย่างไรกันนะ

"ฉันไม่ต้องการความเวทนาจากใคร" จู่ ๆ ชายหนุ่มผู้มีอดีตเลวร้ายก็เอ่ยขึ้น "อดีตก็คืออดีต สำคัญตรงที่ว่าฉันอยู่รอดมาได้จนถึงวันนี้..."

เชนไม่ได้พูดอะไร เขาไม่คิดเลยว่าไผ่จะคิดได้แบบนี้ ทั้ง ๆ ที่ครั้งแรกที่เชนเห็นนั้น เขานึกว่าชายหนุ่มจะเป็นพวกที่จมดิ่งอยู่แต่กับอดีตของตนเอง

"...นายไปนั่งรอแบมเหรอ ทุกเย็นที่ริมหาดทรายน่ะ" เชนตัดสินใจเอ่ยถาม

"ยังไม่ชัดอีกหรือไง" ไผ่ยกกองหนังสือที่เลือกจะเก็บไว้ใส่ลังใหญ่ลังหนึ่ง "เรื่องโรคร้ายนั่นก็เหมือนกัน ฉันกุมาว่าฉันเป็นโรคที่จะต้องอยู่ใกล้ชิดกับทะเลเพราะเรื่องแบมนี่แหล่ะ ฉันพยายามจะตามหาน้องสาวทันทีที่เป็นไปได้ อยากรู้ว่าน้องอยู่ยังไง มีความสุขดีไหม แต่มันคงไม่จำเป็นแล้วล่ะ ตอนนี้ฉันเป็นอิสระแล้ว"

"ความจริงนายน่าจะเจอแบมนะ ถ้านายไปรอที่หาดทรายทุกวัน" เชนบอก ลุกไปช่วยไผ่ขนลังไปขึ้นรถกระบะที่ยืมแพรวามา "แบมน่ะ ไปทะเลทุกวันเลย ไปเก็บขยะไง"

"พ่อกับแม่ไม่ชอบทะเล แล้วแม่ก็ไม่ยอมปล่อยให้ฉันคลาดสายตาตั้งแต่แบมหายไปจากบ้าน" ชายหนุ่มใช้มือปาดเหงื่อบนหน้าออก

"อย่าทำแบบนั้นสิ เดี๋ยวสิวก็ขึ้นหรอก" เชนร้อง ดึงมือไผ่ออก แล้วเอาผ้าเช็ดหน้าของตัวเองยื่นให้ไผ่ "เอ้า ใช้นี่เช็ด คราวหลังหัดพกผ้าเช็ดหน้าบ้างนะ"

ไผ่มองเชนอย่างอัศจรรย์ใจ "นายพกผ้าเช็ดหน้าด้วยเหรอ"

"พกแล้วทำไมล่ะ" เชนถามซื่อ ๆ "ก็พี่แจนกับแม่บังคับให้ฉันพกนี่ ฉันก็แค่ทำตามคำสั่งเท่านั้นเอง"

"อ๋อ..ดีจังนะ มีคนคอยบังการชีวิตเนี่ย" ไผ่เปรยแล้วรีบเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเชนทำหน้าเสีย "เช็ดให้ฉันหน่อยสิ" ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ๆ เชน

"อ๊ะ มือก็มีนี่ ทำไมไม่ทำเองล่ะ" เชนถอยหนีโดยอัตโนมัติ มือยังยื่นผ้าให้ไผ่ซึ่งคุกคามเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ ไผ่ซึ่งตัวใหญ่กว่าแทบจะอยู่ในท่ายืนคร่อมเชน

"เอาน่า อยู่กันสองคน" ไผ่อมยิ้ม แล้วจับมือเชนที่กุมผ้าเช็ดหน้าอยู่ซับหน้าให้เขา

"เช็ดให้ก็ได้ แหม..แค่นี้มาทำเป็นอ้อน" เชนเริ่มเช็ดให้ไผ่ "เฮ้ย เอามือออกไป"

ไผ่ยังไม่ยอมปล่อยมือ เขายิ้มกวน ๆ "เอาออกไป อย่ามาจับ ฉันเช็ดไม่...อะ..."

ไม่รู้ว่าไผ่เลื่อนมืออีกข้างมาโอบเขาไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เชนก็ถูกไผ่จูบเข้าอีกจนได้

....................................*

ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านเจ้าค่ะ

ฉากจูบบ่อยไปรึเปล่านะ - -" ไม่มีประสบการณ์เลยเรา

แปลก ๆ ตรงนี้น่ะครับ

อ้างถึง
"พี่คงต้องไปแล้วล่ะ รถออกตอนสิบเอ็ดโมง" เธอดูนาฬิกา อีกครึ่งชม.จะถึงเวลา "เลทไม่ได้ ไปรถไฟ ดูแลแฟนแกให้ดี ๆ นะ พี่จะกลับมาต้อนรับน้องเขยให้ได้" แจนสัญญา เธอโบกมือให้ไผ่แล้วออกไปจากห้อง ไผ่ได้ยินเสียงพ่อกับแม่ของเชนออกจากบ้านไปส่งแจนที่สนามบินด้วย ความเงียบของบ้านทำให้เขารู้ว่า ตอนนี้เหลือเขากับเชนอยู่ในบ้านกันแค่สองคน...



แปลกยังไงเหรอคะ ชี้นำผู้น้อยด้วย :m13:

ปล. ฟ้าจะไปเข้าค่ายลูกเสือถึงวันเสาร์ คงได้อัพอีกทีหลังวันเสาร์นะคะ
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: myLoveIsYOu ที่ 29-01-2008 23:52:57
แบบว่าในประโยคแรกบอกว่า "ไปรถไฟ"

แต่ในประโยคถัดมาบอก ไปส่งที่ "สนามบิน"

เหมือนมันดูขัด ๆ กันอยู่น่ะครับ ไม่รู้ว่าผมเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า

 :m23: :m23: :o8:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 30-01-2008 17:07:03
หุหุ   :o8: :o8:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: ★L'Hôpital ที่ 30-01-2008 23:14:17
มารอไผ่เผด็จศึกเชน  :o8: :o8:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: มูมู่น้อย ที่ 01-02-2008 05:40:15
น่ารักดีจ้า  ไผ่กับเชน :m1:

พี่ว่าผูกเรื่องดีนะ  ชอบที่สามารถทำให้เรื่องราวกระจ่างออกมาได้ทีละนิดๆ ภาษาดี  ชอบคะ   o13
รออ่านต่อนะ

ปล  อ่านตอนที่ไปรถไฟกับ ไปส่งที่สนามบินแล้วงงเหมือนกันเลย 55
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: ask ที่ 02-02-2008 15:03:26
กลับมาแล้วค่ะ

แบบว่าในประโยคแรกบอกว่า "ไปรถไฟ"

แต่ในประโยคถัดมาบอก ไปส่งที่ "สนามบิน"

เหมือนมันดูขัด ๆ กันอยู่น่ะครับ ไม่รู้ว่าผมเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า

 :m23: :m23: :o8:

 :m30:

หลุดจนได้ ให้ตายสิ

เดี๋ยวแก้ให้ค่ะ คือตอนแรกกะจะให้ไปทางเครื่องบิน แต่หนูไม่เคยไปเชียงใหม่ เลยไม่รู้ว่าที่นั่นมีสนามบินรึเปล่า - -" แต่เชียงใหม่เป็นจังหวัดใหญ่น่าจะมีรถไฟ พอเปลี่ยนก็เปลี่ยนไม่หมด ทำคนอ่านงงซะงั้น ขอโทษค่า ><

น่ารักดีจ้า  ไผ่กับเชน :m1:

พี่ว่าผูกเรื่องดีนะ  ชอบที่สามารถทำให้เรื่องราวกระจ่างออกมาได้ทีละนิดๆ ภาษาดี  ชอบคะ   o13
รออ่านต่อนะ

ปล  อ่านตอนที่ไปรถไฟกับ ไปส่งที่สนามบินแล้วงงเหมือนกันเลย 55

ขอบคุณค่ะ

เดี๋ยวจะแต่งตอนจบมาลงนะคะ อาจจะห้อยด้วยตอนพิเศษ (ซึ่งน่าจะเป็นเรื่องของน้องแบม)
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: Ex'ecuzě ที่ 02-02-2008 15:06:07
^
^
^
^
^
จิ้มๆน้องฟ้า

อย่าเอาเศร้านะคับน้องฟ้า

ช่วงนี้ผมยิ่งเฟลๆอยู่  :sad2:
หัวข้อ: Re: ริมทราย(จบ)
เริ่มหัวข้อโดย: ask ที่ 07-02-2008 23:09:38
การมีความรักเป็นสิ่งสวยงาม... ไผ่กับเชนกำลังเรียนรู้ประโยคนี้ไปพร้อม ๆ กัน

สองวันหลังจากที่ไผ่ย้ายเข้าบ้าน แจนก็กลับเชียงใหม่ไปอยู่กับสามีซึ่งโทรมาถามบ่อยขึ้นเรื่อย ๆ ว่าเมื่อไหร่จะกลับมา (เชนกับไผ่แอบหัวเราะลับหลังอยู่บ่อย ๆ เวลาแจนถูกคนรักโทรมาจิก)

"อะไรก็ไม่รู้" พี่สาวทำหน้าเหมือนเด็กเล็ก ๆ ถูกขัดใจ "แค่ลงใต้มาเยี่ยมพ่อแม่สองสามอาทิตย์ก็จิกซะยังกะชั้นจะไปตาย มันอะไรกันนักกันหนา"

ถึงกระนั้นเธอก็จัดกระเป๋าเตรียมขึ้นเหนือ แม้ปากจะบ่นพึมพำ ๆ แต่เธอก็ยิ้มอย่างอิ่มเอมตลอดเวลาเลยทีเดียว(บางครั้งดูเหมือนไม่รู้ตัวเสียด้วย)

ทางด้านแพรวานั้นก็ยังโทรมาเสนองานให้ไผ่อยู่ไม่ขาด ดูเหมือนเธอจะเป็นห่วงสุขภาพการเงินของไผ่เสียเหลือเกิน แน่นอนหญิงสาวไม่ได้บอกว่าการที่เธอโทรมานั้นต้องแอบคู่หมั้นของเธอ เพราะมันจะทำให้เขาอารมณ์เสียทุกครั้งที่เห็นเธอโทรคุยกับใคร นั่นเป็นเหตุผลที่เธอมาหาเชนกับไผ่น้อยลงทุกที

เรื่องของไผ่ถูกถ่ายทอดให้แพรวารู้ผ่านทางแจนแล้ว

"ไผ่อยากลองบริหารบริษัทดูไหมคะ" แพรวาถามทางโทรศัพท์ "คุณจบบริหาร น่าจะเหมาะกับงานนี้นะคะ แล้วก็เป็นบริษัทในตัวจังหวัด ไม่ห่างทะเลด้วย คิดว่าไผ่น่าจะชอบ"

ไผ่ถอนหายใจ รู้สึกเหนื่อยกับการตามตื้อของหญิงสาว และไม่มีเหตุผลอะไรจะต้องปฏิเสธอีกแล้ว "ตกลงครับ ผมจะลองดู ถ้าไม่เป็นการรบกวนแพร"

ไผ่คาดว่าการว่างงานจะช่วยให้เขามีเวลามากขึ้นที่จะสืบเรื่องน้องสาว แม้จะไม่มีเบาะแสใด ๆ เลยที่แสดงว่าเขาเคยมีน้องสาว แม้แต่ทะเบียนเกิดก็ถูกพ่อเผาทิ้งไปตั้งแต่ไผ่ยังจำชื่อน้องไม่ได้ จะให้ไปจ้างนักสืบก็กระไรอยู่ เขาจึงต้องลงมือสืบเองทั้งหมดตั้งแต่มีโอกาสเฉียดเข้าใกล้ทะเล

อีกอย่าง งานบริหารก็เป็นงานที่ไผ่ไฝ่ฝันมานานแล้ว

แพรวาดีใจ เธอไม่คิดว่าจะได้รับคำตอบรับอย่างง่ายดายเช่นนี้จากคนที่บ่ายเบี่ยงมาตลอด

"แล้วถ้าผมรับงานนี้...หวังว่าคงไม่มีใครต้องตกงานนะครับ" ไผ่กังวลว่าการที่เขารับงานจากแพรจะเป็นการทำให้เธอปลดพนักงานบางคนออก

"ไม่หรอกค่ะ" แพรวาตอบ "ตำแหน่งนั้นเป็นของแพรเองค่ะ"

ไผ่ตกใจเมื่อได้ยินดังนั้น นี่เขากำลังจะแย่งตำแหน่งจากหญิงสาวคนนี้น่ะหรือ

"แพรกำลังจะลาออกแล้วล่ะค่ะ กำลังหาคนมาทำต่ออยู่พอดี" เธอพูดต่อก่อนที่ไผ่จะมีโอกาสบอกปฏิเสธ "แพรกำลังจะไปอยู่อังกฤษกับรุจ... เขามาอยู่ไทยนานแล้วน่ะค่ะ บอกว่าจะไม่กลับด้วยถ้าแพรไม่ไปกับเขา ขืนอยู่ต่อไปเสียการเรียนหมด..."

..หวงกันจริง ๆ นะ...ไผ่คิดยิ้ม ๆ

"คิดว่า..ไผ่มาฝึกงานสักสองสามเดือนกับคุณพ่อน่าจะชินกับงานพอจะทำต่อเองได้แล้วล่ะค่ะ พรุ่งนี้มาที่บริษัทแพรสิคะ เดี๋ยวแพรไปรับ"

"ขอบคุณครับ แล้วแพรจะไปเมื่อไหร่ครับ" ไผ่เปลี่ยนเรื่อง "ผมอาจจะไปส่ง"

"ดีใจจังเลยค่ะ" แพรบอก "ยังไม่มีกำหนดแน่นอนหรอกค่ะ แต่คงเป็นหลังวาเลนไทน์"

อา..วาเลนไทน์

ปีนี้...วันแห่งความรักคงไม่ไร้ความหมายสำหรับเขาเสียทีเดียวหรอก

...............................................*

เชนรับโทรศัพท์ที่ส่งเสียงตั้งแต่เช้า แจนโทรมาจากเชียงใหม่

"มีอะไรพี่" เชนถาม

"อื้ม...แกช่วยหาเข็มถักนิตติ้งให้หน่อยสิ อยู่ในห้องพี่น่ะ" แจนสั่งผ่านสายโทรศัพท์ "ส่งมาให้พี่ที ไว ๆ ด้วยนะ"

"โหย พี่แจน" เชนโอด "จะหาไปทำไม ซื้อใหม่ไม่เร็วกว่าเหรอ ส่งไปกว่าจะถึงก็สองสามวันแน่ะ ทางนั้นก็น่าจะมีขายนี่นา"

"ไม่ได้ย่ะ พี่กลับบ้านไปเพื่อไปเอาเข็มถักอันนั้น" แจนบอกเสียงจริงจัง "ถ้าไม่ใช่เข็มอันนั้นพี่ไม่ถัก เพราะพี่ใช้เข็มอันนั้นถักให้แฟนทุกปี"

"ดันลืม" น้องชายล้อ

"ไม่ต้องมาทำเสียงแบบนั้นเลยนะ เพราะเรื่องแกกับไผ่น่ะแหล่ะ มันทำให้ฉันตื่นเต้น" แจนว่า "ดูสิ น้องชายจะลงจากคานทั้งที ต้องเชียร์ ๆ ลืมเรื่องอื่นไปหมดเลย"

"เง้ย คง คานอะไรพี่ ผมพึ่ง 25 เอง"

"ตั้ง 25 ต่างหากล่ะ ใคร ๆ เขาก็หาฟงหาแฟนได้หมดแล้วอายุปูนนี้"

คนอายุน้อยกว่าแกล้งทำเสียงโกรธ ๆ "เดี๋ยวก็ไม่ส่งไม้นิตติ้งไปให้ซะเลย" เชนหัวเราะเมื่อได้ยินเสียงแจนโวยวายผ่านสาย

เชนวางสายโทรศัพท์

ความรักเนี่ย...เปลี่ยนพี่แจนสาวมั่นเป็นคนละเอียดอ่อนขนาดนี้ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ...

ชายหนุ่มมองไปยังรูปน้องสาวที่ไผ่เอามาวางไว้ทั่วบ้านแล้วรำพึงออกมาเบา ๆ

"อยากจะอยู่ข้าง ๆ พี่ชายแท้ ๆ สักครั้งไหมหึ แบม"

...............................................................*

ไผ่เริ่มฝึกงานที่บริษัท ทำให้เขาได้เจอกับแพรวาบ่อยขึ้น และได้เจอพ่อของแพรซึ่งเป็นนักธุรกิจใหญ่ที่ดูเคร่งขรึม และสง่ามาก ร่างสูงใหญ่ของเขาทำให้ไผ่เกรงใจตั้งแต่แรกเห็น แต่แล้วเขาก็ได้รู้ว่าพ่อของแพรไม่ได้เครียดอย่างที่ไผ่คิด เขาเป็นกันเองมากทีเดียว และดูจะพอใจในฝีมือการทำงานของไผ่ที่พัฒนาได้อย่างรวดเร็ว ไผ่ได้รับเงินเดือนทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ทำอะไรเลย

"เอ่อ อย่าดีกว่าครับ" ไผ่ปฏิเสธ แต่เจ้านายใหม่ของเขายัดเงินใส่มือให้

"เบี้ยเลี้ยงเดือนแรก สำหรับความตั้งใจในการทำงาน" พ่อของแพรไม่ฟัง เขาไม่รับเงินคืน

ไผ่รู้ทันทีว่าแพรได้นิสัยชอบยัดเยียดความสุขให้คนอื่นมาจากใคร

.................................*

"สุขสันต์วันวาเลนไทน์" เชนบอกไผ่แทนคำอรุณสวัสดิ์ตามปกติ "มานี่สิ ฉันจะให้ดูอะไร"

เชนพาไผ่เข้าไปในห้องนอนของเขาซึ่งก็เป็นห้องทำงานขนาดเล็กในตัว ไผ่มองไปรอบห้องและเห็นสิ่งที่เชนอยากให้ดู

เบื้องหน้าไผ่ตอนนี้คือขาตั้งกระดานวาดภาพแบบศิลปินที่ไม่รู้ว่าเชนไปเอามาจากไหน บนกระดานโดนผ้าสีขาวบังไว้ราวกับจะปิดบังภาพที่เจ้าของวาดเอาไว้

"อ่ะ...นี่อะไรเหรอ..." ไผ่ถามอย่างแปลกใจ

"ของขวัญวันวาเลนไทน์" เชนเกาแก้ม "ไม่รู้ว่านายจะชอบรึเปล่านะ...แต่ฉันอยากจะทำให้จริง ๆ"

ไผ่เดินเข้าไปใกล้ ๆ เอื้อมมือไปดึงผ้าบังตาออก แล้วชะงักด้วยภาพวาดที่เห็น

ภาพที่เชนวาดนั้นเป็นภาพเหมือนของตัวเขาเอง...เพียงแต่ในภาพไม่ได้มีเขาแค่เพียงคนเดียว ยังมีเด็กหญิงอายุ 10 ขวบ หน้าตาน่ารักน่าชังยืนอยู่ข้าง ๆ ตัวเขาในภาพกำลังหยอกล้อเล่นหัวกับเด็กหญิงอย่างสนุกสนาน ฉากเบื้องหลังนั้นเป็นริมหาดเล็ก ๆ ที่ไผ่จำได้ทันที

ภาพนั้นดูมีชีวิตชีวามาก

"ฉันทำได้ดีที่สุดแค่นี้แหล่ะ นานแล้วที่ไม่ได้วาดภาพเหมือน แล้วมันก็ไม่มีแบบให้วาดด้วย...นายก็รู้น..." เชนถูกดึงเข้าไปหาไผ่อย่างไม่ทันตั้งตัว ร่างบาง  ๆ ของเขาเซถลาเข้าไปในอ้อมกอดของไผ่อย่างง่ายดาย

"ไม่ต้องพูดอะไรหรอก" ไผ่บอก ส่งสายตาอ่อนโยนให้ "มันเป็นของขวัญที่ดีที่สุดเท่าที่ฉันเคยได้รับในชีวิตนี้แล้วล่ะ"

"อื้ม..." เชนกัดริมฝีปาก หลบสายตาที่ทำให้เขาหวั่นไหว

"นายตั้งชื่อภาพนี้หรือเปล่า"

"ริมทราย" เชนบอกอุบอิบ "มันเป็นชื่อที่แบมตั้งให้ที่นั่นก่อนตายน่ะ ฉันไม่ค่อยชอบหรอก แต่ก็ตามใจน้องตลอดน่ะ"

"ฉันชอบชื่อนี้นะ" ไผ่ยิ้มให้เชน "ฉันอยากให้อะไรนายด้วย วาเลนไทน์ทั้งที"

เขาเดินไปหยิบตะกร้าใส่ช็อกโกแลตยี่ห้อต่าง ๆ เต็มเปี่ยมออกมา ตะกร้านั้นถูกตกแต่งด้วยกุหลาบสีแดงหลายดอก

มันดูสวยงามไร้ที่ติ

ไผ่ยิ้มให้เชน แล้วรอยยิ้มของเขาก็เลือนหายไปเมื่อเห็นสีหน้าซีด ๆ ของเชน

"เป็นอะไรไปเหรอ เชน" ไผ่ถาม

เชนยิ้มแหย ๆ ให้คนรัก "มันก็น่ากินดีหรอกนะ...แต่ไผ่ นายเคยได้ยินโรคแพ้ช็อกโกแลตรึเปล่า???"











~จบ~




คิดว่าไม่ค่อยสวยเท่าไหร่ ดูเหมือนอะไร ๆ จะรั่วอยู่หลายจุด ปิดเทอมแล้วจะมาอุดรอยรั่วแล้วกันนะคะ

ไม่รู้เฉลยปริศนาหมดรึยัง อะไรยังไม่เคลียร์บอกคนเขียนค่ะ จะมาเคลียร์ให้


ช่วงนี้ขอปลีกวิเวกอ่านหนังสือเตรียมสอบค่ะ ลาลับ ลาก่อน...~ เดือนหน้าเจอกันค่ะ




คนเขียน - ลากร่างหมดสภาพขึ้นเตียงนอน
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 07-02-2008 23:32:21
จบแล้วเหรอ  :a5:  :a5:
ทำไมจบเร็วจัง ไม่มีฉากหวานๆ หน่อยเหรอ  :oni2: :oni2:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: myLoveIsYOu ที่ 08-02-2008 00:06:38
อ่าจบซะแร้ว ขอบคุณนะคร๊าบบบ น่ารักจัง เชนแพ้ช๊อคโกแลต  :o8: :m4:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: KriT_SuN ที่ 08-02-2008 15:45:54
 :o8: แอบขำตอนจบครับ 555 เชนแพ้ชอคโกแลต
หัวข้อ: Re: ริมทราย (จบ)
เริ่มหัวข้อโดย: BICHA ที่ 10-02-2008 20:38:46

     ขอบคุณค๊าบ ทั้งเศร้า ทั้งซึ้ง  และอีกหลายอารมณ์
หัวข้อ: Re: ริมทราย (จบ)
เริ่มหัวข้อโดย: ^AugusZaa^ ที่ 11-02-2008 00:58:37
อ่านไม่หมด หรือเปล่าไม่แน่ใจนะคับ

คือ ว่า ยังไม่รู้ว่าแบมตายเพราะอะไรอะคับ

หรือ เคยมีคนถามแต่ตอบไปแล้ว ยังไงก็รบกวนอีกทีนะครับ
หัวข้อ: Re: ริมทราย (จบ)
เริ่มหัวข้อโดย: Ex'ecuzě ที่ 11-02-2008 11:30:21
จบน่ารักดีอ้ะน้องฟ้า อิอิ
ชอบๆๆๆ เก่งจางเรยนะเนี่ย  :m4:
หัวข้อ: Re: ริมทราย (จบ)
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 11-02-2008 13:09:39
55555555
จบแบบแพ้ช็อคโกแลตซะงั้น
่ส่งมาให้ผมหล่ะกัน ผมชอบ อิอิ
แต่สงสัยผมอาจจะแพ้ช็อคโกแลตด้วยป่าวหวา
กินแล้วหน้ามันชอบแพ้แดงๆ

 :m21: :m21: :m21: :m21:

ท่าจะสงสัยก็ตรงที่ดูตอนแรกๆเหมือนเชนจะเป็นพระเอก ผู้ใหญกว่าไผ่มาตลอด

แต่ทำไมตอนจะจบๆๆ กลายเป็นว่าไผ่รุกเชนก่อนเสมอหนอ
คริคริ
 :oni2: :oni2: :oni2:
หัวข้อ: Re: ริมทราย (จบ)
เริ่มหัวข้อโดย: naja ที่ 11-02-2008 20:46:14
จบเร็วจังซะงั้น แต่ก้อน่ารักดีนะ ขอบคุณค๊าบบ :pig4:
หัวข้อ: Re: ริมทราย (จบ)
เริ่มหัวข้อโดย: Turn_righT ที่ 11-02-2008 22:26:43
เพิ่งจะตามมาอ่าน สงสัยจะช้าไปนิดส์  :m23:
จบได้น่ารักมากเลย   :m1: ขอบคุณนะคะสำหรับเรื่องน่ารักๆ แบบนี้  :pig4:
หัวข้อ: Re: ริมทราย (จบ)
เริ่มหัวข้อโดย: ★L'Hôpital ที่ 11-02-2008 23:55:58
มาขำตอนสุดท้ายอะ นายเชนเป็นโรคแพ้ช็อคโกแลคซะงั้นเลย  :m23:
หัวข้อ: Re: ริมทราย (จบ)
เริ่มหัวข้อโดย: baros ที่ 17-02-2008 21:11:04
 :m25:สำลักความสุขตายแน่เลย
หัวข้อ: Re: ริมทราย (จบ)
เริ่มหัวข้อโดย: Plabu ที่ 22-03-2008 20:51:04
อืม :sad2:

น่าสงสารหนูแบมอ่ะ :sad2: :o12: o7

ตายตั้งแต่อายุยังน้อง o7

แต่ไม่เป็นไร o7

เพราะในที่สุดหนูแบมก็ได้เจอพี่ชายถึงแม้จะเป็นเพียง :sad2: :m15:

วิญญาณก็ตาม :m15:

อิอิ :m4:

คู่รักพี่ชายทั้งสองของแบม :m4: :oni1:

น่ารักอ่ะ :o8: :oni1:

ชอบๆ :m25: :m1: :mc4:

 :bye2:
หัวข้อ: Re: ริมทราย (จบ)
เริ่มหัวข้อโดย: Mp_qM ที่ 17-04-2008 00:55:53
ขอบคุณมากนะครับ

ฮะฮะ

ผมไม่เคยได้ยินนะโรคแพ้ช็อคโกแลต

เคยได้ยินแต่โรคแพ้ใจ
หัวข้อ: Re: ริมทราย (จบ)
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 17-04-2008 23:49:56
รีไรท์ยังเนี้ย?
หัวข้อ: Re: ริมทราย (จบ)
เริ่มหัวข้อโดย: Lacus ที่ 15-05-2008 00:38:24
เรื่องหวานๆ น่ารักดีค่ะ  น่าเสียดายสั้นไปหน่อย  :pig4:
หัวข้อ: Re: ริมทราย (จบ)
เริ่มหัวข้อโดย: kijah ที่ 21-05-2008 21:12:23
น่ารักดีค่ะ
สงสารน้องแบมจังเลย
แต่ว่ายังไม่ทราบเลยว่า
น้องแบมเสียเพราะอะไร
หรือว่าอ่านข้ามตอนไหนอ่ะเนี่ยย
เฉลยทีค่า :a11:
หัวข้อ: Re: ริมทราย (จบ)
เริ่มหัวข้อโดย: punchnaja ที่ 04-03-2009 03:20:06
สนุกจังเลยค่ะ

ชอบ

เหมือนแบมเป็นตัวเชื่อมให้ทั้งคู่มาพบกันเลยเนอะ  น่ารักจริงๆ เขียนดีนะคะ อ่านไหลลื่นมากเลย อยากอ่านเรื่องอื่นจัง เคยเขียนเรื่องอื่นไหมคะ???

อยากอ่านตอนพิเศษด้วย อิๆ
หัวข้อ: Re: ริมทราย (จบ)
เริ่มหัวข้อโดย: OhJa ที่ 16-01-2010 12:53:42
สนุกดีค่ะ  เรียบง่ายแต่ก็สนุก
ซึ้งใจกับเรื่องของน้องแบมอ่ะ  :monkeysad:
หัวข้อ: Re: ริมทราย (จบ)
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 16-01-2010 14:30:48
 o13 o13

เปนเรื่องที่อ่านแล้วยิ้มได้อ่ะ
มันน่ารักมาก ๆๆๆ เลย
หัวข้อ: Re: ริมทราย (จบ)
เริ่มหัวข้อโดย: kny ที่ 16-01-2010 20:47:49
 :jul3: :jul3: :jul3:อ่าน ๆไปจบซะงั้น แต่อ่านแล้วบรรยากาศมันเหงายังไงไม่รู้ :jul1:
หัวข้อ: Re: ริมทราย (จบ)
เริ่มหัวข้อโดย: Ottomechan ที่ 18-01-2010 01:22:20
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆค่ะ

 :3123:
หัวข้อ: Re: ริมทราย (จบ)
เริ่มหัวข้อโดย: maew189870 ที่ 25-01-2010 13:23:35
เรื่องนี้ก็น่ารักนะคับ
เป็นกำลังใจให้เขียนเรื่องต่อไปนะคาบบบบบบบบบบบ





 :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
หัวข้อ: Re: ริมทราย (จบ)
เริ่มหัวข้อโดย: mascot ที่ 25-01-2010 23:44:21
thank จร้า o13
หัวข้อ: Re: ริมทราย (จบ)
เริ่มหัวข้อโดย: chae ที่ 27-01-2010 17:43:22
อ่า........เป็นเรื่องที่ดีมากเรืองนึงเลยทีเดียว

ในเนื้อเรื่องนั้นสะมผัสได้ถึงบรรยากาศของความเหงา หว่าเห่วของไผ่ได้ดีจริงๆ

เนื้อเรื่อง soft มากกก ประใจสุดๆ ชีวิตไผ่ชั่งรนทดเรียกน้ำตาจริงคะ

ถึงจะไม่ใช่เรื่องที่ฮามากนัก ถึงจะไม่หวานมากไป แต่มันก็ยีงแอบมีให้ลุ้นๆเลยว่าไผ่จะบอกรักเชนตอนไหน

โดยรวมแล้ว เป็นเรื่องที่ประทับใจนะคะ
หัวข้อ: Re: ริมทราย (จบ)
เริ่มหัวข้อโดย: jeabjoong ที่ 27-03-2010 18:29:55
 :pig4:ขอบคุณที่แต่งเรื่องน่ารักๆมาให้อ่านนะคะ o13 :bye2:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: sang som ที่ 07-10-2010 18:28:26
เรื่องนี้น่ารักมากๆเลยชอบจังแต่ว่าจบแล้วหรอกำลังสนุกเลย :serius2:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: Rina ที่ 08-10-2010 04:26:07
55555+ จบแบบขำๆ โรคแพ้ช็อกโกแลต
ขอบคุณคนแต่งนะคะที่แต่งเรื่องน่ารักๆมาให้อ่านค่ะ
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: MyTeaMeJive ที่ 11-10-2010 14:27:48
แพ้ช็อกโกแลตเหรอ
ส่งมาทางนี้ได้เลย
รับไม่อั้น
5555
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: DeJavu~ ★ ที่ 25-10-2010 14:21:30
55555+ จบแบบขำ

ๆ โรคแพ้ช็อกโกแลต

ขอบคุณคนแต่งนะคะที่แต่ง

เรื่องน่ารักๆมาให้อ่าน

แต่น่าเสียดายอ่า ไม่มีฉาก

อย่างว่า  :oo1: :oo1: :oo1: อิอิ
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: obab ที่ 23-04-2012 21:40:10
อบอุ่นที่สุดในสามโลกกก

 :กอด1: :L2:
ขอบคุณค่า
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: AB^Ton^ ที่ 18-11-2012 15:53:25
อดเลย ของอร่อย มาตายตอนจบ กรรม
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: pharm ที่ 02-12-2012 18:44:35
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ โอ๊ย น่ารักอ่ะ :o8:

จบได้น่ารักสุดๆเลย อิอิ

ขอบคุณคนเขียนนะคะ โอ๊ย น่ารัก :L2:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: AB^Ton^ ที่ 02-12-2012 18:46:36
เรื่องนี้ครบทุกรสชาติ จริง ๆ
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: Keane ที่ 06-12-2018 07:54:00
 :L2:
หัวข้อ: Re: ริมทราย
เริ่มหัวข้อโดย: mentholss ที่ 08-07-2021 12:01:22
 :-[