พิมพ์หน้านี้ - [เรื่องสั้น] : Waiting & Wedding : [20.12.54][Complete]
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: cn9095 ที่ 20-12-2011 21:02:49
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
-
มารอค่าาาาา
-
Waiting Wedding
(http://1.bp.blogspot.com/_D9MHGpsTloI/TLrqWoKWAyI/AAAAAAAAAA8/aW6edX-Dg_E/s320/3.jpg)
ชุดสีขาว
เขาใส่ชุดสูทสีขาว ทรงผมถูกเซ็ทเป็นทรงอย่างดี มองจากตรงนี้ เขาช่างดูหล่อเหลาราวกับเทพบุตร
เขาหันมายิ้มให้ผม
รอยยิ้มที่ทำให้ผมยิ้มตาม
“ไปกันเถอะ..ได้เวลาแล้ว”
ยื่นมือมาให้จับ
ฝ่ามือที่ใหญ่และอบอุ่นของเขา…
ผมหลับตา ซึบซาบความอบอุ่นนั้นลึกเข้าไปถึงหัวใจ
………………………….
…………………
เช้าวันนี้ทุกคนในบ้านตื่นเร็วเป็นพิเศษ
เห็นพ่อลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวใส่ชุดเต็มยศแบบที่ไม่ได้เห็นมานาน เช่นเดียวกับแม่ ที่หาชุดผ้าไทยดูหรูหราขึ้นมาใส่ ลุกขึ้นมาทำผมตั้งแต่เช้ามืด
พอแซวเข้าหน่อยก็บอกว่าชุดของจริงเตรียมไว้ใส่คืนนี้ นี้แค่อาหารเรียกน้ำย่อย
เป็นเช้าที่ทุกคนแจ่มใส รอยยิ้มและบรรยากาศแห่งความสุขกระจายไปทั้งบ้าน จนผมอดยิ้มตามไม่ได้
“เอ้า กาย ทำไมยังไม่แต่งตัวหล่ะลูก”
“เช้าไปหรือเปล่าครับแม่”
“ไม่เช้าไปหรอก แล้วทำไมลูกยังใส่ชุดนอนอยู่อีก วันนี้วันสำคัญเลยไม่ใช่หรือไง เร็วๆ รีบขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว ชุดแม่แขวนไว้อยู่หน้าตู้แล้ว แม่ให้เวลายี่สิบนาทีเท่านั้นนะ”
“แล้วเราจะไปไหนกันก่อนครับ”
“ไปทำบุญไง งานมงคลแบบนี้ต้องทำบุญเอาฤกษ์เอาชัยก่อนสิ”
“แม่ทำยังกับผมกับมันจะไปรบ”
“ชีวิตคู่ก็คือการออกรบนี่แหละ”
ผมยิ้ม ไม่ได้พูดอะไรต่อ
กลับไปที่ห้องนอนของตัวเอง พึ่งสังเกตเห็นว่าเสื้อผ้าที่แม่เลือกให้ถูกแขวนไว้หน้าตู้จริงๆ ทำอย่างนี้มาตั้งแต่ผมยังเด็ก จนตอนนี้อายุก็ใกล้จะขึ้นเลขสามเต็มทน ทุกอย่างก็ยังไม่เคยเปลี่ยน
กำลังจะเข้าไปอาบน้ำ มือถือก็ร้องดังขึ้นมา เปิดดูเมสเสจ ผมยิ้มตาม
‘รีบๆอาบน้ำนะ รออยู่’
ผมรีบส่งกลับไป เพราะรู้ดีว่าคนที่ส่งข้อความมานั้นใจร้อน รออะไรไม่ค่อยได้หรอก เดี๋ยวจะโมโห แล้วทำให้วันดีๆอย่างวันนี้ต้องหดหู่
‘กำลังจะไปอาบน้ำนี่แหละ’
‘ไปช่วยขัดให้เอาไหม? จะได้สะอาดทุกซอกทุกมุม’
ได้แต่ยิ้ม ไม่ได้ส่งตอบกลับไป รีบเข้าไปอาบน้ำ กวักน้ำเย็นๆขึ้นพรมหน้า เรียกความสดชื่นเข้าหาตัวเอง
เห็นตัวเองในกระจก
ไม่ได้เหลือเค้าโครงของวัยเด็กอีกต่อไป ตอนนี้ผมได้โตกลายเป็นผู้ใหญ่อย่างสมบูรณ์ มีหน้าที่การงานที่ต้องทำ ภาระมากมายที่ต้องรีบผิดชอบ
เห็นความสุขในดวงตาของตัวเอง..
ยิ้มตอบความคิดนั้น ยกมือขึ้นลูบกระจกอย่างเผลอไผล
วันนี้แล้วสินะ..
ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง…
อดไม่ได้ที่จะนึกถึงใบหน้าของอีกคนที่คิดว่ายังกำโทรศัพท์รอข้อความตอบกลับ
…………………………………
……………………….
“เอ้า มาสักที ปล่อยให้ผู้ใหญ่รอแบบนี้ได้ยังไง”
ยังไม่ทันจะเดินลงจากบันไดดีเลย ก็ได้ยินเสียงบ่นของแม่นำมาก่อน มองลงไปที่ชั้นล่าง เลยรีบยกมือไหว้ ครอบครัวอีกฝ่ายเขายกกันมาทั้งบ้านเสียแล้ว “ขอโทษด้วยนะครับที่ต้องปล่อยให้รอ”
“ไม่เป็นไรหรอก คนกันเอง ตื่นสายเหมือนเคยสิหนูกาย”
“ครับ”
ยิ้มตอบเขินๆ เห็นสายตาคุณแม่ของพฤกษ์มองมาเต็มไปด้วยความเอ็นดู ข้างๆมีชายหนุ่มคนนึงนั่งอยู่ กำลังกดมือถือยิกๆ พอเห็นว่าผมเดินลงมาก็เก็บมือถือลงไป ยังคงไว้ซึ่งรอยยิ้มบนใบหน้าไม่เปลี่ยน
“เร็วๆสิกาย ช้าอย่างนี้เดี๋ยวพี่ทิ้งนะ”
“ไปพูดยังงี้กับน้องเขาได้ยังไง!”
“ก็มันช้า ช้าอย่างนี้มากี่ปีแล้วแม่ ถามจริง ตั้งแต่อยู่ประถมจนตอนนี้จบทำงานก็ยังช้าไม่เปลี่ยน”
“พูดมากหน่ะพี่พฤกษ์” พอเดินไปใกล้ก็ถูกลากไปกอดคอ ได้กลิ่นที่คุ้นเคย เหลือบมองเสี้ยวหน้าของอีกฝ่าย เห็นรอยยิ้มอยู่บนใบหน้านั้น
ดีจัง…
ดีจังที่พี่มีความสุข…
บ้านพี่พฤกษ์เอารถตู้มารับ จึงพอที่จะพาสองครอบครัวไปทำบุญที่วัดได้พร้อมกัน พ่อผมก็นั่งคุยกับพ่อพี่พฤกษ์เหมือนเคย พอๆกับบรรดาแม่ๆที่ยังขุดเรื่องในอดีตของลูกมาคุยได้ไม่เปลี่ยน เห็นพี่พฤกษ์ยื่นหัวเข้าไปฟังด้วยตอนที่แม่แฉผม พอดึงตัวไว้ไม่ให้ฟังก็หันมายิ้มให้
“ทำไม พี่ก็รู้ทุกเรื่องอยู่แล้ว แค่อยากจะรู้เพิ่มแค่นี้ไม่ได้หรือไง”
“ไม่ได้ ผมไม่ให้ฟัง”
อีกฝ่ายยิ้ม ยิ้มอย่างยอมจำนน
เสื้อผ้าที่ใส่วันนี้เป็นสีเหลืองนวล สีโปรดของผม ดูก็รู้ว่ากำลังเอาใจกันสุดฤทธิ์
ยิ้ม ยิ้มออกมาจากความรู้สึก
นั่งติดกัน มือข้างหนึ่งจึงถูกดึงไปกุมไว้ ไม่ได้หันไปมองหน้าพี่พฤกษ์ที่เสหน้าหนีไปทางหน้าต่าง รับรู้เพียงความรู้สึกอบอุ่นที่มือ
ความอบอุ่นทางกาย…ที่ซึมลึกไปถึงในหัวใจ….
……………………
……………..
ทำบุญเสร็จในตอนเช้า ก็มาแวะกินมื้อกลางวันกันที่ร้านอาหารริมแม่น้ำ น่าเสียดายที่เวลามีน้อย ทุกคนจึงไม่ค่อยได้พูดกัน เพราะหลังจากนี้ก็ต้องรีบไปเตรียมงานที่โรงแรมกันแล้ว เห็นพี่พฤกษ์มองปลากระพงนึ่งซีอิ๊วมาหลายรอบแล้ว แต่ยังไม่ได้ตักไปกินซักที จึงตักไปให้
“ไม่ต้องตักให้ก็ได้”
“ผมเห็นพี่มองหลายครั้งแล้ว”
“ก็แค่มองเฉยๆ ไม่ได้อยากกินเท่าไหร่ กายกินไปเถอะ”
“ผมกินเยอะแล้ว”
“เยอะจริงๆด้วย” เห็นอีกฝ่ายหลุดหัวเราะ เลยเอามือตีเบาๆที่ต้นแขน ไม่อยากให้เจ็บ แต่แค่หยอกเล่นเท่านั้น “กินเยอะแบบนี้ระวังใส่สูทไม่ได้นะ”
“พี่ต่างหากที่ต้องระวัง”
“รีบๆกินไปเถอะหนุ่มๆ อย่าเล่นกัน เดี๋ยวไปไม่ทันละอายเขาแย่”
พวกผมพยักหน้า เหลือบมองหน้ากันและกัน
หัวเราะขึ้นมาอย่างไร้เหตุผล
อยากจะใช้ช่วงเวลาแบบนี้ไปด้วยกันนานๆ
ช่วงเวลาที่แสนมีความสุขแบบนี้
โทรศัพท์ดังคั่นขึ้นมา เห็นพี่พฤกษ์มองหน้าเจอ แล้วก็เหลือบหันมามองหน้าผม
ผมได้แต่ยิ้มตอบ พี่พฤกษ์จึงพยักหน้าแล้วเดินหลบออกไป
อากาศร้อนอบอ้าว ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้ม ดูเหมือนฝนจะตั้งเค้าตกเร็วๆนี้
เสียงหัวเราะ เสียงพูดคุยรอบๆตัวเริ่มเบาลงก่อนจะหายไปในความรับรู้
ได้แต่เฝ้ามองหลังแผ่นหลังนั้นอยู่ห่างๆ จดจำทุกรายละเอียดเก็บไว้ในความทรงจำที่แสนมีค่า…
………………………….
……………………
“เอ้า แขม่วพุงหน่อย”
“แม่ ผมก็บอกแล้วให้เอาใหญ่กว่านี้ไซส์นึง”
“ก็กายอยากกินเยอะเองทำไม แม่เตือนแล้วก็ไม่เชื่อว่ากินน้อยๆหน่อย”
“ผมหิวนี่น่า”
แม่ถอนหายใจ แต่ก็ยิ้มออกมาในที่สุด
“ลูกแม่โตป่านนี้แล้วหรอเนี่ย”
“ผมก็อยู่กับแม่ตลอด แม่ไม่รู้เลยหรือไง”
“นั่นสินะ…”
ตอนนี้ แม่ลูบหัวผมไม่ถึงแล้ว
ได้เห็นริ้วรอยที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆบนหน้าแม่ แล้วอดใจหายไม่ได้
เวลามันผ่านเร็วขนาดนี้เลยหรือ?
ยังจำได้ ที่วิ่งเล่นกับพี่พฤกษ์ตอนเด็กๆ หัวเราะด้วยกัน โกรธกันบ้าง แต่บางครั้งก็กอดกันไว้ในเวลาที่เสียใจ
เพราะมีพี่อยู่ข้างๆ ผมจึงมีกำลังที่จะก้าวเดินต่อมาจนถึงจุดนี้
เป็นสิ่งที่ยังไม่เคยได้พูดออกไป
“ไปหาพี่พฤกษ์เถอะลูก ติดกระดุมให้เรียบร้อยก่อนนะแล้วค่อยไป เดี๋ยวๆ แม่ว่าผมยังไม่ค่อยดีเลย”
“แม่ พอเถอะครับ เยอะไปแล้ว เดี๋ยวผมหล่อไปแล้วพี่พฤกษ์เขาไม่ยอม”
“พฤกษ์นี่ก็หวงลูกแม่เหลือเกินเลยนะ”
ผมได้แต่ยิ้มรับ
เป็นวันที่อยากจะยิ้มให้มากที่สุด เพราะวันนี้เป็นวันที่มีความสุขอยู่รอบตัวผมมากที่สุด
ทุกคนยิ้ม เฝ้ามองดูด้วยสายตาที่อบอุ่น
ใจเต้นแรง
รู้สึกหายใจลำบากนิดหน่อยตอนที่เดินไปตามทางเดินของโรงแรม พรมสีแดงตัดกับรองเท้าหนังสีดำเข้มของตัวเอง ขัดมันวาวจนคิดว่าน่าจะใช้ส่องแทนกระจกได้ไม่ต่างกัน
เสียงเหยียบของรองเท้ากลายเป็นเสียงทุ้มต่ำเพราะถูกพรมดูดเสียงไว้ เป็นเสียงเดียวที่ดังขึ้นในความวังเวง
หยุดที่หน้าห้องๆหนึ่ง ได้ยินเสียงพูดคุยดังออกมาจากข้างใน
เคาะเบาๆ ประตูก็เปิดออก
พี่พฤกษ์ยืนอยู่ตรงนั้น..
คนที่มาเปิดประตูให้ผมไม่เคยรู้จักมาก่อน น่าจะเป็นเพื่อนที่ทำงาน เห็นยืนอยู่ในนั้นหลายคน บางคนก็หันมามองผมแล้วยิ้มให้ ผมเดินเข้าไปด้วยความประหม่า
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นหืม?”
“ไม่รู้ดิ ผมตื่นเต้นมั้ง”
“อะไรกัน ป่านนี้แล้วยังมาตื่นเต้นอีก ไม่ปล่อยให้หนีกลับหรอกนะ”
“แหงหล่ะ ใครจะหนีกลับตอนนี้กัน แขกมาเต็มไปหมดแล้ว”
ดูท่าพี่พฤกษ์ก็จะตื่นเต้นไม่น้อย
ชุดสูทพอดีกับตัวพี่เขา ชุดสูทสีขาวสะอาด…ใบหน้าที่เกลี้ยงเกลาวันนี้ ทำให้ไม่อาจจะละสายตาจากพี่เขาได้เลย
นึกย้อนกลับไปถึงวันแรกที่เจอกัน
วันที่ได้เจอเด็กผู้ชายข้างบ้านคนหนึ่ง เตะบอลเข้ามาในบ้าน ทำกระถางต้นไม้แตกไปหลายใบ ผมที่ยืนอยู่หน้าบ้านจึงวิ่งไปเก็บลูกบอลให้ แต่ดันเหยียบถูกเศษแก้ว ร้องไห้แง
ก็มีแต่เสียงของพี่พฤกษ์ที่ดังเข้ามา ตะโกนเรียกคนในบ้านผม มือที่เกาะรั้วบ้านผมนั้นโยกไปมาเหมือนจะช่วยทำให้คนในบ้านรู้เร็วมากขึ้น
แม่วิ่งหน้าตาตื่นออกมา อุ้มผมที่มีแผลเข้าไปในบ้าน พ่อที่ออกมายืนดูก็ตกใจไม่แพ้กัน แต่ก็เดินออกไปเปิดประตูรั้วให้พี่พฤกษ์เข้ามาทั้งๆที่ไม่รู้จักกัน
พี่พฤกษ์นั่งอยู่ที่พื้นข้างโซฟา มองผมด้วยสายตารู้สึกผิด “เราขอโทษ เราผิดเองที่เตะบอลเข้าบ้านนาย เจ็บมากหรือเปล่า เราไม่ได้ตั้งใจ”
ได้ยินเสียงขอโทษไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง ร้องไห้จนหลับไปพร้อมกับเสียงนั้น ตื่นมาก็ยังเห็นพี่พฤกษ์ตาแป๋วมองอยู่ข้างๆ
ตั้งแต่วันนั้น..
ผ่านมากี่ปีแล้วนะ ไม่เคยจะจำได้สักที
พ่อแม่ของผมกับพี่พฤกษ์สนิทกันตั้งแต่ครั้งนั้น เราจึงเหมือนโตมาด้วยกัน
“พฤกษ์ ถึงฤกษ์แล้วนะ...”
พ่อเปิดประตู ยื่นหน้าเข้ามาบอก พี่พฤกษ์รีบเดินตรงไปทางประตูแต่ก็สะดุ้ง วกหันกลับมา “โทษทีๆ ลืมเราไปเลย พี่ตื่นเต้นไปหน่อย”
“ไปกันเถอะ..ได้เวลาแล้ว”
เสียงที่เหมือนปลอบประโลมผม ทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลาย…
มือนั้นยื่นออกมา
ผมมองมือนั้นที่ยื่นมาหาผม เงยหน้ามองพี่พฤกษ์ในเวลานี้ สายตาของพี่เขาเต็มไปด้วยความสุข จนรู้สึกได้
ผมยิ้มกลับ
ยื่นมือออกไป จับเข้ากับมือพี่เขา ได้ยินเสียงพูดคุยของเพื่อนๆพี่พฤกษ์ตลอดทางที่เดิน อยู่ในลิฟต์ เฝ้ามองเลขบอกชั้นที่นับถอยหลังลงเรื่อยๆ
เหมือนเวลาของผม…
3
2
G
ประตูลิฟท์เปิดออก เสียงกิ๊งของลิฟท์เหมือนเสียงเตือนของนาฬิกา
มือของพี่พฤกษ์เย็นเฉียบ เปียกเหงื่อจนลื่นมาถึงมือผม
“ตื่นเต้นใช่ไหม?”
“อืม กายไม่ตื่นเต้นหรอ?”
“คงไม่เท่าพี่หรอก”
พี่พฤกษ์พยักหน้า ตอนนี้พวกผมกำลังเดินตรงไปที่ฮอลล์ใหญ่ ประตูบานสูงที่เปิดออกนั้น เห็นคนอยู่เต็มไปหมด อยู่ในชุดหรูหรา ทุกคนล้วนแต่มีความสุข
แสงไฟสีนวลอ่อนกระทบลงพื้นหินสีดำสนิท พี่พฤกษ์หยุดเดินต่อ หันไปบอกเพื่อนๆ “เข้าไปก่อนเลย เดี๋ยวกูตามไป”
เหลือกันเพียงสองคน
ยังเห็นแขกในงานเดินวนเวียนอยู่ข้างนอกบ้าง แต่ดูจะไม่สนใจพวกผมเท่าไหร่
“ขอกอดหน่อยนะ”
ผมอ้าแขน ไม่ต้องรอ ไม่มีเวลาอิดออดอีกต่อไป
ผมเป็นของพี่หมดแล้ว
ทั้งหัวใจของผม ทั้งความรู้สึกของผม
ในเวลานี้
มันถึงเวลาแล้ว
“ไปสิพี่ เดินเข้าไป”
ผมปล่อยแขนของผมออก พี่พฤกษ์ละตัวออกมา
คำพูดติดอยู่ที่ริมฝีปากผม ไม่ได้พูดออกไป
“อย่าปล่อยให้พี่แจนเขารอนานเลย พี่เข้าไปเถอะครับ เดี๋ยวผมตามเข้าไป”
“เพื่อนเจ้าบ่าวอย่าเข้าไปสายนะ เดินเข้าไปพร้อมพี่นี่แหละ”
“ไม่เป็นไรครับ ด..เดี๋ยวผมตามไป”
ถึงเวลา
ที่ผมจะปล่อยพี่ไป
“พี่ไปก่อนนะ”
ผมพยักหน้า
มองดูแผ่นหลังนั้นที่กำลังไกลออกไป ภาพเมื่อตอนกลางวันย้อนกลับเข้ามาอีกครั้งในความคิด แต่ในเวลานี้ ณ ตอนนี้ ที่ๆผมยืนอยู่ ผมไม่มีโอกาสจะรั้งพี่เขาไว้อีกต่อไป
ผมไม่เคยทำ ไม่เคยกล้าพอ
ความรู้สึกทั้งในมันอัดแน่นจนเจ็บปวดไปหมด บางครั้งรู้สึกเหมือนจะระเบิดออกมา แต่ก็ต้องทนเก็บไว้
เจ็บปวด
ผมเฝ้ามองหลังของพี่ด้วยรอยยิ้ม น้ำตาไหลลงรดแก้มโดยที่ผมไม่รู้ตัว
แผ่นหลังที่เลือนรางขึ้นทุกที เห็นเพียงแสงไฟที่ดูเหมือนดาวดวงเล็กๆเต็มไปหมด
ยกมือขึ้นปาดน้ำตา
เดินตามเข้าไป ระยะทางสั้นๆ รู้สึกยาวนานจนบรรยายออกมาไม่ได้
หัวใจ…เหมือนถูกบีบไว้
ผมเจ็บ ไม่รู้จะหลุดพ้นจากความรู้สึกนี้ได้ยังไง
“มาสักที หายไปไหนมาลูก แม่ตกใจหมด”
“เจอร้านเค้กอยู่ข้างนอก น่ากินมากครับ ผมเลยยืนมอง”
ผมยิ้มอยู่หรือเปล่า? วันนี้เป็นวันมงคล ผมสมควรจะยิ้มให้มากที่สุด
ยิ้มที่แสดงออกถึงความยินดี..ให้คู่บ่าวสาวใหม่
“อะไรกัน รีบๆตามไปสิ เจ้าบ่าวจะขึ้นเวทีอยู่แล้ว”
ผมพยักหน้า เดินตามไป พ่อแม่พี่พฤกษ์ยืนมองอยู่ข้างหลัง
พี่แจนยืนอยู่อีกฟากของห้อง
อยู่ในชุดเจ้าสาว…สวยราวกับเจ้าหญิงในเทพนิยาย ยืนอยู่ใต้สปอรต์ไลท์ที่ทำให้เธอดูเหมือนกับไม่อาจจับต้องได้
ผมได้แต่มอง
ได้แต่ยินดีกับพี่พฤกษ์
ในที่สุด พี่ก็หาคนที่จะยืนเคียงข้างพี่เจอสักที ผมคงไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้วสำหรับพี่
เวลาของผมหมดลงแล้ว หมดลงโดยที่ยังไม่ได้เริ่มขึ้น
ความรู้สึกทุกอย่างของผม ผมจะเก็บมันไว้ จะรักษาดูแลมันเป็นอย่างดี ไม่มีวันให้ใครเข้ามาแทนที่ตรงนี้ ที่ๆจะเป็นของพี่ตลอดไป แม้ว่าพี่จะไม่เคยรู้ ไม่เคยหันมามอง…
ยิ้ม…ยิ้มทั้งน้ำตา
ผมมีความสุข มีความสุขจริงๆที่ได้เห็นพี่ในเวลานี้
รอยยิ้มเคอะเขินบนหน้าของพี่พฤกษ์นั้นดูน่าเอ็นดู ทำให้ลืมไปด้วยซ้ำว่าพี่กำลังก้าวเดินไปจากผม
ทั้งที่หลังของพี่ อยู่ใกล้แค่นี้..
แต่ผมกลับรู้สึกเหมือนห่างไกลออกไปเรื่อยๆ พยายามวิ่งตาม แต่กลับพบว่าตัวผมเองยืนอยู่ปลายหุบเหว มองไปอีกฟากของความว่างเปล่า เห็นเพียงแผ่นหลังนั้น รู้สึกถึงความสุข ทั้งๆที่ผมซึ่งอยู่อีกฟากนั้นเหมือนตกนรกทั้งเป็น
ชีวิตของพี่กำลังเริ่มขึ้น…
เช่นเดียวกับการรอคอยของผม….ที่ไม่มีวันสิ้นสุด
ได้ยินเสียงร้องแซว “ดีใจจนน้ำตาไหลเลยหรอวะไอ้กาย” ถึงได้เห็นว่าข้างๆก็เป็นเพื่อนพี่พฤกษ์ที่ผมเคยรู้จัก พยักหน้าเร็วๆ ยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลไม่หยุด กลั้นไว้ไม่ได้
“ผมดีใจ ดีใจมากครับพี่”
………………………………………….
………………………………….
[Waiting Wedding]
[20.12.54]
http://www.youtube.com/v/jDc229SrFiw?version=3&hl=en_US&rel=0
ไปอ่านหนังสือต่อแล้ว.... :z3:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกดราม่าซะงั้น :z3:
-
พลิกล็อคอย่างแรง นึกว่ากายกับพฤกษ์จะแต่งงานกันซะอีก :z3:
-
:m16:เครียดกับการสอบ มาลงกับคนอ่านซะงั้น :a14:
-
กะแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ อ่านแล้วบีบหัวใจอย่างแรงงง
-
แรงงงงง
เหมือนจะเดาได้ แต่ก็พยายามอ่าน แงๆๆ
รับไม่ได้อะ
-
ไม่จิงอ่ะ ฮือๆๆๆๆๆๆ
เดี่ยวขอเค้าทวงนิยายก่อน
อีกเรื่องที่เ็ป็นพรีเรียดอ่ะ
แต่งต่อด้วยนะ ฮือๆ เค้ารออยู่
-
เดี่ยวขอเค้าทวงนิยายก่อน
อีกเรื่องที่เ็ป็นพรีเรียดอ่ะ
แต่งต่อด้วยนะ ฮือๆ เค้ารออยู่
ร.ร....เรื่องไหน? o22
ผ...ผผ..ผิดคนหรือเปล่าคัฟ? :a5:
-
เป็นแบบนี้ ฆ่ากันให้ตายเลยดีกว่า ปวดหัวใจที่สุด
-
อ่านจบแล้วตัวชาๆ เศร้าจัง
ร้กข้างเดียวมานานและรักต่อไปแบบนี้ มันสะเทือนใจมาก
บรรยายความรู้สึกตั้งแต่เด็กเลยยิ่งรู้สึกว่ามันผูกพันธ์กันมานานมาก
จะตัดใจก็ไม่ง่ายเลย
บวกให้กับความเศร้าค่ะ
-
ทำไมซื้อหวยไม่ถูกนะ :sad11:
-
อ่านไปก็ิคิดว่า ขออย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย แต่แล้วก็ T T
-
กรี๊ดดดดดดด คิดว่ากายกับพฤกษ์จะแต่งงานกันซะอีกค่า :z3:
ขอให้น้องกายเข้มแข็งนะคะ :กอด1:
-
:o12: :o12: น่านนนนน ว่าแล้วววว โฮฮฮฮฮฮ
สงสารอ่ะ สงสารกาย ถ้างั้นที่ผ่านมาก็มีแต่กายคนเดียวเรอะที่คิดกับพี่พฤกษ์แบบนั้น
เฮ้อ เฮ้ออออ :m15:
-
เห้ย! แต่งได้สุดยอด กร๊าซๆๆ เจ๋งอ่ะ
-
:z3: ทำไมต้องเป็นแบบนี้
ขนาดเผื่อใจไว้แล้วว่าเรื่องมันต้องมีดราม่า
ก็ยังแอบรู้สึกหน่วงแทนน้องกายอยู่ดี :o12:
-
ตอนแรกก็พอเดาได้อยู่แต่อ่านไปอ่านมาโดนหลอกว่าจะไม่เศร้าแหะ
แต่.... สุดท้าย!!!!!
คิดถึงรักแรกของผมจัง -_____-''
PS.มีตอนต่อหน่อยสิ แบบพี่แจนตาย เอ้ย... แหะๆ ช่วงนี้คนอกหักมันเยอะ อยากได้แบบสมหวังๆ
-
ไหนๆเรื่องมันก็พลิกแล้ว
.....
ทันใดนั้นเอง ชะนีก็เดินสะดุดตกขอบเวทีตาย
55555555555555
-
เห้ย ให้คนอ่ารอ หรือกายรอเนี่ย
ไม่น๊า ช่วยทำให้แฮปปี้หน่อย
ชะนีไฟตกใส่ตาย อิิอิอ
-
ขออ่านแบบมีความสุขหน่อยนะ :serius2:
:z13: :z3:
-
ถึงจะเผื่อใจไว้มั่งว่ามันหักมุมแน่ๆ....แต่น้ำตาก็ยังนองเลยอ่ะ :monkeysad:
-
:m15: ทำไมไม่พลิกจากที่คิดไว้นะ
-
:monkeysad:
ว่าแล้วววว
-
อ่านคอมเม้นต์แล้วกลัวอ่ะเลยอ่านแบบข้ามๆอิอิ กลัวดราม่าแต่ก็อยากอ่าน
-
อ่านแรก ๆ นี่เรายิ้มตลอดเลยนะ
น่ารักดี แบบครอบครัวอบอุ่น
แต่เคยพริบตาเดียว
ดราม่าพุ่งชนเลย
เราจะร้องไห้ตามกายเลยอ่ะ T^T
เป็นเรื่องสั้นที่ดีนะ มันทำให้เราอินไปด้วยได้เลยอ่ะ :o12:
-
:sad4:ดราม่า
-
แง ดราม่าซะงั้น :sad4:
มิน่าละตอนอ่านมาเรื่อยๆรู้สึดหดหู่แปลกๆ น่าสงสารน้องกาย :m15:
-
o22 เริ่มเรื่องมาซะดูดีเลย สุดท้ายยยดันกระชากอารมณ์ซะงั้น
เอะใจตั้งแต่พี่พฤกษ์นั่งกดมือถือยิกๆๆและ
-
เห้ย! แต่งได้สุดยอด กร๊าซๆๆ เจ๋งอ่ะ
-
แปล๊บๆในอกแทนกาย
-
บีบหัวใจเลยอะ คิดว่าใจตรงกันซะอีก
-
http://www.youtube.com/watch?v=mf9P051_T9Q
อ่านจบแล้วนึกถึงเพลงนี้เลยครับ :sad2:
เป็นผมคงไม่ทรมานตัวเองขนาดนั้น :เฮ้อ:
-
น่านไงตรูว่าแล้ว!!!!
:a5:
ทำไม๊ทำไมทำกับกายได้
พี่พฤกษ์ซื่อบื้อที่สุดเลย
แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:sad4:
-
นั่นไง :o12:
เจ็บมากกก กายทนได้ไง :sad4:
-
:m15: :m15: :m15:(http://)
-
ตอนแรกอ่านก็แอบคิดว่าจะใช่สองคนนี้แต่งกันมั้ยนะ
เพราะกลัว ไม่อยากให้เป็นแบบนี้ แล้วก็ใช่จริงๆด้วย :z3:
สงสารกาย รักเค้ามาตั้งนานแต่ก็บอกไม่ได้ :monkeysad:
-
ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้
o22 o22 o22
-
อ๊าคคคคคคคคคค :m31:
-
มันเป็นเรื่องเศร้า... ของคนที่แอบรักข้างเดียว
อ่านแล้วน้ำตาซึมไม่ยากเลย แรกๆ เหมือนจะมีความสุข
แต่เราก็รู้สึกว่ามันสุขไม่สุด มันยังดูเศร้าๆ
เพราะทุกอย่างมันดูสวยงามไปหมด... แต่เวลาที่ท้องฟ้าสดใสมากๆ
ไม่นานฝนก็จะตก... ก็เป็นจริง
สงสารกาย... การรอคอยของกายที่ไม่มีทางสิ้นสุด
มันกลายเป็นการรอคอยตลอดไป รอโดยที่รู้ว่าวันนั้นจะไม่มีทางมาถึง
จนกว่าจะตายจากไป... เศร้าจริงๆ
ขอบคุณนะคะ
-
ก็สังหรณ์อยู่ว่าจะต้องมีการแอบรัก เจ้าบ่าว และอกหัก
-
เป็นเรื่องราวที่จบได้เจ็บปวด ร้าวราน และ กรีดใจมิใช่น้อย :เฮ้อ:
แต่ความรักก็ยังเป็นความรัก ถึงจะเป็นแค่การแอบรัก และ ได้รับการตอบกลับคืนมาด้วยความรักแบบพี่น้อง
แม้ในที่สุดแล้วจะไม่สมหวัง เพราะ เค้าคนนี้ไม่ใช่ของเรา แต่ความทรงจำกับพี่พฤกษ์ในใจกายก็งดงามอยู่ดี :กอด1:
-
คิดไว้แล้วว่ามันต้องเศร้า
:laugh: เก่งมากเลยตัวเราเนี่ย
-
เห็นชื่อเรื่องก็คิดอยู่ว่าเป็นลางอะไรหรือเปล่า :z3:
เศร้าเลยทีนี้ รักที่ไม่เคยสมหวัง แต่กายก็เข้มแข็งมาจนวันนี้ของพี่พฤกษ์เลยนะ :กอด1:
เก็บมาไว้ได้ตั้งนาน คงจะเก็บมันไว้ตลอดไปสินะ แอร๊ยย เศร้า :monkeysad:
-
อ่านมาแรกๆ ก็นึกว่างานแต่งของกาย แต่ไหงกลายเป็นมาม่าซะงั้น :z3:
-
เศร้า T ^ T
:m15:
-
ตอนแรกก็เหมือนจะแฮปปี้ พออ่านตอนหนังเจ็บจี๊ดเลย
-
นึกแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้
เอะใจตั้งแต่แรกๆ แวบนึงคิดว่าไม่ใช่มั้ง
คงจบแบบแฮปปี้
อ่านแล้วร้องไห้เลยอะ ไม่ไหวแล้ว
เสียใจ เข้าใจความรู้สึกนะ
อยากให้คนที่เรารักมีความสุข อยู่บนทางที่เขาเลือก
แม้เราจะไม่อยู่ข้าง ๆ เขาก็ตาม ..
ทำไมมันเศร้างี้ โอ๊ย ทนไม่ไหว
ขอตัวไปร้องไห้ก่อนคะ มันแทงใจอะ
:o12: :o12:
-
ทำไม????????? เกิดอะไรขึ้น???????
ทำไมต้องดราม่า่าาาาาาาาาาาาาาาา
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
โห!!~ สุดยอด!! อ่านอยู่ดีๆ เหมือนเข้าโค้งแล้วแหกโค้งออกไปเลยอ่ะ
มันอารมณ์แบบอึดอัดเลยบีบใจมาก!! อ่านตอนแรกนึกว่าแต่งงานกัน เฮ้อออออ
:a5: :a5: :a5: :a5:
o22 o22 o22 o22
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11:
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
ขอสารภาพว่า อ่านไม่จบ
-
อ่านแล้วจินตนาการตามได้ จนน้ำตาไหลไปพร้อมๆ กับกาย
-
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ :L2:
-
ว่าแล้วว่าต้องออกมาอีแบบนี้
เศร้าเลยแฮะ
แต่ก็... ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะคะ
-
จุก เจ็บ ได้อีกจ้าาาา :sad4:
-
:z3: กูว่าแล้ว 555 ขอโทษที่ไม่สุภาพ
คิดไว้แล้วต้องมาแนวนี้ เพราะอ่านไปจับได้ถึงกระแสดราม่าตลอด แล้วมันก็จิงๆ :monkeysad:
-
เป็นมุมมองชีวิตอีกแบบหนึ่ง ถึงจะเศร้า แต่ก็เขียนได้ดีจริงๆ ครับ
-
ใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
สงสารกายอ่า จบตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มด้วยซ้ำ T^T
-
เหมือนได้กินมาม่าชามโต
เจ็บปวดแทนเลยอ่ะ
ขอบคุณนะคะ ^^
-
อ่านชื่อเรื่องแล้วแอบหวั่นใจไว้ก่อนแล้ว
แต่พออ่านคำพูดของแม่กายที่บอกว่า "ออกเรือนก็เหมือนออกรบ"
ก็เข้าใจว่าแม่หมายถึงกายที่ออกเรือน
ไปๆมาๆ ชะนีแจนมาจากหน๊ายยยยยยยยย :z3:
แล้วไอ้ข้อความพี่พฤกษ์ที่ส่งมาว่าจะอาบน้ำให้
มันคืออะไร?
คนเขียนหลอกเรา กรี๊ด!! :a5:
-
Nooooooooooooo!!!!!!!!!!!! T.T
-
เรื่องราวพลิกล็อคซะงั้น
แอบสงสารกาย รักข้างเดียวมาตลอด :o12:
เข้าใจความรู้สึกเลยอ่า :sad4:
:L2: แต่ก็ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ นะฮ๊าฟฟฟฟ
-
ง่า น้องกายน่าสงสาร แอบรักพี่พฤกษ์มาตั้งกี่ปีเนี่ย
-
กะแล้วว่าต้องพลิกล็อก :z3:
สงสารกายมากกกกค่ะ :sad4:
-
เศร้าจริงอะไรจริง
-
หงะ ไรเนี่ย เศร้า
-
หักมุมมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :( เศร้าแทน
-
นึกว่าไม่เศร้านะเนี่ย :z3:
-
ว่าแล้วววววววววววววววววววว
-
ว่าแล้วว่าเรื่องต้องออกมาในรูปแบบนี้
เฮ้อ............เจ็บแปล็บในอก รู้สึกหนักอึ้งในหัวใจเหมือนเป็นกายซะเอง
แต่ก็นะ....ถ้าไม่กล้า...ความรักนั่นก็คงได้แต่เก็บเอาไว้...แต่คำว่าไม่กล้าไม่ใช่ว่าเราขี้ขลาดแต่เราเห็นและรับรู้อยู่แล้วว่าการบอกความจริงมันไม่ช่วยให้อะไรๆ มันดีขึ้น บางครั้งบางความลับถ้าให้ตายไปพร้อมกับเรามันคงจะดีกว่า ว่ามั้ย???
-
ว่าแล้วมันต้องเป็นแบบนี้
เศร้ามากๆ
-
:o12:
-
เศร้าอ่า อย่าทำอย่างนี้สิ อ๊ากกกก
-
จะจะจบแบบนี้จริงๆเหรอเนี่ย :z3:
เรื่องสั้น
ปวดใจ :m15:
-
อื้อหือ . . . ว่าแล้วว่ามันต้องแอบดราม่า เฮ้อ
โลกไม่สวยเลย TwT
-
ว่าแล้วเชียว พออ่านได้กลางๆเรื่องก็เริ่มหวั่นๆ ต้องมีอะไรแหงๆ
ในที่สุดก็แต่งกับคนอื่นจนได้ :sad4:
-
อ่านแล้วรู้สึก ตะหงิด ๆ แล้วแหละคับ ทำไมมันหวานซะ
แล้วก็เหมือนสายฟ้าฟาด ดันกลายเป็นงานของคนอื่นเข้า
แต่ผมว่า กายก็ไม่น่าเข้าไปอยู่ในเขตอันตรายซะขนาดนั้น
อ่อนแอบ้างก็ได้นะ ถึงจะบอกว่าอยากเห็นคนที่เรารักมีความสุข
ก็ตาม
แค่แอบรักแล้วไม่ได้บอก ก็ช้ำตามระเบียบแล้ว ยังต้อง
ให้เดินไปส่งคนที่เรารักเข้าสู่ประตูวิวาห์ ก็ไม่ต่างกับเดินสู่
ลานประหารเลยนะคับ
-
เพิ่งเข้ามาเห็นคุณเขียนเรื่องสั้นด้วย พลาดไปได้ไงเนี่ย
เห็นเค้าลางมาตั้งแต่เริ่มเรื่อง อ่านไปใจก็เต้นตึกตักไป จะเป็นเหมือนอย่างที่เราคิดไหมน้อ
แม้จะใกล้เคียงกับที่คิด แต่ก็แอบน้ำตาซึมอยู่ดี คนรักกำลังแต่งงานนี่เป็นเรื่องปวดใจจริงๆ
-
โอ้!!! เศร้าเกินอ่ะ
-
:L3:
-
เฮ้ย
ได้ไงวะ
อยู่ๆก็หักมุม
-
กะแล้ว...
-
สุดแสนเศร้า :monkeysad:
-
เริ่มแรกที่อ่าน แน่ใจว่าต้องจบแบบนี้
อ่านมาถึงกลางเรื่องคิดว่า
"ไม่ใช่ละ มันจะแต่งงานกันจริงๆนี่หว่า เรานี่คิดไปเยอะนะ"
พอถึงตอนจบ
"เหยดดดดดดดดดดดดดดด หลอกตูนี่หว่า"
o13
-
ก็ว่าล่ะว่าต้องหักมุมไม่ได้แต่งกันหร๊อกกก
แต่พออ่านมากลางๆ ชักไม่แน่ใจ เริ่มเขว ฮ่าาาา
ในที่สุดกะจบแบบที่เราคิด เฮ้อออออ
-
บีบหัวใจสุดๆ ฮือ รักที่ไม่มีทางสมหวัง
-
ทำไมอย่างงั้น
-
ปวดใจดีแท้
เฮ้อ..สงสารอ่ะ :o12:
-
Drama ไปอ่าาาา T-T
-
ทำใจไว้ตั้งแต่ต้นแล้ว ว่าคงไม่ใช่ งานของพฤกษ์ กับ กาย แต่ก็อดใจหายไม่ได้
-
สั้นๆแต่ทำคนอ่านน้ำตาซึม :mew4:
-
:o12: :o12: :ling1:
-
โชคดีนะที่เป็นแค่เรื่องสั้น
ถึงจะเศร้า ก็เศร้าแบบแป๊บๆ
แต่ภาษายังสวย อ่านสบายเหมือนเดิมเลยค่ะ
ขอบคุณคนเขียนค่ะ
+1 & +เป็ด
-
ช็อคคค โธ่ กายยย โฮๆๆๆ
-
ตอนแรกอ่านมาแบบ เห้ย อะไรมันจะมาหวานพ่อแม่ยอมรับ มีความสุขแบบนี้
มันไม่ใช่แนว cn9095 ฮ่าๆๆ แล้วในที่สุด
คืออ่านมาแบบระแวงตลอด ตอนแรกคิดเอ๊ะหรือใครจะตาย หรือยังไง
สรุปแต่งกับผู้หญิง สงสารเนอะ T^T
รักเขามาแต่เด็ก แต่ก็พูดอะไรไม่ได้ และวันนึงเขาก็จากเราไป แง่ๆ
-
ฮึ่ย...ไม่น่าหลงเข้ามาอ่านเล้ย :m31: เลยต้องเดินคอตกออกจากกระทู้เลย เฮ้อ :เฮ้อ: อินจัด
-
กระชากอารมณ์สุดๆอ่ะ
-
ทำไมถึงทำกับฉันได้ ...แงๆๆๆๆ :a5:
-
ว่าแล้วเชียวว่าต้องจบแบบนี้
เริ่มแรกก็มีกลิ่นมาม่ามาแต่ไกลและ
พอกลางๆเรื่องยิ่งแน่ใจ
สงสารกายจัง
ต้องทนดูการแต่งงานของคนที่รัก
-
ว่าแล้วมันตะหงิดๆ แต่แรก
-
ว่าแล้ว มันตงิดๆตั้งแต่ตอนต้นๆ เหมือนจะใช่แต่ก็ไม่ใช่
ฮือออออออ
-
อะไรกัน สงสารกาย T_T
-
ดีนะที่เผื่อใจไว้เจ็บ
:hao5:
-
ว่าแล้ววววววววววว ฮรือออออออออออ :hao5:
-
:laugh: เจอหักมุม เข้าไป ขำไม่ออกเลย :katai1:
-
จะบอกว่าแบบนี้ มีจริงในสังคมไทย
-
หน่วงหนักมากเลย :katai1: :katai1: :katai1:
-
มันหน่วง ยินดีกับเขาทั้งน้ำตา ไอ้เราก็นึกว่า...... :hao5: