-
:m31: :m15:
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
นิยายทั้งหมด ของนิที่ลงไว้ที่ เล้านะคะ.... :o8: :impress2:
!พี่คะ รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.new) ฐา-โต้ง :m20:
...กู “รับ” ไม่ได้... (ถ้าไม่ได้รัก) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22465.0) กิ๊ง-กันย์ :-[
+ ผมถูก My Fanclub~~จับกด!!XX+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.new) ตุลย์-ปอนด์ :m25:
fan page (http://www.facebook.com/Bunnypoundbread)
...........................
Fan fiction (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,25704.msg1696625.html#msg1696625) ตอน น้องกระต่าย by jiki [/font] [/color]
version the sim3
ตอนที่ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg2081273#msg2081273)
ตอนที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg2082783#msg2082783)
ศศ&ศศิ[♥กระต่ายยักษ์กับจักรวาลอันอบอุ่น♥]
I promised. Only I can protect you & only I can kill you.
[attachment deleted by admin]
-
^
^
^
อร๊ายยยย เข้ามาแล้ว(ลืม)จิ้ม!!
งั้นจิ้มๆๆๆๆๆๆค่า~
คุณแฟนคลับคงน่ามืดตามัว หื่น และคึก(คะนอง) น่าดู 5555 :laugh:
มารอค่า~ :bye2:
-
เห็นชื่อเรื่องทีรีบจิ้มเข้ามาเลย :laugh:
จะรอนะคะ :impress2:
-
ว้า...ยังไม่อัพ แต่ไม่เป็นไร
ปู่เสื่อรอก็ได้ค่ะ :L2:
-
บทนำ ผมถูกแฟนคลับจับกด
ท่ามกลางแสงไฟสลัวๆภายในร้านอาหารเล็กๆ ผมกำลังส่งเสียงร้องเพลงขับกล่อมลูกค้าในร้านที่ทานอาหารอย่างเพลิดเพลินใจ น่าแปลก ถึงผมไม่ค่อยชอบร้องเพลงเศร้าเท่าไรนักแต่ถ้าร้องเพลงที่มีความหมายเศร้าๆ มักจะได้ติ๊บหนักกว่าปกติเสมอ ดังนั้นในบางครั้งถ้าบ่อจี๊ขึ้นมาทีไรผมก็มักจะเลือกร้องเพลงเศร้าๆ อย่างเช่นในวันนี้ที่เลือกร้องเพลง “สุดที่รัก”
เพียงเวลาแค่ไม่นาน ทำให้เราได้คุ้นเคย
สุขและทุกข์ที่ล่วงเลย มันทำให้เรายิ่งผูกพัน
แต่เวลาคือสิ่งเลวร้ายเช่นกัน เวลาช่างแสนสั้น
ทำให้เราต้องจากกัน
สุดเส้นทางปรายขอบฟ้า ชะตาได้กำหนด
ไม่อาจจะพบกัน แต่ตัวฉันไม่เคยจะลืมเธอ
ภาพเก่าคืนย้อนมา
จุดจบคือน้ำตา และรักที่ยังไม่เคยจางหาย
ระหว่างที่ผมกำลังร้องเพลงอยู่นั้นสายตาก็เหลือบไปเห็นผู้ชายตัวโตคนหนึ่งลุกขึ้นจากเก้าอี้โต๊ะหน้าสุดแล้วเดินเลี่ยงออกไป ผมพยายามจะไม่สนใจเขา แม้ว่าหน้าตาและรูปร่างจะทำให้ดูเด่นก็เถอะ แต่ก็ไม่ผู้ชายในแบบที่ผมชอบอยู่ดี
อืม... อ่านกันไม่ผิดหรอก “ผู้ชายในแบบที่ผมชอบ” น่ะถูกแล้ว เพราะผมชอบผู้ชายมากกว่าผู้หญิงจริงๆ แต่ด้วยความที่เป็นนักร้องแล้วต้องเอาใจแขก บางครั้งผมก็ไปต่อด้วยได้หมดโดยไม่เลือกเพศ แต่ดูที่ความพอใจมากกว่า
ถ้าอย่างนั้น ทำไมผมถึงสนใจ “มัน” ในเมื่อมันไม่ใช่เสป็กผมน่ะเหรอ?
ก็เพราะว่า มันคือ “ตุลย์” ไง
ผมชอบหลายอย่างที่เป็นมันนะ เพราะมันคือตุลย์ ผู้ชายที่เหมือนจะเพียบพร้อม ผู้ชายแมนๆ ที่หน้าตาหล่อเหลาคมคาย ผิวสีแทน ร่างใหญ่ สูงเกือบ 190 ซ.ม. กล้ามเป็นมัดๆ ซิกแพ็กเป็นลูกๆ รวย และอื่นๆ สรุปคืออะไรที่เป็นมันดีหมด ก็ยังแปลกใจอยู่ว่าทำไมมันไม่ได้เป็นเดือนคณะ
ส่วนผม ก็แค่ผู้ชายร่างสูงโปร่งสูง 182 ซ.ม. หน้าจืด ตาตี่ๆ ฐานะทางบ้านก็แค่พอมีจะกิน แต่ถ้าอยากได้อะไรก็ต้องทำงานเก็บเงินเองซะส่วนใหญ่ แถมตอนนี้ที่บ้านผมมีปัญหาการเงิน เพราะต้องหาเงินก้อนใหญ่ไปใช้หนี้สหกรณ์เอาเครดิต การเงินทางบ้านช่วงนี้เลยฝืดเคืองมาก ทำให้เงินทำงานพิเศษของผมที่เก็บหอมมาก็เลยหมดไปกับค่าเทอม แต่มันก็ยังไม่พอกับค่าใช้จ่ายอื่นๆ เรื่องกินเรื่องค่าหอ บานเบิก ผมก็เลยไปยืมเงินพี่ต้องที่เป็นเจ้าของร้านอาหารนั่นแหละครับ แต่เมียพี่เขานี่สิดูเหมือนจะไม่ค่อยอยากให้ยืมเลย
ตุลย์กับผมเกี่ยวพันกันก็แค่เราดันเรียนวิศวะกรรมศาสตร์ปีสองที่มหาวิทยาลัยเดียวกัน แต่ต่างสังคมโดยสิ้นเชิง และผมก็เป็นแค่นักร้องต๊อกต๋อยในร้านอาหารแห่งหนึ่ง แต่ตุลย์มันเป็นแขกวีไอพีก็เท่านั้น
ดังนั้นคนทั่วไปรวมทั้งผมจะอิจฉาความเป็นตุลย์ก็ไม่เห็นแปลก ถึงผมจะมีรสนิยมชอบผู้ชาย แต่กับตุลย์ ผมชอบแบบอยากเป็นไม่ใช่อยากได้ ก็ผมชอบรุกคนอื่นมากกว่าถูกรุกนี่นา
เราอาจจะเคยเดินสวนกันในคณะ มีเหตุการณ์ให้ต้องเกี่ยวพันกันบ้าง แต่มันก็จบไปแล้ว
ผมเคยคิดว่าเราไม่น่าจะมีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกเลยด้วยซ้ำ แต่ดูเหมือนดวงชะตาจะเล่นตลกกับผมมากเกินไป
แม้ว่าวันนี้เธอจะอยู่แสนไกล
แต่ความทรงจำดีๆนั้นไม่เคยจางหาย
ตราบที่ดาวเต็มฟ้าเธอยังคงวนเวียนในหัวใจ
หลับให้สบายสักวันคงพบกัน
แม้ว่าวันนี้เธอจะอยู่แสนไกล
แต่ความทรงจำดีๆนั้นไม่เคยจางหาย
ตราบที่ดาวเต็มฟ้าเธอยังคงวนเวียนในหัวใจ
หลับให้สบายสักวันคงพบกัน สุดที่รัก สุดที่รัก สุดที่รัก
เมื่อเพลงจบลงมีเสียงปรบมือดังเปาะแปะ ผู้หญิงคนหนึ่งที่โต๊ะหน้า (โต๊ะเดียวกับตุลย์) เดินมาส่งติ๊บให้ด้วยธนบัตรใบละพันบาทถึงสองใบ....
Lucky!!
ดูเหมือนว่า...โชคจะเข้าข้างคนหล่อได้ไม่นาน เพราะเมื่อผมร้องเพลงจบลงแล้วเตรียมตัวจะกลับบ้าน ผมก็เดินไปที่มอเตอร์ไซค์ฮ่างของตัวเองที่จอดติดกับเคเอสอาร์และฟีโน่ที่จอดขนาบจนรถผมที่อยู่ตรงกลางมันขยับไม่ได้ ผมก็สอดตัวบางๆ เข้าไป แล้วก็พยายามไสรถออกมา แล้วทำอีท่าไหนก็ไม่รู้ รถมันไปโดนเคเอชอาร์คันสวยเป็นรอยสีถลอก ผมก้มๆ เงยๆ ดูความเสียหายหน้าซีดเผือด คงแพงน่าดู
“เฮ้ย! มึงทำอะไรรถกูวะ”
ตายห่า! ทำไงดีวะ เสียงเจ้าของรถแม่งก็โหดฉิบหาย ชนแล้วหนีหรือว่าจะอยู่รับผิด ข้อแรกมันดีกว่าเยอะ แต่ไม่ทันแล้วครับ เจ้าของรถกระชากร่างผมให้หันไป แล้วเงื้อหมัด ผมหลับตาปี๋
“อ้าว ไอ้นักร้อง” เสียงนั้นแสดงความแปลกใจแต่น้ำเสียงดีขึ้นเยอะ ผมจึงกล้าลืมตาขึ้นดู
โจทก์กูนี่มันไอ้ตุลย์เหรอวะ!!
ตายละวา... ตายแน่แล้วงานนี้!!
ผมตกใจหน้าซีดเผือด พยายามกลืนน้ำลายลงคอยากเย็น อยากจะร้องไห้ก็ร้องไม่ออก เลยมีแต่เหงื่อที่แตกพลั่กแย่งกันไหลแล้วไหลอีก รีบพนมมือไหว้ขอโทษมันอย่างด่วน
“ขอโทษจริงๆ นะ ผมไม่ได้ตั้งใจเลยจริงๆ”
มันทำหน้านิ่งเหมือนกำลังเซ็งกับอะไรบางอย่าง นั่นทำให้ผมยิ่งกลัวหนักเข้าไปใหญ่
อย่าหาว่ามากเกินไปเลย ผมไม่ประมาทความโมโหร้ายของคนอย่างมันหรอก เพราะเคยได้ยินข่าวลือมาหนาหูเรื่องนิสัยบ้าเลือดของมัน เคยต่อยรุ่นพี่ที่มาลงน้องซะหมอบ เคยกระทืบกะเทยซะอ่วม แล้วก็เคยมีเรื่องในร้านจนร้านพังพินาศไปครั้งหนึ่ง ผมเคยเห็นวีรกรรมแบบจะจะคาตาด้วยตัวเองมาแล้วเล่นเอากลัวขึ้นสมองไปเลย
“เออ.... มึงยอมรับดีๆ แบบนี้ก็ดีแล้ว ถ้างั้นจ่ายค่าซ่อมมาแล้วกัน”
ไม่น่าเชื่อว่ามันจะพูดง่ายหว่าที่คิด ทำให้สบายใจขึ้นเยอะที่ไม่ต้องโดนตีนโดยใช่เหตุแล้ว
แต่เอ๊ะ! ค่าซ่อม?
ตายหอง!! แล้วผมจะมีตังค์จ่ายให้มันไหมเนี่ย?
“เอ่อ... คือ ตอนนี้ผมกำลังกรอบเลยล่ะ ที่บ้านก็ขัดข้องนิดหน่อย อาจจะยังจ่ายค่าซ่อมให้ทั้งหมดไม่ได้ แต่ผมไม่คิดจะโกงหรอกนะ จะค่อยๆ ทยอยผ่อนใช้ได้ไหม?”
หน้านิ่งๆ ไม่มีการตอบรับใดเอาแต่จ้องหน้าผมเหมือนเดิม
“อ่ะนี่ บัตรนิสิต จะเก็บไว้เป็นตัวประกันก่อนก็ได้นะ” มันรับเอาไปอ่านรายละเอียดของทั้งสองใบแล้วคืนให้ ยกมือถือขึ้น
“เอาเบอร์มึงมา” มันบอกง่ายๆ แล้วผมก็บอกเบอร์มันไปเสียงอ่อยๆ
“รอกูเอารถไปซ่อมก่อนแล้วจะบอกราคาแล้วเรื่องอื่นค่อยว่ากันอีกที” ง่ายกว่าที่คิดแฮะ
สองสามวันต่อมาซึ่งเป็นวันหยุด ผมก็เห็นว่า พอตุลย์ไม่ได้ขับเคเอชอาร์ก็ขับบีเอ็มมาแทน รวยไปไหนวะเนี่ย
มันพาผมไปที่ร้านซ่อมเพื่อรับรู้ค่าทำสีที่โคตรแพง พอเดินออกมาจากร้านซ่อมรถ ทั้งความเครียดทั้งไม่ได้กินข้าวแล้วมาเจอแดดร้อนๆ ทำให้ผมลมจับ ไอ้ตุลย์เข้ามาประคองแทบไม่ทัน
มันพาผมไปนั่งในรถเปิดแอร์เย็น เสียงเพลงเบาๆ คลอ แล้วขับไปจอดรถหน้าเซเว่น ซื้อยาดมมาให้
“เฮ้ย! ค่าซ่อมแพงจนเป็นลมเลยเรอะ!” ตุลย์แซว มันทำให้ผมอารมณ์เสียขึ้นมา ก็เพราะรู้ว่าค่อซ่อมมันต้องแพง เงินที่ได้มาวันก่อนก็เลยใช้จ่ายเต็มๆไมได้ต้องเก็บไว้คืนมันอีก ก็เลยต้องอดๆ อยากๆ อีกตามเคย...
“กูหิว” ผมบอกมันไปค่อนข้างดังด้วยความลืมตัว พอมันทำหน้านิ่งก็ทำผมให้ผมนึกขึ้นได้ว่า เผลอเสียงดังใส่มันเข้าให้แล้วแถมยังขึ้นมึงกูอีกต่างหาก ไม่รู้มันจะโมโหหรือเปล่า แต่มันกลับไม่ได้ว่าอะไร
"เอ่อ... ผมหิว" ผมตอบเสียงอ่อยๆ
"ไม่เป็นไร พูดตามปกติเหอะ" มันบอกแล้วยิ้มเชิงเยาะ ที่ผมพยายามทำตัวสุภาพทั้งทีี่มไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงของผมเลย
มันขยับตัวที่โน้มมายื่นยาดมไปนั่งที่คนขับตามเดิม จากนั้นมันก็พาผมไปกินข้าว
“มึงผอม.. สูงมากก็ผอมมากกินเยอะๆ สิวะ” มันบอกแต่ไม่ต้องก็ได้ เพราะแค่เห็นอาหารก็ราวกับเห็นสวรรค์ ช่วงนี้จนมากจนยัดมาม่ามาหลายวันแล้วเห็นกับข้าวแล้วชื่นใจ กินจนติดคอ ไอ้ตุลย์ก็ซัดหลังผมตุ้บๆ
“เจ็บ มึงเอาน้ำมาสิวะ” ผมบอกมันโดยไม่ได้ใช้ถ้อยคำและท่าทางนอบน้อมอย่างแรกๆอีก
“เออ กูลืม” มันบอกด้วยหน้าตาที่ไม่สำนึกผิด แล้วยื่นแก้วน้ำให้
น่าแปลก..... ตุลย์ที่ผมเคยรู้จักจากปากคนอื่น.... ไม่น่าจะใจดีและเป็นกันเองขนาดนี้เลยไม่ใช่เหรอ?
หลังจากนั้น...พอผมไปร้องเพลง พี่ต้องเจ้าของร้านก็เอาเงินมาให้ บอกว่าให้ยืมใช้ไปก่อน ผมเลยรอดตัวไปเรื่องอาหารการกิน
คืนนั้นก็ร้องเพลงจนดึก ตามประสานักร้องเสียงดีก็มีบ้างที่จะมีแฟนเพลง และหลายครั้งเลยที่ผมมักจะตามใจแฟนเพลงมากไปหน่อย ทั้ง หญิง เกย์ กะเทยก็ไปต่อกันมาหมดแล้วแหละครับ คืนนี้ก็เช่นกัน พอร้านจะปิดผมก็เดินออกไปขึ้นรถเกย์ควีนหน้าตาน่ารักคนนึงแล้วก็ไปต่อกันจนเช้า ก็เท่านั้น รักสนุกไม่ผูกพัน ป้องกันตัวอย่างดีไม่มีโรคตามมาให้มีปัญหา
อีกวันผมก็มาร้องเพลงต่อ จบคิวก็เดินไปห้องน้ำ ตอนนั้นตุลย์เดินตามมาเข้าห้องน้ำแล้วมายืนข้างๆ ไม่ได้มาฉี่นะแต่มายืนมองผมเฉยๆ
หึหึ! อยากเห็นของผมเหรอ มาช้าไป เสร็จพอดี
“ถ้ามาถามเรื่อง เงิน...” ยังไม่ทันจะพูดจบอีกฝ่ายก็สวนกลับมา
“เปล่า ถามเรื่องอื่น”
“ว่ามาสิ”
“มึงเป็นเกย์ใช่ไหม?” เฮ้ย!! ถามอะไรเป็นความลับ คิดเหรอว่ากูจะบอกว่า...
“ใช่ กูเป็นเกย์ ทำไมเหรอ”
“คิงหรือควีนวะ” อะนั่น อยากรู้มากกว่าเดิม
“ก็พ่อแม่ให้ความเป็นชายมาเพื่อพิชิตโลกนะโว้ย เรื่องอะไรจะยอมถูกพิชิตวะ คิงดิ” มันพยักหน้ารับรู้แล้วเงียบไป
“เฮ่ยๆ มึงถามทำไมวะ” ผมถามแต่มันไม่ตอบ กลับเปลี่ยนเรื่อง
“คืนนี้ไม่ร้องเพลงแล้วใช่ไหม มากินเหล้ากับกูดีกว่า กับข้าวเต็มเลย กูรู้มึงจน ไม่มีตังค์กินข้าว” อะแหม หวังดีจริงว่ะ เรื่องอะไรที่กูจะ ... ไม่กิน!!
…………
อ่านต่อรีล่าง
-
และแล้วก็เมาเละสิครับ เมาจนไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่ตอนที่ตื่นขึ้นมานั้นหงุดหงิดมาก เพราะเหมือนกับตัวเองถูกบางสิ่งบางอย่างรบกวนอยู่ตลอดเวลา ไม่ว่าจะพลิกซ้าย พลิกขวา ปัดมือเท่าไร สิ่งนั้นก็ยังไม่เลิกมายุ่งเสียที จากนั้นก็รู้สึกว่ามีบางอย่างที่กดทับลงมาที่ท้อง จนผมขยับตัวไม่ได้ หรือว่าผมถูกผีอำ! ผมงัวเงียลืมตาขึ้นมาข้างหนึ่งแสบๆ ตาไม่อยากตื่นเลย นอกจากเมาเหล้าแล้ว เมาขี้ตาด้วยอีกอย่าง สิ่งที่เห็นสิ่งแรกคือใบหน้าคมคายที่เท้าแขนคร่อมตัวผมอยู่
“ไอ้ตุลย์” ผมเสียงดังอย่างตกใจ เมื่อพบว่าใบหน้ามันอยู่ห่างกับผมแค่คืบ สรุปเหตุการณ์ได้ว่าพอผมเมาแล้วมันก็พาผมมาที่ไหนสักแห่งคาดว่าน่าจะเป็นบ้านมันครับ
“ตื่นแล้วเหรอ ขี้เซาชะมัด อุตส่าห์พยายามปลุกให้ตื่นก็ไม่ตื่น ถ้าอีกสิบนาทีไม่ตื่นกูไม่รอแล้วจริงๆ ด้วย”
“ไม่รอแล้วมึงจะทำไมกู”
“ลักหลับมึงเลยเป็นไง?” มันพูดทีแล่นทีจริงแต่ทำผมโคตรตกใจ
“ไอ้เชี่ย.... มึงปล่อยกูเดี๋ยวนี้” ผมโวยวาย แต่มันก็ไม่ยอมลุกขึ้นจากตัวผม
“โวยวายทำไม กูเห็นมึงไปกับคนนั้นคนนี้เยอะแยะ จะมาทำกะกูอีกคนไม่เห็นเป็นไรเลย” พูดง่ายจริงพ่อคุณ
“เค้าเรียกแฟนเซอร์วิสเว้ย”
“งั้นยิ่งแล้วใหญ่ กูเนี่ยแฟนเพลงตัวยงมึงเลยนะ กูนั่งโต๊ะหน้ามาดูมึงร้องเพลงบ่อยจะตาย” อ๋อเหรอ กูไม่เคยรู้มาก่อนว่ามึงเป็นแฟนเพลงกูตั้งแต่เมื่อไร
“กูไม่คิดว่าว่ามึงเป็นเกย์ด้วย”
“เออ กูก็ไม่เคยคิดว่ากูเป็นเหมือนกัน กะอีแค่นอนกะผู้ชาย ไม่ได้แปลว่าต้องเป็นเกย์ กูแค่นึกอยากลองของแปลกบ้าง มึงสนองให้กูหน่อยไม่ได้หรือไง แค่ครั้งเดียวเอง พอน้ำแตกก็แยกกัน” พูดง่ายๆ ตามนิสัยเอาแต่ใจของมันอีกตามเคย ผมมองมันกลับไป ไม่นึกรังเกียจอะไรหรอกนะ แต่ว่า...ปัญหามันอยู่ตรงที่...
“กูเคยมีแต่รุกคนอื่น แต่ก็ไม่เคยถูกรุกนี่หว่า กูว่าอย่าเลยว่ะ กูไม่ชอบ” เอาน้ำเย็นเข้าลูบครับ ใจเย็นมึง...
“ใครๆ ก็ต้องมีครั้งแรกกันทั้งนั้น มึงรับครั้งแรก ส่วนกูก็ครั้งแรก ...กับผู้ชายเหมือนกัน” โหยุติธรรมมาก
“ครั้งแรกไม่อยากเป็นรับก่อนเหรอ จะได้รู้ไงว่าต้องทำไง”
“คงไม่ต่างจากกับผู้หญิงนักหรอกมั้ง จะลองไหมล่ะ มึงไม่ต้องคิดมากหรอก ไปกับคนอื่นฟรีๆ หรือได้สินน้ำใจเล็กน้อย กับกูนี่ กูยกหนี้ค่าซ่อมรถให้มึง เงินที่ยืมไปไม่ต้องคืน ดีไม่ดีกูให้เพิ่มด้วย”
“กูยืมเงินมึงตอนไหนวะ”
“ก็เงินที่พี่ต้องให้มึงไง นั่นน่ะเงินกู กูห่วงว่ามึงจะไม่มีตังค์กินข้าวจนผอมแห้งตายซะก่อน”
อ๋อเหรอ นี่มันห่วงกูขนาดนั้นเลยเรอะ ขุนกูให้อ้วนพร้อมเชือดเลยสินะ!
โอ๊ย ทำไมต้องเป็นกู เพราะกูไปทำรถที่มันรักประหนึ่งลูกชายสีถลอกใช่ไหมวะ ผมวิตกจริต
ทำไงดีๆ ผมคิดแล้วคิดอีก แต่ดูเหมือนจะไม่ทันใจคุณชาย เพราะมันขยับขาขึ้นคุกเข่าปลดกระดุมกางเกงยีนผมแล้วแหละ ที่จริงมันกะไม่รอให้ตอบ ถึงปฏิเสธก็ทำอยู่ดีไม่ใช่เรอะแบบนี้!!
ผมยังมึนๆ เมาๆ ค้างอยู่นะตอนนี้ พอถูกปลุกเร้าก็ไปกันใหญ่ นิดนึงน่า ปล่อยๆให้ทำๆ ไปก่อน แต่ถ้าจะเลยเถิดแล้วค่อยหนีได้ไหมหว่า พอมีบางสิ่งมาคลึงเคล้นจุดอ่อนไหวแล้ว รู้สึกว่ามันพองตัวขึ้นเยอะแต่คับแน่นอยู่ภายในกางเกงยีน อึดอัดว่ะ! ดูท่าทางไอ้บ้าที่อยู่ดีๆ เกิดนึกอยากลองกับผู้ชายเป็นครั้งแรก ท่าทางจะสนุกเหลือเกินราวกับ เกิดมาเพื่อเป็นเกย์มากกว่าชอบผู้หญิง
ผมรู้สึกถึงน้ำหนักตัวที่กดทับ มือที่สอดลงไปใต้เสื้อไล้ไปตามผิวเนื้อบางๆ ไปจนถึงยอดอก คลึงเบาๆ แล้วถอนมือออกมาถอดเสื้อผมออก ตามด้วยกางเกง ผมไม่อยากให้มันทำนะ แต่ก็ยกก้นให้มันถอดกางเกงออก ก็อึดอัด ร้อนด้วยไง ไม่ได้อยากทำจริงๆ จะว่าไปแล้วเคยแต่รุกคนอื่นเขา นอนนิ่งๆให้คนอื่นทำบ้างก็น่าสนใจดีเหมือนกัน อ่ะ ลองดูๆ
พอผมเปลือยเปล่าแล้ว แต่มันยังมีเสื้อผ้าเต็มตัว ตอนนี้กูยังปลอดภัยใช่เปล่าวะ ถามตัวเองแต่พอส่วนกลางถูกสัมผัสผมก็เลิกคิด กำลังรู้สึกดีเลย ตุลย์ก้มลงมาจูบเบาๆ แต่ผมสนองกลับด้วยปลายลิ้น ถึงขั้นนี้แล้วถึงไหนถึงกัน นอกจากประตูหลังบ้านแล้ว แล้วเรื่องอื่นยอมได้หมด ปากก็จูบกันอยู่ผมกอดคอมันมาไว้แลกน้ำลายกันอย่างสะใจ มือตุลย์นี่ไม่อยู่สุขจริงว่ะ จะลูบไปถึงไหนวะ.... และแล้วมันก็ใช้มือกับส่วนนั้นจนผมถึงสวรรค์จนได้
“อะไรวะ เสร็จเร็วจริง” มันบ่นทำเสียงจิ๊จ๊ะ แต่หันไปคว้ากระดาษมาเช็ดทำความสะอาดให้อย่างเบามือ
“ไม่ให้กูเสร็จตอนนี้แล้วมึงจะให้เสร็จตอนไหน มึงทรมานกูมาตั้งนานแล้วนะ” ผมโวยวายทั้งที่ตอนนี้กำลังหอบเหนื่อย
“กูรอ เมื่อไรมึงจะขอซะที แบบว่า ตุลย์ขา ปล่อยเค้าไปเถอะ อะไรอย่างนั้นน่ะ” โห มันทำเสียงดัดจริตมากเลย
“ชาติหน้าเถอะ ให้ตายกูก็ไม่ขอให้มึงทำหรอก ไอ้บ้า”
“แต่มึงภูมิใจได้เลย กูไม่เคยทำแบบนี้ให้ผู้ชายคนไหนเลยนะเนี่ย” มันบอก ผมควรดีใจหรือเปล่านะ
“เหรอ แต่กูทำบ่อยว่ะ”
“แบบไหนวะ ทำให้ดูหน่อย...” มึงเข้าใจไหมว่ากูเพิ่งเสร็จ กูเหนื่อย ขอกูพักแป๊บได้ไหมวะเนี่ย
“เร็วดิ ใจคอมึงจะไปสบายคนเดียวปล่อยดูอารมณ์ค้าง แล้วไปสไลด์หนอนคนเดียวก็เอา แต่เรื่องค่าซ่อมรถกับเงินที่ยืมกูคิดดอกเพิ่มห้าเท่า โทษฐานที่ทำร้ายจิตใจกู” เออ ตอนนี้มึงไม่ได้ทำร้ายจิตใจกูเลยให้ตาย
“เออๆ” ไอ้เชี่ย!! บังคับกูจริงๆ มึง
ผมตอบรับพร้อมกับทรงกายขึ้นนั่งแล้วก็ลงไปยืนอยู่ปลายเตียง
“มึงมานี่” ผมเรียก แล้วมันก็ทำตามมันมานั่งห้อยขาที่ปลายเตียงตรงหน้าผม ผมก็เอาบ้าง ลงแรงกับส่วนอ่อนไหวอยู่นานจนกระทั่ง....
“กูไม่ไหวแล้วนะ...” เสียงของมันสั่นๆ ฟังแล้วเซ็กซี่จังเลย ไม่ไหวก็เรื่องของมึงแหละ กูมีหน้าที่ทำให้จบ คิดแค่นั้นแล้วก็ยังทำต่อ จนในที่สุด มันก็เสร็จคาปากผมไป อา.... เสร็จซะทีภารกิจฟิชโช่
เหมือนตุลย์จะหอบเหนื่อย มือมันพยายามควานหากระดาษ กว่าจะยื่นถึงผม ผมก็กลืนหยาดรักของมันไปหมดแล้ว เก็บรายละเอียดเรียบร้อย จนมันได้แต่อึ้ง
“รสชาติเป็นไงมั่งวะ”
“เลี่ยน เค็ม แหวะ” ผมทำเสียงอีเดียจสุดๆ
“แล้วกินทำไม”
“แฟนเซอร์วิสไง” ผมบอกมันยิ้มๆ แล้วก็เอาลิ้นออกมาเลียที่ขอบปาก เผื่อจะมีร่องรอยหลงเหลือ
“พอแล้วเนอะ นอนเถอะว่ะ” ผมชักชวน
“อะไร แค่เนี้ยเหรอ กูยังไม่อยากพอเลย”
“ต่างคนก็ต่างอยากรุกนี่นา ตกลงกันไม่ได้ก็อย่าทำเลย”
“แต่กูอยากต่อนี่นา” ตุลย์มันทำสีหน้าจริงจัง ซวยแล้วไง กูว่าสีหน้าแบบนี้อันตรายว่ะ
ผมลุกขึ้นแล้วพลิกกายวิ่งหนีมัน แต่ตอนนี้เสื้อผ้าไม่เหลือติดกายสักตัวแล้วจะให้ไปไหนได้ ผมก็เลยวิ่งไปวิ่งมาอยู่ในห้องค่อยๆ ก้มหยิบเสื้อผ้าตัวเอง แล้วก็ วิ่งหนีไปที่ประตูห้อง แต่ยังไม่ทันจะเปิดประตูออกได้ร่างใหญ่กว่าผมก็ตามมาทันรั้งเอวผมไว้แน่นจนขยับไม่ได้ แน่จริงมึงเอาลีลามาสู้ดิวะ แม่งขี้โกงใช้กำลัง กูตัวบางกว่าอยู่แล้วนี่ ผมโหยหวนได้เพียงในใจ แต่สิ่งที่บอกมันไปมีแต่เสียงอ้อนวอน
“อย่าทำกูเลยตุลย์” ผมอ้อนวอนขณะที่ร่างหนาเบียดร่างมาชิดกับผมที่ติดแหง็กกับประตูไปไหนไม่รอด
“ไม่ได้ ก็มึงอยากยั่วยวนกูก่อน” มันตอบกลับมา
“กูยั่วมึงตอนไหน”
“ทุกตอน!” มันเอาที่ไหนมาพูด!! ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยจริงนะครับ
และแล้ว.....ผมก็แพ้ความมึนและความเอาแต่ใจของมัน....อือ....ความบริสุทธิ์ของผม....
พักเหนื่อยครู่หนึ่งก่อนที่ตุลย์จะอุ้มผมไปนอนสบายๆ อยู่ที่เตียง พอตื่นมาก็ต่ออีกหลายยกจนผม แทบคลานกลับบ้าน
ประสบการณ์เกมรับ ครั้งแรกของผมโคตรน่าประทับใจ...
ทั้งเจอของใหญ่ ไม่ใช้สารหล่อลื่น ไม่สวมถุงยาง หลั่งใน มีอะไรเลวร้ายกว่านี้ไหม?
ท้ายสุด สิ่งที่ทำให้ผมเจ็บใจที่สุด คือคำพูดของตุลย์คำสุดท้ายที่บอกกับผมตอนที่มันขับรถมาส่งผมที่หอคือ
“ถ้ามึงท้อง มึงต้องบอกกูนะ!” กูจะท้องให้มึงได้เหรอ ไอ้สาด
จะมีใครชั่วกว่านี้มีอีกไหม?
อะไรที่เป็นมัน ที่ผมเคยชอบ ตอนนี้ผมเกลียดทั้งหมด!!
-
“คืนนี้ไม่ร้องเพลงแล้วใช่ไหม มากินเหล้ากับกูดีกว่า กับข้าวเต็มเลย กูรู้มึงจนไม่มีตังค์กินข้าว”
:z1: เค้ารู้น้่าว่าตัว จะหลอกเค้าไปมอมเหล้าแล้วจับกดอ่ะ :laugh:
:กอด1:
-
เสร็จแน่ครับ เสร็จไปรายต่อไป ฮา
-
ตอนที่ 1
ภายในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ เก่าๆ โทรมๆ ผมนอนหลับ
ก็คนมันเหนื่อย ล้า ปวดเมื่อย ไข้ขึ้นลุกไม่ไหว บลาๆ จะให้ทำอะไรมากกว่านั้นอีกล่ะ
ผมโดดเรียนหลายวัน แต่เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ปกติก็ไม่ได้เป็นเด็กเนิร์ด ขยันเรียนอะไรอยู่แล้ว ไปหรือไม่ไปก็ไม่แตกต่างกัน ระหว่างที่นอนหมอบอยู่นั้นก็ยังมีสายเข้าของเพื่อนร่วมสาขาวิชาโทรมารายงานเรื่องงานที่ต้องทำส่งอยู่เป็นระยะๆ แต่ก็มิได้นำพา ผมไม่ได้ใส่ใจฟังอยู่ดี รู้อยู่แก่ใจว่าเดี๋ยวคนที่โทรมาก็ทำแทนให้
ผมวางสายจากจุ๊บจิ๊บเพื่อนร่วมห้องแล้วพยายามดึงตัวเองขึ้นมาหาอะไรกินเพราะท้องเริ่มร้องขึ้นมา เดินไปต้มน้ำร้อนอย่างเนือยๆ
อาหารที่ดีที่สุดคือโจ๊ก มาม่าถ้วย และน้ำเปล่าเย็นๆ เพียงแค่นั้น มาถึงตอนนี้ถ้าตัดเรื่องที่ต้องหาเงินมาซ่อมรถแล้ว ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีเงิน แต่น่าสมเพชที่มันไม่มีแรงหรืออารมณ์จะลุกออกไปหาอะไรกินข้างนอกมากกว่า
ความจริงก็แอบนึกอยากให้มีใครบางคนเข้ามาดูแล แต่ผมไม่ใช่คนที่จะเอ่ยปากขอร้องใครง่ายๆ อย่างนั้น ด้วยเหตุผลที่แตกต่างกันไป
“มึงไม่เป็นอะไรมากแน่นะ” เสียงเข้มๆ ย้ำถามมาอีกครั้งอย่างลังเลใจเมื่อโทรมาถามสารทุกข์สุขดิบ
“บอกว่าไม่เป็นก็ไม่เป็นสิวะ เซ้าซี้อยู่ได้” ผมโวยวายกลับไปด้วยน้ำเสียงแสดงความรำคาญ ถึงจะรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นห่วงก็เถอะ แต่ก็อดหงุดหงิดในความวุ่นวายเกินเหตุนั้นไม่ได้
โต้งมันเงียบไป มันคงรู้แล้วมั้งว่าผมเริ่มอารมณ์เสียขึ้นมาแล้ว ก็ใครจะไปอยากรับความช่วยเหลือจากคู่แข่งอย่างมันกัน
ใช่ครับ ไอ้โต้งมันเป็นเพื่อนกับคนที่ผมชอบครับ แค่นั้นยังไม่พอไม่รู้มันเป็นอะไรชอบหาเรื่องกันท่าผมเป็นประจำแล้วที่อย่างนี้ทำมาเป็นห่วงอย่างนั้นอย่างนี้ ไม่รู้ในใจแอบแช่งผมให้ตายเร็วขึ้หรือเปล่า คนที่ผมอยากให้มาเยี่ยมมาหา คือ เคลียร์ต่างหากล่ะ แต่ก็นั่นแหละสภาพน่าสมเพชแบบนี้น่ะเหรอลืมไปได้เลย ผมไม่มีวันปล่อยให้เขาได้เห็นหรอก
“งั้นก็พักผ่อนเยอะๆ แล้วกันนะ ถ้าไม่ไหวก็โทรมาแล้วกัน” โต้งบอกแค่นั้นแล้ววางสายไป
ที่จริงมักน็ไม่ได้เลวร้ายหรอกนะ ถ้ามันไม่คอยเป็นหมาหวงก้าง ผมคงทำตัวเป็นมิตรกับมันมากกว่านี้
หลังจากไอ้โต้งวางสายไป ไม่มีใครโทรมาอีก มีเพียงข้อความสั้นๆ จากเคลียร์
ได้ข่าวว่าไม่สบาย ทานยาแล้วพักผ่อนเยอะๆ นะครับ
เคลียร์
แค่นี้ก็ชื่นใจแล้วล่ะ เคลียร์เป็นแบบฉบับของผู้ชายอบอุ่น ใจดี และไม่จุกจิก แต่ก็ไม่ได้ละเลยทิ้งขว้าง ถึงในตอนนี้ผมและเขาไม่ได้เป็นอะไรกันมากกว่าเพื่อนก็เถอะ ผมก็ยังเป็นความห่วงใยจากเขาเสมอ
ไม่มากไป ไม่น้อยไป กำลังพอดี
ผมหลับไปด้วยรอยยิ้มขณะนอนกอดโทรศัพท์ที่ไม่มีใครติดต่อมาอีก เพราะพวกเขาคงคิดว่าผมควรพักผ่อนได้แล้ว แต่ยังมีข้อความ มีสายเข้ามาเป็ฯระยะๆ ในตอนกลางวัน สลับกันไปในสามคนนี้
จุ๊บจิ๊บ เพื่อนกะเทยในเอก
ไอ้โต้ง เคลียร์
แค่นั้น.....
ถ้าคุณมีคำถามว่า แค่นั้นจริงเหรอ? ผมก็จะถามกลับไปว่า ถ้าจะให้มากกว่านี้ แล้วใครกันล่ะที่มันควรจะโทรมาอีก?
ถ้าคุณหมายถึง “ไอ้ชี่ย” นั่น ก็โปรดรู้ไว้เถอะว่า "ไม่มี" และ"ไม่จำเป็น" ด้วย
เพราะเมื่อเวลาแห่งห้วงอารมณ์หมดลงสิ่งที่ตามมาคือสิ่งที่ผมบอกกับตัวเอง “รักสนุก ไม่ผูกพัน” ทุกอย่างจบลงแล้ว ก็มันบอกเองว่า “ถ้ายอม” ก็จะล้างหนี้ติดค้างนั่นทั้งหมด ผมไม่ได้เสียใจ น้อยใจหรืออะไรสักนิด ควรดีใจเสียด้วยซ้ำ ที่ต่อจากนี้มันคงไม่ตามมากวนใจอีกแล้ว ผมบอกตัวเองอีกครั้ง แต่ความรู้สึกโหวงๆ ในใจที่เกิดขึ้นคืออะไรกันนะ แค่ความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนนี่มันทำให้ผมฝังใจได้เชียวหรือ อยากจะหัวเราะตัวเองให้ฟันหัก แต่เสียงหัวเราะที่ออกมาในตอนนั้นทำไมฟังคล้ายเสียงสะอื้นเข้าไปทุกที
ในที่สุด....ผมก็หยิบโทรศัพท์มากดเลื่อนลงมาตามรายชื่อคนโทรเข้าออกจนกระทั่งถึงเบอร์นั้น
087 979xxxx ตุลย์
กดลบโดยไม่ลังเล เพราะจะเก็บเบอร์ที่ไม่มีวันโทรเข้ามาและผมไม่มีวันโทรกลับไปทำไมกัน?
แล้วหลังจากนี้ ผมก็จะลืมเรื่องราวของมันทั้งหมด ตั้งแต่ที่ได้เห็นหน้ามันครั้งแรก ตลอดเวลาที่มันมาเป็นลูกค้าที่ร้านริมทาง จนกระทั่งคำพูดสุดท้ายที่มันเห่าออกมา ทุกอย่างมันก็แค่ เรื่องบังเอิญ ดำเนินไปถึง ความผิดพลาดแค่นั้นเอง...
ผมกลับมาร้องเพลงอีกทีก็ผ่านไปอาทิตย์กว่าแล้ว ทั้งๆ ที่ผมคิดว่าทำใจเรื่องมันได้แล้วเชียวนะ ขณะที่ผมขึ้นเวทีไปร้องเพลงนั้น สายตาก็ไปกระทบกับกลุ่มคนที่นั่งอยู่โต๊ะหน้าสุด มันเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพวกไอ้ตุลย์ มันจะโผล่มาทำไมตอนนี้วะ
ถึงตอนนี้ผมตกใจแล้วก็ประหม่าซะจนเกือบไม่มีสมาธิร้องเพลงเอาแต่จ้องหน้าไอ้ตุลย์ที่ปากคุยกับเพื่อนแต่ตามันมองมาทางผมเกือบตลอดเวลา เราสองคนไม่มีอะไรติดค้างกันแล้วนะ อย่าไปกลัวมันสิวะ มันอาจจะแค่มากินเหล้าไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผมเลยก็ได้ บอกตัวเองอย่างนั้น ทั้งๆ ที่อดใจเต้นไม่ได้ พอร้องเพลงจนหมดคิวผมก็รีบจ้ำอ้าวเข้าไปล้างหน้าในห้องน้ำ
ล้างตาตัวเอง เมื่อกี้นี้กูตาฝาด เมื่อกี้นี้ไม่เห็นอะไร
เสียงประตูห้องน้ำเปิดออกเข้ามาและผมหันไปมอง ก็พบว่าโจทก์เดินเข้ามาพร้อมเพื่อนของมันคนหนึ่ง ซึ่งเพื่อนมันเดินสวนไปที่โถฉี่ แต่ตุลย์ยืนขวางประตูห้องน้ำ ผมเดินสวนกำลังจะเดินหนีออกไป
“เดี๋ยวสิมึง อย่าเพิ่งไป” มันอาจจะเรียกผม แต่เรื่องอะไรผมจะอยู่ เร่งฝีเท้าจะออกไปให้ได้แต่มันกลับรั้งแขนผมไว้กระชากจนข้อมือเกือบหลุด
“กูเรียกไม่ได้ยินหรือไง” มันถามท่าทางจะอารมณ์ไม่ดี
“เรียกกูเหรอ กูจะไปรู้ได้ไง กูไม่ได้ชื่อมึงซะหน่อย” ผมกวนตีนมันกลับไป
มันยกมุมปากขึ้นข้างหนึ่ง “เหรอ งั้น..ที่รักอย่าเพิ่งไป อยู่คุยกันแป๊บ” อะไรของมันวะ อยู่ดีก็ทำเสียงหวาน
“แค่นอนด้วยคืนเดียวไม่ได้แปลว่าจะเป็นคนรักกันหรอกนะ เรียกว่าคู่ขา หรือคู่นอนชั่วคราวน่าจะถูกกว่า”
“ถ้ามึงต้องการอย่างนั้นกูก็ไม่เกี่ยงหรอกนะ แต่บอกตามตรงว่ากูนึกติดใจมึงขึ้นมา อยากเป็นขาประจำ บอกกูทีว่ากูควรจะต้องทำยังไง” หึ! ติดใจเหรอ เจริญล่ะ
“สิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือทำใจ เพราะในเมื่อหนี้ติดค้างของเราไม่เหลือ กูก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องกลับไปหามึงอีก ปล่อย”
“ก็เรื่องเก่าจบ เรามาสร้างเรื่องใหม่ก็ได้นี่” มันบอกพลางยื่นกระดาษสี่เหลี่ยมผืนผ้าให้ผม มันเป็นเช็คระบุจำนวนเงินห้าหลัก
“จะให้กูเหรอ ให้กูทำไม”
“ทดแทนที่กูทำให้มึงไปเรียนก็ไม่ได้ มาทำงานก็ไม่ได้ตั้งหลายวัน” เออ รู้ดีจริงมึง ที่กูต้องเป็นอย่างนั้นก็เพราะมึงใช้กำลังข่มเหงกูโดยที่กูไม่เต็มใจ เอาแต่ใจตัวเอง แล้วก็เรียกร้อง ตักตวง เห็นแก่ได้ โดยไม่นึกถึงสภาพสังขารกูบ้างเลยไม่ใช่เหรอไงวะ!
“ขอบใจ กูไม่เอา”
“เอาไปเถอะ กูรู้ว่ามึงต้องการใช้เงิน ถือว่าเป็นทิปที่บริการดี วันหลังเผื่อเรียกใช้กันใหม่” พูดเหมือนกูขายตัวเลยนะมึง!
“หุบปากหมาๆ มึงไว้เหอะ” ผมตวาด เลือดขึ้นหน้าแล้วเหวี่ยงกำปั้นหวังต่อยปากคนตรงหน้าให้ได้สักหมัด แต่อีกฝ่ายยกมือขึ้นมารับกำปั้นผมไปกำไว้หน้าตาเฉย ไม่สะดุ้งสะเทือนอะไร
“เฮ้ย มีเรื่องอะไรกันวะตุลย์” เพื่อนมันร้องถามขึ้นมาเห็นว่าเราสองคนเริ่มจะวางมวยกันแล้ว จะเข้ามาช่วย หมาหมู่หรือไง เอาดิ กูกลัวที่ไหน
“ไม่มีอะไรหรอกเดฟ แค่ผัวเมียทะเลาะกันนิดหน่อย”
อะไรนะ! เมื่อกี้มันว่าอะไรนะ ปกติแล้วใครจะมองหรือเข้าใจยังไงผมไม่สนหรอกนะเรื่องรสนิยมทางเพศของผมเนี่ย แต่ทำไมพอได้ยินคำๆ นี้จากปากมันแล้วผมหน้าร้อนผ่าววะ มันคงเป็นเพราะถ้ากับคนอื่น ยังไงผมก็ดูเป็นรุกเสมอ แต่กับคนตัวโตตรงหน้ามองยังไง ผมก็ต้องเป็นฝ่ายเป็นเมียมันมากกว่าไง พูดอะไรของมึง มึงรู้ไหมว่าทำกูอาย...
“เชี่ยนี่ ปากดี” ผมด่ามันเบาๆ มันจับมือผมที่กำมือให้ลดลงมาอยู่ข้างลำตัวแล้วกุมไว้
“เออ งั้นคุยกันดีๆ กูไม่รบกวนแล้ว” เข้าใจอะไรง่ายชิบหายไอ้นี่! เพื่อนมันว่าแล้วเดินออกจากห้องน้ำไป แล้วปล่อยให้ผมอยู่กับไอ้ตุลย์ตามลำพัง มึงกลับมาเถอะกูไม่อยากอยู่กับมันสองต่อสอง เดี๋ยวมันเกิดอารมณ์เปลี่ยวขึ้นมากูจะทำไง ยังไม่ทันคิดได้นาน มือที่ถูกเกาะกุมก็ถูกกระชาก
“เดี๋ยวโว้ย จะพากูไปไหน” มันลากผมเข้าไปในห้องส้วมแคบๆ ของร้านอาหาร แล้วล็อกประตู
สถานการณ์ย่ำแย่ยิ่งกว่าเก่าอีก ผมถอยหลังจนติดกำแพงห้องน้ำ แต่อีกฝ่ายก็ยังขยับตามมาเอาขาเบียดกับท่อนขาผม กลัว... ว่ะ กูยังไม่หายเจ็บเลย มึงจะ “ทำ” อีกแล้วเหรอเนี่ย!!
“อย่านะโว้ยกูจะร้องให้…” ผมโวยวายแต่มันเอามือปิดปากผมไว้
“น่า.. กูจะเปลี่ยนเสียงร้องของมึงเป็นเสียงครางเอง” มันบอกด้วยสายตาเจ้าชู้
ผมกัดริมฝีปากแน่นเงยหน้าขึ้นมองหน้ามัน และบอกตัวเองว่า...
ผมเกลียดทุกอย่างที่เป็นมัน!
ทั้งสายตาคมที่ทอดมองลงมาสะกดผมให้ขยับตัวแทบไม่ได้ ศีรษะได้รูปโน้มต่ำลง ลมหายใจที่เป่ารดทำให้หายใจแทบไม่ออก มือข้างหนึ่งยึดปลายคางไม่ให้หันหนีริมฝีปากหยักสวยที่เคลื่อนลงมาปิดก่อนจะแทรกเรียวลิ้นลงมาเพื่อแลกเปลี่ยนความหวานของกันและกัน เกลียดอ้อมแขนแข็งแรงที่โอบร่างผมเข้าไปชิด ก่อนจะซุกซนเปะป่ายมือไปตามลำตัวใต้เสื้อเชิ้ตตัวบาง จนผมปั่นป่วนท้องน้อย เกลียดลีลารักที่มันกำลังจะปรนเปรอให้ต่อไปนี้ ที่มันทำให้ผมเผลอไผลไปกับความสุขอันนั้นจนลืมได้ทุกสิ่งทุกอย่าง…
เหนือสิ่งอื่นใด สิ่งที่ผมเกลียดมากกว่าตัวมัน
คือตัวผมเอง
ทำไมกูไม่ขัดขืนมันวะ!
-
ในที่สุดก็แยกออกมาแล้ววววววววเย่ๆๆ
-
:mc4: เย้ ลงเร็วไม่ต้องรอลุ้น
:-[ ชอบจังเลย สนุกดี
-
โอววว ในที่สุดก็มาแล้วคู่นี้ เย้ๆ
-
สนุกมากเลย o13 แล้วก็ค้างด้วย :sad4:
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วววววววววววววววววววว :serius2:
-
ชอบพระเอกจัง
ถามจริงตุลย์ แกเอ๋อป่ะ :laugh:
-
ได้อ่านคู่นี้ซะที :-[
-
ดีใจๆๆ จะได้อ่านคู่นี้แบบเต็มๆแล้ว วู้ววว
ขอบคุณค่า >< :3123:
-
รอตอนต่อไป
-
โว้ว ว ว ว
สุด ยอด ค่ะ
รอตอนต่อ ไปนะค่ะ
-
:jul1: ตายๆๆๆ เลือดหมดตัวแร้นนนนนนนนนนนน
-
น่ารักดีอะ
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบ
ชอบคู่นี้มากที่สุดดดดดดดดดดดดด
FC ตุลย์-ปอนด์ ค่ะ
-
สนุกอ่ะ ชอบๆ
จะรอนะคะ
-
เดินเรื่องเร็วมาก เราคิดว่า น่าจะใส่รายละเอียดเล็กๆน้อยๆ อย่างเช่น คำพูดบางช่วงลงไป เพราะเรื่องไปเร็วมาก
ส่วนที่เหลือ :-[ รีบมาต่อนะค๊า
-
ได้อยู่นะ
-
พี่ตุลย์อ่าา ทำอย่างงี้ไม่เห็นใจปอนด์บ้างเลยหรอ?? :monkeysad:
-
ขัดไม่ได้
:bye2:
-
เชียร์สสสสส รอต่อไปนะจ๊าาา
-
:sad4: :serius2: :o8: :angry2:
อารมณ์ตอนอ่านประมาณนี้ 555
-
ขอเป็นเรื่องยาวเถอะ! :-[ :call:
-
รออยู่นะ น่ารักดีอะ :-[
-
สมัครเป็นแฟนคลับพี่ตุลย์ค่า :impress2:
เป็นเรื่องยาวไปเลยเถอะนะ
-
อ่านแล้วขัดใจนะ ตุลย์ดูหักหาญกันเกินไปแระ
แต่เวลาทั้งคู่เจอกัน ทำไมแอบเชียร์ในใจ งงกะตัวเอง :oo1: :oo1:
มารู้สึกตัวอีกที อยากอ่านต่อคร้าบบบ รอนะ
-
เหอะๆ ท่าทางจะกดกันติดพัน :o8:
-
ไม่เอาเรื่องสั้น เค้าจะเอายาวๆๆๆๆๆ
ใจปล่าววว "แฟนเซอร์วิส" ไง(เลียริมฝีปากสองที แผล่บๆ555)
-
เหมือนจะเคยอ่านเลยแฮะ...แต่จำไม่ได้ว่าใช่ topic นี้รึเปล่า(หรือเราอ่านแล้วลืมเม้นท์หว่า?)
ถามคำเดียว..."ผม" ชื่อไรอ่ะ? อ่านข้ามหรือไม่ได้บอกไว้ในเรื่องก็ไม่รู้
อยากได้เป็นเรื่องยาว ๆ :impress2:
-
จัดยาวเลยไม่ต้องสั้น ชอบบบบบบ
รออ่านต่อนะ
พี่ตุลย์ดูชอบบังคับดีอ่า ชอบ
(โรคจิตเเหละเราอิอิ)
-
:o8:ชอบค่ะ
รอตอนต่อไปนะคะ
-
555 สะใจตุลย์มันเหี้ยมเกรียมได้จายค่อด :z1:
-
อยากได้ยาวๆๆๆๆๆๆ
พี่ตุลย์โรคจิต :laugh:
แต่เค้าชอบคู่นี้นะ :-[ :-[
-
มารอตอนต่อไปค่ะ :3123: :pig4:
-
อิๆ :o8:
รอตอนต่อไปดีฝ่า~
-
กันต์ + กิ๊ง
ตุลย์ + ปอนด์
โต้ง + ฐา
o13 o13 o13 o13
หนุกทุกเรื่อง
-
มาต่อเรื่องนี้ แล้วน้องฐาล่ะ กิ๊งอีก งอนแล้วมั้งสองคู่นั่นน่ะ
-
แต่ง ได้ โอ อยู่ นะ
-
ถูกใจจัง .....
เอ่อ....อ่านจนจบตอนแรก นึกไม่ออก หาไม่เจอว่านายเอกชื่ออะไร
-
3 เรื่องเลย ไหวมั๊ย
อ่านในตอนพิเศษแล้ว อ่านอีกก็ยังสนุก
-
ตอนที่ 2 ท่ายืน
กูจะบ้า... มึงจะยั่วยวนกูไปถึงไหน? บอกกูทีว่าทำไมกูติดใจผู้ชายอย่างมึงได้วะ!!
คำถามมากมายเทกระหน่ำเข้ามาไม่ขาดสายเมื่อผมกดร่างบางๆ ขาวซีดของคนตรงหน้ากับผนังห้องน้ำ กดริมฝีปากตัวเองลงไปบดเคล้ากับกลีบปากของมันอย่างดูดดื่มและเร่าร้อนเหมือนคนหิว ไม่นานนักอีกฝ่ายที่ทำท่าจะขัดขืนในตอนแรกกลับยืนนิ่งยอมรับการปรนเปรออย่างเต็มใจ
ผมบังคับให้มันช่วยเหลือผมบ้าง แต่พอใกล้ถึงจุดก็บอกให้หยุด เพราะผมอยากได้อะไรที่มากกว่าปาก....
“ไอ้เชี่ย” มันด่ามาเมื่อผมสื่อความหมายเชิงทะลึ่ง แต่ยิ่งด่ากูยิ่งชอบ ไม่ว่าจะคำพูดดีๆ หรือคำด่าหยาบคาย แค่เป็นเสียงของมึง กูชอบหมด ผู้ชายห่าอะไรวะเสียงเพราะชิบหาย ผมรู้สึกอึ้งมาตั้งนานแล้วตั้งแต่ได้ยินเสียงมันครั้งแรกที่ร้านนี้ และติดใจจนเป็นขาประจำของร้าน ผมเป็นแฟนเพลงลับๆ ของมันมาเป็นปีโดยไม่แสดงออกให้มันรู้ นอกจากจองโต๊ะหน้าเพื่อฟังมันร้องเพลงมาตลอดก็เท่านั้น
และมันคงจะเป็นอย่างนั้นตลอดไปถ้าไม่ใช่... เพราะ....เหตุการณ์ที่ทำให้ผมได้เข้าไปใกล้ชิดกับมัน...
มันทำลูกชายผมสีถลอก... ถ้าเป็นคนอื่นผมเตะให้เลือดกบปากไปแล้ว แต่เพราะเป็นมัน ผมสู้ข่มอารมณ์เลือกจะฟังคำมันขอโทษขอโพยเป็นนาน ฟังมันเล่าชีวิตรันทดที่ขาดแคลนเงินทอง เพราะมันก็เหมือนดาราแล้วผมเป็นสาวกนั่นแหละ แต่พอดีผมเก็บอาการคลั่งได้เก่งมากก็เท่านั้น
ผมพามันไปดูรถที่ส่งทำสี แล้วมันก็ทำให้ผมอึ้ง ก็ผู้ชายห่าอะไรวะ ดันเป็นลมต่อหน้าต่อตาผมได้ ผมต้องรีบเข้าไปประคองราวกับพระเอกประคองนางเอก มีหน้าทำหน้าตาน่าสงสารตอนบอกว่า
“กูหิว” เชี่ยนี่อะไรมันจะจนขนาดไม่มีตังค์กินข้าววะเนี่ย ถ้ามึงเป็นอะไรไป กูเสียดายตายเลยนะ
ที่จริงผมรู้มานานแล้วแหละว่ารสนิยมของมันคืออะไร.... แต่ผมคิดว่าผมไม่ใช่เกย์ ไม่คิดชอบผู้ชาย แค่คิดมันก็ขยะแขยงแล้ว แต่ก็นะ ความจริงมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรหรอก ก็แค่พฤติกรรมทางเพศที่แสดงออกแตกต่างจากปกติ ก็มันจะอะไรนักหนา รูไหนๆ มันก็เสียวได้ รูไหนๆ แม่งก็เสร็จได้เหมือนกัน!!
นึกถึงตอนนั้นแล้วก็ฮาดี!! ตอนที่ผมนั่งดูคลิปโป๊อยู่แล้วก็โพล่งขึ้น
“เดฟ.. บอกกูทีเวลาเอากันท่ายืนมันมันส์ป่ะวะ” ตรงไหมครับ? คำถามของผม เพื่อนรักเพื่อนใคร่ทำหน้าเบื่อๆ ขณะกำลังเล่นเพลย์ทรีอย่างเมามัน
“อะไรมึงไม่เคยเหรอวะ?”
“อือ... มึงก็รู้...ว่ากูสูง ถึงกูอยากแต่ให้ย่อขานานๆ กูเมื่อย”
“เหรอ มึงก็หาสาวสูงๆ ดิ”
“กูไม่เคยมีแฟนเตี้ยนะมึง สูงๆ ของผู้หญิงร้อยเจ็ดสิบนิดๆ ก็ยังเตี้ยอยู่ดีสำหรับกู”
“หรือให้เค้าใส่ส้นสูงดิ” ไอ้เดฟแม่งออกความเห็นดีชิบหาย
“น่าสนใจ ถอดหมดเลยเหลือแต่ส้นสูง ความคิดมึงนี่สุดยอดว่ะ เหมือนหนังเอ็กซ์ของฝรั่งเลย” ผมบอกมันพลางคิดตาม
“กูแค่ออกความเห็นเรื่อยเปื่อย มึงจะทำจริงเหรอตุลย์”
“อ้าว อะไรของมึงวะ กูถามเพื่อเอาคำตอบเพื่อมาปฏิบัติจริง ไม่งั้นกูจะถามหาห่าอะไร” เป็นไงโดนด่าเลยมึง
“เชี่ยเอ๊ย กูแพ้เลย” ไอ้เดฟโวยวาย เมื่อหน้าจอเกมขึ้น GAME OVER ตัวเบ้อเร่อ
“ไอ้ตุลย์ ถ้าไม่งั้นกูแนะนำ มึงก็ไปกดผู้ชายดิ ถ้าเป็นกระเทย หรือผู้ชายนะมึง ร้อยแปดสิบก็หาง่ายแถมลีลาเด็ด ได้ลองแล้วมึงจะติดใจ” อ้าวไอ้เชี่ยนี่ยุยงให้กูเป็นเกย์ซะงั้น เพราะไอ้เดฟมันเป็นไบครับ แต่มันก็เคยชอบผู้หญิง แต่ตอนหลังมันได้หลังแล้วลืมหน้าไปแล้ว แต่ก็เรื่อยเปื่อย คบได้หมดทั้งชายทั้งหญิง นี่ถ้ารู้ว่ามันเป็นเกย์มาก่อนผมว่าจะเลิกคบมันอยู่ แต่พอดีหลงคบกันจนสนิทมากไปแล้วก็เลยต้องทนคบกันต่อไป พอพูดเรื่องผู้ชายขึ้นมาผมก็เกิดอาการผะอืดผะอมนิดหน่อย
“เชี่ยนี่มึงจะเป็นก็เป็นไปคนเดียวเลย ไม่ต้องมาชวน ห่านี่” ผมสบถด่ามันเรื่อยเปื่อยอย่างไม่จริงจังนัก เลิกดูคลิปแล้วเปลี่ยนไปอ่านหนังสือแต่งรถแทน
ที่จริงความคิดไอ้เดฟก็เข้าท่าดี เมื่อผมนั่งฟัง “มัน” ร้องเพลงอยู่ก็ฉุกคิดว่า
มันสูงดีว่ะ แบบนี้ก็ดีนะ เอาท่ายืนไม่ต้องใส่ส้นสูง
มันเสียงดีว่ะ ตอน....มันทำเสียงครางแบบไหนวะโคตรอยากรู้เลย....
แม่ง.... น่า...ว่ะ ทั้งๆ ที่คิดอยู่นะแต่.... ก็แค่คิดเฉยๆ สิ่งที่ทำลงไปก็แค่เอาเงินไปฝากเจ้าของร้านให้ช่วยเอาไปให้ “มัน”
วันนั้น สิ่งที่ผมเห็นก็คือ มันขึ้นรถแฟนเพลงแล้วไปต่อ...
ใครก็ได้แม่งอัดคลิปมาให้กูดูหน่อยดิ๊!!
ท้ายสุดผมก็รู้ว่าแม่งช่างเป็นเรื่องที่งี่เง่าที่สุดในชีวิต ใครจะไปทำเรื่องอย่างนั้นวะ ถ้าไม่ได้ไปเอากะมันเองแล้วจะรู้ไหมเนี่ย? คืนนั้นสงสัยกูเมามาก เมาจนอยากจะพิสูจน์ดูให้รู้ถึงเรื่องที่อยากรู้ทุกเรื่อง นอกจากจะกล้าถามว่ามันเป็นเกย์ไหมแล้วยังกล้ามอมเหล้ามัน กล้าพามันกลับไปบ้านอีกต่างหาก
ที่จริงแค่ออรัลให้ก็น่าจะพอ แต่พอได้ยินคำว่า...
“แฟนเซอร์วิสไง” เท่านั้นล่ะมันสุดๆ มาก ทั้งๆ ที่ก็ไม่ได้หน้าหวานเหมือนผู้หญิง ก็แค่ขาวซีดหน้าจืด แต่เวลาเอาลิ้นออกมาเลียหยาดรักของผมที่ริมฝีปากกลับเซ็กซี่โคตรๆ
ท้ายที่สุด กูกดมันเพราะความเมาผสมอารมณ์หื่นแบบงงๆ แต่ความรู้สึกมันโคตรล้น... ครั้งเดียวก็ไม่พอ
ไอ้เดฟแม่งพูดถูก ได้ลองแล้วกูติดใจ!!
ผมอยากให้มันเป็นผู้หญิง... เผื่อมันท้องแล้วผมจะได้กลับไปรับผิดชอบมันได้ แต่ก็น่าขัน...
ผมอยากกลับไปหามันอีกแต่ก็รู้ว่าคงห้ามใจไม่ให้เอา...มันอีกไม่ได้
แค่นั้นมันก็โทรมจะเป็นศพแถมไม่มามหาวิทยาลัย ไม่ไปร้องเพลงตั้งหลายวัน
ผมแอบห่วง...มันไม่มาร้องเพลงแล้วมันจะมีเงินใช้ไหม เดี๋ยวแม่งก็อดข้าวอีก
แต่ทำไมตอนให้เงินกูหาคำพูดดีๆ กว่านั้นไม่ได้แล้วเรอะ!!
แม่ง.... พอไอ้เดฟออกไปแล้วอยู่ด้วยกันสองต่อสอง ผมก็นึกถึงคืนนั้นขึ้นมา... ผ่านไปหลายวันจนมันมาร้องเพลงได้แล้วป่านนี้คงหายแล้วมั้ง... งั้นกูขอต่อ...อีกสักรอบไม่ได้เหรอ...
ในที่สุดผมก็ลากมันเข้าห้องน้ำไป!!
มันคงไม่รู้ว่าเสียงของมันเร้าอารมณ์ดิบของผมมากแค่ไหน มือขาวสะอาดยามจับไมค์ร้องเพลงมันเรียวยาวสวยดี ใบหน้าสีซีดเวลาร้องเพลงแต่ละเพลงมันได้อารมณ์จนอินตามทุกแนวเพลง เสียงร้องพริ้งเพราะที่จะฟังกี่ครั้งไม่เคยเบื่อหน่าย ร้องเพลงผู้ชายก็ทุ้มน่าฟัง ร้องเพลงผู้หญิงก็เสียงหวานซะจนไม่รู้ว่าผู้ชายร้อง ไม่อยากเชื่อว่าพอได้มาฟังเสียงครางของมัน ยิ่งทำให้ผมเสียวแปลบไปหมดทั้งท้องน้อย อยากจะทำให้มันร้องครางตลอดเวลา ... คงมีความสุขดีแท้
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นที่มุมปากก่อนจะดำเนินการต่อไป.....
ท่ายืนก็มันส์ดีนะ ยิ่งกับคนที่ยืนอยู่ข้างหน้ากูนี่ ยิ่งมันส์เข้าไปใหญ่!!
ไม่เอาเรื่องสั้น เค้าจะเอายาวๆๆๆๆๆ
ใจปล่าววว "แฟนเซอร์วิส" ไง(เลียริมฝีปากสองที แผล่บๆ555)
แหมๆ ไม่ต้องมาล้อเลียน นายเอกนะคะ ของหนุ่มนักร้องเขาทำแล้วเซ็กซี่แต่ตะเองทำแล้วตลกอ่า ฮาๆๆๆ :m20:
มาต่อเรื่องนี้ แล้วน้องฐาล่ะ กิ๊งอีก งอนแล้วมั้งสองคู่นั่นน่ะ
งอนทำไม วันนี้ลงไปแล้วทั้งสองเรื่อง ยังไง เรื่องของพี่ตุลย์รับรองดองนานกว่าสองเรื่องนั้นแน่นอนค่ะไม่ต้องห่วง!!!! o22
เหมือนจะเคยอ่านเลยแฮะ...แต่จำไม่ได้ว่าใช่ topic นี้รึเปล่า(หรือเราอ่านแล้วลืมเม้นท์หว่า?)
ถามคำเดียว..."ผม" ชื่อไรอ่ะ? อ่านข้ามหรือไม่ได้บอกไว้ในเรื่องก็ไม่รู้
อยากได้เป็นเรื่องยาว ๆ :impress2:
อิอิ มีบอกไว้ที่รีพลายแรกของนิยายแล้วค่ะว่ามาจากกระทู้ไหน เป็นตอนพิเศษ แต่พอดีอยากแยกออกมาเป็นเอกเทศค่ะ ในเรื่องไม่มีบอกค่ะว่านายเอกชื่ออะไร แต่พอดีมีไปแวมๆที่เรื่องอื่นบ้างเล็กน้อย แฟนคลับบางคนเขาเลยรู้ชื่อนายเอกล่วงหน้ากันแล้ว
ถูกใจจัง .....
เอ่อ....อ่านจนจบตอนแรก นึกไม่ออก หาไม่เจอว่านายเอกชื่ออะไร
ไม่มีบอกค่ะว่านายเอกชื่ออะไร แต่หาเอาในคอมเม้นท์ของแฟนคลับอ่ะบางคนรู้แล้ว ฮาๆ
3 เรื่องเลย ไหวมั๊ย
อ่านในตอนพิเศษแล้ว อ่านอีกก็ยังสนุก
ไม่แน่ใจว่าไหวไหมแต่จะพยายาม คิดว่า สองเรื่องแรกอาจะต่อเรื่อยๆ แต่เรื่องนี้อาจจะต้องเสียสละโดนดองมากที่สุด เพราะพี่ตุลย์เป็นพี่ต้องเสียสละให้น้องค่ะ (เกี่ยวไหม?)เพราะพล็อตเบาที่สุดมากกว่า ฮา
-
จิ้มแรงๆให้กับท่ายืน :z13:
สวดยวดดดดดดดดดดดด มันส์สะเด็ด!
แต่แหม เมื่อไหร่จะรักกันได้ก็ไม่รู้ ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่าเป็นความใคร่ ขอให้ได้มันส์อะไรประมาณนี้
สนุกมากค่า มาต่อเร็วๆน๊า^^
-
ตุลย์ติดใจปอนด์จริงๆแหละ จากมีsex ก็พัฒนาเป็นรักซะซีตุลย์
ดังนั้นเมื่อติดใจแล้วก็ต้องไม่จบง่ายๆ ต้องกลายเป็นเรื่องยาวกว่านี้
ต้องไม่ใช่เรื่องสั้นมั้งนะคะ ขอเป็นเรื่องยาวเถอะค่ะ นานนิดนานหน่อยก็รอได้ค่ะ
แต่อย่าถึงกับดองเค็มเลย กลัวเป็นโรคไต อิ อิ อิ
-
:haun4: ปาดดดดดดดดดดดดดดดดด เลือดหมดตัว :jul1:
-
อยากรู้ว่าตุลย์กับปอนด์จะเป็นยังไงต่อ
อยากรู้จนตอนนี้ลืมน้องกิ๊ง กับน้องฐาไปแล้ว 55
ดังนั้นอย่าดองนานนะค้า จุ๊บๆ
-
ครับอ่านกิ๊งกันย์แล้วครับ แต่ตอนนี้เหมือนเอาตอนพิเศษในเรื่องมาแปะอีกครั้งเลยอะ
-
พี่ตุลย์กับปอนด์อ่าาาา เราร้อนรุนแรงทุกทีเลยอ่าาา :jul1: :jul1: :jul1:
เลือดหมดตัวอีกแล้วว :haun4: :pighaun:
-
จัดหนักกันไปเลย :haun4:
-
เค้าติดตาม 3 เรื่องพร้อมๆกันเลยนะนี่ คนแต่งกล้าแต่งพร้อมกัน 3เรื่อง คนอ่านก็กล้าอ่านพร้อมกัน 3เรื่องนะเออ อิอิ :กอด1:
-
อาร๊ายยย
เค้าออกจะเซ็กซี่
เลียให้ดูอีกที(เลียยาว วนรอบปากแล้ววนกลับอีกรอบ แผล่บบบบบบบบ)
-
:m25:
เลือดหมดตัวค่ะวันนี้ หนูตุลย์บรรยายความคลั่งไคล้ซะแหม o18
-
ตุลย์หื่นว่ะ เอ๊ะ! หรือว่าหื่นพอกันทั้งสองคน กร๊ากกก
-
:m25: :m25: :m25:
-
ฮิฮิฮิ<<<< หัวเราะด้วยความหื่น
ฮ่า ๆๆ
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
:haun4:
ต้องการรับบริจาคเลือดด่วน
-
ชอบชอบและชอบ :-[
-
ด่วนคร๊าบบบบบบบบบบ
อย่าให้ค้างนาน :z3: :z3:
-
อ้อ...มาจากกันต์ กิ๊งนี่เอง(ไม่ได้เข้าหลายตอนแล้วเหมือนกัน...อ่านไม่ทัน สต็อคนิยายมันเยอะจนล้น) :sad4:
มิน่าถึงว่าคุ้น ๆ ว่าเคยอ่าน...แต่ปอนด์น่ารักมาก ๆ ๆ ๆ ๆ ตุลย์ช่วยดูแลดี ๆ หน่อยไม่ใช่อะไรก็กดตลอด(แต่ชอบนะ) :z1:
-
คู่นี้มาก็ซัดกันนัวเนียเลย หุๆ
-
อ่านอีกก็เสียวอีก 555555555555 อยากรู้ตอนต่อปายยยยยยยยยยยยยยยย
-
โอ้ยเลือดหมดตัวแล้วอะ มาต่อเร็วนะ สรุปแล้วมีแววว่ารักกันไช่ไหมเนี่ย
-
:m25: ตายไปตาม ๆ กัน
:call:
-
ตุลย์หื่นของจริง
แล้วคนอื่นเขารู้ชื่อนายเอกกันได้ไงล่ะเนี่ย :a5:
-
อ๊ายยยยย อิไต๋ กันทุกฉาก เด็ดดวงจริงๆ
-
อย่าดองนานน้า เค้าตามมาอ่าน จากเรื่องนู้น อิอิ
-
ตามอ่านทั้ง 3 เรื่อง
ไล่ตามระดับความใส :z1:
คู่นี้เก็บไว้จมกองเลือดตายทีหลัง :m25: :m25:
+1 จ้าาา
-
กันต์บอกว่าให้มาดูพี่ชายหน่อย ได้ข่าวว่าหื่นเหรอเกิน กันต์อิจฉานะ ฮ่าาาาาาาาาาาาาาา
-
โห หื่นเกิน :m25: :m25: :m25: :m25:
เเม้กระทั่งห้องน้ำอย่างไม่เว้น
โว้ย ตุลย์จะหื่นไปถึงนั้น
เดี่ยวจะตามหาทั้งสามเรื่องเลย
ประเดิมเรื่องแรกหื่นมากมาย เรื่องที่สองคงไม่แพ้กัน
ขอบคุนมากๆๆครับ
-
:z1: แง่ แง่ อยากได้เรื่องสั้นที่ไม่สั้นอ่ะ ขออีกสักหน่อย แค่กรุงเทพ- สุไหงก็พอ
น่า น่ะ
-
ท่ายืน..
แต่เบลล์อ่า่นแล้วเสียเลือดตายคาหน้าคอมในท่านั่งนี่แหละ
อะไรจะร้อนแรงขนาดนั้นครับพี่ตุลย์ :jul1: :jul1:
-
+1 ให้กับท่ายืน :m25:
และความหื่นของนายตุลย์
-
เรื่องก่อนหน้านี้ก็ว่าสนุกแล้วนะ
พอมาแต่งเรื่องนี้อีกมันยิ่งสนุกมากๆเลย
+ 1 นะคะ
-
หื่นนนน ชอบมากเลยค่ะ โดนสุด กรี๊ดดดก ต่อไปตุลย์จะสนท่าไรอีกไหม 55
-
ไม่รู้จะบรรยายยังงัยดี มันมันส์พระยะคะ ขอท่าแปลกๆอีกนะ
-
:m25:
ท่ายืนมันดีอย่างนี้นี่เอง :z1:
-
อ่านแล้วอ่านอีก หื่นดี
-
อัพต่อเร็วนะคะ รออ่านอยู่
-
o18
ชอบคู่นี้มากเลย
แต่ไม่ได้อ่านนานแร้วเพราะไม่ได้อ่านเรื่องกิ๊งแร้ว
เพราะกลัวมาม่าอ่ะ เห็นคนเขียนบอกจะมี 555
ดีดีได้ตามจากทู้นี้
-
ช่วงนี้ net ที่บ้านคงมีปัญหา จะเม้นท์ ให้ก็เม้นท์ไม่ได้
เคืองๆ เรามันยิ่งชอบอ่านแล้วชอบเม้นท์อยู่ด้วย :m16:
อร๊ายยยยยย นักร้อนสุดหล่อ รุก ของใครต่อใคร กลับต้อง
มาเสียเชิง กลายเป็น รับ ให้กับพี่ตุลย์ คนเถื่อน แต่อบอุ่น
คนนี้ อิ๊อ๊ะ ชอบคนแบบพี่ตุลย์ ประมาณ กรูห่วงนะ แต่ไม่แสดงออก
ปากร้าย แต่จิตใจโคตะระดี (หรือเปล่าหว่า?) ไม่ต้องหวานๆ กัน
ก็ได้ แต่อย่ามาม่ามาก ช่วงนี้หลายเรื่องแระ เริ่มเกือบถึงจุดอิ่มตัว
กับมาม่า เต็มที เป็นไปได้อยากอ่านแนวสบายๆ คลายเครียดบ้างอ่ะค่ะ
นักร้องปอนด์ ท่าทางจะติดใจพ่อตุลย์เข้าแล้วล่ะซิ อิๆ ลีลาพี่เขาถึงใจใช่ป่ะล่ะ
ยอมรับมาเหอะ... :pig4:
-
หึหึ ติดใจไม่รู้ลืมเลยแหละ แค่ได้ยินเสียงก็ทนไม่ไหวแล้ว
ของเขาแรงจริงๆ แบบนี้ต้องจัดอีก
-
:m25:เป็นเอามากนะเฮีย แบบนี้พี่ปอนด์ไม่แย่เหรอ
-
หนุกดีคับ
มารอต่อคิวอ่านด้วยคน
อิอิ
-
ท่าทางจะติดใจด้วยกันทั้งคู่ 555
อย่าดองนานนะ อัพตามคิวก็ได้นะ
-
ต่อไปขอเป็น....ท่านั่ง.....ออนท็อป....นะคะ.....55555 :laugh:
-
:haun4:
-
หื่นซิค่ะ แบบนี้ อยากให้ทอ้งได้จัง ถ้าท้องได้จะดีมาก 555+ เพ้อเจ้ออีกฉัน 55+ :-[
-
อยากให้เป็นเรื่องยาวอ่ะ
ชอบมากเลย กับท่ายืน ต่อไปขอท่าใหม่ด้วยน่า
รอๆ
-
เลือดหมดตัว....
แอ๊ก....
-
อ่านกิ๊งขกันย์แล้วไม่อิน
แต่ฐา-พี่โต้ง และคู่นี้โคตรจะชอบแปลกใจจัง 555
-
^^
ต่อไปขอหน้ากระจกนะ อ่ะ!(หื่นได้อีก)
เค้าว่ามานเซ็กซี่ดี อิอิ
-
เรื่องนี้ก็เล่นเอาซะเลือดกระฉูดเลย :m25:
ขอสมัครเป็นแฟนคลับทุกเรื่องเลยนะครับ ^^
-
:-[ :-[ :-[
-
พี่ตุลย์ได้หลังแล้วลืมหน้า ฟันธง!!! :laugh:
-
สนุกมากกกกๆๆ ค่า มาต่อเร็วๆ น๊า
ตุลย์หื่นดี ชอบบบบบบ เลือดหมดตัว หยุดไม่ได้แล้ว
-
:jul1:
ไร้คำพูด :laugh:
-
:jul1:
-
:pighaun: หื่นพอกัน
-
:jul1: :jul1: :jul1:
-
ขะ...ขอเลือดด่วนๆๆๆ :haun4:
สนุก+หื่นแบบนี้ ชอบมากจ้า อิอิ
มาต่อไวๆนะคะ ^_^
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่า
ต้องตามไปอ่านอีกเรื่องซะแล้ว :z1:
-
อร๊ายยยย ชอบอ่ะ หื่นดี :impress2:
-
เลือดหมดตัว :m25: :jul1:
-
ชอบอ่ะ เอาอีกเอาอีก :pighaun: :pighaun:
-
โหหหห นายตุลย์
อย่างนี้เรียกปากไม่ตรงกะใจนะฮะ
อีกฝ่ายเค้าเพิ่งเคยรับครั้งที่สองก็เบาๆโหน่ยย โหะๆๆๆๆ
-
โหวต ออนท๊อป ด้วยอีกคน
:z1:
-
สนุกมาก มาต่อไวๆนะ :call: :call: :call:
-
ชอบบบบบบบบบบบบอ่ะ! ☆*:.｡. o(≧▽≦)o .｡.:*☆
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยย :impress2:
ในที่สุด จากตอนพิเศษ ก็มาเป็นเรื่องเดี่ยวแล้ววววววววววว
เป็นกำลังใจให้ จขกท. นะค่ะ :bye2:
-
หื่นจริงๆๆๆ
เพิ่งหายสงสัยจะต้องพักอีกหลายวันป่ะเนี่ย
-
เพิ่งเข้ามาอ่านจ้า....รายงานตัว
ตุลย์จัดเต็มไปเลย 555
หื่นอีกตู ....
-
อ๊อก :m25: :m25:
เสียเลือดหมดตัวเเล้วจ้า
สนุกมากๆเลยค่ะ แอบเขิน :-[
เป็นกำลังใจให้ต่อไปค่ะ :bye2:
-
เลือดท่วมตัวแล้ว อิอิ
ชอบๆ
อยากให้เป็นเรื่องยาวๆ
-
รอ รอ รอ แล้วก้อรอออออออออออออออออออออออออออออ :z3: :z3: :z3: :z3:
-
^^
-
จัดเต็มกันทุกท่า อย่างนี้ต้องรอตอนต่อไป :haun4:
-
(http://diary.yenta4.com/diary_folder/14362/14362_uploaded/yy/wallpa.jpg)
สารบัญ
+ ผมถูก My Fan club~~จับกด!!XX+ (ผมรักนักร้อง)
#ศศ+ศศิ_ซีรี่ส์กระต่ายยักษ์กับจักรวาลอันอบอุ่น#
+บทนำ+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg1477172#msg1477172) ผมถูกแฟนคลับจับกด
+ตอนที่1+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg1477207#msg1477207) เกลียด โกรธ
+ตอนที่2 + (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg1479074#msg1479074) ท่ายืน!
+ตอนที่3+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg1495570#msg1495570) โลกและจักรวาล!
+ตอนที่4+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg1513056#msg1513056) tsuki to usagi
+ตอนที่5+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg1525891#msg1525891) กีฬาในรถ?
+ตอนที่6+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg1546097#msg1546097) หน้าที่หลักของดวงจันทร์
+ตอนที่7+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg1583074#msg1583074) ไปหาหมอกันเถอะ
+ตอนที่8+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg1605167#msg1605167) ศศมุมแดง ศศิมุมน้ำเงิน
+ตอนที่9+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg1609811#msg1609811) ขนมปังโฮลวีต
+ตอนที่10+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg1611319#msg1611319) ติดขอบเวที
+ตอนที่11+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg1620633#msg1620633) พระจันทร์หนีเที่ยว
+ตอนที่12+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg1629078#msg1629078) หนีเสือปะจระเข้
+ตอนที่13+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg1631021#msg1631021) จันทร, ดวงเดือนอันบ่เที่ยงตรง
+ตอนที่14+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg1634403#msg1634403) กักบริเวณ
+ตอนที่15+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg1642650#msg1642650) แค่น้อยใจเฟ้ย...
+ตอนที่16+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg1646809#msg1646809) อาบน้ำกัน...
+ตอนที่17+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg1676111#msg1676111) โมเมนท์เบาๆ
+ตอนที่18+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg1833544#msg1833544) ข้อต่อรอง
+ตอนที่19+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg1839092#msg1839092)สุดที่รัก
+ตอนที่19/2+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg1862871#msg1862871)กระต่ายหมายจันทร์ (กระต่ายแอบมาเวิ่นเบาๆ )
+ตอนที่20+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg1857370#msg1857370)ไม่มีวันได้เป็น
+ตอนที่21+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg1859709#msg1859709)โอ๊ย โอ๊ย
+ตอนที่22+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg1874479#msg1874479)ถือโอกาสนี้...
+ตอนที่23+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg1876805#msg1876805)ต่ายตุลย์
+ตอนที่24+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg1883240#msg1883240)คะแนนพิศวาสกับกระต่ายผู้โหยหิว
+ของแถม+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg1891972#msg1891972)
+ตอนที่25+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg1949839#msg1949839)นอนกลาง
+ตอนที่26+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg2016155#msg2016155)ความหลังและความรัก
+ตอนที่27+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg2020920#msg2020920) Miss
+ตอนที่28+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg2082403#msg2082403)ไม่อยากกลับบ้าน
+ตอนที่29 + (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg2099105#msg2099105) ไม่หลับไม่นอน
+ตอนที่30 + (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg2160371#msg2160371) ถ้าตัดคำว่า "ไม่" ออก
+ตอนที่30/2+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg2175266#msg2175266) เธอเป็นแฟนฉันแล้ว
+ตอนที่31+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg2192988#msg2192988) ตามใจ
+ตอนที่32+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg2204891#msg2204891) อย่าพูดเลย
+ตอนที่32/2+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg2211469#msg2211469) คนโชคร้าย
+ตอนที่33+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg2228437#msg2228437) ความหมายของคำว่าหึง
+ตอนที่33/2 + (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg2313385#msg2313385) กระต่ายเมา
+ตอนที่34 + (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg2339020#msg2339020) ความในใจ
+ตอนที่35 + (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg2343099#msg2343099) กระต่ายง่าย
+ตอนที่36 + (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg2394932#msg2394932) คิดถึงนะ
+ตอนที่36 + (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg2405818#msg2405818)
+ตอนที่37 + (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg2453197#msg2453197) lovely pound bread
+ตอนที่38 + (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg2531867#msg2531867) พูดไม่ค่อยเก่ง
+ตอนที่39 + (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg2804334#msg2804334) อึดอัดใจ
+ตอนที่40 + (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.msg2810841#msg2810841) memory
..................................
ตอนที่ 3 โลกและจักรวาล!
“ไอ้ตุลย์ ไอ้เชี่ย.. เสร็จแล้วมึงก็เอาไอ้นั่นออกไปซะทีสิ กูอึดอัด” ผมโวยวายเมื่อ จบสิ้นกิจกาม! ลงไปได้ครู่หนึ่งแล้ว ไอ้หื่นข้างหลังมันยังไม่ขยับตูดออกไปสักที คาอาวุธที่อ่อนกำลังแล้วอยู่อย่างนั้น
“เอาออกทำไม อุ่นดีออก” ห่าลากกกกกกกกกกกกกกก ไอ้หน้าด้าน ไอ้ถนนลาดยางมะตอยที่อัพเกรดเป็นคอนกรีตแล้ว
“ก็บอกว่ากูอึดอัด ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง ไอ้เชี่ย!!!!!” เวลาด่าคำนี้ ออกเสียงหอหีบชัดเจนกว่าที่เล่าครับ!
“มึงอย่าด่ากูว่าเชี่ยดิ” เสียงมันเป็นปกติเหลือเกินครับตอนพูด เบี่ยงเบนไปเรื่องอื่นทั้งที่ไม่ยอมถอยออกไปซะทีทั้งๆ ที่ตรงนั้นก็อ่อนตัวลงไปแล้ว
“แล้วให้ด่าว่าไง ในเมื่อมึงมันเหมาะกับคำนี้ที่สุดแล้ว”
“ด่ากูว่าสัตว์ดิ กูอยากมีสิทธิ์เลือกว่าจะเป็นอะไร” โห กล้าพูด...
“เหรอ? งั้นถ้าเลือกได้มึงอยากเป็นอะไรล่ะ”
“ขอเป็นกระต่ายแล้วกัน” สันขวาน!!
“เหอะ!! ห่าเอ๊ย เถื่อนๆ อย่างมึงอยากจะเป็นกระต่ายน้อยน่ารัก คิดได้เนอะ!”
“กูไม่ได้อยากเป็นกระต่ายเพราะมันน่ารักสักหน่อย แต่อยากเป็นเพราะว่ามันเซ็กส์จัดต่างหาก”
“เชี่ย!!” ท้ายที่สุดผมก็ไม่ยอมให้มันเลือกครับ ผมเลือกให้มันเลย “มึงเหมาะกับมันที่สุดแล้วไม่ต้องสะเออะอยากเปลี่ยนสัญชาติหรอก”
“ตามใจ มึงอยากให้กูเป็นอะไรกูก็เป็นให้ได้ ถ้ากูเชี่ย มึงก็เป็นเมียเชี่ยแหละวะ”
“ไอ้เชี่ย!!!!!!!!” ตะโกนลั่นให้ดังที่สุด แม่งเอ๊ย เจ็บใจชิบหาย “ใครเป็นเมียมึงวะ!!”
“มึงไง” ชัดถ้อยชัดคำ และไม่สามารถปฏิเสธอะไรได้ถนัดในเมื่อหลักฐานยังคาเด่อยู่เลย ซ้ำยังผงาดง้ำขึ้นมาเฉยๆ จากที่โดนคนตัวโตอย่างกับยักษ์ปักหลั่นทิ้งน้ำหนักลงมาทับจนอัดก๊อบปี้กับผนังห้องน้ำก็อึดอัดจะตายอยู่แล้ว ไอ้แก่นกายที่แฟบๆ ลงไปเมื่อกี้แต่ไม่ยอมถอนออกของมันดันเสือกขยายตัวพองลมอยู่ข้างในตัวอีกยิ่งพาลอึดอัดกว่าเดิม
“อะ....อะ...ไอ้ตุลย์ มึงถอยออกไปเลยนะของมึงมัน....” กระดากปากกว่าจะพูด เพราะความคับแน่นที่เกิดขึ้นทำให้เกิดความรู้สึกแปลกประหลาดอีกแล้ว
“สมน้ำหน้า... อยากด่าดีนัก ด่าซะจนกูมีอารมณ์อยากต่ออีกรอบเลย ฮ่าๆ”
“มึง SM หรือไง ด่าแล้วมีอารมณ์”
“อืม แบบนั้นก็ดูน่าสนใจดี แซ่สักอัน เทียนสักเล่ม เสียดายที่นี่มันในห้องน้ำ หาของแบบนั้นไม่ได้ ไว้คราวหน้าก่อนนะ จะหามาให้มึงโดยเฉพาะ” ห่าเอ๊ย.... กูประชด!!!
“อะ...อะ...ไอ้.... อา..มึงอย่านิ่งดิ ขยับตัวเข้า แม่ง....” อื๊อ.... ไม่ไหวว่ะ ยิ่งหื่นของๆ มันก็ยิ่งขยาย ทำให้รู้สึกเหมือนตัวจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
“อยากแล้วเหมือนกันอ่ะดิ แค่พูดถึงแค่นี้ยังมีอารมณ์เลยมึงก็คงSM พอกันล่ะมั้ง” มึงเข้าใจแบบนั้นได้ไงวะ เล่นพองตัวขึ้นมาข้างในเฉยๆ แบบไม่ขยับมันโคตรอึดอัดตะหาก
“กวนตีนนะมึงอ่ะ” ผมด่ามันต่อ มันหัวเราะหึหึ ก่อนจะขยับตัว ถอนแก่นกายออกไปทีละนิด ผมกลั้นหายใจรู้สึกว่ามันโล่งโจ้งโหวงๆ ชอบกล กระทั่งมันถอนกายออกไปเกือบสุดแล้วกระแทกซ้ำกลับมาสุดแรงนั่นแหละกลับทำให้รู้สึกจุก แน่น อึดอัดกว่าเดิมอีก
“ซื้ด......ห่าเอ๊ย... เบาๆ หน่อยสิ กูเจ็บนะ”
“ก็มึงจะขมิบหาหอกอะไรนักหนา กูเสียวนะโว้ย”
“ขม่งขมิบเชี่ยอะไรเล่า ร่างกายกูมันคิดว่าของๆ มึงเป็นขี้เปล่า เลยพยายามจะขับออก ห่า...”
“อ๋อเหรอ...เรื่องเข้าใจผิดอาจจะเกิดขึ้นได้ แต่ไม่เป็นไรกูอภัยให้ แต่จะพิสูจน์ให้ดูว่าของๆ กูดีกว่านั้นเยอะ... ขี้ธรรมดาๆ มันทำให้มึงเสร็จไม่ได้หรอก”
“ไอ้เชี่ย!!” คนห่าอะไรหลงตัวเองชิบหายวายป่วง
“ไม่เชื่อเหรอวะ” มันถามมา แล้วพยายามจะหันไปสนใจสิ่งอื่นในห้องน้ำ ซึ่งได้แก่โถส้วม หลังจากนั้นมันก็ลงไปนั่งที่โถส้วมแล้วก็ไม่ลืมรั้งเอวผมตามไปนั่งซ้อน ซึ่งมันทำให้ใส่ลงไปได้ลึกขึ้นอีก จากนั้นก็รั้งใบหน้าผมไปจูบแลกลิ้น ยิ่งจูบเจ้าโลกของมันก็ยิ่งใหญ่ได้อีก....
“แฮ่ก....แฮ่ก...” เหนื่อยหอบกับการจูบแบบไม่ได้พักและการปรับตัวรับขนาดของบางสิ่งที่คาคับอยู่ในตัว ตอบสนองรสจูบที่มันมอบให้อย่างถึงพริกถึงขิง...
ระหว่างที่จูบมือมันก็ไล้มาปลุกอารมณ์กับหน้าอกหน้าใจของผมอีกครา บีบที่ยอดอกแล้วเขี่ยเร้าให้มีอารมณ์จนถึงขีด
สัดเอ๊ย .... เก่งนักนะเรื่องปลุกอารมณ์ ไม่ชอบถูกกดแต่ก็ต่อต้านขัดขืนไม่ได้ เจ็บใจแต่ไม่รู้จะเอาคืนยังไงดี ระหว่างที่จูบอย่างเมามันก็นึกอะไรขึ้นได้อย่างนึง พร้อมกับทำเลยไม่ต้องคิดนาน
“อึ๊....”ไอ้ตุลย์ร้อง ผงะถอนริมฝีปากออกเมื่อโดนผมกัดเนื้ออ่อนด้านในริมฝีปากของมันจนเลือดซิบ รสชาติเลือดชั่วๆ ของมันยังติดอยู่ในปาก
“ไอ้ตัวแสบ” สบถลั่นกัดกรามกรอดอย่างอารมณ์เสีย ส่งสายตาแสดงความโมโหมาให้ คิดเหรอว่าจะกลัว “มึงกัดกูทำไม?”
“อ้าว เห็นชอบความรุนแรงนึกว่า SM เลยจัดให้” กวนตีนใส่มัน ลอยหน้าลอยตาอย่างไม่มีความสำนึก
“แสบนักใช่ไหม แสบแบบนี้สมควรจะถูกเสียบอย่างยิ่ง” ได้ข่าวว่าก็เสียบอยู่ยังไม่ได้เอาออก กูควรจะกลัวไหม?
“ที่จริงแล้วโทษฐานที่มึงทำให้กูเสียเลือดแบบนี้ กูควรจะบีบคอหอยมึงให้แหลกยับเป็นการเอาคืนด้วยซ้ำ” มันพูดขณะที่เอามือใหญ่ลูบไล้ที่คอยาวของผม ออกแรงบีบนิดเดียวก็รู้สึกเจ็บเหมือนคอหอยจะแตก โหด เถื่อน จริงๆ มัน
“แค่ก แค่ก” เปล่งเสียงจากลำคอเหมือนจะหายใจไม่ออก
“เอาดิ อย่าคิดว่ากูจะขอร้อง อ้อนวอน” ท้าทายมันไป ไม่นึกกลัว แม้จะรู้ว่ามันทำได้ มือใหญ่แข็งเหมือนคีมเหล็ก แรงเยอะราวกับสิบล้อ ไม่ยากหรอกที่จะฆ่าคนด้วยมือเปล่า แต่แล้วมันก็คลายกรงเล็บเสือที่ตะปบคอผมออก เหมือนแมวที่เล่นกับหนู แล้วเคลื่อนลงไปบีบคลึงที่ส่วนอ่อนไหวด้านล่างแทน
“บีบคอมึงไปแล้วไงล่ะ? ฆ่าไปก็เท่านั้น ตายเปล่า จะสนุกเหมือนเอากันได้ที่ไหน” เชี่ยเอ๊ย!!!!
มาถึงตรงนี้ เราก็พูดคุยด้วยคำพูดกันน้อยลงแต่หันไปสื่อสารกันด้วยภาษากายแทน......
จนในที่สุด ผมก็หมดแรงหอบเหนื่อยอีกครั้งทิ้งน้ำหนักตัวลงไปทับคนเบื้องหลังที่สอดแขนมากอดเอวผมไว้ แต่ไม่ถอนกายออกอีกตามเคย!!
พักเหนื่อยจนรู้สึกดีขึ้นแล้วผมก็เริ่มเอ่ยปากถามในสิ่งที่ข้องใจอยู่กับคนข้างหลัง
“ตุลย์....กูถามอะไรหน่อยสิ”
“ถามมาสิ แต่อย่ายากนักนะ” มันตอบมาขณะที่เอาศีรษะซบหลังผมอยู่
“ถ้าแค่อยากรู้ว่าเอากับผู้ชายแล้วรู้สึกยังไง ครั้งเดียวก็น่าจะพอแล้วนี่ มึงยังกลับมาหากูอีกทำไม”
“ขอเปลี่ยนคำถามได้ไหม ยากๆ กูคิดไม่ออกว่ะ” เชี่ยเอ๊ย!!
“ตุลย์... ไหนมึงบอกไม่ใช่เกย์ไง”
“ตอนแรกไม่ใช่ แต่ตอนนี้เริ่มไม่มั่นใจตัวเองแล้วเหมือนกัน กูรู้แต่ว่า กูติดใจมึงว่ะ จักรวาลที่แสนอบอุ่นของมึงทำให้เจ้าโลกของกูอยากอยู่ในนั้นร่ำไป ไม่อยากไปไหน”
“เชี่ยเอ๊ย ช่างเปรียบเปรยจริงมึง แล้วมึงไม่ถามกูหน่อยเหรอว่าจักรวาลของกูมันเต็มใจให้โลกของมึงเข้ามาอยู่หรือเปล่า”
“หึ...ถามทำไม ถึงไม่เต็มใจกูก็จะอยู่อยู่ดี” เผด็จการได้โล่จริงๆ คนอะไรวะ แม่งชั่วได้เรื่อยๆ
“ไอ้หน้าด้าน ไอ้.....” ไม่รู้จะด่าว่าอะไรคนอย่างมันถึงจะสำนึก
“เอาดิ ด่าอีกเรื่อยๆ นะ มึงคงลืมว่ามึงยิ่งด่ากู กูยิ่งมีอารมณ์อยากกดมึง ด่ากูอีกหลายๆ ที กูก็ไม่ว่า กูจะได้เอามึงหลายๆ รอบไง”
“สันดา....อ๊ะ อุ๊บ.....” ยังพูดไม่ทันจบไอ้เชี่ยตุลย์มันก็ยื่นหน้ามาประกบปากผมอีกครั้งไม่ให้ผมด่ามันได้อีก จะเบนหน้าหนีก็ไม่ได้เพราะมือแข็งของมันบีบคางผมยึดไว้ไม่ให้ขยับ ประกอบกับเจ้าโลกที่แฟบไปแล้วของมันเกิดขยายตัวขึ้นมาเป็นรอบที่สาม
ห่าเอ๊ย!!!!! มึงเป็นกระต่ายจริงเรอะ!!
ซวยแล้ว... ผมลืมไปว่า ไอ้ตุลย์มันเป็นพวกพูดจริงทำจริง และถ้ามันบอกว่ามันจะเอาผมอีก แม่งก็ทำจริงแน่นอน TT_TT
การที่ชีวิตผมโคจรมาเจอไอ้ตุลย์ มันช่างเป็นความซวยไม่มีที่สิ้นสุดจริงๆ
ทั้งซวย ทั้งเสียว แล้วก็โทรมด้วย แม่ง หลังจากวันนี้ไปกูมีหวังได้พักยาวอีกตามเคย!!!!
แม่งเอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!
สิ่งที่แย่กว่านั้น ขัดขืนมันสักนิดสิวะ
อย่าสมยอมแบบนี้!!!!!!!!!!!!!
-
555+ ตุลย์เป็นกระต่าย งั้นอีกฝ่ายก็เป็นเมียกระต่าย ...จัดกันทั้งคู่ไม่มีใครยอมใคร แต่คนอ่านชอบหึหึ เสียเลือดๆ :haun4:
-
:laugh: ผ่านมาสองตอนยังไม่ได้ออก
จากห้องน้ำเลยวุ้ย สงกะสัยเปนกาต่ายกานเจงๆ :haun4:
-
ถ้าตุลเป็นกระต่าย ปอนด์ก็ต้องเป็นกระต่ายเหมือนกันนั่นแหละ เพราะว่ามันไม่ผสมกันข้ามสปีชี่หรอก 5555++
ปล. เพิ่งรู้นะเนี่ยว่ากระต่ายหื่น มันคือเรื่องจริงรึปล่าวค่ะ?
-
ไม่มีอะไรจะเอ่ย
อยากตะกายฝาห้องน้ำมากๆ
ตุลย์เราว่านายเป็นสิงโตดีกว่านะ
-
:haun4:
-
:haun4:
หื่นจริงๆๆ พี่ตุลย์สุดยอด
-
ยังอยู่ที่ห้องน้ำ..ไม่ไปไหน...อิอิ
-
กรั๊กๆ จักรวาล และโลกกกกก ฟังดู...ดีมากกก เข้าใจเปรียบเปรย
ว่าแต่ว่า คนห้องข้างๆ และที่ยืนฉี่ด้านนอก ไม่เสร็จตาม ไปแล้วเหรอ?
ไม่รู้ว่ากี่รอบต่อกี่รอบ แถมยังไม่ยั้ง ไม่ออมเสียงกันแบบนี้ เอิ่ม...ใจกล้า
กันเกินไปแล้ว หนุ่มๆ คู่นี้
-
ด่าอีกเยอะ ๆ ดิปอนด์ นายตุลย์จะได้จัดให้อีก :z1:
-
น้องตุลย์น่าจะได้เชื้อพี่มันมาบ้างนะ ไอความเอาแต่ใจเนี่ย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :o8:
อยากอ่านเรื่องยาวๆอ่า :m25: :jul1: :jul1: :jul1:
-
จากตอนที่แล้ว ถึงตอนนี้ ยังไม่มีใครออกมาจากห้องน้ำเลย เอิ๊กกกกกกก :haun4:
-
:m10: :m10: :m10:
จัดเต็มอะ คู่นี้ !!
-
ซีรีย์ชุดใหม่ กระต่ายน้อยกับจักรวาลที่แสนอบอุ่น วางแผงแล้ววันนี้ :laugh:
-
:m25: :m25:
หึๆ ออนท็อปๆ โยกๆ ขย่มๆ เอร๊ยยยยยยยย พูดอะไรเนี่ยเรา อิๆ :o8:
รอตอนต่อไปนะคะ หึๆ
ปล.นายกระต่ายนี่ก็.... :z3:
-
แอร๊ยยยยยย
จักรวาลมันตอดโลกได้ตุ๊บๆด้วย :z1:
-
กระต่าย จักรวาล :jul1: :jul1:
นอนตายคาคอม 55+
-
5555 ตุลย์หื่นมาก!! ก๊ากกกก เอาอีก จัดหนักๆ ชอบบบบบบ
-
ถ้าตุลย์เป็นกระต่าย คงเป็นกระต่ายที่หื่นที่สุดในโลก :pighaun:
-
จักรวาลอันแสนอบอุ่น
-
เพิ่งรู้วันนี้เองว่ากระต่ายเซ็กจัด :o8:
-
อ่อยยยย ถูกใจจริงๆเรย โลกกะจักรวาล :jul1: :jul1:
-
หื่นจริงอะไรจริง
-
หื่นในสายเลือดดดดดดดดด
:really2: :really2:
-
จักรวาลที่แสนอบอุ่นของมึงทำให้เจ้าโลกของกูอยากอยู่ในนั้นร่ำไป ไม่อยากไปไหน”
o13ลึกซึ้ง
โคตรชอบเลยว่ะประโยคนี้ ฮึๆๆ โคตรโดน :oo1:เลย
-
อืม 2 ตอนแล้ว ยังอยู่ในห้องน้ำเหมือนเดิม ออกมาก่อนแล้วค่อยไปต่อกันที่ห้องมั้ย ท่าทางจะยาว สงสารคนต่อคิวเข้าห้องน้ำ
ชื่อตอนดูดีมาก จักรวาลและโลก แต่พออ่านเจอเล่นเอาฮา ตอนแรกดูชื่ออย่างเดียวมันก็ซึ้งดีอ่ะ แต่เจอบทพูดเนี่ยซึ้งไม่เป็นจริงๆ
ปล. จากการวิจัย กระต่ายเป็นสัตว์ที่เซ็กซ์จัดจริงๆ ถ้าจำไม่ผิดเหมือนจะผสมพันธุ์ได้ทั้งปีมั้ง (ต่างจากคนตรงไหน??)
-
สมยอม สมยอม ......
ขอรับบริจาคเลือดกรุ๊ป O ด่วนค่ะ
เลือดหมดตัวแล้วววว
-
:pighaun:
-
:pighaun:สงสารคนที่มาเข้าห้องน้ำจัง คงจะมีอารมณ์แต่ไม่มีที่ปลดปล่อย
เพราะห้องน้ำไม่มีให้เข้า 555
เฮียตุลย์ท่าจะมึนนะเนี่ย ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นเกย์รึเปล่า
แต่เฮียตุลย์หื่นที่สุด ชอบ smยิ่งดี 555 เก่งโคตรที่ทำให้คนเป็นรุกยอมรับได้
-
คู่นี้ใจสุดๆ 5555+
ปล.รอคนเขียนตั้งนาน นึกว่าจะไม่มาต่อซะและ ^^
-
:pighaun: :pighaun:
-
คู่นี้มัน born to be 5555+ จักรวาลแห่งความสุข
-
อร๊ายยยยยย :-[ :-[
-
:haun4: :haun4: :haun4:
-
เหนื่อยแย่เลยนะคะ :haun4:
-
:laugh:
โดนใจ หื่นดี อิอิ
-
โลก และจักรวาล ของครอบครัว กระต่าย อิ อิ
-
โอ๊ย~มะไหวแหล่ว :pighaun: :pighaun:
:L2:ให้คนแต่ง :L2:
-
ว่าแต่เค้าหื่น
ตัวเองก็หื่นเหมือนกันอ่ะแหละเนอะ
:pighaun:
สมยอมกันเห็นๆ
อิอิอิ
-
:pighaun: :jul1: พอกันทั้งคู่
-
ตายคาห้องน้ำชัว :pigha2:
-
กระต่ายตุลย์ โฮะๆๆ เซ็กจัด
-
so cute ><
RABBIT BOY
-
^
^
^
^
|
|
|
|
จิ้มจึ๊กๆ
หายหน้าไปหลายวันเลยนะตัวเธอ
แลบลิ้นแผลบๆ
-
ชื่อตอนกับความหมายที่แท้จริง สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ฮ่า ฮ่า ฮ่า :haun4: :haun4: :haun4:
-
เปรียบซะ...
ฮาาาา
-
หื่นได้โล่ เลยตุลย์ :pighaun: :pighaun:
-
ด้วยความหื่นจัดทำให้เราอ่านกระทู้ข้างล่างผิด จาก ประกาศเรื่องเงินสำรองในเล้า กลายเป็น ประกาศขอเลือดสำรองในเล้า. ....อึ้งไป...อ่านใหม่ อ้อ! อ่านผิดนี่เอง. ชอบคู่นี้นะโหดดี. ได้โล่งกันเลยทีเดียว
-
5555
ก้ว่า ชื่อตอนแหม่งๆ
พอมาอ่านถึงได้เข้าใจ
^___^
-
หึหึหึหึ หื่นมากมาย
-
:a5:
สุดยอดอ่ะ o13 อยากอ่านต่อๆๆๆๆๆๆ :call:
:n1:
-
แหล่มเรย อิอิ :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
มาต่อเร็วๆน้าส์ o13 o13 o13 o13
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
เอ๊ย ยอมเค้าง่ายไปแล้วอ่า
สมยอมเค้าตลอดเลย ขัดขืนมั่งซิ ให้มีตบๆจูบๆมั่ง
อิิอิิ
-
สมยอมๆๆๆ อิอิ หื่นกันทั้งคู่แหละรู้สึก 555+
-
หื่นพอกันทั้งคู่นะ
-
:pighaun:
อ่า หน้ากระจกของเค้าล่ะ :z1:
ระเบียงก็ดีนะ :haun4:
-
ตอนแรกไม่เข้าใจว่าชื่อตอนหมายความว่าไง ตอนนี้เข้าใจะ 555
สองคนนี้มันชายเหนือชายเหนือชายมาก o13
-
ตอนนี้เล่นเอาเลือดหมดตัว :jul1:
หนูปอนด์ขัดขืนหน่อยก็ดีนะ
งานนี้จะได้smของแท้เลย 55+
-
:m25: :m25:
จักรวาลที่อบอุ่น
คู่นี้สุดยอดค่า o13
-
:jul1:ตายอย่างเดียว
:call:
-
:laugh: คนแต่งสนองตันหาตัวเองอ๊ะป่าว หื่นตามเลย :pighaun:
-
กรี๊ดอิพี่ตุลย์ชั่งเปรียบเทียบ o13
-
คู่เดือดจริงๆ คนปวดฉี่ก็รอไปก่อนนะ :laugh:
-
:m25: :pighaun:
เลือดหมดตัวเลย ดุเดือดกันจริงๆคู่นี้
-
pond will ทั้งซวย ทั้งเสียว แล้วก็โทรมpai-ik-nannnnnn
-
ชื่อตอนเอาสะงง
อ่านจบเพิ่งจะเข้าใจ
จักรวาลอันอบอุ่น :-[ :-[
-
:m25: :m25: :m25:
หื่นได้ตลอดเวลาเลย นายตุลย์
-
กรี๊ด!!
ฟ้าเหลือแล้วค่ะ :laugh:
-
5555...เลือกอยากเป็นอะไรได้ด้วย
....
-
หืมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
สุดๆ สงสัยจะติดใจจริงๆ หนีไม่ได้แล้วล่ะปอนด์ 555
-
:haun4: :haun4:
-
เอิ๊กเอิ๊ก :haun4:
-
:haun4: :haun4: :jul1: :jul1: :m25: :m25: :pighaun: :pighaun:
เลือกอิโมใช้ไม่ถูกเลยทีเดียว
-
:m25: :m25: :m25:
สงสัยคู่นี้เปนกระต่ายทั้งคู่ป่าววววว
พี่ตุลย์เบาๆหน่อยนะ ดูท่าปอนด์จะลุกไม่ไหวแล้ว :laugh: :laugh:
-
เลือดฉันไหล อะ :z2:
-
ตอนหน้าจะยังอยู่ในห้องน้ำอีกมั๊ย
-
:haun4: :haun4:
หมดตัวแล้วว
-
:m25:
-
:m25: :m25:
-
เห็นชื่อแรกๆไม่ได้เข้ามอ่าน แต่พอได้อ่านแล้วหื่น
เหมือนที่คิดไว้เลย :haun4:(ชอบจัง)
รอมาต่อตอนต่อไปนะคะ อยากให้เป็นเรื่องสั้นขนาดยาวอ่ะค่ะ
-
อฮอฮ มาต่อไวๆนะคับ
-
พี่ชายหื่นจัง อยากให้น้องชายได้หื่นบ้าง ฮ่าาาาาาาาาาาาาาา
-
คู่รักดุเดือด เด็ด เผ็ดมันส์ :haun4:
-
ปอนด์เจอกระต่ายยักษ์แล้วมันจะถึงตายไหมเนี้ย
-
เป็นเลิฟซีนที่เร้าใจมากอ่ะ ชอบๆแบบซาดิตๆ ยิ่งชอบ ฮิฮิ
-
หุหุ รออ่านต่อคร๊าฟ
-
อ่านแล้วชอบคู่นี้จังง เหอๆๆจักรวาลของเรา
-
คู่นี้ของเค้าแรง
ยิ่งด่ายิ่งหื่น
ยิ่งหื่นยิ่งชอบ
ฮิ้ววว
-
แวะมารอร้อรอ
-
เข้ามารออย่างใจจดใจจ่อ
-
ชอบ ครับ
มาต่อไวๆๆ นะครับ
-
มาลองอ่านดูก่อน เดี๋ยวจะตามอ่านเรื่องอื่นด้วยค่ะ
-
555 ขำคู่นี้จริงๆ นายเอกเราก็นะ ไม่เข็ด เธอไม่เข็ด กร๊ากกกกกก :laugh:
-
แวะมาดันครับ
-
เพิ่งตามมาจาก กันย์-กิ๊ง คับ
เพิ่งเห็นว่ามีคู่ พี่ตุลย์ด้วย
เด้วมาอ่านคับ ง่วงมากมายแล้ววว
-
พระเจ้า เลือดแทบหมดตัว แต่ละตอนมันจ๊ะบ๊ะทั้งนั้น ตุลย์น่าหลงจริงอ่านแล้วรับรู้ถึงเสน่ห์ตุลย์ รออ่านต่อๆ
-
:o8: ว่าจะแอบอ่านเฉยๆ แต่....มันทนมะหวายยยยย :serius2: ฮ่าๆๆ ห้องน้ำที่นี่ดีเนอะ ไม่มีคนเข้ามาเลย หรือว่าร้านนี้มันมีโต๊ะหน้าโต๊ะเดียวเนี่ย คนทั้งร้านถึงไม่ฉี่กันเลย ดีไม่ดี เพื่อนโต๊ะพระเอก มานคงแอบมาอัดคลิปเสียงกันเพลินแล้วม้าย ฮ่าๆๆ :jul3:
-
แม่งหื่นทั้งคู่เลย -_________________________-
:oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
-
:haun4: สุดยอด หื่นจิงๆๆ :fire:
เอาอีกๆๆๆๆๆ :call: :call:
o13 :bye2:
-
ว้าวววววว เพิ่งเข้ามาอ่านตอนแรก :pighaun: สนุกมากเลย o13
-
แหะ แหะ แหะ ... :m25:
อ่านเรื่องนี้แล้วเลือดลมมันเดินดีจริง ๆ เลยค่ะ .. คริคริ :z1:
หื่นได้อีกอะคุณตุลย์ค่ะ ... นี่กะจะนันสต็อปฮิทให้มั้ยค่ะ ฮ่า ๆ ....
ยังรออยู่นะเออ ^^ :impress2:
-
กดจนเดี้ยง เลยไม่มาต่อเหรอคับผม :angry2:
-
หื่นกันทั้งคู่เลยน้า :pighaun:
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
เลือด ท่วม ห้อง
-
แร๊งงงงงงง กรี๊๊๊ดเลือดพุ่ง555 รอตอนต่อไปแทบไม่ไหว
-
ตอนที่ 4 tsuki to usagi
หลังจากเสร็จกิจไปเป็นรอบที่สาม ผมก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าผมหลงใหลในทุกสิ่งทุกอย่างของมันอย่างถอนตัวไม่ขึ้น ศิลปินคนโปรดที่อยู่ในดวงใจของใครหลายๆ คน ตอนนี้มันมาอยู่ในอ้อมกอดของผม และแน่นอน... ผมจะทำให้มันเป็นของผมคนเดียว...ตลอดไป
“คืนนี้เราจะนอนที่นี่กันเหรอ?” เสียงไอ้วอกถามขึ้นทั้งที่กำลังหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน หมดแรงข้าวต้มอยู่ใต้ร่าง ผมปล่อยขาให้มันลงไปยืนแล้ว แต่ดูเหมือนมันจะไม่ค่อยเหลือแรงแม้แต่จะทรงกายจึงใช้แขนยาวเก้งก้างโอบกอดรอบคอแล้วซบศีรษะลงบนอกผม
“ตามสบายถ้ามึงอยากอยู่” ตอบกลับด้วยน้ำเสียงกวนตีนแล้วค่อยถอนกายออกแผ่วเบา เริ่มต้นทำความสะอาดคราบต่างๆ อย่างลวกๆ แล้วควานหาเสื้อผ้าอาภรณ์มาสวมจนเรียบร้อย
“อืดอาดอยู่นั่นแหละ ออกไปเถอะน่า อายอะไรนักหนา” โวยวายเพราะไอ้นักร้องมันเปิดประตูออกอย่างแผ่วเบาแล้วมัวมองซ้ายมองขวาไม่เคลื่อนกายออกไปจากห้องน้ำสักที คงกลัวจะมีคนอยู่ข้างนอก แต่นี่ก็ปาเข้าไปจะตีหนึ่งกว่าแล้ว ลูกค้าในร้านก็คงเหลือน้อยเต็มทน แล้วไอ้ว่าจะมาห้องน้ำก็คงยิ่งน้อยเข้าไปใหญ่ แต่ถึงจะมีใครอยู่ผมก็ไม่แคร์อยู่ดี
“เชี่ยตุลย์ หุบปากหมาๆ มึงไปเลย ห่าเอ๊ย.... ถ้าแฟนคลับกูรู้ว่ากูมาเสร็จมึงแบบนี้เรตติ้งกูตกหมดพอดี กูยังต้องทำมาหากินอยู่นะโว้ย” มันโวยวายแต่ผมไม่สนใจผลักมันออกจากห้องน้ำหนึ่งในสี่ห้องโชคดีไม่มีคนอยู่ข้างนอก
“ช่างปะไร กูนี่ไงแฟนคลับมึง มึงนอนกับกูคืนเดียว กูให้มึงได้มากกว่ามึงร้องเพลงทั้งเดือนอีก”
“เชี่ย เก็บปากไว้แตกหน้าหนาวเหอะ”
“หึ!! อย่ามาขู่ ก็มึงเพิ่งทำปากกูแตกอยู่เมื่อกี้กูยังเจ็บอยู่เลย”
“อย่ามาพูดเลย ปากมึงแตกแค่นี้ทำบ่น แล้วที่มึงทำก้นกูระบมล่ะไม่คิดบ้าง”
“เออ กูจะรับผิดชอบ ฉีดยาให้มึงบ่อยๆ แล้วกัน เขาบอกว่าทำบ่อยๆ แล้วมันจะชิน จนเลิกเจ็บไปเอง”
“เชี่ย!!! ฝันไปเถอะว่ากูจะยอมมึงอีก”
“ไม่ต้องยอมก็ได้ เพราะถ้ามึงไม่ยอม....กูก็จะบังคับอยู่ดี”
“ไอ้สาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” มันด่ามาอย่างไม่พอใจแต่ยิ่งทำให้ผมมีความสุขมากขึ้นไปอีกที่ได้แกล้งมัน
......................................................................
BY ผม
“กูจะรอที่รถนะ” เสียงตุลย์บอกมาแล้วเดินแยกออกไปที่หน้าร้าน พอลับหลังผมก็ชูนิ้วกลางตามหลังมันไปโดยที่ไม่ให้มันเห็น
ฝันไปเถอะว่ากูจะตามมึงไปที่รถ
ในร้านอาหารแทบไม่เหลือคนแล้ว ผมเดินไปหยิบกระเป๋าของตัวเองในครัวทั้งที่สภาพร่างกายไม่ค่อยอำนวยเท่าไรนัก เดินออกมาที่รถตัวเองแล้วล้วงลงไปที่กระเป๋ากางเกงแล้วหาจนทั่ว
ตายห่า.....กุญแจรถกู!!!
วิ่งกลับไปหาที่ห้องน้ำ ก็ไม่เจอ โอ๊ย......ซวยจริง
ย้อนกลับมาที่รถตัวเองด้วยสายตาละห้อย
“ทำห่าไรอยู่ ชักช้าจริงมึง” ผมเงยหน้ามองหน้าไอ้เชี่ยตุลย์อย่างหงุดหงิดงุ่นง่านนอยด์แดก
“ใครบอกว่ากูจะกลับกับมึงล่ะ”
“ถามโง่ๆ ถ้ามึงไม่กลับกับกูแล้วมึงจะกลับยังไง จะนอนที่ร้านว่างั้น?”
“ทำไมมึง....” มันถอนใจเหมือนเหนื่อยระอาขณะชูของสิ่งหนึ่งขึ้นมา
“ไอ้เชี่ย!!” ด่าแล้วรีบตวัดมือตะครุบกุญแจรถผมที่อยู่ในอุ้งมือมาร “เอามานะ”
“ไม่ให้... สังขารก็เดี้ยงขนาดนี้แล้วจะฝืนทำไม จะพานั่งรถเก๋งกลับสบายๆ ไม่ชอบ มึงบ้าหรือเปล่า” ห่าเอ๊ย กูขับรถกลับเองยังดีกว่ากลับไปเจ็บต่อที่บ้านมึงล่ะวะ ผมยืนจ้องหน้ามันอย่างโมโหสุดบรรยาย มันยิ้มกวนประสาทมาให้ก่อนจะพลิกกายเดินหนีไปพร้อมกับกุญแจรถของผม แล้วจะให้ทำยังไง....นอกจากเดินตามมันไป
“เข้าไปสิ” เชี่ยตุลย์มันสั่งครับเมื่อผมเดินตามมันมาถึง BMW ของมัน มีการเปิดประตูตรงที่นั่งคู่กับคนขับให้ด้วย เรื่องอะไรผมจะขึ้น แค่ที่โดนกะซวกไปเมื่อกี้ยังไม่หายแสบ ขืนหลวมตัวขึ้นรถไป ช่วงล่างผมไม่ชำรุดแย่หรอกเหรอเนี่ย
“ไม่ไป คืนกุญแจกูมา”
“ไม่คืน” ไอ้เชี่ยตุลย์.... สมแล้วที่เป็นกระต่าย ทำตัวเป็นเจ้านายกูเชียวนะ! **
คิดอย่างเคียดแค้นแล้วถอนหายใจอย่างหงุดหงิด
“มึงปล่อยกูไปตามทางของกูไม่ได้เหรอไง” ถามอย่างเหลืออด
“ไม่ได้....” ก่อนตอบช่วยใช้เวลาคิดสักสองวิจะตายไหมไอ้ห่า...
“คนอย่างมึงไม่ว่าผู้หญิง ผู้ชาย เกย์กระเทย ก็คงมีแต่คนอยากได้มึงทั้งนั้น แล้ว.. ทำไมต้องเป็นกูวะ”
“มึงนี่ ชอบถามอะไรที่กูตอบไม่ได้ทุกที ขอโทษแล้วกันที่กูมันชอบทำอะไรด้วยอารมณ์มากกว่าเหตุผล” ตอบมาแบบนี้แล้วจะให้เอายังไงต่อไปดี กูปวดประสาท
หมดปัญญาจะขัดขืนความเอาแต่ใจของมัน ยังไงก็ต้องไปอยู่ดี แต่อยากยั่วโมโหมันอีกสักหน่อย จึงไม่ยอมเข้าไปนั่งคู่กับมันด้านหน้า แต่เลือกที่จะเปิดประตูหลังแทน มันมองตามด้วยสายตาที่ไม่สบอารมณ์ที่ผมดันเข้าไปนั่งเบาะหลัง
“ทำไมมึงไม่นั่งหน้า” มันถามด้วยเสียงขุ่น
“ก็กูอยากนั่งหลัง” ลอยหน้าลอยตาตอบอย่างกวนตีน มันขมวดคิ้วใส่แต่ผมไม่สนใจ
“ไอ้นักร้องตัวแสบ” มันพึมพำแล้วดันประตูด้านหน้าให้ปิดแล้วเข้ามาแทรกกายเบียดผมที่เบาะหลังจนผมต้องขยับกายเข้าไปข้างในรถเรื่อยๆ สีหน้าที่มองมาเหมือนหาเรื่องทำให้ผมเริ่มไม่มั่นใจในสวัสดิภาพของตัวเองอีกครา จนต้องพยายามเบี่ยงเบนความสนใจไปจากมัน
“เออ...ตุลย์ ตั้งแต่รู้จักกันมา กูยังไม่เคยได้ยินมึงเรียกชื่อกูเลย กูถามจริงๆ เถอะ มึงรู้ไหมว่ากูเป็นใคร ชื่ออะไร”
“กูจำเป็นต้องรู้ด้วยเหรอว่ามึงชื่ออะไร” ความกวนตีนเป็นสันดานที่ตุลย์คงไม่สามารถรักษาให้หายได้ตลอดชีวิต
“......” ผมไม่ตอบเป็นคำพูดแค่ชูนิ้วกลางพร้อมกับแยกเขี้ยวให้
“อ๋อ....มึงชื่อจวยเหรอ?” ถามมาด้วยหน้านิ่ง แต่ยิ่งทำให้ผมโมโหหนัก
“ฟายเอ๊ย... อย่ามากวนตีนกู เชี่ยตุลย์”
“ว่าแต่กู มึงก็เรียกกูผิดนะ บอกแล้วไงว่ากูเป็นกระต่าย”
“เออไอ้กระต่ายหื่น”
“หึหึ... ดีมาก คนอื่นเขาจะเรียกมึงว่าอะไรก็ช่าง แต่มึงเป็นดวงจันทร์ของกู”
“ทำไมกูต้องเป็นดวงจันทร์ด้วย”
“อ้าว มึงไม่รู้เหรอ?” มันถามมาเหมือนกับสิ่งนั้นสำคัญมากจนลงข่าวหน้าหนึ่งใครๆ ก็ต้องรู้น่ะครับ
“รู้ว่า?”
“ว่ากูเป็นกระต่าย” ไอ้เชี่ย!!!!
“เออ กูรู้ แล้วไงต่อวะ”
“ก็กระต่ายอย่างกู...มันชอบอยู่...บนดวงจันทร์อย่างมึงไง”
“กูก็อยากเป็นกระต่ายที่ได้อยู่บนดวงจันทร์อย่างมึงเหมือนกันนะโว้ยยยยยยยยย”
“กูเป็นกระต่ายโดดเดี่ยวไม่ชอบอยู่เป็นฝูงว่ะ มึงเป็นดวงจันทร์ไปน่ะดีแล้ว” เชี่ย....ไอ้เห็นแก่ตัว คิดอยากจะเป็นกระต่ายอยู่ตัวเดียว
ผมทำตาโตใส่มันอ้าปากค้างและกำลังคิดหาคำด่าแต่ก็ยังนึกไม่ออก ปลายนิ้วชี้หน้ามัน ซึ่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาจับมือผมไว้มั่นก่อนจะอ้าปากงับที่ปลายนิ้วชี้ของผมแรงๆ แต่ไม่ทำให้เจ็บมากนัก ผมพยายามดึงนิ้วออกแต่ยิ่งดึงอีกฝ่ายยิ่งออกแรงกัดหนักเข้าไปใหญ่
“มึงกัดกูทำไม” โวยวายใส่กระต่ายที่กลายร่างเป็นหมา(จิ้งจอก) ไปแล้วตอนนี้ มันคลายคมเขี้ยวแล้วส่งยิ้มกวนๆ มาให้อีก
“กูไม่ชอบให้ใครชี้หน้า เห็นแล้วหมั่นเขี้ยว”
“เชี่ยตุลย์ กระต่ายมันไม่กัดนะโว้ย แต่มึงกัดกูอย่างนี้ มึงอ่ะหมาชัดๆ”
“ไม่ใช่หมาก็กัดได้ กูไม่เป็นหรอกหมา กูขอเป็นตุลย์เฉยๆ ดีที่สุด” ยิ้มยียวนกวนประสาทใส่มาน่าหมั่นไส้จริง
“ดีที่สุดยังไง?”
“มึงไม่รู้เหรอ....” แม่งเอ๊ย.... คนบ้าอะไรวะชอบตอบคำถามด้วยการถามกลับอยู่เรื่อยเชียว ยังไม่พอดันกระแซะกายเบียดเข้ามาใกล้ผมมากยิ่งขึ้น จนผมได้แต่ขยับกายหนีจนพบว่าตัวเองไปติดประตูรถอีกฝั่งแล้ว....
“ว่ากูชอบกิน....” ลีลาจริงวุ้ยจะพูดก็ไม่ตอบมาทีเดียวให้จบประโยค แล้วมึงตอบคำถามเฉยๆ ไม่ได้หรือไงวะ ทำไมมึงต้องก้มหน้าลงมาใกล้กูขนาดนั้นด้วยวะ? มือข้างหนึ่งของมันเท้ากระจกรถไว้จนรู้สึกได้ถึงอำนาจคุกคามของมัน พยายามเอามือยันหน้าอกมันไว้แต่ก็เหมือนจะไร้ผล...
“....ขนม....” มันรู้ไหมเนี่ยว่าใบหน้าที่เคลื่อนเข้ามาใกล้จนเกือบชิดแบบนี้ ใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจที่รินรดมันทำให้หัวใจของผมเต้นไม่เป็นส่ำ แม้จะพยายามเอียงหน้าหนีเท่าไรก็ยิ่งรู้ว่าไปไหนไม่รอด จวบจนริมฝีปากของมันแตะลงที่ริมฝีปากของผมเพียงเบาๆ ก่อนจะเอ่ยคำสุดท้าย....
“...ปังปอนด์....” สิ้นคำพร้อมกับมันเริ่มจะกินขอบ(ปาก) “ปังปอนด์” ลิ้มรสชาติปลายลิ้นและรสจุมพิตของ “ปังปอนด์” และไล่เล็มจนเหมือนอยากจะกลืนกิน “ขนมปังปอนด์” เข้าไปทั้งตัวถ้าทำได้
เชี่ยเอ๊ย...... กูรู้แล้วว่ามึงจำชื่อกูได้ แต่ไม่ต้องแสดงออกขนาดนี้ก็ได้ว่ามึงชอบกินกูแบบนี้!!
เพิ่งจะรู้ว่าเดี๋ยวนี้กระต่ายเขาเลิกกินผักแต่หันมากินขนมปังกันแล้ว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
..................................................................
-
:pighaun:
หื่นไม่หยุดไม่หย่อนจิงๆนายตุลย์
แต่ญ่าชอบบบบบบบบ
-
โอววว ในที่สุดก็ออกจากห้องน้ำ ฮ่าาา
-
:-[ โอยยย ตุลย์ จะบ้าตาย สงสารดวงจันทร์ อิอิ
-
:m25: :m25: :m25: :m25:
-
สงสัยกลับไปก้ไปต่อที่บ้านอีกแน่ๆ ห้า ห้า
-
อ้างนึกว่าจะไม่มาิอัพซะแล้วอ่ะ :z3: รอนับวันนับเดือนทุกวันเลยนะ :z10:
บอกได้คำเดียวว่า.........เอาใจป้าไปเลย :o8:
กระต่ายบนดวงจันทร์ แบบว่า :give2: อั้ง
รอตอนใหม่อยู่นะ
-
กระต่ายแบบตุลย์หาซื้อได้ที่ไหนเนี่ย ขนาดเราชื่อกระต่ายเรายังไม่จัดเท่าตุลย์เรย แอร๊ย :o8: (เคยด้วยเรอะ) o22
-
โดนลากกลับไปอย่างงี้ขนมปังจะเหลือเรอะ?
-
ไม่รู้จะว่ายังไง ออน เดอะ ฟลอร์ ขนาดนี้ 555555
ในที่สุด ชื่อก็ได้ปล่อยออกมาแล้ว ตุลย์ และ ปังปอนด์
-
พี่ตุลย์มีวิญญาณกระต่ายสิงอยู่ประมาณร้อยตัวรึปล่าวค่ะ ถึงได้หื่นขนาดนี้
แต่ปอนด์ก็ใช่ย่อย คงจะมีเชื้อชาติกระต่ายอยู่ซักแปดสิบวิญญาณเหมือนกันหละค่ะ :haun4: :haun4:
-
ออกมาจากห้องน้ำได้ไม่เท่าไหร่ จะต่อกันอีกแล้วเรอะ หื่นกันจริงจริ๊ง 55+
-
นึกว่าจะไม่ได้ออกจากห้องน้ำซะแล้ว 555
-
ตุลย์เค้าก็มีมุมน่ารักในคำพูดของเค้าอยู่นะ 5555+
-
ในที่สุดก็ได้ออกจากห้องน้ำแล้ว ฮ่าๆ
รู้สึกว่าตุลย์ก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย
แล้วนี่จะไปไหนกันต่ออะ อยากรู้ อิอิ
-
โอววว พี่ตุลย์กลับมาพร้อมกับจัดเต็มอีกครั้ง
คราวนี้กลายร่างเป็นกระต่ายกับพระจันทร์แทนแล้วหรอ โหะๆๆๆ
-
บรรยากาศไม่เป็นใจก็ยังต่อสามรอบได้ เชื่อเลย
หวังว่าวันหลังตุลย์จะเผลอ ปอนด์มีโอกาสเป็น
กระต่ายบ้าง
-
o13
ยกนิ้วโป้งให้กับความหื่นของตุลย์
-
หื่นจริงๆเลย
-
:haun4:กว่าจะออกมาจากห้องน้ำได้ แทบทรุด 555
พ่อคุณเอ๊ยยย กระต่ายหื่นจริงๆ
-
:m25:สุดๆกับเฮียตุลย์
-
ไม่ว่าจะเป็นโลก หรือ จักรวาล
ไม่ว่าจะเป็นกระต่าย หรือ ดวงจันทร์
ไม่ว่าจะเป็น ปังปอนด์ หรือ ตุลย์
ต่างก็เข้ากันได้ดีสุดฤทธิ์
-
:pighaun:
หื่นๆๆๆๆๆๆๆ
-
กระต่าย...ตุลย์ ฮาอ่ะ
ทำไมรู้สึกว่าตอนนี้ตุลย์น่ารักว๊า
-
:jul1: :jul1: อยู่ในห้องน้ำนานมาก ตอนนี้น่ารักทั้งคู่เลย :กอด1: :กอด1:
-
พ่อกระต่ายน้อยแสนน่ารัก :laugh: :laugh: :laugh:
-
สถานที่ไม่เป็นอุปสรรคต่อความหื่นของกระต่ายยักษ์เลย :haun4:
ก็ขนมปังปอนด์มันน่ากินกว่าตั้งเยอะ กระต่ายเลยกลายพันธุ์ :z1:
-
พี่ตุลย์ หื่นได้ใจ :man1:
หนูปอนด์ หนูบอกว่าเจ็บ แล้วให้เค้าเสียบทำมัย
-
ตอนนี้ :haun4:หมดตัวเลย
ตุลย์เหมาะเป็นกระต่ายจริงๆ เริ่มคิดที่จะเก็บจันทร์ปังปอนด์ไว้กะตัวคนเดียวแล้ว :-[
-
:haun4: :haun4:
-
อ่า...ทั้งลึกทั้งซึ้ง
:m10: :m10: :m10:
-
ถ้าตุลย์เป็นกระต่ายจริง ตอนนี้เจ้านายคงเลี้ยงลูกมันไม่ไหวแล้วหล่ะ เยอะเกินนะ แต่ก็ชอบ :m25: :m25:
-
หื่นได้ใจอ่ะ -,,-
-
บอกได้คำเดียว "หื่น" 555
-
โลก-จักรวาล กระต่าย-ดวงจันทร์
นายตุลย์-ปังปอนด์ อร๊ายยยยยยยยยส์
-
:m10: :m10: :m10:
-
อุเหม่ ! ช่างเข้าใจเปรียบเทียบเสียจริง 'โลกกับจักรวาล' ดีที่ไม่เปรียบเป็น 'โลกกับหลุมดำ' คงลึกลับน่าดู ดีตรงไหนที่...มีมึงนี่แหละ เป็นกระต่ายหมายจันทร์ที่ชอบกินขนมปัง !
-
ขอแสดงความยินดีกับหนูปอนด์ ที่ในที่สุดก็ได้ออกจากห้องน้ำ...มาต่อกันที่รถอีกรอบ? 555+
ชอบความเอาแต่ใจ แบบมึนๆ ของนายตุลย์อ่ะ อ่านแล้วแบบเฮ้ย น่าหาไรมาฟาดหัวมันแก้มึนสักรอบ
สงสารก็แต่(อดีต)เมะ อย่างนู๋ปอนด์อ่ะ บอบช้ำขนาดไหนแล้วล่ะนี่ ได้ปั๊วหื่น เซ็กส์จัดขนาดนี้นี่
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
โฮกกกกกกกก ไอ้กระต่าย ออกจากห้องน้ำ ก็จะต่อในรถเลยเรอะ
เยี่ยม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
โอ้!!~
:-[
-
หื่นกันได้ทุกสถานที่
:z1: :z1:
-
:jul1: :jul1: :jul1:
พี่ตุลย์หื่นมากกกกกกกกก ไม่รุน้องปอนด์จะไข้ขึ้นไหมนะ :m20:
:call: :call:
-
กริ๊ดดดดดดดดด~สลบ~ :m25:
ท่าอุ้มแตงลิงที่รอคอย~
รอท่าต่อไป เอ้ย ตอนต่อไปค่า~ :bye2:
-
ดวงจันทร์....ระบม????? :-[ :-[ :-[
-
คู่นี่หื่นกันมาก เลือดท่วมตลอด :pighaun:
รอตอนต่อไปนะค่ะ เป็นกำลังใจให้ o13
-
คู่นี้นะ เค้าหวานกันแปลกๆ ดีนะ เป็นทั้งโลกและจักรวาล แล้วยังเป็นกระต่ายกับดวงจันทร์
มันเป็นประโยคหวานชวนเลี่ยนนะ แต่ช่างล่อแหลมดีจริงๆ
-
สานุกดีค่ะ ชอบๆ ><
-
หื่นพอกันน :z1:
-
คล้ายๆจะเข่าอ่อน หมดแรงจะเดิน อร๊ายยยยยยยย
:oo1:
:jul1:
:pighaun:
จะสงสาร รึหมั่นไส้น้องปังปอนด์ ดีเนี่ย ก็นะ พ่อตุลย์ กระต่ายป่าเจ้าโลก หื่นซะขนาดนั้น
กลัวน้องปอนด์ของอิช้านจะโรมก่อนวัยอันควร ฮึๆๆๆๆๆ
-
พี่ตุลย์หื่นมาก
-
:z1: :pighaun: :jul1: :oo1:
น่ารักที่สุดดดดดดดดดดดดดดดด
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อิจฉาาาาา :impress2: :-[
:กอด1: :pig4:
-
:m29:เออ...ในที่สุดพ่อกระต่ายก้อยอมออกจากห้องส้วมเสียที!!!
-
พี่ตุลย์นี่ หื่นสุดๆ ไม่มีเลือกสถานที่เลยวุ้ย
แถมดับเบิ้ล แอนด์ ทริปเปิ้ลตลอดเลย พ่อกระต่ายน้อย(?)
:oo1:
-
น่าสงสารนายเอกจังเลย โดนรังแกตลอด เง้อ
-
กระต่าย ดวงจันทร์ คนแต่งช่างเปรียบเทียบมาก
เป็นอีกคู่ที่เหมาะสมกันมาก
-
เหอะๆ นายตุลย์หื่นไม่เลิกราจิงๆ :o8:
-
ชอบทั้งกระต่ายและดวงจันทร์ค่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :m25: :m25:
-
:m25: :m25: :m25:
-
กลับมาอ่านฉลองซีนห้องน้ำต่อด้วยซีนในรถยนต์
อ๊ากกกกกก อยากดูกระต่ายแทะขนมปังปอนด์
-
พระเอกเราหื่นจริงๆ :z1:
:call:
-
ยังไงตุลย์ก็สงสารปอนด์หน่อยนะ...จะมีแรงลุกไปเรียนมั้ยล่ะนั่น :z1:
-
กระต่ายกันขนมปังปอนด์ ^///////////////////^
-
:pighaun:
กระต่ายตัวนี้สงสัยจะชอบกินขนมปังปอนด์เป็นพิเศษจริงๆแฮะ
แต่วันหลังถ้าเพิ่มtoppingแล้วขนมปังปอนด์จะอร่อยเพิ่มขึ้นเยอะน้าาา :z1:
ยิ่งไปกินข้างนอกบ้านจะยิ่งอร่อย หุหุ :z1: :z1:
-
สามารถทุกที่ ทุกเวลาจริง
-
ตายๆๆๆๆ
อ่านคู่นี้แล้วมีแต่ตายกับตาย
คิดดูสิอ่านจบทีไรต้องลากสงขารตัวเองไปโรงพยาบาลเพื่อขอเลือดบริจาคทุกที
แถมยังไม่พอนะ ยังต้องกินยาลดระดับน้ำตาลในเลือดด้วย
เพราะว่าคู่นี้ขยันหวานแบบเถื่อนๆ กันจริงๆ
แสนแสบก็แสนแสบเถอะ มาเจอตุลย์ ปังปอนด์ ดับแน่ๆ
-
โอ๊ย ตอนนี้หวานเหอะ
อ่านไปอมยิ้มไปแก้มจะแตก
ยิ่งตอนเรียกชื่อครั้งแรกนี่เล่นเอาตายไปเลย
ใจมันสั่น อิอิ
ยกให้เป็นฉากประทับใจเลย อยากจะกรี๊ด>///<
แปลว่าไอ้หื่นนี่มันเป็นแฟนคลับตัวจริงนะเนี่ย
-
พี่ตุลย์คะ :haun4: :haun4: หื่นมั๊กๆๆๆ
นึกว่าจะไม่ออกมาจากห้องน้ำสะแล้ววว
ปล.อ่านเรื่องนิติดกัน 2 เรื่อง ปรับอารมณ์แทบไม่ทัน งืออ
+1 จ้าาา :กอด1: :กอด1:
-
55555
สุดยอดแห่งความหื่นอ่ะ
-
ฮื้ออออ ตุลย์เป็นกระต่ายจ่าฝูงเลยมั้งคะนั่น
ไม่เลือกที่เลือกเวลาเล้ยยยยย
อ่อนโยนอีกสักนิดสิคะ
-
:laugh:
:m20:
-
หื่นกันได้น่ารักดีคู่นี้อ่ะ
-
อูยยยย ตุลย์ นายนี่สุดๆ ไม่คิดจะแบ่งใครเลยใช่มั้ย
ไปต่อเตียงที่บ้านดีฝ่า ด้นอนกอดด้วย หุหุ :z1:
-
คู่นี้น่ารักดี
มีอะไรให้อมยิ้มได้เรื่อยๆ
และที่แน่ๆ :m25::jul1:
-
กระต่ายในดวงจันทร์
-
โอ้ เรื่องนี้ครบรส โลกกับจักรวาน กระต่ายกับดวงจันทร์
555+
-
:o8: แบบว่าพี่ตุลย์เถื่อนมากๆค่ะ แต่ไม่รู้ทำไม ดูแล้วคู่นี้เค้าน่ารักม๊ากมาก
..เชียร์สุดใจเลยค่า กรี๊ดๆๆๆๆ :L2:
-
:pighaun: เลือดเหือดแห้งหมดแล้วจ้า...............
อยากด้ายกระต่ายแบบตุลย์บ้างจัง
-
สนุกค่า
ชอบมุก"กระต่าย"บน"ดวงจันทร์" o13
-
ทีแรกอ่านชื่อตอนแล้วคิดถึงเซอเลอร์มูนเลยค่ะ
นึกว่าจะออกมาด้วย 555
ตุลย์นี่น้า :m25:
-
กระต่ายตัวนี้นี่ไม่ไหวละ! 55555 :กอด1:
"ปังปอนด์" น่ารักดีๆๆ ชื่อโผล่มาแล้วววว
ป.ล. ฮาเซเลอร์มูลไม่ไหวแล้ว! 555555555
-
ปัง ปอนด์
กำลังโดนกิน !!!!!!!!
-
เม้นก่อน เด่ว ไปอ่าน น่าสนุก กิกิ
-
:z1:หื่นได้อีก
:L2:รอตอนต่อไปครับ
-
เลือดจะหมดตัวแล้ว
ขอเลือดกรุ๊ปบีด่วนๆๆๆๆ
อ๊อก จาตายแล้ว :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
หื่น ได้ จัย เล๊ยยยยยยยย
กันต์ + กิ๊ง อย่ายอมแพ้คู้นี้ดิ
-
จิ้น.....
-
อ๊างงงงงงงงง...
พี่ค้า เลือดหนูหมดตัวแล้วค่า
บริจาดเลือดกรุ๊ปโอด่วนนนนนนนนนนนนนน :pighaun: :jul1:
-
^^
-
o18 พี่ตุลย์เถื่อน(&หื่น)ได้โล่ห์จริงๆค่ะ :laugh:
-
:-[ รออยู่ง่ะ เมื่อไรจะมาค่ะ :sad4: :z10: :z10: :z10:
-
ตุลย์เอ๋ย หื่นไม่หยุดไม่หย่อนเลยจริงๆ
-
:mc4: :impress2:
มาแล้วจ้าทุกคน.... แบบว่าหายไปนาน มาอ่านกันยาวๆ ก็อย่าบ่นแล้วกัน :z1:
ตอนที่ 5 กีฬาในรถ?
เอ่อ...ก็ไม่เลวนักหรอกนะ ลิ้นกระต่ายอ่ะ มันทำให้เคลิ้มได้ไม่ยาก แต่จะให้มาทำอะไรกันในที่แบบนี้มันก็เกินไปหน่อย...
พลั่ก..... ผมออกแรงผลักไอ้หื่นนั่นโดยไว ไม่ยินยอมให้มันมารุกล้ำอธิปไตยผมอีก ถ้ามีใครเกิดผ่านมาเห็นผมกับตุลย์โจ๊ะพรึมๆ กันในรถล่ะก็จบเห่!!
ผมไม่อยากดังในชั่วข้ามคืน!!!
“สัดตุลย์ มึงปล่อยกูด่วน!!! ในห้องน้ำว่ากล้าแล้วมึงคิดจะเอากะกูในรถอีกเนี่ยนะ ถ้าใครผ่านมาเห็นจะทำไง” โวยวายอีกครั้งย่นคิ้วทำหน้าขึงขังใส่ไอ้กระต่ายยักษ์ขนดำตรงหน้า
“ช่างแม่ง ใครอยากเห็น อยากดูก็เรื่องของมัน” เยะเข้.....
“ไอ้โรคจิต ไอ้หน้าด้าน ปล่อยกูเลย” โวยวาย ทั้งผลักทั้งถีบพัลวัน
“เลิกโวยวายเหมือนผู้หญิงสักทีได้ไหม รู้ไหมว่ามันน่ารำคาญ” ไอ้ห่า หาว่ากูเหมือนผู้หญิง “สงบปากสงบคำ ทำตัวว่าง่ายหน่อยไม่เป็นหรือไง”
“ก็มึงจะปล้ำกูในที่แบบนี้นี่จะให้กูว่าง่ายลงเข้าไปได้ยังไง ไอ้สัด!!”
“อืม.... ไม่พอใจในสถานที่ว่างั้น มึงอยากไปไหน รีสอร์ทหรูๆ หรือโรงแรมห้าดาวล่ะถึงจะดี” ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ตรงนั้นโว้ย..... มันอยู่ที่กาลเทศะความเหมาะสมต่างหาก ไอ้ฟายยยยยยยยย
“ที่ไหนก็ไม่ดีทั้งนั้น ปล่อย...แล้วพากูกลับบ้านเดี๋ยวนี้!!”
“เห็นไหม? มึงน่ะมันเรื่องมาก ที่นี่ก็ไม่ได้ ที่นั่นก็ไม่ดี กูรู้...คนอย่างมึงน่ะ ชอบถูกบังคับมากกว่าการตามใจ” สันขวาน!! กูว่ามึงอ่ะแหละที่ไม่ชอบการตามใจแต่ชอบการบังคับ ไอ้เชี่ย!!!!
การเจรจาเริ่มไม่เป็นผล เห็นทีผมคงต้องหาทางช่วยตัวเองดีที่สุด
กึก! พรืดดดดดดดดด
ผมเปิดประตูรถที่พิงอยู่ออก หลังที่เอนพิงทำมุมมากกว่าเก้าสิบองศาทำให้ไม่สามารถทรงตัวได้ เมื่อประตูเปิดกว้างผมเลยหงายหลังลงไปข้างล่าง
“เฮ้ย!!” ไอ้ตุลย์ร้องอย่างตกใจรีบเอามือคว้าคอผมไว้ไม่ให้หงายเงิบลงไปโหม่งพื้นโลก แล้วรั้งให้ขึ้นมานั่งเอนกายพิงเบาะ เมื่อไม่มีร่างใหญ่กดทับดังเก่า ผมก็พยายามตะเกียกตะกายออกจากตัวรถได้สำเร็จ
“มึงขึ้นรถมาเลย จะไปไหน” ไอ้ตุลย์ทำเสียงโหด
“ไม่ขึ้น ขึ้นไปมึงก็ปล้ำกู กูนอนที่ร้านก็ได้”
“หึ...ดี!! มึงไม่ขึ้นรถ กูปล้ำมึงในร้านก็ได้” ไอ้ตุลย์ยิ้มเจ้าเล่ห์ ส่วนผมได้แต่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ถอนใจเฮือกใหญ่แล้วเดินอ้อมตัวรถไปนั่งที่ที่นั่งข้างคนขับ หลังจากนั้นไอ้ตุลย์ก็ยิ้มอย่างพึงพอใจแล้วกลับไปประจำตำแหน่งคนขับรถ
ระหว่างทางผ่านเซเว่น ผมก็เอ่ยขึ้นมาเรียบๆ
“เออ.... แวะเซเว่นซื้อของหน่อยสิ” ไอ้ตุลย์จอดรถหน้าเซเว่น ผมเปิดประตูรถเตรียมจะออกไป แต่มันจับแขนผมไว้ก่อน
“มึงจะซื้ออะไร?”
“เสือก!!” เต็มปากเต็มคำ มันกลอกตาเซ็งๆ เปิดกระเป๋าเงิน แล้วยื่นบัตรสมาร์ทเพิร์ซของเซเว่นมาให้ พร้อมเงินสดอีกสามพัน
“พอป่ะ” ทีนี้เชื่อหรือยังว่าตุลย์มันฟุ่มเฟือยแล้วก็อวดรวยจริงๆ
“มึงจะให้กูไปเหมาร้านเขาหรือไงไอ้บ้า”
“มึงแหละบ้า เกิดมึงนึกครึ้มอยากดื่มเหล้าขึ้นมา เรดหรือแบล็กก็ปาเข้าไปขวดละเป็นพัน ไม่รวมมิกเซอร์อีก”
“โง่แล้วอวดฉลาด เลยเที่ยงคืนแล้วเขาคงจะขายเหล้าให้พ่อมึงมาลากเข้าตารางหรอก ไม่ใช่ผับนะ”
“เออกูลืม ช่างเถอะ ใช้ไม่หมดก็ไม่เป็นไร เติมทิ้งไว้ก็ไม่บูดหรอกเงินน่ะ” ก็ไม่อยากจะรับให้เสียศักดิ์ศรี แต่คนอย่างไอ้ตุลย์เอาแต่ใจจะตายห่า ไม่เอามันก็หาเรื่องบังคับอีกจนได้แหละครับ ดีเหมือนกัน ถือว่าพกธนาคารเคลื่อนที่มาด้วย อย่างน้อยไอ้บ้านี่ก็มีประโยชน์อยู่บ้าง
ที่จริงแล้วตั้งใจจะซื้อเค-วายกับถุงยางเท่านั้นแหละครับ (อย่าคิดว่าผมอยากจะมีอะไรกับมันอีก แต่ถึงจะอยากหรือไม่อยาก ถ้าลองไอ้กระต่ายหื่นมันอยากแล้วผมจะหนีมันพ้นไหม อย่างน้อยหาตัวช่วยกลับไปให้เจ็บน้อยลงก็ยังดี) แต่ไหนๆ ได้ตังค์มาแล้วก็ต้องใช้ให้เป็นจริงไหมครับ เสียดายเซเว่นไม่มีรถเข็นไม่งั้นคงเลือกซื้อเพลินกว่านี้ ดังนั้นนอกจากของที่ตั้งใจจะซื้อตั้งแต่แรก ผมก็ซื้อของกินทั้งข้าวกล่อง ขนมปัง แยม นม น้ำดื่ม และอื่นๆ แต่ก็ยังใช้สามพันของมันไม่หมดอยู่ดีครับ
เดินกลับมาเปิดประตูที่เบาะหลังวางของแล้วยัดตัวเองเข้าไปเสร็จสรรพ ไอ้ตุลย์ซึ่งเพิ่งตื่น บิดขี้เกียจแล้วขมวดคิ้วหันมามองผม
“นั่งหลังทำไม” มันถามด้วยเสียงแสดงความหงุดหงิดเล็กน้อย
“ขนาดมึงยังง่วงจนหลับไป กูจะง่วงอยากนอนบ้างไม่ได้หรือไง” บอกแล้วก็เอนกายนอนราบไปกับเบาะท้ายรถ ไอ้ตุลย์ยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา
“มึงเล่นซื้อของตั้งสี่สิบนาที จะไม่ให้กูหลับได้ยังไง ดีเท่าไรแล้วที่กูไม่ออกไปตาม ไม่งั้นมึงเจอดีแน่” ไม่รู้หรอกครับว่าไอ้คำว่า “เจอดี” เนี่ยมันดีจริงหรือเปล่า แต่ก็ถือว่า ผมผ่านช่วงวิกฤตินั้นมาได้แล้วล่ะ รอดตัวไปครับ แหะๆ
“เอาน่า... ไปเถอะ กูของีบแบบสบายๆ หน่อยไม่ได้หรือไง” บอกมันกลับไปแล้วหลับตาลง เงียบ...ไม่มีเสียงตอบ ไม่นานก็ได้ยินเสียงสตาร์ทรถและรถออกตัวอย่างแผ่วเบา
เสียงเครื่องยนต์ดับลงตามมาด้วยเสียงเปิดประตูด้านคนขับซึ่งเป็นทิศที่ผมหันศีรษะไปพอดี
“ถึงบ้านแล้ว ตื่นเถอะลงมานอนในบ้านดีกว่า” เสียงตุลย์อ่อนโยนกว่าครั้งไหนๆ พอได้ยินคำว่าบ้าน ความคิดของผมก็ล่องลอยไปถึงเตียงนุ่มๆ พยายามเปิดเปลือกตาอันหนักอึ้งแล้วลุกขึ้นนั่ง
แต่เอ๊ะ..... บ้านเหรอ? บ้านจริงๆ ด้วย ไอ้ตุลย์พาผมกลับมาที่บ้าน....ของมัน
“ทำไมพากูมาที่นี่ ทำไมไม่พาไปส่งที่หอ”
“อ้าว มึงไม่ได้บอกให้กูไปส่งที่หอมึงนี่ มึงบอกให้กูพามึงกลับบ้าน” เอาเข้าไป กูพลาดแล้ว
“กวนตีน!! กูจะกลับบ้านกู”
“ที่นี่แหละบ้านมึง บ้านกูก็เหมือนบ้านมึงแหละ” เหอะ!!
“ไม่เอา กูจะกลับบ้าน...เอ๊ยหอกู”
“หึ... งอแงเป็นเด็กไปได้ ลงมาเถอะน่า หอมึงอยู่ตั้งไกล กูง่วงจะตายห่าก่อนจะพาไปถึงหอมึงกูพามึงไปนอนเป็นผีเฝ้าถนนก่อนพอดี” แก้ตัวน้ำขุ่นๆ
“ไม่เป็นไร งั้นมึงเข้าบ้านไปเถอะ กูนอนในรถนี่ล่ะ” กูไม่ยอมเดินทางไปสู่สมรภูมิรบขึ้นสังเวียนชกอีกรอบแน่ๆ
“กลัวเหรอ” ไอ้ตุลย์ยิ้ม ช่างเป็นยิ้มที่ผมโคตรเกลียดเพราะมันไม่จริงใจเลยสักนิด
“กลัวอะไร” ทำเป็นไม่รู้เดียงสา ทั้งๆ ที่ความจริงก็กลัวจริงๆ นั่นแหละ
“กลัวมึงลงจากรถไปแล้วกูจะทำอะไรมึงอีกใช่ไหม” โห... ไอ้กระต่ายมันเรียนวิชาอ่านใจมาเหรอวะ
“หรือมึงจะบอกกูว่ามึงจะไม่ทำล่ะ” ผมยิ้มให้มันทันทีอย่างดีใจ ไม่ว่าเหตุผลนั้นคือมันง่วงหรือนึกสงสารผมขึ้นมาก็ตาม แต่มันกลับส่ายหน้ากลับมาเป็นคำตอบ
“ไม่อ่ะ...บอกตามตรงว่ามึงคิดถูก” เชี่ยแล้ว!! ผมหุบยิ้ม
“งั้นกูไม่ลง” ผมบอกแล้วเอนกายหันศีรษะไปอีกทาง นอนมันบนรถนี่แหละวะ
“มึงมันดื้อ....” ไอ้ตุลย์กล่าวหา ขณะแทรกกายขึ้นมานั่งบนรถเบียดกับก้นผม “คิดจะลองดีกับกูใช่ไหม มึงคิดว่า มึงไม่ลงจากรถแล้วกูทำอะไรมึงไม่ได้เหรอ?” มันถามแล้วโน้มกายลงเท้าแขนคร่อมร่างผม ผมตาโตใส่มันทันที
“บนรถก็ตื่นเต้นดีนะ หรือว่าไง?” ตายห่า... แน่ใจนะว่ามึงถามความคิดเห็นกู?!! ถ้ามึงถามจริงมึงก็น่าจะรอให้กูตอบหน่อย ไม่ใช่โน้มใบหน้าลงมาทันทีแบบนี้!
ผมรีบยกมือขึ้นผลักใบหน้าของมันไว้ไม่ให้เข้าใกล้ หากแต่ก็ไร้ผล
จ๊วบ!! โอ้แม่เจ้า.....มันจูบแก้มผมเต็มๆ ผมกระพริบตาปริบๆ จ้องตามัน เหมือนจะบอกว่า อย่านะโว้ย อีกฝ่ายจ้องตาผมกลับด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วกดริมฝีปากลงมาปิดกลีบปากของผมหนักๆ สอดแทรกปลายลิ้นซอกซอนหาความหวาน ... การที่ผมยอมให้มันจูบดีๆ ซ้ำยังตอบสนองกลับไปด้วยนั้นไม่ได้เกิดจากความเต็มใจเลยสักนิด และไม่ได้รู้สึกยินดีปรีดาแต่อย่างใด มันเกิดขึ้นเพราะอารมณ์มันพาไปจริงๆ นะครับ ขอให้เชื่อทีเถอะ!
ผมไต่แขนขึ้นไปโอบลำคอมันโดยไม่รู้ตัว เคลิบเคลิ้มไปกับทุกสัมผัสหวามที่มันมอบให้
“กะ....กูว่า เราออกไปข้างนอกดีกว่านะ” ด้วยความที่เราสองคนออกจะตัวยาว เอ๊ย ตัวสูงกันเกินไปหน่อย แม้รถจะกว้างพอสมควรก็ยังดูแคบอยู่ดีเมื่อคิดว่าจะเล่นกีฬาในร่มที่ไอ้ตุลย์กำลังจะแปลงให้เป็นกีฬาในรถอีกอย่าง
“ไม่ทันแล้ว ตอนกูให้โอกาสมึงเลือก มึงก็ดื้อด้านดีนัก ตอนนี้กูตัดสินใจแล้วว่าต้องที่นี่ มึงก็ไม่มีสิทธิ์เลือก” เหรอ? มึงให้กูเลือกตอนไหนวะไอ้กระต่ายเอาแต่ใจ ถ้ากูเลือกได้จริง กูอยากจะเลือกไม่ต้องเอากะมึงดีกว่า ไอ้เชี่ย...... TT_TT ได้แต่พร่ำด่ามันในใจซ้ำไปซ้ำมาขณะที่มันพยายามจะดึงกางเกงยีนออกไปพ้นตัวผมแล้วเริ่มปลุกเร้าเพิ่มความต้องการให้น้องชายของผมช้าๆ จนมันเป็นโรคติดต่อมายังตัวพี่ที่เกิดนึกอยากเอาน้ำออกอีกรอบตามไปด้วย กูพลาดอีกแล้ว!!
ช่างเถอะ อีกสักรอบคงไม่ตายหรอกมั้ง คิดอย่างปลงๆ ขณะที่มันกำลังจัดการกับเสื้อผ้าตัวเองผมก็ตะแคงกายลงไปคุ้ยหาของในถุงเซเว่น
“ตุลย์....” พอมันพร้อมแล้วผมก็ยื่นของสองอย่างที่ซื้อมาไปให้มัน
“โห....นี่มึงเข้าเซเว่นเพื่อไปซื้อไอ้เนี่ยมาเหรอ เตรียมพร้อมว่ะ แบบนี้จะมาบอกว่ามึงไม่เต็มใจไม่ได้แล้ว” ไอ้เชี่ย!!
“สัดเอ๊ย.... ปรักปรำกู เขาเรียกว่าป้องกันตัวโว้ย....มึงคิดว่ากูเป็นพระอิฐพระปูนหรือไง กูไม่ได้เป็นกามตายด้านนี่จะได้ไม่รู้สึกรู้สาเวลาถูกปลุกอารมณ์ แล้วก็ไม่ได้เป็นโรคเหน็บชาด้วยเวลาโดนแทงจะได้ไม่เจ็บไม่แสบ” บอกมันไปตรงๆ อย่าได้อ้อมค้อม เพราะไอ้ตุลย์มันทั้งกวนตีนทั้งเข้าใจอะไรยาก
“เหรอ... แล้วใช้ยังไงวะเนี่ย กูไม่เคยใช้ว่ะ ทำให้ดูหน่อยสิ” ทำเป็นไร้เดียงสานะมึง กูรู้ว่ามึงอยากแกล้งกู ไอ้โรคจิต
“หันตูดมาดิ เดี๋ยวทำให้ดู” กวนตีนมันกลับไป ถ้าได้มีเมียแบบไอ้ตุลย์คงน่าภาคภูมิใจดีพิลึก!!
“ทะลึ่งแล้วไง กูว่าไม่ต้องหรอกว่ะ เสียเวลา ถ้ามึงกะกูจะเป็นโรคติดต่อก็คงติดไปตั้งนานแล้ว นี่ไม่ใช่ครั้งแรกซะหน่อยที่เสียบสด”
“ห่านี่ ก็เริ่มจากครั้งนี้เป็นครั้งแรก แล้วก็ทำให้เป็นนิสัยสิ”
“เหรอ....นี่มึงชวนกูให้เอากับมึงบ่อยๆ แบบอ้อมๆ หรือเปล่าวะ” โห ไอ้นี่....ช่างคิดวุ้ย
“ไม่ใช่!!” รีบปฏิเสธทันควัน จนมันต้องกลั้นหัวเราะ “ก็ถึงกูบอกว่าไม่ มึงก็จะทำอยู่ดีนี่ ต่อไปวันข้างหน้าเกิดมีเหตุการณ์ไม่คาดฝัน เผื่อมึงเป็นเอดส์ขึ้นมากูจะได้ไม่พลอยซวยไปด้วย”
“คงไม่หรอก.... เพราะกูก็เพิ่งจะสดกับมึงคนแรกนี่แหละ และก็ไม่คิดจะทำกับคนอื่นอีกหรอก”
“น่าเชื่อถือดีนี่....” ประชดประชันมันกลับไป จ้างให้ก็ไม่เชื่อ....
“ที่จริงแล้วกูอยากจะใช้นะ แต่บังเอิญกูไม่ได้พกว่ะ แล้วมึงก็เร้าอารมณ์กูมากซะจนกูทนไม่ไหวทุกทีจนลืมนึกถึง ซึ่งกับคนอื่นกูไม่กล้าเสี่ยงตายมักง่ายแบบนี้หรอก”
“แล้วมึงไม่กลัวกูเป็นโรคอะไรขึ้นมาเหรอ?” ยิ้มอย่างกวนประสาทกลับไปให้มันครับ
“กลัวทำไม อย่างมากก็แค่ตาย ดีซะอีก.... ถ้าเรารู้ว่าเราจะตายวันตายพรุ่ง เราจะใช้ชีวิตอย่างคุ้มค่ามากขึ้น แล้วถ้ามึงเป็นต้นเหตุให้กูเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ กูจะจัดการเอามึงเป็นการเอาคืน ทบต้นทบดอกแน่ๆ...
เพราะฉะนั้น.... กูขอสั่ง ต่อไปมึงห้ามไปมีอะไรกับคนอื่นอีก” อ้าววววววว เฮ้ย ไอ้กระต่ายฮิตเล่อร์!
“มึงมีสิทธิ์อะไรมาสั่งกู” ถามกลับไปเสียงขุ่น
“สิทธิ์ของความเป็นผัวมึงไง” ตอบกลับมาทันทีเต็มปากเต็มคำ “หรือว่ามึงจะเถียงว่าไม่ใช่ กูจะได้รีบตอกรีบย้ำให้มึงยอมรับความจริงซะเดี๋ยวนี้” กัดฟันกรอดอย่างเคียดแค้น
-
ขัดใจแต่ก็ไม่พูดอะไรอีก สงบเสงี่ยมเจียมตัวว่าตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบอย่างเห็นได้ชัด ไอ้ตุลย์ยิ้มอย่างสะใจ ทำให้ผมยิ่งแค้นใจหนัก มันลงมือใส่ถุงยางให้ตัวเองเงียบๆ จากนั้นก็เทสารหล่อลื่นที่ซื้อมาใส่มือผม ผมก็ทำหน้างงใส่มันแต่ก็ปล่อยให้มันจับมือผมให้ไปกุมที่ท่อนลำแข็งๆ ในถุงสีแดงสด จากนั้นผมก็ช่วยลูบไล้ตรงส่วนนั้นจนโชกชุ่ม
“พอไหม... ถ้าไม่พอ มึงอยากจะลอง...ทำเองไหม....” รอยยิ้มหื่นๆ ของมันทำให้ผมขมวดคิ้วจนคิ้วแบบจะผูกเป็นโบว์อยู่แล้ว ไม่เข้าใจสิ่งที่มันพูดเอาซะเลย
“ทำอะไรเอง”
“ก็กูบอกแล้วว่าไม่เคยใช้ของแบบนี้มาก่อน กูจะรู้ไหมว่าต้องใช้เยอะใช้น้อย ชโลมของกูก็พอหรือมึงก็ต้องใช้ด้วย ถูแค่ข้างนอกหรือเอาเข้าไปข้างใน มึงรู้ดีก็ทำเองสิ” ไอ้โง่!!!!!!!!!!!!!!
“ไอ้ฟาย!!!!!!!!!!!!!!!!! ไม่ได้เรื่องห่าอะไรเลย แล้วยังเสือกอยากจะรุกกูอีก รู้จักไหมความอ่อนโยน มึงรู้ไหมเนี่ยว่ากูเจ็บ....”
“อือ....รู้.... งั้นต่อไป กูจะอ่อนโยนไม่ทำให้มึงเจ็บ ใช้แค่นี้พอแล้วใช่ป่ะ...” ตลอดเวลาที่ผ่านมากูไม่เคยได้รับคำว่าอ่อนโยนจากมึงเลย ดังนั้น...กูไม่เชื่อหนังหน้าอย่างมึงหรอกไอ้ตุลย์ว่ากูจะไม่เจ็บ ผมรีบแย่งของในมือมันมาอย่างรวดเร็วเทตัวช่วยลงไปในมือมันเยอะมาก เพราะยิ่งเยอะมันก็ยิ่งไม่เจ็บ ยิ่งใหญ่ก็ต้องใช้เยอะมากยิ่งขึ้นครับถึงจะดี
“ไม่พอโว้ย ซื้อมาแล้วก็ใช้ๆ ไปเถอะน่าไม่ได้ยุ่งยากอะไรขนาดนั้นสักหน่อย ก็แค่สอดๆ นิ้วเข้าไปก่อนเหมือนเดิม แต่ใช้เจลด้วยเท่านั้นเอง แล้วเจลอ่ะยิ่งเยอะๆ เท่าไรก็ยิ่งดี” บอกเสียงเหวี่ยงๆ ตอนพูดหันไปมองทางอื่นครับไม่ได้มองหน้ามัน
“มึงหันไปมองทางอื่นทำไม” จะไม่ให้หันไปทางอื่นได้ยังไง ก็น้ำตามันรื้นขึ้นมาคลอแล้วครับ.... ปกติเคยแต่ทำให้คนอื่น ไม่เคยต้องบอกให้คนอื่นมาทำเรื่องแบบนี้ให้ตัวเอง รู้สึกอายจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนี
“เสือก....”
“มึงนี่น้า....กูถามดีๆ ก็ชอบยั่วโมโหกูซะเรื่อย ไม่รู้จักเข็ดหลาบเลยให้ตาย” ไอ้ตุลย์บ่นพึมเป็นหมีกินผึ้งก่อนจะดันเข่าผมให้ชันขึ้นโดยไม่ให้ตั้งตั้วตัว ผมหงายหลังวืดจนหัวไปโขกกระจกรถดังโป๊ก...
“โอ๊ย!! ไอ้เชี่ยกูเจ็บ!!!” ผมรีบร้องโวยวายเอามือกุมหัวแล้วลูบไปมา
“สมน้ำหน้า อยากกวนตีนดีนัก” หึย.....ไอ้กระต่ายซาดิสท์
แต่ที่หัวว่าเจ็บแล้ว...ยังไม่ถึงครึ่งกับความเจ็บที่เกิดขึ้นทางด้านล่างเลยด้วยซ้ำ ไอ้ตุลย์ไม่สนใจฟังเสียงผมโวยวาย ไม่รีรอขออนุญาต ไม่มีความเกรงอกอกเกรงใจอะไรเลย มันจับเข่าผมให้แยกขาออก จนผมรู้สึกว่าเข่าผมมันเหนียวเจลจากมือมันไปด้วย กูไม่ได้ให้มึงมาทาที่เข่ากู ไอ้บ้า....
และแล้วก็ลามไปหนืดเหนียวอยู่ที่ช่องทางเบื้องหลัง ที่ไอ้ตุลย์ค่อยๆ สอดนิ้วลื่นๆ แยงเข้าไปเปิดทางอีกครั้งทีเดียวสองนิ้ว.... ห่าเอ๊ย.... สงสัยกลัวกูไม่เจ็บ!
“ซื้ด.....” ผมเลิกโวยวายแต่แทนที่ด้วยเสียงคราง หลับตาปี๋ขบเม้มริมฝีปากเอาเล็บจิกขูดกระจกรถ ถ้าแม่งเป็นรอยได้จะสะใจมาก
“ลืมตาดิ หลับทำไม...” ไอตุลย์ว่า ....ผมว่ามันโรคจิตเข้าขั้นแล้วครับ
“.....เชี่ย..... ไม่ต้องเสือก กูหลับตาก็เรื่องของกู”
“มึงจะด่ากูทำไมนัก กูแค่หวังดี เผื่อลืมตาขึ้นมาดูแล้วมันจะเร้าอารมณ์มากขึ้น เหมือนที่กูรู้สึกตอนนี้” กล้า.......พูด....... ขี้เกียจเถียง เลยลืมตาขึ้นแต่ไม่ได้มองข้างล่างนะครับ ผมมองหน้าตุลย์แทน
จะพูดยังไงดี มันหน้าคม ผิวเข้ม คิ้วหนา ตาเรียว จมูกโด่งรั้นเหมือนคนเอาแต่ใจ....ผมว่ามันหล่อแบบโหดๆ นิสัยมั่นใจในตัวเองเกินเหตุบวกกับความเอาแต่ใจอาจจะดูไม่ค่อยดีนัก แต่บุคลิกอันน่าเกรงขามและความเป็นผู้นำก็ดูมีเสน่ห์ดี จนไม่รู้สึกว่าเป็นการเสียหน้าอะไรนักถ้าจะยอมอ่อนข้อให้คนแบบนี้....
“อื๊อ.....” ครางขึ้นมาอีกเมื่ออีกฝ่ายเพิ่มจำนวนนิ้วให้มากขึ้น ทั้งล้วงทั้งควานทั้งขยับขยายและเพิ่มความเร็วในการดึงนิ้วเข้าออกขึ้นเรื่อยๆ จนผมหอบถี่ ขาสั่น จะว่าไปแล้วตุลย์มันลีลาเยอะครับ มันชอบปลุกอารมณ์ผมนานๆ จนควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วเป็นฝ่ายร้องขอทุกที ซึ่งความจริงแล้วถ้าเป็นฝ่ายรุกผมก็ชอบทำอย่างนี้แหละ เพราะมันรู้สึกสะใจและมีความสุขพิลึกที่ได้ทรมานใครสักคนให้ซ่านเสียวจนดิ้นพล่านแล้วต้องร้องขอการปลดปล่อย ก็ไม่คิดว่าจะมีใครคิดเหมือนกันแบบนี้.... เหมือนกรรมตามสนองเลยให้ตาย
ผมยกแขนขึ้นคล้องคอคนตรงหน้าแล้วขยับตัวเข้าไปชิดมันมากขึ้น โน้มใบหน้าเข้าหาแล้วจูบที่มุมปากของไอ้กระต่ายหื่นเพียงเบาๆ
“พะ....พอเถอะ... กู....ซื้ด.......ทำซะที ....” กระซิบด้วยเสียงสั่นพร่ากระท่อนกระแท่นเต็มที
“อือ....กูก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน....” มันบอกแล้วขยับถอยร่นไปอีกแล้วลากขาผมให้ตามไป จนกระทั่งผมสามารถเอนกายลงไปนอนหงายบนเบาะได้โดยไม่ต้องพิงประตูรถ ผมพาดท่อนขาไปกับขาอ่อนมัน แล้วกัดริมฝีปากแน่นเมื่อมันพยายามจะสอดแก่นกายเข้ามาในร่างของผมช้าๆ
ขนาดมีตัวช่วยแล้วก็ยังเข้ายากเลยแต่ก็ดีกว่าเดิมหน่อย ผมส่ายหน้าไปมารับรู้ถึงความรู้สึกเจ็บปนเสียวที่เริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้ง เมื่อเข้าที่เข้าทางมันก็ยกขาผมให้ขึ้นมาแนบกับอกแล้วพาดท่อนขาผมลงไปบนไหล่กว้างของมันแล้วกดเอวลงมาแรงๆ.......
นี่ใช่ไหมความอ่อนโยนของมึง!! ไอ้กระต่ายหื่นคงตกภาษาไทยแน่ๆ เพราะมันโดดไปเรียนวิชาอ่านใจแล้ว!!!
“อึ๊ก.....เบาก่อน..... เจ็บ....” มันทำตามที่ผมบอกครับ
“อือ...จะทำเบาๆ แต่มึงก็ตอดกูเบาๆ ด้วยดิ”
“ห่า.....กูบังคับมันไม่ได้โว้ย”
“เหรอ....เวลาที่กูอยู่กับมึงน่ะ....กูก็ควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้เหมือนกันว่ะ อยากเสียบ อยากซอยแล้วก็อยากเสร็จ” โลภมากว่ะ อยากครบเซ็ตเลย
“เออ.....กูรู้....งั้นก็ซอยได้แล้วจะได้เสร็จๆ ไป กูเริ่มจะง่วงแล้ว...”
“โห...โดนเสียบคาแบบนี้แล้วยังง่วงลงอีกนะ” มันว่าแล้วค่อยๆ ขยับเอวซอยตามสั่ง มันก็เสียวอ่ะนะ แต่หลายรอบแล้วมันก็ต้องเพลียบ้าง ผมฝันถึงฟูกนอน อยากจะหลับเต็มแก่ แต่ก็มาติดบ่วงเสน่หาอารมณ์ใคร่กับมันไม่ยอมหลุดสักที สงสัยกระต่ายจะง่วงไม่เป็น เอาเป็นอย่างเดียว
ไอ้ตุลย์ยังคงเคลื่อนกายเนิบนาบเข้าออกอย่างช้าๆ ต่อไปเหมือนประชด จนผมแสนจะหงุดหงิด ถึงจะบอกว่ามันเจ็บเพราะขนาดเจ้าโลกมันใหญ่โตคับจักรวาลจนพาลพาให้สุดจะอึดอัดก็ตามแต่ตัวช่วยที่ซื้อมาก็พอทำให้อะไรมันดีขึ้นบ้าง แล้วถ้าทำช้าๆ แบบนี้เมื่อไรจะเสร็จวะเนี่ย
“เร็วๆ ดิ๊ อืดอาดเป็นเต่าเลยมึง กูเมื่อยแล้ว”
“กูอ่อนโยนให้ มึงก็บ่น” กวนตีนสุดๆ ไอ้นี่
“เออ...เลิกอ่อนโยนเถอะกูว่ามันไม่เข้ากับมึงหรอก”
“เหรอ.... ทำไมไม่บอกแต่แรกล่ะ” เอ๋า.....กูผิดใช่ไหม?
และแล้วประวัติศาสตร์ก็ซ้ำรอยเก่า เพราะพอบอกมันไปแบบนั้น มันก็ถอนกายออกจนเกือบสุดแล้วกระแทกกลับมาพรวดเดียวมิด จุกว่ะ!!
ตามมาด้วยพายุลูกใหญ่ที่กระหน่ำซัดไม่บันยะบันยัง เสียงน้ำเสียงเนื้อกระทบ เสียงคราง ปนเปจนไม่รู้ว่าเสียงใครเป็นเสียงใคร แต่แปลกที่ผมกลับชอบมากกว่า
ความอ่อนโยน มันไม่เข้ากับตุลย์หรอกครับ ไม่เข้ากับผมด้วยเหมือนกัน ก็ถ้าไม่รุนแรงเร่าร้อนก็ไม่สะใจ บางทีเราสองคนอาจจะเข้ากันได้...มากกว่าที่คิด ก็เพราะว่ารสนิยมเรื่องอย่างว่ามันคล้ายกัน
“อ๊า....ตุลย์ กูจะถึงแล้ว เร็วๆ อย่าผ่อน...”
“เออๆ ....สั่งจริง” เป็นเรื่องเดียวเลยนะที่ตุลย์มันตามใจผมตลอด ขอมาก็จัดไป ไม่เคยออมแรง
ยิ่งกระแทกยิ่งเขย่าก็ยิ่งสุขสุดๆ จนเริ่มจะไม่ไหว
“อื๊อ.....อ๊ะ...อ๊ะ....ตุลย์” ครวญครางเพราะมันจะถึงฝั่งรอมร่อแล้ว
“ชอบจริงเลยว่ะ เวลาเรียกชื่อกูเนี่ย เสียงเซ็กซี่ได้อีก....” ตุลย์บอกแล้วยิ่งซัดกายเข้าหาผมแรงขึ้นอีกจนผมเกร็งกาย ปลดปล่อยน้ำรักจนเลอะเทอะ ตุลย์ยังไม่เลิกเด้งเอวใส่ผมซ้ำอีกจนกระทั่ง...
“โอว.....อา.......สะ...สุดยอด......” ไอ้ตุลย์ครางเสียงต่ำเมื่อมันขึ้นสวรรค์ที่สูงกว่าชั้นดาวดึงส์ตามมา
เฮ้อ.......เหนื่อยว่ะ..... ผมหอบแฮ่ก ผ่อนลมหายใจหมดแรง นอนนิ่งจนเกือบจะเข้าสู่นิทรา ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้ตุลย์เริ่มเปลี่ยนอิริยาบทถอนกายออก ผมลืมตัวหันตะแคงจนเมือกขาวที่หน้าท้องไหลหยดรดเบาะรถไปโดยไม่ตั้งใจ
“เออ... กูน่าจะเอาถุงยางใส่ให้มึงด้วยนะเนี่ย จะได้ไม่เลอะรถกู” ไอ้ตุลย์พูดขณะที่โน้มกายไปเอาทิชชู่ที่หน้ารถมาเช็ดที่ท้องผมรวมทั้งเบาะที่เลาะทั้งคราบเจลจากมือมันทั้งคราบน้ำกามของผม
นี่ถ้ารู้แต่แรกว่ามึงกลัวรถเลอะล่ะก็นะ กูไม่คะยั้นคะยอให้มึงใส่ถุงยางหรอกโว้ย ให้เช็ดให้ตายไปเลย
“กำลังคิดล่ะสิว่า เสียดายนะรถเลอะน้อยไป ถ้ามึงคิดก็ขอบอกว่าดีแล้วที่มันเลอะแค่นี้ เพราะถ้าเลอะกว่านี้ กูคงไม่เช็ดเองหรอก” ตุลย์เริ่มใช้วิชาอ่านใจอีกครั้งซึ่งก็อ่านถูกจริงๆ
“แล้วมึงจะให้ใครเช็ด...” ถามไปทั้งๆ ที่รู้แล้วว่าคงไม่พ้นตัวการอย่างผมแน่ งั้นก็โชคดีแล้วที่ไม่เลอะเยอะ
“กูก็จะใช้ให้เมียกูเช็ดให้น่ะสิ” เยะเข้! ผมทำตาโตใส่มันทันที
“ใครเป็นเมียมึงวะ?” อดจะโวยวายอย่างอายๆ ไม่ได้ทั้งๆ ที่รู้แล้วล่ะว่ามันคงไม่ได้หมายถึงคนอื่นแน่ๆ
“มึงไม่รู้เหรอ?....” เบื่อจริงโว้ยการตอบคำถามด้วยการถามกลับ พร้อมกับส่งรอยยิ้มโรคจิตสุดขั้วแบบนี้
ผมกลืนน้ำลายเอื๊อกตอนมันโน้มกายเข้ามาหา ค่อยๆ ขยับตูดช้ำๆ ถอยร่นไปหาที่ตั้งมั่นจนตัวติดประตูรถอย่างน่าสมเพชที่สุด ถูกกระต่ายหื่นไล่ต้อนจนกลายเป็นแมวจนตรอกไปแล้ว
“มึงนี่ความรู้สึกช้าเหมือนกันนะ ขนาดกูเสียน้ำให้มึงตั้งหลายน้ำแล้วมึงยังไม่รู้อีก....ไม่เป็นไร อีกรอบกูก็ยังไหว” มันรวบร่างผมเข้ามาในอ้อมกอดแรงๆ
“เฮ้ย!! เดี๋ยว...มึงจะทำอะไร”
“ถามโง่ๆ ก็มึงไม่รู้ไม่ใช่เหรอว่าใครเป็นเมียกู กูก็จะทำให้มึงรู้ไง ว่าใครเป็นเมียกู” กรรม!!!
“ไม่เอาแล้ว.....โว้ย” ผมตะโกนกรอกหูมันดังลั่น
“จุ๊.... จุ๊....อย่าเสียงดังสิจ๊ะเมียจ๋า เดี๋ยวชาวบ้าน เขาก็ตื่นขึ้นมาปาขวดหรอก...” ไอ้ตุลย์ทำเสียงทุ้มนุ่มแต่ทำให้ผมแทบขนลุก...
“เออ.....กูยอมรับก็ได้ว่าว่ากูเป็นเมียมึง...ทีนี้ปล่อยกูได้หรือยัง” TT_TT ไอ้ปอนด์นะไอ้ปอนด์ อยากจะกัดลิ้นตัวเองให้ตายไปเลย ......
“อ้าว..... รู้ตัวแล้วเหรอว่าเป็นเมียกู งั้นเมียจ๋า.... ผัวขออีกสักรอบคงไม่ว่ากันนะ....” เฮ้ย!!! มึงโด๊ฟโด่ไม่รู้ล้มมาหรือเปล่าวะ ไอ้กระต่ายบ้ากาม!!!
“มะ....ไม่เอา.....” ตอบมันด้วยเสียงอ้อนวอน...
แต่จากหลายเหตุการณ์ที่ผ่านมาก็น่าจะทำให้รู้กันดีว่า ไอ้เชี่ยตุลย์มันไม่เคยรับฟังความคิดเห็นคนอื่นอยู่แล้ว
แล้วถ้ามันบอกว่า “ขออีกสักรอบ” ก็แปลว่าอย่างนั้นจริงๆ TT_TT
กูว่าแล้ว....ว่าถ้ากูยอมขึ้นรถมา มันต้องเป็นแบบนี้
ทำไมแทงหวยไม่ถูกอย่างนี้บ้างวะ!!
นิขอเป็นกำลังใจให้นะคะปอนด์ คืนนี้ยังอีกไกล .....ขอให้โชคดี!!
ปล.
คือว่า ใครเคยซื้อเค-วายที่เซเว่นแบ่งปันนิทีสิว่าแกะออกมาแล้วมันเป็นยังไง (เป็นหลอด เป็นขวด หรือเป็นถุง) จะเขียนถึงแล้วไม่รู้จะเขียนยังไงอ่ะ กลัวผิดแล้วหน้าแตกค่ะโฮก....
ปล. 2 ใครที่รอน้องฐาอยู่ นิกำลังเขียนค่ะ ใจเย็นๆ แบบว่า ฉาก(แบบ)นี้ มันเขียนยากนะคะ!!!
-
กระต่ายฮิตเลอร์จริงๆ :laugh: :laugh:
พี่ตุลย์หื่นเกินไปมั๊ยเนี่ย สงสัยว่าปอนด์คงไม่ต้องเบ่งเวลาเข้าส้วม
แล้วทำไมกันต์ไม่หื่นแบบพี่ตุลย์มั่งอ่ะ? หรือว่าจริงๆแล้วกันต์ก็หื่นแต่ต้องเก็บไว้เดี๋ยวกิ๊งจะกลัว :-[
-
สนุกอ่ะ เอาเป็นเรื่องยาวๆเลย
-
ตุลย์นี่หื่นเกินพิกัดจริงๆ :pighaun: :pighaun:
:L2: เป็นกำลังใจให้คุณนิ :กอด1:
-
ตุลย์หื่นได้อีก
กะให้ปอนด์พรุนไปทั้งตัวแน่นอน
-
หื่นได้ทุกที่จิงๆผู้ชายคนนี้ :z1:
-
แหมพี่ตุลย์ ไม่บันยะบันยังเลยนะ
เสน่ห์น้องปอด์นยากเกินห้ามใจ(หื่น) ใช่ไม๊ ^^
-
55555555555555555555555
พี่ตุลย์น่ารักจัง แต่ใจร้ายไปนิดนึง
-
:o คืนนี้ยังอีกยาวไกลเหรอ
จากในห้องน้ำมาในรถนี่มันกี่รอบแล้วเนี่ย เอาซะลืมรอบแรกไปแล้วนะ
อย่าบอกนะว่าจะไปต่อบนห้องอีก OMG!
เอาเป็นว่าปังปอนด์ เราจะเป็นกำลังใจให้เธอนะ จะคอยเฝ้าดูเธออยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน เราสัญญา :laugh:
-
หื่นไม่มีที่สิ้นสุดจริงๆเลยตุลย์ :haun4:
-
มาเเแะไว้ก่อนค่ะ :n1:
-
กี่รอบแล้วเนี่ย!!
พรุ่งนี้ปอนด์ตายแน่ ฮ่าๆ
-
ตุลย์ นายหื่นเกินไปแล้วนะเนี่ย สงสารปอนด์ ชํ้าหมดพอดี
ขอแบบทำน้อยครั้ง แต่ทำทุกๆวันแทนได้ไหม :z1:
-
:pighaun:
-
ชอบปอนอ่ะ มาโซได้ใจเลย
เควาย เหมือนๆเคยอ่านสักเรื่องเค้าว่าเป็นหลอดนะ
-
เล่นเอางงกับระบบใหม่ไปนิด หาคำว่า reply ไม่เจอ เอิ๊กๆ ดีที่กิน โอเมก้า3 ทุกวันนะนี่
เลยหา คำว่า ตอบ เจอจนได้ อิๆ
ตอนนี้บอกได้คำเดียวว่า พี่ตุลย์โคตรเอาแต่ใจตัวเอง และไม่ฟังเสียใครเลยให้ตายเหอะ
เกิดเป็นปอนด์ ก็คงต้องสะกดคำว่า ทำใจ สถานเดียวแล้วล่ะ อิๆ ก็คนมันหื่น
เป็นเมียกระต่ายหื่น ก็ต้องอดทน และอึด สู้ให้ได้ล่ะ ปอนด์
-
:jul1:
เลือดท้วจอ เจ้ากระต่ายหื่นได้โล่
-
ท้ายสุดแล้วปังปอนด์ต้องถูกส่งเข้าโรงหมอไปซ่อมท่อแน่ๆ
ไม่บันยะบันยังขนาดนั้น
-
สุโค่ย!! :m25:
-
o22 อีพี่ตุลย์หื่นได้ตลอด ตลอด :haun4:
สงสารพี่ปอนด์เนาะ มาเจอ*สามี*เยี่ยงนี้ :laugh:
-
:pighaun:
พี่ตุลย์ใจร้าย แต่แอบน่ารักนิดๆ
-
โดนทั้งขึ้นทั้งล่อง
ยังไงก็โดน
สงสารปอนด์จัง :o8:
-
:laugh: อ่ะนะกีฬาในรถโดนไปซะ5555
-
เอ่อ....คุณนิคะ....แบบว่าสามารถุแต่งฉากเลิฟซีน :haun4: :pighaun: :jul1: ได้เป็นช๊อต ๆ แบบนี้ แต่กลับไม่รู้ว่าเควายมันเป็นแบบไหนยังไง.......กรี๊ดดดดด แอบอินโนเซ้นต์นะเนี่ย แนะนำให้ลองซื้อแล้วก็ลองใช้ดูค่ะ เหอ ๆ ๆ ไม่ได้ยุยงแต่ประการใด แต่เพื่อความรู้จริงของนักเขียน
ตอนนี้ติดสองเรื่องนี้มาก ๆ น้องฐาก็กำลังค้างเลย อยากอ่านต่อสุด ๆ.....
คุณนิเป็นนักเขียนที่ทำการบ้านมาดีมาก ๆ ข้อมูลแน่นเป๊ะ ๆ
ดังนั้น ย้ำอีกที อย่าพลาดที่จะลอง เควายเจลนะคะ อิอิอิ
-
หื่นได้ตลอดเวลา สมกับเป็นกระต่ายจริง ๆ
:m25: :m25: :m25:
-
น้องตุลย์ร้ายจริงๆ ได้ใจ :laugh:
รอน้องฐาอยู่นะ
:call:
-
เอ่อ....คุณนิคะ....แบบว่าสามารถุแต่งฉากเลิฟซีน :haun4: :pighaun: :jul1: ได้เป็นช๊อต ๆ แบบนี้ แต่กลับไม่รู้ว่าเควายมันเป็นแบบไหนยังไง.......กรี๊ดดดดด แอบอินโนเซ้นต์นะเนี่ย แนะนำให้ลองซื้อแล้วก็ลองใช้ดูค่ะ เหอ ๆ ๆ ไม่ได้ยุยงแต่ประการใด แต่เพื่อความรู้จริงของนักเขียน
ตอนนี้ติดสองเรื่องนี้มาก ๆ น้องฐาก็กำลังค้างเลย อยากอ่านต่อสุด ๆ.....
คุณนิเป็นนักเขียนที่ทำการบ้านมาดีมาก ๆ ข้อมูลแน่นเป๊ะ ๆ
ดังนั้น ย้ำอีกที อย่าพลาดที่จะลอง เควายเจลนะคะ อิอิอิ
:a5: o22
โห...คือว่า.... ฉากเลิฟซีนที่เขียนก็จิ้นเอาค่ะ มีบ้างที่เอาเอนิเมหรือคอมมิก หรือนิยายที่เคยอ่าน มาดัดแปลงต่อยอด ที่จริงก็คิดว่ายังไม่ดีถึงที่สุด แต่ก็พยายามเรียบเรียงให้ลื่นมากที่สุดเท่าที่ทำได้
ไม่ใช่ว่าสิ่งที่เขียนลงไปในนิยายจะข้อมูลเป๊ะหรอกนะคะ เรียกว่ารู้งูๆ ปลาๆ มากกว่า อะไรที่หาข้อมูลในเน็ตได้ก็หามาเขียน นิยังชอบบอกบ่อยๆว่า บางอย่างไม่ต้องเชื่อนิก็ได้ เพราะนิเขียนจากจินตนาการ คือเอามาแต่ทฤษฎีมิใช่ปฏิบัติค่ะ
นิคงไม่กล้าไปซื้อเค-วายหรอกค่ะ อายเขา..... ฮ่าๆ :o8: :-[
-
:haun4: :haun4: :haun4:
-
ยังหื่นได้ใจแบบเดิม เพียงแต่เปลี่ยนสถานที่เท่านั้น
-
:jul1: เรื่องนี้หื่นทุกตอน คอนเฟรินจริงๆ เอิ๊กกกกกก คืนนี้อีกยาวไกล กระต่ายมันหื่นน :-[
-
คืนนี้ยังอีกยาวไกล :haun4: จะเรียกว่าฟ้าเหลือหรือคางเหลืองกันดีล่ะเนี่ย
ตุลย์หื่นได้ใจไปเต็มๆ
-
ตุลย์หื่นได้ใจจริงๆ
ทั้งน้ำลายทั้งเลือดกำเดาไหลรวมกันจนเช็ดไม่ทันแล้วเนี่ย
อยากจะไปตะกายติขอบหน้าต่างรถดูจริงๆเลย
:haun4: :jul1:
-
:o คืนนี้ยังอีกยาวไกลลลลล
พี่ตุลย์นี้ สุดๆๆเลย :a9:
ระวังปอนด์ช้ำตายก่อนนะพี่
-
:haun4: :m25:
-
ครบทุกรส จริง ๆ
ทั้งโหด หื่น สุโก้ย
-
ตุลย์หื่น !!!!!!!!!!!!!! :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
ป้าด..ตุลย์แกนี่มันโค-ตะ-ระ- :haun4: :haun4: :haun4:เลยว่ะ
-
พี่ตุลย์จะไม่นอนเลยชิมิ ฟ้าเหลืองเลยป้ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ฮิตเลอร์ จริงๆๆ ด้วย :pighaun:
-
สุดยอดเลยง่ะไอ้หื่น ชอบ ชอบ
-
กระต่ายตัวพ่อ โคตรหื่นอ่ะ o13
-
ตุลย์พักบ้างอะไรบ้างก็ดีนะ
คนอ่านจะจมกองเลือดและ :jul1:
กร๊ากกกกกกกกกกกก
-
ตกลงได้เช็ดรถมั๊ยจ๊ะปอนด์ :laugh:
-
เอิ่ม ตั้งแต่ที่ห้องน้ำจนมาในรถเนี่ยตกลงกี่รอบแล้วจ๊ะปอนด์ นับถูกรึเปล่าเนี่ย
แบบว่าเยอะจริงอ่ะ ยังไม่เข้าบ้านเลยเนี่ย
ไงก็ไปต่อในบ้านก็ได้นะตุลย์ ในรถมันแคบไปหน่อยเนอะ
:-[
-
โหย wild bunny จริงเลยเรื่องนี้ ฮา ฮา
แต่เราชอบหลายๆมุขในเรื่องนี้มากเลย
อย่างให้เรียก สัตว์ แทน เชี่ย เพราะจะได้มีตัวเลือก กร๊ากกกก
โลก กับ จักรวาล คิดได้ไงอ๊า ชอบ ชอบ
ดวงจันทร์ กะ กระต่าย ตอนอ่านชื่อตอนนึกว่า ตอนนี้จะเล่นเป็นเซเลอมูนกันเหรอคะ
พออ่านไปอ่านมา อ้อ มัน คือ ดวงจันทร์ กะ กระต่าย(ป่า) นั่นเอง เหอ เหอ
เป็นกำลังใจให้คุณนักเขียนค่ะ
จะว่าไป เดี๋ยวแว๊ปไปเยี่ยมน้องกิ๊งหน่อยดีกว่า แบบว่ามุขมันเลี่ยนเกิ๊น เลยอ่านเป็นพักๆ ความดันคนแก่ขึ้นค่ะ ฮา ฮา
-
เป็นเผด็จการที่ดีมากๆ
-
:pighaun:
พี่ตุลย์ได้ใจจริงๆ
แต่ท่าทางปอนด์จะไม่อยากเลี้ยง เอ๊ะ หรืออยากเลี้ยงกระต่ายแบบนี้กันน้าาา
แต่ท่าทางต้องไปเลี้ยงบนห้องกันต่อซักหน่อยนะเนี่ย
เดี๋ยวกระต่ายไม่อิ่ม อิอิ :z1:
-
จินตนาการถึงโฟมล้างหน้าหลอดเล็กแล้วข้างในมีเจลล้างมือแบบลื่นๆ นั่นล่ะ 555
เอ๊ะ นี่เค้าไม่เคยใช้นะ เค้ายังแอ๊บแบ๊วอยู่
แต่เรื่องนี้หื่นทุกองศาเดือดจริงๆ
-
ชื่อนปอนด์ก้เหมือนกันทำไมเราไม่เจอหื่นๆแบบนี้บ้างน๊าเนี้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
:o8: :-[เขิลจนพูดอะไรไม่ออก
-
หื่นได้ทุกที่ยี่สิบสี่ชั่วโมงจริงค่ะพี่ตุลย์
โทรมแย่เลย ทนหน่อยนะคะปอนด์เพื่อเล้า :กอด1:
ฮ่าๆๆๆๆๆ
ขอบคุณค่ะ
-
พอเข้ามาในบ้านก็มีที่เล่นเยอะแยะเต็มไปหมด ห้องครัวก็น่าสนใจไช่ไหมเอ่ย พ่อกระต่ายจอมคึก :haun4:
คู่นี้มีแต่หื่นกับหื่นมาก แต่คนอ่านหื่นมากที่สุดเลยยย แอร๊ยยยย :m25:
-
555 บ่นๆๆแล้วปอนด์ก็เสร็จเขาทุกที น่าสงสาร เอิ๊กๆ
-
:o8: คุณพี่ตุลย์ก็"จัดหนัก"ตลอดอ่ะ
งานนี้ คุณพี่ปอนด์ ก็คงจะได้"นอนยาว" เหมือนครั้งแรกล่ะค่ะ
:sad11: สู้เค้านะคะพี่ปอนด์ ... ซักวันพี่ก็คงจะชินไปเอง ก๊ากๆๆ (ยังไงก็หนีไม่พ้นแล้วนิ)
:กอด1:เป็นกำลังใจให้น้องนิค่ะ
-
ชอบตุลย์จางง อิๆ
-
อิพี่ตุลย์แรงดีไม่มีตกจริงๆ o13 :haun4:
-
:o8: :-[ :o8: ตุลเรารักนายว่ะได้ใจสุดๆๆ :กอด1:
หื่นได้โล่จริงๆๆ จัดเติมตลอดๆ :m25:
ปอนด์ นายก็น่ะ :oo1: น่ารักน่ากดใด้ใจเจ๊ :o8: :-[ :o8:
-
:haun4:และแล้ว น้องปอนด์ ก็ยอมรับ ตัวเอง ซะทีว่า เป็น เมีย (กระต่าย)ฮิตเลอร์ หึหึ :oo1: :jul3:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
อ่านะ กระตายฮิตเล่อร์ 555
-
ปอนด์มันจะได้นอนเมื่อไหร่เนี่ย ไม่ได้พักซักที
ตุลย์ก็แต่ละสถานที่นี่ไม่ต่ำกว่า 2 เลยแหะ สงสารปอนด์หน่อย :laugh:
-
:haun4: :jul1:
-
กี๊สสสสสสส ส อะไรจะมันส์ปานนั้นคะตุลย์
ซัดเอาๆเลยนะ อิอิอิอิอิ
-
สุดอ่ะ
เอาซะ เลือดไหล ((( เติมเลือดด่วน !!!!)))
-
พี่ตุลย์หื่นที่สุด
แล้วกันต์กับกิ๊งล่ะครับหายไปไหนคิดถึงมากนะ
-
ในรถอะไรที่ใฝ่ฝันอยากจะอ่าน(และเห็นสด ฮา..)มานานละ!
ปลื้มๆๆๆๆตอนเน้! (แต่ไม่เท่าตอนที่แล้ว 555)
รอตอนต่อไปค่ะ
ปล.ต่อไปในบ้านป่าว? 5555
-
หื่นได้หื่นดีสุดๆ..
แหม..สงสารปอนด์เต๊อะะะะะะะะะะ
-
รออยู่นะคะ
-
555+
เป็นกำลังใจให้คุณนิค่ะ
ปอนด์ ท่าจะรอดยากมากๆอ่ะ
ทำใจซะเถอะค่ะ555+
-
โอ้โห มาเป็นเซ็ตเลยนะ ซอยๆเสร็จๆ
จัดโปรเลยค่ะปอนด์ เสียบซอยสองร้อยห้าสิบ อิตุลย์หื่นขนาดนี้ เดี๋ยวก็รวยค่ะ :laugh:
-
ปอร์นเอ๋ยเป็นเมียตุลย์ต้องอดทนนะ55555 :jul1:คืนนี้ยังอีกยาวไกลจริงๆ
ปล.K-Yใน7-11ไม่เคยซื้อ แต่ในรพ.เป็นหลอดจ้า
-
เข้าตัวตล๊อดๆๆๆ
-
ชอบตุลย์ปอนด์
มาต่อเร็วๆนะคะ รอๆ :3123:
-
:m25: :m25: :m25:
-
:jul1: :pighaun: :oo1: :o8: :oo1: :-[
o13 o13
-
สู้ ๆ ปอนด์ คำคืนนี้ยังอีกยาวไกล
เจ๊จะเอาใจช่วยด้วยการนั่งซับเลือดอยู่หน้าคอม :haun4:
-
หื่นได้โลห์
-
นับแล้ว ห้ารอบ แถมยังไม่ออกจากรถ หรือแม้ว่าออกจากรถไปแล้ว ต้องเข้าห้อง ไม่รู้ว่าพี่ตุลย์จะจัดอีกมั้ย
ฮึๆๆ
-
เห็นชื่อเรื่องจะรีบเข้ามาอ่านใหญ่ๆ ฮ่าๆๆๆๆ
เรียกเลือดได้ดีแท้ๆ ฮี่ๆๆๆ
-
นั่นดิเควาย เป็นแบบไหน แล้วถุงยางสีอะไร
-
กระต่าย สุดยอดไปเลยค่ะ
o13
-
เซเว่น มีเควายด้วยหรอคะ
คิดว่ามีที่ร้านขาย ยา อย่างเดียว
-
เลือดไหลหมดตัว
กระต่ายบ้า หื่นที่สุดอ่ะ ฮาาา ชอบ
-
คืนนี้ยังอีกยาวไกลจริงๆ :jul3:
-
ขอบคุณคะ :pig4:
น้องปอนด์ อดทนไว้นะ เดี๋ยวก็ชิน :เฮ้อ:
ตุลย์เป็น กระต่ายที่หื่นมากๆๆๆๆๆๆๆ จัดเต็มตลอด :haun4:
-
กระต่ายเซ็กจัดจริงๆ แต่ไม่เป็นไรหรอก เรารู้ว่าปอนด์ก็ชอบ พอกันทั้งสองคนแหละ
-
:-[ :-[ :-[
อย่างนี้เรียกว่ากีฬาในร่ม ได้รึเปล่า ชอบจังเลยกีฬาแบบนี้
-
มีคนหื่นกว่าตุลย์ไม๊ครับ ฮ่าๆๆ
คนไรเป็นกระต่าย
เอ๊ะเเต่เราก้เกิดปีกระต่าย -*- ไม่น่าเลย ฮ่าๆๆ
มาไห้กำลังใจครับเเวะมาคอยตอนต่อไป
-
สนุกจริงๆๆๆ
ตุลย์น่ารัก
-
จะได้หลับพักผ่อนกันรึเปล่านี่ ^^
-
พี่ตุลย์หื่นมากกกกกก
แต่ได้ใจสุดๆ คิคิ ขอบคุณนะครับคนเขียน ^^
-
โฮกกก!!!!
กระต่ายจะหื่นไปไหน
สงสารขนมปังปอนด์มั่ง
:m25: :m25: :m25: :m25:
-
พี่ตุลย์เป็นกระต่ายที่หื่นมากกก
แต่ก็นะ... คนอ่านชอบ ^^
-
ชอบเรื่องนี้มากคะ ภาษาดี บรรยายได้อารมณ์มาก เราขำตลอดกับความเอาแต่ใจของตุลย์
คนอะไรเอาแต่ใจได้น่ารัก น่าตีโคตร
รักกระต่ายฮิตเลอร์!!!
น้องปอนด์คะ เดียวแม่ยกจะส่งยาบำรุงกำลังไปให้นะ 55555
ปล.เข้ามารีเฟรชตามกระทู้นี้ทุกวันเลย ชอบมาก >w<
-
ช่วยสงสารน้องปอนด์บ้างอะไรบ้างนะ ตุลย์ ทำแบบเน้ รู้มั้ยเราหัวใจจะวาย เลือดหมดตัว :z1:
-
ปอนด์ ตุลย์ไม่ต้องโดฟก็คึกตลอดเวลาแล้ว
-
เอ่อ....รู้สึกว่าคู่นี้หื่นมาก มีกี่ตอน เรททุกตอน :jul1:
แต่ไม่เป็นไรให้อภัย เราชอบ :z1:
เป็นกำลังใจให้ปอนด์เน้อ เจอกระต่ายหื่นแล้วต้องรับมือหนักเป็นพิเศษ หึๆ
-
ชอบ กระต่ายฮิตเลอร์ ^^
-
กระต่ายตุลย์... พี่แกเอาเป็นอย่างเดียวจริงๆนะนั่นน่ะ!!
ชอบโยมากๆ น่ารักๆๆๆๆ 5555
คู่รักคู่ซาดิสม์! ฮี่ๆๆๆๆๆๆ o13
-
ยังไม่มาอัพเลยง่ะแอบเซ็ง :seng2ped:
โถพ่อกระต่ายน้อยกรอยใจของป่าว :o8: :-[
:z3: :z3: :z3: รออยู่นะคะ
-
หนุกหนานๆๆๆๆๆๆๆๆ รอลุ้นตอนต่อไป :pighaun: :pighaun: :haun4: :haun4:
-
ชอบกระต่ายฮิืตเลอร์ ><'
-
รอรอรอรอรอรอรอรอ
เข้ามารอ
ติดใจเรื่องนี้จัด! 555 :jul1:
-
เลือดพุ่งอ่ะ
-
ถ้าคนอ่านไม่บอก....คนแต่งคงไม่รู้ว่า..
..
..
..
..
..
คิดถึงมาก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :z13:
-
คิดถึงคนแต่งนะเออ ^^
-
สภากาชาดไทยค่ะ o18
อิชั้นขอเลือดกรุ๊ปเอเเบบด่วนๆ :m25:
ไม่ไหวเเล้ววว :jul1: :jul1:
-
กระต่ายตัวนี้ หื่นได้หื่นดี หื่นตลอด 24 ชั่วโมง สงสารดวงจันทร์จังเลยเนาะ 555
-
ตามมาอ่านคู่พี่ตุลย์พี่ปอนด์ที่นี่ค่ะ :mc4:
ตุลย์หื่นมากกก เจอกันแต่ละครั้งต้องเกินกว่าหนึ่งรอบทุกครั้งเลย :oo1: :oo1: :oo1:
-
เรื่องนี้ทำเลือดพุ่งมว๊ากกกกกกกก :haun4:
-
:really2:
:L1:
:กอด1:
:pig4: : :L2:
-
:jul1: :jul1:
หื่นได้โล่จริงคู่นี้
สมยอมนะดีแล้ว
อย่าขัดขืนเลย
o13 o13
-
คุณตุลย์หื่นได้ทุกที่ทุกเวลา
ไม่แคร์สื่อจริงจริ๊ง
:z1: :haun4: :pighaun:
รออ่านอยู่นะค๊า
:L2: :กอด1: :L1:
ปล.ช่วงนี้ฝนตกบ่อยระวังเป็นหวัดนะค๊า
ดูแลสุขภาพด้วยค่ะ
-
ขอมอบโล่หื่นยอดเยี่ยมให้พี่ตุลย์เลยค่ะ สุโก้ย!!
-
อ๊ายยย ชอบๆๆ ๆๆ กระต่ายฮิตเลอร์ 55 :laugh:
-
คิดถึงจังเลย
มาต่อเร็วๆน้า
-
ชอบเรื่อง(แบบ)นี้อ่า :-[
-
หืมแบบว่า พี่ตุลกินยาบ้ามาเหรอคะ ไม่ไหวๆช้ำในตายพอดี
(พอๆกันคนอ่านเสียเลือดตาย 555)
-
คิดถึงคนเขียนมากๆๆๆๆๆๆ TT
คิดถึงตุลย์ คิดถึงปอนด์~
-
แจกเกลือแร่ ให้ ปอนด์ ด่วน สภาพแบบนี้ คงตื่นไม่ไหวแน่ โดนรุกที่เดียวหลายยก แถมแต่ละยก หนักๆทั้งนั้น
หุหุ มารอด้วยคนนะครับ
-
รออยู่นะค๊า
:z2: :z2: :z2:
-
ยังรออยู่นะ ^^
-
สงสารปังปอนนน โดนไม่ยั้งงง
-
สุดยอดเลย ^_^
กด เลิฟๆ ล้าน ครั้ง
ปล.ชอบกระต่ายนะ -*-
-
สนองนโยบายลดเรตของทางเล้า ตอนนี้เลยไม่มีฉากเรียกเลือดนะจ๊ะ
(ไม่ใช่หรอกค่ะ นิก็มีมุขตันมั่งเหมือนกันอ่ะค่ะ แหะๆ)
ตอนที่ 6 หน้าที่หลักของดวงจันทร์
แฮ่กๆ หอบเป็นหมาหอบแดด หลังทำกิจกรรมเข้าจังหวะรอบสองในรถจบ โชคยังดีที่ผมไม่ทำให้รถของมันเลอะเทอะอะไรนัก จึงไม่ต้องไปตามล้างตามเช็ดเหมือนอย่างที่มันขู่
“ใจคอจะเอากันบนรถทั้งคืนไม่หลับไม่นอนเลยใช่ไหม?” ผมถามอย่างเคืองขุ่น เมื่อไอ้ตุลย์ทิ้งกายทับผมไว้ไม่ยอมขยับเขยื้อน จนผมรู้สึกอึดอัดเต็มทน เนื่องด้วยไอ้ตุลย์มันตัวหนักครับ
“แล้วแต่มึงสิ ติดใจรถกูก็ไม่บอก” ห่าลาก.... คิดได้นะมึง!! อยากจะบอกมันเหลือเกินว่ากูก็เหนื่อยเป็นอะไรเป็น อุตส่าห์รอดพ้นออกจากห้องน้ำที่ร้านมาได้แต่กลับต้องมาติดแหง่กอยู่ในรถต่ออีกแบบนี้ ทำไมผมมันซวยปานนั้น
“สาด...กูประชด” ตอบกลับอย่างหัวเสียแต่ไอ้ตุลย์มันกลับหัวเราะหึๆ ในลำคออย่างน่าหมั่นไส้ที่สุด
“อ้าวเหรอ? นึกว่าติดใจอยากได้อีกสักรอบ”
“ห่า... ทำแต่ละที...รุนแรงจนรถโยก ถ้าเอาอีกรอบกูว่าบีเอ็มมึงยางแบนแน่ๆ”
“ฮ่าๆ สนป่ะล่ะ ไม่ต้องห่วงแทนกู ถ้ายางแบนก็เอาไปปะยาง เติมลม หรือเปลี่ยนเส้นใหม่ไปเลยก็ยังได้” อวดรวยจริงโว้ย ไม่รู้ว่าน่าอิจฉาหรือน่าหมั่นไส้มากกว่ากันแน่
“ล้อเล่น กูเองก็เมื่อยแล้วเหมือนกัน รถแม่งแคบว่ะ” รถมันแคบหรือมึงตัวโตวะ ไอ้ตุลย์ขยับกายขึ้นนั่งทำให้ผมรู้สบายขึ้นเยอะ
“มึงน่าจะรู้ตัวตั้งนานแล้วนะ ไอ้อ้วน” สะใจแฮะเพราะด่าว่าอะไรมันไม่สะทกสะท้านเพราะไอ้ตุลย์มันหน้าหนาดั่งคอนกรีตเสริมไยเหล็กแต่พอด่าว่าอ้วนทีเดียวแม่งหันขวับมองผมตาขวางเลย ความจริงอย่างไอ้ตุลย์เขาไม่เรียกว่าอ้วนหรอกครับเขาเรียกว่าล่ำมากกว่า แต่ในเมื่อผมไม่สามารถหล่อล่ำอย่างมันได้ ผมจะถือว่าการที่มันหุ่นเท่ห์เป็นปมด้อยของมัน
“ถ้าอย่างกูเรียกอ้วน มึงก็กระดูกเดินได้อ่ะ” ยังมีหน้ามาต่อปากต่อคำ เดี๋ยวพ่อตบหลังแหวนเลย แค่คิดนะครับ ผมไม่กล้าทำหรอก เพราะถ้ามันเตะสวนผมมีสิทธิ์คอหักตายได้ง่ายๆ เลย
“อย่างกูมันหุ่นนายแบบโว้ย” เถียงกลับอย่างมั่นอกมั่นใจ ทำลอยหน้าลอยตา
“เห็นด้วย... ยิ่งถ้ามึงไปถ่ายนู้ดนะ....กูว่าขายดี”
“สัด...” เค้นเสียงลอดไรฟันใส่ แม่ง....ปากหมา ยิ่งเห็นสายตาวาววับที่ทอดมองมาแล้วมันเขินจนทำอะไรไม่ถูก ผมรีบใส่เสื้อผ้ากลับเข้าที่โดยด่วน เพราะไม่อยากเห็นสายตาโรคจิตของไอ้ตุลย์อีกต่อไป กลัวใจมันครับ ไม่อยากเป็นต้นเหตุให้รถของมันยางแบนไปจริงๆ
“แต่ไม่ต้องคิดจะไปถ่ายนะ เพราะถ้าวางขายปุ๊บกูนี่แหละจะเหมาให้หมดร้าน ไม่ให้ใครมีโอกาสเอารูปมึงไปติดข้างฝาได้เด็ดขาด” เป็นงั้นไป
“มึงจะเอารูปกูไปติดฝาบ้านมึงแทนหรือไง” อย่าบอกนะโว้ยว่ามึงคลั่งไคล้กูขนาดนั้นน่ะ
“เปล่า... จะเหมาไปเผาทิ้ง” สันขวาน
“กวนตีน....รูปกูนี่มันไร้ค่าขนาดนั้นเลยเรอะไง เชี่ย....”
“ไม่ได้บอกว่าไร้ค่า แต่กูไม่จำเป็นต้องเก็บรูปมึงเอาไว้ข้างฝา หรือที่ไหนทั้งนั้น เพราะสิ่งที่กูต้องการมากกว่ารูปภาพพวกนั้น คือตัวเป็นๆ ที่มีเลือดเนื้อของมึงต่างหากที่กูอยากจะเก็บเอาไว้ข้างกาย”
ขนลุก!! ถ้าฟังคนอื่นพูดผมว่ามันคงโรแมนติกน่าดู แต่ฟังจากไอ้ตุลย์นี่ผมว่าฟังแล้วสยองมากกว่า เชี่ยนี่เคยคิดจะถามผมสักคำไหมว่าผมเต็มใจอยุ่ข้างกายมันหรือเปล่า...
ผมเปิดประตูรถออกไม่ลืมหยิบถุงเซเว่นออกมาด้วยเพราะมีบางอย่างก็ต้องแช่ตู้เย็น ป่านนี้นมบูดหมดแล้วรึเปล่าก็ไม่รู้ เดินมาหยุดอยู่หน้าบ้านแต่เข้าไปไม่ได้เพราะเจ้าของบ้านแม่งยังใส่เสื้อผ้าอยู่ในรถ
ครู่ใหญ่ต่อมาผมก็เดินตามตุลย์เข้าไปในบ้าน จะเดินเข้าครัวเอาของไปเก็บ
“เก็บของเสร็จแล้วมึงตามกูขึ้นไปข้างบนนะ”
“หึ...กูนอนข้างล่างก็ได้ มึงไปเถอะ”
“บอกให้ขึ้นมาก็ขึ้นมาอย่าให้กูโมโห” ดุจริง มึงเป็นกระต่ายป่าเลยไม่เชื่องหรือไงวะสาดดดดด
“แม่ง.... มึงจะทรมานกูไปถึงไหนเนี่ย แค่เดินธรรมดาก็ลำบากจะแย่ ยังจะให้กูขึ้นๆ ลงๆ บันไดสูงๆ บ้านมึงอีก สมองมึงนี่มีไว้กั้นหูจริงๆ เลย” ด่าแม่งไปตรงๆ ครับอย่าได้เก็บไว้ ไอ้ตุลย์เงียบไม่พูดอะไรเดินขึ้นบันไดบ้านมันไปซะงั้น ผมขมวดคิ้วนิดหนึ่งอย่างสงสัย อย่าบอกนะว่าไอ้ตุลย์มันโกรธที่ด่ามัน... คงไม่มั้ง ถึงใช่ก็ช่างมันปะไร เพราะมันเป็นเรื่องจริง.... ดีซะอีก ผมจะได้ปลอดภัยมากขึ้น
ผมเอาของที่ซื้อมาไปแช่ตู้เย็นแล้วกลับออกมานั่งที่โซฟาหน้าทีวี ไอ้ตุลย์เดินลงบันไดมาพร้อมผ้านวมผืนโต หมอนและผ้าห่ม
“เปลี่ยนบรรยากาศลงมานอนข้างล่างบ้างก็ดีเหมือนกันนะ” ไอ้ตุลย์ว่า ปูผ้านวมลงที่พื้นบ้านที่ว่างอยู่จัดหมอนสองใบและผ้าห่มเสร็จสรรพ พร้อมตบที่ว่างข้างๆ มัน
“มามะ...มานอนนี่มา...” รู้สึกสยองกับรอยยิ้มหวานของมันอย่างที่สุดจนต้องกลืนน้ำลายเอื๊อกอย่างไม่ไว้วางใจ ส่ายหน้าดิก
“มึงจะมาดีๆ หรือจะมาทั้งน้ำตา!!” เห็นไหม!! แม่ง...อามรมณ์แปรปรวนชิบเป้ง
ทำไงดีวะ!! จะยอมมอบตัวดีๆ หรือจะรอให้มันมาลากตัวไปดีกว่ากันก็ยังไม่รู้ ไอ้ตุลย์หันมามองจ้องผมเขม็งในขณะที่ผมยังนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับ
“กูจะนับหนึ่งถึงสิบถ้ามึงไม่มา มึงเจอดีแน่ หนึ่ง.... สอง.....สาม.......” แม่งนับเร็วจริงวะ
“สี่...............สิบ” เฮ้ย!!!! นอกจากกระต่ายจะตกวิชาภาษาไทยแม่งตกวิชาคณิตศาสตร์ด้วยครับ แล้วห้าถึงเก้ามันอันตรธานหายไปไหนเหรอไอ้เชี่ย.......TT_TT
พอมันนับสิบเรียบร้อยมันก็ลุกขึ้นมาลากผมจากโซฟาให้ลงไปนอนบนผ้านวมนั่นทันที มีการกดไหล่ผมให้นอนราบลงไปไม่ให้ขยับเขยื้อนอีกต่างหาก พอผมดิ้นรนขัดขืนมันก็ขึ้นมาคร่อมเอวผมไว้อีกตามเคย
“ทำไมชอบยั่วโมโหกูทุกทีเลยนะ มึงเนี่ย” ห่าลาก.... ใครยั่วใครกันแย่วะเนี่ย.....
“อะไรของมึง... กูอยู่ของกูดีๆ ยังไม่ได้ทำอะไรเลยมึงนั่นแหละหาเรื่อง”
“ก็บอกให้มาดีๆ ก็ไม่ฟัง อยากให้กูไปลากมึงมาเองทำไมล่ะ”
“มึงบอกจะนับหนึ่งถึงสิบ เมื่อกี้มึงนับข้ามนะมึง”
“ไม่ได้ข้าม แต่ตรงกลางกูนับในใจต่างหาก”
“กวนตีน” ด่าใส่หน้าแม่งเลยครับ
“กูอุตส่าห์ชวนมานอนด้วยดีๆ มึงก็ท้าทายไม่ยอมมา ดื้อแบบนี้คืนนี้ไม่ต้องนอนหรอก....” อ้าว......
“ไม่ให้นอนแล้วจะให้ทำอะไร....”
“ก็ทำงานของมึงไง”
“งานอะไรวะ!!”
“มึงไม่รู้เหรอ....” โอ๊ย กูเกลียดประโยคนี้ของแม่งจริงๆ เลย.... รู้อะไรวะ
“ว่าหน้าที่ของดวงจันทร์ คือการหมุนรอบโลกนะ....” ตายห่า......
ขอลาออกจากการเป็นดวงจันทร์ประจำตัวไอ้ตุลย์ทันไหมครับเนี่ย
แม่ง....ใช้แรงงานกูเยี่ยงทาสแบบนี้ เดี๋ยวกูก็ขออัพค่าตัวเพิ่มซะหรอก!!
...................................
.........................................................
.............................................................................
รู้สึกเหมือนจะนอนไปได้ไม่นาน และไม่อยากตื่นแม้แต่นิดเดียว แต่ก็ข่มตาหลับต่อไปไม่ไหว เมื่อได้ยินเสียงสรยุทธเล่าข่าวกรอกเต็มสองรูหู แม่ง....หงุดหงิดโว้ย.....
“ไอ้เชี่ย.....เมื่อคืนกูทั้งเหนื่อยทั้งนอนน้อย เช้ามาจะปล่อยให้กูนอนหลับสบายๆ หน่อยก็ไม่ได้นะ ยังอุตส่าห์เปิดทีวีแกล้งกูอีก ไอ้โรคจิต” ผมโวยวายใส่ไอ้ตุลย์ที่นั่งดูทีวีอยู่บนโซฟาเดียวกันกับที่ผมนอนตะแคงอยู่ ยังไม่พอเอนหลังมาทับเหมือนผมเป็นพนักพิงอีกต่างหาก
หลังจากถูกกระต่ายป่าจับกดไปอย่างไม่มีทางเลี่ยง.....ดวงจันทร์ผู้น่าสงสารก็ต้องทำงานหนักไปตามระเบียบ ไหนจะต้องหมุนรอบตัวเองไหนจะต้องหมุนรอบโลก กว่าจะได้หลับได้นอนก็แทบจะสลบ เท่านั้นยังไม่พอ หลังจากสลบไสลราวกับศพไปได้ไม่นาน ยังไม่สว่างดี...ไอ้ตุลย์เกิดนึกคึกลุกขึ้นมาล้างหน้าไก่กับผมอีกสองรอบผมก็ไม่ไหวจะทน พอมันหลับผมก็เลยต้องระเห็จมานอนบนโซฟาเพื่อหนีมันน่ะครับ
“สายแล้วมึง ตื่นเถอะ มีเรียนไหมเนี่ยวันนี้”
“ไม่มี....” ตอบกลับไปห้วนๆ ถึงมีกูก็ไม่ไปโว้ย กูอยากนอนต่อ....
“เหรอ... มึงไม่มีแต่กูมี เพราะงั้นมึงตื่นได้แล้ว เมื่อคืนมึงซื้ออะไรมาบ้าง มีของกินไหม กูกำลังหิวพอดี” อยากจะทุบหัวมันให้กะโหลกร้าว ปลุกผมขึ้นมาหาข้าวให้มันกินอย่างกับเป็นเมียแม่งเลย
“หรือมึงจะให้กูกินมึงแทนก็ตามใจ” เฮ้ย!!!!! ว่าไงนะ ผมรีบเด้งพรวดขึ้นมาทันควันเหมือนถูกไฟลนก้น เจอไม้นี้ ไม่อยากไปก็ต้องไปแล้วแหละครับ
โว้ย.....โมโหโว้ย..... เดินโยกเยกเข้าห้องน้ำอย่างมึนๆ ขอล้างหน้าล้างตาก่อนอย่างอื่นค่อยว่ากัน
หลังทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำอย่างแสนทรมาน....และรู้สึกว่าตัวเองตื่นเต็มตาแล้วก็เข้าครัวไปอุ่นข้าว เพราะตัวผมเองก็หิวเหมือนกันครับ หยิบขนมปังพร้อมแยมออกมาวางไว้ที่โต๊ะกระจกตรงหน้าตุลย์ ส่วนผมกะจะหม่ำข้าวกล่องน้อยที่ซื้อมาแช่ตู้ไว้
“อะไรเนี่ย” ผมล่ะหมั่นไส้ไอ้บ้าตุลย์เข้าเส้นเลือดจริงๆ ครับ แม่งเรื่องมาก
“มึงตาบอดเหรอไงถึงไม่เห็น หรือว่าโง่มากจนไม่รู้จักขนมปัง”
“ก็รู้...แต่ทำไมกูต้องกินขนมปังในขณะที่มึงกินข้าวด้วย”
“อ้าว ไอ้นี่ ก็มึงไม่ใช่เหรอที่บอกว่าชอบขนมปัง” ผมเถียงกลับไปทันที
ไอ้ตุลย์กลอกตาขึ้นบนเหมือนเหนื่อยใจอะไรบางอย่าง ถอนใจเซ็งๆ มันพึมพำในลำคอเสียงเบาจนผมไม่ได้ยินแต่พออ่านปากออกได้ว่า ‘ไอ้ซื่อบื้อเอ๊ย’ ห่านี่ด่ากูเหรอ?
“ก็ใช่ แต่เมื่อคืนกูกินขนมปังจนอิ่มแล้ว ตอนนี้กูเลยอยากกินข้าวมากกว่า” ผมขมวดคิ้วแล้วก็ต้องหน้าร้อนผ่าวกับความหมายแฝงที่มันต้องการสื่อ แล้วก็พลาดท่าปล่อยให้มันลากจานข้าวผัดกะเพราของผมไปอย่างหน้าด้านๆ
“กูไม่ให้ อยากกินมึงก็ไปทำเองเลยยังมีในตู้อีกตั้งสามกล่อง” พยายามดึงจานข้าวกลับคืนมา
“มึงนั่นแหละไป เพราะที่นี่บ้านกู ของที่อยู่ในบ้านกูย่อมเป็นของกูด้วย ไม่ว่าจะเป็นข้าวกล่องหรือตัวมึงก็ตาม เพราะฉะนั้นมึงต้องทำตามคำสั่งเจ้าของบ้านอย่างกูเป็นเรื่องถูกต้องที่สุด” ดูมัน!! ดูมัน!!! หนอย.....เจ็บใจโว้ย...... ผมมองจานข้าวด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์ แล้วลุกขึ้นยืนหายใจฟึดฟัด
ไอ้ฟายยยยยย ไอ้กระต่ายจอมตะกละ กำมือแน่นอย่างอย่างแค้นใจ ตัดสินใจเดินเข้าครัวไปอุ่นข้าวอีกกล่อง
“เออ... มึง” ผมหันขวับไปทำหน้าหงิกใส่มัน มึงจะสั่งอะไรกูอีกฮึ ไอ้กระต่ายฮิตเลอร์ “ไหนๆ ก็เข้าครัวแล้ววานทอดไข่ให้ฟองดิมึง” ขนาดทำตาขวางใส่แม่งยังสั่งได้ไม่เกรงใจเลยนะ หน้ามึนจริงมึง!!
หนอย..... ไอ้คุณชาย กูไม่ใช่คนรับใช้มึงนะโว้ย...... พยายามนับหนึ่งถึงร้อยอย่างระงับอารมณ์สุดชีวิต
แม้ภายในใจจะเคืองขัดเพียงใดแต่รักษาตัวรอดเป็นยอดดีครับ ผมก็เลยลงมือทอดไข่ดาวตามคำสั่ง โดยทอดให้ตัวเองด้วยฟองหนึ่ง แล้วกลับไปหาไอ้ตุลย์ที่นั่งรออยู่ที่เก่า
วางไข่ใส่จานข้าวไอ้ตุลย์เรียบร้อย มันหันมามองไข่ในจานของผมแล้วถามมา
“เฮ้ย...ทำไมไข่ดาวมึงขาวสวยอวบอึ๋ม ในขณะที่ของกูมันดำปี๋เป็นไข่ดาวนิโกรเลยวะ”
“ก็ตัวมึงดำ มึงก็ควรกินของดำๆ ไปสิ” ตอบไปอย่างกวนๆ
“หือ....ดูคำพูดคำจา ถึงกูจะดำแต่ก็กูชอบอะไรขาวๆ นะโว้ย ยกตัวอย่างเช่น มึงเป็นต้น” เชี่ยแล้ว!! ระหว่างที่กำลังทำตาโตนึกประหลาดใจกับคำพูดสยองขวัญของมัน ไอ้ตุลย์แม่งก็แย่งไข่ดาวฟองสวยของผมไปจากจานแล้วเอาไข่ดาวไหม้ในจานมันมาแลก
ฮึ่ย..... เซ็งวุ้ย....
พอกินข้าวหมด ก็รู้สึกได้เลยว่ายังไม่อิ่ม ก็คิดดูว่าข้าวกล่องเล็กนิดเดียวเองใช่ไหมล่ะครับ จะไปพอยาไส้อะไรล่ะครับ ไอ้ว่าจะไปอุ่นเพิ่มก็ขี้เกียจแล้วแหละ
“อ้ะ....” เสียงไอ้ตุลย์บอกพร้อมยื่นขนมปังที่ทาแยมแล้วคู่หนึ่งมาตรงหน้า ผมหันไปทำหน้างงใส่มัน
“ไม่กินเหรอ หรือข้าวกล่องแค่นี้มึงอิ่มแล้ว?” โห!! ไอ้ตุลย์มันสมองเสื่อมหรือเปล่าเนี่ย อยู่ดีๆ ถึงได้ทาแยมขนมปังให้ผมกิน แสดงว่าโลกใกล้จะแตกเต็มทีแล้วครับเนี่ย
แปลกใจแต่ก็รับขนมปังมากินครับ ....... อือ.... ก็อร่อยดีเหมือนกันนะ ถึงว่าสิ...ไอ้ตุลย์ถึงชอบกินขนมปัง....
ถึงผมกับไอ้ตุลย์จะเรียนคณะเดียวกันแต่ก็คนละเอกครับ ตารางเรียนเลยไม่เหมือนกัน ผมไม่มีเรียนก็จริง แต่ไอ้ตุลย์มันมีเรียน หลังกินอิ่มมันก็เลยขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวจะไปมหาวิทยาลัย แล้วจะพาผมไปส่งที่หอด้วย
ผมเดินออกมานอกตัวบ้านด้วยความอ่อนเปลี้ยเพลียแรงเนื่องจากสูญเสียพลังงานไปมากโขเมื่อคืนนี้ ยิ่งเมื่อเงยหน้าขึ้นเจอแสงแดดแรงๆ แล้วเหมือนลมจะจับเอาให้ได้ จากนั้นก็ได้แต่ยืนนิ่งแล้วหยีตาเหมือนคนสายตาสั้น...
“ตุลย์...มึงบอกกูที ...ว่าท้องฟ้าวันนี้สีอะไรวะ” ถามขึ้นเมื่อได้ยินเสียงก๊อกแก๊กจากการที่เจ้าของบ้านกำลังล็อกกุญแจบ้าน ตุลย์เดินมาเคียงข้างแล้วยิ้มให้
“ท้องฟ้าก็ต้องสีฟ้าสิวะ จะให้สีชมพูรึไง” ตุลย์ตอบมากวนๆ แล้วเดินผ่านผมไปประจำที่นั่งคนขับ
ผมล่ะนับถือตุลย์จริงๆครับ มันคงเกิดมาเพื่อสิ่งนี้จริงๆ มั้งเนี่ย นอกจากจะไม่อ่อนเพลียอย่างผม กลับดูกระชุ่มกระชวยอารมณ์ดีเสียด้วยซ้ำ ผมเดินตามไปนั่งคู่กับมันก่อนที่รถจะออกตัว
เป็นครั้งแรกที่คิดว่าสีธรรมชาติของท้องฟ้าช่างสวยเสียนี่กระไร
กำลังแปลกใจกันล่ะสิ...ว่าตอนนี้ผมไม่ได้มองเห็นท้องฟ้าเป็นสีธรรมชาติเหรอ?
คงธรรมชาติมั้งครับ ถ้าตามธรรมชาติ... ท้องฟ้าเป็นสีชา ออกน้ำตาลอ่อนๆ แบบนี้..... *O*
ไอ้บ้าตุลย์ ขอบใจนะมึงที่ทำให้กูเข้าใจว่า...
อาการฟ้าเหลืองเนี่ยมันเป็นอย่างนี่เอง…..สาด!!!!!!!
............................................................................
เอ่อ..... อ่านเอาฮาๆ นะคะ นิก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ไอ้ที่เขาว่า ฟ้าเหลืองเนี่ยมันยังไงแน่
แต่ไปอ่านมาตามที่โพสท์ๆ ไว้ ก็ประมาณว่า...
เมื่อปฏิบัติการทางเพศหลายครั้งติดต่อกัน ตับจะไม่สามารถ
หลั่งสารเคมีบางอย่างมาให้ร่างกายใช้ได้อย่างเพียงพอ ทำให้การมองเห็น
ในช่วงนั้นผิดพลาดไป ไม่ครบทุกสี
(บอกว่ามองไปตามที่ต่างๆก็ยังปกติแต่ที่ชัดสุดคือตอนมองท้องฟ้าที่มันสังเเกตุได้อ่ะนะ)
ไม่รู้ว่าทฤษฎีนี้ถูกต้องไหมนะคะ ใครเคยฟ้าเหลืองจริงๆ มาเล่าบ้างดิว่าเป็นไง เค้าอยากรู้ (ฮา)
ผลโหวต
ห้องนอนละกัน (เตียงหรือพื้นห้องมันก็ห้องนอนนะ ฮาๆ) 9=6.25%
ห้องน้ำดิ (ก็เค้าชอบท่ายืนกับอุ้มแตงไง ฮา) 12=10%
ในรถอ่ะ ตื่นเต้นๆ (แต่ถ้ารถเลอะขึ้นมาขอมะเช็ดได้ป่ะ) 8=6.66%
ระเบียง (โรคจิต ชอบโชว์ไปไหม?) 20=16.66%
ครัวละกัน ก็ตับหวานมันต้องทำในครัว(ใส่มุขผิดเรื่องละเจ๊ ฮา) 12=10%
โซฟาหน้าทีวี (เปิดหนังดูพร้อมสร้างหนังสดไปด้วยยิ่งเยี่ยม) 10=8.3%
หน้ากระจก (อันนี้รอไปก่อนนะ คิวยาว) 49=40.8%
หน้ากระจกชนะเลิศค่ะ......
-
ถึก อึด ทน อย่างมากเลยตุลย์
o13 o13
-
ตุลย์แกไม่ใช่คนแล้ววววว ว ว อะไรจะอึดขนาดนั้น :laugh:
โถ~สงสารก็แต่หนูปอนด์ฟ้าเหลืองเลย ฮ่าๆๆ
-
+1 ค่ะ อึดจริงอะไรจริงปอนด์
-
:laugh:สงสารดวงจันทร์ หมุนรอบโลก ซะ ฟ้าเหลือง :oo1: :jul3:
-
:m25:มารอหน้ากระจกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
หน้ากระจกเหรอ ไม่เคยลองอ่ะ มันมีดีอย่างไร
-
ฟ้าเหลืองมันเป็นอย่างนี้นี่เอง อุอุ
-
คู่นี้อ่านทีไรก็รู้สึกว่ามีเซ็กซ์กันแบบชิวๆ ยังไงก็ไม่รู้
แม้พระเอกจะดูหื่นๆ :z1: แม้นายเอกจะดูเหมือนถูกบังคับ :oo1:
แต่อ่านแล้วรู้สึกเหมือนมีเซ็กซ์กันแบบชิวๆ พออกพอใจกันทั้งสองฝ่าย :laugh:
ขอบคุณที่มาต่อนะค้า :pig4:
-
ไม่ดูแลเลยอ่ะตุลย์...ปอนด์จะรอดมั้ยเนี่ย~
-
ฟ้าเหลืองจากการไปสอบถามเพื่อน(แน่นอนเบลล์ไม่มีประสบการณ์ 55+)
มันเล่าให้ฟังว่า จะเห็นฟ้าเป็นสีเหมือนพระอาทิตย์ตกดินเลยครับ แบบไม่ใช่สีปกติ เหมือนใส่แว่นสีชาอ่ะ(แต่เฉพาะท้องฟ้านะ) เอิ่ม
ที่กล้าไปถามเพราะมันเคยมาเล่าให้ฟังว่าพี่หมอทำซ่ะรู้ว่าฟ้าเหลืองเป็นยังไง 55+
-
ยังดีนะ ที่ปอนด์ยังเดินเหินทำอะไรๆได้น่ะ บางคนเกิดอาการ"ฟ้าเหลือง"แล้ว
มันลุกไม่ขึ้นเอานา มันเหนื่อยใจจะขาดเอานา
-
เล่นเอาฟ้าเหลืองกันเลยทีเดียว =.,=
ชอบตรงที่บอกว่า หน้าที่ของดวงจันทร์ คือการหมุนรอบโลก =.,=
อ่านแล้วเขิน ><
-
ช่ายๆๆ เห็นด้วยกับผลโหวตมากที่สุด อย่างพี่ตุลย์กระต่ายหื่นต้องเป็นหน้ากระจกเท่านั้น :haun4: :haun4:
พี่ตุลย์พี่ทำปอนด์ฟ้าเหลืองอ่ะ :jul3: :jul3:
-
น่าสงสารปอนด์แฮะ = ='
แต่ชอบเรื่องๆ ><'5 555
-
ฟ้าเหลืองงงงง :laugh:
-
อิอิอิอิอิ น่าสงสารจังเลย
-
ยังมีชีวิตหายใจได้ก็บุญแล้วปอนด์
อยากหนีออกนอกประเทศมั้ยเดี๋ยวหาทางช่วย
-
สงสารปอนด์จริง
ต้องเป็นลูกไล่ตลอด
ไม่เคยชนะซักที
-
ฟ้าเหลืองเลยหราคร๊า ปอนด์
พี่ตุลย์ นี่แรงดีจิงอะรัยจิง อ่ะ 555
อึดถึกควายมากกกกกกกกกก
-
ปอร์นนี้อึดจริงขนาดฟ้าเหลืองยังมีแรงลุกไปอาบน้ำ ทำกับข้าวนะ.....มันถึงได้เหมาะสมกับตุลย์จริงๆ :-[
-
ปอนด์ นายอึดได้ใจเราจริงๆเลย o13
-
เพิ่งรู้นะเนี่ยว่า "ฟ้าเหลือง" มันมีที่มาทางวิทยาศาสตร์ขนาดนี้
ฮ่าฮ่าฮ่า :laugh:
-
ตุลย์ทำให้ปอนด์ฟ้าเหลืองเลย555
เป็นคู่ร้อนแรงมาก o13
-
ฟ้าเหลืองง :haun4:
ปล. รอรอรอ หน้ากระจก :haun4: :haun4: :haun4:
:pig4: :pig4:
-
โถ หนูปอนด์ที่น่าสงสาร
ถึงขั้นฟ้าเหลืองรำไพเลยเหรอ :pigha2:
-
ฟ้าเหลืองของจริงเลย 5555555555
-
555 นึกว่าจะกินขนมปังแทนข้าว
-
:m25: :z1: o13
-
วิตามิน แลยาบำรุงต่างๆ ช่วยท่านได้นะปอนด์
ตุลย์ รีบไปซื้อมาบำรุงเมียด่วนเลย ก่อนที่น้อง
จะโทรมจนไม่สามารถปรนเปรอนายได้อีกต่อไป555+
-
ปอนด์อึดจริง o13 รับได้ทุกที่ทุกเวลา :pighaun:
-
บอกได้คำเดียว อึด
-
ไอคำว่าฟ้าเหลืองนี่มันมีจริงๆหรอคะเนี่ย ไม่เคยรู้เลย เหอๆๆ :z1:
-
แล้วอย่างนี้พระจันทร์มีวันหยุดไหมเนี่ย?
ไม่งั้นปฏิบัติภารกิจต่อไม่ได้แน่ๆ
-
เหนื่อยไม๊ปอนด์ อิอิ
-
เหอะๆ เป็นแฟนตุลย์ต้องอดทน ตุลย์เป็นคนไม่ยอมใคร จ้องจะกดท่าเดียว :laugh:
-
ตุลย์มันหื่นมาก (http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/0202.gif)
-
ป๊าดดด คิดว่าฟ้าเหลืองเป็นสุภาษิต
ของจริงมันเป็นอย่างนี้นี้เอง :laugh:
:L2:
-
โถ น่าสงสาร ฟ้าเหลืองเลยเรอะ!
-
5555 สงสารปอนด์ทำหน้าที่ซะคุ้มเกินคุ้มทีเดียว
กระต่ายบ้านั่นก็อึดเหลือเกิน แฮปปี้ดี๊ดาผิดกับดวงจันทร์เลยทีเดียว ฮ่าๆๆ
-
:m25: :m25: :m25:
-
โอ้ว ฟ้าเหลืองเลยรึ
-
เจ้ากระต่ายฮิตเลอร์ตัวนี้อึดสุดยอดนับไม่ถูกเลยว่ากินขนมปังปอนด์ไปกี่รอบเนี่ย >//<
-
เยี่ยม!!!
-
:z1:
ถึงจะบอกว่าเหนื่อย
แต่จริงๆก็ชอบใช่มั้ยหละปอนด์ :m12:
-
:impress2: คอนเซ็ปต์พี่ตุลย์เค้าล่ะ
หล่อ โหด โฉด เลว เอ๊ย..ไม่ใช่ละ o18
ต้องเป็น..หล่อ ถึก และบึกบึน แถมอึดและหื่นอีกต่างหาก :laugh:
-
รับ น้ำเกลือ ซักถุงไหมครับ
ปอนด์
ฮาาาาาาาาาาาาาาาา
-
พี่ตุลย์มันกวนดีจัง
-
นั่นเลย หน้ากระจกชนะเลิศ!!! (แต่เมื่อไหร่จะได้อ่านตอนนั้น T^T)
ตอนนี้แอบมาแบบเบาๆ
แต่ผิดไหมเนี่ย ถ้าอยากเสียเลือด! :z3:
ปอนด์ฟ้าเหลืองไปแล้ว! ตุลย์อย่างเยี่ยม!!! 555
-
เอร้ยย ไม่มีฉากเรทก็ยังรักน้องปอนด์กะกระต่ายหื่นอยู่ดีอ่ะ อิอิ
ทำใจนะฮะ มีสามีอย่างตุล เอาแต่ใจได้โล่
แต่ก็ขยัน(?)นะ
-
พระเอกเราอึดได้ใจ สงสารน้องขนมปังของเราจริงๆ
-
:pighaun: :pighaun:
หื่นตลอดไม่มีหวานบ้างเลย
-
หน้าที่ของดวงจันทร์ ก้คืออยู่ใกล้ๆกระต่ายตลอดไป :o8:
ไอ้อาการฟ้าเหลืองนี่ก็อยากรู้เหมือนกันนะคะ แต่ไม่อยากรู้ด้วยตัวเองหรอกนะ :laugh:
-
แม้ไม่มีฉากเราก็ยังรักน้องปอนด์ ถึก ทนได้โล่ค่ะ แล้วก็ไม่โง่ด้วย แค่โดนบังคับทุกทางเองเนอะ
-
พี่ตุลย์ขา สงสารพี่ขนมปังปอนด์บ้าง
ถึงขั้นฟ้าเหลืองกันเลยทีเดียว = =!
-
เราว่าตุล ถึกแล้ว เราว่า พี่ปอนด์ของเราสุดยอดกว่า
เพราะพี่ต้องทำหลายหน้าที่ทั้งหมุนรอบตัวเอง หมุนรอบโลก โอ้ววววว
กระต่ายมันฮิตเลอร์จริงๆ
ชอบเรื่องนี้จังเลยอ๊า ชอบหลายๆมุขในเรื่องนี้ คุณนักเขียนสุดยอด
ทุกทีไม่อ่านกล้ามชนกล้ามเลยหนา แต่คู่นี้ ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
อยากจะแอ๊คโค่อีกยาวๆๆๆ
เป็นกำลังใจให้คุณนักเขียนค่ะ เรื่องนี้มาบ่อยๆนะคะ หุหุ
ปล. ทำเล่มเถอะค่ะ
-
น่ารักอ่ะตอนนี้หวานซะกินไรไม่ต้องใส่น้ำตาลเลย อิอิ
-
:jul1: :jul1: :jul1:
เลือดท่วมหัว เอาตัวไม่รอด ก๊ากกกกกกกกกกกกกๆ
-
:m25: :m25: :m25:
-
อึดขนาดนี้สงสารรับจริงๆ เดินไม่ได้เลยนะเนี่ย
-
สงสารน้องปอนด์จริงๆๆๆ
เจอกระต่ายถึกก็ต้องอดทนนะ
ขอบคุณมากคะ
-
ปอนด์อึดกว่าตุลย์อีกนะ
-
:laugh:
-
อย่างนี้ดวงจันทร์ก็ต้องหมุนรอบโลกทุกคืนทุกวันเลยหล่ะซิ ไปไหนไม่ได้แล้ว
-
ตุลย์ อะไรจะอึดปานนั้น
ฮา มุกฟ้าเหลือง อย่างว่าแหละ โดนไปซะขนาดนั้นอะ
-
ปอนด์..อย่ายอมแพ้ สู้ๆ
-
พระจันทร์ ฮา
ตกลงว่าไอ้ปอนด์มันคิดว่าตุลย์ชอบกินขนมปัง จริงดิ ??
-
เหวออออ
ฟ้าเหรอกันเลยทีเดียวว
พี่ตุลย์อึดได้ใจ
ปังปอนด์ต้องหัดให้ได้อย่างพี่เค้านะค่ะ หุหุ
-
ปอนด์มองท้องฟ้าเปลี่ยนสีไปแล้ว
ตุลย์ไม่ต้องไปเรียนมาดูแลปอนด์ด่วน
เอะ หรือนายจะทำให้ฟ้ามันเปลี่ยนสีเข้ามอีกรอบ
-
พระเอกนายเอกเรื่องนี้อึดจริงๆ ทั้งคืนกันเลย =O=
ตุลย์ถึกเกิ๊นนน ตัวเองกระชุ่มกระชวยแต่ปอนด์ถึงกับฟ้าเหลืองกันเลยทีเดียว!
-
:m25: ฟ้าเหลืองเลยหรอ
-
หน้ากระจกชนะเลิศค่ะ......
กระจก :z1: กระจก :z1:กระจก :z1: กระจก :z1: /โดนต่อย
จะรอหน้ากระจกนะคะ :haun4: (ไม่ค่อยหื่นเลย :laugh:)
ปอลิง . แล้วตุลยือ่ะ ไม่ฟ้าเหลืองมั่งเหรอเล่นไปซะทั้งคืน อึดจริงๆ พ่อกระต่ายซาดิสม์
-
ใครมีประสบการณ์บอกทีนะคะ ว่าไออาการฟ้าเหลืองนิ มันเห็นอะไรเป็นสีเหลืองจริงๆนะคะ คิดว่าเป็นอาการเปรียบเทียบตลอดเลย
พึ่งมารู้ตอนอ่านเรื่องนี้แหละคะ
-
:laugh: :laugh:พี่ปอนฟ้าเหลืองเลย
ตอนนี้กลัวพี่ปอนเป็นลมมากๆ
กระต่ายฮิลเลอร์มากๆ ดวงจันเลยเหนื่อย :laugh:
-
ตายเลยทีเดียว
-
อึดเกินคนมากกกกกกกกกกกกกกก
ปังปอนด์ของเราเจอไปอย่างนี้ลุกไหวก็สุดยอดแล้ว
สมกันจริงๆ นะเนี้ยคู่นี้
แต่ที่ไม่อึดเลยก็คือคนอ่าน เพราะเสียเลือดเกินจะเยียวยาแล้วววววววววว
-
คุณตุลย์.........ของเค้าแรงจริงๆ แบบว่าแรงดีไม่มีตก กี่ยกก็ไม่เป็นปัญหา 555
ช่างเป็นคู่ที่สมกันดีแท้ คู่สร้างคู่สมจริงๆ
:-[ :กอด1: :haun4:
-
ระวังเดินไม่ได้ขึ้นมานะ 555
-
โถ!!!!!!น่าสงสารปอนด์จัง เจอซะฟ้าเหลืองเลย
-
แหม :oo1: กันจนฟ้าเหลืองเลยหรอจ่ะ ก็งี้ล่ะคนมันกำลัง :really2: รัก
นิเน้อะ ฮุฮุ เกินไปนิดน้าโหดร้ายจัง(แต่เราชอบ)เราอนุรักษ์ ฝ่ายรับ นะเออ
(คราวหน้าจัดหนักเลยแบบฉากบนอัศจรรย์แบบเน้นๆ เลยน้าาาาา) :-[ 555+
-
=v= ชอบเรื่องโคตรๆอ่ะ! :impress2:
-
ฮ่าห้า ฟ้าเหลือง
ท่าทาง ไอตุลย์นีจะเป็นกระต่ายป่าจริงๆ
คึกตลอดวัน ๆๆๆๆๆ 55 น่าขอไปทำพันธุ์มั้งนะครับ
-
คิดถึงมากกกกกกกก :z13:
-
โฮกกกกกก โหดร้ายมากอ่ะตุลย์55555 เพิ่งได้รู้วันนี้แหละ ว่าที่เขาพูดกันว่าฟ้าเหลืองนี่หมายถึงอะไร
คนอ่านเหนื่อยแทนไรเตอร์เหมือนกันค่ะ เขียนฉากแบบนั้นติดต่อกัน อ่านแล้วแอบสงสารปอนด์นิสนึง(แค่นิสนึงอ่ะนะ ฮิฮิ)
รอตอนต่อไปค่า
-
อึดจริงอะไรจริง ทั้งสองคนเลย :m25:
ปังปอนด์น่ารัก :o8:
-
ไฟติ้ง!!! >.,<
-
แวะมาแอบดู
และมารอๆๆๆๆๆ
=D
-
:pighaun:โอ๊ย! กำเดาจะไหล แง้ชอบตุลย์จังเลยงะมาต่อเร็วน่าเจ้าค่าๆ
-
อยากอ่านต่อเร็วๆจัง
-
ตุลย์ล่อปอนด์ซะฟ้าเหลืองเลยอ่ะ คริคริ
o13 o13 o13
-
^^
-
คนเขียนยังไม่มา T^T
-
คนเขียนหายไปปปปปปปปปป
191ช่วยที
-
รอ
-
ไหวมั้ยเนี่ยน้องปอนด์ :กอด1:
ตุลย์นี่ก็อึดเกิ๊นน ให้น้องปอนด์ได้พักผ่อนบ้างสิ
-
:pighaun: :haun4: :oo1: :m25:โดนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
:m25: :oo1:สงสารปอนด์อ่ะโดนอย่างเดวเลย ตุลนี่หื๊นหื่นเนอะ :oo1: :m25: :monkeysad:
-
คิดถึงจังเลยยยยยย
:L2: :กอด1: :z2:
-
คิดถึงจางเยยยยยยยยยยยย
เมื่อไหร่จามาน้าาาาาาาาาาา
-
แวะมาบอกว่าคิดถึงด้วยคน :o12:
-
เหนื่อยแย่เลยปอนด์
ตั้งแต่ตอนที่ 2-6 เนี่ยมันเป็นเหตุการณ์ต่อเนื่องแค่ 1 คืนเองนะเนี่ย
น้องฟ้าเหลืองเพราะ...ตุลย์มัน...ไปซะนับไม่ถ้วนกันเลยทีเดียว :jul1:
-
มาต่อเร็วน่ะ รอยุ... :call:
-
เข้ามารอนักเขียนด้วยคน :monkeysad:
-
เหนื่อยมั้ยล่ะ ขนมปังปอนด์
๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
-
ช่างเป็นคนที่คิดเรื่องเแบบนี้ได้ตลอดเวลาได้น่านับถือมากๆ
ปอนด์ก็ใช่เล่นนะ ก็ทนตุลย์ได้เหมือนกันหนิ 555
-
แอบแว๊บมาดู เห็นน้องฐามาแล้ว เผื่อน้องปอนด์จะตามมาด้วย ^^
เรื่องนี้ก็ตามอ่านอยู่นะค่ะ
-
สนุกคับผม
เอากันทั้งเรื่อง
-
สงสัย ท่าจะโดน รุกหนักเกิน
ต้องพักระบม ไปหลายวัน
ฮาาาาาาาาาาาาาา :jul3: :jul3:
มาติดตามต่อนะคร๊าบ
-
555 ฟ้าเหลืองเรยหราาาเนี่ย
-
สงสัยเรื่องนี้คนเขียนจะต้องใช้จินตนาการในการคิดกับเขียนเยอะนิดนึง หายไปนานเลย 555+ :z1:
คิดถึง :oo1: :z1:
-
อ่านเรื่องนี้กระฉูดได้ใจมากค่าาา
กระต่ายนี่มันสุโก่ยจริงๆ!
-
:call:
มาได้แล้ววววว
-
มาดันตูดกระต่าย :110011: :110011:
-
นอน หยอดข้าวต้มไปแล้ว :jul1:
เป็นกำลังใจ ให้คนเขียน นะคร๊าบ
คราวหน้าขอ แบบ Non-stop
ฮาาาาาาาาาา :laugh: :laugh:
-
มารอดูกระต่ายป่ากินขนมปังค่ะ
-
คิดถึงปอนด์แล้วนร๊า :o12:
-
เมื่อไหร่จะมาต่ออ่ะ
-
รอคอยยยยย
รีบมานะๆๆ คิดถึงกระต่ายกับดวงจันทร์~ :sad4:
-
คิดถึงจังฮู้
-
ชาบู ชาบูว์ โอม จงลง จงลง
-
มาต่อเร็วๆนะคะ รอยู่จ้า :oo1:
-
:haun4: :pig4: :pig4:
-
คิดถึงคนเขียน ><
-
ตามทันแล้ว ฮู่เร่ๆ :mc4:
-
ถึงกับฟัเหลืองเลยยยย :m10:
รีบๆมาต่อนะค่ะ o13 o13
-
ลงรูป image ปอนด์ และแจ้งขอเปลี่ยนชื่อเรื่องค่ะ
ขออนุญาตเปลี่ยนชื่อเรื่องนะคะ จาก
ผมถูกFan club~~จับกด!! เป็น “ผมรักนักร้อง” แทน เพราะรู้สึกว่า มันซอฟท์กว่า
(http://t1.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcQnUyjrZ8sGQoxVLJCYoMhVaiDWDZY_m0D2guyQNBFSyNbh4c9DWA)
ที่มา http://blog.naver.com/PostView.nhn?blogId=hairjuku&logNo=50088941184&categoryNo=41&viewDate=¤tPage=1&listtype=0
(http://t3.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcQ3OQYr3Mtngv5LtmIdGXv2qOcguVSu6i2HheAfZivmQGMF0IRZ7Q)
(http://61.47.7.26/picpost/data/116/116764-5-8157.jpg)
ที่มา http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=mamo-reen&month=11-09-2010&group=2&gblog=4
หล่ออ่ะ พอดีว่านิยังเหลือควันหลง “หล่อน่ารัก” อยู่เต็มๆ
อิมเมจนายเอกเลยออกมาเป็นหนุ่มๆจากเรื่องนี้ทั้งนั้น แม้แต่น้องฐา ทีแรกยังคิดว่าเป็นลีฮงกิเลย ฮา ......
TALK ........................................
เนื่องจากมีเหตุการณ์กระทบกระเทือนจิตใจนินิดหน่อย....
:เฮ้อ:
น้อมรับความผิดทุกประการค่ะ....
ตัดสินใจอยู่นานว่าจะเอายังไงกับนิยายเรื่องนี้ อยากลบออกแต่เสียดายรีของคนอ่านทุกคน
จะตัดจบก็แหม่งๆ รู้สึกว่าพล็อตเรื่องนี้มันไกล แต่ตรงกลางมันกลวงๆ
จะแต่งต่อก็ไม่ค่อยมีอารมณ์เท่าไร
หลังจากตัดสินใจอยู่นานก็เลยสรุปออกมาแล้วว่า เพื่อตัวเอง เพื่อเล้า เพื่อคนอ่าน
นิเลยกลับไปตัดฉาก NC ที่เคยลงไว้ในเรื่องนี้ออกประมาณ 70% แต่ยังอ่านรู้เรื่องอยู่นะ แล้วต่อไปก็จะลดฉากเหล่านั้นลงค่ะ
ขอโทษที่ดองนิยายเรื่องนี้มานาน และขอบคุณแฟนๆ ทุกคนที่ยังรอ....
ไหนๆ รอแล้วก็รอกันต่อไปนะ (อ้าววววววววว)
มาบอกแค่นี้แหละค่ะ
รักนะจุ๊บๆ
-
กร๊าสสสสส น้องปอนด์หล่อใสแอ๊บมว้ากกกก ><'
แอบเสียดายนิดๆ เรื่องนี้เหมือนมาสนองนี้ด
จะลดNCลงหยอ~(เสียงอ่อย)
ช่างเต๊อะ! ประเดินอยู่ที่น้องปอนด์กับพี่ตุลนี่หว่า ยอมๆ 5555
-
เขียนชื่อที่หัวผิดแน่ะ เป็น "ผมรักนักน้อง" อิๆ
สู้ๆค่ะ เป็นกำลังใจให้นะ อย่าคิดมาก^^
-
รับทราบค่ะ สู้ๆนะ :3123:
-
เป็นกำลังใจให้จ๊ะ
รออ่านอยู่นะ
:L2: :L2:
-
ยังไงก็อย่าทิ้งเีรื่องนี้เลยนะคะ อยากรู้เรื่องของสองคนนี้ต่อค่ะ
ปล. แอบเสียดายหากจะมีการตัดบางส่วนทิ้ง ไม่ว่าจะ NC หรือส่วนใดๆ เพราะสำหรับเรา ทุกฉาก ทุกการกระทำของตัวละครมีผลต่อการดำเนินเรื่องทั้งหมดค่ะ เพียงแต่นักเขียนแต่ละคนจะบรรยาย ใ้ห้ละเอียดมากน้อยแค่ไหนเท่านั้นเองค่ะ
เป็นกำลังใจให้จ้า
-
ถึงจะแอบเสียดายฉากnc(55+)แต่เพื่อส่วนรวมต้องมาก่อนอย่างน้อยก็ได้อ่านตามต่อไป สู้สู้
-
ตัด NC ทิ้ง งั้นตุลย์ก็คงไม่เป็นตุลย์แล้ว แงงงงงงงงงงงงงงง....
แต่ก็ดีค่ะ ปอนด์จะได้พักๆ บ้าง กร๊ากกกกก เอ๊ะ หรือว่าปอนด์จะเสียใจหว่า :laugh:
-
เสียดายฉากอ่ะ ทึ้งผ้าเช็ดหน้า แอบทำตาปริบๆ ถ้ารวมเล่มเค้าขอแบบเดิมได้ป่ะ :monkeysad:
ไม่ใช่อะไร คือเราน่ะชอบนิสัยเกรียนเถื่อนๆของตุลย์ นะ แล้วยิ่งตุลย์เถื่อน ปอนด์ก็ยิ่งดูถึกทน มันสนับสนุนซึ่งกันและกันอ่ะ
เสียดายน้องปอนด์ของเค้าอ่ะ
-
เสียดายจัง แต่รอต่อไป55
-
รับแซ่บจ้า
-
แอบเสียหาย แต่ไม่เป็นไร ยังไงก็ติดตามจ๊ะ
-
รอติดตามต่อไปจ้า
-
ก็เสียดายแหละนะ ถ้าตัดจบเลย แต่ ก็ แล้วแต่นิเห็นสมควรแหละจ้า :z13:
เอาเป็นว่า "อยากทำไรทำ" เท่านั้น จบ :a2:
มีเรื่องไหนออกมาก็อ่านหมดทุกที ว่าแต่ดีนะที่ได้ อ่านก่อนไอ้ 70% ตัดออก หึหึ :laugh3:
-
รอต่อไป ^^ คนเขียนสู้ๆน้า จะเป็นกำลังใจให้ค่ะ
จริงๆเรื่อง NC ไม่อยากให้ตัดเลยแต่เพื่อความสบายใจ
ของคนเขียนก็ไม่เป็นไร ยังไงเรื่องนี้ก็สนุกอยู่แล้วค่ะ
-
มาให้กำลังใจคนเขียนจ้า
-
รอ คำสั้นๆๆ..
แต่ใช้เวลากับมันนานนนนนนนนนนนนน..
-
สั้นๆ กับวันเบาๆ .....
ตอนที่ 7 ไปหาหมอกันเถอะ
ทันทีที่ไอ้ตุลย์จอดรถหน้าโรงพยาบาลผมก็ใจหาย ทั้งๆ ที่ตอนแรกมันไปส่งผมที่หน้าหอพักแล้วเชียวนะ แต่ผมกลับไม่มีแรงก้าวลงจากรถซะได้ ไอ้ตุลย์โวยวายว่าผมหน้าซีดแล้วก็ตัวร้อนเอ่ยถามหลายครั้งว่าอยู่คนเดียวไหวหรือเปล่า ทำท่าว่าจะอยู่เป็นเพื่อน แต่แค่คิดว่าจะต้องอยู่กับมันสองต่อสองอีกไม่ว่าที่ไหนก็เกิดสยองพองขนขึ้นมา นอกจากฟ้าเหลืองแล้ว ผมยังไม่อยากมีประสบการณ์ตายคาเตียงอีกอย่าง ผมก็เลยรั้นจะกลับหอให้จงได้ แต่ยังไม่ถึงไหนก็เป็นลมอยู่หน้าหอซะอย่างนั้น
ตอนนั้น....ไอ้ตุลย์โคตรแมนเลยในความรู้สึกของผม หลังจากได้ยินมันตะโกนเรียกผมซะดังลั่น มันก็วิ่งเข้ามาหาแล้วช้อนกายผมอุ้มขึ้นมาและยัดผมใส่รถอีกครั้ง จนในที่สุดก็มาอยู่ที่นี่แหละ
“กูขอร้อง.... อย่าให้กูไปเลย” เสียงของผมเบาโหวงและอ่อนล้า ลมหายใจยังรวยรินนิดๆ ตอนที่บอกคนตรงหน้า
“ไปเหอะ.... ให้หมอดูหน่อย” แต่อีกฝ่ายยังยืนยันคำเดิมด้วยเสียงอ่อนๆ เช่นเดียวกัน
ผมส่ายหน้าดิกทันที เมื่อคิดว่าตัวเองจะต้องลงไปให้หมอตรวจไม่ว่าภายนอกหรือภายในก็ไม่น่าปรารถนาทั้งนั้น เพราะไม่รู้จะอับอายไปถึงไหน อะไรมันจะซวยปานนี้วะ ปอนด์
“หมอนะโว้ยไม่ใช่ยักษ์ใช่มาร ลงไปให้หมอดูหน่อยจะเป็นไรไปวะ แม่ง...อย่าดื้อนักได้ไหม”
ถ้าร่างกายสมประกอบมากกว่านี้ผมจะบอกกับมันไปว่า
กูไม่ไป ยังไงกูก็ไม่ไป !!
แต่จากประสบการณ์ที่ผ่านมาทำให้ผมเรียนรู้ว่า กระต่ายฟังภาษาคนไม่ค่อยรู้เรื่อง อย่าไปทำท่าทางหยิ่งจองหองกับมันเป็นเด็ดขาด เพราะไอ้ตุลย์ไม่ชอบคนดื้อ และทุกครั้งที่ดื้อหรือขัดใจ มันมักจะตอบโต้กลับมาด้วยความรุนแรงเสมอ ถ้าผมบอกกับมันไปอย่างที่เคยคิดไว้ ต่อให้มันฉุดกระชาก หรือต้องแบกผมออกไปมันก็คงทำ
“ก็รู้ แต่กูไม่เป็นอะไรจริงๆ นะ กูอายหมอว่ะ มึงจะให้กูบอกหมอเหรอ ว่าเสียน้ำมากซะจนหมดแรงอ่ะ ถ้ามึงไม่อาย มึงก็เข้าไปหาหมอแทนกูสิ”ไอ้ตุลย์มองหน้าผมนิ่ง เหมือนกำลังชั่งใจ
จำไว้..... ถ้าริจะเลี้ยงกระต่าย (และสุนัขพันธ์ชิสุ)
....จงนอบน้อมและอ่อนโยนต่อเจ้านายของคุณ!!
“นะ...ตุลย์ ” ผมอ้อนวอนและทำตาปริบๆ ใส่มัน เหมือนที่อยู่ในห้องนอนมันครั้งแรก (แต่ครั้งนั้นมันไม่สงสารว่ะ จ้องจะกดอย่างเดียวเลยไอ้หื่นเอ๊ย)
“งั้นบอกกูมาว่าตอนนี้รู้สึกยังไงมั่ง บอกมาให้หมดเลยนะ” ไอตุลย์สั่งมา ผมขมวดคิ้วนิดหนึ่งเพราะสงสัยว่าถ้าพูดแล้วมันจะวินิจฉัยโรคให้หรืออย่างไร แต่ก็ยอมตอบกลับไป
“เพลียๆ ปวดเมื่อย .....บลาๆ .......”
“อือ... มึงรอกูพักนึงนะ เดี๋ยวกูมา” ไอ้ตุลย์สั่งเสียก่อนปิดประตูรถที่ยังติดเครื่องและเปิดแอร์อยู่แล้วเดินเข้าไปในตัวโรงพยาบาลเอกชน (ย้ำว่าเป็นโรงพยาบาลจริงๆ )
นานเท่าไรไม่ทราบได้เพราะพอมันทิ้งผมไว้ตามลำพัง หนุ่มปังปอนด์ก็ออกเดินทางไปออดอ้อนองค์อินทร์ทันที จวบจนได้ยินเสียงประตูรถเปิดและรถยวบนั่นแหละถึงได้ปรือตาอันหนักอึ้งขึ้นดู มันเพลียจนไม่อยากจะลืมตาแต่ก็ต้องทนเพราะถ้ามีใครเกิดบ้ามาขโมยรถขึ้นมาล่ะก็งานงอกแน่ แค่เอเอชอาร์สีถลอกก็เหงื่อซึมแล้ว หากบีเอ็มดับบลิวของไอ้ตุลย์โดนจิ๊กไปอีกคัน อนาคตไอ้ปอนด์คงดับวูบ มีหวังต้องเสียตู๊ดชดใช้ไอ้กระต่ายบ้ากามตัวนี้ไปชั่วชีวิตแน่
พอลืมตาขึ้นมาเห็นว่าเป็นเจ้าของรถตัวจริงก็ค่อยโล่งอกหน่อย ค่อยๆ ผ่อนเปลือกตาลง
ไอ้ตุลย์ขับรถพาผมกลับมาที่หอพักของผมอีกครั้ง ทำให้ผมรู้สึกสบายใจเพราะความคุ้นเคย (แต่ไม่ได้แปลว่าปลอดภัย ตราบใดที่ยังมีกระต่ายป่าจอมป่วนนี่อยู่ใกล้)
“ห้องเล็กว่ะ มึง” ไอ้ตุลย์วิพากษ์วิจารณ์ระหว่างเดินสำรวจห้องแคบๆ ของผมไปมา หลังจากพยุงร่างผมไปทรุดที่เตียงเรียบร้อยแล้ว
“ร้อนว่ะ ทำไมไม่อยู่ห้องแอร์วะ” ไอ้ขี้บ่นเอ๊ย น่ารำคาญจริงให้ตายเถอะ
“มึงไม่ไปเรียนแล้วเหรอวะ” ผมถามขึ้นเพื่อจะกำจัดมารความสุขออกจากชีวิตโดยไว
“ไม่อ่ะ เมื่อกี้กูไปหาหมอเอาใบรับรองแพทย์มาเรียบร้อยแล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้เอาไปยื่น” โห ฉลาดวุ้ย
“พูดถึงหมอ มึงลุกขึ้นมากินยาก่อนดีกว่า” มันว่า
“ยาบ้าอะไรอีกล่ะ?”
“ก็ยาแก้อักเสบแล้วก็พวกวิตามินนี่ไง”
“ยามึงนี่นา แล้วจะมาให้กูกินทำไม”
“ก็กูไปหาหมอ แต่กูบอกอาการตามที่มึงเป็นนี่นา หมอเขาก็จัดยาให้มึงนั่นแหละ” ไอ้ตุลย์เอ๊ย.... คิดได้ไงวะแม่ง.....
“อย่าพูดมาก กินยาหน่อย” ไอ้ตุลย์บอกอย่างใจดีผิดวิสัย ซ้ำหาน้ำมาให้อีกต่างหาก
ผมกินยาอย่างว่าง่ายแล้วยื่นแก้วน้ำส่งให้มัน มันรับแก้วน้ำไปพร้อมกับส่งยาเม็ดมาให้ผมอีก
“ยังไม่หมดอีกเหรอ ทำไมไม่ให้กินพร้อมๆ กันไปเลยล่ะ” ผมโวยวายไม่ยอมรับยาจากมือมัน
“ไอ้บ้า นี่มันวิตาวินซีโว้ย ไม่ได้ให้กิน แต่ให้อม” ไอ้ตุลย์สวนกลับมาประจานความโง่
“อ้าว แล้วก็ไม่บอกนี่” บ่นออดแอด ไอ้ตุลย์หัวเราะ ส่วนผมได้แต่เบ้หน้าอย่างงอนๆ
“เออ ตอนคุยกับหมอน่ะ หมอเขาถามกูว่ากูฟ้าเหลืองป่าวด้วยนะ กูอึ้งๆไปนะ บอกไปตามตรงว่าไม่รู้หมอ เพราะอาการที่บอกมาไม่ใช่ของผมอ่ะแต่ของเพื่อน พอดีมันปอดแหกไม่กล้ามาเอง สรุปว่ามึงฟ้าเหลืองเหรอวะ” ผมไม่ตอบได้แต่แยกเขี้ยวใส่มันอย่างเคืองๆ ไอ้ตุลย์เห็นหน้าผมแล้วก็หัวเราะ
“จริงอ่ะ... อ่อนว่ะ” โหย เจ็บใจเรือหายเลยแม่งงงงง ผมกัดฟันกรอดสงบอารมณ์
“กวนตีน” พอโดนด่ามันก็ยิ่งหัวเราะ ไอ้โรคจิตเอ๊ย
“ตุลย์” เรียกเสียงเรียบๆ
“ว่า?”
“กูง่วง”
“นอนดิ ตาไม่ไม่ได้ติดกันสักหน่อย”
“อือ....ก็ว่าจะนอนแล้ว ถ้าไม่มีเชี่ยที่ไหนก็ไม่รู้หัวเราะกรอกหูอ่ะนะ” ผมบอกมันเสียงเรียบๆ จนมันพยายามกลั้นขำ
“อือ เงียบก็ได้ งั้นมึงเถิบไปดิ๊”
“ทำไมอ่ะ?”
“ก็ถ้ามึงนอนแล้วกูจะตื่นเพื่อ?” ผมมองหน้ามันเพื่อหยั่งความคิดไม่ยอมขยับตัว
“ไม่ต้องมองกูอย่างนั้นน่า กูไม่ทำอะไรมึงแล้ว กลัวมึงจะน้ำหมดตัวตาย... มึงง่วงกูก็ง่วงเป็นเหมือนกันนะ ขยับไปก่อนที่กูจะเปลี่ยนใจ” ผมทำปากขมุบขมิบอย่างขัดใจแต่ก็ต้องยอมขยับตัวไปอีกฟากหนึ่งของเตียงเพื่อให้ไอ้ตุลย์ขึ้นมานอนด้วย พยายามข่มตาหลับโดยไม่สนใจคนข้างกายไม่ว่ามันจะค่อยๆ วาดแขนมาพาดหรือเอาขามาก่ายก็ตามที..... เฮ้อ.....
ระหว่างที่ผมกำลังนั่งรอลิฟท์ขึ้นสวรรค์ไปเฝ้าองค์อินทร์(อีกครั้ง) แต่ยังไม่ทันไรเสียงโทรศัพท์ดังลั่นขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน ผมขมวดคิ้วพลิกกายหันไปตามเสียง แต่ไอ้ตุลย์มันไวกว่านอนมองหน้าจอมือถือนิ่ง
“ตุลย์ใครโทรมา” ผมถามมันทันที
“ยาสระผม”
“หา?” แอบงง ยาสระผมอะไรของมันวะ?
“Clear” ไอ้ตุลย์ตอบกับมาทำให้ผมตาโต ผมยื่นแขนไปคว้าโทรศัพท์ของตัวเองออกมาจากมือมัน แต่มันพลิกกายเบี่ยงแขนหนี
“เอามือถือกูมาที กูจะรับสาย”
“กูตัดสายไปแล้ว” มันบอกแล้ววางมือถือที่โต๊ะเล็กข้างเตียงทันที
“งั้นเอามาเดี๋ยวกูจะโทรกลับ”
“กูปิดเครื่องไปแล้วด้วย มึงนอนไปเถอะ”
“กูบอกให้เอามาก็เอามาเถอะน่า” เริ่มจะโมโหแล้วเมื่อไอ้ตุลย์ยังไม่ยอมส่งมือถือมาให้พอขยับกายจะเอื้อมหยิบก็โดยมันผลักให้กลับลงมานอนอีก
“ก็ไหนบอกว่าจะนอนไง” ตุลย์เสียงดุมา
“กูคุยโทรศัพท์ก่อนแล้วจะนอน”
“ไม่ได้.... กูบอกให้มึงนอนมึงก็ต้องนอน” ไอ้ตุลย์ส่งเสียงโหดกลับมา ผมจ้องหน้ามันด้วยสายตาแสดงความโมโห ไม่พอใจอย่างยิ่งยวด
“มึงอย่ามาสั่งกูนะ” ตะคอกกลับไปอย่างเหลืออด ทั้งๆ ที่ตอนนี้ก็เหนื่อยมากและบอกตามตรงว่าไม่มีแรงจะต่อสู้หรือจะเถียงนักหรอกแต่ก็ไม่ไหวจะทนเหมือนกัน
“ก็จะสั่ง หรือถ้ามึงไม่อยากนอนก็ได้นะ แต่ต้องเอากะกูสักรอบก่อนนะแล้วกูจะตามใจมึง” เชี่ยเอ๊ย.....
เอากับมันสิ ไม่เชื่อฟังก็ขู่อย่างเดียวเลยสิน่า ผมกำหมัดแน่น.....ด้วยความโมโห
.
.
.
.
.
โกรธ
โมโห
ไม่ไหวแล้วโว้ย...
ความคิดมากมายหลั่งไหลเข้ามาในหัวก่อนที่ผมจะตัดสินใจ......
.
.
.
.
.
พลิกกายกลับไปอีกข้างหนึ่งแล้วหลับตาอย่างรวดเร็ว
ถ้าขู่จะกระทืบยังไม่กลัวเท่าขู่เรื่องนี้เลยให้ตาย.....บอกตรงๆ ว่า....ไม่อยากเสี่ยง
นอนก็ได้วะ....... สาดดดดดดดดดดดดดด
หลังจากนั้น ผมก็ทั้งกร่นด่า ทั้งสาปแช่งมันในใจจนหลับไปเลย......
...........................................................................
Talk
เรื่อง NC ที่จริงก็ไม่อยากตัดออกค่ะ แต่ก็เพื่อส่วนรวม...(และเพื่อความสบายใจของทุกฝ่าย) ก็เป็นเรื่องที่สมควรทำอยู่แล้ว เพื่อนๆ ไม่ต้องเสียดายหรอกค่ะ ยังไงก็อ่านกันไปหมดแล้วนี่ คงไม่มีคนกลับไปอ่านตอนเก่าๆ ซ้ำกันเท่าไรหรอกมั้งนะ
แล้วถ้าลดฉากเรตลงไป แล้วจะมีคนอ่านเรื่องนี้น้อยลงนิก็จะทำใจแหละว่า ฝีมือการเขียนของนิไม่มากพอจะดึงดูดคนอ่านเอง กระซิกๆ
ส่วนที่ถามถึงรวมเล่มซึ่งคงยากเพราะ “เรายังมาไม่ถึงไหนกันเลย” เรื่องนี้เพิ่งจะเริ่มๆ เท่านั้นเองและไม่รู้ว่าจะจบเมื่อไรด้วย
แต่......(สมมุติ) ถ้ามีขึ้นมาจริง NC ทั้งหมดที่เคยลงไว้ รับรองได้อ่านกันครบถ้วนแน่นอน เพราะไม่น่ามีผลกระทบอะไรกับทางเล้าแล้วแหละเนอะ อิอิ
รักนะ จุ๊บุ~ จุ๊บุ
-
เราชอบการเขียนของคนเขียนนะค้า
อย่าน้อยใจไป ถ้ามีรวมเล่มก็จะดีใจมากเลยด้วย
เรื่องนี้สนุกดี ชอบ อยากให้เอาสามเรื่องออกรวมเล่มอ่ะ
ชอบตุลย์ น่ารักซะ
ปล.คนแรกเลยวุ้ย 55
-
เรื่องนี้สนุกค่ะ ตัวเอกน่าสนใจ ไม่มีNC เราก็อ่านเหมือนเดิม
-
ยังไงก็อ่านนนนน
ไม่ว่าจะมีncหรือไม่ก็ตาม
เราอ่านเพราะเราชอบแนวการเขียนของคุณนิและตัวละครที่คุณนิสร้างขึ้นมา
ncมันก็แค่ของแถม (แต่เราก็ชอบของแถมนะ กร๊ากก)
ให้กำลังใจค่ะ อย่าท้อนะคะ^^~*
-
จะติดตามอ่านเสมอค่ะ ชอบแนวเรื่องอ่ะ มันบวมๆ ดี น่ารัก
ชอบนิสัยพระเอก เอาแต่ใจ เถื่อนดีค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ ถึงแม้ว่าจะมี หรือไม่มี NC เราก็จะติดตาม
อ่านเสมอ และจะให้คอมเมนต์ เสมอทุกครั้งเช่นกัน อย่าท้อนะคะ
1 นักอ่าน ที่พร้อมจะก้าวเดินไปกับคุณอยู่ตรงนี้แล้ว
-
ไม่ต้องคิดมากหรอคะ เพราะแน่นอนว่าไม่ได้อ่านเพราะ nc อย่างเดียวหรอกคะ ที่อ่านเพราะ เนื้อเรื่องมันน่าสนใจดี แล้วเขียนก้น่าอ่านด้วย
รวมถึงเรื่อง น้องฐาด้วยนะคะ เพราะฉนั้นอย่าคิดมากเลยยยย
สู้ๆ
-
เสียดายความหื่น....แต่แบบนี้ก็น่ารักดีคุณนิ สมมติว่าจะรวมเล่มจริง ๆ แล้วใส่ฉากที่ถูกตัดลงไป หวังว่าคงจะไม่มีประเด็นอะไรตามมาอีกนะคะ(ถ้ามีก็ไม่รู้จะบรรยายว่ายังไงแล้วล่ะ)....สู้ ๆ
-
คิดถึงพี่ตุลย์พี่ปอนด์จังหายไปตั้งนานฮามุกยาสระผมว่าแต่เป็นใครดูพี่ปอนด์ให้ความสำคัญ
-
ดีใจแทนปอนด์ว่ะที่ไม่โดนคำถามคุณหมอเอง
ไม่งั้นเจอคำถามคุณหมอเข้าไปคงได้อาย ทำอะไรไม่ถูกแน่ๆ :m20:
-
นิยายก็เหมือนไก่ย่างนะพี่ มี NC เป็นน้ำจิ้ม :laugh:
กินไก่ปล่าว ๆ ก็กินได้ แต่นาน ๆ ที ส่งน้ำจิ้มมาซักติ้ส ก็โอ :กอด1:
:pig4: :pig4:
-
หุหุ กระต่ายป่าก็ยังคงความโหดไว้เหมือนเดิม
-
เนื้อเรื่องโอคะ ถึงNC ลดลงก็ยังติดตามเหมือนเดิมคะ
-
ตุลย์โหมดห่วงใยหรือนี่ :m1:
ปอนด์หายแล้ว ก็มาว่ากันใหม่เนาะ o18
-
5555+ ฟ้าเหลืองเยย คุณหมอนี่รู้ใจดีจังเยย
-
น่ารักจริงๆ หึงอ่ะดิ
ปล.เรื่องบางเรื่องไม่มีฉากเรตก็สนุกได้
-
:L2: :กอด1:
-
"ยาสระผม" คิดได้ยังไงคะไอ้คุณกระต่าย
แต่ว่าปอนด์น่าสงสารอ่ะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
ถึงจะเสียดายแต่ก็ดีกว่าไม่ได้อ่านต่อละนะ
เรื่องนี้สนุกมาก ภาษาก็โอเคนะ เราสนับสนุนให้มีการรวมเล่มเลยละ
-
อย่างนี้ต้องถนอมปอนด์มากๆเลยนะตุลย์ ทำเอาไม่ฉะบายหนัก :z1:
เรื่อง NC ไม่เห็นเป็นไรเลยค่ะ นิยายหลายเรื่องในเล้าไม่มี NC เลย แต่ก็สนุกมากๆ
เชื่อว่าคนอ่านไม่หื่นอย่างเดียวแน่นอน เรารักคนเขียนด้วย เขียนอะไรมาก็อ่านหมด :กอด1:
เป็นกำลังใจให้นะคะ :L2:
-
ไม่ว่ามีหรือไม่มีฉากนั้น พี่ก้อเขียนสนุกอยู่เเล้วค่ะ
:laugh:ตุลย์ห่วงใช่ไม ไม่ยอกให้คุยโทรศัทพ์กับยาสระผมด้วย
-
ใครกันนะที่โทรมา
ติดตามต่อจ้า
:L2: :L2:
-
ยังคงติดตามอยู่ แต่ขอ NC เป็นรางวัลนิดๆหน่อยๆ :impress2:
-
:กอด1: ถึงแม้จะเปลี่ยนไปอย่างไร เราก็ติดตามอ่านจ้า เป็นกำลังใจให้คนเขียนด้วย
-
ส่วนตัวไม่ได้อ่านเืรื่องนี้เพราะ NC ค่ะ แต่ชอบเนื้อเ่รื่อง การบรรยาย และตัวละคร
แม้ NC จะน้อยลง แต่จะเข้ามาติดตามตลอดค่ะ
-
โหยย อย่าน้อยใจไปค่ะเราไม่ทิ้งตุล ปอนด์และคนเขียนแน่ 55
รักคู่นี้สุดด ชอบทั้งแนวการเขียนและเนื้อเรื่องเลยค่ะ
ถึงตัดฉากนั้นออกไป แต่ความรักของทั้งคู่ยังอยู่เต็มี่เนอะ(= = อ้วกไปมั้ยอ่ะ)
ยังไงติดตามเสมอน้า
-
>< ตุลย์น่ารักจัง มีการไปหาหมอแทนปอนด์ด้วย
เข้ามาเป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
สำหรับเรา เราชอบอ่านเรื่องที่มีคนรักกัน มีความสุข และสนุก (ถึงจะชอบกินมาม่า แต่ก็ไม่ชอบดราม่าอ่ะ)
ซึ่งncก็เป็นส่วนหนึ่งที่แสดงถึงความรัก
แต่จะมีหรือไม่มีก็ได้ ถ้าเรื่องนั้นทำให้เราอ่านและยิ้มอย่างมีความสุขและสนุกได้
ถึงไม่มีnc เราก็อ่านนะ
แล้วเราก็คิดว่าเรื่องนี้ก็สนุกได้แม้จะลดnc :pig4:
-
นอกจากตุลย์เป็นกระต่ายป่าเป็นชิสุแล้วยังเป็นไรอีกอ่ะ5555
รอๆตอนต่อไป
-
ไม่เป็นไรค่ะ ยังงัยแฟนๆก้จิ้นได้
ตุลย์ก้ยังหื่น ปอนด์ก็ยังน่ารักเหมือนเดิม
-
มา่ต่ออีกนะกำลังสนุกเลยยยยยย!! :o8: :haun4: :oo1: :bye2: o13
-
อื้ออออ...ไปหาหมอแทน...
น่ารักไปไหมเนี่ย?...แอร๊ยยย
-
:impress3:
-
พอได้อ่านตอนใหม่แล้วเราก็ได้รู้ว่า เรารักไอ้ตัวละครสองตัวนี้อ่ะ นิสัยมันน่าถีบกันดี สรุปว่าแบบนี้ก็โอ แต่ถ้ามีฉากมันก็โอกว่า ประมาณโอเคป่ะคะ
(ชอบปอนอ่ะ)
-
เราไม่ได้อ่านเพราะเอนซีอย่างเดียวหรอก อันนั้นมันก็เป็นส่วนหนึ่งของเรื่อง จริงๆเราว่ามันก็เรทไปด้วยฮาไปด้วยนะ 555+
สู้ๆนะคนแต่ง :z2:
-
ทั้งขำทั้งสงสาร โถๆ พ่อคุณ โดนไปถึงขั้นฟ้าเหลืองกันทีเดียว
แต่กระต่ายป่าตอนนี้น่ารักดีนะ 555 o18
-
ชอบความหื่นของตุลย์ แต่ไม่ได้ชอบฉากหื่นขนาดนั้นอ่ะ
เป็นผู้ชายที่แสดงออกว่ารักได้ทางเดียวจริงๆ แฮะตาคนนี้
จะรอว่าเมื่อไหร่จะแสดงออกด้วยวิธีอื่นบ้าง
เอ็นซีดีๆ (คือ สื่อได้มากกว่าเรื่องเอ๊กซ์ๆๆ) เราก็รออ่านเน้อ
สรุปคือ ขอให้คนแต่งเขียนเหอะ เราอ่านหมด
-
ตุลย์ยังคงเอาแต่ใจตัวเอง ชอบบังคับเสมอต้นเสมอปลาย
-
ยังไงก็ติดตามจ้า nc เยอะก็ไม่ได้แปลว่าเรื่องสนุกมากตาม และในทางกลับกันด้วยน้า....
-
ตุลย์น่ารักอ่ะตอนนี้ มีการไปหาหมอแทนปอนด์ด้วย :o8:
ส่วนยาสระผมนี่คิดได้ไงเนี่ยตุลย์ :m20:
-
ถึงจะลด nc แต่ดีกรีความแรงยังคงที่ ดังนั้นติดตามต่อไปเหมือนเดิมจ้า
-
NC มันก็เหมือนของหวานอ่ะ ที่กินหลังอาหารหลัก
แต่เรื่อง สนุกๆแบบนี้ ถึงไม่มี NC ก็ไม่เป็นไรหรอกค๊าบ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะ +1 :really2:
-
ยัยสระผมมันเป็นใคร บังอาจมากวนใจพี่ตุลย์ของชั้น!
ยังติดตามเสมอจ้า
-
เรื่องหนุกออกน้า จริงๆชอบนายเอกอะ ฮาดี :laugh:
-
ตอนนี้ดูเป็นคนดีมากมาย...
ถ้าไม่กวนประสาทเค้ามากนักนะจ๊ะ พ่อตุลย์
ส่วนนายเอกรักร้องของเรา พักเยอะำๆ นะจ๊ะ จะได้มาออกรบกะเค้าำได้ ฮา..
-
ฟ้าเหลืองอ่ะคิดดู๊....... :o8:
-
ตามอ่านกันต่อไปค่ะ :L1:
-
แอบอยากรู้ ยาสระผมนั่นคือใคร
ท่าทางตุลย์จะหวงนะนั่นถึงไม่ยอมให้รับ
-
พี่ตุลย์ แอบโหดอ่ะ ที่จิง หวงปอนด์ ใช่ปล๊าววววววววว
-
ถ้าไม่มีฉากพวกนั้นแล้วยังดำเนินเรื่องให้ลื่นไหลได้ก็ถือว่าเก่งมากเลยค่ะ เพราะตัวเอกทั้งสองคน(โดยเฉพาะพระเอก)มันวนเวียนอยู่กับเรื่องอย่างว่ามาก=w=
รออ่านตอนต่อไปนะคะ เหมือนตุลย์จะเป็นคนดีกระทันหัน?
-
ติดตามต่อไป
-
อย่างที่บอกไว้ใน ปล. ก็ถูก
แต่ถ้าเนื้อเรื่องสนุก
เรื่องของ NC ก็จะเป็นส่วนเติมเต็มให้สนุกมากขึ้น
..สู้ๆ เป็นกำลังใจให้..+1
-
5555 อ่ะนะ
ดื้นทั้งสามีทั้งภรรยาเลยวุ้ย แต่สามีรู้วิธีปราบให้สงบว่ะ 555
รอตอนต่อไปค่า~~
-
ลด NC ไม่เป็นไร มีทุกตอนก็จะมากเกินไป น่าเบื่อเปล่า ๆ ค่ะ
เอาพอแค่เป็นอรรถรสก็พอค่ะ
ถึง NC น้อย เนื้อเรื่องก็ยังสนุกและน่าติดตามอยู่ค่ะ
มาอัพบ่อย ๆ น้า รอค่ะ :bye2:
-
ถ้าจบแล้วรวมเล่มก็ดีนะคะ อยากได้อะ
-
ตุลย์โหดจังนี๊
ปอนด์ก็เลยไม่กล้าหือเลย
ฮ่าๆๆๆ
-
อุ๊ยยยยยยยยยย !!! ตุลย์มันหึงค๊าาาาาาาาาา ชัวร์ๆ
ตุลย์หื่นมากกก อยากตายแทนปอนด์
-
nc ไม่ใช่เรื่องสำคัญ แต่มีบ้างมันก็ดีนะคะ ให้คนอ่านกระชุ่มกระชวย(?)
-
:z1: ตัดนิ๊ดไม่เป็นไร ขอเหลือไว้จิ๊น บ้างเล็กน้อยน๊า
สู้ๆ ไงเรื่องนี้ก็ทำให้ยิ้มไดด้อ่ะ
-
ยังไงก็จะติดตามค่ะ ชอบมากค่ะ
-
ตามอ่านเหมือนเดิมจ้ะหนูนิ
เออ..จริงๆแหละเนาะปังปอนด์ ไปหาหมอแล้วจะบอกหมอว่าไง
มันน่าอายหมอนะตุลย์
-
ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไปนะค่ะ :L2:
-
ถึงไม่มี NC ยังไงก็สนุกอ่ะชอบมากๆ เรื่องนี้
เขียนเป็นเรื่องยาวเลยจะดีมาก
ถ้ารวมเล่มยิ่งวิเศษ
บวกหนึ่งให้กำลังใจคนเขียนค่ะ
-
เรื่องก็ดีอยู่ค่ะไม่ต้องเป็นห่วง
ถ้ามี NC ก็ชอบจ้ะ ถือเป็นโบนัส ของแถม
แต่ไม่มีไม่เป็นไร
-
o13
-
ตุลย์แมนมาก
ไปหาหมอแทนภรรยาด้วยอ่ะ คริคริ
o13 o13 o13
-
พี่ตุลย์นี้โหดตลอด ขู่ซะพี่ปอนด์กลัวเลย :-[ :-[
-
หนีไปเลยดีกว่าอะ
-
น่ารักค่ะ ฮาเจ้าสองคนนี้จัง
ติดตามน้า ^ ^
-
:pig4: o13
ชอบอะ สู้สู้
-
กระต่ายต้องจำศีลแล้วล่ะ ดวงจันทร์หมดแรงแล้ว :laugh:
-
ง่ะ ไหง? "ย๊ง" ถึงมีอิมเมจตรงกับ "ปอนด์" ได้ล่ะ เเง ย๊งออกจะแมนนะ
ปล. สาวกจิ้นคู่พี่น้อง ย๊ง ฮง
-
จะเขียนอย่างไรก็จะตามมาอ่านครับ
-
ตอนนี้ออกเเนวปอนด์โดนปราบพยศ 555
น่ารักดีครับ ขู่เเบบนี้ ^^
-
อ่ะแฮ่ม=////= เอ่อ... อาการฟ้าเหลืองเคยเกิดขึ้นกับเราอ่ะ
แต่ไม่ใช่เป็นเพราะเรื่องย่างว่านะ!!
ตอนนั้นมันเกิดจากการทำงานหนัก+อดนอน(นอนวันละ3-4ชั่วโมงมาหลายวัน)+เเพราะง่วงจัดเลยซุ่มซ่ามทำตัวเองเป็นแผลที่ปลายนิ้วเท้า(ทุกคนที่เคยเจอคงจะทราบอาการว่ามันจะจี๊ดขึ้นสมองขนาดใหน)
ตอนนั้นรู้สึกว่าในดวงตามีดวงดาวยิบๆๆๆเลย และพอมองท้องฟ้าก็
โอ้....มันช่างมีสีชวนมองเหมือนกินเบี้ยร์แล้วฉี่ออกมาเสียนี่ก็ไร งานเสร็จแต่นอนพะงาบอยู่บนเตียงซะหนึ่งวัน
จะไม่โหมทำงานหนักอีกแล้ว=__=
-
ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ถึง NC จะลดลงแต่ก็จะติดตามเหมือนเดิมค่ะ :กอด1:
-
เราติดตามทุกฉากทุกตอนที่แต่งจ้า ไม่ใช่แค่ตอนNCอย่างเดียวนะจ้ะ
-
ตอนนี้ตุลย์น่ารักค่ะ ><
-
:เฮ้อ: พี่ตุลย์ก็ยังเป็นพี่ตุลย์วันยังค่ำอ่ะเนาะ พี่ปอนด์ก็อย่าดื้อใส่แกเลยค่ะ เสียแรงเปล่าเหอะ 5555555555555 :laugh:
-
นอนพักเอาแรงไปก่อนเถอะปอนด์
เดี๋ยวตุล์เกิดคึกแล้วจะน็อกเอา ^^
-
กว่าจะอ่านทันเล่นเอาเหนื่อยเหมือนกันนะนี่
สาระแน กระแดะอยากตอบ
เรื่องฟ้าเหลือง
ไม่ต้องเป็นเฉพาะ เรื่องอย่างว่าก็เป็นได้นะคะ
โดยเฉพาะเรื่องการอดหลับอดนอน พักผ่อนไม่เพียงพอ
อย่างเช่น นั่งล้อมวงเล่นไพ่จากบ่ายสามโมงของวันนี้
แล้วไปปิดจบเกมส์กันตอนเที่ยงของอีกวันรุ่งขึ้น
พอลุกออกจากวง มองไปบนฟ้ามันก็ไม่เป็นสีฟ้าจริง ๆ แถมแข้งขาก็ออกอาการสั่นครือกัน
เห็นตะวันแล้วตายิบหยี ลืมตาไม่ใคร่จะได้ และจะเดินเหินไม่คล่อง
ประกอบกับการปวดเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวอย่างรุนแรง
ทั้งกล้ามเนื้อและกระดูกทั่วสรรพางค์กาย
โดยเฉพาะบริเวรก้นนี่ระบบพอกัน อิ ๆ
พอเดินไปได้เพียงครู่
ก็จะออกอาการพาลให้หน้ามืดจะเป็นลมให้ได้
ต้องรีบกลับไปนอนโดยเร็ว
เพื่อชดเชยเสียสองวันหนื่งคืน
อาการที่เป็นดังที่กล่าวมาข้างต้นจึงหายแลกลับเป็นปรกติสุข
-
ที่จริงเรื่องนี้สนุกโดยตัวมันเองอยู่แล้วนะ จะมีหรือไม่มีเอ็นซีก็สนุกทั้งนั้น แค่เอ็นซีมันช่วยขยายความหื่นของกระต่ายป่าให้เห็นมากกว่าเดิมเท่านั้น เอิ๊กๆ
สนุกมากจ้า รอตอนต่อไป
-
เมื่อไหร่จะมาต่อเหนอ....?
-
ตอนที่ 8 กระต่ายต้องอยู่คู่กับพระจันทร์
“อื๊ออออ...........” ผมบิดขี้เกียจไล่ความเมื่อยขบจนกระดูกลั่นเปรี๊ยะๆ ลุกขึ้นนั่งในลักษณะเหยียดขาอยู่บนเตียง ลืมตาแทบจะไม่ขึ้น มันยังเพลียๆ อยากนอนอยู่ แต่ปวดเบาเล็กน้อยอยากเข้าห้องน้ำเลยพยายามนั่งเรียกสติครู่หนึ่งก่อน....
พรึ่บ... ผ้าห่มที่ผมใช้คลุมกายถูกดึงไปทำให้ผมต้องฉุกใจ ตาที่แทบลืมไม่ขึ้นแต่แรกมันก็ค่อยสว่าง
ขึ้น หันไปมองบางอย่างที่ขดกลมอยู่ข้างๆ อย่างงวยงงสงสัย ด้วยความที่เพิ่งตื่นและห้องมืดทำให้ทั้งสายตาและสมองไม่สามารถใช้การได้เต็มประสิทธิภาพมากนัก...
“เฮ้ย!!!” ผมโวยวายอย่างตกใจทันทีจนผู้บุกรุกที่ขดตัวอยู่บนเตียงได้สติลุกขึ้นมาโวยวาย
“ร้องหาป๊ามึงเหรอ” น่าน... มันด่ากลับมาพร้อมใบหน้ามุ่ยๆ เหมือนคนนอนไม่พอ
พอได้ยินเสียงผมก็จำได้ครับ เสียงแบบนี้ หน้าโหดแบบนี้มีคนเดียว...
“เชี่ยตุลย์....นี่มึงยังไม่กลับบ้านมึงไปอีกเหรอ?” ผมรีบถาม เพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามันนอนข้างๆ ด้วย
“นี่คือถ้อยคำที่ดีที่สุดที่ภรรยาพึงทักทายสามีหรือไง” กวนตีนได้อีก
“dfdkfjdklf” ผมทำปากขมุบขมิบแบบไม่เป็นภาษาเพราะคนอย่างมันไม่สามารถสรรหาคำใดมาด่าให้เจ็บได้หรอกครับ ไอ้ห่านี่มันด้านเกินไป! พยายามนับหนึ่งถึงร้อยไม่ให้อารมณ์ขุ่น
“มึงเปิดไฟดิ๊ กี่โมงแล้ววะ” ผมหันไปบอกเนื่องจากมันอยู่ใกล้สวิตส์ไฟมากกว่า
กริ๊ก....ห้องเริ่มสว่างขึ้นทำให้ผมเห็นสภาพมันชัดขึ้นเพราะมันลุกเปิดไฟเมื่อครู่ พบว่ามันเปลือยท่อนบน แถมยังถือวิสาสะขโมยกางเกงบอลผมมาใส่อีก ไอ้หน้าด้านเอ๊ย... ส่วนผมยังใส่ชุดเดิมของเมื่อวานอยู่เลย
“เชี่ย... มึงเอากางเกงกูมาใส่ทำไม”
“ก็กูร้อน อย่างกนักเลย ไว้วันหลังจะหอบเสื้อผ้าตัวเองมาไว้ ไม่รบกวนมึงก็ได้” ยิ่งแล้วใหญ่ เลวร้ายกว่าเดิมสิไม่ว่า ไอ้บ้าตุลย์แม่งกัดไม่ปล่อยจริงๆ ว่ะ ให้ตายเถอะ
“เชี่ย...ลามปาม ใครจะยอมให้มึงทำแบบนั้น”
“กูนี่ไงยอม”
“สาด แต่กูไม่ยอม” ครับไม่ยอมแน่ๆ ถ้าหลวมตัวให้มันเข้ามาจับจองพื้นที่ในห้องได้ ก็เท่ากับปล่อยศัตรูเข้าประตูเมืองมานั่นแหละครับ มีแต่ความย่อยยับ ฉิบหายแน่นอน แล้วนอกจากหลวมตัว อย่างอื่นมีหวังจะหลวมตามไปด้วยอย่างไม่ต้องสงสัย
“ไม่ๆๆๆๆๆๆ ห้องนี้เขตปลอดสัตว์เลี้ยง กูไม่สามารถเลี้ยงกระต่ายได้” ผมเอ่ยเหตุผลที่ดูดีที่สุดออกไป แต่ทำให้อีกฝ่ายยิ้มยกที่มุมปากเหมือนไม่แคร์
“ไม่อยากให้กูมาอยู่นี่....ใจคอมึงจะให้กูเป็นผัวเก็บของมึงแค่นั้นใช่ไหม?” กล้าพูด....
“ไม่.... กูไม่อยากให้เราเป็นอะไรกันทั้งนั้น กูอยากจะให้มึงสาบสูญไปจากชีวิตกูเร็วเท่าไรยิ่งดี”
“ขอโทษนะ...กูไม่ใช่พระเจ้า กูเลยให้ตามคำขอของมึงไม่ได้ ต่อให้อ้อนวอนขอ กูก็ให้ไม่ได้”
สาดดดดดดด ผมทำเสียงจิ๊จ๊ะอย่างอารมณ์
“อะไรของมึ้ง....จะตามหลอกหลอนกูไปถึงไหนวะ ขอร้องล่ะมึงปล่อยกูไปเถอะ กูมันไม่มีเชี่ยไรดีหรอก” ไม่เคยคิดมาก่อนว่าต้องมาด่าตัวเองแบบนี้ ทั้งๆ ที่สิ่งที่ว่าไปนั้นตรงข้ามกับความเป็นจริงมากครับ เพราะผมมีดีมากๆ จนนับไม่ถ้วนเลยแหละ
“มีดิ กูชอบฟังมึงร้องเพลงนะ” ตอบกลับมานิ่งๆ วั้นเหรอ เรื่องนี้ธรรมดามากครับ ก็ผมเป็นนักร้อง ถ้าเสียงไม่ดีแล้วใครจะจ้างจริงไหม?
“โอเค....เลย..... งั้นกูร้องให้มึงฟังหนึ่งเพลง” ฮึฮึ่ม เตรียมเสียงก่อนร้องเพลงครับ
“ไปๆ ไปลงนรกซะเถอะที่รักฉันจะลงโทษเธอ...เวลาของเธอหมดแล้ว.....ไปป๊ายยยยยยย”
เป็นไงบ้าง เพราะไหม เป็นเพลงที่ร้องได้ห่วยที่สุดในชีวิตแล้วครับ อารมณ์อยากจะไล่มันมากกว่า ไอ้ตุลย์ก้มหน้านิ่งไปแป๊บนึง ทำให้ผมได้แต่แอบหวังว่าจะเห็นมันสลด น้อยใจ หรือยอมไป แต่ก็...เป็นได้แต่หวังลมๆ แล้ง เพราะหลังเพลงของผม
“หึหึ.... ฮ่าๆๆ แม่ง ขนาดไม่ตั้งใจร้องยังเพราะอ่ะนะ พรสวรรค์เนอะ” อย่าบอกว่ามึงชมกู... เชี่ย!!
“อย่าพยายามเลย มึงไล่กูยังไงกูก็ไม่ไปอยู่ดี ทำใจเถอะ เพราะพระจันทร์กับกระต่ายเป็นของคู่กัน จะแยกกันอยู่ได้ยังไง...”
โอ้วแม่เจ้า!!! คมเชี่ยๆ แต่ผมไม่ซึ้งอ่ะ ฟังแล้วเศร้ามากกว่า
ถ้าต้องเป็นพระจันทร์ให้ได้กระต่ายหื่นตัวนี้ย่ำยีตลอดไปล่ะก็
แค่คิดก็ขนลุกแล้วครับ...
ช่างเป็นชะตากรรมที่เลวร้ายเกินทนจริงๆ
ไว้อาลัยให้ตัวเองห้านาที....
“ตายห่า!! ทุ่มนึงแล้ว” ผมโวยวายหลังจากแอบเหลือบมองนาฬิกาที่ข้อมือของไอ้ตุลย์ รีบก้าวเท้าลงจากเตียง เพราะต้องออกไปร้องเพลงอีก
หมับ! ไอ้หน้าด้านจับแขนผมไว้ แค่นั้นผมก็ไปไหนไม่รอดแล้วครับ เพราะไอ้บ้านี่มันแรงเยอะเชี่ยๆ
“ปล่อย! กูต้องออกไปร้องเพลงอีก”
“มึงไม่ต้องไปหรอก กูโทรไปบอกพี่ต้องให้แล้วว่ามึงไม่สบาย”
“หา!!” ผมร้องกัดฟันมองมันอย่างโมโห “มึงเสือกอะไรด้วย”
“เอาน่า...แค่ไม่ร้องเพลงวันเดียวไม่เป็นไรหรอก ทำยังกับตัวเองไหว แค่ยืนก็ลำบากแล้วหน้าก็ซีดยิ่งกว่าไก่ต้ม ยังจะซ่าส์”
“เชี่ย วันเดียวที่ไหน อาทิตย์ก่อนที่มึง....มึง.... เฮ่ย คราวก่อนกูก็ไม่ได้ไปร้องเพลงเป็นอาทิตย์ แล้ววันนี้ก็จะให้กูโดดอีก ทำตัวเกเรแบบนี้ถ้าพี่เขาโมโหแล้วไล่กูออกจะทำไง กูเสียรายได้ไปตั้งเท่าไร”
“เอาน่า เขาคงไม่ไล่มึงออกหรอก ถึงตกงานจริง กูไม่ปล่อยให้มึงอดตายหรอก”
“เหอะ!” ผมทำเสียงในลำคออย่างดูแคลน “ถ้ามึงกะกูเป็นเพื่อนกันก็ว่าไปอย่าง แต่นี่ไม่ใช่ มึงไม่ต้องมาสร้างบุญคุณกับกูนักเลย”
“เอาน่า....ยิ่งกูไม่ใช่เพื่อนมึงเนี่ย กูยิ่งต้องทำดีกะมึง” ว่าไปเรื่อย....
“พูดอะไรเข้าใจยาก”
“ก็ถ้าเพื่อนกันก็ต้องช่วยเหลือกันอยู่แล้วใช่ไหม แล้วนี่กูเป็นถึงผัวมึงเลยนะ กูไม่ปล่อยให้เมียกูต้องอดตายหรอก” ไอ้หน้าด้านเอ๊ย
“สุภาพบุรุษมาก ซาบซึ้งเชี่ยๆ มึงถามกูสักคำไหมว่าอยากเป็นหรือเปล่า”
“ถามทำไม ถึงมึงไม่อยาก กูก็บังคับอยู่ดี” ตอบมาหน้าตาย มึนตลอดศกครับไอ้นี่!
“เชี่ย” สบถได้เท่านั้นครับ นั่งกุมขมับอย่างเครียดๆ
“มึงหิวไหม?” อยู่ดีๆ ไอ้ตุลย์ก็โพล่งขึ้นท่ามกลางความเงียบ ผมหันไปพยักหน้า
“งั้นออกไปหาอะไรกินกัน”
“หึ...ขี้เกียจ... ต้มมาม่ากินเอาก็ได้” ผมว่า
“สารอาหารครบถ้วนมากมาย แล้วตู้เย็นมึงไม่มีอะไรที่ทำกินได้มั่งเลยรึไง”
“ตู้เย็นมีแต่น้ำเปล่า” ตอบไปเบาๆ
“ดีเนอะ มีทั้งตู้เย็นทั้งไมโครเวฟ แต่ไร้ประโยชน์ชิ-หาย ห้องก็เท่านี้ เสือกสรรหาอะไรมายัดให้แคบซะงั้นนะ” ไอ้ตุลย์ยังคงบ่นอย่างต่อเนื่องจนผมแอบรำคาญ
ความจริง แล้วถ้ามีตังค์ก็มีหรอกครับของกิน เพราะห้องผมนอกจากกาต้มน้ำร้อน ไมโครเวฟ แม้แต่กระทะไฟฟ้าก็ยังมี แต่อย่างที่ทราบกันดีว่า ช่วงนี้เงินขาดมือ เมื่อทรัพย์จางซะแล้วจะหาอะไรมาใส่ตู้เย็นได้ล่ะนอกจากน้ำเปล่า แล้วเมื่อวานอุตส่าห์มีพ่อบุญทุ่มแบบไอ้บ้าตุลย์ออกทุนซื้อของ แต่มันกลับไม่ยอมพาผมกลับมาส่งหอ อะไรที่ซื้อมาตุนเลยทิ้งไว้ที่บ้านมันจนเกลี้ยง เวรกรรมของไอ้ปอนด์ครับเฮ้อ...
“ถ้าขี้เกียจเดี๋ยวกูออกไปข้างนอกคนเดียวก็ได้” ไอ้ตุลย์บอก แล้วลุกขึ้นไปค้นหาเสื้อผ้าในตู้ของผมมาใส่ยังกะเป็นห้องของมันเอง
“รออยู่นี่นะ อย่าไปไหน ถ้ากูมาแล้วไม่เจอ มึงซวยแน่” มันมีการกำชับก่อนไปอีกต่างหาก เหอะ..กลัวตายล่ะ ผมถอนใจอย่างเหน็ดเหนื่อยที่จริงอยากจะกวนตีนหนีออกไปให้รู้แล้วรู้รอดเหมือนกัน ถ้าไม่ติดที่ว่ายังเพลียอยู่บ้าง แล้วถ้าไม่ต้องไปร้องเพลงแล้ว ผมก็ไม่อยากทรมานสังขารออกไปที่อื่นให้ลำบากอีก
เมื่อไอ้ตุลย์ลับหายไปจากห้องผมเดินไปเข้าห้องน้ำ พอกลับมาก็หยิบมือถือของตัวเองที่ไอ้ตุลย์ปิดเครื่องแล้ววางทิ้งไว้ที่ข้างเตียงมาเปิดเครื่อง มีข้อความเข้าหลายข้อความ
หลังดูข้อความผมก็กดต่อสาย ทันทีที่อีกฝ่ายรับสายก็ส่งเสียงดังกลับมาจนแทบจะเรียกว่าตะคอก
“โห...กว่าจะโทรกลับมาได้... แล้วโทรศัพท์เป็นอะไรทำไมโทรไม่ติด”
“...... ใจเย็นครับเคลียร์ เอ่อ.....พอดีโทรศัพท์ปอนด์แบตหมดอ่ะ” โกหกไปแล้วครับ ใครจะไปกล้าตอบว่าโดนไอ้บ้าตุลย์ปิดเครื่องไว้ “แล้วเคลียร์มีอะไรหรือเปล่า ข้อความส่งมาว่าโทรมาตั้งหลายรอบ”
“ก็เป็นห่วงน่ะสิ เล่นทิ้งรถไว้ที่ร้าน แต่คนกลับติดต่อไม่ได้ มารอที่ร้าน เห็นพี่ต้องบอกว่าปอนด์ไม่สบายกำลังว่าจะไปหาที่ห้องอยู่พอดี”
“หา...ไม่...ไม่ต้องมาครับ ปอนด์....ไม่ได้อยู่ห้อง”
“เหรอ แล้วอยู่ไหน...”
“ยะอยู่....บ้านเพื่อนน่ะ” โกหกอีกแล้วตู
“อือ....โอเค...ไม่สบายเป็นอะไร....เป็นมากหรือเปล่า กินยายัง?”
“เอ่อ...ไม่มาก ไข้หวัดนิดหน่อยอ่ะ กินยาแล้วด้วย ไม่ต้องห่วงหรอกเดี๋ยวก็หายแล้ว”
“เหรอ... อือ งั้นหายไวๆ ละกัน” เคลียร์บอกแค่นั้น ก่อนจะวางสายไป
เฮ่อ...รอดตัวไป จะให้ใครรู้เรื่องไอ้ตุลย์ไม่ได้เด็ดขาด
อุตส่าห์เป็นชายเหนือชายมาตั้งนาน แล้วเหนือผมจะมีมาไอ้ตุลย์อีก ยอมไม่ได้
อีกอย่างคนอย่างมันทำอะไรไม่เคยมีจิตสำนึกอยู่แล้ว ไม่เคยคิดถึงความผิดชอบชั่วดี
การที่มันยังเกาะติดผมอยู่แบบนี้ อาจจะเป็นเพราะมันกำลังเห่อของเล่นชิ้นใหม่ ที่พอเบื่อมันก็จะทิ้งไว้ไม่เห็นค่า....
ผมต้องหาทางเขี่ยมันออกจากวงโคจรให้เร็วที่สุด
.....ก่อนจะเป็นฝ่ายถูกเขี่ยซะเอง.......เพราะถึงตอนนั้นจะมีแต่เสียกับเสีย.....
ไม่นานนัก ไอ้ตุลย์ก็กลับมาพร้อมกับห่ออะไรสักอย่างสองห่อ วันนี้ระหว่างผมหลับสงสัยฝนจะตก เพราะไอ้ตุลย์เกิดใจดีเอาของกินที่ซื้อมาใส่จานมาประเคนให้ถึงเตียง ถ้าหมอให้ยาน้ำมาด้วยผมอาจจะสรุปได้ว่ามันอาจจะกินยาลืมเขย่าขวด
“ยาก่อนอาหาร” มันบอกส่งยามาให้ผมก็ยัดๆ เข้าไปตามคำสั่ง พอเห็นผัดไทยกุ้งสดที่ไอ้ตุลย์ยื่นให้แล้วก็ถอนใจเฮือกๆ ทั้งๆ ที่แสนจะหิว ทำไมไอ้ตุลย์ต้องซื้อไอ้นี่มาด้วยฟระ
“เอ้า....แดกดิ” จอมเผด็จบอกมา
“ไม่อ่ะ.... มึงกินเถอะ” เมื่อผมยังนิ่งเฉยมันก็ตักกุ้งขึ้นมาป้อน ผมเบ้หน้าไม่ยอมอ้าปากกิน
“กูไม่กิน”
“กูไม่ได้ถาม กูให้มึงกิน มึงก็กินๆ เข้าไปอย่าเรื่องมาก”
“บอกว่าไม่ก็ไม่สิวะ ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง?” ผมเสียงดังอย่างโมโห แต่อีกฝ่ายก็คงพอกันเอาจานผัดกระแทกโต๊ะข้างๆ เตียงดังปึ้ง!
“ทำไม!...แค่กินกุ้งเนี่ยมันยากนักหรือไง หรือต้องให้กูเคี้ยวให้” ไอ้ตุลย์ตะคอกถามมาเสียงดังจนผมแทบสะดุ้ง ผมจ้องหน้ามันด้วยดวงตาเจ็บแค้น รู้สึกว่าขอบตามันร้อนๆ เจ็บๆ เหมือนน้ำตาจะปริ่ม
ให้ตายเถอะ... พอไม่สบายแล้วกูเซ้นสิทีฟก็เป็นเหรอวะเนี่ย!
“เฮ้ย มึงอย่าขี้แย... กูไม่ได้ขู่ฆ่า แค่อยากรู้ว่าทำไมไม่กิน” มันพยายามปรับลดคีย์ให้ซอฟท์ลงแต่ก็ยังแฝงน้ำเสียงหน่ายๆ อยู่ดี
“ก...กูแพ้กุ้ง” ตอบกลับไปเสียงอ่อย”
“หา!! ฮ่าๆ....” ไอ้ตุลย์หัวเราะร่า หัวเราะทำเขืออะไรวะ แมร่ง ผมยกมุมปากอย่างเคืองๆ
“แล้วหอยล่ะแพ้ไหม?”
“ไม่อ่า....”
“แล้วไป...งั้นกินหอยทอดของกูแทนก็ได้ เดี๋ยวกูกินผัดไทยเอง” เออใจดีเหมือนกันนี่หว่า
เอาล่ะครับจบเรื่องของกินไปได้ซะที ซัดหอยทอดจนหมดตามด้วยยา ผมก็ทำท่าจะนอนแล้วครับ ปล่อยให้ไอ้ตุลย์เอาจานไปเก็บ แปลกใจนิดๆ ที่มันแอบล้างจานด้วยครับเพราะได้ยินเสียงคร้องแคร้งในห้องน้ำ
พอไอ้ตุลย์เดินออกมา เสียงโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้น และผมก็เอื้อมหยิบไม่ทันมันครับ
ใครวะโทรมา แม่งซวยจริง มันล้างจานตั้งนานก็ไม่โทรมา ดันโทรมาตอนนี้
“เปิดเครื่องตั้งแต่เมื่อไรวะ” มีหน้าถามมา ระหว่างดูชื่อที่หน้าจอ
“ใครโทรมา?” ผมไม่ได้ตอบคำถามมันแต่กลับถามสวนไป
“ใบกล้วย”
“หือ...” เอาแล้วไง มุกประเทศไหนอีกวะ ผมหรี่ตาพร้อมขมวดคิ้ว แยกเขี้ยวใส่มัน
“เออ ไม่เล่นก็ได้ ตองโทรมา” ว่าแล้วครับว่ามันต้องเล่นมุก แต่เป็นมุกที่โคตรจะฝืด นอกจากไม่ขำแล้วยังพาเครียดอีกต่างหาก
“ฟาย... อย่ามา!! กูไม่มีเพื่อนชื่อตอง สัด!” เอาล่ะครับ ตอนนี้ผมด่ามันได้แค่คำเดียวคือคำนี้เพราะฉะนั้น ต้องด่าบ่อยๆ
“จริง! ไม่เชื่อมึงดู” ไอ้ตุลย์ยืนยันความบริสุทธ์หลังจากกดตัดสายไปเป็นที่เรียบร้อย แล้วคุณมึงจะวางสายไปทำเขืออะไรครับเนี่ย? กระผมยิ่งไม่มีเงินโทรกลับอยู่ด้วย
มันกดรายการเปิดดูสายที่ไม่ได้รับให้เสร็จสรรพ ผมดึงมือถือตัวเองออกมาดูแล้วหลุดขำ
“ฟาย...โง่แล้วเสือกอวดฉลาด... !TONG! มันอ่านว่าตองซะที่ไหนล่ะ” ผมด่ามันพร้อมหัวเราะแต่ไม่สนใจจะโทรกลับ ก็แบบว่าไม่ใช่คนสำคัญอะครับ ช่างแม่ง....
“ไม่โทรกลับแล้วเหรอ”
“เสือก!! ” ตอบแค่นั้น... แล้ววางโทรศัพท์ไว้ข้างตัว โทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง ผมรับสายพลางมองหน้าไอ้ตุลย์เหมือนจะบอกมันว่าให้เงียบๆ ซึ่งมันก็เงียบจริงๆ นั่นแหละ
“เออว่าไงโต้ง...” กรอกเสียงลงไปด้วยเสียงเนือยๆ
“มึงอยู่ไหนเนี่ย”
“เรื่องของกู ไม่ต้องเจือก”
“แล้วตัวมึงไม่ได้มาร้องเพลงแล้วทำไมรถถึงอยู่ที่ร้านวะ”
“อ๋อ กูหากุญแจไม่เจอ ช่างแม่ง เก่าขนาดนั้นคงไม่มีใครลักขโมยไปหรอก”
“กูก็ว่างั้น แค่แปลกใจ แล้วก็อยากรู้ว่าเจ้าของแม่งอดข้าวจนตายไปรึยังเท่านั้นแหละ”
“ขอบใจนะ ห่วงกูโคตร เสียใจด้วยนะที่ยังไม่ตาย”
“เคลียร์บอกมึงไม่สบาย กูไปเยี่ยมได้ป่ะ”
“หา...ไม่ได้ ...ไม่ต้องมา กู ..... กินข้าว กินยา แล้วก็ง่วงมากจะนอนแล้วไม่ต้องมารบกวน แค่นั้นนะ” พอเป็นคนนี้นี่ ผมรีบคุยรีบตัดบท รีบวางสายเลยครับ ลำเอียงมากมาย
“หึหึ” เสียงไอ้ตุลย์หัวเราะมา “กลัวอ่ะดิว่าถ้ามาแล้วจะเจอกู”
รู้ดี!! เหอะ..ลืมไปว่าแม่งเรียนวิชาอ่านใจมาด้วย
“โต้ง.... งั้นก็ไก่อ่ะดิ ไม่ใช่ใบกล้วยจริงๆ ด้วย” ดูมันครับ จะกวนประสาทไปถึงไหนเนี่ย
“คบเพื่อนแต่ละคนนะ มีทั้งไก่มีทั้งยาสระผม” เวร .....
“ทำมาพูด ตัวมึงเองยังคบกับกางเกงเลย”
“กางเกง?”
“ก็.... เพื่อนมึงไง กางเกงขาเดฟ”
“อ๋อ.... วันหลังจะบอกให้มันเปลี่ยนชื่อ” จะชื่ออะไรแล้วคุณมึงไปเจือกอะไรกับเขาวะเม่ง...
ไอ้ตุลย์หยิบโทรศัพท์ของผมไปกดดูเล่น แล้วเปรยมา...
“คนเมื่อกี้มึงไม่ได้โทรกลับ แต่กับคนแรกมึงกระตือรือร้นจะโทร แล้วมึงก็โทรกลับไปหามันเรียบร้อยแล้วด้วยตอนที่กูออกไปซื้อของกินมา” แหม ช่างสังเกตจริงวุ้ย กระต่ายตัวนี้ มีเชคข้อมูลการโทรในเครื่องด้วย
“วิเคราะห์ซะละเอียด จะเล่นเป็นนักสืบหรือไง”
“ไม่อ่ะ กูถามเลยดีกว่า.... ไอ้เคลียร์เนี่ย ใคร?” ตรงว่ะ แต่กล้าถามผมก็กล้าตอบเหมือนกันแหละครับ
“ที่รักกูเองอ่ะ ทั้งน่ารัก ทั้งแสนดี” ตอกกลับไปทันที พอเห็นสีหน้าเคร่งเครียดแล้วสะใจชิ-หาย แต่ไอ้ประโยคต่อไปนี่สิ จะสะใจหรือจะสยองดีวะ...
“เหรอ....กูจะบอกอะไรมึงให้นะไอ้ดื้อ.... ว่ากูไม่ชอบใช้ของร่วมกับคนอื่น ถ้ามึงคิดว่ากูจะปล่อยมึงไปง่ายๆ รู้ไว้ว่ามึงกำลังฝัน จะยาสระผม หรือไก่อะไรนั่นก็ตาม หรือจะมีอีกกี่คนกูไม่สน กูรู้แค่ว่ากูจะไม่ยอมยกมึงให้ใครทั้งนั้น”
เฮือก..... ไอ้ตุลย์ข่มขู่กลับมาเสียงเข้ม จนผมแอบกลืนน้ำลายคงคออย่างยากเย็น
เอาล่ะครับ ...รู้กันไหมว่ากว่าจะได้มาซึ่งอิสรภาพเป็นสิ่งที่ยากมาก.... แต่สิ่งที่ยากสิ่งกว่าคือการรักษามันไว้
ถึงตอนนี้ผมจะเสียเอกราชไปให้ไอ้ตุลย์แล้วก็ตาม แต่ไม่ได้แปลว่าผมจะต้องตกเป็นเมืองขึ้นของมันตลอดกาล
คอยดู สักวัน เอกราชจะกลับมาเป็นของผมแน่นอน!!
ต่อไปนี้เราจะมาดูกันว่าศึกนี้ใครจะได้ชัย....
ระหว่าง .....
ตุลย์ กระต่ายแดง
vs
ปังปอนด์ พระจันทร์สีน้ำเงิน
เป๊งยกที่หนึ่ง..........แอ๊แอ่..........
(จบตอนเถอะเริ่มรั่วแล้ว....)
..................................................................................
เอ่อ.... รู้สึกว่าตอนนี้ปอนด์รั่วกว่าปกติ ตุลย์ ซอฟท์ลง อาจจะเป็นเพราะว่า นิไปแต่งพี่โต้งกับน้องฐานานไปหน่อย สองตัวนี้เลยยังไม่เข้าร่องเข้ารอย ฮาๆ
เห็นมีคนมาบ่นว่าคิดถึงตุลย์ เลยมาต่อให้
รักตุลย์รักปอนด์ ก็อย่าลืมคอมเม้น เป็นกำลังใจให้ตุลย์ปอนด์ด้วยนะคะ :monkeysad:
จ๊วบๆ :กอด1: :pig4: :L1:
-
อยากอ่านต่อเลยอ่ะครับ
.
แต่จำตอนหน้าๆ ไม่ได้แล้ว ขอไปอ่านย้อนก่อน !!!
-
ชอบอ่ะ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อยากได้แฟนแบบตุลย์บ้าง อิอิ
-
หนูจ๋า แพ้ตั้งแต่ยกแรกแล้ว ยอมรับซะเถอะ :laugh:
-
แต่เราว่าอ่อนลงนิดนึงก็ดี
ไม่งั้นเราคิดไม่ออกจริงๆ ว่ามันจะเป็นแฟนกันได้ไง - -
-
มันเริ่มรั่วนิด ฮามากม้าก
ขอเป็นพี่เลี้ยง ตุลย์กระต่ายแดง :impress2:
-
พี่ตุลย์หายไปนานกลับมาทั้งทีบรรยากาศยังอึมครึมแถมมีคู่แข่งโผล่มาอีกแต่ยังไงก็เชียร์นะ
-
o22เชียร์กระต่ายอะ งานเนี้ย o22
-
รออยู่นะจ๊ะ
-
ซอฟท์ไป ซอฟท์ไป อย่างนี้ไม่ใช่คู่ตุลย์-ปอนด์แล้วล่ะ :z1:
เอ๊ะ หรือว่าเป็นช่วงพักรบของคู่นี้หว่า :really2:
ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า
-
หายไปตั้งนาน เค้ารออยู่นะ จะมีหรือไม่มี เอ็นซีก้อไม่เป็นไร ขอให้ฮาแบบรั่วๆก้อพอแล้ว
ย
-
น้องต่ายหื่นมากมาย หึงโหดด้วยเน้อ
พี่โต้งโทรมาไมน๊า
-
:laugh:
ตุลย์ฮาดีอ่ะ
ชอบๆจัง แต่หวังว่าจะไม่เจ้าชู้
-
แน่ใจหรอว่าจะสู้เค้าได้
:L2: :L2:
-
แล้วมวยคู่นี้ใครชนะล่ะนี่ หุหุ :z1:
-
งานนี้วางเดิมพันข้างกระต่ายอ่ะ :laugh:
ทุ่มสุดตัวเลยนะเนี่ยตุลย์ ถ้าแพ้ละมีเรื่องแน่
-
มวยนัดนี้ ตุลย์ชนะน๊อคแน่ๆ
ทำใจซะเถอะปอนด์เอ๊ย :laugh:
-
รอตั้งนาน สุดท้ายก็มาจนด้ายยยยยยยย :mc4: :mc4:
-
กระต่าย แน่นๆฟันทิ้ง 555 :m20:
-
ลางพระจันท์แพ้เห็นๆ
-
:L2:
-
เราว่าหลับหูหลับตา ยอมๆ ตุลย์ซะดีกว่า
นะปังปอนด์ จะได้ไม่เหนื่อย ไอ้กระต่ายบ้า
นี่มันยอมแพ้ และฟังใครซะที่ไหน สู้ไปก็เหนื่อยฟรี
-
o18 เหอๆๆพี่ปอนด์สลัดเฮียตุลย์ไม่หลุดหรอก
เฮียเเกก็บอกแล้วนี่คะ ว่าอย่าฝันน่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ :o8:
-
โอ้ เคลียร์นี่ใครน๊อ????
พี่ตุลย์ก็นะ รู้ไปซะทุกอย่างเลยนะ รู้ใจซะยิ่งกว่าเจ้าตัวอีกน๊า
ถ้าเรื่องนี้มีตีพิมพ์ละก็ มาจองแน่นอน ฮ่าๆๆ ชอบมากเลยค่า
เป็นกำลังให้นะคะ สู้ๆ ไฟท์ติ้งงง~♥
-
555
ชอบตรงไอ่ตุลย์กระต่ายเเดงนี้เเหละ กิกิ
อย่างน้อย ตุลย์ก้เป็นห่วงปอนด์เน้อออ
-
จิ้มๆ กระัต่ายยังเผด็จการเหมือนเดิม
สรุปวันนี้ปอนด์ก็ไม่ได้ไปร้องเพลงอีก แต่ไม่เป็นไรไงกระต่ายก็ไม่ปล่อยให้อดหรอกเนอะ :กอด1:
-
+1 ข้อหาแต่งโดน(ใจ)ทุกตอน o13
-
ชอบตุลย์อ่ะ :-[
-
ขึ้นเวทีที่ไหนคะ ป้าจะตามไปเชียร์ :mc4:
แววว่าพระจันทร์จะแพ้นะ
ขอบคุณมากๆๆๆ :กอด1: :L2:
-
ถ้าเค้าเป็นปอนด์ เค้าจะยอม ย๊อม ยอม ตุลย์ ไม่ดื้อ ไม่ซน ไม่เถียง ไม่เก่ยง ซ๊า..กคำ
-
เชียร์ตุลย์ค่ะ เพราะว่าหื่นและโหดได้ใจมาก :laugh:
-
ยังไม่ทันเริ่มยกแรกก็เหมือนจะแพ้ตุลย์แล้วเนี่ย
ฮ่าๆๆๆๆ
-
หายไปนานเลยอ่ะ +1 ค่ะ แล้วกลับมาต่ออีกน้า
-
รอดยากซะแล้วละปังปอนด์เอ๋ย
นายตุลย์เค้าประกาศกร้าวขนาดนี้แล้ว
ยอมๆ เค้าไปเนอะ
-
หายไปนานคิดถึงมากมายอ่ะ
อย่าหายไปนานอีกนะ
คิดถึงกระต่ายยักษ์กะพระจันทร์มากมาย
-
ยอมๆตุลย์ไปเหอะปอนด์ :กอด1:
-
ก็เขารัก เขาหวง..
-
กระต่ายชนะชัวร์ ฟันธง
พระจันทร์เตรียมตัวเอาไว้ได้เลย 555
-
ตุลย์แพ้น้ำนะเนี่ย
น้องปอนด์ใช้บ่อยๆสิคะ ^^
-
พระจันทร์สีน้ำเงิน :jul3:
-
หนีไม่พ้นนนนนนนนนนน
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ตุลย์ ปอนด์มาแล้ววววววววววววววววววววววววววว
นึกว่าคุณนักเขียนจะลืม กระต่ายป่าหื่นๆ กะพระจันทร์ดวงโตๆไปซะแล้ว
ปอนด์ทำใจเหอะ ยังไงก็เป็นเอกราชไม่ได้หรอก จัดการรวมประเทศไปเลยยยยยยยยยยย
ฮา ฮา
สู้ๆ นะคะคุณนักเขียน แล้วมาบ่อยๆน๊า อิอิ
ปล. เราชอบประโยคนี้มาก “ไม่ๆๆๆๆๆๆ ห้องนี้เขตปลอดสัตว์เลี้ยง กูไม่สามารถเลี้ยงกระต่ายได้” เราแบบแอบยิ้มอ่า
-
ไม่น่าชนะ เพราะกระต่ายดูไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมเลยอ่ะ
-
เป็นกำลังใจให้ตุลย์กับปอนด์คับ
-
ถึงจะเริ่มรั่วแต่ก็รั่วๆแบบสนุกๆนะจ๊ะหนูนิ
ตุลย์ก็ดีเนอะ ดูแลปอนด์ดีเหมือนกันนี่
จะขำปอนด์ดีไหมที่อาจหาญจะขึ้นเวทีชกกับตุลย์เนี่ย อิ อิ
รออ่านตอนต่อไปจ้ะ
-
แพ้ตั้งแต่ยังไม่ชกแว้วๆๆๆๆๆขนมปังจ๋า :z1: :z1:......อิๆๆๆ
-
ฮาๆๆๆ เชียร์ฝั่งกระต่ายตุลอ่ะ
อย่าไปเอายาสระผมมาเป็นแฟนเลยปอนด์
กระต่ายยักษ์ขยันนะเออ 55
-
ฮุฮุ.. ยกที่หนึ่ง แก๊ง! :fire:...ใครจะเป็นฝ่ายได้แต้มในยกนี้ หรือจะโดนน็อคเอาเซลกันตั้งแต่ยกแรก :laugh:
-
หุๆ ยกแรกใครจะชนะกันนะๆๆๆ
-
คู่นี้ท่าทางจะดุเดือดกันไปอีกนานนะคะ :m27:
-
ชอบเชียร์มวยรองอ่ะ พระจันทร์ละกัน ปอนสู้ๆนะลูก สู้ไม่ได้ก็หยิกตัวเองบีบน้ำตาเลย ถ้ายังไม่ยอมอีกก็หยิกกล้วยไอ้กระต่ายเลยนะ
-
ยกต่อไปใครจะชนะไม่ต้องเดาให้เหนื่อยใจก็รู้ๆกันอยุ่เนอะ
-
รั่ววันละนิด จิตแจ่มใส อิอิ
-
น้องต่ายสู้ๆ :really2:
-
ตอนล่าสุดมันน่ารักมากนะ....น่ารักจนหลุดคอนเสปต์ไปนี๊ดดดดดดด แต่เอาเหอะ.....เพราะหลังจากนั้นคงมีจัดหนักใช่ป่ะ :z1:
-
ฮ่าๆๆๆ แอร้ยยยยยยยยยยทำไมรุสึกว่าปอนด์มันเกรียนอ่ะ
-
เปิดเวทีมวยกันเลยทีเดียว
ขอให้พระจันทร์แพ้แล้วกัน คิคิ
-
งานนี้มีแววพระจันทร์จะแพ้กระต่าย :laugh:
-
รอวันที่สองคนนี้จะหวานชื่นนนนนนน อิอิ
-
สงสัยตุลย์จะใช้งานมากไปหน่อย
พักผ่อนก็น้อย ปอนด์ถึงได้รั่วซะ
เรื่องศึกน่ะ
ปอนด์ก็คงจะแพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มชกแล้วล่ะมั้ง
-
เอิ่ม...ตอนนี้ตุลย์เป็นคนดีเหวยเหย!!!!!!!!=[]=
-
ตกลงพี่ตุลย์มันรักพี่ปอนด์รึยัง รู้แต่มันหวงมาก
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ตามมาอ่านแล้วจากเรื่องน้องฐา>W<
ชอบๆๆๆๆๆ ฮาอะ จบเหมือนดูมวยเลย
ใครจะชนะ
ขอเดาว่า น้องกระ่ต่ายชนะขาดลอย
(ถึงแม้ช่วงชก กระต่ายจะถูกสวนกลับไปบ้าง)
-
งะ ปังปอนด์ยึดอธิปไตยตุลย์เลยดีกว่า :z2:
-
ตุลย์นี่เอาใจใส่ดีจัง
แถมชอบก็บอกว่าชอบ ไม่มีปากหนักซะล่ะ
-
ปี่พาทย์บรรเลง เตรียมชก!
ยกนี้ท่าจะมันส์ จะชกกันนัวเนียอุตลุตกันบนเตียงใช่ไหมจีะ อิๆ
-
กระต่ายยย >_______________________________________________________<
-
เชียร์มุมแดง 5555 :haun4: :haun4: :haun4:
-
ตุลย์เริ่มหวงแล้ว
+1 นะคะ
-
วู้ๆๆๆ เข้ามาขอบคุณ คะแนนบวกที่สามร้อย ..... เลยเขียนอะไรเล่นๆ สั้นหน่อยอย่าว่ากันนะคะ
แม้ เรื่องนี้จะดำเนินด้วยตัวเอกทั้งสองคน แต่...ที่จริงแล้วนิชอบเล่าผ่านตัว “เคะ” มากกว่า (แม้ปอนด์มันจะเป็นเมะมาก่อน แต่ตอนนี้มันเป็นเคะฝึกหัดไปแล้ว55555 )
แต่เนื่องด้วย จากตอนที่แล้ว.... ไม่มีใครเชียร์พระจันทร์เลย!! (ได้ข่าวว่า มีหนึ่งคน กร๊ากกกก)
น้องพระจันทร์งอนหลบไปหลังเมฆแล้ว....
ยกเนื้อหาไปรวมที่ ตอนที่ 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.793)
ถามว่าตอนนี้ตุลย์รักปอนด์หรือยัง
นิตอบตามตรง ตุลย์ไม่ได้รักค่ะ แต่ตอนนี้ตุลย์หลงปอนด์ค่ะ ....(??)
ส่วนที่บอกว่า หวังว่าตุลย์จะไม่เจ้าชู้
ตอบว่า ตุลย์เจ้าชู้ค่ะ .... แต่
ไม่มาก.....
เท่าปอนด์!!! :a5:
-
เอาน่าจะยังไงก็
เพลาๆ มือหน่อย
แค่นี้เคะฝึกหัด
ก็หนีไปไหนไม่รอดแล้วล่ะ
หุๆๆ
-
กร๊ากกกก ถึงขนาดงงกับพฤติกรรมตัวเองเลยเหรอพ่อกระต่าย :m20:
-
อีกมุมหนึ่งของตุลย์ ในความสับสนยังมีความน่ารักแฝงอยู่
-
ตุลย์มึนได้อีกอ่านประโยคสุดท้ายแล้วฮาอ่ะตุลย์เจ้าชู้แต่ไม่เท่าปอนด์ชักเป็นห่วงตุลย์^^
-
plus PED &+301
TUL SO NICE
-
มา + เพิ่ม ตื่นเช้ามาเจออัพพอดีเลย :กอด1:
ตอนนี้มาสั้นๆ แต่ก็ได้รู้ว่าเฮียเค้าคิดอะไรอยู่
ปอนด์เค้าไม่ได้รังเกียจเฮียหรอกมั้ง แค่กัวเสียน้ำแห้งตายแค่นั้นแหละ :laugh:
-
5555
เหมือนหนุ่มน้อยเพิ่งหัดรัก
เลยคุณกระต่ายป่า.
-
ตอนนี้หลงต่อไปคงรัก :กอด1:
-
:กอด1:
-
กร๊ากกกกกกกกก ชอบประโยคสุดท้ายก่อนจาก
นายปอนด์คงต้องร้องเพลง ผมเจ้าชู้~
ส่วนพี่ตุลยก็...เมียพี่มีชู้~
กร๊ากกกกกกกกก ชอบอ่ะ ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ
ปล.รีบเผ่นก่อนนายตุลย์จะวิ่งมาถีบยอดหน้า 5555
-
ปอนด์แรงกว่าตุลย์
:L2:
-
ตุลย์ขี้บ่นแฮะ
สับสนตัวเองใช้ได้เลย
สนใจมากๆ จนพัฒนาเป็นรัก แสดงให้เห็นว่า จริงๆแล้วตุลย์บื้อกว่าที่คิด
กว่าจะรู้ตัว คงอีกหลายรอบ
เพราะยังเข้าใจว่าหลง ไม่ใช่ รัก
แต่หวงเกินรักไปแล้วล่ะ
-
และแล้วพี่ตุลย์ก็เริ่มเรียนรู้ที่จะเห็นใจคนอื่น
-
เชียร์ตุลย์จ๊า เพราะเค้าเลี้ยงกระต่าย
ตัวผู้ทั้งคู่ด้วย กลังภาวนาให้มันได้กันเองอยู่อิๆ จะได้เหมือน ตุลย์ปอร์น
-
:L1:
รักๆๆ
-
ชอบอ่านตอนที่ตุลย์เป็นคนเล่าเรื่องค่ะ
-
ตุลย์ เอ๊ะ ยังไง ไมมันอินโนเซ้นจัง แต่เรื่องหื่นนี่ เลยขั้นเซียนทีเดียว :haun4: แต่ยังไง ถึงจะสับสนตัวเองยังไง กดไว้ก่อนเดียวปอนด์ก็ยอมเอง :oo1: แม้จะสั้นแต่ก็ได้ใจนะ :pig4:
-
ตุลย์ไม่ต้องสับสนตัวเองหรอก
คนเรามันต้องมีการเปลี่ยนแปลงตัวเองไปตามสถานการณ์
-
เป็นมุมน่ารักของตุลย์เลยนะ :กอด1:
-
ตุลย์คือตาแก่ขี้บ่น :laugh:
-
ตุลย์ตับต๋น...... :z2:
-
มีแววเกลียมัวมาแต่ไกล....
-
ปอนด์เจ้าชู้กว่าหรอ
เดี๋ยวก็กระต่ายก็คึก(เพราะแรงหึง)หรอก
อุหุๆๆ
ก็นะคนเปนเมะมาก่อน ก็ต้องติดนิัสัยเดิมบ้าง -..-
-
นิจ๋า ถ้าตอนนี้กำลังตุลย์หลงปอนด์ แล้วปอนด์หล่ะ คิดยังไงกับตุลย์ ??
-
มาอ่านมุมพี่ตุลย์ พึ่งรุว่าพี่ตุลญืก้อรั่วเหมือนกาน :m20:
:กอด1:น้องปอนด์น่าาาาาา อย่างอนๆ เราเอาใจช่วยให้ร๊ากกานๆ
-
ตุลย์น่ารักอ่ะ
มีโหมดห่วงใยกับเค้าเป็นด้วย
-
กระต่ายก็มึนงงได้...อาการที่มันไม่เคยเป็นแล้วเพิ่งมาเป็นครั้งแรก ใครจะรู้ว่าเป็นอะไรจริงมั้ย? ^^
-
อยากเห็นใจนะตุลย์ แต่............ สมน้ำหน้าอ่ะ 5555+ :laugh:
-
:m20:
สับสนหรือพ่อคุณ
-
เหอะๆ ตุลย์บ่นเป็นคนแก่เลย :laugh:
-
ทำๆ ไปเหอะตุลย์จะได้ชิน :laugh:
ส่วนปอนด์เจ้าชู้มากๆ ระวังจะโดนกระต่ายรีดน้ำจนฟ้าเหลืองอีกนร๊า
-
อ่านตอนนี้กระต่ายแอบน่ารักนะ หวังว่าจะรักกันไวๆ
แต่พออ่านๆไปถึงข้างล่าง อ๊าก ปอนด์เจ้าชู้กว่า สงสัยว่าคงมีเหตุการณ์ให้ฟ้าเหลืองกวาเดิมนะเนี่ย :sad11:
-
ตุลย์ น่ารักดีออก
ถึงจะร้าย เอาแต่ใจ
แต่โคตร แมนเลยอ่ะ
ฮิ้ววว
อยากโดนบังคับบ้างจัง 555
-
หลงเอามาก...จนปอนด์ฟ้าเหลือง :laugh:
-
ก่อนที่จะตายคาเตียง กลัวจะต้องเตียงหักซะก่อน :laugh:
-
อ่านเกือบจบพึ่งจำปอนด์ (ตอนอ่านเรื่อง ฐา) ได้ - -...
-
นังตุลย์ขี้บ่น :beat:
เค้าให้กัดเค้าให้กด ขนาดนี้แล้วยังจะเรื่องมากนะยะ :z1:
:pig4: :pig4:
-
ไม่มีใครเข้าข้างพระจันทร์เลย พระจันทร์งอน
เดี๋ยวคืนนี้กระต่ายมาต่อให้นะ
ใคร คิดถึงตุลย์มายกมือ ด่วน หุหุ
-
คิดถึงตุลย์ แล้วก็คิดถึงปอนด์เหมือนกัน ^^
-
รีบมายกมือสนันสนุนเจ้ากระต่ายเปลี่ยวเอ้ยป่าจอมหื่นด้วยคนแต่ก็ยังรักพระจันทร์ด้วยน๊า
-
มายกมือจ๊า คิดถึงกระต่าย
-
กระต่ายวัยหมดประจำเดือนแน่เลยอ่ะ บ่นจริงๆ 5555555555+ รอด้วยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ว๊ากกก
บ่นเหมือนหมีกินผึ้งเลยนะ ตุลย์
-
ถึงจะบ่นๆๆ จนเรื่องไม่ไปถึงไหนซ้ากที
ก็จะรออ่านต่อครับ
-
:-[ :-[
-
มารอกระต่ายบ่น >.<
-
รอจ๊า ,,
-
รอ ร๊อ รออออ
-
กระต่ายเสียการทรงตัว :laugh:
สู้สู้พระจันทร์ เรากำลังได้เปรียบ!!
-
เรารอกระต่ายได้เสมอ แต่กระต่ายสงสารพระจันทร์บ้างก็ดีนะ เดี่ยวฟ้าเหลืองบ่อย มันไม่ดีต่อสุขภาพด้านหลังนะ
:laugh: :laugh:
-
เค้าไงเชียร์กระต่ายอ่ะ ชูมือแย๊วๆ ม้ามืด ปอนด์มาอ้อนเค้าดีกว่า เค้าใจดีนะ
-
อ่านแล้วแอบไม่รู้จะสงสารใครดี....เอิ่ม=w=
-
:bye2:เค้าก็เชียรกระต่ายเหมือนกัน
-
รอได้เสมอจ้า
-
อันนี้เอาเนื้อหาของหน้ายี่สิบห้ามาใส่ด้วยนะคะ ถ้าใครอ่านแล้ว เลื่อนลงไปข้างล่างได้เลย มีต่ออีก
ตอนที่9....ขนมโฮลวีต +ดวงเดียวก็พอ+...
“ป้าครับ ผัดไทยหนึ่งหอยทอดหนึ่ง พิเศษนะครับ” ผมตะโกนบอกแม่ค้าร้านผัดไทยหอยทอดก่อนจะเดินไปนั่งรอยังที่นั่งที่ว่าง
ยังไม่เข้าใจว่าวันนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่... ดูมันวุ่นวายเหลือเกิน...
ความจริง วันนี้มีควิสย่อยวิชาXX ด้วยครับ....ไม่งั้นผมคงไม่แหกขี้หูขี้ตาตื่นขึ้นมาแต่เช้าเพื่อจะพามันไปส่งหรอก อยากนอนกกมัน เอ๊ย... นอนพักผ่อนเพื่อชดเชยพลังงานที่สูญเสียไปเมื่อคืนจนถึงเย็นเลยอยู่เหมือนกัน แต่เรื่องเรียนก็สำคัญครับ ก็เลยต้องไป แต่พอเจอคนเป็นลมแล้วก็จบเลยครับ ต้องเปลี่ยนแผนโทรไปลาป่วย ยืนยันกับอาจารย์ว่าจะเอาใบรับรองแพทย์ไปให้แทน
ตอนเข้าไปหาหมอในโรงพยาบาลก็แอบแค้นนะครับ...
ไอ้ตี๋ มึงแมนมาก!! ได้ข่าวว่าตั้งแต่รู้จักกันมา มึงเป็นลมต่อหน้าต่อตากูมาสองรอบแล้วเหอะ!!
สังขารของมึงหรือก็ทรุดโทรมปานนี้ ยังจะห่วงหน้าตา ไม่กล้าไปหาหมอ ร้อนถึงคนที่ไม่ชอบเข้าโรงพยาบาลอย่างกูต้องเข้าไปแทนอีก น่าโมโหชะมัด...
แต่สิ่งที่โมโหกว่านั้นคือ ปกติผมไม่เคยสนใจชาวบ้านอยู่แล้ว ผมแยกไม่ออกหรอกว่าหน้าขาวกับหน้าซีดต่างกันยังไง ถ้ามันไม่ไหวทำไมมันไม่บอกดีๆ จะฝืนตัวเองไปทำไมนักหนา ใช้ให้ทำกับข้าวก็ไป ถ้ามันเป็นลม ในครัวหัวคะมำลงกระทะทอดไข่ ผมจะทำยังไงวะเนี่ย ไอ้อาการฟ้าหลงฟ้าเหลืองนี่อีก ผมไม่เห็นจะรู้จัก พอโดนซักจากหมอผมก็งง แต่ก็ต้องเออออไปตามนั้น... ท้ายที่สุดต้องแอบกระซิบหมอว่าในใบรับรองแพทย์ช่วยเขียนเป็นอย่างอื่นที เพราะจะเอาไปยื่นอาจารย์ หมอก็รับคำยิ้มๆ (หมั่นไส้หมอว่ะ)
เฮ้อ....
อยากจะทำตัวเอาแต่ใจให้ได้เหมือนเดิม เหมือนที่เป็นมาตลอดชีวิต รวมทั้งเมื่อคืนจนถึงตอนเช้าที่บังคับให้มันลุกขึ้นมาหาของกินให้ แต่ก็อดรู้สึกผิดเล็กๆ ไม่ได้ที่เป็นต้นเหตุให้มันป่วยไข้ได้ถึงขนาดนี้ เลยจะทำดีชดเชยซะหน่อย...แต่มันก็ดื้อได้ตลอดเลยสิน่า พอมีคนโทรมา ก็ดึงดันจะโทรกลับ ทั้งๆ ที่ตอนแรกตั้งใจจะนอนอยู่แล้ว ทั้งที่เหมือนจะน่ารักขี้อ้อน (ตอนขอร้องว่าจะไม่ไปหาหมอ) กลับมาดื้อด้านได้เหมือนตอนยังสบายดีอยู่ ทำให้ผมอดสงสัยไม่ได้
ไอ้ยาสระผมนี่มันใคร สำคัญยังไงวะ?
นึกฉุนขึ้นมาที่โดนตะคอกขึ้นเสียงใส่จนต้องขู่ว่าจะกดมันอีก (ถึงมันดื้อต่อก็คงไม่กล้าทำอยู่ดี กลัวมันตายคาเตียง!)
แต่ทั้งๆ ที่มันเคยดื้อเสมอ เหมือนไม่เกรงกลัวสิ่งใด
แต่ตั้งแต่เช้ามามันแสดงออกชัดเจนเลยว่ากลัว.... กลัวผมจะทำอะไรมันอีก....
แค่ขู่ว่าจะกดมัน มันก็กลัวจนหงอแล้ว หรือไม่ได้เรียกว่ากลัวก็ได้ มันคือความขยะแขยง...
หรือง่ายๆ เลย กูโดนเกลียดแล้วใช่ไหมวะ!!
แค่คิดแค่นั้นก็หงุดหงิดเหลือประมาณ ....
ทำไมวะ! ปกติกูเป็นคนไม่สนใจคนอื่น...ไม่เคยแคร์เลยว่าใครจะเป็นยังไง
แล้วมึงมันเป็นใครวะ ทำไมมึงถึงทำให้กูเป็นไปได้ขนาดนี้ กูประหลาดใจนัก
ทำไมคนที่ชอบให้คนอื่นดูแลปรนนิบัติ พัดวี ต้องมาทำอะไรแบบนั้นซะเองด้วย จำพวกป้อนข้าวป้อนยา หาซื้อของกิน...
บอกทีสิว่านี่ใช่กูจริงไหม
ผู้ชายแสนดีแบบนี้ไม่ใช่ไอ้ตุลย์แล้ว......
.........................................
เพิ่มตรงนี้ค่ะ อ่านต่อกันเลย
ผมกลับไปที่ห้องของไอ้นักร้องหน้าจืดที่ตอนนี้มันหน้าซีดเพิ่มเติม ความโทรมของมันไม่ได้ทำให้เสน่ห์ในตัวลดน้อยลงไปเลย กลับเรียกคะแนนสงสารซะด้วยซ้ำไป ไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองจะเป็นคนใจดีกับเขาได้ แต่ก็เป็นไปแล้ว...
อาถรรพ์แห่งพระจันทร์มีจริง .... ไม่เชื่ออย่าลบหลู่
เพียงแต่ที่แปลกคือแทนที่มันจะเปลี่ยนมนุษย์ให้เป็นมนุษย์หมาป่าได้ พระจันทร์ดวงนี้กลับมีอำนาจเปลี่ยนกระต่ายเอาแต่ใจให้เป็นลูกแมวขี้เล่นได้ไม่ยาก
ผมเจ้ากี้เจ้าการให้มันกินยาและเอาผัดไทยใส่จานให้มันถึงเตียงนอน
ด้วยความที่ไม่เคยต้องดูแลใครแบบนี้มาก่อนทำให้การดูแลกระเดียดไปทางบังคับข่มขู่มากกว่าอ่อนโยน ยิ่งเมื่อมันดื้อด้านไม่ยอมกินของที่ตั้งใจซื้อมาประเคนด้วยแล้ว ยิ่งทำให้โมโหเข้าไปใหญ่ มันจะรู้บ้างไหมว่าโชคดีแค่ไหนที่ผมยอมอ่อนข้อให้มันแบบนี้
“บอกว่าไม่ก็ไม่สิวะ ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง?” บอกก็แล้ว ป้อนก็แล้วก็ยังไม่ยอมกิน ซ้ำยังตะคอกกลับมาอีกทำให้สติขาดผึง วางจานผัดไทยกระแทกโต๊ะข้างๆ เตียงดังปึ้ง!
“ทำไม!...แค่กินกุ้งเนี่ยมันยากนักหรือไง หรือต้องให้กูเคี้ยวให้” ผมตะคอกกลับไปบ้าง เวลาที่ทำดีกับคนอื่นแล้วไม่ได้รับความซาบซึ้งใจแต่ตอบแทนกลับมาเป็นความก้าวร้าว ไม่สนใจ มันทำให้หงุดหงิดนะ
โดยเฉพาะกับคนคนนี้ผมยิ่งหงุดหงิด ผมไม่เคยใส่ใจใครมากเท่านี้เลยแท้ๆ อยากจะทำตัวให้อ่อนโยนบ้างแต่มันไม่ใช่นิสัย ทำแค่นี้ก็ดีเท่าไรแล้ว แล้วนี่อะไร .... สิ่งตอบแทนความห่วงใยคือความดื้อด้าน และการผลักไสตลอดเวลาอย่างนั้นหรือ?
ผมผ่อนลมหายใจอย่างโมโห กำลังคิดหาวิธีจัดการขั้นเด็ดขาดให้รู้สำนึก แต่ครั้นพอมองกลับไปเห็นแววตาที่มองมาเหมือนคนน้อยใจใกล้จะเป่าปี่ก็เป็นอันนิ่ง คลายความขุ่นเคืองในใจลงไปได้ห้าสิบเปอร์เซ็นต์
“เฮ้ย มึงอย่าขี้แย... กูไม่ได้ขู่ฆ่า แค่อยากรู้ว่าทำไมไม่กิน” ทำเสียงอ่อนลงทันที
“ก...กูแพ้กุ้ง” เจอคำตอบนี้เข้าไปถึงกับไปไม่เป็นเลยทีเดียว
“หา!! ฮ่าๆ....” ผมทำเสียงตกใจตามมาด้วยเสียงหัวเราะเยาะ
โธ่นึกว่าอะไร หลงกลุ้มใจตั้งนานคิดว่ามันอดข้าวประท้วงผมซะอีก รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมากะทันหัน แล้วตัดสินใจยกหอยทอดให้มันไปกินแทน ที่ตัวผมเองก็ไม่ชอบกินผัดไทยหรอกครับ ไม่ชอบกินของเป็นเส้นๆ ที่จริงไม่ถึงกับกินไม่ได้ แต่ถ้าเลือกได้ก็จะหลีกเลี่ยง แต่ถ้าสงสัยว่าทำไมผมถึงซื้อผัดไทยมา ก็เพราะว่าผมสืบทราบว่า ไอ้จืดมันชอบกินสปาเกตตี้ แต่ตอนนี้มันหาซื้อไม่ได้ เลยซื้ออะไรที่มันคล้ายๆ กันมาแทน (แต่มันซวยจริงๆ นะครับ แพ้อะไรไม่แพ้ดันแพ้กุ้ง ของอร่อยซะด้วย)
นั่งกินกันไปเงียบๆ จะว่าไป ผัดไทยเจ้านี้ก็อร่อยดีนี่หว่า ไม่เคยชิมก็เลยไม่รู้ว่าอร่อย สงสัยจะเหมือนไอ้หน้าจืดที่อยู่บนเตียงนี่ล่ะ แค่มองไกลๆ ตอนมันร้องเพลงคิดว่ามันเท่ห์ดี แต่พอใกล้ชิดก็เพิ่งเห็นมุมน่ารักบ้างเหมือนกัน
ผมหยิบจานสองใบไปล้างในห้องน้ำ ว่าจะปล่อยให้มันล้างเองก็ไม่รู้ว่ามันจะหายดีเมื่อไร ใจดีเพิ่มอีกสักเรื่องคงไม่ตายไหนๆ ก็หลวมตัวมาขนาดนี้แล้ว...
ระหว่างนั้นเองก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย นึกถึงทุกคำพูดของมันที่แสดงออกว่ามันเบื่อหน่ายและรำคาญผมเต็มทนและอยากให้ผมไปให้พ้นๆ แต่ผมกลับยังดื้อด้านไม่ไปไหน...
ไม่รู้สิ....ก็ทั้งๆ ที่เคยชิมขนมหวานมาหลายยี่ห้อ ก็มีแต่ขนมหวานที่ผสมแต่สารปนเปื้อน และสีผสมอาหาร จะกินเค้กก็แต่งหน้าซะหรูหรา แต่หาประโยชน์ใดก็ไม่ได้นอกเสียจากคอเลสเตอร์รอล และรสชาติหวานเลี่ยนเกินพอดี น่าเบื่อ....
หลายคนที่ผ่านมา..... สวยแต่รูปจูบไม่หอม....
มาวันนี้ก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่าแม้ขนมปังโฮลวีตที่มันไม่ได้รับการแต่งแต้มให้สวยงามอย่างขนมหวานชนิดอื่น รสชาติไม่หวานเจี๊ยบสะใจ แต่มันก็ให้ความนุ่มนวล กลมกล่อมและท่าทางจะเต็มเปี่ยมไปด้วยสารอาหาร ยิ่งขนมปังยี่ห้อ “พระจันทร์” ด้วยแล้ว ชักติดใจจนเลิกกินไม่ได้แล้ว....
เชี่ยเอ๊ย...... กูจินตนาการไกลไปไหนวะ
สงสัยกูจะประมาทเกินไปปล่อยให้พระจันทร์เข้ามามีอิทธิพลจนเกินเยียวยา
ให้ตายเถอะ นี่ตอนนี้.....กูหลงใหลมันจนถอนตัวไม่ขึ้นซะแล้วเหรอเนี่ย!!!!
ผมล้างจานจนเสร็จแล้วแต่ยังคิดอะไรฟุ้งซ่านมากไปจนไม่กล้าเดินออกมาจากห้องน้ำ จวบจนได้ยินเสียงโทรศัพท์ของไอ้หน้าจืดนั่นแหละครับถึงได้สติสมประดี....รีบเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วคว้าโทรศัพท์ของมันขึ้นดูก่อนที่มันจะกระดื๊บๆ มาหยิบได้ทัน
“เปิดเครื่องตั้งแต่เมื่อไรวะ” ถามเสียงเข้มกลับไป นี่ระหว่างที่ผมไม่อยู่มันเปิดเครื่องแล้ว และคงต้องโทรกลับไปหาไอ้ยาสระผมนั่นแล้วแหงแซะ พลาดเลยกู ลืมเอาไปด้วย
“ใครโทรมา?” มันไม่ตอบครับแต่ถามกลับมาแทน ผมมองหน้าจอโทรศัพท์ !TONG! แล้วขมวดคิ้ว อ่านว่าอะไรวะเนี่ย โตง ตอง หรือว่า....ต้อง
“ใบกล้วย” เอาเป็นว่าสมมุติว่าอ่านว่าตอง... ใบตองอะไรแบบนี้อ่ะนะ...
“หือ...” มันขมวดคิ้ว ทำหน้างง ไม่รับมุก
“เออ ไม่เล่นก็ได้ ตองโทรมา”
“ฟาย... อย่ามา!! กูไม่มีเพื่อนชื่อตอง สัด!” เคยคิดไหมว่า มันปากจัด ด่าเก่ง ถ้าได้ยินผู้หญิงพูดคงแปลกๆ แต่เพราะมันเป็นผู้ชายเลยเฉยๆ ผู้ชายก็แบบนี้แหละหยาบคายเป็นนิสัย
เพิ่งบอกไม่ให้ด่าว่าเชี่ย แม่งก็ด่ากูว่าฟาย เหอะ มึงอย่าหายดีนะ มึงจะได้รับบทเรียนอันสูงส่งแน่ๆ ว่าอะไรที่ด่ามาทั้งหมดนั่นมันก็เป็นผัวมึงนั่นแหละ (โหดไปไหมเนี่ย?)
“จริง! ไม่เชื่อมึงดู” ผมตัดสายที่ใครคนนั้นโทรมาทันทีแล้วกดให้มันดูชื่อสายที่ไม่ได้รับ มันมองหน้าจอแล้วหลุดขำ
“ฟาย...โง่แล้วเสือกอวดฉลาด... !TONG! มันอ่านว่าตองซะที่ไหนล่ะ” มันว่าพร้อมหัวเราะสะใจซึ่งไม่สะเทือนใจผมเท่าไรเพราะไม่ได้ใส่ใจเรื่องพวกนี้อยู่แล้วจะชื่ออะไรก็ช่างเถอะ ไม่ใช่ญาติโกโหติกาสักหน่อย มันถือโทรศัพท์ไว้เฉยๆ ไม่มีท่าทีจะกดอะไรจนผมต้องถาม
“ไม่โทรกลับแล้วเหรอ” ถ้าโทรผมก็จะแย่งโทรศัพท์คืนไปไม่ให้โทรและเมมโมรี่เจ้าใบตองนั่นเป็นบุคคลอันตรายทันที
“เสือก!! ” หากแต่เมื่ออีกฝ่ายตอบเช่นนั้น แล้ววางโทรศัพท์ไว้ข้างตัว ผมก็ประมวลผลได้ว่าอาจจะเป็นเพื่อนหรือบุคคลที่ไม่สำคัญมากพอที่จะต้องโทรกลับ ดังนั้นเมื่อโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง ผมจึงไม่ได้ขัดขวาง ได้แต่ยืนจับใจความบทสนทนาอยู่เงียบๆ
“เออว่าไงโต้ง...” อ้าว ไก่หรอกหรือเนี่ยเดาผิดแฮะ
“.......เรื่องของกู ไม่ต้องเจือก” นอกจากผมนี่มันยังกวนตีนใส่ชาวบ้านเขาไปทั่วเลยเหรอวะ ตัดกับภาพเท่ห์ๆ สุภาพเรียบร้อยตอนอยู่บนเวทีร้องเพลงฉิบหาย แม่งสร้างภาพ หลอกลวงประชาชนว่ะ
“..............................อ๋อ กูหากุญแจไม่เจอ ช่างแม่ง เก่าขนาดนั้นคงไม่มีใครลักขโมยไปหรอก....................ขอบใจนะ ห่วงกูโคตร เสียใจด้วยนะที่ยังไม่ตาย................................ หา!!...ไม่ได้ ...ไม่ต้องมา กู ..... กินข้าว กินยา แล้วก็ง่วงมากจะนอนแล้วไม่ต้องมารบกวน แค่นั้นนะ” รีบตัดบทเชียวนะมึง กลัวใครเขาจะมาเจอสภาพหมดเรี่ยวแรงหยอดน้ำข้ามต้มแบบนี้หรือไง เหอะ!!
“หึหึ” หัวเราะในลำคอทันที “กลัวอ่ะดิว่าถ้ามาแล้วจะเจอกู” มันทำหน้าบูดใส่ผมเห็นแล้วน่าหมั่นเขี้ยวชะมัดยาด
“โต้ง.... งั้นก็ไก่อ่ะดิ ไม่ใช่ใบกล้วยจริงๆ ด้วย คบเพื่อนแต่ละคนนะ มีทั้งไก่มีทั้งยาสระผม”
ผมบ่นไปแล้วมันก็ย้อนกลับมาเรื่องชื่อไอ้เดฟ ตายห่า เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าชื่อเพื่อนผมก็เป็นสิ่งของเหมือนกันนี่หว่า เมื่อผมบอกว่าจะให้ไอ้เดฟไปเปลี่ยนชื่อแล้วอีกฝ่ายไม่ตอบกลับมาผมจึงหยิบโทรศัพท์ของมันไปสำรวจตรวจตราในสิ่งที่สงสัย แล้วก็จริงดังคาด มันโทรกลับไปหาเจ้ายาสระผมนั่นแล้วจริงๆ ผมพูดในสิ่งที่ตัวเองวิเคราะห์ก่อนจะถามกลับไปตรงๆ
“ไอ้เคลียร์เนี่ย ใคร?” ผมไม่รู้ว่าใจจริงต้องการให้มันพูดความจริงหรือโกหก แต่หากมันจะตอบเฉไฉไปอย่างอื่นว่าเป็นแค่เพื่อน หรือคนรู้จักทั่วไปก็คงทำให้สบายใจมากกว่าสิ่งที่มันตอบมา
“ที่รักกูเองอ่ะ ทั้งน่ารัก ทั้งแสนดี” เจอประโยคนี้เข้าไปก็ถึงกับอึ้ง... แม้ว่าผมจะไม่ได้ตามสืบชีวิตส่วนตัวของมันละเอียดมากนัก แต่เท่าที่รู้มามันยังไม่มีแฟนเป็นตัวตนไม่ใช่เหรอ มันเป็นคนเจ้าชู้... แต่ส่วนมากคู่นอนของมันมักจะเป็นบรรดาแฟนเพลง ซึ่งยังไม่พบว่า มันจะจริงจังกับใครเลย
เท่าที่ผมรู้มันโสดไม่ใช่เหรอ?
หรือสิ่งที่ผมรู้มามันผิด หรือยังไม่หมด?
หรือมันแค่โกหกเพราะต้องการให้ผมปล่อยมันไปสักที
จะอย่างไรก็ช่าง... ใบหน้าท้าทาย รอยยิ้มเยาะเย้ยตอนกล่าวชมชายอื่นต่อหน้า ให้ผมไม่สามารถสะกดกลั้นอารมณ์เคืองขุ่นและความหวงแหนสิ่งที่เป็นของตัวเองได้ จึงได้ข่มขู่กลับไป
“เหรอ....กูจะบอกอะไรมึงให้นะไอ้ดื้อ.... ว่ากูไม่ชอบใช้ของร่วมกับคนอื่น ถ้ามึงคิดว่ากูจะปล่อยมึงไปง่ายๆ รู้ไว้ว่ามึงกำลังฝัน จะยาสระผม หรือไก่อะไรนั่นก็ตาม หรือจะมีอีกกี่คนกูไม่สน กูรู้แค่ว่ากูจะไม่ยอมยกมึงให้ใครทั้งนั้น” บอกไปด้วยสีหน้าและน้ำเสียงเคร่งเครียดจริงจัง
อีกฝ่ายทำหน้าหวาดๆ แอบกลืนน้ำลายน้อยๆ
มันนิ่งไปครู่หนึ่งเหมือนสมองกำลังทำงานหนัก ทั้งๆ ที่ก็ยังกริ่งเกรงผมอยู่แท้ๆ แต่ก็ยังนักเลงไม่เลิก มันยังไม่วายอวดดีเถียงมา
“รู้ไหมว่าพูดอะไรออกมา กูไปเป็นของๆ มึงตั้งแต่เมื่อไร กูเป็นคนนะไม่ใช่สิ่งของ กูมีชีวิตจิตใจ มีสิทธิ์เลือก และกูก็ต้องเลือกแต่สิ่งที่ดีๆให้กับตัวเอง และมึงรู้ไว้เถอะ ว่ากูไม่ได้เลือกมึง” ปากคอเราะร้าย....
“คนอย่างกูก็ไม่ต้องการให้ใครมาเลือก เพราะกูต่างหากที่จะเป็นฝ่ายเลือก และตอนนี้ กูจะบอกมึงเอาไว้อย่างนึงว่า กูเลือกมึงแล้ว.... กูไม่อนุญาตให้คนที่กูเลือก ไปเลือกอย่างอื่นที่ไม่ใช่กู ถ้ามึงจะลองดีก็เอา”
เหมือนจะขู่ แต่ถ้าใครที่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของผมจะรู้ว่าไม่ได้ขู่เลย...
คนอย่างไอ้ตุลย์..... พูดจริง ทำจริงเสมอ .....
อยากได้อะไรก็ต้องเอาให้ได้
“มึงจะทำอะไรกู”
“เดี๋ยวก็รู้....”
“ไอ้บ้า มึงคิดว่าตัวมึงเป็นศูนย์แห่งจักรวาลหรือไง ถึงจะต้องมีแต่คนตามใจ เชื่อฟังไปหมดทุกอย่าง” ยังครับ ยัง...มันยังเถียงคำไม่ตกฟากกลับมา
ผมที่ยืนอยู่ข้างเตียงค่อยๆทรุดกายลงนั่งบนเตียง จ้องมองใบหน้าของมัน
“ไม่จำเป็นหรอก กูไม่ได้อยากเป็นของแบบนั้น กูไม่ต้องการเป็นพระอาทิตย์หรืออะไร ไม่ต้องการดาวบริวารมากมายมารายล้อม ถ้ามึงจะเป็นดวงจันทร์ กูขอเป็นแค่ดาวเคราะห์เล็กๆ เท่านั้นก็ได้ถ้าหากมันจะสามารถผูกพันกับดวงจันทร์แค่ดวงเดียว เป็นแค่โลกที่หมุนไปพร้อมๆ กัน แต่กูก็เอาแต่ใจมากพอที่จะไม่ยอมแบ่งปันดวงจันทร์ให้ดาวดวงไหนอีก ”
เงียบ..... ไอ้จืดมันตาโตกับอุปมาอุปมัยของผม อ้าปากค้างเหมือนจะเหวอเล็กน้อย ดูน่าขบขัน
ผมที่นั่งห้อยขาที่ข้างเตียงค่อยๆ เท้าแขนขยับเข้าไปหามัน ที่ครึ่งนั่งครึ่งนอนอยู่บนเตียง มองสบดวงตาตี่ๆ ที่กระพริบปริบๆ เมื่อผมเอนกายเข้าไปใกล้มากยิ่งขึ้น
แวบหนึ่งไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า ใบหน้าซีดเซียวเหมือนจะเรื่อแดงขึ้นนิดหนึ่งก่อนที่อีกฝ่ายจะเบนหน้าไปทางอื่นเพื่อหลบสายตา แล้วกลับกวนตีนกลับมา
“เน่าฉิบหาย ฟังแล้วขนลุกเชี่ยๆ” เน่าเหรอ? ที่จริงแล้วผมไม่ได้ตั้งใจให้เป็นคำพูดซึ้งๆ หรือหวานจ๋อยอะไรเลยนะ ผมทำแบบนั้นไม่เป็น เพียงแต่คิดอะไรก็พูดไปตามที่คิดเท่านั้นเอง มันจะเข้าใจอย่างไรผมไม่อาจจะทราบได้ “บอกตามตรง กูไม่ภูมิใจที่ได้เป็นดวงจันทร์ของมึงเลยว่ะ”
“ไม่ภูมิใจก็ช่างมึงสิ แต่เมื่อกูให้มึงเป็นดวงจันทร์ของกู กูก็จะไม่ยกมึงให้ใครทั้งนั้น” เผด็จการมากไปไหมเนี่ย แต่ก็คิดแบบนั้นจริงๆ นี่นา
“มึงมันเห็นแก่ตัว บางทีบนดวงจันทร์หนึ่งดวงอาจจะมีกระต่ายนับร้อยก็ได้ กูจะเลือกกระต่ายตัวอื่นบ้างมันผิดตรงไหนวะ” เอ๊ะ!! มึงนี่มันดื้อจริง จะเถียงหาอะไรนักหนาวะ ชักจะรำคาญแล้วนะ
“ไม่ผิด..... แต่กูไม่ยอม!! รู้แค่นั้นก็พอแล้ว ” ผมตอบกลับไปด้วยเสียงดุๆ ใบหน้าแสดงความไม่พอใจเด่นชัด
พระจันทร์ดวงนี้นี่ยังไงวะ ดื้อด้านชะมัดยาด มึงจะร่ำร้องหากระต่ายตัวอื่นทำไม?
กระต่ายอย่างกูยังไม่เคยร่ำหาพระจันทร์ดวงอื่นเลย
พระจันทร์สำหรับกูน่ะ.......
มีดวงเดียว.... ก็เพียงพอแล้ว!!!
........................................................
แต่งตอนนี้แล้ว.....เค้ารู้สึกรักตุลย์แหละ มันพูดอะไรหวานๆไม่เป็นนะ
แต่สิ่งที่พูดออกมาแต่ละอย่างอ่ะ กินใจพี่ o13
ขอบคุณ ทุกบวก ทุกเป็ด ทุกเม้นท์ :pig4:
ขอกำลังใจจากคอมเม้นนะจ๊ะ เม้นท์กันเยอะๆ พระจันทร์จะได้หายงอนเร็วๆ จ๊วบๆๆ :L2: :กอด1:
นิจ๋า ถ้าตอนนี้กำลังตุลย์หลงปอนด์ แล้วปอนด์หล่ะ คิดยังไงกับตุลย์ ??
ขอบคุณสำหรับคำถามนะคะ
ตอบว่า ความจริงแล้วปอนด์ชื่นชมตุลย์มาตลอด ตามมาด้วยอิจฉา แต่เมื่อได้ใกล้ชิดกันก็รู้สึก โกรธ หมั่นไส้ เจ็บแค้น และรำคาญ แต่ด้วยความสัมพันธ์ในแบบที่ไม่เคยมีกับคนอื่นทำให้บางครั้งก็เคารพเกรงขาม และกลัว
ตอนนี้ยังไม่รักนะคะ แต่ความรู้สึกต่างๆ กำลังค่อยๆ ก่อตัวขึ้นเริ่มจากความผูกพันค่ะ
คืออยู่ในช่วงดูใจและศึกษากันและกันค่ะ ฮาๆ คำตอบสวยหรูมากๆ
-
พระจันทร์จ๋าเราว่าแค่กระต่ายตุลย์ดวงเดียวพระจันทร์ก็จะแย่แล้วนา
-
รักจริง 55+ออกแนวสับสนตัวเองจริ
ๆ
-
อ่ะน๊า~ จะโหดหรือจะหวานเลือกสักอย่างได้ไม่ตุลย์ คนอ่านตามไม่ทัน จะหลุดวงโคจรแล้ว o22
ส่วนโฮลวีต สุดยอดมุกค่ะ คิดได้นะคุณนิ
-
กรี๊ดดดดดเลิศมากกระต่ายตุลย์555 :pig4:
-
ปอนด์คงประมาณเป็นขนมไหว้พระจันทร์อ่ะนะ
ตุลย์อยู่ใกล้ ต้องเดาว่าจะเป็นไส้ทุเรียน หรือเม็ดบัวดี ชอบอย่างไหนจัดไป
-
ตุลย์หวานแบบห่ามๆดี ขอให้ปอนด์ใจอ่อนไวไว
-
:m20:เค้าก็รักตุลย์เหมือนกันนะ
-
ตุลย์หวานเป็นด้วยเหรอเนี่ย +1
-
:เฮ้อ:กระต่ายโครตรเอาแต่ใจง่ะ
-
:impress3:
รักกันไวไวนะ
-
กระต่ายบ้า ทำคนอ่านเขิน>///<
พระจันทร์เค้าก็กลัวโดนทิ้งน่ะสิ!!!
-
ตอนนี้แลดูเป็นกระต่ายที่น่ารักมาก
5555555555
+1 ให้ความน่ารักของกระต่ายค่ะ
-
ตุลย์เป็นแฟนคลับที่เอาแต่ใจมากกกกกกกกกกก 555+
-
อย่าอัพเร็วดิ ตามอ่านไม่ทันอ่ะ :serius2:
-
ดูดิ ขนาดกระต่ายยังรักเดียวใจเดียว
แต่ทำไมพระจันทร์หลายใจจัง!!
เวลามองท้องฟ้าก็เห็นกระต่ายในดวงจัทร์แค่1ตัวเองนาาาา
ปอนด์อะ ชักเริ่มไม่ชอบแล้วนะ
=.,=
-
อย่าอัพเร็วดิ ตามอ่านไม่ทันอ่ะ :serius2:
ถ้าเป็นเรื่องน้องฐาก็ว่าไปอย่าง ช่อคงตามไม่ค่อยทันเพราะไปหลายตอน แต่เรื่องนี้แค่สองตอนเองนะ แป๊บเดียวก็อ่านหมดแล้ว
ว่าแต่ พูดแบบนี้ไม่กลัว โดนคนอ่านคนอื่นว่าเอารึ อิอิ
คิดถึงจังเล้ย ไม่เจอ นาน โดดดูดปากทีดิ๊
-
กระต่ายเอาแต่ใจมาก!
แต่เราชอบ :laugh: :laugh:
-
ปากหนอปาก
เอานะ ปากหนักก็แสดงออกด้วยอย่างอื่น พระจันทร์เค้าจะได้เข้าใจว่ากระต่ายรักเดียวใจเดียว
-
ตุลย์แบบสับสนๆนี่น่ารักจังเนอะ...
เหอะๆๆๆ
-
ตุลย์แกเริ่มเน่าจริงๆ ปอนด์แกก็ยอมมันมั้งเหอะ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยจะคิดว่าบทนี้ซึ้งได้หรือป่าวคะ หรือว่าแค่คำขู่ อิอิ
-
เหมือนคู่รักคู่แค้น แต่ก็กำลังพัฒนาไปในทางที่ดีเนาะ :a1:
-
กลุ้มแทนปอนด์ ก็ชายตุลย์ทั้งหื่น ทั้งหวง เผด็จการสุด ๆ คงไม่ให้คลาดสายตาแน่
-
ตุลย์ แมร่ง ได้ใจว่ะ
-
หวานกับเขาก็เป็นนะตุลย์
+1 นะคะ
-
ตอนนี้ได้ใจสุดยอด
ภาพกระต่ายกับพระจันทร์นี่ขัดเลย
แต่จะทำยังไงดีหล่ะ พระจันทร์อยากมีกระต่ายหลายๆ ตัวให้เลือก คริคริ
:impress2: :impress2: :impress2:
-
อุปมาอุปมัยได้เห็นภาพมากค่ะพี่ตุลล์ เยี่ยม!!!!
แต่เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอให้พระจันทร์รักกระต่ายในเร็ววัน
แต่ขอเถอะค่ะ.....
กรุณาลดความรุนแรงในครอบครัวด้วยนะคะ
ความรักจะได้อยู่ยืนยาว
บังคับอะไรก็บังคับได้ บังคับใจคนมันยากนะคะคุณ!!!!
:pig4:
-
ชอบตอนนี้จัง เอาเป็ดไปตัวนึง อิอิ :impress2:
-
ต๊าย ตุลย์นี่ขนาดพูดอะไรหวานๆไม่เป็นนะเนี่ย
นี่ถ้าอยากทำหวานๆนี่สงสัยพระจันทร์ของกระต่ายน้อยได้ละลายไม่มีที่อยู่กันพอดี
-
เจ้ากระต่ายฮิตเล่อร์ขี้หึงและขี้หวงซะขนาดนี้พระจันทร์คงลำบากใจน่าดู^^
-
กระต่ายเวอร์ชั่นโหดจริงๆ ห่วง และ หวง พระจันทร์ จริงๆ (หวานบ้าง อะไรบ้าง ปังปอนด์จะได้รู้สึกซึ้งบ้าง) ^^
-
แค่นี้ก็หวานมากกกแล้ว
สำหรับคุณกระต่าย
-
คิดได้เนาะ โฮวีต ป๊าดดดดดดดดดดดดด
เริ่ดคร่า
-
ป๊าดดดดด กระต่ายตุลย์ตัวจริงใช่มั้ยนั่น :a5: อะไรจะหวานปานนั้น :-[
แต่คิดว่าคงใช่ตัวจริง เพราะก็ยังเอาแต่ใจอยู่เหมือนเดิม :laugh:
-
ชอบตุลย์อ่า
:กอด1:
-
กรี๊ดๆ ตอบได้ใจมากๆๆ
ยกดวงจันทร์ให้เลย
(ส่วนดวงจันทร์จะยอมไหม เรื่องของดวงจันทร์)
-
หวีดหวานแหวว กิ๊ว :o8:
เป็นความเอาแต่ใจที่น่ารักดีนะคะตุลย์ เป้นใครก็คงอยากใ้ห้ตุลย์เอาแต่ใจด้วยทั้งนั้นแหละเนอะ :z1:
-
:impress2:หวานเลี่ยน
-
ตุลย์อุส่าห์เปิดเผยขนาดนี้แล้ว
ปอนด์กี้ ก็ฟอร์มอยู่นั่นนแหละ :เฮ้อ:
:pig4: :pig4:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:พี่ตุลย์ สู้ๆเอาใจพระจันทร์มาให้ได้นะ
-
ไอ้กระต่ายเอาแต่ใจจังอ่ะ
-
ช่างเปรียบเปรยจริงๆ นะนายตุลย์
ทำเอานายปอนด์เราแอบเขินเหมือนกันนะเนี่ย :o8:
-
ตุลย์พูดทำเอาซึ้งเลยทีเดียว T^T
-
เรื่องนี้ทำให้รู้ว่า กระต่าย ขี้หวง !
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
มาแล้วๆๆๆ
ตอนนี้ตุลย์ทำไมหวานจังน๊า ขี้หวงนะเรา
หุหุ
ยังไงเราก็อยากให้พระจันทร์ดวงนี้กับกระต่ายตัวนี้ไปด้วยกันได้ดีนะ
เป็นกำลังใจให้คุณนักเขียนค่ะ
ปล. มาบ่อยๆน๊า อิ อิ
-
ชอบหนุ่มซึนนามว่าตุลย์มากมาย เท่ห์ ดิบ เถื่อน เอาแต่ใจ
และที่สำคัญ ไม่ยอมแพ้ไรง่ายๆ เหอๆ ถึงแม้น้องปอนด์จะ
ทำอึนและหมางเมินแค่ไหน พอพระเอกเราก็ไม่ร่วมรับรู้อะไรสักอย่าง
คิๆ อย่างนี้และดีแล้ว อยากเห็นหน้าพ่อยาสระผมเคลียร์แล้วสิว่ามันจะ
หน้าตาน่ารัก และเรียบร้อยอ่อนหวานพอให้นายเอกเราหลงแค่ไหน
-
พระจันทร์หลายใจไม่ดีนะ ขนาดกระต่ายยังมีพระจันทร์ดวงเดียวก็พอเลย
-
กระต่ายอย่างกูยังไม่เคยร่ำหาพระจันทร์ดวงอื่นเลย
พระจันทร์สำหรับกูน่ะ.......
มีดวงเดียว.... ก็เพียงพอแล้ว!!!
ว้าววว ตุลย์รักปอนด์เต็มเปาแล้วนะเนี่ย รู้ตัวป่ะ น่ารักอ่า:-[
-
:sad4:ชอบบบบบ
-
โถพ่อกระต่าย เหมือนจะหวานนะ แต่ดูไป ข่มขู่ บังคับกันชัดๆนี่หว่า แต่เอาละเห็นแก่ความตั้งใจแน่วแน่ ที่จะครอบครองพระจันทร์ ยอมเอาใจช่วยก็ได้ :m20:
-
เอาใจช่วยให้ได้พระจันทร์ดวงนี้นะพ่อกระต่าย
ขอบคุณมากๆคะ
-
รักหมี เอ้ย กระต่ายตัวนี้มาก ๆๆๆๆๆๆ
น่ารักเชียวตอนนี้
ออกเเนวเดกเพ้อๆๆจอมเผด็จการคนนึง
เเต่ที่มันสุดๆๆกว่านั้นคือ การเเฝงหวานๆๆไว้ตลอด
-
...เปรียบเทียบกับกระต่ายแบบนี้...นี่พระจันทร์คิดจะเปลี่ยนสถานะแล้วจริงๆใช่มะ=w=
-
หวานสุดแล้วใช่ม้ายเนี่ย :-[
-
:-[ หวานอ่า
-
งือ
กระต่ายยังมีดวงจันทร์แค่ดวงเดียวเลย
ฉะนั้นดวงจันทร์ก็ต้องมีกระต่ายตัวเดียวจิ
หุหุหุ
ไม่งั้นเดี๋ยวฟ้าจะเปลี่ยนสีอีกนะ หุหุหุ
-
หวานนะตอนนี้.....รักกันไวไวนะคะ....
-
ตุลย์บทนี้หวานแหววน่ารักมาก อิๆ
-
มาต่อแบบรวดเร็ว
ถูกใจคะ
+1 ซะหน่อย
-
+1 และให้ เป็ด
กับนายตุลย์
:-[ :-[
กับคำพูดหวาน ๆ
-
อ่านแล้วนึกถึงขนมไหว้พรัจะนทร์แฮธ โมจิกลมๆปั้นแบบญี่ปุ่นก็น่าอร่อยดี(เกี่ยวกันใหมเนี่ย)
-
เห็นสถานะว่า กำลังด้นสด
เลยเข้ามาเป็นกำลังใจให้ ^^
-
รู้สึกถึงความหวานที่สอดไส้อยู่ในความโหด :laugh:
-
ว๊าววววววววววววววว.เท่ห์ซะ
คำคมของตุลย์เลยใช่มั้ย??เนี๊ย
ฮ่าๆๆๆ
-
ตอนนี้ฉลองครบห้าร้อยรี เป็นสมุนเป็ดแล้ววุ้ย เย้ๆ
(แอร๋ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อีนี่มันปอนด์หรือน้องฐาวะ รั่วพอกันเลย จ๊อดดดดดด)
แม้จะเป็นบทสนทนาเดิม แต่กรุณาอ่านอย่างละเอียดเพราะตั้งใจแต่งมาก บ๊วบๆๆ
ใครอ่านสามสิบ% แล้วเลื่อนลงไปล่างๆเลยจ้า
ตอนที่ 10 ติดขอบเวที 100% รู้ผล....
เวทีพร้อม.... กรรมการพร้อม คู่ชก....
ที่จริงผมยังไม่ค่อยพร้อมแต่ก็ต้องสู้แล้วว่ะ...
เป๊งยกที่หนึ่ง
“รู้ไหมว่าพูดอะไรออกมา กูไปเป็นของๆ มึงตั้งแต่เมื่อไร กูเป็นคนนะไม่ใช่สิ่งของ กูมีชีวิตจิตใจ มีสิทธิ์เลือก และกูก็ต้องเลือกแต่สิ่งที่ดีๆให้กับตัวเอง และมึงรู้ไว้เถอะ ว่ากูไม่ได้เลือกมึง” ไม่ค่อยเหมือนการชกมวยแฮะเหมือนสงครามน้ำลายเสียมากกว่า
“คนอย่างกูก็ไม่ต้องการให้ใครมาเลือก เพราะกูต่างหากที่จะเป็นฝ่ายเลือก และตอนนี้ กูจะบอกมึงเอาไว้อย่างนึงว่า กูเลือกมึงแล้ว.... กูไม่อนุญาตให้คนที่กูเลือก ไปเลือกอย่างอื่นที่ไม่ใช่กู ถ้ามึงจะลองดีก็เอา” ผมภาวนาว่านั่นจะเป็นแค่คำขู่ แม้ว่าสีหน้ามันจริงจังมากเหมือนกับว่าไม่ใช่คำขู่ก็เถอะนะ แอบกลืนน้ำลายเอื๊อกอย่างหวาดหวั่นแต่ยังใจดีสู้เสือ
“มึงจะทำอะไรกู”
“เดี๋ยวก็รู้....” ตอบแบบนี้ได้ไงวะ รู้เขารู้เรารบร้อยครั้ง ชนะร้อยครั้ง แต่ตอนนี้ผมแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมันเลย นอกจากคิดว่าไอ้ตุลย์มันไม่ใช่มวยชั้นเชิงหรอก มันเป็นพวกมวยวัด ใช้กำลังมากกว่าสมอง
“ไอ้บ้า มึงคิดว่าตัวมึงเป็นศูนย์แห่งจักรวาลหรือไง ถึงจะต้องมีแต่คนตามใจ เชื่อฟังไปหมดทุกอย่าง” ผมเริ่มจะหมดความอดทน แย้บหมัดไปทันที
มันมองหน้าผมนิ่งไม่สวนหมัดกลับ ค่อยๆ เคลื่อนกายเข้าหาผมที่ค่อยๆ ถอยหนีแบบเอียงๆไปรอบเวที จนสุดที่มุมหนึ่งไปไหนไม่รอด.... ผมคิดว่ามันจะสวนหมัดหนักๆ ใส่ให้ผมน็อกตายเสียตอนนั้นแต่แล้วกลับกลายเป็นการเจรจาราวกับนักการทูต ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างมันจะกลั่นกรองออกจากสมองมาได้
“ไม่จำเป็นหรอก กูไม่ได้อยากเป็นของแบบนั้น กูไม่ต้องการเป็นพระอาทิตย์หรืออะไร ไม่ต้องการดาวบริวารมากมายมารายล้อม ถ้ามึงจะเป็นดวงจันทร์ กูขอเป็นแค่ดาวเคราะห์เล็กๆ เท่านั้นก็ได้ถ้าหากมันจะสามารถผูกพันกับดวงจันทร์แค่ดวงเดียว เป็นแค่โลกที่หมุนไปพร้อมๆ กัน แต่กูก็เอาแต่ใจมากพอที่จะไม่ยอมแบ่งปันดวงจันทร์ให้ดาวดวงไหนอีก ” ผิดความคาดหม่ยอย่างแรง แทนที่จะเป็นหมัดหนักๆ ไอ้ตุลย์กลับเพียงยื่นมือใหญ่ๆ มาลูบแก้มของผมเพียงเบาๆ แต่ส่งผลให้ผมสับสนมึนงง เบ้าตาแตกราวกับโดนฮุกขวา แสกหน้าฮิปป้ง (ชกมวยไม่ใช่เคนโด้นะได้ข่าว)
เงียบ.....ผมอ้าปากค้าง ด้วยไม่เคยคาดคิดว่าไอ้ตุลย์จะพูดอะไรเลี่ยนๆ แบบนี้เป็นกับเขาด้วย
มึนงงนับดาวไปเลยทีเดียว.... จากคราแรกที่มันนั่งคุยกับผมตรงๆ มันค่อยขยับเข้ามาหา พร้อมก้มหน้าลงมาเรื่อยๆ เดี๋ยวดิ ... แขนกูยังเกาะเชือกไว้นะ อย่าเพิ่งนับ.... กูยังไม่ยอมแพ้...
เอาล่ะเหวย ดวงดาว....ทอประกายเจิดจรัส ผมงุนงงนั่งนับดาวยังไม่ถ้วนดี ก็พบว่าดวงดาวที่นับอยู่เรียงกันอยู่นั้นเป็นหมู่ดาวกระต่ายป่า ที่ค่อยๆ เคลื่อนศีรษะเข้ามาใกล้ หัวใจของผมเต้นกระหน่ำโครมคราม
อย่าเข้าใจผิดว่าตื่นเต้น เพราะความจริงมันคือความหวั่นเกรงว่าจะเกิดเหตุการณ์สะเทือนขวัญ ยังไม่ทันกู้เอกราช ก็อาจจะต้องเสียกรุงซ้ำอีก
อย่านะ กูยังไม่พร้อม!!!!!
พักยก ขอเวลานอกก่อนได้ไหม?
ผมค่อยขยับกายแผ่วเบาโดยอัตโนมัติ เหลียวหาตัวช่วยเหมือนนักมวยปล้ำแบบคู่ แต่ก็พบไม่มีผู้ใดอาสารับช่วงชกแทน เลยต้องกัดฟันลุยเดียวต่อไปอย่างไม่มีทางเลือก
“เน่าฉิบหาย ฟังแล้วขนลุกเชี่ยๆ” รีบเบี่ยงเบนประเด็นไปทางอื่นโดยไวเพื่อหันเหความสนใจอย่างศัตรุมิให้พุ่งเป้าไปยังจุดอ่อนได้โดยง่าย พร้อมหาหนทางเอาตัวรอด “บอกตามตรง กูไม่ภูมิใจที่ได้เป็นดวงจันทร์ของมึงเลยว่ะ”
“ไม่ภูมิใจก็ช่างมึงสิ แต่เมื่อกูให้มึงเป็นดวงจันทร์ของกู กูก็จะไม่ยกมึงให้ใครทั้งนั้น” แม่ง เอาละครับ ไอ้กระต่ายฮิตเล่อร์มันเริ่มจะไม่อยากชกแล้ว แต่กำลังวางแผนจะใช้ระเบิดนิวเคลียร์กันเลย อย่านะโว้ย กูไม่อยากย่อยยับแบบญี่ปุ่น
“มึงมันเห็นแก่ตัว บางทีบนดวงจันทร์หนึ่งดวงอาจจะมีกระต่ายนับร้อยก็ได้ กูจะเลือกกระต่ายตัวอื่นบ้างมันผิดตรงไหนวะ” นี่เป็นการเจรจาด้วยเหตุผล แต่ผมมิได้ขยายความว่า ผมอาจจะชอบกระต่ายก็ได้ แต่ถ้าผมจะเลือก ผมคงเลือกกระต่ายตัวเมีย ไม่ใช่กระต่ายตัวผู้เซ็กส์จัดอย่างมัน
“ไม่ผิด..... แต่กูไม่ยอม!! รู้แค่นั้นก็พอแล้ว ”
อะไรนะ!! นี่มึงติดสินบนกรรมการเหรอ? จะบอกว่าชกยังไงกูก็แพ้เหรอ?
อย่านะโว้ยยย.... มึงไม่ต้องมาตอแหล.....
กูไม่เชื่อ.........ศึกนี้กุต้องชนะสิ.................. กูจะชกต่อ.....
.........................................................
อีก70%
แม้ใจสู้อยากชกต่อ แต่พอดีระฆังเข้าช่วยเสียก่อนเพราะผมเริ่มหาวเพราะฤทธิ์ของบรรดายาต่างๆ ที่กินเข้าไปเลยไม่ได้เถียงต่อ ค่อยๆ เอนหลังลงไปนอน ส่วนไอ้ตุลย์พอเห็นผมตาปรือและล้มตัวลงนอนมันก็เงียบไม่พูดอะไรแล้วถือวิสาสะเข้ามาอยู่ในกรงเดียวกัน เอ๊ยไม่ใช่ ขึ้นมานอนบนเตียงเดียวกันกับผมอีกครั้ง
ยกต่อไปมันเริ่มขึ้นอีกครั้งในตอนเช้า....ระหว่างที่เรากำลังทานอาหารเช้าอยู่
“ห้องมึงนี่แปลก มีคอมมีตู้เย็นแล้วก็เครื่องครัว แต่ไม่มีทีวี” เอาอีกแล้วสิ ทำไมขี้บ่นอย่างนี้วะเนี่ย ผมย่นคิ้วใส่ไอ้ตุลย์ที่นั่งเคี้ยวหมูย่าง กับข้าวเหนียวตุ้ยๆ อยู่ข้างๆ สองมื้อแล้วที่ได้ตุลย์ตระเตรียมเสบียงมาให้ ผมกำลังสงสัยว่าผีเข้ามันหรือเปล่า
“มีไว้ก็ไม่ดูแล้วจะมีไว้ทำเขืออะไรล่ะ” ผมตอบกลับไป มันหรี่ตาใส่เหมือนจะไม่พอใจในคำตอบ ก็มันเรื่องจริงทั้งนั้นนี่
“ช่างเถอะ กูไม่ดูข่าวแต่เปลี่ยนเป็นเถียงกับมึงแทนก็ได้ น่าสนุกกว่าฟังสรยุทธ์อีก หึหึ” อะไรของมันวะ
“วันนี้มึงจะไปเรียนไหม?” ระหว่างกินก็ถามต่อมาอีก
“ไม่ล่ะ กูโดด” สั้นๆ ง่ายๆ ได้ใจความ อีกฝ่ายไม่ถามและไม่ขัดคอ ผิดวิสัย
“อือ....มึงอยู่คนเดียวได้หรือเปล่า วันนี้กูมีเรียนทั้งวันเลยว่ะ”
“กูยี่สิบแล้ว ไม่ใช่เด็กทารก ถึงต้องมีใครคอยอยู่ดูแลตลอดเวลา”
“เออ....งั้นเดี๋ยวเที่ยงๆ กูซื้อของกินมาให้ มึงเอาอะไร”
“ซื้อเชี่ยอะไรมากูก็กินได้ทั้งนั้นแหละ” ตอบไปอย่างไม่สนใจอะไรนัก
“เหรอ? งั้นกูจะซื้อกุ้งมาสักกิโล ดูซิว่าจะกินไหม”
“เชี่ยนี่ กวนตีน” เมื่อวานเพิ่งจะบอกว่าแพ้กุ้งยังจะซื้อมาอีก วอนตีนจริงๆ
“ก็มึงพูดเองว่ามึงกินได้ทุกอย่าง”
“ก็ทุกอย่างที่มันไม่ใช่กุ้งไง ไอ้ฟาย”
“พูดกับผัวน่ะ พูดให้มันดีๆ บ้าง” สัด.... เต็มปากเต็มคำเลยนะมึง หยาบคาย ต่ำ สถุลมาก กูเกลียดคำนี้ กูรับไม่ได้โว้ย
ผมเขม้นมองมันด้วยสายตาแสดงความไม่พอใจอย่างยิ่ง เจ็บใจราวกับโดนไอ้ตุลย์ถ่มน้ำลายใส่
นับหนึ่งถึงร้อย อย่าตอบโต้ อย่าเอาพิมเสนไปแลกกับเกลือ ต้องดูเชิงไว้ก่อน ใจเย็นๆ
“ถึงกูจะทำดีกับมึงก็เถอะ แต่ไม่ได้แปลว่าใจดี เพราะกูไม่ใช่คนดี”
เยะเข้....ตอนไหนครับที่มึงทำดี? ตอนไหนที่จะทำให้คิดว่ามึงเป็นคนใจดีหรือเป็นคนดี ไม่เลยแหละ ขอยืนยันว่าไม่มี
“ไม่ต้องห่วงนะ มึงยังคงชั่วในสายตากูเสมอ วางใจเถอะ” ผมตอบกลับเสียงนิ่งๆ
“รู้ก็ดีแล้ว นอกจากกูจะชั่วแล้วกูก็ยังไม่ใช่คนมีความอดทนสูงด้วย เลิกกวนตีนกูสักที” เหอะ! ทำมาเป็นเสียงเข้ม กลัวตายล่ะ
คอยดูนะ ผมคิดแผนใหม่ได้แล้ว ผมจะคอยป่วน คอยกวนประสาทมันไปเรื่อยๆ แบบนี้ สักวันมันก็ต้องทนไม่ไหวแล้วก็ปล่อยผมไป เหอๆ เอกราชๆๆ
“กูก็เป็นของกูแบบนี้แหละ คงเลิกไม่ได้หรอก เพราะไม่ใช่นิสัย แต่เป็นสันดาน” ผมตอบกลับไปพร้อมยิ้มยียวนใส่มัน “ถ้าไม่ชอบก็ไม่ต้องอยู่ใกล้สิ จะได้ไม่ต้องทนฟัง” เมื่อเห็นสีหน้าแสดงความหงุดหงิดแล้วก็สะใจดี เห็นลางชนะลอยมาแต่ไกล แอบกระหยิ่มยิ้มย่องกับตัวเองก่อนจะรีบหุบยิ้มฉับตอนมันตอบมา
“ไม่ต้องเสนอแนะ กูไม่ได้ถาม” เชี่ย.... อยากจะเอาพระบาทไปฟาดพระโอษฐ์มันโคตรๆ แต่ต้องอดทนไว้เพราะยังกินไม่อิ่ม
เป๊ง!! หมดยกที่สอง มันคะแนนนำอีกแล้ว?
เย็นแล้ว หลังจากพักผ่อนอย่างเต็มที่สองวันหนึ่งคืนอาการอ่อนเพลียทั้งหลายแหล่จึงค่อยทุเลาลง ไอ้ตุลย์ บอกไว้ว่าจะกลับมาทุ่มนิดๆ เพราะวันนี้มันเรียนถึงทุ่มนึงเลย ผมก็เลยโล่งอก ลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวเตรียมจะออกไปร้องเพลงตามปกติ แต่แล้วความฝันก็พังทลายเมื่อผมเปิดประตูแล้วพบว่า
แกร๊ก....กึกๆๆๆ เวรกรรม!! โดนล็อกจากด้านนอก ไอ้ตุลย์มันโรคจิตเข้าขั้นแล้วนะเนี่ย ถึงกับขังเดี่ยวผมเอาไว้ในห้องแต่ลำพัง ชั่วได้อีกสิมัน
ปึง!! ผมทุบประตูอย่างหัวเสียที่แม้จะไม่มีผู้คุมแล้วแต่แหกห้องขังออกไปไหนไม่ได้ ต้องย้อนกลับไปนั่งเครียดอยู่ที่เตียงดังเก่า จวบจนได้ยินเสียงก๊อกแก๊กที่หน้าประตูนั่นแหละผมก็ส่งสายตาพิฆาตไปที่มันทันที
“นี่มึงบ้าหรือเปล่า มึงขังกูไว้ทำไม” ผมเริ่มท้ามันชกยกใหม่แต่ไอ้ตุลย์เพิ่งกลับมาอาจจะยังเหนื่อยๆ เลยยืนเจรจาออมชอมเสียก่อน
“ก็กูเห็นมึงนอนหลับสนิท กลัวขโมยเข้ามาแล้วไม่รู้ตัว ขโมยตัวมึงออกไปกูก็เลย....”
“ไม่ต้องมากวน มึงกลัวกูหนีออกไปล่ะสิ”
“จะว่าอย่างนั้นก็ได้ แล้วมันจริงไหมล่ะ ที่มึงหน้าย่นอยู่แบบนี้เพราะว่าจะออกไปข้างนอกจริงๆ แต่ไปไหนไม่ได้ไม่ใช่เหรอ” แสนรู้....จริงๆ
“กูจะออกไปร้องเพลง มึงนี่มันกวนจริงๆ เกิดระหว่างที่มึงออกไปข้างนอกไปรถคว่ำที่ไหนแล้วไม่ได้กลับมา มึงขังกูไว้แบบนี้กูไม่ต้องอดข้าวอดน้ำตายตามมึงไปด้วยหรือไง”
“ปากเสีย! แช่งผัว!” เอากับมัน จะทำสงครามประสาทกันอีกหรือไงวะ ผมจ้องหน้ามันฉุนๆ แต่ก็ขี้เกียจจะมอง เลยลุกขึ้นกะจะออกไปข้างนอกตามความคิดเก่า พอผมเดินเลี่ยงไปมันก็จับที่แขนผมรั้งไว้กระชากทีเดียวผมก็เซกลับมาหามันแล้ว
“ไม่ต้องไปหรอก” มันบอกกลับมาด้วยเสียงเรียบๆ ติดจะห้วนห้าวตามแบบฉบับคนเอาแต่ใจ
“อะไรของมึงอีก?”
“ก็ทีไปเรียนยังโดดได้เลย ทำไมจะโดดงานด้วยไม่ได้ ถ้ากูไม่เห็นบัตรนิสิต ไม่เชื่อจริงๆ ว่ามึงเรียนวิด-วะเหมือนกู ทำตัวชิวชิบหาย” อ้าววว กระผมจะทำตัวเช่นไรแล้วไปหนักส่วนไหนของคุณมึงวะเนี่ย
“ถ้ากูสอบตก กูยังซ่อมได้ เรียนซ้ำได้ แต่ถ้ากูไม่ไปทำงานกูจะอดตาย ใครจะมาชุบชิวิตกูล่ะ”
“แล้วมึงมีกูไว้ทำประเทศอะไร” ไอ้ตุลย์ถามมา ผมอยากจะถามมันกลับไปเหมือนกันว่าผมมีมันจริงหรือ? ไม่ใช่มันหรอกหรือที่คิดว่ามีผม ก็ตัวมันทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ เป็นนายเหนือชีวิตของผมไปแล้ว และพยายามจะบงการทุกๆ สิ่งโดยไม่สนใจว่าผมจะคิดหรือรู้สึกอย่างไร
“กูจำได้ว่ากูบอกมึงไปแล้วว่ากูไม่ปล่อยให้มึงตายหรอก” ไอ้ตุลย์ตอบกลับมา แล้วมันก็ดึงเศษกระดาษใบเก่าที่ผมเห็นในห้องน้ำวันก่อนออกมายื่นให้ เห็นแล้วเย็นวาบไปทั้งตัว
มึง!!!!!!! ไอ้ตุลย์จะล้มมวย!!!!!!
ผมหยิบกระดาษแผ่นนั้นจากมือมันมาดู คนละใบนี่หว่า เพราะจำนวนเงินมันมากกว่าเดิมอีก
เสีย สินสงวนศักดิ์ไว้ วงศ์หงส์ (ตอนนี้ทรัพย์สินไม่ค่อยมีแต่ศักดิ์ศรีมีเต็มเปี่ยม)
ทุกท่านไม่ต้องห่วง คนอย่างปอนด์มีศักดิ์ศรีมากพอที่จะไม่รับเงินผิดกฎหมายแบบนี้แน่นอน ทุกอย่างต้องโปร่งใส บริสุทธิ์ยุติธรรมตรวจสอบได้ ผมเอากระดาษแผ่นเดิมยัดกลับไปที่มือของมันแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“เอาเงินของมึงคืนไป กูไม่อยากได้”
“มึงเก็บไว้เถอะน่า อย่ามัวแต่หยิ่งอยู่เลย ปกติกูเห็นมึงงกจะตายไป ทีอย่างนี้ล่ะจะมาบอกไม่อยากได้เงิน”
“เออ!! กูมันคนงก!! แต่เงินทุกบาททุกสตางค์ที่ได้มากูได้มา เพราะหยาดเหงื่อ เพราะคนที่ให้เขาชอบเสียงเพลงของกู ประทับใจการเอนเตอร์เทนบนเวที ไม่ใช่....บนเตียง” ไอ้ตุลย์ถึงกับเงียบไป มันคงเห้นแววตาจริงจังของผมล่ะมั้งเลยไม่พูดอะไรขัดคอ “กูอาจจะขายอะไรก็ได้ ยกเว้นขายตัว”
ผมพูดประโยคสุดท้ายด้วยความรู้สึกเจ็บปวด จนต้องกำมือแน่น มันเจ็บร้าวไปทั้งเบ้าตาเหมือนโดนชก
โอ้ไม่... บ่อน้ำตาจะแตก อย่านะไอ้ปอนด์ถ้ามึงร้องไห้ เดี๋ยวมันจะหาว่ามึงบีบน้ำตา ร้องไห้เพราะกลัวแพ้อะไรแบบนั้น กูยังไม่แพ้โว้ย
เสีย สัตย์อย่าเสียสู้ ชีพม้วยมรณา (ความสัตย์ไม่มีมานานแล้ว แต่ใจสู้อย่าบอกใคร)
“กูไม่ได้คิดอย่างนั้น กูก็ชอบฟังมึงร้องเพลงเหมือนกัน” มันแก้ตัวกลับมา น้ำเสียงลดระดับลงกว่าเดิมเยอะเลย
“งั้นมึงก็เก็บเงินมึง ไว้ให้กูตอนที่กูร้องเพลงสิถึงจะถูก”
“อือ...กูเข้าใจแล้ว มึงอย่างอแง” ไอ้ตุลย์บอกกลับมาเสียงอ่อนแต่คำพูดกวนตีน
“เชี่ย!! กูไม่ได้งอแง สัด!!”
“เออ!! มึงไม่ได้งอแงก็ได้ ที่เห็นน้ำตาปริ่มๆ กูจะคิดซะว่าผงเข้าตามึงแล้วกัน” ดูมันพูดเข้าสิ น่าโมโหชะมัด จากอารมณ์ขุ่นๆ มันเปลี่ยนไปเป็นอายๆ ยังไงชอบกล
“แต่กูว่ามึงยังไม่หายดีเท่าไร น่าจะพักผ่อนอีกสักวัน” ทำเป็นห่วงใย กูจะเชื่อใจคู่ต่อสู้อย่างมึงได้ยังไง กำลังจะทำให้กูตายใจล่ะสิ อย่าหวังว่ากูจะประมาท
ผมยืนนิ่งมองหน้ามันครู่สั้นๆ ก่อนจะปรับอารมณ์ตัวเองให้เย็นลง ดื้ออย่างเดียวไม่ค่อยได้ผล
“ให้กูไปเถอะ กูดีขึ้นเยอะแล้ว” เอาวะ ลองขอร้องดีๆ สิเผื่อได้ผล
“แน่ใจ”
“แน่” ผมตอบกลับไปอย่างมั่นอกมั่นใจ
“งั้นก็ดี” มันพูดด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ แล้วลากร่างผมกลับไปที่เตียงพร้อมกดให้นั่งลงบนเตียง ผมกำลังสับสนมึนงง ก็ผมอุตส่าห์ลดตัวลงไปพูดดีๆ กับมัน แต่อยู่ดีๆ ได้ตุลย์ก็สั่นระฆังเตรียมเข้าสู่ยกที่สามแบบไม่ทันตั้งตัว
“นี่มึงจะทำอะไร” ผมถามเสียงดังพร้อมตั้งการ์ด หัวใจหล่นลงไปอยู่ปลายเท้าตอนที่มันตอบกลับมา
“อ้าว ก็มึงบอกว่ามึงหายดีแล้ว กูก็เลยจะตรวจภายในซะหน่อยว่าหายจริงหรือเปล่า”
เชี่ยแล้ว!!!! ผมกลืนน้ำลายเอื๊อกๆ กระถดกายถอยหลัง
ส่วนไอ้ตุลย์ก็ปีนขึ้นเวที เอ๊ย! ปีนขึ้นเตียงตามมาติดๆ ผมคลานหนีไปยังปลายเตียง แต่อีกฝ่ายขยับตามมาอีกก่อนจะตะครุบผมไว้เหมือนแววตะปบหนู ผมหน้าคะมำไปกับพื้นเวทีมวยในขณะที่อีกฝ่ายขยับตามมาคร่อมไว้ ผมพลิกกายนอนหงายส่งสายตาประสานตวงตาของมันเพื่อประเมินคู่ต่อสู้อีกครั้ง
“เชี่ย กูใช้ปากร้องไม่ได้ใช้ตูดร้องนะ” ตอบโต้ด้วยเหตุด้วยผล เพิ่งเจรจาสงบศึกไปอยู่ไม่นานจะตีตลบหลังซะแล้ว
“งั้นจะเทียบเสียงให้ว่าครางเพราะ เอ๊ยร้องเพลงเพราะพอหรือยัง” เฮ่ย!! หวังดีประสงค์ร้ายหรือเปล่าเนี่ยมัน
ใจเต้นระส่ำอีกแล้วเมื่อไอ้ตุลย์พยายามปลดกระดุมเสื้อผมออก อ๊ากกกกก dangerous สุดๆ
ตอนนี้อยู่บนเวทีชกแล้ว ไม่ใช่ช่วงชั่งน้ำหนัก จะมาแก้ผ้ากันตอนนี้ได้ยังไง มันไม่ถูกนะโว้ย ผมพยายามดิ้นรนต่อสู้ต่อไปแม้ว่าจะตกเป็นมวยรอง จนไอ้ตุลย์เลิกยุ่งกับเสื้อผ้าผมเปลี่ยนมาเป็นคลุกวงใน แต่ไม่ได้ตีเข่าแต่อย่างใด มันซุกไซร้ปลายจมูกไปตามซอกคอของผมแทน แย่แล้วสงสัยจะเกิดการเข้าใจผิดอย่างแรง
ผมต้องขอให้กรรมการยุติการชกชั่วคราวเพื่อชี้แจงให้ไอ้ตุลย์ได้ทราบว่าเรากำลังชกมวยสากลไม่ใช่มวยปล้ำ!! แต่ไม่มีกรรมการคนใดว่างพอจะมาทำหน้าที่นั้น (สงสัยมันติดสินบนกรรมการไว้จริงๆ )
“อย่า...!! ....หยุดสิวะ” ส่งเสียงโวยวายพร้อมกับมือและเท้าที่ทั้งผลักทั้งถีบพัลวัล แต่ก็เหมือนการชกมวยคนละรุ่น
“อะไรนะ อย่าหยุดเหรอ?” มันส่งเสียงถามมาแบบกวนๆ ยังกดจมูกซุกไซร้ที่ซอกคอ แม่เจ้า กระต่ายไม่ได้ตื่นตูมวุ้ย แต่กระต่ายมันหูตึง
“โว้ย....ไม่ใช่..... ปล่อยกู” ผมตะโกนก้องคอหอยแทบแตก เอามือยันอกแกร่งของอีกฝ่ายมิให้ถาโถมเข้ามาให้ชุลมุนมากกว่านี้ แต่ยังไม่หนำใจไอ้ตุลย์ตัวดีกลับยิ่งได้ใจหนักมันกลับขบติ่งหูผมอีกอย่าง มึงเป็นไมค์ ไทสันด้วยเรอะ มึงกัดหูกูทำไม?
สิ้นสุดกันที ไม่ว่าชาตินี้ชาติไหน ฮือ..... ดื้อด้านต่อไปคงไม่รอด มีหวังแพ้น็อคคาเวที ถูกหิ้วส่งโรงพยาบาลเป็นการด่วนแน่ๆ เลย
จำเราจะต้องยกธงขาวไปก่อน แล้วค่อยมาเอาคืนทีหลัง
แต่.... อย่าเพิ่งดีใจไป มันต้องมีนัดล้างตา คราวหน้ากูจะไปฟิตซ้อมร่างกายมาอย่างดี
“พอได้แล้ว เชี่ยเอ๊ย.....กูไม่ไปก็ได้วะ.....สาด” ผมพึมพำเสียงดังอย่างอารมณ์เสีย พอหลุดคำนั้นออกไปได้ ไอ้ตุลย์ก็เลิกคุกคามทางเพศแล้วย้ายวารไปที่มุมของตัวเอง ด้วยความสบายอกสบายใจทันที ผมหอบหายใจถี่อย่างเหน็ดเหนื่อยแต่ก็โล่งใจอย่างยิ่งเมื่ออีกฝ่ายยอมถอนทัพ ไม่เข้ายึดค่ายต่อให้เสียขวัญ แต่เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะหึหึลอยมาแล้วแสนจะแค้นใจนัก หงุดหงิดโว้ยยยยยย เหม็นขี้หน้ามันที่สุดในโลก
ถึงจะแพ้ แต่ก็ไม่ยอมรับ...
ก็กับคนอย่างมันไม่สมควรแก่การมีน้ำใจนักกีฬาให้หรอกครับ เพราะแม่งเล่นวิธีสกปรกชะมัด
ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่าวันนี้ที่มันชนะ แม่งโกงล้วนๆ
นี่ถ้ามันไม่ได้ติดสินบนกรรมการไว้ล่ะก็ มันต้องแพ้แน่ๆ
เพราะแม่ง.....ทำผิดกติกา ชกใต้เข็มขัด!!
ช่วงนี้ไม่สบาย เห่าจนที่บ้านบ่นรำคาญ :เฮ้อ:
มาต่อให้จนจบแล้วจ้า....... :mc4:
ต่อหลายตอนแล้วหวังว่าคงหายคิดถึงนะคะ :o8:
(รอนัดล้างตาระหว่างมวยคู่เอกกันต่อไป.... :laugh:)
แล้วเจอกันใหม่เมื่อคนอ่านคิดถึง........ นะคะ :กอด1:
...............................................................
ขอบคุณทุกคอมเม้นทุกบวกเหมือนเดิม
ตอบแทนด้วย บวกหนึ่งทุกรีนะคะ จ๊วบ....ดูดปาก (ยี้...) ฮาๆๆๆ :กอด1: :L2: :L1:
-
คำพูดทำร้ายจิตใจมากอ่ะปอนด์
-
ปอนด์!!!!!!!!!!!! เมื่อไหร่จะยอมแพ้เนี่ยตัวเอง
รีบๆใจอ่อนได้แล้วนะ คุณกระต่ายเค้ามีทางเลือกให้ทางเดียวแหละ
ทำใจซะเหอะ 55555555 (หัวเราะด้วยความสะใจ)
-
ยอมๆปเถอะปอนด์ ยังไงก็ไม่รอด ฮ่า
ปล.รักษาสุขภาพด้วยนะคุณนิ อย่าหักโหมๆ :กอด1:
-
รักกระต่ายนะจะบอก---* // ชอบๆ ^_^ :กอด1:
-
มันจะรั่วไปไหนเนี่ย 55 ตอนกระต่ายเป็นคนบรรยายพระจันทร์ดูน่ารักมากอ่ะ แต่พอพระจันทร์บรรยายแล้วออกอาการเอาฮามากกว่า55
-
กระต่ายทำให้ดวงจันทร์เชื่อมั่นด่วน!!!
-
รักพระจันทร์ รักกระต่าย และรักไรเตอร์ด้วย :กอด1:
-
รั่วทั้งคู่ :m20:
-
ดุเดือดจริงๆคู่นี้ ต้องรอดูแหะว่าผลจะออกมาเป็นไง :-[
-
ไม่เบื่อเลยคร่าอ่านแล้วฮาชวนให้หายเครียด
-
ปอนด์แพ้แล้วว ห้าๆๆ :m20:
-
กระต่ายน้อยตัวนี้ดุจริงๆ
แบบนี้เรื่องนี้คงไม่มีวันที่พระจันทร์จะเต็มดวง
ดูแล้วจะโดนแทะหมดตัว
-
จะมีใครยอมลงให้ก่อนเนี่ย
เถียงกันจนตายแต่ก็ตัดกันไม่ขาด
เค้าว่าปั๋วเมียทะเลาะกันลูกดกนะพระจันทร์
-
พระจันทร์สำหรับกูน่ะ.......
มีดวงเดียว.... ก็เพียงพอแล้ว!!!
o13 ฮิ้ววววววววววววว
-
ยังไงกระต่ายก็สำรวจดวงจันทร์ทั่วทั้งดวงแล้ว
แถมยังยึดครองพื้นที่ทั้งหมดไว้ตัวเดียวอีก
มาถึงขนาดนี้แล้วก็ยอมๆไปเถอะนะพ่อดวงจันทร์ :laugh:
-
ปอนด์แพ้ทุกทางจริงๆ พี่ตุลย์แกไม่สะเทือนเล้ย :laugh:
-
พระจันทร์จ๋า แพ้ลอยมาหาแล้ว :laugh:
-
ไม่เห็นทางชนะของปอนด์เลยนะเนี่ย :laugh:
-
กลุ่มดาวกระต่ายป่ามันเป็นยังไงเหรอคะ เราว่าจะไปนอนดูดาวซักวัน ฮา ฮา
ปอนด์ทำใจเหอะ บนดวงจันทร์อ่า มีแต่กระต่ายตัวผู้แถมเซ็กจัดเท่านั้นแหละ อย่าหาเลยตัวเมีย กร๊ากกกกกก
เราชอบอ่านฟิว ปอนด์จริงๆ มันเอ๋อๆรั่วๆดี
เป็นกำลังใจให้คุณนักเขียนค่ะ
-
ปอนด์สู้สู้ (แม้จะไม่ชนะ อิอิ)
-
มวยคู่นี้ดุเดือด ฮากระจายเลยจ้ะหนูนิ
ไม่ต้องกลัวว่าจะเบื่อเด้อ ไม่เบื่อๆ สนุกจ้ะๆ
ป.ล. ดูแลตัวเองนะจ๊ะหนูนิ ด้วยความห่วงใยจ้ะ
-
ฉากนี้ยังไม่ถึงเนื้อถึงตัวกันเลย แต่พระจันทร์แพ้ราบคาบ :z6:
-
คนอ่านไม่เบื่อค่า กระต่ายหื่นๆพระจันทร์อึนๆรักกันมึนๆ โฮ้ยยย ชอบบบ :m1:
ให้เป็ดอ้วนไปกินเพิ่มนะ จะได้มีแรงพิมพ์ :3123:
-
ถึงรั่วเกนิจะรับไว้ แต่ก็จะรับไว้ เพราะว่า.............ขำ 555
-
ก้คิดตั้งนาน ว่าปอนด์ไหน
ที่แท้ ก้พี่ปอนด์ ที่จะ3p ก่าน้องฐานี้เอง
55555
แล้วเมื่อไร กระต่ายจะกินเคเอฟซีล่า
คงอีกนานซีนะ
นี้ยังไม่ค่อยจะรักกันเลย
เหมือนพี่ปอนด์ไม่ยอมรับในตำแหน่งพระจันทร์ของตัวเอง
ระวังกระต่ายบ้าน้าาา เด๋วจะ เจ็บหนัก ถึงงขั้น ฟ้าเหลืองอีก อิอิ
-
ตุลย์ช่างย้อนมาได้ทุกช๊อตจริงๆ
แต่เราชอบ เชียร์กระต่ายตัวผู้เซ็กส์จัดอยู่นะ :laugh:
จะกลัวไปทำไมละปอนด์ ก็ยกระดับตัวเอง
เป็นดวงจันทร์ชอบเซ็กส์(จัด)ก็สิ้นเรื่อง เอิ๊กกกกก
-
“ไม่จำเป็นหรอก กูไม่ได้อยากเป็นของแบบนั้น กูไม่ต้องการเป็นพระอาทิตย์หรืออะไร ไม่ต้องการดาวบริวารมากมายมารายล้อม ถ้ามึงจะเป็นดวงจันทร์ กูขอเป็นแค่ดาวเคราะห์เล็กๆ เท่านั้นก็ได้ถ้าหากมันจะสามารถผูกพันกับดวงจันทร์แค่ดวงเดียว เป็นแค่โลกที่หมุนไปพร้อมๆ กัน แต่กูก็เอาแต่ใจมากพอที่จะไม่ยอมแบ่งปันดวงจันทร์ให้ดาวดวงไหนอีก ”
ละลาย..... :o8: :-[
-
ไม่ว่าใครจะแพ้หรือชนะ แต่กระ่ต่ายตัวนี้ก็ต้องคู่กับดวงจันทร์ดวงนี้อยู่ดี :o8:
-
โอ๊ยอย่างฮา
ปอนด์ยังมาคิดเรื่องชกมวยแล้วมีขอพักยกอีกหรอเนี่ย!ไม่ค่อยอะ
ขึ้นชกเขาต้องลุยรวด! เอาให้จอดเลยฮ่าๆ(บอกใครดี บอกกระต่ายดีกว่า)
-
เหมือนจะแพ้แบบมึนๆ o22
-
รั่วหนักไม่ไหวจะเคลียร์ หมดอารมณ์เซด!!! = ='
รอตอนต่อไป~
-
:laugh: สรุปแล้วรั่วทั้งคู่นั่นแหละ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
-
ตุลย์ชนะน็อคไปในที่สุด หุๆ
-
ปอนด์บ้า ที่พูดออกไปนิ ถามใจตัวเองหรือยัง
หรืออยากเอาชนะ
กระต่าย ยอมให้ดวงจันทร์ครอบครองแล้ว
แล้วทำไม ดวงจันทร์ยังต้องหากระต่ายตัวอื่นอีก
แค่ กันและกันก็พอแล้วละ พอแล้ว
-
อ่ะนะ เถียงสู้ฟัด ปะทะ แถขั้นเทพ ใครจะอยู่ใครจะไป เอ้า
ปอนด์ สู้ๆเค้าน้า~
-
ชอบตุลย์อ่ะ คำพูดช่างคมคายยิ่งนัก ฮ่าาา
-
เอ้าฮึบๆ ดันๆ เข้ามาอ่านกันได้แล้วววววววว
-
ปอนด์สู้ต่อไป ซักวันคงชนะบ้าง ยกนี้ยอมๆตุลย์ไปก่อนนะ :z1:
-
อันนี้ฮาได้ใจเลยอ่ะ :laugh:
“ถึงกูจะทำดีกับมึงก็เถอะ แต่ไม่ได้แปลว่าใจดี เพราะกูไม่ใช่คนดี”
“ไม่ต้องห่วงนะ มึงยังคงชั่วในสายตากูเสมอ วางใจเถอะ” ผมตอบกลับเสียงนิ่งๆ
สมกันยังกะผีเน่ากะโลงผุเลยคู่นี้
-
ช่างเป็นคู่ที่น่ารักอะไรเช่นนี้
เตะๆ ต่อยๆ
-
รั่วครับ ไอ้ปอนรั่วว่ะ :m20:
-
อ่านไปอ่านมานึกว่าอ่านจำเลยรัก55+พี่ตุลย์ถนอมพี่ปอนด์หน่อยดิเดี๋ยวช้ำในแล้วจะเสียใจนะ
-
คิดถึงล๊ะ มายังเนี้ย 555+
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
ชอบอ่ะ ............เพราะแม่ง.....ทำผิดกติกา ชกใต้เข็มขัด!! 555 :laugh: :laugh: :laugh:
-
ยังไงตุลย์ก็ชนะเสมอ
:L2: :L2:
-
คุณกระต่ายเผด็จการ พระจันทร์ไม่ชอบแต่คนอ่านชอบ อิอิ
นึกว่าจะมีได้มีเสียแล้ว อร๊ายยย
รอตอนต่อไปนะคะ แต่ตอนนี้คิดถึงน้องฐาแล้วอ่า ^o^
:กอด1: ทีนึงนะ คิคิ ขาดความอบอุ่น พอดีช่วงนี้อากาศหนาว o18
-
ไม่น่ารีบยอมแพ้เลย :o12: รักกระต่ายจัง อิอิ คงจะเหนื่อยเนอะ :เฮ้อ: ถึงหยุด :oo1: รอต่อไปหวังซักตอนจะเอา พาชิมพามัน มาให้เค้าได้อ่าน :haun4:
-
ตุลย์ขี้โกงนี่นา คริคริ
o13 :impress2:
-
ตุลยอมบ้าง อะไรบ้าง สงสารปอนด์หน่อย :laugh:
-
ผิด กติกานิ ชกใต้เข็มขัดอ่าา
555555
ตุลย์สุดยอดดดด อิอิ
-
ตุลย์น้า บอกว่ารักว่าชอบปอนด์เค้าไปตรงๆ เลยเห๊อะ
ก็ตัวไปบังคับเอาเค้ามาตอนแรก จะให้เค้าเชื่อใจว่าเราจริงใจได้จะไดเจ๊า :เฮ้อ:
-
ถ้าคิดถึงทุกวันก้เจอคู่นี้ทุกวันสิคะ อิอิ
-
ทำยังงั๊ยยังไงก็ตามกระต่ายเจ้าเล่ห์ไม่ทัน :laugh:
-
กระต่ายเจ๋งอะ
กระต่ายไม่น่าเรียนวิดวะนะ
น่าเรียนพวกจิตวิทยา สะกดจิตคนไรเเบบนี้อะ
ปอนด์เอ้ยยยยยย 555
เเค้นนี้ร้อยปีมาเเก้เเค้นก้ไม่สายหรอก
เค้าบอกว่าการทำไห้ศัตรูตายใจ ต้องใช้เลือนร่างเเละคำว่าเมียไห้เปนประโยชน์
ตอนนี้เเอบยิ้มไปเบาๆๆๆ
ปลล..เป็นกำลังใจไห้มาต่อไวไวเน้อครับบ^^
-
ยอมพักดีๆแต่แรก ก็อาจจะไม่เสี่ยงเสียตัวแบบนี้นะ พระจันทร์
-
ชาตินี้หนีกระต่ายไม่พ้นแน่ๆ
จะตกลงปลงใจกันได้แบบไหนเนี่ย อยากรู้จัง
-
จะมีครั้งไหนที่ปอนด์ชนะบ้าง :laugh:
-
รออ่านนัดล้างตา มันส์แน่ๆ :z1:
-
อย่างนี้เค้าเรียกแพ้ทางมวยนะคะพี่ว่า
:laugh:
-
เวทีมวยนี้ ขายบัตรเข้าชมหรือป่าวคับ
..ขอซื้อแบบติดเวทีเลยนะ..
-
:o8: :-[
-
:เฮ้อ: คู่นี้เมื่อไหร่จะเปิดใจกัน
-
ฮามากเลยปอนด์ :laugh:
จะไม่ห่วงกลัวปอนด์โดนตีเอกราช
ก็เพราะมัวแต่ฮา เลยไม่เครียดถ้าปอนด์โดนกด เอิ๊กกกกก
-
อิๆ ชอบพ่อตุลย์จิงจัง ดื้อด้าน เอาแต่ใจ และเผด็จการสุดๆ
ปอนด์เอ๊ยยอมดีๆ เหอะ เห็นแล้วเหนื่อยแทน
-
แพ้กี่รอบแล้วนะ...2หรือ3ใช่มะ
ทำไมไม่ยอมรับบบเลย
(อันที่จริงกรรมการไม่อยากห้าม แบบว่ากำลังดูอยู่)
ฮาอะ ชกใต้เข็มขัด คิดได้ไง ชอบๆถูกใจๆ อยากกระทืบไลด์5555
-
^^
-
รอยกต่อไป ^^
-
ตุลย์ดูซึนๆ :laugh:
-
รอดูนัดล้างตาต่อไป
ขอบคุณมากๆๆคะ
-
55555 ซึน มึน เกรียนทั้งคู่เลยอ่ะเน่อ~
-
งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะคะ
อ่านจบแล้ว ก็คิดถึงคนเขียนขึ้นมาทันทีเลยคะ
แล้วจะรอนัดล้างตานะค๊า
-
ปอนด์จะมีวันชนะบ้างไหมเนี่ย
-
หายไวๆนะคะ อย่าเห่ามาก เด๋วข้างบ้า่นงง อิๆ
ฝากถามปอนด์หน่อย ว่ามันเคยชนะตุลย์ด้วยเหรอ :laugh:
-
ต้องเจอกันบ่อยๆ เพราะคิดถึงอยู่ทุกวัน ^^
-
ท่าทางคงหาโอกาสชนะยากซะแล้ว
ทั้งสินบนกรรมการทั้งชกใต้เข็มขัด
คงไม่ต้องหวังชนะตลอดชีวิตแน่ :laugh:
-
พึ่งเข้าใจความหมายของชกใต้เข็มขัดจริงๆก็วันนี้แหละ
:-[ :-[ :-[
-
ถ้ามีเวทีมวยแบบนี้บ่อย ก้ออยากลองเป็นนักมวยมั่งอ่ะ :impress2:
ได้เปลี่ยนจากมวยธรรมดาเป็มมวยปล้ำบ้าง :oo1:
ถ้าทำผิดกฎบ่อยๆระวังคนอ่านจะเลือด(กำเดา)ไหล มากเกินจำเป็นน๊ :haun4:
-
ชกใต้เข็มขัดจริงๆนั้นแหละ :z1: :z1: :laugh:
-
ปอนท์เอ่ยสู้กระต่ายไม่ได้หรอก 555
-
:laugh: พี่ขนมปังขาาาา ต่อให้ดื้อสู้...กระต่ายยักษ์มันก็ไม่มีทางปล่อยพี่ไปหรอกค่ะ
หนทางชนะของพี่จึงเป็น 0 ค่ะ อิอิ :pigha2:
-
ว๊ายๆ ปอนด์จ๋า โดนชกใต้เข็มขัดแบบนี้จุกไหมล่ะจ๊ะ :laugh:
คนแต่งก็ขอให้หายหวัดไวๆนะคร๊า เป็นกำลังใจให้จ้า ^-^
-
o13
-
ถ้าเป็นเรื่องน้องฐาก็ว่าไปอย่าง ช่อคงตามไม่ค่อยทันเพราะไปหลายตอน แต่เรื่องนี้แค่สองตอนเองนะ แป๊บเดียวก็อ่านหมดแล้ว
ว่าแต่ พูดแบบนี้ไม่กลัว โดนคนอ่านคนอื่นว่าเอารึ อิอิ
คิดถึงจังเล้ย ไม่เจอ นาน โดดดูดปากทีดิ๊
อี๋~~~~~~~~~~~~~~
ดูดเบาๆ ก็ได้ เกรงใจเพื่อนบ้าง555
จริงๆ พี่ตุลย์มันน่ารักเนอะ น่ารักแบบมันไม่รู้ตัว
นี่มันเป็นพี่คนโตจริงป่ะเนี่ย ทำไมกันย์ดูเป็นผู้เป็นคนกว่ากันเยอะเลย ฮะๆๆ
ช่วงนี้ไม่สบาย เห่าจนที่บ้านบ่นรำคาญ :เฮ้อ:
มาต่อให้จนจบแล้วจ้า....... :mc4:
ต่อหลายตอนแล้วหวังว่าคงหายคิดถึงนะคะ :o8:
(รอนัดล้างตาระหว่างมวยคู่เอกกันต่อไป.... :laugh:)
แล้วเจอกันใหม่เมื่อคนอ่านคิดถึง........ นะคะ :กอด1:
คิดถึงแล้วมาต่อเลยนะ ต้องมาภายในวันนี้ด้วยไม่งั้นจะไม่ได้อ่านอีกนานเลย ToT
ปล. หายไวๆ เน้อ ช่วงนี้อากาศบ้าๆ บอๆ ดูเเลตัวเองและรองเท้าดีๆ ด้วย(น้ำท่วมรองเท้าช่อพังไปหลายคู่ละ55)
-
ตอนที่ 11 หนีเที่ยว .....
ผมลงจากมอเตอร์ไซค์วินที่หน้าร้านริมทางด้วยชุดนิสิต หลังจากวางแผนไว้แล้วว่าเลิกเรียนแล้วจะไปสิงสถิตที่ห้องคอมแคนทีนจนเย็น แล้วก็จับรถมาที่ร้านทันทีโดยไม่ได้กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องตัวเอง เพราะหวั่นกลัวจะเจอโจทก์
“พี่ต้องครับ” ผมรีบยกมือไหว้พี่ต้องเจ้าของร้านทันทีหลังจากที่หายหัวไปสามวัน พี่ต้องหันมามองด้วยรอยยิ้มแสดงความเป็นมิตร
“อ้าวปอนด์ ไม่สบายหายแล้วเหรอ”
“ค่อยยังชั่วขึ้นเยอะแล้วครับพี่ ต้องขอโทษด้วยนะครับที่โดดงานไปหลายวัน”
“ขอโทษทำไมล่ะ เราก็ส่งคนมาร้องแทนแล้วไม่ใช่เหรอ”
“หา.....” ผมร้องอ้าปากกว้าง
“ตกใจอะไร ก็ตุลย์เขาบอกว่า ปอนด์ไม่สบายเลยส่งเพื่อนมาร้องเพลงแทน นั่นไงอยู่บนเวทีนั่นน่ะ” ผมหันไปมองตามที่พี่ต้องชี้พบว่าเป็นนักร้องสาว หุ่นสะบึม การแต่งกายก็อวดสัดส่วนเต็มที่ คนที่หามานี่มันเสป็กส่วนตัวกระต่ายหรือเปล่าวะ ทำไมไม่แต่งชุดบันนี่เกิร์ลไปเลยล่ะ เฮอะ!
หมั่นไส้ไอ้เชี่ยตุลย์ชะมัด เจ้ากี้เจ้าการสาระแนเป็นที่สุด จะหาคนมาร้องเพลงแทนก็ไม่บอก แล้วหาคนอื่นมาไม่ได้หรือไงวะทำไมต้องเอาชะนีด้วยวะ ฮึ่มๆ มันน่าโมโห
“เห็นว่าจะลาพักทั้งอาทิตย์เลยไม่ใช่เหรอเรา ทำไมรีบมาเร็ว” ปรึกษาหารือถามความคิดเห็นก่อนหรือยังเนี่ยถึงได้บอกพี่ต้องไปแบบนี้ หงุดหงิดจริงๆ
“เอ่อ...ก็พอดีว่าดีขึ้นเยอะเลยเกรงใจน่ะครับ ไม่อยากหายไปนาน”
“ไม่ต้องเกรงใจ หาคนมาแทนได้ถูกใจพี่ขนาดนี้ ก็น้องเขาทั้งน่ารัก เสียงดีเลย พี่ยังอยากให้น้องเขามาบ่อยๆ ด้วยซ้ำ ร้านเราจะได้มีลูกค้าชายเพิ่มเติมบ้าง ไม่ได้มีแต่ เก้ง กวาง กะเทย ชะนีอย่างทุกวันนี้”
อ้าวววว พูดแบบนี้กัดผมโดยเฉพาะเลยนี่หว่า แน่ล่ะสิ ก็เมียพี่ต้องแกขี้หึงนี่ เลยไม่ชอบจ้างนักร้องสาวมาให้สามีแทะโลมเท่าไร พอในร้านมีแต่นักร้องชายก็เลยดึงดูดแต่สาวๆ โดยเฉพาะแฟนคลับของผมก็เพิ่มจำพวกเพศที่สามตามไปด้วย ร้านนี้เลยใกล้จะเป็นบาร์เกย์เข้าไปทุกวันแล้ว
“แหะๆ เหรอครับ” ผมได้แต่ยิ้มแห้งๆ ใส่พี่ต้อง
“พี่ว่าปอนด์รีบกลับดีกว่านะ เดี๋ยวเมียพี่มาเห็นล่ะซวยแน่เลย ถ้าเห็นว่ามาร้านไหว มันคงโวยวายให้ปอนด์กลับมาร้องเพลงไวๆ แน่ ถึงจะหายดีแล้วแต่ปอนด์ยังหน้าซีดๆ อย่าเพิ่งหักโหมเลยนะ พักอีกหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอก อาทิตย์หน้าค่อยมาก็ได้” พี่ต้องบอกมา ไม่รู้ว่าหวังดีหรือว่าเสียดายชะนีน้อยบนเวทีนั่นกันแน่ แต่เท่าที่สมองอันชาญฉลาดของผมจะประมวลออกมาได้คือนอกจากจะไม่ต้อนรับแล้วยังขับไล่อีกต่างหาก
“ครับ งั้นผมกลับก่อนนะครับ” บอกลาเดินออกมาจากร้าน ด้วยอารมณ์เซ็งๆ มาแล้วก็ไม่ได้ร้องเพลงแล้วจะถ่อสังขารมาไกลทำไมถึงนี่วะเนี่ย.....
ว่าแต่ไอ้แก่มอเตอร์ไซค์ฮ่างของผมที่จอดทิ้งจอดขว้างไว้เมื่อสามสี่วันก่อนมันหายไปไหนแล้ววะเนี่ย เก่าขนาดนั้นยังจะขโมยกันได้ลงคออีกเหรอ? หรือว่าโดนเอาไปแยกชิ้นส่วนวะ อย่าให้รู้นะว่าใครแม่งเอาไป จะตามไปกระทืบแม่งถึงบ้าน (ว่าไปงั้นแหละครับ อย่างผมจะไปมีปัญญาอะไร)
กำลังคิดหนักว่าจะเอายังไงดี เพราะตอนนี้เหลือเงินติดตัวอยู่สิบบาท เพราะตอนออกไปเรียนไอ้ตุลย์มันบริจาคมาสามสิบ ประมาณว่าเก็บไว้กินของกินเท่านั้นล่ะ เพราะมันอาสาจะไปรับไปส่ง (คุณหนูหรือนักโทษวะชักสงสัย) ที่จริงมันทำท่าเหมือนจะให้เยอะแต่ไม่แน่ใจว่ามันกลัวโดนด่าว่าเอาเงินฟาดหัว หรือรู้ว่าผมจะหาทางหนีมันก็ไม่รู้สิ สุดท้ายเลยให้มาแค่นั้น... ผมก็ประหยัดอดออมที่สุดแล้ว อดข้าวกลางวันเก็บสามสิบเป็นค่ารถมาที่ร้านพี่ต้องแต่ก็เปล่าประโยชน์มากเลย เอายี่สิบกูคืนมาได้ไหม? ตอนนี้เหลือสิบบาทแล้วข้าวก็ไม่ได้กิน ไปไหนก็ไม่ได้ อนาถชีวิตมากอ่ะครับ
เมื่อความหิวมารบกวนก็แอบเศร้า รู้สึกเสียดายนิดหน่อยที่หยิ่งไม่ยอมรับเช็คเงินสดจากมัน ไม่ใช่อะไรหรอก แค่รู้สึกว่าตัวเองดูไร้ค่าเกินไปเท่านั้นเอง คิดดูสิ มันพรากเอาพรหมจรรย์ของผมไปทั้งทีให้มาแค่หลักหมื่น ถ้ามึงให้มาหลักล้านกูจะไม่ปฏิเสธเลยเหอะ (งกกว่าที่คิด...) ประชดนะครับไม่ได้จริงจังขนาดนั้น
ถอนใจแล้วก็นึกขึ้นได้ โทรหาโต้งดีกว่า ผมยกมือถือขึ้นเปิดเครื่อง หลังจากปิดมาทั้งวัน เพราะถ้าเปิดไว้มันก็ต้องมีคนโทรตาม รำคาญ แล้วก็เป็นดังคาด เพียงแค่ผมกดเบอร์หาชื่อกำลังจะกดโทรไอ้ชั่วนั่นก็โทรตามซะแล้ว
“โทรมาทำด๋อยอะไร” ผมกรอกเสียงแสดงความหงุดหงิดไปยังปลายสายทันที
“มึงอยู่ไหน” เสียงโหดๆ ของกระต่ายตุลย์หลั่งไหลมากวนส้นเท้า
“บนดิน ใต้ฟ้า” ผมก็เลยยียวนกลับไปอย่าได้หวั่น
“สัด... กวนตีนนะ กลับมาห้องเดี๋ยวนี้ กูจะรอ อย่าให้ต้องไปตามเอง”
“กูไม่กลับ แล้วมึงจะทำไม” ให้กระผมกลับไปให้โง่เหรอครับคุณ ผมไม่อยากโดนกระซวกไส้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“ก็ไม่ทำไม แต่ถ้ากูเจอตัวเมื่อไร มึงได้เปลี่ยนจากอยู่บนดินใต้ฟ้า มาอยู่ใต้ร่างกูบนเตียงแน่ๆ ไอ้หน้าจืด” ดูสิครับ จะขู่กันไปไหน ถึงผมจะแอบหวาดๆ อยู่บ้างแต่ก็ยังรักษาศักดิ์ศรีไว้ เฉเปลี่ยนเรื่อง
“มึงเอารถกูไปหรือเปล่า”
“มึงอยู่ที่ร้านเหรอ?” แม่งตอบไม่ตรงคำถาม จะว่าไป ด่ามันว่าฟายอยู่นานก็เพ่งรู้ว่ามันก็ฉลาดเป็นกับเขาด้วยแฮะ
“งั้นรอนั่นก็ได้ เดี๋ยวไปหา” อ้าวววว เรื่องอะไรจะรอให้โง่
“ไม่รอ กูจะไปที่อื่น ไหนๆ มึงก็หาคนมาร้องเพลงแทนกูแล้วทั้งๆ ที กูเอาเวลาว่างไปเที่ยวดีกว่า ถ้ามึงมาก็มานั่งฟังสาวทรงตูมของมึงร้องเพลงไปแล้วกัน”
“กูพักร้อนให้มึงนอนพัก ไม่ใช่ให้มึงไปแรด” เยะ....เข้..... ปากหรือครับท่าน
“สัด.... กูอยู่ไหนกูก็แรดได้ทั้งนั้น แค่นั้นนะ” ผมตอบกลับไป แล้วรีบกดปุ่มโทรอีกเบอร์
!TONG!
“ว่าไง ตัวแสบ” ปลายสายทักทายด้วยน้ำเสียงเริงร่า
“เออ ไอ้เสือ มึงอยู่ไหนเนี่ย”
“ห้องดิ ทำไมเหรอ?”
“มึงออกมารับกูหน่อยดิ๊ กูอยู่ร้าน ให้ไวเลยนะมึง ถ้ามาช้า มึงอาจจะเจอซากศพกูแทน”
“มึงไปมีเรื่องกับใครมาวะ”
“มาเถอะน่า....” ผมกำชับเร่งเหย็งๆ เพราะถ้าไอ้ตุลย์โผล่มาก่อนก็เป็นอันจบข่าว
โชคยังดี ที่ห้องโต้งมันอยู่ใกล้ร้านกว่าห้องผม เลยรอดพ้นจากมือมัจจุราชไปหวุดหวิดเส้นยาแดงผ่าสิบ พอเห็นออนด้าซีวีซของมันเลี้ยวเข้ามาจอดหน้าร้าน ผมก็รีบวิ่งออกจากมุมมืดที่ใช้กำบังตัวเผื่อไอ้ตุลย์มาถึงก่อน
ปัง!! ปิดประตูอย่างแรงก่อนจะหันไปเร่ง
“รีบไปเลยมึง ชักช้างานเข้า” โต้งออกรถอย่างว่องไวตามสั่งทั้งหัวเราะทั้งส่ายหน้าระอา
“มึงเป็นอะไรอ่ะปอนด์ ดูรีบร้อน ลุกลี้ลุกลน”
“ช่างกูเถอะ กูก็เป็นของกูอย่างนี้แหละ”
“แล้วจะให้กูพาไปไหน” เออนั่นสิ กลับห้องก็ไม่ได้
“หิวว่ะมึง กินข้าวกันไหม... กูมีสิบบาท” ผมหันไปทำหน้าสลด โถ ปังปอนด์ผู้น่าสงสาร ช่างรวยเหลือเกิน
“โห่... ตังค์มึงเยอะโคตร แล้วคืนนี้ไม่ร้องเพลงเหรอ?”
“ถามโง่ๆ ถ้ากูร้องเพลง แล้วกูจะมานั่งอยู่ในรถมึงเหรอ ไอ้ฟายยยย”
“เออ... โทษทีไม่น่าถาม”
“ไม่เป็นไรหรอก กูให้อภัยคนโง่ๆ อย่างมึงได้”
“กูว่านะ กูอ่ะมันโง่ตั้งแต่หลวมตัวมาเป็นเพื่อนกับมึงแล้วว่ะ แม่งด่ากูตลอด” ไอ้โต้งบ่นกะปอดกะแปด
“กูบอกตอนไหนว่ามึงเป็นเพื่อนกูเนี่ย ขี้ตู่ว่ะ”
“เออ... งั้นถ้ามึงไม่ใช่แล้วมึงจะเป็นอะไร เป็นเมียไหม กูให้โอกาส” เห็บหมาเหอะ!! เล่นกับหมาหมาเลียปากจริงๆ วุ้ย
“ไม่ทั้งสองอย่างเลยได้ไหม” ผมเล่นลิ้น กวนประสาทมันอีก หรืออีกนัยหนึ่ง ความจริงผมก็คิดว่าโต้งมันก็ไม่เชิงเป็นเพื่อนกับผมเสียทีเดียวหรอก มันเป็นคู่กัดที่กินกันไม่ลง ทะเลาะด้วยแล้วก็สนุกดี นอกจากนั้นก็เป็นคู่แข่งที่สูสี และเป็นเจ้ามือเลี้ยงข้าวและเหล้าที่ใจปล้ำน่าคบ (ข้อดีมันอยู่ที่ข้อหลังนั่นแหละถึงได้ตกลงคบด้วยได้)
“ได้... ถ้ามึงไม่ใช่สองอย่างนี้ งั้นมึงลงจากรถกูไปเลยไป ไม่ต้องกงต้องกินอะไรแล้ว เลี้ยงเสียข้าวข้าวสุกฉิบหาย” ผมว่า ไอ้นี่ปากมันน่าตบขึ้นทุกวันนะ ว่าไหม แล้วในหัวมันก็หน้าเลือดน่าดูเลย หัวก็ไม่ล้านนี่หว่า ล้อเล่นแค่นี้ทำเป็นน้อยใจไปได้ ถ้าเป็นเวลาปกติจะไม่ง้อให้เสียปาก แต่ตอนนี้หิวไส้จะขาดแล้วเรื่องอะไรจะยอมให้มันไล่ลงรถก่อนจะได้เจอของกิน
“ถ้าให้กูเลือกระดับความสัมพันธ์ กูไม่เอาสองอย่างนั้นแต่เปลี่ยนเป็นขอเป็นสามีมึงแทนได้ป่ะ” ฮ่าๆ ต่อรองอย่างเป็นธรรม ไม่มีซะหรอกที่ปอนด์จะเสียเปรียบ
เอี๊ยดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!! โป๊ก!!!!!!
“ไอ้โต้ง!!!!.... ไอ้ชาติหมา!!!!.....”
อย่าหาว่าผมปากหมา จะไม่ให้ด่าได้ไง ก็แม่งเล่นเบรกกระทันจนหัวผมกระแทรกคอนโซลรถเลยครับ
“เชี่ยเอ๊ยยยย เบรกซะแรง หัวกู กระทบกระเทือนรึเปล่าก็ไม่รู้” บ่นพึมพำไปตามเรื่อง
“ปอนด์.... เมื่อกี้ว่าไงนะ พูดใหม่ดิ๊” มันทำเป็นไม่สนใจท่าทางแอ๊คติ้งโอเว่อร์ที่ผมแสดงออกแล้วชะโงกหน้ามาถาม สีหน้าเหมือนจะขู่ ล้อเล่นหน่อยเดียวทำเป็นเคือง... โด่.....
“ปล๊าววววววว กูบอกว่า เป็นเพื่อนกันก็ได้” ที่จริงผมไม่ได้กลัวนะครับ แต่หิวเลยยอมอ่อนข้อให้เท่านั้นเอง
“แล้วไป....” มันอมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะกลับไปนั่งท่าเดิมแล้วออกรถต่อ
ระหว่างที่นอนพักสายตาต่อ สายก็เข้าอีก ขายดีจริงวุ้ย ผมยกมือถือขึ้นมาดูรายชื่อแล้วก็กดรับสาย
“จุ๊บจิ๊บเหรอจ๊ะ..... ว่าไงจ๊ะ” ทักทายด้วยเสียงอ่อนหวาน อันเป็นคุณสมบัติชั้นเลิศที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด
“ปอนด์เหรอคะ.... เมื่อวานทำไมไม่มาเรียนล่ะคะ จิ๊บกับเพื่อนชะเง้อคอคอยทั้งคาบเลย” ปลายสายส่งเสียงดัดๆ กลับมา ทำให้อดนึกภาพตามไม่ได้ ความเป็นจริงอาจจะไม่ได้ต่างจากที่สาธยายมาสักเท่าไร แต่ก็โทษเขาไม่ได้หรอกครับ แบบว่าคนมันหน้าตาดีจะมีคนชอบเยอะก็ไม่แปลก
“อ๋อ...ปอนด์ไม่สบายอ่ะจ้ะ” ผมตอบกลับไป
“ตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วยังไม่หายอีกเหรอคะ” เฮ้อ.... ขอร้องเหอะ ช่วยออกห่างประเด็นร้อนนั่นทีได้ไหม ไม่อยากคิดถึงเลยให้ตาย
“ดีขึ้นเยอะแล้วจ้า มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะคนสวย” ผมหยอกกลับไปเอาใจปลายสายรวมทั้งต้องการดึงบทสนทนาให้เข้าสู่ประเด็นหลักก่อนจะออกทะเลไปมากกว่านี้
“ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ แต่จะบอกว่าไม่ต้องห่วงนะคะ เพราะถึงปอนด์ไม่มาเรียนแต่จิ๊บเช็คชื่อแทนให้ไปแล้ว การบ้านที่อาจารย์สั่งจิ๊บก็ทำแทนส่งให้ไปแล้ว ส่วนงานกลุ่มที่สั่งเพิ่มวันนี้.... จิ๊บก็ยัดชื่อปอนด์ใส่กลุ่มไปแล้ว เดี๋ยวทำงานเสร็จ จิ๊บจะเอาเนื้อหาที่ปอนด์ต้องรายงานหน้าห้องไปให้ แล้วเดี๋ยวจะโทรหาอีกทีนะคะ” โห น่ารักใช่ไหมครับ จะมีใครที่ไหนทำให้ขนาดนี้เนี่ย แฟนกันบางคนก็ยังไม่ทำให้ขนาดนี้เลย
“อ๋อ ขอบใจจิ๊บกับเพื่อนๆ มากๆ นะจ๊ะ สำหรับความช่วยเหลือ” ผมรีบตอบกลับไปเสียงหวาน
“ไม่เป็นไรมิได้ สมาคมคนรักปอนด์ทำให้ได้เสมอค่า” จุ๊บจิ๊บลากเสียงยาว
“คร้าบๆ ฝากขอบคุณทุกคนเลยครับ น่ารักจริงๆ เลย”
“ค่า.... แล้วจะบอกให้ หายไวๆ นะคะปอนด์ จะได้เจอกันซะที จิ๊บคิดถึงแล้ว”
“จ้าๆ งั้นเดี๋ยวปอนด์ขอตัวไปนอนพักผ่อนก่อนนะครับ จิ๊บ”
“ค่ะๆ บายๆ ค่ะ จุ๊บๆ”
“ครับจุ๊บๆ ” ผมบอกลาแล้ววางสายไป
“ถุย! จะไปนอน โคตรตอแหล” เสียงเห่าของคนขับรถดังขึ้นเมื่อผมเก็บโทรศัพท์เข้าที่
“เรื่องของกู” ผมตอบด้วยเสียงกวนๆ
“เสียงหวานเชียวนะมึง ใครอ่ะ แฟนคลับเหรอ?”
“เปล่า เพื่อนในเอก”
“ผู้หญิง?” เป็นเพราะโต้งมันเคยชอบผู้หญิงมาก่อนหรือเปล่านะมันถึงไม่เรียกผู้หญิงว่าชะนีเหมือนเกย์คนอื่นๆ ส่วนผมเองพยายามจะไม่เรียกออกปากเพราะกลัวจะติด เพราะแฟนเพลงมากกว่าครึ่งของผมมันก็ชะนีนี่แหละ!!
“กูไม่คบนางมาร คบแต่นางฟ้าว่ะมึง” ตอบกลับไป ซึ่งเป็นอันเข้าใจตรงกันว่า นางฟ้าที่ว่าก็ไม่พ้นกะเทยนี่แหละ
“นางฟ้าหน้าโง่อ่ะดิ ถูกมึงหลอกใช้ไม่รู้ตัว” บางทีก็หมั่นไส้แม่งเหมือนกันที่มันออกตัวล้อฟี ว่าไม่ชอบกะเทย บอกว่ามันเหมือนผู้หญิงเกินไปจนกินไม่ลง ไม่ชอบเฉยๆ ก็ไม่ว่าหรอกนะไม่ต้องพูดจาและแสดงออกชัดเจนขนาดนั้นก็ได้ เห็นแล้วมันน่าหมั่นไส้จนนาแกล้งอีกรอบชะมัด!!
“กูไม่เคยหลอกใช้ใคร เขาเรียกว่าพึ่งพาอาศัยกัน... ที่จริงก็บอกเขาแล้วนะว่าไม่ต้องช่วยกูขนาดนี้ก็ได้ แต่เขาก็บอกว่าไม่เป็นไร จิ๊บเต็มใจทำเพื่อปอนด์ ....กูก็เลยไม่อยากขัดกลัวเขาจะเสียน้ำใจ ช่วยไม่ได้นะ คนมันหน้าตาดี นิสัยดี ก็เลยมีแต่คนรักคนหลง” ผมตอบกลับไป ยักไหล่และยกหางตัวเองซะลอยลิบลิ่ว
“เหอะ หมั่นไส้ มึงมันก็ดีแต่ตลกแดก เท่านั้นล่ะว้า”
“แล้วมันใช่เรื่องของมึงม้าย??? มีหน้าที่ขับรถก็ขับไป จะเลี้ยงข้าวก็เลี้ยงไป พูดมากเดี๋ยวตบเลือดกบปาก” ผมหันไปขู่ตาเขียว ทำท่าเหมือนหมาเตรียมตัวจะกระโดดกัด (ถ้าไม่ติดโซ่)
“เออๆ กูกลัวมึงมากอ่ะ สัด!” แม่งประชดอีก เดี๋ยวนี้เป็นอะไรวะชอบมีแต่คนกวนตีนใส่ ผมยักไหล่ไม่สนใจน้ำเสียงแสดงความเอือมระอาของมัน หันหน้ามองนอกกระจกรถอีกครั้ง ไม่นานนักคราวนี้โจทก์เก่าก็โทรมาอีก
“อะไรของมึงเนี่ย?” ผมทำเสียงรำคาญใส่ทันที เมื่อกดรับสายไอ้กระต่าย
“นี่มึงพูดกับกูดีๆ กว่านี้หน่อยไม่ได้หรือไง”
“ได้.... ดีดี”
“วอก.... มึงอยู่ไหนเนี่ย” ให้ตายเหอะ แล้วมึงคิดจะเรียกชื่อกูมั่งไหมครับไอ้เชี่ยตุลย์ที่เคารพ ชื่อผมแต่ละอย่าง มีทั้งจืด ทั้งวอก ไม่ก็ไอ้ดื้อ แม่งเอ๊ยยยยย ต้องให้อยู่ในช่วงมีอารมณ์ทางเพศเท่านั้นหรือไงวะถึงจะเรียกชื่อกันได้บ้างเนี่ย
“เรื่องของกู” ผมตอบเสียงลอดไรฟัน
“กวนตีนกูมากนักนะมึงอ่ะ กูอยู่หน้าร้านแล้ว ออกมาให้ไว อย่าให้ต้องไปตามเอง ไม่งั้นมึงเจ็บทั้งตัวเจ็บทั้งตูดแน่ๆ” เฮ้ย.... ไอ้เจ็บตัวเนี่ยไม่มายด์เท่าไร แต่ไอ้เจ็บตูดนี่ ฟังแล้วไม่สบายใจเลยให้ตายเถอะ
บอกกูทีว่าถ้าเจอกันมึงจะเตะกูหลายๆ ป้าบ กูจะดีใจมาก ขออย่าให้เป็นอย่างอื่นเลย แค่คิดก็ขนพองสยองซอกหลืบแล้วเหอะ
“เสียใจด้วยนะ กูออกมาจากร้านแล้ว ส่วนมึงน่ะ ก็ไปนั่งเฝ้าชะนีน้อยปากแดงของมึงอยู่ที่นั่นแหละดีแล้ว” ผมกรอกเสียงติดจะหงุดหงิดลงไป
“ทำไมต้องเฝ้า ไม่ใช่เด็กกูซะหน่อย แค่ให้เขามาร้องเพลงแทนมึงแค่นั้นเอง อย่าบอกว่ามึงงอน” มันเอาสมองส่วนไหนมาคิดวะว่าผมงอน
“กูเปล่า”
“มึงหึง” เฮ้ย!!! ไปกันใหญ่แล้ว
“เชี่ย!! อย่าหลงตัวเอง” ผมรีบปฏิเสธพัลวัน
“แล้วไง.... สรุปว่าที่มึงดื้อด้านขนาดนี้ ไม่ได้งอนแล้วก็ไม่ได้หึง แต่แค่คิดจะลองดีเท่านั้นใช่ไหม?” เออ... ลองดี? เอาวะ ข้อนี้น่าสนใจกว่าสองข้อแรกเยอะ
“ก็คงงั้น...”
“ดี!! งั้นมึงได้เจอดีแน่ ถ้าอยากจะเล่นไล่จับมากนักก็เอา ถ้ากูตามหามึงเจอ มึงไม่ต้องมาวิงวอนร้องขอชีวิต มึงไม่ได้ร้องเพลงไปถึงเดือนหน้าโน่น” เฮ้ย!!! เกินไปไหมน่ะ ผมแอบกลืนน้ำลายเอื๊อก เหงื่อแตกพลั่กๆ
“ไอ้เชี่ย ไม่ต้องมาขู่กูเลย” ผมยังอุตส่าห์แว้ดกลับไปได้อีกแม้ว่าตอนนี้หน้าหดเหลือสองนิ้วเรียบร้อยแล้ว
“แล้วมึงจะรู้ว่ากูไม่ได้ขู่!!”
:a5:
...........
......................
...................................
................................................
ตายห่าแล้ว!!! (แอบปาดเหงื่อ) o22
เอ่อ.... กูถอนคำพูดทันไหมวะ!! :sad4:
..........................
จุ๊บๆ ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ทุกบวกนะคะ :กอด1:
ตอนนี้อาการป่วยดีขึ้นบ้างแล้ว แต่ยังไม่หายดีเท่าไร
แต่ที่หายๆไป แบบว่าไปติดนิยายเรื่องอื่นอยู่ ค่ะ อ่านทั้งคืนไม่ได้หลับได้นอนเลยเฮือก!!
จริงๆ พี่ตุลย์มันน่ารักเนอะ น่ารักแบบมันไม่รู้ตัว
นี่มันเป็นพี่คนโตจริงป่ะเนี่ย ทำไมกันย์ดูเป็นผู้เป็นคนกว่ากันเยอะเลย ฮะๆๆ
คิดถึงแล้วมาต่อเลยนะ ต้องมาภายในวันนี้ด้วยไม่งั้นจะไม่ได้อ่านอีกนานเลย ToT
นิว่า ตุลย์ก็ชอบเล่นมุกนะ แต่มุกที่เล่นมันแป้กมากกว่ากันย์ฮ่าๆ
ทำให้พอคิดได้ว่ามันเป็นพี่น้องกันจริงๆ
แล้วตรงไหนเหรอ? ที่บอกว่ากันย์เป็นผู้เป็นคนมากกว่า นิว่า กันย?มันปัญญาอ่อนมากกว่าพี่มันเยอะอ่ะ ฮ่าๆ
มาต่อแล้วนะ ทันวันนี้!! ด้วยอ่ะ (กร๊ากกกกก)
-
^
^^^
^^^^
จิ้มๆๆ
เดี๋ยวกลับมาดิท !!
●▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬ஜ۩۞۩ஜ▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬●
งานนี้ตายแน่ น้องพระจันทร์ของหนูกระต่าย 5555
:oo1: หาเรื่องแท้ๆเลยนะปอนด์ ปากดีตลอดดดดดดดดดดด
-
หาเรื่องใส่ตัวแล้วมั้ยล่ะนี่
-
หนีไปก็ได้แค่ไม่กี่ชม. หาวิธีอื่นเหอะปอนด์
สงสารเตียงที่ห้องอ่ะ
-
ทีนี้โดนกระต่ายจับเชือดแน่ๆๆๆ o18
-
มุึขตุลย์เขาเรียกว่าตลกร้ายนะ.....
ยังน่าร๊ากแบบดิบเถื่อนเหมือนเดิมนะคู่นี้
-
อ่าววว ปอนด์งานเข้าแล้วละมั้ง 555
แต่บางทีก็แอบอยากให้ตุลอ่อนให้ปอนด์หน่อยนะ บังคับขู่เข็ญมากๆไปก็แอบเฮฟวี่เหมือนกาน
แต่ยังไงคู่นี้ก็ยังน่ารักเสมอต้นเสมอปลายแหละจ้า อิอิ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยจัดหนัก ทั้งตัว ทั้งตูด แน่ๆเลย 555555555 ดื้อแบบนี้มันน่าจับตีก้นเสียจริงๆ
-
เราเป็นกำลังใจให้ปอนด์นะ ถ้าโดนจับได้เมื่อไหร่ก็
โชคดีละกันนะ!!!
-
ปากดีน่ะปอนด์ เดี่ยวจะโดนมิใช้น้อย :oo1:
-
อ๊ากกกกกกกกกกก พักเป็นเดือนเชียว
น้องปอนด์ตายแน่่ รีบมามอบตัวด่วน โทษจะได้ลดลงกึ่งหนึ่ง :laugh:
-
โอ๊ววววววววววว คราวนี้คง ฟ้าเขียว ฟ้าแดง ฟ้าม่วง ไปเลยทีเดียว
:z1: :z1:
-
:z2: :z2: :z2: :z2:
ปอนด์หนีตามไก่ไปเร็ว
ก่อนที่กระต่ายจะตามทัน
ไม่งั้นไม่รอดแน่นอนนน
-
หายไปนานจัง คิดถึงจังเลยยยยย
ตอนหน้าปอนด์เสร็จแน่ 555
บวกเป็ดให้จ้าา
-
ปอนด์ได้เจอคนอื่นบ้างแล้วนอกจากตุลย์ แต่จะหลบหน้าไปได้อีกนานเท่าไหร่เนี่ย
(แต่ตุลย์ก็นะ ปอนด์เค้าต้องทำงานหาเงินเลี้ยงตัวเองเน่อ มาคุมแจไม่ยอมให้ไปไหนมาไหนแบบนี้ ไม่สงสารกันบ้างเหรอ :เฮ้อ: )
ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า
-
ทำไมขนมปังปอนด์มันแสบงี้เนี่ย คู่กับกระต่ายแดงนี่ล่ะ เหมาะสมที่สุดแล้ว ดูท่าจะเอาอยู่สุดแล้ว :laugh:
-
ระวังเจ็บตูดนะปอนด์ กระต่ายมันโหด
-
ตุลย์มันหื่นมากอ่ะ ทุกตอนเลยมั้งเนี่ย
สงสารหนมปังเท่าโลก(แต่ตอนนี้อยากให้ตุลย์เจอเร็วๆ กร๊ากกกกกก)
-
ชอบ มากกก ,,
-
ปอนด์จ๋า ดื้อกับสามีมากๆ ระวังถูกกระซวกไส้จนไม่เห็นเดือนเห็นตะวันเอานะลูก
ดูมันยิ่งโหด ดิบ เถื่อน แอนด์เอาแต่ใจตัวเองโคตรๆ อยู่ พี่ล่ะหวั่นใจแทนปอนด์
เหลือหลาย
-
ทำไมไอ้พี่ตุล ถึงได้โหดจังเลยล่ะค่ะ ไม่เห็นน่ารักใสๆ แบบคุณน้องกันย์เลย
-
ไม่อยากจะคิดเลย ถ้าปอนด์หนีไม่พ้นแล้วจะเกิดอะไรขึ้น :impress2:
-
ตุลย์ตายแน่ๆคราวนี้
-
เราหวังว่ายกนี้นายจะชนะนะปอนด์ :laugh:
-
กร๊ากกกกกกกกกก โดนแน่ o18
-
:laugh: เสร็จแน่ปอนด์เอ๋ย~~~~ แต่จริงๆตุลย์ก็ควรปล่อยให้ปอนด์มีเวลาส่วนตัวบ้างนะ
ปล.เงิน30฿นี่มันน้อยไปไหม? วันละร้อยก็ยังดี - -"
ปล2.เหมือนโต้งจะชอบปอนด์ใช่ไหมอ่ะ? (*^◯^*)
-
ระวังนะถ้าถุกจับได้จะโดนมิใช้น้อย
:z10: :z10: :z10: :z10: :z10: :z10: :z10: :z10: :z10: :z10:
-
ดูท่าแล้วพระจันทร์คงหนีไม่รอดเงื้อมมือกระต่ายแน่อยากลองดีเดี๋ยวตุลย์จัด(หนัก)ให้ >o<
-
ฮ่าฮ่า เกมส์ไล่จับระหว่างกระต่ายกับพระจันท์คราวนี้ท่าทางจะสนุกน่าดูเนอะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
พระจันทร์ตายแน่ๆ เรียกรถร่วมด่วน :laugh:
-
เคยเห็นแต่เมียตามผัวกลับบ้าน นี่ผัวตามเมียกลับบ้านตาล๊อด :laugh:
-
:haun4:ลงโทษกันเร็วนะ เราจะรอถ่ายคลิป
-
หวาดๆ อยู่ใช่มั้ยปอนด์ กลับมายังทันนะเนี่ย
เดี๋ยวจะอดร้องเพลงอีกนาน 55555555
-
หุหุ เกมส์วิ่งไล่จับระหว่างพระจันทร์กับกระต่าย
คาดว่างานนี้พระจันทร์คงไม่รอดอีกตามเคย ฮ่าๆ
-
เล่นซ่อนแอบกันใช่ไหม หรือ เล่นตำรวจจับโจร
ท่าทางงานนี้ :impress2:
-
ปอนด์แกไม่รอดแน่ ๆ
:oo1: :oo1: :oo1:
-
เครียดแทนปอนด์ อีพี่ตุลย์จะไม่ให้คลาดสายตาเลยรึไง
ยิ่งตามก็จะยิ่งหนีนะสิ
-
ชอบๆ >>
Ps. แงงงงงงงงๆ เจ๊เข้ากรมเเล้ว T T แมนขึ้นเยอะเลย o22
-
ตุลย์ตามทันมีหวังฟ้าเหลืองแน่ปอนด์ :z1:
-
ว้าว ปอนด์หนีเที่ยว :oni1: ลัลล๊าน่าดูเลย...ตรงไหนอ่ะ. ยิ่งนานยิ่งเสียวตูด กลัวโดน"เตะ"ตูดไป
จริงๆแล้วตุลย์มันก็เป็นคนน่ารักอยู่ลึกๆนะ แต่ลึกไปหน่อย ปอนด์ที่เป็นคนมองอะไรฉาบฉวย(มองหาแต่เคะน้อยๆ) เลยมองไม่เห็น
แนะนำว่า ให้ตุลย์ยอมรอให้ปอนด์"ขุด"หาความน่ารักที่มีอยู่ข้างในดูบ้างดิ เผื่อพระจันทร์จะหันมมามองกระต่ายบ้าง :fox2: อะคริ ลองดูน่า....
-
มีซ่าส์ แวว ซ ว ย ส่อมาแต่ไกลเลยนะปอนด์
-
อยากให้ตุลย์เจอเร็วๆอ่ะปากดีจริงๆ :laugh:
ตุลย์จับกดอย่าให้เดือนเห็นตะวันเลย
-
ปากเก่งไปงั๊น
จริงๆ ก็กลัวจะแย่แล้วไม่ใช่เหรอนายปังปอนด์
เริ่มหึง เริ่มหวงเค้าแล้วด้วย ไม่รอดแน่ :z1:
-
น่ารักตลอดเลยอ่ะ
ปังปอนด์เอ๋ยเสร็จแน่ๆเลย
หาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ
-
เอิ่ม...หนีให้ได้ตลอดรอดฝั่งละักัน ถ้าไม่รอดนี่...เจ็บไปอีกนานเลยนะ
-
วิ่งไล่จับ..เริ่มได้
-
งานนี้เจ็บหนักแน่ๆ :impress2:
-
สงสารปอนด์ ดูไม่มีทางเลือก555
-
ไม่ทันแล้วจ๊ะ พระจันทร์จ๋า
-
ปอนด์เอร้ยยยยยย
งานเข้าเป็นแน่แท้ :z13:
-
:เฮ้อ: พี่ขนมปังชอบหาเรื่องใหตัวเองงานเข้าน้ออออ...
ก็รู้อยู่ว่าอีพี่กระต่ายยักษอ่ะ,,มันเอาจริงตลอด o18
แบบนี้อ่ะตัวใครตัวมันเน่อออออ :impress2: ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
-
ปอนด์หาเรื่องใส่ตัวอีกแล้วว :m20:
-
จะโหดไปไหนเนี่ย เฮียตุลย์
-
ก้นจะระบมก็คราวนี้แหละน้าาาาาา
-
สงสัยว่าน้องปอนด์คงไม่ได้หาเรื่องใส่ตัวอย่างเดียวแล้วหล่ะ
ต้องหาอย่างอื่นมาใส่ตูดเอ๊ย!! ใส่ตัวด้วยล่ะมั้ง :oo1: :oo1:
o13 :bye2:
-
แอบหนีไปกับพี่โต้ง 555+
เดี๋ยวตุลย์รู้งานเข้าแน่เลย
-
ติดน้องฐาจนลืมปอนด์ ไม่ได้มาอ่านนาน บอกตรงๆ ช่วงแรกๆ ชอบน้องฐาที่สุด เลยลืมปอนด์ซะสนิท
มาตอนนี้เริ่มปันใจให้ปอนด์แล้ว น้องฐาอย่าโกรธน่ะ คู่นี้เล่นฮาทั้งกระต่ายทั้งพระจันทร์ เลยเผลอใจไปแล้วอะ
-
ชักจะโหดขึ้นทุกวันๆ
จับล่ามโซ่ไว้กับเตียงเลยเหอะตุลย์เอ้ย :z10:
-
กระต่ายบอกให้เค้าพูดดีๆ แล้วตัวเองอ่ะ? ปอนด์จะหนีไปได้แค่ไหนน้า? ดูท่ายังไงๆ ก็ไม่น่ารอด ^^
-
....ไม่ฟ้าเหลืองอีกรอบให้มันรู้ไปปอนด์!=[]=
-
จะ จะ จะ จาดดดดดดดด หนากกกก ไปเลย :oo1:
-
ปอนจะรอดไหมเนี้ยยย :laugh:
:กอด1:
-
:เฮ้อ: ปอนด์นี่ดื้อจริงๆ
-
ตุล แกจะมีพลังเหลือเฟืออะไรขนาดน้า น น :a5: :a5:
แต่อยากให้หาเจอไวๆอ่ะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
เหอะๆ ปอนด์ลำบากแหงๆ :laugh:
-
คะคะ เค้า ให้เป็ดเลยๆๆๆๆ บวกๆๆๆ เค้าจะลงแดงอ่า :-[ อยากอ่านตอนต่อไปใจจะขาดแล้ว อยากอ่านตอนปอนด์โดนทำโทษ :haun4: :L1: มาเร็วๆนะค่ะ
-
หนีเที่ยวอย่างนี้ ระวังเจอ
จัดหนักนะ
555555555555555
-
น้องปอนด์หาเรื่องแล้ว
โดนกระต่ายมันจัดหนักแน่
ขอบคุณมากๆๆคะ :กอด1: :L2:
-
ดวงจันทร์ งานเข้ายังเเค่ไม่กี่ชั่วโมง โดน!!! กระต่ายปู้ยี่ปู้ย่ำเเน่ๆ
-
หนีให้ได้ตลอดนะ อิอิ ถ้าโดนจับได้สงสัยขัง(ล่ามโซ่)ลืม แน่เเรย อิอิ
-
งานนี้ปอนด์เสร็จแน่
:laugh:
-
ตายแน่อ่าปอนด์ โดนกระต่ายจับขังลืมแน่ๆเลยค่า
-
หายไวๆนะคะ
-
งานนี้ได้เห็นราหูอมจันทร์ก็คราวนี้แหละ
พระจันทร์ก็ช่างกล้า หนีเที่ยวซะงั้น คริคริ
:laugh:
-
ปอนด์ลองของเเล้วหล่ะ
อิอิอิ
อย่าบอกน่ะ โต้งหลงรักปอนด์อีกคน
ไม่อยากจะนึกถึงความโหดของกระต่ายฮิตเล่อร์เลย
โชคดีละกันนะ ปอนด์ปอนด์ อิอิ
-
ขอให้พี่ตุลย์ตามกระต่ายตัวนี้เจอ เพราะอะไรน่ะหรอ?
เพราะว่ากระต่ายจะไม่ได้ร้องเพลงอีกเป็นเดือนเลยน่ะสิ :a5:
เป็นเดือนเลยนะ ฮ่าๆๆ คนเขียนชอบ o13
รีบมาอัพต่อเร็วๆนะคะ :-[
-
ฮึบๆๆ
-
โดนจับขึงไม่เห็นเดือนเห็นตะวันเเน่...ปอนด์เอ๋ย ขอไว้อาลัยล่วงหน้าละกัน
-
แว้บไปดูน้องฐามา หน้า40ชิมิ.......
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์
หน้าสี่สิบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
บบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
บบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
บบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
จงมา
อ๊ะ พอล่ะ นอกเรื่องเระ อิอิ รอดูคุนพระจันทร์ถูกขังลืมนะ อิอิ :haun4: :haun4:
-
มาต่อ มาต่อ :z2: :z2: :z2:
-
ปอนด์เอ๊ย.. ปากดีจริงๆ
แกได้ฟ้าเหลืองอีกรอบแน่ๆ :laugh:
ปล. อ่านแล้วงงเรื่องเวลาของเรื่องนี้กับเรื่องน้องฐา
เห็นตอนนี้มีไก่โต้งมาหาปอนด์เร็วมาก แต่น้องฐาไม่ได้มาด้วย
อยากรู้ว่าเป็นช่วงก่อนหรือหลังไก่โต้งเจอน้องฐา :m28:
-
ชี้แจงเรื่องเวลา สำหรับแฟนๆ ที่อ่าน “พี่โต้ง-น้องฐา” นะคะ
เพื่อความเข้าใจที่ตรงกัน อ่านสองเรื่องจะได้ไม่งง
(ทีแรกว่าจะบอกทีหลังแต่ยังไม่ทันบอกมีคอมเม้นมาถามพอดี ค่ะ ถือโอกาสอธิบายเลยแล้วกันนะคะ)
ปอนด์เอ๊ย.. ปากดีจริงๆ
แกได้ฟ้าเหลืองอีกรอบแน่ๆ :laugh:
ปล. อ่านแล้วงงเรื่องเวลาของเรื่องนี้กับเรื่องน้องฐา
เห็นตอนนี้มีไก่โต้งมาหาปอนด์เร็วมาก แต่น้องฐาไม่ได้มาด้วย
อยากรู้ว่าเป็นช่วงก่อนหรือหลังไก่โต้งเจอน้องฐา :m28:
อ้างอิงจาก
พิเศษตอน น้องคะ... พี่เกลียดกะเทยค่ะ!!1 (เล่าโดยพี่โต้ง)
น้องกิ๊งกลับไปได้พักนึงแล้ว แต่ผมยังไม่กลับเพราะคุยกับรุ่นน้องปีสองต่ออีกนิด อ้อ ...ตอนนี้ผมอยู่ปีสามแล้วครับ พอคุยเสร็จก็เดินออกมา ก็เจอน้องฐาข้างนอกพอดี กำลังยืนชะแง้แลหาใครอยู่ ไม่ยอมเข้าไปในห้องซ้อม
อ้างจาก....ที่ปอนด์เล่า ในตอนที่หนึ่ง...
ตุลย์กับผมเกี่ยวพันกันก็แค่ เราดันเรียนวิศวะกรรมศาสตร์ปีสองที่มหาวิทยาลัยเดียวกัน แต่ต่างสังคมโดยสิ้นเชิง
นิเคยชี้แจงไว้ที่...กระทู้ของกันย์กิ๊งค่ะว่า
เนื้อเรื่องนี้เป็นของเทอมที่แล้วค่ะตอนนั้นตุลย์อยู่ปีสอง กันย์ยังอยู่ม.6 อยู่เลยค่ะ
......................
สรุปนะคะว่า เรื่องของตุลย์ - ปอนด์ในกระทู้นี้... เป็นเรื่องตอนที่สองคนนี้ (รวมทั้งโต้ง...) เรียนอยู่ปีสอง
ทั้งกันย์กิ๊ง และน้องฐายังอยู่ม.6 และยังไม่ได้เข้ามาเรียนมหาวิทยาลัยนี้กันเลยนั่นเอง
เรื่องของน้องฐาพี่โต้ง และกันย์กิ๊งจึงเกิดหลังเรื่องของตุลย์ปอนด์ค่ะ
ดังนั้น ถ้าเนื้อเรื่องจะดำเนินต่อไป ในแบบแปลกๆ ซึ่งนิบอกล่วงหน้าไว้เลยนะคะว่า พี่โต้งของน้องฐาน่ะหลงรักปอนด์อยู่ (ใครอ่านน้องฐา พี่โต้งเคยพูดแล้วค่ะว่าเขาเองก็ยังชอบปอนด์เลย )
ดังนั้นแฟนคลับน้องฐาห้ามโวยวายหึงหวงหรือโกรธพี่โต้งแทนน้องฐานะเออ เพราะตอนนี้พี่โต้งยังไม่รู้จักน้องเลยค่ะ
เจอกันเมื่อคนอ่านคิดถึงนะคะ จ๊วบบบบบบ :กอด1:
-
สงสารปอนด์นะ แต่ขอให้ไม่รอดแล้วกัน :jul3:
-
ตอนแรกก็แอบสงสัยแต่ตอนนี้เข้าใจแหละ ขอบคุณที่แจงให้ทราบ
-
รับทราบค่ะ เคลียร์เลย
ขอบคุณมากนะคะ :pig4:
-
ไม่โวยวายค่า ^^
-
น้องฐาจบแล้ว จิงหรอออออ
ม้ายน้าาาา
ยังไม่ได้เอาเรื่องตุลย์ก่าปอนด์ไปรวมกันเลย
ต้องมาบรรจบกันซิ
อิอิ
-
ไปชะแว้บอ่านในน้องฐามา เห็นคนเขียนบอกว่าให้ครบ 40 หน้า!
มา! จัดไป!
คิดถึงคนเขียน.. คิดถึงคนเขียนแล้วนะเนี่ย รีบกลับมาอัพเร็วๆนะ ><
-
รับแซ่บบบบบ
-
ปอนด์เอ้ยยยย รักษาตัวดีๆน๊าาา
-
เอร้ยยยย 40หน้าเจงๆหรอคะ หนทางยาวไกลมากก555
สู้ตายเคร่อะ
-
รอร้อรอ
คนบางคนฟ้าเหลืองรอบสองงง
-
ฮึบๆๆ
สี่สิบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
555555555555555555555555555555
-
รับทราบคร่า อึบๆ ถ้าเรื่องในทู้นี้ ไม่เกี่ยวกับกันต์ กิ๊ง ในทู้นั้น ก้แสดงว่า อีพี่ตุลย์ กับปอนด์ท่าจะรักกันนานนะคะ เพราะเหมือนเห็นในทู้กันต์กิ๊งว่า กิ๊ง ได้ยินเสียงพี่ชายของกันกับแฟนทำอะไรกัน แต่ไม่รู้ว่าผู้ชายคนที่พี่ตุลย์ลากลงจากรถเข้ามาที่บ้านนั้นเป็นปอนด์หรือป่าว ขอให้มันเป้นด้วยเหอะ อิอิ
-
โอเคจ้า เข้าใจแล้ว ขอบคุณมากมายที่ชี้แจงรายละเอียดเรื่องเวลาของเรื่องให้เข้าใจ
พอดีว่าอ่านควบกันหลายเรื่อง ก็เลยสงสัยเรื่องเวลาของแต่ละคู่
จัด+1 ไปเลยจ้า
-
อ้อ เป็นแบบนี้นี่เอง
ยังไงคุณนักเขียนก็แวะมาหากระต่ายป่าจอมเผด็จการ กับ พระจันทร์ดวงเอ๋อๆ บ่อยๆนะคะ
-
เป็นอันว่าเข้าใจแล้วคะ
ตอนหน้า ได้ฟ้าเรื่องอีกรอบแน่ 555
-
เข้ามาอ่านคำชี้แจง เห็นมีชื่อ พี่โต้งกับน้องฐา
เรื่องนี้เราไม่ค่อยได้อ่าน เพราะแรกNCแรง
แต่ว่าเดี๋ยวจะตามอ่านนะ
-
ปอนด์หาเรื่องแล้วไหมล่ะ
เจอดีแน่ เตรียมเจ็บตัวและตูดได้เลย :laugh:
-
o13 o.k. clear khaaa.....
-
:กอด1:
Now I miss U ; writer. miss miss. update pls. :pig4:
-
ตามมาจากกันย์-กิ๊ง และโต้ง-ฐา
ตอนแรกไม่กล้าอ่านเรื่องนี้เพราะจากกันย์-กิ๊ง ตุลย์ดูโหดเถื่อนมาก
มาอยากรู้เรื่องตุลย์ ปอนด์ตอนไปอ่านโต้ง-ฐา
แล้วพอมาอ่านจริง แอบเชียร์ตากระต่ายซะง้าน
:กอด1: กอดคนเขียน ขอบคุณสำหรับลำดับเหตุการณ์ค่ะ
-
งือง่าๆๆๆๆ
เข้ามาดัน
เค๊าอยากอ่านต่อแล้วน๊า
จะลงแดงแล้วน๊า
แง่งงงงงงงงงงงงงงง
-
ดันอีกครั้ง
.................
-
เป็นกำลังใจให้ตลอดนะค่ะและรอได้เสมอค่ะแต่อย่านานมากนะเดี๋ยวพระจันทร์จะหลุดวงโคจร
-
มานั่งรอนู๋ปอนด์ คิกถึงๆ
-
รอด้วยจ้า อิอิ
-
รอด้วยคนนะ
ชอบมากอ่ะ สนุกมาก
เหมือนตุลย์จะขี้บังคับเนอะ แต่ก็น่ารักดี o13
-
:oo1: :haun4: o13 o13
-
เข้ามารอ~~~
-
โอม~~
คนเขียน จงมา จงมา
:call: :call:
-
ไม่เป็นไร จะรออย่างใจเย็น
เพราะว่าฝนตกทุกวันเลย
กลัวน้ำท่วมเหมือนกัน
5555
-
:t3: :t3:
-
รอจนหลับแล้ว :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3:
-
รอเป็นเพื่อน o19
-
อึบ อึบ อ่า อ่า รอ รอ
-
:call: :call: :call:
-
กดเป็ดคนละจึ้ก ก่อนอ่านนะเดี๋ยวลืม (แกไม่ค่อยหน้าด้านเลยอ่ะนิ) :laugh:
ตอนที่ 12 หนีเสือปะจระเข้...
“ปอนด์” พลขับเรียกด้วยน้ำเสียงแสดงความห่วงใย (ผมเดาเอานะว่ามันคงห่วง) ผมหันไปหามันด้วยหน้าซีดๆ ตาลอยๆ ซึ่งเป็นผลพวงจากได้ฟังเรื่องน่าสะเทือนใจครั้งยิ่งใหญ่จากปากไอ้เชี่ยตุลย์
“หือ?” ทำเสียงสูงกลับไป
“เป็นอะไรมากหรือเปล่า หน้าซีดๆ นะ” ผมส่ายหน้าแม้ว่าใบหน้าจะบอกบุญไม่รับ
กูกำลังถูกคุกคามทางเพศ โดนขู่จะข่มขืนกระทำชำเรามิให้เห็นเดือนเห็นตะวัน จะให้ยิ้มแย้มร่าเริงอย่างไรไหว จากฟ้าเหลืองมันจะกลายเป็นตะวันแดงเดือดอ่ะดิ แค่คิดก็สยองแล้ว ใครก็ได้เอาระเบิดไปวางที่บีเอ็มทะเบียน xxyyz ทีเหอะแล้วคุณจะได้บุญมากที่ได้ช่วยเหลือพระจันทร์ดวงน้อยให้พ้นจากเคราะห์กรรม เอเมน...
“เฮ้ย!! ทำไมพามานี่” ผมเอ่ยปากถามโต้งเมื่อมันจอดรถที่หน้าร้านอาหารกึ่งผับแห่งหนึ่ง
“ทำไมล่ะ ไหนๆ ก็ว่างทั้งที เที่ยวที่อื่นที่ไม่ใช่ร้านตัวเองบ้างจะเป็นไร” โต้งตอบมาด้วยน้ำเสียงเรียบไม่สนใจมากนัก
“กูหิวข้าวไม่ได้หิวเหล้า” ผมตอบกลับไปเสียงเซ็งๆ ทำหน้าหงิกอย่างกับมะเหงก หิวจะแย่ขืนดื่มเหล้าเข้าไปตอนท้องว่างแบบนี้แสบท้องตายห่า
“เออน่า... ร้านอาหารเขาก็ต้องมีของกินขายอยู่แล้ว ลงมาเหอะ” เมื่อได้ยินอย่างนั้นผมก็เริ่มยิ้มออก ยอมเปิดประตูรถ
“เดี๋ยวโต้ง....” จับแขนมันดึงไว้จนมันหันขวับกลับมา
“ร้านหรูแบบนี้มึงยืนยันมาก่อนนะ” บอกด้วยเสียงจริงจัง
“ยืนยัน...ว่า?” มันเลิกคิ้วสูง
“ว่า.......มึงเลี้ยง” ทั้งหน้าทั้งเสียง....เครียด!!
“ฮ่าๆๆ โธ่ ทำเสียงซะเครียดก็นึกว่าอะไร ไอ้งกเอ๊ย เออ กูต้องเลี้ยงอยู่แล้วแหละ สิบบาทของมึงอ่ะ ซื้อข้าวยังไม่ได้ครึ่งจานเลย” ไอ้โต้งมันตอบรับและแซวกลับมา ผมก็พยักหน้าหงึกหงักเดินตามมันเข้าไปในร้าน
เมื่อเราสองคนนั่งลงที่โต๊ะและผมเปิดเมนูเตรียมสั่งอาหารไวว่อง
“เอา..... ซาบะนึ่งมะนาว ต้มยำทะเลไม่ใส่กุ้ง ปูผัดผงกะหรี่ ข้าวเปล่าสอง” สั่งอย่างคล่องแคล่วแล้วปิดเมนูทันที ไหนๆ ก็ไม่ใช่คนจ่ายตังค์อยากกินอะไรก็สั่ง ไม่สนใจเรื่องราคาและไม่สนใจว่าเจ้าภาพจะแดกอะไรให้เสียเวลาด้วย โต้งมันสั่งเหล้าเท่านั้น ไม่ได้สั่งของกินเพิ่ม
“เหมือนมาเดทเลยเนอะ” เสียงโต้งบอกยิ้มๆ
“เหรอ?” ผมทำเสียงไร้อารมณ์ ไม่ได้สนใจน้ำเสียงเริงร่าของอีกฝ่ายเท่าไรนัก
การที่ผู้ชายสองคน...เอ๊ยไม่สิ...เกย์รุกสองคนมาดินเนอร์ด้วยกันมันโรแมนติกตรงไหนวะบอกกูที ถ้ามากับเคลียร์สองต่อสองผมคงจะระริกระรี้หูตั้งหางกระดิกไปแล้ว แต่นี่มากับไอ้คนที่ร่างบางพอกัน แต่สูงกว่าตั้งสี่เซ็นต์แล้วก็ดันเป็นรุกเหมือนกันอีก... อืม....ช่างแม่ง... อย่างน้อยมันก็ใจดีจะเป็นเจ้ามือเลี้ยงข้าวเลี้ยงเหล้าผมในวันนี้ก็แล้วกัน....
หลังอาหารมาเสิร์ฟผมก็อิ่มหนำสำราญมีความสุข มีของรองท้องแล้ว หล้งเหล้าเมากระจายอย่าได้หวั่น...ส่วนไอ้โต้งน่ะ ไม่ค่อยดื่มเหล้าเท่าไรหรอก มันสั่งน้ำอะไรสักอย่างมาดื่มด้วย พอดื่มไปพักใหญ่ผมก็เดินไปเข้าห้องน้ำ ซึ่งห้องน้ำที่นี่เขาจะมีสองที่คือพอเดินเข้าห้องน้ำไป ด้านหลังจะมีประตูเปิดไปข้างนอกตึก เป็นที่โล่งๆ แล้วมีห้องน้ำตั้งอยู่ต่างหากเพิ่มอีก ซึ่งตรงที่โล่งกลางแจ้งระหว่างห้องน้ำนั้นจะเป็นที่สำหรับสูบบุหรี่และผู้มิมียางอายบางคู่ใช้พรอดรักกันอย่างโจ๋งครึ่ม ผมยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นเหล่มองคนนั้นคนนี้คลอเคลียกันด้วยความรู้สึกเฉยชามากกว่าที่เคยเป็น ไม่รู้สึกอยากหาคู่นอนแต่อย่างใด ถ้าไม่ใช่ตายด้านไปแล้วก็คงเพราะสองอาทิตย์ที่ผ่านมา ผมผ่านศึกสงครามทางกามกิจมาเยอะเกินไปจนแอบเหนื่อยหน่ายละมัง สังขารก็ยังไม่หายดี ไม่มีอารมณ์จะไปโจ๊ะพรึมๆ หรอกนะ
โต้งเดินออกมาจากห้องน้ำ ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้ามันด้วยหน้าเซ็งๆ ผมไม่เคยเห็นโต้งสูบบุหรี่แต่มันอาจจะรู้ว่าผมเครียด มันเลยส่งมาโบโล่แดงมาให้ ผมก็รับมาจุดสูบพ่นควันผุยๆ ระบายความเครียด แม้ว่าปกติจะไม่ชอบสูบนักก็ตาม แต่วันนี้ไม่ปกติ...
“ต่อบุหรี่หน่อย” มันว่าแล้วคาบบุหรี่ที่ริมฝีปากก้มลงมาต่อบุหรี่ที่ผมคาบไว้โดยไม่รอให้ผมอนุญาต ด้วยความสูงที่ไม่ต่างกันมากนักทำให้สายตาของผมมองข้ามไหล่มันไปเห็นใครคนหนึ่งที่เดินออกจากห้องน้ำแรกมา ผมตาเบิกกว้างทันที ไม่คิดว่าจะเจอคนที่ไม่อยากเจอที่สุดเข้าจนได้
ตายห่าแล้ว.... มาได้ไงวะ!!
ใบหน้าหล่อเหลาของผมหดเหลือสองนิ้วทันทีที่เห็นมัน นอกจากจะเป็นกระต่ายเซ็กส์จัดแล้ว มันยังเป็นขอมดำดินด้วยอีกอย่าง
เมื่อต่อบุหรี่ติด โต้งใช้สองนิ้วคีบบุหรี่ดึงออกจากปาก เคลื่อนกายออกอย่างอ้อยอิ่ง ผมตัดสินใจทิ้งบุหรี่ในมือลงพื้นแล้วขยี้ทันที ส่วนมือก็จับแขนข้างที่ว่างของโต้งเอาไว้ไม่ให้ถอยห่าง
“โต้ง...อย่าเพิ่งขยับ” ผมบอกมันด้วยเสียงจริงจังทำให้อีกฝ่ายนิ่งงันตามคำสั่ง แต่ผมไม่ได้สังเกตหรอกว่ามันทำสีหน้าแบบไหนเพราะตอนนี้ไม่คิดอะไรแล้วครับนอกเสียจากวิธีเอาตัวรอดอย่างเดียว
ถ้ากูตามหามึงเจอ มึงไม่ต้องมาวิงวอนร้องขอชีวิต มึงไม่ได้ร้องเพลงไปถึงเดือนหน้าโน่น
แมร่งเอ๊ยยยยยย.....ทำไงดีวะ!!
ผมได้แต่แก้สถานการณ์เฉพาะหน้าโดยการเบียดกายเข้าไปใกล้ร่างสูงๆ ผอมๆ ของโต้งอีกครั้งเพื่อให้พ้นสายตาของตุลย์ที่มองซ้ายมองขวาเหมือนหาอะไรสักอย่าง หรือใครสักคน ซึ่งไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเป็นผม
“หนาวเหรอมึง.... เลยโหยหาความอบอุ่นจากอ้อมอกกู” ไอ้โต้งก้มลงมากระซิบถามด้วยเสียงหยอกเย้าขี้เล่น แต่ผมไม่มีแม้อารมณ์จะรับมุก ได้แต่ขมวดคิ้วเครียด
“อุ่นตายล่ะ ขี้ก้างชะมัด” ผมตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเหยียดๆ เพราะถ้าเทียบกับอกของไอ้คนที่ผมพยายามหลบอยู่นั้นแล้วห่างไกลกันคนละโยชน์ ตุลย์มันบึกบึนกว่า แข็งแรงกว่า น่าเกรงขามกว่า คมคายกว่า อบอุ่นกว่าหลายเท่า...
เฮ้ย!! ไม่ใช่เวลามานั่งชมมันซะหน่อย....
ผมต้องระลึกไว้สิว่า....เหนือสิ่งอื่นใด ไอ้ตุลย์มันชั่วกว่าและหื่นกว่าอีกเท่าตัว
“ปอนด์ มึงไม่สบายหรือเปล่า หน้ามึงซีดมากเลยนะ” มันส่งเสียงอ่อนๆ มาถามยื่นมือมาแตะที่แก้มของผมเหมือนอยากจะวัดไข้ เอาอีกแล้วไม่บอกว่าเรียนวิทยากูคิดว่ามึงเรียนแพทย์แล้วเนี่ย ห่วงกูจริงๆ
“มึงยืนนิ่งๆ ได้ไหม” ผมตวาดแหวเพราะกลัวความสูงที่มากกว่าแค่สี่เซ็นต์จะช่วยปกปิดการมีตัวตนของผมไม่ได้...
“ทำไม? มึงหลบใคร?” มันคงเริ่มจับเค้ารางได้แล้วเพราะท่าทางผมลุกลี้ลุกคนเหมือนคนหวาดกลัวอะไรสักอย่าง พร้อมกับหันหลังกลับไปมองยังทิศเดียวกัน
“อย่าหันไป” วืด.... ผมรีบจับใบหน้าของมันให้หันกลับมาอีกครั้งเดี๋ยวไม่ได้การณ์ ไอ้ตุลย์เดินผ่านเราสองคนเข้าไปยังห้องน้ำสำรองที่ตั้งอยู่นอกอาคารพอดี ขณะที่ผมรีบก้มหัวซุกอกโต้งเหมือนคนหนาว...พอร่างไอ้ตุลย์หายลับไปคราวนี้ผมรีบจับมือโต้งพาให้เดินออกมาจากตรงนั้นทันที...
“มึงหลบไอ้ตุลย์ทำไม” ระหว่างที่ผมจูงมือกึ่งลากโต้งหนีมา มันก็เอ่ยถามขึ้น....ตาดีกว่าที่คิดวุ้ย .... ผมคงไม่ต้องถามมันด้วยว่ารู้จักเหรอ คงไม่มีใครไม่รู้จักไอ้บ้านั่นหรอก มันกร่างจะตาย
“เปล่า...กูไม่ได้หลบมัน” ผมรีบปฏิเสธทันควัน ไม่ได้หลบนะ แต่ถ้าหายตัวได้นี่จะดีมากอ่ะ
“หน้าตากูเหมือนคนเชื่อคนง่าย?” มันกวนประสาทเก่งเหมือนใครวะเนี่ย
“โอเค ไม่เหมือน แต่ไม่เกี่ยวกับมึง” ผมตอนกวนๆ ไอ้เรื่องที่ไอ้ตุลย์มันเกิดติดใจอยากไปเที่ยวดวงจันทร์อะไรนั่นบ่อยๆ น่ะ ไม่น่าภูมิใจหรอกนะ
“งั้น มึงไปหามันกับกู” มันว่าแล้วจับข้อมือผมแน่นทำท่าว่าจะดึงออกไป ซึ่ง....วิธีนี้ได้ผล “อย่ามึง.... มัน....มัน....มันเป็นเจ้าหนี้รายใหญ่ของกูเองอ่ะ อาทิตย์ก่อนกูทำเคเอชอาร์ของมันสีถลอก มันก็เลยตามหาเรื่องกู” ไม่ได้โกหกนะเนี่ย...แค่บอกไม่หมด โต้งเงียบไป ทำสีหน้าตกใจ เออ กูรู้ว่ากูน่าสงสารแต่ไม่ต้องทำสายตาสมเพชเวทนาในความซวยขนาดนั้นก็ได้
“มึงติดหนี้มันเท่าไร”
“ทำไม? มึงจะช่วยเหรอ?”
“ก็นะ ถ้าช่วยได้ มึงจะได้ไม่ต้องหลบๆ ซ่อนๆ ยังไงมันก็ต้องตามหามึงจนเจออยู่ดี กูไม่อยากเห็นมึงนอนจมกองเลือด” พ่อพระสุดๆ จะหาคู่แข่งที่ไหนใจดี ใจปล้ำปานนี้วะเนี่ย ผมล่ะนับถือน้ำใจงามๆของมันนัก ผมน่าจะบอกมันเสียแต่แรก จะได้ไม่ต้องเอาตัวเข้าเสี่ยง เอาตูดเข้าแลกอย่างที่ผ่านมา แต่บังเอิญตอนนี้...มันสายไปแล้ว
“เรื่องเงินน่ะมันไม่ใช่สิ่งที่มันต้องการหรอก”
“แล้วต้องการอะไร” ตอนนี้ผมว่าตูดผมต่างหากที่มันต้องการ ซึ่งพูดไม่ได้หรอกนะเพราะมันอนาถใจว่ะ บั้นท้ายลีบๆ ของผมมันน่าพิศวาสตรงไหนครับช่วยบอกที
“ไม่รู้ดิ มันคงรักรถมันมากจนอะไรก็ทดแทนไม่ได้มั้ง นอกจากจะเอาเลือดหัวกูออกอะไรอย่างนั้น กูก็ขี้เกียจต่อรองเหมือนกัน มึงคงไม่เข้าใจจิตใจเด็กวิด-วะหรอก ถึงจะเป็นแค่ค่านิยมแปลกๆ แต่กูก็ทำใจมานานแล้วว่าคณะนี้อ่ะมันเถื่อน...แล้วมันก็กินศักดิ์ศรีเป็นอาหาร เด็กวิด-ยาแว่นหนาเตอะอย่างมึงคงไม่เข้าใจหรอก” ผมพล่ามอะไรไร้สาระออกมาจนได้เพียงเพื่อไม่ให้โต้งมันมาเข้ามายุ่ง
“กูแค่อยากช่วย” บอกด้วยเสียงสลด
“ช่วยอยู่เฉยๆ ก็พอ” ผมบอกเรียบๆ อย่างน้อยขอให้ผ่านคืนนี้ไปได้ก็ยังดี
ผมคงไม่ใจร้ายพอจะลากมันเข้ามาเกี่ยวข้องกับสงครามบรรจถรณ์ อาภรณ์ไม่เกี่ยวของผมนักหรอกครับ ไอ้นัดล้างตาอะไรนั่น ผมควรจะต้องจัดการคนเดียว ถึงผมจะคิดว่าไอ้ตุลย์อาจจะไม่ได้รักชอบอะไรผมนักหนาแต่ก็เดาได้ว่า กระต่ายที่ไม่ได้ฉีดยารอบสะดือตัวนั้นน่าจะขี้หวงเอาการอยู่ อย่างโต้งน่ะหรือจะช่วยอะไรได้ ลองแหยมเข้ามาสิมีหวังโดนไอ้ตุลย์กระทืบคอหักกันพอดี
ระหว่างที่มัวแต่คุยกันเราสองคนยืนอยู่ไม่ไกลจากหน้าห้องน้ำ แล้วไอ้ตุลย์มันก็เดินออกมาพอดี
เชี่ยแล้ว.... ด้วยความตกใจผมรีบดึงโต้งเข้ามาหาเพื่อให้ช่วยบังผมจากสายตาของไอ้ตุลย์ให้ที แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะตัวเบาหวิวถึงขนาดเซมาทั้งตัวจนหัวมันก้มมาหา แล้วบังเอิญริมฝีปากของมันก็มาประกบปากผมพอดี
ตกใจนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้สะดีดสะดิ้งโวยวายอะไร เพราะไม่ใช่ครั้งแรกที่จูบกับมัน (โอเคเคยจูบกันครึ่งนึงเมื่อนานมาแล้ว ไว้ว่างๆ จะเล่าเหตุการณ์นั้นให้ฟัง) และผมไม่ใช่สาวน้อยไร้เดียงสาจะได้ตาโตอ้าปากค้าง หรือแม้แต่รู้สึกเคลิบเคลิ้ม...ตอนที่มันแทรกเรียวลิ้นเข้ามา ...หา..ลิ้นเหรอ???
อ้าวเฮ้ย... แม่ง....ที่กูไม่ได้ผลักมึงออกเพราะกูกลัวว่าถ้ากูขยับตัวไอ้ตุลย์จะเห็นกู ไม่ได้แปลว่ากูเต็มใจให้มึงจูบหรือเรียกร้องดีพคิสไอ้สาดดดดดด แม่ง....หาเศษหาเลยกะกูเรื่อยเลย... ไว้ว่างๆ กูจะฟ้องเคลียร์ว่ามึงแม่งโคตรเพลย์บอย...
ไอ้ตุลย์เดินหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ค่อยโล่งอก
พลั่ก!! นั่นคือเสียงที่เกิดเมื่อผมถองใส่โต้งเบาๆ ทีหนึ่ง (เบาของผมนะ) มันเลยถอนจูบแล้วกุมท้องทำสีหน้าเหมื่อนเจ็บปวดอย่างหาที่เปรียบมิได้ ตอแหลจริงๆ
“โอ๊ย” มันร้องอย่างน่าเข้าไปกระทืบซ้ำ ผมแลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากด้วยหน้านิ่งๆ ขมวดคิ้วนิดหนึ่งตอนที่พยายามนึกรสจูบของมันว่าเหมือนอะไร....ที่มากกว่าเหล้า...
“นี่มึง.......” ผมชี้หน้าเหมือนทำเรื่องร้ายแรงขึ้นแล้ว ก่อนจะใส่ประโยคถัดไป “นี่มึงแดกน้ำส้มเหรอ?” โอเคเรื่องจูบมันจิ๊บจ๊อยมากกว่าที่จะมานั่งพูดแล้วแหละผมไม่ใช่เด็กน้อย แต่สงสัยเรื่องน้ำส้มมากกว่า ฮา
“ใช่ ทำไมอ่ะ”
“โห แมนมากกกก”
“กินน้ำส้มแล้วมันไม่แมนตรงไหนวะ”
“ก็ตรงที่แดกน้ำส้มเนี่ยแหละ ไม่ต้องเถียง” มันทำสีหน้าเซ็งเล็กน้อยที่โดนห้ามไม่ให้เถียง
“กลับเหอะมึง เที่ยวไม่สนุกแล้วว่ะ” ผมชักชวนเมื่อเราเดินกลับไปที่โต๊ะตัวเองแล้ว ไม่อยากเสี่ยงชีวิตอยู่นี่ต่อ
“โห...เสียดายว่ะแม่ง.. เหล้าเหลืออีกตั้งครึ่งกลม” โต้งว่า ผมหันไปมองเหล้าที่เหลือแล้วก็เห็นด้วย เลยเทเหล้าที่เหลือใส่แก้วสองแก้ว
“งั้นแก้วสุดท้าย....ออนเดอะร็อก” ผมว่าแล้วกระดกพรวดหมดแก้ว....
......
...............
...............................
เอ่อ... ผมไม่เมา.... มั้งนะ....แค่มึนน้อยๆ
“กูไปส่งที่ห้องนะ” เสียงไอ้โต้งบอกตอนที่ผมสลึมสลืออยู่ในรถ
“ไม่ได้ๆ กูกลับห้องไม่ได้ มึงพากูไปไหนก็ได้ที่ไม่ใช้ห้องกูนะ” ผมรีบร้องห้าม เผื่อไอ้ตุลย์กลับมาแล้ว... แย่แน่ไม่เอาหรอก
“มึงอย่ามาพูดแบบนั้น...มึงยิ่งเมาๆ อยู่ ถ้ากูพาเข้าโรงแรมขึ้นมาจะหนาว” เสียงไอ้โต้งตอบกลับมาอย่างร่าเริงขบขัน
“โรงแรมก็ได้...ถ้ามึงออกตังค์น่ะนะ” ผมตอบกลับ แบบไม่คิดอะไรมาก... ที่ไหนก็ได้ที่ไม่มีกระต่ายป่า..
“ปอนด์....” เสียงของมันเบาหวิว....แล้วก็เงียบไป.... เรียกทำเชี่ยไรวะ ฟังแล้วขนลุกชะมัด...
ท้ายที่สุด มันก็ไม่ได้พาผมเข้าโรงแรมหรือห้องผม แต่พามาที่.... ห้องมัน....
ผมคิดว่าผมไม่ได้เมานะ... แต่ไม่รู้ว่าทำไมทุกย่างก้าวถึงได้สั่นคลอนโยกเยกเหมือนอยู่บนเรือก็ไม่รู้ โชคยังดีที่ไอ้โต้ง...รู้เรื่องกว่าเยอะ อย่างน้อยมันก็ไม่ได้ดื่มออนเดอะร็อกแก้วสุดท้ายที่ผมรินนั่นแหละ มันบอกว่ามันกลัวตื่นมาอีกทีอยู่ในโรงพยาบาล ซีวีซของมันเละเป็นปุ๋ย
ทุลักทุเลกันมาถึงห้องนอนมันแล้ว... ผมปรือมาแล้วทิ้งกายลงนอนที่โซฟากลางห้องมันทันทีเหมือนเจอขุมทรัพท์
“เฮ้ย.... อย่าเพิ่งนอน....” เสียงไอ้โต้งโวยวาย เหมือนจะเอาเข่าเขี่ยขาของผมที่นอนแผ่ไปเรียบร้อยแล้ว
“อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน.....” ง่วงขนาดนี้อย่าหวังจะตื่นขึ้นมาเลยมึง ฝันเหอะ!
“เฮ้ย...มึงเมาขนาดนั้นเลย....” ไม่เมาว่ะ แต่ไม่เหมือนเดิม....
“ปอนด์.... มึงนี่น้า.....” มันทำเสียงระอาใจ ตามด้วยเสียงถอนหายใจ...
แจ๊บๆ รู้สึกว่าใกล้จะหลับแล้วแหละ แต่ยังไม่สนิท รู้สึกถึงบางอย่างยวบลงข้างกาย ผมพลิกกายพยายามจะนอนให้สบายที่สุด บางอย่างทาบทับลงมาที่ฝ่ามือที่วางอยู่ข้างศีรษะ
บางอย่างที่อุ่นทาบลงมาที่ริมฝีปาก ก่อนจะละเลียดไปตามแก้ม แนวคาง แล้วเลยไปที่ซอกคอ....
“อือ....” ขี้เซาขนาดไหนก็หลับไม่ลงแล้วแบบนี้....
นี่กูถูกลวนลามอีกแล้วเรอะ?
กูคิดถูกหรือผิดวะที่มากับมัน
หนีเสือปะจระเข้ หนีกระต่ายมาเจอไก่ (เพิ่งรู้ว่าไก่แม่งก็หื่นเป็น)
ก็อยากจะดิ้นอยู่นะ...แต่ง่วงว่ะ ไหนจะเมา... แรงก็ไม่ค่อยมี
แล้วแบบนี้ก็เพลินดี.... เคลิ้มดี.... อ่อนโยนดี.....
ไงก็ไม่ใช่ครั้งแรกอยู่แล้ว.....หรือว่าจะเลยตามเลยดีน้า....
เฮ้ย!!! ไม่ใช่ดิ ....แล้วอย่างงี้.....กูจะยังเป็นเกย์รุกอยู่ไหม?
.................................................
ถ้ามีแฟนคลับน้องฐามาอ่าน......
เราสัญญากันแล้วนะว่าจะไม่โวยวาย อิอิ :laugh:
ก็ขนมปังโฮตวีตน่ะมันน่าอร่อยนี่นา....
จะไก่ หรือกระต่าย....ชอบกินหมด อิอิ ...............................
ค้างป่ะ? ไม่ค้างหรอกเนอะ อิอิ o18
...........................................
-
อีพี่โต้งงงงงงงง ทำงี้ได้ไง โกรธเว้ยๆ :z6: ( ได้ข่าวว่าเรื่องมันเกิดก่อนรู้จักน้องฐานะ...ไม่สนเว้ย ก็จะโกรธอ่ะ :z6:)
-
กร๊าชชชชชช
เกลียดอิพี่โต้ง เเว๊ววว
T^T
*ตามน้องฐามากระทืบอิพี่โต้งงง
-
ไก่เอ๊ย อย่ากินมังฯเลย ไม่เหมาะหรอก
ให้กระต่ายกินมังฯ ไปตัวเดียวก็พอแล้ว
-
+1 และให้เป็ดไปแล้ว
เค้าไม่เอาแบบนี้นะ
:m31: :m31: ตุลย์ตามมาห้ามที
-
เป็ดอ่ะให้ไปแล้ว แต่อยากจะบอกว่าค้างมาก!!!!
บอกตุลย์มาลากเอาเมียมันกลับไปขังกรงเด๋วนี้เลย
เมาแล้วใจง่ายจิงๆ ไม่ไหวๆ :serius2:
-
กร๊ากกกกกกก หนีกระต่ายปะไก่
แต่เราเชียร์กระต่ายมากกว่านะ เถื่อนดี :-[
-
555 เจอไ่ก่หื่นซะแล้ว จะทำยังไงต่อไปล่ะเนี่ย
-
ค้างค่ะ!!
แบบว่าไม่รู่้สิยังไงก็ได้นะ
ไก่ได้ขนมปัง ก็ได้นะ ไม่ว่า>_< รู้สึกไปอีกแบบ
ขอให้สำเร็จละกัน ฮ่า>_<
-
ในฐานะ FC น้องฐา โต้งจะรุกปอนด์ก็ไม่เป็นปัญหาจ้า
ถือว่าเป็นประสบกามฝึกให้โต้งก่อนไปโจ๊ะพรึมพรึมกับน้องฐานะจ๊ะ ไม่งั้นพ่อค้าตับคงไม่ใช่ไก่โต้งช่ำชอง แต่จะเป็นไก่อ่อนไปแทนซะ
แต่....ในฐานะคนที่เชียร์เฮียตุลย์ของไอ้กันย์ อิพี่โต้งอย่าทำอะไรปอนด์นะ เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อยยยย :z6: :z6:
จัดบวกไปค่า ขอบคุณคนเขียนมากๆ นะคะ :pig4:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยค้างมากค่ะ ฆ่ากันให้ตายเสียยังดีกว่า มันทรมาน 555555
-
ไก่ไม่เหมาะกับหนมปังหรอกกลับไปกินตับเถอะ :laugh:
ตุลย์มาลากปอนด์กลับไปที!~ จะเสร็จเฮียโต้งแล้วกรี๊ดด ด
-
ไม่ชอบเลยยยยยยย ไม่อยากให้ได้กันเลย มันแปลกๆ
-
อ่า
ถึงอย่างนั้นก็ทำใจไม่ด้ายอ๊ะ
ไม่โวยวาย แต่ขอให้กระต่ายมาช่วยขนมปังปอนด์ละกันเน้อ
-
เฮ๊ย!!!! ขัดขืนสิปอนด์ อย่าเพิ่งเคลิ้ม ไม่ใช่ตุลย์นะนั่น
-
ม่ายยยยยย ขนมปังถีบไก่ออกไป
-
:z6:โบกทีหนึ่ง
-
เฮ๊ยๆๆ อย่าเพิ่งเคลิ้มๆ ถีบไก่ออกบัดนาว :a5:
-
โอ้วNoพระจันทร์จ๋าอย่ายอมให้ไก่จิกซิกระต่ายป่ามันขี้หวงเดี๋ยวพระจันทร์จะโดนมิใช่น้อย
-
ได้ข่าวว่า หนีกระต่ายปะไก่ แว๊กกก น่ากลัวทั้งคู่ o21
สงสารพ่อพระจันทร์โฮล์ตวีต คงต้องไปทำบุญไถ่ชีวิตกระต่าย ปล่อยไก่ เผื่ออะไรจะดีขึ้น :laugh:
-
โหย ไก่แอบจิกหนมปังเหรอ - -*
-
ปอนด์ท่าทางจะติดใจเป็นรับแทนรุกซะล่ะมั้ง :laugh:
ยังงี้จะโดนไก่จิกกินมั้ยอ่ะ ถ้ากระต่ายมารู้นะตายแน่
ยิ่งขี้หวงอยู่ :z1:
-
ไม่นะะะะะะะะ
ค้างมากอ่ะ
-
อิหนูขนมปังโฮลต์วีต อย่าทำแบบนี้ ถ้าเกิดเคลิ้มคล้อยตาม
ไก่โต้ง แล้ว อิกระต่ายป่ามันเกิดรู้เข้า คราวนี้ได้ตายจริงสมใจ o18
ไม่ตายเปล่าพาไอ้ไก่โต้งหื่นร่วมตายไปด้วยอีกตัวแน่เอิ๊กๆ
ปล. กดให้เป็ด แอนด์ กด+1 ให้แล้วเน้อ มาต่อไวๆ นะคะ
-
ไม่ค้างเลยจริงจริ๊ง
-
:laugh: ปอนด์จะทำไงเนี่ย
สาธุ ขอให้ตุลย์เจอ
-
สายไปเเล้วหว่ะปอนด์ โต้งคงไม่.....เปลี่ยนจากไก่เป็นกระต่ายเร็วๆเน้อ เค้าว้อนกระต่านอย่างแรง ขอเอ็นซีติดต่อกันซักสามตอนแล้วเค้าจะให้เป็ดอีกสามตัวนะ(ไม่ค่อยหื่นเลย) :haun4:
-
พระจันทร์จะโดนไม่ใช่น้อยนะนั่น
-
ก้ากกกก
หนีกระต่ายมาเจอไก่
ว่าแต่เมียไก่อยู่ไหนง่ะเนี่ย
-
ฮ่าฮ่า พระจันทร์ของเราจะรอดรึเปล่างานนี้ :laugh: :laugh:
-
กร๊ากกกกกกกกก ท่าทางจะแพ้ทางสัตว์ัวเล็ก ทั้งกระต่าย ทั้งไก่ เอิ๊กๆ
-
อย่า อย่า อย่า อย่า อย่า อย่านะ ปังปอนด์ :z3:
อย่าไปยอมไก่สิ สงวนเนื้อสงวนตัวไว้ให้กระต่ายเถอะนะ :m15:
-
จิ้มบวกเสร็จก็บวกเป็ดต่อ. แล้วนั่งอ่าน อะเจ๊ย!!!!!ปอนด์ทำไรอ่ะ มัวแต่หลบหน้าเลยลืมพะวงหลังเหรอ o22 ตื่นๆ
ปล. ปอนด์หนีมาอยู่กับเค้าป่ะ
-
หนีไปทางไหนก็ไม่รอดทั้งนั้นนะเนี่ย
-
กระต่ายรีบตามหาหนมปังให้เจอเลย ไก่จะจิกอยู่แล้วเนี่ย :z3:
กดเป็ดให้แล้วรีบมาต่อนะตะเอง :กอด1:
-
พี่โต้งเดียวจะฟ้องน้องฐา :m16:
กระต่ายมาช่วยพระจันทร์ด้วย ไก่จะแย่งไปแล้วววววววว
-
หนีกระต่ายมาเจอไก่โต้ง :เฮ้อ:
จะเรียบร้อยรร.ของโต้งไหมอ่ะ
-
แนะ
โต้งใจเย็นไว้ อีกปีสองปีก็เจอฐาแล้ว คนนี้ปล่อยให้ตุลย์ไปเหอะ
นะๆ ใจเย็นๆ 5555
-
+ เป็ด
ปอนด์แย่แล้ว :serius2:
-
สติมาปัญญาเกิด สติเตลิดโดนไก่จิก :haun4:
-
ม่ายยยยยยยยย!!! น่า
ขนมถุงนี้กระต่ายกินได้ตัวเดียว
ตัวอื่นห้ามมมมมมมมมม!!! :z6: :z6: :z6:
-
อย่าเพิ่งเคลิ้มปอนด์อย่าเพิ่งเคลิ้ม o22
-
ขนมปังโดนไก่จิกเเล้ว ระวังกระต่ายดีดนะ
หนีกระต่ายปะะไก่ :laugh:
-
พระจันทร์เอย... จงระวังไก่ไวให้ดี :o10: :o10:
-
คั่น ....................
-
สงสัยจะเสร็จ!!!!!
-
๋ง่ะ...เปลี่ยนจากตุลย์เป็นโต้งซะงั้นอ่าาา 55555
อย่างอนน้า บวกเป็ดให้แล้วจ้า
-
ค้างจ่ะค้าง :sad4:
ทำไมทำแบบนี้ :serius2:
มาให้อยากแล้วจากไป :o12:
-
เหอะๆ ตุลย์รู้เมื่อไหร่แกตายแน่ฐา :laugh:
บริจาคเป็ดน้่อยให้ตามคำขอแล้วนะคะ อิๆ
-
อ้าก :a5: พี่โต้ง
จะไม่โวยวายแต่ห้ามเชียวนะ :z3:
เกิดตุลย์รู้ละก็ปอนด์งานนี้
อาจจะฟ้าเลืองจนแดงเลยก็ได้ 55
-
เอ่อ..........ปอนด์คะ เกรงว่าถ้ารอบนี้เสร็จโต้งอีกคน พี่ตุลย์คงไม่เอาไว้แน่ๆ :oo1: :oo1: :oo1:
อย่าว่าไม่ได้ร้องเพลงเดือนนึงเลย ท่าทางจะถูกขังในกรงกระต่ายตลอดไปแน่ๆ เอิ๊กๆๆ :haun4: :haun4:
-
ปอนด์นี่แอบแรดเล็กๆ นะเรา
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ปอนด์ เปลี่ยนจากรุกเป็นรับอ่ะดีแล้ว
:laugh: :laugh:
-
รับเถอะน้องปอน หน้าที่นี้เหมาะสมสุด
-
แวะมาเก็บอีกรอบ พร้อมกดเป็ด และกด+
-
เพิ่งเข้ามาอ่านอ่า ชอบๆๆ ขออีกๆ
-
กระต่ายจะมาทันมั้ย รึไก่จะกินหนมปังเสร็จก่อน
-
กดบวกทุกคอมเม้นท์นะคะ
ขอบคุณมากที่ กดเป็ดให้ แม้จะแอบน้อยใจนิดนึงตรงที่ พอกดเป็ดแล้วก็ไม่ยอมเม้นท์ให้ด้วยก็เถอะ (รัน้อยกว่าเป็ด ฮาๆๆ)
เดี๋ยวก็เอากลอนเสียรีที่กระทู้เกรียนมาลงให้ซะเลย เหอๆๆ
ตามที่นัดกันนะคะว่า เจอกันที่หน้า 39 ไม่ใช่อะไรหรอกค่ะ
ที่ขอเยอะ เพราะว่า นิจะได้มีเวลาเยอะๆไว้พักผ่อนไปเขียนน้องฐา..............................
เออ... ขอร้องนะคะ อยากให้อ่านเรื่องนี้กันโดยไม่หวังNC จริงๆ
นิก็อยากเขียน แต่ก็ต้องรอสบโอกาสด้วยเหมือนกัน
ไม่ได้บอกว่าไม่มี แต่ก็ต้องรอเวลานะคะ
ที่จริงแล้วปอนด์เจ้าชู้นะ แต่นิจะพยายามไม่เขียน NC ของคู่อื่นที่ไม่ใช่คู่พระนาย
ของโต้งปอนด์ว่าจะตัดเข้าโคมไฟ
แต่ถ้าอยากอ่านของสองคนนี้ก็บอกได้นะ จะอนุโลมให้เป็นพิเศษ อิอิ
(แอบชอบพี่โต้งเป็นการส่วนตัวนิดหน่อย)
-
อะไรมันดีกว่าก็ลองดูมั่งเหอะน้องปอนด์ (ยุให้รำตำให้รั่ว)
-
อั๊ยย่ะ!!! อ่านรวดเีดียวจบเลยจริงๆ
สนุกมากค่ะ o13
ค้างจริืงๆนะเนี่ย
หนูปอนด์อย่าคิดมาก
ไก่ก็อยู่บนดวงจันทร์ได้นิ
( อ้าวเฮ้ย! พ่อสั่งเก็บดีมั้ยวะ??? - กระต่ายตุลย์ )
-
แสดงว่าปอนด์กับโต้ง อะจึ๊งๆกันจริงๆติ
โอ้...ไม่น่ะ :z3:
กระต่ายอยู่ไหนมาจัดการด่วน :z6:
-
อ๊อก...
ตกลงปอนด์ต้องเสร็จไก่จริงหรอเนี่ย :serius2:
-
แง๊
เค้าชอบกระต่ายมากกว่าอ่า ไก่เค้ามิชอบงิ
เอาแค่เกือบๆบ่ได้ก๊า
ถ้าครบถ้วนกระบวนท่า กระต่ายน้อยของอิชั้นได้เปลี่ยนเป็นเสือโคร่งเอาแน่ๆเลยงะ
-
ง่ะ ทำไมไก่จะจิกพระจันทร์แล้วล่ะ
ไม่เอานะ ไปเรียกกระต่ายมาเดี๋ยวนี้เลย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
ของโต้งปอนด์ว่าจะตัดเข้าโคมไฟ
อ่ะ :a5: แทนทีจะตัดฉาก
ขอเป็นไม่มีฉากนี้เกิดขึ้นได้ไหมค่ะ
ชอบกระต่ายบนพระจันทร์มากกว่า :sad4:
-
กรี๊ดดดดดดดด พี่โต้งรุกปอนด์ ทำเราแอบเคลิ้มค่ะ :laugh:
พี่ตุลย์มาเจอได้แล้ววววว
-
เค้าชอบโต้งปอนด์เหมือนกันนะ
>_< อย่าตัดเค้าโคมไฟ เอาเพดาน เอ้ยไม่ใช่!!
อย่าตัดเลยนะ อนุโลมเถอะ
-
ไม่อาวววววว ไก่ ไม่เอา สงสารกระต่าย :m15:
ถึงกระต่ายมันจะร้อนรัก แต่ยังไงกระต่ายต้องอยู่ในดวงจันทร์เท่านั้น pls :serius2:
-
สนุกมากๆ เลยค่ะ
อ่านตามมาถึงตอนนี้แล้ว tsuki to usagi
ชอบนิสัยปอนด์จังเลย
น่ารัก เหวี่ยงๆ วีนๆ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ +1
o13
-
โอ๋ๆ ไรเตอร์อย่างอนนะคะ><
ค้างอ่ะT^T ปอนด์ก็น้าา น่าสงสาร เฮ้อ ไม่ว่าจะโดนไก่กินหรือกระต่ายมาเจอก็แย่พอกันเลย5555
-
มารอปอนด์ :laugh:
-
ไม่เอา ปอน์-โต้ง
:sad4: :sad4: :sad4:
-
แสดงว่าอย่างนี้ปอนด์ก็เสร็จโต้ง
โอ้ไม่นะ
-
พระจันทร์อย่าเพิ่มเคลิ้ม ต้องรักนวลสงวนตัวไว้ให้กระต่ายนะ
ว่าแต่กระต่ายจะหาพระจันทร์เจอไหมเนี้ยะ
-
ขอให้ตุลย์มาบุกห้อง!!!!
ยังไงกระต่ายต้องคู่กับพระจันทร์เท่านั้นสิ
ไก่จะมาจิกพระจันทร์ทำไม ไม่ยอมๆ><
-
งั้นหมายความว่าพระจันทร์จะเสร็จคุณไก่โต้งหรอค่ะแบบนี้
เราแอบคิดว่าพระจันทร์จะลุกขึ้นมาขัดขืนซะอีก
-
:a5: พระจันทร์นอกใจกระต่ายได้ไง
ไม่น่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :serius2:
-
กลัวอะไรไม่กลัวนะ :o9:
ดันกลัวจะไม่ได้เป็นรุก :haun5:
ระวังนะนอกจากจะไม่ได้รุก o3
จากฟ้าเหลืองแล้ว :z1:
จะกลายเป็นพระจันทร์วันแดงเดือด :haun4:
ถ้าหนักกว่านั้นอาจจะมีเลือดสาด :jul1:
ล่ามโซ่จับขัง :dont2:
โอ้ยยยยยยยยยย :sad5:
ยิ่งคิดยิ่งเสียวแทน :serius2:
-
เห็นนิ เขียนว่าน้อยใจเลยมาดู โอ้
เบนถึงกับช็อคประโยคนี้
ที่จริงแล้วปอนด์เจ้าชู้นะ แต่นิจะพยายามไม่เขียน NC ของคู่อื่นที่ไม่ใช่คู่พระนาย
ของโต้งปอนด์ว่าจะตัดเข้าโคมไฟ
ไม่เอาอะนิ ไม่จัดเข้าดิ สองคนนี้ต้องไม่ฉึกๆกันนะๆๆๆ สงสารตุลย์เค้า อย่านะ ปอนด์มีเจ้าของแล้ว
-
ปอนด์โดนเข้าให้อีกแล้ว คริคริ
:-[
-
:serius2:
อ่ะ 39 แล้วววว ^___^
-
กรี๊ดดดด ไก่จะได้กินหนมปังจริงหรอ!! กรี๊ดดด :serius2:
หน้า39แล้วนะ มายังๆ รอๆ
-
รู้สึกว่า จะไม่ใช่เกย์รุกมาตั้งนานแล้วนะ
-
ว๊ายคู่นี้แปลก ห้ามตัดเข้าโคมไฟเด็ดขาดเลยนะคะ กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ว่าแต่ถ้าพี่ตุลย์รู้จะได้ตายคู่มั้ยเนี้ย 555
-
ปอนด์เอ้ย.....ไม่รอดอ่ะ :jul1:
ไม่ใครก็ใครละวะ
-
มารอแล้วจร้า
-
ให้เป็ดแล้วนะตัวเอ้งงง
ก็เข้าใจนะว่าเกิดก่อนมาเจอน้องฐา แต่มันก็อดโมโหไม่ด้ายยยย
อิพี่โต้งงง ถ้าแมนจริงอย่าลักหลับเด่ะ ตื่นมารุกกันให้ซึ่งๆหน้าเลยย
จะได้รู้กันไปใครรุกใครรับ!! เอ้ะ? หรือว่ารู้อยู่แล้วหว่า 555
-
อันนี้ไม่ได้หนีเสือ แต่หนีกระต่าย ปะ พ่อค้าตับ 555+
-
กรี๊สสสสสสสสสส ค้างมากค่ะ
-
ยังเป็นโต้งปอนด์อยู่ค่ะ....
ขึ้นหัวเรื่องเหมือนจะเปลี่ยนพระเอกเลยเนอะ ฮาๆๆ หรือจะเปลี่ยนดี?
ตรงส่วนที่....เป็นตัวหนา เอียง คือปอนด์คิดเรื่องอดีตนะคะ (เป็นเอ็นซีเก่าที่โดนเซ็นไปแล้ว )
ตอนที่ 13 จันทร, ดวงเดือนอันบ่เที่ยงตรง
“อ...อือ....” เสียงผมครางแผ่วเบาตามอารมณ์หวาม ทั้งเคลิ้มทั้งจั๊กจี้กับจมูกโด่งที่ไต่ระไปตามซอกคอทั้งจูบไซร้ต่ำลงมาเรื่อยๆ ฝ่ามือเย็นเฉียบแตะผะแผ่วลูบไล้ไปตามเอวคอดภายใต้เสื้อนิสิต
ลมหายใจของผมสะท้อนสะท้าน พยายามเรียกสติตัวเองให้กลับมาก่อนที่อะไรจะสายเกินแก้ แต่เมื่อยังไม่มีแรงจะผลักอีกฝ่ายออกก็ได้แต่ส่งเสียงกล่าวหาด้วยเสียงอ้อแอ้เล็กน้อย
“อะ...ไอ้....เชี่ย....โต้ง....มะ....มึงตั้งใจ .....มอมเหล้ากู....ช่ายม้าย?”
“ใส่ความ...กูไม่ได้บังคับให้มึงกระดกออนเดอะร็อคแก้วนั้นซะหน่อย” มันแก้ตัวทันควัน โชคดีที่ตอนที่มันตอบมันละจากซอกคอผมเรียบร้อยแล้ว และหยุดใช้ขาหน้าลวนลามด้วย (ไก่มีสองขาแล้วมีขาหน้าด้วย??) อืม....ก็ได้....มันเลิกเอาปีกมาลูบท้องผม...แล้วเงยหน้าขึ้นมาคุย
“ไม่ต้องแก้ตัว... ถ้ากูไม่เจอไอ้ตุลย์ก่อนกูก็ต้องเมาอยู่ดี...ก็มึงสั่งเหล้ามาตั้ง แต่ตัวเองเสือกแดกแต่น้ำส้ม ให้กูนั่งแดกเหล้าอยู่คนเดียว” ถึงจะเมาแต่ไม่ได้แปลว่าผมโง่นะครับขอบอก เอิ๊ก.... แต่รู้ตัวช้าไปไหมเนี่ย?
“หึ... ฉลาดนะ...แล้วไงอ่ะ... กูไม่เห็นมึงจะขัดขืนนี่...” ขอบคุณนะที่เตือนว่ากูต้องทำอย่างนั้น สาดดดด ผมพยายามจะพยุงกายลุกแต่หัวก็หนักๆ มึนๆ อยากจะขับถ่ายของเสียทางปากเสียนี่กระไร... พอผมพยายามจะยันกายลุกขึ้น ฝ่ามือของมันก็ผลักผมให้หงายกลับไปอีกรอบ พร้อมกับตัวมันตามลงมาทับ ถ้ากูขัดขืนแล้วมึงจะทำต่อแล้วจะบอกให้กูสำนึกได้ว่าไม่ได้ขัดขืนทำประเทศอะไรวะ สาดดดดด
ผมพยายามไหวไหล่และขืนตัวเองให้พ้น... แต่เรี่ยวแรงมันดูจะหดหายลงไปกว่าทุกครั้ง และผมสรุปได้อีกอย่างว่าไอ้โต้งแม่งตัวหนักใช้ได้เลย....
ที่จริงผมควรจะเตือนตัวเองว่าให้เลิกดื่มเหล้าได้แล้วนะ เพราะดื่มเหล้าครั้งล่าสุดผมก็เสียท่าให้ไอ้ตุลย์ เมาครั้งนี้ก็จะเสียท่าให้ไอ้โต้งอีกคน สงสัย ต. เต่า จะเป็นตัวกาลกินีกับผมโดยแท้....
คราวหลังจะใส่คำขวัญลงไปข้างขวดเหล้า....
ให้เหล้าเท่ากับแช่ง!!
สุราเป็นเหตุให้เกิดการทะเลาะวิวาท....
การดื่มสุราแล้วขับรถเป็นเหตุให้สูญเสียชีวิตและทรัพย์สิน
การดื่มสุรา...เป็นเหตุให้เสียตัวและเสียตูด.... ข้อนี้น่ากลัวสุด
เห็บหมาเหอะ กูพล่ามอะไรเนี่ย...ได้ข่าวกูกำลังจะโดนกดอยู่แล้ว...
กลับมาสู่ห้องส่งไอ้ต.โต้งมันกำลังคร่อมเอวผมอยู่ ซึ่งจากสภาพเมาหัวราน้ำของผมนี้ทำให้ผมหมดกำลังใจจะขัดขืนมันเหมือนกัน เฮ้อ....
จะทำเชี่ยไรก็ทำไปเถอะ อย่าให้กูสร่างเมานะมึง กูเอาคืนเป็นสิบเท่า....มึงเอากูสิบทีก็จะจัดหนักมึงสักร้อยหน (ถ้าแน่ใจว่าทำแล้วไม่ฟ้าแดงซะก่อนนะ)
มันพยายามแกะกระดุมเสื้อผมออกเผยผิวสว่างไม่ต่างจากสีผิวของใบหน้า
“มึงมีเซ็กส์ครั้งสุดท้ายเมื่อไรเนี่ย” จะอยากรู้ไปทำไมวะเนี่ย เรื่องส่วนตัว....
ครั้งสุดท้ายเหรอ? ไล่จากในห้องน้ำไปที่รถ ไปที่กลางบ้าน?
“สองสามวันที่แล้วมั้ง ทำไมเหรอ?”
“เปล่าหรอก.... เร็วๆ นี้เองสินะ ถึงว่าสิ ยังเหลือเลิฟไบค์อยู่ตามหน้าอกบานเลย แสดงว่าคู่นอนมึงนี่...ร้อนแรงน่าดูเลยสิ”
“โคตรๆ อ่ะ” ตอบแบบไม่ต้องคิดครับ ถ้ามีคำจำกัดความมากกว่านั้นจะวงเล็บเพิ่มไปอีกเยอะๆ
“อ้าว.... ยอมแล้วเหรอ.... ทำไมยอมเร็วจังล่ะ?” น้ำเสียงขี้เล่นของมันทำให้ผมฉุนชะมัด พอไม่ขัดขืนก็เกิดแปลกใจ...จะเอาอะไรกับผมเนี่ย ที่ยอมนี่ไม่ได้เต็มใจนะ แต่กำลังวางแผนอยู่ว่าจะเอาคืนยังไงดี รอดไปได้มึงตายแน่ไอ้ไก่หื่น
“กูขัดขืนแล้วมึงจะปล่อยกูไหม?”
“ขอร้องดิ... ไม่แน่ อาจจะปล่อย หึหึ” หัวเราะได้เจ้าเล่ห์น่าถีบมาก แต่ไอ้จอมกะล่อนอย่างผมก็พูดได้อยู่แล้ว.... เพื่อเอาตัวรอด....
“โต้ง อย่าทำกูเลยนะ....” ผมบอกมันด้วยเสียงเบาหวิว
“เวลาเลิกดื้อ...แล้วออดอ้อนแบบนี้มึงรู้ตัวไหม...ว่ามึงอ่ะน่ารัก...เย้ายวนขนาดไหน” มันว่าแล้วไล้ปลายนิ้วไปตามแก้มของผมอย่างทะนุถนอม แต่ผมกลับไม่ค่อยรู้สึกรู้สา เมื่อคิดถึงประโยคเดียวกันกับที่เคยพูดเมื่อไม่นานมานี้
“อย่าทำกูเลยตุลย์” ผมอ้อนวอนขณะที่ร่างหนาเบียดร่างมาชิดกับผมที่ติดแหง็กกับประตูไปไหนไม่รอด
“ไม่ได้ ก็มึงอยากยั่วยวนกูก่อน” มันตอบกลับมา
“กูยั่วมึงตอนไหน”
“ทุกตอน!”
นึกถึงเหตุการณ์นั้นมันทำให้อกของผมรู้สึกหน่วงๆ อย่างประหลาด.... หัวตาปวดหนึบ..
โต้งชะงัก แปรใบหน้ายิ้มเจ้าเล่ห์เป็นอ่อนโยน ก่อนจะขยับขาออกจาการคร่อมตัวผมไว้ ไปนั่งห้องขาแทนผมมองมันอย่างค้นคว้า
“มึง...ไม่....ทำแล้วเหรอ?” กูถามอะไรออกไปเนี่ย?? ไม่ต้องทำเสียงเหมือนเสียดายก็ได้มั้ง
“อือ....กูไม่อยากโดนมึงต่อยแบบครั้งนั้นอีกน่ะสิ....” ครั้งนั้น?? หึหึ คิดแล้วก็ขำ...
ครั้งแรกที่เราเจอกัน.... ต่างฝ่ายต่างเปลี่ยว... เหงา....ต้องการใครสักคน... แต่พอนัวเนียกันมาถึงโรงแรม กลับเพิ่งมารู้ทีหลังว่าไม่มีคนอยากอยู่ล่าง.... ครั้งนั้นผมแค่เหงาไม่ได้เมา เมื่อเข้าใจแล้วก็กำลังจะกลับ...แต่โต้งน่ะเหรอ... พอมีอารมณ์แล้วแม่งงี่เง่า ผมเลยต่อยมันไปทีนึง เลยซัดกันชุลมุน ท้ายที่สุดนอนอยู่ข้างๆ กันกุมแผล... เสียหายหลายแสนเลยครั้งนั้น ปลุกปั่นอารมณ์จนถึงโรงแรมแล้วแต่ท้ายที่สุด ได้แค่จูบแล้วก็แผลกลับมาเลียที่บ้าน
ไม่ได้เจอกันอีกเลยจนกระทั่งผมมารู้จักเคลียร์ที่มักจะหาเวลาว่างๆ มานั่งฟังผมร้องเพลงบ่อยจนผมจำหน้าได้....และคิดถึงทุกครั้งที่เขาหายไปนานๆ วันดีคืนดีเพิ่งรู้ว่าโต้งเป็นเพื่อนเคลียร์ ผมก็เลยแสร้งทำดีกับมันเพื่อไม่ให้ผิดใจกับเคลียร์ แต่ตอนหลังไม่รู้ทำไมถึงได้สนิทกันได้ขนาดนี้...
มันเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ นะ... (ถ้าไม่รวมเรื่องที่มันอยากได้ผมเป็นเมียอ่ะนะ)
“เฮ้ย....กูล้อเล่นหน่อยเดียวเอง จริงจังไปได้....” มันตอบกลับมาตามด้วยเสียงหัวเราะ เหมือนจะเยาะเย้ยว่าผมถูกมันต้มซะเปื่อยแล้ว... ทั้งที่มันพยายามจะหลบสายตาซ่อนความรู้สึก...
ถ้าให้เดามันอาจจะไม่ได้ล้อเล่น แต่เพราะผมขอร้องมันก็เลยเปลี่ยนใจไม่อยากหักด้ามพร้าด้วยเข่า...
ถ้าเป็นไอ้ตุลย์เหรอ? กดกูไปแล้ว.... โดยไม่ฟังเหตุผลสักนิด...
“หยุดเถอะว่ะ กูเจ็บนะ”
ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ ยิ่งต่อต้านก็ยิ่งเหมือนเชิญชวน
เหตุผลของมันมีคำเดียว...
“แต่กูอยาก”
เฮ้อ....ยังไงโต้ง...มันก็เป็นไก่วันยังค่ำ.....คงจะหื่นเท่ากระต่ายไม่ได้
โต้งมันก็แค่ไก่....ไก่อ่อนเอ๊ย.....
อ่อน......
แสนจะอ่อนโยน อ่อนหวาน....
“อย่ามาเนียนหน่อยเลย แน่ใจเหรอว่าล้อเล่น จริงๆ มึงก็มีอารมณ์ใช่ไหม?” ผมขำให้กับความใจดีของมัน
“ทำไม? ถ้าบอกว่าใช่.. มึงจะช่วยไหมล่ะ” อีกฝ่ายถามมาอย่างท้าทาย
ผมแอบถอนใจเฮือกใหญ่ ถ้าแค่ช่วยจริงๆ ก็ไม่ยากขนาดนั้นหรอก...
“ถ้ามึงจะรูดซิบปากให้สนิทไม่บอกเคลียร์นะ” โต้งยิ้มกว้าง....
“มึงเห็นกูเป็นคนปากสว่างเหรอ?” ผมยิ้มตอบ... ใช้พลังอันน้อยนิดยันตัวเองขึ้นนั่ง วางฝ่ามือไว้บนหน้าขามัน แล้วขยับตัวคุกเข่า จับใบหน้าของมันหันมามองผม พริ้มดวงตาลงแล้วเคลื่อนริมฝีปากกดทับลงไปบนกลีบปากของมัน...ขบเม้มที่ริมฝีปากล่างย้ำๆ ... ก่อนจะซ้ำลงไปใหม่...แล้วแลกน้ำลายกันพอหอมปากหอมคอ...
“นี่มึงล้อกูเล่นหรือเปล่าเนี่ย” มันถามด้วยเสียงเบาๆ เหมือนไม่เชื่อตัวเองหลังจากที่เราต่างถอนจูบออกจากกันแล้ว ผมยิ้มใส่ตามัน
“มึงอย่ามาทำเป็นตกใจหน่อยเลย...กูไม่ใช่คนดีมาตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ..มึงจะมาเอาอะไรกับพระจันทร์อย่างกูวะ”
“พระจันทร์?”
“มีใครบางคนเปรียบกูเป็นพระจันทร์ แต่มันไม่รู้หรอกว่า พระจันทร์น่ะมันสำส่อนแค่ไหน...” ผมพูดไปอย่างนั้นแหละ... โต้งมันคงไม่เข้าใจหรอก และผมก็ไม่มีแก่ใจจะอธิบายอย่างอื่น...
“แต่กูก็เอาแต่ใจมากพอที่จะไม่ยอมแบ่งปันดวงจันทร์ให้ดาวดวงไหนอีก”
“บอกตามตรง กูไม่ภูมิใจที่ได้เป็นดวงจันทร์ของมึงเลยว่ะ”
“ไม่ภูมิใจก็ช่างมึงสิ แต่เมื่อกูให้มึงเป็นดวงจันทร์ของกู กูก็จะไม่ยกมึงให้ใครทั้งนั้น”
อยากรู้นัก...ว่าถ้ามึงรู้ว่าดวงจันทร์ของมึงไปหมุนรอบดาวดวงอื่นบ้างจะเป็นยังไง
จะเจ็บใจมากไหม?
ถึงไม่ค่อยชอบแบบนี้เท่าไรแต่... เต็มใจก็ดีกว่าถูกบังคับ
อย่างน้อยก็ยังได้มีสิทธิ์เลือกใช่ไหม?
ผมยิ้มสะใจเล็กๆ เมื่อคิดถึงใบหน้าของมันตอนรับรู้ข่าวร้าย...
“มึงคิดอะไรอยู่น่ะ... หน้าตาเห็นแล้วสยองชะมัด...” โต้งทำหน้าหวาดๆ
“อย่าใส่ใจเลยกูแค่ถึงเรื่องสนุกในวันข้างหน้าเท่านั้นแหละ” ผมว่าขำๆ พลางโถมกายเข้าไปหามันจนอีกฝ่ายหงายไปนอนที่อีกฝั่งหนึ่งของโซฟา ผมทิ้งกายทับมันลงไปแล้วตามด้วยจุมพิตร้อนๆ มืดมัวไม่ลืมหูลืมตา...
ผมเริ่มถอดเสื้อผ้ามันออก..... แล้วซุกไซร้ปลุกอารมณ์.... ไม่ว่าสถานะจะเป็นอย่างไรก็ช่าง ผมชอบเล่นสนุกกับเรือนกายคนอื่น....
“กูต้องฝันอยู่แน่ๆ” ไอ้โต้งเริ่มเพ้อ....
“ถ้ามึงฝันก็ดีใจไว้เลยว่า ถ้ากูตามมาอยู่ในฝันได้... แสดงว่านี่เป็นฝันดี”
ตุลย์....คราวนี้มึงจะต้องเสียใจที่เปรียบเทียบกูเหมือนพระจันทร์
หึ!! จันทร, ดวงเดือนอันบ่เที่ยงตรง,
ซึ่งทุกๆ เดือนย้ายโคจรจากในแวดวง,
เกลือกรักฃองคุณลงรอยโลเลไปเช่นนั้น.
(จาก โรมีโอ จูเลียต)
...........
....................
......................................
ค่อนรุ่ง..... ผมนอนลืมตาโพลงอยู่บนเตียงโดยมีร่างเปลือยเปล่าของเจ้าของห้องกอดรัดไว้แน่น มันหลับตาพริ้มดำดิ่งสู่ห้วงนิทราอย่างเปี่ยมสุข
แต่ผมสิ...เมื่อนึกย้อนถึงเรื่องราวที่ผ่านมาแล้วมันรู้สึกแปลกๆ อย่างบอกไม่ถูก.... ข่มตายังไงก็นอนไม่หลับ .... โคตรหงุดหงิด.... หงุดหงิดโว้ย.....
ได้แต่เฝ้าถามตัวเอง.... มันเกิดเหตุวิปริตอะไรขึ้นกับกูวะเนี่ย...
กูเป็นแบบนี้ก็เพราะมึงคนเดียวเลย ไอ้เชี่ยตุลย์
....................................
:sad4: :o12:
เพิ่มเติม...
............................
อะไรนะ? เคืองเหรอ? ที่ผมตัดฉอตเด็ดของผมกับไอ้โต้งไป
จะไปอยากรู้ทำไม ไม่เห็นจะน่าประทับใจสักนิด ......
ตัวผมที่รับรู้เรื่องราวทุกอย่างยังหงุดหงิดเลย
หงุดหงิดเรื่องอะไร? นี่คุณจะละลาบละล้วงเรื่องของผมมากเกินไปหน่อยไหม?
..... เฮ้อ....เห็นแก่ที่ตามเกาะติดสถานการณ์มาตลอด...เล่านิดนึงก็ได้...
หงุดหงิดที่ปล่อยให้คนอื่นไปถึงฝั่งคนเดียว แล้วตัวเองไม่ถึงน่ะสิ
ทำไมไม่ถึง? โห...ยังจะกล้าถาม... ก็ไอ้โต้งมันไม่เก่งอ่ะดิ (เฮ้ยไม่ใช่!!)
เคยเป็นไหม... เวลาที่กลับมาทำอะไรสักอย่างแล้วคิดในเรื่องราวใกล้เคียง สถานการณ์เก่าๆ ที่เกิดขึ้น แล้วเกิดการเปรียบเทียบ...
ขณะที่จูบ...ก็คิดว่าเคยมีจูบที่รุนแรงเร่าร้อนกว่านี้...ถึงขนาดกัดปาดเลือดไหลซิบๆ
ขณะที่ปลดประดุม ก็เฝ้าคิดว่าหลายวันที่ผ่านมาแทบจะไม่ได้ทำอย่างนั้นเลย... มีแต่ถูกปลดเปลื้อง ถูก... คุกคาม... แล้วตอนนี้ตั้งใจจะทำอะไรกันแน่... ระหว่างผมกับไอ้โต้งเนี่ย...ถ้าเดินทางไปจนถึงลำดับขั้นสุดท้ายแล้ว จะมีใครยอม “รับ” ได้เหรอ? โต้งมันก็คงไม่ยอม.... ให้กดมัน...ก็ไม่มั่นใจว่าจะสำเร็จ ส่วนตัวผมหรือถ้าไม่โดนบังคับจริงๆ ผมก็ไม่ชอบอยู่ดี... ถ้าเป็นกับตุลย์ก็ว่าไปอย่าง.... (แล้วทำไมต้องเป็นไอ้ตุลย์ก็ว่าไปอย่างวะเนี่ย)
แล้วนี่ตอนนี้ผมกำลังทำบ้าอะไรอยู่เนี่ย ทำไมต้องลงทุนทำอะไรงี่เง่าเพื่อประชดประชันคนอื่นด้วย?
คิดถึงแม่งแล้วอารมณ์เสียว่ะ....อุตส่าห์หนีมาตั้งไกลยังจะตามมากวนใจอีก บ้าเอ๊ย...
แล้วผมก็นิ่ง ลุกขึ้นมานั่งถอนใจเฮือกๆ อย่างหงุดหงิด
“เป็นอะไรมึง?” ไอ้โต้งถามงงๆ ...กำลังเคลิ้มเลยอ่ะดิ
“โทษนะ....กูไม่มีอารมณ์แล้วว่ะ”
“โห....มึงพูดง่ายนะ” อีกฝ่ายทำเสียงเหวี่ยงๆ แต่ก็เหมือนจะเข้าใจ "กูว่าแล้ว....ว่าเมื่อกี้กูฝันจริงๆ ... มึงปลุกกู กูก็ต้องตื่นสินะ?"
เฮ้อ.....ปล่อยไว้ก็น่าสงสารว่ะ รู้สึกผิดยังไงไม่รู้... ตัดสินใจใหม่....
“งั้นชักให้เฉยๆ นะ” ผมต่อรองแล้วมันก็พยักหน้ารับ
“ก็ยังดี”
.............................................
“ไปล้างมือนะ” ผมบอกเสียงเนือยๆ หลังจากมันเสร็จแล้ว
มันวิ่งตามเข้ามาที่น้องน้ำเพื่อล้าง.... “หน้าไก่” เฮ้ยไม่ใช่!
“ปอนด์.... จะรีบไปไหน แล้วมึงอ่ะ”
“กูทำไม? มึงก็รู้ไม่ใช่เหรอว่ากูชอบอยู่บน” อย่าได้เอาคำพูดนี้ไปบอกไอ้เชี่ยตุลย์เพราะมันจะตีความหมายว่าอยากออนท้อปทันที “หรือ...มึงอยากเป็นเมียกู”
“กูก็แค่อยากช่วย... ทำให้เหมือนกันก็ได้” เสนอหน้าจริงๆ กลัวจะไม่แค่ชักอ่ะมึงอ่ะ กูรู้สันดานหรอก
“กูไม่เป็นไรขอบใจ” ผมบอกเสียงหยิ่งๆ ล้างมือเสร็จแล้วก็เดินเข้าไปนอนที่เตียง
ดึกป่านนี้แล้ว ไอ้ตุลย์เลิกตามหาผมไปหรือยังนะ
มันกลับไปนอนที่บ้าน....หรือกลับไปเฝ้าชะนีน้อยที่ร้าน...
.....เสียงประตูเปิดเข้ามา....
หันไปมองไอ้โต้งก็หน้าด้านไร้ยางอายมาก โทงเทงไม่ใส่เสื้อผ้าเนียนเข้ามานอนข้างๆ
“ใจคอจะไม่ใส่เสื้อผ้าหน่อยเหรอมึง?”
“ไม่อ่ะ ร้อน” มันว่าแล้วกอดผมไว้แน่น
ไอ้ตุลย์ก็ชอบก่ายชอบกอดผมแบบนี้แหละ ถ้าผมไม่อยู่แล้วอย่างนี้มันจะหาคนอื่นมากอดแทนหรือเปล่านะ?
เหอะ!! แม่งจะเป็นไงก็เรื่องของแม่งเหอะ คิดถึงมันทำไมวะเนี่ย.....
...............................
ค่อนรุ่ง..... ผมนอนลืมตาโพลงอยู่บนเตียงโดยมีร่างเปลือยเปล่าของเจ้าของห้องกอดรัดไว้แน่น มันหลับตาพริ้มดำดิ่งสู่ห้วงนิทราอย่างเปี่ยมสุข
แต่ผมสิ...เมื่อนึกย้อนถึงเรื่องราวที่ผ่านมาแล้วมันรู้สึกแปลกๆ อย่างบอกไม่ถูก.... ข่มตายังไงก็นอนไม่หลับ .... โคตรหงุดหงิด....
ได้แต่เฝ้าถามตัวเอง.... มันเกิดเหตุวิปริตอะไรขึ้นกับกูวะเนี่ย...
นึกอยากจะทำอะไรสักอย่างให้มันเจ็บใจเล่น...แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ทำ
แต่แค่คิดว่าป่านนี้มันอาจจะควงใครสักคนมานอนแนบข้างแทนที่รึเปล่าก็หงุดหงิดจนนอนไม่หลับ...
หงุดหงิดโว้ย.....
กูเป็นแบบนี้ก็เพราะมึงคนเดียวเลย ไอ้เชี่ยตุลย์
..................................
จบแบบนี้พอใจยังคะ??? ชิชิ
ตอนนี้รู้สึก... ไม่ค่อยพอใจเท่าไร ไม่ขอเป็ดนะคะ แต่ถ้าจะให้ก็ขอบคุณ อิอิ :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ,, ขอเป็นพระจันทร์แทนแระ กัน อิอิ
-
:serius2:
พี่โต้งโดนกดหรอ????????????????????????????????????
จิ้ม +1 ให้เป็ด :z13: :z13:
-
เลยไม่รู้เลยอะไรเป็นอะไร รอตอนต่อปายและกาน
-
กลับมีดิทใหม่ แหม ก็ปอนด์เขาเป็นของตุลนี่เนอะ ถ้าให้คนอื่นมาสอยถึงจะแค่ครั้งเดียวก็ไม่ไหวนา รับบ่ได้
แต่ก็ดีใจที่ไม่ได้เลยเถิดเหมือนที่เข้าใจ เฮ้อ...โล่งฮ่ะ
-
:a5: เฮ้ยยยยย...........เอาจริง ๆ อ่ะ ไม่จริงมั้ง o22
โอ้....ปังปอนด์อย่าร้องไห้เลยนะ :กอด1: ไม่เป็นไร :กอด1:
-
เต็มใจก็ดีกว่าถูกบังคับ อย่างน้อยก็ยังได้มีสิทธิ์เลือกใช่ไหม?
^
^
อึดอัดใจขนาดนั้นเชียวพระจันทร์ :เฮ้อ:
-
ก็เข้าใจอ่ะนะว่าไม่มีใครที่ไม่มีอดีตรอรับผล(กรรม)ที่ตัดสินใจทำลงไปก็แล้วกัน อึดอัดแหะ
-
เย้ยยยยยยย สถานการณ์พลิกผันหรอคะ พี่โต้งจะโดน... ไม่น้า :serius2:
แต่ก็ยังไม่ปักใจเชื่อนะคะ ^^
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด....อิพี่โต้งงงงงงงงงงง
ตอนนี้ยังไม่เจอกับน้องฐาใช่มั๊ยคร๊าาาาาาาาาาาาาาา
-
ดีแล้วที่ไม่ทำอะไรไป
โล่งใจ
-
สรุปคือ ยังไม่มีอะไรกัน
:เฮ้อ: :เฮ้อ: รอดไป
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
โล่งอกยังไงไม่รู้แหะ
-
ปอนด์นี่ปากไม่ตรงกับใจ ปากบอกไม่ชอบๆตุลย์แต่พอห่างก็คิดถึงตุลย์ตลอด
-
เกลียดเขาอย่างนู้นอย่างนี้แต่ก็คิดถึงเขาตลอดดด
แบบนี้มันเกลียดจริงป่ะเนี้ย หือ
-
น้องปอนด์ขานอนกอดคนนึง แต่คิดถึงอีกคน เจ้าชู้นะคะ
-
ชอบชื่อตอน
:กอด1: คุณไก่แสนดี
แล้วก็รออ่านต่อ
-
555+ พอใจหายห่วงค่ะ+เป็ดด้วย
ตุลย์จะตามเจอมั้ยนะ แล้วจะเจอสภาพไหน
ท่าทางพระจันทร์จะช้ำหนักอ่ะ งานนี้
-
จริงๆพวกเราก็ไม่ได้โวยวายเท่าไหร่นะเรื่องปอนด์กับโต้ง(เหรอ)แต่ดีล่ะที่เป็นแบบนี้ อิอิ
-
สับสนได้พองามนะคะพระจันทร์
แค่นี้ยังรู้สึกไม่ดี ถ้ามากกว่านี้อาจเสียใจไปตลอดชีวิต
แต่เสียใจก็ส่วนเสียใจ ยังไงก็ต้องใช้ชีวิตต่อไป
ว่าแต่กระต่ายจะตามมาหักคอไก่ป่าวอ่ะ
ทำให้เรานึกถึงกระต่ายโหด วิ่งเอามีดมาปาดคอไก่แฮะ
-
นึกอยากจะทำอะไรสักอย่างให้มันเจ็บใจเล่น...แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ทำ
ปังปอนด์ ดีแล้วจ้ะ ลุ้นแทบแย่ เหอๆ
อ่ะ ให้เป็ดปอนด์นะ :3123:
-
ค่อยโล่งอก ไม่งั้นเรื่องย่วแน่เลย เฮียแกยิ่งโหดๆอยู่
-
ถ้ากระต่ายมาเจอจะเป็นไงละเนี่ย :m26: :m26:
-
เฮ้อ โล่งอกไม่ได้มีอะไรกัน ฮ่าๆ
ป่านนี้ตุลย์คลั่งไปแล้วมั้ง หาปอนไม่เจออะ
อะไรจะเกิดขึ้นต่อไป รออออค่ะ^^
-
อ่านแล้วโล่งใจจัง :D
-
อยากให้เป็ดอีกรอบ แต่กดไปแล้ว ให้รอบสองไม่ได้
:serius2:
อยากกรี๊ดเมื่ออ่านต่อ อิพี่โต้งยังไม่โดนเปิืดซิงก้น ( o22)
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
แค่นี้ก็หาเรื่ิองให้ตัวเองเยอะแล้วนะปอนด์
ถ้ามากกว่านี้นะ คงได้เก็บศพแกแน่ๆ
ตุลย์มันยิ่งหวงโหดเถื่อนอยู่ด้วย :laugh:
-
เอร้ยย ยังไม่ได้กานนน 555
ปอนด์เอาแต่คิดเรื่องขงตุลนะ หมายความว่าไงเนี่ย
รีบกลับไปง้อกระต่ายเลย
-
ปากแข็งน่ะน้องปอนด์ ปากไม่ชอบแต่คิดถึง(ลีลา :oo1:)ตุลย์ตลอด
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ในที่สุด พระจันทร์ก้แค่หมุนรอบดาวลูกไก่
ไม่ได้รับไก่เข้าไปอยู่กับกระต่าย
ไม่เปนไรนะ กระต่ายน้อย
ถึงพระจันทร์จะหมุนรอบดาวลูกไก่
แต่ก้ยังมีกระต่ายอยู่เต็มดวง
-
กระต่ายน่ารักกว่าไก่นะ
-
อยากรู้จังว่าตอนนี้ตุลย์จะคลั่งไปถึงไหนแล้ว
-
โอเค
โล่งล่ะ
-
โล่งอกหน่อยๆ
ไม่อยากให้ปอนด์ทำอะไรประชดตุลย์ที่ต้องตัวเองจะเสียใจทีหลัง
-
โล่งอกแฮะตอนนี้
ยังไงๆกระต่ายก็ต้องคู่กับดวงจันทร์อะนะ :กอด1:
ส่วนไก่โต้งก็เตรียมไปเปิดร้านเป็นพ่อค้าตับไก่ของน้องฐาเหอะ
-
อยากให้กระต่ายตามพระจันทร์เจอเร็วๆจัง
เอาให้ฟ้าเหลืองอีกสักที :laugh:
-
เกือบไปแระค่อยยังชั่ว :เฮ้อ: ตะ..แต่ ทำไมตุลย์มันช้าอย่างนี้หว่ะ มาลากปอนด์ไปเร็ว พระจันทร์แม่งหลายใจ (แต่สุดท้ายก็เป็นของกระต่ายคนเดียว :-[) ตกกะใจ นึกว่าพิมพ์ชื่อกระทู้ผิด พอมาอ่านตอนล่าสุดเลยรู้แต่ก็แอบกลัวว่าปอนด์จะหลายใจ ไม่อยากทำร้ายจิตใจตุลย์เลยอะ อิิอิ
เค้ายังเฝ้ารอฉากนั้นอยู่...............................รู้แล้ว..............แหน่ะ.............ยังมาทำเฉย :angry2:
จ้าดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :fire:
มาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :fire:
ซ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :m31:
เถอะนะเค้าขอร้อง :impress2:
สุดท้าย :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :L2: :L2: :L2: :L2: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
อ่อย!!! คิดว่าปอนด์
จะเสร็จซะอีก :z10: :z10: :z10:
-
ให้เป็ดคนเขียน :L2:
อยากรู้ว่าถ้าปอนด์กลับไปเจอกระต่ายหื่นแล้วจะเป็นเช่นไร
รีบมาอัพต่อเร็วๆนะคะ :-[
-
จะรอตุลย์!
-
กระต่ายรู้พระจันทร์ดับแน่ๆ อย่าให้รู้นะ
-
โล่งอกโครตตตตตตตตตตตตตตต
-
นึก(ไปแว่บนึง)ว่าไก่โต้งจะยอมแทน 5555+
-
ตอนล่าสุด ฮาดี
ได้รู้ความคิดของปอนด์มากขึ้น
ไปไหนไม่รอดล่ะ
เล่นคิดถึงกระต่ายตลอดขนาดนี้
อ๊ะ ลืมให้เป็ด เดี๋ยวกลับไปจิ้มก่อน
-
ตกลง ยังงัยเนี่ย!!!!
มึนนน แค่ชักให้เฉยๆหรอ-0-
อ่า...ว่าแต่ตุลแกไปอยู่ไหนนนนน
-
เป็นพระจันทร์ที่หมุนโคจรรอบกระต่ายและรอบตัวเองไปนั่นแหละดีแล้วปอนด์
อย่าเป็นพระจันทร์ส่ำส่อนอย่างที่พูดกับไก่โต้งเรย คนอ่านกลัวนายจะตาย
คามือกระต่ายป่าหื่นโหด ทำแค่นี้ก็ไม่รู้จะโดนจับขังไม่เห็นเดือนเห็นตะวันกี่วัน
รอเป็นกำลังใจให้อยู่นะคะคนเขียน
จริงๆ มันรอเวลาที่กระต่ายหื่นโหดจะดักจับพระจันทร์จอมดื้อได้ต่างหากล่ะ ฮาๆ :laugh:
ปล. +1 และให้เป็ด 1 ตัวจ้า
-
สงสารพระจันทร์ เมื่อไหร่กระต่ายจะรักหนูพระจันทร์จริงๆซะทีน๊ออออ
-
เกือบไปแล้ว
เฮ้อ!
-
ให้เป็ดค่ะ อย่างน้อยปอนด์ก็ไม่ได้ถลำลึกไปนะ
-
:เฮ้อ:
เป็นเพราะร่างกายมันจดจำแต่สัมผัสของกระต่ายนะ เขาเรียก Body Talk
-
เกือบไปแล้วขนมปัง เกือบโดนไก่จิก
-
ดีใจนะที่ปอนด์ไม่มีอะไรกับโต้ง :monkeysad:
กลัวว่าจะเสียทั้งเพื่อน เสียทั้งกระต่ายไปหง่ะ แต่ยังไงเค้าก็ชอบพระจันทร์นะ ไม่ด่าหรอก :laugh:
-
ถ้ากระต่ายรู้พระจันทร์ไม่รอดแน่ๆ
+1 นะคะ
-
o22 แลดูงานนี้พระจันทร์จะรอดยากเว้ยเฮ้ยยยย,,,
โชคดีนะคะพี่ขนมปัง ขอให้กระต่ายไม่คลั่งมากเน้อออออออ :z1:
-
แล้วตุลจะอยู่ยังไง จะตามหาอยู่รึป่าว
-
บวกเป็ดให้กับพระจันทร์ที่เริ่มมีความรู้สึกกับกระต่ายบ้างแล้ว
-
สงสัยจะกลับตัวเป็นรุกเหมือนเดิมไม่ทันแล้วมั้ง
ความเป็นรับมันคงซึมเข้าไปในกระแสเลือดแล้ว :jul3:
-
ยังไงก็ตัดไม่ขาดละสินะ :z2: :z2:
มาต่อไวๆนะค่ะ :pig4: :pig4:
-
ดีนะที่ปอนด์ไม่ทำอะไรแย่ๆลงไป :laugh:
-
ปอนด์ก็ได้ใจมากมาย ประชดเก่งมากๆ คริคริ
แอบนอกใจตุลย์ง่ะ
o13
-
โล่งอก :เฮ้อ:
พระจันทร์น่ารักก้อตรงนี้แหละ
-
เหอะๆ ปอนด์นี่ออกแนวสับสน รอดูตอนเจอตุลย์ :laugh:
-
OHHHHHHHH
โว้ววววววววววววว พระจันทร์บ้าาา :-[ :-[ :-[ :-[
ตุลรีบๆมาลากพระจันทร์ไปเลยนะ อ๊ายยยยย :-[ :-[
-
=[]= ต..โต้งงง
สรุปกับเคลียร์นี่จริงจังเหรอครับ โอวว ดูท่าจะดราม่า
-
อัม อ่านแล้วหงุดหงิดตาม อารมณ์ตินนี้มันอึมครึมสุดๆเลย กระต่ายอยู่ไหนฟะ
-
พอใจมากกกกกก....
ต้องอย่างนี้สิพระจันทร์
-
ตอนล่าสุดนี่อ่านแล้วลุ้นมากมาย.......ลุ้นอ่ะ....เม้นท์ไม่ถูกเลย นิ....มาโอ๋เค้าด่วน ทำเค้าใจหายแว๊บบบบ 55555
-
:เฮ้อ:เฮ้อ...ค่อยยังชั่ว
ปากแข็งจริง ๆ เลย แต่ใจอย่าแข็งมากเลยนะดวงจันทร์ :z2:
-
เพิ่งรู้พระจันทร์สับสนขนาดนี้ :really2: เจอกระต่ายเมื่อไหร่ไม่น่ารอดแน่ๆ :laugh:
-
เรากำลังเกทค่ะ ว่า อ้อ นี่พี่โต้งของน้องฐานี่นา
(แอบโง่เบาๆ)
เราว่าถ้า ตุลย์รู้ล่ะ ปอนด์เอ๋ย งานเข้า จัดหนักเลยน๊า
เหอ เหอ เป็นกำลังใจให้คุณนักเขียนค่ะ
-
ตุลย์จับได้หละ เละ แน่ๆ พระจันทร์เอ๋ย
-
เริ่มชอบเค้าแล้วอะดิ
เริ่มหวงของเหมือนกันอะดิ
กลับไปรับโทษกับนายตุลย์เค้าเหอะ
จากฟ้าแดงก็อาจจะแค่เหลืองๆ นะ :z1:
-
ลุ้นมาก แต่แค่นี้ถ้าตุลย์รู้สงสัยจะรอดยาก
-
ดึกแค่ไหนก็จะรอ :impress2:
-
พระจันทร์เริ่มจะนึกอยากประชดกระต่ายแล้วเหรอ
-
เฮ้ย...เอ่อ .... :กอด1:รออ่านต่อ
-
ดีแล้วที่ไม่ได้มีอะไรกันไปมากกว่านี้ ไม่งั้นคนที่เสียใจที่สุดก็จะเป็นปอนด์นั่นละ
-
ปอนด์กับโต้งงงงงงงง???? ดีแล้วๆๆ เกือบไป เฮ้อ..
-
มารอตอนดึกๆของวันใหม่จ้าาาาาาาาาาาา
-
ขอโทษ..... ที่ให้รอเก้อค่ะ :z3:
เมื่อคืน นิเผลอหลับคาคอม!!!
ตื่นมาอีกที แปดโมงเช้าแล้ว แง้ๆ.....
ว่าจะมาดึกเลยมาบ่ายแทน
ยกโทษให้เค้าใช่ป่าว?
เอาน่า.... ตอนนี้ดีใจได้กับมาใช้ ตุลย์- ปอนด์ แล้วหลังจากโดนอีพี่โต้งแย่งซีนไปหลายตอน อิอิ
เลิกพล่ามมาอ่าน ต่อดีกว่าอิอิ
ตอนที่ 14 กักบริเวณ
“ขอร้องเหอะ! มึงอย่ามาทำหน้าระรื่นแบบนี้ได้ป่ะ?” ผมเหวี่ยงใส่ไอ้โต้งเมื่อเห็นรอยยิ้มของมัน ตอนที่เราสองคนกำลังจะเดินออกจากห้อง เพื่อไปเรียน
“มึงจะห้ามกูทำไม ก็กูมีความสุข” ตอบกลับมาหน้าตาเฉย
“เหรอ?.....” ผมประชดมันกลับไป
“มึงต่างหาก เป็นอะไรนักหนา หรือยังโมโหเรื่องเมื่อวานอยู่” ผมย่นจมูกใส่มันเมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อวาน
“มึงหงุดหงิดเรื่องนั้นเหรอ? ไม่ใช่ความผิดกูนะที่กูเสร็จคนเดียว ก็มึงไม่ยอมให้กูช่วยเอง” แหม...รีบแก้ตัวเชียวนะมึง!!
“กูไม่ได้หงุดหงิดเรื่องนั้น” ผมตวาดแหว...
“แล้วเรื่องอะไร?” เฮ้อ.... อธิบายยังไงดีถึงจะเข้าใจว่าหงุดหงิดตรงที่ไม่รู้ว่าหงุดหงิดเพราะอะไรนี่แหละ เฮ้อ...
“ช่างเถอะ.... เออ..ช่วยอะไรอย่างนึง” ผมเดินไปหามันแล้วเลิกคอเสื้อให้พอเห็นไหล่ขาวๆ มันทำหน้างงใส่ “ดูดคอให้หน่อย...”
“โรตจิตนะมึง....ชอบเวลามีร่องรอยตามตัวเหรอ?” ไม่วายจะแซว
“เร็วดิ....อย่าลีลา” ผมบอกแล้วยืนนิ่ง โต้งก้มลงมาดูดที่ผิวตรงซอกคอให้ตามประสงค์....
“เอาแรงๆ อยู่ทนไปเดือนนึงเลยนะ” ฮา... ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก เอาแค่รู้ว่า....รอยใหม่ละกัน
“เว่อร์ว่ะ” โต้งหัวเราะเบาๆ ร่าเริงมากจนน่าหมั่นไส้ ไม่รู้อะไรนักหนา
โต้งจอดรถหน้าคณะวิศวะกรรมศาสตร์ ซึ่งโคตรไกลปืนเที่ยงอยู่เกือบจะหลังม. ก่อนจะก้าวลงผมก็หันไปรีดไถปัจจัยที่ห้าทันที
“มึงเอามายืมสองร้อยดิ๊” บอกพร้อมแบมือกระดิกยิกๆ
“โห ... ไม่ค่อยจะหน้าด้านอ่ะ” มันควักกระเป๋าตังออกมาเปิด แล้วเหล่ตาด้วยสายตามีเลศนัย “ร้อยละร้อยนะโว้ย”
“ส้นเถอะ... หาว่ากูงกอย่างงั้นอย่างนี้ ทีมึงนะ แม่งหน้าเลือดฉิบหาย ดอกโหดขนาดนี้ ฆ่า....กู....ซะดีกว่า” ผมโวยวายทำเสียงต่ำในประโยคท้าย แต่มันกลับหัวเราะร่วนอย่างน่าหมั่นไส้ ยื่นธนบัตรสีเทาออกมาสองใบ ผมขมวดคิ้วมุ่น
“สองร้อยไม่ใช่สองพัน หูตึงเหรอมึง” บอกไปด่าไป
“เก็บไว้เหอะมึง ผอมจนเหลือแต่กระดูกแล้ว” มันว่า ซึ่งผมเดาเอาว่ามันคงจะเป็นห่วงสวัสดิภาพกลัวผมขาดสารอาหารตายอะไรเทือกนั้น แต่มันไม่ยอมมองตัวเองว่าก็ผอมเหมือนกัน
“กระดูกอะไรเล่า กล้ามเนื้อทั้งนั้น” แสร้งทำเป็นเบ่งกล้าม โต้งมันไม่ตอบเอาแต่หัวเราะเบาๆ
“เออน่า...พอดีกูไม่มีเศษ” เหอะ.. น่าเบื่อ...รอบตัวมีแต่พวกอวดรวย... กูไม่รวยบ้างให้รู้ไปเหอะ!!
ผมกระตุกแบ๊งค์พันมาหนึ่งใบ ย่นจมูกน้อยๆ
“งั้นเอาใบเดียวพอ กูไม่อยากเป็นหนี้เยอะ ชักหน้าไม่ถึงหลังบ่อยๆ มันเซ็ง”
“มึงไม่มีรถแล้วนี่ เลิกกี่โมง ให้มารับไหม?” นั่นดิ... มันใจดีจนผมเกรงใจเลยว่ะ
“เฮ้ย....บ้า กูกลับเองได้ ขอบใจ”
“งั้นตั้งใจเรียนนะครับที่รัก จุ๊บ!” มันยกมือขึ้นตั้งกระดิกนิ้วพอประมาณ ส่งตาหวาน ทำปากส่งจุ๊บ กระพริบตาข้างหนึ่งมาให้ โห....
“จวยเหอะ!!” ผมหันไปชูนิ้วกลางใส่พร้อมใบหน้ากวนตีน เปิดประตูก้าวเท้าออกไป แต่แทนที่จะสลดกลับได้ยินเพียงเสียงหัวเราะร่าเริงของเจ้าของรถก่อนที่ประตูจะปิดลง ผมส่ายหน้าให้ความทะเล้นของมัน ยืนมองรถของมันค่อยเคลื่อนตัวห่างออกไป
“ใครมาส่ง?” คำถามที่เอ่ยขึ้นด้านหลังทำให้ดวงตาของผมเบิกโพลงขึ้นให้บัดดล หน้าเสียทันที ไม่จำเป็นต้องหันหลังไปมองก็จำเสียงได้
ไอ้ตุลย์!! มึงเป็นขอมดำดินจริงๆ ใช่ไหม?
จากนั้นเจ้าของเสียงก็เดินมายืนข้างๆ แล้วกางอุ้งเท้าด้านหน้าตะปบไหล่ผมหมุนให้หามัน พร้อมส่งเสียงคำรามมาอีกครั้ง
“กูถามว่าใครมาส่งมึง.... ไม่ได้ยินเหรอไง” ผมช้อนตาเขียวๆ ขึ้นมองหน้ามัน ไม่ปรากฏความอ่อนล้าของคนอดหลับอดนอนแต่อย่างใด มีเพียงใบหน้าจริงจังเคร่งเครียดเท่านั้น
“เรื่องของกู ทำไมกูต้องรายงาน...” ผมเชิดหน้าตอบกวนๆ
“ไม่ตอบ... งั้นมึงรอดูข่าวแล้วกันว่าซีวีซทะเบียน chi 4321 คันนี้จะระเบิดตู้มขึ้นมาวันไหน” ผมถึงกับตาเหลือก กับคำขู่อันโหดร้ายของมัน
“เชี่ย....นั่นเพื่อนกู!!” ผมรีบตอบทันที อดไม่ได้ที่จะจับคอเสื้อปกปิดร่องรอยที่ตั้งใจให้เกิด แต่ตอนนี้ไม่ตั้งใจให้มันเห็นทันควัน และโชคดีที่มันไม่ได้สังเกต
“แน่ใจ? เพื่อน....หรือชู้?” เก่งเชียวนะเรื่องไล่บี้ จับเท็จ ไม่น่าเรียนหรอกวิศวะ มันน่าไปเรียนโรงเรียนนายร้อย ไปทำงานพวกสอบสวน... สอบปากคำผู้ต้องหา แต่ถ้ามีตำรวจแบบมันก็น่ากลัวผู้ต้องหาจะตายก่อนได้สารภาพผิดอยู่ดี
“เพื่อน....” ผมตอบเสียงอ่อย หงุดหงิดใจมาก ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้ขอมดำดินมันดันโผล่มาทันเห็นทะเบียนรถไอ้โต้งเสียก่อนล่ะก็ จะตอบว่าชู้ประชดแม่งให้สะใจไปเลย กลัวแต่มันจะไปวางระเบิดรถไอ้โต้งจริงๆ อ่ะดิ เลยต้องยกเลิกแผนการณ์
โต้งเอ๊ย.... ถ้ามีเหตุเภทภัยอันใดเกิดขึ้นเพราะกู ก็อโหสิกรรมให้ด้วยเถิด กูไม่ได้ตั้งใจจริงๆ
“มีเรียน?” เสียงมันปรับโทนให้ฟังดูดีขึ้นนิดนึง
“ไม่มีมั้งมึง กูคงมาเที่ยวคณะเพราะกลัวมึงจะหากูไม่เจอเฉยๆ” ผมตอบประชดทำหน้ายียวนกวนประสาท ไอ้ตุลย์ส่ายหน้าระอา
“วิชา?” ผมก็ตอบมันไปอีกอย่างเสียไม่ได้ มันพยักหน้ารับทราบ แล้วจับแขนผมเดินเข้าคณะ ผมก็เดินตามมันไปอย่างว่าง่าย พอถึงหน้าบันไดมันก็หยุด
“มีเรียนห้องไหน ก็นำไปสิ” เหอะ!! เห็นจูงมือลากลิ่วๆ กูนึกว่ารู้
“แล้วมึงจะปล่อยมือกูได้ยัง” ผมเหล่ตามองที่ข้อมือตัวเองด้วยหางตา
“ทำไม? จับแต่นี้หวง... มากกว่านี้ก็จับมาแล้ว” มันบอกด้วยน้ำเสียงเฉยชา หน้าด้านหน้าทน ในขณะที่ผมหน้าร้อนผ่าว โกรธมากกว่าอาย
“จวยเหอะ! เก็บปากไว้แตกหน้าหนาวเหอะมึงอ่ะ สัด” ผมด่าเน้นเสียงส. เสือลอดไรฟัน ก่อนจะสะบัดหน้าเดินขึ้นบันได
กระทั่ง....มาถึงชั้นสาม ไอ้ตุลย์ปล่อยมือผมนานแล้วแต่ยังเดินตามมาจนถึงหน้าห้องเรียน จนผมอดไม่ได้ที่จะหันไปตะคอก
“มึงตามกูมาทำไม” ตามเสียจนผมเกือบเข้าใจผิดคิดว่ามันเป็นเงาแล้วเนี่ย
“ขืนไม่ตามมาเฝ้าทุกฝีก้าว มึงก็หนีกูไปอีกน่ะสิ” รอบคอบที่สุดในโลกหล้า
“กูเป็นทาสในเรือนเบี้ยของมึงไง้? กูถึงจะไปไหนไม่ได้เลยน่ะ สาด”
“กูอยากให้มึงเป็นทาสในเรือนใจกูมากกว่า” กึก!! ชะงักแทบสำลักน้ำลาย พยายามควานหาใบหน้าทะเล้น กรุ้มกริ่มหรือรอยยิ้มสักนิด แต่ก็ไม่เจอ ไอ้ตุลย์ต้องเป็นพวกภูมิต้านทานความโรแมนติกดีเยี่ยมแน่ มันไม่รู้บ้างหรือไงว่าคำพูดพวกนี้มันมีความหมายยังไง หรือควรจะต้องพูดด้วยน้ำเสียงและใบหน้าแบบไหน
แม่ง... หน้านิ่งจนกูรู้สึกละอายเลยที่แอบคิดว่ามันจะทำอะไรที่ใกล้เคียงกับคำว่า “จีบ” สักนิด
ตลกเหอะ!! เออ..กูคิดผิด!!
ผมถอนใจอย่างผิดหวังเดินเข้าห้องเรียนไปนั่งหลังสุดของห้องตามความเคยชิน
ไอ้ตุลย์เดินตามเข้ามาและหย่อนก้นนั่งลงที่เก้าอี้ตัวข้างๆ ผมจิ๊ปากอย่างขัดใจ เหล่ตาไปมอง
“มึงจะตามเข้ามาเรียนกับกูด้วยทำไมเนี่ย”
“ทำไม? วิชานี้กับอาจารย์คนนี้กูก็เรียนนะ คนเยอะขนาดนี้ อาจารย์เขาจำไม่ได้หรอกว่าใครเรียนเสคไหน”
“อาจารย์เขาไม่ความจำสั้นขนาดนั้นหรอกมึง”
“เหรอ? ถ้าเขาถามนะ กูจะตอบตามความจริงก็ได้ว่า กูมาเฝ้าเมีย เพราะเมียกูมันหลายใจ ถ้าไม่เฝ้านะ ชอบแอบดอดไปหาชู้ประจำ” พูดไม่ออก ดูเอาเถิด ....ช่างพูดได้ไม่อายปาก ผมหลับตานิ่งนับหนึ่งถึงสิบไม่ให้โมโห ไม่ให้ตอบโต้ ไม่ให้วีนแตก....
ในห้องเริ่มเงียบลงเมื่ออาจารย์เดินเข้ามาในชั้นเรียน ผมหันไปสนใจฟังแม้ว่าจะไม่มีอุปกรณ์การเรียนสักอย่างเลยก็ตาม... ไม่ว่าจะเป็น สมุด ปากกา ชีท จบคาบไปแบบทุลักทุเล ไม่มีอะไรเข้าหัวมากเท่าไรนัก
ผมลุกขึ้น เดินออกจากห้องเตรียมตัวจะสลายตัวไปพร้อมเพื่อนคนอื่นที่ทยอยเดินออกจากห้องเพื่อหนีไอ้ตุลย์ยังตามติดยิ่งกว่าตุ๊กแก แต่โชคกลับไม่เข้าข้างเอาเสียเลย
“พิชานันท์” ผมชะงักเท้ากึกหันไปข้างหลัง กลืนน้ำลายเอื๊อก....
“อ่า...ครับ” ตอบรับกับเสียงอาจารย์สาวที่ส่งสายตาดุๆ พร้อมการถอนหายใจเอือมระอาเต็มทน
“ขอคุยด้วยหน่อยสิ” อาจารย์ศิริลักษณ์ อาจารย์ที่ปรึกษาของผมบอกด้วยเสียงจริงจัง แล้วผมก็เดินตามอาจารย์ไปที่ห้องภาค...
“นึกว่าจะไม่เห็นหน้าเห็นตาเธอแล้วเสียอีก เห็นเพื่อนๆ บอกว่าเป็นนักร้อง ต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำ ถ้าจะหารายได้พิเศษครูเข้าใจ ครูไม่ได้ว่า แต่อย่างน้อย...ก็อย่าขาดเรียนให้มันมากนัก อนาคตยังอีกไกล มาถึงปีสองแล้ว ครูไม่อยากให้ลูกศิษย์คนไหนของครูโดนไทน์ทั้งนั้นเข้าใจไหม” เทศน์ยาวเป็นกัณฑ์เลยวุ้ย ผมก้มหน้าสำนึกผิด ไม่อยากพูดเลยว่าไอ้คนที่มีส่วนทำให้ผมขาดเรียนติดๆ กันสองอาทิตย์มันก็ยืนหัวโด่อยู่ข้างนอกห้องด้วยเหอะ!! ทำไมอาจารย์ไม่ด่ามันบ้างล่ะคร้าบ :serius2:
“ครับ” ผมรับคำเสียงอ่อย
“เข้าใจแล้วก็ไปได้ อย่าให้ครูรู้นะว่าขาดเรียนอีก”
“ครับ” ผมเดินคอตกออกมาจากห้องภาค เจอหน้าไอ้ตุลย์ยืนรออยู่
อาจารย์คนเดิมเดินออกมาจากห้องแล้วเห็นผมยังยืนอยู่กับไอ้ตุลย์
“อ้าว.... ศาสตราวุธ มีธุระอะไร มาหาอาจารย์คนไหนหรือเปล่า” แหม...อาจารย์ครับ ทีกับผมนี่ดุเอาดุเอา ทีกับไอ้เชี่ยตุลย์ล่ะทำเสียงซะใจดีเชียวนะ
“อ๋อ.. เปล่าครับ มารอเพื่อน...ครับ” ตุลย์ตอบอย่างนอบน้อม
“เพื่อน? พิชานันท์น่ะเหรอ เพื่อนเธอ”
“ครับ...” ตอบรับเต็มปากเต็มคำ แต่ไม่เคยถามสักคำว่าผมอยากเป็นเพื่อนกับมันไหม??
“งั้นดีแล้ว เป็นเพื่อนกันก็ดูแลกันให้มาก บอกเพื่อนอย่าโดดเรียนให้มันเยอะ แล้วก็ตั้งใจเรียนบ้าง ฝากลูกศิษย์ครูด้วยนะ” ครูเอ่ยปากฝากฝัง
อย่าครับ....อย่าเอาผมไปฝากมัน เพราะก็เหมือนฝากแมวไว้กับปลาย่าง ฝากขนมปังปอนด์ไว้กับกระต่าย... มีแต่โดนเขมือบไม่เหลือซากอย่างเดียว
“ครับ จะดูแลเป็นอย่างดี” ภายใต้น้ำเสียงตอบรับนั้น ผมรู้สึกขนหัวลุกอย่างประหลาด...
คาบสุดท้ายสิ้นสุดที่ห้าโมงเย็น ถึงไม่อยากไปเรียนแต่เมื่อโดนกำชับขนาดนั้นแล้วก็จำต้องเป็นเด็กดีกับเขาสักวัน... พอก้าวลงจากตึกเรียนก็ต้องถอนใจอย่างเหนื่อยหน่าย เมื่อเจอหน้าไอ้ตุลย์รออยู่ที่โต๊ะยาวด้านล่าง ...
ผมคงต้องปลงแล้วแหละว่า ชาตินี้คงหนีแม่งไม่พ้นจริงๆ!! :z3:
กริ๊ก.... ครึ่กๆๆๆๆ ผมโยกแขนอย่างรุนแรงให้แขนตัวเองหลุดจากกุญแจมือที่ถูกจองจำไว้กับโครงเหล็กตรงหัวเตียงในห้องผม
“กูไปเรียนก่อน กลับมาทุ่มนึง แล้วจะซื้อของกินมาฝาก มึงหลับรอได้เลย” โห.. ไอ้เผด็จการเอ๊ย ยังอุตส่าห์จะสั่งให้นอนหลับอีกนะมึง...
“มึงจะล็อกห้อง ขังกูไว้ในห้องใช่ไหม?” ผมพยายามหาทางรอด
“ถูก” มันทำเสียงยาว
“ถ้ามึงล็อกห้องจากข้างนอก กูก็ออกไปไหนไม่ได้อยู่แล้ว แล้วมึงยังจะคล้องกุญแจมือกับเตียงอีกทำไม”
“มึงจะได้นอนได้อย่างเดียว ทำอย่างอื่นไม่ได้ไง นี่คือการทำโทษกักบริเวณแบบหนึ่ง” เฮือกกกก
“แต่กู.... กูปวดฉี่ ปวดท้องด้วย คาดว่ากูอาจจะท้องเสีย กูก็ต้องเข้าห้องน้ำไปข้งไปขี้บ้างสิมึง” ผมรีบร้องขอ เรียกร้องความเห็นใจทันที
“เหรอ... โทษทีกูลืม” น้ำเสียงมันไม่สำนึกผิดเลยให้ตายเถอะ!
ผมถอนใจเฮือกเมื่อมันไขกุญแจจากหัวเตียงออก แต่ก็ดีใจเร็วเกินไป เมื่อมันดึงกุญแจลากผมเข้าไปในห้องน้ำก่อนจะเหวี่ยงให้ไปนั่งลงบนฝาชักโครกที่ปิดอยู่...
กริ๊ก....มันล็อกกุญแจอีกด้านกับราวแขนผ้าเช็ดตัวในห้องน้ำ ก้มหน้ามาใกล้จนจมูกจะทิ่มหน้าผม...
“งั้นกูกักบริเวณมึงในท้องน้ำแทนแล้วกัน เรื่องกักบริเวณบนเตียง เอาไว้รอกูกลับมาก่อนก็ได้” ไอ้ตุลย์ยิ้มเหี้ยม..
“หา...” ผมอ้าปากค้างจนแมลงวันเกือบจะบินเข้าไป
“อะไร... ความจำมึงสั้นเหรอ? ก็เรื่องที่กูบอกมึงเมื่อคืนไง ว่าอย่าให้กูหามึงเจอ ไม่งั้นมึงไม่ได้ออกไปร้องเพลงทั้งเดือนแน่”
เห็บหมาเหอะ.... นี่มัน...นี่มัน....นรกชัดๆ!!! o22
โอ๊ย.....ช่วยด้วย...... ไม่เอาแบบนี้ดิ.... มันน่ากลัวเกินไป.... :sad4:
ฮือ .....กูอยากตาย!!! :o12:
.............................
talk with me
ทะเบียนรถ เป็นเรื่องสมมุตินะคะ กลัวมันซ้ำ ดังนั้นทะเบียนที่ตุลย์พูด คิดว่ามันถูกต้องเด้อ...
ตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์เป็นตึกที่นิไม่เคยเหยียบย่างเข้าไปเลยสักครั้ง นอกจากรับน้องตอนเป็นเฟรชชี่ อยู่ข้างๆ ตึก นึกสภาพด้านในตึกไม่ออกจริงๆ ไปจิ้นเอาเองแล้วกัน
คิดชื่อจริงสองคนนี้อยู่นาน เอาไรดีว้า... อีปอนด์ชื่อออกมาหวานยังกะผู้หญิง :impress2:
ส่วนตุลย์ นี่ แค่คล้องกับน้องกันย์เฉยๆ ก็พอมั้ง
ศาสตราวุธ กับ ศราวุฒิ :o8:
ใครที่ได้อ่านน้องฐา ..... แล้วอยากดู คลิป แมวกับกระต่ายที่พี่โต้งให้น้องฐาดูนะคะกดไปดูได้ที่ลิ้งนี้ค่ะ
http://www.youtube.com/watch?v=3NdVPTQkRaY (http://www.youtube.com/watch?v=3NdVPTQkRaY)
นิว่าจะใส่ไว้ท้ายตอนแต่โพสนิยายแล้วก็ลืม มานึกได้ ก็ ผ่านไปพักนึงปล้ว คงอดดูกันไปหลายคน ....
คอนเฟิร์มว่าน่ารักจริงๆ อิอิ :impress3:
p.s. ขอบคุณนะคะ สำหรับทุกเป็ดและทุกบวกนะคะ
สองตอนที่แล้วได้ติด....ท้อปด้วย ดีใจๆ
หลังจากที่ไม่เคยติดกับเขาเลยมานานมากๆ
ใจจริงไม่ได้อยากจะบังคับให้กดอะไรขนาดนั้น...
แต่บางทีเราก็อดอิจฉาคนอื่นบ้างเหมือนกัน
มันรู้สึกว่า งานเขียนของเรามันต้อยต่ำหรือเปล่า...ถึงได้เป็ดน้อย
เทียบชาวบ้านเขาไม่ได้อะไรเทือกนั้น...
แบบว่า เหมือนเป็ดมันเป็นกระแสอ่ะค่ะ
นิเองเป็นคนนึงที่รู้...ว่า เป็ดเยอะได้
เพราะเราขอและมีข้อแลกเปลี่ยนเสมอ... :เฮ้อ:
แต่ก็ยังตัดกิเลสไม่ได้อยู่ดี.... o18
เลยต้องขอตาม... :m15:
ขอโทษนะคะ... ที่แอบตั้งข้อบังคับอะไรแบบนั้น
ถึงเป็ดเยอะหรือน้อยก็ต้องมาต่ออยู่ดีแหละค่ะ ....
ใจจริงคือ....
อยากให้นักอ่าน พยายามกดบวกเป็ดให้ทุกโพสท์ที่ตัวเองคิดว่าชอบ
โดยที่ นักเขียน(หรือเจ้าของกระทู้) ไม่จำเป็นต้องขอ... นะคะ
ไม่ต้องมาก..แต่ตั้งใจและเต็มใจกดเนอะ อิอิ :กอด1:
.....รักคนอ่าน... :กอด1: :L2:
และทุกคอมเม้นท์ที่ต่อจากรีนี้...
นิจะกดบวกคะแนนเป็นการตอบแทนความน่ารักนะคะ
เจอกันอีกครั้งเมื่อคนอ่าน...คิดถึงนินะคะ :pig4:
-
อยากเห็นตอนตุลย์จีบปอนด์จริงๆ
:กอด1: คนเขียน
-
:z1: ค่ำคืนนี้ยังอีกยาวไกลลลลลลลลล วู้ฮู้ หลับหล่อก่อน :t3:
-
สงสารขนมปังอย่างแรง -__-"
เริ่มคิดว่าจะเรียนจบไหวเหรอเนื่ย วันๆไม่ต้องไปไหนแบบนี้
แล้วยิ่งเจอรอย OMG ตรูไม่อยากคิดถึงชะตากรรม
เรื่องกดเป็ด กดบวกเราไม่ค่อยคิดว่ามันเป็นเรื่องซีเรียส พึ่งรู้ว่าเค้าเอาไปจัดลำดับกันด้วย
งั้นต่อจากนี้เรากดให้ตอนที่เราชอบก็พอดีกว่า
ไม่งั้นมันเหมือนไม่มีค่า
แต่ของนิเรากดทั้งบวกและเป็ดนะ (ลืมกดบวกทั้งที่ไม่ครบ 24 ชม.บ่อยมากด้วย)
-
:laugh:แอบสมน้ำหน้าปอนด์
-
พระจันทร์ไม่รอดแน่งานนี้
แถมมีหลักฐานคาคอแบบนั้น :laugh: :laugh: :laugh:
-
เป็นไงล่ะเจ้าพระจันทร์โดนกักบริเวณเลยพี่ตุลย์ชอบเค้าแสดงออกนิดนึงอย่าเอาแต่โหดกับหื่น
-
:z1: :pighaun:
-
ไว้อาลัยให้ปอนด์ล่วงหน้าเลยได้มั้ย
ท่าทางจะรอดยาก โดนจัดหนักแน่ปอนด์ ฮ่าๆ
-
เฮ่อ น่าสงสารปอนด์จริงๆ ซวยแล้วมั้ยหละ คราวนี้คงจัดหนักจริงๆ
-
กักบริเวณบนเตียง ว้ายยยยย ไอเดียเจ่ม o13
-
ตายๆ งานนี้ตายแน่ปอนด์เอ้ย นี่ละน๊าเค้าก็ขู่เอาไว้แล้ว ทีนี้ละกระต่ายหื่นมันไม่ยอมปล่อยแน่ๆ จะสงสารดีไม๊เนี่ย
-
ตามมาอ่านกระต่ายกับดวงจันทร์ ปกติผมอ่านน้องฐา เลยไม่ได้สนใจเรื่องนี้
เดี๋ยวจะไปอ่าน กันย์กะกิ๊กให้จบด้วย เพิ่งรู้ว่าเรื่องมันพันกันครับ
กดเป็ดให้ด้วยความเต็มใจ และ ขอบคุณในความพากเพียรของคนเขียนนะครับ
-
โดนแน่ๆ
:oo1: :oo1:
-
ไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำน่าพระจันทร์ที่แอบหนีเที่ยวดีนะ
โดนซะคงเข็ดไปอีกนาน(รึเปล่า) :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2:
-
ปอนด์โดนจัดหนักแน่ อิอิ
-
ลงโทษโหดมาก นึกไม่ออกเลยว่าตุลย์กลับมาเห็นคิสมาร์คแล้วจะมีอาการเยี่ยงไร :z1: :oo1:
ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า
-
มาดูพี่โต้้ง เค้าแอบจิกหนมปังปอนด์ นิดๆหน่อยๆก็มีความสุขแระ :o8:
-
นั่นไง..กะแล้วว่าพี่ขนมปังงานเข้าชุดใหญ่จริงๆ
ดีนะคะที่เฮียแกไม่คลั่งด้วย
ไม่อย่างนั้น,,,เกรงว่าพี่ขนมปังจะเหลือแค่ชื่อน่ะสิคะ โฮะๆๆๆๆ
-
:o8: รอบทลงโทษอันแสนหวาน ตุลย์จัดการซะเอาให้เข็ด 5555
ปล.+1และเป็ดให้แล้วค่ะ
-
ถูกใจที่สุด เลย เรื่องนี้ ปอนด์จะทำไงละเนี่ยขาดเรียนอีกไปเดือนแน่ๆ จะโดนไทด์ไหมละนั้น รอตอนต่อไปอย่างจดจ่อ :call:
-
:laugh:
สมน้ำหน้าปอนด์
-
โหดไปไหม เอ๊ะ ว่าแต่ถ้าตุลย์เหนรอยจะเปนยังไงหว่า :z3:
-
ง่า โดนล่มโซ่เลย
สงสารปอนจัง โดนหมกส้วมซะละ
ส่วนเรื่องบวกคุณนิก็คอยบอกละกันว่าจะเอาเป็ดด้วย เพราะบางคนจะเอาเป็ด บางคนเอาบวก บางคนบอกไม่ต้องเม้นก็พอ เราเลยงงว่าใครจะเอาไรบ้างอ่ะ
-
ช่างเป็นการทำโทษที่ฮาคนอ่านจริง
ตุลย์ก็ช่างคิดได้ แต่ก็นะถ้าไม่ทันกันแบบนี้
เสียรู้ปอนด์ตาย
-
สงสารปอนจริงๆๆ กระต่ายโหด+หื่น จะเลี้ยงไหวไหมพระจัทร :เฮ้อ:
แต่กะชอบอะ อิอิ :z1:
-
5555 รู้สึกชอบมากๆที่ปอนโดนขัง หรือเราจะsm
+ลูกเป็ด จ้า
-
เข้าค่าย SM แล้วนะตุลย์>_<!!!
-
เรื่องเป็ด มะเปนไรค่ะ เรากดให้คนเขียนทุกคนที่เข้าำไปอ่านอยู่แล้ว อิๆ แสดงถึงความชื่นชอบงานเขียนนะคะ :L2:
หนูปอนดูโดนล่ามโซ่อีกตะหาก จะเปลี่ยนเปนชื่อจำเลยรักแทนปะคะเนี่ย :laugh:
-
โอ้ว ทาสในเรือนใจ :o8:
+ เป็ดจ้า
-
อิตุลย์ มันจะไม่โหดไปหน่อยรึ ทำยังกะนักโทษ
-
เป็นทาสในเรือนใจ :a5:
อ่านแล้วช๊อก พยายามนึกหน้าและท่าทางพี่ตุลย์ที่พูดคำนี้ ฮ่าๆ :m20:
อยากเห็นอ่ะ คิดว่าหน้าปอนด์ตอนนั้นคงเหวอน่าดู o22
รออ่านฉากที่จะทำให้ปอนด์ไม่ได้ออกไปร้องเพลงเป็นเดือน :z1:
-
เหมือนได้อ่านจำเลยรักเลยอ่ะค่ะ ฮ่าๆๆๆ
บวกและเป็ดให้แล้วนะคะ :L2:
-
ฮิ้วว...ขนลุกซู่ กับคำพูดเลี่ยนๆ บนสีหน้าโหดๆ ของพี่ตุลย์ ทาสในเรือนใจ พูดมาได้... :m20:
ตอนนี้นึกว่า จะโดนตุลย์จัดหนักแล้ว แต่ยัง แค่กักขังหน่วงเหนี่ยวไว้ก่อน ดีที่พี่ตุลย์รักเรียน
น้องปังปอนด์เลยรอดตัวไป...สักไม่กี่ชั่วโมง ฮาๆ อยากให้พี่ตุลย์เห็นรอยที่ต้นคอปอนด์เร็วๆ จัง
ขาซาดิสม์รอการลงโทษอย่างทารุณอยู่ เอิ่ม...ถ้าจะกรุณาก็อยากอ่านอ่ะนะ มิได้หื่นแต่อย่างใด
ส่วนเรื่อง+1 และให้เป็ด ให้อยู่แล้วจ้า แต่สนุกๆ แบบนี้ไม่ให้ได้ไง เอาไปเลยให้กันไม่มีกั๊กอยู่แล้ว
-
ตุลดูโรคจืตสุดยอด จะไม่ให้เค้ามีอิสระเลยว่างั้น? น่ากลัวง่ะ
-
ยังงี้แหละปอร์นทำอะไรไม่คิด ไม่อยากจะนึกเร๊ยว่า ถ้าตุลย์เห็นรอยดูดอะไรมันจะเกิดขึ้น
-
คิดว่าโต้งกับปอนด์อ่ะจ๊ะๆกันไปซะแล้ว โล่งใจมากค่า
ตุลย์ยังไม่เจอคิสมาร์คอีกหรอ :z1:
-
ปอนด์จ๋าไม่รอดชัวร์ :m20:
โดนลงโทษแค่นี้ ก็น่วมแล้ว ถ้าเกิดกระต่ายเห็นรอยจะขนาดไหนน้า :laugh:
-
ตุลย์แรง!!!! (ได้ใจมากอ่ะ)
:-[ :-[
-
555เอาละซิ
ตุลย์กลับมาเห็นรอยที่ตัวปอนด์จะเจอกับอะไรเนี่ย
ไม่อยากจะนึกเล้ย
-
:m20: :m20: :m20: :m20:
ตุลย์ก้แสบบบบ
ขังไว้ในห้องนำ้ คิดได้ไงวะ
:m20: :m20:
-
ตาย ๆ น้องปอนด์ของเรากลายเป็นเมียทาสไปแล้ว
-
ปอนด์ก็หลอกล่อตุลย์หน่อยสิ โทษหนักจะได้กลายเป็นเบา แต่จริงๆก็แอบสงสารนะ
-
เสียอารมณ์อย่างแรง....กดเม้นท์ไปแล้วนะ แต่ไม่ยักขึ้น....error ซะงั้น
จะเข้ามาบอกว่าสงสารพระจันทร์....แต่ก็แอบกดโหวตสมน้ำมันมัน....อิอิอิ
อิกระต่ายป่า wild bunny แกมันจิตเกินมนุษย์มนาไปแล้วนะยะ
-
ฮีชอลลลลลลลลลล เอ้ย :z6: ไม่ใช่ๆๆ ผิดเรื่อง :laugh:
ดีใจ เค้าตามอ่านทันเเล้ว เรื่องนี้น่าร้ากกกก ชอบๆๆๆ o13
มาต่ออีกเร็วๆนะค้าาาา
-
ต่อไปจะกักบริเวณบนเตียงหรอ SM อ่ะดิชอบๆๆ :z1: :oo1: :jul1: :haun4: :m25:
-
ตุลย์โหดมากถึงกับขังเลย
-
5555+ เลยถูกขังอยู่ในห้องน้ำเลย หนักกว่าเก่า :laugh:
-
อืออออ ก็ไม่รู้จะสงสารปอนด์ดีไหม?
แต่เรื่องนี้สอนให้รู้ว่าคุณพี่ตุลย์เค้าเป็นคนจริง...
-
ตามโพลเลยละกัน
ก็สงสารนะแต่ หึหึหึ ทำตัวเองว่ะปอนด์(ตบไหล่ปุปุ)
ถ้า ย้ำว่าถ้า ถ้าหากว่าตุลย์มันทำงั้นจริง แล้วเอ็งจะเอาหน้าที่ไหนไปบอกกะอาจารย์เค้าหา
เค้าอุตส่าห์ฝากฝังศิษย์เค้าให้แกช่วยดูแลนะ ><
ปกติก็กดให้ทุกตอนที่เราอ่านอยู่แล้วนะ
(เคยจำไม่ได้กว่ากดไปแล้ว พอไปกดอีกมันก็เอาเป็ดออกอ่ะ เลยกดใหม่^^)
ทั้งๆที่มันก็ไม่ได้มีมูลค่าอะไรเลย ได้เป็ดเยอะแล้วไงไม่เห็นมีรางวัลให้เลย
แต่มันก็เป็นกำลังใจให้คนทำคนแต่งได้ตั้งเยอะ
บางทีอาจจะเพราะลืม หรือเพราะไม่ได้กดจนชิน(เว็บอื่นมันไม่มีให้กดเป็ดอะไรประมาณนี้)
หรืออาจจะคอมเมนต์แทน เลยทำให้ไม่ได้กดน่ะค่ะ
แต่ฝีมือคุณนิไม่ได้ตกหรอกนะคะ เรื่องหนุกด้วย^^
-
เสร็จแน่ ปอนด์จ๋า ทำใจซะครั้งนี้นายผิดจริง :z2:
ชื่อปอนด์เพราะจัง
-
:o8: :-[ :laugh:
-
น่าสงสารปอนด์จัง ถูกกักบริเวณหง่ะ
ตุลย์ใจร้ายอีกแล้ว
-
คลิปกระต่ายกะแมวน่าร้ากกกกกกจริงๆ
-
คนนึงก็เอาแต่ใจ อีกคนก็ไม่ยอมตามใจ แล้วแบบนี้จะได้รักกันไหมเนี่ย รุนแรงกันจริง
-
ตอนรวด เม้นเลยยยย
พอใจปอนด์ที่ห้ามใจตัวเองไว้ดีมาก เลิศๆๆๆๆ เอา+ไป
ตอนนี้ก็พอใจอีก เยี่ยมๆๆๆๆๆ
-
กุญแจมือนอกจากใช้ขังน้องปอนด์แล้ว ยังใช้ทำอย่างอื่นได้อีกด้วย 55555
และถ้าตุลย์จะโรคจิตขนาดนี้ วันหลังต้องมีแส้ เทียนไข อะไรงี้ด้วยนะ อย่าให้ขาด
น้องปอนด์ไม่กล้าหนีไปไหนแล้วแน่ๆ อยู่ในโอวาสอย่างดีชัวร์อ่ะ 5555
-
แวะมา+1ให้จ้า ครบ24ชั่วโมงพอดี อิอิ
-
ดีใจที่รอบนี้หายไปไม่นานค่ะ ^^
-
ถ้าตุลย์กลับมาแล้วเห็นรอยจูบเมื่อไหร่ ไม่ได้นอนแน่เลย o18
กดบวก กดเป็ดแล้วมาต่อเร็ว ๆ น้า
-
อ่านแล้วรู้สึกว่าตุลย์จะควบคุมอารมณ์ตัวเองได้เยอะขึ้นนะ
แต่เรื่องคืนนี้พี่ว่าคงต้องแล้วแต่บุญ-กรรมที่ทำมาแล้วนะน้องปอนด์
เหนื่อยแทน :try2:
-
มีใส่กุญแจมือด้วย อิอิ อย่างกะจำเลยรัก ประมาณนั้น
ถ้าโดนจริง คงเมื่อยเนอะ
ให้เป็ดจ้า :3123:
-
หวังว่าปอนด์จะมีชีวิตรอด :laugh: :laugh:
-
มากดบวกไปเมื่อคืน... หลายรี...แทบกระอัก... ฮา
เก็บตกที่เหลือ.... และเข้ามาฝากกระทู้พูดคุย แวะเข้าไปทักทายได้นะคะ
กระทู้พูดคุย สอบถาม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28859.new#new)
ใครเล่นกีต้าร์เป็นฝากไปตอบหน่อยสิคะ ....
:กอด1: :L2:
-
=[]=
รอตอนต่อไปค่ะ*w*
-
เราแนะนำกุญแจมือ พร้อมกับโซ่ยาวๆค่ะ จะได้เดินไปไหนมาในห้องได้บ้าง เหอๆ
-
ตุลย์โหดอะ
ขังไว้ให้ห้องน้ำ
-
ดีนะตุลย์ยังไม่อาละวาดที่มหาลัยอะ เหอๆ
-
ดันๆๆๆๆๆ
-
มีกุญแจมือแล้ว มีโซ่ เเส้ ด้วยอ๊ะปล่าว
-
น่าสงสารนะ แต่ก็สมควรโดนแล้วล่ะ อิอิ
-
มาเถอะๆๆๆ :serius2:
-
จะเป็นยังไงน๊าาาาา โดนแน่ๆเรยปังปอนด์ อิอิ เชียร์ให้คุณนิรวมเล่มจ้า เราอุดหนุนแน่นอนนน อิอิ
-
ทาสในเรือนใจ :-[
-
หึหึหึ ตุลย์ยังไม่เห็นรอยที่คอ
ถ้ากลับมาก็ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงน้า อิอิ หุหุ
-
ตึกวิศวะ.........
เข้าไปแล้วไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ :เฮ้อ:
รอตอนต่อไปนะคะ
-
โดนจนได้นะปอนด์ ตุลย์นี่ตามดีจริงๆ
-
มาร่วมโหวด เป็นกำลังใจให้ปอนด์ ปลอดภัย
ไม่ต้องนอนเป็นเดือนนะ
-
:o กักในส้วม เวรกรรมของหนมปัง นี่มันยังไม่เห็นคิสมาร์คนะเนี่ย
ตายแน่งานนี้ ไม่น่าคิดสั้นฆ่าตัวตายเล้ยปอนด์
แต่จริงๆ คู่โต้งxปอนด์ก็น่าสนใจนะ
อร๊าย ชอบผู้ชายอ่อน!
ปล. +1 แถมเป็ดด้วยเป็นกำลังใจ อิอิ
-
คือ จริงๆปอนด์มันก็ทำใจยากอยู่นะ แต่รู้ทั้งรู้ว่าทำแบบนี้แล้วจะโดนกระต่ายทำโทษแต่ก็ยังทำ
ตกลงซาดิสต์รึไงค่ะ อิหนูวววววว
-
กรี๊ซซซซซซซ
แอบอ่านอยู่ในมุมมืดมาตั้งนานวันนี้ฤกษ์งามยามดีก็เลยออกมาแสดงตัว
ขอบคุณที่เขียนนิยายมาให้อ่านนะคะ
แอร๊ยยยปอนด์เอ๋ยนายกระต่ายกลับมาเจอรอยที่คอนะนายเสร็จแน่
-
ใจดีตรงไหนยะ o12
-
อ่าน3ตอนรวดนายตุลเรา
ใจเย็นขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย
ปล.คิดถึงคนเขียนเสมอ
-
รีบมาล่ะ :call: :call: :call: :call: :call:
-
อัยย่ะ อิอิ :jul1:
-
ไม่อยากนึกภาพตอนตุลย์เห็นรอยจูบ บรื่อออออออออออออ
-
กระต่ายกับพระจันทร์ต่อสู้กันอีกแล้ว เอิ๊ก :z1:
-
งั้นขอนอนรอสงครามกระต่ายกะพระจันทร์ละกันค่ะ อิอิ
-
เริ่มหวานกับเค้าบ้างแล้วนะนายตุลย์ :impress2:
-
นี่ขนาดยังไม่เห็นรอยจูบนะ ยังโดนกักขนาดนี้
ถ้าเห็นขึ้นมานี่ เหอะๆๆๆ งานนี้ท่าจะรอดยากล่ะ ปอนด์เอ้ยยยย :o10:
-
เสร็จแน่ปังปอนด์เอ๋ย :m3:
-
ตุลย์ดูอ่อนโยนกับปอนด์มากขึ้นนะ แต่ยังหื่นเหมือนเดิม :z1:
-
หวังว่ากระต่ายคงไม่ตาดีขนาดเห็นรอยที่คอ :laugh: :laugh:
-
+เป็ดให้ก่อน แล้วค่อยอ่านค่ะ ดีใจมาต่อแล้ว :)
-
:laugh:คิดแผนตั้งมากมายสุดท้ายก็ยอมกระต่ายเหมือนเดิม :z1:
ฮิฮิ...แอบมารอข้างฝาห้อง :z2:
-
ต่อไวๆนะค้าาาา :o8:
-
กระต่ายหึงโหด บ้าเลือดแบบนี้
จะย้อมพระจันทร์ให้กลายเป็นสีแดงเลยรึเปล่าหว่า??
-
รอคร้าบบบบ มาเร็วๆ น้า :m5:
-
:pig4: ขอบคุณค่า
:call: รอๆๆๆๆๆ
-
:-[ :-[ :-[
-
ปิดไฟก่อน
เพราะกรูไม่อยากให้มึงเห็น(รอยจูบ ของคนอื่น)
-
หวังว่ากระต่ายคงไม่ตาดีเห็นรอยจูบนะ :laugh:
:call: :pig4:
-
มารอลุ้นว่าตุลย์์จะเห็นรอยมั๊ย ว่าแต่พูดกันดีๆก็ได้นี่ ทั้งสองคนนั่นแหละ
-
กระต่ายสายตาดีนะระวังเน้อ 555
-
รอที่เหลือนะคะ
-
อยากอ่านต่อโดยเร็ว :z1:
-
... นอนฟังเครื่องไฟ หัวใจมันสั่น .... เขาให้ทั้ง 2 หอมกัน . . . เขาจูบกันแน่แล้วววววว . . . เขากอดกันแน่แล้ววววววว
รอเขาซั่มกันค่าาาา
-
ใคร....เป็นห่วงปอนด์เรื่อง “รอยคิสมาร์ค” ปอนด์ฝากมาบอกว่า
“ดูถูกพระจันทร์มากเกินไปแล้ว ระดับนี้แล้ว...มีเหรอจะยอมให้เห็นง่ายๆ”
ใครเชียร์ให้ปอนด์ “โดนจัดหนัก” ตุลย์ฝากบอกมาว่า
“ขอบคุณสำหรับกำลังใจ แต่ผมไม่ใช่คนโหดร้าย ใจทราม โรคจิตนะคร้าบบบบบ จะได้ทำแบบนั้น ผมน่ะแสนจะอ่อนโยนใจดี ”
(รีพลายอันใหม่ค่ะ อันเก่าลบไปแล้ว แหะๆ)
ตอนที่ 15 แค่น้อยใจเฟ้ย...
พรึ่บ!! แสงสว่างที่เจิดจ้าขึ้นกะทันหันทำให้ผมขมวดคิ้วกลอกตาไปมาไล่ความง่วงงุน ขยับศีรษะออกจากขอบอ่างล้างหน้าที่ตนเองใช้แทนหมอนพิงนอนอย่างอนาถไปเมื่อสักครู่นี้ แม้สถานที่ไม่อำนวย แต่เพราะเมื่อคืนนอนน้อยทำให้สามารถหลับได้อย่างไม่น่าเชื่อ
ความมืดที่เข้าครอบคลุมก่อนหน้านี้ทำให้เดาได้รางๆ ว่าผมหลับไปนานพอสมควรและตอนนี้อัยการศาลเตี้ยมันเลิกเรียนกลับมาแล้ว และก็เป็นจริงดังคาด...
“เป็นไงบ้าง ตายรึยัง” ผมเหล่ตาไปหาเจ้าของร่างสูงราวยักษ์ปักหลั่นที่เปิดประตูเดินเข้ามาในห้องน้ำและถามด้วยน้ำเสียงแสนจะกวนประสาทนั้นด้วยความฉุนเฉียว
“เสียใจด้วยนะ กูยังไม่ตาย ไม่อย่างนั้นกูจะตามจองล้างจองผลาญ เป็นผีพยาบาทหลอกหลอนมึงทั้งชีวิตเลยคอยดู” ผมบอกมันอย่างเข่นเขี้ยว แต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะตอบ
“รักแรง...พยาบาทแรงน่าดูเลยนะผีตัวนี้” พยาบาทอย่างเดียวโว้ยไม่มีรักไอ้ห่านี่.... “แต่ก็ดี กูจะได้จับใส่หม้อลงยันต์ เก็บไว้ร้องเพลงให้กูฟังทุกวันเลย”
“สัด!!” สั้นๆ แต่ได้ใจความ ไอ้ตุลย์ตอบรับด้วยรอยยิ้มอย่างเก่าเดินเข้ามาไขกุญแจมือให้ผม
“ด่าแก่งจริงนะ เก่งแบบนี้ให้ได้ตลอดเถอะ ถึงเวลาจนตรอกอย่ามาร้องขอความเห็นใจแล้วกัน” แม่ง...ขู่ตลอด ผมส่งสายตาเขียวๆ ใส่มันจนตาแทบถลนแต่หุบปากไม่พูดต่อ
ผมเดินตามแรงดึงของกุญแจมือที่บัดนี้มันล็อกอีกด้านเข้ากับแขนซ้ายตัวเองเรียบร้อยไปแล้ว โรคจิตที่สุดเลยมัน
ในที่สุดเราก็นั่งอยู่กลางห้องที่ตอนนี้มีราดหน้าเอ็มไพร์วางรออยู่แล้ว ผมแอบสังเกตว่าในจานของมันมีทั้งหมึกทั้งกุ้งละลานตาส่วนจานของผมมีฝูงหมูเดินขบวนมาตกน้ำราดหน้าตายเป็นกองพระเนิน
ตอนนี้บอกได้คำเดียวว่าหิว ผมไม่รอช้ารีบหยิบซองเครื่องปรุงมาแกะเทใส่จานอย่างเร่งด่วน แต่พอขยับแขนขวาแล้วมีแขนซ้ายของไอ้เชี่ยตุลย์ตามมาเกะกะก็ทำให้รู้สึกขัดใจเสียทุกครั้ง จนต้องเปลี่ยนใจไม่ปรุง แล้วเอามือซ้ายหยิบช้อนเขมือบราดหน้าอย่างไม่ถนัดนัก หันไปมองไอ้ตุลย์ มันไม่ปรุงราดหน้า เอามือขวาตักหมี่กรอบกินอย่างพอดีคำด้วยสีหน้านิ่งๆ
หมี่กรอบ? แล้วทำไมจานผมเป็นเส้นใหญ่วะ กินยากฉิบหาย!
จงใจแกล้งกันชัดๆ จะขอแลก...ก็ไม่ได้กุ้งเต็มจานแม่งเลย....
“กินลำบากเหรอ?” ไอ้ตุลย์เงยหน้าจากจานราดหน้าแล้วถามขึ้นมา ถามทำไมเนี่ย เห็นไหมว่าราดหน้าจานตรงหน้ากูนี้แทบไม่พร่อง ผมตอบด้วยสายตาอาฆาตแค้น แล้วทำเป็นไม่สนใจก้มลงไปเอาช้อนตัดเส้นใหญ่ในจานให้สั้นลงจะได้กินง่ายกว่าเก่า
“ให้ป้อนไหม?” หวังดีประสงค์ร้ายรึไงวะเนี่ย
“เสือก!!” สั้น ง่าย ได้ใจความเหมือนเดิม แล้วก็ทิฐิส่วนตัวทานราดหน้าต่อได้จนหมดแม้จะใช้เวลามากกว่าปกติก็ตาม
กองทัพเดินด้วยท้อง... เมื่ออิ่มแล้วผมก็เริ่มวางแผนจะหนีอีกครั้ง เพียงแค่ลอบมองไปที่ประตู ไอ้ตุลย์ก็ไม่วายดักคอ
“คิดจะหนีอีกเหรอไง ไม่รู้จักเข็ดจักจำ เรื่องดื้อล่ะไม่มีใครเกิน” แม่งเอ๊ย....จะบ่นให้ได้อะไรขึ้นมาวะเนี่ย “ ชอบเอาไม้ซีกไปงัดไม้ซุง คิดเหรอว่าสำเร็จ” ก็ไม่อยากจะงัดเท่าไรหรอก ถ้าไม้ซุงไม่กวนตีนก่อนนะ
“เลิกมองกูแบบนั้นเสียทีเถอะ กูกลัวอยู่ดีๆ ตัวกูจะไหม้เป็นจุณ เพราะแรงอาฆาต” ถ้าไหม้ไปได้ก็ดีน่ะสิ ฮึ่ย น่าโมโหชะมัดเลย....
“อิ่มแล้วใช่ป่ะ” ผมใช้สายตาก้มลงไปมองที่จานที่ว่างเปล่าเป็นคำตอบ ถึงไม่อิ่มแล้วไง ให้กินจานเข้าไปด้วยหรือไงครับ?
“หน้ามึงนี่กวนตีนกูจริงๆ เลยนะ อิ่มก็ดีแล้ว” มันว่าพร้อมทั้งสรุปเมื่อไร้ตำตอบจากผม มันลุกขึ้นกะทันหัน แล้วดึงให้ผมต้องลุกตามอย่างไม่มีทางเลือก ดีกว่าถูกลากนั่นแหละ
กุญแจมือถูกล็อกเข้ากับกรงเหล็กที่เตียงอีกครั้ง นั่นแหละทำให้ผมหายใจไม่คล่องคอขึ้นมาทันที ไอ้ตุลย์เอาจานไปวางในห้องน้ำโดยไม่ได้ล้าง เดินตัวปลิวกลับมายืนเท่พร้อมถุงยา ที่ยัดเข้าปากมาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ขมฉิบหายวายวอด จนผมอดไม่ได้ที่จะคายทิ้งทันทีต่อหน้าต่อตา
“มึงคายทำไม?” ไอ้ตุลย์ถามเหตุผลของกิริยาไพร่ของผมอย่างไม่พอใจนัก
“ก็มันขม” ตอบเสียงอ่อย
“หวานเป็นลม ขมเป็นยา ไม่เคยได้ยินหรือไง”
“เคย... แต่กูกินเองได้ มึงไม่ต้องเสือกป้อน ขมขนาดนี้ ให้แดกยาเปล่าๆ ไม่มีน้ำตามแกล้งกันชัดๆ” ผมบ่นพึม ในขณะที่อีกฝ่ายเทยามากมายใส่มือผม แล้วหันไปรินน้ำให้
“ยาอะไรวะเยอะแยะขนาดนี้”
“กินเข้าไปเถอะ ไม่ใช่ยาปลุกเซ็กส์หรอก” มันตอบพลางหัวเราะแนบท้าย ยิ่งบอกว่าไม่ใช่ยิ่งไม่น่าไว้ใจว่ะให้ตายเถอะ พอผมชะงักทำท่าว่าไม่กล้ากินมันก็บอกต่อ
“... ไม่ต้องทำท่ากลัวขนาดนั้น แค่แก้อักเสบกับวิตามินน่ะ” ผมถอนใจเฮือก กรอกยาในมือลงคอแล้วตามด้วยน้ำโดยไม่อยากจะเสวนาเพิ่มเติม พอน้ำหมดแก้ว ผมก็เหลือบตามองไปที่ไอ้จอมเผด็จการตรงหน้าที่ยืนค้ำหัวอยู่ มันรับแก้วน้ำไปวางแล้วนั่งที่เข้าอี้ใกล้ๆ ดึงแขนที่ถูกพันธนาการด้วยกุญแจมือไปพันผ้า
“นั่นมึงจะทำอะไร?” เหมือนเป็นคำถามโง่ๆ แต่ก็อดไม่ได้จริงๆ ที่จะต้องถาม เพราะความรู้สึกแปลกประหลาดที่มันมาทำเรื่องไร้สาระแบบนี้
“เอาผ้าพันไว้จะได้ไม่เจ็บแขน” มันตอบกลับเหมือนไม่ใช่เรื่องแปลก
“ทำไมต้องทำอะไรยุ่งยากด้วยล่ะ แค่ไขมันออกซะ กูก็ไม่เจ็บแล้วแท้ๆ”
“แล้วมึงล่ะ? ทำไมต้องหนีไปให้ยุ่งยากด้วย ถ้าเมื่อคืนกลับมา ก็ไม่ต้องโดนทำแบบนี้แล้วแท้ๆ รู้ทั้งรู้ว่าสุดท้ายก็หนีไปไหนไม่พ้น ก็ยังจะหนีไป” ทำมาเป็นเปรียบเทียบ มันก็แค่วิธีการสั่งสอนอย่างหนึ่งท่านั้นไม่ใช่เหรอ? ผมตอบรับด้วยความเงียบแววตาก็มีแววสั่นไหววูบหนึ่งตอนที่มันถามมาอีกประโยค
“ทำไม...ต้องทำให้กูเป็นห่วงด้วย” ผมหูฝาดไปหรือเปล่าเนี่ย คนอย่างไอ้ตุลย์เนี่ยนะเป็นห่วงผม พรุ่งนี้พระอาทิตย์ทางตะวันตกไหมเนี่ย!!
“มึงเป็นอะไรมาหรือเปล่า ทำไมถึงชอบสร้างกำแพงปิดกั้นคนรอบนอกไม่ให้เข้าไปด้วย ทำไมเวลาที่กูพูดอะไรมึงถึงชอบทำหน้าประหลาดใจ หรือไม่เชื่อเสียทุกที"
ไอ้ที่พูดมาทั้งหมดนั่น มันน่าเชื่อถือตายล่ะ!! เอาแต่ใจก็ออกจะปานนั้น ใครจะไปคิดว่าจะพูดอะไรเลี่ยนๆ ออกมาได้ แต่ละอย่างเหมือนจะหวานแต่น้ำเสียงเรียบสนิท จนฟังสยองมากกว่าจะซึ้ง
“พูดกับมึงนี่เข้ายากนะ เหมือนสีซอให้ควายฟังเลยว่ะ” อ้าว ซึ้งอยู่ดีๆ ด่ากูซะแล้ว สัดนี่!
“สงสัยชอบคุยภาษากายมากกว่า” แม่งสรุปเข้าข้างตัวเองอีก บ้าแอ๊ย
ไอ้ตุลย์สรุปเสร็จมันก็เริ่มจะใช้ภาษากายกับผมทันทีโดยการก้มลงแตะริมฝีปากที่ฝ่ามือแล้วไล่จูบ ไปตามข้อมือระเรื่อยมาถามแขน เล่นเอาผมขนลุก อดนึกไม่ได้ว่าคุยกันภาษานี้ทีไร มันชอบผูกขาดการสนทนาอยู่คนเดียว จะขอให้หยุดพูดมันไม่ฟังท่าเดียว... ต่อให้ตัดบทเปลี่ยนเรื่องมันก็ย้อนกลับมาสู่เรื่องเก่า เรื่องเดิมได้ทุกทีไป
“ตุลย์....” ผมรีบขัด เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจจากมันอีกครั้ง “มึงยังเป็นแฟนคลับกูอยู่ไหม?”
“อยู่ดีๆ ทำไมถามขึ้นมาล่ะ” ได้ผล มันเคยหน้าขึ้นมาถาม
“กูแค่อยากรู้ ว่าผู้หญิงคนนั้นร้องเพลงดีว่ากูไหม?”
“ไม่หรอก กูว่า มึงเสียงดีกว่าเยอะ” เหอะ!
“ถ้าไม่ใช่แล้วมึงให้เขาไปร้องเพลงแทนกูทำไม” ผมเถียงกลับคอเป็นเอ็น
“กูก็แค่ รับผิดชอบที่ทำให้มึงไปร้องเพลงไม่ได้ เลยหาคนไปร้องแทน มึงจะได้ไม่โดนพี่ต้องว่าเท่านั้นแหละ คนนี้เขาร้องเพลงอยู่ที่อื่นนะ ถ้ากูชอบเขามากกว่ามึงกูคงไม่ไปดูมึงร้องเพลงแทบทุกวันหรอก กูไปกินข้าวฟังเพลงร้านประจำของเขาไม่ดีกว่าเหรอ ถึงกูจะให้เขาไปร้องเพลงแทนมึง กูก็ไม่ได้ออกไปดูอยู่ดี อยู่อยากนั่งเฝ้ามึงที่นี่มากกว่า แต่มึงนั่นแหละดื้อ หนีไปทำห่าอะไรก็ไม่รู้” มันแอบต่อว่าผมกลายๆ ผมนิ่งเงียบไม่ตอบ แล้วมันก็แปรหน้านิ่งเป็นคลี่ริมฝีปากออกทีละนิดก่อนจะถามว่า
“นี่มึงน้อยใจเหรอ” เหตุผลนี้พอรับได้อยู่นะ ผมไม่ตอบแต่ก็ทำให้มันแปลไปว่าถูกต้อง
“ให้ตายเถอะ มึงทำให้กูดีใจนะ” ไอ้เรื่องที่ผมยอมรับว่าน้อยใจนี่มันน่าดีใจขนาดนั้นเลยเหรอไง?
“ก็แค่ในฐานะนักร้องที่จะแคร์เรตติ้งตัวเองบ้างเท่านั้นแหละ” ผมตอบปัดๆ หน้ายังมุ่ยไม่หาย
“เหรอ? มึงก็น่ารักเป็นนี่หว่า” บอกทีเหอะว่านี่คำชมจริงๆ แต่ชมว่าน่ารักนี่ ผมไม่ค่อยภูมิใจหรอกนะ
ไอ้ตุลย์ยิ้มร่าเริงเหมือนถูกหวยรางวัลที่หนึ่ง โน้มคอเอาหน้าผากมาแนบกับหน้าผากของผมไว้
“มึงวางใจเถอะ... ไม่มีใครมาแทนที่มึงได้หรอก มึงยังคงเป็นนักร้องในดวงใจของกูเสมอ” มันบอกด้วยเสียงที่อ่อนโยนกว่าที่เคย จนผมก็ไม่รู้เป็นห่าอะไร อย่ดีๆ เหมือนตัวจะแข็งไปชั่วครู่หนึ่ง
จนมันเริ่มประคองคางผมไปจูบนั่นแหละที่อดนึกเคืองตัวเองไม่ที่แอบเผลอพริ้มตาอัตโนมัติ จูบเบาๆ ในตอนแรกมันดูลึกซึ้งและเรียกร้อง เร่าร้อนขึ้นทุกขณะอีมือปลาหมึกก็เริ่มไต่ยั้วเยี้ยไปตามเนื้อตัวของผมอย่างย่ามใจ จนผมเริ่มเรียกสติกลับคืนมาในที่สุด
“ทำเชี่ยอะไรเนี่ย” นับวันคำถามจะยิ่งโง่ขึ้นทุกวัน ต่อให้เด็กน้อยยังรู้เลยว่ามันจะทำอะไร
“กินหญ้าป่ะ?” ไอ้ตุลย์ประชดซะแรง เห็บหมาเถอะ กูไม่ได้โง่แต่กูแค่ถามเบี่ยงเบนความสนใจให้มึงเลิกหื่นสักระยะต่างหาก แต่ท่าทางไม่ค่อยได้ผลนะเพราะหลังจากมันด่าผมว่าควายทางอ้อมแล้วมันก็จับไหล่ผมดึงเข้าไปหาอีกครั้ง เวรแล้วกู!!
“อย่า....อุ๊บส์” ฟังกันบ้างดิวะ ไม่ใช่เอะอะก็จูบ เอะอะก็กดอย่างเดียว ผมทำได้เพียงแค่ด่าอยู่ภายในใจเท่านั้นเพราะมันไม่ปล่อยโอกาสให้พูดเลยสักนิด ปลายลิ้นรุกไล่ชอนไชอยู่ในโพรงปากของผมอย่างเร่าร้อน อดอยากมาจากไหนนักหนา ทำเหมือนไม่ได้เจอกันมาห้าสิบปีไปได้
“อืม.....” ผมพยายามออกแรงผลักและทำให้เลิกจูบสักที เพราะถ้าช้ากว่านี้เดี๋ยวงานจะงอก
“ปิดไฟก่อน” ผมต่อรองเอาตัวรอดอีกครั้งด้วยเสียงอ่อนๆ
“ปิดทำไม ปิดแล้วก็มองไม่เห็นกันน่ะสิ” มันเถียงมา
“ก็เพราะไม่อยากให้เห็นไงกูเลยให้ปิด ฟาย อ๊ะ” ว่าจะพูดด้วยดีๆ เผลอด่ามันอีกแล้วสิ
“ทำไม? อย่าบอกว่ามึงอาย?” ก็ไม่เชิง แต่รอยที่คอมันเด่นมาก ถ้ามันเห็นขึ้นมา ผมตายอย่างเขียดแน่
“เออ กูอาย” จำต้องกัดฟันตอบเพื่อเอาตัวรอดไปก่อน พอพูดจบก็แทบจะกัดลิ้นตัวเอง
“ถ้ามึงพูดจาน่ารักๆ แบบนี้ได้ตลอดก็ดีสิ” ไอ้ตุลย์ว่าแล้วลุกขึ้นไปเปิดไฟห้องน้ำ แล้วแง้มประตูเล็กน้อยพอไม่ให้ห้องมืดจนเกินไปแล้วกลับมาปิดไฟในห้อง พอมองเห็นเงากันบ้างแต่คงไม่ถึงกับชัดเจนขนาดสังเกตร่องรอยบนตัวได้ถนัดนัก...
มันกลับมายืนข้างเตียงอีกครั้ง ยืนนิ่งมองผมท่ามกลางแสงสลัว ริบหรี่
ผมกลั้นหายใจทันทีเมื่อศีรษะมั่นคงลดวูบลงมาหาอย่างว่องไว ริมฝีปากที่เคลื่อนมาจูบจากอ่อนโยนค่อยๆ ดุดันขึ้นทุกที นั่นแหละความเป็นตุลย์ล่ะ สัญชาติญาณกระต่ายป่า ผมตอบโต้ความร้อนแรงด้วยปลายลิ้นที่ดูดดุนเกี่ยวพันอย่างดุเดือด เหมือนการประกาศสงครามครั้งใหม่
……………………………………………………..
เพื่อความสบายใจของทุกฝ่าย .......โปรดอ่าน.......
ท่านใดไม่ปรารถนาอ่าน NC โปรดข้ามด้านล่างไปเลยนะคะ
นิไม่ระบุที่หัวข้อเรื่องว่ามีเพราะไม่อยากเป็นการชักชวน
(แต่จากเนื้อเรื่องหลายท่านคงพอเดาได้ ) และบอกไม่ได้ว่า NC- เท่าไร....
เพราะของแบบนี้มันแล้วแต่วิจารณญาณของแต่ละบุคคลค่ะ
หวังว่า ถ้าไม่ได้อ่านฉากนี้แล้วนักอ่านจะยังรักตุลย์ปอนด์เท่าเดิม
หรือถ้ารออยู่และอ่านฉากนี้แล้วหื่นไม่พอก็ขอให้รักตุลย์ปอนด์เหมือนเดิม
ทำความเข้าใจแล้ว ......(ถ้าไม่อ่าน) ก็คอมเม้นท์เลยนะ
หรือจะอ่านต่อ ก็แล้วแต่วิจารณญาณค่ะ จ๊วบๆๆ
…………………………………………
สงครามน้ำลายค่อยๆ ยืดเยื้อยาวนานเกินกว่าจะควบคุมได้
นัดล้างตาดำเนินมาถึงไวกว่าที่คิด รอบนี้เห็นลางแพ้มาแต่ไกล
ก็มวยบ้านไหนเขาใส่กุญแจมือวะเนี่ย ฝ่ายแดงโกงเห็นๆ อีกแล้วสิ แม่งเอ๊ย...
ผมสมควรจะถีบไอ้ตุลย์ให้กระเด็นพ้นจากเตียง เผื่อหัวมันไปโขกกับอะไรสักอย่างแล้วสลบไป ก็จะเป็นฝ่ายชนะ แต่ไม่ดี...เพราะยังไม่สามารถอำพรางร่องรอยที่คอได้ จึงอันตรายเกินไปที่จะตีงูให้หลังหักอาจจะแว้งกัดได้ในภายหลัง จึงได้แต่ยื้อยุดฉุดดึง ให้มันหลงกลมาทำร่องรอยที่แถวซอกคอผมสักสองสามรอยเป็นอย่างต่ำ เพื่อกลบเกลื่อนหลักฐานสำคัญของคดี “หนีเที่ยว” เมื่อวานนี้
ส่วนไอ้ตุลย์นั้น เริ่มเปลี่ยนมาเล่นมวยปล้ำของแท้แล้วตอนนี้ เพราะมันเริ่มปลดกระดุมเสื้อผมจากด้านล่างเรียบร้อยแล้ว ผมยอมให้มันปลดกระดุมออกแต่โดยดี จนครบทุกเม็ด เรื่องแก้ผ้าล่ะไวนัก!
ไอ้ตุลย์เริ่มเปะป่ายขาหน้าไปตามหน้าท้องของผมไปมา ปลายนิ้วมิวายลากไล้ไปตามร่องสะดือ เฮ้ย...อย่าดิวะ มันปวดท้อง ไม่นานผมก็เอนกายลงไปตรงกลางเตียง แต่หัวยังไม่ทันถึงฟูก
ครึ่ก!! ติดกุญแจมือ
“โอ๊ย!! สัด” ผมสบถ ช่างสรรค์หาอุปกรณ์มาจริงๆ ห่าเอ๊ย....
“โทษที” มันว่าแต่หัวเราะขำไม่มีแววสำนึกผิดสักนิด จับไหล่ผมขยับไปนอนตามทิศที่ถูกต้องของเตียง
ตามลงมาคร่อมตัวไว้ บังแสงสว่างจากห้องน้ำซะมิดหรือเพราะตัวมันดำก็ไม่รู้รอบข้างเลยดูมืดมนกว่าเดิม
จมูกโด่งและใบหน้าคมคายก้มลงซุกซบลงไปที่ซอกคอและออกแรงดูดเม้มตามความต้องการแล้ว ถือว่ารอดพ้นคดีใหญ่ เพราะทำลายหลักฐานได้แล้ว....แต่ความผิดที่ก่อไว้อย่างอื่นยังไม่พ้นดี และความเป็นจริงถึงจะไม่ได้ทำผิดอะไรก็เถอะ ถ้าไอ้จอมเผด็จการตรงหน้านี่ต้องการล่ะก็มันหาเรื่องลงโทษได้ตลอดอยู่แล้ว โดยเฉพาะตอนนี้ ไอ้ตุลย์โหดก็กำลังรังแกพระจันทร์ผู้ไร้ทางสู้จนเตียงไปไหนไม่รอดแล้ว ด้วยท่าไม้ตายต่างๆ ที่เริ่มประเคนให้ผมแอบมึนลงเล่น ทั้งมือไม้ที่วนเวียนลูบไล้ไปตามเอวคอด ริมฝีปากอุ่นที่ลามไล่จากซอกคอ มาตามไหปาร้าจนมาหยอกเย้ากับยอดอก ก็พาเอาปั่นป่วนไปทั้งท้องน้อย....
และไม่นานมันก็ลามไปเปลื้องผ้าด้านล่างด้วยอีกอย่าง....
ณ นาทีนี้ไม่มีแล้วมวยชั้นเชิง มีแต่มวยวัดฟัดปล้ำกัดกัน หนักหน่วงทั้งเหนือเข็มขัด ใต้เข็มขัด ชุลมุนจนไม่มีกฎเกณฑ์ใดเข้ามากำหนด จนกางเกงของผมหลุดออกจากตัวแล้ว... มันก็เริ่มจะกดความรู้สึกไม่ไหว
ยอมรับว่าเสียว... และมีอารมณ์อยากเอาน้ำออกแล้ว
นั่นไม่ใช่เรื่องแปลกเลย เพราะผมมีเลือดเนื้อไม่ใช่พระอิฐพระปูนและไม่ได้ตายด้านด้วย ประเด็นคือพอขยับมือจะไปจับเพื่อทำให้ตัวเอง ก็ปรากฏว่ามือขวาข้างที่ถนัดติดกุญแจมืออยู่ มือซ้ายถูกไอ้ตุลย์กดไปแนบสนิทอยู่กับฟูกนอน เยี่ยม!!
การลงโทษของจริงมันอยู่ที่ตรงนี้แหละ ทรมานฉิบหายเลย...
“ไอ้เชี่ยตุลย์ กูขอร้องล่ะ มึงไขกุญแจมือที”
“ไม่เอา...เดี๋ยวมึงก็หนีกูไปอีก” แค้นฝังหุ่นหรือไงวะ แค่หนีออกไปนิดเดียวทำยังกับโดนฆ่าล้างตระกูลไปได้ บ้าหรือเปล่าเนี่ย?
“กูสัญญากูไม่หนีไปไหนทั้งนั้น มึงปล่อยกูเถอะ” ผมลากเสียงยาว วิงวอนด้วยเสียงน่าสงสารที่สุดในชีวิต แต่คนอย่างไอ้ตุลย์ ไร้ความเมตตาหาที่สุดไม่ได้ มันไม่แม้แต่จะสนใจผมเลยสักนิด มันเอาแต่บีบไล่ฟอนเฟ้นก้อนเนื้อที่อ่อนไหวเพื่อปลุกปั่นต่อไปอย่างโหดร้าย....
“อ๊ะ.....อึ๊..... โอย...ไอ้....อือ.....” ผมครางสลับกับสบถด่ามั่วซั่ว
“ซื้ด.....แม่ง.... จะทำก็ทำ ลีลาอยู่ได้ ไอ้โรคจิตเอ๊ย”
“ฮ่า... ก็รอคำนี้แหละ ยึกยักท่ามากอยู่นั่น เสียวก็บอก อยากก็บอก เก็บไว้คนเดียวระวังอกแตกตายก่อนน้ำจะแตกนะมึง” ห่าลากกกกก ทะลึ่งฉิบหาย
ผมนอนนิ่งมองเงาไอ้กระต่ายหื่นถอดเสื้อผ้าตัวเองออกจนเปลือยเปล่า พอทำท่าจะทำจริงๆ ผมก็รีบร้อง
“มึง!!!”
“อะไร”
“อย่าเพิ่ง เจลก่อน”
“กูไม่มี” สั้น ง่าย ได้ใจความ แต่ชั่วที่สุด แม่งไม่มีความเตรียมพร้อมเลยไอ้ห่านี่.....
“แต่กูมี... มึงไปเอามา” มันนิ่งมองหน้าผมไม่ขยับ
“นะ....มึง....” เห็นใจกูบ้าง อะไรกูบ้างดิวะ
พอเจอผมอ้อน (อ้อนแล้วเหรอ?) นี่อ้อนที่สุดในชีวิตแล้วนะเนี่ยมันก็เลยลุกขึ้นจากเตียง
“ในลิ้นชักตู้เสื้อผ้าอ่ะ” ผมตะโกน รู้สึกเหมือนผมเต็มใจอยากให้มันทำเลยอ่ะ ช่างเหอะ ไม่ยอมมันก็ทำอยู่ดี
มันกลับมาพร้อมกับอุปกรณ์ของผมที่เอาไว้ใช้กับคนอื่น... โอเค มองในแง่ดี จะได้รู้ว่าความรู้สึกของฝ่ายรับนั้นใช้แบบไหนทำให้รู้สึกดีกว่าก็แล้วกันนะจะได้ซื้อมาใช้อีก....
พอมันก้าวขึ้นเตียงมาผมก็หลับตาปี๋ พอรู้สึกถึงบางอย่างที่รุกล้ำเข้ามาในพื้นที่สงวนร่างก็เกร็งแน่น มือข้างขวาจับหัวเตียงไว้แน่นขึ้น มือซ้ายจิกผ้าปูที่นอน พลางกัดริมฝีปากตัวเอง พอแผลเก่ายิ่งถูกซ้ำจนเปิดกว้างก็ห้ามเสียงครางไม่ได้
“อ๊ะ....อ๊ะ....อื๊อ”
ถอนใจเฮือกเมื่อมันดึงสิ่งแปลกปลอมนั้นออกไป แอบลืมตาขึ้นมาดูหน้าไอ้ตุลย์ตอนจับขาผมแยกออก แต่ก็รู้สึกว่าไม่น่าเลยกู เหมือนเห็นเครื่องประหารกำลังจะลงมีด เกร็งชะมัดยาด...
“อึ๊ก....” เสียงร้องแอบหลุดมานิดนึงเพราะไม่ได้ทันตั้งตัว
แม่ง.... ไอ้ตุลย์เริ่มจับอาวุธคู่กายจ้วงแทงมาด้านหลังเน้นๆ
“โอ๊ย.....เบาๆ มึง ก้นกูจะฉีกอยู่แล้วนะ” เจ็บจนต้องร้องอุทธรณ์ รีบเอามือยันหน้าท้องแข็งๆ ของมันไว้
“เจ็บทีเดียว มันไม่ยืดเยื้อนะมึง” ไม่ยืดเยื้อที่ไหน?? เจ็บ...นี้อีกนานต่างหาก ทำเหมือนทิ่มปุ๊บเสร็จปั๊บงั้นแหละ กว่าจะเสร็จแต่ละทีอึดจะตายห่า....
“ห่า พูดมาได้ มึงไม่ใช่คนโดนเองนี่หว่า เวลากูมีอะไรกับใคร กูไม่เคยรุนแรงขนา... โอ๊ย...ไอ้เชี่ย......” ยิ่งบ่นมันยิ่งรุกนัก กระแทกแรงขนาดนี้ไม่เอามีดเป็นเล่มๆ มากระซวกไส้กันให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยวะ สาดดดดด
“มึงไม่ต้องมาพูดเรื่องคนอื่นกับกู มึงคิดว่ากูไม่เจ็บหรือไง รัดชิบหายขนาดนี้” ยังมีหน้ามาพูดอีก
“เชี่ย ......มึงเจ็บไม่ได้ครึ่งของกูแล้วกัน ฮึก....” ผมกลั้นสะอื้นน้อยๆ เจ็บบ่อยๆ ก็ยังไม่ค่อยชินอยู่ดีครับ
“มึงอย่าเกร็งดิวะ” พูดเหมือนผู้เชี่ยวชาญ แต่เปล่า ชั่วมาก.... ไม่เคยอ่อนโยนกะกูเลย
“พูดก็ง่ายสิ ไอ้ฟาย....โอ๊ยยย” จุก....สงสัยจากมวยปล้ำไม่พอนะ เดี๋ยวนี้เอามีดทิ่มกันมันเร็วกว่า
“ด่ากูอีกแล้วนะมึง” จิ้มทีเดียวไม่พอ ทิ่มหลายจึ้กอีกต่างหาก โดนแผลเก่าเสียหลายรอบ กูอยากตายตั้งแต่รอบแรกแล้วเหอะ
“อ๊ะ.....ก็จะด่า... อ๊ะ ไอ้เชี่.........อื๊อ....อ๊ะ.....” ทิ่มตรงๆ ก็ไม่ได้ ทิ่มแล้วคว้าน ทิ่มแล้วควง อีกต่างหาก
“ซื้ด..... เออ...งั้น....ด่าไป อ๊ะ.... ได้ฟีลไปอีกแบบ อือ...โอว...” ไอ้โรคจิต!! ไม่ด่าแล้วแม่ง.... กูไม่ไหวแล้ว
และแล้วผมก็ยังคงครางอย่างต่อเนื่อง .....
อย่างเจ็บปวดทรมานและเสียวซ่าน...ปานจะขาดใจตาย
ความร้อนรุ่มหลั่งล้นท่วม จุดอ่อนไหว โดยไม่ได้แตะต้อง....เลยสักนิด!
เอ่อ.... พระจันทร์แตกแล้ว โลกแตกตามมาไวๆ นะโว้ย!!!
..............
............................
พอเสร็จสมอารมณ์ใคร่ ไอ้ตุลย์ก็ไขกุญแจมือปล่อยผมเป็นอิสระ ซึ่งแม้จะเป็นอย่างนั้นแต่ผมกลับไม่นึกอยากจะขยับตัวไปไหนเลยสักนิด นอนหอบหายใจรวยริน รู้สึกเพลียจนอยากจะหลับสักตื่น
“มึง....อาบน้ำกัน” ไอ้ตุลย์ชักชวนขณะที่ผมตาปรือใกล้เข้าห้วงนิทราอยู่รอมร่อ ผมล่ะฉุนกึกเลยที่มันยังอุตส่าห์จะปลุกผมอีก
“สัดตุลย์!! แน่ใจนะว่าอาบน้ำอย่างเดียวไม่ได้ทำอย่างอื่นด้วย” แม้จะช่วงเวลาสั้นๆ แต่เวลาทำกิจกรรมร่วมกันมันยาวนาน ทำให้เริ่มพอจะรู้เช่นเห็นชาติ สันดรขุดยากของกระต่ายหื่นมากขึ้นทุกที
“แสนรู้นะ...อย่างอื่นด้วยน่ะแหละ..... ไป ลุก” มันว่าขำๆ จับแขนผมลุกขึ้น
“กูไม่ไป กูจะนอน” รีบปฏิเสธเสียงแข็ง พลิกกายเอาหมอนข้างมากอดแน่น แต่ก็ไม่นำพา...
“กูจำได้ว่าไม่ได้ถามนะ แต่เป็นคำสั่ง!!” มันว่า แล้วบังคับลากผมลงจากเตียงไปจนได้
ผมพยายามขืนตัวแต่ก็ต้านทานแรงกะชากลากถูไม่ไหว
ห่าลาก......
มึงพิศวาสอะไรห้องน้ำนักวะ!!
………………………………………………………………………………….
ขอบคุณทุกบวก... ทุกกำลังใจ..... ทุกคอมเม้นท์นะคะ
ชอบไม่ชอบยังไงก็บอกกันนะคะ จะได้ปรับปรุง
ขอเม้นท์เยอะๆ นะคะ ...... เจอกันเมื่อคนอ่านคิดถึงนะคะ
P.s. ไม่อยากเอาฉากเลิพซีนมาเป็นจุดขาย แต่ก็ไม่อยากตัดออก เพราะรู้ว่ามีคนรออ่านฉากนี้อยู่ (ไม่มากก็น้อย)
ไสตล์การแต่งเลิฟซีนของนิจะเป็นแบบนี้ล่ะค่ะ แรงบ้างเรทบ้าง
แต่พยายามใส่มุขและการเปรียบเทียบลงไปเพื่อลดความรุนแรงของฉากเลิพซีน
ถ้าทำให้อรรถรสในการอ่านฉากนี้ลดลง หรือไม่ชอบก็ต้องขอโทษจริงๆ นะคะ
บอกตามตรงว่านิไม่มั่นใจในการแต่งฉากเลิพซีนค่ะ
เพราะระดับความเรทมันเป็นเรื่องของบุคคลจริงๆ
แต่พยายามที่สุดแล้วให้ออกมาไม่เรทมากและเหลือปฏิสัมพันธ์ของตัวละครอยู่
หวังว่าคงไม่แรงเกินไปนะคะ ถ้าแรงก็บอกได้ นิจะมาลบฉาก NC ออกให้ภายหลัง
กอดรวบทุกคนค่ะ จุ๊บ!
-
จิ้มๆๆ คนแรกๆๆ
o13 o13
-
:m11: :m11: :m11: :m11: :m11: :m11: :m11: :m11: :m11: :m11: :m11:
-
กรี๊ซๆอย่าลืมเปิดไฟในห้องน้ำนะตุลย์ :laugh:
-
จับลงหม้อให้ปอนด์ร้องครางมากกว่าละมั้งตุลย์ หึหึ
ความรู้สึกตามโพลที่โหวต
"สงสารนะ แต่...ทำใจเหอะ ไงก็คงหนีกระต่ายไม่พ้น" (ตบบ่าปุปุ)
NC แบบนี้ก็ดีนะคะ มันไม่ได้ดูหื่นหรือว่าจะเน้นNC อย่างเดียวน่ะค่ะ
แล้วเวลาพูดแทรก ด่าแทรกเข้ามาคั่น มันก็น่ารักดีด้วย
(เค้าด่ากันแบบ น่ารัก น่าร้ากกกก)
ชอบค่ะ
-
ขอห้องน้ำต่อด้วย :z1: :z1:
-
ดีนะที่กระต่ายไม่เห็นรอยไก่ จิก อิอิ :impress2:
-
สะกดคำว่าอ่อนโยนเป็นมั้ยอ่ะตุลย์--"
-
อ่านมานานแล้ว แต่ซุ่มตลอด แหะๆ
ให้กำลังใจคนเขียนค่ะ
ไม่รู้ว่าคนอื่นมาอ่านเพราะอะไร
แต่เราเข้ามาอ่านเพราะชอบการดำเนินเรื่อง
ชอบนิสัยตุลย์ อยากรู้ว่าจะหวานกันเมื่อไหร่
สำหรับเราNC เป็ยเพียงส่วนประกอบที่ทำให้สนุกขึ้นเท่านั้น
ยังไงก็สู้ๆนะคะ ^^
-
ในที่สุด หนมปังก็เนียนรอดตัวไปสิน่าาา ดีแล้วหล่ะ ไม่งั้นกระต่ายหื่นจะลงโทษหนักกว่านี้นะ แค่นี้ก็ท่าทางจะย่ำแย่อยู่ อิอิ เป็นกำลังใจให้ค่า ^^ :กอด1:
-
:z2:
เต้นดึ๋งๆ
อยากบอกตุลย์ว่า เบาๆหน่อยก็ดีนะ สงสารปอนด์
-
อ่อนโยนบ้างนะตุลย์ ปังปอนด์จะไม่ไหวแล้ว
o13
-
คราวนี้ปอนด์คงเข็ดไปอีกนานนนนนนน
-
หื่น โหด มีแอบฮา
เกือบจะหวานนะตุลย์นะ หรือว่าหวานแล้ว
:L2: ให้คนเขียน :กอด1:
-
ทำลายหลักฐานสำเร็จละเนอะเข้าห้องน้ำเนี่ย...
-
:oo1: :oo1: :oo1:
-
ถ้าตุลย์อ่อนโยนซะหน่อย ปอนด์คงจะหลงไปเลย
-
สุโก้ยยยยย o13 o13 o13 เห็นด้วยนะที่ว่า อย่าลืมเปิดไฟด้วยอ่ะ อิอิ :z1: :z1:
-
ตุลย์จะจำรอยที่ตัวเองทำได้มั้ยเนี่ย :z1:
-
ให้ใจไปหมดเลย คริคริ
NC ได้ใจดีแท้
o13
-
:pighaun: ดีแล้วตุลย์จัดหนักไปเลยจะได้ไม่หนีไปไหน :laugh:
-
:L3:เมื่อไรปอนด์จะเอาตุลย์คืนซะที
-
หนียังไงก็ไม่พ้น
:L2: :L2:
-
:L2:
-
สงสารพระจันทร์ + ขำความหื่น่ของกระต่าย
-
NC ไม่แรงไปค่ะพี่นิ ไม่ต้องลบออกน้าาา :sad4:
กระต่ายตัวนี้! ให้ขนมปังได้ซ่อมแซมส่วนที่สึกหรอก่อนไม่ได้หรอ
ระวังนะ! ถ้าใช้มากๆเข้าจนมันใช้ไม่ได้ แล้วจะหาว่าไม่เตือน 555+ :angry2:
ปล.เคยคิดอยากให้น้องปังปอนด์มีเมนส์ จะได้ไม่โดนพี่กระต่ายย่ำยี :เฮ้อ:
-
สงสารน้องปอนด์
กระต่ายหื่นมาก
ขอบคุณมากคะ
-
จริงๆก็สงสารพระจันทร์อยู่นะแต่แอบเคืองเรื่องโต้งเพราะงั้นรับการลงโทษต่อไป
-
ไม่รู้จะสงสาร หรือ ดีใจดีที่ปอนด์มันถูกทิ่ม อิอิ แต่ก็นะว่าไปเฮียตุลย์แกโรคจิตจริงๆนั้นหละ
-
:m20: :laugh: :pigha2: o18 :impress2:
-
ยาวกว่านี้ พลีสสสสสสสสสสสสส รักตุลย์-ปอนด์เสมอ แม้เอ็นซีจะน้อยแต่หากขาดมากไปก็ไม่ได้ฟีล แต่หากมากเกินไปสิมันถึงจะได้อรรถรส :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
NC แบบนี้ก็ดีแล้วนะคะ ไม่ได้ดูโจ่งแจ้งหยาบโลนเกินไป อ่านลื่นดีค่ะ
ปล. ทำใจเหอะ ปอนด์ ไงนาย ก็หนีกระต่ายหื่นไม่พ้นหรอก จนขนาดนี้ละ
-
กระต่ายจอมหื่น สะกดคำว่าอ่อนโยนเป็นม่ายยยยยยยยยยย :angry2: ชิ ชิ
สงสารพระจันทร์บ้างเหอะ เดี่ยวมีงอนหายเข้ากลีบเมฆ ไม่มาส่องแสงให้เห็นแล้วจะรู้สึก
ถนอนพระจันทร์ดวงนี้บ้าง อะไรบ้าง ก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าพระจันทร์มีแค่ดวงเดียว
หากขาดพระจันทร์ไป กระต่ายหื่นตัวนี้ก็ต้องทนอยู่กับความมืดมน :sad2: อ้างว้าง :freeze: เดียวดาย :undecided: หดหู่ o6
เศร้าสร้อย :เศร้า2: หงอยเหงา โอ๊ย!!! เยอะแยะขี้เกียจพูดหละ จะทำไรก็คิดบ้างนะ
(ไอ้ประเภทรักนะ แต่ไม่แสดงออกเนี้ยขอที :fcuk: เหอะหมั่นไส้)
-
+1 +เป็ด น้องปอนด์คงไม่กล้าหนีไปไหนแล้ว :z1:
-
เสียดายที่ไม่เหนรอย ก๊ากๆๆๆ
-
แอร๊กกกกกกกกกกกกกกกก เลือดอาบตาย ย ยย ย :haun4: :haun4:
ตุลย์ นายแน่มาก เราชอบนายวะ ฮ่าๆๆๆๆ
ปอนด์ นายนี่ก็ชอบเขาแต่ปากหมามาก กร๊ากกกกกกก
อ่านแล้วมีความสุข โรคจิตนิดๆ
-
ยังไงก้ติดตามค่ะ อย่าหยุดเขียนนะค้า
-
:oo1:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านนิยายของคุณนิได้ไม่นาน แต่พออ่านแล้วตอนนี้ติดทุกเรื่องเลยอ่ะ ฮ่าๆ
ติดงอมแงม นั่งรออยู่ทุกวัน :D เขียนสนุกมากค่ะ อ่านแล้วขำมุกคุณนิแต่ละมุกเล่นเอาเราขำก๊ากเลย
อ่านเรื่องนี้เรื่องแรกแล้วก็ไปอ่าน กันย์กับกิ๊ง แล้วก็เป็นพี่โต้งกับน้องฐา ชอบทุกเรื่องเลยอะ
คุณนิบรรยายได้อรรถรสแล้วก็จะมีมุกฮาๆแบบที่อ่านแล้วต้องยิ้มต้องขำตามได้ตลอดเลย
เส่นห์ของตุลย์กับปอนด์อาจจะเป็นที่ปอนด์เป็นรุกเหมือนกันแล้วพอมาเป็นรับ
อ่านแล้วมันได้ฟิลตรงนั้นมากกกก แล้วเวลาด่ากันนี่ อะหืมมมมม ดุเดือดเผ็ดมันส์จริงๆ
ตุลย์ก็ไม่ยอมปอนด์ๆก็ไม่ยอมตุลย์(แต่สุดท้ายก็ต้องยอม ยอมทุกอย่างอะ ฮ่าาาาาาา)
ชอบที่เปรียบเทียบเป็นกระต่ายกับพระจันทร์ด้วย น่ารักอะ :D แล้วตุลย์นี่ก็ช่างเหมาะกับ
กระต่ายจริงๆ หื่นโคตรรรรรรรรรรรรรรรรรรพ่อ ! ยอมรับเลยจริงๆ เป็นปอนด์นี่ก็หนักใจเลย
ต้องมาตั้งการ์ดรับกระต่ายหื่นมากอย่างตุลย์ แต่อ่านแล้วก็ฮา แต่ละอย่างที่ตุลย์ขุดมา
ทำกับปอนด์ คือโรคจิตโคตรรรรร !! อ่านกิ๊งกับกันย์ก็จะอีกอารมณ์นึงเลย
เรื่องนั้นก็จะหว๊านหวาน น่ารัก กริ๊บกริ้วมากมายก่ายกองจริงจัง แล้วเป็นนิยายที่ยิงมุกไม่มีหยุด
อ่านไปก็ขำไป หัวเราะคุณนิว่าไปขุดมุกแบบนี้มาจากไหน(วะ) คือจะว่าเสี่ยวก็เสี่ยวอะนะ
แต่แบบก็เอาฮาเข้าสู้จริงจัง แล้วเวลาคิดว่ากิ๊งเป็นกึนซอกนะ โอ้ยยยยยยยยยย !!!
จิ้นระเบิดจริงๆอะ TT ออกไปนอกดาวอังคาร ลอยออกนอกระบบสุริยจักรวาลเป็นช่วงๆ
ยิ่งเวลากันย์หวานใส่กิ๊งนะ อะหืมมมมม น่ารักได้อีก ชอบได้อี๊ก เขินแทน เวลาโดนกันย์ยิงมุกใส่
คนอ่านแทบช๊อคคคคคคคค ไอน้องกิ๊งแม่งทนได้วะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสี่ยวขนาดนี้
คือบางทีอ่านแล้วอยากทำร้ายร่างกายกันย์อ่ะ เสี่ยวจนทนไม่ไหว อยากทุบตี ก๊าก !
ส่วนพี่โต้งกับน้องฐา ชอบคำพูดคำจาของคุณน้องมาก คุณน้องน่ารัก อ่านแล้วขำทุกตอน
แต่เวลาน่าสงสารก็น่าสงสารจริงๆ TT เป็นกระเทยแล้วยังมีช่วงเวลาเลวร้ายเรื่องความรักอีก
อ่านช่วงตอนเลิกกับพี่โต้งนี่อย่างหน่วงอะ ! ปากพูดว่าสงสารน้องฐาตลอดเวลาตอนอ่าน ฮ่า อินท์
แต่ตอนนี้ดีกันแล้วก็น่ารักชะมัดเลย แต่ก็แอบงี่เง่าเบาเบาตลอดนะอีตานี่ = = น้องฐาสู้เค้าลูก
เม้นท์ไปเม้นท์มาเม้นท์ครบทุกเรื่องละ ไว้เค้าค่อยเม้นท์ให้ตอนหน้านะคุณนิ ฮ่าาาาาาาา
ส่วนเรื่อง nc เราคิดว่านิยายคุณนิสนุกที่เนื้อเรื่องนะค่ะ ไม่ได้เกี่ยวกับ nc แ่ต่อย่างใด
ในแง่มุมของเรา ถึงไม่มี nc เราก็อ่านอยู่ดี หรือเพราะเข้ามาอ่านตอนตัดไปแล้วเรียบร้อยก็เลยไม่รู้สึกเท่าไหร่
อย่าได้น้อยใจไปค่า สไตล์การเขียนของคุณนิมีเสน่ห์มากเกินกว่าจะไปคิดว่าเป็นเพราะ nc
คนถึงเลือกเข้ามาอ่านนะค่ะ : D สู้เค้า !
ขอบคุณที่เขียนนิยายสนุกๆมาให้อ่านค่า ชอบมากเลย เป็นกำลังใจใ้ห้นะค่ะ :D
-
หื่นนี้ที่รอคอย....แอร๊ยยยยย
อย่างน้อย ๆ ก็มีรอยใหม่มากลบเกลื่อนรอยเก่านะปอนด์นะ....
ว่าแต่ว่า นิเคอะ....ราดหน้าเอมไพร์นี่มันอยู่ตรงไหน วันนี้เชลบี้ไปสัมภาษณ์งานมาแอบเห็นแว๊บ ๆ
-
ขอบคุณสำหรับ NC น่ารักๆนะคะ เราว่าไม่แรงอ่ะ ออกแนวน่ารักด้วยซ้ำจ้า
ปล. ส่วนตัวรู้สึกว่าถ้าเรื่องนี้ไม่มี NC แล้ว พระเอกมันก็ไม่ใช่กระต่ายอ่ะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
ถ้าไม่หื่น แสดงว่าไม่ใช่กระต่ายตุลย์ :laugh:
+1 และกดเป็ดเหลืองให้ปอนด์กับวิธีปกปิดรอยคิสมาร์ค o13
-
กระต่ายเถื่อนว่ะ แต่น่ารักดี เราชอบ :laugh3:
แน่ะๆๆๆ แหมปอนด์มีอำพรางรอยซะด้วย กลัวอ่ะดิ๊ อย่าทำอีกนะ ถ้ามีอีกจะยุให้กระต่ายจัดหนักกว่านี้จริงๆด้วย :a14:
-
ปอนด์แพ้ตลอดเวลา
แล้วตุลย์เห็นรอยมั้ยล่ะนั่น
-
บอกแล้วอ้อนตุลย์ให้เยอะๆปอนด์ ว่าแต่ครั้งนี้ปอนด์จะกลัวการหนีเที่ยวมั๊ยนี่
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
ตุลย์แกจะหวานกว่านี้ไม่ได้รึไงนะ
อ่อนโยนอีกนิดเอาใจอีกหน่อยเดียวปอนมันกะคงยอมแล้ว
แต่แบบนี้กะสมเป็นตุลย์ดี ปอนแกกะทำใจหน่อยละกันนะ
อิอิ
-
ตุลย์ก็ยังคงเส้นคงวาได้เนอะ
-
หนีไม่นอดจริงๆ
-
เค้าน่ารักกันนะ
-
แผล่บๆ :haun4:
-
โหดมันฮาอ่ะเรื่องนี้
+1ให้ค๊ากดlikeให้ด้วย :L1:
-
:z1: :z1: :z1:
กะต่ายโหดไปหม้าย สงสัยพระจันทร์คงได้หลุมเพิ่มไปอีก เหอะๆ
:m20:
+1 ให้จ้าเรื่องนี้ อิอิ
-
พระจันทร์อาจจะชอบที่กระต่ายลงโทษแบบนี้ก็ได้น้า :haun4:
แต่ถ้าเข้าห้องน้ำแล้วปิดไฟ มันอันตรายนะ เปิดให้มันสว่างๆแบบนั้นแหละ :laugh:
-
ตุลย์อ่อนโยนบ้างอะไรบ้างก้อได้นะ :z1:
:m32: เราจะย่องตามไปในห้องน้ำต่อ :laugh:
-
ฮา ไอ้สองตัวนี้ด่ากันอ่ะ
ว่าแต่ เค้าแอบแคร์กันแบบไม่รู้ตัวนะนี่ ต่างคนต่างน้อยใจกันไป
รักปอนด์ค่ะ
-
สำหรับเราโอเคค่ะกับการบรรยายฉากนี้ แต่แอบสงสัย ตุลย์ฝังใจอะไรกับห้องน้ำนักหนานิ :laugh:
-
ปอนด์แม่งเจ้าเล่ห์ว่ะ
ถึงยังไงโทษมันก็โดนจัดหนักอยู่ดี :laugh:
-
ทำเสร็จแล้ว อย่าลืมปิดไฟนะเออ
-
โธ่ พระจันทร์ที่น่าสงสาร หึหึ ^^
-
:impress2:
อยากให้คุยกันดีดีกันจัง
-
มาต่อแล้ว
หนีไม่รอดจริงๆซะด้วย ดีนะทำลายหลักฐานได้ ไม่งั้นคงหนักกว่านี้
เรื่อง Nc เราว่าสำหรับเรามีก็ดีไม่มีก็ยังอ่านค่า เพราะชอบเรื่องนี้
แต่ถ้าจะทำเป็นหนังสือ(เราขอสนับสนุนให้ทำนะ ชอบอะ)
เราขอจัดเต็มตามใจคนเขียนเลยนะค๊า(สนองความต้องการส่วนตัว 555)
-
โดนจัดหนักเสียแล้ว ว่าแต่อดขัดใจไม่ได้
ที่กระต่ายหื่นไม่เห็นร่องรอยบนคอปอนด์
อยากเห็นคนหึงเหวี่ยงแหลกอ่ะ เอิ๊กๆ
แอบหวังว่า ตุลย์จะเห็นรอยบ้างอะไรบ้าง
ตอนเข้าไปในห้องน้ำนะ อยากเห็นคนปากดี
ซีดจริงๆ ลงโทษให้หายซ่า ไปเลยพี่ตุลย์
ปล. กด+1 และ ให้เป็ดคนเขียนเช่นเดิมจ้า
-
ก๊ากๆ รอดตัวไปนะ พระจัน
-
ฉากอัศจรรย์ก็เหมาะกับเนื้อนะคะ สองคนนี้คบกันแบบห่ามๆ อ่ะ กัดกันไป ด่ากันไป ไม่คิดว่าแรงนะ (ตามบุคลิกดี)
-
:z10:
:m25:
-
โหย แอบสงสารปอนด์บ้างไรบ้าง
ตุล์ก็อ่อนโยนหน่อยดิ้ เดี๋ยวพระจันทร์เค้าก็จอ่อนเองสักวันอ่ะ
เอาแต่จับกดๆๆๆ ระวังจะกลายเป็นขยาดเอานะเออ= =
-
ปอนด์จ๊ะ เคยได้ยินมั้ย เจ็บ....และชินไปเอง :laugh:
-
ก็ยังคงให้ตามโพธิ์ เห็นใจปอนด์นะ แต่ต้องทำใจ
เพราะยังไงก็หนีกระต่ายไม่พ้น
-
อ๊าย เลือดพุ่ง เราคนนึงแหละที่รออ่านเลิฟซีน คุคุ
แบบเรื่องมันเริ่มด้วยเรื่องนี้ มันก็ต้องดำเนินต่อไปโดยมีเรื่องนี้ เป็นตัวขับเคลื่อนละเน๊าะ หุหุ
เอ่อ.... พระจันทร์แตกแล้ว โลกแตกตามมาไวๆ นะโว้ย!!!
ชอบประโยคนี้มว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ดีนะที่พระจันทร์หาทางทำลายหลักฐานได้อย่างแนบเนียน :laugh:
-
NC ไม่ใช่เรื่องสำคัญ
สำคัญตรงความน่ารักของเฮียกระต่ายและพ่อพระจันทร์ค่ะ
:-[
-
ฮิฮิ .. ก็ห้องน้ำมันเป็นอะไรที่กิ๊วก๊าวดีนะเออ .. 555+
คราวหลังรีเควสระเบียง .. อุ๊ฟ!!!! พูดอะไรออกไป ฮาาาาาาาาาาา
เป็นกำลังใจให้นะคะ :)
-
ในที่สุดพระจันทร์ก็ไม่รอด 55+
ตุลย์ก็อย่ารุนแรงมากเดี๋ยวหนูปอนด์ช้ำหมด
-
ท่าทางตุลย์จะชอบห้องน้ำมาก :z1:
-
ที่เข้าห้องน้ำนะ :o11: ผมว่าตุลย์คงจะตรวจหาสิ่งผิดปกติมากกว่า :m29: :freeze:
-
ตุลย์เข้าห้องน้ำเพราะชอบท่ายืนใช่ปะ มันไม่มีที่ให้นอน
-
จิ้มรีบนและจะบอกว่า ทายถูก!!! ฮาๆๆ
ทุกวันนี้ยังติดใจ เลิพเซ็กส์... เอ๊ยเลิพซีนที่โดนเซ็นท์ไปแล้วของตอนที่สองชื่อตอนท่ายืนอยู่เลย
มีคนบอกว่าอ่านตอนนั้นแล้วปอนด์เซ็กซี่ นิเลยอยากเขียนอีก ฮาๆๆๆ
จิ้มบวก ข้อหาพูดถูกใจ
.......................................................
ตอน....อาบน้ำกัน(NC-xx)
By ตุลย์
“เชี่ย... อะไรของมึงนักหนาวะ..” ไอ้จืดส่งเสียงรำคาญๆ มาตอนผมลากมันเข้ามาให้ห้องน้ำเรียบร้อยแล้ว
“อะไรเล่า...อาบน้ำไง” ผมว่าแล้วเปิดฝักบัว สายน้ำไหลรินใส่ร่างเราสองคน หันไปหยิบฟองน้ำเทครีมอาบน้ำใส่พอประมาณ ขยี้จนเกิดฟองแล้วหันไปถูตัวให้ไอ้นักร้องหน้าขาว แล้วก็ชะงัก
“กูว่าเมื่อกี้กูดูดเบาอยู่นะ ทำคอมึงเขียวได้ขนาดนี้เลยเหรอวะ” ผมถามขึ้นมาตอนมองตรงซอกคอของมันที่มีร่องรอยช้ำเป็นจ้ำใหม่ อยู่สามสี่รอย รอยเก่าก็พอมีหลงเหลือบ้างแต่จางลงจนใกล้จะหายแล้ว แต่มีอยู่รอยนึง...ที่เขียวอื๋ออย่างเด่น คนฟังขมวดคิ้วนิดหนึ่งเหมือนกำลังคิดก่อนจะตอบว่า
“เบาของมึงคนเดียวอ่ะดิ คอกูเกือบหักด้วยซ้ำเหอะ” ไอ้นี่ก็โอเว่อร์ตลอดสิ
“ขนาดนั้นเชียว” ผมว่าขำๆ
“เออ...ดีนะที่กูคอแข็ง...” มีมุข....
“เหรอ... ขนาดคอแข็ง เห็นเมาเละตลอด” มันแยกเขี้ยวใส่ที่แซวมัน ผมหัวเราะแล้วถูตัวให้มันต่อเลยลงมาถึงหน้าท้องมันก็กลั้นหายใจแล้วกระชากฟองน้ำจากมือผมไป
“กูอาบเองดีกว่า ไม่ต้องเจือก” แล้วมันก็หันหลังไปอาบน้ำให้ตัวเอง
โอย...กูอยากจะขำ หน้าขาวๆ เวลาเรื่อสีมันน่าจูบซะจริง...
ผมล้างหน้า แปรงฟัน สระผมให้ตัวเอง แล้วก็สระผมให้มันด้วย...มันก็ยังถูตัวไม่เสร็จ ผมก็เอาฝักบัวรดตัวมัน แล้วบังคับยื่นแปรงสีฟันที่บีบยาสีฟันแล้วส่งไปให้ แล้วแย่งฟองน้ำมาถูตัวบ้าง มันแปรงฟันอย่างรวดเร็วแล้วเคลื่อนตัวขยับไปนั่งนิ่งอยู่บนฝาชักโครกเอนหัวพิงขอบอ่างล้างหน้าแล้วหลับหน้าตาเฉย
โห... สามารถมาก....
“ถูหลังให้กูหน่อย” ผมส่งที่ขัดตัวฟองฟอดให้ไอ้ขี้เซา ที่พริ้มตาหลับอย่างเป็นสุขไปแล้วแป๊บนึง
“ไม่ถึง....มึงสูง” มันปรือตาขึ้นมาตอบ ทำหน้าง่วง ซึ่งเป็นหน้าที่น่าจับกดที่สุดในสามโลก...
“มึงก็ยืนสิ” ผมเสนอความคิดฉลาดๆ ออกไป
“ขี้เกียจ... มึงนั่งดิ....” เฮ้อ....จะกระชากขึ้นมาก็สงสาร เลยเลือกจะนั่งยองๆ หันหลังให้ มันถูฟองน้ำอย่างแผ่วเบา
“ถูแบบนั้นมันจะสะอาดป่ะ?” ผมถามแบบกวนๆ รู้ว่ามันง่วง
ปื้ด....ปื้ด....ปื้ด...
“เฮ้ย!! หลังกูไม่ใช่พื้นห้องน้ำ!!” ผมโวยวายเมื่อมันเริ่มแรงขึ้นๆ ทุกทีเหมือนประชด
“ชิ...เรื่องมาก” มันแอบบ่นแล้วหยุดขัดหลัง ฟังเสียงจิ๊ปากแล้วหมั่นเขี้ยวชะมัดยาด...
ช่างเถอะวันหลังค่อยขัดใหม่ก็ได้วะ
ผมลุกขึ้นยืนเปิดฝักบัวล้างตัวแล้วก้มลงไปหาร่างที่นั่งหลับ รั้งแขนของมันให้มาแตะที่บ่าแล้วกดริมฝีปากลงไปที่ริมฝีปากซีดนั้น มืออีกข้างรั้งเอวมันให้ลุกขึ้นมายืน
“อืม....” เสียงหวานจากลำคอคนตรงหน้าล่องลอยมาเข้าโสต ขณะที่ผมส่งปลายลิ้นรุกล้ำเข้าไปสำรวจช่องปากของมันจนเกือบจะทุกซอกทุกมุมแล้ว ร่างเปล่าเปลือยของเราที่แนบชิดกันทุกส่วนส่งผลให้น้องน้อยตรงกลางลำตัวเติบโตขึ้นรวดเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ
ผมดันร่างสูงโปร่งของอีกฝ่ายไปติดผนังห้องน้ำแคบๆ นั้นอย่างแรงโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่อารมณ์อันร้อนรุ่มทำให้ไม่ค่อยอยากจะใส่ใจนัก ปลายนิ้วโป้งพยายามนวดคลึงตุ่มเล็กๆ ตรงยอดอกนั้นอย่างมันมือ อีกฝ่ายแอ่นอกน้อยๆ ขืนร่างยันไหล่ผมออกจนต้องผละจูบอย่างเสียดาย
“เชี่ย!! อย่าบี้นมกูดิ”
“ได้...” ผมตอบแล้วลดศีรษะลงไปใช้ริมฝีปากหยอกเย้ากับมันแทนสองมือที่ลากลงลูบไปที่สะโพกของมันแล้ว
“เชี่ยตุลย์!! ใจคอจะไม่ปล่อยให้กูพักเลยหรือไงเนี่ย” มันโวยวายอย่างโมโห แต่บางอย่างกลับแข็งขึงขึ้นสู้ ทำมาพูดดีไป ตัวเองก็มีอารมณ์ร่วมด้วยแท้ๆ
“แน่จริงมึงอย่าแข็งสิ....แล้วจะไม่ทำ” ผมบอกอย่าท้าทาย อีกฝ่ายทำหน้าขัดใจแต่เถียงไม่ออก
“หึ หึ” ผมหัวเราะในลำคออย่างสบายอารมณ์จูบมันเบาๆ ที่ปากแล้วผละออก มือขวาลูบหน้าท้องแข็งๆ ผ่านลงไปสัมผัสตัวตนของมัน ลมหายใจของมันถี่ขึ้นอีกตอนที่ผมพยายามรูดรั้งเร่งให้สิ่งนั้นขยายตัวพองขึ้นเต็มมือ... ทุกคราที่เคลื่อนไหว มือของมันก็จะลูบไล้ไปตามแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของผมไปมา
“ซื้ด....อา....ตุลย์...” ผมเหลือบตาขึ้นมองหน้าเจ้าของหน้าขาวซีดที่กำลังพริ้มตา กัดฝีปากล่างน้อยๆ สีหน้าได้อารมณ์ชะมัด เห็นแล้วปวดหนึบตรงช่วงล่าง
แม่งเอ๊ย.... ทำหน้าแบบนี้ตลอด กูจะน้ำหมดตัวตายเพราะมึงสักวันแน่!!
ไม่ไหวว่ะ... ต้องการด่วน... ผมรีบย้ายมือข้างที่ถนัด แล้วเลยลามไปด้านหลัง
นวดคลึงจนพอใจนอกช่องลับนั้นจนคนตรงหน้าเกร็งแล้วเกร็งเล่า
“จะเอาก็เอา... เร็วๆ ไม่ทำก็จะไปนอนแล้ว สัด!” เฮ้อ.... กวนประสาทเก่งฉิบหายเลย เมียกู!
แต่..... ช่างเป็นทำพูดท้าทายที่ยั่วยวนยิ่งนัก....
.
.
.
.
.
อาบน้ำอีกรอบนึงแบบลวกๆ แล้วพามันกลับไปที่เตียง มันนอนคว่ำทำท่าจะหลับนิ่งอย่างรวดเร็ว...
สงสัยเหนื่อยแล้วก็เพลียจัด....
ผมคว้าผ้าห่มคลุมร่างของมันไว้แล้วโน้มกายลงไปที่หูมัน
“มึงไม่ต้องห่วงนะไม่มีใครมาแทนที่มึงได้หรอก มึงยังคงเป็นนักร้องในดวงใจของกูเสมอ” ผมว่าแล้วแตะจมูกที่ข้างแก้มขาวๆ ของมัน สูดดมความหอม แล้วกระซิบต่อด้วยเสียงหื่นๆ กวนประสาทเล็กน้อย
“อีกอย่าง กูไม่เคยได้ยินเสียงใครจะครางเพราะเท่านี้มาก่อนเลยว่ะ”
“สัด!!” มันเค้นเสียงลอดไรฟันตอบกลับมาทันที ทั้งๆ ที่ยังคงนอนหอบหายใจรวยริน เสียงที่ออกมาจึงทั้งเบาทั้งแหบพร่านิดๆ
โห.... ขนาดด่ายังเสียงเพราะเลยเหอะ
แบบนี้....มันน่า....อีกสักรอบจริงๆ พับผ่าสิ!!
...............................................................................................
ขอบคุณทุกเป็ดทุกบวก และทุกคอมเม้นท์ค่ะ
เออ.... มีหลายคอมเม้นท์บอกว่าให้ตุลย์ถนอมปอนด์บ้าง...
ไม่รู้เหรอคะว่าปอนด์มันชอบความรุนแรง (นิบังคับให้มันชอบอ่ะฮา)
แล้วมันก็หื่นไม่แพ้กระต่ายเลย
เพราะถึงมันจะบ่นบ้างด่าบ้างแต่ไม่เคยขัดขืนอย่างจริงๆ จังๆ สักครั้งเดียว
แถมพอตุลย์คิดจะอ่อนโยนขึ้นมา แล้วอืดอาดชักช้าเนิบนาบจะโดนปอนด์ด่าตลอด
แล้วบอกให้ทำเร็วๆ ฮา.... ไม่อยากโดนทรมานนานๆ ประมาณนั้น...
ปล. ขอยืนยันว่าผู้แต่งมีอายุมากกว่ายี่สิบแน่นอนค่ะ ....
ปล.2 เป็นหนึ่งคนที่คิดว่าฉากนี้มีมากไปแล้วเอียน
แต่นานๆ มาทีก็ทำให้ชุ่มฉ่ำ เลือดสูบฉีดดีขึ้นนะคะ
(หมายถึงคนแต่งนะคะ ฮา)
............................................................
เพิ่งเข้ามาอ่านนิยายของคุณนิได้ไม่นาน แต่พออ่านแล้วตอนนี้ติดทุกเรื่องเลยอ่ะ ฮ่าๆ
ติดงอมแงม นั่งรออยู่ทุกวัน :D เขียนสนุกมากค่ะ อ่านแล้วขำมุกคุณนิแต่ละมุกเล่นเอาเราขำก๊ากเลย
อ่านเรื่องนี้เรื่องแรกแล้วก็ไปอ่าน กันย์กับกิ๊ง แล้วก็เป็นพี่โต้งกับน้องฐา ชอบทุกเรื่องเลยอะ
คุณนิบรรยายได้อรรถรสแล้วก็จะมีมุกฮาๆแบบที่อ่านแล้วต้องยิ้มต้องขำตามได้ตลอดเลย
เส่นห์ของตุลย์กับปอนด์อาจจะเป็นที่ปอนด์เป็นรุกเหมือนกันแล้วพอมาเป็นรับ
อ่านแล้วมันได้ฟิลตรงนั้นมากกกก แล้วเวลาด่ากันนี่ อะหืมมมมม ดุเดือดเผ็ดมันส์จริงๆ
ตุลย์ก็ไม่ยอมปอนด์ๆก็ไม่ยอมตุลย์(แต่สุดท้ายก็ต้องยอม ยอมทุกอย่างอะ ฮ่าาาาาาา)
ชอบที่เปรียบเทียบเป็นกระต่ายกับพระจันทร์ด้วย น่ารักอะ :D แล้วตุลย์นี่ก็ช่างเหมาะกับ
กระต่ายจริงๆ หื่นโคตรรรรรรรรรรรรรรรรรรพ่อ ! ยอมรับเลยจริงๆ เป็นปอนด์นี่ก็หนักใจเลย
ต้องมาตั้งการ์ดรับกระต่ายหื่นมากอย่างตุลย์ แต่อ่านแล้วก็ฮา แต่ละอย่างที่ตุลย์ขุดมา
ทำกับปอนด์ คือโรคจิตโคตรรรรร !! อ่านกิ๊งกับกันย์ก็จะอีกอารมณ์นึงเลย
เรื่องนั้นก็จะหว๊านหวาน น่ารัก กริ๊บกริ้วมากมายก่ายกองจริงจัง แล้วเป็นนิยายที่ยิงมุกไม่มีหยุด
อ่านไปก็ขำไป หัวเราะคุณนิว่าไปขุดมุกแบบนี้มาจากไหน(วะ) คือจะว่าเสี่ยวก็เสี่ยวอะนะ
แต่แบบก็เอาฮาเข้าสู้จริงจัง แล้วเวลาคิดว่ากิ๊งเป็นกึนซอกนะ โอ้ยยยยยยยยยย !!!
จิ้นระเบิดจริงๆอะ TT ออกไปนอกดาวอังคาร ลอยออกนอกระบบสุริยจักรวาลเป็นช่วงๆ
ยิ่งเวลากันย์หวานใส่กิ๊งนะ อะหืมมมมม น่ารักได้อีก ชอบได้อี๊ก เขินแทน เวลาโดนกันย์ยิงมุกใส่
คนอ่านแทบช๊อคคคคคคคค ไอน้องกิ๊งแม่งทนได้วะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสี่ยวขนาดนี้
คือบางทีอ่านแล้วอยากทำร้ายร่างกายกันย์อ่ะ เสี่ยวจนทนไม่ไหว อยากทุบตี ก๊าก !
ส่วนพี่โต้งกับน้องฐา ชอบคำพูดคำจาของคุณน้องมาก คุณน้องน่ารัก อ่านแล้วขำทุกตอน
แต่เวลาน่าสงสารก็น่าสงสารจริงๆ TT เป็นกระเทยแล้วยังมีช่วงเวลาเลวร้ายเรื่องความรักอีก
อ่านช่วงตอนเลิกกับพี่โต้งนี่อย่างหน่วงอะ ! ปากพูดว่าสงสารน้องฐาตลอดเวลาตอนอ่าน ฮ่า อินท์
แต่ตอนนี้ดีกันแล้วก็น่ารักชะมัดเลย แต่ก็แอบงี่เง่าเบาเบาตลอดนะอีตานี่ = = น้องฐาสู้เค้าลูก
เม้นท์ไปเม้นท์มาเม้นท์ครบทุกเรื่องละ ไว้เค้าค่อยเม้นท์ให้ตอนหน้านะคุณนิ ฮ่าาาาาาาา
ส่วนเรื่อง nc เราคิดว่านิยายคุณนิสนุกที่เนื้อเรื่องนะค่ะ ไม่ได้เกี่ยวกับ nc แ่ต่อย่างใด
ในแง่มุมของเรา ถึงไม่มี nc เราก็อ่านอยู่ดี หรือเพราะเข้ามาอ่านตอนตัดไปแล้วเรียบร้อยก็เลยไม่รู้สึกเท่าไหร่
อย่าได้น้อยใจไปค่า สไตล์การเขียนของคุณนิมีเสน่ห์มากเกินกว่าจะไปคิดว่าเป็นเพราะ nc
คนถึงเลือกเข้ามาอ่านนะค่ะ : D สู้เค้า !
ขอบคุณที่เขียนนิยายสนุกๆมาให้อ่านค่า ชอบมากเลย เป็นกำลังใจใ้ห้นะค่ะ :D
ขอบคุณมากนะคะสำหรับ...ข้อความนี้ ซึ้งมาก
อ่านซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบเลย ฮือ :sad11:
ดีใจที่มีคนชอบผลงาน ถึงคนจะอ่านกิ๊งกันย์ไม่มาก
แต่นิมีความสุขมากที่ได้แต่งเรื่องนั้น
เพราะ แต่งแล้วกลับมาอ่านกี่ครั้งก็ชื่นใจทุกครั้ง
.... :L2: :กอด1:
-
แรงดีไม่มีตกจริงๆ
-
เล่นเอาหอบ แต่เช้าเลยค่ะ :try2:
-
:jul1: :haun4: หื่นตลอดเวลา
+1 นะคะ
-
ถ้าทำอีกสักรอบ แกอาจจะไม่มีเมีย
ให้ใช้นะ
นายตุลย์
5555555555555555
-
:jul1: สงสัยปอนด์จะชอบความรุนแรงจริงๆ แต่ถ้ารุนแรงแบบนี้ชอบนะ
-
เลือดหมดตัวแต่ชอบ :กอด1:
-
:haun4: :haun4: :haun4: ตุลย์นี่สมเป็นกระต่ายจริงๆๆ อิอิ
-
o22 โอ๊ย!!! หน้ามืดแต่เช้าเลยโว้ย เฮ้ย :jul1:
หื่นจริงไรจริง ต้องยกให้เขาหละ กระต่ายตุลย์ o16
ส่วนปอนด์ไหนบอกไม่ชอบให้ตุลย์รุนแรงไง ปากไม่ตรงกับใจนี้หว้า
แหม!!! แอบมาโซก็ไม่บอก o3
+1 ช๊อบ ชอบ o13
-
เลือดหมดตัว
กระต่ายหื่นจริง ๆ
-
เป็นคู่ที่เหมาะสมกันมาก ตุลย์เริ่มรู้ล่ะว่าปอนด์ชอบแบบไหน อิอิ
ดีนะที่ตุลย์ไม่สงสัยรอยที่คอ ไม่งั้นมีเจ็บ (กว่าที่เป็น)
-
เข้าใจแล้ว งั้นต่อไปจะไม่ขอให้ถนอมปอนด์แล้วล่ะ
พี่ตุลย์! จัดเต็ม! :z1:
-
พรวดๆๆๆๆๆแอ่ก ยิ้มด้วยความสุขแม้ตายคากองเลือด :haun4:
-
ชอบตอนสองคนนี้ต่อปากต่อคำกันที่สุด...
แต่ส่วนที่เถียงกันสนุกสุดก็น่าจะในฉาก เพราะปอนด์ไม่มีเวลาเถียงในใจเท่าไหร่
ฮาาาาา
-
อ่อย!!! ไม่ไหวและ
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
:haun4:อั๊ยย่ะ ตอนนี้ตุลย์หื่นมาก ><
-
:pighaun: ร้อนแรงสุดๆค่ะเพราะกระต่ายป่าสองตัวมาเจอกันนี่เอง
ปล.+1และเป็ดให้แล้วนะคะ
-
ชอบตอนทำไปด่าไปครางไป555 :pig4:
-
ง่ายๆ สั้นๆ ขอใช้อีดมนี้แทนคำกล่าวทั้งหมด :jul1:
แอร๊ยยย ร้อนแรงจริงด้วย และแต่เช้าเลยทีเดียว :laugh:
-
ตายอย่างสงบบบบบบ :jul1:
-
กลบเกลื่อนเรื่องรอบได้สำเร็จ :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
ไม่รู้จะพูดอะไรดี มาให้ชุ่มชวยก็ดีจ๊ะ
^__^ อย่างว่าละมีเยอะๆเอียน5555
มะไหร่จะถึงตอนซื้อไก่หนอ..-.,- อยากรู้กลับไปจะป้อนไก่ใ้ห้กระต่ายกินยังไง555
-
เหอะๆ ปอนด์ทำงานหนักจิงๆ :laugh:
-
:haun4:
โดนจัดหนักอีกแล้วพระจันทร์ :jul3:
-
แร๊ง..พอกันทั้งคู่
ว่าแต่รอยที่โต้งทำนี่ ปอนด์เก็บได้เนียนจิงๆ
กร๊ากกกกกกกกก..ตุลย์โดนหลอก
-
ขอบคุณน๊า :pig4:ที่มาให้กระชุ่มกระชวย ก่อนสอบ :a5:อ่านแล้วมีกำลัง o22ใจขึ้นเยอะเลย :กอด1:
-
:pighaun: :haun4: :jul1: :jul1: :jul1:
โอ้ยยยย ขอเลือดเพิ่มด่วน
ปอนด์กะตุลย์ก็ซาดิสม์พอกันแหล่ะ
รู้สึกว่าจะเป็นเช่นนั้น :laugh:
ขอบคุณ คุณนินะคะที่แต่งตอนนี้มา
ให้กระชุ่มกระชวย
กระต่ายกินขนมปัง :mc4:
-
ตื่นมาก็เสียเลือดเลยให้ตายสิพับผ่า !!!! :haun4: :haun4:
ถ้าตุลย์มันจะยังคงหื่นแบบนี้ไปตลอดดดดดดดดด เราก็ะอ่านต่อ ฮ่าๆๆๆ
สงสาร(ก้น)ปอนด์ต้องรับอารมณ์ตุลย์มันตลอดเวลา ให้มันพักบ้างเหอะะะะะ (ไม่พักก็ได้นะ)
รออ่านตอนต่อไปค๊า ^^
-
o22 :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
:haun4:เหอๆๆๆ สุโก้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย o13 :haun4: o13 :haun4: o13 :haun4:
-
เหนื่อยแทนปอนด์อ่ะ หุๆ ได้สามีอึดแท้
บำรุงบ้างอะไรบ้างนะปอนด์ เดียวจะโทรม
ขอบคุณสำหรับบท...แสนร้อนแรง 555
-
มาฝากเนื้อฝากตัวขอเป็น fc หน่อยนะคะ ยังอ่านไปได้ไม่ถึงไหนเลย
บวกไปให้กำลังใจกันก่อนนะคะ รักษาสุขภาพด้วยนะคะ :D
-
โอ๊ว เลือดพุ่ง :pighaun:
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกก นานๆมาที นานๆเป็นตุลย์เล่าที ก้น่ารักมากกกกกกกกกกกกก
-
:jul1:เกินคำบรรยาย
+1กดเป็ดให้ค๊า
-
:o8: ขอบคุณค่ะ
-
ชอบท่ายืน+ส่องกระจก เซ็กซี่ดี ^^
เห็นจ่าหัวว่าโปรดอ่านด่วน นึกว่าอะไร อ๋อจะลบ ที่จริงสำหรับเราแล้วซีนนี้เรียกว่าไม่หื่นเท่าไหร่
แค่พอกระชุ่มกระชวย ชูรสให้เรื่อง คิดว่าไม่ลบก็น่าจะได้ เสียดายผลงาน แต่ก็นั่นล่ะเรามันแก่แรดแล้ว
สำหรับเด็กๆอาจจะแรงมั้ง? มั้ย? ก็แค่ความเห็นหนึ่งนะ :z2:
เห็นด้วยกับคุณcacao ที่ว่านิยายคุณนิสนุกด้วยเนื้อเรื่อง ถึงไม่มีncก็สนุก
แต่เราว่าคุณนิเขียนncได้ดี ไม่อนาจาร ไม่น่าเบื่อ(ฮาด้วย) ไม่สั้นไปยาวไป
อ่านแล้วเพิ่มความเข้าใจในบุคลิกนิสัยตัวเอก เพิ่มความอินในบทตอนนั้นๆ
สรุปว่าเราชอบให้มีซีนอย่างว่าอ่ะ :laugh:
ให้เป็ดจ้า :3123:
-
โอ้! พี่ตุลนี่ชอบห้องน้ำกะท่ายืนจริงๆหรอเนี่ย :laugh:
NC ไม่แรงนะค่ะ ออกจะฮามากกว่า อิพี่ตุลขอให้โดนจับกดสักวัน หื่นจริงๆ
อย่าดราม่าเลยนะคุณนิ ตอนนี้กำลังหวาน ขอหวานสัก 2-3 ตอนก่อนเน้ออออ :monkeysad:
เราชอบกินของหวานก่อนชุดใหญ่ แล้วค่อทับหวานอีกรอบ (ว่าแล้วถึงอ้วน 55)
ปล. เป็นกำลังใจให้ต่อไปค่ะ :กอด1:
ปล2. ห้องน้ำเบื่อแล้ว คราวหน้าขอเป็นระเบียง :laugh:
-
เหมาะสมกันจริงคู่นี้ :m20: :m20:
-
น่ารักดีคับ มาต่อไวๆๆๆนะคับ รออ่านอยู่นะคับ +1
-
= = ตุลย์หื่นหรือคนแต่งหื่น
เอาให้แน่ : b
-
สลบเหมือนคาห้องน้ำ ชอบๆจริงๆ สมแล้วล่ะที่เป็นกระต่าย o13
-
รับเข้ามาอ่าน :m25:
-
นอนจมกองเลือด
เฮือกกกกกกก
-
โฮะๆๆๆ ไม่เรทเท่าไหร่ค่ะ เรารับได้ เราชอบ
อ่านๆไป เจอประโยคนี้เข้า “สัด!!” สั้นๆ แบบน่ารักๆ ผมว่า ฟังมันด่าแล้วก็เพลินดีนะ ฮ่าๆ
ตุลย์แกบ้าไปแล้ว แต่น่ารักมากๆ
ปล.กดเป็ด +1 จ๊า
-
:jul1: คู่รักซาดิสต์...
เข้ามาอ่านทัน ขอบคุณคุณนินะคะ
-
เลือดสาดเลยครับ
-
8คู่นี้เหมาะกันที่สุด :z1:
ตุลเริ่มรุ้ใจปอนด์เเล้ว ปอนด์ก็นะปากอย่างใจอย่าง บอกว่าเจ็บ เเต่ของเร็วๆ :pighaun:
-
คู่นี้ก็เหมาะกันจริงๆนะเนี่ย ^^
-
วัยรุ่นฮอร์โมนสูงกันทั้งคู่ ^^
-
ตอนนี้ต้องกดให้สักร้อยไลค์ คริคริ
กระต่ายหื่นสุดๆ ชอบๆ (คนอ่านโรคจิตนิดหน่อย คริคริ)
o13
-
ไอ้คู่นี้มันก็เหมาะกันดี
แอบ SM เล็กๆ ด้วย :z1:
-
โฮกเลือดหมดตัว
-
อืืม~ อ่านตอนนี้แล้วนึกถึงตอนอ่านการตูนประเภท กล้าม ปะทะ กล้ามอ่ะ คงเพราะคำพูดคำจามั้ง
ส่วนเรทไม่เรท เราว่านะ พอมันเรทแบ้วเรทกำลังจะขึ้นขีดอันตรายมันก็โดนตบลงมาด้วยความฮาของตุลย์มั่ง ปอนด์มั่งอ่ะ มันเลยดูไม่เรท ออกแนวขำซะมากกว่าอ่ะ แต่เค้าว่า ตอนสองอันเก่าอ่ะ เซ็กซี่กว่านะ :-[
-
:jul1: :jul1: :jul1:
-
อืืม~ อ่านตอนนี้แล้วนึกถึงตอนอ่านการตูนประเภท กล้าม ปะทะ กล้ามอ่ะ คงเพราะคำพูดคำจามั้ง
ส่วนเรทไม่เรท เราว่านะ พอมันเรทแบ้วเรทกำลังจะขึ้นขีดอันตรายมันก็โดนตบลงมาด้วยความฮาของตุลย์มั่ง ปอนด์มั่งอ่ะ มันเลยดูไม่เรท ออกแนวขำซะมากกว่าอ่ะ แต่เค้าว่า ตอนสองอันเก่าอ่ะ เซ็กซี่กว่านะ :-[
^
^
^
ใช่ค่ะ อันเก่าเซ็กซี่กว่านี้เยอะ เพราะตุลย์มันคลั่งๆ หื่นๆ กว่านี้ หยาบคายกว่านี้ คำสบถก็ทะลึ่งกว่า เหมือนตอนนี้ตุลย์มันอ่อนโยนกว่าเดิมด้วย....
แล้วช่วงนั้นตอนแต่งนิคิดแต่ว่า จะทำยังไงให้ออกมาเรท ให้หื่น ให้สะใจคนอ่านที่สุด
บรรยายแรงกว่านี้เยอะมาก
แต่ก็อย่างว่า... เพราะไม่อยากโดนว่าเรื่องเรตเกินไปก็เลยไม่ใส่รายละเอียดเรื่องลีลาท่าทางมากเกินไปค่ะ ถึงคิดว่าจะตัดออก แต่สุดท้ายนิก็ข้ามรายละเอียดที่ทำให้เรตไปเยอะ จนแทบจะไม่เรตเลยแหละ แต่ไม่รู้สิคะ .... นิรู้สึกว่า...
พอไม่มีฉากเรตแล้วคนอ่านน้อยลง? เลยอยากใส่ แต่ก็อยากให้อ่านกันแต่คนที่รักกันจริง
ฮาๆ มาช้าก็อดอะไรแบบนั้น เลวไปไหม?
อ่านแล้วไม่มีใครคิดว่าปอนด์เซ็กซี่เลยเหรอ? ว้า.... แย่จัง....
-
:jul1:
คนแต่งแลดูมีประสบการณ์ตรง :o8:
-
ต้องดูว่าปอด์นจะตายคาออกตุลย์
หรือจะปรับตัวได้จนหื่นได้เท่าเทียมกะตุลย์
-
เอาอีกๆๆ
-
แม่จ้าว ตุลย์นี่หื่นจริงๆอะ คุณพระ! สงสารน้องปอนด์ O.O เหมือนจะเป็นความโชคดีบนความซวยของหนูนะ
คือมีผู้ชายหล่อรวยมาจีบแต่พ่วงความหื่นขั้นสูงสุดมาด้วย 555 เอ่อ....แล้วดูการกระทำและคำพูดแต่ละอย่าง
อ่านไปน้ำำลายหกไป ตาโตไป อร๊ายยยยยย ถ้าไม่หล่อไม่เซ็กซี่กล้ามท้องไม่มาเป็นลอนนี่ จิ้นไม่ไป
อารมณ์ไม่ถึงจริงๆนะ ฮ่าๆๆ(ตรูพูดอารายออกไป)
ดีใจที่คุณนิชอบคอมเม้นท์เราและดีใจที่เป็นส่วนหนึ่งในกำลังใจของคุณนิ :) สู้ๆค่า (อีกสักที) :]
-
อย่าบอกว่าปอนด์เป็น M น่ะ แล้วตุลย์เป็น Sอ่ะ :a5: :a5:
:jul1:
-
แอบสงสารปอนด์เบาๆๆ หุหุ
เเต่ก้ดี กำหราบไห้จำ รักเมียต้องทำโทษ ถูกต้องเเล้วกระต่ายน้อย
หลังจากนี้ปอนด์จะดื้ออีกไหม๊นะ ถ้าดื้อนี้ถือว่าท้าทายเลยอะ
-
คู่รักเรียกเลือด
ขอบคุณมากๆๆๆ
-
ก็ดีใจกะปอนด์ด้วยนะคะที่รอดเรื่องรอยตรงคอมาได้
แต่แหมคุณพี่ตุล บางทีก็แอบอยากให้ฉลาดนิดๆนะ :laugh: (โหะๆหลอกด่า)
เมียอุตส่าห์ให้คนอื่นดูดประชดเลยนะเนี่ยยย
ปล. คุณนิไม่คิดมากก็ดีแล้วค่ะ อย่างเรา เราก็ชอบเรื่องที่คุณนิแต่งทั้งสามเรื่องเลย มันเป็นเพราะทั้งการดำเนินเรื่อง สไตล์การเขียน การบอกเล่าของตัวละครแต่ละตัว และอะไรหลายๆอย่างมากกว่าที่ทำให้เรื่องของคุณสนุก ไม่งั้นไม่มีนักอ่านตามมากขนาดนี้หรอกค่ะ จริงมั้ย^ ^
-
ฮ่า ตุลก็หาเรื่องหื่นได้ตลอดแหละ
-
:o8: :-[ :impress2:
-
ขำตุลย์อ่า
ทั้งหื่นทั้งจิต ยิ่งโดนด่ายิ่งมีอารมณ์
เหอ เหอ
-
ถ้าปอนด์เลิกร้องเพลงแล้วมารับจ้างครางจริง
สงสัยว่าจะถูกตุลย์ผูกขาดสัญญาอยู่คนเดียวละมั้ง :laugh3:
ยกมือเห็นด้วยอีกคน
เพราะบางครั้งก็อยากอ่านอะไรที่มากกว่า NC
อะไรๆที่มันมากไป ก็ใช่ว่ามันจะดี เนอะ
-
ncไม่เอียนหรอกค่า
นานๆอ่านทีก็ชื่นใจนะคะ
ตุลย์คะ นายแน่มาก o13
-
อ่านทันแย๊ววววววววววววววววววววววว :mc4:
โอ๊ยดีใจจนเลือดสาด!!!
สาดเพราะตุลย์อ่ะแหละเอะอะจับปอนด์กดตัลหลอดดดด
แต่ก็ชอบอ่ะนะ เอิ๊กๆๆ
เป็นคู่รักที่ดุเดือดเลือดพล่านมาก
กระต่ายหื่นกับพระจันทร์ อิอิ
สนุกมากคร๊าบบบบบบบบ
รอติดตามตอนต่อไปน๊าาาาาา :bye2:
-
:jul1:
-
ผมชอบทุกเรื่องที่คุณนิแต่ง สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ปอนด์มันก็ทำเล่นตัวไปงั้นเองแหละ ตอนนี้โดนเซ็กซ์ฉบับจัดเต็มแบบตุลย์ครอบงำไปหมดแล้ว
ก็ขนาดจะมีอะไรกับพ่อค้าตับก็ยังล่มไม่เป็นท่า คิดถึงแต่ตุลย์ตลอดขนาดนั้นอะนะ : :z1:
ขอบคุณ special moment นี้มากๆ ค่า เรตติ้งดีขนาดนี้สงสัยคงต้องเพิ่มรอบแบบคอนเสิร์ตศิลปินซะแล้ว :laugh:
-
ฮาฮ่า!! อลัง ><
ถูกใจมากค่ะ -..-)b
-
ตุลย์.. หื่น
ปอนด์.. หื่น
คนอ่าน.. (ไม่)หื่น :z1:
-
หื่นจิงๆๆๆๆๆๆ o13
-
555หื่นๆ
-
กรรม ตกไปไหนแล้วเนี่ยยยยยยยย
-
ตุลย์หื่นจัง
-
:jul1: กระต่ายตัวนี้หื่นจัด
-
กรี๊ดดดดดดดดดด เมื่อไหร่จะได้อ่านฉากหวานของคนรักกันนี่T^T
-
ดูตุลย์จะอารมณ์ดีเป็นพิเศษนะตอนนี้
เหมือนกระเส้าเย้าแหย่ปอนด์อยู่นั่น
หุหุ หลงพระจันทร์จนหัวปักหัวปำแล้วพ่อกระต่ายยย
-
แหมๆๆ
ไฟในห้องน้ำก็น่าจะสว๊างสว่างน้าาา
ระวังว่ากระต่ายจะจำรอยได้เน้อ
หุหุหุ
ตามไปลุ้นเหตุการณ์ในห้องน้ำดีกว่า
-
:o8: :o8: กระต่ายหื่นจริงอะไรจริง
-
ตุลย์เป็นกระต่ายจริงๆเล้ยยย 5555
+1ให้แล้วน้าาา
-
ไม่มีคำบรรยาย....
เพราะฟินไปแล้วเด้อค่ะ
-
ตุลย์เอ้ย เพลาๆลงหน่อย เดี๋ยวปอนด์จะแย่ซะก่อน
-
:z1: กระต่ายหื่นตลอดดดดดดดดด
-
แอดเก็บไว้นานแล้ว ,เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
ยังอ่านไม่จบแต่แปะเม้นไว้ก่อน
ไม่อยากให้คนแต่งลบ nc ออกเลยอะ
เพิ่งได้อ่านเอง เสียดายอะ :o12:
แต่ก็จะติดตามอ่านนะคะ
-
อ่านแล้วไม่มีใครคิดว่าปอนด์เซ็กซี่เลยเหรอ? ว้า.... แย่จัง....
^
^
^
ส่วนตัวไม่รู้สึกว่าเซ็กซี่นะ ขำปอนด์อย่างเดียวเลยอ่ะ เอ คงเป็นเพราะว่าคุณนิเน้นตรงบทพูดอ่ะ แถมอ่านแล้วขำด้วย ตรงที่ตุลย์ชอบให้ด่าอ่ะ มาโซนะนี
เรารู้สึกว่า ถ้าเราอ่านเจอท่ายืนที่บรรยาย หลัง ขา ตะโพก เราว่ามันเซ็กซี่กว่าอ่ะ.
แล้วมันก็ขึ้นอยู่กับว่าใครบรรยายต้วยแหละ
เทียบดูนะ
1 ร่างสูงพรมจูบทั่วลำคอเรียว ไล่ลงไปตามแนวกระดูกสันหลัง สายตาชื่นชมกล้ามเนื้อบางแต่ดูสวยได้รูปเหมาะกับเจ้าตัวที่เป็นคนค่อนข้างผอม
2 พอผมมันเริ่มเปียกน้ำก็เรียบลู่ไปกับต้นคอผอมๆ ปัดปอยผมเกะกะบังสายตาเปิดให้เห็นผิวขาวๆเต็มที่ยิ่งเห็นรอยเก่าที่เคยทำไว้มันยิ่งเร้าให้กดจูบแนบปากไปดูดดุนทำรอยเพิ่ม ขบเม้มไบ่งับไปตามแนวสันหลัง มองกล้ามแห้งๆของมันเพลินตา ไอ้นี่ตัวมันผอม แต่กล้ามเนื้ออย่างที่ผู้ชายควรมี มันก็มี แลัวด้วยความที่มันผอม ส่วนที่เป็นกล้ามเนื้อเลยยิ่งปรากฏชัด ไอ้พระจันทร์ มันไม่ได้สวยเหมือนผู้หญิง ไม่มีอะไรที่ใกล้เคียงเลย แต่ว่ามันดูสวยงามอย่างที่ผู้ชายหลายๆคนชื่นชมเลยล่ะ
3 เชี่ยตุลย์มันผลักให้ซบแนบไปกับผนังห้องน้ำ. มันจะชอบทำอะไรในนี้มากนักหนาวะ เย็นก็เย็น ลื่นก็ลื่น ถึงจะเข้าใจว่า เวลาเห็นคนเปียกน้ำแล้วมันดูเซ็กซี่ดีก็เหอะ แต่มันหลายครั้งแล้วนะเว้ย ระหว่างที่ผมมันแต่ด่ามันในใจ มันก็ซุนจมูกซุกหน้าไล่จูบไล่ดูด ตั้งแต่คอ ไล่ลงไป มันจัแทะกระดูกสันหลังกูแหว่งรึเปล่าเนี่ย ไอ้กระต่ายหื่นนนนนนน
ช็อตสอง
1 ฝ่ามือหายฟ้อนเฟ้นก้อนเนื้อกลมหยุ่นเรียบรื่น แม้จะไม่นุ่นเมื่อเทียบกับพวกผู้หญิง แต่ก็มีกล้ามเนื้อแน่นชวนให้ลูบกดไปมาไม่รู้ตัว ไล้เรื่อยไปถึงต้นขาเรียวแน่น ถ้าจะต่างส่วนนี้คงจะต่างกับต้นขานุ่มชุ่มไขมันของผู้หญิงที่สุดแล้ว แนบแก่นกายเข้าชิดกับร่างกายน่าหลงใหลข้างหน้า ไม่ได้สอดแทรก แค่อยากให้ตัวเองรู้สึกถึงความไออุ่นจากคนคนนี้...แค่นั้น สองแขนโอบกระชับเอวบางๆ อยากส่งผ่านความรักให้คนในอ้อมแขนได้เข้าใจเสียที นึกน้อยใจขึ้นมาเองว่า ทำไม ทั้งๆที่พร่ำบอกว่ารัก แต่เหมือนไม่เคยซึมเข้าไปในใจคนตัวผอมคนนี้เลย
2 ลากมือลูบลงไปเรื่อย แล้วก็นึกแปลกใจ ทำไมถึงชอบทำอะไรกับไอ้พระจันทร์นี่นักนะ ไอ้ก้นกลมหน่อยๆเรียบรื่น แม้จะไม่นุ่นเมื่อเทียบกับพวกผู้หญิง แต่มันก็มีกล้ามเนื้อแน่นเด้งให้กดย้ำขยำเล่นได้สนุกมือ ไล้เรื่อยไปถึงต้นขาเรียวแน่น ถ้าจะต่างส่วนนี้คงจะต่างกับต้นขากลมๆนุ่มๆเพราะไขมันของผู้หญิงที่สุดแล้วแต่ไอ้ที่มันน่าขย้ำที่สุดคงเป็นรอยต่อระหว่างเส้นโค้งๆกับต้นขากระชับนี่แหละ ขยำไปเท่าไหร่ มันก็เด้งกลับมาเท่านั้น จนเริ่มรู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นเด็กมีปัญหา ขาดความอบบอุ่นขึ้นมาซะงั้น คิดได้อย่างงั้นก็แนบโลกอันแสนเปล่าเปลี่ยวเข้าหาอ้อมกอดอันอบอุ่นชองจักรวาล ไม่ได้สอดแทรก แค่อยากบำบัดโรคขาดความอบอุ่นแค่นั้นเอ๊ง สองแขนโอบรั้งเอวแห้งๆเข้าหา ความรู้สึกๅบางอย่างไหลวนเวียจนจุกอก จะใช่รักรึเปล่าก็ไม่อยากจะไปสนใจ เพราะไอ้ที่บอกออกไปก็ไม่เห็นไอ้ขนมปังงี่เง่านี่มันจะสนอะไร มีแต่วิ่งหนีออกห่างทุกครั้งที่มีโอกาส แล้วทำไมต้องไปสน ยังไงไออุ่น เนื้อแนบเนื้อนี่เแหละที่เป็นของจริง รู้ เห็นสั มผัส กอดรัดอยู่อย่างนี้นี่ไงคือความเป็นจริง
3 อ๊าก. ไอ้กระต่ายหื่น มันจะพิสวาสก้นกฃุอะไรนักหนาวะ ขยำมันเข้าไป จะให้มันหลุดติดมือว่าเลยหรือไรไอ้โหด แล้วนั่นจะลูบลงไปไหนอีกกกกก พอไม่ทันตั้งตัว มันก็คว้าหมับกอดแนบ แนบ!!!!!!!!! ห่านจิก ไอ้กระต่ายบ้า!!!! เมิงเอากระบอกข้าวหลามมาถู ซะ...ซอกกูทำมายยยยยย กูยังไม่ทันเตรียมใจเลยยยยยยยยยย
เอ้า อย่างกะผีสามบาท ฉากเดียวกันแต่ภาคคะละเรื่อง ยังกะเอามะพร้าวห้าวมาขายสวนแน่ะ. ไม่ได้จะลบลู่คุณนินะ แค่ลองเขียนมาให้เทียบอารมณ์กันดูเฉยๆ แต่เขียนไปเขียนมา ทำไมเราเขียนหื่นจังอ่ะ. จิ้มดินๆ. สรุปว่า เค้าคงชอบอ่านหื่นๆอ่ะ ถ้าไม่พอใจ เค้าขอโทษนะ
เพิ่งเห็นว่าตัวเองเขียนยาวมาก o22
-
โอ๊ววววววววววววววววว :z1: :pighaun: :haun4:
-
เลิพซีนBy jiki
1 ร่างสูงพรมจูบทั่วลำคอเรียว ไล่ลงไปตามแนวกระดูกสันหลัง สายตาชื่นชมกล้ามเนื้อบางแต่ดูสวยได้รูปเหมาะกับเจ้าตัวที่เป็นคนค่อนข้างผอม
2 พอผมมันเริ่มเปียกน้ำก็เรียบลู่ไปกับต้นคอผอมๆ ปัดปอยผมเกะกะบังสายตาเปิดให้เห็นผิวขาวๆเต็มที่ยิ่งเห็นรอยเก่าที่เคยทำไว้มันยิ่งเร้าให้กดจูบแนบปากไปดูดดุนทำรอยเพิ่ม ขบเม้มไบ่งับไปตามแนวสันหลัง มองกล้ามแห้งๆของมันเพลินตา ไอ้นี่ตัวมันผอม แต่กล้ามเนื้ออย่างที่ผู้ชายควรมี มันก็มี แลัวด้วยความที่มันผอม ส่วนที่เป็นกล้ามเนื้อเลยยิ่งปรากฏชัด ไอ้พระจันทร์ มันไม่ได้สวยเหมือนผู้หญิง ไม่มีอะไรที่ใกล้เคียงเลย แต่ว่ามันดูสวยงามอย่างที่ผู้ชายหลายๆคนชื่นชมเลยล่ะ
3 เชี่ยตุลย์มันผลักให้ซบแนบไปกับผนังห้องน้ำ. มันจะชอบทำอะไรในนี้มากนักหนาวะ เย็นก็เย็น ลื่นก็ลื่น ถึงจะเข้าใจว่า เวลาเห็นคนเปียกน้ำแล้วมันดูเซ็กซี่ดีก็เหอะ แต่มันหลายครั้งแล้วนะเว้ย ระหว่างที่ผมมันแต่ด่ามันในใจ มันก็ซุนจมูกซุกหน้าไล่จูบไล่ดูด ตั้งแต่คอ ไล่ลงไป มันจัแทะกระดูกสันหลังกูแหว่งรึเปล่าเนี่ย ไอ้กระต่ายหื่นนนนนนน
ช็อตสอง
1 ฝ่ามือหายฟ้อนเฟ้นก้อนเนื้อกลมหยุ่นเรียบรื่น แม้จะไม่นุ่นเมื่อเทียบกับพวกผู้หญิง แต่ก็มีกล้ามเนื้อแน่นชวนให้ลูบกดไปมาไม่รู้ตัว ไล้เรื่อยไปถึงต้นขาเรียวแน่น ถ้าจะต่างส่วนนี้คงจะต่างกับต้นขานุ่มชุ่มไขมันของผู้หญิงที่สุดแล้ว แนบแก่นกายเข้าชิดกับร่างกายน่าหลงใหลข้างหน้า ไม่ได้สอดแทรก แค่อยากให้ตัวเองรู้สึกถึงความไออุ่นจากคนคนนี้...แค่นั้น สองแขนโอบกระชับเอวบางๆ อยากส่งผ่านความรักให้คนในอ้อมแขนได้เข้าใจเสียที นึกน้อยใจขึ้นมาเองว่า ทำไม ทั้งๆที่พร่ำบอกว่ารัก แต่เหมือนไม่เคยซึมเข้าไปในใจคนตัวผอมคนนี้เลย
ขอเถียง... ตุลย์ไม่เคยบอกรักปอนด์นะ มันคิดว่าทุกอย่างที่มันรู้สึกคือความหลงใหลด้วยซ้ำ :m20:
2 ลากมือลูบลงไปเรื่อย แล้วก็นึกแปลกใจ ทำไมถึงชอบทำอะไรกับไอ้พระจันทร์นี่นักนะ ไอ้ก้นกลมหน่อยๆเรียบรื่น แม้จะไม่นุ่นเมื่อเทียบกับพวกผู้หญิง แต่มันก็มีกล้ามเนื้อแน่นเด้งให้กดย้ำขยำเล่นได้สนุกมือ ไล้เรื่อยไปถึงต้นขาเรียวแน่น ถ้าจะต่างส่วนนี้คงจะต่างกับต้นขากลมๆนุ่มๆเพราะไขมันของผู้หญิงที่สุดแล้วแต่ไอ้ที่มันน่าขย้ำที่สุดคงเป็นรอยต่อระหว่างเส้นโค้งๆกับต้นขากระชับนี่แหละ ขยำไปเท่าไหร่ มันก็เด้งกลับมาเท่านั้น จนเริ่มรู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นเด็กมีปัญหา ขาดความอบบอุ่นขึ้นมาซะงั้น คิดได้อย่างงั้นก็แนบโลกอันแสนเปล่าเปลี่ยวเข้าหาอ้อมกอดอันอบอุ่นชองจักรวาล ไม่ได้สอดแทรก แค่อยากบำบัดโรคขาดความอบอุ่นแค่นั้นเอ๊ง สองแขนโอบรั้งเอวแห้งๆเข้าหา ความรู้สึกๅบางอย่างไหลวนเวียจนจุกอก จะใช่รักรึเปล่าก็ไม่อยากจะไปสนใจ เพราะไอ้ที่บอกออกไปก็ไม่เห็นไอ้ขนมปังงี่เง่านี่มันจะสนอะไร มีแต่วิ่งหนีออกห่างทุกครั้งที่มีโอกาส แล้วทำไมต้องไปสน ยังไงไออุ่น เนื้อแนบเนื้อนี่เแหละที่เป็นของจริง รู้ เห็นสั มผัส กอดรัดอยู่อย่างนี้นี่ไงคือความเป็นจริง
โลกอันเปล่าเปลี่ยว โอ๊ยยยย ชอบตรงนี้ เดี๋ยวคราวหลังขอเอาไปใช้นะตรงนี้ชอบๆ แต่ปอนด์มันงี่เง่าจริงๆ อ่ะแหละ แปลสารห่วยบรม จนป่านนี้มันยังไม่รู้เลยมั้งว่าขนมปังที่กระต่ายชอบกินหมายถึงตัวมันเอง นอกจากตุลย์ ก็ยังทำโต้งเหนื่อยไปด้วย ฮาๆ
3 อ๊าก. ไอ้กระต่ายหื่น มันจะพิสวาสก้นกูอะไรนักหนาวะ ขยำมันเข้าไป จะให้มันหลุดติดมือว่าเลยหรือไรไอ้โหด แล้วนั่นจะลูบลงไปไหนอีกกกกก พอไม่ทันตั้งตัว มันก็คว้าหมับกอดแนบ แนบ!!!!!!!!! ห่านจิก ไอ้กระต่ายบ้า!!!! เมิงเอากระบอกข้าวหลามมาถู ซะ...ซอกกูทำมายยยยยย กูยังไม่ทันเตรียมใจเลยยยยยยยยยย
กระบอกข้าวหลาม!! ตรงนี้ฮามากๆ โอ๊ย .... ปอนด์มันบรรยายทีไร รั่วทุกทีเลย กร๊ากกก
แบบว่า น่าจะเขียนยาวๆเนอะ จะด้มาแปะว่า เป็นแฟนฟิคชั่น นิคงภูมิใจน่าดูเลยที่มีคนเขียนแฟนฟิคให้ แต่น่ากลัว แฟนฟิคจะเขียนดีกว่าออริจินอลอ่ะดิ กร๊ากกกก
นิเขียนแฟนฟิค ปุณณ์ โน่ให้เจ๊เห็ดที่เด็กดี แต่ตอนนี้ลบไปแล้ว จะเอามาลงไว้ที่นี่ แต่ติดต่อเจ๊เห็ดไม่ได้ กรรมของเวร
...........................................
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด เข้ามาอ่านแล้วจะละลาย..... ฮ่าๆ เขียนดีมากๆ เลยอ่ะค่ะ ......
จะบอกว่าจริงๆแล้วนิชอบอ่านเม้นท์ของตะเองมากเลยนะคะ แม้แต่เม้นท์เรื่องของผู้แต่งคนอื่นก็อ่าน
เพราะมันดูมีสาระดี แล้วก็ดูว่าคิดเหมือนกันเราไหม.
ถ้าไปแต่งนิยายคงเรตติ้งดีอ่ะค่ะ แต่เราไม่สนับสนุนนะคะ
เพราะเดี๋ยวดังกว่า ..... :m31: อิจฉาๆ ฮาๆๆ :laugh:
จริงๆ แล้วนิออกตัวไว้นานแล้วว่า นิแต่งบรรยายฉาก โดยละเอียดไม่ค่อยเก่งน่ะค่ะ...
อย่างเลิฟซีนนี่ เคยเขียนก็ไม่เคยเขียนจนจบทุกกระบวนความเลย เพิ่งมาเขียนเลิฟซีนจนจบสิ้นก็ของคู่นี้แหละคู่แรก .... ยิ่งการบรรยายกายวิภาคของผู้ชายนี่แย่มาก ไม่รู้จะเอาใครมาเป็นแบบดี
และมันเป็นวิธีการดำเนินเรื่องส่วนตัวของนิด้วยน่ะที่จะเน้นการสนทนามากกว่าการบรรยาย
ยอมรับเลยว่าเรื่องนี้ทีแรกก็มีเลิฟซีนเป็นจุดขายเหมือนกัน แต่เนื่องจากมีประเด็นฮอตเข้ามาเรื่องฉากนี้
นิก็เลยเครียดที่จะเขียนให้แรงเท่าเก่า เลยอยากจะออกมาให้ซอฟท์มาก เน้นบทพูดมากกว่าบทบรรยายหื่นๆ จะบอกว่าต่อไปนี้นิคงตั้งใจจะเขียนออกมาให้ซอฟท์แบบนี้ไปอีกนาน เพราะความมั่นใจมันหายไปหมดแล้ว ยอมรับแลยค่ะว่าจะหาความแรงเท่าเก่าคงยาก ฮือๆ นอกจากนานๆ จะมีอารมณ์อยากเขียนขึ้นมาจริงๆ แม้แต่เนื้อเรื่องยังไม่กล้าเลยกลัวคนเบื่อ...
บรรดาฉากเลิฟซีน ที่เคยเขียนเคยลงแล้วกลับไปตัดออก(แม้จะตัดออกไม่เยอะ)ก็บอกเลยว่าเสียดายมาก เพราะนิเขียนแต่ละฉากก็หลายชั่วโมง แต่ที่ตัดออกเพราะ... มีฉากพวกการออรัล และการสอดใส่ ...ซึ่งมันเรตและทางเล้าขอให้ลดอ่ะนะ เลยตัดออกจนสั้นกุด แอบคิดว่า คงไม่เป็นไร...เพราะคงไม่ค่อยมีใครย้อนอ่านส่วนที่อ่านแล้ว นิก็ลืมว่าก็มีนักอ่านหน้าใหม่มาอ่านบ้างเหมือนกัน แล้วคนที่มาอ่านใหม่ก็เลยไม่รู้เลยว่า ช่วงเวลานั้น ปอนด์มันเป็นยังไง... ตุลย์เป็นยังไง ปอนด์ชอบให้ทำให้เสร็จไวๆ ก็เป็นมาตั้งแต่ตอนสอง เรื่องด่าแล้วมีอารมณ์ก็อยู่ในตอนสาม แล้วปอนด์ที่ไม่เคยเป็นรับมาก่อนถึงกับคิดว่า... เออเป็นรับมันเป็นแบบนี้เหรอ? มันมีความสุขขนาดนั้นเหลยเหรอ? ก็ยังเคย...
สองคนนี้มันเป็นแบบนี้มานานแล้ว แต่เพราะนิตัดฉากเลิฟซีนที่มีฉากพวกนี้ออกบางคนเลยไม่รู้...
แบบว่า... ถ้าชอบหื่นๆ... แล้วคิดว่านิเขียนยังไม่หื่นอพอก็ขอโทษนะคะ ... อยากเขียนให้แต่ก็นะ ฝีมือนิยังไม่ถึงจริงๆ ค่ะ นิยอมรับ อีกจุดนึงคืออยากให้มองภาพรวมและส่วนอื่นๆ กันมากกว่า อิอิ
เอ้า อย่างกะผีสามบาท ฉากเดียวกันแต่ภาคคะละเรื่อง ยังกะเอามะพร้าวห้าวมาขายสวนแน่ะ. ไม่ได้จะลบลู่คุณนินะ แค่ลองเขียนมาให้เทียบอารมณ์กันดูเฉยๆ แต่เขียนไปเขียนมา ทำไมเราเขียนหื่นจังอ่ะ. จิ้มดินๆ. สรุปว่า เค้าคงชอบอ่านหื่นๆอ่ะ ถ้าไม่พอใจ เค้าขอโทษนะ
เพิ่งเห็นว่าตัวเองเขียนยาวมาก o22
ไม่โกรธ... และยินดีรับฟังทุกความเห็นเสมอ... นะคะ
นิยายของนิถ้ามันขาด หรือเกินอะไรตรงไหน ติได้ บอกได้
ขออย่างเดียว ให้มีเหตุผลมา และ "อย่าเกรียน" ก็พอ
....................
ท้ายสุดนี้ ฝากกระทู้ ที่ห้องพูดคุย ไปเม้นท์ สิ่งสำคัญในการเลือกอ่านนิยายของคุณกันนะคะ
เม้นท์แล้วแจกหนึ่งบวก ค่ะ
(แจกบวก) NaaribuS's poll-->เหตุผลที่ทำให้เลือก"อ่าน"และ"ไม่อ่าน"นิยายของคุณ<-- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=29254.0)
-
:haun4: :haun4:
-
:jul1:
-
รีบอ่านๆๆๆ เด๋วเค้าจะลบ 55555+
-
ตามอ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ สนุกมาก !
ชอบในห้องน้ำล่าสุดอะ มีฉากกระจกด้วย ชอบๆๆ :haun4:
ขอบคุณคนเขียนนะที่เอา ตอนที่ 2 ท่ายืน มาโำำพสให้อ่านใหม่
ทำให้รู้สาเหตุที่ปอนด์ยอมเป็นรัีบให้กับตุลย์
ปอนด์เซ็กซี่เล็กๆ ชอบมากเลยค่ะ อิอิ :z1:
จะติดตามผลงาน รออ่านตอนใหม่นะคะ o13
-
:jul1: :jul1: :jul1:
โชคดีที่เรามาทัน
:laugh: :laugh:
-
อั่ก จมกองเลือด :jul1: :jul1: :jul1:
-
ดีใจจัง คนเขียนบอกชอบอ่านเวลาเราเม้นต์ :-[. อ่านซ้ำเลยล่ะ (เพราะเราเม้นต์แบบไม่เอาใจใครเลย ก็เลยกลัวคนเขียนโกรธ โชคดีค่ะ ที่คุณนิไม่โกรธ)
ส่วนที่คุณนิบอกว่าไม่เข้าขั้น เราว่าคุณนิเขียนโอเคแล้วล่ะ แต่การที่คิดอย่างนี้มันก็ทำให้ตัวเราพัฒนาได้ค่ะ แค่อย่าจิตตกก็พอ ไม่ต้องเอาตัวเองไปเทียบกับคนอื่นหรอกค่ะ คนเขียนแต่ละคนสร้างสรรค์นิยายได้มีสเน่ห์แตกต่างกันไปนะ
สเน่ห์ของบางคนอยู่ที่มุขค่ะ we. Are. ของคุณตาลนี่ ฮาได้อีก ฮาแบบคิดได้ไงก็ไม่รู้
ของคุณฮันนี่ คุณรกรนี่....แบบว่า สร้างตัวละครให้น่าเอ็นดูได้อีก
ยกตัวอย่างแนวการเขียนเซ็กซี่ แนวๆเดียวกับคุณนิ ที่focusตัวละคร (เพราะบางคนเน้นต์เนื้อเรื่อง)
เช่น รักในตลาดสดของคุณ จิ คนนี้เวลาเขียนฉาก เค้าเซ็กซี่มากกกกกกกกก ไม่หยาบ ไม่โป๊ แต่ได้อารมณ์มาก สังเกตว่า ตัวละครเค้าแมนมาก พูดหยาบ แต่ไม่ค่อยพูด เวลาความคิด บทความคิดเค้าใช้ภาษาไม่หยาบ
แล้วเราจะยกตัวอย่างทำไม ไม่ใช่ให้เอามาเทียบให้จิตตกนะ นี่คือจุดที่เราจะเทียบ
คือเรากับไปอ่านฉากที่ตัดออกไปเลยคิดได้ว่า เรื่องปอนด์กับตุลย์อ่ะ เค้าคุยกันหยาบ มันเลยดูเป็นเรื่องแรงๆ ใส่ฉากไปนิดหน่อยก็ดูเรทแล้ว ยิ่งคุณนิสร้างโจทย์ให้ตัวเองว่าไม่เอาเรทนะ กลัวเล้าว่า มันยิ่งแต่งยากเข้าไปใหญ่ คือ มันเรทที่ภาษามันแรง ไม่ใช่เรทที่ความเอ็กอ่ะ
ไม่ใช่ว่าคุณนิไม่เก่งนะ เราคิดว่าคนที่แต่งเรื่องหลายๆอารมณ์ไปพร้อมกับได้นี่สุดยอดเลย
กิ๊งกับกัน เป็นเรื่องแนวหวานเสี่ยวๆ ขายมุข
น้องฐานี่ก็ขำฮา เป็นเอกลักษณ์ที่ไม่รู้จะว่ายังไง
มาเรื่องกระต่ายกับขนมปัง มันก็เป็นเรื่องกินกันตั้งแต่แรกแล้ว จะเขียนยังไง คุณนิเก่งที่รู้จักเอามุขมาตบความหื่นนะ ทั้งๆที่มันยาก
เอาล่ะ เมื่อมันยาก ก็พยายามต่อไปนะคะ :L2: เรารออ่านอยู่ เพราะเราหลงรักตัวละครสองตัวนี้โคตรเลยล่ะ (รักที่ไอ้สองมันมันจิกกัดตบกัน ซึนกันทั้งคู่). รอวันที่ไอ้สองคนรู้ใจตัวเอง รู้ใจอีกคน รอวันที่ปอนด์ผูกโบว์ตัวเองให้ตุลย์ รอวันที่ตุลย์ผูกโบว์(น้องชาย)ตัวเองให้ปอนด์อยู่ค่ะ <---อย่างกระต่ายนี่คงทำจริงอ่ะ
นักเขียนคนไหนผ่านมาอ่านแล้วเราไม่ได้พูดถึงนี่อย่างน้อยใจไปนะ เพราะว่าคุณเป็นคนเขียนอีกแนวนึงน่ะ เราเลยไม่ได้พูดถึงค่ะ
-
กรี๊ด ปอนด์จะได้ค้นพบตัวเองแล้วค่า 5555555555555555
-
sud sud aiai^^ :jul1: :jul1:
-
เข้ามาอ่านเก็บตกฉากรบกัน ฮี่ๆๆ
ขอบคุณค่า
-
นอนตายจมกองเลือดแล้วค่ะ :jul1:
-
แวะมาเก็บฉากเก่าที่เคยอ่านไปแล้ว อิอิ
จริงๆเราว่านะ เรื่องเรทแรงไม่แรงอาจจะไม่ใช่ทั้งหมดที่ทำให้นิยายฮิตหรือไม่ฮิต ส่วนตัวแล้ว บางเรื่อง เรทเยอะมาก แต่การวางเรื่อง ตัวละคร และการบรรยาย รวมไปถึงการจัดแถวตัวหนังสือที่อ่านยาก ดูงงๆ เราก็จะไม่ค่อยอ่าน แม้ว่าเรื่องนั้นจะมีฉากเรทเยอะมากๆก็ตาม
เราว่าที่นักอ่านส่วนใหญ่ติดเรื่องนี้ คงเป็นที่ตัวเรื่องมากกว่าบวกกับนิสัยของตัวละคร การวางอิมเมจตัวละครที่ทำให้คนอ่านสามารถจิ้นตามได้ง่าย ตรงส่วนนี้จะทำให้คนอ่านชอบเพราะเวลาอ่านแล้วจะรู้สึกเหมือนเราเป็นส่วนหนึ่งของเรื่องนั้นๆ ฉะนั้น ฉากเรท จะแรงหรือไม่แรง มีเยอะแล้วจะดัง มีน้อยแล้วไม่ดังเราว่าไม่เกี่ยวร้อยเปอร์เซ็น เพราะเรื่องที่มีเยอะ บางเรื่องก็ไม่มีคนติดก็มี ส่วนตัวชอบเรื่องนี้มากอยู่เพราะนิสัย+อิมเมจของตัวละครเป็นแบบที่เราชอบ การวางฐานเรื่องค่อนข้างอยู่ในฐานของความเป็นจริง เวลาอ่านแล้วลื่นไหลดีคิดตามจิ้นตามได้ตลอด อ่านแล้วเห็นภาพดีค่ะ สนุกดีมากมาย :-[
ปล.ฉากเอ็นซีเรทหนักๆไม่มีบ่อยๆก็ได้ แต่เวลามาที ขอแบบจัดหนักๆเลยนะคะ ฮิฮิ :z1: :z1: :z1:
-
แล้วก็ได้หายสงสัย ว่าทำไมปอนด์ถึงชอบแบบร้อนแรง :jul1:
-
ตามไปเม้นค่ะ....ตอนนี้ไม่มีอะไรจะบรรยายเหมือนคนอื่นเค้า เพราะ....เค้ากะลังเสียเลือดอยู่
-
มาเม้นเก้บตอน อาบน้ำ พลาดไปได้ไงเนี้ย อิอิ ตุลย์หื่นมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ชอบจังโลกใบน้อย 555
-
เค้าชอบอ่ะดิบเถื่อนเเบบนี้ :z1:
-
นอนจมกองเลือด :jul1: :jul1: :jul1:
-
ไม่ได้เข้ามาหลายวัน
เดี๋ยวขอไปอ่านก่อนนะคะ เดี๋ยวมาเม้นนะคะ
-
นี่หล่ะ กระต่าย สมแล้วที่เป็นกระต่าย ชอบอยู่บนดวงจันทร์!!!
:z1: :m25:
-
:pighaun:
-
ตุลย์โรคจิตอ่ะ ชอบให้ด่า แล้วของขึ้นทุกที ^^
แต่ชอบนะ หื่นดี 555
ปอนด์ กระต่ายเขาคงหวงของมาก
เลยตีตราจองพระจันทร์ถ้วนทั่ว ทั้งวันทั้งคืน ^o^
-
พูดกันถึงเรื่องติดเรท ผมว่าสำหรับผมแค่นี้พอดีแล้วนะครับ
ดูเป็นธรรมชาติของคนสามัญ รักแล้วก็ต้องอยากสัมผัส อยากครอบครอง
ยิ่งคุณนิบรรยายออกฮา กับน่ารัก ก็ทำให้ซอฟท์ลงไปเยอะ
เล้าจะว่าไงผมไม่รู้ แต่ผมชอบอ่ะ
-
รู้สึกว่าจะชอบห้องน้ำกันมากเลยนะคู่นี้ ผนัง ชักโครก อ่างล้างหน้าเคยรึยังหว่า???
-
:z1: :z1: :z1: :z1:
-
แฮะๆ เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่มาช้าไป ตอนนี้เริ่มอ่านและจะต่อไปเรื่อยๆ เริ่มแรกก็น่าสนใจแล้ว o13 o13 o13 เป็นกำลังใจให้นะ เรื่องNCก็คงต้องไปตามเนื้อเรื่องและนิสัยตัวละคร ซึ่งก็ต้องขึ้นอยู่กับดุลพินิจของผู้แต่งว่าควรจะเรียบเรียงออกมาให้เหมาะสมอย่างไร (เค้ายังไม่เม้นNCล่าสุดนะ เพราะว่าจะยังไม่อ่าน อิอิ อ่านไปเรื่อยๆตามตอน ไม่งั้นมันจะข้ามไปข้ามมา) ก็หาทางแก้ไขกันไป บัวไม่ช้ำน้ำไม่ขุ่น สู้ๆ+1พร้อมเป็ดไปกิน เดี๋ยวกลับมาเม้นเรื่อยๆ อาจจะเป็นเม้นที่แตกต่างจากชาวบ้าน เพราะมาช้าไป
-
คิดถึงอย่างเเรง
-
เบนอ่านเรื่องนี่ทีไร รู้สึกเจ็บก้นทุกที
555+
-
หึหึ ถึงปอนด์จะเอ๋อไปบ้าง แต่เรื่องอำพรางคดีนี่ใช่ย่อย ดีนะที่กระต่ายจับไม่ได้เรื่องรอยที่คอน่ะ
ถ้าจับได้ขึ้นมา ตายสนิททททททททททททททททท
เราชอบนิยายเรื่องนี้เพราะเนื้อเรื่อง คาแรกเตอร์ตัวละคร แล้วก็วิธีการเขียนบรรยายของคุณนักเขียนมากๆเลยค่ะ
ไม่เกี่ยวกับเอนซีนะ อันนั้นมันก็เป็นส่วนหนึ่งของเรื่อง
เราชอบมุขหลายมุขในเรื่องนี้ด้วย ทำให้เราตามอ่านเรื่องนี้มาตั้งแต่ กันย์กิ๊ง พี่โต้งน้องฐา แต่ลำเอียงรักเรื่องนี้ที่สุด
ยังไงเราก็เป็นกำลังใจให้คุณนักเขียนต่อไปนะคะ
สู้ๆ
ปล. มาบ่อยๆนะคะ
-
มาต่อไวน่ะๆๆๆ
-
ขอสั้นจากที่อ่านมาทั้งหมดคาดว่าถ้าเขียนหมดคงยิงยาวววว
"ไอ้หื่น!!!!!!!!!!!!!!!!"
-
รอมาอัพตอนใหม่นะ!
:กอด1:
-
คิดถึงกระต่ายกะพระจันทร์แร้วววว
-
:catrun:
-
สวัสดีจ้าา เราไปเจอเรื่องของคุณนิเรื่องแรกคือกันย์xกิ๊ง ที่บอร์ด yaoiland สนุกมากๆ จนต้องตามมาอ่าที่เล้าเป็ด แล้วก็เกิดความประทับใจอย่างรุนแรง เมื่อพบว่ามีเรื่องของ น้องฐา-พี่โต้ง กับ ปอนด์-ตุลย์ ด้วย เรากรี๊ดกร๊าดเป็นที่สุดเลย เราตามอ่านให้ครบทุกตอน ทั้ง 3 เรื่องภายในเวลา 2 วันเลยนะเนี่ย 5555+ สนุกสุดๆ แล้วก็ขอโทษน้าา ที่มาเม้นต์ให้ที่กระทู้นี้กระทู้เดียว พอดีอ่านอย่างเมามันจริงๆ แล้วเราก็มีความเห็นตรงกับคุณ Cacao ค่ะ เรื่องที่ฉาก nc อ่ะค่ะ ที่ถึงจะอ่านข้ามก็เข้าใจเนื้อเรื่อง(แต่เราไม่ข้ามนะ ชอบมาก!!!! 555+) เราชอบเนื้อเรื่องและการบรรยายแบบคุณนิมากๆค่ะ ทั้งลื่นไหล ไม่ยืดเยื้อ เข้าใจง่าย ใช้คำไม่รุนแรงแต่บอกให้รู้ว่าต้องการสื่ออะไร และที่สำคัญที่สุดเรานั่งอ่านนี่ยิ้มตลอด และยิ้มทุกเรื่องเลยด้วย เฉพาะเรื่องน้อฐาที่มีทั้งฮามาก จนถึงเศร้า เรื่องนี้หลากอารมณ์มากค่ะ เรื่องกิ๊งกันย์นี่เป็นรักใสๆ มากค่ะ และเราอ่านเรื่องนี้เรื่องแรก ซึ่งเรียกได้ว่าไม่มีฉาก nc เลย แต่เราตามจากบอร์ดอื่น มาอ่านบอร์ดนี้ต่อเลยนะคะ เห็นป่าวกิ๊งกันย์ทำเค้าติดใจคุณนิตามติดทุกเรื่องเลยนะ อิอิ ^o^ ส่วนเรื่องปอนด์ตุลย์ เราชอบนิสัยของตัวเอกทั้ง 2 คนเลยค่ะ เราหลงรักนิสัยตุลย์มากๆเลย ดูโหด เถื่อน เอาแต่ใจ แต่ดูเต็มที่กับสิ่งที่ตัวเองต้องการ รวมถึงความชอบ?ความรัก?ความหื่น? (เอ๊ะ.. ไม่รู้แล้ว ^o^) แล้วก็ดูหวานเป็นบางเวลาด้วย ชอบที่สู้ดดดเลย >///< ส่วนปอนด์นี่จากที่คุณนิบรรยาย เราอยากขออนุญาิตตุลย์ไปขอฟังเสียงร้องคราง... เฮ้ย!!! ร้องเพลงจังเลยค่ะ แล้วชอบมากเลยเรื่องนิสัยที่ดื้อนิดๆ กระตุ้นอารมณืได้ดีแท้ 2คนนี้ให้อารมณ์ เด็กดื้อกับคนเอาแต่ใจ เค้าช้อบชอบอ่ะ น่าร้ากกกก~ >///< และสุดท้ายเราเอาใจช่วยในการแต่งตอนต่อๆไป และเรื่องต่อๆไปนะคะ ขอบคุณมากค่าาาา
ปล. เราดีใจที่ได้อ่านนิยายของคุณนิมากๆเลยค่ะ
ปล.2 คุณนิ แต่งแต่ละเรื่องให้ความรู้สึกของตัวละครแต่ละตัวแตกต่างกันมาก(ไม่รู้เลยว่าคนเดียวกันแต่ง -0- ถ้าตัวละครไม่เกียวกันกันอ่ะนะ) ข้อนี้เราประทับใจที่สู้ดดดดดด~ >3<///
-
อิอิ
-
แวะมาอ่านกระต่ายกับดวงจันทร์ ^^
-
แวะมารออ่านตอนต่อไป :z2:
ชอบเรื่องนี้มากนะ พี่นิ ^^
ชอบเรื่องที่เขียนดีแบบนี้ เรื่องนี้เดินเรื่องดี
ตุลย์กับปอนด์ก็น่ารักมาก! o13
ฉาก NC ก็เลิศ! 5555
ชอบทุกอย่างของเรื่องนี้ เป็นกำลังใจให้ :D
-
ตอนนี้อาจจะยืดๆ หน่อยนะคะ แบบว่าตันพอสมควร
แต่อยากต่ออ่ะก็เลยรีดเค้นสมองอันน้อยนิดออกมาเป็นตอนนี้
ตอนที่ 17 โมเมนท์เบาๆ
โปรดอย่าถาม...ว่าเมื่อคืนนี้หนัก...หรือนานแค่ไหน เอาเป็นว่ากว่าจะตอกบัตรเลิกงานได้ก็โอทีหลายชั่วโมงอยู่ เรียกว่าควงกะกันไปเลยยังจะง่ายกว่า เท่านั้นยังไม่พอ ยังโดนปลุกแต่เช้าด้วยเรื่องไร้สาระโคตรพ่ออีกต่างหาก.... ไม่รู้กรรมเวรอะไรนักหนา ถึงต้องเกิดมาเจอกระต่ายหน้ามึนตัวพ่ออย่างมันด้วย ซวยได้อีก!!
“นี่อะไร?” ผมเปิดเปลือกตาอันหนักอึ้งอย่างยากลำบาก ปรือตางัวเงียหันไปมองตามเสียงคนถาม ไอ้ตุลย์นั่งขมวดคิ้วอยู่ข้างเตียงขณะชูธนบัตรใบละหนึ่งพันบาทด้วยหน้าเข้มเหมือนตำรวจเพิ่งตรวจพบของผิดกฎหมาย
“ลอตเตอรี่มั้ง” ผมตอบกวนๆ ก่อนจะปิดเปลือกตาลงอีกครั้งพร้อมจะหลับต่อ
“ไม่ตลกนะ” แล้วใครบอกว่าตลกวะครับ “จะกวนไปถึงไหน?”
“ใครกันแน่ที่กวน คนจะหลับจะนอนดันปลุกขึ้นมาดูแบงก์พัน ประสาท!!” ผมโวยกลับไปอย่างเหลืออด หน้าเหวี่ยงเต็มที่เพราะตอนนี้ยังเพลียเหลือเกิน
“กูรู้ว่าเนี่ยแบงก์พัน แต่ที่กูถามเนี่ย เพราะกูอยากรู้ว่ามึงไปเอามันมาจากไหน ใครให้มึงมาต่างหาก” เสียงไอ้ตุลย์คาดคั้นอย่างหนัก เหมือนเป็นเรื่องใหญ่โตคอขาดบาดตายมากมาย ไม่ทราบว่าจะรู้ไปทำประเทศอะไรครับคุณว่าผมได้มาจากใคร และผมก็ฉุกใจขึ้นมาว่าถ้าตอบว่าได้จากไอ้โต้งขึ้นมา ซีวีซของมันจะบึ้มขึ้นมาตามคำขู่ไหม? ถึงจะนึกเคืองจนอยากตอบอะไรกวนๆ ออกไปบ้างแต่ก็ไม่อยากเอาสวัสดิภาพของเพื่อนเข้าไปเสี่ยงเลยเลือกจะเลี่ยงๆ ตอบไปว่า
“กูได้มาจากแฟนคลับ” ตอบแค่นั้นมันก็นิ่งครับ มองผมแบบเคืองๆ ผมก็งงว่ามันจะโมโหทำซากอ้อยอะไรอีก แต่เมื่อมันนิ่งไม่พูดต่อ ผมก็เลือกจะหลับตาลงไม่สนใจสายตาแสดงความน้อยใจ (เหรอ?) ของมันทันที
แต่ทว่า.....ก็หลับไม่ลงอยู่ดีเพราะแม้ไร้เสียงเสียงตอบ แต่กลับได้ยินเสียงผัวะผะ ตบโต๊ะ ทุบประตู เตะผนัง หรือพยายามจะพังข้าวของในห้องตามมาจนผมทนไม่ไหวต้องลืมตาขึ้นมา
“มึงเป็นเชี่ยอะไรอีก?” ผมถามด้วยเสียงรำคาญๆ แสนจะหงุดหงิดกับวิธีการเรียกร้องความสนใจของเด็กอย่างมัน
“เปล่า....ไม่ได้เป็นอะไร” ยังมีหน้าปฏิเสธอีกเหรอ ฟายเอ๊ย....
“งั้นมึงก็เลิกทำเสียงโครมครามซะทีเถอะ กูง่วง กูอยากนอน”
“นอนอะไรนักหนา สายโด่งป่านนี้แล้ว ขี้เซาไปไหม?” มีการด่า สั่งสอน แต่ผมไม่ซึมซับ เพราะวันเสาร์แบบนี้จะตื่นเร็วๆ ทำไมกัน บ่ายสองโน่นกำลังดีเลย
“มึงก็โปรดใช้สมองน้อยๆ ของมึงตรองดูนะว่าเมื่อคืนกูนอนกี่โมง แล้วเพราะอะไรกูถึงนอนน้อยขนาดนั้น” เพราะมันใช่ไหมครับ เป็นเพราะมันคนเดียว ช่วยรับรู้ ช่วยเข้าใจ ถึงความลำบากของผมหน่อยเหอะ!!!
กา....กา.....กา......
ไม่มีการตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก
อืม.... เหมือนสีควายให้หญ้าฟังจริงๆ วุ้ย ไร้ประโยชน์สิ้นดี
“จะบอกว่ากูผิด?” คำถามที่ออกมันเนี่ย ช่างดูเหมือนคนที่สำนึกผิดมากๆ เลยพับผ่า....
“เปล๊า.... กูไม่ได้พูดสักนิดเลย แต่ถ้าคนฉลาดๆ เขาต้องคิดได้เอง”
“ยอมรับก็ได้ แม่ง...หลอกด่ากู” แหมทีอย่างนี้ล่ะทำมาเป็นรู้ทัน “แต่จะบอกอะไรให้ว่า เรานอนหลับพร้อมกันแหละ” คำตอบกวนบาทาชะมัด ทำเอาพูดอะไรไม่ออก รู้แต่ว่าผมล่ะเกลียดหน้านิ่งๆ ที่ทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไรของมันเหลือจะเอ่ย...
“เออ กูรู้ว่ามึงก็ต้องนอนเท่าๆ กับกูนั่นแหละ แล้วมึงจะตื่นขึ้นมาทำด๋อยอะไรล่ะ”
“กูหิว เลยนอนไม่หลับกะจะปลุกมึงไปหาอะไรกินด้วยกัน” เหอะ ตัวเองก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันหรอก ถ้าไม่หิวก็คงไม่ตื่นหรอกวะ หนอยแน่ะ ทำมาเป็นว่าคนอื่น
“หวังดีประสงค์ร้ายหรือเปล่าวะเนี่ย กูไม่หิว กูไม่กิน กูจะนอน” ผมปฏิเสธคำชวนอย่างนุ่มนวล อ่อนโยน ออกแนวเหมือนเด็กงอแง หงุดหงิดความดันต่ำเล็กน้อย
“งั้นตอบกูสักคำถามแล้วจะปล่อยให้นอนดีๆ” พูดรู้เรื่องก็เป็นวุ้ย
“ว่ามาดิ” ดีใจจริงสุดๆ ที่จะได้เลิกคุยวกวนกับมันซะที
“ทำไมมึงถึงได้เลือกจะรับความหวังดีคนอื่นได้ แต่กลับปฏิเสธที่จะรับจากกู” เปิดประเด็นซะเครียดเลยว่ะ
“หา? อะไรของมึง” คุยกับไอ้ตุลย์แล้วปวดหัวที่สุดในโลก
“ถ้ามึงรับเงินเป็นพันจากแฟนคลับคนอื่นได้ ทีกูให้มึงบ้างทำไมต้องปฏิเสธไม่เอาด้วย” ยังไม่จบครับ เรื่องเก่าเอามาพาลใหม่ ผมก็นึกว่ามันตะหงิดใจอะไรขึ้นมา ถ้ารู้ว่าจะน้อยใจอะไรแบบนี้ล่ะก็ บอกว่ากู้มาดอกเบี้ยร้อยละร้อยซะดีกว่า
“กูเคยบอกมึงแล้วนะ กูไม่ได้รังเกียจเงินของมึง แต่รังเกียจเวลาและวิธีการต่างหาก ถ้ามึงให้ตอนกูร้องเพลงกูจะไม่ปฏิเสธสักคำ”
“จริงเหรอ?” มันถามกลับมา อมยิ้มน้อยๆ “งั้นก็แล้วไป ฟังแล้วค่อยโล่งใจหน่อย”
“โล่งอกเรื่อง?”
“ก็แสดงว่าเงินหนึ่งพันนี้ มึงขายเสียงเพลง ไม่ได้ขายอย่างอื่นน่ะสิ” พูดแค่นี้จินตนาการไปไหนวะเนี่ย
“อย่างอื่นอะไร อย่าบอกนะว่ามึงคิดว่ากูขายตัวแลกมา” มันตอบโดยการเสหันไปมองทางอื่นเบี่ยงความสนใจ โธ่!! มันคิดจริงเหรอเนี่ย? เจ็บใจชะมัดเลย สงสัยจะแก้ไม่หายนะไอ้นิสัยชอบดูถูกคนเนี่ย!!
“คิดได้แค่นี้ใช่ป่ะ?” ผมวีนแตกแล้ว
“ไม่ได้คิดแค่นี้ แต่เรียกว่าห่วงแค่นี้ต่างหาก” มันพูดหน้าตาเฉย เหมือนเป็นคำพูดธรรมดาสามัญ จำพวก ไปไหนมา ทานข้าวหรือยัง ใครว่างๆ ช่วยบอกมันทีนะว่าประโยคหน้ากับประโยคหลังน่ะ ความหมายมันต่างกันแค่ไหน
.
.
.
.
เอาเป็นว่า ความพยายามของไอ้ตุลย์สำเร็จลุล่วง เพราะหลังจากพยายามเรียกสติตอบคำถามบ้าๆ บอๆ ของมันแล้วประกอบกับเจอคำตอบแสกหน้านอกจากทำให้งง ไปชั่วขณะ ก็ทำให้หายง่วงไปได้เยอะ ผมกับมันก็เลยพากันลากสังขารอันแข็งแรงยิ่งกว่ามนุษย์เหล็กออกไปหาอะไรกินข้างนอกได้ ขากลับผมก็ไม่ลืมจะแวะเซเว่นซื้อของกินเข้าตู้เย็น ทำให้ผมนึกด่าตัวเองที่คิดว่าตัวเองกรอบอยู่ตั้งนานทั้งๆ ที่ผมก็พกสมาร์ทเพิร์ซของเซเว่นที่มียอดเงินอยู่หลายร้อยของไอ้ตุลย์ติดตัวอยู่ตลอดแต่กลับไม่ได้ใช้เลย พลาดแล้ว.....
หนังท้องตึง หนังตาหย่อน ผมกลับห้องมานอนอืดได้อีกโดยไม่มีไอ้ตุลย์รบกวน เพราะหลังจากมันแวะมาส่งผมที่หอแล้วมันก็ไม่ได้เข้ามาด้วย ไปไหนต่อก็ไม่ได้ถาม เพราะไม่สำคัญอยู่แล้ว ดีใจด้วยซ้ำที่จะได้พักผ่อนอย่างเต็มที่เสียที
นอนหลับต่อไปนานแค่ไหนก็ไม่รู้ ที่ได้ยินเสียงประตูลั่นกริ๊กเข้ามา ตรงนี้ผมก็ขัดใจนะว่าไอ้ตุลย์มันเอากุญแจห้องผมไปปั๊มไว้ตั้งแต่ตอนไหน โคตรไร้มารยาทเลยแต่ขี้เกียจจะด่า เพราะด่าไปก็คงไม่สะเทือนคนหน้าหนายิ่งกว่าคอนกรีตอย่างมันได้อยู่ดี เสียเวลาเปล่า
เข้ามาเฉยๆ ไม่พอ เป็นโรคจิตหรือเปล่าที่พอพบผมนอนคว่ำแล้วต้องทิ้งน้ำหนักลงมาทับไว้
แอ่ก!! กระดูกจะหัก!!
“เชี่ย!!! หนัก!!!” ผมด่าออกอากาศพร้อมครางอ่อยๆ ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ เหมือนสะใจ โรคจิตจริงๆ ไอ้บ้าเอ๊ย
“นอนกินบ้านกินเมือง....ตั้งแต่แดดแยงก้นจนทับตะวันแบบนี้เดี๋ยวก็ปวดหัวหรอกมึง” ทับตะวันอะไรของมันวะ แต่บอกไว้เลยว่าถ้าก่อนจะปวดหัว ผมปวดไปทั้งตัวแล้วเนี่ย
“ถ้ามึงยังไม่ลงไปจากตัวกู กูจะหลังหักตายก่อนจะได้รู้จักคำว่าปวดหัวอีกไอ้สัด!!” ผมโวยวาย มันนิ่งไปครู่ก่อนจะกลิ้งตัวออกไป แล้วผมก็หลับต่อ ไม่สนใจหน้าอินทร์หน้าพรหม
จนกระทั่ง.......
ติ๊ง ดิ๊ว ........
..................................... เสียงอะไรเนี่ย...........................................
หนวกหูฉิบหายวายป่วง!!!
แต๊ว..... แด่ว.......
คุ้นๆ นะ.....
ถ้าเดาไม่ผิด คาดว่าเป็นเสียงกีตาร์....
กีตาร์.........กีตาร์เหรอ?
เฮ้ย!! ไม่จริงมั้ง
พรวด!!!!! ผมสะดุ้งเฮือกขึ้นจากนิทราอันแสนสุขแล้วหันไปที่มุมห้องอันเป็นที่สิงสถิตของกีตาร์ตัวเก่ง สุดหวงทันควัน แล้วก็แทบจะพ่นไฟเมื่อเห็นไอ้หมีควายกำลังกระทำชำเรา ข่มเหงกีตาร์ยอดรักของผมอยู่ เสียงมันถึงได้ออกมาทุเรศได้ขนาดนี้ แล้วขอโทษเหอะ กีตาร์วะโว้ยไม่ใช่พิณคุณมึงถึงจะได้วางมันกับพื้นแล้วดีดแบบนั้น ผมถึงกับตาเหลือก แทบหัวใจเกือบวาย
“ไอ้ตุลย์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ผมตะโกนอย่างแรง ถลาเข้าไปประคองน้องน้อยขึ้นมาในอ้อมแขนอย่างทะนุถนอม ไอ้ตุลย์เงยหน้าขึ้นมามองงงๆ
“กูถามจริงๆ ว่ามึงเล่นกีตาร์เป็นหรือเปล่า?” มันเลิกคิ้วแล้วส่ายหน้าเป็นคำตอบ ทำให้ผมนึกดีใจที่วิ่งมาทัน
“โห่.... นรกแล้ว... ทีหน้าทีหลังห้ามแตะต้องสุดที่รักของกูเลยนะ กว่ากูจะเก็บเงินซื้อได้นานแค่ไหนมึงคงไม่รู้หรอก ขนาดจะเอาออกมาเล่นสักทีกูยังคิดแล้วคิดอีกเลย ถ้าพังไปจะทำไง” ผมบ่นยาวพรืด
“มากไปมั้ง แค่ดีดนิดหน่อยคงไม่ถึงกับพังหรอก แต่พังขึ้นมาจริงๆ กูซื้ออันที่ดีกว่ามาคืนให้ได้”
“เหอะ!!” ผมทำเสียงในลำคออย่างฉุนๆ “กูรู้ว่ามึงรวย แต่จำไว้ว่าของบางอย่างมันไม่ได้สำคัญที่ราคาแต่สำคัญที่คุณค่าทางจิตใจต่างหาก ของที่กูเก็บเงินมาตั้งนานกว่าจะซื้อได้ ย่อมมีค่ากว่าของแพงๆ ที่มึงเหนื่อยกับแค่เซ็นเช็คอยู่แล้ว” ผมพูดจบก็จับกีตาร์ของตัวเองเก็บใส่กระเป๋า
ไอ้ตุลย์ไม่ได้พูดอะไรออกมา มันนิ่งเงียบเป็นเป่าสากจนผมอดคิดไม่ได้ว่าพูดแรงไปหรือเปล่า แต่ช่างเถอะ คนอย่างมันถ้าไม่มีคนด่าเสียบ้างก็จะคิดแต่ว่าตัวเองมีเงินแล้วทำได้ทุกอย่าง.....
พอผมวางกระเป๋ากีตาร์ตั้งไว้ที่เก่าเรียบร้อยทำท่าจะลุกขึ้นนั่นแหละถึงได้ยินคำสั้นๆ ที่ลอยมา เป็นคำที่ไม่คาดคิดว่าจะได้ยิน ถึงเสียงจะเบา แต่ก็หนักแน่นในความรู้สึก.....
“กูขอโทษ”
.....................
..........................................
นานทีปีหน ไอ้ตุลย์จะสำนึกผิดกับเขาเป็น มีหรือผมจะปล่อยผ่านไปเฉยๆ ก็เลยใช้โอกาสนี้ให้เป็นประโยชน์เสียเลย
“ถ้ามึงเข้าใจ งั้นมึงก็ปล่อยกูไปร้องเพลงได้แล้วใช่ป่ะ?” ผมถาม พยายามทำเสียงนิ่มๆ เข้าไว้ เอาน้ำเย็นเข้าลูบ
“อย่ามั่ว.... เรื่องนี้กับเรื่องนั้นคนละเรื่องกัน” อ้าว แบ่งเซลล์ประสาทชัดเจนจริงไอ้นี่
“เพราะกูบอกพี่ต้องไว้แล้วว่าช่วงนี้มึงเรียนหนักมาก คงต้องหยุดร้องเพลงไปจนกว่าจะสิ้นเดือน” ปั้นน้ำเป็นตัวเก่งเหมือนกันนี่หว่า ผมทำหน้าเซ็งทันทีกับความหวังที่ล่มไม่เป็นท่า “ทำไมล่ะ ริมทางมันมีอะไรดีนักเหรอถึงต้องไปร้องทุกวันอ่ะ” เออ นึกระแวงอะไรขึ้นมาอีกแล้วเนี่ย?
“ที่ไหนก็ได้ถ้าร้องแล้วได้ตังค์นะ มึงไม่รู้หรอกว่า กูอ่ะหนี้สินล้นพ้นตัวแค่ไหนถ้าไม่ออกไปร้องเพลงแล้วจะเอาอะไรกินล่ะ?” ชีวิตรันทดนะเนี่ย แม่งไม่เข้าใจเลย....
“งั้นร้องที่นี่ล่ะ กูให้เพลงละร้อย” หือ.....อยากเอาเงินสักร้อยหนึ่งฟาดหัวมันจริงเชียว ต้องเป็นเหรียญล้วนๆ ด้วยนะ เอาให้กะบาลแยกไปเลย อวดรวยเหลือเกิน หมั่นไส้
“เชี่ย....กวนตีน เพิ่งด่าไปเมื่อกี้ไม่สำนึกเลยนะมึง” ผมด่ากลับทันที
“มึงก็รู้ว่ากูพูดอะไรแล้วกูพูดจริง ถ้ากูขู่อะไรแล้วทำไม่ได้ ต่อไปมึงไม่กลัวอ่ะดิ แต่ถือว่าเป็นการขอโทษที่ยุ่งกับของรักของหวงมึง กูอนุโลมให้ออกไปร้องเพลงที่อื่นก็ได้นะ ถ้าไม่ใช่ริมทางอ่ะ เพราะนอกจากบอกพี่ต้องกูก็บอกนักร้องที่มาร้องเพลงแทนมึงไว้แล้วเหมือนกัน กูไม่อยากผิดคำพูด” เหอะ!! หมั่นไส้จริง
“เอางั้นก็ได้..... แค่ไม่ใช่ริมทางก็พอใช่ป่ะ?”
“หือ... มึงจะไปร้องที่ไหน?”
“เดี๋ยวก็รู้”
.........................
.........................................
.........................................................
อาจจะมีหลายคนที่แปลกใจเหมือนไอ้ตุลย์ว่าทำไมผมต้องอยากออกไปร้องเพลงขนาดนั้น อันที่จริงผมก็ไม่ได้ขยันขันแข็งอะไรนักหรอก อย่างที่มันว่านั่นแหละว่าร้องเพลงที่ไหนก็ได้ แต่มันไม่ได้ประโยชน์ ถึงนิสัยผมจะงกบ้างอะไรบ้างแต่ผมก็มีศักดิ์ศรีในแบบของผม การหยิบยืมเงินใครสักคนก็เกรงใจจะแย่อยู่แล้ว ถ้าไม่ออกไปร้องเพลงแล้วจะหาเงินที่ไหนไปคืนไอ้โต้งล่ะ? โอเค ผมรู้ว่ามันเองก็รวยเหมือนกัน ถึงไม่คืนมันขนหน้าแข้งมันก็ไม่ร่วงอยู่ดี เลี้ยงเหล้ากันทีจะเยอะกว่านี้ด้วยซ้ำ แต่ถ้าเป็นเหล้ายาปลาปิ้ง หรือของกินเล็กๆ น้อยๆ ยังพออนุโลมได้ ถือว่าน้ำใจเพื่อนเลี้ยงเพื่อน แต่เรื่องหยิบยืมก็อีกเรื่องหนึ่งไม่คืนไม่ได้ครับ ผมถือ แล้วไอ้เรื่องจะให้ไปแบมือขอเงินไอ้ตุลย์เป็นกิจจะลักษณะนั้นอย่าได้หวัง ไม่มีทางเสียล่ะที่จะยอมตกเป็นเบี้ยล่างติดหนี้บุญคุณมันไปมากกว่านี้ แค่นี้ก็โดนข่มจนไม่เหลือซากแล้ว อย่าให้มากกว่านี้เลย ปังปอนด์จะเหลืองเป็นดีซ่านหรือขนมปังขึ้นราเอาง่ายๆ
เรื่องหนทางหาเงินไม่ใช่เรื่องยากสำหรับผม ถึงจะโดนตัดช่องทางหากินไปหนึ่งช่องแล้ว ก็ใช่ว่าปอนด์จะสิ้นไร้ไม้ตอกซะทีเดียว ฮั่นแน่..... สงสัยกันล่ะสิว่าถ้าไม่ได้ไปร้องเพลงที่ริมทางแล้วจะไปไหนดี ไม่ใกล้ไม่ไกลหรอกครับ...... ถ้าอยากรู้ก็ตามมาเลย.....
ในที่สุด ผมก็หอบหิ้วกีต้าร์ตัวโปรดซ้อนท้ายเคเอชอาร์ของไอ้ตุลย์ออกมาถึงหน้าม. จนได้ มันส่งผมที่ฝั่งตรงข้ามมหาวิทยาลัยซึ่งเต็มไปด้วยร้านอาหาร(แบบรถเข็น)มากมาย ก่อนจะวนรถไปหาที่จอดในมหาวิทยาลัยคนเดียว
หน้าม. ตอนหัวค่ำเช่นนี้เป็นเวลาขายดีเพราะอุ่นหนาฝาคั่งไปด้วยผู้คนซึ่งออกมาหาของกินกัน และเพราะใกล้ทะเลจึงมีฝรั่งแวะมาเที่ยวบ้าง แบบนี้แหละยิ่งดีเข้าไปใหญ่
หลังจากหาทำเลเหมาะที่ฟุตบาทโล่งๆ หน้าร้านขายข้าวแกง ผมก็จับจองที่นั่งวางกระเป๋ากีตาร์ไว้ด้านหน้าตัวเอง จับคอร์ดลองเสียงเพื่อนคู่ใจสักเล็กน้อยก่อนจะเริ่มดีดจริงจัง
“โคตรเพราะอ่ะ” ผมเหล่ตามองไอ้ตุลย์ด้วยความหมั่นไส้ เมื่อมันหาที่จอดรถของมันได้แล้วเดินหาผมเจอ มันนั่งยองลงข้างๆ
“กูยังไม่ได้ร้องเลย” ผมตอบพร้อมส่งตาเขียว มันหัวเราะในลำคอเบาๆ แล้วพูดต่อ
“ระดับนี้แล้ว แค่อ้าปากก็เพราะแล้วมึง” เออ.... ยอเข้าไปเหอะ ลอยได้ลอยแล้ว
“.......” ใบ้รับประทานไปครึ่งนาที เป็นความสามารถพิเศษที่มันพูดอะไรออกมาแล้วมักทำให้ผมพูดอะไรไม่ออก ได้แต่หันไปสนใจกีตาร์แก้เก้อ เริ่มต้นดีดกีตาร์ด้วยเพลง “ที่แห่งนี้”
“ที่แห่งนี้ยังมีความรักอยู่ คอยรับรู้และคอยเข้าใจ แม้ข้างนอกจะเป็นอย่างไร จะร้อนหรือหนาวแค่ไหนก็ไม่สำคัญ” ท่อนแรกผ่านไปด้วยดี ไม่มีอะไร....
“จะเตรียมความรักไว้ให้เธอพักผ่อน...” ท่อนที่สองนี่ดิ่งลงเหวทันทีเมื่อมีเสียงผิดคีย์โคตรๆ ของไอ้ตุลย์ช่วยร้อง ทำเพลงล่มทันควันจนผมต้องรีบเลิกดีดกีต้าร์ทันทีแล้วหันไปห้ามทัพ
“ไอ้ตุลย์....กูขอร้องนะ มึงไม่ต้องช่วยร้องได้ป่ะ?”
“ทำไมล่ะ?” ยังมีหน้าหันมาถามอย่างไร้เดียงสาจนน่ากระทืบอีก
“กูกลัวได้ตังค์เยอะ เพราะคงมีแต่คนรีบโยนเงินใส่ลงมาเพื่อขอร้องให้มึงหยุดร้องสักที” ผมรีบบอกมัน เพราะไอ้ตุลย์ร้องเพลงได้ห่วยแตกที่สุดจริงๆ อุตส่าห์เตือนด้วยความหวังดีกลัวจะอายแต่อีกฝ่ายกลับรับความจริงไม่ได้
“กูก็แค่อยากช่วย แต่มึงแม่ง...โคตรทำร้ายจิตใจกูเลย” ผมอยากจะขำกับใบหน้าเหวี่ยงๆ ของมันเหลือเกิน แทนที่จะรู้สึกผิดที่พูดอะไรออกไปตรงๆ จนทำให้มันเสียความรู้สึกอย่างที่เห็น กลับให้ความรู้สึกอยากจะแกล้งมันมากขึ้นอีกเป็นการเอาคืนซะด้วยซ้ำ
“ถ้ามึงอยากช่วยจริงๆ ช่วยอะไรกูอย่างสิ”
“ช่วยอะไร?” มันคลายหน้าบึ้งแล้วหันมาถาม
“ช่วย.....ไป....ไกล.... ไกล.... กูที” บอกบอกทีละพยางค์ เน้นๆ สมน้ำหน้าแม่ง... อยากบ้าอำนาจ เอาแต่ใจตัวเองดีนัก ถึงช่วงเวลาเอาคืนแล้วต้องแกล้งให้หนัก
“เหอะ!” มันทำเสียงในลำคอยกมือชี้หน้าเหมือนจะบอกว่าฝากไว้ก่อน ลุกขึ้นเต็มความสูง แล้วเดินเชิดหน้าผ่านหน้าผมไปทันที ผมมองตามมันไปแล้วหัวเราะอย่างสะใจ แต่ก็อดนึกแปลกใจไม่ได้ที่มันยอมง่ายแบบนี้
แม่เจ้า....อย่าบอกว่ามันงอนนะ คงไม่หรอกมั้ง....
แบบนั้นมันไร้สาระเกินไปอ่ะ ไม่สมกับเป็นไอ้ตุลย์เลย
แต่ก็ช่างมันเถอะ ไม่เห็นจะแคร์.... อยู่ไปก็เกะกะเปล่าๆ
คิดถูกแล้ว.... ที่ไม่ได้แคร์ เพราะไอ้ตุลย์ไม่ได้หายไปนานเลย มันแค่หายไปหาของกิน แล้วแวะมาเป็นพักๆ พร้อมกับหลักฐานคามือ
“กินป่ะ?” มันนั่งยองๆ อยู่ตรงหน้าผมแล้วยื่นไอศกรีมเป็นถ้วยๆ มาตรงหน้า ผมยังคงดีดกีตาร์ต่อไปอย่างไม่สนใจ พอเห็นว่าเรียกร้องความสนใจไม่สำเร็จมันก็ลุกขึ้นเดินหายไป
ผมยังคงดีดกีตาร์และร้องเพลงต่อไปอีก หลายคนที่เดินผ่านมาก็หย่อนเศษเหรียญและแบงก์ยี่สิบลงมาเรื่อยๆ ถ้าเป็นฝรั่งก็มีใบละร้อย พรอมแพรมให้ชื่นใจ กิจการดีขนาดนี้เลิกร้องเพลงในร้านอาหารมาเปิดหมวก เอ๊ยเปิดกระเป๋าร้องเพลงเล่นกีตาร์แบบนี้บ่อยๆ ท่าจะดีนะเนี่ย ฮ่าๆ
ร้องอยู่ดีๆ แบงก์พันก็ถูกหย่อนลงมาในกระเป๋า พอเห็นเงินเยอะๆ แล้วถึงกับตาวาวเงยหน้าขึ้นมองพ่อบุญทุ่มทันทีตามด้วยคำให้พรเต็มๆ
“ไอ้เชี่ย!!” ไม่ต้องเดาก็รู้กันใช่ไหมครับว่าผมด่าใคร จะใครนอกจากกระต่ายกวนๆ ตัวเดิม “มึงปล่อยกูอยู่ลำพังโดยไม่ต้องตามมากวนประสาทได้ไหมเนี่ย?”
“กวนอะไร ก็มึงเปิดกระเป๋าร้องเพลงให้คนฟังเพื่อเอาตังค์ กูก็ให้ตังค์มึงก็ถูกแล้วนี่ มึงพูดเองนะว่าถ้ากูให้เงินมึงตอนมึงร้องเพลงมันจะไม่สักคำอ่ะ” แหม ความจำดีขึ้นมาเชียวนะ
“แบงค์พันเนี่ยนะ” ผมถามกลับแบบเหลืออด
“ก็ชอบมากกกกกกกก.... ก็เลยให้เยอะไง” มันตอบแล้วยักคิ้วให้ด้วย
เหอะ!! ไม่ต้องเน้นขนาดนั้นก็ได้มั้ง ผมเอาผมแอบอายนิดๆ เลย
“ไม่ต้องมาประชดกูเลย ถ้าชอบมากขนาดนั้นน่ะ ไม่ไปเช่าพื้นที่หอประชุมเปิดคอนเสิร์ตให้กูเลยล่ะ?” ผมแยกเขี้ยวส่งให้มันอย่างมันเขี้ยว
“เอาป่ะล่ะ?” ยังมีหน้าถามกลับด้วยสีหน้าจริงจังอีก
“สัดเหอะ กูประชด”
“เออ กูก็พูดเล่นเหมือนกันแหละ แต่ที่กูให้เยอะอ่ะ ก็เพราะว่ามึงจะได้เลิกร้องเพลงแล้วไปกินข้าวกับกูสักที กูหิวแล้ว” เอากับมันครับ ฮิตเล่อร์ฟื้นคืนชีพ
“เอาแต่ใจตัวเองตลอด กูเพิ่งจะร้องไปได้แค่ครึ่งชั่วโมงเองนะ”
“รู้แล้ว ได้ข่าวว่ามาพร้อมกัน ร้องครึ่งชั่วโมงก็จริงแต่ได้เงินเยอะแล้ว กูให้มึงออกมาร้องก็ดีเท่าไรแล้ว ไป ลุกอย่าให้มีน้ำโห เดี๋ยวฉุดซะนี่” แม่งเอ๊ย.... อะไรของมันเนี่ย
“มึงนี่มัน.... เชี่ยจริงๆ เลย มึงหิวมึงก็กินคนเดียวดิ ของกินออกเยอะแยะ” ผมชี้นิ้วไปข้างหลังซึ่งมีของกินเรียงรายให้เลือกสรร
“ไม่อยากกินคนเดียว มันเหงาปาก” ช่างพูด
“เหงาบ้าอะไรวะ ปากติดกันหรือไงถึงต้องกินพร้อมกัน” ผมทำหน้ายียวนใส่มัน รั้นจะไม่ไปท่าเดียว ก็คิดดูสิ ผมไม่ได้ออกไปร้องเพลงกี่วันแล้ว พอมีโอกาสจะไปเที่ยวบ้างก็มัวแต่ต้องหนีมันอีก เพิ่งจะร้องเพลงได้ไม่กี่เพลงก็โดนขัดจังหวะอีกแล้ว เสียเวลาทำมาหากินชะมัดยาด น่ารำคาญชิบเป้ง
“ปากไม่ได้ติดกัน แต่ถ้ายังกวนตีนกูอีก ท้องจะติดกันเร็วๆ นี้” เฮือกกกกกกกกก!!!!!!
“....................” ผมชะงักกึกมองหน้ามันแล้วอ้าปากค้าง ใบ้กินอีกแล้วสิ.....
เชี่ยเอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย
มุขอื่นมีไหม? มุขนี้เล่นบ่อยแล้วนะ.....
แต่ให้ตายเถอะ ใช้กี่ที....ก็ยังได้ผลทุกรอบว่ะ!!
........................................
มุขนี้เล่นบ่อยแล้วนะ ...... แต่ถึงคนอ่านจะเบื่อก็จะเล่นอ่ะ
เพื่อคงคอนเซป ของเรื่องไว้อย่างมันคง
“เพราะถ้าตุลย์ไม่หื่น มันก็ไม่ใช่ตุลย์” หรอก ฮาๆ
................................
ปิดโหวตแล้วนะคะ.... อันนี้เป็นผลที่เซพไว้ก่อนเล้าล่มอ่ะค่ะ
อยากบอกอะไรกับปังปอนด์ตอนนี้....
รักปอนด์เสมอ... เอาใจช่วยหวังว่าจะรอดนะ
9 (5.6%)
สงสารนะ แต่...ทำใจเหอะ ไงก็คงหนีกระต่ายไม่พ้น
82 (51.3%)
สมน้ำหน้า รับกรรมที่ก่อเหอะ เหอ เหอ เหอ
20 (12.5%)
มันจะมากเกินไปแล้วนะไอ้ตุลย์ ขอให้ปอนด์หนีไปได้ แล้วไม่กลับมาหาเมิงอีกเลย
7 (4.4%)
ยอมไปก่อนนะปอนด์ แล้วหาทางตลบหลังจับตุลย์ทำเมียสักวัน! เย้ย!
42 (26.3%)
จำนวนผู้โหวตทั้งหมด: 160
ปล. โพลล์ข้อสุดท้าย เยอะไปไหม? เยอะมากจนพลิกความคาดหมายอ่ะ
จริงเหรอ? ที่มีคนอยากให้ตุลย์เป็นรับอ่ะ?
นิว่ามันสยองๆ อยู่นะคะ
ต่อให้มีคนบอกว่าอยากให้มีฉากนี้นิก็ไม่กล้าเขียนค่ะ
กลัวตัวเองรับไม่ได้!!!
.................................................................
-
เราว่าเรื่องนี้ก็มีแก่นของมันนะ แต่มันเกี่ยวกับความหื่นของตุลย์จนแกะไม่ออกเท่านั้นแหละ
คนแต่งอย่าคิดมากนะคะ
แต่เราก็แอบคิดว่าที่คนแต่งคิดมากเพราะอยากให้งานของตัวเองมีสาระ ซึ่งเราชอบมาก
ถ้าเป็นคนที่เขียนแค่เพื่อจะเอาเม้นท์ เป็ด หรือบวกจะไม่สนใจหรอกว่านิยายของตัวเองเป็นยังไง
ก็แค่เขียนตามใจคนอ่านไปเยอะๆ
สำหรับคนแต่งที่คิดกลับว่าแบบนั้นแบบนี้จะดีกว่ารึเปล่าพยายามใส่เนื้อหา
และมีความสุขที่ได้เขียนให้มันมีอะไรมากกว่าเดิม
เป็นคนแต่งที่น่านับถือมาก
เราชอบตรงนั้นมากกว่า
ฉากหื่นของตุลย์ทำให้เกิดเรื่องนี้ขึ้นก็จริง แต่ที่ทำให้เราอ่านเพราะคนแต่งต่างหาก
รออ่านเสมอนะคะ
-
ชอบๆน่ารัก
-
ว้าววว มาแล้วๆ ตอนนี้ตุลย์ดูน่ารักขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย
-
ขอบคุณที่เข็นสองคนนี้มาให้อ่านในคืนจิตตกนะคะ
-
คุณนิ อย่าคิดมากเลยครับ เพราะยังไงผมก็ยังชอบเรื่องที่คุณนิเขียนทุกเรื่อง นิยาย ถ้าไม่มีคอนเซปแล้วมันจะจบยังไงล่ะครับ
ขอให้ยังคุณนิมีจุดยืนที่มั่นคงครับ ผมเอากำลังใจช่วยครับ
ชอบนิยายคุณนิ เสมอ ครับ
-
55555555555
-
ตอนนี้อ่านแล้วอมยิ้มเลย ดูกุ๊กกิ๊กกันมากขึ้น :m1: ชอบค่ะ
ความจริงตุลย์มีมุมน่ารักเยอะนะ ถึงบางทีจะดูเถื่อนๆโหดๆหื่นๆไปบ้าง :m17:
-
โมเมนท์นี้ตุลย์น่ารักขึ้นเยอะ :-[
-
ตุลย์น่าร้ากกกก :-[
ปอนด์หนูต้องจำโมเมนต์งามๆแบบนี้ไว้นะลูก
-
ดีใจได้อ่านต่อแล้ว :) :)
-
นี่คือเค้าหวานแหววกันแล้วใช่มั้ย ??
:m20:สงสารนุ้งปอนด์ ร้องเพลงได้แปปเดียวก็ถูกฉุดเอ้ยยพาไปกินข้าวแล้ว
ดีใจที่ตุลย์เริ่มตามใจปอนด์ให้ออกมาร้องเพลงทำในสิ่งที่รักบ้างแล้ว
รู้หรอกน่าว่าหวงแต่ปล่อยให้คนรักมีพื้นที่ของเค้าบ้้างก็ดีนะจะได้รักกันไปนานๆ
:กอด1: คุณนิค่ะ
-
ชอบตอนนี้จังค่ะ
ปังปอนด์เค้าดูเหนือดี
แต่สุดท้ายก็แพ้ทางนายตุลย์เค้าอยู่ดี
:laugh:
-
คิดถึงกระต่ายกับพระจันทร์ :กอด1:
ไม่เจอกันนานรู้สึกกระต่ายจะมีมุมน่ารักๆมากขึ้น
:L2:
-
ชอบมุกท้องติดกัน :laugh:
เราก็ไม่อยากเห็นตุลย์เป็นรับอะ ไม่เข้าอย่างแรง55.
+1 รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
-
ปอนด์ควรจะภูมิใจนะที่มีคนมารักมาหลงมาทุ่มเทให้ขนาดนี้
ที่สำคัญถึงมันจะบ้า เอาแต่ใจ แต่มันไม่ค่อยทันเรา ฮ่าฮ่า
-
ก็นะ ทำไมต้องเปลี่ยนมุข
ในเมื่อได้ผลดีอยู่ จริงมะ :laugh:
-
เมื่อไร่ปอนจะยอมตุลแล้วพูดดีๆกันซักครั้งน้าาาาาา เค้าอยากเห็นฉากหวานๆมั้ง
-
ดีใจ มาต่อแล้ว :กอด1:
ตอนนี้กระต่ายตุลย์น่ารักขึ้นอะ :-[
-
อ่านเรื่องนี้เพราะฮาเวลามันเถียงกันค่ะ ส่วนตัวชอบคู่กัดๆด่าๆแบบนี้อยู่แล้ว^ ^
คนแต่งอย่าเครียดมากเลยค่ะ แต่งไปตามที่พอใจ ที่คิดว่าใช่ คนที่รับได้ คนที่ชอบ เขาก็อ่านต่อ คนที่รับไม่ได้เขาก็เลิกอ่านไป
ถ้านิยายเรื่องนึงจะต้องเปลี่ยนแปลงอะไรมากมายเพื่อให้มีคนมาอ่าน อย่างนั้นมันก็ไม่มีค่าพอจะใส่ชื่อนักเขียนแล้วล่ะค่ะ เพราะคนที่แต่งจริงๆคือคนอ่านและสังคมต่างหาก
อยากให้คนแต่งมั่นใจในตัวเอง มั่นใจในฝีมือและทัศนคติของตัวเองนะคะ เพราะนี่คือพื้นที่ให้พี่คนเขียนถ่ายทอดสิ่งเหล่านั้นออกมา
ทั้งนี้ทั้งนั้นไม่ได้หมายถึงการปรับเพื่อความเหมาะสมมันไม่ดีนะคะ เพียงแต่ไม่อยากให้เสียความมั่นใจไปเพราะปัจจัยภายนอกมาเรียกร้องแบบนั้น
ยังรออ่านอยู่เสมอนะคะ
-
เป็นกำลังใจให้กันต่อไป น้องปอนด์กะพี่ตุลย์
o13
-
ฮาตุลย์ว่ะตอนนี้ หื่น หึง หวง ห่าม สารพัด
ทำไงได้มีเมียแมนก็ต้องทำใจ
-
ชีวิตยังคงดำเนินกันต่อไป..
-
พี่ตุลยังเผด็จการตลอดดดดดด. แต่ก้อน่ารักน่าาา :-[
น้องปอนด์เมื่อไรจะรุใจตัวเองน่าาาาา
ปล.อย่าคิดมากนะคะ. นิยายของคุณนิสนุกมากคะ
เปนกำลังใจให้คุณนิ สู้ๆ
-
ทำไมยิ่งอ่านตุลย์มันยิ่งนิสัยเด็กลงทุกทีอ่ะ
งอแง เอาแต่ใจมาก น่าจะให้ปอนด์สั่งสอนสักทีสองที เหอะๆ
-
:L2: :pig4:
-
ฮามากค่ะ :laugh: :laugh:
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ สู้ๆ :L2: :L2: :L2:
-
โมเม้นท์นี้ตุลย์น่ารักน่าเลิฟมากกกกกกกกกกกกเลย ส่วนมุขที่ขู่ปอนด์ไม่เบื่อค่ะ ชอบบบบบบบบบ :กอด1:
-
ตุลย์โคตรขี้หวงโคตรขี้หึง อิอิ
-
กระต่ายทำตัวน่ารัก
-
at โมเมนเบาๆ >>>>>>>>> น่ารักมากครับ >//<
ตอนนี้กระต่ายหื่นตุลย์ กลายเป็นกระต่าย ร่ารัก ขี้อ้อน ขี้หึง ขี้ห่วง
น้องดวงจันทร์ไป แว้วววววว วๆ
-
อ่านไปนั่งอมยิ้มไป แต่ไหงตอนท้ายเหมือน หลานสาวจะนอยส์เสียล่ะคะ
กลับมาจากทำบุญไม่ใช่หรือนิจ๋า
-
ชอบตุลย์อ่ะ
เอาใจปอนด์สารพัดเลย
:L2: :L2:
-
:-[ อ่านแล้วคิดว่าตุลน่ารักดีอ่ะ
-
ยังไง ก้อยัง ชอบ กระต่าย "หื่นๆๆๆๆๆ" อยู่ดี 5555 :impress2:
-
ไม่ได้หวานเชื่อมแบบน้ำตาลนะคู่เนี้ย เค้ามีแนวเป็นของตัวเอง :laugh:
พี่พูดไม่ค่อยเก่ง แต่รักหมดใจ แอร๊ยย แค่อยากบอกว่าเป็นกำลังใจให้นะคะ
เห็นเครียดๆ นอยด์ๆ มาหลายครั้งแล้ว :monkeysad:
เหรียญมันก็มีสองด้านเสมอ อย่าไปยึดติดนะคะ เดี๋ยวจะเครียด เหนื่อย ท้อแท้เปล่าๆ :เฮ้อ:
กดบวกให้สำหรับโมเม้นท์เบาๆของสองคนนี้ค่ะ :กอด1:
-
:-[ :-[ :-[
น่ารักกกก
ชอบบบบ
-
น่ารักดี ยังคงคอนเซป ของตุลย์ไว้คงที่
5555 :z1:
-
ว้าว ตุลย์เริ่มหยอดแล้ว 55
คนเขียนสู้ๆนะคะ เราเป็นคนนึงที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้ไม่ใช่เพราะฉากเอ็นซี
เข้ามาเพราะชอบภาษา ชอบตัวละคร ชอบพล็อตเรื่อง
มีบางครั้งด้วยซ้ำที่อ่านข้ามฉากเอ็นซีไป สู้ๆนะคะ^^.
-
:L2: :L2: :L2:
-
มาแล้ววววววววว ดีใจคุณนิมาต่อแล้ว อิอิ
รอ ร๊อ รอมาตั้งนาน แต่อ่านเม้นท์ก่อนๆ คุณนิท่าทางจะมีเรื่องเครียดๆ ตื้อๆเนาะ
เราก็ไม่อยากกดดัน ฮี่ๆๆๆ นึกว่าจะลืมเรื่องนี้ไปซะเเล้วว
แต่คุณนิไม่ต้องเครียดน้า อย่างที่ว่า แต่งนิยายจะมาให้ถูกใจทุกคนได้อย่างไรกัน
คนอ่านยังไม่ถูกใจอ่านทุกเรื่องเลย เรื่องไหนไม่ชอบ ก็ไม่อ่าน อ่านเรื่องอื่นเอา จบ!!!
แต่เรื่องนี้เค้าอ่านน้า รอด้วยแหละ เมื่อไหร่จะมา แล้วทีนี้มาต่อเร็วๆน้า เป็นกำลังใจให้ อิอิ
มาๆๆ คุณนิ :กอด1: ที ^^
-
ตุลย์นี่เสี่ยจริงๆ ปอนด์ร้องเพลงนิดนึงได้ตั้งพันนึงแน่ะ
ไม่หื่นก็ไม่ใช่ตุลย์ เห็นด้วยค่า o13
-
ฮาสองคนนี้เถียงกันอ่ะ 5555+
:m20:
-
ถ้าตุลย์รับ น้องฐาได้รุกพอดี :m30:
เอาใจช่วยคุณนินะคะ ทุกคนต่างก็มีสไตล์ความชอบแตกต่างกันไปค่ะ อ่านเพื่อความบันเทิงร่วมกันเนาะ
-
:m20: :laugh: :pigha2:
-
ก็บอกตั้งนานแล้วไงคะ ว่ายังไงๆพี่ขนมปังก็ไปไหนไม่รอดหรอกค่ะ
ถ้าลองพี่กระต่ายเค้านอนยันขนาดนั้นแล้วอ่ะ
-
อย่าคิดมากเลยนะพี่นิ
ดีใจนะที่พี่นิกลับมาให้หายคิดถึง
ตอนแรงอ่านเรื่องนี้ก็เพราะฉากนั้นล่ะนะ ยอมรับ
แต่โดยรามแล้วมันมีอะไรดีกว่าฉากนั้นอีกเยอะนะพี่นิ
พี่เขียนดีนะคะ เป็นอีกคนหนึ่งเลยที่เขียนดี
คาแรกเตอร์ของตุลย์กับปอนด์ก็ทำให้เรื่องน่าติดตาม
ไม่เกี่ยวว่าเรทไหมด้วย ^^
อย่าแต่งไปลำบากใจไปเลยค่ะพี่
พี่อยากทำอะไรก็ทำเถอะถ้าไม่ทำใครเดือดร้อน
เพราะพี่แต่งแต่ละเรื่องขึ้นมาเพราะมีความสุขที่จะเขียนอะไรสักอย่างไม่ใช่เหรอคะ?
อย่าให้สิ่งที่เรารักที่จะทำ กลายเป็นเรื่องเครียดเลยเนอะ
จะติดตามเรื่องนี้ไปเรื่อยๆนะคะ สู้ๆ!! o13
-
กร๊ากกก! ตอนนี้โคตรตลก อ่านแล้วนั่งขำเป็นพักๆ "หือ.....อยากเอาเงินสักร้อยหนึ่งฟาดหัวมันจริงเชียว
ต้องเป็นเหรียญล้วนๆ ด้วยนะ เอาให้กะบาลแยกไปเลย อวดรวยเหลือเกิน หมั่นไส้" ปอนด์ตลกมากกกกก
“ปากไม่ได้ติดกัน แต่ถ้ายังกวนตีนกูอีก ท้องจะติดกันเร็วๆ นี้” เฮือกกกกกกกกก!!!!!! เจอประโยคนี้ของตุลย์เข้าไป
กี่ทีกี่ทีก็ฟินนนนนนนนน หัวเราะจนปวดท้องอะตอนนี้ บวกหนึ่งให้คุณนิ ถูกใจจริงจัง ก๊ากกกกกก!!
-
อ่านไปแล้วฮากับประโยคจากพ่อกระต่าย นั่งขำอยู่คนเดียว :m20:
ปอลิง คิดจะมีแฟนแมนๆแบบนี้พ่อกระต่ายต้องทำใจไว้หน่อย หุหุ
-
สนุกดี สู้ๆ
-
ตุลน์ นายเริ่มจะเข้าที่เข้าทางละนะ ถ้ายังไม่เลิกขู่มุขเดิม 555
แต่ก็อย่างว่าละ ถ้าไม่หื่น ก้ไม่ใช่ตุลน์อ่ะสิ
เพราะงั้น ปอนด์ทำใจเหอะ อิอิ
-
ฮาๆ อย่างนี้โบนัสปลายปีคงดีสิท่า ทั้งขยันหนักเอาเบาสู้(ตาย)
แบบนี้จะหาพนักงานแสนขยันได้ที่ไหนอีก น่ารักดีค่ะกับโมเม้นต์
เบาๆ สู้ภัยน้ำท่วม เราเครียดกับการเตรียมมือตั้งรับน้ำท่วมมาผ่อนคลาย
แบบนี้ก็โอเคนะ
ปล. เป็นกำลังใจให้นะคะไม่ว่าจะในเรื่องใดๆ ก็ตาม
-
เฮียตุลย์น่ารัก^^
เหมือนเด็กตัวโตๆ เลยเนอะ
คอนเซ็ปเฮีย ปากหวาน
หน้าโหด ใจหื่น 555
ปล. เราก็โหวตอันสุดท้ายนะ ยังคงนึกถึงกิ๊ง
"อันนี๊ดดดเดียว" ไม่รู้ลืม5555
-
เป็นตัวของตัวเองสุดๆ :กอด1: :กอด1: :กอด1:ตุลย์&ปอร์น
-
กระต่ายยักษ์ทำตัวน่ารักนะ :o8:
ขอบคุณมากคะ :กอด1: :L2:
-
:กอด1: เป็นกำลังใจให้ปอนด์ต้องอดทนกับความหื่นของตุลย์ต่อไป
และส่งกำลังใจให้คนแต่งนะคะ สู้ๆค่ะ
ปล.+1และเป็ดเพื่อยืนยันกำลังใจค่ะ
-
เถียงไปก้ไม่ทันไอตุลย์มันหรอกปอนด์
สมองมันปราดเปรียวเกิน 55
ตามช้ากว่ามันไป หลายช่วงตัวนะ
กระต่ายตัวนี้สุดยอด 555
-
ขอบใจสำหรับเรื่องสนุกๆ ถึงแม้ว่าจะมาอ่านช้าก็เหอะเนอะ :m15:
ยังไงก็ขอบคุนน้า คุณ....นิ o13 o13ขอให้ตอน18มาไวๆ
-
ตอนนี้กุ๊กกิ๊ก หวานๆ (เหรอ) เบาๆ
ตุลย์แอบน่ารักนะตอนนี้ ฮา ฮา
เป็นกำลังใจให้คุณนักเขียนค่ะ
มาบ่อยๆน๊า หุหุ
-
ฮาอะ
น่าสงสารพ่อขนมปังจริงๆ
ปล.เรื่องโพล ถ้าเขียนจริงๆก็ไม่กล้าอ่านเหมือนกัน555+
นึกภาพไม่ออกแต่คงสยองถ้าตุลย์เป็นรับ-.,-
-
พี่ตุลย์อ๊ะ เอะอะอะไรก็....
คนอ่านเลือดไหลจากตัวหมดแล้ว
-
ตอนนี้ได้เห็นตุลย์ในหลากหลายอารมณ์นอกจากหื่นยิ่งตอนงอนนี่นึกภาพตามแล้วคงน่ารักพิลึก><
-
ปอนด์ทำใจเห๊อะ ไม่รอดหรอก
-
สรุปตอนนี้ก็ยังเป็นความใคร่ หลงอยู่ใช่ป่าว?
อ่านๆแล้ว ทำให้นึกไปว่า ถ้าปอนด์เกิดไปจริงจังกับใครขึ้นมา
แล้วนายตุลกำลังอยู่ในห้วงรัก นายตุลคงเจ็บแย่ 5555
ถ้ายังไม่ใช่ห้วงรักก็แล้วไปค่ะ หมดห่วง 555
-
KAWAII LIKEๆ
-
ตุลย์ไม่เคยโกรธปอนด์จริงจังเลยเนาะ ดี๊ดี
ปอนด์กลายเป็นขนมปังเหลืองไปละ หื่นจริงๆ เลยกระต่ายอะ
-
ตอนนี้้น่ารักมากกกกค่ะนิศรี
ชอบตุลย์ในมุมนี้...เชลชอบผู้ชายเถื่อน ๆ โหด ๆ แต่แอบมีมุมน่ารักน่าใคร่แบบนี้ที่สุด...
ปอนด์ไม่เอาส่งมานี่....เชลอ้าขารับอยู่ซำเหมอ
แอร๊ยยยยยยย
โอ้ยยยย มีความสุขอ่ะ
คืนนี้ฝันดีแน่ ๆ เลยเชียว
-
อิอิ รอๆๆครับบบบ
-
ใครว่าไงไม่รู้ แต่สำหรับเรา ตุลน่ารักที่สุ๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
-
มันจะลงเอยกันอิท่าไหนเนี๊ย ติดตามไปทุกเรื่อง อิอิ :L1: :3123: :L2:
-
แวะเข้ามารอ ตอน18จงมา ตอน18จงมา~
-
คิดถึงจังเลยยยยยยยยยยยยย
-
สวัสดีค่ะ ...... ขอบคุณสำหรับการรอคอยที่ยาวนาน
ปอนด์กับตุลย์ก็ยังไม่คลอดตอนใหม่ซะที
แต่ระหว่างนี้..... มีผู้มีอุปการะคุณช่วยแต่งฟิคของเรื่องนี้ส่งมาให้ค่ะ
ไปๆมาๆ จะแต่งดีกว่านิแต่งเองอีกนะเนี่ย อิอิ
นิอ่านแล้วประทับใจมากเลยเอามาแบ่งปันด้วย
แฟนฟิคที่แปะไว้นี้..... เป็นผลงานของ คุณ jiki แต่งให้นะคะ ขอบคุณมา ณ ที่นี้ด้วย......
Fic pound tun
ตอน : น้องกระต่าย:
บ่ายโมงวันอังคาร ช่วงเวลาที่ในห้างสรรพสินค้าทั้งหลายมีคนมาเดินเตร่น้อยที่สุด ไอ้เชี่ยตุลย์คุณชายจอมสั่งงัดผมออกมาจากกองผ้าห่ม ด้วยเหตุผลว่า
"ไปซื้อเสบียงกัน"
ไอ้ผมก็อิดออดจนเข้าขั้นเด็กงอแง และแทบอยากลงไปชักดิ้นชักงอกับพื้น ก็มันเพิ่งปล่อยผมนอนเมื่อตอนแสงสีทองๆจับขอบฟ้า ว่าง่ายๆคือเมื่อเช้า หลังจากมันปลุกผมมานั่งเล่นจ้ำจี้มะเขือเปาะแปะที่โต๊ะคอมตอนตี3!!!!
" มึงไปคนเดียวดิ ไอ้เซเว่นมันก็อยู่ใกล้ๆนี่ กูจะนอน"
ยังไม่ทันที่ผมจะมุดผ้าห่มหนี มันก็ลากผมลงจากเตียงยัดเข้าห้องน้ำเฉย ทั้งๆที่ผมกอดหมอนอยู่ ไอ้เชี่ย!!!!
" กูจะไปกินเอ็มเคที่เดอะมอลล์ มึงอาบน้ำเร็วๆเลย กูหิว!!!"
ผมยังได้แต่มึนๆ นอนไม่พอแล้วจู่ๆก็ถูกดึงลุกทันที สงสัยความดันยังไม่เข้าที่ ระหว่างที่งงๆมองซ้ายมองขวาอยู่ ประตูห้องน้ำก็เปิดผั๊วะ!!!
" มึงอย่ามาลีลา กูให้รีบอาบน้ำ ไม่ใช่ให้มานอนในห้องน้ำ อย่าให้ย้ำอีกนะมึง. กูหิว"
ประตูปิด พร้อมกับที่ไอ้ตุลย์ฉวยหมอนในมือผมไป ทิ้งไว้แค่ผมกับคำว่าหิวที่มันสาดไว้เต็มหน้า ดีนะที่มันใช้ยาสีฟันที่มีส่วนผสมของเกลือ แต่จะให้ดี ผมอยากเอาเกลือไปขยี้สมองมันว่ะ หงุดหงิดโว้ย!!! จำใจ ถอดเสื้อ ถอดกางเกง เปิดฝักบัวรดหัว ล้างหน้า
" อ้าวเชี่ย แม่งก็ไม่เอาผ้าเช็ดตัวมาให้กู"
...
หลังจากศึกมวยวัดเล็กๆตอนออกจากห้องน้ำ อันมีต้นเหตุจากการที่ลืมเอาผ้าเช็ดตัวเข้าไปในห้องน้ำด้วย ทำให้ผมต้องเดินโทงๆน้ำหยดแหมะๆเป็นทางมาเช็ดตัว หาเสื้อผ้าใส่ข้างนอก ไอ้กระต่ายที่นอนอ่านการ์ตูนอยู่บนเตียงเกิดหื่น เข้าประชิดหลังผม กอดรัดแนบร่าง เตรียมจะแปลงเป็นแฝดสยามตัวติดกันอีกรอบ เข้ามามุมนี้ ผมจะศอกก็ไม่ถนัด จะเตะก็ไม่ถึง เลยถอดหลังกระแทกตัวมันลงกับเตียง แล้วชุลมุมชุลตูกันสักพัก ก่อนจะจบด้วยสวัสดิภาพและความปลอดภัยของประตูหลังผม ทำให้ผมต้องรีบจัดการตัวเองแล้วลากมันออกจากห้องให้เร็วที่สุด ยัดมันเข้ารถ และในที่สุด ไอ้สารถีตีนผีก็พาผมมาถึงห้างตอนบ่ายหน่อยๆ
วันนี้ผมนึกขอบคุณในการเลือกที่กินของมันนะ ฝ่าแดดร้อนๆมาเดินในตึกติดแอร์โดยไม่ต้องเปลืองแรงเปลืองตังค์ มากินอะไรที่มันดูดีมีประโยชน์ต่อร่างกาย(ที่ทรุดโทรมจากไอ้คนพามากิน. นี่มันขุนผมก่อนขึ้นเขียงเชือดรึเปล่าเนี่ย) หลังจากยัดห่าๆ ทั้งเป็ดย่าง ติ่มซำ สุกี้สารพัดทั้งเนื้อและผัก ก็ออกมาเดินซื้อเสบียงตามที่มันว่าไว้
ผมชะงักเท้ากึกมองซุ้มขายของจุกจิกของผู้หญิง อะไรบางอย่างที่ผมมักมองผ่านเลยแต่วันนี้มันกลับกระแทกใจผมอย่างประหลาด
"มึง...มีไรวะ"
"เปล่าๆ ไม่มีไร ไปเถอะ"
พอเห็นไอ้ตุลย์มองตามสายตาผมเมื่อครู่ ผมก็รีบลากมันเดินไปซุปเปอร์อย่างด่วน ก่อนที่มันจะรู้ว่าผมคิดอะไร
วนซื้อของสักพัก เบียร์ เบีย์ เบียร์ โซดา ขนม ขนม สบู่ แชมพู ฯลฯ ไอ้ตุลย์ก็เงียบๆไป
"มึงซื้อของไปก่อน เดี๋ยวกูมา"
ผมรีบฉุดมันไว้ ก่อนที่มันจะหายไปด้วยความเร็วแสง
"ห้องมึง มึงเลือกเองสิ กูจะรู้ไปรู้ได้ไงว่ามึงจะเอาอะไร อีกอย่างกูไม่ได้เอากระเป๋าตังค์มา" อันนี้ผมไม่ได้โกหก ตอนรีบลากมันออกมา ผมหยิบมาได้แค่มือถือเท่านั้น หลังจากมันมองมาด้วยสายตาประมาณว่า 'เห็นว่ายังไงกูก็จ่ายใช่ไม๊'(มั้งนะ ผมเดา ก็ใครจะไปรู้ความคิดไอ้กระต่ายนี่ล่ะ) ก็ตกลงซื้อของต่อ...
แต่พอจ่ายค่าของเสร็จ มันก็ลากผมมานั่งที่หน้าเอ็มเคอีกที บอกว่า
"กูอยากกินซาลาเปา มึงรอรับให้กูด้วย เดี๋ยวกูมา"
ไอ้ตุลย์สั่งๆกับพนักงานรับออเดอร์ เสร็จก็หันมายัดแบงค์ห้าร้อยใส่มือผม กดไหล่ผมนั่งลงกับที่นั่งรอหน้าร้าน แล้วเดินจ้ำๆหายไป เร็วยังกะเดินตามไปตืบคู่อริ
"อะไรของมันวะ แม่ง สงสัยวิ่งเข้าห้องน้ำแหง เมื่อกี้ก็ไม่ได้กินอะไรแปลกประหลาดนี่หว่า กินก็เหมือนๆกัน ... " ระหว่างจ่ายเงิน ผมก็จินตนาการจุดหมายปลายทางเอน็จอนาจของมันไปเรื่อย สักพักพนักงานก็เอาถุงซาลาเปาน้อยน่ารักรอคิวลงท้องยักษ์ท้องมารมาส่ง แล้วก็นั่งรอต่อไป ไอ้กระต่ายเอาแต่ใจก็ยังไม่มา ผมจะไปเดินที่ไหนก็ไม่ได้ ถุงสัมภาระมากมาย ขนคนเดียวได้ แต่ให้เดินเที่ยวโปรยเสน่ห์คงอุบาทว์ เลยนั่งรอมันต่อไป
รอจนน้ำชาฟรีแก้วที่สองหมด ไอ้ตุลย์ก็กลับมาพร้อมถุงกระดาษหวานแววสองใบ
'ปล่อยกูรอ แต่มึงไปช๊อปปิ้ง'
อยากด่ามันออกอากาศ แต่รู้สึกถึงสายตาของพนักงานที่มองไล่ส่ง เลยยอมเดินตามเชี่ยแม่งที่เข้ามาช่วยถือเสบียง(ของมัน)กลับบ้านแต่โดยดี
...
"ตุลย์ มะกี้มึงไปไหนวะ ถ้าจะไปห้องน้ำบอกกูก็ได้ ไม่ต้องหาเรื่องซื้อซาลาเปาให้กูนั่งรอก็ได้" ผมถามคำถามที่ฟังธงคำตอบอยู่ในตัว ระหว่างนั่งขยี้ผมตัวเองให้แห้ง ส่วนตัวการที่ทำโค้กหกใส่ผมตอนมันเดินกินโค้กหลังอาบน้ำจนผมต้องอาบน้ำตามอีกคน ตอนนี้ก็กำลังจัดเสบียงเข้าตู้เย็นอยู่ จะเรียกว่า'เสบียง'ก็ไม่ค่อยจะเต็มปาก เพราะส่วนมากมันเป็นเบียร์กับ กับแก้ม เคียงเหล้าซะมากกว่า
"เปล่า กูไม่ได้ปวด- กูไปเดินซื้อของ"
แล้วปล่อยกูรอ นิสัยดีจริงนะมึง แล้วมันไปซื้อ-่าอะไรมันวะ
"กูไปซื้อนี่มา" มันเดินไปหยิบถุงกระดาษสีแป๋วแว๋วที่สุดแสนจะไม่เข้ากันมา เท'นี่'ลงบนตักผม
' ปริศนาทั้งหมดไขกระจ่างแล้ว' เหมือนคำพูดแนวๆจะลอยเข้ามาในหัว สีขาวของมันตัดกับผ้าเช็ดตัวสีน้ำเงินที่พันเอวผมอยู่ มือจับขึ้นมาดูว่าไม่ได้ตาฝาด
"ไอ้ตุลย์ มึงคิดไงถึงซื้อ'ที่คาดผมหูกระต่าย' มาวะ" หัวสมองผมเหมือนโดนน็อคด้วยอะไรสองอย่างที่มันไม่ได้เข้ากันเลย ตามองดูมือใหญ่จับที่คาดผมไป
"กูซื้อมาให้มึงใส่" ("-___-)!!!!!! เฮ้ย!!!
มันฉวยโอกาสที่ผมมึนงง เสียบที่คาดผมลงบนหัวผม แล้วพล่ามต่อ
"ก็ตอนเดินเล่นกูเห็นมึงมอง กูว่ามันเหมาะกับมึงดี แถมกูเห็นมึงมองแล้วอมยิ้ม ท่าทางจะชอบ เลยซื้อมา" มันยิ้มใส่ตาผม ไม่สนใจอาการ ตาเหลือก อ้าปากค้างของผมเล้ยยยยย
ไอ้ตอนนั้นน่ะ ผมมองที่คาดผมแบบนี้ก็จริง แต่ผมมองเพราะคิดภาพไอ้กระต่ายยักษ์ตรงหน้านี่ใส่ต่างหาก ไม่ใช่เอามาใส่เองแบบนี้!!!!
"ไอ้เชี่ย กูไม่ได้อยากเอามาใส่เองนะ..." ("TOT) อัยอายโว้ย!!!!
"แล้วกูก็ไปเจอไอ้นี่มา เลยซื้อมาด้วยซะเลย"
ผมหันหน้าไปจะด่ามัน มือที่จะดึงที่คาดผมเฮงซวยทิ้งก็มีอันชะงักค้างกับวัตถุที่น่ากลัวยิ่งกว่าในมือมัน จีสตริงสีขาวมีระบายรอบๆเอวเป็นชายกระโปรงและมีพู่ฟูๆสีขาวในตำแหน่งตัวที อันพอจะอนุมานได้ว่า 'หางน้องกระต่ายสีขาว'
"มะ มะ มึงอย่าบอกนะว่า..."
"เออ กูซื้อมาให้มึงใส่แหละ"
ขาก้าวหนีมันทันที อย่างอื่นช่างมัน มันก็คว้าแขนผมทันควันเช่นกัน อยู่ใกล้มันแล้วผมจะบ้า!!! มันคิดอะไรวะ ไอ้โลกบูดๆเบี้ยวๆ พอเลย กูจะไปโคจรรอบดาวเคราะห์เล็กน่ารักดวงอื่นแล้วโว้ยยยย
"มึงเป็นกระต่าย มึงก็ใส่เองสิวะ ยุ่งกับกูทำม๊ายยยย" ดีดดิ้นได้ ดีดดิ้นไป ยังไงก็เอาตัวให้รอดก่อน ไม่งั้น...ไม่งั้น. โอ๊ย รู้ถึงไหน กูจะไม่ไปเดินที่นั่นเลยเมิงงงงง
"เออ กูเป็นกระต่าย แต่กูกำลังคิดว่า มึงอาจจะเบื่อที่เป็นพระจันทร์คู่กับกู กูเลยว่าจะเปลี่ยนบรรยายกาศให้มึงได้เป็น 'น้องbunny กระต่ายน้อย' ให้กูบ้างไง เป็นไง กูแคร์มึงมากเลยนะเนี่ย เห็นความน่ารักของกูซะสิ"
"กูยังไม่ได้เซ็งขนาดนั้นนนนนนนน. แล้ว...แล้ว ไอ้ผ้าในมือมึงอ่ะ มันของผู้หญิง กูใส่ไม่ได้โว้ย. แหกตาดูซะมั่ง!!!"
ไอ้ตุลย์ก้มดูสักแป็บ คิ้วเข้มๆมันขมวดเข้าหากัน
"เออว่ะ ขนาดน้องมึงเอาสก็อตเทปแปะไว้ก็ไม่อยู่ด้วย" (-" - )
( - "-) มึงว่ากูอยู่รึเปล่าวะ ไอ้หอกหัก ถ้ามึงเป็นกระบอกข้าวหลาม กูก็ตามมึงมาติดๆนะมึง แล้วผมก็มีอันต้องสติหลุดอีกรอบ เมื่อไอ้ตุลย์มันเดินไปคว้ากรรไกรที่โต๊ะคอม
ไอ้...ไอ้... โอ๊ย ด่าไม่ออกแล้ว. มึงจะตัดของรักกูสังเวยกางเกงในเสียจริตเนี่ยนะ ไอ้สติหลุด( o[]o)!!!
"มึงจะทำอะไรกู!!!" ออกแรงสะบัดมันออกให้เร็วที่สุด เรียกพลังแฝงทุกอย่างออกมา ก่อนที่...
"มึงจะดิ้นอะไรนักหนาวะ" ไอ้ตุลย์เหวี่ยงผมลงกับเตียง นั่งทับผมที่นอนคว่ำหน้าลูบจมูกป้อยๆ โดนน้ำหนักไอ้ตุลย์ยึดหยุดร่างกายไม่ให้หนีรอด เสียงฉับๆดังเข้ามาในหัว ในเมื่อผมนอนคว่ำอยู่ อย่างน้อยน้องผมก็ปลอดภัยในระดับหนึ่ง "มึงรอกูจัดการไอ้กางเกงในนี่ แป๊บเดียวก็เรียบร้อย เอ้า ดูดิ"
ผมหันไปมองไอ้เชี่ยที่มันเอี้ยวตัว ยื่นเศษผ้าในมือมาให้ดู กล้ามเนื้อแผ่นหลังตอนมันอยู่ท่านี้ ดูดีน่ามองมาก แต่ไม่ใช่กับผมโดยเฉพาะเวลานี้ กางเกงในสุดน่ารักสำหรับสาวสวย ตอนนี้ส่วนที่เป็นผ้าสามเหลี่ยมของจีสตริงถูกตัดชิ้นผ้าออกเหลือเพียงโครงขอบนอก มันคงจะเอ็กซ์ ซี๊ด ปรี๊ด แตก ถ้าอยู่บนร่างคนที่เหมาะที่ควร ซึ่งยังไงมันก็ไม่น่าจะใช่ผม
เริ่มตีขาป่ายปัดหวังให้รอดจากศึกคืนนี้ได้แค่3ที ข้อเท้าข้างหนึ่งก็ถูกคว้าจับได้โดยคู่กรณี ผ้าเช็ดตัวสีน้ำเงินถูกกระชากออก เย็นวาบก้นขึ้นมาทันใด แต่สิ่งที่ไอ้กระต่ายบ้ากามโรคจิตพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงสุดตรีนทำให้ผมเริ่มสับสน
"ปากมึงดิ้น ตัวมึงหนี แต่กูไม่เห็นมึงเอาที่คาดผมออกนี่หว่า จริงๆมึงก็ชอบแบบนี้นี่หว่า ไอ้หูกระต่ายเนี่ย"
ช่วยผมคิดหน่อย :
ผมควรเหวี่ยงที่คาดผม-่านี่ทิ้งให้ไกลสุดกู่ก่อน. หรือผมควรรวบรวมพลังดิ้นให้หลุดจากไอ้โลกไซส์หมีหนักเป็นตันให้ได้ก่อน แล้วค่อยเอาที่คาดผมหายนะนี่ไปเผาทิ้งดี \\\\\\( T [ ] T )//////
.
.
.
.
.
.
.
.
จบเหอะนะ
BY jiki
............................................................
ปล. ขอบคุณมากๆ สำหรับ ฟิคน่ารักๆ ที่คุณ jiki แต่งให้นะคะ
อยากบอกว่าดีใจมากที่มีคนชอบ ตัวละครสองตัวนี้มากถึงขนาดแต่งฟิคให้
:L2: :กอด1:
-
น่ารักเกินนนนนนนนนนนนน
-
555 5+
สนุกดี
ฮาน้องปอนด์ มากมาย ปังปอนด์ใส่ชุดกระต่ายสาววววว ว
หุหุ :z1:
-
5555+++ไอ้กระต่ายมันช่างคิดได้เนาะ
แล้วเราก็จิ้นภาพของปอนด์ใส่ที่คาดผมหูกระต่ายกับจีสตริงตัวนั้น
ตัวที่ตุลย์ดัดแปลงให้เหมาะกะส่วนนั้นของปอนด์ 555 เซ็กซี่กวนต่อม :haun4:ชะมัดแหละปอนด์ ต่อมหื่นอิตุลย์นะ อิ อิ อิ
ขอบคุณ jiki คนเขียน และขอบคุณหนูนิคนแบ่งปันจ้ะ
-
ฮาอย่างแรง!!!
อยากเห็นภาพน่าจะวาดภาพประกอบด้วย5555
-
น่ารักเกิ๊น :กอด1:
-
:-[ เป็นฟิคที่น่ารักอ่ะ
-
ขอบคุณสำหรับพื้นที่ค่ะ คุณนิ
เขียนด้วยความรู้สึกขอบคุณคนเขียน(คุณนิ) และความชอบในตัวละคร(ปอนด์)ล้วนๆเลยค่ะ มิได้หื่นแต่อย่างใด หวังว่าคนอ่านคงเข้าใจเรานะคะ :impress:
ดีใจที่คุณๆชอบกันค่ะ. แล้วมานั่งรอตุลย์-ปอนด์ของจริงเป็นเพื่อนกันนะ
-
:impress2: ชอบตุลย์มากกกกกก 5555
หื่นได้ใจจริงๆ สงสารปอนด์เหมือนกัน แต่ว่าคงต้องทำใจนะ :sad4:
น่ารักมากค่ะ คู่นี้ มีความหวานซ่อนอยู่ลึกๆในความหื่น :a5:
อ่านแล้วมีความสุข :กอด1:
-
:m20: :m20: :m20:
-
คู่นี้ไม่ว่าใครจะแต่ง หรือต้นเรื่องจะเป็นยังไง
แต่สุดท้ายตอนจบปอนด์ก็เสร็จตุลย์ทุกทีสินะ :oo1:
-
555555555555555
-
อย่างฮาอ่ะ
:laugh5: :laugh5: :laugh5: :laugh5: :laugh5: :laugh5: :laugh5: :laugh5: :laugh5:
-
ขอบอกว่ามันเป็นอะไรที่ฮาโครตๆ :pandalaugh:
-
ที่คาดผมไม่เท่าไหร่ แต่จีสตริงนี่สิเด็ด :haun4:
ขอบคุณแฟนฟิคหนุกๆจาก คุณ jiki ด้วยน๊า :กอด1:
-
:-[ น่าร้ากกก
ชอบโลกไซส์หมี :m20:
:pig4:
-
555+ น่ารักจังค่ะ
-
เอร้ยยยยยยยย ตุลย์ น่ารักมาก เราชอบความคิดที่จะทำให้ปอนด์กลายเป็นกระต่ายบ้าง ฮ่าๆๆ ขอบคุณคุณ Jiki จ้า :กอด1: :กอด1:
-
:o8: :o8: :o8:
-
กระต่ายน้อย..กลอยใจ
-
ฮาอ่ะ ชอบๆ
-
น่ารักอ่ะ
อ่านแล้วมีความสุขจัง
-
กระต่ายทะลึ่ง
-
ฟิคน่ารักมากเลยอ่ะ ชื่นชมๆ
-
:laugh5:ตุลย์แม่งคิดได้ไงฟระเนี่ยะ :laugh5: :laugh5: :laugh5: :laugh5:
-
สงสารปอนด์นะคะ แต่ความฮามันมีมากกว่า :laugh:
-
ตุลย์+ปอนด์ ดูรั่ว ๆ ฮา ๆ ดี
ชอบมาก :really2:
-
เอาสก๊อตเทปติด 55+
เราว่า ต้องสอนน้องปอนเเต๊บละ
-
กระต่าย(น้อย) กะ (โลกไซด์)หมี ......ฟิน....อิอิ
น่าร๊ากกกกก
-
หื่นจริงๆ อิกระต่ายบ้า
-
หึหึ ปอนด์หางานเข้าตัวเองจริงๆ 555
นุ้ง จีสติงกับหูกรพต่าย มีดัดัแปงให้เข้ากับปอนด์ด้วย :pighaun:
-
คิดถึงตุลย์กับปอนด์
น่ารักมากเลยค่ะ~
:-[
-
น่ารัก~~ มีหูกระต่ายด้วย :m1: :m1:
-
o13
-
ฟิคน่ารักมากกก ฮาดีฮ่าๆ
แต่เราก็ยังรอต้นฉบับอยู่นะคุณนิ :impress:
-
น่ารักดีนะคับ กระต่ายน้อย มาต่อไวๆๆๆนะคับ
-
:laugh: ฮาอ่ะ
แอบคิดถึงฉาก :oo1: เบาๆ
-
ตุลย์ น่าร๊ากกกอ๊ะ
มีความคิดสร้างสรร เกินบรรยายจริ๊งจริง :m20:
-
5555555
ฟิคนี้ ความโรคจิตของตุลย์มันมาเต็มมาก
อะไรจะกระต่ายขนาดนั้น!!!
ปอนด์เจอแต่อะไรแปลกๆจากตุลย์มันจริงๆ!
-
ฮามากๆ :m20:
ที่คาดผม+จีสติง=น้องกระต่าย :jul3:
-
ที่คาดผมกับหางกระต่าย
หึๆ นึกภาพตามแล้ว คนแมนๆโโนใส่แบบนั้น...โอ้ววววววววว พลังเคสุดๆ
-
น่ารักน่าชัง
-
น่ารักอ่ะ
-
ปกติ ฉากแบบนี้................
บรรยากาศแบบนี้..........................
บรรยายแบบนี้.........................................
ฉากมันต้องโรแมนติคมิใช่รึ :angry2:
แต่ที่เค้าโวยเนี่ยไม่ใช่เพราะอะไร มันค้างอ่า :เฮ้อ:
อยากได้เนี่ยต่อ :oo1: นะนะนะ o15
-
:กอด1: :catrun:
-
ตุลย์มันเป็นกระต่ายอันธพาล :laugh:
เราโหวตข้อสุดท้ายเหมือนกัน แค่ก็นะ แค่ให้กำลังใจปอนด์อะ :laugh:
-
555 ฮาดีค่ะ
-
5555555555555555555+
น่ารักมากมายอ่ะ กร๊าก แค่คิดตามแล้วกำเดาจะไหล -,.-
-
ตุลย์น่ารักอ่ะ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
น่ารักมากกกกกกกกกกกกก
-
ฟิคนี่น่าจะออกแนวหนังญี่ปุ่นนะ ^^
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด จะเอาตอนต่อไป ไม่เอาตัดแบบนี้ :m31:
จะเอาต่อ จาเอาตอนต่อปายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :z3:
-
ฟิคนี่น่ารักจัง ^^
-
แค่จิ้นว่าปอนด์ใส่จีสตริงมีแต่ขอบนั่น...โอยยย เลือดขึ้นหน้า!!
ตุลย์คงประกบปอนด์ไปอีกหลายชั่วโมงแน่ อิอิ :oo1:
-
จาอ่านต่อ
จาอ่านต่อ
จาอ่านต่อ
จาอ่านต่อ
จาอ่านต่อ
จาอ่านต่อ
จาอ่านต่อ
จาอ่านต่อ
จาอ่านต่อ
จาอ่านต่อ
จาอ่านต่อ
จาอ่านต่อ
จาอ่านต่อ
จาอ่านต่อ
จาอ่านต่อ
จาอ่านต่อ
จาอ่านต่อ
จาอ่านต่อ
จาอ่านต่อ
จาอ่านต่อ
จาอ่านต่อ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:z13:
จิ้มๆ อยากอ่านตอนใหม่แล้วอ่ะ!
-
เด็กสองคนนี้ น่ารัก น่าชังมากๆๆๆๆ
ขอบคุณมากคะ
-
คิดถึงคิดถึงคิดถึง
:catrun:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: มารอๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:call: :call: :call:
-
เข้ามาลอยคอ รอคอยยย~
-
อุ๊บ๊ะ.........ฟิคเรื่องนี้เค้าขลังจริงไรจริง นี่ขนาดแฟนฟิคเรียกน้ำย่อยนะเนี่ย
แทบอดใจรอการกลับมาของคู่นี้ไม่ไหว จนเกือบจะจิ้นเองมั่งแล้วนะนี่นะ
น้องคนที่แต่งแฟนฟิคก็แต่งออกมาน่ารักดีจ้า..แต่ก็ไม่ลืมคอนเส็ปต์กระต่ายหื่น 5555+
-
ThankS
-
คิดถึงๆ
รอมาต่อนะ!
:z13:
-
มารายงานตัวกั๊ฟ
รออยู่นะคับ
-
:z3: :t3: :z2:
-
มาต่อเรื่องนี้หน่อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :dont2: :dont2: :dont2: :dont2: :dont2: :dont2:
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
:oni3: :oni3: :oni3: :oni3: :oni3: :oni3: :oni3: :oni3:
-
คนเขียนหายไปหนายยยยยยยยย :z3:
-
เป็นกระต่าย จะได้เป็นสายพันธุ์เดียวกันไงปอนด์
จะได้ไม่ต้อง..ข้ามสปีชีส์อีก
-
จะต่อมั้ยอ่ะ
-
:z3:น่ารักจัง
-
สงสัยคนเขียนจะโดน ลักพาตัว ไป ....
-
เข้ามารอคอยต่อไป TT
-
คิดถึงจัง....ไม่หวังพึ่งปาฏิหารย์...
-
แพ้ทางกระต่ายหื่น 555 คงไม่ต้องหวังกลับไปเป็นรุกแล้วมั้ง
-
คิดถึงน้องกระต่ายรุ่นดังเดิมแล้วอะ
-
คนเขียนคะ รออยู่นะคะ!><
-
นิ.....หายหน้านะเราอ่ะ.....มาต่อเรื่องนี้บ้างจิ เค้าเฝ้ารออยู่นะ
-
ชิ.... อย่ามาพูด
ทีหล่อนยังหายหน้าไม่มาอ่าน "น้องฐา" ของฉันเลย
ทั้งๆ ที่เป็นตัวตั้งตัวตีอยากอ่าน "โศกนาฏกรรมตุ๊ดม.ปลายแท้ๆ"
งอนๆๆๆๆๆๆ
-
เห็นชื่อโดดเข้ามาอย่างไวอ่ะ :laugh:
ตะเองไม่มาต่อเหรอ
เค้าคิดถึงน้าาาา
:man1:
-
^
^
^
จิ้มบวกรีบน ขอบคุณนะคะที่ยังรอ....
................
ตอนที่ 18 ข้อต่อรอง 100%
สืบเนื่องจากที่เมื่อครู่นี้โดนพี่กระต่าย เจ้านายผู้แสนเอาแต่ใจขู่ว่าถ้าไม่เลิกดีดกีตาร์ หยุดร้องเพลงแล้วไปกินข้าวกับมันอาจจะเกิดเหตุการณ์สยองขวัญ “ท้องติดกัน” ขึ้นมา ขนมปังได้แต่หน้าเสีย เหงื่อกาฬไหลพรากๆ แล้วทบทวนว่าควรยอมตามใจมันเพื่อเอาตัวรอดอีกครั้ง
ช่วยไม่ได้.... เจ้านายว่าไง ลูกน้องก็ต้องว่างั้นล่ะนะ
หลังจากกวาดเงินออกจากกระเป๋ากีตาร์แล้วเก็บน้องน้อยลงกระเป๋าแล้วผมก็ต้องลุกขึ้นเดินตามหลัง กระต่ายป่าตัวเขื่องที่กำลังเริงร่าเพราะได้มีโอกาสหลุดออกจากกรงมาเดินเล่น
ตุลย์วางกระเป๋ากีตาร์ที่มันเกิดนึกใจดีช่วยถือวางลงบนโต๊ะที่ว่างอยู่ก่อนจะหันมาส่งยิ้มพิมพ์ใจ
“สั่งข่าวให้กูด้วย” เออ อะไรก็ไม่พ้นกูเลย!!
“สาดดดดดด ทำไมไม่สั่งเองล่ะ?”
“ก็กูจะอยู่เฝ้ากีตาร์ให้มึงไง ไม่กลัวหายเหรอ?” เหตุผลใช้ได้ แต่ของใหญ่ขนาดนี้ ในที่ที่คนพลุกพล่านขนาดนี้ จะมีไอ้บ้าที่ไหนกล้าขโมยวะเนี่ย
“สัด งั้นกูอยู่เฝ้า มึงไปซื้อ” ผมต่อปากต่อคำทันควันเมื่อพบว่าตัวเองโดนใช้ด้วยเหตุผลไร้สาระเกินทน
“ไม่เอา หมดช่วงโปรโมชั่นแล้ว กูซื้อข้าวซื้อน้ำมาป้อนมึงบ่อยจัดแล้วนะ มึงก็สมควรจะทำอะไรตอบแทนกูมั่งสิ” ดู๊ ดู มาทำเป็นลำเลิกบุญคุณ ที่กูนอนแหม็บไปไหนไม่รอดไม่ใช่เพราะมึงหรือไง?
“สัด กูใช้สักคำมะ? มึงเสือกอยากทำเองทั้งนั้น ทำมาบ่น ไม่กินก็ไม่ต้องกิน” ผมกอดอกทำไม่สนใจหันหน้าไปทางอื่นทันที
“จะไปหรือไม่ไป ถ้าไม่ไป สุดที่รักมึงตายแน่” พูดจบมันก็กระชากกระเป๋ากีตาร์ผมดึงไปหาตัวจนผมเกือบตะครุบไม่ทัน เราสองคนต่างคนต่างดึงกระเป๋ากันไปมา จ้องตากัน เปรี๊ยะๆ จนในที่สุดตัวประกันก็ตกไปสู่มือโจรใจทรามจนได้
“ไอ้ขี้โกง..... ชอบเล่นวิธีสกปรกตลอด รู้ว่ากูรักกีตาร์มาก เลยเอามาขู่ โธ่เอ๊ยยยยยย ไอ้.....” ผมรีบด่าทันทีที่เสียทีถูกชิงของรักไปต่อหน้าต่อตา
“ถ้าด่ากูอีกคำ พรุ่งนี้เตรียมตั้งสายกีตาร์ตัวใหม่ได้เลยนะ”
ไอ้...... บลาๆๆๆๆ คำด่ามากมายไหลตามออกมาอีก แต่แค่ในใจเท่านั้นนะ เรื่องจริงมันเศร้า จะพูดอะไรได้ในเมื่อของรักโดนจับเป็นตัวประกันไปเสียแล้ว
“เออ... กูไปสั่งให้ก็ได้ เอาไรล่ะ?” ผมถามด้วยเสียงเหวี่ยงๆ เพราะความแค้นแน่นทรวงอก
เจ็บใจ คนรักโดนรังแก ข้าจะเผาเมืองแปรให้วอดวาย...
“ข้าวมันไก่ ต้มทอดพิเศษ เนื้อหนัง ใส่เครื่องใน ขอน้ำซุบใส่ซี่โครงให้กูด้วย”
“เชี่ย..... สั่งขนาดนี้ไปทำเองเลยไหม?”
“ก็คนจะกินแบบนี้แล้วจะทำไม มึงจะไปดีๆ หรือจะต้องเห็นศพน้องกีต้าร์สุดหวงก่อน?”
เชี่ย!! กูหนอกู พลาดอย่างจังที่ดันเผยจุดอ่อนให้มันรู้อีกจนได้
กรรมเวรอะไรของปอนด์ก็ไม่รู้ ฮือๆ
หลังจากได้ของที่สั่งเรียบร้อยแล้ว เราสองคนก็ทานข้าวเย็นกันด้วยความสวีทหวาน เพราะไอ้ตุลย์มันเอาช้อนตักแตงกวาใส่ลงมาในชามของผม ผมเงยหน้าขึ้นขมวดคิ้วมองหน้ามันอย่างเดือดดาล
“ขี้เกียจกิน ช่วยกินแทนที” มันบอกโดยที่ผมยังไม่ทันได้ถามด้วยซ้ำว่าให้แตงกวามาทำไม
“เชี่ย..... ก๋วยเตี๋ยวกะแตงกวามันเข้ากันเหรอ???” ผมด่าออกอากาศอีกครั้ง แต่อีกฝ่ายทำท่าไม่สนใจ ไม่ต้องเดาก็รู้แล้วว่าตั้งใจจะกวนประสาทเล่นไปอย่างนั้นเอง โรคจิตเข้าขั้นขึ้นทุกวัน อยู่ด้วยแล้วปวดกะโหลกเป็นที่สุด
“งั้นกินไก่แล้วกัน อ้ะ” และแล้วพ่อกระต่ายใจดีก็ยกไก่มาให้จริงๆ แต่ไม่ใช่ ไก่ต้มหรือไก่ทอดในจานนะ แต่เป็นซี่โครงไก่ใหญ่โตในน้ำซุบที่พ่อแกเล่นขูดเนื้อที่กินง่ายออกไปแล้ว เหลือแต่กระดูกแล้วนะ ใจบุญเชี่ยๆ เลยให้ตายเถอะ ห่ารากกกกกกกกก
ความซวยยังไม่จบเพียงเท่านั้น ระหว่างมึนตึ้บกับความกวนโคตรพ่อของกระต่ายหื่นแล้ว จู่ๆ ก็มีใครบางคนตบที่ไหล่เบาๆ ผมหันไปมองคนข้างหลังด้วยใบหน้าที่มุ่ยค้างเพราะความโมโหแต่ครั้นหันไปเห็นหน้าคนที่มาทักก็เปลี่ยนเป็นหน้าเหวอ ทั้งตาทั้งปากเผยอค้างแข่งกัน และความรู้สึกที่ตามมาคืออยากร้องไห้เป็นกำลัง
“ว่าไงปอนด์” เขาทัก...
ทำไมต้องมาเจอคนที่ไม่ควรเจอตอนนี้ด้วยวะ
“เอ่อ.....หวัดดี.....เคลียร์”
...........................................
............................................
ครึ่งหลังอ่านตรงนี้ค่า
“โชคดีจังมีธุระจะคุยด้วยพอดี เราขอนั่งด้วยคนนะ” เคลียร์ส่งยิ้มมาให้พร้อมคำถามชวนลำบากใจกว่าเดิม ผมแอบเหลือบตามองกระต่ายป่าเจ้าอารมณ์ที่มาด้วยอย่างหวาดๆ หากแต่มันกลับเอาแต่เงียบไม่ส่งเสียงใดๆ ทำให้คนถามก็เออออไปเองว่าพวกเราตกลง
“ขอซื้อข้าวแป๊บ เดี๋ยวมา” เคลียร์บอกแล้วเดินจากไปทิ้งบรรยากาศมาคุไว้กับผมและมันสองคนให้สยองเล่น พอเงยหน้าขึ้นมาเห็นรอยยิ้มมีลับลมคมในปรากฏบนใบหน้าดำๆ ของคนตรงหน้าแล้ว ผมก็อดขนลุกขึ้นมาไม่ได้ หรือว่ามันกำลังวางแผนอะไรอยู่ ไม่อยากไว้วางใจพวกฉลาดแกมโกงขนาดกระโดดกัดหูคู่ต่อสู้อย่างไม่เกรงกลัวอะไร ด้วยถือว่าตัวเองได้เปรียบเพราะติดสินบนกรรมการเอาไว้อย่างมันหรอกนะ
“โชคดีจังมีธุระจะคุยด้วยพอดี ไม่ต้องไปตามหาก็มาให้เจอถึงที่เลยนะ” ไอ้ตุลย์เอ่ยลอยๆขึ้นมาสะกิดต่อมความสงสัย
“ทำไม มึงจะทำอะไร”
“ก็ไม่ทำอะไร แค่จะคุยกันอย่างลูกผู้ชาย ตรงๆ เคลียร์ๆ กันไปเลย” คุยห่าบ้าบออะไรของแม่งฟระเนี่ย
“จะเคลียร์อะไร ไม่รู้จักกันซะหน่อยไม่ใช่เหรอ?”
“ทำไมจะไม่รู้จัก ถึงจะไม่เคยเห็นหน้าก็เถอะ ก็คนนี้ไม่ใช่เหรอ? คนที่มึงบอกว่า ทั้งน่ารัก ทั้งแสนดีอ่ะ กูไม่ได้ความจำสั้นนะจะได้ลืมชื่อผู้ชายที่เมียตัวเองเทิดทูนอ่ะ” ฟังแล้วเดือด... ไอ้คำว่า “เมีย” นี่เต็มปากเต็มคำตลอดเลยนะมึง!
“เบาๆ สิมึง ไม่ได้อยู่กันสองคนนะ” กัดฟันกระซิบพลางกัดฟันกรอด
“ไม่ต้องมาหน้าบางหรอก เพราะยังไงกูก็กำลังจะบอกความจริงให้สุดหล่อของมึงรู้อยู่พอดีเลย ว่าอะไรเป็นอะไร”
“หุบตูดเน่าๆ ของมึงแล้วเงียบปากไปซะดีกว่า”
“ไม่ เพราะถ้ากูพูดออกไป เรื่องจะได้จบไวๆ เพราะถ้ารู้ว่าผัวเราไปเป็นเมียคนอื่นเนี่ย มันคงทำใจลำบากอ่ะ ว่ามะ” มันส่งสายตากวนประสาทมาจ้องตาผมให้กำมือแน่น
“เออ..จบไวแน่ไอ้สัด....ถ้ามึงพูดอะไรเหี้ยๆ ออกไป มึงก็ไม่ต้องมาให้กูเห็นหน้าอีก กูจะหายไปจากชีวิตมึงตลอดชาติเลย”
“มึงจะทำได้เหรอ เก่งแต่ปากซะละมั้ง”
“ทำได้ไม่ได้ก็คอยดูแล้ว”
“อย่าลำบากเลยน่า... เพราะต่อให้มึงหนี กูก็จะตามหา ต่อให้ไล่ กูก็จะมา ไม่ว่ายังไง มึง.....ก็ต้องอยู่กับกู”
ซึ้งไหมครับพี่น้อง
สำหรับผมมันซึ้งเชี่ยๆ ถ้าพูดเวลาอื่นนะไม่ใช่ตอนนี้
คือตอนนี้กำลังซีเรียส ช่วยพูดอะไรเข้ากับสถานการณ์นิดนึงเหอะ
“อาจจะทำร้ายจิตใจไปหน่อย แต่ความจริงก็คือความจริง จะรู้เร็วกว่าเดิมก็ไม่เห็นเป็นไรนี่” มันเลิกทำหน้ากวนตีนแต่บอกด้วยเสียงเรียบๆ เป็นงานเป็นการ
“ตุลย์ ....กูขอร้อง...” ผมลดเสียงให้ลงมานุ่มนวลกว่าเดิม เอาน้ำเย็นเข้าลูบอีกครั้ง ท้ายประโยคมีสำเนียงอ้อนวอนชัดเจน “อย่า-บอก-เคลียร์”
“แล้วไง ถึงขอร้องแล้วกูต้องทำด้วยเหรอ ในเมื่อไม่เห็นจะมีผลดีอะไรกับตัวกูสักอย่าง มีแต่จะเสียอำนาจการปกครอง” สัด เห็นกูเป็นอะไรไม่ทราบ!!
“แลกกับอะไรก็ได้ที่มึงต้องการ กูขอเวลา...” อีกฝ่ายนิ่งไป สีหน้าฉายแววสลดหดหู่ขึ้นมานิดหนึ่ง ก่อนจะเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเกิดทำหน้าเหมือนนึกอะไรดีๆออก
“ก็ได้...แต่มึงต้องรับปากอะไรกูอย่างนึงก่อน”
“อะไรอีกล่ะ” ผมถามเหวี่ยง แต่ในใจอดระแวงไม่ได้ว่าต้องขออะไรยากๆ อีกแน่...”
“...จากนี้ มึงจะไม่ไล่ให้กูไปไหนจากมึงอีก... ให้กูอยู่ข้างๆ มึง อยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ”
“แบบนี้น่ะ แบบไหน” ผมขมวดคิ้วถามอย่างไม่ไว้วางใจ
“ก็....แบบทุกวันนี้แหละ อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน”
โดนกดขี่ข่มเหงเหมือนย้อนอดีตกลับไปสมัยยังไม่ได้เลิกทาสอ่ะนะ ? เรื่องนั้นยังไม่สยองเท่ากับ....
“แบบที่มึงจ้องจะหาเรื่องกดกูได้ทุกวินาทีอ่ะนะ”
“ไม่ขนาดนั้น... วินาทีมันถี่ไป เปลี่ยนเป็นทุกนาทีก็พอมั้ง”
เห็บหมาเหอะ มันต่างจากเดิมตรงไหนวะ?
"จวยเหอะ" ผมชูนิ้วกลางให้มันทันทีอย่างเหลืออด
“ทำไม!! ที่ชูให้ดูนั่นน่ะแปลว่าอยากได้ตอนนี้เลยป่ะ? จะได้เช็คบิลกลับบ้าน”
“เชี่ย!! อย่าเปลี่ยนเรื่อง ข้อแลกเปลี่ยนมึงเอาเปรียบเกินไปว่ะ กูไม่โอ...”
“ก็ดี...กูจะได้บอกมัน”
ซื้ดดดดดดดดดดดดดด เจ็บปวด เจ็บใจ เจ็บนี้รสปูอัด....!!
“เออ.... ก็ได้...จนถึงเมื่อไรล่ะ” ท้ายที่สุดผมก็ยอมตกลงทำสัญญาทาสเป็นกิจะลักษณะอีกจนได้
“ไม่รู้สิ ยังไม่ได้คิด ถ้ารู้แล้วจะบอก”
“เชี่ย ก็คิดมาดิ เกิดมึงมาบอกตลอดชีวิตกูไม่ซวยเหรอ?”
“ตลอดชีวิต?? ก็ดีนะ เอาแบบนั้นก็ได้”
“สัด...นานไปมั้ง ทำไมไม่บอกให้กูตามไปให้อึ๊บถึงชาติหน้าเลยล่ะ”
“อยากมาก็มาดิ ไม่ได้ห้าม” เออ...เอากับมันนะ
“กวนตีนนักนะมึงอ่ะ เดี๋ยวพ่อตบดั้งหัก”
“ก็ตบมาสิถ้าไม่กลัวโดนสวน กูไม่ตบกลับด้วยปากแบบมุกเน่าๆ ด้วยนะ สำหรับมึงควรจะเจออะไรที่แสบและเสียวกว่านั้น” ตายห่า ลากเข้าเรื่องใต้สะดืออีกแล้วมั้งเนี่ย ไอ้หื่นเอ๊ย
“อย่านอกเรื่องดีกว่า คุยให้จบก่อนเคลียร์จะกลับมา” ผมเร่งรัด ไอ้ตุลย์พยักหน้าอย่างกวนๆ
“งั้นก็จนกว่า.........” มันลากเสียงยาวแล้วเหลือบตามองหน้าผมทำท่าครุ่นคิด...
จนกว่า....
จนกว่า....
ผมจ้องหน้ามันอย่างลุ้นระทึก รู้สึกหมั่นไส้ความลีลา ชักช้าน่าท้องแบบนี้เสียเต็มประดา ค้างไปแล้วก็ไม่พูดอีกแม่ง....
“มึงจะพูดไหม?” จนกระทั่งผมชักสีหน้าทำเสียงแสดงความรำคาญออกมามันถึงได้เลิกอาการอมพะนำเหมือนดอกพิกุลจะร่วง
“จนกว่า....กูจะเบื่อ” มันพูดหน้าตาย
“มากไปมั้งมึง” ผมตบโต๊ะแล้วลุกขึ้นยืนจ้องหน้ามันอย่างโมโห อยากจะต่อยปากมันสักทีให้หายหงุดหงิด
ตอบแบบนี้มันเอาเปรียบกันชัดๆ เลยไม่ใช่เหรอ?
“เบื่อ” จะมาถึงเมื่อไรก็ขึ้นอยู่กับอารมณ์ของมันอย่างเดียวเลยสิ
ถ้าเกิดมันเบื่อผมในอีกห้าสิบปีข้างหน้า ผมไม่ต้องขึ้นคานเลยเรอะ
ไม่สิ คงไม่นานขนาดนั้น แต่ถ้ามันนานมากจนเคลียร์มีแฟนไปแล้วผมไม่แย่เหรอ ใช่ไหม?
แล้วพอโดนเบื่อก็โดนเขี่ยทิ้งอย่างไม่เหลือเยื่อใยงั้นเหรอ?
เห็นแก่ตัวที่สุดเลย คนเชี่ยอะไรวะ!
“ทะเลาะอะไรกันเหรอ?” เสียงเคลียร์ถามขึ้นมาอย่างห่วงใย ผมหันไปมองเคลียร์ที่เดินกลับมาพร้อมจานข้าวแล้วจำต้องสงบอารมณ์ให้เย็นลงพลางส่ายหน้าเป็นคำตอบ
“เปล่า ไม่ได้ทะเลาะกัน แค่ความเห็นไม่ลงรอยกันนิดหน่อย”
ผมตอบอ้อมแอ้มแล้วนั่งลง เคลียร์จึงวางจานข้าวแล้วนั่งลงข้างๆ ผม
“แล้วนี่จะไม่แนะนำเพื่อนให้รู้จักหน่อยเหรอ?” เคลียร์หันมาบอกให้ผมแนะนำไอ้ตุลย์ซะอย่างนั้นทำเอาผมพูดไม่ออก
“ผมไม่ใช่เพื่อนหรอกครับ ” ไอ้ตุลย์ตอบแทนอย่างเสียมารยาท
ประโยคต่อมาทำให้เคลียร์ถึงกับเลิกคิ้วสูง ส่วนผมถึงกับเหวอ
“แต่เป็นแฟน.....” อ้าว เฮ้ย!! ลำเส้นเกินไปแล้วนะ ถ้านั่งอยู่ข้างกันผมคงเอามือปิดปากมันไปแล้ว แต่พอดีไม่ได้อยู่ใกล้ขนาดจะทำอย่างนั้นได้ จึงได้แต่ทำเสียงดังตัดบท
“......คลับ ตุลย์มันเป็นแฟนคลับของปอนด์เองแหละ” ผมรีบแก้ไขความเข้าใจผิดทันควัน ในขณะที่เคลียร์ดูจะไม่ค่อยสนใจคำพูดของผมเท่าไรนักเอาแต่หันไปมองหน้าตุลย์เหมือนอยากจะให้มันยืนยันอีกครั้ง
ผมหันไปมองหน้าไอ้ตุลย์ซึ่งหันมาสบตาพอดีพร้อมส่งสายตาเหมือนจะถามว่า
‘ตกลงมึงจะเอาไง’ อะไรเทือกนี้
แล้วจะให้ผมทำอะไรได้ล่ะ.....
นอกพยักหน้าด้วยความสมยอม....
เออ!! ก็ได้ กูยอมก็ได้วะ สาดดดดดดดดดดดดดด
:sad4:
...................................................................
บางคนก็ลืมนะว่าเคลียร์เป็นใคร ฮาๆ
ไม่แปลกที่จะลืม... เพราะนิก็หายไปนานจัด
ถ้าอยากทบทวบ ปอนด์โทรหาเคลียร์หนึ่งสายในตอนที่8 และตุลย์ถามถึงไงคะ
เคลียร์เป็นเพื่อนกับพี่โต้งด้วยล่ะ
แต่ถ้าอ่านครึ่งหลังก็คงรู้เลยล่ะว่า เรื่องที่คนอ่านลืมๆ ไปเกี่ยวกับกิ๊กของปอนด์น่ะ
พ่อกระต่ายเขาจำได้หมดนะ ฮาๆ
หลังจากหายไปติดเกมซะนานจนลืมพล็อต
บวกกับอยู่กับกะเทยและหมาบ้ามานาน ก็คิดถึงกระต่ายและขนมปังมากค่ะ
แต่ไม่รู้จะยังมีคนคิดถึงกันอยู่ไหมนะคะ
ฮ้า.... ไหนใครคิดถึงกันมั่ง มากอดทีดิ๊
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
มีคนถามว่าติดเกมอะไรจะไปถล่มเซิพ พอดีว่าติดฮาร์เวสมูนค่ะ เลยไม่มีเซิพให้ถล่มเพราะเป็นออฟไลน์ รอดตัวไป ฮ่าๆๆ
ขอบคุณทุกบวกทุกคอมเมนต์นะคะ :กอด1: :กอด1:
-
คิดถึงที่สรวดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ตุลย์ปอนด์มาซะที
ยังคงระดับความชั่วร้าย ออร่าดำมืดแผ่กระจายได้คงเส้นคงวามาก อันนี้ชมตุลย์นะเออ
-
มาซะที คิดถึงกระต่ายมาก ฮ่าๆ
-
เค้าคิดถึงงงงงงงงง กระต่ายกับขนมปังมากกก !! คือเปิดมาเห็นว่าอัพนั่งนับเดือนและวัน
ว่าตัวเองตาฝาดหรือเปล่า 5555555555 ตุลย์ได้เค้าแล้วก้ยังโรคจิตมีพิษมีภัยเหมือนเดิม
ส่วนปังปอนด์ก็เสร็จเค้าแล้วแต่ก็ยังเป็นเบี้ยล่างเหมือนเดิม ไม่มีเปลี่ยนแปลง
แต่เค้าขำมากที่คุณนิบอกว่าอยุ่กับกระเทยกับหมาบ้ามานาน ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
คิดถึงที่สวดดดด
ในที่สุดเค้าก็ได้อ่าน
5555
สนุกมากๆๆๆๆๆๆ
-
คิดถึงมากๆๆ
แค่มาต่อก็ดีใจแล้วถึงมันจะสั้นไปก็เถอะนะ
-
คิดถึงงงงง มา
-
คิดถึงจัง
:L2: :L2:
-
รีบมาต่อยาวๆเน้อ ค้างงงงงงงงงงงง
..........................................................
ค้างกว่าเดิมอีก :m31: :m31:
-
คิดถึงมากๆเลย :man1:
-
จบแบบค้างคามากอ่ะ แล้วเคลียร์?? มาไวเนี่ย
เดี๋ยวเถอะกระต่ายได้จัดหนักจนฟ้าเหลืองหรอก 55
-
มาแย้วววว ได้อ่านต่อสักที..กลับไปสงสัยพ่อกระต่ายจัดหนักหากยังไม่เคลียร์ว่าไอ้คนที่มาตบบ่านั้นเป็นใคร
-
ห้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น้องเคลียร์มา
สงสัยต้องเครียร์กันยาวแล้วละมั้ง คืนนี้ ไม่รอด เอิ๊กๆๆๆๆๆๆๆ
-
คิดถึงจ๊า
นายตุลย์ยังร้ายคงเส้นคงวา
นายปังปอนด์ก็เป็นเบี้ยล่างตลอด :z10:
-
สั้นๆ เหมือน....
-
หายไปนานเลยนะ
-
เซอร์ไพรซ์มาก+ดีใจมาก
จะได้อ่านกระต่ายกินหนมปังแล้ว :z2:
คราวนี้ส่งออเดิฟมายั่วน้ำลายหรอคุณนิ
-
เราคิดถึงกระต่ายถึกเอาแต่ใจกับน้องปังปอนด์ค่ะ
ตุลย์ขี้แกล้ง แต่เรารู้นะว่าอยากให้เค้าสนใจตัวเองละซิ
ปอนด์ถ้าอารมณ์ขึ้นง่ายแบบนี้ระวังจะเส้นเลือดในสมองจะแตกตายก่อนจะรักกันนะ
-
ดีใจมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
มาแล้ว กลับมาเขียนต่อไวๆนะกั๊บ :sad4: (ตอนนี้สั้นเกิ๊นน)
-
:mc4: กรี๊ด คิดถึงค่า คิดถึงมากๆ รอให้มาต่อนานมากมาย
ขอบคุณค่า ฉลองตรุษจีนเลยนะนี่ โอ้วเย้ :กอด1: (กอดมั่ง ^^)
ดูท่างานจะเข้าอย่างแรง งานนี้ขนมปังปอนด์คงโดนกระต่ายฟัด จัดหนักแหงมๆ หุๆ (แอบสะใจนะนี่)
-
น่ารักอ่ะ กินข้าวกันกระหนุงกระหนิงเชียว
แต่อุตส่าห์แอบค้างได้อีก งือออ...จัยร้าย
งานนี้ได้เห็นกระต่ายหื่นหึงแตกแน่นอน
ก็น้องเคลียร์ คู่ขาพ่อหนุ่มปอนด์ออกมาแล้วนี่นะ
-
ค้างงงง เอาตอนต่อไปมานะ
-
:กอด1: :กอด1: :z2:
อ่านไว้นานแล้วตั้งแต่ไม่มียูส แอบคิดตาฝาดป่าหว่ะ แบบว่าชอบเรื่องนี้มากกก อิอิ
คิดถึงโครตตตต :-[ :-[ :-[
-
หายไปนานจนลืมเลยว่าเคลียร์คือใคร ตอนนี้จำได้แค่ตุลย์กับปอนด์ สงสัยจะแก่ด้วย "- -"
เดี๋ยวต้องกลับไปอ่านใหม่ก่อน
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด มาแล้วววววววววววววว
ดีใจๆๆ มากรี๊ดก่อนอ่าน เดี๋ยวมาเม้นท์ :laugh:
ขอบคุณนะคะคุณนิ อ่ะๆๆ
:จุ๊บๆ:
อ่านเเล้ว เย้ยยยย ทำไมมันจบเเล้ว :serius2: มันเพิ่ง 50 เปอร์เซ็นต์อ่ะเนอะ รอๆๆๆ
เคลียร์มาเเล้ว ตุลย์ดูเเลปอนด์ไม่ดี เดี๋ยวเชียร์ให้ไปหาเคลียร์ดีมั้ย
อ่านจบแล้วยังรอต่อไป อ่ะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เอ๋ :m28:อ้ายเจ้าเคลียร์เนี่ยใครว่ะ???
-
คนแต่งติดเกมอะไรคะ? หนูจะไปถล่มเซิร์ฟ...../โดนโบก/
ค้างค่ะ! มาซะค้างแบบนี้เลย!! เกลียดกระต่ายอ่ะ มีช่วงโปรโมชั่นด้วย เชอะๆๆๆ
รอตอนต่อไปค่ะ><
/คลานออกไปหลังจากโดนกระต่ายFCรุมตีน/
-
น้องปอนด์มาแล้ว
-
มาสั้นๆ ให้ชวนงง บุคคลที่ชื่อเคลียร์คือใครกัน คนที่แอบหลงรัก
หรือแฟนคนปัจจุบัน
-
อาวๆ รถไฟชนกันระวัง กระต่ายดุนะ
-
คิดถึงตุลย์-ปอนด์
อย่าหายไปนานๆอีกเลยนะ T T
-
โอ๊ยยยยยยยยค้างงงงงงงงอย่างงงงงงงงงงงงงแรงงงงงงงงงงง
ใครกันที่มาตอนท้าย?
ทิ้งให้งงแล้วจากไป= =
-
อ่านะ มาหลอกให้อยาก(อ่าน)แล้วจากไป หุๆ
-
คิดถึงมากๆอ่า แต่ตัวเองใจร้ายยย ปล่อยเบลอน้องปอนด์ซะงั้น
คนอ่านรอไปน้ำตาไหลกระซิกT T
มาต่อด้วยย ห้ามทิ้งกันอีกน้า
-
หื่นเกิ๊นไปแล้ว :z1:
-
(-""-) thaa ja job baev nii...ha ha ha!!!
-
ยังไงตุลย์ก็ได้เปรียบอยู่ตลอดเวลา
:L2: :L2:
-
หนมปังถูก กด ขี่ ข่ม เหง ตลอดเลยอ่ะ 555+ :z2:
-
ลืมจริงๆแหละ ตอนแรกจำไม่ได้เลยว่าเคลียร์นี่ใคร ^^"
แต่ดีใจที่ได้อ่านตอนใหม่ :impress2:
-
ไม่อยากจะบอกว่าลืมจิงๆว่าเคลีย์เป็นใคร
-
ตุลย์ ปอนด์กลับมาแล้วววววว!! เย้
เกือบลืมไปแล้วนะว่าเคลียร์นี่ใคร ฮ่าๆ
-
หายไปนานจนแทบลืมเนื้อเรื่อง.....คุ้น ๆ ว่าครั้งสุดท้ายที่อ่านมันจำได้ราง ๆ ว่าเค้าไปเล่นกีต้าร์เปิดหมวกกัน....นานไปไหม แต่มาช้าก็ดีกว่าไม่มานะเธอว์จ๋า
ความสัมพันธ์ของตัวละครพัฒนาพร้อมเนื้อหาที่น่าจะเข้่ม....เต็มเมล็ด!!!!!
เหมือนปอนด์ศรีจะเริ่มรู้สึกรู้สา....อาราณ์ประมาณน้อยจงน้อยใจ ที่มิใช่น้อยใจในโชคชะตา อ๊ะ....อ๊าวววว งอนเค้าอ่ะดิ กลัวเค้าเบื่อตัวล่ะเซ่....อย่ามาฟอร์มนะน้องหนมปัง อิอร๊าง....ชอบค่ะ ชอบเรื่องนี้จริงจัง ชอบเอ็นซี กระหายเอ็นซี....เอ็นซีฟอร์เอฟเวอร์ เพราะอะไรรู้แม๊ะ เพราะมันไม่ใช่แค่หื่น.....แต่มันน่าร๊อคคคคอ่ะ
ปล. เจ็บนี้รสปูอัด....!! เราคงเกิดยุคเดียวกันนะนิ....ราฟฟี่ แนนซี่ บาซู เจอาร์วอย....ไทรอัมพ์ คิงส์ดอม โอ้เย่ บ่งบอกอายุกันเลยทีเดียว
มาต่ออีกไว ๆ นะ....จะลงแดง!!!!
-
กระต่ายจอมบงการ ไม่ว่าเมื่อไหร่น้องหนมปังก็ต้องยอมชิมิ
-
อิอิ ยอมๆๆไปเถอะปอนด์ :impress2:
-
P'kanompang naasongsaan noe~ha ha ha....
-
กระต่ายอยากมีลูกมั๊ง..
-
คิดถึงทั้งคู่มากเลย
-
คิดถึงกระต่ายกับขนมปังมากเลยฮะ
เลยมาส่งเสียงให้รู้
แต่เข้าใจอาการติดเกมเหมือนกัน เลยไม่บ่น ^_^
-
เบนก็ลืม
จำได้ว่า แชมพู โทรมา
อะไรของมึง แชมพู
ก็เคลีย ไง
จำได้แค่นั้น 5555+
-
:sad4: :sad4: :sad4: รอนานมากในที่สุดก้อกลับมาแรว คนเขียน
-
เฮียตุลย์หน้ามึนมากกกก
เอาแต่ใจอ่ะ แต่ก็แอบน่ารัก
อ่านเรื่องนี้แล้วคิดถึงกิ๊ง-กันย์
รอภาค2 กิ๊ง-กันย์อยู่นะค่ะ(ทวงข้ามเรื่องกันเลยทีเดียว)
-
มือที่สามโผล่
-
นั่น!! โผล่มาแล้ว!!! ปมของเรื่อง = =+
ปอนด์แมนต่อไม่ทันแล้วมั้งลูก
อยู่กับตุลย์ไปนั่นแหละ ดีสุด!!!
ป.ล. คิดถึงคนเขียนจัง >< ได้อ่านต่อแล้ว!
-
มาแล้วววว
-
หายไปน้านนาน :z2:
-
หายไปนานแต่กระต่ายป่ามันยังบ้าและหื่นเหมือนเดิม น้องปังปอนด์ก็จำยอมเหมือนเคย 5555
-
คิดถึงนะจ้ะ หายไปนานเลยน๊าา
-
ตอนที่ 19 ...สุดที่รัก...
“หึ...” ไอ้ตุลย์ทำเสียงหึในลำคอเบาๆ อมยิ้มเหมือนกลั้นขำซึ่งเป็นใบหน้าและน้ำเสียงที่กวนประสาทชะมัดยาด “ยังพูดไม่ทันจบประโยคเลยจะขัดขึ้นมาทำไมล่ะ พ่อไอดอล”
ผมหมั่นไส้รอยยิ้มสาสมใจของมันเหลือเกิน
“งั้นเหรอ ก็คิดอยู่ว่าหน้าคุ้นๆ คงเคยเจอกันในร้านล่ะมั้ง ยินดีที่ได้รู้จัก ผมเคลียร์เรียนวิด-ยาปีสอง” เคลียร์หันไปแนะนำตัวกับมันซะเฉยๆ
“ตุลย์ วิด-วะปีสองเหมือนกัน”
แล้วทั้งสองก็จับมือกันอย่างเป็นมิตร.... (รึเปล่า)
ก็อาจจะใช่...แต่ในความรู้สึกของเคลียร์แค่คนเดียวนะ เพราะผมว่าสำหรับกระต่าย เคลียร์คงเปรียบเสมือนกรงเล็กๆ ที่บางครั้งก็จำต้องทนอยู่กับมันเพราะสามารถป้องกันภัยจากหมาที่อยู่ข้างนอกได้ และในบางครั้งก็อยากกัดทำลายให้พังเพื่อจะออกมาสู่โลกภายนอกเช่นกัน ลึกซึ้งเนอะ ช่างมันเถอะ เปรียบอะไรไม่เข้ากันเลย ก็ผมไม่ได้ช่างเปรียบเปรยได้อย่างไอ้ตุลย์นี่
“ว่าแต่เคลียร์มีเรื่องอะไรจะคุยกับปอนด์เหรอ? เห็นบอกมีธุระ” ผมดึงบทสนทนากลับมาที่ตัวเองเพื่อไม่ให้ทั้งสองคนมีโอกาสคุยมากกว่านั้น เดี๋ยวไอ้ตุลย์มันจะพูดอะไรให้ผมเสียวสันหลังวาบขึ้นมาอีก
“อ๋อ จะถามเรื่องประกวดวงดนตรีที่จะจัดขึ้นในวันลอยกระทงนี้ไง อยากชวนปอนด์ไปเป็นนักร้องนำอ่ะ”
“แล้วในวงมีใครบ้างอ่ะ”
“ก็คนในชมรมอ่ะแหละ มีพี่วีตีกลอง ไอ้ก๊กเล่นคีย์บอร์ด เคลียร์เล่นเบส แล้วก็ปอนด์ร้องนำพ่วงเล่นกีตาร์ด้วยเลยนะ”
“เฮ้ยจะดีเหรอ? ไม่ค่อยมั่นใจเลยอ่ะ ปอนด์ก็เล่นกีตาร์ งูๆ ปลาๆ นะ ไม่ได้เก่งอะไรหรอก”
“ถ้าอย่างปอนด์ไม่เรียกเก่งแล้วใครมันจะมาเก่งล่ะ อย่าถล่มตัวเองหน่อยเลย”
“เล่นเองร้องเองคนเดียวมันก็พอได้นะแต่เป็นวงนี่หนักใจแฮะ ปกติปอนด์ไม่ค่อยชอบทำอะไรเป็นหมู่คณะซะด้วย”
“เฮ้ย สบายน่า...มีเวลาอีกตั้งเป็นเดือน หาเวลาแวบไปห้องรมรมแป๊บ เลือกเพลงแล้วก็เลือกคีย์แล้วก็แยกๆ กันซ้อมก็ได้ พอใกล้จะแข่งก็มารวมตัวกันอีกที”
“แบบนั้นจะไหวเหรอ แยกกันซ้อมแล้วมันจะไปเข้าขากันได้ไงล่ะ”
“ก็ปอนด์ว่างไหมล่ะ หาเวลามาซ้อมด้วยกันวันละนิดละหน่อยก็ได้ แต่ถ้าไม่ไหวจริงๆ จะชวนคนอื่นๆไปซ้อมที่ริมทางก็ได้”
“โห...เอางั้นเลยเหรอ?”
“ไม่ได้ก็ต้องได้อ่ะ ดูจากคุณภาพเสียงแต่ละคน ต่อให้เล่นดนตรีเก่งยังไง แต่ร้องเพลงเพี้ยนมันก็ไม่รอดอยู่ดีอ่ะแหละ พี่วีแกก็ร้องเพลงผิดคีย์ ไอ้ก๊กนี่เสียงโคตรเป็ด ส่วนเคลียร์ก็ ร้องพอได้ แต่เสียงต่ำก็กดไม่ลง เสียงสูงก็ไปไม่ถึง เสียงหลบก็หายไปเลย คนอื่นๆ น่ะก็มีแต่อ้างไม่ว่างๆ หรือไม่ก็มีคนจับจองไปแล้วทั้งนั้น นะปอนด์...เคลียร์ขอล่ะ..ช่วยกันหน่อยได้ป่ะ?” เคลียร์หันมาส่งยิ้ม กระพริบตาปริบๆ ให้เป็นเชิงอ้อนวอน โอ๊ย เจอหน้าอย่างนี้แล้วจะให้ปฏิเสธก็ไร้หัวใจแล้วคุณเอ๋ย
“อืม..ก็ได้...”
“ขอบใจ...นะปอนด์”เคลียร์บอกอย่างดีใจตบไหล่ผมแล้วเขย่าไปมาอย่างดีใจออกนอกหน้า “ถ้ารู้ว่าได้นักร้องเสียงดีอย่างปอนด์มาช่วย คนอื่นๆ ต้องดีใจแน่เลย”
ผมส่งยิ้มเขินไปให้คนข้างๆ ฟังเคลียร์คุยเรื่องเกี่ยวกับวงดนตรีต่อไป เรื่อยๆ อย่างมีความสุข....โดยตอนนั้นลืมไปเลยว่าไม่ได้มากันสองคน....
“เอ้อ... วันก่อนไปค้างห้องโต้งมาเหรอ?”
อ้าวเฮ้ย....รู้ได้ไงวะ
ไอ้เชี่ยโต้งนี่ ปากสว่างตลอดเลยนะ... เจอหน้าต้องขออัดสักหน่อยเหอะ
“เอ่อ...พอดี...น้ำไม่ไหลก็เลย...” โอย... ทำไมตูต้องโกหกด้วยวะเนี่ย
“งั้นเหรอ? นึกว่าพากันไปเที่ยวจนเมาหาทางกลับไม่ถูกซะอีก...” เคลียร์แซวพร้อมอมยิ้ม ซึ่งจะว่าไปแล้วก็ถูกอยู่หรอกนะ
“เปล่า...ไม่ใช่ๆ ” ผมรีบปฏิเสธอย่างรวดเร็วทันที
“ฮ่าๆ แค่แซวเฉยๆ เอง ไม่ต้องดบกมือเป็นระวิงขนาดนั้นก็ได้ จะว่าไปปอนด์ยังไม่เคยมาเที่ยวบ้าน
เคลียร์เลยนี่ งั้นเอาไว้น้ำไม่ไหลคราวหน้ามาค้างบ้านเคลียร์บ้างแล้วกันนะ ใหญ่กว่าห้องไอ้โต้งอีก”
เฮ้ย!! ดีเหรอเคลียร์
ผมหันไปมองหน้าเคลียร์ตาวาว.... อดคิดลึกไม่ได้เลยจริงๆ
พูดแบบนี้เหมือนให้ความหวังยังไงก็ไม่รู้สิ แค่คิดถึงบ้านเคลียร์ ห้องนอนเคลียร์ และผิวกายอุ่นๆ หัวใจมันก็เต้นไม่เป็นจังหวะ ดูกระปรี้กระเปร่า มีชีวิตชีวาขึ้นมาเลยเชียว...
ครืด..... เสียงลากเก้าอี้ดังขึ้นขัดมโนภาพอันไกลโพ้นที่ลอยล่องไปถึงบ้านเคลียร์เรียบร้อยแล้วให้ย้อนกลับมาที่แผงลอยขายอาหารหน้า ม. ดังเก่า ผมเหล่ตามองต้นเหตุที่ทำเสียงดังอย่างไม่พอใจก็พบว่าอีกฝ่ายก็หน้าตึงไม่แพ้กัน
อ้าวเฮ้ย... มัวแต่คุยกับเคลียร์จนลืมว่ามันนั่งอยู่ด้วยเลย
“กูกลับก่อนนะ” ไอ้ตุลย์พูดแค่นั้น วางแบงค์ห้าร้อยไว้หนึ่งใบ คงกะจะให้ผมไปจ่ายค่าอาหารละมัง ส่วนตัวมันลุกขึ้น เดินออกไปซะเฉยๆ
เอ่อ... ผีเข้าหรือไงวะ หรือว่ามันโมโห หรืองอน? คงไม่มั้ง
มันคงอาจจะแค่เบื่อก็ได้.... หวังว่าจะเป้นอย่างนั้นอ่ะนะ...
ผมหันไปมองไอ้ตุลย์เดินจากไปจนลับสายตา คิดอยู่ว่าจะเดินออกไปตามดีไหม แต่ไม่ดีกว่า ผมไม่ได้ทำอะไรผิดแล้วเรื่องอะไรจะต้องไปตามง้อมันล่ะ จริงไหม?
....เอาไงดีวะกู....
“ตุลย์เขาเป็นแค่แฟนคลับปอนด์จริงๆ เหรอ?”
เฮือก!! คำถามของเคลียร์ทำให้ผมละสายตาที่มองตามไอ้ตุลย์ไปหันกลับมายังคนข้างกายอีกครั้ง
“ทำไมถามอย่างนั้นอ่ะเคลียร์” ผมถามกลับอย่างตกใจ
“เราไม่ได้ไง่ จะได้ดูไม่ออกว่าปอนด์กับตุลย์มีลับลมคมในอะไรกันอยู่ เหมือนจะแค่สงบศึกกันชั่วคราวมากกว่า”เคลียร์ถอนใจเฮือก....แล้วถามต่อ “คงไม่ได้โดนทำอะไรมาใช่ไหม?”
“เฮ้ย!! ทำอะไรล่ะ? คิดมากไปแล้วเคลียร์ ตุลย์มันชอบผู้หญิงไม่ได้เป็นเกย์ จะมาทำอะไรเราล่ะ” ผมรีบรัวคำตอบทันทีเหมือนคนกลัวความผิด
“ไม่ได้พูดเรื่องนั้นซะหน่อย ได้ยินโต้งมันบอกว่าปอนด์โดนเด็กวิศวะเขม่นน่ะ เราก็เลยห่วงกลัวจะโดนซ้อมต่างหากเล่า” เคลียร์ชี้แจงกลับมาทำให้ผมค่อยโล่งอก
“อ๋อ... อย่าไปสนใจเลยเคลียร์ ที่จริงไม่ได้โดนเขม่นอะไรหรอก ปอนด์ก็แค่อำไอ้โต้งไปงั้นแหละ ใครจะไปรู้ว่าเสือกเชื่ออีก” ผมรีบตอบยิ้มๆ
“งั้นเหรอ? โทษนะ พอดีเคลียร์ก็....เสือกเชื่อ...เหมือนกัน” เคลียร์ตอบกลับมาด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจนัก
“เฮ้ย... ปอนด์ไม่ได้ว่าเคลียร์นะ” ผมรีบแก้ตัว กลัวอีกฝ่ายจะโกรธ
“งั้นเหรอ?” พูดทั้งๆ ที่หน้าตูมอยู่
“ปอนด์ขอโทษ แต่ไม่ต้องห่วงปอนด์หรอกนะ ปอนด์โอเค เอาตัวรอดได้”
เคลียร์ถอนใจช้าๆ คลายสีหน้าบึ้งตึงแล้วหันมาพูดด้วยเสียงอ่อนว่า
“จะไม่ห่วงหรอกนะ ถ้าไม่ทำตัวให้ห่วงอ่ะ”
โอ๊ย...ซึ้ง.... ฟังแล้วดีใจมาก...
สุดยอดของความเป็นแม่ศรีเรือน อยากแต่งงานด้วยแล้วเอาเคลียร์ไปเก็บไว้ที่บ้านจังให้ตายเถอะจ๊อด...
“ว่าแต่เรามาขัดจังหวะรึเปล่า?”
“ฮะ? จังหวะอะไร?”
“ก็มาขัดจังหวะปอนด์กับแฟนคลับปอนด์ไง ป่านนี้งอนไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้”
“เฮ้ยบ้า มันน่ะนะจะงอน”
“ถึงไม่งอนก็คงไม่ชอบใจหรอก เล่นคุยกันอยู่สองคนไม่ได้สนใจเขาเลยนี่นา”
เออ....จริง.... ป่านนี้น้อยใจไปผูกคอตายใต้ต้นมะเขือเขื่อแล้วมั้งเนี่ย
“ช่างเถอะอย่าไปสนใจเลย กินข้าวต่อเถอะ”
ผมนั่งเป็นเพื่อนเคลียร์จนอีกฝ่ายอิ่ม ผมก็แยกออกมา ไม่ได้บอกให้เคลียร์ไปส่งเพราะไม่อยากรบกวน แต่ฝากกระเป๋ากีตาร์ไปกับเคลียร์ด้วยเพราะไม่อยากเอาจุดอ่อนกลับไปให้กระต่ายกระทำย่ำยี จากนั้นเดินขึ้นสะพานลอยเพื่อจะไปนั่งวินที่หน้ามอ แต่พอขึ้นไปแค่พ้นบันได ก็มีใครบางคนเข้ามากอดจากข้างหลัง
“เฮ้ย ..ใครว......” ผมร้องออกมาแต่โดนคนข้างหลังปิดปากไว้จนพูดอะไรไม่ได้นอกจากส่งเสียงอู้อี้ในลำคอ พยายามจะดิ้นออกจนกระทั่งไอ้คนข้างหลังมันเผลอส่งเสียงหัวเราะนั่นแหละผมถึงได้สติแล้วหยุดดิ้น หันกลับไปมองคนร้ายโรคจิตที่ก่ออาชญากรรมอย่างเคืองๆ
“เชี่ยตุลย์!!” ผมส่งเสียงดังเป็นเชิงด่าทันทีที่หันไปเจอหน้า
“ฮ่าๆ อะไร ดิ้นยังกะผู้หญิงไปได้นะมึง กลัวโดนดักฉุดเหรอ?” เจ้าของชื่อล้อเลียนโดยไม่รู้ตัวเลยว่าทำผิด
“สัดเอ๊ย...กูจะไปรู้เหรอ เดี๋ยวนี้ไม่ได้มีแต่ผู้หญิงนี่ที่จะถูกฉุดได้ฝ่ายเดียว”
“ก็จริง...แต่ก็ช่วยไม่ได้ เดี๋ยวนี้ผู้ชายมันหน้าหวานขึ้นๆ ทุกวันนี่”
เหอะ... ยอมรับขึ้นมาแล้วหรือไงนะ ว่าผู้ชายมันน่ารักอ่ะ
“ยังอยู่อีกเหรอ? กูนึกว่างอนตุ๊บป่องกลับไปแล้วซะอีก”
“ถ้าไม่อยู่แล้วจะเห็นเหรอ?”
“กวนประสาทนะมึงอ่ะ”
“โบราณเขาว่า มีลูกกวนตัว มีผัวกวนใจ ทนเอาหน่อยเดี๋ยวก็ชิน” ไม่ชินโว้ย ต่อให้นานแค่ไหน ยังไงก็ไม่ชินได้หรอก “ทำไมกลับมาคนเดียวล่ะ ไม่ให้ไอ้หมอนั่นไปส่ง”
“เกรงใจเลยกลับเอง แล้วเขาก็ชื่อเคลียร์ไม่ได้ชื่อไอ้หมอนั่น เรียกให้ถูกด้วย”
“เฮอะ หมั่นไส้ คำก็ปอนด์สองคำก็เคลียร์ กูจะอ้วก” ดูมันสิ ทำมาเป็นกระแนะกระแหน ตุ๊ดฉิบหาย
“สัด!! ก็กูชื่อปอนด์ เขาชื่อเคลียร์ ก็เรียกตัวเองว่าปอนด์เรียกเขาว่าเคลียร์ก็ถูกแล้ว มึงมีปัญหาอะไรไม่ทราบ”
“ก็ดูมึงพูดกับกูแต่ละคำสิ มันเคยมีคำน่าอ้วกแบบนั้นที่ไหน คำก็เชี่ย สองคำก็สัด นี่ถ้ากูไม่เลือกเป็นกระต่ายคงหัวใจวายตายไปสามล้านตลบ”
“เหอะ!! ก็มึงมันเชี่ยจริงๆ ดิบ เถื่อน กวนตีนก็ขนาดนี้ มีความน่ารักเหมือนสุดที่รักของกูรึก็เปล่า”
“ถุย!! สุดที่รัก อย่าแหลเหอะ เป็นแฟนกันภาษาอะไรไม่เคยไปนอนค้างบ้าน”
“กูไม่ได้พูดสักคำไม่ใช่เหรอว่าเคลียร์เป็นแฟนกู กูพูดแค่ว่าเป็นสุดที่รัก ไม่จำเป็นต้องเป็นแฟนหรือเป็นคนรักกันก็ได้ เหมือนกีตาร์ตัวนี้ไง ก็ไม่ใช่แฟนแต่ก็เป็นสุดที่รักได้เหมือนกัน เพราะสุดที่รักในความหมายของกูไม่ได้แปลว่า แฟน แต่แปลว่า รักที่สุด ต่างหาก”
“อ้อ....เหรอ? พูดว่ารักคนอื่นที่สุดต่อหน้าผัวเนี่ย กล้าดีนะ”
“พูดหรือไม่พูดก็ค่าเท่ากัน ความจริงก็คือความจริงอยู่ดี ถึงกูไม่พูดมึงก็ต้องรู้อยู่ดีว่ากูรู้สึกยังไง ถ้าจะหาใครสักคนมาแก้เหงาเวลาเงี่ยนน่ะ บอกตามตรง ต่อให้เจอกันข้างถนน ไม่เคยเจอหน้ากัน ไม่รู้จักชื่อก็ลากเข้าโรงแรมได้แล้ว คืนเดียวจบ แต่คนที่ใช่มันเหมือนกัน ต่อให้เจ้าชู้แค่ไหนมันก็ต้องมีอยู่ดีแหละ คนที่รักมากที่สุด หรือที่เรียกว่าตัวจริงน่ะ”
“เตือนไว้ก่อน ว่ากูคงไม่เบื่อมึงง่ายๆ หรอก”
“งั้นเหรอ? ถ้าจะนานขนาดนั้นจริงๆ กูคงต้องหาทางไปก่อนสินะ”
“เลิกพูดอะไรเครียดๆ เถอะ ขี้เกียจฟัง”
“เอาแต่ใจตัวเองเกินไปก็ไม่ดีหรอกนะ ไม่อยากฟังก็เหมือนมึงหนีปัญหา การที่กูไม่กล้าจะบอกเรื่องของมึงให้คนอื่นรู้ก็เท่ากับหนีปัญหาเหมือนกัน กูไม่อยากสูญเสียความภาคภูมิใจของตัวเองไป แต่กูก็รู้ว่ายังไงความลับก็คงไม่มีในโลก การที่กูยอมอ่อนข้อให้ก็ไม่ได้แปลว่าไม่มีทางสู้ อย่ากดดันกูมากจนไม่มีทางออก เพราะหมาจนตรอกมันจะกัดไม่เลือก”
“พูดอะไรยาวๆ ก็เป็นเนอะ แต่ยิ่งฟังยิ่งงงอยู่ดี พูดตรงๆ เลยดีกว่า ว่าจะเอายังไง”
“พูดตามตรงก็คือ กูชอบเคลียร์ แต่กูไม่รู้ว่าเขาคิดยังไง กูไม่กล้าบอก เพราะกลัวคำตอบ ก่อนที่กูจะแน่ใจว่าเขาจะยอมรับความเป็นกูได้ทุกเรื่อง นั่นหมายถึง มึงกำจุดอ่อนของกูไว้โดยที่กูไม่สามารถโต้แย้งหรือต่อสู้ได้ แต่ถ้าถึงวันที่ทุกอย่างชัดเจน วันที่กูรู้ว่าเคลียร์ก็รักกูเหมือนกัน...ถ้าถึงเวลานั้นขึ้นมาจริงๆ มันก็ถึงเวลาที่ต้องเลือกแล้วล่ะ อย่าว่าแต่ความลับเรื่องเดียว ไม่ว่าจะสูญเสียอะไรไปกูก็ยอมเพื่อแลกกับสิ่งที่รักมากที่สุดอยู่ดี คำขู่เป็นล้านของมึงก็คงไม่มีความหมาย ต่อให้ขู่ฆ่า...กูก็ต้องไป”
เอี๊ยด...................
เสียงเบรกรถมอเตอร์ไซค์ดังลั่นพร้อมกับทุกอย่างหยุดเคลื่อนไหวทำให้ผมคลายอ้อมแขนที่โอบเอวออกแล้วก้าวออกมายืนด้วยอาการเหมือนจะอาเจียน เอามือปิดปากไว้ หน้าเสีย
“เป็นอะไร ไม่สบายเหรอ” ไอ้ตุลย์หันมาถามอย่างห่วงใย
“สัดเอ๊ย ควายมึงหายหรือไง ขับเร็วอย่างกับจะไปตาย กูล่ะเกร็งตลอดทางเลย” ผมต่อว่าทั้งๆ ที่ยังอดผวาไม่ได้ แม่งขับรถเร็วชิบเป้ง หนาวก็หนาว ขนาดแค่ซ้อนท้ายเฉยๆ นะเนี่ย
“ช่วยไม่ได้ มึงอยากทำให้กูอารมณ์เสียเอง กูก็แค่คลายเครียด” มันพูดอย่างไม่สำนึกผิด
“กูเนี่ยนะ? กูทำมึงเครียดเรื่องอะไรไม่ทราบ” ผมเอานิ้วชี้หน้าตัวเองพร้อมถามอย่างหาเรื่อง
“ถ้าไม่รู้ว่ามึงทำอะไรก็ไปหาหญ้าแดกเหอะ” มันพูดแค่นั้นแล้วก็เดินหนีเข้าอพาร์ทเมนท์ของผมไป
ฮึ่ย.. น่าโมโหจริงเลย ด่าแล้วเดินหนีเนี่ย
ผมเดินตามมันที่จ้ำอ้าวตามควาย จนมาหยุดที่หน้าประตูห้องตัวเอง มองมันไขกุญแจห้องอย่างกับเป้นห้องตัวเอง
“แล้วมันเรื่องอะไรที่มึงจะต้องมาห้องกูด้วยเนี่ย” ผมรีบโวยวายทันทีอย่างไม่พอใจ
“จุ๊ จุ๊” มันยกมือขึ้นแตะปากตัวเองแล้วส่งเสียงมาปราม “อย่าลืมสิว่ามึงรับปากแล้ว ว่าต่อไปนี้จะไม่ไล่กูไปไหน...” เหอะ!! ทวงสัญญาทันทีเลยนะมึง...
“งั้นก็รับปากกูบ้างสิ ว่าจะเลิกขับรถเร็ว มึงรู้ไหมว่าเมื่อกี้ที่กูซ้อนท้ายมึงกลับมาเนี่ย กูกลัวจนฉี่จะราดอยู่แล้ว” ผมต่อว่ามันอีกเพราะยังตกใจไม่หาย เดินตามเข้ามาในห้องตัวเองแล้วเปิดไฟจนสว่าง
“กลัวอะไรเล่า? มือระดับนี้แล้ว กูไม่ทำมึงล้มหรอกน่า” มันพูดยิ้มๆ โดยไม่หันมามองหน้า สนใจแต่ถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกทีละชิ้นแล้วเดินเข้าห้องน้ำ
“เอาแน่ได้ที่ไหน ถ้ากะเกณฑ์หรือห้ามกันได้ โลกนี้คงไม่มีหรอกอุบัติเหตุน่ะ”
“งั้นมึงก็ช่วยกูหาสิ”
“หาอะไร?”
“หาอะไรก็ได้ที่ทำให้กูชอบ หรือรักได้มากเท่ารถ หรือความเร็ว”
“ไอ้ของแบบนั้นน่ะ มันต้องหาเองโว้ย ไม่มีใครเขาหาแทนกันได้หรอก”
“งั้นก็หุบปากซะ กูจะอาบน้ำ” มันพูดแล้วปิดประตูห้องน้ำใส่หน้าผมซะเฉยๆ
ฮึ่ย.... อารมณ์เสีย ทำไมต้องมาทนอะไรแบบนี้......
โว้ย โว้ย โว้ย หงุดหงิด ขัดใจจริงๆ
สงสัยกระต่ายจะรักความสะอาดจริงๆ เพราะไอ้ตุลย์อาบน้ำนานมาก หรือมันจะท้องเสียก็ไม่อาจทราบได้ รู้แต่ว่ามันหายเข้าห้องน้ำไปนานมากจนผมปิดไฟนอนหลับไป
ในความง่วงงุนจนลืมตาไม่ขึ้น ผมรับรู้ถึงสัมผัสที่เข้ามานัวเนียอยู่เหมือนเคย
ไม่เมาเลยสักนิด ไม่ใช่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะทำอะไร แต่มันคุ้นเคยมากเสียจนไม่ได้คิดจะลุกขึ้นมาขัดอกขัดใจมันเหมือนทุกครั้ง แปลกใจตัวเองด้วยซ้ำที่ผมสามารถรับรู้ทุกอย่างได้ทั้งๆ ที่ยังหลับตา ตอบสนองทุกอย่างได้ทั้งๆ ที่มองอะไรไม่เห็นสักอย่าง...
ความหนักหน่วงของริมฝีปากที่กดจูบ เสื้อผ้าที่ค่อยดึงรั้งออกจากกายไปทีละชิ้น
สัมผัสวาบหวามที่เกิดจากมือเย็นที่ลูบไล้ไปตามสะโพก
กล้ามเนื้อที่ตึงแน่นจนน่าอิจฉา น้ำหนักตัวที่กดทับลงมา
เรี่ยวแรงมหาศาลที่สร้างทั้งความเจ็บปวดและหฤหรรษ์ได้พร้อมๆ กัน
ลิ้นชื้นที่สอดเข้ามาแลกรสจุมพิตติดๆ กันหลายครั้ง จนปิดกั้นเสียงครางให้เบาลง...
ไม่มีคำพูดที่มีความหมาย แต่สื่อสารแค่ทางกายก็พอ...
เรื่องมันเลยเถิดไปถึงขนาดนี้ คงแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วล่ะ เซ็กส์มันก็ไม่ต่างจากสิ่งเสพติดนักหรอก ถึงรู้ว่าไม่ดี ก็หยุดไม่ได้ เลิกไม่ได้ ....
คงได้รอ วันนั้นจะมาถึง วันที่มันจะ “เบื่อ” แล้วเดินจากไปเอง
คงไม่นานนักหรอก... ถึงอีกฝ่ายจะบอกว่า “ไม่ง่าย” แต่อะไรๆ ก็ไม่แน่นอน
ของเล่นแปลกๆ ที่ได้มาใหม่อาจจะได้รับการดูแล สนใจ เล่นบ่อยๆ แต่ก็แค่ช่วงแรกๆ เท่านั้นล่ะ
ของเล่นอย่างกู อีกไม่นานมึงก็คงเบื่อ
ความคิดเรื่อยเปื่อยที่มันเดินทางมาจนถึงจุดนี้ทำให้อดโหวงเหวงในใจอย่างประหลาด...
ผมสะดุ้งนิดๆ เมื่อไอ้ตุลย์ขยับตัวเข้ามารั้งร่างเข้าไปกอดแน่นขึ้น ยกตัวขึ้นมาจูบขมับของผมที่นอนตะแคงหันหลังใส่มันอย่างอ่อนโยนจนแปลกใจ กลัวจะซ้ำอีกระลอก
“มึงยังไม่หลับใช่ไหม” มันถามขึ้นมา
“หลับแล้ว” ผมตอบเสียงงัวเงีย ทั้งที่ตื่นขึ้นมาและหายง่วงแล้วเพียงแต่ไม่ยอมลืมตา
“กูมีอะไรจะบอก”
“ว่ามาสิ”
“มึงไม่ต้องช่วยกูหาแล้วล่ะ”
“หาอะไรเหรอ?”
“ก็สิ่งที่กูรักมากกว่ารถและความเร็วไง กูคิดว่า...กูเจอแล้วล่ะ”
เรื่องของมึงสิ จะมาบอกกูทำไมล่ะ ถึงยังไงก็ไม่ช่วยหาอยู่แล้วโว้ย....
“และกูก็รู้วิธีที่ทำให้วันที่มึงต้องเลือกไม่มาถึงได้แล้วด้วย” มันทำเสียงแสดงความภาคภูมิใจเหมือนเด็กๆ
“วิธีอะไร?” ผมขมวดคิ้วแล้วพลิกกายไปหาคนที่ร่วมแบ่งปันพื้นที่บนเตียงเดียวกัน และผ้าห่มผืนเดียวกันนั้น พร้อมลืมตาขึ้นจ้องหน้า เกิดความหวาดระแวงขึ้นมาทันที มันคิดแผนการจะทำอะไรขึ้นมาอีกล่ะ
ท่ามกลางความมืดมิดของห้อง หากแต่เพราะหลับตาอยู่นานจึงชินกับความมืดจนสามารถเห็นแววตานั้นชัดขึ้น มันฉายแววจริงจังเต็มเปี่ยม
“ก่อนวันนั้นจะมาถึงกูต้องเป็นให้ได้”
“เป็นอะไร” ผมถามอย่างสงสัยใคร่รู้ ขมวดคิ้วจนผูกเป็นโบว์
.
.
.
“เป็นสุดที่รักของมึงไง”
ชาวาบไปทั้งตัว และไม่รู้จริงๆ ว่าตัวเองรู้สึกยังไง
ควรจะดีใจหรือเสียใจที่ได้ยินประโยคนี้....
และเดาไม่ออกว่าทำไมมันถึงพูดแบบนี้ หรือแค่อยากเอาชนะ....
เออ....แล้วก็มาคอยดูกัน ว่ามึงจะเบื่อกูก่อน หรือกูจะรักมึงก่อน....
จากนี้ไป มันคือการเดิมพันครั้งสำคัญที่ผมรู้ตัวดีว่า เสียเปรียบทั้งขึ้นทั้งล่อง
ก่อนจะได้มาซึ่งเอกราช หวังว่าผมคงไม่ตัดสินใจย้ายราชธานีเสียก่อนหรอกนะ!!
………………………………………………………………………………..
ตอนนี้อ่านแล้วเครียดนะ (แต่ตอนจบแอบหวานล่ะ)
เพราะปอนด์ก็เปิดใจตามตรงว่าตัวเองรู้สึกยังไง และออกตัวว่าอยากไปอย่างจริงจัง
ส่วนตุลย์ก็เริ่มออกตัวเหมือนกันว่า จะยึดปอนด์ไว้จริงจัง
ทีแรกก็เครียดแทนตุลย์นะ พอมาได้ยินอะไรชัดๆ มันก็เจ็บแปลบขึ้นมาทันที
แต่ตอนจบนิว่าปอนด์น่าจะเครียดมากกว่า เพราะกลัวตุลย์ทำสำเร็จขึ้นมา..
ถ้าตุลย์ทำสำเร็จ แล้วมันต้องย้ายราชธานี(ถาวร)ไง
(เฮ้ยปอนด์.... ตกลงแกไม่ห่วงเรื่องอื่นเลยใช่ป่ะนอกจากกลัวไม่ได้เป็นรุกอ่ะ ฮา)
-
^
^
จิ้มๆๆ :z13:
-
โอ๊ยยยย
เน็ต3G ของทรูทำไมเน่าได้ใจขนาดนี้ โหลดไม่ขึ้นเลย จ๊อด
อ่า... นึกครึ้มใจ ไหนๆ ก็หายไปนาน ขอตอบเม้นท์เป็นกิจจะหน่อย แบบว่ากลับมาอีกทีผู้คนเงียบเหงา ก็เข้าใจล่ะ เหอๆ ไม่เป็นไรพอมีพอกินเนอะ อิอิ
fuku :a5: นี่ชมเหรอค่ะ ตุลย์จะดีใจดีไหมเนี่ย? อิอิ
Nus@nT@R@ อิอิ คิดถึงคนอ่านเหมือนกันค่ะ
Cacao โห ขนาดนั้นเลย? :-[ ขอบคุณค่ะ แบบว่า ที่จริงก็เจอกันออกบ่อยนะ นิก็ต่อน้องฐาให้อ่านเรื่อยๆ อ่า ไม่เห็นมีคนทวงตุลย์ปอนด์ในกระทู้นั้นเลย ฮ่าๆ ก็เลยนึกว่า รอได้ :laugh: o18
ล้อเล่นนะคะ ที่จริงจะมาต่อนานแล้ว แต่ยังเรียงเนื้อหาไม่โอเท่าไร เลยยังไม่ต่อ เวลาแต่งนิยายนิชอบอยู่เงียบๆ คนเดียวในห้อง ต้องใช้สมาธิมากอ่ะ แต่พอดีโดนยืมโน้ตบุ๊กไป มีโครงเรื่องคร่าวๆของตุลย์ปอนด์ในนั้นที่ไม่ได้เซพ ใช้คอมข้างนอกมันไม่มีสมาธิแล้วก็ไม่ชอบแป้นพิมพ์พีซี เลยขี้เกียจแต่งนิยายมาก (แต่ยังต่อน้องฐานะเพราะอยากให้มันจบไวๆ) อีกอย่าง กลัวถ้าต่อเรื่องนี้แล้วจะลืมพล็อตฐา-โรจน์ เดี๋ยวมันจะไม่จบ เลยต้องตัดใจต่อเรื่องนั้นเรื่องเดียวให้รอดก่อน แล้วเรื่องนี้ค่อยว่ากัน ก็แบบว่าพักเรื่องนี้ไปแต่งฐาโรจน์นานมาก สามเดือนกว่าอ่ะ เลยบอกไงว่า นิอยู่กับกะเทยกับหมาบ้ามานาน โคตรคิดถึงกระต่าย ไก่ และขนมปังเลย
coon_all ขอบคุณค่ะ :sad4:
tuek ขอบคุณค่ะ มาต่อจบตอนแล้ว ถึงจะสั้นแต่คาดว่าคงมาบ่อยๆ อ่ะค่ะ
fox คิดถึง...มาก... :กอด1: :กอด1:
golove2 คิดถึงด้วยคน :กอด1:
Alone Alone มาต่อแล้ว หายค้างยัง?
MiSS-U แหมๆ มีแต่คนยุยงให้กระต่ายจัดหนักปอนด์ตลอด ฮาๆ
Mileson พอดีว่ารู้แล้วว่าเป็นใคร แล้วก็ไม่พอใจด้วย แต่ทำอะไรมากไม่ได้เพราะมีประโยชน์ ฮาๆ
vk_iupk ไม่คืนนี้หรอกค่ะ ปอนด์ติดกับรับปากจะยอมอยู่ให้เคลียร์ด้วยอีกนาน!!
hoomalone ถึงจะร้าย...ก็ร้ายเพราะรักนะ!! ตึงโป๊ะ!
harumi ไม่นานค่ะ แค่สามเดือนเอง o22
$VAN$ อิอิ ก็ไม่เชิง แต่ไม่รู้จะตัดจบตรงไหนเลยตัดมาลงครึ่งเดียวก่อน...
nunamicky ฮาๆ ขี้แกล้ง แบบว่าโรคจิตอ่ะตุลย์ ส่วนปอนด์โดนแกล้งก็โมโหง่ายแบบนี้ทำให้แกล้งสนุกขึ้นค่ะ อิอิ
แมวอัดกระป๋อง จ้าๆ มาแล้วจ้า...
katarena ไม่ขนาดนั้นค่ะ ไม่จัดหนักเพราะโกรธหรอก แต่หื่นมันอยู่ในสายเลือดต่างหาก
flawless เถียงกันแบบนี้เรียกว่ากระหนุงกระหนิงได้เหรอ? ฮาๆ แต่นิว่ามันก็น่ารักไปอีกแบบอ่ะนะ พ่อแง่แม่งอนดี เคลียร์ไม่ใช่คู่ขานะ แต่เป็นคนที่ปอนด์แอบชอบเฉยๆ กระต่ายหึงแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ค่ะ เก็บอารมณ์เก่ง เอิ๊กๆ
Capricorn มาต่อให้จบตอนแล้วนะคะ
SungMinKRu ขอบคุณค่ะ จำได้ว่าไปเมนท์ที่น้องฐาด้วย ยินดีต้อนรับ
iforgive ฮา ไม่หรอกค่ะ ยังไม่แก่... ขนาดคนแต่งยังลืมพล็อต แล้วคนอ่านจะเหลือเรอะ!!
somma ขอบคุณค่ะ เห็นคนมาเมนท์ทวงแล้วก็ค่อยมีกะจิตกะใจจะมาต่อหน่อยนะ เห็นเงียบกันไปนึกว่าไม่รอแล้ว (ก็คงมีแหละที่ไม่รอ) ไม่เป็นไร เราอยู่กันเท่าที่เหลือแล้วกัน
จะเชียร์ปอนด์ไปหาเคลียร์จริงเหรอ? อิอิ ระวังกระต่ายงอนนะคะ
minmin96 เฉลยแล้วในตอนที่แล้วค่ะ ว่าเป็นเพื่อนพี่โต้ง แล้วก็เป็นคนที่ปอนด์ชอบ
cotone ที่จริงที่หายไปก็หลายเหตุผลค่ะ พอดีว่าพี่ชายทำโน้ตบุคพัง แล้วมายืมโน้ตบุกนิไป นิอยู่บ้านใช้คอมพีซี ไม่ค่อยคุ้นกับคีย์บอร์ด (ไม่ชอบมันพิมพ์ยาก) ก็เลยหันไปเล่นเกมที่ซื้อมาใหม่ก็ติดอยู่หลายเกม แล้วก็เล่นฮาร์เวสมูนติดพันก็หายหน้าไปนาน แต่ก็ยังวนเวียนอยู่ในบอร์ดนะคะ อ่านนิยายแล้วก็ ต่อน้องฐา
taroni จ้ามาแล้วจ้า รอบนี้จะพยายามไม่หายไปนานๆ นะคะ
litlittledragon คนที่หลงรักค่ะ ปอนด์เขาโสด...แต่ไม่ซิง
gumrai3 ฮาๆ ตุลย์ไม่ดุหรอกค่ะ นิว่าเกรงใจพระจันทร์อยู่เหมือนกัน
april@tbl จ้า จะพยายามไม่หายไปนานๆ เพราะคนเขียนหายไปนาน คนอ่านก็พลอยหายตามไปด้วย เศร้า..
manami_01 ไม่น่างงแล้วนะ เพราะต่อจนจบแล้ว
hikikomori โอ๋ๆ อย่าเพิ่งงอนน้า มันหลายอย่างอ่า แต่งเรื่องนี้มัน.... (ไม่บ่นละ เดี๋ยวงานงอกอีก....)
ขอโทษนะที่ทำให้ใจเสีย ถึงบางครั้งจะหายไปนานหน่อย แต่ถ้าไม่ตายหรือพิการ สัญญาว่าจะต่อให้จบแน่ๆ (แต่ไม่รู้อีกนานไหมนะ ฮาๆ)
The Smild ตอนนี้ไม่หื่นนะ แค่ทะลึ่ง
MoMoRin sakod yag jung pasa karaoke i-i
golove2 ก็ตุลย์มันขี้โกง...ตลอดเว
i-love-you ถึงจะข่มเหงรังแก แต่ตุลย์ก็ไม่เคยลงไม้ลงมือนา....
Acacha ดีใจที่เข้ามาอ่านตอนใหม่ค่ะ ฮา ขนาดคนแต่งก็จะลืมเหมือนกัน ว่าแต่เคลียร์คือใคร?
gupalz โอย... ย้ำหลายคนเลยว่าลืม :z3: 555
PoP~Pu เย้ด้วยคน ได้กลับมาซะที.... (ดีใจที่แค่เกือบ...ลืม)
mutyamania หายไปสามเดือนอ่ะเชล...(เท่ากับเวลาที่ไปแต่งน้องฐาภาค ม.ปลาย) นั่นล่ะตอนสุดท้ายที่ลง ไม่นับแฟนฟิคนะ
คิดว่า ตุลย์ปอนด์อาจจะมีอารมณ์คล้ายน้องฐาก็ได้อ่ะ แบบว่า เริ่มๆ ชอบไปเรื่อยๆ แบบไม่รู้ตัว ตอนนิแต่งภาคมัธยมก็คิดนะว่า โรจน์มันคล้ายๆ ตุลย์ เอาแต่ใจพอๆ กันแต่ตุลย์ดีตรงที่ไม่ได้ลงไม้ลงมือ ประกอบกับปอนด์ไม่ได้กลัวหัวหดแบบน้องฐา ก็ต่อปากต่อคำสูสีเท่านั้นเอง แต่ถึงไม่มีคำพูดว่ารักออกไป สิ่งที่ตุลย์ทำให้ทุกวันนี้ นิว่ามันสื่อว่ารักแบบเต็มๆ มานานละอ่ะ คำพูดแต่ละคำ อ้อมโลก แต่ก็มีความหมายว่า อยากอยู่ด้วยกัน โอ๊ย... ไม่รู้คนแต่งคิดแล้วคนอ่านคิดตามมั่งป่าวเนี่ย...
ตอนนี้กลับมาก็ท้อๆ เหมือนกันเพราะคนอ่านก็หายหน้าไปเยอะ เพราะหายไปนานคนก็ต่อไม่ติดเนอะ เข้าใจ แต่จะพยายามต่อไปนะ ยังไงก็ยังมีคนอ่านที่รักกันและรอกันอยู่ส่วนหนึ่งล่ะ (แฟนพันธ์แท้รักกันจริง อิอิ)
ส่วนเอ็นซีที่ว้อนท์อาจจะไม่เยอะเท่าเก่าแล้วนะ เพราะที่ผ่านมาก็จัดเต็มจนเรียกว่า "ยืด" ไปแล้ว เวลาในเรื่องผ่านไปไม่เท่าไร แต่แต่งไปตั้ง18 ตอนแล้ว ยังไม่มีเนื้อหาเป็นชิ้นเป็นอันเลย มีแต่รั่วๆ ออกทะเลไปวันๆ (เดี๋ยวโดนด่าว่าอะไรก็จะวนมาแต่เรื่องนี้ ใส่เรียกเรตติ้งกันไปอีก บลาๆ)
คราวนี้... จะต่อเรื่องโดยไม่ตามใจคนอ่านมากแล้วนะ จะพยายามทำเหมือนแต่งน้องฐา คือรวบบ้างยืดบ้าง ให้เนื้อหาเดินไป ไม่ออกทะเล... (เอ็นซีก็เซนเซอร์ไปเลยง่ายดี เร็วด้วย) ถ้ามีไหลอีกก็คืออารมณ์คนเขียนตอนนั้นกำลังว้อนท์ทูจริงๆ กร๊าก... (จำพวกอ่านมังงะ ดูเอนิเมะแล้วหาทางปลดปล่อยไม่ได้ก็ลงกับนิยายไปเทือกนั้น 555
นิคิดว่านิน่าจะแก่กว่าเชลบี้สามสี่ปีอ่ะ หรืออาจจะน้อยกว่านั้นแต่ต้องแก่กว่าแน่ๆ ฮาๆ
malula ไม่ยอมก็ต้องยอมค่ะ ขู่แบบนี้
kms มีแต่คนเข้าข้างกระต่าย
Dee^daY เกี่ยวอะไรกับกระต่ายอยากมีลูก? ถึงอยากมี ปอนด์มันคงมีให้ไม่ได้เพราะไม่มีมดลูกอ่ะ ฮา
rmlab คิดถึงเหมือนกัน จะมาต่อนานละ แต่นึกพล็อตอยู่
kaokorn ขอบคุณค่ะที่ไม่บ่น....
EoBen ยาสระผม...เคลียร์ ตุลย์มันเล่นมุกแป้กตลอดอ่ะ ไม่ฮาเหมือนกันย์เลย
Tiamo_jamsai โอ๋ๆ อย่าร้องค่า กลับมาแล้ว (ที่จริงนิไม่ได้หายไปไหนเลยนะ อยู่แถวๆนี้แหละ)
nayne กรี๊ดดดด ทวงกิ๊งกันย์..... อยากแต่งค่ะ...แต่กลัวแต่งแล้วไม่มีคนอ่านน่ะสิ เดี๋ยวมันจะไม่จบเอา พักไว้ก่อนน่ะดีแล้ว เอาไว้แต่งตุลย์ ปอนด์จบละจะไปรื้อฟื้นอีกทีนะ เพราะคิดว่าแต่งพร้อมกันหลายๆ กระทู้มันอาจจะไม่รอดทั้งหมดเหมือนที่นิหายไปไม่ต่อตุลย์ปอนด์ก็เพราะนิต่อ "น้องฐา" อยู่น่ะคะ
Whatever it is ไม่นะ... เขาอยู่กันมานานละ ตุลย์ต่างหากที่เป็นมือที่สาม (สามนี่คือ รองจาก โต้ง เคลียร์นะ ฮา) คือพูดง่ายๆ ว่าตุลย์คือ “ตาอยู่” ดีๆ นี่เอง
-
นี่คือการสารภาพรักแม่นบ่
-
ตุลย์ทำไมรักปอนด์ได้มากขนาดนี้นะ น่าอิจฉาจริงๆ
-
มันก็แอบเครียดนิดนึงนะ ตั้งกะแรกเลย
เหมือนตุลย์ดึงดันอยู่ฝ่ายเดียว
ทีนี้ถ้าปอนด์รักเคลียร์ เคลียร์รักปอนด์ จะมีตุลย์ถ่วงขาอยู่ ก็คงเป็นเรื่องเครียดแบบเศร้า ๆ
แต่ในความเป็นจริง ตุลย์คงชนะเหมือนที่ผ่านมา เฮ้อ...ปอนด์เอ้ยหมดหวังซะแล้ว
-
ตุลย์สารภาพรักน้องปอนด์แล้ว :impress2:
-
อ่านตอนแรกเกลียดตุลย์เลยนะ เอาแต่ใจเว่อร์
แต่เจอตอนที่บอกว่าจะเป็นสุดที่รักของปอนด์ให้ได้เข้าไป...โอเค ให้อภัยได้นิดนึงค่ะ55
รอตอนต่อไปค่า พี่คนเขียนสู้ๆ
-
ตุลย์ นายแน่มาก o13
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เค้าสารภาพกันแล้วชิมิ
เค้าไม่เชียร์ปอนด์ไปหาเคลียร์เเล้วค้าบ เชียร์ไปหาตุลย์เหมือนเดิม
แต่ลดความหื่นลงบ้างอะไรบ้าง ปอนด์ช้ำหมด
แต่ก็ชอบ :man1:
-
ที่เข้าห้องน้ำนาน
นี่เข้าไปคิดใช่เปล่า
-
ย้ายมาอยู่ราชธานีกระต่ายเหอะ ของเค้าดีจิงๆนะ ปอนด์
-
กรี๊ดดดตุลย์สารภาพรักใช่มั้ยนั่น เท่ๆเถื่อนๆดีจริงๆ ฮ่าๆ
เชียร์ตุลย์งานนี้ไม่รอดหรอกปอนด์ :laugh:
-
ตอนนี้ชอบกระต่ายแฮะ :man1:
-
เป็นกำลังให้กระต่ายป่า(เถื่อน)ของเรา เป็นสุดที่รักของปังปอนด์ไวๆ อิอิ
-
ท่าทางตุลย์จะตกหลุมรัก ไม่มีทางขึ้นได้แล้วล๊ะ 555+
ปอนด์อย่าเพิ่งใจอ่อนน๊ะ แกล้งตุลย์คืนก่อน :z2:
-
อุโหะๆๆ ตอนนี้เข้าข้างตุลอ่ะ แอบสงสารหน่อยๆ
แต่ก็รู้สึกชื่นชมในความรักของตุลจริงๆ
ยังไงก็ขอให้ปอนด์ใจอ่อนเร็วๆน้า
-
เชียร์ให้รู้ใจตัวเองว่ากระต่ายเป็นรักที่สุดของปอนด์เร็วๆ :L1:
-
ตุลย์เอาจริงแล้ว
อ๊าย เชียร์ขาดใจเลย
ทำให้ปอนด์รักจริงๆขึ้นมาให้ได้สักทีน๊า
-
Sorry for karaoke na ka,,but I really can't use Thai ka.. T.T
Cheer p'kratai sudjai kaaaa....suu suu na kaaaa!!! (>w<)v
-
ไม่เหลือแล้วล่ะเอกราช เชิญย้ายราชธานีไปปักหลักอยู่กะตุลย์เลยเหอะ :bye2:
-
เอ๊ะ ปอนด์นี่ยังไง (ขอเวลานอกไปตบเคลียร์ก่อนนะ ฮ่าๆๆๆ
รักตุลย์ที่สวด ฮี่ๆๆๆๆ
-
เชียร์ตุลย์
:L2: :L2:
-
ตอนนี้น่าสงสารกระต่ายเหมือนกันที่ปอด์นคิดแบบนี้
แต่ไอ้ตุลย์ก็กลับมาน่ากลัวทันทีที่คิดว่าต้องเป็น
สุดที่รักของปอด์นให้ได้ ดูท่าทางปอด์นจะแย่
แต่คนอ่านแบบเราชอบจัดหนักให้ปอด์นเลยตุลย์
:laugh:
-
ปอนด์เอ๊ยมาถึงขั้นนี้ล่ะ
ยอมตุลย์เขาเถอะปล่อย
เคลียร์ไปนะดีแล้ว :z2:
เชียร์ตุลย์เต็มที่ :z7:
-
ว้าวๆๆๆๆๆๆๆๆ ดีใจ
ช่วงแรกแอบเครียจริงๆด้วย นึกว่าจะมาม่าซะแล้ว
จบแบบแอร๊ยยยยยยย (กัดหมอนนนนนนน)
ไม่รู้ตุลย์จะงัดอะไรมาจีบดิเนี่ย
ทำโหดมานาน รอลุ้นขาโหดเค้าจะจีบยังไง อิอิ
เชียร์กระต่ายยยยยยยยยย o13 กอดคนเขียน :กอด1:
-
ความเครียดมันรอมาจากเรื่องน้องฐารึไงกันเนี่ย. อ๊าก เค้าเครียด
ปล. กอดหนมปัง เค้าคิดถึง
-
ทำให้ได้อย่างที่พูดแล้วกัน..
-
มือซ้ายคว้าหมอนบนเตียงขึ้นมา
แล้วก็สกรีมดังๆ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กระต่ายกลับมาแล้ว กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คิดถึงที่สุดๆๆๆ
มาบ่อยๆนะคะคุณนักเขียน
-
แหม บทรักตอนนี้ของตุลย์ดูอ่อนโยน..เบาๆ..เนอะ :-[
คิดว่าปอนด์จะเคลิ้มล่ะสิ
หารู้ไม่ ปอนด์เขาเสพติดแบบแรงๆหนักๆนานๆเยอะๆ เรียบร้อยแล้ว :laugh:
-
ตุลย์ ปอนด์
ตุลย์ ปอนด์
เย้เย้
:mc4: :mc4: :mc4:
-
ง่า อึดอัด ค้างคา เคลียร์ๆกันไปเล้ยเด้ (ล้มโต๊ะ !) 555
-
อึ้งกับความอดทนของกระต่ายหื่น ไม่น่าเชื่อจะอดทนได้ดีขนาดนี้ 5555
อ่ะ ผิดคาดอีกรอบ นึกว่าน้องเคลียร์จะเป็นแฟนปอนด์ ที่ไหนได้เป็นแค่
คนที่ปอนด์แอบหลงรัก เฮ่อ...วาจาปอนด์ทำร้ายหัวใจนิดหน่อยแต่ก็ดี
ตรงๆ แมนๆ กันไป ได้แต่ลุ้นว่าตุลย์จะพยายามทำให้ปอนด์เปลี่ยนใจ
มาชอบได้ล่ะนะ เอ็นซีตอนนี้ อ่านแล้วได้อารมณ์ไปอีกแบบนะ ไม่ต้อง
โจ่งแจ้ง ใช้ภาษาที่พอสื่อให้เข้าใจ งือออ...แต่หนุ่มปอนด์คุ้นแล้วแบบนี้
จะกลับตัวเป็นรุกได้เหรอ? สงสัย???
-
กระต่ายหมายมั่นแบบบินเหนือลม
มันทำได้เน้อ
-
ตุลย์มันรู้ใจตัวเองแล้ว
แล้วปอนด์ละเมื่อไหร่จะรู้ใจตัวเอง
+1 นะคะ
-
:o8: :-[
-
ตุลย์ดื้อมากกกกกกกกกกกกก เป็นพระเอกที่มีความตั้งใจที่จะเอาชนะอยู่เต็มเปี่ยมจริงๆ
แม้จะโดนพูดโดนด่าแรงๆยังไงก็ยัง ถึ ก ! สู้สุดแรง สุดใจ สุดกายอยู่จริงจัง อึดมากกก
-
ก่อนจะได้มาซึ่งเอกราช หวังว่าผมคงไม่ตัดสินใจย้ายราชธานีเสียก่อนหรอกนะ!!
ปอนอย่าเพิ่งย้ายราชธานีเลยนะ
เดี๋ยวตุลย์ก็ ตีกรุงแตกแล้ว :z2:
-
ถ้าตุลย์ ลดความเถื่อนลงมา มีความอ่อนดยนให้ปอนด์บ้าง
คาดว่าพระจันทร์ดวงนี้คงจะอยู่คู่กับกระต่ายป่า :กอด1:
ไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่ :n1:
-
นี่คือการสารภาพรักอยู่ใช่มั้ย o22
ไม่เหมือนใครจริงๆ o13
-
ตุลย์โคตรน่ารักอ่ะ
-
ตอนที่ 20 ไม่มีวัน “ได้เป็น”
ถ้าเป็นคุณ.... คุณจะทำตัวยังไง
ถ้ามีใครบางคนมาบอกคุณว่า “เขาจะเป็นสุดที่รักของคุณให้ได้”
ตลกเนอะ ทำไมไม่พูดอะไรง่ายๆ จำพวก “ผมรักคุณ” แทนที่จะมาพูดอะไร “อ้อมๆ” ที่ทำให้ต้องตีความแปดตลบว่า ตกลงมันเป็น “การสารภาพรัก” หรือเปล่า หรือแค่พูดไปเท่านั้น เพราะ “อยากเอาชนะ”
ถ้าผมเป็นคนมองโลกในแง่ดีกว่านั้นอาจจะแปลเป็น “ข้อแรก” ก็ได้ แต่พอดีมันตรงกันข้ามก็เลยยิ่งไปกันใหญ่
ทีนี้ลองอีกฝ่ายทำอะไรมันก็น่าสงสัยหรือทำให้ระแวงว่านั่นเป็น “วิธีการ” หรือ “แผนการ” ไปซะหมด ก็ไม่รู้นะว่าใครมันน่าสมเพชกว่ากัน เอาเป็นว่าผมถือว่านี่เป็นแค่การเดิมพันอีกครั้งหนึ่ง “ที่แพ้ไม่ได้เด็ดขาด” เท่านั้นก็พอ
“วันนี้ไปดื่มกัน...” จู่ๆ ไอ้ตุลย์ก็พูดขึ้นในตอนเย็นของอีกวันหนึ่งเมื่อมันตื่นขึ้นมาหลังการนอนหลับที่สนิทและยาวนาน ต่างกันกับผมที่ยังครุ่นคิดถึง “ความมุ่งมั่น” ที่มันบอกผมก่อนนอน จนนอนแทบไม่หลับ
“ไม่ไปได้ไหม... อยากนอน” ผมบอกมันด้วยเสียงเนือยๆ
“จำได้ว่าไม่ได้ถามนะ...” อีกฝ่ายตอบกลับนิ่งๆ จนทำให้นึกขึ้นได้ว่า “ความบ้าอำนาจ” เป็น “สันดาน”ที่ไม่มีวันแก้หายไปเสียแล้ว
“เพิ่งสี่โมงเย็นเอง ค่ำๆ ค่อยออกไปแล้วกันนะ” ผมผัดผ่อน เพราะรู้ว่าเวลามันพูดอะไร มันดูจะรีบร้อนรวดเร็ว “เดี๋ยวนี้” ไปซะหมด
“ไอ้ดื่มน่ะคงต้องรอค่ำแน่ แต่ก่อนหน้านั้นไปหาอะไรใส่ท้องก่อนดีกว่า หิวว่ะ” มันบอกแล้วลุกจากเตียงแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ผมทำเป็นไม่ใส่ใจหลับตานอนต่อ
หนึ่งนาทีต่อมามันเปิดประตูแล้วเดินกลับมาหาผมที่เตียง เนื้อตัวไม่มีวี่แววว่าจะเปียกน้ำมาแล้วแต่อย่างใด
“ลุกดิมึง... ไม่ได้ยินที่กูบอกเหรอ ว่าหิวน่ะ” นอกจากเอาแต่ใจแล้ว เรื่องกินเรื่องใหญ่อีกต่างหาก ไอ้นี่มัน “กล่องข้าวน้อยฆ่าเมีย” หรือเปล่าก็ไม่รู้
“รู้แล้ว....แต่มึงก็อาบไปก่อนดิ เสร็จแล้วเดี๋ยวกูค่อยอาบก็ได้” ผมบอกอย่างไม่สบอารมณ์หน่อยๆ
“อาบพร้อมกันนี่ล่ะ กูจะได้ถูหลังให้มึงไง” ใครกันแน่ที่จะต้องเป็นฝ่ายถูหลังวะ ผมคัดค้านขึ้นในใจแต่ก็ช้ากว่ามันซึ่งหลังจากอธิบายแล้วก็ไม่ได้สนใจว่าผมจะตอบรับหรือปฏิเสธ
พรืด..... มันจับไหล่ผมยึดไว้จับให้ลงจากเตียงจนได้
เออ.... มึงอยากอาบน้ำให้กู แล้วถามสักคำไหม? ว่ากูอยากให้มึงอาบให้หรือเปล่าน่ะ ไอ้เผด็จการเอ๊ย....
............................
.........................................
หลังทานข้าวเย็นเสร็จ เพราะเราไม่รู้จะไปไหนกันดี ไอ้ตุลย์ก็เลยบ้าพลังขับรถพาผมชมทะเลฆ่าเวลา ผมว่ามันคงกลัวว่าถ้าพาผมกลับห้องอย่างที่ผมยืนยัน ผมอาจจะหลับต่อและไม่ยอมตื่นเพื่อจะออกมาอีกก็ได้มั้ง
จนหกโมงกว่าผมกับตุลย์ถึงมาโผล่ที่ร้านเหล้าเล็กๆ แห่งหนึ่ง (แอบดีใจที่ได้ไปที่อื่นที่ไม่ใช่ริมทางเหมือนกัน)
ไอ้เชี่ยตุลย์ช่างมีความพยายามเป็นเลิศที่จะเอาอกเอาใจผมเกินกว่าเหตุจนน่ารำคาญ เป็นต้นว่าเจาะจงจองโต๊ะด้านหน้า เพื่อจะได้ขึ้นไปร้องเพลงได้สะดวก เพราะร้านนี้ไม่มีนักร้องประจำร้าน แต่มีเครื่องเสียงสำหรับให้ลูกค้าร้องคาราโอเกะได้ตามใจ คงกะจะให้ผมระบายความอัดอั้นที่โดนขัดใจไม่ให้ทำสิ่งที่ชอบมาหลายเพลานักก็ได้
มันจัดแจงให้ผมนั่งตรงกับที่นั่งหน้านักร้องพอดี ขณะที่มันนั่งข้างๆ ผมซึ่งเป็นตำแหน่งหัวโต๊ะ(มันคงรู้ตัวดีว่ามันต้องเป็นเจ้ามือก็เลยนั่งตรงนั้น) แม้จะดีใจที่มุมกล้องชัดดีก็เถอะนะ แต่โต๊ะที่เรานั่งก็ใหญ่เกินกว่าจะนั่งแค่สองคนอยู่ดี
ผมล่ะเคืองร้านนี้เหลือเกิน ที่เหล้าสีของเขาเป็นยี่ห้อที่ผมไม่ค่อยถูกด้วยเท่าไร สงสัยคนจนอย่างผมจะกินของดีไม่ได้ล่ะมั้ง อนาถชีวิต แต่ไอ้ตุลย์มันสั่งไปแล้วผมก็พูดอะไรไม่ได้ คิดเอาไว้ว่าจะไม่ดื่มก็เท่านั้น
ไม่นานนัก เพื่อนของไอ้ตุลย์ก็ทยอยตามมา ซึ่งผมก็เพิ่งรู้ว่ามันชวนเพื่อนมาดื่มด้วย ดีเหมือนกันไม่อยากไปไหนสองต่อสองกับมันเท่าไรนักหรอก
“โห กูว่าแล้วว่าทำไมไอ้ตุลย์เปลี่ยนใจไปนั่งร้านอื่นที่ไม่ใช่ริมทางได้ ที่แท้พกนักร้องส่วนตัวมาด้วยนี่เอง” เดฟเอ่ยแซวทันทีที่เห็นหน้าแล้วนั่งลงข้างๆ ตุลย์
ไอ้ตุลย์ไม่ได้ตอบอะไรแต่อมยิ้มน้อยๆ ส่วนผมแค่เห็นหน้าคนถามก็อยากจะเอาหน้ามุดพื้นร้านแล้ว...
“ดีครับปอนด์ ไม่เห็นหน้าซะหลายวันเลย ไม่สบายหายดีแล้วเหรอ?” มีผู้ชายอีกคนมานั่งข้างๆ ผมทักทายผมเหมือนรู้จักกันดีทั้งๆ ที่ผมไม่รู้จักกับเขาเลยครับ แต่ศิลปินที่ดีย่อมต้องมนุษยสัมพันธ์ดีทุกที่ทุกเวลา ดังนั้นถ้าผมแอบเนียนถามชื่อเขาไปตามมารยาทจะมีใครหาว่าผมขี้หลีไหม?
“หายแล้วครับขอบคุณมาก คุณ......” แต่ถึงมีคนว่า....ผมก็ทำอยู่ดี ไม่ใช่เพราะความมนุษยสัมพันธ์ดีของผมอย่างเดียวครับอเป็นเพราะอีกฝ่ายหน้าตาดีด้วยแหละเรื่องสำคัญ
“คิมครับ” อีกฝ่ายแนะนำตัวกลับมาเพราะคงเพิ่งนึกขึ้นได้มั้งว่าผมไม่รู้จักเขา
แต่ถึงรู้ชื่อคิมแล้วก็เท่านั้นเพราะคิมมากับแฟนสาวชื่อมินท์ครับ ดังนั้นก็เป็นอันฟาวส์ไป
เพื่อนในกลุ่มอีกคนเป็นผู้หญิงแท้ๆ ผมยาว ผิวสีจัดน้อยๆ แต่ดูทะมัดทะแมงพอสมควร ที่สำคัญสูบบุหรี่ด้วยเธอชื่อดิว....
ตัดจบเรื่องเพื่อนไอ้ตุลย์อย่างไวว่องเพราะผมไม่สนใจชะนีกับคนมีเจ้าของ (ถ้าแฟนเขาเผลอก็ไม่แน่) อิอิ
จะว่าไปแล้วที่จริงผมก็คุ้นหน้าเพื่อนไอ้ตุลย์ทุกคนแหละ เพราะเป็นกลุ่มเดียวกับที่ไปนั่งที่ริมทางบ่อยๆ แต่ไม่ได้รู้จักสนิทสนมอะไรนัก แต่ผมก็ไม่มั่นใจว่าเรื่องของผมกับไอ้ตุลย์นี่มีใครรู้อะไรมากแค่ไหน ยกเว้นเดฟคนหนึ่งที่มันคงรู้แล้วล่ะก็ไอ้ตุลย์มันพูดตรงจะตายตอนที่มันมาคุยกับผมครั้งแรกหลังจากมันทำลายพรหมจรรย์(ข้างหลัง) ของผมไปแล้วหนึ่งอาทิตย์
‘ไม่มีอะไรหรอกเดฟ แค่ผัวเมียทะเลาะกันนิดหน่อย’
โอ๊ย.... คิดขึ้นมาแล้วอยากจะหนีกลับแม่งซะตอนนี้เลย เพราะคงไม่มีใครเขาจินตนาการเห็นไอ้ตุลย์เป็นเมียลงหรอก ผมยังขนลุกเลย....เพราะฉะนั้น ไม่อยากมองหน้าเดฟเลยให้ตายสิ
แต่เมื่ออาหารที่ไอ้ตุลย์สั่งมาเริ่มเข้ามาเสิร์ฟ มันก็ทำให้ผมพอจะทำเป็นลืมๆ เรื่องตรงหน้าแล้วก้มหน้าห้ามตาเล็มหมูทอดไปพลางๆ แก้เขิน
“ไม่ร้องเพลงเหรอมึง เห็นเมื่อวานว้อนท์มากไม่ใช่เหรอ?” ไอ้ตุลย์หันมาแซวผมขณะที่ผมล่ำลากับหมูทอดแล้วพยายามเอาตะเกียบคีบถั่วในจานอย่างสนุกสนาน
“เดี๋ยวค่อยร้อง ยังไม่มีอารมณ์” ผมตอบขณะเคี้ยวถั่วในปากตุ้ยๆ ความจริงคือผมยังเมามันกับการกินอยู่นั่นเอง (ลืมไปว่าข้าวเย็นก็กินมาแล้วนะเนี่ย)
“อ้อเหรอ...กูปลุกให้ป่ะ?” มันชะโงกหน้ามาใกล้แล้วกระซิบถามกวนๆ เท่านั้นไม่พอมีแอบลูบขาอ่อนผมใต้โต๊ะอีกต่างหาก
เฮ้ยมันจะมากไปมั้งมึง!
ผมเลื่อนมือไปหยิกที่หลังมือมันทันทีอย่างหมั่นเขี้ยว ทำให้มันต้องเลิกกระทำการอุกอาจแม้จะในที่ลับก็เถอะ
“ซาดิสว่ะ เอะอะเป็นทำร้ายร่างกายกูตลอด” มันบ่นพึมพลางลูบหลังมือตัวเองอย่างสำออยน่าหมั่นไส้เป็นที่สุด หนังหนาขนาดนั้น หยิกเท่าไรก็คงไม่รู้สึกหรอกมั้ง
“เชี่ย!! ก็มึงลามปามก่อน” ผมเถียงกลับไป
“เมื่อกี้เขาเรียกลวนลามมากกว่าลามปามมั้ง” มันแก้ไขการใช้ภาษาไทยของผมให้ถูกต้องขึ้นโดยไม่จำเป็น ทำให้มันดูตรงไปตรงมาจนน่าโมโห
“ก็นั่นแหละ!! สมน้ำหน้าแล้ว” นอกจากไม่ขอโทษ ผมยังแสดงหน้าสะใจใส่ด้วยซ้ำ แทนที่อีกฝ่ายจะโกรธก็กลับยิ้มแทน ทั้งๆ ที่แค่ยิ้ม แต่กลับกวนต่อมโมโหอย่างประหลาด
“มึงยิ้มอะไร” ผมถามพร้อมขมวดคิ้วไม่พอใจ
“ทำไมอ่ะ ยิ้มไม่ได้เหรอ?” มันกวนมาอีกครั้ง
“โดนหยิกก็ยิ้ม ประสาทป่ะ?”
“ไม่ได้ยิ้มเพราะโดนหยิก แต่ยิ้มเพราะเห็นหน้ามึงเวลาโมโหต่างหาก”
“ทำไม กูโมโห แล้วเป็นไง...”
“มึงเคยได้ยินเพลงของกัน เดอะสตาร์ป่ะ เหวี่ยงก็น่ารักอ่ะ” อ้อ... จะชมว่าผมเหวี่ยงแล้วน่ารัก? จะดีใจดีป่ะเนี่ย
“เชี่ย โง่แล้วเสือกอวดฉลาด เพลงของกันน่ะ มันต้อง เหวี่ยงก็รักต่างหาก” ผมเถียงกลับไปอย่างสะใจที่ได้แก้ไขคำผิดของอีกฝ่ายพร้อมด่าไปด้วยในตัว คิดว่ามันจะเสียหน้า หากแต่ผิดคาดที่คนฟังไม่ได้ทำหน้าประหลาดใจซ้ำยังทำหน้าขำอีกต่างหาก จนทำให้ผมกลับไม่สบายใจซะเอง
“เป็นเชี่ยอะไรของมึงอีกล่ะ จะขำอะไรนักหนา”
“เวลาเห็นมึงโมโห กูก็คิดถึงเนื้อเพลงที่ว่า “หน้าวีนๆ และเสียงอ่อนหวาน ช่างแมทช์กัน มันน่ารักดี” ขึ้นมาทุกที” จู่ๆ มันก็ท่องเนื้อเพลงนั้นขึ้นมา แต่ไม่ได้ใส่ทำนองนะครับ มันคงรู้ตัวว่าเสียงร้องเพลงมันไม่ได้เรื่องจริงๆ
“กูก็เลยตั้งใจชมว่ามึงเหวี่ยงแล้วน่ารักดี แต่ก็ไม่นึกนี่ว่ามึงอยากเหวี่ยงให้กูรักด้วย ไม่งั้นจะได้พูดชื่อเพลงให้มันถูก”
ว่าไงนะ??
“เคเหอะ!!” อึ้งไปครึ่งนาทีก่อนจะเถียงกลับพร้อมหน้าร้อนเล็กน้อย “กูล่ะเกลียดขี้หน้าแล้วก็หมั่นไส้มึงจะตายห่าอยู่ละ โมโหก็คือโมโห ก็ไม่ได้เหวี่ยง ไม่ได้วีน อะไรทั้งนั้น แล้วก็ไม่ได้ต้องการให้ใครมาชมว่าน่ารัก หรือมารักด้วย เชิญไปพูดกับคนอื่นเหอะ” ผมตอบกลับไปด้วยเสียงเหวี่ยงๆ เอ๊ย งอนๆ เอ๊ย เสียงแสดงความไม่พอใจมากกว่าเก่า รู้สึกเหมือนเสียท่ายังไงก็ไม่รู้สิ
เหอะ!! อยากให้รักตายล่ะ หื่นชิบหายวายป่วง เอาแต่ใจก็เท่านั้น ข้อดีก็มีแต่ หน้าตาดี หุ่นล่ำ เรียนเก่ง รวย แล้วก็... เชี่ยแล้ว ข้อดีเยอะไปป่ะ?
พอๆ เรื่องนั้นช่างมัน
สรุปว่ามันไม่น่ารักหรอก ไม่น่ารักเลย.....สักนี้ดดดดดดดดดดดดดดดเดียวจริงๆ
(ไขว้นิ้วชี้กับนิ้วกลางเพื่อขอพรพระผู้เป็นเจ้า.....)
....................................................................
ผมทำเป็นไม่สนใจมัน แล้วหันมาสวาปามของทอดตรงหน้าต่อเพื่อให้ไม่ต้องเห็นกระต่ายหน้ามึนที่ยังคงยิ้มกวนๆ เหมือนจะรู้ในทีว่าผมแอบเขินเล็กๆ แต่แค่นี้ชิวๆ ครับไม่ได้ทำให้ผมหวั่นไหวอย่างแน่นอน เชื่อขนมปังปอนด์กินได้
“อ้ะ... กินนี่ดิ” ไอ้ตุลย์ผีเข้าเล็กน้อยเพราะถึงกับตักหมึกในต้มยำรวมมิตรป้อนให้ถึงปากเพื่อเป็นการ “ง้อ” กลายๆ ผมพยายามจะไม่ถือสากับท่าทีแปลกๆ ของมัน เพราะพอรู้แต่แรกแล้วว่า
ไอ้ตุลย์เป็นคนพูดจริงทำจริง ต้องการอะไรก็ต้องเอาให้ได้ ต้องทำให้สำเร็จ
มันอาจจะทำอะไรบ้าๆ บอๆ ในช่วงนี้บ้างจนกว่าจะได้ในสิ่งที่มันต้องการ ผมก็จะถือว่าไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร แต่ก็อดรู้สึกทะแม่งๆ ไม่ได้ที่จะทำอะไรที่เข้าขั้นหวานเลี่ยนขนาดนั้น ต่อหน้าคนในร้านแม้จะไม่ใหญ่นัก และเพื่อนๆ ของมันแบบนี้
หันไปมองถ้วยต้มยำรวมมิตรก็เป็นต้องถอนใจเฮือก ถึงมันไม่ได้ตักกุ้งให้ แต่มันก็เคยมีกุ้งใส่รวมอยู่ด้วยกันอยู่ดี คนที่ไม่แพ้อะไรจะไม่มีวันรู้หรอกว่า เวลาอาการมันกำเริบมันจะเป็นยังไง ไหนจะอาการคัน ทั้งผื่นก็แย่งกันขึ้นเต็มไปหมด แล้วใครมันจะไปบ้ากิน?
“แดกเองเหอะ ไม่ต้องเสือกกับปากกู” ผมบอกอย่างไม่ไว้หน้า จนอีกฝ่ายถอนใจเหมือนหมดความอดทนเล็กๆ
“เลือกเอา จะกินไอ้นี่หรือจะดื่มเหล้าก็ได้ มึงไม่ดื่มสักอึก กลัวกูมอมเหล้ามึงไง” มันถามฉุนๆ ซึ่งผมก็ไม่อยากจะเทศนามันเลยว่า ผมไม่กินหมึกที่มันป้อนเพราะมันเสือกอยู่ในถ้วยเดียวกับกุ้ง (แต่ไอ้ตุลย์คงไม่ทันสังเกตเพราะกุ้งโดนเพื่อนคนอื่นตักไปจนเกลี้ยงแล้วนั่นเอง) ส่วนเหล้าก็เป็นยี่ห้อที่ผมกินไม่ได้ เพราะมันเมาง่ายแล้วก็แฮ้งค์หนักอีกต่างหาก
“ไม่แดกทั้งสองอย่างนั่นแหละ” ผมปฏิเสธซ้ำสองโดยไม่บอกอะไร ในเมื่อมันไม่ถามผมก็ไม่จำเป็นต้องบอก ไม่จำเป็นต้องพูดให้มันรู้
“เออ มึงมันดื้อ.... คำถามสุดท้าย กินหมึก ดื่มเหล้า.... หรือไม่ก็จูบกับกูตรงนี้ มึงจะเลือกอะไร?” มันก้มหน้ามากระซิบเบาๆ แต่ชัดเจน
“เชี่ย!!” ผมสบถใส่หน้ามันอย่างโมโห กำหมัดแน่นจนเจ็บเพราะแรงเล็บที่จิกอุ้งมือ
ไม่เข้าใจคนอย่างมันจริงๆ ทำไมมันต้องบังคับยัดเยียดความหวังดีที่ไม่จำเป็นให้คนอื่นนักหนา อยากจะเอาใจทั้งๆ ที่ไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายชอบหรือไม่ชอบอะไร เอะอะก็ต้องเอา ต้องทำอยู่อย่างเดียว
พอไม่ได้ดังใจก็ขู่จะทำโน่นทำนี่ให้อับอายขายขี้หน้าหรือไม่ก็ลงโทษด้วยการกักขังหน่วงเหนี่ยว กระทำชำเราอย่างเดียว จะโรคจิตไปถึงไหนวะ....
ตามสบายเลยนะ เอาแต่ใจซะให้พอ ใช้อำนาจบังคับได้ก็ทำต่อไปเถอะ กูไม่ห้ามสักนิด
ผมคิดอย่างเคืองใจพลางกระดกเหล้าในแก้วที่น้ำแข็งละลายไปหมดแล้วอย่างไม่มีทางเลือก
เอาวะ แก้วเดียวคงไม่ตายหรอก!!
ดื่มเหล้าหมดตามคำสั่ง ผมก็คว่ำแก้วให้ดูว่าไม่เหลือ ทั้งๆ ที่มันเป็นแก้วใส พร้อมสายตาที่เหมือนจะถามว่า “พอใจแล้วใช่ไหม?”
สีหน้าไอ้ตุลย์ไม่ได้ดีขึ้นเมื่อเห็นผมเลือกกินเหล้าแทนที่จะกินหมึกที่มันจะป้อนแต่มันก็ไม่ว่าอะไรกลับหันไปเรียกเดฟที่นั่งข้างๆ มันให้หันมาหา พร้อมป้อนหมึกในช้อนนั่นให้โดยที่อีกฝ่ายก็ไม่ได้อิดออดเรื่องมาก แต่ยอมกินได้หน้าตาเฉยเหมือนไม่มีอะไร
ผมอารมณ์เสียเกินกว่าจะทนนั่งอยู่ที่เดิมได้ จึงตัดสินใจเขียนชื่อเพลงลงกระดาษ กะว่าจะร้องเพลงแม่งทั้งคืนไม่กลับมานั่งโต๊ะเลย
ขณะที่ลุกขึ้นจากโต๊ะก็เอาแต่คิดไปอย่างแค้นๆ
เออ!! แกล้งกูซะให้พอ ขู่ให้ได้ตลอดสิ อะไรที่ไม่ชอบก็บังคับให้ทำซะให้หมด
ใช่สิ กูมันไม่มีทางสู้นี่เลยต้องโดนรังแกอยู่ร่ำไป ทำร้ายร่างกาย จิตใจกูนี่เป็นของชอบของมึงใช่ไหม งั้นทำซะให้พอ
แล้วสักวันนึง กูจะทำให้มึงได้รับบทเรียนเองว่า
ต่อให้มีอำนาจมากมายล้นฟ้า ก็บังคับ “หัวใจ” ดวงเล็กนิดเดียวไม่ได้
“สุดที่รัก” อะไรนั่น กูจะไม่มีวันให้มึง “ได้เป็น”
.............................
เฮ้ย..... ไม่มาม่านะ แค่ตึงๆ กรุ่นๆ อ่ะ กำลังโมโหๆ แต่เดี๋ยวก็หายมั้ง (เหรอ????)
ตอนนี้ตุลย์ทำพลาดหลายอย่างนะ ทั้งๆ ที่ใจจริงแค่อยากจะเอาใจ แต่ปอนfด์กลับไม่ได้คิดอย่างนั้นอ่ะ
ปอนด์ขี้เหวี่ยงเหมือนกันนะเนี่ย ฮ่าๆ
ปล. เพลงเหวี่ยงก็รักนี่ได้ฟังครั้งแรก เป็น OPV เต๋าคชา ซึ่งดูแล้ว คชาเป็นผู้ชายที่เหวี่ยงได้น่ารักมากจริงๆ
แต่ที่เอามาแต่งตอนนี้เพราะท่อนที่ตุลย์ท่องมันทำให้คิดถึงปอนด์อ่ะ คงเพราะ ปอนด์เสียงเพราะมั้ง เสียงเหวี่ยงๆ คงฟังแล้วน่ารัก เพราะเวลาปอนด์ด่าทีไรตุลย์ก็เคลิ้มทุกที (หรือมันโรคจิตจริงๆ ฮาๆๆ)
-
“สุดที่รัก” อะไรนั่น กูจะไม่มีวันให้มึง “ได้เป็น”
ไม่มีวันได้เป็นจริงๆเหรอปอนด์ o3
-
ตุลย์เอ้ยยยยยย พลาดแล้วลูกกก
-
สมน้ำหน้าตุลย์จีบแบบไหนก็ได้แบบนั้นแหละ
เหอๆ เดี๋ยวพออาการออกดูดิ๊ใครจะเดือนร้อนกว่ากัน
โมโหแล้วตัวเองต้องเจ็บเองก็ไม่น่าทำเท่าไหร่นะเนี่ย
-
อ๊ะ...เหวี่ยงวีนเล็กน้อย พอให้น่ารัก
-
เห็นใจปอนด์นะ ถูกบังคับมาก ๆ มันก็อึดอัด
ในขณะที่ตุลย์ก็คงไม่เข้าใจเหมือนกันว่า เอาใจขนาดนี้แล้วแท้ ๆ ยังไม่พอใจอะไรอีก
ตุลย์ต้องเข้าใจว่า" รัก "มันบังคับไม่ได้
-
อยากจะเอาใจเค้าแต่ก็ยังเอาแต่ใจตัวเองอยู่
ระวังเถอะสักวันขู่เค้าไปได้แล้วเค้าหนีไป
จะรู้สึก
-
ปอนแอบตุ๊ดเล็ก ๆ อ่ะค่ะคุณ
แต่ก็เข้าใจนะว่าแพ้เป็นไง
เราไม่แพ้ของกิน แต่แต้ภายนอกพวกสัมผัสอะไรเล้ก ๆ น้อย ๆ หรือไม่ก็โซนระบบหายใจ แอบอันตราย
สู้ๆนะพ่อกระต่ายหื่น
-
กระต่ายพลาดแล้ว
-
แหมตุลย์อ่ะอยากเอาใจแต่ไม่เคยใส่ใจ (เรื่องของปอนด์) เลยน้า
-
เอาแต่ใจ คิดถึงแต่ตัว แกถามปอนด์สักคำมั่งเหอะ อยากเป็นสุดที่รักไม่ใช่ไง เฮ้ออออ
-
ละเหี่ยใจกะกระต่ายจริงๆ เฮ้อๆๆๆ
-
ถ้าจะเป็นคนรัก ต้องศึกษาความรักกันก่อน..
-
ฮู๊ยยยยยยยยยยย ประชดชัดๆปอร์นเอ๊ย มันได้เป็นไปเรียบร้อยแล้วแหละ อีแบบนี้นะ
-
บังคับตลอด o18
-
นิ....เธอแพ้กุ้งหรือเปล่าหืม? แม่เชลแพ้แหละ.....แค่น้ำแกงก็กำเริบได้แล้ว....กุ้ง....หมึก....เป็นหมด
เชลไม่รู้นะว่าปอนด์กับเคลียร์มันได้เสียกันหรือยัง....ได้แต่หวังภาวนา อย่าให้เค้าได้กันเลย....เรื่องมันจะได้ง่าย ๆ แต่อ๊ะ....ถ้าอะไรมันง่ายแบบนั้น มันก็คงจืด ๆ นั่นแหละ
จัดมานิ.....เราชอบผู้ชายประมาณนี้ มันดูมีพลังดี เราชอบโรจน์ ชอบตุลย์มากกว่ากันย์หรือพี่โต้งที่ออกไปทางน่ารัก กู๊ดบอยอะไรเทือกนั้น โดยเฉพาะตุลย์ เราจินตนาการไปถึงผู้ชายตัวใหญ่เหมือนม้าหนุ่ม....จินตนาการไปถึงซอกหลืบแล้วกำเดาจะไหลพะย่ะค่ะ(เอิ๊ว) ไม่รู้สิบางครั้งตัวละครไม่ต้องทำอะไรรุนแรงหรือหยาบคาย แต่มันก็รับรู้ได้ถึงพลังงานหมู่มวลมหาศาล โชคดีนะที่เฮียปอนด์แกไม่ใช่หนุ่มร่างบาง ไม่งั้นคงได้ดับสิ้นไปตั้งแต่หน้าแรก ๆ แล้วก็เป็นได้
เพ้อนะเรา....ก็ตามประสาคนโสดแหละ เหอ ๆ.....เอาเป็นว่าชอบของแรง ของหนัก จัดมา....อย่าให้เสียชื่อนะนิ ฮี่ฮี่ฮี่
-
ปังปอนด์เหวี่ยง สงสารกระต่าย
-
พลดแล้วกระต่ายน้อย ไม่ดูให้ดีก่อน
โดนโกดแน่นอน
-
ทำไมปอนด์ไม่บอกตุลย์ล่ะว่าไม่กินเพราะอะไร
-
ตุลย์เอ้ย ตายไปซะเถอะลูก มันคงเป็นวิธีที่จะทำให้ปอนด์รู้สึกดีกับแกได้มากที่สุดแล้วล่ะ เหอะๆๆ
-
เหมือนต่อจะ
ไม่ค่อยติด แต่
อีกสักพักก็คง
ได้ :z2:
-
เหอะๆ เห็นด้วยกับปอนด์เลย อยากจะเอาใจทำไมไม่รู้จักสังเกตคนที่ตัวเองสนใจว้า
-
กระต่ายน้อยเหวี่ยงและวีนได้น่ารักจริงๆ :impress2:
-
เออ แปลก ตุลย์ไปบังคับปอนด์งี้ มันจะสำเร็จได้ไง
ดูดิ เขางอนแล้ว
-
:o8: หวานกันนิดๆๆ
-
P'tun klaeng p'pond talord,,rawang ter p'pond mai rak maa jing jing laew ja maa noid thii lang.... (-**-)
-
ให้ทำไงได้ล่ะ ก็ทั้งชีวิตเคยแต่เอาตัวเองเป็นศูนย์กลางของระบบสุริยจักรวาล
จะให้อ่อนให้ก็คงไม่ใช่ตุลย์ แต่ก็น่าสงสารปอนด์มันเหมือนกัน คนเคยเป็นรุก
เคยอิสระเสรี ต้องมาถูกข่มเหงใจ เป็นธรรมดาที่จะเหวี่ยงบ้างอะไรบ้าง
ปล. อย่ามาม่านะ ช่วงนี้กินเยอะเกินแระ โซเดียมสูง ไม่ดีต่อร่างกาย
-
ทำไม่ถูกจุด ปอนด์เลยเหวี่ยงใส่ซะงั้น
ไม่ยอมเป็นที่รักแต่รักเธออ่ะเปล่า
-
น้องปอนด์เหวี่ยงน่าร๊ากกกกอ่ะ :impress2:
ตุลย์ทำตัวหวานๆให้สมกับจะเป็นสุดที่รักหน่อยย
-
เหตุการณ์ตึงเครียด :เฮ้อ:
-
เฮ้อ แล้วเมื่อไหร่จะเข้าใจกัน :o12:
-
เราแอบ fc เต๋า คชา เบาๆ เหมือนกัน
เอิ๊กกๆๆๆๆ
แหมะ แหล่มๆๆ
ตอนนี้เข้าใจปอนด์อยู่น๊า ก็คนมันแพ้นิโนะ ให้ทำไงอ่ะ
แต่ก็แหมมม ก็บอก เค้าไปสิ ว่ากินไม่ได้ จะได้จบๆกันไป จะมาง๊องแง๊งใส่กันทำไม หน้อออ
-
เฮ้ออออ แต่ละคนเข้าใจเจตนาของอีกฝ่ายไปคนละทางกันซะงั้น แล้วเมื่อไหรจะเข้าใจกันสักทีเนี่ย
็
แต่ถึงปอนด์จะเป็นยังไง ตุลย์ก็ไ่ม่ยอมปล่อยมืออยู่แล้ว ตุลย์สู้ๆ ถ้าปอนด์มันดื่อนัก จับปล้ำอีกสักรอบไปเลย :laugh:
-
อีกนานอ่ะกว่าจะเข้าใจกัน :z10:
-
ตุลย์จะบังคับจิตใจปอนด์กันไปถึงไหนน้อออ เป็นรับให้นี่ก็บังคับจิตใจกันมากพอแล้วใช่ป้ะ อิอิ
เพลงนี้ไม่เคยฟังเเฮะ แต่ดู opv เต๋าคชาอยู่ ต้องไปหาดูเเล้วเเหละ
แล้วสรุปเรื่องนี้จะได้เป็นกันป้ะเนี่ย สุดที่รักอ้ะ
:z3:
-
ตอนที่ 21 โอ๊ย...โอ๊ย.....
ถึงผมจะไม่ได้โด่งดังจนมีแฟนคลับหนาแน่นอย่างวงอินดี้ ไม่ได้เป็นนักร้องมืออาชีพออกเทปขายได้เป็นล้านตลับ แต่ก็ยังเป็นนักร้องเสียงดีที่ร้องเพลงประกวดแถวงานวัดได้สบายๆ นะครับ คาราโอเกะแบบนี้จิ๊บๆ
หนุ่มปอนด์ผู้หลงใหลในการร้องเพลงและเล่นดนตรีเป็นชีวิตจิตใจเมื่อตัดสินใจขึ้นไปร้องเพลงแม้จะเป็นแค่เวทีเล็กๆ เท่านั้นซ้ำยังต้องนั่งร้องไม่ได้อวดฝีไม้ลายมือโชว์เสต็ปเต้นก็ตาม หากแต่ก็ติดลมบนจนอยากจะครองไมค์ไว้ทั้งคืนไม่ยอมปล่อย
สี่เพลงแรกไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมยังครองไมค์ร้องเพลงด้วยเสียงที่คิดว่าดีเสมอต้นเสมอปลาย จนจบเพลงที่สี่ก็ยังไม่มีที่ท่าว่าจะลง จนขึ้นอินโทรเพลงที่ห้า ไอ้ตุลย์ทำหน้าบึ้งเหมือนคนไม่ได้ขี้มาห้าวัน เดินถือแก้วเหล้าเข้ามาหา
“อ่ะ... ดื่มหน่อย....เผื่อคอแห้ง” ไอ้ตุลย์ยื่นแก้วเหล้าส่งให้
“ไม่.... แค่นี้จิ๊บจ๊อย ร้องทั้งคืนยังได้” ผมบอกปัดเสียอย่างนั้น ไม่มองหน้ามันแต่เสหันไปมองหน้าจอคอม แสร้งดูว่าเมื่อไรจะถึงท่อนเนื้อร้องทั้งๆ ที่ไม่ดูก็จำท้องเนื้อร้อง ทำนองได้หมดแล้ว
“เฮ่ย...นี่ใจคอมึงจะร้องเพลงทั้งคืนจริงอ่ะ” มันถามอย่างไม่อยากเชื่อ
“อ้าว.... ก็มึงอยากพากูมาร้องเพลงไม่ใช่เหรอ? กูก็ร้องอยู่นี่ไง แล้วมึงจะถามทำเชี่ยอะไร?” ผมตอบมันไปกวนๆ เพราะติดลมบนลงไม่ได้ และทั้งยังไม่หายเคืองมันด้วย
“เออ จะร้องก็ไม่ว่านะ แต่เกรงใจโต๊ะอื่นบ้าง กูเห็นเขาจ้องๆ กันนานละ ร้องเพลงนี้จบก็ลงเหอะ กูกลัวมีเรื่อง เว้นระยะอีกหน่อยแล้วค่อยร้องใหม่” ไอ้ตุลย์เอ่ยเตือนเป็นงานเป็นการ ที่ทำให้ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า คนที่มาร้านเหล้าแบบนี้ ส่วนหนึ่งก็คงเพราะอยากร้องเพลงด้วยล่ะ ครองไมค์นานแบบนี้อาจจะโดนเขม่นได้ แต่จะให้ขอบอกขอบใจในความหวังดีนั่นก็เขินๆ อยู่ เลยพยักหน้าแกนๆ ให้สองสามที
“เออๆ เดี๋ยวกูไป” ผมว่าอย่างขอไปทีเริ่มต้นร้องเพลงท่อนแรก แล้วทำเป็นไม่สนใจไอ้ตุลย์อีกจนมันต้องถอยร่นไม่เป็นท่ากลับไปยังโต๊ะดังเดิม
จบท่อนฮุคที่สองของเพลงและมีดนตรีคั่น ระหว่างผมกำลังรอจะร้องเพลงท่อนถัดไป จู่ๆ ก็มีพี่บึ้กหุ่นล่ำหนวดครึ้มคนหนึ่งถือแก้วเหล้าเดินมาหา สายตามองตรงมาน่าเกรงขาม ทำเอาหนุ่มปอนด์ถึงกับเหงื่อตก
ซวยแล้วกู~!! หรือเขาจะโมโหที่ร้องหลายเพลงเกินไปจนต้องเดินมาเตะลงจากเวทีกันเนี่ย...
พุธธังแคล้วคลาด ธัมมังแคล้วคลาด สังฆังแคล้วคลาด
แต่แล้วสิ่งที่กลัวก็ไม่ได้เกิดขึ้น เมื่อพี่แกมาหยุดข้างๆ แล้วกอดคอผมไว้ ยื่นแก้วเหล้าให้พร้อมรอยยิ้มที่ไม่น่าเชื่อว่าจะปรากฏอยู่บนใบหน้ามหาโจรของพี่เขาได้
“เอ้า ดื่มหน่อยน้อง คนอะไรเสียงโคตรดีเลย ทีแรกว่าจะมาร้องเพลงซะหน่อย แต่เปลี่ยนใจแล้วให้น้องร้องแทนดีกว่า พี่ขอเพลงไว้สองเพลง เดี๋ยวร้องแทนทีนะ”
ผมได้แต่ยิ้มแหย พูดอะไรไม่ออกและจำต้องดื่มเหล้าที่พี่แกยื่นให้อย่างเสียไม่ได้จนหมดแก้ว พร้อมรับปากจะร้องเพลงที่พี่แกขอ (แต่ต่อรองว่าขอร้องแค่เพลงเดียว)
รอดตัวไปไม่โดนกระทืบ แต่โดนเหล้าไปอีกหนึ่งแก้ว.... แบบขัดไม่ได้เลย
เพลงต่อมา เป็นเพลงที่ผมขอ แต่เนื่องจากโดนแก้วที่สองไปทำให้ความร้อนขึ้นหน้า ออกอาการตาลาย เมาดิบเล็กน้อย ผมเลยกดคีย์บอร์ดไม่ร้อง ข้ามไปร้องเพลงที่พี่หนวดครึ้มขอแทน เพราะกะว่าจะร้องจบจะขอเข้าไปล้างหน้าแก้เมาซะหน่อย
อินโทรเพลงขึ้นมาทำเอาผมแทบหลุดขำ..
ก็หน้าโหดขนาดนั้น นึกยังไงครับขอเพลงโอ๊ย โอ๊ย ช่างเข้ากับหน้าเสียจริงๆ (ประชดนะ)
“ ตั้งแต่วันที่ฉันได้คุย เพียงครู่สองคนกับเธอครั้งก่อน
กลับมานอนครวญคราง ละเมอ คอยพร่ำหาเธอเหมือนจะอ้อนวอน
เกิดอะไรขึ้นมานะเออ มันอยากรู้นัก เปลี่ยนฉันไปจากเดิม...
โอ๊ย.........
จะเป็นเพียงแววตาของเธอทั้งคู่ฉายมาสะกดหรือเปล่า
อาจเป็นดาวดวงใดใช้เธอมาหลอกเล่นกลเป็นไปไม่ได้
อาจจะงงคงเป็นเพราะเธอทำสับสน โอ๊ยเดี๋ยวอยากรัก เดี๋ยวอยากลืม โอ๊ย โอ๊ย
ทุกสิ่งเปลี่ยนไปเพราะเธอ
เธอทำให้ฉันรักเธอก่อนไม่อาจถอน หัวใจมันคอยแอบๆ มองแบบซึ้งๆ
เธอทำให้ฉันหลงใจอ่อน นอนกอดหมอนทุกคืน จะทนได้นานสักเท่าไร
หากคิดถึง โอ๊ย โอย
อยากจะกลืนกินเธอทั้งตัวไม่อยากเหลือไว้ให้ใครได้กลิ่น
อยากได้ยินเพียงเสียงของเธอ เพรียกบอกรักเพ้อถึงฉันผู้เดียว
กดอารมณ์ทนไปไม่ไหว ใจมันหวิววาบ ไม่เจอคงขาดใจ โอ๊ย โอ๊ย
โอ่ย โอ๊ย คิดถึงจังเธอ”
เข้าช่วงดนตรีกลางเพลง ... มีน้องผู้ชายหน้าหวานคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมแก้วอีกหนึ่งแก้ว
“พี่ครับ สุดยอดมาก ร้องเพลงนี้แล้วพี่นี่เซ็กซี่มากครับ” น้องชม ทำเอาผมต้องยกมือลูบท้ายทอยแก้เขิน
“ขอบคุณครับ” ผมตอบพลางยิ้มหวานให้ทันที ก็น้องเขาน่ารักดีน่ะนะ
“งั้นพี่ดื่มหน่อยนะ” น้องเขายื่นแก้วเหล้าในมือให้ด้วยสายตาเว้าวอน
กรรม.... อีกแล้วเหรอ?
ผมจำต้องดื่มเหล้าในแก้วที่น้องเขาเอามาให้อีกหนึ่งแก้ว เพื่อรักษามารยาท อีกฝ่ายยิ้มหวานให้พลางยกมือขึ้นโบก ก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะ ผมมองตามไปแล้วร้องเพลงท่อนต่อมา
“อยากจะกลืนกินเธอทั้งตัวไม่อยากเหลือไว้ให้ใครได้กลิ่น
อยากได้ยินเพียงเสียงของเธอ เพรียกบอกรักเพ้อถึงฉันผู้เดียว”
ไม่ลืมส่งสายตาเป็นประกายตามไป เหมือนวางกับดัก
“กดอารมณ์ทนไปไม่ไหว ใจมันหวิววาบ ไม่เจอคงขาดใจ โอ๊ย โอ๊ย
โอ่ย โอ๊ย คิดถึงจังเธอ”
ผมกระพริบตาข้างเดียวส่งไปให้อีกฝ่าย ทำให้อีกฝ่ายพยายามจะกระพริบตาส่งคืน
แหม... เป็นนักน้องมันก็ดีแบบนี้ล่ะ จีบเด็กง่ายดี...
เชื่อไหมว่ามันไม่ยากเลย...ถ้าอยากจะนอนกับใครสักคน แค่ส่งสายตามองกันสองสามที
โดยเฉพาะได้ร้องเพลงที่ความหมายมันให้ซะขนาดนี้ ลงจากเวทีไปก็ติดตามผลได้สบาย
ตอนอยู่ริมทางก็เป็นอย่างนี้แหละ ถ้ามีใครเอาเหล้า ดอกไม้ หรือแม้แต่ติ๊บมาให้ก็พอจะเดาๆ ได้ว่าชอบ หรือถูกใจกันอยู่ แล้วถ้าลงจากเวทีเขาอาจจะหาโอกาสมาคุยด้วยหรือไม่บางคนก็ลงทุนรอจนร้านเลิกก็ยังมี ทีนี้ก็ขึ้นอยู่กับว่าเราจะพอใจอยากไปด้วยหรือเปล่าเท่านั้นเอง
วืด....วืด....
ระหว่างที่ผมกำลังส่งยิ้มไปยังน้องหน้าหวานคนนั้น จู่ๆ ก็มีฝ่ามือโตๆ มาโบกเรียกร้องความสนใจให้หันไปมอง ก็ทำให้สะดุ้งเล็กน้อย พร้อมทั้งความหวังทุกอย่างพังทลาย
ลืมไป.... กูไม่ได้มาคนเดียว!!
“ตาเยิ้มเลยนะมึง” ไอ้ตุลย์ต่อว่าด้วยน้ำเสียงแสดงความไม่พอใจเล็กน้อย ทั้งยังขยับมายืนบังวิวดีๆ นั้นอีกต่างหาก
“อือ... เยิ้มดิ ก็เริ่มเมาละนี่” ผมตอบเลี่ยงๆ ด้วยเสียงที่เริ่มอ้อแอ้เล็กน้อย เมื่อดนตรีเพลงโอ๊ย โอ๊ยจบลงแล้วขึ้นอินโทรเพลงใหม่ผมก็เดินลงจากเวทีเล็กๆ นั้น
“ดีนี่...ทีกูเอามาให้ไม่ดื่ม ทีคนอื่นนี่ดื่มจัง...” เหอะ!! กระต่ายงอนเว้ยเฮ้ย!!
“ก็กูพอใจอ่ะ” ผมกวนกลับไปพร้อมลอยหน้าลอยตา
ผมกับตุลย์หลบมายืนคุยกันอยู่ตรงมุมมืดไม่ห่างจากเวทีมากนัก แต่ไม่ได้เดินกลับโต๊ะ
“เพลงเมื่อกี้อ่ะ มึงร้องได้สุดยอดเลยว่ะ กูโคตรอิน....”
“แน่น้อน... โปรเฟสชั่นนอลมาเองทั้งที” ผมรับคำชมอย่างมั่นอกมั่นใจตัวเอง พลางยักคิ้วให้หนึ่งที
“งั้นไม่ว่าใช่ป่ะ ถ้ากูจะให้ติ๊บ” ไอ้ตุลย์ชูแบงก์พันที่พับทบไว้ในมืออยู่ระดับสายตาผมพอดี ผมมองมันสลับกับหน้าคนถาม เดาเอาว่ามันคงกลัวผมจะโกรธที่มันให้เงินน่ะครับ ผมชอบด่ามันเรื่องนี้บ่อยๆ แต่เอาน่า ยังไงคราวนี้ก็ให้เพราะผมร้องเพลงเพราะใช่ไหม งั้นก็พอหยวนๆ กันได้ล่ะ
“ก็เอามาดิ” ผมตอบยื่นมือไปคว้าเงินในมือมัน แต่อีกฝ่ายกลับขยับมือออกไม่ให้ผมหยิบได้ ผมมุ่ยหน้า พร้อมตวาดถาม
“อะไรอีกล่ะ”
“ติ๊บนักร้องอ่ะ เขาต้องให้อย่างนี้...” มันว่าพร้อมเอาเงินยัดลงกระเป๋ากางเกงยีนผมไป แต่ไม่แค่นั้นสิครับมืออีกข้างที่ว่างอยู่ดันลวนลามไม่ยอมหยุด
“เฮ้ย... ทะลึ่งแล้วมึง อย่าดิวะ” ผมโวยวายพลางขยับตัวออก พยายามดึงมือมันออกจากจุดยุทธศาสตร์โดยไว แต่ก็ไม่สำเร็จเมื่อไอ้พลังควายตรงหน้ามันไม่ยอม ยังคงยึดร่างผมไว้ไม่ให้ขยับหนีไปไหน ...
“เชี่ย....ปล่อยดิวะ สาด..” ผมด่าหน้าดำหน้าแดง ในขณะที่มือของแม่ทั้งลูบทั้งล้วงสารพัด แต่ผมไม่กล้าโวยวายอะไรมากกว่านั้นเพราะกลัวคนอื่นจะเห็น
เชี่ย.....กูโดนทำอนาจารต่อหน้าคนหลายสิบ แต่ไม่มีใครรับรู้ หรือช่วยกูได้เลยสักคน!!
“อะไร... แค่นี้ไม่ต้องบ่นเลย มึงอย่าคิดว่ากูไม่เห็นนะ แววตาหยาดเยิ้มที่มึงมองให้เด็กนั่นตอนร้องเพลงเมื่อกี้น่ะ”
สรุปว่าโกรธอยู่ว่างั้น ....
“กูแค่ร้องเพลงโว้ย ร้องเพลงมันก็ต้องส่งอารมณ์ให้คนฟังก็ถูกต้องแล้วนี่ อินเนอร์น่ะรู้จักไหม” ผมแก้ตัวออกไปทันควัน เพราะไม่อยากให้เรื่องเล็กกลายเป็นเรื่องใหญ่
“ไม่รู้จัก” อีกฝ่ายตอบกลับมาโดยไม่ต้องคิด แล้วลวนลามผมต่อไป
อา.... ไม่นานผมก็ผ่อนลมหายใจแล้วหยุดดิ้นรนขัดขืนกับสัมผัสจาบจ้วงนั้น
กดอารมณ์ทนไปไม่ไหว ใจมันหวิววาบ ไม่เจอคงขาดใจ โอ๊ย โอ๊ย :m8:
และแล้วความรู้สึกผะอืดผะอมก็ตามมาไวเหมือนจรวด ทำให้ผมรีบเอามืออุดปากตัวเองโดยไว แล้วเอามือทุบไหล่กระต่ายบ้ากามข้างๆนั้นรัวๆ ให้ปล่อย
“เป็นอะไร” ไอ้ตุลย์ถามอย่างตกใจกับท่าทางของผม ผมปิดปากตัวเองแน่นแล้วโบกมือให้ว่าพูดไม่ได้ แล้วผละออกจากมันเพื่อวิ่งไปหาห้องน้ำ.....
โอย....ห้องน้ำอยู่ไกลกว่าที่คิด....แต่ยังดีที่ไปทัน ไม่ทำเลอะเรี่ยราด....
แหวะ..... ผมรีบโก่งคอที่โถส้วมพร้อมสิ่งไม่พึงประสงค์ไหลทะลักตามมา
ไอ้ตุลย์ก้าวพรวดๆ ตามมาอย่างเป็นห่วงเป็นใยพยายามจะเอามือโตๆ ของมันลูบหลังให้ ในขณะที่ผมหลับหูหลับตาอ้วกแตกจนเหนื่อย
“อะไรของมึงเนี่ย ปกติมึงออกจะเมายาก แล้วเมาเยอะกว่านี้ยังไม่ถึงกับอ้วกเลย แล้วทำไม...”
“เสือก...” ผมด่าสั้นๆ ไม่ไขข้อข้องใจ
“อะไรของมึงนักหนา ที่ถามเนี่ยเพราะเป็นห่วงนะโว้ย ทำไมชอบกันกูออกทุกทีเลย”
“แล้วมึงมาถามห่าอะไรตอนนี้ตอนกูเมาแล้วเนี่ย ตอนแรกทำไมไม่ถามล่ะว่าทำไมกูไม่ยอมกิน กูชอบไหมเหล้ายี่ห้อนี้ กินได้หรือเปล่า กูแพ้หรือเปล่า มึงคิดว่ากูกลัวมึงมอมเหล้ากูเหรอ กูจะกลัวทำไม กูจะเมาไม่เมา ถ้ามึงคิดจะเอา มึงก็เอากูอยู่ดี” หมดกันกู พูดพล่ามอะไรอยู่เนี่ย.... ยาวไปไหม?
ผมตะคอกใส่หน้ามันไปอย่างเหลืออด จนอีกฝ่ายก็อึ้งแดก
“......ปอนด์......กู.....” อีกฝ่ายทำเสียงสำนึกผิด แต่ช้าไปมั้งที่จะรู้สึกอย่างนั้น
“ไม่ต้องมาเรียกเลย ไปไหนก็ไปเลยมึงอ่ะ” ผมไล่มันซะเฉยๆ จะหาว่าเหวี่ยง หรือวีนก็ช่างแม่งเหอะ โมโหจนไม่รู้จะโมโหยังไงแล้ว
“อือ... มึงไหวนะ” ยังมีหน้าหันมาถามเสียงอ่อน
“แค่นี้ไม่ตายหรอกน่า” ผมยังคงทำฟอร์ม ทั้งที่ความจริงก็รู้สึกมึนๆ อยู่
ไอ้ตุลย์พยักหน้าแล้วเดินออกจากห้องน้ำไป... ปล่อยผมโก่งคออ้วกต่อ อย่างหมดสภาพนักศึกษา
เฮ้อ... กูหนอกู อนาถชีวิต
:z3: :z3: :z3:
ผมรักษาชีวิตเดินกลับมาที่โต๊ะได้อย่างปลอดภัย ตอนนี้ก็รู้สึกดีขึ้นมากแล้ว แต่ก็เอาแต่นั่งนิ่งไม่ยอมคุยกับใครไม่กินอะไร ไม่ฟังเพลงเอาแต่นั่งก้มหน้าสร้างบรรยากาศมาคุกับตัวเองคนเดียว ความจริงคือ กำลังอึนได้ที่
“เฮ้ยปอนด์ เป็นไงมั่ง” เดฟเป็นฝ่ายถามผมซึ่งผมไม่รู้หรอกว่ามันเรียกเองหรือมีใครใช้ให้ทำ
“ดีแล้ว ขอบใจ” ผมตอบสั้นๆ แล้วเงียบอีกครั้ง
“ปอนด์กิน .... ไม่ได้เหรอ? แล้วยี่ห้ออื่นล่ะดื่มอะไรได้บ้าง จะได้สั่งให้” เดฟถามขึ้นมาอีก
“ขอบใจนะ แต่เราไม่ดื่มต่อไม่ไหวแล้วล่ะ” ผมตอบเดฟไป ยิ้มบางๆ รับความหวังดี
“เอ่อ...ตุลย์มันสั่งต้มยำไก่บ้านให้ปอนด์อีกหม้อแล้วนะ พอดีมันลืมอ่ะว่าปอนด์กินกุ้งไม่ได้” เหอะ เพิ่งนึกขึ้นได้อีกล่ะสิ...ผมพยักหน้ารับรู้ด้วยสีหน้าเรียบๆ
“เหรอ?... พอดีเราอิ่มแล้วด้วยอ่ะ” ผมตอบแค่นั้น แล้วก็เงียบไปอีก
เดฟหน้าเสีย เพราะดูเหมือนว่าจะไม่ทำให้อะไรดีมากขึ้น ประกอบกับไอ้ตุลย์ก็ไม่ยอมพูดอะไรเลย
แล้วทำไมมันไม่พูดวะ คนที่กูโกรธน่ะคือมึง ไม่ใช่คนอื่น แล้วจะให้คนอื่นพูดแทน ง้อแทนทำเขืออะไร...
“เอ้อ... แล้วเมื่อกี้ที่ตุลย์มันเอาติ๊บไปให้อ่ะ ได้เท่าไรเหรอ?” เดฟยังพยายามชวนคุยต่อ ซึ่งผมก็ขยับล้วงเงินนั่นออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วกางธนบัตรที่พับนั้นออกมานับ
“สามพัน...” ผมตอบโดยไม่ยอมมองหน้าคนให้ ระหว่างนั้นมีเศษกระดาษแผ่นหนึ่งตกลงมา ทำให้ผมขมวดคิ้วเพราะไม่ได้สังเกตว่ามีใบเสร็จนั่นติดอยู่
เดฟเอื้อมมือมาหยิบกระดาษแผ่นนั้นเพื่อเอามาดู
“เฮ้ย... ให้ติ๊บแต่ตังค์ก็ได้นี่ไม่เห็นต้องให้ใบเสร็จด้วยเลย” เดฟเอ่ยแซวขำๆ ขณะที่ไอ้ตุลย์ขยับตัวจะแย่งคืนทำให้เดฟนึกสนุกเหวี่ยงแขนส่งกระดาษไปให้ดิวที่นั่งข้างๆ
“ไหนดิวอ่านดิ๊...มันซื้อถุงยางป่ะทำไมแค่นี้ต้องหวง”
“ไม่อ่ะ... ใบเสร็จซื้อบุหรี่แต่เอ๊ะ.....” ดิวพลิกกระดาษใบเสร็จนั้นแล้วนิ่งไปเดฟเอียงคอไปมองตามแล้วยิ้ม
“อะไรเหรอดิว...ดูมั่งดิ” มิ้นถามขึ้นบ้าง แล้วลุกขึ้นดึงกระดาษแผ่นนั้นไปดูบ้าง คิมก็พลอยก้มลงไปดูด้วยคน
ผมมองสองหนุ่มสาวข้างๆ ด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็นแต่ไม่พูดอะไรออกไป ได้แต่รอจะได้มันคืนหรือจะมีใครบอกออกมาซะทีว่ากระดาษแผ่นนั้นมันมีอะไรอยู่
ในที่สุดคิมก็คืนกระดาษกลับมาสู่มือผมจนได้
ผมก้มลงอ่านหลังใบเสร็จทันทีด้วยความอยากรู้
อยากจะกลืนกินเธอทั้งตัวไม่อยากเหลือไว้ให้ใครได้กลิ่น
อยากได้ยินเพียงเสียงของเธอ เพรียกบอกรักเพ้อถึงฉันผู้เดียว
กดอารมณ์ทนไปไม่ไหว ใจมันหวิววาบ ไม่เจอคงขาดใจ....
087 979xxxx
ตุลย์
:a5: :a5:
....................................................................
อ่านตอนนี้เห็นเค้าความเจ้าชู้ของปอนด์ไหม? มันเป็นอย่างนี้มานานแล้วนะ
ถึงได้บอกว่า เทียบกันแล้วตุลย์เจ้าชู้ สู้ปอนด์ไม่ได้เลย
เพลงโอ๊ย โอ๊ย เป็นเพลงที่คิดว่าร้องแล้วสุดๆ มาก ยิ่งตรง โอ๊ย โอ๊ย... นะ
เซ็กซี่จริงๆ แหละ ปอนด์ร้องแล้วทำเอาตุลย์ถึงกับ
กดอารมณ์ทนไปไม่ไหว ใจมันหวิววาบ ไม่เจอคงขาดใจ....
จนต้องลุกไปลวนลามเลยเห็นเปล่า? ฮาๆๆ :laugh: :laugh: :m20:
-
ไรวะ อยู่ด้วยกันตั้งนานแล้ว
ยังต้องมาแจดเบอร์กันอีก
-
อะโถพี่ตุลย์ อยากจะหวานซะหน่อย งานกร่อยซะงั้น
ก็ปอนด์เขาเป็นรุกนี่นะ ชอบเด็กหนุ่มน่ารัก ๆ มาบังคับให้เป็นเมียอยู่ได้
พยายามต่อไปไอ้กระต่ายหื่น
-
กรีซซซซซซซซซซซ ดีใจมาติดๆกัน :กอด1:
มากรี๊ดก่อน แล้ววิ่งไปอ่าน ไม่ทันจิ้มคุณนิเลยเเฮะ
ฮั้ยยะ ตุลย์หึงปะเฮ้ย หรือเก็บอารมณ์ทนไม่ไหว 555 ต้องลุกไปลวนลามเร้ยย
ตอนปอนด์อึนอ่ะ เหวี่ยง วีน อ้วก ยังกะคนท้องเลย o18
-
ชอบข้อความในสลิป ฮ่าๆๆๆ
-
ปอนด์ หายซ่าไปเลย....
-
กรี๊ดดดดดด
ตุลย์เสี่ยวอ่ะ :-[ :-[
-
55555555 yaang eung kha p'pond,,,,naan naan p'tun ja maa naew nii naaa...hu hu hu!!!
-
เหอะๆ นะ ตะละคน
-
ฮ่าๆ
ตุลย์ สนใจนักร้องหรอจ๊าา
มีแจกเบอร์ด้วย
ฮ่าๆๆๆ
-
555+ เพิ่งมาแจกเบอร์เรอะ :jul3:
-
กระต่ายเอ้ยกินหนมปังไปขนาดนั้น ไม่ต้องแจกเบอร์โทรศัพท์แล้วมั้ง
เปลี่ยนมาแจกค่าเลี้ยงดูดีก่า กร๊ากกกกก
-
กรี๊ดให้ทั้งคู่เจ้าค่ะ
-
อยู่กันมาตั้งนาน
ไม่มีเบอร์กันหรออออ
จะมาจีบตอนนี้ ไม่ทันแล้วมั้ง กระต่ายบ้า
ปอน์ด มันงอนไปแล้ววววว
-
นักร้องเค้าดีจริง :-[
-
พึ่งจะจีบเรอะ :a5: :a5: :a5:
ช่างเป็นคนวางสเต๊ปในการจีบแปลกประหลาด ลักหลั่นย้อนแย้งอะไรแบบนี้
-
อุ๊กรี๊ดดดดดด ขยันเหมือนกันนะเรา.....แต่ดีแล้วล่ะ เพราะว่าตัวเธอหายต๋อมไปนาน ๆ แล้วมันขาดใจ โอ๊ย ๆ.....
สงสารตุลย์แล้วนะเว้ย.....อยากให้ปอนด์มันหึงตุลย์บางนะนิ.....แต่คงไม่มีทางหรอกมั้ง คาสโนว่าตัวพ่อซะขนาดนั้นอ่ะ....
-
โอ๊ย โอ๊ย
-
แหมๆๆ
พึ่งจะแจกเบอร์เหรอเนี่ยยย
หุหุหุ :z1:
-
:laugh: :laugh: :laugh:
มีการให้เบอร์ด้วย
-
ฮาๆ ปอนด์ ตอนนี้สาวแตกเลยอ่ะ ทั้งเหวี่ยง ทั้งวีน แต่น่ารักมากมาย
ดูดิอิตุลย์ซึมไปเรย อยากรู้ว่าคุณชายกระต่ายจะใช้วิธีไหนง้อสุดที่รัก
ตอนที่แล้วแอบคิดเล็กๆ นิดหนึ่ง ว่าปอนด์แอบหึง ตุลย์กะเดฟ หล่ะ
หรือเราคิดไปเองหว่า??
-
ตุลย์หื่นนน ;( เข้าใจปอนด์บ้างอย่าใช้งานปอนด์หนัก 555 :haun4: :haun4: :call: :call:
-
ตุลย์ยังคงคอนเซ็ปต์ความหื่น :laugh:
น้องปอนด์เหมาะกับโอ๊ยโอ๊ยมากก :haun4:
-
เป็นตุลย์ก็น้อยใจ
เป็นเหมือนกันนะ
อะไรก็ไม่ถูกใจ
อย่างนี้ต้องโดน
:oo1: จะได้ถูกใจ
-
ทำเป็นเหมือนเพิ่งรู้จัก..
จีบกันใหม่ แต่ ได้กันยับ
-
รู้สึกว่าตุลย์เริ่มเป็นรองปอนด์อยู่นิดๆ แล้วนะ
ชอบเค้าแล้วสิ
-
อ่านไปอ่านมา
สงสารตุลย์อ่ะ
:L2:
-
ฮาตุลย์ กระต่ายเสี่ยว :laugh:
-
ตุลย์ เพิ่งจีบหรา 555+
-
เมื่อไหร่จะลงเอย
กดบวกจ้า
-
งง กับแจกเบอร์นิดหน่อย ได้ข่าวว่าแกสองคนอยู่ด้วยกันนะ
-
ตุลย์เสี่ยวแต่น่ารักอะ
-
ฮามาก ตรงจดเบอร์ให้ด้วย :m20: ทำเหมือนจะจีบนักร้องที่เพิ่งรู้จักกันครั้งแรก
โอ๊ยๆ อยากฟังเสียงปอนด์ร้องจริงๆจัง คงเซ็กซี่มาก :o8:
-
กรี๊ซซซซซซซซ
-
โอ๊ย โอ๊ย ...
อยากบอกว่าหยุดอ่านเรื่องนี้ไม่ได้
นั่งอ่านมาเกือบ 3 ชั่วโมง จนตามทัน
ชอบเรื่องนี้มากๆเลยคะ ^^
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
อ่านแล้วอิน โห นักร้องเจ้าชู้ว่ะ
-
แอบสงสารตุลย์นะเนี่ย
ไม่ได้อ่านนานแล้ว เกือบลืมเรื่องเลย
แหม มีการให้เบอร์ด้วยนะ
ให้เบอร์ตอนนี้จะทันเหรอ ตุลย์
-
ตุลย์น่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ><
-
เอ้าเว้ยยย ไม่มีเบอร์กันเร่อะ
ตายละ
ลุ้นๆๆๆ อ่านบางทีก๊หมั่นไส้ ตุลย์ บางตอนก๊หมั่นไส้ ปอนด์
เอิ้วววววว เค้าสับสนในตัวเองง
-
เอ้อ... ช็อกตามน้องปอนด์ไปอีกคนค่ะ 5555555555555555555
-
สุดสุดอะ ข้อความในสลิป
-
คุณพระ
-
น้องปอนด์เจ้าชู้น๊า :เฮ้อ:
อยากสงสารน้องตุลย์อยู่หรอก แต่เจอจดหมายน้อยแล้ว 5555 :m20:
:กอด1:ขอบคุณมากคะ
-
แอร๊ยยยยยย สมบทบาทตรงใบเสร็จนี่แหละ
ฮาาาาาา
-
o13 o13 o13
-
:laugh: อยากจะกลืนกินเธอ
-
ตุลย์แกออกจะข้ามสเต็ปไปนะ
แกป๊ะเท่งป๊ะปอนด์ไปขนาดนั้นแล้ว แกเพิ่งจะมาแจกเบอร์มาจีบหรออ ฮ่าๆ
ตุลย์แอบเสี่ยววว ฮ่าๆๆ
-
ก่อนอ่าน.... ตอนนี้อาจจะงง สับสนนิดหน่อย
และไม่มีเนื้อหาเพิ่มเติมจากตอนที่แล้ว แต่จะเป็นช่วงกระต่ายบ่นเฉยๆ นะคะ
อย่าคาดหวังเอาอะไรมากไปกว่า "ความคิดลึกๆ" ของกระต่ายนะคะ ....
อ่านขำๆ ค่ะ :L2:
"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
(\_(\ กระต่ายหมายจันทร์
(=' :')
(,(')(') In my heart.
(\__/)
(='.'=)
(")_(") (กระต่ายแอบมาเวิ่นเบาๆ )
โอ้ละหนอ ดวงเดือนเอย...
พี่มาเว่า ฮักเจ้าหนุ่มคำดวง
โอ้ว่าดึกแล้วหนอ...พี่ขอลาล่วง
อ๊กพี่เป็นห่วง ฮักเจ้าดวงเดือนเอย...
ตั้งแต่วันแรกที่รู้จักมัน... ก็รู้แล้วล่ะว่ามันน่ะเจ้าชู้
ก็ไม่อยากจะฟ้อง แต่ขนาดพี่ต้อง เจ้าของร้านริมทางที่มีเมียแล้วทั้งคน มันก็ยังไม่วายจะไปหยอกเย้า เอาใจ รอเมียเขาเผลอเลยนี่...
ผมเป็นลูกค้าประจำร้านนี้มาก็เกือบปี เห็นชีวิตเสเพลของมันมาเยอะ คู่นอนของมันไม่ซ้ำหน้า
นิสัยเจ้าชู้นั่นว่าแย่แล้ว... สิ่งที่แย่ยิ่งกว่าคือมันมีเสน่ห์ด้วยอีกต่างหาก...ทำให้หมายตาใครไว้ไม่เห็นจะพลาดสักราย.. แม้แต่เจ้าหนุ่มเคลียร์อะไรนั่นก็เถอะ ทีแรกผมยังนึกว่าเป็นเด็กในสังกัดมันอีกคนซะอีก ถ้าแค่นั้น...ก็คงไม่เท่าไร แต่ใครจะนึกว่าคนอย่างมันจะ “จริงจัง” กับใครเป็น
ไม่อยากจะเรียกว่าน้อยใจ แต่ไม่รู้ทำไม...
อารมณ์บ่จอย อารมณ์บ่จอย โอ๊ย...ดูซิเธอมาเชิดใส่...
คุยกันกระหนุงกระหนิงไม่สนใจผมเลยสักนิด ทำยังกับว่าโลกนี้มีเพียงสองเรา
หนอย... ถ้าไม่คิดถึงผลระยะยาวล่ะก็ พ่อจะแฉให้ลึกถึงลำไส้เลย....
พอผมลุกจากโต๊ะ จะตามมาง้อสักนิดก็ไม่มี ยังมีหน้าคุยกันต่อหน้าระรื่นอีกต่างหาก ทำให้แผนเรียกร้องความสนใจพังครืนไม่เป็นท่า เลยเดินโต๋เต๋ดูลาดเลาอยู่แถวๆ นั้น ไม่มั่นใจเหมือนกันว่าเมื่อก้างชิ้นโตอย่างผมไม่อยู่ พวกมันจะพากันไปต่อที่ไหน...
โชคยังดีที่ไอ้วอกกับยาสระผมนั่นไม่ได้กลับไปด้วยกันให้ผมอารมณ์เสีย ผมจึงหาเรื่องแกล้งไอ้ตัวแสบอีกครั้งให้หายหงุดหงิด แต่แล้วต้องมาหงุดหงิดมากกว่าเดิมอีกเพราะมันพยายามจะอธิบายให้ฟังว่า
“ต่อให้เจ้าชู้แค่ไหนมันก็ต้องมีอยู่ดีแหละ คนที่รักมากที่สุด หรือที่เรียกว่าตัวจริงน่ะ”
ก็จริงนะ ไอ้เรื่องนั้นน่ะไม่เถียงหรอก
แต่ไอ้คนที่สามารถทำให้คนเจ้าชู้อย่างมัน พูดคำว่า “รักที่สุด” และเรียกว่า “ตัวจริง” ออกมาได้เต็มปากเต็มคำขนาดนั้นน่ะ มันมีอยู่จริงๆ เหรอ?
ถ้ามันจะมี แล้วทำไมเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่ผมล่ะ
คนอย่างไอ้ตุลย์ไม่เคยนึกอิจฉาใคร
แต่คราวนี้ก็ถึงกับอิจฉา ตาร้อนผ่าว
ไม่เคยยอมแพ้อะไรง่ายๆ อยากได้อะไรก็ต้องได้...
โดยเฉพาะ.....
มัน!!
………………………………………
น้องมีน น้องสาวของผมเคยเลี้ยงกระต่ายอยู่ตัวหนึ่งชื่อยู่ยี่ มันเป็นที่รักของสาวๆ ในบ้าน (แม่กับน้องสาว) จนบางครั้งผมแอบหมั่นไส้ ชอบแกล้งมันไม่ว่าจะมีคนเห็นหรือไม่ ภายหลังผมเป็นตัวอันตรายที่ห้ามเข้าใกล้เจ้ายู่ยี่ แค่เดินเฉียดผ่านกรงก็โดนกล่าวหาว่าจะหาทางประทุษร้ายมันอย่างเดียว ไม่เว้นแม้แต่วันนั้น
“พี่ตุลย์!!” เสียงเรียกชื่อผมดังขึ้นเบื้องหลัง ทำให้ผมชะงักและหันไปมองตามเสียงทันที
ร่างเล็ก บอบบางของมีนรีบปรี่เข้ามาหาพลางถาม
“แกล้งอะไรยู่ยี่อีกล่ะ” เสียงนั้นมีแววหาเรื่อง นั่งยองๆ ลงข้างกรงกระต่ายสีขาวขนฟูผู้น่ารักตัวนั้น
“ไม่ได้แกล้งอะไรซักหน่อย แค่ให้ขนมปังมันกิน”
“หา?” อีกฝ่ายอุทานเสียงหลง “พี่จะบ้าเหรอ? กระต่ายมันกินขนมปังได้ที่ไหนล่ะคะ”
“ทำไมจะไม่ได้ ดูสิ เคี้ยวตุ้ยๆ ท่าทางจะอร่อย” ผมตอบไม่รู้ไม่ชี้
“กระต่ายอ่ะมันต้องกินผักกับผลไม้ พวกขนมนมเนย ที่มีแป้งอ่ะมันย่อยยาก เดี๋ยวมันก็ท้องอืด หรือไม่ถ้ากินบ่อยๆ ก็สะสมในร่างกายมัน เดี๋ยวก็ตายเร็วหรอก” น้องมีนอธิบายเสียงดุ
“ช่างมันดิ ... อย่างน้อยก่อนตายมันก็ยังได้รู้ไงว่าไอ้นี่น่ะอร่อย... ถึงตายก็ไม่เสียชาติเกิดแล้ว ดูอย่างคนเราสิ รู้ว่าเหล้าไม่ดีก็ยังดื่ม บุหรี่ไม่ดีก็ยังสูบเลย”
“ก็เพราะติดไปแล้วไม่ใช่เหรอ ไม่ว่าจะเหล้า บุหรี่ กาแฟ หรือแม้แต่ผงชูรส ก็ติดจนเลิกไม่ได้ทั้งนั้นแหละ แต่ถ้าไม่มีครั้งแรกอ่ะ ก็จะไม่มีครั้งต่อมาด้วย ไม่ว่าขนมปังมันจะอร่อยแค่ไหน หรือเจ้ายู่ยี่จะชอบกินมากแค่ไหน ถ้าพี่ตุลย์ไม่ได้เอาให้มันลองกินครั้งแรก มันก็ไม่มีวันรู้ ไม่มีวันชอบ และไม่มีวันติดไม่ใช่เหรอ?”
ผมนึกคัดค้านว่ายังไงตอนนี้มันก็ได้ลิ้มรสชาติขนมปังไปแล้วแหละน่า มันอาจจะติดไปแล้วก็ได้ใครจะรู้...
หลังจากนั้น...ผมไม่ได้เอาขนมปังให้เจ้ายู่ยี่อีก เพราะไม่อยากทำให้น้องมีนโกรธ และผมก็ไม่มีสิทธิ์ไปตัดสินใจแทนมันอยู่ดีว่าควรกินหรือไม่กิน ถ้ามันเป็นอะไรขึ้นมาจะได้ไม่มาโทษว่าเป็นความผิดของผมอีก
ผ่านไปสองสามเดือน... เจ้ายู่ยี่ก็ตายเพราะโดนตะขาบกัด
ถ้าผมรู้ก่อนล่ะก็ จะเอาขนมปังให้มันทุกวัน อย่างน้อยมันก็อาจจะได้มีความสุขก่อนตาย....
...................
นอกเรื่องไปไกลนะครับ กลับมาที่เจ้าขนมปังชิ้นเดิมของผมก่อนดีกว่า
ของผม .... นั่นสินะ มันไม่อาจจะเรียกว่า “ของผม” ได้เลยนี่นา เพราะการนอนด้วยกันแค่ไม่กี่ครั้ง ไม่สามารถทำให้ใครเป็นเจ้าของใครได้ โดยเฉพาะขนมอย่างมัน “เคี้ยวยาก” จะตาย
ทั้งๆ ที่รู้ว่ากินแล้วท้องจะอืด กินแล้วต้องทุกข์ทรมาน หรืออาจจะอายุสั้นลง
แล้วไงล่ะ? ก็ได้ลองชิมไปแล้ว มันก็เลิกยากแล้วล่ะ
ทำยังไงก็ไม่หายหงุดหงิด ขนาดเร่งความเร็วจนสุดฤทธิ์ จนคนซ้อนถึงกับกอดเอวแน่น ทำท่าจะอ้วกแตกอ้วกแตนเมื่อจอดรถ
แปลก...ทั้งๆ ที่เคยชอบรถ ชอบความเร็วมากขนาดนั้นแท้ ๆ แต่มาครั้งนี้ มันกลับไม่ได้ทำให้ความขุ่นเคืองใจของผมลดน้อยลงสักนิดเลย แล้วมันยังจะมีหน้าถามผมอีกนะว่า มันทำให้ผมเครียดอะไร?
นี่ไม่รู้จริงๆ หรือแกล้งโง่กันแน่....
ยิ่งหงุดหงิดไปกันใหญ่ และคิดไม่ออกว่าจะมีอะไรที่ทำให้หายง่ายๆ ได้เลย และคงเป็นอย่างนั้นไปจนกว่า...จะหาทางออกเจอ...
คิดอะไรไม่ออกขออาบน้ำให้เย็นๆ ก่อนแล้วกันหัวสมองจะได้โล่ง พลางบอกให้ต้นเหตุความเครียดช่วยคิดหาอะไรที่ผมชอบได้มากกว่า หรือเทียบเท่าความเร็วทีสิ จะได้มาทำให้หายหงุดหงิด
อาบน้ำอยู่ครึ่งชั่วโมงแต่ยังคิดอะไรไม่ออกนอกจาก... วนไปวนมาซ้ำๆ เรื่องของมัน...
ออกจากห้องน้ำมาแล้วต้องถอนใจเฮือก เอาวะ...พักเรื่องเครียดไปก่อนแล้วกัน... มีขนมปังวางรออยู่ ขอกินอะไรที่ชอบก่อนแล้วกันนะ....
.
.
.
.
คงไม่มีใครรู้...ว่ากระต่ายชอบกินขนมปัง...
แต่ขนมปังกลับอยากให้คนอื่นกิน...
เพียงแค่คิดถึงวันใดวันหนึ่ง ที่จะไม่ได้กินขนมปังอีกแล้ว ก็แทบอยากจะคว่ำน้ำ คว่ำขัน กัดกรงประท้วงเสียให้ได้
อือ.... มองโลกในแง่ดี .... อย่างน้อยผมก็ได้ในสิ่งที่คนอื่นไม่ได้แหละวะ...
ยังไงตอนนี้ก็ได้กอดก่าย นอนเคียง ฟังเสียงครางของมันได้บ่อยกว่าชาวบ้านก็ยังดี แค่นี้ก็มีความสุขแล้ว...
เออแปลก ทำไมอารมณ์ดีขึ้นมา....
.
.
.
.
.
หรือว่า.... เราจะเจอแล้วนะ ไอ้ของที่รักมากกว่า รถ...หรือความเร็ว.....
ที่แท้...ก็ขนมปังนี่เอง....
o22 o22 o22
ลองคิดดูนะ ขณะที่กระต่ายน้อยผู้แสนเอาแต่ใจกำลังเล็มขอบขนมปังอย่างเอร็ดอร่อย
ทันใดนั้นก็มีหมาน้อยตัวหนึ่งตรงเข้ามาแย่งขนมปังเนื้อนุ่มไป เป็นใคร ใครจะยอมได้ล่ะจริงไหม?
หรือใครจะยอมก็ช่างปะไร แต่ใครคนนั้นไม่ใช่กระต่ายตัวนี้หรอก.... ไม่ใช่กระต่ายที่ชื่อตุลย์แน่นอน
สักวันกูจะเป็น “สุดที่รัก” ของมึงให้ได้
กูจะพยายามทำให้ได้ เพราะวันไหนที่ทำสำเร็จ กูจะได้มั่นใจว่า กูจะมีขนมปังกินไปตลอดชีวิตไง...
กูจะหวังอย่างนั้นก็ไม่แปลก
ก็กระต่ายที่ไหน...ก็ต้องหมายจันทร์ อยู่แล้ว
ยิ่งกระต่ายตัวนี้ยี่ห้อราหูด้วยนะเลยชอบ “อมจันทร์” เป็นพิเศษ
##################################
จันทร์จันทร์เจ้า ไม่ขอข้าวไม่ขอแกง
ไม่ขอแหวนทองแดง ไม่ขอช้าง ไม่ขอม้า
ไม่ขอเก้าอี้ ไม่ขอเตียงตั่ง ไม่ขอละคร
ไม่ขอยายชู ไม่ขอยายเกิด
...แต่ขอให้ได้... “ชมจันทร์” ทุกวันก็พอแล้ว...
++++++++++++
รู้ไหม? ว่าถ้าหากไม่มีพระจันทร์ แล้วอะไรจะเกิดขึ้น
เราจะไม่ได้ฟังเพลงเพราะๆ เหรอ?
หรือว่า คู่รักจะไม่ได้มาชี้ชวนชมจันทร์เหรอ?
อาจจะไม่ได้วันลอยกระทง
หรือไม่ได้ดูบั้งไฟพญานาคงั้นเหรอ?
อะไรนะ ไร้สาระเหรอ?
นั่นสิ ก็ว่างั้นแหละ
ประโยชน์ของพระจันทร์น่ะมันเกี่ยวกับ ระบบหมุนเวียนของน้ำในโลก พวกน้ำขึ้น น้ำลง อะไรอย่างนั้นมากกว่า
แล้วไงต่อล่ะ?
ถึงไม่มีพระจันทร์แล้วน้ำจะท่วมโลก หรือน้ำจะเน่า
ช่างมันดิ.....
เวลากลางคืนจะมืดสนิทจนน่าใจหาย
ช่างมันดิ.....
สำหรับผม.... นั่นก็ยังไม่สำคัญอยู่ดี
สิ่งที่น่ากลัวมากที่สุดคือคำถามที่ว่า....
ถ้าหากไม่มีพระจันทร์
แล้วกระต่ายจะไปอยู่ที่ไหนมากกว่า....
:-[ :o8:
..............................................................................
ตอนนี้ไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันนะคะ บอกแล้วว่าตุลย์มาเวิ่นเฉยๆ
ส่วนหลายคนที่ถามว่า ยังไม่มีเบอร์กันอีกเหรอ?
ตอบว่ามีแล้วค่ะ แต่ที่ตุลย์ให้อีกก็เพราะมีเหตุผลน่ะค่ะ
ก็ได้กันมาหลายยกแล้วก็จริงแต่ ในเมื่ออีกฝ่ายยังไม่ได้รัก ก็ไม่แปลกนี่นาที่ตุลย์จะจีบใหม่ แต่จะจีบยังไงเนี่ย นิก็ยังเครียดเหมือนกัน...
ใครคิดออกก็บอกกันมั่งนะ ว่าจะใช้วิธีไหนดีจะทำให้ปอนด์หมอบราบคาบแก้ว อิอิ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ตุลย์มันมาบ่นอะไรของมันเนี่ย
-
พระเอกถึงจะมึนอึนยังไงแต่ก้รักเดียวหล่ะน๊าาาา
แต่นายเอกนี่ดิ มึน อึน เจ้าชู้ตัวพ่อ เฮ้อ ออ
-
มันถ้าจะมึนมากนะ
-
P'tun vernver sud sud,,,arai khong phii khaaaa.... rak chorp kaw kor bork kaw pai trong trong loei si phii,,yaa maak mai arai taewnii!!!! 555555
-
เค้าอยู่เชียร์ตุลย์เสมอ
:L2: :L2:
-
ตุลย์แอบน่าสงสารเล็กๆ :กอด1: :กอด1:
-
สงสารตุลย์เบา ๆ 555 เวิ่น นน น :call:
-
เมาได้ใจมากเลยนะตุลย์ ที่เวิ่นนี่ตอนกินเหล้าย้อมใจรอปอนด์ใช่ป่ะเนี่ย
คิดไปคิดมาล้านตลบ เอาแค่เริ่มทำตัวให้อยู่กะร่องกะรอย
ให้รู้ว่าจีบก่อนดีกว่ามั้ง ถ้าไม่รู้ก็อัพสเตตัส เอากระดาษแปะหน้าผากบอกว่า "กำลังจีบอยู่"
-
เว้อมากอีตุลย์=____________=;::;
เริ่มเชียร์ให้มันอกหักอ่ะ ขอให้ตุลย์โดนตะขาบกัดตายยย55555
/โดนแม่ยกตุลย์ตบ/
รอตอนต่อไปค่า
-
ยังงัยก็เชียร์
นายตุลย์ :z2:
-
ตุลย์เอ๊ย....พูดตรงๆซะก็จบ นะ.
-
มันก็ยากอยู่นาพี่ตุลย์ ก็คนที่นายชอบมันก็แมนเหมือนนายนี่หว่า
คงต้องพยายามทำให้ประทับใจแล้วยอมรับมั้ง
ไอ้ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ บังคับลูกเดียว ใครจะชอบ
-
สงสารกระต่าย หลงหนมปัง แต่หนมปังไม่สน
ถึงจะได้กินสมใจในตอนนี้ แต่ไม่มีอะไรรับประกันได้ว่าจะได้กินอีก
กระต่ายคงต้องไปขอคนทำหนมปัง อ้อนให้ใจอ่อน ยกหนมปังให้ได้กินตัวเดียวตลอดไป
สู้ๆ ไอ้กระต่ายยักษ์จอมหื่น :a2:
-
เสน่ห์ของตุลย์ก็ตรงที่เป็นคนพูดจริง ทำจริง
เมื่อพูดไปแล้ว ก็ทำให้มันสำเร็จ แต่น่าจะหาที่ปรึกษาหน่อยก็ดี
ถ้าทำในแบบของตุลย์คาดว่าอีกนานก็ปอนด์มันจะเข้าใจ
-
ก็ที่พี่ตุลย์มันก็ทำ
ให้รักยากอยู่เหมือน
กันนะ แต่ก็พยายาม
นะ สู้ ๆ :a2:
-
เหอะๆๆ กระต่ายเวิ่นจริงๆ
สงสารกระต่ายจัง พักนี้ขนมปังใจร้ายอ่าาา
กระต่ายสู้ๆน้าา
-
ขาดๆ แข็งๆไปบ้างแต่จริงใจ สม่ำเสมอ เชียร์ให้ปอนใจอ่อนไวไว อิอิ :L2:
-
พอมองในมุมของตุลย์
เป็นคนที่จริงจังกับอะไร
มากเนอะ
ไม่ได้ดูโหดร้าย เหมือนในมุม ตอนที่ปอนด์เล่า(อีนี่ นิ่)
ดูแค่ ไม่แคร์กับอะไร
ทำให้ทุกวันมีความสุขก็พอ
อาจวิธี จะประหลาดไปบ้างก็เถอะ
เฮ้ออออ
รีบ ทำให้เค้า รักสิ
จะได้ไม่ต้องเป็นกระต่ายหมายจันทร์ ต่อไป
-
รำพึง รำพัน ฝันเพ้อ..
-
มาเวิ่นหวานขนาดนี้เวลาจีบจริงเอาให้หวานมากกว่านะ เพราะขนมปังชอบรสหวาน จะได้เป็นสุดที่รักตัวจริงสักที
-
เวิ่นมากกก กรึ่มๆด้วยป่ะเนี่ย
-
เวิ่นเว้อออออออออออออออออออออออ
-
ช่วงนี้เวลามันมีน้อย ไม่ค่อยมีเวลาอ่านเลย
เข้ามาทีก็รู้สึกเลยว่า เค้าคิดถึงปอนด์คนเจ้าชู้ อ๊างงงง
เรื่องการจีบนี่ท่าจะยาก ก็ปอนด์ตั้งป้อมตุลย์ไว้แล้ว ทำไรก็ผิดหมดแหละนะหนูตุลย์
อ่านตอนง้อแล้วเห็นภาพตุลย์ล้วงกระเป๋าเตะหินเตะดินน้อยใจกันไปเลย สงสารเล็กๆแฮะ แต่ว่า...กรรมมันตามสนองน่ะตุลย์เอ๊ย โฮะๆ สมน้ำหน้า
-
เวิ่นเบาๆ...
-
จีบใหม่!!! :mc4:
สู้ๆนะพี่ตุลย์! 55 ดับเครื่องชนไปเลย!!!
ป.ล. เพิ่งรู้ว่าเพลงโอ๊ย โอ๊ยมันเอ็กซ์ได้ขนาดนี้ก็ตอนที่จิ้นว่าปอนด์ร้องตอนเมาเนี่ยแหละ
-
เห็นตุลย์มาเวิ่นแล้วฮาดี :laugh:
-
หนุ่มตุลย์เพ้อซะแล้ว
-
ตุลย์มาเวิ่นจริงๆ
-
o13 สู้ๆตุลย์
-
เอาใจช่วยน้องกระต่ายเด้อ
ขอบคุณมากคะ
-
ตุลย์เป็นเหมือนเจ้ายู่ยี่ไปแล้ว
รอจะงาบขนมปังอย่างเดียวเลย
-
ตุลย์,,นายเวิ่นจริงๆ ฮ่าๆๆ
-
555+ พยายามเพื่อให้มีขนมปังกินตลอดชีวิต :jul3:
ตุลย์สู้ๆ :ped149:
-
กระต่ายเวิ่นจริงๆด้วย...
ฮาาา
-
อิ๊อ๊างงงงง เพ้อก็เป็นด้วยนะพ่อคุณ อะไรหวาน ๆ ก็หัดงัดออกมาใช้บ้าง ซื่อบื้อทื่อมะลื่อเหลือเกิน ใครมันจะไปเก็ท พวกศิลปินน่ะเค้าชอบอะไรที่มันเข้่าใจยาก ๆ เฟ้ย รู้ว่าปอนด์มันเยอะ แกก็ต้องเยอะกว่ามันถึงจะเอาอยู่....แหม๊ เก่งแต่บังคับ กดเช้ากดเย็น ใครเค้าจะไปอินกับรักของแกยะไอ้หื่น!!!!!!
แต่ถ้าเป็นเชล.....ป่านนี้มีลูกเป็นคอกไปละ....เพราะเชลมันใจง่าย เอิ๊ก ๆ ๆ
-
ตอนนี้น่ารักอ้ะ แอร๊ยยยยยย ถึงคุณนิจะว่ามันไม่มีอะไรมาเวิ่นเฉยๆก็เหอะ
แต่ได้รู้มุมมองกระต่ายบ้างเเล้วว่าจริงจังเป็นเหมือนกันนะนั่น นึกว่าหลงอย่างเดียว :laugh:
น่าร้ากกกกกกกกกก บวกเป็ดไปก่อนน้า +1 ยังไมได้อ่ะ ถ้าได้แล้วจะมากระซวกให้ทีเดียวเลย
ขอบคุณค้าา มาบ่อยๆถี่ๆเลย
:กอด1:
-
เป็นกำลังใจให้กระต่ายตุลย์
ได้เป็นที่รักของพระจันทร์ในเร็ววันนะ
-
กระต่ายหลงพระจันทร์จนเพ้อเลยแฮะ โถๆๆๆๆๆ o18
-
กระต่ายเพ้อ
ก็ตอนแรกทำกับเขาไว้เยอะ
พอตอนนี้ก็ต้องใช้เวลาล่ะ ยิ่งปอนด์มันเจ้าชู้ซะขนาดนั้น
-
speak ไปเลยยยย
-
คงต้องเพิ่มอะไรเข้ามาอีกสักอย่าง
เพื่อที่จะให้ขนมปังได้รู้ว่ากระต่ายจะกินได้แค่ขนมปังปอนด์เท่านั้น
:laugh3:
-
ท่าทางตุลย์จะเป็นเอามาก
อืม แต่ไหนๆก็รู้ใจตัวเองแล้วว่าชอบกินขนมปัง ก็สู้ๆน้า
อยากเห็นฉากตุลย์จีบปอนด์ จะดุเด็ดเผ็ดมันตามนิสัย
หรือจะน่ารักน่าหลงขนาดไหน ติดตามค่ะ
-
ตามทันละ :mc4:
แหม~เห็นชื่อตอน โอ๊ย โอ๊ย แอบหวั่นใจ ที่แท้แค่ชื่อเพลงนี่เอง :z2:
พี่ตุลย์อ่ะเขาเขินนะตัวมาให้บงให้เบอร์เขา :-[ งุงิ
-
:z13: อ่านแล้วหนุกดี
-
เพ้ออออ 555+
-
☻ตอนที่ 22 ☺
ไอ้วอกขี้วีนกว่าที่คิด เมาแล้วเหวี่ยงนี่หว่า... เพิ่งจะรู้...
จะว่าไปผมก็มักจะรู้อะไรสายไปเสมอแหละ กว่าจะรู้ก็ทำผิดไปแล้วตั้งหลายอย่างจนไม่รู้จริงๆ ว่าจะกู้คืนสถานการณ์อย่างไรได้
ปกติตอนอยู่ริมทาง ถ้าไม่สั่งเรดก็แบล็กครับซึ่งผมก็เห็นว่ามันเคยดื่มได้ ไม่ได้โวยวายอะไรแถมมันยังคอแข็งอีกต่างหาก ครั้งแรกที่ตั้งใจจะมอมเหล้ามันก็เล่นเอาเหนื่อยเพราะหมดไปหลายกลม (แต่หลายคนช่วยกันดื่มนะ) แต่มาที่นี่เปลี่ยนแปลงลองกิน B ดู (ชื่อย่อเหล้าที่มันแพ้) ก็ไม่ได้กินมานานแล้ว ใครจะไปรู้ว่ามันกินไม่ได้ แล้วตอนสั่งก็นั่งอยู่ด้วยกัน กินได้หรือไม่ได้ก็ไม่บอกเองนี่นา
ไม่ใช่ไม่อยากง้อ เพียงแค่ง้อใครไม่เป็นเท่านั้นเอง...
ตอนนี้ก็เลยคิดไม่ออกว่าจะพูดอะไร ทำอะไรให้มันหายโมโห นอกเสียจากนั่งเงียบเป็นเป่าสากปล่อยมันนอยด์ให้พอใจ เดี๋ยวก็คงหายไปเอง แต่ท่าทางรายนี้จะนอยด์นานกว่าที่คิดเพราะแม่งนั่งหน้าบูดเป็นตูดเป็ดอยู่นาน ไม่ว่าเดฟจะชวนคุยอะไรก็หน้ามุ่ยอยู่อย่างเดียว จนกระทั่งสลิปใบนั้นหล่นลงมานั่นแหละมันถึงเลิกทำหน้ามู่ทู่เป็นหน้าสนใจ สงสัย...
อยากจะกลืนกินเธอทั้งตัวไม่อยากเหลือไว้ให้ใครได้กลิ่น
อยากได้ยินเพียงเสียงของเธอ เพรียกบอกรักเพ้อถึงฉันผู้เดียว
ตอนเขียนก็ไม่ได้คิดอะไรนะ แค่รู้สึกว่าเนื้อเพลงมันตรงใจดีก็เท่านั้น
กดอารมณ์ทนไปไม่ไหว ใจมันหวิววาบ ไม่เจอคงขาดใจ....
ก็อย่างที่รู้ๆ กันว่ามันเป็นคนเสียงเพราะ เวลาร้องเพลงอะไรแล้วมันทำให้อินจริงๆ และก็ไม่แปลกที่จะรู้สึกอยากทำตามเนื้อเพลงนั้นขึ้นมา ถึงได้เขียนเนื้อร้องใส่กระดาษแล้วเอาแนบไปกับติ๊บเพื่อบอกความในใจพร้อมทั้งเนียนลวนลามพอหอมปากหอมคอ แต่ก็ไม่ได้คิดหรอกว่าข้อความที่อยากให้มันได้อ่าน “แค่คนเดียว” จะต้องมาวนรอบโต๊ะให้คนอื่นได้รับรู้ไปด้วย
จะบอกว่าอายก็ไม่ได้อายหรอก ก็แค่ความรู้สึกบางอย่างก็อยากให้รู้กันแค่สองคน...
กระดาษใบนั้นวนกลับมายังเจ้าของเดิมอีกครั้งในเวลาต่อมา สีหน้านิ่งตอนอ่านข้อความของมันทำเอาผมใจเต้นระทึกไปด้วย ไม่รู่ว่าตื่นเต้นทำไมและลุ้นอะไรอยู่ แต่ก็แอบหวังเหมือนกันว่ามันอาจจะอ่านแล้วซึ้งใจจนหายโกรธอะไรเทือกนั้น แต่กลับผิดคาด ทันทีที่อ่านข้อความจบมันก็หลุดหัวเราะซะเฉยๆ
“พรืด.... อุ๊บ.... ฮ่าๆ”
โอ๊ย... โอ๊ย.... กูจะบ้า
ที่เขียนนี่ให้ซึ้งนะไม่ใช่ให้ขำ ไอ้หมอนี่ ภูมิต้านทานความโรแมนติกสูงหรือไงวะ
“เน่าได้อีก” มันเงยหน้าจากเศษกระดาษแผ่นนั้นแล้วหันมามองหน้าผมด้วยรอยยิ้มกวนๆ ซึ่งมองแล้วดีกว่าตอนหน้าบูดเป็นไหนๆ
ช่างเถอะเนอะ ถึงมันจะไม่ได้ซึ้งอะไร แต่ถ้าทำให้อารมณ์ดีได้ก็ถือว่าบรรลุจุดประสงค์ไประดับหนึ่งแล้วล่ะ
“อ่ะคืน...” ผมชะงักมองหน้าที่ยังยิ้มค้างของมันอย่างไม่เข้าใจ “คราวหลังก่อนจะให้ติ๊บก็ดูดีๆ ก่อนสิว่ามีอะไรติดมาหรือเปล่า ดูสีหน้าแต่ละคนสิเหวอไปตามๆกัน คงเข้าใจผิดหมดแล้ว”
มันหัวเราะแล้วหันไปมองคนนั้นคนนี้ที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เพราะบังเอิญรู้กันหมดแล้วว่าผมกำลัง “จีบ” มัน แต่เจ้าตัวกลับทำเหมือนเป็นเรื่องเข้าใจผิดไป ทำเอาสาวๆ ในโต๊ะทำหน้าเสียดายกันยกใหญ่ แม้แต่ผมเองยังเสียความรู้สึกเลยที่ได้ยินอย่างนั้น
ก็รู้อยู่หรอกนะว่ามันไม่ได้ง่าย แต่ไม่คิดว่ามันจะเข้าใจอะไรยากขนาดนี้ อะไรที่ทำลงไป มันไม่แตกต่างอะไรกับการส่องไฟขึ้นฟ้าเลย
เฮ้อ... ถอนใจโดยไม่ตอบอะไรและไม่ได้ยื่นมือไปหยิบกระดาษนั้นคืน
“หรือมึงตั้งใจจะฝากไปให้ใคร เด็กที่ริมทางป่ะ?” นอกจากจะไม่รับความรู้สึกที่ส่งไป กลับจะส่งให้คนอื่นอีกต่างหาก ทั้งๆ ที่มันน่าจะรู้ว่าผมไม่มีใคร ไม่เคยมองใครอื่นเลยมานานหลายเดือนแล้ว
ใบหน้าขี้เล่นกับน้ำเสียงเพราะๆ ที่เคยฟังแล้วรู้สึกดีมาตลอดในตอนนี้กลับทำให้หงุดหงิดอย่างประหลาดจนต้องกระตุกกระดาษแผ่นนั้นคืนอย่างรวดเร็ว ทำหน้าเรียบๆ ไร้อารมณ์ใส่มันก่อนจะบอกไปว่า
“ไม่เป็นไร เอาไว้วันหลังกูจะหาโอกาสให้เขาด้วยตัวเอง!!”
มันพยักหน้าเข้าใจ ใบหน้ายังมีรอยยิ้มดังเดิม ยักไหล่ไม่แคร์เลยสักนิด
หลังจากมันกลับมาอารมณ์ดี (รึเปล่า?) เพราะทำให้ผมอารมณ์เสียได้ ประกอบกับผมสั่งเหล้าขวดใหม่มามันก็เริ่มจะสนุกขึ้น ดื่มเหล้าเคล้าต้มข่าไก่ไปอย่างเมามันจนผมว่ามันเริ่มจะไม่ไหวแล้วแหละ ก็เล่นหน้าแดงเถือกแถมตอนเดินไปห้องน้ำแต่ละทีก็โซซัดโซเซน่าดูเลยนี่
รอบล่าสุดมันหายไปนานเกินจนน่าเป็นห่วง ผมเลยเดินตามไปที่ห้องน้ำเพราะกลัวจะหกล้มกลิ้งโค่โร่หมดสภาพอยู่ที่ไหนสักแห่ง แต่ที่ไหนได้มันกลับไปยืนเมมเบอร์หนุ่มอยู่หน้าห้องน้ำ ผมส่ายหน้ากับความเจ้าชู้ของมันก่อนจะสืบเท้าเข้าไปหา
“มัวทำอะไรอยู่ กูจะกลับแล้วนะ” ผมบอกมันด้วยเสียงเข้มๆ แสดงความไม่พอใจเล็กน้อย
“มึงจะกลับก็เรื่องของมึงสิ เกี่ยวอะไรกับกูล่ะ?” มันเงยหน้ามาทำหน้ากวนตีนใส่ผม ผมจ้องหน้ามัน พยายามสะกดอารมณ์ไม่ให้หงุดหงิดมากขึ้นไปกว่านี้
“...ถ้ารีบกลับก็ไม่เป็นไรครับ เอาไว้วันหลังผมค่อยโทรหาก็ได้” เด็กหนุ่มหน้าหวานที่ยืนอยู่กับมันบอกก่อนจะหลบฉากเพราะคงเห็นบรรยากาศมาคุที่เริ่มก่อตัวขึ้นจากใบหน้าบึ้งๆ ของผมแต่ฝ่ายเดียว
“ครับ... แล้วเจอกัน” มันหันไปส่งยิ้มสะกดใจสาว (และหนุ่ม) ราวกับเห็นผมเป็นอากาศธาตุจนผมเลือดขึ้นหน้า
“นี่มึงเข้าใจที่กูพูดบ้างหรือเปล่าเนี่ย!!” เผลอตัวตะคอกใส่หน้ามันเสียงดัง
“แล้วมึงพูดอะไรล่ะ?” มันทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้น่าหมั่นไส้กลับมา
“พูดว่ากูนอกจากกูแล้ว มึงห้ามไปยุ่งกับคนอื่นอีกไง”
“เท่าที่จำได้ มึงห้ามไม่ให้กูนอนกับคนอื่นไม่ใช่เหรอ? แต่เท่าที่มึงเห็นกูก็ไม่ได้ไปไหนกับใครนะ ก็แค่แลกเบอร์เฉยๆ มึงจะโมโหทำไม”
“ถ้ามึงยังมีเบอร์เขาอยู่ ตอนนี้ไม่ แต่อีกหน่อยมึงก็ต้องไป” ผมเดาล่วงหน้า คนอย่างมัน... คนอย่างมัน แหงอยู่แล้วแหละ
ไม่พูดพร่ำทำเพลงผมรีบดึงโทรศัพท์มันขึ้นมาดูเบอร์ที่โทรเข้าออกล่าสุด และลบทิ้งทันที มันไม่ได้รั้นจะแย่งมือถือคืนไป แต่ยืนมองผมกำจัดเบอร์หนุ่มของมันต่อหน้าต่อตา มีเพียงเสียงบ่นประปอดกระแปดเบาๆ ว่า
“ไอ้ขี้โกง เอาเปรียบ เห็นแก่ตัว” ผมขมวดคิ้วมองหน้ามันงงๆ
“อะไรของมึง”
“ทีกูล่ะไม่ได้ แล้วทีมึงอ่ะ ยังแจกเบอร์สาวได้เลย”
“สาวไหน ตอนไหน กูยังไม่ได้แจกเบอร์ใครเลย”
“ตอนนี้ยัง แต่ต่อไปก็ไม่แน่ หาโอกาสอยู่ไม่ใช่เหรอ?...”
.......กา.......
........กา........
เกิดความเงียบขึ้นในบัดดลในขณะที่ผมกำลังประมวลผลกับคำพูดของมัน ล้วงเศษกระดาษที่มีสภาพยับยู่ยี่เนื่องจากขยำยัดลงในกระเป๋าหลังเมื่อครู่นี้ขึ้นมา
“หมายถึงใบนี้น่ะนะ?” ผมถามย้ำเพื่อความมั่นใจเมื่อมันไม่ปฏิเสธแต่ยังทำหน้ามุ่ยแล้วต้องคลี่ยิ้ม “มึงคิดว่ากูจะให้ใครล่ะ”
“จะไปรู้ได้ไง เด็กเสิร์ฟสวยๆ น่ารักๆ ออกเยอะแยะ” มันพูดเหมือนไม่สนใจใบหน้านิ่งเรียบนั้นเหมือนพยายามกักเก็บความรู้สึก...
“มึงหึงกู” ผมพูดขึ้นมาลอยๆ ทั้งดีใจและแปลกใจระคนกัน
“เชี่ย อย่าหลงตัวเอง” มันเงยหน้าขึ้นด่าหน้ายักษ์
“ก็ได้ กูจะคิดซะว่าที่มึงแจกเบอร์ประชดกูนั่นเป็นแค่การบริหารเสน่ห์เฉยๆ ถ้าจะทำให้มึงสบายใจขึ้น”
“สัด!! ไม่ก็คือไม่อย่าขี้ตู่” อีกฝ่ายยังปฏิเสธเสียงแข็ง
“เออ...ไม่ก็ไม่...ถามจริงเถอะ มึงนึกไม่ออกหรือไงว่ากูอยากให้เบอร์ใครอ่ะ”
“ขี้เกียจเดา จะบอกก็บอกมา จะได้อาสาเป็นพ่อสื่อให้ ถ้าไม่บอกก็ไม่อยากรู้หรอก ยังไงหน้าอย่างมึงอ่ะถ้าจะจีบใครก็มีโอกาสเยอะแยะ” มันกลับไปหน้านิ่งได้อย่างเดิม เห็นแล้วก็นึกขำ
ผมไม่ได้หลงตัวเองหรอก ก็แค่มองโลกในแง่ดี
ต่อให้ตอนนี้ยังไม่สามารถเรียกว่ารักได้ แต่อย่างน้อยมันก็ต้อง “แคร์” ผมบ้างอยู่ดี เพียงแต่ปากแข็งก็เท่านั้น
“ก็จริง... กูมีโอกาสเยอะแยะ แต่ไม่ได้ทำสักที วันนี้เป็นวันดี กูถือโอกาสนี้ “จีบมึง” ซะเลยแล้วกัน” ผมขยับกายเข้าไปหาระหว่างที่มันยังยื่นนิ่งเหมือนตกใจอะไรสักอย่างอยู่ ยัดกระดาษใบเดิมใส่มือมันแล้วกระซิบ...
“โทษนะที่ยับไปหน่อย...แต่ให้เขียนให้มึงใหม่ กูรอไม่ไหวแล้วจริงๆ”
.........................
ตอนนี้แอบสั้น แบบว่าที่จริงต้องยาวกว่านี้ แต่พอแต่งมาถึงประโยคสุดท้าย....
นิอิ่มสุขกับตรงนี้จนฟูฟ่อง... ล่องลอย เคลิ้ม... ฮาๆๆ
โอย...ทำไมหวาน...หวานแบบนี้ไม่ใช่ตุลย์แล้ว.....(บางอาจคิดว่ามันหวานตรงไหน แต่สำหรับนินี่คือหวานที่สุดของมันแล้ว)
ไม่รู้ว่าคนอ่านจะรู้สึกแปลกๆ กับตุลย์เวอร์ชั่นนี้หรือเปล่า ที่จริงมันเป็นแบบนี้มานานแล้วนะ แอบตกเป็นเบี้ยล่าง “ทาสในเรือนใจ” ของปอนด์เบาๆ
กำลังเขียนอะไรหวานๆ อยู่ เดี๋ยวถ้าไป “รอด” พรุ่งนี้จะมาต่อให้อีกนะ
-
หวานมาก ๆ ค่ะพี่ตุลย์
บอกได้คำเดียวเลยว่า "รักเลยล่ะ"
-
มาเม้นท์แบบเงียบ ๆ อิอิ
-
:z13: :z13:
-
สุดท้ายที่เขียนไปก็ไม่เสียเปล่า o13
-
จีบแบบหวานๆๆนะน้องตุลย์
:กอด1: :pig4:
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ย่องมาเงียบมากกกอะ ดีนะเปิดมาดูอีกที :z1: :z1: :z1:
-
เท่านี้ก็หวานแล้วล่ะพี่ตุลย์ฮาๆ
แอบรู้สึกนะว่าปอนด์หึงตุลย์แต่ยังหึงไม่จุใจอ่ะ
ก็อย่างว่า ไม่ได้เริ่มต้นจากรัก คงจะแค่ผูกพันอ่ะนะ
ก็ถือเป็นพัฒนาการที่ดีสำหรับคนคู่นี้ล่ะนะ
-
ตุลย์ o13
-
จีบซึ่งๆหน้าเลยวุ้ย อิอิ
-
ถ้าจะหวานบ้างอะไรบ้าง ก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ
เผื่อพระจันทร์จะหันมาหากระต่ายป่า
อย่างตุลย์แบบเต็มใจซะที
-
ย่องมาอ่าน แล้วก็ ย่องจากไป เงียบ ๆ เช่นกัน อิๆ
-
สุดยอด !!
o13 o13
-
อ่านะ สั้นไปนิดนะคะคนเขียน อิอิ
-
:กอด1:
-
ไม่ใช่น้องปอนด์เข้าใจว่าไอ้พี่ตุลย์ล้อเล่นอีกนะ...
-
เห็นด้วยกับน้องนิค่ะ
ชอบประโยคสุดท้ายของนายตุลย์จัง
ลองเปลี่ยนเป็นรุกนายปอนด์สไตล์นี้ดู
รับรองได้ผล o13
-
ปรับเปลี่ยนแนวทางการเข้าหา
ปอนด์อาจให้ความร่วมมือมากขึ้นนะพี่กระต่าย
-
ปอนด์แอบหึงเบาๆๆ
ตอนนี้ตุลย์น่ารักอ่ะ :-[
-
แอบตกใจ
ตุลย์เนียนจีบปอนด์ได้น่าหวาดหวั่นมาก น่าหวาดหวั่นว่าปอนด์จะเผลอ (ตัว) ใจ
สำหรับคนที่เป็นรุกมาตลอด และอยากจะเป็นรุกตลอดไป
เจอตุลย์รุกขนาดนี้ก็... :-[
-
เต็มที่ของตุลย์แล้วสินะ
ปอน์ดจะเข้าใจมั้ยเนี่ย
-
ตอนแรกแอบแป้วไปกับตุลย์เบาๆที่ปอนด์ไม่ตอบรับ
แต่แหมมตอนจบ น่ารักอะ! แต่ไม่ใช่ปอนด์คิดไปอีกทางอีกแล้วนะ ฮ่าๆ
-
ตุลย์หวานตลอดดดดด :-[
เมื่อไหร่ปอนด์จะรักตุลย์เเบบเต็มหัวใจซะที :เฮ้อ:
รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
สักที
-
เราว่ามันก็จบตอนพอดีแหละกับประโยคนี้ อื้อหือ ทำไปได้นะตุลย์ หวานเลี่ยนไม่บันยะบันยัง
ว่าแต่ว่า...คืนนี้มันช่างยาวนานจัง3ตอนเข้าไปแล้วเนี่ย
-
สรุปพวกแกเริ่มหวั่นไหวกันสุดๆแล้วใช่มะ?
ปังปอนด์เอ๋ย แกเสร็จกระต่ายแล้วล่ะ เหอะๆๆๆ
-
เราว่ามันก็จบตอนพอดีแหละกับประโยคนี้ อื้อหือ ทำไปได้นะตุลย์ หวานเลี่ยนไม่บันยะบันยัง
ว่าแต่ว่า...คืนนี้มันช่างยาวนานจัง3ตอนเข้าไปแล้วเนี่ย
เฮ้ยอย่าทักสิ ยังเหลืออีกสองตอนนะกว่าจะหมดคืนนี้!!!
:a5: ยาวมากจริงๆ
-
น่านๆๆ
ปอนด์แอบหึงอ่ะ หุหุ
แต่ไม่เอ๊ะ ใจซักนิ๊ดดดเลยเหริเนี่ย ว่าโดนตุลย์จีบอ่าาา
-
แมร่ง แอบงอน ปอน นิดนึง
ไม่รู้ดิ
ถึงจะเข้าใจตุลย์ผิดก้เหอะ
-
เริ่มโอเคขึ้นหน่อยนึงหล่ะ ว่าแต่ปอนด์เจ้าชู้จริงน๊าาา
-
P'tun aw jing la jaaa,,ha ha ha...
-
ตุลย์เยี่ยมมาก o13
-
ตุลย์น่ารัก
-
ย่องมาตอบ :m7:
พี่ตุลย์หวานนะ จะจีบเขาเหรอตัว แอบเขินเบาๆ :-[
-
อร๊าย ตุลย์นายหล่อว่ะ ประกาศจีบแล้วเว้ย
เชียร์นายเต็มที่เลย
-
ตุลย์หวานกับเขาก็เป็นนะเนี่ย :impress2:
-
ตอนนี้ตุลย์น่ารักมาก
เอาใจไปเลย :impress2:
-
ปอนด์มันไม่รู้จริง ๆ
นะเนี่ยว่าเค้าให้ตะเอง :z2:
-
ได้กันมาก็หลายยก เพิ่งจะได้เริ่มจีบ..
ยังไงๆๆๆๆ
-
หวานบ้างอะไรบ้าง :o8:
บวกเป็ด
-
ชอบๆ :m4:ตุลย์หวาน เอาอีกๆ
แอบอยากรู้ว่าปอนด์คิดยังไง :m13:
-
ตุลย์น่ารักอ้ะ
แอบอิจฉาปอนด์เบา คึคึ :-[
-
ชอบตุลย์เวอร์ชั่นนี่อะดูหวานแบบเถื่อนๆดี :o8:
-
ปอนด์หึงตุลย์เหรอ :laugh: :laugh:
ตุลย์แอบหวานเบาๆด้วยอ่ะ น่ารัก :-[
-
สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นก็ต้อง :pig4: คุณคนแต่งลที่แต่งเรื่องสนุกๆ
ที่มีอารมณ์ ฮาบ้าง เครียดเล็กๆบ้าง คิดน้อยๆบ้าง อย่างเรื่องนี้มาให้อ่าน
ขอบอก...อินไปกับตุลย์ ปอนด์ในบางครั้งบางคราว :laugh: โดยเฉพาะตอนที่
ตุลย์พาไปเลี้ยงเพราะอย่างทำดีด้วย แต่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับปอนด์ (ก็อย่างนี้ละ มือใหม่หัดรัก)
หรือถึงแม้จะรู้แต่ก็น้อยอะนะ แล้วไม่ระวัง ยังจะสั่งอะไรที่ปอนด์แพ้มาให้กิน
อยากจะเอาใจ แต่กลายเป็นว่าทำให้ผิดใจซะนี่ ก็คงไม่แปลกที่ปอนด์จะเหวี่ยงอะนะ :เฮ้อ:
ยังไงก็พยายามต่อไปนะตุลย์ o18
อยากบอกว่าเรื่องสนุกมาก ชอบสไตล์การเขียนของผู้แต่งมากๆ
ที่นำเอาการเปรียบเทียบอุปมาอุปไมยมามิกซ์กับตัวละคร เก่งมากจริงๆ o13
-
:o8:“โทษนะที่ยับไปหน่อย...แต่ให้เขียนให้มึงใหม่ กูรอไม่ไหวแล้วจริงๆ” :-[
เขิลๆๆๆ
-
ตอนที่ 23 ต่ายตุลย์ (เล่าต่อโดยปอนด์)
มันเป็นคนแบบนี้ล่ะ...
ไอ้บ้าคนนึงที่ทำอะไรตรงไปตรงมาอยู่เสมอ จนบางครั้งดูเหมือนซื่อบื้อไปเลย
บางอย่างที่ดูเหมือนธรรมดาในสายตาของมันมักทำให้ผมตื่นเต้น ตกใจ ประหลาดใจอยู่เสมอ
ความจริงเมื่อผมกลับมาที่โต๊ะหลังจากอาเจียนจนเหนื่อยทำให้อะไรพลอยน่าหงุดหงิดไปเสียหมด แต่แค่เศษกระดาษใบเดียวนั่นทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างจางหายไปในบัดดล ต้องหลุดขำอย่างกลั้นไม่อยู่
แต่เมื่อแหงนเงยขึ้นมาพบสายตาของทุกคนในโต๊ะแล้วมันก็ขำไม่ออก เพราะจนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่รู้ว่า ไอ้ตุลย์ได้พูดอะไรเกี่ยวกับตัวผมให้เพื่อนคนอื่นๆ นอกจากเดฟรู้บ้างหรือยัง แต่เท่าที่รู้มาไอ้ตุลย์ไม่เคยชอบผู้ชายคนไหนมาก่อน มันเกลียดตุ๊ดจนถึงขั้นเคยกระทืบมาแล้ว (นั่นเป็นเหตุผลที่ผมรู้สึกกลัวมากตอนที่รู้ว่าทำเคเอชอาร์มันเป็นรอย)
ผมรู้ที่มันต้องมาทำอะไรบ้าบอๆ นั่นก็แค่อยากเอาชนะผมเท่านั้น มันไม่ได้อยากให้ใครๆ ได้อ่านข้อความนั่นนอกจากผมคนเดียว...
เป็นความผิดของผมเองที่ไม่ได้สังเกตตั้งแต่แรกว่ามีอะไรอยู่ในติ๊บหรือเปล่า แล้วยังปล่อยให้มันตกไปถึงมือคนอื่นอีกต่างหาก... ผมก็เลยรีบแก้ต่างออกไปว่ามันไม่ได้เขียนให้ผม
สายตาที่แสดงว่าผิดหวังทำให้ผมชะงัก และเปลี่ยนใจจะไม่คืนกระดาษแผนนั้นกลับไปแต่ยังเนียนถามต่อไปว่า
“หรือมึงตั้งใจจะฝากไปให้ใคร เด็กที่ริมทางป่ะ?” หลังคำถามนั้นก็มันกระตุกกระดาษแผ่นนั้นคืนไปแล้วตอบกลับมาว่า...
“ไม่เป็นไร เอาไว้วันหลังกูจะหาโอกาสให้เขาด้วยตัวเอง!!”
อ้อ... เหรอ
สรุปที่แค่พูดเล่นนั่นมันเรื่องจริง?
นั่นสินะ ใช่ว่าจะไม่รู้เบอร์มันสักหน่อย ถ้ามันตั้งใจเขียนให้ผมจริงๆ มันจะเขียนเบอร์ด้วยทำไม มันอาจจะแค่ความบังเอิญติดไปอย่างที่ผมพูด ที่มันตกใจจนอยากได้คืนก็เพราะกลัวผมจะรู้เท่านั้นเองว่านอกจากผม มันก็มีใครอื่นที่หมายปองอยู่เหมือนกัน
เออ.. ผิดเองอ่ะ ที่หลงเข้าใจผิด เข้าข้างตัวเอง...
.......ไอ้กระต่ายปลิ้นปล้อน หลอกลวง ไอ้ชั่ว...... :z6:
ไหนว่าจะทำให้กูเป็นสุดที่รักของมึงไง ไอ้ฟายยยยยยยยยยยยย :beat: :angry2:
โอ้โลกนี้ไม่มีหัวใจใครแน่นอน... เกย์ร้ายชายร้อน ยอกย้อนกันปี้ป่น
กลิ้งกลอกหลอกลวงกันเวียนวน ฉันจึงเกลียดคนมารักเหล้าสุขสำราญ
(ดัดแปลงจากเพลง เหล้าจ๋า)
“เอ้า...ชน” พอมีเหล้าที่ดื่มได้ขวดใหม่มา ผมก็เต็มที่กับชีวิต เที่ยวชนแก้วกับคนนั้นคนนี้ราวกับเป็นเพื่อนกันมานานแรมปีไม่นานเขื่อนก็เริ่มจะแตก ผมลุกขึ้นยืนอย่างโงนเงนเต็มทน
“จะไปไหน....” ไอ้ตุลย์ยังหันมาถามด้วยสายตาที่ทำเหมือนเป็นห่วงซะเต็มประดา
“เสือก..” ผมด่าชัดถ้อยชัดคำแล้วเดินจากมาโดยไม่มีร่างมันตามมาด้วย
ทรุดกายคารวะโถส้วมราวกับท่านเจ้าสำนัก...
เอิ๊ก....
อ้วกจนเหนื่อย... เมาจนเพลีย... แสบคอฉิบหาย
อยากจะเอาหัวโขกโถส้วมตาย
จู่ๆ ก็มีฝ่ามือหนึ่งมาลูบที่แผ่นหลังเบาๆ จนผมสะดุ้ง แวบหนึ่งใจแอบคิดว่าอาจจะเป็น “มัน” แต่เมื่อหันกลับไปมองกลับเป็นน้องหน้าหวานที่ยกเหล้ามาให้ผมบนเวที
“เป็นไรมากไหมครับ” อีกเสียงถามขึ้นด้วยน้ำเสียงแสดงความห่วงใย
“ดีขึ้นมาแล้วครับ” ผมตอบ พยายามลุกขึ้นทรงตัว น้องเขาก็ช่วยพยุงพาผมไปที่อ่างล้างหน้า ผมก็ล้างหน้าล้างตาชำระล้างคราบอ๊อก...
“พี่ไม่ร้องเพลงแล้วเหรอครับ อุตส่าห์รอฟัง”
“เดินให้ตรงยังไม่ไหวเลยครับ ร้องเพลงก็คงล่ม”
“นั่นสิครับ เห็นเมาแอ๋เลย เดินมาห้องน้ำคนเดียวก็เป็นห่วง เลยแอบตามมาดู”
“ขอบคุณครับ” ผมตอบยิ้มให้
ดูสิครับดู ... เขาเป็นใครกัน? รู้จักกันก็วันแรก ยังมีแก่ใจเป็นห่วงเป็นใยผมเลย ทีคนอื่นมันมีไหมจะมาแลกันสักนิดว่าหายออกมา เดินกลับไหวหรือเปล่า ตกส้วมตายแล้วหรือยัง นอกจากเรื่องบนเตียงแล้ว ตอนไหนบ้างล่ะที่มีความสำคัญ ไม่มี ....ไม่มีเลย....
“ผมชื่อบัสนะครับ พี่ชื่ออะไรเหรอ?”
“ปอนด์ครับ”
“เอ่อ ว่าไรไหม ถ้าจะขอเบอร์พี่น่ะครับ”
…………………………..
(ต่อจากตอนที่แล้ว.....)
“โทษนะที่ยับไปหน่อย...แต่ให้เขียนให้มึงใหม่ กูรอไม่ไหวแล้วจริงๆ”
มือใหญ่บีบมือผมแน่น โดยมีเศษกระดาษบางๆ กั้นกลาง ใบหน้ามันร้อนวูบขึ้นมาเฉยๆ ซึ่งยังไงก็ไม่ใช่ฤทธิ์จากแอลกอฮอล์แน่นอน หัวใจก็กระตุกวาบ เต้นถี่จนเกินจะควบคุมไหวเมื่อยินเสียงอีกฝ่ายทอดเบาลงหว่านล้อมให้ใจอ่อน...
ในที่สุด...ผมก็ตัดสินใจยกมือขึ้นผลักอกแกร่งออกห่าง เบือนหน้าหนีสายตาบางอย่างที่ทอดมองมาอย่างระมัดระวัง
“อย่ามาตอ... ถ้าตั้งใจเขียนให้กูจริง มึงจะเขียนเบอร์มาทำเขืออะไร” ผมเถียงกลับไปโดยไม่ได้มองหน้ามัน ไม่รู้เหมือนกันว่าที่พูดออกไปอย่างนั้น เป็นเพราะจะบอกว่าตัวเองฉลาดที่จับไต๋มันได้ หรือต้องการคำอธิบายกันแน่...
“แล้วทำไมจะเขียนให้ไม่ได้ล่ะ”
“ก็มึงเล่นโทรจิกกูทีละหลายๆ สาย คิดว่ากูไม่มีเบอร์มึงไง?”ถามด้วยน้ำเสียงกวนๆ
“กูจะไปรู้เหรอ ก็มีแต่กูที่โทรหามึงนี่ แต่มึงไม่เคยโทรหากู แล้วก็ไม่ได้เมมเบอร์กูไม่ใช่เหรอ?” เถียงไม่ออกเพราะไม่เคยเมมจริงๆ ทุกครั้งที่โทรมา พอเห็นเลขท้ายสี่ตัวหลังก็รู้มันทันทีว่าคือมัน แค่นั้นเอง...
“ถึงไม่ได้เมมแต่ก็มีอยู่ในเครื่องอยู่ดีนั่นแหละ” ผมเถียงข้างๆ คูๆ
“แล้วทำไมไม่ยอมเมมล่ะ” อีกฝ่ายยังไม่ยอมแพ้ กะอีกแค่เบอร์โทรนี่มันจะอะไรนักหนา ฮึ?
“เมมทำไม ขี้เกียจ” ผมแก้ตัวทั้งๆ ที่ความจริงผมเคยเมมเบอร์มันไว้ตอนที่มีเรื่องกันคราวแรก แต่พอมันมอมเหล้าแล้วกดผมแล้วผมก็ลบเบอร์มันออกเพราะคิดว่ามันจะไม่กลับเข้ามาในชีวิตผมอีก ผมไม่อยากเก็บเบอร์มันไว้เตือนใจตัวเองเท่านั้นเอง
ใครจะนึกว่านอกจากมันจะกลับมาแล้วมันยังเกาะติดเป็นปลิงขนาดนี้อีก....
ตอนที่หนีไปเที่ยวก็โทรจิกจนรำคาญ มองเบอร์โทรเข้าจนจำได้ซะงั้น
“แล้วไม่คิดว่าชาตินี้จะโทรหากูบ้างเลยหรือไง” มันเริ่มเสียงดังขึ้นตามลำดับเหมือนเริ่มอารมณ์ไม่ดีอีกแล้ว..
“ก็รู้ว่ายังไงเดี๋ยวมึงก็โทรมาเองแหละ แล้วกูจะโทรเองทำไมให้เปลืองตัง กูรอมึงโทรมาไม่ดีกว่าเหรอ?”
มันหน้านิ่งพยักหน้าสองสามทีแล้วเริ่มอมยิ้ม ส่วนผมเริ่มขมวดคิ้ว
“มึงยิ้มทำไม” ถามอย่างไม่พอใจ เมื่อไม่รู้ความหมายของรอยยิ้มนั้น
“เปล่า....ก็แค่ดีใจที่รู้ว่ามึงรอกูโทรหา” มันตอบหน้าตาเฉย
“เชี่ย ไม่ใช่อย่างนั้น....”
เฮ้ย... ผมหมายถึง ผมไม่โทรไปเพราะเปลืองเงิน นี่มันตีความไปถึงไหนเนี่ย ??
“แล้วอย่างไง? ความจริงคือ ถ้าโทรมามึงก็รับ...ถ้าไม่โทรก็ช่างหัวกู ใช่ป่ะ? แม้จะมีธุระสำคัญคอขาดบาดตายแค่ไหน มึงก็ไม่สนใช่ไหม?” ทันถามด้วยน้ำเสียงคาดคั้นจนผมก็เริ่มงงว่าตอนแรกใครโกรธใคร แล้วตอนนี้ใครงอนใคร แล้วทำไมท้ายที่สุดผมต้องมาตอบคำถามมันแทนเนี่ย ....
“วุ่นวายจริง!! ถ้าอยากโทรเดี๋ยวกูก็โทรเองล่ะ ถึงจะไม่ได้เมมไว้ แต่กูจำเบอร์มึงได้ จบป่ะ?”
ท้ายที่สุดผมก็เลยเสียงดังกลับไปเพื่อให้มันเลิกซักไซ้ไล่เลียงประเด็นที่ผมไม่ยอมเมมเบอร์มันซะที
มันไม่ได้พูดอะไรอีก เป็นการตอบคำถามของผมว่ามัน “จบ” แล้วที่ต้องมาเถียงกันไปมาด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้ แต่หันไปก้มหน้าก้มตาพิมพ์อะไรใส่โทรศัพท์ผมอยู่ครู่หนึ่ง
“ทำอะไรอ่ะ?”
“เมมเบอร์ตัวเองในเครื่องมึงไง อ่ะเสร็จพอดี” มันตอบและส่งโทรศัพท์คืนมา
ผมรีบกดเบอร์มันแล้วโทรออก เพราะอยากรู้ว่ามันเมมไว้ว่าอะไร
แล้วมันก็ขึ้นว่า....
ต่ายตุลย์
:a5:
.......................
.......................
“กลับเหอะ กูว่ามึงเมามากแล้ว อยู่ก็จะอ้วกเรี่ยราดทำร้านเขาเปื้อนเปล่าๆ” ในที่สุดมันก็ชวนกลับสักทีหลังจากเรากลับไปดื่มต่อได้แป๊บเดียว ผมก็เริ่มเกิดแพ้ท้องขึ้นมาอีกแล้ว
ไอ้ผมก็อยากจะกลับซะนานแล้ว แต่ไม่อยากพูดกลัวจะโดนหาว่าอ่อน กินนิดกินหน่อยดันเมา...
แต่ชวนกลับดีๆก็ได้ทำไมต้องบอกว่าผมจะอ้วกเลอะร้านเขขาด้วยล่ะ ปากหมาจริงๆ
“เท่านี้น่าจะพอนะ ถ้าไม่พอยังไงก็ค่อยว่ากันพรุ่งนี้” ตุลย์หันไปสั่งเสียเคลียร์เรื่องค่าเหล้ากับค่าอาหารมื้อนี้กับเดฟที่นั่งข้างๆ โดยดึงธนบัตรใบละพันหลายใบจากกระเป๋าส่งให้
อาการผะอืดผะอมยังย้อนตามมารบกวนจนต้องเอามือปิดปาก แล้วพยายามอดกลั้น
“เออไปเถอะ ขับรถดีๆ อย่าพานักร้องเสียงใสไปตกหล่นแถวไหนล่ะ” เดฟตอบกลับด้วยใบหน้าอมยิ้มยียวนพร้อมเอ่ยแซวปิดท้าย พาเอาคนอื่นๆ พลอยยิ้มตามไปด้วย ซึ่งมันกระทบผมเล็กน้อยเพราะเหมือนโดนหาว่าเมามากจนดูแลตัวเองไม่ได้
“รู้แล้วน่า” ตุลย์รับคำอย่างขอไปที เหมือนรำคาญนิดๆ อย่างเห็นได้ชัด มือข้างหนึ่งยังกระชับข้อมือผมแน่น “ถึงไม่บอก กูก็ไม่ปล่อยให้มันหายไปไหนได้หรอก เพราะกูน่ะห่วงมันมากกว่าตัวเองซะอีก”
เชี่ย!! เล่นเอากูเกือบสร่าง!!
ผมล่ะไม่อยากสบตาใครในที่นี้เลยให้ตายเหอะ!!
.............................
ในที่สุดเราก็เดินออกมาจนถึงที่จอดรถ ตุลย์หยิบหมวกกันน็อกชนิดครึ่งใบส่งให้ในขณะที่หมวกของมันเป็นแบบเต็มใบ
“มึงพูดแบบนั้นออกไปอ่ะ มึงไม่กลัวคนอื่นเข้ารู้เหรอ?” ผมถามขณะที่ยังถือหมวกกันน็อกอยู่ไม่ยอมสวม มันหันมาเลิกคิ้วใส่
“รู้อะไรล่ะ?” มันทำหน้าโง่ได้สมจริงเหมือนเกิน
“ก็....ก็.....เรื่องที่กำลังจีบกูน่ะ” ให้ตายเถอะ พูดประโยคนี้เองก็เขอนเองเหมือนกันนะเนี่ย กระดากปากยังไงก็ไม่รู้สิ
“ฮ่า... นึกว่าเรื่องอะไร... ก็รู้ไปสิ ก็ไม่เห็นแคร์ แย่หน่อยนะคนที่อยากให้เรื่องนี้เป็นความลับตอนนี้คงมีแต่มึงคนเดียวแล้วล่ะ” แม่ง...ขี้โกงนี่หว่า
“เหรอ? พูดมาได้เนอะว่าไม่แคร์ ทีเมื่อก่อนยังยืนยันอยู่เลยว่าไม่ได้เป็น ไม่ได้เป็น....” ผมย่นจมูกแขวะมัน
“ก็เมื่อก่อนกูคิดจริงๆ นี่...ว่ากูไม่ได้เป็นเกย์” มันบอกหน้านิ่งๆ
“แล้วตอนนี้อ่ะ”
“ก็อยากพูดเหมือนกันว่าไม่ใช่ แต่ถ้ากูยังอยากมีอะไรกับมึงอยู่ แล้วกูยังบอกไม่ใช่ มันก็เหมือนกูโกหกตัวเองไม่ใช่เหรอ?” ผมแอบแยกเขี้ยวนิดๆ ยกมุมปากอย่างหมั่นไส้
“ครั้งแรกกูไม่น่าพลาดลืมใส่ถุงยางเลยเนอะ” เกี่ยว?
“เกี่ยวอะไรกัน?”
“ก็กูไม่ได้ป้องกันก็เลยติดโรคจากมึงมา”
“สัด โรคอะไร กูสะอาดโว่ย...” ผมโวยวายหน้าแดง
“โรคเกย์” ไง
“เชี่ย ” ผมหลุดด่าซ้ำ “กูไม่เถียงนะว่าไอ้โรคเนี่ยมันเป็นโรคติดต่อทางเพศ แต่จะบอกให้นะเว่ย ว่ามันเป็นโรคที่ร้ายแรงกว่าที่มึงคิดเยอะ และไม่มีทางป้องกัน ต่อให้ใส่ถุงยางเป็นสิบๆ ชั้น ถ้ามึงได้ริลองทำลงไปแล้ว แค่ครั้งเดียวก็ติดได้...”
“ใช่ไหม? เพราะงั้น พาหะนำโรคอย่างมึงก็รับผิดชอบซะสิ....” อีกฝ่ายโยนความผิดให้ซะเฉยๆ
“อ้อ...กูผิด?” ผมทำเสียงสูง ชี้หน้าตัวเอง พลางทำเสียงเหอะในลำคอ
“อือ... ก็มึงชอบทำตัวเซ็กซี่ ยั่วยวนกู” สัดนี่..เอากะมันสิ ปรักปรำกันชัดๆ ผมไม่เคยทำอะไรอย่างนั้นสักหน่อย...
“แล้วจะเอาอะไรกับกูอีก... แค่นี้ยังกดขี่ข่มเหงกูไม่พออีกหรือไง”
“อือ...ไม่พอ” มันพยักหน้ายิ้มๆ
“งั้นจะให้ทำยังไงถึงจะพอ?” ผมถามด้วยเสียงที่แสดงว่าเริ่มไม่พอใจขึ้นมาอีก
“มึงไม่รู้เหรอว่าต้องทำยังไง?” มันยิ้ม...แล้วถามกลับด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ ไม่รู้ว่าอยู่ดีๆก็เกิดอารมณ์ดีอะไรขึ้นมาอีก...
“ฟาย รู้แล้วจะถาม?” ผมกวนกลับไป
“ถ้าสำนึก..ก็ชดใช้ความผิดมาสิ” มันตอบเหมือนทุกอย่างเป็นเรื่องง่าย
ตลกเหอะ!! ดูแม่งดิ ใช้คำผิดป่ะเนี่ย จะให้สำนึกเรื่องที่ตัวเองไม่ได้ผิดเนี่ยนะ ประสาท...
ตอนนี้หน้าคงมุ่ยเพิ่มขึ้นอีกสิบเปอร์เซ็นต์
มันขยับตัวเข้ามาใกล้จนท่อนขาแอบเบียดกันเล็กน้อย พอผมทำเหมือนจะก้าวถอยมันก็วาดแขนมาจับสะโพกไว้ไม่ให้ขยับหนี ผมเอียงคอมองหน้ามันพลางทำหน้าอึกอัดกับความใกล้ชิดที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนอยากภาวนาให้มันพูดให้จบเร็วๆ แล้วจะได้ปลดปล่อยผมออกจากอ้อมกอดสักที แต่แล้วก็ไม่อาจสบตามันได้จนตลอดรอดฝั่ง
“ชดใช้ยังไง?” ถึงจะไม่เห็นด้วยแต่ก็จำต้องถามตัดความรำคาญ เพราะแม้แต่ตัวเองก็เริ่มไว้ใจไม่ได้ว่าจะหวั่นไหวไปอีกเมื่อไร....
ได้แต่ก้มหน้าลงมองหินดินทราย ตอนที่มันตอบกลับมาว่า....
ว่า....
ว่า...
ว่า...
“ก็รักกูซะสิ”
o22
เชี่ยนี่!!!!!! กูนึกว่ากลับตัวกลับใจได้แล้ว :z6: :beat: :serius2:
แต่ที่ไหนได้ จีบกูได้ไม่เท่าไร...แม่งกลับมา “บังคับ” กูอีกแล้วเหรอเนี่ย....... :angry2:
ไอ้กระต่ายเผด็จการ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
..................................................................................
โทษทีมาล่ากว่ากำหนด มันดันมีไอเดียไปแต่งเรื่องอื่นแทน :z3:
คืนนี้ยาวเนอะ ตอนที่สี่เข้าไปแล้ว แต่คืนนี้ก็ยังไม่จบ ยังเหลืออีกหนึ่งตอนจ้า ฮาๆๆ
แหม ยังไม่ชินกันอีกเหรอ? ตอนเริ่มๆ เรื่อง สามตอนผ่านไปยังนัวเนียกันอยู่ในห้องน้ำเลย ฮ่าๆ
อ่านนิยายของนิต้องทำใจ เพราะมันน้ำท่วมทุ่งทุกเรื่อง และมันยืดได้หดได้ อิอิ
เจอกันตอนหน้า เจ้าค่า.....
-
o22 ตรงม๊าก o13
-
อยากบอกตุลย์ว่า เลี่ยนอ่ะ :laugh: :laugh:
-
:o8: ชอบแบบนี้จัง เถื่อนๆหวานๆ :laugh:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด ตื่นเต้น+ยินดี ที่ในที่สุด ปอนก็เริ่มหวั่นไว้กะตุลเล็กๆ แล้ว ตื้นตันแทนตุลจริงๆ สู้เขากระต่ายน้อยยยยยย กระต่ายเพลบอยอย่างเรา มีเสน่ห์อยู่แล้ววววว
-
บังคับทำไม ? รักตั้งนานแล้ว(?) 5555
-
รักกันซะทีเถ๊อะ
ลุ้นกันจนหอบ
-
ต่ายตุลย์... แบ๊วไปนะ :laugh:
งานนี้มาตรง จัดเต็มกันเลยทีเดียวนะพี่ตุลย์
อย่าแพ้เขานะ นะ เพราะฉันเชียร์อยู่ :ped149:
-
กร๊ากกกกกกกกกกระต่ายยังคงเป็นมาร์กซิสต่อเนื่องมาก
แต่ก็สมเป็นกระต่ายนะ หื่นตลอดเว
-
นั่นแน่...มีแอบหวั่นไหวกันแล้ว...
รุกหนักจัดเต็มเลยตุลย์ อย่าให้ปอนด์
ตั้งตัวติด เล่นตอนกำลังมึนๆ แหละดี555+
รอคอยการจบค่ำคืนนี้อยู่นะคะ
-
ตุลย์รุกใหญ่เลย ปอนด์ตั้งรับไม่ทัน
-
หึ หึ หึ แค่นี้ก็ถือว่าสุดๆแล้วล่ะสำหรับคุลย์น่ะ
-
น้องปอนด์รีบๆๆชดใช้ความผิดเร็วๆๆนะ :-[
น้องตุลย์อิป้าเชียร์อยู่นะ ขอแบบจัดเต็ม :mc4:
:กอด1: :L2:ขอบคุณ คุณนิคะ
-
555 ต่ายตุลย์ จะน่ารักไปไม๊
-
555555 trong kern!!!! P'pond yae laew 55555
-
ความคิดของคู่นี้นี่สวนทางกันได้ฮาดี
ขำ "ต่ายตุลย์" :jul3:
-
กระต่ายต้อนหน้าต้อนหลังลุยแบบนี้ ปอนด์จะไปไหน 555
-
ตุลย์ทำคะแนนตลอด :laugh:
-
กลับสู่โหมดเดิมแล้วนะ....=w=
รอตอนต่อไปค่า
-
555 จะหวานบ้างได้ม๊ายยยย
-
ต่ายตุลย์ แอ๊บแบ๊ววว 555+ :m20:
-
ต่ายตุลย์ แอ็บแแบ๊วเน้อ
ทำไปได้ ปอนด์คงไมีชีวิตหรอกจากมือต่ายหื่นไปได้หรอก
-
ตุลย์รุกต่อไปยังไงปอนด์มันต้องใจอ่อนซักวันอ่ะ
-
เผด็จการมากเจ้าค่ะพี่ตุลย์
-
ก็รักไปเส่ะ 555
-
ตุลย์เสพติดปอนด์ถอนตัวไม่ขึ้นแล้วล่ะ
ปอนด์ก็ทำใจซะเหอะ ชาตินี้คงหนีไม่รอดแล้ว
-
555 กระต่ายเผด็จการจริง ๆ อ่ะ
ปอนด์ ยอม ๆ รักมันไปเห๊อะ
-
กรี๊ดดดต่ายตุลย์เผด็จการอะ :-[
-
ต่ายตุลย์น่ารักอีกแล้ว
-
ต่ายตุลย์น่าฮักจิงๆๆ
น้องปอนด์เขินเลยยย
-
555+
ต่ายตุลย์ จีบเก่งนะเนี่ยยย
หุหุหุ
ว่าแต่คิดได้เนอะ ต่ายตุลย์
-
โว้วววว กระต่ายตุลย์ คารมดีเหลือร้าย :m3:
รอตอนต่อไปค่ะ :pig4:
-
ที่แท้ปอนด์ก็แอบหวั่นไหวอยู่เหมือนกัน :-[
ต่ายตุลย์มีแววสมหวังนะเนี่ย ยิงมุกจีบอีกเยอะๆเลยนะต่ายตุลย์
-
งั้นก็รัก ๆ กระต่าย
ไปซะเถอะ :z2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
-
แล้วจะหายไปอีกนานไหม น่ารักมากมายเลยนะน้องตุลย์และน้องปอน์
-
:pig4:
-
เมมชื่อซะน่ารักเลย แต่ความนัยที่รู้กันสองคนนี่มันช่าง :haun4:
-
น่ารักอ่ะ :-[
บวกเป็ด
-
ขุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
โรคเกย์ คือ โรคที่ติดต่อทางเพศสัมพันธ์ เออ จริงว่ะ
-
"ต่ายตุลย์" ช่างกล้านะ :m20:ตุลย์รุกเข้าไปปอนด์เริ่มหวั่นไหวบ้างแล้วเชื่อว่าไม่นานคงได้เป็นแน่สุดที่รัก :L1:
ปล.อ่านตุลย์ที่ไรคิดถึงกันย์กับกิ้งทุกทีเลย :กอด1:
-
คือ อ่านตอนนี้แล้วอินกับปอนด์อ่ะ
อึ้งกับไอ้ตุลย์ พิมพ์ไปด้ายยยยย "ต่ายตุลย์" น่ารักชิบนะมึงน่ะ
แล้วก็นะ นิสัยขำๆของตุลย์ เป็นคนซื่อตรง ตรงจนสุดทาง กล่อง ถัง ตะกร้าอะไรขวางเตะทิ้งหมด "ก็'ผม'จะไปทางนี้" :duck1: แบบนี้เลย
มันก็น่ารักแบบแปลกๆนะ ว่ามั้ยละ ปอนด์
-
ตอนที่ 24 คะแนนพิศวาสกับกระต่ายที่โหยหิว...
แต่ก่อนแต่ไรหัวใจกล้าแกร่ง
ใจเคยเข้มแข็งเหมือนแท่งเหล็กหนา
ชายตามตื๊อตามจีบเรื่อยมา
ฉันไม่เคยนำพา...เก็บเอามาสนใจ
แต่มาวันนี้เห็นทีใจแตก...
เจอเขาครั้งแรกหัวใจอ่อนไหว
ชายคนนี้มีดีอะไร
เจอหน้ากันทีไร...หัวใจสั่นรัว....
รักกูซะสิ เหมือนที่กูรักมึงไง....
ไม่รู้ว่าถ้าพูดเต็มประโยคมันจะดีกว่านี้ไหม? แต่ไม่ได้หรอกขืนอ่อนข้อมากไปมีหวังได้โดนข่มกันพอดี แค่นี้ก็พยศจนคุมแทบไม่อยู่แล้ว คิดผิดหรือถูกวะที่มาหลงชอบผู้ชายแมนๆ ขนาดนี้ เคี้ยวยากสุดตีน!!
“ฝันไปเถอะ!!” นั่นคือคำตอบของมัน พร้อมยกมือขึ้นชูนิ้วกลางให้อย่างกวนๆ แต่ไม่ได้ทำให้ผมโมโห หรือผิดหวังอะไร เพราะคิดไว้แล้วว่ามันต้องตอบแบบนั้น ถ้ามันว่านอนสอนง่าย พูดอะไรก็เชื่อฟัง หรือตอบรับทันทีก็คงไม่ใช่มันอยู่แล้ว
ผมอมยิ้มเหมือนเคย ไม่ได้รู้สึกเหน็ดเหนื่อยทดท้ออะไร นี่มันแค่เริ่มต้นเท่านั้นแหละ ผมยังมีเวลา “จีบ” มันอีกนาน แต่ถ้าพูดด้วยดีๆ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะสำเร็จไหม...แต่ก็คิดไว้แล้วว่าหากทำดีที่สุดแล้วมันยังดื้อด้านจะไป...ใช้ไม้นวมแล้วไม่ชอบก็คงต้องกลับมาเล่นไม้แข็งอีก... ใครจะยอมปล่อยให้มันไปง่ายๆ ล่ะ
หึหึ!!
ปล่อยให้ตายใจกับความอ่อนหวานไปก่อนเถอะ มันคงคิดมั้งว่าอยู่กับลูกแมวน้อยแสนเชื่อง...ที่ไหนได้ เสือซ่อนเล็บดีๆ นี่เอง
ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องเอาด้วยกล ไม่ได้ด้วยมนตร์ก็เอาด้วยคาถา...
ถ้าใช้มารยาแล้วไม่ได้ผล มึงก็ต้องจนด้วยกำลังอยู่ดี.... หึหึ!
เล่นตัวมากนักก็รวบหัว รวบหาง จับกดลูกเดียว ดูซิจะหนีไปไหนรอด....
.
.
.
“มึงนั่งหน้านะ” ผมบอก
ไอ้วอกค้อนใส่วงใหญ่ หลังๆ มานี่เริ่มจะทำอะไรเหมือนผู้หญิงขึ้นทุกวันโดยที่ตัวมันเองก็คงไม่รู้สึกตัว แต่ถ้าเป็นผู้หญิงขึ้นมาจริง ก็คงเป็นผู้หญิงที่กระโดกกระเดก และห้าวหาญ บวกกวนตีน จนหาความอ่อนหวานไม่เจออยู่ดี
“รถคันใหญ่แล้วก็หนักขนาดนี้กูจะขับไหวได้ไง” มันโวยวายขึ้นมา ส่งสายตาด่าผมว่า “โง่” แบบไม่ต้องออกเสียง
“ใครบอกจะให้มึงขับ แค่นั่งข้างหน้าจะได้อยู่ในสายตากูตลอดเวลา กูจะได้ไม่ต้องห่วงว่ามึงจะเมาหลับคอพับตกรถไปตอนไหนเท่านั้นเอง” ผมบอกด้วยน้ำเสียงที่แสดงความห่วงใยอย่างไม่ปิดบัง จนอีกฝ่ายต้องเงียบไปเป็นครู่... สงสัยกำลังงงว่าผมเมาหรือเปล่าถึงได้พูดอะไรแบบนี้ออกมาติดๆ กันหลายครั้งในวันเดียวได้
หารู้ไม่...ไม่ใช่ว่าผมไม่โรแมนติกหรอกนะ เพียงแค่...ความโรแมนติกมันซ่อนลึก... ลึกมากไปนิดเท่านั้นเอง แต่ถ้าอยากเห็นคงต้องใช้เวลางม ล้วง ควานหาสักหน่อย ก็คงจะค่อยๆ เจอไปเอง... แล้วจะรู้ว่า “กูก็หวานเป็นอะไรเป็น” แต่ตอนนี้เอาไปแค่นี้ก่อน เดี๋ยวจะเข้าใจผิดคิดว่าผมเข้าชมรม “เกลียมัว” ไปซะตั้งแต่เนิ่นๆ
“สัด.... อย่ามาดูถูกกู ไม่ได้เมาขนาดนั้น...ขืนกูนั่งหน้ามึงก็ขับรถไม่ถนัดน่ะสิ แขนจะถึงรึเปล่าก็ไม่รู้จะอันตรายไปกันใหญ่ ไม่เอาหรอก” มันเถียงผม แล้วผลักให้ขึ้นรถ ผมจึงขึ้นไปนั่งบนเคเอชอาร์ลูกสาวคนโปรดที่ปล่อยให้ต้องไปนอนอู่ซะตั้งหลายวันเพราะความซุ่มซ่ามของแม่มันแท้ๆ (แต่กลับกลายเป็นข้ออ้างเข้าไปตีสนิทแบบเนียนๆ เลยนะเนี่ย..)
ผมขยับรถออกจากที่จอดแล้วรอให้ไอ้วอกขึ้นมาซ้อนก่อนจะออกตัวอย่างนุ่มนวลปานรถเก๋ง....
“ปล่อยมือกูแล้วขับรถดีๆ ได้ไหมมึง?” ไอ้วอกตะโกนบอกท่ามกลางสายลมแรงเพราะความเร็วรถระหว่างทางกลับบ้าน ตอนแรกมันเอามือข้างหนึ่งจับเสื้อผมไว้แต่ผมกลับลดมือตัวเองไปกุมมือมันมากอดเอวซะเฉยๆ
“มือเดียวกูก็ขับได้...ไม่ต้องห่วงว่าจะล้มหรอกน่า กูห่วงว่ามึงจะหล่นลงไปซะมากกว่า” ผมตอบด้วยความมั่นอกมั่นใจเพราะแค่ 80 km/hr ไม่ได้เร็วเลย ลองมาคนเดียวเหรอต่อให้เมาก็บิดไม่ต่ำกว่าร้อยห้าสิบ แต่นี่ผ่อนให้แล้วนะ กลัวจะอ้วกแตกแบบคราวที่แล้ว บวกกับกลัวมันร่วงลงไปด้วย มือข้างหนึ่งจึงยังกระชับมือของมันให้กอดเอวตัวเองไว้
“ทำยังกับกูเป็นเด็กไปได้” มันบ่นกระปอดกระแปด ก่อนจะโอบทั้งสองแขนมากอดเอวผมไว้ ทั้งยังแนบหน้าซบไหล่ผมอีกต่างหาก
“แน่นขนาดนี้พอไหม?” มันกอดผมแน่นมากเหมือนจะประชด ทำให้ผมปล่อยมือที่กุมมือมันไปขับรถสองมือได้
ทีแรกนึกเสียใจที่ไม่ได้ขับบีเอ็มมา จะได้ไม่ต้องรู้สึกเป็นห่วงเป็นใยสวัสดิภาพมันแบบนี้ มาตอนนี้สงสัยจะคิดถูกแล้วล่ะที่ขับเคเอชอาร์ออกมาไม่งั้นมันคงไม่กอดผมแน่นขนาดนี้หรอก กำไรชีวิตยังไงไม่รู้...
ถ้าถามว่าแน่นมากไหม มันก็แน่นนะ แนบแน่นมากซะจนสายลมหนาวที่พัดมากระทบร่างดูจะไม่มีผลใด เพราะกอดของมันทำให้ร่างกายของผมอบอุ่นจนร้อนรุ่มไปทั้งตัว
แต่ถ้าถามว่าพอไหม... ก็คงต้องตอบว่าไม่พอ
แค่ไหนก็ไม่เพียงพอ... จนกว่าจะได้หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน
ชายคนนี้มีดีอะไร
เจอหน้ากันทีไร หัวใจ....สั่นรัว...
แล้วคำถามที่ตามมาคือ....เมื่อไรจะถึงห้องซะทีวะ!! อยาก....กอดมันกลับแล้ว....
เพิ่มความเร็วจาก 80 เป็น 180 ทันที!!
………………………….
“เชี่ย!! ขับรถตามหายมบาลหรือไง บอกกี่ทีไม่เคยจำ สันขวาน....สมองน่ะมีไว้คั่นหูหรือไงวะ สาดเอ๊ย.....คราวหลังไม่ไปไหนด้วยแล้ว แม่ง.....” ไอ้วอกโวยวายทันทีที่ผมพามันมาถึงหอโดยปลอดภัย เฮ้อ...ใครก็ได้ เอาหมาออกจากปากมันทีเถอะ พูดแต่ละทีนี่ มากันทั้งสวนสัตว์
ผมทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เนียนเดินไปพยุงร่างเซๆ นั้นเดินขึ้นหอพักเก่าๆ โทรมๆ ของมันไปเงียบๆ ปล่อยมันก่นด่าไปให้พอใจ เดี๋ยวก็หายเองแหละ โกรธง่ายหายเร็วอยู่แล้วมันน่ะ
พอมาถึงห้องมันก็นอนคว่ำลงกับเตียงหมดสภาพ ผมตามขึ้นไปพยายามปลดกระดุมกางเกงยีนจับมันถอดเสื้อผ้า...
“เฮ้ย!! ทำเชี่ยอะไร” มันโวยวายอีกครั้งขยับหนีผมที่พยายามเผลื้องอาภรณ์ของมันออก
“ถอดเสื้อผ้า จับมึงอาบน้ำไง เหม็นเขียว... เหม็นอ้วกจะตายห่า จะนอนทั้งๆ อย่างนี้ได้ไง”
“ดี...เหม็นให้มากๆ มึงจะได้ไม่ยุ่งกับกูไง” อ้าว... อันเสือกรู้ทันอีก...
“เหอะ!! ฝันไปสิ ถ้ากูอยากจะเอามึงล่ะก็ ต่อให้จมกองขี้มากูก็เอามึงได้”
“ส้นเถอะ....ไอ้โรคจิต!! ” มันด่ากลับมาอีก “อึก...อุ๊บ...”
คราวนี้มันไม่เพียงแต่ขยับตัวหนีผมเท่านั้น มันกลับกลิ้งตัวลงจากเตียง พยายามตะกายฝาห้องพาตัวเองไปที่ห้องน้ำ
แล้วมันก็โก่งคออยู่กับโถส้วมอีกครา ดูแล้วก็ทั้งน่าสงสารทั้งน่าสมเพช.... ผมลูบหลังมันอยู่ครู่หนึ่งจนมันนิ่งไป...
“โอเคยัง....”
มันพยักหน้าอย่างเนือยๆ ทำให้ผมถอนใจเฮือก ลงมือถอดเสื้อยืดของมันออกจากตัวโดยที่มันไม่ขัดขืนอีกต่อไป เผยให้เห็นผิวเนื้อขาวจั๊วที่ยีงมีร่องรอยแดงๆ หลงเหลืออยู่ตามร่างเป็นหย่อมๆ
ถอดกางเกงออกทั้งตัวโดยที่มันไม่ได้ขัดขืนอีกแล้ว แต่ระหว่างนั้นเองมันก็ยังต่อก๊อกสองลงบนเสื้อผมเต็มๆ ทำเอาเหม็นหึ่ง นอกจากตัวการจะไม่รู้สึกผิดยังหัวเราะขำทำซากอะไรก็ไม่รู้
“สมน้ำหน้า เสือกดีนัก” มันพูดแค่นั้นทำเอาผมล่ะหมั่นเขี้ยวอยากเตะสักป้าบเหอะ แต่ก็ต้องยั้งไว้ก่อนเดี๋ยวจะหาว่าชอบใช้ความรุนแรงในครอบครัว!
“มึงตั้งใจป่ะเนี่ย? เต็มสตรีมขนาดนี้?” ผมถามแค่นั้นแต่ไม่ต้องการคำตอบ ถอดเสื้อเลอะอ้วกของตัวเองออกใส่กระแป๋งเล็กๆ ในห้องน้ำ
“เปล๊า...” อีกฝ่ายส่งเสียงสูงจนผมต้องส่ายหัวอย่างระอา
“ฝากซักด้วยนะมึง...ข้อหาทำเสื้อหูเลอะ” ผมบอกแล้วถอดเสื้อผ้าตัวเองออก
“เรื่อง!!” มันตอบรับทันที!! ฮ่าๆ
ผมไม่สนใจคำตอบ...จับมันอาบน้ำ สระผม บังคับให้แปรงฟันตามเสต็ป ....
ไม่อยากจะบอกว่าระหว่างอาบน้ำ มันยากแค่ไหนที่จะอดกลั้นไม่ให้ทำอะไรมันน่ะ!!
ซื้ดดดดดด
…………………………..
สะอาดเอี่ยมอ่อง...ผ่องใสไปทั้งตัว แถมกลิ่นก็หอมสดชื่นหลังการอาบน้ำ
ไอ้วอกพันผ้าเช็ดตัวเข้าที่เอวเดินออกมาจากห้องน้ำในขณะที่ผมใช้ผ้าขนหนูอีกผืนเช็ดผมเปียกๆ ของมันจนมันมองทางไม่เห็น
“พอแล้วๆ” มันร้องบอกพยายามผลักมือผมออก
“ใจเย็นสิ...จะเสร็จแล้ว” ผมบอกขณะขยี้ผมมันอย่างต่อเนื่องอยู่หน้าห้องน้ำ
“บอกให้พอไงวะ.. เลิกเช็ดตัวให้กู แล้วเอาผ้าไปนุ่งไป อุจาดตากู” มันทำเป็นเสียงดังเพื่อปิดบังว่าตัวเองอาย
“โอ๊ย จะอายทำไม... ทำอย่างกับไม่เคยเห็นไปได้”
“ไมได้อาย บอกแล้วไง อุจาดตา” มันเถียงอีก....
หึหึ ผมหัวเราะแล้วหยุดเช็ดผมมัน เอาผ้าขนหนูชื้นๆ นั้นมาพันเอวตัวเอง ที่ตอนแรกปล่อยโทงเทงไม่สนใจสายตาผู้ใด
ไอ้จอมดื้อเบี่ยงกายออกไปเปิดตู้เสื้อผ้าควานหาเสื้อผ้าใส่ ผมเดินตามไปยืนอยู่ข้างหลัง
“ใส่ทำไม? อยู่กับกูมึงไม่ต้องใส่หรอกเดี๋ยวกูก็ถอดอยู่ดี” ผมบอกไปตามความจริง...
“อย่ามาตลก กูไม่ขำ...” มันว่าไม่หันมามอง ดึงบอกเซอร์ออกมาใส่
“ใครบอกกูตลกล่ะ มึงเคยเห็นกูพูดเล่นเหรอ?” ผมถาม “วันนี้กูทำตัวน่ารักนะ มึงน่าจะพิจารณาให้คะแนนพิเศษกูหน่อย พวกคะแนนพิศวาสอะไรเทือกนั้นน่ะ”
“คะแนนพิศวงอะไรของมึ้ง??? ทำตัวน่ารักตอนไหน พากูไปกินเหล้าทั้งทีเสือกสั่งแต่ของที่กูกินไม่ได้ แล้วยังข่มขู่จะทำอนาจารกุในที่สาธารณะ ไม่พอนะ...ยังบังอาจลวนลามกูในร้านอีกต่างหาก”
โอ้... ความผิดกูมันเยอะแยะขนาดนั้นเลยเรอะ
“กูก็ทำคุณไถ่โทษโดยสั่งของใหม่มาให้มึงกินแล้วไง อย่าฟื้นฝอยหาตะเข็บขุดเรื่องเก่ามาพูดใหม่เหมือนผู้หญิงหน่อยเลย”
“ไม่ๆ การที่มึงบังคับให้กูต้องเลือกกินระหว่างของที่กูแพ้ทั้งสองอย่าง ไม่งั้นก็ขู่จะจูบโชว์เพื่อนมึงอ่ะ ไม่ว่าทำอะไรก็ไถ่โทษไม่หมดโว้ย อย่าว่าแต่คะแนนพิศวาสเลย..... ”
มันหยุดเสียงลงแล้วยกมือขึ้นงอนิ้วเป็นรูปปืนแล้วใช้สองนิ้วเรียวจิ้มลงมาที่กระดูกไหปราร้าของผมก่อนจะลากลงมาหยุดตรงที่หน้าอกข้างซ้าย ตรงกับตำแหน่งหัวใจพอดี
“จิตพิสัยติดลบนะ คุณศาสตราวุธ!!” มันย่นจมูก...ยกมุมปากเยาะเย้ย คงคิดล่ะสิว่าคำพูดนี้จะทำให้ผมสลดหดหู่หรือเศร้าโศกได้...
หารู้ไม่ ดวงตาหรี่ปรือกับรอยยิ้มที่เหมือนตัวเองเหนือกว่าบนในหน้าขาวซีดนั้น มันช่างก่อกวนต่อมหื่นชิบหายวายป่วง ยิ่งกว่านั้นลักษณะที่มันเอนกายไปด้านหลังน้อยๆ ทรงตัวไม่ค่อยตรงเพราะฤทธิ์สุราจนผมต้องยึดเอวมันไว้เพื่อความปลอดภัยทำให้เราไม่ได้อยู่ห่างกันเท่าไรนัก ประตูตู้เสื้อผ้ากางกั้นแสงไฟจนกลายเป็นมุมมืด...ประกอบกับปลายนิ้วที่แตะอยู่ใกล้หัวใจนั่นมันช่างมีพิษร้ายยิ่งกว่ายาไอซ์เป็นสิบๆ เม็ด
โอ้ใจเอ๋ยใจ ทำไมไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
เพียงเขายิ้มยั่ว ก็เผลอตัว รักเขาแล้วซี....
แค่คำพูดธรรมดาๆ กับหน้าจืดๆ นี่มันจะอะไรนักหนา
ทำไมวะ ทำไมวะ... เห็นแล้วรู้สึกว่า….
แม่งเอ็กส์เหี้ยๆ ขึ้นมาซะเฉยๆ
ผมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แม้จะได้ฟังผลคะแนนอันไม่น่าพึงพอใจนั้น...
แม้อาจารย์เจ้าของวิชา “สุดที่รักศึกษา” จะทำท่าไม่ชอบขี้หน้านักเรียนหนึ่งเดียวคนนี้ก็ช่างปะไร...
กระต่ายน้อยหน้ามึนก็ไม่เคยจะไหวหวั่น จะขอบากบั่น...แก้ตัวต่อไป...
หวังว่าสักวัน...พระจันทร์คงเห็นใจ.... (โอยเน่าได้อีก...)
ผมค่อยๆ ยกมือขึ้นลูบหลังมือขาวๆ ที่มีแต่กระดูกแผ่วเบา จนอีกฝ่ายรู้สึกตัว มันจึงพยายามจะดึงมือออก ผมขืนรวบมือของมันมากำไว้แล้วกดหนักๆ ลงไปที่หัวใจของตัวเอง เผื่อมันจะรับรู้ว่า มันเป็นต้นเหตุให้ก้อนเนื้อภายในนั้นเต้นถี่ รุนแรงสักเพียงใด...
ค่อยๆ ก้มศีรษะลงไปหามันช้าๆ เพื่อขบเม้มมุมปาก ช่วงชิมรสชาติหวานๆ เผ็ดๆ ของยาสีฟันยี่ห้อโปรด...
“ขี้โกง....อย่ามาขี้โกง...” เสียงอ้อแอ้ของมันช่างน่าหมั่นเขี้ยวเสียจริง....
ให้ตายเถอะ น่าจับมาฟัด จัดหนักแบบไม่ต้องเห็นเดือนเห็นตะวันไปเลยยิ่งดี
“ขี้โกงอะไร” ผมยังทำหน้าซื่อได้เก่งนัก
“ก็มึงจีบกูอยู่นะ... มึงต้องจีบให้ติดก่อนสิ ถึงจะทำอย่างอื่นได้” มันอธิบายอย่างร้อนรน
“ไม่เกี่ยว... จีบก็อยู่ส่วนจีบ จูบก็อยู่ส่วนจูบ... โบราณเขาว่าแต่งงานกันไปเดี๋ยวก็รักกันไปเอง”
“เชี่ยแม่ง...เอาเปรียบ เข้าข้างตัวเองตลอด...” มันสบถด่ายืดยาว จนผมต้องหัวเราะ
“ก็เป็นมาตั้งนานแล้ว ยังไม่ชินอีกเหรอ?”
“ไม่ชิน... ไม่คิดจะชินด้วย ปล่อยกู....” มันว่าแล้วสะดีดสะดิ้ง ดิ้นออกจากวงแขน แต่มันจะไปไหนได้วะ ก็ตอนนี้มันจนตรอกอยู่กับตู้เสื้อผ้านี่ โถๆ .... น่าสงสาร...
“ไม่ปล่อย....นี่คือการปล้น...ส่ง “A” มาซะดีๆ”
“ไม่ให้โว้ย....” อีกฝ่ายปฏิเสธรับมุก ใบหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาทันที
โอ๊ย...กูจะบ้าตาย...
พยายามกลั้นขำอย่างสุดความสามารถเมื่อเห็นมันมองซ้ายมองขวาหาทางรอดออกจากตู้เสื้อผ้านี่
ถ้าออกจากตรงนี้ไปได้...มันคงคิดว่ามันจะรอดมั้ง....
แต่คิดเหมือนผมไหม... ว่าต่อให้หนีออกจากตรงนี้ได้ แต่ยังไงมันก็ไม่รอดหรอก!!
ปล.ขนมปังที่รัก ยอมให้กินซะดีๆ เถอะ
หิวจะตายอยู่แล้ว อยาก...หม่ำขนมปังจนแทบบ้า....
ถ้าไม่ได้กินตอนนี้....กูต้องลงแดงตายแน่เลย
.......................
เพลงประกอบ : ใจอ่อน โดย ฝน ธนสุนทร....
เพลงประกอบมาแนวลูกทุ่งมากๆ คิดว่าตุลย์คงไม่นึกถึงเพลงแนวนี้ แต่คนแต่งต่างหากที่รู้สึกชอบเป็นการส่วนตัวจนใส่ลงไป ฮาๆ รู้สึกชอบเพลงนี้อ่ะ
ขอบคุณทุกบวกทุกเป็ดทุกคอมเมนท์.... นะคะ
"ต่ายตุลย์" ช่างกล้านะ
ปล.อ่านตุลย์ที่ไรคิดถึงกันย์กับกิ้งทุกทีเลย :กอด1:
แหะๆ ที่จริงเรื่องเมมชื่อ... ก็คิดไม่ออกว่าจะเมมว่าอะไรดี ให้มันดูสื่อๆ ถึงกระต่าย.. แรกสุดคิดจะให้เมมว่า “rabbit boy” อะไรอย่างนี้แต่น่าจะยาวไป ส่วน “ต่ายตุลย์” เนี่ยคุ้นๆ ว่าเคยมีคนอ่านคนนึงเรียกตุลย์อย่างนี้ ก็เลยยืมมาใช้น่ะค่ะ (น่ารักเกินไปเหรอ? ฮ่าๆๆๆๆ)
นั่นสิ!!ช่วงหลังๆ มานี่รู้สึกแต่งคู่นี้ อารมณ์เดียวกับคู่กันย์กิ๊งเลย ออกหวานๆ น้ำตาลหก มดขึ้น
โอย.... แบบนี้ไม่ใช่ตุลย์แล้ววววววววว :serius2: :serius2:
คะแนนติดลบนะ คุณศราวุธ
เป็นคอมเมนท์ที่ให้ไว้ที่กระทู้กันย์กิ๊ง แต่ยืมมาเปลี่ยนจาก ศราวุธ เป็นศาตราวุธแทน อิอิ
อยากบอกว่าชอบข้อความนี้มากเลย ฮาๆ แม้จะเป็นแค่คำพูดธรรมดาแต่จิ้นถึงเวลาที่ปอนด์พูดด้วยน้ำเสียงยั่วยวนแล้วมันเซ็กซี่ (เราคิดไปคนเดียวหรือเปล่าก็ไม่รู้นะ ฮา)
ก่อนที่ตัวละครจะหลงรักกัน เราก็หลงรักไปก่อนแล้ว สงสัยเราจะชอบปอนด์มากพอๆ กับตุลย์นั่นแหละเลยรู้สึกอย่างนั้น ปอนด์เป็นตัวละครที่อยู่ตรงกลางระหว่าง “กิ๊ง” กับ “น้องฐา” แมนเหมือนกิ๊งหื่นเหมือนน้องฐา (ว่าแต่กิ๊งแมนจริงอ่ะ?) ไม่รู้สิ ฮ่าๆ แล้วปอนด์ก็เซ็กซี่แบบผู้ชายๆ ด้วย
ส่วนตุลย์ มันเริ่มจะคลั่งมากจนออกแนวจิตๆ ไปแล้วกรี๊ดดดด พระเอกของฉันออกแนววิปริตไปแล้วเหรอเนี่ย!! o22 o22
รักคนอ่านนะคะ :กอด1: :L2:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:laugh: เนียนจริงๆ เจออะไรไ่ม่มีสลด o13
-
ตุลย์น่ารักอ่ะ >///< ปังปอนด์หวั่นไหวบ้างยังเอ่ย ?
-
ไปตามอ่านเรื่องของน้องนิมาหมดแล้วค่ะ เลยขอเม้นรวบยอดทีเดียวนะ สามเรื่องเลย สำหรับพี่นะ
พี่ชอบคู่กันย์กิ๊งมากๆ เค้าโครงเรื่องดี มีเหตุผลรองรับทุกเรื่อง อินไปกับความรักน่ารัก ใสๆ เป็นไปตามวัย บางตอนแอบฮานะ ชอบตอนที่กิ๊งเมาที่สุด
"กันย์ของกู" ให้คะแนนชนะเลิศไปเลยค่ะลูก อ่านแล้วแอบเขินอ่ะ คู่นี้ คนอื่นๆอาจจะไม่ชอบเท่าคู่พ่อค้าตับ กับคู่กระต่ายหื่น แต่พี่รักนะเรื่องนี้
อ่านไปสองรอบแล้ว. เสียดายมาอ่านไม่ทันถ่ายทอดสด แอบเอาไปตั้งชื่อหลานชายด้วยนะ อิแม่มันถามใหญ่ว่า ผู้ชายมีชื่อกิ๊งด้วยเหรอวะ ยืนยันไปว่ามีกู
รู้จัก อิอิ น่ารักด้วยเมิง มันเลยยอม :laugh:
คู่พ่อค้าตับตอนแรกๆอ่านแล้วกรามค้างเลยอ่ะ แต่อยู่ๆพ่อค้าดันปิดร้าน ให้คนอ่านกินมาม่า น้ำตาแทบไหล เกลียดอิพ่อค้าขึ้นมาทันใด แต่พอมาเจอตอนอิ
โรจน์ ของเค้าแรงกว่าเยอะ เลยต้องขออำลาน้องฐา ชั่วคราว มาอ่านใหม่ตอนพ่อค้าเขามาเปิดร้านใหม่นี่แหละ ขอโทษน้องนิด้วยนะ
ส่วนคู่กระต่ายหื่น ไม่มีอะไรมาก นอกจากคำว่าสะใจ เลือดพุ่ง เชียร์ให้รักกันเร็วๆ รออ่านตอนต่อไปนะ
น้องนิเก่งมากนะคะ พี่อ่านมาสามเรื่อง ไม่ใช่แนวเดียวกันเลย แต่กลับเขียนได้ดี แทบไม่มีคำผิด ภาษาที่ใช้ก็สละสลวยค่ะ รวมเล่มได้แล้วค่ะ พี่ยกมือขึ้นจอง
ทั้งสามเรื่องเลยนะเออ อยากได้น้องๆมากอดที่บ้านละ ขอโทษที่ยาวไปหน่อยนะคะ
เป็นกำลังใจให้แต่งนิยายต่อไปเรื่อยๆนะคะ ขอบคุณค่ะที่แต่งนิยายดีๆมาให้เราได้อ่านกัน :L2: :pig4:
-
^-^ปังปอนด์ใจอ่อนซักที
บวกเป็ด
-
โอ๊ย จะน่ารักมากไปแล้วนะคู่นี้
:กอด1: :L2:
-
หึหึหึ ปอนด์จะรอดเรอะ
-
ต่ายตุลย์น่าร้ากกกกก :impress2:
-
" หารู้ไม่...ไม่ใช่ว่าผมไม่โรแมนติกหรอกนะ เพียงแค่...ความโรแมนติกมันซ่อนลึก... ลึกมากไปนิดเท่านั้นเอง แต่ถ้าอยากเห็นคงต้องใช้เวลางม ล้วง ควานหาสักหน่อย ก็คงจะค่อยๆ เจอไปเอง... แล้วจะรู้ว่า “กูก็หวานเป็นอะไรเป็น” "
เอ่อ ต่ายตุลย์คะ ถ้าจะรอให้ถึงวันที่ขนมปังปอนด์
มางมหาความโรแมนติกของ ต่ายตุลย์ เจอนั้น
เราคิดว่า ต่ายตุลย์ อาจจะโดนแย่งขนมปัง ก้อนโต ไปกินเสียก่อน
นะสิคะ รู้จักมั๊ยคะ ม.ค.ป.ด. อ่ะค่ะ
แสดงออกมาให้ชัดเจนไปเลย ไม่มีใครว่ากลัวเมียหรอกเนอะ
-
:L2: :L2:
-
ทำคะแนนเก็บไปเรื่อย ๆ นะต่ายตุลย์
-
น่ารักดีค่ะ
-
ต่ายตุลย์ is The best.....
เริ่มจะได้เรื่องได้ราวขึ้นมาแล้วสินะ หึหึหึ
คนแต่งเรื่องนี้เก่งมาก ที่สามารถแต่งสถานการณ์ในคืนเดียวให้ออกมาได้หลายตอน โดยที่ไม่รู้สึกว่ามันยืดเยื้อ....หรือเนือย
นับถือเสมอ
จากเชลบี้คนสวย
:กอด1:
-
ความโรแมนติกมันซ่อนอยู่ลึกๆ...ซ่อนลึกไปไหม :laugh:
พี่ตุลย์ชักจะหวานขึ้นทุกวันละนะ หรือว่ากินขนมปังมากไปเลยน้ำตาลขึ้น o22
-
ถ้าริจะเลี้ยงกระต่ายตัวนี้ คงเปลืองตัวน่าดู เพราะคงหิว (หื่น) ตลอดเวลา
-
ภายนอกตุลย์ดิบเถื่อนมาก
ภายในแกนี่แอบเลี่ยนนะตุลย์เลี่ยนมากกกฮ่าๆ
-
สู้ สู้ ต่อไปตุลย์ เพื่อให้มาซึ่งขนมปัง
-
วิชาสุดที่รักศึกษา สงสัยจะได้เกรดยากนะเนี่ย
แต่ไม่เกินความสามารถ ต่ายตุลย์แน่นอน
รอดูดีกว่าว่ากระต่ายจะได้กินขนมปังปอนด์ไหม
แต่สงสัยจะกินกันทั้งคืน หุหุ :z1:
-
สู้ๆ ต่ายตุลย์ เอา A มาให้ได้
ถึงจิตพิสัยติดลบ แต่ใช่ว่าจะไม่ได้ A นิ
-
ตุลย์น่ารัก
-
Narak thang khuh loei khaaaa >____<
-
เราว่าต่ายตุลย์ไม่อยากได้ A หรอก
อยากได้ F จากอ.มากกว่า
ยิ่งได้ F รัวๆ คงปลาบปลื้มมาก
-
ไม่รอด ไม่รอด ไม่รอด ไม่รอด ไม่รอด
ไม่รอด ไม่รอด ไม่รอด ไม่รอด ไม่รอด
:call:
-
:o8: น่ารักกันไปแล้วนะ
-
ปอนด์หักคะแนนซะหลุดลุ่ยเลยแฮะ
แต่ต่ายตุลย์ซะอย่าง ไม่มีท้อถอยอยู่แล้ว ฮุๆๆ^^
-
สู้ ๆ ต่ายตุลย์
-
พี่ตุลย์ สวดยวดดดดดดด o13
-
ปังใจอ่อนไวๆหน่อยหนา ตุลย์มันจะล้นอกแล้วเด้อ
-
ติดลบจริงจังมากนายตุลย์55555
-
ไอ้กระต่ายจอมหื่นเอ้ย
คะแนนพิศวาสในใจปอนด์ อาจจะไม่ติดลบแล้วก็ได้นะ หุหุ
-
555 ตอนนี้คุยกันกุ๊งกิ๊ง น่ารักดีอะ
-
ตุลน่ารักเกินไปแล๊วววววววววว ม่ามี๊ปลื้มจิต
-
ตุลย์ น่ารักเรักเกินไปแล้ว ปอนด์ใจอ่อนซะทีซิ.... :laugh:
-
กระต่ายมันคารมดีจริงๆนะ :-[
เค้าอยากได้เเบบเน้ๆๆๆๆ :z2:
ป.ล. ปอนด์น่ารักนะตอนนี้
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1:
-
เซ็กซี่อ่ะปอนด์ ตอนบอกคะแนนจิตพิสัย 555+
ระวังเหอะชอบยั่วแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวแบบนี้บ่อยๆ
จะคางเหลืองขึ้นมาอีกหนจะหาว่าคนอ่านไม่เตือนเน้อ...
ปล. รอวันปังปอนด์ใจอ่อน (หรืออ่อนใจดีกว่ากันนะ?)
-
ว้ายยยย กระต่ายลามกง่ะ อิอิ
-
ต่ายตุลย์ กวน teen มากๆ แต่ก็แอบหวาน
แต่ขนมปังก็พอกัน ปาก...
-
น่ารักอ่ะ :o8:
-
โฮ้ย ไอ้คู่นี้!!!
อ่านทีไรตุลย์ยังเข้มคงเดิม
ดูจะเขี้ยวมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ
กระต่ายหื่นอยากกินหนมปังปอด์นทำเอายิ้มได้ทุกที
ขอบคุณมาก
-
อุ๊ย.เขินจัง
-
เนี่ยแหละน๊า ข้อดีของการขี่มอ'ไซค์ อิงแอบแนบชิดกันไป(แล้วตามกลับไปนาบต่อที่บ้าน)
อ่านดูตอนนี้แล้วมันว๊านหวานล่ะนิ ไม่รู้เป็นไง ตุลย์ง้อแบบแปลกๆ
แต่ไม่เป็นไรมั้ง มันกำลังทำ"คะแนนพิศวาส"ต่อแล้วนี่นา ^. ^
ปล. เราเป็นคนหนึ่งที่...ถ้าได้กลิ่นอ้วกแล้วจะอ้วกตามนะ ตุลย์นี่มันรักของมันจริงๆ
-
ขึ้นชื่อว่ากระต่าย แม้จะจะทำตัวน่ารักขึ้นเป็น "ต่ายตุลย์"
ยังไงก็ไม่หยุดความหื่นหรอกนิ :z1:
-
กินเลยๆ ตุลย์กินเลย
-
แต่ก่อนแต่ไร ไม่เคยใจอ่อน อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
:pig4:
-
กรี๊ดดดดดดดด ตามอ่านหลายตอนเลย น่ารักๆๆๆ //ดีดดิ้น
เค้าจีบกันจริงจังเเล้ว แล้วเมื่อไหร่ปอนด์จะใจอ่อน ฮี่ๆๆ
แล้วทำไมตอนสุดท้ายมันตัดไปอ่ะ :man1:
รักคนเขียน คุณนิ :จุ๊บๆ:
-
♪ของแถม ♫ (ตอนสุดท้ายของ “คืนนี้” ซะที....)
If the big bunny falls in love with the pound bread, it will…
[ตุลย์]
ท่ามกลางเสียงครางของพัดลมเพดานตัวใหญ่ที่พัดไปมา... ผมโยกตัวเล็กน้อยกันร่างสูงโปร่งของไอ้วอกที่ขยับกายจะเดินออกจากซอกตู้เสื้อผ้า
โยกซ้าย... โยกขวา สับขาหลอกจนอีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นทำหน้ายักษ์ใส่ ควันออกหูขึ้นมาเฉยๆ
“จะยืนขวางทำห่าอะไร!” ผมยิ้มรับมธุรสวาจารื่นหูที่แปลเป็นไทยได้ว่า ‘ช่วยหลีกหน่อยได้ไหมครับ’ นั้น แต่ก็ยังทำเป็นหูทวนลมไม่ยอมขยับหนีไปไหน จนมันทนไม่ไหวจนต้องเอาขาหน้ายันหน้าอกผมออกอย่างโมโห
การกระทำเช่นนั้นก็ไม่ต่างอะไรกับการเอาไม้ซีกมางัดไม้ซุงเลยสักนิด นอกจากจะไม่ทำให้ผมสะทกสะท้านถอยออก ยังถือโอกาสรวบร่างเล็กๆ นั้นมาไว้ในวงแขนอย่างง่ายดายอีกด้วย
โอเค...มันไม่ได้ตัวเล็กน่ารัก บอบบางน่าทะนุถนอมอะไรสักนิดเดียว แต่มันตัวเล็กแน่นอนเมื่อเทียบกับผมก็แล้วกันน่า และไม่รู้ว่าทำไมนับวันมันจะยิ่งก็แลดูน่ารักน่าใคร่เหมือนลูกแมวน้อยๆ ขึ้นทุกทีๆ ในสายตาของผม....
“ปล่อยดิวะ ไอ้เชี่ย” มันส่งเสียงอ้อนอีกครั้งขณะที่ดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมอกของผม แปลไทยได้ว่า ‘ปล่อยเค้านะ ตะเอง’
ปึ้ก!! มันใช้ข้อศอกถองเข้าที่ลิ้นปี่ผมด้วยความเขินอาย
“โอ๊ย....” ผมร้องโหยหวนเพราะความตกใจและเรียกร้องความสนใจมากกว่าจะเจ็บจริงแต่ก็เผลอคลายอ้อมแขนจนมันผละออกไปได้สำเร็จ
“สม!!” พ่นถ้อยคำหวานด้วยแววตาขี้เล่นและยั่วยวน...
แหมช่างดูเป็นการกระทำท่ารักน่าชังและน่าหมั่นเขี้ยวไม่หยอกเลยว่าไหม? นี่แหละคู่รักข้าวใหม่ปลามันก็ต้องมีหยอกล้อเล่นกันบ้าง เป็นธรรมดา....
ตลกเหอะ!!....
ผมกำลังจะเป็นบ้า!!
รู้สึกว่าตัวเองไร้สาระ เพ้อเจ้อ เวิ่นเว้อ ทำตัวเยอะ!! ขึ้นตามลำดับ...
และโรคจิต คิดเข้าข้างตัวขึ้นทุกวัน
แต่ถ้าไม่มีจินตนาการล้ำเลิศก็คงทนไม่ได้หรอกกับความ “ปากดี” ขนาดนี้ แต่ทำไมต้องแปลทั้งทำพูดและการกระทำของมันออกมาได้น่ารักน่าชังขนาดนั้นด้วยวะ!!
พอเหอะ!! โหมดอินเลิพมันไม่เข้ากะกูเลยให้ตาย
แล้วโหมดอะไรถึงจะเข้าล่ะ???
อืม......
อะไรนะ....
ก็น่าจะ..... โหมดหื่นล่ะมั้ง!!
..................................................................
[ปอนด์]
ผมแยกเขี้ยวเอ่ยคำสมน้ำหน้ามันออกไปอย่างไม่กลัวเกรง แต่ครั้นเมื่อเห็นอีกฝ่ายเอามือกุมสีข้างตัวเองพร้อมกับหันมามองด้วยสีหน้าเอาเรื่องและคาดโทษ ผมก็อดขนลุกขึ้นมาไม่ได้...
หรือว่ามันจะเจ็บมากวะ... ก็เลยโมโห!!
จริงดิ? อะไรวะ... ทั้งๆ ที่ไม่ได้ทำแรงซะหน่อย
ผมกลืนน้ำลายเอื๊อกเมื่อมันย่างสามขุมเข้ามาหา ความหนาวเหน็บที่ก่อตัวขึ้นเพราะเพิ่งอาบน้ำเสร็จใหม่ๆ แล้วออกมาเจอพัดลมเพดานตัวใหญ่เปิดเบอร์สามทำให้ทนไม่ไหวจนต้องรีบหาเสื้อผ้ามาใส่ทันทีมันค่อยๆ จางหายไปจนกลายเป็นเหงื่อ...
หมับ!! ผมสะดุ้งเฮือกทันที เมื่อกระต่ายป่าที่บังเอิญอยากจะเชื่องขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยวางขาหน้าลงมาที่ไหล่เปลือยของผม สายตาหมายมาดทำให้ถอยหลังอัตโนมัติด้วยเกรงว่าเจ้าของร่างหนาจะลงมือหักคอผมด้วยมือเปล่าเพื่อชำระแค้นแน่นอกที่ลืมตัวถองมันไปเพราะความหมั่นไส้
ถึงมันจะดูเหมือนเชื่องแล้วก็ยังอดหวาดระแวงบ้างไม่ได้ ก็สัตว์ป่า... มันไว้ใจได้ซะที่ไหน เกิดตกมันขึ้นมาจะทำไง?
มันเลิกทำหน้าดุดันและผ่อนคลายอาการคุกคามลงกลายเป็นเลิกคิ้วสูง น้ำหนักมือที่กดลงมาบนบ่าลาดผ่อนแรงลงทันที
“เป็นอะไร ทำไมทำหน้าแบบนั้น” น้ำเสียงไม่ได้สื่อว่าโกรธเคืองอย่างที่เข้าใจจนผมค่อยโล่งอก...
“เปล่าไม่ได้เป็นไร” ผมตอบเลี่ยงๆ ไม่อยากให้มันรู้ว่า มันข่มขวัญคู่ต่อสู้สำเร็จไปแป๊บนึง
“ดูก็รู้ว่าโกหก กลัวอะไรกูนักหนา เห็นหลายทีแล้ว”
“ไม่ได้กลัวสักหน่อย” ผมเถียง แต่มันทำหน้าไม่เชื่อ เลื่อนมือที่วางบนไหล่ลงมาบีบมือของผมก่อนจะสอดประสานปลายนิ้วยึดไว้
“ถ้าไม่กลัว ทำไมต้องตัวสั่นด้วยล่ะ” คำถามนั้นเหมือนจะหยอกเอินกลายๆ ทำให้เพิ่งรู้ตัวว่าอาจจะจริงเพราะรู้สึกว่าขนลุกน้อยๆ แต่ไม่ได้เป็นเพราะกลัวหรอกนะครับ อย่าเข้าใจผิด เป็นเพราะไม่ได้ใส่เสื้อให้เรียบร้อย ผมก็ยังชื้นๆ ต่างหาก
“หนาว...” ผมตอบตามความจริง พยายามขืนตัวออก
“จะไปไหนอีก?” มันน่ารำคาญตรงที่อยากจะเสือกได้ทุกเรื่องนี่ล่ะ
“ปิดพัดลม...”
“ไม่ต้องก็ได้... กูกำลังจะทำให้มึงอุ่นจนร้อนอยู่นี่ไง...” มันกระซิบเสียงพร่าอยู่ข้างหู ไม่ยอมคลายอ้อมแขนออกเพื่อประกอบคำพูดว่าไม่ยอมให้ไปไหนจริงๆ ผมเหลือบตามองประกายคมกล้าในแววตานั้นอย่างอ่อนอกอ่อนใจ เพราะทุกอย่างทำให้หนาวยะเยือกมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ
ผมตัวแข็งทื่อเมื่ออุ้งเท้าใหญ่กางออกล็อกเหยื่อไว้ไม่ให้ขยับหนี แขนกำยำอีกข้างวาดมาโอบรัดตัวไว้ ไม่ต่างอะไรกับงูหลามที่รัดเหยื่อให้สิ้นใจก่อนจะกลืนกิน เกินจะหลีกหนีได้เมื่อศีรษะได้รูปลดวูบลงมาหาโดยไม่ทันได้เตรียมใจจนต้องหลับตาปี๋อย่างลืมตัว รับรู้ถึงกลีบปากที่กดประทับรวมทั้งปลายลิ้นอุ่นสอดแทรกเข้ามาหยอกเย้ายุ่มย่ามผ่านทางกายสัมผัส แบ่งปันรสชาติยาสีฟันยี่ห้อเดียวกันอยู่นานสองนาน ยื้อแย่งอากาศหายใจจนต่างพากันหอบฮัก จนจำต้องผละออกจากกันอย่างอ้อยอิ่งอาลัยอาวรณ์
เหนื่อยใจทุกครั้งที่คิดว่าต้องหนี...แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่สำเร็จสักที
ทั้งๆ ที่อยากหนี แต่ร่างกายเจ้ากรรมดูจะทรยศไปเสียทุกครั้ง
ขัดใจ หมั่นไส้จริงๆ
เจ้า...กระต่ายตาดุที่มีกรงเล็บเหยี่ยว เรี่ยวแรงมหาศาลที่บีบรัดเหยื่อเหมือนงูเหลือม
แถมน้ำลายยังมีฤทธิ์ทำให้ร่างกายเป็นอัมพาตชั่วขณะแบบนี้
ชัดเลย!! ไอ้ตุลย์มันเป็น....
....อสูรกายสายพันธุ์ใหม่...
o22
……………………….
NC-xx โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
[ตุลย์]
“อืม....” เสียงครางแผ่วล่องลอยมากระตุ้นอารมณ์ให้พลุ่งพล่านหนักหน่วงขึ้นทุกที ขณะที่จมูกยังคงสูดดมกลิ่นหอมของสบู่เหลวเข้าเต็มปอด ลากไล้ปลายลิ้น...ไล่จูบไปตามแผ่นหลังขาวเนียนตามร่องกระดูกสันหลังอย่างลุ่มหลงจนแทบคลั่ง เมื่อเคลื่อนฝ่ามือที่ถูอยู่ที่หน้าท้องของมันสูงขึ้นเรื่อยๆ จนมาสะกิดตุ่มเล็กที่ประดับอยู่ที่หน้าอก คนที่นั่งซ้อนตักห้อยขาลงปลายเตียงก็แอ่นอกสะท้านไหว ได้ยินเสียงหอบเบาๆ อย่างอัดอั้น...
“เคลิ้มขนาดนั้นเลย?” ผมถามด้วยเสียงล้อเลียน จนคนถูกถามหลุดออกจากห้วงอารมณ์ทันทีเช่นกัน
“อะไรอีก?” น้ำเสียงมีแววรำคาญอย่างเห็นได้ชัด
“ก็เห็นเงียบเหลือเกิน ปกติต้องทำไปพูดไป” ผมเฉลยความสงสัยที่มีอยู่ด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ
“โรคจิตนะมึง...ปกติกูไม่ได้ทำไปพูดไปธรรมดา แต่ทำไปด่าไปต่างหาก”
“อืม..นั่นล่ะ อะไรที่เป็นเสียงมึงมันน่าฟังทุกอย่างแหละ” ผมตอบกลับ อีกฝ่ายส่งเสียงงึมงำที่ฟังไม่ได้สรรพคล้ายจะเป็นคำด่าเบาๆ
“ก็รู้ว่ามึงอ่ะจิต ชอบโดนด่า กูเลยเลิกทำไง จะได้เบื่อเร็วๆ” ผมหัวเราะในลำคอแล้วสรุปเนื้อความ
“อ้อ... มีแผนมีเอง” แผนตื้นๆ สิไม่ว่า
จะเบื่อง่ายๆได้ยังไงรสหวานกลมกล่มขนาดนี้...
ผมขยับตัวอ้าขาให้กว้างขึ้น เพื่อให้มันลงมานั่งตรงที่ว่างกลางหว่างขาแทนที่จะนั่งตักเหมือนตอนแรก สองมือยังคงลูบไล้ไปตามเนื้อตัวเรียบลื่นไม่ได้หยุดหย่อน จนมาประทะหน้าด่านบางเบาที่แสนเกะกะก็ค่อยๆ ลูบไล้ตามหน้าขาและส่วนสำคัญที่ขวางกั้นด้วยผ้าผืนบาง
ชิ!! ผ้าขนหนูผืนเดียวก็ดีอยู่แล้วปลดสะดวก ไม่รู้จะใส่บอกเซอร์ให้ถอดยากทำไม
“แล้วเบื่อหรือยังล่ะ?” มันถามกลับมาอีก เป็นบทสนทนาอันต่อเนื่องจากเมื่อกี้นี้
“คิดว่าไงล่ะ?” ผมถามกลับขณะที่เริ่มรุกล้ำพื้นที่หวงแหนล้วงผ่านลงไปกอบกุมความร้อนรุ่มของมันไว้ในมือ... แล้วขยับรูดรั้งเบาๆ ใต้ร่มผ้า ริมฝีปากก็ยังจูบไซร้ขึ้นมาตามไหล่และลำคอเลยมาถึงใบหู ร่างขาวซีดบิดเกร็ง อย่างทรมานจนได้ยินเสียงหอบเบาๆ เป็นคำตอบ
“อืม...แล้วจะเล่นอีกนานไหม จริงๆ ซะทีดิ...” มันถามกลับมาเสียงพร่าๆ
ไหมล่ะ!! สงสัยจะ....จนทนไม่ไหวแล้ว
“ทำไมอ่ะ มึงรีบ?” ผมถามกลับล้อๆ ยังไม่วายไล้ปลายนิ้วไปที่ความฉ่ำเยิ้มอันบอกถึงความต้องการทางอารมณ์ของอีกฝ่าย
“กูไม่รีบแต่ให้ไว กูง่วง เพลีย อยากนอน” อีกฝ่ายตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่แสดงความเคืองขุ่น และยังรักษาฟอร์มอยู่เสมอจนน่าขัน ทำไมไม่พูดออกมาตรงวะ ว่า “กูเสียวจนทนไม่ไหวแล้ว” อะไรเทือกนั้น
“ใจเย็นดิ ยังนวดแป้งไม่เข้ากันดีเลย เดี๋ยวขนมปังไม่อร่อย...” ผมตอบโดยอ้างอิงไปถึงวิธีทำขนมปังปอนด์ที่ต้องนวดแป้งกับส่วนผสมให้เข้ากันก่อนจะปั้นและวางบนพิมพ์...
“เชี่ย!! ลีลามากนักงั้นไม่ต้องทำ” มันตอบอย่างหัวเสีย พยายามดึงแขนผมออกจากตัวตนของมันเพื่อจะลุกขึ้น แต่ใครจะยอมปล่อยให้มันไปล่ะ...
“เฮ่ย...อย่าเพิ่งโมโหสิ” ผมรีบไกล่เกลี่ย จับปลายคางให้หันมาแลกจูบเพื่อสลายความบาดหมางอีกครั้ง อีกมือหนึ่งยังไม่เลิกคลึงเคล้นและปลุกปั่นต่อไป
“อื้อ....อื้อ” มันร้องอึกอักอยู่ในลำคอได้แป๊บเดียวก็เงียบลง และผมตัดสินใจจะเลิกยั่วโมโหอีกฝ่ายสักที
ร่างขาวซีดถูกกดลงบนเตียง ตามด้วยร่างของผมที่โถมลงไปทาบทับชมชิมขอบขนมปังหนานุ่มที่เริ่มมีเหงื่อเม็ดเล็กผุดพรายแทนที่หยาดน้ำ ร่างขาวเด่นที่หลับตานอนนิ่ง มีเพียงแผ่นอกที่กระเพื่อมขึ้นลงถี่ๆ เหมือนเหนื่อยอ่อนใกล้เข้าสู่ห้วงนิทราช่างยั่วยวนอย่างน่าประหลาด เหนี่ยวรั้งความต้องการให้ทะยานสูงจนเกินกว่าจะรอคอยได้อีก สองมือจึงพยายามปลดเปลื้องอาภรณ์เกะกะตาออกเสียโดยไว
อีกฝ่ายลืมตาขึ้นมามองการกระทำของผมแล้วพยายามกระถดตัวเองถอยร่นไปทางหัวเตียงจนผมถอดบอกเซอร์สำเร็จ ส่วนตัวผมเองยังถูกห่อด้วยผ้าขนหนูมิดชิดขณะคลานตามเจ้าของเตียงอย่างไม่ลดละ
ผมตามไปผมตามไปนั่งข้าง มันปรือตาตี่ๆ ขึ้นมองด้วยใบหน้าเรียบๆ เหมือนคนง่วงๆ แต่กลับส่งมือเย็นๆ มาลูบขาอ่อนแล้วลามมาหยอกล้อเจ้าลูกชายในร่มผ้าขนหนูนั่นอย่างชำนาญงาน ยิ่งทวีความต้องการมากขึ้นๆ ไปอีกจนใกล้จะปลดปล่อย... หากแต่ผมก็กระชับมือมันให้หยุดเสียก่อนจะถึงฝั่งไปก่อน...
“วันก่อนมึงเอาขวดเจลไปไว้ไหนแล้ว” เหมือนมันจะรู้ว่าผมก็เริ่มทนไม่ไหวเหมือนกัน เลยถามหาตัวช่วย
“หือ... ไม่รู้ดิ ตกไปใต้เตียงมั้ง” ผมตอบอย่างไม่ใส่ใจมากนัก
“ห่า... มึงลงไปงมหามาเลย” มันด่าแล้วออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเป็นจริงเป็นจังขึ้นมาทันที มาจนถึงขนาดนี้แล้วขืนมัวแต่หาก็หมดอารมณ์กันพอดีสิ
“ไม่ต้องใช้หรอกมึง เมื่อวานยังไม่ได้ใช้เลย” ผมปฏิเสธกลับไปง่ายๆ
“ตลอด...อย่างนี้ตลอด กูยอมถึงขนาดนี้แล้วแท้ๆ ...ทำไมไม่สงสารกูบ้างเลย” น้ำเสียงที่ต่อว่าเบาๆ เหมือนคนน้อยอกน้อยใจนั้นทำให้ใจหล่นวูบ ต่อมความรู้สึกผิดที่มันน่าจะพังไปนานแล้วเกิดได้รับการซ่อมแซมขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้
เออ จริงของมันแหละ ที่ผมมันจะมองข้ามเรื่องเล็กน้อยๆ แบบนี้อยู่เสมอ...
“โทษนะ...ครั้งสุดท้ายแล้วจริงๆ ครั้งหน้าจะไม่ทำมึงเจ็บแล้ว” ผมบอกมันด้วยเสียงอ่อนๆ เป็นการให้สัญญากลายๆ
“ให้มันจริงเถอะ” มันพูดเบาๆ แล้วก็ถอนใจเฮือก พยายามยันกายขึ้นมานั่งแล้วดึงมือขวาของผมขึ้นมา จากนั้นแลบลิ้นแดงสดออกมาเลียที่ปลายนิ้วกลางให้เบาๆ แล้วค่อยๆ ไล่ลามไปที่โคนนิ้วจนโชกชุ่ม ทั้งดูดดุน ในขณะที่มืออีกข้างเริ่มเคลื่อนย้ายไปจัดการตัวเอง แต่ตัวผมกลับแข็งและเกิดอารมณ์ร่วมอย่างที่สุดจนเผลอคิดไปว่าสิ่งที่มันทั้งเลียทั้งดูดอยู่นั้นไม่ใช่แค่นิ้วแต่เป็นอย่างอื่นไปซะได้....
ในที่สุดร่างตรงหน้าก็ขยับมาเกยตัก แขนขาวๆ ที่ประกอบด้วยกล้ามน้อยๆ วาดมาโอบรอบคอ ซบศีรษะลงมาที่ซอกไหล่
“ทำเหอะ... เดี๋ยวจะเช้าซะก่อน ไม่ได้นอนกันพอดี” มันกระซิบด้วยเสียงอู้อี้อยู่ตรงอกเปลือย ไม่รู้ว่าคิดเองหรือเปล่าว่าเสียงมันสั่นน้อยๆ
ผมสนองตอบความต้องการของมันทันทีโดยไม่ต้องบอกซ้ำ ค่อยๆ ส่งนิ้วชื้นชุ่มน้ำลายแทรกผ่านความคับแน่นในส่วนลับทีละน้อย เจ้าของร่างยังคงซุกซบควานหาอะไรสักอย่างอยู่ที่แผงอกกว้างโดยไม่ส่งเสียงร้องออกมาสักแอะมีเพียงอ้อมแขนที่โอบแน่นขึ้นเรื่อยๆ ตามลำดับ และร่างกายที่บิดเร่าแอ่นเกร็งเท่านั้นที่ยังบ่งบอกว่าอีกฝ่ายยังมีสติอยู่ แต่กลับกักเก็บเสียงครางของตัวเองไว้ได้เงียบเชียบ ผมรั้งไหล่อีกฝ่ายออกจากอกแล้วก้มลงไปหา ส่งลิ้นชื้นไปปลุกปลอบก่อนจะขยับขยายพื้นที่จับจองเพิ่มเติมต่อไปจนคิดว่าน่าจะเพียงพอ
เมื่อตระเตรียมพื้นที่เรียบร้อยก็ค่อยน้ำจรวดลงจอด ...ในลักษณะที่ให้มันหันหลังแล้วกดสะโพกลงมาทับ แต่ไอ้ท่าทีนิ่งๆ เงียบๆ ว่าง่ายมันหายไปตอนนี้ล่ะ
“เฮ่ย!! ไม่เอาท่านี้...” อีกฝ่ายต่อรองแล้วขยับตัวจะหนีซะเฉยๆ แต่พอดีแรงเยอะกว่าเลยได้เปรียบ...
“ทำไมอ่ะ แค่นั่งทับลงมานี่มันจะยากอะไร...” ผมถามอย่างสงสัย
“ขี้เกียจ.....ม” คำสุดท้ายเสียงหายลงไปในลำคอซะเฉยๆ จะรู้เรื่องไหมเนี่ย
“ขี้เกียจอะไรนะ...?”
“ขี้เกียจขย่มเอง...”
โธ่... นึกว่าอะไร..... อยากจะขำให้ฟันร่วง
“น่า... นิดนึงนะ ไม่เหนื่อยหรอกเดี๋ยวช่วย...”
“มะ..ไม่....อะ...” มันพยายามจะเถียงและเบี่ยงกายออก แต่ก็บอกแล้วว่าแรงน้อยกว่า.....
“อื้อ....เจ็บ...” อย่าว่าแต่มันเจ็บคนเดียวผมก็เจ็บเพราะมันฝืดเกินไปแถมไม่มีอะไรช่วย ก็เลยต้องใช้น้ำลายนั่นแหละแก้ขัดไปก่อน
“อย่าดิ้นสิ.... นะ” ผมบอกด้วยเสียงที่เหมือนจะอ้อนนิดๆ กดหน้าท้องมันให้ยอมทำตามใจจนได้
จักรวาลอันแสนคับแคบยังอบอุ่นคงเดิม กว่าจะยึดครองพื้นที่สำเร็จก็เล่นเอาเหนื่อย เพราะต้องใช้น้ำบ่อน้อยเข้าช่วยอยู่หลายบ่อ แต่เมื่อได้ประสานร่างรวมกันสำเร็จก็เหมือนได้ถูกเติมเต็ม...และรู้สึกอิ่มเอมเกินบรรยาย ว่าแต่ทำไมมันนิ่งสนิทขนาดนี้ล่ะ พอขยับเอวกระตุ้นมันก็ไม่มีการตอบรับเอาซะเลย
“มึง... อย่ากินแรงสิ... ขยับนิด...เหมือนที่เคยทำให้ห้องน้ำไง...” ผมบอกคนที่นั่งตักซึ่งตอนนี้มันเอนหลังลงมาพิงผมเหมือนคนหมดเรี่ยวหมดแรงพลางหายใจเหนื่อยๆ
“อื๊อ....กูบอกแล้วว่ากูเพลีย กูไม่มีแรงโยกให้มึงอ่ะ แล้วมึงจะบังคับกูทำซากประเทศอะไรเล่า”
“ถ้ามึงไม่ขยับ กูไม่ให้มึงนอนนะ”
“ตามใจมึง กูหลับมันท่านี้แหละ” อ้าวเฮ้ย... ขนาดนั้นเชียว...
เป็นงั้นไป...
ท่านี้ขยับเองไม่ถนัดเอาซะเลย นั่นทำให้ผมต้องผลักร่างมันให้โน้มไปข้างหน้า ให้อยู่ในลักษณะคลานสี่ขา แล้วเริ่มเดินเครื่องต่อ ยังไม่วายจับข้อมืออีกฝ่ายดึงเข้าหาตัวเองเพื่อช่วยอีกแรง จนร่างของมันแอ่นงอ สองกายชุ่มเหงื่อขยับเคลื่อนไหวกระทบกันเร็วขึ้นเรื่อยๆ เหงื่อโซมและรุ่มร้อนขึ้นทุกขณะ
“อือ...ตุลย์” เสียงครางอย่างหวานเล็ดลอดออกมาเป็นระยะๆ คราง ตามจังหวะการขยับกายเข้าออก บ่งบอกว่ามันก็จวนเจียนเต็มทนแล้ว
“ตุลย์....อา.....ตุลย์” ยิ่งมันเอ่ยชื่อผมซ้ำๆ ซากๆ ด้วยระดับเสียงที่สูงขึ้นๆ ยิ่งทำให้ต้องเร่งตัวเองมากขึ้นอีกเพราะกลัวจะไม่ทัน
“ตุลย์....ชะ....อ๊ะ...”
“ฮะ มึงว่าไงนะ....”
“กูมีชื่อนะ.... กูมีชื่อ...” อ๋อ....
“อื้อ....กูรู้...ป...ปอนด์....อา....” ปลายเสียงทอดอ่อนเหมือนคนจะขาดใจ
“อื๊อ...” สิ้นเสียงมันก็เกร็งกระตุกทิ้งร่างลงไปซบที่นอน ช่องทางบีบรัดจนแทนไม่ไหว จนทำให้ผมเดินทางไปสิ้นสุดที่สายธารแห่งความปรารถนาด้วยอีกคน
.
.
.
.
“อื้อ....อย่าดิวะ” นั่นคือคำตอบเมื่อผมพยายามสะกิดร่างที่นอนหอบอยู่เคียงข้างให้ลุกขึ้นมาเล่นกันอีกสักรอบ
“อย่าเพิ่งหลับดิ ..... กูยังไม่ง่วงเลย” ผมว่า พยายามจูบแก้มมันย้ำๆ เป็นการออดอ้อน
“นอนเถอะนะ... มึงหัดรู้จักคำว่าพอบ้างเหอะ”
ก็อยากพอนะ แต่บังเอิญเพิ่งรู้สึกตัวว่าเมื่อกี้เผลอกินของอันตรายเข้าไปแล้ว
จะให้กูทนต่อไปอย่างไรไหว.....
ก็ขนมปังปอนด์....ที่กินเข้าไป
.
.
.
มันมียาปลุกเซ็กส์!!
................................................................................................
จบเหอะ เหนื่อยเหลือเกินกับตอนนี้.....
เขียนไม่ผ่านมาหลายวันจนแอบเครียด...... แถมยังออกมาไม่ค่อยโอเคเท่าไรอีก
ขออภัยหากมีคำผิดหรือความผิดพลาดใดๆ นะคะ
จบตอนนี้ขอลาไปหากะเทยสักพักนะ ทิ้งน้องฐามาครึ่งเดือนแล้ว!!
ปล. เจอกันเมื่อคนอ่านคิดถึง....
-
วะโฮ :pighaun: กรีดร้องให้อิกระต่ายหื่น นี่สิ ตุลย์ ตัวจริง คิดบวกจริงๆ เอาเถอะ คิดเสียว่า เขาไม่รักก็ไม่ด่าเนอะตุลย์เนอะ
ชอบ nc น้องนินะจ๊ะ ชอบ "จักรวาลอันแสนคับแคบยังคงอบอุ่น" โอย :o8: ละลาย เขินแต่เช้าเลย
หลายความรู้สึกมากอ่ะตอนนี้ ทั้งหื่น แอบหวาน แถมยังสงสารขนมปังอีก ตอนตัดพ้ออิกระต่ายหื่น สงสารเขาบ้างนะตุลย์เอ๊ย เขาจะได้รักหนูเร็วๆไงลูก
แต่ตอนจบ สลบไปแหละ เอิ่ม ขนมปังปอนด์มียาปลุกเซ็กส์ อาเมน :jul1:
-
อั๊ยยยย :z1:
เหมือนจะหื่นแต่แอบขำพี่ตุลย์เล็กน้อย แปลไทยเป็นไทยได้เข้าข้างตัวเองเหลือเกิ๊น :m20:
-
ไอ้กระต่ายตุลย์เอ้ย แกนี่ไม่รู้จักพอเลยจริง ๆ
ดูเหมือนขนมปังจะจ่ายใจอ่อนไปเยอะแล้วนะ
-
ขนมปังปอนด์ก้อนนี้กิน
เท่าไหร่ก็ไม่รู้จักอิ่ม :m25:
บวกเป็ด
-
ตุลย์กลายเป็นโคโมโดเกาะกาลาปากอสไปแล้ววววว555 นำ้ลายทำให้เป็นอัมพาตซะด้วย o22
-
ตอนคิดเข้าข้างตัวเองนี่ฮามาก :m20:
ส่วนที่ใช้คำว่าขาหน้านี่ก็น่ารักน่าจิ้นดีจริงๆ :z1:
+1 กดเป็ดให้กำลังใจจ้า :กอด1:
-
:m25: :m25: :m25: :m25:
ตายสนิทเลยเรา
-
ตุลย์นี่มันหื่นจริงๆ
รอบเดียวไม่เคยพอ
-
ตุลย์นี่...คิดได้เนอะ 5555+
-
ตุลย์ อ่ะ ไม่ถนอมปอนด์เลยยย....
-
โหย กระต่ายนี่มันหื่นเจงๆ :haun4: :haun4:
-
ช่วงต่ายตุลย์แปลความนี่ตลกดีอะ :laugh:
-
ปอนด์น่ารักอ่ะ
-
ชอบตุลย์มาก ๆ เลย
น่ารักอ่ะ :m3:
-
โคตรน่ารักอ่า o13
-
55555 kratai heun talord,,,p'kanompang yae loei hu hu hu....
-
ตุลย์มันขยันแปลจริงๆนะ เฮ้ออออ
เรื่องนี้นี่อ่านแล้วเหมือนอ่านนิทาน ขยันอุปมาอุปมัยกันมากทั้งคู่เลย555
-
:haun4:ตุลย์แม่งโรคจิต แต่ก็ชอบนะ หึหึหึ
-
ทำไมตอนนี้เซ๊กซี่กันจัง คิคิ
-
ตุลย์เป็นผู้ชายคิดบวกจริง ๆ (คิดเข้าข้างตัวเอง)
น้องหนมปังชีวิตนี้คงต้องอุทิศให้กับน้องต่ายผู้หิวโหยแล้วล่ะ ไล่มันก็คงไม่ไป
-
เดี๋ยวนี้มีอ้อน มีหยอดกันด้วย อิอิ
เลือดจะพุ่ง :pighaun:
-
ตุลจ๋า มี๊นับถือในความสามารถในการแปลภาษาปอน เป็นภาษาไทย มากเลยคะ แปลได้แบ๊วมากกกกกกกกกกก 55
-
ตอนนี้ รู้สึกตุลย์จะน่ารักขึ้นนะ :o8:
ส่วนขนมปังปอนด์ ก็คงเริ่มใจอ่อนบ้างแล้ว (มั้ง)
แต่ไม่ว่าอย่างไร ก็จะยังรอดู เอ๊ย o19รออ่าน
และเอาใจช่วย กระต่ายตุลย์
ได้อยู่ในจักรวาลที่แสนคับแคบและอบอุ่น :oo1:
ของขนมปังปอนด์ต่อไป อิอิ
o13
-
ชอบเวลาที่ตุลย์แปลความหมายคำพูดของปอนด์ ฮาดีค่ะ
-
คงไม่เกี่ยวกับปังปอนด์ละมั๊ง
น่าจะเป็นความหื่นส่วนบุคคลมากกว่า :z1:
-
ฮาๆ ปอนด์ จิตใจไม่ให้ความร่วมมือสักเท่าไหร่แต่ร่างกายและปากนี่พาลทรยศนะ
มีการครางชื่อตุลย์ด้วย เหอๆ...
-
กรีดร้อง สามตลบ ฮ่าๆ
ตุลย์เอ้ย... หื่นได้ตลอดปีสิน่า :jul1:
น้องปอนช้ำหมดแล้ว ฮ่าๆ
-
ตุลย์ไม่ค่อยเลยนะ
-
....อสูรกายสายพันธุ์ใหม่...กับขนมปังปอนด์อันตราย น่ารักโคตรๆๆ :m25:
:กอด1: :L2:
-
ตอนนี้หนมปังของต่ายตุลย์น่ารักจัง
-
:o8:โอ้ยตุลยกับปอนด์น่ารักมากเลยอะ :impress2:
:o8:ตุลย์หื่นมากเลยอะจนปอนด์ฟ้าเหลืองเลยอิอิ :oo1:
ปล. ตอนนี้กำลังตามอ่านอยู่อะขอสมัคเป็นแฟนคลับด้วยคนเน้อ :กอด1: :กอด1:
-
ตุลย์แกพยายามมองโลกในแง่ดีมาก ฮ่าๆ
แปลภาษาได้เข้าข้างตัวเองมากกก ฮาา
ปอนด์จะปฏิเสธทำไมเนี่ย ไม่รุ้ว่าปากแข็งรึว่าร่างกายทรยศสมอง ฮ่าๆ
-
โหมดหื่น :impress2:
คิดถึงคนเขียนตลอดเวลา
-
:oo1:
:pig4:
-
ตุลย์นี้หื่นได้อีก
น้องปอนด์จะช้ำหมดแล้วนะเนี้ย
-
ต่ายตุลย์ตอนเยอะๆ นี่ฮานะ...
แต่ตุลย์คะ อย่าตะกละนักเลย สงสารขนมปังปอนด์บ้างอะไรบ้าง (หลงเค้าแล้วก็อย่าไปโบ้ยว่าเป็นความผิดปอนด์ดิ...แหมมมม)
-
ต่ายตุลย์หื่นตลอดดดด :m25:
สงสารน้องปอนด์มั่งงงง
-
:-[ในที่สุดก็ตามอ่านจนทันแล้วอิอิ :impress2:
:m25:ตุลย์หื่นจังอะสงสารปอนด์จังอิอิแต่ชอบ :กอด1: :call:
-
:m25:โอ้วแม่เจ้าขนมปังเคลือบยาปลุกเซ็กส์ ตอนนี้มันช่างหลายอารมณ์ช่วงแรกๆขำมากกับความคิดของตุลย์มันช่างคิดได้ หลังๆมันออกแนวหวานๆนะโดยเฉพาะตอนเรียกชื่อกันอะอ่านแล้วเขินขึ้นมาเฉยเลย o13
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
อ๊ากกกกกก โดนใจ
-
My keyboard is too Sick. but i want to comment your last Chapter(sorry 'bout my gramma) Taitool is still Taitoon He have more energy & He's Like Young & Wild Horse. poor pungpond fighting Someday You may Win 5555
-
:-[ :haun4: ทั้งหวานทั้งหื่น
-
ขอแถมเยอะๆ อีกนะ.. ชอบของแถม..
-
กระต่ายมันหื่นว่ะ
เริ่มสงสารปอนด์เเหละ เเต่อีกใจกลับชอบอ่ะ :oo1:
รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
+1 ให้ค่ะ
-
เบาๆๆๆ
-
ไม่รู้เป็นไร รู้สึกว่าตอนนี้ ปอนด์เซ็กซี่สุดๆ
แล้วบรรยากาศก็หวานเอามากๆ อ่านแล้วเคลิ้มเลยล่ะนิ
มันมีทั้ง อ้อนกัน เห็นใจกัน
ตอนนี้ปอนด์ทั้งดื้อไม่ยอมออกแรง แล้วยังอ้อนให้เรียกชื่ออีก โอ๊ย น่ารักจนอยากได้มาเลี้ยงเองแล้วเนี่ย
ตุลย์ เค้าขอปอนด์นะ ขอนะๆ
ปล. ชอบตอนนี้สุดๆ เขียนดีมากเลยนะนิ
-
:jul1: :jul1: :jul1:
นี่หรือคือของเเถม แถมทุกตอนเลยได้ปะล่ะ :laugh:
จะกลับมาเมื่อคนอ่านคิดถึงเหรอ เค้าคิดถึงคุณนิทุกวันนะเออ
ว่างจากน้องฐาอย่าลืมมาน้าา เค้าจะรอ ร๊อ รอ
คุณนิ :man1:
-
โอม :oni3:จงมา จงมา จงกลับมา
กลับมาต่อ กลับมาต่อ โดยเร็ว เพี้ยง !!!
วะ ฮะ ฮะ ฮ่าาาาาา:laugh3:
-
อยากอ่านเรื่องนี้ๆๆ
:serius2:
-
สงสารปอนด์จริง ๆ ตุลย์ไม่ถนอมเลย
กินเท่าไหร่ก็ไม่พอนะ ขนมปังปอนด์เนี่ย
+ เป็ดให้คนเขียน
-
:m16: :m16:
-
หุๆๆๆ ไม่มาต่อนานจนลืมไปแล้ว ดีนะที่ไปอ่านน้องฐามาเลยนึกได้ ชอบค่ะ
-
:m25: :m25:
รีบกลับมานะ คิดถึงแล้ว :z2: :z2:
:กอด1:
-
มาต่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
คอยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เค้ากลับมาแล้วววววววว
กราบขออภัยท่านผู้อ่านทุกท่านที่หายไปนาน
โดยเฉพาะยูสเซอร์ของหน้านี้ที่กรุณาเข้ามาทวงซ้ำตั้งสองสามครั้ง
อย่าโกรธเขาเลยน้า
ตอนที่ 25 นอนกลาง
เสียงนาฬิกาปลุกที่ดังจากโทรศัพท์มือถือปลุกผมให้ตื่นจากห้วงนิทราอีกครั้งในตอนเช้า เพียงขยับกายเบาๆ ก็รู้สึกว่าปวดสะโพก ไม่รู้ว่าเส้นยึดหรือเอวเคล็ดกันแน่ สงสัยเมื่อคืนหัวตกหมอน นอนผิดท่า ขาตกเตียงเลยเป็นเช่นนั้น....
เหอะ!! ใครเชื่อก็บ้าแล้ว
ผมรู้ว่าที่สาธยายมาทั้งหมดนั่นไม่มีใครเชื่อแน่นอน ที่เมื่อยเนื้อเมื่อยตัว ปวดเอวแบบนี้มันเป็นเพราะกระต่ายหื่นตัวนั้นต่างหาก ขนาดว่าเมาหลับไปแล้วมันก็ยังอุตส่าห์ลักหลับผมได้ ก็ไม่รู้จะทำยังไงกับความหน้าด้านหน้าทนของมัน เลยต้องยอมๆ ไปอย่างไม่มีทางเลือก ครั้นจะหันไประบายอารมณ์กับเจ้าตัวต้นเหตุก็ไม่ทันแล้ว เพราะไม่เหลือแม้แต่เงา
มันออกไปตั้งแต่ตอนไหนวะ...
คำถามนั้นไม่ได้เกิดจากความเป็นห่วงเป็นใยอาลัยอาวรณ์อะไรหรอกนะครับ กรุณาอย่าเข้าใจผิด แค่โมโหต่างหาก ดูสิมาทำให้คนอื่นเขาเป็นแบบนี้แล้วจะอยู่ดูใจกันหน่อยเป็นไม่มี กลับหายสาบสูญไปราวกับกระต่ายล่องหน
เมื่อลองลูบไปตามฟูกนอนเย็นเฉียบก็รับรู้ได้ว่ามันออกไปนานแล้ว
ใช่สิ ได้เชยชมสมใจแล้วก็เลยหมดค่า ตอนนี้กูมันไม่มีความหมายแล้วนี่
ช่างแม่งเหอะ....อยากจะไปตายที่ไหนก็ไปเลย แต่อย่าให้เจอนะ พ่อจะจับถลกหนังทำกระต่ายผัดเผ็ดซะเลย คอยดู!!
ในที่สุดก็สามารถลากสังขารอันบอบช้ำออกจากห้องน้ำและแต่งตัวไปเรียนได้สำเร็จ ครั้นเมื่อเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้งเพื่อหวีผม จึงเพิ่งสังเกตกระดาษโน้ตที่แปะอยู่กลางกระจก
รถมึงจอดอยู่หลังหอนะ
กูมีเรียนเช้า เลยออกไปก่อน มีอะไรโทรมาแล้วกัน
กระต่ายตัวโปรด
บร๊ะ!! กูว่าแล้วว่ามึงต้องเป็นคนเอารถกูไป!!
ชิชะ นอกจากจะเป็นโจรปล้นสวาทแล้วไอ้กระต่ายตัวนี้ยังริอ่านเป็นโจรขโมยรถด้วยหรือนี่....
ว่าแต่คุณมึงเป็นกระต่ายตัวโปรดของใครไม่ทราบ หลงตัวเองฉิบหาย
ไอ้......
บ่น.... บ่น....บ่น.....
เดินออกจากหอก็บ่นเป็นหมีกินผึ้งแต่เช้าเลยกู!!
ตั้งแต่รู้จักไอ้ตุลย์ ผมคิดว่าตัวเองขี้บ่นขึ้นจมเลย แม้แต่เรื่องเล็กเรื่องน้อยไปจนเรื่องใหญ่ผมก็สามารถขุดขึ้นมาบ่นได้ไม่รู้จบยังกับคุณยายวัยแปดสิบ ก็นะ ไม่ได้มาเจอด้วยตัวเองก็คงไม่รู้หรอกว่า ไอ้บ้านั่นมันชอบทำเรื่องปวดสมองและกวนประสาทให้ไม่เว้นนาที รวมถึงตอนนี้ที่ผมกำลังเดินหารถตัวเองอย่างเร่งรีบเพราะรู้ว่าจะเข้าเรียนสายแน่นอนแล้ว แต่ก็ไม่เห็นไอ้แก่คันเก่าจอดอยู่แต่อย่างใด
หาจนท้อก็ไม่เจอ....จนกระทั่งสังเกตเห็นทะเบียนรถคุ้นตาแล้วนึกเอะใจเลยเพ่งดีๆ เลยเห็นสติ๊กเกอร์อาเซนอลนั่นแหละเลยถึงบางอ้อ
ไอ้สัดตุลย์มันเอารถผมมายำ เปลี่ยนชุดสีใหม่เฉย!! แล้วก็ไม่เสือกบอก...ใครมันจะไปหาเจอวะ
จ๊าดง่าว.......
ผมว่าวันนี้ผมคงมีเรื่องที่จะบ่นไปอีกทั้งวัน
...................................................
เย็นย่ำค่ำ ผมกลับมาที่ห้องแล้ว กำลังอาบน้ำ ขัดผิว หมักผมและอื่นๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะแห่งสุนทรีย์จนน่าโมโห ความขี้เกียจทำให้พยายามหยุดทุกกิจกรรมและเงี่ยหูฟังว่าเสียงนั้นมาจากห้องผมจริงหรือไม่ ลองแง้มประตูห้องน้ำออกไป ฟังยังไงก็มาจากห้องเรานี่แหละเลยต้องล้างหัวล้างตัวไวว่อง คว้าผ้าเช็ดตัวมาพันเอวลวกๆ แล้วเดินไปที่ประตูอย่างหัวเสีย
“ไอ้เชี่ย มึงก็มีกุญแจแล้วจะเคาะทำแป๊ะ.....” ทันทีที่หมุนลูกบิดดึงประตูเข้าหาตัวเอง เสียงก็แผดไปก่อนอย่างไม่พอใจ แต่ครั้นแหงนเงยขึ้นเห็นหน้าแขกชัดเต็มตีน เอ๊ยเต็มตาก็ชะงักหน้าถอดสี ถอดจากขาวเป็นซีดอ่ะนะ ซึ่งคงไม่ต่างจากเดิมเท่าไรหรอกมั้ง
กลับกลายเป็นไอ้โต้งยืนหล่ออยู่หน้าห้อง มันเลิกคิ้วอย่างแปลกใจกับคำพูดของผม
“มีกุญแจอะไร มึงนึกว่ากูเป็นใครเหรอ?” คำถามนั้นทำให้ผมเองก็พลอยอึ้ง
นั่นสิผมคิดว่าคนที่มาเป็นใคร? ใครกันที่มันแอบปั๊มกุญแจห้องผมไป แล้วทำไมต้องคิดว่ามันจะมา สงสัยจะเพ้อเจ้อมากไปเสียล่ะมั้งเรา
“เปล่า....กูพูดผิด กูนึกว่าตัวเองไม่ได้ล็อกห้องน่ะ มึงเข้ามาสิ” ผมแก้ตัวไปงั้นเอง ค่อยๆ ถอยหลังเพื่อเปิดทางให้มันเดินเข้ามา แล้วดึงประตูปิด
“ว่าแต่มีธุระไรเหรอ อยู่ดีๆ ก็โผล่มา”
“เปล่า พอดีผ่านมาแถวนี้เลยแวะเข้ามาดูว่าอยู่หรือเปล่า” มันตอบพลางกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง ยังกับจะหาใครหรืออะไรอย่างนั้นแหละ
“แล้วทำไมไม่โทรมาก่อนล่ะ”
“ไม่เอาอ่ะ กลัวมึงห้ามไม่ให้มา เดี๋ยวนี้ยิ่งดูมีลับลมคมใน ความลับเยอะอยู่ด้วย ไม่รู้ซ่อนอะไรไว้หรือเปล่า” อะไรจะช่างสังเกต สอดรู้เรื่องชาวบ้านขนาดนั้นวะเนี่ย
“ห่า....ความล้งความลับอะไรเล่า” ผมทำเสียงดังกลบเกลื่อนเหมือนว่าสิ่งที่มันพูดไร้สาระ แต่ความจริง เหงื่อแตกซิกเต็มหน้าทั้งๆ ที่เพิ่งอาบน้ำ
“ก็ยกตัวอย่างเช่นหนุ่มน้อยน่ารักที่แสนเร่าร้อน และรสรักร้อนแรงอะไรแบบนี้” มันว่าแล้วลามมาโอบไหล่เปลือยของผม
“เยอะไปและ....” ผมตอบ ไหวไหล่ขยับตัวออกมายืนห่างๆ
“เซ็กซี่เนอะ” มันพูดต่อ กระตุกยิ้มน้อยๆ เมื่อใช้สายตากวาดมองร่างผอมสูงของผมที่มีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวห่อกายเผยร่องรอยหอมปากหอมคอมากพอสมควร
“อย่ากวน...” ผมบอกแล้วแยกเขี้ยวใส่อย่างไม่ค่อยสบอารมณ์เมื่อรับรู้ถึงน้ำเสียงล้อเลียนในที
“กวนอะไร คนชม...” มันเถียงกลับมายิ้มๆ ผมล่ะรำคาญสายตาโลมเลียเหมือนเห็นขนมหวานของมันเสียจริง มันช่างคล้ายคลึงกับประกายตาของใครบางคนจนน่าหงุดหงิด
“ก็น้ำเสียงและหน้าตามึงไม่น่าไว้วางใจ อย่าทำอย่างกับว่าตัวเองเป็นนายพรานกำลังหาทางจับกวางน้อยหน่อยเลย กูเห็นแล้วเพลีย” ผมตอบกลับพลางส่ายหัว
“โห เปรียบเทียบซะเห็นภาพเลยนะ...พ่อกวางน้อย” ประโยคท้ายมีสำเนียงหยอกเย้าจนผมอ่อนใจ
เอาเหอะ อย่างน้อยกวางก็ตัวใหญ่กว่าไก่อยู่ดีแหละวะ แสดงว่าผมได้เปรียบ....
“ถ้าไงขอใส่เสื้อผ้าแป๊บได้ป่ะ” ผมบอกทั้งที่ความจริงไม่จำเป็นต้องขอ แต่ถ้ามันจะฉลาดกว่านี้มันคงรู้ว่าได้ล่วงล้ำความเป็นส่วนตัวของผมเข้าแล้ว...
“ตามสบาย” ระหว่างที่ผมหันไปใส่เสื้อผ้า โต้งก็ถือวิสาสะนั่งลงบนเตียงโดยไม่ได้เชิญ
พอสวมเสื้อลงหัวได้ เสียงกริ่งโทรศัพท์ก็ดังลั่นขึ้น ผมหันขวับไปทางนั้นอย่างรวดเร็วจนคอแทบเคล็ด ไม่รอให้โต้งได้ทันหยิบมือถือขึ้นดู ก็ก้าวพรวดๆ แล้วกดรับอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันได้ดูชื่อ ดูเบอร์ด้วยซ้ำ
“โหล....” ห้วนสั้นได้อีก
“ปอนด์......อยู่ไหนอ่ะ?” เสียงที่ถามกลับมาสดใสร่าเริง และไม่ใช่คนที่ผมคาดคิด...
“อ้าว...เคลียร์เหรอ?”
“ใช่น่ะสิ ปอนด์นึกว่าใครล่ะ?” นั่นสิ ใจผมไปคิดถึงไอ้ใครสักคนที่มันไม่คิดจะติดต่อกลับมาทำไมก็ไม่รู้
“อ๋อ เปล่า ก็เพราะไม่รู้ว่าใครไง มีอะไรเหรอ?”
“อ๋อ ก็เรื่องเล่นดนตรีที่เราบอกไง โทรมาคอนเฟิร์มน่ะ ถ้าว่างวันไหนก็แวะมาชมรมนะ ตั้งแต่พรุ่งนี้พวกเราคงไปนัดรวมกันที่นั่นแหละประมาณหลังหกโมงเย็นใครไม่มีเรียนก็ทยอยกันเข้าไป” เคลียร์นัดหมายสถานที่
“อ๋อ ...งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ปอนด์แวะไปช่วงนี้ว่างพอดี แล้วตอนนี้เคลียร์ทานข้าวหรือยังครับ”
“กำลังจะกินน่ะ ซื้อกับข้าวถุงมาเตรียมไว้แล้ว ปอนด์มากินด้วยกันไหม?” โอ้ว.... ถามจริ๊ง???
“ไปสิ แล้วนี่เคลียร์อยู่บ้านเหรอ?” ผมตอบแล้วถามอย่างกระตือรือร้น
“อื้อ อยู่บ้าน มาถูกไหมต้องไปรับรึเปล่า?”
“เอ่อ....” ไม่เคยไปบ้านเคลียร์ก็เลยไปไม่ถูก แต่ก็ไม่อยากให้เขามารับอยู่ดีครับ เกรงใจ
“เคลียร์โทรมาเหรอ?” เสียงโต้งถามเบาๆ และไม่รอให้ผมตอบมันก็คว้ามือถือไปคุยเฉย ไอ้พวกไร้มารยาทเอ๊ย....
“โหลเคลียร์ เออใช่ ........................ก็อยากมา ทำไมอ่ะ ............................ ไม่ต้องห่วงไม่ได้อยู่สองต่อสองแน่ เพราะเดี๋ยวกู......ก็ไปด้วย แล้วเจอกันครับ บาย” โต้งทำเสียงหวานตอนวางสายแล้วส่งมือถือที่กดวางเรียบร้อยมาให้แล้วโดยไม่ถามผมสักคำว่าอยากจะคุยกับเคลียร์ต่อหรือเปล่า
โธ่ไอ้ฟายเอ๊ย... มารผจญจริงๆ
“เคลียร์บอกให้กูขับรถพามึงไปส่งน่ะ สงสัยกับข้าวไม่พอว่ะ เดี๋ยวเราไปซื้อกับข้าวเพิ่มหน้ามอก่อนดีกว่าเนอะ” โต้งหันมาส่งยิ้มให้ แต่ทำเอาผมเซ็ง ไม่ได้อยากจะชวนให้มันไปด้วยสักหน่อย....
ห่าลาก.... อยากจะสวีทกะเคลียร์สองต่อสองหน่อยไม่ได้ ต้องคอยไปเป็นก้างขวางคอทำมะเขือเทศอะไรก็ไม่รู้
“เออ!!” ผมตอบรับโดยไม่ปกปิดความเซ็งแม้แต่น้อย
ผมเอามือถือเสียบสายชาร์ททิ้งไว้แล้วหันไปหยิบกระเป๋าเงินกับกุญแจห้องเตรียมตัวออกไปข้างนอก
“ไม่เอามือถือไปเหรอ?” โต้งเตือนตามนิสัยรอบคอบและชอบเสือกเรื่องชาวบ้าน
“เอาไว้นี่ล่ะ แบตมันใกล้หมดแล้ว” ผมตอบกลับไปทั้งๆ ที่ความจริงแบตโทรศัพท์ไม่ได้จะหมดหรอก เพียงแต่ผมไม่อยากพกพาความกังวลใจไปด้วยเท่านั้นแหละ
จะเอาไปทำไมในเมื่อรู้แกใจดีว่า .... จะไม่มีใครโทรมาหาแล้ว ....
“โทรศัพท์แบตหมดเลยไม่เอาไป แล้วมึงเอากระเป๋าที่ตังค์หมดไปทำไม?” โต้งแซวพร้อมหัวเราะเบาๆ
“หมดที่ไหนเล่า อย่ามาดูถูก” ผมเถียงกลับเปิดกระเป๋าหยิบแบงค์พันส่งให้มันไป
“เอ้า กูคืน....” ผมบอกอย่างหมั่นไส้
“เฮ้ย ล้อเล่น ถ้ายังไม่มี ยังไม่ต้องคืนก็ได้” โต้งรีบคัดค้าน ผลักมือผมกลับไม่ยอมรับเงินไป
“กูมีใช้น่า....” ผมตอบพลางแบะกระเป๋าให้มันดูเงินในกระเป๋าที่คืนแล้วยังคงค้างอยู่สามพันกว่าๆ
ไอ้โต้งนิ่งส่งสายตาแสดงคำถามมา
“เพลงก็ไม่ได้ไปร้องแล้วไปเอาเงินมาจากไหนเยอะแยะวะ”
อ้าว....เวร ซวยอีกกู ลืมไปว่าแม่งชอบจับผิด...
“เอ่อ.... ร้องดิ กูไปเปิดหมวกร้องหน้ามอมาน่ะ” ดีนะที่ยังนึกทางออกได้เสียก่อน
“ได้เยอะขนาดนี้เลยเหรอ?” แน่ะ ขี้สงสัยจริงวะ....
“ก็กูหล่อ เสียงดี คนชอบเยอะ เลยติ๊บหนัก มึงจะถามอะไรเยอะวะ เชี่ยนี่” ผมโวยวายแล้วเดินเลี่ยงออกจากห้อง “รีบๆ ออกมาให้ไว เดี๋ยวพ่อล็อกทิ้งไว้ในห้องเลยนี่”
“.....เหอะ.... มึงขังกูไว้แล้วไง... เดี๋ยวคืนนี้มึงก็ต้องกลับมาอยู่ดี” มันตอบยิ้มๆ แต่ยอมเดินออกมานอกห้องแต่โดยดี
“กูไม่กลับ กูค้างบ้านเคลียร์” ผมตอบอย่างกวนๆ
“ถ้ากูไม่ไปด้วย...แล้วมึงจะไปบ้านเคลียร์ถูกเหรอ?” อีกฝ่ายถามกลับอย่างคนถือไพ่เหนือกว่า
เออจริง.... เหอะ!! ถือว่าวันนี้มึงโชคดีไป!!
…………………………............................................
พอผมกับโต้งมาถึงบ้านของเคลียร์ซึ่งเป็นบ้านสองชั้น สภาพกลางเก่ากลางใหม่เช่าไว้อยู่คนเดียว โต้งก็เดินนำเข้าไปหยิบถ้วยชามในครัวออกมาที่โต๊ะทานข้าวเพื่อแกะกับข้าวใส่ชาม
“คล่องเชียวนะ มาบ่อยเหรอ?” ผมถามโต้งที่ดูจะคุ้นเคยกับอะไรในบ้านเหลือเกิน อีกฝ่ายก็เอาแต่ยิ้มไม่ตอบตั้งใจเทกับข้าวใส่จานเฉย
“นานๆ ก็มาย่างอะไรกินกันบ้างน่ะ ถึงคอนโดมันจะหรูหราแต่มันก็ขาดบรรยากาศบ้านๆ และข้อห้ามเยอะนี่นา” เคลียร์เป็นฝ่ายตอบแทน ขณะแกะถุงน้ำแข็งยูนิตใส่เหยือกน้ำ
“เอ่อ...มีอะไรให้ช่วยอีกไหม” ผมถามขึ้นเพราะดูเหมือนเจ้าของบ้านจะพยายามเตรียมมื้ออาหารขันแข็ง แม้แต่โต้งก็ดูแคล่วคล่องว่องไวไปหมด มีแต่ผมที่ยังงกๆ เงิ่นๆ มึนงงไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี
“ปอนด์นั่งเถอะ เสร็จแล้วเนี่ย” เคลียร์ว่าแล้วกดไหล่ผมให้นั่งลงที่โต๊ะทานข้าวซึ่งมีลักษณะกลมแล้วตักข้าวใส่จานส่งให้ผมเป็นจานแรก โต้งส่งช้อนกับส้อมมาให้แล้วหันไปรับจานข้าวจากเคลียร์แล้วนั่งลงบ้าง
“ปอนด์ ต้มยำกุ้งอร่อยนะ ลองชิมดู” เคลียร์บอกพลางตักต้มยำให้ผม
“เอ่อ.....” ผมกำลังจะห้ามก็พอดีโต้งยื่นมือมายึดมือเคลียร์เสียก่อนพลางบอกเสียงเครียดว่า
“ปอนด์แพ้กุ้ง....เอามานี่กูกินเอง” แล้วกุ้งก็เสร็จไปไก่ไปโดยปริยาย ในลักษณะที่เคลียร์ถือช้อนแล้วโต้งก้มลงมากิน....แบบนี้เขาเรียกป้อนกันชัดๆ :m16:
“ปอนด์แพ้เหรอ? โทษทีนะเคลียร์ไม่รู้” เคลียร์หันมาส่งสายตาขอโทษขอโพยจนผมเขิน “แล้วแพ้อย่างอื่นอีกไหม?”
“ไม่แล้วล่ะ แพ้อย่างเดียวอ่ะ”
“งั้นกินปลาทอดนะ น้ำจิ้มรสเด็ด” เคลียร์บอกแล้วตักปลาใส่จานให้ผม
“กูก็อยากกินปลา” โต้งเรียกร้องความสนใจหน้าด้านๆ เคลียร์หันไปขมวดคิ้ว...
“อยู่ใกล้นิดเดียวตักเองสิ” เคลียร์ตอบอย่างไม่สนใจ
“ก็กูชอบความเท่าเทียม ตักให้ปอนด์ได้ก็ต้องตักให้กูได้เหมือนกัน” โอ๊..... ไอ้นี่ไม่ค่อยกวนเลย...
“เออ...พ่อนักเล่นแร่แปรธาตุ” เคลียร์ว่าแล้วยอมตักปลาให้ไอ้คนขี้อ้อนอย่างไม่มีทางเลือก ส่วนโต้งหัวเราะกับคำพูดของเคลียร์ ซึ่งผมไม่เข้าใจความหมายเอาเลย
“อ่ะนี่...การแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม” มันพูดแล้วตักปลาใส่จานคืนให้เคลียร์บ้าง
“ไม่เท่า....เมื่อกี้มึงกินกุ้งไป....” เคลียร์เถียง
"ต้องให้กูป้อนกุ้งไหมล่ะ?"
"อย่าเยอะ!!" เคลียร์ด่ากลับ....โต้งยิ้มตอบ
โอย...แอบรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกินเลยแฮะ....
“กินไก่ทอดดีกว่านะ ไก่อร่อย” โต้งมันเพิ่งนึกขึ้นได้มั้งเลยหันมาตักไก่ทอดชิ้นเบ้งให้ผมเป็นการลูบหลัง หลังจากตบหัวแล้วเมื่อกี้
“ไก่คอเลสเตอร์รอลสูง มากูกินเอง ปอนด์กินกะเพราหมูสับดีกว่านะ” เคลียร์แย้งแย่งไก่ไปใส่จานตัวเองแล้วประเคนผัดกะเพรามาแทน ผมหันไปยิ้มหวานรับ
“กะเพราเหม็น กินแล้วร้อนด้วย ไม่เห็นน่ากินเลย” ไอ้โต้งเถียงทำท่าจะแย่งผัดกระเพราไป
เฮ้ย!! สองคนนี้เป็นอะไรกันมากไหม? กับข้าวก็มีอยู่แค่นี้ กุ้งก็กินไม่ได้ไปอย่างหนึ่งแล้ว อะไรๆ ก็ไม่ดีแบบนี้ผมไม่ต้องกินข้าวเปล่ากับน้ำปลาเรอะ?
“.....เอ่อ......เอาเป็นว่านายสองคนกินกันให้สบายเถอะ เดี๋ยวเราตักเองดีกว่านะ”
...................................
จบศึกบนโต๊ะอาหารไปได้ในที่สุดเมื่อตกลงกันว่าอยากกินอะไรก็ตักเองดีกว่า เพราะผมทนภาพบาดตาบาดใจไม่ใคร่จะได้เลย ก็ไอ้โต้งน่ะสิเห็นเคลียร์เอาอกเอาใจผมหน่อยมันแย่งซีนตลอด เป็นต้องเรียกร้องความสนใจจากเคลียร์อยู่นั่น มันเหมือนคู่รักที่มีพ่อแง่แม่งอนแล้วเอาผมเป็นตัวกลางอะไรเทือกนั้นน่ะครับ เห็นแล้ว....ทนพิษบาดแผลไม่ไหว....จริงๆ
มันเป็นความรักที่ไม่ถึงกับสุข
เป็นความสุขที่ไม่ถึงกับเศร้า
เป็นความรักที่ทั้งซึ้งทั้งเหงาอยู่ด้วยกัน
บรรยากาศ...หน่วงๆ ยังไม่จบแค่นั้น... เมื่อโต้งทำท่าว่าจะเหลวไหลไม่ยอมกลับบ้านกลับช่อง ทั้งๆ ที่ขามามันขับรถมาส่งผมแล้วขากลับจะให้ผมเดินกลับหรืออย่างไร? หรือแม้แต่จะมีหนทางกลับไปเองได้จริงผมก็ไม่อยากกลับไปทั้งๆ ที่รู้ว่าตัวเองอาจจะนอนไม่หลับเพราะกังวลว่าความสัมพันธ์ของสองคนนี้จะคืบหน้าไปถึงไหนๆ แน่นอน ผมก็เลยตัดสินใจอยู่เป็นขวากหนามตำสองคนนี้ต่ออย่างหน้าด้านๆ ใครจะทำไม?
“กูนอนกลาง” ไอ้โต้งบอกพลางกระโดดตัวยาวๆ ขึ้นเตียงขนาดใหญ่นั้นไปคนแรก....
“กูเจ้าของบ้าน เจ้าของห้อง และเจ้าของเตียงกูนอนกลาง....” เคลียร์สาธยายยืดยาวแล้วขึ้นเตียงเป็นคนถัดไปพลางขยับไปเบียดกระแซะร่างโต้งให้เคลื่อนไปริมเตียง
ภาพที่เห็นตอนนี้คือผู้ชายสองคนเบียดกันไปมาบนเตียง ช่างไม่ต่างจากการหยอกเอิน อย่างน่ารักน่าเอ็นดูของคู่ข้าวใหม่ปลามันสักนิด เห็นแล้วหมั่นไส้ไอ้โต้งเสียยิ่งนัก
ช่างเถอะ..... อย่างน้อยผมก็ยังได้มีโอกาสนอนข้างๆ เคลียร์เนอะ...
ผมคิดอย่างปลงแล้วตกเลิกผ้าห่มขึ้นไปนอนข้างๆ เคลียร์
ฟุ่บ.... โต้งลุกขึ้นจากที่นอนแล้วเดินไปปิดไฟจนมืดสนิท ท่ามกลางความมืด รู้สึกว่าผ้าห่มฝั่งริมเตียงถูกดึงขึ้นแล้วร่างอุ่นๆ ก็ขยับเข้ามาเบียด ผมลืมตาขึ้นแล้วหันกลับไปมองว่าเป็นคนหรือผีแน่
“เฮ้ย...” ผมร้องเบาๆ ใส่ผี (ทะเล) ตัวนั้น
“ชู่....นอนเถอะ” ไอ้ผีไก่กระซิบแล้วหลับตาลงทำเหมือนหลับขณะที่ตะแคงตัวเอาหัวซุกไหล่ผมไว้จนผมรู้สึกอึดอัดจึงต้องขยับตัวถอยไปกลางเตียงพอสบายเลยรู้ว่าตอนนี้เคลียร์คงขยับตัวไปนอนริมเตียงแล้วเพราะพื้นที่ว่างค่อนข้างกว้างอยู่ ผมพลิกกายหันมาหาเคลียร์ใจจริงอยากจะกอดเขาไว้แต่ก็ได้แต่คิด ไม่เหมือนไอ้บ้าที่ย้ายฐานทัพกะทันทันนี่หรอกที่พอผมขยับหนีมันก็ขยับตามมาอีกซ้ำยังแอบหันมากอดเอวผมไว้อีกต่างหาก จากความคิดที่จะหันหลังให้มันแล้วนอนหลับไป(ตื่นมาจะได้เจอหน้าเคลียร์คนแรก) เลยต้องเป็นหมันเพราะดูจากสภาพแล้วจะเป็นการให้ท่าเกินไปหน่อย ผมเลยต้องนอนหงายแทน แต่ก็ไม่วายต้องเป็นที่พักแขนให้มันอยู่ดี....
เฮ้อ..... :เฮ้อ:
อุตส่าห์ได้มาค้างบ้านเคลียร์ทั้งทีนอกจากไม่ได้กำไรสักนิดนึงแล้ว ยังขาดทุนทั้งขึ้นทั้งล่องอีกต่างหาก
.................................................................
จะโดนคนอ่าน :beat: :z6: :fire: หรือเปล่านี่
ที่หายไปนานแถมตอนนี้ยังไม่มีพระเอกอีกต่างหาก .....
แค่....อยากเขียนช่วงเวลาที่อยู่กับเพื่อนดูบ้างอ่ะ (ออกแนวเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่ออ่ะนะ ฮา)
ไหนๆ อีพี่โต้งก็โดนหมั่นไส้มาเยอะแล้วก็เอาให้เต็มที่เลยนะ
ชอบลวนลามปอนด์ทั้งทางร่างกายและสายตาแบบนี้ โดนคนอ่านรุมตื้บแน่ๆ ฮา
ส่วนนายเอกที่ต้องจะงาบชาวบ้านตลอดเวลาแบบนี้จะโดนหมั่นไส้หรือเปล่าหนอ??? :monkeysad:
-
ตุลย์มันหายไปไหน
ไม่รุซะแล้วว่าปอนด์
มันจะนอกใจ อิอิ
-
เย้ๆๆๆ มาต่อแล้ววว
ถึงจะมีแต่เพื่อนๆๆ ก้อเถอะ มาต่ออีกเร็วๆๆนะคร่าาา :impress2:
-
หายไปนานเลย กลับมาแล้วดีใจมากๆ
คิดถึงกระต่ายตุลย์ที่สุด
-
เพื่อนกันที่ไหนเนี่ย
รู้สึกแต่ละคนเยอะนะ
-
กระต่ายหาหนมปังไม่เจอ
จะกลายร่างเป็นกระต่ายคลั่งไปกระทืบไก่ป่าวเนี่ย?
-
เสน่ห์แรงเหลือเกินพ่อคุณ
ถ้ากระต่ายหื่นรู้เข้านะ สงสัยต้องเจ็บตัวหนักแน่
-
ปอนด์ก็นะเจ้าชู้จริง ๆ
-
กระต่ายตามมาหื่นต่อเร็วลูกกกกกกกก~ ป้าซุ่มรอดูอยู่ คิคิคิ
-
มาแล้ววววววววววววววววววววว
-
กระต่ายมัวไปหื่นที่ไหน รีบกลับมาให้ไว
ปอนด์จะโดนคนอื่นลวนลาม(และจะไปลวนลามคนอื่น)แล้วววว
-
กลับมาแล้วเหรอ ตัวเอง
ปล่อยให้เค้ารอตั้งนานแน่ะ
:m13:
แล้วนี่อะไรยังงัย
โต้งกะเคลียร์ มีไรแอบแฝงกันป่ะเนี่ย
แล้วโต้งก็ยังมาเจาะแจะ แบบถึงเนื้อถึงตัว
กับเจ้าขนมปังปอนด์ รสแซบ ของต่ายตุลย์อีก
:m16:
แล้วไอ้พระเอก ของเรา มันหายหัวไปไหน
รู้บ้างมั๊ย ว่ามันกำลังจะโดนฉกเมียไปแล้ววววว :m31:
-
:pig4:
-
กระต่ายอยู่ไสเนี่ยย
-
พี่ตุลย์ขาาา พี่ขนมปังแอบออกนอกลู่อีกแล้ววววว // แอบฟ้อง อิอิ
-
ตุลย์หายไปไหนนนนนนนนนนนนนน :serius2:
กลับมาเด๋วนี้ :o12:
-
อะไรกันนั่น
-
แอบกลัวล่วงหน้าแทนปอนด์นะ กลับหอจะกระต่ายต้มยำทำแกงอะไรรึเปล่าไม่รู้
-
มาแล้วดีใจน้ำตาไหลพรากกกกกกกก :sad4:
กระต่ายเอารถไปทำสีทำไม เราอ่านพลาดตอนไหนไปหว่า :m28:
สุดท้ายกระต่ายหื่นเตรียมจัหนักๆ แน่นๆ รอ ปอนด์กลับมาชัวร์เล่นหาไปไม่เอาโทรศัพท์ไป :m12:
-
แค่มาก็ดีใจ..
-
ระวังกระต่ายรู้เข้าล่ะ :pig2: o18
-
:z13: :z13:
-
ถ้ามีน้องฐาเพิ่ม
อีกคนคงมันน่า
ดู :oo1:
-
เขาเรียกว่ากระต่ายไม่อยู่ ขนมปังร่าเริงนี่ถูกไหมเนี้ยะ
o18
-
ในที่สุดก็มาต่อแล้ว :z2: แต่พออ่านจบ หึหึ o18 เจ้าขนมปังปอนด์เสน่ห์แรงนักระวังนะพี่กระต่ายรู้ขึ้นมาอาจได้เล่นบทจำเลยรักกันอีกรอบ :z1:
-
**จะโดนคนอ่าน หรือเปล่านี่
ที่หายไปนานแถมตอนนี้ยังไม่มีพระเอกอีกต่างหาก .....
ไม่หรอกจ้ะ แค่พาปอนด์มาก็ดีใจแล้ว
รออ่านตอนต่อไปอีกนะจ๊ะ
แล้วถ้าคืนนี้กระต่ายไปหาปอนด์ที่ห้องไม่เจอล่ะ จะมีอะไรต่อไปไหม อิ อิ
-
กระต่ายไม่อยู่
หนมปังร่าเริงเลยเห็นมั้ย
กลับมาด่วน :z1:
บวกเป็ด
-
ขนมปังระวังจะโดน
-
กระต่ายกลับมาไวๆเลยหนมปังหนีเที่ยวแล้ว
-
เดี๋ยวเจอกระต่ายลงทัณฑ์ อิอิอิ :z13:
-
กระต่ายอยู่ไหน รีบๆมาพาขนมปังกลับไปเร็วๆเลย
-
อ่านไปอ่านมา รู้สึกเคลียร์จะเป็นรุกมากกว่าปังปอนด์นะนี่...
ตุลย์อยู่หนายนี่...คิดถึงเจ้ากระต่ายพันธุ์ทาง อ่ะ รีบๆ มาลาก
ไอ้ขนมปังใจง่ายกลับบ้านไปลงโทษ ณ บัดนาว เห็นแล้ว
เพลียใจมาก
ขอบคุณที่มาต่อค่ะ ^ ^
-
น้องปอนด์ไม่พกโทรศัพท์ ระวังงานเข้า o18
-
รอตอนต่อจ้า
-
หายไปนานเลยค่ะคนแต่ง :o8:
แบบนี้ ต้องเจอกระต่ายจัดหนักซะแล้ว น้องปอนด์ :laugh:
-
เหมือนโต้งจะกั๊กเคลียร์ แต่ดูอีกทีก็เหมือนโต้งจะกันเคลียร์ออกจากปอนด์มากกว่า เอ๊ะ ยังไง :really2:
-
จะเอากระต่ายอะน้องนิ ลงไปแดดิ้น กระต่ายต้องอยู่กับขนมปังนะ อยากอ่านกระต่าย
ไล่ยาสระผมไปไกลๆ เอาอิพ่อค้าตับกลับไปด้วย
ตอนนี้เค้างอนพ่อค้าอยู่ ชริ (อินมาจากเรื่องน้องฐา)
น้องนิมาต่อเรื่องนี้บ้างนะ เค้ารักกระต่ายหื่นอ่ะ :z1:
-
อื้อหือ กันท่าสุดๆเลยนะพ่อไก่โต้ง
-
เอิ่ม โต้งจ้องเสียบปอนด์อยู่รึเปล่าหว่า
คิดไรไม่ออก เขกหัวโต้งแก้หมั่นไส้ ถึงว่า ทำไม่ปินด์ขยันหยอดฐาจัง ที่แท้ก็เอาคืนนี่เอง
-
ปังปอนด์ไม่กลับหอ ติดต่อไม่ได้ กระต่ายตุลย์คลั่งแน่ๆ
-
ดูท่าตอนหน้างานจะเข้า พระจันทร์ซะละ
-
กระต่ายไปไหน ขนมปังแอบคิดถึงมากมาย
-
:sad4: :sad4: ขนมปังปอนด์หายไปนานแล้วนะ :z3:
กระต่ายเจ้าเล่ห์ก็หาย :เฮ้อ:
-
อ๊าย
ในที่ตุลย์ กระต่ายฮิตเลอร์ก็มาแล้ว
รออ่านมาตั้งนานนนนนนนนนนนนนนแล้วค่ะคุณนิ
-
:impress2:พระจันทร์ระวังกระต่ายจับได้นะมีหวัง..........
:L2:อากาศร้อนมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ถ้ากระต่ายรู้ โดนกระต่ายฆ่าตายแน่ปอนด์! 555
-
เคลียร์ Vs โต้ง เปิดตำนานศึกชิงขนมปังปอนด์ตรากระต่ายหมายจันทร์ :a2: :a2: :a2: :a2: :a2:
-
ยังไม่มาอีกเหรอ
:t3: :t3:
-
ถ้าต่ายตุลย์รู้ นายขนมปังปอนด์ โดนกินอีกแน่ๆ 555555 5
-
กระต่ายหาย??
-
หลังจากจบเรื่องของน้องชายหมาด ๆ ก็ตามมาอ่านเรื่องของพี่ชายทันที
เฮียตุลย์ น่ารักอ่ะ แต่เจ้าปอนด์มองไม่เห็นในตอนนี้เท่านั้นเอง
ไม่ได้เข้าข้างนะ งั้นมาเม้นต์เฮียตุลย์บ้างดีกว่า
คือจะบอกว่าวิธีการดูจะผิดไปนิดเนอะตรงที่ไปทำเค้าโดยที่ยังไม่มั่นใจตัวเองด้วยซ้ำ
แล้วก็ยังทำไม่เป็น ไม่เคยหาความรู็มาบ้างรึไงไอ้เรื่องนอนกับผู้ชายเนี๊ยะ
ฝ่ายรับมันเจ็บนะเว๊ย :z6: (อ้าว เม้นเหมือนเคยเลยตู :m23:)
แต่ก็นะ สุดท้ายเฮียตุลย์ก็รู็ตัวแล้วหล่ะนะ
มีแต่หนูปอนด์อ่าแหล่ะ โดนเสียบแล้วสาวขึ้นจริง ๆ อย่างที่เฮียตุลย์ว่าแหล่ะ
คิดเล็กคิดน้อย คิดมาก แหน่ะ ยังเจ้าชู้อีก ให้ตาย สมควรแล้วที่โดนกระหน่ำแทงไม่ยั้ง :m14:
ไม่รู้คู่นี้กว่าจะรักกันได้ต้องเจอ ต้องผ่านอะไรอีกบ้าง :เฮ้อ:
อ่อ ผมอ่านในมือถือ ตามสารบัญแป๊ะ ไม่รู้ว่าอ่านข้ามบ้างหรือเปล่าอ่า :sad4:
อ่อ แล้วคุณนิ (คนเขียนชื่อนี้เนอะ?) ที่ผมบ่นๆมาเพราะผมอินนะ อย่าได้โกรธเคือง
คือชอบนิยายของคุณมาก ๆ ครับ อยากให้มาต่อไวๆ (พูดถึงไวไวแล้วหิว :beat:)
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
วันที่ 15/5/55 แล้วเน้อ เมื่อไหร่ กระต่ายจะกลับมาเน้อ คิดถึง :a12:
-
ขอให้กระต่ายรู้เรื่องทีเถอะ คิคิ
-
ดันอึบๆ [จันทร์เจ้า :L2:] มาต่อทีสิ เสริท์ฟ น้องฐาเพลินหรือเน้อ.... :man1:
-
จะรอกระต่ายมาพาขนมปังกลับบ้าน...
ทิ้งมือถือไว้แถมไปค้างบ้านคนอื่นอีก...หลายกระทงนะเนี่ย...55+
-
อูยยยย อาการแบบนี้มันคือรอการติดต่อจากเขาใช่มะๆ ตุลย์หายอ่ะ กระต่ายมันตายไปแล้วใช่ม้าาาาาา
โต้งเคลียร์นี่ยังไง ? สรุปเรื่องนี้จะสามพีหรือไม่? ลุ้นๆๆๆ5555 กระต่ายรีบๆรถคว่ำตายซะนะ /โดนแม่ยกตุลย์ตบ/
-
มาต่อเถอะน๊า หายไปนานมากกกกละ
-
ปอนด์ยังคงมุ่งมั่นต่อไป
สู้ต่อไปทาเคชิ
:กอด1:
-
คุณคนแต่ง หายไปไหนนนนนนนนนนนน
เค้าอยากอ่าน T^T
-
ตอนที่ 26
ผมชอบร้องเพลง... ร้องมานานตั้งแต่ม.ปลายจนเมื่อเข้าปีหนึ่งเทอมสองแล้วผมก็ยังหาที่ร้องเพลงไม่ว่าจะตามร้านอาหารหรือผับบาร์เล็กๆ ผมชอบที่ได้เห็นรอยยิ้ม ได้เอนเตอร์เทนคนดู อาจจะมีหอมแก้มบ้าง กอดบ้างอะไรบ้าง แต่ไม่เคยมีอะไรเลยเถิด ทุกอย่างก็แค่ “แฟนเซอร์วิส”
ผมลืมนึกไปว่า คำพูดนั้น ใครทุกคนพร้อมจะเข้าใจยกเว้น แฟนตัวจริง....
ผมเคยคิดว่าเขาเข้าใจเพราะเขาไม่เคยพูด ไม่เคยบอกว่าเขาไม่ชอบ เขามักจะยิ้มรับเสมอ ให้กำลังใจ ช่วยเหลือ ทำทุกอย่างให้ผมสบายใจ ทำให้ผมมีความสุข เขาเป็นผู้ชายคนแรกที่ผมรัก และไม่เคยคิดว่าเขาคือผู้ชาย เพราะเขาดีเกินว่าจะเอาเพศมาชี้วัดบอกว่าเขาไม่ดี.... จนกระทั่งเราเกือบจบปีหนึ่ง.....
“หวง”
ไม่อยากให้ปอนด์มองใคร ไม่อยากเห็นปอนด์ พูด คุย หยอกล้อกับใครทั้งนั้น แต่ก็ไม่กล้าพูด....
“รัก”
อยากเห็นปอนด์อยู่กับสิ่งที่ตัวเองชอบ เรารู้ว่าปอนด์รักเสียงเพลง ปอนด์รักเสียงดนตรี ปอนด์สดใสเวลาอยู่บนเวทีและอยู่ท่ามกลางแฟนคลับ
“ลาก่อนนะ”
เพราะคนเห็นแก่ตัวอย่างเราคงทนเห็นปอนด์ทำดีกับใครไม่ได้ และไม่ใจร้ายพอจะบังคับให้ปอนด์เลือกทิ้งในสิ่งที่ตัวเองชอบ ปอนด์คงอยู่ได้ถ้าไม่มีเรา...
เขาเป็นคนดี ดีมาก ดีเกินไปสำหรับผม.... เขาไม่มีคำลาใดๆ นอกจากจดหมายฉบับเดียวและความว่างเปล่า ทิ้งผมไว้กับกีตาร์ตัวเดิมที่เคยมีเขาดีดให้ระหว่างที่ผมร้องเพลง วันที่เขาจากไป มันเหมือนใจจะขาด ผมรู้เลยว่าเครื่องดนตรีชิ้นสำคัญในชีวิตได้หายไปแล้ว เพราะนอกจากย้ายของออกจากห้อง เขาก็ซิ่วไปเรียนที่อื่นด้วย....
ห้องเช่าที่ไม่มีเขาอยู่ด้วยมันช่างเงียบเหงาวังเวง และทรมานเวลาอยู่คนเดียว... ท้ายที่สุดผมต้องย้ายที่พักแต่ก็ยังทนไม่ไหวอยู่ดี ผมไม่อยากไปร้องเพลงที่ร้านอาหาร ผมเบื่อคนเยอะๆ ไม่อยากเห็นแฟนคลับ เลยพาตัวเองมานั่งดีดกีตาร์อยู่ใต้อาคารกิจการนิสิต
นี่คือเหงา...นี่แหละเหงา นี่คือความจริงที่ต้องเจอ...
เจ็บปวดทรมาน ลึกลงข้างในใจ
โอ้ความเหงา มันช่าวหนาว
มันช่าวยาวนานและทุกข์ทน...
รอคอย...ใครบางคนมาหยุดมัน...
ผมหยุดเล่นกีตาร์ เพราะรู้ว่าตัวเองกำลังจะร้องไห้...
เหงามาก.... คิดถึงเขา.... ไม่อยากร้องเพลงแล้ว เพราะถ้าไม่ร้องเพลง ไม่มีแฟนคลับ เขาก็คงไม่ไป...ใช่ไหม?
“อ้าว ทำไมเลิกเล่นซะล่ะ กำลังฟังเพลินๆ อินเนอร์สูงชะมัดเลย” แน่ล่ะสิก็คนมัน “เหงา” จริงๆ นี่นา
“ขอบคุณครับ” เอ่ยตอบตามมารยาท เงยหน้าขึ้นมองคนทัก ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลา ตัวสูงโปร่งที่ยืนค้ำหัวส่งรอยยิ้มอย่างเป็นมิตรมาให้
“ว่างไหม...ชมรมดนตรีอยู่ข้างบนเนี่ย ขึ้นไปแจมกัน...” อีกฝ่ายชวนอย่างมีอัธยาศัย
“ไม่ดีกว่า ผมไม่ค่อยว่างหรอก กำลังจะกลับพอดี....” ผมไม่ชอบอะไรที่เป็นกลุ่มก้อน หมู่คณะ มันยากต่อการควบคุม มันเหนื่อยต่อการปรับตัว ผมชอบอยู่คนเดียว หรือไม่ก็เป็นคู่มากกว่า
“เหรอ? เสียดายจัง ผมชื่อเคลียร์นะ นายล่ะ?”
“ปอนด์”
นั่นเป็นครั้งแรกที่ได้เจอกัน.... จุดเริ่มต้นเล็กๆ กับความรู้สึกเล็กๆ ที่ค่อยๆ เพิ่มขึ้นในหัวใจ...
ถึงจะไม่ได้ร้องเพลง... ถึงจะไม่มีใคร เขาก็คงไม่กลับมา ผมจะเลิกร้องเพลงประชดไปทำไม ในเมื่อเขาก็เลือกจะไปเพราะอยากให้ผมได้ทำในสิ่งที่ผมรัก ผมกลับไปร้องเพลงอีกครั้ง ผมมีแฟนคลับมากมาย ไม่สนใจถ้าจะคั่วใคร หรือมั่วกับใคร ทุกคนมีสิทธิ์เท่ากันในฐานะแฟนคลับ ...
แล้วผมก็เจอโต้ง ต่างคนต่างเมา พากันไปถึงโรงแรมแล้วเพิ่งรู้ว่าขั้วเดียวกัน ตีกันสะบักสะบอมแล้วก็แยกย้าย ต่างคนต่างไป วันดีคืนดีก็ได้เจอเคลียร์อีก แค่ลูกค้าขาจรที่บังเอิญแวะมาดื่มเหล้า ไม่ใช่แม้แต่แฟนคลับ ไม่เคยให้ติ๊บ ไม่เคยชวนไปต่อ แค่เห็นหน้าทุกวัน ยิ้มให้กัน ทักทายกันบ้างคุยกันเรื่องเพลงและดนตรีบ่อยๆ เกือบทุกวันจนคุ้นเคย
เมื่อไรกันนะ...ที่ “ทุกวัน” กลายเป็น “ผูกพัน”
พอผมรู้สึกตัวว่าเริ่มชอบเขา อยากจีบเคลียร์ อยากเข้าหา เคลียร์ก็เริ่มพาเพื่อนมาเที่ยว เริ่มเห็นซา เห็นโต้ง...
ว่าไงนะ....ไอ้โต้ง??
ซวยชิบโป๋ง... ใครจะไปรู้ว่าเคลียร์กับโต้งเป็นเพื่อนกัน
เห็บหมาเหอะ!! ไอ้โต้งมันทำหน้าอย่างกับเจอผีที่เห็นผม... แล้วเริ่มต้นกันซีน แย่งซีนสารพัด จนผมแทบไม่ได้เข้าใกล้เคลียร์อีกเลย แล้วก็ไม่มีอะไรคืบหน้านอกเสียจากผมสนิทกับไอ้โต้งมากขึ้นเพราะอะไรก็ไม่รู้ กูงง!!
ทุกอย่างมันช้า ช้ามาก ช้ามากพอๆ กับเต่าคลาน แต่ตอนนี้จะช้าไม่ได้แล้ว เพราะถ้ายังช้าอยู่ แล้วเมื่อไรล่ะจะหลุดจากมันสักที “โซ่ตรวนของกระต่าย”
“ปอนด์.... ปอนด์ ”
“หือ....” ผมเงยหน้าขึ้นจากกีตาร์ตัวโปรดที่ฝากเคลียร์ดูแลไว้เมื่อสองสามวันก่อนแล้วส่งเสียงขึ้นจมูกใส่คนที่หันมาเรียกชื่อซ้ำอีกครั้ง “ว่าไงนะเคลียร์”
“ถามว่าจะร้องเพลงอะไรดี”
“อ๋อ...ก่อนจะมาที่เพลง เลือกแนวก่อนดีกว่าไหม” ผมหันไปตอบ เคลียร์พยักหน้า หันไปมองเพื่อนร่วมวงคนอื่นๆ
คือตอนนี้ ผมกำลังอยู่ที่ชมรมดนตรีในมอน่ะครับ เข้ามาคุยเรื่องประกวดดนตรีที่เคยคุยกันไว้ ยังไงผมก็ว่างงานไปจนถึงอาทิตย์หน้าอยู่แล้วนี่ เพราะมีไอ้จอมจุ้นช่วยลาพักร้อนแถมหาคนไปร้องแทนเสร็จสรรพ ก็เลยแวะมาคุยเรื่องเพลงและเรื่องซ้อมซะเลย หลังจากนั้นก็ค่อยหาเวลาว่างตอนกลางวันซ้อมกันกันอีกที
หลังจากเลือกเพลงเรียบร้อยแล้ว เราก็นั่งคุยกันเรื่องทั่วๆ ไป ยังไม่ได้เครื่องฟิตขนาดจะซ้อมทันทีเพราะคนก็มาไม่ครบ แต่กลับมีไอ้โต้งเป็นส่วนเกินมาด้วย ทั้งๆ ที่มันร้องเพลงไม่ได้ เล่นดนตรีไม่เป็น ก็ไม่รู้ว่ามันจะสะเออะเสนอหน้ามาด้วยทำไม หรือคิดจะมาเป็นก้างขวางคอผมกับเคลียร์อีกก็ไม่รู้ คิดแล้วก็อดหงุดหงิดไม่ได้
ยอมรับเลยว่าหงุดหงิด เซ็งชะมัดที่ความสัมพันธ์ระหว่างเราก้าวไปช้ากว่าที่คิด ซึ่งไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีสาเหตุมาจากอะไร
คงเพราะผมไม่รู้แน่ชัดล่ะมั้งว่าเคลียร์ชอบผู้ชายหรือเปล่า เพราะเขาไม่เคยมีแฟน กิ๊ก หรือคู่นอนให้ผมเห็น เขาไม่มีพฤติกรรมที่เรียกว่า “มั่ว” เหมือนพวกเรา (ผมกับโต้ง) ก็เลยไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม แต่ก็พอจะใจชื้นว่า เคลียร์ไม่ได้เกลียดเกย์ เพราะไอ้โต้งมันเป็นแบบไม่ปิดบัง ก็เห็นสนิทกันดี ดีจนน่าหมั่นไส้ด้วยซ้ำ หรือแม้แต่ตัวผมเองถึงจะพยายามเหลือเกินที่จะไม่เที่ยวแฟนเซอร์วิสให้เคลียร์เห็นบ่อยนัก แต่ก็ใช่ว่าเขาจะไม่รู้เสียเลยว่าผมก็ชอบนั่งดริ๊งค์กับผู้ชายมากกว่าผู้หญิงก็เถอะ
“คืนนี้จะไปนอนบ้านเคลียร์อีกไหม?” คำถามด้วยน้ำเสียงกวนๆ ของไอ้โต้งทำให้ผมย่นจมูก
“ถ้าไปแล้วมึงจะไปด้วยไหมล่ะ?”
“อยู่แล้ว....” มันตอบอย่างอารมณ์ดี...
“งั้นไม่ไปดีกว่า”
“ฮ่าๆ อ๋อ จะไปนอนห้องกูแทนใช่ป่ะ?”
“ไปทำห่าอะไรล่ะ?” ผมตอบด้วยเสียงหงุดหงิด แต่อีกฝ่ายหัวเราะเบาๆ
โต้งก็เหมือนกัน เคยคิดว่ามันจะเป็นคู่แข่งที่กินยากมากกว่านี้ซะอีก ถึงมันจะชอบกันซีนไม่ให้ผมเข้าใกล้เคลียร์จนผมรำคาญ หมั่นไส้ โมโหมันบ้าง แต่เราไม่ได้เกลียดกัน มันแอบมาตีซี้จนบางทีผมก็ลืมๆ ว่าเรากำลังแย่งผู้ชายคนเดียวกันอยู่ หลังๆ ผมสนิทกับโต้งมากด้วยซ้ำ บ้าชะมัดเลย
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็กลับกันเถอะ จะได้ไปหลับไปนอน ดึกแล้วเนี่ย...” เคลียร์บอกคนในห้อง เป็นการไล่พวกเราออกจากชมรมเพื่อเตรียมล็อกห้อง
ผมเก็บกีต้าร์ที่นั่งเกลาเล่นๆ แก้เซ็งใส่ประเป๋า แล้วเดินออกไปหน้าห้อง
“ปอนด์จะกลับหอใช่ ไหม เดี๋ยวเคลียร์ไปส่ง” เคลียร์หันมาถามเมื่อใส่กุญแจห้องชมรมแล้ว เนื่องจากเมื่อเช้านี้ผมไม่ได้กลับห้องแต่ยืมเสื้อผ้าเคลียร์ใส่ไปเรียน ก็เลยไม่ได้เอารถมา จึงเป็นภาระของคนอื่นที่ว่าใครจะต้องเป็นคนไปส่งผมกลับ
“เอ่อ....” ที่จริงผมควรจะตกลง แต่กระดากใจทุกที คงเพราะผมชอบเขา ผมนึกอยากมีรถสวยๆ หรูๆ ไว้ขับให้เขาได้นั่งมากกว่าที่จะให้เขาซ้อนอีแก่เก่าๆ โทรมๆ หรือเป็นตุ๊กตาหน้ารถให้เขานั่นเองเลยต้องปฏิเสธความหวีงดีทุกทีไป
“ขอบใจ แต่บ้านเคลียร์ไปคนละทาง ปอนด์ให้โต้งไปส่งดีกว่า” ผมตอบเขาด้วยความเกรงใจ ทำให้คนถามพยักหน้ารับด้วยสีหน้าชนิดหนึ่ง
กูมันโง่ ... เป็นซะอย่างนี้สิ อะไรๆ มันเลยไม่คืบหน้าซะที โอกาสมาถึงแท้ๆ ก็ชอบปลีกตัวออกมาอยู่เรื่อย
อาจจะเป็นเพราะผมกังวลเรื่องความแตกต่างระหว่างเราที่เห็นได้ชัดเกินไป เลยกระดากใจทุกครั้งที่จะเอ่ยบอกปากไปตรงๆ ว่าทุกอย่างสำหรับเขา ไม่ใช่แฟนเซอร์วิส ลำบากใจเพราะไม่สามารถให้อะไรเขาได้เหมือนที่คนอื่นๆให้ได้ ......
แล้วอย่างนี้ วันที่ความอดทนสิ้นสุด วันที่ต้องเลือก ..... เมื่อไรจะมาถึง??
ผมเอามือเท้าแก้มเอียงหัวพิงกระจกรถระหว่างทางที่โต้งขับรถไปส่งที่หอ ด้วยความหงุดหงิดใจเล็กๆ
“กูถามมึงจริงๆเหอะ ว่ามึงชอบเคลียร์จริงๆ เหรอ?” เสียงโงดังขึ้นจุดชนวนความหงุดหงิดให้ทวีรุนแรงขึ้น
“อะไรของมึงอีกล่ะ?” ผมถามกลับด้วยน้ำเสียงแสดงความรำคาญ
“ก็เห็นยึกยักอยู่นั่นแหละ ความจริงแล้วมึงควรจะอยากให้เคลียร์ไปส่งมึงมากกว่าไม่ใช่เหรอ?”
“ถ้ามึงไม่อยากไปส่งกู มึงก็บอกสิ มึงจะถามทำเหี้ยอะไร จอดเลยก็ได้ เดี๋ยวกูเดินกลับเอง” ผมเหล่ตาใส่ แล้วบอกอย่างไม่พอใจ
“ไม่ต้องมางอนเลย... กูแค่อยากรู้... ไม่ได้ไม่อยากไปส่ง มากกว่านี้กูก็ทำได้ เพียงแค่ถ้ามึงบอกว่ามึงเลิกชอบเคลียร์มันแล้ว ก็จะได้โล่งใจเท่านั้นเอง...”
“ไม่ได้เลิกชอบซะหน่อย แค่รู้สึกไม่ดีที่ต้องให้คนที่ตัวเองชอบมาขับรถให้ตัวเองนั่งสบายๆ เท่านั้นเอง ก็กูมันไม่มีซีวีซ แอคคอร์ด บีเอ็มขับนี่หว่าจะได้ยืดอกอวดเบ่งได้” แล้วมันเรื่องอะไรที่จะมาระบายความกังวลใจให้คู่แข่งความรักฟังด้วยวะเนี่ย เสียหน้าชะมัด
“คิดเยอะชะมัดเลยมึง... แค่เขารวยกว่า มึงก็ป๊อดซะแล้ว ถามจริงเถอะ ถ้าไม่ได้ชอบเพราะมันรวยแล้วมึงชอบมันที่ตรงไหนวะ อย่าตอบว่ามันเป็นผู้ชายนะ กูเตะมึงลงตรงนี้แหละ”
เหอะ!! ทำมาเป็นรู้ทัน...
“ชอบตรงที่เล่นดนตรีเก่ง ชอบร้องชอบฟังเพลงเหมือนกัน คุยกันรู้เรื่อง... กูอาจจะกำลังตามหาเครื่องดนตรีที่หายไป นักร้องก็ต้องเหมาะสมคู่ควรกับนักดนตรีไม่ใช่เหรอ?”
“ความเหมาะสมคืออะไร ใช้อะไรวัด.... ถ้ามึงชอบเคลียร์แค่ว่ามันเล่นดนตรีเป็น คุยกับมึงรู้เรื่อง กูว่าปัญญาอ่อนว่ะ ไม่งั้นฝรั่งคงไม่หาเมียคนไทยเยอะแยะหรอก พูดกันก็ไม่รู้เรื่อง ทำไมหมอต้องแต่งงานกับพยาบาล ครูต้องเป็นแฟนกับนักเรียน นักร้องเป็นแฟนกับนักดนตรีก็แค่อยู่ใกล้กันเลยรักกันง่ายเท่านั้นเองไม่ใช่เหรอ? ความรักบางครั้งไม่ต้องมีเหตุผลหรอก ถ้ามึงคิดว่าคนเราจะรักกันต้องดูที่ความเหมาะสมจริงๆ ทำไมมึงไม่กลับไปจีบผู้หญิงล่ะ จะมาชอบผู้ชายด้วยกันทำไม?”
อ้าวไอ้เชี่ย!! มึงพูดเหมือนตัวเองไม่ได้เป็นเกย์นะไอ้สัด ก่อนจะบอกคนอื่นตัวเองทำให้ได้ก่อนสิวะ
“คำพูดดูดี มีเหตุผล แต่ถ้าออกมาจากปากคู่แข่งมันก็ไม่เชื่อถืออยู่ดี กูรู้ว่ามึงอยากให้กูเลิกชอบเคลียร์แล้วมึงจะได้หมดคู่แข่งใช่ป่ะล่ะ? อย่ามาหลอกซะให้ยากเลย” ผมตอบกลับ กูรู้ทันโว้ย...
“กูไม่เคยมองเห็นมึงเป็นคู่แข่งเลยสักนิดเดียว.... เคลียร์ต่างหากที่เป็น”
“หือ... อะไรนะ....”
“เปล่า... ไม่มีอะไรหรอก”
เบื่อจริงๆ พวกชอบพูดให้สงสัยแล้วก็ไม่ให้ความระจ่างเนี่ย...
...............................................................
เครียดเรื่องเคลียร์ เพลียกับโต้ง และสุดท้ายมันคือความรู้สึกอะไรกันนะ...
ที่เข้าห้องตัวเองมาแล้วพบกับความว่างเปล่าแบบนี้ ทั้งที่เป็นห้องใหม่ที่ไม่เคยมีเขา หรือใครๆ เลยได้มาอยู่นอกจากมัน...
มากกว่ายี่สิบสี่ชั่วโมงที่ไม่ได้เข้าห้อง โทรศัพท์ที่ไม่ได้พกติดตัวไปมีเพียง 3 Miss call เท่านั้นจาก “กระต่ายตุลย์” เป็นการยืนยันว่าทุกอย่างไม่ใช่ความฝัน
“ก่อนวันนั้นจะมาถึงกูต้องเป็นให้ได้”
“เป็นสุดที่รักของมึงไง”
ขณะเดียวกันกับที่ยืนยันว่า คำพูดทุกคำไม่ใช่ความจริง...
.............................
My God ผ่านไปเดือนครึ่งแน่ะ หลังจากหลอนอยู่นาน ในที่สุดก็กลับมา หวังว่าคนอ่านคงยังไม่ลืมกันนะ...
ขอบคุณทุกคอมเมนท์ ทุกแรงขุดที่ตามถามทวงเรื่อยมา ถึงจะช้าไปบ้างแต่ถ้ายังมีคนอ่าน นิก็จะมาต่อให้เรื่อยๆนะคะ แต่อาจจะช้ากว่าน้องฐาหน่อย ก็แล้วแต่ช่วงเรื่อง ความต่อเนื่องของอารมณ์ และความลงตัวของพล็อตอีกทีว่าตอนไหนยากง่าย คิดออกไม่ออก ยังไงก็ขอบคุณคนอ่านนะคะสำหรับทุกกำลังใจ
มามะมากอดที จุ๊บๆๆ :กอด1: :กอด1: :pig4:
*เรื่องแฟนเก่าของปอนด์นั้น แค่ย้อนความเฉยๆ ว่ารู้จักเคลียร์ได้ยังไงไม่ต้องห่วงว่าคนที่แสนดีคนนั้นจะกลับมาเพราะถ้ากลับมาจริง ตุลย์จะสู้เขาไม่ได้!! :laugh: (ขี้เกียจแต่งถึงมากกว่าค่ะ ฮ่าๆ :z6:)
ตอนนี้ยังไม่มีกระต่ายนะ ไม่มีในเรื่อง แต่อยู่ในความคิดคำนึงของพระจันทร์โดยที่มันยังไม่รู้ตัว :o8:
-
เอ๋ ยังไงอ่ะ ตุลย์ทำอะไรให้ปังปอนด์เสียใจรึเปล่า
-
:L1: :กอด1: :z13:
-
ปอนด์ไม่กล้า เคลียร์เลยเก้อ เศร้าจัง
-
ยัไงเราก็เชียร์เฮียกนะต่ายเท่านั้นอะ :laugh:
เพราะเฮียจริงจัง จริงใจ ซื่อบื้อและหื่นสุดๆ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: อัพแรวววววววววววว ดีใจ
-
คู่เนี๊ยะไม่รู้จะลงเอยกันยังไงเนอะ :เฮ้อ:
แต่ชอบตุลย์อ่ะ แม่จะไม่ชอบวิธีการก็เหอะ
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
อ้าวๆๆต่ายตุลย์หายหัว
-
กลับมาแล้วหรอออออออออออออออ คิดถึ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :กอด1:
-
ปอนด์เอ๊ยยยยย
ไปคิดว่าโต้งเป็นคู่แข่ง
ที่จริงเค้าชอบตัวเอง ยังไม่รู้อีก เพลียละเกิล :เฮ้อ:
-
ตอนนี้ดูหน่วงชอบกล
-
ตัวไม่มา มาแค่ชื่อเนาะ"ต่ายตุลย์"
เค้าคิดถึงไอ้จอมหื่น จอมเอาแต่ใจอ่ะ
ไม่เจอ 2 ตอนรู้สึกแปลกๆ ไม่คุ้นไงไม่รุ
ปอนด์นี่ก็แปลกนะ เหมือนจะฉลาดแต่ดู
โง่พิกล หรือซื่อหว่า? ไม่เคยรู้ตัวเลยว่า
2 เพื่อนหนุ่มหวังจะกดตัวเองเนี้ยะ
ปล. ตอนต่อไป ไม่เรียกร้องว่าต้องมาเร็ว
หรือมาช้านะ แต่เรียกร้องไอ้จอมหื่นของเค้า
ให้กลับมาเร็วๆ นะ ถึงมันจะเจ้าเล่ห์ จอมแผนการณ์
ชอบบงการ และเอาแต่ใจ แต่มันก็คือพระเอกที่
เราชอบมากที่สุดเท่าที่เราเคยอ่านแล้วนะ(เป็นโรคจิต
ไม่ชอบคนดีๆ อ่ะ)
-
แงะ
เคลียร์ก็ดูสนใจ ปอนด์ำไม่น้อยย
ปอนด์ไม่เริ่มเองแหละ
แต่ก็ดีแล้ว เสร็จต่ายตุลย์ซะ
นี่ ยังไม่รักเค้าอีกเหรออ เนี้ยย
-
:เฮ้อ:จะไปทางไหนอะปอนด์ :เฮ้อ: :กอด1: :กอด1:
-
ต่ายตุลย์ไม่ออกมาเลยตอนนี้
-
คิดถึงกระต่ายแ้ลวนะ เคลียร์ชอบโต้งรึป่าว? หรือเคลียร์ชอบตุลย์กันแน่?? เดาไปเรื่อย~
-
เวงกำ สภาพรอบตัวปอนด์นี่ซับซ้อนดีแท้ ^^"
-
คิดถึงกระต่ายตุลย์ นายปอนด์ชอบหนีอ่ะ ไม่เคยคิดถึงใจกระต่ายเลยยยยย
-
รีบๆมาต่อน๊าาาาาาาาาา :z2: :z2:
-
ไรวะไอ้ตุลย์ ฉันโทรตามงานเพื่อนยังโทรตั้ง4-5มิสคอลเลยนะ เดี๊ยะๆๆๆๆ เดี๋ยวจะเชียร์ให้สามพีนะเฮ้ย!!!!!!
รอตอนต่อไปค่า ไม่ต้องรีบๆ แอบอยากให้คนๆนั้นของปอนด์กลับมานา คงน่ารักน่าดูเลยอ่ะ นักร้องกับนักดนตรี ไอ้กระต่ายจะได้ตกประป๋อง เอิ้กๆๆๆๆ
-
กรต่ายบ้า หายหน้าไปแบบนี้
ขนมปังมีงอนนะเฟ้ย
-
กระต่ายกลับมาง้อขนมปังปอนด์เร็วๆนะ
-
ปอนด์ก็ไม่ยอมอยู่ในโอวาทง่ายๆ หนีเที่ยวตลอด ขี้งอน
-
รอกระต่ายมันกลับมา
-
ตอนนี้ซึมๆ
รอต่ายตุลย์มาทำให้คึก :z2:
-
อยากเจอตุลย์
ตอนนี้ที่มันเหงา เพราะไม่เจอกระต่ายนี่เอง .....
-
แน่ใจเหรอว่ารักเคลียร์อ่ะ :เฮ้อ:
-
แลดูงง :z2:
-
รอจ้ารอ :z2:
-
แล้วตุลย์ล่ะ
-
อ่านตอนแรกตกใจเลย :a5:
นึกว่า กระต่าย หนี ขนมปัง
ไปซะแล้ว
พออ่านต่อมาเรื่อย ๆ
:เฮ้อ: โล่งอก
แล้วกระต่าย มัวไปทำอะไรอยู่ที่ไหน :m16:
รู้บ้างมั๊ย ว่าตัวเองมีคู่แข่ง เพิ่มมาอีก 2 อ่ะ
จำได้ว่าปอนด์เคยเล่าว่าโต้งขั้วเดียวกัน
แล้วทำไมตอนนี้กลายเป็นว่า
โต้งจะจีบปอนด์ซะงั้น :really2:
-
ตุลย์หายไปไหนเนี่ย
ปอนด์แกจะเอายังไงเนี่ย
-
ต่ายตุลย์สู้ๆ นะ o13
-
จันทร์ เจ้าเอย จะไม่ขอข้าวแกงแหวนใด ขอเพียงแต่ใจ ที่คิดจะอยากขอจันทร์~
นิ เอาปอนด์มาให้เราเลี้ยงเหอะ. ขอ
-
ตอนที่ 27 Miss
อยากซิ่วไปเรียนคณะอื่นชะมัด อยากรู้นักว่ามันจะง่ายกว่านี้ไหม?
วันๆ เรียนอะไรมากมาย แต่สุดท้ายจบไปก็ตกงาน...
โคตรเบื่อ.... เพราะนอกจากจะพูดอะไรไม่รู้เรื่องตลอดเวลาแล้ว สิ่งที่มีชีวิตที่เรียกว่า “อาจารย์” ยังชอบสั่งให้ทำอะไรไร้สาระอยู่ได้ตลอดเทอม ให้การบ้าน ทำควิสย่อย ควิสใหญ่ ให้ทำรายงานไม่พอ ยังให้ออกมารายงานหน้าห้องอีก ขอประทานโทษเถอะ!! นี่กูเรียนมหาวิทยาลัยอยู่หรือถอยกลับไปเรียนม.ปลายวะเนี่ย หรือเป็นเพราะอาจารย์ขี้เกียจพูด ขี้เกียจสอนเองเลยปัดภาระมาให้เด็กสอนกันเอง ถ้าบอกกันตรงๆ ไอ้กระผมก็พอจะเข้าใจ แต่ถ้าไม่เอาเปรียบกันมากจนเกินไปนัก อาจารย์ควรแบ่งเงินเดือนให้ผมด้วยนะ!!
อาจารย์ประจำวิชา “อะไรสักอย่าง” ออกจากห้องไปแล้ว เหลือแต่เหล่านิสิตที่จับกลุ่มกันทำรายงานกลุ่มละหกถึงเจ็ดคน ซึ่งผมก็ได้อยู่ในกลุ่ม “อะไรสักกลุ่ม” ที่สมาชิกในกลุ่มดูแปลกตากว่าที่เคยเป็น ด้วยสาเหตุใดผมไม่ได้สนใจ
“(*_*()(&&*(^%^$(__ โอเคนะ ตกลงตามนี้....” เสียงรัชนีน้อยตรงหน้าร่ายยาวปาฐกถาบางอย่างเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา ระหว่างที่ผมเอามือเท้าแก้ม อีกมือปิดปากหาวหวอด
สองฝ่ามือขาวตบลงบนโต๊ะเขียนหนังสือแล้วโน้มตัวลงมาจนเผลอเห็นหน้าอกรำไรโดยไม่ตั้งใจ ผมต้องแอบเมินหน้าหนี
“ปอนด์ได้ฟังเราบ้างรึเปล่าเนี่ย?” เจ้าหล่อนส่งเสียงคาดคั้นเมื่อสังเกตเห็นว่าผมไม่ได้ตั้งใจฟัง “การแบ่งเนื้อหาทำรายงาน” นั่นเลยสักนิดเดียว....
“โทษที พอดีง่วง เมื่อคืนนอนไม่หลับน่ะ” ผมตอบพลางขยับตัวเอนหลังไปพิงพยักเก้าอี้ เอามือเกาท้ายทอยไม่มองหน้าคนถาม
คงเป็นเพราะคนถาม....( ชื่ออะไรวะ...) โอเค... ขอนึกแป๊บ ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกจะชื่อแจ๋ม...คงเป็นเพราะแจ๋มไม่เคยอยู่ “กลุ่มเดียวกับผม” มาก่อน ก็เลยไม่รู้ว่าปกติเวลาทำงานกลุ่ม ผมมักจะเป็นปลิงคอยเกาะคนอื่นอยู่เสมอ บางงานอาจจะไม่ได้ทำอะไรเลยแต่มีชื่อใส่อยู่ก็เยอะ บางงานช่วยออกเงินบ้าง บางงานช่วยรายงานหน้าชั้น หรือถ้าได้พิมพ์ตัวเอกสารก็จะทำต่อเมื่อมีคนหาเนื้อหาหรือจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยแล้ว ไม่ใช่อยู่ในทุกขั้นตอนการทำงานอย่างตอนนี้
“อ๋อเหรอ?? นอนไม่หลับจริงๆ หรือมัวแต่ทำอะไรอยู่กันแน่....” ผมนิ่ง จ้องตาคนถามด้วยความรู้สึกไม่พึงพอใจขึ้นมาอย่างยิ่งยวดก่อนจะตอบกลับไปด้วยเสียงที่พยายามให้ปกติที่สุดว่า...
“จะทำอะไร...มันก็เป็นเรื่องส่วนตัวไม่ใช่เหรอ?”
“ก็ใช่...แต่ถ้าไม่จดอะไรเลยแบบนี้ จะทำรายงานได้ยังไง งานกลุ่มนะไม่ใช่รายงานเดี่ยว ถ้าไม่มีความรับผิดชอบน่ะมันจะกระเทือนคนอื่นเขาด้วยนะ..” แจ๋มส่งเสียงดุๆ ใส่ จนผมได้แต่เอ๋อ ปกติไม่เคยโดนใครด่าตรง ๆ แบบนี้
“อะไรกันยะ มีหน้าที่แบ่งก็แบ่งไปอย่างเดียวเถอะ ฉันจดเนื้อหาให้ปอนด์แล้ว เดี๋ยวเวลาทำงานก็ไปด้วยกัน มีอะไรสงสัย เดี๋ยวก็ถามฉันเอง หล่อนไม่ต้องมายุ่งเลย” คนที่นั่งข้างๆ ช่วยแก้ตัวแทน
“ช่วยตอบคำถาม หรือช่วยทำแทนกันแน่..?” โห... แม่หมอแจ๋ม หล่อนช่าง....ทายได้แม่นยังกับตาเห็น...
“จะช่วยทำอะไรแล้วมันหนักส่วนไหนของหล่อนกันล่ะยะ” จุ๊บจิ๊บตอกกลับ โถ แม่นางฟ้าที่แสนดี อย่าให้ถึงกับตบกับชะนีเพื่อช่วยผมเลย ขี้เกียจจะห้าม... ช่วงนี้ไม่ค่อยมีอารมณ์อยากจะสนใจอะไรต่อมิอะไรเท่าไรเสียด้วย
“ก็เปล่า... แค่จะได้รู้ไว้ว่านอกจากหล่อแล้ว ทำอะไรอย่างอื่นไม่เป็น!!”
………………………..
“ที่จริงแล้วปอนด์ไม่ต้องมาเองก็ได้นะ เดี๋ยวจิ๊บหางานเสร็จแล้วเอาตัวซีรอกไปให้ปอนด์พิมพ์ทีหลังก็ได้ ยัยนั่นไม่รู้หรอก” เสียงจุ๊บจิ๊บบอกระหว่างที่เราเดินเข้าห้องสมุดมาด้วยกัน หลังจากที่ผมยืนยันว่าจะปฏิวัติตัวเองโดยหันมาช่วยงานกลุ่มเพื่อน ๆ บ้าง ทั้งที่เมื่อก่อนไม่ค่อยปฏิเสธความหวังดีแบบนี้เท่าไรนัก
“ไม่เป็นไรหรอก รบกวนจิ๊บตลอด เกรงใจแย่” ผมหันไปหยอดเสียงหวานใส่ “จุ๊บจิ๊บ” สาวสองที่อุตส่าห์มาเป็นเพื่อน
“โอ๊ย... เกรงจงเกรงใจอะไรกัน สำหรับปอนด์ จิ๊บเต็มใจเสมอ” จุ๊บจิ๊บยิ้มหน้าบานมีการยกมือขึ้นตีไหล่ผมเบา ๆ อย่างเขินอาย ผมยิ้มอย่างเอ็นดูท่าทางเขินเกินธรรมชาติของเธอ
ถึงผมจะคบค้าพูดคุยไปได้เรื่อยกับทุกคน มีคนรู้จักเยอะ แต่แปลกที่ไม่มีเพื่อนสนิทถึงขนาดพูดคุยปรึกษาทุกข์สุขช่วยเหลือทุกเรื่องได้ อย่างจิ๊บเองก็ไม่ถึงขั้นสนิทมากนัก แต่อยู่ด้วยแล้วก็สบายดี เพราะจิ๊บเป็นเพื่อนสารพัดประโยชน์ และให้มากกว่ารับ... (ยกเว้นเรื่องอย่างว่านะที่รับเต็มๆ )
จิ๊บเป็นสาวสองที่ไม่ขี้เหร่นะ แต่เป็นพวกอะไรก็ทุ่มให้ผู้ชายหมด ผมก็อาจจะเป็นหนึ่งในนั้นที่จิ๊บก็ทำอะไรให้มาตั้งแต่ปีหนึ่ง จำพวกงานกลุ่ม งานเดี่ยว ก็ช่วยทำหมด ชีทเอยหนังสือเอย เล็คเชอร์เอยชีก็มาให้ทั้งนั้น นาน ๆ ทีก็ไปนั่งฟังผมร้องเพลงนะ แต่คงเพราะผมมีแฟนแล้ว สมัยก่อนก็เลยไม่ได้อะไรกันมาก เป็นแค่เพื่อนที่หวังดีต่อกันเรื่อยมา ก็เห็นจิ๊บหันไปคั่วคนโน้นมั่วคนนี้ พออกหักก็เศร้าซึมเป็นพักๆ แล้วก็หาใหม่ ช่วงที่ผมว่างๆ บวกกับเมาก็เคยหลวมตัวไปบ้างเหมือนกัน แต่ก็เท่านั้นแหละ คนเรื่อยเปื่อยอย่างผมไม่สามารถเลื่อนใครขึ้นจากแฟนๆ เป็นคนรักได้ง่ายๆ จิ๊บก็เลยกลายเป็น “เพื่อนทุกนัย” ไปแทน
เพื่อนทุกนัย แปลว่า เพื่อนกิน เพื่อนเที่ยว เพื่อนนอน แต่ไม่ได้ผูกมัดเป็นเจ้าของกันและกัน เพราะเพื่อนนั้นไม่สามารถเลื่อนเป็นคนรักได้นั่นเอง
ผมกับจิ๊บไปช่วยกันหาหนังสือด้วยกันจนบ่ายคล้อย ความมุ่งมั่นแต่แรกก็เบาบางลง ผมพักสายตาแล้วยืดแขนยืดขาสุดตัว บิดขี้เกียจอย่างไม่อายสายตาชาวบ้าน มีหลับตาหาวเบา ๆ ประกอบอีกต่างหาก
“ถ้าง่วงจะหลับไปก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวจิ๊บดูเนื้อหาซีเองก็ได้ เสร็จแล้วจะปลุก” อีกฝ่ายบอกอย่างใจดี ซึ่งพนันกันไหมว่าถ้าเป็นเพื่อนสปีชีร์เดียวกันหรือรัชนีน้อยสักนางล่ะก็ แม่คุณจะด่าเช็ดไม่มีชิ้นดีเชียวล่ะ
“ไม่เป็นไร ขอแวบไปล้างหน้าล้างตาหน่อยเดี๋ยวกลับมาช่วย ว่าแต่ฝั่งนี้เป็นหนังสือที่ไม่ได้ใช้ใช่มั้ย เดี๋ยวปอนด์เอาไปเก็บที่ชั้นพักหนังสือให้แล้วกัน” จิ๊บพยักหน้าให้แล้วก้มหน้าก้มตาลงไปเปิดหนังสือต่อ...
ผมหอบหนังสือสี่ห้าเล่มออกจากโต๊ะเพื่อไปเก็บที่ชั้นวางหนังสือซึ่งเป็นทางผ่านไปห้องน้ำ แต่ทว่าระหว่างทางกลับสะดุดขาใครสักคนที่ขยับยืดออกมาขัด...
กึก!! ตุบ.... โครม....
ซวยหมา... ผมล้มลงหน้าคว่ำไปพร้อมกับหนังสือในมือตกกระจายเรียกสายตาของคนในห้องสมุดเป็นอย่างดี ไม่ต้องบอกว่าจะอายสักแค่ไหน อายมากจนหน้าร้อนผ่าวด้วยซ้ำ
“เป็นไงบ้าง? เจ็บมากไหม?” แต่คำถามที่ลอยขึ้นเหนือหัวสะดุดหูจนลืมอาย เพราะสำเนียงแปลกแปร่งและน้ำเสียงที่คุ้นชินทำให้ผมสะบัดแขนที่เหมือนจะเข้ามาช่วยประคองนั่นออกอย่างมีน้ำโห..
ไอ้เชี่ย!! มึงเป็นคนขัดขากูล้ม แล้วจะมาทำเหมือนเป็นห่วงเพื่อ??
ไม่แค่สะบัดแขนออกเท่านั้นเมื่อลุกขึ้นได้สำเร็จยังกำหมัดง้างใส่ไอ้ตัวต้นเหตุทันทีอย่างหมดความอดทน ราวกับว่าอยากจะสะสางอารมณ์เคียดแค้น โกรธกรุ่นบางอย่างเสียพร้อมๆ กันในตอนนี้ ไอ้จอมอันธพาลมันรับหมัดผมได้อย่างไม่สะทกสะเทือน แล้วมองหน้าผมเหมือนหวังว่าผมจะชะงักแปลกใจที่เห็นหน้ามันจนละลดความดุดันลงบ้าง
แต่เปล่า... ไม่แปลกใจ เพราะจำเสียงได้แต่แรกแล้ว... ยิ่งจะเดือดหนักว่าเดิมล่ะไม่ว่า...
ผมยังคงเค้นสายตาที่เต็มไปด้วยอารมณ์โกรธกรุ่นใส่ไอ้คนคุ้นหน้าที่บังเอิญตอนนี้ผมนึกชื่อมันไม่ออกแล้ว...
ถึงมันจะยึดข้อมือที่ง้างจะต่อยหน้ามันได้ก็ช่าง ผมหันไปใช้มือที่ไม่ถนัดตุ๊ยท้องมันได้อยู่ดี แต่ก็คิดผิด เพราะหน้าท้องมันทำด้วยอะไรทำไมแข็งฉิบหายวายป่วง ต่อยแล้วเจ็บมือชะมัด...แต่ต้องเก๊กหน้าเหมือนไม่เจ็บ เดี๋ยวเสียฟอร์ม
Miss กูพลาดแล้ว...
แล้วอีกฝ่ายก็ทำสีหน้าปกติเหมือนจะถามว่า “เมื่อกี้มึงเอานุ่นตีกูเหรอ?” อะไรเทือกนั้น จนนึกอยากจะก้มลงหยิบหนังสือสักเล่มเอามาทุบให้กะบาลแยก
“เฮ้ย ใจเย็น นี่ห้องสมุดนะมึง” น้ำเสียงมีแววขบขันหยอกล้อ
ช่วยถามกูหน่อยว่ากูสนุกกับมึงไหม?
ห้องสมุดแล้วยังไง? ในใจมันนึกแต่ว่าอยากจะประทุษร้ายร่างกายคนตรงหน้าให้จั๋งหนับเป็นการแก้แค้น
“ก็มึงขัดขากูก่อนทำไม?” ผมเอ่ยเหตุผลที่ทำให้ผมโกรธ... แน่นอนว่าผมโกรธเรื่องที่มันขัดขาผมแค่นั้นแหละ..ไม่มีเรื่องอื่นเลบยสักนิดเดียว
“ก็ไม่คิดว่ามึงจะซุ่มซ่ามขนาดนั้น....” มันตอบกลับมาเบาๆ ไม่มีทีท่าเสียใจหรือสำนึกผิด ซึ่งไม่แปลก เป็นที่รู้ๆ อันอยู่ว่า “ต่อมจิตสำนึก” ของมันอักเสบมานานแล้ว และคงไม่มีทางรักษาได้!!
ผมแสยะริมฝีปาก ผมควรจะยอมรับเหตุผลสั่วๆ งี่เง่าอย่างนั้นไหม?
อ๋อ...อย่างนี้นี่เอง.... กูผิด กูซุ่มซ่ามเองแหละ
ถุย!! ไอ้โรคจิต ชอบเห็นคนอื่นเจ็บตัว แก้ตัวได้หน้าด้านๆ
“กวนตีนได้ตลอดเลยนะมึงอ่ะ” ผมกระชากแขนออกจากที่มันบีบไว้แน่นจนหลุดด้วยแรงอาฆาต แต่ยังไม่ทันจะได้ทำร้ายมันให้สาสมใจมวยก็พลิก ไอ้โรคจิตมันใช้จังหวะที่ผมเผลอเปลี่ยนมาโอบคอทั้งดึงทั้งลากออกจากที่ตรงนั้นไป...
Miss พลาดซ้ำอีกแล้วใช่ไหม?
ห้องน้ำเหรอ?
เชี่ยแล้วไง!!
Miss miss miss miss miss แบบเอคโค่!!
ไอ้.... มันกอดคอผมเข้าไปเอาเท้าถีบประตูห้องส้วมสี่ห้องอย่างแรงเพื่อเช็กดูว่าไม่มีคนแล้วปิดประตูล็อกห้องน้ำชายไว้เรียบร้อย....
ก็คิดว่าจะมาอยู่หรอกนะ กะจะเข้ามาล้างหน้าล้างตาแก้ง่วง แต่จะเข้ามาคนเดียวไม่ได้เข้ามาสองคนแบบนี้ และตอนนี้ก็หายง่วงเป็นปลิดทิ้งแล้วด้วย หลีกทางให้กูออกไปได้ไหม? กูเกลียดที่นี่ มันมีหลายๆ อย่างที่กูไม่อยาก miss มันเลยสักนิดเดียว
“ชาติก่อนมึงตายในห้องน้ำหรือไง?” ผมถามกลับอย่างเหลืออด... เมื่อโดนลากเข้ามาในห้องน้ำอีกแล้ว....
“ไม่รู้ดิ ระลึกชาติไม่เป็น แค่คิดว่าในนี้คุยกันสะดวกดี...”
ถามกูมั่ง อะไรมั่งก็ได้นะ ว่ากูอยากคุยกับมึงไหม?
ไหนๆ มึงก็หายไปจากชีวิตก็ได้เป็นวันๆ ต่อให้บังเอิญเจอกันมึงจะทำเป็นไม่เห็น ก็ไม่เห็นจะยากอะไรไม่ใช่เหรอ?
“คุยอะไร กูไม่มีอะไรจะคุยกับมึง...” ผมทำหน้ายียวนกวนประสาท แล้วก็พลอยหายใจติดขัดขึ้นมาเมื่ออีกฝ่ายตบฝ่ามือลงมาที่ข้างศีรษะ เฉียดแก้มไปนิดเดียว...
“แต่กูมี... วันนี้มึงมากับใคร?” คำถามคาดคั้น คุกคาม เหมือนนายตำรวจกำลังสอบปากคำผู้ต้องหาคดีฆ่าคนตาย
“กูจะไปไหนมาไหนกับใครแล้วมึงเสือกอะไรด้วย...”
“กูถามว่า...มึงมากับใครไง?” มันถามซ้ำยังกับแผ่นสะดุด
“มึงจะถามหาพระแสงอะไร ถ้ากูจะมากับเมียคนที่สองร้อยยี่สิบห้านี่มันหนักกะบาลมึงเหรอ?”
“วอก... อย่ากวนตีน กูไม่ชอบ”
“เรื่องของมึง ชอบหรือไม่ชอบก็เรื่องของมึง กูไม่จำเป็นต้องทำอะไรให้มึงชอบ มึงไม่ได้เป็นอะไรกับกูนี่ กูจะได้ต้องเอาอกเอาใจ”
มันจ้องหน้าผม ไม่สิ เราจ้องหน้ากัน ไม่มีใครยอมละสายตา...
มันอาจจะกำลังประเมินว่า...ที่ผมพูดไปนั้นจริงหรือเท็จประการใด... แทนที่จะต่อความยาวมันก็เสเปลี่ยนเรื่อง ทำให้น้ำเสียงเย็นลงนิดหนึ่ง...
“เมื่อวานทำอะไรอยู่ โทรไปตั้งหลายสายทำไมไม่รับ”
สามสายเนี่ยนะเยอะ.... ถ้าเป็นไอ้โต้งล่ะก็ เวลาติดต่อผมไม่ได้ ต้องโทรไม่ต่ำกว่าสิบสาย คงเพราะมันเป็นไก่น่ะ เลยชอบจิกเป็นนิสัย.. ส่วนเคลียร์ ถึงจะไม่ได้จิกติดๆ กันแต่จะเว้นระยะโทรหรือส่งข้อความมาแทน
แต่มันจะโทรหรือไม่โทร โทรมากโทรน้อยก็ช่างปะไร ยิ่งหายไปเลยได้ยิ่งดี ชีวิตผมคงลอยสูงขึ้นเยอะ!!
“มึงโทรมาตอนไหน? มึงมีเบอร์กูด้วยเหรอ?” ผมถามกลับหน้าเป็น จงใจกวนประสาทจนอีกฝ่ายขมวดคิ้ว
แล้วไอ้โรคจิตมันก็ใช้กำลังล้วงหามือถือผมออกมากดดู ผมพยายามยื้อยุดเอาคืนก็ไม่สำเร็จ แต่ถ้ามันกดดูก็จะพบว่าไม่เหลืออะไรอยู่แล้ว
“นี่มึงลบเบอร์กูทิ้งอีกแล้วเหรอ?”
ถามอะไรโง่ๆ อีกแล้วนะ ถ้ายังไม่ลบมึงก็ต้องเห็นสิ ไอ้ฟาย...
“คนไม่รู้จักกันจะมีเบอร์กันได้ยังไง” ผมตอบหน้าตาย เฉไฉไปอีกเรื่อง...
“มึงโกรธอะไรกูรึเปล่า”
“แน่นอน... มึงแกล้งขัดขากูเมื่อกี้!!”
“กูหมายถึงก่อนหน้านั้น มึงงอนอะไรหรือเปล่า?” ไม่นี่... กูดีใจมากเลยล่ะที่มึงไม่มาหากู พอกูไม่รับสายมึงก็เลิกโทรหา กูสบายใจมากๆ เลยด้วย ไม่ได้ไม่พอใจอะไรทั้งนั้น...
“มึงประสาทหรือเปล่า กูไม่เคยรู้จักมึงจะงอนได้ยังไง”
“ไม่รู้จัก? มึงพูดใหม่ซิ?” มันปั้นหน้ายักษ์ใส่ โอ๊ย... กูกลัว กูกลัวมาก....
“ก็ได้!! มึงเป็นใครวะ?!!” ผมตะโกนใส่หน้ามันอีกครั้งเป็นการย้ำชัดถึงเจตนารมณ์อันแน่วแน่
ว่ามันกำลังจะถูกตัด... ไม่สิมันได้ถูกตัดออกจากวงจรชีวิตของผมแล้วอย่างแน่นอน
ปึ้ง!! แล้วไอ้เชี่ย.... ก็โชว์พาวความเป็นอันธพาลขั้นสุดโดยการชกกำปั้นเข้ากับกำแพงห้องน้ำ
โอ้โห เท่มาก!!
เปล่าเลย ผมว่ามันโง่มากกว่าที่แสดงอารมณ์ความกราดเกรี้ยวด้วยการทำร้ายตัวเองแบบนี้
แล้วผมจะรู้สึกอะไรได้นอกจาก สะใจ สมน้ำหน้า
ดี!! เจ็บให้ตายไปเลย จะได้หายไปจากชีวิตผมเสียที
เพราะตั้งแต่รู้จักกันมาจนวันนี้ มันทำให้ชีวิตของผมมีแต่คำว่า miss mis miss miss ตลอดเว
รวมทั้งตอนนี้ด้วยนะ สัด!! กู miss อีกแล้วเหรอ?
พลั่ก !! ตัวผมปลิวหวือเข้าไปกระแทกโถชักโครก พร้อมกับคำถามดังลั่น
“มึงบอกว่าไม่รู้จักกูใช่ไหม? .....”
ซื้ด..... เจ็บ.... ผมน่าจะรู้ว่าน้ำหน้าอย่างมันคงไม่ยอมเจ็บคนเดียว
ไอ้บ้ากามมันสืบเท้าก้าวตามเข้ามาในห้องส้วม กระชากตัวผมขึ้นมาอย่างแรงแล้วกระแทกโครมเข้ากับผนังห้องน้ำ ตามมาด้วยใบหน้าถมึงทึงดุจยักษ์มารพาลพาให้สยดสยองขึ้นเป็นกอง อุ้งมือใหญ่ขยุ้มเสื้อตรงอกแล้วกระชากเข้าหาตัวตามด้วยริมฝีปากที่รุมร้อนตามติดลงมาลงทัณฑ์
เชี่ย! กูไม่ใช่โสรยานะไอ้ห่าราก.... และไม่ใช่นางเอกละครคุณพิศาลด้วยจะได้ชอบเล่นบทซาดิสท์ มาโซคิสแบบนี้
ผมพยายามดิ้นรนผลักไสพัลวันจนผลักมันออกไปได้สำเร็จ แล้วชกมันด้วยหมัดลุ่นๆ ไปหนึ่งหมัด มันเอามือกุมแก้ม...แล้วยิ้มเหี้ยม....เงยหน้าขึ้นมองหน้าผม
ผมเกือบจะแข็งเป็นหินตายเพราะสายตาเมดูซ่า!!
แต่ไม่ใช่เวลาจะมาคงมาแข็ง... ตัวแข็งนะไม่ใช่อย่างอื่นช่วยอย่าทะลึ่ง
ผมควรจะหนีก่อนใช่ไหม? แต่ผมจะหนีไปไหนได้? เพราะแค่หันหลังจะเดินออกจากห้องส้วมห้องในสุด ไอ้บ้ากามแม่งก็เข้ามากอดเอาไว้จากด้านหลัง เริ่มต้นไซร้คอเอย ลูบเอย ล้วงเลย แถมเอาของแข็งที่ไม่ใช่มีดมาทิ่มกันอีก...
กูจะเป็นลม!!
พอโดนต่อยก็ยิ่งพัดอารมณ์ความใคร่ให้กระพือโหมหรือไงวะ...
เห็บหมาเหอะ!! มึงพิศวาสอะไรห้องส้วมและห้องน้ำนักหนา ชีวิตถึงได้วนเวียน อยากอึ๊บกันแต่ในที่แบบนี้
ปึ้ง ปึ้ง ปึ้ง!!
เสียงตบประตูดังลั่นจนผมสะดุ้งเฮือก
“ปอนด์ รีบออกมาเร็ว.... เจ้าหน้าที่ห้องสมุดจะมาแล้วนะ” เสียงจุ๊บจิ๊บตะโกนบอกอย่างร้อนรน
ตายห่า!! ถ้าไขกุญแจเข้ามาได้.... ชีวิตกู!!
“ตุลย์.....ปล่อย...” ผมบอกมันเสียงอ่อนเบาราวกับอ้อนวอน ขืนให้คนมาเห็นเรากำลังซั่มกันในห้องน้ำหอสมุดในมหาวิทยาลัย แต่คิดเท่านั้น ไอ้ปอนด์ก็แทบอยากโดดน้ำเน่าหน้าสวนนันให้รู้แล้วรู้รอด!!
“อะไร... มึงจำชื่อกูได้แล้วเหรอ?” คำถามกวนๆ ด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ ทำให้อยากจะเอาหัวโขกให้ตาย แต่คนอย่างมันต่อให้เลือดตกยางออกแค่ไหนก็คงไม่หายหน้าด้านไปได้ พลอยจะเจ็บตัวซะเปล่ากระมัง
“ไอ้สัด ไอ้เชี่ย.... มึงปล่อยสิวะ” ผมโวยวายหนักขึ้น แต่ด้วยเสียงเหมือนคนใกล้จะร้องไห้แล้วน่ะนะ
ข้างนอกยังโวยวายไม่เลิกคราวนี้ มีเสียงเดฟตามมาด้วยอีกคน
“ตุลย์ ออกมาเร็ว อาจารย์ห้องสมุดขึ้นลิฟท์มาแล้วเนี่ย”
“ห่าเอ๊ย.... มารคอหอยเยอะจริงวะ... แค่อยากจะกอดมึงให้หายคิดถึงนี่ ทำไมยากจัง” มันว่าขณะที่หยุดมือที่เคยลูบล้วงควัก เหลือเพียงกอดผมไว้นิ่งๆ แต่ไม่หยุดริมฝีปากที่จูบและขบใบหู ไล้เลียจนชื้นชุ่ม...
พูดผิดพูดใหม่ได้นะ จะกอดหรือจะกดกู มึงเอาให้แน่ สาดดดดด
“คืนนี้ รอนะ ...กูจะไปหา...” มันกระซิบริมหูเบาๆ แล้วก็ค่อยคลายอ้อมแขนออก...
ในที่สุดมันก็ยอมปล่อยซะที... ผมรีบพลิกกายหนี พรวดพราดออกจากห้องส้วมโดยไว มีเวลาสำรวจตัวเองที่สะบักสะบอมหน้ากระจกแค่ห้าวินาทีก่อนจะเกิดประตูออกไปเจอสายตาประชาชีนับสิบที่ร่วมเป็นพยานมวยวัดครั้งนี้ ไอ้ตุลย์เองก็เดินตามออกมาไล่เลี่ยกัน แต่ผมไม่ได้ใส่ใจมันนัก ลากแขนเพื่อนสาวเดินออกมาทันที
ทำไมนะ...ทุกครั้งที่ได้เจอกัน ความเอาแต่ใจของมันทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเอง....
Miss พลาด…. ตลอดเลย
“คืนนี้ รอนะ ...กูจะไปหา...”
ชิส์!! เรื่องอะไรจะรอให้โง่....
ถ้าคืนนี้มันไม่ได้เจอผม....
มันจะเข้าใจความหมายของคำว่า “miss” เพิ่มขึ้นบ้างไหม?
…………………………………………………………………………………………….
-
กระต่ายหื่น ชอบๆ
-
คู่นี้รักกันรุนแรงจริงๆ เหอะๆ
-
ปอนด์โกรธอะไรตุลย์อยู่แน่ๆ น้อยใจหรา ที่เขาโทรหาแค่สามครั้ง ? หรือว่าน้อยใจ
ที่พอกลับมาห้องก็ไม่เจอ? อืมม์...ว่าแต่คิดผิดคิดใหม่นะ เรื่องที่คืนนี้จะทำให้ตุลย์
รู้จักคำว่า Miss อ่ะ เพราะดูท่ามันจะไม่ยอม พลาด และดูท่า มันจะเอาคืน หนักกว่า
ที่ปอนด์คิดนะ หุๆ เป็นไรไม่รู้ ชอบให้หนุ่มปอนด์แพ้ทางตุลย์ทุกๆ ทาง
ที่สำคัญชอบเถื่อนๆ เอาแต่ใจ แบบนี้แหละเหมาะกับคนแบบปอนด์ที่สุดแล้วอย่าดิ้นรน
คิดจะหลีกหนีจากอุ้งตินต่ายเลย Baby... o18
-
ถ้าตุลย์ไม่เจอปอนด์ ใครจะ miss กันแน่
-
มาต่อแล้ว ดีใจจัง :o8: :o8:
-
เมื่อไหร่จะรักกันหล่ะ? :เฮ้อ:
ตุลย์ ทำไม ทำไม ทำไมอะไรดี? ไม่รู้!
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
ยังไงกันน้า :เฮ้อ:
-
ท่าทางจะต้องภาษากายอย่างเดียวเลยแฮะ
พูดไปอีกร้อยรอบก็ไม่เข้าใจซะที
-
:เฮ้อ:รุนแรงกันตลอด
-
:z2: :z2: :z2:
แอบไปปูพรมในตู้เสื้อผ้าก่อนเลยได้ปะ? แต่กลัวขนมปังไม่ยอมกลับห้องอะดิ หุหุหุ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
กรี๊ด~ มาซะที พ่อกระต่ายสุดเถื่อน :-[
อ๊าย~ miss (คิดถึง) นะเนี่ย
อ่านตอนนี้แล้ว ปอนด์นิสัยเสียแฮะ รายงานกลุ่ม ไม่ช่วยแล้วยังเหวี่ยงใส่เพื่อนอีก
-
สงสัยปอนด์ต้องmissอีกนาน o18
-
ปอนด์ ป่วงที่สุด.......
-
:impress2:ปอนด์งอนตุลย์ :เฮ้อ:ปากแข็งได้อีกนะ :เฮ้อ:
-
อารมณ์คนกำลังน้อยใจก็งี้แหละ ประชดชัดๆเลย รอตอนต่อไป
-
ต่ายตุลย์ไปฝึกพูดเพราะๆ กับน้องกันต์ดีกว่ามั๊ย
จะจีบเค้าก็รุนแรงกับเค้าจัง :เฮ้อ:
-
ปอนด์งอนกระต่าย แต่กระต่ายไม่เข้าใจ
:เฮ้อ:
-
miss you อะไรประมานเน้อ๊ะป่าวจ๊ะ อิอิ
-
ปอนด์งอน
-
คุยกันดี ๆ โดยตัดความหื่นออกไปก่อนได้มั้ยเนี่ย -*-
-
ทำไมตุลย์ชอบแกล้งให้เจ็บตัวอยู่เรื่อย...สงสางขนมปัง...T_T
ที่แท้ปอนด์ก็คิดถึง...พาลงอนซะเลย..น่ารักอะ.. :-[
-
คืนนี้คงจะเป็น miss เดียวกันแล้ว
-
ปอนด์งอนเพราะนอนน้อย
อิตุลย์แกรู้จักคำว่านุมนวลไหม :เฮ้อ:
:กอด1: :L2:
-
เริ่มงงกับเรื่อง
-
กลับมาต่อเร็วๆนะครับ :impress2:
-
รอตอนต่อไปนะ :) :)
-
ปอนด์เป็นมาโซหรอ :จุ๊บๆ:
-
แค่อยากจะกอดมึงให้หายคิดถึงนี่ .... ชอบประโยคนี่นะ
:เฮ้อ: แล้วเมื่อไหร่จะรักกันเนี่ยยยยย
-
รีบๆมาต่อนะคะ :call:
-
รักกันได้รุนแรงจิงๆเลยยยยยยยย
คู่นี้
-
ปอนเป็นไรงะ
โกธรเค้าเรื่องรัยแงะ
-
หื่นและดุเดือดตลอดคู่นี้
-
รักกันซะทีสิค้าาาาา กระต่ายน่ะรักขนมปังไปแล้ว เหลือแต่ขนมปังนั่นแหละที่ยังตัวเลือกเยอะอ่ะ รักกระต่ายซะทีเถอะค่าาาา
-
คู่นี้เมื่อไรจะพูดจากันดีๆแบบรู้เรื่องกันบ้างไม๊เนี่ย
-
เอ้า เจ้าตัวเขาก็Miss แล้วไง ปอนด์นี่เรื่องมากจังน้า 5555
รอตอนต่อไปค่า
-
ชอบตุลจัง คิดถึงก็บอกว่าคิดถึง
ชอบก็บอกว่าชอบ ไม่เหมือนใครบางคน
ปากกับใจไม่เคยจะตรงกัน ^ ^
-
หนีอย่างนี้ เจอต้องขังงงงง
ตุลย์อย่าไปยอมมมม ปอนด์ยอมมั่งอะไรมั่ง
:o12:
-
โทษทีนะนิ แต่เราอ่าน5บรรทัดแรกแล้วคิดอยู่ว่า...เหตุการณ์นี้มันอยู่ตอนไหนล่ะนี้
แบบว่าช่วงนี้อ่านนิยายย้อนเวลา ย้อนเหตุการณ์เยอะจนงงไปหมดแล้ว
ยิ่งเพิ่งอ่านน้องฐาไปวันก่อน แล้วมาอ่านต่ายวันนี้
เอิ่ม ปรับอารมณ์ไม่ถูก
ไม่รู้เราคิดไปเองรึเปล่าว่า ไม่ค่อยเหมือนอ่านต่ายตุลย์เลย
สงสัยมันเสนอหน้าน้อยเกินไป ไสหัวมาให้เห็นบ่อยๆหน่อยนะตุลย์นะ -_____, -
-
มาอ่านหลายๆตอนทีเดียวรวด ฮี่ๆๆ o13
แต่อิตุลย์ก็ยังไม่ออก ปอนด์แอบคิดถึงมั่งอะเป่า
ว่าแต่ โต้ง ปอนด์ เคลียร์ สามคนนี้อยู่ด้วยกันแล้วก็น่ารักดีอ่ะเนอะ 3P พอจะได้อยู่ 555 โดนอิตุลย์ :z6:
โต้งมีคู่ไปแล้วใช่ปะ(เดี๋ยวตามไปอ่านน้องฐานะ) แล้วเคลียร์จะมีคู่ไหมน้อออ
รออ่านอยู่เรื่อยๆนะคะคุณนิ ต่อน้องฐาแล้วก็อย่าลืมมาหาปอนด์มั่งน้าาา
ขอบคุณค่าาาา
:man1: :กอด1:
-
โอ๊ย ตามอ่านกว่าจะทัน :fire:
กระต่ายจ๊ะ อะไรมันเกิดขึ้น เธอหายไปไหน ???
อะไรหลายๆอย่างเราคิดเหมือนปอนเลยนะ
"รัก" อะถ้าไม่พูดกันบางทีมันก็ไม่่รู้หลอกนะ
ขอตัวไม่นอนก่อนแหละ อ่านยันตี 2 หนูแสบตาแล๊ว
ปล. ชอบลิงค์การ์ตูนอนิเมกระต่าย แมวจัง น่ารัก :L2:
-
นึกว่าจะมีฉากก๊าวใจในห้องน้ำซะแล้ว :กอด1:
-
รีบไปง้ออย่างไว เลยไอ้กระต่ายยยยยยย :angry2:
-
ThankS
-
ตุลย์ไม่รู้ตัวใช่ไหมว่าโดยงอนเนี้ยะ
-
Miss แปลว่าพลาด....หรือคิดถึงก็ได้ แล้วถ้าคุณเซิร์ชในอากู๋ คุณก็จะพบว่า Miss นั้น แปลได้หลายความหมาย...ดังนี้
กริยา :
พลาด miss, fail, misfire
คิดถึง miss
ขาด tear, miss, shear, sever, ravel, want
เสีย lose, spoil, miss, be bad, forfeit, be rotten
อาลัย miss, mourn
ปล่อย release, leave, discharge, let, pour, miss
ไม่ทัน not to catch up, miss, not to be on time
เสียดาย miss, pity, deplore
คลาด miss, fall to seize, let slip, fail, elude
ทำพลาด miss
ยิงผิด miss
งด miss, taboo, refrain, cut
ทิ้ง discard, leave, forgo, cast, scrap, miss
คลาดเคลื่อน err, be incorrect, be inexact, miss, be in error
หายไป disappear, vanish, evanesce, miss, peter
ขว้างผิด miss
ปาผิด miss
ฟันผิด miss
ต้องการใช้ miss
เว้น present, hand over, give, transfer, cease, miss
หลุดลอย miss, slip
คะนึงถึง miss, think of
อาลัยอาวรณ์ mourn, miss, be attached to
ต่อยผิด miss
คำนาม :
คุณ Miss, Missis, Sir, Mister, advantage
น.ส. Miss
สาว girl, lass, miss, maiden, maid, gal
นางสาว miss, missy, moll
หญิงสาว girl, maiden, maid, damsel, lassie, miss
ความอาลัย miss, ruefulness, mournfulness
การทำพลาด miss
การยิงผิด miss
เพื่ออะไรวะเชลบี้....ฮา ต่ายตุลย์ยังเท่ห์และเป็นผู้ชายในอุดมคติของนังเชลไม่มีเปลี่ยน ลีลาตบผนัง ดันร่างเหยื่อกระแทกผนังห้องน้ำแคบ ๆ นั้น ด้วยความที่มันตัวโต มันจึงเป็นอะไรที่กดดัน บีบเค้น เค้นคลึง ขยำขยี้ต่อมมาโซของเรามาก ๆ....ซี๊ดดดดดดดด อยากโดนผู้ชายใช้กำลังแบบน้องหนมปังบ้างจัง
อ่านย้อนจากตอนนี้ไปสองตอน ไม่อยากจะบอกเลยนะ ว่าชอบบทของพ่อไก่โต้งในเรื่องนี้เป็นที่สุด เอาเป็นว่าถ้าไม่มีต่ายตุลย์เป็นนัมเบอร์วัน แล้วพ่อไก่นั้น ไม่ได้เป็นสามีของน้องฐา ชั้นก็อยากจะให้น้องหนมปังมันปั๊บปาดากับไก่อยู่เหมือนกัน(แต่ก็ได้แค่เกือบ...งิ) โมเม้นท์ที่นอนเบียดกันบนเตียง กับพฤติกรรมที่ดูกำกวมนั้น เรียกเสียงกรีดร้องจากนังเชลจนคอแทบแตก มืองี้ขยำผ้าปูเป็นการระบายอารมณ์หมั่น....
แต่ตอนล่าสุด ต่ายตุลย์ชนะขาด ดีแล้วล่ะ ที่น้องหนมปังไม่ใช่ชายร่างบางหน้าสวย กลัวแบบ...จะแหลกเละคามือพ่อเข้าซักวัน ต้องถึก ๆ เท่า ๆ กันนี่ล่ะ เค้าเรียกว่าสมน้ำสมเนื้อนัก
ปอหลอ....ที่ตัวไปเม้นท์ให้เค้าน่ะ เค้าเห็นนะ แต่คาดว่าบอร์ดล่มครั้งล่าสุด ระบบมันเลยรวน คอมเม้นท์ ณ ตอนก่อนที่จะบอร์ดล่ม ประมาณสองวันได้ มันก็เลยถูกรีเซต....กลับไปใหม่เสียงั้น ของเค้าที่ไปเม้นท์ให้ชาวบ้านก็เป็น ยังไงก็เป็นกำลังใจและขอขอบคุณผู้ดูแลเล้าที่แสนน่ารัก ที่กู้วิกฤตของบอร์ดได้ทุกครั้งไป บอร์ดย้อน ดีกว่ามันหายหมดนะ....จริงแม๊ะ
-
คิดถึงกระต่ายกับพระจันทร์ :L2:
-
จันทร์เจ้า กระต่ายกับขนมปังหายไปไหนแล้ว....
คิดถึงนะ ฟิ้นๆๆๆ ฟินาเล่..... : 222222:
-
รอกินขนมปัง.....
-
น้องนิจ๋า มาอัพเรื่องนี้บ้างนะตัวเอง
เจ้คิดถึงกระต่ายกับขนมปังปอนด์จะแย่แล้ว
ปล่อยอิพ่อค้าตับกับเมียก็ไปบ้างเหอะ เดี๋ยวก็จะได้กินมาม่าแล้วใช่ไหม กระซิกๆ :impress3:
เจ้เป็น fcอิสองคนหื่นนี่จ้า
-
ตุลน่ารักอะ
-
เนื่องด้วย ผู้เขียนทราบดีว่ายังมีความบกพร่องในงานเขียนชิ้นนี้อยู่มาก สังเกตได้จากเนื้อเรื่องในตอนต้นจะรวบรัด รวดเร็ว แต่ช่วงหลังๆ ชักช้าอืดอาด ไหลออกทะเล ขอสารภาพว่ายังมีอะไรหลายอย่างที่อยากเพิ่มเข้าไปแต่ยังหาจุดลงไม่ได้ และคิดว่าหากฝืนดันทุรังแต่งต่อไปอีกก็กลัวว่าจะยิ่งไปกันใหญ่
ดังนั้นผู้เขียนขออนุญาต รีไรท์นิยายเรื่องนี้อีกครั้ง เพื่อเรียบเรียงเนื้อหา เพิ่มเติมในส่วนที่ขาดหาย)เพื่อทำให้หลายส่วนราบรื่นมากกว่าเดิม โดยจะค่อยๆ ทยอยลงในกระทู้เดิมนี้นะคะ (ไม่อยากลบทิ้งทั้งกระทู้แล้วลงใหม่เพราะเสียดายคอมเม้นท์ค่ะ) เนื้อเรื่องที่รีแล้วจะทำสารบัญให้ค่ะ .....
ทั้งนี้สำหรับนักอ่านที่ติดตามมาจนถึงล่าสุด และยังรอคอยกันอยู่ นิก็ขอโทษด้วยนะคะที่ดองเรื่องนี้นานมาก ขอโทษที่ขี้น้อยใจ สมองตัน อู้เก่ง (บลาๆๆๆ) ถึงจะต้องรอต่อไปอีกพักใหญ่กว่ารีรันจนถึงล่าสุด แต่คิดว่ายังไงแก้แล้วมันก็ต้องดีกว่าของเก่า(บ้าง) ไม่มากก็น้อยล่ะเนอะ
ขอโทษและขอบคุณทุกๆ คนมากที่เข้าใจ (บังคับให้เข้าใจ)
แล้วเจอกันใหม่เร็วๆ นี้นะคะ
ปล. มีคนบ่นคิดถึงกระต่ายและพระจันทร์ ถ้าหากติดตามน้องฐาอยู่แล้วยังไม่มีเวลาไปอ่านตอนล่าสุด อย่าลืมไปอ่าน ตอนที่ 58 - 59 นะคะ กดเบาๆ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2054243#msg2054243) เพราะมีกระต่ายกับพระจันทร์ เป็นแขกรับเชิญไปออก ถึงจะไม่ใช่ตัวหลักแต่ก็คงสร้างสีสันและรอยยิ้มให้ได้ไม่มากก็น้อย
รักคนอ่านเสมอ ....
๛ナーリバス๛
-
จันทร์เจ้า !!!! เขาตามเรื่องนี้อยู่นะ ..อึกๆๆๆ :o7: จันทร์เจ้ามาลงเร็วๆนะ อย่าลบนะ
-
:a2:
:L2: :pig4:
-
อื่มๆแล้วเค้าจะรอนะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
รับทราบจ้า ขอบคุณที่มาแจ้งข่าวน้า~ เอาใจช่วยนะคะ
-
รอจ้าาาาา :-[ :impress2:
-
รับทราบค้า
แต่ของเดิมกรุณาอย่าลบออกเพราะเนื้อเรื่องสนุกดีค่ะ :กอด1:
-
แม่บุหลันลอยดั้นเมฆ ป้าเอาใจช่วยนะคะ คิดถึงค่ะ
-
เป็นกำลังใจให้จ้า :L2:
-
หนูปอนด์อย่างอนตุลย์นานนะคะ
เดี๋ยวกระต่ายจะจิตตก เฉาตายไปซะก่อน >.<
รออ่านต่อนะคะ ^^
-
มา ดูอะไรน่ารักๆ กันดีกว่า อิอิ
วันนี้นำเสนอ "ผมรักนักร้อง" เวอร์ชั่น เดอะซิม ....
ตัวละครอาจจะหน้าตาไม่ค่อยดีนะคะ สร้างตัวละครไม่ค่อยเก่งค่ะ
(ตุลย์หน้าเห่ยมาก เดี๋ยวเอาไว้ค่อยพัฒนาในคราวต่อๆไปนะ ดูกันขำๆ ไปละกันนะ )
(http://diary.yenta4.com/diary_folder/14362/14362_uploaded/tulpond/1.jpg)
ผมชื่อปอนด์ครับ
เป็นแค่นักร้องธรรมด๊า ธรรมดาแค่นั้นเอง.....
แต่ชีวิตมันไม่ธรรมดาก็ต่อเมื่อมีใครคนหนึ่งเดินเข้ามา
(http://diary.yenta4.com/diary_folder/14362/14362_uploaded/tulpond/2.jpg)
มันคือตุลย์ครับ มันเป็นลูกค้าวีไอพีที่ร้านที่ผมร้องเพลงประจำ มันชอบนั่งโต๊ะหน้า
คือมันบังเอิญเห็นนะ ผมไม่เค้ย ไม่เคยสนใจอะไรมันเลยจริงๆ
-
(http://diary.yenta4.com/diary_folder/14362/14362_uploaded/tulpond/3.jpg)
วันเดียวกันนั้นเอง ผมกำลังจะกลับบ้าน แต่ระหว่างขยับรถดันไปทำรถข้างๆ เป็นรอย :serius2: :serius2:
(http://diary.yenta4.com/diary_folder/14362/14362_uploaded/tulpond/4.jpg)
ตายห่าแล้ว! รถคันที่ว่าดันเป็นของไอ้ตุลย์เหรอเนี่ย o22 o22
ผมพยายามคุยกะมัน หว่านล้อมแม่น้ำทั้งห้าจนมันล่าถอยกลับไปโดยดีไม่มีเลือดตกยางออก [color]
(http://diary.yenta4.com/diary_folder/14362/14362_uploaded/tulpond/41.jpg)
หลังจากนั้นมันก็พาผมไปที่อู่ซ่อมรถ แต่ผมดันเป็นลมไป มันก็เลยพาผมไปกินข้าว
(http://diary.yenta4.com/diary_folder/14362/14362_uploaded/tulpond/5.jpg)
สิ่งที่มันทำในวันนั้นมันทำให้ผม หลงคิดว่ามันเป็นคนดี
-
:z13:
-
(http://diary.yenta4.com/diary_folder/14362/14362_uploaded/tulpond/6.jpg)
แต่ทว่ามันไม่จบแค่นั้น....
จู่ๆ ไอ้บ้ากามนั่นมันก็เข้ามาหาผมในห้องน้ำ.... :-[
(http://diary.yenta4.com/diary_folder/14362/14362_uploaded/tulpond/7.jpg)
เข้ามาถามอะไรประหลาดๆ ทำนองว่าผมชอบผู้ชายเหรอ? อะไรแบบนี้
ผมก็ตอบมันไปว่า "เออ ช่ายยยย ถามทำไม"
(http://diary.yenta4.com/diary_folder/14362/14362_uploaded/tulpond/8.jpg)
แต่มันดันชวนผมไปกินเหล้ากะเพื่อนมันเฉยเลย แล้วเรื่องอะไรผมจะไม่กินใช่ป่ะ?
-
The Sim หรือ ? ทำไปได้นะจันทร์เจ้า .... :กอด1:
-
(http://diary.yenta4.com/diary_folder/14362/14362_uploaded/tulpond/9.jpg)
รู้สึกตัวขึ้นมาอีกที ผมก็อยู่ในห้องนอนมันแล้ว โอ้วม่ายยย :sad4:
(http://diary.yenta4.com/diary_folder/14362/14362_uploaded/tulpond/10.jpg)
ผมพยายามเจรจาต่อรองอีกครั้ง แต่ว่ามันไม่ฟังผมเล้ยยยยย มันเกิดนึกอยากปล้ำผมขึ้นมา..... :a5:
(http://diary.yenta4.com/diary_folder/14362/14362_uploaded/tulpond/11.jpg)
ผมพยายาม... ดิ้นรน ขัดขืน ... อย่างเต็มที่...
(http://diary.yenta4.com/diary_folder/14362/14362_uploaded/tulpond/12.jpg)
แต่ว่า
มันก็ไม่สำเร็จ :impress3: :sad4: :o12: ฮึก ฮึก ฮึก....
-
ชุดพี่ตุลย์แกเหมือนครูพละดีนะ ฮ่าๆๆๆ
-
(http://diary.yenta4.com/diary_folder/14362/14362_uploaded/tulpond/13.jpg)
ในที่สุด ผมก็เสร็จมันจนได้ โดยไม่เต็มใจซักกะติ๊ดนึง...
ฮือ.... ไอ้เชี่ยตุลย์ มึงเอาพรหมจรรย์ กูคืนมาก ... :sad4: :o12:
................................
(http://diary.yenta4.com/diary_folder/14362/14362_uploaded/tulpond/14.jpg)
ผมลืมมันไปแล้ว และคิดว่าจะไม่ได้เจอกับมันอีก
แต่เมื่อเราได้เจอกันอีกครั้ง ผมกลับื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูก ....
(http://diary.yenta4.com/diary_folder/14362/14362_uploaded/tulpond/15.jpg)
ผมพยายามเข้าไปในห้องน้ำ ล้ามหน้า เพื่อไม่ให้ตัวเองคิดถึงมันอีก แต่ มันก็ดันเดินตามเข้ามา ....
บ้าเอ๊ย .... มึงจะตามเข้ามาหาพระแสงอะไรวะ ..... กูไม่อยากเห็นหน้ามึงโว้ย....
(http://diary.yenta4.com/diary_folder/14362/14362_uploaded/tulpond/16.jpg)
ผมกัดริมฝีปากแน่นเงยหน้าขึ้นมองหน้ามัน และบอกตัวเองว่า...
ผมเกลียดทุกอย่างที่เป็นมัน!
ทั้งสายตาคมที่ทอดมองลงมาสะกดผมให้ขยับตัวแทบไม่ได้ ศีรษะได้รูปโน้มต่ำลง ลมหายใจที่เป่ารดทำให้หายใจแทบไม่ออก มือข้างหนึ่งยึดปลายคางไม่ให้หันหนีริมฝีปากหยักสวยที่เคลื่อนลงมาปิดก่อนจะแทรกเรียวลิ้นลงมาเพื่อแลกเปลี่ยนความหวานของกันและกัน เกลียดอ้อมแขนแข็งแรงที่โอบร่างผมเข้าไปชิด ก่อนจะซุกซนเปะป่ายมือไปตามลำตัวใต้เสื้อเชิ้ตตัวบาง จนผมปั่นป่วนท้องน้อย เกลียดลีลารักที่มันกำลังจะปรนเปรอให้ต่อไปนี้ ที่มันทำให้ผมเผลอไผลไปกับความสุขอันนั้นจนลืมได้ทุกสิ่งทุกอย่าง…
เหนือสิ่งอื่นใด สิ่งที่ผมเกลียดมากกว่าตัวมัน
คือตัวผมเอง
ทำไมกูไม่ขัดขืนมันวะ!
จบเหอะ ทำเล่นๆ นะคะ ที่จริงมันต้องวุ่นกว่านี้ ต้องใส่สูตรเอาสี่เหลี่ยมเขียวๆ ออกจากหัว ต้องแต่งภาพ แต่ขี้เกียจและไม่มีเวลา เลยออกมาไม่เนียน ไม่สวย เท่าไร ให้อ่านกันขำๆนะคะ
ขอบคุณทุกๆคนมากค่ะ ...
-
แค่นี้ก็น่ารักมากแล้วค่ะ :กอด1:
เห็นแล้วอยากกลับไปเล่น the sim ในทันใด
ยังไงพี่เอาใจช่วยให้รีไรท์ใหม่เนอะ
เอาหัวใจให้ไปเล้ยยยยย
-
โอ๊ะ โอ :eiei1:
รอฉบับรีไรท์นะครับ :L2:
-
รีใหม่เฉพาะบางตอนใช่ไหม เพราะโดยส่วนตัวคิดว่าของเก่ามันน่ารักดีอยู่แล้ว แต่เพราะนิไม่ค่อยอัพเรื่องนี้ ไอ้เนื้อเรื่องตอนแรก ๆ เราก็ชักจะลืมไปแล้วล่ะนะ ยังไงรีใหม่ก็อย่าเปลี่ยนอะไรเยอะนะ กลัวสับสนตามไม่ทัน แต่ยังไงก็ตามอ่านเหมือนเดิมแหละ ก็คนมันรักไปแล้วนี่นะ
จะรออ่านเวอร์ชั่นใหม่แล้วกันนะ สู้ ๆ นิทำได้อยู่แล้ว
-
:really2: :really2: :really2: :really2: :really2:
-
ดีๆ ช่วยให้เห็นภาพชัดเจน จิ้นเองห้องน้ำแคบกว่านี้แฮะ
บวกเป็ดไม่สำเร็จอ่ะ บวกโหวตได้อย่างเดียว :L2:
-
อิๆ ชอบเล่นเหมือนกันเกมส์ซิม เนี้ยะ
น่ารัก และเห็นภาพตามได้เลยนะ แต่แบบว่า
ทำแบบนี้...มันยิ่งอยากอ่านตอนต่อไปเลยนะ
คุณนิ...ฮาๆ
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
ตอนที่ 28 ไม่อยากกลับบ้าน
ในที่สุดผมกับจิ๊บก็ออกจากหอสมุดลงไปยังที่จอดรถจนได้
“ปอนด์เป็นไงบ้าง เก๋าชะมัดเลยที่กล้าหาเรื่องกะตุลย์เนี่ย” จิ๊บว่าพลางเอี้ยวตัวซ้ายขวาหารอยฟกช้ำ
“ไม่เป็นไรมากหรอก” ผมว่า ฝืนตัวไม่อยากให้จิ๊บสอดส่องไปมากกว่านี้ เลิกหาเหอะ เพราะจะเจอรอยจูบซะล่ะมากกว่า ในสายตาคนอื่นคงคิดว่าเราสองคนมีเรื่องชกต่อย ไม่ลงรอยกันแหละเนอะ หารู้ไม่ว่าเบื้องลึกเบื้องหลังมันมีมากกว่านั้นเยอะ แต่ไม่รู้น่ะดีที่สุดแล้วล่ะ ไม่งั้นไม่รู้ว่าผมจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนกันพอดี
“แต่ปอนด์เก่งนะ ตุลย์ตัวโตกว่าตั้งเยอะ ตีกันก็ยังไม่เห็นเป็นอะไร ตุลย์ซะอีกปากแตกไปเลย...” ทำไมจะไม่เป็นปากมันแตกแต่มือผมก็ถึงขั้นช้ำแถมแม่งยังเหวี่ยงผมไปชนชักโครกอีกต่างหาก ปวดไปทั้งไหล่เลยเนี่ย ส่วนมันน่ะเหรอ? นอกจากโดนผมต่อยไปเต็มแรงหมัดนึงก็ดันชกผนังห้องน้ำไม่รู้มือจะเป็นอะไรบ้าง... แต่คงไม่เท่าไรหรอก หน้าด้านจนเจ็บไม่เป็นแล้วล่ะมั้ง
เหอะ!! ช่างแม่งปะไร ตายๆไปซะได้ยิ่งดี....
“เออ แล้วงานที่หาไว้ล่ะ” ผมรีบเปลี่ยนเรื่อง
“ก็เอาไปให้เค้าซีอยู่ ปอนด์กลับก่อนเลยก็ได้นะ เดี๋ยวจิ๊บขึ้นไปเอาเอง”
“อืมขอบใจนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เอางานมาให้ทีแล้วกัน” ผมบอก และจิ๊บพยักหน้าเออออ เราแยกย้ายกันตอนนี้
ผมทำเป็นลืมๆ เรื่องที่เกิดขึ้น แวบเข้าห้องน้ำไปจัดระเบียบร่างกายนิดหน่อยแล้วรอไปเรียนอีกวิชาก็เป็นอันหมดวันไปได้ ตกเย็นก็แวบเข้าไปชมรมดนตรีกะว่าจะไปซ้อมซะหน่อย แต่พอเคลียร์มาเท่านั้นแหละ ก็โวยวายทันทีที่เห็นผม
“อ้าว ปอนด์ไปทำอะไรมา ทำไมเสื้อผ้ายับเยินยังกับไม่ได้รีดแบบนั้น”
“หกล้มนิดหน่อย” ผมรีบตอบกลับไปโดยยังไม่ทันได้ไตร่ตรองเสียก่อน คนฟังจึงได้แต่ส่งสายตานิ่งๆ ที่หมายความว่า “ไม่เชื่อ” มาให้
ผมเบี่ยงแบนความสนใจจากเคลียร์โดยการพยายามหยิบกีตาร์มาดีดเสีย เพื่อไม่ให้เคลียร์ถามอะไรมากกว่านั้น ตอนที่เล่นดนตรีก็รู้สึกว่ามันปวดไหล่นิดหน่อย แต่ยังพอทนเล่นไหว
“ปอนด์....” ยังไม่ทันถึงครึ่งเพลง เสียงเรียกของเคลียร์ก็ขัดขึ้น
“หือ....” ผมทำเสียงขึ้นจมูกเป็นเชิงถาม
“ท่าทางจะไม่ได้หกล้มเบาๆ แล้วนะ ถ้าไม่ไหวก็อย่าฝืนดีกว่า กลับไปพักผ่อนเถอะ เอาไว้หายแล้วค่อยว่ากัน” เขาบอกพลางทำหน้าจริงจังใส่
“โธ่เคลียร์ ปอนไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย แค่นี้เอง....โอ๊ะ....” ผมยังคงเถียง แต่อีกฝ่ายไม่ได้พูดอะไรอีกนอกจากแตะมือลงบนไหล่ข้างที่รู้สึกขัดๆ มาทั้งวันแล้วบีบเพียงเบาๆ ผมก็ร้องออกมา
เราสองคนเงียบ เพราะผมไม่มีอะไรจะโต้เถียงอีก....
ที่จริงผมว่าเสียงกีตาร์ก็ไม่ได้แย่อะไรนัก เพียงแต่ตอนดีดอาจจะเผลอขมวดคิ้วมากไปหน่อยเลยโดนจับได้ ถึงแม้ว่าจะโดนลงโทษห้ามซ้อมดนตรีแล้วก็เถอะ ผมพยายามขอเคลียร์อยู่ในห้องชมรมด้วย เพราะยังไม่อยากกลับไปที่หอตอนนี้ เรื่องอะไรต้องกลับไปนั่งรอไอ้พลังเคชอบทำร้ายร่างกายชาวบ้านโดยดีแบบนั้นด้วยล่ะ คืนนี้ผมควรจะไม่กลับหอเลย หรือไม่ก็ให้มันรอคอยบ้างสักสองสามชั่วโมงเป็นอย่างต่ำถึงจะสาสมกับความผิดของมัน
“เคลียร์ว่า ปอนด์กลับไปพักก่อนดีกว่า ไหนๆ ก็ไม่ได้ซ้อมแล้ว นอนพักน่าจะดีกว่ามานั่งหลังขดหลังแข็งอยู่ที่นี่นะ” แผนการทั้งหมดพังพินาศลงในทันใดเมื่อเคลียร์ออกปากไล่อย่างไร้เยื่อใย
“หรือขับรถไม่ไหว....เดี๋ยวเคลียร์ไปส่งแล้วกันนะ” เขาอาสาขึ้นอีกทำให้ผมพลอยรู้สึกแย่เข้าไปใหญ่ นอกจากไม่ได้ทำตัวให้เป็นประโยชน์แล้วยังคอยเป็นตัวถ่วงอีก ใช้ได้ที่ไหนล่ะ
“ไม่เป็นไรเคลียร์ ปอนด์กลับเองก็ได้” ผมรีบโบกมือให้อย่างเกรงใจ “ขอบใจนะ”
เกือบจะทุ่มนึงแล้ว... แต่ผมก็ยังไม่ได้ไปไหนไกล ยังคงนั่งเศร้าตบยุงเปาะแปะอยู่ตรงบันไดลงจากห้องชมรมเพราะยังไม่อยากกลับห้อง นี่แหละนะให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัวแท้ๆ เลยเชียว แค่อยากแก้แค้นมันโดยการให้มันรู้จักการรอคอย ทำไมต้องลงทุนมานั่งตบยุงแบบนี้ก็ไม่รู้สิ
“กูล่ะเชื่อเขาเลยจริงๆ” เสียงหนึ่งลอยขึ้นเหนือหัว ทำให้ผมต้องเอี้ยวตัวไปมอง
เป็นโต้งนั่นเอง มันยังใส่ชุดนิสิตผูกไทน์เรียบร้อย คงเพิ่งเรียนเสร็จหมาดๆ
“ไม่ได้เห็นหน้า เห็นหลังคาก็ยังดีหรือไง เขาไม่ให้เข้าไปแทนที่จะกลับบ้านกลับช่อง ถึงกับต้องนั่งเฝ้าเลยเหรอ?” โต้งออกปากแซว
“เปล่าซะหน่อย ก็แค่ไม่อยากกลับห้องไวเท่านั้นเอง”
“ถ้ายังไม่อยากกลับห้อง งั้นไปเที่ยวกันไหมล่ะ”
“สังขารไม่อำนวย เกรงจะเที่ยวไม่สนุกว่ะ”
“ถ้าหนักขนาดนั้น ทำไมไม่กลับซะทีล่ะ จะมานั่งทรมานตัวเองอยู่นี่ทำไม ที่ห้องมีอะไรเหรอ? ถึงไม่อยากกลับไป” น้ำเสียงมันจริงจังขึ้นทันทีเลย
“ทำไมถามอย่างนั้นล่ะ ห้องกูมันจะไปมีอะไรได้ล่ะ”
“จะไปรู้เหรอ? กูก็แค่เดาไปมั่วๆ เพราะเคลียร์บอกว่ามึงบาดเจ็บ คนเจ็บทั่วๆ ไปเค้าก็ต้องอยากกลับบ้านไปพักผ่อนมากกว่าจะมาทนลำบากตรากตรำนั่งหลังขดหลังแข็งแบบนี้ไม่ใช่เหรอ? บางทีมึงอาจจะกำลังหนีใครอยู่เลยกลับห้องไม่ได้ หรือไม่ที่ห้องก็ต้องมีอะไรสักอย่างที่ทำให้มึงยังไม่อยากกลับ”
ผมฟังคำสันนิษฐานของมันแล้วก็อดนึกชมมันไม่ได้ว่า มันก็ฉลาดเนอะ ความจริงผมก็อยากกลับแล้วเหมือนกันแหละ ร่างกายของผมอ่อนล้าเต็มทีแล้ว แต่สิ่งที่ทำให้ผมยังอยู่ตรงนี้ไม่ขยับไปไหน นั่นอาจจะเป็น ทิฐิ และความดื้อรั้น ก็เป็นได้
“มึงมั่วจริงๆ นั่นแหละ เพราะที่ห้องกูไม่ได้มีอะไรทั้งนั้นน่ะ” ผมทำเป็นโวยวายนิดๆ เพื่อยุติคำถามหลายทั้งมวล ซึ่งโต้งมันก็จะรู้ว่าถ้าขืนเซ้าซี้มากมาย ผมก็จะอารมณ์เสียแล้วหาเรื่องด่ามัน มันจึงไม่ถามอะไรอีก
“งั้น...กูอยู่เป็นเพื่อนแล้วกัน” มันบอกเรียบๆ แล้วนั่งหุบปากอยู่ข้างๆ
ทั้งๆ ที่นั่งอยู่สองคนแท้ๆ แต่เมื่อไม่มีใครพูดอะไร มันทั้งเงียบแหละเหงา... ในที่สุดผมก็เลยอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามคนข้างๆ ไปว่า
“ที่ห้องมีอะไรหรือเปล่าโต้ง”
“หือ....ทำไมถามอย่างนั้นล่ะ?” ฮ่าๆ มันคงไม่เก็ทมุก...
“ก็มึงเป็นคนพูดอยู่หยกๆ ว่าการที่กูไม่อยากกลับบ้านเพราะที่ห้องกูอาจจะมีอะไรก็ได้ งั้นที่มึงไม่ยอมกลับไปก็ต้องเหตุผลเดียวกันสิ....” ผมพูดกวนๆ ยอกย้อนจากสิ่งที่มันคาดเดาเมื่อกี้นี้
“หึ... ที่ห้องกูอ่ะมันไม่มีอะไรหรอก แต่ตรงนี้ต่างหากที่มี.... กูไม่ได้ไม่อยากกลับบ้านนะ แต่กูอยากอยู่ตรงนี้ต่างหาก...”
เอ่อ.... แม่งพูดอะไรเข้าใจยากฉิบหายเลย คนจะเล่นมุกย้อนกลับนี่ขำไม่ออกเลย มีแต่เควชั่นมาร์คเต็มหัวเลยกู....
“อะไรของมึงวะ ที่บ้านไม่มีแต่ที่นี่มี ที่นี่มีอะไร กูเห็นแต่ยุงกับแมลง หรือว่ามีเคลียร์ มึงจะเข้าไปหาในชมรมก็ได้นะ กูอยู่คนเดียวได้” ผมทำเป็นอวดเก่งกลับไปว่าไม่ต้องการเพื่อน ประชดให้ไปหาเคลียร์ทั้งๆ ที่ความจริงก็ไม่อยากให้มันไปทำคะแนนนักหรอก ช่วงนี้เรตติ้งยิ่งตกๆ อยู่ด้วย
“เฮ้อ.... คุยกับมึงนี่เหนื่อยชะมัดเลย ถ้าไม่พูดออกไปตรงๆ ก็จะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ไม่เข้าใจความรู้สึกของคนอื่นเลยใช่ไหม ถึงขนาดนี้แล้วมึงยังจะแถไปได้อีกนะ กูถามจริงเถอะปอนด์ นี่มึงแกล้งโง่ หรือมึงโง่จริงๆ กันแน่เนี่ย”
“อ้าว....ไอ้เชี่ย แล้วมึงมาด่ากูทำห่า ส้งติงอะไรเนี่ย” ผมโวยวายกลับไป เกิดงงขึ้นมาว่าจู่ๆ ไอ้โต้งมันผีเข้าอะไรขึ้นมาเนี่ย ปกติก็เป็นแต่กวนตีนผมเล่นไปวันๆ แต่เวลามีปัญหาต้องการความช่วยเหลือมันก็เป็นห่วงเป็นใย คอยดูแลเรื่อยเปื่อย อยู่ดีๆ ของขึ้นอะไรขึ้นมาถึงด่าผมแบบนี้มันผิดวิสัย....
“ก็มึงมันโง่จริงๆ นี่นา กูพยายามจะบอกมึงอ้อมๆ มากี่ครั้งแล้วว่ากูไม่ได้ชอบเคลียร์”
“ถ้ามึงไม่ได้ชอบแล้วมึงจะมากันท่ากูทำไมนักหนาล่ะ ที่ทุกวันนี้กูกับเคลียร์ไม่ได้ก้าวหน้าไปไหนเลย ไม่ใช่เพราะมึงหรอกเหรอไง” ผมตวาดใส่มันดังลั่น.... ผลักอกมันออกอย่างเหลืออด
“แล้วกูกันท่ามันคนเดียวเหรอ? เคลียร์มันไม่ได้ทำเลยรึไง มึงถามตัวเองดีๆ นะว่าที่มันคาราคาซังกันอยู่ทุกวันนี้เป็นเพราะใคร มึงบอกว่ามึงชอบมัน แต่มึงเคยทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันให้มันรู้รึเปล่าว่ามึงคิดยังไง มึงชอบมัน แต่มึงยังไปเอากะคนนั้นคนนี้ให้มันรู้ให้มันเห็นบ่อยๆ เนี่ยนะ”
ฟังแล้วต้องชะงัก เพราะมันแทงใจดำ ระหว่างที่ผมบอกตัวเองว่าชอบเคลียร์ ชอบมาก แต่ผมก็ยังไม่เคยหยุด ผมยังมีความสัมพันธ์กับคนนั้นคนนี้ไปทั่วอยู่ดี ถึงจะพยายามไม่ประเจิดประเจ้อให้เขารู้เห็น แต่ผมไม่รู้หรอกว่า เขารู้หรือไม่รู้ ผมไม่ได้ใส่ใจเรื่องนั้น... ผมคิดแค่ว่าผมชอบเขา แต่เราไม่ได้เป็นแฟนกัน สิ่งที่ผมทำลงไปนั้น ไม่เรียกว่านอกใจอยู่ดีไม่ใช่เหรอ?
“แล้วไง.... ก็แค่แฟนคลับ กูไม่ได้คิดอะไรด้วยสักหน่อย แต่กับเคลียร์กูจริงจังนะ ....” ผมพยายามแก้ตัว แม้ว่ามันจะฟังไม่ขึ้นเลยก็ตาม แค่เห็นสายตาของโต้งมันก็พูดแทบไม่ออก มันเหมือนตัวเองมีความผิดเยอะแยะจนดิ้นไม่หลุด..ต้องติดคุกแน่ๆ อะไรอย่างนั้น
“มึงไม่ต้องมาทำเป็นว่ากูหรอก เพราะมึงเองก็เป็นเหมือนกันแหละ” ผมรีบหาเพื่อนผิดด้วยทันที
“เหรอ? ช่วงนี้มึงเห็นกูควงใครเหรอ?” มันยื่นหน้ามาถามอย่างเป็นต่อ จะว่าไปแล้ว ช่วงนี้มันก็....
“ถึงกูไม่เห็น ก็ไม่ได้แปลว่าไม่มีนี่” ผมรีบเถียงทันที
“ไม่มีหรอก กูทนกอดใครทั้งๆ ที่ใจกูเอาแต่คิดถึงคนอื่นตลอดเวลาไม่ไหว กูไม่เก่งขนาดนั้น กูไม่ได้เป็นพวก... จิตสำนึกทางเพศติดลบอย่างมึง”
ฮะ.... ว่าไงนะ จิตสำนึกทางเพศติดลบ++
เห็บหมาเหอะ!! แม่งสรรหาอะไรมาด่าวะ ฟังเรียบๆ แต่ทำไมมันเจ็บกระดองใจพิลึก
“เออ! กูมันเลว... ต่อไปกูจะทำตัวให้ดีขึ้น ตอนนี้กูเข้าใจแล้วว่ามึงอาจจะไม่ได้ชอบเคลียร์แต่มึงแค่เป็นห่วงเพื่อนเพราะกลัวว่ากูจะไม่จริงใจใช่ไหม? แต่กูขอย้ำว่ากูจริงจังมาก ต่อไปกูจะไม่นอนกะใครพร่ำเพรื่ออีกมึงพอใจยัง? เพราะงั้นต่อไปมึงเลิกกันท่ากูกะเคลียร์ โอเคมะ?” ผมพยายามต่อรอง ให้ตัวเองได้เปรียบที่สุด แต่คนฟังทำหน้าว่าผิดหวังอะไรอย่างยิ่งยวด
“อะไรอีกล่ะ ก็บอกว่าจะรักเดียวใจเดียวแล้วเนี่ย มึงจะเอาอะไรกะกูอีกวะ?”
“ไม่เอาไงหรอก กูว่าคนอย่างมึงแม่งเกินเยียวยาแล้วว่ะ เพราะมึงเป็นแบบนี้ไงเคลียร์ถึงได้....”
“อะไร เคลียร์ทำไม?” ผมเลิกคิ้วอย่างสงสัย
“ช่างเถอะ ไหนๆ จะโง่แล้ว ก็โง่ไปตลอดชาตินั่นแหละดีแล้ว”
“อ้าว... ไอ้เชี่ย...ทำไมมึงชอบพูดอะไรไม่เคลียร์วะ แล้วกูจะรู้เรื่องไหมเนี่ย มึงบอกกูมาเดี๋ยวนี้เลยนะว่าเคลียร์ทำไม” ผมโวยวายแล้วหันไปเขย่าร่างอีกฝ่ายให้พูดต่อ แต่ไอ้โต้งมันทำหน้านิ่งเข้าสู้
พรืด.... มันจับมือผมให้ปล่อยออกจากไหล่มันด้วยสีหน้าขรึมๆ จนผมอดตกใจไม่ได้
“มึงเลิกถามแบบนี้สักทีได้ไหม? ถ้าอยากรู้อะไรก็ไปถามมันเองสิ เรื่องมันจะได้จบ แต่ถ้ามึงไม่กล้า มึงก็หุบปากแล้วให้ความหวังคนนั้นคนนี้ต่อไปเถอะ”
ความจริงแล้วผมไม่เข้าใจสิ่งที่มันพูดเลยสักนิดเดียว....
ผมอยากรู้ อยากถามบางเรื่องที่ผมไม่รู้ให้กระจ่าง แต่ดูท่าอีกฝ่ายจะไม่ได้อยู่ในสภาวะปกติที่จะพูด ถาม กวนตีนได้อีกแล้ว มันเหมือนคนที่ใกล้หมดความอดทนจนไม่น่าเข้าใกล้ ผมจึงได้แต่เงียบ...ปล่อยให้อารมณ์ของเราเย็นลง
เสียงกรีดร้องของโทรศัพท์ดังลั่นขึ้นแทรกความเงียบกริบ ผมยกมันขึ้นดูเบอร์ 10 หลักนั้นด้วยความรู้สึกที่แปลกประหลาด ไม่รู้ว่าตื่นเต้นหรือตกใจกันแน่ที่เห็นเบอร์ที่คุ้นตานี้
“ฮัลโหล” ผมกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์เรียบๆ ไร้ความรู้สึก หลังจากที่พาตัวเองเดินลงจากบันไดไปยืนพิงเสาอาคารชั้นล่าง เพื่อให้ห่างไกลผู้คนเรียบร้อยแล้วที่สุด
“เออ วอกมึงอยู่ไหนเนี่ย” ผมรู้สึกสะใจกับคำถามเหลือเกิน ป่านนี้มันคงไปหาผมที่ห้อง แต่บังเอิญว่าไม่เจอก็เลยโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเตรียมจะอาละวาดแน่แล้ว... แต่ที่เสียงมันดูไม่บอกอารมณ์ก็คงเพราะพยายามสะกดกลั้นกลัวไก่ตื่นอยู่แน่ๆ
“.........” ผมเงียบ เพราะกำลังคิดอยู่ว่าจะสรรหาถ้อยคำใดจะกวนตีนสะใจได้สุดๆ กัน ก่อนจะชะงักเมื่อปลายสายกล่าวต่อมาอีกว่า
“เอ่อ... กูจะโทรมาบอกว่า วันนี้กูติดธุระจริงๆ กูคงไปหาไม่ได้แล้วนะ” รอยยิ้มสะใจในคราแรกลดเลือนลงทันที ทันควัน
“มึงเป็นใคร?” ท้ายที่สุดผมกลับถามมันไปอย่างนั้น....ด้วยน้ำเสียงที่เรียบมากกว่าเดิมอีกหลายเท่า...
“ตุลย์ไง อย่ากวนตีนให้มากนักจะได้ไหม กูยุ่งอยู่นะ” อีกฝ่ายตอบกลับมาพร้อมทั้งต่อว่าอย่างหงุดหงิด
“โทรผิดแล้วมั้ง ผมไม่รู้จักคนชื่อนี้”
“นี่มึงจะกวนประสาทกูไปถึงไหนเนี่ย ไม่เจอกันไม่กี่ชั่วโมง ทำเป็นจำผัวตัวเองไม่ได้ มึงต้องให้กูเตือนความทรงจำหรือไงถึงจะจำได้ ฮึ” ผมว่ามันโกรธ โมโหอีกแล้วทั้งที่ตอนแรกทำเสียงเหมือนเสียใจแท้ๆ
“ผมจำไม่ได้ว่าเคยไปเป็นเมียคุณตั้งแต่เมื่อไร เพราะคนที่ผมนอนด้วยส่วนใหญ่ เป็นได้แค่ทางผ่านหรือไม่ก็คู่ขาชั่วคราวแค่นั้นแหละ”
“นี่มึงโกรธ มึงงอนกูอยู่ใช่ไหม จะด่าจะโวยวายก็ว่ามา ไม่ต้องมาพูดประชดแบบนี้”
“ไม่หรอกครับ คนไม่รู้จักกันจะงอนได้ยังไง แค่นี้นะ” ผมกดวางสาย ตามด้วยปิดเครื่อง แล้วค่อยทรุดตัวลงนั่ง
Miss ……
ผมยังคงพลาดท่าให้มันอีกครั้ง... คิดจะแก้แค้นมันแท้ๆ อุตส่าห์ลงทุนออกมาตากยุงเพื่อให้มันได้รู้จัก “รอ” บ้าง แต่ทุกอย่างก็
เปล่าประโยชน์
บ้าเนอะ... ผมกำลังคิดอะไรอยู่
หึ... ผมน่าจะรู้อยู่แล้วว่า ท้ายที่สุด มันก็ไม่เคยรักษาคำพูด หรือสัญญาอะไรไว้ได้สักอย่างเดียว
กับคนอื่นมันทำได้ แต่ไม่ใช่กับผม
มันเคยสัญญาว่า จะไม่ทำให้ผมเจ็บอีก แต่จนถึงตอนนี้ ผมก็ยังเจ็บ...เพราะมันอยู่เสมอ
ปวดไหล่จัง... อาการปวดหลังด้านซ้ายสามารถลามมาถึงด้านหน้าได้ด้วย...
แต่ไม่รู้จริงๆ ว่า ที่โหวงเหวงอยู่แบบนี้ มันเกิดจากความผิดพลาดหรือความคิดถึงกันแน่
“ปอนด์” ผมเงยหน้าขึ้นมองโต้งเลิกคิ้วเป็นถาม เมื่อถูกเรียกชื่ออีกครั้ง
“ใครโทรมาเหรอ?” โต้งถามขึ้น
“โทรผิดน่ะ” ผมตอบกลับไปเสียงอ่อยๆ
มันทำหน้าประหลาดส่งสายตาค้นคว้า แต่เมื่อผมทำเหมือนไม่เห็นมันก็เปลี่ยนเรื่อง
“ เอ่อ.... เมื่อกี้กูขอโทษนะ พอดีกูเครียดน่ะ เรียนหนักมากไปหน่อยเลยสติแตก มึงไม่โกรธใช่ป่ะ?”
“อื้อ...” รับตอบรับอย่างนั้น โกรธเหรอ? เรื่องอะไรล่ะ ตอนนี้ผมลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเมื่อกี้เราคุยเรื่องอะไรกัน
“ขอโทษนะ กูอาจจะใจร้อน วู่วามไปหน่อย ไม่ใช่ความผิดของมึงหรอกที่ไม่รู้เรื่องอะไรเพราะไม่มีใครเอ่ยปาก เพราะถ้ามีใครคนนึงทำอะไรล้ำเส้น มันก็กระเทือนถึงความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อน เราถึงได้แต่รอว่าเมื่อไรคนที่อยู่ตรงกลางจะเข้าใจแล้วตัดสินใจเลือกสักที ถ้ากูไม่ได้เป็นเพื่อนกับเคลียร์ ถ้ามึงไม่ได้ชอบมัน เรื่องมันอาจไม่ยากขนาดนี้ แต่... จะให้กูตัดใจทั้งๆ ที่มึงเองก็ยังลังเลแบบนี้ กูก็ทำไม่ได้อยู่ดี”
“โต้ง...” ผมลุกขึ้นยืนแล้วมองหน้ามัน “กูกลับแล้วนะ”
“.......” มันทำหน้างง คงแปลกใจที่ผมไม่ได้ถามอะไรกลับแม้ว่ามันจะพูดอะไรงงๆ อยู่ก็ตาม บอกตามตรงว่า ผมไม่ได้ตั้งใจฟังที่มันพล่ามเลย ตอนนี้ผมไม่มีสมาธิจะคิดอะไรทั้งนั้นแหละ
รู้เพียงแต่ว่า จะกลับหรือไม่กลับมีค่าเท่ากัน ถึงจะกลับไป ผมก็ไม่ต้องรอใครอีกแล้ว....
แต่ในที่สุดมันก็พยักหน้า และผมไม่ได้รีรอ ก้าวเดินไปที่รถตัวเอง โดยมีโต้งเดินตามมา
ผมยืนมองรถมอเตอร์ไซค์เก่าๆ ที่เอามายกเครื่องเปลี่ยนชุดสีใหม่นิ่งๆ ไม่ยอมขยับขึ้นขี่
“ปอนด์ มึงเป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย?”
“หือ...เป็นอะไรเหรอ?” ผมหันไปถาม
“ก็มึงดู...หงอยๆ หน้าเศร้าๆ อ่ะ”
“บ้า คิดไปเองเปล่าเนี่ย กูปกติดี” ผมเถียงกลับทั้งที่ความจริงผมไม่รู้ว่าตอนนี้สีหน้าตัวเองเป็นยังไง รู้แต่ว่าคงไม่ได้ยิ้มแค่นั้นเอง
“เหรอ?....เอ้อ... เปลี่ยนชุดสีใหม่เหรอ?” มันถามถึงรถของผม ด้วยสีหน้าสนอกสนใจ ทั้งที่ความจริงมันก็ไม่ได้ชอบรถอะไรหรอก คงถามไปอย่างนั้นเพื่อหาเรื่องคุย
“อือ” ผมตอบไปสั้นๆ ทั้งที่ความจริงควรจะกวนตีนประมาณว่า ก็เห็นแล้วจะถามทำซากอะไรมากกว่า
“นึกยังไงเพิ่งมาเปลี่ยนล่ะ”
“ไม่รู้สิ” ผมตอบปัดๆ เพราะก็ไม่รู้เหมือนกันว่าไอ้กระต่ายมันคิดอะไรอยู่ถึงเอารถคนอื่นไปยำแบบนี้
“หา.... ไม่รู้ได้ไง พูดยังกับไม่ได้เป็นคนทำเอง...”
“โว้ย... มึงจะเซ้าซี้อะไรนักหนาฮะ เลิกถามซักทีได้ไหม กูรำคาญ” แล้วผมก็ตวาดกลับไปอีกครั้ง จนคนฟังถึงกับอึ้ง และผมเองก็ชะงักตกใจตัวเองเหมือนกันที่เกิดวีนแตกอย่างกับผู้หญิงขึ้นมาซะเฉยๆ
นี่กูเป็นเชี่ยอะไรขึ้นมาเนี่ย
“ขอโทษ กูไม่น่าเสือกเรื่องของมึงเลย กูน่าจะรู้ว่า มึงอาจจะอารมณ์ไม่ดีอยู่” โต้งมันขอโทษ ด้วยเสียงเศร้า ที่ทำให้ผมเกิดรู้สึกผิดขึ้นมาซะเฉยๆ
“ไม่หรอก กูต่างหากที่ต้องขอโทษ พอดีช่วงนี้กู... นอนไม่หลับน่ะ” ผมรีบแก้ตัวกลับไป ถึงเหตุผลที่ทำให้ตัวเองหงุดหงิด ใช่ที่ผมอารมณ์ไม่ดีก็เพราะหงุดหงิดที่นอนน้อยแค่นั้นแหละ
“งั้น... ก็กลับบ้านไปพักผ่อนเถอะ จะได้หายไวๆ”
ผมพยักหน้ารับกำลังจะคล่อมรถตัวเองแต่แล้วก็เปลี่ยนใจหันกลับมาอีกครั้ง....
“เออ....โต้ง.... ขอโทษนะที่กูโทษมึงเรื่องเคลียร์ ทั้งๆที่ความจริงกูน่าจะรู้ว่ากูต่างหากที่ไม่กล้าเอง กูต่างหากที่ไม่ยอมเริ่มสานต่อ เพราะกูกลัว กลัวว่าถ้ากูมีความรักอีกครั้ง ผูกพันกับใครมากๆ กูจะต้องรอคอยเขา ทั้งๆ ที่กูเกลียดการรอคอยที่สุด”
“ทำไมล่ะ? กูว่าบางครั้งการรอคอยอย่างมีความหวังก็ทำให้เรามีความสุขนะ”
“ทั้งๆ ที่รู้ว่าเป็นการรอคอยลมๆ แล้งๆ น่ะเหรอ?”
“ถึงจะเป็นลมแล้วไง? เพราะว่าความรักก็เหมือนสายลมแหละ มองไม่เห็น แต่ไม่ใช่ว่าไม่มีซะหน่อย อาจจะคอยนานหน่อย แต่ทุกครั้งที่สายลมพัดมาก็ทำให้เราเย็นสบายนะ”
“ถ้าคอยแล้วมาแน่ๆ ก็น่าคอยอยู่หรอก แต่ความรักสำหรับกูไม่ใช่สายลม แต่เหมือนผี ถึงจะมีจริงแต่ตลอดชีวิตนี้กูอาจจะไม่ได้เห็นมันก็ได้....ของบางอย่างที่คิดว่ารอเท่าไรก็ไม่น่าจะได้มา สู้ตัดใจไปเลยซะจะยังดีกว่า”
“.........” โต้งมันเงียบฟังที่ผมพูด สีหน้ามันดูกังวลยังไงชอบกล
“ความจริง ที่กูไม่อยากกลับ ไม่ใช่เพราะที่ห้องมีอะไร แต่ที่ไม่อยากกลับไป เพราะมันไม่มีต่างหาก....”
.................................
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกยังไงมั่ง .... เหงา เศร้า สงสารปอนด์ไหม?
บางทีโต้งออกเยอะหน่อยนะคะ คงเพราะนิรักมันล่ะ ก็มันเป็นพระเอกของนิเหมือนกันนี่
อีตุลย์ไปไหนทำไมออกน้อย เอาน่า ออกมาทีปอนด์ก็เละเป็นโจ๊ก ไม่เจ็บตัวก็เจ็บตูดตลอด ให้มันหายๆ ไปมั่งก็ได้มั้ง ฮ่าๆ
ถ้าถามว่าตอนนี้ปอนด์รักตุลย์ไหม ไม่ต้องตอบก็คงรู้แล้วนะ บางทีปอนด์อาจจะรู้ใจตัวเองแล้วก็ได้ เพียงแต่มันไม่ได้เล่าทุกอย่างที่มันคิดเท่านั้นแหละ ต้องให้คนอ่านสังเกต กิริยาท่าทาง และจับบรรยากาศเอาเองบ้างว่าไปทางทิศไหน
สำหรับ เรื่องการรีไรท์ นิกลับไปรีตอนแรกๆ ประมาณสองตอน ไม่มีผลกับเนื้อเรื่องนักหรอกค่ะ แล้วก็แก้ไขบางคำพูดบางจุดที่คนอ่านอาจจะไม่ได้สังเกตเลยก็ได้ แต่คนอ่านใหม่ๆ อ่านแล้วอาจจะรู้สึกว่าไม่รวบรัดเท่าเก่าเท่านั้นแหละ
จะกลับมาเขียนต่อตามเดิมแล้วนะคะ ส่วนรีไรท์ก็ มีบ้างในบางส่วนเพื่อให้เชื่อมโยงกับตอนต่อไปไม่ขัดกันเท่านั้นเอง ซึ่งจะยังทำอยู่เรื่อยๆ แต่ตอนนี้ก็ เอาแค่นี้ก่อน ค่อยว่ากันใหม่อีกทีตอนเขียนจบแล้ว...
ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ จุ๊บๆ :กอด1: :L2: :L1: :pig4:
-
เมื่อไหร่คู่นี้จะรักกัน :เฮ้อ:
คือจะไม่รีไรท์แล้ว? ดีแล้วครับ
รอคู่นี้มานานไม่อยากให้ไปเริ่มใหม่อีกแล้ว
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
เข้ามาแสดงตัวว่า คนอ่านคอยเชียร์อยู่นะคะ
จะรีไรท์ จะเขียนไปทางไหน เรายังคอยเชียร์
เอาใจช่วยลุ้นทั้งคนเขียน ทั้งตุลย์ ทั้งปอนด์
ปล.ลุ้นตุลย์มากกว่าลุ้นคนอื่นหน่อยนึง อิอิ
-
โุถ ปอนด์จ๋า น่าฉงฉาน :sad4: :sad4:
-
ตุลย์ไม่มาจริงอ่ะ สับขาหลอกป่าว?
ปอนด์ยังคงสับสนในชีวิตรัก นี่แหละหนา มีหนุ่มๆเข้ามาพร้อมกันหลายคน
ตอนนี้ สงสารโต้งที่สุด แอบรักคนที่ไม่เคยคิดอะไรกับเราเลย :o12:
-
เหงา เศร้า ซึม :เฮ้อ:
-
เฮ้อ
เราว่าปอนด์ออกจะเป็นคนปิดกั้นตัวเองไปนิ๊ด..นะ
ไม่รู้ซิคือถ้าเปิดใจตัวเองมากกว่านี้ก็คงจะรู้แล้วว่ามีใครรักตัวบ้าง
แล้วตัวเองรักใคร อ่านตอนนี้ก็รู้สึกเหมือนปอนด์เริ่มๆจะรู้แล้วนะว่าตัวเองรักใคร
แต่กลัวจะผิดหวังเลยไม่ยอมรับรึเปล่าอ่า
-
version sims นี่ทุ่มเทมากๆ
-
แอบเสียใจ
รอพี่ปอนด์กับตุลย์ตั้งนาน
แต่มาอีกทีมีแต่เศร้าทั้งนั้น
แบบพี่ปอนด์ต้องฮาหน่อย...อิๆๆ
-
เพิ่งจะมาอ่านครับ
ตอนแรกๆ เป็นรุกอยู่ดีๆ ก็โดนตุลย์กด
ตอนนี้จะสานสัมพันธ์ ก็มอมเหล้า กดนายตุลย์ ก็สิ้นเรื่อง
-
มาแบบเหงาๆเศร้าๆ
ต่ายตุลย์หายหัววว
-
:เฮ้อ: เหนื่อยใจไปกับปอนด์-ตุลย์
-
เฮ้ยยยยยยยยยย ปลด ปลด ปลด
ปลดไอ้กระต่ายออกจากสารบบได้แล้ว ทำคอมโบให้ปอนด์น้อยใจขนาดนี้ได้ไงฟระ ว๊ากกกกกกกกกกกกก
เชียร์โต้งดีมั้ย? เชียร์เคลียร์ดีป่าว? อีกระต่ายบ้ามันทำตัวน่าเตะเกินไปแล้วนะ ปอนจะไปรักมันทำม้ายยยยยยยยยยยยยย
รอตอนต่อไปค่า
-
ผมรักนักร้อง sims ver. ตอนที่สอง
ห้องน้ำสามรอบ ในรถอีกสอง ผมรอดชีวิตมาได้ยังไง
แล้วพอเดินเข้ามาในบ้าน.....
(http://diary.yenta4.com/diary_folder/14362/14362_uploaded/tulpond2/1.gif)
(http://diary.yenta4.com/diary_folder/14362/14362_uploaded/tulpond2/2.gif)
(http://diary.yenta4.com/diary_folder/14362/14362_uploaded/tulpond2/3.gif)
(http://diary.yenta4.com/diary_folder/14362/14362_uploaded/tulpond2/4.gif)
-
(http://diary.yenta4.com/diary_folder/14362/14362_uploaded/tulpond2/5.gif)
(http://diary.yenta4.com/diary_folder/14362/14362_uploaded/tulpond2/6.gif)
(http://diary.yenta4.com/diary_folder/14362/14362_uploaded/tulpond2/7.gif)
(http://diary.yenta4.com/diary_folder/14362/14362_uploaded/tulpond2/8.gif)
จบตอนนะ เพราะแค่นี้ก็ฟินแล้วล่ะ อร๊าย...
-
ปอนด์น่าสงสารอ่า
-
จันทร์เจ้า .....มันมีบุคคลที่สามอยู่ในบ้านกระต่ายด้วยล่ะ....
สงสัยพ่อบ้าน .......
..
.
เขาล้อเล่น...... :z10:
-
มาต่อแล้ว
-
อ่า ทั้งเรื่องชอบตุลย์เชียร์ตุลย์มาตลอดแต่พออ่านตอนนี้แล้วแอบเห็นใจปอนด์หน่่อยๆ แล้ว
อยากให้เขียนต่อ อัพต่ออีก ชอบความเอาแต่ใจของตุลย์ หน้ามึนดีมาก
-
มัวแต่แซว...ลืมเม้นท์ตอน
น้องฐามีบ้านไก่แล้ว สงสารขนมปัง....ไม่มีบ้านรังกระต่าย :เฮ้อ:
-
ตุลย์อย่างล่ำ
ปอนด์น่ารักดี
คุณนิขยันจัง o13
-
ตุลย์ทำไมโหดจัง
ปอนด์ก็น่ารักตลอด :z2:
-
ปอนด์ดูคิดมากจัง ตุลย์อาจจะมีธุระจริงๆก็ได้ ยอมรับเถอะว่ารักตุลย์ไปเเล้ว ฮิฮิ
-
:angry2: :angry2: :monkeysad: :monkeysad: :m15:
-
หนูปอนด์ ...
:monkeysad:
-
เอาเป็ดมาฝากทั้งเล้าเลย ฮา ฮา
เป็นกำลังใจให้นะค๊า
-
เฮ้อ!! ปอนด์ เฮ้อ!! ตุลย์
-
ปอนด์สับสนในอารมณ์อย่างรุนแรง
ตกลงชอบเคลียร์แต่แคร์ตุลย์หรือไง
-
:sad4: :sad4: :sad4:
ปอนด์อดทนไว้ลูก อ่านตอนนี้แล้วสงสารปอนด์มากเลยอ่ะ
:z3: :z3: :z3:
-
อ่านตอนล่าสุดแล้วสงสัย ปอนด์ไม่รู้จริงเหรอ ว่าโต้งคิดอะไรเกินเลยกับตัวเอง แต่ถ้าเป็นเรา ด้วยสถานการณ์ต่าง ๆ มันก็พอจะอธิบายได้อยู่ ว่าปอนด์คงไม่มีเวลาจะคิดอะไรอย่างอื่น ลำพังแค่เรื่องตุลย์กับเคลียร์ก็ปวดหัวพออยู่แล้ว หรืออาจจะพอรู้ แต่ไม่กล้าคิด เพราะมันออกจะหลงตัวเองเกินไปหรือเปล่า....อันนี้ส่วนตัวไปแร๊ะ....ซึ่งในความเห็นของเรา พ่อไก่โต้งแกเล่นใหญ่มากเลยนะ อย่างน้อยปอนด์น่าจะสงสัยอะไรบ้างแหละ ชิมิ....????
แต่ถ้าปอนด์ไม่รู้จริง ๆ.....
ทีนี้ปัญหาคือเวลานิบรรยายโดยให้ปอนด์เล่า มันเลยอาจจะขัด ๆ ไปบ้าง ตรงที่....ถ้าปอนด์ไม่ได้ใส่ใจในคำพูดของโต้งจริง ๆ ปอนด์ก็ไม่ควรที่จะเล่า ว่าโต้งพูดอะไรออกมาบ้าง(เพราะปอนด์ก็บอกอยู่ ว่าไม่ได้ฟังเลยว่าโต้งพูดอะไร) สมมตินะ เหมือนถ้าเราไม่ได้ตั้งใจฟังที่อาจารย์สอน ในเลคเชอร์ของเรามันก็ไม่ควรที่จะมีเนื้อหาตรงส่วนที่อาจารย์พูด แต่เอาเข้าจริงมันก็ยากใช่ไหม เพราะถ้าเล่าเรื่องในแบบมุมมองพระเจ้า มันจะชัดเจนกว่า ว่าตัวละครแต่ละตัวคิดหรือรู้สึกอะไร....
นิอย่าโกรธ หรือหาว่าเชลอวดรู้เลยนะ คือถ้าอ่านตรงไหนแล้วมันติด หรือแปลก ๆ เราก็อยากจะบอกให้รู้ เห็นด้วยหรือไม่ค่อยว่ากัน คนอ่านคนอื่นอาจจะเห็นต่างไปจากเราก็ได้ แต่ยังไงเราก็ชอบเรื่องนี้อยู่ดี ชอบเวลาที่กระต่ายกับหนมปังเค้าอยู่ด้วยกัน ไม่ว่าจะมุมสวีทหรือเลือดตกยางออก คนอ่านคนนี้ก็มีความสุขทุกที ก็คิดถึงนะตุลย์นะ ตอนหน้านายออกมาได้แร๊ะ....ให้ไวเลย 555+
ปล.เคารพการตัดสินใจของคนแต่งเสมอ นานแค่ไหนก็รอได้ ถ้ารักกันจริง ๆ
-
ตุลย์ทำตัวดีๆหน่อย
กระต่ายรักแล้วทำตัวดีกับหนมปังนะ
-
ได้อ่านหลายตอนเลย คิดถึงจัง :กอด1:
อิตุลย์ดูจิ้ ปอนด์เค้ารักตัวเองเเล้วอ้ะ ทำตัวให้มันดีๆหน่อยก็ไม่ได้ ชริ
มาไม่ทันตอนที่รีไรท์อะไรยังไง แต่เนื้อเรื่องก็สนุกดีอยู่เเล้วจ้า รออ่านต่อไปเรื่อยๆ อิอิ
:จุ๊บๆ:
-
ปอนด์ รักเค้าเข้าแล้วล่ะสิ... หรือเปล่าหว่า?
ถ้าไม่รัก ทำไมถึงไม่อยากกลับบ้าน ทั้งๆ ที่ก็อยู่หอพักมาได้
ตามลำพังมานานสองนาน ฮาๆ ปากแข็งนะตัวเธอว์...
อ่านตอนนี้แล้วอึนๆ มึนๆ ไปกับอารมณ์ของพ่อนักร้อง
คิดถึงได้ความอึน ความเอาแต่ใจแบบไม่สนใครหน้าไหน
ของตาตุลย์มากกว่านะ คุณนักเขียนชอบพี่โต้ง แต่เราชอบตุลย์
แบบไม่มีเหตุผล ทั้งๆ ที่มันเลว เล๊ว เลว ทำร้ายร่างกายและ
จิตใจนายเอกเราได้เกือบทุกตอน เอาแต่ใจโคตระก็ยังชอบ
ปล. เกมส์ซิม นี่พี่ตุลย์ล้ำได้อีกนะคะ หัวเกรียนมาเชียวส่วนปอน์ด
ตัวไม่บางนะเราแอบถึก นะนี่ 555+
-
สวัสดีค่ะ อ่านเพิ่งจบค่ะ ได้อ่านผลงานของคุณนิเรื่องนี้เป็นเรื่องเเรกเลยนะคะ
ชอบเนื้อเรื่องมากๆเลยค่ะ เเละสงสารต่ายตุลย์มากๆเลยด้วยนาทีนี้ เเม้เเรกๆตุลย์จะผิด
แต่งานนี้ขอเข้าข้างเห็นใจต่ายตุลย์สุดใจขาดดิ้นเลยค่ะ อ่านมาถึงตอนสุดท้าย ในใจอยากให้ปอด์นกลับห้องมานอน
แล้วตุลย์ก็กลับมานอนกอดกลางดึกจังเลย จะว่าสงสารปอด์นก้ได้นะสำหรับตอนนี้......ก็เพราะยังไม่รู้ใจตัวเองนั่นแหล่ะ
อีกอย่างตอนนี้หากปอด์นรู้ว่าเคลียร์ก็ชอบตัวเองเหมือนกัน ตุลย์จะเป็นยังไงอ่ะ? :m15:
โหย....เหมือนเห็นดราม่าลางๆเลยแฮะ....อยากให้ปอด์นรู้ใจตัวเองก่อนรู้ว่าเคลียร์ชอบจังเลยค่ะ
ส่วนเรื่องของโต้ง....ช่างเถอะ...ชิวๆ ให้เค้าไปหาน้องฐาเถอะ หาเป็นอุปสรรคสำคัญ?ของตุลย์ไม่!!!!
คุณนิคะ ยังไงก็อย่าลืมเรื่องนี้นะคะ.....กลับมาต่อไวๆนะคะ สู้ๆค่ะ :a2: :m15:
ปล.เป็นกำลังใจให้คุณนิแต่งเรื่องดีๆออกมาให้อ่านอีกนะคะ
:กอด1:
-
ตอนที่ 29 ไม่หลับไม่นอน...
ผมเพิ่งกลับมาจาก “ริมทาง” ก็แค่แอบแวะเข้าไปเพราะมันไม่มีอะไรจะทำ ผมไม่ได้ตั้งใจว่าจะต้องไปเจอใครที่นั่น และไม่ได้ตั้งใจสักนิดที่จะต้องแอบชำเลืองดูว่าใครนั่งโต๊ะหน้าในวันนี้ และแน่นอนว่าไม่ได้รีบกลับเพราะเห็นว่าคนกลุ่มนั้นเป็นคนที่ไม่รู้จัก
ถึงพี่ต้องจะทักถามว่าวันนี้อยากร้องเพลงหรือเปล่า ผมตอบปฏิเสธว่าพอดีปวดไหล่นิดหน่อยก็เลยอยากพัก
แต่พอกลับมาถึงห้องจริงๆ กลับไม่ได้เป็นเช่นนั้น
มืดสนิท.... ทุกอย่างเงียบสงัด ผมนอนอยู่บนเตียงพยายามข่มตาที่อ่อนล้าลงพักผ่อน
ห้านาทีก็แล้ว... สิบนาทีก็แล้ว ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เรื่องที่ผมนอนไม่หลับ ไม่ใช่เรื่องโกหกเลยสักนิดเดียว
ลองอ่านหนังสือสิ.... ก็ไม่รู้จะอ่านทำไมในเมื่ออ่านไปก็คงไม่รู้เรื่องอยู่ดี
นับแกะสิ.... ให้นับยังไงมันก็ไม่ถึงสิบตัวสักที อยู่ดีๆ ก็จำไม่ได้ว่านับถึงไหน ก็เลยย้อนกลับมานับใหม่เสียหลายครั้ง
ถ้างั้น...เปิดเพลงฟังสิ.....
เพราะในห้องไม่มีเครื่องเสียง เลยจำเป็นต้องเปิดคอม และโปรแกรม Window media ให้เล่นเพลงช้าๆ ไปเรื่อยๆ
ผ่านไปเป็นชั่วโมงกับเพลงที่เปลี่ยนไปหลายต่อหลายเพลง ผมยังตาค้าง นอนไม่หลับอยู่เหมือนเดิม
ขับรถก็แล้ว...
เปิดเพลงก็แล้ว...
หัวใจก็ยังกระวนกระวาย
ออกไปดูดาว นั่งดื่มจนเกือบเช้า
ก็ไม่ทำให้ใจมันคลายกังวลเลย
จะทำยังไงก็...... ไม่หลับไม่นอน
ภาพเธอยังสะท้อนติดอยู่ในใจ
ยังไงก็ไม่หลับไม่นอน
หัวใจมันเรียกร้องให้พบเธอ......
อยากจะเจอจนแทบทนไม่ไหว
หัวใจมันคิดถึงเธอ
สิ้นสุดความพยายาม แม้แต่พี่มาช่าก็ไม่สามารถกล่อมให้ผมหลับลงได้ มีแต่จะยิ่งหงุดหงิดมากขึ้นด้วยซ้ำ
ถึงผมจะนอนไม่หลับติดต่อกันมาสองคืนแล้วโดยไม่ทราบสาเหตุ แต่ก็จะขอยืนกรานขาแข็งว่าไม่ได้เป็นเพราะคิดถึงใครแน่นอน แต่ที่ยังนอนไม่หลับจนถึงตอนนี้อาจจะเป็นเพราะมันเคยชินกับการนอนดึก เพราะถ้าได้ไปร้องเพลงก็ไม่เคยได้นอนเร็ว หรือไม่ก็ยังมีพลังงานหลงเหลืออยู่ ผมจึงตัดสินใจปิดเพลง ปิดคอม แล้วเดินเข้าห้องน้ำ....
ในที่สุดผมก็ต้องใช้วิธีที่ดีที่สุดในการกล่อมตัวเองคือการออกกำลังกายในร่ม(ผ้า) ทำให้ตัวเองเหนื่อยและเพลียถึงขีดสุดแล้วหลังจากนั้นเปลือกตามันก็จะหนักอึ้งจนลืมไม่ขึ้นไปเอง....
เป็นวิธีที่ชะงัดนัก....
ปึ้ง ปึ้ง ปึ้ง.....
ผมสะดุ้งตื่นเพราะเสียงทุบประตูโครมคราม รอบห้องมืดสนิท พยายามขยับตัวลงจากเตียงอย่างมึนงงตรงไปเปิดประตูห้องด้วยความรำคาญ พลางนึกด่าในใจว่า เสียงดังขนาดนี้ไฟไหม้ตึกหรือไงวะ!!
ทันทีที่เห็นหน้าผู้มาเยือนยามดึก ผมก็ตาสว่างทันที พยายามผลักประตูที่เปิดออกให้ปิดลงอีกครั้ง แต่ไอ้จอมบ้าเลือดที่อยู่ข้างนอกมันเป็นพวกพลังเค รีบใช้ไหล่กระแทกจนประตูเปิดกว้างออกแล้วแทรกกายเข้ามาในห้องได้สำเร็จจนได้
ผมพูดไม่ออก ยืนมองหน้ามันงงๆ เมื่อมันเอื้อมมือกดเปิดสวิตส์ไฟจนเริ่มสว่างจ้า
ผมอดไม่ได้ที่จะยกข้อมือขึ้นดูเวลา...
01:28 น.
เห็บหมาเหอะ คุณมึงจะมาทำพระแสงหอกหักอะไรตอนนี้วะ สาด....
“มึงมาทำไม” ผมเอ่ยถามออกไปอย่างที่ใจคิด ด้วยความที่เพิ่งตื่นจึงลืมไปว่าควรจะถามว่า “มึงเป็นใครวะ” มากกว่า
“แล้วทำไมกูจะมาห้องเมียตัวเองไม่ได้ล่ะ?” ผมสะอึกอึ้งกับคำตอบตรงไปตรงมา ชัดถ้อยชัดคำนั้น หลุบตาลงเสหันไปทางอื่น...
“สัด... นั่นไม่ใช่คำตอบนะ” ผมพึมพำตอบ
“ถ้าไม่ใช่แล้วเรียกว่าอะไรล่ะ?” เงยหน้ามองมันแล้วก็ได้แต่ถอนใจเฮือก นึกรำคาญกับนิสัยที่ชอบตอบคำถามด้วยคำถามแบบนี้ แต่ก็คงเป็นอีกนิสัยที่แก้ไม่หาย...
“กูไม่มีอารมณ์จะมาต่อปากต่อคำด้วยหรอก ตอนนี้กูง่วงมาก” ผมตอบไปแค่นั้นก่อนจะเซแซดๆ ลงไปนอนคว่ำที่เตียง
ถึงจะพูดว่าง่วงมาก.... แต่ก็ไม่สามารถหลับได้ในทันที เพียงแค่หลับตานอนนิ่งๆ แค่นั้นเอง...
“ตีหนึ่งกว่าแล้วเหรอวะเนี่ย” มันพึมพำกับตัวเอง แล้วเนียนทรุดลงนั่งบนเตียง
“ก็ใช่น่ะสิ มึงคิดว่ากี่โมงกี่ยามกันล่ะ ไอ้ฟาย....” ผมตอบกลับไปทั้งๆ ที่ยังนอนคว่ำอยู่อย่างนั้น
“นี่กูรีบสุดๆ แล้วนะ แต่งานมันเยอะมาก นี่ตอนนี้กูก็ยังทำไม่เสร็จเลย แต่ต้องแวบมาก่อน”
“ไม่มีใครบอกให้มาสักหน่อย”
“ก็ใช่.... ที่จริงกูก็ว่าจะมาวันหลัง แต่เสียงมึงแม่งส่อว่าถ้าไม่ได้มาวันนี้ มึงคงงอนยาว” มันคาดเดาอะไรที่ทำให้ผมแค่ทนฟังไม่ไหวจึงพลิกกายหันมามองหน้าพร้อมทั้งเถียงทันที
“สัด... กูไม่ได้งอนอะไรทั้งนั้น มึงจะหายหัวไปไหนกี่วันกี่เดือนกี่ปี กูก็ไม่สนใจหรอก ออกจะดีใจด้วยซ้ำ เจอกันก็มีแต่ทำให้กูซวย แล้วก็เจ็บตัวตลอด...” อีกฝ่ายรับฟังนิ่งๆ
“ยังเจ็บอยู่เหรอ? ที่กูเหวี่ยงมึงในห้องน้ำใช่ป่ะ?” มันถามแล้วเอื้อมมือมาแตะที่ไหล่ พอผมฝืนเบี่ยงออกมันก็ชักมือกลับไป มือที่พันผ้าเอาไว้ด้วยทำให้ประโยคถัดไปเบาลง
“ถามมาได้ว่ายังเจ็บอยู่ไหม? ทำยังกับตัวเองแรงน้อยอย่างนั้นแหละ ไอ้แรงควายเอ๊ย”
“กูขอโทษที่ผิดสัญญา บอกว่าจะไม่ทำให้มึงเจ็บอีก แต่สุดท้ายกูก็ทำไม่ได้” ผมนึกขำกับคำขอโทษนั้น ไม่บ่อยนักที่จะเห็นมันเอ่ยปากออกมาพร้อมแสดงสีหน้าสำนึกผิดจริงๆ แต่ก็เท่านั้นแหละ ผมรู้สันดานของมันดี ต่อให้ต้องขอโทษสักกี่ครั้ง ไม่นานมันก็จะทำเรื่องเดิมๆ ซ้ำอีก
“แต่มึงก็ผิดนะที่ไม่ยอมบอกว่าวันนี้มึงมากับใคร แถมยังยั่วโมโหกูอีกต่างหาก” ว่าแล้วไหมล่ะ สุดท้ายผมก็ผิดอยู่ดี
“เออกูผิด!! ที่ไม่บอกอะไรมึง แล้วทีมึงเคยบอกกูไหมล่ะว่าหายไปไหน กับใคร ทำไมต้องมีแต่กูที่ต้องรายงานด้วยล่ะ” ผมสวนกลับไปทันทีจนมันมองกลับมางงๆ
“กูไม่รู้นี่ว่ามึงอยากรู้เรื่องของกูด้วย เพราะมึงไม่ได้ถาม ถ้าถามกูก็รายงานให้ฟังได้ว่ากูก็แค่ออกไปเร็วเพราะกูมีเรียนเช้า และที่กูไม่ได้มาหาก็เพราะว่ากูต้องรีบทำรายงานให้เสร็จก่อนเดดไลน์ แต่มึงก็เห็นไม่ใช่เหรอว่ากูอยู่กับใครบ้างก็มีแต่กับเพื่อนเท่านั้น แล้วมึงล่ะอยู่กับใคร?” มันอธิบายยืดยาว ตบท้ายด้วยคำถามคาดคั้นเหมือนว่าผมมีความผิดเสียเหลือเกิน
ใครคนที่มันถามน่ะ จุ๊บจิ๊บอย่างนั้นเหรอ? ถ้ามันอยู่กับเพื่อนได้ แล้วมันคิดว่าผมจะไม่มีบ้างเลยหรือไง
“จิ๊บก็เพื่อนกูเหมือนกัน จบป่ะ?” ผมตอบกลับไปแล้วถามกลับ
“จบ... แล้วมึงล่ะ... หายโกรธหรือยัง”
“..........” ถามว่าหายหรือยัง? ไม่รู้สิ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมโกรธมันเรื่องอะไรบ้าง รู้แต่ว่าอาจจะดีขึ้นบ้าง แต่ก็ยังไม่ทั้งหมดอยู่ดี
“ถ้ายัง จะชกกูจนกว่าจะหายก็ได้นะ” ผมตาโตใส่มันทันที แอบกลืนน้ำลายนิดๆ ผมจะแน่ใจได้ยังไงว่าถ้าทำแล้วมันจะไม่เอาคืนจริงๆ
ผมละสายตาจากใบหน้าของมันลงไปที่มือที่พันผ้าไว้ จะให้ทำอะไรในเมื่อมันลงโทษตัวเองแทนผมไปแล้ว
“กูไม่ทำเรื่องไร้สาระแบบนั้นหรอก หุบปากซะกูจะนอน” ผมแสร้งทำเป็นรำคาญแล้วพลิกตัวหันหลังให้มัน หลับตาลงแกล้งหลับ
“ถ้างั้น.... ฝันดีนะ กูกลับล่ะ” มันพูด แล้วก็รู้สึกว่าเตียงที่ยวบลงคืนสู่สภาพเดิม
ได้ยินเสียงบิดลูกบิดประตู
และมัน.....กำลังจะไป....
“ตุลย์!!” ผมรีบหันไปตอนที่แสงสว่างจากด้านนอกสาดส่องเข้ามา มันกำลังจะเดินออกไปแต่ก็หันมามองเพราะเสียงเรียกอันดังสนั่นของผม
“อะไร...” มันถามอย่างแปลกใจที่เห็นผมกระเด้งตัวลุกขึ้นแล้วเรียกมันดังลั่น...
“เอ่อ.....มึงจะไปไหน?” ผมถามแก้เก้อทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเรียกมันทำไม ผมควรจะปล่อยให้มันกลับไป ยังที่ที่มันมา ผมควรจะดีใจที่มันจะเลิกกวนประสาทแล้วปล่อยให้ผมหลับสักที....ถ้าผมหลับได้น่ะนะ
“ทำงาน...” มันตอบกลับมาสั้นๆ
“งานอะไรของมึง ป่านนี้แล้ว...”
“ไอ้เดฟน่ะสิ มันดันทำคอมกูติดไวรัส งานที่ทำเสร็จแล้วก็เปิดไม่ได้เลย ต้องทำใหม่หมด กูก็เลยรีบเคลียร์ให้มันเสร็จ”
“.......” ผมพูดไม่ออก ไอ้แต่นึกโมโหอยู่ในใจ
ไอ้เชี่ย กูเพิ่งจะหลับไปแค่ชั่วโมงกว่าๆ ถ้ามึงจะมาแค่นี้.... แล้วมึงจะมาปลุกกูทำส้งติงอะไรวะ!!
“มึงมีอะไรรึเปล่า?” มันถามเหมือนจะใส่ใจ
“ไม่มีอ่ะ...มึงไปเถอะ”
“ถ้าไม่มีก็อย่าทำเสียงเศร้าๆ แบบนั้นสิ” เศร้าบ้านป๊ามึงดิ กูโมโหต่างหาก
“เสียงกูมันก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ไม่ต้องมาเสือกอวดรู้หรอกว่ามันเศร้า” ผมตอบ เสหันไปมองทางอื่น
มันปิดประตูห้องแล้วเดินกลับมา...
“งั้นสรุปมึงเป็นอะไรกันแน่เนี่ย มีอะไรก็พูดๆ ออกมาเหอะ กูไม่มีเวลาว่างจะมาฟังมึงเงียบหรอกนะ กูยังทำงานไม่เสร็จ แล้วก็ต้องส่งพรุ่งนี้แล้วด้วย” เสียงไอ้ตุลย์เหมือนมันเริ่มหมดความอดทน
ก็คงไม่แปลกถ้ามันจะนึกรำคาญผมเหมือนที่ผมก็เริ่มรำคาญตัวเอง จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เข้าใจว่าต้องการอะไร
ถึงจะบอกไปว่านอนไม่หลับ และโมโหที่อตุส่าห์หลับไปแล้วก็ยังโดนปลุกขึ้นมาอีก แต่ถึงจะบอกให้มันรู้ก็คงแก้ไขอะไรไมได้ และมันก็คงช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดี และที่เอาแต่หาเรื่องทะเลาะอยู่แบบนี้ก็แค่ถ่วงเวลาหาคนคุยด้วยเท่านั้นเอง ทั้งๆ ที่น่าจะรู้ว่ามันเองก็คงไม่มีเวลามากพอจะทำแบบนั้น....
“ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้นแหละ ก็แค่เผลอเรียก มึงไปเถอะ กูจะนอนแล้วล่ะ”
“แน่ใจนะ”
“......” ผมพยักหน้า
“อือ งั้นกูไปจริงๆ แล้วนะ”
“.......................” ผมเงียบก้มหน้าลง มองขามันก้าวออกจากห้องไป.....
ผมลุกขึ้นไปปิดไฟแต่ไม่ได้กลับไปนอนอีก เพียงแค่ทรุดลงนั่งที่พื้นพิงหลังกับเตียงซบหน้าอยู่กับเข่า
แล้วทุกอย่างก็กลับสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง
จนถึงวินาทีสุดท้าย ผมก็ไม่ได้พูด....
กูนอนไม่หลับ.....
กูเหงา.....
มึงอย่าไปนะ......
กูไม่อยากอยู่คนเดียว......
ปิดไฟก็แล้ว
ข่มตาก็เเล้ว
เสียงเธอก็ยังก้องดังในใจ
เธอจะพะวงเป็นห่วงแบบฉันไหม
คิดถึงกันเพียงใดมีคนอยากจะรู้
จะทำยังไงก็..... ไม่หลับไม่นอน
ภาพเธอยังสะท้อนติดอยู่ในใจ
ยังไงก็ไม่หลับไม่นอน
หัวใจมันเรียกร้องให้พบเธอ
อยากจะเจอจนแทบทนไม่ไหว
หัวใจมันคิดถึงเธอ
จนทำให้ฉันไม่หลับไม่นอน ทุกคืน...
กึก!! แอ๊ด......
ผมเกือบสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูพร้อมกับแสงจากทางเดินส่องเข้ามาอีกครั้ง
“มึงมานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้” เสียงคนถามฟังแปลกใจนัก เพราะตอนที่ประตูเปิดเข้ามาผมทำได้เพียงนั่งชันเข่าอยู่ที่เดิมแล้วผงกหัวขึ้นไปมองใบหน้าเหวอจัด
“กูต่างหากที่ต้องถาม...ว่ามึงกลับมาทำไม” ผมถามกลับไปบ้าง พยายามเช็ดน้ำหูน้ำตาที่มันซึมๆ ให้หายไปก่อนที่มันจะทันได้เปิดไฟ
“ก็เห็นหน้ามึงแล้วไม่อยากกลับขึ้นมา เลยเปลี่ยนใจลงไปหนังสือ ไหนๆ ห้องมึงก็มีคอมแล้ว ขอยืมพิมพ์งานหน่อยคงไม่ว่ากันหรอกนะ”
ผมอ้าปากค้างมองตามไอ้ตัวป่วนที่ถือวิสาสะเดินไปเปิดคอมพิวเตอร์ผมโดยไม่ทันได้รอฟังคำตอบรับด้วยซ้ำ
ไอ้บ้าเอ๊ยถึงจะบอกว่าไม่ได้มึงก็คงจะดึงดันอยู่ดีไม่ใช่เหรอ?
“ยังไม่นอนอีกเหรอ?” มันปล่อยให้คอมพิวเตอร์เริ่มบูตเครื่องส่วนตัวมันเองย้อนกลับมานั่งยองๆ อยู่ตรงหน้าผม
“นอนแล้ว” ผมพูดเร็วๆ
“มึงนอนท่านี้น่ะนะ” มันเลิกคิ้วทำหน้าเหมือนจะขำ
“เรื่องของกู” ผมตอบปัดๆ รู้สึกเสียหน้าชะมัดเลย
“อย่าทำเป็นปากแข็งไปหน่อยเลยน่า มึงคิดถึงกูมากจนนอนไม่หลับใช่ไหมล่ะ” มันว่าพลางยิ้มกวนตีน
“สัด.... มึงอย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย”
“ถ้าไม่ให้หลงตัวเองแล้วจะให้ไปหลงใคร มึงเหรอ?”
“ไม่ได้พูดอย่างนั้นสักหน่อย” ผมรีบโวยกลับไป
“มึงไม่ได้พูด...... แต่กูคิด” ผมมองหน้ามันนิ่ง เห็นมันค่อยๆ ชะโงกหน้าเข้ามาใกล้
แล้วร่างกายเจ้ากรรมมันก็บ้าบอเสียจริงดันเสือกไม่ยอมขยับเขยื้อนไปไหน แถมยังพริ้มตาลงอีกต่างหาก....
แผ่วเบา ฉาบฉวย รวดเร็ว
ยังไม่ทันรู้ตัวมันก็ลุกขึ้นกลับไปนั่งพิมพ์งานต่อไปอีก ทิ้งผมที่หัวใจเต้นแรงเอาไว้ที่เดิม
ผมลุกขึ้น กลับไปนอนห่มผ้าอยยู่บนเตียง
แสงไฟยังเปิดสว่างจ้า ได้ยินเสียงคีย์บอร์ดดังก็อกแก็ก...
ผมลืมตามองเส้นผมสีดำสนิทยาวระต้นคอ และแผ่นหลังตั้งตรงนั่นไปมา
“ถ้าเปิดไฟแล้วมึงนอนหลับไหม?” จู่ๆ มันก็ถามขึ้น
“ถ้านอนไม่หลับ แล้วมึงจะยอมปิดไหมล่ะ?”
“ไม่หรอก ถ้าปิดไฟแล้วจะมองเห็นได้ยังไง”
“........................” แล้วจะถามทำประเทศอะไรวะ
“แต่ถ้ามึงนอนไม่หลับก็ดีเหมือนกัน จะได้อยู่เป็นเพื่อนกันไง”
"..............................." ไอ้เชี่ย.... ไอ้คนเห็นแก่ตัวเอ๊ย....
อยากจะด่าแม่งมากแต่ปากมันขยับไม่ขึ้น รู้สึกว่าหนังตามันหนักเหลือเกิน...
“เฮ้ย...ทำไมไม่ตอบล่ะ...อ้าว.....หลับแล้วเหรอ?”
................................................
สวัสดีคนอ่านค่ะ ขอบคุณทั้งหน้าเก่าและหน้าใหม่สำหรับกำลังใจล้นหลามนะคะ
และขอโทษที่หายหน้าหายตาไปนาน ที่จริงก็อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลหรอก แค่แวบไปหาน้องฐามาแหละ
ยังไงก็มาต่อแล้วล่ะ ตอนนี้ไม่รุ้ว่าคนอ่านจะหายเศร้าบ้างหรือยังนะคะ
หวังว่าตอนนี้ จะทำให้เข้าใจปอนด์มากขึ้น
ตอนนี้ตุลย์ออกมาซอฟท์นะ แล้วก็ไม่ค่อยหื่นเพราะมันมีงานรัดตัวเลยไม่มีเวลาจะหื่น ฮ่าๆ
ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เชื่อว่าคนอ่านคงคิดถึงมันไม่ต่างจากปอนด์เท่าไร อิอิ
ปัญหาคือเวลานิบรรยายโดยให้ปอนด์เล่า มันเลยอาจจะขัด ๆ ไปบ้าง ตรงที่....ถ้าปอนด์ไม่ได้ใส่ใจในคำพูดของโต้งจริง ๆ ปอนด์ก็ไม่ควรที่จะเล่า ว่าโต้งพูดอะไรออกมาบ้าง(เพราะปอนด์ก็บอกอยู่ ว่าไม่ได้ฟังเลยว่าโต้งพูดอะไร
ขอบคุณเชลบี้จ้า บอกได้เตือนได้จ้า ทีแรกนิก็คิดอยู่เหมือนกันนะว่าถ้าพูดขนาดนี้แล้วปอนด์มันยังไม่รู้อีกเหรอ แต่ก็อยากเล่าแบบให้คนอ่านเข้าใจเรื่องทั้งหมด เลยไม่ได้ตัดคำพูดอะไรออกไปเลย ก็เลยแก้ตัวไปว่า ถึงแม้ว่าพี่โต้งจะพูดตรง เล่นใหญ่ แต่มันก็ไม่ได้พูดชื่อ คือปอนด์ก็ฟังนะ รับรู้ แต่เข้าใจไปคนละเรื่องเพราะโต้งพูดกำกวม แต่จะเข้าใจว่ายังไง เดี๋ยวจะบอกอีกที
-
ชอบโหมดนี้จัง รุนแรงน้อยหน่อย
-
อ๊ายยย ปอนด์โคตรจะเป็นคนปากแข็ง ปากไม่ตรงกับใจสุดๆ อะไรจะซึนขนาดนั้น ฮ่าๆ
พ่อกระต่ายในโหมดงานยุ่งก็ดีเหมือนกันนะ ดูเป็นผู้ชายกวนตีนธรรมดา ไม่ใช่บุคคลมหาโหดเอาแต่ใจอย่างปกติ ฮ่าๆ
-
กระต่ายน่ารักเนาะ งานยุ่งแต่ก็ยังมาหา น้องปอนด์คงจะหลับได้แล้วนะ :-[
:กอด1: :L2:
-
ปอนด์ง๊องแง๊งแบบนี้น่ารักจัง
ที่เคยเคืองแทนโต้งก่อนหน้านี้นี่ยกประโยชน์ให้จำเลยเลยนะเนี่ย
-
ตอนนี้น่ารักสุดๆ เลย ชอบบบบ :o8:
-
แหม พอตุลย์มาหลับสนิทเลยนะปอนด์น้อย
-
วันนี้มาแบบซอร์ฟ....หวาน....แต่แบบ อยากอ่านแรง ๆ โฮกกกกกก เม้ม ขบ ดูด กัด ขยำขย้ำ มันเร้าและแซบกว่ากันเยอะ
คิดอีกที....
ให้น้องปอนด์มันได้พักซักตอนสองตอนก็ดีนะ.....จัดทะเลทราย....เย้ย....ไม่ใช่.....จัดของหวานมาอีกด่วน ๆ เลยนะเธอจ๋า
-
โหมดนี้น่ารักดี ค่อยเหมือนคนเปนแฟนกันหน่อย หุๆ
-
ปอนด์ น่าสงสาร :m15:
-
กระต่ายมาแย้วววววว :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: ขนมปังปากหนักเหมือนเปลือกตาเลย หายเครียดแล้วก็หลับเถอะนะ หุหุหุ
-
ปอนด์ปากแข็งว่ะ
-
บรรยากาศดูอบอุ่นเมื่อมีตุลย์อยู่ด้วย...ว่าไหมปังปอนด์
-
ตุลย์น่าร๊ากกกกก
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
น่ารักมาก
โอ้ยยยยยยย
-
ทำไมรู้สึกว่าตอนนี้หวานจังเลย....ช๊อบ ชอบ :-[
o13โดนใจอย่างแรงงงงง.....ขอบคุณจ๊ะ :กอด1: :L2:
-
ขอสัมผัสปากทั้งสองฝั่งได้มั๊ยครับ? แข็งจริง :laugh:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
ในที่สุดตุลย์ก็กลับมาหาปอนด์ ทำให้ปอนด์หลับได้ซักที
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :m3: :m3:
เค้านึกเเล้วว่านายกระต่ายต้องมา!!!!
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ดีใจ๋ขน๊าดดดดดดดดดดดดดดดด :m11:
ขอบคุณคุณนิที่ไม่ลืมนายกระต่ายกะหนมปัง
เราชอบมากกกกกก ไม่ไหวเเล้ว ตอนนี้หวานได้อีก....อยากให้หวานกันเยอะๆ
ปอนด์จะได้เข้าใจตัวเองมากขึ้น...แต่ตอนนี้น่ารักทั้งคู่เลยอ่ะ
ต่ายตุลย์น่ารัก เจอะยังงี้ถ้าไม่รักก็บ้าเเล้วววว..... :-[
คุณนิสู้ๆน๊าาาา ดูเเลสุขภาพด้วยนะคะ :กอด1:
เพราะเราก็ออกอาการเปื่อยหน่อยๆแล้ว ฝนตกถี่ไป
และก็แวะมาหานายกระต่ายตุลย์กะหนมปังปอนด์บ่อยๆเน้อออออออ
:mc4:
-
:z13: :เฮ้อ:
-
ตอนนี้น่ารักจัง :-[
-
:a12: หลับง่ายเชียวคราวนี้
-
อ่ะแหนะๆๆ เค้าเรียกว่าคนไม่รู้ตัวนะปอนด์
ระวังคนจะคาบตุลย์ไปปป :t3:
-
แอบมีน้อยใจกระต่ายนิดหน่อย น่ารักนะปอนด์
-
ตอนท้ายที่ว่า “เฮ้ย...ทำไมไม่ตอบล่ะ...อ้าว.....หลับแล้วเหรอ?”
ขำกิ๊กออกมาเลย ปอนด์เอ๋ยปอนด์รักเขายังไม่รู้ตัวอีก
แค่ตุลย์มาอยู่ใกล้ ๆ ได้ต่อปากต่อคำ
ก็สบายใจ หายห่วงล่ะสิ
อ่านแล้วรู้สึกยุกยิก ๆ ในใจ ยิ้มไม่หุบ
-
เด็กปากแข็ง
-
อ่ะแหนะ พอพ่อกระต่ายยักษ์มาอยู่ข้างๆแล้ว ก็หลับลงแล้วซินะ กิ๊วๆ
ชอบตอนนี้นะ อารมณ์แอบหวานๆกันบ้าง
ตุลย์แบบว่า กลัวนายเหงา ฉันเลยมา จะไปก็เป็นห่วง (อบอุ่นจัง :o8:)
ส่วนปอนด์ก็ ปากไล่ แต่ทำหน้าอยากให้อยู่
แต่ตุลย์พอสงบเสงี่ยมไม่หื่นแล้วรู้สึกแปลกๆ :laugh:
ปกติต้องมีกอดๆจูบๆสักหน่อย สงสัยงานยุ่งจริงจังโนะ
-
(http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?action=dlattach;topic=25704.0;attach=30762;image)
ท่าทางเอร็ดอร่อยขนาดนี้
สงสัยจะ "ชอบ" มากจริงๆ แฮะ
-
ปากแข็งนะปอนด์
แค่นี้ก็นอนไม่หลับ
แล้ว :really2:
-
ปอนด์เอ๊ยย...ได้ยานอนหลับที่มีสรรพคุณเป็นเลิศแล้วซี
-
แหมๆ นี่เราอ่านอะไรผิดพลาดไปรึเปล่านี่?
นี่ใช่พ่อกระต่ายยักษ์จอมเอาแต่ใจ เล๊วเลว ตัวนั้นแน่หรา?
ดูมันอ่อนโยนผิดปกติ แถมยังเอาใจใส่ปอนด์ผิดปกติ (แล้ว
ตัวคนอ่านต้องการอะไรจากตุลย์กันแน่?)
อิๆ อย่างน้อยก็คลายใจลงได้ ว่าคนเป็นผัวเป็นเมียกัน
อย่างไรมันก็ตัดกันไม่ขาด ต่อให้ทะเลาะกัน ตีกันยังไง
สุดท้ายมันก็กลับมาตายรัง(กระต่าย) เหมือนเดิมละนะ
รอตอนต่อไปค่ะ ชอบเรื่องนี้นะ อย่าทิ้งหายไปนานๆ
ไม่งั้นเดียวคนอ่านจะหายหน้าไปด้วยอีกคนจะยุ่งนะคะ อิๆ
(กล้าขู่ด้วยคนเรา)
-
ปอนด์ นายมันน่าหยอกให้ช้ำจริง 555
ชอบตอนนี้ กระต่ายน่ารักนะนี่
รู้ด้วยว่าเมียเหงาและงอน
ซ้ำด่ากราดยังมาทำการบ้านด้วยอีก
ช่าง...(คนอ่านละลาย)
กดเป็ดให้รูป ช่างสรรหาได้ถูกใจ
กดบวกให้ปอนด์ทำเป็นปากแข็ง
ไม่มีการบ้านเดดไลน์ เป็นเสร็จเจ้ากระต่าย
จัดมะอย่าให้เสีย
รอตอนส่งรายงานอย่าง :z1:
-
รอๆ :t3:
-
:call:
-
ThankS
-
:o8:
-
o18อิอิน่ารักเนอะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
รอ :bye2: :bye2: :bye2:
-
goodnightkiss ก็พอแล้วใช่มั้ย หลับเร็วเชียว
:pig4:
-
:call: รอๆๆๆๆ
-
:call:รอๆๆ
-
:impress2:
-
เข้าใจความรู้สึก "คิดถึง"
-
เฝ้ารอคอยตอนต่อไปคะอิอิ เริ่มรู้ใจตัวเองแล้วซิ อ่านไปกริ๊ดไปเลยนะเนี่ย :o8:
-
ในที่สุดก็อ่านทันแล้ว เรื่องสนุกมากจ๊ะ ปากแข็งทั้งคู่เลย แต่ก็น่ารักด้วยนะ
ตอนล่าสุด หวานได้อีกอ่ะ อ่านไปยิ้มไป เหมือนตุลย์จะเบากว่าแต่ก่อนนะ (รึเปล่า?ถ้าไม่นับฉากเหวี่ยงในห้องน้ำ 5555)
มีอารมณ์ประมาณว่า ฉันรักเธอ แต่เธอไม่รู้ อะไรประมาณเนี้ย
เพิ่งอ่านเรื่องนี้ของคุณนิเป็นเรื่องแรกนะคะ เดี๋ยวจะตามไปอ่านเรื่องอื่นๆของคุณนิด้วยจ๊ะ
แต่อย่าลืมมาลงตอนต่อไปเร็วๆนะคะ เป็นกำลังใจให้จ้า ^___^
-
คิดถึงขนมปังกับกระต่ายยัก :sad4:...
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คิดถึงต่ายตุลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลย์
o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9
-
:seng2ped:
-
:-[ :o8: แหมะ คิดถึงเค้าจนนอนไม่หลับ พอเค้ามาหลับปุ๋ยยย แหน่ะๆๆๆๆ
กระต่ายจะปากตรงกะใจเมื่อไหร่
มาต่อไวไวน้า อยากอ่านเรื่องนี้ต่อแย้ววววว :L1: :pig4:
-
เมื่อไรจะมาต่อสักทีหล่ะค๊า เค้ารออยู่นะ
-
ฮัลโหล เทสๆๆๆ แวะมาตะโกนว่า
'คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!'
-
เมื่อไห่น้อที่เธอจะกลับมา คอยนับวันเวลาเธอจะให้อภัย :z2:
คิดถึงเเล้วน้าาาาาาา
กลับมาเถิดดดดด
-
ตอนที่ 30 ถ้าตัดคำว่า "ไม่" ออก
ผมหลับไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้... แถมยังตื่นสายมากอีกต่างหาก ยังดีที่มีเรียนสายก็เลยไม่เป็นไร
ไอ้จอมป่วนมันหายไปอีกแล้ว หายไปตอนที่ผมกำลังหลับ แต่มันจะอยู่หรือไปผมก็ไม่ได้สนใจอยู่ดี ก็แค่กระต่ายเพี้ยนตัวนึงเท่านั้นนี่นา ถึงมันจะหลุดออกจากกรงไปโดนหมาป่ากัดตายก็ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของผมจริงไหม?
ผมไปเรียนตามปกติ ถึงจะยังรู้สึกปวดไหล่ เคล็ดขัดยอกเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวไปบ้างแต่ก็สดชื่นกว่าตอนที่อดหลับอดนอน อัตราความหงุดหงิดจึงลดลงประมาณห้าสิบเปอร์เซ็นต์
เย็นวันนั้นผมกลับห้องเร็วเพราะถึงจะไปชมรมก็คงจะโดนไล่กลับมาอยู่ดี ไม่ไปดีกว่า
ด้วยความที่ว่างมากเลยเริ่มทำความสะอาดห้อง จัดแจงเอาเสื้อผ้าที่อัดแน่นเต็มตะกร้าไปซักเครื่องซักผ้าหยอดเหรียญข้างล่าง ขัดห้องน้ำ แล้วก็นอนหมดสภาพ
พักสายตาไปได้ครู่เดียวยังไม่ทันได้เคลิ้มเสียงโทรศัพท์ก็กรีดร้องขึ้น ผมสะดุ้งคว้าอุปกรณ์สื่อสารนั่นมากดรับทันที
“อื้อ...ว่า?” ผมส่งเสียงอู้อี้ลงไปคล้ายคนเพิ่งตื่น จนอีกฝ่ายก็ชะงัก
“อ้าว...หลับอยู่เหรอ?” เสียงโต้งตอบกลับมา ทำให้ผมผิดหวังเล็กน้อย...
นั่นสินะ ผมควรรู้แต่แรกว่า คงไม่ “สำคัญ” มากขนาดที่ “มัน” จะโทรหา
“อื้อ” ผมตอบกลับสั้นๆ เหมือนตอบรับในคำถาม แต่ความจริงผมขี้เกียจคุยด้วยอีกประการหนึ่ง กลัวว่าจะหาเรื่องเหวี่ยงพาลคนรอบข้างไปทั่ว เมื่อเริ่มรู้สึกหงุดหงิด
“งั้นมึงนอนต่อเถอะ แค่นี้นะ” มันวางสายไปไม่เซ้าซี้อีก คงไม่อยากรบกวนคนกำลังนอน
ผมลืมตาขึ้นอีกครั้ง มือที่กำโทรศัพท์ไว้มันคงหนักจนไม่สามารถหลับตาลงได้อีก จนนึกโมโหที่โต้งดันโทรมาตอนนี้ แต่ความจริงจะโทษโต้งมันก็ไม่ได้ มันอาจจะเป็นห่วงเพราะเห็นสภาพโทรมๆ ของผมเมื่อวาน ซึ่งก่อนกลับมาผมโทรไปหาเคลียร์แล้ว แต่ผมไม่ได้ใส่ใจที่จะโทรหามันเลย มันต้องเป็นฝ่ายโทรเชคอยู่ตลอดว่าผมยังอยู่ดี ไม่ได้เจ็บไข้ได้ป่วยหรืออดตายไปแล้วแทบทุกครั้ง
ถ้าตัดเรื่องที่เราบังเอิญชอบคนคนเดียวกันออกไป ผมว่ามันก็เป็นคนดี เป็น “เพื่อน” ที่แสนดีจริงๆ
ผิดกับไอ้กระต่ายฮิตเลอร์นี่อย่างฟ้ากับเหว ที่มันไม่เคยเลยที่จะใส่ใจว่าผมจะเป็นตายร้ายดียังไงบ้าง โลกคงหมุนรอบตัวมันคนเดียวถึงได้เห็นแก่ตัว เอาแต่ใจได้ขนาดนี้
ผมกดเลื่อนไปตามเบอร์โทรเข้าออกในโทรศัพท์
นอนมองจ้องหมายเลขสิบหลักที่ไม่ได้เมมชื่อเอาไว้นั้นซ้ำแล้วซ้ำอีก ผมลบชื่อมันออกจากเครื่องเป็นครั้งที่สองแล้ว แต่ก็ตลก...ที่ผมจำเบอร์มันได้ “ขึ้นใจ”
ผมไม่เคยคิดจะโทรหามันเลยสักนิด แต่ระหว่างที่กำลังเหม่อ มือมันก็เผลอกดโทรออกไปโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ
หัวใจผมเต้นแรง เพราะลังเลว่าจะกดวางสายหรือรอให้มันกดรับดี แต่ท้ายที่สุดระหว่างที่ผมยังลังเลอยู่ เสียงก้องๆ ก็แผดออกมาจากโทรศัพท์...ผมเอาโทรศัพท์แนบหูอย่างช้าๆ
“ฮัลโหล....”
“อ้าว...มึงเองเหรอวอก ” อีกฝ่ายถามกลับ
“ถ้าไม่ใช่กูแล้วมึงคิดว่าเป็นใครล่ะไอ้สัด.....” ผมแกล้งด่ากลับไปกลบเกลื่อนความรู้สึกทั้งมวลตอนนี้
“เปล่า... แค่ไม่คิดว่ามึงจะโทรมา.... มีอะไรหรือเปล่า?”
เออ... นั่นสิ ผมมีอะไร? ไม่มีเลย ไม่มีธุระอะไรทั้งสิ้น ผมก็แค่.....
“เออ... โทษที กูแค่โทรผิด” ผมตอบกลับไป ก่อนจะกดวางสายโดยไม่ได้ฟังอีกฝ่ายพูดอะไรอีกเลย
ทุกอย่างไม่มีเหตุผล ผมไม่ได้อยากโทรไป ไม่ได้อยากฟังเสียงมันเลยสักนิด ก็แค่มือเจ้ากรรมมันเผลอไปโดนปุ่มโทรออกเท่านั้นแหละ และการที่คนรับสายจะไม่ได้แสดงอาการว่าดีใจที่ผมโทรไป ผมก็ไม่ได้รู้สึกน้อยอกน้อยใจอะไรสักนิดเดียว การที่วางสายไปทั้งๆ ที่ยังไม่ได้คุยอะไรเป็นเรื่องเป็นราวแบบนี้ ไม่ได้ทำเพราะอยากเรียกร้องความสนใจด้วย
และการที่มันไม่รู้ร้อนรู้หนาว ไม่โทรกลับนานเป็นสิบๆ นาทีแบบนี้ ผมก็ไม่ได้รอ...
ผมไม่ได้อ่อนแอ เจ็บปวด หรือหวั่นไหวเลยสักนิดเดียว....
ผมบอกตัวเองแล้วพยายามข่มตาหลับ นิ่งนานอยู่หลายนาทีก็ยังไม่ยอมหลับ...
ยกมือปาดน้ำตาที่ซึมๆ ออกจากหัวตา
ได้โปรดอย่าเข้าใจผิดว่าผมร้องไห้ ...
เพราะผมก็แค่ง่วงนอนมากเท่านั้นเอง ไม่ได้ร้องไห้เพราะเหตุผลอื่นเลยจริงๆ
...............................
ห้ามโวยวายว่าตอนนี้สั้นนะ เพราะ มันสั้นจริงๆ ฮ่าๆ
ช่วงนี้มีโหวต เซ็งเป็ดกันอ่ะ แบบว่า ก็เลยแต่งมาลงสักหน่อยก่อน
เพราะกลัวจะมีใครๆ ใส่ชื่อลงไปเป็นนิยายดองเค็ม ฮ่าๆ
ตอนนี้เอาไปแค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวแต่งมาเพิ่มให้เร็วๆ นี้
ขอบคุณทุกๆ คนที่ตามทวงนะคะ :L2: :กอด1:
-
นายปังปอนด์เริ่มใจอ่อนแล้วไช้มั้ย :z2:
-
ที่มาต่อนี่เพราะกลัวโดนโหวดเหรอนี่ 5555
-
กระต่ายบ้า หายไปไหน??? :m31:
-
เหอๆๆๆ สั้นได้อีก.......
แต่...
เอิ่ม คุณปอด์นคะ...นี่ขนาดไม่ได้นู่น นั่น นี่ ตามที่บอกนะคะ
แต่เท่าที่อ่านรู้สึกว่าจะเหมือนกับชื่อตอน....ถ้าตัดคำว่าไม่ออก
คุณเป็นแบบนั้นหมดเลยยยยยยย
อิอิ น่ารักกกกกกอ่ะ :-[
ต่ายตุลย์ด้วยยยยยยยยยยยยยย เค้ารักตะเองน๊าาาาาาาาา :o8:
แต่ที่(จะ)น่ารักที่สุด(ถ้ากลับมาหาไวๆตามสัญญา) คือ.........[ขอโทษที่ลืมชื่อผู้เเต่งไปแว้วววว...ว่าเเต่ใช่คุณตองรึเปล่าน๊าาา :sad4:] คุณคนแต่งงงงงง ๛ナーリバス๛ นั่นเอง
กรี๊ดดดดดด ขอกอดหน่อยยยย :กอด1:
-
อร๊ายยกระต่ายยยหวั่นไหวเต็มขั้น ฮ่าๆ :z2:
เอาอีกๆๆๆ ถ้าไม่จัดมาอีกจะโหวตนิยายดองเค็มละน้าาาา ขู่ๆๆ ฮ่าๆๆ
-
อื้อออ กระต่ายก็สนใจน้องบ้างไรบ้างดิ...
ฮึ้ยยยยย
-
เย้! มาแล้ว
ปอนด์นอยด์แล้วตุลย์ มาโอ๋ด่วนๆนะ
-
น้องขนมปังเข้าโหมดน้อยใจแล้วเอย พี่กระต่ายอยู่ไหน
-
ปอนด์รู้ตัวเถอะ รักตุลย์แล้วหล่ะ
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
น้องใจหนักนะนั่น
-
ทำไมมันสั้นอย่างงี้อ่ะ สงสารคนรออ่านหน่อยจิ
อัพ > :impress2:
อ่านจบ > :a5:
-
ถึงจะสั้นไปบ้างแตทำให้พอหายคิดถึงคู่นี้ได้บ้างจ้า...
-
เตะกระต่ายปากหนัก :z3:
o13
สู้ๆนะปังปิ้ง
-
มาสั้นๆ แต่ก็พอจับอารมณ์พ่อหนุ่มซึน ขี้ใจน้อยได้แล้ว
จะปากแข็ง ไม่ยอมรับความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อตุลย์
ไปได้อีกสักกี่น้ำนะ ปอนด์ อารมณ์เหงาๆ เศร้าๆ ไม่เข้าใจ
ตัวเองมาสองตอนแล้วนะคะ...บางทีก็อยากเห็นปอนด์แสดงอารมณ์
แสดงความต้องการ ที่ชัดเจนต่อความรู้สึกของตัวเองบ้างไรบ้างอ่ะ
ไม่งั้นมันไม่ไปถึงไหนกันสักทีคู่นี้ (ว่าแต่ว่านับตั้งแต่ปั๊มปาดา กันนี่
มันผ่านไปนานขนาดไหนแล้วนี่?)
รอคอยตอนที่จะมาต่อเร็วๆ นะคะ ไม่เร่ง ไม่รีบ ไม่กดดันแต่อยากให้
มาบ่อยๆ อ่ะ อิๆ
-
ไ่ม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้นเนอะปอนด์
-
สั้นไป จิงๆด้วย TT งืออออออออออออ
-
ห่างๆกันซักพัก... ถ้าเขามีใจ
ก็มาหาเอง
-
555 สั้นไปหนายยย
-
ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย แค่อากาศเปลี่ยนแล้วจิตใจมันไม่ปกติ...
.
.
.
ฝนมันตกบ่อย.....
.
.
ก็เลยเริ่มจะไม่สบาย.....
แล้วคุณมึงไม่คิดจะกลับมาดูซักหน่อยหรือไง????!!!! ไหนว่าเซนส์ดี ไอ้กระต่ายบ้า!!!!
-
ปอนด์อ่าาาาาา
เริ่มขาดตุลย์ไม่ได้แล้วใช่มั้ยล้า
ตุลย์ก็รีบๆเคลียงานสะทีได้มั้ยย่ะ
-
ทำไมมันสั้น :serius2: แงๆๆ เค้ายังไม่ทันได้คุยไรกันเลยอ้ะ คุณนิใจร้ายอ้ะ
อิตุลย์ :beat: :z6: :z10: นี่แน่ะๆๆ
ปอนด์เริ่มมีใจเเล้วดิ้
กำลังจะโหวตนิยายดองเค็มเเล้วอ่ะ ดูคนเขียนเค้าออกตัวไว้ก่อน :laugh:
รอตอนต่อไปอย่างใจเย็นๆ 555
ขอบคุณค๊าบ
:man1:
-
โฮ้กกก สงสารคุณนักร้อง
เห็นอัพแล้วตกใจ ดีใจๆๆๆๆ
-
เก๊าไม่ชอบสั้น ๆ เก๊าชอบยาว ๆ :m17: :m17:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
ยิงกระต่ายทิ้งกันเถอะค่ะทุกคน
ยกปังปอนด์ให้ไก่โต้งเถ๊ออออออ
รอตอนต่อไปค่า
-
:a5: ค้างเต็มสตรีม 55555555 สู้ๆยังรออยู่ๆ
-
โอ้ย ปอนด์แกทำเป็นปฏิเสธตัวเองเข้าไปเหอะ
ตัวเองก็เริ่มมีใจให้กระต่ายเข้าแล้วใช่มั้ยละ หึหึ
-
มาร่วมแสดงความคิดถึง พี่ตุลย์และปังปอนด์
ไม่เร่งนะคะ คุณนักเขียน แต่อยากให้มาต่อไวๆ อ่ะ
(หมายความว่าไงหว่า?)
-
กลับมาได้รึเปล่า กลับมาหาฉันทีได้ไหมคนดี. .... :z3: :z3: :z3: :z3:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย สั้นเว่อร์
เริ่มรู้สึกโหยหาแล้วล่ะสิ....ปังปอนด์
-
โอย คิดถึงปอนด์
T T
-
รอปังปอน
-
งะสั้นจัง
-
ตอนที่ 30/2 เธอเป็นแฟนฉันแล้ว
บางครั้งก็แปลก ... เวลาที่เราต้องการอะไรมากๆ มันก็มักจะชวดอยู่เรื่อยๆ แต่ครั้นเราถอดใจ ไม่รอ ไม่มีความหวัง สิ่งนั้นก็จะหวนกลับมาเมื่อทุกอย่างมันสายไปแล้ว และยามนั้นต่อให้ดิ้นรน ขัดขืน ฝืนไล่ เตะถีบยังไง มันก็จะหน้าด้านไม่ยอมไปสักที เหมือนอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้....
ทันทีที่เสียงลูกบิดลั่นกริ๊ก ผมก็รู้สึกตัว ผมเผลอหลับไปทั้งๆ ที่ห้องนอนยังเปิดไฟอยู่จึงทำให้ตื่นได้ง่ายเมื่อได้ยินเสียงดังเพียงเล็กน้อย ผมสะดุ้งเด้งตัวขึ้นนั่งพลางเอี้ยวตัวไปมองที่ประตู พยายามขยี้ตาที่รู้สึกเคืองๆ นั่นซ้ำแล้วซ้ำอีก ด้วยอดคิดไม่ได้ว่าตัวเองตาฝาดหรือไม่ก็กำลังฝันไป
เจ้ากระต่ายตัวเขื่องมันโซซัดโซเซเหมือนซอมบี้เดินเข้ามาใกล้ก่อนจะทิ้งตัวใส่ผมที่ยังสลึมสลืออยู่กับเตียง
“เฮ้ย....” ผมอุทานออกไปทันทีเมื่อรู้สึกถึงน้ำหนักตัวที่กดทับ
หนัก... และอุ่น จนไม่น่าจะเป็นเพียงแค่ความฝัน....
ผมหงายหลังเพราะถูกทับพยายามยกตัวอันหนักอึ้งของมันออกหากแต่อีกฝ่ายไม่ยอมขยับเขยื้อน ซ้ำร้ายยังพาดท่อนแขนมหึมาเข้ากับคอของผมจนหายใจแทบไม่ออกอีกต่างหาก
“ไอ้บ้าเอ๊ย หนักเชี่ยๆ ทับลงมาได้ มึงลุกขึ้น ณ บัดนาว แล้วมาทางไหนก็กลับไปทางนั้นเลยนะ!!”
ผมโวยวายใส่ตัวเจ้าปัญหาที่ก่อกวนใจได้ทุกวันด้วยอารมณ์เดือดพล่าน มันจะรู้บ้างหรือเปล่าว่าพฤติกรรมผลุบๆ โผล่ๆ แบบนี้ของมันสร้างความหงุดหงิดใจให้ผมมากแค่ไหน... ผมไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์ของมันสักหน่อย พออยากก็มาหา พอเบื่อก็หายหัวไป
“ตัวก็ขาวอยู่นะทำไมใจดำอย่างกะอีกา กูรึอุตส่าห์ดั้นด้นแหกขี้ตามาถึงนี่ ยังจะไล่กลับอีก กูไม่รถคว่ำตายกลางทางก็ดีเท่าไรแล้ว” มันบอก ซึ่งก็ฟังน่าเชื่อถืออยู่หรอก ดูจากสภาพโทรมเป็นซากซอมบี้อย่างที่เห็นแล้ว
“กูขอร้องมะ?” ผมถามกลับ ก็จริงหรือเปล่าล่ะ ผมไม่ได้พูดสักคำให้มันแบกสังขารมาหา มันมาเองแล้วจะพูดเหมือนเป็นบุญเป็นคุณทำไม
“อือ...ถ้ามึงไม่ขอร้องให้กูไป งั้นกูก็อยู่นี่แหละ”
“เฮ้ย ไม่ใช่อย่างนั้น....” ไอ้กระต่ายสายพันธุ์ปลิงเอ๊ย!! ทำไมมึงถึงหน้าด้านหน้าทน ยิ่งกว่าเหล็กคอนกรีต
“น่าๆ กูรู้มึงใจดี เมื่อวานก็ไม่ได้นอนทั้งคืนแล้วขอพักหน่อยเถอะ อย่าเพิ่งไล่ไปไหนเลย...” มันรีบตัดบทไม่ให้ผมพูดต่อ แล้วก็นิ่งไป ผมพยายามขืนตัวออกไปห่างๆ เพราะหนักที่โดนทับทั้งอึดอัดกับแขนที่พาดไว้ ตั้งใจจะยกแขนมันออกไปให้พ้นๆ จะได้นอนสบายๆ อีกฝ่ายก็ไม่ยอม ยิ่งรัดแน่นมากขึ้นไปอีก
เฮ้อ... อะไรกันนักกันหนาวะเนี่ย....
ผมถอนใจเฮือก ทำได้เพียงพลิกกายนอนตะแคงให้หายใจสะดวกขึ้น แต่ก็ยังโดยกอดอยู่แบบนั้น
ช่างเถอะ ท่าทางมันจะง่วงบวกเพลียจริงๆ คงไม่มีแรงลุกขึ้นมาทำอะไรผมหรอกมั้งนะ....
ผมค่อยคลายใจพริ้มตาลงอีกครั้งหนึ่ง....
แต่ยังไม่ทันไรเลย....
“มึง....” เรียกหาป๊ามึงเหรอเนี่ย คนจะนอน....
“อื้อ....” ผมตอบ เพราะกำลังเคลิ้มๆ จะหลับไม่หลับแหล่อยู่แล้ว....
“ขออะไรอย่างดิ” แน่ะ มาคงมาขอไรอีก
“อะไรของมึงอีก กูจะนอน” ผมตอบกลับไปอย่างรำคาญเต็มทน....
“นะ...ช่วยหน่อย...” มันบอกด้วยเสียงอ้อนๆ เอามือโต มาถูมือผมไปมา เพื่อ?????
นั่นไงกูว่าแล้ว..... ถ้าหลวมตัวให้มึงนอนนี่ ก็ไม่พ้นเจ็บตัวอีกจนได้ใช่ไหมเนี่ย
ไม่ ผมไม่ยอมให้เหตุการณ์สะเทือนขวัญเช่นนั้นเกิดขึ้นอีกแน่ๆ
“เชี่ย..มึงนอนไปเลยนะ ไหนบอกมึงง่วงมากไง ถ้ามึงมีแรงพอจะทำอะไรกูได้นะ กูจะไล่ให้มึงกลับไปนอนที่บ้านตัวเองเลย” ผมโวยวายทันทีเมื่อคิดว่าตัวเองโดนมารยาสาไถหลายล้านเล่มเกวียนเข้าให้อีกแล้ว พยายามขืนตัวหนีจากอ้อมแขนของมันโดยไว จนอีกฝ่ายรีบห้ามทัพ....
“เฮ้ย ใจเย็นสิ....อะไรของมึงเนี่ย ยังไม่ได้บอกแบบนั้นสักคำ เมื่อคืนก็ทำงานโต้รุ่ง วันนี้ก็เรียน ถึงอยากทำก็ ไม่มีแรงว่ะให้ตาย”
“แล้วมึงจะขออะไร!”
“กูแค่จะขอ.....ให้มึงปิดไฟที กูแสบตานอนหลับไม่สนิท”
หา??? แค่เนี้ย???
อ้าวไอ้เชี่ย!! แล้วทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้ฟระ
แล้วแค่บอกให้ปิดไฟ มึงจะมาถูมือปลุกอารมณ์กูทำส้งติงอะไรเนี่ย..... กรอดดดดด
......
.............
เอาเป็นว่าไอ้ตุลย์ก็รักษาคำพูดเป็นอย่างดี มันนอนหลับเป็นตายเลยจนกระทั่งสายของอีกวัน แล้วก็ลากผมที่เกิดตาค้างขึ้นมาแล้วข่มตานอนไม่หลับขึ้นมากะทันหันนั่น ออกมาทั้งๆ ที่เพิ่งหลับไปไม่กี่ชั่วโมง
ก็เคยบอกไปแล้วว่า ไอ้ห่านี่ ไม่เคยทำให้ชีวิตผมได้พบเจอกับเรื่องดีๆ หรอกนอกเสียจากความซวยและความผิดพลาด... ถึงจะพยายามปฏิเสธว่า ไม่หิวขอนอนต่ออีกหน่อย แต่ไอ้กระต่ายฮิตเล่อร์มันไม่เคยคิดจะฟังดี...
“กูหิว และไม่อยากกินคนเดียว เมื่อคืนก็นอนพร้อมๆ กัน และนี่ก็สายมากแล้ว มึงอย่านอนกินบ้านกินเมือง กินอพาร์ทเมนท์ จงรีบตื่นขึ้นมา กูจะพาไปกินของอร่อยๆ”
เหอะ!! นอนพร้อมกันแต่ไม่ได้หลับพร้อมกันมั่งเหอะ เพราะไอ้บ้าบางตัวแม่งเสือกมาถูมือปลุกอารมณ์ให้คิดลึก แล้วมันก็บอกให้ปิดไฟแล้วชิ่งหนีไปเฝ้าพระอินทร์
“กินอะไร?” ผมถามทั้งๆ ที่ยังขดตัวอยู่อย่างเดิม แน่นอนว่าถ้ามันจะพาผมไปกินอะไรที่ไม่เข้าท่า ผมก็ไม่ยอมโดนหลอกเป็นครั้งที่ สอง (สาม สี่ ห้า) เป็นอันขาด
“พิซซ่ามั๊ย?”
“ไม่อ่ะ เดี๋ยวกินไม่ได้”
“ทำไม? ไม่อยากกินแป้ง กลัวอ้วนเหรอ?”
“ก็เวลามึงไปกินพิซซ่า มึงสั่งหน้าอะไร”
“ซีฟู้ด...”
“เห็นมะ กูกินไม่ได้!!” มึงเคยจำไหมเนี่ยว่ากูกินกุ้งไม่ได้เนี่ย ไอ้สันขวาน
“ไม่เป็นไรมึงกินแป้ง เดี๋ยวกูกินกุ้งเอง” อ้าว ไหงงั้นล่ะ?
เห็บหมาเหอะ ถ้าจะให้ไปกินแต่แป้ง แล้วจะชวนกูไปทำเหง้าขิงอะไรล่ะ?
“เออ งั้นมึงไปกินคนเดียว กูนอนต่อละ”
“หน้าอื่นก็มีถมถืด ถ้ามึงไม่สั่งพิซซ่าหน้ากบเขาก็คงทำให้มึงได้แหละ”
“ไม่เอา หน้ามอ อบพิซซ่าไหม้ กูเคยกินละ เข็ด ไม่กินพิซซ่า”
“แล้วมึงจะกินอะไร?”
“เคเอฟซี....”
“หึ...กูเบื่อไก่... เวลาทำงาน ไอ้เดฟมันชอบซื้อแต่ข้าวมันไก่มา กูแดกจนจะขันได้อยู่แล้ว”
“งั้นก็ไม่ไป”
“เรื่องมากละมึงอ่ะ ถ้าอยากนอนมากนัก กูจะนอนเป็นเพื่อน นอนกินก็สบายดีเหมือนกัน เอาไหม?”
“นอนกินอะไรของมึ้ง?”
“ก็กูหิวอยู่ ถ้ามึงไม่ยอมยุรยาตรออกจากเตียงสุดที่รักของมึงซะตอนนี้ กูจะเปลี่ยนใจกินมึงที่นี่แทน ไม่อิ่มท้องเท่าไร แต่อิ่มใจพอทน โอเคมะ?”
เชี่ย ....วกเข้าเรื่องอย่างว่าอีกและ!!
..............................................................
“เอาหมูสไลด์ สาหร่ายวาตาเมะ ชุดผัก เป็ดย่าง หมี่หยกแล้วก็.........”
เสียงผมเองแหละ คงไม่ต้องบอกหรอกมั้งว่าสุดท้ายไปที่ไหนกัน...
คบคนรวยๆ มันก็ดีไปอย่างนะ ลองได้ออกเงินเองคงไม่กระเสือกกระสนอยากจะมากินของอะไรแบบนี้หรอก มื้อนึงก็ห้าร้อยอัพแล้ว จะกินอะไรก็ต้องอั้นๆ ค่อยๆ สั่งแบบไม่ให้สะเทือนกระเป๋ามาก แต่นี่ไม่ได้ออกเอง เลยไม่ค่อยเท่าไร พ่อจะสั่งให้กินไม่ไหวเลย...
จะว่าไปแล้ว ค่าห้องเดือนนี้ยังไม่ได้จ่ายเลยนะ ถ้ารีดไถมันสักหน่อย เป็นค่าเช่าที่แวบมานอนค้างหลายวันมาใช้คอมตั้งหลายชั่วโมง มันจะหาว่าผมงกไหมเนี่ย?
“ขนาดไม่หิว พอมาถึงสั่งอย่างกับอดอยากมาสามปี”
“ก็ก่อนมายังไม่หิว แต่มาถึงมันหิวพอดีนี่นา”
“เหรอ? แล้วคิดไหมว่ากูจะมีตังค์จ่ายหรือเปล่า?”
อ้าว..... เชี่ยแล้วไง.... จะได้ล้างจานไหมวันนี้
หน้าตาก็ดี ขี่รถก็หรู อย่ามาอำหน่อยเลยว่าไม่มีตังค์ ถ้ามึงไม่รวยล่ะก็ กูเลิกคบจริงๆ นะ
ผมลุกขึ้นยืน แล้วบอกมันเบาๆ
“งั้น เดี๋ยวกูออกไปก่อน มึงค่อยๆ ย่องตามไปแล้วกัน ลูกค้าเยอะ เค้าคงไม่ได้สังเกตหรอก” ผมบอกเตรียมลุกขึ้น แต่อีกฝ่ายรีบคว้าแขนไว้ก่อน
“เฮ้ย!! มึงจะไปจริงเหรอ?”
“ก็มึงบอกไม่มีตังค์ กูสั่งซะเต็มคราบขนาดนี้ จะอยู่ทำเขืออะไรละ?” ประเด็นมันคือ ถ้ามันไม่มีตังค์ แล้วคิดว่าน้ำหน้าอย่างผมจะมีเหรอ?
“นั่งเหอะน่า กูล้อเล่น” มันบอกแล้วก็หัวเราะ เยาะเย้ยความเชื่อคนง่ายของผม
แม่งเอ๊ย หลอกเรื่องอื่นยังพอว่า อย่ามาพูดเรื่องเงินๆ ทองๆ สิวะ มันสะเทือนใจนะเว้ย...
“อ่ะ...แสดงหลักฐาน ว่าอยู่รอเค้าคิดตังค์ได้ จะได้กินอย่างสบายใจ”
มันล้วงกระเป๋าหนังแบนๆ ส่งมาให้ผม
มึงพลาดแล้ว ที่ให้ของแบบนี้มา เดี๋ยวช่วงที่เผลอต้องแอบมุบมิบไว้สักใช้สักครึ่งกระเป๋า
ผมรับกระเป๋ามันมาเปิดดู มีเงินสดอยู่สองพันกว่าบาท เงินแค่นี้ ถ้าจิ๊กไป มันก็ต้องรู้อยู่แล้วเนอะ ไม่เสี่ยงดีกว่าถ้าโดนจับได้ขึ้นมา ....ลำบากตูดตายชัก!!
“โห กูนึกว่ารวย ทั้งกระเป๋ามีเอทีเอ็มใบเดียวเอง?”
“มีบัตรกระชาชนกับใบขับขี่ด้วย” แน่ะ มีหน้ามาเถียง
“ใครจะสน สองใบนั้นมันเอาเงินออกมาไม่ได้ซะหน่อย”
“แล้วจะให้มีอะไรล่ะ? แค่นี้ก็หนักแล้ว”
“พวกบัตรเครดิตรูดได้ไม่จำกัดวงเงินไรงี้”
“กูว่ามันเป็นค่านิยมผิดๆ นะ บัตรเครดิต รูดไปก็เสียดอกเบี้ย เท่ากับว่าซื้อของมาก็ยังไม่ใช่ของเราอยู่ดี สู้ซื้อสดก็ไม่ได้ หรือถ้ามีเงินสดไม่พอ เอทีเอ็มกูก็รูดได้นะ ไม่ใช่เครดิต เป็นเดบิต ถึงจะจำกัดวงเงินแค่ที่มีอยู่ในธนาคารแต่ก็มีอยู่เจ็ดหลักอยู่ดี คงไม่ซื้ออะไรแพงๆ มากกว่านั้นหรอกมั้ง”
เจ็ด??
หน่วย สิบ ร้อย พัน หมื่น แสน ล้าน ........... เชี่ย!!
ช่างแม่งเหอะ รู้ละว่ารวยแต่สมถะ ชอบอะไรบ้านๆ ไม่งั้นคนอย่างมันคงไม่มีวันลดตัวมาสุงสิงกะผมหรอก จริงไหม?
อย่าว่าแต่จะมานั่งกินอะไรกันแบบนี้เลย ผมเคยคิดว่าอาจจะไม่ได้พูดอะไรกับคนหยิ่งๆ อย่างมันเลยสักคำก็ได้
พนักงานยกของมาเสิร์พ ผมค่อยๆ ทยอยใส่ผักและสิ่งต่างๆ ลงหม้อไป แต่ไอ้ตุลย์เอนตัวพิงพยักสบายใจเฉิบรอเขมือบอย่างเดียว สบายเหลือเกินนะท่านเจ้าคุณ กินแรงกูตลอด!!
ช่างเถอะ เห็นกับที่มันเป็นเจ้ามือเลี้ยงข้าวมื้อนี้ (และมื้อต่อๆไป) จะยอมบริการให้สักครั้งก็ได้วะ
RRRRRRR
เสียงโทรศัพท์ บ้านๆ ดังขึ้นขัด ผมเงยหน้าขึ้นมองมันกดรับด้วยใบหน้ายิ้มแย้มจนอดไม่ได้ที่จะเลิกสนใจของกินมาสนใจบทสนทนาแทน
“ว่าไงเรา โทรมาคิดถึงเหรอ?....... ก็ยุ่งๆ เลยไม่ได้กลับ ................ฮ่าๆ เลยกลายเป็นหมาหัวเน่าสินะ? ..............พี่เหรอ? กินเอ็มเคอยู่” เอ... หรือว่าจะคุยกับน้อง?
“ ...........กับใครเหรอ?” มันเงยหน้ามามองหน้าผม ผมก็ไม่อยากให้มันรู้ว่าผมสอดรู้สอดเห็นแอบฟังมันคุยโทรศัพท์กับน้อง เลยหันไปตักอะไรสักอย่างในหม้อจิ้มน้ำจิ้ม ทำเหมือนไม่ได้สนใจ กินต่อๆ
“กับแฟน”
พรวด!!! แค่ก!! สำลักข้าวโพดอ่อน
“...........อะไรนะ อยากคุย? ได้ๆ ......อ่ะ น้องอยากคุยด้วย”
เชี่ย!! ผมดื่มน้ำคลายอาการผะอืดผะอมเมื่อครู่ พลางโบกมือทันทีทันใด
บ้ารึเปล่าเนี่ย ถ้าผมบ้าจี้รับโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วน้องมันเกิดหัวใจวายตายที่พี่ชายมันเกิดผิดเพศจะทำยังไง
“โทษนะมีน... พอดีแฟนพี่มันขี้อายอ่ะ เอาไว้คราวหน้าแล้วกัน.........งั้นแค่นี้ก่อนนะ พี่กินข้าวก่อน” มันบอกมันก่อนจะวางสาย รอยยิ้มยังติดอยู่ที่ใบหน้าอย่างเดิม
“อ่ะน้ำ... เผื่อไม่พอ” แสนรู้ดีนักนะ...
ผมรับน้ำชาของมันมาดื่ม เนื่องด้วยน้ำในแก้วตัวเองหายวับไปกับตาแล้ว
“ไอ้ขี้ตู่เอ๊ย กูไปเป็นแฟนมึงตั้งแต่เมื่อไร”
“อ้าว... ยังไม่ใช่เหรอ?”
“ยัง....”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวโทรไปบอกน้องว่าไม่ใช่แฟนแต่เป็นเมียแทนก็ได้” มันทำท่าจะยกโทรศัพท์ขึ้นมากดอีก
“เชี่ย... กวนประสาท....”
“เค้าว่ามีลูกกวนตัว มีผัวกวนใจนะ มึงทำใจไว้เหอะ คงโดนกวนไปอีกนาน”
“เหอะ..... ฝันไปเถอะ เอาไว้กูจีบเคลียร์ติดก่อนนะ มึงต้องกระเด็นจากชีวิตกูตลอดกาลแน่.....”
“เหรอ? นี่ ถามหน่อยเถอะ กูมีอะไรสู้มันไม่ได้เหรอ?”
“หา? ถามทำไม?”
“บางทีก็แค่อยากรู้จุดอ่อน จุดแข็งของคู่แข่งบ้างเท่านั้นเอง ฮึ กูมีอะไรไม่ดีเหรอ?”
อะไรอ่ะ? อะไรที่ไม่ดี จะว่าไป ก็แทบไม่มีอ่ะนะ ก็ดีไปหมดจนน่าอิจฉา แต่ว่า....ยกเว้น...
“นิสัย.... มึงนิสัยไม่ดี มึงเผด็จการ ชอบบังคับ ข่มขู่ แล้วก็ .....”
“เหรอ? กูนึกว่ามึงชอบถูกบังคับซะอีก เห็นเวลาพูดอะไรถ้าไม่ขู่ก็ชอบปฏิเสธอยู่เรื่อยๆ เพิ่งรู้ว่าชอบโดนตามใจ? ก็ได้ จะลองตามใจมึงสักพัก ดูดิ๊ว่าทีนี้จะโยกโย้ไปถึงไหนอีก?”
อะไร? ตามใจยังไงเหรอ? คราวนี้จะมาไม้ไหนอีก งงไปหมดแล้ว....
และแล้วก็ถึงเวลาเชคบิลล์ ผมเกือบลืมไปซะสนิทว่ากระเป๋ามันยังอยู่ในครอบครองของผม ซึ่งตอนนี้เลยกลายเป็นผู้จัดการมรดกชั่วคราว ต้องเป็นคนจ่ายตังค์ (ของมัน) ให้บริกรไป
ระหว่างที่ควักเงินออกจากกระเป๋า สายตาก็เหลือบไปเห็นของบางอย่างคุ้นตาแลบออกมาจากซอกกระเป๋า ก็เลยถือวิสาสะดึงออกมาดู ใช่จริงๆ มันเป็นบัตรส่วนลดของที่ร้านริมทาง....
“มันหมดอายุไปตั้งนานแล้วนี่ ทำไมยังไม่ใช้อีก น่าเสียดายออก”
“ใช้ไปหลายใบแล้วนะนี่เหลือใบสุดท้ายเลยเก็บไว้เป็นที่ระลึก พอดีมีคนให้มา แต่จนป่านนี้ยังไม่รู้เลยว่าของใคร ไปถามที่ร้านก็ไม่มีคนรู้”
ผมพยักหน้ารับ แล้วเงยหน้าขึ้นมองตุลย์รับเงินทอนส่วนที่เหลือจากติ๊บเก็บใส่กระเป๋าเงินของมันแล้วยัดกระเป๋าลงกางเกงไป
“อ้ะ คืน...” ผมยื่นคูปองส่วนลดกลับไปอีก
“ช่างเถอะ ไม่เอาละ ขี้เกียจเก็บใส่กระเป๋า ฝากมึงทิ้งเลยละกัน”
“อ้าว... ถ้าไม่สำคัญบ้างเลย แล้วจะเก็บไว้ในกระเป๋าตั้งนานทำไม?”
“ก็แค่ยัดไว้เพราะข้องใจ เก็บไว้นานจนลืมเอาออกต่างหาก จนถึงตอนนี้กูก็ไม่อยากรู้แล้วล่ะว่าใครให้ เพราะถึงเค้าจะให้มาเพราะอะไรก็ไม่สำคัญอยู่ดี รู้แต่ว่าถ้าไม่มีไอ้นี่ กูคงไม่รู้จักร้านริมทาง เพราะเศษกระดาษใบนี้ทำให้กูได้เจอกับมึงเท่านั้นเอง.”
ผมพยักหน้าลุกขึ้นเดินตามมันไป พลางยัดเศษกระดาษใบนั้นใส่กระเป๋าเสื้อ
ไม่สำคัญงั้นเหรอ?
ไม่อยากรู้แล้ว?
นั่นสินะ มันอาจจะดีก็ได้ที่มันไม่รู้เลยว่าเศษกระดาษพวกนี้ผมเป็นคนให้มันเอง......
...................................
กรี๊ดดดดด
กราบขออภัยที่หายไปนานอีกแล้วทั้งที่สัญญาว่าจะมาต่อเร็วนี้ ตอนนี้ไม่สั้นนะคะ ไม่สั้น มีตุลย์ออกทั้งตอนด้วยล่ะ เป็นการไถ่โทษที่มาช้านะคะ ไม่สัญญานะว่าตอนหน้าจะมาเร็ว แต่ก็ จะพยายามมาต่อให้เรื่อยๆ ค่ะ
ขอบพระคุณ ทุกแรงใจ ทั้งช่วยขุด ช่วยกดดัน และเข้ามา แสดงความระอาใจ น้อมรับความผิดจ้า
“นิ” หายไปนาน จนคนอ่านพากันลืมชื่อเลยนะเนี่ย ฮ่าๆๆ
ลืมนิไม่เป็นไรแต่อย่าเพิ่งลืมกระต่ายหน้ามึนกับเจ้าซึนขนมปังละกัน อิอิ :L2: :กอด1: :L1:
-
กระต่าย เอ็งพลาดล่ะ
-
ยังไม่ได้เป็นซะหน่อย...ขนมมันก้าวข้ามกระโดดไปไกลกว่านั้นแล้ว :laugh:
-
พลาดอย่างแรงนะกระต่าย o18
น้องปอนด์งอนแล้ว :laugh:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
ชอบคู่นี้อย่างมาก
แม้จะไม่มีอะไรมากแต่อ่านตอนนี้แล้วก็รู้สึกได้หลายอารมณ์
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด ต่ายตุลย์กะปังปอด์นกลับมาแล้ววววว ดีจายยยยยย :m4:
คุณนิก็กลับมาด้วยยยยยย(จำชื่อได้แล้วหราาาา :m29: )
แหมๆๆๆๆๆๆๆ อ่านเเรกก็บรรยากาศดีๆอยู่หรอกกก แต่ไหงพอตอนจบปอด์นดูนอยด์นะเนี่ยยย
อย่าเสียใจไปเลย ที่ตุลย์บอกไม่สำคัญเเล้วน่ะ เพราะว่าตอนนี้เค้ามีสิ่งที่สำคัญและค้างคา พร้อมยังอยากเก็บรักษาไว้แทนเเล้วไง
ซึ่งสิ่งนั้นก็ไม่ใช่ใครก็คือปอด์นนะ อย่าน้อยใจเลยยยยยยยย อีกอย่างถ้าตุลย์รู้(เราก็อยากรู้ด้วยยย :impress2: ) ว่าใครเป็นคนให้
เราว่าตุลย์ก็ต้องดีใจกว่านี้แน่นอนนนนนนนน เพราะทุกอย่างคือโชคชะตาไง(เน่าจริง เข้าข้างยอดชายนายตุลย์สุดๆเลยนะตัวเธอ = =)
แต่ว่าน๊าาาาาา แอบสงสารตุลย์ที่พยายามเอาชนะเคลียร์ โถ พ่อคุณณณณณณณ ช่างน่ารักน่าเอ็นดู o7 :-[ :o8:
สู้ๆๆๆๆๆน๊า เพราะเราเป็นคนอ่านเรารู้ อิอิ ปอด์นอะนะเอาโอนเอียงมาทางนายเเล้วเหอะ แค่ยังไม่ยอมรับความจริงเท่านั้นเอง o18
เอาล่ะ คุณนิ สู้ๆนะคะ ดีใจที่กลับมาค่ะ และขอโทษอีกทีที่ลืมชื่อนะค๊าาาาาาาาา :กอด1: :L2:
-
ปอนด์เป็นคนให้เรอะ เรื่องมันยังไงล่ะเนี่ย เอ๊ะๆๆ
-
คิดถึงกระต่ายมากมาย :จุ๊บๆ:
-
กี่ตอนๆก็สงสารน้องปอนด์
บรรยากาศแบบสีเทาๆขมุกขมัวตลอด
อยากให้น้องปอนด์สดใส และมีความสุขจริงๆซะที :L2:
ที่สำคัญปากแข็งกันทั้งคู่เลยน้า
-
คึดถึงกระต่ายยย
-
แอบดีใจล่ะสินายปอนด์ อิๆ อย่ามาทำเก๊ก เรารู้หรอกน่า...
ยอมรับตุลย์ไปเหอะ อย่างน้อยเวลาไปหาไรกินมันก็ออกตังค์ให้เรา
เซฟเงินในกระเป๋าไปได้เยอะ เอิ๊กๆ
แอบเห็นด้วยกับเม้นต์บนๆ ที่ว่า ปอนด์ยังไม่หลุดพ้นจากบ่วงอารมณ์สีเทา
แต่มันก็เป็นบุคลิกของนายตั้งแต่ต้นแล้วใช่ป่ะ งั้นก็จงเป็นต่อไป (ยังไง?)
ไม่เป็นไร ให้ตุลย์มันหน้ามึน ตื้อปอนด์คนเดียวก็ได้ เดี๋ยวๆ นายก็ใจอ่อน
ไปเองแหละเนอะ...
รอตอนต่อไปค่ะ
ขอบคุณค่ะ ^ ^
-
แหม่ะๆปฎิเสธไปเท้อออออปอนด์
เดี๋ยวก็ได้เป็นแล้วแฟนอะ ฮ่าๆๆ
-
รอจ้า
-
เหอะๆ กระต่ายเอ้ย แกพลาดล่ะ
-
ว่าแล้ววววว แอบคิดไว้ตั้งแต่ที่อ่านตอนแรกๆ ละ
ว่าปอนด์เป็นคนให้รึเปล่า
แต่ !!!
เหอๆๆๆ ต่ายตุลย์เอ้ย...
แก-พลาด-อย่าง-แรง !!! :z3:
-
เมื่อไหร่สองหนุ่มจะเปนแฟนกันซะทีน้า
-
มาต่อแล้ว
-
ยังอึมครึมจนถึงตอนปัจจุบัน เมื่อไหร่คู่นี้จะได้เคลียร์กันจริงๆจังๆน๊อ
ปล.แหม อยากเอาไปใส่ในหัวข้อ นิยายดองเค็มจริงๆ555555
-
มาอัพบ่อยๆ นะ ชอบจริงอะไรจริง ทั้งกระต่ายทั้งขนมปังปอนด์
-
กรี๊ดดดดดด หนูปอนน่าร๊ากอ๊าาา
-
แหม่ ปอนด์จ๋า ให้เค้าไปก็บอกเค้าไปเถอะ ถึงจะนานมาแล้วก็นะ
ตอนนี้มีมากันเต็มๆตอน แทบไม่มีใครมาคั่นกลาง อ้อ มีพนักงานมาคนนึง 555
แล้วยังไงปอนด์ยังไม่ยอมรับอีกเหรอว่าเป็นอะไรกัน แม๊ๆๆๆ :impress2: หลายครั้งเเล้วนะ
เอาอีกๆๆ มาอีกน้าาา รอๆๆๆ
:จุ๊บๆ:
-
อะฮิ๊ววววววววววววววววววววว
:z1:
-
กระต่ายยยยยยย รีบๆดผด็จศึกได้แล้วววววววว
-
ปากไม่ตรงกับใจเลยน๊า
-
เฮ้ย! ทำไมปอนด์เป็นคนให้อ่ะ อย่าบอกนะว่าปอนด์สนใจตุลย์มาตั้งนานแล้ว กรี๊ด!! อกอี capool จะแตก
-
น้องปอนด์ปากแข็ง ๆๆ
-
:-[
เย้ๆเป็นแฟนกันแล้ว
:pig4:
-
อีกระต่าย แกกล้าลืมของที่ปอนด์ให้เชียวรึ
ลืมขอเค้ายังงี้ ชาตินี้จะจีบติดมั้ยยยย!
-
อย่าน้อยใจกระต่ายนะน้องปอนด์
:กอด1: :L2:
-
:z3: น้อยใจอีกแล้ว ว แอบคิดว่านังตุลย์มันน่าจะจำได้นะ :o12: สู้ๆนะคะคุณนิ รอ ดูฉากตามใจอยู่><
-
กระต่ายบ้าไม่ได้ดังใจ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ ตอนนี้อ่านทันแล้ว ต้องบอกว่าสนุกมากจริงๆ 2คนนี้เป็นคู่รักที่น่ารัก ดิบ เถื่อน ร้อนแรง ชอบการแต่งของคนแต่งมาก ชอบการเปรียบเทียบเรื่องกระต่ายดวงจันทร์ มันน่ารัก จนไม่รู้จะอธิบายยังไง ชอบการดำเนินเรื่องมันมีเสน่ห์ โอ๊ยชอบจริงๆ ปอนด์น่ารักมาก แต่ในเรื่องก็แอบสงสารตุลย์ในบางเวลา...แล้วก็สงสารโต้งในบางครั้ง ต้องยอมรับว่ารักมันก็เป็นยังงี้ แต่เรื่องสถานที่นี่ มหาลัยทางภาคตะวันออกติดชายทะเลรึเปล่าค่ะ ทำซะคนอยู่นั่งฟินไปเรื่อย :-[ :กอด1: คนแต่งหนึ่งที อย่าปล่อยนิยายเรื่องนี้ดองเค็มเลยน่ะค่ะ อยากติดตามไปจนถึงบทสรุปจริงๆ
-
รออัพอยู่นะ มาต่อทีได้โปรด
-
โหย ปอนด์ก็นะ ยอมๆเป็นแฟนไปเหอะ มันเลยขั้นแฟนมาตั้งแต่กันครั้งแรกละ ฮา ฮา
เรายังจำคุณนักเขียนได้ค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ มาบ่อยๆนะคะ อิอิ
-
ตอนที่ 31 ตามใจ
[Tull]
วันนี้มีเดท... อาจจะไม่ใช่แต่ก็ใกล้เคียง เพราะอย่างน้อยก็ได้อยู่กันสองคน
มันเป็นคนปากแข็ง ใจก็แข็งอย่างกับหิน จนป่านนี้แล้วยังจะปฏิเสธไปอีกทำไมว่าไม่ใช่แฟนกัน
ทำไมต้องค้านหัวชนฝาขนาดนั้นว่าไม่ได้คิดอะไร ทั้งๆ ที่ผมรู้ว่ามันคิดและหวั่นไหวมาตั้งนานแล้ว
ความจริง มันไม่ได้เกลียดผมซะหน่อย ถึงจะพูดคำด่าคำแบบนี้ก็เถอะ ผมรู้หรอกว่ามันไม่ได้รังเกียจเลย แต่ที่ยังเล่นตัวอยู่นี่เพราะอะไรก็ไม่รู้ ไม่เข้าใจจริงๆ
“กูว่า..เราอย่าเพิ่งกลับเลย เดินเล่นหรือหาอะไรทำข้างนอกดีกว่า อุดอู้ทำงานตั้งนานอยากหาอะไรผ่อนคลายทำมั่ง แถมห้องมึงก็ร้อนตับจะแตกอีกต่างหาก ไว้เย็นๆ ค่อยกลับเหอะ”
ผมเอ่ยชวน เพราะไหนๆ ก็ออกมาหาอะไรกินในห้างแล้วก็ควรจะอยู่ตากแอร์นานๆ ทำกิจกรรมที่ชาวบ้านเค้าทำกับแฟนมั่ง ถึงมันจะบอกว่ายังไม่ใช่ก็เถอะ ผมอาจจะยังไม่ใช่แฟนมันก็ได้ แต่มันเป็นแฟนผมไปแล้วละตอนนี้....
“โทษนะพอดีจนเลยไม่ได้อยู่ห้องแอร์ ถ้าทนร้อนไม่ไหว ก็แยกย้ายตรงนี้สิ มึงกลับไปนอนบ้านมึงเลยไป ไม่มีใครชวนสักหน่อย” ไอ้วอกตอบกลับมาเหมือนจะไม่พอใจอีกแล้ว ทั้งๆ ที่ผมก็แค่พูดไปอย่างนั้นเอง จะร้อนหรือไม่ร้อนไม่ใช่ปัญหา ที่ไหนที่มีมันผมก็อยู่ได้หมดแหละ มีแต่มันนั่นแหละ อะไรนิดอะไรหน่อยก็คิดมากตลอด คิดว่าคนอื่นเขาจะทับถมหรือข่มที่ตัวจนกว่าตลอดเวลา จนไม่เคยจะเปิดรับใครเลย
“งอนอีกแล้ว? ให้มันได้อย่างนี้สิ”
“จิ๊.... ไม่ได้งอน ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องงอน ก็แค่บอกเฉยๆ ว่าถ้าไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป กูกลับห้องคนเดียวได้”
“เอะอะก็เอาแต่ไล่กู สัญญากันแล้วนะว่าจะไม่ไล่กูไปไหน ลืมแล้วหรือไง?”
“ไม่ได้สัญญาซะหน่อย แต่กูโดนข่มขู่บังคับ ถ้ามึงไม่บอกว่าจะปากพล่อยไปบอกเคลียร์ จ้างให้กูไม่ยอมให้มึงเข้ามาวุ่นวายกับกูขนาดนี้หรอก”
เอาอีกแล้ว วันนี้มันพูดทำนองนี้เป็นครั้งที่สองแล้ว
ผมไม่ชอบให้มันพูดถึงใครอื่นแบบนี้เลย ไม่ได้มีแต่มันสักหน่อยที่น้อยใจเป็น ผมก็อยากจะอารมณ์เสียแล้วอาละวาดบ้างเหมือนกัน แต่ที่ยังเฉยก็เพราะถ้าผมโมโห มันไม่ได้มายืนต่อปากต่อคำแบบนี้หรอก ถ้าสติหลุดแล้วเผลอลงไม้ลงมือเหมือนอย่างในหอสมุดนั่นอีก เรื่องมันจะใหญ่โตกว่านี้ โชคยังดีที่มันไม่ถือสาแล้ว คงเพราะเป็นผู้ชายมั้งเลยไม่ค่อยยี่หระเรื่องแบบนี้เท่าไร
“เหรอ? มีอะไรจะด่าอีกไหม? ถ้าด่าแล้วสบายใจก็เอาเลย แต่อย่าคิดนะว่ากูจะปล่อยมึงไปง่ายๆ ถ้าอะไรที่กูอยากได้ กูก็จะเอาให้ได้ พยายามกับดิ้นรนมันต่างนิดเดียว แต่กูอ่ะไม่ชอบพยายามหรอก ดิ้นรนมันดีกว่าเยอะ....”
“ดิ้นรนให้ตายก็เท่านั้นแหละ ถ้ายังไม่เปลี่ยนนิสัย บอกให้รู้นะ ข้าวของมึงเอาเงินเอาทองซื้อได้ แต่จะซื้อใจคน มึงต้องซื้อด้วยใจเท่านั้นแหละ ถ้าคิดแต่จะเอาชนะกัน เก็บเวลาไปทำอย่างอื่นเถอะ เสียเวลาเปล่า”
“มึงคิดว่าที่กูมาวอแว วุ่นวาย วนเวียนอยู่รอบๆ ตัวมึงทุกวันนี้ เพราะแค่อยากเอาชนะจริงๆ เหรอ บอกให้รู้ไว้กูไม่ว่างมากพอจะมาทำอะไรงี่เง่าไร้สาระแบบนั้นกับคนที่กูไม่ได้คิดอะไรหรอก ถึงกูไม่ได้พูดก็ไม่ได้แปลว่ากูไม่ได้รู้สึกอะไร”
ผมหน้าร้อนผ่าวเพราะใช้พลังงานในการสรรคำมากกว่าปกติ ผมกำลังบอกรักมันแล้วล่ะ และลุ้นตัวโก่งว่ามันควรจะเลิกถือทิฐิตอบรับกลับมาให้ชื่นใจสักนิดหลังจากที่ผมรอมานาน ความจริงผมก็อ้อมโลกมาหลายครั้งแล้ว ตอดเล็กตอดน้อยแบบนิ่งๆ ใจเย็น ทั้งๆ ที่ความจริงข้างใจมันร้อนเป็นไฟ ลองถ้าเป็นคนอื่นเค้าคงเข้าใจความหมายแบบไม่ต้องอธิบายอะไรเลยแต่กับไอ้วอก.... มันกระพริบตาปริบๆ แล้วถามกลับมาด้วยหน้านิ่งๆ ว่า
“แล้วมึงรู้สึกอะไรล่ะ?”
เฮ้อ... แสบนักนะเมียกู ไม่รู้จริงๆ หรือแกล้งโง่กันแน่ แต่สายตาของมันไม่ได้บอกว่ารู้เลยสิ ถ้าเป็นคนอื่นเค้าคงเข้าใจไปนานแล้วแหละ มีแต่พวกความรู้สึกช้าเท่าแหละที่ไม่รู้
“มึงนี่มันสุดๆ เลย ไม่รู้ใจกูไม่เท่าไร แต่ไม่รู้แม้แต่ใจตัวเอง....”
“หมายความว่าไง ไม่รู้ใจตัวเอง?” เหอะ!! คุยกะหมายังรู้เรื่องกว่าเลย อย่างน้อยมันก็ไม่มีเขา....
“เปล่า... ไม่มีอะไรหรอก ร้องคาราโอเกะกันไหม” ขี้เกียจจะพูดละ เหนื่อย... เปลี่ยนเรื่องดีกว่า
“น้ำหน้าอย่างมึงเนี่ยนะ จะร้องเพลง??” หน้าตาและน้ำเสียงมันดูถูกเหยียดหยามมาก
“เปล่า กูไม่ได้อยากร้อง แต่แค่คิดว่ามึงอาจจะอยาก ก็ไม่ได้ไปร้องเพลงมาตั้งนานแล้ว กูก็ชักจะคิดถึง อยากฟังมึงร้องเพลงบ้าง”
“งั้นไม่เอาอ่ะ.... ร้องเกะ นอกจากไม่ได้ตังค์ ยังเสียตังค์อีก ไม่เอาดีกว่า”
“เดี๋ยวกูออกค่าชั่วโมงเองแหละ ไอ้จอมงก”
“ไม่อยู่ดี ร้องเพลงให้มึงฟังคนเดียวน่าเบื่อตายชัก” ฟังมันพูดเข้า
“เอ๊ะ แต่กูอยากฟังนี่หว่า มึงก็ต้อง....”
มันกระตุกหนวดนิดหนึ่ง ทำหน้าเบื่อหน่าย
“กูก็นึกอยู่แล้วแหละ คนอย่างมึงอ่ะมัน...”
“กูทำไม”
“บ้าอำนาจ” ตอบกลับมาหน้าตาเฉย เถียงไม่ออกเลยให้ตาย! ผมลืมไปเลยว่าทำตัวดีๆ จะยอมตามใจมันสักพัก
“เออๆ ถ้ามึงไม่อยากไป ไม่ต้องไปก็ได้ ดูหนังไหม?”
“เรื่อง.....”
“แค่ชวนดูหนังจะกวนทำไม?”
“ไม่ได้กวน แค่ถามว่าเรื่องอะไร”
“อ้อ.... ไม่รู้ดิ ไปดูโปรแกรมกันป่ะ”
“ไม่มีจุดหมาย ไร้แก่นสาร ขาดการเตรียมพร้อม ถ้าไม่ได้อยากดูจริงๆ ก็อย่าดูเลยว่ะเสียเวลา เสียเงินโดยใช่เหตุ เข้าไปจะหลับซะเปล่า”
แล้วไง? ก็แค่อยากใช้เวลาร่วมกันนี่ทำไมต้องมีเหตุผลเยอะขนาดนั้น หนังไม่สำคัญเท่ากับคนมาด้วยซะหน่อย วอกเอ๊ย.... ขี้บ่นชิบหาย...
“ก็ได้ มึงไม่อยากดูใช่ไหม? งั้นตามใจ กลับบ้านละกัน ไม่ต้องดูแม่งแล้วหนงหนัง กลับไปเล่นเองดีกว่าไหม?”
“ฮะ??” มันร้องเสียงสูงขึ้นมาทันที
“ก็ มึงว้อนท์ อยากกลับบ้านมากไม่ใช่เหรอ ดี! กูก็ไม่ได้อยากจะดูหนังเท่าไรหรอก อยากดูหนังมึงมากกว่า เนื้อสด หนังสด กินเองมันส์กว่าเยอะเลย” ผมบอกพร้อมกับเอาแขนโอบไหล่มันอย่างรักใคร่กลมเกลียวสนิทสนม รั้งจะพาออกจากห้าง
“เฮ้ยๆ เดี๋ยวก่อน มึงจะบ้าหรือไง กูยังไม่กลับ”
“ไมอ่ะ? เปลี่ยนใจเร็วจริงวะ เมื่อกี้ยังเชิญชวนอยู่เลย”
“เชิญชวนเชี่ยอะไรล่ะ ไอ้ขี้มั่ว คิดไปเองชัดๆ” มันโวยวาย พลางยกมือที่โอบไหล่มันออกแล้วขยับออกห่างเหมือนรังเกียจรังงอนซะเหลือเกิน
“ก็มึงบอกอยากกลับบ้าน ที่บ้านมันจะไปมีอะไรสนุกๆ ทำ นอกซะจากกิจกรรมในร่ม”
“กูจะกลับไปนอนมั่งเหอะ”
“กูก็อยากนอนเหมือนกัน”
“ไม่ได้นอนแบบนั้น คนที่ในสมองคิดแต่เรื่องแบบนั้นอ่ะ มีแต่มึงคนเดียวแหละ”
“แล้วไง ก็มึงไม่อยากดูหนัง.... กูก็ตามใจมึงแล้วไง จะเอาไงอีกล่ะ?”
“ดูก็ได้” ผมอยากจะขำ แต่ข่มอารมณ์แทบตาย
“เรื่อง?”
“เอ่อ.....” มันอ้ำอึ้ง ทำท่าคิด อะไรจะขนาดนั้น
“ถ้าไม่อยากดูจริงๆ ก็อย่าดูเลยเสียเวลาเปล่า... ป่ะกลับกันดีกว่า” ผมเอ่ยลอยๆ ย้อนคำที่มันเคยพูดเมื่อกี้ จนมันรีบหันมาตอบ
“อยากดิ เรื่อง....ไซเลนฮิล” ไวเชียวนะ...
“แต่กูไม่อยากดูเรื่องนี้ เรา....”
“ไปเถอะน่า เร็วๆ” ทีนี้มันเป็นฝ่ายดึงปนลากผมไปยังบริเวณโรงหนังแทน
โชคเข้าข้าง... หนังเรื่องที่มันอยากดู (แกล้งบอกว่าอยาก) ยังไม่เข้าโรง มันทำหน้าผิดหวัง
“เสียดายเนอะ ยังไม่เข้าเลย ป่ะๆ กลับบ้านกันดีกว่า”
“สัดนี่ กวนตีนตลอด ดูเรื่องนี้ก็ได้”
“แต่ถ้ามึงไม่ยากดูจริงๆ....”
“หุบปากไปเลย เอาตังค์มาจะซื้อตัวหนังละ” มันรีบแบมือขอตังค์ไวว่อง ผมก็ควักงินให้มันไปง่ายๆ
เหอะ.... ใครกันแน่วะที่บ้าอำนาจ!!
สองชั่วโมงผ่านไป เราสองคนเดินบิดขี้เกียจออกมาจากโรงหนัง
คิดได้ไงวะ! พามาดูหนังตลกงี่เง่ามุกแม่งก็ฝืด ส่วนเจ้าตัวหลับได้หน้าตาเฉย ไอ้ขี้เซาเอ๊ย ดีนะที่คนเยอะ ถ้าพากันไปดูโรงหนังชั้นสองนะ มึง!!!
ไหนๆ ก็เข้ามาแล้วมันก็หลับ ผมจะนั่งบื้ออยู่ทำไมล่ะ ก็เลยพากันหลับไง ทีนี้เลยเข้าสโลแกนเป๊ะ พากันหลับ เสียเวลา เสียตังค์ แต่ไม่รู้สึกเสียดายเลยสักนิดเดียว....
“เฮ้ยๆ จะตามควายไปไหนน่ะ?” ผมร้องถามขณะก้าวขายาวๆ ตามวอกที่เดินไวๆ นำออกไปก่อน
“จะเสียงดังทำห่าไรล่ะ เดี๋ยวคนเค้าก็รู้หมดว่ามาด้วยกัน”
“ช่างแม่งดิ ก็อยู่ด้วยกันทั้งวันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? ถ้าคนเค้าเห็นก็ตั้งแต่กินเอ็มเคแล้ว”
“กินข้าวกับดูหนังมันไม่เหมือนกันนะ มึงไม่รู้สึกแปลกๆ เหรอ?”
“แปลกยังไง?”
“เมื่อก่อนมึงออกจะเกลียดเกย์”
“เมื่อก่อน? เปล่านี่ ไปเอามาจากไหน?”
“เค้าลือให้แซดว่ามึงเคยกระทืบกะเทยด้วย”
“ไม่ได้กระทืบ แค่จับทุ่ม ข่าวไม่ได้กรองนะเนี่ย”
“นั่นแหละ มึงใช้ความรุนแรง”
“ก็ แม่งมาจับตูดกูก่อนทำไม กูตกใจเลยสวนแค่นี้เอง ถ้าไม่ได้มาทำอะไรกูก่อน กูก็ไม่ได้อะไรนะ”
“เหรอ?” มันทำหน้าแบบไม่ค่อยสนใจเท่าไร
“มึงพูดแบบนี้ แสดงว่ามึงก็รู้จักกูมาตั้งนานแล้วดิ”
“วิศวะทั้งชั้นปีคงไม่มีใครไม่รู้จักหรอก เล่นต่อยรุ่นพี่ซะดั้งยุบซะขนาดนั้น”
ดั้งยุบอะไร ไม่โดนซะหน่อย....ข่าวไม่ได้กรองอีกละ
จำได้ว่าตอนปีหนึ่ง หมั่นไส้รุ่นพี่มาก แม่งชอบด่า ว้ากใส่ มีแต่เรื่องไม่เป็นเรื่องทั้งนั้น แค่คนมารวมสายไปคนสองคน มันให้กลิ้งทั้งชั้นปี เรียกรุ่นพี่ปีสองมาด่า เล่นเอาน้ำตาร่วงกันเป็นแถบ ดราม่ามากจนไม่ไหว เลยกระโจนไปต่อยหน้าแม่งเลย แต่โชคดีนะที่ไม่โดน มันหลบทัน ฮ่าๆ นึกว่าจะเป็นเรื่องราวใหญ่โตแล้วเชียว แต่ปรากฏว่าเป็นแค่เรื่องเมคที่รุ่นพี่เค้าแกล้งรุ่นน้องเท่านั้นแหละ เตี๊ยมกันไว้ทั้งนั้นทั้งปีสองที่โดนด่าและพี่คนที่มาด่า สรุปว่าผมโชว์พาวฟรีเลย เอาจริงๆ ถ้ารุ่นพี่เค้าเคืองแล้วจะเล่น ก็คงลำบากอ่ะ เพราะในระบบมหาวิทยาลัยต้องพึ่งพาระบบรุ่นพี่รุ่นน้องอยู่มาก แต่รุ่นพี่ผู้(เกือบ)โชคร้ายคนนั้นเค้ายกโทษให้ นอกจากไม่โดนเพ่งเล็ง เลยกลายเป็นคนดังไปในชั่วข้ามคืน หลังจากนั้นยังติดต่อกันอยู่เลย เค้าบอกชอบความบ้าบิ่นของผม ซะงั้น...
“อ้อ กูมันคนมีชื่อเสียนี่เอง ฮ่าๆ”
ผมหัวเราะแล้วเดินตามไอ้วอกที่เดินนำหน้าไปอีก
“จะบ่ายสามละ กลับกันได้แล้วมั้ง หิวและ”
“เพิ่งจะกินมาเองนะ หิวอะไรเร็วนัก”
“หิวดิ.... ชักอยากกินขนมปังละ” มันหันมามอง แยกเขี้ยวน้อย ๆ พลางชูนิ้วกลางให้ ทำปากขมุบขมิบแบบไร้เสียงอ่านได้ว่า
'จวย'
แม่ง... ปากแม่ง งี้ตลอด
“อ้อ... มึงอยากกินไส้กรอกอ่ะดิ ได้ๆ จัดไป”
“สัด ไม่ใช่”
“ไม่ต้องอายๆ รู้หรอกน่าว่าอยากละ ป่ะๆ กลับบ้าน” ผมเดินไปยืนข้างๆ แล้วจับข้อศอกมันดึง
“เฮ้ย... บอกว่าไม่กลับไง”
“แต่กูอยากกลับแล้วนี่”
“แล้วไหนมึงบอกจะตามใจกูไง??”
อ้าว!! แม่งเอ๊ย พลาดละ กูไม่น่าพูดแบบนั้นเลยให้ตาย.... ไม่งั้นละก็ ....
ขนมปังหวานๆ ไม่มีทางรอด!
ฝากไว้ก่อนเถอะ อย่าให้สบโอกาสนะ จะเอาคืนสักสามสี่เท่า
:laugh3: :laugh3:
...............................................................................
ตุลย์ไม่ได้เล่ามานานมาก.... ค่ะ คิดถึงกันไหม??
ตอนนี้ รู้สึก เอ็นดูปอนด์ มากเลย มันน่ารักไปแล้ว...... :o8: :-[ :กอด1:
-
เรื่องบางเรื่อง...คนบางคนเขาก็รอให้บอกนะ...แม่ง...ไม่บอก...ชัดๆ ....ก็ทรมานไปอย่างนี้ล่ะ ตุล เหอเหอเหอ :laugh:
-
ทีหลังก็อย่าพูดว่าตามใจดิ หึหึ
-
คงไม่มีตอนไหนที่ไม่ทะเลาะกัน :laugh:
-
ตอนนี้ปอนด์ได้อำนาจและ คริคริ
-
ก็พูดซักทีสิ
ไอ้ที่ทำมามันน่าเชื่อนักนิ =__="
-
น่ารักที่สุดเลย เค้าคิดถึงตุลย์กับปอด์น :-[
แหมมมมมมมม ตอนนี้....นายขนมปังของเราแอบทำตัวน่ารัก ไม่รู้สิ แม้ว่าจะท่ามากไปหน่อย?
แต่ว่าก็เริ่มดี(หรอ?)กับนายตุุลย์เเล้ว เย้!! :m4:
พอได้มาอ่านพาร์ทนายตุลย์ รู้เลยว่าตุลย์เนี่ยอดทน ข่มอารมณ์(โกรธ?)มากกกกกกกกกก น่ารักที่สุดเลย
คุณนิ.....แวะมาหานายตุลย์บ่อยๆน๊าาาาาาาาา เค้าคิดถึงงง :กอด1:
-
จะปากแข็งไปอีกนานมั๊ยจ๊ะน้องปอนด์
ตุลย์เค้าตามใจขนาดนี้แล้วรีบกินรีบกลับบ้านดีกว่าเนอะ :z1:
-
ปอนด์มันมึน แกก้บอกไปตรง ๆ สิ เฮ้อออ
-
คล้ายจะเป็นเดทแรก ของคู่เพี้ยน 5555
-
:m20: :m20:งานนี้ไม่มียอม :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ชอบเรื่องนี้ รักๆๆๆๆๆ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
พอกันทั้งคู่นั้นแหละ!อีกคนก็มึน มึนไม่พอยังซึนอีก ฮ่าๆ
ส่วนอีกคนรู้ทั้งรู้ว่าอีกคนเป็นยังไง ทำไมไม่พูดไปตรงๆเลยเล่าาา
ลุ้นนะเนี่ยกับคู่เนี้ย เมื่อไหร่ปอนด์จะยอมรับความรู้สึกตัวเองเนี่ย
ส่วนอิกระต่ายก็มัวอ้อมโลก พวกแกจะลงเอยกัยเมื่อไหร ห๋าาา!
-
เป็นคู่เพี้ยนที่น่ารักจริงๆ ตลกตุลย์ที่สามารถพูดวกเข้าข้างตัวเองได้ตลอดทั้งๆ ที่ปอนด์พยายามที่จะแถไถลออกไปนอกอ่าวซะขนาดนั้น
-
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
นู๋ปอนด์จะสาวเกินไปแระ ขี้บ่นเจงๆ
-
ขอให้หวานอย่างนี้ไปนานๆ :กอด1:
-
กวนกันไปกวนกันมา ตลกดี หุๆ
-
คู่นี้เหมาะสมกันจริงๆ :laugh:
-
คุณตุลย์คร๊าบบบ
การเล่นกีฬาในร่มที่ดี ต้องมีคู่เล่นด้วย
ดังนั้นต้องถามความสมัครใจคู่เล่นน่ะ
ว่าพร้อมทั้งกายและใจหรือป่าว 555
-
ใจตรงกันแต่ไม่บอกกัน แอบ รัก
แอบ แคร์ กันต่อไป
รอตอนต่อไปฮับ ตอนหน้าขอยาวๆกว่านี้นะคะ ได้โปรด :pig4:
-
ต่ายตุลย์เป็นผู้ชายที่มีความอดทนสูง และใจเย็นได้อีกกกกกกกกกกกกกกก(กรุณาออกเสียงแบบมาดามมด ในภาษาพลาซ่า)
-
ไปเดทกันอย่างน่ารัก น่าเอ็นดู :-[
-
รักกก็บอกว่ารัก!!!
-
คิดถึงที่สุด ปอนด์นี่จะมึน อึน ไปไหน ตุลย์ก็พยายามเข้าน่ะ คิดถึงกระต่ายกับดวงจันทร์จริงๆ น่ารักที่สุด :กอด1:
-
ปอนด์...ซึนอ่ะ ไม่ว่านะ แต่บางครั้งมันมีเส้นบางๆ ขีดขั้นระหว่าง ซึน กะซื่อบี้อ นะ ฮาๆ (ล้อเล่น) สงสารก็แต่ตาตุลย์ คนฉลาดล่ะ บางครั้งถ้านายเลิกอ้อมโลกกับคนซื่อบื้อ แล้วพุ่งชน
ไปตรงๆ เลยดีกว่ามั้ย ให้ปอนด์คิดเองอ่ะคงรู้ใจตัวเองก็ตอนจบนั่นล่ะ ^ ^
-
คู่นี้กัดกันเรื่อย แม้มาเดทแต่ก้อร้ากกก
ชอบหวานๆ จัดมาบ่อยๆนะ
-
พูดตรงๆๆไปเลยเหอะตุลย์ ท่าทางน้องปอนด์จะคิดอีกนาน
:กอด1: :L2:
-
ต่างคนต่างไม่บอก อย่างงี้เมื่อไหร่จะแฮปปี้สักทีน้า
ไหนๆปอนด์มันก็บื่อสะขนาดนั้น ตุลย์ก็ช่วยบอกชัดๆให้ปอนด์ตาสว่างสะที หึหึ
-
กับปอนด์ต้องพูดตรงๆเท่านั้นจริงๆ ปล่อยให้คิดเอาเองนี่มันแปลความแง่ร้ายตลอดๆ
-
ปอนด์มันโง่เนอะ เค้าบอกรักไม่รู้ตัวอีก กร้ากกกกกกกกกก
อิตุลย์ก็บอกเค้าตรงๆไปเหอะ อย่าให้ต้องคิดหลายตลบ
กลับไปโดนอะไรเนี่ย
รอๆๆ
:man1:
-
คู่นี้ได้แค่นี้ก็ดีแล้ว ถ้าหวานคงไม่เหมาะ
กระต่ายอ้อมโลก ขนมปังไม่เข้าใจ
-
to น้องตุลย์
ตุลย์เอ้ย.. เป็นชายอกสามศอก โชว์แมนบอกปอนด์มันไปตรงๆเลย
รอให้ปอนด์มันรู้จาก v.to do มันไม่รู้หรอก (เพราะมันโง่)
รักและเป็นห่วง
-
ThankS
-
โอ๊ยยยยยย ตอนนี้ปอนด์น่ารักอ่า ชอบๆ
ไม่รู้จริงอ่าปอนด์ ว่าตุลมันคิดยังไง เฮ้อออออออ
แอ๊บไร้เดียสาเบาๆ คริคริ
ติดตามต่อไปค่ะ
เรายังรอคุณนักเขียนอยู่ค๊า
-
ชอบปอนด์ :z1: :pighaun:
รอตอนต่อไปอยู่น่ะค่ะ เป็นกำลังใจให้คุณนักเขียน :L2: :3123: :L1:
-
ในที่สุดก็อ่านครบแล้ว อยากบอกว่าชอบคำเปรียบเปรยและการบรรยายของคนเขียนมากเลยค่ะ. มีสำนวนไทยเยอะแยะมากมาย คนอ่านวัยรุ่น(พูดเหมือนตัวเองแก่) คงจะได้อ่านผ่านตา ได้รู้จักบ้าง เราปลื้มมากเลยค่ะ มีไม่กี่เรื่องที่จะใช้ภาษาไทยแบบนี้
เรื่องบทบาทตัวละคร เราชอบมากลยค่ะ น่ารักดี แต่หลังๆแอบสงสารตุลย์ ต้องอดทนมากๆนะ เพราะปอนด์มันคนปากแข็งซึนเดเระ ไม่รู้ใจตัวเอง
เราจะติดตามไปเรื่อยๆนะคะ อยากบอกว่าชอบมาก และจะเป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆค่ะ o13
-
ปอนตีมึนอีกและ
ตุลต้องพูดไปเลยยยย
-
ตอนที่ 32 อย่าพูดเลย
เฮ้อ.....ฟู่
เกือบไปแล้วเชียว... ดีนะที่แก้ตัวทัน ถึงจะยกอะไรมาพูดมั่วซั่วก็เถอะ แต่ท่าทางมันเองก็ไม่ได้ติดใจอะไร
ที่สำคัญมันจำไม่ได้เลยว่าเคยเจอกับผมมาก่อน แต่จำไม่ได้ก็ไม่แปลก เรื่องมันผ่านไปเกือบปีแล้วนี่ เกิดก่อนที่มันจะมาสิงที่ริมทางด้วยซ้ำไป ดีแล้วแหละ ไม่รู้นั่นแหละดีที่สุด เพราะถ้าหากมันรู้ว่าเคยเจอกันมาก่อนในสถานการณ์ไหน ผมก็เดาไม่ออกเหมือนกันว่ามันจะทำหน้ายังไง... อาจจะไม่ยิ้มและหัวเราะบ่อยๆ อย่างตอนนี้ หรืออาจจะลุกขึ้นมากระทืบผมจมดินเสียก็ได้ใครจะรู้ มันยิ่งโมโหร้ายอยู่ด้วย
ความจริงที่มีเรื่องกับรุ่นพี่อะไรนั่นเรื่องมันก็นานมากแล้ว ถึงจะคุ้นๆ อยู่ว่าเคยมีเรื่องแบบนั้น ผมก็ไม่ได้ใส่ใจอยู่ดี ถ้าไม่ได้มีคนพูดให้ฟังตอนหลังว่าเป็นตุลย์ ก็คงลืมไปแล้ว หรือแม้แต่เรื่องที่มันซ้อมกะเทยก็อีก ก็แค่ได้ยินจุ๊บจิ๊บเมาท์ให้ฟัง จะจริงหรือเปล่าผมก็ไม่ได้ปักใจเชื่อ แต่เรื่องที่มันเกลียดเกย์อะไรนี่ ผมเคยได้ยินมันพูดเองกับหูเลยล่ะ เพราะงั้น ผมเคยคิดมาตลอดว่ามันจะเป็น “คนสุดท้ายของโลก” ที่จะหันมาญาติดีกับคนแบบพวกผมได้
แล้วดูตอนนี้สิ? ผู้ชายคนสุดท้ายของโลกที่จะชอบผู้ชาย มันชวนผมขึ้นเตียงได้ทุกๆ ห้านาที
แม่ม.... ผีกระต่ายเกย์เข้าสิงรึไงวะ?
หรือว่า...มันอาจจะกำลังเห่อของใหม่ก็เลยลืมสิ่งที่มันเคยพูดไว้แค่นั้นเอง....
“ถ้าไม่กลับห้องแล้วจะไปไหนต่อ?” หลังจากแกล้งมึนอยู่ได้พักนึง ในที่สุดมันก็ยอมจำนน เพราะดันขุดหลุมฝังตัวเองด้วยการสัญญาว่าจะตามใจผม มันทำหน้าขัดใจแต่ก็เอ่ยคำถามที่ทำให้ผมต้องนิ่งไปแป๊บนึง
“ร้องเกะไหม?” ผมตอบไปอย่างนั้นเอง ด้วยคิดไม่ออกว่าจะทำอะไรดีแล้วจริงๆ
“ไหนว่าไม่อยากร้องไง ใจโลเลนะมึงเนี่ย” อีกฝ่ายแซว น่าหมั่นไส้จริงๆ
ผมไม่ได้เถียงอะไร เพราะคิดว่ามันก็แกล้งว่าไปอย่างนั้นเอง เพราะมันก็กอดคอผมพาไปที่มุมตู้คาราโอเกะ
พระเจ้าช่วย ..... ตู้เต็ม.... ผมเหล่ตาไปหากระต่ายข้างๆ แล้วแทบอยากจะควักตาตัวเองทิ้งจะได้ไม่เห็นรอยยิ้มสาสมใจแบบนั้น
“ว้า ...เสียดายจัง ไม่อยากกลับเลยสักนิด ....แต่มันจำเป็นจริงๆ นะเนี่ย”
เหรอ... เหรอ.... เชื่อตายล่ะไอ้บักเขียบ...
“คนเค้าคงไม่ร้องกันทั้งวันหรอก เล่นเกมรอแล้วกัน เอาตังค์มาร้อยนึงดิ๊ จะไปแลกเหรียญ”
ไร้สาระ ปญอ. ที่สุด นั่งเล่นเกมจับผิดอยู่ในห้างเนี่ยนะ แถมไอ้กระต่ายยักษ์มันก็มานั่งเบียดบนเก้าอี้จนผมจะหล่นแล้วหล่นอีก สภาพอเน็จอนาถเหลือเกินจริงๆ จนทนไม่ไหวต้องลากมันออกไปเดินดูของแทน
ไม่น่าเชื่อว่าผมกับไอ้ตุลย์อยู่ในห้างจนเย็นเลยจริงๆ เล่นเกม เดินเตร่ ร้องเพลงจนเสียงแหบ เพราะแหกปากตะเบ็งเสียงอันเป็นวิธีการที่ผิดอย่างยิ่ง แต่มันก็สะใจดี
“ป่ะเหอะ เย็นแล้ว ใจคอมึงจะเที่ยวจนห้างปิดเลยรึไง”
ก็นั่นน่ะสิ น่าเบื่อตายชัก แต่ที่ต้องมาทนทำอะไรแบบนี้ก็เพราะ ...ก็เพราะมันน่ะแหละ....
“อือ หาอะไรกินก่อนกลับละกัน เริ่มหิวแล้วล่ะ” อาจจะเป็นครั้งแรกที่ความเห็นตรงกัน เพราะอีกฝ่ายพยักหน้า เดินหาของกินรอบเย็น
ระหว่างที่กินข้าว ตุลย์ก็รับโทรศัพท์อีกครั้ง
“ว่าไงกูกินข้าวอยู่ ............ ที่ไหน?........... กูขอผ่านว่ะ ไม่รู้จะไปทำไม..................อือ ประมาณนั้น ............... หาด? ไม่ไปแล้ว เข็ดว่ะ คราวก่อนก็โดนตีหัวแตกมา ลืมแล้วไง? ........... ไม่ได้ป๊อดโว้ย เย็บเข็มสองเข็มไม่สะเทือนหรอก แต่ห่วงคนไปด้วยมากกว่า ดิวกับมินท์ก็ต้องไปด้วยไม่ใช่เหรอ?................ เออ คนนั้นก็ห่วงด้วยแล้วจะทำไม เซ้าซี้จริงๆ ถามจริงๆ ที่อยากให้ไปขนาดนี้ คิดถึงกูหรือหาเจ้ามือแน่....... กูว่าแล้ว เพื่อนกินหาง่าย เพื่อนจ่ายหายาก”
มันเงยหน้าจากโทรศัพท์ขึ้นมามองผม
“เดฟชวนกินเหล้าที่หาด มึงอยากไปป่ะ?”
“หาด......เอ่อ.... กู.........”
“เสียใจด้วยว่ะเดฟ กูคงไปไม่ได้หรอก ไว้คราวหน้าแล้วกัน ...ทำไม? ...... ก็.......เออๆ.....เอ้า.....” ท้ายที่สุด ไอ้ตุลย์ก็ยื่นโทรศัพท์มาตรงหน้า
“อะไร?” ผมเลิกคิ้วแล้วถามโง่ๆ อีกครั้ง
“เดฟมันจะคุยด้วย ไม่รู้อะไรของมัน”
“ฮะโหล...” ผมกรอกเสียงลงไปยังกระบอกโทรศัพท์นั่น
“ปอนด์..... โทษทีนะที่ขัดจังหวะรบกวนถามอะไรหน่อยได้ไหม?” จังหวะอะไรของมึ้ง......
“ได้ ว่ามาสิ”
“วันนี้มีโปรแกรมพิเศษอะไรหรือเปล่า?”
“โปรแกรมอะไรเหรอ?”
“ฉลองสองต่อสองไรงี้ ถ้ามีก็ไม่เป็นไร บางทีตุลย์มันอาจจะอยากอยู่กับนายมากกว่าก็ได้ พวกเราก็ลืมไปว่ามันไม่ได้โสดแล้ว” พูดแบบนี้หมายควายว่าไงวะ ที่ว่าไม่โสด ทึกทักกันเลยสินะว่าผมกะมันนี่ตกล่องปล่องชิ้น คบกันเรียบร้อยแล้ว? แล้วดูพูดเข้าสิทำยังกับผมผิดที่ทำให้มันไม่โสดอย่างงั้นแหละ เอาจริงๆ ผมไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย ไอ้ตุลย์มันทำของมันเอง คิดเองเออเองเสร็จสรรพ ไม่ยอมยังไงก็หน้ามึนไปวันๆ มีใครถามไหมว่าผมยินดีจะเป็นแฟนกะมันหรือเปล่า... เหอะ!! ถึงจะถามก็เท่านั้นไม่ว่าผมจะปฏิเสธยังไง ตอนนี้ใครๆ ก็เชื่อมั่นว่าเป็นแบบนั้นไปแล้วอยู่ดี
“เรื่องโสดไม่โสดน่ะช่างมันเถอะ สรุปว่ามีอะไรกันแน่ ไม่เห็นเข้าใจเลย”
“ก็....พวกเรานัดกันไว้ว่าจะฉลองวันเกิดไอ้ตุลย์กัน แต่พวกเราลืมนึกว่ามันอาจจะอยากอยู่กับนายสองต่อสอง ที่ถามนี่ก็แค่ถ้าเผื่อปอนด์อยากฉลองกันหลายๆ คน แต่ถ้าไม่อยากก็ไม่เป็นไรหรอก พวกเรายังไงก็ได้ งั้นแค่นี้ละกัน” ถามเองตอบเอง แล้วก็เตรียมชิ่ง เรื่องวันเกิดใครอะไรยังไผมไม่ยากสนหรอกนะ แต่ไอ้คนโทรมามันเล่นทำน้ำเสียงเศร้าแบบนั้นนี่นา
“เฮ้ย เดี๋ยว อย่าเพิ่งวาง” ผมรีบร้องแล้วลุกขึ้นจากโต๊ะเดินเลี่ยงไปคุยไกลๆ “มันเกิดวันนี้เหรอ?”
“อ้าว ปอนด์ไม่รู้หรอกเหรอ?” น้ำเสียงประหลาดใจทำให้จินตนาการสีหน้าออกว่ามันคงแอบต่อว่าผมอยู่แหงๆ ที่วันเกิดแฟนตัวเองก็ยังไม่รู้ โว้ย ผมต้องรู้ด้วยเหรอ ในเมื่อผมยังไม่ได้ยอมรับซะหน่อยว่าเป็น
“อือ.... ก็มันไม่ได้บอก” ผมตอบกลับเรียบๆ ขี้เกียจจะเถียงอะไร
“ไม่ใช่วันนี้หรอก พรุ่งนี้ต่างหาก แต่อาทิตย์หน้าก็จะสอบแล้ว เลยอยากฉลองก่อน พรุ่งนี้จะได้แยกย้ายกันอ่านหนังสือสอบ
เออจริง นี่มันจะสอบแล้วนี่หว่า.... ผมแทบจะไม่ได้สนใจเลยนะเนี่ย ยังไม่ได้เข้าไปเชคเลยสักนิดว่าวิชาไหนสอบกี่โมง ที่ห้องไหนบ้างด้วยซ้ำ!! เวรล่ะ.....
“เหรอ? พอดีไม่มีโปรแกรมอะไรหรอก เดี๋ยวเจอกันที่หาดละกัน”
พอเดินกลับมา ไอ้ตุลย์ก็เขมือบข้าวในจานตัวเองจนเกลี้ยง แถมขโมยของผมไปอีกด้วย แม่งนิสัยแบบนี้ ไม่น่ามีเพื่อนดีๆ อย่างเดฟกะคิมเลยน้า ถ้าเป็นผมจะแกล้งลืมวันเกิดมันซะให้เข็ด
“กูบอกเดฟแล้วนะว่าจะไปกินเหล้าด้วย เดี๋ยวกลับห้องไปเอากีตาร์ก่อนค่อยไปสมทบละกัน”
“yes sir”
พอมาถึงหาดนี่แทบอ้าปากค้าง โห..... แต่ละคน จะชิลกันไปไหน?
เพื่อนๆ ไอ้ตุลย์ เตรียมพร้อมทั้งเหล้ายา ปลาปิ้งจริงจัง อุตส่าห์หิ้วเตามาปิ้งอาหารทะเลกินได้อีกต่างหาก เชื่อเขาเลย.... เดฟหันมายิ้มหวานให้ผม ซึ่งเห็นแล้วมันรู้สึกเขินขึ้นมาทุกทีโดยไม่มีเหตุผล แต่ก็เข้าไปสมทบในวงเหล้าได้อยู่ดี
“กินเหล้าเงียบๆ มันจะไปสนุกได้ยังไง มึงไม่ร้องเพลงสร้างบรรยากาศซะหน่อยเหรอ?”
ไอ้ตุลย์ถามขึ้นมาทำให้คนอื่นๆ พลอยพยักหน้าเห็นด้วย
“ใช่ๆ ปอนด์ร้องเพลงด้วยสิ พวกเราอยากฟัง” พวกผู้หญิงคะยั้นคะยอกันใหญ่ ทำให้ผมกลืนน้ำลายเอื๊อก ลืมไปเลยว่าปวดไหล่อยู่ แต่ก็เอากีตาร์มาด้วยเพราะความเคยชิน
“เอ่อ มีใครเล่นกีตาร์เป็นบ้างไหม?” ผมเงยขึ้นหาตัวช่วย แต่ละคนยิ้มแหย ส่ายหน้ากันเป็นแถบ เฮ้อ...
“จะให้กูเล่นไหมล่ะ” ผมหันไปค้อนใส่ไอ้ตุลย์ทันควัน เรื่องอะไรจะเสี่ยง ผมยังไม่อยากเปลี่ยนกีตาร์หรอกนะ
" เออ.... อะไรๆ ก็กู นี่ถ้าอยู่กับเคลียร์ คงไม่ลำบากขนาดนี้หรอก จะฟังเพลงอะไรล่ะ” ผมบ่นพึมพำขณะหยิบกีตาร์ขึ้นมาในท่าเตรียมพร้อม
“อย่าพูดเลย”
“หือ?”
“ชื่อเพลง.... ของแรพเตอร์ เคยฟังป่ะ”
“เก่าได้อีก”
“ถ้าร้องไม่เป็นก็ร้องเพลงอื่นก็ได้”
“ก็พอร้องได้นิดหน่อย...” ผมตอบก่อนจะเริ่มดีดกีตาร์
“ฉันรู้แล้วว่าไม่มีหวัง เมื่อเธอพบใครที่ดีกว่า
ไม่ใช่ฉันที่เธอมองหา แต่เป็นเขาทั้งใจ
ฉันก็พร้อมที่จะยอมแพ้ แค่อย่าซ้ำเติมให้มากมาย
รู้ว่าเขาช่างมีความหมาย ก็ดีแล้ว แต่จะมาพูดถึงเขาทำไม
อย่าบอกว่าเธอรักคนอื่นเลย
อย่าบอกว่าเธอเห็นเขาดีมากเท่าไร
ได้โปรดอย่ามาย้ำว่าเธอมีใจ.... กลัว...”
มันจะร้องไห้ออกมา....
“พอๆ เปลี่ยนเพลงเหอะ” อยู่ดีๆ ไอ้ตุลย์มันก็เอามือมาทับมือผมไม่ให้ดีดกีตาร์ต่อ ผมเงยหน้าขึ้นโวย
“อะไรของมึ้ง... ยังร้องได้ไม่ถึงครึ่งเพลงเลย”
“ไม่อยากฟังแล้วเพลงนี้ แค่อยากรู้ว่าร้องเป็นหรือเปล่า เห็นบ่นว่าเพลงเก่า แต่มึงร้องได้ก็แสดงว่าแก่แล้วอ่ะดิ”
“กวน.... กูกะมึงก็เกิดปีเดียวกัน ถ้ามึงทัน แล้วกูจะไม่ทันได้ยังไงล่ะ กูรู้หรอกน่าที่ให้หยุดร้อง เพราะเนื้อร้องมันแทงใจดำอ่ะดิ” ผมยิ้มอย่างท้าทาย กะอีแค่พูดถึงเคลียร์เข้าหน่อย ทำเป็นทำหน้ามู่ทู่
“งั้นมั้ง แล้วแต่จะคิด”
“งั้นถ้ากูบอกจะร้องต่อล่ะ มึงจะทำไม?”
ผมไม่ผิดสักหน่อย ที่ชอบเคลียร์ และคิดว่าไม่ผิดด้วยที่บอกมันแบบนั้น
ผมก็แค่ทำทุกทางเพื่อให้เราอยู่ห่างๆ กัน เพื่อให้มันเลิกล้มความตั้งใจ
ถ้ามันเข้าใจเร็วขึ้นเท่าไร ผมก็จะยิ่งเป็นอิสระเร็วมากขึ้นเท่านั้น... ยิ่งมันไม่พอใจก็ยิ่งดีกับตัวผม
“ก็ไม่ทำไม แล้วแต่มึงเถอะ แต่มันคงไม่มีประโยชน์อะไร ถ้ามึงร้องเพลงนี้ได้ แต่ทำไม่เคยได้”
ผมชะงักมือที่จะเล่นกีตาร์ต่อทันควัน
บ้าจริง.... จะเสียใจ น้อยใจ หรือแม้แต่ร้องไห้ก็เถอะ ไม่เห็นจะเกี่ยวกับผมสักนิด ....
มันเองก็ไม่ได้สั่งห้ามหรือขู่อะไรสักหน่อย
แล้วทำไม ทำไม.....พอได้ยินมันพูดแบบนี้ ต้องรู้สึกผิดขึ้นมาเฉยๆ ด้วยนะ.....
..........
ตอนนี้มาต่อสั้นๆ เนื่องด้วยดองมาหลายวัน ไม่ได้ลงซะที
รอก่อนแล้วกัน ตอนหน้าจะรีบตามมาปลอบขวัญ
ถ้าไม่ยิ้มให้เตะเลย อิอิ
-
ดันจำเพลงนี้ได้ ...
แก่ซะแล้วกรู..... :z3: :z3: :z3: :z3:
-
อยากเห็นตุลย์เจ็บอ่ะ ฮ่าๆๆ :laugh:
-
โอยย หาความชัดเจนในความสัมพันธ์ได้ยากยิ่ง
ปอนด์ก็ซึนตุลย์ก็ไม่เคยพูดอะไรให้ชัดๆออกแนวเผด็จการตลอด จะไหวมั้ยคู่นี้? ฮ่าๆ
ปล. อร๊ายยเกิดไม่ทันเพลงนี้อะ แรพเตอร์คืออะไรไม่รู้จัก จริงๆนะ! :m29:
-
เคยได้ยิน ได้ฟังเพลงนี้ เห้ยยย...แก่แล้วเหรอเรา?
ว้าวๆ วันเกิดนายตุลย์หรือนี่ แล้วเตรียมของขวัญ
ให้เจ้าของวันเกิดอ๊ะเปล่านายปอนด์ มาตัวเปล่า
แบบนี้ผิดธรรมเนียมนะนี่...
ปล. รอคอยตอนต่อไปจ้า ^ ^
-
รู้สึกตัวได้แล้วมั้งปอนด์ เดี๋ยวตุลย์ถอดใจไปก่อน
จะน้ำตาเช็ดหัวเข่านะเออ
-
ซึนไม่เปลี่ยนแปลง .... เหนื่อยใจแทนตุลย์
-
ปอนด์...นายใจร้ายมาก
สงสารตุลย์อย่างแรง
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:ปอนด์นี่ไม่รู้จริงๆเหรอว่าตุลย์อะรัก :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
พ่อกระต่ายของฉ้านนนน โดนทำลายจิตใจอีกแล้ววว
-
คู่นี้มันขึ้นๆลงๆยังไงล่ะเนี่ย
-
เพลงนี้บ่งบอกว่าแก่แล้วจริงๆ
-
จริงๆก็หน่วงเหมือนกันนะ
-
หน่วงได้อีก
-
ตอนที่ 32 แล้วนะปอนด์ยังมึนอยู่อีกเหรอ?
-
ทันเพลงนี้เหมือนกัน
แปลว่าเราก็แก่อ่ะดิ O_O
-
ถึงเราจะรู้จักเพลงนี้
แต่เรายังไม่แก่นะ
-
แอบสั้น แต่ยังดีกว่าไม่มา แง้ว :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เอาเป็นว่ารักกันเคลียร์แล้ว ก็ปลุกด้วยละกัน ชักเบื่อปอนด์ไม่นิดเเระ
-
ปอนด์หนีตัวเองตลอดๆ
-
ถ้าเราเป็นตุลย์ คงเจ็บหนึบๆ คนเขาไม่รัก แต่ยังต้องทำหน้าด้านตื๊อเขาไป
ขำอันนี้ "เพื่อนกินหาง่าย เพื่อนจ่ายหายาก" เออ จริง!
-
สั้นจัง แต่เม่อไหร่ปอนด์จะใจอ่อนอ่า
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
อ้าวว เอามาม่ามาฝากแล้วจากปายยยย
-
รอให้ปอนด์เลิกหนีอยู่นะ
:กอด1: :L2:
-
สั้นจัง
-
มานิดเดียวเองงงงงงง ยังไม่หายคิดถึงเลย
รอตอนหน้าก้อดะ
:กอด1:
-
เฮ้อ ปอนด์ จะใจแข็งไปถึงไหนอ่า ก็ชอบเค้าเหมือนกันก็ยอมๆกระต่ายมันไปเหอะ เล่นพูดแบบนี้ล่ะ เราแอบสงสารกระต่ายนะ
ปล. คราวหน้าขอยาวๆนะจ๊ะ อิอิ
-
หาให้ครับ
http://www.youtube.com/watch?v=4FhphrE7HzU
-
ลุ้นสองคนนี้จนเหนื่อย แต่ก็จะรอลุ้นต่อไปคะ 555
รอลุ้นให้เมฆหมอกผ่านไป ท้องฟ้าสดใส
รอตอนหวานๆตอนหน้าด้วยจ้า :L2:
-
เอิ่ม แวะมาตามอีกรอบ
ยังปากแข็งกันได้น่าถีบเหมือนเดิม .... :z6:
คือถ้าเป็นเรานะ หึหึ ไม่ต้องหลับต้องนอนแล้ว
ถ้าจะมีผัว เอ๊ย แฟน หล่อรวยล้ำเก่ง ขนาดนี้ :z1:
รออ่านตอนต่อไปจ้า :L2:
ปล. กลับมาไวๆนะ
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
คู่นี้ทำขัดจายอีกแล้วววววววววววววว
รอนะคร้าบพี่นิ
-
ตอนที่ 32 /2
[Tull]
ขอได้ไหมไม่เอ่ยคำนั้น เก็บเอาไว้เลย เพื่อคนอื่น....
ฉันไม่ขอฟังอย่างทนฝืน ไม่อยากรู้.... ไม่อยากเห็น
อยากหนีเพื่อทำใจ
อย่าบอกว่าเธอรักคนอื่นเลย
อย่าบอกว่าเธอเห็นเขาดีมากเท่าไร
ได้โปรดอย่ามาย้ำว่าเธอมีใจ....
กลัวมันจะร้องไห้ออกมา....
“ก็ได้ ... ร้องเพลงอื่นก็ได้....” มันเลิกจ้องหน้าผมแล้วก้มลงดีดกีตาร์ใหม่อีกครั้ง ด้วยเพลงช้าๆ สบายๆ
โชคดีที่ไอ้วอกเปลี่ยนใจทัน ใครจะรู้ถ้ามันร้องเพลงนี้จบ ผมอาจจะร้องไห้ขึ้นมาจริงๆ ก็ได้ เหมือนอย่างที่มันเคยทำได้มาแล้วครั้งหนึ่ง...
“เดฟ มีบุหรี่ป่ะ ขอสักมวนดิ๊” ผมหันไปถามหาของแก้เครียด ได้พ่นควันซะหน่อยคงรู้สึกดีขึ้น
“อ่ะ” เดฟส่งบุหรี่กับไฟมาให้ ผมยัดบุหรี่ใส่ปาก หันไปมองคนข้างกายที่เล่นดนตรีไม่สนใจคนอื่นเลย
“เฮ้ย มึง... จุดบุหรี่ให้หน่อยดิ” ความจริงจุดเองก็ไม่ลำบากอะไร แต่เป็นโรคจิตอยู่อย่าง เรื่องง่ายๆ บางอย่างก็ไม่อยากทำเอง ถ้ามีคนอื่นทำให้ มันรู้สึกดีอย่างประหลาด นี่หรือเปล่าก็ไม่รู้ที่เรียกว่า นิสัยชอบเรียกร้องความสนใจ...
“จุดเองดิ ไม่เห็นเหรอเล่นกีตาร์อยู่ มือไม่ว่าง...” มันตอบกลับมาแบบไม่ค่อยสนใจเท่าไรนัก
“มือไม่ว่าง หรือไม่มีใจอยากทำให้กันแน่” ผมถามกลับเหมือนจะน้อยใจหน่อยๆ
“อือ....คงทั้งสองอย่าง”
เหอะ!! เย็นชา โหดเหี้ยม คงไม่มีมนุษย์หน้าไหน มันกล้าตัดเยื่อขาดใยกับผมแบบนี้อีกแล้ว...
พูดแบบนี้มันเสียใจนะ แต่โกรธแล้วไงต่อ.... ในเมื่อรู้ทั้งรู้ว่ามันไม่มีทางง้อผมเด็ดขาด
ผมเลือกที่จะไม่ตอบอะไร ลุกขึ้นเดินไปสูบบุหรี่ที่อื่นเพื่อบรรเทาความหงุดหงิด
[pond]
เหอะ.... ไอ้กระต่ายบ้าอำนาจ ... แค่จะจุดบุหรี่สูบแน่นี้ จะใช้ทำซากอะไร หรือมันคิดว่าอยากจะโชว์ให้เพื่อนๆ มันเห็นว่าผมอยู่ใต้โอวาทอย่างนั้นเหรอ? ฝันไปเถอะว่าผมจะว่าง่าย เล่นตามเกมไปหมดทุกอย่าง แค่ที่ตกกระไดพลอยโจนมาถึงขนาดนี้ก็มากเกินพอแล้ว....
“วันนี้เราคงอยู่ไม่ดึกนะปอนด์ สักสี่ทุ่มก็คงจะเอาเค้กมาเป่าแล้วแหละ รีบกลับหน่อยก็ดี ตกดึกมันอันตราย กลัวงานเข้า ทีแรกไอ้ตุลย์มันเกือบไม่มา เมื่อต้นปีมันเคยมากินเหล้ากับรุ่นพี่แถวนี้ แล้วขากลับเจอพวกอันธพาลมีเรื่องกะเด็กที่คณะ ไอ้ตุลย์มันก็เลือดร้อนเข้าไปช่วย เลยโดนตีหัวเลือดอาบกลับมา กูขำซึด ฮ่าๆๆ” เดฟเล่าพลางหัวเราะสะใจ
ประสาท เพื่อนโดนตีหัวมาแทนที่จะสงสาร เห็นใจหรือโกรธแทน ดันหัวเราะเป็นบ้าเป็นหลัง
“แล้วรู้มั้ยว่ามันตีกันเรื่องอะไร พอไอ้ตุลย์มันรู้นะ มันบ่นพึมเลย” เดฟถามต่อด้วยท่าทีสนุกสนาน ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้าเดฟนิ่งๆ พออีกฝ่ายเห็นสายตาผมก็ชะงักไป
“แล้วไงต่อล่ะ เล่าต่อสิ....” ผมถามตามมารยาททั้งที่ไม่อยากรู้เลยสักนิดเดียว
“เอ่อ.. ไม่มีอะไรหรอก กูว่าตอนนี้มันคงเปลี่ยนความคิดแล้วล่ะ”
เดฟยิ้มให้ผมเหมือนมีความสุขอะไรสักอย่าง แล้วหันไปยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มไม่พูดอะไรต่อ
ความคิดคนเราเปลี่ยนได้ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?
ผมยกมุมปากแสยะยิ้ม... ก้มหน้าลงมองกีตาร์ แล้วก็รู้สึกคิดถึงใครบางคนขึ้นมา...
ทุกครั้งที่ฉันคิดถึงเธอ
ใจมันเคยบอกตัวเองเสมอ
ว่าเธอนั้นเป็นสุขไปแล้ว
ทุกครั้งที่ฉันเห็นภาพเธอ
วันคืนเก่าๆ ก็กลับมาเสมอ
แต่เธอนั้นจะไม่กลับมาแล้ว
ยังมีอีกหลายสิ่งที่ฉันไม่เคยพูดสักที
และมีอีกหลายอย่างที่ไม่เคยทำจนวันนี้.....
รัก..... รักเธอทั้งหมดของหัวใจ
สิ่งเหล่านั้นเก็บไว้ข้างใน เธอได้ยินไหมคนดี
อยากขอ....ให้ความรู้สึกที่ฉันมี
ส่งไปถึงเธอที่แสนดี......ว่าชีวิตนี้ฉันมีเธอ
เป็นดั่งความฝัน.... จะพบกันอีกได้ไหม?
วืด.... บางอย่างที่วาดผ่านอากาศมาลอยอยู่ตรงหน้าทำให้ผมขมวดคิ้ว
หมุนคอตามกระเป๋าหนังใบที่คุ้นตาผ่านท่อนแขนไปมองหน้ากระต่ายหน้ามึนตัวเดิมด้วยสายตาไม่พอใจ
“อะไรอีก?”
“ติ๊บไง ถูกใจมาก ทั้งกระเป๋ายังไม่พอเลย”
“กวนตีน...” ผมเอ่ยตอบแล้วเสหันไปทางอื่น ไม่สนใจมันที่เริ่มทรุดกายที่เพียงแค่นั่งยองๆ ทีแรกเปลี่ยนเป็นหย่อนก้นลงข้างๆ ไม่วายหันหลังพิงผมแบบทิ้งตัวเต็มที่จนผมเล่นกีตาร์ไม่ได้
“อย่างพิงดิ หนัก” ผมโวยวายอย่างรำคาญใจอีกครั้ง มองตามเพื่อนไอ้ตุลย์ที่เริ่มลุกขึ้นเหมือนจะหนีพวกเรา
เฮ่ย... จะไปไหนกันวะ
“มึงรู้ไหม?” มันถามขึ้นมาแบบไม่ใส่ใจคำพูดของผมเลย “ตอนที่กูได้เจอมึงครั้งแรก มึงก็ร้องเพลงนี้แหละ”
“เหรอ?” ผมตอบ แบบใส่ใจมาก ไม่ได้อยากรู้ จะบอกทำไมวะ?
“กูซึ้งซะจน....” หูฝาดป่ะเนี่ย ซึ้งเป็นกับเขาด้วยเหรอ?
“จนอะไร?” ผมขมวดคิ้วหันไปมองหน้ามันตั้งใจฟัง
“จน.....จน....ทนไม่ไหวให้ติ๊บมึงไปตั้งเยอะ”
“โธ่เอ๊ย... นึกว่าอะไร” ผมบ่นแล้วส่ายหน้าระอาใจก่อนจะก้มหน้าลงมองสายกีตาร์
“ตั้งแต่วันนั้น กูต้องไปริมทางอย่างน้อยอาทิตย์ละครั้ง แต่ถึงมึงจะไม่ได้ร้องเพลงนี้อีกเลย กูก็ยังจำได้ว่ามึงร้องได้เพราะแค่ไหนอยู่ดี ถือว่าเป็นการพบกันครั้งแรกที่น่าประทับใจล่ะนะ”
“ประทับใจเหรอ? มึงแน่ใจเหรอว่ามึงเจอกูครั้งแรกตอนนั้นจริงๆ”
ไอ้ตุลย์เงียบ มันมองหน้าผมด้วยใบหน้าที่แสดงถึงคำถาม
แต่เป็นคำถามที่ไม่มีคำตอบ....
“ขอโทษนะที่ขัดจังหวะ”
ผมหันไปมองเดฟที่กลับมาอีกครั้ง เพิ่งรู้ว่าพวกมันคงไม่ได้ตั้งใจปล่อยผมไว้กับตุลย์เพียงแต่มันไปเอาเค้กมา เค้กที่ปักเทียนไว้หลายอันแต่ยังไม่ได้จุดไฟ
“ช่วยๆ กันเอามือบังหน่อย ลมมันแรง ที่จริงจุดมาตั้งหลายครั้งแล้วแต่ดับระหว่างเดินมา” เดฟบอกยิ้มๆ ไอ้ตุลย์ ยื่นมือไปบังเค้กให้อย่างว่าง่าย ผมถอนใจเบาๆอย่างเอือมๆ ช่างเป็นเซอร์ไพร้ส์วันเกิดที่บ้าบอที่สุด ต้องให้เจ้าของวันเกิดเอามือบังเทียนที่ดับตั้งแต่ยังไม่ได้เป่า แล้วก่อนจะมาไม่ได้คิดเรื่องนี้เลยหรือไง จะมาเลี้ยงวันเกิดอะไรกันที่ชายหาดวะ
“วันเกิดใครวะ” ไอ้ตุลย์ถามเสียงนิ่งๆ ทำหน้างง หันมองหน้าคนนั้นคนนี้ไปทั่ว
แล้วก็หันมามองหน้าผม จะบ้าเหรอ? เพื่อนมึงทั้งนั้นละจะมามองหน้าผมทำแป๊ะอะไร
“ยังไม่ถึง แต่ฉลองล่วงหน้า พรุ่งนี้วันเกิดมึงแล้ว ใจคอมึงจะลืมวันเกิดตัวเองทุกปีเลยไหม?” เดฟเป็นคนตอบ
“ก็ไม่ได้สำคัญอะไรนี่ แม่เราเจ็บท้องแทบตาย”
“โห... เพื่อนอุตส่าห์ จัดงานให้ ขอบคุณสักคำสักคำไม่มี ยังจะบ่นอีก เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยวเลย"
“กล้าป่ะล่ะ? เดี๋ยวกูเอาส้งตีนยัดปากซะหรอก” ตุลย์ขู่ด้วยน้ำเสียงที่ไม่จริงจังมากนัก
เอาจริงๆ มันก็ไม่ได้เป็นคนน่ากลัว โมโหร้าย ชอบหาเรื่องอย่างที่คิดหรอกนะ
ผมก้มลงมองเทียนแล้วเห็นเทียนดับไปอีกหลายเล่มเลยต้องเงยหน้าขึ้นขัดคอคนข้างๆ
“กูว่าเป่าเค้กเถอะว่ะ เห็นไหมว่าเทียนดับอีกแล้วเนี่ย”
ทุกคนเห็นด้วย ....และเราเริ่มร้องเพลง Happy birthday ร่วมกัน
งานเลี้ยงเลิกเร็วกว่าที่คิด เพราะตกดึกแล้วแถวนี้ไม่ค่อยปลอดภัย ความจริงเดฟมันอยากปิ้ง ย่าง อาหารทะเลสดๆ เอาบรรยากกาศมากกว่า ก็เลยเลือกมาที่นี่
ระหว่างที่คนอื่นๆ เก็บของผมโดนยัดเค้กชิ้นนึงใส่มือ ไล่ให้นั่งรอห่างๆ ไม่ต้องทำอะไร ผมก็เลยถอยมานั่งอยู่ตรงแนวกำแพงหินที่สร้างกั้นน้ำทะเล ดึกแล้วน้ำขึ้นสูงพอสมควร ดีหน่อยที่ช่วงนี้ทะเลไม่เหม็นขี้ปลาวาฬ ไม่งั้นคงมานั่งแถวนี้ไม่ลง
เก็บของไม่ทันเสร็จ ไอ้ตุลย์ก็หนีงานเดินมานั่งอยู่ข้างๆ
“มึงรู้ล่วงหน้าก่อนมาแล้วใช่ไหมว่า เดฟมันจะฉลองไรแบบนี้” ตุลย์ถามขึ้นมา
“อือ” ผมตอบรับด้วยเสียงในลำคอ ไม่ได้ใส่ใจ
“ไหนอ่ะของขวัญ” มันแบมือมาตรงหน้า
“เรื่อง....ไม่ใช่ธุระ” ผมตอบอย่างไร้เยื่อใย มันหัวเราะในลำคอแล้วชักมือกลับ
“นึกอยู่แล้ว ถึงมึงจะรู้ล่วงหน้าก็คงไม่ใส่ใจอยู่ดี ช่างเถอะ วันเกิดมันก็แค่วันธรรมดาวันนึง แค่ข้ออ้างที่รวมเพื่อนๆ มากินเหล้าพร้อมหน้าพร้อมตาเท่านั้นเอง ไม่ได้มีความหมายอะไรอยู่แล้ว กูว่าแทนที่จะมาฉลองกันเอง กลับไปขอบคุณแม่ดีกว่าอีกอุตส่าห์อุ้มท้องมาตั้งสิบเดือน”
“เออ... ยิ่งเป็นมึงอ่ะ ต้องขอบคุณให้มากนะที่แม่เค้าอุ้มท้องแล้วคลอดออกมายังอุตส่าห์เลี้ยงมึงโตได้ ถ้ากูมีลูกแบบมึงอ่ะ เอาขี้เถ้ายัดปากไปละ”
“นอกจากไม่ให้อะไรแล้ว ยังจะพูดแบบนี้อีกนะมึงนี่มันเหลือเกินจริงๆ”
ไอ้งกเอ๊ย.... กูเพิ่งล่วงหน้าว่าจะวันเกิดมึงเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วเอง ใครมันจะไปหาของขวัญทันวะ บ้ารึเปล่า?
“กูว่าของขวัญน่ะมันไม่ได้สำคัญหรอก แค่มีคนจำได้ มันก็น่าดีใจแล้ว” แต่กรุณาอย่ารวมผมเข้าไป เพราะผมเพิ่งรู้ว่ามันเกิดวันไหนเมื่อเย็นนี้เอง ถึงรู้ล่วงหน้าก็ไม่คิดจะจำอยู่ดี และกว่าจะถึงวันเกิดของมันอีกที ..... เราอาจจะไม่ได้......
“เหรอ? งั้นมึงเกิดเมื่อไร”
“ถามทำไม?”
“ก็เอาไว้ถึงวันนั้น กูจะทำให้มึงดีใจไง”
“เหอะ...ไม่บอก ถึงบอกไปก็เท่านั้น มึงจะจำได้ยังไง ขนาดวันเกิดตัวเองยังลืม...”
“ก็คงมัวแต่คิดถึงคนอื่นอยู่มั้งเลยลืม”
“น่าสงสารนะ คนๆ นั้นคงโคตรโชคร้ายอ่ะ”
“กูคิดถึงใครแล้วเขาจะโชคร้ายจริงดิ? งั้นมึงระวังตัวไว้ให้ดีเลยนะ....” มันทำเสียงจริงจัง ส่งสายตาเครียดมาหา
“ทำไม?.....” ผมถาม แต่มันเงียบแล้วค่อยๆ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนผมต้องเอียงหัวหนีโดยอัตโนมัติ
“ก็สงสัยมึงคงจะโชคร้ายไปอีกนาน”
.........................
[นับว่าเป็นพาร์ทสองของตอนที่แล้วนะ อาจจะสั้นบ้างแต่่คิดว่าไม่ได้สั้นจู๋นะ ....]
อ้อ......ตอนจบมีคนยิ้มไหมอ่ะ? :monkeysad:
เคยพูดเมื่อตอนที่แล้วว่า ... ถ้าตอนนี้ไม่ยิ้มให้เตะ :a5: o22
แต่ที่จริงตอนนี้มันยังไม่ถึงตรงที่บอกว่าจะยิ้มเลย.... ยังมีอะไรจะเขียนต่ออีกเยอะ แต่มันติดอะไรก็ไม่รู้ ทำให้กว่าจะเรียงเรื่องราวได้มันนานจนเหนื่อย ก็เลยตัดออกเป็นท่อนๆ
ถ้าคิดว่าตอนนี้ ยังยิ้มไม่พอ เอาไว้รอยิ้มตอนหน้าละกัน อย่าเพิ่งยกขาเตะนิ ..... :m29: :m29: :m26:
ส่วนอารมณ์ของเรื่อง อาจจะหน่วงๆ หน่อย อันนี้ไม่มีข้อแก้ตัว แต่มันเป็นลักษณะของเรื่องและวิธีการแต่งส่วนตัวของนิอยู่แล้วอ่ะค่ะ มีทั้งหวาน เผ็ด ขม(ขื่น) กันบ้าง แต่ก็ไม่ได้ จัดจ้านนัก หวังว่าคนอ่านคงเข้าใจเนอะ
ไหนๆ ก็อยู่ด้วยกันมาถึงตอนนี้ อยู่ด้วยกันไปจนกว่าจะจบละกัน :กอด1: :กอด1: :L2:
-
ยกก้นมาเลยไอ้น้อง :laugh:
-
เห็นใจตุลย์มากอ่ะ แบบว่าปอนด์ซึนเสมอต้นเสมอปลาย เห้อออสู้ต่อไป!!!!
-
จีบกันกลางหาดเลยวุ้ย :-[
-
สงสารกระต่ายโง่
กับหนมปังขี้น้อยใจ
-
กระต่ายหน้ามึนเอ้ย สู้ๆๆ
-
อ่านไปก็ยิ้มน่ะค่ะ แต่บางทีก็ยิ้มเศร้าอ่ะ พักหลังๆมันหน่วยในใจ มันเป็นความรู้สึกที่ว่ารัก รัก ก็รัก แต่ทั้งที่เห็นว่ารักวางอยู่ตรงหน้าแต่มันพอสัมผัสไปก็ดูจะปวดร้าว พอปล่อยให้วางอยู่เฉยๆได้แต่มองแค่มองก็เจ็บ แต่ชอบน่ะค่ะ ชอบเรื่องนี้ ขอบคุณคนแต่งค่ะ :กอด1:
-
งืมมมม มันจะตัดพ้อต่อว่ากันอีกนานมั้ยคู่นี้ เหอะๆ
-
พยายามหน่อยก็แล้วกันพี่กระต่าย
ธรรมดาแหละ เล่นข้ามขั้นตอนมาเยอะ ตอนนี้เลยต้องนับหนึ่งใหม่
ถ้าปอนด์เกลียดคงไม่มานั่งต่อปากต่อคำอย่างนี้หรอก
-
ยังไม่หวานเลยคร๊าบบบบ
ให้แก้ตัวตอนหน้า คู่นี้เค้าจะลงเอยกันยังไงน๊า :เฮ้อ:
-
หน่วงจริงๆ
-
หน่วงจริงแหล่ะ แต่ชอบตุลย์ยังไงไม่รู้อ่ะ :กอด1:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
เครียดเหมือนกันนา
-
แม่อุ้มท้อง 10 เดือนเลยเหรอคะ ?? 555
-
ยอมรับเลยว่ายิ้มจริงๆ ประโยคสุดท้ายน่ารักมากๆ ชอบน้องตุลย์ ดูเป็นคนซื่อๆ ตรง และจริงใจดีคะ ขอเดาว่าเลือดกรุ๊ปบีแน่เลย ห้าวดีคะ ชอบ
-
ยิ้มประโยคสุโท้ยน่ารักอะ
-
ตามทันแล้ว เย้!!!!!!!!!!
คือรู้สึกว่ามันหน่วงมากจริง ๆ จะรักกัน จะแคร์กันมันก็เหมือนใช่ แต่ทำไมยังขยันทำร้ายความรู้สึกกันได้ขนาดนี้
ทั้ง ๆ ที่ตอนนั้นที่คุยกับโต้ง ก็บอกว่าไม่อยากกลับห้อองเพราะไม่มีสิ่งที่รอ
แค่นี้ปอนด์ยังไม่รู้ใจตัวเองเหรอ โอ๊ยยยย
ตาปอนด์นี่ น่าจับตีจริง ๆ
-
แล้วมาต่อให้ได้ยิ้มไวๆ ด้วยนะจ๊ะ
-
จริงๆแล้วโชคดี
-
o18 o18เค้าจีบกันแบบนี้อะเหรอ :z1: :z1:
-
เมื่อไรปอนจะเปิดใจซะที
-
กำลังจะยกขาแล้ว เอาลงแทบไม่ทัน :serius2:
ยังไม่พอๆ เสพติดความหวาน จะเอาหวานอีกๆและหวานอีก
ขอแบบมดแดงแห่มาทั้งรังอะ
ถ้าไม่ได้ดังใจ NC ไปเลยก็ดี มั่นไส้พวกปากไม่ตรงกับใจ ชิส์ !!!!
รออ่านตอนต่อไปจ้า :L2:
ปล. กลับมาตามอ่านจริงๆแล้วนะ T^T
-
แบบนี้มันจะดีเหรอปอนด์?
-
อ๊ากก ก ก ก กกก ก กก
ในที่สุดก็ตามอ่านทันจนได้ สนุกมากเลยค่า
ชอบนิสัยตัวละครแบบนี้จัง กวน เกรียน มึน ซึน ทำให้เนื้อเรื่องมันมีมิติน่าติดตาม
แล้วรีบมาต่อไวไวนะคะ คนอ่านรออยู่
-
ขอบคุณจ้า
ตามอ่านทันแล้ว ^^ (สารภาพ แอบอ่านเวลาทำงาน ฮ่าฮ่า)
บางทีแค่เราพูดออกไปว่า "รัก" มันก็คงไม่มีคำว่า "รอ"
รอแล้ว รอเล่า สุดท้ายก็ยังต้องรอต่อไปเรื่อยๆ เพราะอะไร ???
"กลัว" ก้าวข้ามมันไปแล้วจะได้รู้ว่าหลังจากนั้นอาจจะเป็น "สุข" ก็ได้
ไม่ "สุข" ก็ "ทุกข์" มันมีแค่ 2 อย่าง แต่ก็จงยอมรับผลที่จะตามมา
แค่นั้นเอง....
ตุลย์ -- โหด, เถื่อน, ดิบ, บ้าอำนาจ, ใจร้อน, ปากแข็ง, เรียกร้องความสนใจ ฯลฯ น้อยลงสักหน่อย
คงมีอะไรดีๆ เข้ามาละนะ ความอ่อนโยน, เอาใจใส่ ใครๆ ก็อยากได้ทั้งนั้นแหละ
ทำให้คนอื่นก่อน แล้วมันก็จะย้อนกลับคืนมาหาเราแน่นอน แต่ยิ่งทำรุนแรงเท่าไร
มันอาจจะพังทลายลงมาเร็วเท่านั้น --->หัวใจ
ปอนด์ -- ดื้อ, ทิฐิ, มึน, ปิดใจ, ตั้งกำแพง, กลัว, ปากแข็ง ฯลฯ น้อยลงสักหน่อย
คงจะมี "ต่ายตุลย์" ยอมสยบนอนนิ่งๆ อยู่ในดวงจันทร์เป็นแน่แท้
โต้ง -- พระรองที่แสนจะดี กล้าๆ หน่อย บอกไปเหอะคำว่า "รัก" มันไม่ยากหรอกนะ
โอกาสไม่ได้มีมาเสมอนะ ณ ตอนนี้โอกาสก็ยิ่งลดน้อยลงเรื่อยๆ (หรือไม่มีเลยด้วยซ้ำ T-T)
แต่ก็แอบเชียร์อยู่นะจ๊ะ --> สุดท้ายก็มีคู่ละหนอ อิอิอิ
เคลียร์ -- แสนดีพอกันกับโต้ง มั่นใจในตัวเองสักนิดเถอะนะ
ปล. เป็นกำลังใจให้ผู้แต่งนะจ้า
-
ปอนด์นี่มึนได้โล่จริงๆ รู้ไหมว่าทำคนอื่นเจ็บกี่น่ะ
แต่เป็นแบบนี้ก็ยังมีคนรัก ร่วมทั้งคนอ่านด้วย
ในที่สุดก็อ่านทัน รอตอนต่อไปนะคะ :bye2:
-
อ่านทันแล้วสนุกมาก ไปตามอ่านเรื่องอื่นต่อ
-
จะบอกว่าเรื่องนี้มันมีสเน่ห์ให้เราติดตาม ก็ตรงความซึนของปอนด์
และความดิบ เถื่อน ถ่อยนิดๆ ของตุลย์ แต่ก็นะอยากให้อิปอนด์มัน
ลดความซึนลงมาบ้างเล็กน้อย เพราะดูท่าหากยังเป็นอย่างนี้อยู่เรื่อยๆ
คนอ่าน(คนนี้) ยังไม่เห็นหนทางที่ปอนด์จะเปิดใจให้ตุลย์ได้ล่วงรู้ความ
รู้สึกนึกคิดลึกๆ ที่อยู่ในใจของตัวเองได้เลย...แอบเหนื่อยแทนตุลย์นะนี่
-
พ่อกระต่าย บทจะหวานก็แหมเล่นซะคนอ่านยิ้มเลย แต่คิดว่าคนที่ฟังอาจไม่ยิ้มตามคนอ่านอ่ะ
รออ่านตอนต่อไปนะคะ สู้ๆ
-
ตอนที่ 33 ความหมายของคำว่าหึง...... 30%
โชคร้าย...เพราะความคิดถึงงั้นเหรอ?
ผมชะงักค้างไปแป๊บนึงด้วยไม่แน่ใจว่าควรทำหน้าแบบไหนดี ควรตลกหรือซึ้งดี?
หลายครั้งที่ได้ยินคำพูดแบบนี้ หัวใจมันพาลกระตุกขึ้นมาวูบหนึ่ง แต่แล้วก็กลับสู่สภาพเดิม เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าถ้อยคำเหล่านั้นไม่ได้มีความหมายพิเศษมากไปกว่าคำพูดทั่วไปเลย หรือหากผมแสดงทีท่าว่าดีใจขึ้นมาสักนิด อีกฝ่ายอาจจะตีความไปว่า ผมนึกหวั่นไหวไปกับคำพูดนั้นทั้งที่ความจริงมันอาจจะพูดไปเพราะบทสนทนาพาไป เลยไหลตามน้ำเท่านั้นเอง
แต่ก็มีหลายๆ ครั้งที่ผมก็ยังเผลอ เกือบจะยิ้ม.....
RRRRRRRRRRR
โชคดีที่เสียงโทรศัพท์และแรงสั่นสะเทือนของมันทำให้อารมณ์นั้นมันหายไปเสียก่อน ผมรีบเปลี่ยนอิริยาบทขยับตัวหยิบโทรศัพท์อย่างร้อนรน ก่อนจะลุกหนีออกไปห่างๆ
“ฮัลโหล... ว่าไงเคลียร์”
“เอ่อ.... แค่โทรมาเชคน่ะ ปอนด์ไม่สบายตั้งแต่วันก่อน ดีขึ้นหรือยัง?”
“อ๋อ ดีขึ้นแล้ว ขอบใจนะ”
“เอ๊ะ ได้ยินเสียงเหมือนคลื่น ปอนด์อยู่ไหนอ่ะ”
“อ๋อ อยู่หาดน่ะ”
“อารมณ์ไหนเนี่ยมาเที่ยวหาด”
“ก็นะ.... มออยู่ใกล้ทะเลนิดเดียว แต่ไม่ค่อยมีโอกาสมาเลยนี่นา”
“ก็จริง วันหลังว่างๆ ไปด้วยกันสิ เสื่อ เตา ตะแกรงปิ้งย่างพร้อม อยากไปเมื่อไรบอก”
“ขอบใจนะเคลียร์”
“อะ...ฮึ่ม...” เสียงกระแอมไอของคนข้างกายทำให้ผมรู้สึกรำคาญเล็กน้อย แต่ก็ยังทำเฉยฟังเคลียร์ตอบกลับมา
“ไม่เป็นไรมิได้...”
“เฮ้ย... มึง...” และพอผมทำเป็นไม่ใส่ใจ จากเสียงกระแอมเลยกลายเป็นเสียงเรียกแทน ผมจำต้องหันไปมองพลางขมวดคิ้วใส่
“แป๊บนะเคลียร์” บอกบอกปลายสายแล้วเอามือปิดช่องพูด แล้วหันไปกัดฟันใส่ไอ้ตุลย์
“จะเรียกทำเชี่ยอะไรเนี่ย? เห็นไหมว่าคุยโทรศัพท์อยู่เนี่ย...”
“กลับเหอะ กูอยากกลับละ”
“เก็บของเสร็จแล้วเหรอ?”
“อือ จนเค้าจะทิ้งเรากันแล้ว....”
“เออ...รู้ละ มึงเดินไปก่อนเลยเดี๋ยวตามไป”
“มาด้วยกันเดี๋ยวนี้เลย กูไม่อยากรอ”
“จะรีบอะไรนักหนาเนี่ย?”
“มึงจะบอกลามันเดี๋ยวนี้หรือจะให้กูเป็นคนบอก ถ้าให้กูบอก ไม่รับประกันนะว่าจะพูดอะไรบ้าง”
อะไร? แล้วมันจะพูดอะไร? ถึงจะคิดไม่ออกแต่ก็ไม่อยากเสี่ยงเดิมพันกับกระต่ายมึนอย่างมันอยู่ดี ผมทำหน้าเข่นเขี้ยว แล้วยกโทรศัพท์ขึ้น
“เคลียร์ โทษนะพอดีต้องกลับแล้ว เอาไว้ค่อยคุยกันนะ”
“อ้อ ได้ๆ กลับดีๆ นะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมโทรหาใหม่”
“ได้ครับ สวัสดีครับ”
ผมกดวางสาย ยัดโทรศัพท์ลงกางเกงยีนแล้วเงยหน้าขึ้น หันไปทำหน้ายุ่งใส่ไอ้คนข้างๆ
“ยุ่งกะกูจริง อะไรนักหนาฮะ นับวันจะเหมือนหมาขึ้นทุกวัน”
“เหมือนยังไง?”
“ชอบหวงก้าง...”
“ไม่ได้หวง แต่หึงต่างหาก”
“หวงน่ะถูกแล้ว หึงเค้าใช้กับคนที่เป็นแฟนกันโว้ย”
“แล้วไง ถ้ามึงเถียงว่าไม่ใช่แฟนกู แต่มึงเป็นเมียกู จะเถียงป่ะล่ะ?”
“เหอะ!! ถึงยังไงหึงมันก็ใช้กับคนที่รักกันอยู่ดี ถ้ามึงบอกว่ามึงหึงก็แสดงว่า.... มึงรักกูอ่ะดิ”
“หึงคำเดียวมันแปลได้เยอะขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“อือ แปลได้แบบนั้นแหละ ทีนี้จะเลิกเถียงได้ยัง ไอ้หมาหวงก้าง...” ผมตั้งใจเน้นประโยคหลังชัดเจน
“งั้นเหรอ... งั้นก็ดีสิ ถ้าหึงมันแปลได้แบบนั้นจริงๆ งั้นมึงตั้งใจฟังให้ดีๆ เลยนะ” มันบอกผมด้วยน้ำเสียงที่จริงจังหนักแน่น มือแข็งๆ ยึดหัวไหล่ผมไว้ทั้งสองข้างไม่ให้ขยับหนีไปไหนทำได้เพียงแค่เงยหน้ามองหน้ามันตรงๆ เท่านั้น...
“กูหึงมึง....หึงมาก หึงมาตลอด แล้วก็หึงมึงแค่คนเดียวด้วย ถึงมึงจะพยายามไล่กูไปมันก็ไม่มีประโยช์ กูเลิกหึงมึงไม่ได้ กูจะหึงต่อไปจนกว่า...มึงจะใจอ่อน”
TBC
ยิ้มได้ยัง??
พาร์ทนี้สั้นอีกล่ะ เพราะดองมาหลายวัน และส่วนที่เหลือยังไม่เป็นชิ้นเป็นอันเท่าที่ควร
แต่เสร็จเมื่อไรจะรีบมาต่อให้ นะจ๊ะ ตัวเธอ
รักนะจุ๊บๆ
-
:-[ ยกป้ายไฟเชียร์ กระต่ายตุลย์
-
กระต่ายเรารุกหนักเลย สงสัยจะหึงจัด
-
กรี๊ดกร๊าดดดดดดด ว๊ายยยยยยยย :m3: :m3:
ต่ายตุลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลย์ บอกรักแบบนี้เหรออออ
เขิลลลลอ่ะ น่ารักอ่ะ ปังปอด์นอ่าาาาาา อย่าทำให้ตุลย์เก้อบ่อยๆดิ หวั่นไหวแล้วก็อ่อนหน่อยดิ
รักตุลย์ :-[
รักคนแต่งเหมือนเดิม แม้จะมาช้า มาครั้งละนิด ก็ยังรักอยู่นะ :กอด1:
-
ขอบคุณจ้า
เห้ย !!!! ต่ายตุลย์รุกหนักขนาดนี้เชียวหรือ ?
ดวงจันทร์ก็คงจะรู้ความหมายสักทีนะ ไม่ใช่มึนได้โล่...
ตอนนี้ต่ายตุลย์ก็คงจะได้รู้บ้างแล้วว่ามีใครจ้องจะครอบครอง
พระจันทร์ดวงนี้ของตนบ้าง -*-
---รออีก 70 % ที่จะตามมาจ้า ตื้นเต้นกับต่ายตุลย์
-
ปอนด์จะคิดได้เปล่าน้า o21
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
หยั่งชอบตอนนี้ 555
กดบวกปล่อยเป็ดให้หึงของกระต่าย
ได้ใจมาก
ท่าทางปอนด์คงไม่รอดชัวร์ คืนนี้กื๋ยๆ :z1:
ชอบบบบๆๆๆๆๆๆๆ
-
เพราะว่า "หึง" มาก...ก็เลยต้องหึงไปอย่างนี้เรื่อยๆ
เนอะ
-
หึง = รัก งั้นเหรอ ว้าว ว้าว ว้าว!!
-
พี่ต่ายพูดชัดขนาดนี้ เข้าใจซะทีนะน้องหนมปัง
-
แอบเขินแทนปอนด์ มโนฯ แทนว่าตัวเองเป็นปอนด์ไปเรียบร้อยแล้ว ฮาๆ
ฉันรู้นะว่าจริงๆ แล้วเธอน่ะรู้อยู่เต็มอกว่านายตุลย์เกี้ยว แต่แอบตีลูกซึน
เพราะกลัวถูกเขาแกล้ง(ทำเป็นรัก)ใช่มั้ยล่ะ กลัวเสียหน้าอ่ะสิ?
น่าๆ แมนๆ กันไป ตุลย์รักก็บอกไปเลยว่ารัก ไม่ต้องแกล้งให้เขา
ตีความแล้วคนอ่านค้างอ่ะ
-
ยิ้มแล้ว..... แก้มแทบแตกอ่ะ
รอมาต่อตอนไปนะคะ เอาแบบ อึ้ง ทึ่ง เสียว กันไปเลย 5555
-
ปอนด์ เค้าบอกรักแกอ่ะ อิอิอิ
-
เจอคำสารภาพ "หึง" เข้าไป พระจันทร์จะไปไหนรอดเนี่่ย
-
ถ้าเปลี่ยนจากคำว่า"หึง"เป็นคำว่า"รัก"เนี่ย จะกรี๊ดดมาก ฮ่าๆ
เพราะปอนด์จะได้ไม่คิดไปทางอื่น เป็นคนคิดเยอะจริงๆเลยปอนด์ ฮ่าๆ
คราวนี้จะเชื่อต่ายตุลย์มั้ยเนี่ยว่ามันรู้สึกยังไง
-
เมื่อไหหร่จะรู้ใจตัวเองห๊ะ หนูปอน :z3:
-
มาให้เขินแบบนุ่มๆ หึงนะตัว
-
โอ้....พ่อกระต่ายเล่นสารภาพตรงๆ แบบเนี้ยะ
พ่อพระจันทร์จะใจอ่อนเลยรึเปล่าน้า ลุ้น ลุ้น :impress2:
-
หึง=รัก เข้าใจไว้นะน้องปอนด์
:กอด1: :L2:
-
โอ้ยยยยยยยย น่าร๊ากกกกกกกก
-
อ่านเเล้วยิ้มตามจริงๆ
ตุล พูดขนาดนี้เเล้ว ปอนด์ว่าไงหล่ะ :impress2:
-
ว้ากกกกกกกก เราก็หึงปอนด์หึง ปอนด์มาก ฮี่ๆ สั้นๆแต่น่ารักจังเลย :กอด1: หึงคนแต่ง :pig4:
-
ปอดจะตอบยังไงละทีนี้
-
มันสั้นนน
จริงๆยิ้มได้เเระ แต่ยิ้มได้นิดเดียวเองอ่า มันสั้น ฮึกๆๆๆ
ยังรออยู่นะ จุฟๆๆ
:man1:
-
ตุลย์ชัดเจนแล้วววว :-[
-
ThankS
-
โอ๊ยย ในที่สุดตุลย์ก็ได้พูดอย่างที่อยากพูดซักที ไม่คิดว่าปอนด์จะคิดแบบนี้ หึง = รัก ก็คงจะจริง มั้ง55 อยากรู้จังเมื่อรู้แล้วปอนด์จะคิดยังไง และทำหน้ายังไงน้า
-
อุ๊ยตายยยย....
น่ารักน่าจับกดอีกแล้วคู่นี้ หวานไปไม่ดีนะต่ายตุลย์
เสียอิมเมจหมด ต่ายตุลย์ของแท้ต้องเถื่อนถ่อยสิ มารอนะมารอ ^^
-
ยิ้มได้แล้ว แต่แอบเคืองตุลย์อยู่หน่อยนึงงง
นี่กระต่ายบ้ามันลืมวันแรกที่เจอปอนด์จริงๆใช่มั้ยเนี้ย!
-
รออ่านขนมปังอยู่นะ...อย่าเพิ่งดองล่ะ สู้ๆ o13
-
ปอนด์กินปลาเยอะๆนะ จะได้เลิกซึน สงสารตุลย์ มันพูดมันแสดงออกจนจะบ้าอยู่แล้ว
-
ชอบคู่นี้จัง ดิบเถื่อน เร้าใจ จริงๆ
อ่านแล้วเขิน วิธีจีบของต่ายตุลย์มันน่ารักดีนะ???
นายเอกปากไม่ตรงกับใจ ซึนทุกทีอะ วันไหนต่ายตุลย์หายไปอีก แล้วจะรู้สึก
มาต่ออีกนะคนเขียน รออ่าน อ่านต่อเนื่องแบบวางไม่ได้เลย มันน่าร๊ากกดีอะ ฮ่าๆๆ
-
ดันๆๆ คิดถึงคู่นี้
-
ไม่มาต่อเลยอ่ะ รออ่านอยู่นะ
-
:-[ หึงงงงงง คำบอกรักของตุลย์ทำเอาหน้าร้อนผ่าว ปอนเอ้ยอย่ามึนให้บ่อยนักเลย สงสารกระต่ายน้อยตัวดำๆ เอ๊ยตาดำๆ
เจ็บหน่วงๆแทนตุลย์อ่ะ ปอนเล่นซึนอึนมึนแบบนี้ ถ้าวันหนึ่งเกิดตุลย์มันยอมแพ้ขึ้นมาขอพักรักษอาการหนึบๆแบบห่างกันสักพักแบบนั้นจะทำให้ปอนรู้ใจตัวเองขึ้นมั่งมั้ยน่ะ
มาต่อเถอะค่ะ :monkeysad:
-
พอได้ยินคำว่าหึงแล้วปอนด์จะยอมใจอ่อนได้พ่อกระต่ายได้รึยังเนี่ย :impress2:
-
รู้บ้างไหมว่าฉันคิดถึง คิดถึงพ่อต่ายตุลย์ ปีนี้ปีใหม่เเล้ว ยังไม่ได้เจอต่ายตุลย์เลย
เมื่อไหร่ต่ายตุลย์จะกลับมาหา นี่มันไม่ใช่ October Sonata ซักกะหน่อย ฮือๆๆๆๆ :m15:
รักต่ายตุลย์ คิดถึงปังปอนด์ด้วยนะ เหมือนโกโบริกับอังศุมารินเลยนะคู่นี้#เวิ่นเว้อ#เป็นเอามาก
:กอด1:
-
ตอนที่ 33/2 กระต่ายเมา
[ตุลย์]
พูดออกไปแล้ว.... แม้ว่าจะเป็นแค่คำว่าหึง แต่ต่อให้เป็นคนโง่แค่ไหนก็ต้องเข้าใจ ว่ามันสื่อความหมายได้มากกว่านั้น หัวใจของผมเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ขณะที่กำลังมองใบหน้าขาวซีดของมันนิ่งค้างไป ดวงตาที่เบิกกว้างจ้องหน้าผม มันแทบไม่หลงเหลือเค้ารางคนขี้หวี่ยง ปากกล้าคนเดิม
“ก็ได้ กูจะไม่พูดว่ามึงเป็นหมาหวงก้างอีก แบบนี้แล้ว มึงจะยอมรับได้หรือยังว่ามึงแค่หวง” ผมอยากจะขำกับคำต่อรองนั้น นี่มันคิดว่าผมจะพูดอะไรออกไปพล่อยๆ เพียงเพราะอยากเอาชนะ หรือหาวิธีเลี่ยงคำด่าโง่ๆ อย่างนั้นหรือ?
“ไม่มีใครเค้าหึงกันด้วยเหตุผลงี่เง่าแบบนั้นหรอกน่า บางทีกูเองก็มีนิสัยของหมาอยู่เหมือนกัน แต่หมาอย่างกู ไม่ชอบเห่าหรอก แต่อย่าให้กูง้างปาก เพราะกูจะกัดไม่ยอมปล่อย” ผมบอกปนขู่ นึกโมโหมันเหมือนกันที่พยายามบิดเบือนคำพูดของคนอื่นให้เป็นเพียงเรื่องตลก ทั้งๆ ที่กว่าจะออกมาแต่ละคำนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย
ผมคิดว่ามันจะเถียงอีก... แต่ก็เปล่า มันเลือกที่จะเบี่ยงกายออก มากกว่าต่อล้อต่อเถียง
“เดี๋ยวสิ มึงจะไปไหน?” ผมรีบโวยวาย เมื่อมันคิดจะหนีอีกแล้ว เมื่อหลุดจากไหล่ผมก็เปลี่ยนเป็นดึงข้อมือของมันไว้แทน มันพยายามสะบัดออกออกแต่เมื่อไม่สำเร็จก็ได้แต่หันมาทำหน้ารำคาญใส่
“จิ๊ อะไรอีกล่ะ? จะให้กูไปไหน กูก็จะกลับบ้านน่ะสิ”
“แล้วนี่มึงไม่คิดจะตอบอะไรกูหน่อยเหรอ?”
“ตอบ? ต้องตอบอะไร เท่าที่ฟังมาก็มีแต่ประโยคบอกเล่าไม่ใช่เหรอ ไม่เห็นมีประโยคคำถามสักคำ”
แม่งเอ๊ย ทำไม ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้วะ!
“โอเค ก็ได้ อย่างน้อยมึงก็ควรจะสัญญามาก่อนว่าจะไม่ทำให้กูหึงพร่ำเพรื่อ...”
“ฮะ....”
“ก็มึงน่ะชอบ...เฮ่อ .... กูกำลังสั่งห้าม ไม่ให้มึงอี๋อ๋อกับคนอื่นแบบนั้นอีก อย่าทำให้กูห... เอ่อ....โมโหบ่อยๆ”
“แล้วทำไมกูจะต้องเชื่อมึงด้วยอ่ะ... ในเมื่อเคลียร์ไม่ใช่คนอื่นสำหรับกูนี่”
“ยังอีกนะ กูบอกอยู่หยกๆ ว่าอย่าทำให้กูหึงไง”
“สัด มึงหึงก็เรื่องของมึงดิ กูขอร้องสักคำป่ะให้มึงหึงกู เปล่าเลย มึงหึงของมึงคนเดียว ละมันจะเกี่ยวกะกูตรงไหนไม่ทราบ มึงเลิกออกคำสั่ง และคิดว่าตัวเองเป็นนายเหนือหัวคนอื่นตลอดเวลาได้แล้ว เพราะถึงต่อให้หึงให้ตายไปข้างนึง กูก็ไม่มีวันจะหึงมึงตอบหรอก”
เออ กูผิด....
ผมพูดอะไรไม่ออก รู้ตัวเพียงว่าบีบแขนมันแน่นจนมันย่นคิ้วแสดงความเจ็บ ผมถึงรู้ตัวและยอมปล่อยมันออก
ยอมปล่อย...แค่ชั่วคราวเท่านั้น
ใจมันชาๆ เพราะเมื่อฟังคำพูดแบบนี้บ่อยๆ ก็สร้างเสริมภูมิต้านทานจนมันด้านไปเอง
ผมเดินนำมันไปยังที่จอดรถ พวกเดฟยังยืนคุยกันรอพวกเราอยู่
“เดฟ กูวานอะไรหน่อย มึงไปส่งมันที่หอที”
ผมไม่มั่นใจว่า ถ้าผมยังอยู่ข้างๆ มันต่อไป ผมจะไม่หันไปบีบคอมันแรงๆ แล้วตะโกนบอกไปว่า
กูรักมึง กูรักมึง..... เข้าใจกูไหม?
เพราะผมรู้... ตราบใดที่มันคงคงปิดหู ปิดตาตัวเองอยู่แบบนี้ ต่อให้พูดอะไรสักกี่คำ หรือทำอะไรเพื่อมันมากแค่ไหน ก็ไม่มีอะไรที่เปลี่ยนแปลงไปเลย....
บางที มันอาจจะทำมึน...แล้วแกล้งทำเป็นว่าไม่ได้ยินจนตายไปคามือผมก็ได้.....
......................................................
[ปอนด์]
นอนไม่หลับ... อีกแล้ว?
แม่งเอ๊ย..... ตีสองแล้วนะ ผมนั่งถ่างตารออะไร ป่านนี้ไอ้เชี่ยตุลย์มันคงกลับถึงบ้านนอนกรนคร่อกๆ ไปแล้ว
แต่จะให้หลับลงยังไงไหว....
คำพูดเมื่อตอนดึกยังคงวนเวียนไปมา
มันบอกว่ามันหึง แม้ผมจะพยายามบอกมันว่า คนเราจะหึงก็ต่อเมื่อ “รัก” เท่านั้น
มันก็ยังไม่ปฏิเสธ ถามยังย้ำซ้ำๆซากๆไปมา มันหึงมาก หึงผมคนเดียวอีกต่างหาก...
ถ้าผมไม่คิดเข้าข้างตัวเองมากเกินไป นี่มันกำลัง “สารภาพรัก” ในแบบของมันอยู่หรือเปล่านะ
ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ผมไม่ใช่คนที่จะพยักหน้ารับแล้วตอบกลับไปว่า
“งั้นเหรอ... ฉันก็รักเธอเหมือนกัน”
ถุย!! แค่คิดก็ขนลุกซู่
อีกอย่าง เวลาคนเขาสารภาพรักกัน เค้าใช้ถ้อยคำขู่กรรโชก กันแบบนั้นเหรอวะ
“กูขอสั่งห้ามไม่ให้...” นึกแล้วเชียว สันดานฮิตเลอร์อย่างมันจะพูดดีๆ ได้สักกี่น้ำ สุดท้ายมันก็กลับมาอีหรอบเดิม พอคิดไปว่าที่มันมาพร่ำๆว่าหึงห่าเหวอะไรนั่นเพียงเพราะจะเอามาหาเรื่องอีก มันก็อดโมโหไม่ได้
ไอ้คำพูดที่พ่นๆ ไป ที่พอพูดไปก็ยังคิดว่าแรงเกินไปหรือเปล่านั่น แน่นอนว่าคนหน้าหนาเป็นคอนกรีตเสริมใยเหล็กอย่างมันคงไม่สะทกสะท้านอะไรอยู่แล้ว แต่ถึงมันจะโกรรธ โมโหก็ช่างปะไร ดีซะอีกมันจะได้เดินออกไปจากชีวิตผมซะทีไง
ไม่ดีเหรอ?
ไม่ได้ต้องการแบบนั้นหรือไง
อิสรภาพ....
ผมข่มตาหลับลงอีกครั้ง ท่ามกลางความมืดสนิทของห้องแคบๆ เงียบจนได้ยินสรรพสิ่งรอบนอกชัดเจน เสียงนาฬิกาที่เดินดัง ติ๊กๆ มันดังกว่าปกติ เสียงพัดลมเพดานหมุนคว้าง เสียงรองเท้าส้นสูงอยู่ที่ทางเดินหน้าห้อง
รวมถึงเสียงรองเท้าที่ใกล้เข้ามา
แกร๊ก.... กึกๆ เสียงบิดลูกบิดและประตูถูกผลักเข้ามา แต่ติดกลอนที่ลงไว้แน่นหนา
ปึงๆ ปึงๆ
ผมลืมตาขึ้น โดยปราศจากความง่วงงุนแล้วเดินไปเปิดประตูทันที เพราะรู้ว่าถึงจะชักช้าอยู่ก็เท่านั้น มันจะส่งเสียงดังสร้างความรำคาญให้ผมและคนอื่นๆ จนกว่าผมจะเปิดอยู่ดี
“นี่!!” ยังไม่ทันที่ผมจะทันเอ่ยปากอันใดออกไป ร่างหนาหนักก็โถมลงมาทับทั้งตัว จนแทบล้มทั้งยืน
อยากจะร้องโวยวายแล้วผลักมันออก แต่มันก็จะดูสะดีดสะดิ้งเกินความจำเป็น จึงได้แต่ถอนใจแล้วขยับตัวถอยหลังเพื่อให้มันเข้ามาในห้องแล้วดันประตูปิด
เป็นอีกครั้งหนึ่งที่มันโผล่มาสร้างความประหลาดใจ ยามที่คิดไว้ว่าจะไม่ได้เห็นหน้ามันอีก แต่แล้ว... มันก็ยังกลับมา ผมอดคิดไม่ได้ว่ามันช่างไม่ต่างจากตัวโกงหนังสยองขวัญ ต่อให้โดนทุบด้วยไม้ ฟาดด้วยเหล็ก ตกจากหน้าผา หรือโดนยิงเป็นสิบๆ นัด มันก็ยังเป็นอมตะ ดีไม่ดี ขนาดตายแล้วอาจลุกขึ้นมาจากหลุมก็ได้!
“มึงไปตายที่ไหนมา...” นั่นคือคำแรกที่ร้องทัก ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงเอ่ยปากไปแบบนั้น
“ตลกน่า ฮะ ฮะ ถ้ากูตาย แล้วใครกันล่ะที่กอดมึงอยู่แบบเน้” มันตอบทั้งๆ ที่ยังคงซบหน้าอยู่กับซอกคอผม น้ำเสียงมีแววตลกขบขันเกินความจำเป็น มึงจะพูดไปหัวเราะไปทำซากประเทศอะไรฮึ!
ทีแรกยังทำเหมือนจะโกรธ ทีนี้ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นซะงั้น มึงบ้าป่ะเนี่ย?
ความแปลกใจทำให้จับสังเกตอะไรได้อย่างหนึ่ง คือกลิ่นเหล้าคละคลุ้งลอยเข้าจมูก ใช่แล้วแหละ ก่อนผมจะกลับมา มันไม่ได้ดื่มมากขนาดนี้ซะหน่อย...
“ใครจะรู้ อาจจะเป็นวิญญาณอาฆาตกลับมาแก้แค้นก็ได้”
“หึ...มึงไม่คิดว่าจะเป็นวิญญาณพิศวาสบ้างเหรอ?”
“...........” ผมพูดอะไรไม่ออก แม้จะนึกโล่งใจอยู่บ้างที่มันยังต่อปากต่อไปได้เหมือนปกติ แต่นั่นก็อาจจะเป็ฯเพราะมันเมาก็ได้ เลยลืมเรื่องก่อนหน้านั้นไปจนหมด
“มึงไปกินเหล้ามาอีกเหรอ?” ผมถามอะไรโง่ๆ อีกแล้ว ไม่ต้องบอกก็รู้แล้วว่ามันเมาแหงแซะ ดูจากท่าทางและน้ำเสียง
“กูจะไปไหน กินอะไร มึงสนด้วยเหรอ?”
“เออ !! กูไม่สน กูถามไปงั้นเองแหละ”
“นั่นสิ กูว่าแล้วว่ามึงต้องไม่สน อย่างมึงเนี่ยนะ จะมาห่วงกู ไม่หรอก มึงไม่ได้ใจดีขนาดนั้น ไม่หรอก มึงมันคนใจร้าย” ปวดกระโหลก ไม่เมาก็กวนตีน พอเมาแล้วมันกิ่งกวนประสาทเพิ่มขึ้นอีกสองเท่า พูดก็ไม่รู้เรื่อง..
“เหอะ..ขนาดมึงยังไม่ห่วงตัวเองแล้วมันเรื่องอะไรที่กูต้องห่วงมึงด้วยล่ะ”
“หึ นั่นสิ กูคงสำคัญตัวผิดไป”
“รู้ตัวก็ดีแล้ว”
“หึ กูมันบ้าเองที่กลับมา มาหาไอ้คนใจร้ายอย่างมึง มึงมันคนใจดำ เลือดเย็น ไม่มีหัวใจ”
ไอ้บ้าเอ๊ย.... นี่มึงพล่ามอะไรของมึงเนี่ย? เสียงยานเชียว
“เออ กูมันคนไม่มีหัวใจ คนใจร้ายใจดำ มึงรู้แบบนี้แล้วทำไมไม่เลิกยุ่งกะกูล่ะ”
“ถ้ากูทำได้ ..มึงคงไม่เห็นกูที่นี่อีกหรอก ถ้ามันง่ายขนาดนั้น ทำไมกูต้องมาที่นี่ ตรงนี้ ยืนเป็นเป้านิ่งให้มึงทำร้าย ซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้ด้วย มึงรู้ไหม.... มึงทำให้กู.......เจ็บ” เหรอ....
มันจับมือผมไปทุบที่ตรงหน้าอกข้างซ้ายของมัน...
“ตรงนี้!! ตรงนี้!” เฮ้ย!! มึงเบาๆ มึงไม่เจ็บแต่กูเจ็บ เห็บหมาเอ๊ย
ผมดึงมือออกแล้วเกาหัว
“พอๆ กูขี้เกียจคุยกะคนเมาละ?”
“กูไม่เมา.... แค่กึ่มๆ” กึ่มบ้านป๊ามึงเด่ะ
“ไม่มีคนเมาที่ไหนยอมรับว่าตัวเองเมาหรอก แล้วนี่มึงขับรถกลับมาเองเนี่ยนะ”
“แล้วมึงคิดว่ากูจะให้ใครขับล่ะถ้าไม่ได้ขับเอง หรือมึงคิดว่ารถกูมันวิ่งเองได้เหมือนทรานฟอเมอร์ กูเพิ่งรู้ว่าที่แท้กูเป็นแซมวิทวิกลี่ปลอมตัวมา” ผมเริ่มไม่มั่นใจแล้วว่าสรุปว่ามันกวนตีนอยู่แล้วหรือเริ่มรั่วกันแน่
“มึงเมาขนาดนี้ มึงไม่กลัวตำรวจสอยเอาหรือไง”
“ไม่ล่ะ กูแด-กยาคูลย์กันไปละ”
“มึงเมาละมันเกี่ยวอะไรกะยาคูลย์วะ? ถ้าไม่เมาละมึงจะมึนแบบนี้ไหม?”
“ทีมึงล่ะ ไม่เห็นจะเมา มึงยังมึนตลอดเลย ขนาดเรื่องง่ายๆ มึงยังไม่เข้าใจเลย มีแต่เรื่องโง่ๆ เท่านั้นแหละมึงถึงได้ฉลาด...”
“อ้าว ไอ้สัด มึงด่ากูทำไม” บอกมาตามตรงว่ามึงแกล้งเมาหลอกด่ากูใช่ไหมเนี่ย ห่าราก.....
“ปล๊าว ม่ายด้ายด่า กูพูดความจริง มึงมานโง่ โง่ โง่ โง่ โง่ยิ่งกว่าฟาย”
“หยุดๆ มึงเป็นเชี่ยไรเนี่ย”
“กูไม่ได้เป็นเชี่ย กูเป็นกระต่าย”
“เออ ไอ้กระต่ายเชี่ย มึงเลิกด่ากู แล้วไปล้างหน้าล้างตาซะ จะได้นอนซะที มึงรู้ไหมนี่มันกี่โมงแล้ว”
“กูม่ายรู้...... กูม่ายช่ายนาฬิกา”
ซื้ด..... ผมอยากฆ่ามัน ผมอยากฆ่ากระต่าย แล้วจับผัดเผ็ดกินเหลือเกิน พับผ่าสิ!!
ผมไม่รู้ว่าควรทำยังไง นอกจากแบกมันไปห้องน้ำ
หนักได้อีก ... ลดน้ำหนักเถอะขอร้อง
กว่าจะแบกร่างหนักๆ นั่นโซเซเข้าห้องน้ำไปได้ก็แทบแย่
มันยอมล้างหน้าแต่โดยดี แต่ก็ไม่ได้ดีขึ้นเลย ดวงตาแดงก่ำยังกะผีสิง ผมเริ่มสงสัยขึ้นครามครันว่ามันหลุดออกมาจากหนังสยองขวัญหรือเปล่า
“เละขนาดนี้ สงสัยไม่สร่างง่ายๆ นะ” ผมบ่นขณะยืนพิงกรอบประตูห้องน้ำ
“สร่างอะไร ก็บอกไม่เมาไง” มันหันมากลับมาทางผมแล้วเถียงอีกครั้ง
“ก็ได้ มึงไม่เมา นี่กี่นิ้ว” ผมชูนิ้วชี้กะกลางขึ้นให้ทันดู มันจ้องมองมือผม แล้วทำท่าคิด ดวงตาปรือที่พยายามเขม้นมองทำเอาลุ้นตาม
“สะ...สา.... ถามทีหลังได้ไหม? กูตาลาย” มันบอกแล้วกำมือผมให้หุบนิ้วลง เนียนเข้ามากอดเอวไว้ซะงั้น
ตามันมองหน้าผม แล้วค่อยๆ ยื่นหน้าเข้ามาเหมือนจะจูบ จะให้ผมทำไงนอกจากเอนตัวหนีทั้งที่ยังถูกมันกอดอยู่เลย...
พอปากจะถึงปากผมก็หลับตาเอียงหน้าหลบ ทำให้มันวืดไป.....
“นิ่งๆ ได้ไหม มึงไม่สงสารกูบ้างเลยเหรอ?”
“สงสาร?” ผมทวนคำเสียงสูง ควรสงสารไหมเนี่ย? ไอ้ฟายกูไม่ได้เดินไปไหนเลยมึงยังกอดดูอยู่ด้วยซ้ำนะเนี่ย!! มึงอ่อนเองไอ้ขี้เมาเอ๊ย....
“ช่าย.....เมื่อวานกูก็อารมณ์ค้างไปวันนึงละนะ”
“ค้าง.... ไปทำอะไรมา? เห็นสาวๆ ที่คณะโชว์นมรึไง?”
“ม่ายฉ่ายๆ เมื่อวานซืนอ่ะดิ ดันมีใครที่ไหนก็ไม่รู้ นอนให้ท่าทั้งคืนเลย ถ้าไม่ติดว่าต้องรีบส่งงานนะ ฮึ่ม.... กูไม่เอาไว้แน่”
“สัด นอนหลับก็หาว่าให้ท่า นี่ถ้ากูร้อนแล้วถอดเสื้อออกมึงใม่หาว่ากูปล้ำ ข่มขืนมึงเลยเหรอ?”
“ก็ลองถอดดิ จะได้รู้ว่าใครแน่จะถูกปล้ำ” มันยิ้มกริ่ม เอ่ยท้า ผมแยกเขี้ยวใส่อัตโนมัติ
เออ ถึงผมจะโง่ ก็ไม่ได้โง่ขนาดจะบ้าจี้ทำตามที่มันท้าทุกเรื่องหรอกนะ
“ไอ้....ไอ้หื่นเอ๊ย”
“ช่วยไม่ได้ เป็นนิสัยเฉพาะตัวของกระต่าย”
“อย่างมึง เอากระต่ายมารวมกันสักร้อยตัวพันตัวยังหื่นไม่เท่าเลย”
“หึหึ นั่นสิ” มันหัวเราะ ขยับตัวเข้ามาเบียดจนชิด มือเย็นๆ ลูบๆ อยู่ตรงขาอ่อน ใต้กางเกงขาสั้น... “เพราะคงไม่มีกระต่ายตัวไหนมันนึกอยากทำแบบนี้กับกระต่ายตัวผู้ด้วยกันหรอกมั้ง...หรือมึงว่าไง....”
“ไม่รู้ดิ กูไม่ใช่กระต่าย” ผมก้มหน้าตอบเสียงอ่อยๆ
“ไม่รู้ได้ไง...ถึงมึงไม่ใช่กระต่าย..... แต่มึงเป็นเมียกระต่ายนะ......”
ผมเงยหน้าขึ้นทันควันแล้วจองมันตาเขียว
เฮ้ย...นี่มึงแน่ใจนะว่ามึงเมาจริงๆ!!!
.......................
ยาวได้อีก....
ยิ่งแต่งยิ่งจับใจความไม่รู้เรื่อง และหาเนื้อหาสาระอันใดไม่ได้เลย
พล็อตที่ได้วางไว้แต่แรก พอนำมาขยายแล้ว มันยืดกว่าที่คิดเยอะเลยอ่ะ....
มันดู “วึ่นวือ” เนอะ 555+
แต่ไม่รู้ทำไม ในความเวิ่นนั้น นิมีความสุขทุกครั้งที่ได้เขียนถึงคู่นี้
ไม่สัญญาว่าจะมาต่อ ไวๆ หรือบ่อยๆ แต่ไม่ว่ายังไงก็ต้องกลับมา....
-
กระทืบบวกให้ก่อน เพราะกำลังจะวิ่งไปดันกระทุ้อยุ่พอดี อุเหม..... เดจาวูยิ่งนัก ฮาาาาาาาาาาาาาา
(http://upic.me/i/6y/n10ey.jpg)
-
คิดถึงเรื่องนีั้จัง
-
ปอร์นจับกระต่ายปล้ำให้หายเมาเลย
แต่เค้าลางว่าจะโดนกระต่ายปล้ำอีกแล้วว 555
น่าหมั่นไส้ เมื่อไหร่จะบอกรักไปตรงๆเสียที เมียกระต่ายจะได้เลิกแกล้งมึนได้และ
ดีใจที่มาต่อสุดๆ
-
เมื่อไหร่ปอนด์จะใจอ่อนเนี่ย
-
โอ๊ยยยยยยย บรรยากาศไม่ได้ดีขึ้นเลยเนี่ยยยยยย :z3: :z3: :z3:
น่าจะหาคนมาชอบต่ายตุลย์สักคน เอาเเบบทำให้เจ้าขนมปังงิ๊ดไปเลย ชักจะหมั่นไส้เเล้วนะ
คิดอยู่ได้ว่าต่ายตุลย์ไม่รู้สึกอะไรๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คนนะเฮ้ยย!! ยังไงก็ต้องรู้สึกดิ ฮือๆๆๆๆๆ :m15:
ต่ายตุลย์ ไม่มีใครรักก็มาซบอกเค้าก็ได้นะ เค้าปลอบใจเอง :กอด1:
มาต่อไวๆนะคะ เห็นแต่น้องฐาเค้าอยากเห็นต่ายตุลย์บ่อยๆมั่งอ่ะ :o12:
เป็นกำลังใจอีกแรงงงงงงง :a2: :L2:
-
คิดถึงตุลย์ปอนด์
ถึงเมาเละแบบนี้แต่ก็อ้อนได้ใจ
ปอนด์ก็ปากตรงกับใจทีเถอะ
แต่บอกว่าห่วงออกไปให้ได้ยิน
เดี๋ยวกระต่ายหื่นยิ่งจะได้ใจหนักข้อ 555
กดบวกปล่อยเป็ด
-
เขียนแล้วมีความสุข กูมีความสุขบ่อยๆสิฮะ ดีออก คนอ่านจะได้สุขด้วย :laugh:
สงสารตุลย์ อยากเข้าไปแย่ง :-[
-
คิดถึง คิดถึง :man1: ตอนใหม่มาได้จังหวะมาก
-
สงสารกระต่าย :monkeysad: ถึงจะถึกและทนแค่ไหน แ่ต่ใจมันเจ็บเป็นนะ
ปังปอนด์ใจแข็งไปแล้ว
-
ปอนด์ใจไม่แข็งหรอก แต่ปากแข็ง
รอตุลย์ทั้งคืนไม่เห็นหรือไง
-
5555 มึนจริงๆ เมียกระต่าย
-
ซึนเจอซึน มันเลยลุ้นยาก
เมื่อไหร่แกสองคนจะปากตรงกับใจสักที!
ตุลย์ก็อุตส่าหลุดมาหน่อยนึงว่าหึงแต่ปอนด์ก็ดันปิดหูปิดตาไม่ยอมรับ เฮ้ออ
ลุ้นคู่นี้จนจะเป็นตระคริว ฮ่าๆๆ
-
ปอนด์ต้องใช้ใจมองตุลย์มากกว่านี้นะ
พูดดีๆกับตุลย์มั่งนะจ๊ะ
-
ปอนด์เลิกมึนได้แล้ววววววววว :laugh:
-
ปอนด์ดื้อจัง ตุลย์รักจะแย่แล้ว คนเมาพูดอะไรไม่โกหกนะคนใจร้าย
คนเมาน่ารักน่าสงสารปนหื่น 555
ขอบคุณค่ะ
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:ไม่รู้ได้งัยก็มึงเป็นเมียกระต่ายอะ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :
-
ลุ้นน้องหนมปัง ให้ยอมรับใจตัวเองได้แล้วน้า
สงสารพี่ต่ายจัง สู้ๆนะคะ :-[
-
กลับมาซะที หายไปนานเลย แต่สัญญาแล้วนะว่าจะมาต่ออะ :sad4:
อ่านแล้วเขินจังเลย อ่านหลายเรื่องแต่ชอบเรื่องนี้สุดแล้วอ๊า
เมื่อไหร่ขนมปังจะยอมให้กระต่ายหื่นซะทีน๊า :o12:
รออ่านตอนต่อไปจ้า :L2:
-
กระต่ายมันเมาจริงป่าววะ?
-
มึนกันทั้งคู่ เมื่อไหร่จะเข้าใจกันได้เนี่ย?
ออกแนวเฉไฉไปเรื่องอื่นทั้งคู่นะเนี่ย
-
เมื่อไรจะหายมึน อึน ซึน กันซะทีนะคู่เนี้ย ....อีกคนยอมรับใจตัวเองแล้ว
เหลืออีกหนึ่งยอมรับซะทีเถอะนะ ถึงแม้ว่าเค้าจะชอบบังคับ แต่เค้าก็รักเราน๊า....
รอติดตามตอนต่อไป....ยังไงก็สู้ๆ นะจ๊ะ o13 :bye2:
-
หายไปเสียตั้งนาน คิดว่าจะไม่กลับมาต่อซะแล้ว
กลับมาคราวนี้ก็เรียกคะแนนความสงสารกระต่ายไปได้เยอะ
ไม่รู้เมื่อไหร่ขนมปังปอนด์จะยอมรับรักกระต่ายซักที
-
น่าสงสารตุลย์อ่ะ ปอนด์อ่ะ ไม่ใจอ่อนสักที
เมื่อไหร่จะรู้สึกผูกพัน แสดงออกให้ตุลย์
ได้ชื่นใจเสียที งิ...บางทีก็อยากให้มีมือที่3
มาปั่นปวน ทำให้ปอนด์หึงตุลย์บ้างอะไรบ้างอ่ะ
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่ะ ^ ^
-
อย่าโกรธเรานะนิ....ถ้าจะบอกว่าตอนนี้มันไม่ค่อยมีอะไรเลยจริง ๆ คงเพราะมันเป็นพาร์ทต่อจากตอนก่อน อารมณ์เลยเหมือนคนที่รอคอยมานาน แล้วเจอกับเหตุการณ์ที่ไม่คืบไปไหน ก็อยากแนะนำให้ลงให้จบเป็นตอน ๆ เป็นหนึ่งสถาการณ์สำคัญต่อหนึ่งการอัพ ถ้าเป็นไปได้ ไม่ก็มาอัพบ่อย ๆ จะได้ไม่สะดุด 555+...
ถามว่าน่ารักมั้ย ก็น่ารักเหมือนเดิมแหละ ภาษาก็ยังเป็นสไตล์นิ....ชัดเจน คาแรคเตอร์ตัวละครมันไม่กลืนกัน ตุลย์มันแมน ส่วนปอนด์ก็เป็นเกย์ที่แร่ด...แร่ดคือกะล่อน...พริ้ว....ไม่ได้แบบออกสาวนะ 555+ ถ้าเป็นเรื่องปากแข็งก็ต้องยกให้นายเอกเค้าไป...
อย่าหายไปนาน มันต่อไม่ติดงิ....
ปล. ระหว่างที่รออ่านนิยายดองไห(เรื่องนี้และเรื่องอื่น ๆ) ได้ไปอ่านนิยายของคุณลักษ์(เรื่อง My Love)แล้วติดหนึบมากกก....จะบอกว่าในเรื่อง พระ-นายเค้าเลี้ยงกระต่ายคนละตัว เป็นตัวผู้ทั้งคู่ แต่มันซั่มกันด้วย ซึ่งเป็นธรรมชาติของมัน ดังนั้น....ปอนด์จงกลายพันธุ์เป็นกระต่ายตัวผู้ตามตุลย์ไปเลยก็จะดีมาก 5555+ จะได้เป็นคู่ซั่มกับตุลย์ได้อย่างสมบูรณ์ อิอิ
-
เกือบละ เกือบจะเศร้า เพราะสงสารกระต่าย
แต่พอมันเมา แมร่งงงงขำว่ะ ไม่น่าเชื่อเมาแล้วกระต่ายมันรั่วได้น่ารักขนาดนี้
-
ThankS
-
โอ้ยยยย ปอนด์นี้โง่หรืออะไรเนี้ยยยยยยยยยยย
-
ทำเป็นไล่ เค้าไปจริงๆ แล้วน้ำตาจะเช็ดหัวเข่า
-
นี่ตุลย์เมาจริงป่ะเนี้ย !!
-
ปอนนนนนนนนนนนด์
ทำไมซื่อ(บื้อ)อย่างงี้คะลูกกกกกกก :o12:
-
เข้ามาอ่านตามคำแนะนำค่ะ ^^
พึ่งจะเริ่มอ่านได้ไม่กี่ตอนเอง แต่ก็ทำให้พอจะรู้ว่าเนื้อเรื่องสนุกมากๆ ค่ะ ยังไงจะเม้นท์ให้เรื่อยๆ นะคะ
ขอบคุณค่า
-
เมื่อไหร่ปอนด์จะรู้ใจตัวเอง
ไอ้ฟายเอ้ย :ling1:
-
ปอนด์ซึน สงสารตุลย์ เมื่อไหร่ปอนด์จะรู้ใจตัวเองสักที
ให้พ่อพระเอกรอนานๆระวังตุลย์จะเหนื่อยนะ
อยากให้ปอนด์หึงตุลย์มั้ง
-
ไม่ได้อ่านซะนาน :hao3:
ไอปอนด์ก็ยังคงมึนตลอดเว เฮ้ออออออออ
ฉันล่ะสงสารตุล :hao4:
-
ตอนที่ 34
เหอะ!
กระต่ายเวลาเมาหรือไม่เมานี่ มันหน้ามึนได้ทุกสถานการณ์จริงๆ พับผ่าสิ
เมียกระต่ายอะไรกัน ผมล่ะเกลียดถ้อยคำพวกนี้เหลือเกิน แล้วมันก็ช่างสรรหามาพูดอยู่นั่นแหละ จนผมหน้าร้อนผ่าวด้วยความขุ่นเคืองก่อนจะยกมือผลักอกคนเมาให้ออกห่างไป
“ขยับไปเลย ร้อน”
แต่แทนที่อีกฝ่ายจะเชื่อฟังทำตามมันกลับยิ่งตั้งใจเบียดเข้ามามากขึ้นอีก ผมพยายามถอยหนีจนหลังไปปะทะกรอบประตู ทั้งเจ็บและอึดอัดที่กระดิกกระเดี้ยวไปไหนไม่ได้
“กูก็ร้อน ร้อนไปหมดทั้งตัวไม่เชื่อมึงลองจับดูสิ” มันบอกด้วยเสียงแหบพร่า แล้วมันก็จับมือผมไปแตะที่หน้าผากและลำคอ คอลงมาข้างแก้ม แถมยังโน้มคอลงมาพ่นลมลงมาที่หูเบาๆ จนผมรู้สึกจั๊กจี้... ตามด้วยการขบที่ใบหูเบาๆ อย่างหยอกล้อ ผมสะดุ้งเฮือกรีบดึงมือออกโดยไว...
“อย่าดิวะ” ผมโวยวาย ผลักอกคนตัวโตกว่าออกห่าง ก่อนที่มัจะทำให้หูผมเปียกปอนจนเป็นหูน้ำหนวกไปซะก่อน
“เงียบเหอะน่า” แล้วดูคำตอบที่ได้สิ ช่างวางอำนาจบาทใหญ่ซะเหลือเกิน
ให้ตายเถอะ.... นี่มึงเมาจริงๆ ใช่ไหม......
“จิ๊... บอกให้หยุดไง” น้ำเสียงที่คิดว่าจะออกมาดังกลับกลายเป็นเสียงลอดไรฟันเท่านั้นเอง
“หยุดให้โง่เหรอ?” ปัดโธ่โว้ย..... พูดยากจริง
“ขอร้องล่ะ อย่าปฏิเสธทั้งๆ ที่ตัวเองก็ชอบได้ไหมเนี่ย”
ผมแอบกลืนน้ำลายเล็กน้อย ปฏิเสธไม่ได้ว่าบางทีมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร แต่จะให้ยอมรับออกไปก็ใช่เรื่องก็เลยได้แต่ทำเสียงดังเถียงกลับไปอีก
“อย่าคิดเองเออเองคนเดียวได้ไหม ใครบอกกูชอบ”
“ไม่ได้ชอบแต่รักเลยใช่ไหม?”
“เหอะ! กูเคยบอกตอนไหนกัน มึงน่ะ มันไอ้ขี้มั่ว เมาแล้วยังไม่เจียมตัวอีก”
“แล้วไง... ถึงกูจะเมา แต่กูก็ไม่ได้โง่นี่ ถึงมึงไม่ได้พูดออกมา แต่ร่างกายของมึงมันบอก” มันคิดเองเชื่อเองแล้วก็ก้มลงมาปล้ำจูบได้อีก...
“มั่วแล้ว ไอ้ขี้มั่ว....” ผมโวยวายต่อ ยกแขนขึ้นกันไม่ให้มันลวนลามผมได้ถนัดนัก ความรำคาญ มันก็เลยรวบมือทั้งสองของผมไว้ ยื่นหน้ามาจ้องตาผมด้วยระยะห่างที่ใกล้ยิ่งกว่าใกล้ ทำเอาผมกลืนน้ำลายเอื๊อกก่อนจะหลบสายตาเสไปมองทางอื่นที่ไม่ใบหน้าของมัน
“ก็ได้ ....มึงไม่รักกูใช่ไหม?”
“เออ ไม่รัก..”
“มองหน้ากูสิ” ไม่แค่พูดเปล่ามันยังอุตส่าห์ถือวิสาสะจับคางผมให้หันไปมองหน้ามันได้อีก
ผมถอนใจด้วยความรำคาญ หลับหูหลับตาตะโกนใส่
“เออ...ไม่รัก”
ผมกำลังรอคอยว่ามันจะเอ่ยถ้อยคำใดออกมาอีกหรือไม่ เพียงแต่ได้รับเพียงความว่างเปล่า มันปล่อยมือออกจากข้อมือผม ถอยห่างออกไป ผมรู้สึกแปลกใจเหลือเกินที่มันยอมถอยออกไปแต่โดยดีจึงเงยหน้าขึ้นมองหน้ามันเต็มตาอีกครั้ง
“ไอ้ขี้โกง.. มึงมันไอ้ขี้โกง ไม่มีจิตสำนึกและความละอายใจ” มันต่อว่าผมด้วยเสียงตัดพ้อ เหมือนเด็กน้อยขี้ใจ จนผมได้แต่อึ้ง เพราะไม่คาดคิดว่ากระต่ายเวลาเมาจะมีมุมอ่อนไหวกับเขาเป็นด้วย
“ขี้โกงอะไร” ผมถามไปอย่างหงุดหงิด พยายามจับใจความคำพูดที่ส่งออกมาอู้อี้
“มึงขี้โกงที่ปล่อย..ให้..กู....รัก...มึง...อยู่คนเดียว”
“กูไม่ได้ขอร้องนี่ มึงจะรักกูก็เรื่องของ......” ผมชะงักไป ร่างกายมันเหมือนจะแข็งไปหมด ปากที่ขยับจะพูดต่ออ้าค้างก่อนจะตามด้วยเสียงติดๆ ขัดๆ “ดะ....เดี๋ยว...ว่าไงนะ เมื่อกี้......มึงพูดว่าไงนะ”
หัวใจของผมเต้นแรงขึ้น แรงขึ้น
“ไอ้ขี้โกง ไอ้ขี้โกง” มันพูดอีก
“ไม่ใช่สิ ต่อจากนั้นน่ะ” ผมรีบปฏิเสธอย่างร้อนรน มันอาจจะเป็นแค่เพียงคำสั้นๆ ไม่จำเป็นต้องให้ความสำคัญนักก็ได้ โดยเฉพาะมันแค่ออกมาเพราะอีกฝ่ายเมาจนขาดสติ... คงเป็นอย่างนั้น ถ้าเพียงแต่คนพูดจะไม่ทำสายตาตัดพ้อกลับมาแบบนั้น
“มึงไม่ได้ยินเหรอ อ้อ...นอกจากมึงจะโง่แล้วมึงก็ยัง...หูตึงด้วย” นั่น เฉไฉมาด่าผมเฉย...
คราวนี้มันก้าวขาขยับเดินหนีไปเลย
ห่าเอ๊ย.. พูดแล้วเดินหนี....เป็นบ้าอะไรเนี่ย? ใครกันแน่ที่ขี้โกง เมาแล้วพูดไม่รู้เรื่อง ปลวกเอ๊ย....
ทีนี้ผมเป็นฝ่ายเดินตามคนเมาที่เดินโซเซไปที่เตียงโดยไม่คิดจะสนใจผมอีก
“กูไม่ได้หูตึง กูแค่อยากให้แน่ว่ากูไม่ได้หูฝาด” ผมพยายามแก้ตัวให้ตัวเอง ผมไม่ได้ต้องการจะฟังถ้อยคำบ้าๆ นั่นบ่อยๆ เพียงแค่ยากให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้หูฝาด ไม่ได้คิดไปเองเท่านั้นแหละ
“ไม่...ไม่ต้องแก้ตัว มึงคงอยากจะแกล้งให้กูพูดซ้ำๆ ไม่... กูไม่ใช่คนโง่แบบนั้น”
“ตุลย์.....” มันไม่ยอมหันมาหาผมแล้ว ทำเหมือนไม่ได้ยินเสียงของผมเลยสักนิด จนผมทนไม่ไหวเป็นฝ่ายกระชากแขนมันกลับมา
“ไม่ต้องมาเซ้าซี้....เพราะกู........จะไม่พูด............ คำว่ารัก....................ให้มึงฟังอีกแล้ว” ทันทีที่มันหันกลับมา...มันก็ตะคอกประโยคนั้นใส่ผม และมันทำเอาผมหูอื้อตาลายไปหมด
ไม่แน่ว่ากลิ่นเหล้าที่ติดกายของมันมา อาจจะทำให้ผมเมามายจนขาดสติก็เป็นได้....ผมถึงไม่ได้พูดอะไรออกไปแม้แต่คำเดียว ริมฝีปากที่อ้าค้างจะพูดมันชะงักไป บางอย่างที่ตื้อขึ้นมาในอก...ทำให้เปลี่ยนเป็นกระชากคอไอ้ขี้เมาลงมาแล้วประกบปากโดยที่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำแบบนั้นไปทำไม เจ้าของริมฝีปากอุ่นร้อนอีกคู่มันเบิกตาค้างแค่ชั่ววินาทีก่อนที่มันจะจูบตอบกลับมาได้รุนแรงไม่แพ้กัน แขนแข็งแรงที่ช้อนเอวผมไว้รัดแน่นจนอึดอัด สมองมันมึนงงคิดอะไรแทบไม่ออก ทำได้เพียงหลับตาแล้วส่งลิ้นร้อนไปประลองฝีมืออย่างสุดชีวิต ไม่คิดจะยอมแพ้แม้แต่นิดเดียว....
-
ต่อๆ
“วอก ตื่นเร็ว หิวละเนี่ย ออกไปซื้ออะไรมาให้กินแก้แฮ้งหน่อยไป”
เออ เจริญเถอะพ่อคุณ เช้ามาก็ใช้เลยนะ
“สรุปหิวหรือแฮ้งแน่มึง” ผมส่งเสียงอู้อี้ไป ขณะที่ยังนอนคว่ำหน้ากอดหมอนอย่างเดิม
“สองอย่างเลย ปวดหัวชิบหาย” ตื่นมาแม่งก็บ่น....
“มึงปวดหัวแต่กูปวดตูด สัด!”
“อะ....ฮ่า ฮ่าฮ่า” แล้วมันก็หัวเราะลั่น เคลื่อนตัวมานอนทับผมซะเฉยๆ
“อ้อ...งั้นเหรอ... งั้นสงสัยมึงจะอาการหนักกว่า” มันสรุปด้วยน้ำเสียงร่าเริงจนผมนึกหมั่นไส้ แล้วอีกอย่างตื่นแล้วจะลุกไปไหนก็ไป ไม่งั้นก็นอนดีๆ ไม่จำเป็นต้องมาทับกันแบบนี้ซะหน่อย
“เขยิบไปดิหนัก จะทับหลังกูทำซากอะไรเนี่ย” ผมไหวไหล่ แต่มันไม่ยอมกระดิกเลยให้ตาย
“ไม่รู้ก็กูชอบ.....”
แม่ม.....แกล้งกันชัดๆ แล้วจะให้นอนต่อไปยังไงไหว อึดอัด หายใจไม่ออก....
เกือบเที่ยง...... กว่าเราสองคนจะยุรยาตรออกจากห้องได้ ไอ้ตุลย์ไม่ได้พาผมไปไหนไกล เพียงแต่ลงหลักปักฐานทานข้าวหมูแดงแถวๆ นั้น
“พรุ่งนี้สอบแล้วนะ ได้อ่านหนังสือบ้างหรือยัง” ผมชะงัก เพราะลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท
“ยังแหงๆ กูก็มัวแต่ยุ่งเรื่องมึง ก็ยังเหมือนกัน วันนี้กูคงไม่ได้กลับไปนอนด้วยนะ กลับไปอ่านหนังสือที่บ้านน่าจะมีสมาธิมากกว่า”
“เรื่องของมึงเหอะ”
“เหอะ.... ทำเป็นไม่สนใจ อย่าให้รู้นะ ว่าแอบคิดถึงกูจนนอนไม่หลับอีก”
เฮ้ย..... !! เอาที่ไหนมาพูด ผมสะดุ้งเฮือกเงยหน้าขึ้นจ้องหน้ามันตาโต
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นอ่ะ แทงใจดำเหรอ?”
“เปล่า แค่หมั่นไส้พวกหลงตัวเอง....”
“กูก็หมั่นไส้พวกปากไม่ตรงกับใจเหมือนกัน....ปากบอกว่าไม่ แต่ร่างกายกลับเชิญชวนสุดฤธิ์ จนกูสับสนไปหมดแล้วว่าควรจะเดินหน้าหรือว่าถอยหลังดี” เอ่อ....เดี๋ยวสิ ไอ้ที่มันพูดมานี่หมายถึงผมใช่ไหม?
“ไอ้เชี่ยตุลย์ นี่เมื่อวานมึงแกล้งเมาใช่ไหม” ผมชี้หน้าด่ามัน หน้าแดงก่ำด้วยความโมโห
“มึงจะบ้าเหรอ? แกล้งเมาอะไรล่ะ นี่กูยังไม่หายปวดหัวเลย แดกไปตั้งหลายกลม”
“งั้นมึงจำเรื่องเมื่อคืนได้หมดทุกอย่างหรือเปล่าล่ะ”
“ได้บ้างไม่ได้บ้าง บางอย่างชัดเจน บางอย่างเลือนราง มึงจะถามถึงเรื่องไหนล่ะ”
“ก็เรื่อง....” เรื่องที่มึงบอกมึงรักกูไงไอ้ควาย “กะ...ก็.....เรื่องที่มึงบอกกูหน้าห้องน้ำไง...” ผมติดอ่างไปแล้ว ใจเต้นโครมครามเมื่อมองหน้ามันทำหน้าครุ่นคิด.......
“ฮะ... เรื่องอะไรวะ จำไม่เห็นได้เลย”
ครืด....... เสียงเก้าอี้เลื่อน และผมยืนขึ้นทันทีทั้งที่ยังกินไม่อิ่ม ลุกขึ้นเดินออกจากร้านไปลิ่วๆ
“อ้าว เฮ้ย มึงจะไปไหน....”
เชี่ย!!!!! กูว่าแล้ว...ว่ามันต้องเป็นแบบนี้
ก็รู้อยู่ว่าแม่งเมา แค่พูดไปเพราะมันเมา แล้วจะไปเอาอะไรกับมัน
คิดได้อย่างนั้นแล้ว...แต่ทำไมมันก็ยังไม่หายหงุดหงิดซะทีวะ.......
:m16: :m16: :m16:
.
.
.
ต่อให้เราไม่รู้จักกัน.... แต่ถ้ามีใครมาสารภาพรักล่ะก็ เราจะคิดเรื่องของใครคนนั้นไปเป็นวันๆ เพราะฉะนั้น การที่ผมนอยด์แดกแบบนี้ ไม่ได้เป็นเพราะว่าผมน้อยใจที่มันลืมว่ามันพูดอะไรกับผม หรือผิดหวังที่มันพูดอะไรออกมาพล่อยๆ ยามเมื่อขาดสติจนทำให้ผมแอบดีใจเก้อ ไม่ได้หงุดหงิดเพราะผมเองก็รู้สึกกับมันแบบนั้น ไม่เลย ไม่เลยสักนิดเดียว
“เฮ้ย...มึงงอนอะไร” ผมเดินหน้าหงิกไปตามทางข้างถนน เป็นเส้นทางที่จะกลับหอ ต่อให้คิดว่าไม่ไกลมาก แต่ก็คงใช้เวลาสักสิบนาทีได้กว่าจะเดินถึง แถมแดดก็ร้อนเชียวก็มันจะเที่ยงแล้วนี่....ไอ้ตุลย์ขับรถคันโตตามมาง้อ แต่ขับช้าแบบนั้น รถมันก็ได้ล้มพอดี มันเลยเปลี่ยนเป็นเข็นรถตาม
“เลิกงอน แล้วมาขึ้นรถได้แล้ว...รู้ไหม แมนๆ เค้าไม่งอนกันแบบนี้ นี่น่ะ ตุ๊ดชัดๆ”
“สัด ใครตุ๊ด เดี๋ยวกูค่อยคว่ำ” ผมตอบกลับยังเดินต่ออีก
“มึงอย่ามาขู่ใช้ความรุนแรงในครอบครัวดิวะ เห็นไหมกูกลัวจนหางจุกตูดละเนี่ย...” มันทำท่ากลัวได้กวนตีนสุดอ่ะ
“เชี่ย...!”
“เอาน่า.... ไม่พอใจไร บอกมาดีกว่า กูมันลูกผู้ชายตัวจริงถ้ากูผิดก็ยอมรับผิด แต่มึงอย่ามาทำเป็นเงียบอมพนำ เหมือนปากอมควายแบบนี้ได้ไหม”
“เหี้ย!” ผมหยุดเดิน แล้วหันมามองหน้ามัน “คราวหลังนะ...ถ้ามึงไม่ได้คิดอะไร มึงอย่าพูด ถ้าพูดแล้วมึงจะลืมมึงก็ไม่ต้องสะเออะเห่าออกมา”
“มึงแคร์ด้วยเหรอ? ไอ้สิ่งที่กูพูดๆไป มึงเคยใส่ใจด้วยเหรอ? พูดทีไรก็เห็นฟังหูซ้ายทะลุหูขวา แถมยังแปลสารได้ห่วยแตกอีกต่างหาก ก็กูเมามันก็ต้องมีมึนกันบ้าง ลืมกันบ้าง ต้องใช้เวลารื้อฟื้น ถ้าไม่อยากรอมึงก็บอกมาว่ากูพูดอะไร แค่นั้นก็จบ อย่างน้อยถึงกูจะพูดอะไรออกไป ก็คงไม่โหดร้ายเหมือนใครบางคนแถวนี้หรอก คำก็ไม่รัก สองคำก็รักคนอื่น... ต่อให้มึงจะคิดอย่างนั้นจริงๆ มึงเก็บไว้บ้างก็ได้ บางอย่างที่มันบั่นทอนจิตใจ บางทีกูไม่อยากฟัง....” เสียงท้ายประโยคมันดูทอดเศร้าจนผมเองทำอะไรไม่ถูก มองหน้ามันที่เมินมองไปทางอื่นด้วยใบหน้านิ่งติดจะเครียด....
มันเงียบ...และผมก็เงียบ.... ในที่สุด ผมก็ตัดสินใจเดินไปหยุดยืนข้างๆ รถมัน ยืนนิ่งจนมันขึ้นรถแล้วติดเครื่อง ผมจึงยกขาขึ้นซ้อนท้าย
ตุลย์ ไม่ได้พาผมกลับหอทันที แต่มันแวะที่ร้านสะดวกซื้อ แล้วกรอกเครื่องดื่มแก้แฮ้งลงไปอั้กๆ จนน้ำย้อยลงมาตรงขอบปาก ไอ้ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันกินแล้วช่วยได้จริงไหม...
มันถามผมว่าจะซื้ออะไรกลับไปกินที่ห้องไหม ผมส่ายหน้าแล้วไม่ได้ตอบอะไร หลังจากนั้นเมื่อเราออกจากร้านนั้นมาได้ มันก็ขับรถวนรอบโลกมาจอดที่ตลาดนัดแห่งหนึ่ง....
“ซื้อเสบียงไปตุนเอาไว้กินคืนนี้” มันบอกแล้วเดินลิ่วเข้าไปในตลาดโดยไม่รอ
ผมค่อยๆ เดินทอดท่องเข้าไปเหมือนกันแต่เลือกจะไปอีกซอยไม่ได้เดินตามมัน
ที่จริงก็หิวอ่ะนะ เมื่อกลางวันก็กินข้าวไม่ทันหมดจานดี ที่ห้องก็ไม่มีอะไรซะด้วย ถึงจะปากแข็งเหมือนไม่สนใจ แต่ผมก็ซื้อของกินติดมือกลับไปหลายอย่าง เมื่อซื้อจนพอใจก็ได้ฤกษ์เดินกลับ แล้วขากลับนี่เองที่สายตากลับไปสะดุดกับของบางอย่างที่ห้อยอยู่ที่ร้านขายของกิ๊ฟชอบ
เมื่อมาถึงห้องผมก็ทิ้งตัวลงนอนแผ่หลา ข้าวของที่ซื้อมาวางข้างเตียงยังไม่ได้เก็บเข้าที่ ได้ยินเสียงกุกกักจึงลืมตาขึ้นดูพบว่า ไอ้ตุลย์ช่วยหยิบของพวกนั้นยัดตู้เย็นอย่างมีน้ำใจ แต่แค่นั้นก็ยังไม่สามรถทำให้ผมเอ่ยปากขอบคุณออกไปได้อยู่ดี ดูเหมือนคำนั้นมันอยู่ในรากฟันซี่ที่ลึกสุดขั้ว...
“ถ้ากูไม่อยู่กวนใจ มึงอย่าลืมอ่านหนังสือบ้าง อาจารย์ที่ปรึกษาเค้าอุตส่าห์ฝากฝังกูไว้ อย่าให้กูเสียชื่อ” แหม...เรื่องแบบนั้นไม่ต้องงัดออกมาสั่งก็ได้เหอะ
“เรื่องของกู” ผมตอบด้วยน้ำเสียงกวนตีนหน่อย
“ต่อไปนี้กูจะถือว่า...เรื่องของมึงก็ถือเป็นเรื่องของกูเหมือนกัน เพราะงั้น ห้าม...สอบ...ตก.....”
ชิ...ผมแยกเขี้ยวใส่ในคำสั่งหินๆ นั้นทันที
“ถ้าตกแล้วจะทำไม?”
“เทอมหน้าจะมาช่วยติวให้สองต่อสอง บทเรียนโหดจนมึงไม่กล้าสอบตกแน่นอน..หึหึหึ” บอกเฉยๆ ก็ได้ไม่ต้องทำหน้าหื่นขนาดนั้น
“เชี่ย!” ผมด่ามันแล้วพลิกกายหันนอนตะแคง เป็นการตัดบทสนทนา
“อือ งั้นกูไปก่อนนะ มีอะไรโทรมาละกัน”
“อือ” ตอบอย่างขอไปที
“มีเบอร์ไหม เดี๋ยวกูเมมให้....”
“มี” รีบตอบก่อนที่มันจะควาญหาโทรศัพท์ผมให้วุ่นวาย
“งั้นกูกลับแล้วนะ”
“อือ”
“มึงนี่มันเย็นชาชิบเป๋ง”
“ห่า...มึงต่างหากที่เยอะ แค่จะกลับไปนอนบ้านแค่เนี้ย สั่งลาซะยาวอย่างกะผัวลาเมียไปเป็นทหารที่ภาคใต้ไปได้”
“ฮ่าๆ... ขนาดนั้น? งั้น เมียจ๋าดูแลตัวเองดีๆ นะจ๊ะ ผัวจะรักษาเนื้อรักษาตัวกลับมาหาเมียให้จงได้”
“สาดดดดดดดดดดด”
ผมด่าลากยาวตามเสียงหัวเราะของมันที่ดังก้องจนมันปิดประตูห้องลง
กึก!
เพียงแค่ประตูปิดลงดังกริ๊ก ผมก็เด้งตัวขึ้นจากเตียงแล้วเปิดประตูออกไปทันที
“เดี๋ยว.....”
เจ้ากระต่ายหันมาหา ใบหน้ามันยังมีรอยยิ้มค้างอยู่
“ว่าไง ยังไม่ทันไปไหนก็คิดถึงซะแล้วเหรอ?” มันถามด้วยน้ำเสียงขี้เล่น
“เปล่าซะหน่อย” ผมตอบกลับด้วยเสียงเหวี่ยงๆ เดินเข้าไปหามัน
“ลืมให้” ผมบอกสั้นๆ ยื่นถุงหิ้วเล็กๆ ส่งให้มันไป มันหยิบถุงออกมาคว่ำเทใส่มือ พบว่ามันคือที่ห้อยมือถือรูปกระต่าย
“นี่มัน....” มันลากเสียงยาวอย่างข้องใจ
“ที่ห้อยโทรศัพท์” ผมบอกออกไป ไม่คิดว่ามันจะโง่ถึงขนาดไม่รู้จัก...ถึงต้องทำหน้าอึ้งเหมือนพบเจอของที่หายากบนโลกใบนี้
“ก็รู้ ว่าแต่เนื่องในโอกาสอะไร หรือว่าเกิดนึกละอายใจขึ้นมา...”
“ละอายใจพ่อง ของขวัญวันเกิดต่างหาก ลืมไปแล้วไง”
“เออ...จริง ขอบใจนะที่จำได้” มันยิ้ม เหมือนเป็นเรื่องใหญ่โต
“เพิ่งรู้เมื่อวาน ถ้าลืมก็บ้าแล้ว”
“ถ้าเป็นคนอื่นก็ว่าไปอย่าง แต่สำหรับมึงกูดีใจนะ” ผมยกมือเกาหัวเบาๆ ด้วยตอนนี้ไม่มั่นใจว่าถูกชมหรือถูกด่าอยู่กันแน่...
“อย่าได้ใจไป ไม่ได้ตั้งใจซื้อหรอกแค่บังเอิญเห็น เลยนึกถึงขึ้นมา”
“งั้นก็ขอบใจที่คิดถึง”
“ไม่ได้คิด.....”
“อ่าๆ ช่างเถอะ ใส่ให้หน่อย” มันว่า...พลางหยิบมือถือของมันออกมาจากกระเป๋าหลังแล้วส่งให้
“เรื่องสิ....” ผมตอบทันควัน
“น่า...ไหนๆ ก็ไหนๆละ” ผมจิ๊ปากเบาๆ แต่ก็ดึงมือถือมาติดที่ห้อยนั้นด้วยกิริยากระฟัดกระเฟียด
เออ ใช้เข้าไปนะมึง!
“เสร็จแล้วเอาไปดิ” ผมยื่นมือถือให้มันส่งๆ มันยื่นมือมารับโทรศัพท์ด้วยการกุมมือผมไว้ จนผมเหลือกตาใส่ มันถึงยอมปล่อยมือ....
“ให้มันได้แบบนี้สิ มึงนี่มันชอบทำให้กูประหลาดใจได้ตลอด มึงที่เป็นแบบนี้แหละที่ทำให้กูยอมแพ้ไม่ได้จริงๆ” ผมเงยหน้ามองมันอย่างค้นคว้าหาความหมาย....
“คนที่ปากไม่ตรงกับใจแบบมึง พอนึกจะทำอะไรน่ารักๆ ขึ้นมา ไม่น่าเชื่อว่าทำกูซึ้งชิบหายเลย”
“กะอีแค่ของชิ้นละยี่สิบบาททำเป็นดีอกดีใจไปได้ แล้วอย่างกูก็ไม่เหมาะกับคำว่าน่ารักด้วย หล่อสิ หล่อ....”
“ตามใจเถอะ ในสายตาคนอื่นมึงเป็นยังไงก็ สำหรับกู มึงน่ารักแล้วกัน ไหนๆ มาใกล้ๆ ซิ” มันไม่ได้พูดเปล่าดึงแขนผมเข้าไปหาอีกต่างหาก...
“จะทำเชี่ยอะไร....”
“อุตส่าห์หาของขวัญมาให้ทั้งที.... กูก็จะจูบขอบคุณไง”
“ไม่ต้อง.....” ผมโวย พร้อมเอามือยันคางที่มันโน้มลงมาหาทันที แต่พอมันดึงมือผมออก ปากมันก็ถึงมุมปากผมซะแล้ว.... ไหนก็ไหนๆ แล้วผมก็เลย.....หลับหูหลับตาให้มันจูบด้วยความไม่เต็มใจ
ไอ้ตุลย์มันถอนจูบออกไปแล้วแต่ไม่ได้ขยับไปไหน
“วอก.....มีคำๆ นึงที่กูคิดว่าจะไม่พูดให้มึงฟังอีกแล้ว.... แต่ถ้ามึงทำตัวน่ารักแบบนี้บ่อยๆ กูคงเผลอพูดอีกแน่ๆ”
หือ....คำไหน???
คำถามนั้นเด้งขึ้นมาเมื่อนึกอยู่ว่าประโยคนี้มันช่างคุ้น หัวใจมันก็เต้นตึกตักขึ้นมาเฉยๆ
ทั้งๆ ที่สงสัย แต่ก็ไม่ได้เอ่ยปากถามออกไปอยู่ดี
จนอีกฝ่ายก้มลงมาข้างศรีษะแล้วพูดด้วยเสียงกระซิบอยู่ข้างหู แต่ดังก้องไปทั้งหัวใจ....
“วอก กูรักมึง”
:::::::::::::::::::::::::::
TBC.
-
กรี๊ดดดดดด หายซึนกันซะทีนะ ทั้งคู่ อิอิ
-
:z13: เด๋วมาจ้าาาาาา
------------------------------------------------
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยย :katai4:
ตอนนี้น่ารักมากอ่ะ หวานมากกกกกกกกกกกกกกก
ความรักอบอวลมากอ่ะ โอ๊ยยยยยยยยยยย กรี๊ดกร๊าดดดดดดดดดดดดดมากอ่ะคุณนิ
คุณพระ!!! ฟินนาเล่มากกกกกก :heaven
นี่แค่เบาๆเองนะ เค้าใจเต้นตามเลยอ่ะ ตุลย์น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกก :-[
อิจฉาปังปอนด์ โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อยากลงไปดิ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆที่พื้น กลิ้งไปกลิ้งมา
เขิลอ่าาาาาาาา :m3: :m3:
นี่ถ้าเราเป็นปอนด์คงยืนแข็งค้างคาประตู ตุลย์อ่าาาาาาาาา ฉันรักคุณณณณณ
คุณเป็นพระเอกที่ทำเรากร๊าวววววววใจมากอ่ะ :man1: :man1:
ขอบคุณคุณนิสำหรับตอนนี้มากๆเลยค่ะ น้ำตาจะไหล โอ๊ยยยยยยย o7
รอตอนต่อไปนะคะ มาบ่อยๆนะคะ งื้ออออออออออ :กอด1: :L2: :3123: :pig4:
-
เฮ้ยยยย!! ตอนนี้ทำให้ผมยิ้มออกอะจริงๆ :hao3:
รักคนแต่งที่สุดในสามพันห้าร้อยห้าสิบล้านโลก :กอด1:
มาต่อเร็วๆนะครับ รออยู่เสมอ :L2:
-
ยิ้ม ยิ้ม ยิ้ม บอกได้คำเดียวว่าเขินมากกก
เขินแทนวอกของพี่ตุลย์
-
:laugh: จากตอนแรกเห็นกระต่ายมึนๆตอนนี้หายมึนละแต่เป็นอีกคนมึนแทน :z2:
ขยันหยอดเข้าไปตุลย์ ก็น่ะคนปากแข็งแต่ใจอ่อน
-
แว้ก อ่านแล้วยิ้มแก้มปริเลยตอนนี้ :mew3:
-
คู่นี้น่ารักมากกก :-[ เขินแทน
-
ตอนนี้น่ารักมากอะ
อ่านไปยิ้มไป
-
กระต่ายหายเมาแล้วเข้าโหมดหวาน :hao3:
555+
-
หวานๆ กันซักทีน้า :กอด1:
-
น่ารักจุงเบยยยยยยยยย
-
เป็นตอนแรกที่อ่านแล้ว
อยากกกกกกกรี๊ดดดดดดด
หวานกันแล้วเขิลนะเนี่ย :impress2:
-
เฮ้ย ๆ คู่นี้เค้าก็มีหวาน ๆ กันด้วยเฮ้ย ตุลย์น่ารักจังบอกรักแฟนด้วย บทนายเอกเราจะน่ารักก็น่ารักมุ้งมิงจริง ๆ นะ
ปกติดื้อและซึนตลอดเวลา กระต่ายตัวน้อย ๆ ก็ทำให้ผู้ชายตัวโต ๆ ซึ้งได้นะ บอกรักกันชัดเจนแบบนี้
ต่อไปน่าจะเข้าใจกันมากขึ้นเนอะ แหม่ ถ้าไม่ติดสอบล่ะก็จัดหนักต่ออีกคืน (แฮ่..คนอ่านหื่น)
ขอบคุณค่า
-
ปลื้มๆๆๆๆบอกรักกันแล้ว
:กอด1: :L2:
-
อั๊ยย...ปอนด์มีซื้อของขวัญวันเกิดให้ด้วย แม้จะแค่ยี่สิบบาท ก็ปลื้มอ่ะ
รอคอยๆ ความหวานของคู่รัก คู่กัด คู่นี้
-
สารภาพแล้วต่ายตุลย์พูดไปแล้วววว จุดพลุ! :mc3:
ในที่สุดก็พูดไปตรงๆแล้ว
เลิกซึนได้แล้วนะปอนด์!
-
:mew1: :mew1: :mew1:
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-
แอร๊ยยยยยยย
เขาเลิกกกกก ซึนกันแล้วแหล อิอิ
-
ฟินอ่ะ ตุลย์ ต้องอย่างงี้สิ
-
กรี๊ดสลบ ให้กับทั้งคู่
-
กร๊าวใจมาก.. :ling1:
-
:hao7: น่ารักกกก เขินตาม :katai1:
มาต่ออีกๆๆ
-
น้ำตาซึม หัวใจฟูพอง ฮว้าาาาา~
-
ว๊าก กระต่าย บอก"รัก"แล้วชัดๆได้ยินไหม
น้องปอนด์เปิดใจยังคร๊าบ
คนอ่านเหมือนเห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ลิบๆ^ ^
-
กรี๊ดด บอกรักกันแล้ว รู้ตัวหรือยังเมียกระต่าย 5555
-
โอย ในที่สุด คู่นี้ o13
เราก็ลุ้นแทบบ้า กว่าจะได้กัน (เหมือนข้ามขั้นมาแล้ว) หมายถึงสารภาพรักกันซักที :3123:
-
เราก็รักตุลย์นะ :ling1:
-
กริ๊ดดดดด
-
ตุลย์บอกรักแล้วรู้สึกยังไงวอก??
-
หวังว่าวอกจะใจอ่อนเร็วๆ นะ
-
ยังจะมึนกันอยู่ไหมเนี้ยทั้ง 2 คนเลย....
แอบดีใจ >\\\< ....บอกรักกันซะที ลุ้นมาก...
-
ตอนที่ 35 กระต่ายง่าว...
การสอบวันแรกผ่านไปแล้ว.... ผมก็ทำได้บ้างไม่ได้ตามอัตภาพ แต่ก็รู้สึกได้ว่าตัวเองขาดเรียนเยอะพอควรเลย เพราะตอบทำข้อสอบถึงนึกถามตัวเองว่า นี่อาจารย์เคยสอนอะไรพวกนี้ด้วยเหรอ ส่วนเมื่อวานนี้ถามว่าอ่านหนังสือบ้างไหม แน่นอนว่าอ่านสิ แต่ไม่ใช่เพราะผมเชื่อฟังไอ้ตุลย์ ไม่ได้อ่านเพราะขยัน เพียงแค่อ่านเพราะผมนอนไม่หลับแค่นั้นเองก็หลังจากมันกลับไป...ผมก็เอาแต่คิดเรื่องของมันซ้ำไปมา....
“วอก.... กูรักมึงนะ” เสียงของมันกระซิบอยู่ข้างหู
แต่เมื่อมันกลับไปยืนตรงหน้าเหมือนรอคอยบางอยย่าง สิ่งที่ผมตอบกลับไปมีเพียงแววตาของความสับสน ซึ่งแม้แต่ผมเองก็ยังไม่เข้าใจว่า ผมกำลังกลัวอะไรกัน
ระหว่างการเริ่มต้น..... หรือการสิ้นสุด.....
อะไรที่ยังทำให้ผมลังเล...ยังมึนงง อยู่แบบนี้....
“ยังไม่ต้องตอบก็ได้... ถ้ามึงยังไม่พร้อม คิดให้ดีซะก่อนจะพูดเถอะ เพราะตัวกูอยากฟังข่าวดีมากกว่าข่าวร้าย...ถ้ามึงบอกข่าวร้ายกูตอนนี้ กูจะอ่านหนังสืออยู่ที่บ้านมันก็เหมือนกูอยู่ในนรก....”
‘ไรวะ! ข่าวดีข่าวร้ายอะไรอีก อย่ามาพูดให้ยากได้ไหมคนกะลังมึน...
“ไว้เจอกันหลังสอบนะ.... ถึงตอนนั้น...กูมีอะไรจะเซอร์ไพรส์มึงด้วย”
“อะไร?” นั่นคือคำแรกที่ผมเอ่ยหลังจากหายสตั๊นแล้ว....
“อ้าว.....มึงไม่รู้เหรอ?” อีกแล้ว.... มุกนี้อีกแล้วนะ... ผมหน้ามุ่ยนึกรำคาญประโยคติดปากของมันเต็มที...
“รู้อะไร....” ก็ได้...เอากะมันหน่อยดูซิจะมาไม้ไหนอีก....
“รู้ว่า.....ถ้ากูบอก.....มันก็ไม่เรียก.....เซอร์ไพรส์อะดิ หึหึ” แล้วมันก็หัวเราะสะใจที่ได้แกล้งผมได้สำเร็จอีกครั้ง
พอมันกลับไป...ผมอ่านหนังสือทั้งคืนจนหลับไปคากองชีท หากแต่ว่าสิ่งที่อ่านไปนั้นอาจจะเข้าสมองเพียงแค่สักสี่ส่วนในสิบ เพราะโชคร้ายที่มันไม่สามารถออสโมซิสเข้าหัวผมยามหลับได้เลย ส่วนตอนที่ตื่นนั้น ก็ใช่ว่าจะมีสมาธิเสียเมื่อไร นั่นเป็นเพราะระเบิดลูกย่อมที่มันทิ้งไว้แท้ๆ... ทำเป็นห้ามนั่นห้ามนี่เพราะกลัวตัวเองอ่านหนังสือไม่มีสมาธิ แต่ทีผมจะเป็นยังไง มันคิดซะที่ไหน... ไอ้คนเห็นแก่ตัว....
สรุปว่า..ถ้าผมสอบตก มันนั่นแหละที่ต้องรับผิดชอบ .....
เย็นแล้วผมพาตัวเองมาที่หน้าชมรมดนตรี แต่ห้องคล้องกุญแจไว้ รวมถึงบริเวณรอบๆ ก็เงียบไปหมด ผมโทรหาเคลียร์ทันทีเมื่อรู้สึกว่าแปลกกว่าปกติ
“อ๋อ....ก็ตอนนี้เข้าช่วงสอบแล้วไง ส่วนใหญ่ก็จะงดทำกิจกรรมชมรมเพื่อเตรียมตัวสอบ ชมรมดนตรีก็ปิดด้วย โทษทีที่ไม่ได้บอก เพราะเคลียร์คิดว่าปอนด์ ยังเจ็บอยู่ไง”
“อ๋อ...ดีขึ้นแล้วแหละ”
“หายไวจัง... ดีละ ว่าแต่แล้วปอนด์น่ะ ไม่อ่านหนังสือบ้างหรือไง”
“อ่านสิ แต่คิดว่าแวะมาแป๊บนึงไง” ผมรีบแก้ตัว ทั้งที่ความจริง ผมไม่อยากกลับไปอยู่ที่ห้องคนเดียวไวนักเท่านั้นเอง..
“ขยันเนอะ แต่ไว้ก่อนดีกว่า เรื่องเรียนต้องมาก่อน ว่าแต่ปิดเทอมสองอาทิตย์ จะกลับบ้านหรือเปล่า”
พูดถึงกลับบ้าน... ก็ไม่ได้กลับมาเป็นเดือนๆ แล้วนะเนี่ย
“คิดว่ากลับนะแต่คงไปแค่สองสามวันแหละ เพราะต้องทำงานด้วย”
“อือ... ก็ไว้ปิดเทอมถ้าว่าง ค่อยมาซ้อมก็ได้ ไว้ตอนนั้นจะเปิดขมรมรอตั้งแต่สี่โมงเช้ายันเที่ยงคืนเลย อย่าบ่นแล้วกัน”
“ฮ่าๆ ไม่บ่นหรอก ถ้าอยู่กะเคลียร์นะ”
“หึ...จะจริงเร้อ....” เสียงนั้นมีแววหยอกล้ออยู่ในที เหมือนคนพูดไม่เชื่อใจ ผมไม่ได้ตอบเพียงแค่ส่งเสียงหัวเราะเบาๆ เท่านั้น......
จริง.... ผมควรตอบแบบนั้นไม่ใช่เหรอ....
นอกจากเรื่องสอบที่ผมไม่ได้สนใจนัก อีกเรื่องที่ลืมไปคือรายงานที่ต้องทำ ยังจำกันได้ไหมงานที่ผมไปช่วยจิ๊บหาที่ห้องสมุดแล้วโดนไอ้ตุลย์ขัดขาจนล้มไง ก็งานมันอยู่กับจุ๊บจิ๊บ และผมก็ลืมถามถึงไปเลย พอเราเจอกันในห้องสอบ จิ๊บก็บอกว่าไม่ได้เอามา แต่ผมไม่ต้องเป็นห่วง เพราะจิ๊บช่วยพิมพ์ให้แล้ว พอผมบอกเกรงใจ จิ๊บก็บอกว่า ไว้สอบเสร็จพาไปเลี้ยงขอบคุณสักดริ๊งค์ก็พอแล้ว....เฮ้อ.... ไม่ค่อยเลยนะจิ๊บ....
ถึงไอ้ตุลย์จะบอกว่า ไว้เจอกันหลังสอบก็เถอะ แต่ใช่ว่าเราจะไม่เจอกันซะเลยทีเดียว เพราะถ้ามีวิชาที่สอบต่เนื่องกัน ผมก็นั่งรอที่คณะนั่นแหละไม่ได้ไปไหน เนื่องด้วยเราเรียนคณะเดียวกันมันก็เลยต้องเจอกันอยู่แล้วใช่ไหม แต่ก็ไม่เจอหรอก เพราะพอสายตาเหลือบเห็นมันเดินมาแต่ไกล ร่างกายของผมก็ขยับไปเอง รู้ตัวอีกทีก็แอบอยู่ข้างเสาซะแล้ว...
ไม่ได้กลัว ไม่ได้ป๊อด แต่ที่หลบหน้าก็เพราะไม่มีธุระอะไรจะคุยกัน แค่นั้นเอง...
“ปอนด์” เฮือก..... เสียงเรียกเล็กๆ ทำให้สะดุ้ง หันไปมองคนตัวเล็กที่ถือวิสาสะแตะแขนผมเบาๆ ด้วย
“อ้าว.... แจ๋ม...”
“โทษจ้ะ ฉันชื่อแจ๊มป์” เสียงเธอกัดฟันบอกอย่างไม่พอใจ อ้าวเหรอ? งั้นก็จำผิดมาตลอดเลยใช่ไหมเนี่ย
“ขอโทษนะ พอดีไม่ค่อยถนัดการจำชื่อ”
“ผู้หญิง...” เธอต่อด้วยหน้าตากวนๆ
“ฮะ....” ผมส่งเสียงในลำคอ อย่างไม่เข้าใจ
“ก็จำชื่อผู้หญิงไม่ค่อยได้ แต่ชื่อผู้ชายเนี่ยเป๊ะไง ใช่มะ”
เหอะ! ไม่ต้องมากระแนะกระแหนแบบนั้นก็ได้ ไม่ได้สนิทสนมกันขนาดจะหยอกเรื่องแบบนี้ได้ซะหน่อย
กะอีแค่หน้าแตกเพราะเลือกมาอ่อยผิดคนเพราะไม่รู้ว่าผมเป็นเกย์ แล้วโดนผมเมิน ก็ไม่เห็นต้องเจ้าคิดเจ้าแค้นตามมากัดได้ทุกสถานการณ์แบบนี้ก็ได้มั้ง บอกตรงๆ ว่ารำคาญ...
“แล้วมีธุระอะไรป่ะ ไม่มีก็ขอตัว” ผมถามไป ไม่ใคร่อยากจะเสวนาด้วยหากไม่มีกิจจำเป็น
“ยังมีหน้ามาถาม... รายงานน่ะรายงาน ฉันรู้นะที่หลบหน้าเพราะยังไม่ได้เริ่มทำใช่ไหม?” รู้ดีเกินไปแล้วมั้งเนี่ย... แต่ได้ข่าวว่ามั่วเพราะคนที่หลบน่ะมันคนอื่นไม่ใช่หล่อนเลยเหอะ....สำคัญตัวผิดไปแล้วเจ๊
“ทำแล้ว” ผมเถียง หมายถึงจิ๊บอ่ะนะ ไม่ใช่ผม “ใกล้เสร็จแล้ว เสร็จเมื่อไรเดี๋ยวส่งไปเอง”
“แน่ใจนะ หวังว่าจะไม่เบี้ยว ขอร้อง อย่าเบี้ยวอย่าเลท รู้ไหมเนี่ยว่าคนรวมงานมันเหนื่อยมันต้องใช้เวลา แล้วก่อนส่งงาน พิสูจน์อักษรมาด้วย ไม่ได้มีสี่เศียรแปดกรจะได้แก้ปัญหาอะไรทุกอย่างได้หมด เข้าใจ๊” เธอสั่งยาวยืด มันน่าจับไปมัดติดกับไอ้กระต่ายตัวผู้ตัวนั้นนัก เผด็จการชอบสั่งเหมือนกันเป๊ะ
“อ้ะนี่..... เมลล์เรา เสร็จงานแล้วส่งมาเมลล์นี้อย่าผิด” แจ๋ม เอ๊ยแจ๊มป์ ยื่นเศษกระดาษให้ “อ้อ เอาเบอร์นายมาเลย เผื่อนายเบี้ยวจะได้โทรทวงได้....”
แหม...อะไรนักเนี่ย
“เร็วสิ” เธอเร่งอีก ยกมือถือขึ้นมารอกด
“08” ผมเริ่มต้นด้วยน้ำเสียงที่แสดงว่าไม่เต็มใจจะให้อย่างสุดฤทธิ์ ถ้าไม่คิดว่าหล่อนจะต้องกระแนะกระแหนไม่จบไม่สิ้นว่าผมเป็นพวกกาฝาก ปลิง ปลวก... บลาๆ จะบอกไปแล้วว่า โทรมาก็ไม่มีประโยชน์ ผมไม่ได้ทำเองซะหน่อย
“08x ....xxx โอ๊ะ!” ยังไม่ทันจะบอกครบ ก็มีบางอย่างที่ฟาดลงมาที่หัวดังป้าบ.... จนหน้าคะมำ
ผมยกมือขึ้นลูบหัวตัวเองแล้วหันไปข้างหลังทันที ไอ้ตัวอันตรายที่เข้าใกล้ไม่ได้ ชอบทำให้เสียตัว เอ๊ยไม่ใช่ เจ็บตัวตลอด มันยืนเก๊ก เอามือซ้ายล้วงกระเป๋าทำหน้ากวนส้นตีนใส่
ไอ้สัดตุลย์ ตบหัวกูทำซากอ้อยอะไรเนี่ย...
“ทำไรอยู่....แอบๆ ซ่อนๆ กลัวใครเห็นเหรอ?”
“ชิ....ใครซ่อน กูยืนคุยธุระอยู่ต่างหาก...” ผมตอบแล้วหันไปมองแจ๋ม เธอทำตาเป็นไข่ห่านเมื่อหันไปเห็นไอ้เถื่อนข้างๆ
“แล้วนี่อะไร...” มันถามน้ำเสียงห้วนๆ จับมือผมแล้วหยิบเศษกระดาษที่จดเมลล์ของแจ๋มไว้(แจ๊มป์ มันเรียกยาก หล่อนชื่อแจ๋มเหมือนเดิมแหละดีแล้ว) ขึ้นมาดูอย่างไร้มารยาท
“อ้อ.. แลกเมลล์ แลกเฟสท่าทางจะธุระสำคัญ” อะไรนี่มึงจิ้นไปไหนเนี่ยไอ้กร๊วก.... กูเป็นเกย์ จะเอาเฟสยัยนี่ไปทำเหง้าขิงอะไร ผมส่ายหน้าอย่างเอือมๆ ที่คนมาใหม่คาดเอาอะไรไปไกลลิบลิ่วทั้งๆ ที่ไม่ใช่เลย
“แค่ทำงานกลุ่มด้วยกันก็เลยต้องเอาเมลล์ไว้ส่งงานต่างหาก” ผมบอกไอ้ตุลย์
“อ๋อ....เหรอ?” มันทำเสียงยานอย่างล้อเลียน...
“ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า ปอนด์จะสนิทกับ..ตุลย์ด้วย...” ผมหันไปมองยัยแจ๋มที่เห็นปกติชอบพูดจาเหน็บแนม จิกกัดผมเป็นประจำที่ไม่ช่วยงานกลุ่ม กับเรื่องที่เป็นเกย์ เพื่อลบความอายที่หว่านเสน่ห์ไม่สำเร็จ มาตอนนี้กลับทำเสียงหวานใส่ เกิดจะมาญาติดีอะไรกะทันหัน คงไม่ใช่หลงใหลในความดิบเถื่อนหรอกนะ..
“สวัสดีค่ะตุลย์ แจ๊มป์ค่ะ” เธอแนะนำตัวพร้อมส่งยิ้มหวานไปให้กระต่ายป่าตัวเป็นๆ ที่เพิ่งหลุดออกมาจากสถาบันบำบัดจิตข้างๆ นี่อีกต่างหาก หน้าด้าน... มันไม่ได้ถามซะหน่อยหันไปบอกเฉย...
“อ้อ หวัดดีคับ” ตุลย์มันตอบรับพยักหน้าเออออไป แล้วก็ยิ้มนิดๆ ไอ้นี่อีกตัว ใจง่าย ไม่รู้จักกันสักหน่อยยิ้มให้เค้าแล้ว...
“นี่... จะเอาไหมเบอร์” ผมตะคอกถามขัดจังหวะคนทั้งคู่อย่างจงใจ... ไม่รู้เป็นอะไรเกิดหงุดหงิดขึ้นมาอีก เลยกะจะบอกให้มันจบๆ แล้วจะได้ปล่อยให้คนใจง่ายสองคนสวีทกันได้ตามใจ
“ฮะ....เอาสิ” แจ๋มเลิกมองตุลย์ แล้วก้มลงไปที่โทรศัพท์อีก
“08” ผมทำหน้าหงิกขณะบอกเบอร์ซ้ำอีกครั้ง
“087 –xxx-xxxx” ไอ้ตุลย์มันพูดแทรกขึ้นมา “อย่าเอาเบอร์มันไปเลย มันเป็นเกย์ เอาเบอร์ผมไปแทนละกัน”
ผมกับแจ๋มหันไปมองหน้ามันเป็นสายตาเดียว ด้วยแววตาคนละแบบ
แจ๋มยิ้มปนกลั้นหัวเราะ ในขณะที่ผมโกรธจนเลือดขึ้นหน้า...
ไม่ต้องบอกเค้าก็รู้อยู่แล้วว่ากูเป็น... ก็เพราะกูเป็นเกย์ไง กูเลยให้เบอร์ผู้หญิงได้โดยไม่ต้องคิดอะไร
แต่ที่มึงให้เบอร์เค้าไปเนี่ยมึงคิดบ้างไหม.... ว่าเค้าจะคิดยังไง
ให้เพราะมึงไม่ใช่เกย์และสานต่อได้ใช่หรือเปล่า ที่ต้องการจะสื่อ
ไอ้กระต่ายจ๊าดง่าววววววว
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
เอิ่ม... หึงใช่ป่ะเนี่ยปอนด์ :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
ส่วนกระต่าย..... รู้ว่าหึงเหมือนกัน แต่ไม่ต้องกันซีนด้วยการเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงแทนได้ไหม :katai1: :katai1:
-
:z13:
-
กระต่ายยุ่งไรด้วยเนี่ย? เขากำลังคุยเรื่องรายงานกัน...
-
55555 หึงก็บอกเขาไปตรงๆสิ
-
กระต่ายระแวงเลยตัดไฟแต่ต้นลมใช่มะ เนียน เนียน
-
:mew5: เนียบวะ :mew5:
-
หึงเขาก็บอก แหมน่ารักจริง
-
กระต่ายจ๊าดง่าว
แต่....ขนมปังง่าวกว่า :laugh:
-
พอกันเลยสองคนจะบ้าตาย :katai1:
-
หึงกันแบบมึนๆๆๆ
:กอด1: :L2:
-
ฮึ๊ยยย!!! มันจะซึน จั๊ดง๊าววอะไรกันทั้งคู่นี่.... :z3:
อุ้ยๆ แต่ก็แสดงออกบ้างแล้วนะนี่ ว่าหึงบ้างอะไรบ้างอ่ะนายปอนด์
ว่าแต่นี่นายหึงแล้วเหรอ ยังแทบดูไม่ออกเลยนะว่าหึง อีกนิดสิ หึงอีกนิดสิ
-
คู่นี้เค้าหึงกันได้ฮามาก งุงิๆ :mew4:
-
ไอ้กระต่ายจ๊าดง่าววววววว :m20: หึงอ่ะเซ่ปอนด์ปอนด์ ตุลย์อุตส่าห์เอาตัวเข้าแลกเลยนะไม่ให้เบอร์แฟน
ให้เบอร์ตัวเองซะงั้น เป็นเอาเข้าทางยายแจ๋มไป (เรียกตามปอนด์) ชริ...ไม่โดน อยากมาขอเบอร์ทำไม
ถ้ารู้ว่าเค้ากินกันเองชะนีจะเหวอมั้ยเนี่ย
รอปอนด์ปอนด์บอกว่ารักตุลย์ตุลย์นะจ๊ะ ถึงกระต่ายจะจ๊าดง่าวยังไงก็รักตุลย์คนเดียวหน้า
แต่ท่าทางจะอีกนานคนนี้ปากแข็ง
ขอบคุณค่ะ
-
๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕ หึงเขาล่ะสิ ไหนว่าไม่ชอบเขาไง อิอิ
-
555555555
กระต่ายหึง
โดยไม่รู้ว่า พระจันทร์หึงเหมือนกันนน
55555
น่ารักจิงๆน้า ปอนเนี่ย
-
ขำชื่อตอน555ได้อารมณ์มาก แม้จะงงๆอยู่ดีว่าแปลว่าไร
-
ตอนบอกรักทำฟินจนเข้าใจเลยว่า " :heaven"
บรรยายไม่ถูกเอาอีโมไปแทนละกัน
ซึนกันเข้าไป ปากอะนะ ที่ร่างละสะทานงานกันอย่างดี
นี้ถ้าเป็นชาย หญิงลูกเท่าทีมฟุตบอลแล้วนะเนี่ย :hao6:
รออ่านตอนต่อไปจ้า :L2:
ปล. ชอบอีโมนี้อะ >> :katai4: แลดูเหมือนคนเขียนทั้งหลายดี
-
กระต่าบง่าวเจงๆๆ แต่รักนะ
-
อิกระต่ายตุลย์
ไม่รู้แล้วเข้าไปแทรก
ปังปอนหึงแล้ว :katai5:
-
โอ๊ยยยยยยยยยย ตุลย์อ๊ะ!!เอาเบอร์ให้ชะนีนั่นไปทำไม ฮึ่ยยยยย :katai1: :katai1: :katai1:
ตกหลุมพราง?ยัยแจม(ชอบแจมไปทุกเรื่อง)จนได้ ปอนด์จัดการสั่งสอนทั้งกระต่ายและยัยนั่นไปเลย
แต่เค้าคาดว่าหากนางรู้ว่าปู้จายคนใหม่ที่นางเล็งก็เป็นเกย์แถมเป็นแฟนใครไม่เป็น มาเเฟนปอนด์ ต๊ายยยยย
หน้าแหกซ้ำซ้อนนนนนนน รอดูวันนั้นของนางดีกว่า อิอิ :hao7: :hao7:
รอตอนต่อไปค่าาาาาาาา :กอด1:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
เงิบ กระต่ายแกทำอะไรเนี่ย
-
สรุปต่างฝ่ายต่างหึง
-
ง่าว~ กระต่ายยักษ์สู้ๆ :mew1:
-
จะรอดไหมหึ? คู่นี้ :เฮ้อ:
-
ปอนด์หึงอ่ะเดดดดดด๊...
เลิกซึนแล้วมาคุยกันดีๆเหอะเนอะ
-
ง่าวนักแต่รักนะเฟ้ย ฮิ้วววววว :laugh:
-
กระต่ายนั้นจ๊าดง่าวววววว 555
-
เฮ้ย ปอนด์หึงออกนอกออกตามาก :hao7:
อิตุลย์มันจ๊าดง่าวจริงๆแหละ ให้เบอร์ตัวเองไปทั้งๆที่เค้าอ่อยตัวอยู่
กะว่าตัดไฟใช่ป้ะ หารู้ไม่ นังแจ๋มมันดีใจเข้าข้างตัวเองไปเรียบร้อยแล้วแหละ
ดีใจที่คุณนิยังไม่ลืมเรื่องนี้ ฮ่าๆๆๆๆ นานๆมาทีก็ยังดี
เหมือนเราก็นานๆมาที เหมือนอ่านติดๆกันเลยสามตอน อิอิ
สู้ๆ :katai2-1:
-
ThankS
-
หลงรักคนปากไม่ตรงกับใจคนนี้จริงๆนะเนี่ย >___________<
หลงเขาแล้ว หึงเข้าแล้ว ก็บ่ายเบี่ยงตลอดดดดดดดดดด
ต่างคนต่างหึงล่ะสินะ ยกนี่ ฮ่าๆๆๆๆ
-
เริ่มไปอีกขั้นแล้วสินะ ^^ เห้อ กว่าปอนด์จะรู้ ตุลย์เกือบเป็นบ้า
-
กระต่ายหึงน่ารัก :mew4:
-
มาดันหน่อยสิ คิดถึง
-
ตอนที่ 36.1
จากวันนั้นเราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย แต่ไอ้ตุลย์โทรมาทุกวัน วันละสองสามนาที เพื่อจะบอกแค่ว่า
“เคลียร์งานให้เสร็จซะที”
“รู้แล้วน่ากำลังทำอยู่”
วันแรกๆ ผมก็ตอบแบบนั้น จนกระทั่งรายงานเล่มนั้นมันเสร็จจนส่งเข้าเมลล์ยัยจ๋อมแจ๋มนั่นไปแล้วไอ้ตุลย์ก็ยังไม่วายโทรมาเร่ง....อารามความหมั่นไส้น้ำเสียงที่บ้าอำนาจของมันทำให้ผมไม่ได้บอกว่างานเสร็จแล้ว...แต่ตอบกลับไปว่า
“ถ้าอยากให้เสร็จไวๆ ก็ช่วยทำดิ”
“อยากให้ช่วยจริงป่ะล่ะ? แต่กูไม่ช่วยฟรีๆ หรอกนะ กูเรียกค่าตอบแทนจนคุ้มเลยล่ะ หึหึ”
เหอะ! เสียงหัวเราะโรคจิตชิบเป๋ง
“ไอ้งกเอ๊ย กูทำเองก็ได้ จะเร่งทำไมนักหนากำหนดส่งตั้งอาทิตย์หน้า”
“คิดแบบนั้นได้ยังไง มัวแต่ดอง เดี๋ยวเกิดแอคซิเดนท์ คอมเจ๊งแบบกูแล้วจะหนาว ยังไงก็ไวๆ เข้าล่ะ?”
“อือ รู้แล้วน่า”
มันโทรมาทุกวันเพื่อจะทวงไอ้รายงานบ้าๆ นั่น ถึงจะหงุดหงิดเล็กน้อยที่มันมีเรื่องพูดเรื่องเดียว และไม่มีเนื้อหาสาระอื่นใดเพิ่มเติม เบื่อที่ต้องตอบผัดผ่อนไปเรื่อยๆ ทั้งๆ ที่ความจริงงานก็เสร็จแล้ว.... แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าบอกความจริงอยู่ดี เพราะอย่างน้อย ไม่ว่ามันจะโทรมาด้วยเรื่องอะไร แต่คำพูดแค่สองสามประโยคของมัน ช่วยรักษาอาการ “นอนไม่หลับ” ได้ชะงัดนัก....
เลยกำหนดส่งงานมาสองวันแล้ว และผมมีสอบวันสุดท้าย ดีใจที่จะได้เป็นไทสักที
สองทุ่ม พ่อกระต่ายก็โทรมา ความจริงฉายานี้ อาจจะเข้ากับผมมากกว่าเพราะผมคิดว่าผมเพลย์บอยมากกว่ามัน แต่ก็นะ ผมดีกว่าหน่อยตรงที่ไม่ได้อยากจะ “เอา” ทุกที่ทุกเวลาอย่างมัน แต่กับคนบางอารมณ์ ผมไม่ค่อยเลือกหรอกถ้าพอใจ... ก็เลยไม่แน่ใจว่า ใครกันแน่ที่เหมือนกระต่ายมากกว่ากัน
“เฮ้ยวอก.... นี่มึงจะดองงานเอาโล่เหรอวะ ไหนว่ากำหนดส่งงานอาทิตย์นี้ไง”
“จริงดิ... นี่กูต้องส่งงานแล้วเหรอเนี่ย ไม่อยากเลย” ผมพูดติดตลก
“ทำเสียงแบบนี้ เสร็จแล้วใช่ไหม งั้นก็รีบๆ ส่งไปสิ กูรำคาญแล้วนะ” อย่างฝ่ายตอบกลับมาด้วยเสียงติดจะหงุดหงิด
“รำคาญอะไร ไม่มีใครใช้ให้ตามทวงซะหน่อย”
“ทำไมจะไม่มี ยัยแจ๊มป์อะไรนั่น โทรมาทวงงานได้ทุกวี่ทุกวัน กูแก้ตัวให้จนไม่รู้จะพูดยังไงแล้วว่าเดี๋ยวก็เสร็จ”
“ฮะ มึงว่าใครทวงนะ?”
“ก็ผู้หญิงคนนั้นไง จะมีใคร กูไม่น่าให้เบอร์เค้าไปเลยให้ตายสิ พลาดอย่างแรง”มันบ่นอย่างหัวเสีย....
เอ๊ะยังไง งานก็ส่งไปตั้งนานแล้ว อย่างยัยเจ๋ม ถ้าไม่ได้งาน ป่านนี้ไม่น่าเงียบ
“นี่เค้าโทรหามึงทุกวันเลยเหรอ”
“ไม่ แต่เกือบละ”
“จนถึงวันนี้น่ะเหรอ?”
“อือ” โห งานก็ได้ไปแล้ว ยังจะโทรจิกทำไม สงสัยจะเอาจริงนะเนี่ย
แต่ชีอยากจะเอาจริง หรือเอาเล่นๆ ก็ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของผมอยู่ดีนั่นแหละ....
“เหรอ.... แล้วนอกจากทวงงานเค้าคุยเรื่องอื่นด้วยไหม?”
“ก็คงอยากคุยแต่กูไม่อยาก”
“ทำไมวะ คนอุตส่าห์ทอดสะพาน มึงไม่ข้ามไปหน่อยเหรอ?” ผมแกล้งแซวกลับไปด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ
“กูไม่ว่าง กูต้องอ่านหนังสือ ถ้ากูว่างขนาดมีเวลาจะคุยกับคนอื่นได้ สู้กูไปอยู่กับมึงซะยังจะดีเสียกว่า” คนตอบทำเสียงเครียดไม่ยอมขำตาม
“แล้วทำไมมึงไม่ให้เบอร์กูไปล่ะ เค้าจะได้โทรมาทวงกูแทน”
“ไม่เอา กูหวง อีกอย่างกูจะได้หาข้ออ้างโทรหามึงแบบเนียนๆ ด้วยไง”
“ห่า... จนป่านนี้แล้วยังต้องเนียนอีกเหรอ?”
“ไม่รู้ดิ ถ้าไม่มีธุระ ก็ไม่รู้จะเริ่มต้นคุยอะไร ขอร้องอ่ะ รีบเคลียร์งานซะ เค้าจะได้เลิกโทรหากูซะที บอกตรงๆ นะ กูรำคาญแล้ว”
“ตุลย์ กูมีเรื่องจะบอก”
“ว่า?”
“กูทำงานนี้เสร็จไปตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วละ แล้วตอนไปสอบกูก็เจอเค้า ถ้าเค้ายังไม่ได้เมลล์ เค้าทวงกับตัวกูก็ได้ งานเข้าละมึง เป็นไงล่ะ “อย่าเอาเบอร์มันไปเลยมันเป็นเกย์เอาเบอร์ผมไปดีกว่า” หึ กูว่าคนที่ต้องเคลียร์ไม่ใช่กูว่ะ แต่เป็นมึงต่างหาก”
ไอ้ตุลย์เงียบไป มันคงกำลังอึ้ง มันยังไม่รู้หรอกว่าสมัยที่ผู้ชายหันมากินกันเองหมดแล้ว ผู้หญิงก็ต้องเป็นฝ่ายล่าบ้างแล้ว ไม่ใช่ว่าจะยอมนิ่งเป็นฝ่ายรออย่างเดียว...
“จะว่าไป แจ๋มเค้าก็สวยดีนะ ไม่ต้องเคลียร์ แต่เปลี่ยนเป็นสานต่อน่าจะเวิร์คกว่ามั้ง”
“วอก... กูไม่ได้คิดอะไรกับเค้านะ” มันทำเสียงจริงจังขึ้นมาทันที
“เหรอ? บอกกูทำไมล่ะ ไม่อยากรู้ซะหน่อย...”
“มึงไม่อยากรู้แต่กูอยากให้มึงรู้ไว้”
“ไปบอกเค้าโน่น มึงจะรู้สึกยังไงกับใคร ไม่เกี่ยวไรกะกู”
“เกี่ยวดิ เกี่ยวมากด้วย คนอื่นจะคิดยังไงเข้าใจแบบไหนก็ช่าง แค่มึงเข้าใจ ถือว่ากูเคลียร์จบแล้ว....”
ผมเงียบ... ถ้อยคำที่หนักแน่นของมันทำให้ความวุ่นวายภายในอกสงบลง
“โทษนะ กูไม่เชื่ออะไรง่ายๆ หรอก จนกว่าจะเห็นด้วยตาตัวเอง” ผมบอกด้วยน้ำเสียงระรื่น
“จริงดิ งั้นเดี๋ยวมึงคงได้เห็น...”
“เออ... แล้วจะรอดู แค่นี้ก่อนนะ...” ผมรับตัดบท
“เฮ้ยเดี๋ยว อย่าเพิ่งวาง” มันเรีบขัดจังหวะเสียก่อน...
“มีอะไรอีก... ไหนว่าไม่มีเรื่องคุย”
.
.
.
.
มันเงียบ.... ทำซากอะไร
“เอ้า เรียกแล้วทำไมไม่พูด เงียบทำส้นติงไรเนี่ย ถ้าไม่มีอะไรกูวางแล้วนะ”
.
.
.
.
.
“คิดถึงนะ”
ตามด้วยเสียงตื๊ดๆ เพราะโทรศัพท์ตัดสายไป....
ทำไมประโยคมันสั้นจัง.....
ทั้งๆ ที่สั้นแค่นั้น แต่กลับทำให้ผมหุบยิ้มแทบไม่ได้....
:ruready
-
หวังว่า .2 คงตามมาเร็วๆนี้นะจ๊ะ :katai4:
-
แน่ะ ชอบละสิที่พ่อกระต่ายโทรหา
-
กระต่ายยักษ์ไม่ได้โทรหาเรา แต่เราก็ยิ้ม อิอิ
-
เป็นเอามากนะปอนด์ แล้วยังปากแข็ง!
จุดสองๆ รอจุดสองงง :katai5:
-
สั้นไปปปปปปปปปปปปปปปป
หมายถึงที่ตุลบอกอะนะ 5555
รีบกลับมาเจอกันได้แล้ววววว
-
คิดถึงทั้งคูมากๆ เลย
-
เท่าที่จำความได้ว่าอ่านเรื่องนี้มา ตอนนี้เป็นตอนที่ยิ้มไม่หุบเลยอ่ะ
มีความสุขกับความหมายที่ซ่อนอยู่ในประโยค :music:
-
อร๊ายยยยยย
กลับมาแล้ววววว พ่อกระต่ายของชั้น
จุดสองตามมาเร็วๆนะคะ
ยังติดตามและเป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
แอบอมยิ้มเสียเหมื่อยแก้มเลยไหม นายขนมปัง??? :man1: :man1: :man1:
-
ไม่น่าเชื่อกระต่ายถูกจีบ แต่ไม่รู้ตัว สงสัยอีกฝ่ายมาเนียน
-
หมัดเด็ดคือคำพูดสุดท้าย ได้ใจปอนด์เต็มๆ
-
:hao7: สั้นจังเลย
-
ปอนด์สาวแตก พอโดนตุลย์โทรมาจีบ มีเขิน มีเล่นตัว ไหนจะประชดใส่ตอนหึงอีก
โธ่ ออกอาการขนาดนี้ ยังจะแก้ตัวอีก
-
ว้ายกระต่ายน่ารักอะ
-
น่ารักจริงๆตอนนี้ :impress2:
-
อ่านแล้วยิ้ม ^^
-
คือ .2 มาเร็วๆ หน่อยได้ป่ะคะ อารมณ์จาก .1 มันค้างคาค่ะ เหมือนจะสุด
แต่ยังไม่สุดไงไม่รู้อ่ะ อธิบายไม่ถูก เอาเป็นว่าเราชอบเรื่องนี้นะ แม้ว่า
ตัวละครทั้ง 2 จะอึน มึน และซึนกันตลอดก็เหอะ ฮาๆ รอตอนต่อไปค่ะ
-
เดี๋ยวนี้กระต่ายพัฒนาแล้ววววว
แอร๊ยยยยย (หุบยิ้่มไม่ลงด้วยอีกคนได้ไหมอ่ะ?)
-
อั๊ยย่ะ!!!! :heaven
หึงก็บอก เขินก็บอก ชอบก็บอกเล๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ตอนนี้มันกุ๊กกิ๊กเบาๆแต่ทำเอาเขินเต็มๆ :-[ :-[
พ่อกระต่ายน่ารักจริงๆ ขนมปังโดนแทะอีกแล้ว ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :man1:
มาบ่อยๆนะคะ เค้าชอบเรื่องนี้อ่ะ
เป็นกำลังใจให้ค่าาาาาาาาาาาาาาาาา :กอด1: :L2:
-
ยิ้มเบาๆ ^_^
-
อ่านวน .1 มาหลายรอบม๊าก นึกว่าตัวเองเม้นแล้ว
ว่างจัดกลับมาอ่านเป็นรอบที่ 5 (มั้ง ไม่เว้อนะเนี่ย !!!)
อ่าวยังไม่ได้เม้นตอบอีกรึ ??? มึนสงสัยอึนจัด
ดีใจกระต่ายน่ารัก อีขนมปังก็ซึนจัง !!!
กายละเอียดแกตามเกาะหลังเกาไหล่พ่อต่ายน้อยไปและมั้ง :hao6:
รออ่านตอนต่อไปจ้า :L2:
ปล. อ่านตอนหลังๆแล้วยิ้มทุกตอน อินจนเห็นภาพ ฟินมาก <3
-
:hao7: อ่านทีเดียวสี่ตอนรวด มีความสุขมาก ฮ่าๆๆๆ
ดีใจที่เรื่องนี้กลับมาแย้วววว
รอ .2 ต่อน้า
:จุ๊บๆ:
-
:call: :call: :call: :call: :call:
-
รายงานตัวเป็นแฟนคลับค่ะ
ชอบคู่นี้มากมาย อยากให้ตุลย์ประกาศตัวกะโต้งกะเคลียร์เลย แล้วจีบหนมปังเต็มสูบซะที
(ไม่ใช่ไรหรอก เผื่อจะได้เห็น "ปอนด์ครับ......." จากตุลย์บ้าง เอิ้กๆๆๆ)
ขอบคุณคุณนินะคะ ที่เขียนเรื่องนี้ออกมา ^^
-
36.2
คิดถึงนะ.....
ฟังแล้วแม่งโคตรซึ้ง โคตรตลกตัวเองที่นั่งยิ้มแบบนั้นอยู่ได้ตั้งนานสองนาน กว่าจะรู้ว่าตัวเองโง่ยิ่งกว่าควายก็ผ่านไปหลายวันแล้ว เพราะพอไม่ต้องทวงงานให้น้องนีแก้มแดงแล้ว ไอ้เชี่ยตุลย์ก็เลยหายไปจากสาระบบ หายหัวไปไม่เท่าไร แม้แต่เสียงแม่งก็ยังไม่มีมา เนี่ยนะคิดถึง!
คือถ้าคิดถึงแล้วเป็นแบบนี้ อย่าคิดถึงกันเลยจะดีซะกว่า.....
ช่างหัวแม่งเหอะ คือที่จริงไม่ได้สนใจ ให้หายหัวไปตลอดชาติเลยยิ่งดี ชีวิตคงสงบสุขขึ้นอีกเยอะ
อย่างน้อยๆ หลังสอบเสร็จ ผมก็พบว่าตัวเอง ฟรี..... พอจะออกแรดได้เหมือนเดิมแล้ว
หลังจากไปเลี้ยงฉลองสอบเสร็จกับโต้งเคลียร์ จนเมาหัวราน้ำ ผมก็เตรียมตัวกลับบ้านไปให้แม่เฉ่ง เนื่องจากหายหน้าหายตาไปนาน ที่สำคัญต้องกลับไปกราบเท้าขอเงินท่านด้วย เพราะทรัพย์สินที่มีเริ่มร่อยหรอ
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป หลังจากหายไปเก็บตัวนักกีฬาก็เริ่มรู้สึกว่า ผมจะอ้วนท้วนขึ้นกว่าเก่าเพราะอยู่ดีกินดี กลับมาคราวนี้ได้พอกเกตมันนี่ติดตัวมาประมาณหนึ่ง แต่ครั้นนึกได้ว่า ผมยังติดค้างจุ๊บจิ๊บที่ช่วยทำรายงาน สัญญาว่าจะพาไปเลี้ยง รอยยิ้มก็พลันจางหาย ไอ้เงินที่ได้มาสงสัยจะไม่พอยาไส้ เลยต้องกลับไปตายรัง....
คงต้องกลับไปร้องเพลงที่ริมทางเหมือนเดิมแล้วสินะ.....
“โห หายหน้าหายไปไปนานเลยนะพ่อนักร้องยอดนิยม...” เสียงพี่ต้อง เจ้าของร้านริมทางร้องทัก
“แหมพี่ก็ ผมติดสอบไง แล้วก็เพิ่งกลับบ้านมาด้วยพอว่างก็รีบมาเลยนะเนี่ย”
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ มาก็ดีแล้ว ปอนด์ไม่อยู่ ร้านพี่คนน้อยเลยนะ”
“น้งน้อยอะไรกัน ก็เห็นเท่าเดิม” ผมว่าพลางกวาดสายตามองไปรอบๆ
“อย่างน้อย แขกประจำอย่างตุลย์ก็ไม่ได้มาโต๊ะนึงเลยนะ”
กึก.... ผมชะงักหันไปมองหน้าพี่ต้องเพื่อจับพิรุธ ว่าเขาจะจงใจพูดเพื่อแซวผมหรือเปล่าแต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้ทำสีหน้าแปลกๆ แต่อย่างใด คงจะพูดไปอย่างนั้นเอง
“เออ พูดถึงตุลย์ นักร้องที่เค้ามาช่วยร้องตอนปอนด์ไม่อยู่น่ะ เค้าไม่ยอมรับค่าจ้างล่ะ บอกว่า ตุลย์ให้เค้ามาแล้ว ถ้าจะให้ก็ให้ไปให้ตุลย์เอง ตุลย์เค้าก็ไม่ได้มาร้านตั้งนานแล้วนะ ปอนด์ได้เจอบ้างไหม? เรียนที่เดียวกันไม่ใช่เหรอ?”
“โหยพี่... คณะตั้งกว้าง นี่ก็สอบเสร็จมานานจะไปเจอได้ยังไง”
“งั้นพี่ฝากไว้ที่ปอนด์ ไว้เจอเมื่อไรค่อยให้”
“ไม่อาว... ไว้ที่ผมเดี๋ยวใช้หมดพอดี”
“แล้วบ้านล่ะรู้จักป่าว”
“ช่างมันเถอะพี่ ไอ้ห่านี่แม่งรวยจะตาย เงินแค่นี้ไม่สะเทือนเล็บขบมันหรอก”
“พูดแบบนี้แสดงรู้จัก รอแป๊บนะ” แล้วพี่ต้องก็หมุนตัวเดินออกไปโดยไม่รอผมทักท้วง แล้วกลับมาอีกทีพร้อมซองเงิน
“ฝากหน่อยนะ.....”
.
.
.
สาบานได้ว่าไม่ได้อยากมา แต่แบบเงินทองเนี่ยไม่เข้าใครออกใคร เก็บไว้นาน ผมได้ละเลงลงในกลมเหล้าแน่ๆ พนันกันไหม สุดท้ายเพื่อความปลอดภัย ผมเลยเอาซองเงินถ่อมาถึงหน้าบ้านไอ้ตุลย์ โดยที่ไม่รู้เลยว่ามันอยู่บ้านไหม กลับบ้านที่กรุงเทพไปแล้วหรือเปล่า
ความทิฐิทำให้ผมไม่ยอมโทรหามันก่อนแม้ว่าจะจำเบอร์มันได้.... ผมไม่อยากให้มันเข้าใจผิดไปว่าผมคิดถึงมันจนต้องโทรหา หรือสรรหาสารพันข้ออ้างเพื่อจะได้เจอหน้าหรือพูดคุยกับมัน.... ผมไม่ยอมทำเรื่องน่าอายแบบนั้น
จนแม้กระทั่งมายืนอยู่ที่หน้าบ้านแล้วก็ยังไม่ยอมกดออด ยืนลังเลว่าจะเข้าไปหรือกลับดี.... ระหว่างที่กำลังสับสนตัวเองอยู่นั้น หูก็แว่วเสียงเพลงบางอย่างลอยออกมาจากในบ้าน ไม่ว่ายังไงตอนนี้รู้แค่ว่ามีคนอยู่ในบ้าน....
เมื่อลองตั้งใจฟังก็เดาได้ว่า....มันคือเสียงกีตาร์.....
อภิมหาจะมั่ว.. ดังๆ หยุดๆ ไม่เป็นเพลง... อย่าบอกนะว่า ไอ้ตุลย์เล่น?
เป็นไปไม่ได้หรอก....
กิ๊งก่อง..... สุดท้ายผมกดออดด้วยความสงสัยใคร่รู้....
ไม่นานไอ้ตุลย์ก็เดินออกมา มันทำหน้าประหลาดใจอย่างกับเห็นผีที่เห็นผมยืนอยู่หน้าบ้าน
“พี่ต้องฝากเอานี่มาให้” ผมบอกสั้นๆ หน้านิ่งๆ ยื่นซองเงินผ่านเข้าไปทางช่องของประตู
“ขอบใจ แต่มึงเก็บไว้เถอะ ถือว่าเป็นค่าเดินสาร”
“เชี่ย... กูไม่ใช่ไปรษณีย์ เอาเงินมึงไป ไวๆ” ผมว่าทำหน้าบึ้ง จนมันยอมหยิบซองเงินไปถือไว้
ผมขยับตัวจะเดินไปที่มอ-ไซด์ที่จอดอยู่หน้าบ้าน พอดีกับที่มันเปิดประตูบ้าน
“เฮ้ยจะไปไหนล่ะ”
ผมหมุนตัวกลับไปอีก
“หมดธุระแล้วจะอยู่ทำซากอะไรล่ะ”
“เข้ามากินน้ำกินท่าในบ้านก่อนก็ได้ มาแป๊บเดียวเองยังไม่ทันหายคิดถึงเลย”
ผมนิ่งทำตาแข็ง ...ไม่ปลื้ม....กับคำว่าคิดถึงของมันละ ฟังแล้วหงุดหงิดกว่าเดิมอีก....
“เข้ามาเหอะน่า” มันว่าแกมบังคับจับแขนผมดึงเข้ารั้วบ้านไป
ไม่ได้อยากเดินตามเข้ามาแต่ก็ไม่อยากสะบัดสะบิ้งเล่นตัวให้มันออกสาวเกินความจำเป็น ผมเดินตามมันมายืนที่ประตูบ้าน มันหยุดแล้วหันมามองหน้า....
“มึงรอตรงนี้ก่อน... แป๊บนึง...” มันบอกแล้วปล่อยมือจะเดินเข้าไปคนเดียว
“ทำไม ซ่อนไรไว้เหรอ?”
“เปล่านี่....”
“มีผู้หญิงอยู่ข้างในด้วยหรือไง”
“บ้าเหรอ กูอยู่คนเดียว...”
“แล้วซ่อนอะไรล่ะถึงยังเข้าไปไม่ได้”
“ก็...บ้านรก ขอเก็บแป๊บ....”
“ไม่เนียนเลยว่ะ ...มึงเล่นกีตาร์เหรอ?” ผมถามหน้าตาย มันชะงักแล้วจ้องกลับ ชัดเลย....
“ฮะ เล่นได้ไง ก็รู้อยู่กูเล่นไม่เป็น”
“งั้นถามใหม่... มึงหัดเล่นกีตาร์เหรอ?”
“เปล่า....ไม่ได้หัด....”
“จริงดิ ไหนขอดูมือหน่อย”
“ไม่ใช่หมานะ”
เหอะ! ผมค้อนให้ก่อนจะจับมือซ้ายของมันขึ้นมาดู
นิ้วแดง.... เป็นรอยเหมือนกดเส้นเอ็นบางอย่าง.... ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้ามันไม่ได้เอ่ยปากแต่แววตาแสดงความสงสัย
“มึงนี่ก็นะ ทำเป็นโคนันจับคนร้ายไปได้ เข้ามาสิ” มันว่าหัวเราะแห้งๆ แล้วโอบไหล่รั้งผมเข้าไปในบ้าน
กลางบ้านยังวางหลักฐานหลายๆ อย่างที่มันต้องการเวลาจะเข้ามาเก็บ...
กีตาร์ หนังสือเพลง หนังสือหัดเล่นกีตาร์อีกเป็นสิบเล่มกองระเกะระกะ
“หัดเล่นทำไม”
“ก็ไหนๆจะมีแฟนเป็นนักร้องแล้ว เลยหัดเล่นกีตาร์ไง”
เหอะ... ขี้ตู่ชิบเป๋ง
“กีตาร์นี่ยืมเค้ามาหรือว่าซื้อเองเนี่ย” ผมถามขณะนั่งลงข้างมัน
“ซื้อเองดิ... ยืมมาไม่ไหวเดี๋ยวเกิดทำพังไป แย่เลย..”
“ก็หัดดูแลให้มันดีๆ สิ จะได้อยู่นานๆ”
“ช่วยไม่ได้ กูมันมือหนัก ตีนหนัก” มันว่าแล้วหยิบกีตาร์ขึ้นมาเกาแบบมั่วๆ
“มีของดีๆ แพงๆ ซะเปล่า เสียของชะมัด ยกให้กูดีกว่ามั้ง” ผมบ่นไปงั้นเอง ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเงยหน้าขึ้นมอง
“อยากได้เหรอ... เอาไหม กูให้ เดี๋ยวกูให้มึง แล้วกูขอยืมใช้ก่อน”
“ไม่เอาหรอกของมือสอง”
“ได้..งั้นกูซื้ออันใหม่ให้...”
“ไม่ต้อง ไม่อยากได้.... กูมีของกูแล้วไม่อยากได้เพิ่ม..”
“จริงดิ นี่ถ้าตัวนี้เป็นของมึง กูคงดูแลอย่างดีเลย แต่ในเมื่อมึงไม่อยากได้ ก็ช่างเถอะ ทุบให้พังแม่งเลยดีกว่า” มันพูดเสร็จก็ลุกขขึ้นแล้วดึงกีตาร์ขึ้นมาทำท่าจะจะฟาดกับพื้น
“เฮ้ย... ทำเชี่ยอะไรของมึ้ง” ผมโวยวายพลางรีบจับกีต้าไว้
“ก็มึงไม่อยากได้ แสดงว่า กีตาร์มันไม่ดี พังแม่งเลยดีกว่า”
“สัด เป็นห่าไรเนี่ยชอบทำลายข้าวของ เอาก็ได้ ห่าราก... นั่งลงเลยมึง เดี๋ยวกีตาร์กูเป็นรอยหมด..”
“อ้าวนี่เป็นกีตาร์มึงแล้วเหรอ?” มันถามกลับมาด้วยหน้ากวนๆ
“เออกีตาร์กู ก็มึงยกให้กูละนี่ เป็นของกูวินาทีนี้เลย...”
“ว้า....ว่าจะพังเล่นซะหน่อย เผื่อฟาดพื้นไปสักทีสองทีแล้วจะเสียงดีขึ้น แม่ง..เล่นตั้งนาน ไม่เห็นจะเพราะเลย...”
“ห่า....มึงเล่นห่วยแตกเองไม่ต้องมาโทษกีตาร์กู โทษตัวเองโน่น ไม่มีน้ำยาเอง”
“โอเค... ด้าย....” มันตอบ ใบหน้ายิ้ม ไม่เถียงสักแอะ สรุปว่าไอ้ท่าทีขึงขังจะฟาดกีตาร์นั่นแกล้งทำงั้นเหรอ?
แม่งกูโดนหลอกอีกแล้วสิเนี่ย
ผมนิ่งจ้องหน้ามัน รู้สึกแปลกๆ มันดูอารมณ์ดี ขี้เล่น แล้วก็ว่าง่ายจนเกินไป.... เลยดูไม่ค่อยชิน....
“อ้ะ ขนมป่ะ” มันนั่งลงเอากีตาร์วางบนตักแล้วยื่นขนมเลย์ซองโตมาตรงหน้า ผมส่ายหน้า “น้ำอัดลมก็มีนะในตู้เย็น ไปหยิบเอาเลย”
“ไม่เป็นไรขอบใจ กูว่า...กูกลับก่อนดีกว่า”
“เอ๋า จะรีบไปไหนล่ะ อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันก่อนดิ”
“ข้าวเย็นเชี่ยอะไร ข้าวกลางวันกูยังไม่ได้กินเลย...”
“จริงดิ บ่ายสองแล้วนะ แล้วไมยังไม่กินอีกล่ะ....”
“ก็...กะลังจะไปนี่ไง...”
“งั้นกูไปส่ง...”
“ไม่ต้อง มึงอยู่นี่แหละ กูไปคนเดียวดีกว่าขี้เกียจกลับมาเอารถ”
ผมบอกแล้วขยับตัวลุกขึ้น
“นี่....” เสียงนั้นดังขึ้นข้างตัวพร้อมกับที่ข้อมือผมถูกดึงไว้ ผมหันไปเลิกคิ้วใส่ “ไหนๆ ก็มาแล้ว ค้างที่นี่สักคืนดิ”
ผมยินนิ่ง ตาค้าง มองหน้ามันสลับกับมือตัวเองไปมา
“นี่เป็นคำสั่งเหรอ?” มันส่ายหน้า....
“ขอร้อง?”
“ก็ไม่อีกอ่ะ.... กูขอร้องใครไม่เป็นหรอก”
“ถ้าไม่ใช่ทั้งสองอย่าง งั้นไม่อยู่ก็ได้ใช่ป่ะ....”
“อือ.... ได้....แต่มึงจะกล้าปฎิเสธคำชวนของคนที่มึงรักได้ลงคอเหรอ?”
ชะงัก และประมาลผล....
“ใครรักมึง ...สัด...”
“เออ.... ไม่ใช่ๆ กูพูดผิด กูต้องบอกว่าคนที่รักมึงใช่ป่ะ” มันรีบแก้ตัวทั้งที่ยังยิ้ม คือผมว่ามันไม่ได้พูดผิด แต่มันตั้งใจพูดเลย
แหละ...
“ตกลงมึงจะอยู่ใช่ไหม?” มันถามอีก น้ำเสียงจริงจังปนอ้อน
“ก็ได้... ถ้ามึงเลี้ยงข้าวนะ”
“ได้ดิ กินอะไรอ่ะ”
“เดี๋ยวคิดก่อน ว่าอะไรอร่อยแล้วก็แพง”
“เค.... คิดในรถล่ะกัน ดึงหน่อย..” มันวางกีตาร์ไว้ข้างตัวแล้วให้ผมดึงมือมันให้ลุกขึ้น “ป่ะ”
“ไม่มีกระเป๋าเหรอ?” ผมหันไปมองกีตาร์ (ของผม) ที่มันวางทิ้งไว้
“มี แต่ออกไปแป๊บเดียวเอง...”
“ไม่ได้ เดี๋ยวเผื่อมีมงมีแมวเข้ามา”
“แมวที่ไหนจะมาล็อกบ้านไว้ ถ้ามีก็คงมีแต่แมวขโมย มันคงไม่เอากีตาร์ไปอ่ะ เอาทีวีตู้เย็นไปดีกว่า”
“แล้วไหนมึงบอกจะดูแลกีตาร์กูไง”
มันอึ้งไปนิดเมือเจอมุกนี้ พยักพน้าหงึกๆ
“โอเค กูลืมว่ากี่ตาร์มึง” แล้วมันก็หมุนตัวเดินออกไป ทำเอาผมกลั้นขำแทบไม่ไหว แถมทรมานด้วยตอนมันเดินกลับมาแล้วต้องปั้นหน้าเป็นปกติ มองมันยัดกีตาร์(ผม)ลงกระเป๋าไป เห็นกระต่ายป่าเชื่องๆ แล้วมันอดขำไมได้จริงๆ พับผ่าสิ...
“ยิ้มอะไร...” มันหันมาถาม
“เปล่าไม่ได้ยิ้ม”
“มีความสุขล่ะสิได้แกล้งกู ได้ทีแล้วเอาใหญ่นะ” มันต่อว่า
“กูว่ามึงต่างหาก ที่ได้ทีแล้ว “เอา” ใหญ่” ผมตอกกลับไปแบบไม่ค่อยได้คิดอะไรหรอก... แต่อีกฝ่ายนิ่ง...
“ก็จริงของมึง กลับมามึงโดน”เอา”แน่...” มันพูดอย่างเข่นเขี้ยว....
เชี่ยแล้วไหม?
“งั้นกูเปลี่ยนใจไม่กลับมาละ” ผมว่ารีบลุกเตรียมชิ่ง
“เฮ้ย... จะหนีไปไหน....ลูกผู้ชายคำไหนคำนั้นสิ....” มันว่ายื่นแขนมากอดไม่ให้ลุกได้
“ไม่ใช่ผู้ชายโว้ย กูเป็นเกย์” ผมเถียงข้างๆ คูๆ เพื่อเอาตัวรอด... แต่ดูเหมือนเป็นหมัน เมื่อร่างโดนผลักลงกับพื้น
“ตุลย์ กูหิว... มึงแม่งงี้ตลอด....” ผมโวยวาย...เมื่อพบว่าได้ปลุกสัญชาตญาณดิบของกระต่ายป่าให้ตื่นขึ้นได้อีกแล้ว
“ก็มึงทำท่าจะเบี้ยวกู.....” มันบอกเหตุผล ซึ่งจนบัดนี้ผมก็ยังนึกไม่ออกว่าสัญญิงสัญญาอะไรไว้ ถึงได้โดนกล่าวหาว่าจะเบี้ยว ที่สำคัญผมผิดใช่ป่ะ?
“ใครแน่ที่เบี้ยว ไหนว่าจะเลี้ยงข้าวกูไง...”
“เลี้ยงแน่ แต่หลังจากที่กูอิ่มก่อนนะ”
“อิ่ม? ......... มึงจะกินอะไร....”
มันยิ้ม... ยิ้มอย่างที่ผมนึกกลัว.....
กลืนน้ำลายลงคอ ใจเต้นตึกตักระหว่างที่เราจ้องหน้ากันแล้ว มันก็ตอบกลับมาว่า
“มึงไง....”
เชี่ย....พูดง่ายชิบเป๋ง .....
ผมปลงตก.... ไม่ได้ประท้วงหรือขัดขืนอะไรให้มากความ
ช่างเถอะ....... หิ้วท้องไว้รอกินเมื้อเย็นทีเดียวเลยก็ดีเหมือนกัน
การที่ผมคิดว่าไอ้ตุลย์ที่ได้เจอในตอนนี้กลายเป็นกระต่ายเชื่องๆ นั้น คิดผิดใช่ไหม?
ท้ายที่สุดแล้ว ยังไงมันก็ทิ้งสันดานเดิมไม่ได้หรอก......
แต่ที่ยังอยู่ตรงนี้ ไม่หนีไปไหน......
ไม่ใช่เพราะรัก ไม่ใช่เพราะเคร์
ไม่ใช่เพราะหวั่นไหว....
ไม่ใช่ทั้งนั้น.....
แต่เป็นเพราะ....ทุกครั้งที่อยู่ข้างๆ กัน “มัน” ทำให้ผมรู้สึกมี “ความสุข” ได้..... เท่านั้นเอง
เหตุผลแค่นั้นก็เกินพอแล้ว...
-
แค่อยู่ด้วยแล้วมีความสุข ....แค่นั้นก็พอแล้า
-
แอบหวานอ๊าาาา :hao3: :hao3:
-
เป็นตอนแรกหรือเปล่าที่ปอนด์ไม่ซึน555
แต่จะให้ดีพูดให้ต่ายตุลย์ได้ยินด้วยซิ อย่าแค่คิดในใจ
ส่วนต่ายตุลย์แหมเดี๋ยวนี้ทำตัวน่ารักนะ555
-
ThankS
-
อ่า ที่หายไปคืออยู่บ้านหัดเล่นกีตาร์? พ่อคุณ เดาใจไม่ถูกเลยจริงๆ
-
:hao7:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด มาเร็ว ขยี้ตา
น่ารัดดดดดดดดดดดดดดดด
มาต่อๆๆๆ
-
อยากให้รวมเล่มไวๆจัง
เชียร์ตุลย์ค่า โฮะๆ ทำตัวหวานๆ ว่าง่าย น่ารักๆต่อไปนะคะ
(ปอลอ ขอให้ตัวประกอบไปมีคุ่ของตัวเองให้หมดค่ะ จะได้ไม่เป็น กขค. คริๆ)
-
ตุลย์น่ารักม๊าก โอ๊ย เลิกซึนแล้วน่ารักจุงเบย :katai3:
อีขนมปังก็เลิกซึนได้และ ยอมเค้าขนาดนั้น โอ๊ย ...
รออ่านตอนต่อไปจ๊า :L2:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
น่ารักอ่าาาาาาาา
โอ้ยยย แต่ว่า ตุลหายไปไหนมาอะ ยังไม่รู็เลย
-
ใช่ ๆ ไม่ต้องหาเหตุผลหรอก แค่อยู่ด้วยกันแล้วมีความสุขก็พอ
-
เริดค่ะ ทั้งคู่
-
น่ารักกกกกกกก อ๊ากกกกกก
-
ตอนนี้น่ารัก :กอด1:
-
เย้มาต่อแล้วๆ
-
น่ารักเกิ๊น :mew1:
-
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :heaven
ตอนเเรกก็งอนไปกับปอนด์ แต่พอเห็นตุลย์แบบนี้ โอยยยยยย จะละลายยยยยย
น่ารักอ่ะ ตุลย์เป็นผู้ชายที่น่ารักมากจริงๆ(สำหรับคนรักน่ะนะ = =) :ling1: :-[ :-[ :-[ :-[
เขินไปกับปอนด์เลยอ่ะ อยากให้เลิกซึนกันซักที ไอ้อาการมุ๊งมิ๊งแบบนี้มันเกินคำว่าคู่นอนไปแล้วนะปอนด์ :katai2-1:
อยากรู้ความคืบหน้าของยัยนั่น?(ยัยไหนแว๊???) ก็ยัยคนที่คิดจีบตุลย์อ่ะ
อยากให้นางรู้ซักทีว่าอะไรเป็นอะไร หึหึหึหึ แต่จะให้ดีกว่านี้
ให้นางมาป่วนพอทีจะให้หนูปอนด์เรากระสับกระส่าย หึงตุลย์ก็ดีนะ o18
รอตอนต่อไปเเละเป็นกำลังใจอย่างต่อเนื่องจ้าาาาาาาาา :กอด1: :L2:
-
อย่างนี้แล้วปอนด์จะได้กินข้าวกี่โมง
เพราะกระต่ายคงไม่อิ่มง่าย ๆ แน่
-
หวานตลอดดดดดดดดดด
-
อร๊าย ยังไง พ่อกระต่ายของฉันก็ยังเป็นกระต่ายป่าอยู่วันยังค่ำ
ตอนนี้แอบยิ้มบ่อยนะขนมปังปอนด์ อิอิ
-
ตายกับประโยคสุดท้าย....
แอร๊ยยยยยย...
-
ว้าวววว กระต่ายป่า(เหมือน)จะเชื่อง :z1:
-
อืม !! เข้าใจ...
-
กว่าจะอ่านตามมาทัน เหนื่อยเรย ใช้เวลาตัวอาทิตย์นึงแหนะ
บางตอนก็อ่านไปยิ้มไป บางตอนก็เศร้า นอยด์
ต้องอ่านๆหยุดๆกลัวปรับอารมณ์ตัวเองไม่ทัน แหะๆ
ดูเหมือนปอนด์จะรักกระต่ายน้อย(?) ไปแล้วนะเนี่ย แต่ปากแข็งจริงๆ
สงสัยต้องหาอะไรมาง้างปาก (อุ่ย!! ชี้โพรงให้กระต่าย) :hao6:
มาต่อไวๆนะค้า อิอิ
-
คึดฮอตหลายยยยยยยยยย กลับไปอ่านกันย์กิ๊งก็แล้ว....ตุลย์ปอนด์อีกรอบก็แล้ว(รอบที่เท่าไหร่ไม่รู้)
ฮืออออออออออออออ คิดถึงมากนะจุ๊ฟๆๆๆๆ :hao5: :hao5: :hao5:
-
><
คิดถึงเรื่องนี้มากๆเลย มาต่อไวๆนะค้า
แหะ
-
น่ารัก :mew1:
-
ตอนที่ 37 lovely pound bread
-ตุลย์-
หลังจากที่ผมอิ่ม... (ที่จริงแล้วก็ไม่ได้อิ่ม แต่กลัวประวัติศาสตร์ซ้ำรอย มีใครบางคนฟ้าเหลืองไปเสียก่อนเลยจำเป็นต้องพอแค่นั้น) ผมกับไอ้วอกก็มาอยู่ที่ร้านอาหารฟาสท์ฟูดที่ห้างหน้าม. ตอนหกโมงเย็นแล้ว....
“เฮ้ย.... ค่อยๆ กินก็ได้นะ ทำเหมือนตายอดตายอยากมาจากไหน” ผมบอกด้วยความหวังดี เกรงว่าไอ้หน้าขาวที่ก้มหน้าก้มตาเขมือบพิซซ่าจะติดคอตายไปเสียก่อนจะอิ่ม แต่แทนที่มันจะนึกขอบอกขอบใจ ที่ไหนได้มันกลับเงยหน้าขึ้นมาจิกตาค้อนหน้าคว่ำ ย่นจมูกใส่ ทำเหมือนจะน่ากลัวเหลือเกิน... หลังจากนั้นมันก็หันไปหยิบเมนูแล้วเปิดไวๆ
“สั่งไก่นี่ให้อีกจาน”
“เฮ่ย... เอาของเก่าให้หมดก่อนเหอะ....เหลืออีกตั้งเยอะ”
“งั้นเพิ่มเป็นสอง...”
“แน่ใจนะว่าจะกินหมด...”
“งั้นเพิ่มสปาเกตตี้เห็ดด้วย...”
ผมไม่ถามต่อว่ามันจะยัดไหวไหม เพราะดูจากสายตาที่เหลือบขึ้นมามองแล้ว...มันคงโมโหหิวจนแทบจะเขมือบหัวผมเข้าไปได้ถ้าขัดใจ....
เอามือเท้าคางเอียงคอมองมันกินอย่างตลกขบขัน เมื่ออีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมาพบรอยยิ้มของผม มันก็ขมวดคิ้วแล้วบอก...
“มึงก็กินด้วยสิ”
“ก็กินอยู่....”
“กินที่ไหน มัวแต่มองอยู่ได้ โดนมองเวลากินมันกินไม่ลงนะเว้ย..” มันว่าแล้วเอามือหยิบพิซซ่ายื่นมายัดใส่ปากผมทันที...
ผมยิ้ม หยิบพิซซ่าชิ้นนั้นวางใส่จาน ให้กินเปล่าๆ ไม่ใส่ซอสเลยก็จืดแย่สิครับ
.
.
.
สุดท้ายสั่งมาเยอะแยะมันก็กินไม่หมดหรอกครับ แต่มันบอกสั่งเผื่อผมด้วยแต่ผมดันกินน้อย มันไม่ผิด ผมก็เลยขี้เกียจจะว่า จำต้องเออออไปงั้นเอง...
ทำไงได้ ก็รักไปแล้ว ว่าไงก็ต้องว่าตามกันแล้วล่ะ......
ผมพามันเดินออกจากร้าน หลังจากจ่ายค่าอาหารเรียบร้อย
“ถ้าไปไหนด้วยกันแล้วมึงสั่งของกินอย่างราชาแบบนี้ทุกมื้อ อนาคตกูได้กินแกลบแทนข้าวแน่ๆ”
“โหย.... แค่นี้ทำบ่น รวยจะตายห่า... เอ๊ะ....หรือที่ผ่านมามึงแกล้งรวย... ” มันถามพร้อมส่งสายตาดูแคลน เห็นแล้วน่าจับฟัดชิบ
“กูเป็นของกูอย่างนี้แหละ ไม่ได้แกล้งรวย แต่มึงคิดไปเองหรือเปล่าว่ากูรวย?...”
“อ้าว... ก็กูบอกแล้ว... ว่ากูจะกินของแพงๆ มึงก็เออออเองนี่หว่า ถ้ามึงไม่มีตังค์ก็ไม่บอกแต่แรก ไปกินข้าวหมูแดงข้าวมันไก่ก็อิ่มเหมือนกัน..กูไม่ผิดนะโว้ย...”
“ก็ไม่ได้บอกว่าผิดนี่... แค่คิดถึงอนาคตข้างหน้า ถ้ามึงกินแบบนี้ทุกวัน กูคงจนแหงๆ แต่กว่าจะจนก็คงผ่านไปสักสองสามร้อยปีก่อนละมั้ง หึหึ”
“ฮะ.... เชี่ย ใครจะไปตามเกาะให้มึงเลี้ยงจนป่านนั้นล่ะไอ้บ้า”
“สองสามร้อยปีอาจจะนานเกินไป ถ้าสักห้าหกสิบปีอาจจะเป็นไปได้ใช่ไหม”
“ไม่รู้โว้ย ไม่ใช่หมอดูจะได้รู้อายุขัยตัวเอง”
“ถ้าไม่รู้... ก็ตีซะว่าตลอดชีวิตแทนเลยดีไหม?”
ผมหันไปมองหน้ามันเพื่อรอคำตอบแต่มันเขม้นมองผมแล้วก็ไม่ตอบแต่รีบจ้ำอ้าวเดินหนีไปที่รถ....
เอ่อ.....อาการแบบนี้...เรียกว่า “เขิน” ได้หรือเปล่า?
.
.
.
ขากลับ ไอ้วอกบอกให้ผมจอดรถหน้าเซเว่น ผมก็จอดตามคำสั่ง.... (วันนี้ขับบีเอ็มออกมา เพราะไม่อยากให้มันซ้อนมอไซนานๆ ให้เมื่อยตูด....)
ก่อนที่มันจะลงจากรถ ผมก็จับมือมันไว้
“เดี๋ยว........” ผมเอ่ยก่อนจะดึงกระเงินออกมา
“ฝากซื้ออะไร?” มันถามกลับพร้อมคิ้วที่เลิกขึ้น เมื่อก้มลงมองที่แบงค์พันในมือที่ยื่นส่งให้มัน
“ฝากเติมเงินในบัตรเซเว่น... อยู่ที่มึงใช่ไหม”
“อือ ... ว่าจะคืนหลายทีแล้ว ลืมทุกที”
“ไม่ต้องคืนหรอกเอาไว้ที่มึงแหละ”
“ถ้าไม่เอาคืนแล้วจะเติมทำส้นไรเนี่ย?”
“ไมอ่ะ? กูเติมให้เมียใช้ไม่ได้เหรอ?”
“งั้นมึงเอาทั้งบัตรทั้งเงินมึงคืนไปเลยไป...” มันบอกหน้าตาไม่พอใจ แล้วยัดของสองอย่างใส่มือผม....
“มึงแหละเก็บไว้ แล้วเข้าไปซื้อของซะที เพราะถึงคืนมาตอนนี้ ก็ไม่ทันแล้ว...” ผมบอกแล้วยิ้มอย่างอารมณ์ดี
ส่วนมันจ้องหน้าผมอย่างเข่นเขี้ยวก่อนจะถอนใจเซ็งๆ แล้วยอมรับบัตรกับเงินไปแต่โดยดี....
ผมไม่ได้พามันกลับไปที่บ้านตัวเองแต่พามันมาส่งที่หอ โดยรับปากว่าจะขับรถของมันที่จอดอยู่ที่บ้านมาให้วันหลัง ที่จริงมันก็คงไม่ชอบใจ แต่อาจจะรู้ว่าเถียงไปผมก็ไม่ยอมอยู่ดี มันจำต้องพยักหน้า แล้วเดินออกจากรถมา
ผมเดินตามมันออกมายืนนอกรถขณะที่มันถือถุงหิ้วใส่ของกินจากเซเว่นถุงใหญ่ ข้างในมีแต่ข้าวกล่อง กับของกิน เสียส่วนใหญ่ จนผมนึกสงสัยว่ามันจะสิงสถิตอยู่ในห้องตลอดไม่ไปหาอะไรกินข้างนอกบ้างเลยหรือยังไง
“เอามานี่ดิ” ผมบอกยื่นมือไปดึงถุงจากมือมัน แต่มันไม่ดึงถุงกลับ
“จะเอาไปทำไม”
“ไม่ทำไม ก็เดี๋ยวช่วยถือ...”
“ไม่ต้อง ถือเองได้ มึงอ่ะรีบกลับๆ ไปเถอะไป” มันไล่แล้วขยับตัวจะเดินขึ้นไปบนห้อง แต่ผมเดินตาม
มันหันกลับมาอีก
“จะตามมาทำไมเนี่ย? กลับบ้านไปเลย ของก็ไม่ได้ช่วยถือจะตามไปทำไม”
“ก็มึงไม่ยอมให้กูช่วยเอง แต่ถึงจะได้ช่วยหรือไม่ได้ช่วยกูก็จะตามไปส่งมึงอยู่ดีอ่ะ”
มันจิ๊ปากแล้วก็เดินนำต่อไป
“ไม่ต้องช่วยจริงเหรอ?”
“ไม่ต้องหรอก ไม่อยากใช้คนเจ็บ” มันตอบเบาๆโดยไม่ได้สนใจหันมามองผม
“เจ็บ...อ๋อ แผลที่นิ้วเนี่ยนะ? จิ๊บๆ ไกลหัวใจ... โดนขวดเบียร์ฟาดตัวแตกยังเคยมาแล้วนับประสาอะไรกับแผลแค่นี้...”
“เหอะ น่าภูมิใจเนอะ!” มันทำเสียงประชดประชันแล้วเร่งฝีเท้าเดินขึ้นบันได
ท้ายที่สุด แม้ว่ามันจะไม่เต็มใจ ผมก็เดินตามมาถึงห้องมัน (ที่ชั้นสาม)
“ถึงแล้ว มึงก็กลับไปซะทีสิ” มันหันหลังใส่หน้าห้องตัวเองหันมาไล่ทั้งๆ ที่ยังไมได้ไขกุญแจห้อง
“ไม่ต้องไล่หรอกน่า... เดี๋ยวก็กลับแล้ว ไม่อยู่ค้างหรอก เพราะกูตั้งใจไว้แล้วว่ากูจะไม่มาเข้าไปในห้องนี้อีก จนกว่าจะบรรลุเป้าหมาย”
“ฮะ?” มันส่งเสียงสูง อ้าปากหวอ
“เคยได้ยินเรื่องพระเจ้าตาก ทุบหม้อข้าวตัวเองไหม กูกำลังทำแบบนั้นแหละ กูมุ่งมั่น...ว่าจะต้องทำให้มึงยอมรับกูในฐานะคนรักให้ได้ ก่อนหน้านั้นกูพยายามจะไม่เจอมึง ถ้ามึงไม่ได้เป็นฝ่ายอยากเจอกู กูจะมาเหยียบที่นี่อีกครั้งก็ต่อเมื่อถึงวันที่กูมั่นใจว่ามึงจะไม่ไล่กูแบบนี้แล้วเท่านั้น”
“นั่นคือเหตุผลที่มึงหายหัวไปเหรอ?”
“ก็ส่วนหนึ่ง”
“แล้วมึงคิดว่า กะอีแค่เล่นกีตาร์เป็น มันจะทำให้กูใจอ่อนง่ายๆ เหรอ?”
“ไม่คิดหรอก...”
“ไม่คิดก็เลิกซะสิ”
“กูจะเลิกยังไง กูทุบหม้อข้าวตัวเองไปแล้ว ถ้ากูทำไม่สำเร็จ กูก็มาที่นี่ไม่ได้ หรือมึงจะเป็นฝ่ายมาหากูเองล่ะ?” ผมถามลองเชิงพร้อมใบหน้าดีใจ
“ตลกเหอะ ใครจะไป...”
“นึกอยู่แล้วว่ามึงต้องพูดแบบนี้ แต่พอฟังจริงๆ แล้ว ทำไมรู้สึกแย่กว่าที่คิดไว้ก็ไม่รู้ เวลาจะพูดอะไรหัดรักษาน้ำใจคนฟังมั่งสิ รู้ไหมมีคนเค้าเสียใจ”
“ไม่รู้ เพราะไม่ใส่ใจ”
“มึงนี่มัน...” พูดไม่ออก ได้แต่จ้องหน้ามันกลับแบบอารมณ์เริ่มจะฉุน แต่ก็พยายามข่มอกข่มใจไม่ให้โมโหจนทำอะไรบ้าระห่ำลงไปอีก
“งั้นกูกลับละนะ”
“อือ... น่าจะไปได้ตั้งนานละ”
ผมถอนใจ ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมพอพยายามจะพูดหรือทำอะไรให้มันรู้สึกดีๆ มันก็ชอบทำให้งานกร่อยได้ทุกทีเลยสิน่า
จะต้องให้ท้อมากแค่ไหนถึงจะพอใจกันวะ!
“เออ...... งั้นก็ขอโทษละกันที่ทำให้รำคาญ” ผมบอกพยายามทำเสียงให้ปกติทั้งๆ ที่หน้าติดจะบึ้งปนน้อยใจ....
ผมพลิกตัวกลับทันทีแล้วเดินออกมา...
เซ็งว่ะ.... เรียกว่าอะไรนะความรู้สึกแบบนี้ หงุดหงิด อารมณ์เสียจนอยากจะชกกำแพง เตะฝาผนังสักทีสองที
แต่ก็ไม่รู้ว่าทำแบบนั้นแล้วจะหายนอยด์หรือเปล่า
ไม่เข้าใจตัวเองเลย ทำไมถึงได้ไปชอบ ผู้ชายแบบมันได้วะ...
ไม่เห็นจะมีความอ่อนหวาน บอบบางอย่างผู้หญิงธรรมดาๆ ปากก็หมา มีแต่จะหาคอยหาเรื่องกวนตีนไปวันๆ
ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำลงไป มันเปล่าประโยชน์ทั้งหมดใช่ไหม?
.
.
.
ผมเดินหงุดหงิดมาจนถึงบันได
“ตุลย์ เดี๋ยวก่อน” ผมชะงักตามเสียงเรียก... หันไปเห็นมันวิ่งกระหืดกระหอบมาหา ผมยืนทำหน้างงอยู่ตรงนั้นจนกระทั่งมันเดินมา
หยุดตรงหน้า ก้มหน้าเอามือเท้าเข่าหอบแฮ่ก แล้วเอาบางอย่างแปะลงมาที่หน้าอก
“อ่ะใช้ซะด้วย...”
“หือ ” ผมส่งเสียงในลำคอแล้วหยิบของสิ่งนั้นก่อนที่มันจะตกลงบนพื้นเมื่อมันปล่อยมือ แล้วหมุนตัววิ่งกลับไป
ผมมองมันวิ่งจนถึงห้องตัวเอง โดยที่ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมมันต้องรีบร้อนถึงขนาดนั้นพอมัน เดินเข้าห้องแล้วปิดประตูลงผมก็ค่อยๆ ก้มหน้าลงมองของในมืออย่างประหลาดใจ...
แผงพลาสเตอร์ยาโง่ๆ (แผ่นเล็กๆ ลายการ์ตูน)
อยู่ดีๆ หัวใจก็เต้นแรง....แล้วก็อดยิ้มไม่ได้...
ผมหงายมือตัวเองขึ้นดูรอยช้ำแดงๆ ที่เกิดจากสายกีตาร์ยังคงเด่นชัด
นี่หรือเปล่าเหตุผลที่มันบอกให้ผมเลิกหัดเล่นกีตาร์ซะที
“แล้วมึงคิดว่า กะอีแค่เล่นกีตาร์เป็นมันจะทำให้กูใจอ่อนง่ายๆ เหรอ?”
“ไม่คิดหรอก...”
ตอนนี้ก็ยังไม่คิด....แต่มั่นใจเลยแหละ...
เพราะมึงใจอ่อนตั้งแต่กูยังเล่นกีตาร์ไม่เป็นด้วยซ้ำไป....
ตลกดี พลาสเตอร์ยาแผงเดียวทำเอาหายหงุดหงิดได้ในพริบตา
จากวันนี้ผมจะไม่ตั้งคำถามโง่ๆ แบบนั้นกับตัวเองอีกแล้วว่าทำไมถึงรักมัน
ก็เห็นๆ กันอยู่ว่ารักเพราะ “ขนมปังของผม” มัน “น่ารัก” ไงครับ...
.............................
-
น่ารักทั้งคู่อ่ะ ทั้งปอนด์ทั้งตุลย์
คนเขียนก็น่ารักที่กลับมาเขียนต่อ
-
จ้า น่ารักด้วยคนนะจ๊ะ
-
สู้ต่อไปนะกระต่ายยักษ์
:กอด1: :L2:
-
๕๕๕๕๕ ขนมปังน่ารักจริงๆนั่นแหละเนาะ กระต่ายหื่น
-
รอพี่โต้งอยู่นะ
แต่มาต่อเรื่องนี้ก็โอล่ะนะ
กระต่ายน่ารักอ่ะเกือบสำเร็จแล้ว หยอดเรื่อยๆนะ
ขนมปังคงใจอ่อนแล้ว แต่ติดแอ็คอยู่ รอลุ้นต่อไป
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
ปอนนน ปากแข็งงงงไปน้าาา
แต่การกระทำเนี่ยยยยยย
อิอิ
-
:heaven :heaven :heaven
อร๊ายยยยยยยยนฟินไปอีกสามโลกกกกกกกกตุลย์น่ารักมากอ่าาาาาา
เค้าเขิลไม่ไหวเเล้ววว พอแล้วววว จะไม่ทนเเล้วววว :man1: :man1: :man1:
โถถถถถถ ทูนหัวของน้องงงงง อิป๊อนนนนนนนนนนนด์หล่อนโชคดีที่สุดแล้วนะ
ชั้นริษยาเธอไม่ไหวจะทน ฮือออออ อยากได้..... :hao5:
ขอบคุณคุณนิมากเลยนะคะที่มาต่อเรื่องนี้เเล้ว ปลื้มปริ่มเป็นที่สุด
รอติดตามตอนต่อไปอย่างจริงจังเลยนะคะ พร้อมกำลังใจแบบเน้นๆเลยค่าาาาา
:กอด1: :L2:
-
มาแล้วววว ในที่สุดปอนด์ก็ยอมเผยความรู้สึกให้ตุลย์ได้รู้บ้างแล้ว 555
สู้ต่อไปตุลลลลลย์!!
-
มาต่อแล้วเย้ๆ
-
ปังน่ารักขนาดเน้ แถมยังกินอร่อยเหาะ
กระต่ายจะไม่รักได้ไงเนี่ย
เสียดายซึนไปหน่อยเนอะ แต่ตรงนั้นก็น่ารักดี
ว่าแต่เมื่อไหร่จะคืบหน้าหนอ เริ่มสงสารต่ายซะแล้ว
-
ดีดดิ้น ๆ ๆ ๆ
เวลาคนมันซึนทำอะไรแบบนี้ น่ารักกว่าพวกที่เปิดเผยล้านเท่าอ่ะ
-
อ่านกี่ทีก็อร่อยนะเรื่องนี้ ฮิฮิ น่าร๊ากกกกกกกก
-
น่ารักจริงๆ >< หนมปังปอนด์
-
อร๊ายยยยย :o8: ขนมปังน่ารักกกกอ่ะ ถ้าจะน่ารักขนาดนี้ พี่กระต่ายรุกอีกๆ
กีตาร์หนะไม่ต้องหัดแล้วมั่ง กว่าจะดีดเป็นเพลงได้ น้องปอนด์รอแย่เลยน๊าาาาา 555
ปล เกือบลืมชื่อจริงของพี่กระต่ายซะแล้ว ดีนะน้องปอนด์ช่วยเตือน "ตุลย์" คร๊าบบ
ขอบคุณผู้เขียนคะ :pig4:
-
กระต่ายมันก็พยายามหาข้อดีของขนมปังมาให้ชื่นใจตัวเองตลอดเลยนะ จะสงสารหรือจะดีใจไปกับมันดีเนี่ย :เฮ้อ:
-
ชอบแบบตุลย์อ่า :กอด1:
-
ThankS
-
คิดเองแล้วก็นอยด์เองซะงั้น
-
บางคนก็ปากแข็งไปงั้นแหละ ที่แท้ก็ใจอ่อนมาตั้งนานแล้ว
-
เขินนนน ปอนด์น่ารักเวอร์ๆ ตุลย์สู้ๆ ปอนด์ใจอ่อนไปแล้วจริงๆแหละ 55 แต่ก็นะ คนปากแข็งก็งี้แหละ นายคงต้องทำให้ปอนด์หายปากแข็งให้ได้ก่อนแล้วหล่ะ อิอิ
-
เลี้ยงตั้งเยอะ กินเหลืออีกต่างหาก
ได้คืนแค่พลาสเตอร์ยาลายการ์ตูนกับหน้าแดงๆ หลายช็อตก็โอวะ
ว่าแต่ เข้าห้องอีกจะเอาฟ้าเหลือต่อป่าววววว
:hao7:
บวกและเป็ดคิดถึงตุลย์ กระต่ายชอบกินหนมปัง
ปล. ชอบไปเซเว่นตอนนี้เพราะมีน้องเจมส์ 555 นอกเรื่องๆๆ
-
THE SIM อิอิ เราก็ชอบเล่น แบบ ชายxชายเหมือนกัน (โหลด Mood เพศเดียวท้องกันได้มา) สนุกมาก 555+
::- ตุลย์ รั่วดี ฮ่าๆ ชอบ :-[ -::
-
แอร๊ยยยยย
ปอนด์น่ารัก...เชียร์ตุลย์นะๆ
-
อ๊ายยยย ตายสนิท ฟินจนไม่รู้จะเอาหัวไปโขกกับอะไรแล้ว :ling2:
ตุลน่ากิน เอ๊ย น่ารักเกินไปแล้ว ผู้ชายแบบนี้มีแต่ในนิยายใช่มั้ย ???
( ลากไปเศร้าอีกแล้วอีนี้ !!! )
รออ่านตอนต่อไปจ้า :L2:
ปล. มาไวๆหน่อยได้ป๊าว เค้าคิดถึง ==
-
o13 เรื่องนี้น่ารักมากกกกเลยค่ะ รู้สึกเสียใจที่ตามมาอ่านช้ามากกกก
ตุลย์กะปังปอนด์หวานกันไปแล้วนะ อิจฉาาา :o8:
สนุกดีค่ะ มาต่อเร็วๆน้าาา :mew1:
บวกเป็ด
-
เขินอ่ะ :o8:
-
เค้าไปโหวตนิยายดองเค็มให้แล้วนะ ฮ่าๆๆ
-
ไม่รู้ต้องรออีกนานแค่ไหน ไม่รู้เมื่อไหร่ที่เราจะพบกัน
จะเหลือสักกี่ปี จะเหลือสักกี่วันที่ชีวิตฉันจะอยู่.......
ได้พบและเจอเธอ.........
ถ้าความคิดถึงมันฆ่าคนได้จริงๆ ให้ทายว่าในวันนี้ฉันจะต้องตาย
กี่ครั้งแล้วรู้ไหมที่เธอไม่อยู่ ความคิดถึงมันทำงานทั้งวัน.....
คิดถึงต่ายตุลย์ค๊าบบบบบบบบบบบบบบบ ฮือๆๆๆ :sad2:
-
ปอนด์อ่ะ ปากแข็ง พูดจาทำร้ายตุลย์ตลอดเลย
ไม่รูเหรอว่าคำพูดแต่ละคำทำคนฟังเสียความรู้สึกขนาดไหน
สงสารกระต่าย(หื่น...ที่เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยหื่นแระ)
-
คิดถึงทั้งคู่ค่ะ เมื่อใหร่จะกลับมาเจ้าคะ
-
พี่ปอนด์คะ พี่ปอนด์เป็นเมียเค้าแต่มาจีบน้องฐา บัดสีบัดเถลิงมาก XD
-
:monkeysad:
คิดถึงพ่อขนมปังเนื้อนุ่มแล้ว มาต่อเร็ว ๆ นะคะ
-
น่ารักเกิ๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :hao7:
-
ชอบอ่ะ น่ารัก
-
ตอนที่ 38 พูดไม่ค่อยเก่ง........
-ปอนด์-
ตั้งแต่วันนั้นที่มันหายไป.....
ชีวิตผมก็กลับไปยังวังวนเก่าๆ...ไม่เห็นจะแตกต่างจากเดิมที่ตรงไหน
สิบโมงเช้าไปชมรมดนตรีสากล ซ้อมร้องเพลงประกวด...
ตกค่ำ ไปร้องเพลงที่ร้านริมทาง....
ชั่วแวบหนึ่งที่ยืนอยู่บนเวที.... สายตามันอดเบนไปมองยังโต๊ะหน้าไม่ได้
ตอนนี้ ไม่มีภาพนั้น... ไม่มีมัน และบรรดาผองเพื่อนแวะเวียนมาอีกแล้ว.....
ตอนนี้มันกำลังทำอะไรอยู่..... ยังคงซ้อมดีดกีตาร์อย่างขะมักเขม้น หรือท้อใจจนเลิกไปแล้วก็ไม่รู้....
ผมไม่รู้อะไรเลย.....
สองทุ่ม ผมมาถึงร้าน พี่ต้องจ้ำอ้าวมาหาด้วยสีหน้าแห่งความยินดี...
“อ้าว.... ปอนด์ มาแล้วเหรอ พี่ว่าจะโทรไปตามเลย มีคนเค้าอยากเจอแน่ะ”
“ใครเหรอครับ”
“อะแฮ่ม... เข้าไปดูเองดีกว่านะ” พี่แกบอก เดินนำผมเข้าไปในร้าน แล้วมองซ้ายมองขวาเหมือนหาอะไรอยู่ แต่ก็หาไม่เจอ
“พี่ต้องมองหาใครเหรอครับ” ผมถามอย่างแปลกใจ
“หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ งั้นรออยู่แถวนี้ก่อนแล้วกัน...เดี๋ยวเจอแล้วจะให้เค้ามาหา” เขายิ้มแล้วเดินไปอีกทาง
ผมทำหน้างง ส่ายหัวเบาๆ แล้วเดินไปที่หลังร้าน เห็นแม่ครัวกับเมียพี่ต้องนั่งโต๊ะเปิบผลไม้ผมก็เลยเนียนเข้าไปร่วมวงด้วยอีกคน
พี่ต้องย้อนกลับมาอีกทีด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม พร้อมยัดกระดาษแผ่นหนึ่งลงในฝ่ามือ ผมพยายามกระเดือกมะม่วงลงคอไวๆ ก่อนจะถามว่า “นี่อะไรครับ”
“มีคนขอเพลง”
ผมกางกระดาษแผ่นบางๆ นั่นออก ด้านในมีชื่อเพลงเขียนไว้
ความคิด..... ของแสตมป์เหรอ?
“ตอนนี้เลยเหรอครับ” ผมถามด้วยเสียงเศร้าๆ เมื่อหันไปมองยังของกินที่ยังเกลื่อนอยู่บนโต๊ะ
“เออ ตอนนี้แหละ รีบๆ ร้องซะ จะได้กลับไวๆ”
ฮื้อ..... ผีเข้าผีออกจริงคนเรา เพิ่งจะมาเมื่อกี้จะไล่กลับซะอีกแล้ว......
ผมทำหน้าหน่าย ก่อนจะเดินไปยังเวที ที่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ ที่จริงถึงผมจะมาไวก็ไม่ใช่เพราะต้องรีบร้องเพลง แต่มาหาอะไรรองท้องที่ร้านซะมากกว่า จริงๆ ผมร้องเพลงจริงสามสี่ทุ่มโน่นแหละครับ แต่นี่เพิ่งจะสองทุ่มนิดๆเท่านั้นเอง
ผมเดินไปยังตำแหน่งคุมเครื่องเสียงของร้านที่เปิดเพลงช้าๆ ทิ้งไว้ตั้งแต่เย็น ปิดเพลงเสียก่อนจะขึ้นเวที
ผมนั่งบนเก้าอี้สูงปรับไมค์ให้พอดีปาก เพราะผมต้องใช้มือในการเล่นกีตาร์ เป็นอีกครั้งที่ผมเผลอหันไปมองหน้าเวที ไม่ใช่มันที่ขอเพลงนี้ เพราะโต๊ะหน้าที่ประจำว่างเปล่า มีป้ายจองตั้งไว้ ผมสลัดสิ่งนั้นออกจากความคิด...
ความคิด ความคิด เล่นยังไงนะ.....
ผมพยายามนึกโน้ต นึกคอร์ดกีต้า ก่อนจะเล่น ที่จริงแล้วผมไม่ใช่ว่าเทพถึงขนาดจะเล่นได้ทุกเพลงโดยไม่ต้องแกะล่วงหน้าหรอกครับ สำหรับเพลงที่ร้องในร้านจะเป็นเพลงที่ซ้อมเล่น ซ้อมร้องประจำอยู่แล้ว ดังนั้นเพลงที่ถูกขอกะทันหัน ให้ร้องแบบนี้ก็มีชะงักนึกกันบ้างแหละ
http://www.youtube.com/v/LDIg7_fGRMo
แต่ระหว่างที่ผมกำลังยกกีต้าขึ้นดีดก็มีเสียงกีตาร์อีกหนึ่งเสียงซ้อนขึ้นมา แน่นอนว่าเป็นอินโทรเพลงความคิด ผมหันไปมองรอบๆ หาคนเล่น ก็เจอแต่พี่ต้องยกมือทำท่าจับไมค์ให้ร้อง.... ผมถอนใจแล้วเล่นกีตาร์ในมือคลอไปตามเสียงหลักที่ยังคงเล่นอย่างต่อเนื่อง....
ยังเดินผ่านทุกวัน
ที่ที่เราพบกันเมื่อก่อน
ยังจำซ้ำๆ ได้ทุกตอน
ราวกลับมีใครมาหมุน ย้อนเวลา
แต่ก็คงจะหมุนย้อนได้แค่ในความคิด
ในชีวิตจริง คงไม่เจอกันอีกแล้ว
ยืนอยู่ตรงที่เดิม แต่ไม่มีวี่แวว
เธอจากไปแล้ว และคงไม่ย้อนคืนมาหา
ได้แต่ฝากความคิดของฉันเอาไว้
เผื่อวันไหนเธอผ่านมา
เห็นที่เดียวกันนี้ เธอจะนึกขึ้นได้ว่า
เคยมีคนนึงยืนข้างเธอ อยู่ตรงนี้เสมอตลอดมา
ให้เธอสัมผัสความคิดที่ฉันทิ้งไว้
อาจไม่เห็นได้ด้วยตา
ฉันจะฝากเอาไว้ อยู่ในพื้นดินและท้องฟ้า
มันเป็นความคิดที่กระซิบว่า ฉันยังรักเธอ
แวบหนึ่งผมคิดถึงไอ้ตุลย์ขึ้นมาแต่ก็คิดว่าคงไม่ใช่ คนที่เพิ่งหัดเล่นกีตาร์ได้ไม่นานอย่างมัน ไมน่าจะเล่นได้ดีไม่มีสะดุดขนาดนั้นครับ...
อยากเจอเธอเหลือเกิน
เพราะก่อนที่เราต้องเดินแยกทาง
ฉันมีความคิดหลายๆ อย่าง
หลายอย่างเหลือเกิน ที่ฉันไม่ได้พูดไป
แต่กลับมานึกขึ้นได้ในเวลานี้
ในเวลาที่เธอเดินจากฉันไปแสนไกล
หากเธอนั้นยังอยู่ จะกอดเธอให้ชื่นใจ
และค่อยพูดออกไป ทุกสิ่งที่อยู่ในใจฉัน
ได้แต่ฝากความคิดของฉันเอาไว้
เผื่อวันไหนเธอผ่านมา
เห็นที่เดียวกันนี้ เธอจะนึกขึ้นได้ว่า
เคยมีคนนึงยืนข้างเธอ อยู่ตรงนี้เสมอตลอดมา
ให้เธอสัมผัสความคิดที่ฉันทิ้งไว้
อาจไม่เห็นได้ด้วยตา
ฉันจะฝากเอาไว้ อยู่ในพื้นดินและท้องฟ้า
มันเป็นความคิดที่กระซิบว่า ฉันยังรักเธอ
ขอ.....ให้เธอสัมผัสความคิดที่ฉันทิ้งไว้
อาจไม่เห็นได้ด้วยตา
ฉันได้ฝากเอาไว้ อยู่ในพื้นดินและท้องฟ้า
มันเป็นความคิดที่กระซิบว่า
...อ้างอิง http://sz4m.com/t5769
เพลงจริงๆ มันจบแค่นั้น ทั้งผมและเสียงกีตาร์ของเขาจบลงพร้อมๆ กันตรงนี้... แต่หลังจากผมพักมือ มีเสียงอื่นที่ยังลอยมาเบาๆ....
“ฉันยังรักเธอ.....”
ผมกลืนน้ำลายเอื๊อก... เพราะจำเสียงนั้นได้ดีแม้ไม่ได้ยินมานานปีแล้วก็นาน....จึง รีบกระโดดลงจากเก้าอี้ แล้วเดินไปหลังฉากกั้นเวที แล้วก็พบเขาจริงๆ
เขานั่งลงบนม้าหินวางกีตาร์ไว้บนตัก มือยังถือไมค์อยู่เลย....
วินาทีนั้นผมพูดอะไรไม่ออก เพราะคิดมาตลอดว่า...
ในชีวิตจริง คงไม่เจอกันอีกแล้ว
ยืนอยู่ตรงที่เดิม แต่ไม่มีวี่แวว
เธอจากไปแล้ว และคงไม่ย้อนคืนมาหา
“คิดถึงเราไหม?” เขาเงยหน้าขึ้นมาถามด้วยน้ำเสียงสดใส ใบหน้าอ่อนเยาว์ราวกับอายุสิบหกสิบเจ็ด ทั้งๆ ที่ตอนนี้ก็ยี่สิบเท่าๆ กับผม
“ไม่อ่ะ” ผมตอบด้วยหน้าเรียบๆ เสียงนิ่ง ออกแนวกวนตีนตามนิสัยปกติ
“แต่เราคิดถึงปอนด์มากเลย อยากเจอมาตลอด.....” เขาบอก ไม่ใส่ใจคำตอบรักษาฟอร์มของผมเลยสักนิด นั่นคงเป็นเพราะเขารู้ว่ายิ่งผมพยายามจะปฏิเสธ พยายามบอกว่าไม่อย่างเด็ดขาดมากแค่ไหน ที่จริงแล้วหัวใจของผมยิ่งหวั่นไหวและอ่อนแอมากเท่านั้น
เขาวางกีตาร์ลงบนโต๊ะหินใกล้ๆ แล้วลุกขึ้นเดินมาหาผม หัวใจผมเต้นแรง ขามันแข็งเหมือนถูกจับแช่ไว้ในห้องเย็นอุณหภูมิติดลบ ทำให้ขยับตัวแทบไม่ได้ จนกระทั่งเขายื่นมือเล็กๆ นั่นมาจับมือผมไว้ ผมยิ่งรู้สึกว่าตัวเองตัวเล็กลงมาก... ผมไม่คิดว่าตัวเองร้องไห้แต่แปลกที่น้ำตามันไหลลงมา ผมบอกว่าไม่เคยคิดถึงเขาแต่พอเขามายืนอยู่ตรงหน้าผมประมาณไม่ถูกเลยว่าตัวเองดีใจมากขนาดไหน
“ปอนด์” เขาเรียกชื่อผมอีกครั้งแตะมือเข้ากับแขนของผมมันทำให้ผมรู้ตัวว่าไมได้เป็นอัมพาตที่ตรงไหน ผมเริ่มขยับตัวได้และเริ่มวาดอ้อมแขนไปกอดเขาไว้ ผมรับรู้ว่าไม่ใช่แค่ภาพฝันหรือจินตนาการใด ตัวของเอานุ่ม อุ่นเหมือนอย่างที่เคยรู้สึกมาตลอด....
“ควิล.....” ผมกอดคอเขาแล้วเริ่มร้องไห้ จนอีกฝ่ายต้องลูบหลังปลอบให้เหมือนเด็ก ทั้งๆ ที่ผมสูงและตัวโตกว่าเขาตั้งบาน แต่มีหลายๆ ครั้งที่รู้สึกว่าเขาเป็นฝ่ายดูแลผม และหลายๆ ครั้งที่เขาเป็นผู้ใหญ่และแมนกว่าผมไม่รู้กี่เท่า
“ท่าทางจะมีเรื่องคุยกันยาว.... ถ้างั้นวันนี้ปอนด์ร้องเพลงแต่หัวค่ำเลยนะ อัดไปหลายๆ เพลง รอบเดียวแล้วพักยาว” เสียงพี่ต้องบอก ผมสูดน้ำมูกทันที รู้สึกอายที่กลายเป็นเด็กขี้แยต่อหน้าคนอื่นแบบนี้ พี่ต้องตบไหล่ผมแล้วเดินออกไป ปล่อยผมทิ้งไว้กับอดีตคนรัก
.
.
.
“แผลหายแล้วเหรอ?” ผมถามเมื่อเราย้ายมานั่งโต๊ะ ควิลสั่งของมากินสองสามอย่าง พร้อมด้วยน้ำอัดลมขวดใหญ่ เขาเหมือนเด็กน้อยตรงที่ไม่ชอบดื่มของมึนเมา
“ใช่ ก็เล่นกีตาร์ได้เหมือนเดิมแล้วไม่เห็นเหรอ?” เขาตอบยิ้มๆ นั่นทำให้ผมถอนใจอย่างโล่งอก...
ก่อนจากกันเป็นช่วงที่แย่มากสำหรับควิล เพราะเขารักการเล่นดนตรีมาก เล่นได้เกือบทุกชนิด แต่เพราะเหตุการณ์บางอย่างทำให้ได้รับบาดเจ็บจนไม่สามารถเล่นตนตรีได้อีก แม้จากจดหมายที่ทิ้งไว้ เขาจะบอกว่าเขาไปเพราะหึงผมก็ตามแต่ผมไม่ได้ปักใจเชื่อทั้งหมด นอกจากเรื่องที่ผมเจ้าชู้เกินกว่าเขาจะรับไหว อาจจะเกี่ยวกับเรื่องที่เขาเล่นดนตรีไม่ได้ด้วยก็ได้....
“สบายดีเหรอ?”
“อื้อ”
“ไปเรียนที่ไหนล่ะตอนนี้”
ผมรู้สึกว่าตัวเองงี่เง่า ที่ถามคำถามเรื่อยเปื่อย เหมือนซักเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันมานาน ทั้งที่ความจริง สิ่งที่ผมอยากรู้มากกว่านั้นคือเขากลับมาทำไม หรือสิ่งที่เขาต้องการถ่ายถอดนั้นเป็นเหมือนเพลงความคิดที่ให้ผมร้องกันแน่...
“ผมเป็นห่วงปอนด์” อยู่ดีๆ เขาก็โพล่งขึ้นเมื่อผมเงียบหลังจากไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบที่ผมอยากรู้ แต่ยังไม่เข้าเรื่องสำคัญเลย....
“ฮะ...ห่วงเหรอ?”
“ถึงแม้เราจะไม่ได้เจอกัน ไม่ได้ติดต่อกันแล้ว ผมยังโทรมาถามข่าวคราวจากพี่ต้องเสมอนะ ได้ยินว่าตั้งแต่ตอนนั้นปอนด์ก็ไม่มีแฟนอีกเลย ทั้งๆที่ผมคิดว่าที่จริงปอนด์ออกจะเป็นคนมีเสน่ห์ ผมเลยไม่แน่ใจว่าที่ปอนด์พยายามปิดกั้นตัวเองแบบนี้ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะผมหรือเปล่า”
“ก็ไม่ได้ปิดกั้นอะไรนี่ พี่ต้องจะไปรู้อะไร ต่อให้ปอนด์มีคนที่ชอบอยู่ก็ไม่ได้จะเล่าให้พี่แกฟังทุกเรื่องเมื่อไร”
“หือ.... มีเหรอ?” เขาถามกลับด้วยน้ำเสียงแปลกใจ ทำให้ผมได้แต่อ้ำอึ้ง
“แค่สมมุติน่ะ ไม่แน่เหมือนกัน ปอนด์อาจจะกำลังรอควิลกลับมาก็ได้นี่” ผมหลอดกลับไปด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง
“ถ้าเป็นงั้นจริง ผมคงดีใจ แต่ไม่รู้สิ เซนส์ของผมมันบอกว่าถ้าปอนด์จะกำลังรอใครสักคนอยู่จริง คนคนนั้นคงไม่ใช่ควิลหรอก....”
ผมรู้สึกทึ่งในตัวเขา จนป่านนี้ควิลก็ยังป็นควิล ไม่ว่าเขาจะรู้สึกอย่างไร ไม่ว่าจะโกหกหรือพูดจริง สายตาของเขามั่นคง น้ำเสียงของเขาอบอุ่น ทุกอย่างสื่อถึงความจริงใจเสมอ เขาเป็นคนที่ทำให้ผมแพ้... แพ้เพราะความตรงไปตรงมาของเขา และแย่ตรงที่ผมไม่อาจปกปิดความรู้สึกตัวเองต่อหน้าเขาได้เลย เขาดูเหมือนรู้จักผมดีมาก และรู้อกรู้ใจไปหมดทุกอย่าง... แม้ในเรื่องที่ผมก็ยังไม่รู้ตัวเอง... เป็นคนที่น่ากลัวยิ่งกว่าอะไร....
ผมสะดุ้งเมื่อมีสายเข้า โทรศัพท์ถูกตั้งสั่นไว้ สั่นซะแรงจนตกใจ...เมื่อเหลือบมองเบอร์แล้วตาแทบถลน เหลือบตามองควิลแวบหนึ่งก่อนจะลุกขึ้นแล้วออกไปคุยไกลๆ
“มึงอยู่ไหนน่ะ” คำถามจาก “คนที่ผมไม่ได้รอ” ลอยมา...
“อยู่ร้านสิ”
“ดีเลย กูกำลังจะไป มึงรอนั่นนะ...” สั่งอีกแล้วเรอะ!
“กูหมดคิวพอดี กำลังจะกลับแล้ว” เป็นไปได้เหรอที่ผมจะรับคำโดยไม่มีข้อโต้เถียง ฝันไปเถอะ
“ไม่ได้ กูบอกให้รอมึงก็ต้องรอสิ ถ้ากูไปถึงแล้วไม่เจอ มึงซวยแน่วอก...” แล้วมันก็วางสายไปเฉยๆ
ห่าราก....กระต่ายฮิตเลอร์ แล้วมึงก็ทำสันดานเดิมอีกตามเคย
ผมเดินกลับมาที่โต๊ะตามเดิม แล้วมองหน้าควิลอย่างลำบากใจ...
“เอ่อ..... คือ...ควิลพักที่ไหนเหรอ?”
“อ๋อ เช่าห้องแถวๆ หาดน่ะ มีอะไรหรือเปล่าหน้าตาไม่ค่อยดีเลย”
“เอ่อ ควิลยังอยู่อีกหลายวันหรือเปล่า พอดีวันนี้ปอนด์ไม่ค่อยสะดวกน่ะ ติดธุระนิดหน่อย”
“ไม่ว่างเหรอ ไม่เป็นไร ตามสบายเลย ขอนั่งชิวๆ แบบนี้สักพักค่อยกลับนะ”
เอ่อ... ผมพูดไม่ออก เริ่มต้นไม่ถูกว่าจะอ้อนวอนยังไงให้ควิลกลับไปก่อน
ยังไงดีล่ะ ผมจำได้ว่าตุลย์มันเคยขู่ผมว่าถ้าผมไม่เชื่อคำพูดมัน มันจะแฉเรื่องของผมกับมันให้เคลียร์รู้ ผมยังกลัวหัวหด แต่ขอโทษถ้าจะบอกว่าควิลก็เป็นอีกคนเหมือนกันที่ผมไม่อยากให้รู้โดยเด็ดขาด ถ้าเขารู้นะว่าคนที่เคยเป็นผัวเค้ามาก่อนกลายไปเป็นเมียคนอื่น ผมว่าเขาคงรับไม่ได้อย่างแรงแหงๆ และคนที่รับความจริงไม่ได้มากที่สุดก็ผมนี่แหละ เพราะงั้นไม่จำเป็นอย่ามาเจอกันได้ไหมเนี่ย!!
ผมคิดไม่ออกว่าจะทำยังไงดี ถ้าไม่อยู่ไอ้เชี่ยตุลย์มันก็ขู่อะไรไม่รู้ แต่ถ้าอยู่มันก็ไม่ดีอีก ผมเลยตัดสินใจเดินไปหาพี่ต้องเพื่อบอกว่าจะต้องรีบกลับ
“อืม ได้สิ ไม่ได้เจอกันตั้งนานก็ต้องอยากอยู่ด้วยกันตามลำพังบ้างเนอะ” เขายิ้มล้อเลียนเพราะรู้ผมกับควิลเป็นแฟนกันมาก่อนคงอยากรื้อฟื้นถ่านไฟเก่า แต่ไม่รู้ว่าผมอยากพาควิลไปจากที่นี่ด้วยเหตุผลใด
“เออ... แต่ให้ดีร้องเพลงก่อนกลับอีกสักสองเพลงก็ดีนะปอนด์ พี่ว่าควิลเองก็คงอยากฟังเหมือนกัน....”
ผมขมวดคิ้ว... ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู
สักสิบนาทีคงไม่เป็นไรหรอกมั้งนะ.......
ควิลยังนั่งอยู่ที่เดิมที่โต๊ะที่มองเห็นเวทีไกลลิบๆ ผมร้องเพลงที่สองกลางเพลงแล้วตอนที่ไอ้ตุลย์และผองเพื่อนมาถึงร้าน ทำให้ครึ่งเพลงที่เหลือผมร้องเพลงไปเหงื่อตกไป
ผมขมวดคิ้วเมื่อเห็นมันมานั่งยังโต๊ะหน้าที่ประจำที่ตั้งป้ายจองไว้ ได้ข่าวจองไว้ตั้งแต่เย็นพ่อคุณล่อมาซะสามทุ่ม เลวจริงๆ ร้านเค้าเสียรายได้หมด!
จบเพลงผมรีบเดินลงเวทีแล้วเลี่ยงไปโต๊ะหลังที่มีควิลนั่งรออยู่
“เป็นไรป่าว ท่อนท้ายเหมือนไม่ค่อยมีสมาธินะ” ควิลถาม จนผมได้แต่หัวเราะแหะๆ แก้เก้อ
“เอ่อ ควิล คือปอนด์ไปบอกพี่ต้องแล้วนะว่าจะกลับก่อน ควิลไปด้วยกันเลยไหม?”
“หือ ไหนว่ามีธุระไง แล้วชวนไปด้วยจะดีเหรอ?”
“เปลี่ยนใจแล้วน่ะ ไปหาที่เงียบๆ คุยกันดีไหม ที่นี่มันพลุกพล่านน่ะ” ผมพยายามหาเหตุผล ลากควิลออกจากร้านไปด้วยกัน อีกฝ่ายทำหน้าประหลาด แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรให้มากความ เขายอมเช็กบิลแต่โดยดี
ผมรู้สึกว่าเป็นเวลานานชั่วกัปชั่วกัลป์เลยกว่าบริกรจะคิดเงินเสร็จและกว่าจะทอนเงินเสร็จ กว่าที่ควิลจะลุกขึ้นจากโต๊ะ จึงเกิดสิ่งไม่คาดฝันขึ้นเสียก่อน
“วันนี้..... ผมอยากร้องเพลง..... มันอาจจะไม่เพราะอะไรนักหนา แต่ผมอยากให้ใครคนหนึ่งได้ฟังและรู้ว่าผมพยายามมากแค่ไหนที่อยากจะบอกความรู้สึกนี้กับเขา....”
ผมชะงักเท้าและหันไปมองที่เวที....
“ปอนด์...... นั่นใช่ตุลย์หรือเปล่า....” เสียงควิลถามเหมือนไม่แน่ใจ แน่นอนว่าแม้ตอนนี้ ควิลจะซิ่วไปเรียนที่อื่นแล้วก็ตาม แต่ใช่ว่าปีที่แล้วเขาจะไม่รู้จักตุลย์
“อือ” ผมตอบแค่นั้น เมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะเป็นใบ้ เมื่อมองภาพไอ้ตุลย์ขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้ตัวเดียวกันกับที่ผมนั่งเมื่อคราแรกบนเวที มันก้มหน้าลงดีดอินโทรเพลงเพลงหนึ่ง ซึ่งคุ้นหูมากเหลือเกิน
http://www.youtube.com/v/KUviYPdRvh8
มีบางคำที่อยากบอกกับเธอ จิตใจบางคนที่เหม่อเพราะคิดถึงเธอ
แต่ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง และไม่รู้ว่าเธอจะรังเกียจไหม
ก็ยังเดาใจไม่ถูกอยากจะรู้ แต่ใครคนนึงรักเธอหมดทั้งหัวใจ
อยากให้เค้าคนนั้นทำอะไร เพื่อให้เธอได้พอเข้าใจว่าฉันรักเธอ
พูดไม่ค่อยเก่งแต่รักหมดใจ ถ้ารู้ว่าชอบอะไรจะหาให้เธอ
พูดไม่ค่อยเก่งแต่ฉันรักเธอ อย่าปล่อยให้เผลอให้รักเธอข้างเดียว
ก็ยังเดาใจไม่ถูกอยากจะรู้ แต่ใครคนนึงรักเธอหมดทั้งหัวใจ
อยากให้ฉันคนนี้ทำอะไร เพื่อให้เธอได้พอเข้าใจว่าฉันรักเธอ
พูดไม่ค่อยเก่งแต่รักหมดใจ ถ้ารู้ว่าชอบอะไรจะหาให้เธอ………
“ถ้าเทียบกับนักร้อง นักดนตรีมืออาชีพ มันอาจจะไม่ดีที่สุดนะ แต่เราว่าฟังแล้วมันอินน่ะ เหมือนกับว่าเค้ากำลังบอกรักใครสักคนอยู่จริงๆ ช่างเป็นผู้หญิงที่น่าอิจฉานะ”
ผมไม่ถามว่าทำไมควิลคิดแบบนั้น และผมจะไม่เดาด้วยว่าความจริงแล้วมันร้องเพลงให้ใคร เพราะจนถึงตอนนี้ ต่อให้ผมได้ยินคำบอกรักจากมันมาแล้วก็ตาม ผมก็ยังไม่มั่นใจเลยว่า ผมแค่ละเมอเพ้อพกจินตนาการไปฝ่ายเดียวหรือเปล่า...
“ควิล ไปเถอะ.....” ผมหันไปจับมือเขาที่ยังคงจับจ้องอยู่ที่เวที
“ขอฟังให้จบก่อนสิ ของแบบนี้หายยากออก”
“ฟังทำไม กีตาร์ก็ห่วยแตก เสียงก็โหยหวนเหมือนควายออกลูกแบบนี้”
“สำคัญตรงไหน ถ้ามันออกมาจากใจของเค้า ปกติตุลย์ก็เป็นผู้ชายในแบบที่ไม่ต้องทำอะไรก็ต้องมีคนมาชอบอยู่แล้ว แต่ที่เค้าออกมาเล่นกีตาร์และร้องเพลงทั้งๆ ที่ไม่ถนัด มาทำเรื่องน่าอายแบบนี้ ก็เพราะว่าเค้ารักคนๆ นั้นมากไม่ใช่เหรอ?”
รู้สิ เพราะรู้ว่าเป็นอย่างนั้นไง ถึงทนฟังจนจบเพลงไม่ได้ ผมไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร มันชาไปหมดทั้งตัว รู้ตัวอีกทีดวงตาก็พร่าเลือนไปหมด
“ปอนด์” เสียงควิลเบาหวิว สีหน้าแปลกใจ ผมเอาหลังมือที่ว่างถูแก้มตัวเอง รู้สึกอายมากที่ควิลต้องมาเห็นภาพนี้ ผมจึงปล่อยมือควิลแล้วหมุนตัวผละออกไป
“วอก!!! มึงอย่าหนีนะ” ได้ยินเสียงไอ้ตุลย์แม่งตะโกนใส่ไมโครโฟนจนผมสะดุ้ง แต่นั่นไม่ทำให้ผมหยุดฝีเท้าตัวเองได้
หนี.... ผมยอมรับก็ได้ว่าตัวเองกำลังหนี.....
ผมรู้สึกว่าตัวเองขี้ขลาดมาก มากเกินจะยอมรับความจริงกับใครๆ
ผมขี้ขลาดที่จะบอกกับควิลว่าผมกับตุลย์ไปถึงไหนกันแล้ว เพราะผมไม่รู้ว่าเขารับได้หรือเปล่าที่ผมไม่ใช่ผมในแบบที่เขารู้จักอีกต่อไป.....
และสิ่งที่มันยากกว่านั้นก็คือการยอมรับว่า ผมตกหลุมรักไอ้ตุลย์มาตั้งนานแล้ว
.............................
รู้สึกหลังๆมานี่ นุ้งปอนด์ เธอแต๋วแตกมากเลย ร้องไห้เก่งเชียว เป็นไรมากป่ะจ๊ะหนู.........
-
ตุลย์ลงทุนมากมาย เมือไรปอนด์จะยอมรับเนี่ย ทำขนาดนี้แล้ว
ตุลย์ นายไม่ต้องทำอะไรดีกว่า ทำแบบเดิม จับกดๆ ดีกว่าไหม
-
หือออ มาเเค่นี้หรือ?? อยากอ่านต่ออออ เเง๊
-
:katai1: ยังไงล่ะทีนี้
-
ถึงจะพูดไม่เก่งแต่ก็รักนะ :)
-
งื้อ~~~~~~
-
เย้ ! ดีใจจังที่ได้อ่าน ปอนด์-ตุลย์
-
ป๊อนนนนนนนนด์ อะไรจะเป็นคนปากโครตแข็งขนาดนี้
ตอนต่อไปจะเป็นหนังอินเดียพระเอกวิ่งไล่ตามนางเอกแล้ว555
ตามจับปอนด์ให้ทันนะตุลย์!!
-
แอร๊ยยย กลับมาแล้ว คิดถึงตุลย์กับปังปอนด์ :กอด1:
-
มาต่ออีกเถอะค่ะ อยากอ่านต่อออ :o12:
ต้องกลับไปอ่านย้อนหลังเล็กน้อย เริ่มลืมแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น555 :heaven
มาต่อเร็วๆน้า :กอด1:
-
คิดมากเรื่องเป็นภรรยาสินะ...
เอาน่านิดหน่อยเอง ยังไงซะคนเราเวลาผ่านไปก็ต้องเปลียนแปลงบ้าง (พยายามหาเหตุผลให้ปอนด์เต็มที่)
ยอมรับว่ารักได้อีกซักพักก็ไม่อายแล้วไง
-
ถ้าเราเป็นตุลเราเสียใจนะ
ปอนด์ดูเหมือนแคร์ทุกคนยกเว้นตุล
ไหนบอกว่าตกหลุมรักตุล ทำไมขยันทำร้ายกันจังอ่ะ
-
มาสมัครเป็นแฟนคลับตุลย์ปอนด์อีกคน
ตุลย์น่ารักโพดๆๆ แต่ทำไมปอนด์ถึงชอบใจร้ายกับตุลย์จัง นี่แน่ะๆ :z3:
-
พูดไม่เก่งแต่ลงทุนเต็มที่นะ :katai2-1:
-
มาให้กำลังใจตอนใหม่ฮะ เห็นนิว่าเรื่องนี้ดองนาน จู่ ๆ ก็มายินดีแทนคนที่รอ แต่ผมยังไม่ได้อ่านต่อเลย XD
-
รู้ใจตัวเองแล้ว ก็รับรักพ่อกระต่ายเถอะจ๊ะ สู้ๆนะจ๊ะ ^^
-
พูดไม่ค่อยเก่งแต่รักหมดใจ ถ้ารู้ว่าชอบอะไรจะหาให้เธอ
เขิน!! :hao7: :hao7:
-
โอ้ยยยย ปอนนน สาวแตกเลยยยย
-
ตั้งแต่เปลี่ยนสปีชีร์ตัวเองไปเป็นเมียเค้าแล้วอ่อนแอนะเราเนี่ย :hao7:
น้ำตาไหลทั้งตอนวิดน้ำแทบไม่ทัน ก็ยังฟินกับตุลตลอด
ส่วนปอนด์ แกรีบๆยอมเค้าได้แล้ว อย่ามาซึน เดี่ยวได้เจ็บ !!! :beat:
รออ่านตอนต่อไปจ้า :L2:
-
นั่นไง โจกท์เก่าโผล่มาอีกคนแล้วนะน้องปอนด์
-
วอกท่าทางจะโดนกระต่ายกินไม่น้อย 555
บังอาจมีโจทก์เก่ามาด้วย
อุตส่าห์ร้องเพลงให้ยังเมิน
ขอไว้อาลัยให้ปอนด์ปากแข็งล่วงหน้า
บวกและเป็ดขอบคุณที่มาต่อ
:ruready
-
ในเมื่อรู้แล้วก็ยอมรับสักที จะได้มีความสุข กิ๊วววววววว :hao3:
-
พูดไม่ค่อยเก่ง แต่ไม่ยอมให้ปอนด์ไปมีใครแน่นอน
-
เปิดใจยอมรับเถอะน้องปอนด์ กระต่ายยักษ์คงจะไม่ยอมปล่อยแน่ๆๆ
:กอด1: :L2: :pig4:
-
สนุกมากค่ะ
-
อ่านรวดเดียวมาจนถึงตอนนี้......บอกเลยว่าโคตรหนุกเลยค่ะคนแต่ง o13
น่ารักมากๆ ทั้งตุลย์ ทั้งปอนด์ เดี๋ยวจะไปอ่านเรื่ของฝั่งน้องต่อ :hao7:
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักแบบไม่เลี่ยนนะคะ ชอบมาก
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
-
ขนมปังคะ ยอมพี่กระต่ายเค้ามาตั้งนานแล้ว
มุ้งมิ้งบ้างเป็นบางคราวก็แล้ว
รับๆไปเถอะค่ะว่ารักพี่กระต่ายเค้าแล้ว อย่าไปอายค่าาาาา
-
วิ่งหนีความจริงซะแล้ว :เฮ้อ:
-
ยังรอปอนด์ตุลอยู่นะคะ
ยิ่งคอนล่าสุดนี่รุ้สึกค้างคาเบาๆ
ในที่สุดพระจันทร์สุดซึนมันก็ยอมรับซักทีว่ามันชอบชอบกระต่ายยยยยยย
:o8: :-[
-
รอร๊อรอ
ยังรอพระจันทร์และกระต่ายอยู่นะคะ ^^
-
คิดถึงต่ายหน้ามึน กับหนุ่มซึนหน้าเมา(?) จัง
รอคุณนักเขียนมาต่อน๊า...
-
ThankS
-
วิ่งหนียังไงก็หนีไม่พ้นเพราะใจเรามันตามเราไปทุกที่นั่นแหละ
-
รอฉันรอเธออยู่ แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด~
:ling1:
-
ชีวิตมันไม่แน่นอนนี่นะ รักก็บอกว่ารักกันเถอะ
ปล.คิดถึงวอกกับกระต่ายจังเลยยยย
-
แอบมาชำเลือง คุณนักเขียนอยู่ไหนน้ออออ :o12:
-
ว้ากกกกกกกกก :katai1:
ปอนด์จะหนีไปหนายยยยย
กระต่ายจร้าาา โดดตะครุบ ไปเก็บเลยยย :z1:
-
:katai5: :katai5: :katai5:
-
หายไปไหนแล้วน้าาาา
กำลังถึงตอนสำคัญแล้วด้วย โฮกกกกกกก
-
มารอ เผื่อจะฟลุ๊ค ได้อ่านตอนต่อ
-
แอร๊ยยยยส์ซึนทั้งคู่จะได้รักกันไหมค่ะเนี้ย
แล้วเรื่องนี้ยังแต่งอยู่รึป่าวอ่ะเห็นไม่มาต่อนานแล้ว
ค้างบ้างอะไรบ้าง อ๊ากกกกก
จะลงเอยไงเนี้ย. เมื่อไหน่จะรักกันอ่าาาาา
หนมปังยอมรับใจตัวเองสักทีดิ๊
-
เราพลาดอย่างแรง พลาดเรื่องนี้ไปได้ไง
แต่ว่าพอตอนที่เรารู้จักเรื่องนี้แล้ว
ทำไมไม่มีวี่แววว่าจะมาต่อล่ะ ฮา...............
ยังไงก็จอรอเพื่อที่จะให้ปอนด์ยอมรับใจตัวเองสักที :katai5:
-
:pig4: ช่วยมาต่อให้จบเถอะค่ะ สงสารเจ้าตุลย์ :call:
-
:mew1:
-
ยังรออยู่นะ :monkeysad:
-
มาต่อเร็วนะ :ling3:
-
ตอนที่ 39 * อึดอัดใจ
“ปอนด์ เดี๋ยว... ปอนด์....” เสียงควิลดังไล่หลังมา ไม่ช้าก็รั้งแขนผมไว้ทันก่อนที่ผมจะถึงรถตัวเองแค่นิดเดียว
“หยุดก่อนดิ จะรีบไปไหน ทำไมต้องรีบร้อนขนาดนี้ด้วย”
“ไว้ค่อยคุยกันได้ไหม ขอร้อง” ผมบอกด้วยน้ำเสียงวิงวอน
“ทำไมอ่ะ ปอนด์หนีใคร ตุลย์เหรอ?” คำถามนั้นทำให้ผมต้องนิ่งอึ้งไปอึดใจหนึ่งก่อนจะตอบกลับไปด้วยเสียงอ้อมแอ้ม
“เปล่า.... ไม่ใช่.....ไม่ได้หนีมัน” เป็นอีกครั้งที่โกหกและรู้สึกแย่มากจนไม่กล้ามองหน้าเขาตรงๆ
“มึงแน่ใจเหรอ....ว่าไม่ได้หนีกู!!” ผมสะดุ้ง... เมื่อได้ยินคำถามนั้น....แน่นอนว่าประโยคถัดมาไม่ใช่ของควิล น้ำเสียงเข้มกึ่งข่มขู่แบบนั้น ผมจำได้ดีจนไม่จำเป็นต้องเหลือบตาไปมองด้วยซ้ำ
ผมเผลอกลืนน้ำลายทั้งที่ลำคอแห้งผาก หัวใจเต้นตูมตามเมื่อควิลหันไปมองผู้มาใหม่ด้วยสายตาแห่งความสงสัย ส่วนผมสับสนจนทำอะไรไม่ถูกว่าควรจะหนีหรืออยู่เผชิญหน้า แต่ไม่มีเวลาได้คิดหรือตัดสินใจ มันก็เดินมาถึงตัวแล้ว
“ถ้างั้น... มึงควรจะกลับเข้าไปข้างในได้แล้ว” น้ำเสียงและแววตาเสดงความขุ่นเคืองอย่างเห็นได้ชัด ทันทีที่ประโยคนั้นจบลง มันจับแขนผมบีบแน่นแล้วกระชากให้เดินตามไปโดยไม่ถามความสมัครใจเลยสักนิดเดียว
“ปอนด์ ปอนด์” ควิลเรียกด้วยน้ำเสียงแสดงความห่วงใย พร้อมกับเดินตามมาช่วยดึงผมไว้
“ตุลย์ ใจเย็นก่อนได้ไหม นี่มันเรื่องอะไรกัน ปอนด์เค้าไปทำอะไรให้นายไม่พอใจเหรอ” ควิลถาม เหมือนพยายามไกล่เกลี่ย ... ผมว่า เขาคงคิดว่าตุลย์กับผมมีเรื่องมีราวกัน จนตุลย์มันจะลากผมไปให้เพื่อนมันรุมกระทืบแน่เลย...
แต่ความจริงแล้วมันคนละเรื่องกันเลย
“ไม่ใช่เรื่องของมึง มึงไม่ต้องเสือก” มันหันกลับไปตะคอก ดึงแขนที่จับแขนผมไว้ออกแล้วผลักอย่างแรงจนคนตัวเล็กอย่างควิลเซล้มลง
“ควิล...” ผมร้องอย่างตกใจ พยายามจะขยับตัวเข้าไปดู ไอ้ตุลย์มันดึงแขนผมไว้แล้วกระชากกลับ “ไม่ต้องเลย มึงมากะกูนี่...”
“กูไม่ไป มึงทำควิลทำไม...” ผมสะบัดแขนสุดแรงแล้วใช้สองมือผลักอกมันออกอย่างโมโหจัด
“มึงยังมีหน้ามาถามอีกเหรอว่าทำไม กูบอกมึงแล้วใช่ไหมให้รอ ทำไมไม่รอ หนำซ้ำ มึงยังหนีไปกับคนอื่นอีก” มันตวาดกลับชี้นิ้วไปทางควิลที่เริ่มพยายามจะลุกขึ้น
“ทำไม มึงเป็นนายเหนือหัวกูตั้งแต่เมื่อไร กูจำเป็นต้องเชื่อฟังคำพูดมึงทุกคำด้วยเหรอ”
“เออ..กูไม่ใช่เจ้านายมึง แต่กูเป็นผัวมึง จบมั้ย!!”
วินาทีนั้นผมตาค้าง รู้สึกเหมือนถูกตบหน้าฉาดใหญ่ จนชาไปทั้งตัว จะเถียงก็ไม่ได้ และไม่กล้าแม้จะหันไปมองควิล
“จะตามกูมาดีๆ หรือต้องให้กูกระทืบมันก่อน มึงถึงจะฟังกู...” ผมกัดริมฝีปากตัวเองอย่างอัดอั้น ความโกรธเกรี้ยวมันเพิ่มขึ้นมาเป็นริ้วๆ จนอยากตะบันหน้ามันให้ยับ แต่ก็ ไม่กล้าพอจะเสี่ยงท้าทายมันในตอนนี้ ผมกลัวว่าจะพลอยทำให้ควิลซวยไปด้วย...
เป็นอีกครั้งที่ผมยอมเดินตามมันไปถึงรถเก๋งที่จอดอยู่ด้วยความจำใจ มันพยายามไขกุญแจอย่างเร่งร้อนแล้วเหวี่ยงผมเข้าไปในรถ
“มึงจะพากูไปไหน” ผมถามอย่างไม่สบอารมณ์ เมื่อตัวเองถูกยัดเข้าไปในรถ
มันนิ่งไม่ยอมตอบ พยายามดึงเซพตี้เบลท์ขึ้นมาคาดให้ แต่ผมพยายามผลักมือมันออกไป
“ไม่ต้อง!! กูไม่ไปไหนกะมึงทั้งนั้นล่ะ”
“มึงหุบปาก แล้วนั่งเงียบๆ จะดีกว่า มึงไม่รู้หรอกว่า ตอนนี้ กูโมโหขนาดไหน” มันพูดเสียงดุแววตาเหมือนพยายามข่มกลั้นอารมณ์ แล้วไง? ไม่ได้มีมันคนเดียวที่อารมณ์เสีย....
“กูก็โมโหเหมือนกัน มึงพูดแบบนั้นทำไม?”
“หรือมึงจะเถียงว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง”
“ถึงจริง มึงก็ไม่ควรพูด มึงรู้ไหมทำเหี้ยอะไรลงไปเนี่ย” ผมระเบิดอารมณ์จนหน้าแดงก่ำ
“ทำไม? หรือว่ามึงกลัวว่ามันจะรู้?” ผมไม่ได้ตอบ เราได้แต่จ้องตากัน และมันคงเดาคำตอบได้
พลั่ก.... มันทุบกำปั้นลงบนพนักพิงเต็มแรงแล้วสบถ
“ ให้ตายเถอะ นี่กูทำเหี้ยอะไรลงไปเนี่ย พยายามฝึกเล่นกีตาร์ หัดร้องเพลงบ้าๆ นั่นเพื่อไปอะไรกัน มีคนอยากฟังมันตั้งมากมาย แต่มึง..กลับเห็นคนอื่นสำคัญกว่า”
“กูไม่ได้ขอร้องให้มึงทำนี่!!”
“เออ!! กูทำเองทั้งนั้นเลย เข้าใจผิดไปเองว่ามันจะให้มึงประทับใจได้ แต่เปล่า... กูแม่งโคตรงี่เง่าเลย ก็ดี ต่อไปนี้กูจะได้รู้ว่ากูไม่ควรทำอะไรเพื่อมึงอีก... สิ่งที่กูควรทำ คือกลับไปทำอะไรเดิมๆ อย่างที่เคยทำ”
ผมขมวดคิ้วนิดหนึ่งไม่อยากคิดไปถึงอะไรที่เลวร้าย แต่ทั้งสายตาและมือที่ไล้ไปตามข้างแก้มมันทำให้คิดได้ว่ามันหมายถึงอะไร ผมปัดมือมันออก
“หยุด อย่าแม้แต่จะคิด.... กูไม่มีอารมณ์จะทำแบบนั้นตอนนี้หรอกนะ”
“แต่กูมี....” มันพูดพร้อมรอยยิ้มประหลาด แล้วโน้มตัวลงมา
“เฮ้ย!” ผมอุทานอย่างตกใจ เพราะเบาะถูกปรับอย่างกะทันหันจนผมหงายหลังลงไปไม่ทันได้ตั้งตัว เงยหน้าขึ้นมาอีกที ก็พบใบหน้ามันลอยอยู่ใกล้ๆ แล้ว
“ถอยไป.... บอกให้ปล่อยไงวะ” ผมตะโกนพร้อมดิ้นรนผลักไส แต่อีกฝ่ายกดไหล่ผมไว้ไม่ให้ลุก
“กูไม่รู้หรอกนะว่ามึงกับมันเป็นอะไรกัน แต่จะให้กูปล่อยมึงไปหามัน บอกตรงๆ กูทำไม่ได้”
“กูต้องไปจริงๆ ไม่ว่ามึงจะเอาอะไรมาขู่ก็ไม่มีผลอะไรกับกูอีกแล้ว กูขอจบเรื่องทุกอย่างในวันนี้ มึงอยากเอาเรื่องของกูไปบอกเคลียร์หรือเล่าให้ใครฟังก็ตามใจ บางทีกูแค่ไม่มาที่ร้านนี้อีก หรืออย่างมากกูแค่ลาออกจากมหาลัยไม่ให้ใครตามเจอ แต่กูทนอยู่ในสภาพนี้ต่อไปไม่ไหวจริงๆ”
“สภาพไหน?”
“ถูกทำเหมือนอีตัวแบบนี้” ผมกัดฟันพูดอย่างเจ็บใจ ความอัดอั้นมันเอ่อท้นจนธารน้ำท่วมขอบตา ส่วนอีกฝ่ายชะงักทำหน้าตกใจ...
“เดี๋ยว...กูไม่เคยคิดอย่างนั้นนะ” มันเถียงหน้าเครียด
“ถ้าไม่ใช่แล้วเรียกอะไร ใช้กูเป็นที่รองรับอารมณ์ ขอแค่มึงอยาก จะที่ไหนเมื่อไรก็ได้ มึงไม่เคยถามว่ากูต้องการหรือเปล่า กูเป็นแค่ตัวอะไรสักอย่างที่ทำได้แค่รอ รอให้มึงเบื่อ... รู้ทั้งรู้ว่าสักวันมันต้องมาถึง แล้วมึงจะบังคับให้กูรอไปเพื่ออะไร พยายามทำดีกับกูไปเพื่ออะไร”
“ไม่เอาน่า อย่าร้องไห้ดิ จะให้กูอธิบายไงดี.....มึงถึงจะเข้าใจว่ากูไม่ได้ตั้งใจ ที่กูทำไปทั้งหมด เพราะกูรักมึงต่างหาก”
“มึงโกหก..... เริ่มต้นมึงแค่อยากลองของแปลก ต่อมามึงแค่นึกติดใจ มึงคิดว่ามึงเอาเงินฟาดหัวกูได้ พอไม่ใช่มึงก็ข่มขู่ มึงสนุกที่เห็นกูเป็นลูกไล่ คอยทำตามที่มึงต้องการ เวลาที่มึงเงี่ยนมึงก็มาหา ที่ไหน เมื่อไรก็ได้ มึงอาจจะแค่ขัดใจที่กูไม่ได้อวยมึงเหมือนคนอื่น ท้ายที่สุด มึงเลยรู้สึกท้าทาย มึงแค่อยากทำให้กูยอมสิโรราบให้ แค่นั้นเองที่มึงต้องการ แต่เสียใจนะกูรู้ทัน เพราะอะไรรู้ไหม เพราะกูเป็นผู้ชายเหมือนกับมึงไง อะไรที่มึงเคยทำ กูเองก็เคยทำ กูรู้ดีกว่าเวลากูต้องการอะไรสักอย่าง กูยอมทุ่มเททุกอย่างได้มากแค่ไหน และกูก็รู้ดีว่าเวลาที่กูเบื่อ กูจะหาวิธีเขี่ยมันทิ้งได้ยังไง มึงไม่ต้องมาเสียเวลาทำอะไรให้กูทั้งนั้น กูไม่อยากได้....”
“กูยอมรับนะ ว่าที่ผ่านมากูอาจจะพูดอาจจะทำไม่ดีกับมึง แต่ไม่ว่าจุดเริ่มต้นมันคืออะไร แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว กูต้องทำยังไงมึงถึงจะเชื่อว่ากูรักมึงจริงๆ”
“ปล่อยกูสิ... แล้วกูจะเชื่อ ความรักมันไม่ใช่การผูกมัด หรือแม้แต่การข่มขู่ มึงใช้เงินซื้อทุกอย่างในโลกได้ยกเว้นความรัก”
“ถ้ากูให้มึงไป แล้วมึง..จะกลับมารึเปล่า?”
“กูตอบไม่ได้ แต่ถึงมึงจะรั้งกูไว้ยังไง มีแค่กายเท่านั้นที่อยู่ ถ้ามึงต้องการแค่นั้นกูก็ไม่ขัดนะ ถ้ามึงสาบานว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่มึงจะใช้กำลังข่มขืนกู ต่อจากนี้จะไม่มาเจอกันอีก แล้วกูจะยอมให้ดีๆ เลย”
“ข่มขืนเหรอ? ที่ผ่านมากูทำแบบนั้นงั้นเหรอ? กูคิดว่ามึงรู้สึกดีกับมันซะอีก...”
“ก็....บางครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่..” ผมพูดด้วยน้ำเสียงชัดเจนมั่นคง
ที่ผ่านๆ มา ผมได้แต่ปล่อยอารมณ์เป็นใหญ่ รู้สึกยังไงก็ทำไปอย่างนั้น แต่วันนี้ผมมีสติมากพอที่จะหยุดมัน
ในขณะที่ควิลกลับมาเพราะเป็นห่วงผม แต่ผมกลับปิดทุกอย่างเป็นความลับ แล้วพอทุกอย่างเปิดเผยขึ้นมา ตอนนี้เขาจะรู้สึกยังไง คงผิดหวังหรือคิดว่าถูกทรยศ ตราบใดที่ยังไม่ได้ขอโทษ หรืออธิบายอะไรสักอย่างจะให้มีอารมณ์มาพลอดรักอยู่กับตุลย์ได้ยังไงกัน...
“ก็ได้... กูยอมแพ้” แล้วมันก็ขยับตัวถอยออกไปนอกรถ ผมผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอกแล้วก้าวออกไปยืนอยู่นอกรถแล้วปิดประตูลง มันเลื่อนมือมาจับมือผมไว้หลวมๆ ผมไม่ได้ดึงมือหนีและไม่ได้หันไปมอง
“การที่กูปล่อยมึงไปวันนี้ไม่ได้แปลว่ากูตัดใจ แต่กูอยากให้มึงรู้ไว้ ว่ากูแคร์มึงมากกว่าที่มึงคิด กูเลือกปล่อยมึงไปหาคนอื่น ดีกว่าสาบานว่าจะไม่เจอมึงอีก และกูยังทำอะไรได้อีกมากมายขอแค่มึงบอกมา.... กูต้องทำยังไง มึงถึงจะเชื่อว่ากูไม่ได้ ล้อเล่นหรือหลอกลวงมึง ต้องทำยังไง มึงถึงจะรักกู ช่วยบอกกูหน่อยสิ.... ยังมีอะไรอีกไหมที่กูทำได้ แล้วกูยังไม่ได้ทำ”
หัวใจของผมวูบไหวอย่างประหลาด.... เมื่อได้ฟังคำถามนั้น
และคำตอบที่ออกมาคือ.....
“ไม่มี.........”
ผมรู้สึกใจหายที่มันค่อยๆ ปล่อยมือออก ผมไม่กล้าหันไปมองว่ามันทำหน้าแบบไหน ได้แต่ฝืนใจก้าวต่อไปทั้งน้ำตา... เพราะสิ่งที่อยากบอกมันแต่ไม่กล้า.... คือ.....
ไม่มี.........วันไหนที่ไม่รัก.......
:mew2:
ตอนนี้สั้นนะ .... แต่ก็รู้สึกดีที่ในที่สุดก็ทุบโหลดองแตกจนได้....
ไม่มีอะไรแก้ตัวนอกจาก ขอโทษที่หายไปนาน :mew2:
แล้วก็.......คิดถึงทุกคนนะ :bye2:
**ฝาก mv ฟังละเข้ากะปอนด์ดี
http://www.youtube.com/v/O0eP_uLNR-E
-
อร๊ายยยยยยยยยยยย #นึกว่าฝัน :กอด1:
-
อาการตอนเห็นเรื่องนี้อัพ
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: ไม่ได้ฝันไปช่ายม้ายยยย
*********
โฮฮฮฮฮ นึกว่าตอนตุลย์บอกรัก ปอนด์จะเชื่อ....แต่ก็ไม่
สรุปว่าปอนด์คุงก็รักตุลย์สินะ แต่ตุลย์ชอบใช้กำลังอ่าาาาา เดินเกมใหม่ เข้าหาปอนด์ดีๆอีกครั้งนะคะ อย่าโมโหร้าย
(ควิลกลายเป็นตัวประกอบเบอร์ 1 ไปเลยแฮะตอนนี้)
ความรักช่างซับซ้อนจริงๆ
-
กลับมาพร้อมมาม่าชามยักษ์ ...
แต่ก็ดีนะ อยากให้ปอนด์ได้พูดระบายสิ่งที่อึดอัดในใจออกไปเสียบ้าง
-
นึกว่าจะไม่ได้อ่านต่อซะแล้ว
ขอบคุณที่มาต่อ แต่จะรักมากถ้ามาบ่อยๆ อิอิ
เป็นตอนที่เมนท์ยาก แต่เราชอบที่เงื่อนตายที่รัดไว้คลายออกซักที บางทีอาจจะเป็นการดึงปมจนเชือกขาดไปเลย
อยากให้เริ่มใหม่มากกว่า จะได้สะสางความสัมพันธ์เบี้ยวๆ ให้เป็นเรื่องจริงจังซักที
-
คิดถึงมากเลยเรื่องนี้
แล้วกลายเป็นดรามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ดีกันได้แล้วนะตุลย์-ปอนด์
-
รอโหลแตกใจแทบขาด
อ่านแล้วสงสารทั้งสองคนแทบขาดใจ................เฮ้อ
คิดถึงคนแต่งมากๆๆๆๆๆ ช่วยมาต่อให้จบด้วยเถิด
จะมาม่าดราม่าแค่ไหนก้อได้ แต่ขอhappy endingนะคนดี
รักคนเขียน คิดถึงมากๆด้วย
-
ดีนะที่ตุลย์ไม่ได้ลงไม้ลงมืออะไร อ่านเรื่องกี่ทีก็สงสารตุลย์ทุกครั้ง ตั้งแต่แรกก็ไม่ใช่ตุลย์หรอกเหรอที่มีความรู้สึกให้ก่อนตั้งมากมาย รอตอนต่อไปนะคะ
-
เห้อ.......เศร้า
-
อ่านรอบท่สอง
ปอนด์คะ ช่วยบอกตุลย์ไปเหอะค่ะ ว่ารักอ่ะ ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เฮ้ยย ทำไมมาม่า 5555 ดีใจมโหฬาร กินมาม่าหน้าแป้นเลย :z3:
ขยี้ตาสามรอบเลยนะเนี่ย นึกว่าฝัน อย่าลืมมาต่อนะ เนี่ยไม่ต้องอ่านย้อนเลยเพราะจำได้ดีเสมอ เย้ๆๆดีใจ
-
:กอด1: :katai2-1: :hao5: ปลาบปลื้มมมมมมม
-
ขอบคุณ :)
-
ดีใจที่กลับมาต่อแม้ว่าตอนนี้มันจะเศร้า :hao5:
:กอด1: :L2: :pig4:
-
กลับมาแล้ว มาต่อบ่อยๆนะ
หายไปนานเอามาม่ามาแจกปอนด์อีก
-
ดีใจที่มาต่อ ตอนนี้มันแบบว่า :katai1: :katai1:
-
ปอนด์ใจร้ายยยยยยยยย
-
ปอนด์ปากแข็ง รักไปแล้วแต่ไม่ยอมรับ
แต่ก็เข้าใจอะนะ คนที่รุกมาก่อนจะให้ยอมรับง่ายๆได้ไงว่าเปลี่ยนมารับแล้ว
แล้วยิ่งควิลกลับมาอีก ยิ่งทำให้ปอนด์รู้สึกว่าการรัก ตุลย์มันผิดเข้าไปอีก
ไหนจะความรู้สึกของควิลที่จะต้องมารับรู้ว่าอดีตผัวตัวเองเปลี่ยนไปเป็นเมียคนอื่นแล้ว
สู้ๆเข้านะตุลย์อย่าเพิ่งยอมแพ้ o13
-
:mew4: มาแค่นี้ เพื่อมาเรียกน้ำตากันใช่ม้ายยยยยยยย :ling1:
-
[font= :katai5:ปังปอนด์อย่าปากแข็งดิบอกรักตุลย์ซักที มันดรามาไปแล้ว แงๆๆ :hao5:arial][/font]
-
ระเบิดไหดองให้แตกกระจุย
มาบ่อยๆนะคะ
-
มาต่อแล้ว
แต่มาต่อแบบหน่วงๆทิ้งไว้แบบนี้ๆๆๆ
ห้ามหายไปนานอีกน้า
มันหน่วงมากกสงสารตุลย์มากจิงๆ
-
โหลดดองแตกแล้ว รอมานานมากกกกกก
ปอนด์ก็รักตุลย์สินะ แต่รู้สึกสงสารตุลย์มาก พยายามทำทุกอย่าง
-
ตอนที่ 40 memory
ผมไม่แน่ใจว่าควรดีใจหรือเปล่าที่ควิลไม่ได้ไปไหนไกล เขานั่งอยู่ที่โต๊ะไม้ด้านนอกร้าน หลายสิ่งหลายอย่างที่มันสะสมในใจมานานทำให้เริ่มกลัวที่จะเดินเข้าไป แต่พอยืนมองแล้วสังเกตเห็นว่าเขานั่งนวดขาตัวเองอยู่ นั่นแหละทำให้ผมสำนึกได้ว่า ไม่ควรหนีอีกต่อไปแล้ว....
ผมเดินเข้าไปอย่างช้าๆ เหมือนเด็กน้อยที่ทำผิดบางอย่างแล้วถูกพ่อแม่จับได้...เดินไปหยุดตรงหน้าจนอีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมามองผมนิ่ง
“แล้วตุลย์ล่ะ” ถามทั้งที่ก้มหน้าลงมองขา
“ไม่รู้ดิ กลับบ้านไปแล้วมั้ง”
“แล้วเรื่องที่ตุลย์พูด... มันจริงใช่ป่ะ?”
“อือ....” ผมตอบได้ไม่เต็มเสียงนัก
“ควิลพักที่ไหน เดี๋ยวเราไปส่งนะ” ผมบอกเขาแต่เห็ฯเขานั่งนิ่งเลยยื่นมือไปฉุดร่างเขาให้ลุกขึ้น ควิลยืดตัวขึ้นเพราะแรงดึงแต่ก็รีบฝืนตัวพร้อมขมวดคิ้วแสดงถึงความเจ็บปวด ผมตกใจจึงผ่อนแรงให้เขากลับไปนั่งลงเหมือนเดิม
“ขาเป็นอะไร ลุกไม่ไหวเหรอ?”
“ช่างเถอะ... เราไม่ได้เป็นอะไรมาก ปอนด์กลับไปหาตุลย์ดีกว่านะ คนกำลังโมโหหึง สถานการณ์มันจะยิ่งแย่ถ้าปอนด์ยังดื้อมากับเราตอนนี้” หึงงั้นเหรอ? ไม่หรอก มันก็แค่นิสัยขี้หวงไม่เข้าท่าของผู้ชายทั่วไปแค่นั้นแหละ ผมนึกเถียงในใจ แต่คำพูดเหล่านั้นคงไม่ได้ทำให้บรรยากาศตอนนี้ดีขึ้นจึงทำได้เพียงแต่คิด...
“แล้วจะให้เราปล่อยควิลทิ้งไว้อย่างงี้เหรอ? ทั้งๆ ที่เราเป็นทำให้ควิลเจ็บอ่ะ...” ผมบอกแล้วจ้องมองเขาด้วยแววตาแห่งความรู้สึกผิด เขาไม่ตอบแล้วก้มหน้าลงมองพื้นดังเดิม
ผมหันหลังแล้วนั่งยองๆ
“ขึ้นมาดิ ให้เราไปส่ง ...นะ”
นานเป็นนาทีกว่าที่อีกคนจะเริ่มขยับแขนมาโอบรอบคอยอมขี่หลังแต่โดยดี
ระหว่างทางที่มีแต่ความเงียบ... ผมรวบรวมความกล้าที่จะเอ่ยความรู้สึกนึงออกมา
“ขอโทษนะควิล ที่ไม่ยอมบอกเรื่องนั้น เรา.....”
“เราเข้าใจ ปอนด์คงมีเหตุผล กลัวเราเสียใจใช่ป่ะ”
“อือ ใช่... แต่ถ้าเล่าให้ควิลฟังตั้งแต่แรกควิลคงไม่เจ็บตัวแบบนี้”
“ไม่หรอก เราเองก็ผิด น่าจะเดาออกได้ตั้งแต่แรกว่า คนที่ตุลย์ลงทุนร้องเพลงบอกรักคือปอนด์”
ในที่สุด...ผมก็เดินมาหยุดที่ข้างรถตัวเอง ค่อยๆ เอนตัวปล่อยร่างของควิลให้นั่งลงบนรถตัวเอง
“ยังไงก็ ....ยินดีด้วยนะ” เสียงแผ่วราวกระซิบทำให้อดไม่ได้ที่จะรีบหันมามองเขา เพราะน้ำเสียงเรียบๆ เจือเศร้านั้นมันไม่ได้หมายความอย่างนั้นจริงๆ เลยสักนิด
“ยินดีเหรอ? อย่าพูดแบบนั้นสิ มันยิ่งทำให้เรารู้สึกแย่นะ ควิลควรจะโกรธเรา หรือด่าเรา จะต่อยมาสักหมัดเราคงรู้สึกดีกว่านี้....”
“ทำไมต้องโกรธด้วย ปอนด์ไม่ได้ทำอะไรผิดนี่ เราเป็นคนทิ้งปอนด์ไปก่อนแท้ๆ แล้วนี่มันก็ผ่านมาตั้งนานแล้วด้วย ก่อนที่เราจะกลับมาก็คิดไว้แล้วแหละว่าปอนด์ต้องมีคนใหม่”
“ก็จริง คงไม่แปลกที่เราจะมีใครใหม่ แต่.... คนๆ นั้นก็ไม่ควรจะเป็นตุลย์ .....ใช่มะ”
ดูเหมือนจะเป็นคำถามที่ลำบากใจควิลจึงถอนใจลึกก่อนจะตอบ
“ใช่ ที่จริงก็ไม่ควร...” เป็นอย่างที่คิดไม่มีผิด...
เออ...คนเรา.... ก็แปลก เวลาที่มีใครบางคนเลือกจะพูดตรงข้ามกับความจริงเพราะห่วงความรู้สึกเรา เรากลับอยากฟังความจริง แต่พอเขาเลือกที่จะพูดความจริงออกมา ทำไมมันถึงแย่กว่าที่คิดกันนะ....
ผมได้แค่ยืนนึ่ง ยอมรับความผิด น้อยไปด้วยซ้ำกับคำพูดแค่นี้ เขาควรจะต่อว่า ด่าผมให้หนักกว่านี้อีกหลายเท่า แต่ผมรู้ว่าควิลใจดีเกินไป... ดีจนผมเองกลับเกลียดตัวเองที่.....ไม่สามารถหักห้ามใจตัวเองได้
ทุกคำว่าไม่ที่ผมพูด ไม่มีความหมายเลย... เมื่อผมได้อยู่ข้างๆ มัน
“แต่ว่า....” ผมเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขาอีกครั้งเพื่อควิลเปิดปากพูดต่อ
“ถ้าตุลย์เค้าเป็นคนที่ทำให้ปอนด์มีความสุขได้ล่ะก็ เขาก็ไม่ควรอยู่ในข้อยกเว้นนะ”
“ควิล....” ผมพูดไม่ออก วินาทีที่ได้เห็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนอย่างเก่า ก็แทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
“อย่างอแงน่า... จะไปส่งใช่ป่ะ เราอยากกลับละ”
จนถึงตอนนี้ ควิลก็ยังเป็นควิลที่ไม่เคยทำให้ผมเสียใจ ควิลที่ให้อภัยได้ทุกเรื่อง
แม้ว่า.... จะไม่น่าอภัยแค่ไหนก็ตาม.... จนบางครั้งผมเองก็ไม่อยากแม้แต่จะให้อภัยตัวเอง...
. .
.
.
ผมกับควิลคบกันมาตั้งแต่ม.ปลายแล้ว... และควิลเลือกเรียนวิศวะตามผมแม้ว่าเขาจะไม่ได้ชอบ
ปี1 เทอม 1 จำได้ว่าวันนั้นผมโดดเชียร์....ด้วยความขี้เกียจ เลยนอนอ่านการ์ตูนอยู่ที่หอพักชาย (หอใน) เงียบๆ คนเดียว
สี่ทุ่มกว่าแล้วที่ควิลเปิดประตูเข้ามาแล้วทำหน้ายุ่งใส่
“ทำไมโดดเชียร์”
“เอ่อ.... ปอนด์ไม่สบาย ปวดหัวตัวร้อน เป็นไข้ไอแค่กๆ” ผมกำมือไปที่ปากทำเสียงไอประกอบเพื่อความเนียน...
“ไหน ป่วยจริงอ่ะ” อีกฝ่ายเดินเข้ามาหาที่เตียงแล้วเอาหลังมือแตะหน้าผากและลำคอทันทีด้วยความห่วงใย
“ป่วยการเมืองดิ ไม่เห็นตัวร้อนเลย” จับได้ซะงั้น....
“เอาน่า...เดี๋ยวพรุ่งนี้ไป วันนี้เรียนเยอะ ขี้เกียจจริงๆ” ผมบอกอย่างอ้อนๆ
“ไม่ไปเข้าเชียร์เลยไม่เห็นอะไรดีๆ”
“อะไร?”
“ฉากงัดข้อรุ่นพี่ดิ อยู่ดีๆ ปี4 ก็เรียกมาด่า ฟังยังไงก็เหมือนพาลหาเรื่อง แถมให้ปีสองกลิ้งอีกนะ ทีนี้ผิดซีนเกือบโดนปี1ต่อยเอา ”
“ใครอ่ะ เก๋าขนาดนั้นเลย”
“ตุลย์ไง จำได้ไหม เราว่าเค้าฮอตอยู่นะในรุ่นเราอ่ะ....”
ฮอตเหรอ? ผมขมวดคิ้วพร้อมกับคำถามที่เด้งขึ้นในหัว.....ใครวะ ไม่เห็นรู้จักเลย....
วีรกรรมห่ามๆ ของไอ้ตุลย์กลายเป็นทอล์คออฟเดอะทาวด์ไปอีกหลายวัน จนคนรู้จักมันไปทั้งคณะ ผมก็นึกแปลกใจอยู่ที่เด็กปี 1 ปีนเกลียวรุ่นพี่ขนาดนั้นแล้วยังรอดตายไม่โดนลงโทษอะไรสักอย่างได้ยังไง จนกระทั่งมีวันหนึ่งที่ควิลพาผมไปดูบาสที่มันแข่งนั่นแหละถึงพอเดาออก คนบ้าอะไร ตัวใหญ่อย่างกับยักษ์ ตัวสูงอย่างกะเปรต หน้าตาก็ดุอีกต่างหาก ผมว่าแม้แต่รุ่นพี่เองก็คงนึกเกรงใจตีนมันอยู่บ้างแหละ..... ถึงได้ปล่อยให้แล้วๆ กันไป
“กลับได้ยังอ่ะ หิวแล้วนะ” ผมเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเบื่อๆ เพราะรู้สึกแสบแก้วหูกับเสียงกรี๊ดปรอดแตกของคนในโรงยิมเวลาที่ไอ้ตุลย์มันได้ครองลูกบาส....
“อะไร เพิ่งมาแป๊บเดียวเอง....ดูอีกหน่อยดิ” ควิลหันมาบอก
“ปอนด์หิว.... ถ้าอยากอยู่ ก็กลับเองแล้วกัน” ผมบอกแล้วไม่รอคำตอบรีบเดินลิ่วออกมา
ควิลวิ่งตามออกมา
“โหย...ปอนด์อ่ะ” ควิลหน้าง้ำใส่ทำให้ยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่
“ถ้าอยากดูมากก็อยู่สิไม่ได้อะไรสักคำ...”
“ถ้าอยู่ปอนด์ก็งอนอีก...ใช่ป่ะล่ะ?” ผมไม่ตอบเพราะถึงไม่พูดควิลก็รู้นิสัยผมดีอยู่แล้ว....
แม้จะเรียนคณะเดียวกัน แต่ผมกับตุลย์แทบจะไม่เคยเจอกันจังๆ เลยสักที จนแทบจะเรียกได้ว่าไม่รู้จักมันเลยด้วยซ้ำ แต่หลังๆ ที่ผมเกิดอคติไม่ชอบขี้หน้าไอ้ตุลย์ขึ้นมาก็เป็นเพราะคนพูดถึงมันกันบ่อยจนผมรู้สึกรำคาญเท่านั้นเอง แล้วคนที่พูดนี่ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนก็ควิลแฟนผมเองนี่แหละ.....
วันดีคืนดีก็มาบอกว่าจะไปดูแข่งบาสรอบชิง (เป็นกีฬาในมหาวิทยาลัย)
“ไปคนเดียวเหรอ?”
“หรือว่าปอนด์จะไปด้วยล่ะ?”
“ไม่ดีกว่า อยากไปก็ไปเถอะ” ผมบอกไปงั้นทั้งๆ ที่ความจริงก็ไม่อยากให้ไปเท่าไรหรอก
แต่พอเห็นควิลดูตื่นเต้นที่จะได้ไปดูบาสมันก็...
“นี่ควิลอยากไปดูมันขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“อะไร..มันไหน”
“ก็....ไอ้เปรตวัดแจ้งนั่นไง”
“อ๋อ...ตุลย์อ่ะนะ บ้า ไม่ใช่ซะหน่อย ทำไมคิดอย่างนั้นล่ะ?”
“ไม่รู้ดิ... ก็อย่างอื่นไม่เห็นอยากดู”
“ก็อย่างอื่นมันไมได้ชิงชนะเลิศนี่นา รู้ป่ะเนี่ย ถ้าบาสแพ้นี่คณะเราปีนี้จะไมได้ถ้วยอะไรเลยนะ”
เอ่อ... อยากบอกจังว่าไม่รู้ ไม่เคยสนใจเรื่องกีฬา
“ทำไม? ไม่อยากให้ไปเหรอ?”
“เปล่า”
“ละเป็นไรหน้าบึ้ง อย่าบอกนะว่าหึง”
“ไม่...” ตอบพร้อมทำหน้าบึ้ง
“จริงอ่ะ?”
“ไม่หึงเลยม้างงงงงงง” ผมตอบด้วยเสียงสูง แล้วควิลก็หัวเราะ
“แล้วก็ไม่บอกแต่แรก ที่จริงไม่ได้คิดอะไรนะ แค่อยากไปเปิดหูเปิดตานิดหน่อยแต่ถ้าปอนด์ไม่ชอบ ไม่ไปก็ได้....” เขาบอกยังไม่วายยิ้มค้างอยู่ในหน้า....
หลังจาก หมดกิจกรรมรับร้อง เข้าเชียร์ และกีฬามหาวิทยาลัยก็เข้าสู่ช่วงสอบ ไอ้ตุลย์ก็ยังมีข่าวฮอตออกมาเรื่อยๆ ประเภท เตะตุ๊ดมั่ง หักอกสาวมั่งตามไสตล์ บ้างก็แอบเม้าท์ว่ามันเป็นเกย์เพราะยังไม่มีแฟนเป็นตัวตน... แต่เรื่องนั้นผมก็ ไม่ได้สนใจอยู่ดี ถึงมันจะเป็นก็เดาๆ เอาว่า ยังไงก็คงสายเดียวกัน ผมไม่แคร์เรื่องของมัน.... ขอแค่สารพัดข่าวลือไม่ได้ออกมาจากปากควิลก็พอแล้ว....
เทอมสองเมื่อกิจกรรมไม่มี ปรับตัวกับเรื่องเพื่อนและเรื่องเรียนได้แล้ว ผมกับควิลก็หารายได้เสริมด้วยการไปร้องเพลงที่ร้านริมทางซึ่งเป็นร้านอาหารเปิดใหม่ และตัดสินใจย้ายออกมาอยู่หอนอกเพราะสะดวกใจกว่าการอยู่หอชายซึ่งคนพลุกพล่านแล้วยังไม่ได้อยู่ด้วยกันสองต่อสองอีก
ทุกอย่างก็เหมือนจะผ่านไปด้วยดี ถ้าไม่เกิดเหตุการณ์นั้นขึ้น....
วันนั้นผมพาควิลไปนั่งกินเบียร์อยู่ที่ชายหาดสองคน ควิลเล่นกีตาร์และผมร้องเพลง ตอนนั้นก็ค่อนข้างดึกแล้ว... พอหมดเบียร์ไปหลายขวด พอเมาก็อาจจะเสียงดังไปบ้างก็ไม่แน่ใจ จู่ๆ ก็มีกลุ่มวัยรุ่นเดินแฉลบเข้ามา
“เฮ้ยวงนี้น่าสนุก แจมด้วยได้ป่ะเนี่ย.....” ผมชะงักรอดูสถานการณ์
“อ้าวเฮ้ยมึงคู่เกย์ว่ะ มึงแจมไปคนเดียวเลยกูขอผ่าน...” คนหนึ่งพูดขึ้นมาเหมือนเรื่องตลก.... ผมเงยหน้าเหลือบตาขึ้นมองด้วยสายตาไม่พอใจ
“จริงดิ ตายห่า มองไกลๆ กูนึกว่าผู้หญิง เดี๋ยวนี้โลกมันอยู่ยากขึ้นทุกวันเนอะ” แล้วเพื่อนมันก็พากันหัวเราะ...
“กลับเหอะ...” ผมถอนใจแล้วกระซิบบอกควิล หมดสนุก
ควิลไม่ตอบแต่รีบลุกขึ้นยัดกีตาร์ตัวโปรดใส่กระเป๋า
“อ้าว จะไปไหนกันล่ะ ไม่ร้องเพลงต่อแล้วเหรอ? กำลังเพราะ....”
“ขอทางหน่อย จะกลับแล้ว” ผมบอกห้วนๆ แต่พอไม่มีใครคิดจะหลีกก็เลยกระชับมือควิลพาเดินแทรกวงมันซะเลย แต่ยังเดินไปไม่พ้นควิลโดนจับไหล่ไว้ก่อนเขาเลยชะงักเท้า สะบัดไหล่....
“จับนิดจับหน่อยทำเป็นสะดิ้ง.....”
ความหวงแฟนบวกฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้เผลอตัวซัดหมัดใส่ไอ้เชี่ยปากหมาไปที.... ลืมนึกไปว่า คนน้อยกว่าและเสียเปรียบเห็นๆ หลังจากนั้นเหรอครับ แน่อยู่แล้ว ลองแม่งโดนต่อยไปคนละพวกผมจะเหลืออะไร นอกจากจับมือกันวิ่งหนีบาทาเพื่อนมัน แต่ก็ไม่พ้น ถูกกระทืบจนน่วม ระหว่างที่ชุลมุนอยู่นั้นผมรู้แต่ว่าในช่วงที่เลวร้ายที่สุดควิลปกป้องผมจากคัทเตอร์เล่มหนึ่งจนบาดเจ็บที่หลังมือเลือดโชก ผมกำลังหวาดกลัวว่าสถานการณ์จะเลวร้ายกว่านี้อีกไหมก็พอดีมีใครบางคนที่เข้ามาช่วยซะก่อน คัทเตอร์ถูกเตะกระเด็นไป และร่างนั้นถูกกระชากให้ลุกขึ้นแล้วออกหมัดใส่ พอเพื่อนถูกเล่นงาน คนอื่นๆ มันเลยเลิกกระทืบผม หันไปรุมพระเอกขี่ม้าขาวนั่นเพียงคนเดียว...
ตอนนั้นเองที่เห็นหน้าคนมาช่วยชัดเจนกว่าทุกครั้งคนสุดท้ายที่คิดว่าจะโผล่มากลับกลายเป็น...
ตุลย์ .....
ซึ่งความจริงแม้จะโดนรุมมันก็ไม่ได้เสียเปรียบอย่างที่ควรจะเป็นเลย จนกระทั่ง....
เพล้ง....!! ฝีหมัดอาจจะไม่เป็นรองแต่ก็ช่วยไม่ได้เมื่อถูกเล่นงานทีเผลอ
“เหี้ยเอ๊ย.....” เสียงสบถดังขึ้นไอ้ตุลย์ย่างสามขุมเข้าไปด้วยหน้าตาถมึงทึงปานฆ่าคนได้ และผมรู้สึกว่าบางทีถ้าไม่มีใครไปหยุดมันอาจจะทำอย่างนั้นจริงๆก็ได้ แต่โชคดี ไอ้คนถือขวดมันเกิดป๊อดโยนขวดทิ้งแล้ววิ่งหนีเสียก่อนคนอื่นๆเลยพากันวิ่งหนีตามไปด้วย
พอตั้งสติได้ ผมก็พาสังขารอันบอบช้ำขยับไปหาควิล
“ไปเหอะ ไปโรงพยาบาลกัน...” ผมรีบบอกด้วยความเป็นห่วง ควิลพยักหน้า แล้วก็พยักพะเยิดไปอีกทาง ผมหันไปเห็นไอ้ตุลย์ยกมือถือแนบหู ใบหน้ามีเลือดไหลนองจากหัวลงตามคิ้ว...
ผมนึกขึ้นได้ว่ามันเองก็คงต้องไปโรงพายาบาลด้วยเหมือนกันจึงบอกควิลให้รอตรงนั้นก่อนจะเข้าไปถามมัน...
“เอ่อ.... พอดีเรากำลังจะไปโรงพยาบาล ไปด้วยกันไหม”
“ไม่เป็นไร พวกมึงไปเถอะ กูโทรเรียกเพื่อนให้มารับแล้ว” มันบอกโดยไม่แม้แต่หันหน้ามามองด้วยซ้ำ
“เหรอ..งั้นก็ขอบ...”
“ไม่ต้อง..... เพราะกูไม่ได้อยากจะมาช่วยพวกมึงนักหรอก มึงก็แค่โชคดีเท่านั้นแหละที่ใส่เสื้อตัวนี้มา...”
ผมได้แต่อ้าปากค้างแล้วก็หุบฉับแทบไม่ทัน ก้มลงมองเสื้อที่ตัวเองใส่
เสื้อรุ่นของคณะวิศวะที่ถูกบังคับซื้อมาเพื่อใส่ร่วมกิจกรรมกีฬาตอนเทอม 1
เข้าใจล่ะที่โดดเข้ามาทำตัวเป็นพระเอกก็เพราะ.....ห่วงสถาบัน ห่วงหน้าตาคณะตัวเองสินะ
การพบกันวันแรกระหว่างเรา….
เพียงแค่คำขอบคุณจากผม...มันก็ยังไม่ต้องการ....
TBC
……………………………………..
อาจจะเชื่องช้าสักนิดกับช่วงระลึกความหลัง
แต่คงไม่เลวร้ายมากนักเพราะอย่างน้อยในความทรงจำเหล่านั้นก็ยังมีตุลย์อยู่ด้วย....
-
ง่ะ ตุลย์จำฉากนี้ได้ไหมเนี่ย ......ไม่น่าจะจำได้แฮะ(เดา)
ไม่คิดว่าควิลจะชอบตุลย์เลยนะเนี่ย เหมือนจะเกือบเป็นรักสามเศร้า(??)
แล้วควิลบอกเลิกปอนด์เพราะอะไรเหรอคะ?
-
:ling3: หน่วงง่า ตุลย์จะจำได้ไหมว่าพูดกันครั้งแรกในสภาพนั้น
-
ขอบคุณ :)
-
ได้อ่านความหลัง ถูกใจที่สุด รีบมาต่ออีกไวๆ นะ บัตรส่วนลดของที่ร้านริมทางที่ตุลย์เคยได้มาแต่ไม่รู้ของใคร ปอนด์คงให้เพื่อตอบแทนเรื่องนี้ใช่ไหม
-
ปอนด์เวลาเปลี่ยนอะไรก็เปลี่ยน ตอนนั้นไม่ต้องการคำขอบคุณ แต่ตอนนี้ต้องการความรักอะ ให้ตุลย์ไปเถอะ รอเลยเนี่ย
-
อ้าว เขาแอบมีความหลังกันด้วย
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ซับซ้อนจังเลย
เฮ้ออออออออออออ
-
ตกใจ!!!!! โหลดองแตกแล้วววววววว
ปอนด์อย่าน้อยใจตุลย์มันนานสิ ง้อจนหงอยแล้ว!
มีอดีตร่วมกันด้วย ตุลย์มันรู้ไหมน่ะ 5555
ชอบปอนด์ ชอบตุลย์ รออ่านต่ออยู่นะ :D
-
ตอนที่ 41 ความหลัง.....
“ขอบใจนะที่มาส่ง” ควิลบอกเมื่อผมพามาส่งยังที่พักของเขา เป็นห้องเช่าแบบรายวันตรงข้ามชายหาด
“พรุ่งนี้เราคงจะกลับบ้านแล้วล่ะ”
“ทำไมเร็วจัง...”
“ไม่ได้คิดจะมาเที่ยวแต่แรกละ แค่อยากมาหา แต่ถ้ารู้แต่แรกว่าจะมาทำให้ปอนด์ต้องมีปัญหา ไม่มาซะดีกว่าอีก...” ไหงกลายเป็นควิลที่รู้สึกผิดอย่างนั้นล่ะ
“ไม่ใช่เพราะควิลหรอก” ผมรีบเถียง...เพราะถ้าจะมีใครสักคนที่ผิดมันก็ผมนี่แหละ....
“ยังไงก็... รีบกลับไปง้อดีกว่านะจะได้สบายใจ”
ง้อทำไม ผมไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย ผมคิดอยู่ในใจ... แต่สิ่งที่ตอบไปคือ....
“ขอบใจ”
“อื้อ... ลาก่อนนะ...” ควิลบอกแล้วยิ้มบางๆให้
ลาก่อน....
ผมยกมือโบกค้างมองควิลหมุนตัวเปิดประตูเข้าห้องไป.....
ส่วนตัวเองถอยกลับมาที่รถ ภาพความทรงจำเก่าๆ ไหลกลับมาเป็นฉากๆ
…………………..
………………………………
……………………………………………
อาการของควิลไม่ได้สาหัสมาก แต่สำหรับเราถือว่า แย่เอาการ เพราะหลังจากนั้นควิลก็ไม่สามารถเล่นดนตรีได้อีกนานโข แต่คงเพราะควิลไม่อยากทำให้ผมไม่สบายใจ เขาเลยไม่ได้พูดถึงเรื่องนั้นเลยสักนิด แต่หลังจากเย็บแผลแล้วควิลก็ต้องนอนให้น้ำเกลืออยู่สองวันเพราะเสียเลือดมากไม่ต่างจากตุลย์ที่ผมรู้มาว่ามาเข้าโรงพยาบาลเดียวกัน
“ปอนด์ว่าตุลย์เค้าจะเป็นไรมากไหม?”
“ไม่รู้ดิ แต่เท่าที่เห็นก็แค่หัวแตกนะ”
“อื้อ ถ้าปลอดภัยก็ดีสิ”
“งั้น เดี๋ยวเราไปสืบข่าวให้ละกัน...”
“จะไปจริงเหรอ? งั้นซื้อของฝากไปเยี่ยมเค้าด้วยละกัน...”
“เอาไว้ควิลหายดีแล้วเป็นคนเอาของไปให้มันเองไม่ดีกว่าเหรอ?”
“ถ้าเราหายช้าล่ะ? ตุลย์ออกจากโรงพยาบาลไปก่อนละมันจะเรียกของเยี่ยมได้ไง ปอนด์นั่นแหละเอาไปให้แทนคำขอบคุณ ถ้าไม่มีเค้าเราสองคนอาจจะโดนแทงไส้ไหลดับอนาถคาหาดบางแสนก็ได้ใครจะรู้....”
ครับ...เถียงไม่ออก ได้แต่จำใจเลือกของเยี่ยม ก็ไม่ได้อะไรมาก แค่แบรนด์กระเช้า....ธรรมดานี่แหละ
แต่ที่มากกว่านั้นก็คือผมดันใส่ใบส่วนลดค่าอาหารของร้านริมทางลงไปด้วย...
สาเหตุก็เพราะว่า ผมละอายใจต่อควิล... เพราะผมเป็นแฟนที่ไม่เอาไหน ดูแลแฟนตัวเองได้ไม่ดีพอ ถ้าวันนั้นไม่มีตุลย์เข้ามาช่วย ผมก็ไม่รู้จริงๆว่ามันจะแย่ยิ่งกว่านี้อีกไหม... มันคงจะดีกว่านี้ถ้าผมบู๊เก่ง หรือแมนได้ครึ่งนึงของตุลย์ มันคงจะดีกว่าถ้าควิลได้ไปคบกับคนแบบนั้นแทนที่จะเป็นผม .... และผมอดคิดไม่ได้ว่า ควิลเองก็คงอยากเป็นคนถือของเยี่ยมมา.. เป็นคนกล่าวคำขอบคุณด้วยตัวเอง ถ้าเขาไม่เกรงใจว่ามันจะทำให้ผมคิดมาก หรือหึงแบบไม่เข้าท่าอย่างที่ผ่านมาอีก...
บางที... ถ้ามีอะไรเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น ถ้าตุลย์มันเกิดหันมาชอบควิลแม้แต่นิดเดียว ผมอาจจะยอมปล่อยมือควิลไปแต่โดยดีก็ได้
แต่ผมมารู้ทีกลังว่าผมคิดผิด เพาะตอนที่ผมถือของฝากไปเยี่ยมมันนั้นเองผมดันไปได้ยินมันคุยกับเพื่อนมันในห้องพิเศษโรงพยาบาลซะก่อน...
“เจ็บมากป่ะมึง..”
“แค่นี้ไกลหัวใจว่ะ แต่ที่จริงถ้ามันไม่เล่นทีเผลอคงไม่เจ็บตัวโดยใช่เหตุแบบนี้”
“พวกมันมีกันกี่คน มึงมีตัวคนเดียว อยากเปรี้ยวนักก็สมควร”
“ห่าเอ๊ย ก็ตอนนั้นมันฉุกละหุก กูจะมีเวลาโทรเรียกใครมาล่ะ ถ้ากูไม่เข้าไปช่วยเกิดไอ้สองคนนั้นมันตายหาดขึ้นมาแล้วนสพ.ลงข่าว คู่เกย์รักกันดูดดื่มจนจิ๊กโก๋หมั่นไส้กระซวกตายคาหาด... อายเค้าตาย แม่งดันใส่เสื้อคณะเราด้วย”
“มึงรู้ได้ไงว่ามันเป็นวะ”
“ถ้าไม่เป็นมันจะเอาตัวเข้าปกป้องกันขนาดนั้นเหรอมึง แทนที่จะเข้าไปช่วย สัด กระโดดเข้าไปรับมีดแทน กูไม่เคยเห็นใครโง่ขนาดนี้เลย... แต่แม่ง... ถ้ารู้ว่าจะเจ็บตัวขนาดนี้ไม่เข้าไปเสือกก็ดีหรอก”
หดหู่... ไม่รู้เลยว่าแค่เป็นเกย์กะใส่เสื้อคณะไปเที่ยวหาดที่มันจะบัดซบขนาดนี้ ...
อย่าว่าแต่แค่กล่าวคำขอบคุณ แค่โผล่หน้าไปให้มันเห็นก็ยังไม่กล้า... จะหาว่าตุ๊ดก็ตามใจเหอะ ผมทำได้แค่ค่อยๆ งับประตูห้องพิเศษนั่นปิดลงตามเดิม เคาะประตูสองสามทีแล้ววางของเยี่ยมไว้หน้าห้อง พอเดินไปหลบอยู่ตรงมุมลับตาของชั้นนั้น เพื่อนของมันก็เปิดประตูออกมาเอากระเช้านั้นไป โดยไม่พบว่าใครเป็นเจ้าของกระเช้า
กว่าจะรู้ตัวว่าผมลืมเอาบัตรส่วนลดนั้นกลับมาด้วยก็สายไปแล้ว...
บางที การที่เรื่องมันวุ่นวายมากมายขนาดนี้... อาจจะเป็นเพราะผมในวันนั้นก็ได้....
ไม่กี่วันต่อมาควิลก็ออกจากโรงพยาบาลได้ ที่จริงผมอยากอยู่ดูแลควิล... แต่ควิลบอกผมว่าไม่เป็นไรให้ผมไปร้องเพลงเถอะ แรกๆ ควิลก็มาอยู่ด้วย แต่ผมสงสารเขาที่ต้องมาคอยเฝ้าที่ร้านจนดึกเลยขอร้องให้ควิลอยู่ที่ห้องเพื่อพักผ่อน
ในขณะที่ผมต้องไปร้องเพลงที่ริมทางทุกวัน กลับไปถึงห้องควิลก็หลับแล้ว การไปร้องเพลงคนเดียวทำให้มีแฟนคลับมากขึ้น และยิ่งต้องตามใจแฟนมากขึ้น แรกๆ ควิลก็เหมือนจะเข้าใจ และผมก็คิดว่าเขาเข้าใจ แต่ผมลืมนึกไปว่าควิลรักผมมากว่าที่ผมคิด ถ้าให้ผมจะเซอวิสแฟนเพลงแค่ไหน เขาก็ไม่เคยโวยวาย พูดว่าน้อยใจ ไม่เคยแสดงที่ท่าว่าโกรธหรือไม่พอใจเลยสักนิด เขาปล่อยให้ผมอยู่กับสิ่งที่ชอบและสุดท้าย... เขาเดินจากไปโดยไม่มีแม้คำลา....นอกจากจดหมายเพียงฉบับเดียว....
หลังจากที่ผมไม่มีควิล ผมก็เลิกไปร้องเพลงที่ริมทาง...ตอนนั้น เป็นช่วงที่เสเพลที่สุดในชีวิต
อยากดื่มก็ดื่ม อยากเที่ยวก็เที่ยว อยากนอนกับใคร... ก็มั่วได้หมด
ทั้งจุ๊บจิ๊บ.... เพื่อนในเอก ใครต่อใครที่เจอตามผับ.... ทั้งโต้งที่แค่เกือบได้กัน
กว่าจะกลับมาเหมือนเก่า ก็หลังจากที่เจอเคลียร์แล้ว... เขาทำให้ผมนึกถึงควิล แม้จะไม่ใช่คนตัวเล็ก... แต่หุ่นที่ผอมบาง เล่นดนตรีเก่ง นิสัยบางอย่างช่างเหมือนกัน... ติดอยู่แค่มีไอ้โต้งคอยกันซีน ติดที่ผมยังกลัวกับการเริ่มต้น จึงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงนอกจากผมแค่ทำใจได้และกลับไปร้องเพลงได้ตามเดิม...
วันแรกที่ผมกลับร้องเพลงที่ร้านก็เจอคนที่ไม่ควรเจอ....
ไอ้ตุลย์มาเป็นลูกค้าที่ร้านตามที่ผมเคยหวัง...แต่มันกลับมาในวันที่ผมไม่มีควิลแล้ว
“เอ้อ... เหลือแค่เราแล้วที่พี่ยังไม่ได้ถาม” อยู่ดีๆ พี่ต้องก็โพล่งขึ้นมาในห้องน้ำ ระหว่างที่เราสองคนทำธุระกันอยู่
“อะไรพี่”
“พอดีมีลูกค้าใหม่เค้ามาถามว่า ใครเป็นคนเอาบัตรส่วนลดไปให้เค้าน่ะ”
“เอ่อ... ลูกค้าใหม่พี่นี่มันใครอ่ะ?” ผมแกล้งเนียนทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าพี่เค้าหมายถึงไอ้ตุลย์แน่แท้...
“เค้าชื่อตุลย์ เรียนอยู่วิศวะปีเดียวกับปอนด์เลย รู้จักป่ะ?”
“อ๋อ ครับ ก็...รู้จักแหละ แล้วไงเหรอ?”
“ปอนด์เป็นคนให้ป่ะ?”
“จะบ้าเหรอพี่ ผมเนี่ยนะ ผมจะเอาไปให้มันทำไม” เถียงสิครับ สุดใจขาดดิ้น...
“ไม่รู้สิ พี่ไล่ถามทั้งร้านละ ไม่เห็นใครยอมรับ พี่เห็นเราชอบผู้ชายก็เลยลองถามดูเฉยๆ”
“ครับ ชอบผู้ชายก็ไม่เถียงอ่ะ แต่ชอบแบบน่ารักๆ อ่ะไม่ใช่สูงเป็นเปรต ตัวใหญ่อย่างกะยักษ์แบบนี้”
“ใครจะไปรู้ เผื่อเปลี่ยนแนว...”
“ไม่อ่ะ... ไม่อยากเจ็บตูดโดยใช่เหตุ”
“เฮ้ยไม่แน่นะ เห็นตัวโตๆ นี่อาจจะสาวแตกก็ได้”
“ไม่มีทาง... คนแบบนั้นน่ะ ถ้าไม่ได้เป็นเจ้าชายของสาวๆ ก็เป็นได้แค่เทพบุตรก็ของพวกเกย์รับเท่านั้นแหละ” ผมพูดอย่างมั่นใจ ตั้งแต่เห็นบทบู๊คราวนั้น ผมคิดมาเสมอมาว่าไม่มีใครอีกแล้วที่จะแมนได้เท่ามัน....
“แก้ตัวให้ขนาดนี้... หรือปอนด์จะเปลี่ยนใจเป็นเกย์รับตามหาเทพบุตรล่ะเนี่ย?” พี่ต้องแกล้งล้อ
“ไม่ใช่ละพี่” ผมรีบปฏิเสธหัวชนฝา
“ของแบบนี้ไม่ลองไม่รู้นา” พี่ต้องเย้าต่อ
“จริง....ละพี่อ่ะอยากลองป่ะ?” ผมถามทำสายตากรุ้มกริ่ม ทั้งที่รู้ว่าพี่ต้องแกเป็นชายแท้ที่มีเมียโคตรดุ
“เหอะ.... ไม่อยากโดนเมียฆ่าตาย ปอนด์ก็รู้ หึหึ”
ผมหัวเราะตาม ที่จริงก็ไม่อะไรมากแค่แซวไปอย่างนั้นเอง รู้ว่าพี่ต้องทั้งรักทั้งกลัวเมียแกมากขนาดไหน
วันแรกที่กลับมา ถึงจะพอทำใจเรื่องควิลได้แล้วแต่ผมก็ยังคิดถึงเขา เพลงที่ผมเลือกร้องในวันนั้น คือเพลง “รักเธอทั้งหมดของหัวใจ” จำได้ลางๆ ว่าตุลย์ฟังผมร้องเพลงไม่จบด้วยซ้ำ แค่กลางเพลงมันก็ลุกหนีไปก่อน จนไม่น่าเชื่อว่าผ่านมานานแล้วแต่ตุลย์ยังจำได้ มันเคยเอ่ยลอยๆ ว่าวันแรกที่มันเจอผม ผมร้องเพลงนี้ ทั้งๆ ที่ความจริง ผมเจอมันก่อนหน้านั้นตั้งนาน...
ตกดึกแล้วผมเข้าห้องน้ำอีกครั้ง แล้วจู่ๆก็มีคนเดินเข้ามาฉี่อยู่ที่โถข้างๆ กัน ไม่คิดอะไรก็แค่หันไปมองข้างล่าง แล้วตกใจขนาด... เลยต้องรีบเงยหน้าขึ้นดูหนังหน้าเจ้าของแล้วลมแทบจับ....
เหยด.... ไอ้ตุลย์นี่หว่า...
ทำอะไรไม่ถูกได้แต่จ้องหน้ามันตาค้าง
“มองอะไร....” มันถามกลับมาด้วยน้ำเสียงห้วนห้าว แบบนักเลง
“เปล่า” ผมรีบตอบด้วยความกลัว มองหน้ามันนานๆ เดี๋ยวจะหาว่าหาเรื่องเลยหรุบตาลงต่ำก็พอดีไปป๊ะหน้าล่าง (อีกรอบ)โดยไม่ตั้งใจ
“ก็เห็นมองอยู่ชัดๆ ยังบอกไม่ได้มองอีก” เสียงดุเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่พอใจ ทำให้ผมผินหน้าไปทางอื่น ก็แค่บังเอิญไม่ได้ตั้งใจมองซะหน่อย
เสียงรูดซิบทำให้รู้ว่ามันเสร็จธุระของมันแล้ว ฟังเสียงฝีเท้าตบพื้นห่างออกไปค่อยคลายใจว่ารอดแล้ว... แต่เรื่องมันยังไม่จบครับ...
“อ้าว...เดฟ มึงมาฉี่เหรอ?” ผมหันไปมองมันยืนอยู่หน้าห้องน้ำพอดี
“เออ”
“ระวังนะมึง”
“ระวังอะไรวะ”
“มีเกย์โรคจิตอยู่ข้างในแน่ะ” มันบอกแล้วก็เดินออกจากห้องน้ำไป
เดฟเดินเข้ามาในห้องน้ำกวาดสายตาไปรอบๆ แล้วไม่ก็เจอใครนอกจากผมเพียงคนเดียว
เอ่อ... เดี๋ยวนะ.... เกย์โรคจิตที่มันว่านี่ ...... หมายถึงผมใช่มั้ย?
:z3: :z3: :z3:
TBC.
-
โหหห เรื่องราวมันซับซ้อนจิงๆนะเนี่ยย
แต่ตุลย์จำปอนไมไ่ด้จิงๆหรอออออ
-
มีความหลังกันนี่เอง :sad11:
:กอด1: :L2: :pig4:
-
ฮาตุล
-
ปอนด์ฝังใจมาก ก็ตุลย์ปากจัดจริงๆ
-
:hao5: ตุลย์เกรียนว่ะ คงต้องเคลียร์กันยาว
-
คนทั่วไปต่อให้เจอกันบ่อยแค่ไหนถ้าไม่ได้คิดอะไรด้วยมันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ถ้าคนมันจะคิดนะเจอหนเดียวมันก็ติดใจ
ตุลย์เป็นแบบไหน...
-
ขอบคุณ :)
-
เข้าใจแล้วละ คงรักปอนด์มากนะสินะ
-
ปากไม่เคนเปลี่ยนแปลงจริงๆนะ
-
โหหหหหห ตุลย์! รู้ตัวไหมวะนั่นว่าเคยทำอะไรไปบ้างน่ะ -0-
สมควรที่ตอนแรกปอนด์มันลังเลวอแว
รออ่านต่อนะะะะ ><
คนเขียนสู้ๆ เย้! ชอบเรื่องนี้ สนุกกกกกก
-
โอ้ยๆๆๆๆๆมาต่อแล้วอ่ะ คิกถึงมากมาย มาต่อตอนต่อไปบ่อยๆนะคะ ^_____^
-
ตอนที่ 42 ทางเลือก....
“บอกให้กลับไปตั้งนานแล้วทำไมยังไม่กลับไปอีก....” ผมสะดุ้งหลุดจากภวังค์ที่เต็มไปด้วยอดีตเก่าๆ ที่อยากลืมแต่ก็ยังคงฝังแน่น... ยิ่งเห็นควิลย้อนกลับมาก็ยิ่งขัดเขิน อีกทั้งเกรงใจเพราะรู้ว่าเขาคงยังเจ็บขาอยู่
“เอ่อ...ก็แค่ไม่รู้จะไปไหน”
“กลับไปหาตุลย์ที่ร้านไง มีอะไรไม่เข้าใจก็คุยกันสิ คิดจะหนีตลอดเลยเหรอ” ผมหนักใจกับคำแนะนำที่ดีแต่ทำได้ยาก ในเมื่อผมเพิ่งพูดจาตัดเยื่อใยไอ้ตุลย์ไปอย่างนั้นจะให้กลับไปตอนนี้ก็ทำหน้าไม่ถูกนัก
“เอาไว้วันหลังดีกว่า ยังไม่อยากเจอมัน”
“ถ้างั้นก็กลับบ้านไปสิ จะมายืนตากยุงทำไม?”
“อือ...ขอโทษ ถ้าทำให้ควิลรำคาญ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ” ผมบอก เมื่อสำนึกได้ว่าไม่ควรอยู่หน้าห้องคนอื่นให้รำคาญตา
“เดี๋ยวปอนด์ ..... ” ชะงักเท้ากับเสียงเรียกแล้วหันกลับมา แสดงใบหน้าแห่งคำถาม
“หือ..”
“เราไม่ได้ตั้งใจจะออกมาไล่ปอนด์นะ แต่ที่เราออกมาก็เพราะว่าเราเป็นห่วงจริงๆ มันอาจจะฟังดูหลงตัวเองไปหน่อย แต่สมมุติถ้าปอนด์ไม่สบายใจเพราะแค่ร์ความรู้สึกของเรานะ มันไม่จำเป็นเลย เพราะเราไม่ได้โกรธ และปอนด์ก็ไม่ได้ผิดอะไร เข้าใจที่เราพูดใช่ป่ะ?”
“เข้าใจ... ว่าควิลไม่ได้โกรธทั้งๆ ควรโกรธ ทั้งๆ ที่เราเตรียมรับคำด่าไว้มากมายแต่พอควิลเป็นแบบนี้แล้วมันผิดคาดไปหมด ที่จริงควรจะโล่งใจแต่มันก็ไม่ เพราะปัญหาจริงๆ มันไม่ได้เกี่ยวกับควิล แต่มันอยู่ที่เราเอง”
“แล้วปัญหาที่ว่านั่นมันคืออะไรล่ะ ปอนด์กังวลใจเรื่องอะไร บอกเรามาหน่อยได้ป่ะ เราไม่เข้าใจปอนด์เลยอ่ะ มีผู้หญิงตั้งมากมายที่อยากเป็นแฟนตุลย์ แต่ปอนด์กลับมาทำหน้าอมทุกข์แบบนี้ ถามจริงเถอะ... ได้เป็นแฟนกับคนแบบตุลย์นี่ไม่มีความสุขหรือไง...”
“ไม่รู้ดิ เพราะไม่เคยเป็น”
“ถ้าไม่ใช่ แล้วเป็นอะไรกันล่ะ?”
นั่นสิ ผมเองก็ไม่รู้... ไม่รู้ว่าจะให้คำจำกัดความว่าอะไร ความสัมพันธ์ระหว่างเราที่ผ่านมามันคืออะไรกันแน่....
ไม่รู้อะไรเลย
“ขอร้องล่ะ เราอยากฟังเรื่องทั้งหมด เราอาจจะช่วยอะไรปอนด์ไม่ได้ แต่อย่างน้อย เรารับฟังและให้คำปรึกษาได้ ไหนๆ เราก็มาแล้ว เราก็อยากกลับไปแบบสบายใจไม่มีเรื่องค้างคา เราว่าปอนด์เอง ก็คงมีเรื่องอยากบอกเราเหมือนกันใช่ไหม?”
.
.
.
“เหมือนละครหลังข่าวเลยอ่ะ” ควิลเปรยขึ้นมาเมื่อผมเล่าจุดเริ่มต้นของผมและตุลย์ให้ฟัง “ ขอร้องนะ ต่อไปอย่าเล่าเรื่องนี้ให้คนอื่นฟังล่ะ”
“แน่ล่ะ ใครจะไปเล่าเรื่องน่าอายแบบนั้น” ผมบอกขณะเอนกายลงบนหมอนนุ่มที่พื้นห้องของควิล
“ไม่ได้บอกว่าน่าอาย แต่กลัวรถตุลย์จะไม่พอให้สาวๆ ทำพัง....” เขาบอกด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ แต่ผมกลับหัวเราะไม่ออก
“ไม่เห็นตลกเลยอ่ะ ปอนด์ว่ามันเป็นเรื่องเลวร้ายสุดในชีวิตเลยด้วยซ้ำ”
“เรื่องที่ปอนด์คิดว่าเลวร้าย มันอาจจะเป็นเรื่องดีของคนอื่นก็ได้นี่ แต่ถ้าปอนด์ลองคิดดูให้ดีๆ ปอนด์จะรู้ว่ามันไม่ใช่สิ่งที่จะเกิดขึ้นได้กับคนทุกคน ต่อให้อยู่ในสถานการณ์เดียวกัน”
“ใช่สิ ถ้าเป็นคนอื่นคงไม่ยอมแลกศักดิ์ศรีทั้งหมดของตัวเองกับชุดสีรถหรอกจริงป่ะ” ผมยิ้มอย่างขมขื่น ตัวผมในสายตาของมันคงมีค่าแค่นั้นแหละ...
มันจะรู้บ้างหรือเปล่า... แค่รถของมันที่ผมต้องชดใช้ เทียบไม่ได้เลยกับสิ่งที่มันทำไว้เมื่อนานมาแล้ว ถ้ามีเรื่องรถแค่อย่างเดียว ผมคงไม่ตัดสินใจยอมรับข้อเสนอโง่ ๆ นั่นได้ง่ายๆ ต่อให้จะอยู่ในสถานการณ์ล่อแหลมขนาดไหน.. ผมอาจจะดิ้นรนขัดขืนมากกกว่านั้น ไม่ว่าจะต้องทำร้ายคนตรงหน้าให้ตายกันไปข้างนึงเหมือนที่เคยทำกับโต้ง...ถ้าเพียงแค่ ผมไม่คิดว่า ผมอยากสะสางเรื่องอดีตของเราให้จบสิ้น เพื่อให้เราไม่มีเรื่องติดค้างกันอีก ผมจะได้ไม่รู้สึกติดหนี้บุญคุณมัน..เพราะผมได้มอบสิ่งที่มีค่าที่สุดของผมให้มันไปแล้ว...
แต่....ผมไม่คิดว่า การตัดสินใจผิดๆ ในวันนั้นจะทำให้ทุกอย่างยิ่งยืดเยื้อ ยุ่งยากวุ่นวายมากขึ้นไปอีก... มากจนตัวผมเองไม่อาจจะก้าวเดินออกมาจากความรู้สึกนั้นได้อีกแล้ว
“ปอนด์ก็คิดเหมือนกันว่าถ้าตอนนั้นบอกมันว่าจะพยายามหาเงินมาใช้มันให้ได้ แม้จะต้องผ่อนใช้ไปตลอดชาติ มันจะยอมไหม?”
“ก็คงไม่ยอมอยู่ดี เพราะมันไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการแต่แรกแล้ว.. ปอนด์ลองคิดดูดิ คนมีตังค์เค้าจะมายื่นข้อเสนอพิลึกพิลั่นแบบนั้นกับคนแปลกหน้าทำไมกัน ต่อให้รู้ว่าปอนด์จะไม่มีเงินจ่าย ก็ไม่จำเป็นต้องแลกกับอะไรที่เสียเปรียบแบบนั้น นอกเสียจากว่า เค้าจะสนใจปอนด์มาก่อนหน้านั้นแล้ว”
“ไปกันใหญ่แล้วควิล มันจะเป็นไปได้ยังไง” ผมทะลึ่งตัวขึ้นจากหมอนขึ้นมาเถียงทันที “ อย่าว่าแต่เรื่องเก่าที่มันจำไม่ได้นะ แค่ชื่อปอนด์ มันยังจำไม่ได้เลย ทุกวันนี้ มันเรียกปอนด์ ว่าอะไรรู้มะ? วอกงี้ จืดงี้ ดื้ออย่างนี้ ชื่อไหนมันก็ทุเรศเหมือนกันหมด”
“จะว่าไปที่เรียกมาน่ะมันก็เข้ากะปอนด์ดีออก คนที่เค้าเป็นแฟนกันบางทีเค้าก็เรียกกันน่ารักๆ แบบ อ้วน มั่ง ที่รักมั่ง ตัวเองมั่งง่ะ ไม่เคยได้ยินเหรอ? อีกอย่างไม่ได้เรียกชื่อไม่ได้แปลว่าเค้าไม่รู้หรือจำไม่ได้นะ มันอาจจะมีเหตุผลก็ได้ ทำไมปอนด์ไม่ลองถามดูอ่ะ”
“ไม่อยากรู้...” ผมตอบพลางเบนหน้าไปทางอื่น
“ก็เป็นซะแบบนี้แหละ คิดอะไรก็ไม่ยอมพูด อยากรู้อะไรก็ไม่เคยถาม ตุลย์เค้าไม่ใช่เรานะจะได้เดาใจปอนด์ออกไปหมดทุกเรื่องอ่ะ” ควิลเริ่มชักสีหน้าและขึ้นเสียง เขาขยับจากที่นั่งอยู่บนเตียงลงมานั่งข้างๆผม
“พอเถอะควิล เรารู้นะว่าควิลหวังดี แต่ควิลช่วยอะไรเราไม่ได้หรอก เราก็เล่าให้ฟังไปหมดแล้วนี่ ว่าในสมองของมันมองพวกเราว่ายังไงและตลอดเวลามันเห็นปอนด์เป็นอะไร ก็แค่ของเล่นแก้เบื่อไง”
“ปอนด์ ... ที่เราฟังมาทั้งหมด ปอนด์เอาแต่พูดว่าตุลย์เป็นอย่างงั้นเป็นอย่างงี้ ซึ่งบางอย่างเราก็ไม่เห็นด้วย เพราะรู้ว่าปอนด์ชอบมองโลกในแง่ร้ายตลอด แต่ที่เราอยากรู้จริงๆ คือถ้าไม่แคร์ว่าตุลย์เป็นยังไง คิดอะไร แล้วปอนด์ล่ะรู้สึกยังไงกันต่างหาก ”
“ไม่สำคัญหรอก...”
“มีคนเคยบอกเรานะ.... ถ้าอยากรู้ว่าใครคนนึงรักเราแค่ไหน ให้ดูว่าเค้าพยายามทำอะไรเพื่อเราบ้าง ทำสิ่งที่ไม่ชอบ หรือเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเราหรือเปล่า... และเราก็เห็นแล้ว... ถ้าปอนด์ ไม่มีความสำคัญกับตุลย์จริงๆ เค้าคงไม่ไปฝึกเล่นกีต้าร์หรือร้องเพลงให้ปอนด์ฟังแบบนี้หรอก ส่วนปอนด์ก็เหมือนกัน ถ้าไม่คิดอะไรบ้างเลย จะยอมเป็นรับให้มาตั้งนานขนาดนี้เหรอ?”
“รักอย่างเดียวบางทีมันก็ไม่พอหรอกควิล ถ้ารักแล้วมันต้องยอมเสียทุกอย่างแม้แต่ความภาคภูมิใจ ศักดิ์ศรีทั้งหมด ต้องฝืนตัวเองให้ทำในสิ่งที่ไม่ชอบเพื่อคำว่ารัก บางทีมันก็เหนื่อยเกินไป....จะเรียกร้องให้มันมาทำให้สิ่งที่ไม่ใช่ตัวมันก็ไม่ได้ สู้จบๆกันไปซะยังจะดีกว่า”
“ถ้าคิดว่ามันดีจริงๆ แล้วปอนด์ทำได้จริงหรือเปล่าล่ะ?”
“ปอนด์ก็กำลังทำอยู่นี่ไง”
“ด้วยการหลบหน้าไปเรื่อยๆ งั้นเหรอ จนถึงเมื่อไร รู้ได้ยังไงว่าต่อไปจะไม่ใจอ่อนอีก”
“แล้วควิลจะให้ปอนด์ทำยังไง ปอนด์ทำทุกอย่างแล้วนะ ต่อให้พูดยังไง ไล่ยังไง มันก็ไม่ไปซะที”
“ก็เลิกหนีซะทีสิ ทำไมไม่หยุดแล้วเผชิญหน้า ข้องใจอะไรก็ถาม อยากได้อะไรก็บอก ยื่นข้อเสนออะไรก็ได้ยากๆ ถ้าเค้าทำไม่ได้ก็จบกันไป แต่ถ้าได้ ทำไมไม่ลองคบกันสักตั้งให้มันรู้กันไปเลยว่าจะรอดหรือเปล่า ยังไงปอนด์ก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่”
“จะลองทำไม รู้ทั้งรู้ว่ายังไงก็ไม่รอด”
“ยังไม่ทันลองเลยจะรู้ได้ยังไงว่าไม่รอด ปัญหาของปอนด์มันจิ๊บจ๊อยกระโหลกกะลามากเลยรู้ไหม ยังมีใครอีกหลายคนที่มีปัญหามากกว่านี้ ทั้งรักคนที่เค้าไม่ได้รัก หรือรักกันแต่พ่อแม่กีดกัน แต่ปอนด์กลับมาทิ้งโอกาสดีๆ ในชีวิตเพียงเพราะความกลัว... กลัวเขาไม่รักจริง กลัวจะโดนทิ้ง ก็แค่เรื่องที่คิดไปเองคนเดียว... ไม่เห็นต้องกลัวเลย ถ้าวัดความเจ้าชู้เชื่อดิ ให้ร้อยตุลย์ก็ไม่เท่าปอนด์คนเดียวหรอก แล้วไอ้สถานะนี่เหมือนกัน เค้าไม่ได้เรียกมันว่าศักดิ์ศรีหรอกนะ เค้าเรียกว่ารสนิยม ไม่เห็นต้องไปยึดติดเลย คนเรามันก็เปลี่ยนกันได้ ทั้งนิสัย ทัศนคติ หรือแม้แต่ความชอบ คนเรามันก็ต้องมีลองผิดลองถูกกันบ้างเป็นธรรมดา อะไรที่ผ่านไปแล้ว คิดมากไปก็เท่านั้น ปอนด์ก็กลับไปแก้ไขไม่ได้แล้ว แต่... ปอนด์เลือกอนาคตได้ เรามีทางเลือกให้ปอนด์สองทาง.. ทางแรก ลองเสี่ยงที่จะมีความรักครั้งใหม่ ต่อให้มันจะจบไม่สวย แต่ปอนด์จะไม่ต้องมานั่งเสียใจ หรือเสียดายโอกาสในวันนี้”
“ แล้วทางที่สองล่ะ” ผมตัดบทเรื่องตัวเลือกแรกอย่างกะทันหัน แล้วถามถึงทางที่สอง
“กลับมาคบกับเราไหม?” คนตอบมีสีหน้าลำบากใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจตอบได้
“ว่าไงนะ ควิล” ทางเลือกที่สองเล่นเอาผมเหวอ ไม่นึกว่าคนที่สนับสนุนให้ไปคบกับตุลย์ย่างเต็มที่เมื่อครู่จะเสนออีกทางเลือกที่ตรงข้ามกันโดยสิ้นเชิงได้ขนาดนี้
“กลับมาคบกันได้ไหม....ถ้าเป็นเรา ปอนด์จะได้กลับมาใช้ชีวิตเหมือนเดิม เหมือนที่เคยเป็น เล่นดนตรี ร้องเพลงด้วยกัน เราจะไม่บังคับให้ปอนด์ต้องทำในสิ่งที่ปอนด์ไม่ชอบ ปอนด์รู้ไหม...ก่อนที่เราจะมาใจนึงเราก็คิดนะ อยากให้ปอนด์ไม่มีใคร เราจะได้กลับมาเหมือนเดิม แต่อีกใจก็อยากเห็นปอนด์คบกับใครสักคน เราจะได้ไม่ต้องห่วง ตอนที่เรารู้เรื่องตุลย์ทีแรกก็แปลกใจอยู่แต่ถ้าเป็นตุลย์เราคงวางใจว่าจะดูแลปอนด์ได้เพราะเราคิดว่าปอนด์ได้คบกับคนที่ดีที่สุด แต่ท่าทางและสีหน้าปอนด์กลับไม่แฮปปี้อย่างที่คิด แทนที่เราจะบอกลากันอย่างสบายใจเรากลับมีคำถามมากมายเกิดขึ้นในหัว ปอนด์จะมีความสุขดีหรือเปล่า ตุลย์กับปอนด์จะคบกันราบรื่นไหม แล้วมันก็เป็นอย่างที่เราคิดเลย การที่ปอนด์ยังคงยึดติดอยู่กับอดีตแย่ๆ และพยายามปฏิเสธความรู้สึกของตัวเองแบบนี้ มันไม่ได้ทำร้ายแค่ตัวเองและตุลย์ แต่ปอนด์กำลังทำร้ายคนรอบข้างด้วยสิ่งที่เรียกว่าความหวัง มันทำให้เรายิ่งตัดใจกลับไปทั้งอย่างนี้ไม่ได้”
ผมได้ยินเสียงสะอื้นแม้ว่าเขาจะไม่ได้มีน้ำตา ทำให้พูดอะไรไม่ออก รู้สึกสับสนกับสิ่งที่ควิลอธิบาย ซึ่งรวมความได้ว่า ผมผิดอย่างไม่น่าให้อภัยที่มาปรึกษาปัญหาหัวใจกับแฟนเก่าแบบนี้ ต่อให้ควิลจะแสนดีมากแค่ไหน เขาก็ไม่ได้เข้มแข็งมากพอจะเป็นที่ปรึกษาให้ผมได้อย่างที่พูดเลย ความลังเลใจของผมกลายเป็นขนมหวานเคลือบยาพิษไปซะแล้ว
“รู้บ้างหรือเปล่าว่าเราพยายามมากแค่ไหนที่จะพูดคำว่า ยินดีด้วย ฝืนใจแค่ไหนที่ต้องบอกว่าคนอื่นรักปอนด์มากกว่า ทั้งๆ ที่ความเป็นจริงสิ่งที่เราอยากจะพูดมากที่สุดก็คือ... เราอยากให้ปอนด์ลืมทุกอย่างเกี่ยวกับตุลย์ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เรายังรักปอนด์อยู่นะ” ท้ายประโยคนั้น เราสองคนจ้องตากัน ควิลเป็นฝ่ายเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจ
ในที่สุด..เราก็จูบกันเป็นสัมผัสที่เคยคุ้น นุ่มนวลและอ่อนหวานอย่างที่เคยเป็น ผมยังจำภาพควิลในอดีตได้ดี เขาเป็นคนมีเสน่ห์เย้ายวนและแสนหวานอย่างไร...
ผมไม่คิดจะห้ามตัวเองเลยที่จะรั้งร่างเล็กเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด และปล่อยตัวเองให้ลอยล่องไปในทุ่งดอกไม้อันสวยงามและหอมหวาน....จนเกินห้ามใจ....
“ถ้าปอนด์คิดว่า... ความรักของตุลย์ ไม่สำคัญกับปอนด์จริงๆ คืนนี้ก็ค้างที่นี่นะ....”
TBC.
แต่ละตอนอาจจะสั้นและอืดอาดไปบ้าง... แต่จะพยายามมาต่อให้บ่อยๆ นะคะ
อย่างไรก็ดี... ถ้ายังมีคนติดตามนิยายเรื่องนี้อยู่ก็ ขอความกรุณา คอมเมนท์เป็นกำลังใจกันสักนิดก็แล้วกันนะคะ นิจะได้มีแรงผลักดันที่จะต่อนิยายเรื่องนี้ให้จบซะที
พบกันใหม่เมื่อมีคนคิดถึงนินะคะ..... BYE
๛ナーリバス๛
-
เรารอนิยายเรื่องนี้อยู่นะ รอด้วยความสงสารตุลย์ สงสารปอนด์ และตอนนี้ก็สงสารควิล...
นิรีบกลับมาทำให้คนอ่านหายทรมานเร็วๆน้า
-
ตามอยู่ค้าบ มาสั้นๆแต่มาก็โอแล้ว
-
:L1: :pig4:
ควิลจะทำให้ปอนด์ รู้ใจตัวเองได้ไม๊นะ รึจะสับสนกว่าเก่า
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
ปอนด์ทำแบบนี้จะมีแต่คนเจ็บนะ
แล้วจะมีความสุขจริงๆหรอ?
-
ปอนด์จะเป็นแบบนี้อีกนานมั้ย
ขอบคุณ :)
-
ปอนด์เอ๊ย :เฮ้อ:
หน่วงจัง ทำใจแป๊บ
-
ปอนด์...นายจะเยอะอะไรกับตัวเองขนาดนั้นฟระ??
สงสารตุลย์เลย ที่ทำมาทั้งหมดปอนด์ไม่ยอมรับรู้
-
ตอนนี้มัน :katai1: ตุลย์จะสู้แฟนเก่าปอนด์ได้ไหมเนี่ย ควิลก็ออกแนวแสนดีขนาดนี้
-
นึกว่าไม่มาต่อแล้ว ดีใจที่มาต่อค่ะ :mew1:
-
ขอให้ตุลย์มาพังหัองแล้วลากตัวไปเคลียร์ให้จบสักทีสองที
-
อยากจะกรี๊ด กับความคิดของปอนด์มาก
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
โอ้ยยยยปอนนนนนน
ทำไงงงงงงงงงงงงงง
อย่านอนน้าาาาาาา
-
ปอนด์เธอคิดอะไรไหมเนี้ย :z3: :z3::katai1: :katai1:
:L2: :pig4:
-
ติดตามอ่านอยู่ค่ะ แต่นานๆ จะเข้ามาสักที แต่ขอบอกว่าช่วงหลังๆ มานี่รู้สึกรำคาญปอนด์มากเหอะ
คิดเยอะ เวิ่นเว้อ วกวนอยู่แต่เรื่องเดิมๆ ((แต่ไม่เบื่อ และรำคาญคนเขียนนะ)) บางทีก็อยากให้อิตุลย์
มันไปมีคนใหม่เลยนะ หล่อ รวย ขนาดนี้จำเป็นอะไรต้องไปง้อไอ้คนมากเรื่องด้วยก็ไม่รู้ ฮาๆ
เป็น FCตุลย์ค่ะ ชอบ ห่ามๆ เถื่อนๆ ตรงๆดี ไม่ซับซ้อนมาก
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
ปอนด์เอ้ยยยยยยจะคิดเยอะไปถึงไหนเนี่ย.
-
ปอนด์จะเลือกข้อไหนเนี้ยะ ไม่ว่าจะเลือกข้อไหนก็จะมีคนที่ต้องเจ็บ
-
:pig4: :L2:
-
คือ ปอนนนนนนด์ แกก็รู้ใจตัวเองอยู่ว่าแกรักใคร
แล้วจะคิดให้ซับซ้อนทำไมเนี่ยยยยย
ลุ้นว่าตอนหน้าจะเป็นยังไง
ถ้ากลับไปหาควิลงานนี้ก็สนุกละ เจ็บตายกันทุกฝ่าย
ชั้นสงสารตุลย์ กรี๊ดดดด ความรักมันไม่เคยส่งไปถึงปอนด์เลยยยย
-
ตอนที่ 43 ความรักมักทำให้คนโง่...
“ถ้าปอนด์คิดว่า... ความรักของตุลย์ ไม่สำคัญกับปอนด์จริงๆ คืนนี้ก็ค้างที่นี่นะ....”
ทันทีที่คำต้องห้ามหลุดออกมาจากปากของเขา ร่างกายของผมก็แข็งทื่อไปชั่วขณะ พร้อมกับคำถามที่ที่ผุดขึ้นในสมอง ผมสมควรจะเลือกกลับไปหาควิลจริงๆ หรือ? ทั้งที่ไม่แน่ใจว่าเราจะเหมือนเดิมได้หรือเปล่า ในเมื่อเราสองคนก็ไม่ได้เรียนที่เดียวกันแล้ว ผมมั่นใจได้ยังไงว่าผมจะไม่ทำให้ควิลเสียใจซ้ำอีก ยิ่งกว่านั้น เรื่องที่จะลืมเรื่องของตุลย์ทั้งหมดยิ่งไม่มีทางเป็นไปได้.... แล้วจากวันนี้ไป....
ผมจะบอกควิลอย่างเต็มปากได้ยังไงว่า ความรักของตุลย์ไม่สำคัญกับผมจริงๆ
นาทีต่อมา ผมคลายอ้อมแขนออกจากร่างนุ่มนิ่มนั้นและฉุดตัวเองออกจากห้วงอารมณ์หวามไหวได้ในพริบตาเดียว
“ทำไม ไม่ทำต่อแล้วเหรอ?” ควิลถามด้วยความสับสนกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของผม
“โทษนะ... ปอนด์ว่า.... ปอนด์กลับก่อนดีกว่า” ผมตอบด้วยเสียงอันเบาโหวง โดยไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองหน้าเขา แล้วขยับตัวลุกขึ้นแต่ก็ต้องชะงักเท้ากึก เพราะมือนุ่มของควิลรั้งข้อมือผมไว้ก่อน
“ทำไม...หรือว่าเราทำอะไรผิดไป” เขาถามอีกด้วยเสียงของคนที่สูญเสียความมั่นใจ ผมหันไปมองหน้าเขาแล้วส่ายหน้า....
“ปอนด์ต่างหากที่ผิด....ผิดที่คิดจะเอาปัญหาที่ตัวเองแก้ไม่ได้ ไปโยนให้เป็นภาระของควิลอย่างหน้าด้านๆ ขอบคุณนะสำหรับความหวังดีของควิล แค่นี้ควิลก็เจ็บมากพอแล้ว อย่าให้เราต้องทำร้ายควิลมากไปกว่านี้เลย”
ผมเห็นนัยน์ตาคู่สวยเต็มไปด้วยความอาวรณ์ จนเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำ คงมีถ้อยคำอีกมากมายจะเขาอยากพูด แต่ไม่มีอะไรหลุดออกมา นอกจากค่อยๆ ปล่อยมือออกจากข้อมือผม
ผมเดินโซเซอย่างไร้เรี่ยวแรงมาถึงรถตัวเองจนได้ เป็นเวลาเที่ยงคืนนิดๆ เท่านั้นทั้งที่สำหรับผมมันเป็นค่ำคืนที่แสนยาวนานนัก ความเครียดที่สั่งสมทำให้บอกตัวเองว่าสมควรอัดบุหรี่สักนิดให้สมองโปร่ง จึงเปิดเบาะรถหยิบบุหรี่และ ไฟแช็กขึ้นจุด และไม่วายหยิบมือถือที่เก็บไว้ใต้เบาะขึ้นมากดดูตามความเคยชิน
สายไม่ได้รับ 5 สาย
ผมดูดบุหรี่มวนนั้นเข้าปอดยาวๆ หนึ่งทีระหว่างที่อีกมือกดดูเบอร์ไปด้วย
เบอร์ไม่คุ้นสามสาย อีกสองสาย มาจากพี่ต้อง ผมขมวดคิ้ว แล้วรีบกดโทรกลับไปด้วยความสงสัย เพราะ ช่วงเวลาที่เลิกงานแล้วแบบนี้ พี่ต้องไม่เคยโทรตามเลยสักครั้งหากไม่มีเรื่องคอขาดบาดตายจริงๆ
“โหย เพิ่งจะโทรกลับมา” พี่ต้องตัดพ้อทันทีที่รับสายโดยไม่กล่าวทักทายใดๆทั้งสิ้น
“ขอโทษพี่ มือถืออยู่ใต้เบาะเลยเพิ่งเห็น พี่มีอะไรหรือเปล่า”
“มีสิ รีบมาที่ร้านด่วนเลยได้ไหม”
“หือ ที่ร้านมีอะไรงั้นเหรอ?” ผมถามด้วยเสียงแสดงความกังวลเล็กน้อย เมื่อพอจับได้ว่าพี่ต้องมีน้ำเสียงที่ร้อนรนกว่าปกติ หวังในใจลึกๆ ว่าคงไม่มีใครตีกัน หรือเกิดเหตุร้ายแรงอะไรขึ้น
“ก็ตุลย์ละสิ เมาแล้วอาละวาด ทำกระจกในห้องน้ำแตกไปบานนึง ไอ้นั่นก็ไม่เท่าไร แต่พอบอกให้ไปโรงพยาบาลมันก็ไม่ยอมไป มันบอกจะรอปอนด์...”
แค่นั้นเอง... ผมแทบลืมไปแล้วว่าปุ่มวางสายอยู่ตรงไหน ไม่ฟังให้จบประโยคด้วยซ้ำ
“ปัดโธ่โว้ย...” ทิ้งบุหรี่ในมือแล้วใช้เท้าขยี้สุดแรงก่อนจะวาดขาขึ้นรถตัวเองอย่างไวที่สุด....
ช่วงเวลาที่ขับรถ ผมไม่รู้จะเริ่มต้นด่าใครก่อนดี เพราะมันหงุดหงิดไปเสียหมด
ไม่ว่าจะเป็นรถที่บิดสุดแรงก็วิ่งได้ไม่เกิน80 km/hr ซึ่งถือว่าปกติแล้วสำหรับคนที่ไม่ชอบขับรถเร็วอย่างผม มาบัดนี้กลับรู้สึกว่ามันช้าอย่างกับเต่าคลาน...
อยากจะด่าไอ้ตุลย์ที่บ้าดีเดือดเลือดพล่าน ทำอะไรไม่เคยคิด
และที่มันน่าด่ามากที่สุด.... มันก็คือตัวผมเองนี่แหละ...
ปากก็บอกว่าไม่ได้คิดอะไร แต่ที่เป็นห่วงมากมายอยู่แบบนี้ก็ห้ามตัวเองไม่เคยได้ ทั้งๆ ที่คิดอยากจะหนีให้ไกลๆ ไปให้พ้นๆ ไม่อยากพบเจอมันอีก แต่สุดท้ายแล้วก็คือผมเองที่ต้องเป็นฝ่ายวิ่งแร่กลับไปหามันก่อนทุกที
ทุกครั้งที่เอ่ยคำพูดทำร้ายใจมัน คือตัวผมเองที่เจ็บมากกว่า ทุกครั้งที่คิดว่ามันคงเข็ดหลาบและเดินหนีไป ก็คือผมเองที่ยืนมือไปฉุดรั้งมันไว้แทบทุกหน
ถ้าจะมีอะไรเหี้ยมากที่สุดในสามอย่างนี้มันก็คงไม่พ้นผมนี่แหละ ที่ทิ้งนิสัยปากไม่ตรงกับใจแบบนี้ไม่ได้ซะที...
คนแรกที่ผมเจอที่ร้านคือพี่ต้อง เขามีท่าทีลุกลน รีบเดินมาหาผมทั้งที่ยังไม่ทันจอดรถดี
“โทษทีนะปอนด์ที่ต้องเรียกมา...พี่ก็รู้แหละว่าอาจจะรบกวนเวลาของคนรัก แต่พี่ก็ไม่รู้จะทำไงดีว่ะ พอเมาละมันน่ากลัวบอกไม่ถูก พี่ไม่กล้าเข้าไปคุย” พี่ต้องรัวคำมากมายด้วยน้ำเสียงแสดงความเกรงใจเพราะรู้ว่าผมกับควิลคงมีความหลังต้องเคลียร์กันยาว แต่ผมไม่ได้ใส่ใจนัก
“มันอยู่ไหน” ผมถามห้วนๆ
“ที่เดิมอ่ะ” สั้นๆ ก็รู้ว่าโต๊ะหน้าสุด ผมเร่งฝีเท้าให้ไวขึ้นอีกจนกระทั่งพบไอ้ตัวปัญหากระดกเหล้าเข้าปากพรวดเดียวอย่างกับดื่มน้ำ ทำเอาผมนึกโมโหเพื่อนๆมันนัก ที่อยู่กันครบแต่ไม่มีใครจะห้ามปรามมันกันสักคน กว่าผมจะเดินถึงตัว มันก็ชงแก้วใหม่เรียบร้อยพร้อมดื่ม
หมับ... เป็นผมที่จับข้อมือมันไว้แน่น
“เฮ้ยใครวะ” มันขึ้นเสียงแล้วหันมาทำหน้ากวนตีนใส่ แต่พอมันเห็นผมชัดเต็มตามันกลับจ้องผมนิ่งไม่พูด ไม่ขยับตัวอะไรทั้งสิ้น
“ปอนด์มาก็ดีแล้ว ช่วยจัดการมันทีเถอะ เมาละเก๋าชิบหาย เสือกต่อยกระจกห้องน้ำทำไมไม่รู้” มาถึงไอ้เดฟ ก็ฟ้องเลย
“มึงจะบ้าหรือไง เลือดไหลจะหมดตัวแล้วมึงยังมีอารมณ์มาแดกเหล้าอีกเหรอ” ผมหายใจแรงด้วยความโกรธจัดขณะพยายามแกะแก้วเหล้าออกจากมือใหญ่ที่โชกเลือด แต่มือแข็งๆ นั้นยังรั้นไม่ยอมปล่อย ถ้าไม่เกรงใจว่ามีคนอยู่กันเยอะ ผมอยากจะตบกะโหลกมันสักฉาดเผื่อสติจะกลับมาบ้าง
“ไม่ต้องมายุ่ง กูจะเป็นจะตายมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับมึงนี่..”
“เหรอ? ถ้าไม่เกี่ยว แล้วมึงบอกพี่ต้องให้ตามกูมาทำไม” ผมสวนกลับไปทันควัน
“เหอะ โทษแล้วกันนะ ที่ไปขัดจังหวะเข้าด้ายเข้าเข็ม นี่พี่ต้องเค้าไปอ้อนวอนขอร้องมึงยังไงล่ะถึงยอมกลับมานี่ได้” ให้ตายเถอะ มันยังมีอารมณ์ประชดอีกนะ
“เค้าก็บอกกูว่าถ้ากูไม่รีบมาอาจจะมีคนตายในร้านไง กูกลัวผีอย่างมึงจะเฮี้ยน กูเลยต้องมา เก็ทป่ะ”
“แผลแค่นี้ กูไม่ตายหรอก ถ้ามึงห่วงแค่นั้นมึงก็กลับไปเหอะ”
“เออ กูไปแน่ แต่มึงจำไว้ละกันว่ามึงเป็นคนไล่กูเอง ถ้ากูไปแล้วอย่ามาตามง้อก็แล้วกัน...”
ผมบอกแล้วลุกขึ้นเดินออกไปทันที เดินออกไปถึงหน้าร้านด้วยความโมโห
สัดตุลย์ คนอุตส่าห์เป็นห่วง แต่กลับมาไล่กันเนี่ยนะ
ผมคิดอย่างโมโห พลางเตะกระป๋องหน้าร้านเล่นแก้เซ็ง
ยืนโมโห ได้ไม่นานไอ้ตุลย์ก็เดินตามออกมา ผมหงุดหงิดเลยหันควับเดินหนี แต่บังเอิญหนีไม่ทัน ไอ้ตุลย์จึงตามมาทันและจับข้อมือเอาไว้ได้ “เดี๋ยว อย่าเพิ่งไป....”
“มึงตามกูมาทำไม” ผมทำเสียงเหวี่ยงสุดชีวิต
“กูก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีขากูมันก็วิ่งตามมึงมาแล้ว” เป็นคำตอบที่สมกับเป็นมันมาก...
“ทีนี้จะไปโรงพยาบาลได้หรือยัง?”
“บอกกูสิว่ามึงเป็นห่วง แล้วกูจะไป” ขนาดแค่จะไปหาหมอมันยังจะต่อรองอีก...
“ขนาดตัวมึงเองมึงยังไม่ห่วงเลย แล้วทำไมกูต้องเป็นห่วงคนอย่างมึงด้วย กูไม่เข้าใจเลย คราวที่แล้วก็ผนัง คราวนี้ก็กระจก กระจกมันผิดอะไร มึงถึงต้องไปชกมันด้วย”
“มึงไม่ต้องห่วงหรอก ถึงยังไง กระจกมันก็ไม่เจ็บหรอก” นั่นไม่ใช่ประเด็นนะ
“แล้วมึงอ่ะ เจ็บป่ะ”
“เจ็บดิ”
“เออ!! เจ็บก็ไปโรงพยาบาลดิ จะมายืนเถียงทำซากอ้อยอะไร”
“กูไม่ได้เจ็บมือ กูเจ็บที่ตรงนี้” มันเอามือทุบอกตุบๆ แววตาและน้ำเสียงแสดงถึงความเจ็บปวดอย่างชัดเจนผมพลอยเจ็บตามไปด้วย “ถ้ากูไปหาหมอ แล้วหมอที่ไหนเค้าจะรักษาได้วะ”
สรุปอาการเจ็บของมันนี่...หมอเกาลัดกะหมอหมีคงช่วยไรไม่ได้ ต้องรอให้หมอปอนด์มารักษาว่างั้น? อยากจะอ้วกแตกตายจริงๆ พับผ่าสิ
“เอาแผลกายให้รอดก่อนเถอะ แผลใจเอาไว้ทีหลัง” ผมบอกอย่างหมั่นไส้ แล้วดึงแขนขวาข้างที่เจ็บของมันมากุมไว้ ขยุ้มชายเสื้อตัวเองตั้งใจจะเช็ดเลือดให้
“เฮ้ยไม่ต้อง เดี๋ยวเสื้อก็เลอะหรอก”
“ช่างมัน...” ผมว่าอย่างไม่ใส่ใจ ใช้ชายเสื้อยืดสีขาวของตัวเองเช็ดเลือดที่หยดนั่นออกจากปลายนิ้วของมันช้าๆ จนเห็นแผลกระจกบาดที่หลังมือของมันชัดเจนขึ้นอีก
“มึงรู้ไหม ว่าบางทีมึงก็อ่อนโยน” มันบอก ซึ่งผมเถียงอยู่ในใจว่าผมอาจจะกำลังอ่อนแอต่างหาก พอเห็นแผล เห็นเลือดเลยพลอยใจอ่อน
“ไม่หรอก กูมันคนใจร้าย กูเป็นต้นเหตุให้มึงเจ็บตัวไม่รู้กี่ครั้งแล้ว” พอใจอ่อนเสียงก็พลอยอ่อนตามไปด้วย
“มึงซะที่ไหน กูเป็นคนทำตัวเองทั้งนั้น”
“ก็นั่นน่ะสิ แล้วทำไปทำไม”
“ถ้ากูไม่เจ็บตัวแล้วมึงจะกลับมาเหรอ?”
“คิดอะไรโง่ๆ” ไม่รู้ด่าด้วยคำไหนจะสะใจยิ่งกว่านี้แล้ว...
“นั่นสิ บางทีคนมีความรักมักจะโง่ล่ะมั้ง กูเคยเห็นนะ คนที่พยายามจะเอาตัวเองเข้าไปปกป้องคนอื่นจนต้องบาดเจ็บ กูเคยคิดว่ามันโง่ชิบหายเลย แต่พอเป็นตัวกูเอง กูกลับโง่หนักยิ่งกว่ามันอีก” มันหัวเราะแห้งๆ
ผมเห็นด้วยกับมัน บางครั้งความรักก็ทำให้คนเราโง่
ผมกับมันก็คงเป็นคนโง่สองคนที่มารักกัน ต่างกันก็เพียงแค่....
มันทำเรื่องโง่ๆ เพื่อไขว่คว้าความรัก
แต่ผม.... กลับทำเรื่องโง่ๆ เพื่อจะวิ่งหนีความรักไป
โง่ที่คิดว่าการไม่มีมันในวันนี้จะทำให้เรื่องทุกอย่างดีขึ้น แต่ผมคิดผิด ทุกอย่างมันคงสายเกินไปแล้ว
เป็นไปไม่ได้เลยที่จะตัดมันออกจากชีวิตโดยไม่มีใครต้องเจ็บปวด....
“ตุลย์ กูมีอะไรจะบอกมึงนะ เก็บเอาไว้นานละ แต่ไม่รู้เหมือนกันว่ามึงจะอยากฟังหรือเปล่า”
“มีอะไรก็พูดมาเถอะ กูฟังได้ทุกอย่างแหละ”
“ไม่ใช่ตอนนี้ กูจะบอกก็ต่อเมื่อกูถามอะไรมึงบางอย่างก่อน”
“อะไรวะ ก็ถามมาดิ”
“ยังไม่ถามจนกว่ามึงจะไปหาหมอก่อน”
“โหย มึงนี่มันลีลา เรื่องมากชิบหายเลย”
“เออ กูเรื่องมาก แล้วไง สรุปจะไปไหม? ”
“เออๆ ไปก็ได้...” เออ ค่อยว่าง่ายหน่อย ผมยิ้ม ยื่นมือไปกุมมือข้างที่ไม่เจ็บแล้วพาจูงเดินไปยังรถของมันที่จอดอยู่ไม่ไกลนัก
“เอาแจมาดิ” มันล้วงกุญแจรถแล้วส่งให้แต่โดยดี
“มึงจะขับเองเหรอ?”
“ไม่อ่ะ” ผมปฏิเสธหน้านิ่ง ใช้รีโมทปลดล็อค แล้วเปิดประตูออกดันร่างหนาหนักนั่นเข้าไปนั่ง
“รออยู่นี่นะ อย่าไปไหนล่ะ” ผมโน้มตัวลงไปบอกด้วยเสียงเหมือนสั่งเด็กขณะที่คาดเข็มขัดนิรภัยให้ แต่พอจะถอยออกจากซอกประตูรถ ไอ้เจ้าเด็กโข่งมันก็ยึดแขนไว้ไม่ให้ไป พร้อมทำสายตาอาวรณ์เหมือนเด็กสามขวบโดนแม่พาไปส่งที่โรงเรียนดัดสันดานเอ๊ย... อนุบาล
“จะไปไหน”
“ไปหาคนขับรถให้”
“งั้นไม่ต้องไป กูขับเองก็ได้” ขยับตัวเหมือนจะลุกขึ้นจากเบาะ
“นั่งลงเหอะ ไม่ต้องอวดเก่งได้ไหม” รีบดันไหล่มันกลับไปที่เดิม
“เปล่า แค่อยากให้มึงไปด้วย” โรงพยาบาลหรือบ้านผีสิงวะไปคนเดียวไม่ได้เนี่ย ผมเกาหัวแกรกๆ
“เออ เดี๋ยวกูตามไป”
“แน่นะ” ทำไมพูดยากจังวะ...
ผมชักรำคาญกับความเยอะของมันจนกำมือแน่นด้วยความอยากจะตบกะบาลมันสักทีนึงแต่ต้องยั้งมือไว้เพราะสงสารคนเจ็บ
เฮ้อ.... วันนี้ผมถอนหายใจเป็นครั้งที่เท่าไรแล้ววะ....
ก็ได้.......ก็ได้.... ยอมให้อีกสักครั้ง เพราะสำนึกผิดหรอกนะ...
ผมบอกตัวเองก่อนจะยื่นมือไปกระชากคอเสื้อเด็กสามขวบนั่นเข้าหาตัวพร้อมกับลดศีรษะลงไป กดริมฝีปากตัวเองลงที่มุมปากของมันเบาๆ
“จูบสัญญา ...พอใจหรือยัง...”
---------------------------------------------
มาต่อให้ละตามสัญญา
อ่านแล้ว ขอคอมเมนท์ด้วยนะคะ :mew2:
๛ナーリバス๛
-
จะบอกอะไรก็รีบบอกเน้อตุลย์ ปอนด์
สงสารน้องควิล :sad11:
:กอด1: :L2: :pig4:
-
มันหน่วง อึดอัดแทน เฮ้ออออ.. คนอ่านปวดใจ :sad4:
-
รักที่สุด และคิดถึงเสมออ่ะเรื่องนี้
อยากให้ทั้งคู่เคลียร์กันได้เร็วจ้า
-
พลีสสสสสสสสสสสส เลยทำมึนใส่กันซักทีเหอะ ลุ้นจนเพลียแล้วค่ะ ;{};
-
อย่าฉลาดนักเลย โง่บ้างอะไรบ้าง จะได้มีความสุขกันสักที
-
เอ่อ ควิลมีคนดามใจยังคะ?
-
ขอบคุณ :)
-
ทำไมมมมมม
ตุลย์ พูดเหมือนรักปอนมานานแล้วเลยหละ
ทำไมทำไม
หรือว่ามันจาจำได้
-
อร้าย......จูบสัญญา
ปอนด์เอ๊ย. .....พูดให้มันตรงกับใจนี่ลำบากมากเลยใช่ไหม
ตุลย์จำได้นี่ ว่าปอนด์เคยเอาตัวเองปกป้องควิล รู้จักปอนด์มาก่อนเลยตั้งเงื่อนไขแบบนั้น
คิดถึงคนแต่งมากมายหลังจากน้องฐาจบก็เงียบหาย
กลับมาต่อเรื่องนี้ให้จบนะ จะเฝ้าติดตามรอคอยต่อไป ขอบคุณมากมาย
-
เหยๆๆๆๆ จูบสัญญา!! ><~
ทำอะไรๆให้มันชัดเจนได้สักทีนะอีหนูปอนด์ ดีงามมมมมม
เลิกหน่วงกันสักที สวีทกันเถอะะะะะะ
รอตอนต่อไป เป็นกำลังใจให้คนแต่งตลอดเลยนะ ^^ เย้เย่!
-
:o8: อรั๊ยยยยยยะ จูบสัญญา ต่อไปก็จูบบอกรักสินะ
ชอบพี่ต้องจัง เป็นพ่อสื่อตลอดๆๆๆๆ ส่วนควิลหวังว่าจะเข้าใจสิ่งที่ปอนด์เลือกนะ โอ๋เอ๋
คนเขียนมาต่อไวดีจังค่ะ :กอด1:
-
กรี๊ดตรงจูบสัญญา
-
ดีกันซักทีน้าาาาา
-
อั๊ยยะห์!!! มันค้างมันคาใจ ฮาๆ แต่ตอนนี้ปอนด์อ่อนลงเยอะมากเหอะ คาดว่าในเร็ววันนี้
คงจะเปิดใจกันและกันได้เนาะ อยากให้แฮปปี้กันเสียทีสงสารตุลย์
-
ถึงเจ็บตัว เเต่ก็หวานมาก ตุลดูขี้อ้อนนะเนี้ย
-
:เฮ้อ:นึกว่าจะไม่ได้รักกันซะแล้ว โล่งอกอะ :กอด1:
-
ชอบดูคนโง่รักกัน มันทำให้เกิดเรื่องราว
คนเรานี่ก็ทำได้ทุกอย่างจริง ๆ
ตอนนี้ทำให้อมยิ้มได้
-
ยังไงมันก็ยต้องมีคนเจ็บ ควิลเจ็บอ่ะดีแล้ว เพราะถ้าควิลเจ็บอีกไม่นานก็จะหาย
แต่ถ้าปอนด์เลือกควิลมันคงเจ็บไปเรื่อยๆ เป็นเจ็บเรื้อรังเลี้ยงไข้ทั้งสามคน
เพราะเท่าที่อ่านมาตลอดนี่สัมผัสได้เลยว่าผู้แต่งสื่อมาว่าตุลย์กับปอนด์รักกัน
รีบๆดีกันนะตุลย์-ปอนด์ เราอยากเห็นตุลย์หื่นๆคนเดิมกลับมา
-
มาต่อซักทีจ้าาาาาา
-
ตอนที่ 44 คบกันมะ...
ตอนที่เดินกลับเข้าไปในร้านพบว่าโต๊ะไอ้ตุลย์คิดเงินเสร็จเรียบร้อยแล้ว และเพื่อนๆ มันเตรียมตัวกลับ ผมหันไปหาคนที่ตัวสูงที่สุดในนั้น (รองลงมาจากไอ้เปรตวัดสุทัศน์นะ)
“เอ่อ... เดฟ วานขับรถพาไอ้ตุลย์มันไปส่งโรงพยาบาลทีสิ มันรออยู่ที่รถ” เขาเลิกคิ้วนิดนึ่งแต่ก็ยอมรับคำแต่โดยดี
“อือได้ แล้วปอนด์ล่ะ?”
“พามันไปก่อนเลย เดี๋ยวเราขับรถตามไป”
เดฟพยักหน้าแล้วเดินออกไป ผมถอนใจอย่างโล่งอก กำลังจะขยับเท้าเดินตามออกไป ก็พอดีพี่ต้องเดินมาตบบ่าเสียก่อน
“โหย... ปอนด์ เจ๋งจริงๆ ว่ะ พี่ไม่รู้จะขอบคุณเรายังไงดี นึกว่าวันนี้จะไม่ได้ปิดร้านซะแล้ว”
“ไม่ขนาดนั้นมั้งพี่” ผมตอบพลางยิ้มแห้งๆ
“จะเหลือเหรอ คนกำลังเฮิร์ท ตุลย์เค้าคงชอบปอนด์มากจริงๆ อ่ะ พอเห็นปอนด์ไปกับควิลถึงได้เมาเละขนาดนี้”
“โหย... พี่ก็คิดมากไป มันอาจจะเสียใจเรื่องอื่นก็ได้” ผมแถไปข้างๆ คูๆ ทั้งที่นึกในใจว่านี่มีคนรู้เยอะขนาดนี้เลยเหรอวะ
“คนกันเองไม่ต้องถ่อมตัวหรอก พี่รู้ว่าตั้งนานแล้วว่าตุลย์เค้ามาชอบปอนด์ เพราะเค้ามาที่นี่เพราะปอนด์จริงๆ ปอนด์น่าจะสังเกตว่า ถ้าตุลย์จะมาเค้าจะโทรมาจองก่อนทุกครั้งและทุกครั้งเค้าต้องถามว่าปอนด์จะมาหรือเปล่า ถ้าวันไหนปอนด์ไม่มาเค้าก็ไม่มา ตอนที่ปอนด์เดือดร้อนเรื่องเงิน ตุลย์เค้าก็เป็นคนมาเสนอตัวช่วยเอง ทีแรกพี่ก็นึกว่าแค่แฟนติดนักร้องเฉยๆ แต่ไปๆมาๆ มันหนักถึงขั้นร้องเพลงให้นี่ไม่ธรรมดาแล้วล่ะ”
ผมไม่รู้จะตอบพี่ต้องว่ายังไงดีกับเรื่องที่ผมไม่เคยสังเกต อันที่จริงเรื่องที่ตุลย์มาฟังผมร้องเพลงบ่อย ผมก็รู้เพราะมันนั่งโต๊ะหน้า แต่เรื่องที่มันถามถึงผมนั่นผมไม่เคยรู้ และไม่เคยเชื่อเรื่องที่มันบอกว่าเป็นแฟนคลับผมมานานนั่นเลยสักนิด
“เอาน่า พี่รู้ว่าตุลย์คงไม่ใช่เสป็กปอนด์ แต่ปกติปอนด์ก็ชอบเซอร์วิสลูกค้าอยู่แล้วนี่ จะมีเพิ่มมาอีกคนไม่น่าจะลำบากอะไรมั้ง แล้วเรื่องควิลไม่ต้องห่วงนะ พี่เก็บความลับเก่ง ถึงปอนด์จะแอบกิ๊กกั๊กกับใคร พี่ก็ไม่เอาไปเล่าให้ควิลฟังแน่ๆ” พี่ต้องหัวเราะ แต่ผมกลับหัวเราะไม่ออก
“ควิลเค้าโทรมาหาพี่ต้องบ่อยเหรอครับ”
“ก็ไม่บ่อยหรอก นานๆที แต่จะเรียกว่าโทรหาพี่ก็ไม่เชิง ส่วนใหญ่ก็ถามถึงแต่ปอนด์น่ะแหละ”
“ทำไมพี่ไม่บอกผมเลย”
“แค่โทรมาถามสารทุกข์สุกดิบเฉยๆ บอกไปก็เท่านั้น ถ้ามาให้เจอเป็นตัวเป็นตนอย่างวันนี้ก็ว่าไปอย่าง แล้วนี่ตกลงกลับไปคบกันเหมือนเดิมใช่ไหม”
ผมส่ายหน้า...
“อ้าว ทำไมล่ะ หรือว่าควิลเค้าไม่พอใจที่พี่เรียกเรากลับมาหรือเปล่า?”
“เปล่าครับ ผมผิดเองแหละ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าควิลจะยกโทษให้อีกหรือเปล่า แต่... ยังไงถ้าควิลติดต่อมาอีก ฝากบอกเขาให้ทีนะครับว่าไม่ต้องเป็นห่วงผม ปอนด์ตัดสินใจได้แล้วว่าจะแก้ปัญหาของตัวเองยังไง”
ต่อรีล่าง
-
-ตุลย์-
ตั้งแต่รู้จักมันมา... ผมก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนมีความอดทนมาก....
อดทนต่อความผิดหวัง เสียใจ อดทนต่อความน้อยใจและโกรธเกรี้ยว นอกจากนี้ผมยังเป็นคนขี้กลัวขึ้นมาดื้อๆ ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยเป็น และสิ่งที่ผมกลัวมากที่สุดในตอนนี้คือการสูญเสียมันไป...
ว่ากันว่าเมื่อเรารู้สึกกลัวที่จะสูญเสียสิ่งใดแปลว่า.... เรารักสิ่งนั้นเข้าแล้ว...
เสียงเปิดประตูทางเบาะหลังด้านคนขับทำให้ผมรีบหันไปมอง เห็นเดฟวางกระเป๋ากีตาร์ลงบนเบาะหลัง จากนั้นก็ปิดกระตูและพาตัวเองเข้ามาประจำที่คนขับ
“แล้วคนอื่นล่ะ” ถามขณะที่อีกฝ่ายสตาร์ทรถ
“กลับกันหมดแล้ว” รถค่อยเคลื่อนตัวออกจากที่จอด
“โทษทีนะ ที่วันนี้ทำงานกร่อย” ผมเอ่ยลอยๆ ระหว่างหันมองทิวทัศน์นอกกระจกรถไปพลาง
“ไม่ต้องคิดมาก มีแต่คนเค้าเป็นห่วงมึงทั้งนั้นแหละ แล้วมึงจะเอายังไงต่อไปวะ”
“อะไรยังไง”
“ก็เรื่องปอนด์ มึงลงทุนขนาดนี้ กูนึกว่ามันจะดีใจเข้ามากระโดดจูบซะด้วยซ้ำ ไหงอะไรมันกลับตาลปัดขนาดนี้วะ”
“กูเองก็ไม่รู้... อย่างเดียวที่กูทำได้ตอนนี้คงมีแค่รอละมั้ง...”
“ที่จริงกูก็ไม่ได้รังเกียจอะไรปอนด์มันนะเว้ย แต่พอเห็นมึงเป็นแบบนี้แล้ว บางทีกูก็อยากยุให้มึงมีคนอื่นไปซะที มึงเองก็ไม่ได้ขี้เหร่แถมยังมีคนชอบตั้งเยอะแยะ ถ้าเลิกทำหน้าดุๆ ตลอดเวลา หัดพูดจาดีๆ กะคนอื่นเค้ามั่ง คงมีคนเข้าหามากกว่านี้อีก”
“มึงไม่เข้าใจ....”
ได้ยินเสียงถอนหายใจแรงๆ หนึ่งที เป็นเชิงเห็นด้วยว่ามันคงไม่มีวันเข้าใจผมจริงๆ ว่าทำไมผมถึงตัดใจไม่ได้สักที
หลังจากไอ้วอกทิ้งผมไว้กับความสิ้นหวัง ผมเดินกลับมาทันเห็นมันให้ผู้ชายตัวเล็กอีกคนขี่หลัง... สำหรับคนอื่น สิ่งที่มันหยิบยื่นให้คือความห่วงใยและอ่อนโยน แต่กับผมมีแต่ความเย็นชาตลอดมา
เจ็บปวดแต่ไม่รู้จะทำอย่างไรจึงระบายออกด้วยการซัดกระจกห้องน้ำเต็มแรง
ผมเดินกลับมาที่โต๊ะด้วยสภาพที่ทำให้คนแตกตื่น แต่ยังรินเหล้าลงแก้วอย่างเชื่องช้า และไม่ได้สนใจคำเตือนของใครเลยสักคน บุคคลที่ดึงความสนใจของผมมากที่สุดคือพี่ต้องเจ้าของร้านที่มีท่าทีกลัวๆ กล้าๆ เขาคงเข้าใจว่าผมเมามาก แต่ความจริง ผมไม่ได้เมาเลย
“ขอโทษนะพี่ ผมทำกระจกห้องน้ำแตกไปแล้ว เอาไว้ตอนเช็กบิลพี่คิดรวมค่าเสียหายลงไปด้วยแล้วกัน”
“เรื่องนั้นน่ะช่างมันเถอะ พี่ว่าตุลย์ควรไปทำแผลให้เรียบร้อยก่อนดีกว่านะ”
“ผมจะกลับได้ยังไง นี่ผมอุตส่าห์ถ่อมาฟังเพลงถึงนี่ แต่นักร้องตัวดีของพี่หนีกลับไปก่อน ตามมันกลับมาเลยไม่งั้นผมไม่กลับ...” รู้ทั้งรู้ว่าเป็นคำขอที่เอาแต่ใจตัวเองไปหน่อย ยิ่งเห็นสีหน้าลำบากใจของเจ้าของร้านก็รู้ดีว่าเป็นไปไม่ได้เลย...
แต่สุดท้ายมันก็กลับมา...
มีมากมายหลายคำถามที่ผมอยากถาม แต่เมื่อคิดไปว่าอาจจะได้รับคำตอบที่เสียดแทงใจอีก ก็ได้แต่บอกตัวเองว่า อย่าเลย... แค่เห็นมันเดินกลับมา ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด แค่นั้นก็ยังดี
ท่ามกลางหยดเลือดและความเจ็บปวดเพราะน้ำหนักของผ้าที่กดลงมาซับเลือดให้ ผมกลับไม่สามารถละสายตาไปจากใบหน้าของมันได้เลย ความอ่อนโยนอันเล็กน้อยทำให้ผมลืมความบาดหมางและเรื่องราวบีบคั้นที่ผ่านมาทั้งหมด
ทุกถ้อยคำที่ตอบโต้ แฝงไว้ด้วยความห่วงใย แม้จะแค่นิดเดียวหัวใจผมก็กลับชุ่มชื่นและมีความหวัง...
คำถามที่วนเวียนถามซ้ำ...พอหรือยังกับความรู้สึกแบบนี้...
การย่ำอยู่กับที่ ไปไม่ถึงจุดหมาย แต่ครั้นจะถอยกลับก็ทำไม่ได้....
แต่สัมผัสบางเบาที่ประทับลงมาที่มุมปาก
“จูบสัญญา ...พอใจหรือยัง...” คำพูดเพียงประโยคเดียวที่ทำให้ทุกคำถามกลืนหายไปกับสายลม....
“ไม่พอ....” ผมตอบแล้วดึงร่างนั้นเข้าหาตัวอีกรอบด้วยสัมผัสที่แนบชิดกว่าเดิมมาก และผมบอกตัวเองว่าไม่อยากปล่อยมันไปไหนอีกเลย....
โล่งใจอย่างไรบอกไม่ถูก เมื่อเดินออกจากห้องทำแผลของโรงพยาบาล แล้วพบว่าคนที่สัญญาไว้ว่าจะตามมาทีหลังนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
“เดฟล่ะ” ผมเอ่ยถามเมื่อไม่เห็นหัวสารถีเพื่อนยากที่พามาส่งก่อนหน้านี้
“บอกให้มันขับรถมึงไปเก็บ”
“แล้วเราจะกลับกันยังไง”
“ก็ไปรถกูไง หรือไม่หรูเลยไม่อยากนั่ง โทรบอกให้มันย้อนกลับมารับไหมล่ะ?” อีกฝ่ายถามด้วยหน้ากวนๆ
“เปล่าสักหน่อย... แค่ถามเฉยๆ” มันยักไหล่
“นั่งลงดิจะยืนค้ำหัวอีกนานป่ะ”
ผมนั่งลง ใช้ช่วงเวลาสั้นๆ ของการรอคิวจ่ายยามองหน้ามัน
“ลงดิ...” คนขับรถบอกหลังจากจอดมอไซค์ของมันที่ริมทางเท้าใกล้ๆ ทะเล
“พามานี่ทำไม ดึกแล้วมันอันตรายนะ” ผมเตือน
“แป๊บเดียว... กูมีเรื่องอยากคุยด้วย” มันบอกซ้ำขยับหลังเบียดทำให้ผมต้องขยับขาก้าวลงอย่างเสียไม่ได้
ผมเห็นมันเดินไปทรงทะเลเลยเดินตามไปยืนข้างๆ
“มึงจำครั้งแรกที่เราเจอกันได้ไหม” มันเอ่ยถามทั้งๆ ที่ตามองทะเลไม่ได้มองมายังผมเลยสักนิด
“ได้สิ กูจำเกย์โรคจิตได้...” ผมตอบด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ
“มึงคิดว่าเราเจอกันครั้งนั้นเป็นครั้งแรกจริงๆ เหรอ?”
“ไม่รู้ดิ ไงกูกะมึงก็ต้องเคยเจอกันในคณะบ้างอยู่แล้ว แต่ถ้าไม่ได้คุยอะไรกัน กูก็ไม่นับว่าเป็นการเจอกันอย่างแท้จริงอยู่ดี”
“ช่างเถอะ ถ้ามึงจำได้ว่ามึงเคยว่ากูแบบนั้น มึงก็คงไม่ปฏิเสธใช่ไหมว่าเมื่อก่อนมึงเคยเกลียดเกย์จริงๆ”
“บอกแล้วไงว่าเปล่า ถึงจะไม่ได้ชอบอะไรนักแต่ก็ไม่ได้เรียกว่าเกลียดสักหน่อย ถึงไงเพื่อนกูก็เป็น นี่มึงคงยังไม่รู้ใช่มะว่าไอ้เดฟมันเป็นไบ เอาจริงๆ กูก็เพิ่งมารู้ตอนหลังเหมือนกันแหละ แต่เวลาเราจะคบเพื่อน กูว่ารสนิยมเรื่องเพศมันก็ไม่ได้สำคัญอยู่ดี ที่อยู่ดีๆ ก็ถาม นี่มึงโกรธเรื่องนี้มาโดยตลอดเลยเหรอ? กูแค่แกล้งมึงเล่นเฉยๆ หรอก ซึ่งที่จริงมึงก็โรคจิตจริงๆ”
“ห่า... กูไม่ได้ตั้งใจมอง แล้วเจอกันครั้งแรกมึงรู้ได้ไงกูเป็นเกย์”
“กูได้ยินสิ มึงคุยกับพี่ต้องในห้องน้ำ ยังบอกผู้ชายอย่างกูต้องเป็นชายในฝันของสาวๆ หรือไม่ก็เทพบุตรของเกย์รับ กูงี้ขนลุกไปหมด...ไม่เคยได้ยินผู้ชายด้วยกันพูดชม” ผมเลือกที่จะไม่พูดต่อว่าผมได้ยินแม้กระทั่งตอนที่มันพูดจีบพี่ต้องด้วยซ้ำ เพราะดูท่าว่าพี่เขาไม่น่าจะเล่นด้วย
“อะไรนะ มึงได้ยินเหรอ?” มันถามกลับมาเสียงดัง สีหน้าเหมือนโลกถล่มไปแล้ว
“เออ กูนึกว่ามึงชอบกูมาตลอดตั้งนาน พอกูบอกไอ้เดฟ มันบอกไม่เชื่อ เพราะมันรู้ว่ามึงเป็นรุกไง... กูข้องใจเลยไปถาม แล้วมึงตอบว่าอยู่สายรุก กูยังคิดว่ามึงโกหกเลย”
“มึงข้องใจมึงเลยมอมเหล้ากูว่างั้น ?” ผมชะงัก เมื่อรู้สึกว่าคำถามมีแววไม่พอใจขึ้นมาอีก
“เราไม่พูดถึงเรื่องเก่าได้ไหม มันก็นานแล้ว กูยอมรับก็ได้ว่ากูมันเหี้ยเอง ถ้ามึงอยากให้กูขอโทษ จะให้พูดสักกี่ครั้งก็ได้...”
“งั้นตอบมาอีกข้อ ถ้าสมมุติ คนที่ทำรถมึงเป็นรอยไม่ใช่กู มึงจะยื่นข้อเสนอแบบเดียวกันป่ะ”
“ถ้าเป็นผู้ชาย รับรองได้ โดนกระทืบจมดินแน่...”
“ถ้าเป็นผู้หญิงล่ะ”
“กูไม่แย่ขนาดทำร้ายผู้หญิงหรอก ก็คงตกลงเรื่องซ่อมรถปกติแหละ มึงถามทำไมเหรอ....”
“งั้น... กูขอจ่ายค่าซ่อมรถให้มึงย้อนหลังได้ไหม”
“ไม่ต้อง มึงจะบ้าเหรอ?”
“จริงๆ นะ กูไม่อยากรู้สึก...” มันทำสีหน้าเหมือนกำลังคิดถึงอะไรแย่ๆ มากจนไม่อยากพูดถึง
“งั้นกูมีอะไรจะบอก ถ้ากูบอกแล้วมึงอย่าโกรธกูนะ”
“อะไร...”
“รถกูมีประกัน”
“ฮะ ว่าไงนะ!!”
“ถึงจะต้องออกก่อน แต่ก็เบิกย้อนหลังได้อยู่ดี เพราะงั้นอย่าคิดมากเลย”
“งั้นมึง... ก็หลอกแดกกูมาตั้งนาน” ไอ้วอกหน้าแดงและลมออกหูกำไม้กำมือเหมือนอยากทำร้ายใครสักคนแต่พยายามยั้งตัวเองไว้
“ถ้ามึงอยากทำร้ายกูก็ได้นะ ถ้าจะทำให้มึงรู้สึกดีขึ้น” มันไม่ตอบแต่พยายามหลับตาสูดลมหายใจยาวลึก ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนกลับสู่สภาพปกติ มันถอนใจแรงๆหนึ่งทีอย่างปลงตกก่อนจะลืมตาขึ้นจ้องท้องฟ้าดำมืดในคืนนี้
“เมื่อปีที่แล้ว กูกับแฟนเคยมาเที่ยวที่นี่ แล้วก็ถูกพวกจิ๊กโก๋รุมทำร้าย แล้วตอนนั้นก็มีเพื่อนร่วมคณะคนนึงเข้ามาช่วย ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้ตั้งใจมาช่วยก็เถอะ แต่กูรู้สึกติดหนี้บุญคุณเค้ามาโดยตลอด” มันเว้นระยะการพูดทำให้ผมรู้สึกว่าเรื่องราวมันช่างคลับคล้ายคลับคลาอย่างไรชอบกล ผมหันไปขมวดคิ้ว และมันหันหน้ามามองผมเช่นกัน
“วันนั้นมีคำบางคำที่กูอยากพูดแต่เค้าปฏิเสธที่จะรับมัน แต่ตอนนี้ ถึงมึงไม่อยากฟัง แต่... ขอบคุณมากนะตุลย์ ขอบคุณที่ช่วยกูและควิลไว้ ถึงมึงจะจำมันไม่ได้ กูก็ขอบใจที่ช่วยรับฟังมันซะที...”
เรื่องที่มันเล่าเป็นภาพอันเลือนรางที่ผมพอจำได้บ้าง คงเพราะมีแผลเป็นที่ศีรษะ เลือดที่ไหลลงมาตามหน้าผากมาตามคิ้วทำให้ผมเลือกที่จะหลับตาจึงไม่เห็นหน้าคนที่เข้ามาคุยด้วย ผมไม่สนใจพวกเขา ไม่รับแม้แต่คำขอบคุณ มันแย่ที่ผมไม่รู้เลยว่าจะเป็นมัน
“แค่นี้เราสองคนก็ไม่มีอะไรติดค้างกันแล้วนะ... กลับกันเถอะ” น้ำเสียงของมันสดใส แต่ผมรู้สึกตัวชาไปหมด เมื่อได้ฟังประโยคนั้น ได้แต่หมุนตัวช้าๆ มองร่างของมันก้าวเดินไปที่รถ แต่ตัวผมเองกลับยทนนิ่ง มันคงรู้สึกได้ว่าผมไม่ได้เดินตามไปมันจึงหันกลับมา
“เฮ้ย... มาดิวะ จะยืนทำซากอะไรตรงนั้น ไม่ไปกูทิ้งไว้นี่นะ” เสียงมันตะโกนอย่างอารมณ์ดี... แต่ผมก็ยังไม่สามารถก้าวเดินไปหามันได้ ผมเห็นมันเริ่มหงุดหงิดจนเดินกลับมาอีกที
“เป็นอะไรของมึงอีก...”
“นี่ใช่ป่ะ เหตุผลของทุกอย่าง ทั้งเรื่องที่มึงกลับมา ทั้งเรื่องที่มึงใจดี กูหลงนึกว่ามึงห่วงกูจริงๆ ซะอีก”
“กูไม่อยากให้คนที่เคยช่วยกูไว้ต้องมาเจ็บตัวเพราะกู มึงจะเรียกมันว่าห่วงก็ได้”
“แต่เหตุผลสำคัญที่มึงกลับมาไม่ใช่แค่นั้น ที่มึงถามเรื่องข้อแลกเปลี่ยน ที่มึงเล่าเรื่องที่กูเคยช่วยมึงไว้ มึงแค่จะหาวิธีตัดขาดจากกูอย่างสมบูรณ์แบบ มึงจะได้ไปอย่างสบายใจไม่มีอะไรติดค้างกัน สำหรับเรามันไม่มีทางไปต่อเลยใช่ไหม?”
“แล้วมึงคิดว่ามันมีรึเปล่าล่ะ” คำถามนั้นทำให้ผมหยุดชะงัก ทำไมผมช่างขี้ลืม ผมจะถามมันไปทำไมในเมื่อมันก็เพิ่งจะตอบผมมาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วนี่เอง
“กูต้องทำยังไง มึงถึงจะเชื่อว่ากูไม่ได้ล้อเล่นหรือหลอกลวงมึง ต้องทำยังไง มึงถึงจะรักกู ช่วยบอกกูหน่อยสิ.... ยังมีอะไรอีกไหมที่กูทำได้ แล้วกูยังไม่ได้ทำ”
“ไม่มี.........”
“มึงกลับไปเถอะ กูขออยู่นี่สักพัก...” ผมบอกอย่างคนหมดเรี่ยวแรงแล้วหันหน้าเข้าหาทะเล
“ตุลย์... กลับไปด้วยกัน กูไม่ปล่อยมึงไว้นี่คนเดียวแน่” ผมหลับตา กำมือแน่น ไม่เข้าใจมันเลย เดี๋ยวก็บอกจะทิ้งเดี๋ยวก็บอกไม่ทิ้ง
“ถ้ามึงยืนยันว่ามึงรักกูจริงๆ เลิกเอาแต่ใจตัวเองแล้วฟังที่กูพูดบ้างก็ดีนะ”
หมดความอดทน หันขวับกลับไปคว้าร่างของมันเข้ามากอด ลืมไปด้วยซ้ำว่ามือข้างที่ถนัดมีแผลที่หลังมือ
“เป็นแฟนกับกูสิ แล้วกูจะเชื่อฟังมึงทุกอย่าง... มึงทำได้ไหม?” เป็นอีกครั้งที่ผมตะโกนใส่มันด้วยอารมณ์ “ถ้าทำไม่ได้ มึงก็ควรจะเลิกทำเหมือนสงสารกูสักที มึงรู้ไหมกูพยายามแล้วที่จะตัดใจ แต่ทุกครั้งที่กูเดินห่าง มึงก็กลับมาทำให้กูมีความหวังอยู่เรื่อยๆ ถ้ามึงไม่ได้รักกู แล้วมึงทำไปเพื่ออะไร”
“กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไปทำไม ทำไมต้องคอยวิ่งหนีทุกครั้งที่มึงเข้ามาใกล้ แต่พอมึงหายไปก็เอาแต่มองหา พอมึงหยุดเดินกูก็ยืนรอ มันเป็นแบบนั้นมาตลอด ซ้ำแล้วซ้ำอีก... อาจจะเป็นเพราะกูกลัวกับการสูญเสียอีกครั้ง จึงไม่กล้ายอมรับว่าใครบางคนมีอิทธิพลมากแค่ไหน มันจะเป็นยังไงถ้าคนที่เคยเดินอยู่ข้างๆ วันหนึ่งเขาก็เดินนำไป หากวันไหนที่กูหยุดเดินแล้วมึงเดินหนี กูควรทำไงดี?”
“มึงมีสองมือ สองแขนเหมือนกูหรือเปล่า กอดกูไว้สิ แล้วห้ามไม่ให้กูไป มันยากมากหรือไง? ยากกว่าการเลิกรักมึงรึเปล่า เพราะมีแค่เรื่องนั้นแหละที่กูยอมรับว่ามันยากมากเหลือเกิน...”
ผมมองตามันที่จ้องกลับมา ผมไม่เข้าใจสายตาแบบนั้น สายตาที่เหมือนจะซึ้งแล้วก็หลบตาไป
เหอะ.... !! สมเพชตัวเอง คืนนี้คืนเดียวผมบอกรักมันไปแล้วตั้งกี่รอบ แต่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันรับรู้บ้างเปล่า
“กลับเถอะ” เลิกบ้าซะที ผมบอกตัวเอง แล้วปล่อยตัวมันออก พยายามสงบจิตใจอันฟุ้งซ่านพร้อมทั้งเดินกลับไปที่รถ
“ตุลย์” ผมหงุดหงิดจนไม่อยากตอบ เดินต่อไปอีก
“ตุลย์” ก็ยอมกลับแล้วนี่ไง ยังต้องการอะไรอีก...
สวบ.... ทีนี้ไม่ใช่แค่เสียงแต่มาเป็นสัมผัส...
และมันก็ทำสิ่งไม่คาดฝันอีกตามเคยคือการวิ่งเข้ามากอดผมจากด้านหลัง ผมกำลังหงุดหงิดจึงพยายามแกะมือมันออก แต่มันยิ่งรัดแน่นเข้า...
“มึงบอกกูเองนะว่าถ้ามึงเดินหนี ให้กอดไว้...” ก็จริง เพิ่งบอกมันไปเมื่อกี้นี้เอง ผมเลยได้แต่ยืนนิ่ง
“มีอะไรก็พูดสิ...”
“ลองคบกันดูไหม... กูอยากรู้ว่าวิธีของมึงใช้ได้จริงหรือเปล่า...”
ผมออกจะแปลกใจกับเหตุผลแบบนั้น แต่เมื่อนึกได้ว่าไอ้คนพูดมันเป็นพวกปากแข็งอยู่แล้วเลยรู้สึกว่าคำพูดแบบนี้ก็เข้ากับคนอย่างมันดี
อาจจะเป็นเพราะผมเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว กับสถานการณ์ที่กำลังจะดีแล้วก็เปลี่ยนเป็นเลวร้าย ดี ร้ายจนปรับตัวแทบไม่ทัน ดังนั้นเมื่อโดนคำถามแบบนี้ขึ้นมาผมจึงไม่อยากต่อความยืดด้วยคำถามประเภท จริงหรือเปล่า แน่ใจนะ มึงรักกูไหม...
สิ่งที่ควรจะทำคือตอบตกลงมัดมือชกมันเลยดีกว่า แล้วเรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง
“คบแล้วห้ามเลิกนะเว่ย...”
-
คำพูดปอนด์เหมือนจะหายมาม่าแล้วแต่ทำไมเรายังหน่วงอยู่เลย สงสารตุลย์ เง้อ
-
กราบกรานนนนนนนนนน.....อูยยยลุ้นจนเหนียวเบย :hao5: :hao5: :hao5:
-
มีเมียติสต์มาก โคตรซับซ้อนยิ่งกว่าชะนียามมีเมนส์
นายต้องอดทนนะตุลย์....
ปล.ขนาดบอกรักยังคิดเองว่าไม่ใช่.... ปอนด์ นายรับตำแหน่งเคะคิดเยอะแห่งปี(หลายปีซ้อน)ไปเลย
-
จัดหนักๆ ซะทีดีไหม กว่าจะยอมรับออกมาได้
-
โอ้ยยย กว่าประโยคนี้จะหลุดจากปากปอนด์ ในที่สุด...ในที่สุดดด :heaven
-
กระต่ายโคตรซับซ้อน ในที่สุดก้อคิดได้
สงสารตุลย์คืนนี้โดนปั่นหัวหลายรอบ
-
ดีมาก เปิดใจคุยกัน
วิธีของตุลย์ต้องดีแน่ๆ ลองดูนะ
ขอบคุณคนเขียนค่ะ มาดึกเชียว
-
:heaven. ในที่สุด
:pig4:
-
ในที่สุดก็คุยเรื่องเดียวกันสักที
เฮ้อออออ
-
ขอบคุณ :)
-
จะคบกันแล้วใช่ไหม :katai2-1:
-
ลุ้นคู่นี้ให้พูดเรื่องเดียวกันยิ่งกว่าดูบอล :เฮ้อ:
คำตอบจะเป็นแบบไหนน้อ
:กอด1: :L2: :L2: :pig4:
-
คบเลย คบเลย เป็น แฟน กัน :mc4:
-
ตอนที่ 45 เหตุผลเดียวกัน
“ลองคบกันดูไหม... กูอยากรู้ว่าวิธีของมึงใช้ได้จริงหรือเปล่า...”
ผมออกจะแปลกใจกับเหตุผลแบบนั้น แต่เมื่อนึกได้ว่าไอ้คนพูดมันเป็นพวกปากแข็งอยู่แล้วเลยรู้สึกว่าคำพูดแบบนี้ก็เข้ากับคนอย่างมันดี
อาจจะเป็นเพราะผมเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว กับสถานการณ์ที่กำลังจะดีแล้วก็เปลี่ยนเป็นเลวร้าย ดี ร้ายจนปรับตัวแทบไม่ทัน เหมือนโดนปั่นหัว ดังนั้นเมื่อโดนคำถามแบบนี้ขึ้นมาผมจึงไม่อยากต่อความยืดด้วยคำถามประเภท จริงหรือเปล่า แน่ใจนะ มึงรักกูไหม...
สิ่งที่ควรจะทำคือตอบตกลงมัดมือชกมันเลยดีกว่า แล้วเรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง
“คบแล้วห้ามเลิกนะเว่ย....”
.
.
.
กลับมาถึงห้องของมัน ผมนั่งลงบนเตียงมองไอ้วอกยัดข้าวกล่องและน้ำผลไม้ที่ซื้อมาจากเซเว่นระหว่างทางแช่ตู้เย็น
จากนั้นมันก็เปิดตู้เสื้อผ้าคว้าผ้าขนหนูพาดบ่าเดินเข้าห้องน้ำไป
20นาทีผ่านไปมันอาบน้ำเสร็จเปลี่ยนเสื้อผ้า และโยนผ้าขนหนู (ใช้แล้ว) มาให้
“อาบน้ำดิ”
“เช็ดตัวให้ดิ มือเป็นแผล อาบเองไม่ได้”
“อย่ามาสำออย คนเป็นแผลที่ขาเค้ายังอาบน้ำได้เลย นี่เป็นที่มือ แค่ยกสูงๆ ก็อาบได้แล้ว...” มันบอกแล้วเดินเข้ามาหาพยายามจะถอดเสื้อให้
“งั้นมึงอาบให้ได้มะ?”
มันชะงักมือที่ดึงเสื้อผมแป๊บนึงก่อนจะตอบว่า
“อือ.....”
ข้ามตอนอาบน้ำไป แม้ว่าผมจะรู้สึกว่าเป็นช่วงเวลาที่ให้ความรู้สึกดีๆ มากๆ เวลามีมือคนอื่นมาคอยลูบไล้ หรือเกาหนังศีรษะให้ ซึ่งโดยปกติแล้วผมค่อนข้างหวงหัวตัวเองเอาเรื่อง ต่อให้เพื่อนสนิทยังไม่ยอมให้แตะง่ายๆ ยิ่งตบหัวนี่ลืมไปได้เลย ผมเอาตาย... แต่เพราะตัวสูงเลยไม่ค่อยมีคนยุ่งเท่าไร... แต่ กบมันผมไม่หวงเลย ผมอยากให้มันรู้ว่าเวลามีคนพิเศษ คนๆ นั้นจะได้สิทธิพิเศษที่แตกต่างจากเพื่อน หรือคนรู้จักหลายๆ อย่าง
ผมได้บอกเซอร์เก่าๆ มาใส่ตัวหนึ่ง ใส่ได้เพราะมันยืดๆ ถ้าขนาดปกติจะคับเพราะมันตัวผอมกว่า ส่วนเสื้อเลยไม่ใส่ให้อึดอัด
“ทำอะไร...” ผมถามเมื่อผมเห็นมันเข้าไปในห้องน้ำอีกรอบ โดยไม่ปิดประตู
“ซักเสื้อ...”
“ทิ้งแล้วซื้อใหม่เหอะ เลอะเลือด มันซักออกยาก”
“เสียดาย ไปค่ายแล้วได้มา”
“กูก็บอกมึงแล้วว่าอย่าเช็ดมึงก็ไม่เชื่อ....”
“ก็มึงเลือดโชกขนาดนั้น...... ช่างเถอะ ไปๆ มึงไปนอน ลองแช่ไฮเตอร์ทิ้งไว้ซักคืน เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยซักใหม่...” มันลุกขึ้นยืนแล้วเอามือดันพุงให้ผมถอยออก
“ไว้เดี๋ยวกูซื้อเสื้อใหม่ให้ละกัน”
“ไม่ต้องเลย ถ้าจะให้อะไรนะ เอาแบบที่ไม่ต้องซื้อ แต่หายากๆ ดีกว่า...”
“ได้ เดี๋ยวจะหามาให้...” มันมองหน้าผมด้วยสายตาฉงนแต่ก็ไม่ถามอะไรมันคงสงสัยว่าผมรับปากมันนี่ คิดออกแล้วหรือไงจะหาอะไรมาให้ บอกตามตรงตอนนี้ผมก็ยังนึกไม่ออก แต่คิดว่าสักวันคงจะหาเจอ...
ผมเป็นฝ่ายขึ้นไปนอนบนเตียงฝั่งติดผนัง ในขณะที่ไอ้วอกเดินไปปิดไฟ ท่ามกลางความมืด...ผมใจเต้น... เมื่อรู้สึกว่าฟูกนอนยุบลงและกลิ่นสบู่อวลเตะจมูก
“ขยับมาข้างนอกกูจะนอนข้างใน”
“อะไรวะ เรื่องมาก” ผมแอบบ่นแต่ก็ขยับออกมาให้มันคลานเข้าไปนอนข้างใน
“นอนข้างนอกดีแล้ว ขืนนอนข้างใน ตอนหลับๆ กูพลิกไปโดนมือมึงพอดี” ผมลืมนึกเรื่องนั้นไปเลย...
“คิดไปเองหรือเปล่านะว่าวันนี้มึงใจดีจัง นั่นเพราะกูไม่สบาย หรือเพราะกูเป็นแฟนมึง...”
“คิดว่าอย่างไหนล่ะ?”
“อย่างไหนกูก็รู้สึกดีทั้งนั้น....อย่างแรกรู้สึกดีที่รู้ว่ามึงเป็นห่วง ถ้าเป็นอย่างหลังก็รู้สึกดีที่ได้เป็นแฟนกัน...”
“ตุลย์....เอาจริงๆ ที่กูตัดสินใจแบบนี้นะ เพราะกูไม่ยากให้มันคาราคาซัง คนรักก็ไม่ใช่ จะไปไหนก็ไม่ได้ ทั้งๆ ที่กูเองยังไม่รู้เลยว่ามันจะเวิร์คหรือเปล่า” เอาอีกละ อุตส่าห์ไม่ถามเหตุผลแล้วนะเนี่ย เพราะไม่อยากให้งานกร่อย.... แต่มันก็เป็นงี้ทุกทีสิน่า
ถอนใจเฮือก... ตะแคงตัวไปมองหน้ามันท่ามกลางความมืด...
“มึงมันพวกคิดเยอะ... กูยังไม่เห็นอยากคิดอะไรเลย ทั้งๆ ที่กูต่างหากสมควรจะกลัวมากกว่ามึงด้วยซ้ำ เพราะมึงมันพวกผีเข้าผีออก เอาแน่เอานอนไม่เคยได้สักอย่าง มีแต่ทำให้กูเสียใจ”
“เออ กูเป็นอย่างนั้นแหละ กูรู้ตัวเองดีอยู่ ถ้าวันไหนมึงทนไม่ได้ก็บอกมาละกัน กูเข้าใจ”
“แค่มึงอยู่ตรงนี้ กูก็มีความสุขมากจนไม่รู้พูดยังไงละ เพราะงั้นไม่ว่ายังไง กูจะพยายามประคองมันไปเรื่อยๆ”
“ขอบใจนะ แต่ถ้าวันไหนมึงเจอคนที่ดีกว่ากู เหมาะสมกว่ากู หรือรักได้มากกว่า มึงไม่ต้องฝืนเลยนะ บอกมาเหอะกูรับได้...”
“มันก็ต้องมีอยู่แล้วล่ะ คนที่ดีกว่าเหมาะสมกว่า แต่ถ้าคนที่รักมากกว่า กูว่าคงไม่มี” อันนี้ผมพูดจริงๆ เลย
เพราะความมืดทำให้ผมไม่รู้ว่าสายตามันเป็นเช่นไร... แต่ถ้าให้เดาก็คงอึ้งหรือไม่ก็ซึ้ง
รู้แต่ว่าตอนนี้หน้าของเรามันใกล้กันมาก... มากเสียจน....
“จูบได้ป่ะ....” เอ่ยถามไปในที่สุด คงเพราะวันนี้โดนด่าไปเยอะเรื่องความเอาแต่ใจ เวลาจะทำอะไรเลยอยากขอ....
“มากกว่านั้นก็ได้.....” ผมถือว่านั่นเป็นคำอนุญาตเชิงเชิญชวนให้ล่วงเกินมันได้ตามใจชอบ และผมก็ไม่มีเหตุผลใดเลยที่จะปฏิเสธ......
ถ้าเพียงแต่ระหว่างการปฏิสัมพันธ์ ผมจะไม่โดนไอ้วอกเอาแผ่นหลังทับมือจนเลือดซึมเอาเสียก่อน จากนั้นไอ้จอมโวยวายมันก็เลยไม่ยอมให้ผมทำต่อ...ทั้งๆ ที่ผมยืนยันแล้วว่าไม่เป็นไร - - สุดท้ายเราก็เลยได้แต่นอนกอดกันเฉยๆ แต่ถึงจะแค่กอด...สำหรับวันนี้ กลับเป็นกอดที่รู้สึกดีกว่าที่ผ่านมาตั้งไม่รู้กี่เท่า....
ผมสะดุ้งตื่นตอน9โมงกว่าด้วยนาฬิกาปลุก... ลืมตาอย่างงัวเงีย เพราะเมื่อคืนนอนดึก
“ปิดเทอมอยู่ มึงตั้งปลุกไว้ทำไม?” ผมถามอย่างข้องใจ คนถูกถามลุกขึ้นคลานเข่าข้ามขาผมลงจากเตียงไปยังมือถือของมันเพื่อปิดเสียง
“กูต้องไปซ้อมดนตรีที่ชมรมน่ะสิ” จะว่าไปก็พอคุ้นๆ อยู่หรอกนะเรื่องนี้...
“กับยาสระผม?”
“เออ...” มันรับคำด้วยเสียงรำคาญ บิดไหล่บิดคอไปมา แล้วเดินไปเปิดตู้เย็น หยิบกล่องข้าวมาเข้าเวฟ ก่อนจะหยิบผ้าขนหนู เดินเข้าห้องน้ำไป.... และเปิดประตูออกมาในนาทีเดียวกัน
“มึงดูเองนะว่ามียาก่อนอาหารป่าว....ถุงยาบนโต๊ะคอมอ่ะ” ปิดประตูฉับ....
ผมเกาคอ... แล้วยิ้ม...ขนาดตัวเองยังลืมเลยว่าต้องกินยา
หลังอาหารมื้อเช้า ด้วยข้าวต้มกุ้ง...(สูตรอีซี่โก) ส่วนมันกินกะเพราไก่ มันก็เหมือนจะต้องไป.... ซึ่งผมไม่ค่อยอยากให้มันไปเท่าไร ...
“ตอนเที่ยงซื้ออะไรมาให้กินด้วยนะ”
“มื้อเช้า 10โมง เที่ยงมึงจะกินอีกแล้วเหรอ?” มันหันมาทำหน้าดุ
“ก็กูอยากเจอมึงนี่นา”
“วู้ มึงนี่ก็เยอะไปละ...”
“แค่นี้ทำให้แฟนไม่ได้เหรอ?”
“ก็เป็นแฟนกันแล้ว บอกแล้วให้เลิกเอาแต่ใจไง เดี๋ยวเย็นก็กลับแล้ว”
“มีแฟนแล้วมันก็ต้องอ้อนหน่อยดิวะ ไม่งั้นจะมีไว้ทำไม หรือจะให้ว่ามีไว้ทำอย่างอื่นอย่างเดียว...” ผมถามแล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม มันขมวดคิ้ว หรี่ตาใส่
“การที่กูกะมึงคบกัน ไม่ได้แปลว่า กูอนุญาตให้มึงสามารถเอากูได้24 ชั่วโมงนะ ช่วยเข้าใจซะใหม่ด้วย”
“ให้เวลานอนสัก10ชั่วโมง ที่เหลือ... ได้”
“เชี่ยตุลย์!!” ผมเห็นมันแยกเขี้ยวใส่ แล้วหัวเราะเบาๆ
“ล้อเล่น ใครจะไปอึดอย่างนั้น..”
“ล้อเล่นก็ดีแล้ว อย่าให้กูรู้สึกว่าคิดผิดเลยที่ตัดสินใจขอคบกะมึง...” ได้ยินแล้วรู้สึกแย่ไงไม่รู้สิ....
“ส่วนหนึ่งที่มึงยอมคบกับกู เพราะเรื่องเมื่อปีที่แล้วป่ะ” นึกเสียใจเหมือนกันที่ถาม เพราะรู้ตัวดีกว่าไม่คำตอบจะออกมาเป็นแบบไหน ผมไม่มีทางเลิกรักมันได้อยู่ดี
“ถ้ากูตอบว่าใช่ มึงจะบอกเลิกกูตอนนี้เลยป่ะ....”
“ไม่หรอก.....” ผมตอบด้วยเสียงเบาโหวง
“งั้นกูมีนิทานจะเล่าให้ฟัง..” ผมเงยหน้าขึ้นฟัง
“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว... มีสาวงามนางหนึ่งเดินทางไปเที่ยวป่ากับสามี ระหว่างทาง นางผลัดตกลงไปในแม่น้ำอันเชี่ยวกราก ด้วยความตกใจ สามีของนางกระโดดลงไปช่วยทั้งๆที่ ตัวเองก็ว่ายน้ำไม่เป็น ทั้งคู่ล่องลอยตามสายน้ำจนตกลงไปในน้ำตกอันสูงชัน หญิงสาวฟื้นขึ้นมาอีกครั้งพบว่าตัวเองรอดชีวิตได้ด้วยความช่วยเหลือของพรานป่า ด้วยความงามของนางพรานป่าจึงของนางแต่งงาน หญิงสาวรู้สึกซาบซึ้งในบุญคุณ แต่ไม่อาจตอบตกลงได้เพราะตัวเองมีสามีอยู่ก่อนแล้ว พรานป่าพยายามหว่านล้อมว่า เขาอาจจะตายในน้ำตก และให้เวลานาง1ปี ถ้าหากระหว่างนี้ไม่พบสามีของนาง ขอให้นางแต่งงานกับตน ผ่านไป1ปีก็ไม่มีวี่แววของสามีของนาง หญิงสาวจึงตกลงแต่งงานกับพรานป่าเพื่อทดแทนบุญคุณที่ช่วยชีวิต 5 ปีหลังจากนั้น เรื่องไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ระหว่างที่นางไปซักผ้าที่ริมลำธารเหมือนปกติ จู่ๆนางก็ได้พบสามีเก่าที่น่าจะตายไปแล้วยังมีชีวิตอยู่ ทั้งสองเข้ากอดกันด้วยความคิดถึง และนางพบว่า ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไร นางก็ไม่เคยหมดรักในตัวสามีเลย .....คำถาม..... ถ้าต้องเลือกได้เพียงคนเดียว นางจะเลือกอยู่กับผู้ชายคนไหน”
“ถึงคนแรกมันจะโง่ไปซะหน่อย แต่ก็คงรักนางจริงๆ ไม่งั้นคงไม่โดดลงไปช่วยทั้งๆ ที่ว่ายน้ำไม่เป็น”
“แล้วมึงรู้ได้ไงคนที่สองไม่รัก ไม่งั้นจะรอได้เป็นปีเหรอ”
“แล้วสรุปว่าเลือกใคร”
“เอ๊ะ กูถามมึงก่อน”
“กูไม่รู้ กูไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้น มึงอ่ะชอบถามคำถามยากๆ”
“ยากอะไร ก็บอกอยู่ในคำถาม ว่าผู้หญิงเค้าไม่เคยหมดรักในตัวสามีเก่า เค้าก็ต้องเลือกกลับไปอยู่แล้ว”
“แล้วคนใหม่อ่ะ ถ้าไม่ได้เค้าช่วย ไม่ซี้ม่องเท่งคาน้ำตกไปละเหรอ? นางจะไม่ลังเลสงสารบ้างหรือไง” ผมถาม ชั่วแวบหนึ่งก็พาลนึกไปถึงตัวเอง
“กูว่านะ ต้องทนอยู่กับคนที่ไม่รักนานตั้ง5ปีนี่ ก็เหมือนตายทั้งเป็นแหละวะ มันน่าจะลบล้างทดแทนกันได้แล้ว”
“แล้วตอนนี้มึงรู้สึกแบบนั้นหรือเปล่า ก็มึงเลือกกูนี่..”
“บ้าน่า... ถ้ารู้สึกแล้วกูจะเลือกมึงเหรอ ที่จริงเมื่อวาน ควิลเค้าก็ให้กูเลือกเหมือนกันนะ แต่กูเลือกมึงแทน คำตอบของกูอาจจะไม่เหมือนผู้หญิงคนนั้น แต่... เหตุผลกูอ่ะ เหมือน.....”
ผมอดคิดไม่ได้ว่า ถ้าเป็นตัวผมเองที่พูดประโยคนี้ออกไป ไอ้วอกจะเข้าใจไปอีกอย่างหรือเปล่า แต่สำหรับคนมองโลกในแง่ดีอย่างผม มันซาบซ่านอยู่ในอก...จนอธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้เลย....
“มึงจะบอกว่ามึงรักกูใช่ไหม?”
“แล้วมึงคิดว่ารักหรือเปล่าล่ะ?”
“เดี๋ยวนี้ตอบคำถามด้วยการถามกลับนะ”
“ก็เลียนแบบใครบางคนแถวนี้ล่ะ”
“สรุปว่ารัก....ใช่มะ” อดขำไม่ได้ เวลาเห็นคนหน้าซีดๆ มันเกิดหน้าแดงขึ้นเฉยๆ
“ไม่รู้โว้ย ฉลาดนักก็คิดเองบ้างเถอะ กูสายละ ไปก่อนนะ”
มันตัดบทแล้วลุกขึ้นเดินไปที่ประตูหมุนลูกบิดแล้วเปลี่ยนใจเดินย้อนกลับมาหยิบกระเป๋าเงินกับกุญแจ พอกลับไปที่ประตูยังไม่ทันบิด มันก็หันมาอีก ค่อยๆ เดินเลี่ยงไปหยิบกีตาร์
ผมนั่งยิ้มแก้มจะแตก ทำไมรู้สึกว่าวันนี้มันมันเขินได้น่ารักดีจังนะ
และเช้าวันแรกของการได้มีมันเป็นแฟน ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้ชายที่มีความสุขที่สุดในโลก.....
.......
หน่วงๆ มานานแสนนาน จากนี้ขอหวานๆ กันบ้างนะ
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านนะคะ ทั้งๆ ที่ดองนานขนาดนี้ นิจะพยายามต่อไปเรื่อยๆ จนจบนะ
เหลือเรื่องสุดท้ายแล้ว อยู่เป็นกำลังใจให้นิด้วยแล้วกัน
รักคนอ่าน *-*
นิค่ะ
ปล. ใครยังไม่ไลค์ แฟนเพจ กดกันด้วยน้า
https://www.facebook.com/Bunnypoundbread
-
กรี๊ดดดดดด วอกเขิลน่ารักมาก อยากหยิกแก้มน้องวอก
(แล้วคู่นี้ลงเอยกันแล้ว แล้วหนูควิลล่ะคะ????)
-
รักเรื่องนี้มากค่ะ
-
คู่นี้น่ารักไม่ดบาเลยทีเดียว นึกว่าจะ โหด หื่น เป็นอย่างเดียว 555
-
ปลื้มปริ่ม กว่าจะมีวันนี้ได้ วันที่วอกยอมรับความจริง ดีใจสุดๆ
-
แหมะ นึกว่าดูหนังอินเดีย วิ่งไล่จับกันไปมา
ปากให้ตรงกับใจกันหน่อย แมน ๆ คุยกันนะเฮ้ย
แล้วหนูควิลของเราจะหาใครมาดูแลแทนละหนอ
-
หลังจากลุ้นมาหลายปี คู่นี้ก็มีโมเม้นท์ที่ชื่นใจคนอ่าน
สบายใจ มีความสุขจัง
ขอบคุณ และเป็นกำลังใจให้เขียนจนจบสมบูรณ์ในเร็ววันนะคะ
-
ปลาบปลื้มมากๆๆๆ หวานกันแบบละมุนหน่อยๆๆน่ารัก :mew1:
เป็นกำลังใจให้น้องนิต่อไปจนจบจ่ะ :กอด1: :L2: :pig4:
-
:mew1: หวาน อบอุ่นดีค่ะ
วอกดูแลดีเชียว แทบไม่ต้องอ้อนอะไรมากเลย
-
ขอบคุณ :)
-
น่ารักครับ
-
นิสู้ๆ นิสู้ๆ อย่าแกล้งกระต่ายอีกเลยนะสงสารมัน :hao5:
-
อ่านกี่ครั้งก็รักเรื่องนี้ค่ะ
-
น่ารักจริงๆ อิอิ
-
โอ้ยๆๆๆๆๆ เป็นแฟนกันแล้ววววววว แล้วก็หวานสุด!
อย่าว่าแต่ตุลย์มันยิ้มแก้มแตกเลย คนอ่านก็ปริ่มมมมมมมมมมมมมมมมม ><
-
โอ๊ย ละลาย
อิจฉาทั้งตุลย์และปอนด์
-
สมกับเป็นปอนด์แกบอกรักอ้อมโลกมากอะ5555
-
:mc4: เย้ๆๆๆ ตุลย์มีความสุขซะที สงสารมานานแล้ว ว่าแต่...จะมีหน่วงอีกไหมอ่ะ ไม่อยากอ่านแบบหน่วงแล้วอ่ะ อยากอ่านหวานๆให้มดขึ้นตาไปเลย ฮุๆๆ :hao6:
-
มานอนรอ :katai5:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: อ่านรวดเดียวจบ ขอหวานๆบ้างน่ะค่ะ
-
ห่างห่นไปนานมากนะเรื่องนี้ ดีใจที่กลับมา :กอด1:
-
ตอนที่ 46 เปิดเทอม...
“คืนนี้จะกลับไปนอนบ้านไหม” นั่นคือคำทักทายหลังจากมันกลับมาจากข้างนอก ขณะเปิดตู้เย็นรินน้ำผลไม้ลงแก้ว
“อะไร? คบกันแค่วันเดียวก็จะไล่กันอีกแล้ว....” ผมทำเสียงอ่อนอกอ่อนใจ
“ไม่ได้ไล่... แค่ถาม” มันเถียง ค่อยๆ เดินเข้ามาหา แล้วยื่นแก้วน้ำที่มันยกดื่มเหลือครึ่งแก้วมาให้ ผมรับมาถือไว้
“ก็คนเคยอยู่บ้านใหญ่ๆ จะให้มาอยู่ห้องแคบๆ แอร์ก็ไม่มี มันก็ลำบากใช่ไหม ก็เลยถามดู”
“อยู่ได้ไม่ได้ ก็อยู่มาแล้วทั้งวัน... อีกอย่างกูน่าจะเคยพูด ที่ไหนมีมึง กูก็อยู่ได้หมด”
มันพยักหน้ายิ้ม
“ไม่ชอบน้ำองุ่นเหรอ?”
“ฮะ?” ผมขมวดคิ้ว เมื่อเห็นมันเปลี่ยนเรื่องกะทันหัน
“น้ำองุ่นน่ะ ไม่ชอบเหรอ กูชอบนะ ฝาดๆ เปรี้ยวๆ หวานๆ อร่อยดี”
“ก็ไม่ได้ไม่ชอบ”
“กินได้ก็กินดิ ถือไว้ทำซากอะไรล่ะ” มันบอกพร้อมยิ้มกวนๆ ทำให้ผมยกน้ำองุ่นในมือขึ้นจิบอย่างเสียไม่ได้
เออ.... อร่อยดีแฮะ คิดแล้วกระดกพรวดจนหมดแก้ว
“ถึงยังไงมึงก็ต้องกลับอยู่ดี เพราะไม่มีเสื้อผ้าจะใส่ กูไม่นิยมใส่เสื้อผ้าพวกฮิปฮอปเลยมีแต่พอดีตัว ขืนมึงใส่ออกไปไหน หึหึ เกย์ชิบ....”
“ถ้าบอกแบบนั้นแต่แรกก็เข้าใจแล้ว กูก็นึกว่ามึงจะไล่กูไปไหนอีก”
“เหอะ... สัญญาก็ไม่มีแล้ว ห้องนี้ก็ห้องกู ถึงกูจะไล่ก็มีสิทธิ์เต็มที่นะ” มันบอกทำหน้าแบบถือไพ่เหนือกว่า
“ใจร้ายจริงๆ”
“วู้ อย่ามาทำหน้าหงิก ถึงกูมีสิทธิ์กูก็ไม่ไล่หรอก ถ้าหากว่า....”
“อะไร?”
“ถ้ามึงไม่กวนตีนกูก่อนอ่ะนะ” มันบอกด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ ทำให้ผมพลอยยิ้มตาม เพราะไม่ได้เห็นมันยิ้มและหัวเราะอย่างอารมณ์ดีแบบนี้บ่อยนัก
“วันนี้กินอะไรดีนะ... อยากกินอะไรป่ะ?”
“อะไรก็ได้...”
“กูอยากกินข้าวต้มกุ๊ย แต่นี่เพิ่ง 5โมงเย็นไม่รู้ร้านเปิดหรือยัง มึงหิวยังล่ะ...” มันถามระหว่างก้มหน้าเข้าหาตู้เย็น
“ถ้าหิว.... กินมึงก่อนได้มะ”
“กูว่า.... กูจะไล่มึงกลับบ้านไปก็เพราะแบบนี้ล่ะ....” มันหันมาค้อน
“แค่หยอกเล่นเอง มึงก็....จริงจังตลอด...” ตอนนี้มันถือถุงอะไรสักอย่างไว้ในมือเรียบร้อยแล้วใช้กรรไกรตัดปากถุงแล้วยัดถุงนั้นเข้าเวฟไป....
ติ๊ง เทไส้กรอกใส่จานแล้วเดินมายื่นให้
“รองท้องก่อน” มันบอกเดินกลับไปหยิบซอสซองกลับมา
“เอาซอสอะไร”
“ไม่กินอ่ะ ไส้กรอกเปล่าๆ ก็ได้” ผมบอกแล้วเอาไม้จิ้มคอกเทลรมควันเข้าปาก
“ไม่อร่อย” มันบอกรีดซอสมะเขือเทศใส่ที่ริมจานแล้วแย่งไม้จิ้มไปจากมือผม
เราสองคนแย่งกันกินไส้กรอกจนใกล้หมด
“ยังมีอีกนะ เวฟเพิ่มไหม?”
“เก็บท้องไว้กินข้าวต้มดีกว่ามั้ง”
“เค...งั้นชิ้นสุดท้ายแฟนหล่อ...” มันว่าพร้อมกับจิ้มชิ้นสุดท้ายกำลังจะเข้าปาก แต่ผมรีบจับมือมันไว้เสียก่อน
“นั่นมันของผู้หญิง ถ้าผู้ชายมันต้องชิ้นสุดท้ายแฟนสวยต่างหาก”
“ก็กูไม่อยากมีแฟนสวย...”
“งั้นเอามานี่ กูกินเอง มึงไม่ต้องกินหรอก เพราะแฟนมึงอ่ะ หล่ออยู่แล้ว...” ผมบอกแล้วยื้อแย่งไส้กรอกมากินซะเอง
“งั้นมึงก็หาว่ากูไม่หล่ออะดิ”
“อะไร ไม่ได้พูดซะหน่อย”
“พูด เมื่อกี้....” ผมเลิกคิ้วเมื่อมันพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง...
ง่ำ.... ผมกัดไส้กรอกไปครึ่งคำแล้วอมยิ้ม โยกไม้จิ้มกลับไปป้อนมัน
“อ่ะ...งั้นคนละครึ่ง” มันทำเป็นเก๊กยื่นหน้ามากินไส้กรอกหน้านิ่ง
“ทีนี้แหละ หล่อเท่ากัน....เคนะ” ผมสรุปเสียงหวานเพื่อเป็นการยุติข้อบาดหมาง...
“ไม่เท่า... มึงกินเข้าไปก่อน กูเลยหล่อกว่ามึงนิดนึง....หึหึ” แล้วมันก็ยิ้มโปรยเสน่ห์มาให้ เห็นแล้วหมั่นเขี้ยว....
6 โมงกว่าๆ เราอยู่ร้านข้าวต้ม...
“สั่งอะไรเยอะแยะ...” ผมเห็นกับข้าวบนโต๊ะมากมายก่ายกองจึงเอ่ยถาม...
“มื้อนี้กูเลี้ยง เพราะงั้นห้ามบ่น”
“หึ... แค่โดนแย่งไส้กรอก เลยหิวมากหรือไง”
“เลี้ยงฉลองได้คบกันวันแรกไง ไม่ดีเหรอ?”
“โอ๊ะ เพิ่งรู้มึงดีใจ”
“ก็ไม่ขนาดนั้น ก็แค่หาเรื่องกิน แต่กูก็ได้แค่นี้แหละ ลองถ้ามึงคบกับผู้หญิง เชื่อมะ เค้าต้องเปิดครัวทำอาหาร 38อย่างให้มึงกิน แต่พอดีเป็นกูไง มึงเลยได้กินแค่ข้าวต้มกุ๊ยข้างถนน”
“แค่นี้ก็ดีถมถืดไปแล้ว กูอยากได้แฟน ไม่ได้อยากได้แม่ครัว”
“ขอบใจนะ ที่ไม่บอกให้กูไปหัดทำกับข้าว”
“ถ้าบอกแล้วมึงจะไปป่ะล่ะ”
“แค่อุ่นข้าวกล่องกับไส้กรอก ทอดไข่ให้มึงกินได้นี่ก็สุดๆ ของกูละ”
“อืม....แค่มึงตกลงคบกับกู...นี่ก็เรื่องดีสุดๆ ของกูแล้วเหมือนกัน....” ผมยิ้ม เอียงคอเอามือเท้าแก้ม...
มันยิ้มเขินๆ แล้วก้มหน้าลงหาชามข้าวต้ม แก้มสีซีดเรื่อสีนิดนึง...
เห็นมันเลี้ยงข้าวต้มไป 300 กว่าบาทรู้สึกเกรงใจ เลยให้เงินมันไป100 นึงบอกให้ไปซื้อน้ำมา ที่ไหนได้... มันดันเอาเงินมาคืน แล้วแต่ได้น้ำมาสองแก้ว
“อะไร? มึงเชิดค่าน้ำเหรอ?”
“เปล่า น้ำฟรี... ช่วยไม่ได้คนหน้าตาดีไปซื้อ...” มันลอยหน้าโอ้อวด
“เค้าจีบมึงเหรอ?” ผมถามเสียงขุ่นลุกพรวดขึ้นจากม้านั่งหน้าร้าน
“เฮ้ย เดี๋ยวมึงจะไปไหน...” มันวางน้ำลงบนเก้าอี้แล้วหันมาคว้าแขนผมไว้
“เอาตังค์ไปให้เค้า ละก็บอกเค้าว่ามึงอ่ะมีผัวแล้ว....”
“ไอ้บ้า.... เค้าไม่ได้จีบกู เค้าชอบมึงต่างหากเล่า....”
“ฮะ?”
“เค้าเห็นกูมากะมึง เค้าเลยไม่คิดค่าน้ำอ่ะ” มันบอกเสียงอ่อย
“งั้นก็แล้วไป....” ผมบอกด้วยน้ำเสียงดีขึ้น มันจึงยอมปล่อยแขนที่กอดไว้ออก แต่ผมก็ยังดึงดันจะเดินเข้าไปในร้านน้ำนั่นอยู่ดี....
แม่ค้าร้านน้ำพอเห็นผมเปิดประตูเข้าร้านมาก็ยิ้มร่าแก้มจะแตก แต่ไม่ได้เปลี่ยนความตั้งใจแรกอยู่ดี...
“ขอโทษนะ พอดีมีปัญญาซื้อกินเองได้ คราวหลังไม่ต้อง” ผมบอกแล้ววางแบ๊งค์ร้อยไว้ตรงหน้า ทำเอาคนขายหน้าเฝื่อน เบะหน้าเหมือนฟ้าผ่าบ้านพัง...
หันกลับไปอีกทีเจอไอ้ตัวดีทำหน้าเหยเกเหมือนตัวเองเป็นคนโดนด่าซะเอง..
“โอ๊ย... กูจะบ้า... มึงพูดแบบนั้นเข้าไปได้ยังไง...” มองหน้าคนหน้าจืดซีดแล้วซีดอีกจนผมหมั่นไส้
“ก็มันเรื่องจริง มึงนั่นแหละ ทีกูให้อะไรทำบ่ายเบี่ยงสารพัด ทีกับคนอื่น รับมาหน้าตาเฉย”
“ก็เจตนามันไม่เหมือนกัน เค้าให้ด้วยน้ำใจ แต่มึงอ่ะ คิดแต่จะเอาเงินฟาดหัวกู อีกอย่าง ดูแต่ละคำที่มึงพูดสิ อยากลองของแปลกบ้างล่ะ เกิดติดใจขึ้นมาบ้างล่ะ ผีเจาะปากมาพูดหรือไง”
“กูมันก็ปากเสียแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว มึงก็ลืมๆ ไปบ้างเถอะน่า เรื่องมันเก่า ชาติมะโว้ละ”
“กูไม่ลืมง่ายๆ หรอก เพราะมันไม่ใช่ครั้งเดียว ตั้งกี่ครั้งกี่หนที่มึงทำให้กูเสียความรู้สึก ทั้งที่รู้ตัวและก็ไม่รู้ตัว”
“กูก็ขอโทษแล้วไง”
“งั้นมึงกลับไปขอโทษเค้าด้วยสิ มึงพูดแรงเกินไปละ...”
“เรื่อง.... กูขอโทษมึงก็เพราะกูรักมึง... แต่คนอื่นทำไมกูต้องแคร์ด้วยล่ะ กูไม่ได้ชอบเค้านี่...”
“ไม่แน่นะ วันหน้าอาจจะชอบ เพราะเมื่อก่อนมึงก็ไม่ได้ชอบกู เลยปากเสียใส่กู นี่ถ้ามึงไม่ปากเสียมหาเสียแบบนั้นนะ กูอาจจะไม่เล่นตัวนานขนาดนี้ก็ได้”
“อุ๊บ...”
“หัวเราะอะไร..”
“ก็มึงยอมรับว่ามึงเล่นตัว”
“สัด มึงหุบปากไปเลย.... ขึ้นรถไวๆ เดี๋ยวก็ทิ้งไว้นี่เลย....”
“คร้าบๆ อย่าทิ้งผมเลยคร้าบ ผมกลัวแล้ว....” ผมรีบอ้อนวอนด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ แล้วรีบวาดขาขึ้นซ้อนท้ายก่อนที่มันจะทิ้งผมไว้ที่นี่จริงๆ
“ก่อนหน้ากู มึงเคยชอบผู้ชายคนอื่นรึเปล่า...” ผมชะงักมือที่หยิบเสื้อออกจากตู้แล้วหันไปขมวดคิ้วใส่มัน
“ทำไมถามอย่างงั้นวะ”
“ก็ผู้ชายทั่วไปเค้าไม่ปากเสียใส่ผู้หญิงพร่ำเพรื่อแบบนี้น่ะสิ รู้ตัวไหม เค้าลือกันให้แซดว่ามึงเป็นเกย์เลยไม่สนใจผู้หญิง...” ไอ้วอกนั่งพับเสื้อที่ผมเลือกแล้วใส่กระเป๋าอยู่บนเตียงผม
“ตั้งแต่จำความได้ ไม่เคยชอบผู้ชายนะ เพิ่งมาชอบก็ตอนเจอมึงนี่แหละ...”
“มึงก็มีผู้หญิงมาชอบตั้งเยอะ ทำไมไม่มีแฟนวะ”
“ไม่ชอบอ่ะดิ.... ไม่ชอบให้ใครมาจีบ ถ้ากูชอบใครก็อยากจีบเอง กูชอบเป็นฝ่ายตามล่ามากกว่าถูกล่า”
มันพยักหน้าเข้าใจ
“ที่จริงตอนปีหนึ่งกูก็มีคนที่กูชอบอยู่แล้วด้วยแหละ กูเลยไม่มองใคร เพราะเวลากูชอบใครกูก็มีแต่เค้าคนเดียว...”
“แล้วตอนนี้เค้าไปไหนซะล่ะ”
“ไปไหนเหรอ? นั่นสิ กูก็อยากรู้เหมือนกัน รู้แต่ว่าเค้าไปในที่ไกลแสนไกลจนกูไม่มีวันตามหาพบก็เท่านั้น” ผมถอนใจแล้วหันไปมองหน้าคนถามมีสีหน้าเศร้าตามไปด้วย ผมเลยคิดว่าไม่สมควรพูดถึงเรื่องแบบนี้ให้มันคิดมากจะดีกว่า
“เราอย่าพูดเรื่องคนอื่นเลย ยังไงตอนนี้กูก็มีแต่มึงนะ...”
“กูรู้... ว่ามึงแคร์ความรู้สึกของคนรักมากเสียจนไม่สนใจคนรอบข้างได้ แต่กูอ่ะทำไม่ได้หรอกนะ มันเป็นความเคยชินที่กูก็อยากให้มึงเข้าใจ ถ้ามึงเห็นกูดีกับใครบ้าง ไม่ได้แปลว่าเค้าสำคัญกว่ามึง กูไม่อยากให้มึงมานั่งหึง น้อยใจ หรืออะไร หรือถ้ามึงจะพูดดีๆ กับคนอื่นบ้าง รักษาน้ำใจของคนอื่นบ้าง กูก็ไม่ได้ว่าอะไร มึงไม่จำเป็นต้องหน้าบึ้งไล่คน หรือพูดจาไล่แขกแบบนี้ตลอดก็ได้...มีคนรักมันก็ดีกว่ามีคนเกลียด...”
“มึงไม่เข้าใจ ผู้หญิงสมัยนี้.. คิดอะไรเข้าข้างตัวเองจะตายห่า...ทำดีด้วยหน่อยก็นึกว่าเราชอบซะแล้ว ลองถ้ากูอัธยาศัยดีไปทั่วแบบมึง แล้วมีสาวๆ มาตามตื๊อ... กลัวจะมีใครบางคนแถวนี้อาละวาดฟาดงาอ่ะดิ”
“คนนะไม่ใช่ช้างจะมีงวงมีงาได้ไง กูไม่หึงอะไรไร้เหตุผลหรอก กูต้องรู้ดิว่าเค้าตื๊อมึงหรือมึงเล่นด้วยอ่ะ”
“แน่ใจ?”
“แน่ดิ....”
ผมปวดหัวกับความคิดของมันจริงๆ มันคงลืมไปแล้วว่าเพราะความผิดพลาดครั้งหนึ่งของผมที่ให้เบอร์เพื่อนร่วมกลุ่มมันไป ทำให้โดนตามอยู่ตั้งกี่วัน
จนถึงวันเปิดเทอม.... แผลที่มือก็ยังไม่หายดี ผมพันผ้าพันแผลไปเรียนโดยมีไอ้วอกขับรถไปส่ง มันมีเรียนเหมือนกันแต่ที่ตึกอื่น
“งั้น 5โมงเย็นมารับนี่นะ....”
ผมยักคิ้วให้พร้อมใบหน้ายิ้มแย้ม และยังยิ้มค้างยาวไปจนถึงห้องเรียน
ผมเลือกที่นั่งหลังห้องที่มีไอ้เดฟนั่งอยู่ก่อนแล้ว
“อารมณ์ดีเนอะวันนี้ ร้อยวันพันปี ไม่เคยเห็นยิ้มขนาดนี้”
ผมยิ้มตอบไม่พูดอะไร... และอาจารย์เข้าสอนพอดี เราก็เลยไมได้คุยอะไรกันมากกว่านั้น
หมดคาบไปแบบไม่มีอะไรมาก เพราะคาบแรกก็ไม่มีอะไรบอกจากแจกชีท คำอธิบายรายวิชา พูดเรื่องการแบ่งคะแนน เนื้อหาการสอน และรายละเอียดปลีกย้อยเล็กน้อย ซึ่งถึงจะพูดอะไรผมก็ได้แต่นั่งฟัง เพราะมือขวาข้างที่ถนัดใช้การไม่ได้เสียแล้ว
พักกลางวัน ผมกับเพื่อนๆ นั่งทานข้าวอยู่ใต้คณะเงียบๆ ระหว่างนั้นเองก็มีเพื่อนร่วมเส็ก เดินเอาชีทมาให้
ผมเงยหน้าขึ้นทำหน้างงใส่ผู้หญิงที่คิดว่าคุ้นหน้าแต่จำชื่อไม่ได้นั่น
“เอ่อ... เห็นตุลย์มือเจ็บ คงจดรายละเอียดไม่ได้ เอ่อ....เราก็เลยเอาของเรามาให้”
คือผมอยากจะบอกไม่เอา แต่บังเอิญนึกถึงคำของไอ้ตัวดีขึ้นมาได้เลยเปลี่ยนความตั้งใจ ยื่นมือไปรับกระดาษเอสี่นั่นมา แล้วตอบไปว่า
“ขอบใจ” ผมเห็นผู้หญิงตรงหน้าคลี่ยิ้มดีใจแล้วเดินบิดกลับไป
“สองวันนี้หายไปไหนมาวะ โทรไปก็ปิดเครื่องตลอด” เสียงไอ้เดฟเอ่ยขึ้นมา
“อยู่ห้องแฟน เลยปิดเครื่อง” ผมตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก จิ้มลูกชิ้นเข้าปากเคี้ยวหงุบหงับ
“แฟนไหน ปอนด์เหรอ?”
“อือ มึงเห็นกูจีบคนอื่นอีกเหรอ?”
“มันยอมรับหรือมึงทึกทักไปเองอีกล่ะคราวนี้....”
“ยอมดิวะ มึงนี่ก็....”
“อ้อ....ถึงว่าสิ...อารมณ์ดี... ปกติ ลองมีคนมาอ่อยขนาดนี้ มึงได้ด่าเปิงแล้ว” เอ๊ะไอ้นี่...รู้ดีนัก
“พอดีมันบอกกูว่า ให้เลิกปากเสีย แล้วก็.... อะไรนะ หัดรักษาน้ำใจคนอื่นบ้าง....”
“ดีเนอะ ไม่ขี้หึงเลยอ่ะ”
“กูว่าไม่จริง... แค่ยังไม่ถึงเวลาต้องหึงเท่านั้นแหละ”
เดฟทำหน้าสงสัย ในขณะที่ผมอมยิ้ม....
5โมงเย็น.... ผมเจอแฟนระหว่างเดินลงบันได
“เจอก็ดีละ ช่วยถือของด้วย...” ผมบอก แล้วยื่นถุงหิ้วหลายถุงให้มัน
“อะไรของมึงเนี่ยเยอะแยะ....” มันถามกลับพร้อมกับคิ้วที่ขมวดมุ่น
“ของฝาก หรือของเยี่ยม หรือของขวัญ ไม่รู้ดิ สักอย่างอ่ะ....” ผมบอกแล้วเดินนำมันไปลงบันไดไป
เราเอาของมาเก็บที่ห้องมันก่อนจะไปทานข้าวเย็น
ทันทีที่เข้าห้อง ผมวางกองชีท ปึกหนึ่งลงบนเตียง ส่วนมันทิ้งถุงขนมลงกองบนพื้นเหมือนทิ้งเศษขยะ
“เบาๆ ดิ เดี๋ยวก็เละหมด...” ผมแสร้งทำเสียงเหมือนห่วงขนมทั้งๆ ที่ความจริงไม่ได้ใส่ใจเลยสักนิด...
“วันนี้มึงเรียนกี่วิชาเนี่ย...”
“สาม”
“เค้าแจกชีทมึงเยอะขนาดนี้เลยเหรอ?” มันถามแล้วเดินมาหยิบชีทนั่นขึ้นดู “คำอธิบายรายวิชา... เอ๊ะนี่มันวิชาเดียวกันไม่ใช่เหรอ? แล้วเอามาทำไมตั้งหลายใบเนี่ย...”
“ก็กูมือเจ็บเขียนไม่ได้ ก็เลยมีคนใจดีเค้าเอาของตัวเองให้มาน่ะสิ แล้วพอกูรับของคนนึงแล้ว ถ้ากูไม่รับของคนอื่นด้วยมันก็จะดูไม่ดี กูก็เลยรับมาทั้งหมด วิชาละ10กว่าชุด สามวิชาก็เลย....”
“ตุลย์...!!!!”
“หือ....”
“มึงแกล้งกูเหรอ?”
“เปล่านี่....กูทำตามที่มึงบอกทุกอย่างเลยนะ มึงบอกให้กูรับน้ำใจคนอื่นบ้าง กูก็....”
“ไม่ต้องเลย ต่อไปมึงไม่ต้องรับของพวกนี้แล้วนะ...”
“อ้าว... ไหนบอกไม่หึงไง...”
“ไม่ได้หึง แต่ห้องกูมันเล็ก นี่แค่วันแรกนะ ชีทมันจะเต็มห้องกูละ.... กว่ามึงจะหาย จะมีชีทอีกกี่กองมาสุมอยู่ในห้องกู ส่วนขนมนี่เหมือนกัน กูเสียดายเดี๋ยวพอกูหิวก็กูต้องกิน ถ้ามีทุกวันก็ต้องกินทุกวัน กว่าจะหมด กูได้อ้วนตายพอดีอ่ะ” เหตุผลอะไรของมันฟังแล้วอดขำไม่ได้เลย
“อ้วนๆ ก็ดีนะ มึงอ่ะผอมไป”
“ไม่ต้องพูดเลย....” ทีนี้มันเอาชีทม้วนแล้วขยับมาตีผมเฉย....
“เฮ้ย.... ตีกูทำไมเนี่ย...”
“กูหมั่นไส้....”
“หมั่นไส้อะไร...” รีบรวบร่างมันเข้ามาหาตัว อีกมือคว้าชีทไว้ไม่ให้มันตีได้
“หมั่นไส้คนเสน่ห์แรง....”
“แล้วกูผิดด้วยเหรอ? มึงบอกให้กูรับเองแล้วมึงมาตีกูทำไม” คำถามของผมทำเอามันชะงัก
“ก็....ไม่ผิดหรอก... เจ็บมะ...”
“ไม่เจ็บ.....”
“กูขอโทษ...นะ โกรธป่ะเนี่ย...”
“ไม่โกรธ กูยั่วโมโหมึงเองนี่ ต่อไปจะไม่รับของอะไรใครละ ไม่อยากให้มึงของขึ้น”
“ถ้ามึงอยากรับอะไรก็รับไปเหอะ กูก็ลืมไป กูเป็นคนพูดเองแท้ๆ ตอนแรกกูแค่ประเมินมึงต่ำไปนิด ไม่คิดว่าจะฮอตขนาดนี้เท่านั้นเอง....ตอนนี้กูพอรู้แล้วล่ะว่าประมาทไม่ได้เลย....”
“รู้ก็ดีแล้ว ว่าแฟนมึงก็ไม่ใช่ขี้ๆ นะ แต่ถึงมึงจะหึงก็ไม่เห็นเป็นไรเลย ดูกูดิ กูยังยอมรับเลยว่ากูหึงมึง หึงมาตลอด หึงมาตั้งนานละ...” ผมหันไปบอกมันยิ้มๆ มันยังคงนิ่งทั้งที่ตัวเองยังอยู่ในอ้อมกอดของผม....
“ขี้หึงมากไป บางทีมันก็น่ารำคาญ....” ผมกระชับกอดให้แน่นขึ้นไปอีก มันหันมามองหน้าผม ซึ่งโน้มใบหน้าจนปลายจมูกจวนจรดแก้มของมันอยู่แล้ว
“กูไม่รำคาญนะ ก็คนเราหึงเพราะอะไรล่ะ ก็หึงเพราะรักใช่มะ หืม.....” ส่งเสียงในลำคอเป็นคำถามอยู่ข้างแก้ม
“อือ..... ก็ได้....หึงก็หึง”
วินาทีต่อมาผมยื่นหน้าเข้าไปจูบมันด้วยความรักและปรารถนา......
-
ปอนด์ตลกดี
ตอนนี้น่ารักจัง ปอนด์ยอมรับด้วยว่าหึง
ตุลย์ ก็อารมณ์ดี อ่อนโยนขึ้นมาก
อ่านตอนนี้แล้วชื่นใจ มีความสุข
น่ารักมากกกกกกกทั้งพระ นาย และคนเขียน
ขอบคุณนะคะ
-
:กอด1: น่ารักมุ้งมิ้งกันแล้ว ตอนต่อไปก็หวานกันสินะ
หวานกันมากๆนะเพิ่งเป็นแฟนกันหมาดๆ
-
น่ารักทั้งคู่จริงๆ ตอนนี้ปอนด์ก็พูดตรงๆ ไม่ปากแข็งแล้ว ดีมากจ้า
-
หวาน น่ารักจริงๆๆนะ ตอนนี้
อ่านแล้วมีความสุข :กอด1: :L2: :pig4:
-
อร๊ายยยย น่ารัก ไม่คิดว่าจะมุ้งมิ้งกันขนาดนี้
อ่านแล้วอารมณ์ดี
ปล.จะมีบทของเดฟมากขึ้นไหมอ่าคนเขียน ตัวละครนี้น่าสนใจนะคะ
-
หวานที่สุด!!
ขอบคุณ :)
-
มุ้งมิ้งนะเนี้ย ทั้งสองคน :hao3:
-
พอกระต่ายเปิดใจยอมรับรักแล้ว
น้ำตาลยังหวานน้อยเลยคู่นี้
ดีใจที่มาต่อเรื่องนี้บ่อยๆนะ
-
สรุป หล่อแบครึ่งๆกลางๆทั้งคู่อะเนอะ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
น่ารักอ่า
กระต่ายน้อยน่ารักขึ้นเยอะเบยย
ชอบบบ
-
ข้ออ้างปอนด์ทีไม่ให้รับของนี่คือ... 5555
ปากไม่ตรงกับใจอีกตามเคย
หวานได้เหมือนกันนะเนี่ยคู่เนี้ยยย :m3:
-
46.5 -แถม- บทสนทนา....สั้นๆ
อดยิ้มไม่ได้ ตอนมันยอมรับว่าหึง... มันเป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุขมากเหลือเกิน....
“บทจะน่ารักก็น่ารัก...” ผมบอก
“ใครน่ารัก...”
“มึงไง...”
“นั่นไม่ใช่คำชมที่มีไว้ชมผู้ชาย...”
“ผู้ชายน่ารักก็มี...”
“แต่ไม่ใช่กูหรอก...”
“ทำไมไม่อยากน่ารัก...”
“ถ้ากูบอกว่ามึงน่ารัก... มึงชอบเหรอ?”
“ไม่ใช่ไม่ชอบ... แต่กูก็คงไม่น่ารัก....”
“ก็เหมือนกันล่ะ ไม่ใช่ไม่ชอบ แค่ว่าไม่ใช่...”
“ได้... กูยอมรับนะถ้ามันใช่ ว่าแต่กูน่ารักตรงไหน...”
“ ......”
“ตอบไม่ได้....แสดงว่ากูไม่น่ารัก แต่มึงน่ารักไง”
“แล้ว กูน่ารักตรงไหน? มึงตอบได้?...”
“ได้... มึง.....น่ารักทุกตรง....แหละ...”
“ขี้โกง.... คำตอบมันคลุมเครือ แล้วก็ขอไปที....”
“จริง... กูบอกมึงน่ารักทุกตรง.... เพราะกูรักมึงทุกตรง เริ่มจาก.... ตรงนี้....” จูบที่แก้ม
“ตรงนี้” จูบที่ปาก
“ตรงนี้” จูบที่คาง
“ตรงนี้” จูบที่ลำคอ...
“อือ.....” นี่เสียงมัน....
“ละก็ตรงนี้...” ปลดกระดุมแหวกสาบเสื้อแล้วไล่ปลายลิ้นต่ำลงไปอีก...
“อืม.....” นี่ก็เสียงมัน...
"ตรง....." มีอีกหลายตรงที่ผมขอละไว้ในฐานที่...เยอะไป....
แต่มันคงยอมรับว่ามันน่ารักทุกตรงจริงอย่างผมว่า
เพราะมันได้แต่ อืม.... อืม..... ลูกเดียว....
ไม่เห็นเถียงเลยซ้ากกกกกกกคำ!!!
☺☺☺☺
ทีแรกจะเต่ง NC แต่ ไม่ได้แต่งซะนาน เลยหน้าบาง เขินแต่งไม่ออก เลยเอาแต่หวานๆ ละกัน 555
คนอ่านเงียบหาย สงสัยไม่ชอบอ่านหวานๆ เดี๋ยวหาดราม่าเรียกแขกดีกว่า - -
*(ล้อเล่นนะ)
-
:o8: มารอNC หวานๆ
-
หวานจนมดเดินสวนสนามหน้าจอคอมเต็มไปหมด น่ารักจนสำลักความฟินตายยย อ่อกกก :heaven
-
มุ้งมิ้ง กรุ้งกริ้ง กระดิ่งแมวมากกกก >//<
-
เขินแทนปอนด์เลย หวานกันจริง
-
ไม่ต้องเขินนนนจัดnc มาแต่ไม่เอานะมาม่าอะ เพิ่งจะลงตัวหวานแป๊บเดียวเอง มาม่ากินเยอะมะดีท้องอืดหมด. :t3:
-
หย่ามาม่าเลย ขอหวานๆนะ :-[ อุตส่าเป็นแฟนกันแล้วอ้าาา เป็นกำลังใจไห้คนเเต่ง
รออ่านอยู่น้า :mew1:
-
ฟินได้ทุกตอนตั้งแต่ปากตรงกับใจ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ตอนนี้เยียวยาจิตใจจากมาม่ามากค่ะ เข้าใจกันแล้วก็หวานออกสื่อบ้าง
-
ตาฝาดไปรึเปล่า ปอนด์ในโหมดมุ๊งมิ๊งก็มีอย่างนั้นหรือ?????
อรั๊ยยย มันน่ารักอ่ะ เขิลๆ ว่าแต่เราอยากอ่านNC เหมือนกันนะ
(ฮาๆ กล้าขอ กล้าเขียนให้อ่านไหมอ่ะนี่?)
อย่าเพิ่งให้มาม่าเลย อืดและหน่วงมาหลายตอนแล้ว ขอหวานๆ
เลี่ยนๆ อ่านตัดความอึดอัดบ้างเถอะค่ะ นะๆ ^^
-
ชอบจ้า ช่วงนี้อัพบ่อย ยี่งชอบมากกกกกกกกกกกกกเลย :mew1:
-
หวานเถอะจ่ะ หวานยาวๆๆๆไปเลย ncมาเลยคนอ่านไม่เขิน :mew1:
รออยู่นะ :กอด1: :L2: :pig4:
-
ในที่สุดกระต่ายหื่นก็กลับมาาาาาาาาา
คิดถึงฟุดดดดดด :z6: :mew1:
-
o22 อย่าน้าาาา!!! อย่าเรียกแขกด้วยมาม่า เค้าไม่หิวไม่ยากกิน :katai4: กลัวแจกมาม่าเลยต้องรีบมาเสนอหน้าซะหน่อย แบบนี้กำลังดีแล้ว ให้ปอนด์น่ารักอย่างนี้ไปตลอดแหละดี ตุลย์จะได้รักหลง ๆ ยิ่งๆขึ้นไปอีก
-
น่ารั...ทุกตรง อิอิ
-
ขอบคุณ :)
-
ขอหวานหวานจ้า อยกให้คู่นี้มีความสุข
-
อย่าน้าาา
โน มาม่า
ป่านนี้ตุลย์ กะ ปอนด์ คงเสร็จไปหลายยก หุๆ
-
47 ครึ่งแรก ...
-ปอนด์-
กี่วันแล้ว.... ที่สลัดเอาความกลัวของตัวเองออกไป....
พยายามแล้วที่จะไม่คิดมาก ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเวิร์คหรือไม่เวิร์ค... รู้แค่ว่าวันนี้ผมทำดีที่สุดแล้ว
บางทีการเปลี่ยนบทบาทมาเป็นรับบ้างอาจจะไม่ได้เลวร้าย...(มั้ง) แต่ผมก็ยังไม่อยากรู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไปมากมายถึงขนาดนั้น ขนาดที่มีคนชมว่าน่ารัก... หรือมองว่าอ่อนหวาน... ยิ่งฟังก็ยิ่งขัดใจ...
แต่ไอ้คนตรงหน้านี่สิ มองแล้วขัดตาเข้าไปใหญ่ เคยเจอกันในแบบโหดหื่นไม่รู้เท่าไร พอเปลี่ยนมาเป็นโหมดใหม่ ทำเอาไปไม่เป็น....
“ตรงนี้....” น้ำเสียงอ่อนหวานกับสัมผัสอันแผ่วเบาที่พร่างพรมลงบนผิวเนื้อซ้ำแล้วซ้ำอีก ทำเอาผมไม่อยากขยับหนีไปไหน ตุลย์ในโหมดหวานทำเอาผมพูดไม่ออก... ที่ผ่านมาก็มีบ้างเหมือนกันที่มันเกิดนึกใจดี... แต่ผมซะอีกชอบขัดซะทุกที... คงเพราะกลัวว่าความใจดีอาจจะทำให้เราเคยตัว ทั้งที่ความจริง ผมอาจจะชอบ....
“อืม....” ผมอยากจะกัดลิ้นตัวเองนัก.... เผื่อว่าจะไม่เปล่งเสียงน่าอายแบบนั้นซ้ำแล้วซ้ำอีก... แต่ก็ได้แต่คิด....
“พอแล้วๆ... กูยอมก็ได้...” เป็นครั้งที่เท่าไรที่แพ้ บางครั้งแพ้ต่ออารมณ์ บางครั้งแพ้ใจตัวเอง
“ยอมอะไร?”
“ยอมรับว่ากูน่ารัก ... เลิกแกล้งกูสักทีได้ไหม?” ผมโพล่งออกไปอย่างเหลืออด...
“อะไร ใครแกล้ง... ไม่มี้” ผมเห็นรอยยิ้มสนุกสนานของมันแล้วพาลให้หงุดหงิด...
“ถ้าไม่ได้แกล้ง ก็ปล่อยซะทีสิ” มันกอดผมอยู่นานแล้ว... ปากก็ไล่จูบจากแก้มจนต่ำลงไปเรื่อยๆ จนกระดุมเสื้อถูกปลดจนเม็ดสุดท้ายแล้ว
“จะรีบไปไหน.... ทำรักอยู่ไม่เห็นเหรอ?” ท้ายประโยคเป็นจูบที่จรดลงบนหน้าผาก ใช้ฝ่ามือกดไหล่ผมให้นั่งลงกับเตียง... ส่วนตัวมันย่อตัวลงไปนั่งลงที่พื้นห้อง แหงนเงยหน้าขึ้นมองหน้า พลางแตะมือลงที่เข็มขัดตรามหาวิทยาลัย
“อย่าเลย แผลยังไม่หายดี...” พยายามผลักไหล่มันออกไป
“ดีขึ้นเยอะแล้ว....” มันเถียง ปลดเข็มขัดออกได้สำเร็จ
“แต่กูหิวแล้วนะ.... ไม่หาอะไรกินกันก่อนเหรอ?” ผมต่อรองเสียงอ่อน...
“กินมึงก่อน...ดีกว่า....” ผมเห็นมันยิ้ม....ด้วยแววตาสดใสเหมือนเด็กน้อยยามได้ของเล่น... หรือไม่ก็เหมือนกระต่ายเวลาเห็นขนมปังของชอบวางอยู่ตรงหน้า
แล้วถ้าเป็นคุณ.... มาอยู่ตรงนี้แทนผม....คุณจะผลักไสมันได้ลงคอหรือ??
เชื่อผมสิว่าไม่ลง.....แน่นอน
ผมถอนหายใจยาวๆ หนึ่งทีอย่างปลงชีวิตแล้วเป็นฝ่ายก้มหัวลงไปหามันก่อน ปลายนิ้วทั้งสิบนวดเคล้นอยู่ที่ต้นคอของมันระหว่างแลกลิ้นอย่างไม่ลืมหูลืมตา.... ส่วนมือของมันดันมาหยุดอยู่ตรงตุ่มตมตรงหน้าอกผม...ช่างเป็นอะไรที่ไม่เท่าเทียม...
“อืม....” ผมลืมตาขึ้นเมื่อมันเป็นฝ่ายถอนตัวออกจากรสจุมพิตอันบ้าคลั่งที่ผมหยิบยื่น จนรู้สึกริมผีปากเปราะเลอะน้ำลายไปอย่างไม่ตั้งใจ ผมมีเวลางุนงงสงสัยได้เพียงครู่เดียวก่อนที่ร่างที่นั่งอยู่กับพื้นจะยืดสูงขึ้นแล้วกระโจนผลักผมหงายหลังลงไปบนเตียงกว้าง....
ตึกตัก ตึกตัก....
ผมอยากบังคับใจตัวเองให้เต้นช้าลง และเบาลงกว่านี้อีกนิด ด้วยกลัวว่ามันจะรู้ว่าผมตื่นเต้น หายใจไม่ทั่วท้องเมื่อนอนสบตามันที่เท้าแขนคร่อมร่างผมไว้....
“มึงเป็นแบบนี้ตลอดเลย...”
“อะไร...”
“มึงชอบห้ามกูไม่ให้ทำนั่นทำนี่ แต่พอมึงอยากทำ..มึงก็....”
“ก็อะไร....”
แววตาไหวระยับบวกกับริมฝีปากที่ยกยิ้มทำให้ผมขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ มันไม่ได้ต่อประโยคที่ขาดหายให้จบแต่กลับก้มศีรษะลงมาหา ผมเผลอหลับตาลงเพราะคิดว่ามันจะจูบ ที่ไหนได้มันกลับไปโจมตีที่ซอกหูผมแทน
“ฮื้อ.....” ผมดิ้นขลุกขลัก ไม่แน่ใจว่าจะเสียวหรือจั๊กจี้ดี... รู้แค่ไม่ชอบ....
“อย่า....ดิ....”
“มึงบ้าจี้เหรอ?”
“เปล่า.... แต่ไม่ชอบ...”
“แต่กูชอบนี่....” มันหัวเราะชอบใจ มาอีกแล้วสินะไอ้นิสัยเอาแต่ใจเนี่ย....ทำไมแก้ไม่เคยหายสักทีนะ ไอ้กระต่ายฮิตเลอร์เอ๊ย...
“โรคจิตเรอะ....อย่าเลียตรงนั้น ไม่งั้นกูไม่ให้ทำแล้วนะ”
“ละมึงจะหนีกูได้เหรอ...” คำถามมีแววขบขันทีเล่นทีจริง ใช่สิ... ก็ตอนนี้มันขยับมานั่งคร่อมท้องผมแล้วทั้งน้ำหนักตัว ทั้งแรงควายก็รู้อยู่ผมหนีมันไม่พ้นแน่อยู่แล้ว...
“ก็ไม่หนีหรอก แต่ถ้าแกล้งกูอีก...กูจะเลิกรักมึงแล้ว...”
รอยยิ้มที่ค้างอยู่บนในหน้าของมันค่อยๆ เปลี่ยนเป็นแปลกใจแล้วกลับมาเป็นยิ้มบางๆ พลางซบหน้าลงมาที่ซอกคอผมนิ่งนาน นานจนผมแปลกใจ
“ตุลย์.....เป็นไร”
“เปล่า...” มันตอบผงกหัวขึ้นมายิ้มให้ แล้วก้มลงจูบแก้มผม
“มึงแม่ง.... น่ารักชิบ...” น่ารักอะไรวะ งง
“อะไรของมึง...” มันไม่ตอบคำถามเอาแต่จูบไซร้ซอกคอผมไปเรื่อยเปื่อย ด้วยความรู้สึกเพลินดีเลยขี้เกียจถามต่อ ปล่อยให้มันโรมรันพันตูไปอย่างนั้น....
อารมณ์มันค่อนๆไต่ระดับพุ่งสูงขึ้นตามปลายลิ้นที่ลากต่ำลงไปเรื่อยๆ แต่แล้วมันก็ชะงัก....
“เงียบคืออะไร ชอบ...ไม่ชอบ...” ผมลืมตาขึ้นมองเพดานห้องอย่างเซ็งนิดๆ ไอ้ตุลย์เป็นพวกสนใจความรู้สึกคนอื่นตั้งแต่เมื่อไรเหรอ
“ไม่ชอบก็บอกเองล่ะ....” ผมตอบกวนๆ บางทีก็ไม่เข้าใจทำไมมันชอบชวนคุยเวลาแบบนี้ทุกที เวลาที่แบบกำลังได้อารมณ์.... กำลังเคลิ้มๆ
“มึงเก็บความรู้สึกเก่งเกินไป....มึงไม่รู้หรอกกูอยากได้ยินเสียงมึงครางบ้างอะไรบ้าง...”
“โรคจิต....”
“ก็เป็นมาตั้งนานละ เพิ่งรู้หรือไง....”
“อยากได้ที่ครางเก่งๆ ไปหานางเอกเอวีไป”
“กูไม่อยากฟังเสียงคนอื่นนี่”
“เรื่องมาก...จะทำไม่ทำ ไม่ทำก็ลุกไปเลยไป....” เริ่มเหวี่ยงเล็กๆ
“ทำสิ หงุดหงิดอะไร”
“จะทำก็รีบทำสิ บอกแล้วว่ากูหิวข้าว...”
“มึงโมโหหิวขนาดนั้นเลย งั้นกินข้าวก่อนก็ได้...”
ว่าไงนะ...... คือมีเหรอที่กระต่ายไม่หื่นได้.... หูฝาดไปป่ะเนี่ย???
“ป่ะ กินข้าวก่อนก็ได้ เป็นไรล่ะ ไม่ทำละไง.....มาดิ....” มันลุกขึ้นไปยืนข้างเตียงแล้วยื่นมามือให้เป็นเชิงว่าจะให้ลุกขึ้น
ผมมองหน้ามัน.... แล้วก็พูดอะไรไม่ออก อยากบอกว่าผมก็เร่งไปอย่างนั้นเองเพราะมันลีลาเรื่องมาก ผมไม่คิดว่ามันจะยอมหยุดจริงๆ และที่สำคัญกว่านั้น ผมจะบอกมันออกไปได้ยังไง ว่ามันทำให้ผมอารมณ์ค้าง...
.
.
.
.
.
พากัน “ค้าง” เป็นเพื่อนปอนด์ สักคืน....ละกัน เดี๋ยวปอนด์ เหงา :ruready
-
ตุลย์แกล้งปอนด์อ่า
แต่มาโหมดหวานนี่ รู้สึกแหม่งๆ
-
นี่มันใช่กระต่ายหื่นรึ o22
:กอด1: :L2: :pig4:
-
เจอกระต่ายโหมดนี้ถึงกับไปไม่เป็นเลย!
เหอะๆ พากันค้างละกันเนอะ
-
โดนแกล้งอ่าาาาา
-
โห อะไรเนี้ยกำลังลุ้นเลยอ้าา :katai1: รีบมาต่อนะ :call:
-
ค้างกันสิ กระต่ายบ้าาาาาา!!
ขอบคุณ :)
-
ในที่สุดก็ตามอ่านทันน :-[ :-[
น่ารักเง้ออ
สงสารปอนด์อะ เจอกระต่ายหื่นแกล้งงี้ -.,-
รีบมาต่อนะคะ รอๆๆ
-
:impress2: ค้างสิ อิอิ
-
ตุลย์ทำอย่างนี้ได้ไงงงงง
-
กระต่ายเปี๊ยนไป๋!!
ในที่สุดก็ได้เห็นตอนหวานๆ บ้าง นึกว่าชาตินี้จะไม่ได้เห็นซะแล้ว
-
ตุลย์อ่ะจะมาพูดง่ายอะไรกันตอนนี้????
แกดื้อหน่อยสิอิกระต่ายบ้า ฉันค้างนะตัวเธอว์
-
:serius2: ตุลย์ดีขัดกับน่าตาและแอบขัดใจปอนด์นะรู้ตัวไว้ซะ 555
-
555โดนแกล้งเลยย
-
จุดพลุฉลองหน้า 99
ตอนที่ 47 (ครึ่งหลัง....) เมื่อกระต่ายกินขนมปังแปลภาษา
-ตุลย์-
ผมกำลังยื่นมือไปหาพระจันทร์ดวงเดิมดวงนั้น ที่แม้มันจะอยู่ใกล้แค่เอื้อมมือคว้าแต่ก็ยังดูไกลห่าง...
มันไม่ยอมยื่นมือมา ได้แต่นั่งให้ท่าอยู่ที่เดิมด้วยสภาพที่ผมไม่ใคร่อยากมองนัก เสื้อผ้าหลุดลุ่ยแบะกว้างจนมองเห็นผิวเนื้อขาวซีดเด่นชัดไปด้วยร่องรอยแห่งรักดั่งตราประทับที่ไม่อาจเลือนหาย... จนนึกเสียดายที่ผละห่าง...
ผมไม่เข้าใจสายตาแบบนั้นเลย มันทั้งแปลกใจระคนอัดอั้น.... ราวกับมีคำพูดนับพันที่กักเก็บแต่ไม่กล้าเอื้อนเอ่ยปล่อยให้ผมเป็นฝ่ายคาดเดาเอาเองซึ่งผมก็ไม่สามารถ....
โอย.... ให้ตายเถอะ ผมควรทำยังไงกับตัวเองดี เวลามีแฟนนี่มันลำบากยากเย็นถึงขนาดนี้เชียวหรือ...
ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เห็นจะต้องคิดมาก มันจะยอมหรือไม่ยอม ลองว่าต้องการถึงจะขัดไปก็เท่านั้น แต่ตอนนี้สิ พอนึกอยากจะเอาแต่ใจตัวเองบ้าง ก็กลัวมันจะโกรธ พออยากจะแกล้งมันบ้างก็กลัวมันจะไม่รัก...แล้วพอตามใจมันบ้าง มันก็ดูไม่พอใจขึ้นมาอีก ....
“ถ้าอยากไป ก็ไปคนเดียวละกัน... แล้วซื้อมาฝากกูด้วย” พูดด้วยเสียงอ่อยๆ เหมือนผมทำอะไรผิด... ทั้งที่ตัวเองนั่นแหละทำเหมือนรังเกียจ...
“ไปด้วยกันสิ กูไม่ได้หิวขนาดนั้นซะหน่อย.... มึงต่างหากที่หิว...”
“กูก็...เอ่อ... ไม่ได้หิวขนาดนั้นเหมือนกัน....” มันก้มหน้าลงตอบ ทำเอาผมงงหนัก หิวหรือไม่หิวกันแน่วะเนี่ย...
“แล้วยังไง.... หรือมึงก็แค่หาข้ออ้างเพราะไม่อยากมีอะไรกะกูแค่นั้นใช่ป่ะล่ะ....”
ผมเห็นมันเหลือบตาขึ้นมองหน้าผม....แวบหนึ่งแล้วก็ไม่มีคำพูดใดเล็ดลอดออกมา.... แล้วก้มหน้าลงอีก
“เฮ้อ.....มึงใจร้ายชะมัด....” ผมถอนหายใจแล้วหันหลังทรุดตัวลงนั่งบนเตียง อยากจะโกรธก็โกรธไม่ลง ได้แต่ทำใจ แล้วค่อยๆ เอนกายลงไปนอนบนตัก ได้แค่นี้ก็ยังดี
“ถ้าไม่หิวก็ยังไม่ต้องกิน งั้นขอกูอยู่อย่างนี้สักพักแล้วกัน....” บอกแล้วหลับตาลง กะจะพักสายตาสักครู่
แต่แล้วก็ต้องลืมตาขึ้นเพราะมันใช้หลังมือแตะมาที่หน้าผากและลำคอเบาๆ
“ทำอะไร?”
“แตะดูว่าไม่สบายหรือมีไข้อะไรหรือเปล่า... หรือเมื่อเช้ากินยาลืมเขย่าขวด”
“กูปกติดี มึงต่างหากไม่ปกติ นี่กูอุตส่าห์ห้ามใจไม่ให้ทำอะไรมึง กลัวคนแถวนี้จะโวยวายหาว่ากูข่มขืนฝืนใจ แต่กลับยังมาพูดแบบนี้ เดี๋ยวก็เปลี่ยนใจซะหรอก....”
“กูยังไม่ได้โวยวายอย่างนั้นซะหน่อย ห้ามสักคำหรือก็เปล่า....” มันเถียงกลับหน้าตาเฉย จนทนไม่ไหวต้องลุกขึ้นมานั่งแล้วเขม้นมองหน้ามัน
“เดี๋ยว... พูดใหม่ให้เคลียร์ซิ มึงบอกมึงหิวข้าวไม่ใช่?...หรือกูฟังอะไรผิดไป....”
“ไม่ใช่หิวข้าวเฉยๆ กูบอกให้มึงรีบทำเพราะกูหิวข้าวต่างหาก....”
“สรุป...มึงให้รีบทำเพราะอยากให้ทำ หรือรีบทำเพราะมึงหิว”
“ก็ทั้งสองอย่าง....”
“เอางี้นะ.... สรุปมึงอยากให้ทำก่อนกินข้าวหรือจะกินข้าวก่อนละให้ทำ”
“ทำ.....ก่อนกินข้าว....ก็ได้....”
“ทำไมต้องมี...ก็ได้...”
“โหยยย มึงอย่าโง่นักได้ไหม.... มึงต้องให้กูแก้ผ้าอ้าขอรอไหมมึงถึงจะเก็ทเนี่ย....” เจอประโยคนี้เข้าไป เล่นเอาตาค้าง แล้วก็ค่อยๆ เก็ท.....
คือผมตีความคำพูดและการกระทำของมันผิดไปทั้งหมดสินะ สงสัยต้องมองมุมกลับสลับมุมมองดูใหม่แล้ว....
“ได้...ก็ดีนะ....” ผมตอบรับแล้วยิ้มเพลียๆ
“เชี่ยตุลย์...!!!” มันด่าแล้วขยับตัวกำลังจะหนี คราวนี้สงสัยจะโกรธจริง ทำเอาผมหันไปคว้าแทบไม่ทัน
“เดี๋ยวดิ... กูล้อเล่น...” ผมรีบบอกด้วยเสียงอ่อน กัดฟันนิดๆ เพราะเจ็บแผล... ก็ยังดีที่มันยอมชะงักตัวแล้วกลับมานั่งที่เดิม
“หันมานี่หน่อยมา” ยิ่งว่าก็เหมือนยิ่งยุ มันยิ่งไม่ยอมหันมาใหญ่
“เมื่อไรจะเลิกซะที ไอ้นิสัย ปากกับใจไม่ตรงกันเนี่ย...” ผมกระซิบถามตรงซอกคอมัน....
“เลิกไม่ได้ มันเป็นสันดาน...”
“มึงรู้ไหม มึงว่าแต่กูเอาแต่ใจ ตัวมึงต่างหากที่เอาแต่ใจตัวเองมากกว่า ยิ่งเวลาโดนขัดใจ มึงงอนเก่งไม่แพ้ผู้หญิงเลย”
“อย่าพูดให้กูได้ยินอีกนะว่ากูเหมือนผู้หญิง ถ้าไม่อยากโดนต่อยหน้าแหก...” มันยอมหันมาได้ซะที... แม้จะกล่าววาจาข่มขู่ก็ยังไม่ได้ดูน่ากลัวเลย เพราะต่อให้มันจะต่อยเชื่อสิว่าคงจะเบายิ่งกว่าปุยนุ่น
“ไม่พูดก็ได้ หายโกรธหรือยัง...” ผมเลือกจะไม่ต่อความยาวแต่ส่งเสียงอ้อนไปแทน...
มันไม่ยอมตอบ...แต่สีหน้าดีขึ้นแล้ว แปลได้ว่า.... ผมเสนดีขนาดนี้ มันจะโกรธลงได้ยังไง
เห็นมันนั่งนิ่งผมเลยได้ใจ ยื่นหน้าเข้าไปหา เห็นมันพริ้มตาลงแทบจะทันที....
การที่มันหยุดนิ่งยอมรับจูบแต่โดยดีนั้นแปลได้ว่า... มันกระหาย โหยหารสจุมพิตและรสสวาทอันเร่าร้อนของผมจนอดทนรอแทบไม่ไหวแล้ว....
ครับ ตามนั้นแหละ ผมไม่มีทางแปลผิด มองจากท่าทีโอนอ่อนผ่อนตามขนาดนี้แล้วอ่ะนะ....
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นกระต่ายน้อย ซุกซน หลงระเริงวิ่งเล่นอยู่บนพระจันทร์กลมเกลี้ยง......ในคืนวันเพ็ญ ที่เมื่อไม่มีสิ่งใดบดบังทัศนวิสัยก็จะทอแสงสวยงาม ผาดผ่อง...จนตาพร่ามัวไปด้วยรสเสน่หา... สนุกสนานเพลิดเพลินไปกับการชื่นชมพระจันทร์อันสวยสด งดงามทุกตารางนิ้ว ทุกอิริยาบถ จนถอนตัวถอนใจแทบไม่ขึ้น....
“มึง...ทำซะทีเหอะ...” มันพูดด้วยเสียงแหบพร่า.. เมื่อเริ่มทนต่อการรุกรานพื้นที่สงวนหลายต่อหลายแห่งไม่ไหว...
เหอะ! กว่าจะพูดคำที่ไม่ต้องแปลออกมาได้ ต้องเค้นแล้วเค้นอีก....
“อืม.....สดได้ไหม....” ถามไปงั้นเอง...รู้อยู่แล้วว่ามันจะตอบว่ายังไง
“ไม่ได้... เคยบอกไปแล้วหัดจำมั่ง...” น้ำเสียงจริงจังขนาดนี้คิดว่าไม่น่าต้องแปลใหม่
ผมหันซ้ายหันขวาเลิ่กลั่ก เหตุเพราะลืมหาของมาเตรียมไว้ และไม่รู้ด้วยว่ามันอยู่ไหน จะถามก็ไม่กล้ากลัวโดนด่า
พระจันทร์ของผมเริ่มอารมณ์เสีย มันหน้าบึ้งขึ้นมาอีกแต่ไม่พูดอะไร นอกจากเริ่มโคจรออกห่างจากโลก แล้วในที่สุดก็วนกลับมาพร้อมของที่ต้องการ
“ทำไมกูต้องมาคอยจ้ำจี้จ้ำไชเรื่องแบบนี้ด้วยเนี่ย” มันบ่นอีกแล้ว พลางทำหน้าหงิก.... แต่ผมกลับใจเต้นแรงเมื่อพบว่ามันพยายามปลดกระดุมเสื้อผมออกให้อย่างไวว่อง....
“ก็กูไม่ได้ทำแบบนี้บ่อยๆ เหมือนใครบางคน...” ผมแก้ตัวออกไปอย่างนั้นเอง
“กูว่ามันเรื่องธรรมชาติมาก....อึดอัดก็เอาออก” มันพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ พยายามปลดเข็มขัดผมออก....แกะกระดุม รูดซิบ.... ชำนาญฉิบหายเลย.....
มันหยุดมือแค่นั้น... เพียงแค่เหล่ตาใส่... ผมก็รู้ว่าชิ้นต่อไปผมควรถอดเอง...
“ยิ่งหื่นมากอย่างมึง กูนึกไม่ออกเลยว่าตอนมึงโสด วันนึงจะ Fap วันกี่รอบ...” มันบอกตอนพยายามแกะซองถุงยางออก ผมพยายามไม่ขำเพราะในใจนึกอยากถามว่าตอนมันไม่เจอผมมันล่ะทำวันละ “กี่รอบ”
“หึ.... ถ้าไม่มีตัวกระตุ้นอารมณ์แรงๆ มันก็อดได้หรอก” ผมหัวเราะในลำคอเพราะนึกอยู่ว่า ของแรงๆ ก็นั่งอยู่นี่แหละ เลยอดไม่ได้ซะที....
“ถ้าเล่นกีฬาบ่อยๆ หรือทุ่มให้การเรียนเยอะๆ ก็หายฟุ้งซ่านได้...” แต่ตอนนี้ผมกำลังฟุ้งซ่านที่สุดแล้วเมื่อมีสัมผัสหนึ่งมาแตะสัมผัสความอ่อนไหวให้แข็งแกร่งและติดตั้งเกราะให้...
“เออ จริงสิ เมื่อก่อนมึงเล่นบาสนี่ ....แล้วไม่อยากกลับไปเล่นอีกเหรอ....” มันชวนคุยด้วยเรื่องธรรมดาได้อย่างธรรมชาติมากเหลือเกินทั้งๆ ข้อมือที่ขยับกลับทำให้ผมเริ่มหน้ามืดตาลาย ฟังอะไรไม่ได้ศัพท์ไปหมดแล้ว
“ก็เล่นอยู่นี่ไง ..... กีฬาในร่ม” ผมตอบด้วยแววตาแสดงความต้องการ พลางแตะขาเปลือยนั่นเบาๆ เป็นเชิงขออนุญาต...และมันก็ขยับตามอย่างรู้งาน
แม้จะนำร่องด้วยนิ้วและเจลอันโชกชุ่มไปแล้วก็ตาม แต่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเจ็บน้อยกว่าเดิมจริงหรือเปล่า...
เพราะทันทีที่ผมเริ่มฝังขาที่สามลงไปในห้องแห่งความลับของพระจันทร์ มันก็เบ้หน้าเหยเกเหมือนคนป่วยใกล้ตายอีกแล้ว...
“เจ็บมากเหรอ?” ผมถามอย่างปลอบๆ แม้จะรู้ว่ามันต้องเจ็บอยู่แล้ว
“ไม่เจ็บเลยมั้ง....” ผลของการกินขนมปังแปลภาษาเข้าไปทำให้แปลได้ว่า... เจ็บนะแต่ทนได้เพื่อผม(ประมาณนี้)
“ไม่เจ็บจริงเปล่า จะได้ไม่เกรงใจ...” ผมถามพลางขยับตัวเข้าไปอีกนิด
“อึ๊ก.....สัด.....เบาดิ....” อ้าว....แปลผิดเหรอ
“จะมีสักกี่คน มีเซ็กส์ไป ด่าไปอย่างนี้....”
“น่าจะถามว่ามีสักกี่คนชอบให้ด่าตอนนี้มากกว่า...มึงมันโรคจิต...” อันนี้แปลว่าถึงโรคจิตก็รักนะ (มั้ง)
“อย่าชมสิ เขินนะ”
“ใครชมล่ะ บ้าเอ๊ย....” อันนี้มันอุทานด้วยความเขิน....ทำเอาผมยิ้มไม่หุบ....
“ขยับเข้าดิ.... รอเชี่ยไรล่ะ....” เรื่องใจร้อนล่ะไม่มีใครเกิน....
“ครับๆ ใจเย็นนะครับ....ทูนหัว...” ผมรีบรับคำและประจบประแจงอย่างอารมณ์ดีเริ่มต้นบรรเลงเพลงรักตามจังหวะหัวใจ หนักบ้าง เบาบ้าง ถี่บ้าง ห่างบ้าง ไปจนกระทั่งถึงฝัน สมหวังหลั่งไหลกันไปตามๆ กัน....
“อื้อ....” มันครางอือแล้วเบี่ยงหน้าหนีเมื่อผมพยายามเช็ดเหงื่อที่ซึมๆ อยู่ตามไรผม ผมขยับตามไปเขี่ยปลายจมูกมันเล่นอีก มันทำจมูกฟุดฟิดแล้วดิ้นๆ หนี
“จิ๊......อย่าแกล้ง” มันทำเสียงดุขึ้นมาอีกทำให้ผมหยุดมือแล้วเปลี่ยนไปกระชับร่างของมันมากอดแน่นเหมือนคนหนาวต้องการความอบอุ่น มันค่อยๆ ขยับแขนมาทับกระชับมือลงบนท่อนแขนเหมือนกอดแขนผมไว้อีกที....
น่ารักเนอะคิดเหมือนผมรึเปล่า....เป็นผู้ชายแท้ๆ ทำไมน่ารักจังก็ไม่รู้.....แต่ถึงผมจะอธิบายความน่ารักน่าใคร่ของมันให้ใครฟังเท่าไรก็คงไม่มีใครเข้าใจอยู่ดีจนกว่าจะได้มาเห็นมันกับตาตัวเอง... แต่คิดอีกทีผมก็หวงมันมากเกินกว่าจะแบ่งขนมปังทาเจลชิ้นนี้ให้ใครชิมอยู่ดีว่าหวานอร่อยนุ่มลิ้นสักแค่ไหน.... เก็บไว้กินคนเดียวดีกว่า....
“กูพยายามแล้วนะ จะไม่ทำในสิ่งที่มึงไม่ชอบ แต่กูก็ยอมรับแหละว่าคงเลิกแกล้งมึงไม่ได้หรอก เพราะนั่นไม่ใช่นิสัย แต่เป็นสันดานของกูแล้ว แต่ไม่ว่ายังไงก็แล้วแต่.... มึงห้ามเด็ดขาดเลยนะ.....” ผมหยุดปากไว้แค่นั้นเพราะไม่แน่ใจว่ามันหลับไปหรือยัง...
“ห้าม....อะไร....” เสียงตอบกลับมามีแววอ่อนเพลีย แต่ก็แสดงว่ายังไม่หลับ...
“ห้าม......เลิกรักกูเด็ดขาด...”
********
*******************
ตอนนี้หายค้างแล้วนะตะเอง *-* 555+
อย่าว่าแต่ตุลย์ขี้แกล้ง... จะว่าไปแล้ว นิเองก็มีนิสัยขี้แกล้งมากเหมือนกันนะ เลิกไม่ค่อยได้ 555+ อย่างไรก็ดี คนอ่านก็อย่าเลิกรักเค้าเลยนะ *-*
เข้าสู่นโยบายขายความหวาน ไม่ค่อยหื่นเท่าไรนะ แต่ฮาอ่ะ ไม่รู้ขำคนเดียวหรือเปล่า แต่หวังว่าอ่านแล้วจะมีความสุขกันนะ
รักคนอ่าน....
ปล. พอลงนิยายละก็ลืมตอบทุกที
มีคนถามถึงตัวละครในเรื่อง เช่น ควิล// เดฟ อยากบอกว่า ตัวประกอบเรื่องนี้พื้นฐานไม่แน่นเลยสักนิด คือสร้างมาเพื่อเป็นตัวประกอบสุดๆไปเลย ถ้าจะหาคู่ให้ก็ได้ แต่คงไม่ได้ใส่รายละเอียดมากมายนัก หรืออย่างน้อยคงไม่ใช่เร็วๆ นี้ เพราะนิแต่งเรื่องสั้นไม่ค่อยได้ แต่งทีไรไหลยาวเป็นหางว่าวจุฬาทุกที - - เลยยังไม่อยากเครียดเพิ่ม แล้วตอนนี้เรื่องราวตัวละครรายล้อมที่อยากแต่งถึงก็มีหลายคู่ แต่ขอเคลียร์ไอ้ที่ยังค้างคาให้หมดไปก่อนนะคะ แล้วค่อยว่ากันใหม่
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ
-
มาเจอสองตอนติดกัน หวานชื่นใจ
ครึ่งแรกนึกว่ากระต่ายจะไม่รอดเสียแล้ว
ครึ่งหลังค่อยโล่งอก ฉลาดเข้าใจขนมปังได้แล้ว
จูนกันติดแล้ว กองเชียร์โล่งใจ
คนแต่งขยันมาก น่ารักอย่างนี้ คนอ่านจะเลิกรักได้ไง
รักนะ จุ๊บจุ๊บ
ขอบคุณด้วยที่กลับมาต่อถี่ๆ
-
:-[. ใช่ๆขนมปังทาเจลซึนๆแบบนี้หาได้ที่ไหน
หวานเวอร์ น่ารักค่ะ คนแต่งด้วย :mew1:
-
ตุลย์แปลได้ค่อนข้างเข้าข้างตัวเองอยู่นะ
แต่ตอนนี้ปอนด์น่ารักอ่ะ ถ้าปากตรงกับใจกว่านี้ตุลย์ต้องยิ่งฟินแน่ๆ 5555
-
:z1: หายค้างสนิทเลยจ้าาาาาา คู่นี้เป็นคู่ชกที่เหมาะสมแล้ว
-
อ่ะ เศร้า ควิลกับเดฟนี่ตัวประกอบฉากสินะคะ ค่าตัวเท่าไหร่เนี่ย orz
บทไม่แน่นไม่เป็นไรค่ะ ขอเรื่องแยกก็พอแล้ว เด๋ยวบทก็แน่นเเอง อิอิ :mew1:
***
หนมปังแปลภาษาเจ้าตุลย์ใช้ยังผิดๆถูกๆเลยนะ ต้องอัพเกรดเลเวลซะแล้ว
-
ในที่สุดก็มา :heavenฉากที่รอคอย อ๊ายยยเขินนน :-[
-
ขอฉากสวีททของทั้งอีกจ้า
-
กระต่ายน้อยซุกซนแปลภาษาเข้าทางตัวเองมากกกกกๆๆๆๆๆเน้อ :hao6:
พระจันทร์น่ารักแท้ๆๆ :-[
:กอด1: :L2: :pig4:
-
อรั๊ยยย!!! ห้ามเลิกรักกูเด็ดขาด ((เจอประโยคนี้ บิดไปแปดตลบ))
บทมันจะหวานก็หวานซ้า...ถึงจะหวานปนมึนๆ อ่ะนะ
ชอบการแปลภาษาของกระต่ายตุลย์ แปลแบบนี้ชีวิตก็สดใสดีไปอีกแบบเนาะ
ก็อิเมียมันปากไม่ตรงกับใจช่วยไม่ได้นี่หว่า
ขอบคุณจ้า รอติดตามตอนต่อไปนะ
-
มัวแต่ลีลาเกือบอดไหมล่ะนายขนมปัง
ตุลย์เวอร์ชั่นนี้เหมือนจะใจดีแต่ขี้แกล้ง ปอนด์ติดใจแบบโหดเอาแต่ใจมากกว่ามั้ง
-
เป็นปลื้มกับของหวานสองตอนติด
-
ขอบคุณ :)
-
:sad4: :sad4: น่ารักกกก :-[
-
กรี๊ดด
กระต่ายอบอุ่นมาก อิจฉาปอนด์เบาๆ
-
นี่เปล่ารอลุ้นว่าจะมี NC รึเปล่าเลยนะ 55555555
คู่นี้น่ารัก พอคบกันแล้วก็ออกหวานเชียว ชอบคู่นี้ แบบแมนๆคุยกัน ดีงามมากอ่ะ!
รอตอนต่อไปอยู่นะเออ ><
-
"ห้ามเลิกรักกูเด็ดขาด"
เจอประโยคนี้ถึงกับจิกหมอน :hao5: :hao5: :hao5:
น่ารักเง้อออ เขาหวานกันแล้วเจ้าค่า 55
-
ไม่ได้เข้าเล้าหลายวัน ตามอ่านรัวๆค่าาา
ปอนด์ ตุลย์หวานอย่างต่อเนื่อง อร๊ายย :o8:
-
เมื่อไรจะมา :katai5: :katai5:
-
ผู้แต่งสำนวนดีๆ ก็ทิ้งช่วงน้านนาน เลยมาส่งขึ้นหน้า 1
-
จิ้มๆ
-
เห๊ย! บอกแล้วว่าตุลย์น่ารัก :กอด1:
-
น่ารักจริงๆอ่ะคะ จุใจไปเลยมาอ่านต่อยาวเลย :mew1:
ขอบคุณนะคะ^^
-
น่ารัก หวานม้ากกก
-
คู่นี้น่ารักดี
-
ฉันเข้ามารอพี่ทุกวันเลยนะะะะะ 55555
รออ่านอยู่นะเออ คิดถึงคู่นี้แล้วววว
เป็รกำลังใจให้เธอเป็นกำลังใจให้เธอ
-
ตอนที่ 48 แฟนเซอรวิส
-ปอนด์-
เมื่อเช้า ตื่นสาย สายทั้งผมทั้งไอ้ตุลย์ ไม่มั่นใจว่านาฬิกาไม่ปลุกหรือเพลียมากจนไม่ได้ยินเสียงปลุกกันทั้งสองคนความที่ไม่ได้กินข้าวเช้าทำให้ตอนกลางวันผมหิวมาก หิว...อภิมหาหิว...จนไม่มีอารมณ์ออกไปหาอะไรกินข้างนอกม. เมื่อถึงเวลาพักเที่ยงจึงรีบตรงดิ่งลงมาซื้อลูกชิ้นกินอยู่ที่โต๊ะใกล้ๆ คณะ
ผมชะงักมือที่ถือไม้ลูกชิ้นนิดหนึ่งเมื่อรู้สึกว่ามีใครบางคนนั่งลงตรงข้ามกัน พอเงยหน้าก็พบเพื่อนสาวที่อุปถัมภ์ค้ำชูกันมาตั้งหลายเทอม...
“อ้าว... จิ๊บเองเหรอ? กินลูกชิ้นดิ...”
“เอาเลย ท่าทางปอนด์จะหิวจัด จิ๊บไม่ใจร้ายพอจะแย่งหรอก...”
“แหม่... ซื้อใหม่เอาก็ได้หรอก... ว่าแต่มีไรป่าว ดูทำหน้าเหมือนมีอะไร...”
“ที่จริงก็ไม่มีอะไร แต่....มันก็อดสงสัยไม่ได้...”
“สงสัยอะไร? .....”
“ก็....ตุลย์กับปอนด์นี่ยังไง เทอมที่แล้วยังเห็นมีเรื่องกันอยู่เลยนี่นา ปุ๊บปั๊บซ้อนท้ายกันไปไหนมาไหนซะแล้ว” เสียงจุ๊บจิ๊บดูสงสัยใคร่รู้ และไม่ยอมเก็บไว้ในใจเลย อาจจะเพราะในคณะตุลย์ก็เป็นคนดัง และจิ๊บคงยังไม่ลืมว่าผมกับไอ้ตุลย์เคยมีเรื่องชกต่อยกันที่หอสมุด และถึงผมไม่ได้อยากเปิดเผยเรื่องที่คบกับไอ้บ้าตุลย์อยู่เ พราะกลัวจะเสียภาพพจน์ แต่ด้วยความที่พ่อตัวดีเจ็บมืออยู่นั้นทำให้ผมใจร้ายใจดำปล่อยมันให้มาเรียนคนเดียวไม่ได้ ผ่านไปสองสามวันก็เริ่มมีคนระแคะระคาย
“โธ่ จิ๊บ ผู้ชายอ่ะเค้าไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องแค่นี้หรอก ต่อให้ทะเลาะกันแทบตาย พอนั่งกินเหล้าด้วยกันก็ลืมเรื่องบาดหมางหมดละ” ผมตอบพลางเสียบลูกชิ้นขึ้นเคี้ยวเหมือนไม่มีอะไรทั้งๆ ที่เริ่มหายใจไม่ค่อยคล่อง
“ไม่เคืองกันก็ไม่แปลก ว่าแต่ไปสนิทกันตอนไหน”
“แล้วใครบอกว่าสนิทล่ะ?”
“ถ้าไม่สนิทแล้วทำไมมาเรียนด้วยกัน...”
“ก็..... ไอ้ตุลย์มันมาฟังเพลงที่ร้าน แล้วปอนด์เป็นต้นเหตุที่ทำให้มันบาดเจ็บ ก็เลยอยากจะชดใช้ความผิดนิดหน่อย”
“จริงอ่ะ...”
“จริงสิ...ไม่งั้นคนหยิ่งๆ อย่างมันคงไม่ลดตัวมาสุงสิงกะคนอย่างเราหรอก...”
“แล้วไป จิ๊บก็นึกว่ามีอะไรๆ ในกอไผ่... แต่คิดอีกทีก็คงไม่มั้ง เพราะปอนด์ก็เป็นรุก ส่วนตุลย์ก็คงแมนซะขนาดนั้น..ปอนด์คงไม่ชอบฟันดาบหรอกใช่ป่ะ” ได้ยินคำว่าฟันดาบละผมแทบจะขย้อนเอาลูกชิ้นที่กินเข้าไปออกมาให้หมด แต่ก็พยายามฝืนยิ้มแหยๆ แล้วรับคำอย่างด่วน
“ก็ใช่น่ะสิ จิ๊บก็น่าจะรู้ว่าปอนด์เป็นคนยังไง....” ยิ้มหวานกลบเกลื่อนพลางปูไต่ตามแขนคนข้างๆ เล่นเป็นเชิงหยอกล้อ
“แล้วนี่...ที่ปอนด์สัญญาจะพาจิ๊บไปเลี้ยงข้าวนี่ยังไง เลื่อนมาตั้งแต่ก่อนปิดเทอมนู่น ถ้าเครียดเรื่องเงินไม่ต้องซีเรียสนะ จิ๊บแค่อยากหาเพื่อนเที่ยว เดี๋ยวจิ๊บเลี้ยงเองก็ได้...” จุ๊บจิ๊บเริ่มควักนิสัยมิสเปรูมาใช้ซะแล้ว...
“ไม่เกี่ยวกะเรื่องนั้นหรอกจิ๊บ แต่ช่วงนี้คงไปไหนไม่ได้ ที่ร้านก็ยุ่งๆ ชีวิตส่วนตัวก็วุ่นวาย เอาไว้อีกสักพักแล้วกันนะ ปอนด์ไม่เบี้ยวแน่นอน” ผมโกหกไปอีก เพราะที่ไปไหนไม่ได้มันเรื่องส่วนตัวทั้งนั้นแหละเรื่องร้านไม่ค่อยเท่าไร
“เอ... หรือว่าจิ๊บจะไปฟังปอนด์ร้องเพลงที่ร้านดีล่ะ เดี๋ยวชวนคนอื่นๆ ไปด้วยมันคงอยากไป....” ไหงเป็นงั้น
“ไม่ได้ๆ จิ๊บ สัญญาแล้วว่าจะพาไปเลี้ยง เดี๋ยวพาไปกินที่อื่นดีกว่า... ถ้าไปร้านที่ปอนด์ร้องเพลงเดี๋ยวไม่มีเวลามานั่งคุยด้วย .....”
เพื่อนจิ๊บทำหน้ายุ่ง แต่เมื่อโดนดักหมดทุกทางก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรอีกจึงต้องยอมรับไปโดยปริยาย...
วิชาสุดท้ายของวันสิ้นสุดตอน 6 โมงเย็น ในขณะที่กาฝากอย่างตุลย์ มีเรียนถึงแค่ 5 โมงเย็น แต่ก็ยังไม่ยอมกลับบ้านกลับช่องไปก่อน มันยืนยันว่าจะรอกลับพร้อมกับผมแม้ว่าจะต้องทนรอก็ตาม... ทีแรกผมก็ซาบซึ้งน้ำใจแฟนหมาดๆอย่างมันจนน้ำตาจะร่วง ทันทีที่หมดคาบก็รีบโทรถามว่าตอนนี้มันอยู่ส่วนไหนของโลกแล้ว... คำตอบที่ได้คือมันอยู่ที่หอสมุด
ผมลงบันไดตึกคณะอย่างเร่งรีบ แล้วบึ่งรถมาถึงหอสมุดอย่างไวว่องเพราะกลัวว่ามันจะรอนาน แต่พอมาถึงก็พบว่า มันกำลังเอนหลังนั่งหลับอยู่ที่ฟูกนุ่มนิ่มของหอสมุด ผมยืนค้ำหัวมองมันอย่างโมโหนิดๆ ก่อนจะกระแอมในลำคอเบาๆ มันลืมตาขึ้นมองหน้าผมแล้วขยับตัวบิดขี้เกียจ....
“นึกว่าขยันมานั่งอ่านหนังสือ ที่ไหนได้มานอนหลับ” ผมกระแนะกระแหนอย่างหมั่นไส้
“ฟูกก็นุ่ม แถมแอร์ก็เย็นสบาย น่านอนจะตายไป แต่ที่จริงก็เพราะมึงอ่ะแหละ มาช้า กูเลยรอจนเผลอหลับไปเลย ...” เหอะ! มีหน้ามากล่าวโทษกันอีก... ผมล่ะหมั่นไส้จนอยากเอาอะไรฟาดมันสักทีสองที ข้อหาที่ทำให้รีบแทบตาย...
“เออ กูผิด ละนี่จะเสด็จได้ยังล่ะ”
มันยักไหล่แล้วลุกขึ้นยืน ผมส่ายหน้าอย่างระอาก่อนจะเป็นฝ่ายเดินนำออกจากห้อง
เราเดินออกมาจนถึงรถของผมที่จอดอยู่ ผมส่งหมวกกันน็อคส่งให้มัน
“วันนี้กินข้าวเย็นกันเลยนะ เพราะกูกะจะไปร้านไวหน่อย”
“ไปทำไม”
“ไปร้องเพลงสิ... หรือมึงจะให้กูไปเต้นโคโยตี้ล่ะ...”
“เอาดิ จริงๆ ก็อยากดูเหมือนกันนะ ของแปลกๆ หึหึ”
“ตลกเหอะ....กวนละ”
“ใครกวน ก็มึงพูดเอง...”
“ขืนพูดอีกคำ มึงกลับเองเลยนะ”
“เอะอะก็ขู่ว่าจะทิ้งตลอด...แฟนใครก็ไม่รู้ใจดำชิบ”
“เบาๆ ดิวะ จะแหกปากทำไม...”
“ก็ คนเค้าจะได้รู้ว่ามึง...”
“พอๆ พูดมาก กลับได้แล้ว...”
“มึงก็ขึ้นรถก่อนดิ... หรือจะให้กูขับ?” เออจริง...
“ถ้ามือมึงหายดีพอจะขับรถเองได้ กูปล่อยให้มาเองแล้ว รอกันไปรอกันมา ยุ่งยากชิบ..” ผมบ่นแล้วถอยรถตัวเองออกจากซอก คร่อมรถเตะขาตั้งขึ้น สตาร์ท “ความจริงแล้วถ้ามึงรอไม่ไหว จะกลับไปก่อนก็ได้นะ นั่งวินมันจะเสียสักกี่บาทกันเชียว” ไอ้ตุลย์วาดขาขึ้นซ้อนท้ายจนรถยวบ
“ไม่เอาอ่ะ... ไม่อยากซ้อนท้ายวิน อยากซ้อนท้ายมึงมากกว่า...” มันบอกพร้อมเสียงหัวเราะ...
ฮึ่ย.... ขี้โกงชะมัด.....
หลังจากทานข้าวเย็นเรียบร้อยแล้ว ผมก็อาบน้ำแต่งตัว เสริมหล่อ สะพายกีตาร์ตัวโปรด เตรียมออกจากห้อง
“จะไปร้านแล้วเหรอ?”
“เออ ดิ สะพายกีตาร์จะให้กูไปตีกอล์ฟเหรอไงล่ะ”
“พูดกะผัวอ่ะ ให้มันอ่อนหวานจ๊ะจ๋าบ้างเถอะ จะได้สบายหู”
“จ๊ะจ๋าพ่องดิ แค่คิดก็ยี้ละ....นี่มึงอย่าชวนคุยได้ป่ะเนี่ย จะรีบไป...”
“รอก่อนเลย กูไปด้วย”
“เฮ้ย.... ไม่เอา ไม่ต้องไปเลย มึงอยู่นี่ล่ะ จะไปทำไม” แค่ไปกลับ ม.ด้วยกันมันก็เยอะแล้วนะ นี่ยังจะตามไปเฝ้าที่ร้านอีกเหรอ มันจะติดเป็นตังเมเกินไปป่ะเนี่ย...
“ก็กูมาอยู่ห้องมึงเพราะว่ากูอยากอยู่กับมึง ถ้ามึงไม่อยู่ กูจะอยู่เฝ้าห้องทำไมเล่า... ทำไม กลัวความลับรั่วไหลขนาดนั้นเชียว...” อยากจะตอบออกไปว่าใช่ แต่ก็กลัวมันจะน้อยใจอีก ขี้เกียจง้อเลยต้องรีบปฏิเสธ
“เปล่า... อยากให้นอนพักจะได้หายไวๆ แค่นั้นเอง” ผมส่งยิ้มแหยๆ งัดความตอแหลที่มีออกมาใช้โดยไว
“แน่ใจ?.....”
“อื้อ.... แน่ดิ”
“ไม่เป็นไร กูยังไม่ง่วงตอนนี้ .... รอกูแต่งตัวแป๊บนึง กูไปด้วย...”
“อะ.....” คำพูดหายลงคอไป
เฮ้อ........เอาแต่ใจตัวเองน้อยลงกว่านี้ได้ไหมเนี่ย........
เป็นวันแรกที่ตุลย์มาร้านริมทางคนเดียวไม่มีกลุ่มเพื่อนของมันมาด้วย และวันแรกอีกเหมือนกันที่มันไม่ได้นั่งโต๊ะหน้า สาเหตุเพราะมันไม่ได้โทรมาจองเอาไว้ แต่ถึงมันจะอยู่ไกล.... ทุกครั้งที่หันไปมองก็ยังเห็นมันส่งยิ้มพร้อมยักคิ้วกวนๆให้...
ผมภาวนาให้วันนี้ผ่านไปด้วยดี ไม่มีอะไรเกิดขึ้น และมันก็ปกติดีจนกระทั่งผมร้องเพลงสุดท้ายของคืนนี้จบ ลูกค้าผู้หญิงท่านหนึ่งเดินมาส่งติ๊บให้และผมก็รับตามปกติ และที่ปกติมากๆ คือเจ๊แกยื่นหน้ามาหอมแก้มผมตามประสาแฟนเพลงที่แสนปกติด้วย ผมฝืนยิ้มให้เจ๊แกไปตามปกติ ทั้งที่ในใจมันเหมือนมีสัญญาณเตือนภัยดังขึ้นจนต้องหันไปทางโต๊ะไอ้ตุลย์โดยอัตโนมัติ เห็นมันถือแก้วน้ำค้างด้วยสีหน้าที่บึ้งตึง จนผมรู้สึกได้ว่า
ซวยแล้วสินะ....
กว่าผมจะเดินลงจากเวทีเพื่อจะเดินไปหามัน ก็พบแต่ความว่างเปล่า..
ไอ้ตุลย์ไม่ได้อยู่ที่โต๊ะแล้ว.... หรือจะงอนจนหนีกลับไปแล้ววะเนี่ย... ผมเกาหัวแกรกๆ อย่างวุ่นวายใจ
เพราะงี้ไงถึงไม่อยากให้มา .... ผมถอนใจอย่างเซ็งๆ เดินไปที่รถตัวเอง มันไม่อยู่
เดินย้อนกลับไปที่ร้าน เห็นยังไม่เก็บโต๊ะ แสดงว่ายังไม่ได้เชคบิล.... ถ้างั้น....มันก็ยังอยู่ในร้านนี่แหละ
ในที่สุดผมก็หามันเจอที่ ห้องน้ำ ไม่ทราบว่ามีความหลังฝังใจอะนักถึงอยู่แต่ที่ห้องน้ำเนี่ย ไม่เข้าใจเลย
“อยู่นี่เอง กูก็นึกว่าหายไปไหน...” ทำเนียนทำเป็นไม่รูเรื่องรู้ราวอะไรทั้งสิ้น เผื่อว่าตัวเองจะคิดไปเองว่ามันไม่พอใจ
มันล้างมือ....แล้วไม่ตอบคำถามนั้น....เก็กหน้าบึ้งๆ หันมาหา
“เค้าไม่รู้หรือไงนะว่ามึงเป็น...” ถึงพูดไม่จบประโยคก็พอเดาได้ว่าเป็นอะไร เฮ้อ....
“กูร้องเพลงนะเว้ยไม่ได้ขายตัว จะได้ต้องป่าวประกาศรสนิยมทางเพศ”
“มึงกล้าพูดป่ะล่ะ ว่ามึงไม่เคยนอนกะลูกค้า”
พูดไม่ได้อยู่แล้ว เพราะว่าบ่อย....
“มันก็ต้องมีกันบ้างแหละน่า..” ผมตอบเสียงอ้อมแอ้ม
“ผู้หญิงด้วยเหรอ...”
“ส่วนน้อยเท่านั้นแหละ...เฉพาะที่เห็นหน้าบ่อยๆ กับติ๊บหนักจริงๆ ”
“ฮะ มึงเป็นเกย์ไม่ใช่เหรอ กะผู้หญิงมึงเอาลง?”
“ก็ไม่ยากนี่ หลับหูหลับตาเสียบเข้าไป แล้วทำให้เสร็จๆ เหมือนมึงนั่นแหละ”
“กู? เหมือนยังไง”
“ก็ไม่รู้สิ...” แค่เดาเอาว่า กะผู้หญิงมันคงนุ่มนวลกว่าเท่านั้นแหละ
มันขมวดคิ้วหงุดหงิดกว่าเดิมเมื่อผมไม่ยอมตอบคำถามนั้น
“ทีแรกนึกว่าต้องระวังเพศผู้อย่างเดียว กูเพิ่งรู้ว่าเพศเมียก็อันตรายด้วย...”
“อย่าเยอะได้ป่ะ แค่...หอมแก้มเองอ่ะ...”
“อือ... แค่หอม ละต้องแค่ไหนกูถึงจะเยอะได้ล่ะ....”
“มึงก็รู้ว่ามันเป็นงาน ถ้ามาละจะอารมณ์ไม่ดี คราวหลังก็ไม่ต้องมาเลย”
“ก็เพราะกูอยู่ไง เลยได้แค่หอม...ลองไม่มาดิจะแค่ไหนวะ”
“แล้วมึงจะให้กูทำไง....”
“เลิกร้องเพลงได้ป่ะวะ....”
เจอคำตอบนี้ถึงกับนิ่ง.... เบิ่งตาค้าง.... เพราะไม่เคยนึกเลยว่าจะได้ยิน
“ตุลย์......”
“อะไร”
“ถ้ามึงรักกูจริงๆ นะเว้ย... มึงจะไม่พูดแบบนี้เด็ดขาด...”
“แต่ก็พูดไปแล้ว...เพราะรักหรอกถึงพูด...” ขี้โกงอีกแล้ว
“มึงก็รู้การร้องเพลงมันคือทุกอย่างของกูเลยนะ”
“ไม่ได้บอกให้เลิกร้องตลอดชีวิตซะหน่อย แค่ไม่ต้องมาร้องที่ริมทาง มึงมีกูอยู่ทั้งคน... ถึงไม่ร้องเพลงกูก็ดูแลมึงได้... จะพาไปร้องคาราโอเกะทุกวันเลยเอ้า”
“ร้องเพลงก็เหมือนงานศิลปะ มันจะไร้ค่ามากถ้าไม่มีคนได้ดู ได้ฟัง ได้สัมผัส...”
“กูไง... กูเป็นแฟนเพลงมึงเหมือนกันนะ ไม่พออีกหรือไง... มีกูแล้วมึงยังต้องมองหาใครๆ อีกเหรอ?”
ไม่พอ..... ไม่พอ.....
ผมอยากจะตะโกนบอก แต่.... จะพูดออกไปได้ยังไง เพราะถ้าพูดก็กลัวมันจะรับไม่ได้ จึงได้แต่เงียบ
วินาทีนั้นเองที่ไอ้ตุลย์คว้าร่างผมเข้าไปหาแล้วกดหัวลงมาจูบ
“เฮ้ย....” ผมร้องแล้วรีบผลักออก “จะบ้าเหรอ เดี๋ยวก็มีคนมาเห็นหรอก....”
“ก็ช่างปะไร ทีคนอื่นยังหอมแก้มมึงกลางร้านได้ กูเป็นแฟนมึงแท้ๆ ทำไมจะทำไม่ได้วะ...”
ผมกลืนน้ำลายลงคอเอื๊อก พูดอะไรไม่ออก ผมไม่ได้อยากสะดีดสะดิ้งหรือนึกรังเกียจอะไรหรอก แค่ตกใจ แต่ท่าทางตุลย์จะโมโหเอามากๆ เลยที่ผมพยายามหนีจากสัมผัสของมัน
เมื่อไม่ได้คำตอบใดๆ จากผม มันเป็นฝ่ายหุนหันเดินออกจากห้องน้ำ ผมรีบหมุนตัวเดินตามออกมา แล้วปรากฏว่าเจอพี่ต้องยืนนิ่งค้างอยู่หน้าห้องน้ำ
เฮ้ย.... อย่าบอกนะว่าได้ยิน.....
“เอ่อ... เห็นลูกค้าหายไปจากโต๊ะนานแล้ว พี่เลยเดินมาดูว่าชักดาบไปแล้วหรือยังน่ะ” พี่ต้องบอกแล้วยิ้มแหยๆ แก้ตัว
“ครับ ผมกำลังจะเชคบิล” ตุลย์ตอบกลับไปเสียงเรียบ แล้วเบี่ยงตัวเดินกลับไปด้านใน
ผมถอนใจเฮือกใหญ่ แล้วบอก
“พี่ต้องวันนี้ผมขอตัวก่อนนะครับ ผมต้องรีบกลับไปง้อแฟน” ทำเสียงเหนื่อยๆ ประกอบ
“อือ... โชคดีละกัน...” เขารับคำโดยไม่ถามอะไรเลย แสดงว่าคงรับรู้เรื่องทั้งหมดแล้วนั่นแหละ...
เรากลับมาถึงห้องด้วยสภาพที่ยังมึนตึงต่อกัน หลังจากวางกีตาร์แล้วผมก็ลงไปนอนคว่ำอยู่กับเตียงแล้วแกล้งนอนหลับ ทั้งๆ ที่ยังไม่ง่วงสักนิด
ถึงจะอยากง้อ แต่พอเอาเข้าจริง ผมกลับไม่รู้จะเริ่มต้นพูดอะไร
“ตกลงมึงจะบอกหรือให้กูบอก” อยู่ดีๆ ไอ้ตุลย์ก็ทำเสียงเข้มถามขึ้นมาอีก
“อะไร” ผมถามอย่างไม่เข้าใจ
“บอกพี่ต้องเรื่องที่มึงจะเลิกร้องเพลงแล้ว”
“เอ๊ะ! มึงนี่ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไงนะ กูไม่เลิก...” ผมโวยวายพร้อมกับขยับตัวลุกขึ้นจ้องหน้ามันด้วยสายตาเอาเรื่อง “ขอร้องล่ะ อย่ามาทำให้หงุดหงิดหน่อยเลย มึงน่ะมันจะเอาแต่ใจตัวเองมากเกินไปแล้วนะ”
“ก็ใช่...กูยอมรับว่ากูเอาแต่ใจ แต่กูเองก็ไม่ได้มีเวลาว่างมากพอจะไปเฝ้ามึงได้ทุกวันหรอกนะ แล้วมึงชอบเซอร์วิสแฟนยังไงกูก็รู้อยู่...แล้วนี่กูจะมั่นใจได้ไงว่า พอลับตาแล้วมึงจะไม่แฟนเซอร์วิสพร่ำเพรื่อ”
เฮ้อ.... วุ่นวายจริงวุ้ย.... ยิ่งเถียงกันไปก็เท่านั้นแหละ....ยืดยาวไม่จบไม่สิ้นแน่วันนี้....
ผมถอนใจยาวๆ ทีหนึ่ง ก่อนจะส่งเสียงเหนื่อยๆ ถามไป....
“ไหน.....เซอร์วิสยังไง.... แบบนี้หรือเปล่า” ถามด้วยเสียงกวนๆ พลางคว้าคอคนเรื่องมากเข้ามาจูบที่ปลายคาง มันหันมามอง พร้อมส่งสายตาเหมือนกับถามว่า ประสาทกลับหรือไงกัน
ใช่สิ.... ไอ้ท่าทางอ้อนๆ น่ะ ไม่ได้เห็นผมทำง่ายๆหรอก ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ นี่เห็นแก่งาน เห็นเงินมาก่อนหรอกนะถึงลงทุนแบบนี้ ไอ้ที่บ้านก็ไม่ได้ร่ำได้รวยมีเงินใช้สอยเหลือเฟือ จะให้มานั่งแบมือขอมันยิ่งไม่ต้องฝัน แค่ที่ยอมอย่างทุกวันนี้ก็มากพอแล้ว อย่าให้ศักดิ์ศรีที่มีน้อยอยู่แล้วถูกลดทอนลงไปมากกว่านั้นเลย ได้โปรด....
“มานึกอยากทำอะไรตอนนี้ล่ะ...พูดเรื่องสำคัญอยู่นะ”
“ไม่ต้องพูดแล้ว ไม่อยากทะเลาะด้วย... รู้หรอกน่า มึงก็แค่อิจฉาคนอื่นเค้าทั้งๆ ที่ความจริงไม่เห็นมีอะไรน่าอิจฉาเลย มึงพาลแค่เพราะเห็นคนอื่นมาหอมแก้มกู ทั้งๆ ที่ตัวมึงเองได้อะไรๆ จากกูไปตั้งเยอะ”
“จะไม่ให้อิจฉาได้ยังไง มึงยอมให้คนอื่นหอมแก้มได้ แต่กับกู แค่อยากแสดงความรักบ้าง บอกให้คนอื่นรู้บ้าง มึงยังอายเลย... มึงแคร์แต่คนอื่นแหละ...”
“ไม่ใช่สักหน่อย... จริงๆ นะ... กูแค่ยังไม่ชิน ตัวมึงเองก็เหมือนกันคงไม่อยากให้คนแปลกหน้ามาเซ้าซี้ถามหรอกใช่มะว่าทำไมถึงเปลี่ยน... เรื่องบางเรื่อง รู้กันแค่สองคนก็ได้” ผมพยายามชักแม่น้ำทั้งห้า
“แต่กูไม่คิดงั้นนี่ กูอยากตะโกนบอกคนทั้งโลก... มึงเป็นของกู เป็นของกู เป็นของกูคนเดียว จะได้ไม่มีใครมายุ่งกะมึงอีก....” เอาแต่ใจตัวเองชะมัด....
“ฟังนะ กูไม่เถียงหรอกว่าที่ผ่านมากูอาจจะมั่วไปหน่อย แต่ที่มันเป็นอย่างนั้นก็เพราะกูโสด กูจะมีอะไรกับใครมันก็เป็นสิทธิของกู กูไม่ได้ทำผิดต่อใคร แต่ตอนนี้ไม่ใช่ กูรู้ตัวหรอกว่าขอบเขตคืออะไร ให้ได้แค่ไหน มึงเชื่อใจกูหน่อยได้ไหมวะ....” พยายามแล้วนะที่จะกลั่นถ้อยคำหว่านล้อมสุดฤทธิ์ออกไป และหวังอย่างยิ่งว่ามันจะได้ผล....
มันมองหน้าผมที่พยายามสะกดกลั้นอารมณ์หงุดหงิดแล้วจ้องมองมันอย่างคาดหวัง ไม่รู้เหมือนกันว่ามันอ่านความคิดของผมออกบ้างไหม...ว่าที่ผมดื้อรั้นอย่างนี้เพราะอะไร
ผมไม่อยากให้มันพรากสิ่งที่ผมรักไป เพราะสักวันมันอาจจะทำให้เราผิดใจกันง่ายขึ้น ผมไม่อยากทะเลาะกับมัน... ผมไม่อยากพูดอะไรให้มันเสียใจ และที่สำคัญผมไม่อยากให้เราต้องเลิกกันไวกว่าที่คิดไว้....
มันตอบสนองโดยการกดท้ายทอยผมเข้าไปหาแล้วบดเบียดริมฝีปากลงมาเคล้า ผมปล่อยให้มันจูบพร้อมทั้งส่งลิ้นร้อนๆ เข้าฟาดฟันอย่างเต็มที่... ก่อนจะถอนออกอย่างแช่มช้า ทั้งที่สองจมูกยังซ้อนกัน
“เอาเถอะ... พูดขนาดนี้ ถึงไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อล่ะนะ หึหึ” มันหัวเราะในลำคอเบาๆ ไม่น่าเชื่อว่าไอ้บ้านี่จะอารมณ์ดีง่ายขนาดนั้น... แทบไม่ได้ทำอะไรเลย... แค่จูบเท่านั้นเอง แต่ก็ดีแล้วจะได้ไม่ต้องง้อให้ยุ่ง...
“วันนี้ทำ ให้หน่อยนะ...” ฮะ ว่าไงนะ ผมเงยหน้าขึ้นี่ยิ้มค้างเปลี่ยนเป็นทำหน้าเหวอ....
“ทำอะไร... อยากโดนเอาเหรอ”
“เปล่า.....แค่อยากให้นำบ้างต่างหาก พักหลังๆ มานี่แลจะสบายเกินไปละนะ”
“อยากเสียบก็ต้องเป็นฝ่ายเล้าโลมเองดิ นอกจากเอาแต่ใจแล้วยังจะมาเอาเปรียบอีกเหรอ”
“ก็ใช่...แต่วันนี้มึงเซอร์วิสแฟนเพลงมึงไปละ กลับบ้านมึงควรเซอร์วิสแฟนตัวจริงอย่างกูบ้างจะได้หายกัน...”
เหอๆๆ ฟังดูดียังไงชอบกล ก็ว่าอยู่ว่ามันจะหายงอนง่ายไปละ ที่แท้มันก็คิดหื่นอยู่นี่เอง
“เค้าหอมแก้มกูเอง กูไม่ได้หอมเค้าซะหน่อย”
“ทำไม ไม่อยากทำให้เหรอ ก็ได้... งั้นกูจะโทรบอกพี่ต้องเดี๋ยวนี้แหละว่ามึงจะไม่ไปที่ร้านแล้ว...” แล้วไอ้บ้านี่ก็ปากว่ามือถึงครับ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจนผมคว้าไว้แทบไม่ทัน
“เออ... ทำก็ได้ ไม่ได้บอกนี่ว่าไม่ทำ สัสนี่....มาใกล้ๆ นี่สิ” ผมกัดฟันกรอด แล้วยื่นมือไปปลดเข็มขัดเพื่อจะทำตามที่มันร้องขอ (หรือออกคำสั่ง) ด้วยกริยาเต็มใจมากๆๆๆๆ (ประชดนะ)
“หึหึ ถึงจะรู้ว่ามึงทำเพราะอยากติดสินบนกู แต่กูก็ชอบนะ...” ใช่สิ ชอบขู่มาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่...
“เชื่อเถอะ ถ้ากูไม่อยากทำ มึงก็บังคับกูไม่ได้ แต่ที่อ่อนให้ขนาดนี้ เพราะอยากให้มึงรู้หรอกว่า มึงพิเศษกว่าคนอื่น”
“ฮ้า..... เป็นไปได้ พูดหวานๆ ก็เป็นหรือเนี่ย...” น้ำเสียงมีแววประชด ระคนหยอกเย้า
สัดนี่กวนตีนอีกละ
“ขืนกวนส้นตีนอีกคำจะไม่ทำละ...” ผมเงยหน้าขึ้นแยกเขี้ยวใส่ เริ่มทนไม่ไหวแล้วนะเนี่ย
“อ่ะๆ ไม่กวนละ ” ทีอย่างนี้ล่ะหุบปากได้....
และแล้วผมจึงเริ่มต้นกระบวนการทำรัก (ด้วยปาก) หรือเรียกง่ายๆ ว่า ออรัลไปอย่างสนุกสนานเมามันตามประสา ซึ่งจะว่าไปหลังๆ ผมไม่ค่อยได้ทำจริงๆ นั่นแหละ คงเพราะผมเริ่มชินกับการถูกทำฝ่ายเดียวซะแล้ว เลยไม่อยากลุกขึ้นมาทำนั่นทำนี่เหมือนอย่างตอนเป็นรุก...และอีกฝ่ายก็ไม่ออกคำสั่งอันเอาแต่ใจเหมือนอย่างเมื่อก่อนแล้วด้วย
แต่วันนี้... นิสัยเอาแต่ใจ ชอบสั่งของไอ้ตุลย์เกิดกำเริบขึ้นมาหรือไงไม่ทราบ ถึงเรียกร้องเอานั่นเอานี่ไม่ได้หยุด...
หลังจากตุลย์น้อยพ่นน้ำใส่ปากผมจนสาแก่ใจ ผมก็แทบอยากสลบ เพราะแม่งอึดเกินคนไปแล้ว นี่ลองออกไปหนนึงแล้วเริ่มใหม่อีกรอบ รอบสองมันจะต้องนานกว่านี้อีกแหง บอกมันไม่ต้องเสียบสักวันดีไหม...สงสารบั้นท้ายตัวเองจังเลย
“ปากเลอะแน่ะ...” ไอ้ตัววุ่นทักขึ้นมา ผมเงยหน้าขึ้นมองมือมันชี้ที่มุมปากด้านขวาไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเลอะอะไร เลยใช้ปลายลิ้นเลียแผลบไปตามขอบปาก พอได้รสชาติปะแล่มๆ
“เหมือนวันนั้นเลย” ผมขมวดคิ้วเมื่อได้ยินมันรำพึงขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน...
“วันไหนวะ...”
“วันที่มึงเป็นของกูวันแรกไง มึงไม่รู้หรอกว่าตอนนั้นมึงเซ็กซี่เหลือเกิน... จนกูอดคิดไม่ได้เลยว่า กูต้องอกแตกตายแน่ ถ้ารู้ว่ามึงเซอร์วิสแฟนเพลงมึงอย่างนั้นทุกคน”
คำพูดของมันทำให้ผมชะงัก และใช้เวลาระลึกความหลัง ผมไม่อยากเอ่ยปากถามมากไปกว่านั้น เพราะกลัวมันจะโมโหที่จำรายละเอียดปลีกย่อยไม่ได้ แต่ก็พอจำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยทำอยู่หรอกนะ ไอ้เลียคราบ...ที่ขอบปาก พอมันถามว่าทำไปทำไม ผมก็ไม่รู้ตัวว่าทำไมถึงทำอย่างนั้นแต่ก็ตอบแก้เกี้ยวไปว่า แค่แฟนเซอร์วิส...ตอนทำผมไม่ได้คิดอะไรหรอก ไม่คิดด้วยซ้ำว่ามันจะยังจำได้...เท่าที่จำได้สำหรับวันนั้น..คือผมเมามาก แล้วถูกลากมาที่บ้านมัน ด้วยร่างกายอันสมบูรณ์แบบของมันทำให้ผมเผลอตัวเผลอใจไปตามอารมณ์ หลงคิดว่าตัวเองจะเอาตัวรอดได้ แต่สุดท้ายก็ไม่เลย...ไม่เลยสักนิดเดียว...
ไม่รอดทั้งตัว....ไม่รอดทั้งใจ....
“ตุลย์....”
“ฮื้อ....”
“รู้ไว้เถอะ ในบรรดาแฟนคลับของกูทุกคน... มึงสำคัญที่สุด... เพราะถึงกูจะมีแฟนเพลงมากมาย... แต่ถึงยังไง ... มึงก็เป็นแฟนคนเดียวของกูนะ.....”
รู้ไว้เถอะ ..... ถึงไม่ได้พูดว่ารัก...ก็ไม่ได้แปลว่าไม่รักหรอกนะ......
.................................................................................
:mew2: โฮก ...... เค้าหายไปเดือนนึงแหละ กราบบ :hao5: :ling3:
ขอโทษที่ให้รอนานนะคะ มาต่อใหแล้ว ยกโทษให้เถอะ
ช่วงนี้ พยายามขายขนมหวาน ให้หนำใจ ถ้าเบื่อเมื่อไรก็บอกละกัน *-*
รักคนอ่านน้า :mew1:
-
สมเป็นต่ายยักษ์จริงๆ งอนจนตูดบิดแต่ก็ยังหื่นได้ :hao6:
พี่ต้องรู้แล้วสินะ ความลับไม่มีในโลกแล้ววววว
-
คิดถึงจัง
เค้ารอเตงอยู่ที่ท่าน้ำทุกวันเรย
อ๊ะ ไม่ใช่แระ
ถ้าตุลย์ไม่พยายามเข้าใจและบังคับให้ปอนด์เลิกไปร้องเพลง
มีหวังสุดท้ายต้องเลิกกัน
ปอนด์น่ารักนะ พยายามปรับสมดุลชีวิตแต่อิตุลย์ไม่ค่อยจะร่วมมือเสียเลย
คิดถึงเรื่องนี้มากๆ ขอบคุณนะคะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ตอนนี้ปังปอนด์น่ารักอ่าาาาาาา นายต่ายตุลย์รักตายเลยเนี่ยยยย :man1:
ไม่โกรธค่ะไม่โกรธ แค่ไม่ทิ้งกันก้พอ อาจมีมาวุ๊งงิ๊งบ้างตอนที่หายไป แต่ก็ไม่ได้โกรธอะไรนะคะ คิดถึงล้วนๆเลยค่ะ
เป็นกำลังใจเเละยังติดตามเรื่องนี้ไปจนกว่า...วันพีชจบ 555555+
(อีก 15 ปีแหน่ะกว่าจะจบ ป่านนั้นต่ายตุลย์คงรวมเล่มไปแล้ว อิอิ :hao7:)
:กอด1: :L2:
-
:-[ เป็นแฟนเซอร์วิสที่พิเศษมากๆนะปอนด์
ขอบคุณค่ะ
:mew1:
-
ขนมหวานนี่แหละของโปรด โนมาม่า 5555
โอ้ย อืจฉาคนสองคนนี่จริงๆ
-
รอมานานมาก อ่านตอนไหนก็ชอบจ้า
ช่วยมาต่อให้บ่อยๆ นะจ้า
-
ขอหวานแบบยาวๆๆๆๆเลยจ่ะ
อิตุลย์ช่วยเข้าใจหนมปังปอนด์มากๆๆหน่อย อย่าหึง อย่างอนหลาย :ling2:
:กอด1: :L2: :pig4:
-
ชอบตอนนี้มาก ก็ชอบทั้งเรื่องนั่นแหละ :laugh:
มาต่ออีกบ่อยๆ นะ ยังไม่ต้องรีบจบ
-
เห๊ยยยย ตอนนี้มันได้อารมณ์ ได้ความรู้สึก มันฟิน หวานละมุนละม่อมอ่ะครับ :pig4:
-
ปอนด์ง้อดีนะ 55555
-
ขอบคุณ :)
-
เห็นใจปอนด์สุด ๆ เลยตอนนี้
ตุลย์จะขี้หึง ชอบข่มขู่อะไรนักหนา
เป็นแฟนนะเว้ยไม่ใช่เจ้าชีวิต
ขอร้องล่ะอะไรที่ปรับได้ปอนด์ก็คงทำให้
แต่จะให้เปลี่ยนทุกอย่างมันใช่เหรอ
ฮี่ฮี่ คนอ่านอิน
แบบถ้าตัวเองเจอแบบนี้ เลิก ๆๆๆ ทางใครทางมัน
-
ตอนที่ 49 น้อยไป
-ปอนด์-
นับวันความมารยาสาไถจะเพิ่มเติมขึ้นทุกวัน จนไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นไปได้....
คิดเอาเองเถอะว่าเมื่อคืนผมอุตส่าห์หลุดรอดความหื่นโคตรพ่อของกระต่ายป่ามาได้เนี่ย มันสุดๆ ละ แต่ที่จริงก็ไม่ยากอะไรหรอก แค่โกหกไปว่าปวดท้องเหมือนไส้จะหลุด มันก็ไม่กล้าเซ้าซี้แล้ว เพราะยังไงผมก็ทำให้มันถึงฝั่งไปแล้วอยู่ดี เหลือแต่ตัวเองนี่แหละ ที่เพราะไม่อยากเจ็บตัวเลยต้องมาทำเองในห้องน้ำตอนเช้า....
แต่ระหว่างที่ทำร้ายตัวเองอยู่นั้นเอง...
“ต้องช่วยไหม?” ผมสะดุ้งเฮือก.... กับคำถามที่ลอยอยู่เบื้องหน้า พอเงยหน้าขึ้นก็พบว่าคนที่น่าจะหลับอยู่บนเตียงดันตื่นขึ้นมายืนเก๊กยีหัวยุ่งๆ ของตัวเองอยู่หน้าห้องน้ำ.... ไม่คิดว่ามันจะตื่นเช้า เลยไม่ได้ล็อกประตู....
“ไม่ต้อง...” ผมพยายามฝืนทำเสียงนิ่ง ข่มความอายที่มันดันได้มาเห็นชอตเด็ดเข้าพอดี...
แล้วไอ้กระต่ายยักษ์แม่งก็เชื่อฟังดีเหลือเกิน ค่อยๆ ก้าวเข้ามาในห้องน้ำ
เวง!! ก็บอกว่าไม่ต้องไงวะ!!
“นี่มึงจะเข้าห้องน้ำใช่ไหม กูจะได้ออกไป...” ผมถามพลางขยับตัวลุกขึ้นจากโถส้วมเพื่อจะออกไปข้างนอก แต่ถูกอ้อมแขนแกร่งรั้งเอวไว้ไม่ให้หนี จนกลายเป็นถูกกอดไว้จากด้านหลัง
“เปล่า แต่รู้สึกว่าหมอนข้างหายไป เลยเดินมาดู มึงก็ทำธุระของมึงต่อให้เสร็จสิจะได้กลับไปนอนด้วยกัน นี่ยังเช้าอยู่เลย นอนได้อีกสองสามชั่วโมง”
“ไม่เป็นไร กูไม่ทำแล้ว ถอยสิ” แต่มันก็ยังยืนนิ่ง
“หายปวดท้องละเหรอ?...” ถ้อยคำถามเป็นห่วงเป็นใยที่หลุดออกมาทำให้หัวใจอ่อนยวบยาบ
“เอ่อ.... ยัง..แต่ก็ดีขึ้นเยอะแล้ว...”
“สงสัยจะเก็บกดนะ ขนาดไม่สบายยังจะทำอีก”
“เรื่องธรรมชาติต่างหาก”
“ถ้ามึงโสดมันก็ธรรมชาติ แต่นี่เปล่า... ตอนกูชวนทำล่ะเล่นตัว แต่กลับต้องมาเหนื่อยสาวอยู่คนเดียวนี่ ประหลาดคนจริง อยากทำทำไมไม่บอกล่ะ จะได้ช่วย ” มันบ่นงุ้งงิ้งอยู่ที่ซอกหู ขณะที่มืออุ่นเริ่มลูบสูงมายังจุดรวมประสาทที่บนยอดอก
“เดี๋ยวตุลย์.....กู...อือ.....” หัวใจเต้นโครมครามหนักขึ้น เมื่ออีกฝ่ายก้มจูบที่ซอกหู แล้วบุกหนักขึ้น จนเผลอทำเสียงน่าอายออกไปเฉยเลย
“ทำต่อเองไวๆ เลยถ้ากูไม่เจ็บมือจะทำให้อยู่” เสียงทุ้มออกคำสั่งอยู่ที่ริมหู ด้วยอารมณ์ที่อัดอั้น ค้างเติ่งอยู่ตั้งแต่เมื่อคืนสะสมมาถึงเมื่อครู่ก็ยังไม่ได้ปลดปล่อยทำให้ผมรีบขยับมืออุ่นๆ ปรนเปรอเจ้าลูกชายทันทีโดยไม่เอ่ยปากเถียง และเพราะได้รับแรงกระตุ้นจากไอ้ตุลย์อย่างต่อเนื่อง ความอัดอั้นจึงแตกกระจายภายในเวลาอันสั้น.....
เหนื่อยจนหอบ.... แต่ความอิ่มเอมใจที่ได้รับก็ทำให้หมุนตัวกลับไปหาคนที่ยังยืนประคองอยู่ด้านหลัง
“ขอบใจนะ ตุลย์...ขอบใจ” ผมบอกด้วยเสียงแผ่วของคนที่ยังคงเหนื่อยอ่อน ค่อยๆโอบรั้งคอมันมาจูบที่มุมปากเป็นการขอบคุณ.... ถึงยังไงทำสองคนมันก็ดีกว่าทำคนเดียวอยู่แล้วล่ะ....
“ให้แค่ครั้งนี่ครั้งเดียวนะ เพราะเห็นว่าไม่สบาย แต่วันหลังห้ามทำคนเดียวอีกนะ ถ้าทำขอให้ตายด้าน”
“เฮ้ย จะบ้าเหรอ มาแช่งอะไรเนี่ย”
“ก็มึงปฏิเสธกูเพราะถือว่าทำคนเดียวเองได้ใช่ไหมล่ะ กูก็แปลกใจอยู่นานแล้ว ว่ากูกะมึงก็คงไม่ได้หื่นต่างกัน ทำไมกูต้องการ แต่มึงไม่... ทีนี้รู้ละ มึงชอบตัดช่องน้อยแต่พอตัวแบบนี้นี่เอง เพราะงั้นต่อไปนี้ห้ามทำ อยากทำให้มาทำด้วยกันนี่”
“เฮ้ยๆ นี่มึงจะยุ่งเรื่องส่วนตัวกูมากเกินไปแล้วนะ”
“เมื่อก่อนอาจจะเป็นเรื่องของมึงคนเดียว แต่ตอนนี้ เรื่องของมึงทุกเรื่อง ถือเป็นเรื่องของกูด้วย เข้าใจตรงกันนะ”
ห่ารากกกกก เผด็จการอีกละ
“อ้อ... มึงเสร็จละ ช่วยกูบ้างเลย... นี่ถ้าไม่ติดว่ามึงปวดท้องล่ะก็กูไม่ยอมเด็ดขาด แม่ง.. เอ๊กส์สัด...”
ผมทำหน้าเหวออีกรอบ ไม่อยากเชื่อว่า เชี่ยตุลย์แม่งจะเอาแต่ใจตัวเอง และชอบบงการได้มากๆๆๆๆๆๆ ขนาดนี้ แต่ที่แย่กว่านั้นคือผมก็ปฏิเสธมันไม่ได้เลยสักที ให้ตายสิ!
..............................
ไม่เข้าใจเลยว่า เวลานัดกะไอ้ตุลย์ไว้ทีไรทำไมอาจารย์ชอบปล่อยช้า และกว่าผมจะสามารถฝ่าฝูงชนที่เกลื่อนกลาดลงมาถึงชั้นล่างได้ก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยง 10 แล้ว คอยดูเถอะ ทันทีที่เจอหน้า ไอ้บ้านั่นต้องร่ายปาฐกถายาวเบื๊อยแหงแซะเลย
แต่ที่ไหนได้ พอผมลงมาถึงชั้นล่างกลับพบว่าไอ้กระต่ายฮิตเลอร์โรคจิตมันไม่ได้อยู่คนเดียว กลับมีสาวหน้าแฉล้มดีกรีอดีตดาวคณะนั่งฉอเลาะอยู่ด้วย... ผมชะลอฝีเท้าให้ช้าลงแล้วเก๊กหน้านิ่งเดินเข้าไปหา
“เอ้อ... โทษที รอนานป่าว?” ผมทัก
“นานมากกกกกอ่ะ” ไอ้ตุลย์ตอบลากเสียงยาว
“อ้าว หวัดดีปอนด์ เอ๊ะ ไหนตุลย์บอกว่ามานั่งรอแฟน แล้วไหงกลายเป็นปอนด์ไปได้ล่ะเนี่ย” สาวแจ๋มหันมาทักทายผม พร้อมส่งคำถามชวนสะดุ้ง ผมหันไปมองหน้าไอ้ตุลย์แบบเอาเรื่องแต่อีกฝ่ายกลับลอยหน้าไม่รู้ไม่ชี้
อ้าวเวร!! ไหงปากเปราะอย่างนั่นล่ะครับ!!
“เอ่อ.... พอดีแฟนมันติดธุระมาได้ไม่ได้ เลยฝากเรามาบอกอ่ะนะ” ผมรีบโกหกทันที
“ตายจริง นี่ตุลย์มีแฟนแล้วจริงหรอคะ แจมป์นึกว่าอำเล่น ไปแอบคบกันตอนไหนนะ ไม่เห็นเคยควงใครเลยสักที”
“แฟนผมขี้อายน่ะ เลยไม่ค่อยมีคนรู้ ไม่เชื่อลองถามเพื่อนคุณดูสิ เค้ารู้จักดี...” ทีนี้ไอ้ตุลย์มันโบ้ยมาทางผมเฉยเลย
แน่ล่ะสิ มันต้องรุจักอยู่แล้ว ใครจะไม่รู้จักตัวเอง!!
“งั้นเหรอปอนด์ ว่าแต่แฟนตุลย์เค้าอยู่คณะไหนล่ะ ดังป่าว....เผื่อจะรู้จัก....” ผมล่ะงงกับคำถามของเจ้าหล่อน ทำไมแฟนตุลย์นี่มันต้องดังด้วยวะ
“คงไม่มีใครดังเท่าดาวคณะวิศวะหรอกครับ” บ๊ะ!! ผมแทบไม่เชื่อหูตัวเองว่าคำพูดแบบนั้นจะออกมาจากปากพ่อกระต่ายเถื่อนได้ ปกติมันปากหวานชมใครเขาเป็นด้วยหรือไง
“เป็นแค่อดีตแล้วค่ะ ปีนี้เค้าโหวตได้คนใหม่แล้ว” อดีตดาวคณะถ่อมตัวซะ ทั้งที่แก้มแดง เอียงอายเป็นไข่ม้วน จนผมนึกหมั่นไส้ จะจีบกันอีกนานไหม ผมหิวข้าว!!
“อะแฮ่ม.... ว่าแต่มึงจะไปได้หรือยังเนี่ย หรือยังไม่เสร็จธุระ กูจะได้ไปก่อน แล้วกูจะบอกแฟนมึงให้ละกัน ว่ามึงเปลี่ยนใจหันไปจีบอดีตดาวคณะซะแล้ว” ผมหันไปบอกไอ้ตุลย์เป็นการตอกย้ำเตือนสติ และข่มขวัญยัยแจ๊มป์ไปด้วยในตัว
“ไปแล้วๆ มึงอย่าฟ้องนะ” ไอ้ตุลย์รีบลุกขึ้นพร้อมส่งเสียงอ้อนแบบไม่จริงจังนัก ติดจะขำซะด้วยซ้ำ
“ไปก่อนนะครับ” ไม่วายหันไปบอกลา เอ๊ะนี่มันจะออกนอกหน้าไปแล้วนะมึง!!
ไม่ได้อารมณ์ไม่ดีอะไรนักหรอกนะ ก็แค่หิวจัด หิวมากพอที่จะเขมือบหัวไอ้ตุลย์ได้แล้วตอนนี้ สองเท้าจึงจ้ำอ้าวไวๆ โดยไม่รอคนข้างหลังจนกระทั่งมาถึงรถ
“เฮ้ย รีบเดินไปไหน ควายหายเรอะ” เสียงมันทักถาม แต่ผมไม่มีอารมณ์จะตอบ พอถึงรถก็รีบขยับออกมาทันที
ถึงร้านข้าวที่ไกลออกมาจากม.ระยะหนึ่งเพื่อความเป็นส่วนตัว... ผมยังก้มหน้าก้มตาสั่งกับข้าวที่อยากกิน สองสามอย่างแล้วพับเมนูเก็บ ตุลย์สั่งกับข้าวแค่อย่างเดียวส่งเมนูสองเล่มคืนให้บริกร มันนั่งยิ้มแล้วมองหน้าผมจนผมต้องขมวดคิ้ว
“ยิ้มอะไร....”
“มึงต่างหาก หน้าบึ้งอะไร”
“หิว.... มากด้วย”
“แค่หิวจริงดิ กูนึกว่ามึงหึงคนเมื่อกี้ซะอีก....”
“เปล๊า... ไม่ได้ว่างขนาดนั้น แต่รำคาญ คนจะไปกินข้าวยังชวนคุยอยู่ได้ แต่ที่จริงนะ ถ้ามึงยังไม่หิวจะอยู่คุยกะแม่ดาวคณะนั่นต่อก็ไม่มีใครว่าอะไรหรอกนะ”
“หึหึ หึงก็บอกมาว่าหึงเถอะ จนป่านนี้ละ ยังมัวอมพะนำอยู่ได้ กูล่ะสับสนไปหมดละว่ามึงจะเอายังไง เห็นตอนแรก บอกไม่ให้กูพูดไม่ดีกะคนอื่น กูก็พยายามไม่ทำละ แล้วนั่นก็เพื่อนมึงไม่ใช่เหรอ? กูถึงไม่อยากพูดอะไรไม่ดีๆ แต่ไหงกลายเป็นว่ามึงมาทำหน้าหงิกใส่กูแบบนี้วะ”
“กูไม่ชอบเค้า... เพราะเค้า..... ชอบเซ้าซี้ไม่รู้เรื่อง นี่ขนาดมึงบอกว่ามึงมีแฟนนะ ยังทำไม่รู้ไม่ชี้เลย มันน่าหมั่นไส้ป่ะล่ะ สมมุติถ้าวันไหนมึงเลิกกะกูไปนะ อย่าคบนะยัยแจ๋มเนี่ย ขอไว้คน”
“อะไร... อยู่ดีๆ มาพูดเรื่องล่งเรื่องเลิก...กูไม่ชอบมึงก็รู้”
“กูแค่สมมุติเฉยๆ”
“สมมุติก็ไม่ได้”
“โอเค ไม่พูดละ”
“มึง...อย่าเลิกกะกูนะเว่ย ไม่งั้นคนแรกที่กูจะคบต่อไปคือคนนี้แน่ๆ”
“อ้าว อะไร ไหนบอกห้ามพูด”
“ก็มึงดันพูดขึ้นมาก่อนนี่”
“แล้วอะไร กูบอกห้ามคบ แล้วมึงกลับบอกจะคบคืออะไร หาเรื่องกันเหรอ”
“มึงรู้ไหม สมองกูไม่เคยคิดถึงคำว่าเลิกเลย เพราะแค่กูคิดถึงมันแค่เสี้ยววินาที มันก็เจ็บจนทนไม่ได้ล่ะ เพราะงั้น อะไรที่มึงไม่ชอบกูสัญญาเลยว่าจะทำ และถ้ามึงไม่อยากให้กูทำ มึงก็ต้องห้ามเลิกกะกูเข้าใจป่าว”
เข้าใจ.... จะบอกว่าทำไปเพราะประชดใช่ไหมล่ะ ตรรกกะเข้าใจยากชิบเป๋ง...
“มึงก็พูดเหมือนกูต้องเป็นฝ่ายขอเลิกฝ่ายเดียวงั้นแหละ”
“ไม่รู้ดิ ก็จนถึงตอนนี้มึงก็ยังไม่กล้าบอกใครเลยนี่.... ทั้งๆที่ถ้ามึงพูดออกไปตรงๆว่า มึงกะกูเป็นแฟนกัน เค้าอาจจะเลิกมายุ่งกะกูตลอดไปก็ได้นะ”
“มึงนี่ไม่เคยกลัวอะไรเลยนะ ไม่กลัวคนจะนินทาบ้างเลยหรือไง ถ้าคบกะกูอยู่”
“กลัวทำไม ก็เรื่องจริง กูไม่อายหรอก มึแต่มึงแหละ ที่อายอะไรไม่เข้าเรื่อง”
“เอาจริงๆ นะ ใครๆ เค้าก็รู้ว่ากูเป็นรุกอ่ะ จะให้มายอมรับว่ามีแฟนแมนกว่าแบบนี้ บางทีกูปั้นหน้าไม่ถูกหรอกนะ มันคงต้องใช้เวลาแหละ แต่อย่างน้อย ที่บ้านกูเค้าก็พอรู้อยู่ว่ากูเป็นอะไร แต่ทางบ้านมึงล่ะ ยังไม่รู้ใช่ไหม แล้วมึงคิดว่ามึงจะเป็นฝ่ายบอกเค้าด้วยตัวเองหรือจะให้มารู้จากปากคนอื่นล่ะ”
“ม. อยู่ตั้งต่างจังหวัด ครอบครัวกูอยู่กรุงเทพนู่นใครจะคาบข่าวไปบอกวะ”
“อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้นแหละ กูว่านะ ให้มันเป็นงี้ไปเรื่อยๆ จนกว่ามึงจะแน่ใจดีกว่า”
“กูอ่ะแน่ใจนานแล้ว มีแต่มึงนั่นแหละที่ไม่แน่ใจ....ส่วนที่บ้านกูอ่ะ ถึงเค้าไม่รู้วันนี้สักวันก็ต้องรู้ กูไม่ใจร้ายมากพอจะเก็บมึงไว้ป็นเมียเก็บเฉยๆ หรอก...” คำพูดอันหนักแน่นนั้นทำให้ผมทึ่งจัด ทำให้อดคิดไม่ได้เลยว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในวันข้าวหน้า มันจะปกป้องและอยู่ข้างๆ ผม และจะผ่าอุปสรรคขวากหนามไปจนได้
“โอเค...งั้นนับจากนี้อีกหนึ่งปี ถ้าเรายังคบกันอยู่ กูอนุญาติให้มึงบอกคนทั้งโลกได้ว่าเราเป็นอะไรกัน เคมะ”
“ฮะ หนึ่งปีเลยเหรอ? นานไปป่าว...”
“ทำไม มึงคิดว่าเราจะคบกันไม่ถึงปีเหรอ? ถ้างั้นก็คิดถูกแล้วล่ะ ที่จะไม่อยากบอกใคร” ผมแสร้งทำเป็นงอนไปงั้นๆ เองทั้งๆที่รู้อยู่ว่ามันคงไม่คิดอย่างนั้น...
“เปล่า ไม่ใช่ซะหน่อย.... แค่ปีเดียว ทำไมไม่ถึงวะ...” ผมเงยหน้าขึ้นยิ้มเมื่อมันหลงกลตอบรับคำสัญญานั้นจนได้
หากแต่ประโยคต่อมาของมันกลับทำให้แทบอยากจะร้องไห้....
“ก็รักมากขนาดนี้ ตลอดไปยังน้อยไปด้วยซ้ำ......”
.
.
.
จะพยายามมาต่อให้บ่อยๆนะคะ จริงๆ อยากให้จบแล้วแหละ เพราะอยู่มาสาม3 ปีจนคนอ่าน ก็ห่างหาย หลงลืม และทอดทิ้งกันไปจะหมดแล้ว ที่ยัง เหลืออยู่ก็ ขอบคุณจริงๆค่ะ ดีใจที่ยังไม่ทิ้งกันไป ยังไงก็ ติดตามไปจนจบละกันเนอะ
นิยายเค้าไม่ยาวถึง15ปีหรอกนะ ถ้าไม่มีแอคซิเดนท์ แบบ นิหายยาวไปเป็นปีอีก ก็คงต้นๆปีหน้านี่แหละ 55+ คงจบได้
ช่วงนี้ ขายหวานจนพุงอืด เนื้อเรื่องเลยยังไม่ค่อยเดิน 55+ แต่จะพยายามเร่ง ให้นะคะ *-*
ท้ายๆ อาจจะมามีม่ามาให้หน่วงสักหน่อยแต่ยังไงก็จบแฮปปี้แน่นอน
รักๆๆ คนอ่านนะคะ :mew1:
-
รออ่านเสมอค่า :o8:
-
อร๊ายยยย
ตุลย์น่ารักจัง รักตุลย์อ่ะ
ปอนด์มีหึงด้วย
หวานชื่นใจดีแท้
รออ่านเรื่องนี้ค่ะ ชอบมาก
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆมาให้อ่านนะคะ จุ๊บๆ
-
ตุลย์น่ารัก
เก็บตอนหวานๆๆไว้รอตอนหน่วงๆๆ
:กอด1: :L1: :pig4:
-
:กอด1: เค้าเรียนรู้กันไปอีกขั้นแล้วเนอะ น่ารักกันมากๆ
คิดอะไรก็พูดออกไปนั่นแหละสิ่งสำคัญล่ะ แต่ตุลย์พูดแล้วคนฟังอย่างปอนด์แทบละลาย
จะหน่วงยังไงก้อมา จะเฝ้าจนถึงตอนจบล่ะนะ :katai2-1:
-
เอิ่มมมมมมมมมมมมมมม
มาม่านี่หมดอายุไปแล้วนะคะ ไม่ต้องเสริ์ฟหรอกค่าาาาาาาา
ขอ NC เยอะๆแทนละกัลลลลล :hao7: :hao7: :hao7: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
ขอบคุณความหวาน :)
-
ชอบมากอ่ะเรื่องนี้ ไม่ต้องรีบจบก็ได้ ถ้าจะมีดราม่าขอให้ไปที่ฝั่งพระเอกนะ ไม่ชอบให้นายเอกรันทด :laugh:
-
มันดีงามมากกกก
-
คู่นี้เวลาหวานแบบว่าน่ารักมากกกกกกกก
-
เย่ๆๆๆ มาอัพแล้ววววววว ยะฮิ้วววว :katai2-1:
มายังไงก็พร้อมรับหมดเลยยยยย มาม่าก็เอา เปลี่ยนอารมณ์กันบ้าง
สองตอนใหม่นี่ก็หวานสุดดดดดดด น่ารักมากๆๆๆ นี่ชอบคู่นี้มากจริงๆนะเนี้ย 555555
มาตอนไหนก็อ่านตอนนั้น สู้ๆนะะะะะ รออ่านอยู่ตลอดเลย o13
-
ลงท้ายด้วยหมัดเด็ดของพ่อกระต่าย
ทำเอาน้องขนมปังปอนด์จุกเลย 5555
เขินแทนอ่ะ :-)
-
:o8: คู่นี้ตลอดๆๆ ปอนด์ปากแข็ง
-
อรั๊ยยย หวานๆ แอบขี้หึงนะยะคุณปอนด์
-
ตอนที่ 50 ........เหมือนกัน
-ปอนด์-
ไอ้ตุลย์กลับบ้านไปตั้งแต่เย็นวันศุกร์ บอกไว้ว่าจะกลับวันอาทิตย์ พอนึกขึ้นได้ว่า จะได้ไปร้องเพลงโดยที่ไม่มีมันไปเฝ้าให้ต้องระแวงหน้าระวังหลังก็รู้สึกดีไม่น้อย แต่ครั้นต้องกลับมานอนคนเดียวที่ห้อง ผมกลับรู้สึกเหงาอย่างประหลาด จึงตัดสินใจชวนจุ๊บจิ๊บไปเที่ยวด้วยกันคืนวันเสาร์ตามสัญญาที่เคยให้ไว้ ทั้งยังไม่ต้องกลับไปเหงาที่ห้องคนเดียวอีกต่างหาก ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเห็นๆ
นี่ก็ใกล้วันลอยกระทงเข้าไปทุกที ทำให้ผมและกลุ่มมีนัดซ้อมดนตรีที่ชมรมตอนสุดสัปดาห์ ซึ่งตอนนี้หลายๆ อย่างก็เข้าที่เข้าทางและกำลังไปได้สวย หลังจากพักทานข้าวกลางวันของวันเสาร์ ผมและเคลียร์กลับมาที่ห้องชมรมก่อนเป็นคู่แรก ผมไม่มีอะไรทำจึงหยิบกีตาร์ขึ้นมาเกลาเล่นๆ เป็นเพลง พูดไม่ค่อยเก่ง ที่ไอ้ตุลย์เคยร้องเมื่อวันที่เราตกลงคบกัน....
“อะไรเนี่ย... แทนที่จะซ้อมเพลงประกวด กลับเล่นเพลงอะไรก็ไม่รู้ เก่าจัง” เสียงเคลียร์หยอกด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ
“ก็คนอื่นๆ ยังไม่มาเลยลองเล่นเพลงอื่นคลายเครียด แต่ถึงเพลงนี้จะเก่า ปอนด์ว่าก็ยังเพราะอยู่นะ”
“เออ...จะว่าเพราะก็เพราะอยู่หรอก แต่เพลงใหม่ก็เพราะนะ ที่เพิ่งทำออกมาอ่ะ พูดไม่ค่อยถูก เหมือนเป็นเพลงแก้กันเลย”
“พูดไม่ค่อยถูกเหรอ...” ผมทวนซ้ำ จะว่าไปก็เป็นเพลงที่มีความหมายดีเหมือนกันนะ
“อื้อ.... เอากีตาร์มาสิ เดี๋ยวจะเล่นให้ แล้วปอนด์ร้องนะ” เคลียร์บอกแล้วถือวิสาสะดึงกีตาร์จากมือผมไปแล้วดีดท่อนอินโทรอย่างตั้งใจและออกมาไพเราะมากจนผมอดทึ่งไม่ได้ ทั้งควิลและเคลียร์ต่างเป็นคนที่มีพรสวรรค์ทางด้านการเล่นดนตรีพอๆ กันเลย สำหรับผมที่ว่าชอบกีตาร์มากแต่ก็ยังเล่นได้ไม่ดีเท่า...
ฉันก็ไม่รู้ว่านานเท่าไร และก็ไม่รู้มาไกลแค่ไหน
หนทางที่เราสองคนเดินผ่านไป
รู้แค่ว่า ฉันนั้นไม่เคยบอกรู้แค่ว่า ฉันนั้นไม่เคยหลอก
ความรู้สึกนั้นถ้าจะบอก ไม่รู้ต้องพูดตอนไหน
ไม่รู้ว่าต้องคบกันไปกี่ปี ต้องมีเรื่องราวดีๆ มากมายเท่าไหร่
ถึงจะควรพูดมันออกไป คำสั้นๆ คำเดียวนี้….
“อ้าว.... ทำไมไม่ร้องต่ออ่ะ...” เขาถามและหยุดเล่นกีตาร์เมื่ออยู่ๆ ผมก็ หยุดร้อง ทั้งๆที่ เพลงังไปไม่ถึงไหน เลยด้วยซ้ำ ที่ผมไม่ได้ร้องต่อก็คงเพราะ เพลงนี้อาจจะไม่ใช่เพลงที่ผมสมควรร้องให้เคลียร์ฟังตอนนี้ คนที่ได้ฟังควรจะเป็นตุลย์ต่างหาก จึงไม่อยากร้องต่อ...แต่ถ้าตอบไปแบบนั้นคงทำให้อีกฝ่ายเสียใจ จึงได้แต่ยิ้มให้และแก้ตัวไปว่า
“เอ่อ.... โทษที อยู่ดีๆ ก็ลืมเนื้อร้องเฉยเลยอ่ะ”
“ซะงั้นน่ะ เพิ่งรู้ว่าเวลาปอนด์ร้องเพลงที่ร้าน นี่ต้องมีเนื้อร้องคาราโอเกะให้ด้วย”
“แหม ปอนด์ก็ร้องแค่เพลงที่ร้องได้ไง เพลงไหนร้องไม่ได้ ก็ดูเนื้อกันบ้าง”
“งั้นร้องเพลงอื่นป่าว ระหว่างรอ”
“อือ.... เพลงเก่าๆ หน่อยนะ เดี๋ยวนี้ปอนด์ไม่ค่อยได้ฟังเพลงออกใหม่เลยอ่ะ”
“จริงดิ โบราณนะเนี่ย..” แล้วเขาก็หัวเราะ
ตกค่ำ ผมแยกย้ายกับชมรมดนตรี และเคลียร์ชวนผมไปทานข้าวเย็น ผมปฏิเสธเพราะมีนัดกับจิ๊บไว้ก่อนแล้ว และเพราะอะไรก็ไม่รู้ที่ทำให้ผมไม่ได้ชวนเขาไปด้วยกัน... ผมกลับไปอาบน้ำแต่งตัวเสริมหล่อเตรียมออกเที่ยว แต่ยังไม่ทันได้ออกจากห้อง อดีตคู่แข่งก็โทรมา
“อื้อ.... ว่าไงมึง” ผมทักทายแบบกันเองสุดๆ เมื่อเห็นชื่อโต้งบนมือถือ
“อยู่ไหน ทำอะไรอยู่... วันนี้จะไปที่ร้านป่าว” มันกรอกคำถามมากมายลงมาจนผมขมวดคิ้วว่าจะอยากรู้อะไรเยอะแยะ
“หึ กำลังจะไปเที่ยวเนี่ย จะไปป่ะล่ะ”
“ไปสิ ที่ไหน...”
“ที่............อ่ะ แต่ถ้ามา มึงต้องเลี้ยงนะเว้ย....”
“ได้สิๆ แล้วเจอกัน” มันตอบรับด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นแล้วชิงวางสายไป
ผมแสนจะขำตัวเองที่ออกปากชวนโต้งออกไปเที่ยวแทนที่จะเป็นเคลียร์ทั้งๆ ที่ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมอาจจะอยากชวนเขาไปด้วย แต่ส่วนหนึ่งผมกลัวใจตัวเองมากกว่า กลัวว่าถ้าสนิทชิดเชื้อกับเคลียร์มากไป ผมจะมานึกหวั่นไหวเสียใจที่เอ่ยปากขอคบกับไอ้ตุลย์หรือเปล่า... หรือแม้แต่ถ้าตุลย์มันมารู้เอาทีหลังว่าแอบไปไหนมาไหนกับเคลียร์นอกเหนือจากเรื่องการประกวด ผมได้นอนเป็นซากศพอย่างแน่นอน เอาเป็นว่าผมตัดไฟแต่ต้นลมไปเสียเลย โดยกันตัวเองออกมา ส่วนโต้ง ถ้าตัดเรื่องเคลียร์ออกไป โต้งก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีของผม และผมว่าจะบอกข่าวดีให้มันรู้อยู่พอดี เรื่องที่ว่านับจากนี้ผมจะเลิกกระทำตัวเป็นคู่แข่งหัวใจกับมันแล้วนะ แล้วถ้าสมมุติ สองคนนี้เกิดตกลงปลงใจกันไปจริง เรื่องราวทั้งหมดก็จบลงอย่างแฮปปี้เอนดิ๊งใช่มะ ความคิดสวยหรูไหลหลั่งออกมาเป็นสาย ทำเอาผมเดินออกจากห้องด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
จุดนัดพบเป็นร้านเหล้าปั่นเล็กๆ มีตู้คาราโอเกะเด่นหรา ทันทีที่นั่งลง หนังสือเล่มโตถูกวางลงตรงหน้า ทีแรกผมผงะตกใจนึกว่าเมนูอาหาร ที่ไหนได้กลายเป็นลิสรายชื่อเพลง
“กินอะไรดีคะปอนด์” จุ๊บจิ๊บถาม ผมมองลิสรายชื่อเพลงอย่างชั่งใจว่านอกจากเหล้าปั่น ที่นี่ขายอาหารด้วยหรือเปล่า
“เค้ามีอะไรบ้างล่ะ ไม่เห็นมีเมนู...”
“โอ๊ย.. ก็มีทุกอย่างนั่นแหละ จะกินอะไรล่ะคะ...ส้มตำยังมีเลย...” จุ๊บจิ๊บบอก
จะให้กินส้มตำตอนนี้เนี่ยนะ? ไม่ดีม้างงง
“เอาข้าวเกรียบ หรือยำมากินรองท้องก่อนดีกว่า แล้วก็บลูฮาวายสักเหยือก ไว้เจ้ามือมาค่อยว่ากัน”
“เจ้ามือไหนคะ? นึกว่ามาแค่สองคน อย่าบอกนะว่าปอนด์ชวนตุลย์มาด้วย” คำถามมีแววตื่นเต้น นัยย์ตาเป็นประกายลิงโลด เห็นแล้วก็รู้สึกว่าคิดถูกแล้วที่ไม่ให้ไอ้ตุลย์มา ไม่งั้นสงสัยจะถูกเพื่อนจิ๊บแทะโลมจนโดนบาทาแน่ ไอ้ตุลย์มันเก็บอารมณ์ไม่เก่งเสียด้วย
“เปล่า ชวนเพื่อนคณะวิด-ยามาด้วยน่ะ”
“หล่อป่าว....”
“ไว้เจอก็รู้....” ผมบอกแล้วยิ้ม...สร้างความตื่นเต้นให้เพื่อนสาวเข้าไปใหญ่
กว่าเจ้ามือ(ตัวจริง) จะมาถึง บลูฮาวาย(เหล้าปั่น) ก็พร่องไปครึ่งเหยือก กับข้าวนี่ ไม่ต้องพูดถึงหายวับไปกับตาราวกับเสิร์ฟจานเปล่ามาแต่แรก ผมรีบกวักมือกุลีกุจอเรียกโต้งให้มานั่งข้างๆ พร้อมแนะนำเสร็จสรรพ
“เฮ้ยนี่เพื่อนที่คณะกู ชื่อจุ๊บจิ๊บ เป็นผู้มีพระคุณของกูตลอดศก เพราะช่วยทำรายงาน และการบ้านแทนกูบ่อยมาก ส่วนนี่ โต้ง...เรียนวิดยา ปีเดียวกะเรา..”
“หวัดดีค่า....” เพื่อนจิ๊บเอ่ยและส่งสายตาหวานเจี๊ยบเหมือนอยากกินเพื่อนใหม่เข้าไปทั้งตัว
“หวัดดีครับ” โต้งหันไปกล่าวอย่างสุภาพสมกับภาพลักษณ์เกย์จ๋าของมันมาก
แหมนี่ผมไม่ได้ประชดเลยนะ มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ก็มันเป็นคนสูง ผอม เจ้าสำอางค์ เครื่องแต่งกายและทรงผมเนี้ยบตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า กลิ่นโคโลญจ์หอมฟุ้ง เวลาเฉยๆ ก็ธรรมดานี่แหละ แต่อย่าให้โมโห วาจาจิกกัดร้อนแรงไม่แพ้ผู้หญิงเลย ไอ้นิสัยแบบนี้มันน่าจะเป็นรับมากกว่ารุกเนอะ แบบนี้แหละทำให้ตอนเจอกันครั้งแรกทำผมเข้าใจผิดคิดว่ามันเป็นรับเฉยเลย ส่วนมันเข้าใจว่าผมเป็นรับได้ยังไง ผมนี่ยังงง ก็ผมถึงจะเกย์ ก็เกย์แบบแมนๆ จริงป่ะ!!
“เจ้ามือมาแล้ว กินไรสั่งเลยครับ ไอ้กระผมจะได้ รับกุศลส่วนบุญบารมี อิ่มหมีพีมันตามไปด้วย” ผมรีบเชียร์
“อะไร นี่มึงกะชวนกูมาออกตังจริงเหรอเนี่ย” แหม ยังมีหน้ามาทำหน้าฉงน
“แน่สิ ไม่งั้นจะชวนมาทำส้นตึกอะไรล่ะ” ผมมันคนดี ตรงไปตรงมา ไม่เคยหลอกลวงเพื่อนอยู่แล้วล่ะครับ พามาหลอกแดกก็บอกกันตามตรง ไม่มีกั๊ก
“แล้วนี่กินอะไร ไม่สั่งเหล้าอ่ะ”
“นี่งาย เหล้าปั่น...อร่อย” ผมว่า จริงๆ ก็อร่อยนะ เหล้าก็อยากกินอยู่แต่เอาไว้ก่อน
“กินเป็นผู้หญิงไปได้ ถามเขามีเบียร์ไหม หรือไม่ก็แบล็กสักขวด”
“จิ๊บๆ สั่งทีสิ” ผมหันไปโบ้ย พอดีไม่ใช่เจ้ามือและร้านนี้ไม่ใช่ริมทางถิ่นผม เลยออกจะหน้าบาง
“แล้วมึงกินข้าวเย็นมาหรือยัง”
“ยังเลย มึง...” ผมรีบบอก ไม่นับรวมว่าผมซัดยำกับข้าวเกรียบจนหมดไปแล้วน่ะนะ
“เยี่ยม... งั้น เอากับข้าวสักสองสามอย่างแล้วกัน ไม่งั้นพุงทะลุแน่...” นี่เป็นประโยคบอกเล่าเพราะไม่ได้รอความเห็น มันหันไปสั่งกับข้าวที่สาวสวยที่รับออเดอร์แอลกอฮอล์จากจิ๊บอย่างเป็นงานเป็นการ
ผมอยากจะกอดรัดฟัดเหวี่ยง จับไอ้โต้งมาดูดปากสักจ๊วบสองจ๊วบข้อหาที่มันช่างทำตัวได้ถูกอกถูกใจไปหมด ถ้าตัดเรื่องความรักออกไป แม่งเป็นเพื่อนที่น่าคบสุดๆ อย่างที่ผมเคยบอกเลยใช่ไหม... ความรวยเอย ความใจดีเอย ประกอบรวมออกมาเป็นไอ้โต้ง... สปอตชิบเป๋ง อ้อ.... ไม่ใช่ว่าไอ้ตุลย์ ไม่สปอร์ตหรอกนะ แค่ว่ามันไม่ได้ใส่ใจรายละเอียดมากขนาดนี้เท่านั้นเอง ซื้อของกินของดื่มมาทีไรมาถามเรื่องสุขภาพซ้ากกกคำ จัดมาแต่ไอ้ของที่ผมกินแล้วแพ้นี่แหละ....
หลังจาก เหล้ายาปลาทอด ต้มยำ และกับแกล้มอื่นๆ มาเสิร์ฟให้ผมตักกินจนอิ่มหนำ เรื่องเหล้าก็เป็นเรื่องรองไป ผมเดินไปหยอดเหรียญ 10 กดเพลงไปสองสามเพลงเป็นการเริ่มต้น ตอนเดินกลับมาที่โต๊ะเลือกไปนั่งที่ฝั่งจิ๊บ เพื่อจะมองจอทีวีฉายเนื้อเพลงคาราโอเกะให้ชัดขึ้น เมื่อขึ้นอินโทรเพลงที่ขอ เพื่อนสาวรีบหันไปขอไมค์ลอยจากพนักงานให้โดยไว กลัวจะพลาดท่อนแรก ผมกรอกเสียงนุ่มทุ้มลงไมค์อย่างไพเราะ จนเรียกเสียงปรบมือลั่นร้าน
“อยู่ริมทางร้องเพลงได้เงินดีๆ ไม่ชอบ ดันออกมาเสียตังค์ร้องที่อื่นซะงั้น” เสียงไอ้โต้งเหน็บแนมมา เมื่อผมหยุดร้องเพลงแล้ว
“ร้องเป็นงานกับร้องสนุกๆ ไม่เหมือนกันนะเว้ย แล้วก็ เอาแค่หอมปากหอมพอเท่านั้นแหละน่า เปลือง...”
“ร้องอีกไหมล่ะ เดี๋ยวจะกดให้”
“ฮ้า ใจดีขนาดนั้นเชียว?” ผมแซว มันก็ไม่ตอบว่าอะไร
“เหอะน่า จะร้องหรือไม่ร้องล่ะ”
“ร้องก็ได้ เลือกเพลงที่มึงอยากฟังมาสิ”
มันพยักหน้าแล้วเดินไปที่ตู้เพลง
“โอ๊ย.... ปอนด์ ....” เสียงที่ดังขึ้นอย่างเจ็บปวดของคนข้างๆ ทำให้รีบหันไปมอง
“อะไร ว่าไงจิ๊บ”
“หล่ออ่ะ เสป๊กเลยปอนด์ ช่วยหน่อยได้ไหมเนี่ย”
“อะ ชอบใครนะ ไอ้โต้งเนี่ยเหรอ” ผมทำหน้าเหวอ เมื่อสิ่งที่คาดไว้ เกิดเป็นจริงขึ้นมา...
“ใช่ ไหว้ล่ะ ช่วยจิ๊บหน่อย ได้สักครั้งจะไม่ลืมพระคุณเลย”
“เฮ้ย ไม่ดีมั้งจิ๊บ ปอนด์กลัวมันด่าอ่ะ...”
“เฮอะ!! ใจร้าย ไม่คิดแม้แต่จะช่วยเพื่อน” แล้วเพื่อนก็เบะหน้าน้อยอกน้อยใจจนผมละเหี่ย...
“ไม่ใช่ไม่อยากช่วย แต่.... เพื่อนปอนด์ มัน.... เอ้อ....”
“ปอนด์ยังไม่ได้ลองช่วยเลยด้วยซ้ำ” แล้วอีกฝ่ายก็ส่งเสียงกระซิกๆ มาอีก เวรกรรม.....
“โอเคก็ได้ เดี๋ยวพูดให้ แต่สำเร็จหรือเปล่า ไม่รู้นะ”
“จ้าๆ .... ขอบใจนะปอนด์” แล้วเธอก็ยื่นหน้ามาหอมแก้มผมฟอดใหญ่.... แต่ไม่ได้ทำให้รู้สึกดีขึ้นเลย
ผมถอนใจลึกๆ แล้วกลับไปนั่งข้างโต้งดังเดิมเมื่อมันเดินกลับมาที่โต๊ะ พลางกระซิบ
“เอ้อ... โต้ง คืองี้นะ.... เอ่อ... เอ่อ....” นึกคำพูดไม่ออกเลยให้ตายสิ!
“อะไรของมึง เอ่อๆ อ่าๆ อยู่ได้”
“คือแบบ คืองี้นะ .... คือจิ๊บอ่ะ เค้าชอบมึง...”
“เหรอ? แล้วไง” มันตอบเรียบๆ แบบไม่ใส่ใจ
“คือแบบ มึงสนใจจะ แบบ...”
“กูไม่ชอบกะเทย จบนะ” มันตอบเสียงเครียด ครับและแม่งก็ทำให้ผมโคตรเครียด เมื่อมองข้ามโต๊ะไปพบสายตาคาดหวังจากเพื่อน เหมือนจะบอกว่าปอนด์อย่าเพิ่งยอมแพ้ง่ายๆนะ
“โหยมึงจะไปรู้อะไร กะเทยนี่แหละ ของดีที่สุดในสามโลก มหัศจรรย์สุดๆ โดยเฉพาะจิ๊บนะ กูขอการันตีเลย ได้ลองละติดใจ”
“รู้ได้ไง ลองแล้ว?......” มันถามกะตอกผมให้หน้าหงาย แต่ผิดคาดครับ ผมยังหน้าตรงได้อยู่
“เออ ดิวะ ไม่เคยจะรู้ได้ไง” ผมตอบหน้าตาย ซึ่งทำเอาคนฟังทำหน้าอึ้ง... คงไม่คิดว่า ผมจะกินดะกินไม่เลือกขนาดนั้น ผมไม่ได้ขยายความว่านั่นมันสมัยโบราณกาล ตั้งแต่ผมเลิกกะควิลใหม่ๆ ไม่ว่าใครต่อใครผมก็ไม่แคร์ทั้งนั้นแหละ แต่ครั้นเมื่อเห็นท่าว่า จิ๊บเริ่มจะจริงจังผมก็ต้องรีบเบรคว่า ผมคงไม่ใช่คู่ตุนาหงันชั่วนิจนิรันด์ของใครได้ ให้กลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม จิ๊บก็เข้าใจครับ ว่าคนเราก็ต้องมีอารมณ์เหงาๆ บ้าง เหมือนกัน เธอยินดีเป็นเพื่อน ดีกว่าจะเลิกคบหากันไปเลย
“ถ้าดีขนาดนั้นมึงก็เอาเองละกัน” มันตอบเสียงเรียบหันหน้าหนีไปทางอื่น
“ก็ วันนี้เค้าชอบมึง อยากเอากะมึงไม่ได้อยากเอากะกูไง โอเคป่ะ”
“ไม่โอเค กูไม่จำเป็นต้องเอากะใครเพราะแค่เค้าอยาก” เออ ก็จริงของมัน เถียงไม่ออกเลยแฮะ ผมถอนหายใจ ด้วยใบหน้าสลด
“แต่บางทีกูอาจจะไปก็ได้นะ ถ้าหาก....” แล้วแม่งก็ให้ความหวังผมขึ้นมาดื้อๆ
“ถ้าอะไรวะ?”
“ถ้ามึงไปด้วย....”
“ฮะ อะไรนะ...” คราวนี้ผมอ้าปากค้างอุทานออกมาเสียงดัง....
“กะเทยก็ผู้ชายนะ กูจะมั่นใจได้ไงว่าเค้าจะไม่เกิดอยากเสียบกูขึ้นมา อันตรายชิบ เพราะงั้น มึงต้องไปด้วย เผื่อมีอะไรจะได้ช่วยกัน...” ฟังทะแม่งๆ เนอะ ช่วยกันที่ว่านี่คือ จะให้ไปนั่งเฝ้า รอชมฉากรักของมันหรือไงเนี่ย ผมทำหน้าอิหลักอิเหลื่อ กลุ้มจริงๆ
“มึงไม่ไป กูก็ไม่ไป เลิกพูด....” เชี่ยเอ๊ย..... เอาไงดีวะเนี่ย.....
“ก็ได้ ไปก็ไป.....”
ผมไม่รู้เหมือนกันว่าตอบตกลงอะไรแบบนั้นออกไปได้ยังไง แต่รู้สึกว่าทุกฝ่ายมีความสุขแฮปปี้กับมัน...
จุ๊บจิ๊บดีใจจนเนื้อเต้นที่จะลองเนื้อหนุ่มเจ้าสำอางค์อย่างไอ้โต้ง...
ส่วนผมจะได้แทนคุณเพื่อนสาวผู้อุปถัมป์ทุกเทอมอย่างสาสม
ไอ้โต้ง... ผู้ไม่เคยเนื้อกะเทยจะได้รับรู้รสชาติว่า ความอคติอาจจะทำให้มันพลาดของดีไป
ทั้งโต๊ะดูสนุกสนานกับการดื่มสุรา ซัดกับแกล้ม และฟังเพลงต่อไป....อย่างเปี่ยมสุข ฟังเหมือนจะดูดี แต่เอ๊ะ นี่ผมลืมอะไรไปอย่างหนึ่งหรือเปล่า อะไรสักอย่างที่.... ที่.....
ผมสะดุ้งเฮือก เมื่อบางอย่างที่สั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกง ผมรีบควักมือถือออกมาดู เป็นเบอร์ที่ไม่มีในเมมโมรี่โทรศัพท์ แต่อยู่ในเมมโมรี่ของผมเสมอ....
ผมนึกอะไรออกแล้ว.....ไอ้สิ่งที่ผมลืมคือ.... ไอ้ตุลย์!!!
ผมรีบเดินออกมายังหน้าร้าน....แล้วคิดคำแก้ตัวนับพัน....
“ฮัลโหล....”
“อยู่ไหน....” เสียงห้วนห้าวดังสวนมาทันที ผมไม่รู้ว่ามันไม่พอใจอะไรอยู่หรือเปล่าถึงเสียงนิ่งๆ หรือมันอาจจะเป็นเสียงปกติแต่ผมกลัวไปเองเพราะตัวเองมีเรื่องปิดบัง
“เอ่อ... เอ่อ....ออกมาซื้อของกินข้างนอก”
“แล้วเสียงเพลงอะไร ทำไมดังจัง....”
“ก็ ร้านข้าวเค้าเปิดเพลงอ่ะดิ ว่าแต่มึงแหละ โทรมามีไร” ผมเริ่มเปลี่ยนเรื่อง....
“กลับหอได้แล้ว กูรออยู่..”
“ฮะ ว่าไงนะ.... หอไหน หอกูเหรอ”
“ใช่น่ะสิ”
“เดี๋ยว ไหนว่ากลับพรุ่งนี้ แล้วทำไม.....”
“ไม่ต้องถามแล้ว.... กลับมา.... หากู..... เดี๋ยวนี้!!”
จบประโยคคำสั่ง ที่แสนเอาแต่ใจนั้น... ผมไม่ได้เดินเข้าไปในร้านเพื่อบอกลาโต้งกับจิ๊บ ไม่ได้ใส่ใจกับสัญญาที่ให้ไว้กับทั้งสองคน สิ่งที่ผมทำคือรีบคว้ามอเตอร์ไซค์แล้วบึ่งกลับมาที่หอตัวเองอย่างเร็วที่สุด....
รีบวิ่งขึ้นบันไดมาที่ชั้นสาม จนหอบแฮ่ก.....อยู่หน้าประตู แต่ไม่ทันได้หยิบกุญแจไข ร่างสูงใหญ่คุ้นตาที่ไม่ได้เจอกันไม่ถึง 30ชั่วโมงดีก็เปิดประตูออก วินาทีต่อมา อ้อมแขนแกร่งนั่นก็รวบคว้าร่างผมเข้าไปหาจนปะทะอกกว้าง ผมเงยหน้ามองมันทั้งที่ยังหายใจหอบ และมันก้มลงประทับจูบลงที่เปลือกตาเบาๆ
“ขอบใจ.... ที่รีบมา อยู่คนเดียวกูกลัวแทบแย่....” มันบอกด้วยเสียงเบา ดุจจะอ้อน
ผมหัวเราะในลำคออย่างขบขัน เมื่อคนตัวใหญ่เป็นยักษ์อย่างมันเอ่ยคำว่ากลัวออกมาได้
“คนอย่างมึงน่ะ กลัวอะไรด้วยเหรอ....” ผมถามอย่างหยอกล้อ...
“ต่อให้คนที่เข้มแข็งแค่ไหน ก็ไม่สามารถต่อสู้กับความรู้สึกอ้างว้างและโดดเดี่ยวได้ด้วยตัวคนเดียวหรอกนะ...” เจอประโยคนี้ปถึงกับจุก.... ทำให้ผมรีบสอดแขนเข้าไปรัดเอวของมันไว้แน่น....
“แล้วบอกได้หรือยัง ทำไมกลับมาวันนี้” ถามด้วยเสียงอ่อนๆ
“ก็คิดถึง...” คำสั้นๆ ที่ทำให้ผมรู้สึกเหมือนถ้าไม่กอดมันให้แน่นกว่านี้อาจจะลอยไปถึงไหนๆ “เหตุผลที่กูรีบกลับมา....”
อืม.....
เหตุผลที่ผมรีบกลับมาก็เพราะ......
คิดถึง..... เหมือนกัน
TBC.
โอเค เลิกออกนอกลู่นอกทาง แล้วกลับสู่เนื้อเรื่องหลักกันได้แล้ว...
เดี๋ยวจะเข้าใจว่าทั้งเรื่อง มีกันอยู่แค่สองคน 555+
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
:katai4:
เคลียร์นี่มันตัวประกอบจริงๆ จะมี บทเด่นๆ อีกทีก็ท้ายๆ เรื่องนู่น 55+
พี่โต้ง พระเอกสุดที่รัก จากเรื่องน้องฐา แต่ขอบอกว่า เจ้าเล่ห์ ตัวร้าย แผนสูง จนเรียกว่าตัวโกงของเรื่องนี้เลย ยังมีบทที่พี่แกจะออกมาอีก รับรองได้ด่าพี่แกหนำใจแน่นอน
ปอนด์ ผู้ไม่ทันคน.... แต่กลับมาเร็วทันใจ
ตุลย์ ออกน้อยแต่ ..... ได้ใจกรรมการตลอดดดดดดด
ปล.อ่านแล้วมาเม้นท์ มาทักทายกันมั่งเหอะ :mew6: เค้า เหงานะ
-
คิดถึงเหมือนกัน อิอิ
-
ปอนด์กะล่อนเหลี่ยมจัดเป็นนิสัยถาวรเลยไหม
สงสารตุลย์อ่ะ
ออกมานิดเดียวแต่น่ารักมาก
คนอ่านก็คิดถึงตุลย์ คิดถึงคนเขียนนะ
อิพี่โต้งได้ค่าตัวเท่าไหร่นี่ ปอนด์อวยสรรพคุณพี่โต้งเสียเลิศเชียว
ขอบคุณคนเขียนที่มาไวนะ
ไม่ต้องเหงา เค้าอยู่เป็นเพื่อนนะจ๊ะ
-
ปรัยอารมณ์ตามแทบไม่ทัน ... แต่ชอบนะตุลย์แบบนี้
-
:o8: กรี้ดตุลย์ได้ตลอด
อีพี่โต้งนี่มันเพื่อนสนิทคิดจะจิ้มนี่เอง จำได้ๆ
-
มาต่ออีกนะ รอจ้าา
-
เกือบเป็นเรื่องแล้วปอนด์
-
ดูท่าจิมีอุปสรรคใหญ่รออยู่
ตุลย์ ปอนด์ ต้องผ่านมันไปให้ได้นะ
ขำปอนด์อ่ะ ชักดาบเฉย. ป่านนี้สองคนนั่น งงตาแตก5555
-
เริ่มเห็นตัวป่วนตัวใหญ่ๆๆมาแล้ว
:กอด1: :L1: :pig4:
-
เรื่องนี้...เกิดก่อนพี่โต้งก่าฐาช่ายมะ
แล้วเหมือนว่า พี่โต้งจาชอบปอร์นด้วยช่ายมะ ช่ายมะ
ถ้าจำไม่ผิด
555
มีปัญหามาใหม่อีกแล้วเน้อ อิอิ
-
ปอนด์ก็น้า...ใจดีรักเพื่อนฝูงจริง ๆ
เกือบกลับลำไม่ทันแล้วไหมล่ะ
ตุลย์นี่ออกแนวรัก หลง คลั่งไคล้ปอนด์อย่างจริงจัง
ซึ่งมันก็น่าดีใจนะ แบบ...อิจฉาเล็กน้อย
-
น่ารักละมุนละไมอีกละคู่นี้ แต่ตาบ้าพี่โต้งตามมาเป็นตัวร้าย! :a5:
ปกติตอนนางเป็นพระเอกนางยังร้ายเลย แล่วเรื่องนี้ :ling3:
อ่อ พี่คนเขียนน่าจะใส่ชื่อผิดนะครับ ตรงที่บอกว่า "ผมกะควิลเข้ามาเป็นคู่แรก" พี่คงหมายถึงเคลียร์ หนุ่มน้อยชืาอเหมือนยี่ห้อยาสระผมคนนั้นเนอะ :hao3:
-
ว้ายยย น่ารักค่าา
ตอนไหนจะปีนึงน้าา
เราว่าแค่ครึ่งปี เค้าก็รู้กันทั้งบางแล้วม้างงง :laugh3:
กลัวใจครอบครัวตุลล์จัง
:mew2:
-
ยังติดตามอยู่ตลอดนะคะ ไม่หายไปไหนแน่นอน
ชอบทั้งสองคน ดูมีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก
เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ
-
คิดถึง.. เหมือนกัน
ขอบคุณ :)
-
ตอนที่ 51
ผมพาตัวเองเข้ามาในห้องแล้วดันประตูปิดลง ยังรู้สึกว่ามีร่างใครบางคนกอดกระชับอยู่ไม่ห่าง... ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมต้องโวยวายบ่นร้อนแล้ว แต่วันนี้อารมณ์ดีก็เลยไม่อยากจะบ่น ปล่อยให้มันกอดอยู่อย่างนั้น...
จะว่าไปแล้วเราสองคนก็ไม่ได้เจอกันแค่แป๊บเดียว แค่วันกว่าๆ เท่านั้น แต่ผมก็ ไม่อาจปฏิเสธว่า ก็ “คิดถึง” มันอยู่บ้างหรอกนะ เอ่อ....ก็ไม่มากอะไรนัก แต่ก็ดีใจที่ได้เจอ ไม่รู้สิถึงจะคิดว่าบางทีก็ดูเวอร์ไปหน่อย แต่ถ้าลองมีใครแสดงความคิดถึงคุณผ่านทั้งคำพูดและการกระทำแล้วล่ะก็ เป็นใครก็ต้องดีใจจนใจอ่อนไปบ้างแหละ....
แม้จะไม่ค่อยคุ้นชินกับมันที่เป็นแบบนี้ แต่ก็รู้สึกดีไปอีกแบบที่พักหลังมานี่ผมกับไอ้ตุลย์ได้มีช่วงเวลามุ้งมิ้งใส่กันบ้าง ก็คนเพิ่งเริ่มคบกันนี่มันก็ต้องหวานมั่งอะไรมั่ง จะให้ผมหวานผ่าซาก ด่ากราดเหมือนอย่างเมื่อก่อนตลอดได้ยังไง ถือว่าเป็นจุดเริ่มต้นอะไรใหม่ๆ ที่ไม่เลวนัก.... เอ่อ...ว่าแต่นี่ผมพล่ามอะไรอยู่กันเนี่ย.....
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะสวีตหวาน พอผมควักมันออกเห็นหน้าจอก็ต้องอุทานขึ้นในใจทันทีว่า
ฉิบหายละ!!!
“แป๊บนึงนะ” ผมบอกแล้วผละออกจากอ้อมกอดอุ่นรับโทรศัพท์จากพ่อไก่โต้ง
“ฮัลโหล....”
“ไอ้ปอนด์!!!!” ผมนึกว่ามันจะด่า... แต่ไม่ใช่หรอก มันแค่ส่งเสียงเรียกด้วยน้ำเสียงที่จินตนาการได้ว่าถ้าเจอหน้า มันจะต้องพูดไป แยกเขี้ยวไป และคงมีควันออกหูโขมงแน่ๆ เลย
“เฮ้ย โทษทีว่ะมึง กูติดธุระตอนนี้พอดี เอาไว้วันหลังค่อยคุยกันนะ...” ผมรีบรัวคำขอโทษ ตามด้วยกดวางสายไม่ให้มันโวยวายไปมากกว่านี้ ขืนฟังต่อก็ไม่พ้นโดนด่าเละแน่อยู่แล้ว
“ใครโทรมา” ถัดจากไก่ก็ยังมีกระต่ายที่ส่งคำถามมา พร้อมตัวมันที่เดินเข้ายืนเคียง
“เพื่อน...” ผมตอบสั้น ๆ แบบไม่อยากให้มันถามต่อ ไม่ลืมที่จะปิดเครื่องหนีไปด้วยเลย ไม่งั้นคืนนี้ คงไม่ได้หลับได้นอนกันพอดี....
“หน้าอย่างนี้มีเพื่อนด้วยเหรอ?” กวนตีนอีกแล้วไหมล่ะ?
“อะไร อย่ามาหาเรื่อง หน้าอย่างกู ทำไมจะไม่มีคนคบวะ...” ผมหันไปหา เพื่อต่อปากต่อคำตามปกติ
“ไม่ได้บอกว่าไม่มีคนคบ กลัวแต่เค้าจะคิดอยากเป็นมากว่าเพื่อนต่างหาก” มันพูดด้วยน้ำเสียงเล่นๆ ทำให้ผมพ่นลมหายใจขำๆ
“บ้าเอ๊ย... ใครเค้าจะไปคิดอย่างนั้น...คิดมากไปละ” ผมบอกมันพร้อมยิ้มอย่างอารมณ์ดีเมื่อนึกได้ว่า มันหวงผมขนาดหนักไปแล้ว....
คนบ้ายิ้มตอบ มันเคลื่อนกายเข้ามาใกล้แล้วคว้าร่างผมเข้าไปหา วางมือใหญ่ๆ อยู่บนสะโพกลีบๆ ของผม ขณะที่โน้มใบหน้าคมเข้มนั้นลงมาอยู่ตรงข้างแก้ม....
“ต้องคิดสิ กูยังคิดเลย” คำตอบเป็นเพียงเสียงกระซิบแผ่วๆ ที่ฟังดูนุ่มนวลชวนฝัน...
“คิดอะไร....”
เวลานั้นผมได้คำตอบเป็นเพียงรอยยิ้มที่มุมปาก และค่อนข้างตกใจที่แรงควายนั่นผลักพาไปยังทิศทางที่มันต้องการทันทีทันควันโดยไม่มีบอกกล่าว ริมฝีปากหนักเคลื่อนเข้ามาประกบ ขบเม้มอย่างโหยหิว ราวกับไม่ได้พานพบเรื่องตื่นเต้นร่วมกันมานานแสนนาน... ผมหลับหูหลับตารับจูบอย่างงงงวยแต่ไม่ได้ขัดขวางความต้องการของมันที่มันค่อยๆตะล่อมหลอกล่อจนกลายเป็นความต้องการของผมไปด้วยในที่สุด....
ช่วงเวลาไม่ช้าไม่นานหลังจากนั้น ผมก็หอบระทวยรวยรินอยู่บนเตียง
“ไม่อยากเป็นแค่เพื่อน.... ไม่อยากเป็นได้แค่นั้น.... อยากเป็นมากกว่า” จู่ๆ มันก็บอกออกมา หลังจากไล่ต้อนผมจนเตียง และสมองเบลอจนลืมคำถามของตัวเองไปแล้วด้วยซ้ำ....
“อาหารล่ะสิ.... อะไรที่มากกว่า” ผมเอ่ยแซว เมื่อนึกได้ว่าบทรักอันเร่าร้อนของมัน เหมือนพญากระต่ายเล็มหญ้า เอ๊ย ขนมปังอ่อนๆ
“ใกล้เคียง... คนเราขาดอาหารนานๆไม่ได้....” มันตอบพร้อมหัวเราะ “แต่เชื่อหรือเปล่านับวันมึงจะเป็นมากกว่านั้น... มากกว่าอาหาร”
“อะไรวะที่มากกว่าอาหาร....”
“อากาศ.... ขาดแค่นาทีเดียวก็แทบตายละ....สำหรับกูมึงเป็นอากาศ....”
ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมเคยคิดว่าตัวเองเป็นคนปากหวาน....
แต่ตั้งแต่รู้จักไอ้ตุลย์ ผมว่าตัวเองปากหวาน.....ไม่ได้ครึ่งของมันเลย....
หลังจากตุลย์ขับรถยนต์กลับบ้านที่กทม.ไปตั้งแต่วันศุกร์ ผมก็เริ่มฉลาดว่าถึงมันจะขับมอเตอร์ไซค์แล้วอันตรายเพราะมือเจ็บ แต่มันก็ยังขับรถยนต์ไปเรียนเองได้ ไม่จำเป็นต้องซ้อนท้ายผมเลยสักนิด ผมก็เลยบอกให้มันขับรถยนต์ไปเรียนเองได้แล้วตั้งแต่วันจันทร์... ปัญหาที่ตามมาคือเรื่องที่จอดรถหน้าหอผมที่ค่อนข้างคับแคบ มันก็เลยต้องกลับไปอยู่บ้านมันชั่วคราวเพื่อความสะดวก...
แต่อย่างมันหรอจะยอมไปคนเดียว... มันก็มีหลอกล่อผมไปค้างอยู่บ้างเหมือนกัน ผมก็ยอมให้มันหลอกบ้าง เพราะบ้านมันมีแอร์แล้วก็กว้างดี ทำให้ผมรับรู้ชีวิตส่วนตัวของพ่อกระต่ายเพิ่มขึ้นอีกนิดว่า เห็นพ่อคุณหน้าเคร่งเครียด จริงจัง ตั้งใจเรียนขนาดนี้ ที่ไหนได้ ไอ้ตุลย์เป็นเด็กติดเกมนะครับเนี่ย บ้านมันมีทั้งเพลย์เสตชั่น (เวอร์ไหนผมไม่ได้ถาม เพราะไม่ได้สนใจ) เอ็กบ็อก psp ทีแรกผมก็แซวนิดหน่อย ไปๆ มา ๆ มันให้ยืม psp มาเล่น ทำให้ผมติดเกมไปด้วยอีกคน ชั่วไหมล่ะมัน...
“เด็กดีชิบ ค้นจนทั่วคอม ไม่มีหนังโป๊สักคลิป” ผมเอ่ยแซว เมื่อแอบมาเล่นคอมมันระหว่างมันนั่งเล่นเกมกับเครื่องเพลย์
“เก็บไว้ทำไมล่ะ ดูในเว็บเอาก็ได้นี่...” มันตอบเรียบๆ โดยไม่หันมามอง มือก็เล่นเกมอย่างเมามัน
“ฮะ... นึกว่าจะตอบว่าไม่ดูซะอีก....”
“นั่นสิจะดูทำไม เล่นเองก็ได้นี่” ทะลึ่งละ “ว่าแต่ถามทำไม อยากดูเหรอ”
“ก็ถามไปงั้นแหละ ถึงมีกูก็ไม่ดูหรอก อย่างมึงคงไม่โหลดจีวีมาดูแน่อยู่แล้ว หนังเอวีกูจะดูทำไม...”
“จีวีคืออะไร ผู้ชายเอากะผู้ชายเหรอ?”
“อือ....”
“ถ้างั้นกูมีคลิปนึงนะ ดูป่ะล่ะ....”
“เฮ้ยพูดเป็นเล่น.... อย่างมึงเนี่ยนะจะมีของแบบนั้น”
“จริง..... แต่ไม่มีในคอมนะ กูไร้ท์เก็บไว้อยู่... เดี๋ยวเอาให้ดู” แล้วมันก็ลุกขึ้นเดินไปชั้นบน ทิ้งเกมที่เล่นค้างไว้อย่างนั้น
มันกลับมาพร้อมซองซีดีแผ่นหนึ่งยื่นให้ตรงหน้า
“อ่ะนี่.... เด็ดสุด ได้ดูแล้วมึงจะอึ้ง...” ยังไม่ทันดูก็อึ้งแล้วเนี่ย อย่างไอ้บ้าเนี่ยนะจะมีหนังแบบนั้น
“เปิดเลยได้ป่าว...”
“ได้...” ไอ้ตุลย์ยิ้มรับ ผมพยายามนึกอยู่ว่ามันต้องคิดจะแกล้งอะไรอยู่แน่ อาจจะไม่ใช่คลิปอย่างว่าจริงๆ มันอาจจะแค่อยากเห็นปฏิกิริยาตอนเงิบสุดๆ ของผมหรือเปล่า....
“งั้นยังไม่ดูดีกว่า เดี๋ยวกูกลับไปดูที่ห้อง... พอดีเดี๋ยวกูจะเข้าไปร้านหน่อย”
“แล้วแต่ ...”
“แน่ใจนะว่าไม่มีไวรัส”
“ไม่มีหรอกน่า .... อ้อ เอาไปแล้วอย่าให้หายนะมีแผ่นเดียว กูหวงมากเลยด้วย... แล้วก็ที่สำคัญเลย...ห้ามให้คนอื่นดูด้วย...เข้าใจป่าว”
“เออ รู้แล้วน่า... ใครจะบ้าชวนคนอื่นมาดูหนังโป๊ด้วยกันเล่า”
“กูไง ชวนกูได้ กูไม่ว่าหรอก....” เรื่องสิ ... ขืนชวน ก็ฆ่าตัวตายชัดๆ...
“งั้นกูไปก่อนแล้วกัน”
“เออ.... แล้วอย่าลืมนะ ว่าพรุ่งนี้มีนัดดูหนังกัน”
“เออ รู้แล้วน่า....”
กลับมาถึงห้อง.... สิ่งที่ผมต้องรีบทำเลยคือเปิดไอ้ซีดีปริศนานั่นว่า เป็นซีดีสอนเต้นแอโรบิคหรือแผ่นโดราเอม่อนตอนจบกันแน่ แต่ปรากฏว่าไม่ใช่ครับ .... ไม่ใช่สองอย่างนั้นแต่มันคือคลิปวีดีโอที่มีแต่เสียงไม่มีภาพ แต่ถึงจะไม่มีภาพ (หรือจะเรียกว่ามีแต่เป็นภาพความมืด) แต่ก็เป็นเสียงที่ไม่ต้องใช้เวลาคิดก็จำได้ทันทีว่าเสียงใคร....
“กูไม่ไหวแล้วนะ...”
“รสชาติเป็นไงมั่งวะ”
“เลี่ยน เค็ม แหวะ”
“แล้วกินทำไม”
“แฟนเซอร์วิสไง”
“พอแล้วเนอะ นอนเถอะว่ะ”
“อะไร แค่เนี้ยเหรอ กูยังไม่อยากพอเลย”
“ต่างคนก็ต่างอยากรุกนี่นา ตกลงกันไม่ได้ก็อย่าทำเลย”
“แต่กูอยากต่อนี่นา”
โอ๊ยยยยย ผมอยากจะแทรกแผ่นดินหนี ซะเหลือเกิน ตอนคลิปมันเล่นมายันตอนสำคัญ
“อย่าทำกูเลยตุลย์”
เฮ้ยๆ นั่นเสียงผมเหรอน่ะ... ทำไมมันน่าสงสารขนาดนั้น...
“ไม่ได้ ก็มึงอยากยั่วยวนกูก่อน”
คำตอบนี่แม่งไม่สงสารกันเลย!!!
“กูยั่วมึงตอนไหน”
“ทุกตอน!”
“หยุดเถอะว่ะ กูเจ็บนะ”
“แต่กูอยาก”
“ฟิตโคตรอ่ะมึง”
“ร้องดิ กูอยากได้ยิน”
ว้ากกกกกกกกกกกก.... ไม่ไหวแล้วว้อย...
ผมรีบกดปิดคลิปนั่นทันทีก่อนก่อนที่หน้าจะระเบิดตายเสียก่อน....
นึกอยู่แล้วเชียวว่าน้ำหน้าอย่างไอ้ตุลย์เนี่ยนะจะมีคลิปจีวี ไม่ใช่ซะหน่อย นี่มันคลิปตอนผมกะมันเอากันครั้งแรกนี่หว่า แล้วมันไปอัดเก็บไว้ตั้งแต่ตอนไหนวะเนี่ย โอ๊ย มันน่าโมโหไหมล่ะ
ผมรีบเก็บซีดีนั่นลงซอง ใจหนึ่งก็อยากจะเอาไปโยนทิ้ง แต่ถ้าทิ้งไอ้บ้านั่นจะโกรธหรือเปล่าก็ไม่รู้ เล่นบอกว่ามีแผ่นเดียวแล้วหวงมาก แต่จะเก็บไว้ได้ยังไงของน่าอายพรรค์นั้น ยังไงก็ต้องทิ้ง แต่คงต้องบอกมันซะหน่อยก่อนกันพลาดล่ะนะ
วันต่อมาจึงผมยัดซีดีลงในเสื้อแจ๊กเกตที่ใส่ไปเรียน เพราะตอนบ่ายมีนัดจะไปดูหนังกับเชี่ยตุลย์ กะว่าเจอหน้าจะโยนซีดีแสกหน้า ข้อหาที่มีของผิดกฎหมายไว้ในครอบครอง...
แต่ก็ผิดแผนตลอด .... วันนี้อาจารย์ดันสั่งรายงาน ผมนั่งฟังเพื่อนในกลุ่มแบ่งเนื้อหารายวิชาไปเหล่โทรศัพท์ไป
และระหว่างนั้นเอง ไอ้ตุลย์ก็โทรมาตามดังคาด...
“โทษทีนะ กูอาจจะไปช้า พอดีงานเข้านิดหน่อย แบ่งเนื้อหารายงานกะเพื่อนอยู่”
“เหรอ? ไม่เป็นไร รีบมาละกัน กูจองตั๋วหนังไว้ตอนบ่ายโมงสิบ....”
มันวางสายไป และผมมองนาฬิกาบนมือถือ
12.25 น. อีกครึ่งชั่วโมงน่าจะทัน.....นะ.....
ขณะนี้เวลา......12.40 น.
เหนื่อยอีกละ.... โอ๊ย...ทำไมต้องกระชั้นขนาดนี้ด้วยวะเนี่ย!!!
ผมหอบเสื้อแจ๊กเกตที่ต้องถอดเพราะร้อนมากวิ่งลงจากตึกคณะไปยังรถของตัวเอง....
และมันโคตรจะเลวร้ายเลยที่รถคู่ใจก็เหมือนแกล้ง ดันมาสตาร์ทไม่ติดเอาตอนนี้...
เพลีย... และคงรอต่อไปไม่ได้ ผมตัดใจเดินไปหน้าคณะกะจะโบกวินสักคัน แต่ก็ไม่มี กำลังคิดว่าจะเอายังไงดี ก็บังเอิญมีมือหนึ่งยื่นมาดึงเสื้อที่ถือไปเสียก่อน
“เฮ้ย...” ผมอุทานก่อนจะหันไปเห็นหน้าโจทก์เก่า...
“โต้ง...”
“รอใคร...” เสียงมันเรียบปนบึ้งตึง
“วิน...พอดีรถกูเสีย....” ผมบอก
“มาด้วยกันสิ เดี๋ยวกูไปส่ง....”
เหมือนพ่อพระมาโปรดเลยครับตอนนี้ ผมเดินตามมันไปยังซีวิซสีขาวคุ้นตานั่นอย่างว่าง่าย... โดยไม่ได้สังเกตเลยว่าวันนี้มันดูหน้าเครียดกว่าทุกวัน...
ผมรอให้มันออกรถ มันก็ยังไม่ยอมขยับสักที
“มึงทิ้งกู...” มันพูดออกมาลอยๆ ทำให้ผมสะดุ้งแล้วหันไปมอง เพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่า...ตัวเองทำอะไรไว้เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา... แต่ที่จริงนอกจากให้มันออกค่าอาหารก็ไม่มีอะไรนะ เพราะผมถามจิ๊บแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น จิ๊บก็บอกว่าพอโต้งโทรหาผมและรู้ว่าผมหนีกลับไปก่อน มันก็จัดการเคลียร์ค่าอาหารและแยกย้ายกันกลับ จนผมต้องขอโทษขอโพยจิ๊บอยู่ตั้งนานสองนาน
“กูขอโทษ....กูติดธุระจริงๆนะ”
“มึงไม่ต้องมาโกหกหรอกน่า กูรู้หรอก มึงตั้งใจชิ่ง มึงตั้งใจจะปล่อยให้กูอยู่กะเค้าตามลำพังใช่ไหม?”
“เฮ้ย เปล่านะเว่ย...”
“มึงแม่งโคตรใจร้ายเลย”
“โธ่เอ๊ย อย่ามางอนเรื่องไร้สาระน่า จิ๊บเค้าตัวแค่นั้นน่ะ จะไปทำอะไรมึงได้ ถ้ามึงไม่โอ ก็ตอบปฏิเสธไปก็จบแล้ว”
“ประเด็นไม่ได้อยู่ตรงนั้น มันอยู่ที่มึง... มึงทิ้งกูไว้กับเค้า... มึง....”
“เออ!! แล้วไงอ่ะ กูก็ขอโทษแล้วไง จะเอาอะไรอีกอ่ะ...”
“มึงไม่เข้าใจ มึงไม่เคยแคร์ความรู้สึกกู มึงไม่รู้เลยว่ากู เฟลขนาดไหน”
“อะไรของมึงเนี่ย... ฟงเฟลอะไรวะ กูงงไปหมดละ นี่กูหวังดีนะเว้ย...เพราะ จิ๊บเค้าก็ดี... เก่งดี...ไม่ผูกมัดด้วย มึงยังไม่ลองมึงไม่....”
“หุบปากเลย!!!” มันตะคอกมาเสียงดังพร้อมฝ่ามือที่ฟาดกับพวงมาลัยรถ จนผมตกใจสะดุ้งโหยง “ ไม่ต้องพล่ามอะไรละ กูบอกแล้วไงกูเกลียดกะเทย ได้ยินไหม”
เฮ้ย!!! นี่มันอะไรกันเนี่ย.... ไอ้โต้งโหมดโหด มันกินรังแตนมาจากไหนวะ ผมล่ะงง
ยกมือถือขึ้นมาดู 12.50 น. ตายห่าละ!!!
“เออ ได้ยินแล้ว... ระวังไว้เหอะ เค้าว่าเกลียดอะไร ก็ได้อย่างนั้นแหละ” ผมตอบอย่างรำคาญหน่อยๆ
“จริงเหรอ? ถ้าเกลียดอะไรแล้วได้อย่างนั้นจริงๆ กูจะเลิกกะเทยตั้งแต่ตอนนี้ แล้วหันมาเกลียดมึงแทน”
ฮะ!!! ว่าไงนะ ผมทำหน้าเหวอจัด...
เดี๋ยว.... นี่คงไม่ใช่..... ไม่มีทางหรอกน่า
“เฮ้ย พูดบ้าอะไรเนี่ย ตลกฝืดแบบนี้ ไม่ขำนะ” ผมทำเป็นหัวเราะแล้วจะฝืดฝืนเต็มที
“กูก็ไม่ขำ.... แล้วกูก็ไม่อยากอ้อมค้อมแล้วด้วย... เพราะยิ่งกูไม่พูดมากเท่าไร มันก็ยิ่งทรมานมากเท่านั้น กู...”
“โทษนะเว้ยโต้ง กูขอโทษ ต่อไปกูจะไม่เซ้าซี้เรื่องจิ๊บอีก แต่ตอนนี้กูรีบจริงๆ ถ้ามึงไม่มีอารมณ์ไปส่งกู กูไปเองก็ได้... ขอตัวนะ” ผมรีบบอกแล้วเอื้อมมือเปิดประตูรถ ยอมรับก็ได้ว่าจะหนี แต่....
“กูชอบมึงนะเว้ยปอนด์......ถ้าเกลียดอะไรแล้วได้อย่างนั้นจริง ต่อไปกูจะเกลียดมึงให้มากๆ แล้วตอนนั้นกูจะได้มึงมาหรือเปล่าวะ”
อยากหนี.....แต่ไม่ทันแล้วสินะ......
ผมวิ่งกระหืดกระหอบมาถึงหน้าโรงหนัง ตอน 13.27 น.
“กูโทษนะ” รีบพนมมือขอโทษอย่างสำนึกผิดที่มาช้าขนาดนี้
“รอจนไส้กิ่วล่ะเนี่ย.. ป่ะหาไรกินกัน” ไอ้ตุลย์บ่นนิดหน่อยแต่ก็พาเดินลงบันไดเลื่อน
“อ้าว... แล้วไม่ดูหนังเหรอ ถึงจะช้าหน่อยแต่ไปดูตอนนี้ก็คงเล่นไปแค่นิดเดียวแหละมั้ง” ผมถามแล้วยื่นมือไปดึงเสื้อมัน มันไม่ตอบแต่ลงบันไดเลื่อนเฉย แล้วก็พาเดินเข้าร้านเอ็มเคซะอย่างนั้น....
“รออะไรล่ะ สั่งสิครับ” เสียงไอ้ตุลย์บอกเมื่อเรานั่งที่โต๊ะและบริกรยืนรอ มันหันไปสั่งของกินกับบริกร พลอยทำให้ผมต้องสั่งตามไปด้วยอีกสองสามอย่าง ยังรู้สึกกังวลที่มาช้ากลัวมันจะโกรธ
“เลิกทำหน้างั้นได้แล้วน่า อะนี่...” มันส่งเสียงแล้วยื่นตั๋วหนังมาให้ ผมก้มลงดู
ตั๋วหนังบอกเวลา 14.40 น.
“มึงซื้อใหม่เมื่อกี้เหรอ?”
“เปล่า ก็ตั๋วเก่านั่นแหละ”
“อ้าว... แล้วไหนบอกหนังฉายบ่ายโมงไง”
“เอ้า... ถ้าบอกหนังฉายบ่ายสองมึงก็มาช้าอ่ะดิ”
“งั้นก็โกหกเพราะอยากจะแกล้งกูอ่ะดิ”
“หึหึ” ไม่ตอบแต่หัวเราะเฉยเลย ไอ้บ้านี่ ปล่อยให้รู้สึกผิดอยู่ตั้งนาน
“กูเกลียดมึง....ที่สุดเลย”
“เอาเลย..... เกลียดอะไรขอให้ได้อย่างนั้น....” มันตอบกลับมาแล้วหัวเราะ
คำพูดนั้นทำให้ผมชะงัก....เพราะทำให้ผมอดนึกถึงคำตอบที่ผมให้ไว้กับโต้งเมื่อกี้ไม่ได้.....
“ถ้าเกลียดอะไรแล้วได้อย่างนั้นจริง ต่อไปกูจะเกลียดมึงให้มากๆ แล้วตอนนั้นกูจะได้มึงมาหรือเปล่าวะ”
“ก็คงไม่อยู่ดี เพราะกูเองก็มีคนที่เกลียดมากที่สุดในโลกอยู่แล้ว....”
------
กลับมาละ หายไปหลายวันเลย คิดถึงกันไหม?
เนื้อเรื่องเริ่มเดินไปอีกนิด ดีใจ 555
ช่วงหลังๆนี่ตุลย จะซอฟท์ และใจดีขึ้นเยอะ ไม่แน่ใจว่าจะถูกใจแฟนคลับป่าว เพราะคิดว่าน่าจะชอบที่ตุลย์ เอาแต่ใจมากกว่า แต่นินะ
เวลาตุลย์อารมณ์ดีจะใจดี ปากหวาน แต่ก็เฉพาะกับคนที่รักเท่านั้นแหละ 555+
ส่วนปอนด์ เจ้าชู้กะล่อนเป็นนิสัยที่ แก้ไม่ได้ 55+ แต่ ปอนด์ พยายามจะเคลียร์คนรอบด้านออกเพราะไม่อยากมีปัญหากะตุลย์นะ ก็ต้องชื่นชมเหมือนกัน ...
ขอบคุณ
inpurplethief j123 Zitraphat และ ท่านอื่นๆ ถ้านิ ไม่ทันเห็นกระทู้หรือข้อความ...ทุกคนด้วยนะคะ
ที่ช่วยแนะนำ นิยายเรื่องนี้ และเรื่องอื่นๆ ที่นิเขียน ขอบคุณมากๆ ค่ะ
เรื่องนี้...เกิดก่อนพี่โต้งก่าฐาช่ายมะ
แล้วเหมือนว่า พี่โต้งจาชอบปอร์นด้วยช่ายมะ ช่ายมะ
ถ้าจำไม่ผิด
555
มีปัญหามาใหม่อีกแล้วเน้อ อิอิ
ใช่แล้วค่ะ เรื่องของตุลย์กะปอนด์จะเกิดก่อนพี่โต้งน้องฐา เมื่อก่อนพี่โต้งชอบปอนด์ มากแต่โดนตุลย์ คปด. 555 +
ส่วนที่บอกว่าเกลียดกะเทย ก็เพราะ ปอนด์ นี่แหละเป็นต้นเหตุด้วยส่วนหนึ่ง
น่ารักละมุนละไมอีกละคู่นี้ แต่ตาบ้าพี่โต้งตามมาเป็นตัวร้าย! :a5:
ปกติตอนนางเป็นพระเอกนางยังร้ายเลย แล่วเรื่องนี้ :ling3:
อ่อ พี่คนเขียนน่าจะใส่ชื่อผิดนะครับ ตรงที่บอกว่า "ผมกะควิลเข้ามาเป็นคู่แรก" พี่คงหมายถึงเคลียร์ หนุ่มน้อยชืาอเหมือนยี่ห้อยาสระผมคนนั้นเนอะ :hao3:
ขอบคุณงับ สับสน งงเรื่องชื่อควิล/เคลียร์ แก้ให้ละนะ
ส่วนพี่โต้ง เรื่องนี้เป็นตัวโกงค่ะ ร้ายแน่นอน มีแถมเอ โผล่ มานิดๆด้วย 555
ว้ายยย น่ารักค่าา
ตอนไหนจะปีนึงน้าา
เราว่าแค่ครึ่งปี เค้าก็รู้กันทั้งบางแล้วม้างงง :laugh3:
กลัวใจครอบครัวตุลล์จัง
:mew2:
คิดว่ารู้ เฉพาะ เพื่อนสนิทอ่ะนะ 555+
ครอบครัวตุลย์ ไม่มีดราม่าค่ะ ไม่ต้องกลัว
-
ปอนด์ทำซีดีหล่นไว้ที่รถโต้งล่ะสินะ
และดราม่าจะตามมาอีกระลอก 5555
-
cd อยู่ไหนๆๆ o22
:กอด1: :L1: :pig4:
-
:o8: โอ้. ตุลย์นี่มีคลิปเด็ดอุบไว้ตั้งนานเนาะ.
ปอนด์รีบๆอยู่เช็คซีดีด่วน
ตุลย์ปากหวานได้ตลอดๆอะ ชอบมาก ฮึบ เตรียมพร้อมรับมาม่า :เฮ้อ:
-
ปอนด์น่ารักอ่ะ น่ารักทุกตอนเลย
-
น่ารักอ่ะชอบจังค่ะ:)
-
ทำไมรู้สึกเหมือนปอนด์จะทำcdหาย :laugh:
-
รักตุลย์ ตุลย์น่ารัก รู้จักปอนด์ดีจริงๆ
ปอนด์กะล่อนอ่ะ
ส่วนอิพี่โต้ง น้องฐาช่วยรีบออกมาเก็บไปเลยนะ
ดราม่าขอแค่กรุบกริบพอนะคนอ่านลุ้นเครียด5555
-
เสน่ห์แรงจริง ๆ ทำไมปอนด์เป็นรุกที่ใคร ๆ ก็อยากจะจับกดน้า...
ดีที่ถูกกระต่ายจับกินไปก่อน ไก่โต้งเลยอด
-
โต้งโกงทุกเรื่อง
ขอบคุณ :)
-
แค่พี่โต้งคนเดียวก็กระอักแล้ว เจ้าเอ :ling3:
กลัวอนาคตเลย :hao5:
-
ชอบตอนตุลย์หยอดอ่ะ
มันเขินแทนปอนด์เลย อิอิ
-
แผ่นซีดีแผ่นนั้นนนนนนนนนนนนนนนนนน
รอลุ้นตอนต่อไป
คู่นี้มันหวานขึ้นเรื่อยๆเลยนะเนี่ย ชอบๆ
-
ไม่ได้เข้าเล้าสักพักเลยได้อ่านตุลย์ ปอนด์หลายตอนรวดดด :impress2:
แต่ตอนนี้ติดใจอยู่อย่าง กลัวซีดีหายชะมัดดด 555
-
พกมาคืน ระวังคลิปหลุด
ว่าแต่แฟนเซอร์วิสจริงๆ
สองหนุ่มหวานใส่กันตลอด
-
ตอนที่ 52 คู่กัน
ผมไม่แน่ใจว่า ผู้ชายส่วนใหญ่กินข้าวเร็วกันหรือเปล่า แต่เท่าที่รู้ ผมกับตุลย์ แดก...เอ๊ย กินเร็วพอสมควร เหลือเวลาอีกพักใหญ่ก่อนหนังฉาย ผมเลยมานั่งเฝ้าไอ้ตุลย์เล่นเกมขับรถฆ่าเวลา
“ดูคลิปนั่นยัง...” มันถามขณะเล่นเกมขับรถนั่นไปด้วย
“ดูแล้ว”
“เป็นไง เด็ดพอไหม?” ถามด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ
“มึงมันบ้า ไม่ทราบว่าจะอัดไว้ทำซากประเทศอะไร ถ้าขืนมีคนได้ดู ก็ฉิบหายกันหมดพอดี”
“ดูอะไรล่ะ กูคว่ำกล้องไว้ มันมีภาพซะที่ไหน มีแต่เสียง แล้วเท่าที่ฟังดู ไม่มีชื่อมึงเลยสักคำ มีแต่ชื่อกู”
“ถึงงั้นก็เถอะ เสียงกูมีเอกลักษณ์ ลองใครรู้จักทำไมจะจำเสียงกูไม่ได้”
“แล้วมันจะหลุดไปไหนได้ ฟงไฟล์อะไรกูลบทิ้งไปหมดแล้ว เหลือก็แต่ ซีดีแผ่นนั่นแหละแผ่นเดียว ถ้ามึงดูแล้วก็เอามาคืนสิ”
“เออรู้แล้วน่า ที่จริงวันนี้กูก็....” จะเอามาคืนอยู่พอดี....
แต่....เดี๋ยวนะ...ซีดีที่ว่านั่น.... อยู่ไหนวะ.....
จำได้ว่าเมื่อเช้าหยิบใส่แจ๊กเกตมา ...แล้วแจ๊กเกต.... ไม่มี ....
ตายห่าละ แจ๊กเกตอยู่ในรถไอ้โต้ง!!!!
ผมหันไปมองหน้าไอ้ตุลย์ พลางกลืนน้ำลายเอื๊อก แต่พอดีมันเล่นเกมอยู่เลยไม่ได้หันมามอง นี่ถ้ามันรู้ว่าผมทำหาย ไม่สิ สะเพร่าปล่อยของแบบนั้นไปอยู่กับคนอื่น มันเอาผมตายแน่เลย....
“หือ? วันนี้อะไร เอามาด้วยเหรอ?”
“เปล่า กูจะบอกว่ากูไม่คืนหรอก กูจะหักทิ้ง เรื่องอะไรจะเก็บไว้” ผมรีบบอก อย่างน้อยก็เพื่อถ่วงเวลา
“ไม่ได้นะเว้ย นั่นของรักกูเลยนะ.... เอามาคืนเลย” มันหันมามอง ทิ้งพวงมาลัยจนรถเจ้ากรรมแหกโค้งวิ่งชนขอบทาง.... จนเกมโอเว่อร์.....
“ไม่ได้.....คนจริงๆ ก็อยู่นี่ละ จะเอาไปทำไม”
“เป็นที่ระลึกไง มึงรู้ป่าว จุดเริ่มต้นที่กูอยากมีอะไรกะมึงคืออะไร เพราะกูชอบเสียงมึงตอนร้องเพลงไง ละกูจินตนาการว่าเวลามึงxxx อยู่เสียงมันจะออกมาประมาณไหน กูถึงอัดเสียงเก็บไว้”
“ไร้สาระชิบเป๋ง....” แล้วก็โรคจิตโคตรๆ อีกด้วย!!
“ไม่ต้องมาบ่น รีบเอามาคืนซะ รับรองดูแลอย่างดี ไม่ให้ใครดูหรอก แต่ถ้ามึงไม่มั่นใจ เดี๋ยวจะซื้อตู้เซพมาเก็บซีดีนั่นให้เลยยังได้”
“เว่อไปละ”
“ไม่รู้ล่ะ ถ้าไม่เอาแผ่นนั้นมาคืน กูจะแอบอัดใหม่.....”
“เฮ้ย....”
“ไม่ต้องมาเฮ้ย มึงก็รู้ กูไม่พูดเล่นนะ”
ฮึ้ย.... ทำไม.... ทำไมเป็นคนแบบนี้วะเนี่ย.....
ครับ..... ลองคิดดูเอาว่าผมจะเลือกทางไหนระหว่างเอาแผ่นเก่ามาคืนหรือจะยอมหวาดระแวงว่ามันจะอัดคลิปใหม่อีกเมื่อไรน่ะ แต่ไอ้เรื่องนั้นมันยังไม่น่าวิตกเท่าเจ้าของอันตรายนั่นจะยังปลอดภัยดีอยู่หรือเปล่าเลย
จากนั้นผมรีบไล่ตุลย์ไปต่อคิวซื้อป๊อปคอร์นและน้ำก่อนเข้าโรงหนัง ในขณะที่ตัวเองแอบหลบไปต่อสายหาไอ้โต้ง แต่โทรสักกี่สายมันก็ไม่ยอมรับโทรศัพท์ ผมกระวนกระวายใจจนแทบบ้า แล้วจู่ๆ มันก็ส่งข้อความกลับมา
‘ขอโทษนะ กูขออยู่เงียบๆ สักพัก ตอนนี้กูยังทำใจไม่ได้’
ครับ!!!! ที่จริงผมเข้าใจนะ อารมณ์คนอกหักที่อยากตัดตัวเองจากโลกภายนอก โดยเฉพาะคนที่หักอกตัวเองด้วยแล้วก็คงไม่อยากเห็นหน้า ฟังเสียงใดๆ ทั้งสิ้น อันนี้ผมก็เข้าใจ แต่ผมก็ไม่ได้จะเอาอะไรนอกจากเสื้อตัวนั้นกะซีดีที่ติดอยู่ข้างใน โธ่เว้ย!!!! ทำไมชีวิตมันซวยซ้ำซากขนาดนี้!
รู้ไหม...ทำไมผมถึงหิ้วเสื้อแจ๊กเกตมาด้วย ก็เพราะโรงหนังมันหนาวน่ะสิ อากาศมันหนาวจริงๆ ไม่ใช่เพราะผมเป็นโรคขาดความอบอุ่นหรอกนะ แล้วคนที่หนาว...จะทำอะไรล่ะ ถ้าไม่ใช่นั่งกอดอก...
“หนาวเหรอ?....” คำถามส่งมาเรียบๆ
“เปล่า...เอ่อ... แต่ก็เย็นๆ อ่ะนะ มึงไม่รู้สึกเลยเหรอ?”
“รู้สึกอะไร...เย็นก็ดีละนี่”
เหอะ!! ไอ้ตุลย์ต้านทานอากาศหนาวได้ดีว่าผมเยอะเพราะที่บ้านมันมีแอร์ ส่วนผมจะทนร้อนได้ดีกว่ามัน เพราะห้องผมมันอภิมหาร้อน....
“แล้วก็ไม่บอกแต่แรกว่าขี้หนาว จะได้หยิบเสื้อมาให้ด้วย”
จะบอกทำไม...เพราะที่จริงผมก็เอามาด้วยแต่พอดีทิ้งไว้ในรถไอ้โต้งแล้วไง นั่นแหละที่แย่ ผมจึงไม่ได้ปริปากตอบ ส่วนคนข้างกายก็ยื่นยัดบางอย่างมาแตะปากจนผมต้องอ้าปากเคี้ยวมันเข้าไป
“รสอะไรเนี่ย คุ้นๆ” ผมถามเมื่อเคี้ยวป๊อปคอร์นที่มันป้อนเข้ามาให้
“รสชีสน่ะ เป็นไง อร่อยป่ะ”
“ก็ดีนะ แปลกดี เมื่อก่อนไม่มี”
“คำว่าเมื่อก่อนนี่ ไม่ได้ดูหนังมากี่ปีแล้ว”
“จะบ้าเหรอ สองเดือนก่อนยังมาดูกะมึงอยู่เลย”
“แล้วมึงซื้ออะไรมากินหรือไงล่ะ ก็เปล่า....”
“เหอะ!! ก็มึงพามา มึงก็ต้องซื้อดิ กูไม่ได้ชวนซะหน่อย..”
“ครับ ครับ ก็เลี้ยงอยู่นี่ไง ไอ้งกเอ๊ย...”
“ไม่ได้งก เค้าเรียกว่ามัธยัสถ์ ประหยัดอดออม”
“อ้อเหรอ....” มันพยักหน้ายิ้ม แต่ส่งเสียงกวนตีนอีก.... ผมเบะหน้าหันมองจอไม่สนใจมันด้วยความหมั่นไส้
“เอนมานี่สิ นั่งตรงๆ ไม่เมื่อยเหรอ?”
“หึ....”
“ขยับมาใกล้ๆ สิ.... ทีแรกกูนึกว่าจะได้จับมือกันไป ดูหนังกันไปเพลินๆ ซะอีก มึงก็เอาแต่กอดอก...”
“ก็กูหนาวนี่” กรรม ลืมตัว เมื่อกี้ยังบอกเปล่าอยู่เลย
“รู้แล้ว ... หนาวก็ขยับมาสิ....”
เฮ้อ.... เบื่อพวกเอาแต่ใจ.....
ผมหันมองซ้ายขวา ดีที่นั่งอยู่แถวสอง เลยไม่ค่อยมีคน พอหนังฉายแล้วโรงหนังก็มืด คงไม่มีใครสังเกตเห็นเราหรอกมั้ง ครั้นพอผมขยับตัวเอนไปซบไหล่มันจริง จอมวางอำนาจมันก็วาดแขนมาโอบไหล่ผมไว้
อืม ..... ถึงจะไม่ทำให้หายหนาว...แต่ก็อุ่นใจดี....
ก่อนกลับ ผมพามันเข้าร้านกิฟท์ชอป เพราะสนใจสร้อยที่แขวนโชว์ไว้
“เอานี่ป่าว?” ผมหันไปเห็นไอ้ตุลย์ชูสายห้อยมือถือให้ดู เป็นรูปกระต่าย
“จะได้คู่กัน” มันหมายถึงคู่กับสายห้อยของมันที่ผมซื้อให้ตอนวันเกิด
“คู่อะไรล่ะ ไม่เห็นจะเหมือนกัน”
“ก็แบบของกูเค้าไม่มีขายนี่”
“งั้นก็ไม่เอา” ผมบอกแล้วหันไปเลือกสร้อยต่อ
ดีแล้วแหละที่ไม่มีขาย เรื่องอะไรจะใส่ของคิกขุแบบนั้น ที่ซื้อให้มันก็เพราะไม่รู้จะซื้ออะไรมาให้มันดีเท่านั้นแหละ ไม่คิดด้วยซ้ำว่ามันจะยอมแขวน
“อันละเท่าไรครับ?” ผมชูสร้อยขึ้นแล้วตะโกนถามเจ้าของร้าน
“20ค่ะ” แม่ค้าตอบ แล้วหันไปดูลูกค้าคนอื่น
“นี่ห้างนะไม่ใช่ตลาดนัด แวะร้านจิวเวลรี่ไหม จะได้หาสวยๆ กว่านี้” ตุลย์เดินมากระซิบ
“ไม่เอาอ่ะ เปลือง”
“เดี๋ยวกูซื้อให้”
“ไม่เอา.... ซื้อของแพงๆ เดี๋ยวหายไปก็เสียดายแย่”
“ก็เก็บให้มันดีๆ สิ”
“วุ่นวายนัก งั้นก็ไม่ต้องซื้อ กลับเลยละกัน” ปล่อยมือจากสร้อยแล้วถอยออก ไอ้ตุลย์รีบขยับมาขวาง
“เดี๋ยว.... ซื้อที่นี่ก็ได้... เอาอันไหนล่ะเดี๋ยวซื้อให้”
เหอะ!! ก็แค่นั้น... ผมหันไปหยิบสร้อยรูปกีตาร์มาเลือกๆ ดู
“เฮ้ย นี่มัน....รีเบเลี่ยน นี่หว่า” ระหว่างที่เลือกอยู่ไอ้ตุลย์ก็อุทานขึ้นมา
“อะไร....”
“ดาบของดันเต้”
“ฮะ...เกมเหรอ”
“อือ ทำซะเหมือนเลย ไม่เหมือนแค่หัวกะโหลกนิดเดียวเอง อันนี้น่ารักไปนิด”
“งั้นก็ซื้อไปดิ” ผมสนับสนุน มันจึงดึงสร้อยเส้นที่ว่าออกมาจากแท่งแขวน
“มึงเอาสักอันมะ....” มันหันมาถาม...
“หึ... กูเอาอันนี้” ผมยื่นสร้อยรูปกีตาร์ให้มัน เพราะมันอาสาจะซื้อให้
มันหันไปมองแผงแขวนสร้อยอีกครั้ง เหมือนจะซื้อเพิ่มอีก ทำให้ผมอดยิ้มขำไม่ได้ ทีแรกยังบอกจะพาไปซื้อทีอื่น พอเจอของที่ถูกใจดันยืนเลือกต่อซะงั้น
“กูออกไปรอหน้าร้านนะ” ผมบอกเมื่อมันทำท่าจะเลือกอีกนาน
“อือ”
ไม่นานนักตุลย์ก็เดินออกมาพร้อมถุงในมือ
“เออ.... มึงแวะไปส่งกูที่ห้องด้วยนะ รถกูเสีย...” ผมรีบบอกเพราะขี้เกียจเรียกวิน
“อ้าว....แล้วทำไมไม่รีบบอกเล่า จะได้โทรตามช่างให้ จอดไว้ไหน”
“คณะ...”
“เออ เดี๋ยวกูไปจัดการให้”
“เอ่อ... ไม่เป็นไร เดี๋ยวกู....”
“กินไอติมไหม?” ยังพูดไม่ทันจบมันก็ขัดขึ้นมาซะก่อน
“ฮะ....” ผมทำเสียงสูงแล้วหันไปมองร้านแดรี่ควีนใกล้ๆ “กิน...จะซื้อให้เหรอ?”
“เปล่า กูเอาโอรีโอบลิซซาร์ด นะ” มันบอกแล้วยื่นเงินมาให้ร้อยนึง
สัด!! ใช้กูอีก!!
ผมแยกเขี้ยวใส่มันก่อนจะกระตุกเงินแรงๆ แล้วเดินไปที่ร้านไอศกรีม.....
มาถึงรถ....ผมยังกินไอศกรีมไม่หมด ในขณะที่ไอ้ตุลย์โยนลงถังขยะไปแล้ว... มันติดเครื่องยนต์แล้วหันมามอง
“คาดเข็มขัดสิ”
“โหยมึง... แป๊บเดียวก็ถึงแล้ว”
“คาดเถอะ เซฟตี้เฟิร์สน่ะรู้จักไหม”
“กินอยู่....” ผมพยายามเถียงจนอีกฝ่ายโน้มตัวมาช่วยคาดเข็มขัดให้
“เฮ้ย... ไม่ต้อง...” ผมรีบผลักแขนมันออกไม่ให้ช่วยทำอะไรน่าอายแบบนั้น ผมไม่ใช่เด็กที่ต้องมาคอยดูแลให้ทุกเรื่องซะหน่อย
“อย่าดื้อ...ถ้ามึงไม่คิดจะดูแลตัวเองก็ไมเป็นไรหรอกนะ แต่มึงก็ไม่ควรปฏิเสธคนที่คิดจะดูแลมึง รู้ไหม... ”
จากคำพูดของมันผมควรจะซึ้ง แต่เมื่อมองตามันแล้วผมกลับสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดที่ผมไม่เข้าใจ
มันขับรถมาจอดหน้าหอผม....
“ไม่ขึ้นไปส่งนะ เดี๋ยวกูจะแวะไปดูรถมึงหน่อย มืดแล้วเดี๋ยวลำบาก”
“อือ ขอบใจนะ”
“แล้วนี่จะไปร้องเพลงยังไง ให้มารับหรือเปล่า”
“ไม่ต้อง เดี๋ยวนั่งวินไปเองสะดวกกว่า”
“แล้วพรุ่งนี้...”
“กูไปเองได้....” ผมรีบตอบ
“โอเค งั้นเจอกันพรุ่งนี้ที่ร้านแล้วกัน ค่ำๆ จะแวะไป”
ผมพยักหน้ารับ
“เออ เกือบลืม หันหลังไปสิเดี๋ยวใส่สร้อยให้”
จริงสิ ลืมไปเลยว่าซื้อสร้อยกลับมาด้วย ผมหันหลังให้มันคล้องสร้อยให้แต่โดยดี แต่ก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อสิ่งที่ห้อยอยู่ที่คอไม่ใช่สร้อยรูปกีตาร์ที่ตัวเองเลือกไว้
“เฮ้ย... ทำไมให้อันนี้ล่ะ แล้วกีตาร์...” ผมโวยวาย แต่ก็ไม่ทัน เพราะมันติดตะขอให้เรียบร้อยแล้ว
“อยู่นี่” มันยื่นถุงพลาสติกเล็กๆ มาให้
“ทำไมไม่ใส่กีตาร์ล่ะ สวยกว่าอันนี้ นี่รูปอะไรเนี่ย” ผมบ่นแล้วพยายามจะถอดสร้อยออก แต่ถูกคนข้างกายจับมือไว้เสียก่อน
“ใส่ไว้เถอะ กูจะได้ใส่ด้วย...” มันว่า แล้วกางสร้อยอีกอันที่มันซื้อออกแล้วพยายามติดตะขอ พอหมุนกลับมา ผมก็นึกขึ้นได้ว่ามันซื้อสร้อยรูปดาบ...
“ห้ามถอดนะ....จะได้เป็นคู่กัน...”
คู่กัน....เหรอ....
ถ้าหากสิ่งที่อยู่ที่คอมันคือดาบ สิ่งที่อยู่ที่คอผมก็คงเป็น.... โล่....
ลองทายดูสิ ผมยังจะถอดอยู่อีกไหม....
...............
เดาถูกเรื่องซีดีกันหมด 555
ใครรอ ดราม่า ถ้าโต้ง-ปอนด์ คงเรื่อยๆ แต่ถ้ารอ ดราม่า ตุลย์-ปอนด์ยังไม่มานะ รออีกพักนึงละกัน นิยังไม่รีบ
ตอนนี้ขอขายหวานต่อไปเรื่อยๆ ก่อน ไม่รู้ว่าขายของหวานจนเนื้อเรื่องอืดเกินไปหรือเปล่า แต่ก็จะพยายามใส่รายละเอียดและเดินเรื่องไปด้วย หวังว่าคงไม่เบื่อกันนะคะ
รักคนอ่าน ค่ะ
-
เดทกันน่ารักดีจัง
-
ชอบหวานๆนะ :z2:
-
ง่ะ จะดราม่าหรอ :serius2:
ขอแบบเบาๆ ก็พอนะ
-
อิพี่โต้งฟังซีดีแล้วแน่ ๆ ถึงได้ออกอาการ
-
ของหวานๆแหละชอบนักแล
แอบเสียวนะเนี่ย โต้งจะได้เปิดซีดีนั่นดูเปล่านะ หึๆ
-
อิพี่โต้งแอบรื้อเสื้อแล้วเจอของดีแอบฟังไปแล้วแน่นอน
ถึงได้ทำใจไม่ได้ใช่มั้ย สม! จงสลดและตัดใจไปเลยไป๊
ตุลย์น่ารัก ขอเพ้อต่อไป
ไอศกรีม โอรีโอบลิซซาร์ด ของแดรี่ควีน น่าจะสะกดแบบนี้นะ ชอบเหมือนกันเลยอ้ะ
ขอบคุณคนเขียนมาไวทันใจดีจัง
-
โต้งนิสัยไม่ดีนะเธอมารื้อของคนอื่น :angry2:
ขอแบบหวานๆๆยาวๆเถอะคุณนิ :กอด1: :L1: :pig4:
-
กลัวใจอิตาโต้งจริงๆ :ling3:
-
หวานกันใช่ป่ะ 55555 ปอนด์ยักกกกกตุลย์
-
ขอบคุณ :)
-
ตามอ่านครับ
อิอิ
-
โอ้ยยยยยยย
ตอนนี้น่ารักอะ
แต่ว่าาาาาาา
พี่โต้งจะมาม่าหรอ
ดีกันแน่นอน บอกเลย
-
เป็นเดทที่น่ารักมาก
ว่าแต่ปอนด์อย่าลืม CD นะ
ถ้าโต้งเอาไปเปิดคงช้ำใจยิ่งกว่าเก่า
-
:-)
-
ตุลย์ ทำไมเดี๋ยวนี้ถีงได้น่ารักขนาดนี้เนี้ยยยย
-
ดัน
-
ตอนที่ 53 พูดไม่ค่อยถูก
-ตุลย์ –
วันนี้วันศุกร์ .... ผมโทรจองโต๊ะร้านริมทางแต่หัววันด้วยสัญญากับพระจันทร์ดวงนั้นว่าจะโคจรไปหา ส่วนบรรดาเพื่อนฝูงผมไม่ได้นัดล่วงหน้าแต่ก็บังเอิญว่างกันหมดอย่างน่าอัศจรรย์ใจ
สองทุ่มเศษ ที่ผมเตรียมพร้อมจะออกจากบ้าน ไม่ลืมโทรไปถามนักร้องคนโปรดว่าจะต้องไปรับไหม ปรากฏว่า มันล่วงหน้าไปก่อนแล้ว พอเดินทางมาถึงร้านมันก็กำลังร้องเพลงอยู่พอดี ผมนั่งลงที่โต๊ะประจำ พร้อมกับรับเมนูมาสั่งกับข้าวตามความเคยชิน เมื่อผมเป็นคนแรกที่มาถึง
“แค่นี้ก่อนครับ” สั่งได้ไม่กี่อย่างก็ต้องพอ เมื่อนึกได้ว่าควรให้คนที่ยืนอยู่บนเวทีได้มีโอกาสสั่งอาหารที่มันชอบบ้าง
เสียงปรบมือดังขึ้นทำให้ผมต้องปรบตามเมื่อมันร้องเพลงจนจบ ผมกวักมือส่งซิกเรียกมันด้วยใบหน้ากวนๆ
มันทำหน้ามุ่ยแล้วเดินตรงมาหาแต่โดยดี
“อะไร...” เสียงนักร้องฟังดูหาเรื่องชอบกล
“ทำไม เรียกไม่ได้หรือไง”
“ก็คนมาทำงาน ไม่ได้มาเที่ยว”
“อะไร... เป็นนักร้องก็ต้องมานั่งดูแลแขกดิถึงจะถูก”
“สัด นักร้องไม่ใช่อีตัว...” คำตอบแรงอีกตามเคย...
“มึงนี่ไม่มีอารมณ์ขันเอาซะเลย ที่เรียกนี่ไม่ใช่อะไร แค่จะถามว่าจะสั่งอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า เดี๋ยวร้องเพลงเสร็จแล้วมานั่งกินข้าวจะหาว่ากูไม่ดูแล สั่งแต่ของที่มึงกินไม่ได้อีก”
“อะไรก็กินได้ทั้งนั้นแหละ นอกจากกุ้ง”
“เหล้าล่ะ... เห็นคราวก่อนก็แพ้ ยี่ห้ออะไรนะ”
“เบนมอร์ แต่โชคดีร้านไม่มีอยู่แล้ว สั่งอะไรก็ได้หมด ไม่มีอะไรแล้วใช่ป่ะ งั้นกูไปหลังร้านก่อนนะ”
“อือ..” ผมรับคำ แล้วเรียกบริกรมาสั่งอาหารเพิ่มเติม
เพื่อนๆ เริ่มทยอยมากันทีละคนสองคนจนถึงไอ้เดฟที่สายเสมอตลอด
“มาช้าชิบ...” ผมโวยใส่ไอ้เดฟที่มาถึงเป็นคนสุดท้าย แล้วทำท่าเหมือนจะมานั่งข้างๆ
“นู่นเลยๆ ไปนั่งไกลๆ ตีน นี่เดี๋ยวจะไว้ให้วอกมันนั่ง...”
“คร้าบ คร้าบบบ ตามใจเจ้ามือเสมอ ว่าแต่มันยังไม่มาอีกเหรอ” มันแซวแล้วขยับไปนั่งห่างๆ
“มาก็เห็นแล้วสิ ถามโง่ๆ”
“กูก็แค่ถามมารยาทเว้ย”
“กูก็ตอบตามมารยาทนะ”
“มารยาททรามอ่ะสิ” คำตอบนี่ลอยมาจากข้างหลัง ตามมาด้วยคนที่ถูกเอ่ยถึงนั่งลงที่เก้าอี้ที่ว่าง
ผมหันไปมองแฟนตัวเองที่ไม่คิดจะเข้าข้างแล้วเหมือนจะคอยซ้ำนั่นอย่างหมั่นเขี้ยว ได้ยินเสียงเพื่อนร่วมโต๊ะหัวเราะคิกเบาๆ อย่างชอบอกชอบใจ แล้วก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ได้แต่หันไปโบกมือเรียก สาวเสิร์ฟมาชงเหล้าเพิ่ม
“ของพี่ไม่ใส่นำแข็งนะครับ...” คนข้างกายหันไปบอกคนชงเหล้าด้วยรอยยิ้ม นัยว่าคงสนิทกันไม่มากก็น้อย
“ทำไมไม่ใส่” ผมถามขึ้นอย่างแปลกใจ
“ก็ใกล้ประกวดแล้วนี่ เลยไม่อยากกินอะไรเย็นๆ เดี๋ยวเสียงหาย” มันไขข้อข้องใจทำให้ผมพยักหน้ารับ
“ประกวดอะไรเหรอปอนด์” ไอ้เดฟถาม และคนอื่นๆ พลอยหันมาสนใจ
“อ๋อ วงดนตรีวันลอยกระทงน่ะ”
“อ้อ...แล้วไป นึกว่านางนพมาศ” ผมหันไปเหล่ใส่ไอ้เดฟที่มันเกิดนึกมุกหาเรื่องขึ้นมา แล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อคนข้างๆ เอาแต่ยิ้มรับโดยไม่หาเรื่องกลับเลยสักคำ ทีกับผมนี่เป็นไม่ได้ ถ้าไม่กวนตีนก็ด่า.... สองมาตรฐานชัดๆ
“แล้วนี่ไม่ต้องร้องเพลงแล้วเหรอ” เดฟถาม
“ครับ ร้องไปหลายเพลงแล้วนะตั้งแต่หัวค่ำ”
“เราเพิ่งมาถึงเมื่อกี้อ่ะนะเลยไม่ได้ยิน”
“ก็มึงมันสายตลอด” ผมหันไปด่า
“กูมีธุระเว้ย เลยมาช้า”
“ติดหญิงอะดิ มึงอ่ะจะมีอะไร...” ผมเริ่มเผา
“แหม พูดเหมือนตัวเองไม่ได้ติดใครเลยน้า....ใครกันล่ะ ทั้งร้องเพลงผิดคีย์ ดีดกีต้าร์ผิดโน้ตอยู่เร็วๆ นี้” ทีนี้แม่งเลยเอาคืน โดยที่มันไม่เกรงใจคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ผมเลย
“อะไร อะไร หรือจะเอา....”
“แทงใจดำเข้าหน่อยทำเป็นของขึ้น.... เอาจริงๆนะ ตุลย์แม่งร้องเพลงห่วยแตกมากเลยใช่ป่ะปอนด์ ไหนบอกมันหน่อยดิ๊” ทีนี้ คนถูกถามหัวเราะขำ เหมือนจะเห็นด้วย ผมหมั่นไส้เลยอดแขวะไม่ได้
“มันจะไปรู้อะไร ฟังแค่เริ่มต้นก็เดินหนีไปกับชู้แล้ว...” ผมชิงประชดดักคอ จนมันหน้าเสียแล้วหันมามองหน้าผม
“ก็เสียงมึงห่วยเองนี่หว่า” เดฟช่วยพูดต่อ เมื่อรับรู้ว่าผมกำลังจะทำบรรยากาศเสีย...
“เออ....แต่มิ้นท์ว่า ถึงตุลย์จะร้องเพลงไม่เก่ง แต่ก็ร้องจากใจนะ น่าจะชดเชยกันได้” ทีนี้มิ้นท์ แฟนของคิมช่วยแก้สถานการณ์ให้
“แล้วปอนด์ล่ะ.....” มิ้นท์ถามต่อ
“ครับ?” มันส่งเสียงสูงพร้อมเลิกคิ้ว
“ไม่มีเพลงอะไรอยากร้องให้ตุลย์ฟังบ้างเหรอ? ”
“ใช่ๆ เพลงที่ร้องจากใจแล้วก็จากคนที่เสียงดีๆด้วย...” ไอ้เดฟผสมโรงไม่วายจิกกัด จนผมต้องกลอกตาแล้วหันไปมองหน้าขาวๆ ของคนข้างกาย แล้วพบว่ามันก็กำลังหันมามองหน้าผมอยู่เหมือนกัน แต่พอผมหันไปมันก็หันหน้าหนีไป เอ่อ.... มันหมายความว่ายังไงวะ!
“ไม่อ่ะ ไม่มี....” หลังคำตอบสั้นๆ นั่นทั้งโต๊ะก็เงียบ... เนื่องด้วยไม่คิดว่า ไอ้วอกของผมมันจะใจร้ายใจดำได้มากขนาดนี้ แถมยังไม่เข้าใจสถานการณ์เอาซะเลยว่ามันสมควรจะง้องอนผมสักนิดอะไรแบบนั้น นี่อะไร...ตอบมาได้... ไม่มี...ช่างหาความโรแมนติกได้ยากเสียจริงนะผู้ชายคนนี้....
ช่างเถอะ.... มันก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้วนี่ นานมากจนผมเองก็ชินแล้ว อาจจะนึกขัดใจอยู่บ้างที่เหมือนถูกหักหน้าแต่ก็ไม่ได้มากมายอะไรนัก แต่ก็อดแขวะเล็กๆ ไม่ได้
“มันไม่อยากร้องก็ไม่ต้องให้มันร้องหรอก เดี๋ยวขึ้นไปร้องเพลงบอกเลิกกูขึ้นมา ขี้เกียจมานั่งแซด...”
“แหม... มีงอนครับมีงอน” ไอ้เดฟแซวกลับมา
“ไม่ได้งอนซะหน่อย... นี่พูดจริงเลย...”
“นี่มึง.......จะหาเรื่องกันหรือไง...” ไอ้วอกเริ่มหันมาทำเสียงเครียดใส่
“ไม่กล้าหรอก.... ใครจะกล้า....เห็นกูอย่างงี้ กูกลัวเมียจะตายห่า....” ผมตอบยิ้มๆ ในขณะที่คนฟังเปลี่ยนจากหน้าหวี่ยงเป็นเหวอ ก่อนจะเบือนหน้าขาวๆ ที่เริ่มแดงนิดๆ นั่นหันหนีอย่างไวว่อง พร้อมคำสบถเบาๆ
“ชิ! ไอ้บ้าเอ๊ย...”
ดึกมากแล้ว....ลูกค้าเริ่มซาไป บนเวทีเล็กๆ นั่นตอนนี้ไม่มีใครแล้ว มีเพียงเสียงเพลงช้าๆ ที่ทางร้านเปิดคลอเบาๆ สร้างบรรยากาศ ผมหันไปมองคนข้างกายที่หน้าแดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ แต่ยังคงหันไปเติมเหล้าที่พร่องให้เต็มแก้วอย่างติดลม
“วันนี้หวังว่าคงไม่อ้วกอีกนะ” ผมหันไปถามอย่างหยอกล้อเมื่อนึกถึงคราวก่อนที่ถูกอาเจียนใส่ระลอกแล้วระลอกเล่าจนเหม็นไปทั้งตัว
“ไม่มีทาง.... เก๋าเว้ย” ผมอดยิ้มขำไม่ได้เมื่อได้ยินมันคุยโวอย่างนั้น แต่พอพูดจบกลับซบหน้าลงบนโต๊ะแล้วหลับตานิ่ง
“อ้าว.... หมอบซะแล้ว... สงสัยจะหนักนะเนี่ยถึงกับสลบ กูว่าเชคบิลแล้วแยกย้ายเถอะ ” คิมเป็นคนเสนอแนะผมหันไปมองมิ้นท์ที่หน้าแดงเอียงคอซบมันก็พอรู้ว่าคนอื่นๆ ก็คงกึ่มได้ที่
“อือ กูก็ว่างั้น” ผมตอบรับแล้วหันไปเรียกบริกรมาคิดเงิน
“เออ งั้นเดี๋ยวกูพามิ้นท์กะดิวไปส่งก่อนนะ ละเจอกัน” เสียงคิมบอกมา ผมยกมือตอบรับ แล้วหันไปเขย่าตัวคนคออ่อนที่นอนคอพับอยู่ข้างๆ
“วอก... ตื่นเร็ว”
“กลับแล้วนะมึง...” เสียงไอ้เดฟบอกแล้วเดินมาตบไหล่ปุปุ
“เออๆ โชคดี...” ผมบอกมันก่อนจะหันไปทางเดิม “วอก .... ตื่นๆ ”
“หือ....อะไร...” มันเงยหน้าขึ้นมองผมอย่างงัวเงีย
“กลับบ้านเถอะ...”
“ฮื้อ... อะไร กูยังไม่อยากกลับ กูยังอยากดื่มอีก.....”
“ไม่ต้องเลย ลุก ลุกๆ เมามากแล้ววันนี้พอแค่นี้ก่อน วันหลังค่อยกินต่อ” ผมว่าแล้วค่อยๆ ดึงแขนมันให้ลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล
“ม่าย..ครายเมา....” ตลกนะ ทำไมคนเมาชอบบอกว่าตัวเองไม่เมากันทุกคนเลย ยอมรับไม่ได้หรือไงว่าเมา
“มึงนั่นแหละ เมา ไอ้ดื้อ... กลับได้แล้ว” ผมบอกแล้ว ลงไปนั่งยองๆ กับพื้นกะให้มันขี่หลัง “ขึ้นมา
“ไม่เอา อายเค้า...”
“ทีตอนนั้นมึงยังให้ไอ้หมอนั่นขี่หลังได้เลย ทีกะกูนี่หน้าบางตลอด” ผมทำเสียงดุ ทำให้เสียงชะงัก... เงียบไป แต่ก็ยังนิ่งเงียบอยู่
“เอ้า... หรือจะให้อุ้มแบบเจ้าหญิงล่ะถึงจะยอมกลับได้....” ผมถามอีกเมื่อมันไม่ยอมขยับตัวจนต้องขู่..
“เดี๋ยวก่อนสิ... นี่กูยังไม่ได้ร้องเพลงเลยใช่ป่ะวันนี้”ทีนี้เปลี่ยนเรื่องไปซะเฉยๆ
“ยังอะไร ร้องไปเยอะแล้วก่อนจะมากินเหล้าน่ะ...”
“ไม่ๆ เพลงที่กูจะร้องให้มึงน่ะ กูยังไม่ได้ร้องใช่ป่ะ...”
“เพลงอะไร ไหนบอกไม่มีไง...”
“มี มี... แค่..ไม่อยากร้อง”
“จริงเหรอ เพลงอะไรล่ะ....”
“เพลง .... เพลงไรวะ....” จะร้องแท้ๆ แต่นึกชื่อเพลงไม่ออก เจริญ!!
“ไม่เป็นไรเอาไว้ร้องวันหลังก็ได้....”
“ไมได้ ร้องวันนี้แหละ.... แป๊บสิ” แล้วมันก็พยายามจะผละออกเดินไปที่ข้างเวที กดเปิดโปรแกรมคาราโอเกะจากคอมพิวเตอร์
“เจ้าปอนด์จะทำอะไรน่ะ....” เสียงเจ้าของร้านร้องถามอยู่ข้างๆ
“เอ่อ... เหมือนจะอยากร้องเพลงอ่ะน่ะ” ผมตอบขำๆ
“เมาแล้วไม่ใช่เหรอ จะร้องรู้เรื่องเหรอ...”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ”
พี่ต้องหัวเราะพรืด ก่อนจะเดินไปปิดเพลงที่เปิดคลอไว้ให้แล้วก็เดินแฉลบออกห่าง
“วันนั้นมึงร้องเพลงอะไรให้กูนะ” เสียงคนเมาแล้วยังขี้ลืมหันมาถาม
“พูดไม่ค่อยเก่ง...”
“พูด... ไม่...ค่อย....” มันใช้นิ้วชี้จิ้มตัวอักษรบนแป้นพิมพ์อย่างเชื่องช้าจนผมยืนลุ้น แต่ในที่สุดมันก็หาเพลงจนเจอแล้วเคาะเพลงลงในลิสท์ แล้วเพลงอินโทรเพลงก็ดัง...
ฉันก็ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่
และก็ไม่รู้มาไกลแค่ไหน
บนทางที่เราสองคนเดินผ่านไป
รู้แค่ว่า ฉันนั้นไม่เคยบอก
รู้แค่ว่า ฉันนั้นไม่เคยหลอก
ความรู้สึกนั้นถ้าจะบอก
ไม่รู้ต้องพูดตอนไหน
ไม่รู้ว่าต้องคบกันไปกี่ปี
ต้องมีเรื่องราวดีๆ มากมายเท่าไหร่
ถึงจะควรพูดมันออกไป
คำสั้นๆ คำเดียวนี้
ไม่รู้ว่าเธอนั้นรออยู่ไหม
หรือจะปล่อยไปให้เป็นอย่างนี้
แต่คิดดูอีกทีเก็บไว้ก็ไม่ดี
อาจจะพูดไม่ค่อยถูก พูดไม่ค่อยออก
แต่จะบอกให้เธอได้ฟังเบื้องหลัง
ทุกๆ อย่างที่เก็บอยู่ในหัวใจ
สิ่งที่ฉันนั้นรู้สึกลึกถึงข้างใน
รวมได้เป็นความหมายคำเดียวเท่านั้น
วันนี้ฉันพร้อมให้เธอฟัง รออยู่ไหม
รู้แค่ว่า ฉันนั้นไม่เคยบอก
รู้แค่ว่า ฉันนั้นไม่เคยหลอก
ความรู้สึกนั้นถ้าจะบอก
ไม่รู้ต้องพูดตอนไหน
ไม่รู้ว่าต้องคบกันไปกี่ปี
ต้องมีเรื่องราวดีๆ มากมายเท่าไหร่
ถึงจะควรพูดมันออกไป
คำสั้นๆ คำเดียวนี้
ไม่รู้ว่าเธอนั้นรออยู่ไหม
หรือจะปล่อยไปให้เป็นอย่างนี้
แต่คิดดูอีกทีเก็บไว้ก็ไม่ดี
อาจจะพูดไม่ค่อยถูก พูดไม่ค่อยออก
แต่จะบอกให้เธอได้ฟังเบื้องหลัง
ทุกๆ อย่างที่เก็บอยู่ในหัวใจ
สิ่งที่ฉันนั้นรู้สึกลึกถึงข้างใน
รวมได้เป็นความหมายคำเดียวเท่านั้น
วันนี้ฉันพร้อมให้เธอฟัง คำว่ารักเธอ
ไม่รู้ว่าต้องคบกันไปกี่ปี
ต้องมีเรื่องราวดีๆ มากมายเท่าไหร่
ถึงจะควรพูดมันออกไป
คำสั้นๆ คำเดียวนี้
ไม่รู้ว่าเธอนั้นรออยู่ไหม
หรือจะปล่อยไปให้เป็นอย่างนี้
อาจจะพูดไม่ค่อยถูก พูดไม่ค่อยออก
แต่จะบอกให้เธอได้ฟังเบื้องหลัง
ทุกๆ อย่างที่เก็บอยู่ในหัวใจ
สิ่งที่ฉันนั้นรู้สึกลึกถึงข้างใน
รวมได้เป็นความหมายคำเดียวเท่านั้น
วันนี้ฉันพร้อมให้เธอฟัง
คำว่ารักเธอ คำว่ารักเธอ
...อ้างอิง http://sz4m.com/t9379
ถึงเวลานี้ผมได้คำตอบแล้วว่าไอ้ดื้อเวลาเมาร้องเพลงได้ไหม แน่นอนว่ามันยังร้องเพลงได้ดีไม่ต่างจากเวลาปกติ
หลังจากเพลงจบลง ได้ยินเสียงปรบมือขึ้นอีก แต่คงเพราะร้านใกล้ปิด เลยมีลูกค้าไม่กี่รายที่ได้ฟังเพลงนี้ ตัวผมเองที่ยืนฟังอยู่ใกล้ๆ ก็ได้แต่ปรบมือช้าๆเหมือนคนไม่มีแรง ทั้งนี้เพราะความรู้สึกมันตื้ออยู่ในอกจนหาคำอธิบายไม่ได้...
“เพราะป่ะ” นักร้องในดวงใจของผมส่งคำถามที่ออกแนวมั่นใจในตัวเองมาขณะที่ลุกขึ้นจากเก้าอี้หน้าคอมอย่างโซเซ
“ที่สุด...” ผมตอบกลับด้วยน้ำเสียงของคนที่อารมณ์ดีถึงขีดสุด
“ต้องแน่.....อยู่แล้วล่ะ เพลงที่มันออกมาจากใจ แล้วก็ .....ออกมาจากคนเสียงดี ....ก็ต้องเพราะอยู่แล้ว” มันเอ่ยอย่างหลงตัวเอง ผมหัวเราะเบาๆ ไม่อยากขัดคอ...
“แล้วทีนี้จะกลับบ้านได้หรือยัง ถ้ายังไม่ยอมกลับคงต้องอุ้มไปจริงๆแล้วนะ”
“เฮ้ย... ไม่เอา... เดินเองได้...”
ผมมองดูไอ้ดื้อพยายามคาดเขมขัดให้ลงล็อกอยู่นานอย่างขันๆ แต่พอขยับตัวจะเข้าไปช่วยเสียงเข็มขัดนิรภัยก็ลั่นกริ๊กขึ้นมา
“ขอบใจที่ร้องเพลงให้กูนะ... มึงไม่รู้หรอกว่ากูดีใจขนาดไหน...” ผมบอกมันด้วยน้ำเสียงที่แสดงความซาบซึ้ง
“ถ้าดีใจ...ก็เลิกงอนได้แล้วนะ...”
“อ้อ... ถ้ากูไม่งอนมึงคงไม่ร้องเพลงนี้ให้ฟังสินะ” ผมพูดแบบรู้ทัน
“กูแค่ไม่อยากให้มึง...น้อยใจกูกับควิลอีก... เพราะถึงในวันนั้นกูจะทิ้งมึงไปหาเขา แต่สุดท้ายแล้วพอถึงเวลาที่กูต้องเลือก กูก็เลือกที่จะทำให้เค้าเสียใจแล้วกลับมาหามึงอยู่ดี”
ผมถอนหายใจเบาๆ แล้วพยักหน้า
“เข้าใจแล้ว กูจะทำเป็นลืมๆไปซะก็ได้ ถ้ามึงสัญญาว่าจะไม่ทิ้งกูไปหาคนอื่นอีกนะ....”
“ไม่สัญญาหรอก”
“เฮ้อ... จะรับคำง่ายๆ สักทีสองทีไม่ได้เลยหรือยังไงฮึ...”
“สัญญาทำไม ถ้าไม่แน่ใจว่าตัวเองจะทำได้หรือเปล่า... ไม่รู้สิ...กูไม่สัญญากับมึง แต่ถ้ามึงรักกูจริงๆ มึงจะรู้ว่า ถึงไม่สัญญา กูก็ทำ เอ๊ะ ไม่สิ ไม่สัญญากูก็ไม่ทิ้งมึงหรอก เอ๊ะ เมื่อกี้กูพูดว่าไงนะ มึงฟังรู้เรื่องมะ กูพยายามเรียบเรียงคำพูดอยู่ เอาใหม่มะ”
“ไม่ต้องละ...กูพอจะเข้าใจ”
“เข้าใจจริงเหรอ ทำไมกูพูดเองกูยังงงเองล่ะ” สงสัยมีงคงจะเมามากจนมึนในสิ่งที่ตัวเองพูดล่ะมั้ง
ผมยิ้มกับท่าทีงวยงงของมัน ค่อยส่งหลังมือไปลูบแก้มข้างขวานั่นแผ่วเบา ก่อนจะลามเลยไปดึงสายสร้อยสีดำนั่นออกจากคอมันแล้วมองจี้รูปโล่นั่นด้วยรอยยิ้มบางๆ
“ยิ้มอะไร....” มันถามพร้อมคิ้วที่ขมวดมุ่น
“มึงน่ะ....ต้องให้รักให้หลงมากแค่ไหนถึงจะพอใจกันนะ” ผมรำพึงออกมาแผ่วเบาราวกับเพ้อ และไม่ได้ใส่ใจจะตอบคำถามของมัน
“แค่ไหนเหรอ...." มันลากเสียงยาวราวกับกำลังคิด ก่อนจะต่อมาอีกประโยค... " ไม่ต้องมากก็ได้นะ.... รักเท่ากันกับกูก็ได้....”
อยู่ดีๆหัวใจก็เต้นแรงราวจะกระทุ้งออกมานอกอก ความรู้สึกมันท่วมท้นขึ้นเรื่อยๆจนไม่อาจสกัดกั้น จนอดคิดไม่ได้ว่า ความรักของผม อาจจะไม่เท่ามันก็ได้....
เพราะนับวัน ผมก็ยิ่งจะรักมันมาก...
มากขึ้น มากขึ้น
มากขึ้น มากขึ้น มากขึ้นกว่าเดิมทุกๆวัน
.................................
สำหรับตัวนิเองนะ นิอาจจะมีเวลาไม่มาก เป็นนักเขียนที่ไม่ค่อยมีวินัยมากนัก เวลาว่าง ก็ทั้งเล่นเกมมั่งไรมั่งจนไม่ค่อยแต่งนิยาย
แถมยังนอยด์ง่าย ชอบหายไปเงียบๆ แต่ก็ยังดีใจนะ ที่มีคนยังติดตาม เป้นกำลังใจให้กันอยู่ แม้จะไม่มาก
นิก็พยายามจะมาต่อให้เรื่อยๆ อาจจะไม่ได้ไวมาก ก็ขึ้นอยู่กับเวลา และอารมณ์ และเนือ้หาที่พยายามปรับ ให้ สมดุลที่สุด
พยายาม เขียน เพราะตัวเองมีความสุข
รักค่ะ
รัก ตุลย์ รักปอนด์
รักคนอ่าน
แต่งเองยิ้มเอง และอยากให้ ทุกคนมีความสุขตามไปด้วย
-
ขอบคุณนะที่มาต่อ
พอเค้าเป็นแฟนกันแล้ว
หวานเวอร์ฟินตลอดๆเลย
-
:o8: ชอบโมเม้นท์แบบนี้มากๆ แค่เข้าใจกันบอกรักกันก็ฟินแล้ว
ขอบคุณค่ะคุณนิ :L1:
-
ปอนด์น่ารักอย่างนี้ไปให้ตลอดนะ
ดีใจฟินไปกับตุลย์ด้วย
คนอ่านรอได้ขอให้มีความหวังสามเดือนกี่เดือนก็จะรอ
ยามเช้าหลังคืนแสนเศร้า ตอนนี้ช่างปลอบประโลมใจช้ำได้ชงัด
ขอบคุณมากกกกกกก
-
เป็นกำลังใจให้คนแต่ง
ก็ติดตามคู่นี้มานาน และรออ่านเรื่องราวของทั้งคู่เสมอจ้า
-
อ่านแล้วยิ้มไม่หุบกันเลยทีเดียว
พอเป็นแฟนกันแล้วทำไมมันหวานอย่างนี้
-
ละมุนจังเลยตอนนี้ มีความสุขแทนตุลย์จริงๆที่วันนี้มาถึง ><
-
หวานแบบนี้กำลังพอดีอ่ะ หวานแบบไม่เลี่ยน แต่อ่านแล้วละมุนละไม อิอิ :katai2-1:
-
บอกเลยว่าฟินมากๆๆๆ ขอแบบนี้นานๆๆๆเน้อคุณนิ
:กอด1: :L1: :pig4:
-
โอ้ยยยย. ฟินอ่ะ
พ่อกระต่ายมาเองเลย
อ่านไปอมยิ้มไป
-
หวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
น่ารักอ่ะ :mew1:
-
หวานอะ
ขอบคุณ :)
-
น่ารักมากเลยอ่ะชอบๆ :mew1:
-
ชอบเรื่องนี้มากเลยยยยย
-
:)
-
อ่า...ขอออกตัวก่อนว่าเพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ และไม่เคยติดตามนิยายเรื่องอื่นๆ ขอผู้เขียนเลย เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกจริงๆ
โดยส่วนตัวแล้วเราขอชื่นชมผู้เขียนเกี่ยวกับเรื่องการใช้ภาษาและลักษณะการดำเนินเรื่อง ทำให้น่าติดตามและภาษาก็ไม่วิบัติ
จนเกินจะรับได้ ส่วนเรื่องคำหยาบอันนี้ก็เข้าใจเพราะว่ามันเป็นนิยายวาย จะให้ผู้ชายถึกๆ สองคนมาพูดจ๊ะ จ๋ากันก็คงจะกะไรอยู่
แต่ขอติติง ด้วยความไม่ชอบใจเป็นการส่วนตัวนิดนึงค่ะ ดังตัวอย่างที่แนบมา
ตอนที่ 21 โอ๊ย...โอ๊ย.....
“เอ้อ... แล้วเมื่อกี้ที่ตุลย์มันเอาติ๊บไปให้อ่ะ ได้เท่าไรเหรอ?” เดฟยังพยายามชวนคุยต่อ ซึ่งผมก็ขยับล้วงเงินนั่นออกมาจากกระเป๋ากางเกง
(ตอนอยู่ที่ห้องน้ำล้วงออกมาจากกางเกงในเรียบร้อยแล้วแต่ไม่ได้นับ)
อย่างที่ทราบกันทั่วไปว่าธนบัตรไทยนั้นมีพระบรมฉายาลักษณ์ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯ อันเป็นที่เคารพรักของ
ประชาชนเป็นภาพประธานคงเป็นการไม่เหมาะไม่ควรหากจะซุกไว้ในกางเกงใน เงินเป็นของมีค่า พระบรมฉายาลักษณ์นั้นมีค่า
เกินกว่าที่จะซุกไว้ที่บริเวณของลับพึ่งสงวนที่ต่ำกว่าสะดือ หลายๆ คนอาจแย้งว่า "แล้วเวลาที่เราเอาเงินใส่ไว้ในกางเกงล่ะ"
โปรดนึกสักนิดว่ากางเกงเหล่านั้นคือกางเกงที่เราสวมไว้ภายนอกปกปิดกางเกงในอีกที คุณเองคงไม่พอใจหากมีใครเก็บรูปคุณไว้
บริเวณนั้นหรอกจริงไหม เราเข้าใจว่าที่ผู้เขียนแต่งออกมาแบบนี้เพื่อที่จะสื่อให้เห็นถึงอารมณ์หึงหวงหรืออะไรก็แล้วแต่ของตุลย์
ยามมองเห็นปอนด์ส่งสายตาหยาดเยิ้มมองคนอื่น โดยแสดงออกมาในรูปแบบของการให้ทิป(ซึ่งมันเป็นประเด็นในบทก่อนหน้านี้
ที่ให้เงินฟรีๆ ปอนด์จะไม่เอา) แต่มันจะดีกว่าไหมถ้าผู้เขียนจะแก้ไขบริเวณที่ตุลย์ให้ทิปปอนด์เป็นที่อื่นที่ไม่ล่อแหลมต่อความรู้สึก
เช่นนี้
ขอฝากถึงผู้เขียนหลายๆ ท่านด้วยว่านอกจากอรรถรสในการเขียนหนังสือให้ออกมาสนุกสนานน่าอ่านแล้ว ซึ่งหนึ่งที่ผู้
เขียนพึ่งระวังและควรใส่ใจให้มากคือการใช้ภาษาที่ถูกต้อง การรู้ผิด ชอบ ชั่ว ดี และกาลเทศะที่ตัวละครในเรื่องแสดงออกมา
เมื่อตัวละครตัวใดตัวหนึ่งทำผิดผลที่ได้กลับมาคืออะไร อย่าลืมว่าผู้อ่านคือผู้รับสารที่เราสื่อออกไปอาจเป็นเด็กและเยาวชนที่ยัง
เยาว์เกินกว่าจะไตร่ตรองได้ว่าสิ่งใดถูกหรือสิ่งใดผิด ฉะนั้นไม่น่าแปลกใจเลยว่าเด็กเหล่านั้นจะทำตามแบบอย่างบุคคล หรือตัว
ละครที่เขาชื่นชอบ ขอฝากนักเขียนหลายๆ ท่านที่หลงมาอ่านความคิดเห็นนี้ด้วยนะคะ
ปัจฉิมลิขิต. อันนี้เป็นข้อเสนอแนะนะคะ เราอาจใช้คำที่รุนแรงไปบางแต่เราไม่ได้ไม่ชอบผู้เขียนเรื่องนี้แต่อย่างใด รับรองว่าจะอ่าน
เรื่องนี้จนจบค่ะ
ปัจฉิมลิขิต 2. เราไม่รู้ว่าเคยมีคนติงเรื่องนี้หรือยังถ้ามีแล้วก็ขออภัยด้วยนะคะ พอดีเราเพิ่งอ่านถึงบทที่อ้างอิงถึงค่ะอยากจะอ่านให้
ถึงบทล่าสุดก่อนค่อยแสดงความคิดเห็นเหมือนกันแต่กลัวจะลืมซะก่อน :hao4:
ขอบคุณค่ะ
-
แจ้งรีบน ขอบคุณสำหรับคำติติงนะคะ ตอนเขียนก็ไม่ได้คิดอะไร แค่รู้สึกตามที่ตุลย์พูดคือ
ถ้า การติ๊บผู้หญิงแล้วมันยัดข้างบนได้ แต่ผู้ชายมันไม่มีไง เลยทำใหต่ำลงมาด้วยความที่ตัวตุลย์เองมันก็มีนิสัยหยาบๆกระด้างของมันอยู่แล้ว ต้องขออภัยด้วยถ้าทำให้รู้สึกไม่ดี จะทำการแก้ไขให้เร็วๆ นี้นะคะ
-
เมื่อไหร่จะมีคนมาหลงเราบ้างว๊าาาาาาาาาาาาาา :เฮ้อ:
-
:ling1:มาเรวๆน้าาาาา เค้ารออยุ่.....
-
โหยยยยยย หวานแบบสุดดดดดด
เขินเลย นี่เขินเลย ><
รอนะ รออ่านตลอดดดดดดดด ชอบเรื่องนี้ ชอบคู่นี้มาก!
-
ThankS
-
รอน้า ขอบคุณครับ
-
ตอนที่ 54
-ปอนด์-
ความจริงเช้านี้อากาศไม่ได้ร้อน เพราะเครื่องปรับอากาศในห้องทำให้รู้สึกเย็นสบายหากไม่มีผ้าห่มผืนหนาห่มคลุมร่างไว้ คงหนาวด้วยซ้ำ แต่ที่ผมต้องขยับตัวดิ้นอยู่นี่ เพราะความอึดอัดจากอ้อมแขนแข็งแรงที่โอบร่างเกือบเปลือยของผมไว้ในอ้อมกอดนั่นต่างหาก...
“ตื่นแล้วเหรอ?...” คำถามนั่นเป็นเสียงของคนเพิ่งตื่นเช่นกัน แต่กลับถามเหมือนตื่นก่อนนานแล้ว...
“อือ... ปล่อยก่อนได้ไหม กูหายใจไม่ออก” น้ำเสียงปนอ้อนวอนนิดๆ ทำให้คนที่นอนตะแคงกอดผมไว้ค่อยๆคลายอ้อมกอดออกช้าๆ ผมค่อยๆ ชันกายลุกขึ้นนั่งเอามือกุมศีรษะที่ปวดมึนยังไม่หาย
“นี่กี่โมงแล้ววะ...” ผมถาม เพราะตัวเองไม่ใส่นาฬิกา และหันซ้ายแลขวา ห้องนอนของตุลย์ก็ไม่มีเครื่องบอกเวลาแขวนไว้ที่ผนังเลยสักเรือน
“11 โมงกว่าแล้วล่ะ” เจ้าของเตียงตอบกลับมาเนือยๆ
“ตายห่า สายป่านนี้แล้วเหรอเนี่ย ทำไมนาฬิกาไม่ปลุกวะเนี่ย มือถือกูอยู่ไหน”
“อยู่นี่” ตุลย์ยื่นมาให้ “ที่จริงมันก็ดังนะ แต่มึงก็ยังไม่ยอมตื่น กูเองก็ง่วงจัด เลยรำคาญจนกดปิดไปเท่านั้นเอง”
“เอ๊ะ แล้วทำไมไม่ปลุกล่ะ” ผมโวยวายตวัดผ้าห่มออกจากตัวแล้วลุกจากเตียง หันรีหันขวางหาเสื้อผ้ามาใส่ แต่หาซากไม่พบ
“ยังแฮ้งไม่หาย พักสักวันก็ได้มั้ง”
“จะถึงวันจริงอยู่แล้ว จะเกเรได้ไงวะ”
“กับเรื่องเรียนขยันได้แบบนี้ป่ะเนี่ย...”
“พูดมากน่า เสื้อผ้ากูอยู่ไหน....” ผมถามอย่างหงุดหงิด ก็เมื่อคืนดันโดนถอดจนเหลือแต่บอกเซอร์ตัวเดียวแล้วนี่
ไอ้ตุลย์ไม่ตอบคำถาม มันลุกขึ้นจากเตียงด้วยสภาพบอกเซอร์ตัวเดียว เปลือยท่อนบนโชว์แผงอก หน้าท้องงามๆ และหุ่นสุดเพอเฟ็ค จนทำให้ผมต้องแอบหลบสายตา
“ไปอาบน้ำไป...” มันบอก แล้วยื่นผ้าขนหนูผืนโตมาให้ ทำให้ผมเงยหน้าขึ้นขมวดคิ้วยังไม่ยอมขยับตัว
“ไปดิ ชักช้าเดี๋ยวกูเปลี่ยนใจนะ” มันบอกแล้วก็ยิ้มด้วยแววตาบางอย่างที่ทำให้ผมต้องรีบขยับหนีเข้าไปในห้องน้ำ ระหว่างที่หัวใจเต้นโครมครามไม่หยุดอย่างไม่มีเหตุผล...
ทำไมรู้สึกแบบนี้นะ ไม่อยากให้ตัวเองเป็นแบบนี้เลย ให้ตายสิ
ผมได้กางเกงยีนส์ตัวโตของมันมาใส่ รู้สึกประหลาดๆ เหมือนกันที่ตุลย์พยายามรัดเข็มขัดให้ เสื้อยืดที่เล็กที่สุดในตู้ เมื่อผมเป็นคนใส่ก็ยังเหลือพื้นที่มากอยู่ดี เมื่อผมแต่งตัวเรียบร้อยลงมาถึงหน้าบ้านก็เจอสภาพคนที่อาสาส่ง ในสภาพบอกเซอร์รัดๆ กะเสื้อยืดอีกตัวนึง....
“จะไปชุดนี้เหรอ?”
“ไปส่งมึงอย่างเดียว แล้วจะกลับมานอนต่อ”
“ไม่ต้องไปก็ได้มั้งงั้นน่ะ”
“แล้วมึงจะไปยังไง แถวนี้วินกว่าจะผ่านมาแต่ละคัน ขึ้นรถเถอะ วันนี้กูอารมณ์ดี” มันยิ้มแล้วเดินนำไปยังที่นั่งคนขับ
ผมเดินตามขึ้นรถไปแบบงงๆ
รถขับมาจอดหน้าเซเว่น พร้อมคนขับรถ ยื่นเงินมาให้
“กาแฟร้อนแก้วนึง กับขนมปังสองถุง มึงซื้อนมที่มึงชอบมากินด้วยล่ะ”
“ขนมปังอะไร ลงไปซื้อเองดิ”
“อะไรก็เอามาเถอะ มึงก็เห็นว่ากูใส่บอกเซอร์มา...”
ผมส่ายหน้าน้อยๆ แล้วเดินลงไปซื้อของตามที่มันสั่ง แล้วกลับมาขึ้นรถที่ติดเครื่องทิ้งไว้ในเวลาไม่นานนัก
“กินรองท้องก่อนก็ได้ 11โมงกว่าแล้ว ไม่รู้มึงจะได้กินข้าวตอนไหน”
“แล้วไหนมึงบอกจะนอน แล้วกินกาแฟทำไม”
“กินไปงั้นแหละ กาแฟสำหรับกูน่ะ ยานอนหลับดีๆ นี่เอง”
ผมไม่ได้ตอบอะไร หยิบนมกล่องมาเจาะหลอดดูดทานคู่กับขนมปัง เพราะที่จริงก็เริ่มหิวอยู่เหมือนกัน
“ถึงแล้ว” มันบอกเมื่อจอดรถยนต์ที่หลังตึกชมรม ผมยกกล่องนมขึ้นดูดยาวๆ ให้หมดกล่องก่อนจะยัดกล่องลงในถุงพลาสติก
“ฝากทิ้งด้วยนะ กูไปล่ะ....”
“อือ...แล้วเจอกันเย็นนี้นะที่รัก....”
ผมชะงักกับคำพูดของมันนิดหนึ่ง แต่ก็แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน รีบเดินออกจากรถแม้จะยังสงสัยว่ามันอารมณ์ดีหรือกินของผิดสำแดงกันแน่วะเนี่ย!
หลังจากปิดประตูรถ ผมยังยืนรอจนรถคันงามเคลื่อนตัวออกไป
“ใครมาส่งน่ะ” ผมเกือบสะดุ้งเมื่อคำถามลอยอยู่ใกล้ตัวจนต้องหันขวับไปมอง
“อ้าว โต้ง....มึงมาได้ไงวะ” ผมออกจะประหลาดใจอยู่ที่เห็นหน้ามันตอนนี้ ทั้งๆ ที่ไม่กี่วันที่ผ่านมามันเพิ่งขอเวลาทำใจ
“ทำไม มึงไม่อยากเจอกูขนาดเลยเหรอ?” ผมเผลอถอนหายใจอย่างลืมตัวเมื่อได้ยินน้ำเสียงตัดพ้อแบบนั้น ความจริงผมควรจะพูดอะไรแรงๆ ตีมึนเหมือนปกติ แต่นึกดูอีกทีก็สงสาร
“เปล่าสักหน่อย ใครกันแน่ที่ไม่ยอมรับสายกูอยู่ตั้งหลายวัน อยู่ดีๆ ก็โผล่หน้ามาจะไม่แปลกใจได้ไง”
“ว่าแต่ใครมาส่ง....” มันกลับไปที่คำถามเดิมอีกแล้ว
“เรื่อง.....” ของกู.... ประโยคท้ายค่อยๆ กลืนหายไปในลำคออีกครั้งเมื่อเจอหน้าเศร้าของมัน... “แฟนกูมาส่ง”
ผมตอบหน้าตายเพราะขี้เกียจนึกคำโกหก
“นี่มึงล้อกูเล่นป่ะเนี่ย” ผมก็นึกอยู่แล้วแหละว่ามันต้องพูดแบบนี้...
“พอพูดความจริงก็ ไม่เชื่อ งั้นก็เอาตามที่มึงสบายใจละกัน กูขอตัวไปชมรมก่อน นี่ก็มาสายเป็นชั่วโมงละ” ผมตัดบทกำลังจะผละหนี
“แต่กูมีเรื่องจะคุยกะมึงนะ”
“วันหลังได้ป่ะวะ กูยุ่งๆ อ่ะ”
“แล้วแต่มึงเหอะ... ถ้าของที่มึงลืมทิ้งไว้มันไม่สำคัญขนาดนั้น”
ของ...ที่ ...ลืมไว้??? ให้ตายสิผมลืมเรื่องซีดีบ้านั่นไปเสียสนิทเลย
“อ้อ มึงหมายถึง... ซี.... เอ่อเสื้อกูใช่ป่ะ โทษทีว่ะกูลืมไปเลย ตอนนี้มันอยู่ไหนล่ะ ยังอยู่ในรถป่ะ กูจะได้ตามไปเอา”
“ไม่อ่ะ กูเก็บขึ้นคอนโดไปละ ถ้าตอนนี้มึงยุ่งๆ ก็ช่างมันก่อนก็ได้ ว่างเมื่อไรค่อยไปเอา”
“โอเค งั้นเย็นนี้กูไปเอา มึงว่างใช่ป่ะ”
“อือ ว่าง.....”
เย็นวันนั้น ผมรีบโบกวินไปคอนโดโต้งอย่างไวว่องเพราะความใจร้อนอยากได้ซีดีนั้นคืน พอผมมาถึงหน้าคอนโดพ่อกระต่ายเพิ่งจะโทรถามว่าผมอยู่ไหน ซึ่งผมไม่ทันเอะใจว่าคำว่าเจอกันเย็นนี้ของมันหมายถึงมันจะแวะมารับเพื่อจะพาไปเอารถของผมที่ซ่อมเสร็จแล้ว พอรู้ว่าต้องไปรับเก้อ มันเลยออกอาการหงุดหงิดเตรียมฟาดงาจนผมต้องรีบบอกว่ามาทำธุระแป๊บเดียวจะรีบกลับไป
ความที่มีคนรออยู่ที่บ้านทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดที่ไอ้โต้งค่อนข้างลีลา มันแกล้งเอาเสื้อมาคืนทั้งๆ ที่มันเองก็น่าจะรู้ว่าของสำคัญที่ทำให้ผมถ่อมาหามันถึงนี่ไม่ใช่แค่เสื้อ ผมเดินตามมันขึ้นไปที่ห้องของมันโดยระหว่างทางมีสายเข้าจากตุลย์ซ้ำอีกจนผมรำคาญจนต้องปิดมือถือ
ทันทีที่ประตูห้องปิดลง ผมโพล่งออกไปอย่างเหลืออด
“บอกกูมาตรงๆ เลยดีกว่า มึงดูซีดีนั่นแล้วใช่ป่ะ?” มันชะงักเท้าที่เดินนำไปแล้วหันกลับมาเผชิญหน้า
“น่าจะเรียกว่าฟังมากกว่า...” คำตอบเล่นเอาผมเดือดปุด
“ก็เหมือนกันนั่นแหละ!! งั้นกูจะไม่พูดอ้อมค้อมแล้วนะ คืนซีดีนั่นมาเดี่ยวนี้ อย่าหาว่ากูไม่เตือนนะ”
“ถ้ากูไม่คืนแล้วมึงจะทำอะไรกูได้ล่ะ”
“มึงต้องการอะไรว่ามาเลยดีกว่า รีบๆพูดมาเลย กูมีเวลาไม่มาก”
“แล้วมึงล่ะ ไม่มีอะไรจะพูดกับกูมั่งหรือไง”
“เรื่องอะไรล่ะ”
“.....” มันมองหน้าผมเหมือนมีเรื่องมากมายจะพูดแต่ก็ไม่ยอมเอ่ยปาก
“อะไรของมึงอีกเนี่ย... เลิกอ้ำอึ้งแล้วก็พูดๆ ออกมาซะ หรือไม่งั้นก็คืนซีดีนั่นมากูจะได้กลับซะที”
“โอเค...มันอาจจะยากที่จะเล่า.... แต่ถ้ามึงบอกกูสักนิด เรื่องที่ไม่มีเงิน เรื่องที่มึงติดหนี้ค่าซ่อมอะไรนั่น กูช่วยมึงได้ มึงไม่จำเป็นต้องยอม...ทำอะไรที่มึงไม่ชอบ...” ผมคิดว่ามันคงพยายามแล้วที่ใช้ใช้คำพูดอ้อมๆ เพื่อหลีกเลี่ยงอะไรที่สะเทือนใจ ความหวังดีของมันที่ผมเองก็รับรู้ได้ทำให้พยายามสงบอารมณ์ทำเสียงอ่อน
“ขอบใจ แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันสายเกินไปแล้ว กูไม่อยากพูดถึงมันอีก”
“ตอนแรกกูรู้สึกแย่นะที่ถูกปฏิเสธ แต่มันแย่ยิ่งกว่าที่มารู้ทีหลังว่า ช่วงเวลาที่มึงกำลังลำบาก กูไม่รู้เรื่องอะไร กูช่วยเหลืออะไรมึง
ไม่ได้ กูน่าจะถามมึงอย่างจริงจังกว่านั้น ตอนที่มึงบอกกูเรื่องมัน....”
“ช่างมันเถอะ พูดไปก็ย้อนอดีตไม่ได้ ไม่ใช่ความผิดของด้วย มึงอย่าคิดมากเลยนะ”
“ช่างเหรอ? มึงไม่รู้หรอกกูรู้สึกยังไงตอนนี้ กูรู้สึกเหมือนถูกทำลายความฝันความหวัง ของรักที่กูเฝ้าทะนุถนอมมานานถูกคนอื่นขโมยไปหน้าด้านๆ จะไม่ให้โมโหได้ไง” เอ่อ... บางทีโต้งมันก็เพ้อเจ้อเกินไปนะ
“โมโหไปแล้วอะไรล่ะ มึงก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี”
“ทำได้สิ.... มึงอยากแก้แค้นไหมล่ะ....” คำถามของมันจริงจังจนผมตกใจ
“มึงจะบ้าเหรอ?”
“นี่กูพูดจริงๆนะ มึงไม่อยากเอาคืนเหรอ มันข่มขืนมึงนะ กูรู้ว่ามึงไม่เต็มใจหรอกใช่ป่ะ บอกมาดิ แบบไหนถึงจะสะใจ บอกกูมาดิปอนด์ กูจะช่วยมึงทุกอย่าง” มันพร่ำบอกพร้อมยื่นมือมาเขย่าที่หัวไหล่จนผมรู้สึกเจ็บ พร้อมกับเริ่มสำนึกได้ว่า ความคิดชั่วร้ายมันมันกำลังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เพราะความเข้าใจผิด และผมไม่ควรจะปล่อยให้มันเป็นอย่างนั้น
“ไม่.... กูไม่คิดจะทำแบบนั้นกับคนที่ขึ้นชื่อว่าแฟนหรอก”
“ฮะ....แฟน? มึงคบกับมันอยู่เหรอ? ทำไม?”
“มันจะมีเหตุผลสักกี่อย่างเหรอที่คนสองคนจะมาคบกัน หรือมึงคิดว่า กูทำมันท้องแล้วต้องรับผิดชอบล่ะ”
“ไม่จริง... กูไม่เชื่อ มันบังคับมึงใช่ไหม? มันเอาอะไรมาขู่อีกล่ะ หรือว่าคลิปบ้าๆนี่”
“โต้ง มึงใจเย็นได้ป่าววะ ไม่มีการขู่บังคับอะไรทั้งนั้นแหละ กูคบเพราะกูอยากคบ”
“จริงดิ.... มึงอยากคบกับมันเหรอ มึงมีความสุขที่ได้เป็นเมียมันเหรอ? เรื่องที่มึงเคยบอกกูว่า มึงไม่มีความคิดอยากเป็นรับมาก่อนอะไรพวกนี้ มึงโกหกทั้งเพเลยใช่ป่ะ” คำถามนั้นกระเด็นมาตอกหน้า มันจุกจนพูดไม่ออก จนได้แต่กำมือแน่น ผมจะอธิบายยังไงดีว่าใจจริงผมก็ไม่ได้อยากให้มันลงเอยแบบนี้ แต่...เมื่อตัดสินใจลงไปแล้วผมก็ไม่คิดจะเปลี่ยนใจอีก
“กูจะตอบแค่ว่า กูคบกับตุลย์อยู่ กูไม่อยากแก้แค้นอะไรทั้งนั้น ส่วนเรื่องอื่นกูถือว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัว กูมาที่นี่เพื่อมาเอาซีดีคืน ไม่ได้มาเพื่อเล่นเกม 20คำถาม คืนซีดีมาเดี๋ยวนี้....”
“แล้วถ้ากูไม่คืนล่ะ”
“ก็ตามใจ อยากเก็บไว้บูชา ทำคุณไสย หรือแม้แต่จะเอาไว้ต่อรองอะไร แต่กูจะบอกอะไรมึงไว้อย่าง ถ้ามึงทำอย่างงั้นจริง มึงก็ไม่ได้ดีเด่ วิเศษวิโสมากไปกว่ามันหรอก”
เป็นช่วงเวลาสั้นๆ ที่เราสองคนมองหน้ากัน ผมไม่สามารถอ่านได้ว่ามันพยายามจะพูดอะไรผ่านดวงตาคู่นั้น ถึงจะรู้ได้ว่ามันกำลังเสียใจ โกรธแค้น จนเกือบบ้าคลั่ง... แต่ผมช่วยอะไรมันไม่ได้ นอกจากเดินถอยออกมา...
ก๊อก ก๊อก ก๊อก... เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดบรรยากาศหม่นมัว ผมพยายามเบี่ยงกายออกจากอุ้งมือที่บีบต้นแขนไว้ แล้วถือวิสาสะเป็นฝ่ายเปิดประตูห้องมันออก
“เอ่อ ผมเอาครัวซองที่พี่ชอบ.....” เสียงคนที่ยืนหน้าห้องพูดค้างเมื่อเห็นหน้าผมแทนที่จะเป็นเจ้าของห้อง ผมมองดวงหน้าจิ้มลิ้มของเด็กหนุ่มตรงหน้าแล้วรีบหันไปมองโต้งที่เดินตามมาข้างหลังอย่างเคืองใจนิดๆ ก็ถ้าหากมันจะมีเด็กน้อยหน้าตาน่ารักๆ มาคอยส่งขนมนมเนยถึงห้องแบบนี้ มันก็ไม่เห็นจำเป็นต้องดราม่าน้ำตารินทำเหมือนว่าอกหักจากผมมากมายขนาดนั้นไม่ใช่เหรอไงล่ะ
“พี่เป็นใครอ่ะ” ผมหันไปมองหน้าคนถามเมื่อโดนคำถามด้วยเสียงที่แสดงออกว่าไม่พอใจอย่างไม่ปิดบังนั้น
“อ๋อ..พี่เป็นพ....” ผมเอ่ยตอบพร้อมยกนิ้วชี้ไปข้างหลังแต่ยังไม่ทันพูดจบเจ้าของห้องมันดันตอบออกไปเสียก่อน
“แฟนใหม่พี่เองแหละเอ....”
“เฮ้ย....!!” ผมหันไปตาเหลือกใส่ไอ้โต้งที่มันเดินตามมาทีหลังแล้วดันโกหกอะไรก็ไม่รู้ ไม่วายโอบไหล่ผมประกอบคำบรรยายอีกพร้อมกระซิบ
“ถ้ามึงยังอยากได้ได้ซีดีคืน อยู่เฉยๆ แล้วเงียบไว้ดีกว่า”
ตอนนั้นผมไม่รู้เลยว่า ถ้ายอมทำตามที่มันพูดแล้วมันจะยอมคืนซีดีที่ว่ามาจริงหรือเปล่า... แต่ถึงผมจะทำเป็นไม่สนใจก็เถอะ แต่ความจริงแล้ว ผมอยากได้มันคืนใจจะขาด เพราะงั้นผมไม่มีทางเลือกอื่นเลยจริงๆ นอกจากได้แต่หุบปากเงียบไม่แก้ต่างคำโกหกนั่น
กว่าจะได้กลับมา...ก็ปาไปเกือบสามทุ่มแล้ว ผมจินตนาการหน้าตุลย์ตอนเจอหน้าออกเลยว่ามันต้องโวยวายด่าผมจนเละไม่เหลือชิ้นดีแน่ๆ แต่อย่างน้อยตอนนี้ผมก็โล่งใจไปว่าผมได้ไอ้เจ้าซีดีเจ้าปัญหานั่นคืนมาแล้ว
“มึงหายไปไหนมาเนี่ย...” นี่คือคำทักทายเมื่อผมเปิดประตูห้องตัวเองเข้าไป
“บอกแล้วไงว่าไปธุระ” ผมตอบอย่างไม่ใส่ใจน้ำเสียงหาเรื่องนั่นเท่าไรนัก
“แล้วทำไมต้องปิดเครื่องด้วย” นำเสียงตัดพ้อ ไม่ได้ดุดันอย่างที่ผมคิดไว้ด้วยซ้ำ
“ก็มึงอ่ะ.... จะโทรตามทำซากอะไรบ่อยๆ”
“กูหิวน่ะสิ....” คำตอบทำเอาเผลอหัวเราะพรืด
“หิวก็ไปกินดิ มาบอกกูทำไม...”
“รอกินพร้อมมึงน่ะสิ”
“รอทำไมวะ น่าจะกินก่อน”
“ก็ทีแรกมึงบอกไปแป๊บเดียว..กูเลยรอ แต่มึงกลับหายไปนาน พอกูโทรตามึงก็ปิดเครื่อง ติดต่อมึงไม่ได้แบบนั้นจะให้กินอะไรลงได้ไงล่ะ....”
“เป็นห่วงเหรอไง?” ผมถามล้อๆ
“ก็ห่วงดิวะ....” ผิดคาด ผมคิดว่ามันจะปฏิเสธเสียอีก...
“ทำเหมือนกูเป็นเด็กไปได้....”
“ไม่เกี่ยวว่าเด็กหรือผู้ใหญ่หรอก แต่เพราะว่ากูรักมึง.... ไม่ห่วงมึงแล้วจะให้ห่วงใครล่ะ....”
เป็นอีกครั้งหนึ่งที่มันทำให้ผมพูดอะไรไม่ออก มีเพียงรอยยิ้มที่ค่อยๆ คลี่ออก
:n1: :n1: :n1:
สวัสดีปีใหม่ค่ะ ช้าไปซะหลายวันเลยขอโทษนะคะ
ที่หายไปนี่ก็ไม่มีอะไร เนื่องจากว่าเรื่องนี้ใกล้จบแล้วก็เลยลองเรียบเรียงพลอตตอนจบอยู่ ไม่ให้ดราม่ามาก
ตอนใหม่ก็มีตัวละครเพิ่มมาตัวนึง จะว่าไปใหม่สำหรับเรื่องนี้ แต่เรียกว่าตัวเก่าๆ สำหรับนิ 55+
ยังไงก็ใกล้จบละ ฝากเป็นกำลังให้ด้วยละกันนะคะ
รักคนอ่านค่ะ *-*
-
ตุลย์นี่มันผู้ชายในฝันชัดๆ
-
:z13:
-
สวัสดีปีใหม่จ้า โต้งจะทำให้มีดราม่าอะไรตามมาอีกไหมเนี่ย เดี๋ยวต้องมีเรื่องกับตุลย์แน่เลย มาต่อไวๆ นะ :call:
-
สวีดัดค่าคุณนิ :D มาต่ออีกตอนแล้ว ไหงตอนที่แล้วยังหวานแหววออร่าชมพูกระจาย พอมาตอนนี้ โต้งโผล่มาทีไรชอบหอบลังมาม่ามาด้วยตลอด T T
ทำไมฮิมเป็นแบบเน้
(เรื่องจะจบแล้วเหรอคะ? คิดถึงตุลย์กับปอนด์แน่ๆ TvT)
-
:o8: นับวันก็ยิ่งเชื่อว่าตุลย์รักปอนด์มากจริงๆ
โต้งอย่าเยอะ
ขอบคุณค่ะ Happy New Year 2015 นะคะ ขอให้เป็นอีกปีที่ดีมากสำหรับคุณนิ
-
ความหวังดีของโต้งมาช้าไปโขเลย
ตุลย์-ปอนด์อาจเริ่มความสัมพันธ์ได้ไม่ดีนัก แต่ตอนนี้สองคนรักกัน แคร์กัน
คนที่พึ่งรู้อย่างโต้งคงไม่เข้าใจและรับไม่ได้ แต่โต้งก็มีเด็กเยอะแยะยังจะมาอาลัยอาวรณ์กะปอนด์อีกทำไม
ปล.บอกกับฉันได้ไหมว่าเรื่องนี้จะไม่จบดราม่า
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
-
พูดตรงขนาดนี้ถือว่าเป็นไม้เด็ดของพี่ตุลย์เลยนะ
-
ตุลย์น่ารัก o13
โต้งมาทางไหนไปทางนั้นเถอะนะ :เฮ้อ:
:กอด1: :L2: :pig4:
-
ตอนจบจะดราม่าเหรอคนแต่ง ม่ายยยยยยยน้าาาา
-
โฮ๊ะๆๆ คนอ้อมโลกปากไม่ตรงกับใจอย่างปอนด์ต้องเจคนพูดตรงๆอย่างตุลย์ พูดตรงตลอดดดเขินน :-[
-
อิพี่โต้งงงงงงง
เกลียดแกแล้ววววว
ไปให้พ้นๆ ไปเจอน้องฐาไวๆเลยนะแก
คิดถึงคนแต่งและขอบคุณที่มาต่อเรื่องโปรดที่รอคอย
-
ตุลย์คือดีงามมมมม ชอบๆ ชอบความตรงของมัน
โต้งก็น่าสงสารอยู่เบาๆนะ แต่เขารักกันไปแล้วแกก็ทำใจเถอะนะ
งานดราม่าอย่ามาแรงมากนะ กลัวทำใจไม่ได้ TT
-
มันเกิดอะไร? ตอนจบอย่าดราม่ามากนักนะคะ
โต้งก็งุงิ วุ่นวายเนาะ อยากกระโดดถีบไปไกลๆ คนเขากำลังอินเลิฟกันอยู่
อย่ามาสร้างปัญหาให้ได้ไหม???
-
ตอนที่ 55 คลิปสุดรัก....
-ปอนด์-
“ป่ะเหอะ กินข้าวกัน... หิวแล้ว...”
“อือ....” ผมพยักหน้า มองข้อมือตัวเองถูกมันดึงให้ออกจากห้องไปด้วยกัน....
“ร้านที่กูจะพาไปกินวันนี้กุ้งแช่น้ำปลาอร่อยมาก มึงต้องชอบแน่ๆ”
“กวนตีน!!”
พอถึงร้านข้าวจริงๆ ไอ้ตุลย์ไม่ได้สั่งกุ้งแช่น้ำปลาอย่างที่บอกไว้แต่แรก เพราะคงรู้ว่าจะโดนด่ามิใช่น้อย กระนั้นมันยังไม่วายเอ่ยคำถามกวนใจ
“รู้ป่าว มึงน่ะ เป็นคนที่โชคร้ายสุดๆ”
“เหรอ ยังไงวะ”
“ก็กุ้งน่ะมันโคตรอร่อย คนที่แพ้กุ้งก็เลยโคตรโชคร้าย”
“กูว่าการที่กูรู้จักกะมึงน่ะ โชคร้ายกว่าอีก”
“นั่นสิ โชคร้าย เพราะมึงอิจฉาที่กูหล่อกว่า”
“แหวะ.....”
“มึงอ่ะ จะหัดชมกูบ้างไม่ได้เลยหรือไงนะ”
“ชมทำไม ชมบ่อยๆ ก็เหลิงหมด”
“ไม่ชมไม่เท่าไรหรอก นี่เอะอะก็จะด่า จะทับถมตลอด ไม่กลัวกูนึกน้อยใจบ้างหรือไงฮะ”
“ก็มึงอยากใจน้อยเองทำไม ใครใช้ให้น้อยใจล่ะ”
“กูผิดใช่ป่ะ?”
ผมไม่ตอบแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“พี่ครับ เอากุ้งแช่น้ำปลาจานนึงครับ” ไอ้ตุลย์หันไปโบกมือสั่งอาหารเพิ่ม
“สั่งมาทำไม รู้อยู่กูกินไม่ได้”
“มึงกินไม่ได้ แต่กูกินได้นี่” มันตอบแบบกวนตีน...แล้วเมินหน้าไป
เหอะ!! คนอะไรขี้งอนจริงวะ
ผมรู้สึกหมั่นไส้คนขี้งอนขึ้นมาทันควัน
ขากลับ..เราแวะร้านสะดวกซื้อเพื่อตุนของกิน ผมอมยิ้มเมื่อเห็นพ่อกระต่ายเดินลิ่วไปหยิบน้ำองุ่นเป็นเป็นอย่างแรกทั้งๆ ที่ขวดมันใหญ่จนเกะกะ
“ยิ้มอะไร” มันถามกวนๆ
“เปล่า”
“เปล่าแปลว่ายิ้มเยาะกู”
“เออ มึงนี่ก็แปลได้....” คราวนี้ผมหัวเราะเบาๆ แล้วหันไปพินิจของกินที่เรียงรายอยู่ “แค่สงสัยเฉยๆ ว่ามึงชอบมันขนาดนั้นเลย”
“อือ ชอบ... เรียกว่าติดแล้วมั้ง มึงแหละ ทำให้ติด”
ผมเหล่มองมันนิดหนึ่งที่ดูจะหาเรื่องไปได้ทุกที
“ซื้อข้าวกล่องไปเก็บไว้ไหม เผื่อพรุ่งนี้หิวๆ จะได้ไม่ต้องออกมาซื้อ” มันเอ่ยถาม
“แล้วแต่สิ ไงมึงก็คนออกตังค์อยู่แล้วนี่”
“จะกินไรล่ะ...”
“อะไรก็ได้”
“ดี..งั้นข้าวต้มกุ้งนะ...”
ผมหันไปเหล่ตาพร้อมแยกเขี้ยวนิดๆ มันอมยิ้ม รีบเดินไปที่โซนข้าวกล่อง
ผมส่ายหน้าน้อยๆให้กับความกวนตีนของมัน ถึงมันจะกวนตีน ชอบแกล้งก็เถอะ แต่ผมกลับไม่ได้รู้สึกหงุดหงิดอะไรนัก ออกจะรู้สึกดีด้วยซ้ำ หลายครั้งที่แอบยิ้มกับตัวเอง บางทีก็รู้สึกเหมือนกันว่าตัวเองประหลาด ไม่อย่างนั้นคงไม่เผลอรักคนอย่างมันได้....ให้ตายสิคิดอะไรอยู่เนี่ย นี่มันเซเว่นนะ
ผมปัดความฟุ้งซ่านออกจากสมองแล้วหันไปมองที่เชลฟ์ขนมปัง จะว่าไป... ครัวซองต์นี่มันอร่อยเหรอวะ.....
.
.
.
เอแคลร์..... ให้ตายสิ เซเว่นมีของแบบนี้ขายตั้งแต่เมื่อไรกัน....
ผมถอนใจเมื่อแหวกถุงเพื่อเอาข้าวกล่องแช่ตู้เย็นแล้วพบกับของกินที่เหมือนไม่ได้ล้มรสของมันมานานปี...ที่ไอ้ตุลย์ซื้อมา
“มึง... รินน้ำองุ่นให้กินหน่อย อ้อ เอาขนมมากินด้วย...” เสียงมันสั่ง แสดงว่าจะกินตอนนี้สินะ
มีห่อเดียวซะด้วยสิ...แถมยังน้อยชิ้นสุดๆ อีกตะหากเฮ้อ.... ถ้าขอมันต้องไม่ให้แน่เลย
ผมถอนใจแล้วรินน้ำองุ่นใส่แก้วเดินเอาไปวางเบื้องหน้ามัน ตุลย์กำลังเล่นเกมปัญญาอ่อนในคอมของผมอย่างติดพันจนแทบไม่ได้มองมา
ผมลากเก้าอี้ไปใกล้ แล้ววางเอแคลที่หน้าคอม ส่วนผมแกะครัวซองขึ้นกิน...
“หือ....” ผมส่งเสียงสั้นๆ ทั้งที่ในใจนี่โวยวายว่าทำไมมันจืดนัก...
“เป็นไร....” เสียตุลย์หันมาถาม
“เปล่า...”
“ไม่อร่อยเหรอ...”
“ก็แค่ไม่คิดว่าจะจืดขนาดนี้”
“กินคู่กับกาแฟ หรือนมคงอร่อย ไม่ได้ซื้อมาเหรอไง”
ผมส่ายหน้า....
“ไม่ชอบแล้วซื้อมาทำไม”
ทำไมน่ะเหรอ....
“เอ่อ ผมเอาครัวซองต์ที่พี่ชอบ.....”
“พี่เป็นใครอ่ะ”
“อ๋อ..พี่เป็นพ....”
“แฟนใหม่พี่เองแหละเอ....”
“เฮ้ย....!!”
“ถ้ามึงยังอยากได้ได้ซีดีคืน อยู่เฉยๆ แล้วเงียบไว้ดีกว่า”
.
.
“ทำไมต้องโกหกด้วย...” ผมถามขึ้นอย่างไม่พอใจเมื่อนึกถึงสีหน้าเศร้าสร้อยของเด็กคนนั้น หลังจากรับฟังคำโกหกงี่เง่านั้น เขายัดถุงครัวซองต์ใส่มือผมก่อนจะขอตัวกลับไปอย่างรีบร้อน
“กูก็แค่ยากให้มันเลิกยุ่งกับกูเสียที”
“กูว่าเด็กมันก็น่ารักดี ถ้าไม่นึกถึงข้อหาพรากผู้เยาว์ล่ะก็ กูเองก็อยากกิ๊กเด็กไว้เป็นยาอายุวัฒนะบ้างเหมือนกัน”
“เอมันไม่ได้เด็กขนาดนั้นซะหน่อย อ่อนกว่าเราปีเดียวเอง”
“จริงดิ หน้าเด็กเชียว ” ผมบอกพลางยิ้มด้วย
“ชอบมันเหรอ?”
“ฮะ....เปล่า ก็แค่อาหารตาอ่ะนะ ปกติเจอแต่พวกแก่แดดนี่...”
“กูคิดไม่ผิดใช่ไหมว่าเสป๊กมึงยังเป็นผู้ชายน่ารักๆ ไม่ใช่ตัวใหญ่เป็นยักษ์อย่าง......”
“ถ้าจะวนกลับไปที่เดิม เลิกพูดดีกว่า ไหนล่ะ ซีดีที่สัญญาว่าจะให้ คงไม่เบี้ยวใช่ไหม”
มันถอนใจก่อนจะไปหยิบของที่ต้องการมาให้ ผมเลยยื่นถุงครัวซองต์เป็นการแลกเปลี่ยน...
“ปัญหาของกู กูจัดการเองได้ มึงอย่ามายุ่งดีกว่า... เพราะลงท้ายแล้วต่อให้กูไม่ได้คบอยู่กับตุลย์ คนที่กูจะคบก็คงไม่ใช่มึงอยู่ดี อย่ามาจับผิดอะไรให้มันรกสมองดีกว่า กูว่า น้องคนเมื่อกี้ก็น่ารักดี แล้วก็เหมือนจะชอบมึงมากด้วย ทำไมไม่ลอง....”
“มันเป็นน้องเทคกู กูไม่อยากเป็นสมภารกินไก่วัด...”
“ก็แค่คำพังเพย ที่จริงพระก็กินไก่ได้นะ ถ้าคนอื่นเค้าทำให้ฉัน ถ้าพระท่านไม่ได้ ไปฆ่าไก่เองก็ไม่เห็นเป็นไร อีกอย่างกูก็ไม่เห็นเคยได้ยินว่ามีตรรกะข้อไหนบอกว่าห้ามเป็นแฟนกะน้องเทคตัวเองสักหน่อย”
“ก็ใช่...ไม่แน่นะ ... ถ้ากูไม่ได้ชอบมึงก่อน กูอาจจะชอบมันก็ได้....”
นี่มันแอบชอบผมมานานขนาดนั้นเลยเหรอ....
ผมเผลอถอนใจออกมาเมื่อนึกถึงเรื่องราวเมื่อหัวค่ำ เหตุผลที่ผมซื้อครัวซองต์มากินก็เพราะ ผมเห็นน้องคนนั้นซื้อมาฝากไอ้โต้งก็เลยอยากกินบ้างเท่านั้นเอง...แต่จะบอกออกไปก็คงไม่ดีสินะ
“แค่ขนมปังอันเดียวไม่ต้องทำหน้าเครียดขนาดนั้นก็ได้น่า....”
ผมทำหน้าปั้นยากเมื่อไอ้ตุลย์เกิดคิดไปเองว่าผมเครียดเรื่องขนมปัง...
“เปล่าซะหน่อย”
มันยิ้มแล้วยื่นมือมาคว้าครัวซองต์ที่กัดไปนิดหนึ่งแล้วของผมไปถือไว้แล้วไสเอแคลร์ที่ยังไม่ได้แกะของมันมาให้
“แลกกันมะ”
ผมมองมันด้วยสีหน้าประหลาด เหมือนไม่เคยรู้จักมันมาก่อน...
“อะไร... อย่าบอกว่านอกจากกุ้ง มึงแพ้เอแคลร์ด้วยอีกอย่าง?” มันทำหน้าตกใจ
“เปล่า... แต่ของกูมันไม่อร่อยนะ...”
“อร่อยดิ เดี๋ยวกูกินกะน้ำองุ่น....” มันบอกพร้อมยื่นมือที่ว่างมาโยกหัวผม...
แค่เรื่องราวเล็กๆ ในชีวิตของเรา...ที่ไม่ได้สลักสำคัญอะไรนัก
แค่น้ำใจเล็กๆ ที่หยิบยื่นให้ กับช่วงเวลาสั้นที่เรานั่งกินขนมกันเงียบๆ กลับทำให้รู้สึกอบอุ่น... จนผมเกือบลืมไปหมดแล้วว่า ว่าจะมาถึงตอนนี้ เราเคยผ่านอะไรกันมาบ้าง....
“ตุลย์...” ผมเอ่ยเรียกเมื่อเอแคลร์หายเข้าปากไปหมดแล้วและผมแย่งน้ำองุ่นมาดื่มล้างปาก...
“หือ...”
“ซีดีนั่นน่ะ.... กูโยนทิ้งถังขยะไปแล้วนะ...”
“เฮ้ย ทิ้งไปได้ไง บอกแล้วไม่ใช่เหรอ ของรักเลยนะ...”
“ก็..กูไม่อยากให้มึงเก็บไว้ นี่”
“แล้วมึงไม่กลัวกูแอบถ่ายเก็บไว้อีกหรือไง...”
“เอาดิ... ถ้าอยากได้ขนาดนั้น.... จะแอบถ่ายหรือจะตั้งกล้องก็ได้ แต่อันเก่านั่น..ทิ้งไปเหอะนะ...”
“เป็นอะไร... อย่าบอกนะว่าเมาเอแคล์”
“จะบ้าเหรอ?”
“งั้นบอกมาดิ ซีดีอันนั้นมันเลวร้ายขนาดนั้นเลยเหรอ ถึงยอมให้ถ่ายใหม่ หน้าบางอย่างมึงเนี่ยนะ”
“ก็ทุกวันนี้เราคบกันแล้วนี่ กูอาจจะไม่แฮปปี้มากแต่มันก็โอเค แต่...”
“แล้วไงต่อ....”
“คือไอ้ที่มึงอัดไว้มึงก็รู้ว่ามันเป็นครั้งแรกของกู แล้วตอนนั้นกูก็ไม่ได้...เต็มใจ แล้วถ้าคนอื่นมาฟังมันก็จะเข้าใจไปได้อย่างเดียวเลยคือกูถูก.....เอ่อ....”
“ข่มขืน?”
“กูไม่ได้พูดนะ”
“แล้วไงอีก มึงเลยไม่สบายใจที่จะให้เก็บมันไว้ใช่ไหม?”
“อือ... กูไม่รู้สำหรับมึงแล้วรู้สึกยังไง แต่สำหรับกู มันไม่ใช่ช่วงเวลาที่น่าจำสำหรับกูเท่าไรหรอก ถ้าเราจะเก็บอะไรไว้จริงๆ ทำไมเราไม่เก็บแค่สิ่งดีๆไว้ล่ะ...”
“ก็ได้.... จะทิ้งก็ได้...”
“จริงเหรอ?” ถามอย่างดีใจ
“แต่ถ่ายใหม่ 5คลิป”
“สัด มึงนี่มัน!!!” ผมโวยวายอย่างโมโห
“ซีดีนั่นอยู่ไหน....”
“อะไร ก็บอกแล้วไง ทิ้งไปแล้ว..”
“ไม่เชื่อ เอามาเลย อย่าให้โมโหนะ...”
“.....” ใจแข็งไว้ ๆมันไม่รู้หรอกว่า....
“วอก....ชักช้าเพิ่มเป็น10คลิป...”
ผมมองหน้ามันแบบโมโหๆ รู้สึกน้อยใจขึ้นมาว่าผมพยายามอธิบายขนาดนี้แล้วทำไม่ไม่เข้าใจนะ
ตัวผมเองไม่เท่าไรหรอก เรื่องมันนานจนหายโกรธไปหมดแล้ว แต่เพราะคลิปบ้านั่นแท้ๆ โต้งมันเลยไม่เลิกบ้าซะทีแล้ว...จะให้ผมวางใจเก็บไว้ได้ยังไงกัน
“อ้ะ...” ผมยื่นซองซีดีที่เพิ่งได้กลับคืนมานั้นไปตรงหน้ามันด้วยใบหน้าเซ็งจัด ไม่ยอมมองหน้ามันด้วยซ้ำ ผมรู้สึกโมโหแต่ก็เหมือนทุกๆ ครั้งที่มันออกคำสั่งเอาแต่ใจแล้วผมทำอะไรไม่ได้ ต้องยอมแพ้ทุกที
กร๊อบ!!
เสียงบางอย่างทำให้ผมหันไปมองอย่างสงสัย...
แล้วพบว่า ตุลย์หักซีดีนั่นไปแล้ว...
“แค่ทิ้งยังไม่ปลอดภัยหรอก หักไปเลยดีกว่า ถึงจะแน่ใจว่า ไม่เหลือจริงๆ ขอโทษนะที่กูไม่เข้าใจ กูก็เหมือนผู้ชายปกตินี่แหละที่ไม่ค่อยเข้าใจจิตใจคนที่ตัวเองรักเท่าไร และมันจะดีมาก ถ้ามึงมีอะไรแล้วพูดออกมาตรงๆอย่างวันนี้ กูจะได้ไม่ต้องเดา ไม่ต้องแปลมั่วๆ ให้มึงหงุดหงิด โอเคนะ...”
ครับ.... แค่นั้นแหละ...ความขุ่นเคืองใจที่เคยรู้สึกมันก็มลายหายไปหมดแล้ว... ผมยิ้มกว้างแล้วปล่อยให้มันดึงไปกอดแต่โดยดี....
วันต่อมา เราตื่นแต่เช้าเพราะตุลย์จะแวะพาผมไปเอารถที่ซ่อมไว้ก่อนผมไปชมรม และเราตกลงแยกกันที่หน้าร้านมอเตอร์ไซค์
“อ้อ... เมื่อคืนกูถ่ายไปละ1 คลิปไม่รู้จะชอบป่าว กูส่งเข้ามือถือมึงไปละ ส่วนอีก4 คลิปที่สัญญาไว้ค่อยทยอยผ่อนใช้วันหลังนะ...”
มันบอกก่อนจะขึ้นรถแล้วขับออกไป ปล่อยให้ผมยืนทำหน้าเหวอ หน้าร้อนผ่าวอยู่หน้าร้านซ่อมรถคนเดียว...
ผมกลืนน้ำลายเอื๊อกแล้วค่อยๆไสรถตัวเองออกมาให้ห่างไกลผู้คน เพื่อเช็คคลิปในมือถือด้วยความสงสัย เพราะเมื่อคืนถึงเราจะมีอะไรกันก็จริงแต่ผมไม่ทันสังเกตว่ามันได้ยกมือถือขึ้นมาอัดเก็บอะไรไว้ตอนไหน หรือจะมีแต่เสียงอีก...
นี่ไง... เจอแล้ว...
สิ่งที่ผมเห็นในนั้นเมื่อเปิดคลิปดู....
คือตัวเองที่กำลังนอนคว่ำหน้าหลับปุ๋ยอยู่บนหมอนนุ่ม
มือใครบางคนที่ค่อยๆ เกลี่ยไล้ข้างแก้มผมทำให้ผมรำคาญจนเอียงแก้มหนี
“หึหึ...” เสียงหัวเราะของมันฟังดูอารมณ์ดี
ไม่นานมันก็ขยับเคลื่อนศีรษะเข้ามาหอมที่ข้างแก้มผมเบาๆ พร้อมกับเอ่ยบางอย่างออกมา
“รักมึงนะ...”
TBC.
HAPPY NEW YEAR อีกครั้งนะคะทุกคน ขอให้ปีนี้ โชคดีมีความสุขทุกคนเลยนะคะ *-*
“รัก.คนอ่าน.นะ”
ปล. ที่บอกดราม่าหมายถึงก่อนจบอ่ะค่ะ ส่วนตอนจบนั้น happy ending อยู่แล้วค่ะ อิอิ
-
ชอบคลิปนี้จัง โพสให้โลกรู้ไปเลย
พวกเหลือบริ้นไร จะได้ไปให้พ้นๆ
น่ารักอีกแล้วนะตุลย์
-
ตุลย์เปลี่ยนไปมากๆๆๆๆๆ ทำตัวน่ารักแบบนี้เป็นด้วย :hao7:
:กอด1: :L2: :pig4:
-
ถ้ากระต่ายน้อยจะน่ารักแบบนี้ปอนด์คงยอมให้ถ่ายเพิ่มอีกร้อยคลิปเลย. มุ้งมิ้งแบบนี้ชอบ :impress2:
ขอบคุณค่ะ :กอด1:
-
โอ๊ยยยยยยย อยากได้คลิปนี้อ่ะ อยากดูคลิปนี้ รออีก 4 คลิปที่เหลือนะ :z3: :z3: o13
-
:กอด1: :กอด1:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกก อยากมีแบบนี้บ้างงงงงงง :L3:
-
เบาหวานขึ้นตาแล้ว...หวานไม่เว้นวันเลยนะคู่นี้ ถูกใจคนเชียร์เสียจริง
-
:mew1:
-
1000000 แต้มให้ตุลย์ค่ะ
-
ไม่มีดราม่าแล้วใช่ไหม :laugh:
-
รักตุลย์ รักปอนด์
-
รักเหมือนกัน :mew1:
-
โอ้ยยยย อิจฮาปอนด์
ถ้าพ่อกระต่ายจะน่ารักขนาดนี้อ่ะ
-
ตามทันแล้ววววววว นักร้องน่ารัก ฮ่า ๆ สมัครเป็นแฟนคลับนะ
-
http://my.dek-d.com/naaribus/visualnovel/?vn_id=13385
ฝาก เกมนะคะ ใครว่างๆ ไปเล่นกันค่ะ
-
ตุลย์น่ารักจังเลย
-
So sweet
-
คลิปบอกรัก
-
หวานจริง ๆ
-
ขอบคุณ :)
-
ประโยคสุดท้ายนี่แหละ!!! ทำหน้าเราลุกไฟ!! โฮกกกก! อิจฉาโว้ยยยยย
แต่ถ้าให้เป็นปอนด์ก็คงไม่เอาอ่ะ ไม่ได้อึดขนาดน้านนน
เป็นเมียกระต่ายต้องอดทน สิบล้อชนต้องไม่ตาย เหอๆๆ
-
โอ้ยๆๆๆๆๆๆๆ
หวานเจี๊ยบบบบบบบบบ >< ดีงามมากจริงๆ
รักปอนด์ รักตุลย์ รักคนเขียนนนนนน
-
น่ารักอ่ะ ตุลย์ ปอน :กอด1:
-
:katai2-1: เล่นไปสามรอบในที่สุดก้อได้ฟังเพลงพูดไม่ค่อยเก่ง เย้ๆ
ขอบคุณที่อุตส่าห์ทำเกมขึ้นมาให้ได้เล่นกันนะคะ
-
ThankS
-
ตอนที่ 56 part 1 ลอยกระทง
ระยะเวลาที่ซ้อมด้วยกันมานานเป็นเดือนกำลังจะจบลงในวันนี้....วันลอยกระทง....
สี่ทุ่มกว่าแล้ว...ผมกำลังยืนอยู่หลังเวทีเพื่อรอขึ้นแสดงเป็นคิวต่อไป...
ที่จริง ผมไม่ควรตื่นเต้น เพราะเวทีเป็นสิ่งที่ผมเคยชิน แต่คงเพราะไม่มั่นใจว่าความพยายามตลอดที่ผ่านมาจะส่งผลอย่างไรทำให้อดประหม่าไม่ได้
หมับ.... ผมเลิกคิ้ว หันไปมองเจ้าของมือที่ยื่นมากุมมือผมไว้เพื่อให้กำลังใจ
ผมเพียงหันไปยิ้มบางๆให้เคลียร์ โดยที่เราไม่มีคำพูดใดมอบให้แก่กัน
เสียงพิธีกรประกาศชื่อวง พร้อมกับพวกเราค่อยๆ ย่างเท้าขึ้นไปบนเวที....
.
.
.
“รองอันดับ2 วง ………..” ชื่อวงของเราถูกเอ่ยขึ้นหลังจากนั้น สมาชิกวงพากันกระโดดโลดเต้น ผมหันไปแสดงความยินดีกับคนที่ยืนข้างๆ ก่อนจะหันมาอีกทางที่เคลียร์ยืนอยู่ ดึงผมเขาไปกอดอย่างดีใจ แต่ระหว่างที่ชุลมุนผมรู้สึกได้ถึงริมฝีปากของเขาที่มันบังเอิญเฉียดแก้มผมไปเยอะอยู่อย่างไม่ได้ตั้งใจ......
เราผละออกจากกัน ผมมองรอยยิ้มบนใบหน้าเขาแล้วก็พลอยยิ้มตามไปด้วย จวบจนกระทั่งพิธีกรเริ่มประกาศผลรางวัลต่อไปอีก เราจึงเริ่มยืนสงบเสงี่ยมอยู่ตรงนั้นเหลือเพียงสองมือที่กุมกันไว้ไม่ปล่อย....
เฮ!!!!!
เสียงเฮลั่นสนั่นรอบเวทีการประกวด เมื่อวงดนตรีตัวเก็งถูกเอ่ยชื่อออกมา เมื่อผมดูการแสดงที่ทั้งสนุกสนานทั้งมันของวงนั้นไปแล้ว ผมก็ไม่รู้สึกติดใจการตัดสินเลยแม้แต่น้อย
“ผมคงไม่ลืมวันนี้ไปอีกนาน....” เสียงเคลียร์บอก พร้อมรอยยิ้มอย่างภาคภูมิใจ ท่ามกลางบรรยากาศวุ่นวายและเสียงเซ็งแซ่รอบข้าง
“แม้จะไม่ได้ที่ 1เหรอ?” ผมถาม
“ที่สามก็ยังดีนะ เพราะพอฟังที่ 1 เล่นผมว่าวงเราแลดูกระจอกไปเลยด้วยซ้ำ” เขาพูดแล้วหัวเราะ
นั่นสินะ... ต่อให้ซ้อมสักเท่าไร มันก็มีองค์ประกอบหลายอย่างอยู่ดีที่ทำให้วงดนตรีชนะเลิศ
“เสียดายก็แต่ว่า ผมคาดหวังเอาไว้ว่าถ้าชนะเลิศคราวนี้ ผมคงมีความกล้าที่จะพูดอะไรกับปอนด์สักอย่าง... แต่....”
ผมหันไปมองหน้าเขาอย่างสงสัยใคร่รู้ แต่เขาก็ไม่พูดต่อ เพียงแค่ถอนใจยาวแล้วเปลี่ยนเรื่อง
“วันนี้ไปลอยกระทงด้วยกันไหม”
“เอ่อ... โทษที ปอนด์มีนัดแล้วล่ะ.....” เขาทำหน้าเสียดายเล็กน้อยแต่ก็ยังยิ้มให้....
“เฮ้อ... จบงานนี้ไป เราคงไม่มีโอกาสเจอกันบ่อยๆ แล้วสินะ”
“ทำไมจะไม่ได้เจอล่ะ ไม่ได้ไปไหนไกลสักหน่อย”
“ไม่รู้สิ อยู่ใกล้แค่นี้ แต่ทำไมรู้สึกเหมือนไกลก็ไม่รู้” เขาเอ่ยเสียงเศร้าๆ
“เคลียร์”
“ผมเพิ่งรู้จากโต้งน่ะ เรื่องที่ปอนด์มีแฟนใหม่แล้ว....”
.
.
ใกล้เที่ยงคืนแล้ว... ผมยืนเกาท้ายทอยรอไอ้กระต่ายยักษ์นั่นจนเมื่อยก็ยังไม่เห็นวี่แววมันจะโผล่ศีรษะมาแต่อย่างใด ทำเอาผมแสนจะหงุดหงิดใจ ยี่สิบนาทีผ่านไปความอดทนก็สิ้นสุด ผมจึงต่อสายหามัน มันปล่อยให้ผมโมโหอยู่นานกว่าจะรับสาย
“ตกลงมึงจะลอยไหมกระทงน่ะ ถ้าไม่....กูจะได้ไปลอยกับคนอื่น....” ผมโวยทันทีเมื่อรู้สึกได้ว่ามันกดรับแล้วแม้มันจะไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาเลยด้วยซ้ำ
“อย่ามาถามกูเลยดีกว่า ถามตัวเองเถอะ ว่าอยากลอยไหม...”
“ไม่อยากแล้วจะโทรตามหาพ่องเหรอ?”
“ไม่รู้ดิ ถ้ากูบอกไม่อยากไป ให้มึงไปลอยกับคนอื่นได้ มึงอาจจะดีใจมากกว่าก็ได้นี่....”
จบประโยคนั้นของมัน ผมก็เริ่มรู้สึกตัวว่าน้ำเสียงมันประชดประชัน และถ้าขืนโวยต่อไม่ดูตาม้าตาเรือเรื่องอาจจะจบไม่สวย จึงต้องเงียบเพื่อตั้งสติ
เหอะ!! งอนเรื่องอะไรอีกวะเนี่ย งง
“มึงอ่ะ ถ้ากูอยากลอยกับคนอื่น กูไม่โทรหามึงหรอก รีบมาได้แล้ว กูรอจนขาแข็งแล้วนะ... หนาวด้วย” ผมรีบบอกอย่างเสียไม่ได้ พยายามทำเสียงให้อ่อนลงอย่างสุดชีวิต แต่เริ่มใจเสียเมื่อไม่ตอบกลับมา....
“ถ้าหนาวแล้วทำไมไม่ใส่เสื้อหนาๆ ล่ะ”
ผมเกือบสะดุ้ง เมื่อคำถามนั้นลอยอยู่บนศีรษะแทนที่จะส่งมาจากมือถือ พอหันกลับไปก็เจอไอ้กระต่ายป่าวยืนเก๊กเอามือยัดเสื้อแจ๊กเกตอยู่ด้านหลัง ผมลดโทรศัพท์ลงยัดใส่กระเป๋ากางเกง
“ก็ไฟบนเวทีมันมักจะทำให้ร้อน เลยไม่ใส่เสื้อนอกมาให้เกะกะ” ผมตอบ
ทีนี้พ่อสุภาพบุรุษกระต่ายก็เริ่มถอดเสื้อนอกออกทำท่าเหมือนจะคลุมให้
“เฮ้ย...ไม่ต้อง” ผมรีบร้องห้ามเพราะรู้สึกเขินที่ถูกทำแบบนี้ในพื้นที่สาธารณะ ดูเหมือนอีกฝ่ายก็พอเดาออก แต่ก็ยังไม่ยอมฟังผมอยู่ดี
“แค่นี้คงไม่ทำให้ความแมนของมึงหดหายไปเท่าหรอก” มันพูดพร้อมกระชับเสื้อคลุมให้แน่นเข้า
“แล้วมึงไม่หนาวเหรอ?”
“นิดหน่อย...”
“งั้นอย่าดีกว่า กู....”
“แทนที่มึงจะปฏิเสธ .... บอกขอบใจซะยังจะดีกว่า....” มันสวนกลับมาเสียงเรียบ และทำให้ผมไม่อยากพูดอะไรต่อนอกจาก
“ขอบใจ....”
หลังจากหาอะไรใส่ท้องบรรเทาความหิวที่สั่งสมมาหลายชั่วโมงเรียบร้อย ผมกับตุลย์ก็เดินเอื่อยๆ ไปยังจุดขายกระทง
“แบบไหนดีล่ะ ขนมปัง หรือใบตองดี” ผมขอความคิดเห็นเรื่องกระทงที่จะซื้อ
“แบบไหนก็เหมือนกันทั้งนั้นแหละ” ผมถอนใจอย่างเบื่อหน่ายที่เห็นคนข้างๆ ทำตัวเป็นกระต่ายหงอย ซึมกะทือเหมือนกินหญ้าวางยาพิษลงไป
“ลองไปดูร้านนั้นแล้วกัน” ผมบอกแล้วเดินนำไปยังร้านขายกระทงที่ใกล้ที่สุด ที่มีทั้งทำจากใบตองและที่นำขันมาตกแต่ง ผมยืนเลือกกระทงคละแบบนั่นโดยไม่สนใจตุลย์ที่เดินเอื่อยเฉื่อยตามมาในภายหลัง
“มาลอยกระทงคนเดียวเหรอคะ” เสียงคนขายกระทงถามขึ้น ผมเงยหน้ามองว่าเขาถามใครแล้วก็เห็นคนขายมองไปด้านข้างที่ตอนนี้ไอ้ตุลย์ยืนทำหน้าเหมือนกระต่ายง่วง
“เปล่า... มากับ....” มันหันมามองที่ผมแล้วก็ไม่พูดต่อ หน้ายังเรียบๆ แต่ถ้าคนไม่รู้จักคงคิดว่ามันปวดขี้
“อันนี้ไหมคะ สวยสุดในร้าน” แม่นางกระทงยื่นกระทงใบตองที่ผมมองว่า เออมันสวยจริงๆ นั่นแหละมาตรงหน้าไอ้ตุลย์ แต่คนข้างๆ มันก็ช่างใจดำยืนนิ่งไม่ยอมรับไว้ จนผมรู้สึกรำคาญใจแทนจึงขอเจือกยื่นมือไปรับ
“สวยจริงๆ ด้วยนะ มึงเอาอันนี้แล้วกัน” ผมบอก ถือวิสาสะเลือกกระทงให้มันเสร็จสรรพ
“เท่าไร” โชคดีที่มันไม่เรื่องมาก เอ่ยถามราคาแล้วหยิบกระเป๋าเงินออกมา
“ไม่เป็นไรค่ะ อันนี้เราให้” เวลามากับไอ้ตุลย์รู้สึกเหมือนได้ของฟรีบ่อย แต่....
“ไม่ต้องทอนนะ” ผมเห็นมันยื่นยัดแบงค์ 500 ใส่มือแม่ค้าแล้วคว้าแขนผมให้เดินตามออกมา
“จะรีบไปไหนล่ะ กูยังไม่ได้ซื้อกระทงเลยนะ”
“อันเดียวก็พอแล้ว กระทงจะได้ไม่แยกทาง” มันตอบกลับแล้วลากผมเดินไปยังสระน้ำสวนนันทนาการที่จัดเป็นพื้นที่ลอยกระทง
เนื่องจากใกล้เที่ยงคืน และงานประกวดต่างๆ ทั้งนางนพมาศ และวงดนตรีเพิ่งเลิกจึงมีคนพลุกพล่าน และคนลอยกระทงตอนนี้ก็เยอะจนเข้าไปจุดธูปเทียนตรงเทียนพรรษาที่เตรียมไว้ยังไม่ได้
“มีไฟแช็กไหม?” ผมหันไปถาม แต่ตุลย์ส่ายหน้า
“งั้นรอให้คนซาก่อนแล้วกัน” ผมบอกและอีกฝ่ายก็ไม่ขัดข้อง
“อ้าวพี่....” เสียงนั้นดังอยู่ใกล้ๆ จนอดไม่ได้ที่จะหันไปมอง และพบว่าเจ้าของเสียงยืนอยู่ข้างๆ ผมนี่เอง
ผมจำหน้าเขาได้ น้องครัวซองต์ที่เจอที่ห้องโต้งนั่นเอง เขามองผมและคนข้างๆด้วยสายตาแสดงความสงสัย
“มาลอยกระทงกับใครครับ พี่โต้งไม่มาด้วยเหรอ”
เฮ้ย....มันใช่เวลาป่ะ ทำไงดีล่ะ ถ้าเด็กนี้เกิดพูดอะไรอันตรายขึ้นมาล่ะซวยแน่....เนียนๆ ว่าจำไม่ได้แล้วกันเผื่อรอด
“เอ่อ....ทักคนผิดแล้วมั้งครับ เราไม่เคยเจอกันมาก่อนนะ พี่ขอตัวก่อน” ผมตัดบทแล้วคว้ามือไอ้ตุลย์จะเดินหนี แต่เด็กนั่นก็โคตรตื๊อ
“จะไม่เคยได้ยังไง ผมเพิ่งเจอพี่ที่ห้องพี่โต้งเมื่อวันเสาร์นี่เองนะ”
ถึงตอนนี้ผมเดินต่อไม่ได้แล้ว ไม่ใช่เพราะผมไม่อยากไปแต่เพราะไอ้คนที่ผมกำลังจับมือมันอยู่เกิดชะงักเท้ากึกไม่ยอมเดินต่อต่างหาก พอผมหันไปมองมันก็ทำหน้าบึ้งๆ แล้วแกะมือผมออกจากมือมัน วินาทีนั้นแหละที่ทำให้ผมรู้แล้วว่าผมต้องซวยแล้วแน่ๆ
“วันเสาร์ใช่ไหม? ตอนกี่โมง” ไอ้ตุลย์ หันกลับไปหาเด็กครัวซองต์แล้วถามเสียงจริงจัง ผมเห็นเขาทำหน้าหวาดๆ เพราะกลัวแต่ก็ยังตอบฉะฉาน
“สักสองทุ่มได้ล่ะมั้ง”
“เป็นมันแน่เหรอ? ไม่ได้จำคนผิดหรอกใช่ไหม?” มันถามย้ำ...
“ผมไม่มีวันจำหน้าแฟนใหม่พี่โต้งผิดหรอก”
แค่นั้นแหละ เหมือนถูกจบชีวิต....
ตุลย์หันมาหาผมที่หน้าคงหดเหลือสองนิ้วเหมือนอยากขอคำอธิบาย แต่ผมไม่รู้จะเริ่มอธิบายตรงไหนก่อนดีเพราะเรื่องมันยาว ลงท้ายมันจึงเดินผ่านผมไปเฉยๆ
“เดี๋ยวตุลย์” ผมดึงข้อมือมันไว้แล้วถาม “ จะไปไหน เรายังไม่ได้....ลอยกระทงด้วยกันเลยนะ” งี่เง่าที่สุด ผมเองก็รู้...เวลาแบบนี้ใครจะมามีอารมณ์ลอยกระทง แต่ผมนึกอะไรจะพูดไม่ออกแล้วจริงๆ
“ถ้ามึงอยากลอยก็ลอยไปคนเดียวเถอะ หรือจะไปตามคนที่มึงอยากลอยด้วยมาก็ได้”
เป็นอีกครั้งที่มันแกะมือผมออกอย่างช้าๆ และผมได้แต่ยืนนิ่ง แล้วปล่อยให้มันเดินจากไป...
ให้มันโวยวาย ด่าทอ ระเบิดอารมณ์ออกมา ให้ฉุดกระชากลากไปซ้อมซะยังดีกว่าส่งสายตาเจ็บปวดมาแบบนั้น
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Talk with
*สถานะ: ใกล้จบมากกกกกก*
ตอนนี้นิ ทยอยลง นิยาย *น้องฐา + ผมรักนักร้อง* ที่เว็บอื่นนะคะ
เผื่อใครอยากทวนความจำ สามารถอ่าน NC เรื่องนี้* แบบ uncut ได้ที่เว็บธัญวลัย (ขอไม่ลงลิงค์นะคะ)
เนื่องด้วยใกล้จบมาก หากใครคิดว่าตอนนี้ยังมีปมที่นักเขียนลืมปิดสามารถแจ้งได้นะคะ เพราะสำหรับนิ คิดว่าเคลียร์หมดแล้ว
:katai1: :katai1:
เฮ้ย!! หวานๆ อยู่ดีๆ ทำไมมีมาม่า
:ling3:
ขออภัยด้วยบอกไว้ในเพจว่าแต่งตอนจบ แต่พอมาคิดๆ ดู ไหนๆ จะจบ เลยขอสักนิด เดี๋ยวไม่ครบรส
*พยายามไม่ให้อืด น่าจะไม่เกินสอง-สามตอนนะคะ
นิค่ะ
-
:z13:
-
ม่ายยย มาม่าแถมท้ายเหรอคะนี่?? :ling1: :ling1:
อิเด็กครัวซองต์ทำไมความจำดีนักวะ!!!!
-
:a5: อิน้องครัวซองผิดที่ผิดทางมากมาย
-
เหวย ๆ ท่าจะไม่ใช่เรื่องเล็กแล้วแบบนี้ ปอนด์จะทำไง
-
ปอนด์จะแก้ตัวว่าไงเนี่ย ไม่ค่อยห่วง เพราะรู้ว่ายังไงก็ต้อง happy :laugh:
ชอบเรื่องนี้มาก จะจบซะแล้ว :sad11:
-
กระต่ายหงอยยยย หูลู่เชียววว
พระจันทร์เอาไง
-
อ้าวซวยเลยงานนี้ น้องครัวซองต์โผล่มาได้ผิดเวลาจริงๆ
-
ไม่น้าา ตุลย์ฟังปอด์นก่อน:katai1:
-
อ้าว อิน้องครัวซองต์
มาผิดซีนป่ะเนี่ย พ่อกระต่ายหนีไปแล้วววววว
-
งานงอกแล้ว งานงอกแล้ว
-
น้องเอ๊ย ความจำดีผิดที่ผิดทางและผิดเวลามากน้องงง :mew5:
-
อ๊าก ตุลย์โดนอีกดอกหล่ะ น่าสงสารอ่ะ
ใจร้ายกะตุลย์จังเลย
-
งานงอกจ้า
-
มาจำได้อะไรตอนนี้ล่ะน้อง :katai1:
:กอด1: :L2: :pig4:
-
56 part 2
“ทำแบบนี้เพื่ออะไร....” หลังจากไอ้ตุลย์งอนตุ๊บป่องจากไปแล้ว ผมก็อดไม่ได้ที่จะหันมาถามเจ้าเด็กครัวซองต์นั่นอย่างโมโหจัด
“ผมต่างหากที่ต้องถามพี่ ทำไมต้องโกหกว่าไม่เคยเจอผมด้วย แล้วผู้ชายคนเมื่อกี้ ใครเหรอครับ พี่โต้งรู้จักหรือเปล่า...”
“เค้าจะเป็นใคร รู้จักกับไอ้โต้งไหม ก็ไม่ใช่กงการอะไรของน้องเลย และพี่ก้ไม่จำเป็นต้องมาตอบคำถามพวกนี้ด้วย และคราวหน้าคราวหลังน่ะ ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ต้องมาสาระแนเรื่องคนอื่นด้วย หวังว่าจะเข้าใจที่พูดนะ....”
ผมว่าผมพูดแรงอยู่นะ แรงมากพอจะทำให้น้องเค้าหน้าเผือดไปได้...
ให้ตายสิ ปกติผมไม่พูดจาแรงๆ แบบนี้กับเด็กน้อยหน้าตาน่ารักๆ หรอก แต่นี่มันกรณียกเว้นจริงๆ
ผมรู้สึกได้เลยว่าเพราะเรื่องงี่เง่าที่เด็กนี่สร้างขึ้น มันจะสร้างเรื่องยุ่งยากให้ผมมากมายทีเดียว อย่างน้อยๆ ก็คือผมง้อคนไม่ค่อยเป็น และไอ้ตุลย์มันคงไม่อยู่ดีๆ ก็ยกโทษให้เฉยๆโดยที่ผมไม่ทำอะไรอยู่แล้วในเมื่อมันไม่ได้ทำอะไรผิดเลย
แล้วถ้าหากคุณไม่รู้นะ ผมจะบอกให้ว่า กระต่ายเป็นสิ่งมีชีวิตที่ถ้าโกรธขึ้นมาจะง้อยากมากสุดๆ เลยแหละ ผมรับประกันได้!!
อยากบอกว่า.... ผมพยายามแล้วนะที่จะง้อ เริ่มต้นผมไปเกาะกรงเอ๊ย..รั้วหน้าบ้านตั้งแต่คืนวันนั้น...
แต่น่าเสียดายที่ไอ้ตุลย์คงรู้ว่าผมจะไปหา มันเลยปิดบ้านเงียบ ฟงไฟก็ไม่เปิด รถก็ไม่อยู่ โทรไปก็ไม่รับสาย ผมทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากเดินคอตกกลับมา
สิ่งที่ผมนำกลับมาด้วยเมื่อถึงห้องตัวเองตอนตี 2 คือเสื้อนอกอุ่นหนาที่ไอ้ตุลย์ให้ไว้ตอนอยู่ที่ม. และภายในเสื้อ หนักๆ นั่นมีของบางอย่างอยู่ด้วย มันคือกล้องดิจิตอลเล็กๆ อันหนึ่งซึ่งผมไม่แน่ใจว่ามันใช้ถ่ายภาพอะไร เพราะตลอดเวลาที่เราเจอกัน มันไม่ได้ถามถึงให้ผมหยิบออกมา ส่วนผมเองถึงรู้ว่ามีบางอย่างอยู่ในเสื้อก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก....
แต่เนื่องจากผมเครียดจนนอนไม่หลับ ผมจึงหยิบมันมาเปิดดูรูปในเครื่อง....
ในนั้นมีแต่ภาพผม.... อาจจะไม่กี่ภาพหรอกบอกตรงๆ ว่าถ่ายได้ห่วยแตกน่าดู
นอกจากรูปก็เป็นคลิป...
เสียใจด้วยนะครับ ไม่ใช่คลิปอย่างว่าหรอก มันเป็นแฟนแคม ที่ถ่ายช่วงเวลาที่ผมเล่นดนตรีประกวดตั้งแต่ต้นจบจบการแสดง ทั้งๆ ที่วงของผมมีอยู่ตั้งหลายคนแต่ตั้งแต่ต้นจนจบก็มีแค่ภาพผมเพียงคนเดียว...
จริงๆ แล้ววันนี้ เนื่องด้วยผมไม่แน่ใจว่าตัวเองจะแสดงตอนกี่โมงผมจึงไม่ได้ขอให้มันมาดูด้วย แต่บอกแค่ว่าถ้าแสดงเสร็จผมจะยิงไปแล้วค่อยมาลอยกระทงด้วยกันก็เท่านั้น.... ผมจึงไม่รู้ว่ามันได้ดูการแสดงนั้นด้วย และจนถึงตอนนี้ผมก็เพิ่งจะรู้ว่า หลังจากที่ผมแสดงเสร็จแล้วลงมารอผลการตัดสินอยู่ข้างๆ เวทีมันก็อยู่ไม่ไกล...
วีดิโออีกอันที่ถูกอัดเป็นภาพที่ผมยืนลุ้นผลการตัดสิน มันถูกอัดไว้ทุกอิริยาบถตั้งแต่ผมหันไปยิ้มให้คนข้างๆ รวมถึงตอนที่หันไปกอดเคลียร์ ชัดเจนแม้แต่ตอนที่เหมือนว่าเขาหอมแก้มผม แล้วผมก็ไม่ได้มีทีท่าผิดแปลกใดๆ นอกจากหันไปยิ้มหวานให้เขา และยังกุมมือกันต่อไปอีก...
ภาพตัดไปแค่นั้นแต่หลายๆ อย่างแจ่มชัดขึ้นในหัวของผม หลังจากประกาศผลการประกวด ผมยังคุยเคลียร์ต่ออีกพักใหญ่ พวกเราในวงตกลงจะแยกย้าย แต่เคลียร์ยังเดินมาส่งผมยังจุดนัดพบ ผมรอให้เขาเดินแยกออกไปก่อนจึงยิงหาตุลย์ เพราะคิดว่าถ้าผมรีบยิงตุลย์จะมาทันเห็นผมอยู่กับเคลียร์ ช่วงเวลาที่ผมยืนรอมันผมรู้สึกว่ามันนานและนึกเคืองในใจที่มันมาช้า แต่มาถึงตอนนี้เพิ่งจะรู้ว่า ไม่ได้มีแค่ผมที่รอมัน มันเองก็รออยู่เหมือนกัน ตุลย์อยู่ตรงนั้นตลอด
นั่นคงเป็นสาเหตุที่มันทำมึนตึงใส่ผม ประชดประชันกลับมา เพราะเหตุการณ์ต่างๆ ทำให้มันรู้สึกน้อยใจ
ผมว่ามันไม่มากไปหรอก... ถ้าเป็นผม ผมก็โกรธเหมือนกัน... แต่คนเจ้าอารมณ์อย่างมันก็ยังสงบสติอารมณ์อยู่ได้ไม่โวยวายออกมา และท้ายที่สุดมันยอมออกมาหาผมด้วยคำพูดแค่ว่า ผม “หนาว”
คืนนั้นผมข่มตาจนหลับได้ทั้งน้ำตา หลับได้เพราะกลิ่นที่ติดเสื้อแจ๊กเกตตัวโตนั่น ช่วงเวลาที่เผลอหลับไปนั้นผมฝันว่าผมพยายามขอโทษมันซ้ำแล้วซ้ำอีกด้วยความรู้สึกผิดในใจที่ติดค้าง
ถ้าหากจะมีใครรักผมมากล่ะก็ ผมไม่สงสัยเลยว่าใครคนนั้นคือตุลย์ แต่ถ้าถามว่าจะมีใครที่ทำร้ายมันได้มากที่สุดและบ่อยที่สุด คงไม่มีคำตอบอื่นใดดีไปกว่า...ตัวผมเอง!
หลังวันลอยกระทงในวันพุธ หลังจากนั้นผมก็ติดต่อตุลย์ไม่ได้อีกเลย ที่แน่ๆ มันไม่ได้อยู่บ้าน และมันไม่รับสายจากผม จนสุดสัปดาห์ผมก็พอทราบข่าวจากเดฟว่าตอนนี้มันกลับบ้านที่กทม.ไปแล้ว... นั่นคือช่วงเวลาหลายวันที่ผมต้องกินไม่ได้นอนไม่หลับ เพราะไม่รู้จะทำอย่างไร... ผมจะง้ออย่างไรดีถ้าหากมันหายหน้าไปแบบนั้น
จนกระทั่งวันจันทร์ของอาทิตย์ต่อมา ผมตื่นเช้า.... หรือพูดให้ถูก ผมนอนไม่ค่อยหลับ... เลยมาเรียนเช้าได้ ผมไม่คิดหรอกว่าวันนี้จะได้เจอตุลย์ เพราะตัวผมเองไม่เคยใส่ใจตารางเรียนของมัน ผมอยากจะด่าตัวเองหลายๆ ที ที่จำไม่ได้ว่าวันไหนมันเรียนเช้าสายบ่ายค่ำ ผมรู้แต่ชื่อจริงแต่ไม่รู้นามสกุล และรหัสนิสิต ผมไม่สามารถสืบหาตารางเรียนของมันได้ เลย มาถึงตอนนี้ผมก็เพิ่งมารู้สึกตัวว่า ผมไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับมันเลยด้วยซ้ำ....
“ฝนท่าจะตก ปอนด์มาเรียนเช้าได้....” ผมเงยหน้าขึ้นพบใบหน้าสวยๆ ของอดีตดาวคณะที่ยืนถือหนังสือเรียนอยู่ตรงข้ามฝั่งโต๊ะไม่มีทีท่าว่าจะนั่งลง
ผมไม่ได้ตอบ...เพราะไม่มีอารมณ์จะตอบคำถามที่คล้ายกับการหยอกเอินปนกระแนะกระแหนนั้น ถ้าผมเอ่ยปากอะไรออกมาคงไม่พ้นก่นด่าและไล่เธอไปให้พ้นๆ หน้าเพราะความหงุดหงิดที่นอนไม่พอ
เมื่อเห็นหน้าบอกบุญไม่รับจากผมแจมป์ก็ไม่คิดจะยุ่งกับผมอีก เธอเดินเลี่ยงไปซื้อขนมปังกับนม มานั่งทานที่โต๊ะห่างออกไป สิบนาทีต่อมาเพื่อนๆ ของเธอเริ่มมานั่งทีละคนสองคนจนเต็มโต๊ะ ผมยกมือถือดูเวลาแล้วพบว่าอีก10 นาทีจะ 8โมงแล้ว และผมคงไม่เจอตุลย์แล้ววันนี้.....
ช่วงวินาทีที่ผมตัดใจไม่รอและลุกขึ้น ปรากฏว่าตุลย์ดันเดินมาพอดี มันมาพร้อมกับดอกกุหลาบสีแดงสดช่อใหญ่ ใบหน้าเกลี้ยงเกลาสดใส จนผมรู้สึกได้ว่ามันเป็นผู้ชายที่หล่อที่สุดในโลก ผมหันไปมองมันพร้อมความรู้สึกหนึ่งที่หลั่งล้นออกมามากมายคือความคิดถึงและอยากเจอที่ผมโกหกตัวเองไม่ได้เลยว่าไม่รู้สึก
“ตุลย์” เสียงผมแผ่วเบาและแหบพร่าเมื่อมันเดินมาทางนี้ หากแต่มันกลับเดินเลยผ่านไปเหมือนคนไม่รู้จัก
ผมมองตามอย่างเสียขวัญและบอกไม่ถูกเลยว่ารู้สึกเจ็บปวดยังไง ตอนที่มันเดินไปหยุดลงตรงโต๊ะหินอ่อนตัวหนึ่งแล้วยื่นกุหลาบช่อสวยลงตรงหน้าผู้หญิงคนนั้น ......
แจ๊มป์
TBC .
นี่เป็นดราม่าของปอนด์ นะคะ
ขอความกรุณาอย่าด่าตุลย์ด้วยนะ ขอเตือนนนนน...
พยายามจะกระชับ ฮึบๆๆ
อ่านแล้วขอคอมเมนท์ให้ชื่นใจหน่อยนะ ไหนๆ ก็จะจบแล้ว -/\-
-
จะจบแล้วแต่ดันมีม่าม้าแล้วจะจบแบบไหนอะคะ กรี๊ด หรือว่าจะม่าม้าด้านปอนด์ผ่ายเดียวเอ๋ๆ ชักยังไง รอๆต่อไป
-
อย่างอนกันนานนักนะ แค่นี้คนอ่านก็ใจไม่ดีแล้ว
-
ตุลย์เล่นไรเนี่ย เฮิร์ทหนักจนจะกลับไปคบผู้หญิงหรอไง
โธ่ ให้อภัยนะ นานๆ กระต่ายจะงอนที
-
ไม่ชอบให้ตุลย์ทำแบบนี้ เราเป็นพวกชอบเข้าข้างนายเอกแม้นายเอกจะเป็นฝ่ายทำไม่ถูกต้องก็เหอะ :serius2:
-
ตุลย์เคยบอกอะ ถ้าปอนด์ทิ้งตุลย์จะไปจีบผู้หญิงคนนี้เพราะปอนด์ไม่ชอบ 5555
แต่นี่ปอนด์ยังไม่ได้ทิ้งนะยะ เดี๋ยวเถอะๆๆๆ เอาหนามกุหลาบฟาดเลย
แต่มองจากตุลย์ก็น่านอยด์เหมือนกัน เข้าข้างใครดี รอดูฉากถัดๆไปก่อนละกัน
-
น้องปอนด์ต้องเป็นฝ่ายไล่ตามกระต่ายยักษ์บ้างแล้ว
:กอด1: :L2: :pig4:
-
ปอนด์ๆเครียสกะตุนย์ด่วนก่อนจะมีขะนีมาแย้งไปด่วย!!!! :z3:
-
เคยเปิดผ่านๆเมื่อซักพักมาแล้ว แล้วถึงมาได้ฤกษ์อ่านจริงจังอีกที... ก็เจอสาดมาม่าเต็มหน้าเบยยยย
อืมมมม ก็ไม่น่าจะมีนิสัยทำร้ายอีกฝ่ายประชดล่ะนะ แถมมีคำเตือนว่าอย่าด่าตามมาตอนตัดฉับบ :o12: คิดว่าอาจจะเป็นอะไรที่ไม่ใช่อย่างที่เห็นก็ได้... มั้งนะ
แต่เอาตรงๆ คนที่ปิดไม่บอกก็ผิดนะ แต่ไม่ชอบคนที่มีอะไรไม่พูดและไม่ฟังอ่ะ การที่คุณเลือกที่จะสะบัดบ๊อบใส่และหายหน้าไป อาจจะทำให้คุณต้องพลาดหรือเสียอะไรไปแบบ... เอาคืนไม่ได้ก็ได้นะ คือก็พูดออกมาสิว่าอะไร ก็ถามสิ ก็โวยสิ ก็ทะเลาะกันสิ จะได้รู้เรื่อง หรือความรู้สึกที่คุณมีให้ ไม่มากพอให้อดทนอีกนิดเคลียร์ให้รู้เรื่อง ชอบมานานเท่าไหร่ รักมากแค่ไหน อีกนิดนึงไม่ทน งี้
ยังไม่เห็นเรื่องไหน ที่มีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเลือกเดินหนีหายไปแล้วกลายเป็นดีนะ แย่ตลอดแย่มากแย่น้อยแล้วแต่เรื่องไป //ความเป็นจริงก็ตามนั้น
มันแบบ ไงอ่ะ รู้สึกเหมือนตอนก่อนเค้าจะรัก ทนได้ ทำได้ทุกอย่าง แต่พอรักกันแล้ว เรื่องเข้าใจผิด เรื่องเล็กน้อย (กว่าตอนยังไม่รักกันเยอะ) ก็ทำให้จบได้ หรือรักกันแล้ว ความรักมันน้อยลง ความอดทนก็ต่ำตาม... เพราะที่เดินหนีไปคราวนี้ ไม่ใช่เสียใจ (ก็ยังไม่ได้โดนเลิกป่ะ ยังไม่รู้เลยว่าเกิดไรขึ้น) แต่โกรธป่ะ :เฮ้อ:
กว่าจะได้มายากลำบาก แต่พอบทจะเสียไป อาจจะง่ายไม่รู้ตัวเลยก็ได้นะ... อ่านอะไรที่ให้ความรู้สึกงี้ทีไร แบบเสียดายอ่ะ :sad4: //อินี่บ่นซะเหมือนเค้าเลิกกันแล้ว 555
//ตุลล์เคืองนาน ระวังคนรอเสียบเยอะนะ o3 o3
-
มีอะไรทำไมไม่คุยกันล่ะทำแบบนี้จะดีแล้วหรอตุลย์ :serius2:
-
ด่าตุลย์ทำไม? สะใจอย่างบอกไม่ถูก ปอนด์อ่ะเหมืนคนคิดไม่เป็น
บางทีเรื่องนี้จะทำให้ได้สำนึก
ขอให้กลับมารักกันไวๆนะ :L2:
-
อุตส่าห์รักกันแล้วแท้ ๆ ต้องมาผิดใจกันอีก
-
:mew2: ไม่นึกว่าตุลย์จะเป็นฝ่ายหนีหน้าแบบนี้อะ
ติดต่อไมไ่ด้คืออะไร ไม่ต้องการคำอธิบายจากคนรักเหรอ มันปวดใจกันทั้งสองฝ่ายไม่ใช่เหรอ
ไม่คิดว่าจะปล่อยให้คาใจแบบนี้ได้เลย นอกจากตุลย์จะมีแผนการอยู่แล้วรวมทั้งดอกกุหลาบนี่ด้วย
-
อย่าโหดร้ายกับคนอ่านเลยนะค้าาาาาาา กลับมาคืนดีกันเร็วๆ นะตุลย์ กะ ปอนด์ :hao5:
-
เกิดอะไรขึ้นอ่ะ เจ็บปวดไปกับปอนด์
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
มาต่อก้ยังอึดอัดเหมือนเดิม
แต่ปอนก้ควรโดนบ้างอะนะ ทำตุลย์ไว้เยอะ 55555
-
กระต่ายงอน ง้อด่วน
-
เหยยยยยยยยยย งานดราม่าต้องมาาาาาาา
เดี๋ยวก็ดีๆ ลุ้นๆๆๆๆๆ โถปอนด์ T.,T
-
เอิ้อวววววววววววว ยังไงกันอีกล่ะเนี่ย :mew2:
-
ให้พ่อกระต่ายงอนบ้างก็ดี
-
ตอนที่ 57 (คิดชื่อตอนไม่ออกน่ะ ช่วยคิดให้ด้วย 55+)
-ปอนด์-
พนันกันไหม? 100 เอาบาทเดียวว่าไอ้ตุลย์ทำไปเพราะอยากประชด เพราะมันรู้น่ะสิว่าผมต้องเดือดแน่ถ้ามันเกิดหันไปจี๋จ๋ากับยัยแจ๋มนั่น (ความโมโหทำให้ผมเปลี่ยนชื่อเธออีกแล้ว) แน่นอนว่าผมต้องเดือดจริงๆนั่นแหละ ก็รู้อยู่หรอกว่าผิด แต่ทำไมถึงไม่ยอมฟังผมอธิบายก่อน ทำไมมันต้องลากมือที่สามเข้ามาให้วุ่นวายด้วย คิดแล้วมันก็น่าโมโห
แล้วทีนี้ผมควรทำยังไงดีล่ะ จะง้อทั้งๆ ที่ตัวเองก็ฉุนเนี่ยนะ เข้าท่าตายเลย ผมว่าแค่อ้าปากจะคุยคงทะเลาะกันหนักกว่าเดิมอีกล่ะไม่ว่า ดังนั้นผมจึงเมินภาพที่คนใต้คณะจับตามองอย่างสนใจนั่นแล้วรีบหนีขึ้นตึกเรียนไปโดยไว เอาเป็นว่าขอดูสถานการณ์ไปอีกสักวันสองวันแล้วกันค่อยว่ากันใหม่ คอยดูซิว่ามันจะมาไม้ไหน
เออ!! ให้มันได้อย่างนี้สิ เรื่องที่ไอ้ตุลย์หิ้วกุหลาบ 99 ดอกมาให้ยัยแจ๊มป์นี่ดังเป็นพลุแตก เพราะอะไรน่ะเหรอ? ก็รู้กันอยู่มันปกติแล้วมันไม่จีบผู้หญิง แล้วอยู่ดีๆ ผีเข้าขึ้นมาแบบนี้เลยกลายเป็นทอล์คออฟเดอะทาวไปแล้ว (ที่จริงกุหลาบช่อปานกลางมันจะถึง99ดอกได้ที่ไหน ข่าวลือนี่มันไปไวและมั่วจริงๆ)
ผมนึกถึงสมัยที่เรียนปีหนึ่งใหม่ๆ ขึ้นมาเลย ขนาดว่าผมไม่สนใจเรื่องชาวบ้านเท่าไร แต่วีรกรรมของมันนี่เข้าหูผมเยอะอย่างไม่น่าเชื่อ แต่หลังๆ มาไม่ค่อยมีแล้วคงเพราะมันทำท่าเหมือนไม่สนใจชาวบ้านชาวเมืองเขา ประกอบกับปากอันจัดว่าหมาและหน้าตาบอกบุญไม่รับจนไม่มีใครอยากเข้าใกล้นั่น เลยไม่ค่อยมีคนกล้ายุ่ง แต่ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปอย่างกะหน้ามือเป็นหลังมือ
สถานการณ์ล่าสุดในสองวันต่อมา ตุลย์ยังคงไม่อยู่บ้าน... และไม่รับสายผมเหมือนเดิม มีเพิ่มเติมขึ้นมาอีกคือมีข่าวซุบซิบกันว่า
ตุลย์ชอบยัยแจ๊มป์ (และจีบผู้หญิงเป็น)
ไอ้ตุลย์กำลังอกหักเพราะยัยแจ๊มป์ไม่เล่นด้วย (ข้อนี้ผมล่ะตกใจ เมื่อก่อนเห็นชีออกตามตื๊อมันจะตาย แต่ทำไมคราวนี้ไม่ตอบตกลง)
ผลที่ตามมาคือ
-เพราะสองข้อแรกเลยทำให้มันได้รับคะแนนสงสาร+คะแนนนิยมเพิ่มจากสาวๆ อีกมากมาย
-เพราะสามข้อข้างบนทำให้เวลามันไปไหนทำอะไรกลายเป็นที่สนใจ อือฮาเหมือนมีดารามาเรียนที่ม.
สรุปเหตุการณ์ตอนนี้ ผมเจอมันที่คณะทุกวันเลย แต่ผมไม่กล้าเข้าไปคุย เพราะเวลาจะเข้าไปหาทีไรมันจะมีคนอยู่รอบๆ เยอะแยะทุกที (ซึ่งคนรอบข้างจะตั้งใจสาระแนเรื่องมันทุกเรื่องแม้แต่เรื่องเล็กเช่นว่ามันจะปวดหนักปวดเบาวันละกี่ครั้ง) แล้วคุณลองจินตนาการสิว่าถ้าผมเดินดุ่มๆ เข้าไปหามัน แล้วถ้ามันทำเป็นไม่รู้จักผม หรือไล่ผมไปไกลๆ ท่ามกลางผู้คนมากมายขึ้นมาแล้วผมจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนล่ะ หน้าแหกหมอไม่รับเย็บแน่ๆ ครับ ขอทำใจแป๊บ
แต่ถึงกระนั้น.. เนื่องด้วยว่ามันไม่รับโทรศัพท์และไม่อยู่บ้าน... ผมไม่มีทางเลือกอื่นเลยนอกจากหาโอกาสคุยกับมันที่มหาวิทยาลัย ผมตัดสินใจลองโทรหามันอีกครั้งตอนมื้อกลางวันของวันพุธ ระหว่างที่มันกำลังยัด...เอ๊ย กินข้าวอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนใต้คณะพร้อมๆ กับเพื่อนฝูงของมัน ที่จริงผมไม่คิดว่ามันจะรับสายหรอกเพราะมันไม่รับสายมาหลายวันแล้ว แต่แค่อยากรู้ปฏิกิริยาตอนเห็นชื่อผมในโทรศัพท์บ้างเท่านั้นเอง
แต่เหลือเชื่อครับที่คราวนี้มันเกิดรับสายขึ้นมา...
“ว่าไง” เสียงของมันที่รู้สึกเหมือนไม่ได้ยินมาหลายต่อหลายวันทำให้ผมใจเต้นแรง... เนื่องด้วยไม่คิดว่ามันจะรับสาย ผมนึกอะไรจะพูดไม่ออก ความเงียบทำให้มันทำเสียงไม่พอใจกลับมาว่า
“ถ้าไม่พูดอะไร จะวางแล้วนะ”
“เดี๋ยวก่อน....ตุลย์.....กูมีเรื่องจะพูดด้วย...”
“กูอยู่ใต้คณะ ให้เวลา5นาที รีบมานะ กำลังจะอิ่ม....”
สองนาที...หลังวางสาย... ผมมาถึงโต๊ะมันพอดี โชคยังดีที่ผมยืนอยู่ไม่ไกลนัก...
มันเหลือบตามองผมอย่างประหลาดใจ คงไม่คิดว่าจะมาไวขนาดนั้น....
“นั่งดิ ยืนค้ำหัวทำไมล่ะ” กวนตีนนะ... ผมว่า แต่ก็ยังดีกว่าหนีหน้าไปอย่างที่ผ่านมาอยู่ดี
ผมนั่งลงตรงข้ามกับมันมีหันไปส่งรอยยิ้มให้คนอื่นๆ ที่ทำท่าจะลุกขึ้นพอดี
“จะรีบไปไหนกันล่ะ อีกตั้งนานกว่าจะบ่ายโมง” ตุลย์เอ่ยถามเดฟที่ขยับตัวลุกขึ้น
“กูจะไปห้องน้ำ” เสียงเดฟบอก
“เออ กูก็ปวดพอดี งั้นกูไปด้วย” ทีนี้มันลุกขึ้น
“เฮ้ย....ไม่ได้ มึงอยู่นี่ก่อนดิวะ” เดฟร้องแล้วหันมาดันไหล่ให้มันนั่งลง ส่วนผมก็หน้าเสีย เพิ่งจะได้เผชิญหน้ากันแป๊บเดียวก็จะหนีอีกแล้วหรือไง
มันนั่งลงแม้หน้าบอกว่าไม่เต็มใจ ส่วนเพื่อนคนอื่นๆ เริ่มลุกขึ้นเพื่อปล่อยให้มันคุยกับผม แล้วมันก็หันมาหาอย่างเสียไม่ได้
“ว่าไง... มีอะไรจะพูดเหรอ?” เสียงมันยังตึงๆ อยู่เลยผมรู้สึกได้
“มึง...หายไปไหนมาตั้งหลายวัน”
“กลับบ้าน”
“แล้วทำไมกูโทรไปไม่รับสายวะ”
“ไม่อยากรับ ไม่อยากคุย” ตรงเกินไปหรือเปล่าเนี่ย.... คำตอบกวนซะจนไม่อยากคุยต่อเลยตอนนี้
“ธุระมีแค่นี้ใช่ไหม?” คำถามของมันทำเอาผมใจแป้ว เพราะที่ผ่านมาผมว่าตุลย์เป็นคนที่งอนง่าย แต่ก็หายเร็วพอสมควร นั่นเป็นวิสัยของผู้ชายปกติที่มักงอนง้อแฟนตัวเองเมื่อยามแรกรัก แต่หากเมื่อเวลาผ่านไประยะหนึ่งผู้ชายจะเป็นฝ่ายเฉยชาจนอีกฝ่ายต้องง้อเสียเอง
“ไปคุยกันที่อื่นดีไหม” ผมทำเสียงอ่อน เพราะตรงนี้นี่จุดรวมคนมากจนผมรู้สึกไม่อยากคุยเรื่องส่วนตัวในที่แบบนี้
“พูดเลย ตรงนี้แหละ... ใครอยากเสือกก็ปล่อยให้เสือกไป”
ทำไมไม่รู้รู้สึกกลัวมันจัง ด้วยอารมณ์ขนาดนี้ถ้าตัวเองพูดอะไรไม่ถูกใจมันขึ้นมาแม้แต่คำเดียวมันต้องอาละวาดแน่เลย
“......หรือถ้าหน้าบางมากก็ไม่ต้องคุยก็ได้” โธ่..... อีกแล้วเหรอ
คราวนี้ผมรีบไถตูดขยับไปยังม้านั่งข้างๆ โดยไว แล้วคว้าแขนมันก่อนที่มันจะทันได้ลุกขึ้น
“กู....เฮ่อ” มันหันมามองผมนิ่ง สายตานี่คมกริบเหมือนใบมีด
“กู... กูขอโทษ” คงไม่มีคำไหนควรพูดมากไปกว่านี้แล้วล่ะ
“เรื่องอะไร”
“ก็ทุกเรื่องแหละ”
“เรื่องอะไรบ้างล่ะ พูดสิ กูจะได้รู้ว่าควรยกโทษให้กับเรื่องไหนบ้าง”
ซื้ดดดดดด คือมันกำลังจะบอกเป็นนัยว่ามันโกรธอยู่หลายเรื่องเลยใช่ไหมเนี่ย
“คือ... เรื่องวันลอยกระทง มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด คือไอ้น้องคนนั้นน่ะมันไปชอบไอ้โต้ง แต่ไอ้โต้งมันไม่ชอบน้องแล้วมันก็อยากให้น้องเค้าตัดใจได้ไวๆ มันก็เลยโกหกไปว่ากำลังคบกับกูอยู่....”
“อือ... มึงแต่งเรื่องพอใช้ได้ แต่วิธีเล่ายังไม่ค่อยดีนะ ฟังแล้วง่วงๆ มึงน่าจะใส่รายละเอียดอย่างเช่น น้องมันเกิดไปเห็นตอนมึงกะไอ้เหี้ยนั่นเอากันอยู่ มันเลยเข้าใจผิดอะไรอย่างงั้น” มันทำเสียงเนือยๆ แต่ประโยคที่พูดนี่แรงจนผมพูดไม่ออก
“กูกับมันเป็นแค่เพื่อนกันเฉยๆ ไม่มีอะไรในกอไผ่เลยนะเว้ย....”
“มึงจะบอกกูว่า มึงกับมันไม่มีเหี้ยอะไรทั้งนั้น แล้วเด็กนั่นเข้าใจผิดไปเองเหรอ เออน่าเชื่อถือ ถ้างั้นมึงบอกกูหน่อยได้ไหมว่า วันนั้นรู้ทั้งรู้ว่ากูรอมึงกินข้าว มึงยังจะไปหามันทำไม”
ผมจะบอกมันดีไหมว่าผมทำคลิปนั่นหลุด....ผมแค่อยากได้คืนไวๆ ผมว่าบอกหรือไม่บอกก็คงไม่ต่างกันมั้ง
“.................”
“แล้วต่อให้มึงกะมันไม่มีอะไรเลย แต่ตอนมันโกหก มึงก็ไม่คิดที่จะปฏิเสธสักคำนึงเลยหรือไง”
ผมบอกไม่ได้ใช่ไหมว่าตอนนั้นผมพูดอะไรไม่ได้...เพราะโดนคลิปนั่นอุดปากอยู่...
“เงียบทำไมล่ะ....”
“กูเสียใจ”
“มึงมีแค่นั้นใช่ไหมที่จะพูด อาทิตย์นึงที่ผ่านมามึงพูดได้แค่มึงเสียใจใช่ไหม?!!!” มันยืนขึ้นสองมือตบโต๊ะหินอ่อน แล้วตะคอกซะดังจนคนหันมาดูกันหมด ผมทำหน้าเหมือนจะร้องไห้.... เมื่อสิ่งที่คิดไว้ถูกต้องว่าแล้วว่ามันต้องเป็นอย่างนี้
“เบาๆ ดิวะ... จะแหกปากทำไม” ผมปรามพร้อมหันไปมองรอบข้างแบบอับอายคนอื่นเค้า ทีนี้มันเลยชิงลุกขึ้นเดินหนีไปซะอย่างนั้น
ผมอยากชี้แจงให้ทุกท่านทราบว่า นี่ไม่ละครภารตะที่จะมาร้องเพลงวิ่งไล่กัน แต่ตอนนี้ผมสาวเท้าจนเหนื่อยกว่าจะเดินตามไอ้ตุลย์ทันเมื่อมันเดินลิ่วออกจากคณะและเดาว่ามันโดดวิชาคาบบ่ายเพราะมันหยุดฝีเท้าลงที่เคเอชอาร์ของมัน
“เดี๋ยวสิวะ คุยกันก่อน” ผมคว้าแขนมันไว้แล้วกุมด้วยสองมือ ส่งสายตาอ้อนวอนอีกครั้ง...
มันยอมหันมามอง... มองด้วยสายตาที่บอกว่ามันโคตรๆ เสียใจ
“กูจะไม่พูดคำว่าอุตส่าห์ แต่มึงรู้ดีแก่ใจว่ากูพยายามมากแค่ไหนเพื่อจะได้คบกับมึง กูพยายามทำความเข้าใจว่าเรื่องของเรามันไม่จะเป็นต้องบอกคนอื่น แต่ถ้ากูยังต้องรอตั้งปีนึงให้มึงพร้อม... มึงกล้าดียังไงให้คนอื่นมาใช้คำนั้นได้!!!”
ตายห่า... ทำไมมันช่างคิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องพรรค์นั้นได้ ไอ้ที่กระซวกไส้เปิดซิงผมทั้งๆ ที่ยังไม่ได้คบไม่เอามานับบ้างหรือไง...
“แล้วมึงจะให้กูทำยังไงล่ะ”
“กูบอกวิธีที่ง่ายที่สุดตอนนี้ให้นะ ลากคอไอ้คนที่มันแอบอ้างเอาตำแหน่งที่เป็นของกูไปใช้มาให้กูกระทืบสักทีสองที บางทีกูอาจจะรู้สึกดีขึ้นก็ได้”
“มึงมีเหตุผลหน่อยสิวะ”
“ก็ไม่มีมาตั้งนานแล้วนี่ เพิ่งรู้หรือไง”
“ตุลย์ ถ้ามึงคันตีนมากอยากเตะใครสักคนนะ มึงจะเตะกูก็ได้”
“อย่าเรียกร้องให้กูทำเลย ถ้ากูทำขึ้นมาจริง ไม่รู้มึงจะต้องไปนอนโรงพยาบาลสักกี่วัน”
“แล้วมึงจะหายโกรธไหมล่ะ?”
“ไม่รู้ เพราะกูจะไม่ทำ ....” ถือว่าเป็นโชคดีหรือเปล่าที่มันตัดสินใจอย่างนั้น.... “เรื่องเดียวหรือไงที่จะขอโทษ”
จริงสิ...ไม่ได้โกรธเรื่องเดียวสินะ... ถ้างั้นอีกเรื่องก็คงจะเป็นเรื่องเคลียร์
“กูเสียใจแต่ ก็แค่เพื่อนกอดเพื่อนอ่ะ...”
“เหรอ เมื่อก่อนมึงบอกมันเป็นสุดที่รักมึง”
“แต่ตอนนี้กูไม่ได้คิดอะไรแล้วนะ”
“อือ...ไม่คิดไม่ผิด.... งั้นมึงจะบอกว่าการที่มึงไปกอดคนอื่นง่ายๆ แบบนั้นไม่ใช่เรื่องผิดใช่ไหม ทั้งๆ ที่กูเคยเตือนมึงไปแล้วตั้งกี่ครั้งไม่ให้ทำแบบนั้น หรือการหาเศษหาเลยเล็กน้อยมันเป็นเรื่องปกติของผู้ชายเค้าทำกันอยู่แล้วกูจะได้ทำบ้าง ดีเหมือนกัน กูจะได้ไม่ต้องขอโทษเรื่องแจ๊มป์ เพราะกูก็ไม่ได้คิดอะไรกับเค้าเหมือนกัน แต่ก็ไม่แน่นะ ถ้ามึงยังทำตัวแบบเดิมอยู่อีก ต่อไปอาจจะไม่จบแค่ดอกกุหลาบก็ได้ แล้วมึงก็ไม่มีสิทธิ์จะมาโวยวายด้วย”
เยี่ยม!! จบท้ายด้วยการขู่ นั่นหมายความว่า ถ้ามันยังไม่หายเคืองเรื่องทั้งหมด หรือถ้าผมยังทำตัวนอกลู่นอกทางอยู่อีก ไอ้ตุลย์คงหันไปซบอกชะนีแน่นอน
เครียด.... คุยกันก็เหมือนไม่ได้คุย เหมือนถูกผู้พิพากษาเรียกตัวจำเลยไปรับทราบขอกล่าวหาอย่างไรอย่างนั้น และไม่รู้เลยว่าจะให้แก้ปัญหายังไง ถ้าแค่ขอโทษแล้วไม่หายจะให้ทำอะไรอีกล่ะถึงจะพอใจ หรือตอนนี้ทำได้แค่รอเวลา รอให้มันแก้แค้นให้สาสมแล้วอะไรจะดีขึ้นหรือเปล่า...
ใครก็ได้ช่วยบอกทีเถอะ ว่าผมควรทำยังไงต่อไปดี.... :z3:
TBC.
คิดว่าจบตอนหน้าแต่ไม่รับปากนะว่าจะยืดอีกไหม :mew2:
แล้วก็ไม่แน่ใจว่าจะกี่วันแต่จะพยายามมาไวๆ ละกัน :mew1:
++++++++++++
ตอนนี้เหมือนจะดราม่าแต่รู้สึกว่า ชอบตุลย์ตอนหึง 55+
คือโกรธนะ แต่ถ้าทำร้ายร่างกายแล้วหายได้ปอนด์มันคงน่วม ตุลย์ก็เลยพยายามเลี่ยงที่จะไม่ทำ
เวลาโกรธกันงอนกัน แล้วแก้ปัญหาด้วยการลากไปชำเราแก้แค้นแล้วก็ดีกัน ถ้าเป็นคู่อื่น... อาจจะดีมั้ง (อีพี่โต้ง-น้องฐาก็อีหรอปนั้นประจำ)
แต่บางทีมันใช้กับปอนด์ไม่ค่อยได้ ก็ปอนด์ แม่ม เพลย์บอย เจ้าชู้จะตายไป...
แล้วต่อไปมันก็วนลูปกลับไปที่เดิมซ้ำๆๆๆๆๆ
แต่มาคราวนี้ ตุลย์คงรู้สึกว่า น้อยใจจนทนไม่ไหวแล้ว คืออยากปฏิวัติเลย อยากให้ปอนด์ รู้สึกบ้างว่าตัวเองมีค่าในสายตาคนอื่นนะ คือจริงๆ มีแต่คนชอบ แต่ตุลย์ไม่เคยมองคนอื่นเลย แต่ปอนด์น่ะเหมือนได้ของดีมากแต่ไม่เคยทะนุถนอมเลย
ตอนนี้ปอนด์ควรจะรู้ตัวได้แล้วว่า ถ้าไม่ทำอะไรสักอย่าง ก็จะเสียตุลย์ไปแล้วนะ
ปล. ไม่ด่าตุลย์นะ ทำเพราะรักแหละล้วนๆ 55+
-
ถ้าอย่างนี้ ปอนด์ต้องอ้อนตุลย์ให้มากขึ้นซินะ
แต่ที่แน่ ๆ ถ้ายอมบอกว่ารักตุลย์ และขอคบตุลย์เป็นแฟ้น
ตุลย์อาจจะหายโกรธก็ได้นะ เพราะที่โกรธเพราะมีคนเอาคำว่าแฟนไปใช้นี่นา
-
ไม่นะ ก็อยากด่าอยู่ดีอ่ะค่ะ 555
ถามว่าให้ปอนด์รู้สึกว่าถ้าจะเสียตุลล์ไป ในทางกลับกันถ้าตุลล์จะเสียปอนด์ไป เพราะการประชดของตัวเองมั่งล่ะ
แล้วเรื่องโต้งเนี่ย ไม่ใช่เพราะคลิปเห้ๆ ที่ตุลล์อยากเก็บไว้หรอ จะว่าเป็นครั้งแรกที่ระลึกหรืออะไรก็ตาม แต่ประทับใจกะคลิปที่กึ่งบังคับได้...กะคนที่รักหรอคะ ถึงเก็บไว้อ่ะ
แล้วนี่ยังไปให้ดอกไม้ให้เป็นข่าวดังไปอีก
ไม่รู้นะ คือเป็นเรื่องของคนสองคน ต้องลากคนอื่นมาเกี่ยว?? คือไม่พูดไม่สนคือโอเคนะ แต่ลากคนอื่นมาด้วยไม่โอนะ
แล้วถ้าชะนีเอาจริง แล้วถ้ามีปัญหาทีหลังกะชะนี คือฮีก็เอาไปให้นางจริงป่ะ ต่อให้เตรียมกันไว้ก่อน (ซึ่งไม่น่าเป็นไปได้)
พวกท้าเลิก ท้าประชดนะ ระวังเจอของจริงนะ ได้ประชดยาวไม่เลิกสะใจไปเลย
คิดว่า ตอนที่ปอนด์ทำให้ตุลล์เสียใจอ่ะ มันช่วยไม่ได้ป่ะ คนมันยังไม่ได้ชอบ แล้วเป็นรุกต้องมายอมอ่ะ คือต่างนะ ระหว่างทำไปไม่ได้ตั้งใจเพราะยังไม่ได้รัก กะรักนะ แต่จงใจทำให้เจ็บให้จำ ถ้าอยากให้คนที่รักเจ็บซะบ้าง ก็อย่าเรียกว่าคนที่รักเลย...
//จุดต่าง ปอนด์งี่เง่าก็มาก แย่มาก็เยอะ แต่ไม่เคยตั้งใจทำร้าย (หลังจากรักแล้ว) แต่ตุลล์ทำด้วยความตั้งใจ ไม่ว่าจะน้อยใจ หรือสั่งสอน หรืออะไรก็ตาม แต่ตั้งใจให้ปอนด์เจ็บอยู่ดี... (เชื่อว่าตัวปอนด์เองยังไม่คิดเยอะเท่าเราอ่ะ 555)
ขอโทษนะ ที่เม้นท์แรกๆ ก็มาว่าพระเอกเลย 5555 ทั้งๆที่เพิ่งบอกว่าอย่าด่าตุลล์
ก็เค้าอินอ่ะ :o8:
-
มันคือการสั่งสอนอ่ะนะ ปอนด์จะได้ทำอะไรคิดถึงตุลย์บ้าง
เห็นตุลย์ง้อปอนด์มาตลอดลองง้อบ้างก็ดี
ขอโทษอย่างเดียว ไม่อธิบายให้เคลียร์ก็ยังไม่พ้นผิดหรอก
เรื่องของยาสระผมก็ยังไม่ชัดเจน
มันก็น่าน้อยใจอยู่นะ
-
สะใจอย่างบอกไม่ถูก คือแบบปอนด์งี่เง่ามานาน
ตุลย์อาจจะดูเอาแต่ใจแต่แฟร์มากในทุกๆเรื่อง
ในขณะที่ปอนด์ก็ยังคงเห็นแก่ตัว มองแต่มุมตัวเอง
เข้าใจนะว่าไม่ได้ตั้งใจ แต่การจะรักกันมันต้องใส่ใจกันมากกว่านี้
สิ่งเลวร้ายที่สุดคือการโกหก ซึ่งไม่น่าให้อภัย
ใครสงสารปอนด์นักหนาขอให้ได้เจอคนแบบนี้นะ
แล้วรักเค้าให้มากๆ แล้วโดนแบบเนี๊ยะ แล้วจะได้เข้าใจ!
ปกติไม่ค่อยชอบดราม่าเลย แต่อยากอ่านดราม่าให้ดัดนิสัยเสียๆของปอนด์หนักๆ
ตอนนี้ตั้งชื่อตอนว่า... แค่เธอพูดความจริง
-
= = สงสัยตอนหน้าปอนด์ต้องมาขอตุลยืเป็นแฟน แล้วยื่นดอกกุหลาบ 99 ดอกท่ามกลางประชาชีเลยมั้ง ฮีถึงจะยอม
-
นางงอนน่ารักนะเราว่าอ่ะ
เพิ่งเคยเห็นกระต่ายงอน 55555
-
เอาใจช่วยปอนด์นะ. อย่าเพิ่งถอดใจ
บอกไปเลยไม่ว่าเรื่องอะไร
-
ไม่ชอบวิธีกดดันแบบนี้เลย ประชดกันโดยลากคนอื่นเข้ามาเกี่ยวแบบตั้งใจอะ แหม่ ถ้ายัยนั่นเล่นด้วยขึ้นมาล่ะเป็นเรื่องไม่รู้จักจบ ตุลย์ก็มีเหตุสมควรให้โกรธ แต่โกรธแล้วต้องทำงี้เลยเร้ออ ไม่พูดไม่คุยอะไรเลย ก็ไม่รู้สินะ ก็แล้วแต่ปอนด์อะ จะง้อต่อหรือเลิกง้อ ก่อนหน้านี้ไม่ได้ชอบเขาไง พอชอบเขาแล้วก็คงต้องง้อสินะ ปอนด์เอ๊ย สู้ ๆ สารภาพไปตรงๆเลยว่าเป็นชู้กะโต้ง เอ๊ย ไม่ใช่
-
กระต่ายจอมเครียดแค้น
-
อ่านตอนนี้แล้วค่อยโล่งใจ มีความหวังขึ้นนะ
ตุลย์พูดชัดเจนแล้ว
ปอน์ดจงทบทวนสิ่งที่ตุลย์บอกให้เข้าใจ
แล้วหาทางแก้ไขด่วน
น่าจะมีทางออกที่ดีนะ รักกันก็แสนจะยาก จะเลิกกันง่ายๆได้ยังไงนะ สู้ๆ
-
น่าเสียดาย อยากรู้ว่าถ้าปอนด์ไม่ง้อขึ้นมาจะเป็นไง การทำแบบนี้ของตุลย์ ใช้ไม่ได้ในชีวิตจริง เพราะเดิมพันสูงเกินไป 1. ถ้าปอนด์ไม่ง้อ ต้องเลิกมั้ย
2. ถ้าปอนด์ไม่ง้อ แล้วตุลย์หายโกรธเอง ปอนด์จะทำอย่างเดิมอีกมั้ย
โชคดีที่นี่เป็นแค่นิยาย ซึ่งยังไงก็แฮปปี้ ตามแต่ปลายปากกาจะลากไป
-
รอดูว่าปอนด์จะทำยังไง :ling2:
:กอด1: :L2: :pig4:
-
แหม ได้ทีเอาใหญ่เลยนะตุลย์
ไม่รู้สิ คู่รักแต่ละคู่ก็มีวิธีงอนวิธีง้อต่าง ๆ กันไป
ถ้ายังรักยังแคร์กัน ไม่ทิฐิมากนักก็คงมีใครยอมก่อนเองแหละ
-
ปอนด์ หาวิธีง้อใหม่เถอะ
-
ตุลย์งอนยาวเลย่ีนี้ปอนด์เอ้ยยยยยยจะง้ออย่างไรละตัวเธอ ร้องไห้หน้าคณะโชว์และสารภาพทุกสิ่ง555
-
ขอบคุณ :)
-
*แต่งนิยายมาราธอนมากกกกกกกกกกกก ตอนนี้เป็นตอนที่ยาวสุดๆ
เพราะ คนอ่านใจร้ายไม่ยอมให้ตัดตอนลง 555+
แล้วก็อยากให้จบไวๆ เลยพยายามขืนๆ แต่งต่อไปยันตอนนี้
ตีสองแล้วววววว ขอลงก่อนเลย อาจจะเจอคำผิดเยอะหน่อย ถ้าใจร้อนอาจจะอ่านก่อนแล้วแก้ให้นิด้วยก็ได้
ถ้าไม่รีบ เดี๋ยวมาดูคำผิดให้พรุ่งนี้ 55+
ตอนที่ 58 ความคิดถึงฆ่าคนได้
-ตุลย์-
-พฤหัสที่แล้ว-
ผมนั่งอยู่หน้าทีวี... กำลังเล่นเกมเพลย์คลายเครียด เสียงฝีเท้าก้าวเข้ามาใกล้ทำให้ผมกดหยุดเกมแล้วเงยหน้าขึ้นมองคนที่ตัวสูงไล่เลี่ยนั่นกอดอกมองผมอย่างระอา
“จะอยู่นี่อีกนานไหม?” เสียงเจ้าของบ้านดังขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจนัก
“อะไร... แค่เพื่อนมาเที่ยวบ้าน มึงจะใจดำขับไสไล่ส่งกูไปถึงไหน...”
“ทำแบบนี้ไม่สมกับเป็นมึง” ไอ้เดฟบอก ทำให้ผมเลิกคิ้วสงสัย
“ยังไง”
“ตุลย์ที่กูรู้จักไม่เคยหนี... ปกติมันจะกล้าเผชิญหน้า แต่นี่...”
“กูไม่ได้หนี แค่กำลังตั้งหลัก กำลังทบทวนตัวเองว่ากูกำลังทำอะไรอยู่ กี่ครั้งกี่หนที่เจ็บจนทนไม่ไหวแต่ทุกครั้ง กูยกโทษให้มันได้แค่ได้เจอหน้า ได้ฟังเสียง มันยังไม่ทันจะได้ง้อกูเลยด้วยซ้ำ แต่ครั้งนี้ถ้ากูยอมง่ายๆ อีก แล้วมันต้องเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนอ่ะ... ”
“แล้วมึงไม่อยากฟังคำอธิบายเหรอ ที่จริงมันก็แค่คำพูดของใครก็ไม่รู้ เชื่อได้สักกี่เปอร์เซนต์ แทนที่มึงจะถามจะคุยให้รู้เรื่อง กลับหลบหน้าแบบนี้แล้วเมื่อไรจะดีกัน ป่านนี้ปอนด์มันคงกระวนวายใจที่มึงหายหัวไป”
“หึ...เป็นงั้นก็ดีสิ แต่กูว่าอาจจะไม่... ดีไม่ดีมันอาจจะดีใจก็ได้ที่ไม่ได้เจอหน้ากูก็ได้”
“เฮ้อ....” มันถอนใจอย่างกลัดกลุ้ม ทั้งที่ผมต่างหากที่ควรเครียดกว่ามัน...
“ถ้ารำคาญขนาดนั้น พรุ่งนี้กูจะกลับบ้าน”
“ดี เผื่อปอนด์มันจะแวะไปหา...”
“กูหมายถึงบ้านที่กรุงเทพนะ”
คราวนี้ผมได้ยินเสียงถอนหายใจซ้ำอีก...
วันศุกร์ ผมไปที่โรงยิม... คงเพราะเอาแต่เล่นเกมจนเบื่อเลยอยากหันมาออกกำลังกายแทนบ้าง ผมบังเอิญเจอแจ๊มป์ที่นี่ รู้สึกแปลกใจที่ผู้หญิงคนนั้นมาเล่นบาส... ดูเป็นกีฬาที่ไม่ค่อยเข้ากับคนบอบบางอย่างนั้นเท่าไร
เนื่องด้วยผมไม่รู้จักใครในชมรมจึงเลือกที่จะเดินเข้าไปหาเธอตรงข้างสนาม...
“มาได้ไงคะ?” เธอหันมาถามเมื่อหันมาเจอผมพอดี ส่วนมือกำลังเดาะบอลกับพื้น
“แวะมาหาอะไรเรียกเหงื่อหน่อย”
เธอพยักหน้าแล้วจับลูกบอลในมือแล้วส่งให้ ผมจึงเดาะบอลสองสามทีก่อนจะชู้ตไกลจนลงห่วง
“แล้วปอนด์ไม่มาด้วยเหรอคะ?” เธอเอ่ยถามและผมก็หันไปมองอย่างแปลกใจ
“.........”
“เห็นปกติไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด”
“วันนี้มาคนเดียว.....”
“ทะเลาะกันเหรอคะ...” คราวนี้ผมหันไปขมวดคิ้วใส่ “ฉันมองออกว่าคุณเหมือนคนอกหัก.... อาจจะดูไม่น่าเชื่อกับคนที่ปกติไม่สนใจใครอย่างคุณ แต่... ถ้าอีกฝ่ายเป็นปอนด์ก็คงเป็นไปได้ รายนั้นนอกจากความรู้สึกช้าแล้วยังปากหนัก ถ้าไม่เอาคีมมาง้างก็คง...”
“พูดเหมือนรู้จักมันดีเลย” คราวนี้เธอกลับหัวเราะ
“เมื่อก่อนฉันเคยชอบปอนด์อยู่พักนึง ตอนนั้นฉันไม่รู้ว่าเค้าชอบผู้ชาย เล่นเอาฉันเสียเซลฟ์ไปเลยแหละ ตอนหลังก็มารู้สึกแบบเดิมอีกตอนมาเจอคุณ เฮ้อ..... ต่อไปถ้าผู้ชายหันมาชอบกันเองซะหมด ผู้หญิงคงไม่มีที่ยืน”
“ไม่หรอก ถึงยังไงผมเชื่อว่าผู้ชายมากกว่า 70 เปอเซนต์ก็ยังชอบผู้หญิงอยู่ดี”
“ฟังแล้วรู้สึกดี๊ดี เจ็ดสิบในร้อย....” เธอพูดด้วยน้ำเสียงประชดนิดๆ “อืม... ถ้าจะเล่นบาสไปหยิบเอาในห้องเก็บอุปกรณ์เลยค่ะ ฉันขอตัวกลับก่อนดีกว่า” เธอบอกลา...แล้วยิ้มให้
“เดี๋ยว....”
“คะ?”
“เทอมนี้เธอมีเรียนเส็คเดียวกับมันไหม?”
“ปอนด์เหรอ...... มีค่ะ ทำไมเหรอ?......”
วันจันทร์
แจ๊มป์ดูแปลกใจเมื่อเห็นดอกไม้ช่อนั้น... แต่เมื่อผมเหลือบตาไปมองใครอีกคนที่นั่งอยู่ไม่ไกลนักก็ทำให้เธอเดาเรื่องออกอย่างรวดเร็ว ทันทีที่ไอ้ตัวดีลุกขึ้นเดินออกไป เธอก็หยิบดอกไม้ส่งคืนให้ทันที
“ขอบคุณค่ะ แต่ฉันไม่รับดีกว่า....”
ผมรู้สึกผิดหวังที่ทุกอย่างไม่ได้เป็นไปตามแผนที่วางไว้ คงเพราะแจมป์รู้ว่าผมทำไปเพราะประชดเธอเลยไม่รับดอกไม้จนคนอื่นเข้าใจว่าผมอกหัก ส่วนไอ้ดื้อก็หน้าบางเกินกว่าจะออกมาโวยวาย ถ้ามันพูดอะไรสักหน่อย แสดงออกว่าหึง หรืออาละวาดบ้างก็คงดี แต่ก็ไม่เลย มันแค่เดินหลบออกไปเงียบๆ และหายตัวไป ทุกอย่างเลยยืดมาอีกสองวัน
วันพุธมันโทรมาตอนผมกำลังทานข้าวที่คณะพอดี ความจริงผมกะจะปล่อยให้มันกังวลใจต่อไปอีก แต่เพราะเพื่อนๆ แนะนำว่าให้รีบคุยกันซะก่อนที่อีกฝ่ายจะถอดใจเลิกง้อ ซึ่งตอนนั้นผมเห็นด้วย ปกติแล้วต่อให้มันผิดมันก็ไม่ง้อผมบ่อยนัก แต่นี่เป็นกรณีพิเศษ ผมเลยได้ใจที่ถือไพ่เหนือกว่า...
บอกตามตรง ไม่ใช่เรื่องดีหรอกที่จะต้องมาโกรธกันนานๆ แต่ลองมาฟังมันพูดแล้วจะรู้ว่าทำไมผมถึงยังไม่หายโกรธ ผมโกรธตรงที่มันเลือกที่จะเงียบแทนที่จะอธิบายเหตุผล และแก้ปัญหาทุกอย่างด้วยคำว่า ขอโทษและเสียใจ
แทนที่มันจะสนใจว่าผมกำลังอารมณ์เสียถึงขีดสุดมันกลับแคร์คนรอบข้างมากกว่า... ถ้าคนอื่นรู้ว่ามันเป็นแฟนกับผมนี่มันจะตายหรือยังไง!
ท้ายสุด มันออกตัวปกป้องคนอื่น...แล้วไหนจะเรื่อง......
-ปอนด์-
ผมโบกมือลาจุ๊บจิ๊บใต้คณะวิศวกรรมศาสตร์ตอนบ่ายสาม แต่ยังไม่ทันได้เดินไปที่รถก็เจอโต้งมารออยู่ก่อนแล้ว
“มาทำไม?” ผมถามด้วยเสียงขุ่นๆ เมื่อนึกถึงผลของการกระทำของมันแล้วก็ไม่ใคร่อยากจะพูดดีๆ ด้วยเท่าไรนัก
“แวะมาดู ว่ายังสบายดีอยู่ไหม... ได้ข่าวว่าตุลย์มันหันไปจีบสาวแทนแล้วนี่” คำถามนั้นแทงใจดำดังจึ้กจนได้แต่ยิ้มขื่น
“ถ้ามึงจะมาสมน้ำหน้า กลับไปเถอะ.....” ผมบอกอย่างไม่พอใจนักแล้วเดินเลี่ยงจะเดินไปที่รถ
“มากับกู...” โต้งพูดแล้วจับแขนผมดึงให้ตามไป ผมมองมือตัวเองที่โดนบีบแน่นอย่างโมโหตัวเองที่สะบัดเท่าไรก็ไม่ออก
สามนาทีต่อมาผมอยู่ในรถ พร้อมกับระบบออโต้ล็อคทำงาน
“จะพากูไปไหน”
“กินข้าวกัน”
“ไม่หิว....”
“กินเถอะ มึงไม่กินข้าวไม่ได้หรอก ไม่งั้นจะเอาแรงที่ไหนไปง้อ”
“โต้ง มึงเลิกยุ่งกับกูได้ป่าววะ แค่นี้กูก็ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงแล้ว อย่ามาทำให้เรื่องมันแย่ยิ่งกว่าเดิมได้ไหม?”
“กินข้าวก่อนแล้วเรื่องอื่นค่อยว่ากัน” ผมพ่นลมหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายเมื่อคนรอบข้างมีแต่พวกนิสัยเอาแต่ใจชอบบังคับเต็มไปหมด
“แล้วนี่มึงได้นอนบ้างไหม” ถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงจนอ่อนลง “ ขอบตาดำเป็นหมีแพนด้า ระวังจะตายก่อนได้คืนดีกัน” ผมพูดไม่ออก เมื่อมันช่างรู้ใจว่าผมหลับไม่สนิทมาหลายคืนแล้ว....
กินไม่ลง.... ได้แต่เอาช้อนเขี่ยข้าวไปมา...
“กินซะ... หมดจานกูจะช่วยคิดแผนดีๆ ให้ รับรองได้ผล”
“กูจะเชื่อใจมึงได้แค่ไหน ใครจะรู้ตอนนี้มึงคงดีใจจนอยากกระโดดโลดเต้นที่กูทะเลาะกับมัน...” ผมกล่าวหา นึกไม่ไว้ใจคนเจ้าเล่ห์อย่างมันเท่าไรนัก
“บอกตรงๆ ทีแรกก็ดีใจ แต่เห็นมึงสภาพนี้ จะดีใจก็รู้สึกผิด ถ้าชอบมึงแล้วทำให้ลำบากใจ เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมก็ได้ แค่บอกมาคำเดียว... มึงรักมันจริงๆ ใช่ไหม???”
หลังจากอาหารมื้อเช้าตอนบ่ายสามกว่าๆ โต้งมาส่งผมที่ห้องพร้อมกับยานอนหลับ ผมรับไว้แล้วก็นึกสมเพชตัวเอง ที่ต้องพึ่งพาของพรรค์นั้น
“ไหนสัญญา” ผมถามเมื่อมันทำท่าจะกลับ
“สัญญาอะไร?”
“ถ้ากูกินข้าวหมด มึงจะช่วยคิดวิธีง้อให้”
“อ๋อ...ความจำดีจริง วิธีการง่ายๆ เลยนะ อยู่เฉยๆ ไม่ต้องทำอะไร” มันตอบหน้าตาเฉย
“นี่มึงหลอกกูเหรอ...” ผมรีบโวยวาย
“กูพูดจริงนะ ไม่ได้มีแต่มันหรอกที่มีทางไป ลองถ้ามึงไม่มีมัน ยังมีคนรอเสียบอีกเยอะ”
“ไหนบอกจะเป็นเพื่อนแล้วไง...”
“ถ้าไม่ชอบกูจะคบกับเคลียร์ก็ได้นะ แรกๆ กูอาจจะนอยด์บ้างแต่สักพักก็คงชินไปเอง อย่างน้อยเคลียร์มันไม่ค่อยงี่เง่า” ผมส่ายหน้า
“กูสารภาพกับเคลียร์ไปแล้วเมื่อวันลอยกระทง”
“สารภาพอะไร”
“กูบอกว่าเมื่อก่อนกูเคยชอบเขา แต่กูป๊อดเองไม่ยอมบอก ส่วนตอนนี้กูชอบคนอื่นแล้ว... แล้วพอกูอกหักกูจะลากเขามาเลียแผลใจให้มันก็ยังไงๆอยู่ใช่ไหม?”
มันรับฟังทำหน้าคิด ... แล้วก็ไม่พูดอะไร
“เฮ้อ... มึงกลับไปเถอะ เดี๋ยวกูหาทางเอง...ขอบใจสำหรับยานะ....” ผมบอกแล้วเตรียมหมุนตัวขึ้นห้อง..
“เดี๋ยวปอนด์”
“อะไรอีกวะ”
“มึงเป็นนักร้องไม่ใช่เหรอ?”
“ใช่น่ะสิ...”
“งั้นมึงคิดวิธีง้อยากๆ ไปทำไม แค่ร้องเพลงแทนใจสักเพลงกูว่าแค่นั้นก็โอแล้วแหละ เพราะถ้ามันรักมึงจริงๆ ต่อให้มึงไม่ง้อ เดี๋ยวมันก็มาง้อมึงเอง มันก็ไม่กล้าเลิกหรอก นี่ถ้ามันรู้ว่ามึงมากะกูนะ ป่านนี้เครียดหัวระเบิดไปแล้ว”
“ไม่รู้จะดีกว่านะ ไม่งั้นระเบิดจะมาลงบ้านกูมากกว่า” ผมพูดติดตลก..แต่ในสมอง ผมหวังว่ามันจะไม่รู้.... เรื่องที่ผมมากินข้าวกับโต้ง... ไม่งั้นคงเป็นเรื่องใหญ่อีกแน่
พอเข้าห้องผมก็เปิดคอม ค้นหาเพลงจากอินเตอร์เน็ต ได้ทั้งเพลง เนื้อร้องและคอร์ดกีตาร์...
พอลองซ้อมร้องไปได้พักนึงจนจำเนื้อได้ ก็ค่อยสบายใจ จึงอาบน้ำนอน....
แต่แม้จะผ่านไประยะหนึ่ง ก็ยังนอนไม่หลับจนต้องลุกจึ้นมากินยาที่โต้งให้
ผมกลืนยาลงคอแล้วนึกขำกับคำถามของโต้งเมื่อตอนบ่าย
“มึงรักมันจริงๆ ใช่ไหม??”
ผมแค่นยิ้ม.....
ถ้าไม่รักแล้วจะเรียกว่าอะไรล่ะ....
ก็ถ้าความคิดถึงฆ่าคนได้ ผมก็คงตายไปแล้ว....
ผมปิดไฟแล้วห่มผ้ารอให้ยาออกฤทธิ์พลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูคลิปที่มันส่งมาให้
ผมหลับไปทั้งน้ำตากับเสียงจากวีดีโอที่วนซ้ำๆ
รักมึงนะ......
รักมึงนะ......
รักมึงนะ......
รักมึงนะ......
อืมกูเองก็..........รักมึง...เหมือนกัน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
59- รักมาราธอน
-ตุลย์-
ผมกำหมัดแน่นอย่างโมโหเดือดดาลหลังภาพบาดตาปรากฏชัด นี่ถ้าไม่เปลี่ยนใจย้อนกลับมาเข้าเรียนอีกครั้งคงไม่เห็น... ว่ามันไม่ได้ใส่ใจผมเลยสักนิดเดียว...
ทำไมล่ะ....ทำไมกัน ยิ่งผมเหวี่ยงมากเท่าไร มันก็ยังคงดื้อ... มันคิดอะไรอยู่ตอนขึ้นรถคนอื่นกลับบ้านหน้าตาเฉย หรือมันคิดจะท้าทายว่า ผมจะกล้าทำอย่างที่ขู่จริงๆ หรือเปล่า... เวลาที่ผ่านมาไม่ได้บอกมันเลยหรือไงว่าผมพูดอะไรแล้วจะไม่แค่ขู่ ผมพูดแล้วต้องทำเสมอ...
นาทีต่อมาผมต่อสายหาพี่ต้องเพื่อถามว่าวันนี้มันจะไปที่ร้านหรือเปล่า และได้คำตอบว่า มันหยุด แต่จะมาวันพรุ่งนี้ ผมจึงจองโต๊ะล่วงหน้า หลังจากนั้นผมโทรหาแจ๊มป์เพื่อชวนเธอไปกินข้าว
“ถ้าจำไม่ผิด ริมทางนี่มันร้านที่ปอนด์ทำงานไม่ใช่เหรอคะ?” ผมเพิ่งรู้สึกว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ฉลาดมากทีเดียว...
“ใช่...”
“งั้นฉันไม่ไปดีกว่า ฉันอาจจะสนุกที่ได้จิกกัดเขาบ้าง แต่ถ้าทำแบบนี้ฉันจะโดนเกลียดไปเลย”
“วันก่อนพี่ที่ชมรมบาสชวนผมลงแข่งกีฬามหาวิทยาลัยด้วย แต่ผมตอบไปว่าไม่อยาก”
“แล้วไงคะ?”
“แต่ถ้าเธอยอมช่วย ผมจะไปก็ได้นะ”
“คุณจะลงแข่งหรือเปล่าไม่เกี่ยวกับฉันเลย”
“แล้วเธอไม่อยากให้ชมรมได้หน้าปีนี้เหรอ ได้ข่าวว่าชมรมบาสไม่ติดอันดับมาอะไรมาสองปีแล้วนี่” ผมต่อรองเพราะเชื่อฝีมือการเล่นบาสของตัวเอง และผมเพิ่งทราบว่าแจมป์เองก็เป็นหนึ่งในกรรมการชมรมด้วย
“คุณมันคนใจร้ายจริงๆ” ผมนึกขำกับคำต่อว่าของเธอ ถึงจะโกรธแค่ไหนก็ด่าไม่ได้แรงๆ ไม่เหมือนผู้ชายด่ากัน
“ใช่ ผมเป็นอย่างนั้นแหละ....สรุปว่าตกลงใช่ไหม?”
“ค่ะ พรุ่งนี้กี่โมงคะ?”
วันพฤหัส.... ผม ผองเพื่อน รวมถึงแจมป์มาถึงที่ร้านตั้งแต่หัวค่ำ แต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววของพ่อนักร้องตัวดีเลยสักนิด
“กูว่าเปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะ” เสียงเดฟบอกอย่างกังวลอยู่ข้างๆ จนผมต้องหันไปหา “ถึงมึงจะโกรธก็ไม่ควรทำแบบนี้ แค่ขู่ก็ไม่เท่าไร ถ้ามันเห็นมึงพาแจ๊มป์มานี่ด้วย ปอนด์ก็ปอนด์เถอะวะ งานนี้กูว่ามีวีน ดีไม่ดีมีพลิกด้วย จากที่มึงเป็นต่อ จะแพ้น็อคไม่รู้ตัว”
“อย่ามาขู่ แล้วทีมันล่ะ? มันเคยแคร์กูไหม มันเห็นหัวกูหรือเปล่าตอนมันไปเจ๊าะแจ๊ะกับคนอื่น”
“มันอยู่ที่เจตนา กูว่ามันไม่ได้ตั้งใจหรอก แต่มึง... ตุลย์.... งอนได้นะ แต่งอนให้พอดี มัวแต่ประชดกันไปประชดกันมา เดี๋ยวได้เลิกกันจริง ถ้ามันง้อก็ไม่เท่าไร แต่ถ้ามันโกรธจริงขึ้นมา กูว่าคนที่เสียใจก็ไม่ใช่ใครหรอกนอกจากมึง”
เดฟพยายามเตือนสติ แต่หัวสมองผมมันไม่คิดจะรับฟังเลย
ผ่านไปพักใหญ่จนอาหารมาเสิร์ฟเต็มโต๊ะแต่มันก็ยังไม่มา....
“ดูเหมือนปอนด์จะยังไม่มานะคะ งั้น ฉันขอตัวไปห้องน้ำแป๊บนะคะ” แจ๊มป์หันมาบอกและผมพยักหน้าอย่างขอไปที ตอนนี้รู้สึกเป็นกังวลขึ้นมาที่เห็นมันมาสายกว่าปกติ จนทนไม่ไหวจนเรียกพี่ต้องมาถาม
“พี่ต้อง...ทำไมผมไม่เห็น...”
“ปอนด์ใช่ไหม? พอดีมันไม่สบายน่ะ ทีแรกจะขอลาป่วย แต่พี่บอกว่าตุลย์มา มันเลยบอกว่าเดี๋ยวมันจะมา”
“ป่วย?...มันเป็นอะไรครับ”
“ก็คงไข้หวัดธรรมดานี่แหละ เสียงไม่ค่อยดีเท่าไร”
ผมทำหน้าเป็นกังวลเมื่อทราบว่า มันฝืนสังขารมาทำงานเพราะรู้ว่าผมด้วยวันนี้
“ขอโทษเถอะ ตุลย์ทะเลาะกับปอนด์หรือไง”
“ทำไมพี่ต้องถามอย่างนั้นล่ะครับ”
“ถ้าไม่ทะเลาะกัน ตุลย์น่าจะเป็นคนแรกๆ ที่รู้ว่าปอนด์ไม่สบายไม่ใช่เหรอ ในเมื่อคบกันอยู่?”
จริงสินะ... ความจริงผมก็สังเกตอยู่หรอกว่าตอนที่เจอมันซูบๆ หน้าตาไม่ผ่องใส แต่เพราะอารมณ์โกรธก็เลยไม่ได้ไถ่ถามสักคำว่ามันสบายดีหรือเป็นอะไรไปหรือเปล่า...”
“พี่ต้อง... พี่โทรบอกมันทีได้ไหมครับว่าวันนี้ให้พักเถอะ ไม่ต้องมาแล้ว ผมกำลังจะกลับพอดี”
“สงสัยไม่ทันแล้วมั้ง นี่ก็ผ่านไปพักนึงแล้ว ปอนด์มันคงใกล้ถึงแล้วล่ะ”
พี่ต้องเดินออกไปพร้อมกับความคิดต่างๆ ในสมองของผมกำลังตีกัน ทั้งไม่แน่ใจว่าตัวเองทำถูกไหมที่พาแจมป์มาด้วยบวกกับความเป็นห่วงที่รู้ว่าปล่อยให้คนป่วยขับรถมาทำงานเอง...
“ตุลย์” ไม่ทันสรุปทุกอย่างได้ไอ้เดฟก็เรียกพร้อมสะกิดให้ผมเงยหน้าขึ้นมองเวทีที่ตอนนี้มีร่างของคนที่นึกถึงแบกกีตาร์ตัวโปรดของมันขึ้นไปนั่งประจำที่
“สวัสดีครับ....สำหรับวันนี้ผมต้องขอออกตัวก่อนว่าเสียงอาจจะไม่ดีเหมือนเดิมก็ได้ เพราะผมไม่ค่อยสบาย” มันถอนใจยาว... ผมว่ามันทรมานกับการพูดเพราะตอนนี้มันเป็นหวัดใบหน้าที่เคยขาวของมันซีดลงอย่างเห็นได้ชัด
“ใจจริงทีแรกก็จะกะว่าขอโดดงานสักวัน (หัวเราะ) แต่หลายวันมานี่ผมเป็นโรคนอนไม่หลับ (ยิ้ม) นอนไม่หลับเพราะความคิดถึง ..... ผมเคยคิดนะ...ว่าความคิดถึงไม่อาจจะฆ่าใครได้ แต่ถ้าผมยังนอนไม่หลับต่อเนื่องแบบนี้ไปนานๆ ก็คงตายสักวันแน่ๆ เพราะงั้นผมก็เลยต้องมาวันนี้ เพื่อร้องเพลงนี้ให้กับคนที่ทำให้ผมคิดถึงฟัง และ.... ถ้าเขาคิดถึงผมใจบ้างสักนิดนึง เค้าก็คงจะยกโทษกับความผิดที่เกิดขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจของผมนะครับ” ถือเป็นบทพูดที่ยาวเป็นประวัติการณ์นับตั้งแต่วันแรกที่ผมฟังมันร้องเพลงเลยก็ว่าได้
มันถอนใจเหมือนคนเหนื่อยๆ แต่ลงท้ายแล้วมันก็ยังฝืนที่จะยกกีตาร์ขึ้นแล้วเริ่มอินโทรเพลงช้าๆ ที่ผมไม่เคยคุ้น และเชื่อว่าไม่เคยฟังเพลงนี้มาก่อน
https://www.youtube.com/watch?v=k43AYD0Mpc8
ฟังเพลงต้นฉบับนะคะ
#เฮ้อ
ดวงดาวจะสวยเท่าไร ไม่สวยเท่าดวงตาเธอ คงทำได้แค่นั่งเหม่อ เมื่อไม่มีเธอให้มอง
ใครเดินเคียงคู่กันไป เห็นแล้วจิตใจร่ำร้อง ไม่น่าทำให้เธองอน อยากจะพูดว่าฉันขอโทษ
*โทรเข้าไปอยากฟังเสียงเธอ ได้เจอแค่เสียงรอสาย ฉันได้เพียงทอดถอนใจผู้เดียว เฮ้อ!
**ทำไงเธอถึงจะยอมคืนดี ง้อเสียจนมันเหนื่อยใจเต็มที สำนึกแล้วว่าทำตัวไม่ดี อยากขอเธออภัย
ให้ฉันแก้ตัวอีกที เพิ่งรู้ว่าไม่มีเธอกุมมือ ความเหงามันคืออย่างนี้ ใจเพ้อรำพันคิดถึงเธอ
ดีกันเถอะสงสารหัวใจฉันที
เพลงจบท่อนฮุคแล้วตอนที่แจมป์กลับมานั่งยังที่นั่งของตัวเองข้างๆ ผม คงเพราะผมฟังเพลงเพลินจนลืมไปเลยว่าเธอมาด้วย แล้วก็รู้สึกหวั่นใจเล็กน้อยจึงรีบหันไปหาคนบนเวทีว่ามีปฏิกิริยาอย่างไรบ้าง ผลปรากฏว่า....
ใจอ่อนสักนิดได้โปรด ช่วยหายโกรธเคืองได้ไหม เฝ้าอธิฐานเบื้องบนช่วยดลใจเธอให้เปลี่ยน
ไม่อาจลืมหน้าเธอลง เรื่องราวยังคงหมุนเวียน ยังไงก็ได้ขอเพียง แต่เธอคืนมาเหมือนเก่า
มันยังร้องเพลงต่อไปอีก หากแต่จับน้ำเสียงที่สั่นขึ้นได้ชัด เสียงสะอื้นเพียงเล็กน้อยที่แทรกระหว่างเนื้อเพลงทำให้ผมใจหาย และยิ่งทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นบางสิ่งที่ไหลกลิ้งลงมาจากดวงตาคู่นั้น....
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-ปอนด์-
คงเพราะเมื่อวานหลับไปทั้งๆ ที่ร้องไห้ ตื่นมาเลยไม่สบาย สภาพร่างกายไม่พร้อม เสียงไม่พร้อม...แต่ไม่อยากทนรออีกแล้ว... ไม่อยากให้เรื่องมันยืดเยื้อต่อไปแม้แต่วันเดียวถึงได้มา...
แต่...ถ้าผมรู้สักนิดว่า มาแล้วจะต้องมาพบกับภาพแบบไหน ไม่มาซะดีกว่า....
*โทรเข้าไปอยากฟังเสียงเธอ ได้เจอแค่เสียงรอสาย ฉันได้เพียงทอดถอนใจผู้เดียว เฮ้อ!
ไม่เคยร้องเพลงครั้งไหนทรมานเท่านี้... เสียงแหบแห้งขาดหายในบางท่อนจนรู้สึกล้มเหลว... แต่ก็ยังร้องต่อไปทั้งที่คัดจมูกจนหายใจไม่ออก อุณหภูมิร่างกายที่พุ่งสูงจนอึดอัด ศีรษะปวดหนึบร้าวลามมาที่เบ้าตา และอาจจะเป็นเพราะพิษไข้ทำให้น้ำตาไหลลงมาโดยไม่รู้ตัว
**ทำไงเธอถึงจะยอมคืนดี ง้อเสียจนมันเหนื่อยใจเต็มที สำนึกแล้วว่าทำตัวไม่ดี อยากขอเธออภัย
ให้ฉันแก้ตัวอีกที เพิ่งรู้ว่าไม่มีเธอกุมมือ ความเหงามันคืออย่างนี้ ใจเพ้อรำพันคิดถึงเธอ
ใช่!! ที่ร้องไห้แบบนี้เป็นเพราะพิษไข้เท่านั้น เป็นเพราะอาการปวดหัวรุนแรงจนกลั้นน้ำตาไม่อยู่ ไม่ได้เกิดเพราะ เห็นมันอยู่กับคนอื่น ไม่ใช่เลย.... ไม่ใช่เลยสักนิดเดียว
ดีกันเถอะ สงสารหัวใจฉันที
ผมกลั้นใจร้องประโยคสุดท้ายด้วยน้ำตานองหน้าด้วยความสงสารตัวเอง และตอนนี้ผมไม่มีเรี่ยวแรงเหลือแล้วสำหรับการร้องซ้ำอย่างที่ควรจะเป็น จึงหยิบกีตาร์แล้วลุกขึ้นเดินลงจากเวทีเล็กๆ นั่น
ผมก้าวลงบันไดเตี้ยๆ ข้างเวทีอย่างทุลักทุเลแต่ก็ยังฝืนไม่รับความช่วยเหลือจากร่างใหญ่ที่เคยคุ้นซึ่งตอนนี้ยืนขวางบันไดจนเกะกะ
“หลีกไป...” ผมบอกด้วยเสียงแผ่วเบาหากแต่หนักแน่น พยายามผลักแขนแกร่งที่อ้าออกเหมือนจะประคองผมออกห่างอย่างรังเกียจ
“อย่าดื้อสิ แทบจะเดินไม่ไหวอยู่แล้วยังจะอวดเก่ง...”
ผมเหยียดยิ้ม กำมือแน่นกับถ้อยคำที่เอ่ยอยู่ข้างกาย ยังรั้นที่จะเดินต่อไปโดยไม่ยอมแหงนเงยขึ้นมองหน้า
ไม่อยากเห็นหน้าไม่อยากฟังเสียง ไม่อยากรู้สึกแบบนี้อีกแล้ว...
“มึงจะหนีไปไหน... เมื่อกี้ยังบอกคิดถึงกูมากจนนอนไม่หลับอยู่เลย พอกูมาหา ทำไมต้องเดินหนีด้วยล่ะ?”
“ถ้ากูรู้ว่ามึงจะพาเค้ามาด้วย กูจะไม่พูดแบบนั้นให้เสียน้ำลาย กูจะไม่ง้องอนมึงให้เสียเวลาด้วย ถ้ามึงมีความสุขมากที่ได้เห็นตอนกูอ่อนแอ ได้เห็นตอนกูร้องไห้... ก็ดูเอาไว้นะ เพราะนี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่มึงจะได้เห็น แล้วต่อจากวันนี้ถ้ามึงอยากมีใคร ก็เชิญมีไปเลย..กูจะก็ไม่ห้าม เพราะมึงจะได้ไปไกลๆ กู ส่วนกูจะได้กลับไปมีชีวิตอย่างเดิม ไม่ต้องมาทำอะไรบ้าๆ เหมือนตัวตลกแบบนี้” ผมเงยหน้าขึ้นบอกมันทั้งน้ำตา ในหัวใจเต็มไปด้วยความเจ็บปวดน้อยใจและผิดหวัง ไม่คิดว่ามันจะใจร้ายได้ขนาดนี้
“มันง่ายอย่างงั้นเลยเหรอวะ” มันจ้องหน้าผม...ด้วยแววตาของคนที่ทำลังเสียใจไม่แพ้กัน แล้วถามกลับมา “ที่ผ่านมาไม่ว่ามึงจะงี่เง่าเอาแต่ใจ จะทำให้กูเจ็บตั้งกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ไม่มีสักครั้งที่กูจะยอมแพ้ จะยอมปล่อยมึงไปง่ายๆ แต่พอกูทำบ้าง แค่อยากให้มึงหันมาสนใจกูบ้างเนี่ย มึงจะตัดขาดกับกูง่ายดายขนาดนั้นเลยเหรอไง”
“มึงต้องการอย่างนี้เองนะ มึงบังคับให้กูทำแบบนี้เอง...มึงเป็นคนพาเค้ามาเอง” ผมแผดเสียงจนแสบคอ
“กูเคยบอกแล้วนี่ กูไม่ได้คิดอะไรกับเค้า... กูแค่อยากประชดมึง... ทำไมวะ มีผู้หญิงมาชอบกูตั้งมากมาย แต่กูไม่เคยมองคนอื่นหรือรักคนอื่นได้เท่านี้ กูมีแต่มึง รักแต่มึงคนเดียว รักที่สุด แต่มึง.. มึง..กลับไม่เคยแคร์ ไม่เห็นค่าความความสำคัญของกูเลย...” คราวนี้ไม่ใช่แค่ผมที่ร้องไห้ แม้แต่ตุลย์ก็ยังสะอื้นนิดๆ แม้จะไม่มีน้ำตาสักหยด แต่เสียงพูดมันทำให้เข้าใจไปอย่างนั้น
ผมรู้สึกกดดัน อัดอั้นกับถ้อยคำตัดพ้อที่ใส่ร้ายผมอย่างต่อเนื่องจนอดไม่ได้ที่จะต้องเถียง...
“ทำไมมึงจะไม่สำคัญกับกู ต่อให้กูจะเจ้าชู้แค่ไหน แต่กูไม่เคยนอกกายนอกใจ หรือตั้งใจเอาคนอื่นมาประชด ต่อให้กูมีทางเลือกที่จะคบกับคนอื่นได้ แต่สุดท้ายกูก็เลือกมึง ยอมให้มึงเป็นผัวแค่คนเดียว กูไม่เคยยอมใครเท่านี้ แล้วมึง...... มึงยังจะเรียกร้องอะไรจากกูอีกล่ะ?!”
เหนื่อย...แทบขาดใจกว่าจะพูดออกไปจนจบประโยค พยายามป้อนลมหายใจให้ตัวเองที่ทรมานจากทั้งอาการไข้และการร้องไห้หนักหน่วง ปาดน้ำตาทิ้ง ขณะจ้องหน้าที่ยืนมึนงง แล้วสายตาก็เหลือบเห็นว่าตรงนี้ไม่ได้มีแค่เรา แต่มันอยู่ห่างออกจากเวทีไม่ไกลนัก ดังนั้นคนที่ได้ยินคำพูดของผมก็ไม่ได้มีแค่มัน แต่อาจจะรวมถึงอีกหลายสิบชีวิตในร้านด้วย
ฉิบหายแล้ว!!
นี่กูพูดอะไรออกไป
ตะโกนประโยคประจานตัวเองกลางร้านเนี่ยนะ
ไม่ไหวแล้ว อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไว้ที่ไหน.... สำนึกได้ว่าต้องหนี...
แต่....ตัวการตรงหน้ามันมือไวกว่าหลายขุม ก่อนที่ผมจะทันพาตัวเองออกจากพื้นที่นั้น ไอ้เวรนั่นมันก็ดึงแขนผมกระชากทีตัวปลิวเข้าไปหา ก่อนจะประกบปากจูบอย่างรวดเร็วจนไม่ทันได้ตั้งตัว
ผมเบิกตากว้างเพราะความตกใจกับกลีบปากที่ลดวูบลงมาสัมผัสริมฝีปากตัวเองอย่างรวดเร็วและหนักหน่วง ลำคอถูกกดรั้งให้อยู่นิ่งรับแรงรุกเร้าจนไม่สามารถขยับหนีไปไหน หัวสมองที่ถกเถียงกันเรื่องความเหมาะสมของสถานที่เริ่มเลอะเลือนจนขาวโล่ง กีตาร์ตัวโปรดที่ถือไว้ถูกละทิ้งจนหลุดมือไป เหลือเพียงดวงตาที่หลับพริ้มลงและปล่อยทุกอย่างให้ผ่านไป
บอกทีเถอะชีวิตนี้มีเรื่องน่าอายไหนจะหนักหนาเท่านี้อีกไหม?
-
ผ่านการเกลาแล้ว ต่างจากเดิมอยู่นะคะ
ขออภัยด้วย ปรับปรุงซะนานเลย
หลังรสจูบหนักๆ ของมัน....ผมก็สิ้นสภาพนิสิต (นักศึกษา) และเพราะพิษรักเอ๊ย ไม่ใช่... พิษไข้รุมเร้าจนทำให้ไม่มีแรงยืน ถ้าไม่มีแขนของมันประคองไว้ก็คงลงไปกองเรียบร้อย
“พากูออกไปที...” ผมกระซิบเสียงแผ่วอยู่กับอกของมัน
“ไปไหน” มันถามกลับมา
“ที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ที่นี่” ผมส่งเสียงอ้อนอย่างหมดแรงแล้วหลับตานิ่งทิ้งตัวอยู่กับอ้อมแขนแข็งแรงนั่น
มันไม่เอ่ยถามอีก ทำเพียงช้อนร่างผมลอยขึ้นเหมือนอุ้มเจ้าหญิงก่อนจะพาผมเดินออกไป
ผมแกล้งหลับ หลับตาให้คนคิดว่าเป็นลมไปเพื่อจะได้ไม่ต้องเห็นหน้าคนอื่นให้ต้องอายยิ่งกว่าเดิม..
ระหว่างนั้นผมได้ยินเสียงคน มีคำถามลอยวนว่าผมเป็นยังไงบ้าง รวมถึงเสียงผู้หญิงคนนั้นที่บอกว่าเธอมียาดม
“คงเป็นลมไปเพราะไข้สูงมาก ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวกูพาไปพักเอง เดฟ....ฝากไปส่งเธอทีนะ”
แม้ไม่ได้ลืมตาขึ้นมาแต่ผมรู้ว่ามันหมายถึงใคร ผมควรรู้สึกยอกแสยงใจบ้างที่เห็นมันแสดงความห่วงใยใครคนอื่น แต่เมื่อนึกถึงอ้อมแขนของมันที่โอบอุ้มผมไว้ตอนนี้ ผมก็ควรดีใจมากกว่าน้อยใจ...
ตอนที่อยู่ในรถเราไม่ได้คุยกันอีก ต่างฝ่ายคงต่างพยายามทบทวนเรื่องต่างๆ ให้ตกผลึก
ส่วนตัวผมคงไม่คาดหวังอะไรว่าการอุทิศความน่าอายของตัวเองเป็นเครื่องสังเวยจะทำให้ตุลย์ใจอ่อนบ้างไหม สภาพร่างกายและสภาพจิตใจที่อ่อนแอของผมตอนนี้ไม่อำนวยให้คิดอะไรมากนัก แต่อย่างน้อย.... การที่เราต่างพูดสิ่งที่ตัวเองคิดออกมามันคงช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้นบ้าง
เมื่อถึงห้อง มันวางผมลงที่เตียงก่อนจะหาผ้ามาเพื่อเช็ดตัวให้ ผมทำอะไรไม่ถูกเลยที่เห็นมันทำแบบนั้น ใจหนึ่งก็อยากจะขัดขืนไม่อยากให้มันแตะต้อง แต่เดี๋ยวก็จะทะเลาะกันต่อด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องอีก จึงพยายามหลับหูหลับตาไม่รับรู้อะไร แม้ว่าหัวใจตัวเองจะเต้นดังขึ้นจนกลัวมันทะลุอกมาทุกนาที
คืนนั้น....หลังจากมันจัดการเก็บผ้าเรียบร้อยมันก็กลับมาอีกครั้ง กลับมานอนอยู่ข้างๆ กัน
ด้วยความอ่อนเพลียผมจึงไม่ได้ขับไล่มันให้กลับไป
ไม่มีคำพูดใดในคืนนั้น ไม่มีเสียงทะเลาะหรือถ้อยคำตัดพ้อ มีเพียงความเงียบและร่างของผมที่กอดเกยควานหาไออุ่นที่โหยหามานานหลายวัน และผมหลับสนิทได้อีกครั้ง....
ผมตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ... บนเตียงนั้นว่างเปล่าและเย็นเฉียบ มันไม่อยู่แล้ว
คงไปนานแล้วมั้ง และอาจจะไม่มาอีก... ผมยิ้มเศร้า เมื่อคิดอย่างนั้น
บางทีมันอาจจะไม่พอใจที่ผมเอ่ยปากตัดขาดมันเมื่อวานนี้ ทั้งๆที่ผมพูดไปทั้งหมดด้วยอารมณ์น้อยเนื้อต่ำใจก็เท่านั้น ผมก็รู้ตัวดีอยู่ว่าที่พูดออกไปว่าทุกอย่างจะดี แต่ความเป็นจริง มันก็ไม่ได้ง่ายถึงขนาดนั้น แค่นึกถึงตอนที่ไม่มีมันขึ้นมาทีไร ก็เหงาใจ...และคิดถึงจนทนไม่ไหว และผมยังไม่รู้ว่าต้องอยู่กับความคิดถึงแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนถึงจะตัดใจได้จริงๆ
แอ๊ด....
ผมแทบสะดุ้งเมื่อประตูห้องเปิดออกและร่างสูงใหญ่เดินเข้าห้องมาพร้อมถุงใสในมือ
บอกไม่ถูกเลยว่ารู้สึกอย่างไรตอนนั้น มันเหมือนคนกำลังจะจมน้ำตายแล้วมีคนยื่นชูชีพมาให้แล้วลากเข้าฝั่ง...
“ตื่นแล้วเหรอ?” คำถามมันเรียบง่ายไม่บอกอารมณ์
“......” ผมเงียบไม่ตอบแล้วก้มหน้าลงเพื่อซ่อนความหวั่นไหว
“กินโจ๊กกัน...” มันบอกแล้วเดินไปหาชามมาใส่โจ๊กให้
เรานั่งกินโจ๊กนั่นเงียบๆ
“ดูเหมือนไข้จะลดแล้วนะ...” ผมพยักหน้าน้อยๆ
“กินยานี่ซะ...แล้ววันนี้ก็หยุดเรียนเถอะ” ผมรับยานั่นมาอย่างว่าง่าย
“กูซื้อข้าวต้มเซเว่นมาแช่ไว้ให้แล้วนะ คงกินได้อีกหลายมื้อ กินข้าวกินยาให้ครบตามเวลาล่ะ จะได้หายไวๆ”
มันสั่งเสีย และเมื่อผมไม่ตอบอะไรมันก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่ประตูห้อง
“ตุลย์.....” มันหันมามอง... “มึง..จะไปไหน...”
“กลับบ้าน” มันตอบง่ายๆ ใจผมนึกอยากถามว่าแล้วมันจะมาอีกไหม...แต่เมื่อนึกถึงคำพูดที่บอกให้ผมกินข้าวกินยาให้ครบก็แปลว่ามันคงไม่กลับมาอีก คำถามนั่นจึงถูกกลืนหายไปอีกครั้ง
“จะไม่มาที่นี่อีกแล้วใช่ไหม เรื่องของเรามันจะจบลงแค่นี้ใช่ไหม” มองผมนิ่ง ไม่ตอบ... “อือ กูเข้าใจ ยังไงก็ขอบใจนะสำหรับทุกอย่าง...มึงไปเถอะ กูอยู่ได้....” ผมบอกพยายามฝืนยิ้มแม้จะฝืดฝืนและนึกอยากร้องไห้ออกมา
แต่แล้วก็ได้ยินเสียงถอนใจเฮือกใหญ่
“จะบ้าหรือไง บอกตอนไหนว่าจะยอมให้ไป บอกตอนไหนว่าอยากเลิก กูบอกตอนไหนว่าไม่รักมึงแล้ว ถ้ากูไม่ได้พูดแบบนั้นก็อย่าคิดไปเองดิวะ...” มันโวยวายออกแนวบังคับ
"ก็มึงบอกจะไป...."
"กลับไปอาบน้ำอาบท่าไปเรียนบ้างน่ะสิ"
“แล้วมึงหายโกรธกูหรือยังล่ะ....”
“ยัง” คำสั้นๆ ที่ทำให้ธารใสซึ่งอั้นไว้คราวแรกกลายเป็นปริ่ม..
“อย่าร้องไห้ เดี๋ยวก็ไข้กลับอีก” มันห้ามเสียงดุ “เอาน่า กูแค่ล้อเล่น หายแล้วก็ได้ แต่แค่อยากให้ง้อกว่านี้อีกสักหน่อย เพราะจริงๆ กูยังไม่ได้คำอธิบายที่ฟังขึ้นเลยนะ นอกจากเพลงเพราะๆ กับเรื่องที่มึงบอกว่า มึงเป็นเมียกูคนเดียว...”
“กูทำดีที่สุดได้แค่นี้แหละ..” แค่นั้นก็อับอายขายหน้าจนอยากมุดดินหนีแล้ว
“ดีมันก็ดี แต่ยังไม่ที่สุด”
“ต้องให้ร้องไห้หน้าคณะหรือไงถึงจะหาย...”
“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้”
“แล้วมึงจะให้กูทำยังไงอีกวะ...แล้วทีมึงล่ะยังพา....”
“ก็ไม่ได้สนใจเค้า.... สาบานก็ได้นะ ขอให้....”
“ไม่ต้องเลย เผื่อฟ้าร้องตอนกูอยู่ใกล้ๆ ไม่อยากเสี่ยงด้วย...”
“รู้ได้ยังไงว่าจะสาบานอย่างนั้น...”
“ไม่รู้ดิ เดาเอา ผู้ชายส่วนใหญ่ชอบสาบานอะไรซ้ำซาก”
“ถ้ากูโกหกขอให้...มึงไม่รัก....”
“มันน่ากลัวตรงไหนน่ะ”
“มึงไม่รู้หรือไง......”
“รู้ว่า........” มาอีกแล้วเหรอ การตอบคำถามด้วยคำถาม....
“ถ้ามึงไม่รักกู กูก็รู้สึกเหมือนตกนรกทั้งเป็นแล้ว ไม่น่ากลัวได้ยังไง....”
พอฟังคำพูดแบบนั้นแล้วผมก็พูดอะไรไม่ออก ได้แต่ซ่อนยิ้มไว้ในหน้า....
พูดขนาดนี้แล้ว ถึงบอกว่ายังงอนอยู่ผมก็ไม่ง้อแล้วล่ะครับ หึหึ
แม้ช่วงเวลาที่ผ่านมาจะมีช่วงที่เลวร้ายกับเหตุการณ์บีบคั้นต่างๆ เกิดขึ้น แต่เมื่อมีมันอยู่ใกล้ ได้ยินมุกแป้กเลี่ยนๆ ที่ไม่เข้ากับหน้ามันแบบนี้ มันก็แทบจะทำให้ลืมวันเวลาเหล่านั้นไปจนหมด...
ด้วยความถึก บึกบึน... ทานข้าวเป็นเวลา ทานยาครบ นอนหลับสนิท ทำให้ผมหายไข้อย่างรวดเร็ว แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ไม่ได้ไปร้องเพลงที่ริมทางอย่างเดิมแล้ว เพราะทนความอับอายที่เกิดที่ร้านไม่ไหว เลยขอพี่ต้องพักยาวไปแบบไม่มีกำหนด
ตุลย์กลับไปบ้านแล้ว ด้วยเหตุผลที่ว่าอยากทำรายงานที่ค้างไว้ให้เสร็จไปแต่เนิ่นๆ ซึ่งผมไม่ได้คัดค้านขอร้องให้มันอยู่ เพราะรู้ว่าที่จริงมันเป็นคนขยันเรียนมากทีเดียว
นอกจากนี้มันยังดูยุ่งๆ เพราะต้องแบ่งเวลาไปซ้อมบาสที่โรงยิมเพื่อแข่งกีฬามหาวิทยาลัยอีก ซึ่งผมไม่ได้ถามว่าอยู่ดีๆ ทำไมมันถึงตัดสินใจไป ทีแรกผมก็ไม่ได้อยากไปดูเท่าไร แต่เพราะไม่ต้องไปร้องเพลงแล้วก็เลยว่างจัด ถึงได้แวะไปดู แล้วก็รู้ว่ายัยแจ๊มป์ก็ดันอยู่ชมรมบาสนี้ด้วย
ทีแรกก็นึกตะขิดตะขวงใจบ้างจนต้องแวะไปเฝ้าทุกๆ วัน แต่พอนานๆ เข้าก็รู้สึกว่าตุลย์ก็ยังเป็นตุลย์ที่ยังไม่สนใจใครเหมือนเดิม มันอาจจะอัธยาศัยดีกับแจ๊มป์บ้างแต่ถึงอย่างไร....ผมก็รู้สึกได้ว่ามันไม่มากเท่าที่มีให้ผม พักหลังผมจึงสบายใจขึ้นเยอะ
หรือแม้แต่ตุลย์เอง...ถึงมันจะเคยบอกว่ายังไม่หายโกรธแต่มันก็ไม่พูดไม่ถามถึงเรื่องที่โกรธเคืองกันในตอนนั้นแล้ว และเมื่อมันไม่ถามผมจึงทำเป็นลืมๆ ไปบ้างหมือนกัน
ในที่สุดก็ผ่านมิดเทอมไปจนได้.... การมีตุลย์เป็นแฟนทำให้การติวหนังสือดูดุเดือดเลือดพล่านกว่าปกติจนน่าใจหาย จนผมขอร้องให้มันปล่อยผมไปตามทางเถิด มันมีบ่นบ้างแต่ก็ยอมให้แยกตัวไปติวหนังสือเองเพราะบางวิชาเราก็เรียนไม่เหมือนกัน
หลังสอบอันเคร่งเครียดผมนอนหลับเป็นตายไปเป็นวันๆ ส่วนตุลย์ก็เงียบหายไปอย่างไร้ตัวตน จากที่เริ่มสอบจนสอบเสร็จผมไม่ได้เจอมันมาประมาณอาทิตย์นึงได้แล้วมั้ง
ที่จริงผมไม่ได้อยากไปหามันหรอก แต่ไม่เจอกันนาน โทรศัพท์ก็ไม่ได้คุย เลยนึกเป็นห่วงว่ามันจะตายคาบ้านหรือเปล่า จึงตกลงใจแวะไปหาเสียหน่อย แต่ที่ไหนได้ พอไปถึงก็เจอมันกำลังนั่งเล่นเกมเพลย์ชิลชิล ช่างเสียเวลาห่วงใย...
“อ้าว....กำลังคิดถึงพอดี...”
“คิดถึงแล้วไม่มาหาแต่นั่งเล่นเกมเนี่ยเนอะ” ผมค่อนแคะแล้วนั่งลงกับพื้นเว้นระยะห่างนิดหน่อยเผื่อถูกจู่โจมกะทันหัน
“มาเล่นเกมกันไหม?” มันชวน
“เกมอะไรล่ะ?”
“.............ป่ะ เล่นเป็นไหม?” มันเอ่ยชื่อเกมฟุตบอลยอดฮิตขึ้นมา
“พอได้อยู่”
“มาพนันกัน ถ้าใครชนะ จะขออะไรอีกฝ่ายก็ได้ข้อนึง....”
“โกงว่ะ มึงเล่นทุกวันจะแพ้ง่ายๆ ได้ยังไง”
“งั้นต่อให้ 5 ลูก..ถ้าเสมอกัน ถือว่ากูแพ้ แต่ถ้าชนะแต้มต่างเท่าไรก็จะขอได้เพิ่มขึ้นอีก...เอาเปล่า มึงได้เปรียบเห็นๆ” ผมทำท่าคิด ตั้ง5ลูก จะว่าไปก็เยอะเหมือนกันล่ะนะ...
“ก็ได้”
ผลการแข่งหลังจากผมเล่นอย่างสุดฝีมือ สกอร์อยู่ที่ 1:8
คิดว่าคงเดากันถูกว่าใครได้ 1ใครได้ 8 เฮ้อ.... หลังหักแต้มต่อไป 5 ก็ยังเหลือแต้มต่างอยู่อีก 2
คิดแล้วก็อนาถตัวเองครับ เสียเปรียบมันทั้งขึ้นทั้งล่อง
“คำขอข้อแรก... ขอให้มึงตอบคำถามที่กูจะถามต่อไปนี้.... โดยห้ามโกหกแม้แต่คำเดียวถ้ามึงโกหกขอให้ตายด้าน”
มันเลิกเล่นเกมเพลย์ แต่หันมาเล่นงานผมแทนแล้วตอนนี้
“แล้วทำไมต้องแช่งด้วยวะเนี่ย” ผมบ่นออดแอด
“ก็อยากฟังแต่ความจริงไง.....ตกลงป่าว”
“เออ ถามอะไรก็ถามมาดิ”
เงียบไปนานจนผมเพลีย....
“มึงเลิกชอบมันยังวะ ยาสระผมนั่นน่ะ” คำถามแรกมานี่ก็โหดเลยนะ
“อยู่ดีๆ ทำไมถามล่ะ”
“ที่จริงก็อยากถามตั้งนานแล้ว แต่ไม่รู้มึงจะตอบเปล่า ว่าไงล่ะ ตอบมาสิ”
“ชอบมึงมากกว่าแล้วกัน....” มันเงียบ.... เมื่อเจอคำตอบเอาใจไป
“แล้วโต้งอะไรนั่นล่ะ มึงคิดอะไรกับมันป่าว...”
“มันเป็นเพื่อนที่ดีนะ ดีมากเลยแหละ”
“ยังมีอะไรปิดกูอีกไหม? เรื่องที่กูไม่รู้....”
“เรื่องบางอย่างไม่ต้องรู้จะดีกว่าไหมล่ะ อย่างมึงเองก็ต้องมีบ้าง เรื่องที่ไม่อยากบอกกูเพราะกลัวกูคิดมากใช่ป่ะวะ?” ทีนี้ทมันทำท่าคิด เหมือนจะเห็นด้วย
“หมดยังขี้เกียจตอบแล้ว...”
“รักกูป่ะ....” คือเหี้ยสุดละคำถามนี้....
“อย่าถามอะไรที่รู้อยู่แล้วดิวะ...”
“กูไม่แน่ใจว่ากูรู้นี่หว่า...ตอบมาเลย....ห้ามโกหกด้วยนะ แล้วก็ห้ามตอบแบบอ้อมๆ ด้วย”
ผมถอนใจยาวแล้วทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ตอนที่ตอบ
“รัก” :hao4: เหมือนถูกขืนใจเลยพับผ่าสิ
“มากป่ะ....” ได้ทีเอาใหญ่เลยนะมึง!
“..............................” :mew2:
“ตอบดิ....วอก”
“มาก....” ฮือ ไอ้เลวววววว :z3:
“ก็เท่านั้น” แล้วมันก็หัวเราะ ไอ้โรคจิตตตตตตตตตเอ๊ยยยย :z6:
“ก็แค่บอกว่ารักจะไปยากตรงไหน ทำหน้าเหมือนพูดแล้วจะตายไปได้ พูดให้ฟังบ่อยๆ หน่อยไม่ได้หรือไงนะ”
“คำบางคำอ่ะนะ นานๆพูดที ฟังแล้วก็รู้สึกดีและมีค่า แต่ถ้าพูดบ่อยๆ ฟังแล้วก็เบื่อเปล่าๆ....”
“ถ้าเป็นมึงพูด กี่ครั้งๆ กูก็ไม่มีวันเบื่อ...”
“มึงยังไม่เบื่อเพราะกูไม่ได้พูดบ่อยๆไง” ผมเถียง
“แสดงว่ากูพูดๆ บ่อยแล้วมึงจะเบื่อรึไง ขนาดกูยังไม่เบื่อที่จะพูดเลย แล้วมึงมีสิทธิ์อะไรมาเบื่อที่จะฟังวะ....?”
ผมทำหน้าเอือมระอา ส่ายหน้ากับเสียงดุๆ นั่น
“อย่าบอกนะว่ามึงเบื่อจริงอ่ะ” ดุแล้วก็ถามกลับอีก วุ่นวายจริงๆ ไอ้กระต่ายบ้าเอ๊ย.....
“ทำไม? ถ้ากูบอกเบื่อ มึงจะเลิกพูดหรือไง....” ผมหันไปถามกวนๆ
“ไม่หรอก มึงเบื่อก็เรื่องของมึงสิ กูอยากพูดแล้วมึงจะทำไม”
เฮ้อ.......ถ้าสุดท้ายแล้วจะเอาแต่ตัวเองแบบนั้น ก็ไม่รู้ว่ามันจะถามทำซากอะไรเหมือนกันนะครับ
“ถึงมึงเบื่อกูก็จะพูด........รักมึงนะ”
ผมเองก็คงไม่ต่างจากมันหรอกมั้ง
คำว่ารักจากปากมัน
ให้ฟังซ้ำๆซากๆ บ่อยมากแค่ไหน...แต่ถึงยังไง ก็ไม่มีวันเบื่อ
Fin……………………………………………………………………………………
แถม.....
ไม่นานหลังจากนั้น.... ผมรู้สึกถึงเท้ากระต่ายที่เปะป่ายไปทั่วร่างผม
“เดี๋ยวดิ.....ถามคำถามจบแล้วเหรอ?”
“จบแล้ว.....”
“งั้นถอยไปเลย...กูจะกลับแล้ว...” พยายามแงะงัดมือปล่หมึกนั่นออก
“ไปไหนวะ... ยังไม่หายคิดถึงเลย” มันส่งเสียงอ้อน...
“เรื่องของมึง ไม่เกี่ยวกะกูเลย...”
“เฮ้ย!! มึงแพ้พนันนะ เพราะงั้นกูยังขออะไรจากมึงได้อีกข้อ”
“ฮะ? จะขออะไรอีก”
มันส่งสายตาหวังดีประสงค์รักมาให้อีกครั้งก่อนจะคลุกวงในกอดรัดกันให้ตายคาอก..แล้วเอ่ยถ้อยคำที่ทำให้ขนลุกขึ้นมาอีก...
“ขอกินหน่อย.......นะขนมปังคนดี......”
ซวยแล้ว...คือคำขอข้อนี้เชี่ยกว่าข้อแรกพันเท่าเลย
:o12:
แต่...ผมก็ทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากทำใจว่าวันนี้คงไม่มีทางรอดพ้นจากการเป็นอาหารกระต่ายแน่แล้ว.....
เฮ้อ...............................
เบื่อมัน
เบื่อมัน
เบื่อมัน
เบื่อมัน
เบื่อมัน
เบื่อมัน
และที่เบื่อมากกว่าตัวมันก็คือตัวผมเอง....
ทำไมไม่เคยเอาชนะความเอาแต่ใจของกระต่ายหื่นเซ็กส์จัดตัวนี้ได้เลยแม้แต่ครั้งเดียวเลยนะ !! :ling3:
End.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จริงๆ มีปมที่ถูกตัดออกด้วยนะ เพราะกลัวมาม่าลากยาวกว่านี้เลยพักเก็บไว้ แต่ถ้าคนอ่านไม่รู้ตัวก็แสดงว่าไม่เป็นไร 55+
*ถ้าใครนึกครึ้มไปอ่านซ้ำแล้วเจอปมที่คิดว่าคนเขียนลืมก็บอกได้นะคะ แต่คิดว่าไม่มีแล้วแหละ (แต่ช่วงที่นิย้อนไปแก้คำผิดทั้งเรื่อง ถ้าเจอเองแล้วจะตามเก็บให้นะ)
***ตอนจบเหมือนจะรวบรัดเพราะชอบฉากนี้ แต่คิดว่าไม่จบห้วนอะไรเพราะมีตอนพิเศษให้อ่านอยู่อีก
****แต่....ตอนพิเศษรอไปก่อนนะอย่างเร็วก็สามวัน อย่างช้าก็ครึ่งเดือน
***** รวมเล่ม....ติดต่อสนพ.อยู่ค่ะ คิวย้าวยาววววววว ใครอยากได้สองหนุ่มไปเก็บ คงต้องรอกันนานหน่อย แต่รับรองว่า ต้องออกมาสวยแน่เลย
-
:pig4: ขอบคุณจริงๆ ที่แต่งจนจบ สนุกมาก ชอบกระต่ายที่ทั้งมึน กวน เอาแต่ใจ และหื่นอย่างตุลย์มากเลย
รออ่านตอนพิเศษนะ นานแค่ไหนก็จะรอ
-
จบแล้วเรื่องนี้ที่ตามมานาน
รักตุลย์ รักคนแต่ง
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆเรื่องนี้
ต้องอ่านตั้งแต่ต้นอีกครั้งให้ชื่นใจ ขอบคุณมากๆๆๆๆๆจากใจ
-
ไปจบที่ร้านเดิม ที่ที่ตุลย์เริ่มต้นจีบ
น่าบีบก้นกระต่ายหื่นจริงๆ หมั่นไส้. ฮ่าๆๆ
ขอบคุณค่ะสำหรับบทสรุป รักมาราธอนเนอะ
:กอด1: :pig4:
-
:pig4:
-
จะว่าไงดี รู้สึกมันจบแบบรวบๆเหมือนกัน แต่ก็ไม่มีประเด็นค้างอยู่ ก็เลยโอเค
แต่ขอตอนพิเศษเยอะๆเลยนะคะ ฮืออออออ คิดถึง ตามอ่านนานมว้ากกกก พอจบแล้วเหมือนขาดอะไรไป :mew6:
-
จบซะแล้ว ชอบเรื่องนี้มากก ขอบคุณคนเขียนนะจ๊ะ :pig4:
-
ThankS
-
ตั้งแต่อ่านมา ผมคิดว่สแนวการเขียนของพี่เป็นไรที่ค่อนข้างใกล้เคียงเรื่องจริง แบบว่าคนก็คือคนไม่ได้มีใครดีเด่อะไร เหมือนปอนด์อ่ะ เจ้าชู้มากเกิน ตุลย์ก็เอาแต่ใจเหลือแสน แต่คนแบบนี้ มีมากจริงๆ อ่อ...แล้วก็แบบเอ ที่จะไม่พูดถึงเห็นจะไม่ได้ เห็นพี่คนเขียนบอกว่สจะมีเรื่องเอกะซา ผมขอโทษนะครับ แต่ผมคงไม่อ่านเรื่องของเอ เพราะผมรับคนแบบนี้ไม่ได้จริงๆ ต่อให้สุดท้ายจะกลับมาเป็นคนดีหรืออย่างไรก็เถอะ
ขอบคุณสำหรับนิยายรักยาวนานครับ :pig4:
-
ลุ้นกันจนเหนื่อย ในที่สุดก็คืนดีกันได้ ตุลย์พร้อมจะอ่อนข้อถ้าปอนด์จับทางถูก
ขอบคุณคนเขียนจ้า
-
จบแบบรวบๆจริงๆแหละ555+ สนุกมากค่ะ จะรอเรื่องต่อไปนะ
ปล.จริงๆแล้วคิดว่าเรื่องคลิป เรื่องโต้งควรบอกให้กระต่ายหื่นรู้นะ ไม่งั้นหลังจากนี้ก้อคงหึงตะบึงอยู่ เป็นเสี้ยนๆในใจอ่ะ
-
เย้!!!! ดีใจมากมาย ที่ทั้งคู่คืนดีและรักกัน ถือว่าเป็นเรื่องดีงามมากเจ้าค่ะ
-
โอย ในที่สุด ก็ง้อ กันสำเร็จ
ต้องมีเจ็บบ้าง ปวดบ้าง จึงจะรักกันได้นานๆ ใช่มั้ย
จบลงแบบ ใจหายใจคว่ำ แต่ก็จบ
ตามอ่านกันมายาว นาน มาก 555
อดจะคิดถึงไม่ได้แฮะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ค่ะ
-
คืนดีกันได้แล้ว แต่ปอนด์ควรจะบอกเรื่องคลิป เรื่องโต้งนะ
ขอบคุณ คุณนิมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :กอด1: :L2: :pig4:
-
รออ่านตอนพิเศษน๊า อย่าลืม :impress2:
-
ตุลย์ยอมหื่นกับปอนด์จอมซึน
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆค่ะ o1 //กราบขอบคุณแบบเบญจางคประดิษฐ์ 3 ทีซ้อน
ชอบที่มีการผูกเรื่องกะเหตุการณ์ในอดีตอะไรงี้ แบบทำให้แบบว่า อ่อ มิน่าล่ะ ถึงคิดงี้ ทำงี้ เรื่องที่เป็นเหตุการณ์สำคัญสำหรับคนนึง แต่เป็นแค่เรื่องเล็กๆไม่มีค่าควรจดจำกะอีกคน แต่กลายเป็นว่าส่งผลมากมายในภายหลังกะคนที่ไม่แม้แต่จะจำ อย่างตอนที่ตุลล์เคยช่วยปอนด์อ่ะ คือสำหรับปอนด์มันทั้งขอบคุณทั้งรู้สึกแย่อ่ะเนอะ
ส่วนปม... ก็รอตอนพิเศษละกันนะ จิมารอเทอว์ที่เล้าเป็ดทุกวัน...
ก็ดีไปนะ ที่ดีกันได้ ยังดีที่ตุลล์มีเดฟอ่ะ การที่ไม่พูดกัน หรือทำอะไรประชด แล้วปล่อยให้เสียโอกาสไปทั้งๆที่ทุ่มเทมามากมาย มันน่าเสียดายนะ ใครๆอาจจะมองว่าถึงทีให้ปอนด์โดนซะบ้าง แต่ถ้าต่างคนต่างไปจริงๆ คนที่จะเจ็บมากๆคือตุลล์เอง เหมือนเลือกที่จะทิ้งของสำคัญของตัวเองเองอ่ะ คือคิดงี้นะ ก็ถ้าเรารักอ่ะ คือมันจะมีได้เปรียบเสียเปรียบกันบ้าง ก็ไม่ต้องมานับทุกเม็ดก็ได้ ถ้าสุดท้ายมีความสุข จะมานั่งคิดว่าเรายอมเยอะยอมน้อยทำไม ทำให้คนที่รักเจ็บแม้ความสะใจก็ไม่ได้ เสียใจกันทุกคน อยากให้เป็นยังไงคือพูด คือที่ตุลล์คิดอ่ะ ไม่ผิด แต่วิธีคือไม่ใช่ไง ทำคืนบ้างได้ แต่อย่าล้ำเส้น การกระทำและคำพูดเกิดขึ้นแล้วเอาคืนไม่ได้ //ความรู้สึกก็เช่นกัลลลล
//ทีมเดฟ :o8: อยากอ่านเรื่องของฮี รู้สึกว่าฮีคิดดีมีเหตุผล อยากรู้ว่าพอเป็นเรื่องตัวเอง จะเก่งอย่างปากว่ารึป่าว หึหึ
-
ในที่สุดก็แฮปปี้เอนด์ แต่กว่าจะคืนดีกันได้ ตุลย์นี่ก็ช่างหาผู้หญิงมาประชดจริง ๆ เกือบไปละเกือบบ ดีที่ปอนด์ไม่มีแรงสู้ 555
เนี่ยแหละเวลาคู่รักทะเลาะกันถึงไม่ต้องไปยุมันมาก เดี๋ยวมันคืนดีกันแล้วเราเสียหมา 555
รอตอนพิเศษษษษษษ
-
ตามอ่านจนจบแล้ว รักมาราธอนจริงๆ ในที่สุดก้แฮปปี้เอ็นดิ้ง เป็นอีกเรื่องที่รักมากๆ ขอบคุณคะ :pig4:
-
ตามอ่านทันตอนจบพอดีเลยยยย
รอตอนพิเศษด้วยคนค่ะ
แอบเห็นด้วยกะหลายๆคนว่าปอด์นควรบอกเรื่องคลิปเรื่องโต้งอะ
อยากอ่านตอนบอกพ่อแม่ด้วยอะๆ อยากรุว่าจะเปนไงกัน
รอค่ะๆ
-
น่ารักดีนะตอนจบ คนปากแข็งอย่างขนมปังบอกรักแล้ว
เริ่มด้วยมาม่านึกว่าจะเศร้านาน ดีใจที่ง้อสำเร็จนะ
ปล หวานมาเยอะๆนะค่ะตอนพิเศษ
-
จบแว้วววว ดีใจด้วยนะที่เข้าใจกัน
ทำเอาเราลุ้น..... สุดท้าย พ่อกระต่ายก็ยังคงหื่นอยุ่ดี55555
-
:กอด1: :กอด1:
-
:กอด1: ตามอ่านจนจบเนื้อเรื่องน่ารักมากๆๆๆๆๆชอบคู่นี้จัง :pig4:
-
ในที่สุดก็เข้าใจกันซักที จบแบบ happy ยิ้มกันไม่หุบเลยทีเดียว
-
โหจบแล้ว
ตามอ่านมาตั้งกะอยู่มหาลัย
ดีใจมากๆเลยที่ลงเอายกันได้วะที ลุ้นจนเหนื่อยมาหลายปีละ555
-
สนุกมากครับ รอตอนพิเศษครับ :pig4:
-
อึ๋ยยยยยเรื่องนี้น่าร๊ากกกกกกกกกก
-
จบน่ารักกกกกกก ><~
ชอบบบบบบบบบบบบบบ
ฉากปรับความเข้าใจกันนี่น้ำตาคลอเลยจ้าาาาาา
รอตอนพิเศษอยู่นะ รอซื้อเก็บด้วย :D
ชอบเรื่องนี้มาก ขอบคุณคนเขียนมากๆเลยนะคะ จอยยยย
-
ตุลย์-ปอนด์ พิเศษ
-1-
-ปอนด์-
จำได้ว่า ก่อนหน้านี้ผมเคยบอกไอ้ตุลย์ไปว่า “ร้องเพลงนี่มันคือทุกอย่างของผมเลยนะ” ตอนที่มันบอกให้ผมเลิกไปร้องเพลง แต่หลังจากความน่าอับอายที่ริมทางวันนั้นก็ผ่านมาสองเดือนแล้วที่ผมไม่ได้จับไมค์ขึ้นเวทีอีกเลย แต่ตอนนี้ผมก็ยังอยู่ดีไม่ได้ล้มหายตายจากหรือดีดดิ้นทุรนทุกรายอะไร แต่สิ่งที่รู้สึกก็แค่ว่าง..... ว่าง..... ว่าง.....แค่นั้นเองแหละ ตรงข้ามกับพ่อกระต่ายนักกีฬาขายดีที่มันโคตรๆ จะยุ่งทั้งเรื่องเรียนเรื่องชมรมจนไม่มีเวลาแบ่งมาให้ผมสักกระผีกนึง
แรกๆ ที่ผมว่างแต่ตุลย์ไม่ว่าง ผมไปเฝ้ามันที่โรงยิมหลายวันเพราะผมกะจะไปกันซีนแจมป์นิดหน่อย แต่ยัยแจมป์ดันร้ายกว่าที่คิดเยอะครับ พอเจอหน้าผมนี่แทบถลาเข้ามาใส่ นอกจากล้อเลียนเรื่องความอ่อนแอ ทั้งร้องไห้ทั้งเป็นลมที่ริมทางอย่างกะสาวน้อย จนผมโกรธหน้าดำหน้าแดง ที่ร้ายกว่านั้นแม่นางยังงัดคลิปแอบถ่ายที่ผมโชว์พลังเสียงตะโกนเถียงเชี่ยตุลย์วันนั้นออกมาเปิดให้ฟังอีกต่างหาก พร้อมขู่ว่าถ้าผมมาดูนักกีฬาซ้อมให้เสียสมาธิแบบนี้บ่อยๆ สักวันนางจะแฉเรื่องวันนั้นให้รู้กันทั้งคณะ
บ๊ะ!! ขู่ขนาดนี้ใครจะไปยอม...
พอผมทำตัวเป็นนางร้าย ตัวร้ายไปฟ้องไอ้ตุลย์เรื่องความร้ายกาจของนาง แทนที่ไอ้ตุลย์จะเข้าข้างผม มันดันเห็นดีเห็นงามยิ้มน้อยยิ้มใหญ่บอกว่าถ้าผมอยากมาดูมันก็มาเถอะถ้านางอยากแฉก็แฉไปสิ ไม่เห็นเป็นไรนี่
เหอะ!! มันน่ะไม่เป็นอยู่แล้วล่ะ หน้าหนาเป็นคอนกรีตเสริมใยเหล็กอยู่แล้วนี่!! แต่ผมน่ะใจยังไม่ด้านพอ แค่ในร้านนี่ก็อายจนไม่กล้าโผล่ไปตั้งแต่วันนั้น ขืนให้รู้มากกว่านี้ ผมจินตนาการว่าผมคงได้ดรอปเรียนหนี หรือลาออกจากมหาวิทยาลัยให้รู้แล้วรู้รอดกันพอดี
เหอะ! ก็ได้ กูไม่ไปก็ได้วะ!!
สรุปเลยว่าหลังจากนั้นผมก็ไม่มีที่ไป จะไปเที่ยวคนเดียวก็กลัวถูกจับได้ แล้วไม่ตายดีเลยต้องทนแกร่วอยู่ที่ห้อง
ส่วนไอ้ตุลย์นะ แทนที่มันซ้อมเสร็จแล้วจะแวะมาหาบ้างมันก็ไม่มา กลับบ้านไปนอนสบายใจเฉิบไม่สนใจกันเลย หรือไม่บางทีมันก็มาเหมือนกัน มาตอนที่ผมหลับไปแล้ว และกลับไปตอนที่ผมยังไม่ตื่น...
ที่บ่นอยู่นี่ก็ไม่มีอะไรนะไม่ได้คิดถึงมัน ไม่ได้เหงา ไม่ได้นอยด์หรอก ก็ไม่ได้หงุดหงิดเลยด้วย
แต่คอยดูนะ ถ้าผ่านกีฬามหาวิทยาลัยนรกแตกนี่ไปได้เมื่อไรแล้วมันยังเป็นแบบนี้อยู่อีกล่ะก็!!!! บอกเลยว่าไอ้ปอนด์จะไม่ทน!!
กูจะหากิ๊กสักคนไว้แก้เงี่-----
ลบ
ลบ
ลบ
ลบ
ลบ
ลบ
ลบ
ลบ
ลบ
แต่คอยดูนะ ถ้าผ่านกีฬามหาวิทยาลัยนรกแตกนี่ไปได้เมื่อไรแล้วมันยังทำตัวเป็นวิญญาณหลอนแบบนี้อยู่อีก!!บอกเลยว่าไอ้ปอนด์จะไม่ทน!! ผมจะหากิ๊กน่ารักๆ สักคนคนมากกให้ชุ่มชื่นหัวใจ แล้วถ้าต่อมรุกในตัวผมเกิดทำงานขึ้นมาจนไม่อยากกลับไปรับแล้วล่ะก็มันจะต้องเสียใจที่ปล่อยผมทิ้งไว้โดยไม่เหลียวแลแบบนี้!!!
แต่..........
ยังไม่ทันถึงวันแข่งกีฬา ไอ้ตุลย์ก็โผล่หัวมาจนได้ครับ แต่ไม่ใช่วันที่ผมว่าง ผมกำลังเคลียร์รายงานที่ดองไว้อยู่พอดี
มาได้จังหวะมากเลยนะ!!
สวบ.... โถมกอดผมที่นั่งพิมพ์งานจากทางด้านหลังจนขยับแขนไม่ได้เลย
“ปล่อยก่อน พิมพ์รายงานอยู่...” ผมบอกเสียงรำคาญนิดหน่อย
“แป๊บเดียวจะเป็นไร ไม่เจอตั้งหลายวัน ไม่คิดถึงกันบ้างหรือไง” มันกอดแน่นขึ้นอีก
“เหอะ! ใครแน่ที่ไม่คิดถึง นี่หายไปอีกวัน กูลืมหน้ามึงไปแล้วเนี่ย” ผมเอียงตัวไปทำหน้ามุ่ยใส่
“มึงก็รู้ว่ากูยุ่งๆ ไหนจะซ้อม ไหนจะงาน คิดถึงก็คิดถึง แต่ถ้ามาหาบ่อย คงอยากกดมึงทั้งคืนไม่ต้องทำอะไร”
ผมเหล่ตาอย่างระแวง.... มันจึงส่งยิ้มบางๆ แล้วคลายกอด
“แล้ววันนี้มาได้?”
“อือ เคลียร์รายงานของอาทิตย์หน้าหมดแล้ว” มันตอบพลางลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ
“โห รีบไปเปล่าเนี่ย?”
“กูต้องเคลียร์เร็วเพราะกีฬามหา’ลัยล่อไป5วัน กลัวกลับมาแล้วทำไม่ทัน แล้วนี่....งานนี้มึงส่งเมื่อไร”
“ฮะ? เนี่ยเหรอ? พรุ่งนี้” ผมตอบเสียงอ่อย
มันมองหน้าผม..... คือสายตามันนิ่งมาก
“เพลงก็ไม่ได้ร้อง ว่างแสนจะว่าง เอาเวลาไปทำอะไรหมดเนี่ย...”
เอาเวลาไปคิดถึงมึงไงโว้ย .... มึงแหละผิด ไม่ใช่กูเลย...
“ก็ยังไม่มีอารมณ์ทำนี่” ผมบอกอย่างไม่ใส่ใจนัก
“เจริญนะ... ส่งพรุ่งนี้เพิ่งมีอารมณ์” มันถอนใจระอาแต่ทำอะไรไม่ได้ ทนมองผมเอานิ้วชี้จิ้มแป้นไปเรื่อยๆ
“จิ้มทีละนิ้วเมื่อไรจะเสร็จ ที่โรงเรียนไม่สอนพิมพ์ดีดหรือไง ฟหกด เอกอาสว”
“แบบนี้แหละเร็วแล้ว” ผมเถียงแล้วจิ้มแป้นต่อ
“เหลือเยอะไหม”
“ก็...ไม่เยอะมาก....” ผมตอบอ้อมแอ้ม คิดว่าเยอะเหมือนกันแหละแต่ก็ไม่อยากบั่นทอนใจตัวเอง
“พวกคำนำเสร็จหรือยัง ทำก่อนเลย เดี๋ยวช่วย” มันบอกอย่างใจดี
ถึงผมคิดว่ามันเอาแต่ใจอีกแล้วแต่ก็ไม่ได้คัดค้าน เพราะเห็นว่ามันมีน้ำใจจะช่วย
คำนำ ผ่าน สารบัญ ต้องรอรายงานเสร็จ ต่อไปก็บรรณานุกรม....
“หนังสือมีกี่เล่มเนี่ย” มันหันมาถามเมื่อผมเริ่มพิมพ์คำว่าบรรณานุกรมลงกระดาษแผ่นถัดไป
“4เล่ม”
“งั้นใช้บรรณานุกรมไม่ได้นะ ต้องใช้คำว่าหนังสืออ้างอิง บรรณานุกรมใช้เฉพาะเมื่อใช้หนังสือ 5 เล่มขึ้นไป”
หันไปมองหน้ามัน
“รออะไรล่ะ พิมพ์ไปสิ มองหน้าเดี๋ยวจับจูบ...” สัด! เอะอะก็หื่นนะมึง!
รีบหันควับกลับมาพิมพ์ตามที่มันบอก ส่วนมันหยิบหนังสือที่ผมใช้มาเปิดดูทีละเล่ม แล้วจับเรียงเสียใหม่ ก่อนจะเริ่มต้นบอกให้พิมพ์ตามที่มันบอก
เก่งว่ะ.... ลำดับการเขียนบรรณานุกรม หนังสืออ้างอิงได้แบบไม่ต้องอ่านตำราเลย ถ้าให้ผมทำนี่คงเสริชถามอากู๋ให้วุ่น
ต่อไปก็ปก เสร็จจากปกก็เป็นเนื้อหารายงานล้วนๆ แล้วนะ
“งั้นตั้งใจทำไปนะ ของีบแป๊บ...” มันบอกแล้วลุกขึ้นยืนบิดแล้วหมุนไหล่ ผมพยักพะเยิดอย่างขอไปที
นาทีต่อมามันก็โน้มตัวลงมาจูบหน้าผากผมทีนึงจนหัวโยก...แล้วรีบเผ่นหนีไป ผมเอามือถูหน้าผากยิ้มๆ ก่อนจะเริ่มต้นพิมพ์รายงานนั่นต่อไปอีก ไม่นานนักก็ไดยินเสียงกรนเบาๆ ตุลย์หลับไปแล้ว คาดว่ามันคงเหนื่อยจริงๆ เพราะไฟในห้องยังเปิดอยู่ แต่มันหลับได้อย่างรวดเร็วแม้ไม่ปิดไฟ
เสียงอะไรไม่รู้ดังลั่น.... ผมตกใจจนสะดุ้งตัวลุกขึ้นแสงสว่างที่ส่องจากหน้าต่างทำให้รู้ว่าเช้าแล้ว หันซ้ายแลขวาพบว่าตัวเองอยู่เตียง เดี๋ยวสิ ผมมานอนที่เตียงได้ยังไง ในเมื่อตอนแรกยังนั่งทำรายงานอยู่เลย
เดี๋ยวนะ รายงานเหรอ? ฉิบหายแล้ว ยังทำไม่เสร็จเลยนี่หว่า คว้ามือถือมาปิดเสียงปลุก พร้อมดูนาฬิกา 9โมงแล้ว ผมมีเรียน10 โมง แต่งานให้ส่งก่อนเที่ยง แม่เจ้า! สงสัยมีแววต้องโดดเรียนวิชานี้เสียแล้วสิ
ผมรีบกุลีกุจอ ลุกขึ้นไปที่คอมกะว่าจะทำงานต่อ แต่มีข้อความทิ้งไว้ว่า
เซพงานไว้ให้แล้วมาเอาที่ม้าหินใต้คณะก่อน 10โมงนะ จะรอ
แหม่... รู้ดีไปหมดนะไอ้กระต่าย.... ผมบ่นได้แค่นั้นแล้วรีบอาบน้ำแต่งตัว
ผมรีบวิ่งไปยังที่นัดหมายตอน 9.30น. เห็นมันนั่งกินข้าวอยู่กับเหล่าผองเพื่อนมันพอดี
“ไหนแฟรชไดรฟ์” ผมรีบถามเมื่อเจอหน้า
“นั่งก่อน กินอะไรมาหรือยัง”
“เดี๋ยวค่อยกิน จะทำงานก่อน”
“ปังไส้กรอก กินซะ หรือจะกินข้าวเดี๋ยวซื้อให้...”
“ตุลย์.....”
“นั่งลง... จะเอาไหมรายงานมึงน่ะ”
ฮึ่ย... ฮึ่ย... โมโห เดือด แต่มีรายงานเป็นตัวประกันเลยทำอะไรไม่ได้นอกจาก....นั่งลงแล้วแกะถุงขนมปัง
กินซะหน่อยแล้วกัน ที่จริงก็หิวนิดๆ
“นี่น้ำอะไร ของมึงป่ะ” หันไปถามถึงแก้วทึบที่ตั้งข้างๆ
“คาปู” มันตอบสั้นๆ
“ขอกินหน่อย”
มันเลื่อนแก้วเข้ามาใกล้นั่งมองผมกินจนผมอดเขินไม่ได้
5 นาทีพอสำหรับการกิน...
“พอใจยัง ทีนี้ ...เอาแฟลชไดรฟ์มาได้ยัง” ผมหันไปถาม
มันควักแฟรชไดรฟ์ที่เสียบคาคอมผมเอามาคืนให้ ผมทำท่าจะลุกเพราะยังเหลือที่ยังไม่ได้ทำอีกเยอะ
“เดี๋ยว อ่ะนี่....” มันรั้งก่อนจะยื่นสิ่งที่ใหญ่กว่าแฟรชไดรฟ์มาให้ มันคือรายงานที่ปรินท์ออกมาแล้ว
ผมรีบหยิบมาอ่านปก ที่มีชื่อตัวเองหรา แล้วเปิดผ่านเข้าไปอ่านข้างใน เนื้อความที่ตัวเองทำไว้ค้างๆ คาถูกต่อเติมให้จนเสร็จเรียบร้อยดีตามหัวข้อที่ได้รับมา... มองดูเหมือนมันช่วยพิมพ์ให้อีกครึ่งเล่มเลยทีเดียว
“เอ่อ... ขอบใจนะเว้ย ที่จริงมึงไม่ต้องทำให้ก็ได้นะ มึงน่าจะปลุกกูมากกว่า” ผมบอกอ้อมแอ้มอย่างเกรงใจ
“ไม่เป็นไร แค่นี้เรื่องเล็กน้อย...” ก่อนจะยื่นหน้ามากระซิบบางอย่างเบาๆ ที่ข้างหู ทำให้ผมหน้าร้อนผะผ่าวจนต้องรีบเด้งตัวลุกขึ้นยืน
“กูไปแล้วนะ” ผมบอกมันและหันไปยิ้มให้เพื่อนของมันก่อนจะกอดหนังสือที่หิ้วมาด้วยพร้อมรายงานที่เพิ่งได้รับไว้กับอก เดินขึ้นบันไดไปส่งงานที่ห้องอาจารย์ ระหว่างนั้นเอง...
“อ้าวปอนด์ มาส่งรายงานเหรอ?” นี่เสียงทักจาก จุ๊บจิ๊บเพื่อนรัก
“อือ...” ตอบรับแค่นั้น
“ไหนเอามาดูหน่อย...” จิ๊บบอกแล้วยื่นมือมาดึงเล่มรายงานนั้นไปเปิดดู
“โห เนี้ยบจัง... จิ๊บยังนึกห่วงว่าปล่อยให้ทำเองคนเดียวจะรอดไหม ที่ไหนได้กิ๊งเลย...”
ผมยิ้มเขินๆ ไม่กล้าบอกว่าเพราะมีคนช่วยทำให้
“ปอนด์รอนี่แล้วกันนะ เดี๋ยวจิ๊บเอาเข้าไปส่งให้” จุ๊บจิ๊บบอกแล้วเดินเข้าไปในห้องภาค
ผมยืนอยู่หน้าห้องแล้วอดนึกขอบคุณคนช่วยทำรายงานให้ไม่ได้ ช่วยทำตั้งเยอะ แต่ไม่ได้ทำออกมาลวกๆ หรือชุ่ยเลย นึกๆ ดูก็เกรงใจเหมือนกัน แต่คิดอีกทีไม่ดีกว่าก็มันบอกเองนี่ว่า
“ไม่เป็นไร แค่นี้เรื่องเล็กน้อย... ก็เมียทั้งคน ทำไมจะทำให้ไม่ได้”
:ruready
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีจ้า มิตรรัก แฟนคลับกระต่าย+พระจันทร์ 55+
ตอนพิเศษตอนที่ 1 ออกมาแล้วนะ ตอนที่ 2 จะตามมาเร็วๆ นี้แหละ (ไม่รู้อีกกี่วัน)
เขียนเรื่องนี้จบนี่เหงาเลย ถึงแต่ละตอนจะออกมานานๆ ที แต่มีนานี้ก็ครบ 4ปีเลยนะ
จนนักอ่านที่มาอ่านแรกๆ หายสาบสูญกันไปหมดแล้ว เศร้า อยากให้คนที่เคยตามสมัยแต่งแรกๆ กลับมาอ่านกันซะทีเพราะตอนนี้จบแล้ว คงไม่ค้างคากันอีก
ส่วนตอนพิเศษนี่ก็ไม่มีดราม่าให้หน่วงนะ มีแต่หวานๆ แล้วไม่รู้จะผิดคอนเซเสปกระต่ายห่ามเปล่า ช่วงนี้ออกมาใจดีเชียว 55+
ยังไงนิก็ขอขอบคุณทุกคนจริงๆ นะคะ ที่ติดตามเป็นกำลังใจกันมาได้ยาวนานขนาดนี้
ถ้าไม่มีคนตามทวง ไม่มีคนคอยเมนท์ก็คงเขียนไม่จบ 555+ ขอบคุณจริงๆค่ะ
-
ให้กำลังใจ ตามอ่านแบบเงียบมานานแล้วค่ะ สนุกค่ะ o13
:pig4: ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ นะคะ :3123:
-
ส่วนใหญ่เรื่องที่จบแล้ว ตอนพิเศษก็มักจะหวานๆ แบบนี้แหละจ้ะ ไม่เบื่อหรอก :pig4:
-
:katai2-1: กระต่ายป่าสุดคึก! ถ้าไม่ใช่เมียไม่ทำให้ขนาดนี้นะ
น่ารักมากเลยค่ะคนเขียนด้วย. ขออีกๆ
-
ตุลย์น่ารักจัง อิจฉาปอนด์เลยน่ะเนี่ย
-
น่ารักน้อกระต่ายยักษ์ เริ่มอยากจิอิจฉาปอนด์แล้ว
:กอด1: :L2: :pig4:
-
คนมีคู่มันดีอย่างนี้สินะ อิจฉาเบา ๆ
-
น่ารักมากกกก :o8: :-[
-
:pig4: :L2:
-
ขอแบบตุลย์ คนนึง ใส่ถุงกลับบ้านเลย!
-
เพื่อเมียตุลย์ทำได้ทุกอย่างซินะ :katai2-1:
-
อย่าน้อยใจไปเลยยยจ้าาาาา นี่ตามมาตั้งแต่แรกเลยยยย
เข้ามาคอยตลอดดดดด แค่ไม่ออกสื่อเองงงงง
เป็นกำลังใจให้ค่าาาา เก่งมากกกกเลย สมกะที่รออ่านมาตลอดดดด สนุกสุดดดด
ขอให้มีผลงานออกมาอีกน้า รอติดตามอยู่ค่าาาา
รอตอนพิเศษของต่ายหื่นด้วยนะ :3123:
-
ก็เมียทั้งคนนนนนนนน งื้อออออ ><
หวานเจี๊ยบ!! ชอบๆๆๆๆๆ
รักคู่นี้อ่ะ ตอนพิเศษมาบ่อยๆนะะะะ
-
เย่ๆมารอด้วยคน รอมาหลายปีแล้วกว่าเค้าจะหวานกัน รอตอนพิเศาแค่นี้เค้ารอได้ อิอิ
-
ขอบคุณ :)
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ชอบหวานๆนะ รอออออ :katai5:
-
:pig4:
-
บอกเลยว่าเรื่องนี้สุดๆ ตอนแรกจิกหมอนแบบ โว้ยยย. ก็พูดๆ ไปดิว่ะ. อมกันเพื่อออ. อึดอัดแทนโว้ยยย. ขออภัยที่รุนแรงแฮ่มม~ ก็แบบคนนี้ก็ซึน คนนั้นก็กลัวฟอร์ม. ไปๆมา เรื่องจี๊ดๆกะปอนด์ สงสารพี่กระต่าย. แต่มาช่วงหลังอยากซับน้ำตาน้องพระจันทร์. เพลงสุดท้ายที่ร้องเอาใจพี่ไปเร้ยยย.
ขอบคุณนะค่ะที่แต่งเรื่องดีๆให้อ่าน. มีความสุขมากค่ะ ;))
-
:ling1: อยากได้แบบนี้บ้าง อิจฉาอ่ะ
-
ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกๆให้อ่านน้า
รอตอนต่อไปอยู่นะ อิอิ :bye2:
-
ตอนพิเศษ ตุลย์-ปอนด์
-2-
-ปอนด์-
“อยู่ไหน” ผมส่งเสียงผ่านทางโทรศัพท์เมื่อหมดคาบเรียนตอนห้าโมงเย็น
“โรงยิม มีอะไรหรือเปล่า” ปลายสายตอบและถามกลับมา
“ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่....ว่าจะชวนไปกินข้าว”
“หิวมากไหม ถ้าหิวก็ไปกินก่อนเลย แต่ถ้ารอได้ มานี่สิ เดี๋ยวกลับด้วยกัน”
“ไม่ไปหรอก มึงก็รู้กูไปไม่ได้...”
“มาเถอะ แป๊บเดียวเองไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้แจ๊มป์ไม่อยู่”
การที่มันพูดว่าแจ๊มป์ไม่อยู่แสดงว่ามันรู้สินะว่าทำไมผมไปหามันที่นั่นไม่ได้ นั่นเป็นเพราะความหน้าบางของผมเองที่ไม่ต้องการให้ความอ่อนแอและน่าอับอายของตัวเองถูกเผยแพร่ออกไป ถึงแม้จะคิดเหมือนกันว่าแจ๊มป์อาจจะแค่ขู่แต่ก็ไม่อยากเสี่ยงทดสอบความร้ายกาจของสตรีเพศนักหรอก
ผมอุตส่าห์เชื่อใจมัน ถ่อมาโรงยิมเพื่อรอมันกินข้าวทั้งๆ ที่ตัวเองก็หิวมากจนแทบจะกินช้างกินม้าเข้าไปทั้งตัวได้อยู่แล้ว แต่ไอ้กระต่ายจอมวายร้ายมันดันโกหกผมได้ลงคอ เพราะเมื่อเท้าเหยียบย่างเข้าโรงยิม ก็เจอยัยแจ๊มป์เข้าพอดี แล้วยัยนั่นก็หันควับมาส่งสายตาฉงนปนเครียดเคร่งใส่ กลับดีกว่ามั้งแบบนี้
ผมถอนใจแล้วหมุนตัวเดินกลับมาที่รถ
“จะไปไหน....” เสียงตุลย์ร้องถาม ผมหันกลับไปมองแล้วยืนรอจนมันเดินมาถึง
“จะกลับน่ะสิถามได้”
“กลับทำไมรอก่อน...”
“ไม่เอาอ่ะ...ไม่อยากมีปัญหา กูมันแขกไม่ได้รับเชิญ”
“งั้นอยู่นี่สองนาทีเดี๋ยวไปกินข้าวด้วย ขอเข้าไปบอกข้างในแป๊บ”
“เฮ้ย....ไม่ต้อง....กูจะไปแล้ว”
“บอกให้รอ.... ถ้ากูออกมาไม่เจอ มึงโดนแน่...” มันบอกหน้านิ่งแล้วเดินกลับเข้าไป
ให้ตายสิ ไม่ขู่สักวันแล้วจะตายหรือไงวะ!
คำว่า “ไปกินข้าวด้วย” แปลว่าอย่างนั้นจริงๆ เพราะมันไม่ได้กลับด้วยกัน แต่ถ้าอิ่มตุลย์ต้องกลับไปโรงยิมอีก สองสามวันนี้มันคงต้องซ้อมถึงสามสี่ทุ่มเพราะใกล้แข่งแล้ว
ความจริงผมเป็นคนกินข้าวเร็ว และความเร็วจะเพิ่มขึ้นอีกมากหากกำลังหิว แต่วันนี้ด้วยความรู้สึกว่าเราไม่ค่อยมีเวลาอยู่ด้วยกันมากนัก จึงยืดเวลาการกินข้าวออกไปจนคิดว่าสามารถบดแป้งให้กลายเป็นน้ำตาลได้แน่
“ออกมาอย่างนี้จะไม่โดนว่าเหรอ?” ผมถามเมื่อนึกได้ว่ามันแอบอู้โดดซ้อมมากินข้าวกับผม
“ไม่หรอก ถ้ากลับไวก็ว่าไปอย่าง กินแล้วกลับได้เลย แต่วันนี้อยู่ดึก ถ้าไม่กินข้าวแล้วจะเอาแรงที่ไหนซ้อมล่ะ”
“งั้นทำไมไม่กินก่อนแล้วค่อยไปโรงยิม”
“ก็ยังไม่หิว กะว่าสัก 6โมงค่อยออกไป แต่เห็นมึงมาถึงไม่หิวก็คงเจริญอาหาร” ผมทำหน้าไม่ถูกกับกระต่ายเวอร์ชั่นนี้ คำพูดคำจามันดูนุ่มนวลกว่าปกติ
“ทำไมต้องโกหกด้วยว่าแจ๊มป์ไม่อยู่”
“ตอนมึงโทรมาเค้าไม่อยู่จริงๆ นะ ก็เพิ่งมาสักพักนี่แหละ” สรุปว่าเป็นผมเองล่ะมั้งที่ผิด ที่ไม่รู้ว่าไม่อยู่ไม่ได้แปลว่า ไม่มา!
“ก็ได้แต่หวังว่ายัยนั่นคงไม่แกล้งกู” ผมบ่นเมื่อนึกถึงคำขู่อันน่ากลัวนั่น
“ตอนนี้มึงไม่ได้เป็นนักร้องแล้วยังต้องรักษาภาพลักษณ์ หรือฐานแฟนคลับอะไรอีกล่ะ หรืออายมากถ้าคนอื่นเค้ารู้ว่ามึงกะกูคบกันอยู่” ผมพยายามเหลือบตามองว่ามันน้อยใจอีกหรือเปล่า และถึงมันจะทำหน้านิ่งๆ ก็ไม่เสี่ยงให้มันงอนดีกว่า ขี้เกียจจะง้อ
“เปล่าสักหน่อย แต่วันนั้นกูแกล้งเป็นลมด้วยนะ โคตรอ่อนแอเลยอ่ะ กูจะเอาหน้าไปไว้ไหนถ้ามีคนเห็นภาพนั้น” ผมตอบมันโดยพยายามเบนไปอายเรื่องอื่น ซึ่งผมรู้ว่าตุลย์มันใจอ่อนบ่อยๆ ถ้าผมทำเสียงอ้อน
“คิดมาก..” มันปลอบแล้วยิ้มอ่อนโยนกลับมา “เค้าก็แค่ขู่เท่านั้นแหละ ต่อให้มึงจะมาโรงยิมทุกวัน เค้าก็ไม่กล้าทำอะไรที่มึงไม่ชอบหรอก”
“ใครจะไปรู้ ผู้หญิงน่ะร้ายจะตาย เวลาโกรธเกลียดใคร”
“เค้าไม่ได้เกลียดมึงซะหน่อย” มันพูดยิ้มๆ เหมือนความเข้าใจของผมเป็นเรื่องตลก ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมมันคิดอย่างนั้น
“เหรอ? ถ้าไม่ได้เหม็นขี้หน้าไม่อยากเจอหน้ากูแล้วทำไมไม่ยอมให้กูไปโรงยิม? หรือเค้ากลัวไม่ได้สวีทวี้ดวิ่วกะมึงสองต่อสอง?” ผมถามด้วยใบหน้าบอกบุญไม่รับ
“สองต่อสองอะไร คนมากมายเต็มโรงยิม” มันเถียงแล้วยิ้มขำ
“เหอะ!” ผมทำเสียงในลำคออย่างหมั่นไส้
“ที่จริงแจ๊มป์ฉลาดนะ เค้ารู้ว่ากูน่ะรักมึง อยากเห็นหน้ามึง พอมึงไปโรงยิมทีไร แทนที่กูจะตั้งใจซ้อม กูก็หันมาสนใจมองหามึงมากกว่าจนกูโดนรุ่นพี่ดุ เค้าก็เลยตัดไฟแต่ต้นลมขู่มึงไปแบบนั้น เพราะเค้ารู้ดีว่ามึงน่ะหน้าบาง”
ฟังมันพูดก็น่าจะเป็นไปได้นะ
“แล้วมันเป็นหน้าที่มึงเหรอไงที่ต้องมาแก้ตัวแทนให้ หรือว่าอยู่ด้วยกันทุกวันจนใจอ่อนหันไปชอบเค้าแล้วเนี่ย”
“ทีแรกก็ไม่ชอบหรอก แต่หลังๆ ก็เริ่มจะชอบมากขึ้นทุกวันนะ” มันตอบแล้วหัวเราะ
อะไรเนี่ยบอกชอบคนอื่นด้วยหน้าตายิ้มแย้มอย่างนี้ได้ยังไง
“หมายความว่ายังไง?” ผมถามเสียงดุ ถ้าตอบไม่ดีเตรียมมีเรื่องได้เลย
“ไม่รู้สิ แจ๊มป์ทำให้รู้สึกว่ามึงหึงอยู่ทุกทีเลย ทั้งที่ปกติมักไม่ค่อยสนใจกูแท้ๆ” ที่จริงผมควรจะอายแต่พอเจอคำพูดตัดพ้อก็ต้องแก้ความเข้าใจผิดเสียก่อน
“ใครว่า...ถึงกูไม่ได้พูดหรือแสดงออกอะไรก็ไม่ได้แปลว่ากูไม่สนใจนะ” ผมรีบเถียง
“อือ...นั่นสินะ กูก็ลืมไปว่ามึงมันเป็นพวกรักนะ.....แต่ไม่แสดงออก” มันสรุปความแล้วก็คลี่ยิ้ม
ถือว่าเป็นมื้ออาหารที่โคตรนาน เพราะกว่าเราจะกลับมาที่โรงยิมอีกครั้งก็มืดแล้ว
“กูกลับแล้วนะ” ผมบอกเมื่อลงจากเคเอชอาร์คันสวยแล้วเดินไปที่รถตัวเอง ตุลย์เดินตามมาด้วยแม้รถจะจอดไม่ห่างกันมากนัก ผมหันไปมองด้วยแววตาสงสัยเมื่อมันยังไม่ยอมเดินไปในโรงยิมเสียที
“กลับดีๆ นะ” มันบอก ผมพยักหน้าหงึกหงักแล้ววาดเท้าคร่อมรถเตะขาตั้ง
ยังไม่ทันได้สตาร์ทรถ สัมผัสบางอย่างก็วูบลงมาแตะที่ข้างแก้มจนผมรีบหันไปมอง แต่ใบหน้าและริมฝีปากของมันผละออกไปอย่างรวดเร็ว
หอมแก้ม... ที่นี่ตอนนี้เนี่ยนะ!!
“เชี่ยตุลย์!!” ผมเรียกอย่างตกใจแล้วเอามือลูบแก้มตัวเองพลางแยกเขี้ยวใส่มันที่ทำอะไรไม่คิด...
“อะไร?” คำถามดูไร้เดียงสาไม่รู้เรื่องรู้ราว หน้ามึนที่สุด
“จะบ้าหรือไง เดี๋ยวใครมาเห็น” ผมโวยวายแล้วหันซ้ายหันขวาเลิกลั่ก แต่โชคดีที่ไม่มีใครผ่านมาตอนนี้
“มืดแล้ว ถึงเห็นก็ไม่รู้หรอกว่าใคร” มันตอบแบบไม่ใส่ใจอะไรทั้งสิ้น ซึ่งผมก็ค่อยโล่งใจขึ้นมาหน่อย โชคดีที่รถเราจอดอยู่ด้านข้างโรงยิมไม่ใช่ตรงส่วนติดถนนเส้นหลัก และรอบด้านมีต้นไม้ใบหญ้าอยู่บ้าง และผู้คนไม่ค่อยพลุกพล่าน ไม่งั้น.... ไม่อยากจะคิดเลยจริงๆ
แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ!! มันก็ยังน่าด่าอยู่ดี
“มึงนี่มัน.....” ผมยกมือชี้หน้ามันอยากจะด่า...แต่ก็นึกคำด่าไม่ออก เพราะถึงด่าไป ไอ้กระต่ายหน้าด้านมันก็ไม่เจ็บไม่ปวด ไม่รู้สึกรู้สาอะไรหรอกผมรู้
“ขอโทษนะ พอดีกูน่ะมันเป็นประเภท รัก.....แล้วก็แสดงออกด้วย” มันบอกทิ้งท้ายก่อนจะเดินหนีเข้ายิมไป
แสดงออกน่ะได้ แต่ไม่ต้องทำต่อหน้าสาธารณะชนบ่อยๆ ได้ไหม ช่วยเห็นแก่ยางอายกูบ้าง!
++++++++++++++++++++++++
ว่าง.... ว่าง.... ว่างอะไรอย่างนี้หนอ
เป็นอีกคืนที่ผมนอนกลิ้งเกลือกเพราะนอนไม่หลับ ทั้งๆ ที่ห้องทั้งห้องมืดสนิทเหลือแต่แสงสว่างจากมือถือ
ดึกแล้ว..ยังได้แต่นอนมองโทรศัพท์รุ่นเก่านั่นอย่างชั่งใจ...
ป่านนี้แล้วไอ้ตุลย์อยู่ไหนทำอะไรอยู่ มันหายไปสองวันแล้วและผมไม่อยากเป็นคนโทรไปก่อน เพราะเราสองคนเป็นประเภทไม่ค่อยชอบคุยโทรศัพท์ ด้วยเหตุผลเดียวกันว่าเวลาไม่ได้เจอหน้ามันเหมือนนึกเรื่องจะพูดไม่ค่อยออก
คิดถึงก็คิดถึงนะ แต่ก็นั่นแหละ นิสัยเสียสุดๆ ของผมเลยก็คือคิดนะ แต่บางครั้งก็พูดไม่ออก ปากมันหนักเหมือนมีอะไรมาทับไว้ น่าแปลกปกติผมเป็นคนพูดมาก ยิ่งเรื่องโกหกปลิ้นปล้อน หรือเรื่องที่พูดเล่นๆ นี่พูดได้น้ำไหลไฟดับ แต่พอให้มาพูดอะไรซึ้งๆ แสดงความรักต่อกันอย่างจริงจังจะเกิดอาการใบ้กินขึ้นมาเสียทุกที
ทั้งๆ ที่อยากไปหาแต่ก็กลัวจะรบกวน อยากโทรไปแต่ก็พูดอะไรไม่ออกเมื่อถูกถามว่า “มีอะไรหรือเปล่า” ตั้งแต่ยังไม่ได้เป็นอะไรกันจนคบกันมาหลายเดือนแล้ว ไอ้นิสัยเสียทั้งหลายก็ยังแก้ไม่หายสักที
วันนี้วันอาทิตย์ พรุ่งนี้ตุลย์จะไปแข่งแล้ว คิดดูสิ แม้แต่คำอวยพรสักคำผมยังไม่ได้พูดเลย
เบื่อตัวเองชะมัด .....ทำไมเป็นคนแบบนี้นะ...
แสง.....ที่สว่างจ้าจนแสบตาทำให้ต้องลืมตาขึ้นมอง แต่หนังตามันหนักมากจนลืมแทบไม่ขึ้น คงเพราะเมื่อคืนนอนดึกมากไปหน่อยจึงไม่มีแรงแม้แต่จะยกหนังตา แต่ก็พยายามฝืน
“ตุลย์.....” ผมปรือตาขึ้นพบกับใบหน้านั้น ใบหน้าที่ผมคิดถึงก่อนนอนทุกๆ วัน...
“อื้อ กูเอง” รอยยิ้มอ่อนโยนที่ส่งมาให้ทำให้ผมรู้สึกได้ว่ามันมาเข้าฝัน...
กระต่ายนี่มันเก่งนะ ทำอะไรได้ตั้งหลายอย่าง ไม่เว้นแม้แต่การเข้าฝันคนอื่น ผมคิดขำๆ แล้วพริ้มตาลงอีก เหมือนว่าตัวเองตื่นแล้วแต่มันแสบตาจนลืมไม่ขึ้น...
ว่าแต่สัมผัสเบาๆ ที่ค่อยๆ ทาบประทับลงมาบนหน้าผากนี่มันช่างเหมือนจริงมากกว่าฝัน เดี๋ยวนะ... ไม่ใช่แค่หน้าผากแล้วล่ะ มันเริ่มลุกลามไปที่ริมฝีปาก ปลายคางและลำคอ...
วินาทีต่อมา รู้สึกหนัก.... เหมือนโดนทับจนต้องขยับตัวดิ้นหนีแต่ขยับไม่ได้ดังใจ หรือว่าผมโดนผีอำ?
ความเย็นเยียบที่แตะลงมาที่หน้าท้องใต้เสื้อยืดทำให้เกือบสะดุ้ง และเมื่อเศษผ้าตัวบางนั่นถูกร่นรั้งขึ้นเรื่อยๆ ก็เริ่มหนาว... จนอยากบอกให้ไอ้คุณผีช่วยปิดพัดลมเพดานตัวใหญ่ที่หมุนคว้างนั่นให้ที...
ตาย...ไอ้ปอนด์ตายแน่...ถ้าเป็นผีจริงก็คงเป็นผีที่น่ากลัวมาก เพราะถ้าผีเลือกจะแปลงร่างเป็นตุลย์มาอำก็คงเป็นผีบ้ากาม หน้ามึนที่สุดแบบไล่ยังไงก็ไม่ยอมไป
ผมเริ่มตื่นตัวเมื่อสัมผัสนั้นเริ่มสมจริงขึ้นเรื่อยๆ และแทบจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อความนุ่มชื่นแตะลงที่ยอดอกเปลือย...
“อื้อ...” ผมครางอือแล้วไล่ความง่วงสุดฤทธิ์สุดเดชนั่นแล้วขืนลืมตาขึ้นอีกครั้ง ภาพที่ผมเห็นก็คือผีไอ้ตุลย์สุดเฮี้ยนที่ตามรังควาญกันได้ทั้งก่อนหลับและก่อนตื่น...
“เห็นไม่ยอมตื่นเลยไม่รอ...ว่าจะลักหลับ...” มันบอกแล้วยิ้มกวนๆ อยู่บนอก เมื่อเห็นผมลืมตาขึ้นแล้ว แบบนี้ไม่ใช่ผีหรอก กระต่ายต่างหาก!
“สัด.... มึงนี่มันหื่นตัวพ่อ....” ผมกัดฟันด่า...
“ล้อเล่นน่า ขอชื่นใจสักนิดก็จะไปแล้ว...” มันบอกแล้วยิ้มอ่อนโยน
“ไปไหน?” ผมถามอย่างข้องใจ
“ไปแข่ง...” มันตอบสั้นๆ พยายามดึงกางเกงผมลง ผมตกใจรีบคว้าหมับ... ไม่ยอม...
“ถอดเร็ว....รีบ...” มันบอกห้วนๆ ด้วยน้ำเสียงของกระต่ายเอาแต่ใจคนเดิมแต่ไม่ได้ดุดันนัก
“รีบอะไรนัก...” ผมถามแบบงงๆ แต่ยกก้นขึ้นง่ายๆ
“มาเช้าๆ ก็ดีนะ ไม่ต้องทำอะไรก็เข็งแล้ว...” ปัดโธ่.... นี่มันเรื่องปกติก็ผู้ชายไม่ใช่เหรอ
“ตุลย์” ผมเรียกเสียงอ่อน เมื่อมือใหญ่สัมผัสปอนด์น้อยนั่นเบาๆ อยากจะดิ้นหนีไปให้ไกลเมื่อจมูกโด่งระไล้ไปตามซอกขา ริมฝีปากและฟันที่ขบเม้มเบาๆ ตรงขาด้านในทำให้สยิวแปลกๆ จนพยายามขยับตัวหนี...
แต่.... นักร้องตัวเล็กๆ มันจะไปต้านทานแรงนักกีฬาตัวโตกับร่างล่ำๆ นั่นได้ยังไง จึงได้แต่ต้องกัดฟันทนต่อไปอย่างนั้น...
ผมอยากจะบ้าตายเมื่อจมูกและปากมันไต่สูงขึ้นเรื่อยๆ แล้วหยุดนิ่งให้ลุ้นระทึก... ความอยากรู้อยากเห็นทำให้ผงกหัวขึ้นมอง แต่เมื่อริมฝีปากและความนุ่มชื้นเข้าครอบงำก็ทำให้ต้องทิ้งกายลงที่เดิมอีก
“อืม.....” ผมรีบกดหลังมือลงที่ริมฝีปากเพื่อกลั้นเสียงตัวเองไม่ให้เล็ดลอด เมื่อถูกรุกเร้าในส่วนอ่อนไหว
เอาจริงๆ ผมอาย... แต่ความต้องการมีมากจนไม่อยากปฏิเสธสัมผัสนั้น ความเพลิดเพลินถูกขัดจังหวะเมื่อความแข็งขืนนั่นถูกปล่อยเป็นอิสระ จนผมผ่อนลมหายใจด้วยโล่งอก แต่แล้วก็ต้องตกใจเพราะแรงควายที่ค่อยยกขาผมขึ้นพับลงมา....
เดี๋ยวๆ.... มันจะทำอะไร...
ผมอยากตาย....เมื่อสิ่งที่คิดเป็นจริง ทันทีที่ปลายลิ้นไล้แตะที่ช่องทางเบื้องหลังผมก็สะดุ้งเฮือก... พยายามจะดิ้นออก แต่เป็นอีกครั้งที่รู้ว่าผมสู้แรงมันไม่ไหว... เป็นช่วงเวลาที่ผมกระสับกระส่ายไปมาและไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรกับความรู้สึกประหลาดที่กำลังได้รับ
“พอแล้ว... จะเอาก็เอาเลย พอแล้ว...ไม่เอาแล้ว ตุลย์” ไม่อยากพูดแบบนี้เลย แต่ความรู้สึกมันทรมานมาก...
ทรมานเพราะความเสียวกระสันอันน่าอาย...
ผมไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดีกับตัวเองที่หนีไปไหนไม่ได้ ขอร้องให้ทำมันก็ไม่ยอมหยุด ได้แต่ทำใจว่าคนเป็นรุกมันเอาแต่ใจกันเสมอ ผมทำได้แต่กัดหลังมือตัวเองกับจิกเล็บลงบนที่นอนเพื่อระบายความคลั่ง และได้แต่อ้อนวอนมันในใจขอให้มันหยุด...หยุดทำแบบนี้สักที....
ผมควรดีใจที่ปลายลิ้นนั้นละจากด้านหลังไปได้เสียที แต่ยังไม่ทันโล่งใจได้นาน สองขาก็ถูกกางออกแล้วดึงลงไปแนบเอว ช่องทางเบื้องหลังถูกรุกล้ำจากปลายนิ้วที่บดเบียดและกดลงละน้อย จนลึกขึ้นเรื่อยๆ แก่นกายอันรุ่มร้อนถูกสัมผัสอีกครั้ง ก่อนจะถูกครอบครองทั้งหมด
การกระตุ้นทั้งหน้าและหลังนั้นทำให้ผมแทบขาดใจตาย ความต้องการมากมายที่หลั่งล้นจนได้แต่ขยับเอวตัวเองเพื่อขับไล่ความทรมานนั้นให้หายไป... และมันก็สำเร็จในเวลาไม่นานหลังจากนั้น...
ผมหอบเหนื่อย หลับตาทิ้งกายลงบนเตียงอย่างไร้เรี่ยวแรง... กำลังจะหลับลงไปอีก ณ นาทีนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะส่วนหวงแหนยังถูกสัมผัสและไล้เลียไม่จบสิ้น...
“เฮ้ยทำอะไร... อย่า.....” พยายามจะห้ามแต่ไม่ทันแล้ว
โอ๊ย... ไอ้ตุลย์มึงทำอะไร มึงเป็นบ้าอะไร... กินทำไมเนี่ย
ฮือ.......................................
เหี้ย!!!!!!!!!!! คงไม่มีคำไหนจะดีมากไปกว่าคำนี้แล้ว.....
ผมเริ่มอยากร้องไห้เมื่อเรื่องเดินมาถึงตอนนี้ เพราะความเป็นรุกมาตลอด ผมไม่เคยถูกใครทำแบบนี้ให้ ถึงมีออรัลให้อย่างมากก็แค่ข้างหน้า ส่วนข้างหลัง ไม่เคยมีใครล่วงเกินมาก่อนจากนอกจากมัน แต่ที่ผ่านมา...แต่ถูกเสียบเฉยๆ มันก็ไม่เหมือนแบบนี้... ไม่เคยรู้เลยว่าแบบนี้มันเสียวเหี้ยๆ กว่าถูกเสียบอีก....
แล้วเรื่องที่น่าตกใจเข้าไปใหญ่ก็คือไอ้กระต่ายบ้านี่แหละ จากคนที่เอาแต่กด นึกอยากเสียบก็เสียบ เมื่อก่อนมันไม่เคยใส่ใจความรู้สึกผมสักหน่อย แม้แต่เจลมันยังใช้ไม่เป็น แต่ดูตอนนี้แม่งพัฒนายาวมาจนล้างตู้เย็นเป็นแล้ว ไม่เคยคิดไม่เคยฝันมาก่อนว่ามันจะทำได้ หรือทำเป็น แล้วมันเป็นบ้าหรือไงถึงมาทำอะไรแบบที่ไม่เค้ย ไม่เคยทำเลยในชีวิต...แบบนี้
ผมเคยคิดนะว่าตุลย์แม่งเป็นผู้ชายที่มีดีตรงที่ มันหล่อ รวย หุ่นล่ำ ผู้หญิงเลยชอบมัน
หลายครั้งที่ผมคิดว่าทำไมผมถึงเสร็จมัน คำตอบเลยก็คือมันแรงเยอะกว่า และอีกข้อนึงคือผมมีใจให้มันอยู่บ้าง จึงไม่ได้ขัดขืนแบบเอาเป็นเอาตายจนอยากทำร้ายร่างกายมัน แต่ในความรู้สึกของผมคือ ถ้าผมไม่ได้ชอบมันเป็นทุนอยู่บ้างบทรักที่เน้นแรงกับความเอาแต่ใจของมันจะเป็นเซ็กที่ค่อนข้างห่วยเลยก็ว่าได้... เรียกว่าเอาแค่สะใจก็พอ...
แต่ตอนนี้ผมว่า.....บางอย่างมันเริ่มจะเปลี่ยนไปแล้ว หลังๆ มันเริ่มใส่ใจผมมากขึ้น อะไรไม่เคยทำก็เริ่มจะทำเป็นขึ้นมา และถ้ามันยังพัฒนาได้เรื่อยๆ แบบนี้ล่ะก็ ต่อไปผมจะหาข้อเสียอะไรจากมันได้ล่ะทีนี้!!!
เคยได้ยินวลีที่ว่า โลกนี้มันอยู่ยากไหม?
สำหรับผมในตอนนี้ไม่ใช่นะ
มันกลายเป็น พระจันทร์นี่ มันอยู่ยากขึ้นทุกวัน!!!!!!
ขอเวลาเศร้าใจสักครู่.........
“.....ข้นนะ แสดงว่า..ไม่ค่อยได้ทำ” พูดทำไม มึงพูดแบบนี้ทำไม :katai1:
หลังจากบทรักที่ทำผมสูญเสียความมั่นใจไปมากโข ไอ้ตุลย์ก็ดันเอ่ยถ้อยคำที่ทำให้น้อยใจเพิ่มมาอีก
“แน่สิ ก็ใครล่ะบอกว่าห้ามทำคนเดียว... ถ้าทำให้ทำพร้อมกัน...” ผมบอกแบบประชดนิดหน่อย
“จริงเหรอ... นอกจากมีอะไรกะกูมึงไม่ได้ทำ?” มันทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ....
ผมไม่ได้ตอบคำถามนั้น แต่มองกลับไปอย่างไม่พอใจเป็นเชิงถามว่า.....
เหอะ!! แล้วกูจะโกหกไปทำมะเขืออะไรล่ะ คิดสิ คิดบ้าง โธ่!!
“นานนะ รู้สึกมีอะไรกันครั้งสุดท้าย ตอนไหนนะ หยุดปีใหม่ใช่ไหม? ขอโทษนะ มึงคงเหงา” เป็นอีกครั้งที่มันส่งเสียงสำนึกผิดมา ผมพูดไม่ออกทำหน้าไม่ถูกเพราะไม่คุ้นชินกระต่ายเวอร์ชั่นนี้เท่าไร....
“แต่จบกีฬานี่ไป กูคงว่างเสียทีจะได้มีเวลาให้มึงมากๆ” มันบอกกลับมา
มันยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาแล้วทำหน้าโศกนิดๆ
“6โมงครึ่งแล้ว กูต้องไปแล้วล่ะ” มันบอกแล้วลุกขึ้น
“ไปไหน...”
“ไปแข่งไง”
“อ้าว แล้วมึงไม่.....” ผมอยากจะถามว่าผมเสร็จแล้ว แล้วมันไม่ทำเหรอไง แต่มันก็กระดากปาก...
“ไม่ทันแล้วล่ะ ต้องไปแล้ว เดี๋ยวจะสาย....” รู้สึกเหมือนรถจะออก 7 โมง
ผมพลอยเศร้าไปด้วยเมื่อรู้สึกว่าตัวเองสบายอยู่คนเดียว...
“อย่าทำหน้าอย่างนั้น แค่นี้กูก็มีความสุขแล้วแหละ ถ้ากูอยากทำมาก คงมาตั้งแต่เมื่อคืน แต่กูกลัวใจตัวเอง กลัวจะทิ้งทวนจนมึงเจ็บหนัก เลยมาตอนเช้า บอกแล้วไง ขอแค่ชื่นใจสักหน่อยเท่านั้น” มันบอกแล้วลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องน้ำ คงเพื่อล้างหน้าและเช็กความเรียบร้อยก่อนไป
มันเดินออกมาเมื่อผมดึงกางเกงมาสวมและดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเอง แม้แต่ตอนนี้ยังรู้สึกหมดแรงแม้แต่จะลุกไปชำระร่างกาย
“ไปแล้วนะ...” มันบอกซ้ำเมื่อมายืนข้างเตียง
“โชคดี ขอให้ชนะ....” ดีใจ ในที่สุดก็ได้พูด
“คงงั้น เพราะกูคงเป็นนักกีฬาที่แรงเยอะสุดๆ เพราะแดกโปรตีนแต่เช้า”
บ้าเอ๊ย... ผมด่ามันในใจ แล้วได้แต่อมยิ้ม
“ไปจริงๆ แล้วนะ” มันบอกอีกครั้งแล้วก้มลงมาหอมแก้ม ซึ่งบางครั้งผมว่าไม่ลึกซึ้งร้อนแรงเหมือนจูบปาก แต่แบบนี้ก็อบอุ่นดี
“รอนะ.....ขนมปัง... อีกไม่นานกระต่ายจะกลับมากิน”
มันบอกก่อนจะเดินออกจากห้องไป......
ผมยิ้มอย่างอาลัยกับร่างของมัน....
พร้อมกับความรู้สึกในใจที่หลั่งล้น.....
กลับมาเร็วๆ ได้ไหม... สงสารใจคนรอ...
+++++++++++++++
สุขสันต์วันวาเลนไทน์ค่ะ (ย้อนหลัง จะลงวันที่ 14 แต่แต่งจบไม่ทัน - -)
ขอให้มีความสุขกันทุกๆๆๆๆๆๆๆ คน
อยากแต่งถึงวันวาเลนไทน์ แต่เนื้อหายังไม่ถึง คิดว่าคงเป็นตอนหน้า
ตลกตัวเองคือยืดเยื้อได้แม้กระทั่งตอนพิเศษ 5555+
พบกัน ตอนพิเศษตอนหน้านะคะ *3*
-
อาจ้าา กระต่ายเปลี้ยนไป๊ กระต่ายใส่ใจ :กอด1:
แต่ก็นะ ปอนด์ แกก็เปลี่ยนไปเยอะเหอะ ไม่ได้ดูตัวเองเลยวอก :laugh:
ทำไมเราดูสองมาตรฐานกะสองคนนี้จัง
ยอมรับก็ได้เรารักตุลย์อ่ะ :-[
ขอบคุณที่เอามาให้อ่านเรื่อยๆนะครับ :pig4:
+1 :L2:
-
:m25:
-
อิจฉาปอนด์
ตุลย์น่ารัก
คนแต่งก็น่ารัก
ขอบคุณเรื่องหวานๆนะจ๊ะ
-
ปลื้มปริ่ม กระต่ายน่ารักมากๆๆๆ :heaven
รอขนมปังโดนกระต่ายกลับมากิน
:กอด1: :L2: :pig4:
-
:jul1: อัดโปรตีนแต่เช้าต้องแรงดีแน่ๆเลยเนอะ. ขนมปังราดนมข้น เตรียมโดนกินได้เลย
ปอนด์ปากแข็งแต่ในที่สุดก็พูดออกไปเนอะ. ขอบคุณจ้า ตอนพิเศษน่ารักมาก
-
กระต่ายน่ารักเกินไปแล้ววว :oo1: :-[
-
ความรักของพี่ตุลย์น่ารักเสมอนะ
-
รออ่านกระต่ายกินขนมปังอยู่นะะะะะะะ ฮี่ๆๆๆๆๆ
อ่านคู่นี้ทีไรก็มีความสุขขขขขข
ตอนพิเศษมาเรื่อยๆเลยนะ ชอบๆ
-
:pig4:
-
ตุล ตัวปลอมมมมมมมมมมมม :hao5:
-
ThankS
-
นับวันยิ่งน่ารัก งื้ออออ
ตอนพิเศษมาบ่อยๆนะคะ
:impress2: :impress2:
-
ตุลย์น่ารักขึ้นทุกวันเลย :mew1:
-
ตอนพิเศษน่ารักมากกกกกกด
-
สงสารคนอ่าน ค้างตามตุลย์ :katai4:
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ
รอตอนต่อปายยยยยยยยย กิ๊วๆ
-
สองคนขาดกันไม่ได้แล้ว ณ เวลานี้
-
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ. สนุกมากเลย. :pig4:
-
ชอบความซื่อตรงต่อความรู้สึกของตัวเองของตุลย์
ชอบความท่ามาก ปากหนักแต่ขี้ใจอ่อนของปอนด์
ขอบคุณ คุณ ๛ナーリバス๛ นักเขียนที่สร้างเรื่องน่ารักอย่างนี้มาให้เราได้อ่าน
-
กระต่ายยยย แกน่ารักกะขนมปังจังน้าาาา
ฟินนนน
-
:z1: อิอิปมอีกอันที่ว่านี้ใช้เรื่องไปบอกพ่อแม่ตุลไหม อิอิที่ยังหายตอนแรกว่าคบกับปีหนึ่งถึงไปบอกอิอิ ชอบเรื่องนี้นะดีใจที่ได้อ่านตอนเขียนจบแล้วไม่ต้องค้างข้ามปี อิอิอิอิ :hao6:
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคราบ
-
ตุลเป็น ผช ที่น่ารักมากๆอ่ะ ปอนด์ นี่ซึนสุดยอด โดนนิสัย แบบนี้แหละ เข้ากันได้ดี :mew3: :mew3: อยากได้ตอนต่อไปและ 5555 ต่อที
-
o13
-
น่ารักสุดๆ :mew1:
รอตอนต่อไปนะ :mew2:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:pig4:
-
จบแล้ว รวดเดียวเลย
ชอบตุลมากเลยรักจริงจังรักแท้ไม่เปลี่ยนแปลง
ส่วนปอนดซึนได้ใจจริงๆๆ
น่ารักทั้งคู่ รอตอนพิเศษต่อไปค่ะ
-
อยากอ่านตอนพิเศษต่ออีกจังเรื่องนี้กลับมาอ่านรอบที่สามแล้ว น่ารักดีชอบ :mew3:
-
น่ารัก น่ารัก น่ารัก
-
ไม่ได้เข้าเล้ามาสักพักงานท่วมหัว55 หาเรื่องนี้ตั้งนาน มาอยู่ในห้องจบแล้วนี่เอง
จบซะแล้ววววเดี๋ยวจะทยอยอ่านตอนที่ยังไม่ได้อ่านนะคะ :hao3:
-
ขออนุญาตนำไปโพสต์ต่อในเฟสบุ๊คได้ไหมครับ :sad11: :pig4:
-
ขอโทษด้วยค่ะรีบน ไม่อนุญาตให้นำนิยายไปโพสที่อื่นนะคะ
ถ้าอยากให้เพื่อนมาอ่าน ส่งเป็นลิ้งค์ให้ดีกว่า
ขอบคุณค่ะ
-
:call:
-
..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
-
:impress2: กินขนมปังปอนด์อร่อยที่ซู้ดดดด
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษน่ารักๆค่ะ. คนรักกันวันไหนก็วันพิเศษเนอะ. :katai2-1:
-
ตอนพิเศษน่ารักมากก ชอบบบ :pig4:
-
ขนมปัง อร่อยกินง่าย
:กอด1: :L2: :pig4:
-
น่ารักจริง ๆ :กอด1:
-
กินด้วยคนได้มั้ยย อิอิ :hao6: :impress2:
-
เค้าจีบกันจุ้งจิ๋งน่ารักกกก :-[
-
ตุลย์น่ารักและแอบหื่นอ่ะหรือไม่แอบ :-[
-
:-[ น่ารักมากมาย ไม่คิดว่ากระต่ายจะหวานได้ขนาดนี้
แล้วตอนพิเศษจะมีอีกไหมอ่ะ รอออออยู่นะะะ
-
ตอนพิเศษน่ารักก
ปอนด์ปากหนักจริงๆๆอะ
กลับมาเร็วๆได้มั้ย สงสารใจคนรอ
น่ารักกกกกกกก
-
ไอดีขายของสนพ
(http://farm8.staticflickr.com/7425/10589552454_7914175b70.jpg)
แจ้งข่าวรวมเล่ม...
(https://scontent.fbkk7-1.fna.fbcdn.net/t31.0-8/12485918_1112180902146055_2208967177713929844_o.jpg)
##อาร์ตปกอาจมีการเปลี่ยนแปลงจ้า##
ชื่อหนังสือ : กระต่ายยักษ์ (กับ) จักรวาลอันอบอุ่น
ผู้เขียน : ๛ナーリバス๛
ขนาด : A5
ราคา : 650 บาท (2 เล่มจบ)
เนื้อหามีการเกลาบางส่วน Nc อยู่ครบ+
ตอนพิเศษที่ไม่มีในเว็บ 10 ตอน
สั่งซื้อได้ที่ : http://www.unixjung.com/product/17/pre-order-กระต่ายยักษ์-กับ-จักรวาลอันอบอุ่น
ของแถมเฉพาะรอบจอง : พวงกุญแจ
อ่านเรื่องตั้งแต่ต้นจนจบ : http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.0
เล่ม 1
รู้ไหมว่ากว่าจะได้มาซึ่งอิสรภาพเป็นสิ่งที่ยากมาก
แต่สิ่งที่ยากสิ่งกว่าคือการรักษามันไว้
ถึงตอนนี้ผมจะเสียเอกราชไปให้ไอ้ตุลย์แล้วก็ตาม
แต่ไม่ได้แปลว่าผมจะต้องตกเป็นเมืองขึ้นของมันตลอดกาล
คอยดู สักวัน เอกราชจะกลับมาเป็นของผมแน่นอน!!
ต่อไปนี้เราจะมาดูกันว่าศึกนี้ใครจะได้ชัย...
ระหว่าง ตุลย์ กระต่ายแดง vs ปังปอนด์ พระจันทร์สีน้ำเงิน
เล่ม 2
ผมเห็นด้วยกับมัน บางครั้งความรักก็ทำให้คนเราโง่
ผมกับมันก็คงเป็นคนโง่สองคนที่มารักกัน
ต่างกันก็เพียงแค่มันทำเรื่องโง่ๆ เพื่อไขว่คว้าความรัก
แต่ผม... กลับทำเรื่องโง่ๆ เพื่อจะวิ่งหนีความรักไป
โง่ที่คิดว่าการไม่มีมันในวันนี้จะทำให้เรื่องทุกอย่างดีขึ้น
แต่ผมคิดผิด ทุกอย่างมันคงสายเกินไปแล้ว
เป็นไปไม่ได้เลยที่จะตัดมันออกจากชีวิต
โดยไม่มีใครต้องเจ็บปวด...
-
อาร์ตเวิร์ค ไฟนอลค่ะ
(https://scontent.fbkk6-2.fna.fbcdn.net/t45.5328-0/s552x414/12726506_1142404142444954_2008650510_n.jpg)
สอบถามและพูดคุยเรื่องหนังสือ /ติดตามผลงานได้ที่แฟนเพจนักเขียน ด้านล่างเลยนะคะ
v
v
v
v
v
เพจ (https://www.facebook.com/Bunnypoundbread/?fref=photo)
-
เป็นสองคนที่เข้ากันสุดๆ
แล้วเคลียร์กับโต้งไม่ออกอาการที่ตุลย์คบกับปอนด์หน่อยหรอ
หายไปเลยทีเดียว
-
เอิ่มตุลย์ พ่อคุณรุนช่องพ่อกระต่ายลืมเอา ลืมว่าเอาไปแล้วเลยจะเอาอีกๆ ขี้หื่นจริงไรจริง :mew5:
-
อิตุลย์มันน่าร๊ากก :-[ :impress2: :o8:
-
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เอากันบ่อยจริงๆ :hao6: :hao6: :hao6:
-
โอยยยย ตายๆๆๆพ่อกระต่ายถึกฮิตเลอร์ บทจะละมุนก็ละมุนซ้าา :-[ :o8:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ครับ^^
-
กลิ่นมาม่าลอยมาแต่ไกลลล TwT :hao5:
-
อ่านแรกๆนี่หมั่นไส้ความปากหนักปากแข็งของปอนด์เลย จะพูดอะไรก็ไม่พูด
แต่พอมาตอนคบกัน เป็นอะไรที่น่ารักกกกกมากกกกกก
ทั้งปอนด์ทั้งตุลย์ หวานแบบน่ารักๆๆๆๆๆ :-[
แต่ตอนพิเศษจบแค่นั้นหรอคะ แบบว่าค้างงง อยากอ่านต่อ :ling1:
ขอบคุณที่เขียนนิยายสนุกๆมาให้อ่านนะคะ ขอบคุณค่ะ จุ๊บๆคนเขียน :mew1:
-
ตามมาจาก กันย์กิ๊งค่ะ
ตุลย์เป็นพระเอกที่มีความอดทนมากกกกกกกกกกก
เอาใจไปเลยน้องเอ๊ยยย ส่วนหนูปอนด์ก็ซับซ้อนเหลือเกิน
สงสารตุลย์มากกว่าจะลงเอยกันได้ เฮ้ออออ
ส่วนเรื่องปมที่คุณนิตัดไปเพราะกลัวจะยาวเกิน
เราเดาว่าน่าจะเป็นเรื่องรัก3เศร้าของ ปอนด์-โต้ง-เครียร์ รึเปล่าคะ?
ยังไงก็ขอบคุณคุณนิที่แต่งเรื่องสนุกๆให้เราอ่านกันค่ะ
เราอินจนร้องไห้เพราะสงสารตุลย์ไปหลายตอนเลย ^^
-
:mew1: ขอบคุณค่ะ
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
มีต่อใช่ไหม ยังไม่ได้กินน้ำแข็งใสบิงซูเลย :ling1:
-
ฟินสุดละ
-
รอกินบิงซู จะมีต่อไหม
-
:heaven
คิดถึงงงง
-
คิดถึงงง
-
จะได้กินบิงซูรึป่าวเนี่ย ^_^
-
ขอบคุณ :)
-
:mew1:
-
โอยยย น่ารัก ><
-
ขอบคุณนะคะนิยายสนุกมาก อ่านข้ามปีเลยค่ะ :pig4:
-
เอ๊าาา ยังไม่ได้กินบิงซูเลย
สงสัยไปแอบกินกัน 2 คนบนห้องแน่ๆ
:hao7:
-
งืมๆ
-
:ling1: :ling1: :ling1:
-
:mew1:
มาร์คไว้ก่อนนนน หนูพึ่งเข้ามาอ่าน
-
ขอบคุณ :)
-
หยอกล้อกันได้ละลายมาก....บิงซูละลายนะ
-
555 ล้างจานได้อีกหนึ่งตอน
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านจบแล้ว สนุกมากๆค่า ขอบคุณที่ทำให้รู้ดวงจันทร์ที่มีกระต่ายยักษ์เป็นผู้ครอบครอง อยู่น่ะมันเป็นอย่างไง Fin
-
ตุลย์ก็ยังเป็นตุลย์ :impress2:
-
:3123: :L2: :3123:
-
:m1: :m1:
-
กว่าจะลงเอยกัน หน่วงซะเกือบจบเรื่อง
-
กลับมาอ่านอีกรอบ
ยังเสียน้ำตาให้กระต่ายตุลย์อีกเหมือนเดิม งื้ออออ~~~
และตอนพิเศษ ปอนด์ก็ยังไม่ถึงร้านบิงซู
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
.............................
.......
-
ชอบคู่นี้
-
ดีงามมากเรื่องนี้ พึ่งมาเจอ
อ่านรวดเดียวยาว ๆ
กว่าจะรักกันได้ ปอนด์ปิดกั้นตัวเองสุด ๆ สงสารทั้งคู่
แต่พอยอมเปิดใจ และคบกันนเท่านั้น อ่ะโหวววว หมั่นไส้ไปเลยจ้าา หวานได้อีกอ่ะ
ขอบคุณมากๆเลยน้า ที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่าน
สวัสดีปี 2019 จ้า
-
ไม่เจอกันนานคิดถึงจังเลย :กอด1:
-
555 บิงซูไม่น่าได้กิน
-
น่ารัก ดีใจที่มีตอนพิเศษมาให้หายคิดถึง
-
ดีแทค ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 803บ./90วัน กด *104*591*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,284บ./180วัน กด *104*592*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,926บ./365วัน กด *104*593*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,069บ./90วัน กด *104*594*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,498บ./180วัน กด *104*595*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 2,675บ./365วัน กด *104*596*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *104*388*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *104*389*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,711บ./90วัน กด *104*598*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 2,139บ./180วัน กด *104*578*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 3,745บ./365วัน กด *104*579*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *104*398*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,188บ./30วัน กด *104*597*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 139บ./7วัน กด *104*77*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 535บ./30วัน กด *104*97*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 246บ./7วัน กด *104*78*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 696บ./30วัน กด *104*98*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 375บ./7วัน กด *104*79*8488034#
เน็ตดีแทค 8 Mbps(เม็ก) 95บ./8วัน กด *104*897*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*798*8488034#
เน็ตดีแทค 2 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 380บ./30วัน กด *104*237*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 470บ./30วัน กด *104*236*8488034#
เน็ตดีแทค 12 Mbps(เม็ก) 193บ./7วัน กด *104*841*8488034#
เน็ตดีแทค 12 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*842*8488034#
ยกเลิกเน็ต กด *103*0# โทรออก
ดีแทค เช็คเน็ต คงเหลือ กด *101*1# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง กด *102# โทรออก
ยกเลิก SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
เช็คเงิน คงเหลือ กด *101# โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ กด 1678 โทรออก
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดสปีด โปรรวม
สมัครง่ายๆ กดตามได้เลยค่ะ
#โปรเน็ตสุดฮิต DTAC
โปรที่คุ้มที่สุดของการใช้เน็ต
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเน็ตดีแทค #เน็ตดีแทคเติมเงิน #โปรดีแทครายสัปดาห์ #โปรดีแทครายวัน #โปรแทครายเดือน #โปรเน็ตDTAC #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน #DTAC #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #โปรเสริมDTAC #โปรเสริมดีแทค
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368 (https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368)
เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I (https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว dtac ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=xgJOI7_4_vg (https://www.youtube.com/watch?v=xgJOI7_4_vg)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว dtac ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.facebook.com/share/p/sTA3Vv6dxR4GnW6x/?mibextid=qi2Omg (https://www.facebook.com/share/p/sTA3Vv6dxR4GnW6x/?mibextid=qi2Omg)
ดีแทค ระบบเติมเงิน Dtac เน็ตไม่อั้น เร็ว 12 Mbps เม็ก หมดเขต 30 เมษายน 2567
https://www.youtube.com/watch?v=-u5Ua409XKc (https://www.youtube.com/watch?v=-u5Ua409XKc)
ดีแทค ระบบเติมเงิน เน็ตไม่อั้น เร็ว 30 Mbps(เม็ก) นาน 30 วัน ราคา 350 บาท แถมโทรฟรีทุกค่าย
https://www.youtube.com/watch?v=9ATbQS3gVwA (https://www.youtube.com/watch?v=9ATbQS3gVwA)