คืนวันอังคาร
ในค่ำคืนที่เหน็บหนาวและ...น่าเบื่อ เด็กผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่บนหลังคาของบ้าน เขานั่งกอดตัวเองและมองท้องฟ้า
เขาเป็นเช่นนี้อยู่ทุกคืนไม่ว่าบนท้องฟ้าจะมีดาวให้เขามองหรือไม่ก็ตาม เขามองด้วยสายตาที่เหม่อลอยและไร้จุดหมาย
ไม่มีใครสนใจว่า เขาจะอยู่บนนั้นนานแค่ไหน แม้กระทั่งคนในบ้าน ในบางคืนของเด็กผู้ชายคนนี้อาจดูเงียบงันจนน่ากลัว
แต่ในบางคืนก็เหงาจนไม่อาจกลั้นเสียงสะอึกสะอื้นเงียบๆได้
ในคืนวันอังคาร เขาเหม่อมองไปบนท้องฟ้า และมีบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้น สิ่งที่ทำให้ชีวิตเขานับแต่นี้ต่อไปเปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง
“ดาวตก?” เขาพึมพำเบาๆ เขาไม่มีสิ่งใดที่จะขอกับดวงดาวดวงนั้น เขาแค่นยิ้มให้กับตัวเองพลางคิดในใจว่า คนอย่างเขาไม่มีค่าพอที่จะขอพรกับดวงดาวที่อยู่สูงขนาดนั้นได้หรอก
.
.
“เฮ้ยย ! ดาวตกๆๆ” เสียงโวยวายของกลุ่มเด็กผู้ชายที่กำลังเดินกลับบ้านดังขึ้นที่หน้าบ้านของเขา เรียกความสนใจให้เขาต้องหันไปมอง
เด็กโรงเรียนประจำจังหวัด? เสียงดังชะมัด เขาคิดได้อย่างนั้นแล้วก็หันไปมองท้องฟ้าต่อ
“ขอให้ผมได้พบรักแท้เถอะครับ” เสียงของแชมป์ดังขึ้น
“ผลั้ว!”
“ตบหัวข้าทำไมวะ??”
“เพ้อเจ้ออ่ะเอ็ง รักแท้ที่ไหนจะมี”
“คิกๆๆ” เสียงหัวเราะของเด็กผู้ชายคนนั้นดังขึ้น ‘ไร้เดียงสาจริงๆเด็กผู้ชายพวกนี้’ เขาคิด
“เฮ้ย ใครหัวเราะวะ?”
”ข้าไม่ได้หัวเราะนะ”
“ผมก็ไม่ได้หัวเราะครับ”
“แล้วใครวะ เสียงผู้หญิงอีก”
“มีอย่างเดียวครับ ดึกๆอย่างนี้ กลางซอยเปลี่ยวแบบนี้”
“จะ.....จะพูดหาไรวะไอ้เลขา” พูดได้แค่นั้น กลุ่มเด็กผู้ชายก็อันตรธานหายไปจากหน้าบ้านของเขา แต่....เหมือนพวกเขาจะลืมอะไรบางอย่าง
“Shit ทิ้งเพื่อนว่ะ เพ้อเจ้อกว่ากุอีกพวกนี้ ผีเผอที่ไหน” แชมป์พูดและก็ยังยืนอยู่ที่เดิม ไม่ไปไหน เขาเงยหน้ามองบนท้องฟ้าและสะดุดตากับบางอย่าง
เขาตาฝาดไปใช่มั้ย? เขามองเห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งกอดเข่าอยู่บนหลังคาบ้าน เธอมีผิวที่ขาวมาก ผมของเธอยาวประบ่าและกำลังปลิวไปตามแรงลม
โห!นางเอกMVชัดๆ
“เธอ” ไม่หันมาแฮะ
“เธอออออออออออ” สำเร็จ! เขาหันมา..........แล้วก็หันกลับไป = =
“เธอ ! ทำไมไปนั่งอยู่บนหลังคาล่ะ”
“.......................................” ไม่มีเสียงตอบรับจากเธอคนนั้น เขาเริ่มหวั่นๆกลัวว่าที่นั่งอยู่นั้นจะไม่ใช่คน แต่....เหมือนปาฏิหาริย์(?)จะมีจริง
เธอหันมามองหน้าของแชมป์และเอานิ้วชี้มาที่ตัวเธอ เยส!เธอสนใจเขาแล้ว
“ใช่ๆ ๆ เธอนั่นแหละๆ ลงมาคุยกันหน่อยดิ ทำไมเธอถึงไปนั่งบนนั้น” พูดไม่ทันขาดคำ ผู้ชายคนนั้นก็กระโดดลงมา แต่ก็ล้มลงก้นจ้ำเบ้ากับพื้น
“เฮ้ย! เธอลงแบบปกติไม่ได้รึไง บ้านมันตั้งสองชั้นเชียวนะ” แชมป์ตำหนิพลางยื่นมือให้จับ
”เป็นห่วงหรอ?” เขาถามแล้วจับมือแชมป์ เพื่อดึงตัวเองให้ลุกขึ้นยืน แชมป์ยังคงไม่ตอบคำถาม เขาไม่ยอมปล่อยมือ แต่กลับจูงมือเธอไปนั่งในสวนสาธารณะใกล้ๆ
”เธอชื่ออะไรหรอ?” แชมป์ถาม
”นานแค่ไหนแล้วที่ไม่มีคนถามชื่อผม” เขาพึมพำเบาๆ
”เอ่อ....เป็นผู้ชายหรอกหรอ แหะๆ ผมชื่อ แชมป์นะ นายชื่อไรหรอ” เมื่อถามแล้วไม่ตอบ แชมป์ก็เลือกที่จะเข้าหาก่อน
“อื้อ ผมชื่อ เพน”
”เพน ที่แปลว่า ปากกาอ่ะนะ?” แชมป์ถามแบบภูมิใจในตัวเองสุดๆ ในที่สุดภาษาอังกฤษที่เขาร่ำเรียนมาก็ได้ใช้ซะที
”ไม่ เพน p-a-i-n ที่แปลว่า ความเจ็บปวดต่างหาก” นอกจากแชมป์จะหน้าแตกแล้วเขารู้สึกว่าเขาทำให้ผู้ชายที่นั่งข้างๆรู้สึกไม่ดีอีกต่างหาก
”อ่า....ขอโทษนะถ้าผมทำอะไรให้เพนรู้สึกไม่ดี”
”คิกๆ นายใจดีจัง” เสียงหัวเราะนี้ต้องเป็นเสียงหัวเราะที่เพื่อนพากันวิ่งหนีแน่ๆ แชมป์คิด
”แล้วทำไมเพนถึงไปนั่งบนหลังคาล่ะครับ?”
“ผมเหงาน่ะ แล้วก็เวลาที่คิดถึงคุณแม่ผมชอบมองดาวบนท้องฟ้าอ่ะ มันเหมือนแม่มองผมอยู่”
“เหงาหรอ เพนก็ออกไปเที่ยวกับเพื่อนๆสิ หรือไม่ก็ฟังเพลง หรืออะไรก็ได้อ่ะ”
“ผมไม่มีเพื่อนหรอก ผมเข้ากับเพื่อนไม่ได้ และเพื่อนๆก็ไม่อยากคบผมหรอก”
“แต่เพนก็นิสัยดีนะ ไม่ได้ชมเลยนะเนี่ย อื้ม...เพนสนใจจะเป็นเพื่อนกับผมมั้ยล่ะ ฮะๆ ผมนิสัยดีน้า”
”อื้ม ขอบคุณมากๆนะที่เป็นเพื่อนกับเพน ” เพนตอบแบบอายๆ
”นี่ก็ดึกมากแล้ว ผมต้องกลับบ้านแล้วล่ะ เดี๋ยวคุณแม่เป็นห่วง” แชมป์พูดแล้วลุกขึ้นยืน
”เดี๋ยว นายจะมาอีกรึเปล่า?” เพนจับข้อมือของแชมป์ไว้
“ฮ้า ดีจัง นึกว่าเพนจะไม่ถามซะแล้ว อยากให้ผมมามั้ยล่ะ ถ้าเพนอยากให้มา ผมก็จะมา”
”แล้วแต่นายสิ แต่.....ผมจะรอแชมป์นะ” เพนพูดจบก็รีบวิ่งกลับบ้าน พร้อมกับรอยยิ้มที่เขาไม่เคยคิดว่าจะได้ยิ้มอีก
คืนนี้และคืนต่อๆไปเขาจะไม่เหงาอีกแล้ว.....
ทุกๆคืนแชมป์กับเพนจะมานั่งเล่นด้วยกันที่สวนสาธารณะ เขาทั้งสองจะคุยกันในทุกๆเรื่อง แชมป์เป็นคนเฮฮาและตลก
เพนมีความสุขแบบที่ไม่เคยมีมาก่อน เพนคิดว่า ‘เขารักแชมป์เข้าซะแล้ว’
ในคืนวันอังคาร เพนนั่งรอแชมป์ที่ม้านั่งใต้ต้นไม้ในสวนสาธารณะ เพนนั่งรอ รอ รอ เธอนั่งรอแชมป์จนถึงเช้า
เพนคิดอะไรไม่ออกได้แต่ร้องไห้ ตั้งแต่วันนั้นแชมป์ก็ไม่มาอีก จนถึงคืนวันอังคารในสัปดาห์ที่ 2 เพนถอดใจ
เขากลับไปนั่งที่เดิมบนหลังคาบ้านที่ๆมีแต่ความว่างเปล่าและเดียวดาย เพนได้ยินเสียงคนเดินมาสองคน เขาหันไปมองแบบผ่านๆ
แต่...สิ่งที่เขาเห็นทำให้เขาต้องหันกลับไปมองอีกครั้ง มองด้วยสายตาที่ว่างเปล่าและเนิ่นนาน
'เด็กผู้ชายในชุดนักเรียนกางเกงน้ำตาลเดินจับมือมากับเด็กผู้หญิงชุดนักเรียนม.ปลาย'
แชมป์เดินจับมือมากับน้องสาวต่างแม่ของเพน ภาพที่เห็นเป็นคำตอบที่ชัดเจนที่สุด เขาทั้งคู่หยุดยืนอยู่หน้าบ้าน
น้องสาวต่างแม่ของเพนกระโดดหอมแก้มแชมป์แล้วก็วิ่งเข้าบ้านไป แชมป์หัวเราะกับท่าทีของแฟนสาว
ภาพนั้นทำให้เพนรู้สึกปวดใจแค่เห็นเขาทั้งคู่ยืนเคียงข้างกันน้ำตาก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว คนใจร้าย! แชมป์เงยหน้ามองไปบนท้องฟ้า
และเขาก็สะดุดตากับบางอย่างอีกครั้ง เหมือนในวันนั้น.... เพน.....แชมป์นั่งกอดเข่ามองหน้ามาทางเขา
แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือดวงตาของเขาที่ดูว่างเปล่าและเดียวดาย สิ่งที่เรียกว่า น้ำตา ไหลออกมาไม่หยุด
“เพน...” แชมป์อุทานด้วยที่เสียงเบาหวิว
“คนใจร้าย! ทำไมแชมป์ต้องทำแบบนี้ ฮึก.. ให้ความหวังเพนทำไม” เพนตัดพ้อด้วยเสียงที่สะอึกสะอื้น
“แชมป์ไม่ได้ให้ความหวังเพนนะ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ?” แชมป์ตอบด้วยน้ำเสียงที่งุนงง คำตอบของแชมป์ชัดเจนและเจ็บปวด
“แชมป์ตอบอย่างนี้ เพนก็เข้าใจหมดทุกอย่างแล้ว เข้าใจที่แชมป์หายไป อย่าเจอกันอีกเลยนะ เพนสมเพชตัวเอง” เพนพูดได้แค่นั้นก็ร้องไห้ฟูมฟาย ไม่สามารถพูดอะไรได้อีก
“ทำไมล่ะ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ” แชมป์ถามเพนแล้วก็ปืนขึ้นไปยืนบนกำแพง เพื่อที่จะได้เห็นหน้าเพนชัดขึ้น
เพนพยายามกลั้นเสียงสะอื้น และตอบแชมป์ไปว่า
“แชมป์ อย่าทำแบบนี้ ได้โปรด...” เพนพูดได้แค่นั้นก็เอามือปิดหน้าตัวเอง ร้องไห้หนักกว่าเดิม
“เพน.... ” แชมป์เงยหน้ามองเพนด้วยสายตาที่หม่นหมอง
“แชมป์....เพื่อนกันน่ะ เค้าไม่มานั่งคุยกันทุกคืน เค้าไม่มาส่งกันที่บ้าน เค้าไม่ทำแบบนี้กันหรอกนะ ทุกๆอย่างที่แชมป์ทำให้เพน มันทำให้เพนคิด... ฮึก เพนไม่อยากเป็นเพื่อนกับแชมป์ เพนอยากเป็นมากกว่านั้น แต่ก็ได้แค่คิดเท่านั้นแหละ ในเมื่อแชมป์มีแฟนแล้ว และเพนก็ควรอยู่ในที่ๆเพนควรอยู่ตั้งแต่แรก”
“แชมป์ต้องทำยังไง เพนถึงจะยอมกลับมาเป็นเพื่อนกับแชมป์เหมือนเดิม”
“ฮืออ แชมป์ต้องการอะไรจากเพนอีก ไปซะ แชมป์ ออกไปจากชีวิตของเพน อย่ากลับมาให้เพนเห็นหน้าอีก”
แชมป์ได้ยินดังนั้น ก็กระโดดลงจากกำแพง ระหว่างที่เขาเดินกลับบ้าน เขาต้องคอยหันหลังกลับมามองเพนตลอด
เพราะเสียงสะอึกสะอื้นของเพน ช่างเศร้าเหลือเกิน.......
Talk : อารมณ์ชั่ววูบที่คิดอยากลง 555 หวานไม่ทันไรดราม่าซะละ ติชมได้ค่ะ
คืนวันอังคาร คืนที่ ๓
หลังจากที่กลับมาจากโรงพยาบาล เพนต้องกลับมาเผชิญกับปัญหาที่บ้านอีก เพราะ...แม่เลี้ยงของเค้ากลับมาจากที่ทำงานแล้ว
พู่กันน้องสาวต่างแม่และพ่อก็ยังไม่กลับ สิ่งที่เพนเจอมาวันนี้ก็แย่มากแล้ว ถึงอย่างนั้นก็ต้องกลับมาเจอกับสิ่งที่แย่ๆอีก เพนจะทนได้อีกนานแค่ไหน?
“ไปไหนมา? ทำไมกลับค่ำแบบนี้ เห็นว่าฉันไม่ว่าอะไรก็จะทำตามอำเภอใจงั้นสิ?” เริ่มแล้ว บทแม่เลี้ยงใจร้ายที่เพนไม่ชอบเอาซะเลย
“ไปโรงพยาบาลมาครับ” เพนไม่พูดเปล่า ยื่นถุงยาให้แม่เลี้ยงดูเพื่อเป็นหลักฐาน
“แผลแค่นี้ถึงขั้นต้องไปโรงพยาบาลเลยหรอ? สำออยรึเปล่า? รู้ทั้งรู้ว่าค่าใช้จ่ายในบ้านมันเยอะขนาดไหน ยังเอาเงินไปผลาญเล่นอีกนะ” ความหมายของคำว่า ‘ผลาญเล่น’ ของแม่เลี้ยงมันหมายถึงอะไรกันแน่นะ?
“ขอโทษครับ” เพนก้มหน้าก้มตาตอบแล้วก็เลี่ยงเดินขึ้นไปบนบ้าน แล้วก็ต้องถอนหายใจอีกครั้งกับสภาพห้องของเขา ‘ไม่เหนื่อยหรอวะ? ค้นห้องทุกวัน’ เพนคิดในใจ เขาจัดการเก็บข้าวของที่กระจัดกระจายอยู่ทั่วบริเวณห้อง โมโหก็ไม่รู้จะได้อะไรขึ้นมา หงุดหงิดก็ไม่มีใครมาสนใจ
เพนลากเก้าอี้มานั่งตรงริมหน้าต่าง เหม่อมองไปยังท้องฟ้าที่มืดสนิท เฮ้อ อีกกี่วันเขาถึงจะสามารถขึ้นไปนั่งบนหลังคาได้อีกนะ ลำพังแค่จะเดินยังลำบากเลย
จะปีนซนเหมือนเมื่อวาน วันก่อน ก็คงจะดันทุรังเสียเปล่า แผลคงต้องอักเสบกว่าเดิมแน่ๆถ้าทำอย่างนั้น
“ก๊อก ก๊อก พี่เพน พู่กันมาเยี่ยม” พู่กันเป็นผู้หญิงที่จิตใจดีมากแตกต่างกับแม่ของเธอราวฟ้ากับเหว เธอเป็นคนเดียวในบ้านที่ห่วงใยเขา เป็นอีกคนที่ทำให้เขารู้สึกว่ามีคุณค่า
“เข้ามาเลย พี่ไม่ได้ล็อค” เพนหันไปตอบแล้วหันไปเหม่อมองท้องฟ้าเหมือนเดิม
“โหหห ยาเยอะจังอ่ะ พี่เพนจะทานไหวมั้ยเนี่ย?” พู่กันแซวยิ้มๆ ก่อนจะลากเก้าอี้ไปนั่งข้างเพนบ้าง
“เป็นยังไงบ้าง ช่วงนี้” เพนชวนพู่กันคุยเพื่อไม่ให้มันบรรยากาศมันเงียบจนเกินไป
“ก็โอเคค่ะ เอ่อ...พี่เพน พู่กันจะเดินทางวันมะรืนนี้นะ” เพนใจหายวูบ พู่กันน้องสาวของเขาสอบติดทุนนักเรียนแลกเปลี่ยนที่ต่างประเทศ ตั้ง 1 ปี เขาคงคิดถึงน้องสาวคนนี้มาก
“พี่ถักผ้าพันคอให้ ใกล้จะเสร็จแล้วล่ะ คงจะทันวันมะรืน” เพนตอบพู่กันที่ตอนนี้มีสีหน้าตกใจ ไม่คิดว่าพี่ชายต่างแม่ของเธอจะทำบางอย่างให้
“พี่เพน ทำแบบนี้ พู่กันรักตายเลย พี่เพนใจดีมากๆเลยรู้มั้ย? ใจดีเหมือนพี่แชมป์เลย” เพนหันไปมองพู่กันที่ตอนนี้สีหน้าของเธอมีความสุขมากเมื่อกล่าวถึงคนรัก
“พู่กันคงรักแชมป์มากสินะ” เพนพึมพำออกมาเบาๆ
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกพี่เพน พู่กันน่ะ ยิ่งได้คุยกับพี่แชมป์ มันไม่เหมือนคนรักคุยกันเลย มันเหมือนคุยกับพี่ชายมากกว่า” เพนใจหายวูบอีกหรอก แชมป์อกหักหรือนี่??
“น่าน้อยใจเนอะ แชมป์เป็นพี่ชาย แล้วพี่ล่ะ เป็นอะไร” เพนถามแบบล้อๆ
“พี่สาวไงคะ” เพนหน้าแดงแจ๋ เขารู้สึกเขินมาก
“ตอนที่พี่แชมป์พยุงพี่เพนลงมานะ พู่กันจิ้นไปถึงไหนต่อไหน เหมาะสมกันมากๆเลยล่ะ” เหมาะสม? เขากับแชมป์น่ะหรือที่เหมาะสม? อยากจะเดินข้างๆ อยากจะเป็นคนที่คอยกุมมือ ที่เขาทำได้ก็มีแค่พูดกับคิด ถ้าจะทำคงโดนไล่ตะเพิด
“แช่งให้คนอื่นเป็นเกย์” เพนตอบน้อง มองด้วยสายตายิ้มๆ
“ก็ดีสิ พี่เพนรู้มั้ย พู่กันไปพรากคนรักกันโดยที่ไม่รู้ตัว” พู่กันทำหน้าตาจริงจังราวกับอยากจะระบายสิ่งที่ตนได้ทำเอาไว้
“ใครล่ะ?” เพนลูบหัวน้องเบาๆเชิงปลอบโยน
“รุ่นพี่ที่โรงเรียนค่ะชื่อพี่กันกับพี่ปืน” คิ้วของเพนเริ่มขมวดเข้าหากัน ทำไมชื่อมันผู้ชายทั้งคู่วะ?
“เค้าเป็นเกย์หรอ?” เพนถาม พู่กันฟาดมือไปที่แขนพี่ชายเบาๆ
“เค้าไม่ได้เป็นเกย์ แค่ผู้ชายเค้ารักกันเฉยๆ” ‘แล้วมันแตกต่างกันตรงไหน’ เพนคิดในใจ แต่ก็พยักหน้ารับน้อง
“แล้วทำไมพู่กันไปพรากเค้าล่ะ?” เพนถามกลับบ้าง
“ก็พู่กันไม่รู้ว่าเค้ารักกันอยู่ เลยขอให้พี่ปืนช่วยเป็นแฟนหลอกๆให้” พู่กันตอบด้วยสีหน้าที่หม่นหมอง
“แน่ใจได้ไงว่าเค้ารักกัน หืม?” เพนลูบหัวน้องสาวต่างแม่อีกครั้ง
“ก็พี่กันตาแดงเหมือนคนพึ่งร้องไห้ แถมสายตาที่มองพี่ปืนนะ โหย ใครๆก็ดูออกอ่ะ” พู่กันเล่าอย่างออกรสชาติ
“ไม่ใช่ว่าเค้าอกหักหรอ? ถึงร้องไห้อ่ะ” เพนถามแล้วรู้สึกเหมือนโดนคำพูดที่พึ่งลั่นออกไปมันย้อนกลับมาทำร้ายตัวเอง ตอนที่เขาอกหักเขาก็ร้องไห้
“ง่ะ พี่เพนอ่ะ พู่กันบอกเค้ารักกันก็รักดิ” พู่กันทำแก้มป่อง งอนพี่ชายต่างแม่
“โอ๋ๆๆๆ ครับๆ” เพนเอานิ้วชี้ไปจิ้มแก้มพู่กัน
“พู่กันถึงเชียร์พี่แชมป์กับพี่เพนไง อิอิ พู่กันตกลงกับพี่แชมป์แล้วว่าจะเป็นแค่พี่น้องกัน หลังจากคบกันได้แค่ 3 วัน คุ้มมากเลยพี่เพน ตอนคบกับพี่ปืนก็ 3 วันเหมือนกัน
ฮ่าๆๆๆ ได้คบกับผู้ชายหล่อๆตั้ง 2 คน ใน 1 สัปดาห์” พู่กันพูดยิ้มๆ ไม่มีร่องรอยความเสียใจแสดงให้เห็น
“ก๊อก ก๊อก พู่กัน ออกมาได้แล้ว พ่อกลับมาแล้วลูก ทำไมชอบเข้าไปคลุกคลีกับคนแบบนั้นด้วย?” เสียงแม่เลี้ยงบ่นอยู่หน้าห้องของเขา
“ค่ะ จะออกไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ” พู่กันตอบแม่ของเธอ ยิ้มสีหน้าเจื่อนๆให้เพน รู้สึกผิดที่แม่ของเธอแสดงกริยาแบบนั้น
“ไม่เป็นไรหรอก รีบไปเถอะ” เพนตอบพลางยิ้มแล้วบีบที่มือของพู่กันเบาๆ พู่กันยิ้มรับแล้วก็ลุกยกเก้าอี้ไปวางไว้ที่เดิม
“ก่อนพู่กันจะไป ยังไงพู่กันก็เชียร์พี่เพนกับพี่แชมป์นะคะ” พู่กันตอบแล้วรีบเปิดประตูออกไป
เพนถอนหายใจ สุดท้ายเขาก็ต้องทนอยู่กับความเหงาในห้องนี้อีกต่อไป จะไปปีนหลังคาเหมือนทุกวันก็ไม่ได้ เพราะตอนนี้ขาของเขาทั้งระบมทั้งอักเสบ
เจ็บเหลือเกิน เจ็บทั้งที่ตัว และที่ใจ คำว่า’เหมาะสม’ที่น้องสาวต่างแม่ได้พูดออกมา มันกรีดลงลึกไปในหัวใจ
ถ้าเหมาะสมจริงๆจะมีอะไรดีขึ้นมาล่ะ? ในเมื่อหนึ่งคนรัก อีกคน...ไม่เคยแม้แต่จะชายตามอง
Talk : รีบอัพก่อนจะไปต่างจังหวัด 55 อารมณ์ตอนนี้เป็นไปกับนิยาย คนเขียนทะเลาะกับแฟน :sad4:
ไม่อยากให้นิยายมาม่า แต่อารมณ์คนเขียนพาไปมากกก so sad
Ps. นิยายเรื่องยาวอาจจะอัพในเร็ววัน ถ้าเน็ตที่หอไม่อืด แต่ถ้าอืดจริงอะไรจริงต้องรอกลับมาจากต่างจังหวัดก่อนน
Ps. เศร้า ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกก
Ps. ตอบเม้นท์ข้างล่างค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่อ่านและเม้นท์ค่าา :L2: