ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้าม มิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอ ให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่ นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.อย่า พูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยาย ในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
***********************************************************************
พูดคุยกันนิดนึงนะคะ
โค้งงามๆหนึ่งทีคะ เมื่อวานอยู่ดีๆฟังเพลงนึกคึกเลยแต่งเรื่องนี้ออกมา ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ เป็นเรื่องสั้นตอนเดียวจบ
ติชมกันได้ แต่อย่าแรงมากนะคะ เดี๋ยวตายก่อน (ฮา) สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านคะ
ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหน...
“ โฟมึงเลิกกับอาร์มแล้วจริงๆหรอวะ ”
“ อืม ”
“ แล้วทำไม ..”
“ เฮ้ยโฟ ! อาร์มมารอแกอยู่หน้าห้องวะ”
เสียงของกานต์เพื่อนในห้องตะโกนขัดจังหวะ ผมมองหน้าไอ้เพื่อนตัวดีทำหน้ามุ่ยเพราะโดนขัดใจ ก่อนจะรีบเก็บของใส่ในกระเป๋า
“ กูรู้ว่ามึงสงสัยเรื่องอะไร ที่กูไม่ได้บอกไม่ใช่เพราะมันเป็นความลับ แต่เพราะตัวกูเอง..ก็ไม่รู้เหมือนกัน”
ผมยิ้มให้อาร์ม เปล่าครับ ผมไม่ได้ฝืนยิ้ม จริงๆนะ ผมยิ้มออกมาจากข้างในจริงๆ และดูเหมือนไอ้เตอร์เองก็เข้าใจ มันหยักหน้ารับรู้ก่อนจะโบกมือ ออกปากไล่ให้ผมรีบไป
ผมสาวเท้าเข้าไปใกล้ร่างสูง อาร์มหันมายิ้มให้ผมแล้วจับกระเป๋าไปถือเอง ทีนี้ผมก็เลยเดินนำตัวปลิว แต่ก็แค่ไม่นานหรอกครับ อาร์มก็ดึงมือผมไปจับแล้วเดินไปด้วยกัน
ผมบีบกระชับมือใหญ่เบาๆ
ก่อนหน้านี้ผมกับอาร์มเราคบกัน..
อาร์มเป็นคนมาบอกรักผมแหละครับ จำได้ว่าตอนนั้นผมเขินมาก และตัวผมเองก็แอบมองเขาก่อนอยู่แล้ว มันจึงไม่ใช่เรื่องยากที่เราสองคนจะตกลงคบกัน
คบกันเริ่มแรกทุกอย่างดูดี มันมีความสุขไปหมด อาร์มดูแลเอาใจใส่ผมทุกอย่าง เตอร์เองมันก็รับรู้และไม่ได้ว่าอะไร เราสองคนตัวติดกันแม้จะอยู่กันคนละห้องก็ตามจนเพื่อนมันแอบตั้งชื่อกันว่าคู่ปาท่องโก๋
แต่ความสุขของคนเรามันจะอยู่ได้นานซักเท่าไหร่
ผมกับอาร์มเริ่มห่างกัน ด้วยเพราะเราสองคนมีสิ่งที่ต้องรับผิดชอบ งานกีฬาสีประจำปีของโรงเรียนทำให้เวลาที่เราได้เจอกันน้อยลง โทรหากันน้อยลงเพราะต่างคนต่างเหนื่อยหัวถึงหมอนก็หลับเป็นตาย ความจริงเรื่องพวกนี้มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่สำหรับผมหรอกครับ
แต่สาเหตุสำคัญที่สุดที่ทำให้เราต้องเลิกกัน
เพราะ ‘ ปลาย ’
เธอเป็นคนสวยครับ สวยมาก
เธอเป็นคนมีเสน่ห์
มีใครหลายคนชอบเธอ
แต่มีเพียงคนเดียวที่เธอชอบ
เดากันไม่ผิดหรอกครับ
คนโชคดีคนนั้นคือ ‘อาร์ม’
ผมรู้เรื่องนี้มาจากเพื่อนในห้องครับ มันมาเล่าให้ฟัง และก็บอกว่าพักนี้สองคนนั้นอยู่ด้วยกันบ่อย มันไม่ได้ยุแยงอะไรหรอกนะครับ เพราะหลังพูดจบก็ย้ำอยู่หลายครั้งว่าอย่าคิดมาก มันแค่อยากบอกให้ผมได้รู้เท่านั้น
ผมยิ้มให้กับเพื่อนคนนั้น ก่อนจะบอกไปว่า ไม่ต้องห่วง ผมไม่คิดมากหรอก เพราะผมเชื่อใจคนของผม
ผมเชื่อใจอาร์ม
ดีซะอีกที่อาร์มมีคนสวยมากชอบ (หัวเราะ)
แต่จุดแตกหักความสัมพันธ์ของคือ วันนั้น
วันนั้นเป็นวันสุดท้ายในการเตรียมงานกีฬาสี ผมแอบหนีเพื่อนในห้องมาหาอาร์ม เพื่อที่วันนี้จะได้กลับบ้านพร้อมกัน ผมอมยิ้มเดินฮัมเพลงเบาๆ สาวเท้าไปยังห้อง 5/7 ผมเปิดประตูเข้าไป ชะเง้อมองหาอาร์มแต่ไม่เจอ จนบาสเพื่อนอาร์มต้องเดินมาบอกว่าอาร์มไปเอาของที่หลังตึก
ผมบอกขอบคุณบาส ก่อนจะเดินไปหาอาร์ม
แต่... สิ่งที่ผมเห็นในตอนนั้น
เป็นภาพของอาร์มกำลัง จูบ กับปลาย
ประสาทสัมผัสของผมถูกปิด มือผมชาจนไม่รู้สึก รู้เพียงแต่ผมต้องรีบวิ่งออกมาจากที่ตรงนั้นให้เร็วที่สุด ผมกลับมาถึงบ้านโดยที่ตัวผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามาถูกได้อย่างไร
ผมขังตัวเองอยู่ในห้อง เก็บตัวร้องไห้เป็นเวลาหลายชั่วโมง ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนั้นไปเอาน้ำตามากมายขนาดนั้นมาจากไหน
อาร์มมาหาผมกลางดึก ผมที่เพิ่งหยุดร้องไห้ได้ไม่นานเมื่อเห็นหน้าอาร์มก็ปล่อยโฮออกมา อาร์มเดินเข้ามากอด แต่ผมปัดมือออก
“โฟเป็นอะไร ร้องทำไม มีอะไรทำไมไม่บอกอาร์ม ถ้าไอ้เตอร์ไม่โทรไปหา อาร์มก็จะไม่รู้เลยใช่ไหม”
“ ฮึก..ที่อาร์มไม่รู้เพราะอาร์มไม่สนใจโฟ ไปสนใจคนอื่นต่างหาก!”
“ เอาที่ไหมาพูดว่าอาร์มไม่สนใจโฟไปสนใจคนอื่น”
“แล้วที่โฟเห็นละ! โฟเห็นมันมากับตา อาร์มกำลังจูบกับคนอื่น อาร์มกำลังจูบปลาย!” อาร์มหน้าซีดอย่างเห็นได้ชัด หึ!พวกชนักติดหลัง
“ โฟ เรื่องนั้นอาร์มอธิบายได้ มันไม่มีอะไรจริงๆ” อาร์มพูดเสียงอ่อนเดินเข้ามาหาผม พยายามจะเข้ามากอด ผมสะบัดตัวออกผลักอกอาร์มให้ออกห่าง
“ ถ้าไม่มีอะไรแล้วจูบมันทำไม! ถ้าอาร์มไม่รักโฟแล้วก็บอกโฟสิ ปิดกันทำไม จะหลอกกันทำไม”ผมฟูมฟายตัดพ้ออาร์มไปหลายอย่าง อาร์มเอาแต่เงียบ ยิ่งทำให้ผมสะอื้นหนัก
“ ฮืออ.. อาร์มไม่เอาแล้วนะ พอกันเถอะ เราเลิกกันเถอะนะ โฟเหนื่อย..”
“ไม่! ไม่เอานะโฟ ไม่เลิกยังไงอาร์มก็ไม่เลิก” อาร์มตรงเข้ามากอดผม ผมซึ่งหมดแรงต่อต้านก็ได้แต่ปล่อยให้อาร์มกอดต่อไป
ผมรู้ว่าอาร์มร้องไห้ เพราะความชื้นที่ไหล่ อาร์มละล่ำละลักบอกผมว่า ตอนนั้นมันไม่ได้เป็นคนเริ่ม อยู่ๆปลายก็เข้ามาจูบ อาร์มเองก็ตกใจ แต่ปลายร้องไห้แล้วก็บอกว่ารู้ว่าเราสองคนคบกัน อาร์มมีผม เธอจะตัดใจ และขออย่าให้บอกเรื่องนี้กับใคร
ผมรับรู้และเข้าใจ อาร์มพยายามให้ผมกลับไปคบกันให้ผมไม่เลิก ซึ่งผมยอมครับ เพราะว่าผมรักอาร์ม และในครั้งนี้อาร์มก็ไม่ได้ผิดอะไร
เราสองคนคบกันเหมือนเดิม แต่ในความรู้สึกที่ไม่เหมือนเดิม
ผมกลายเป็นคนหวาดระแวง ผมหึงผมหวงอาร์มจนออกนอกหน้า ผมกังวลทุกอย่าง ผมกลัวว่าอาร์มจะมีคนอื่นหรือสนใจคนอื่น ผมโทรหาอาร์มทั้งวันโทรเช็คตลอดเวลาว่าอยู่กับใครที่ไหนยังไง
อาร์มไม่เคยพูดอะไรครับ อาร์มไม่เคยบ่น แต่ผมดูออกว่าอาร์มเหนื่อยและท้อ...
และตัวผมเองก็เหนื่อย
เราสองคนมาพูดคุยกัน ผมสารภาพกับอาร์มว่าผมไม่สามารถจะทำใจให้อยู่นิ่งหรือหยุดทำตัวน่ารำคาญได้ ผมขอโทษอาร์ม อาร์มยิ้มและส่ายหน้าก่อนจะบอกว่า ตัวอาร์มเองมีบ้างแหละที่เขาเองก็รู้สึกไม่ดี แต่ที่แย่ไปกว่านั้นคือการกระทำของผมแปลว่าผมไม่เคยเชื่อใจและวางใจในตัวอาร์มเลย
ผมตัดสินใจยุติความสัมพันธ์ของเราด้วยการเลิกกัน อาร์มหน้าเสียเล็กน้อยแต่ก็ยอมรับโดยดี เพราะมันคือออกทางที่ดีที่สุดสำหรับเรา
ถึงแม้ในวันนั้นเราจะไม่เลิกกัน แต่ผมเชื่อว่าไม่นานเราสองคนต้องเลิกกันอย่างแน่นอน
หลังจากตอนนั้น อาร์มไม่ได้หายไปไหนหรอกครับ เขาก็ยังวนเวียนอยู่รอบตัวผม มากินข้าวด้วยกัน ทำทุกอย่างเหมือนตอนคบกัน อาร์มดูมีความสุขดี และผมก็มีความสุขดี ผมสามารถวางตัวและวางใจไม่ยุ่งวุ่นวายกับอาร์มมากเกินไปเพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน
ผมว่าเราเข้าใจกันมากกว่าตอนเราคบกันอีกนะ (หัวเราะ)
ผมอมยิ้มกับตัวเองเมื่อนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา
“ อะแฮ่ม! เมื่อกี้ก็นั่งเงียบมาตลอดทาง ตอนนี้ก็ยังมายืนยิ้มคนเดียวอีก แปลกคนจริง” อาร์มหัวเราะเสียงดัง ผมหันไปทุบไหล่คนข้างตัวอย่างหมั่นไส้ อาร์มแกล้งร้องโอดโอยจนผมทนไม่ไหวฟาดไปอีกหนึ่งที่
“ ก็คนมันมีความสุขจะทำไม มีปัญหารึไง”
“เปล่าคร้าบบบ ใครจะกล้ามีปัญหากับโฟละ ฮ่าๆ”
“แล้วเมื่อเย็นคุยอะไรกับไอ้เตอร์หรอหน้าเครียดกันเชียว”
“มันสงสัยน่ะว่าตกลงเราเป็นอะไรกัน”
อาร์มหันมามองหน้าผมทันทีที่พูดจบ ก่อนจะดึงตัวผมไปกอด ผมยกมือโอบกอดอาร์มตอบ เสียงถอนหายใจหนักที่ดังอยู่ข้างหูทำให้ผมต้องอมยิ้ม
“ที่เราเลิกกัน ที่อาร์มยอมเลิก ไม่ใช่เพราะอาร์มไม่รักโฟรู้ใช่ไหม” ผมพยักหน้า
“ เพราะฉะนั้น ถึงเราไม่ได้คบกัน ไม่รู้ว่าเราคบกันแบบไหน แต่รู้ใช่ไหมว่าอาร์มรักโฟมาก”
“อืม โฟรู้ โฟก็รักอาร์มมากเหมือนกัน” ผมตอบเบาๆ อาร์มคลายอ้อมกอด ก่อนจะก้มลงจูบหน้าผากผมอย่างแผ่วเบา
“ฝันดีนะครับ อาร์มรักโฟนะ” ผมยิ้มกว้างก่อนจะเขย่งเท้าทำแบบแบบเดียวกับที่อาร์มทำ
“ รักอาร์มนะ”
ผมยืนมองดูรถที่เคลื่อนตัวออกไปจนลับสายตา จึงไปประตูเข้าบ้าน ยิ้มอย่างมีความสุข
...ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหน แค่รู้ว่าเรารักกันก็พอ...
ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันกันแบบไหน
ไม่อาจหาคำคำไหนมาเพื่ออธิบาย
ไม่ต้องรักเหมือนคนรัก ก็สุขหัว..ใจ
เพียงแค่เราเข้าใจ ก็เหนือคำอื่นใดในโลกนี้