พิมพ์หน้านี้ - เรื่องสั้นจากเพลง :: กว่าจะบอกรัก (The End)
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: Tua_Ddream ที่ 06-02-2011 01:29:40
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
คือว่า...แอบอ่านนิยายในเล้านี้มานานแล้ว ก็อยากลองแต่งบ้าง ลองแต่งมาเรื่อยๆสำเร็จบ้างไม่สำเร็จบ้าง
เรื่องสั้นเรื่องนี้ก็แต่งตามอารมณ์ เพิ่งจบเมื่อกี้นี้เอง ฟังเพลงที่มีคนเคยให้แล้ว...ก็เลยอยากแต่งขึ้นมาซะงั้น
เป็นน้องใหม่ค่ะ ถ้าผิดพลาดยังไงก็ขออภัย ณ ทีนี้นะคะ
จะลงให้อ่านจบเลยเพราะเป็นเรื่องสั้นจริงๆ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ :-[
.
.
.
.
.
Short story: กว่าจะบอกรัก
“เมื่อกี้ใครอ่ะคุณ...”
“เพื่อนที่คณะอ่ะ แต่คนละเอก”
“อ้อ...สั่งอาหารเหอะ หิว”
ผมชื่อคุณครับ...ส่วนคนตรงหน้าผมในร้านอาหารของมหาลัยตอนนี้ก็คือมิว
เราคบกันมาเกือบ 6 ปีแล้ว และกว่าผมจะบอกรักเค้าก็ใช้เวลาตั้งปีกว่าๆ
ตอนนั้นที่ผมบอกไปเพราะผมกลัวว่ามิวจะไปจากผม ก็มิวคือคนที่ผมอยากใช้ชีวิตอยู่ด้วยหลังจากเรียนจบมีงานทำ
ผมจะไม่กลัวได้ยังไงหล่ะ...?
ผมเป็นคนปากแข็ง บางอย่างที่รู้สึกก็ไม่เคยพูดออกไปให้มิวฟังถ้ามิวไม่ถามเองเพราะผมคิดว่ามิวน่าจะรู้อยู่แล้ว
แต่เวลาที่ผ่านๆมามันทำให้ผมรู้ว่าเปล่าเลย มิวไม่รู้ มิวไม่มั่นใจ ถ้าผมไม่บอกมิวเอง...
มันเลยทำให้ผมพยายามบอกมิวทุกครั้งที่มีโอกาส
ก็ถ้าไม่มีคนๆนี้แล้ว...จะมีใครอีกมั้ยครับที่จะเข้าใจผมได้อย่างคนๆนี้
เพราะผมทั้งไม่ค่อยมีเวลา หรือแม้กระทั่งทำให้เสียความรู้สึกบ่อยๆ แต่เค้าก็ไม่เคยจากผมไปไหน
และวันนี้...ผมรู้สึกว่าจะทำให้มิวนอยด์อีกแล้ว
หยุดระแวงสักพัก หันหน้าคุยกันได้มั้ย
ฉันไปทำอะไรผิดร้ายแรงรึเธอ
แค่ทักทายคนรู้จัก คนคุ้นเคย ไม่ได้มีอะไร
อยากให้ไว้ใจเถอะไม่มีทางหวั่นไหว...
ในใจมีเธอคนเดียว
“รู้นะว่าคิดอะไรอยู่”
“อะรายยยยยย” มิวลากเสียงยาวก่อนหมุนส้อมในมือไปมาอย่างที่ชอบทำ
“นอยด์ปะ”
“เปล่า...” คนข้างหน้าก้มหน้างุด ก่อนหันออกไปมองด้านนอกอย่างขัดใจ ถึงหลายๆครั้งที่ผมทำเป็นไม่สน
แต่เปล่าเลยผมมองดูเค้าอยู่เสมอ
“อืมหรอ...แล้วกินข้าวเสร็จอยากไปไหนต่อ”
“แล้วแต่” ถึงจะตอบแต่สายตาก็ยังคงจับจ้องอยู่กับสายฝนที่ตกโปรยปรายอยู่ด้านนอก
“ฝนตกงี้ไปไหนไม่ได้หรอก”
“งั้นมั้ง... ถ้าคุณลำบากก็ไม่ต้องไป มิวไปเองได้” มิวหันมามองหน้าผมอย่างเซ็งๆก่อนยกน้ำมาดื่ม
“ไหนบอกแล้วแต่...แล้วจะหนีไปเที่ยวกับใครหล่ะ”
“เปล่า...” แล้วก็หันไปมองนอกหน้าต่างอีกเหมือนเคย
“...”
“คุณก็ไปหาเพื่อนคุณดิ ก็เห็นอยู่กับเค้าตลอด”
......................
-
...............................
“แต่ตอนนี้เราอยู่กับแฟน และต้องการไปดูหนังกับแฟนด้วย” มิวหันมามองหน้าผมอีกครั้งด้วยสีหน้าต่างจากครั้งแรก
เพราะใบหน้าใสๆนั้นเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มอย่างที่ผมชอบอย่างเคย
“รับทราบ!”
ตั้งแต่ฉันบอกเธอว่ารัก ใจฉันก็เป็นของเธอ
กว่าจะบอกคำว่ารัก รู้มั้ยฉันคิดมาเสมอ
ต้องดูแล้วว่าใครแม้ดียังไง
ก็คงไม่สูงค่าไปกว่าเธอ..ไว้ใจกันเถอะได้ไหม
“อยากจับมือปะ...” ผมถามขณะที่เรากำลังเดินอยู่ในสวนสาธารณะแห่งหนึ่งที่อยู่ห่างจากมหาลัยพอสมควร
ในค่ำคืนแบบนี้ไม่ค่อยมีคนที่จะมามองเราด้วยสายตาแปลกๆ
“...” แทนคำตอบ มิวยื่นมือด้านขวาของเค้ามาให้ผม ในนิ้วนางข้างขวานั้นก็สวมแหวนทองคำขาวเอาไว้
คงไม่ต้องบอกนะครับว่าวงนี้ผมหมั้นเค้าเอาไว้เอง
“หนาวมั้ย”
“โคตรๆ”
“หึหึ...” ผมหัวเราะก่อนเอามือของมิวใส่เข้ามาในกระเป๋าเสื้อแจ็กเก็ตของตัวเองแล้วจับมือให้แน่นกว่าเดิม
“หัวเราะอะไร...พอเลยๆ ตลกตายอ่ะ”
“เอ้า หัวเราะก็ว่า หน้าบึ้งก็ว่า ทำยังไงคุณหนูถึงจะพอใจห๊ะ”
“ทำมาขึ้นเสียง โด่ๆกลัวตายเลย” ถึงแม้เวลาที่เรามีอยู่ด้วยกันในตอนนี้นั้นจะไม่บ่อยนักเพราะตอนนี้เราต่างก็เรียนอยู่
แต่ผมเชื่อว่าถ้าเราต่างก็ยังคงเหมือนเดิมในอนาคตถ้าเราเรียนจบและมีงานทำเราต้องมีเวลาอยู่ด้วยกันมากกว่าเดิมแน่ๆ
“รู้ปะว่ารักมาก”
“ไม่รู้อ่ะ” มิวทำหน้าซื่อๆใส่ผมก่อนหันไปหัวเราะทางอื่น ส่วนผมก็อายสิครับ
“ฝากของหน่อยได้มั้ย”
“หืม?ของอะไรหล่ะ?”
“หัวใจ...”
“นึกว่าฝากไว้ตั้งนานแล้วนะ”
“ความจริงก็นานแล้วแหล่ะ แต่ย้ำเตือนคนตัวเล็กไว้หน่อย เผื่อจะลืมไปแล้วว่ามีคนฝากของไว้”
“ไม่ลืมหรอกน่า โธ่ๆ”
“...”
“เป็นไข้เปล่า?” มิวชักสีหน้าเป็นกังวลก่อนเอามือข้างที่ว่างมาแตะหน้าผากผม
“เปล่านะ ทำไมอ่ะ”
“เห็นทำตัวน้ำเน่าอ่ะ เลยถาม -*-“ นี่คือแฟนผมใช่มั้ยครับ? คนที่ไม่กวนตีนขนาดนี้หายไปไหน~
“...”
“งอน?”
“บ้า ใครเคยโกรธมิวบ้าง”
“อืมมมม ก็หลายคนนะ”
“เปล่า หมายถึงว่าคุณเคยโกรธมิวหรอ”
“เอ้ออ เข้าใจแล้ว กวนตีนไปงั้นแหล่ะ กลับเถอะ อากาศเริ่มเย็นขึ้นแล้ว”
“จะกลับแล้วหรอ...” ผมมองคนตรงหน้าที่กำลังจะปล่อยมือจากผมไปแล้ว
“อืม พรุ่งนี้มีเรียนเช้าน่ะ คุณก็เหมือนกันถึงไม่มีเรียนก็รีบไปพักผ่อนเยอะๆเหอะ”
“...”
“ให้คุณไปส่งที่บ้านก็ได้”
“ไม่เป็นไร มิวไม่อยากจอดรถทิ้งไว้ที่มหาลัยอ่ะ ไปส่งที่รถก็พอ”
“อืม...ตามใจ”
..............................................
-
.........................
ต่อไปมีอะไร ถามฉันตรงๆได้มั้ย
เงียบกันไปก็มีแต่แย่ลงทุกที...
ติ๊ด ติ๊ด...
เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้นท่ามกลางความเงียบภายในรถ พอผมดูชื่อที่ปรากฏขึ้นอยู่หน้าจอก็ทำเอาหายใจติดขัด
เพราะคนที่โทรมาเป็นผู้หญิงที่ตามจีบผมมานาน ทั้งๆที่ผมบอกเค้าว่าคบกับมิว ทั้งที่ผมปฏิเสธเค้า
แต่ก็...ยังยุ่งกับผมอยู่เหมือนเดิม ผมหันไปมองมิวที่ตอนนี้สายตายังคงมองไปนอกหน้าต่างแต่ผมรู้ว่าเค้ารู้ว่าใครโทรมา
“...”
“ฮัลโหล...”
(คุณ...คุณอยู่ไหนคะ พิณมาหาที่หอไม่เห็นเจอเลย)
“พอดีไปหาอะไรทานกับมิวน่ะครับ ตอนนี้ก็กำลังจะกลับ”
(หรอคะ งั้นดีเลย เดี๋ยวพิณรอนะ)
“ไม่ต้องหรอกพิณ มันดึกแล้ว พิณกลับไปเถอะครับ” นาฬิกาในรถบอกผมว่าตอนนี้เกือบจะห้าทุ่มแล้ว
(ไม่เอาอ่ะคุณ ก็พิณมาแล้วนี่นา พิณจะรอนะคะ รักนะจุ๊บๆ...)
สายของพิณตัดไปแล้ว และคนที่นั่งข้างๆผมก็ยังตาแป๋วมองออกไปนอกหน้าต่าง...
“มีอะไรจะพูดมั้ยมิว...”
“...” ผมได้การส่ายหน้าเป็นคำตอบ ให้มิวพูดออกมาซะยังดีกว่าผมจะได้รู้จากน้ำเสียง แต่นี่มิวไม่พูด..
“ตกลงจะไม่ให้ไปส่งที่บ้านจริงๆหรอ”
“อื้อ...ไม่อยากทิ้งรถไว้”
“รักรถมากกว่ารักคุณว่างั้น?”
“...” พอมามุกนี้แล้วไม่ตอบ อย่างนี้ก็แสดงว่านอยด์อีกแล้ว...
“คุณบอกพิณไปแล้วนะ แต่พิณก็ยังตื้ออยู่ดี”
“ก็ไม่ได้ว่าอะไร ปล่อยไว้งี้แหล่ะ เดี๋ยวมิวก็หายงอนเอง”
“แล้วทำไมไม่คุยกันให้รู้เรื่องล่ะมิว มิวก็รู้ว่าคุณไม่ชอบเวลาที่เราทะเลาะกัน”
“ก็ไม่ได้ทะเลาะ นี่เห็นมั้ยว่าเรายังคุยกันอยู่ แต่ถ้าเถียงกันไปอย่างนี้ ไม่แน่จะทะเลาะ...”
“...”
“...”
“...”
“...”
“ถึงแล้ว จอดตรงนี้แหล่ะ ขับรถกลับหอดีๆล่ะ” มิวบอกผมก่อนเดินลงไป ผมอยากจะบอกมิวว่าผมขอไปส่งได้มั้ยผมเป็นห่วง
อยากบอกว่าให้เค้าเชื่อใจผม อยากบอกว่าผมรักเค้ามากจนไม่เหลือใจจะไปรักใคร
แต่ทำไม...ผมถึงไม่ยอมพูดมันออกไป
“โธ่เว้ย!!!!!!!” ผมสบถอย่างหัวเสียก่อนออกรถไปอย่างรวดเร็ว ผมไม่รู้หรอกว่ามิวจะทำหน้ายังไง ไม่รู้ว่ามิวจะเสียใจมั้ย ผมไม่รู้เลยจริงๆ ผมรู้ว่ามิวอยากให้ผมใส่ใจมากกว่านี้ แต่ทำไม...ผมไม่ทำ?
...................................................
-
...............................
00.00 น.
ติ๊ด ติ๊ด...
ใครโทรมาดึกขนาดนี้นะ...ผมมองโทรศัพท์ และเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของมิวมันก็ทำให้ผมยิ้มออก ความรู้สึกเซ็งหลังจากที่เจอพิณได้หายไป นี่มิวหายโกรธผมแล้วใช่มั้ย?
“ฮัลโหลมิว ถึงบ้านแล้วหรอ”
(สวัสดีค่ะ เราโทรมาจากโรงพยาบาลXXX นะคะ คุณเป็นญาติของคุณทศพลใช่มั้ยคะ...)
“ค...ครับ มีอะไรหรอครับ”
(ตอนนี้คุณทศพลอยู่ในห้องไอซียูค่ะ เค้าโดนรถชน ยังไงก็ช่วยมา.........)
ผมไม่รู้ว่าหลังจากนั้นเค้าพูดอะไร ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น...ผมรู้แค่ว่าผมต้องไป...ไปหาคนที่ผมรัก
พอผมมาถึงโรงพยาบาลเค้าก็บอกว่ามิวยังไม่ออกจากห้องไอซียู ส่วนพ่อแม่ของมิวก็ไปต่างประเทศทางโรงพยาบาลจึงติดต่อไม่ได้
จากสภาพรถของมิวที่ผมดูรูปจากตำรวจมันยิ่งทำให้ผมใจสั่น ผมไม่รู้จะทำอะไร ได้แต่เดินไปมาอยู่ข้างนอก
เวลาค่อยๆผ่านไปอย่างช้าๆ...ทำไมกันนะ ผมเคยเห็นแต่ในละครที่แม้นางเอกของเรื่องจะเจออุบัติเหตุหนักแค่ไหนก็ยังรอดและผมภาวนา...ให้มิวเป็นอย่างนั้น มีอะไรอีกตั้งหลายอย่างที่ผมยังไม่ได้บอกมิว มีอะไรอีกตั้งหลายอย่างที่เรายังไม่ได้ทำด้วยกัน ยังไม่ได้ไปทะเลกันสองคนอย่างที่มิวอยากไป ยังไม่มีบ้านของเรา ยังไม่มีโอกาสได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน ผมยังทำให้มิวเสียใจอยู่ เรายังไม่คืนดีกัน ผมยังไม่บอกรักมิวครบล้านครั้งเลย...
“คุณเป็นญาติของคนไข้ใช่มั้ยครับ”
“ครับ...”
.
..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.........................................
-
ตั้งแต่ฉันบอกเธอว่ารัก ใจฉันก็เป็นของเธอ
กว่าจะบอกคำว่ารัก รู้มั้ยฉันคิดมาเสมอ
ต้องดูแล้วว่าใครแม้ดียังไง
ก็คงไม่สูงค่าไปกว่าเธอ
ไว้ใจกันเถอะ...ได้มั้ย.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ตั้งแต่ฉันบอกเธอว่ารัก ใจฉันก็เป็นของเธอ
.
.
.
.
.
.
.
กว่าจะบอกคำว่ารัก รู้มั้ยฉันคิดมาเสมอ.
.
.
.
.
.
....ต้องดูแล้วว่าใครแม้ดียังไง
ก็คงไม่สูงค่าไปกว่าเธอ
ไว้ใจกันเถอะ...ได้มั้ย
.
.
.
.
.
.
..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
3 ปีต่อมา
ซ่า...ซ่า....
เสียงคลื่นทะเลซัดโดนโขดหิน ทำให้ผมค่อยๆลืมตาขึ้นเผชิญหน้ากับโลกของความเป็นจริง
พระอาทิตย์กำลังจะตกดินมันเป็นช่วงเวลาที่ทั้งผมและมิวชอบมาก เพราะมันเป็นช่วงเวลาที่ทะเลสวยที่สุดแล้ว ผมมองทะเลข้างหน้าอย่างเหม่อลอย คิดถึงคนที่อยู่ห่างไปแสนไกล ไอเค็มๆของทะเลปะทะหน้าและตัวมันทำให้ผมรู้สึกไม่ค่อยสบายตัวเท่าไหร่นัก ถ้าตอนนี้มิวอยู่ด้วย....คงจะดี
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
..
.
..
.
.
.
“คิดอะไรอยู่อ่ะคุณ...” เสียงคุ้นเคยดังมาจากด้านหลังทำให้ผมหันขวับไปอย่างรวดเร็วจนคอแทบหัก และคนที่ผมคิดถึงอยู่ก็โผล่มา!
“มาได้ไงเนี่ยมิว!”
“นั่งเครื่องมาสิ ป๊ากับม๊าบอกว่าคุณหนีมาเที่ยวทะเลคนเดียว มิวกลับมาจากญี่ปุ่นก็ตรงมานี่เลย..แล้วทำไมต้องหนีมากระบี่คนเดียวด้วย ทำไมไม่รอมาพร้อมกันวะ”
“อ้าว ก็คิดถึงมิวแหล่ะเลยมาอยู่ที่ที่มิวชอบ...มิวไม่ยอมให้เราตามไปญี่ปุ่นด้วยทำไมหล่ะ”
“ก็แค่ไปเที่ยวเอง กลับมาแล้วด้วย ของฝากมีเยอะแยะเลย”
“แล้วรู้ได้ไงว่าคุณพักอยู่นี่”
“ก็มิวเคยบอกว่าชอบพักที่นี่ ก็เลยตามมาดูไงเล่า” พูดจบก็หน้าแดงเองซะงั้น แฟนผมนี่น่ารักจริงๆ
“มากอดหน่อย...” มิวทำท่าหันซ้ายหันขวาเมื่อเห็นว่าไม่มีใครก็เดินมากอดผมอย่างว่าง่าย อุ่นชะมัดอ้อมกอดจากคนที่ตัวเองรักเนี่ย
“คราวหน้าห้ามหนีคุณไปไหนอีกนะ”
“เออน่า คราวหน้าไปจะหนีบไปด้วย ไปเที่ยวแล้วไม่มีไอ้ปากแข็งไปก็ไม่หนุกเท่าไหร่หรอก”
“ค้าบบบบ ไปพักก่อนเถอะ เดี๋ยวไปกินข้าวกัน”
“อื้ม”
“...”
“เออคุณ ถามอะไรหน่อยดิ”
“หืม??”
“รักมิวเปล่า?”
“...ตั้งแต่ฉันบอกเธอว่ารัก ใจฉันก็เป็นของเธอ…คิดว่าไงหล่ะ?”
“ขอบคุณนะ” และมือสองมือก็ยังคงจับกันเอาไว้ มือที่ฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆนานามาด้วยกันแต่ก็ยังไม่เคยปล่อยให้หลุดออกจากกัน ผมก็ขอบคุณมิวเหมือนกันนะที่ยังอยู่ข้างๆคนปากแข็งคนนี้ อยู่ข้างๆกันแม้สังคมรอบข้างอาจจะยังไม่ยอมรับพวกเรา
ขอบคุณมิวที่ทนกับคนอย่างผม...ขอบคุณคุณหมอมากนะครับที่ช่วยแฟนผมเอาไว้จากอุบัติเหตุครั้งนั้น...^^
...
“คุณเป็นญาติของคนไข้ใช่มั้ยครับ”
“ครับ...”
“คนไข้ปลอดภัยแล้วนะครับ เดี๋ยวจะย้ายเข้าห้องพิเศษ ยังไงก็คงต้องรอดูอาการก่อนว่าจะมีการกระทบกระเทือนของสมองรึเปล่า ส่วนบาดแผลภายนอกก็ไม่มีอะไรมากแค่ขาหักกับถลอกเป็นบางแห่งเท่านั้น หมอขอตัวนะครับ”
ผมขอบคุณโชคชะตา...ที่ทำให้ผมได้มาเจอและรัก “มิว”
The End
ขอบคุณที่อ่านมาจนจบนะคะ อาจจะไม่โอเคเท่าไหร่ เพราะแต่งตามอารมณ์ที่มี ณ ตอนที่ฟังเพลงอยู่~~
จะพยายามฝึกฝนไปเรื่อยๆฮับ^^
:bye2:
-
แอร๊ยได้จิ้มด้วย
เกือบร้องไห้แล้วนะ นึกว่ามิวตายอ่า
คนเขียนใจร้ายYwYแกล้งเค้าอ่า แต่ชอบเรื่องนี้จังเลยค่ะ อ่านแล้วรู้สึกสบายใจยังไงไม่รู้
แต่แอบเคืองเรื่องปล่อยมาม่ามาครึ่งชามนะ ถ้าอยากให้หายเคืองต้องมาเขียนเรื่องอื่นให้อ่านอีกนร๊า
ปล.ขอบคุณที่เขียนมาให้อ่านนะคะ
-
happy ending ~
^_________________^
-
:L2:
-
:o8:
เกือบร้องไห้
-
นึกว่ามิวจะตายแหละ
แต่ในที่สุดก้อจบแบบ happy ending
-
เฮ้อ โล่งอกแทนคุณจังเลย
-
ถึงจะเป็นมือใหม่หัดเขียน
แต่ก็ทำให้เราน้ำตาคลอเบ้าได้
เป็นกำลังใจให้นะคะ
+1
-
มือใหม่แต่ถือว่าแต่งดีเลยทีเดียวคับ ชอบมากๆๆ ตอนแรกอ่านแอบเศร้านึกว่าน้องมิวจะตายดดยที่ยังไม่ได้ปรับความเข้าใจกัน
แต่พออ่านไปอ่านมาก็ยิ้มได้คับ ชอบมาก น่ารักดี ดีใจที่แฮปปี้เอนดิ้งค์ ขอบคุณนะคับ
ปล หวังว่าจะได้อ่านเรื่องใหม่อีกเร็วๆนี้คับ :L2:
-
คิดว่าคุณจะต้องนั่งริมหาดคนเดียวเสียอีก เกือบได้เสียน้ำตานะเนี่ย สุดท้ายมิวก็กลับมาเฮ้อ...โล่ง ^^
-
เกือบนอยด์อะ
นึกว่ามิวตาย เฮ้อ
-
บวก 1 แต้ม สำหรับเรื่องใหม่และมือใหม่
แม้จะเดาๆไว้ว่า มิวน่าจะไม่ตาย แต่ก็อดลุ้น อดใจหายไม่ได้
เป็นกำลังใจให้นะคะ แต่งเรื่องใหม่มาอีกนะ :3123:
-
+1 จ้า ทำให้ลุ้นเน๊อะ นึกว่าจะไม่รอดแระ
-
ถ้ามิวตายเราจะโทษคุณ~ =_____=!!
คุณเป็นผู้ชายที่ปากไม่เคยสื่อสารอะไรออกไปเล้ย~
ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทนอึดอัดกันได้อย่างไร?
แล้วยิ่งมีคุณพิณที่น่าจะเอาไปเล่นวงตรีไทยด้วยแล้ว(?)
ยิ่งใส่ไฟเข้าไปใหญ่ !
เป็นผู้หญิงที่ร้ายกาจมาก -*-
นี่ถ้าได้อยู่กันสองต่อสองแกไม่ัจับคุณปล้ำเลยหรอ(วะ!)
*แหม..สมจริง*
ความจริงแอบใจหายที่มิวโดนรถชน -___-;
เค้านึกว่ามิวจะไม่รอดแล้วง่ะ
ยิ่งไม่ได้เป็นนางเอกด้วย (แต่เป็นนายเอก ช๊ะ? =='')
สุดท้ายก็กรี๊ดดดดดดดดดดดด ~
แต่ล่ะ ต้องไม่จบอย่างดราม่าแ่น่ ๆ =w=b
ถึงทั้งเรื่องมันจะดราม่ามาตลอดก็เถอะ
ป.ล.อีกเรื่องไว้พรุ่งนี้ล่ะกันเนาะคุณ
เราโดนว่าแล้ววววววว ~♥
-
ขอบคุณ Happy Ending :L2:
+1 เป็นกำลังใจ
-
ขอบคุณสำหรับทุกๆความคิดเห็นนะคะ
จะพยายามปรับปรุงฝีมือไปเรื่อยๆ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้นะคะ ขอบคุณค่า~ :pig4: :pig4: :pig4:
รักคนอ่านทุกคน :L1: :L1: :L1:
-
:m15:โหยคิดว่ามิวตายสะอีกอ่ะ :เฮ้อ:
:bye2:
-
จะรอเรื่องต่อไปนะครับ
-
:L2: :pig4: :L2:
-
นึกว่าจะจบดราม่าซะแล้วค่ะ โล่งเลย ดีที่มิวปลอดภัย :katai2-1: :katai2-1: :pig4: :pig4: