พิมพ์หน้านี้ - (เรื่องสั้น)ใจฉันเป็นของเธอ ุ100% จบแล้วจร้า ตอนพิเศษโคตร 29 01 2012
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: pita ที่ 22-01-2011 06:02:50
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้าม มิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอ ให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่ นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่า พูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยาย ในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็น เวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
-
เพิ่งพิมเสร็จเมื่อกี่(พิมทั้งคืน) :laugh:
อย่าเพิ่งเบื่อแนวนี้นะคือว่าพิตชอบทรมาณ
ตัวละครนะ :laugh:
ไปอ่านเหอะ พล่ามเยอะเดี๋ยวคนอ่านรำคาญเนาะ
ใจฉันเป็นของเธอ
ผมเดินเข้าไปในสถานที่ที่คุ้นเคยผู้คนใส่ชุดสีขาวเดินกันขวักไขว่เสียงเอะอะและบรรยากาศแสนวุ่นวายกลายเป็นเรื่องที่เคยชินที่นี่คือที่ที่ผมเรียกว่าที่ทำงานแต่หลายคนคงเรียกมันว่า “โรงพยาบาล”
“หมอลมค่ะ”
“ครับ”
“นี่เป็นแฟ้มประวัติคนไข้ที่จะแอดมิดเข้าวันนี้ค่ะ” ผมรับแฟ้มเอกสารจากพยาบาลก่อนจะเปิดอ่านรายงานการรักษาเพราะคนไข้รายนี้ย้ายมาจากอเมริกาและท่าทางจะอาการหนักพอตัว
‘นาย นที มธุรสกุล’
“นัท”ผมเผลอพูดออกมาอย่างลืมตัวความรู้สึกบางอย่างเริ่มก่อตัวขึ้นความทรงจำที่เคยถูกปิดตายกลับชัดเจนขึ้นมาอีกครั้ง
……………………………………………………………………………………………………………………………..
เช้าวันจันทร์ที่แสนน่าเบื่อวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมต้องตื่นมาโรงเรียนแต่เช้าทำไมนะชีวิตวัยรุ่นของนายลมคนนี้ถึงได้น่าเบื่อขนาดนี้น่าจะมีเรื่องตื่นเต้นให้ได้ทำบ้างนะแต่ระหว่างที่ผมกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่นั้น
“เฮ้ย จับมันให้ได้นะเว้ย ถ้ามันหลุดไปได้พวกมึงตาย”
เสียงโหวกเหวกที่ดังขึ้นทำให้ผมต้องรีบหันกลับไปมองทันทีก่อนที่เด็กผู้ชายในชุดนักเรียนคนหนึ่งจะวิ่งผ่านหน้าผมไปตามด้วยผู้ชายอีกกลุ่มหนึ่งซึ่งดูจากการแต่งตัวแล้วน่าจะเป็นเด็กช่าง 5 คนวิ่งตามไปเรียกหาเรื่องตื่นเต้นก็ได้ทันใจเลยเว้ย เห็นแบบนี้แล้วเลือดวัยรุ่นในตัวมันพลุ่งล่านครับผมรีบวิ่งตามคนทั้ง6ไปที่ทุ่งโล่งท้ายซอยทันทีมาทันฉากสำคัญซะด้วยทุกคนคงคิดว่าผมจะเข้าไปช่วยใช่ไหม ยังหรอกครับมันยังไม่ถึงเวลา
“จะหนีไปไหนหนีไม่รอดหรอกคนสวย”ไอ้อ้วนดำหนึ่งในกลุ่มเด็กช่างเอ่ยขึ้นพร้อมๆกับมองเด็กผู้ชายคนนั้นด้วยสายตาหื่น
“แมร่งมึงว่าใครสวยว่ะ” คนที่ถูกชมว่าสวยตอกกลับทันทีพร้อมๆกับยกนิ้วกลางเป็นของแถม
“อ้าว ทำไมพูดแมวๆแบบนี้ล่ะไอ้น้อง นึกว่าสวยแล้วพี่จะไม่กล้าทำอะไรเหรอ”ไอ้อ้วนดำคนเดิมยังพล่ามต่อ
“จะลุยก็เข้ามากูไม่มีเวลามาเล่นไล่จับกับพวกมึง”
“ได้ แต่เตือนไว้ก่อนนะอย่ามาร้องไห้ทีหลังแล้วกัน อ้อ แต่ถ้ายอมเป็นเมียพี่ พี่จะยอมปล่อย”
“ไอ้สัดเอ้ย” ไอ้หน้าสวยสวดกลับทันทีแต่ไม่ใช่แค่คำพูดแต่ยังยกเท้าถีบยอดอกไอ้อ้วนดำทันที
พลั่ก!!!!
ไอ้อ้วนดำเซไปไกลพอสมควรก่อนจะสั่งลูกน้องล้อมเด็กผู้ชายคนนั้นไว้คงถึงเวลาที่พระเอกอย่างผมออกโรงแล้วล่ะครับ
“เฮ้ย พวกแกจะรุมเด็กเหรอว่ะ” ผมตะโกนออกไปความรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นซุปเปอร์ฮีโร่ยังไงไม่รุ ฮ่าๆๆๆ (พระเอกปัญญาอ่อนมั๊กมาก)
“มึงเสือกอะไรว่ะไอ้อ่อน”ไอ้อ้วนดำตะโกนตอบผม
“เปล่าก็ไม่อยากเสือกหรอกถ้าพวกมึงไม่คิดจะรุมเด็กน่ะ” เท่ ว่ะ ฮาๆๆ (พระเอกเป็นอารั๊ย)
“เอ้ยแกเป็นใครว่ะมายุ่งอะไรด้วยเนี่ย” จู่ๆไอ้คนที่ผมมาช่วยดันพูดขึ้น
“อ้าว พี่มาช่วยน้องนะครับพูดจาให้มันดีๆหน่อย”
“ใครขอมิทราบ”
“เอ้ย พวกมึงอ่ะจะเถียงกันอีกนานไหม ถ้าพวกมึงอยากโดนมาเดี๋ยวกูจัดให้”
“เฮ้ย จัดการเว้ย”เหมือนไอ้พวกลูกกะจ๊อกจะพร้อมตั้งนานแล้วเพราะทันทีที่ไอ้อ้วนดำสั่งพวกมัน 4 คนก็กระโจนเข้าใส่พวกผมทันทีตอนนี้ทั้ง หมัด เท้า เข่า ศอก มาครบแล้วครับ
ตุ๊บๆๆๆๆๆๆๆๆ พลั๊กๆๆๆๆๆๆ
5 นาที (นรก) ผ่านไป
ผมปาดเหงื่อพลางมองสภาพไอ้คนที่สู้กับผมที่นอนหายใจรวยรินอยู่ที่พื้น แหม ผมเนี่ยฝีมือใช้ได้เลยนะ ว่าแต่ไอ้หน้าสวยนั่นไปไหนแล้วล่ะไม่ใช่ว่าโดนไอ้อ้วนลากไปข่มขืนแล้วนะ
“ฝีมือใช้ได้นิ”
เสียงที่ดังขึ้นข้างหลังทำให้ผมหันกลับไปมองภาพที่เห็นทำเอาผมแทบช็อคไอ้นี่มันเพิ่งผ่านการต่อยกะชาวบ้านมาจริงๆเหรอทำไมหน้ายังใสกิ๊กอย่างกับเพิ่งออกมาจากวุฒิศักดิ์เลยล่ะครับ ผมมองไปข้างหลังไอ้หน้าสวยก่อนจะเจอกับ เอ่อ ซากย้ำนะครับว่าซากหมีควาย3ตัวที่นอนสลบเหมือด คนเราเนี่ยมันดูที่หน้าไม่ได้จริงๆนะครับ
“นายเองก็ใช้ได้นะ”
“ก็ไม่เท่าไหร่หรอกไอ้พวกนี้อ่อนจะตาย” ผมเผลอกลืนน้ำลายอย่างหวาดๆไอ้นี่จะเป็นคนสุดท้ายในโลกที่ผมจะขัดใจเห็นแล้วสยองชะมัด
“เออ ว่าแต่น้องชื่ออะไรเหรอพี่ชื่อลมนะ อยู่ ม 4/1”
“น้องบ้านป้ามึงดิ กูอยู่ ม 4 เว้ย”
“อ้าวเหรอเห็นตัวเล็กๆนึกว่าอยู่ม ต้นซะอีก”
“มึงไม่แหกตาดูเหรอว่ากูใส่ชุด ม ปลาย”
“เออ เราขอโทษแล้วกันนะ”
“อย่ามาพูดเพราะเป็นเพื่อนกัน มึง กู ก็ได้” อ้าวจู่ๆมันให้ผมเป็นเพื่อนซะงั้น เดาอารมณ์ไม่ถูกเลยเว้ย เอาว่ะ เพื่อนก็เพื่อน
“เออ ก็ได้ว่ะว่าแต่มึงจะบอกกูได้รึยังว่าชื่อไร”
“กู นัท 4/4ยินดีที่ได้รู้จัก”
“ยินดีที่ได้รู้จักว่ะ”
“ว่าตามึงไปมีเรื่องกับพวกนั้นได้ยังไงว่ะ”
“หาไรทำ แก้เซ็ง”
ผมได้แต่อึ้งกับคำตอบของไอ้นัท หาเรื่องแก้เซ็งเนี่ยนะเหอะเจริญล่ะครับผมมีเพื่อนแบบมันเนี่ย
-
เรื่องใหม่ๆๆๆๆ
ตามมม :mc4: :mc4:
-
ต่ออีกนิด
นัทมึงฟังกูไหมเนี่ย”ผมสะกิดไอ้นัทที่ตอนนี้กำลังจะไปเฝ้าพระอินทร์
“หะ………..หา ฟังๆๆๆ”
“กูเชื่อมึงกูก็ควายแล้ว หาวเป็นรอบที่ล้านแล้วมั้งมึงน่ะ”
“ก็กูไม่เก่งเหมือนมึงนิไอ้เด็กห้องคิง” เอาอีกแล้วครับบังคับอ่านหนังสือทีไรมันเป็นแบบนี้ทุกทีครับเป็นเพื่อนกับมันมาปีเกือบ2ปีเริ่มตามอารมณ์มันทันบ้างแล้วไอ้นี่ผีเข้าผีออกบทจะดีก็ดีใจหายบทมันจะงอนมันก็งอนได้น่าถีบแบบนี้ล่ะครับ ผมได้แต่ส่ายหน้าปลงกับความเอาแต่ใจของไอ้นัทและก็เป็นผมที่ยอมมันทุกที
“เออ ไม่อ่านก็ได้มึงพอใจยัง”
ไอ้นัทไม่ตอบแต่หันมายิ้มให้ผมแทนแหมเปลี่ยนสีเร็วกว่าจิ้งจกอีกนะมึง
“ลม คืนนี้มึงไปหาไรกินกะกูป่ะ”จู่ๆไอ้นัทก็ชวนผม แต่อย่าพึ่งคิดนะครับว่ามันจะชวนผมไปกินข้าวคนอย่างไอ้นัทเนี่ยหนีไม่พ้นแอลกอฮอล์ครับ
“มึงจะกินอะไรนักหนาว่ะกูว่ามึงกินบ่อยไปแล้วนะมันไม่ดีนะเว้ย”
“เอาน่ากูตายยากไม่เป็นไรหรอกว่าแต่มึงจะไปป่ะ”
“เออ แต่กูไปได้แค่แปปเดียวนะเว้ย”
“โอเค จัดไปที่หอกูเหมือนเดิมนะ”
ตกเย็นผมก็รีบออกไปหาไอ้นัทที่หอทันทีไม่อยากให้มันรอนานเดี๋ยวมันโวยวายขึ้นมาอีกขี้เกียจฟังมันบ่นตั้งแต่รู้จักกับมันมาชีวิตที่น่าเบื่อของผมก็ไม่น่าเบื่ออีกต่อไปเพราะไอ้นัทชอบมีอะไรมาให้ผมทำแก้เบื่อเสมอ แต่พวกผมก็ไม่เคยไปหาเรื่องใครเขานะครับจะมีก็แค่กินเที่ยวตามประสาวัยรุ่นนั่นล่ะครับ เดินมาไม่กี่นาทีก็ถึงหอไอ้นัทที่ก็อยู่ใกล้ๆบ้านผมถัดไปสองซอยที่จริงบ้านมันก็มีฐานะนะครับรู้สึกพ่อมันจะเป็นนักธุรกิจแต่ที่มันมาอยู่หอเพราะมันบอกพ่อว่าไม่อยากไปโรงเรียนสายแต่ผมว่าอยางไอ้นัทเนี่ยหาเรื่องออกมาจากบ้านจะได้เที่ยวมากกว่าแต่เห็นมันเที่ยวแบบนี้ก็ใช่ว่ามันจะเรียนไม่ดีนะไอ้นัทน่ะติด1ใน10ของสายชั้นเลยนะครับ
ก๊อกๆ ผมเคาะห้องมันทันทีที่มาถึง ไอ้นัทเปิดประตูออกมารับผมแทบจะทันทีพร้อมๆกับทำหน้าดีใจเหมือนหมาได้กระดูก
“แมร่งในที่สุดมึงก็มา ฮ่าๆ” ไอ้นัทหัวเราะเสียงดังและทำท่าดีใจจนออกนอกหน้าหรือมันจะเมา
“มึงเป็นไรว่ะ ดีใจกับการมาของกูขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ก็แมร่งพวกเวรนั่นนะสิเสือกเบี้ยวนัดกู ไม่มาสักตัว”
“อ้าว งั้นวันนี้กูก็กินกับมึงสองคนอ่ะดิ”
“อืม มาๆๆกูแมร่งเปี้ยวปากจะแย่”ไอ้นัทพูดพลางลากผมไปนั่งที่พื้นที่มีของเต็มไปหมดทั้งเหล้าและกับแกล้มที่ไอ้นัทมันทำเองเห็นอย่างนี้มันเป็นพ่อครัวหัวป่านะครับทำกับข้าวอร่อยโคตรๆ
“เอาชน”ผมกับไอ้นัทนั่งดื่มกันได้สักพักก็เริ่มมึนๆแล้วล่ะครับต่างคนต่างมึนจนแทบจะนั่งไม่อยู่ผมลากไอ้นัทที่เมาปลิ้นขึ้นไปนอนบนเตียงก่อนจะล้มตัวลงนอนบ้าง
ผมตื่นขึ้นมาพร้อมๆกับความรู้สึกที่เหมือนโดนอะไรหนักๆมาทับ สิ่งแรกที่ผมลืมตาขึ้นมาเจอคือไอ้นัทที่มันนอนกอดผมซะแน่นเหอะๆไม่อยากคิดเลยครับว่าถ้าใครเข้ามาแล้วเห็นผมกับไอ้นัทในสภาพนี้จะคิดยังไง
“อือ ไอ้ลมโชนนนนนนนนนน ง่ำๆ แจ่บๆๆ” ไอ้นัทละเมออกมาเสียงดังผมยิ้มก่อนจะมองหน้ามันอีกครั้งตั้งแต่รู้จักกันมาเนี่ยเป็นครั้งแรกที่ผมมาค้างกับมันผมพิจารณาคนที่นอนหลับอยู่อย่างละเอียดจะว่าไปหน้าไอ้นัทเวลาหลับเนี่ยก็น่ารักดีนะครับ หน้าขาวๆที่ใสกิ๊กทั้งๆที่มันไม่เคยทาครีม ปากมันเป็นสีชมพูด้วยแหะ ไม่รู้ว่าเพราะบรรยากาศดีหรือผีพลัก ผมมองแก้มใสๆของมันอย่างหมั่นเขี้ยวก่อนที่จะก้มลงไปหอมแก้มใสนั่นทันที
“เฮ้ย! ”ผมร้องเสียงหลงก่อนจะวิ่งเข้าออกจากห้องมันไปทันที ก่อนจะมาหยุดที่หน้าปากซอยนี่ผมเป็นอะไรไป ไอ้นัทมันเป็นผู้ชายนะผมหอมแก้มผู้ชายอย่างนั้นเหรอ แต่ที่น่าแปลกกว่านั้นคือผมไม่ได้รังเกียจผมว่าแก้มไอ้นัทหอมกว่าผู้หญิงบางคนด้วยซ้ำผมเป็นอะไรไปว่ะ ไม่เข้าใจเว้ย
…………………………………………………………………………………………………………………………….
ผมมาโรงเรียนด้วยตาคล้ำเป็นหมีแพนด้าก็เพราะไอ้เรื่องบ้าๆเมื่อวันเสาร์ทำให้ผมนอนไม่หลับมาสองวันแล้วนะสิ
“ไอ้ลม” ไอ้นัทที่นั่งอยุ่ที่ม้าหินอ่อนตะโกนเรียกผม
ตึกตักๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ทำไมหัวใจผมมันเต้นเร็วแบบนี้ล่ะครับ แค่ผมเห็นหน้ามันเรื่องเมื่อวันเสาร์ก็กลับมาอีกครั้งกลิ่นหอมของแก้มไอ้นัทยังติดอยู่ที่ปลายจมูกทำยังไงก็ไม่หายไปสักที T^T
“มึงเป็นไรว่ะ ตื่นแล้วก็ไม่ปลุกกู”
“อ้อ โทษทีพอดีกูรีบกลับบ้านน่ะ”
“วันนี้มึงไม่สบายหรือเปล่าลมกูว่ามึงหน้าซีดๆนะ” ไอ้นัทไม่พูดเปล่ามันยังเอาหน้าผากตัวเองมาเตะที่หน้าผากผมด้วย
ตึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โอ้ยหัวใจจะวายแล้วครับ ยิ่งเห็นหน้ามันใกล้ๆหัวใจยิ่งเต้นแรง
“ไข้ก็ไม่มีนิ”^_^
ได้โปรดเถอะมึงช่วยเอาหน้าออกไปจากกูก่อนได้ไหมก่อนที่กูจะเป็นลมตาย
“มึงเป็นอะไรว่ะเดี๋ยวหน้าซีด เดี๋ยวหน้าแดง”
“กูไม่ได้เปนไร มึงเอาหน้ามึงออกไปเลยกูรีบไปเรียน กูไปก่อนนะ”
ผมรีบวิ่งออกมาทันที ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าเป็นอะไรผมคงไม่ได้……………ไม่ใช่ ไม่ใช่แน่ๆไม่มีทาง ผมยืนทึ้งหัวตัวเองจนคนที่เดินผ่านไปผ่านมาเริ่มมองผมแปลกๆ
จากนั้นผมก็เริ่มที่จะหลบหน้าไอ้นัทผมสับสนและไม่เข้าตัวเองว่าผมเป็นอะไรกันแน่ ผมยังไม่พร้อมที่จะเจอหน้ามันตอนนี้ ไอ้นัทมันจะรู้หรือเปล่าว่ามันกำลังจะทำให้ผมเป็นบ้าเนี่ย ผมไม่อยากยอมรับตัวเองเลยว่าผมชอบมัน ผมเป็นเกย์ ผมชอบผู้ชายและผู้ชายที่ผมชอบคือเพื่อนผมเอง ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด ผมจะทำยังไงดี ผมเดินเข้าไปในโรงเรียนด้วยสภาพผีดิบเหมือนเดิมที่เป็นมาทั้งอาทิตย์ เฮ้อ กลุ้ม
“เฮ้ย ไอ้ลมแกไม่ไปส่งไอ้นัทเหรอ” ไอ้วาเพื่อนร่วมห้องของไอ้นัทตะโกนถามผมทันทีที่เดินเข้ามาในโรงเรียน
“ส่ง ? ส่งทำไมเหรอ”
“อ้าว มึงไม่รู้เหรอว่าไอ้นัทมันจะไปอเมริกาวันนี้ตอน 9 โมง”
ผมรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออกในหัวของผมมีคำถามมากมายทำไมไอ้นัทไม่บอกผมสักคำแต่จะโทษมันก็ไม่ถูกเป็นผมเองที่หลบหน้ามันมาทั้งอาทิตย์ผมรีบวิ่งออกไปจากโรงเรียนทัมทีในใจหวังเพียงให้มันอยู่รอผมผมรีบขึ้นแทกซี่ไปที่สนามบินทันทีพลางเปิดโทรศัพท์ที่ปิดมาทั้งอาทิตย์
ติ๊ดๆๆๆๆๆๆๆ เสียงเตือนข้อความเข้าดังขึ้นแทบจะทันทีที่เปิดเครื่อง
‘ข้อความ ไอ้นัท 200 ข้อความ’ ผมมองโทรศัพทือยู่พักหนึ่งก่อนจะเปิดข้อความอ่านทีละข้อความ
‘มึงไม่สบายหรือเปล่าทำไมมึงถึงวิ่งออกไปแบบนั้น’
‘มึงปิดโทรศัพท์ทำไม ถ้าเห็นข้อความโทรหากูด้วย’
‘ไอ้ลม มึงจะเปิดหรือไม่เปิดกูโมโหแล้วนะมึงอยากตายเหรอ’
ข้อความยังคงส่งเข้ามาอย่างไม่ขาดสายผมค่อยๆอ่านทีละข้อความอย่างช้าก่อนจะถึงข้อความสุดท้ายที่ส่งเข้ามาเมื่อ10นาทีก่อนผมกดฟังแทบจะทันที
‘ลม กูจะไปอเมริกาวันนี้แล้วนะมึงจะไม่มาส่งกูหน่อยเหรอ มึงเป็นอะไรไปทำไมมึงหลบหน้ากู กูทำอะไรผิดเหรอมึงโกรธกูเรื่องอะไรมึงบอกกูได้ไหม กูจะขึ้นเครื่องแล้วนะ มึงดูแลตัวเองด้วยมึงชอบอ่านหนังสือดึกๆแล้วไม่ได้นอนทุกทีต่อไปมึงห้ามหักโหมอ่านหนังสือนะดูแลตัวเองด้วย กินข้าวให้ตรงเวลานะ มึงอ่ะชอบลืมเรื่อยเลย กู กู ฮึกๆๆๆๆๆ กูเป็น ฮึก หะ ห่วงมึงนะ รักษาตัวด้วย’
ผมนั่งฟังข้อความด้วยหัวใจที่ปวดร้าว ผมทำกับมันขนาดนี้มันยังมีใจห่วงผมอีกเหรอผมมันไม่เอาไหนเลยจริงๆน่าจะบอกชอบมันตั้งแต่วันนั้น ผมจะไม่แคร์อีกต่อไปแล้วว่ามันจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงวันนี้ผมรู้ใจตัวเองแล้วว่าผมรักมันมากแค่ไหน ผมหวังแค่ว่าพระเจ้าจะเห็นใจผมบ้างให้ผมได้บอกว่ารักมันสักครั้ง
-
เอ่มมม
ไม่เอามาม่าน้าาาา จุ๊พๆ + 1
-
รอนะค่ะ
-
อารมณ์แรกที่เข้ามา :mc4: เย้ๆ เรื่องใหม่น้องพิตมาแล้ว
อารมณ์ถัดมาหลังจากอ่านจบตอน :sad4: ไม่เอามาม่าจ้ะน้องพิต
-
จะได้เจอกันแล้ว :L1:
-
เอิ่มมมมมมมมมม เอาไงดีล่ะ
จะว่ามาม่าก็ไม่ใช่ แฮปปี้ก็ไม่เชิง :laugh:
ลงดีกว่าเนอะ ต่อๆๆนิด..........นิดจริงๆ
……………..สนามบิน……………….
ผมเคว้งคว้างอยู่ในสนามบินไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนดีผมผมจะหานัทเจอได้ยังไง ผมจะทำยังไงดี
“ไอ้ลม” เสียงเรียกที่ดังขึ้นทำให้ผมรีบหันกลับไปมองทันที
“ไอ้นัท”
“มึงมาได้ยังไงว่ะ”
“นั่งแทกซี่มา”
“กวนล่ะ”
“กูขอโทษนะนัท ที่กูหลบหน้ามึง”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า กูก็ไม่ได้คิดมากอะไร ว่าแต่มึงอุส่าห์ถ่อมาถึงนี่มีเรื่องแค่นี้เหรอ”
ผมสูดหายใจกลั้นความตื่นเต้นก่อนจะพูดประโยคที่อยากพูดให้มันฟัง
“นัท กู คือกูเอ่อ”
“อ้าวไอ้นี่มึงจะพูดอะไรก็พูดมามึงติดอ่างตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะ”
“คือกู ชะ”
“นัทคุยกับใครอยู่เหรอ” เสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับการมาของผู้ชายท่าทางอ่อนโยนคนนึง
“พี่ฟง พอดีนัทคุยกับเพื่อนนะครับ”
“นี่เพื่อนนัทเหรอ สวัสดีครับพี่ชื่อฟงครับเป็นคู่หมั้นของนัท” ผมได้แต่ยืนอึ้งกับสิ่งที่ได้ยินหัวใจมันเจ็บจี๊ดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“มึงตกใจเหรอที่กูมีคู่หมั้นเป็นผู้ชาย”
“อ้อ เปล่าหรอกนี่มันสมัยไหนแล้ว เออพอดีเมื่อกี่กูจะบอกมึงว่าเดินทางดีๆนะ กูไปล่ะ ผมไปนะครับพี่ฟง”
ผมพูดได้แค่นั้นก่อนจะเดินออกมาทันทีผมรู้สึกเหมือนมีก้อนแข็งๆมาจุกที่คอขอบตาร้อนผ่าวก่อนที่น้ำใสๆจะค่อยๆไหลออกมาช้าๆ ผมร้องไห้เหรอ? ผมได้หัวเราะเยาะตัวเองในใจก่อนจะปล่อยให้น้ำตามันค่อยๆไหลอกมาช้าๆเพื่อชำระล้างความทุกข์และความเจ็บที่ผมมี
‘ลาก่อน กูขอให้มึงโชคดีนะนัท’
:m20: :m20:
-
แวะมาแอบดูเด็กนอนดึกครับ
เราก็ดึกนี่หว่า เหอๆ
เย้ ในที่สุดก็ได้อ่านเรื่องใหม่น้องพิตแล้ว
น่าหนุกมากครับ เดี๋ยวจะติดตามต่อ
ว่าแต่ไปนอนได้แล้วมั๊ง อิอิ
การอดนอนเป็นศัตรูของความงามนะ o13
ปล. พี่ก็ฝากเรื่องใหม่ไว้ด้วยคนนะ อิอิ ช่วยไปตั้งชื่อเรื่องให้ด้วยก็ดีครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21260
-
:เฮ้อ:นิยายไม่ดังต้องดันเอง :เฮ้อ:
-
รออ่านต่อน้าาาา
อยากรู้ว่าเกิดไรขึ้นนนน
-
รออ่านะค่ะ
-
ต่อเหอะ เนาะ
“คุณหมอค่ะ”
“คุณหมอ!”
“ครับ” เสียงพยาบาลปลุกผมให้ออกจากความคิดของตัวเอง
“คุณหมอเป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ”
“เปล่าหรอก ”
ผมเดินไปตามทางเดินที่คุ้นเคยก่อนจะหยุดที่หน้าห้อง601
ก๊อกๆ
ผู้ชายคนหนึ่งออกมาเปิดประตูให้ผมถึงเขาจะเปลี่ยนไปค่อนข้างมากแต่แววตาและท่าทางที่อ่อนโยนยังคงไม่เปลี่ยนไปเลย
“หมอวายุใช่ไหมครับ”
“ครับ พอดีผมแวะมาตรวจอาการเบื้องต้นของคนไข้น่ะครับ”
“เชิญครับ”
ผมเดินเข้าไปในห้องด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะหลายปีที่ไม่ได้เจอกัน นัทจะเปลี่ยนไปแค่ไหนเขาจะจำผมได้หรือเปล่านะ
“นัท หมอมาตรวจน่ะ” พี่ฟงบอกกับนัท
“ครับ” คนที่อยุ่บนเตียงค่อยๆหันมาช้าหน้าตาของนัทไม่เปลี่ยนแปลงเท่าไหร่แต่ตอนนี้มันดูซีดเหมือนไม่มีแม้แต่แรงจะพูดด้วยซ้ำผมมองอย่างตกตะลึง ‘ในที่สุดนัทก้กลับมา’ แต่ทำไมสายตาที่นัทมองผมถึงได้ดูว่างเปล่าเหมือนไม่เคยรู้จักกันมาก่อนหรือว่านัทจะจำผมไม่ได้
“นัทนี่หมอวายุนะ เป็นศัลยแพทย์หัวใจแล้วก็เป็นหมอเจ้าของไข้นัทด้วย”
“หวัดดีครับ หมอ” นัทพูดก่อนจะยิ้มให้ผมเสียงของเขาดูอ่อนล้าจนผมตกใจเพราะอะไร นัทที่เคยสดใส ร่าเริงถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้นะ ผมตรวจร่างกายเบื้องต้นพบว่าอาการของนัทหนักพอดูแต่ถึงยังไงผมก็ต้องช่วยนัทให้ได้ถึงแม้ว่าคนที่อยู่ๆข้างนัทจะไม่ใช่ผมก็ตาม
………………………………………………………………………………………………………………………………
“”นัทเป็นอะไรร้องไห้ทำไม”พี่ฟงถามผมอย่างร้อนรน
“เปล่าครับ พี่ครับผมขออยู่คนเดียวได้ไหม”
“ได้ครับ”
หลังจากที่พี่ฟงเดินออกไปน้ำตาของผมก็ไหลออกมาทันที ผมเจอเขาแล้วคนที่ผมคิดถึงมาตลอด คนทีผม ‘รัก’และอยากอยุ่ด้วยมากที่สุดแต่ผมคงไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดคำนั้นได้อีกแล้ว ผมตัดสินใจหมั้นกับพี่ฟงหลังจากที่รู้ว่าตัวเองเป็นโรคหัวใจและต้องไปรักษาตัวที่อเมริกา มันอาจจะเป็นเหตุผลที่เห็นแก่ตัวและไม่ยุติธรรมกับลมและพี่ฟงแต่ผมไม่มีทางเลือก ผมรักลมและคงทนไม่ได้ที่เห็นลมต้องมานั่งทุกข์กับ ผมยอมเป็นคนเห็นแก่ตัวดีกว่าต้องทำให้คนที่ผมรักต้องเป็นทุกข์แต่ตอนนี้เวลาของผมเหลือน้อยลงทุกทีสิ่งเดียวที่คนใกล้ตายอย่างผมต้องการคือ การได้ตายที่นี่ ที่ที่ผมเกิด ที่ที่ผมมีเพื่อนมีความทรงจำดีๆ และที่ที่มีคนที่ผมรัก
“ลม กูรักมึงนะ กูอยากพูดกับมึงจังแต่คนใกล้ตายอย่างกูคงไม่มีสิทธิ์พูดว่ารักมึงหรอก”
ก๊อกๆๆๆๆ
“เชิญครับ”
“คุณนที ใช่ไหมค่ะ”
“ครับ คือดิฉันมาแจ้งว่าตอนนี้มีผู้บริจาคหัวใจมาแล้วและทางเราก็ตรวจสอบแล้วว่าเข้ากับคุณได้อีก2วันคุณต้องเข้าผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจนะคะ”
“ขอบคุณครับคุณพยาบาล”
ผ่าตัด? ชีวิตผมทำไมถึงหนีมันไม่พ้นสักทีนะหลายปีมานี้ผมผ่าตัดมาไม่รู้กี่ครั้งแต่ผลที่ออกมมาก็แค่ยื้อชีวิตผมไว้เท่านั้นคนอย่างผมมีสิทธิ์ที่จะมีชีวิตอยู่เพื่ออะไรกัน
“พี่เข้าไปนะนัท”
“ครับ”
“นัทคือพรุ่งนี้พี่จะกลับอเมริกา”
“พี่ว่าเราถอนหมั้นกันเถอะ นัทเข้าใจพี่ใช่ไหมเราสองคนหมั้นกันเพราะผู้ใหญ่เราไม่ได้รักกันด้วยซ้ำพี่เบื่อหลายปีที่พี่ดูแลนัทมาพี่ว่ามันก็มากเกินพอแล้ว”
“ครับ ผมเข้าใจพี่กลับไปเถอะครับอย่าเอาชีวิตมาถึงกับคนใกล้ตายอย่างผมเลย”
“ลาก่อนนะนัท” พี่ฟงเดินพูดก่อนจะเดินออกจากห้องไปพี่ฟงคิดถูกแล้วที่เลือกทำแบบนี้ชีวิตของพี่ฟงยังมีทางเลือกอีกมากมายคนดีๆอย่างพี่ฟงไม่ควรมาเสียเวลากับตนแบบผม
……………………………………………………………………………………………………………………………………………….
ผมนั่งดูแฟ้มประวัติคนไข้อยู่บนโต๊ะทำงานแต่ตอนนี้ผมแทบไม่มีสมาธิเลย 3วันแล้วที่นัทผ่าตัดแต่นัทกลับไม่มีวี่แววว่าจะฟื้นเลยทั้งๆที่การผ่าตัดสำเร็จและหัวใจใหม่ก็เข้ากับนัทได้ดีราวกับว่ามันถูกสร้างมาเพื่อเป็นของนัท ผมเดินมาหยุดที่หน้าห้อง601อีกครั้งผมแทบจะจำไม่ได้ว่าตัวเองมาห้องนี้กี่ครั้งแล้ว ผมกลัว กลัวว่านัทจะไม่ฟื้น กลัวว่านัทจะจากผมไปอีก
“นัทมึงนอนนานไปแล้วนะ ไอ้ขี้เซาเอ้ยตื่นซิว่ะ”
ผมพูดพลางกลั้นน้ำตาเอาไว้ผมไม่อยากร้องไห้ผมไม่อยากอ่อนแอ แต่พอผมเห็นนัทอยู่ในสภาพแบบนี้ทีไรผมก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ทุกที
“นัท นอนนานไปแล้วนะฟื้นเถอะนะครับรู้ไหมว่าลมจะขาดใจตายอยู่แล้วนะคนดีลมมีเรื่องมากมายอยากบอกนัทรู้ไหม ”
ผมพูดพลางกุมมือน้ำ
“นัทครับ ลมรักนัทนะ”
“พูดจริงเหรอ”
“ก็ใช่นะสิ เฮ้ย!!!! นัท” ผมตกใจจนแทบเป็ลมเพราะจู่ๆนัทก็ลุกขึ้นมาพูดกับผมน่าตาเฉย
“ทำไมมึง”
“กูฟื้นนานแล้วนานพอที่จะได้ยินมึงพูดว่า เอ่อ ”
“ลมรักนัทนะเหรอ” ผมกระซิบข้างหู นัทที่ตอนนี้หน้าแดงเป็นก้นลิงเลย
“พูดบ้าอะไรว่ะ”
“พูดว่ารักนี่มันบ้าตรงไหนไม่ทราบครับ”
“ลมรักนัทๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ผมพูดซ้ำๆจนนัทต้องเอามือมาปิดปากผมไว้ก่อนจะพูดว่า
“นัทรักลมนะ รักมาตลอด”นัทบอกผมทั้งน้ำตาการรอคอยที่แสนยาวนานของเราทั้งสองคนได้จบลงแล้วผมดึงนัทเข้ามากอดทันทีความรู้สึกที่ขาดหายไปเหมือนได้เติมเต็มอีกครั้งต่อไปนี้ไม่ว่าอะไรจะเกดขึ้นผมจะรักนัทและไม่ยอมปล่อยให้นัทไปไหนอีกแล้ว
…………………………………………………………………………………………………………….
ภาพของคนสองคนที่กอดกันอยู่นั้นทำให้ผมต้องน้ำตาซึม ภาพของผู้ชายตัวเล็กที่ผมคุ้นตากำลังยิ้มอย่างมีความสุขมันเป็นร้อยยิ้มที่ตลอดหลายปีที่ผ่านมาผมไม่เคยมีโอกาสที่จะได้รับมันหลายปีที่ผมอยู่กับนัทผมคิดว่าสักวันนัทต้องรักผมแน่นอนแต่ก็เปล่าประโยชน์ในใจของนัทมีเพียงแค่เขาคนนั้น
“คุณหลินฟงค่ะเพิ่งผ่าตัดเสร็จอย่าออกมาเดินแบบนี้นะคะเดี๋ยวมันจะกระเทือนถึงแผลได้รู้ไหมคะ”
พยาบาลที่เดินผ่านมาหันมาบอกผมก่อนจะพยุงผมเข้าไปในห้องตัวเองผมใช้มือทาบไปบนอกซ้ายของตัวเองหัวใจดวงนี้กำลังเต้นอย่างแผ่วเบา’หัวใจของนัท’ที่เต้นอยู่ในตัวผมทำให้ผมรู้ว่านัทมีความสุขเพราะนัทได้อยู่กับคนที่เขารักและหัวใจของผมที่อยู่กับนัทก็คงเป็นสุขเหมือนกันเพราะหัวใจของผมได้อยู่กับคนที่ผมรักถึงแม้ว่าผมอาจจะไม่ได้อยู่กับนัทแต่หัวใจของผมก็ยังคงอยุ่กับนัทเสมอเพราะหัวใจของผมมันถูกสร้างมาเพื่อเป็นของนัทและรักนัทตลอดไปหลายคนอาจคิดว่าการได้รับความรักคือความสุขแต่สำหรับผมการได้ทำเพื่อคนที่ผมรักต่างหากคือความสุขแม้มันจะดูโง่หรือไร้เหตุผลในสายตาใครๆแต่เหตุผลของผมมีเพียงข้อเดียวคือ…….ผมรักนัท”
จบไปอีกเรื่อง :เฮ้อ:เหนื่อยอ่ะงานเยอะเนาะ :กอด1: ทุกคนที่เข้ามานะ
-
มาช่วยดันแล้วค่า คุณพิต อิอิ :impress2:
-
เม้นต่อๆ
สงสารพี่ฟงง่า ฮือๆ :monkeysad:
-
น้องพิตจ๊ะ แม้จะดีใจไปกับนัทและลม
ก็อดเศร้าใจไปกับฟงไม่ได้
แต่เป็นความเศร้าที่แฝงความชื่นชมในตัวฟง
ฟงช่างเป็นคนที่มีความรักอันยิ่งใหญ่และเสียสละจริงๆ
อืม..จะว่ามาม่าก็ไม่ใช่จริงๆแหละ
-
ฟง พระเอกมาค่ะ
-
สั้นๆแต่ได้ใจความดีมากครับ อิอิ
มอบโล่ให้ o13
ว่าแต่จะมีตอนพิเศษหรือเรื่องต่อไปเมื่อไหร่เอ่ย จะได้มาตามอีก
-
้สงสารฟงอ่า
ช่างเป็นคนที่เสียสละที่สุดในโลกอ่า
เป็นคนดีสุดสุด
ดีใจด้วยลมกับนัท
ในที่สุดก้อกลับมารักกันสักที
นึกว่าจะม่าม่าอีกแล้ว
-
แอบเศร้าเล็กๆ นะเนี่ย
-
:กอด1:
-
ซึ้งดีค่ะ แต่พออ่านตอนจบแอบขัดนิดๆตรงที่หากในความเป็นจริง ถ้าคนให้หัวใจยังมีชีวิตอยู่ ยังไงทางโรงบาลเขาก็ไม่รับผ่าตัดให้เพราะผิดกฏอ่ะ ยกเว้นว่าจะเป็นเจ้าชายนิทรา หรือสมองตายอะไรทำนองนี้มั้ง^^
-
:L1:รักกันๆ
-
ซึ้งดีค่ะ แต่พออ่านตอนจบแอบขัดนิดๆตรงที่หากในความเป็นจริง ถ้าคนให้หัวใจยังมีชีวิตอยู่ ยังไงทางโรงบาลเขาก็ไม่รับผ่าตัดให้เพราะผิดกฏอ่ะ ยกเว้นว่าจะเป็นเจ้าชายนิทรา หรือสมองตายอะไรทำนองนี้มั้ง^^
:laugh: คิดเหมือนพิตตอนเขียนแรกๆเลย แต่เอาเข้าจริงก็อย่าคิดไรมากเลยค่ะเพราะมันเป็นนิยาย
ขอบคุณทุกคนที่สงสารฟงนะคะ พิตเคยคิดนะว่าจะเขียนตอนพิเศษของฟงแต่คิดไปคิดมา ถ้าหัวใจของฟงเกิดมาเพื่อที่จะเป็นของนัท
ฟงก็คงรักใครไม่ได้อีกแล้ว เพราะฉะนั้น จบเหอะ :m20:
เฮ้อ อยากเขียนเรื่องยาวอ่ะ แต่ไม่เคยจบสักกะที
ทำไงดีมีใครช่วยแนะนำได้บ้างแบบ
พอเขียนๆไปก็จะตันค่ะ แล้วก็ออกมาเป็นเรื่องสั้นทุกที :เฮ้อ:
-
ดันเองได้มั้ยอ่ะ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
จบเเล้วหรอค่ะ
สงสารพี่ฟงอ่ะ
-
:z3: :z3: :z3:
-
ตามมาอ่านค่ะ
+1 ให้ค่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
อ่านมาถึงตอนจบแล้วเศร้า :monkeysad:
ความรักทำให้คนคนหนึ่งยอมเสียสละทุกอย่าง
เพื่อที่จะให้คนที่ตัวเองรักนั้นมีความสุข...
มันเป็นการให้ที่ยิ่งใหญ่จริงๆ
:pig4: สำหรับเรื่องดีดีฮับ
-
เศร้าจัง
สงสารฟงอะ
-
ขอบคุณค่ะ :o12: เศร้า
-
ให้กำลังใจคะ
-
:m15: :sad4: :o12:
:-[
-
พี่ฟงคือพระเอกตัวจริง!!!
-
:pig4:ขอบคุณทุกคนที่ช่วยสานฝันให้เรานะ
1000 Views :mc4: :mc4: :mc4:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สุดท้ายแล้ว ต้องมีคนใดคนนึงที่จะต้องเสียสละ ใช่มั้ย
-
สุดท้ายแล้ว ต้องมีคนใดคนนึงที่จะต้องเสียสละ ใช่มั้ย
มันก็เปนธรรมดาของความรักเนาะ
-
:haun4:เสียสละขั้นเทพเลย
-
โหหหหหหห
พี่ฟงแบบ..รักนัทมากกกกอ่ะ
ยอมให้หัวใจตัวเองกับนัท แล้วเอาหัวใจนัทมาไว้กับตัว T^T
ส่วนลม...ชวนดราม่าสุดๆๆๆ
แต่ดีที่ลงเอยแบบมีความสุข^^
-
:pig4:ขอบคุนมากครับที่บอกให้รู้ถึง
สัจธรรมของความรัก จริงๆ
-
พี่ฟงคือพระเอกตัวจริงใช่มั้ย5555 ^_^
เป็นเรื่องที่ทำให้เห็นถึงความเสียสละมากๆๆๆๆ
ชอบอ่ะ ><
-
อะหืออ พี่ฟงพระเอกโคตรรร
แมนมั๊กๆๆๆ
เห็นถึงความเสียสละเลยอะ
-
+1ให้รีบน นะจ๊ะ
-
ง่า.... จบเหมือนจะแฮปปี้ แต่ทำไมมันเศร้าแบบนี้อ่าาาาาาาาาาาาาาาาา.. T__T
+1 ให้คนเขียนด้วยค่ะ
-
ง่า.... จบเหมือนจะแฮปปี้ แต่ทำไมมันเศร้าแบบนี้อ่าาาาาาาาาาาาาาาาา.. T__T
+1 ให้คนเขียนด้วยค่ะ
+1ตอบแทนซะเลย
-
สงสารพี่ฟงอ่ะ แต่ว่าพี่ฟงสุดยอดเลย เอาใจอิชั้นไปเลยเจ้าค้ะ :กอด1:
-
นัทมันจะรู้ความจริงไหมวะ?
-
:impress3:
ดีจังที่จบแฮปปี้
ฟง นี้พระเอกสุดๆเนอะ
-
:sad11: น่ารัก ๆ
คนแต่ง (ผู้น่ารัก)
ฝากบอกฟงว่านิวยังว่าง :laugh:
ขอบคุณสำหรับเรื่องที่น่ารักครับ :L2:
+1
-
ถึงจะเศร้าตอนแรก แต่ลมกับนัทก็สมหวัง
แต่น่าสงสารคนดีที่ัรักนัทอย่างฟงจังเลย
ยอมให้หัวใจตัวเองกับคนที่รัก
-
น่าจะทำเป็นว่า
ฟงลงชื่อบริจาคหัวใจ
และเกิดอุบัติเหตุหรืออะไรทำนองนั้น
นัทเลยได้หัวใจมางัย
-
ฟง สุดยอดเลย
พระเอกตัวจริง o13
-
เหวอออ ทำไมมันเศร้าแบบนี้ สงสารฟงมากกกกกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:(http://)
-
น้ำตาไหลเลย
-
ตอนพิเศษ บทสรุป ของ 3 หัวใจ
“นัท กลับบ้านเรากัน” ลมบอกก่อนที่เราจะเดินจับมือไปที่รถท่ามกลางสายตาล้อเลียนของเหล่าพนักงานในร้าน
ตอนนี้ผมมีร้านอาหารเล็กๆเป็นของตัวเองครับ จริงๆคุณหมอเขาจะไม่ยอมให้ผมทำ เพราะสุขภาพไม่ค่อยแข็งแรง
แต่นายนัทซะอย่าง อยากได้อะไรเคยมีใครห้ามได้ที่ไหนคร้าบบบบบ
เฮ้อ ตั้งแต่เป็นแฟนกันได้ปีกว่า ลมแทบจะไม่ปล่อยให้ผมห่างตัวเลยนอกจากเวลาที่เข้าเวร คิดๆไปก็ตลกดีนะครับ
กว่าที่เราจะได้รักกันมันนานเหลือเกิน ผมกับ ลม ต้องผ่านอะไรด้วยกันมาตั้งมากมาย ส่วนพี่ฟงไม่สิต้องเรียกว่าหลวงพี่ฟงสินะ
หลังจากที่ผมออกจากโรงพยาบาลท่านก็ตัดสินใจบวชทันที ผมไม่รู้ว่าอะไรเป็นสาเหตุที่ทำให้ท่านตัดสินใจแบบนั้น
เพราะท่านเพียงแค่บอกว่าอยากหาความสงบให้จิตใจ
“นัทคิดอะไรอยู่เหรอ”
“เปล่าหรอกแค่คิดอะไรเพลินๆน่ะ”
“ลมรักนัทนะครับ”
“หือ อารมณ์ไหนเนี่ย”
“ก็อารมณ์รักไง” ลมพูดอย่างอารมณ์ดีก่อนจะเลือนมือมากุมมือผมแน่น
“พอลมได้ฟังเรื่องของน้องโอกับน้องตองที่น้องอิท(ทำไมมันหลายน้องจังเนี่ย)เล่าแล้วมันทำให้ลม กลับมาคิดนะว่า ถ้าวันนั้นลมช่วยนัทไม่ได้ ลมจะทำยังไง” ผมรู้สึกถึงแรงบีบที่เพิ่มขึ้นจากมือของลม
“มันผ่านไปแล้วนะลม วันนี้นัทยังอยู่กับลมนะ แล้วก็นัทรักลมนะครับ”
“ลมก็รักนัทนะ” เราสองคนยิ้มให้กันอย่างเป็นสุข ถึงตอนนี้ผมอยากจะขอบคุณใครคนนั้นเหลือเกิน ใครคนนึงที่ยอมบริจาคหัวใจให้ผม ไม่ว่าเขาจะเป็นใครผมก็อยากบอกเขาว่า ขอบคุณนะครับที่ทำให้ผมมีชีวิตอยู่ ขอบคุณที่ทำให้ผมได้อยู่กับคนที่ผมรัก
“ใครจะพยายามแทรกกลางระหว่างเรา รู้ไว้นะว่าเขาไม่มีวันเข้ามาได้” เสียงริงโทนคุ้นหูดังขึ้น
“ใครโทรมาเหรอลม”
“อ้อ โรงพยาบาลน่ะ” ลมพูดก่อนจะใส่แฮนด์ฟรีเพื่อคุย แล้วเราก็ต้องเปลี่ยนเส้นทางจากกลับบ้านไปที่โรงพยาบาลแทนเพราะทางโรงพยาบาลโทรมาบอกว่ามีคนไข้ที่ต้องผ่าตัดด่วนแล้วก็น่าจะเป็นคนไข้ที่สำคัญมากๆด้วยเพราะลมดูรีบมาก
“นัทไปรอลมที่ห้องพักก่อนนะลมต้องรีบไปดูคนไข้ก่อน” ลมพูดกับผมทันทีที่เลี้ยวเข้าโรงพยาบาลก่อนเขาจะวิ่งไปที่แผนกทันที
ผมนั่งรอลมที่ห้องพักมาได้ราวๆ 2 ชั่วโมงแล้วแต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าเจ้าของห้องจะกลับมาสักทีสงสัยเคสนี้ท่าจะอาการหนักผมตัดสินใจออกไปเดินเล่นซะหน่อยเพราะถ้ารอต่อไปคงหลับแน่ๆ
“นี่เธอ เธอเห็นพระที่แอดมิดเข้ามาวันนี้ไหม” เสียงนางพยาบาลคนนึงพูดขึ้น
“หลวงพี่ฟงนะเหรอทำไมล่ะ” คนที่สองตอบแต่สิ่งที่ทำให้ผมต้องหยุดฟังคือชื่อของพระรูปนั้นตังหาก หวังว่าคงจะไม่ใช่รูปเดียวกับที่ผมคิดหรอกนะ
“ดูท่าจะอาการหนักมากเลย เนี่ยหมอลมผ่าตัดตั้ง2ชั่วโมงแล้ว”
“ขอโทษนะครับ คุณพยาบาลไม่ทราบว่าพระท่านผ่าตัดที่ห้องไหนครับ” ผมเดินเข้าไปถามหลังจากที่ลังเลอยู่นาน บางอย่างที่อยู่ในใจมันบอกผมว่าผมต้องไป
“อ้อ ห้องผ่าตัด3ค่ะ” พยาบาลคนนั้นตอบ
“ขอบคุณมากครับ” ผมรีบวิ่งไปที่ห้องผ่าตัด3ทันที และสิ่งที่ผมเห็นทันทีที่ไปถึงทำให้ผมแทบก้าวขาไม่ออก ภาพของบุรุษพยาบาลเข็นเตียงของ หลวงพี่ออกมาจากห้องผ่าตัดบนตัวท่านมีสายระโยงระยางค์ไปหมด ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะครับว่าหลวงพี่ท่านอาพาธหนักขนาดนี้
“นัท มาทำอะไรที่นี่” เสียงของลมทำให้ผมหลุดออกจากภวังค์
“ลมบอกนัทมาเนี่ยมันเรื่องอะไรกัน หลวงพี่ท่านเป็นอะไร”
“เอ่อ คือ” ลมอึกอักไม่ยอมตอบ
“ทำไมล่ะลม ทำไมไม่ตอบนัท” ผมพยายามคาดคั้นแต่ลมกลับเลือกที่จะไม่พูดอะไรเลย ผมตัดสินใจที่ไม่ถามต่อแล้วรีบวิ่งตามบุรุษพยาบาลไปแทน ลมเดินตามผมมาเงียบๆเราสองคนไม่พูดกันเลยตลอดทางผมยอมรับว่าผมโกรธลมมากที่ไม่ยอมบอกว่าหลวงพี่ท่านอาพาธ ทั้งๆที่ลมน่าจะรู้มานานแล้ว
“นัท จะเงียบไปถึงเมื่อไหร่” ลมพูดขึ้นหลังจากที่เรานั่งเงียบในห้องพักของหลวงพี่มาได้2ชั่วโมง ครับ2ชั่วโมงที่ผมได้แต่นั่งนิ่งๆ ผมยังไม่อยากพูดอะไรกับใครทั้งนั้น
“แล้วเมื่อไหร่ลมจะบอกนัทล่ะว่าหลวงพี่ท่านเป็นอะไร ต้องรอให้นัทมารู้มาเห็นเองใช่ไหม ลมก็รู้ว่าหลวงพี่ดีกับนัทมากแค่ไหน ลมยังจะปิดบังนัทอีกเหรอ” ผมเริ่มพาลใส่ลมทันที
“อย่าไปโทษโยมหมอเขาเลย” เสียงแผ่วๆดังขึ้นจากเตียงคนไข้
“หลวงพี่ ฟื้นแล้วเหรอครับ” ผมรีบวิ่งไปที่เตียงทันที
“อาตมาไม่เป็นอะไรหรอกโยม แต่โยมตังหากที่กำลังเป็น”
“ผมเป็นอะไรเหรอครับ” ผมถามท่าน
“โยมกำลังโมโห แล้วกำลังขาดสติอยู่นะ สงบจิตสงบใจแล้วฟังเหตุผลได้ไหม”
“ครับ” ผมตอบ รู้สึกผิดจังเลยครับที่เผลอแสดงกิริยาแบบนี้ต่อหน้าท่าน
“อาตมาเป็นคนบอกโยมหมอเองว่าไม่ให้บอกเรื่องนี้ให้โยมรู้ เพราะอาตมารู้จักโยมดี”
“แต่ว่า…”
“ขนาดอาตมาเป็นคนป่วย อาตมายังไม่กลัวตายเลย ความตายมันไม่ใช่เรื่องน่ากลัวหรอกนะโยม คนที่กลัวตายคือคนที่หลงในกิเลสและยังคิดว่าตนเองยังใช้ชีวิตไม่คุ้มแต่ตัวอาตมานั้น ใช้ชีวิตคุ้มแล้ว อาตมาได้ทำในสิ่งที่อยากทำแล้วทุกสิ่ง ไม่มีสิ่งไหนที่อาตมา เสียดายอีกแล้ว มันถึงเวลาที่อาตมาจะพักแล้วก้าวไปสู่โลกแห่งความสุขที่แท้จริงสักที มีเกิด ก็ต้องมีตาย มีพบ ก็ต้องมีจากมันเป็นธรรมดาของโลกอย่าได้ยึดมั่นถือมั่นในสังขารเลย ” ท่านพูดก่อนจะหลับตาลงช้าๆคล้ายคนกำลังจะนอนหลับก่อนที่กราฟวัดอัตตราการเต้นของหัวใจจะกลายเป็นเส้นตรง จนถึงวินาทีสุดท้ายของชีวิตท่านก็ยังคงมีรอยยิ้มให้ผม เป็นรอยยิ้มและความหวังดีที่ท่านมีให้ผมเสมอ ลมเดินเข้ากอดผมแน่นก่อนที่จะกดปุ่มเรียกบุรุษพยาบาลเข้ามาเพื่อนำสังขารของท่านไปที่โรงพยาบาลอีกแห่งตามเจตนารมณ์ที่ท่านได้อุทิศร่างกายให้นักศึกษาแพทย์ได้เรียน ถึงวันนี้จะไม่มีหลวงพี่ฟงอีกแล้วแต่ความดีของท่านจะยังคงอยู่ในใจของผมตลอดไป
.....................................................................................
จบตอนพิเศษ เป็นไงกันบ้างค่ะ สนุกไหมเอ่ย บอกตรงๆว่าที่ตัดสินใจเขียนตอนพิเศษเพราะมันยังมีบางอย่างมี่ไม่เคลียร์ ไม่อยากทิ้งความรู้สึกอึนๆไว้ให้คนอ่านเพราะตอนที่แล้วมันจบเศร้าเลยต้องต่ออีกนิดนึงเพื่อให้ทุกคนเห็นว่าหลังจากนั้นตัวละครไปทำอะไรแต่ก็แปลกใจตัวเองเหมือนกันที่เขียนให้พี่ฟงบวช ฮ่าๆๆ ที่จริงมันเป็นทางออกที่ดีนะพิตว่า เพราะถ้าเขียนให้พี่ฟงไปมีคนอื่นมันคงไม่ได้เพราะในเรื่องพี่ฟงรักนัทมากเกินกว่าจะรักใครได้อีก
-
ตกลงหลินฟงคือพระเอก!!!!! หัวใจพี่หล่อมากเกินไปแย้ววววววววววววววว
-
พี่ฟง หล่อมากกกกกกกกกกกก
-
รักฟงจัง :กอด1:
-
หลินฟง 林峰 คนนี้ปะครับ อิอิ (อันนี้เป็นดาราฮ่องกงคนโปรดเลยครับ)
ชื่อว่า Raymond Lam
ชื่อจีนชื่อว่า หลินฟง ออกเป็นสำเนียงกวางตุ้งว่า แลมฟุง
(http://sv1.picza.net/uppic/pic/2012_01_30/ZlP/vPlOZlPEIF.jpg) (http://www.picza.net/show.php?id=vPlOZlPEIF)
Thanks: ฝากรูป (http://www.picza.net)
(http://sv1.picza.net/uppic/pic/2012_01_30/ZlP/vPlOZlPETv.jpg) (http://www.picza.net/show.php?id=vPlOZlPETv)
Thanks: ฝากรูป (http://www.picza.net)
(http://sv1.picza.net/uppic/pic/2012_01_30/ZlP/vPlOZlPZPT.jpg) (http://www.picza.net/show.php?id=vPlOZlPZPT)
Thanks: ฝากรูป (http://www.picza.net)
(http://sv1.picza.net/uppic/pic/2012_01_30/ZlF/vPlOZlFIxT.jpg) (http://www.picza.net/show.php?id=vPlOZlFIxT)
Thanks: ฝากรูป (http://www.picza.net)
(http://sv1.picza.net/uppic/pic/2012_01_30/ZlF/vPlOZlFIZO.jpg) (http://www.picza.net/show.php?id=vPlOZlFIZO)
Thanks: ฝากรูป (http://www.picza.net)
(http://sv1.picza.net/uppic/pic/2012_01_30/ZlF/vPlOZlFvEF.jpg) (http://www.picza.net/show.php?id=vPlOZlFvEF)
Thanks: ฝากรูป (http://www.picza.net)
ผมว่าคนไทยน่าจะคุ้นๆกับดาราคนนี้นะครับ
ในไทยฉายละครของเค้าเท่าที่ผมรู้ก็ 2 เรื่องอะครับ
ศึกชิงมรดกราชาเป๋าฮื้อ กับ มรสุมชีวิตลิขิตพระจันทร์
-
^
^
^
^
^
ก็แล้วแต่จะจิ้นกันค่ะ ฮ่าๆๆ
จริงก็หน้าคุ้นนะคะ ปกติชอบดูหนังจีน
แต่ไม่ค่อยรู้จักดารา แหะๆ
-
ซึ้งมากเลยอ่ะ
ในโลกนี้จะมีคนแบบพี่ฟงจริงๆมั้ยน้า :m15:
-
:กอด1:
-
ป่ะ มานิ่งๆๆๆๆๆ
แต่เศร้าเต็มพิกัด
ไม่รัก นั่งเฝ้ายังไงก็ไม่รัก :เฮ้อ:
-
ฟง ใจนายใหญ่มากกกกก
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ นะฮ๊าฟฟฟ
-
อ่านจบนี่น้ำตาร่วง เผาะ เผาะ เลยค่ะ :impress3:
อั๊ยยะ เรื่องนี้พี่ฟงเด่นแย่งซีนพระเอกเลยนะเนี่ย ฮ้าๆๆ
แอบเดาถูกตอนพี่ฟงบอกว่าจะกลับเมกา
แล้วพยาบาลมาบอกว่าได้คนบริจากหัวใจแล้ว
ว่าต้องเป็นพี่ฟงแน่ๆเลย แล้วก็ใช่จริงด้วย
เพราะคิดว่าถ้าพี่ฟงไม่รักนัท คงทิ้งไปตั้งนานแล้วอ่ะ
ไม่ช่วยดูแลอยู่ข้างๆตั้งนานแบบนี้หรอก
โอย...สงสารพี่ฟง เว้ยเฮ้ย
ฮืออออ "ใจฉันเป็นของเธอ" และหัวใจเธอจะอยู่ที่ฉัน
:impress3: :impress3: :impress3:
:L2: :pig4: :L2:
-
o13 o13
-
พี่ฟงขโมยซีนไปเลยจ๊ะ ใจหล่อมากกกกกกกก ฮือๆๆๆๆ
-
พี่ฟงพระเอกตัวจริงเลย :o8:
-
ลึกซึ้งน้ำตาซึม :monkeysad:
-
:sad4: :sad4: พี่ฟง
เป็นเรื่องที่เศร้าจัง
-
:monkeysad:
-
:pig4:
-
เรื่องนี้แอบเศร้านิด ๆ แต่ก็สมหวังในตอนท้าย :monkeysad: :monkeysad:
สงสารแต่ฟงอ่ะ ต้องแบบเดียวดาย คนแก่ทนเห็นม่ายด้ายยยยยยยย :o12: :o12: :o12:
ขอตามไปอ่านเรื่องต่อไปดีกว่า :bye2: :bye2: :bye2:
-
+1 ให้หลินฟงเลยอะหัวใจนายหล่อมากกกกก
-
พี่หลินฟง สุดยอดของการเสียสละเพื่อคนที่ตัวเองรัก... นับถือใจจริงๆ... :กอด1:
-
ฟงรักนัทมากจริง ๆ นะนั่น ถ้านัทรู้ว่าเพราะอะไรนัทคงรู้สึกแย่มากเลยนะเนี่ย แล้วลมรู้เรื่องนี้หรือเปล่านะเนี่ย แต่ก็น่าจะรู้ใช่ไหม ลมคงรู้สึกไม่ดีเหมือนกันนะเนี่ย
-
พี่ฟง หัวใจพี่ สุดยอดอ่ะ
-
ยินดีกับนัทและลมนะ :L2:
แต่เสร้ากับพี่ฟงอ่ะ ให้รักโดยที่ไม่หวังอะไรตอบแทน :sad11:
-
พี่ฟง พระเอกมากมายอ่า
ใจพี่โคตรหล่อเลย
-
อ่านจบน้ำตาซึม ให้พี่ฟง :monkeysad:
:L1: :L2:
-
เศร้าจัง :o12:
พี่ฟงดีเกินไปแล้วนะ :z3:
เสียสละให้นัทกับลมมีความสุข :เฮ้อ:
-
สั้นไป อยากอ่านต่อ อิอิ
-
ตามมาอ่านเรื่องเก่าๆของคุณพิตจ้าาาาา
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆจ้า ^▽^
-
พี่ฟงยอมเสียสละตัวเองเพื่อคนที่รักขนาดนี้เลย
ขอบคุณครับ
-
พี่ฟงจะเป็นคนดีเกินไปแล้วน้า~ :sad4:
-
พี่ฟงสุดยอด น่าดีใจนะถึงไงหัวใจก็อยู่กับคนที่เรารัก
-
ฟงเป็นคนดีมาก ....... ขอบคุณครับ
-
กลับมาอ่านเรื่องสั้น เรื่องนี้อีกครั้ง เพราะประทับใจ มากน่ะค่ะ :mew1:
-
คุณคนเขียนยังใช้คะค่ะ วะว่ะ ผิดนะคะ
เช่น มึงว่าใครว่ะ ควรเป็น มึงว่าใครวะ
ฝากไว้ด้วยน้า สู้ๆค่ะ
o13