พิมพ์หน้านี้ - ย้อนอดีตเรื่องราวเป็ดพันอ้อย..อัพรูปและเรื่องเพิ่ม..By เซ็งเป็ด (update p.2/22-11-10)
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => เซ็งเป็ดแฟนคลับ => ข้อความที่เริ่มโดย: เซ็งเป็ด ที่ 19-11-2010 02:45:22
-
ถึงอ้อย..............เพื่อนรัก
สบายดีมั๊ยเพื่อนร๊ากกกกกกกก ข่าวคราวเงียบหายไปสอง สามปี....ไม่ถึงขนาดนั้น แค่จะปีนึงแล้วเองที่ กูไม่ได้ติดต่อมึงเลย
ไม่ใช่ว่ากูลืมมึง แต่มึงตะหากที่ลืมกู กูพยายามติดต่อมึงหลายต่อหลายครั้ง นับตั้งแต่ปลายปีที่แล้วเป็นต้นมา แต่ก็ไม่มีข่าวคราว
กูโทรไม่ติด ไม่รู้ว่ามึงเปลี่ยนเบอร์ ไม่มีคลื่น หรือ เลิกใช้มือถือถาวรไปแล้ว
แอบน้อยใจนะเว้ย ว่าทำไมถึงไม่คิดจะติดต่อมาบ้าง กูรู้ว่ากูเลว แต่แหม ถึงกูจะเลวแต่ก็เลวแต่กะมึง กะคนอื่นกูแสนดีนะเว้ย(อ้าว แล้วมันดีตรงไหน)
ครั้งล่าสุดที่กูจำได้ กูคุยกับมึงคือวันฉายหนังเซ็งเป็ดที่ ลิโด้ สยาม กูไปดูกับดาราที่แสดงเป็นกูกับมึง ที่ผู้กำกับเขาจินตนาการซะสวยหรู
555 อยากจะบอกพวกเขาเหลือเกินว่า กูกับมึง ไม่ได้สักขี้เล็บของพระเอก นายเอกคู่นั้นเลย ................จริงจริ๊ง
หลังดูหนังเสร็จ กูโคตรตื่นเต้นเลย โทรหามึงตอนนั้นเลย มึงรับสายแล้วถามกูว่า
"มีเรื่องอะไรเหรอ" ช่างเป็นคำทักทายที่เหินห่าง อ้างว้าง สราญรมย์เสียจริงๆ แล้วกูก็เล่าให้มึงฟังว่า
"เฮ้ย มึง เรื่องมึงกับกูเป็นหนังแล้วนะเว้ย" เสร็จมึงก็ไม่ได้แสดงอาการตื่นเต้น เหมือนกูเลย ตรงกันข้ามกลับด่ากู หาว่า ไม่รู้เหรอว่าคุยกับพระน่ะ คุยยังไง
เซ็งเลย
กูก็แค่ พูดมึงกูกับพระ ไม่เห็นจะผิดตรงไหนเลย (เวร นรกจะกินกระหม่อม)
หลังจากนั้นกูก็คุยงุ๊งงิ๊งๆ ตามประสาเพื่อนกันอยู่พักหนึ่ง พอดีน้องที่มาดูหนังเขาเห็นกูคุยนาน มองหน้ากู กูก็เลยยื่นมือถือให้คุยกับมึง
น้องมันตื่นเต้น รีบพูด
"อาตมาสวัสดีค่ะ" แล้วมึงก็บอกน้องมันว่า
"อาตมาน่ะ พระพูด" น้องมันยืนอึ้ง
...........และนี่แหละครั้งสุดท้ายที่กูได้ยินเสียงมึง
แล้วมึงก็หายออกไปจากชีวิตกู..............ถาวร
...............................................................................
ในที่สุดมึงก็ลืมกูได้สำเร็จ ดีใจด้วยนะเว้ย ที่ทำได้ซะที มึงมันเก่ง ตรงกันข้ามกับกู กูพยายามจะถีบมึงออกจากชีวิต แต่พอมึงไปกูกลับลืมมึงไม่ได้ แม้จะพยายามอย่างหนักหน่วงแล้วก็ตาม
มีคนถามว่า ทำไมยังอยู่ดอนเมือง ทั้งๆที่ทำงานไกลถึงสุวรรณภูมิ
เหตุผลง่ายๆก็คือ กูอยู่ที่นี่เพราะความทรงจำ ความคุ้นเคย โหยหาในบางส่วน อย่างน้อย
ดอนเมือง......ก็คือที่ที่มีความทรงจำระหว่างกูกับมึงหล่นเรี่ยรายปลายทางอยู่เต็มไปหมด
กูไม่ได้ข่าวมึงเลยนานนับปี แต่แล้ววันหนึ่ง ซึ่งก็คือ เมื่อ สี่วันก่อน
กูเจอเพื่อนร่วมงานเก่าคนหนึ่ง มึงรู้จักดี "พี่นันท์" พี่ที่เคยแอบชอบมึงตอนที่ทำงานด้วยกันน่ะ จำได้มั๊ย
กูเจอเขาที่สนามบินดอนเมือง ยืนซื้อปาท่องโก๊ร้านที่มึงซื้อบ่อยๆนะแหละอยู่
พอเจอกูแกก็ถลาเข้ามาเหมือนที่เคย
"อร้ายยยย น้องเป็ด" แล้วก็ก็กอดกูแต่คงไม่แน่นเหมือนที่กอดมึง
เราถามสารทุกข์สุกดิบกันครู่ใหญ่ จู่ๆ คิดอะไรก็ไม่รู้
"ได้ข่าวอ้อยมั่งป่าว" กูถาม
แกจึงเล่าให้ฟังว่า แกโทรหามึงตอนล่าสุดเมื่อมีนาต้นปี และได้ข่าวว่ามึงย้ายไปอยู่................เสียแล้ว พอกูได้ฟังอย่างนั้นในใจนึงก็โล่งอก ที่อย่างน้อยมึงก็ไม่ได้โดนอุ้มไปนั่งยางโชว์ที่ไหน แต่อีกใจนึงกลับโหวงเหวงเมื่อได้รู้ว่า มึงอยู่ไกลออกไป ทุกที......ทุกที
อ้อย..............สำหรับคนที่นี่ มึงคือพระเอก ส่วนกูเป็นผู้ร้าย ทุกคนสงสาร และเห็นใจมึง ส่วนกูมีแต่คนจ้องจะกระทืบ สี่ปีก่อนที่กูตัดสินใจเขียนเรื่องของมึง ก็เพราะกูขยะแขยงมึงที่ชอบมาก้อล้อก้อติด กูไม่ชอบคนจู่โจมแบบมึง กูเลยหาที่ระบาย ไม่คิดไม่ฝันว่าเรื่องของมึงกลับทำให้คนสนใจมากมาย และกลายเป็นเรื่องโด่งดังที่ใครๆก็อยากจะเจอตัวจริง
ตลอดระยะเวลาที่เรื่องลุกลามไปมากมายนั้น กูพยายามอย่างหนักที่จะปกป้องมึงจากทางโลก กูรู้ว่ามึงไม่รู้เรื่องอะไรกับสิ่งที่กูทำ และมึงคงไม่ชอบใจแน่ๆ กูเลิกเขียนถึงมึง ไม่รับพิมพ์หนังสือ ไม่รับทำหนัง ไม่ใดๆทั้งสิ้น
เมื่อใครๆหลายๆคนสนใจ ขุดคุ้ย และสุดท้ายตัดสินกันว่ามันคือเรื่องแต่ง
กูจึงโล่งใจ ยุติเรื่องทั้งหมดไว้และปล่อยให้เป็นปริศนา
ผ่านมา 4 ปีเรื่องของเรากลายเป็นตำนานคู่ดูโอที่ เคยโด่งดัง หากเทียบกันก็เหมือน ลิฟท์ กะออย จอห์นนี่ กะหลุย หรือ เจอาร์ วอย ประมาณนั้น
เด็กในยุคนี้หลายคนไม่รู้จักแล้วด้วยซ้ำ 555 เพราะตอนนี้ แหม่ เกาหลีเขามาแรง เราต้องหลีก
แล้วทำไมกูถึงตัดสินใจเขียนถึงมึงอีก...................
ตอบ ไม่รู้สิ คงคิดว่า เรื่องมันเงียบไปแล้วมั้ง น่าจะไม่มีใครมาสนใจอีก อีกอย่างกูก็คิดถึงมึงด้วยนิดหน่อย
คืนก่อนที่กูจะตัดสินใจเขียนถึงมึง กูนอนไม่หลับทั้งคืน ยันเช้า เฝ้าคิดถึงแต่เรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างที่เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่
น่าแปลกที่กูเห็นภาพตอนนั้นได้ชัดเจน ภาพเหตุการณ์มากมายผุดขึ้นในหัวเป็นฉากๆ กูตื่นเต้น บางครั้งก็หัวเราะเหมือนคนบ้าในที่สิ่งที่เราทำกัน
เรื่องราวแล่นเข้ามามากมาย ก็คิดดูเอาแล้วกันว่ายันเช้าน่ะที่นอนไม่หลับ
วันรุ่งขึ้นกูจึงตัดสินใจแน่วแน่ว่า จะเขียนเรื่องราวระหว่างเราให้ละเอียด เผื่อที่ว่า เมื่อกูแก่ หรือมึงเฒ่า เราจะได้มีเรื่องราวความทรงจำเหล่านี้ อ่านให้กันฟัง
กูรื้อของในลังเก่าๆ ดูว่ามีอะไรเกี่ยวกับมึงบ้าง และแน่นอน ยิ่งกูรื้อมากเท่าไหร่ ก็เหมือนความทรงจำที่กูพยาย๊าม พยามจะลืม ก็ฟุ้งกระจายขึ้นมามากเท่านั้น
สิ่งแรกที่กูพบในลัง และทำให้เห็นแววตาของมึงชัดเจนที่สุดคือภาพนี้
(http://image.ohozaa.com/i/38e/rimg2534.jpg)
กูว่าตาของมึงกะตาของกู ง่วงซึมเซาคล้ายๆกัน และกูว่ามึงไม่เหมือน อ๊อฟ ปองศรี เอ้ย ปองศักดิ์ แต่มึงเหมือนสงกรานต์แฟนแอ๊บ ซึ่งแอ๊บเป็นอดีตแฟนกู
คิดถึงแวว ตาและรอยยิ้มคู่นี้ของเพื่อนอย่างมึงนะเว้ย เฮ้ยยยย
แล้วพรุ่งนี้ กูจะตามย้อนรอยอดีตของเรา
...ยังคิดถึงมึง เพื่อนรักของกูเหมือนเดิมนะเว้ย...ยอมรับ
-
ด้วยความยินดีเป็นอย่างยิ่งค่ะ
ถึงจะเป็นเรื่องเก่าเอามาเล่าใหม่
แต่ในเมื่อเป็นเรื่องที่ได้รับความนิยมอย่างคับคั่ง มีทั้งแฟนคลับรุ่นเดิม รุ่นกลาง และรุ่นใหม่มากมาย
หลายคนคงยินดี ที่จะได้เป็นส่วนหนึ่งกับ เซ็งเป็ด เวอร์ชั่นอัพเดตล่าสุดนะคะ
ยินดีและเป็นกำลังใจให้ค่ะ :3123:
-
ไอเป็นกำลังใจให้ค่ะ (http://i269.photobucket.com/albums/jj72/myem0/01/mushroom-emo-1-026.gif) นึกอยากจะทำอะไรก็ทำเถอะค่ะ ไม่เห็นต้องคิดให้มันยุ่งยาก ชีวิตเรามันก็นิดเดียวเอง..... ^^
-
ขอหนับหนุนด้วยคนค่ะ :L2:
-
ยกมือสนับสนุนคะ เพราะตามอ่านเมื่อครั้งก่อนขาด ๆ หาย ๆ ลงเถอะคะอยากอ่าน
-
สนับสนุนครับ
-
:really2:
เห็นด้วยครับ
ทำเลยครับ
และ ชอบมากที่ ตามถ่ายรูปสถานที่ ที่มีความทรงจำดี
จะกี่ ปี กี่ ปี เวลาผ่านไปที่เหล่านั้นเมื่อไหร่
เราคงยังคิดถึงมันได้เสมอนะครับ
อยากให้ทำไวๆนะครับ
คงมีอีกไม่น้อย ที่ยังต้องการและรอคอยการกลับมา
อย่างน้อย ยังคงรู้สึกดีทุกครั้ง ที่หยิบขึ้นมาอ่าน
วันอาทิตย์นี้ รีบไป ถ่ายเลยนะครับ
เอาทุกที่ ที่มีความทรงจำดีๆเลยนะครับ
แล้วผมคนนึงที่จะรอ(เพื่อนๆผมด้วย)
*****************
อ้อ คุณเป็ดครับ คิดถึงพระอ้อย เวะไปเยี่ยมซิครับ
แล้วเอามาเล่าสู่กันฟังบ้างนะครับ
-
หลายๆคนจะคิดว่าเอาเรื่องเก่ามาเล่าใหม่ (ซึ่งก็จริงๆนั่นแหละ) --- เรื่องเก่าก็จริง แต่ก็เล่นอ่านจบไป 4รอบแล้ว ถ้าเป็นเรื่องเก่าเล่าใหม่ก็ยังอยากอ่านอยู่นะครับ o13
เพราะวันอาทิตย์ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด ผมว่าจะไปตามถ่ายรูปที่ต่างๆที่เราเคยมีความทรงจำร่วมกันมาลงกระทู้นี้ <-- เกาะกระโปรงหลังไปด้วยคนสิครับ :call:
-
เขียนจริงดิ
โอ้ยๆ
น้ำตาท่วมจออีกแล้วววววโอ้ยผมตายแน่ ><
ปล. ไม่ต้องคิดมากเรื่องจะมีคนว่าจริงๆเท็จๆหรอกครับ นาๆจิตตัง ใครไม่เชื่อก็อย่าเชื่อ ฉันเอาเสื้อให้เธอใส่ ฉันเอานมให้เธอดูด ฉันเอาแก้มให้เธอดม จบ!
-
โหวตให้เขียนใหม่ด้วยอีกคนครับ....
ยิ่งได้รูปสถานที่ที่เป็นความทรงจำของพวกพี่ๆมาร่วมในตอนด้วย
คงจะยิ่งทำให้เรารู้สึกอินไปกับมันเพิ่มขึ้นได้ไม่น้อยเลยทีเดยว...
-
ถึงจะเป็นเรื่องเก่าเอามาเล่าใหม่ก้จริง
แต่หลายคนก็ยังไม่อ่านเลยนะครับ คนที่เพิ่งอ่านก้เปนเรื่องใหม่สำหรับเขาคนนั้น
หลายคนก้ยังหาหนังสืออยู่
คนที่อ่านแล้วก้ยังอ่านอีก อ่านใหม่อีกยิ่งถ้ามีอะไรเพิ่มเข้ามาจากเล่มก่อนๆหรืออะไรที่ตกหล่นจากเล่มก่อนๆ
ก็ยิ่งมีจุดขายที่น่าสนใจเพิ่มมากขึ้นนะเฮีย เพราะยังมีคนติดตามตลอดเวลาละครับ
เป็นกำลังใจให้นะครับ อย่าโหมหักมากนะพี่ o13
-
เอาจริงดิ ขอสั่งก่อนได้มะ ขอลายเซ็นด้วย เพราะเล่มเก่าไม่มีลายเซ็น เดี่ยวไม่อินเทรน :serius2:
ขอเรื่องปัจจุบันของเซ็งเป็ดด้วยดิในหนังสืออะ เป็นของแถมก็ยังดี ย้อนอดีตแล้ว ส่องอนาคต ด้วย กีซซซซซซซซ :z1:
-
อยากไปช่วยถ่ายจังแค่รุ้ว่าพี่ขายยังมะผิดสัญญาที่ให้กับพระไว้คือยังเหมือนเดิมไม่ลืม ผมในฐานะเด้กใหม่ตื่นตันใจครับกดโหวต10เต็มครับถ้ามีรุปพระตอนยังเป็นสาทุขนก้ดีนะพี่
-
เข้ามายกมือสนับสนุนอยากให้ทำค่ะ
-
อดใจรอกันนิดนึงนะครับ
กำลังรวบรวมข้อมูลรูปถ่าย และของที่เป็นสมบัติที่มันทิ้งไว้ให้ผมดูต่างหน้า
รับรองว่าต้องอึ้ง ทึ้ง เสียว
เรื่องรูปถ่าย ผมคงลงให้เห็นชัดไม่ได้ เพราะเกรงใจ ยังไงจะเอาเฉพาะให้พอได้จิ้นกันนะครับ
ต้องถ่ายจากรูป เพราะไม่มีไฟล์
รอแป๊บนะพี่หนึ่ง
รับรองได้อ่านครบทั้งสามโลก
5555 :mc4:
-
^
^
น้องอนาถจริงๆ ถ่ายจากรูป เครื่องสแกนไม่มีหรอ ไปยืมพอลล่าดิ ชีมีเครื่องสแกน :m20:
พี่ไม่อ่านทั้งสามโลกนะ อ่านแค่เจ้าโลกพอ :z1:
-
ยินดีมากๆๆๆๆๆค่ะ
รีบๆทำนะ
รออยุ่ๆ
-
ขอบคุณครับ....แล้วจะรอชม ^^"
-
มีคอมก็ดีถมเถแล้วคุณพี่ ซับซ้อนกว่าการเปิดคอมป์นี่ ถือว่ายากและ อิๆ :z6:
-
โถคุณพี่อะไรจะขนาดนั้นครับ คิดถึงๆๆๆๆๆๆ จะเล่าใหม่ยังไงก็ช่างวันนี้ไปกินเหล้ากัน โย่าๆวๆ
-
ขอสนับสนุนด้วยอีกหนึ่งเสียงงง!!
รอต่อไปด้วยใจจดจ่อ อิอิ
-
จะให้ดีนะพี่นนท์ผมว่า ทำหนังใหม่ด้วยก็ดี อิอิ แบบว่า ที่ทำมาก็ดีนะ แต่ยังดีไม่พอ อิหว่ะ! ที่ว่าของที่ทิ้งไว้ต่างหน้านี้ จำพวก หมอนเน่าของพระมิอะ เปงพระแล้วยังกอดหมอนเน่าอยู่ไหมงิ หุหุ ให้เห็นหน้าแต่ลางๆพอให้จิ้น เหมือนในมาลัยไทยลัยมิ มีควดดำที่ตา งิงิงิ
-
สนับสนุน!!! ด้วยอีกคนครับ
ชิชิๆ(ซึ่งผมหาซื้อไดอารี่ขี้ยา ไม่ได้ มีเเต่หนังสือเซ็งเป็ดอะ-.-)
***อ่านเเล้วมันทำให้ชีวิตสดใสด้วยความรักขึ้นเยอะ***
-
สนับสนุน!!! ด้วยอีกคนครับ
ชิชิๆ(ซึ่งผมหาซื้อไดอารี่ขี้ยา ไม่ได้ มีเเต่หนังสือเซ็งเป็ดอะ-.-)
***อ่านเเล้วมันทำให้ชีวิตสดใสด้วยความรักขึ้นเยอะ***
ที่คิโนะคูนิย่า พารากอน มีอยู่นะครับ ทุกเล่มเลย
-
เริ่มแล้ว กับสิ่งที่หลายๆคนรอคอยแต่อีกคนต้องทนคอย พี่นนท์ ถึงผมจะใหม่สำหรับเรื่องพี่ แต่เป็นกำลังใจนะครับ ส่วนเรื่องพระ ผมว่าเพราะยิ่งท่านอยู่ในสถานะนั้น ท่านก็ยิ่งห่างเราไปในห้วงของธรรมะ แต่เราปุถุชนธรรมดา ก็ยังคงต้องวนเวียนกับความทรงจำที่ตามหลอกหลอนไปทุกคืนวัน เป็นกำลังใจให้นะครับ จะรอติดตามงานดีๆที่กำลังจะสรรค์สร้างขึ้นมานะครับ อีกอย่างผมว่าพี่ระบายความคิดถึงในนี้ก้มีแต่พวกผมที่รับรู้แต่คนที่พี่ต้องการให้รับรู้เขาอยู่ที่ ... คร้ังนึงพี่เคยตามหา พระท่านจนเจอ ครั้งนี้ก็คงไม่เกินความสามารถหรอกครับ o13
-
เกาะติดเรื่องราวตอนต่อไป อย่างใกล้ชิด :sad4:
-
"วันรุ่งขึ้นกูจึงตัดสินใจแน่วแน่ว่า จะเขียนเรื่องราวระหว่างเราให้ละเอียด เผื่อที่ว่า เมื่อกูแก่ หรือมึงเฒ่า เราจะได้มีเรื่องราวความทรงจำเหล่านี้ อ่านให้กันฟัง"
เพิ่งจะมีโอกาส อ่าน และทำความรู้จักกับเรื่องของคุณเซ็งเป็ดได้ไม่นาน ปีเดียวเองมั้ง
รู้สึกว่า เรื่องราว มันหนักเหลือเกินค่ะ กับการที่คนเราจะต้องพบเจอเรื่องแบบนี้
จะขอติดตามต่อไปเรื่อยนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
รอตอนต่อไปครับ :pig4:
-
โห ให้ดูแต่ตา แค่นี้เอง
ถ้าพระหน้าตาคล้ายแบบนี้ก็ โอนา
(http://image.ohozaa.com/i/2eb/75009d4468253f1b799dd341cdd6cb0c.jpg)
-
^
^
^
ว๊ายย! พี่หนึ่งจะเอารูปสามีน้องมาลงทำไมไม่บอกก่อนคะ ?? :m31:
// เบะปากใส่แอ๊ฟ :laugh: :laugh:
ปล. พี่เป็ดขาอย่ามัวรอรี ..
-
:o8:
วันนี้ คุณเป็ดจะไปถ่ายความทรงจำในหลายๆสถานที่ ช่ายไหมครับ
ว่าง ว่าง ว่าง อาสาขับรถไปให้ได้หรือป่าว :impress3:
ตอนขับรถไปเรื่อยๆ นี่ ต้องฟังเพลง
หัวใจขอมา ของป้าติ๊ด้วยนะครับ
ประมาณว่า
"ปล่อยใจตัวเอง ให้มันชื่นฉ่ำ กับความทรงจำที่เคยมี กลับมายืน ที่เดิม..."
ผมฟังทุกครั้งเวลาเห็น อะไรที่ทำให้นึกถึงความรู้สึกดีๆ
บางทีซักวัน ความรัก ความทรงจำ อาจกลับมาเหมือนเดิม
-
สนับสนุน!!! ด้วยอีกคนครับ
ชิชิๆ(ซึ่งผมหาซื้อไดอารี่ขี้ยา ไม่ได้ มีเเต่หนังสือเซ็งเป็ดอะ-.-)
***อ่านเเล้วมันทำให้ชีวิตสดใสด้วยความรักขึ้นเยอะ***
ที่คิโนะคูนิย่า พารากอน มีอยู่นะครับ ทุกเล่มเลย
ขอบคุณมากครับ ผมจะซื้อ 55+(ไม่มีตัง )
ได้เห็นเเววตาของพระท่านละ รู้สึกถึงความเศร้าอย่างบอกไม่ถูก มีเรื่องมกามายที่กระทบจิตใจซินะ เฮ้อ...
-
จงมา จงมา และก็ จงลง :oni3: :oni3:
-
วันนี้ตื่นมาตอนเช้า เพิ่งรู้ว่าเป็นวันลอยกระทง แหม มาเงียบๆ ไม่ทันตั้งตัว
ได้ยินคำว่า คืนเสียตัวมากกว่า คืนลอยกระทงเสียอีกนะเนี๊ยะ
จริงๆจะบอกว่าตื่นเช้าก็ไม่ถูกนัก น่าจะเรียกว่าตื่นเที่ยงเสียมากกว่า ตื่นแล้ว อาบน้ำแต่งตัว เตรียมกล้องถ่ายรูปพร้อม ออกเดินทาง
บ้านผมอยู่ไม่ไกลจากหอพักไอ้อ้อยมากนัก ขับรถลัดเลาะแป๊บเดียวก็ถึงถ้าไม่หลงเสียก่อน
ไม่นานผมก็มาถึง หอพักเท่ารู้หนูที่เคยเป็นรังของมัน นานแล้วที่ไม่ได้มาแถวนี้ หอถูกทาสีเสียสวยทีเดียว
(http://image.ohozaa.com/t/0bf/rimg2541.jpg)
ข้างหน้าหอมันจะเป็นที่ขายอาหาร และน้ำเต้าหู้ ที่มันซื้อปกติทุกๆเช้าก่อนไปทำงานนั่นแหละ
ผมไม่กล้าลงไปถ่ายใกล้ๆ กลัวเขาจำได้ วันนั้นไปเคาะประตูห้องเรียกไอ้อ้อยจนห้องเขาเกือบพัง
(http://image.ohozaa.com/t/ab3/rimg2543.jpg)
ซูมเข้าไปใกล้ๆจะเห็นอดีตห้องของมันอยู่ห้องแรก ดาดฟ้าด้านบนที่มันมักเอาผ้าไปตาก และขึ้นไปแดกเบียร์มองเครื่องบินเป็นประจำ
ถัดจากนั้นไม่ไกลนัก จะเป็นเซเว่นที่ผมไปยืนรอมันบ่อยๆ
(http://image.ohozaa.com/t/eb0/rimg2542.jpg)
ที่นี่ไม่เปลี่ยนไปเท่าไหร่นัก จะเปลี่ยนไปก็แค่ไม่มีต้นไม้ตรงเกาะกลางถนน ถนนขยายกว้างมากขึ้น ถนนเส้นนี้เป็นเส้นที่อ้อยขับรถไปทำงานทุกๆวัน
มันจะรู้มั๊ยว่า วันหนึ่ง เพื่อนรักของมันจะเที่ยวขับรถไล่ตามถ่ายรอยขี้รอยเยี่ยวของมัน
เฮ้อ
(http://image.ohozaa.com/t/89e/rimg2544.jpg)
-
ถึงจะผ่านไปสี่ปีแล้ว แต่เหมือนเรื่องราวมันเพิ่งเกิดขึ้น ใครจะไปลืมได้ง่ายๆล่ะเน๊อะ เรื่องมันมหัศจรรย์พันลึกขนาดนั้น
ครั้งหนึ่งในชีวิต ใช่จะเกิดขึ้นได้ง่ายๆ
ผมมักเฝ้าถามตัวเองเสมอว่า เพราะเหตุผลกลใด เราถึงได้มาบรรจบพบกันทั้งทั้งที่อยู่กันคนละที่ และเพราะเหตุผลกลใดอีกเช่นกันที่ทำให้เรา จากกัน ทั้งๆที่มันไม่ควรจะเป็นอย่างนั้น ........เพราะเหตุใด
เฮ้อ มาบ่นฟูมฟายอะไรไร้สาระตอนนี้ ไม่มีประโยชน์ เอาเป็นว่า เดี๋ยวพาไปดูที่ต่อไปดีกว่า นั่นก็คือ
..
..
ร้านเหล้าที่ผมกับไอ้อ้ยไปเมาหัวราน้ำกันมา ตอนนี้มันเปลี่ยนจากร้านคาราโอเกะริมถนนเป็นร้านขายของไปแล้ว แต่ถึงอย่างไร มันก็ยังคงหลงเหลือความทรงจำของผมกับมัน .....จางๆ
(http://image.ohozaa.com/t/c78/rimg2547.jpg)
จำได้ดีคืนนั้นผมกับมันซัดเหล้าดองไปหลายก๊ก เป็นคนไม่เคยคิดจะกินเหล้าที่มีสัตว์ประหลาดนอนขดอยู่ในขวดโหล
แต่พอได้กินมันกลับหยุดไม่อยู่ ยิ่งกินกับส้มมะขามเปียกจิ้มเกลือ โอ้ววววว.......ซี๊ด เปรี้ยวปากทีเดียว เอาไวน์ชั้นหนึ่งมาแลกก็ไม่ยอม
แต่วันนี้จะให้ไปกินแบบนั้นคงไม่เอาแล้วหล่ะ ไม่ไหว ไม่มีใครหิ้วกลับบ้าน
ผมขัยรถผ่านเส้นทางคุ้นเคยมาเรื่อยๆ และแล้วก็มาถึงปากทางเข้าบริษัท ที่เห็นทางเดินไกลสุดลูกหูลูกตานั้น เมื่อก่อน ผมกับไอ้อ้ยเดินกันประจำ เพราะในที่ทำงานไม่มีอะไรกิน ผมเป็นพวกขี้เบื่อ ส่วนไอ่อ้ยเป็นพวกช่างสรรหามาแดก เราจึงเข้ากันในเรื่องนี้ที่สุด
(http://image.ohozaa.com/t/11f/rimg2552.jpg)
แต่จะต่างกันนิดหน่อยตรงที่ผมเลือกกิน ส่วนไอ้อ้อยกินไม่เลือก กบ เขียด อึ่งอ่าง มันกินได้หมด วันหนึ่งพี่ยามหน้าบริษัทยื่นถุงเนื้อแดดเดียวให้มัน มันก็รับมาอย่างเต็มใจ วันรุ่งขึ้นมันทอดมาเรียบร้อย
ผมถามว่าเนื้ออะไร มันบอกว่า
"ไอ้ห่า เนื้อหมามึง อร่อยอย่าบอกใคร สัส ตอนยังไม่ทอดนะสาปชิบหาย แต่พอทอดเสร็จ เนื้อวัวดีๆนี่เอง กูทอดตอนตีสอง แม่ง หมาหอนทั้งซอย สงสัยมันได้กลิ่นพวกมันมั้ง...............กินด้วยกันนะ กูแห๊บมาเผื่อมึงด้วย"
ผมได้ยินดังนั้น น้ำเต้าหู้ในปากพุ่งพรวดทันที
"ไอ้อ้อย ไอ้เวร มึงเก็บไว้กินคนเดียวเถอะ ........ใจคอมึงทำด้วยอะไร พวกจิตใจหยาบกระด้าง" ผมด่า
-
:z13: เย้ๆ ได้จิ้มพี่เป็ด :กอด1:
-
อ้าว คุณเป็ด ทำให้ติดตามอีกแล้ว
ลงอีกดิครับ
ไม่รู้ว่าฟังเพลง หัวใจขอมา ของป้าติ๊
ตอนขับรถไปถ่ายสถานที่ต่างๆหรือป่าว
ผมว่ามันเข้ากันดี
ที่ถ่ายมาแค่เสี้ยวนึง ช่ายไหมครับ
เอาอีก เอาอีก เอาอีก
****************
ว่าแต่ว่าไปลอย กะทงที่ไหนมาคุณเป็ด
-
ตรงนี้เป็นประตูผ่านเข้าออกสนามบิน เราจะต้องขับรถปิ๊กอัพ หรือรถเก๊งแล้วแต่คันไหนจะว่าง เพื่อไปทำไฟล์นั้นๆ
ปกติผมกับอ้อยจะอยู่กะเช้า ซึ่งไม่พ้น ทำเครื่องเจแปนแอร์ไลน์ กัฟท์แอร์ และแต่ด้วยตอนบ่ายลุฟธันซ่า ซึ่งผมกับมันมักจะขับรถไปแอบงีบตอนรอเครื่องลงเสมอ
ตอนนั้น ถนน และประตูทางนี้ รถวิ่งผ่านเข้าออกไม่เคยขาด แต่มาวันนี้ ไม่มีรถผานเหมือนแต่ก่อน มีแต่ความว่างเปล่า ข้างในสนามบินที่เคยมีเครื่องบินจอดเรียงราย มาบัดนนี้ เหมือนสนามบินร้าง ไม่มีแม้แต่หมาสักกะตัว
ใจหายเมื่อได้เห็นภาพเหล่านี้อีกครั้ง ผมยอมรับว่างานทั้งหมดที่เคยทำมา ทำงานที่นี่ สนุกที่สุด
แต่ก็นะ .........เฮ้อ
(http://image.ohozaa.com/t/53d/rimg2553.jpg)
เมื่อผ่านประตูเข้ามาก็จะพบทางเลี้ยว ตรงนี้นี่เองที่ผมมักจะโยนถุงช๊อกโกแลต แยม ขนมปัง น้ำส้ม ของเล่นจิปาถะที่จิ๊กมาจากเครื่องบินมาโยนหลบไว้ในกอหญ้าแถวนี้ เมื่อเลิกงานเราก็จะแวะมาเอาของที่เราโยนไว้กลับบ้าน แต่บางครั้มันก็หาย เพราะจะมีพวกยามสนามบินชอบมาเคยปั่นจักรยานเอาไฟฉายส่ง แล้วจิ๊กของเราไปอีกที เลวมากพวกนี้ ขโมยของคนอื่น ชิส์
(http://image.ohozaa.com/t/cab/rimg2554.jpg)
ผมขับตรงไปอีกนิดก็ถึงลานจอดรถ ทัทีที่จอดรถผมก็พบกับเรื่องน่าประหลาดใจเรื่องหนึ่ง มันทำให้ผมน้ำตาเกือบเล็ด
คนเราจากกันปีสองปียังลืมได้ แต่ไม่ใช่เจ้าสองตัวนี้
ไอ้บุณจันทร์ กับไอ้บุณเรือง หมาฝาแฝดทีแม่มันคลอดไว้หน้าบริษัทเมื่อสี่ปีก่อน ผมกับเพื่อนๆคนอื่นมักเอาข้าวเอาน้ำ เอานมที่เหลือๆจากเครื่องบินให้มันเสมอ ผมย้ายจากที่นี่ไปเมื่อตอนมันอายุได้สักสาม สี่เดือนเองมั้ง ไม่น่าเชื่อว่ามาถึงวันนี้มันจะยังจำผมได้
ทันทีที่ผมเปิดประตูลงจากรถ หมาตัวพี่ก็วิ่งปรี่กระดิกหางเข้ามาแทบจะกระโจนใส่ผม ตอนแรกผมตกใจ แต่เมื่อได้เห็นตาของมันผมก็จำได้
มันเหมือนหมาจีน เพราะตาตี่ สักพักมันก็เห่าเรียกตัวน้องมันมา ทีนี้ทั้งคู่ก็เลียแข้งเลียขาผม ราวกับจะถามไถ่ว่าผมหายไปไหนมา ทำไมไม่มาเยี่ยมพวกมันบ้าง เหงาจะตายอยู่ที่นี่ ไม่มีใครเลย และอีกคำถามหนึ่งที่มันอยากจะถามก็คงจะเป็น
"พี่อ้อย ไม่มาด้วยเหรอ" ถ้าหมาสองตัวนี้รู้ว่า ไอ้อ้อยมันกินหมา ไม่รู้ว่ามันจะรู้สึกยังไงนะ
(http://image.ohozaa.com/t/d6a/rimg2557.jpg)
-
บุญจันทร์ กับ บุญเรือง น่ารักดีเนาะ....ตาตี่เชียว..^_^
-
มาเห็นกระทู้นี้แล้วก็ไปหยิบเซ็งเป็ดมาอ่านอีกรอบ
ซึ้ง :monkeysad:
-
ป๋า ขับ เบ็นซ์ด้วยอะ ร้ายๆๆๆๆๆๆๆ แต่ผมเห็นด้วยกับที่ ป๋าว่า คือ เหงดอนเมืองแล้วอยากจะร้อง แต่ก่อนทุกๆ6เดือนผมต้องมารับและไปส่งแม่ขึ้นเครื่องเพราะแม่มีแฟนใหม่ต่างชาติ แต่เดวนี้เหมือน ลานไหว้เจ้า ยังดีทีมี เครื่องโลคอสมาลงบ้าง ผมชอบ ดอนเมืองมากกว่าสุวรรณ (ป๋า เหมือนพวกนักสืบเลย ถ่ายจากในรถแล้วซูมเอา)
-
ป๋า ขับ เบ็นซ์ด้วยอะ ร้ายๆๆๆๆๆๆๆ แต่ผมเห็นด้วยกับที่ ป๋าว่า คือ เหงดอนเมืองแล้วอยากจะร้อง แต่ก่อนทุกๆ6เดือนผมต้องมารับและไปส่งแม่ขึ้นเครื่องเพราะแม่มีแฟนใหม่ต่างชาติ แต่เดวนี้เหมือน ลานไหว้เจ้า ยังดีทีมี เครื่องโลคอสมาลงบ้าง ผมชอบ ดอนเมืองมากกว่าสุวรรณ (ป๋า เหมือนพวกนักสืบเลย ถ่ายจากในรถแล้วซูมเอา)
อ้าวมีแต่คนชอบดอนเมือง
แต่พี่ชอบสุวรรณภูมินะ ให้บ้านพี่
5555
อืม ว่าแต่ว่า ทำไมคุณเป็ด ไม่ลงไปถ่ายอะ
เอาอีก เอาอีก
-
ป๋าเป็ดสู้ๆ พี่tong358 น้องยังรอท่านพี่เอื้ออาทร อาหารเช้า กลางวัน เย็น อยุ่นะพี่ อิอิ
-
(แฟนคลับรุ่นลายคราม)ตามมาเก็บตกแล้วจ้า T^T
ปล. รูปเล็กไปหน่อยนะ กว่าจะส่องได้แต่ละรูป...เมื่อยตามั่กๆ
-
มาตามเก็บความประทับใจด้วยคน ^^
เดี๋ยวว่าจะเอาเซงเป็ดมาอ่านอีกซักรอบ ฮ่าๆ
ปล.บุญจันทร์ กับ บุญเรือง ตาตี่ได้ใจมากๆ หมาจีนๆ ฮ่าๆ
-
บางอย่างเหมือนจะลืมได้
แต่เมื่อได้มาสะกิดใจแม้แต่นิดเดียว
ก็ทำให้คิดถึงได้อีกนานวัน
-
:really2:
มาติดตามการย้อนอดีตกับคุณ เซ็งเป็ดอีกคนครับ หลังจากผมอ่านเพราะรัก ผมมีความรู้สึกสดชื่นขึ้น เพราะเห็นว่าพระท่านยังอยู่ดี และเป็นที่พึ่งทางใจที่ดีให้คุณเซ็งเป็ดได้เสมอ
พอมาอ่านกระทู้นี้ของคุณเซ็งเป็ด ก็กลับไปอินกับเหตุการณ์อีกว่า อ้าว!!!!! ขาดการติดต่อกันไปหรือ ? แต่คุณเซ็งเป็ดก็ยังรู้ที่จำวัดของพระ ถ้ามีเวลาเมื่อไรสามารถไปกราบ
ท่านได้
สำหรับผม คิดว่าสิ่งที่อยู่ในความทรงจำของเราได้นานและลึก มี 2 อย่างคือ 1 ความรัก,ความผูกพันธ์ 2 ความเกลียดชัง และเจ็บปวด ตอนนี้อย่างที่ 1 ของคุณเซ็งเป็ด
กำลังทำงาน และขอให้มีความสุขกับสิ่งที่ทำอยู่ จะคอยติดตามครับ
-
อีกสิ่งที่อยากจะบอก ผมเชื่อตั้งแต่ต้นว่าเรื่องนี้โครงเรื่องมาจากเรื่องจริง คุณเป็ดเคยเข้าไปโพสในกระทู้ผมแล้ว " ซึ้งใจวัย46" คงพอจำที่ผมเขียนได้ ถ้ามีโอกาส
ได้ไปกราบพระ ผมฝากกราบด้วยครับ แต่ตัดมือผมให้คุณเป็ดไม่ได้ ก็เป็นมือคุณเป็ดแทนแล้วกัน วิธีการคือ กราบชุดแรกเป็นของคุณเป็ด กราบชุดที่สองเป็นของผม
-
ขอชี้แจงเป็นครั้งที่ 2 หลังจากครั้งแรก โพสไม่ติด (เด็กหลุด)
เรื่องรูปเล็ก...เป็นเพราะตั้งใจจะให้ผู้อ่านเพ่งกระแสจิตไปยังรูป จะได้ปวดตากันถ้วนหน้า และเข้าใจว่าความรู้สึกของ ข้าพเจ้าว่า ปวดตาแค่ไหน เวลานั่งพิมพ์อะไรโดยไม่มีแว่น
เรื่องทำไมไม่ลงไปถ่ายรูป เนื่องจากเป็นข้อห้ามของทางสนามบินว่าห้ามถ่ายรูปในสนามบิน
ด้วยห่วงเรื่องความปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สิน(ของคนอื่น) ข้าพเจ้าจึงไม่อาจหาญเดินดุ่ยๆ
ไปถ่ายรูปมาได้ กลัวเป็นไข้โป้ง
เรื่องสุดท้าย รถเบนซ์คันนั้นไม่ใช่ของข้าพเจ้า ข้าพเจ้าไม่ได้ขับ เป็นรถเช่าเขามาอีกที แหะๆ
-
อ่านไปยิ้มไปน้ำตาไหลไป :m15:
-
ดูรูปแล้วรู้สึกว่า ใจหวิว o22
รอติดตามต่อครับ
-
^
^
^
:oo1:
พี่แน๋ว ... เล่นโค้ดอีกแล้วนะ !
:m16: :m16:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด...................มาดันคะมาดัน
กินฟรีจนมันย่อยสลายกลายเป็น......ไปหมดแล้ว
ยังไม่ทำแบนเนอร์เลย
พี่นนเอาไปลงห้องนิยายด้วยสิ
:impress2:
-
โอเช ตามใจตูนแล้วกัน ตูนว่าไงพี่ก็ว่างั้น
-
จิ้มก่อน อ่าน
น้ำตาไหลตรงน้องหมาสองตัวนี่หล่ะ :monkeysad: :monkeysad:
-
^
^
^
:oo1:
พี่แน๋ว ... เล่นโค้ดอีกแล้วนะ !
:m16: :m16:
:laugh: แล้วคุณน้องจะให้พี่เล่นอะไรล่ะจ๊ะ แบบว่าชอบสีสันสดใสอ่ะ อิอิ
ขอชี้แจงเป็นครั้งที่ 2 หลังจากครั้งแรก โพสไม่ติด (เด็กหลุด) <<<เด็กหลุด?
เรื่องรูปเล็ก...เป็นเพราะตั้งใจจะให้ผู้อ่านเพ่งกระแสจิตไปยังรูป จะได้ปวดตากันถ้วนหน้า และเข้าใจว่าความรู้สึกของ ข้าพเจ้าว่า ปวดตาแค่ไหน เวลานั่งพิมพ์อะไรโดยไม่มีแว่น <<<เอิ่ม...แน๋วสายตาสั้น 300 เวลาใช้คอมพ์ถ้าพิมพ์ตัวอักษรปกติจะไม่ใส่แว่นเหมือนกัน เว้นแต่จะต้องใช้ความละเอียดในการส่องถึงจะใส่ เอิ๊กกกกส์ เพราะงั้นเข้าใจเลยว่าปวดตามากจริงๆเวลาไม่ใส่แว่น อิอิ
เรื่องทำไมไม่ลงไปถ่ายรูป เนื่องจากเป็นข้อห้ามของทางสนามบินว่าห้ามถ่ายรูปในสนามบิน
ด้วยห่วงเรื่องความปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สิน(ของคนอื่น) ข้าพเจ้าจึงไม่อาจหาญเดินดุ่ยๆ
ไปถ่ายรูปมาได้ กลัวเป็นไข้โป้ง <<< ข้อนี้เข้าใจดีค่า มิได้มีข้อทักท้วงแต่ประการใด อิอิ
-
อ่านเรื่องของคุณเป็ดแล้ว เชื่อม่ะว่ามันให้ผมน้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว มารู้สึกตัวอีกทีน้ำตามันไหลไปเสียแล้ว ตลกจังไม่ได้ร้องให้มานานแล้ว
แต่ต้องขอบคุณน่ะครับ ทำให้ผมได้เตือนสติตัวเอง ว่าโอกาสดีๆในชีวิตคนเราไม่ได้มีหลายครั้ง เพียงแค่ยอมรับตัวเองและทำตามที่หัวใจต้องการอย่างมีสติ
เมื่อก่อนผมเป็นคนไม่สนใจเรื่องแบบนี้ (ความรัก) เลยน่ะ และคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ ชายกับชายสุดท้ายก็ต้องเลิกกันไป
มีหลายคนผ่านเข้ามาในชีวิต ผมไม่คยได้รับรู้เลยว่า คนที่เค้ารักเรานั้นมีความทุกข์แค่ไหนกับท่าทีที่เฉยเมย และเอาแต่ใจของเรา
เช่นเค้าชวนไปดูหนัง ผมก็ไม่ไป กลัวอายเพื่อน อยากนอนกอดผมก็ไม่ยอมให้กอดบอกว่าไม่ชอบ ร้อน อยากอะไรก็ไม่ ไม่ และก็ไม่
เหตุผลเพียงเพราะเค้าก็เป็นผู้ชายเหมือนกันกับเราไม่จำเป็นต้องดูแล เอาใจไรมากเหมือนผู้หญิง แต่ลืมคิดไปว่าเค้าก็มีหัวใจเหมือนเรา มีอยาก มีรัก มีงอน เหมือนกับคนรักทั่วไป
จริงๆแล้วเรื่องของคุณเป็ดก็คงคล้ายๆกับคนอื่นๆนั้นแหละเพียงแต่เราไม่ใส่ใจในรายละเอียดกับเรื่องแบบนี้เลย ทำให้ไม่รับรู้ถึงความรู้สึกของอีกฝ่ายหนึ่งจะเป็นยังไง
ผมเห็นกรณีนี้แล้วเลยต้องกลับมาเริ่มอะไรใหม่ๆหลายอย่าง หันมาดูแลคนใกล้ตัวให้มากกว่านี้ ตามใจเค้าบ้าง สงสารเค้าเหมือนกัน
เพราะหากโอกาส...มันผ่านไปแล้วเราไม่อาจเรียกสิ่งใดๆกลับคืนมาได้เลย ทำได้แค่ระลึกถึงความหลัง
ทุกวันนี้ผมไม่ได้สนใจเรื่องใครจะรู้หรือไม่ว่าผมเป็นเกย์หรือไม่ เพียงแต่เราก็วางตัวปกติ ไม่ได้ไปแสดงออกจนเป็นที่สังเกตมากมาย
อยากไปไหนกับคนข้างตัวก็ไปน่ะ ไม่ต้องทำตัวหลบๆซ่อนๆเหมือนก่อน สบายใจดี และที่สำคัญก็มีความสุขมากขึ้นด้วย
และเชื่อเหลือเกินว่าไม่ว่าเราจะเป็นมีรสนิยมทางเพศแบบไหนก็ตาม มันไม่สำคัญหรอก ถ้าเราเป็นคนดี มีน้ำใจ กับคนรอบข้าง วันหนึ่งเค้าก็ยอมรับตัวเราได้
ถึงคนอื่นจะรับไม่ได้ก็ไม่ได้ทำให้เราเดือดร้อนไปกว่าที่เป็นอยู่ จริงม่ะครับ............ยอมรับในตัวตนของตนและและสิ่งที่เราเป็น...แล้วสร้างสรรค์สิ่งดีๆให้กับตัวเอง
สุดท้ายนี้ขอขอบคุณเป็ดที่ยอมเล่าเรื่องของตัวเองให้พวกเราได้ฟังกัน และขอเป็นกำลังใจให้การตามหาหัวใจตัวเองให้เจอ จะได้มีความสุข.........น่ะครับ
-
แดดตอนเที่ยงร้อนผ่าว ทำไมตอนที่ทำงานมันถึงไม่รู้สึกร้อนขนาดนี้ก็ไม่รู้ อาจเป็นเพราะตอนนั้นหนังหนาละมั้ง
ถึงไม่รู้สึก หลังจากที่ทักทายเจ้าสองตัวเพื่อนเก่ากันอย่างหายคิดถึงแล้ว ผมก็ออกเดินทางย้อนรำลึกอดีต
การเดินทางมายังที่เก่าๆก็เหมือนเป็นการปลุกความทรงจำเก่าๆให้กลับมีชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง
(http://image.ohozaa.com/i/9aa/rimg2563.jpg)
เพราะเหตุใดก็ไม่รู้ผมถึงได้ทำแบบนี้ ตอนแรกก็กะว่าจะลืมมันอย่หรอก แต่ยิ่งอยากลืม มันกลับทำไม่ได้
ภาพนี้เป็นภาพศาลาริมน้ำ ที่ผมกับไอ้อ้อยมักจะมานั่งมองเครื่องบินร่อนลงจอดเสมอ
(http://image.ohozaa.com/i/65e/rimg2559.jpg) ภาพฝั่งขวามือเป็นหัวสนามที่เครื่องบินลงจอด
ผมจำได้ว่าไอ้อ้อยมันเคยถามผมว่าผมชอบสายการบินอะไร ผมบอกว่า ผมชอบดอกเหมยร่วงของสายการบินไชน่า
ส่วนไอ้อ้อยบอกว่ามันชอบ รูปเหยี่ยวถลาโฉบเหยื่อ ของสายการบินกัฟแอร์
(http://image.ohozaa.com/t/f6b/310805chinaairlinesb1870.jpg)
(http://image.ohozaa.com/t/2e1/56_gulf_air.jpg)
-
ระหว่างทางที่เดินทาง เจ้าบุณเรือง กับบุณจันทร์ มันเดินตามมาไม่ห่าง คอยพันแข้งพันขา ราวกับว่ามันคิดถึงผมอาเสียเต็มประดา
ผมเดินไปตามถนนสายสีขาวที่อดีตเคยมีรถแล่นผ่านขวักไขว่ แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว ไม่มีรถแล่นมาสักคัน ถนนเส้นนี้คงเงียบเหงา มันคงรู้สึกไร้ค่า
เมื่อเกิดเป็นถนน แต่กลับไม่มีรถวิ่งผ่าน หรือแม้แต่.........คนเดิน
เดินมาได้สักพักก็ถึงสนามฟุตบอลหน้าบริษัท ที่ที่ผมกับไอ้อ้อย และไอ้ประสงค์ ไอ้ไผ่ ไอ้วัลลภา(มันชื่อวัลลภ แต่ผมเรียกวัลลภา) หรือแม้แต่
อีตุ๊ดเด็ก อีซันนี่ ก็ถูกพวกผมต้อนแกมบังคับให้ลงเตะฟุตบอลกันที่สนามแห่งนี้แหละ ก็คนมันไม่พอ เอาพวกนี้ลงมาให้ครบๆคน เตะมั่งไล่ปล้ำผู้ชายมั่งตามประสา
บางครั้งหากขาดคนจริงๆ ไอ้อ้อยก็จะไปตามพี่ยามให้ละทิ้งตำแหน่ง มาช่วยเป็นประตูแทน ประตูจะอยู่ใกล้ป้อมยาม ทุกครั้งที่มีรถผ่าน พี่ยามซึ่งเป็นผู้รักษาประตูจะวิ่งไปตะเบะท่า เปิดประตู จังหวะนั้นแหละจะเป็นจังหวะทำประตูของผม 555 ผมจะให้อีซันนี่คอยประกบคนที่เก่งๆโดยเฉพาะไอ้อ้อยไว้
แล้วผมจะบอลไปจิ้มให้เข้าประตูเองอย่างง่ายดาย 555
(http://image.ohozaa.com/i/ccd/rimg2561.jpg)
ผมเห็นภาพของเพื่อนเก่าที่อยู่ที่นี่ด้วยกันกำลังวิ่งเล่นอย่างไม่รู้จักร้อน จักเหนื่อยอย่างชัดเจน พวกเขาไม่สนใจผมซึ่งหยุดยืนมองพวกเขากำลังวิ่งเล่นเหมือนเด็กๆ สี่ปีที่แล้วผมยัง 25 ปียังสามารถเล่นอะไรแบบนั้นได้อยู่ มาตอนนี้พอยิ่งอายุมากขึ้น เรากลับทำอะไรตามใจได้น้อยลง
เมื่อเดินใกล้เข้ามา ผมก็เห็นภาพเก่าๆชัดเจนมากยิ่งขึ้น หน้าบริษัท จะมีพี่ยามซึ่งไม่รู้จักหลับจักนอนนั่งอยู่หน้าป้อมยาม ไม่ว่าผมจะเข้าเช้ สาย บ่าย เย็น ยังไง แกก็ยังนั่งถ่างตาคอยตรวจดูความเรียบร้อย
แกจะโหดกับพวกเด็กโหลด แต่กับผมกับไอ้อ้อย แกใจดี เพราพวกเรามักเอาขนมมาฝากแกเสมอ
หน้าทางเข้าซ้ายมือคือที่จอดรถของเรา และทางขวามือคือที่ที่ไอ้อ้อยมักยืนรอผมตอนเช้าเสมอ .....ทำไมกูยังเห็นมึงยืนอยู่ตรงนั้นอยู่เลยวะ อ้อย
(http://image.ohozaa.com/i/170/rimg2567.jpg)
-
ป๋าน้องอยากสอบสจ๊วต แนะนำหน่อยจิ
-
อีกข้างของหน้าบริษัท ฝั่งที่ผมมักจะจอดรถติดชิดกำแพงเสมอ เวลาเราขโมย ไม่สิอย่าเรียกว่าขโมยเลย
ให้เรียกว่าการแบ่งปันรอยยิ้มก็แล้วกันนะ เวลาเราแบ่งปันรอยยิ้มของบนเครื่องบินมา ไอ้อ้อยจะให้ผมลงหน้าบริษัท ส่วนมัน
จะเอารถไปจอดอีกฝั่งของกำแพงตรงกับที่ผมยืน เมื่อได้จังหวะ ไอ้อ้อยจะวอร์มาทางวอร์คกี้ทอร์คกี้ เป็นรหัสลับว่า
"รอกูด้วยนะ"
ผมก็จะตอบว่า "ปี้ ปี้" (ก๊อปปี้ ก๊อปปี้) เป็นอันรู้กัน
มันก็จะย้อนถุงใส่น้ำส้ม ขนมนมเนยข้ามฝั่งมา ผมซึ่งอยู่อีกฝั่งก็จะรับแหมะ พอดีเป้าหมาย
แต่มีหลายครั้งที่มันโยนมา แล้วน้ำส้มเกิดแตกตอนรับ จนผมเปียกไปทั้งตัวก็มี.....เราทำกันเป็นขบวนการ นี่ถ้าเขารู้เขาจะตามมาจับกูรึป่าววะเนี๊ยะ
ใครเรียนกฎหมายช่วยบอกทีว่า การกระทำผิดมีอายุความกี่ปี
(http://image.ohozaa.com/i/697/rimg2568.jpg)
นอกจากความทรงจำในการแบ่งปันรอยยิ้มแล้ว ลานจอดรถตรงนี้ยังเป็นที่ที่ไว้ให้เราดูหนังเอ๊กซ์กลางแปงสดๆกันอีกด้วย
"มึง คืนนี้ไปดูเรื่อง อีแม้วขย่มตอกันมั๊ย" 555 :jul3: ผมพยักหน้าเป็นอันรู้กัน
เอาเป็นว่า เดี๋ยวค่อยเล่าเรื่องนี้ในโอกาสต่อไปนะ
ผมกำลังจะเดินเข้าไปในบริษัทเพื่อถ่ายรูปด้านใน ก็พอดีมีพี่ยามการท่าขี่มอเตอร์ไซต์มาบอกว่าได้รับวอร์แจ้งจากหอบังคับการบินว่าผู้ต้องสงสัยบุกรุก
เข้ามาในสนามบิน ผมนึกในใจไอ้ห่า หน้าอย่างกูนี่โจรเหรอ แต่ก็อดตกใจไม่ได้ ที่เรื่องเล็กๆแค่นี้กลับกลาเป็นเรื่องใหญ่
ผมบอกเขาไปว่ามาทำรายงานของมหาลัย ดีนะที่เราหน้าเด็ก 555 พี่เขาเลยเชื่อ ถ้าหน้าแก่นี่โกหกไม่เนียนนะนี่ (สุดๆอ่ะ)
เขาบอกว่าให้อยู่แค่บริเวณนี้ ผมเลยอดเข้าไปข้างใน
ได้แต่เก็บบรรยากาสเก่าๆบริเวณริมบึงที่ผมกับไอ้อ้อยเคยเอาเบ็ด เอาแหมาเหวี่ยงหปลา
บ้านนอก ลูกทุ่งกันสุดๆอ่ะ ขนาดกินอาหารเฟิร์สคลาสบนเครื่องบินทุกวัน ยังเปล่ยนนิสัยรากหญ้าไม่ได้อ่ะคิดดู ต้องมาคอยจับปูจับปลาไปเผากินแกล้มเบียร์
ผมกับไอ้อ้อยจะดักปลากันตอนเย็น รุ่งขึ้นถึงจะมาดู ถ้าได้ปลาก็เอาใส่ตาข่ายขังไว้รอตอนเย็น่อยเอามาเผา
(http://image.ohozaa.com/i/11a/rimg2569.jpg)
-
:n1:
เข้ามาติดตามตลอด
เข้าใจความรู้สึก เวลา คิดอะไรดีๆที่เกิดขึ้นในอดีต
เราจะนั่งยิ้ม ปลิ้ม จนบางทีน้ำตาร่วงริน
ตามหาความทรงจำนะครับคุณเป็ด
ผมจะรอ ความเป็นไป อย่างเอาใจช่วยครับ
-
แต่ผมกลับรู้สึกเปลี่ยนไปนะป๊า ตอนอ่านเรื่องพี่ผมจิตตก ร้องไห้ ฟูมฟาย จนตอนนี้ ดึงตัวเองกลับมาได้แล้ว พอมาอ่านและดูภาพ ของพี่ในวันนี้ ผมกลับยิ้มและพยายามนึกภาพในบทความตาม ซึ้ง ความรู้สึกคือ ตื่นเต้น ตื้นตัน และมีความสุข มันเหมือนกับว่า มโนภาพ ที่คเยคิดตอนอ่านในหนังสือ มันคอยๆปรากฎออกมา เหมือนได้เติมเต็ม จิตนาการ ขอบคุณมากครับพี่ที่ในช่วงนี้พี่ทำให้ผมมีความสุขล้นใจมากเลย ความรู้สึกผมอาจสวนกระแสใครหลายๆคนนะ มีความสุขดีครับ (พี่ตอง358 อย่ามัวแต่อิน พาน้องไปทานข้าวด่วน 5555)
-
ยังเฝ้าติดตามอยู่นะคะ ทุกครั้งที่ได้อ่าน ก็รุ้สึกได้ถึงความรุ้สึกดีๆ ที่มีค่า ทุกครั้งไป
บางที การได้คิดย้อนอะไรบ้าง มันก้ดีเมหือนกันนะคะ ฝืนใจลืมไป มันก็มีแต่จะยิ่งจำ
ถ้าลืมไม่ได้ ก็ไม่ต้องลืม เก้บมันไว้กับเราไปตลอดชีวิตเลยดีกว่าค่ะ ^^
รักเซ็งเป็ด
-
ผมเดินวนเวียนไปมาหลายต่อหลายรอบ จนเหนื่อย ภาพของความเคลื่อนไหวเมื่อสี่ปีก่อนชัดเจนจนแทบจะจับต้องได้ ผมสามารถบอกได้เลยว่า เวลานี้รถคันไหนจะออกไปทำไฟล์อะไร ใครทำอะไรอยู่ตรงไหน ที่ตรงไหนรถใครจอด พี่ยามนั่งท่าอะไร ผมบอกได้หมด มันชัดเจนขนาดนั้น
เมื่อเข้ามาในนี้ผมเหมือนหลุดออกมาอีกโลกนึง โลกแห่งอดีต
โลกเสมือนที่มีแต่ความสุข เคล้าความเศร้า ปนเปความทุกข์ ความเฮฮา สาระพัดรสชาดที่ไม่มีที่ไหนเหมือนอีกแล้ว
ต้นไทรต้นเดิมที่เคยให้ร่มเงาผมกับไอ้อ้อยเมื่อสี่ปีก่อน ตอนนี้มันเติบใหญ่ขึ้นมาก
ผมมองมันด้วยความคิดถึง ที่ตรงนี้เป็นที่ที่ผมมานั่งปรับทุกข์เรื่องต่างๆมากมายกับไอ้อ้อย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องส่วนตัว หรือเรื่องที่ทำงาน
พักเมื่อไหร่ผมกับมันจะออกมานั่งตรงนี้ เพราะข้างในบริษัทไม่เหมาะกับเรา ในนั้นมีแต่พวกผู้จัดการ พวกเจ้ายศเจ้าอย่าง เดินกันให้ขวัก
ในนั้นไม่เหมาะกับเรา ผมกับมันเลยเลือกมานั่งรับลมกันใต้ต้นไทรแห่งนี้
ภาพในตอนนั้นคือผมจะนั่งยองๆนานตราบเท่าที่ผมทนได้ ส่วนไอ้อ้อยจะนั่งจับเข่าถัดจากผม คอยรับฟังสิ่งที่ผมพูด นานๆครั้งจะหันมาพยักหน้าทีนึง ผมว่ามันก็มีเรื่องมากมายให้คิดแล้วนะ ไหจะต้องทนมานั่งฟังผมพูดเพ้อเจ้ออีก คงหนักน่าดู
ผมนี่เห็นแก่ตัวตั้งแต่ไหนแต่ไรจริงๆนะนี่
มาวันนี้ต้นไทรต้นนี้ยังคงทำหน้าที่ของมันอย่างแข่งขัน ถึงแม้จะไม่มีใครมานั่งให้มันบังแดด บังฝนให้ แต่มันก็ไม่เคยบ่น
มันยังคงทำหน้าที่ของมันอย่างดีที่สุด
ต้นไทรต้นเดิมที่เคยให้ร่มเงาผมกับไอ้อ้อยเมื่อสี่ปีก่อน มาวันนี้มันกลับให้ร่มเงาแค่ผม..................คนเดียว
(http://image.ohozaa.com/i/719/rimg2570.jpg)
-
ดีนะที่คนไปด้วยเค้าหน้าเด็กเลยช่วยให้รอด ถ้าไปคนเดียว ชัวร์ โดนจับ :m20:
-
คนข้างบนชอบกัดน้องอ่ะ
ไม่เคยจะให้กำลังใจกันเล้ย
ชิส์ ว่าแต่อ่านแล้วเป็นไงมั่ง เห็นภาพพอรึยัง ฮองเฮา หรือยังไม่ชัด เดี๋ยวพรุ่งนี้จะลงให้ชัดเต็มตากว่านี้นะขอรับ :bye2:
-
ขอบคุณป๋ามากมาย อิ่มเอมเลยอะ ป๋าผมส่งข้อความให้ ยังไงถ้าไม่เหงว่ารบกวน พี่ช่วยตอบผมด้วยนะ
-
ก็เห็นภาพนะ แต่ยังไม่โดนอะ อาจจะยังเรื่อยๆ แต่ก็ย้อนรอยอยู่ พยายามเข้า สู้ๆนะ :กอด1:
พอมะกำลังใจ :laugh:
-
ดีจังครับต่อไปนี้มีไรได้อ่านให้อมยิ้มก่อนนอนน่ะครับ จะได้หลับฝันดี ขอบคุณน่ะครับคุณเป็ด เอาใจช่วย :3123: :3123: :3123:
-
อ่านเม้น พี่ๆ มีแต่คนบอกว่ายิ้ม แต่ทำไมนู๋น้ำตาตกอ่ะ (เอ่อ...นู๋ผิดปกติตรงไหนหรือป่าวฟร่ะ T_T)
-
รูปใหญ่เห็นชัดดี ไม่ต้องเพ่งแว้ววว ดีจาย :m4:
-
รูปสุดท้ายถ่ายได้สวยดีค่ะ
อ่านๆไปแล้วก็เห็นภาพขึ้นเยอะ :กอด1:
-
"มึง คืนนี้ไปดูเรื่อง อีแม้วขย่มตอกันมั๊ย" :jul3: ขำจนน้ำตาไหลเลยพี่นนท์เอย 55+
อ่านเ้เล้วก็ได้เเต่นั่งขำไปคนเดียว บ้าไปเเล้ว มีความสุขๆ โว้วๆ ความทรงจำที่สวยงามของลุงนนท์
-
ชอบมากๆๆๆเลยได้บรรยากาศเดิมๆ
ปล แบบว่า รู้สึกดีทุกครั้งที่ได้อ่านเรื่องราว ที่พี่เป็ดเอามาเล่า
แต่ทำไมอยู่ดีดี น้ำตาไหลเนี่ย
-
รอตอนต่อไป
-
อ่านเม้น พี่ๆ มีแต่คนบอกว่ายิ้ม แต่ทำไมนู๋น้ำตาตกอ่ะ (เอ่อ...นู๋ผิดปกติตรงไหนหรือป่าวฟร่ะ T_T)
งั้นเราคงพวกเดียวกันแล้วล่ะค่ะ 55+ น้ำตาตกเหมือนกัน
พี่เป็ดมาย้อนอดีต ภาพสวยยิ่ง ภาพสุดท้ายนี่สวยมากกก ชอบ
เอ่อ แต่พี่เป็ด แอ๊บเป็นเด็กมหาลัยคงไม่เนียนมั้งพี่ ยามเขาฟังผิดเป็นครูมหาลัยป่าว 55+
สุดท้ายรอตอนต่อไปค่ะ :impress2:
-
ขอบคุณครับ ที่กลับมาทำให้มีความสุขอีกครั้ง
:กอด1: :pig4: :3123: :pig4: :กอด1:
-
55+ มาอ่านแล้วเหมือนย้อนรอยอดีตจิงๆๆนะเนี้ย ไม่น่าเชื่อว่าที่แห่งนี้จะมีเรื่องราวเยอะแยะมากมายจิงๆๆคะ ยังไงก็มาเล่าต่อนะคะ ...........
-
หวัดดีคับพี่เป็ด ขอบคุญคับที่นำประสบการณ์ดีดีมาเล่าสู่กันฟัง มันทำให้ผมได้รู้ว่าโลกกลมๆใบนี้มันยังมีสิ่งที่สวยงาม และมีมุมดีดีที่สดใส่อีกมากมาย ผมอ่านแล้วรู้สึกดีจัง ได้รู้ว่ามนุษย์โลกที่ธรรมดาๆยังมีความรักที่บริสุทธิ์ ไม่มีอะไรเจือปน อย่างพี่โด่ง ได้อ่านเรื่องราวความทรงจำดีดีที่มีค้ามากมาย ของพี่ ชอบคำที่พี่อ้อยพูดจัง -*-*-*-ความรักเกิดขึ้นได้เสมอ ความรักไม่มีเพศคนเราต่างหากกำหนดเพศให้มัน ทุกคนมีสิทธ์รัก แต่ใช่ว่าทุกคนจะได้รักนั้นมาครอง-*-*-*-
โดนสุดๆเลยพี่ อ้อลืมบอกไปผมก็คนสงขลา อิอิ(ถ้าเดาไม่ผิด) สู้ๆพี่โลกนี้ต้องมีปาติหาริย์ :n1:
-
ปาฏิหาริย์ ที่สกดไม่ถูกไงจะได้ขลังๆอย่างในโฆษณา :-[ (อายจังน้ำขุ่นๆ อิอิ เดี่ยวหาว่าผมโง่เขียนไม่ถูกอิอิ)
-
:z3:
หายไปไหนอะครับ คุณเป็ด
มาเล่าต่อครับ
คิดถึง :haun4:
-
ดีใจที่กลับมานะคะ แต่ไม่รู้ดีใจท่าไหน น้ำตามันถึงร่วงเผาะๆ ไปด้วย :monkeysad:
-
"กริ๊ด" บอกได้คำเดียว :oo1:
-
ป๊ะป๋า หายไปไหนอีกแว้ววววว
-
ขอบคุณครับ สำหรับภาพตามรอยอดีต
ทำให้รู้สึกเหมือนเข้าไปอยู่ในเหตุการณ์ เมื่อครั้งคุณเป็ดกับพระอ้อยยังอยู่ที่นั่น
ผมว่าเป็นใคร ก็คงไม่อาจลืมได้ง่ายๆ
ถ้าเป็นผมก็คงอยากจดจำถึงความรู้สึกดีๆ ที่เคยมีต่อกันให้นานที่สุด
ผมหวังว่า สักวันหนึ่ง ผมอาจมีโอกาสได้เจอะเจอกับพระอ้อยก็ได้...
แล้วเมื่อไหร่คุณเป็ด จะมาอัพภาพเพิ่มอีกล่ะครับ :bye2:
-
ในที่สุดวันที่ผมรอคอยก็มาถึงซะทีนะ
วันที่คำถามที่ผมเคยนึกอยากจะรู้เรื่องราวทั้งหมดของคุณเป็ดน่ะ
แต่ตอนนี้คุณเป็ดก็ได้มาดอบคำถามเหล่านั้นด้วยเรื่องราวจากตัวคุณเองแล้ว รวมทั้งภาพต่างๆเหล่านั้นด้วยนะ
ผมดีใจจริงๆที่ได้มาอ่านอยู่ตอนนี้นะ และมันก็ยังไม่ช้าเกินไปด้วย
จะรอต่อไปนะครับ o13
-
จากที่เคยมีกันและกัน
กลายเป็นคนไม่มีใคร
ความเหงา...มันโหดร้ายอย่างนี้นี่เอง
-
:monkeysad: :monkeysad:
ซึ้งอ่ะ จะรอเจือกเอ้ย รออ่านนะค่ะ
-
อ่านแล้วรู้สึก อิ่มอกอิ่มใจอย่างบอกไม่ถูก
บางทีผมก็เกิดความรู้สึกแบบนี้เหมือนกัน
อยากจะย้อนกลับไปที่ ๆ เป้นความทรงจำ
ที่ ๆ มีเรา อยู่ด้วยกัน
ขอบคุณนะครับ ที่เข้ามาแบ่งปันเรื่องราว
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ปล. อยากกรี๊ดเฉยๆ :-[
ปล.2 คิดถึงตอนมัธยมที่อ่านเรื่องนี้อยู่ ม่ายหวายแล้วววววว กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :-[
-
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
น้ำตาไหล TT :sad4: :sad4:
-
o13 เข้ามาตามอ่านเหมือนกันครับ พึ่งเป็นแฟนคลับได้ไม่นาน คุณเป็ดเป็นคนที่ทำให้ผมร้องไห้เป็นเผาเต่า เลยนะครับเนี่ย..
-
:L2: :กอด1:
:pig4: :pig4:
-
คิดถึงนายเป็ดก๊าบๆๆๆๆๆๆ ว่าง ๆ มาทักทายกันบ้างเน้อ นัท เน้อ
-
ความดีความชอบของรูปที่ได้มานี้อยู่ที่คนไปด้วยยังมีบัตรนักศึกษาอยู่อะดิ :laugh:
-
ยิ่งกลับมาดู ยิ่งเศร้าอ่ะครับ :z3:
-
ดีใจจังพี่เป็ดได้เริ่มเขียนอีกแ้ล้ว...รออ่าน.(รอร้องไห้ตาม) อิอิอิอิ...รักพี่เป็ดดดดดดดดดดดดด
-
น้ำตาไหล
นั่งจิตตกกับตัวเอง
พร้อมถามตัวเอง
หากย้อนเวลาได้ เราจะเปลี่ยนแปลงอะไรมั้ย
เฮ้ออออ
-
มารอ พี่เป็ด ด้วยคนครับ
มาเล่าต่อไวๆนะครับ
-
เพิ่งมีโอกาสมาอ่านทู้นี้ของคุณ เซ็งเป็ด
ต้องบอกว่า คิดถึง ทั้งพระ ทั้งโยม แหล่ะค่ะทั้งๆที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แปลกดีแท้
และยิ่งอ่านยิ่งเข้าใจฝ่ายของโยม เพราะ ส่วนตัวเคยคิดถึงเพื่อนเก่าที่เป็นเพื่อนสนิทแต่มีเหตุให้ขาดการติดต่อ
เข้าใจว่ามันคิดถึงโคตรๆ แค่ไหน บางครั้งเราก็แค่อยากรู้ว่าสบายดีรึเปล่า และอยู่ไหนก็เท่านั้น
ขอบคุณนะค่ะที่แบ่งปันความสุขสู่กันฟัง
-
เข้ามาอ่านแล้วนึกถึงเรื่องในอดีตเลยค่ะ
เรื่องๆเดียวกันแต่ทำให้รู้สึกได้ถึง ความสุขและความเสียใจ
เสียใจที่ตอนนี้มัน.....ไม่มีอีกแล้ว
แต่ยังไงมันก็เป็นเรื่องที่ทำให้ยิ้มได้ทุกครั้งที่นึกถึง :m15:
เข้ามาอ่านแล้วมันจี๊ดใจจัง :o12:
จะเป็นกำลังใจให้ต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1:
-
จะรอนะค่ะพี่นนท์
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
:กอด1: :L2:
-
พอมาอ่านแล้วคิดถึงตอนนั้นจัง ค่ะ
-
อ่านแล้วก็กลับไปอ่านเซ็งเป็ดกะไดอะรี่อีกรอบ เศร้าอ่ะ :z3:
เห็นภาพแล้วก็คิดถึงดอนเมืองจริงๆนะ เราทำงานที่นั่นมาเกือบสิบปี ตอนวันแรกที่สนามบินย้าย นั่งรถผ่านดอนเมืองไปสุวรรณภูมิหันไปมองแล้วน้ำตาร่วงเลยอ่ะ ทุกวันนี้ยังรู้สึกหดหู่ ใจหายทุกครั้งที่นั่งรถผ่าน รู้สึกไปเองว่าถ้าสนามบินมีชีวิตจิตใจเหมือนคน มันคงกำลังเหงา เศร้า เจ็บปวด และคงคิดถึงวันเก่าๆที่ยังคราคร่ำไปด้วยผู้คนเมื่อวันวาน ตอนนี้มันเหมือนคนแก่ถูกทิ้งเลยอ่ะ (เฮ้ออ..เวิ่นเว้ออีกแล้วตรู) :z10: :z2:
รอๆๆคุณเซ็งเป็ดมาต่อ..
-
ดอนเมือง /สนามบินดอนเมือง มีแต่ความทรงจำดีๆทั้งนั้นครับ
สำหรับผม จึงไม่แปลกที่ไม่ว่าผมจะทำงานที่ไหน ไกลแค่ไหน ผมจะไม่ยอมย้ายไปไหนจากดอนเมือง
มันเหมือนทุกวันที่ตื่น ทุกอย่างยังเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนแปลง
เมื่อก่อนบ่อยมากครับที่ผมนั่งมอไซต์ไปนั่งเล่นที่ริมบึง เขียนหนังสือ นึกถึงวันเก่าๆ
ภาพของพวกเขายังชัดเจน อยู่เสมอ
มาถึงวันนี้ผมผ่านงานมาหลายงาน
แต่น่าแปลก ที่ไม่มีงานที่ไหน จะตรึงใจผมเท่ากับงานที่มีอ้อยเลย
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
เศร้า + ซึ้ง :o12:
-
ตอนนี้ ตี5 2นาที เราตามอ่านนิยายเซ็งเป็ดมาตั้งแต่หัวค่ำ จนมาถึงกระทู้นี้
อยากบอกว่า เข้าเล้าเป็ดมานานแล้วเพราะตามอ่านนิยาย แต่เพิ่งเริ่มอ่านตำนานต้นกำเนิดบอร์ดเรื่องนี้ เจริญจริงๆข้าน้อย -*-
และกำลังจะไปบังคับเพื่อนอ่านต่อ เพราะเชื่อว่าถ้าเพื่อนมันพลาดไปเราจะเสียดายแทนมัน
เรื่องราวนี้มีจะมีแต่คนช่วยจำ......ไปอีกนานค่ะ....never ending....โอยยยย ยิ่งอ่านตามรอยแล้วยิ่งกระตุ้นซีรีบั่ม
-
ขอบคุณครับ
เล่นเล้ามานานไม่ค่อยได้เข้าห้องนี้เลย
ทอดมัน ขนมจีนน อร่อยน่าดู อิอิ
มาต่อบ่อย ๆ นะครับ
-
อยากให้มีต่อจิงๆคับ สมาชิกใหม่หลงป่ามา 5 ปี เพิ่งจะเคยอ่านกะเค้า วันนี้ยังร้องให้ตาบวมอยู่เลย...ถ้าเข้าไปเช็คจำนวน view ของเพลง When i'm feeling blue ใน youtube แล้วมันเพิ่มขึ้นเป้นหลายร้อย View ภายในสองวัน คือผมเองครับ อ่านถึงตอนที่มีเพลงนี้ หลังจากนั้นก็เปิดเพลงนี้ฟังทั้งวันทั้งคืน ฟังไปด้วยอ่านไปด้วย พรากๆๆ :m15:
-
ดูแล้ว คิดเห็นภาพเลยคับ ยิ่งฟังเพลง When I am feeling blue. ยิ่งคิดถึงคุณเป็ดกับพระโด่ง
-
คิดถึงจังเลยครับ มาต่อเร็วนะพี่
หลังจากที่ผมตามหามานานแสนนานวันนี้ก็ได้เห็นรูป ความทรงจำดีดี พี่เป็นคนที่ทำให้โลกนี้น่าอยู่ขึ้นมากเลยครับ แต่ก่อนที่ยังไม่เห็นรูปพี่ ไม่ทราบข่าว มันรู้สึก เศร้าๆๆไงไม่รู้แต่พอได้ทราบข่าวว่าพี่สบายดี วันนี้มีความสุขมากเลยครับ แต่ถ้าได้ทราบข่าวพี่อ้อยบ้าง.....ว่าเป็นไงบ้าง คงจะมีความสุขและปลื้มใจมากที่สุดเลยลครับ มาเร็วๆนะครับ คิดถึงๆๆพี่ :seng2ped:
-
ยังสนใจอยู่นะครับ......อืมพี่เป็ดก็หายไปเลยอ่ะ.....ข่าวคราวไม่มีเลย :sad4: :sad4: อยากรู้ตอนนี้พี่ๆเป็นยังไงกัน ถ้าผ่านมา 4-5 ปีตอนนี้พี่ก็ 30 แล้วใช่ป๊า อิอิอิ :seng2ped: :seng2ped:
-
555++++ผมติดตามข่าวมาตลอดเลย เข้ามารอ ทุกวันเลยอะ แต่ก็ไม่เจอ :sad4: :m15: :m15: ทำไมต้องคิดถึงพี่เค้าแบบนี้นะ(สับสนตัวเองคิดถึงผู้ชายได้ไงฟะ55+) ..........เฮ้อออออออออออออออออออออออ ว่างๆๆเข้ามาคุยกันบ้างนะครับ รอ รอ รอ และจะรอ เสมอเลย กรากกกกกกกกกกกกกกกกก เขิน.......... :m16: :m16:
-
อยากเห็นหน้าพระอ้อยเต็มๆจังคับ อิอิ
-
ตามมาย้อนกับเขามั่ง อิอิ
-
อยากเห็นหน้าพระอ้อยเต็มๆจังคับ อิอิ
ห้าๆๆๆ อยากเห็นเหมือนกันครับ และก็อยากทราบข่าวด้วยเป็นไงบ้าง อิอิ
เดี๋ยวๆนะครับพี่เป็ด(พี่นนท์)ไม่เข้ามาตอบหายไปนานๆๆ นิ สงสัยน้ำท่วมบ้านมั้งคงลำบากแย่เลยเนอะ ไงก็สู้ๆๆนะครับ
-
เงียบจัง หุหุ สงสัยน้ำท่วมแน่เลยครับ ยังไงก็สู้ๆๆนะครับ สักวันมันก็จะผ่านไปครับ
-
ทามมายพี่เป้ด เงียบไปอ่าเนี้ย.......รอ รอ และ รอ อยู่นะคร๊าบบบ :sad4:
-
ตามมารออยู่ทุกวันเลยนะคร๊าฟฟฟ ติดตามตลอดเลย ยังไงก็รีบมาน้าาาาาาาา :z3:
-
ยังรอต่อไป.... อ่านแล้วคิดถึงแทนพี่เป็ดเลย TT พี่อ้อยหา่งเหินเหลือเกินนนนน TTT
-
พอนึกถึงเรื่องราวเก่าๆ มันก็ทำให้เรานั่งอมยิ้มได้ จริงมั้ย ^______<
-
มีเรื่องให้อ่านตอนแก่เลยหรอ เซฟเก็บไว้บ้างเน้อ จะมีคนเฝ้าบอร์ดถึงไหมนี่
:pigha2: :pigha2: :pigha2:
-
ทุกครั้งที่รู้สึกว่าตัวเองเหงา มักจะนึกถึงเรื่องพี่ทั้ง 2 พร้อมกับยิบ "เซ็งเป็ด" และ "ลาก่อนที่รัก.." ขึ้นมาอ่านทุกครั้ง สงสัยคงต้องอ่านไปจนแก่แน่เลย :laugh: :laugh: :laugh:
-
มารอด้วยคนค่ะ : )
-
ผมมารอครับขอโทดนะครับที่เข้ากระทู้นี้ช้าไม่ได้เข้าเวบนี้จนจำรัหัสผ่านไม่ได้ ตอนนี้สรา้งใหม่แหละ
อยากบอกพี่นัทจังว่าผม สะสมหนังสือพี่นัทได้ครบทุกเล่มแล้ว ^ ^~ อันนี้หายากที่สุดคือ เซ็งเป็ดแต่
วันนี้ผมหาได้ครบแล้ว อยากให้พี่นัทรู้จังว่า ผมเป็นกำลังใจให้พี่ตลอด ผมจะรอทุกกระทู้ที่พี่โพส
ขอบคุณครับ สุดท้าย ผมชื่อ กิ๊ก ครับ
-
ผมคนหนึ่งจะรอ ต่อให้นานแค่ไหนก็ตาม 5555
-
เข้ามารอเหมือนกับทุกคนค่ะ
-
รอยุครับ
-
เพิ่งมีโอกาสได้มาอ่าน
ชอบพี่ทั้ง 2 คนมากนะคะ ไม่ว่าจะจบยังไง ก็ประทับใจจริงๆ ^^
-
รออออ ด้วยคนคับ :man1:
-
ผมก็เคยทำครับ การไปเดินตามเก็บความทรงจำตามสถานที่ต่างๆ ไม่ว่าตรงนั้นจะเปลี่ยนไปอย่างไรแต่ความทรงจำซึ่งอาจจะดีหรือไม่ดี แต่เมื่อกลับมานึกถึง มันก้พาให้ใจเป็นสุขทุกครั้ง
-
พี่นน น้องเจ้าบุณเรือง กับบุณจันทร์ ตอนนี้ ยังอยู่ไหม
ช่วงน้ำท่วมดอนเมือง น้องทั้งสองตัวรอดไหมครับ :m15: :m15:
-
น่าจะปักหมุดอันนี้ด้วยครับ ท่านแอดมิน
-
ไม่เป็นไรคับ แค่ผมอยากบอกว่าผมรักพี่ทั้งสองคนมากมายเลยคับ สัญญาว่าจะติดตามพี่ทั้งสองคนตลอดชีวิตนี้เลยคับ รักพี่เป็ดพี่อ้อยมากมายเลยคับ ขอบคุณสำหรับสิ่งดีๆที่พี่ได้นำมาบอกกล่าวกันให้หวนคิดถึงกันตลอดไปครับ รักเป็ดพันอ้อยมากมายจนบอกไม่ถูกจริงๆคับ
-
เข้ามาอ่านกระทู้นี้เพราะคิดถึงพี่นัทกับพระมาก
อ่านไปก็เหมือนย้อนกลับไปยังความรู้สึกเก่าๆ ที่ตามรับรู้เรื่องราวของพวกพี่ๆ มา
มันสุข เศร้า เหงา รัก และอะไรมากมายที่บอกออกมาเป็นคำพูดไม่ถูก
พวกพี่เป็นแรงบันดาลใจ และเป็นแรงใจในหลายๆ เรื่องจริงๆ
ขอบคุณที่ทำให้ได้รู้จักความรักทีั่ไม่รู้จะนิยามยังไง แต่มันมีค่ามากเหลือเกิน
คิดถึงพวกพี่ๆ มากจริงๆ :monkeysad:
-
ตามมารอด้วยคนค่ะ o18 o18
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเพิ่มที่กระทู้นี้ค่ะ
ขอบคุณมากนะคะ ^^
-
โอ้ว!
-
นานมากแล้วที่ผมร้างราจาก thaiboyloves วันนี้ผมตัดสินใจกลับเข้ามาอีกครั้ง
พบว่า username กับ password ยังคงใช้ได้อยู่
กะว่าจะหาเรื่องสั้นอ่านคลายเครียดสักหน่อย แต่ก็กลับคิดถึง "เป็ดพันอ้อย" ขึ้นมา
เลยลองเข้ามาในบอร์ดนี้
ผมได้อ่านเรื่องของคุณเป็ดมาตั้งแต่หลายปีก่อน ตอนนั้นอ่านไปมากกว่าสองรอบ
แต่หลายปีที่ผ่านมานี้ ยังไม่ได้กลับไปอ่านอีกเลย
จนวันนี้ได้มาอ่านกระทู้ "ย้อนอดีต"
ไม่เข้าใจว่า ทำไมรายละเอียดต่าง ๆ ของเรื่อง และอารมณ์ความรู้สึกที่คุณเป็ด
ได้เคยเขียนถ่ายทอดไว้ในเว็บไซต์พันธุ์ทิพย์เมื่อครานั้น
กลับคืนมาในความทรงจำได้อย่างน่าประหลาด
ยิ่งได้มาอ่านกระทู้ "ย้อนอดีต" ยิ่งเหมือนได้กลับไปนั่งอ่านเรื่องเล่านั้นอีกครั้ง
ที่สำคัญ ไม่รู้ทำไม ภาพบรรยากาศ ฉาก อารมณ์ และความรู้สึกที่เคยปรากฏในเรื่องถึงแจ่มชัดมาก
เหมือนเป็นประสบการณ์ตรงของตัวเอง
เสียดาย...ที่กระทู้นี้ เจ้าของกระทู้ไม่กลับมาถ่ายทอดเรื่องราวของตัวเอง
(ที่ตอนนี้กลายเป็นประสบการณ์ร่วมของใครหลายคน) อีกต่อไปแล้ว
เสียดาย...ที่กระทู้นี้ จะกลายเป็นกระทู้สุดท้ายแห่งความทรงจำของ "เป็ดพันอ้อย"
และ เสียดาย...ที่ไม่อาจเข้าถึงความทรงจำอันมีค่านั้นได้อีก
แต่ถึงอย่างไร ก็ขอขอบคุณคุณเป็ด ที่ได้ถ่ายทอดเสี้ยวหนึ่งแห่งความทรงจำให้ได้รับรู้
และได้กลับไปจินตนาการถึงอีกครั้ง
ขอบคุณจากใจจริง
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน สนุกมากครับ รอพี่เป็ดมาเล่าต่อนะครับถึงแม้ว่าจะผ่านมาหลายปีแล้ว ก็จะรออ่านนะครับผม
-
คุณเป็ดหายไปไหนแล้วครับ คิดถึงพวกคุณมากๆ กลับมาเล่าต่อนะครับ
-
พระคงพยายามตัดทางโลกล่ะคะ.....บางคนเขาเข้าไปแล้วไปเลย เรายังอาลัยจะไปดึงเขากลับก็บาปอีก
แต่ถ้าเราเป็นคุณเป็ดเราก็รอนะคะ
เราเป็นอีกรุ่นหนึ่งที่มาทันรู้เรื่อง อาจะไม่ทันในพันทิป แต่ก็ตามอ่านจนจบ
เศร้ามากค่ะ คิดถึงพระอ้อยแทนคุณเป็ด ชีวิตกับการรอคอยอาจจะยาก
เราคิดว่าเขาไปในที่ๆดีกว่าและคอยเอาใจช่วยให้เขามีความสุขดีกว่าค่ะ
-
หนับหนุนๆ :katai2-1:
-
อ๋ายยยยย รออ่านคะ
-
กลับมาอ่านกระทู้นี้อีกครั้ง หลังจากไม่ได้อ่านมาหลายปี ยังคิดถึงความรู้สึกเก่าๆสมัยที่ได้อ่านกระทู้ในพันทิปครั้งแรกอยู่เลยครับ มันให้ความรู้สึกย้อนกลับไปนานมากกกกกกกก ไม่น่าเชื่อว่าผ่านไปสิบกว่าปีแล้วว ยังคงคิดถึงทั้งคุณเป็ดและคุณอ้อยอยู่เสมอนะครับ :L2: :L2:
-
ยังคิดถึงเรื่องราวดีดีของทั่งคู่อยู่นะครับรออัพเดทครับ
-
:sad4: :sad4:
-
รอต่อปัยยย
-
:seng2ped:
:hao5:
ยังคงงรอคอยคุณเป็ดมาอัพเดทอย่างมีความหวังครับ