-
****************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับเล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบกรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับสรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรงข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ
โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
****************************************************
ขอสงวนไว้ทำสารบัญนะคะ ^o^
พิมตะวัน บทนำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19610.msg1190734#msg1190734)
ตอนที่๑ อีกสักครั้ง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19610.msg1192430#msg1192430)
ตอนที่๒ ละครหนึ่งฉาก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19610.msg1193626#msg1193626)
ตอนที่๓ ความลับ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19610.msg1195536#msg1195536)
ตอนที่๔ สายตาคู่นั้น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19610.msg1197980#msg1197980)
ตอนที่๕ คุ้น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19610.msg1204148#msg1204148)
ตอนที่๖ ดอกเสี้ยวลอยล่อง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19610.msg1210471#msg1210471)
ตอนที่๗ คำลา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19610.msg1214347#msg1214347)
ตอนที่๘ น้องคนนั้น.... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19610.msg1218207#msg1218207)
ตอนที่๙ งุ่นง่าน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19610.msg1223100#msg1223100)
อีทิสังฉันท์จากใจพี่เพชร (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19610.msg1225899#msg1225899)
ตอนที่๑๐ รักไม่ยุ่งมุ่งแต่.....รอ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19610.msg1227544#msg1227544)
ตอนพิเศษ "ความรักคือพลังงานรูปหนึ่ง.." (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19610.msg1230251#msg1230251)
ตอนที่๑๑ "ขาว..สูง..และเป็นหนุ่มแว่นน่ารัก" (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19610.msg1243041#msg1243041)
ตอนที่๑๒ ‘ผมอยากได้รูปดอกเสี้ยว’ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19610.msg1249557#msg1249557)
ตอนที่๑๓ ฝันไป? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19610.msg1253344#msg1253344)
ตอนที่๑๔ อยู่ไม่ไกล.... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19610.msg1260225#msg1260225)
ตอนที่๑๕ สิ่งที่สำคัญกว่าคำพูด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19610.msg1273269#msg1273269)
ตอนที่๑๖ คำตอบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19610.msg1279658#msg1279658)
ตอนที่๑๗ ".....จะได้ไม่ลืม..ว่ามีคนคอย" (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19610.msg1287356;topicseen#msg1287356)
ตอนที่๑๘ เครื่องราง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19610.msg1292932#msg1292932)
ตอนที่๑๙ A Taste of Honey….
(http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19610.msg1298924#msg1298924)
ตอนที่๒๐ กระต่ายตื่นตูม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19610.msg1303315#msg1303315)
ตอนที่๒๑
ตอนที่๒๒
ตอนที่๒๓
ตอนที่๒๔
ตอนที่๒๕ น้ำจากตา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19610.msg1335506#msg1335506)
ตอนที่๒๖ คนสำคัญ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19610.msg1342489#msg1342489)
ตอนที่๒๗ 'รัก' (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19610.msg1344389#msg1344389)
ตอนที่๒๘ ความเจ็บปวด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19610.msg1345782#msg1345782)
ตอนที่๒๙ รักลอย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19610.msg1357202#msg1357202)
ตอนที่๓๐ หน้าที่ต้องมาก่อนความรัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19610.msg1371593#msg1371593)
ตอนที่๓๑ ทรมาน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19610.msg1654637#msg1654637)
ตอนที่๓๒ ที่สุดของใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19610.msg1655759#msg1655759)
ตอนที่๓๓ ที่ได้พบ... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19610.msg1656740#msg1656740)
ตอนที่๓๔ตอนอวสาน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19610.msg1657083#msg1657083)
.
.
-
อ๊ายย พิมตะวัน ชื่อเพราะ สื่อถึงความหวาน :m3:
ขอสงวนไว้ทำสารบัญนะคะ ^o^
เอ๊ะ เม้นท์ได้หรือเปล่าคะ? :m21:
-
เอ๋?
-
พิมตะวัน
:บทนำ
เขาอกหัก อกหักทั้งที่ยังไม่มีโอกาสบอกรักเลยด้วยซ้ำ ก็รู้ว่ามันยาก ยากตั้งแต่ที่รักผู้ชายด้วยกัน แถมคนคนนั้นยังมีแฟนแล้วอีก แต่ทั้งที่รู้อย่างนั้น ก็ยังห้ามหัวใจตัวเองไม่ได้....ต่อให้พยายามกดเก็บไว้แค่ไหน มันก็ห้ามไม่ได้เลยจริงๆ
ถึงรุ่งที่รักของพี่
พี่ขอโทษนะคะที่ไม่ได้เขียนหารุ่งเสียนาน สารภาพโดยดีว่ามัวเอาเวลาไปปฏิบัติภารกิจมองตามคนคนหนึ่งอยู่ อย่างที่รุ่งคงเดาได้ พี่ตกหลุมรักอีกครั้ง และก็เพิ่งรู้ตัวว่าต้องตัดใจจริงๆแล้วอีกครั้งเมื่อบ่ายวันนี้เอง นี่ถ้าเรารู้ว่าพี่ทำอะไรลงไป เราคงขำจนท้องแข็งอีกแน่ๆเลย
พี่ชายของรุ่งเป็นแค่ไอ้ขี้ขลาดตามเคยเลยนะคะ เหตุการณ์ซ้ำรอยเดิมตรงที่แอบรักเขาข้างเดียว ก็จะทำไงได้ล่ะคนที่พี่เผลอไปปิ๊งเข้าเขาดันมีแฟนอยู่แล้ว แถมยังรักกันมาก และก็เหมาะสมกันไปทุกอย่าง รุ่งนึกภาพออกใช่มั้ย คู่รักประเภทที่ไม่ต้องจับมือถือแขน ไม่ต้องส่งสายตาหวานๆใส่กันตลอดเวลา แต่ทั้งๆที่เขาแค่เดินผ่านไปในระยะร้อยเมตร เราก็รู้สึกได้ถึงออร่าสีชมพูอ่อนแล้วก็ความรู้สึกอุ่นๆที่แผ่ออกมาน่ะค่ะ....... นั่นแหละ ความรู้สึกเวลาพี่มองเห็นพี่ภพกับพี่เค้กแฟนพี่เขา
เฮ้อ.....แอบรักรุ่นพี่ที่ได้เจอกันแทบทุกวันมาตลอดสามปี แต่กลับทำอะไรไม่ได้สักอย่างเพราะเรามาช้าไปนี่มันเจ็บจริงๆ วันนี้พี่ภพมาเรียนเป็นวันสุดท้าย พี่เลยตัดสินใจทำอะไรบางอย่างร้ายๆไป
วันนี้พี่ของรุ่งทำตัวเป็นตัวร้ายในละครน้ำเน่ามาค่ะ แถมทำไปแล้วยังขี้ขลาด ไม่กล้ายอมรับสารภาพผิดซะด้วยสิ ขอพี่ระบายความรู้สึกผิดนี้ด้วยการเล่าให้รุ่งฟังนะคะ วันนี้พี่ทำร้ายพี่ภพด้วยการวางแผนให้พี่เขากับแฟนเข้าใจผิดแล้วทะเลาะกัน แอบส่งรูปถ่ายคนหน้าเหมือนพี่ภพที่กำลังนัวเนียกับหลานรหัสของพี่เองให้พี่เค้ก ทำไปก็รู้สึกผิดไป พอเห็นอาการของพี่เค้กพี่ชายของรุ่งก็ยังอุตส่าห์รู้สึกพอใจที่เห็นความผิดหวังในตาของพี่เค้ก แต่พร้อมๆกันพี่ก็รู้สึกผิดจนแทบจะหายใจไม่ออกตอนที่แอบเห็นพี่เค้กเดินหนีพี่ภพไปทั้งๆที่น้ำตานองหน้า
และทั้งๆที่คิดว่าจะฉกฉวยโอกาสที่พี่สองคนเขาผิดใจกัน แทรกเข้าไปในความสัมพันธ์นั้นให้ได้ แต่แค่ครึ่งวัน แค่ครึ่งวันเท่านั้นเอง เขาสองคนก็คืนดีกัน......เขายิ้มให้กันเหมือนเดิม แถมยังดูจะเข้าอกเข้าใจกันมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ
พี่ของรุ่งถึงมีเวลามานั่งเขียนจดหมายถึงน้องสาวคนดีอยู่นี่ไงคะ เพราะพี่พอแล้ว....จะเลิกพยายามกับรักครั้งนี้โดยเด็ดขาด ไม่รู้เหมือนกันนะคะ ว่าอกหักคราวนี้พี่จะต้องใช้เวลาสักเท่าไหร่เพื่อทำใจ ทั้งที่เตรียมใจรับความผิดหวังมาตั้งสามปีแท้ๆ แต่ทำไมยังเจ็บนักก็ไม่รู้
อ่อนแอแบบนี้....พี่คิดถึงรุ่ง อยากกอดรุ่งจริงๆ
พี่ดอนผู้อ่อนแอ
ปล. สวรรค์ของรุ่งยังหน้าตาเหมือนภาพที่พี่วาดเมื่อสี่ปีก่อนอยู่รึเปล่าคะ?
กระดาษเขียนจดหมายสีไข่ไก่ถูกพับเป็นสามทบ เจ้าของตัวอักษรจากปากกาสีดำที่เรียงรายเป็นระเบียบทั้งที่ไม่มีเส้นบรรทัดกรีดตามรอยพับทั้งสองรอยจนเรียบกริบ ก่อนจะสอดลงซองสีเดียวกันแล้วปิดผนึก ก่อนจะหัวเราะในลำคอเบาๆทั้งที่ยังมีน้ำตาคลอจนแทบเอ่อล้น จนนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนเหลือบทองมองเห็นเป็นสีเข้มข้นวาววับ จัดการจ่าหน้าซองถึงนางสาวรุ่งอรุณ โพเวลล์ โดยเว้นที่อยู่เอาไว้ แล้วเปิดลิ้นชักหยิบกล่องเหล็กใบเก่าออกมาเปิด ก่อนจะวางจดหมายฉบับนั้นซ้อนลงไปบนจดหมายไม่ต่ำกว่าสิบฉบับที่เขียนถึงน้องสาวฝาแฝดคนเดียว
“เฮ้อ......ก็พี่ไม่รู้นี่นาว่าค่าส่งจดหมายไปสวรรค์มันเท่าไหร่ เลยไม่ได้ซื้อแสตมป์มาแปะ จะไปถามพี่บุรุษไปรษณีย์ก็ไม่กล้าด้วยสิ เดี๋ยวถูกไล่เตะออกมา คราวนี้นอกจากอกหัก สงสัยจะได้ปากแตก ฮ่าๆๆๆ” เสียงงึมงำดังขึ้นเบาๆขณะที่ปิดฝากล่องสมบัติส่วนตัวนั้นลงอีกครั้ง แล้วสอดกลับเข้าไปไว้ที่ก้นลิ้นชักของโต๊ะเขียนหนังสือเหมือนเดิม
หยาดน้ำที่เอ่อคลอถูกเจ้าตัวใช้หลังมือปาดออกโดยยังไม่มีโอกาสจะหยาดออกมาเปื้อนแก้ม ก่อนชายหนุ่มในชุดง่ายๆอย่างเสื้อกล้ามกางเกงเลจะก้าวไปเอนตัวลงบนที่นอนชั้นล่าง ดวงตาที่ยังเบิกโพลงในความมืดหลังปิดไฟเพดานจ้องจับที่แผ่นไม้อัดเนื้อหนาของที่นอนชั้นบน ส่งความระลึกถึงให้น้องสาวคนเดียวที่เคยเป็นเจ้าของ แล้วจึงตัดใจข่มตาหลับลงทันที
..โปรดติดตามตอนต่อไป..
ปล.อ้อมกอดล้นหลาม ขอบคุณทุกท่านนะคะ :กอด1:
-
กอดรับขวัญพี่ดอนก่อน หนึ่งที :กอด1:
ป้อล้อ. ตอนนี้คงยังบอกอะไรไม่ได้ น้องยังมึนงงอยู่ :serius2:
-
คุณรกร เมนท์ได้ตามใจชอบเลยค่ะ กอดดดดดดดดดด ลูกค้าคนแรก กรั่กๆๆๆๆๆ
เจ๊สอง สวัสดีค่ะ ^o^
ดาด้า มาเร็วมาก ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปล.แอบจัดหน้านาน ทำให้มีย่อหน้าไม่เป็น หงิงๆ
-
แอร๊ยย!!!!
เห็นชื่อคนแต่ง ก็เลี้ยวโค้งเข้ามาเลย หุหุ
รอติดตามเน้อ
เป็นกำลังใจให้ครับ :L2:
-
เริ่มต้นก็เรียกน้ำตากันเลยหรือครับ
ส่วนมุึกรูปถ่ายนี่...เอ่อ..แหะแหะแหะ..ผมจะจำไว้ใช้แก้ตัวเอ๊ยไม่ใ่ช่ ....5555
-
เอ๊ยยยยย พิมตะวันมาเหงามากกกก o22 แต่ฟ้าหลังฝนต้องเป็นวันของพี่ดอนใช่ไหมคะคุณนุ่น?
กอดพี่ดอนกะคุณนุ่นแน่นๆ :กอด1:
-
แอบแว๊บอ่านหลังพักเที่ยง...
เหงาจับใจทีเดียวค่ะคุณนุ่น...
กอดน้องดอน และคุณนุ่นพร้อมๆ กัน :กอด1:
มารอค่ะ
-
แอบเศร้า+เหงาเล็กๆ เฮ่อออออออออออออออออ
พี่ดอนสู้ๆ
-
เห็นชื่อไรเตอร์ก็รีบ click มาอ่าน แล้วก็ไม่ผิดหวังกับสำนวนการเขียนที่นุ่มนวล
เรื่องนี้ท่าทางจะเศร้าป่ะเนี่ย
-
ตามมาเพราะชื่อคนแต่งเลยนะคะเนี่ย
อารมณ์ทั้งเศร้า ปนเหงา โหวงๆในใจจังเลย
ปล.ภาพถ่ายที่ว่า จะเป็นพี่ฟ้ากับตัวป่วนรึเปล่าคะเนี่ย
ถ้าผิดเรื่องไป ก็ขออภัยจ้า อิอิ
เรื่องนี้คงไม่มาม่าใช่มั้ยคะน้องนุ่น
หน้าหนาวแล้ว เอาแบบอบอุ่นดีกว่านะจ๊ะ
-
รอลุ้นต่อไป :man1:
-
น้องนุ่นจ๋า ก่อนอื่นขอ :กอด1:น้องนุ่นก่อนนะจ๊ะ
แล้วก็ขอ :กอด1:พี่ดอน ของน้องรุ่งอรุณอีกคน
ก็ดูซิ น้องดอนเปิดตัวพร้อมกับหัวใจเหงาๆแบบนี้
พี่แก้วขอกอดปลอบตั้งกะเริ่มเลยนะ
-
พี่นุ่นมาแล้ว :L2:
เปิดตัวเรียกน้ำตาเลยนะคะ
กอดพี่ดอน พี่นุ่น :กอด1:
+1 เรื่องใหม่ค่ะ
-
+1 ต้อนรับเรื่องใหม่
เศร้าหรือเปล่าคะเรื่องนี้ เปิดเรื่องมาก็เศร้านิด ๆ แล้วนะ
แบบเค้าอิ่มมาม่าจากหลาย ๆ เรื่องแล้วอ่ะ จะได้ทำใจก่อน
-
รีบมาอ่านเรื่องใหม่ของพี่นุ่น
แค่เริ่มก็ทั้งเศร้าและเหงาอย่างแรงแล้ว
แอบรักแฟนคนอื่นเนี่ยเจ็บดีแท้ :เฮ้อ:
-
แววเศร้ามาแล้ว มาม่าเยอะมั้ยคะ :monkeysad:
แต่ก็อยากอ่านเรื่องที่ไรเตอร์แต่งนะคะ แง่ม ๆ
-
แค่บทนำ
เหมือนตอนต่อๆไปจะต้องเสียน้ำตาแน่ๆเลย
รออ่านต่อนะครับ
-
:กอด1: คุณนุ่น เปลี่ยนแนวหรือคะ
เรื่องก่อน นู๋ป่วน นิยายหวานแห่งปี
เรื่องนี้กะเอา เรื่องโศกแห่งปีเลยรึเปล่าจ๊ะ
สงสารดอน แอบรักพี่ชมพู :เฮ้อ:
+1 เรื่องใหม่ :L2: :L2:
-
เปิดมาก้อจิตตกเลยอ่ะ อย่าเศร้ามากนะค่ะ ช่วงนี้ทานมาม่าบ่อยแล้วอ่ะ o22
-
:L2:
มาถึงก็น้ำตาท่วมจอเลยคุณนุ่น...จดหมายที่จะส่งไปสวรรค์ แถมยังรักคนมีเจ้าของ เฮ้อ...
ท่าทางจะมาม่าหรือเปล่านี่ ขอใช้สำนวนนี้บ้างคะ
เห็นคนเขาใช้กัน ก็เลยไปถามรุ่นน้องให้อธิบาย ก่อนที่คุณนุ่นจะถามเหมือนกัน
ยังว่าอยู่เลยงานเขาออกออกจะเศร้า เป็นดราม่า ทำมั๊ยทำไหมเรียก มาม่ากัน...
สแลงรุ่นใหม่ๆ แทบตามไม่ทันจริงๆ คะ
:กอด1: ให้กำลังใจกับงานชิ้นใหม่ค่า
-
โอ้ยเปิดเรื่องมาก็เศร้าเลยครับ
โธ่ค่าส่งจดหมายไปสวรรค์ใครเล่าจะรู้กัน
น่าติดตามจริงๆๆๆครับรออ่านต่อครับ
-
+1 รับเรื่องใหม่น้องนุ่น
มาให้กำลังใจคุณนาย :L2: :กอด1:
-
^
^
^
จิ้มๆพี่ลิตเติ้ลเดวิล เรื่องนี้นุ่นไม่สิงร่างคุณนายนะคะ พี่ดอนแกไม่เรียกแม่ว่าคุณนายแบบไอ้ป่วนมันหรอกค่ะ
พี่ดอน น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกก >/////<
อาน่าจูเลียไม่ขายมาม่าค่ะ
แบบว่า.....ขายเป็นอาหารจานด่วนบ้างไรบ้าง แต่ไม่ขายเป็นอาหารหลักนะคะ
กลัวกินเยอะแล้วผมร่วง โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
กอดรวบพี่ๆน้องๆเพื่อนๆทุกท่านค่ะ :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดส์ให้บ้านแตก พี่ชมภูเป็นตัวพระ น้องดอนเป็นตัวนาย???
ได้กลิ่นมาม่าลอยมากับอากาศค่ะเธอ
แต่เขียนบรรยายเริศมากเลยค่ะ คุณนุ่น
ชื่อเรื่องก็...เพราะพริ้ง พริ้ม เพรา
ยากนะเนี่ย ไม่รู้จะออกหัวออกก้อย แล้วมันจะเกิดอะไรขึ้น
อยากรู้ต้องติดตามซะแล้วค่ะเธอ
ปล. ทวงเรื่องเล่าจากความฝันนะคะ ไม่ได้เร่งรีบ แต่เร่งรัดค่ะ ว่าต้องมาต่อ อิอิ
-
+1 (แต้มสวย 555) สำหรับเรื่องใหม่ของคุณนุ่น
เปิดเรื่องมาก็เศร้าซะแล้ว แต่อ่านในรีบน ๆ บอกว่า
เรื่องนี้ไม่มีมาม่า ค่อยชื่นใจหน่อย ชีวิตจริงก็มาม่า
มากอยู่แล้ว ไม่อยากได้มาม่าเพิ่มอีก ชื่อเรื่องไพเราะ
มากมาย (ชื่อคล้ายสาวน้อยในบ้านเลย) .. :pig4:
-
จิ้มนุ่นก่อนเลย จุ่มไปหนึ่งทีก่อนอ่านเลย
-
เข้ามาดูได้กลิ่นความเหงาาาาาาาาาโชยมาจากกระทู้นี้
ตีตั๋วรออ่านด้วยคนค่ะ
บวกๆ
-
แวะเข้ามาอ่านเพราะได้กลิ่นความเหวงาโชยมาจากกระทู้นี้
ตีตั๋วรอตอนต่อไปด้วยคนค่ะ
บวกๆ
-
เอิ่ม ดูเหงาๆเศร้าๆเนอะ
-
พี่นุ่นนนนนนนนนน :L2:
รับเรื่องใหม่ค่า รอตอนต่อไปนะคะ
กลิ่นอายความเศร้าลอยตามลมมาเชียวค่ะ
-
แวะมาอุดหนุนเรื่องใหม่ของพี่นุ่นคนสวย :กอด1:
เหงาๆ เข้ากับบรรยากาศหนาวๆ (แต่กรุงเทพฯร้อนไม่ไหวแล้ว :o211:)
:L2: ให้พี่นุ่น
-
เข้ามาชิดติดขอบจอกับเรื่องใหม่ของคุณนุ่นด้วยคนนะฮะ *กอด*
แอบเหงาและเศร้าตามพี่ดอนไปด้วยเลยอ่ะ...
สงสารพี่ดอนนะ...คงจะเสียใจอยู่ไม่น้อย...แต่ไม่เป็นไร...สักวันเราจะต้องเจอคนที่เป็นคนของเราแน่ ๆ
เพียงแต่ว่า กว่าจะถึงวันนั้น...เราอาจจะหลงทางไปบ้าง...ก็ไม่เป็นไร
ที่สำคัญ...คนเราทุกคนทำผิดกันได้ทั้งนั้น...ขอแค่คิดได้ สำนึกได้อย่างที่พี่ดอนกำลังเป็นอยู่ก็พอ
+1 ให้คุณนุ่น...และกอดแน่น ๆ ให้กำลังใจอีกหนึ่งทีนะฮะ >////////<
-
:mc4: :กอด1:
-
เห็นชื่อก็รีบมา หนูป่วนไม่เศร้าเรื่องนี้ก็ต้องไม่มาม่านะ
แต่กระแทกใจตรงเขียนจดหมายหาน้องสาวนี่หล่ะ มันตรงกับเราไปอ่ะนุ่น TT
-
^
^
^
โอ๋ๆๆๆๆๆๆๆๆ กอดแนนแน่นๆ ลูบหลังลูบไหล่เบาๆด้วย
ขอโทษที่เขียนให้สิ่งที่พี่ดอนทำไปสะกิดใจนะคะ :กอด1:
ปล. ขอย้ำ เราไม่เน้นมาม่านะคะ แต่คงไม่หวานเจื้อยทุกตอนแบบตัวป่วนกะพี่อากาศแล้วนิ
คนเขียนก็อยากจะลองเขียนอะไรที่ไม่เคยดูบ้างนิ ไม่รู้จะออกมาเป็นยังไงบ้างเหมือนกันนะคะ
เพราะฉะนั้น ท่านไหนอ่านแล้วมีคำแนะนำยังไง บอกไว้ได้เลยนะคะ ยินดีน้อมรับเหมือนเดิมมิเปลี่ยนแปลงค่ะ ^o^
-
เหมือนจะเศร้าใช่มั้ยยยยยยยยยยย o18
-
:m4: เย้ นิยายเรื่องใหม่ของคุณนุ่นมาแล้ว จะคอยตามอ่านนะคะ :L2:
ว่าแต่นายเอกหรือพระเอกเรื่องนี้เป็นพี่รหัสของตัวป่วนใช่ม้า แล้วจะมีโอกาสเห็นตัวป่วนโผล่มาแวบๆไหมคะ
-
เอาอีกอะ
จะเศร้ามั้ยคะ
-
ตอนแรกก็เรียกน้ำบ่อน้อย เอ้ย!!! น้ำตาคลอเบ้า ได้แล้วค่ะ :sad11:
พยายามคิดอยู่ว่าชื่อเรื่อง กับเนื้อเรื่องจะไปแนวไหน
คิดไม่ออกอ่ะ
แต่ก็ใจชื้นขึ้นว่าคงไม่จบเศร้า :เฮ้อ:
-
หงะ คนอ่านของข้าพเจ้าท่าทางจะเตรียมตัวรอหม่ำๆมาม่ากันเป็นทิวแถว
แอบบอกว่าตอนแรกมีชื่อเรื่องเข้ารอบอีกสองสามชื่อค่ะ
"พิมตะวัน" นี่นึกออกเป็นชื่อสุดท้ายก่อนตัดสินใจแปะเรื่องแค่ไม่ถึงสิบนาทีเอง อิอิ
ส่วนชื่อเรื่องตอนแรกที่เข้ารอบมาก็อย่างเช่น
-รอยยิ้มดวงตะวัน .........อันนี้จะทื่อๆไปนะคะไม่ถูกใจ
-อุษาสวาท ..........อันนี้เดี๋ยวถูกสุนทราภรณ์เขม่นเอาว่าเอาชื่อเพลงเขามาตั้งชื่อเรื่อง (แถมจะมาแนวอีโรติคเกิ๊นนน)
-พระอาทิตย์ยิ้มแฉ่ง(แก้มแด๊ง...แดง) .........ส่วนนี่มีน้องร้ากกกกกกก บอกว่านึกถึงโรงเรียนอนุบาล งุงิ
-รอรัก ..........ส่วนชื่อนี้นี่กะจะอินเทรนด์ค่ะ แบบว่าเห็นช่วงนี้ชื่อสองพยางค์เป็นที่นิยม (ดาด้า เปล่านะ ไม่ได้พาดพิง"ข้างใจ")
ทั้งนี้และทั้งนั้น ขออภัยที่มีโฆษณาแอบแฝงอีกแล้ว (ข้างใจ...ไงคะ คริคริ)
แต่พอคนเขียนมาเล่าเรื่องชื่อเรื่องให้เห็นกันชัดๆแบบนี้ คนอ่านที่น่ารักคงไม่กลัวมาม่ากันแล้วนะคะ ^3^
ปล.มาม่าก็มีบ้างในช่วงเวลาเร่งด่วนหาอะไรกินยาก หิวดึกๆก็แค่กดน้ำร้อนใส่สามนาทีเองนิ ถือว่าช่วยให้พุงอุ่นเหมาะกับอากาศเย็นๆนะคะ
-
หงะ คนอ่านของข้าพเจ้าท่าทางจะเตรียมตัวรอหม่ำๆมาม่ากันเป็นทิวแถว
แอบบอกว่าตอนแรกมีชื่อเรื่องเข้ารอบอีกสองสามชื่อค่ะ
"พิมตะวัน" นี่นึกออกเป็นชื่อสุดท้ายก่อนตัดสินใจแปะเรื่องแค่ไม่ถึงสิบนาทีเอง อิอิ
ส่วนชื่อเรื่องตอนแรกที่เข้ารอบมาก็อย่างเช่น
-รอยยิ้มดวงตะวัน .........อันนี้จะทื่อๆไปนะคะไม่ถูกใจ
-อุษาสวาท ..........อันนี้เดี๋ยวถูกสุนทราภรณ์เขม่นเอาว่าเอาชื่อเพลงเขามาตั้งชื่อเรื่อง (แถมจะมาแนวอีโรติคเกิ๊นนน)
-พระอาทิตย์ยิ้มแฉ่ง(แก้มแด๊ง...แดง) .........ส่วนนี่มีน้องร้ากกกกกกก บอกว่านึกถึงโรงเรียนอนุบาล งุงิ
-รอรัก ..........ส่วนชื่อนี้นี่กะจะอินเทรนด์ค่ะ แบบว่าเห็นช่วงนี้ชื่อสองพยางค์เป็นที่นิยม (ดาด้า เปล่านะ ไม่ได้พาดพิง"ข้างใจ")
ทั้งนี้และทั้งนั้น ขออภัยที่มีโฆษณาแอบแฝงอีกแล้ว (ข้างใจ...ไงคะ คริคริ)
แต่พอคนเขียนมาเล่าเรื่องชื่อเรื่องให้เห็นกันชัดๆแบบนี้ คนอ่านที่น่ารักคงไม่กลัวมาม่ากันแล้วนะคะ ^3^
ปล.มาม่าก็มีบ้างในช่วงเวลาเร่งด่วนหาอะไรกินยาก หิวดึกๆก็แค่กดน้ำร้อนใส่สามนาทีเองนิ ถือว่าช่วยให้พุงอุ่นเหมาะกับอากาศเย็นๆนะคะ
จริงนะคะที่ว่ามาม่าแค่ช่วงเวลาเร่งด่วน อิอิ
-
เศร้านำมาเลย
แต่ก็รออ่านค่ะ
-
อ่านตอนแรกเศร้าใจ :m15: :m15:
โหยค่าแสตมป์ส่งถึงสวรรค์ :o12: :o12: :o12: :o12:
-
เอ๋? เรื่องนี้เป็นภาคต่อ หรือตัวละครเกี่ยวข้องกับเรื่องไหนป่าวคะ? ไอจะได้้ไปตามอ่านก่อนน่ะ เรื่องของพี่นุ่น ยังมีที่ไอยังอ่านไม่จบเลยน่ะ :confuse:
อืมมมม..ดูจะมีธีมเศร้าๆนะคะ ไอยังตอบไม่ได้อ่ะนะว่าเป็นยังไง...... เป็นกำลังใจให้จ้าาาา :กอด1:
ปล.ไหนอ่ะ นิยายแนวเจแปนโบราณที่พี่นุ่นเคยพูดถึง o11
-
^
^
^
เกี่ยวกับเรื่องรัก..ไม่กล้าบอก อยู่นิดๆค่ะ
พี่ดอนแกเป็นลุงรหัสของตัวป่วนมัน
ตามลิงค์นี้นะคะไอจัง http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14565.0
ตอนนั้นพี่ดอนโผล่หน้ามาแวบๆเป็นตัวประกอบค่าตัวแพงน่ะค่ะ ฮี่ๆๆๆ
ปล.ส่วนเจแปนโบราณ รอไปเรื่อยๆก่อนเน้อ อีกหลายคิวเล้ยยยยยยยยย
((คุณ Wordslingerคะ แบบว่า เรื่องเล่าจากความฝันเดี๋ยวขอแก้ก่อนนะคะ เขียนเสร็จแล้วอ่านเองไม่ถูกใจเลยไม่แปะ หงิงๆ))
-
^
^
^
^
จิ้มกันให้พรุนไปข้าง เข้ามารับทราบเรื่อง เรื่องเล่าจากความฝันค่ะ ไม่ได้เร่งรัดแต่อยากอ่านมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์ อิอิ จะรอนะคะ :กอด1: อ้อ รอเรื่องนี้ด้วยนะคะ
-
:กอด1: พี่ดอน
-
หนาวๆ เหงาๆ ยังไงก็ไม่รู้
-
เฮ้ออออออออออออ :เฮ้อ:
-
ขอบคุณทุกท่านที่มาอุดหนุนค่ะ
เรื่องนี้ก็ตามเคยนะคะ เรื่อยๆ เอื่อยๆ ค่อยเป็นค่อยไป แหะๆ :กอด1:
..................................................
ตอนที่๑ อีกสักครั้ง
อรุณรุ่งบอกตัวเองมาตลอดว่าทำใจได้แล้ว และมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ เมื่อวันที่ได้มาเห็นรุ่นพี่สองคนที่กลับมาคณะพร้อมกันเพื่อมาร่วมกิจกรรมรับน้อง ความรู้สึกเจ็บปวดแน่นในอกจนเหมือนจะหายใจไม่ได้เมื่อยังเป็นแผลใหม่เลือนไปแล้ว ทิ้งไว้แค่รอยขีดข่วนเล็กๆให้พอรู้สึกแสบๆคันๆบ้างเท่านั้น
สองเดือนเต็มๆที่ใช้เวลาทั้งหมดไปกับการฝึกงานช่วงปิดเทอมและเตรียมข้อมูลสำหรับโปรเจคท์จบ ก็ปีสี่แล้ว อีกแค่ไม่กี่อึดใจทั้งเขาและเพื่อนร่วมรุ่นก็จะพ้นจากสภาพนักศึกษา เป็นผู้ใหญ่เต็มตัวที่ต้องก้าวสู่สังคมนอกรั้วมหาวิทยาลัย ทำงานเลี้ยงปากท้องตัวเองโดยไม่ต้องพึ่งพาเงินมรดกที่พ่อทิ้งไว้และน้ำพักน้ำแรงของแม่อีก
ถึงแม้ว่าเงินประกันที่ได้รับมาเมื่อพ่อตายจากอุบัติเหตุเมื่อสิบห้าปีก่อนจะเป็นเงินก้อนใหญ่ แต่ทั้งอรุณรุ่งและรุ่งอรุณน้องสาวฝาแฝดก็ระลึกเสมอว่าแม่ต้องเหนื่อยมากแค่ไหน เพราะน้องรุ่งป่วยบ่อย ไม่แข็งแรงมาตั้งแต่เกิด เด็กชายอรุณรุ่งในวัยหกขวบจำคำพูดสุดท้ายก่อนพ่อจะออกจากบ้านไปทำงานในเช้าวันนั้นได้ติดใจ
‘ดอน....ปะป๊าไม่อยู่ ดอนเป็นผู้ชายคนเดียวในบ้าน ต้องดูแลหม่าม้ากะน้องรุ่งดีๆนะครับ’
‘ค้าบป่าป๊า ดอนจะดูแลดีๆไม่ให้ใครมาแกล้งหม่าม้ากะน้อง’
เช้าวันนั้นหน้าบ้านชั้นเดียวทาสีราวลูกกวาด แม่ น้องรุ่ง และพี่ดอน ยืนเรียงหน้ากระดาน รอให้พ่อจูบแก้มลารายตัวก่อนจะขึ้นรถขับข้ามจังหวัด คืนนั้นพ่อไม่กลับบ้านแต่ดอนกับน้องถูกแม่ปลุกกลางดึกให้ลุกขึ้นไปนอนต่อในรถ แม่รีบร้อนจนลืมกระทั่งจะหยิบเสื้อหนาๆให้ลูกแฝดใส่ ทำให้ดอนกับน้องรุ่งนอนกอดกันแน่นอยู่ที่เบาะหลัง
คืนนั้นเด็กชายได้รู้จักกับความสูญเสียครั้งแรก เป็นครั้งแรกที่ได้สัมผัสกับความตาย และเห็นแม่น้ำตาไหลไม่ยอมหยุด เด็กชายจับมือน้องแน่นอยู่ในอ้อมกอดของแม่ รับรู้ถึงสายน้ำอุ่นจัดที่ซึมอยู่บนบ่าจนฉ่ำชื้น แม่ร้องไห้เงียบๆแล้วก็หยุดน้ำตาด้วยตัวเองลงเงียบๆ ก่อนจะส่งยิ้มซีดเซียวให้ลูกทั้งสองคน แล้วจูงมือคนละข้างพาเข้าไปจูบลาพ่อ
‘จุ๊บๆลาปะป๊านะพี่ดอน น้องรุ่ง....ปะป๊าเหนื่อยมาก ต้องนอนพักแล้ว จุ๊บตรงแก้มเบาๆกล่อมให้ปะป๊านอนหลับนะคะ’
‘กู๊ดไนท์คับปะป๊า’
‘กู๊ดไนท์ค่าป่าป๊า....’
เด็กชายอรุณรุ่งรับรู้ว่าตั้งแต่เวลานั้นทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิม ตั้งแต่แตะจมูกลงบนผิวเย็นชืด ไม่อบอุ่นเหมือนทุกครั้ง ไม่มีการตอบสนองอย่างที่ปะป๊าเคยทำ
น่าแปลกที่ภาพของพ่อที่นอนอยู่บนเตียงเหล็กใต้ผ้าคลุมเลือนไปอย่างรวดเร็ว หากภาพของปะป๊าที่ยืนอยู่ข้างรถแวนคันใหญ่ โน้มตัวลงมาหาจนเป็นเงาทาบกับแสงตะวันยามสาย กับประกายของเส้นผมสีทองกลับเป็นภาพแจ่มชัดที่ติดอยู่ในหัวใจ เมื่อไหร่ก็ตามที่นึกถึงพ่อ ภาพของผู้ชายร่างใหญ่ที่มีรอยยิ้มอบอุ่นส่งมาให้เสมอก็ปรากฏในห้วงคำนึงทุกครั้ง
“ดอน!”
“หยัง?”
“โอ๊ย มึงเลิกตอบรับแบบนี้ทีเหอะกูขอ หน้าตาฝรั่งจ๋า เสือกตอบรับอิสานบ้านเฮาได้อีก” พี่ดอนที่เมื่อกี้ยังจมอยู่กับภาพจำในอดีตถึงกับหลุดหัวเราะออกมาสองหึกับท่าทางค้อนลมค้อนแล้งของเพื่อนสนิทตัวใหญ่เป็นยักษ์ปักหลั่นที่นั่งตรงกันข้าม ไม่ได้รู้ตัวเลยว่ามีมือดียื่นตะเกียบมาจากด้านซ้ายฉกฉวยลูกชิ้นปลาของชอบไปอีกลูกแล้ว
“เรื่องของเรา ปากเรา.......แล้วเรียกทำไม?” นิ้วเรียวยาวค่อยขยับวางตะเกียบที่เพิ่งรู้ตัวว่าคงถือค้างอยู่นานแล้วลงบนขอบชามวุ้นเส้นต้มยำ พร้อมๆกับที่มือซ้ายแตะตรงขาแว่นให้เลื่อนขึ้นอย่างติดเป็นนิสัยมากกว่าจะตั้งใจเลื่อนให้เข้าที่จริงจัง
“ก็กูขี้เกียจไล่แมลงวันบนจานมึงแล้วนี่หว่า วุ้นเส้นต้มยำมึงอืดจนจะเป็นยำวุ้นเส้นแล้ว”
“โห.......ธุค้าบบบบบบบบคุณเพื่อน เฮ้ย! แล้วลูกชิ้นหายไปไหนหมดวะ?” พอก้มลงมองในชามตรงหน้าตัวเองนายอรุณรุ่งก็ต้องโวยวายออกมาทันที ก็อุตส่าห์สั่งวุ้นเส้นต้มยำพิเศษเพิ่มลูกชิ้น แล้วป้าร้านก๋วยเตี๋ยวที่หลงเสน่ห์พ่อหนุ่มแว่นนัยน์ตาโศกลูกค้าขาประจำก็ใส่มาให้เกือบสิบลูกแท้ๆ แต่ตอนนี้พี่ดอนลงทุนเอาตะเกียบคุ้ยเขี่ยในกองวุ้นเส้นอืดจนแทบเหมือนยำวุ้นเส้นจริงเหมือนขี้ปากเพื่อนอย่างไอ้คุณก่อมันแท้ๆ กลับเจอขุมสมบัติเป็นลูกชิ้นเพียงลูกเดียว
“กูเปล่านะเว้ย” ไอ้คุณก่อปฏิเสธโดยพลัน พี่ดอนเลยหันขวับไปมองไอ้คุณเชทางด้านซ้ายทันที
“เราไม่ได้เริ่ม ไอ้จี๊ดเลย ด่ามันโน่น มันเริ่มก่อน”
“มิน่า ที่นั่งตั้งกว้างเสือกมานั่งเบียดกันสองข้าง จ้องจะจ้วงทีเผลอกันตั้งแต่สั่งซื้อเลยมั้งเนี่ย ไอ้พวกนี้นี่ ข้อไก่จานแกอะจี๊ด แล้วก็ไข่ดาวแกไอ้เช ให้ว่องๆ อย่าให้ต้องใช้กำลัง”
“กินบ้าไรของมึงเนี่ยไอ้ดอน เดี๋ยววิ่งเข้าส้วมจู๊ดๆกูซ้ำเติมมึงแน่”
มื้ออาหารผ่านไปพร้อมกับการถมกระเพาะจนเต็ม แม้จะด้วยเมนูที่ไม่ได้ตั้งใจในตอนแรกก็เหอะ แต่การประชุมเรื่องโปรเจคท์จบกับอาจารย์หัวหน้าภาควิชาช่วงบ่ายก็ผ่านไปได้ด้วยดีโดยไม่มีอาการจู๊ดๆตามคำแช่งของไอ้คุณเพื่อนปากเสียเลยสักนิด
หัวข้อโปรเจคท์ของพี่ดอนและเพื่อนอีกสามคนที่จับกลุ่มกันเองเลือกไว้คือหัวข้อที่ต้องเก็บข้อมูลในกลุ่มนักกีฬาที่มีอาการบาดเจ็บหรือเคยมีอาการบาดเจ็บบริเวณข้อเท้า ทำให้ทุกเย็นหลังฝึกงานที่โรงพยาบาลเพื่อเก็บหน่วยกิตพี่ดอนและเพื่อนจี๊ดที่รับหน้าที่เก็บข้อมูลเบื้องต้นต้องแวะเวียนไปสนามกีฬาอยู่เสมอ และที่นี่แหละที่พี่ดอนได้พบกับน้องขวัญ นักกรีฑาที่เคยติดทีมชาติประเภทกระโดดสูงแต่อดไปซีเกมส์เพราะอาการบาดเจ็บบริเวณข้อเท้าทำให้ต้องใส่เฝือกอยู่เกือบเดือนและต้องขาดซ้อมไปโดยปริยาย
หลังจากทำความรู้จักกันในฐานะผู้วิจัยและผู้เข้าร่วมการวิจัยพร้อมกับการสัมภาษณ์ข้อมูลเบื้องต้นของน้องขวัญ ครั้งแรกผ่านไป เมื่อมาพบกันอีกครั้งตามนัดในสัปดาห์ถัดมา น้องขวัญก็ขอเวลาคุยกับพี่ดอนเป็นการส่วนตัว แล้วเริ่มบทสนทนาที่ทำให้พี่ดอนที่เพิ่งตัดใจได้สนิทไม่นานต้องหัวใจกระตุก
“พี่ดอนคะ ขวัญคิดว่าขวัญถูกใจพี่อ้ะ พี่จะลองคบกับขวัญได้มั้ย?”
“ฮะ อะไรนะครับ?” นายอรุณรุ่งอ้าปากค้างแถมทำตาเหลือกใส่สาวน้อยในกางเกงขาสั้นโชว์ต้นขาขาวๆบ่งบอกว่าเป็นหมวยไทยเชื้อสายจีนสมกับที่พื้นเพเป็นชาวเยาวราชขนานแท้และดั้งเดิม หากแต่ต้นขาขาวๆนั้นกลับอุดมไปด้วยกล้ามเนื้อแน่นเปรี๊ยะสมกับดีกรีอดีตทีมชาติจนผู้ชายที่เล่นแต่ปิงปองวันละสิบยี่สิบนาทีถึงกับอายแกมอิจฉา
“อย่ามาทำเป็นไม่ได้ยินค่ะ ขวัญว่าขวัญพูดออกชัด แต่ถ้าพี่ดอนมีใครอยู่แล้ว หรือเห็นว่าอย่างขวัญคงไม่ใช่แน่ๆก็บอกได้นะคะ แต่บอกเบาๆหน่อย ขวัญไม่อยากอกหักดังๆ”
และคงเป็นเพราะประโยคน่ารักๆบ่งบอกว่าคนพูดร่ำรวยอารมณ์ขันที่ส่งมาพร้อมกับรอยยิ้มจริงใจนั่นเอง ทำให้ก่อนนอนคืนนั้นกระดาษเขียนจดหมายสีไข่ไก่ถูกหยิบมาใช้อีกครั้ง
ถึงน้องรุ่งที่รักและที่คิดถึง
พี่มีข่าวล่ามาเร็วแจ้งให้ทราบค่ะ พี่ชายใจง่ายของน้องรับปากลองคบกับสาวหมวยน่ารักคนหนึ่งเมื่อเย็นนี้เอง อ๊ะๆ อย่าเพิ่งคิดว่าพี่ไวไฟ ตกหลุมรักไปเรื่อยเชียว เพราะคราวนี้ไม่ใช่พี่ที่เป็นฝ่ายเริ่มชอบ แต่เป็นฝ่ายตรงข้ามต่างหากคะ ที่เข้ามาขอคบกับพี่ก่อน ครั้งแรกเลยนะเนี่ยภาคภูมิใจดีพิลึก......อืม เห็นเป็นไอ้ขี้ก้างอย่างนี้พี่ดอนก็มีเสน่ห์เหมือนกันนะเออ
น้องคนนี้ชื่อครองขวัญค่ะ น่ารักน้อยกว่าน้องรุ่งของพี่นิดเดียว แต่ตัวใหญ่กว่ามาก เป็นอาหมวยความสูง 173 เซนติเมตร (ยืนคู่กันก็เกือบๆเท่าพี่แล้วค่ะ ดีเนอะจะได้คุยสะดวกๆไม่ต้องก้มให้เมื่อย) น้องขวัญน่ารัก แล้วก็อารมณ์ดี ร่าเริง ยิ้มเก่ง
วันนี้แค่คุยกันไม่กี่ชั่วโมงพี่ดอนหัวเราะไปไม่รู้กี่รอบ ถึงตอนนี้จะยังบอกไม่ได้ว่ารัก แต่ถ้าได้พบได้พูดคุยกันไปเรื่อยๆ สงสัยว่าพี่ดอนคงตกหลุมรักอีกครั้งแน่ๆ
น้องรุ่งยังจำได้มั้ยคะ ตอนนั้นเราสองคนอยู่ ป.๑ เราเรียนห้องเดียวกัน แล้วก็ถูกเพื่อนๆล้อชื่อทุกวัน ว่าพ่อกับแม่คงขี้เกียจคิด เลยตั้งชื่อเราง่ายๆแบบนี้ แถมคุณครูยังเรียกผิดเรียกถูกเป็นประจำ จนเราสองคนจูงมือกันมาบอกให้หม่าม้าพาไปเปลี่ยนชื่อ เราไม่อยากชื่อคล้ายกันแบบนี้อีกแล้ว ตอนนั้นหม่าม้ากอดพี่กับรุ่งไว้แล้วก็ถามว่า
‘พี่ดอน น้องรุ่ง รักปะป๊ามั้ยลูก คิดถึงปะป๊ามั้ย?’
พี่จำได้ว่าเราสองคนแย่งกันตอบว่าคิดถึงมาก แล้วก็รักปะป๊า อยากเจอปะป๊ามาก พอเราตอบไปแบบนั้นหม่าม้าก็บอกว่า ชื่อของเราปะป๊ากับหม่าม้าเป็นคนตั้งให้ ทั้งชื่อจริงชื่อเล่น เพราะพี่ออกมาจากท้องหม่าม้าตอนอีกสิบห้านาทีหกโมง แล้วอีกเกือบครึ่งชั่วโมงรุ่งถึงตามออกมา
ปะป๊ารออยู่หน้าห้องคลอด จากเก้าอี้ที่นั่งรอมองออกไปเห็นพระอาทิตย์กำลังขึ้นพอดี ปะป๊าเล่าให้หม่าม้าฟังว่าแสงอาทิตย์วันนั้นสวยที่สุด เป็นสีส้มอ่อนๆ จนทำให้ตึกทุกตึกที่มองเห็นทางหน้าต่างกระจกตรงนั้นพลอยเป็นสีส้มไปหมด แล้วเลยขอตั้งชื่อพี่ว่าดอน dawn ที่แปลว่ายามเช้า หรือแสงตะวันยามเช้า แล้วให้หม่าม้าหาชื่อภาษาไทยที่จะแปลตรงกันให้น้องด้วย น้องรุ่งเลยได้ชื่อว่ารุ่ง แล้วหม่าม้าก็เลยเปิดพจนานุกรมตั้งชื่อเราสองคนว่าอรุณรุ่ง กับรุ่งอรุณไงคะ
ตอนนั้นหม่าม้าบอกว่า ถ้าเรายังรักปะป๊า ก็ต้องภูมิใจกับชื่อที่ปะป๊าเป็นคนคิดตั้งให้ เพราะมันเป็นชื่อที่มาจากความรัก หม่าม้าบอกว่าถึงเราสามคนจะไม่ได้กอดปะป๊าอีก แต่ถ้าเราคอยคิดถึงปะป๊าเสมอๆ รักษาทุกสิ่งที่ปะป๊าให้ไว้อย่างดี นั่นก็แปลว่าความรักของปะป๊ายังอยู่กับเรา หม่าม้าบอกว่าคนเราอยู่ได้โดยปราศจากความรักก็จริง แต่คนที่ไม่มีความรักก็ไม่ต่างอะไรกับหุ่นยนต์ ขาดสีสันที่ความรักจะเข้ามาเติมเต็ม
เพราะฉะนั้น พี่ถึงไม่เคยเข็ดสักทีกับความรัก ต่อให้เจ็บอีกกี่ครั้ง ขอเวลาพักฟื้นสักนิด พอมีเรี่ยวแรงกลับมา พี่ดอนก็จะขอเปิดรับเจ้าความรักที่จะก้าวเข้ามาอย่างเต็มอกเต็มใจ น้องรุ่งเห็นด้วยกับพี่รึเปล่าคะ?
วันนี้เป็นวันที่พี่หัวเราะได้เต็มเสียงที่สุดในรอบสามเดือน
พี่ดอนผู้อยากลองรักอีกสักครั้ง
..โปรดติดตามตอนต่อไป..
ปล.แหะๆ ตอนแรกๆก็โทนต้มซุปใส่เกลือหยิบมือเล็กๆไปก่อนนะคะ :กอด1:
-
ปาดด้วยรัก :กอด1:
ขอแสดงความยืนดีกะน้องขวัญด้วยใจ!!!
แล้วหนูหม่าอกหักดังโพละเลยนะเออ...แง้ ๆๆๆๆ พี่ดอนของหนูหม่า :sad2:
-
ชอบมากๆเลยค่า ขอเป็นแฟนเรื่องนี้นะคะ
จะติดตามคะ ผู้เขียนขา ><
-
อ๋อออ จำได้แล้ว คนที่สร้างความร้าวฉานให้พี่ชมพูนั่นเอง
ว่าแล้วจะมีตัวป่วนออกมาแว๊บ ๆ หรือเปล่านะ แอบคิดถึง
เออ .. แล้วน้องนุ่นไม่คิดจะรวมเล่มพี่ฟ้าบ้างเหรอ อยากได้นะเนี่ยะ
-
แอบมาตอบเมนท์เบาๆ คริคริ
ปาดด้วยรัก :กอด1:
ขอแสดงความยืนดีกะน้องขวัญด้วยใจ!!!
แล้วหนูหม่าอกหักดังโพละเลยนะเออ...แง้ ๆๆๆๆ พี่ดอนของหนูหม่า :sad2:
กรรม เจ่เจ้กลับไปเปลี่ยนชื่อน้องขวัญเป็นหนูหม่าดีมิ? กร้ากกกกกกกกกกส์
ชอบมากๆเลยค่า ขอเป็นแฟนเรื่องนี้นะคะ
จะติดตามคะ ผู้เขียนขา ><
ขอบคุณที่จะติดตามกันต่อไปค่ะ ยินดีต้อนรับ และยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ^o^
อ๋อออ จำได้แล้ว คนที่สร้างความร้าวฉานให้พี่ชมพูนั่นเอง
ว่าแล้วจะมีตัวป่วนออกมาแว๊บ ๆ หรือเปล่านะ แอบคิดถึง
เออ .. แล้วน้องนุ่นไม่คิดจะรวมเล่มพี่ฟ้าบ้างเหรอ อยากได้นะเนี่ยะ
ถูกต้องค่ะ พี่ดอนคนนี้นี่เองงงงงงงงงงงงงงงงงง
ส่วนตัวป่วนจะมามั้ย ขอตอบว่ามานะคะ แบบว่ารับเชิญบ้างนิดๆเนื่องจากค่าตัวแพง (พี่อากาศแกหวงน่ะค่ะ)
และๆๆๆ คำถามนี้ อี๊......อี๊.......
เปลี่ยนสีเรียกร้องความสนใจนิด
เรื่องรวมเล่มเรื่องของตัวป่วนกะพี่อากาศและผองเพื่อน นุ่นก็คิดจะทำค่ะ แต่เป็นโครงการระยะยาวเนื่องจากทุนทรัพย์ต่ำ โฮะๆๆๆๆๆ
แต่เห็นมีคนอ่านที่น่ารักมาถามหาห้าหกเสียงแล้ว เลยกะว่าจะรวมแน่ๆ แต่ก็ต้องรอเงินในกระเป๋าก่อน ตอนนี้ก็จัดหน้า แก้โน่นนี่ที่มันขัดหูขัดตาไปพลางๆก่อนนะคะ
ลองแปลงเป็นไซส์ A5 ดูแล้วปรากฏว่าอยู่ที่ประมาณ 700 หน้าค่ะ ยังไงถ้าทำเมื่อไหร่ก็คงสองเล่ม เรื่องใหญ่เลย T___T
-
ท่าทางเนื้อเรื่องจะเข้ากับบรรยายกาศแน่เลย o13
-
เหมือนจะได้ซดน้ำมาม่า เหงาๆ อยู่คนเดียว...
ทำไมชีวิตหนูมันช่างเหงาอย่างงี้ล่ะน้องดอนจ๋า มาๆ กอด สิบทีเลยลูก :กอด1:
ปล. น้องขวัญ สูงเท่าคุณพี่เลยค่ะ - -"
-
เศร้าเนอะ
-
:กอด1: เข้ามากอดน้องนุ่นของพี่มาร์คขาด้วย
บรรยากาศแอบเศร้า
แต่ยังเชื่อในปณิธานน้ำตาลเชื่อมของน้องนุ่น
+1
-
โอ้ยมันจี๊ดอะครับ
เศร้าเหลือเกิน
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
ครั้งนี้จะเป็นความรักจริง ๆ เหรอฮะ...พี่ดอน ?????
หรือมันจะเป็นเพียงแค่การโอนอ่อนผ่อนตาม เพื่อทดแทนความรู้สึกในส่วนลึกเท่านั้น...
ใจจริงแล้ว...อยากให้พี่ดอนคิดทบทวนให้ดีก่อน...เพราะสุดท้ายถ้ามันไม่ใช่รัก คนที่เจ็บหนักก็คือน้องหมวยขวัญนะเออ >[]<
เพิ่งจะเก็ทว่าพี่ดอนเค้าเป็นลูกครึ่ง...แถมหน้าตาดีอีกต่างหาก
แต่เรื่องราวในอดีตของพี่ดอน...ทำเอาน้ำตาซึม...ความรู้สึกอึมครึมก่อตัวอย่างบอกไม่ถูก
หนาวก็หนาว...เศร้าก็เศร้า...การเขียนจดหมายถึงใครอีกคนที่ส่งไม่ได้ของพี่ดอน กระแทกใจ ตับ ไต ไส้พุงอย่างแรง
อ่านแล้วคิดถึงบ้านอ่ะ...ป๊า ม๊า...มิสยู้ววววววว ว ว วววววว ววววว T^T
-
โธ่น้องดอนของพี่ ?
-
ครั้งนี้จะใช้รักจริงๆไหมอ่ะ หรือว่าพอคิดว่าจะลองรักแล้วก็จะรักได้อ่ะ
ถ้าคบกันไปแล้วมันไม่ใช่สำหรับดอนล่ะ ขวัญก็น่าสงสารแลยสิ
:เฮ้อ: เวลาที่พี่ดอนเขียนจดหมายเนี่ย ทั้งเหงาทั้งเศร้าเลยอ่ะ
-
ตอนแรกพี่ดอนชอบผู้ชายใช่ป่ะ
ตอนนี้ลองคบกับผู้หญิงใช่มะ
อยากรู้ใครพระเอกกกกกกกกกกกกกกก
-
:really2:
จำอิพี่ดอนนี่ได้แร่ะ
คนที่ทำให้พี่ชมพูร้าวฉานนั้นเอง
แต่เอ๊ะๆ ใครพระเอกล่ะ
รอพระเอกเปิดตัวแร่ะกัล
****เรื่องนี้มาม่าไหมพี่นุ่น ถ้ามาม่าจะได้ทำใจเพราะเด๋วนี้นิยายในเล้ามาม่าเยอะๆๆๆมากก**** 5555
ป.ล.ไปลองคบกับผู้หญิงแบบนี้จะดีหรอ ระวังเค้าเสียใจน่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ทรมานอยากตอบเมนท์เหมือนอยากเม้าท์เพื่อน กร้ากกกกกกกกกกกกกส์
แต่ไม่ได้ เดี๋ยวจะผิดจรรยาบรรณเป็นการเปิดเผยเนื้อเรื่อง
เพราะงั้น ทั้งคนอ่านและคนเขียนต้องอดทนกันต่อไปนะคะ
แง้ๆๆๆๆๆๆ อยากเม้าท์ด้วยจะแย่แล้ว
แต่ ขอย้ำๆๆ
****เรื่องนี้มาม่าไหมพี่นุ่น ถ้ามาม่าจะได้ทำใจเพราะเด๋วนี้นิยายในเล้ามาม่าเยอะๆๆๆมากก**** 5555
ป.ล.ไปลองคบกับผู้หญิงแบบนี้จะดีหรอ ระวังเค้าเสียใจน่ะ
มาม่าก็แค่มาม่าจ๊างน้อยค่ะ ไม่ใช่ต้มยำน้ำข้นแน่ๆ แล้วพอคุณเผลอเราก็จะนำเสนอมาม่าชุบคาราเมล สอดไส้วานิลลา ฮี่ๆๆๆ
-
:z13: คุณนุ่น ดีใจที่บอกว่าเป็นแค่มาม่าจ๊างน้อย แถมด้วยมาม่าคาราเมล
จะรอชิมนะคะ ... :laugh:
-
น่าติดตามค่ะ นายดอนเราดูเหงาหงอยจริง
-
ดูท่าจะเป็นเรื่องเศร้าอ่ะ แต่ตัวละครมีมุมน่าสนใจดี
ชอบๆพี่ดอนน้องรุ่ง
-
สวัสดีคะ น้องนุ่น
ไม่ค่อยได้ออกมาเม้นท์ เขิล เขิล
เคยอ่านเรื่องรักไม่กล้าบอก พี่ฟ้า กับน้องตัวป่วน แล้วชอบมากมาก
ทั้งน่ารัก ทั้งหวานๆๆ ไปหมด
อยากชมน้องนุ่นแต่งกลอนเก่งมากๆๆเลยคะ
อ่านแล้วเขิลมากๆๆจริงๆๆ เป็นนิยายเรื่องนึงที่ชอบมากเลยนะคะ
พอน้องนุ่นแต่งเรื่องใหม่ ดีใจมากๆเลยคะ
จะติดตามผลงานนะคะ
อีกอย่างอยากให้น้องนุ่น เอาเรื่องรักไม่กล้าบอก รวมเป็นเล่มจังเลยคะ
จะรออุดหนุน ^^ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆๆ น่ารัก น่ารัก นะคะ
-
^
^
^
จิ้มๆพร้อมเจาะไข่ค่ะ
แล้วพลิ้วตัวไปแจกบวกให้ทั่วกระทู้ กร้ากกกกกกกกกกกกส์
ขอบคุณมากนะคะพี่บลูคาวาอี้ เป็นแควนคลับของพี่อากาศนี่เอง ยินดีต้อนรับและยินดีที่ได้รู้จักค่ะ :กอด1:
ดูท่าจะเป็นเรื่องเศร้าอ่ะ แต่ตัวละครมีมุมน่าสนใจดี
ชอบๆพี่ดอนน้องรุ่ง
เย้ๆๆๆ มีคนชอบน้องรุ่งด้วย ดีใจเหมือนลูกสาวขายออก
ยินดีต้อนรับนะคะ ^o^
-
มีแววว่ารักครั้งใหม่นี้ จะยิ่งทำให้พี่ดอนเจ็บอีกรึเปล่านะ
เรื่องนี้บรรยากาศเหงาๆเศร้าๆได้อีก
ปล.รอคอยพี่ฟ้ากะตัวป่วนฉบับรวมเล่ม ^^
-
ณ เวลานี้นายdawn ก็ยังอยู่ในโหมดเหงาๆเศร้าๆอยู่
คงไม่นานเกินไปนะคะน้องนุ่น ที่จะมีใครมาซักคน
มาช่วยขจัดความเหงาความเศร้าให้นายdawnน่ะค่ะ
-
มาเม้นแล้ว.......อารมณ์ตอนนี้มันเหงามากเลยอ่ะค่ะนุ่น :impress3:เจ้บอกตามตรงว่าไม่ชินเลยค่ะ อานาจูเลียของเจ้ต้องยิ้มได้น้าาาาาาาาาาาาา
อย่าปล่อยให้เจ้คนนี้อยู่กับความเหงาเคียงข้างน้องดอนนานนะ เจ้คงทนไม่ได้แน่ๆเลยค่ะ
ตอนนี้เดาเนื้อเรื่องไม่ได้เลยอ่ะ อ่านแล้วเจ้มาอาการไปไม่เป็นกันเลยที่เดียว น้องดอนจะเป็นตำแหน่งไหนก็ลุ้นอยู่
(ยิ่งไปชอบชมพูเนี่ยเจ้ยิ่งคิดหนัก) แต่แอบร้องไห้ตอนนี้น้องเขียนจดหมายถึงน้องสาว :m15: เพราะมันมีทั้งความรัก ความคิดถึง ความเหงา รวมตัวกันอยู่
เจ้ท้องอืดกับมาม่าหลายชามในเล้าแล้วนะค่ะ สำหรับเจ้อานาจูเลียเป็นขนมหวานชั้นเลิศ นุ่นอย่าปรุงมาม่ามาเสิร์ฟเลยนะค่ะ
แอบบ่นนิดทำไมเดี่ยวนี้เล้ามีแต่มาม่าไปหมดแล้ว มันเป็นอันตรายต่อตับเจ้มากเลย o22 เพราะทานที่ไรเจ้ปวดตับทุกที
:pig4:แต่ขอบคุณคุณนุ่นมากมาเลยที่มาเสิรืฟเรื่องราวดีๆให้ได้ร้องไห้ ยิ้ม หัวเราะกัน มามะเจ้กอดแน่นๆที :กอด1:
:bye2:
-
พี่ดอนดูอ่อนโย๊นอ่อนโยน :o8:
-
เข้ามาอ่านเรื่องใหม่ของน้องสาวสุดสวยหรือเปล่าหว้า
นึกว่าต้องหาทิชชู่มาวางข้างๆเสียแล้ว
จะเข้ามาอ่านเรื่อยนะจ๊ะ
แต่ว่าตอนเขียนจดหมายอะ เอาเอียงอย่างเดียวไม่ได้หรอ ตัวมันเล็กพี่อ่านยากอะ(ใครจะว่าตามหลังไม่รู้แหละ)
สงสารสายตาคนอายุเกือบเยอะนิดนึงน้าจ๊ะ พี่เพ่งจนปวดตาเลยอะ :sad4:
-
หวังว่า ถ้าความรักไม่สมหวัง
น้องขวัญจะเป็นน้องสาวที่น่ารักต่อไปนะจ๊ะ
:กอด1: น้องนุ่น ไปถึงตัวป่วนกับพี่ฟ้านะคะ
-
:sad2: ไอหยา เหงาได้อีกเศร้าได้อีก แต่อีกไม่นานพี่ดอนต้องมีคู่สิเน่หาที่คอยอยู่เคียงข้างใช่ไหมคะคุณนุ่น
น้องขวัญฮาดี และหวังว่าต่อไปพี่ดอนเจอเนื้อคู่จริงๆแล้ว น้องขวัญจะน่ารักแบบนี้ตลอดไปนะ ^ ^
ปล,ชื่อพี่ดอนมีที่มาเก๋มากค่ะ :L2:
-
หลังจากลงบทนำกับตอนที่หนึ่งไป ปรากฏว่าคนอ่านที่น่ารักของข้าพเจ้ามีทีท่าหวาดๆมาม่ากันเกือบหมดเลยนะคะ
อย่างไรก็ตาม มาม่าจ๊างน้อยใกล้จะหมดโปรโมชั่นแล้ว
เพราะงั้น อดทนอ่านไปอีกสักนิด แล้ว.......พี่ดอนที่น่ารักก็จะลั้ลลาแล้วล่ะค่ะ :m13:
พี่น้าทททททททท นุ่นใส่โค้ดที่จดหมายของพี่ดอน แค่เอาตัวเอียงนะคะ ทำไมเอียงแล้วถึงพลอยเข้มไปด้วยก็ไม่รู้อ้ะค่ะ หงิงๆ
.................................
ตอนที่๒ ละครหนึ่งฉาก
ถึงน้องรุ่งที่รักของพี่
วันนี้พี่มีบทละครจบในฉากเดียวมาให้ลองอ่านค่ะ กะว่าจะเอาไปเสนอขายให้ไอ้พวกที่มันคิดจะทำละครคณะฉลองงานวันเกิดคณะต้นเดือนพฤศจิกานี้เสียเลย
เปิดม่านมาฉากเป็นซุ้มการะเวกกำลังออกดอกดก มีรังมดแดงใหญ่เบ้อเริ่มอยู่หนึ่งรังด้วย ถัดไปด้านหลังมีม้านั่งยาวทำจากเหล็กมีพนักพิงทาสีเขียวเข้ม
ชายหนุ่มในชุดเสื้อกาวน์สั้นสีขาวกางเกงสแล็คและรองเท้าหนังสีดำเปื้อนคราบโคลนเล็กๆเพราะน้ำท่วมเพิ่งลดยืนเผชิญหน้าระยะประชิดกับหญิงสาวสูงเพรียวในชุดนักศึกษาเสื้อพอดีตัว กระโปรงทรงสอบยาวแค่เข่าตามระเบียบเป๊ะกับรองเท้าผ้าใบสีขาวสะอาด ชายหนุ่มยื่นมือไปจับปอยผมที่ระอยู่ข้างแก้มชื้นเหงื่อของหญิงสาวทัดให้ที่ใบหูอย่างนุ่มนวล หญิงสาวก้มหน้า(หันออกหาผู้ชม) มีสีหน้าลำบากใจ หัวคิ้วขมวด ปากเม้มแน่น มือทั้งสองกำสายเป้ทั้งสองข้างที่สะพายติดหลังจนแน่น แล้วพูดว่า
“เรา.....ลองห่างกันสักพักดีกว่ามั้ยคะ พี่เอ”
“บี!?”
ชายหนุ่มอุทานเสียงพร่า มือทั้งสองยื่นไปบีบที่ต้นแขนทั้งสองข้างของหญิงสาวทันทีโดยไม่รู้ตัว
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นช้าๆ สบตากับชายหนุ่มด้วยแววตาสั่นระริก
“ไม่ใช่ว่าเราจะเลิกกันนี่คะ เพียงแต่บีรู้สึกว่า....ต้องการพื้นที่ส่วนตัวอีกนิด คือ......บีขอโทษค่ะ”
ชายหนุ่มทิ้งมือทั้งสองข้างที่จับอยู่ที่ต้นแขนของหญิงสาวออกอย่างคนหมดแรง ส่งแววตาตัดพ้อและไม่เข้าใจไปให้หญิงสาว ค่อยๆก้าวถอยหลังจนไปทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ แล้วเท้าศอกทั้งสองข้างลงกับหัวเข่ามือประสานรองรับหน้าผาก สูดลมหายใจเข้าลึกแล้วถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นขึ้น
“มีเหตุผลรึเปล่าครับ มีอะไรที่พี่ทำไปแล้วทำให้บีลำบากใจ....บอกพี่ได้มั้ย?”
“ไม่หรอกค่ะ พี่เอเป็นคนดี ดีกับบีทุกอย่าง......แต่.....”
หญิงสาวหยุดประโยคไว้แค่นั้น แล้วเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าชายหนุ่ม นั่งยองๆบนปลายเท้าแล้วจับมือทั้งสองข้างของชายหนุ่มลงมากุมไว้ตรงหน้าขาของชายหนุ่มเอง
ทั้งสองสบตากัน.......
ไฟรอบหรี่ลง เหลือไว้แต่สปอตไลท์ที่จับอยู่ที่นักแสดง ก่อนจะค่อยๆหรี่ลงช้าๆ
เพลง ‘ดีเกินไป’ ท่อนฮุคขึ้น (เวอร์ชันอะคูสติค)
*หมายเหตุ เผื่อน้องรุ่งจำไม่ได้ เพลงนี้ดังมากตอนเราอยู่ประมาณ ป.๓- ป.๔ เนื้อท่อนฮุคก็ “เลิกพูดได้มั้ย ว่าฉันดีเกินไป นั่นหรือเหตุผลที่ให้ได้.......ไม่รักก็อย่าทำเห็นใจ ฮื่อ..ฮือ ถ้าเลือกจะไป ให้บอกคำเดียวเท่านั้น.....อย่ามาฆ่ากันด้วยคำว่าดีเกินไป”
เป็นไงบ้างคะ น้องรุ่งว่าบทละครฉากนี้จะขายออกมั้ย? อย่างที่เดาได้แหละค่ะ แค่เปลี่ยนชื่อตัวละครเสียใหม่ ให้นายเอเป็นพี่ดอน ส่วนน้องบีเป็นน้องขวัญ ด้วยขั้นตอนง่ายๆนี้ คุณก็จะพบกับสถานการณ์จริงช่วงหกโมงเย็นวันนี้ได้ทันทีโดยไม่ต้องมีไทม์แมชชีน
แซร่าห์ : โอ้ววววว นี่มันยอดมากเลยค่ะจอร์จ ชั้นไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนเลย โอ.......พระเจ้าจอร์จ มันยอดมาก
จอร์จ : และยิ่งไปกว่านั้น เพียงคุณสั่งด่วนภายในสิบนาทีนี้ เราจะแถมโปรโมชั่นลดอีกสิบเปอร์เซ็นต์ คุ้มยิ่งกว่าคุ้มจริงๆนะครับแซร่าห์ ผมรอที่จะกดสั่งซื้อไม่ไหวแล้วครับ
อะไรนะคะน้องรุ่ง? อ้อๆ อย่าเพิ่งสติแตกเหรอคะ? ฮ่าๆๆๆๆ ก็พี่ไม่อยากเศร้าไปมากกว่านี้นี่นา เฮ้อ....ไม่ทันได้ตั้งตัวเลย
คงเป็นเพราะพี่เองนะคะ ที่ทำตัวติดหนึบกับน้องขวัญมากเกินไป โดยไม่ทันเตรียมใจน้องขวัญคนดีถึงยื่นข้อเสนอนี้มาให้ พี่ไม่ได้ไร้ประสบการณ์จนไม่รู้นี่คะ ว่าไอ้คำว่า ‘ห่างกันสักพัก’ มันก็เท่ากับการขอเลิกแบบนุ่มนวลนั่นเอง
ห้าเดือนเชียวนะคะระยะเวลาของความสัมพันธ์ที่น้องขวัญเรียกว่าลองคบๆกันดูครั้งนี้ ทั้งๆที่พี่เริ่มรู้สึกว่า “ใช่” แล้วแท้ๆ แต่คำตอบของอีกคนกลับกลายเป็น “ไม่ใช่” ไปเสียได้ ถ้าน้องรุ่งจะถามพี่ดอนว่าแล้วตกลงความเจ็บมันเท่าครั้งก่อนรึเปล่า พี่ตอบได้เลยนะคะว่ามันไม่เท่า คราวก่อนพี่อกหักเพราะแอบรักแฟนคนอื่น แอบมองแอบหวังอยู่ถึงสามปี แต่ตลอดเวลาสามปีนั้นก็เผื่อใจไว้ตลอดเวลาว่าเขามีเจ้าของแล้ว มันยากที่จะสมหวัง
พี่ภพเข้ามาให้พี่อยากยึดเป็นที่พักหัวใจได้ถูกที่ถูกเวลาที่สุด เพราะเข้ามาหลังจากที่น้องสาวของพี่จากไปแค่ไม่ถึงเดือน แล้วลักษณะอบอุ่น พร้อมจะเข้าใจน้องๆของพี่เขาก็เป็นสิ่งที่พี่ต้องการ ทำให้พี่ประทับใจ จนพอรู้ตัวอีกทีก็คอยแต่จะมองตามทุกการเคลื่อนไหวของพี่เขาไปเสียแล้ว
แต่คราวนี้น้องขวัญเป็นฝ่ายหยิบยื่นโอกาสที่จะรักมาให้พี่ พี่เลยศึกษาน้องเขาด้วยความมั่นใจเต็มร้อย พอมาเจอกับเหตุการณ์เมื่อเย็นเข้าพี่เลยรู้สึกเหมือนจะเข็ดๆขยาดๆยังไงก็ไม่รู้สิคะ มันไม่ถึงกับเจ็บจนหายใจลำบากแบบคราวก่อน แต่กลับรู้สึกจุกๆหน่วงๆ แถมยังทำให้พี่สรุปได้ว่า.... ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายเข้าหา หรือเป็นฝ่ายถูกเข้าหา เราก็มีสิทธิ์เจ็บจากความสัมพันธ์ได้เหมือนกัน
เจ็บคราวนี้ถึงไม่รุนแรงนัก แต่พี่ดอนคงต้องใช้เวลาทำใจอีกยาวเลยล่ะค่ะ
พี่ดอนผู้กำลังอยู่ในช่วงขยาดแต่ยังไม่เข็ด
ปล.ฉบับหน้าพี่จะเปลี่ยนสถานที่เขียน ดีใจกับพี่ล่วงหน้าได้เลยนะคะน้องรุ่ง เหลือฝึกงานตัวเดียว....ตัวต่างจังหวัด พี่จะไปใช้เวลาทำใจหกสัปดาห์เต็มที่ตาก โรงพยาบาลประจำจังหวัดยกกลุ่มสี่คนเลยค่ะ คาดว่าจะเป็นหกสัปดาห์ที่สนุกแล้วก็หนาวมากแหงๆ
พี่ดอนของน้องรุ่งหยิบกระดาษจดหมายสองแผ่นซ้อนกันแล้วพับสามทบอย่างเคย ก่อนจะสอดใส่ซอง แล้วจ่าหน้าถึงน้องสาวบนสวรรค์ ปิดไฟแล้วไปล้มตัวลงนอน หลับตาข่มใจให้หลับอยู่สักพักก็กลับหลับไม่ลงทั้งๆที่รับรู้ว่านี่เป็นเวลาย่างเข้าวันใหม่และร่างกายที่เหนื่อยล้าก็ต้องการการพักผ่อนเต็มที
หลังจากพลิกซ้ายพลิกขวา คว่ำหน้า กลับหัวนอน ยกหมอนออก จนเวลาผ่านไปอีกเกือบชั่วโมง เลยตัดสินใจย่องออกจากห้องแล้วเดินไปเปิดประตูห้องตรงกันข้ามอย่างเบามือ ชะโงกหน้ามองคนในครอบครัวหนึ่งเดียวที่เหลืออยู่ที่กำลังนอนหลับสนิทฟากด้านที่ชิดผนังบนเตียงกว้างขนาดนอนเรียงกันได้สามคนสบายๆเหมือนเมื่อสิบปีก่อนไม่ผิดเพี้ยน ก่อนจะสอดตัวเองเข้าไปใต้ผ้าห่ม สูดหายใจเข้าสุดปอดแล้วข่มตานอนอีกครั้ง
“พี่ดอน.....นอนไม่หลับเหรอ?”
“ครับหม่าม้า....”
คุณเอมอรเท้าแขนขึ้นกึ่งนั่งกึ่งนอน ชะโงกตัวมองโครงหน้าลูกชายในความมืด แล้วก้มลงแตะกึ่งปากกึ่งจมูกลงบนหน้าผากที่โผล่พ้นผ้าห่มนวมออกมาเพียงนิด ตามด้วยวางมือเล็กบางลูบช้าๆบนศีรษะที่เห็นเพียงเงาๆ
“นอนให้หลับนะพี่ดอน.....แล้วในใจมีอะไรวุ่นวายนักก็เปิดปากพูดระบายออกมาบ้างเถิดนะคะลูก ยังไงพี่ดอนก็มีหม่าม้าอยู่ตรงนี้นะ”
..โปรดติดตามตอนต่อไป..
ปล. หงิงๆ งื้ดๆ :m32:
-
ชอบตอนพี่ดอนเขียนจดหมายถึงน้องสาวจริงๆค่ะ (ไม่ขอบรรยายเพิ่มกว่านี้นะ พอดีเซลล์สมองตอนนี้มันตันสุดๆๆ เอาเป็นว่าชอบมากๆค่ะ)
ส่วนเรื่องตัวป่วนไอคงต้องไปอ่านใหม่แต่ต้น ขอบคุณสำหรับlinkค่ะ (ตอนนั้นอ่านไปได้หน่อยแล้วไม่ได้ตามต่อ บอกตรงๆว่าลืมหมด แต่ไอจำตอนในตอนแรกที่พี่ดอนเขียนจดหมายได้นะ คู่นั้นเป็นคู่ปกติที่น่ารักจริงๆ) ถ้าพี่นุ่นจะรวมเล่มแน่นอนเมื่อไหร่บอกแต่เนิ่นๆนะคะ ช่วงนี้ผลิตหนังสือกันเยอะจริงๆ จะไม่เอาก็ไม่ได้แบบว่ากรูชอบทั้งนั้น เพราะงั้นเรื่องของพี่นุ่นก็เป็นหนึ่งในเรื่องที่ไอไม่อยากพลาดเหมือนกัน (ถึงเรื่องตัวป่วนไอจะยังอ่านไม่จบแต่ไอมั่นใจในฝีมือพี่นุ่น) เพราะงั้นเนิ่นๆนะคะ เงินไอนี่แทบไม่ได้ซื้ออย่างอื่นเลยนอกจากค่าหนังสือ ค่ากิน ค่ารถแล๊ะทุกวันเนี๊ย 555+
:กอด1: ~กอดกันๆๆ ^^
-
เง้อ คุณนุ่นเขียนมาแบบเรื่อยๆแต่ก็แอบเชือดกันนิ่มๆนิดหน่อย หุหุ
ผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำอีกเน้อ พี่ดอนจ๋า
แอบคิดว่าพี่ดอนแกจะเจอกับ "ใช่" ตอนที่ไปฝึกงานนี่แหละ เป็นพี่ชมพูที่ไปฝึกงานเหมือนกัน?? หรืออาจจะเป็นหนุ่มใหม่?? (ทำไมต้องเป็นหนุ่ม อ้าว ก็พี่ดอนตัวผอมนี่นา ก็ต้องเหมาะจะเป็นเคะ อิอิ)
เฝ้ารอติดตามเจ้าค่ะ
ปล. เรื่องเล่าจากความฝันเจ้าค่ะ (ถ้าทวงอีกครั้งรับรองเจอคุณนุ่นเขวี้ยงอะไรมาแน่นอนค่ะ)
-
อยากอ่านตอนต่อไป
+1
-
บวกให้ค่าาาา
-
อิอิ พี่ตอนเป็นคนโรแมนติกจริง ๆ เจ้าค่ะ น่ารักทีเดียว อิอิ
-
ปาดไม่ทัน ก็จะปาด คึคึ
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/Bike1.gif)
มาอ่านแต่เช้า คุคิ คุคิ
พี่ดอนเป็นปู้จายที่โรแมนติกมาก ๆ เหอะ :o8:
ออกจเขิน(ล่วงหน้า?)ให้คนที่จะมาเป็นคู่พี่ดอนในอนาคต
ลุ้นว่าเมื่อไหร่..จะได้เจอกันซักที
มาเร็ว ๆ ไวไวนะ อย่าให้ต้องรอนาน กรั่ก ๆ
(คนอ่านใจร้อนมากเหอะ :jul3:)
-
ความรักที่ไม่สมหวังถึง 2 ครั้ง คงไม่ทำให้พี่ดอนหวาดกลัวที่จะรักหรอกนะ
หวังว่าไปตากคราวนี้ คงจะมีอะไรดี ๆ เกิดขึ้นบ้างเน้อ
ปล้ำลิง ขอถาม พี่ชมพูนี่ผู้หญิงหรือผู้ชายอะ แบบว่าเค้าไม่เคยอ่านเรื่องก่อนๆ เลย ไว้ว่าง ๆ ต้องลองไปหาอ่าน ^^
-
ช่วงนี้พี่ดอนไม่มีบทพูดเลยอ่ะ เห็นด้วยกับรบนที่บอกว่าพี่ดอนโรแมนติกมาก ๆ
แต่พี่ว่าพี่ดอนแอบเก็บกดนะ ไม่รู้จะเล่าให้ใครฟัง เลยต้องระบายออกเป็นตัวหนังสือหรือเปล่า
น่าสงสารจัง
-
พี่นุ่น2ตอนเลยนะคะตอนที่แล้วหนึ่งมาไม่ทัน
พี่นุ่นจะบอกว่าหนึ่งจำพี่ดอนไม่ได้อยู่ตอนไหนจะกลับไปอ่าน
ชอบตอนเขียนจดหมายถึงน้องรุ่ง
พี่ดอนผิดหวังอีกแล้ว
มาม่าจ๊างน้อยใกล้หมดแล้วจริงๆนะคะพี่นุ่น สงสารพี่ดอน
รอคู่พี่ดอนเมื่อไหร่จะออกคะ
+1 ค่ะพี่นุ่น :กอด1:
-
:mc4: ดีใจจังน้องขวัญไปแล้ว ไปไกลๆเลยน้าไม่ต้องกลับมา อิอิ พี่ดอนเจ็บๆคันๆเนอะอย่าไปซี ฟ้าหลังฝนย่อมมีรุ้งกินน้ำให้เราพักสายตาอยู่แล้ว ระหว่างนี้ก็อยู่กับตัวเอง อยู่กับม๊า และเขียนจดหมายถึงน้องรุ่งไปก่อน แล้วสักวันนึงคนที่ใช่ของพี่ดอนก็จะมาหาเองแหละ จงเชื่อในdestinyนะคะ :กอด1:
ปล,พระเอกจะใช่พี่ชมพูเหรอ? ทำไมเราคิดว่าไม่น่าจะใช่อ่ะคะ เพราะในเรื่องนู้นพี่ชมพูออกจะรักกันดีกับพี่เค้กนี่ :m28:
-
+1 ค่ะ มาอย่างสั้น
-
สงสารพี่ดอนอ่า ฮือ ๆ
มาม่าพอแล้วนะค่า ตอนหน้าไม่มีแล้วเนอะ
-
อุ กรี๊ดดด นิยายเรื่องใหม่ คุณนุ่นเเต่กว่าจะโผล่มา ก็ลงไปเเล้ว 3 บท 2 ตอน เเต่คงไม่ช้าไปเนอะช่วงนี้ตัวเอง สยองขวัญสั่นประสาท จิตหลุด สติหายอยู่ 55++ ขอเมาท์เลยละกัน อย่างเเรก คิดถึงคุณนุ่นมากมาย หงิง หงิง 2.ชื่อเรื่อง เเนวดี เเปลกดี เเละ ชวนให้วิตกถึงอาหารเพื่อนสนิท(มาม่า) 3. เปิดเรื่องมา เเม่เจ้า โอ้ มันจะมาม่าใช่ไม๊เนี่ย เเอบจิตตกล่วงหน้าเเละไปเเอบอ่าน เมนท์ ชาวบ้านเเละคุณนุ่นมา เฮ้อ โล่ง มันจะหมดไปเเล้ว คุคุคุ ตอนนี้พี่ดอนเค้าจะไปพบรักที่ ต่างจังหวัดเหรอคะ คุณนุ่น เเม่สอดเปล่า ช่วงนี้อากาศเย็น น่าจะโรเเมนติคดี ชอบพี่ดอนที่เขียน จดหมายถึงน้องสาว เเต่ชอบจดหมาย ตอนที่ 2 ขยาดเเต่ไม่เข็ด ชอบเเม่พี่ดอนเพราะรู้สึกว่าเป็นผู้หญิงที่อบอุ่น ชอบที่เค้าเรียกลูกว่า พี่ดอน มันเป็นนิยายที่เเตกตอนมาจาก พี่ฟ้ากับตัวป่วน เป็นคนที่ชอบนิยายที่เเตกมาเเบบนี้ คุคุคุ
ปล. เรื่องรวมเล่ม พี่ฟ้า + ตัวป่วน เราก็เป็น 1 ในนั้นที่รอ ชอบมาก อยากได้ พี่ฟ้าเป็นของตัวป่วน เเต่อยากบอกว่า รักพี่ฟ้าขาดใจเลย มีไม๊ขออีก 1 กร๊ากกกกกกกกกกกกก เอาไปเลย คุณนุ่น +1 ไปเเระ เวิ่นเว้อเกินกว่าเหตุ สู้ๆนะคะ รอตอนต่อไป
-
พี่ดอนเศร้าจัง :กอด1:
-
:กอด1: พี่ดอนอย่าเศร้าเลยนะ เดี๋ยวเศร้าตามนะเออ
ดูท่าจะเข็ดกับความรักสุดๆ
อย่างนี้ใครจะมาง้างหัวใจดวงนี้ได้ล่ะเนี่ย ลุ้นๆๆ
-
:m15: พี่ดอนน่าสงสารจังค่ะ อย่างนี้กว่าพี่ดอนจะเปิดใจมีรักครั้งใหม่คงต้องคิดแล้วคิดอีก
ไม่อยากให้พี่ดอน เจ็บ ซ้ำๆเลย คุณนุ่นใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :serius2:
-
เปิดมาเจอมาม่า แต่เป็นมาม่ารสกลมกล่อมติดจาย~
***
พี่ดอนช้ำในสุดๆ ใบบัวบกไร้ประโยชน์ ดูท่าจะเข็ดกับเรื่องรักน่าดู
-
เรื่องใหม่ เพิ่งเห็น :a5:
-
:เฮ้อ:
-
อีกไม่นานพี่ดอนก็จะต้องได้พบรักแท้แน่นอนค่ะ ^^
ปล. พี่ดอนก็รู้ว่าพี่ภพชื่อเล่นว่า "ชมพู" ด้วยเหรอเนี่ย
นึกว่าจะรู้กันแค่คนในครอบครัวซะอีก
เห็นในจดหมายฉบับที่แล้วยังเรียก "พี่ภพ" อยู่เลย
-
บทนำ ตอนที่ ๑ และตอนที่ ๒ ยังเหงาอยู่เลยคะคุณนุ่น มันเหงานะยิ่งช่วงหน้าหนาวซะด้วย
-
อีกไม่นานพี่ดอนก็จะต้องได้พบรักแท้แน่นอนค่ะ ^^
ปล. พี่ดอนก็รู้ว่าพี่ภพชื่อเล่นว่า "ชมพู" ด้วยเหรอเนี่ย
นึกว่าจะรู้กันแค่คนในครอบครัวซะอีก
เห็นในจดหมายฉบับที่แล้วยังเรียก "พี่ภพ" อยู่เลย
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด หลุดค่ะ
อายเลย ขอบคุณพี่ยานะคะ(พี่ชื่อไรอ้ะคะ?)
เดี๋ยวกลับไปแก้ก่อน อายๆๆๆๆ
....................................................
ยินดีต้อนรับทุกท่าน และขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ มีข้อคิดเห็นอยากติ อยากให้คำแนะนำอะไรบอกได้เลยนะคะ
ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
สำหรับน้องหนึ่งที่ถามว่าพี่ดอนโผล่มาตอนไหนในเรื่องรัก..ไม่กล้าบอก
ตอบว่า.....พี่ดอนมาตอนพิเศษนอกรอบ...อีกข้างของเรื่องค่ะ (ที่พี่ชมพูโดนตบหนักดังสองเพียะอะค่ะ)
แล้วก็อีกตอนพี่ดอนได้บทพูดสองสามประโยคตอนพี่อากาศมาแก้ข่าวให้หนูป่วนมันที่คณะวันรับน้อง
(เดี๋ยวพี่นุ่นไปลองๆหาลิงค์มาให้นะคะ ..จะเจอมั้ยนิ กร้ากกกกกกกส์)
แล้วก็คำถามว่า "พี่ชมพู" ที่พี่ดอนเคยไปแอบชอบเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย พี่ชมพู ชื่อจริงว่าพิภพค่ะ ที่คณะเรียกกันว่า "พี่ภพ ไอ้ภพ" เป็นผู้ชายนะคะ
ขอบคุณค่ะ ว่าแล้วก็ไล่บวกบ้างดีกว่า ฮึบๆๆ
v
v
v
-
^
^
จิ้มบวกระยะเผาขน
-
มาแล้วค่ะ สำหรับน้องหนึ่งโดยเฉพาะเลยนะคะ
พี่นุ่นไปไล่เปิดหามาแล้ว ตอนพิเศษของเรื่องไอ้ป่วนมัน ตอนนี้เลยค่ะ ที่พี่ดอนหรือนายอรุณรุ่ง โพเวลล์ มีบทบาท
ตั้งแต่ตอนนี้ แล้วก็เลยไปอีกจนถึงตอน "แก้ข่าว" นะคะ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14565.1020
((ที่ reply 1026 นะคะ))
-
นุ่นจร้า ใส่หน้าหน่อยจิมันหายากอะ
เพราะของนุ่นเม้นเยอะมากพี่เกือบหาไม่เจออะ
แอบบ่นพี่เรื่องมากไหมนะ หุหุ
-
^
^
^
^
อิอิ~ จิ้มสองต่อ :laugh:
-
น่าสงสารจัง :sad11:
-
^
^
^
โอ๋ๆๆๆๆๆๆๆๆ กอดแนนแน่นๆ ลูบหลังลูบไหล่เบาๆด้วย
ขอโทษที่เขียนให้สิ่งที่พี่ดอนทำไปสะกิดใจนะคะ :กอด1:
ปล. ขอย้ำ เราไม่เน้นมาม่านะคะ แต่คงไม่หวานเจื้อยทุกตอนแบบตัวป่วนกะพี่อากาศแล้วนิ
คนเขียนก็อยากจะลองเขียนอะไรที่ไม่เคยดูบ้างนิ ไม่รู้จะออกมาเป็นยังไงบ้างเหมือนกันนะคะ
เพราะฉะนั้น ท่านไหนอ่านแล้วมีคำแนะนำยังไง บอกไว้ได้เลยนะคะ ยินดีน้อมรับเหมือนเดิมมิเปลี่ยนแปลงค่ะ ^o^
ไม่เป็นไรค่ะ ผ่านมาพอควรแค่พยายามเลี่ยงๆอยู่เหอะๆ
เรื่องนี้ไม่ต้องหวานเจี๊ยบทุกตอนก็ได้นะ แต่ห้ามมาม่าแค่นั้นเองนะนุ่น
ไม่งั้นจะฟ้องหนูป่วน ?? ฮ่าๆๆๆ
สงสารพี่ดอน แต่ต่อไปคงไม่เจ็บแล้วเนอะ ^^
-
ช่วงนี้พี่ดอนไม่มีบทพูดเลยอ่ะ เห็นด้วยกับรบนที่บอกว่าพี่ดอนโรแมนติกมาก ๆ
แต่พี่ว่าพี่ดอนแอบเก็บกดนะ ไม่รู้จะเล่าให้ใครฟัง เลยต้องระบายออกเป็นตัวหนังสือหรือเปล่า
น่าสงสารจัง
เข้ามากดบวกให้ทุกท่าน แล้วติดดาวให้พี่iforgiveค่ะ
อ่านพี่ดอนของเราขาดมาก ใช่เลยค่ะ นี่แหละพี่ดอน
(แอบบอกว่าน่าสงสารกว่าเก็บกดก็ตรงที่ขนาดเขียนจม.หาน้องรุ่งยังอินว่าเขียนถึงคนอื่นจนแอบสร้างภาพว่าตัวเองเข้มแข็งเกินจริงด้วยซ้ำ)
ปล. วันนี้ตอนต่อไปมานะคะ ตอนนี้ได้มาสองหน้าแล้ว ยังไงถ้าไม่มีอะไรด่วนได้อ่านก่อนเย็นแน่ๆค่ะ :m13:
-
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Army/soldier91.gif)
เต้นรอซะตั้งแต่ตอนนี้ซะเรย คึคึ
-
:กอด1:พี่นุ่นขอบคุณค่ะ ไปอ่านมาแล้วค่า
รออ่านตอนใหม่...เย็นนี้ใช่มั้ยคะ
จิ้มบวกให้พี่นุ่นด้วย :กอด1:
-
เเวะมาดู เเล้วก็ มานั่ง เกาคางรอตอนใหม่ หงิง หงิง หงิง
-
:monkeysad: บทนำ เศร้ามาก :m15:
-
มันจะมาม่ามั้ยยยยยยยย :serius2:
-
"พี่ดอนเขียนจม.หาน้องรุ่งยังอินว่าเขียนถึงคนอื่นจนแอบสร้างภาพว่าตัวเองเข้มแข็งเกินจริงด้วยซ้ำ"
กระซิก ๆ ๆ :L3:
.
.
~รอด้วยคน~ (http://i269.photobucket.com/albums/jj72/myem0/01/mushroom-emo-1-009.gif)
-
รีบแปะรีบไปค่ะ ไม่ได้ทักทายใครเลย
มีงานเข้ากะทันหัน ตอนนี้เลยมาแปะก่อน เริ่มมีคนอ่านท้วงว่าสั้น แหะๆ แล้วจะค่อยๆเพิ่มนะคะ
เอ่อ.........อาน่าจูเลียชอบขายของหวานค่ะ
ปล.คุณRinze คุณwherever it is กอดดดดดดดดดดดดด คิดถึงนะคร้าาาาาาา
..................................................
ตอนที่๓ ความลับ
ก่อนเริ่มฝึกงานตัวสุดท้ายสัปดาห์แรกของเดือนธันวาคม นักศึกษาปีสี่จะมีเวลาว่างหนึ่งสัปดาห์ เวลาหนึ่งสัปดาห์ที่ว่าว่างนี้จัดเอาไว้เพื่อให้เด็กปีสี่ที่ยังจัดการกับโปรเจคท์จบไม่เรียบร้อยดิ้นรนเฮือกสุดท้ายเพื่อส่งผลงานเป็นรูปเล่มให้ทันกำหนดก่อนออกต่างจังหวัด เพราะหากไม่ส่งงานก่อนไปก็จะต้องลาหยุดเพื่อกลับเข้ามาคุยกับอาจารย์ที่ปรึกษาให้วุ่นวาย ดีไม่ดีเวลาฝึกงานไม่ครบก็จะพาลไม่ได้จบพร้อมเพื่อนเอาง่ายๆ
กลุ่มของนายอรุณรุ่งและเพื่อนอีกสามคือ นายก่อคุณหรือไอ้ก่อ ที่บางครั้งบางหนผองเพื่อนจะช่วยเปลี่ยนชื่อให้เป็นไอ้ก่อกรรม เมื่อไหร่ก็ตามที่มันทำให้เพื่อนๆรู้สึกทั้งรักทั้งเกลียดไปพร้อมๆกันได้ด้วยความกวนอวัยวะเบื้องต่ำบวกกับจู้จี้จุกจิกขี้บ่นได้กับทุกเรื่องตามกมลสันดาน ไอ้คุณก่อก็จะได้รับสิทธิพิเศษเติมสร้อยเข้าไปท้ายชื่ออีกนิดเป็นไอ้ก่อกรรมทำเวร
นายวิสุทธิ์หรือไอ้เช ที่ชื่อเล่นเต็มๆของมันคือเช เกวาร่า เท่ป้ะล่ะ? ตอนแรกรู้ว่าไอ้ชื่อที่ว่าเชนี่มาจากเช เกวาร่า พี่ดอนที่ชอบขุดเอาหนังสือเก่าๆสมบัติส่วนตัวของพ่อมาอ่านก็นึกว่าคงต้องไปทำความรู้จักพ่อแม่ของไอ้เพื่อนเชบ้างแล้วเพราะน่าจะคอเดียวกัน
หากเมื่อสนิทกันขึ้นมาจริงๆถึงได้รู้ว่าที่ตั้งชื่อเล่นลูกตามเช ไม่ใช่เพราะนิยมแนวคิดของคุณนักปฏิวัติอะไรหรอก แต่เพราะที่บ้านไอ้เชมันทำกิจการให้เช่ารถหกล้อสิบล้อ แล้วสติ๊กเกอร์รูปคุณเช แกก็เป็นที่นิยมเหลือเกิน เถ้าแก่เนี้ยที่อุ้มท้องโย้เลยฝังใจ คลอดลูกสาวคนโตให้ชื่อเชก็จะแมนเกิน เลยอดใจรอมายกชื่อเชให้ไอ้ลูกชายคนรองนี่แหละ เผื่อโตมาแล้วมันจะโด่งดังคับวงการ มีคนสแกนหนังหน้าไปแปะตูดสิบล้อกะเค้าบ้าง แล้วไอ้เชหน้าตี๋ตาตี่แทบจะเป็นขีด ยิ้มทีเหมือนมีสระอิสี่ตัวแปะอยู่บนหน้าก็อุตส่าห์บ้าจี้ตามแม่มัน ชอบนักล่ะกับหมวกเบเร่ต์ จะสถานการณ์ไหนมันหยิบมาแปะประดับกบาลได้ตลอด
และสมาชิกคนสุดท้าย ผู้หญิงคนเดียวของกลุ่ม ที่มันยกตัวเองเป็นสมาชิกทรงคุณค่าเพราะเป็นหนึ่งในสี่ถือเป็นของหายากก็คือไอ้คุณจี๊ด อิระวดี เมืองอิน ผู้หญิงที่ชื่อจริงโคตรผู้ดีนี้ได้มาเพราะแม่มันเจอกับพ่อมันครั้งแรกที่เมืองพม่าโน่น เพื่อนๆต่างลงความเห็นว่า....ไอ้จี๊ด แกมันห้าวไม่เข้ากับชื่อว่ะ แต่ตัวมันกลับบอกว่าชื่อจริงอย่าได้แคร์ แค่ข้าพเจ้าเปรี้ยวปรี๊ดสมชื่อเล่นแค่ครึ่งหนึ่งก็พึงใจ แหม......สำนวนยืมนักเขียนมือรางวัลมาแท้ๆไอ้บ้านี่
เพื่อนซี้อีกสามชายต่างพยักหน้าหงึกหงักรับรู้กันเงียบๆโดยไม่แง้มให้เจ้าของชื่อมันรู้ด้วยสักนิด ไอ้ที่มันว่าตัวเองเปรี้ยวปรี๊ดสมชื่อนั่น ไม่ใช่เปรี้ยวเข็ดฟันชวนเสียวซ่านหัวใจแต่อย่างใด แต่เป็นอาการเปรี้ยวอวัยวะเบื้องต่ำเพราะฝีปากของเจ้าตัวมันนั่นแหละ นี่ถ้าไม่ติดว่ามันมีร่างเป็นผู้หญิงไอ้คุณจี๊ดคงได้พาปากแมวๆไปให้แม่มันหยอดน้ำข้าวต้มแล้วหลายครั้งหลายหน
พี่ดอนลงความเห็นว่าทั้งกลุ่มนี่ตัวเองเป็นคนปกติที่สุดแล้ว โดยที่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าแค่ที่เกิดมามีผมสีน้ำตาลประกายทองแบบไม่ต้องใช้บริการสารเคมีเปลี่ยนสีผมยี่ห้อไหน กับริมฝีปากบางเฉียบที่มักจะประดับยิ้มน้อยๆอยู่เสมอตรงข้ามกับแววตาเศร้าสร้อยหงอยเหงายามที่เจ้าของมันเผลอตัวเผลอใจปล่อยความคิดให้ล่องลอยนั่นก็สะดุดใจใครเขาไปทั่วแล้ว
“ชั้นล่ะแปลกใจ ทำไมแกเพิ่งมามีแฟนเอาปีสี่วะดอน?”
ช่วงหนึ่งในบทสนทนาของฉิ่งฉาบทัวร์ในนิสสันซันนี่สีบรอนซ์ทองรับมรดกมือสามจากเถ้าแก่เนี้ยของไอ้คุณเชตามด้วยเจ่เจ้ของมันอีกต่อ เป็นพาหนะในการเดินทางไปจังหวัดตากตั้งแต่วันพุธหลังส่งงานเรียบร้อยตั้งแต่บ่ายเมื่อวาน มีการเปิดประเด็นโดยไอ้จี๊ดปากแมว
พลขับผลัดสองอย่างนายอรุณรุ่งเหลือบตามองหน้าเพื่อนในกระจกหลัง แล้วถึงรับรู้ว่าไอ้ตัวปากดีช่างสรรหาเรื่องเม้าท์มันกำลังจับตามองหน้าคนขับอย่างไม่เกรงใจกันสักนิดว่าจะเป็นการรบกวนสมาธิ แล้วดูเอาเหอะ เสียงลูกคู่อีกสองนี่ก็ร้องรับเป็นเสียงเดียวเชียว
“เออ จริง!”
“เออ มึงดูอย่างไอ้จี๊ดดิ อีกสองเดือนจบแล้วมันยังไม่มีแฟนเลยสักคน คนมาจีบยังไม่มีเลยมั้งนั่น ฮ่าๆๆๆๆๆ” เป็นไงล่ะปากไอ้คุณก่อกรรม วกเข้าจิกกัดเพื่อนได้ล่ะสุขนัก หน้าตางี้ระรื่น แถมพาเถ้าแก่น้อยเชกับไอ้หัวประกายทองที่หลังพวงมาลัยหัวเราะร่วนไปด้วย
“เลวจริงๆ รุมผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างชั้นได้ไงฮะ เดี่ยวปั๊ดงัดหมามากัดแม่งเลย ไม่เอาแล้วเว้ย เปิดประเด็นแล้วเข้าตัว นอนดีกว่า” เออ ง่ายจริงไอ้คุณจี๊ด พอบอกจะนอนแม่คุณก็เล่นหลับตาแล้วเอนตัวลงยึดตักไอ้เพื่อนก่อที่นั่งอยู่ข้างๆกันง่ายๆ
“ลุกเลยๆ อีกไม่ถึงชั่วโมงก็นครสวรรค์แล้ว เดี๋ยวแวะกินข้าว” ไอ้คุณก่อก็รังเกียจเหลือเกิน เอาปลายนิ้วจิ้มๆดันจะให้ตัวยึดตักมันลุกเท่าไหร่มันก็ไม่ไป หนักเข้ามันก็ดึงเอาชายแจ๊คเก็ตสีดำของนายก่อคุณที่เพิ่งด่าว่าเลวไปเมื่อกี้แหละมาปิดหน้าปิดตาซะเลย
เพื่อนเชเพื่อนก่อหมดความสนใจในไอ้คนตั้งท่าจะหลับตัดขาดโลกภายนอก แต่ไอ้คนปากไม่อยู่สุข ถ้าไม่ได้กินก็ต้องขยับพูดมันกลับไม่ยอมปล่อยผ่านประเด็นที่ถูกเปิดไปเฉยๆ
“ดอน ตกลงมึงปล่อยตัวเองว่างอยู่ทำไมตั้งสามปีวะ?”
“หึๆ ก็ทีไอ้จี๊ดมันว่างสี่ปียังไม่เห็นแกว่าแปลกนี่หว่า”
พี่ดอนท่านเลือกตอบโต้ไปแบบมีตัวเปรียบเทียบ กะว่าเพื่อนจะได้ไม่มาสนใจซักไซ้ ก็ไอ้สามคนนี้น่ะ ถ้าอยากรู้อะไรขึ้นมาเป็นโรคเดียวกันหมดนี่นา....โรคจิกไม่ปล่อย นายอรุณรุ่งอุตส่าห์แอบมองพี่พิภพมาได้เงียบๆตั้งสามปี กลัวจะความแตกเอาก็เพราะประเด็นเด็ดเช้านี้ของไอ้เพื่อนจี๊ดนี่แหละ
“อ้าวไอ้นี่.....มันไม่เหมือนกันเว้ย ไอ้จี๊ดแม่งขี้เหร่ แต่มึงอะ.....โอ๊ยยยยยยยย! เป็นหมาเรอะ?”
“รอให้หลับก่อนดิแล้วค่อยพาดพิง ไอ้สัตว์เซลล์เดียวนี่”
“โห......เจ็บจึ้กๆเลยอ่า......ถ้าเป็นสัตว์เซลล์เดียวพี่ก่อจะให้น้องจี๊ดหนุนตักอยู่อย่างนี้ได้ไงล่ะจ๊ะ ฮ่าๆๆ จะนอนก็นอนไป รีบหลับเลยจะได้พาดพิงสะดวกๆ”
“เออ เราก็ว่าอย่างนายมันต้องมีบ้างแหละดอน มีอะไรปิดบังพวกเราอยู่รึเปล่า?”
นั่นไง เพื่อนกลุ่มนี้ บทจะความรู้สึกช้าก็ปล่อยให้พี่ดอนแอบรักปั๋วชาวบ้านเขามาได้ตั้งสามปี แต่มาตอนนี้กลับซักไซ้ไล่เรียงกันอย่างกับมีเซนส์
“ที่จริงชั้นว่าชั้นพอจะมองออกนะ แต่ก็กลัวพูดไปแกจะโกรธ....”เสียงหงุงหงิงดังลอดมาจากใต้ชายเสื้อของไอ้คุณก่อพอให้คนในรถได้ยินแบบต้องตะแคงหูฟัง แต่เนื้อความสิ เล่นเอาพี่ดอนถึงกับนั่งตัวเกร็ง ปลายเท้าเผลอเหยียบคันเร่งหนักขึ้นอย่างไม่รู้ตัว
“แกรู้อะไร?” เสียงที่ถามออกไปพยายามกดให้นิ่งที่สุด
“ชั้นสงสัย ว่าแกแอบชอบรุ่นพี่.....” ไอ้ตัวคนตั้งข้อสงสัยมันค่อยๆแง้มหน้าออกมาจากชายเสื้อเพื่อนที่ใช้แอบซุกกะเผื่อระเบิดลง แล้วค่อยๆลุกขึ้นนั่งมองสบตากับคนขับรถที่ตอนนี้เหมือนหน้าจะซีดจนจากที่เป็นคนผิวขาวอมชมพูก็กลายเป็นขาวซีดราวกับกระดาษไอเดียกรีน
“ค....คือ.......” ในใจคนทำหน้าที่ขับรถตอนนี้ตีกันให้ยุ่ง ทางก็ต้องมอง สมองก็ต้องคิด กังวลว่าถ้าเพื่อนๆเซนส์ดีรู้ความจริงว่าคนที่แอบชอบมาสามปีคือพี่พิภพผู้ชายมาดแมนแฮนซั่มอันดับหนึ่งของคณะที่เพิ่งจบไปปีก่อนแล้วต่อไปจะเป็นยังไง จะหาทางปฏิเสธให้หัวชนฝาว่าไม่จริ๊งไม่จริงก็กลัวว่าเพื่อนจะจับได้ แต่ระหว่างที่กำลังเครียดจนแทบจะบีบพวงมาลัยรถแหลกคามือ เสียงสวรรค์ก็ดังขึ้นพร้อมกับป้ายยินดีต้อนรับสู้จังหวัดนครสวรรค์
“แกชอบพี่เค้กใช่มั้ยดอน?”
“อะ.......ฮะ?!!”
คำพูดจากปากเถ้าแก่น้อยกิจการให้เช่ารถหกล้อดังขึ้นพร้อมสายตาคาดคั้นสามคู่ที่ส่งตรงมายังนายอรุณรุ่งผู้กำลังอ้าปากหวอด้วยอาการเหวอแดกสุดชีวิต
“ว่าไงล่ะ?”
“ป.......ปะ เปล่านะเว้ย เข้าใจผิดแล้ว” โอ้.......พี่ดอนถึงกับติดอ่างกะทันหัน
“ชิชะ แล้วไอ้ที่มีโอกาสเมื่อไหร่เป็นมองตามมันหมายความว่าไงวะ? โห่ว......คุณอรุณรุ่งเอ๋ย อาการแอบตามหลืบแล้วมองตามน้ำลายหยดแบบนั้น ถ้าไม่ใช่แอบชอบพี่เค้กแล้วจะให้ชั้นเข้าใจว่าแกแอบชอบพี่ภพเรอะ?”
-----เอี๊ยดดดดดดด-----
“เฮ้ยยยยยยยยยยย!!!”
“มึงเบรกๆ เบรกอะไอ้ดอน ไม่ใช่คันเร่ง!!”
ตอนนี้นิสสันซันนี่สีบรอนซ์ทองจอดแอบอยู่ข้างทาง เลยป้ายยินดีต้อนรับเข้าสู่จังหวัดนครสวรรค์มายังไม่ถึงกิโล ก็สปีดมันเร่งแบบก้าวกระโดดเอาอิตอนพี่ดอนท่านเผลอกระทืบเท้าลงคันเร่งไปเต็มแรงน่ะสิ นอกรถสงบนิ่ง แต่ยังไม่เท่ากับภายในรถที่สงบเงียบ
สายตาสี่คู่ส่งถึงกันไปมาซ้ายขวาหน้าหลังล่อกแล่ก ก่อนที่สุดท้ายคนที่รู้สึกว่าตัวเองเป็นปกติชนคนธรรมดาที่สุดในรถจะพูดออกมาประโยคเดียว......แต่เสียวทั้งคัน
“เออ....เราชอบพี่ภพ!”
................................................................
..โปรดติดตามตอนต่อไป..
-
:กอด1:
แวะมาปาดด้วยรัก
เพื่อนแต่ล่ะคนเหมือนคัดสรรมามาดีแล้ว กร๊ากกก (พี่ดอนจะไ้ด้ไม่เหงา)
แล้ว...“เออ....เราชอบพี่ภพ!” จริงเด่!!!
ระ...หรือว่า...จะเป็นม้ามืด :serius2:
โอ๊ยยยยย อยากอ่านตอนต่อไป ง่ะ หงิง ๆ :monkeysad:
-
^
^
^
^
:z13: :z13: :z13:
จิ้มด้าทะลุถึงนุ่น อะไรอะมาทิ้งคำแบบนี้ได้ไง
ด้าพี่ฝากบีบคอนุ่นทีข้อหาทำให้อยากรู้ต่ออะ
-
ู^
^
^ :z13: จิ้มมั้ง
ว่าแต่บีบคอคนเขียน แล้วเราจะได้รู้ตอนต่อไปไหมอ่ะ :เฮ้อ:
ต้องเอาใจไว้ก่อนจิป๋า แล้วจากนั้น....หึหึ o18
-
:m31:
ค้างงงงงงงงงงงงง
ขอกอดคนเขียนที :กอด1:
-
“เออ....เราชอบพี่ภพ!” กร้ากกกกอิฉันโดนหลอกนึกว่าพี่ดอนชอบพี่เค้กซะอีก :laugh:
-
โอเคเลยด้า งั้นเดี๋ยวซื้อหนมไปฝากนุ่นก่อน
ตอนใหม่มาเมื่อไหร่ หึหึ o18
-
ปิดมาได้ตั้งสามปี
ยอมรับง่ายๆ ซะงั้น นายดอน :laugh:
+1
-
..โปรดติดตามตอนต่อไป..
ฺฮือ ๆ ไม่ชอบประโยคนี้เลย อยากอ่านพี่ดอนเยอะ ๆ อ่า ชอบพี่ดอนหลาย ๆ คริ ๆ
-
เปิดไปเลยพี่ดอน ปิดแล้วอึดอัดเปล่าๆ :z2:
-
อ่ะ กรี๊ดดดดดดดดดดดด ไปบอกเค้าทำม๊ายยยยย พี่ดอน
แล้วเพื่อน ๆ จะว่ายังงัยล่ะเนี่ยะ พระเอกอยู่ไหน
รีบ ๆ ออกมาช่วยปกป้องพี่ดอนหน่อยเร๊ววว
-
ความลับถูกเปิดเผย
แต่ก็ดีนะ จะได้ไม่ต้องเก็บไว้คนเดียว
ระบายให้เพื่อนฟังได้ครับ
-
คุณนุ่นครับ ขอเข้ามาอ่านด้วยคนนะครับ
ตกลงพี่ดอนนี้ได้ทั้งหญิงทั้งชายหรือครับ????
-
ยอมรับกันง่าย ๆ เลยอะ
แต่ก็ดี เผื่อเพื่อน ๆ จะช่วยอะไรได้มั่ง(เหรอ)
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก ระเบิดลง!!!!! คำตอบพาใจหายแว๊บบบบบบบบบบบบ :เฮ้อ:
แล้วคุณเพื่อนจะว่าไงต่อไป.... :serius2:
-
พระเอกโผล่มายังนิ?
หรือว่าพี่ภพหรอที่เป็นพระเอกอ่ะ ยังมะค่อยจะเก็จเท่าไร
-
นั่นไง เสร็จเจ้าเพื่อนตัวดีทั้งสามจนได้ดอนเอ๊ย
แล้วคราวนี้เพื่อนคงต้องมาวิเคราะห์กันล่ะว่า
ดอนจะทำไงต่อไปดี ...
แสบๆ กันทั้งน้านนนน
-
^
^
^
จิ้มให้ทะลุหน้า!!!!! @[]@!!
ทำไงล่ะเนี่ยดอน!!
ปล. เรื่องที่โยงกันนี่ นอกจาก"เรื่องรัก ไม่กล้าบอก"ของตัวป่วน แล้วมีอีกเรื่องนึงหรือเปล่าคะ พอดีเราจำไม่ได้ว่าเรื่องอะไร
ขอบคุณคุณนุ่นมากค่ะ
-
ชอบจังเลยน้องดอน แอบชอบก็ยอมรับว่าแอบชอบ ซื่อตรงต่อความรู้สึกของตัวเองดีจ้ะ มันไม่ผิดนี่เนอะ เรื่องแอบชอบนี่มันเป็นเรื่องธรรมดา
ว่าแต่ตอนนี้น้องดอนเราจะสมหวังรึ จากเรื่องตัวป่วน ภพกับเค้กก็ดูรักกันดีนี่นา หรือจะมีตัวแปรอันใด มาทำให้คู่นี้ไปกันได้ไม่ตลอด
-
พี่ดอนตรงมากค่า
เพื่อนๆจะว่าไงเนี่ย
พี่นุ่นพระเอกอยู่ไหน
:กอด1:
-
น้องนุ่นค่ะ
พี่อยากรู้ว่าน้องนุ่นวางพล็อตเรื่องพี่ดอนไว้ตั้งแต่ตอนตอนเขียนเรื่องพี่ฟ้าแล้วใช่ป่าว
แบบว่าชื่นชมคนเขียนนะค่ะ
มีไอเดียตลอด :L2:
-
รอพระเอกกกกกก
-
+1 แทนคำขอบคุณ พี่ดอนเนี่ยลูกผู้ชายตัวจริงเลยนะสารภาพออกมาจะจะ
แบบนี้ บรรดาคุณเพื่อนทั้งหลายไม่หัวใจวายตายกันหมดแล้วเหรอจ๊ะ
แต่คนอ่านชอบนะ ...... :pig4:
-
ลูกผู้ชายตัวจริง o13
เปิดเผยมากพี่ดอน จาล่ะปลื้มมมมมมมมมมมม
อยากให้พี่ดอนเจอคนของตัวเองไวๆจัง
จะได้หายเศร้าซะที :sad4:
-
ค้างงงงงง อย่างแรง :serius2:
-
ไอว่าพระเอกไม่น่าใช่พี่ภพนะ o16 พี่ชมพูกับพี่เค้กเป็นคู่ที่น่ารักมากกกกกก ถ้าอยู่ๆพี่นุ่นไปแยกเขา ไอจะว่าพี่..ใจร้าย! :angry2:
เพราะงั้นหาคนอื่นให้ดีกว่าเนอะ :impress2: จะมีอะไรเกิดขึ้นตอนไปตากนี่สินะ o3
-
เอิ่มมมมมมม มมมมม...พระเอกตัวจริงจะอยู่ที่ตากหรือเปล่าหว่า?????...คริคริ
พี่ดอนเนี่ย...จะตรงไปไหนว่า...พอถูกเพื่อน ๆ เค้าตะล่อมถาม ก็กลับตอบเค้าไปซะหมดแบบนี้
แล้วนี่ก็ไม่รู้ว่าเพื่อน ๆ จะว่ายังไง...จะคิดว่าพี่ดอนเค้าอำเล่น ๆ กันหรือเปล่า...
แต่บางทีสำหรับเค้า...คิดว่า การพูดออกไปตรง ๆ แบบนี้มันก็ดีเหมือนกันนะ...เราจะได้รู้ว่า
เพื่อนคิดยังไง กับเราหลังจากรู้เรื่องแล้วหน่ะ...
อยากอ่านต่อแล้วนะฮะคุณนุ่น...ไม่อยากเจอคำว่า "โปรดติตตามตอนต่อไป..." เลยอ่ะ...งุงิงุงิ~*
-
แล้วใครหนอ จะมาแอบชอบพี่ดอนบางหล่ะ
-
still มั่นใจว่าพี่ดอนกะพี่ชมพูมิช่ายเนื้อคู่กันหรอก แต่พี่ชมพูจะเป็นรักแรกที่ฝังลึกมากๆในใจพี่ดอน อืม มีลางสังหรณ์ว่าการเดินทางครั้งนี้เหมือนการออกเดินทางเพื่อหาความรักของพี่ดอนยังไงก็ไม่รู้ ซึ่งอ่านแล้วก็หวังให้เป็นเช่นนั้นค่ะ เพราะสงสารพี่ดอนเหลือเกิน (คนดีๆต้องมีที่อยู่สิ) :a1:
การที่พี่ดอนหลุดปากสารภาพกับเพื่อนว่าชอบพี่ชมพูเนี้ย ลึกๆในใจพี่ดอนคงรอโอกาสที่อยากจะบอกใครสักคนที่ไม่ใช่น้องรุ่งมานานแล้วสินะ พอโดนเพื่อนก่อเข้าใจว่าเป็นพี่เค้กถึงได้โพล่งออกมาแบบนั้น เดาว่าพี่ดอนคงโล่งในอกแน่ๆ เพราะขนาดเราเป็นคนอ่านยังรู้สึกเหมือนได้ปลดปล่อยเลยอ่ะ
พี่ดอน ไฟท์ติ้ง!!!
ปล,ถ้าพี่ชมพูเป็นเนื้อคู่พี่ดอนเนี้ย หน้าแตกเลยนะ 5555 :laugh:
-
:laugh: คำเดียว แต่เสียวทั้งคันเลย คุ้มจริงๆ :m20:
คิดถึงเหมือนกันจ้าไรท์เตอร์ :กอด1:
-
เข้ามาแวบบอกว่าท่านไหนนอนดึกคืนนี้จะมีตอนต่อไปมาแปะให้อ่านนะคะ ตอนนี้มาห้าหน้าแล้ว
แต่ต้องเร่งปั่นให้วันนี้ เพราะพรุ่งนี้คนเขียนออกภูธร
แล้วก็แอบมารับกอดพร้อมตอบเมนท์นิดๆด้วย ^o^
:m31:
ค้างงงงงงงงงงงงง
ขอกอดคนเขียนที :กอด1:
รับกอดแล้วกอดตอบค่ะ กอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น้องนุ่นค่ะ
พี่อยากรู้ว่าน้องนุ่นวางพล็อตเรื่องพี่ดอนไว้ตั้งแต่ตอนตอนเขียนเรื่องพี่ฟ้าแล้วใช่ป่าว
แบบว่าชื่นชมคนเขียนนะค่ะ
มีไอเดียตลอด :L2:
แม่นแล้วค่ะ เริ่มวางไว้ตั้งแต่ตอนนั้นแหละ แล้วก็มาเสริมโน่นนี่ให้พล็อตแน่นขึ้น น่าเชื่อขึ้นทีหลัง แหะๆ เขินนนนน >////<
^ทำไงล่ะเนี่ยดอน!!
ปล. เรื่องที่โยงกันนี่ นอกจาก"เรื่องรัก ไม่กล้าบอก"ของตัวป่วน แล้วมีอีกเรื่องนึงหรือเปล่าคะ พอดีเราจำไม่ได้ว่าเรื่องอะไร
ขอบคุณคุณนุ่นมากค่ะ
ไม่มีแล้วค่ะ พี่ดอนเคยโผล่ไปที่เดียวนั่นแหละ พี่แกเป็นลุงรหัสของไอ้ป่วนมันค่ะ ^^
แล้วก็ ที่ถามหาพระเอกกัน..........คริคริ
ไม่บอกค่ะ คันปากอยากเม้าท์มากมาย แต่กลัวจะเปิดเผยเนื้อเรื่อง หงิงๆ
ว่าแต่ๆๆ ทำไมไม่คิดว่าพี่ดอนจะเป็นพระเอกกัน้างล่ะคะ??? โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ว่าแล้วก็กอดรวบทุกท่านแล้วไปปั่นต่อ ฮึบๆๆๆๆๆๆๆ :กอด1:
-
เหอ ๆ พี่ดอนของเรา ปาวประกาศออกปานนั้นเชียว เหอ ๆ ความลับไม่มีในโลกจริง ๆ เจ้าค่ะ
-
^
^
^
จิ้มๆๆๆๆ จึกๆๆๆๆ ^o^
ตอนต่อไปมาส่งแล้วนะคะ ท่านไหนยังไม่นอนเชิญมาอ่านเลยค่ะ
ขอบคุณทุกกำลังใจและการติดตามนะคะ :m13:
................................
ตอนที่๔ สายตาคู่นั้น
“หิวว่ะ ค่อยไปนั่งจ้องกันต่อในร้านข้าวที่ไหนสักร้านได้ป้ะ?”
ความเงียบจนได้ยินแต่เสียงแอร์รถญี่ปุ่นอายุเกือบสิบปีครางต่ำหวี่......หวี่...... จบลงด้วยเสียงเล็กเบาเหมือนกลัวตัวเองจะปลดสลักระเบิดของไอ้ตัวจุดประเด็นนั่นเอง แถมพอพูดจบมันยังชิ่งหนีเอนตัวนอนลงตักเดิมพร้อมเอาเสื้อเพื่อนก่อมาปิดหน้าปิดตาเสียมิด ปล่อยเพื่อนอีกสองคนที่ยังส่งสายตาไปรวมศูนย์ที่คนขับผลัดสอง พี่ดอนเองตอนนี้ก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตามองมือตัวเองที่ประสานกันอยู่บนตักเหมือนจะหาเลขเด็ดงวดนี้เสียอย่างนั้น
ไอ้คุณจี๊ดซ่อนหัวหลบบรรยากาศมาคุ แล้วนับหนึ่งถึงสิบในใจช้าๆ กะว่าถ้านับครบสิบแล้วยังไม่ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวใดๆก็จะหนีตายออกไปโบกรถข้างทางหรือถ้ามันยากนักเดินย้อนกลับไปไม่ถึงกิโลก็เห็นแวบๆว่ามีป้อมแขวงการทางของตำรวจทางหลวงอยู่ พึ่งใครไม่ได้ก็พึ่งคุณตำรวจทางหลวงนี่ล่ะวะ
“ไปหาอะไรกินกันดอน”
เสียงทุ้มเบาดังขึ้นทิศทางมาจากเบาะหน้า พร้อมๆกับที่ไอ้คุณจี๊ดรู้สึกว่าตักที่ยึดเป็นที่หลบระเบิดขยับไหวน้อยๆ ก่อนเสียงตั้บหนักๆจะดังขึ้นสองทีซ้อน แง้มหน้าออกไปดูก็ทันเห็นว่ามือหนาๆสีดำแดงกำลังละจากไหล่กว้างของคนขับที่ตอนนี้เงยหน้ามาส่งยิ้มอิ่มสุข ก่อนนายอรุณรุ่งจะรีบเบือนหน้าไปนอกหน้าต่าง.......หึๆ ทำเป็นเขิน เห็นกันหมดทั้งคันรถแล้วเว้ยไอ้พี่ดอนว่าเนียนยกหลังมือปาดน้ำตาอ้ะ
ร้านอาหารเรือนไม้โปร่งโล่งมีโต๊ะวางให้บริการอยู่เพียงหกตัว หากแต่มื้อกลางวันวันนี้กลับถูกจับจองเพียงตัวเดียวด้วยหนุ่มสาวสี่คน คุณยายเจ้าของร้านที่ทำหน้าที่บริกรยิ้มแย้มยืนรอรายการอาหารจากลูกค้าสี่คนที่จนแล้วจนรอดก็เอาแต่นั่งมองหน้ากัน แผ่บรรยากาศพิพักพิพ่วนจนรู้สึกได้ ทนขาแข็งอยู่ห้านาทีคุณยายก็ตัดสินใจเป็นคนทำลายบรรยากาศไม่ส่งเสริมความอยากอาหารของลูกค้าเสียเอง
“อาหารแนะนำวันนี้มีกรอบเปิดอก น้ำตกถึงใจ รวมเด็ดสี่สหาย แล้วก็หม้อไฟกระชับมิตร ถ้าให้ยายแนะนำ สั่งวุ้นมะพร้าวน้ำหอมเป็นของหวานล้างปากน่าจะเหมาะ”
สายตาสี่คู่ของคุณลูกค้าที่ดูออกว่าวัยหลานย้ายมาจับที่คุณยายที่ผมเป็นสีดอกเลาทั้งศีรษะตวัดเกล้าเป็นมวยต่ำอยู่ที่ท้ายทอย สวมผ้ากันเปื้อนสีขาวทับเสื้อผ้าลูกไม้ทั้งตัวสีชมพูอ่อนกับผ้าถุงพื้นสีเขียวเข้มเป็นตาเดียว ก่อนรอยยิ้มจะผุดขึ้นถ้วนทั่วทุกใบหน้า
“แหม.....ชื่อเข้าสถานการณ์จังคุณยาย เอามันหมดทั้งสี่อย่างเลยค่ะ แล้วเพิ่มข้าวเปล่าอีกโถ”
“ใจง่ายว่ะไอ้จี๊ด ชื่อถึงใจขนาดนั้นเผ็ดมากรึเปล่าไม่รู้ คุณยายฝากใส่ดอกจันตัวเบ้งๆว่าอย่ารสจัดนักนะครับ พวกผมเดินทางอีกหลายชั่วโมง" ปากแบบนี้มีไอ้คุณก่อคนเดียว ทั้งจิกกัดทั้งออกคำสั่งแกมขอร้องได้ในประโยคเดียวกัน
“เดี๋ยวยายบอกแม่ครัวให้ค่ะ เอารสไม่จัดเนอะ แล้วก็......เพื่อนกัน มีอะไรก็คุยกันดีกว่า” คุณยายจดรายการอาหารลงกระดาษโน้ตในมือไปก็พูดออกความเห็นไปด้วยโดยที่ใบหน้ามีร่องรอยอมยิ้มน้อยๆอยู่ตลอด
“แหะๆ ดูออกเลยเหรอคะ?”
“เพื่อนกันน่ะ ขอแค่คุยกันแบบเปิดอก ไม่ต้องพยายามมากก็เข้าใจกันแล้วล่ะ....”
เสียงจากคุณยายใจดีหยุดไปเพราะมีมือหนึ่งมาสะกิดไหล่ พอพวกพี่ดอนหันไปมองด้านหลังคุณยายคนแรกก็เจอเข้ากับคุณยายคนที่สอง ท่าทางอายุพอๆกัน ผิดก็แต่คุณยายที่เพิ่งออกมาท่าทางจะใช้ออด๊าซ ผมที่ปล่อยยาวเคลียไหล่ถึงดำสนิทไม่แพ้คุณเจ้าของตำแหน่งรองนางสาวไทยสมัยคุณแม่ยังสาวเลยสักนิด
“เชอร์รี่.......มาหลอกอะไรเด็กๆฮะแก?”
“เปล่าเว้ย! เด็กๆเหมือนจะมีปัญหากัน แล้วแกก็รู้ว่าฉันชักสังขารแย่ ยืนนานไม่ได้ ขืนปล่อยให้มัวแต่จ้องหน้ากันไปมาอยู่ฉันนี่แหละจะเดี้ยงเอา......รออาหารไม่เกินยี่สิบนาทีนะจ๊ะ”
คุณยายเชอร์รี่หันไปตอบเพื่อนแล้วจึงเดินตามกันไปทางด้านหลังที่คงจะเป็นส่วนครัว พอคุณยายลับตาไปปุ๊บก็มีเสียงสูดลมหายใจเข้าดังเฮือกจากหนุ่มลูกครึ่งที่ถอดแว่นออกพับวางบนโต๊ะอาหารแล้วหลับตาลง ก่อนจะใช้นิ้วชี้กับนิ้วหัวแม่มือข้างซ้ายบีบคลึงดั้งโด่งๆของตัวเอง
ท่าทางที่แสดงออกถึงความว้าวุ่นใจเต็มที่ที่คนร่วมโต๊ะได้เห็นไม่บ่อยนักทำให้อีกสามคนลอบสบตาแล้วส่งยิ้มเข้าอกเข้าใจให้กัน มอบหน้าที่พูดอย่างเป็นเรื่องเป็นราวให้ไอ้คุณเชท่านซะ เพราะอีกสองรายนั่นเก่งในทางพูดไม่เป็นเรื่องมากกว่า แต่ก่อนที่ผู้สืบสานปณิธานหัวใจปฏิวัติอย่างนายเชจะเอ่ยปากพูดอะไรออกไป ไอ้ดอนของเพื่อนๆก็ลืมตาขึ้นกราดมองหน้าเพื่อนรักทีละคน
“ถ้าพวกแกรับไม่ได้........”
“ทำไมวะ ถ้าพวกเรารับไม่ได้ แกจะทำไงไอ้ดอน?”
ไอ้คุณจี๊ดนี่ก็ขอซะหน่อย ไอ้เรื่องรับได้น่ะมันรับได้อยู่แล้วแหละ เพื่อนทั้งคนคบกันมาเกือบสี่ปี ต่อให้มารู้ทีหลังว่าที่จริงมันเป็นผู้หญิงแล้วแปลงเพศก่อนเข้ามาเรียนยังรับได้เลย นับประสาอะไรกับแค่รู้ว่ามันแอบชอบผู้ชายคนหนึ่งมาสามปีล่ะ
เพียงแต่ถ้าจะบอกว่าไม่รู้สึกแปลกหรือประหลาดใจสักนิดมันก็จะเป็นการโกหกกันเกินไป ก็ไอ้คุณดอนมันก็ผู้ชายนี่หว่า ไม่ได้นุ่มนิ่มปวกเปียกหรือออกสาวอะไรสักนิด เท่าที่รู้จักกันมามันก็แค่ผู้ชายเรียบร้อยพูดน้อยต่อยหนักคนหนึ่งเท่านั้น ที่เด่นหน่อยนอกจากหน้าตาลูกครึ่งฝรั่งจ๋าของมันก็คงไอ้ความนิ่งความเงียบนี่แหละ
เคยพนันกันกับไอ้ก่อลับหลังมันด้วยซ้ำ เล่นกันง่ายๆว่าวันนี้ตั้งแต่เช้าจรดเย็นเพื่อนดอนจะพูดเกินห้าประโยครึเปล่า บางทีไอ้เชมันก็ร่วมลงขันพนันด้วย ก็ไม่ได้เอาอะไรมาก แค่ไอติมโจ๊ยหมาตราเนสเล่แท่งละสิบบาทแค่นั้นเอง ถ้าวันไหนเล่นกันแค่สองคน คนได้ก็ได้ไอติมไปแท่งเดียว แต่ถ้าวันไหนเล่นกันสามแล้วมีคนเสียสองได้หนึ่ง ไอศกรีมสองแท่งนั่นก็จะถูกแบ่งให้คุณดอนท่านแท่งหนึ่งทุกที.....
คิดมาถึงตรงนี้นางสาวอิระวดีก็เริ่มเข้าใจ ก็ขนาดมีไอติมโจ๊ยหมาไปยื่นให้มันบ่อยๆ ไอ้ดอนมันยังไม่รู้ตัวเลยว่าไอ้อาการพูดน้อยฉิบหายวายป่วงของมันถูกเอามาใช้ประกอบการเล่นของเพื่อนๆมาแล้วตั้งสามปี ทั้งๆที่ทั้งไอ้คุณจี๊ด คุณก่อ และคุณชายเชไม่ได้ตั้งใจจะปกปิดกันด้วยซ้ำ เพราะอย่างนั้น เรื่องที่คุณเพื่อนรักแอบชอบรุ่นพี่ผู้ชายนานสามปีแบบหลบๆซ่อนๆ พวกมันสามคนจะไม่ระแคะระคายสักนิดก็เลยไม่ใช่เรื่องแปลกแต่อย่างใด
“ก็.....คงทำอะไรไม่ได้หรอกว่ะ แต่ถ้าทำให้พวกแกไม่สบายใจ เราก็ขอโทษ ถ้าอึดอัดที่จะอยู่ร่วมบ้านกับเรา เดี๋ยวไปถึงตากแล้วขอให้พี่ๆที่แผนกเขาช่วยหาบ้านเช่าให้อีกห้องต่างหากก็ได้........”
นายอรุณรุ่งมัวแต่มองมือตัวเองที่ตอนนี้วางประสานกันอยู่บนโต๊ะ ปากก็พูดไปเรื่อย รู้ตัวอีกทีก็เพราะได้ยินเสียงกึกๆกักๆเหมือนใครหลายคนสำลักอากาศอยู่ใกล้ๆ ปากบางๆที่กำลังขยับพูดประโยคยืดยาวหุบฉับ เมื่อเงยหน้าขึ้นมองถึงได้เห็น.....สภาพสีหน้าเพื่อนทั้งสามคนที่อมยิ้มกลั้นเสียงหัวเราะ เสียงที่รู้สึกว่าเหมือนกำลังสำลักอากาศกลับกลายเป็นเสียงหัวเราะร่าฮาครืนของเพื่อนรักสามตัวที่ถือโอกาสปลดปล่อยออกมาทันทีที่รู้ตัวว่าถูกจับได้
แก้มขาวๆของนายอรุณรุ่งแปรเปลี่ยนเป็นสีจัดขึ้นทันตา ไม่ใช่เพราะโกรธหรือเขินอาย แต่เพราะความดีใจที่พุ่งขึ้นกะทันหัน ทั้งชีวิตนี้คนที่ชายหนุ่มใส่ใจกับความรู้สึกนับหัวได้ถ้วนโดยใช้มือข้างเดียว
ครอบครัวก็เหลือแค่แม่คนเดียว เพราะตั้งแต่จำความได้เขาก็ไม่เคยได้รู้จักกับญาติที่ไหนอีกไม่ว่าจะข้างพ่อหรือข้างแม่ นอกนั้นก็เพื่อนสนิทตั้งแต่ม.ต้น ที่แม้จะห่างหายกันไปแต่นานๆทีที่ติดต่อกันก็ยังรู้สึกสนิทใจอยู่เสมอ นอกจากนั้นก็แค่ไอ้คุณเพื่อนสามคนนี้ เป็นเพื่อนที่แม้จะต่างคนต่างมาเจอกันเพราะสอบติดมาเรียนคณะเดียวกันหลักสูตรเดียวกัน แต่ต่างก็ยอมรับในกันและกัน และมีนิสัยเข้ากันได้อย่างไม่น่าเชื่อ
ที่ปิดบังมาตลอดไม่ใช่แค่เพราะคนที่ไปแอบชอบมีแฟนแล้ว แต่เพราะความสัมพันธ์ที่สังคมเห็นว่าผิดธรรมชาติทำให้พี่ดอนพาลกลัวว่าถ้าคนสำคัญที่มีอยู่น้อยยิ่งกว่าน้อยรับรู้แล้วมองมาด้วยสายตาแปลกไป หรือยิ่งกว่านั้นรับไม่ได้กับความเป็นตัวตนของพี่ดอนแล้วเลือกจะผลักไสตัวเขาออกจากชีวิต ทีนี้นอกจากเจ็บเพราะอกหักรักคุด เขาคงยิ่งเจ็บหนักและชีวิตที่เงียบเหงาอยู่แล้วก็คงยิ่งเหงาลึกเพราะไม่เหลือใครแน่ๆ
พอเงยหน้าขึ้นเห็นแววตาฉายความรู้สึกเข้าอกเข้าใจแถมยังเสียงหัวเราะร่าของเพื่อนสนิททั้งสามคนชายหนุ่มจึงรู้สึกเหมือนปลดเปลื้องความกังวลในหัวใจออกไปได้เกือบหมด อย่างน้อยๆสามในห้าคนสำคัญก็ยอมรับได้แล้วล่ะนะ
และด้วยความที่ชายหนุ่มมีความสุข รอยยิ้มที่เกิดขึ้นในตอนนี้จึงทอประกายแห่งความสุขอย่างเต็มที่ ยิ้มทั้งปากทั้งตาแบบที่น้อยครั้งนักจะยิ้มได้หลังจากน้องสาวฝาแฝดคนเดียวจากไปด้วยอุบัติเหตุรถยนต์ จนทำให้เกิดความสูญเสียซ้ำรอยกับครอบครัวโพเวลล์เมื่อสามปีก่อน รอยยิ้มที่มีให้เพื่อนทั้งสามเผื่อแผ่ไปถึงคุณยายสองคนที่หนึ่งในนั้นคือผู้ครองตำแหน่งเชฟของร้านเดินออกมาเสิร์ฟอาหารด้วยตัวเอง
จานอาหารถูกลำเลียงออกจากถาดสแตนเลสลงวางบนโต๊ะอย่างนุ่มนวล พร้อมกับบอกชื่อแต่ละจานไปด้วย ตบท้ายด้วยเสียงหัวเราะร่วนของคุณยายร่างเล็กผิวขาวจัด มือเล็กบางที่ยกจานลงวางให้นั้นขาวละเอียด ปลายเล็บเจียนเรียบและที่ดึงดูดสายตาคือแหวนทองประดับเพชรเม็ดเดี่ยวที่ประดับอยู่บนนิ้วนางข้างซ้าย แล้วทั้งๆที่มีเหงื่อเม็ดโตซึมอยู่ตามไรผมสีดอกเลา แต่แววตาหลังกรอบแว่นกลับสุกใสจนไม่ต้องจินตนาการให้ยุ่งยากก็รู้ว่าสมัยสาวๆคงมีไอ้หนุ่มแย่งกันจีบแน่ๆ
“จานนี้กรอบเปิดอก นี่น้ำตกถึงใจ ส่วนนี่รวมเด็ดสี่สหาย แล้วก็หม้อไฟนั่นล่ะจ้ะ หม้อไฟกระชับมิตร....ถ้ายังไงทานกันแล้วช่วยบอกด้วยนะคะ ว่าพอกินได้รึเปล่า”
“แปลว่านี่เมนูใหม่เหรอครับ?” แทบจะเป็นครั้งแรกเลยด้วยซ้ำที่เมื่ออยู่รวมกันครบทั้งสี่คนแล้วคนแรกที่เปิดปากคุยกับคนอื่นเป็นคนแรกคือไอ้ดอนของเพื่อนๆ ในใจทั้งไอ้คุณก่อเริ่มคิดว่าดีนะที่วันนี้ไม่พนันกัน ไม่งั้นได้แพ้หลุดลุ่ยแน่
“เด็กรับออเดอร์รายนั้นคิดขึ้นสดๆร้อนๆเลยล่ะค่ะ แถมเดินเข้าไปถึงครัวแล้วยื่นมาให้คิดเองอีกตะหากว่าชื่อแบบนี้ฉันจะเอาของแบบไหนมาทำ หึๆๆ พยายามทานให้อร่อยแล้วกันนะคะ เดี๋ยวเข้าครัวก่อน แล้วจะออกมาถามว่ารสชาติเป็นยังไงบ้าง”
คุณยายแม่ครัวใหญ่เดินลับไปทางครัว พี่ดอนและผองเพื่อนอีกสามชีวิตถึงได้รับรู้ว่าตอนนี้ลูกค้าไม่ได้มีแค่โต๊ะเดียวแล้ว แต่อีกโต๊ะที่อยู่ห่างไปจนเกือบสุดขอบเรือนมีลูกค้าอีกคนนั่งอยู่ และต้องแปลกใจเมื่อเห็นคุณยายที่มารับออเดอร์คนแรกนั่งพูดคุยอยู่ด้วยอย่างสนิทสนม สงสัยจะเป็นลูกค้าขาประจำ
มื้อกลางวันกับเมนูพิเศษวันนั้นเกือบจะเป็นการกินอาหารที่อรุณรุ่งรู้สึกปลอดโปร่งเต็มร้อย ถ้าไม่ติดที่ว่า เมื่อเงยหน้าขึ้นจากจานอาหารหน้าตาน่ากินตรงหน้าทีไร ชายหนุ่มก็จะเห็นลูกค้าอีกโต๊ะที่ช่างเลือกที่นั่งได้ตรงกันข้ามกับเขาพอดิบพอดีจับตามองมาตลอดเวลา นี่ถ้าปากเป็ดพะโล้ทอดกรอบกับซอสรสหวานหอมน้ำมันงา หรือผัดเผ็ดเนื้อสี่อย่างของคุณยายไม่อร่อยขนาดนั้นสงสัยว่าชายหนุ่มคงไม่มีทางเจริญอาหารได้แน่ๆ
การเดินทางช่วงบ่ายเริ่มขึ้นเมื่อทั้งสี่คนเติมอาหารลงกระเพาะจนเต็มทั้งของคาวของหวาน จ่ายค่าอาหารแบบมีส่วนลด แล้วเอ่ยคำลากับสาวงามตามวัยทั้งสามคนพร้อมตกปากรับคำว่าถ้าได้ผ่านมาที่นครสวรรค์อีกจะแวะมาชิมอาหารพิเศษที่ร้านของคุณยายทั้งสามอีกแน่ๆ
ออกมาขึ้นรถไอ้คุณจี๊ดก็เข้าประจำตำแหน่งคนขับผลัดสาม เพื่อนๆบอกให้มันนั่งสบายๆมันก็ไม่ยอม ยืนยันหัวชนฝาว่าคนเป็นเพื่อนกันเขาไม่มาคิดเล็กคิดน้อยแบ่งเพศหรอก แถมขู่ฟ่อๆว่าถ้าบังคับให้มันนั่งสบายไม่ต้องช่วยขับเลยมันจะงอนไปเจ็ดวัน ถึงสามหนุ่มร่วมทางไม่เชื่อขี้ปากว่าเจ้าตัวมันจะทำอย่างที่บอกได้แต่ก็ไม่อยากขัดใจ
และถ้าสายตาของนายอรุณรุ่งไม่หลอกตัวเอง ชายหนุ่มรู้สึกว่าตอนที่เขาลุกแล้วเดินออกมาจากร้าน ลูกค้าอีกโต๊ะนั้นก็ทำท่าเหมือนจะผวาลุกขึ้นตาม แต่พอลองหันไปมองกลับแถมด้วยเลิกคิ้วขึ้นส่งสายตาประมาณว่ามีปัญหาอะไรรึเปล่าครับคุณ ผู้ชายหน้าตาท่าทางสะอาดสะอ้านดูเนี้ยบไปทั้งตัวทั้งที่อยู่ในเสื้อยืดสกรีนลายกราฟฟิคสีขาวกับบลูยีนส์สีซีดๆคนนั้นก็กลับนั่งลงอีกครั้งแล้วตอบโต้ด้วยการขมวดคิ้วส่งมาให้
ไอ้ดอนของเพื่อนๆได้แต่นึกสงสัยในใจ คิดค้นในลิ้นชักความจำอยู่นานว่าเคยพบผู้ชายคนนั้นมาก่อนรึเปล่ามาตลอดทางจนถึงหน้าโรงพยาบาลประจำจังหวัดตาก สถานที่ที่นัดเจอกับพี่หัวหน้าแผนกกายภาพบำบัดที่จะเป็นผู้ควบคุมและให้คำปรึกษาช่วงที่มาฝึกงานที่นี่ตลอดหกสัปดาห์ แต่ว่าค้นเท่าไหร่......ก็ค้นไม่เจอ
ถึงน้องรุ่งที่รัก
ตอนนี้พี่ดอนอยู่ในบ้านเช่าในซอยข้างโรงพยาบาลที่ตากค่ะ จากตรงนี้พวกพี่แค่เดินห้านาทีก็ถึงโรงพยาบาลแล้ว ไม่ต้องกังวลเรื่องจะเข้างานสายเลยล่ะ บ้านเช่านี้พี่ที่โรงพยาบาลเป็นคนหาเตรียมไว้ให้ แค่พวกพี่มาถึงวันแรกนี่พี่แกก็พาไปเลี้ยงมื้อค่ำมาแล้วเรียบร้อย เราสี่คนลงความเห็นกันว่าถ้าพี่ที่แผนกคนอื่นใจดีแบบพี่คนนี้(พี่เขาชื่อพี่กุ้งนะคะ เป็นผู้หญิงอายุสามสิบต้นๆ ตัวเล็กบางๆ หุ่นแบบเดียวกับหม่าม้าของเราสองคนเลยล่ะ) การมาฝึกงานของพวกเราครั้งนี้คงจะผ่านไปได้ด้วยดีแน่ๆ
บ้านนี้เป็นทาวน์เฮาส์สองชั้น มีบริเวณหน้าบ้านพอสำหรับจอดรถได้หนึ่งคันพอดิบพอดีเลยค่ะ เราเช่าได้ในราคาถูกแสนถูกที่สองพันห้าร้อยบาทสำหรับอยู่หกสัปดาห์ ตัวบ้านมีห้องนอนสองห้องอยู่ชั้นบน ห้องใหญ่หนึ่งห้องเล็กหนึ่ง และห้องน้ำอีกสองซึ่งอยู่ชั้นล่างหนึ่งห้อง พวกพี่ตกลงกันให้ไอ้จี๊ดมันไปครอบครองห้องเล็กคนเดียว แล้วพี่ดอน ไอ้ก่อ และไอ้คุณชายเชจะนอนที่ห้องนอนใหญ่
แต่ทั้งๆที่ตกลงกันไว้อย่างนั้น ขณะที่พี่หลบออกมาเขียนถึงน้องรุ่งที่ระเบียงหน้าห้อง ก็ปรากฏว่าไอ้จี๊ดมันเข้ามายึดฟากหนึ่งของเตียงไปเรียบร้อยแล้วค่ะ หึๆๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ แต่เห็นมันแข็งๆห้าวๆ ไอ้ตัวดีนี่มันเป็นตัวกลัวผีเลยล่ะค่ะ กลัวจริงจังจนตอนนั้นที่พวกพี่สามคนแกล้งลากมันไปดูหนังโดยไม่บอกก่อนว่าเป็นหนังผี พอหันไปมองมันอีกทีก็เห็นมันนั่งก้มหน้าก้มตาเอามืออุดหูน้ำตาไหลพรากจนพวกพี่สงสาร ต้องจูงมันออกมาเลี้ยงไอศกรีมกอบกู้จิตใจไปหนึ่งมื้อ
ตอนหลังพอเอาเรื่องนี้มาแซวไอ้จี๊ดมันก็บอกว่าพวกพี่สามคนถูกหลอกให้เลี้ยงไอศกรีมหรอก มันก็แกล้งทำท่าว่ากลัวไปงั้นเอง ปากแข็งไม่มีใครเกินจริงๆไม่น่ารักอ่อนหวานเหมือนน้องรุ่งของพี่สักนิด
วันนี้.....พี่สารภาพเรื่องที่แอบชอบพี่ภพไปค่ะ......
กังวลแทบแย่ว่าพวกมันจะเข้าใจและรับได้รึเปล่า แล้วก็ต้องโล่งใจมากมายที่พวกมันไม่ได้ปฏิบัติตัวกับพี่แปลกไปสักนิด ไอ้ก่อยังมีมาถามอีกว่าแล้วที่พี่รับปากคบกับน้องขวัญนั่นหมายความว่าไง ตั้งใจคบหญิงสร้างภาพรึเปล่า.....
พี่บอกได้เลยนะคะว่าพี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน จนตอนนี้พี่ดอนยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นอะไร เป็นเกย์ เป็นไบ หรือเป็นอะไรกันแน่ พี่รู้แต่ว่าพี่เป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้นเอง
อีกเรื่องค่ะ ความจริงมันก็ไม่ได้สำคัญหรอกนะคะ แต่ว่าวันนี้พี่ดอนได้เจอใครบางคน เขาเอาแต่มองพี่ด้วยสายตาแปลกๆ เหมือนว่าอยากจะเข้ามาทัก เหมือนว่าเขาเคยรู้จักพี่ แต่พอพี่มองกลับไปเขาก็กลับขมวดคิ้วใส่ซะงั้น.....
จนตอนนี้พี่ยังจำสายตาของเขาได้ติดตาอยู่เลยค่ะ มันแปลกเพราะไม่ใช่ทั้งสายตาชื่นชมหรือรังเกียจ แต่มันกลับเต็มไปด้วยความสงสัย.......บางครั้งเหมือนเขาจะระลึกได้ แต่พอมองไปอีกทีก็เหมือนเขาจะอารมณ์เสียใส่พี่
ไม่รู้สิคะ.....แต่พี่รู้สึกว่าสายตาคู่นั้นมันแฝงอันตราย
แต่ก็ช่างเถอะค่ะ เจอกันโดยบังเอิญ ชาตินี้คงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว หึๆๆ พี่ดอนนี่ชักจะบ้าเนอะ เก็บเรื่องไม่เป็นเรื่องมาคิดวกไปวนมาอยู่ได้ พรุ่งนี้พวกพี่จะไปซื้อของเข้าบ้านกัน แล้วก็ไปติดต่อเตรียมหาร้านรับซักรีดดู เอาไว้ส่งเครื่องแบบซัก แต่ถ้าหาไม่ได้ พวกพี่คงต้องซักกันเองทั้งหมด ไว้คืบหน้ายังไงพี่จะเขียนถึงน้องรุ่งอีกนะคะ
เพิ่งรู้ว่าการที่ความลับแตกจะทำให้รู้สึกดีได้ขนาดนี้
พี่ดอนผู้ตากำลังจะปิด
ปล. หรือว่าผู้ชายคนนั้นจะเป็นเพื่อนสมัยเด็กของพี่คะ? หรือน้องรุ่งว่าไง?
อรุณรุ่งพับการดาษเขียนจดหมายถึงน้องสาวเป็นสามทบตามปกติ แล้วเปิดประตูมุ้งลวดกลับเข้าห้องนอนอย่างเบามือ พอสอดจดหมายใส่ด้านหน้าของกระเป๋าเสื้อผ้าเรียบร้อยก็มองไปที่ซากของเพื่อนสามคนอย่างปลงๆ
เตียงหลังใหญ่ถูกจับจองโดยชายหนุ่มร่างใหญ่สองคนและหญิงสาวที่ขดตัวจนแทบจะลีบติดผนังอีกหนึ่ง ผ้าห่มทั้งสองผืนกองเป็นก้อนขยุกขยุยอยู่ปลายเตียงหนึ่งผืน ส่วนอีกผืนไม่ใช่แค่อยู่ปลายเตียงแต่เกือบครึ่งของผ้าหล่นมากองอยู่บนพื้นห้อง ข้างเตียงมีฟูกหนาพอประมาณหุ้มด้วยผ้าปูที่นอนลายดอกไม้กระจายทั่วผืนไว้เรียบร้อย พร้อมกับหมอนหนุนและผ้าห่มที่พับวางซ้อนไว้ให้
อรุณรุ่งอมยิ้มในหน้า จัดการคลี่ผ้าห่มออกคลุมร่างให้เพื่อนทั้งสามที่หลับสนิทและไอ้ก่อกรรมทำเวรมันเริ่มส่งเสียงกรนเบาๆเป็นจังหวะช้าๆตามจังหวะการหายใจ ก้าวไปปิดไฟเพดานห้องเรียบร้อยแล้วอาศัยแสงนวลของพระจันทร์ที่ลอดเข้ามาตามบานเกล็ดเดินไปทรุดตัวคุกเข่าสวดมนต์บนฟูก กราบสามครั้งลงบนหมอนแล้วจึงนอนหลับอย่างสบายใจ
หากแต่คืนนั้น ในความฝันภายใต้ม่านแห่งความหลับ สายตาทะลุทะลวงที่เต็มไปด้วยการค้นหาคำตอบของอีกคนกลับตามหลอกหลอน ในฝันอรุณรุ่งพยายามจะส่งเสียงถามออกไป แต่เหมือนมีอะไรสักอย่างมาปิดปากไว้
แม้แต่ในความฝันเขาสองคนก็ยังไม่ได้พูดกันสักคำ....ไม่ต่างกับความจริง
..................................................................
..โปรดติดตามตอนต่อไป..
-
ว้าวววววว พระเอกโผล่แล้ว พระเอกเนาะ ไม่ใช่นายเอกหรอกใช่มั๊ยคะ
อ่าน ๆ ไปทำไมเราดันแอบนึกไปถึงลูกชายเจ้าของโรงพยาบาลที่หนูป่วนเคยไปฝึกงานหว่า
โลกไม่น่าจะกลมหรอกเนาะ
+1 ต้อนรับบุคคลปริศนากันหน่อย
-
แอร๊ยยยยยยยยส์ คุณนุ่นขา พระเอกโผล่???
ไม่เป็นไร รอดูต่อไปก็ได้ค่ะ แต่อยากจะบอกว่า รังสีพระเอกมันออกมาจากหนุ่มลึกลับผู้ส่งสายตาสงสัยมาให้น้องดอนคนนั้น แบบ...รู้สึกเลยว่าคนนี้น่าจะมีความสำคัญ
เรื่องเริ่มจะเดินออกจากพี่ภพแล้วใช่ม้า คิดว่าพระเอกไม่น่าจะใช่พี่ภพหรอกเนอะ
ส่วนคุณยาย สาว สาว สาว ร้านอาหารสุดอร่อยนั้น น่าจะมีบทบาทอีกในตอนหลัง?? หุหุ ต้องรอให้คุณนุ่นเฉลย
ขอบคุณมากค่ะ บวกหนึ่งให้นะคะ :กอด1:
-
ปั้มไว้ก่อนนะ ,, ตอน 4 p.5 :a12:
-
พระเอกของเรื่องเหรอเจ้าคะ อยากรู้จังว่าชื่อะไร
อิอิ อ่านคุณนุ่นแต่งแล้วช้อนชอบเข้าใจว่าคุณนุ่นเป็นผู้ชายทุกทีหงะ (เรื่องคุณพี่อากาสก็รอบนึง) เหอ ๆ คล้าย ๆ ว่าเป็นผู้ชายผอม ๆ สูง ๆ หน้าขาว ๆ ผมยาวประบ่าอาจจะผูกปมไว้ข้างหลังเพราะน่าจะเริ่มรำคาญละ ไรงี้ ((อิมเมทคุณพี่อากาศของช้อนเลยนะ)) ไม่รู้มันผุดมาจากไหน โผล่มาในหัวแล้วก็เชื่อมาตลอดว่าคุณนุ่นเป็นผู้ชาย คนได้อ่านเรื่องคุณหมอปุ่น ((ตอนนี้ตามล่าหาแตงหว่าอยู่เจ้าค่ะ)) ได้ประมาณครึ่งเรื่องยังไม่ถึงไหน ก็เลยรู้ว่า อ้าวววววววววววววววววว คุณนุ่นเป็นคนแต่ง และเป็นผู้หญฺง ๕๕๕ ดีละที่ยังไม่ปล่อยไก่เรื่องคุณพี่อากาศ
พอมาอ่านเรื่องนี้ก็ให้ความรู้สึกเดียวกันเจ้าค่ะ คล้าย ๆ คุณนุ่นเป็นคนเล่าเรื่องทุกอย่างผ่านพี่ดอนให้น้องบนสวรรค์ฟัง อบอุ่นมากมายเจ้าค่ะ อิอิ
ขอบคุณมาก ๆ สำหรับนิยายสนุก ๆ ภาษาสวย ๆ อิอิ
-
ตอบเมนท์ก่อนออกจากบ้านพร้อมฝากพี่ดอนไว้ในอ้อมใจคุณผู้อ่านนะคร้าาาาาาาาาาา :m13:
พระเอกของเรื่องเหรอเจ้าคะ อยากรู้จังว่าชื่อะไร
อิอิ อ่านคุณนุ่นแต่งแล้วช้อนชอบเข้าใจว่าคุณนุ่นเป็นผู้ชายทุกทีหงะ (เรื่องคุณพี่อากาสก็รอบนึง) เหอ ๆ คล้าย ๆ ว่าเป็นผู้ชายผอม ๆ สูง ๆ หน้าขาว ๆ ผมยาวประบ่าอาจจะผูกปมไว้ข้างหลังเพราะน่าจะเริ่มรำคาญละ ไรงี้ ((อิมเมทคุณพี่อากาศของช้อนเลยนะ)) ไม่รู้มันผุดมาจากไหน โผล่มาในหัวแล้วก็เชื่อมาตลอดว่าคุณนุ่นเป็นผู้ชาย คนได้อ่านเรื่องคุณหมอปุ่น ((ตอนนี้ตามล่าหาแตงหว่าอยู่เจ้าค่ะ)) ได้ประมาณครึ่งเรื่องยังไม่ถึงไหน ก็เลยรู้ว่า อ้าวววววววววววววววววว คุณนุ่นเป็นคนแต่ง และเป็นผู้หญฺง ๕๕๕ ดีละที่ยังไม่ปล่อยไก่เรื่องคุณพี่อากาศ
พอมาอ่านเรื่องนี้ก็ให้ความรู้สึกเดียวกันเจ้าค่ะ คล้าย ๆ คุณนุ่นเป็นคนเล่าเรื่องทุกอย่างผ่านพี่ดอนให้น้องบนสวรรค์ฟัง อบอุ่นมากมายเจ้าค่ะ อิอิ
ขอบคุณมาก ๆ สำหรับนิยายสนุก ๆ ภาษาสวย ๆ อิอิ
ต้องแถลงก่อนเลยว่า นุ่นเป็นผู้หญิงจริงแต๊และมักหยิบนิสัยเพื่อนๆไม่ก็ญาติๆมาเขียนเรื่องค่ะ(งุบงิบหยิบมาไม่จ่ายค่าตัวแต่อย่างใด จุ๊ๆ เงียบไว้นะคะ)
เรื่องรักที่เขียนเรื่องแรกคือเรื่องของไอ้ป่วนกะพี่อากาศ
อีกเรื่องคือ"บทที่หนึ่งในความทรงจำ" อันนี้ตัวเอกคือเอดูกับอิส :o8:
ส่วนเรื่องของพี่ปุ่น นุ่นไม่ได้เขียนนะคะ เจ้าของยูสเซอร์เนม pandaๅ123 (หรือเรียกกันว่าดาด้า)เป็นคนเขียน
โดยมาแง้วๆขอแคแร๊คเตอร์พี่หมอปุ่นของไอ้ป่วนไป นุ่นก็ใจง่ายขายขาดไปโลด
แต่ดาด้าเขียนโดยให้นุ่นเป็นวีไอพีน่ะค่ะ มีลิทธิ์อ่านคนแรก และแก้ไขอะไรที่มันแปร่งๆออกได้โดยเราปรึกษากัน ^o^
ส่วนอีกกระทู้ในหน้านิยายนี้ที่นุ่นเขียนคือ "เรื่องเล่าจากความฝัน"ค่ะ (แอบดองนิดๆ แต่ว่าไม่รู้สึกผิดเท่าไหร่ เพราะเนื้อเรื่องเป็นลักษณะเรื่องสั้นจบในตอนค่ะ)
คุณช้อนมาขอบคุณที่คนเขียนเขียนเรื่องให้อ่าน นุ่นก็ขอบคุณคุณช้อนที่เข้ามาอ่านนะคะ :กอด1:
ปั้มไว้ก่อนนะ ,, ตอน 4 p.5 :a12:
งั้นเอาบ้าง ปั๊มๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นี่แน่ะ แปะโป้งที่ตรูดไอจัง แล้วชิ่งวิ่งหนี ฟริ้ววววววววววววววว
แอร๊ยยยยยยยยส์ คุณนุ่นขา พระเอกโผล่???
ไม่เป็นไร รอดูต่อไปก็ได้ค่ะ แต่อยากจะบอกว่า รังสีพระเอกมันออกมาจากหนุ่มลึกลับผู้ส่งสายตาสงสัยมาให้น้องดอนคนนั้น แบบ...รู้สึกเลยว่าคนนี้น่าจะมีความสำคัญ
เรื่องเริ่มจะเดินออกจากพี่ภพแล้วใช่ม้า คิดว่าพระเอกไม่น่าจะใช่พี่ภพหรอกเนอะ
ส่วนคุณยาย สาว สาว สาว ร้านอาหารสุดอร่อยนั้น น่าจะมีบทบาทอีกในตอนหลัง?? หุหุ ต้องรอให้คุณนุ่นเฉลย
ขอบคุณมากค่ะ บวกหนึ่งให้นะคะ :กอด1:
คริ ไม่บอกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก แต่แหม.....ออร่ามันออกเนอะ >/////////////<
ส่วนเรื่องคุณยายสามคน เธอจะไม่ไปไหนค่ะ จะอยู่ที่ร้านนี้นี่แหละ มาเมื่อไหร่เจอเมื่อนั้น โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
(ที่จริงจะบอกว่าเป็นเรื่องที่คนเขียนเคยตกลงไว้กับเพื่อนๆที่คาดว่าจะเป็นนางสาวไปจนแก่ว่าอาจจะไปทำด้วยกันค่ะ ฮี่ๆๆ)
ว้าวววววว พระเอกโผล่แล้ว พระเอกเนาะ ไม่ใช่นายเอกหรอกใช่มั๊ยคะ
อ่าน ๆ ไปทำไมเราดันแอบนึกไปถึงลูกชายเจ้าของโรงพยาบาลที่หนูป่วนเคยไปฝึกงานหว่า
โลกไม่น่าจะกลมหรอกเนาะ
+1 ต้อนรับบุคคลปริศนากันหน่อย
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อยากจะกดบวกหื้อสักสิบแต้ม (นี่คือการเฉลยบางสิ่งใช่มั้ยนี่ ม้ายยยยยยยยย) รักพี่iforgiveนะคะ จุ๊บุๆ
ปล.ไปแล้วนะเจ้าคร้าาาาาาาาา เดี๋ยวดึกๆ(ไม่ก็พรุ่งนี้เลย)จะกลับมาเช็คเรททิ่ง กอดรวบก่อนจาก :กอด1:
-
มาแล้ว พระเอกของเรา
แต่ไหงมาพร้อมสายตาแบบนั้นล่ะคะ
หรือพี่ดอนมีอะไรคล้ายหลานรหัสเหรอ
รอเฉลย
-
ได้กลิ่นพระเอก จะใช่ไหมน๊า
มองกันไปมองกันมา แล้วจะรู้ม๊ายว่าใครเป็นใคร
ผู้ชายคนนี้จะต้องเกี่ยวโยงกับพวกตัวป่วนแน่ๆเลยอ่ะ
อ่านๆไป ขาวๆเนี้ยบๆ เหมือนพี่เพชรคนที่ทำให้พี่ฟ้าต่อมหึงแตกคนนั้นเลยอ่ะ
สงสัยว่าจะพลาดจากหลานรหัส มาเอาลุงแทน :laugh:
ปล. ไอติมโจ๊ยหมาตราเนสเล่ เค้าเคยกินนะ เมื่อก่อนกินอย่างบ่อยอ่ะ
จะกินตรงวนิลาก่อนแล้วเหลือเยลลี่แดงๆตรงกลางไว้กินทีหลัง ส่อมากอ่ะ :m20:
-
พระเอกออกแล้วสิ ลุ้นๆ :o8:
-
พระเอกมาแล้ว มาแค่สายตาเอง
พี่เพชรเหรอ
ทำไมมองพี่ดอนด้วยสายตาแบบนั้น
+1 รอพระเอกพี่นุ่นค่า
:กอด1:
-
:really2: :really2:
คิดไม่ออกว่าใคร แต่ทำให้พี่เสียเวลาเขียนเรื่องของตัวเองอะ :sad4:
เดี๋ยวใครทวงจะให้โทษนุ่นแล้วกัน :laugh:
-
อยากจะตีฆ้องร้องป่าว
"พระเอกมาแล้วเว้ยยย"
:laugh:
-
พระเอกมาเเล้ว จริงหรือค่ะ
เเล้วจะเป็นใครนะ หนุ่มคนนั้น
ดอนน่าจะเป็นเคะ นะคะ เอ๊ะ หรือยังไง
รออ่านตอนต่อค่ะ
ขอบคุณมากๆๆเน้อ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ
ตั้งแต่บทนำจนมาถึงตอนปัจจุบัน ร้องไห้ทุกตอนเลย เหอๆ
ไม่ใช่เศร้า แต่มันโดนค่ะ อะไรหลายๆอย่างผุดขึ้นมาในหัวเต็มไปหมด
เป็นกำลังใจให้นะคะ จะติดตามตอนต่อไปค่ะ
-
เค้าคือใครอ่ะ
พระเอกหรอครับ
-
เขาคนนั้นคือใคร
-
:-[
แวะมาตามอ่านเรื่องนี้ อิอิ
+1 ให้นะจ้ะ เนื้อเรื่องน่าสนุกดี
-
เย้ ผู้ชายของพี่ดอนโผล่มาแล้วววววว :mc4:
ในฝันไม่ได้คุยไม่เป็นไร เดี๋ยวตอนเจอกันอีกครั้งกระโดดหอมแก้มเลยนะคะพี่ดอนนนนน *กรี๊ดดดดด* :-[
-
เย้ ผู้ชายของพี่ดอนโผล่มาแล้วววววว :mc4:
ในฝันไม่ได้คุยไม่เป็นไร เดี๋ยวตอนเจอกันอีกครั้งกระโดดหอมแก้มเลยนะคะพี่ดอนนนนน *กรี๊ดดดดด* :-[
คิดเหมือนกันเลย น่าจะเป็นผู้ชายของพี่ดอนแน่นอนเลย แต่ตอนเจออีกครั้งแล้วกระโดดหอมแก้ม
ไม่กล้าคิด แต่ชอบความคิดนี้จังค่ะ
+1 คุณนุ่นค่ะ
-
อยากเห็นพระเอก (นายเอก?) ของพี่ดอนจะแย่แล้นนนนน
+1 :L2:
-
สวัสดีค่ะ คุณนุ่นนนนนนนน :L2:
ไม่ได้มาทักทายนานแล้ว ขอโทษด้วยนะคะ ไม่สะดวกที่จะมาเม้นต์จริงๆ
แต่ก็ติดตามผลงานอยู่ตลอดนะ
ว่าแต่พระเอกของพี่ดอนมาแล้วใช่มั้ยยยยย
แต่ว่าทำไมเค้าต้องมองหน้าพี่ดอนด้วยล่ะ อยากรู้ๆ
มาต่อเร็วๆนะคะ แล้วอย่าลืมพาเจ้าป่วนมาป่วนบ้างนะ อิอิ :กอด1:
-
ให้อยากรู้เป็นนักเป็นหนาว่า พระเอกจะเป็นใคร
ดูเหมือนจะเคยรู้จักกับดอนมาก่อนรึเปล่า
น่าจะนะ
-
ตื่นเต้นกับเค้าบ้าง เผื่อป้อจายแปลกหน้าที่โผล่มาจะเป็นป้อจายของดอนจริงๆ :o8:
แต่อยากได้พี่ชายอย่างพี่ดอนมากเลย อ่อนโย๊นอ่อนโยน และยังเป็นหนุ่มวายที่เราชอบด้วย :laugh:
พี่นุ่นคืนนี้จะมามั้ยน้อ รอๆๆนะคะ :กอด1:
-
^
^
^
จิ้มๆน้องเบียร์
อย่าเพิ่งรอนะคะ คาดว่าจะไม่ทันคืนนี้ แบบว่าเพิ่งกลับมาเมื่อค่ำแล้วก็ถูกดึงดูดด้วยนิยายคนเขียนคนอื่น แหะๆ
ก็นิดนุงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
............................................
คริคริ อ่านคอมเมนท์แล้วมีความสุขมากมาย
คนอ่านของเราจินตนาการกว้างไกล เอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย ปลื๊มปลื้มค่ะ :m13:
-
^
^
^
^
:z13: :z13: :z13:
นุ่นไม่มีอะไรทำเลยแวะมาจิ้มเล่น
เขียนเรื่องไม่เสร็จสักที :เฮ้อ:
-
พระิเอกช่ายป่าว เค้าคือผู้ใด :o8:
-
ขอให้พี่ดอนเจอคนดี ๆ นะค่า อย่ามาทำให้พี่ดอนเสียใจอีกเลยน๊า พลีสสส
-
พระเอก?? ใช่มั๊ยน้องนุ่น
-
หึหึหึ ไอปั้มไว้แป๊ปเดียวพี่นุ่นมาทิ่มกันลับหลังซะได้นะ ฮึฮึฮึ o3
.
.
เอ.... ผู้ชายคนนั้นเป็นใครน้อออออออออออ หรือจะเคยนัดเจอกันในฝัน พอเห็นพี่ดอนไม่ลุกมาทักเลยงอน :laugh:
รอตอนต่อไปอยู่นะเคอะ :z2:
ปล.ถูกใจคุณยายจัง เมนูอาหารอย่างโดนใจ กร๊ากกกกกกกกกก :pigha2:
-
:เฮ้อ: เอาฟ่ะ...ในที่สุดก็ในป๊ะกันซะที
ถึงจะแค่มองหน้าก็เหอะ เอาไปรอลุ้นตอนต่อไปว่าพี่ท่านสุดเนียบคนนั้นเป็นผู้ใดมาจากไหน
:กอด1: กอดพี่ดอนแน่น ๆ คึคึ
-
เข้ามารอตอนต่อไป :z2: :z2:
-
ในที่สุดบุคคลที่เรา ๆ ท่าน ๆ เฝ้ารอกันมาสามตอนก็ออกมาให้ยลโฉมกันเล็กน้อยแล้ว...
ถึงแม้ว่าจะยังไม่รู้ว่าเขาคนนั้นคือใคร...แต่อย่างน้อยก็ยังดีกว่าไม่โผล่ออกมาให้เห็นเลยอ่ะนะ -*-
มาถึงจุดนี้แล้ว...คาดว่าพี่ดอนของเรา(?) คงจะไม่ใช่นายเอกอย่างที่คิดมาแต่ต้นแล้วแหล่ะ
แหมะ...ก็บุคคลปริศนา เค้าดูท่าทางจะเป็นนายเอกเสียมากกว่าพระเอกอีกหน่ะสิ...กร๊ากกกกกก ก กก กกกกส์
สำหร้บตอนที่สี่...เค้าชอบประโยคหนึ่งของพี่ดอนมาก ๆ เลยนะ...ที่ว่า
"จนตอนนี้พี่ดอนยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นอะไร เป็นเกย์ เป็นไบ หรือเป็นอะไรกันแน่ พี่รู้แต่ว่าพี่เป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้นเอง"
พออ่านประโยคนี้จบปุ๊บ...แล้วมันให้ความรู้สึกว่า..."เออออ...ใช่ว่ะ...ไม่ว่าคนเราจะถูกแบ่งออกเป็นเพศไหนยังไง...สุดท้ายแล้ว...เรามันก็แค่มนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น"
ชอบอ่ะคุณนุ่น...มันตีความทั้งในเรื่องของตัวตนพี่ดอน และสะท้อนแง่มุมความคิดให้กะคนอ่านได้ดีมาก ๆ เลยอ่ะ >////////<
+1 ให้คุณนุ่นด้วยนะฮะ...และจะรอวันที่บุคคลปริศนาเปิดตัวอย่างใจจดใจจ่อ...คาดว่าคงจะต้องเป็นคนที่เราท่าน เคยผ่านหูผ่านตาแน่ ๆ...เอ๊ะ...หรือไม่ใช่หว่า - -???
-
ขอบคุณนะคะ คุณนุ่น คุคุคุ พี่ดอนเรา เจอเนื้อคู่ เเล้ว รึเปล่าจะเป็นพระเอกหรือ นายเอกต้องรอดูอีกที สายตาคู่นั้นเค้าคือใคร ดีเเล้วพี่ดอนจะได้มีความสุขซะที สงสารไม่อยากให้มีผู้ร่วมชะตากรรมเเนวนี้เพิ่ม เเต่ เเอบเห็นด้วยกับ คุณ iforgive เพราะอ่านเเล้วรู้สึกว่า เค้าเหมือนลูกช่ายเจ้าของ รพ.ที่หนูป่วนไปฝึกงาน ชื่อคุณเพชร ใช่ไม๊คะ ไม่ชัวร์ เเต่ก็รอตอนต่อไป คุคุคุ
-
จิ้มไว้ก่อนค่อยอ่านตอนดึก 555
-
ใครน้อ???? จะใช่พ่อพระเอกรึเปล่าน้า :impress2:
-
สรุปพี่ภพ ก็ยังคงคู่กับพี่เค้กต่อไปสินะคะเนี่ย...แอบดีใจ (ฮ่าๆๆๆ)
พระเอกใช่ไหมคะเนี่ย ที่มาแอบมองน้องดอนของเรา ปรากฏตัวด่วนๆ เลยค่ะ มาดามอกน้องด่วนเลย
ขอบคุณค่ะคุณนุ่น
-
บวกให้ค๊า เริ่มได้กลิ่นหวานๆ แล้ว
-
อ่านไปแล้วแบบสแกน รออ่านละเอียดอีกรอบพร้อมตอนที่ 5
จะว่าไปเปลี่ยนแนวบ้างก็ดี แต่เรื่องนี้ขอบอกว่า ขัดใจคนแก่อย่างแรง
ก็ไอ้ความอึมครึม เทา ๆ หม่น ๆ มันส่งกลิ่นกระจายไปทั่ว
พาอึดอัด บีบคั้นในอกดีพิลึก รอตอนที่ฟ้าเปิด
เมฆขยายแล้วจะแจงแถลงไขอีกสักครั้งแล้วกันนะค่ะน้องสาว
ด้วยรักคะ
พีระนัฐ
-
^
^
จิ้มป้านัท อิอิ :kikkik:
-
พี่นุ่นจ๋า .. คิดถึงมากกกก มากอดๆหอมๆหน่อยค่ะ :กอด1:
ขอโทษน้าตามมาช้าไปนิดดดดดด(มาก 555) เค้าเพิ่งได้เริ่มอ่านเรื่องนี้เองค่ะ
ก่อนหน้านี้จิตตกอย่างหนักเลยพยายามหลีกอะไรที่มีแววจะพาเซ้นสิทีฟ 555
อ่านจดหมายที่พี่ดอนเขียนถึงน้องรุ่งแล้วแอบนึกถึงตัวเองเหมือนกันค่ะ
บางครั้งอารมณ์เหมือนกับว่าอยากจะพูดอยากจะเล่าอะไรให้ใครได้ฟังแต่คนๆนั้นไม่ได้อยู่ตรงหน้าเรา
ก็เลยต้องใช้วิธีเขียนๆๆระบายๆมันออกมาทางตัวหนังสือให้หมดประมาณนั้น ><"
อ่านแล้วหม่นๆแอบเหงาแต่ก็ยังอยากอ่านต่อไปเรื่อยๆอีก สงสัยเป็นความชอบส่วนตัว 555
สรุปเจ้าของสายตาคนนั้นคือใครหว่า? ขอสงสัยด้วยคนค่ะ
ปล. ตอนแรกก็นั่งนึกอยู่ ใครหว่าพี่ดอน อ๋อออ คนที่มาป่วนชีวิตคู่ของหนูป่วนกะพี่อากาศนี่เองงงง
ได้อ่านเรื่องทางนี้บ้างเลยโกรธไม่ลงเลยค่ะ ^^ ว่าแต่ว่ามันไม่มาม่าถ้าไม่จำเป็นจริงๆใช่ป่าวคะพี่นุ่น? :L2:
-
^
^
^
จิ้มๆจึกๆน้องพาร์คนดีแล้วกอดแน่นๆ
โอ๋ๆๆๆๆๆๆๆ ขอให้สบายใจเร็วๆนะคะ :กอด1:
จริงๆค่ะ พี่นุ่นไม่ขายมาม่าจริงจังแน่นอนนนนนนนนนนนน
พี่พีนัทททททททททท กอดค่ะ แอบหม่น หงิงๆ สงสารพี่ดอว์นแกนิพี่พีนัทนิ
(แต่สงสารหม่าม้าด้วยมิต่างกันเลย)
.......................................................อยากตอบมากกว่านี้แต่วันนี้งานเข้าทั้งตัวเองและน้องชายค่ะ(น้องชายที่ว่าคือแมวเพศผู้อายุสองขวบกว่าค่ะ)
แจ้งข่าวเจ้าข้าเอ๊ยยยยยยยยย
เนื่องด้วยน้องชายข้าพเจ้ามีอาการฉี่ไม่ออก เป็นซ้ำเป็นซาก ถูกสวนโจ๊วไปหลายครั้ง
ล่าสุดเมื่อเย็นวานมีอาการอีก หมอแมวแถวบ้านแนะนำหื้อเอาไปโรงพยาบาลใหญ่
พอพาไปหมอก็บอกว่าทุกสิ่งบริเวณโจ๊วบวมทั้งหมด จะสวนก็มิได้แล้ว ดังนั้น.......
เมื่อวานก็ถูกจิ้มพุงเจาะทะลวงถึงกระเพาะฉี่ที่กำลังเต่งตึง ดูดเอาฉี่ขุ่นๆออกมาชั่วคราว
และ........เช้านี้คนเขียนเลยติดภารกิจพาน้องไปโรงหมอแมว
ถ้าคุณหมอๆเห็นว่าสมควรก็จะผ่าตัดน้องชาย เปลี่ยนโจ๊วหื้อเป็น.....เอ่อ...ช่องเปิดที่กว้างกว่า
ไม่ก็จัดการให้มีช่องเปิดที่หน้าท้อง :o7: เอาไว้ให้น้องปล่อยฉี่ได้สะดวก
เพราะงั้น คงยุ่งๆและไม่ได้มาต่อนะคะ
แถม.......คืนนี้มีภารกิจต้องเป็นพลขับพาคุณนายไปงานแต่งงานด้วยค่ะ
ปล.ถ้ายังมีแรง หรือกลับจากโรงหมอเร็วจะพยายามเขียนตอนต่อไปมาส่งนะคะ คนเขียนก็อยากเขียนจะแย่แล้วค่ะ แบบว่าเขียนไปก็อยากเม้าท์ไป หงิงๆงื้ดๆ :o11:
-
:กอด1:
-
น้องชายพี่นุ่น.หายไวๆน๊า
-
:กอด1: :กอด1:
-
โอเค เข้าใจค่ะ คุณนุ่น ขอให้น้องชายหายเร็วๆอย่าเป็นอะไรมากกลับมาก็พักผ่อนนะคะ ดูเเลสุขภาพด้วย ถ้าคุณนุ่นไม่สบายตอนต่อไปก็คงนานกว่าจะได้อ่าน
-
ง่า เพิ่งเคยได้ยินอาการแบบนี้ ขอให้น้องแมวหายเร็วๆนะคะ
อยากรู้อ่ะว่าเค้าเรียกว่าอะไร น้องแมวคงทรมานน่าดูเลยอ่ะ
คือว่า พอจะเล่าได้ก็อยากถามอ่ะคะ ว่าอาการเป็นยังไง
เป็นเพราะอะไร จะได้ดูๆไอ้ตัวเล็กที่บ้านอ่ะค่ะ
-
ขอให้น้องชายและน้องชายของน้องชายหายเร็วๆนะคะพี่นุ่น ><
:L2:
-
= [ ] =?!
พี่นุ่นเขียนเรื่องใหม่แล้ว?!
ต่ายไม่รู้เลย ขอโทษที่มาอ่านช้านะคะ จุ๊บๆๆๆ
(เรื่องของตัวเองดองได้ที่เพราะไม่มีเวลาเขียน - -')
พี่ดอน...นิสัยเป็นเมะก็ได้เคะก็ดีแต่พอดูหุ่น อืม...เคะสินะคะ - -+
ขอให้น้องชายพี่นุ่นหายไวๆนะคะ =w='
รักษาสุขภาพด้วยนะคะพี่สาว จุ๊บๆ
-
หวังว่าหนุ่มคนนั้นจะเป็นรักแท้ของพี่ดอนนะ ^^
หายไปหลายวันเลยเพิ่งได้เห็นข้อความนี้
อีกไม่นานพี่ดอนก็จะต้องได้พบรักแท้แน่นอนค่ะ ^^
ปล. พี่ดอนก็รู้ว่าพี่ภพชื่อเล่นว่า "ชมพู" ด้วยเหรอเนี่ย
นึกว่าจะรู้กันแค่คนในครอบครัวซะอีก
เห็นในจดหมายฉบับที่แล้วยังเรียก "พี่ภพ" อยู่เลย
ปล. น้องชายอาการน่าทรมานมาก หายไวๆนะน้องเหมียว
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด หลุดค่ะ
อายเลย ขอบคุณพี่ยานะคะ(พี่ชื่อไรอ้ะคะ?)
เดี๋ยวกลับไปแก้ก่อน อายๆๆๆๆ
แบบว่า เค้าว่าเค้าเด็กกว่าพี่นุ่นนะ 555+
สังเกตจากหลายคนในเล้าเรียกพี่นุ่นว่าพี่
เพราะงั้นเค้าก็จะเนียนเรียกพี่ตามไปด้วย 555
อ้อ น้องชื่อ ตาล ค่ะพี่ ^^
จะติดตามงานของพี่นุ่นไปเรื่อยๆนะคะ
-
หอบดอกไม้ช่อโตๆมาเยี่ยมน้องชาย'sพี่นุ่นค่ะ :L2:
ปล.ฟังแล้วน่ากลัวจัง อาการเป็นไงมากระซิบบอกไอด้วยเน้อออออ o21
-
ง่า เพิ่งเคยได้ยินอาการแบบนี้ ขอให้น้องแมวหายเร็วๆนะคะ
อยากรู้อ่ะว่าเค้าเรียกว่าอะไร น้องแมวคงทรมานน่าดูเลยอ่ะ
คือว่า พอจะเล่าได้ก็อยากถามอ่ะคะ ว่าอาการเป็นยังไง
เป็นเพราะอะไร จะได้ดูๆไอ้ตัวเล็กที่บ้านอ่ะค่ะ
ตอนนี้พาน้องชายไปล้างแผลก่อนนะคะ เดี๋ยวกลับมาเล่าค่ะ
ส่วนอาการ หมอบอกว่าส่วนหนึ่งเกิดเพราะอาหารค่ะ
แบบว่าอาหารมันเค็มเกินไป ความเข้มข้นสูง เลยทำให้มีตะกอนตกค้างไรงี้อ้ะค่ะ
ปล.ถึงน้องพาร์ ตอนนี้น้องชายของพี่นุ่นไม่มีน้องชายแล้วค่ะ ถูกตัดไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วววววววววว T_____T
-
^
^
^
อืม เหมือนคนเป็นนิ่วป่าวอ่ะ เฮ้อ น่าสงสารน้องแมวโดนตัดด้วยอ่ะ
-
^
^
^
จิ้มๆ
ใช่แล้วค่ะ มันมีซายน์ว่าจะเป็นนิ่ว แต่เอ็กซเรย์ก็มองไม่เห็นนะคะ หมอแมวบอกว่าก้อนคงเล็กมาก
แต่ที่เห็นจากภาพชัดเจนคือกระเพาะปัสสาวะผนังหนามาก มากๆแบบผิดปกติ
ทำให้ขาดความยืดหยุ่น ทีนี้พื้นที่ในการเก็บน้ำปัสสาวะเลยน้อย เดี๋ยวๆก็ปวดฉี่แบบบ่อยๆ แล้วฉี่แต่ละทีก็กะปริบกะปรอย
บ่อยเข้าทำให้ปลายอวัยวะเพศอักเสบ บวม และ....ตัน
ทีนี้อาการที่เจ้าของอย่างเราๆจะสังเกตได้ก็คือแมวจะนั่งเบ่งฉี่คราวละนานๆ
(น้องชายทำหมันมานะคะ ซึ่งนี่ถือเป็นcomplicationหนึ่งที่เกิดขึ้นได้)
พอปวดฉี่แล้วฉี่ไม่ออกนานเข้าก็จะเริ่มเบื่ออาหาร กินไม่ได้ ร้องไห้กระจองอแง
ถ้ารู้ช้ามาเห็นอีกทีปัสสาวะแมวของคุณอาจออกมาเป็นสีออกแดงเพราะเจือเลือด(หงิงๆ)
พอพาไปหาหมอแมว หมอแมวจะคลำๆบริเวณหน้าท้องแล้วเจอลูกเทนนิสกลมๆผนังหนาๆ
(ซึ่งนั่นก็คือกระเพาะปัสสาวะที่เต่งตึงจุเต็มไปด้วยน้ำปัสสาวะน้องแมวนั่นเอง)
เป็นครั้งแรกหมอแมวจะใช้วิธีสวนท่อเข้าไปในท่อฉี่ทางปลายอวัยวะเพศของแมว
แล้วค้างไว้ระหว่างนั้นแมวของคุณก็จะมีแอคเซสซารีเสิรมเป็นถุงฉี่ไม่ก็แพมเพอร์ส แล้วแต่ราย อิอิ
พอเอาออกเมื่อครบจำนวนวัน รายที่ไม่เป็นซ้ำก็จะใช้ชีวิตวิ่งเล่นตามเคย
แต่เผอิญแมวข้าพเจ้าวิ่งเล่นอยู่แค่สิบวันโดยประมาณก็เริ่มหงิงๆกระจองอแง ไม่ยอมกินอาหารอีกแล้ว
พอสังเกตก็พบว่าฉี่บ่อยเหลือเกิน พอพาไปหาหมอก็ปรากฏเป็นซ้ำอีกแล้วเอิงเงย.....
น้องชายตัวดีเป็นซ้ำเป็นซากถูกสวนคาท่ออยู่สามครั้ง ครั้งล่าสุดเริ่มมีอาการหงอยอีกข้าพเจ้าเริ่มรู้ทัน
เลยเร่งพามันไปหาหมอแมว หมอแมวจับพลิกๆโจ๊วดูพร้อมอุทาน อ้าหา อื้อหือ....
"คุณเจ้าของ น้องบวมมาก ปลิ้นออกมาไม่ได้เลยค่ะ"
"แล้วทำไงดีอะคะ?" (ยังยิ้มได้ แต่คงแหยมากมาย)
"เดี๋ยวหมอให้ยา(อะไรมิรู้จำมิได้) แต่แนะนำให้คุณเจ้าของพาน้องไปโรงพยาบาลใหญ่(สงวนนาม)นะคะ"
"ถ้าไม่ไปคืนนี้ รอพรุ่งนี้มันจะตายมั้ยคะ?" (ตอนนั้นมีตังค์ติดตัวอยู่พันต้นๆ ติดต่อคุณนายคุณผู้ชายก็มิได้เลย)
"ถ้าเอาไปได้ หมออยากให้ไปนะคะ" (หมอแมวส่งสายตาเห็นอกเห็นใจ วิ้งๆ)
"น้องเพนกวิน(นามสมมติ) เจ็บมากมั้ยลูก ฮื้ม?" (โหมดคุยกะแมวพร้อมสบตาปิ๊งๆ)
"หงิงๆ งี้ดๆ พี่นุ่น...ซอย..ข่อย..แน" (อ๋อยๆ เจ็บหงะ พี่นุ่น...ช่วย ผม ด้วย.....)
---ติ๋ง.....ติ๋ง.....พรากกกกกกกกกกก---
"ไอ้ ก. (ผู้ช่วยหมอ) หยิบทิชชู่ให้แม่เพนกวินที"
"โอเคค่ะ เดี่ยวจะพาไปโรงบาล"
"ถ้าหมอที่นั่นก็สวนไม่ได้ หมอเค้าจะเจาะผ่านทางหน้าท้องนะคะ เพราะต้องช่วยเอาน้ำฉี่น้องออกมาทางหน้าท้องก่อน"
"ค่ะ หงิงๆ" (พยักหน้าหงึกๆ แล้วเอากระดาษทิชชู่ในมือเช็ดปากน้องแมวที่เพิ่งอาเจียนออกมาให้ใจหายแวบ)
...............
ณ ปัจจุบัน
แมวเพศผู้ของข้าพเจ้าถูกจับตัดโจ๊วออกไปแล้ว
คุณหมอแมวที่โรงบาลใหญ่อธิบายว่าดึงๆออกมาแล้วตัดส่วนปลายออกไปประมาณหนึ่งนิ้ว
ตอนนี้ทางออกฉี่ของน้องเพนกวิน(นามสมมติ)เลยมีลักษณะเป็นแผลผ่าตัดแนวดิ่งยาวประมาณสองนิ้ว
ต้องพาไปล้างแผลทุกวี่วัน ก่อนตัดไหมในวันที่26 งุงิ
ดังนั้น......ช่วงนี้คงมิได้อพถี่ เพราะนอกจากงานดูแลแมวยังมีงานหาเลี้ยงชีพอีกด้วย
นิยายในเล้าก็ประกาศรวมเล่มกันจัง กระเป่าข้าพเจ้าก็แสนจะแบน อยากได้ก็อยากได้ แต่ความสุขของแมวย่อมมาก่อน ฮี่ๆๆๆ
แต่ๆๆๆ ถึงอย่างนั้น.........
ขอบอกว่า หากวันนี้ทัน พี่ดอนก็จะมานะคะ ถ้ามิทัน ก็ได้อ่านภายในพรุ่งนี้แน่นอนเล้ยยยยยยยยยย
กอดค่ะ ขอบคุณทุกกำลังใจที่ฝากส่งมาทางสัญญาณอินเทอร์เน็ต :กอด1: รวบค่ะ
-
:o12: เจ็บปวดดดดดดดดดดดด น้องแมวน่าสงสารเกินใจรับไหววววววว โดนตัด...เลยนะ อะฮึก อะฮึก :m15:
:L2: ~ ฝากดอกไม้ช่อโตๆไปเยี่ยมด้วยนะคะ
-
^
^
^
จิ้มๆไอจังแล้วกอดแน่นๆ อิอิ
ว่าแล้วก็อย่าได้พูดอะไรให้มากความ เนื่องด้วยชักจะง่วง กร้ากกกกกกกกกกกกกส์
งั้นก็ ท่านไหนยังไม่หลับ ก็เชิญมาอ่านตอนต่อไปกันดีกว่านะคะ
ยินดีต้อนรับทุกท่าน
คุณurmein :กอด1: ค่ะ ขอบคุณที่ตามมาอุดหนุนนะคะ ^^
ไปอ่านกันเล้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
...........................
ตอนที่๕ คุ้น
พี่ดอนและเพื่อนอีกสามคนมีเวลาอีกสี่วันเต็มๆก่อนจะเริ่มฝึกงานตามกำหนดการณ์ แต่ถึงอย่างนั้น เช้าวันรุ่งขึ้นไอ้คุณชายเชที่ตื่นก่อนเพราะมันเป็นเด็กอนามัยนอนแต่หัวค่ำก็จัดการแงะเพื่อนอีกสามคนที่เหลือออกจากความอบอุ่นบนที่นอนให้มาพบกับอากาศเย็นจัดนอกโปงผ้าห่มจนได้
ด้วยความที่ไม่มีเสบียงอย่างอื่นเลยนอกจากโรตีสายไหมหลากสี....ขนมหลอกเด็กที่เหมาซื้อมาสามชุดใหญ่ๆจากริมทางตั้งแต่รถวิ่งผ่านอยุธยาเพื่อเป็นของฝากให้พี่ๆที่แผนก แต่กว่าจะมาถึงตาก ปริมาณสามชุดก็เหลือแค่สอง ทั้งสี่คนจึงทำแค่ล้างหน้าแปรงฟัน ใส่เสื้อกันหนาวตัวหนา แล้วพากันลากอีแตะออกไปเดินตลาดเช้าตามทางที่พี่กุ้งขับรถพาไปชี้ให้ดูไว้ตั้งแต่เมื่อคืน
ไอ้คุณก่อกรรมพิเศษหน่อยเพราะมันโชว์แมนออกจากบ้านโดยไม่สนใจจะใส่เสื้อกันหนาว แต่กลับหยิบกล้องDSLR ที่ลูกพี่ลูกน้องหิ้วมาฝากจากญี่ปุ่นสดๆร้อนๆคล้องคอมาด้วย
เดินเข้าไปจนสุดซอยเลี้ยวซ้ายเลียบกำแพงวัดจนทะลุออกถนนเลียบริมแม่ปิงก็พบกับตลาดเช้าที่กำลังวุ่นวาย แผงขายอาหารเรียงรายทั้งของสดของแห้ง ด้านหนึ่งเป็นอาหารที่ปรุงสุกพร้อมให้ผู้ซื้อซื้อไปแล้วกินได้เลย ส่วนอีกแถบเป็นแผงที่ขายจำพวกวัตถุดิบประกอบอาหาร
ภาพผู้คนในเสื้อผ้าอาภรณ์หลากสีสันและเสียงจ้อกแจ้กจอแจของทั้งผู้ซื้อและผู้ขายในสำเนียงเฉพาะถิ่นล้วนเป็นส่วนประกอบให้รู้สึกกระตือรือร้น เด็กกรุงเทพแท้ๆสามคนกับคุณชายเชที่บอกว่าตัวเองเป็นเด็กต่างจังหวัดแต่บริเวณบ้านขนาดน้องๆสนามฟุตบอลของมันก็อยู่แค่ปริมณฑลอย่างนครปฐมรู้สึกราวกับได้มาอยู่ในอีกโลกที่ต่างจากเมืองหลวงที่ชีวิตทุกๆเช้าต้องเริ่มต้นด้วยความเร่งรีบ
หลังตื่นตาตื่นใจกับอาหารหลากหลายชนิดและปล่อยให้ไอ้คนบ้าเห่ออย่างคุณก่อกรรมมันกดชัตเตอร์เก็บทั้งภาพตลาดเช้าและภาพเพื่อนตัวเองจนคนเดินตลาดเริ่มบางตา สุดท้ายทั้งสี่คนก็มานั่งโจ้อาหารคุ้นลิ้นอย่างโจ๊กหมูใส่ไข่กันอย่างเอร็ดอร่อย ที่พิเศษนิดก็ตรงโจ๊กร้านนี้ใส่กระเทียมเจียวเหลืองกรอบส่งกลิ่นหอมฟุ้ง ระหว่างที่ผู้ชายสามคนจัดการกับโจ๊กชามที่สองไอ้คุณจี๊ดเลยลุกไปแผงข้างๆซื้อข้าวโพดต้มควันฉุยมานั่งแทะรอ
“อากาศดีว่ะ เย็นนี้ออกมาวิ่งกัน”
สิ้นเสียงเอื่อยๆจากปากไอ้คนพูดน้อยที่เพิ่งกวาดเก็บโจ๊กก้นชามเข้าปากเป็นคำสุดท้าย เพื่อนอีกสามถึงกับอ้าปากค้างพร้อมเบิกตาโต ไอ้คุณชายเชนี่คิ้วเลิกสูงแทบจะจดตีนผมอยู่แล้วมั้งนั่น
“อะไรของแก เลิกบ้าวิ่งมาเป็นเดือน จู่ๆมาชวน....อ๊ะๆ ทำใจเรื่องน้องขวัญน่ารักได้แล้วอะดิ?”
ไม่ให้คุณเพื่อนๆถามได้ไง ในเมื่อก่อนหน้าจะมีแฟนเป็นนักกีฬาไอ้คุณดอนของเพื่อนๆออกกำลังกายอย่างมากคือเล่นปิงปองหย็องแหย็งอยู่บนตึกคณะ แต่พอได้แฟนนักกีฬาปุ๊บนายอรุณรุ่งก็ปรับตัวเองให้ตื่นเช้าตามชื่อ แถมยังขยันทำหน้าตาสดชื่นไปจ๊อกกิ้งรอบเช้าเป็นเพื่อนน้องขวัญน่ารัก ก่อนหอบสังขารชื้นเหงื่อขึ้นบีทีเอสให้เหล่าพนักงานออฟฟิศเหล่รังเกียจ แล้วไปขออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดฟอร์มฝึกงานที่ห้องแล็บเลือดของโรงพยาบาลที่ฝึกงานที่พี่คณะเป็นรองหัวหน้าอยู่แทบทุกเช้าอย่างหน้าด้านๆ
“จะว่างั้นก็ได้ ก็....ที่จริงเรากับน้องก็เลิกกันด้วยดี....”
สามคนแปะมือให้ไอ้คุณก่อลุกไปจ่ายค่าโจ๊ก ก่อนจะพากันเดินเรื่อยๆมุ่งหน้ากลับบ้านเช่า มื้อไม้แต่ละคนก็หิ้วขนมหลอกเด็กบ้าง น้ำเต้าหู้บ้าง ปากก็คุยกันไปเรื่อย
“แล้วทำไมไม่วิ่งตอนเช้าเหมือนเคยวะ?” คุณชายเชยกสองนิ้วโพสท่าชนะเลิศใส่กล้องให้เพื่อนก่อที่เดินล้ำอยู่ข้างหน้าแล้วหันกลับมาเก็บภาพเพื่อนที่กำลังเดินกันอย่างสบายๆตามประสาคนบ้าเห่อไปปากก็ป้อนคำถามให้นายอรุณรุ่งไป
“ไม่เอาอะ วิ่งตอนเช้าเดี๋ยวคิดถึงน้องขวัญ” พี่ดอนแกก็ตอบได้หน้าตาเฉย แต่พอคุณเพื่อนทั้งสามหันมามองหน้าเจ้าตัว ถึงได้เห็นว่าแววตาหลังกรอบแว่นมันวิบวับเหมือนกับเจ้าของมันอยากจะปล่อยเสียงหัวเราะออกมาเต็มที
“โฮ้ยยยยยย ไอ้น้ำเน่า!!”
เสียงประณามดังจากปากผู้หญิงคนเดียวในกลุ่ม ตามด้วยแข้งขวาเตะตัดเข้าตรงเป้าที่ข้อพับเข่า เล่นเอาเข่าแทบทรุด คนถูกทำร้ายร่างกายโดยไม่ได้ตั้งตัวอย่างพี่ดอนจะหันไปตอบโต้ไอ้เพื่อนตัวจี๊ดก็วิ่งหน้าเริ่ดไปใช้ตัวโตๆของไอ้บ้ากล้องเป็นโล่เสียแล้ว
ถึงน้องรุ่งที่รัก
ตอนนี้พี่อยู่บนดอยค่ะ ดอยที่สูงสุดในสยามซะด้วยสิ อย่าๆ อย่ามาทำหน้าไม่เชื่อเชียวนะคะ เพราะพี่พูดจริง ฮ่าๆๆๆๆ ก็เพราะพวกพี่ขึ้นมาตากกันเร็วกว่ากำหนดเริ่มฝึกงานแบบมีจุดประสงค์ไงคะ นอกจากมาเตรียมทุกอย่างให้เข้าที่เข้าทาง จุดมุ่งหมายอีกอย่างที่สำคัญไม่แพ้กันก็คือเราตั้งใจขึ้นมาเที่ยวค่ะ
พวกพี่รอจนเพื่อนอีกกลุ่มที่มันมาฝึกงานที่เชียงใหม่มาถึงเช้าวันศุกร์ แล้วก็งัดตัวเองออกจากที่นอนตั้งแต่ยังไม่ทันสว่างแชร์ค่าน้ำมันขับรถขึ้นเชียงใหม่ พอมาถึงก็จอดรถไอ้คุณเชไว้ที่บ้านเช่าของเพื่อนกลุ่มนี้ แล้วเราทั้งหมดเลยเหมารถไปอำเภอจอมทอง จากนั้นก็ต่อสองแถวสีเหลืองขึ้นดอยอินทนนท์มานี่แหละค่ะ
หลังจากปล่อยให้ไอ้ก่อมันถ่ายรูปจนเกือบเต็มเม็มตรงจุดชมวิวพวกเราก็ย้อนลงมาติดต่อเช่าบ้านพักที่ที่ทำการอุทยานแห่งชาติ แต่ว่าไม่มีบ้านพักเหลืออยู่เลยเพราะเราไม่ได้จองไว้ก่อน และฤดูหนาวแบบนี้ก็เป็นฤดูที่นักท่องเที่ยวนิยมขึ้นดอยกันมาก พี่ๆเจ้าหน้าที่ที่นั่นเสนอว่าจะเช่าเต็นท์ก็ได้ ไม่งั้นก็ลองนั่งรถย้อนกลับลงไปไม่เกินห้ากิโลก็จะเจอกับหมู่บ้านแม่กลางหลวง ที่นั่นเป็นหมู่บ้านกะเหรี่ยง เขามีบ้านพักเปิดให้บริการด้วย พวกเราเลยลองไปตามที่พี่เขาบอก
บ้านแม่กลางหลวงเป็นหมู่บ้านกะเหรี่ยงเผ่าที่เรียกว่าปกาเกอะญอค่ะน้องรุ่ง พี่ที่เป็นเหมือนผู้จัดการเรื่องนักท่องเที่ยวเป็นผู้ชายอายุสามสิบต้นๆ ตอนพวกเราเข้าไปถึงพี่เขาก็แนะนำตัวว่าชื่อสมชายถามว่ากลุ่มเราใช่มั้ยที่พี่ๆเจ้าหน้าที่อุทยานแนะนำมา พี่ล่ะอยากเขกกะโหลกไอ้ก่อจริงๆแทนที่มันจะพูดกับพี่สมชายเขาดีๆ มันดันเลียนสำเนียงพี่เขา พูดแบบไม่มีเสียงตัวสะกดไปด้วยซะอย่างนั้น (อันนี้พี่มารู้ตัวทีหลังว่ามันไม่ได้ตั้งใจ แต่พอฟังพี่สมชายแกพูดมากเข้าปากกับลิ้นเลยเผลอทำหน้าที่แบบเข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตามไปเอง ฮ่าๆๆๆๆๆ)
จะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ทั้งๆที่มีบ้านพักว่างอยู่พอให้พวกเราทั้งหมดเก้าคนเช่าพักนอนได้ แต่เมื่อได้มาเห็นทิวทัศน์ของผืนนาขั้นบันไดหลังฤดูเก็บเกี่ยวที่มีแต่สีทองของฟางข้าวสลับกับชั้นดินที่ถูกต้นหญ้าสีเขียวแห้งผากขึ้นปกคลุมเรียงรายและพื้นหลังเป็นทิวเขาสูงเสียดฟ้าปกคลุมไปด้วยสีเขียวอ่อนแก่สลับแดงส้มของป่าเบญจพรรณฤดูหนาว พวกเราก็เปลี่ยนใจขอเช่าเต็นท์มาสองหลัง แล้วกางคู่กันอยู่บนพื้นปูฟางที่เคยเป็นนาข้าวในฤดูทำนากันง่ายๆ
พี่สมชายแกเตือนว่าให้กางเต็นท์ในบริเวณที่จัดเตรียมไว้กลางคืนจะได้ก่อไฟได้ แต่พวกเราก็ดื้อ บอกไปว่าไม่ต้องก่อไฟก็ได้แต่เราอยากนอนตรงนี้(ที่ห้ามก่อไฟ ก็เพราะพื้นเป็นฟางข้าวนี่แหละค่ะ เดี๋ยวประกายไฟได้ท่วมทุ่งแน่ถ้าทำแบบนั้น) พอตกกลางคืนพวกพี่เลยได้รับรู้รสชาติของความหนาว พี่ดอนเข้าใจแล้วค่ะ ไอ้ที่เขาว่าหนาวจนเข้ากระดูกน่ะ....มันเป็นยังไง ก่อนจะต่างคนต่างล้มตัวลงนอนแบบแทบจะไหล่เกยไหล่เพราะอาศัยไออุ่นของกันและกัน พวกพี่ก็เอาไฟฉายผูกไว้กับยอดเต็นท์แล้วงัดสำรับไพ่ออกมาเล่นกันให้ครึกครื้น
พอเช้าวันรุ่งขึ้นพี่ลืมตาขึ้นมาก็พบว่าไอ้เชมันทำตัวสม่ำเสมอดีมาก นอนก่อนตื่นก่อนสมความเป็นเด็กอนามัยตามเคย แต่น่าแปลกที่มันไม่ลุกขึ้นไปจัดการล้างหน้าแปรงฟัน ตามด้วยปลดปล่อยซัมธิงสีเหลืองทอง ซึ่งหลังจากคบกันมาเกือบสี่ปี ไปค้างอ้างแรมด้วยกันมาหลายหน พวกพี่ก็พบความจริงของชีวิตคุณชายอย่างมันว่าระบบขับถ่ายทำงานดีแถมยังตรงเวลาอย่างกับมีนาฬิกาปลุกตั้งไว้ตรงลำไส้ใหญ่ส่วนปลายต่อเชื่อมกับไส้ตรงของมันเลยล่ะค่ะ
แล้วน้องรุ่งอย่าได้คิดเชียวว่าเราเช่าเต็นท์สองหลังเพื่อแบ่งชายหญิงตามขนบ เปล่าเลยค่ะ เราเช่าเต็นท์สองหลังแล้วแบ่งกันนอนตามความสนิทเหมือนเคย ฮ่าๆๆๆๆ เต็นท์ของพี่เลยนอนกันสี่คน โดยที่คราวนี้ไอ้พยาธิตัวจี๊ดมันไม่ยอมนอนริม ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันกลัวผี แต่ไอ้ตัวปากดีมันบอกว่านอนริมแล้วหนาว
ตอนพี่ที่นอนอยู่ริมอีกด้านของไอ้ตัวจี๊ดลืมตาขึ้นมาถึงได้เห็นว่าไอ้คุณชายเชที่นอนขนาบอีกข้างของไอ้ผู้หญิงปากดีคนเดียวในกลุ่มกำลังจับสายตาอยู่เฉพาะใบหน้าของมัน แววตาแบบนี้พี่คุ้นเคยดี เพราะมันแทบจะเหมือนกับแววตาที่พี่เคยเห็นจากกระจก เมื่อพี่ได้แต่แอบมองพี่ภพในตอนนั้น.....
คงไม่ต้องถึงกับใช้บริการศาสตราจารย์แลงดอนมาถอดรหัสลับดาวินชีหรอกนะคะ แต่การตื่นเช้าพร้อมอาการปวดหลังเพราะนอนนิ่งอยู่ท่าเดียวของพี่เมื่อเช้านี้ทำให้พี่ได้รู้ความลับของเพื่อนรักซึ่งเกี่ยวกับเพื่อนรักอีกคนแบบจังๆเข้าให้แล้ว เฮ้อ......แอบรักคนอื่นว่าแย่แล้ว พี่ดอนสงสารไอ้เชจังค่ะ เพราะแอบรักเพื่อนตัวเองนี่.....ท่าทางจะสาหัสกว่า
ก็ดูสิคะ......อยู่ใกล้แค่นี้ แต่ที่ทำได้คือแค่มอง ความรักนี่.....เป็นเรื่องเข้าใจยากจริงๆนะคะ
เอาล่ะค่ะ พี่เล่าแค่นี้ก่อนดีกว่า เดี๋ยวพวกมันที่โหวกเหวกโวยวายเรียกอยู่จะด่าพ่อล่อแม่เอาได้(ไม่ดีหรอกค่ะ เดี๋ยวปะป๊าจะสะดุ้งอยู่บนสวรรค์ ฮ่าๆๆๆ) เพราะบ่ายนี้พวกพี่แจ้งพี่สมชายเอาไว้ให้หาคนนำทางให้ เพราะจะเดินป่าระยะสั้นแค่กิโลกว่าๆขึ้นเขาไปหาน้ำตกผาดอกเสี้ยว
พอถามว่าหน้าแล้งแบบนี้น้ำตกมีน้ำเหรอพี่ พี่สมชายแกก็บอกว่า ‘มีสิค้า....มีน้อ แตะก็มีน้า ลอเดอดู ไม่ทะเหนื่อกะถือและ เดาะม้าก็สัว’ เจ้าของพื้นที่เขาภูมิใจนำเสนอขนาดนี้จะปฏิเสธก็กระไรอยู่ น้อรุ่ว่าม้า?
มุ่งหน้าสู่น้ำตกที่ถึงมีน้อยแต่ก็สวยนะแล้วนะครับ
พี่ดอนผู้ตั้งใจจะเฝ้าดูสถานการณ์เพื่อนรักเพื่อนไม่ให้คลาดสายตา
ปล. สงสัยพี่ดอนจะหลอนไปเองนะครับ แต่พี่รู้สึกคุ้นๆกับเจ้าBMW สปอร์ตเปิดประทุนสีขาวที่ตอนนี้มันปิดประทุนเรียบร้อยแถมสียังกลายเป็นน้ำตาลแดงเพราะเคลือบฝุ่นดินมาเต็มที่คันที่จอดอยู่หน้าทางเข้าบ้านพี่สมชายนั่นจัง ไอ้บ้าประเภทไหนกันนะครับ ที่พยายามพารถแบบนี้ขึ้นดอยมาได้ มันต้องไม่ใช่คนปกติแหงๆ
..โปรดติดตามตอนต่อไป..
-
ขอจิ้มคนสวยซักทีเถอะ :z13:
เจ้าของ BMW คือ...แท่นแท๊น.....
รอตอนต่อไป 555 นอนดึกจังเลยนะคะพี่นุ่น แต่เบียร์เพิ่งตื่น ก๊ากๆๆ :z1:
-
เป็นกำลังใจให้น้องนุ่นนะคะ
ขอให้น้องแมวเมี๊ยวๆๆ หายเร็วๆๆนะคะ
:L2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด เป็นการต้อนรับและขอตบคุณนุ่นด้วยรักและคิดถึง ( o22) :laugh:
อาจถามว่าตบทำไม ? คำตอบคือ บังอาจมาต่อดึกมากส์ :laugh:
แต่ก็ขอบใจค่ะ แม้ว่าดิฉันจะง่วงจนแทบหัวฟาดโต๊ะอยู่แล้ว แต่พอได้อ่านแล้ว ชอบตอนนี้มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์
นึกภาพบรรยากาศออกและรู้สึกหนาวไปด้วยเลยอะ :impress2: :impress2:
ยิ่งอ่านก็ยิ่งชอบภาษาที่ใช้ในเรื่องมากเลยค่ะ รู้สึกเหมือนคุณนุ่นเขียนแบบพิถีพิถันในทุกๆประโยค อ่านแล้วนึกถึงเรื่องเล่าจากความฝัน :laugh: ไม่ได้ทวงนะคะ แต่แค่ remind คุณนุ่นว่าดิฉันอยากอ่านต่อ อิอิ
สงสารพระเอก(?) จัง มีบทน๊อยยยยน้อย ตอนที่แล้วก็มีแค่นั่งกินข้าวกับส่งสายตาและทำท่าจะลุกตามออกมาจากร้านสาวสาวสาว และมาโผล่ในฝัน แต่ตอนนี้มาแบบคลับคล้ายคลับคลาในรูปแบบรถยนต์ส่วนตัว :laugh: ได้ค่าตัวเท่าไหร่คะ วาน บอก :laugh:
ชอบเพราะเนื้อเรื่องไม่ได้กระโจนพรวด ได้เรียนรู้ตัวละครและหลงรักพี่ดอนไปทีละนิด กับลุ้นว่าพระเอก(?)จะได้บทและค่าตัว(?)เพิ่มไหมในอีกตอนต่อๆไป :laugh: และก็นำเรามาสู่ตอนต่อไปของเรื่องเล่าจากความฝันด้วย :jul3:
ฝันดีค่ะคุณนุ่น :กอด1:
-
จิ้มไว้เด๋วมาอ่าน :a12:
.
.
"ไอ้บ้าประเภทไหนกันนะครับ ที่พยายามพารถแบบนี้ขึ้นดอยมาได้ มันต้องไม่ใช่คนปกติแหงๆ" :laugh: ช่างพยายามเนอะ
-
แวบมาอีกแล้ว
+1
-
:mc4: โหวกเหวกโวยวาย อิอิ
ป๊าดดดด ขับบีเอ็มซะด้วยวุ้ย รวยจริงอะไรจริง หึหึ
:กอด1: พี่ดอนที่น่ารัก
ขอให้น้องชายเจเจ้หายเจ็บเร็วไว (http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/emotion38.gif) สาตุ๊
-
เจ้าของBMWคือผู้ใด
พระเอกพี่นุ่นค่าตัวแพงนะคะไม่ออกซักที
ขอให้น้องพี่นุ่นหายไวๆนะคะ :กอด1:
-
^
^
^
จิ้มๆ ชอบดิสเพลย์ของน้องหนึ่งทุกรูปเลยอ้ะค่ะ
สวยทุกรูป >//////<
สำหรับคำถามเรื่องพระเอก(เร้อ?) แกค่าตัวแพงจริงอะไรจริงค่ะ
แค่งานประจำของแกรายได้ต่อเดือนก็หลักแสนแล้ว
อัญเชิญมาเข้าฉากแต่ละทีเลยยากแสนยาก หงิงๆ
ว่าแล้วก็กอดรวบแล้วแจกบวกดีกว่า หุหุ
(เรื่องเล่าจากความฝันเปล่าลืมนะคร้าาาาาาาาาาา เง้ออออออออ)
-
ชอบจังค่ะ บรรยายเหมือนได้ไปอยู่ท่ามกลางธรรมชาติเลย
อ่านแล้วรู้สึกหนาวตาม (ออฟฟิตแอร์แรงมากกก)
รอเมื่อคืนไม่ไหว ต้องเบียดเบียนเวลางาน ประจำเลย :laugh:
-
รู้สึกถึงความคิดถึงและห่วงใยทุกครั้งที่พี่ดอนเขียนจดหมายถึงคนบนฟ้า
อย่างน้อยพี่ดอนก็ไม่ต้องทนเก็บอะไรไว้คนเดียวเนอะ
ว่าไป..ความรักมันไม่เข้าใครออกใครจริงๆ
-
R.I.Pกับโจ๊วของน้องชายที่โดนตัดไปนะคะ :กอด1:
ชอบพี่เชอ่ะค่ะ ชอบตรงพี่ท่านมีระเบียบวินัยในตัวเองแม้กระทั่งการขับถ่าย 555
แต่การแอบชอบเพื่อนสนิทเนี้ยน้ำท่วมปากจริงๆค่ะ บอกออกไปคำตอบก็ใช่จะว่าจะดีสักหน่อย
ถ้าอีกฝ่ายไม่โอเค ก็จะเกิดเส้นใยบางๆขึ้นทันที แต่ยังไงก็เป็นกำลังใจให้พี่เชนะคะ :กอด1:
แต่พ่อเจ้าประคุณเจ้าของบีเอ็มเน้ พ่อเว่อร์ได้ใจมากกกกกกค่ะ :laugh:
ปล,เค้าชอบรถสีขาวมากค่ะคุณนุ่น ยิ่งบีเอ็มสีขาวที่มีประกันสีไม่ตกนี่ยิ่งปลื้มขนาดดดดดดดดดดดดด >//<
ไปร้านก่อนนะคะ บายๆ
-
โอ้วว บีเอ็มขึ้นดอย
-
มารอเฉลยว่าใครคือเจ้าของรถ BMW แล้วจะใช่คนที่หนูดอนรู้จักรึเปล่า :z2:
-
เพนกวิน...นามสมมติที่ทำเอานึกถึงเจ้าเพ้นท์ของหนูเลยค่ะ (ยังไม่ออกโรงและคงอีกนาน)
พี่นุ่นจ๋า กอดๆ ไม่เป็นไรเนอะ อย่างน้อยก็หายแล้ว?
-
ขอบคุณนะคะคุณนุ่น ตอนใหม่ น้องเเมวต้องหายเเน่นอนมีเเม่ดีนี่นา ส่วนเรื่องรวมเล่มไม่เป็นไร ช่วงนี้เป็นกระเเส หาเงินเที่ยวปีใหม่กันเปล่าเนี่ย 55++ รอได้ตอนนี้จองไว้ 2 ที่ 4 เล่มก็จะตายมิตายเเหล่อยู่ คุคุคุ ส่วนพี่ดอนน่ารักเหมือนเดิม เเละเเอบมีเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อด้วย ขอมอบเพลง เพื่อนสนิท ของ เอ็นโดรฟินให้ คุณชายเช ไปเลย พร้อมกับบสุดท้าย เอ๊ย ทำไมออกมาเเต่รถบีเอ็ม อะ คนหายไปหนาย เมื่อไหร่จะได้เห็นหน้าอะ
-
ตอนหน้าเปิดตัวเจ้าของ BMW ด้วยนะ อยากรู้จักมั่ก ๆ
ฮี่ ๆ ๆ
-
ชอบที่พี่ดอนเขียนจดหมายถึงคนบนฟ้า
มันบอกถึงความผูกพันที่ทำให้ซึ้งมากเลย :กอด1:
-
โว๊ว โว๊ว
คนที่อยู่ในรถหรูคันนั้นคือผมเอง
อะไม่ใช่
5555
ชอบที่พี่้ดอนเขียนถึงคนบนฟ้าเหมือนกัน
แบบ.....ดีจัง~~
-
เผลอแปบเดียวตอนใหม่มาซะแล้วนะ
แต่มาซะดึกเลยเพิ่งได้อ่าน
ไม่เป็นไรนุ่นถ้าพระเอกค่าตัวแพงพี่ไปเล่นแทนก็ได้นะ(แต่ตูไม่ค่อยชอบคนใส่แว่นนี่หว่า ยกเว้นคนนี้แล้วกัน)
-
อยากให้พี่ดอนเจอเจ้าของรถเร็ว ๆ จะมีอะไรเกิดขึ้นบ้างมั้ยน้อ
-
น้องนุ่นคะ ขณะนี้อาการเจ้าลูกชายของน้องนุ่นคงดีขึ้นมากแล้วนะคะ
ฝากเยี่ยมด้วยค่ะ ขอให้หายไวๆเด้อหลานชาย
ดีใจกับดอน ที่ตอนนี้สภาพจิตใจกลับมาน่าจะเต็มร้อยแล้วนะ
รอลุ้นค่ะว่า จะเจอคนนั้นที่ใช่ของดอนเมื่อไร
และเอาใจช่วยเช ให้มีโอกาสได้บอก หรือแสดงความในใจ
ให้จี๊ดได้รับรู้ด้วยล่ะกัน ส่วนจะออกหัว-ก้อย สุดแต่พรหมท่าน
-
อยากขึ้นดอยยยย :serius2:
สุดท้ายตอนนี้ก็ยังไม่รู้ว่าพระเอกคือใคร
เมื่อไรจะมาเข้าฉากซักที
พี่ดอนอบอุ่นเหมือนเคย :-[
-
"ปล. สงสัยพี่ดอนจะหลอนไปเองนะครับ แต่พี่รู้สึกคุ้นๆกับเจ้าBMW สปอร์ตเปิดประทุนสีขาวที่ตอนนี้มันปิดประทุนเรียบร้อยแถมสียังกลายเป็นน้ำตาลแดงเพราะเคลือบฝุ่นดินมาเต็มที่คันที่จอดอยู่หน้าทางเข้าบ้านพี่สมชายนั่นจัง ไอ้บ้าประเภทไหนกันนะครับ ที่พยายามพารถแบบนี้ขึ้นดอยมาได้ มันต้องไม่ใช่คนปกติแหงๆ"
พี่ดอนเนี่ยช่างสังเกตจริงๆ แถมแอบกัดเล็กด้วยนะเออ :กอด1:
+1 :pig4:
ข้อให้น้องชายหายป่วยเร็วไว
ฝากเยี่ยมเจ้าคะ :L2:
-
พระเอกอยู่ไหน
นายเอกอยู่นี่
กว่าจะตามหากันจนเจอ
ตอนที่ 5 แล้วเหนาะ :m21:
-
น้องชายพี่นุ่นหายดีหรือยังคะ
ช่วงนี้คงต้องระวังแผลกับเรื่องติดเชื้อน่าดูเลย
สู้ๆนะ ขอให้น้องแมวหายไวๆ
ปล. พระเอกพี่นุ่นค่าตัวแพงจริง 5 ตอนล่ะยังไม่มีบทเลย
-
เรื่องเอื่อยๆ แต่น่าอ่านน่าติดตามอย่างร้ายกาจค่ะ
-
:z2:ติดตามตอนต่อไป.. :z2: :z2:
-
ผู้ชายคนนั้นเป็นใครกันน้า
ตามน้องดอนของเรามาใช่มั้ยเอ่ย
-
:z13: นุ่นนนนนน 5555 ยังไม่ได้อ่านเรื่องนี้เลย
ไปจามอ่านก่อนนะ + ให้กำลังใจ
-
^
^
จิ้มพี่โนเน๊ะ อิอิ
-
^
^
^
จิ้มบ้าง
ยินดีต้อนรับทุกท่านนะคะ ขอบคุณที่ให้การสนับสนุนค่ะ
กระต่ายน้อยยยยยยยยยยยยย มาช้าไม่เ็นไร แค่เข้ามาอ่านก็ดีใจแล้วค่ะ
ว่าแต่.....ขอให้มีทั้งแรงใจแรงกายเร็วๆนะคะ
พี่นุ่นคิดถึงน้องเงี๊ยบ ^o^
วันนี้ไม่ทราบคนเขียนจะอึดพอจะอยู่เขียนตอนต่อไปของพิมตะวันมาส่งได้รึเปล่านะคะ
เพราะตอนนี้กำลังเกลาเรื่องสั้น(ในเรื่องเล่าจากความฝันอยู่)
คนทวงเริ่มเยอะจนรู้สึกผิดเล็กน้อยถึงปานกลาง แหะๆ
อีกไม่เกินครึ่งชั่วโมงจะแปะเรื่องสั้นค่ะ :กอด1:
-
กรี๊ด ขอบคุณค่ะ คุณนุ่น ขอตัวไปดันกระทู้นั้นก่อนนะคะ
-
ไม่ทราบคนเขียนจะอึดพอจะอยู่เขียนตอนต่อไปของพิมตะวันมาส่งได้รึเปล่า
พอสิคะ พี่นุ่นอึดอยู่แล้นนนนนนนนน :laugh3: ไอจะรอนะตัวเอง :m12:
-
ชอบทุกเรื่องที่คุณนุ่นเขียนค่ะ
ตอนล่าสุดนี่อ่านแล้วอยากไปแอ่วดอยจังเลย อยากเจออาอาศหนาวๆ
-
เด็กน้อยของพี่นุ่นเป็นไงบ้างคะ อายุไล่ๆกะอาเมะของน้องเลย
ขอให้หายไวๆนะคะ เข้าใจเลยล่ะว่าเวลาที่ไอ้หนูน้อยป่วยกังวลขนาดไหน
รอพี่ดอนกะคุณคนนั้น<--ใครหว่า
ถามนิดนึง ตอนที่พี่ดอนเคยบอกว่าจะไถ่โทษที่พาเรื่องยุ่งๆไปให้ป่วนทำไปยังคะ
ไม่ใช่อะไรแค่คิดถึงตัวป่วนเพื่อจะมารับเชิญงานนี้บ้างเล็กๆน้อยๆ :m13:
-
:m31: ตกลงเค้าคือครายยยยยยยยยยย o22
-
มารอคอยเจ้าของ บีเอ็ม ฮุ ๆ
น้องแมวค่อยยังชั่วขึ้นยังเจ้าคะ แงบ ๆ ที่บ้านก็มีตัวนึงเป็นไส้เลื่อนยังไม่ได้พาไปผ่าสักที แง่ม ๆ สงสาร ๆ แบบว่ามันไม่ได้เจ็บปวดอะไรก็เลยไม่ได้เอาให้หมอดูหงะ แต่ท้องมันห้อย ย้อยออกมา งุงิ ๆ เฮ้อออออ คิดถึงน้องแมวที่บ้านจัง แบบว่าตื่นเช้าต้องมาคลอเครียที่ขา วิ่งไปวิ่งมาแข่งกันสี่ห้าตัว ฮาดี บางทีวิ่งกับเรามองขาเราไม่มองข้างหน้า ชนโครมมมมมมม กับประตู ดีที่เป็นแบบเหล็กบาง ๆ ยังพอหยืดหยุ่น ไรงี้ ถ้าเจอบานไม้แข็ง ๆ แเหล็กแข็ง ๆ ไม่ก็ปูนนี่ก็เศร้ากันเลย คิดถึงแมว แง้ว ๆ
อยากรู้จริงว่าคุ้น ๆ เนี้ยหมายความว่าอย่างไรหนอ???? รอเฉลยเจ้าค่ะ งุงิ ๆ
-
เพิ่งตามมาอุดหนุนจ้า
-
พี่พระเอกนี่ ค่าตัวแพงจริงอะไรจริงนะคะ สงสัยแพงกว่าBMW
เพราะตัวไม่ออก ส่งรถมาเข้าฉากแทน 5555+
ปล.ขอให้น้องเพนกวิน(นามสมมติ) หายไวๆนะคะ :กอด1:
-
โอ๋ยยยย
เพิ่งตามอ่าน น่ารักมากเลยอ่ะ
พี่ดอนนนน~
ชอบจี๊ดอ่ะ
5555555555555
-
นึกว่าจะมาสักตอนแล้วซะอีก แต่ไม่เป็นไรรอต่อไปค่า
-
^
^
^
จิ้มๆค่ะ
พอดีว่าเสียพลังงานไปกับเรื่องสั้นค่ะ
แต่ตอนนี้ตอนต่อไปมาสองหน้ากว่าๆแล้ว
ถ้าคืนนี้อยู่ดึกอาจได้อ่านนะคะ
แต่ถ้าไม่ทันยังไงลองเปิดมาดูพรุ่งนี้ ได้เจอพี่ดอนแน่ค่ะ ^o^
ขอบคุณทุกท่านที่เพิ่งเข้ามาและแควนๆที่มาให้กำลังใจกัน่อยๆด้วยนะคะ
ปล.ใครถามถึงไอ้ป่วนมัน ขอบอกว่าไว้ว่างๆมันจะโผล่มาเดินผ่านไปมาค่ะ (ตัวประกอบชั้นดี โฮะๆๆๆๆ)
-
ขอตามมาเป็น FC คุณ anajulia อีกเรื่องค่ะ หลังจากติดใจกับสองพี่น้องไปทั้งสองเรื่องแล้ว
มารอลุ้นเจ้าของ BMW กับคนคุ้นๆคนนั้นว่าคือใครกันแน่ ^^
เป็นกำลังใจให้คุณ anajulia ด้วยอีกแรงนะคะ ^^
-
คนคุ้นๆคนนั้นเป็นพระเอกรึเปล่าอะ
-
BMW เจ้าของรถคือใครกัน!?
ชอบพี่ดอนจังเลย ดูอบอุ๊นนนอบอุ่น(ขอวิบัตินิดหนึ่ง) อยากมีพี่ชายแบบนี้จังเลยน้า~
-
อยากเจอเจ้าของบีเอ็มแล้ววววว ^^
หวังว่าจะไม่ได้ตามพี่ดอนมานะ 555+
ถ้าตามมาจริงนี่ ถือว่าพยายามสุดๆอ่ะ
-
ไม่มีอะไรจะพูด นอกจาก ขอโทษที่ให้คอยนานนะคะ
แต่ ตอนนี้เขียนแบบประณีตยิ่งกว่าเย็บกระทงใบตองซะอีก :o8:
..................ว่าแล้วก็ไปอ่านกันเลยค่ะ
ตอนที่๖ ดอกเสี้ยวลอยล่อง
แดดบ่ายส่องลอดผ่านช่องว่างระหว่างคาคบไม้ที่ปกครึ้มตามทางเดินธรรมชาติที่เก้าชีวิตซึ่งเปลี่ยนจากเดินกันเป็นกลุ่มพูดคุยไปเรื่อยในตอนแรกมาเป็นเรียงเดี่ยวตามก้นกันต้อยๆไม่ต่างจากการเดินของมดที่ขนอาหารกลับรัง เสียงพูดจาเงียบหายเหลือไว้เพียงเสียงลมหายใจหนักๆ และเสียงดังคลิกจากกล้องในมือนายก่อคุณนานๆครั้ง
ลุงโทะชายวัยกลางคนร่างผอมเกร็งในเสื้อผ้าทอมือสีแดงหม่นเก่าคร่ำคร่าปล่อยชายลุ่ยกับกางเกงสีดำคล้ำยาวแค่ครึ่งน่องและผ้าโพกศีรษะ หากแต่ใบหน้าเปี่ยมด้วยรอยยิ้มจริงใจโชว์ฟันที่เหลืออยู่ไม่กี่ซี่ตอนพี่สมชายแนะนำให้รู้จักว่านี่แหละคนนำทางที่จะพานักศึกษาเก้าชีวิตจากมหาวิทยาลัยกลางกรุงไปพบกับน้ำตกในป่าใกล้หมู่บ้านยังคงก้าวนำอยู่ข้างหน้าด้วยฝีเท้าสม่ำเสมอ พร้อมด้วยกิ่งไม้แห้งยาวไม่ถึงวาที่เก็บเอาจากข้างทางตอนออกมาจากหมู่บ้านใหม่ๆในมือขวา
อากาศยังเย็นก็จริง แต่เมื่อมาออกแรงอย่างต่อเนื่องแบบนี้ก็ทำเอาต่างคนต่างเริ่มมีเหงื่อซึมกันถ้วนหน้า จนมาถึงช่วงหนึ่งที่ทางลาดชันให้ต้องโน้มตัวเหนี่ยวเถาวัลย์ช่วยพยุงตัวขึ้นเป็นระยะทางยาวประมาณสิบเมตร พี่ดอนที่เดินตามมาในกลุ่มหลังก็จับตามองว่าคุณชายเชมันจะจัดการยังไง
แล้วสิ่งที่เห็นก็ทำให้แววตาสงบนิ่งไหววูบ เมื่อนายวิสุทธิ์เล่นเบี่ยงตัวให้นางสาวอิระวดีที่เดินติดหลังมาก้าวล้ำไปข้างหน้าอย่างเนียนๆ ปล่อยให้ไอ้ผู้หญิงตัวเล็กยึดเถาวัลย์ไว้มือหนึ่ง ส่วนอีกมือเกาะชายเสื้อของนายก่อคุณที่อยู่ด้านบน ส่วนตัวเองก็คอยระวังหลังให้เพื่อนอย่างไม่คลาดสายตาสักวินาที.....กับบางคนแค่ได้คอยดูแลก็คงเพียงพอ
เมื่อหลุดออกจากราวป่าทั้งเก้าคนที่ก้มหน้าก้มตาเดินดูดินจึงได้เห็นว่า น้ำตกผาดอกเสี้ยวสวยจริงสมคำโฆษณาชวนเชื่อ เส้นสายสีเงินเส้นเล็กที่ไหลเรื่อยราวมีชีวิตลงสู่เบื้องล่างตามแรงโน้มถ่วงของโลกผ่านซอกผาจนรวมกันกลายเป็นธารน้ำเย็นจัดไหลเอื่อยอ่อยก่อนจะแผ่ขยายกลายเป็นลำน้ำกว้าง แต่ความลึกของสายน้ำเย็นจัดนั้นกลับลึกแค่พอท่วมหลังเท้า
“ลุงคะลุง ลุงโทะ”
“คะ?”
“แล้วไหนอะคะดอกเสี้ยว?”
“โน่ สีขาขา โบะโน้”
ลุงโทะชี้มือชี้ไม้ขึ้นไปด้านบนพลอยให้อีกเก้าชีวิตรวมไอ้ตัวอยากรู้อยากเห็นพากันแหงนมองหาจนคอตั้งบ่า จึงได้เห็นว่านอกจากสีเขียวของใบไม้แล้วยังมีสีขาวเสียดยอดแซมอยู่ด้วย แต่เพราะระยะที่ไกลออกไปทำให้ไม่สามารถจะบอกได้ว่าดอกเสี้ยวนั้นสวยแค่ไหนหรือมีลักษณะอย่างไร
“โหลุง ไกลเกิ๊นนนนนนน เราขึ้นไปใกล้ๆได้มั้ยเนี่ย?”
“อะนี้ชะแร่ะเอ ขื้อปะด้าอิ” ลุงแกว่าอย่างนั้นแล้วเลยเริ่มเดินนำต่อหลังจากผู้ตามได้พักพอหายเหนื่อยแล้ว
อีกเพียงครู่เดียวหลังเริ่มเดินกันต่อเสียงน้ำกลับดังขึ้นจนคนที่มาเที่ยวซึ่งทำใจไว้แล้วว่าหน้านี้มาน้ำตกคงเสียเที่ยวเริ่มมองตากันไปมา ต่างคนต่างจินตนาการตามเสียงที่ได้ยินถึงปริมาณน้ำที่ไม่น้อยเหมือนคำบอกเล่าของพี่สมชายเสียแล้ว และเมื่อต่างโผล่หน้าพ้นเหลี่ยมหินออกมาพบกับสายน้ำที่กำลังกระโจนลงมาจากหน้าผาก็ไม่ต้องมีคำพูดแล้วที่จะแสดงว่าหนึ่งกิโลที่เหนื่อยหนักของพี่สมชายนั้นคุ้มค่าแค่ไหน
“อ้าวลุง! ทะมามะหยุอ่า?” จบประโยคไอ้ก่อกรรมปุ๊บเกิดเสียงผัวะขึ้นพร้อมอาการหน้าคะมำของไอ้คนพูดทันที แล้วก็คนประเคนฝ่ามือลงกลางหลังอย่างพี่ดอนเองนั่นแหละที่ต้องออกแรงรั้งคอเสื้อไอ้เพื่อนปากดีไว้ไม่ให้ถลำลงแอ่งน้ำสีเขียวเข้มไปทั้งตัว
“โตนี้มะลึ เล่มะด้า”
“อ๋อ.......ง้าหยุพะห้าถ่ารู่แป๊ะนะลูโทะ” ไอ้ก่อกรรมทำเวรส่งภาษากับลุงแกเสร็จหันไปดูก็ปรากฏว่าคุณเพื่อนอีกแปดไปยืนโพสรอบนหินหน้าตัดกว้างเกือบสามเมตรก้อนหนึ่งเสียแล้ว
หลังเก็บภาพถ่ายชาวคณะก็พากันเดินตามก้นลุงโทะแกต้อยๆ เสียงพูดคุยที่เงียบไปจากตอนแรกก็เริ่มดังขึ้นมาใหม่คงเพราะความเย็นจากกระแสน้ำทำให้ความรู้สึกเหนื่อยในตอนแรกปลาสนาการไปจนหมด
เดินตามจนมาถึงชั้นที่คนนำทางแกมาถึงแกก็ลงนั่งยองๆวักน้ำขึ้นมาลูบหน้าลูบหนวด คุณก่อกรรมมันก็ชี้นิ้วสั่งให้คุณเพื่อนทั้งหลายไปยืนๆนั่งๆโพสกันอยู่ตรงมุมเหมาะ ลองกดชัตเตอร์จับภาพเองสองสามภาพ แล้วถึงส่งกล้องให้ลุงโทะพร้อมอธิบายเสร็จสรรพ แล้วตัวเองก็พุ่งเข้าไปนั่งยองๆด้านหน้าพร้อมส่งสัญญาณให้มัคคุเทศก์ที่ทำหน้าที่ตากล้องทันที
พอได้รูปหมู่สามสี่แอ๊คไอ้เด็กโข่งทั้งหลายก็ต่างคนต่างเฮละโลกันลงน้ำ หลุดเสียงอุทานแซดแซ่ไปตามๆกันเพราะอุณหภูมิของน้ำที่เย็นจัด เล่นกันสนุกสนานจนไอ้คนที่มันถามถึงดอกเสี้ยวคนแรกน่ะมันลืมไปแล้ว แต่คนที่ยังไม่ลืมน่ะคือนายอรุณรุ่งที่เพิ่งเปียกแค่ช่วงปลายเท้ามาถึงครึ่งแข้งเพราะหลังจากลงนั่งกับพื้นหินแล้วพับขากางเกงขึ้นมาเหนือเข่าแล้วลองจุ่มปลายเท้าลงไปในแอ่งน้ำก็ตัดสินใจได้ทันทีว่าถึงอยากเล่นแค่ไหนก็ขอเปียกแป๊บเดียวตอนเพื่อนๆเริ่มเบื่อใกล้จะกลับดีกว่า
ไอ้ดอนของเพื่อนๆเงยหน้ามองไปทางทิศที่กระแสน้ำไหลลงมาราวกับจะหาว่าต้นน้ำที่กำลังเล่นสนุกกันอยู่นี่เริ่มมาจากที่ตรงไหน แล้วระหว่างที่เพื่อนอีกแปดชีวิตยังหลับหูหลับตาสาดน้ำใส่กันไปมาบ้าง ดำผุดดำว่ายบ้าง อยู่ในแอ่งสีเขียวของน้ำตกผาดอกเสี้ยวชั้นที่เหมาะจะลงเล่นที่สุดโดยไม่เกรงกลัวความหนาว นายอรุณรุ่งก็ค่อยๆพาตัวเองถอยห่างออกมา
พอเห็นลุงโทะแกก้าวตามมาด้วยชายหนุ่มจึงส่ายหน้าว่าไม่ต้องตาม แล้วถามขึ้นเบาๆว่าถ้าจะไปดูดอกเสี้ยวต้องขึ้นไปอีกไกลไหม ลุงแกก็ส่ายหน้าแล้วชี้ทางพร้อมบอกว่าทางเดินมีทางเดียว เลียบริมธารขึ้นไปเรื่อยๆ ให้เดินระวังหน่อยเพราะบางช่วงพื้นจะลื่น แต่มั่นใจได้ว่ายังไงก็ไม่หลงทาง
ชายหนุ่มยึดทางเดินเล็กๆเลียบริมธารน้ำเดินขึ้นสูงเรื่อยๆและเสียงของน้ำที่ได้ยินก็ดูรุนแรงและกราดเกรี้ยวเพิ่มขึ้นเรื่อยๆจนแทบจะไม่ได้ยินเสียงอื่นใดอีกเลยนอกจากเสียงของน้ำที่พุ่งกระทบกระแทกผาหิน จนลมหายใจเริ่มเปลี่ยนเป็นหอบถี่จึงสังเกตเห็นว่ามีกลีบดอกไม้สีขาวอมชมพูลอยเรื่อยลงมากับกระแสน้ำ อรุณรุ่งเข้าไปทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าริมลำธารแล้วเอื้อมมือลงไปดักขวางตรงตำแหน่งที่ดอกไม้นั้นจะลอยลงมาตามน้ำ
“สวย.......”
“เอ๊ะ!”
ร่างที่คุกเข่าอยู่ริมลำธารสองมือกอบดอกเสี้ยวสีขาวที่ดักไว้ได้อยู่เสมอระดับสายตาสะดุ้งขึ้นสุดตัวแล้วเหลียวไปทางต้นเสียงทันที และเพียงเงยหน้าขึ้นนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนจางก็สบเข้ากับแววตาสีดำจัดของชายหนุ่มร่างสูงที่เข้ามาหยุดยืนอยู่ห่างออกไปไม่ถึงช่วงแขนได้อย่างเงียบกริบทันที
สายตาสองคู่ประสานกันอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนที่เจ้าของดวงตาสีดำจัดจะเป็นฝ่ายถอนสายตาลงจับไปที่กลีบดอกสีขาวในอุ้งมือที่ยังคงยกค้างในท่าเดิมก่อนจะส่งเสียงพูดลอยๆออกมาอีกครั้ง
“ดอกเสี้ยว........สวย.....”
“อืม สวยจริงๆ แต่....คุณขึ้นมาตอนไหน?”
อรุณรุ่งสบตากับคนที่ชมดอกไม้แต่กลับตวัดสายตาคมปลาบมามองหน้าเขาอีกครั้ง แล้วเลยหลุดปากถามออกไปพร้อมๆกับทิ้งก้นนั่งแปะลงกับพื้นดินฉ่ำชื้นก่อนจะหันไปวางกลีบดอกบอบบางลงกับผิวน้ำอย่างเบามือ แล้วเลือกทอดสายตามองตามการเดินทางของดอกไม้สีขาวที่กำลังไหลเลื่อนอย่างรวดเร็วไปตามกระแสน้ำ แทนที่จะหันกลับไปสบสายตาที่ทอแววประหลาดเหมือนคราวได้พบกันครั้งแรกที่ร้านอาหารในนครสวรรค์อีกครั้ง
“......มาตั้งนานแล้ว คุณไม่เห็นเอง”
น้ำเสียงตอบเรื่อยๆเหมือนไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไรพลอยทำให้คนที่กำลังนั่งใจสั่นแต่แกล้งทำเฉยจับตาอยู่แค่สายน้ำตรงหน้าพลอยผ่อนคลายจนสามารถสูดลมหายใจเข้าได้สุดปอดไปด้วย แล้วเลยโต้ตอบออกไปได้อย่างเป็นธรรมชาติ
“แต่ก่อนขึ้นมา ผมเห็นรถคุณจอดอยู่ข้างล่างนี่”
“จำได้ด้วย?”
“ก็.....ก็รถสวย”
อรุณรุ่งโทษว่าที่ตัวเองตอบรับไปแบบนั้น สุ้มเสียงตะกุกตะกักขนาดนั้น เพราะไอเย็นจากธารน้ำที่เย็นจัดจนทำให้ปากคอสั่น ไม่ใช่เพราะน้ำเสียงยั่วล้อหรือเสียงหัวเราะแผ่วๆในลำคอเหมือนรู้ทันนั่นเลยสักนิด
ในขณะที่แววตาสีดำจัดนั่นทอประกายวาววับขึ้นมากับสีแดงที่ซับขึ้นมาจนสังเกตเห็นได้บนเสี้ยวแก้มตลอดจนใบหูมนที่โผล่ออกมาให้เห็น แล้วเลยตัดสินใจจะช่วยคนขี้อายที่นั่งก้มหน้าก้มตาราวกับจะทำความรู้จักกับมดทุกตัวที่เดินขนอาหารผ่านหน้าไปอย่างเป็นระเบียบซะอย่างนั้น แล้วมือใหญ่ที่ประกอบไปด้วยนิ้วเรียวยาวและปลายเล็บเจียนเรียบสะอาดสะอ้านจึงยื่นข้ามไหล่ของคนที่ยังนั่งก้มหน้ามองน้ำไปรออยู่ตรงหน้า พร้อมกับประโยคคำถามเอื้ออารี
“อืม ดอกเสี้ยวนี่ก็สวย อยากไปต่อมั้ย? อีกนิดเดียวก็จะเห็นต้นแล้ว”
อรุณรุ่งพยักหน้าน้อยๆ แล้วโดยไม่พึ่งพามือที่ยื่นมาให้ชายหนุ่มก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วออกเดินนำไปตามทางที่จะมุ่งหน้าสู่น้ำตกชั้นที่สูงขึ้น ปล่อยให้คนที่เสนอความช่วยเหลือไหวไหล่น้อยๆก่อนจะก้าวเดินตามเรือนร่างสูงโปร่งที่ก้มหน้าก้มตาเดินน้ำหน้าไปพร้อมผิวปากเป็นท่วงทำนองแว่วหวานอย่างอารมณ์ดี
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/test/9c7b0cb5.jpg)
.........................................................................
..โปรดติดตามตอนต่อไป..
-
ปาดดดดดดดดดดดดด :z2:
:เฮ้อ: ลุ้น...สั้น...แต่หนูหม่าจะอดทนรอ
ไอ้คุณชายมาเนียบ ฟอร์มจัด แอบตามเค้ามายังจะมาทำเนียน
(ว่าแล้วก็ปีนป่ายตามดูทั้งสองคนต่อไป หึหึ :a1:)
-
มีเขินด้วย ลุ้น รอตอนต่อไป
-
:o8: เหมือน ๆ จะได้กลิ่นหอมหวานของดอกเสี้ยวอ่ะ
ความรักจงเจริญ :a1:
-
รู้สึกคล้ายรีบนเลยจ้า
แต่เป็นสายน้ำเย็นๆ ของน้ำตกเพิ่มอีกอย่างนะ
จะมีฉากให้พระเอกได้โชว์แมนมั้ยเนี่ย
รอร๊อรอนะน้องนุ่น
-
เขาไปดูต้นดอกเสี้ยวกันแต่เราจะตามไปดูเขาสองคน :laugh:
-
สวย....ทั้งสวย ทั้งหอม ทั้งหวาน แหม่ท่านชายกว่าจะปรากฏตัวนะเจ้าคะ
แต่มาซีนี้ก็คุ้มค่ะ เล่นเอาพี่ดอนเขินซะ ฮ่าๆๆ
ขอบคุณไรเตอร์มากมาย รอตินต่อไปค่ะ
-
พระเอกดูสุขุม นุ่มลึกชะมัด
รู้สึกเหมือนบุพเพกำลังอาละวาดอยู่แถว ๆ นี้นะ แอร๊ยยยย
+1
-
ดอกเสี้ยวสวย
พระเอกมีบทพูดแล้ว :m11:
ตามไปดูทั้งสองคนด้วย
+1ให้พี่นุ่น :กอด1:
-
ขอไปดูด้วยคนนะ
ดูดอกเสี้ยวจริงๆ ไม่ได้อยากดูอย่างอื่นหรอก 555
-
อ๊ะ ป๊ะหน้ากันจังๆแล้ว หนูดอนมีเขินอายนะ
ตอนหน้า จะเกิดมีมนต์ขลังของดอกเสี้ยวรึเปล่าน้า
-
อร๊ายยยยยยยย คุณนุ่นหลอกเขาเล่นใช่ไหม เดี๋ยวจะต่ออีกสักนิดใช่ไหม สั้น + ค้างที่สุดในสามโลกเลยตอนนี้ :z3:
แต่แหม เข้าใจชมดอกไม้นะพ่อคุณ สรุปที่สวยน่ะดอกไม้จริงๆ ไม่มีอะไรแอบแฝงแน่นะ อิอิ
-
แหมๆๆ แค่นี้ก็เขินจะเเย่เเล้ววว
-
วิ้วๆ วางฟอร์มกันทั้งคู่เลยยยย
-
อย่างโรแมนติกอะ รู้สึกน่ารักมากกกกก :L2:
ชอบ ๆ ตอนนี้จังเลยอ่า อยากอ่านตอนต่อไปเร็ว ๆ จังเลยอะค่ะ คิ
-
หือออ....
สั้นอ่ะ
5555555
เค้าเป็นใครหนอออ??
อยากรู้ว่ารุ่นพี่คนนั้นจะกลับมามีบทอะไรอีกรึป่าวน๊า~
=D
-
:L2:
-
พระเอกใช่ไหมหนอ...มาตามอ่านค่ะ ภาษาสวยจังเลย (รักษาสุขภาพนะคะ) :L2:
-
ท่าจะเรื่อย ๆ เรียง ๆ นะเรื่องนี่ สงสัยอีกนานกว่าจะจีบติด (หรือเปล่า) อิอิ ไม่เหมือนคู่ นู๋ป่วน กะ เสือแสบ
-
ได้กลิ่นบุพเพล่องลอยอยู่ในอากาศจางๆ.... :-[
บอกว่า"รถสวย"มันก็ต้องมีรู้ทันกันบ้างล่ะ เพราะรถคันนั้นมัน"คลุกดิน"มาอย่างเต็็มที่เลยนี่นา
(ตอนนั้นพี่ดอนยังด่าในใจอยู่เลยนิ) :kikkik:
-
สั้นมากค่ะ! แต่ไหงทั้งตอนมันมีแต่กลิ่นอายความโรแมนติกลอยละล่องฟุ้งอยู่เต็มไปหมดเลยอ่ะ :o8:
เขินโว้ย!
-
อุ กรี๊ดดดด ขอบคุณนะคะคุณ นุ่น ขอลากเสียงยาวๆ เนียนเหลือเกินนะท่าน พระเอกนิรนาม(เราให้เป็นพระเอกละกัน คงไม่ใช่นายเอกนะ) เเหม ๆๆมาถึงตอนที่ 6 เเล้วเรายังไม่รู้เลย ว่าชื่ออะไร เเต่ดูจะร้ายไม่เบา มาชมพี่ดอนเราว่าสวยด้วย คุคุคุ ตอนนี้ฮักพี่ดอนหลายๆ น่าฮักจะอี๊จะห้ามได้จะได (เอานั่นมั่วเข้าไป 55++) จะเเอบเเต๊ะอั๋งพี่ดอนอะจิ คุคุคุ ตอนนี้ไม่ได้เดี๋ยวรอตอนพี่ดอนลื่นละกันเดี๋ยวก็ได้ โฮะ โฮะ โฮะ
ปล. +1 เเละรอตอนต่อไปที่จะได้รู้ว่า ผู้ชายเจ้าของ บีเอ็ม คนนั้นคือใคร เค้ามาทำอะไร เเละเค้าต้องการอะไร (55+++ อย่าถือคนบ้า อย่าว่าคนอ่าน จิตงุดงิด คุคุคุ)เพิ่มอีกนิด จากดอกเสี้ยวลอยล่อง เเถมด้วย ดอกรักกำลังลอยมา
-
หวาน!
แม้จะยังไม่อะไรๆ แต่พออ่านแล้วความหวานอวลอยู่ในอากาศ อิจฉา
ปราณีตมากเลยค่ะคุณนุ่น ชื่อคุณนุ่นการันตีอยู่แล้ว งืม...พ่อพระเอกกำมะลอ ที่ชมว่าสวยนี่ ชมพี่ดอนหรือชมดอกไม้กันคะ หุหุ
รอตอนต่อไปนะคะคุณนุ่น :กอด1:
-
“ดอกเสี้ยว........สวย.....”
ประโยคนี้ให้ความรู้สึกว่ากำลังเปรียบเปรยน้องดอนของเรา
เหมือนน้องดอนเองก็เป็นลูกเสี้ยว หรือลูกครึ่ง อะไรประมาณนั้น
-
+1 แทนคำขอบคุณ ว่าแต่พี่ดอนชอบรถหรือชอบคนขับรถกันแน่
และที่พี่ดอนอยากเห็นดอกเสี้ยวจริงรึเปล่า หรือว่ากำลังคอยติดตาม
ใครอยู่รึเปล่าจ๊ะ (เจ้าของรถคันสวยไง) .... :pig4:
-
เอ๊ะ .. อ่านแล้วเหมือนได้ กลิ่นของความรัก กลิ่นของความรัก มันยังตรึงอยู่ในหัวใจ~~~ อิอิ
พ่อพระเอกของพี่ดอนปรากฏตัวได้ชวนฝันได้อีก แถมยังเนียน ชมทั้งดอกเสี้ยว ทั้งคน (อุบอิบเอาเองว่าชมพี่ดอนด้วย ><)
-
หลังจากจดจ้องอยู่2 วัน บรรยากาศเป็นใจ อ่านแล้ว มันติดใจ เศร้า ๆ อบอุ่น อ่อนหวาน ยิ่งตอนล่าสุดบรรยากาศชวนฝัน
หรือคนอ่านฝันไปแล้ว :กอด1:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยย
ได้เจอกันแล้ววววววววว
แอบตามพี่ดอนมาใช่มั๊ยล่ะคุณเจ้าของบีเอ็ม
เค้ารู้ทันนะตัว อิอิ
^^
-
^
^
^
โอย อยากเม้าท์ด้วยมากอ้ะ
แต่ไม่ได้ๆ เพราะงั้นรีบไปเขียนต่อดีกว่า จะได้รีบแปะ
คันปากมากมาย งื้ดๆๆๆๆ
“ดอกเสี้ยว........สวย.....”
ประโยคนี้ให้ความรู้สึกว่ากำลังเปรียบเปรยน้องดอนของเรา
เหมือนน้องดอนเองก็เป็นลูกเสี้ยว หรือลูกครึ่ง อะไรประมาณนั้น
ตายแร้น ข้าพเจ้าชอบคนอ่านคิดลึกเป็นที่สุด ว่าแล้วก็กดบวกอย่างสุดแรง ฮึบๆ
-
ู^
^
^
จิ้มๆๆๆ
อะไรกันนนนนนนนนนนน ไอก็คิดนะ (ก็คุณพี่เจ้าของรถพูดซะน่าคิดขนาดนั้นนิ) แต่ไอไม่ได้เขียนบอกพี่นุ่นเท่านั้นเองงงงง
มาลงต่อด่วนๆๆเลย รออ่านอยู่นะ :z13:
-
หุหุ พ่อพระเอกเรายังคงคอนเซปต์ โผล่มาน้อยๆ เหมือนเดิม :laugh:
-
พ่อพระเอกนี่มาดหล่อเนี้ยบมาเลยเนอะคะ 555
วุ้ยยย ทำมาพูด ดอกเสี้ยว....สวย
พี่ดอนเขินเลยยิ่งได้ใจเลยดิ อิอิ
:o8:
ปล. เป็นบ้าไรไม่รู้ อ่านตอนคุยกะลุงโทะแล้วต้องออกเสียงตามไปด้วยอะค่ะพี่นุ่น 555 :laugh:
-
เอ๊ยยยย เพ่คนนั้นอ่ะตามอรุณรุ่งมาก็ยอมรับเถอะค่ะ คนแถวนี้เค้ารู้กันทั่วววววว แล้วที่ชมน่ะ พี่ดอนชิมิ :laugh:
เอาปู้จายใส่แว่นมาฝากค่ะ >//<
(http://www.uppicweb.com/x/i/ip/3rboy.jpg)
-
รอตอนต่อไป :z2: :z2:
-
เขินอะพี่นุ่น :-[
เค้ารู้สึกว่า "สวย" ของเจ้าของ BMW เนี่ย ไม่ได้หมายถึงดอกเสี้ยวอย่างเดียวนะเนี่ย
เลยเขินง่ะ :o8: (เค้าไม่ได้ชมเธอเล้ยย :laugh:)
-
พระเอกรึเปล่านั่น??? อยากรู้ ๆ ชอบคำบรรยายมากมายเจ้าค่ะ จัดเจนเป็นภาพวาดเลย อิอิ
ขอบคุณเจ้าค่ะ อิอิ
-
อ่านแล้วเขินๆหวานๆไงไม่รู้
คนนี้พระเอกหรือเปล่าคะ
พี่ดอนก็มีแอบเขิน อิอิ น่าร้ากกกก :-[
-
สวย ชมคนหรือดอกไม้จ๊ะ :m12:
พี่นุ่นบรรยายซะจนจาอยากไปน้ำตกมั้งแล้วเนี่ย
แต่ถ้าเดินเล่นเพลินแล้วเจอใครก็ไม่รู้โผล่มาอย่างที่ดอนเจอนี้ก็ไม่เอานะ
หนูกลัว ตอนแรกคิดว่าผีซะอีก
-
ยังไม่ได้อ่าน พี่นุ่นชี้ทางมาค่ะ 5555
กอดพี่นุ่น เรื่องใหม่ เรื่องใหม่ :กอด1:
เดี๋ยวไปเรียนก่องงงงงง ตอนเย็นจากลับมาอ่านคร่า
ว๊ากกกกกกกก สายแร๊ววววววว
-
คุณรกร เอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
หนุ่มแว่นน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:m13:
แจ้งค่ะ ภายในคืนนี้ตอนต่อไปมาส่งแน่นะคะ ตอนนี้ก็มาเกือบสี่หน้าแล้ว
คาดว่าไม่น่าพลาดคืนนี้ ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ ^o^
-
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/105512.gif) นั่งรอตั้งแต่บัดเดี๋ยวนี้ แม้ว่า..จะได้อ่านพรุ่งนี้ก็ตาม แง้งงงงงงงงงงงง
เจเจ้สู้ ๆ นะ (http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/DookDik_016_onion.gif)
-
รอเป็นเพื่อนคุณด้า...คาดว่าคงได้อ่านพรุ่งนี้เหมือนกัน
สู้ๆค่ะพี่นุ่น :กอด1:
-
ง่า... สั้นเกิ๊นนนนนนนน :laugh: รอลุ้นตอนต่อไป :o8:
-
มนต์เมืองเหนือดีอย่างนี้นี่เอง...คริคริ *0*
และแล้วบุรุษปริศนาก็เปิดตัวเสียที...แต่ก็ยังไม่รู้ชื่ออยู่ดีอ่ะ
มาแบบไม่ให้สุ่มให้เสียงแบบนี้...พี่ดอนไม่ตกใจหัวใจวายตายคิดว่าเป็นเจ้าป่าเจ้าเขาเจ้าที่ก็ดีแค่ไหนแล้ว...กร๊ากกกก ก กกกส์
แต่ออกมาแบบพระเอก(?) มากเลยนะฮะ...อร๊ายยย ย ยยยยย...มียื่นมงยื่นมือให้จับด้วยอ่ะ
คงคิดหล่ะสิว่าพี่ดอนเค้าจะใจง่ายยอมให้จับมือตั้งแต่ครั้งแรกที่คุยกัน...ถึงพี่ดอนจะเป็นลูกครึ่ง แต่ก็รักนวลสงวนตัวนะเออ...ฮี่~*
อ่านถึงตอนนี้แล้ว...คาดว่าเรื่องนี้คงจะหวานไม่แพ้ตัวป่วนกะพี่ฟ้า และหมอปุ่นกะเสือแสบเป็นแน่
อร๊ายยยยยย ยยยยย...สงสัยเค้าคงต้องหาถังมารองน้ำตาลแล้วแหล่ะ...ชิมิ คุณนุ่น...คริคริ >//////<
-
มาแล้วค่ะ มาก่อนหกโมงเย็นด้วยนะเออ ฮี่ๆๆๆ
ตอนนี้ไม่สั้นแล้วนะคะ นะๆ แบบว่าเจ็ดหน้าเอสี่กว่าๆแล้วนิ
ขอให้มีความสุขกับการอ่านนะคะ
ปล. คุณNabee อาน่าจูเลียขายความหวานแน่นอนค่ะ :กอด1:
...........................................................................
ตอนที่๗ คำลา
ทางแคบชันและความชื้นที่แทรกอย่างหนาแน่นในอณูอากาศทำให้อรุณรุ่งต้องผ่อนฝีเท้าลงอย่างไม่รู้ตัว ก้อนหินใหญ่น้อยริมทางและซากไม้เก่าแก่ล้วนถูกปกคลุมด้วยมอสและตะไคร่น้ำ เถาวัลย์ห้อยย้อยกีดขวางทางเดินให้ต้องคอยระวังก้าวข้ามหรือก้มลอดอยู่เป็นระยะ กลุ่มเห็ดหลากสีชูดอกดกดาษอยู่ตามซอกหลืบอับชื้น
คนคุ้นทางกว่าที่ตามมาข้างหลังค่อยกระชั้นเข้ามาทีละน้อย และยามใดที่มีสิ่งน่าสนใจก็จะออกแรงดึงรั้งที่ชายเสื้อของคนเดินนำที่คอยแต่จะก้มหน้าก้มตาเดินแล้วชี้ชวนให้มองตาม
“สวย ดอกอะไรน่ะ?”
พออรุณรุ่งหันไปตามที่คนรั้งไว้บุ้ยปากไปก็พบกับช่อไม้ดอกเป็นพวงระย้า กลีบดอกสีพื้นขาวตรงกลางมีแต้มม่วงเข้มและยังจุดเล็กๆสีม่วงอ่อนที่กระจายไปทั่ว กำลังบานไล่กันจนเกือบจะหมดทั้งช่อขาดก็แต่อีกสองสามดอกที่ปลายช่อเท่านั้นที่ยังเป็นดอกตูม
“ช้างกระ คำเมืองเปิ้นก็ว่า เอื้องต๊กโต”
คำตอบที่มาพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆในหน้าทำให้คนฟังยิ้มออกไปด้วย และเพราะคนตอบทำเสียงอ่อนเสียงหวานพยายามออกสำเนียงคนเมืองโดยไม่เข้ากับหน้านั่นเอง ท่าทางที่เหมือนกับจะเอาแต่จ้ำไปข้างหน้าของคนฟังจึงผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัด
“หึ ดอกไม้สวย แต่สำเนียงไม่ผ่าน....” อรุณรุ่งเบือนหน้าเปื้อนยิ้มเสมองสบตากับเจ้ากิ้งกือที่ขดตัวจนเป็นก้นหอยเมื่อรับรู้ถึงแรงสั่นสะเทือนจากฝีเท้าสองคู่ พลางนึกแปลกใจตัวเองที่ตัดสินใจร่วมทางมากับคนแปลกหน้าที่เพิ่งได้เจอกันแค่สองครั้งง่ายๆ ลอบเหลือบตามองคนที่หยุดยืนรอก็ต้องแปลกใจว่าทำไมไม่เห็นยกกล้องที่คล้องติดคอมาถ่ายไว้ แต่ก็ปากหนักไม่ทักถาม
ชายหนุ่มลอบมองเพื่อนร่วมทางแล้วก็นึกขำในใจ ว่าผู้ชายคนนี้ขนาดใส่กางเกงขาสั้นแค่เข่ากระเป๋าเยอะเต็มไปหมดแถมแต่ละใบดูก็รู้ว่าได้ใช้งานตามสภาพจนตุงออกมาจริงๆกับเสื้อยืดคอกลมสีขาวแขนยาวที่รูดๆอย่างไม่ตั้งใจไว้เหนือศอก แล้วยังรองเท้ายางรัดส้นสภาพสมบุกสมบันแบบนี้ แม้จะดูแตกต่างจากที่มองว่าเนี้ยบกริบไปทั้งตัวแบบที่เห็นครั้งแรก แต่ทั้งๆที่ใบหน้าที่ประดับไปด้วยคิ้วหนาที่พาดเกือบจะเป็นเส้นตรงกับตาสีดำเข้มจัดลึกล้ำนั่นมีหยดเหงื่อผุดพรายตามหน้าผากจนแทบจะย้อยหยดจากหางคิ้ว ผู้ชายคนนี้ก็ยังพูดได้เต็มปากว่าดูดีอยู่นั่นเอง
อรุณรุ่งกำลังจมอยู่ในห้วงความคิดขณะที่ขาก็ก้าวไปตามทางเรื่อยๆ ผ่านไปไม่ถึงสามนาทีชายเสื้อก็ถูกรั้งไว้อีกแล้ว และคราวนี้แค่เพียงหันไปทางขวาดอกไม้สีขาวที่บานอวดเกสรสีเหลืองสดก็อยู่ห่างปลายจมูกไปไม่ถึงคืบ กลิ่นหวานหอมพุ่งเข้าปะทะกะทันหันทำให้ชายหนุ่มตกใจจนก้าวถอยออกห่างโดยอัตโนมัติ ก่อนจะค่อยขยับเข้าไปใกล้แล้วลองสูดกลิ่นดอกไม้แสนสวยตรงหน้าช้าๆอีกครั้ง
ปฏิกิริยาของหนุ่มน้อยที่รู้สึกสะดุดตากับบางสิ่งบางอย่างที่คุ้นเคยในใบหน้าและท่าทางตั้งแต่แรกเห็นทำให้ชายหนุ่มอีกคนเผลอตัวยกกล้องในมือขึ้นมากดชัตเตอร์จับภาพไว้เงียบๆ หากเสียงจากกล้องที่ดังแชะเบาๆก็ทำให้คนที่กำลังทำความรู้จักกับเอื้องดอกขาวหันขวับมาทันที
“ทำอะไร?”
“ถ่ายรูป”
เสียงเรียบเรื่อยที่เอ่ยปากตอบคำสั้นแสนสั้นเรียกอาการขมวดคิ้วบนใบหน้าของคนถามได้ทันควัน พร้อมกับที่สายตาหาเรื่องมองเจ้าของกล้องอย่างไม่ยอมหลบ
“.............................”
“ยอมแล้ว.....ก็แค่ถ่ายรูปดอกไม้ มันสวยดีไม่ใช่หรือ?”
“แค่นั้น?”
“ทำไม หรือคิดว่าผมแอบถ่ายคุณ?” เจ้าของกล้องเจ้าปัญหาจัดการปิดหน้ากล้องแล้วเคลื่อนตัวเข้ามาจนเหลือระยะห่างระหว่างกันไม่ถึงคืบพร้อมกับเลิกคิ้วสูงประกอบคำถามเสียด้วย
“ก็........” อรุณรุ่งแข็งใจเงยหน้าสบตากับคนที่เข้ามาใกล้เหมือนตั้งใจเอาความสูงเข้าข่มโดยไม่ยอมหลบหรือแม้แต่ถอยห่างแม้แต่นิดเดียว
“หึๆๆ เห็นเงียบๆนิ่งๆ.......”
“ทำไม เห็นแบบนี้แล้วผมทำไม!!?”
“ก็ไม่ทำไม.....แค่คิดว่าเงียบๆนิ่งๆอย่างนี้ ไม่น่าเชื่อว่าจะคิดเข้าข้างตัวเองเป็นตุเป็นตะได้ มั่นใจมากไปหน่อยมั้ย......เด็กน้อย”
น้ำเสียงเรียบเรื่อยขัดกับเนื้อหาของคำพูดที่คนพูดตั้งใจใช้ได้ผลชะงัดนัก ไอ้ดอนของเพื่อนๆถึงกับตอบโต้ไม่ได้ไปไม่เป็น ได้แต่อ้าปากกว้างเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างออกมา แต่แล้วก็กลับหุบปากฉับแถมด้วยอาการขบฟันลงกับริมฝีปากล่างแล้วหมุนตัวออกเดินต่อ กระนั้นก็ยังไม่วาย....คนตามหลังยังส่งเสียงหัวเราะยั่วเย้าลอยมาเข้าหูอีก
แค่ไม่ทันเหนื่อยนายอรุณรุ่งก็ต้องมาอ้าปากค้างอีกรอบ ทางข้างหน้าช่วงนี้ถูกชาวบ้านนำไม้ไผ่ท่อนยาวสองสามท่อนมามัดรวมกันแล้วพาดข้ามธารน้ำใสสะอาดที่ดูจากสีแล้วคงลึกพอสมควรเป็นสะพานสำหรับเดินผ่าน ฝั่งตรงข้ามที่ห่างออกไปราวสิบเมตรมีทางเดินต่อที่มองไปเห็นว่าถ้าเดินขึ้นไปจนสุดจะไปจบลงตรงโคนไม้ยืนต้นที่คะเนด้วยสายตาแล้วสูงกว่าสิบเมตรที่ตอนนี้ออกดอกขาวอมชมพูปกคลุมทุกกิ่งก้าน
แต่สิ่งที่ดึงดูดสายตาของชายหนุ่มไว้ในตอนนี้กลับเป็นม่านน้ำกว้างกว่าห้าเมตรที่แข่งกันกระโจนลงจากหน้าผาหินระดับเดียวกับต้นดอกเสี้ยว จุดกำเนิดเสียงดังสนั่นและละอองน้ำเย็นฉ่ำที่กระจายเข้าใส่ผู้มาเยือนโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า
ชายหนุ่มที่ก้าวมาถึงก่อนยิ้มออกมาเต็มที่กับภาพสวยงามที่เห็น แล้วเลยเผื่อแผ่รอยยิ้มกว้างขวางไปให้ผู้ร่วมทางคนเดียวที่เพิ่งจะรู้สึกอยากต่อยให้ปากแตกแก้อาการปากเสียไปเมื่อกี้ จนคนที่ชวนให้ร่วมทางมาด้วยกัน ถึงกับเหวอไปกับอารมณ์ที่โกรธง่ายหายเร็วอย่างเหลือเชื่อของหนุ่มน้อยลูกครึ่งนัยน์ตาสีน้ำตาลตรงหน้า
“อีกนิดเดียวเอง”
“อื้ม....ไปต่อเลยมั้ย?”
อรุณรุ่งพยักหน้ารัวๆรับคำ รอให้คนที่เพิ่งตามมายืนอยู่เคียงข้างควักถุงพลาสติกออกมาจากกระเป๋าโดราเอมอนที่กางเกงด้านหลังแล้วบรรจุกล้องของตัวเองลงไปก่อนจะผูกปากถุงอย่างรวดเร็ว โดยดึงส่วนสายคล้องคอออกมาคล้องคอไว้เหมือนเดิม
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายจัดการกับของที่ดูท่าจะทั้งรักทั้งหวงเรียบร้อยแล้ว อรุณรุ่งจึงเริ่มก้าวเดินออกไปบนสะพานไม้นั้นช้าๆ มือข้างหนึ่งเกาะยึดกับลำไม้ไผ่เรียวเล็กที่ชาวบ้านนำมาผูกไว้ให้พอใช้เป็นราวจับช่วยทรงตัวส่วนอีกมือก็ปล่อยตามสบาย หากแต่ความลื่นและชื้นของสะพานไม้ก็ทำให้เกือบจะเสียการทรงตัวจนต้องกางแขนออกช่วยให้เกิดความสมดุลอยู่เป็นระยะ รู้สึกได้ถึงไออุ่นจากคนที่เดินตามติดอยู่เบื้องหลัง เหมือนกับว่าระยะห่างที่เคยมีมันถูกร่นลงจนแทบจะกลายเป็นศูนย์ แต่ก็ไม่กล้าหันกลับไปมองเลยสักครั้ง
“เฮ้ย!! ยังมีทางเดินขึ้นไปอีกนี่”
หลังจากข้ามสะพานไม้ไผ่มาอย่างปลอดภัยโดยไม่ต้องลงไปเล่นน้ำเย็นโดยไม่ตั้งใจสองคนก็เร่งฝีเท้าจนขึ้นมาถึงจุดที่หมายตาไว้ แต่คนที่ตั้งท่าจะไชโยโห่ร้องกับการพิชิตยอดน้ำตกก็เป็นอันต้องอุทานออกมาด้วยเสียงละห้อยแทน ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าเผลอปล่อยแววตาเหมือนเด็กถูกขัดใจออกมาให้คนที่จับตามองอยู่เก็บมาอมยิ้มอย่างพึงใจแค่ไหน
“หึๆๆก็ใช่น่ะสิ นี่เพิ่งชั้นเจ็ดเอง”
“อ้าว.......แล้วมันมีกี่ชั้นล่ะ?”
“สิบเอ็ด นี่เข้ามาเที่ยวไม่ได้หาข้อมูลเลย?”
เรือนร่างสูงใหญ่ของคนถามก้าวยาวๆไปทรุดตัวนั่งบนหินใหญ่ที่มีหน้าตัดราบเรียบราวกับธรรมชาติจงใจสร้างมาเพื่อเป็นที่นั่งพักขาเพื่อคนเดินทางโดยเฉพาะ มือก็ปลดกล้องออกจากที่ห่อกันน้ำไว้ ในขณะที่สายตาเหลือบมองหนุ่มน้อยร่างสูงโปร่งที่เหมือนจะกลายเป็นเด็กไปอีกครั้งที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปชะเง้อคอยืดคอยาวอยู่ริมผาน้ำตก
“ก็ไม่เห็นจำเป็น ดูคุณรู้จักที่นี่ดีจังนะ”
อรุณรุ่งหันกลับมามองเพื่อนร่วมทางที่นั่งห้อยขาอย่างสบายอยู่บนหินก้อนใหญ่ แล้วเลยมองหาที่เหมาะๆจะยึดเป็นที่นั่งพักขาบ้าง ก่อนจะตัดสินใจเลือกเอาโคนต้นไม้สูงลิบที่ปล่อยดอกเสี้ยวร่วงลงเกลื่อนเต็มพื้นนั่นแหละเป็นชัยภูมิส่วนตัว แต่จะให้นั่งทับลงไปบนกลีบดอกไม้สีขาวแสนสวยก็กลับนึกสงสาร กลัวมันจะเจ็บขึ้นมา
“นี่ครั้งที่สามน่ะ ผมติดใจ”
กล้องในมือถูกเปิดขึ้นส่องกับแสง ก่อนมือหนาหากคล่องแคล่วจะถอดเลนส์ออกมาแล้วใช้ลูกสูบเป่าลมไล่ไอน้ำออกอย่างพิถีพิถัน ชายหนุ่มก้มหน้าซ่อนยิ้มกับท่าทางของเด็กน้อยในสายตาที่ก้มๆเงยๆอยู่ตรงโคนต้นไม้ห่างออกไปเกือบสามเมตรที่ค่อยๆเก็บดอกไม้ที่ร่วงลงมา แล้วพอได้เป็นกอบเป็นกำก็เอาไปปล่อยให้ร่วงหล่นลงไปตามกระแสน้ำ
“คุณไม่เบื่อเหรอ มาเที่ยวที่ซ้ำๆ?”
ทำภารกิจปล่อยดอกไม้ไปเที่ยวเสร็จอรุณรุ่งก็นั่งชันเข่าเอนหลังพิงโคนต้นไม้ใหญ่ จับตามองไปรอบทิศ แล้วสุดท้ายโดยไม่รู้ตัวนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนจางก็จับจ้องอยู่แต่ที่มือซึ่งเคลื่อนไหวไปมาของผู้ชายตัวโตที่นั่งอยู่บนหินตรงกันข้าม ก่อนสายตาจะเลื่อนขึ้นจนสบกับดวงตาเข้มจัดที่ยิ่งส่งประกายลึกล้ำเมื่อจู่ๆมือหนาคู่นั้นก็หยุดนิ่งก่อนจะวางอุปกรณ์ทุกอย่างในมือลงกับพื้นหิน แล้วตอบโต้มาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นราวกำลังให้คำมั่นสัญญา
“ผมก็เป็นแบบนี้แหละ ถ้าชอบ......ต่อให้บ่อยแค่ไหน หรือนานเท่าไหร่ ก็ไม่มีวันเบื่อ”
“เอ่อ.....แล้วดอกไม้สีขาวนั่นดอกอะไรเหรอ?”
.
.
“ไอ้ดอน!! ดอนโว้ยยยยยยยยยยย ด๊อนนนนนนนนนนนนนน!!”
เสียงตะโกนโหวกเหวกผสานกันดังขึ้นฝ่าเสียงอื้ออึงของน้ำกระแทกหินบ่งว่ากลุ่มคนเกือบสิบชีวิตกำลังเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ ดวงตาสีอ่อนพลันเบือนหลบ ในขณะที่อีกคนเริ่มเก็บข้าวของแยกใส่ไว้ตามกระเป๋ารอบกางเกงอย่างรวดเร็ว แล้วก้าวยาวๆแค่สองสามก้าวเข้าไปหาหนุ่มน้อยที่นั่งก้มหน้าก้มตามองดูดินกอดเข่านิ่งอยู่
ดวงตาสีดำสนิทเปล่งประกายหวานโดยอีกฝ่ายไม่มีโอกาสได้เห็นเมื่อมองเห็นเสี้ยวหน้าขึ้นสีชมพูจัดลามมาถึงใบหูอีกครั้ง ก่อนจะโน้มตัวลงมาใกล้จนได้ยินเสียงหายใจที่เร็วกว่าปกติอย่างชัดเจน
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ ดอว์น”
และระหว่างที่นายอรุณรุ่งยังตะลึงกับวิธีเรียกชื่อเล่นที่ตลอดมามีพ่อคนเดียวที่เคยเรียกแบบนี้ คนเรียกชื่อให้ใจสั่นก็หยิบขวดน้ำเปล่าขวดเล็กๆจากกระเป๋ากางเกงยัดใส่มือที่ยังค้างอยู่ในท่ากอดเข่า แล้วเดินหายลับไปทางตรงกันข้ามกับเสียงเรียกจากเพื่อนๆเสียแล้ว
ถึงน้องรุ่งคนดีของพี่
พรุ่งนี้จะเป็นวันแรกที่พวกพี่เริ่มฝึกงานที่โรงพยาบาลสมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราช แต่เมื่อพฤหัสที่แล้วพี่กับไอ้สามตัวนี้แวะเข้าไปเสนอหน้าทำความรู้จักที่แผนกมาแล้วค่ะ
แผนกกายภาพบำบัดของที่นี่มีคนทำงานทั้งหมดแปดคน เป็นนักกายภาพบำบัดห้าคน(รวมพี่กุ้งหัวหน้าแผนกแล้ว) และพวกพี่ๆผู้ช่วยอีกสามคน พอพวกพี่โผล่เข้าไปในแผนกเอาโรตีสายไหมอยุธยาเข้าไปเซ่น พวกพี่ๆเขาเลยลองให้ดูแฟ้มประวัติคนไข้แล้วถามโน่นนิดนี่หน่อยเหมือนจะประเมินคร่าวๆว่าพวกเรามีอะไรในหัวมาแค่ไหน และเท่าที่เห็น...พี่ดอนว่าพี่ๆที่แผนกเขาพอใจพวกเราในระดับหนึ่งนะคะ
เท่าที่ดูจากสถิติคนไข้ย้อนหลังจากบอร์ดในแผนก คนไข้ที่นี่ส่วนใหญ่จะเป็นคนไข้โรคระบบทางเดินหายใจกับกลุ่มออโธปีดิกส์(พี่หมายถึงพวกกระดูกและข้อน่ะค่ะ) พี่ดอนก็บอกพี่ๆเขาไปแล้วแหละค่ะว่าตั้งแต่ฝึกงานมาแปดโรงพยาบาลเข้าไปแล้ว พี่ยังไม่เคยได้เคสโรคระบบทางเดินหายใจเลยสักครั้ง พี่กุ้งเลยเรียกให้พี่ฝากเนื้อฝากตัวกับพี่ผู้หญิงอีกคนท่าทางเคี่ยวชื่อพี่ดา เพราะตั้งแต่พรุ่งนี้พี่ดาจะเดินวอร์ด แล้วพี่ดอนของน้องรุ่งก็ถูกวางตัวให้เดินวอร์ดด้วยเพราะจะได้ได้เจอกับคนไข้โรคระบบทางเดินหายใจเยอะๆ
พอรู้ล่วงหน้าแบบนี้เมื่อกี้ก่อนหลบมาเขียนจดหมายพี่เลยเอาหนังสือและชีทเกี่ยวกับระบบทางเดินหายใจทั้งหมด(ของไอ้คุณชายเชมัน)มาทวนซะเต็มที่ ส่วนไอ้สามตัวที่เหลือเลยลอกเลียนพฤติกรรมทำตัวเป็นคนขยันไปด้วย ผลัดกันเอาสเต็ทฯมานาบฟังเสียงปอดเสียงหัวใจ ท่องโลบปอดกันจ้าละหวั่น
นี่กำลังขำพี่อยู่รึเปล่าคะที่มัวไปเที่ยวจนต้องมาเร่งอ่านเอาตอนนี้ หึๆๆ เอาน่า ห่างหูห่างตาหม่าม้าพี่ดอนขอเกเรบ้างนิดๆหน่อยๆคงไม่เป็นไรหรอกนะคะ น้องรุ่งอย่าไปเข้าฝันฟ้องหม่าม้าเชียว ไม่งั้นพี่ไม่เล่าอะไรให้ฟังอีกแน่ๆ(นี่คือคำขู่)
เฮ้อ......ตอนแรกพี่กะจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับก่อน แต่ว่ามันมีอะไรบางอย่างสะกิดใจ
น้องรุ่งจำผู้ชายคนที่พี่เคยเล่าว่าเขามองพี่ดอนแปลกๆที่ร้านอาหารของคุณยายสามคนได้มั้ยคะ? เขาเป็นคนคนเดียวกับเจ้าของBMWคันที่พี่เจออีกครั้งที่บ้านแม่กลางหลวงค่ะ
บ่ายวันนั้นตอนที่พวกเราเก้าคนเดินขึ้นไปเล่นน้ำตกผาดอกเสี้ยว พี่ดอนเดินแยกออกไปก่อนกะจะไปดูต้นดอกเสี้ยว แล้วก็เผอิญไปเจอเขาเข้า เขาแสดงออกเหมือนว่ากำลังจะเดินขึ้นไปชั้นบนไปดูดอกเสี้ยวเหมือนพี่ เราสองคนเลยเดินขึ้นไปด้วยกัน แต่พี่ดอนมารู้ทีหลังจากพี่สมชายว่าคุณคนนั้นแกจ้างรถของเจ้าหน้าที่ให้ไปส่งที่น้ำตกชั้นสิบเอ็ด(ชั้นบนสุด) แล้วจะเดินจากชั้นบนสุดถ่ายภาพมาเรื่อยๆจนลงมาถึงชั้นล่างแล้วเข้าหมู่บ้าน
ซึ่งนั่นก็แปลว่า......เขาเดินย้อนกลับไปทางเก่าเพื่อไปเป็นเพื่อนพี่.......
น้องรุ่งว่า...ที่พี่คิดแบบนี้ จะถือเป็นการเข้าข้างตัวเองรึเปล่าคะ?
หลังกลับลงมาจากน้ำตกพวกพี่ก็ผลัดกันอาบน้ำแต่งตัวใหม่เตรียมเก็บของลงจากดอยกัน พี่กะว่าถ้าไม่มีความบังเอิญครั้งที่สาม พี่กับเขาคงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว
แต่ขณะที่เรากำลังจะเดินออกไปรอรถสองแถวปากทางหน้าหมู่บ้าน พี่สมชายก็กวักมือเรียกพี่แล้วก็ส่งกระดาษโน้ตแผ่นเล็กๆมาให้ น้องรุ่งลองอ่านดูสิคะ......แล้วถ้าทำได้ ช่วยมาเข้าฝันบอกพี่ที ว่าควรจะทำยังไง
ดอว์น.......
คุณยังไม่ได้บอกผมเลย ว่ารู้สึก “ยินดี” ที่เราสองคนได้มารู้จักกันเหมือนกันกับผมรึเปล่า.....
ผมถือว่าคุณยังติดค้างคำตอบนี้อยู่นะครับ
เพชร......
แล้วพอพี่พลิกด้านหลังดูก็เจอกับอีเมลแอดเดรสของคนแปลกประหลาดคนนั้น เป็นไงคะ น้องรุ่งว่าคุณเพชรคนนี้แกแปลกจริงสมกับที่ดั้นด้นพยายามขับสปอร์ตขึ้นดอยรึเปล่า?
รักและคิดถึงน้องรุ่งเป็นกิจวัตร
พี่ดอนผู้กำลังสับสนแต่ก็ต้องสนใจกลีบปอดมากกว่าข้อความจากคนประหลาด
ปล.อย่าลืมอวยพรกับการฝึกงานตัวสุดท้ายของพี่ด้วยนะคะ
...
..โปรดติดตามตอนต่อไป..
-
งับ!!! คาบไปอ่านที่บ้าน เด๋วพรุ่งนี้มาใส่เม้นท์
ไอ้คุณพี่เนียบช่างน่าหมั่นไส้เหลือเกิน มาดเยอะได้โล่ห์
แต่ก็ยอมให้อภัยได้ที่เดินย้อนกลับไปเป็นเพื่อนพี่ดอน
แต่แอบแปลกใจ ไม?เหมือนรู้จักพี่ดอนเราดีเหลือเกิน
หงุงหงิงอยากรู้ เลื่อนมาเจอคำว่า
"เพชร......" กร๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซ
อยากจะกรีดร้องให้ลั่นห้อง(เม้นท์ไม่ได้เพราะอยู่ห้อง) ในที่สุดที่เผยตัวออกมา
(และข้าน้อยเดาถูก กร๊ากกกกกกกก) อึดอัดมานาน มันคันปากเหลือเกิน
ว่าแต่...พี่เพชรแกเนี้ยบขนาดนั้นเลยรึ
ต้องกลับไปย้อนอ่านตัวป่วนอีกรอบ
อ๊ากกกกก สุขจายยยย :-[
(ว่าแต่...พี่เพชรแกจะมีคู่แล้วนะเฟ้ยยยยย ชะอุ้ย!! เพื่อพี่ดอนหนูหม่าทน(ก็)ด้ายยยยย)
:laugh:
-
:z13: จิ้มคุณด้า แล้วแปะพี่นุ่นต่อ 555 เด๋วดึกๆมาอ่านนะคะ ^^
------------
ว้าา ยังไม่ทันดึกอย่างที่บอกก็ดันอ่านซะแล้ว 5555
อ่าาา ในที่สุดก็รู้ชื่อพ่อหนุ่มปริศนาแล้วว~
คุณพี่เพชรนี่วิธีจีบ (ใช่มั้ยหว่า?) เค้าแปลกดีนะคะ o18
อิอิ ถึงกับทำให้พี่ดอว์นของเราสับสนได้เลยทีเดียว
แบบนี้คงได้เจอกันอีกบ่อยๆสินะคะ ก็เล่นพูด(ว่าไม่มีทางเบื่อ)เอาไว้แบบนั้นน่ะ ^^
ปล. อ่านแล้ว อยากไปเที่ยวจังเลยค่าาาา~ o9
-
วุ้ย...ชอบผู้ชายชื่อเพชรเป็นที่สุด
ตอนนี้ก็ดูพ่อพระเอกของเราจะมาแนวเนียนแบบกินเรียบ หุหุ คอยดูกันต่อไปว่าจะหวานกันแค่ไหน หนูดอว์น เสร็จแน่ๆค่ะ :กอด1:
-
ขนมจีบหวาน ๆ :-[
-
พี่ดอนน่ารักจังง
-//////-
ว่าแต่อยากรู้จักพี่เพชรมากกว่านี้แ้ล้วสิค่ะ
-
^
^
^
จิ้มๆคุณแซฟฟรอน
อยากรู้จักพี่เพชรเหมือนกันเลยค่ะ (อิอิ เนียนๆ)
เอาล่ะ ถึงเวลาจิ้มบวกตอบแทนกำลังใจ ฮึบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เอ่อ.......ยังมีใครสงสัยอีกมั้ยคะว่าพี่เพชรแกตั้งใจตามพี่ดอนมาจากนครสวรรค์
สองครั้งนี้น่ะ "ความบังเอิญ" ล้วนๆเลยนะคะ
คิดดูสิ พวกพี่ดอนและเพื่อนๆไปหยุดจัดการโน่นนี่ที่ตากตั้งสองสามวันแน่ะ
(เอ๊ะ...นี่เป็นการเปิดเผยเนื้อหาว่าจะมีคราวต่อไปรึเปล่าหนอ???)
-
อยากรู้จัง พี่เพชรเป็นใครมาจากไหน
-
พี่เพชรนี่เป็นเพื่อนหมอปุ่นใช่มั้ยอ่ะ ความจำสั้น :serius2:
เรื่องนี้สื่อให้เห็นว่าโลกมันกลมป๊อกๆๆๆๆ
-
ชอบผู้ชายลึกลับที่ดูอ่อนโยน อบอุ่นแบบนี้จัง
ดูน่าค้นหาดี พี่ดอนคะ ได้เมลแอดเดรสเขามาแล้วเหรอ
ส่งมาให้ที่หลังไมล์ได้ป่ะคะ แบบว่า ...
...พี่มีบางเรื่องต้องปรึกษาพี่เพชร อิ อิ เขินจัง :o8:
-
พระเอก ๆ ชื่อเท่ห์มาก คนชื่อนี้มักจะหน้าตาดี ฮุ ๆ
-
ผู้ชายแสนลึกลับและมีชื่อที่แสนจะแข็งแกร่ง เขาคือใคร
เมื่อไหร่จะเปิดเผย อยากรู้จังว่าที่ตามดอนมาเป็นความตั้งใจ
เป็นบุพเพ หรือเป็นความบังเอิญ ...อยากรู้อยากเห็นไปเสียหมด...
+1 แทนคำขอบคุณค่ะ :pig4:
-
เพชร นี่ใช่ คุณหมอเพชร นายแพทย์วัชระ ผู้ชายร่างสูง ผมตัดสั้นแนบศีรษะ เพื่อนหมอปุ่นรึเปล่าเอ่ย?
น่าจะ น่าจะ... :L2:
-
ต๊ายยย....อก Kissme จะแตก มีการทิ้งปริศนาให้สงสัยอาวรณ์
แล้วพี่ดอร์นของเรายุ่งอยู่กับการฝึกงาน จะมีเสี้ยวหนึ่งของความคนึงห่วงหา...
คนไกลห่างที่เริ่ม ๆ จะเขยิบชิดใกล้ บ้างหรือเปล่าน๊าาาาาา o18
-
เอ๊ะ...เพชร...ใช่คนเดียวกะเพื่อนหมอปุ่นที่เป็นหมอ แล้วก็เคยจีบตัวป่วนด้วยหรือเปล่าฮะคุณนุ่น...หรือเค้าจำผิดหว่า - -???
ไม่ว่าคุณเพชรคนนี้จะเป็นใครก็ตาม...แต่เล่นมาแบบเนียน ๆ แถมยังกวน ๆ แบบนี้เนี่ย...คนอ่านปลื้มมมมมมม มมมม ม มมม *0*
อร๊ายยยยยยย ยยยยย...มีการมาทำเป็นฟอร์มว่าไม่ได้ถ่ายรูปพี่ดอว์นด้วยอ่ะ...นี่อย่าให้รู้เชียวนะ ว่าลับหลังแอบกดไปกี่แชะหน่ะ
เด่วจะให้พี่ดอว์นเอาคือซะให้เข็ด...ชิส์ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...ถามจริง ๆ เถอะพ่อ...ถ้าไม่สนใจจริง ๆ จะเดินกลับไปส่งถึงน้ำตาชั้นเจ็ดมั้ยหล่ะเนี่ย
เกลียดจริง ๆ ผช ปากแข็ง...แต่จะแข็งไปได้สักแค่ไหนกันเชียว...เด่วก็ตกหลุมความน่ารักของพี่ดอว์นคนดีของเราจนได้...ชิมิ ๆ...ฮี่~*
+1 ให้คุณนุ่นเช่นกัน...แถมด้วยกอดแน่น ๆ อีกหนึ่งที...หนาวนี้อย่าลืมดูแลสุขภาพด้วยนะฮะ...เพราะคนอ่านป่วยแล้วแหล่ะ...เง้อออออ ออออ >[]<
-
อะ อ๊ายยยยย พี่เพชรจริงๆด้วย
แหม๋ แอบถ่ายรูปเค้าแท้ยังจะปากแข็งอีกนะ :-[
จะว่าไป PT ผู้ป่วยระบบหายใจเนี่ยก็ยากอ่ะ
ปอด lobe ไหนเคาะตรงได้จัดท่ายังไง เยอะมากมายไปหมด :serius2:
-
และแล้วพระเอกก็เผยโฉม แต่น่ารักอ่ะ น่ารักแบบประหลาด ฮ่าๆๆ
แถมเรียกชื่อดอนถูกด้วย เอ รู้จักกันโดยบังเอิญหรือว่านานแล้วน้า
ขอบคุณไรเตอร์ค่ะ จัดมาทั้งยาวทั้งหวาน ฮ่าๆๆ
-
โว้วๆ เรียกชื่อ "ดอว์น"ได้ถูกต้องเป๊ะๆ
อะไรมันจะบังเอิญได้ขนาดน้านนน
บังเอิญ รึ พรหมลิขิต กันแน่ :o8:
-
พี่เพชรต้องเคยได้เจอน้องดอว์น มาก่อนหน้านี้เป็นแน่แท้
ถึงได้ตามมาให้เป็นความบังเอิญ ถึงสองครั้งสองครา
เริ่มหวานได้นิดๆแล้วน้องนุ่น
รออีกนะจ๊ะ
-
“ผมก็เป็นแบบนี้แหละ ถ้าชอบ......ต่อให้บ่อยแค่ไหน หรือนานเท่าไหร่ ก็ไม่มีวันเบื่อ”
พูดแบบนี้ต้องการจะสื่ออะไรรึป่าวคะคุณพี่เพชร
ถึงพี่ดอว์นจะยังไม่เข้าข้างตัวเองแต่น้องเข้าข้างพี่ดอว์นเต็มที่เลยน้าาา
อีเมลแอดเดรสก็ได้มาแล้ว แอดคุยกันเลยค่ะ เชียร์เต็มที่!!
ถ้ายังไม่แน่ใจคราวหน้าลองใช้สเต็ทฟังเสียงหัวใจพี่เพชรดูสิอาจจะเข้าใจมากขึ้นก็ได้นะคะพี่ดอว์น~ :teach:
:กอด1: พี่นุ่น น้องอยากไปเที่ยวบ้างจังค่ะ เผื่อจะเจอปู้จายน่ารักๆแบบนี้บ้างอะไรบ้าง
-
ขอบคุณเม้นนี้ที่ทำให้เราคิดได้
พี่เพชรนี่เป็นเพื่อนหมอปุ่นใช่มั้ยอ่ะ ความจำสั้น :serius2:
เรื่องนี้สื่อให้เห็นว่าโลกมันกลมป๊อกๆๆๆๆ
พี่เพชรที่เคยจีบตัวป่วนนี่เองงงงงงง
หวังว่าจะใช่คนเดียวกันนะ
แต่พี่แกแลดูมีลับลมคมในเหลือเกิน
แล้วพี่แกรู้ชื่อจริงพี่ดอนได้งัยเนี่ย
โอ๊ยยยยยย
มีแต่เรื่องที่อยากรู้เต็มไปหมดเลยพี่นุ่น
เพราะงั้นตอนต่อไปมาไวๆนะคะ ^^
ปล. เค้าว่ามันไม่ใช่ "ความบังเอิญ" แต่เป็น "พรหมลิขิต" มากกว่านะ ^^
-
^
^
^
ก็นั่นแหละค่ะน้องตาล
คำว่า "ความบังเอิญ" ถึงต้องอยู่ในเครื่องหมายอัญประกาศไง :m1:
อยากเม้าท์มากมาย แต่เราจะไม่เปิดเผยเนื้อเรื่อง
ฮึบๆๆใจแข็งไว้ๆๆๆ
-
น่ารัก อบอุ่นอ่ะ :o8: :o8:
-
เพชร นี่ใช่ คุณหมอเพชร นายแพทย์วัชระ ผู้ชายร่างสูง ผมตัดสั้นแนบศีรษะ เพื่อนหมอปุ่นรึเปล่าเอ่ย?
น่าจะ น่าจะ... :L2:
น่าจะเป๊ะเลยนะคะ แต่ฟังจากที่พูดเหมือนพี่เพชรนี่จะเคยรู้จักดอนมาก่อนนะ
มีข้อข้องใจเยอะมาก อยากอ่านต่อไวไวจังจ้ะ
-
วุ้ย~ ผู้ชายคนนี้นี่นะ ดูจะกวนตีนแต่คำพูดบางคำกับข้อความที่ฝากไว้ดูโรแมนติกไงบอกไม่ถูก :-[ หนูไอแบบว่าเขินแทนพี่ดอว์นอ่ะ
แล้วยังถ้อยคำนี้อีก..“ผมก็เป็นแบบนี้แหละ ถ้าชอบ......ต่อให้บ่อยแค่ไหน หรือนานเท่าไหร่ ก็ไม่มีวันเบื่อ” มีแต่ถ้อยคำชวนคิดลึกนะคะ ^^
เจอคนแปลกประหลาดแจกอีเมลล์แอดเดรสแบบนี้... คิดเข้าข้างตัวเองเลยได้ค่ะพี่ดอน :laugh:
คุณเพชรนี่เป็นใครกัน!!?
-
:z2: :z2:ติดตามตอนต่อไป..
-
โอ๊ยย ขำพี่ดอนจริงๆ สนใจกลีบปอดมากกว่าข้อความจากป้อจาย :laugh:
แหม แต่จะพูดทีนี่มีความนัยแอบแฝงตลอดเลยนะคะคุณเพชร :z1: เอ๊ะ หรืว่าฉันคิดไปเอง 555
ขอบคุณค่า รออ่านตอนต่อไปน้าา :impress2:
-
น่ารัก ลงทุนมากเลยพระเอกเรา
+1
-
เข้ามาสมัครเป็นแฟนคลับดอนค่าาา
ลุ้นๆๆ ไปกับเนื้อเรื่อง ให้ดอนสมหวังในความรักซะที
ขอบคุณคุณนุ่น สำหรับเรื่องน่ารักๆ :กอด1:
-
พี่ดอนนนน น่าฮักขนาดดดด :กอด1:
เป็นงัยล่า แอบชอบรุ่นพี่มา 3 ปี แต่ตัวเองเหมือนมีคนแอบมองมานานเหมือนกันนะเนี่ย
พี่เพชร เป็นพระเอกชิมิ พี่ดอนแอบหวั่นไหว 5555 :-[
อ่านตอนพี่ดอนเขียนจดหมายหาน้องทีไร เศร้าทุกทีเลย :monkeysad:
ว่าแต่พี่เพชร รู้จักพี่ดอนมาก่อนใช่ป่าวคะ
เอิ่ม.....
เรื่องนี้ไม่มีมาม่าใช่ม๊ายยยค๊า
-
พี่เพชรจริงๆด้วย :impress2:
ทำตัวลึกลับ แอบกวนเล็กน้อย
ว่าแต่ไปรู้จักพี่ดอนตอนไหนเนี่ยเรียกชื่อถูกด้วย
บังเอิญหรือพรหมลิขิต
+1ให้พี่นุ่น อ่านแล้วอยากไปเที่ยวบ้าง
-
พี่นุ่นครับ
ทุกครั้งที่ผมอ่านเรื่องที่พี่นุ่นเขียน แล้วเวลาจะรีผมมัีกจะเครียดๆๆๆ เพราะเกรงว่าผมจะทำภาษาไทยวิบัติได้ (วิบัติเขียนอย่างนี้หรือเปล่าครับ)
ถึงผมจะไม่ได้ตามรีทุกตอน แต่ผมก็ตามอ่านเสมอนะครับ
และ
อ้ายดอนอ้ายน่าฮักจ๊าดนัก.
-
น้องดอนน่ารักขนาดนะคะเนี่ย...
แต่คุณเพชรก็น่ารักไม่แพ้กัน ขับสปอร์ตขึ้นดอย โหะๆๆๆ
-
ขอบคุณนะคะ คุณนุ่น เเละเเล้วเราก็รุ้เเล้วว่าคุณ คนนั้นคือใคร ว่าเเต่ พี่เพชรเนี่ย เพชรเดียวกับคนที่ทำให้พี่ฟ้า หึงตัวป่วนลูกเจ้าของ รพ. ใช่เปล่า เเละเค้ารู้จักกันมาก่อนใช่ไม๊คะ คุณนุ่น ตื่นเต้นสุดๆอะ คุคุคุ รอตอนต่อไปด้วยความตั้งใจ
-
โอ๊ยยย พี่เพชรเล่นไรไม่รู้
คนอ่านแอบใจสั่นเลย 55
-
เค้าเป็นใครกันเอ่ย :serius2:
-
อร้างงงงงงง เรื่องใหม่ของคุณนุ่น
7 ตอน จิตามอ่านแป๊บเดียวค่ะ(แป๊บของจินานนับเดือนเลยทีเดียวอ่ะค่ะคุณนุ่น -///////-)
:กอด1:
วิ่งไปอ่านบทนำมาค่ะ..
พี่ดอนเป็นตัวร้ายที่ไม่ได้เรื่องที่สุดเท่าที่จิเคยอ่านเจอมาเลยนะคะ
เป็นพระรองในหนังเกาหลีจะรุ่งกว่านะคะพี่ดอน
เหลืออีก 7 ตอนจริง ๆ แล้วค่ะคุณนุ่น555+
:กอด1: :o8:
-
ผู้ชายแปลกหน้าคนนี้จะมามีบทบาทอย่างไร ตามอ่านต่อไปค่า
-
หงิงๆ
พยายามจะเขียนให้เสร็จภายในคืนนี้จะได้ไม่ต้องรอนานกัน แต่จนป่านนี้ก็ยังไม่เสร็จเลยค่ะ
ที่รีบเพราะพรุ่งนี้(ซึ่งมาถึงแล้ว)จะต้องยุ่งวุ่นวายทั้งวันเลย
ออกจากบ้านก่อนแปดโมงแล้วกลับมาอีกทีก็เกินมืด
ขอโทษท่านที่รอด้วยนะคะ :m17:
-
ยังไงก็จะรอเจ้าค่ะ สู้ๆ
-
รอได้คร่า :z3: 5555555
-
ไม่เป็นไรรอได้ค่ะพี่นุ่น
สู้ๆค่ะ :กอด1:
-
เพิ่งได้กลับมาอ่านอีกครั้ง แต่ก็ดีครับ เพราะได้เก็บหลายตอน 5555
นายเพชรนี่มีอดีตกับดอนยังไงนะ หรือเป็นบุพเพสันนิวาส
-
พี่เพชร เค้าจำตัวเองได้นะ ที่เคยโผล่ไปทำให้พี่ฟ้าหึงไปทีนึงนะ อ่านเรื่องนู้นแล้วโคตรจิจ๋มน้ำหน้าเลยอ่ะ 5555
แต่มาเรื่องนี้พี่มาแบบเท่ไม่เกรงใจกันเลยค่ะ :-[ แต่นั่นแหละระหว่างพี่กับพี่ดอว์นของพวกเรามีที่มาที่ไปยังไงกันแน่คะ?
เพราะดูเหมือนพี่จะรู้จักพี่ดอว์นอยู่นา แล้วถ้าพี่แอบตามรักพี่ดอว์นอยู่ ทำไมอิตอนนั้นถึงได้เผลอใจไปหาตัวป่วนของพี่ฟ้าล่ะ อย่างนี้เค้าเรียกว่าหลายใจนะคนเรา จิ๊ *สะบัดหน้าใส่*
ปล1,ยังไม่เคยบอกเลยว่าชอบมากๆเวลาพี่ดอว์นพูดแทนตัวเองว่าค่ะกับน้องรุ่งเนี้ย เป็นอะไรที่กรี๊ดมากค่ะคุณนุ่น >//<
ปล2,ต่อไปเค้าจะเรียกพี่ดอนว่าพี่ดอว์นบ้าง ฮี่ๆ
คุณนุ่นสู้ๆ
:กอด1:
-
^
^
^
จิ้มๆๆ หลายจงหลายใจไร ไม่มี้ๆๆๆๆๆๆ
เดี่ยวอ่านไปเรื่อยๆนะคะ ทุกปริศนามีคำเฉลย โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เพิ่งได้กลับมาอ่านอีกครั้ง แต่ก็ดีครับ เพราะได้เก็บหลายตอน 5555
นายเพชรนี่มีอดีตกับดอนยังไงนะ หรือเป็นบุพเพสันนิวาส
ฮี่ๆๆ ขอบคุณที่กลับมาอ่านค่ะ (นิสัยเดียวกันเลย ข้าพเจ้าก็ชอบเก็บรวบที่ละหลายๆตอน)
งืม......ถ้ามีอดีตบางอย่างร่วมกัน นั่นจะถือว่าเป็นบุพเพสันนิวาสด้วยรึเปล่าน้อ???
รายงานค่ะ เขียนเสร็จแล้ว เดี๋ยวขอทวนคำผิดสักสิบนาทีนะคะ ^o^
ขบคุณทุกท่านที่คอยติดตามค่ะ :กอด1:
-
มาแล้วค่ะ ยังมีใครไม่ไปนอนอยู่ไหมหนอ???
ในที่สุดก็เสร็จเสียที มาค่ะ มารู้จักใครบางคนด้วยกันนะคะ โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆ
............................................
ตอนที่๘ น้องคนนั้น....
เช้าวันจันทร์ของนักศึกษาฝึกงานตัวสุดท้ายเริ่มต้นขึ้นเมื่อไอ้คุณชายเชของเพื่อนๆยื้อแย่งผ้าห่มออกจากตัวอีกสามคนที่ต่างก็พากันรั้งเอาไว้สุดชีวิต
ก็เล่นไปเที่ยวกันกว่าจะกลับมาถึงบ้านเช่าที่ตากก็ก่อนเที่ยงคืนไปไม่ถึงสองชั่วโมง แล้วพอมีไอ้แว่นคนหนึ่งมันเกิดฟิตพยายามพาความรู้เข้าหัว ไอ้สามตัวที่เหลือเลยพากันทำพฤติกรรมเลียนแบบ กว่าจะได้นอนกันจริงๆก็ล่วงเข้าวันใหม่ไปเรียบร้อย ไอ้เรื่องจะให้มาตื่นเช้าตามเวลาแบบนายวิสุทธิ์ อีกสามคนมันก็ไม่มีนาฬิกาปลุกอยู่ตรงปลายลำไส้ใหญ่เหมือนคุณชายแห่งกิจการเช่ารถหกล้อเสียด้วยสิ
ทั้งสี่คนจัดการกับตัวเองและพร้อมจะออกจากบ้านตอนที่เหลือเวลาอีกแค่สิบนาที เครื่องแบบฝึกงานเหมือนกันทั้งผู้หญิงผู้ชายเป็นเสื้อกาวน์สั้นคอวีกระดุมป้ายไปด้านข้าง ปักตราสถาบันเรียบร้อยและชื่อสกุลปักด้วยไหมสีเขียวเข้มที่อกเบื้องซ้าย กางเกงสแล๊คดำและรองเท้าหนังสีดำสนิท ไอ้ผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มที่ยอมลุกจากที่นอนอุ่นๆเป็นคนสุดท้ายยังมีหน้าส่งเสียงบ่นหงุงหงิงอีกว่าไม่มีเวลาแม้แต่จะทาครีมโบกแป้ง ยิ่งอากาศเย็นๆแห้งๆผิวแตกหมดแหง
และด้วยเวลาที่บีบกระชั้น มื้อเช้าของสี่คนเลยเริ่มต้นแบบกระพร่องกระแพร่งด้วยนมที่ไปซื้อมาติดตู้เย็นไว้ตั้งแต่วันก่อนคนละกล่องสองกล่องแล้วแต่ความจุกระเพาะ เดินผ่านแผงขายโดนัทโฮมเมดก็ได้แต่มองตาปรอยเพราะไม่อยากจะไปถึงหน้าแผนกปุ๊บเพลงชาติขึ้นปั๊บให้เสี่ยงกับการถูกจับตาตั้งแต่วันแรก
ทั้งสี่คนเร่งฝีเท้าแทบเป็นวิ่งเมื่อนาฬิกาหน้าตึกฉุกเฉินบอกว่าเหลือเวลาอีกไม่ถึงห้านาที ต้องเดินไปด้านหลังตึกฉุกเฉินและผู้ป่วยนอก แล้วเลี้ยวขวาไปตามโถงทางเดินผ่านตึกผู้ป่วยในตึกหน้าก่อนจะถึงแผนกกายภาพบำบัดที่ตั้งอยู่เกือบจะหลังโรงพยาบาลใกล้กับส่วนโภชนาการและสวัสดิการที่เป็นอาคารชั้นเดียว ซึ่งติดกับสนามกีฬาของโรงพยาบาลซึ่งถ้าเดินข้ามไปก็จะเป็นหอพักแพทย์และพยาบาลลักษณะเหมือนแฟลตความสูงสามชั้น
“อ้ะ!!”
เสียงอุทานที่ดังขึ้นเบาๆพร้อมกับภาพตัวแกร็นๆของไอ้ตัวจี๊ดที่เดินแกมวิ่งอยู่หน้าสุดแต่จู่ๆก็เซแซ่ดๆทำให้มือที่คอยระวังหลังให้อยู่เสมอยื่นไปรั้งไว้ไม่ให้ล้มได้ทันท่วงที ยังไม่ทันตั้งหลักได้หรือโวยวายอะไรมากกว่านั้นก็มีเสียงแหบห้าวเอ่ยคำขอโทษในระยะประชิด
“ขอโทษครับ ไม่เป็นอะไรนะ?”
เมื่อคนถูกชนและคนช่วยพยุงอย่างไอ้คุณเชเงยหน้าขึ้นก็พบกับผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่อย่างกับยักษ์ปักหลั่น ผิวคร้ามเข้ม ดวงตาคมจัดใต้คิ้วหนาที่กำลังขมวดมองตอบมาเขม็ง ท่าทางราวกับกำลังรีบร้อนอย่างยิ่งทำให้ทั้งสองคนพยักหน้าตอบอย่างไม่คิดอะไรมาก
ใบหน้าเคร่งเครียดนั้นยกมุมปากยิ้มให้เหมือนจะแทนคำขอโทษ และแค่รอยยิ้มเล็กๆนั่นก็ทำให้ใบหน้าที่เห็นว่าเหมือนยักษ์ในตอนแรกเปลี่ยนเป็นน่ามองได้อย่างไม่น่าเชื่อ ขณะกำลังจะผละไปอย่างรีบเร่งคุณหมอตัวโตอย่างกับตึกก็พลันชะงักกึกเมื่อมองกราดไปเห็นผู้ร่วมขบวนคนท้ายสุด สายตาคมสบกับนัยน์ตาสีอ่อนอยู่เสี้ยววินาทีก่อนจะผงกศีรษะให้น้อยๆพร้อมรอยยิ้มที่เพิ่มมากขึ้น แล้วจึงรีบเดินสวนออกไปทางตึกผู้ป่วยนอกจนกาวน์ยาวที่ใส่อยู่ปลิวสะบัดตามแรงก้าวเดิน
อรุณรุ่งไม่รู้ตัวว่าสายตาของคุณหมอตัวโตหยุดที่ตัวเองนานกว่าเพื่อนคนอื่น เพราะพอคุณหมอจ้ำออกไปทั้งสี่คนก็เริ่มออกวิ่งไปทางแผนกอย่างไม่ห่วงภาพพจน์กันอีกแล้ว เสียงฝีเท้ารัวก้องโถงทางเดินและสภาพหอบหายใจของน้องนักศึกษาฝึกงานทั้งสี่คนทำให้พี่ๆในแผนกอมยิ้มไปตามๆกัน พี่กุ้งนี่ถึงกับขมวดคิ้วทำตาดุไปหัวเราะไปด้วยซ้ำ เพราะทันทีที่ทั้งสี่คนโผล่หน้าผ่านประตูแผนกเข้าไป เสียงสัญญาณเตือนให้ยืนเคารพธงชาติก็ดังขึ้นทันที
“เกือบสายตั้งแต่วันแรกเลยนะ เมื่อคืนกลับมาถึงกันกี่โมง?”
“แหะๆ ก็ประมาณสี่ทุ่มอะค่ะพี่กุ้ง”
หลังยกมือไหว้ทักทายตามประสานางสาวอิระวดีก็ตอบคำถามหัวหน้าแผนกผู้แผ่รังสีใจดีขั้นสุดด้วยน้ำเสียงอ่อยๆประจำตัวที่จะออกมาเองโดยไม่ต้องพยายามทุกครั้งที่เจ้าตัวมันอยู่ในโหมดอ้อน
“อืม.....แล้วกว่าจะได้นอนอีกเนอะ หึๆๆๆ เอาล่ะเผื่อลืมที่แนะนำกันไปวันนั้น นี่พี่สี่คนที่จะดูแลพวกเราสลับกันไป อย่างที่ตกลงกันนะก่อคุณกับอิระวดี ไม่เอาดีกว่าเรียกชื่อจริงไม่ถนัดปากเลย ไหนว่ามาใหม่ดิ๊ สี่คนชื่อเล่นอะไรกันบ้าง?”
พี่กุ้งจัดการแยกสี่คนให้อยู่กับพี่นักกายภาพบำบัดประจำโรงพยาบาล...ก็ลูกน้องของพี่กุ้งนั่นแหละเรียบร้อย ต่างคนก็ต่างแยกกันไป นายอรุณรุ่งได้เดินวอร์ดสมใจโดยมีรุ่นพี่ที่ปรึกษาคือพี่ดาที่ถึงเวรต้องขึ้นเดินวอร์ดประจำเดือนนี้เหมือนกัน แต่นักศึกษาฝึกงานจะสลับหน้าที่ทุกสองสัปดาห์ นั่นหมายความว่าสองสัปดาห์แรกพี่ดอนจะผูกติดกับพี่ดาตลอด แต่พอครบแล้วก็จะเวียนลงมาอยู่ประจำแผนกที่ชั้นล่างรับผู้ป่วยที่พอจะเคลื่อนย้ายได้ง่ายๆและผู้ป่วยนอกบ้าง ในขณะที่เพื่อนคนอื่นก็จะหมุนไปทำหน้าที่ตรงอื่นแทน
พี่ดาหญิงสาววัยยี่สิบปลายๆเฮี้ยบจริงเหมือนที่เดาได้จากท่าทางตั้งแต่ได้เจอวันแรก ชายหนุ่มเริ่มต้นการฝึกงานโดยการถูกตั้งคำถามเกี่ยวกับกายวิภาคช่องอกละเอียดยิบ ในขณะที่เพื่อนๆคนอื่นแยกย้ายกันไปเริ่มดูคนไข้แล้วเพราะที่แผนกด้านล่างเปิดรับคนไข้ตั้งแต่แปดโมง ในขณะที่พี่ดาจะเริ่มเดินวอร์ดตอนเก้าโมง พอถามคำถามพื้นฐานจนพอใจพี่ดาก็ยังมีเวลาหยิบเอาแฟ้มประวัติคนไข้ในที่ค้างอยู่ในแผนกมาให้เด็กในความควบคุมลองอ่านดูอีก
“วันนี้มีคอนซัลท์มาใหม่เจ็ดเคส ที่อายุรกรรมชายสาม อายุรกรรมหญิงสอง วอร์ดเด็กหนึ่งแล้วก็ไอซียูอีกหนึ่ง ดอนไม่เคยเจอคนไข้ทางเดินหายใจเลย งั้นวันแรกพี่แบ่งให้สองเคสพอ แต่บังคับเลือกระหว่างคนไข้เด็กกับไอซียูนะ ต้องเลือกรับไปหนึ่งเคส ว่าไงเอาไรดี?”
“เด็กครับ”
“โอเค งั้นเราลุยกันเลย”
การฝึกงานวันแรกผ่านไปพร้อมกับพลังชีวิตของพี่ดอนและผองเพื่อนที่หดหาย ไอ้ที่พี่ดาบอกว่าแบ่งให้สองเคสพอ เอาเข้าจริงที่ว่าสองเคสนั่นคือให้เขียนรายงานแค่สองเคส แต่เคสอื่นๆพี่ดาเรียกให้เดินไปด้วยกันแล้วก็เอาแฟ้มประวัติให้พี่ดอนอ่านพร้อมๆกันแล้วป้อนคำถามเกือบตลอดเวลา
แถมเด็กดีอย่างพี่ดอนยังเสนอตัวช่วยลงมือให้การรักษาคนไข้ตามใบสั่งที่พี่ดาและพี่ดอนเองช่วยกันคิดหลังจากศึกษาข้อมูลด้วยประวัติและตรวจร่างกายคนไข้อีกด้วย นอกจากนี้ช่วงบ่ายยังมีคนไข้ใหม่ที่แพทย์ส่งปรึกษาเพิ่มมาอีก ทำให้ชายหนุ่มสูญเสียพลังงานความคิดและแรงกายไปเยอะ
พอกลับลงมาจากวอร์ดที่เดินตั้งแต่ชั้นห้าตึกหลังไล่ลงมาเรื่อยๆจนไปจบที่ไอซียูชั้นสามของตึกหน้า แถมมื้อกลางวันยังได้กินขนมจีนน้ำเงี้ยวไปแค่จานเดียวก็ทำให้มือใหม่ถึงกับหมดเรี่ยวหมดแรง แต่พอหันไปข้างๆเห็นพี่ดาที่ตัวเล็กกว่าตั้งเยอะยังก้าวฉับๆแบบสบายๆ เหมือนกับว่าต่อให้คนไข้มากกว่านี้อีกสามเท่าฉันก็ยังไหว พี่ดอนก็เลยยืดตัวขึ้นอกผายไหล่ผึ่งทำท่าข้าก็ยังสบายดูบ้าง
ก่อนสี่โมงครึ่งทั้งสี่คนล่ำลาพี่ๆบางคนที่ยังไม่รีบกลับและพี่สองคนที่อยู่เวรคลินิกนอกเวลาต่อ แล้วเลยพากันเดินกลับบ้าน ต่างคนเห็นสภาพเพื่อนก็พอเดาได้แล้วว่าคงเจอมาหนักไม่ต่างกัน มีแต่ไอ้คุณก่อที่เริ่มต้นสองสัปดาห์แรกที่ห้องออกกำลังกายที่ดูจะสบายกว่าเพื่อนเพราะเคลียร์คนไข้ส่วนใหญ่หมดไปตั้งแต่ครึ่งวันเช้า หลงเหลือมารอบบ่ายแค่สองคนเท่านั้น
“โรงพยาบาลประจำจังหวัดก็งี้แหละ คนไข้เยอะ” คุณชายเชท่านพูดขึ้นเบาๆขณะเดินจับกลุ่มกันกลับบ้าน
“แกเลยไอ้ก่อ เป็นไงล่ะอยากมาตาก ชิ!” ส่วนไอ้แคระที่เดินระโหยโรยแรงทำท่าจะกระดื๊บไปคล้ายพยาธิตัวจี๊ดเอาจริงๆก็หันไปแยกเขี้ยวขู่ฟ่อใส่ไอ้คุณก่อคุณ
“หึๆๆ” ทำได้แค่หัวเราะแบบไม่มีปากมีเสียงก็นายอรุณรุ่งของเรานี่แหละ
“อ้าว......ก็อยากไปทีลอซูนี่หว่า คนไข้เยอะก็ดีไง จะได้ได้เคสเยอะๆ ประสบการณ์นะเว้ย” นี่ไงเหตุผลที่แท้จริงของการเลือกมาฝึกงานถึงจังหวัดติดชายแดน ไอ้คุณก่อมันอยากไปทีลอซู น้ำตกที่มีคำห้อยท้ายว่ายิ่งใหญ่ที่สุดในเอเชียอาคเนย์ “มึงอย่ามาหัวเราะไอ้ดอน มึงก็ด้วยแหละอยากไป ทำนิ่งปล่อยให้กูโดนคนเดียวนะมึง”
----ผัวะ!!----
“หึๆๆ”
“ไอ้ดอนแม่งหนาว่ะ โดนโบกไปเต็มๆดูมันดิ ทำแค่หัวเราะหึๆ แกไม่ตอบโต้มันหน่อยวะ ขอชั้นเห็นเป็นบุญตาที”
ขนาดผู้หญิงคนเดียวของกลุ่มเรียกร้องขนาดนั้น พี่ดอนมันยังทำแค่เอื้อมมือไปโยกหัวเพื่อนตัวจี๊ดเล่นเบาๆแล้วแจกยิ้มให้เพื่อนสามคนถ้วนหน้าเท่านั้นเอง
หลังกลับถึงบ้านเช่าโดยใช้เวลาเดินเอื่อยๆไม่ถึงสิบนาที สี่คนก็จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเริ่มทำกิจกรรมเฉพาะตัว เขียนรายงานบ้าง เล่นเกมในมือถือบ้าง....ไม่ใช่ใครหรอกไอ้ขี้ดองอย่างคุณก่อนั่นไง มันบอกว่าเอาไว้มืดๆก่อนค่อยเขียนรายงานคนไข้ประจำวัน สว่างๆแบบนี้ยังไม่มีอารมณ์
พอแดดร่มลมตกพี่ดอนก็ชวนเพื่อนอีกสามใส่กางเกงวอร์มเสื้อยืดพร้อมร้องเท้าผ้าใบเดินไปตลาดริมแม่น้ำ แล้วก็จ๊อกกิ้งก่อนมื้อเย็นมันริมถนนเลียบแม่น้ำปิงนั่นเอง
อรุณรุ่งไม่รู้เลย ว่าจากโต๊ะหนึ่งของร้านขายข้าวต้มกุ๊ยในตลาดริมปิง มีสายตาคู่หนึ่งที่มองตามการเคลื่อนไหวสม่ำเสมอของตัวเองที่วิ่งรวมกลุ่มอยู่กับเพื่อนๆ
เจ้าของสายตาวาววับมาดหมายในใจ พรุ่งนี้แหละจะตามไปทำความรู้จักถึงแผนกเลย เย็นนี้ปล่อยไปก่อน ตำราพรหมชาติท่านว่าปีนี้วันอังคารเป็นวันธงชัย เพราะงั้นต้องรอฤกษ์ก่อน
ดูความคิดนายแพทย์ใหญ่.....นักวิทยาศาสตร์ตัวโตเท่าตึกผู้เปิดหนังสือพิมพ์ทุกเช้าต้องมุ่งมั่นอ่านคอลัมน์ ‘ดวงคุณวันนี้’ แกล้มกาแฟใส่นมข้นหวานก่อนจะให้ความสนใจกับพาดหัวหน้าหนึ่งเสียอีก
“อ้าวคุณหมอ วันนี้มาเองเลยเหรอคะ?”
“ครับ ผมอยากดูคนไข้ both bone fracture ที่ส่งมาหัดเดินน่ะ ขึ้นไปวอร์ดเขาบอกลงมากายภาพแล้ว”
นายแพทย์ตัวโตเท่าตึกส่งยิ้มหวานเป็นทัพหน้าเมื่อจู่ๆก็โผล่หน้าเข้ามาในแผนกกายภาพบำบัด เนียนๆกวาดตามองหาเจ้าของนัยน์ตาโศกสีน้ำตาลอ่อนที่ได้สบเพียงแวบเมื่อเช้าวาน และความบังเอิญที่ทำให้ได้เห็นอากัปกิริยาเป็นธรรมชาติเวลาอยู่นอกเครื่องแบบเมื่อเย็นวานอีก
ชายหนุ่มร่างใหญ่ที่วันนี้อยู่ในชุดเสื้อกาวน์สั้นกับกางเกงผ้าสีเทาเข้มเกือบดำที่ทำให้ยิ่งเห็นได้ชัดว่าช่วงขายาวอย่างยิ่งรับแฟ้มประวัติคนไข้รายที่เอามาเป็นข้ออ้างพลางเดินล่วงเข้าไปที่ห้องออกกำลังกายด้านใน หัวคิ้วเริ่มขมวดมุ่นน้อยๆเมื่อเห็นว่าคนที่ดูแลให้คนไข้ผู้ตกเป็นเครื่องมือเข้าใกล้คนบางคนโดยไม่รู้ตัวนั้นไม่ใช่คนที่ต้องการ
“น้องก่อ นี่คุณหมอเจ้าของเคส จะมาขอดูคุณฟองหัดเดินด้วย”
“สวัสดีครับ เพิ่งออกกำลังเพิ่มความแข็งแรงกล้ามเนื้อเสร็จ เดี๋ยวผมจะให้ใช้ไม้ค้ำเดินแบบโฟร์ พอยท์ ไม่ลงน้ำหนัก คุณหมอโอเคมั้ยครับ?”
ก่อคุณเงยหน้าจากคนไข้อุบัติเหตุกระดูกขาท่อนล่างหักที่ยังมีทั้งเฝือกและเหล็กยึดกระดูกโผล่ออกมาจากผ้าพันแผลขึ้นเจอกับหน้าตาคมเข้มที่เกือบจะมีเหตุการณ์อุบัติเหตุรักกับเพื่อนตัวจี๊ดไปเมื่อวานแล้วส่งยิ้มให้อย่างระลึกได้ ในขณะที่พี่เจ้าหน้าที่ที่เดินนำคุณหมอตัวโตเข้ามาผละไปประจำที่ตรงเคานท์เตอร์หน้าแผนกตามเดิม
คุณหมอที่มีจุดประสงค์แอบแฝงส่งยิ้มตอบแล้วพยักหน้า หันไปถามคำถามทั่วไปกับคนไข้วัยสาวเหลือน้อยที่นั่งมองตาแป๋ว แล้วส่งคำถามที่ทำให้นายก่อคุณชักตงิดใจออกจากปาก
“แล้วเพื่อนคนอื่นล่ะน้อง มากันสี่คนไม่ใช่เหรอ?”
“แยกกันน่ะครับ คุณหมอจะถามถึงคนไหนล่ะ?”
นายก่อคุณรับออร่าแปลกประหลาดบางประการจากนายแพทย์ตัวโตที่น่าจะมีส่วนสูงน้อยกว่าสองเมตรไม่มากได้ในทันที และปล่อยคำถามตรงประเด็นแบบที่มีแต่มันแหละที่ทำได้ออกมา และนายแพทย์ตัวโตคนนี้ก็ประสานสายตาแสดงความต้องการโจ่งแจ้งแล้วตอบเต็มปากเต็มคำไม่มีหลบเลี่ยงอย่างทันควัน
“น้องคนที่เป็นลูกครึ่ง ที่น่ารักๆน่ะ”
“อ๋อ.......ไอ้ดอน มันขึ้นวอร์ดครับ แต่เห็นมันบอกว่าบ่ายนี่เหลือเก็บอีกแค่สามเคส อีกเดี๋ยวคงลงมาแล้วแหละ”
ไอ้ก่อกรรมทำเวรปฏิบัติการณ์เปิดทางโดยดี ไม่ใช่เพราะเกรงรัศมีหมอ แต่เป็นเพราะนึกถูกใจความตรงไปตรงมาของหมอขึ้นมาง่ายๆ ก็เพื่อนดอนมันก็เคยชอบทั้งหญิงทั้งชาย ถึงนายแพทย์ตรงไปตรงมาคนนี้จะเข้ามาจีบเพื่อนจริงอย่างที่สงสัย ก็ไม่ทำให้เพื่อนเปลี่ยนไปจากเดิมหรือเป็นสาเหตุให้เบี่ยงเบนนี่นะ
วัดความยาวแขนขาคนไข้พร้อมปรับความยาวไม้ค้ำเรียบร้อยนายก่อคุณก็หมดความสนใจในตัวนายแพทย์เจ้าของไข้ หันไปแนะนำวิธีการใช้ไม่ค้ำยันที่ถูกต้อง แล้วช่วยพาคุณฟองลุกขึ้นยืนโดยไม่ยอมให้ลงน้ำหนักขาข้างที่เจ็บเลยแม้แต่นิดเดียว
นายแพทย์โอฬาร ที่ขนาดตัวโอฬารสมชื่อสังเกตการณ์เคลื่อนไหวของคนไข้แล้วเขียนอะไรขยุกขยิกลงแฟ้มเงียบๆ ปากก็คุยถามอาการคนไข้อีกนิดหน่อย เมื่อเงยหน้ามองไปทางคนไข้อีกทีก็เห็นคนที่ตั้งใจพาตัวเองมาทำความรู้จักโผล่มาจากไหนไม่ทราบ แต่ลากเก้าอี้มีพนักตัวใหญ่มารอที่ด้านหลังคนไข้แล้วค่อยๆช่วยเพื่อนพาคนไข้ที่เริ่มแขนขาสั่นลงนั่งเรียบร้อยแล้ว
“เดี๋ยวไปเรียกเวรเปลก่อน แกอยู่เป็นเพื่อนคนไข้ให้แป๊บนะ” ต่อหน้าคนไข้สรรพนามแทนตัวของนายก่อคุณก็เปลี่ยนไป และพอได้โอกาสนายแพทย์โอฬารก็พุ่งเข้าคว้าทันที
“น้องดอนใช่มั้ยครับ พี่ชื่อใหญ่นะ ฝึกงานที่นี่เป็นไงบ้าง?”
“เอ่อ.....ก็ดีครับคุณหมอ”
“เฮ้ย ไม่ต้องเกร็ง เรียกพี่ใหญ่ก็ได้ พี่เป็นรุ่นพี่มหาวิทยาลัยเดียวกะเรานะ บอกเพื่อนๆด้วยนะครับ ไว้ว่างๆพี่พาไปเลี้ยง”
รอยเคร่งเครียดที่พี่ดอนเห็นว่าทำให้ชายหนุ่มตรงหน้าคล้ายยักษ์ปักหลั่นเมื่อวานไม่มีอยู่เลย โดยเฉพาะเมื่อนายแพทย์โอฬารส่งยิ้มหวานใส่ตามาให้ แถมข้อมูลใหม่ที่บอกมาว่าเป็นรุ่นพี่ร่วมสถาบันก็ทำให้อาการเกร็งและเกรงใจเกือบจะหายไปเป็นปลิดทิ้ง ไอ้ดอนของเพื่อนๆส่งยิ้มกว้างขวางกลับไปให้ ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าแค่ยิ้มหวานๆครั้งเดียวก็ทำเอาผู้ชายตัวใหญ่ถึงกับหัวใจกระตุก
พอก่อคุณเดินกลับมา ก็ถูกเพื่อนรักเรียกให้ทำความรู้จักกับ ‘พี่ใหญ่’ พร้อมคำสัญญาว่าวันไหนฤกษ์ดีจะพาน้องไปเลี้ยงยกกลุ่มแบบอิ่มจังตังค์อยู่ครบเรียบร้อยแล้ว
.........................................................................................
..โปรดติดตามตอนต่อไป..
*หมายเหตุ both bone fracture สำหรับท่านที่ไม่คุ้นเคย ในที่นี้หมอพี่ใหญ่หมายถึง กระดูกขาท่อนล่าง(บริเวณหน้าแข้ง)หักทั้งสองชิ้นค่ะ
-
หมอใหญ่มาถูกใจน้องดอนซะแล้ว ว่าแต่พี่เพชรหายไปไหนอ่ะ
จะเอาพี่เพชรน่ะ จะเอา ๆ ๆ ๆ
-
^
^
จิ้มถึงพี่นุ่น
ไม่เอาคุณหมอใหญ่ทั้งชื่อจริงทั้งชื่อเล่นทั้งขนาดตัว
ขอพี่เพชรคนดี๊คนดีคืนนะคะ :m18:
-
อิอิ กำลังจะถามหาพี่เพชรเหมือนสองรีข้างบนเลยค่ะ :o8:
พี่ใหญ่นี่จุดประสงค์ชัดเจนมากมาย ฮ่าาา แต่ก็ยังติดใจพี่เพชรอยู่ดีอะแหละ
เห็นคนอื่นพูดถึงพี่เพชรเป็นหมอ เลยเพิ่งระลึกได้ค่ะ อายจังความจำปลาทองจริง 555
-
น้องดอนขอ2 :z1:
-
ชอบ
-
ตอบเมนท์ก่อนนอนค่ะ ^o^
ชอบ
น้องดอนขอ2 :z1:
ยินดีต้อนรับทั้งสองท่านนะคะ ดีใจที่ชอบ ส่วน "น้องดอนขอสอง" โอวววววววว ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยย :a5:
อิอิ กำลังจะถามหาพี่เพชรเหมือนสองรีข้างบนเลยค่ะ :o8:
พี่ใหญ่นี่จุดประสงค์ชัดเจนมากมาย ฮ่าาา แต่ก็ยังติดใจพี่เพชรอยู่ดีอะแหละ
เห็นคนอื่นพูดถึงพี่เพชรเป็นหมอ เลยเพิ่งระลึกได้ค่ะ อายจังความจำปลาทองจริง 555
ไม่เป็นไรค่ะ ลืมๆไปก็ได้นะคะน้องพาร์ ก็ทีพี่ดอนเองก็ยังไม่รุ้เลยนิว่าพี่เพชรเป็นหมอ
(เอ๊ะ.....ตกลงว่าเราเผลอเฉลยไปแล้วใช่มั้ยนี่ว่าพี่เพชรก็คือคุณหมอวัชระคนนั้นนั่นเอง งุงิ)
พี่ใหญ่ขราาาาาาาาาา >////////<
^
^
จิ้มถึงพี่นุ่น
ไม่เอาคุณหมอใหญ่ทั้งชื่อจริงทั้งชื่อเล่นทั้งขนาดตัว
ขอพี่เพชรคนดี๊คนดีคืนนะคะ :m18:
หมอใหญ่มาถูกใจน้องดอนซะแล้ว ว่าแต่พี่เพชรหายไปไหนอ่ะ
จะเอาพี่เพชรน่ะ จะเอา ๆ ๆ ๆ
พี่ไอฟอร์กิฟกับน้องน้องไม่สงสารพี่ใหญ่เลย มาถึงก็ไม่ยอมรับกันซะแล้ว (อุตส่าห์เป็นเพื่อนพี่ฟ้าแท้ๆยังไม่มีภาษีเทียบเท่าพี่เพชรสักนิด โถ....พี่ใหญ่)
ส่วนที่ถามหาพี่เพชรกัน พี่เพชรลาพักร้อนหนีงานมาเที่ยวไม่กี่วันค่ะ ป่านนี้รีบกลับบางกอกไปทำงานแล้ว
ปู้จายเอาการเอางาน ปลื๊มมมมมมมมมมมมมปลื้มนะคะ :-[
-
น้องดอนเหมือนงานเข้าแล้ว
พี่ใหญ่ พี่เพชร ...แรงพอกัน
+1
-
:z2: :z2:ติดตามตอนต่อไป.
-
ยักษ์ปักหลั่นส่งยิ้มหวานใส่ตามาให้
:laugh: นึกภาพออกเลย อิอิ น่ารักอ่ะ :impress2:
ท่าทางคุณหมอเพชรกับคุณหมอใหญ่จะแรงพอตัวนะเนี่ยยยยย พี่ดอว์นจะลำบากใจไหมนะ :o8:
เลือกไม่ถูกอ่ะว่าจะเชียร์ใครดี~ แบบนี้ขอสองเลยเหอะ :laugh3:
-
พี่ใหญ่มาเร็ว เคลมเร็ว เครื่องฟิตตั้งแต่สตาร์ทเลยนะเนี่ย :laugh:
งานนี้คงเชียร์กันสนุกแน่เลย พี่เพชรกับพี่ใหญ่ :z1:
-
เอาละเว้ยเฮ้ย..
พี่เพชรที่แสนลึกลับมีคู่แข่งซะแล้ว แถมเขายังทำงานใกล้กันอีก วู้ววววว
รีบๆออกมาทำคะแนนหน่อยเร๊วววว ก่อนโดน หมอใหญ่จับพี่ดอนไปกิน โฮ่ๆๆๆ
-
เนื้อหอมเชียวนะพี่ดอน อิอิ
-
โอ๊ะโอ มีหมออีกคนมาหลงเสน่ห์
แล้วใครจะไีด้คู่กะพี่ดอนเนี่ย (แอบเชียร์เพชร)
-
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/12af5eb9.gif)
คุณหมอยักษ์ยิ้มหวาน อิอิ
(คุณเพื่อนพี่ดอนแต่ละคนแอบโหดแหะ เด๋วหนูหม่าเอายานวดให้พี่ดอน ฮึบๆ)
แล้วไอ้มาดคุณหมอตัวใหญ่ที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ จิบกาแฟ...อย่างเท่อ่ะ
แต่พอรู้ว่าเป็นอ่านคอลัมน์ ‘ดวงคุณวันนี้’ฮาแตก กร๊ากกกกก
ถึงขั้นต้องดูฤกษ์...จริงจังขนาดนั้น 5555
ละ...แล้วก็....พี่ใหญ่ อุ๊แม่เจ้าาาาาาา (ที่คิดถึง กร๊าซซซซซซ)
อยากอ่าน ๆๆๆๆ อีกๆๆๆๆ (http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/b78b7fdb.gif) (อ้อน ๆ)
พี่ดอนเราเสน่ห์แรงมากมาย เป็นที่น่าปลาบปลื้มใจ
ว่าแต่...พี่เนี้ยบหายไปไหนอ่ะ มัวชักช้า เดี๋ยวจะโดน...งาบ!!ซะหรอก :jul3:
:กอด1:
-
เมื่อคืนรอนะคะ ลงไปนอนกลิ้งๆบนเตียงเล่นไปเล่นมาแต่ดันหลับจริงซะงั้น พอรู้สึกตัวก็เดินมาปิดคอมฯ แต่ลืมlogoutออก 5555 เช้านี้ตื่นมาก็วิ่งมาหาพี่ดอว์นก่อนเลย หุหุ :กอด1:
พี่ดอว์นยังเป็นคนดีไม่มีปากไม่มีเสียงอีกตามเคย แถมออร่าความน่ารักยังไปเตะตาคุณหมอหุ่นตึกอีก แต่เค้าไม่เอาพี่ใหญ่อ่าคุณนุ่น แค่ชื่อพี่เพชรก็กินขาดแระ ส่งพี่ใหญ่ไปให้น้องก่อเถอะค่ะ 'วัชระอรุณรุ่ง' เหมาะกันจะตาย เนอะพี่เพชรเนอะ :z2:
-
พี่เพชร ไปเก็กอยู่แถวไหนล่ะเนี่ย
ชักช้า เดี๊ยวพี่ดอนโดนงาบไปนะเออ
พี่ใหญ่โตมโหฬารยิ่งออกตัวไวอยู่
มาแปบๆ หาเรื่องให้ดอนส่งยิ้มหวานได้ล่ะ
แต่ยังไงก็เชียร์พี่เพชรอ่ะ พี่เพชรขาโชว์ตัวหน่อยเร็ววววว
-
มีแต่คนเชียร์พี่เพชรเนอะ
-
โอ๊ะๆๆ เด๋วจะมีศึกชิงนายกันเกิดขึ้นรึเปล่า
ทั้ง พี่เพชร พี่ใหญ่
น้องดอนถ้าจะตัดสินใจลำบาก อิอิ
-
พี่เพชรรีบมาเลยเจ้าค่ะ เดี๋ยวไม่ทัน ฝั่งพี่ใหญ่เค้าเร่งทำคะแนนยิกๆแล้วอ่ะ
พี่ดอนอย่าเพิ่งเอนเอียงนะคะ รอพี่เพชรก่อน
ขอบคุณคนแต่งสำหรับพิมตะวันเจ้าค่ะ
-
อ้าวววววว
แล้วพี่คนนั้นอ่ะ 55555
ปล.นายก่อเปิดทางเต็มที:))
-
อิอิ เจอพี่หมอใหญ่ใจดี แล้วยังงี้ ดอนลี่ จะว่าไงจ๊ะ
-
ขอเรียบเรียงความจำอันปลาทองหน่อยคร่า
พี่ใหญ่ นี่ เพื่อน พี่หมอปุ่น กะพี่ฟ้าใช่ป่าวคะ
คุ้นๆ อ่ะค่ะ
-
พี่เพชรตอนมาก็มานิดเดียวแล้วนี่หายไปไหนอีกอ่ะ
พี่ใหญ่ชัดเจน ตรงมากเลย ชอบดูดวงด้วย
ว่าแต่จะเชียร์ใครดีเนี่ย
+1 ให้พี่นุ่น :กอด1:
-
ก็..........น่ารักดีอ่ะ
-
:laugh:เอิ้กกกกก น้องดอนงานเข้าๆๆ
-
อ้าวว เปิดตัวว่าที่พระเอกอีกคน o22
-
ตัวละครของน้องนุ่นเนี่ยมีความสัมพันธ์กันหมดเลย ลำบากคนอ่านปลาทองอย่างเรานะเนี่ย ก็ว่าชื่อเพชรคุ้นๆ อยู่ แต่ถ้าไม่ได้อ่านที่ comment นี่ ให้นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก
ความจำสั้น แต่รักชั้นยาวนะจ๊ะน้องนุ่น :กอด1: :กอด1:
-
อยากบอกดอนว่าอย่าไปยึดติดใครเลย เอา....ใครก็ได้ที่รักฉันจริง ดีกว่าเนอะ
-
พี่เพชร หายไปไหน ให้ไวเลยนะ ไม่งั้นจะโดนผม เอ๊ยไม่ใ้ช่้ พี่ใหญ่ทำคะแนนนะเออ
ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
โลกมันจะกลมไปถึงไหนน้อออออ
พี่ใหญ่ออกตัวแรงซะขนาดนี้
แล้วพี่เพชรของเค้าหายไปไหนแล้วล่ะเนี่ย
รีบๆมาเจอพี่ดอนไวๆเถอะน้าาาาา
-
ตามอ่านทันแล้วคร่า
ไม่อยากจะบอกว่าแอบเชียร์เพชร เหมือนหลายคน
น่าสงสารหมอใหญ่ทำไมไม่มีใครเชียร์ (แต่เราก็ไม่เชียร์เหมือนกัน) 555+
แล้วเมื่อไหร่ดอนจะได้เจอเพชรอีกละเนี่ย ลุ้นๆๆ
-
ทำไมพระเอก ต้อง ช้า ตลอด
มันเปลืองพลังงานการลุ้น ของคนอ่านนะจ๊ะ
เดี๋ยวทำคะแนนตามไม่ทันน้า
มารอตอนหน้านะน้องนุ่น
-
คุณหมอรุกเร็วนะคะเนี่ย โฮะๆ
เข้าทางเลยรุ่นพี่สถาบันเดียวกันเนี่ย
-
ต้องไปรื้อฟื้นความจำด่วนๆ ทั้งพี่เพชร ทั้งพี่ใหญ่เรยอ่ะ
แต่พี่ใหญ่นี่แรงจริงนะคะ รุกเร็วเชียว น้องดอนของพี่(?) :o8: จะตามเค้าทันมั้ยเนี่ยยยยย
พี่เพชรรีบมาด่วนๆค่ะ
ปล.คุณนุ่นคะ ตอนที่พี่เพชรมาหยอดเจ้าป่วนคราวก่อนหน่ะ มันก่อนที่จะมาเจอน้องดอนรึป่าวอ่ะ? ถ้าไม่ใช่นะ ฮึ่มมมมม :m16:
-
^
^
^
เอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย
ตอบไม่ได้ค่ะ เดี๋ยวเป็นการเปิดเผยเนื้อหา
แต่....อย่าเพิ่งโกรธพี่เพชรมากนักนะคะ ทุกการกระทำล้วนมีสาเหตุ *o*
ส่วนพี่ใหญ่ คริคริ He's my type. เลยค่ะ
เว้นก็แต่......พี่แกชอบปู้จาย แถมเป็นแบบไม่ชายตาแลปู้หญิงด้วยสิคะ หงิงๆ
-
^
^
^
จิ้มจึกๆ ใส่คุณนุ่น กลับไปรื้อฟื้นมาแล้ว :-[
พี่ใหญ่คือสักขีพยานการแสดงความเป็นเจ้าของพี่ฟ้าของตัวป่วนนี่เองงงง 5555+
ปล.จะรอฟังเหตุผลของพี่เพชรนะคะ :กอด1:
-
พี่ดอว์นเข้าฤดูเนื้อหอม ใครจดๆจ้อง ๆ ตอนนี้มีบุกแล้ว
-
เชียร์พี่ใหญ่ซะดีมั้ยเนี่ย :z2:
-
ศึกชิงนาย
เชียร์ข้างไหนดี
คนนั้นก็ดี คนนี้ก็รัก
ใครพระเอกอ่ะ :serius2:
-
พี่ดอนนนนนนนนนนนน (http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/12af5eb9.gif)
-
ขอดูลาดเลาก่อนนะคะว่าสองคนนี้ ใครจะมีท่าทีว่าจะเป็นตัวจริง อิอิ
แล้วเดี๋ยวค่อยมาเชียร์แบบสุดใจขาดดิ้น
ก็เค้าไม่ชอบเชียร์มวยรองนี่นา...หุหุ
แต่คุณหมอพี่ใหญ่แกก็ดูลัลล้าดีเหมือนกันนะเนี่ย หุหุ
-
พี่ดอน ช่วงนี้ฮ็อต
ไม่รู้ใครเป็นพระเอก แต่แอบเชียร์พี่เพชร
:กอด1: คุณนุ่น
-
น่ารัก
-
ร่วมด้วยช่วยเชียร์พี่เพชรอีกคนนึงฮะ...จะเอาพี่เพชร จะเอาพี่เพชร จะเอาพี่เพชร o9
พี่ใหญ่มาแรง เคลมเร็ว...แถมเครื่องยังฟิต แต่จะสตาร์ทติดง่ายหรือเปล่านั้น...คาดว่างานนี้คงต้องถามพี่ดอว์นและผองเพื่อน 555555+
แต่ก็นะ...จะว่าว่าพี่ใหญ่เค้าใจง่ายก็ไม่ได้...ก็พี่ดอว์นของเรา ๆ ท่าน ๆ น่ารักสะดุดตาซะขนาดนี้ จะไม่ให้พี่ใหญ่เค้าปลื้มตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นได้ยังไง
นี่ถ้าเกิดว่าคุณก่อแกจับพี่ดอว์นใส่พานยกให้พี่ใหญ่ได้เนี่ย...สงสัยคุณก่อแกคงจะทำไปแล้วนะเนี่ย...คริคริ
แต่ระวังนะคุณก่อ...เค้ามักจะพูดกันว่า "เป็นพ่อสื่อพ่อชัก ระวังจะหลงรักเองนะเออ" คริคริ
+1 ให้คุณนุ่นนะฮะ...อยากจะบอกคุณนุ่นว่า "เค้าอยากจะอ่านต่อแหล่ะ"...แบบว่าอ่านตอนนี้แล้วไม่อยากให้จบตอนเลยอ่ะ...
ติดพี่ดอว์นแบบเป็นจริงเป็นจังแล้วนะเนี่ย...ฮี่~*
-
(http://i269.photobucket.com/albums/jj72/myem0/01/mushroom-emo-2-034.gif)
-
^
^
^
เย้ยยยยยยยยยยย
มีเห็ดหน้าตาคุ้นๆมากลิ้งรอ
วันนี้มาแน่ๆนะคะ พี่นุ่นขอโทษษษษษษ
แบบว่าแอบไปไม่สบายมา แนวว่ามีไข้เจ็บคอไร้เสียง
เลยไม่สามารถรวบรวมสมาธิคราวละนานๆได้
แต่ตอนนี้มาเกือบสี่หน้าแล้ว
เพราะงั้น.....เรามาพบกับใครบางคนได้ภายในวันนี้แน่นอนค่ะ ^o^
-
^
^
^
หายไวไวนะคะพี่นุ่น :L2:
รักษาสุขภาพก่อนนะคะ รอได้ค่า :กอด1:
-
มีแต่คนวิตกกังวลในความช้าาาาาาาของพี่เพชร
555 พี่เพชรเค้าคงเค้าคงยึดคติที่ว่า สโลว์บั้ดชัวร์กระมัง
หนูนุ่นเจ็บคอไร้เสียงเหรอจ๊ะ ถ้าอยู่ใกล้จะชงฟ้าทลายโจรให้ดื่ม 2-3 วันหายแน่
ดื่มน้ำอุ่น อาบน้ำอุ่น ชงน้ำผึ้งผสมมะนามอุ่นๆจิบบ่อยๆนะจ๊ะน้องนุ่น ขอให้หายไวๆจ้ะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน เนื้อเรื่องน่ารักน่าติดตามดีครับ
มาต่บ่อยๆ นะครับ กำลังสนุกได้ที่เลย หึหึ
-
ยินดีต้อนรับทุกท่านที่เพิ่งมารู้จักกันนะคะ ^^
แล้วก็ขอโทษที่ปล่อยให้คอยนานด้วย แหะๆ เอาล่ะค่ะ มาติดตามตอนต่อไปกันดีกว่า
มีแต่เสียงเชียร์พี่เพชรเนี้ยบดังกระหึ่มเลยแฮะ น่าสงสารพี่ใหญ่ยักษ์โดยแต๊ งื้ดๆ
................................................
ตอนที่๙ งุ่นง่าน
นายแพทย์วัชระ เวชชากร กำลังอยู่ในสภาวะที่เรียกว่าองค์ลง แถมองค์ที่มาลงน่าจะเป็นองค์พระเพลิงเสียด้วย
ทั้งคุณหมอท่านอื่นและคุณพยาบาล ตลอดจนน้องๆผู้ช่วยที่ทำหน้าที่รับคำสั่งจิปาถะที่ต้องร่วมงานกับคุณหมอผู้ควบตำแหน่งบุตรชายคนเล็กของท่านเจ้าของโรงพยาบาลศีลเวช โรงพยาบาลเอกชนขนาดสามร้อยเตียงที่ตั้งอยู่บนถนนสายธุรกิจกลางกรุงเทพมหานครต่างพยายามทำงานทุกอย่างให้เกิดประสิทธิภาพสูงสุดถ้วนหน้าแบบไม่ต้องตักเตือนกันให้มากความ
คุณสุมาลีพี่พยาบาลหน้าห้องตรวจของคุณหมอวัชระคนเก่าคนแก่ตั้งแต่สมัยนายแพทย์คุณพ่อ ที่ประจำตำแหน่งนี้มาตั้งแต่คุณหมอเริ่มงานใหม่ๆจนถือว่าเป็นคนสนิทพอที่ถ้าอยู่แค่สองคนจะเรียกนายแพทย์หนุ่มด้วยชื่อเล่นว่า ‘หมอเพชร’ ยังรู้สึกแปลกใจ
เพราะที่ผ่านมาแม้จะควบตำแหน่งลูกเจ้าของโรงพยาบาล แต่ชายหนุ่มไม่เคยปล่อยให้อารมณ์ร้อนๆแสดงตัวออกมาในเวลาทำงานเลยสักครั้ง....อันที่จริง ออกจะเป็นคนอะลุ้มอล่วยกับผู้ใต้บังคับบัญชาและใจดีเอามากๆจนสาวน้อยสาวใหญ่เก็บมาฝันกลางวันกันแทบจะยกโรงพยาบาลเลยด้วยซ้ำ
ก็คุณหมอเพชรยังโสด เรียนจบมีอักษรย่อนำหน้าชื่อ นพ. ปุ๊บก็เข้ามาทำงานที่โรงพยาบาลของครอบครัวทันที เป็นคุณหมอจบใหม่หน้าใสกิ๊ง แถมยังมีความสามารถทำให้เสื้อกาวน์สีขาวธรรมดาๆที่เห็นบนตัวคุณหมอท่านอื่นกลายเป็นอุปกรณ์เสริมเพิ่มรัศมีความดูดีให้ตัวเองได้อย่างไม่น่าเชื่อ
“ตอนมาสมัครงานใครเป็นคนสัมภาษณ์คุณ? .......นี่คุณทำงานมากี่ปีแล้ว?...... อย่าอ้างว่าป่วย โรงพยาบาลเราให้สิทธิ์ลาป่วยกับพนักงานถ้ามีใบรับรองแพทย์ คราวหลังถ้าไม่พร้อมจะทำงานก็ลาซะ......ไม่มีแต่ วันนี้คุณกลับไปได้แล้ว”
คุณพยาบาลสุมาลีช่วยเหลืออะไรน้องผู้ช่วยที่ยืนสะอื้นฮักๆปาดน้ำตาป้อยๆคนนั้นไม่ได้เลย นอกจากจะพยักพเยิดหน้าให้รีบก้าวออกจากห้องไปตามคำสั่งคุณหมอที่เรียกพี่แกเข้ามาเพื่อเป็นสักขีพยานการทำงานผิดพลาดของน้องผู้ช่วยชะตาตก ที่ทำงานมาก็จะครบสองปีอยู่แล้ว ดันมาพลาดเรียกคิวคนไข้ผิดสองครั้งซ้อนเอาวันนี้
“พี่สุ ตกลงเย็นนี้ผมเหลือนัดอีกกี่เคสครับ?”
ได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งออกจากห้องตรวจพร้อมเสียงประตูบานเลื่อนปิดลงเรียบร้อยโดยไม่หันไปมองน้องผู้ช่วยชะตาตกเลยสักนิด นายแพทย์หนุ่มก็ยิงคำถามไปที่คุณพยาบาลโดยไม่ยอมเงยหน้าขึ้นจากหน้าจอโทรศัพท์มือถือในมือ
“มีคุณสวัสดิ์ที่นัดตัดไหมค่ะ นอกนั้นโทรมาขอเลื่อนหมดแล้ว”
“ถ้าคนไข้มาถึงส่งเข้ามาเลยนะครับ แล้วถ้ามีคนไข้ใหม่มาก็ส่งให้คุณหมอท่านอื่นได้เลย ผมมีธุระต้องรีบกลับ”
ชายหนุ่มจัดการกับงานเฉพาะหน้าเสร็จก็บึ่งรถจากกลางใจเมืองขึ้นทางด่วนตั้งแต่ยังไม่สองทุ่มซึ่งเป็นเวลาเลิกงานปกติวันที่ต้องอยู่ประจำห้องตรวจตอนเย็น รู้ตัวดีว่าจิตใจร้อนรุ่มจนบังคับตัวเองให้เย็นลงไม่ไหวถ้ายังไม่ได้ออกไปพ้นจากสถานที่ที่เต็มไปด้วยความกดดันอย่างที่นี่.....โรงพยาบาลศีลเวช กิจการของครอบครัว
วัชระยอมรับว่าที่หงุดหงิดขนาดนี้ไม่ได้มีสาเหตุจากความเครียดเรื่องงาน เพราะที่ผ่านมา แค่ลาพักร้อนไปใช้ชีวิตคนเดียวตามป่าตามเขา ได้ทำอะไรที่ใจรักอย่างถ่ายรูปทิวทัศน์สวยๆหนึ่งสัปดาห์ต่อปีก็เพียงพอที่จะทำให้เขากลับมาทำหน้าที่ของตัวเองอย่างมีความสุขได้แล้ว
แต่นี่เป็นเพราะจากวันที่ได้พบกับคนพิเศษคนนั้น ผ่านมาหนึ่งสัปดาห์เต็มแล้ว แต่กลับไม่มีการติดต่อกลับมาเลย ทั้งที่มั่นใจในสายตาตัวเองแท้ๆว่ามองไม่ผิด ความรู้สึกจากท่าทางของเด็กคนนั้น.....ดอว์น หวั่นไหวไปกับเขาแล้วชัดๆ เสียงหนึ่งพลันแวบขึ้นมาในห้วงความคิด
‘มึงมันพวกอีโก้สูง เพชร รวยนักนี่นะอะไรๆมันเลยดูเหมือนจะได้มาง่ายไปซะหมด’
“หึ ง่ายบ้าอะไรเล่า......เกิดเป็นลูกคนเล็กที่พี่อีกสามทั้งเก่งทั้งดีผิดปกติเนี่ยนะง่าย ยากฉิบหายสิไม่ว่า”
ชายหนุ่มเร่งความเร็วรถขึ้นอีก ยื่นมือเปิดเพลงดิสโก้จังหวะสนุกสนานแผ่นที่มักจะค้างไว้ในเครื่องเล่นในรถเป็นประจำ ตัดภาพความหลังที่เคยเงยหน้ามองความสำเร็จของพี่ที่ผ่านไปทีละคนๆออกไป ปิดสวิตช์เสียงค่อนขอดที่ดูเหมือนจะลอยมาจากอดีต....เสียงจากคนที่เคยเรียกว่าเพื่อนออกไป แล้วปล่อยใจไปกับเสียงเพลงและสายลมที่จู่เข้าปะทะใบหน้าจนชา
รู้ตัวอีกทีสปอร์ตสีขาวคันงามก็ออกนอกเมืองมาไกลแล้ว
“ตายห่าเผลอเหยียบมาจนสุดโทลล์เวย์จนได้”
ชายหนุ่มหักรถแอบเข้าข้างทางสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วเลยเผยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้ วัชระหยิบโทรศัพท์ไล่หาเบอร์ของหนึ่งในไม่กี่คนที่เจ้าตัวนับว่าเป็นเพื่อนแท้ทันที
รอสายอยู่นานจนแทบจะถอดใจเสียงจากปลายสายก็ดังขึ้น
“สวัสดีครับคุณเพื่อน ฮ้าววววววว....หายหัวไปเลยนะมึง”
“ทำไม คิดถึงอะดิ อย่าบอกนะว่านอนแล้ว?”
“เออ ฮ่าๆๆๆๆๆ บ้าดิ นอนได้ไงล่ะอยู่เวรคนเดียวเนี่ย ง่วงจะตายห่า เสียงกบเขียดอึ่งอ่างแถวนี้แม่งก็กล่อมกูดีจัง ขยันร้องอะไรกันนักหนาก็ไม่รู้แม่ง ดีนะมึงโทรมา ไม่งั้นกูหลับน้ำลายยืดอวดเด็กหมด เสียภาพ”
“ฮ่าๆๆๆๆ เดี๋ยวนี้มีด่งมีเด็กนะ เสร็จแน่มึง สามีมึงได้รู้ข่าวภายในยี่สิบสี่ชั่วโมงแน่”
วัชระออกรถอีกครั้ง คราวนี้เขาขับไปเรื่อยๆสายตาคอยมองหาปั๊มน้ำมันใหญ่ๆประเภทที่มีร้านสะดวกซื้อเปิดยี่สิบสี่ชั่วโมงไปด้วย
“เหอะ ไม่มีหลักฐานพูดไปมันคงเชื่อมึงหรอก อีกอย่างขอให้คุณเพื่อนบรรจุข้อมูลลงสมองหยักเยอะของคุณมึงใหม่ด้วย กูไม่มีผัวเว้ย มีแต่เมีย ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“เออ ตอนนี้ไม่มีหลักฐาน แต่อีกเดี๋ยวกูมีแน่ มึงเตรียมรอรับเลยไม่เกินชั่วโมงกูไปถึง”
“เฮ้ย!! ถึงไหนแล้ว มาทำไม แล้วนี่มึงมาจริงอะ........”
เสียงโวยวายจากอีกฟากถูกเมินเฉย วัชระชะลอรถเลี้ยวเข้าปั๊มใหญ่ริมทาง เติมน้ำมันจนเต็มถังแล้วเข้าร้านสะดวกซื้อเหมาสารพัดอาหารและขนมขบเคี้ยว ไม่พลาดจะหยิบปลาเส้นทาโร่ซองสีส้มของชอบของเพื่อนหมอที่ประจำอยู่โรงพยาบาลอู่ทอง สุพรรณบุรี ติดไปเกือบหมดชั้นวาง เหลือไว้ให้สองซองเผื่อมีเด็กที่ไหนอยากกินแล้วจะบาปเอาถ้าตัวเองกวาดไปหมด ก่อนจะกลับขึ้นรถบึ่งไปโดยคราวนี้มีจุดหมายแน่วแน่ที่โรงพยาบาลอู่ทอง
---ก๊อก ก๊อก ก๊อก---
“เชิญครับ...........ห่า.....มาจริงเว้ย”
คำทักทายเจริญพรหลุดออกจากปากนายแพทย์วิเศษทันทีที่ประตูห้องพักแพทย์ถูกเปิดออกตามคำอนุญาต แล้วแทนที่จะสนใจกับสีหน้าที่มองแวบเดียวก็รู้ว่ามีเรื่องไม่สบายใจมาอีกแล้วของเพื่อน หมอกิมก็ให้ความสนใจกับถุงพลาสติคสองใบที่ดูหนักๆในมือเพื่อนแทน
“เพื่อนมึงมีชื่อ ห่านี่เชิญเอาไว้เรียกสามีสุดที่รักของมึงคนเดียวเลยไอ้กิม”
ชายหนุ่มในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีครีมที่แกะกระดุมสองเม็ดบนออกและปล่อยชายออกจากกางเกงผ้าเนื้อดีสีน้ำตาลอ่อนที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องแคบๆ กองถุงของฝากที่บรรจุเต็มด้วยสารพัดขนมขบเคี้ยวแถมด้วยโค้กลิตรอีกสองขวดทับบนตำราเล่มหนาที่เจ้าของสถานที่เปิดอ้าอยู่บนโต๊ะหน้าตาเฉย
ไอ้กิมของเพื่อนๆ หมอหนุ่มลูกชายร้านทองผู้มีหน้าตาบ่งบอกเชื้อชาติขนานแท้ก็ไม่ได้สนใจเพื่อนที่พอวางถุงเสร็จก็เดินไปลากเก้าอี้เบาะกลมมีล้อมานั่งอยู่อีกฟากของโต๊ะแต่อย่างใด ใช้มือขาวจัดแหวกปากถุงแล้วเลือกหยิบทาโร่สีส้มของโปรดออกมาฉีกกินง่ายๆ
เหลือบตามองลอดแว่นไปอีกทีก็เห็นไอ้คนเอาของกินมาเยอะอย่างกับเหมาร้านเขามามันฟุบหน้าลงกับแขนตัวเองที่วางซ้อนกันอยู่บนโต๊ะเสียแล้ว
“ห่าเพชร มีอะไรก็พ่นๆออกมาเหอะวะ หรือมึงปวดขี้ ส้วมที่นี่มึงก็เคยเข้าแล้วนี่ คงไม่ต้องให้กูบอกทางนะ”
“ไม่มีอะไร”
“กูไม่โง่!!”
หมอโรงพยาบาลเอกชนพ่วงตำแหน่งห้อยท้ายมากมายก่ายกองรายรับหลักแสนเงยหน้าสบตาหมอโรงพยาบาลประจำอำเภอแถมไม่รับจ๊อบเพิ่มรายรับหลักหมื่นที่ยังไม่หยุดส่งเส้นทาโร่เข้าปาก แล้วส่งเสียงอ่อยๆออกมาเบาจนแทบจับความไม่ได้
“กูอกหัก”
“กูไม่เชื่อ!!” เสียงตอบรับดังฟังชัดออกจากปากหมอโรงบาลประจำอำเภอสวนขึ้นมาทันที
“อ้าว พอไม่พูดก็ด่า พอกูพูดขึ้นมาก็ไม่เชื่อ ผีเข้าผีออกนะมึง มิน่าไอ้ใหญ่มันถึงหนีไปอยู่ถึงตาก”
“ดึงมันมาเกี่ยวตลอดนะมึง ก็จะให้กูเชื่อได้ไงว่าหน้าอย่างมึงจะอกหัก เคยรักใครจริงจังกะเขาด้วยเรอะ ไหนมึงเล่ามาดิ๊เผื่อกูจะเชื่อ”
เรื่องราวของหนุ่มน้อยนัยน์ตาโศกกับดอกเสี้ยวถูกถ่ายทอดจากปากของหมอเพชรสู้เพื่อนกิมอย่างไม่มีตกหล่นตั้งแต่ได้เจอกันครั้งแรกที่ร้านอาหารคุณยาย จนไปเจออีกครั้งที่ริมธารน้ำตก และจบลงที่โน้ตแผ่นเล็กๆกับข้อความสองบรรทัดจากเพชรถึงดอว์น
“โห.......ไอ้หล่อ นี่หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปน้องดอว์นสุดน่ารักเขาไม่ติดต่อกลับมามึงเลยหงุดหงิดงุ่นง่านจนอยู่ติดที่ไม่ได้ต้องแล่นมาหากูถึงนี่ว่างั้น?”
“อือ.....กูถูกใจน้องเขาจริงๆนะเว้ย ทั้งหน้าตา รูปร่าง ท่าทาง ยิ่งเวลาเขาไม่รู้ว่ามีคนมองนะ......”
“สรุปว่าหลงรูปล้วนๆนะมึงเนี่ย ยังไม่ทันรู้เลยว่าน้องเขานิสัยเป็นไงยังทำเอามึงมาเพ้อขนาดนี้ได้ กูชักอยากเห็นแล้วว่ะ”
“กูมีรูป แต่อยู่ที่บ้าน แล้วก็......มันไม่ใช่แค่ภาพนะไอ้กิม แต่ถ้าที่กูสังหรณ์ไว้มันไม่ผิด เขาจะต้องเป็นของกู มึงรู้มั้ย.......กูเชื่อว่าเขาเป็นเนื้อคู่ของกูแหละ”
“โธ่ถังกะละมังตกแตก!! เออ กูจะเชื่อก็ได้ เพิ่งเคยเห็นสภาพคุณชายน้ำเน่า แล้วเป็นไงล่ะมึง แหม....ทิ้งโน้ตพร้อมอีเมลแอดเดรส สร้างภาพเกินนะมึงน่ะ สมน้ำหน้า”
“อ้าว......กูมาหาให้สบายใจไอ้นี่มาซ้ำเติมอีก”
วัชระจบประโยคด้วยการถอนหายใจอีกเฮือกใหญ่ๆ ก่อนจะคว้าเอาถ้วยกระเบื้องเนื้อหนาสองหูรูปมิคกี้เมาส์ของเพื่อนนั่นแหละมากระดกโค้กใส่ปากไม่ยั้ง แถมดื่มเสร็จยังมีการใช้หลังมือปาดปากท่าเดียวกับขี้เหล้าปาดเหล้าแถมด้วย
“เออๆ ปลอบก็ปลอบ กูว่านะมึงบอกเจอน้องเขาตอนไปเที่ยว นี่ก็เพิ่งหนึ่งอาทิตย์ น้องเขาอาจจะยังตระเวนเที่ยวไม่เสร็จก็ได้ แล้วเลยไม่มีเวลาติดต่อกลับไรงี้ไง.......หรือไม่นะ บ้านน้องเขาก็อาจจะไม่มีอินเตอร์เน็ต ไม่ก็.....หนึ่งสัปดาห์นี่เป็นช่วงเล่นตัว น้องเขากำลังเล่นตัวอยู่.......”
“คิดได้เนอะมึง ฮ่าๆๆๆๆ”
“เออ.......หรือไม่ น้องเขาก็ไม่ชอบสูง ขาว ตาคม คิ้วเข้ม แต่ชอบสูง ขาว ตาตี่ มีลักยิ้ม แถมเป็นพี่แว่นใจดี๊ดีแบบกูก็ได้ มึงว่าน้องเขาลูกครึ่งตาโตนี่เนอะ เนี่ยตำราจิตเวชกูอ่านผ่านๆอยู่พอดี เขาบอกคนเรามักจะสนใจอะไรที่ตรงข้ามกับตัวเอง ถ้าน้องเขาตาโต เขาต้องชอบตาตี่แบบกูแหงเลยว่ะ”
---ออด ออดดดดดดดด---
“ครับ?” คุณหมอกิมกดปุ่มรับสัญญาณเรียกจากเครื่องสื่อสารภายในพร้อมกรอกเสียงตอบลงไป
“มีคนไข้ค่ะหมอ ผู้ป่วยหญิงอายุ55 มาด้วยปวดท้องมาก หายใจไม่สะดวก....”
“โอเค ผมกำลังไป”
นายแพทย์วิเศษที่กำลังสอดแขนตัวเองเข้าไปในเสื้อกาวน์ที่แขวนอยู่บนตะขอแถวนั้นกดปิดสัญญาณอินเตอร์คอม แล้วหันมาบอกเพื่อนเบาๆ
“เดี๋ยวกูกลับมาปลอบต่อ มึงหาไรอ่านเล่นไม่ก็นอนเตียงข้างหลังนั่นไปเลยก็ได้”
วัชระโบกมือตามหลังเพื่อนแล้วย้ายตัวเองไปเอนตัวนอนบนเตียงเหล็กด้านหลังม่าน ครุ่นคิดตามคำพูดวิเคราะห์สถานการณ์เอามันของเพื่อน แล้วก็ต้องขำออกมาเบาๆ.......หรือนี่เราจะตื่นตูมไปเอง แต่ที่เก็บมาคิดมากมายขนาดนี้ ที่บอกกับเพื่อนไปว่ากับคนนี้ถูกใจจริงๆนั่น มันน้อยกว่าความรู้สึกในใจด้วยซ้ำไป
ถึงน้องรุ่งคนดีที่สุดของพี่
วันศุกร์เพิ่งจบลงค่ะ ฝึกงานห้าวันพวกพี่สี่คนเรี่ยวแรงหดหายไปตามๆกัน แต่ก็แค่ช่วงสองสามวันแรกนะคะ พอมาสองวันหลังนี่อะไรๆก็เริ่มเข้าที่เข้าทาง เริ่มอยู่ตัวขึ้นแล้ว และพี่ก็ค้นพบว่าภายใต้ความเฮี้ยบตามระเบียบเป๊ะๆของพี่ดา พี่แกเป็นคนใจดีแล้วก็เก่งเอามากๆเลยล่ะค่ะ พี่ดอนอยู่กับพี่เขา เลยได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆมากเลย
ที่โชคดีอีกเรื่องคือพี่มาเจอพี่หมอคนหนึ่ง ซึ่งแกเป็นเจ้าของเคสของไอ้ก่อมัน แล้วเมื่อวันอังคาร พี่แกลงมาดูคนไข้ที่แผนก พอคุยกันพี่แกก็บอกว่าเป็นพี่ร่วมมหาลัย ให้พวกพี่เรียกพี่ใหญ่ได้เลย แล้วถ้ามีเรื่องอะไรให้ช่วยก็บอกได้ทุกอย่าง ได้เจอรุ่นพี่ใจดีแบบนี้นี่ดีจังเลยนะคะ
แต่ถึงพี่เขาจะบอกว่ายินดีช่วยเหลือ พวกพี่ก็คงไม่มีเรื่องอะไรให้ต้องขอความช่วยเหลือหรอกค่ะ อีกอย่างก็เกรงใจด้วย ไม่ได้สนิทสนมกันหรือรู้จักกันมาก่อนเสียหน่อย
และทั้งๆที่พวกพี่ก็ไม่ได้ไปทำตัวสนิทสนมอะไรด้วย แต่เมื่อเย็นพี่ใหญ่เขาก็เพิ่งจะพาพวกพี่สี่คนไปเลี้ยงหมูกะทะมาหนึ่งอิ่มใหญ่ๆเองค่ะ พี่ดอนว่าพี่แกคงเหงานะคะ เห็นแกคุยกับพวกไอ้จี๊ดบอกว่าบ้านแกอยู่สุพรรณ แต่ดันได้มาใช้ทุนถึงนี่ แกคงอยากคุยกับคนที่เคยอยู่ในสิ่งแวดล้อมเดียวกันรำลึกความหลังบ้างละมังคะ
เดี๋ยวพรุ่งนี้พวกพี่จะไปตลาดริมเมยกันคงจะออกกันแต่เช้าอีกแล้ว เห็นพี่ๆที่แผนกบอกว่าของขายเต็มไปหมด ไม่แน่พี่จะไปดูไว้ก่อนว่ามีอะไรที่แม่ของเราสองคนจะชอบบ้าง ช่วงใกล้กลับจะได้ไปซื้อง่ายๆไม่ต้องเสียเวลาเลือกนาน เห็นเขาว่ามีพวกพลอยจากพม่าด้วยนะคะ แต่ของพวกเครื่องประดับพี่ดอนคงไม่ซื้อ เพราะไม่เคยเห็นว่าหม่าม้าจะชอบใส่ พี่ดอนเห็นหม่าม้าใส่ติดมืออยู่ก็แค่แหวนแต่งงานทองเกลี้ยงวงนั้นวงเดียว
ราตรีสวัสดิ์ค่ะคนสวยที่สุดของพี่
พี่ดอนผู้นอนไม่หลับแต่ก็ต้องพยายามข่มตานอน
ปล. พี่ดอนอยากเจอคนคนนั้นอีกจังค่ะน้องรุ่ง นี่เขาจะยังรอให้พี่ติดต่อกลับไปอยู่รึเปล่าคะ? ทำไมการตัดสินใจเริ่มต้นอะไรสักอย่างมันถึงยากขนาดนี้น้า.........
..โปรดติดตามตอนต่อไป..
ปล.วิ่งๆๆๆ หลบลี้หนีหน้า หุหุ :m32:
-
พะ....พี่หมอกิมตัวเป็น ๆ (http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/12af5eb9.gif)
"มึงรู้มั้ย.......กูเชื่อว่าเขาเป็นเนื้อคู่ของกูแหละ" ขอเชื่อหมดใจขอรับพี่หมอเพชร
แต่ถ้าพี่ท่านยังคงนั่งรออยู่แบบนี้..คาดว่าเนื่อคู่พี่คงได้โดนฉกไปก่อนจะถึงมือ -*-
นิ่งเนี้ยบซะเหลือเกินพ่อคุณ!!!
ปล่อยให้ป๋าใหญ่แกทำคะแนนไปเรื่อย ๆ เฉื่อย ๆ เลยเหอะ ชิชะ!!!
กอดพี่ดอว์น :กอด1: คนอ่านก็อยากให้เจอกันอีกเร็ว ๆ จัง
:เฮ้อ:
ว่าแต่...สมีพี่หมอกิมอ่ะ!!!?...เค้าอยากรู้(อยากรุๆๆๆๆ) :m20:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
คนอ่านใจจะขาดรอนๆ
ต่างคนก็ต่างคิดถึงกัน
แต่เมื่อไหร่จะได้เจอกันสักทีเนี่ยยยยยยยย
-
สามีพี่หมอกิม = หมอใหญ่ แถมยังอยู่ตากอีก เอ๊ะ มันยังไงค่ะเนี๊ยพี่นุ่น :laugh: :laugh:
-
ติดต่อกลับด่วนเลยค่า ไม่ช้าไปหรอกมั้งเนอะ 55
-
ฮ่าาา พี่หมอเพชรนี่ตื่นตูมเนอะ ไปหยอดไว้แบบนั้นเค้าก็ต้องขัดเขินบ้างอะไรบ้างดิแหม~
เล่นเหวี่ยงซะสงสารคุณผู้ช่วยผู้โชคร้ายคนนั้นเลยอ้ะ ..
แล้วนั่น .. เห็นป่าวๆ น้องดอว์นเค้าก็อยากเจอหรอก แต่จะให้ติดต่อไปก่อนเนี่ยมันจะดูไม่งามนะคะ 555
พี่กิมน่ารัก (มีพี่หมอที่รู้จักชื่อกิมเหมือนกันค่ะ จับมาจิ้นซะเลย :laugh: << จะดีเหรอ???)
แล้วพี่กิมกะพี่ใหญ่เค้าเป็นไรกันปะคะ? เด๋วไปเก็บรายละเอียดอีกทีดีกว่าเหมือนอ่านข้ามๆยังไงไม่ยู้ ><"
ปล. พี่นุ่นไม่สบายเหรอคะ หายเร็วๆน้าาา :L2:
ปลสอง. เพิ่งเห็นใต้ชื่อพี่นุ่นนนน~ ฮี่ๆ ท่อนต่อจากซิกพาร์เลยอ้ะ เพราะเนอะคะช๊อบชอบ http://www.youtube.com/v/yVG6fFbEU6o?fs=1&hl=en_US
อันนี้เสียงพี่นภจ้าาพี่นุ่น แต่ในเฟสเสียงพี่บอยตรัย Friday งุงิ
v
v
v
-
^
^
^
ใช่ๆจะทักตั้งนานแระ
แต่แบบ ไปเจอแบบเมนท์ต่อกันแต่ที่กระทู้คนอื่น กลัวถูกดุเลยยังไม่ได้ทัก คริคริ
เวอร์นี้เสียงใครนินุ้งพาร์?
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
คล้ายๆพี่บอยตรัยเลย งุงิ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อยากดั้ยๆๆๆๆๆ (กลัวโดนดุ แต่ก็อยากเล่น ฮี่ๆๆๆ)
ปล.ถึงพี่แก้ว ขอบคุณนะคะ แต่..........น้ำฟ้าทะลายโจร แง้ว นุ่นกลัวขม T________T
-
ต่างคนต่างรอ ... :เฮ้อ: :serius2:
+1 คุณนุ่นรักษาสุขภาพด้วยนะ :L2:
-
น่ารักดีครับ
-
เข้าใจดอนอะ บางทีได้เบอร์มาก็ไม่กล้าโทรไปไรงี้ :o8:
แต่ก็กล้าๆหน่อยที่รัก โอกาสต้องสร้างด้วยตัวเองบ้างไรบ้าง :z1:
แต่ไงก็เนื้อคู่กันอยู่แล้วนี่เนอะพี่เพชร คริๆ
ป.ล. เบียร์มีลูกศิษย์ชื่อเพชรคนนึง นิสัยเหมือนพี่เพชรเลย...ชอบเพ้อเรื่องเนื้อคู่ :m20:
-
พี่ใหญ่เจ้าชู้ :a14:
-
กรี๊ดดดดดด ดดดดดดด ดดดดด...ขอกรี๊ดดัง ๆ ไปสามบ้านแปดบ้าน >0<'
พี่เพชรกะพี่ดอว์นเค้าใจตกกัน...อร๊ายยยยย ยยยย ยยยยย...มันน่าดีใจเสียยิ่งกว่าถูกหวยอีกนะเนี่ย...คริคริ
แหมะ...เสียดายอยู่อย่าง ก็แทนที่พี่เพชรเค้าจะให้เบอร์ทงเบอร์โทร...ดันไปให้เบอร์เมล์ซะง้าน...มันก็เลยต้องรอร๊อรอแบบนี้หล่ะนะฮะพี่เพชร
แต่คาดว่าอีกไม่น่าพี่เพชรคงจะได้รับข่าวดี...เพราะพี่ดอว์นเองเค้าก็เขวมาทางพี่เพชรเสียมากกว่าพี่ใหญ่เสียเอง
หรือเพราะพี่ดอว์นเค้ายังไม่รู้วัตถุประสงค์ที่แท้จริงของพี่ใหญ่กันแน่...แต่พี่ใหญ่เป็นของพี่หมอกิมไม่ใช่เหรอ...คริคริ
+1 ให้คุณนุ่นนะฮะ...แล้วก็ขอให้หายไวไวนะ...รักษาสุขภาพด้วยฮับป๋ม...เค้าเป็นห่วงนะเออ...ฮี่~*
-
หมอใหญ่นี่มี something wrong กับหมอกิมมั้ยอ่ะ :m28:
อยากให้น้องดอว์น กล้าๆหน่อย อย่างน้อยก็เคยสร้างความร้าวฉานให้คู่พี่ชมพูมาแล้ว
แค่ก้าวเดินข้ามสะพานที่พี่เพชรทอดมาให้ ไม่ยากหรอกจ๊ะ :m12:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด (http://i269.photobucket.com/albums/jj72/myem0/01/mushroom-emo-1-038.gif) พี่นุ่นมาต่อแล้ววววววววววว
ตอนนี้ไม่รู้จะพูดอะไรดี ในหัวมันตีกันไปหมด (http://i269.photobucket.com/albums/jj72/myem0/01/onion-emoticon-032.gif)
สรุปคือสามคนนี้รู้จักกัน พี่ใหญ่กับคุณพี่เพชรก็รู้จักกันด้วย! แถมพี่กิมยังเคยกิ๊กกับพี่ใหญ่!! (จริงไหมเนี่ย!?) อย่ามาทำพี่ดอว์นเสียใจนะ!
แล้วอีตาพี่เพชรนี่... ทำเหมือนรู้จักมาก่อน แต่ที่แท้เนียนๆรู้จัก แล้วหยอดไว้ตอนนั้นน่ะเหรอ! ทำเป็นเพ้อ แต่ในใจยังรู้สึกไม่ถึงครึ่งกับที่พูดนี่นะยะ :angry2:
ทำพี่ดอว์นหวั่นไหวแล้วนะเนี่ยยยยยยยย ม่ายๆๆๆๆ แล้วตกลงคุณพี่ใหญ่นี่ยังแอบกิ๊กกับพี่กิมอยู่เปล่าเนี่ยยยยยยยย ม่ายๆๆๆๆ :m31:
โถถถถถถถวววววววววว~ พี่ดอว์นของน้องรุ้ง :กอด1:
พี่ดอว์นอย่าเพิ่งตกลงปลงใจกับใครนะ อีแมวที่พี่เพชรแกให้มาก็ไม่ต้องสน เชิดใส่เลย ฮ่าๆๆ :a14:
ปล.ดูแลตัวเองดีๆนะจ๊ะ (http://i269.photobucket.com/albums/jj72/myem0/01/mushroom-emo-1-046.gif)
-
โอ๊ยยยยยยย อ่านแล้วมึน :serius2:
แต่ละคนความสัมพันธ์คลุมเครือเหลือเกิน
อยากจะรู้ซะเดี๋ยวนี้ แต่ทำไม่ได้ 555+
แต่ยังไงก็เชียร์พี่เพชรน้องดอว์นนะจ๊ะ
ปล. นุ่นหายป่วยเร็วนะจ๊ะ :L2:
-
ใหญ่เีดียวกันไหมนี่ โด่ มีเมียแล้วนี่หว่า แล้วยังไปป้อพี่ดอนอีก เจ้าชู้จริงๆ
พี่เพชรรีบทำคะแนนด่วน อย่าชักช้าเซ่
-
พี่ใหญ่นี่ชักยังไงๆ แล้วนะเนี่ย มีเมียแล้วไหงทำงี้ (เดาว่าใหญ่เดียวกันแหงม)
สงสัยคงมีเื่รื่องวงแตกกันแน่ๆ เจ้าชู้ :angry2: :angry2:
-
:z2: :z2:
-
พีหมอเพชร มัวแต่งุ่นง่าน 55555 เดี๋ยวเห๊อะ ไม่ทันพี่ใหญ่
อ่าว นึกขึ้นมาได้ พี่ใหญ่ นี่เคยอกหักมาจากหมอปุ่นป่าวคะ
มาตอนนี้ท่าทาง จะรับประทานแห้วอีกแล้ว โอ๋โอ๋ :กอด1: ใครไม่เชียร์พี่ใหญ่
แต่เค๊าจะเป็นกำลังใจให้นะ แต่พี่ใหญ่รู่ใช่ป่าว ว่าพี่เพชรน่ะเค๊าพระเอก 5555 :laugh:
-
ต่างคนต่างรอเนอะ
แต่พี่ดอว์นควรเริ่มนะคะ 555
-
ต่างคนต่างรอ แต่หมอเพชรรู้สึกอาการจะหนักนะเนี้ย
สามีหมอกิมคือใหญ่หรือเปล่า ถ้าใช่นี้ ใหญ่เจ้าชู้ :angry2:
:กอด1: คุณนุ่น
-
พี่ใหญ่คนเดียวกันมั้ย มีเมียแล้วยังไปจีบพี่ดอว์นอีกเจ้าชู้นะ
พี่เพชรกล้าๆหน่อยอย่ามัวแต่รอ
+1 พี่นุ่นหายไวๆนะคะ :กอด1:
-
ไม่น่าเชื่อว่า สุขุมนุ่มลึกอย่างหมอเพชร
จะออกอาการเหวี่ยงได้ขนาดนี้
สงสารน้องพยาบาลคนนั้นจัง...
กล้าๆหน่อยนะพี่ดอน เมลล์ไปหาหน่อยเถอะ
หมอเพชรจะลงแดงอยู่แล้ววว
ขอบคุณน้องนุ่นนะจ๊ะ
-
1 ถ้าพี่ใหญ่คนนี้มีเมียอยู่แล้ว ขอ :z6: ไปไกลๆเลย แบบไม่ชอบจริงจังไอ้พวกมีไปเรื่อยเนี่ย
2 แต่ถ้าไม่ใช่ ก็ไม่ให้อยู่ดี อ๊ะ ยังไงกัน คือวินาทีนี้เชียร์พี่เพชรซะแล้ว
3 ให้เมลซะงั้น อ่า......==" ผมควรเชียร์พี่่ต่อดีมั้ยเนี่ย ทำไมพี่ถึงได้ เฮ้อ......
ps.เพี้ยงๆ อย่าให้น้องทีมาเห็นเม้นท์หลุดๆของผมอันนี้เล๊ย :call:
-
ตัดสินใจได้แล้วค่ะ...
เชียร์พี่หมอเพชรโลดเลยค่ะ... น่ารักน่าหยิกจริงๆ พ่อหนุ่ม
น้องดอว์นขา ติดต่อกลับด่วนๆ เลยลูก พี่เขารอหนูอยู่นะ
ขอบคุณค่ะ
-
นายดอร์นนนน ติดต่อกลับได้แล้วจ้า :impress2:
-
ต่างคนต่างรอที่พบเจอกันนะเนี่ย
-
ยังไงก็จะเชียร์พี่เพชรค่ะ เพราะฮีเป็นคนที่ดิฉันฟันธงว่าเป็นพระเอกมาตั้งแต่ต้น ถึงพี่หมอใหญ่จะ...ใหญ่...มาจากไหน พี่เพชรของดิฉัน (เหรอ) ก็บ่ยั่น
คุณนุ่นเขียนเหมือนมืออาชีพมากค่ะ อ่านแล้วหวานละมุน แบบเขียนให้คนอ่านเข้าถึงตัวละครด้วยอ่ะ อยากจะกรี๊ดดังๆ แอร๊ย
รออ่านตอนหน้านะคะ
-
เค้ายังรอน้องดอน ติดต่อกลับอยู่นะครับ
-
.
.
เข้ามาบอกว่า วันนี้ไม่มีมาส่งนะคะ เพราะข้าพเจ้าเอาเวลาว่างของวันไปดูแฮรี่ กับเครื่องรางยมทูต ครึ่งแรกมาค่ะ
ยอมรับผิดทุกประการ
แต่ หลังจากอ่านคอมเมนท์ทั้งหมดแล้ว..........มีบางสิ่งอยากบอก
อย่าเชื่อในสิ่งที่ได้ยินมากนักนะคะ
แบบว่า......แอบสงสารพี่ใหญ่ โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ของฝากค่ะ............
พี่ใหญ่
http://img1.tiniergoodies.com/_swf/26-09-2010/selfy.swf?faceId=103641&hairId=103321&accefId=0&accehId=10410576&topId=10341162&bottomId=10341023&accenId=10340936&backId=10314943&hatId=0&shoeId=1036411&coatId=10341196&bgId=10422103&bodycolorId=17000195&dreamId=182993
พี่เพชร
http://img1.tiniergoodies.com/_swf/26-09-2010/selfy.swf?faceId=10479095&hairId=10410861&accefId=10358726&accehId=10410014&topId=10384991&bottomId=10340801&accenId=10349992&backId=10455434&hatId=0&shoeId=0&coatId=0&bgId=10495902&bodycolorId=17000192&dreamId=182641
(เห็นพี่แม่น้ำเหลือง yellowriver แห่ง นี่ไม่ใช่การขอร้องแต่เป็นคำสั่ง เล่น เลยเอามั่ง ฮี่ๆๆ .......แอบโฆษณาแฝงโดยมิได้รับผลประโยชน์ใดๆตามเคย)
-
โอ้ยยยยย พี่เพชรน่ารักกกกกก
-
ขอเชียร์หมอใหญ่อ่ะ จะโดนรุมสกรัมไหมเนี่ย ก็ไไม่ชอบผู้ชายท่ามากแบบเพชรนิ ชอบคนตรงไปตรงมาแบบหมอใหญ่มากกว่า
-
ท่าทางดอนก็อยากติดต่อไม่ใช่เล่นนะเนี่ย
-
ขอเชียร์หมอใหญ่อ่ะ จะโดนรุมสกรัมไหมเนี่ย ก็ไม่ชอบผู้ชายท่ามากแบบเพชรนิ ชอบคนตรงไปตรงมาแบบหมอใหญ่มากกว่า
โพสนี้ตรงใจไอมาก แต่ไอแค่เอนเอียงนะ ยังไม่ตัดสินใจว่าจะเชียร์ใคร
หมั่นไส้คุณชายเพชร ท่ามาก+ตอแหลจริงๆนั่นแหละ เชอะ~
ผู้ชายสปอร์ตๆแบบพี่ใหญ่ยังจะดูดีกว่าเยอะเลย(ถึงจะดำก็เหอะ) ฮ่าๆๆๆ
อย่างน้อยก็รู้จากพี่นุ่นแล๊ะว่าพี่ใหญ่ไม่ได้กิ๊กกับคุณหมอกิมมาก่อน ดูมีภาษีดีขึ้นมาเยอะเลย
:laugh:
-
ขอเชียร์หมอใหญ่อ่ะ จะโดนรุมสกรัมไหมเนี่ย ก็ไม่ชอบผู้ชายท่ามากแบบเพชรนิ ชอบคนตรงไปตรงมาแบบหมอใหญ่มากกว่า
โพสนี้ตรงใจไอมาก แต่ไอแค่เอนเอียงนะ ยังไม่ตัดสินใจว่าจะเชียร์ใคร
หมั่นไส้คุณชายเพชร ท่ามาก+ตอแหลจริงๆนั่นแหละ เชอะ~
ผู้ชายสปอร์ตๆแบบพี่ใหญ่ยังจะดูดีกว่าเยอะเลย(ถึงจะดำก็เหอะ) ฮ่าๆๆๆ
อย่างน้อยก็รู้จากพี่นุ่นแล๊ะว่าพี่ใหญ่ไม่ได้กิ๊กกับคุณหมอกิมมาก่อน ดูมีภาษีดีขึ้นมาเยอะเลย
:laugh:
55555 พี่เพชรโดนหมั่นไส้ จะสมน้ำหน้าดีมั๊ยเนี่ย :m20:
แต่ก็ท่ามากจริงๆน่ะแหล่ะ เช้อออ แทนที่จะขอเมลล์เค๊า กลับเป็นฝ่ายรอให้เค๊าติดต่อมาซะงั้น
รอปายนานๆเลย
-
น้องดอน แค่ส่งเมล์เนี้ยนะ กล้าๆหน่อยดิ
-
ไม่เสร็จค่ะ วันนี้ก็ไม่เสร็จแหงๆ
เพิ่งได้แค่สองหน้านิดๆเอง งิงๆ
ข้าพเจ้าเลยมีของมาขัดดอก >/////////<
จากใจพี่เพชรที่กำลังจะคลั่งเพราะดำเนินกโลบายผิด
อุตส่าห์คิดว่าสบตาแล้วชัวร์ แต่แกไม่รู้นี่นาว่าพี่ดอว์นของเราๆท่านๆกำลังกลัวว่าถ้าจะเริ่มรักอีก เดี๋ยวๆก็ต้องเจ็บอีก
ขอแบบเข้ามาเต็มๆตรงๆตะหากจะเวิร์คมอร์ โถ........พี่เพชร
อ้าอรุณ ณ รุ่งวสันต์ฤดู อะคร้าวลออประดุจพธู
สะคราญศรี
ส่องสว่างกระจ่าง ณ ท้องนที แอร่มระยับมิเทียบมณี
ผิเหนือกว่า
หยาดพิรุณสะท้อนวะวับก็พา ระลึก ณ ยามประสบยิหวา
ณ คราแรก
เพียงปะนัยนาก็รู้วะแปลก อุราก็ราวธนูระแทรก
มิทันหนี
โอ้พระกามเทพสิดลฤดี มิอาจจะหักจะห้ามรตี
ก็จำจร
หงิงๆ..........สงสารพี่เพชรกันเถิดนะคะ
โถววววววว พ่อคุณ :impress3:
-
มาซะเป็น Demo :z13:
อยากอ่านตัวเต็ม แบบมีเนื้อ ๆๆๆๆ (http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/b78b7fdb-1.gif)
-
:z10:
-
ขอเมลล์พี่เพชรได้มั้ย จะเมลล์ไปบอกว่าให้รอน้องดอว์นแป๊บนึง...จายเย็นๆๆๆ อิอิ
-
งืมมม ตกลงใครพระเอก สารภาพว่าลืมคนเก่าๆไปหมดแระอะ แต่ชื่อคุ้นๆนะ พี่กิมอีก ใครน้า :z3:
แต่อยากให้ดอนหยิ่งๆไว้ หมั่นไส้ไอ้คุณพี่เพชร หุๆ
-
:serius2: พี่เพชรหายไปไหนเนีย เด๋วไม่เชียร์เลย
-
พี่เพชร จะหลบให้เพื่อนใหญ่หรือเปล่า
ถ้าใจตรงกัน
-
รอด้วยคนค่ะ อยากรู้ว่าใครจะมาวิน
-
เเวะเข้ามาดู กลอนของพี่เพชรเเต่ยังไม่ได้อ่านตอนเก่านะคะ รอตอนใหม่จะได้ไม่ค้าง เเต่มีข้อสงสัย คุณนุ่นคะ ท่อนนี้ "ดำเนินกโลบายผิด" กโลบายคุณนุ่นตั้งใจรึเปล่าคะ ถ้าตั้งใจมันเเปลว่าอะไรคะ +1 ค่ะให้กำลังใจพี่เพชร คุคุคุ
-
จดๆจ้องๆเรื่องนี้อยู่นานเพราะเคยติดใจพี่ฟ้ากะน้องป่วนมาแล้ว
แต่เพิ่งจะว่างได้มาอ่าน
ว้าวววว...ติดใจไม่แพ้กันเลย
:กอด1:พี่เพชร - น้องดอน ชื่อตัวละครล้วนคุ้นๆ
แต่จะรายละเอียดอะไรไม่ค่อยได้ ฮ่าๆๆ
เชียร์พี่เพชรสุดใจ เพราะบอกว่าน้องดอนเป็นเนื้อคู่
ส่วนพี่หมอใหญ่คู่กัยพี่หมอกิมไปแล้วกันเนอะ(555 :-[คนอ่านเริ่มคิดเอาเองแระ)
รออ่านตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อค๊าบบบ
-
มารับของฝากคุณชายเพชร
รออ่านแบบเต็มๆอยู่อะพี่นุ่น :m13:
-
เอาเป็นว่าขอเมลน้องดอว์นด้วยคน เดี๋ยวผมรับอาสาส่งเมลนี้ไปให้เอง
บอกว่า......
ผมเขียนเอง
เอิ๊ก
(ทำไมผมเม้นท์พี่นุ่ืนหลุดๆทุกทีเลยนะ)
-
อ้าอรุณ ณ รุ่งวสันต์ฤดู อะคร้าวลออประดุจพธู
สะคราญศรี
ส่องสว่างกระจ่าง ณ ท้องนที แอร่มระยับมิเทียบมณี
ผิเหนือกว่า
หยาดพิรุณสะท้อนวะวับก็พา ระลึก ณ ยามประสบยิหวา
ณ คราแรก
เพียงปะนัยนาก็รู้วะแปลก อุราก็ราวธนูระแทรก
มิทันหนี
โอ้พระกามเทพสิดลฤดี มิอาจจะหักจะห้ามรตี
ก็จากจร [/color]
อู๊ววว..น้องนุ่นขา อีทิสังฉันท์ ที่น้องนุ่นใช้แทนความรู้สึกของพี่เพชรเนี่ย สุดดดดดยอดดดดดค่ะ
ถ้าพี่แก้วเป็นน้องดอว์น แล้วได้รับร้อยกรองไพเราะๆแบบนี้
ไม่เหลือค่ะ ตายค่ะ ละลายตายแน่เลย (เอ่อ ว่าต่บุคลิกแบบนี่เพชรนี่จะทำแบบนี้รึ)
แต่ว่า....ใครจะว่าไง พี่แก้วก็ยังเชียร์พี่เพชรอยู่ดีจ้ะ
ป.ล. ว่าด้วยฟ้าทลายโจร หวานเป็นลม ขมเป็นยา จ้า
พี่ดื่มครั้งแรกเนี่ยก็ร้องจ๊ากเมือนกัน เค้าหัวเราะขบขันพี่กันทั้งบ้านแหละ
-
มารอด้วยคนค่ะ :L2:
เพิ่งเข้ามาอ่าน น่าติดตามมมากเลยค่ะ :กอด1:
-
รอ รอ หมอเพชร
+1
-
พี่ใหญ่ พี่กิม สองคนนี้เคยจีบพี่หมอปุ่น! เอ๊ยยยยย เค้าจำได้แล้ว จริงๆแล้วเรื่องนี้เหมือนรวมพวกที่ผิดหวังจากความรักมาไว้ด้วยกันเลยเนอะ :laugh: แต่มันจะยังไงต่อล่ะคะ? พี่เพชรกับพี่ใหญ่เป็นเพื่อนกันซะด้วยสิ แต่ยังไงเค้าก็โบกธงเชียร์พี่เพชรสุดใจ เพราะความต่างของสองคนนี้ดูยังไงก็เหมาะสม :กอด1: เป็นกำลังใจให้พี่เพชรในการรอคอยอีเมลล์จากน้องดอว์น และเป็นกำลังใจให้น้องดอว์นส่งอีเมลล์ไปหาพี่เพชรไวๆ เอางี้ถ้าน้องไม่กล้าส่ง แนะนำว่าฟอร์เวิร์ดเมลล์นำร่องไปก่อนก็ได้ :m20:
คุณนุ่นสู้ๆ
:กอด1:
-
กลอนแปลว่าอะไรคะ? ขอคำแปลแบบชัดเจนๆเลยได้ไหมคะ :m23:
รู้นะว่าหวาน ซึ่งน่าจะขัดกับบุคลิคคุณช้ายคุณชายเพชรอยู่นะ (ถึงบางทีจะแอบสปอร์ตอย่างขับรถยนต์ขึ้นภูเขาก็เหอะ)
หงิงๆ..........สงสารพี่เพชรกันเถิดนะคะ
โถววววววว พ่อคุณ :impress3:
สั้นๆ ง่ายๆ ได้ใจความจากไอว่า... ไม่! :laugh: เพราะไออ่านกลอนแล้วแปลไม่ออก ไม่รู้เรื่อง เพราะงั้น..ไม่รู้ไม่ชี้~
เอาตอนต่อไปมาาาาาาาาา o11
-
^
^
^
เอาเป็นถอดความบทต่อบทของอีทิสังฉันท์จากใจพี่เพชรไปก่อนนะคะ
อ้าอรุณ ณ รุ่ง วสันต์ฤดู อะคร้าวลออประดุจพธู
สะคราญศรี
(แสงตะวันยามเช้าในฤดูฝน สวยงามราวกับสาวน้อยแสนสวย)
ส่องสว่างกระจ่าง ณ ท้องนที แอร่มระยับมิเทียบมณี
ผิเหนือกว่า
(แสงนั้นส่องลงตรงผิวน้ำ...ให้นึกภาพว่าพี่เพชรแกยืนรำพึงรำพันอยู่ริงแม่น้ำ ไม่ก็ริมทะเล ไม่ก็ริมเขื่อนนะคะ แสงนั้นสะท้อนประกายน้ำดูระยิบระยับไม่เท่ากับเพชรพลอยก็จริง...แต่เหนือกว่า)
หยาดพิรุณสะท้อนวะวับก็พา ระลึก ณ ยามประสบยิหวา
ณ คราแรก
(เม็ดฝนที่โปรยลงมาก็สะท้อนกับแสงตะวันนั้น ยิ่งพาให้นึกถึงเมื่อได้พบกับยอดดวงใจเป็นครั้งแรก....อ้วกเนอะ ยอดดวงใจด้วยอะ พี่เพชรเนี่ย บร้าๆๆๆๆๆ)
เพียงปะนัยนาก็รู้วะแปลก อุราก็ราวธนูระแทรก
มิทันหนี
(แค่สบตาก็รู้สึกแปลก ราวกับถูกศรปักอกไม่ทันได้หนี)
โอ้พระกามเทพสิดลฤดี มิอาจจะหักจะห้ามรตี
ก็จำจร
(ผิดที่พระกามเทพ(เจ้าของศรรักไง)นั้นแล้วที่ดลใจ เราจึงไม่อาจห้ามความรักได้...แต่ก็จำต้องพรากจากกัน)
*เอาใจไอจังเลย เพราะตอนต่อไปยังไม่เสร็จ พี่นุ่นไม่สบายจริงจังว่ะค่ะไอจัง แบบว่าตื่นมาวันนี้มันแย่กว่าเมื่อวาน T__T
ปล.ท่านไหนมารอนุ่นขอโทษนะคะ สองวันมานี้รวมสมาธิเขียนไม่ได้นานเลย อยากอาเจียนเสมหะออกทีเดียวให้หมดท่อลม กร้ากกกกกกกกกกกกส์
ปล.อีก ถึงคุณบูตะจัง ^^ กโลบาย เป็นคำสมาสสนธิ จากคำว่า กล+อุบาย ถ้าให้แปลก็ประมาณว่า "แผนการอันเต็มไปด้วยเล่ห์เพื่อจะบรรลุเป้าประสงค์" ประมาณนั้นนะคะ
-
ถอดความจากคุณนุ่นตามความเข้าใจของตัวเองอีกทีได้ว่า ความน่ารักของน้องดอว์นคงแยงตาพี่เพชรเข้าเต็มๆจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว(ใช่ไหม?) อ๊ายย :o8: พี่เพชรสู้ๆเน้อ
ปล,หายป่วยไวๆนะคะคุณนุ่น :L2:
-
ซึ้งใจแทนน้องดอนจริงๆ
พี่เพชรเนี่ย โรแมนติคสุดๆเลย
รอได้นะน้องนุ่น รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
-
ตายล่ะ ขนาดเมย์ไม่ใช่น้องดอว์นยังแทบละลาย
ถ้าน้องดอว์นได้อ่านไม่เป็นขี้ผึ้งถูกลนไฟไปเลยเหรอ 555+
ยังไงก็เชียร์พี่เพชรละนะ หลวมตัวไปแล้วนี่ กร๊ากกกกกกกก
ปล. :กอด1: นุ่น แน่นๆ จะได้หายป่วยไวไว
-
อิอิ มารออ่านแบบเต็มตอน ขอให้นุ่นหายป่วยไวๆ นะ
-
พี่เพชรท่าน คุณชายม๊ากมากอ่ะ
คิดว่าทุกคนต้องวิ่งตามตัวเองไปหมดรึไง
ทิ้งเมล์ไว้ให้น้องติดต่อกลับ แต่ตัวเองมาหงดหงิดงุ่นง่านซะเอง
บอกได้คำเดียวว่า สมน้ำหน้าค่ะ
แต่ยังไงก็เชียร์พี่เพชรเหมือนเดิม (เอ๋ยังไงนี้ :laugh:)
ชอบบรรยากาศตอนที่พี่เพชรกับพี่ดอนอยู่ด้วยกันอ่ะ
หวานๆ อบอุ่นดี
ปล. ในที่สุดก็ได้เจอพี่ใหญ่กับพี่กิมคนที่ตามจีบพี่ปุ่นแล้ว
เรื่องนี้มีแต่คนที่เคยอกหัก เพราะฉะนั้นต้องจัดให้ครบคู่น๊า
-
งืมๆๆ พี่เพชรนี่เอาแต่ใจเนอะ สมน้ำหน้า
รอไปเหอะ รอจนเหงือกแห้งแน่ๆ :m14:
มาค่ะมาอ่านตอนต่อไปกัน แบบว่า เข้าใจว่าอาจจะไม่ถูกใจบ้างอะไรบ้าง
แต่ก็นะ เราต้องเคารพการตัดสินใจของพี่ดอนแกค่ะ ^o^
.........................
ตอนที่๑๐ รักไม่ยุ่งมุ่งแต่......รอ
“อ้าว น้องดอน.....มาวิ่งเหมือนกันเหรอ?”
เย็นย่ำตะวันรอนๆในวันจันทร์สัปดาห์ที่สองของการใช้ชีวิตที่ตาก ขณะอรุณรุ่งกำลังเป็นหัวแถวนำเพื่อนอีกสามตัววิ่งเอื่อยๆอยู่ริมถนนเลียบแม่น้ำปิงก็มีคนคุ้นหน้าที่ชักจะพาตัวเองเข้ามาเป็นคนคุ้นเคยพาเรือนร่างอย่างหนา แถมพอได้แสงเงาโพล้เพล้ยิ่งดูทะมึนเข้าไปใหญ่วิ่งเข้ามาขนาบแล้วเริ่มบทสนทนาอยู่ข้างๆ
“ครับ” ชายหนุ่มที่ได้นิสัยติดวิ่งออกกำลังกายเป็นประจำมาจากแฟนสาวหมวยที่เปลี่ยนความสัมพันธ์ไปเป็นพี่น้องชะลอฝีเท้าแล้วหันมาพยักหน้ารับคำหนึ่งหงึก พร้อมส่งรอยยิ้มบางๆให้อีกนิด
“แหม.....บังเอิญจังเลยนะครับ วันไหนไม่มีเวรพี่ก็ชอบมาวิ่งเหมือนกัน แถวนี้อากาศดี แถมก่อนกลับก็แวะตลาดโต้รุ่งซื้อของกินได้เลย”
บทสนทนาอย่างกับลอกมาจากบทละครโทรทัศน์หลุดออกจากปากหมอพี่ใหญ่ เรียกอาการขมวดคิ้วน้อยๆจากคนฟังที่ยังคงวิ่งด้วยฝีเท้าสม่ำเสมอได้เล็กน้อย
“ครับ”
“แล้วนี่น้องดอนเริ่มวิ่งนานรึยังครับ?”
“ครับ”
“งั้นเดี๋ยวเลิกแล้วเราไปหาอะไรกินกันนะครับ พี่เป็นเจ้ามือเอง”
นายแพทย์โอฬารรู้สึกได้อยู่หรอก ว่าบทสนทนานี้มันเหมือนตัวเองจะเป็นฝ่ายผูกขาด เพราะอีกคนที่ตอนนี้เริ่มมีรอยย่นน้อยๆที่หัวคิ้วเข้าลักษณะถามหลายคำตอบคำ ชายหนุ่มเริ่มปลอบใจตัวเองว่านี่อาจจะเพราะน้องเขาเป็นคนเงียบๆแบบนี้เอง ก็เมื่อวันศุกร์ตอนพาทั้งกลุ่มไปเลี้ยงหมูกระทะ อยู่ที่ร้านกันมากกว่าสองชั่วโมงแท้ๆ ยังแทบไม่ได้ยินเสียงน้องเลย
วันนั้นก็นึกว่าคงเพราะกำลังกิน แล้วน้องก็กินเก่งออกขนาดนั้น เลยไม่มีเวลาพูด แต่เท่าที่สังเกตวันนี้คงจะไม่ใช่แล้ว......น้องดอนเป็นคนไม่ค่อยพูดโดยธรรมชาติ
“เอ่อ.....”
“ครับ ดีเลยครับพี่ใหญ่ แกจะเอ่อทำไมวะดอน ให้พี่ใหญ่เลี้ยงดิดี เก็บตังค์ไว้ไปเที่ยว ฮ่าๆๆๆๆ” ยังไม่ทันที่คนถูกชวนจะตอบรับหรือปฏิเสธ ไอ้ก่อกรรมมันก็วิ่งขึ้นมาขนาบอีกข้างของเพื่อนแล้วชะโงกหน้ามาตอบรับคำชวนแทน
“ใช่ๆ น้องๆเก็บตังค์ไว้ไปเที่ยวกันดีกว่า ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“มันจะรบกวน.......”
“โอ๊ย...รบกวนที่ไหนกันครับ ไม่งั้นพี่ต้องกินคนเดียว เบื่อจะแย่”
ไอ้ดอนของเพื่อนๆแน่ใจว่าไม่ได้ตาฝาดที่เห็นว่าพี่ใหญ่ลอบขยิบตาให้ไอ้เพื่อนก่อ แล้วยังจะสายตาส่อแววประหลาดราวกับมีเรื่องอะไรสนุกหนักหนาของเพื่อนอีกสามคนอีก.....แค่นี้ก็เข้าใจแล้วว่าพี่ใหญ่ไม่ได้อยากจะเป็นแค่พี่ ที่เข้ามาหยิบยื่นความสนิทสนมให้แบบนี้หวังมากกว่านั้นเยอะ นายอรุณรุ่งไม่พูดก็ไม่ได้แปลว่าไม่รู้นี่นะ
แต่จะให้บอกยังไงล่ะในเมื่อเท่าที่นายแพทย์โอฬารทำอยู่ มันก็ยังไม่ได้ล้ำเส้นของความเป็นพี่น้องร่วมสถาบันเลยสักนิด จะตีตนไปก่อนไข้ชิงบอกไปว่าช่วงนี้กำลังคิดจะพักเรื่องรักเอาไว้ก่อน มันก็จะดูเหมือนมั่นใจเกินไปล่ะมัง
‘ก็ไม่ทำไม.....แค่คิดว่าเงียบๆนิ่งๆอย่างนี้ ไม่น่าเชื่อว่าจะคิดเข้าข้างตัวเองเป็นตุเป็นตะได้ มั่นใจมากไปหน่อยมั้ย......เด็กน้อย’
เสียงทุ่มต่ำแผ่วเบาของใครบางคนเหมือนจะดังแว่วๆอยู่ริมหู เรียกรอยยิ้มแต่งแต้มขึ้นทั้งริมฝีปากสีสดและดวงตาทั้งคู่ของหนุ่มน้อยนัยน์ตาโศกที่หมดความสนใจกับเสียงพูดคุยกระเซ้าเย้าแหย่ที่ดังขึ้นจริงๆรอบตัว มือข้างหนึ่งยกขึ้นดันขาแว่นสายตาขึ้นให้เข้าที่บนดั้งจมูกอย่างเคยชิน พร้อมกับเผลอรำพึงออกมาเบาๆราวกับต้องการส่งข้อความฝากลมไปถึงคนไกล
“จะยังจำผมได้อยู่รึเปล่านะ....เพชร.....”
“น้องดอนว่าอะไรนะครับ?”
เสียงคนตัวโตที่พลอยหยุดยืนอยู่ข้างๆถามขึ้นดึงให้ห้วงความคิดที่ลอยไปถึงใครบางคนย้อนกลับมาสู่เหตุการณ์เฉพาะหน้า
“เออ อะไรของแกวะดอน? อะไรเพชรๆ อ๊ะหรือแกอยากกินผัดเผ็ด?”
สาวเดียวในกลุ่มมีความสามารถในการดึงเข้าสู่เรื่องกินได้อย่างน่านับถือ จากเพชร ไอ้ตัวจี๊ดมันฟังให้เป็นผัดเผ็ดได้ รายนี้ก็ไม่รู้ตัวอีกเหมือนกันว่ามีคุณชายหน้าตี๋บางคนก้มหน้าลงยิ้มจนตาเป็นสระอิกับพื้นปูอิฐสลับสีอ่อนแก่ราวกับเพื่อนเก่าแทบจะทันที
“ถ้าผัดเผ็ดร้านอาหารตามสั่งตรงหัวถนนดีกว่าครับ เดี๋ยวเลิกวิ่งแล้วเราค่อยเดินกลับไปกัน ไปถึงสั่งอาหารรอกว่าจะได้กินก็พอดีแหละ ไม่ทันได้จุกด้วย งั้นตกลงตามนี้นะครับ”
ตกลงว่ามื้อเย็นวันนั้นสี่สหายก็ได้เจ้ามือเป็นคุณหมอตัวโตเป็นยักษ์ตามเคย แถมยังเป็นเจ้ามือมันแทบจะทุกวันด้วยสิ จะเว้นก็แต่วันที่นายแพทย์โอฬารมีเวรเท่านั้นแหละ
แถมเจ้าหน้าที่ทั้งแผนกกายภาพบำบัดยังรับรู้ทั่วกันด้วยว่าช่วงนี้ได้เจอคุณหมอตัวโตบ่อยกว่าปกติ จนผ่านเข้าสัปดาห์ที่สามที่นักศึกษาฝึกงานต้องสลับหน้าที่กัน อรุณรุ่งจากที่เดินวอร์ดก็ถูกเปลี่ยนมาอยู่ประจำแผนกด้านล่าง คราวนี้ไม่ใช่แค่วันละครั้งหรือสองวันครั้งที่จะได้เจอนายแพทย์โอฬารในแผนกกายภาพบำบัด แต่คุณหมอใหญ่เล่นโผล่มาดูคนไข้ทุกวันไม่มีขาด บางวันไม่มีคนไข้ของคุณหมอลงมาด้วยซ้ำ แต่คุณหมอก็ยังมา
“อ้าว คุณหมอโอฬารมาอีกแล้ว วันนี้ไม่มีเคสคุณหมอนี่คะ”
“อ้าว......อ๋อ วันนี้ผมไม่ได้มาดูคนไข้ครับ วันนี้ผมจะมาถามเฉยๆน่ะว่าที่กายภาพบำบัดมีฝึกใช้มือรึเปล่า พอดีมีคนไข้ผ่าตัดจากที่อื่นมาแล้วมีปัญหาที่มือนิดหน่อย คนไข้ไม่ว่างมาในเวลาด้วย”
คุณหมอตัวโตเป็นยักษ์แกล้งไม่สนใจสายตารู้ทันจากพี่กุ้งหัวหน้าแผนกกายภาพบำบัดเสีย ก็จะไม่ให้รู้ทันได้ยังไง ในเมื่อข้อมูลพวกนี้คุณหมอที่ส่งคนไข้มาประจำย่อมรู้อยู่แล้วว่า คลินิกนอกเวลาของอาชีวะบำบัดที่มักจะดูแลพวกการใช้งานของมือจะไม่มีเจ้าหน้าที่ประจำ เพราะงั้นถ้าส่งคนไข้มาก็ต้องเป็นนักกายภาพบำบัดนี่แหละที่จะดูแลเรื่องฝึกมือให้คนไข้
พี่กุ้งร่ำๆจะไปถกเสื้อกาวน์แถมด้วยเชิ้ตตัวในคุณหมอออกดู อยากจะรู้ว่าแถกไถไปนี่ถึงขั้นเลือดซิบรึเปล่า จะได้ช่วยทำแผลให้
“หลังสี่โมงเราจะเริ่มเปิดคลินิกตอนสี่โมงครึ่งไงคะหมอ คนไข้จะฝึกมือก็ฝึกให้ได้ค่ะ ถ้ายังไงคุณหมอส่งมาได้เลย หึๆๆ”
“อ้อ...ครับ ขอบคุณนะครับ”
คุณหมอใหญ่ที่ตัวใหญ่สมชื่ออ้อยอิ่งอยู่หน้าเคาน์เตอร์อีกสักพัก พอกวาดสายตาไปมองเห็นเป้าหมายเดินออกมาจากม่านเบอร์สามพร้อมเข็นเครื่องมือไฟฟ้าหน้าตาประหลาดบางอย่างออกมาด้วยหน้าตาเคร่งๆนิ่งๆก็เปลี่ยนทันควัน ริมฝีปากหยักหนายกยิ้มจนเห็นฟันเขี้ยวสมความเป็นยักษ์ หวานไม่เกรงสายตาใครจนคนแอบมองตาค้าง
แต่คนที่ได้รับรอยยิ้มไปตรงๆกลับมีปฏิกิริยาแค่ละมือจากรถเข็นนั่นแล้วประนมมือไหว้พร้อมรอยยิ้มน้อยๆแค่มุมปากเท่านั้น ก่อนจะหมดสิ้นความสนใจหันไปใส่ใจกับเครื่องมือในมือต่อ เล่นเอาพี่กุ้งที่จับตาอยู่รู้สึกสงสารคุณหมอตัวโตขึ้นมาติดหมัด ตกใจว่านายแพทย์หนุ่มหุ่นไม่ให้เพราะแมนเหลือรับเป็นเกย์นั่นเลิกตกใจไปตั้งแต่พอจับได้ว่าคุณหมอมาแผนกบ่อยๆเพราะอะไรแล้ว แต่พอมาเห็นจะจะกับตาแบบนี้แล้วก็กลัวคุณหมอจะต้องซดน้ำเก๊กฮวยแก้เก๊กซิมซะตั้งแต่ตอนนี้ เป็นการกันไว้ก่อนละกระมัง
“ดอน”
“หืม?”
ก่อนเข้านอนคืนหนึ่งในสัปดาห์ที่สี่ของการฝึกงาน คุณชายเช เกวาร่า ก็เรียกเพื่อนดอนที่เพิ่งเดินออกจากห้องน้ำและกำลังผูกปมกางเกงเลเตรียมจะเข้านอนให้หันไปหา
“ถามจริงเหอะ นายไม่รู้เหรอว่าพี่ใหญ่เขาคิดยังไง?”
สิ้นคำถามไอ้จี๊ดที่ทำท่าว่าหลับซุกฝาห้องไปเรียบร้อยกระดืบตัวทั้งม้วนผ้าห่มเลื่อนหัวมาวางบนตักไอ้คนตั้งคำถามเบิกตาโตพร้อมกางหูหางเป็นจานเรดาห์รับข้อมูล ในขณะที่ไอ้คุณก่อที่กำลังจะออกไปอาบน้ำบ้างรีบผลุบกลับเข้ามาในห้องพร้อมคอสตูมผ้าขนหนูผืนเดียวทันที
“ก็.....รู้”
พี่ดอนผู้ถูกยัดข้อหานั่งลงบนเก้าอี้กลมหน้าโต๊ะเครื่องแป้งที่บนนั้นมีแต่แป้งเด็กแคร์ขวดสีฟ้ากับโลชั่นอีกขวดเดียววางอยู่สมกับเป็นโต๊ะเครื่องแป้งแล้วหันกลับมาเผชิญหน้ารับการสอบสวนโดยดี
“แล้วจะไม่ทำอะไรให้ชัดเจนหน่อยเหรอ?”
ไอ้ตัวปากแมวทั้งสองนิ่งสงบเตรียมทำหน้าที่คณะลูกขุนโดยไม่มีปากมีเสียง ปล่อยหน้าที่ซักถามให้ไอ้เชไปคนเดียว
“ก็....ไม่รู้จะปฏิเสธยังไง จะให้จู่ๆไปบอกพี่แกว่าอย่ามาจีบผมเลย ผมไม่ชอบพี่หรอก มันก็จะแรงไปนะ หรือพวกแกว่าไง?”
“เฮ้อ............กูว่าแล้ว”
“อะไรวะไอ้ก่อ?” หลังประโยคนอสตราดามุสของนายก่อคุณ นาวสาวอิระวดีก็ส่งเสียงถามออกมาทันที
“ก็กูว่าแล้วว่าพี่ใหญ่คงได้ซดน้ำแห้วอะดิ นี่มึงคิดดูนะอย่างไอ้ดอนน่ะ ถ้ามันชอบมันคงไม่นิ่งขนาดนี้หรอก นี่พี่ใหญ่แกพยายามเสนอหน้าแทบตาย ไอ้ห่านี่ก็ยังเงียบสนิทถามคำตอบคำอยู่ทุกวี่วัน มึงไม่เห็นตอนมันคบกะน้องขวัญเหรอ แรดตื่นแต่ไก่โห่ไปวิ่งกับเขาทุกวัน อยู่ด้วยกันก็เอาอกเอาใจเขาตลอด น่าหมั่นไส้!!”
“อ้าว......แล้วก็ไม่บอกว่าหมั่นไส้”
“ทำไม ถ้ากูบอกมึงจะไม่ทำ?”
“เปล่า ก็แค่จะได้ไปแอบๆทำไม่ให้เห็น หึๆๆๆ”
สิ้นเสียงตอบทั้งเสื้อทั้งกางเกงเน่าๆเปื่อยๆที่ไอ้เพื่อนก่อเตรียมไปเปลี่ยนหลังอาบน้ำลอยมาโปะตรงเป้าบนหัวกบาลที่ยังไม่ทันแห้งของพี่ดอนทันที พร้อมเสียงจิ๊จ๊ะจากปากไอ้จี๊ดที่ยังไม่ยอมลุกจากตักคุณชายเชท่าน
“ชั้นสงสารพี่ใหญ่ หล่อล่ำน้ำใจงาม เผื่อแผ่ถึงเพื่อนเป้าหมาย แบบนี้สิสมกับจะมาเป็นแฟนเพื่อนชั้น......”
“เห็นแก่กินล่ะสิ!!”
“ไอ้ก่อ แล้วจะทำไม แกแหละตัวดี เห็นยุยงส่งเสริมจนถึงขั้นบอกตารางด้วยซ้ำว่าวันไหนไอ้ดอนมันจะลงมาข้างล่างแทนเดินวอร์ด หึๆๆ ชั้นรู้....ชั้นเห็น....”
ไอ้ตัวจี๊ดยกตัวขึ้นมานั่งทั้งยังอยู่ในม้วนผ้าห่ม แต่ยังอุตส่าห์แหวกมือออกมาชี้หน้าเพื่อนที่นั่งนุ่งผ้าเข็ดตัวอยู่กับพื้นได้ ส่วนไอ้คุณก่อก็แลบลิ้นปลิ้นตาส่งกลับเป็นที่สนุกสนาน แต่พอไอ้ผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มจะลุกขึ้นมาลงไม้ลงมือ คุณชายเชคนเปิดประเด็นก็รั้งเอาไว้แล้วกดให้ลงไปนอนหนุนตักอย่างเก่า ก่อนจะเริ่มต้นปลอบให้ไอ้จี๊ดมันลืมนึกถึงหมาในปากด้วยการลูบหัวมันซ้ำๆ มืออีกข้างก็ยึดมือลูกแมวปากหมาไว้ให้นอนสงบเสงี่ยมอยู่กับที่ พร้อมทั้งส่งสายตาปรามไปให้ไอ้ตัวโตเปลือยครึ่งท่อนที่ยังส่งลูกกะตากวนโมโหขึ้นมาไม่เลิก
“แล้วนายจะปล่อยไว้อย่างนี้?”
“ไม่หรอก ที่จริงเราก็คิดอยู่ตลอดว่าจะบอกพี่ใหญ่ยังไง คงต้องจัดการให้เรียบร้อยซะพรุ่งนี้ พอมาคุยกันอย่างนี้ก็รู้สึกผิดขึ้นมายังไงไม่รู้.......”
“เออ ก็ดี.....” คนเปิดประเด็นพยักหน้าเห็นด้วยโดยมือยังไม่หยุดลูบผมลูกแมวบนตัก
“ถามหน่อยได้ป้ะ?” ไอ้ตัวจี๊ดที่นอนสงบเสงี่ยมอยู่ยกมือขอคำอนุญาตตามระเบียบ
“ถามอะไร?”
“ทำไมแกไม่ชอบพี่ใหญ่วะดอน เห็นคราวก่อนน้องขวัญแค่ขอคบหลังเจอสองครั้งแกก็ตกลงง่ายๆ.....อย่าบอกนะเพราะพี่ใหญ่ไม่ใช่สเป๊คท์”
“ไม่ใช่เรื่องสเป๊คท์หรือไม่สเป๊คท์หรอก มันก็แค่......ตอนนี้เรากำลังรอบางอย่างอยู่”
“รอ.....รออะไร?”
“รอดูหัวใจตัวเองน่ะ ตอนนี้.......เรายังไม่แน่ใจกับเรื่องบางเรื่อง....”
“ซึ่งก็คือ...........?”
“เฮ้อ........เราว่าเราติดใจคนอื่นอยู่น่ะสิ”
“ฮ้า!!!!”
เสียงเพื่อนสามตัวโวยวายออกมาอย่างพร้อมเพรียง จนอรุณรุ่งต้องยกนิ้วขึ้นมาแตะปากส่งเสียงชู่ออกมายาว แถมด้วยชะโงกหน้าออกไปทางหน้าต่างที่แง้มบานเกล็ดรับลมหนาวอยู่ ด้วยกลัวจะรบกวนบ้านข้างๆ
“ใคร?/ใครวะ?/กรี๊ด.......ใครอะแก๊?”
โน้ตแผ่นเล็กที่พับเรียบร้อยถูกหยิบออกจากซอกหนึ่งในกระเป๋าสตางค์หนังสีน้ำตาลเข้มยื่นส่งให้เพื่อน พร้อมกับใบหน้าขาวอมชมพูตามเชื้อชาติที่เริ่มขึ้นสีจัด จนไอ้คนช่างสังเกตอย่างเพื่อนก่อมันจับพร้อมฟันธงว่าหมอพี่ใหญ่อกหักแน่นอนร้อยเอาสิบ
“เพชร.........ใครวะเพชร?”
“ก็คนที่เราเจอที่ร้านอาหารตอนแวะพักที่นครสวรรค์ไง”
“กรรมเวร เจอกันแค่นั้นนี่ให้เมลมาเลยเรอะ แล้วแกติดต่อกลับไปยัง?”
ชายหนุ่มเจ้าของโน้ตตัวจริงที่ตอนนี้เพื่อนๆเวียนกันดูแถมพยายามส่องกับแสงไฟนีออน เผื่อจะเจอข้อความลับนอกจากสองประโยคนั้นกับอีเมลแอดเดรสด้านหลังให้ได้เบาะแสเพิ่มขึ้นสักนิดก็ยังดี
“...................” คนนั่งหน้าแดงไปด้วยขำอาการเพื่อนๆไปด้วยได้แต่ส่ายหน้าไปมาช้าๆเป็นคำตอบ
“อ้าว!! แล้วมึงรอไรเนี่ย?”
“ก็........รอเวลาไง”
อันที่จริงอรุณรุ่งรู้ตัวดีว่าที่ตอบเพื่อนไปว่ารอเวลา ที่ชัดเจนกว่านั้น.....คือรอเวลาที่จะมั่นใจในความรู้สึกของตัวเอง พร้อมกับรอเวลาที่ความกล้าที่จะเริ่มต้นความสัมพันธ์อีกสักครั้งโดยไม่กลัวกับผลที่จะตามมาจะมาถึงต่างหาก......
“พี่ใหญ่ครับ”
เย็นวันนี้เพื่อนๆสามตัวล้วนพร้อมใจกันติดธุระนอนตีพุงอยู่บ้านเช่า ไม่มีใครแหลมหน้ามาวิ่งเป็นเพื่อนพี่ดอนเลยสักคน ต่างคนต่างบอกว่าสงสารพี่ใหญ่....ไม่อยากเห็นหน้ายักษ์อกหัก
ในขณะที่ไอ้จี๊ดแถมมาด้วยว่า....ไม่ไปด้วยหรอก เพราะถึงพี่แกจะอกหัก มันก็ไม่มีสิทธิ์ยื่นมือเข้าไปช่วยดามอกแต่อย่างใด เล่นเอาเพื่อนอีกสามต้องส่ายหน้ากับอาการเล่นได้ตลอดเวลาของมันไปเลย
“ครับ”
“คือ......เราสองคน เป็นพี่น้องกันนะครับ”
จบประโยคด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำหนักแน่น นัยน์ตาสีอ่อนหลังกรอบแว่นก็มองสบกับตาคมๆบนหน้าเข้มๆของนายแพทย์โอฬาร ส่งผ่านความจริงใจไปเต็มที่
“เฮ้อ.......ตกลงครับ ขอพี่ทำใจสักสองสามวัน แล้วรับรองได้ ว่าน้องดอนจะได้พี่ชายเอาไว้คนหนึ่งแน่นอนครับ”
รอยยิ้มกว้างขวางจากทั้งปากทั้งตาส่งให้คนพูดง่ายเข้าใจง่ายแถมยังเป็นสุภาพบุรุษที่สุดในโลกตรงหน้า จนคนเพิ่งอกหักหมาดๆอดไม่ได้ต้องยิ้มตอบ
“ขอบคุณครับ.....พี่ใหญ่”
......................................................................
..โปรดติดตามตอนต่อไป..
ปล. โถววววววววววว พี่ใหญ่ของน้องนุ่น อกหักตลอดกาลนานเทอญมากๆผู้ชายคนนี้
-
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/12af5eb9.gif) ซู้ดดดดด (น้ำลาย) ในที่สุดที่รอก็มา ก็ได้อ่านทัน อิอิ
แอบสงสารพี่ใหญ่นิด ๆ แต่....รออีกคนมาดามจายยยยยย :m1:
พี่ดอนชนะเลิศ หนึ่งเดียวในใจคุณจริง ๆ
แต่แบบอิพี่เนี้ยบมาช้าไปหม้ายยยยย บึ่งรถมาอย่างด่วนเร้ยยย :angry2:
(เดี๊ยะจะโดน!!!)
เจเจ้พักผ่อนเยอะ ๆ ปั่นนิยายเพียบ ๆ กร๊ากกกก :กอด1:
-
แวะมาอ่านขอรับ :man1:
-
^
^
จิ้มๆ
ไม่ค่อยได้ทักทายเลย
ขอบคุณที่มาอุดหนุนนะคะ :กอด1:
ดาด้า อย่ามาทำน้ำลายเปื้อนไหล่พี่ดอนน้าาาาาาาา แบร่ๆๆๆ
เง้ออออออออ เจ็บตรู๊ดดดดดดด
v
v
v
-
^
^
^
^
จิ้มมั่งๆ :z13:
อ่ะๆ จิ้มเสร็จแล้วยื่นพลาสเตอร์แปะตรู๊ดดดให้คุณนุ่น1กล่องค่ะ :กอด1:
-
สงสารยักษ์จังงง
รอพี่เพชรเปิดตัว ฮาาาาาาาาาาา
-
ดีค่ะดี มีอะไรก็พูดกันตรงๆแบบนี้แหละ ก่อนที่จะเกิดเป็นปัญหายุ่งยากตามมา
ก็อดสงสารคนอกหักแบบหมอใหญ่ไม่ได้เนาะ
พี่หมอแกก็สุภาพบุรุษสุดใจจริงๆ
น้องดอว์น แน่ใจในความรู้สึกของตัวเองแล้วก็...
เขียนถึงก่อนเลย ไม่ต้องรีรอ ไม่ต้องเหนียมอาย
เฮอะ..ไม่ต้องรอให้พี่เพชรเขียนมาก่อนหรอก
พี่เพชรน่ะ มัวแต่ยักเยื้องอยู่นั่น ไม่ทันใจป้าแก้วเล้ย
-
น่าสงสารคนอกหัก พี่โอฬารมามาะ :กอด1:
-
ดอน อย่ามัวแต่ชักช้า กล้าๆหน่อย
-
เง้ออออออ แอบสงสารพี่ใหญ่ เป็นคนดีจริง :o12:
อีตาพี่เพชรคะ ถ้ายังชักช้า ร่ำไรอยู่เนี่ย จะไม่เชียร์แล้วนะ ฮึ่ยยยย :m16:
ส่วนน้องดอว์น พูดไปตรงๆก็ดีแล้วเนอะ ส่วนเวลาหน่ะ อย่านานเลยนะจ้ะ พี่ลุ้นนนนนน ฮ่าๆๆๆ
-
โถวววว .. พี่ใหญ่ อกหักซะแล้ว แต่ยอมรับความจริงง่ายแบบนี้ก็ปลื้มเลยทีเดียว ><
น้องดอว์นเค้ารอเวลา แต่คุณหมอพี่เพชรเค้ารออีเมลอยู่นะจ๊ะอย่าลืม อิอิ
:a1:
-
อย่ารอนานนักเน้อ สงสารหมอเพชร ฮีคิดว่าฮีอกหักไปแล้วล่ะ
น้องดอนปล่อยให้รอนานเกิ๊นนน แล้วเมื่อไหร่จะได้เจอกันซักที
+1 ให้ฉันท์เพราะ ๆ ของน้องนุ่นค่ะ
-
พี่ใหญ่น่าสงสารจัง อกหักซะแล้ว
พี่ดอว์นรอเวลา พี่เพชรรอเมล ต่างคนต่างรอ
รออีกนานมั้ยคะพี่นุ่น
-
โถ่พี่ใหญ่น่าสงสารขนาดนี้ ก็หาใครมาดามใจให้สิจ๊ะ...
น้องดอนรอเวลาเตรียมใจ...คนอ่านก็รอเวลาให้พี่เพชรกับน้องดอนมาป๊ะหน้ากันไวๆ อิอิ o13
-
พี่เพชรมีลุ้นแล้ว อิอิ อยากให้เจอกันไวๆ จัง
-
เขารออยู่ มาซะทีซิพี่เพชร
-
พี่ใหญ่ พี่กิม สองคนนี้เคยจีบพี่หมอปุ่น! เอ๊ยยยยย เค้าจำได้แล้ว จริงๆแล้วเรื่องนี้เหมือนรวมพวกที่ผิดหวังจากความรักมาไว้ด้วยกันเลยเนอะ :laugh: แต่มันจะยังไงต่อล่ะคะ?
เก่งจัง...ทำให้เราพลอยนึกออก ร้องอ๋อไปด้วย o13
-
สงสารหมอใหญ่..แต่สงสารพี่เพชรมากกว่า
รอบตัวป่วนก้อเกือบแย่..ชัดเจนดีน้องดอน o13
+1 น้องนุ่นรักษาสุขภาพด้วย :L2:
-
น่าสงสารพี่หมอใหญ่
แต่เรามันเป็นกองเชียร์พี่เพชรไปซะแล้ว
พี่เพชรก็รีบๆมาทำคะแนนเซ่ อย่าปล่อยให้พี่ดอนรอนาน วู้วววว
-
ก็สงสารพี่ใหญ่อยู่หรอกนะ แต่เคลียร์ชัดเจนแบบนี้แหละดีแล้ว
เดี๋ยวจะเป็นปัญหาทีหลัง ยังไงก็พี่เพชรอย่าหายหัวไปงี้เด้
รีบๆๆหน่อย เดี๋ยวน้องดอว์นไปเจอคนอื่นแบบที่ไม่ใช่พี่ใหญ่จะแย่นะเฟ้ย
(เชียร์แกไม่ขึ้นเลยวุ้ย)
ปล. กรี๊ดดดดดดดดกด+ได้แล้วคร่าให้นุ่นเป็นคนแรกเลยนะเนี่ย
โทษฐานแต่งเรื่องได้น่ารัก น่ากอด
-
^
^
^
เอร๊ยยยยยยยยยยยยยย
เขินๆๆ เอาบ้างๆๆ
ว่างเว้นการกดบวกหื้อคุณกำลังใจทั้งหลายมาหลายวัน
ไล่จิ้มบ้างดีกว่า
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามนะคะ
ตอนต่อไปมาสามหน้าแล้ว
(ไม่ใช่อะไร เมื่อกลางวันนอนหลายตื่นไปหน่อย มื้อนี้เลยยังหลับไม่ได้ หงิงๆ)
-
ง่ะ สงสารพี่ใหญ่ o22
-
โถๆๆๆๆ พี่ใหญ่ของไอ อุตส่าห์แอบมีใจเชียร์เอนเอียงให้ .. แต่นายเอกเรื่องนี้เขาก็ไม่เอียงด้วยนี่นะ ก็ต้องอกหักไปตามระเบียบ...... (http://i269.photobucket.com/albums/jj72/myem0/01/onion-emoticon-034.gif)
ไม่อยากจะคิดเล้ยยยยย ว่าถ้าพี่ใหญ่รู้ว่าคนที่แอบได้ใจเสี้ยวหนึ่งของพี่ดอนไปคือเพื่อนเพชรจะเป็นยังไง โฮะๆๆๆ :m26:
ปล.กลอนหวานมากค่ะ จะหวานเอียนไปหนายยยยยยยยยยยยย (ช่างไม่เข้ากับนิสัยเอ๊ยเพชรจริงๆ) o16
-
สงสารนะแต่ไม่แสดงออก หึหึ
-
แอบเห็นใจพี่ใหญ่ รอคู่ของตัวเองต่อไปละกันค่ะ
ตอนน้องนี้ก็ได้แต่รอพี่ดอนกะพี่เพชรอยู่ทุกขณะจิต :m19:
ว่าแต่..ต้องรออีกนานไหมคะพี่นุ่น
-
มามะพี่ใหญ่ขามาซกอกอุ่น ๆ ของเจเจ๊แทนก็ได้ค่ะ
นุ่นปล่อยพี่ใหญ่มาเดี๋ยวนี้นะ น่าฉงฉานออก
อกหักรักคุดตรออออออออออออออด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
-
อ่าพี่ดอว์นนนนนนนนนน
ทำไมทำอย่างนี้ สงสารพี่ใหญ่
-
เป็นอะไรที่ชัดเจนมาก และถูกใจFCของพี่เพชรเป็นที่สุด น้องดอว์นคนดีคิดดีทำดีทุกอย่างแล้ว เหลือแต่จะยอมอีเมลล์ไปหาอิคนมากท่าแค่นั้นเอง ยังไงก็ช่วยอนุเคราะห์พี่เพชรแกหน่อยนะคะ ไม่รู้จะพูดอะไรก็สวัสดีตัวเป้ง ไปสักคำ แค่นั้นพี่เพชรแก็แทบลอยติดเพดานแล้วล่ะคะ
พี่ใหญ่ พี่กิม คงไม่กินกันเองใช่ไหมคะ? แต่หนึ่งในนี้มีคนใส่แว่น และโดยส่วนใหญ่ นักแสดงนำของคุณนุ่นจะสวมแว่น (พี่ฟ้า น้องเอดู น้องดอว์น) และคุณนุ่นยังไม่เคยเขียนให้เพื่อนรักกัน มันจะมาแจคพอตที่คู่นี้หรือเปล่า? แต่จริงๆแอบเชียร์พี่ใหญ่กับน้องก่ออ่ะคะ :impress2:
-
รอเวลา แต่เวลามันไม่รอเรานะดอน
จะทำไรก็รีบๆทำเข้านะ เค้าอยากให้สองคนเจอกันได้แล้ว (ซะงั้น) :laugh:
-
ต่างคนก็ต่างรอ
ดอนคือคนที่กุมชะตาไว้นะว่าไปแล้ว
พี่ใหญ่คนดีๆ เดี๋ยวก็เจอคนใหม่ค่ะ อิอิ
-
พี่เพชร น้องดอนเค้าเคลียร์คิวรอขนาดนี้แล้วนะ
รีบบึ้นเบนซ์สปอต์มาหาอย่างด่วนเลย
ต่างคนต่างรอ :เฮ้อ:
เมื่อไรจะเข้าใจ เมื่อไรจะรักกัน~ (พยายามร้องตามทำนองเพลงด้วย :laugh:)
ปล. :กอด1: :กอด1: กอดปลอบพี่ใหญ่ อกหักเพียงครั้งยังไม่ตาย
แต่ได้ข่าวว่าพี่ท่านอกหักมาหลายรอบล่ะ 555
-
ตามอ่านเรื่องนี้มาได้สักระยะแต่ก็...แหะๆ
ชอบเพชรนะ แบบว่าเห็นหน้าปั๊บก็ชอบเลยประมาณว่ารักแรกพบ แต่ก็สงสารคุณหมอใหญ่ที่อกหัก
หวังว่าคงมีคนมาดามหัวใจเร็ววัน
-
วันพิเศษกับตอนพิเศษค่ะ
กอดทุกท่านแน่นๆ ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจนะคะ ^o^
.............................
“ความรักคือพลังงานรูปหนึ่ง..”
‘ปะป๊า!!’
.................................................................................................
คุณเอมอรรู้สึกถึงความผิดปกติของลูกแฝดทั้งสองคนตั้งแต่ขับรถไปรับหลังเลิกเรียนแล้ว วันนี้พี่ดอนเอาแต่หลบหน้าหลบตาแม่ เหมือนกับว่าไปทำความผิดอะไรมาแล้วต้องคอยปกปิดไว้ ส่วนน้องรุ่งไม่หลบหน้าหลบตาก็จริง...แต่รายนี้กลับมีอาการตาแดงๆเหมือนผ่านการร้องไห้มาไม่น้อยด้วย
“น้องรุ่ง พี่ดอน วันนี้อยากกินอะไรคะลูก จะช่วยหม่าม้าทำกับข้าว หรือว่าอยากกินข้าวข้างนอก?”
“หม่าม้า.......วันนี้เราทำไข่เจียวกันนะคะ ไข่เจียวสูตรปะป๊านะ น้องรุ่งอยากกิน”
จากกระจกมองหลังเธอสังเกตเห็นลูกสองคนจับมือกันแน่น ก่อนที่ลูกชายจะแกะมือน้องออกแล้วรั้งให้น้องที่ตัวโตเท่าๆกันเอนศีรษะซบลงกับบ่าเล็กๆของตัวเอง
คุณเอมอรตอบรับลูกสาวแล้วมุ่งตรงกลับบ้าน ไล่ให้ลูกสองคนจัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ส่วนตัวเองก็ขนเอกสารที่ไปรับมาวันนี้เข้าไปไว้ในห้องทำงาน อดไม่ได้ที่จะไล้มือไปตามขอบโต๊ะทำงานไม้เนื้อแข็งสีน้ำตาลไหม้ ขนาดของโต๊ะนั้นใหญ่เกินกว่าจะเหมาะกับผู้หญิงร่างเล็กแบบเธอ เหมือนกันกับเก้าอี้ไม้ไร้พนักที่ตั้งอยู่หลังโต๊ะไม้เนื้อหนานั้นที่ไม่ได้เข้ากันกับตัวโต๊ะเลยสักนิด
คิดมาถึงตรงนี้คุณเอมอรก็อดหัวเราะออกมาเบาๆไม่ได้ ตอนที่ย้ายมาอยู่ด้วยกันแล้วเลือกเฟอร์นิเจอร์เข้าบ้าน สามีเธอเลือกโต๊ะตัวนี้มาพร้อมกับเก้าอี้บุนวมที่มาเป็นคู่เข้าชุด แต่พอถึงเวลาใช้งานจริงเข้าเจ้าเก้าอี้มีพนักรองรับถึงศีรษะแถมบุนวมสวยงามก็ถูกผลักไปตั้งไว้มุมห้อง แล้วโรเบิร์ตก็ไปยกเอาเก้าอี้ไม้แข็งๆตัวนี้มาใช้แทน พอเธอถามว่าทำไม.....คุณสามีก็บอกว่า นั่งเก้าอี้ตัวนั้นมันสบายเกินไปพานจะหลับเอาง่ายๆ สู้เอาเก้าอี้แบบที่นั่งไม่สบายแบบนี้มาใช้ดีกว่าจะได้ไม่เผลอหลับไปก่อนทำงานเสร็จ
“Robin, I really miss you.”
คลื่นลมผะแผ่วพลันกรูเข้าปะทะผิวแก้มขาวซีด เรียกรอยยิ้มละไมปรากฏบนใบหน้าหวานที่อมโศกอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันของผู้หญิงร่างเล็กที่ยังไม่พ้นวัยสาว
เสียงเรียกอย่างไม่มั่นใจดังขึ้นจากหน้าห้อง พอคุณเอมอรหันไปมองก็เห็นผลผลิตจากความรักของเธอและสามีผู้ล่วงลับโผล่หน้าลับๆล่อๆอยู่หน้าประตู
“หม่าม้า......”
“โอ๋......อาบน้ำเร็วจัง ไหนมาให้หม่าม้าตรวจซิคะ สะอาดจริงรึเปล่า”
คุณเอมอรก้าวอ้อมมาด้านหน้าโต๊ะทำงานพร้อมกับกางแขนออกรอ เด็กน้อยสองคนก็แข่งกันวิ่งเข้าใส่ แรงปะทะทำเอาร่างกายบอบบางเซไปด้านหลังแต่ชั่วแวบหญิงสาวก็ต้านเอาไว้อยู่ รวบลูกน้อยสองคนเข้ามาในอ้อมอกแล้วหันหน้าซ้ายทีขวาทีสูดกลิ่นแก้มผสมแป้งเด็กเข้าเต็มปอด ระหว่างนั้นก็ไต่มือทั้งสองข้างลงไปถึงช่วงเอวของเจ้าตัวเล็กทั้งสองแล้วเริ่มขยับนิ้วจี้เอวจนลูกๆส่งเสียงหัวเราะดังลั่น
สามแม่ลูกเข้าครัวแล้วหน้าที่หุงข้าวก็ตกเป็นของลูกชายคนโต นิ้วมือที่ยังสั้นป้อมแบบเด็กๆขยับซาวข้าวคล่องแคล่วก่อนจะรองน้ำใส่จนท่วมข้าวแล้วใช้นิ้วป้อมๆนั่นแหละวัดให้ความสูงของน้ำท่วมข้าวขึ้นมาหนึ่งข้อนิ้ว แล้วจึงใช้ผ้าสะอาดเช็ดก้นหม้อก่อนวางลงอย่างระมัดระวังแล้วกดปุ่มให้หม้อหุงข้าวไฟฟ้าเริ่มทำงาน
ที่โต๊ะไม้ทาสีฟ้าซึ่งถูกต่อขึ้นมาง่ายๆด้วยฝีมือของผู้เคยเป็นหัวหน้าครอบครัว คุณเอมอรกำลังหั่นเบคอนที่เพิ่งทำให้นิ่มลงหลังเอาออกมาจากช่องแช่แข็งจนเป็นชิ้นเล็กๆ ในขณะที่ลูกสาวตัวน้อยประคองชามแก้วเนื้อหนามาวางแล้วหยิบไข่ไก่สามฟองมาตั้งไว้ข้างกัน
“หม่าม้าแกะไข่ให้หน่อย น้องรุ่งจะคนไข่แล้ว”
“ฮะๆๆๆ เขาไม่ได้เรียกแกะกับคนนะคะ ต้องพูดว่า....หม่าม้าตอกไข่ให้หน่อย น้องรุ่งจะตีไข่แล้ว”
“เดี๋ยวพี่ดอนตอกไข่เอง พี่ดอนทำได้”
ลูกชายตัวป้อมที่เพิ่งวุ่นวายกับการหุงข้าวเสร็จเดินมาหยิบไข่แล้วพยายามตอกด้วยมือเดียวเลียนแบบใครบางคน แต่แม้โรเบิร์ตจะจากไปร่วมปีแล้ว มือน้อยๆนั่นก็ยังทำแบบเดียวกันไม่สำเร็จ
คุณเอมอรจับตามองการกระทำของลูกชายที่ทำหน้าเคร่งเป็นผู้ใหญ่เกินอายุ จนเกือบจะยื่นมือเข้าช่วยเหลือแล้ว แต่ในที่สุดเธอก็ได้ยินเสียงถอนหายใจเหมือนยอมแพ้แล้วลูกชายของเธอก็เคาะไข่ฟองนั้นลงกับขอบโต๊ะเบาๆ ก่อนจะใช้สองมือช่วยกันตอกไข่ลงชามแก้วที่น้องสาวยื่นรอสำเร็จจนได้
ในขณะที่รอข้าวสุก หน่อไม้ฝรั่ง แครอท และข้าวโพดอ่อนถูกหั่นเป็นชิ้นพอคำแล้วชุบแป้งทอดกรอบจนแทบจะดูไม่ออกว่าเคยเป็นผัก....อาหารที่ลูกแฝดทั้งสองพยายามหลีกเลี่ยงมาตลอด
กระทะอีกสองใบถูกนำมาตั้งไฟ ใบหนึ่งใช้ทอดเบคอนชิ้นเล็กๆจนเหลืองกรอบ ส่วนอีกใบคุณเอมอรรับชามไข่มาตีซ้ำอีกสามสี่ครั้งก่อนจะเทพรวดลงไปแล้วขยับกระทะให้ไข่ที่ยังไม่จับตัวแข็งแผ่ออกเป็นวงกว้าง แครอทซอยชิ้นเล็กๆถูกเทลงในกระทะเดียวกับเบคอนที่เริ่มเหลือง คนให้เข้ากัน จากนั้นคุณแม่คนเก่งจึงตักทั้งสองอย่างวางลงบนไข่ที่เริ่มสุก เช็ดดาชีสแบบแผ่นถูกหั่นเป็นสามชิ้นแล้ววางเรียงทับลงไปอีกชั้น ก่อนคุณเอมอรจะใช้ปลายตะหลิวสะกิดขอบแผ่นไข่รอบนอกให้พับทบลงมาเหมือนกับกำลังทำไข่ยัดไส้
หญิงสาวยิ้มปลื้มกับอาการเจริญอาหารของลูกๆที่ได้ช่วยลงมือลงแรงทำอาหารเย็นเอง แต่ก็ยังรู้สึกติดใจกับร่องรอยเศร้าหมองของลูกน้อยทั้งสองเมื่อตอนไปรับกลับจากโรงเรียนอยู่ดี ดังนั้นขณะที่ใกล้ได้เวลาเข้านอนของเด็กๆและตัวเธอกำลังนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะตัวเก่าของสามี คุณเอมอรจึงเข้าไปในห้องส่วนตัวของลูกสองคนกะว่าจะถามให้ได้เรื่อง แต่บทสนทนาที่แว่วออกมาจากห้องน้ำที่ประตูเปิดแง้มไว้ทำให้เธอตัดสินใจหยุดยืนฟังอยู่ตรงนั้น
“พี่ดอน......ตกลงเราจะไม่ให้หม่าม้าดูเหรอคะ?”
“หึ....ให้ดูไม่ได้หรอกค่ะ เดี๋ยวหม่าม้าจะเสียใจ”
“แล้วเราจะบอกคุณครูว่ายังไงล่ะ น้องรุ่งกลัวถูกคุณครูดุ”
“เดี๋ยวพี่จัดการเอง น้องรุ่งไม่ต้องกลัว ก็ยังไงซะถึงให้หม่าม้าดู ปะป๊าก็ไปไม่ได้อยู่ดี เราจะให้หม่าม้าดูแล้วร้องไห้ทำไมล่ะ จริงมั้ย?”
คุณเอมอรตัดสินใจถอยออกมาก่อนแล้วรอจนได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวว่าลูกๆทั้งสองออกมาจากห้องน้ำแล้วจึงก้าวเข้ามาในห้องอีกครั้ง ออกปากไล่ให้ลูกๆขึ้นเตียงนอนของใครของมัน น้องรุ่งเด็กดีรีบก้าวขึ้นเตียงชั้นล่างหลับตาพริ้มรอให้หม่าม้าคลี่ผ้าห่มออกคลุมให้ถึงอก ในขณะที่พี่ดอนก็รีบปีนขึ้นชั้นบนเอาใจคุณแม่บ้าง
เด็กๆไม่รู้หรอกว่าคุณเอมอรรู้ทัน ว่าถึงจะห้ามไม่ให้คนน้องที่ร่างกายอ่อนแอเพราะมีโรคประจำตัวขึ้นไปนอนชั้นบนแต่ทุกคืนพอรับกู๊ดไนท์คิสเสร็จ แล้วหม่าม้าปิดไฟก้าวออกจากห้องสองพี่น้องก็รีบเปลี่ยนที่นอนกันทันที
ค่ำนี้หญิงสาวรอให้ลูกๆเปลี่ยนที่นอนกันเรียบร้อยแล้วรออีกสักพัก เมื่อมั่นใจว่าตัวแสบทั้งสองหลับสนิทแล้วจึงย่องเข้ามาในห้องอีกครั้ง ตัดสินใจเปิดกระเป๋านักเรียนของลูกสาวออกดูก็พบหลักฐานอย่างที่คาด เอกสารเชิญบิดาของเด็กนักเรียนเข้าร่วมงานวันพ่อเช้าวันพฤหัสบดีที่โรงเรียนจะจัดขึ้นเพื่อให้เด็กๆมีโอกาสกราบพ่อพร้อมๆกัน
แวบแรกคุณเอมอรนึกตำหนิคุณครูประจำชั้นของลูกน้อยทั้งสองที่ไม่ใส่ใจเลยว่าลูกของเธอไม่มีบิดาให้กราบแล้ว หากอีกอึดใจถัดมาเธอก็เข้าใจว่าการดูแลเด็กป.๑ วัยกำลังอยากรู้อยากเห็นเกือบสี่สิบคน จะมาหวังให้คุณครูจดจำรายละเอียดของเด็กทุกๆคนมันคงเป็นไปไม่ได้ แล้วจึงตั้งปณิธานกับตัวเองว่าแต่นี้ต่อไปจะไม่ยอมร้องไห้ให้เสี่ยงกับการที่ลูกๆจะมาเห็นอีก
หญิงสาวลองค้นดูในกระเป๋านักเรียนของลูกชาย แต่กลับไม่พบกับเอกสารที่ควรจะมีเหมือนกันอยู่เลย คุณแม่ที่ต้องเป็นซิงเกิ้ลมัมเพราะอุบัติเหตุแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น เก็บเอกสารแผ่นนั้นไว้ที่เดิม
เช้าวันงานคุณเอมอรก็เคาะประตูปลุกสองพี่น้องตามปกติ แต่แทนที่จะขับรถมาจอดหน้าประตูแล้วปล่อยให้ลูกสองคนเดินเข้าไปเองเหมือนทุกๆวัน คุณเอมอรที่วันนี้แต่งตัวด้วยชุดเสื้อติดกับกระโปรงผ้าลูกไม้สีม่วงเม็ดประปรางตัวเก่งกับม้วนผมที่ยาวเกือบกลางหลังให้เป็นลอนใหญ่แถมยังขุดเอาเครื่องสำอางค์ที่ไม่ได้ใช้เลยหลังจากโรเบิร์ตจากไปขึ้นมาใช้จนทั้งน้องรุ่งทั้งพี่ดอนชมไม่ขาดปากว่าวันนี้หม่าม้าซ้วยสวยกลับจอดรถในที่จอด แล้วจูงลูกแฝดซ้ายขวาก้าวเข้ามาในโรงเรียนด้วย
“หม่าม้า ไม่ไปทำงานเหรอ?” มือกลมป้อมของลูกชายกระตุกเรียกแรงๆจนคุณเอมอรต้องหยุดเดินแล้วก้มลงเลิกคิ้วว่าประหลาดใจกับคำถามส่งให้ลูกชายเจ้าปัญหา
“ก็วันนี้โรงเรียนของพี่ดอนกับน้องรุ่งมีงานนี่คะ หม่าม้าเลยอยู่ก่อนไง”
“แต่........แต่ว่า......” เมื่อก้มลงตอบลูกชายไปแบบนั้น ลูกสาวที่สอดมือจับไว้แน่นอีกข้างก็ส่งเสียงประท้วงเหมือนไม่แน่ใจ แถมยังขมวดคิ้วจนยุ่ง
“แต่ว่านี่มันงานวันพ่อนะครับ หม่าม้าไม่ใช่พ่อซะหน่อย”
“อ้าว!! ก็ใครว่าใช่ล่ะ หม่าม้าแค่มาเป็นตัวแทนของปะป๊าเอง เนี่ยหม่าม้าอุตส่าห์แต่งตัวสวยๆเลยนะ พี่ดอนกับน้องรุ่งจะได้ไม่อายใครไงคะลูก.......หรือว่าพี่ดอนกับน้องรุ่งอายถ้าจะต้องกราบหม่าม้าที่เป็นผู้หญิง ไม่เหมือนเพื่อนๆที่กราบคุณพ่อที่เป็นผู้ชาย?”
“ไม่ใช่นะคะ/ไม่ใช่นะครับ” ลูกสองคนรีบปฏิเสธแถมยังส่ายหน้าถี่ซะจนคุณเอมอรกลัวแทนว่าเด็กๆจะเวียนหัว เธอจึงดึงเจ้าลูกชายตัวป้อมกับลูกสาวตัวผอมนิดเดียวเข้ามากอดไว้จนแน่น
“ถึงตัวปะป๊าไม่อยู่ แต่น้องรุ่งกับพี่ดอนก็ไม่ได้ขาดอะไรนี่คะลูก ทุกวันนี้เราสองคนก็มีปะป๊านะคะ......”
“เอ๋?”
“ก็หม่าม้านี่ไง ถึงหม่าม้าจะตัวไม่โตเท่าปะป๊า แต่ก็ขับรถมารับส่งลูกๆได้ ถึงจะไม่ได้เป็นนักกีฬาแบบปะป๊า แต่ก็ขี่จักรยานเล่นกับลูกๆได้ แล้วก็......ถึงหม่าม้าจะไม่มีสูตรไข่เจียวลับเฉพาะแบบปะป๊า แต่พอเราสามคนช่วยกันเราก็ทำไข่เจียวสูตรปะป๊ากินกันเองได้นี่คะลูก......” คุณเอมอรรู้สึกถึงแรงพยักหน้าแบบเอาเป็นเอาตายของลูกๆแล้วก็กลั้นยิ้มไม่อยู่ แต่ก็ฝืนพูดต่อไป
“......หรือถ้าวันไหนพี่ดอนกับน้องรุ่งคิดถึงปะป๊ามากๆ อย่างวันนี้เป็นต้น สองคนก็เรียกหม่าม้าว่าปะป๊าแทนเลยก็ยังได้นะคะ ดีมั้ย?”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ หม่าม้าตลก ฮะๆๆๆๆ”
ได้ยินเสียงหัวเราะร่าเริงของลูกๆ คุณเอมอรก็รู้สึกราวกับปมปัญหาทุกอย่างมันคลี่คลายลงด้วยดี ก่อนเวลาเคารพธงชาติเด็กๆต้องแยกไปเข้าแถวตามสายชั้น ในขณะที่ผู้ปกครองถูกกันไว้ด้านหนึ่ง
เมื่อพิธีการเคารพธงชาติและสวดมนต์ประจำวันจบลง และอาจารย์ผู้อำนวยการกล่าวเปิดพิธีพร้อมนำนักเรียนและครูถวายความจงรักภักดีต่อพระผู้ทรงเป็นมิ่งขวัญของชาติเรียบร้อยแล้ว ผู้ปกครองของเด็กๆก็ถูกต้อนให้ไปนั่งประจำที่เก้าอี้ที่จัดไว้เรียงเป็นลำดับตามสายชั้น
คุณเอมอรเข้าประจำที่พร้อมยิ้มให้ตัวเองโดยเมินเฉยกับสายตาแปลกประหลาดที่แยกไม่ออกว่าเป็นความชื่นชมหรือสายตาแบบไหนกันแน่จากผู้ปกครองคนอื่น ไม่แปลกใจหรอกที่คุณพ่อหรือใครก็ตามที่มาแทนของเพื่อนๆลูกจะมองมาแบบนั้น เพราะตอนนี้เธอมีเรื่องให้สนใจมากกว่า.......อยากจะรู้ว่าลูกๆจะมีปฏิกิริยาอย่างไรกับสิ่งที่เธอเตรียมไว้ให้
“ปะป๊า!!”
เสียงตะโกนใสแจ๋วของลูกแฝดดังขึ้นก่อนที่ทั้งสองจะเดินตามระเบียบมาคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเธอเสียอีก และแทนที่พิธีกราบบิดาจะเต็มไปด้วยความซาบซึ้งสะเทือนอารมณ์ แต่หน้ากากโรบินที่คุณเอมอรแอบทำเองกับมือโดยเอารูปถ่ายหน้าตรงที่กำลังยิ้มแฉ่งของสามีไปขยายแล้วเจาะลูกตากลับทำให้ลูกน้อยทั้งสองของเธอโถมตัวเข้าใส่แถมยังหัวเราะจนท้องคัดท้องแข็ง ก่อนที่คุณเอมอรเองนั่นแหละต้องยกนิ้วขึ้นแตะส่วนที่เป็นปากบนหน้ากากแล้วทำเสียงเคร่งๆห้ามไม่ให้ส่งเสียงดัง
พื้นที่คับแคบเมื่อเทียบกับจำนวนนักเรียนและผู้ปกครองทำให้ลูกๆสองคนเบียดเสียดกราบลงบนตักหอมๆของหญิงสาว ก่อนที่ลูกชายตัวกลมจะโหย่งตัวขึ้นมาปลดหน้ากากขึ้นไปกองอยู่บนหน้าผากแม่แล้วหอมแก้มฟอดใหญ่ ตามด้วยลูกสาวตัวจิ๊ดที่ลุกขึ้นมาทำตามอย่างพี่ชายบ้าง
“ดอนรักหม่าม้าครับ.....ฝากหม่าม้าไปบอกปะป๊าด้วยนะ”
“น้องรุ่งก็รักหม่าม้า แล้วก็รักปะป๊ามากๆเหมือนกัน”
บางทีความรักคงเป็นพลังงาน......
เพราะไม่ว่าจะถูกเปลี่ยนรูปไปแค่ไหน มันก็ไม่เคยจะจางหายไปเลย........
..............................จบตอนพิเศษค่ะ
ปล.งุงิ จะถูกดุไหมนิ อารมณ์พาไปเฉยๆนะคะ :m32:
-
:monkeysad:
+1
-
พี่นุ่นนนน .. ทำน้องร้องไห้ด้วยแหละค่ะ :monkeysad:
หม่าม้าน่ารักมากๆเลยค่ะ
ถึงปะป๊าจะไม่อยู่แล้วแต่ความรักของปะป๊าที่มีให้ทั้งหม่าม้าและก็สองแฝดไม่ได้หายไปซะหน่อยนี่เนอะ ^^
กอดพี่นุ่นทีนึงค่ะ :กอด1:
ปีนี้ก็ไม่่ได้อยู่กะคุณพ่อเหมือนกันค่ะ แต่ก็โทรไปสุขสันต์วันพ่อให้พอหายคิดถึงแล้วล่ะ อิอิ
-
อ่านซะน้ำตาไหลจ๊อกๆเลยค่ะ(แน่ใจนะว่านั่นเสียงน้ำตาไหล- -) :o12: :o12:
วันพ่อปีนี้ไม่ได้กลับไปหาพ่อ เพราะติดงานจริงๆ เซย์ฮัลโหลแฮปปี้แดดดี้เดย์ทางโทสับไปแว้ว กลับไปกราบอีกทีวันรัฐธรรมนูญ :L1:
เพราะงั้นวันนี้ใครไม่ได้กอดพ่อกอดแม่ มากอดคุณนุ่นแทนกันนะคะ :กอด1: กอดกันแน่นๆคลายหนาว :man1:
:laugh:
-
คิดถึงพ่อเลย :monkeysad:
-
คุณแม่...เปลี่ยนความเศร้าให้กลายเป็นเรื่องหัวเราะได้อ่ะ
ดีจ้ะไม่อยากเศร้าจนจบตอน
ยกนิ้วให้กโลบายคุณแม่เลย
-
ทำให้คิดถึงคุณพ่อที่ไม่อยู่กับเราแล้วเหมือนกัน :m15:
-
ดูอบอุ่นมากๆเลยค่ะ
-
ถึงจะเป็นแค่ตอนพิเศษ แต่ความอบอุ่นใจที่ได้อ่านไม่พิเศษเลยค่ะ
มันยิ่งกว่าคำว่าพิเศษมาก คุณแม่ของพี่ดอนกับน้องรุ่งเป็นคนเข้มแข็งมาก
เป็นซิงเกิ้ลมัมที่สุดยอด ^^
-
หม่าม๊าน่ารักเชียว
อ่านแล้วแอบน้ำตาึซึมเลยคะ
=D
-
คิดถึงพ่อ :m15:
-
พี่นุ่น :monkeysad:
คิดถึงป๊า
-
ซึ้งอ่ะ สมกับเป็นตอนที่มาลงตรงกับวันพ่อเลย
-
ซึ้งจังครับ แอบน้ำตาซึม
-
เป็นตอนที่ดีจริงๆเลยนุ่น
หม่าม้าสุดยอดเลย เข้มแข็งจริงๆ
มิน่าพี่ดอนกับน้องรุ่งถึงไม่รู้สึกว่าขาดปะป๊าเลย
อบอุ่นดีจัง
-
อ่านแล้วอบอุ่นค่ะ ... แถมยังแอบซึ้งด้วย :กอด1:
-
น่ารักจริงๆ เลยครับ มาต่อีกนะครับ
-
+1ให้กับตอนพิเศษที่แสนประทับใจนะจ๊ะน้องนุ่น
คิดถึงพ่อจัง หนูรักพ่อค่ะ
-
อยากตะโกนดังๆว่าหม่าม้าพี่ดอว์นเท่มากกกกก เป็นผู้หญิงแกร่งที่ใจเกินร้อยจริงๆ ปะป๊าที่เฝ้ามองอยู่ต้องภูมิใจและรู้สึกขอบคุณหม่าม้ามากแน่ๆ โอ๊ย ซึ้ง :monkeysad:
-
แวะเข้ามากอดคุณนุ่นเฉย ๆ ค่ะ -////-
แบบว่า..ยังอ่านไม่ถึงไหน ไม่คืบคลาน ไม่ก้าวหน้า..แต่อยากกอดคุณนุ่นขึ้นมา เลยเข้ามากอดอ่ะ
:กอด1: :o8:
-
:กอด1: ซึ้งมากมายเลยจ๊ะ :L2:
-
น่ารักมากค่ะนุ่น อ่า่นแล้วคิดถึงป๊าเลย
ดีนะก่อนออกจากบ้านมาได้กอดป๊าแน่นๆแล้วค่อยยังชั่วหน่อย ^_____^
-
เค้าคิดถึงบ้าน...หงิงงงง :m15:
-
พุ่งเข้ามากอดรวบทุกท่าน
ไม่เศร้านะคะ กอดกันไว้ให้ใจอุ่นเนอะ :กอด1:
ส่วนตอนต่อไป เอิ่ม.....คืนนี้ก็น่าจะยังไม่ทันอะค่ะ แหะๆ
(พลิ้วตัวลังกาล้อเกวียนหนีไปอย่างรวดเร็ว)
-
:monkeysad:
-
:กอด1:
-
น้องดอนเด็ดขาดมาก o13 o13
-
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/yenta4-emoticon-0042.gif) พี่กิม พี่หยายยยยยยยยย
-
อ่านตอนล่าสุดแล้วคิดถึงแม่อ่ะ...อยากกอดแม่กะพ่อมาก ๆ เลย T^T
ขอยกย่องยอมรับเลยว่า แม่พี่ดอว์นกะน้องรุ่งทั้งเข้มแข็ง ทั้งเด็ดเดี่ยวมาก ๆ
การเป็นซิงเกิ้ลมัมไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ ยิ่งลูกแฝดอีกต่างหาก...
ชอบที่คุณแม่พี่ดอว์นแ้ก้ปัญหาแบบนี้จัง...อ่านแล้วอบอุ่นใจมาก ๆ
+1 ให้คุณนุ่น...แถมกอดแน่น ๆ อีกหนึ่งที *กอดดดดดดด ดดดดดด*
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะฮะ...ฮี่~*
-
มาเชียร์ค่า
-
กลับมาแว๊ววววว ไปเที่ยวมา (ใครถามแกร๊)
ไล่อ่าน 2 ตอนรวด โห รัยอ่ะ พี่ใหญ่ กินแห้วอีกแระ วัยรุ่นเซ็ง 5555
ท่าทางพี่ใหญ่จะทำใจได้เร็ว แบบว่า เจอมาเยอะ 555 โอ๋โอ๋ :กอด1:
ตอนพิเศษ สงสารคุณแม่พี่ดอว์น เพราะ ต่อมา ต้องเสียลูกไปอีกคน :monkeysad:
-
สะอึก เล็กน้อยถึงปานกลาง :serius2: ม้ายยยยยยยยย
ตอนที่ได้รับ จม. น้อย ๆ ของเจเจ้ :m15:
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/yenta4-emoticon-0042.gif)
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/test/ana.jpg)
ตามใจความ
"จดหมายน้อยถึงดาด้า
ดาด้าของเจ่เจ้ เจ่เจ้ขอโทษที่ไม่ได้เข้าไปแปะสิ่งที่คุณก็รู้ว่าอะไรตามที่บอกไว้เมื่อวาน
เนื่องจาก..........ยังไม่ถูกใจ เขียนจนจะเสร็จแล้วเจือกลบ แล้วพอเริ่มใหม่เลยยังไม่เสร็จ
ฉันใดก็ฉันนั้น เช้านี้เจ่เจ้เข้าไปกดเม้นท์ในเอ่อ....นั้นแหละ ไม่ได้เลย หงิงๆ งื้ดๆด้วย
ทีนี้ เจ่เจ้จะต้องออกเดินทางไกลวันนี้ (ออกก่อนเที่ยง) ไปหาชาวเขาแบบว่าปกาเกอะญอตัวเป็นๆน่ะค่ะ
กว่าจะกลับมา..ก็อีกสี่วันเป็นอย่างต่ำ
เจ่เจ้ขอโต๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
Eu vou estar saudade de voce นะก๊ะ ^3^
ปล.ฝากไปแจ้งข่าวหื้อแควนๆพี่ๆน้องๆที่รอ ณ ที่ปู๊นโด้ยจิ เข้ามิได้จริงจัง (ที่จริงเข้าได้ แต่โพสมิได้เรย)
ปล.อีกครั้ง กลับมาจะพาพี่กิมกะพี่ใหญ่มาเซ่นนะก๊ะ อ้อๆ พี่ดอว์นด้วย ส่วนพี่เนี้ยบ คริคริ มิบอก"
ต้องรอไปอีก 4 วันหรือนี้ :sad4:
-
:o12:
-
คุณนุ่นนนน
ทำเค้าน้ำตาซึมอ่ะ :monkeysad:
เพราะคุณแม่น่ารักแล้วก็ละเอียดอ่อนขนาดนี้ พี่ดอว์นกับน้องรุ่งก็เลยได้รับความรักแล้วก็ความน่ารักมาใช่มั้ยคะ
:กอด1: :กอด1:
-
4 วัน ก็.....จะรอค่ะ :o12:
-
ซึ้งมากๆ :monkeysad:
พี่ดอว์นกับน้องรุ่งไม่ได้ขาดอะไรหรอก เพราะความรักที่หม่าม้ามีให้ ก็ยิ่งใหญ่มากมายแล้ว
อ่านบทนี้แล้ว รักแม่จัง
-
:call: วันที่ 3 แล้วววววววว
พรุ่งนี้แล้วซินะ...(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/12af5eb9.gif)
-
o
น้ำตาฉันไหลเป็นทาง หนึ่งหยดแทนความหมายมากมาย
อีกหนึ่งหยดรู้สึกหลากหลาย มากมายอัดอั้นอยู่ในนี้
รักเธอจัง...
-
อ่านแล้วน้ำตาไหลคิดถึงตัวเองตอนเด็กๆ เลย
ตอนนั้นก็ร้องไห้หน้าเสาธงเหมือนกัน
คิดถึงป๋า T___T
-
พึ่งเห็นเรื่องนี้
โหหหหห
มาตามอ่านช้าไปเป็นเดือนเลย
เป็นกำลังใจให้พี่ดอนนะ
สู้ๆๆๆค่ะ
ดีจังเลยนะ
ที่นุ่นไม่ปล่อยให้คนอกหักจากเรื่องนู๋ป่วนกับพี่ฟ้าไม่มีคู่
อกหักกับอกหักต้องเข้าใจความรู้สึกของซึ่งกันและกันชัวร์
อ่ะป่าวหว่า
ปล.เป็นกำลังใจให้นุ่นด้วยนะ
+1 ไปเลยจร้า
-
:กอด1:พี่นุ่น...พี่ดอว์นมารึยังคะ
-
^
^
^
หงิงๆ น้องหนึ่งขราพี่นุ่นขอโทษ
ลงจากดอยมาเมื่อคืน แต่ว่าเผอิญบรรยากาศดอยทำให้มีอารมณ์จะเขียนตอนต่อของเรื่องสั้นชุดท่านเทพกะศวัตรา
เดี๋ยวเขียนเรื่องสั้นเสร็จเรียบร้อยจะเขียนพี่ดอว์นคนดีต่อนะคะ
-
มาต่อเถ๊อะไรเตอร์ เหอๆ รอนะคะ
-
รับทราบค่า
รอทั้งพี่ดอร์นพี่เพชร
ท่านเทพเเละศวัตรา
เลยค่า
-
น้องดอนกับน้องรุ่งน่ารักมากๆเลย
รอเรื่องของทั้งพี่ดอนและน้องศวัตรานะคะ
กระโดกอดคุณนุ่นแน่นๆซักที :กอด1:
ปล. อ่านชื่อ"พี่ดอน"ทีไร เรานึกถึงดอนหอยหลอดทุกทีเลย ขอโทษค่ะ TT^TT
ปล2. แต่ไปเที่ยวดอนหอยหลอดสนุกดีนะคะ ไปหาหอยฮ่าๆ ไปบางจะเกร็งก็ด้วย!!
-
^
^
^
จิ้มๆๆกอดๆคุณRinze
ไม่ต้องขอโทษค่ะ นุ่นเห็นชื่อพี่ดอนที่ไรคิดถึงคุณดอน จมูกบาน
(ที่เป็นตลกเก่าอ้ะค่ะ)ทุกทีเลย โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แจ้งนะคะ ถ้ามีท่านไหนรออยู่ คืนนี้น่าจะไม่ทัน เพิ่งได้มาแค่สามหน้าเอง
แต่ภายในพรุ่งนี้นุ่นพาพี่ดอว์นพี่กิมพี่ใหญ่(และพี่เนี้ยบด้วย(มั้ง))มาหาแน่ๆค่ะ
มีเด็กแถวนี้แอบมาแง้วๆบอกว่าคิถึงพี่ๆแย่แล้ว รู้สึกผิดเล็กน้อยถึงปานกลาง หงิงๆ
-
ตื่นเถิดชาวไทย อย่ามัวหลับใหลลุ่มหลง... :m27:
เจเจ้....พี่กิม... พี่ใหญ่... พี่ดอน... พี่เนี้ยบ... :oni3:
(โลภมาก รวบหมด)
-
เริ่มอ่านเรื่องนี้เมื่อคืนเอง ชอบมากๆ ขอสมัครเป็นแฟนนิยายอีกสักคน เดี๋ยวจะไปตามอ่านเรื่องก่อนหน้านี้
-
เข้ามารอน้องดอว์นค่ะ :z2:
คิดถึงคุณนุ่น :กอด1:
-
แง้ว มาช้าไร้ข้อแก้ตัวค่ะ เขียนแล้วลบลบเเล้วเริ่มใหม่หลายครั้ง
แถมยังแอบไปติดตามสถานการณ์ที่มีคนลอกเรื่องของคุณลูกหมู(นักเขียนในดวงใจข้าพเจ้า)
แล้วเอาไปพิมพ์ขายอีกต่างหาก (แย่จังนะคะ พฤติกรรมน่ารังเกียจจริงๆ)
เอาล่ะค่ะ มาช้ากว่าที่สัญญาไปสามชั่วโมงครึ่งแน่ะ ขออภัยอย่างสุดซึ้ง
ท่านไหนยังไม่นอนมาอ่านได้เลยนะคะ :กอด1:
............................
ตอนที่๑๑ “ขาว..สูง..และเป็นหนุ่มแว่นน่ารัก”
---ขอให้เธอรู้ว่าเธอยังมีฉัน ขอให้ได้รู้เราจะอยู่เคียงข้างกัน....ไม่ว่าเมื่อไหร่ จะนานเพียงไหนยังไง จะมีคนนี้ที่ยังเข้าใจ.....ขอแค่ได้รู้....---
เสียงเรียกแสดงว่ามีสายเข้าดังขึ้นติดๆกันเป็นรอบที่สามบ่งบอกว่าคนที่เพียรพยายามโทรมากำลังมีเรื่องร้อนใจ และเจ้าของโทรศัพท์ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ชายหนุ่มหน้าตี๋ตัวสูงปรี๊ดที่เพิ่งผลักประตูห้องน้ำออกมาแบบไม่ได้สนใจเลยว่าตัวเองกำลังเปลือยร้อยเปอร์เซ็นต์
นายแพทย์วิเศษเพิ่งจะรีบล้างฟองครีมออกจากผมสีดำสนิทที่ปลายด้านหลังยาวปรกต้นคอแถมยังไม่เป็นรูปเป็นทรงเพราะเจ้าของไม่มีเวลาเข้ากรุงไปตัดผม ไอ้ครั้นจะตัดมันซะที่ร้านในอำเภอก็ไม่ไว้ใจเพราะครั้งก่อนที่หลวมตัวเข้าไปก็ต้องออกมาพร้อมกับความรู้สึกไม่มั่นใจไปเกือบสองสัปดาห์
เมื่อกี้กำลังทำสปาตัวเองด้วยการใช้ครีมหมักผมกลิ่นแอปเปิลที่พี่สาวคนที่สามหอบมาทิ้งไว้ให้ใช้ตั้งแต่มาเยี่ยมเยียนน้องชายเมื่อสองเดือนก่อน.....แถมบอกตามตรงอีกด้วยสิ ว่าที่เอามาให้นั่นก็เพราะตัวเองลองใช้แล้วแพ้ เสียดายของแพง เจ้เลยเอามาให้พวกผิวหนาใช้อะไรก็ได้แบบอากิมดีกว่า
กำลังใช้นิ้วทั้งสิบนวดเบาสลับหนักกะว่าเอาให้เมื่อยนิ้วแต่สบายหัวอยู่ดีๆ อาตี๋กิมก็แว่วเสียงคล้ายเสียงเรียกเข้าของเบอร์พิเศษจากคนพิเศษดังลอดเสียงน้ำจากฝักบัวเข้ามา เลยรีบๆล้างฟองครีมหอมสดชื่นออกทั้งๆที่ยังไม่ครบสิบนาทีตามฉลากข้างกระปุกเลยด้วยซ้ำ
รอยยิ้มแต่งแต้มเต็มใบหน้าขาวอมชมพูเพราะเพิ่งอาบน้ำอุ่นจัดมาหมาดๆทั้งที่รูขุมขนตามเนื้อตัวที่ยังเปลือยเปล่าเริ่มลุกชันเพราะถูกอากาศเย็นเฉียบแบบไม่ต้องพึ่งเครื่องปรับอากาศของกลางฤดูหนาวเข้าจู่โจม
“หะ..เหวยยยยยยยย”
ชายหนุ่มตาตี่ส่งเสียงทักทายปลายสายคนสำคัญก่อนจะเอาโทรศัพท์เครื่องบางหนีบไว้กับซอกคอแล้วเอื้อมอีกมือไปคว้าแว่นตาหนาเตอะขึ้นมาสวม ก่อนก้าวสองก้าวโทงเทงๆกลับไปเอาฝ่าเท้าไซส์๑๒ ยันประตูห้องน้ำเอาไว้ ในขณะที่มือก็เอื้อมไปกระชากชายผ้าขนหนูเนื้อหนาสีแดงเลือดหมูออกจากราวแขวนที่ยึดติดกับผนังกระเบื้องมาเริ่มซับหยดน้ำตามร่างกาย
“กิมจ๋า..........”
“ไร เหม่ๆ มาจ๋งมาจ๋า มีขี้มาให้กูเช็ดอีกสิ”
“เปล่าน้า.......เค้าแค่คิดถึงเอ๊ง”
“มึงอย่ามาแรด มีอะไรก็ว่ามา”
นายแพทย์วิเศษปั้นเสียงแข็งๆตอบไป ทั้งที่รู้ตัวดีว่าตอนนี้ตัวเองคงกำลังหน้าบานเป็นจานเชิงอยู่แน่ๆ
ก็ไอ้ใหญ่น่ะมันขี้เก๊ก วันทั้งวันก็มีแต่หน้าดำคร่ำเครียด เว้นก็แต่ตอนมันถูกใจหนุ่มไหนเท่านั้นแหละ มันจะกลายร่างเป็นกิ้งก่า เปลี่ยนสีให้เข้ากับสถานการณ์ที่คิดว่าจะได้เปรียบที่สุด
อย่างเช่น......ตอนม.ต้น มันไปปิ๊งเด็กเรียนเข้า มันก็เนียนทำตัวเป็นวิญญาณสิงห้องสมุดบ้าง น้ำเน่าว่าไม่เข้าใจเนื้อหาที่เรียน ต้องไปขอให้เขาอธิบายให้บ้าง พออยู่ม.ปลาย ไอ้ใหญ่มันไปถูกใจรุ่นน้อง มันก็สวมวิญญาณรุ่นพี่ใจดี คอยเสนอหน้าไปช่วยน้องเขาซ้อมบาสบ้าง ใกล้สอบก็ไปเสนอตัวช่วยติวช่วยเก็งข้อสอบบ้าง
แต่ตัวจริงของนายโอฬารเพื่อนสนิทที่สุดของนายวิเศษน่ะ มันเป็นผู้ชายขี้อ้อน......และเปลือกหุ้มทั้งหลายของมันจะหลุดออกไปก็แค่กับนายวิเศษเพียงคนเดียว
ไอ้ผู้ชายตัวโตเป็นยักษ์ปักหลั่นนั่น มันเผยตัวตนที่แท้กับเขาแค่คนเดียว.....นายวิเศษภาคภูมิใจหาใดปาน ฮ่าๆๆๆ
“.........หึ”
ปลายสายส่งเสียงขึ้นจมูกแทบแตะเพดานมาแค่หึเดียวก็จริง แต่ตอนนี้คุณหมอวิเศษนึกสีหน้าท่าทางงอนจนริมฝีปากล่างแทบจะย้อยมาแตะกับคางของเพื่อนรักตัวยักษ์ออก จนต้องเอามือปิดส่วนรับเสียงของโทรศัพท์เครื่องจิ๋วให้แน่นแล้วหันหน้าไปขำพรืดกับตัวเองในกระจก ก่อนจะรวบรวมสติกลืนเสียงหัวเราะลงไปซะแล้วจ่อปากส่งเสียงถามไอ้กิ้งก่าจอมเปลี่ยนสีตัวดำๆอีกครั้ง
“อะ โอ๋ๆๆ ว่าไงจ๊ะ ใหญ่จ๋า........”
“กิมจ๋า มาโอ๋ใหญ่หน่อยดิวะ ใหญ่โซแซดอีกแล้ว เปลี่ยวอุราเหลือเกิน”
“น้องคนนั้นเขาไม่สน?”
ไม่ต้องเดาหาสาเหตุให้ยาก ไอ้ใหญ่มันจะมีเรื่องอะไรให้มางอดๆเอาแบบนี้ได้ มีก็แค่คนไข้เยอะ ทำงานเหนื่อย กับไอ้ปัญหาหัวใจของมันนี่แหละ และคราวนี้.....บ่นว่าเปลี่ยวมาแบบนี้ เรื่องรักแน่ๆ ฟันธง!
“อือ”
นายแพทย์โอฬารไม่ได้รับรู้สักนิดว่าแค่เสียงตอบรับสั้นๆแต่มีความหมายว่าตัวเองอกหักนั่น แทนที่จะทำให้เพื่อนรักพลอยสลด ไอ้เพื่อนทรยศที่ตอนนี้หาที่มั่นได้เป็นเก้าอี้ไร้พนักที่โต๊ะเครื่องแป้ง โดยที่มือหนึ่งถือโทรศัพท์แต่อีกมือก็ใช้ไอ้ผ้าผืนเดียวกับที่เช็ดตัวนั่นแหละกำลังเริ่มขยี้หัวตัวเองอย่างเมามันอย่างนายแพทย์วิเศษถึงกับผุดลุกขึ้นยืนแล้วชูมือชูไม้ข้างที่ไม่ได้ถือโทรศัพท์พร้อมขยับปากตะโกนไชโยโห่ฮิ้วแบบไร้เสียงอย่างเอาเป็นเอาตาย
นี่ถ้าไม่เกรงใจว่าจะมีเสียงลอดเข้าไปให้ปลายสายรู้ตัวชีเปลือยตี๋กิมคงกระโดดโลดเต้นจนบ้านสะเทือนไปแล้ว......ก็คนมันดีใจ
“แล้วตกลงใหญ่จ๋าจะเล่าให้กิมเพื่อนรักฟังได้รึยังวะครับ กิมจ๋าอยากรู้ทั้งรายหยาบรายละเอียดจะแย่แล้ว ตกลงน้องคนนั้นของมึงเนี่ยเป็นใครยังไง ไอ้ข้อมูลแค่ที่ใหญ่จ๋าบอกมาเมื่อสองอาทิตย์ก่อน ที่โทรมาพล่ามว่าเจอเด็กถูกใจขนาดเหมาะมือนั่นมันน้อยไปว่ะ กิมจ๋านึกภาพไม่ออก”
“โอ๋อีกนิดดิ แล้วจะเล่าให้ฟัง.....อ๊ะ ไม่เอาดีกว่า กิมจ๋ามาหาใหญ่ดิ นะๆ หยุดงานบ้างไรบ้าง แบบว่าปล่อยให้คนอื่นอยู่เวรบ้าง นะๆ เดี๋ยวใหญ่พาเที่ยวงานประจำปี มียิงปืน ปาเป้า โยนห่วง เหมือนงานวัดที่เราเคยไปเที่ยวกันตอนเด็กๆเลยนะ”
“บ้าแล้ว งานประจำปีที่นั่นมีช่วงปีใหม่ไม่ใช่เหรอ แล้วกิมจะไปได้ไงวะ นี่อีกแค่สี่วันเอง”
“กิม....เราไม่ได้เจอกันมาจะครบปีแล้วนะ....ที่นี่หนาวมากๆ ใหญ่นอนคนเดียวโคตรหนาวเลย......อยากให้กิมจ๋ามานอนกอดอะ นะๆๆๆ น้า........”
คุณหมอที่ยังทำตัวเป็นชีเปลือยท้าลมหนาวภูธรพาดผ้าเช็ดหัวไว้ลวกๆแถวนั้น แล้วทรุดตัวนั่งบนเก้าอี้ตัวเดิมชันเข่าขึ้นมากอดเอาไว้ทั้งสองข้าง แล้วก็พูดไปอย่างที่ใจคิด
“กิมก็หนาวว่ะใหญ่ คิดถึงมึงจะตายอยู่แล้ว เมื่อต้นเดือนไอ้ฟ้าแวะมาหา แม่งหนีบแฟนมันมาด้วย กูโคตรอิจฉาเลย มันเล่นจูงมือน้องเขาตลอด น้องป่วนก็นะ อะไรๆก็พี่ฟ้า.....พี่ฟ้า.....เฮ้อ........”
“คิดถึงก็มาดิ นะ คราวนี้ใหญ่ชอบจริงช้ำจริง ถ้าไม่ได้กิมตัวเป็นๆมาโอ๋ใหญ่แย่แน่ๆอะ นี่ก็ดันปากเก่งบอกน้องเขาว่าขอเวลาทำใจสองสามวัน หึๆ สองสามอาทิตย์จะหายชีช้ำรึเปล่ายังไม่รู้เลย”
“......ก็แล้วถ้าอยากเจอกูมากใหญ่จ๋าไม่เป็นฝ่ายมาหากิมล่ะวะ?”
“ก็ถ้าใหญ่ไป แล้วกิมจะได้เจอน้องดอนได้ไงล่ะ อยากให้กิมได้รู้จักน้องเขาว่ะ น่ารักจริงๆนะเว้ย เป็นแบบที่เห็นปุ๊บปิ๊งปั๊บเลย ขาว.....สูง.... ตาหวานๆ แถมเป็นน้องแว่นน่ารัก ถึงจะนานๆทียิ้ม แต่ยิ้มน้องเขานะ โอย.....เห็นแล้วใจสั่นทุกที....”
ถึงจะรู้สึกความร้อนพุ่งขึ้นกลางกระหม่อมแถมเบ้าตายังร้อนปรี๊ดๆแค่ไหน แต่ชื่อที่หลุดออกมาก็ยังทำให้หมอกิมรู้สึกคุ้นๆอยู่ดี
“น้องเขาชื่ออะไรนะ?”
“ชื่อดอน ฮั่นแน่......สนล่ะสิ กิมต้องชอบน้องเขาแน่นอน เพราะใหญ่ปิ๊งใครทีไรกิมจ๋าเล่นชอบคนเดียวกันตลอด เออ ไม่แน่นะ น้องเขาไม่ชอบใหญ่เขาอาจจะชอบกิมก็ได้”
“หึๆๆ ไม่หวงเลย? ทำเป็นเอาเด็กมาล่อนะใหญ่จ๋าเอ๋ย เอางี้รอหลังปีใหม่นะ เดี๋ยวไปเช็คอีกที ถ้ายังไงกิมจะไปหา ศุกร์แรกของมกราเลย เตรียมพาเที่ยวด้วยล่ะ”
“อยากมีสิทธิ์หวง แต่เพิ่งถูกเขาปฏิเสธมานี่หว่า แต่เอาจริงๆนะ กิมจ๋าอย่าให้ใหญ่รอเก้อนะจ๊ะ”
“เออ! แต่อย่าเพิ่งมาทำสุ้มเสียงระริกระรี้ ยังไม่แน่ ต้องไปเช็คตารางก่อน.....อ้อนเอาจนได้นะมึงไอ้หมาใหญ่ ถ้าจะเอาอะไรจากบ้านก็โทรมาบอกละกัน จะได้แวะเข้าไปบ้านแล้วขนไปให้ด้วยเลย”
หลังจากยอมให้ไอ้ใหญ่เพื่อนรักร่ำไรล่ำลาอยู่อีกสองสามประโยคจนผมแห้งสนิท นายแพทย์วิเศษจึงบังคับให้ไอ้กิ้งก่ายักษ์ขี้อ้อนมันวางหูไปได้ แล้วก็เพราะอาการอ้อนเสียงเล็กเสียงน้อยมาตามสายของไอ้โง่ที่ไม่รู้ตัวว่าถูกคนทางนี้รักมาตั้งแต่เริ่มรักเป็นนั่นแหละ ที่ทำให้ความรู้สึกคุ้นๆกับชื่อดอนมันเลือนหายไปได้ทันทีทันใดราวกับนายแพทย์วิเศษไม่ได้ยินชื่อนั้นมาก่อนเลย
‘อุเหม่ ไอ้หมาใหญ่ ตาบอดจริงแท้......ก็ไอ้คุณสมบัติ ขาว.....สูง....... แถมเป็นหนุ่มแว่นน่ารัก มันก็ตรงกับไอ้คนในกระจกนี่เป๊ะๆเลยนี่หว่า แล้วก็นะ ถึงไอ้แว่นในกระจกมันจะเป็นตี๋ตาตี่ แต่ตามันก็หวานทั้งตี่ๆนะเว้ย หมาใหญ่จ๋าเองแหละ มันไม่ยอมมามองตาซึมซับความหวาน จิ๊....สงสัยไปหาคราวนี้ต้องเสนอลูกกะตาเข้าไปใกล้ๆให้มันมองบ่อยๆแล้วมั้งกู’
นายแพทย์ผู้มีงานอดิเรกเป็นการฟังเพลงลูกทุ่งรุ่นคุณลุงฮัมเพลงคุณสุรพลไปดึงลิ้นชักพลาสติกหยิบเสื้อยืดตัวย้วยกับกางเกงผ้ายืดยางที่เอวทั้งเสื่อมทั้งเปื่อยมา ใส่ยังไม่ทันเสร็จเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกแล้ว
อาตี๋กิมแอบผิดหวังนิดๆที่ไม่ใช่เสียงเรียกเฉพาะของคนพิเศษอีก แต่ก็รีบคว้ามาดู พอเห็นชื่อคนโทรก็อดไม่ได้ที่จะคิดว่าวันนี้ตัวเองขายดีจริงๆ
“ไง ไอ้รวย? อย่าบอกนะจะมาหา วันนี้กูไม่ได้อยู่เวร กะจะนอนเร็วเผื่อจะฝันถึงศรีภรรยาในอนาคตบ้าง”
“เปล่า กูแค่ตื่นเต้น........”
“..........................”
“......ไรวะ ไม่ถามหน่อยเหรอว่าเรื่องอะไร”
“ไม่อ้ะ กูรู้ว่ามึงคันปากอยากเล่าจะแย่แล้ว ว่ามาอย่าเล่นตัว กูไม่ได้ล้อเล่นที่บอกจะฝันถึงว่าที่เมีย”
“กูจ้างนักสืบแล้ว”
“ฮ่าๆๆๆ เออดีๆ ใช้ความรวยให้เป็นประโยชน์ดีนี่หว่าไอ้เพชร แล้วไง มึงก็เอารูปน้องคนนั้นไปให้นักสืบอะนะ”
“ใช่ แต่กูฉลาดกว่านั้น กูบอกนักสืบให้เริ่มหาแถบมหาวิทยาลัยทางเหนือแถวๆเชียงใหม่ก่อนด้วย หึๆๆๆ”
ผู้รับปรึกษาปัญหาหัวใจโดยไม่เต็มใจยัดขายาวๆแถมขนหน้าแข้งน่าจับถักเปียลงขากางเกงย้วยๆเรียบร้อยก็เดินไปเปิดตู้เย็นหยิบขวดนมสดพาสเจอร์ไรส์รสสตรอเบอร์รี่มายกซด
“เออ ฉลาดเนอะ ทำไมคิดงั้นวะ?”
“นี่ไง กูถึงบอกว่ากูฉลาด..... ก็ตอนเจอน้องเขา เขาไปเที่ยวไง แล้วก็ไปกับเพื่อนกลุ่มใหญ่ด้วย ท่าทางเหมือนยังเป็นนักศึกษา อีกอย่างนะไปขึ้นดอยอินทนนท์ช่วงยังไม่ปิดเทอม แสดงว่าน้องเขาต้องเรียนไม่ใกล้ไม่ไกลแถวเชียงใหม่นั่นแหละ”
“เหอะๆๆ ฉลาดมากแต่ไม่เฉลียว ไหนมึงบอกเจอครั้งแรกมึงเจอน้องเขาที่นครสวรรค์วันพุธวันพฤหัสไม่ใช่เรอะ เรียนเชียงใหม่ แล้ววัน Weekday แบบนั้นน้องเขาจะไปขับรถเล่นไรไกลถึงนครสวรรค์วะเพชร”
“เวร.......”
“เออ เวร เสือกฉลาดจัด ไงล่ะมึง จ๋อยแดกดิ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
“ทับถมกูอีกนะ อย่างนี้ก็แสดงว่าน้องเขาอาจจะไม่ได้เรียนอยู่ หรือถ้าเรียนก็อาจจะไม่ใช่แถวเชียงใหม่ก็ได้อะดิ”
“เออ!!”
“นี่แสดงว่าตอนนี้น้องเขาอาจจะอยู่ที่ไหนก็ได้ในประเทศไทยดิวะ.......กูจะทำยังไงดีวะกิม มันมีทางไหนที่จะได้เจอกับเขาอีก......เออ งั้นแค่นี้นะ กูเหนื่อยว่ะ....”
“อ้าว อย่าเพิ่งดิวะ ไหนมึงจะรอน้องเขาติดต่อมาไง กูว่าก็รอเขาหน่อย ไหนมั่นใจหนักหนาว่าเขาเป็นเนื้อคู่มึงไง....ช่วงเล่นตัวของน้อง...เอ..น้องน่ารักของมึงชื่ออะไรนะ...เออช่างเหอะ น้องเค้าอาจจะมีช่วงเล่นตัวนานผิดปกติก็ได้นะเว้ย”
“ชื่อดอว์น......อืม ถึงนักสืบจะไม่ได้อะไรเพราะข้อมูลที่ใช้ไม่ได้จากกู แต่กูก็จะรอ กูเชื่อ....ว่าดอว์นจะต้องติดต่อกลับมาแน่ๆ อาจจะรอนานหน่อย แต่เขาจะต้องติดต่อกลับมา”
“เออ......อ้าว”
---ตื๊ดดดดดดดดด ตื๊ดดดดดดด---
“มึงนี่ก็เนอะไอ้เพชร กูกะจะบอกว่าที่ตากอาจจะมีอะไรดีๆกว่าที่คิดอยู่เชียว ช่วงนี้นี่ทำไมรู้สึกชื่อดอนมันโหลจริงหว่า.......แล้วทำไมใครๆทั้งเพื่อนสนิททั้งคุณภรรยาในอนาคตของไอ้กิมคนดีต้องอกหักเพราะน้องน่ารักที่ชื่อดอนกันหมดด้วยวะ??”
นายวิเศษยกซดนมสดกลิ่นสตรอเบอร์รี่ไปครึ่งขวดแล้วเอากลับไปแช่ ก่อนจะเดินเข้าไปแปรงฟันลดอาหารแบคทีเรียในช่องปากแล้วก็กลับมาล้มตัวลงนอน ก่อนหลับก็สะกดจิตตัวเองด้วยคำว่า.....
‘ใหญ่จ๋า......ใหญ่จ๋า.......ใหญ่คนดีจ๋า.......ใหญ่ตัวที่หนึ่งกระโดดเข้ามาในใจกิม.......อืม...ใหญ่ตัวที่สองกระโดดเข้ามาในใจกิม.........ใหญ่ตัวที่สามกระโดดเข้ามาในใจกิม........’
---ฟี้..........ฟี้.......---
......................................................
..โปรดติดตามตอนต่อไป..
ของฝากค่ะ อิอิ
พี่กิมขราาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
http://img1.tiniergoodies.com/_swf/26-09-2010/selfy.swf?faceId=10423491&hairId=10321301&accefId=1034671&accehId=1038681&topId=10325663&bottomId=10341173&accenId=0&backId=10463301&hatId=10422821&shoeId=10363453&coatId=0&bgId=10495894&bodycolorId=17000192&dreamId=185783
พื้นที่โฆษณาเจ้าข้าเอ๊ยยยยยยยยยยยยยย
เรื่องเล่าจากความฝันตอนล่าสุดมาแล้วนะคะ
เป้นนิทานแฟนตาเซียแนวจักรๆวงศ์ พี่พระเอกของเราเป็นถึงเจ้าชาย
ส่วนน้องนายเอกก็......คริคริ เป็นผึ้งน้อย....
เชิญชมกันได้ที่นี่ค่ะ เรื่องเล่าจากความฝัน:เบื้องบรรพกาล(ผึ้งน้อยเริงรักกับเจ้าชายเอาแต่ใจ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16808.msg1240624#msg1240624)
-
อยากอ่านๆๆๆๆ
ไว้ว่างจริง ๆจะมาอ่านเรื่องนี้
แต่....นุนสุดยอดดดดดดดดดดดจ้า
-
อาจจะไม่ใช่ว่า ดอน หรือ ดอว์น เป็นชื่อโหลก็ได้นะคะพี่กิมจ๋า ..
แต่มันอารมณ์บับว่า .. โลกมันกล๊มกลมอะไรงี้อะค่ะ อิิอิ
กอดพี่นุ่นแน๊นแน่นด้วยความคิดถึงงงงค่ะ :กอด1:
-
^
^
กอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดนุ้งพาร์คนดีตอบแนบแน่นบ้างค่ะ อิอิ
ไม่หลับไม่นอนนะหนู เดี่ยวเหี่ยวหรอก งุงิ
เริ่มอ่านเรื่องนี้เมื่อคืนเอง ชอบมากๆ ขอสมัครเป็นแฟนนิยายอีกสักคน เดี๋ยวจะไปตามอ่านเรื่องก่อนหน้านี้
ขอบคุณค่ะ คนเขียนก็ดีใจค่ะที่ชอบ ยินดีต้อนรับและยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ^o^
เข้ามารอน้องดอว์นค่ะ :z2:
คิดถึงคุณนุ่น :กอด1:
กอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด หมุนตัวไปมาเอิงเงยชะเอิงเงยด้วย คริคริ
ปล. โก้จ๋าาาาาาาาาาาาาาาา ขอหื้องานหายยุ่งไวไวน้าาาาาาาาาาาา พ้นวิกฤติแล้วนิ มาต่ออิน้องโซได้แล้ว อิอิ
-
^
^
โย่วพี่นุ่น คิดถึงค่ะ :กอด1:
โชคดีเปิดมาเจอแต่เช้าเชียว
งานนี้ทฤษฎีโลกกลมใช้ได้ผลล่ะนะพี่กิม
ตกอยู่ในภวังค์แห่งความรักไปอีกคนแล้ว
รีบๆไปดามใจพี่ใหญ่ซะนะคะ อิอิ
-
กรี๊ดดดดดด น้องดอนดอว์นด๊อน เสน่ห์แรงเหลือร้ายจริงๆค่ะ :-[
กิมจ๋าก็รีบไปปลอบใหญ่จ๋าให้ด่วนๆเลยนะคะ :o8:
ส่วนเพชรจ๋า ก็ไม่ต้องไปไกลจ้ะ ดอว์นจ๋าเค้าอยู่แค่ตาก รีบๆหาให้เจอสิจ๊ะ :m1:
-
นี่ถ้ามาเจอกันหมดต่อหน้าน้องดอนตัวเป็นๆ จะเป็นไงเนี่ย
ขอบคุณพี่นุ่นครับ
-
พี่ใหญ่จ๋าาาาาา พี่กิมจ๋าาาาาา (http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/12af5eb9.gif)
หวานซาาาาาาาา ขนลุก กร๊ากกกก
คู่นี้ถ้าได้อยู่ด้วยกันคงฮาดี คนหนึ่งบื่อ ๆ ไม่ค่อยจะรู้ตัว อีกคนรู้ตัวแต่ไม่ยอมพูดเหมือนที่ใจคิด
ปล. ฝากบอกพี่เนี้ยบทีว่ามีคนเค้าคอย ช้าตลอด...!!! :angry2:
-
อ๊ากกกกกก อิพี่ใหญ่ น่ารักว่ะค่ะ อ้อนไ้ด้อี๊กกกกกกกก
พี่กิมต้องรุกหนักๆ แล้วละ ท่าทางอีกนานกว่าจะรู้ตัวนะเนี่ย :laugh:
ส่วนพี่เพชร ฟังเพื่อนบ้าง อะไรบ้าง เผื่อความบังเอิญจะทำให้ได้เจอกันแบบไม่ต้องจ้างนักสืบ อิอิ
-
สงสารหมอกิมนะ หมอใหญ่ใจอ่อนหน่อยเถอะ
-
หืออ????
ขำ พี่เพชร
ฮ่าๆๆๆๆๆ
เอาน่า เด๋วก็เจอ เนอะๆ
-
กรี๊ดดดด พี่กิม พี่ใหญ่ น่ารักวุ้ยยยยย :-[
จะอ้อนไรขนาดน้าน 555+
พี่กิมสู้ๆ พี่ใหญ่นี่นะมีของดีกะตัวแต่ไม่สนใจ ชริ ฮ่าๆๆๆ
-
พี่กิมน่ารัก ฮาดี
พี่ใหญ่ก็นะ ขี้อ้อน
ลุ้นให้พี่กิมจัดการพี่ใหญ่ให้อยู่หมัด
รอตอนต่อไปจ้าาา :pig4:
-
อ๊ายยยเป็นกำลังใจพิเศษให้กิมนะคะ
เอาให้อยู่หมัดเลย
ส่วนคุณเพชรก็ตามหาต่อไป สู้ๆ
-
ใหญ่จ๋า งานนี้เสร็จพี่กิมแน่ ๆ
PS.อย่าหายไปนานนะจ๊ะ นู๋นุ่น แฟนๆ คิดถึง
-
ฮ่า ๆ ๆ ขำพี่กิม มีว่าที่ภรรยาอีกอ่ะ ขี้ตู่ป่ะเนี่ย :m20:
-
โธ่เว้ยยย เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยว พี่กิมนี่ไม่เอะใจเลย
แล้วทำไมไม่ชวนพ่เพชรไปหาพี่ใหญ่ด้วยเล่า
แค่นี้ต้องให้บอก ชิชะ เดี๋ยวแช่งให้อกหักซะเลย
น้องนุ่นหายไปหลายวัน คิดถึงน้องดอว์น เอ๊ย น้องนุ่นชะมัด
+1 นะจ๊ะ
-
พี่ยักษ์ขี้อ้อนเชียว
พี่กิมจ๋าน่ารัก
+1 ค่ะพี่นุ่น
-
พี่ใหญ่แลดูจะไม่รอดพ้นเงื้อมือพี่กิมซะแล้ว
เล่นสะกดจิตซะขนาดนั้น :laugh:
ว่าแต่ว่าให้พี่ใหญ่เป็นว่าที่เมียจะดีเร้อพี่กิมแลดูจะเป็นว่าที่สามีล่ะไม่ว่า :pigha2:
-
จิ้มไว้ก่อนๆ (จะสอบในชั่วโมงนี้ยังจะเข้ามาอัฟเดท ฮา..) ^O^
-
อุ้ยตาย อ่านถึงตอนนี้ พี่หมอกิมน่ารักอ่ะ :man1:
-
เอ่อ...นุ่นจ๋า มาช่วยไขความโง่ให้เมย์หน่อย
ตอนแรกนึกว่าพี่เพชรรู้จักน้องดอว์นอยู่แล้วซะอีก
ตอนเจอที่ร้านข้าวเหมือนรู้จักอยากเข้ามาทัก
เจอที่น้ำตกแอบรู้ชื่อเล่นที่ถูกต้องของน้องดอว์นด้วย
แล้วไหงตอนนี้พี่เพชรเหมือนไม่รู้อะไรสักอย่าง
กรี๊ดดดดดพี่เพชรไม่รู้จริงๆ เหรอ
กรรม ตีความผิดไปไกลเลยง่า :z3:
ส่วนพี่หมอกิมแน่ใจว่าจะได้เมีย!!?
ดูจากรูปร่างแล้วกลัวจะได้สามีมากกว่า เหอๆ
ปล.คิดถึงนะจ๊ะหายไปหลายวันเจอหนุ่มกระเหรี่ยงน่าฮักบ้างมั้ย
ปล2. :กอด1: แน่นๆ ให้หายคิดถึง
-
^
^
^
จิ้มๆเมย์
เจอแต่เด็กน้อยกะเหรี่ยงอะดิ แก้มยุ้ยๆแดงๆทั้งน้านนนนนนนนนนน
เดี๋ยวว่างๆลองเขียนสายคนรักเด็กบ้างดีกว่า
ตอนนี้นุ่นเป็นโอตาคุแว่นค่อนสุดตัวแล้ว
เดี๋ยวจะลองเป็นโชตะค่อนกะเขาบ้าง โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ส่วนเรื่องข้อสงสัยนั้น.........เรื่องพี่เพชรพี่ดอว์น
มันมีอะไรมากกว่าที่คุณคิด
เพราะงั้น...อย่าเพิ่งคิดว่าตัวเองรู้สึกตอนนั้นมันพลาด ขอบอกว่า.......เรื่องราวจะค่อยๆเฉลยออกมานะก๊ะ จุ๊บุๆ
กอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด รวบทุกท่านไว้อย่างแนบแน่นในอ้อมใจ
ไม่หายไปนานแล้วค่ะ (เว้นแต่คุณนายคุณผ่อซายจะมีโปรแกรมอะไรอีกอะนะคะ) :m32:
"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
อีกนิดตัวเบ้งๆ ขอหื้อนางสาวไอจังเก็ทเอเยอะๆๆๆๆๆๆน้าาาาาาาา
-
โลกกลมเหลือเชื่อ
+1
-
พี่กิมน่ารักจังเลยยยย แอบรักเพื่อนตัวเองด้วยอ่ะ
ส่วนเพชร จะหาดอนเจอไหมเนี่ย เฮ้อ
-
^
^
กอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดนุ้งพาร์คนดีตอบแนบแน่นบ้างค่ะ อิอิ
ไม่หลับไม่นอนนะหนู เดี่ยวเหี่ยวหรอก งุงิ
งื้อออ พี่นุ่นใจร้ายยยย >< น้องกินยานอนเพิ่งตื่นตอนเที่ยงคืนหรอกค่ะ งุงิ
ไม่เหี่ยวนะๆๆๆๆ หน้าเค้าออกจะใสเด้งเป็นลูกชิ้นใส่บอแรกซ์ :laugh:
-
ขำคู่กิมกับใหญ่ มากเลยนุ่น
เพื่อนรัก แอบรักเพื่อน อีกคู่แล้ว
แต่เชียร์คู่นี้นะ ท่าทางจะฮาได้ตลอด
แล้วเมื่อไร น้องดอว์นจะติดต่อหาพี่เพชรซะทีล่ะจ๊ะน้องนุ่น
คนอ่านใจจะขาดแล้วนะ อยากให้ทั้งสองได้เจอกันซะที
-
มารอตอนต่อไปครับ อิอิ
-
แหมพี่กิม~
รุกเฮียใหญ่เค้าซะทีสิ เค้าจะได้รู้ตัว!!
"แล้วทำไมใครๆทั้งเพื่อนสนิททั้งคุณภรรยาในอนาคตของไอ้กิมคนดี"
พี่ใหญ่ = มโหฬาร = ภรรยา !!!!
0{}0!!!!
-
หุหุ...ชอบจริงอะไรจริงเวลาเค้าเรียกกัน กิมจ๋า ใหญ่จ๋าเนี่ย..เอิ๊กก
-
เปิดเจอแต่เช้า
555
แต่เพิ่งได้อ่านเมื่อกี้ กรรมจริงๆ ชั้น
ช่วงนี้ออกเดินสายแจกของขวัญปีใหม่ให้ลูกค้าเกือบจะทุกวันเลย เฮ้อเหนื่อยๆๆๆๆๆ
-
พี่กิมพี่ใหญ่น่ารักอ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
พี่ใหญ่จ๋าโหมดอ้อน ไม่คิดว่าจะน่ารักได้ขนาดนี้นะเนี่ย
-
โอ๊ยยยยยย พี่กิมจ๋าน่ารักอ่าาาาาา :-[ :-[
-
ตามมาอ่าน :)
เรื่องนี้น่ารักเหมือนเดิม
-
พี่หมอกิมไฟต์ติ้ง
สู้ต่อไปพี่กิม
ซักวันพี่ใหญ่ต้องมาอยุ่ในกำมือแน่ๆๆ
ปล.พี่กิมจะไปคากลากพี่เพชรไปด้วยนะ
-
พี่กิมสวดยอดดดดดมากกกก แผนตามจีบทุกคนที่พี่ใหญ่สนใจ เสี่ยงมากๆ แต่มันก็เหมือนเราได้เข้าไปมีส่วนร่วมกับเค้าตลอดเวลาเนอะ แผนลึกล้ำมาก แต่คุณนุ่นนี่แหละสวดยอดดดที่ซู้ดด เพราะเขียนแบบเหนือเมฆ เดาใจไม่ถูกจริงๆ รกรยังหลงทางไปเชียร์พี่ใหญ่กับน้องก่ออยู่เลย 5555
แต่สรุปว่าพี่เพชรเนี้ย ไม่ได้มีความหลังอะไรกับน้องดอว์นมาก่อนอย่างนั้นใช่ไหมคะ? ถ้าอย่างนั้นก็คงเป็นรักแรกพบเลยล่ะสิงานนี้ อ๊ายยยยยยยยย พี่เพชรสู้ตายยยยยยยยยยยยยยยยยย ถึงพี่จะเว่อร์ แต่ยังไงรกรก็เชียร์พี่เสมอค่ะ*โบกธงเชียร์*
กอดคุณนุ่นแน่นๆด้วยความคิดถึง*ฮึบ ฮึบ
ฝันดีนะคะ
:กอด1: :L2:
-
หลังจากซุ่มมานาน ขอเม้นท์สักหน่อยเถอะ
คู่ใหญ่กิมน่าร๊ากกกกกก
กิมจ๋า ใหญ่จ๋า เรียกน่ารักเชียว
-
ไง ไปๆมาๆ พี่กิมจะเป็นรุกเหรอ
สับสนบทบาทไปหน่อยมั้ยจ๊ะ
-
เอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ก่อนอื่นใด มีไข่ใหม่หลงมาต้องมารีบเจาะ
ยินดีต้อนรับนะคะคุณblacklism :กอด1:
ส่วนเรื่องที่ถามว่าพี่กิมจะหวังผิดบทไปหน่อยมั้ยที่จะได้พี่ใหญ่เป็นศรีภรรยา งุงิงุงิ
ก็นะ.....สรีระไม่ให้แต่ใจรัก :m20:
ว่าแล้วก็แจกบวกดีกว่า ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ
คุณรกร.....รักแรกพบจริง แต่ๆๆๆๆๆ......สองคนนี้ ว้า.....ไม่เล่าดีกว่า อ่านต่อไปเรื่อยๆนะคะ
ปล.นางสาวโจ้จะกลับบ้านแล้วล่ะสิ เช้านี้กรุงเทพหนาวม้ากกกกกกกกกกกกกกกกกเลยค่ะ กลับมาเจออากาศเปลี่ยนแปลงซะก็ไม่รู้
-
พี่กิมไปทั้งที เอาให้พี่ใหญ่อึ้งไปเลยน้า
มีของดีอยู่กับตัวแท้ๆ กลับไม่สนใจ ระวังจะเสียใจนะพี่ใหญ่ ชิชิ
-
สนุกอ่ะ
ชอบอ่ะ
+บวก ให้ค่ะ
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
:L2:
-
อย่ามองแค่ร่างกาย ต้องมองที่จิตใจใช่มั้ยพี่นุ่น
พี่หมอสองคนนี้เลยแอบสลับบท(หรือเปล่า 55)
ช่วงนี้อากาศหนาว รักษาสุขภาพด้วยนะคะ :กอด1:
-
:impress2: รอให้สองคนนี้เจอกันจริงๆซะที จะได้ดูฉากหวานๆ กะเค้าบ้าง :impress2:
:pig4: :pig4:
-
มาตามเรื่องนี้ด้วยคน
ภาษาสวยงามเหลือเกิน อ่านแล้วเคลิ้ม 555
อ๊าก หมอกิมจ๋าน่ารักจังเลย
ใหญ่จ๋าก้ออ้อนเกิ๊นนนนนนน
พี่เพชร กะ น้องดอน จะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่เนี่ย ลุ้นๆๆ
-
ติดใจมากเลยครับ มาต่อเร็ว ๆ นะครับ
-
^
^
^
ค่ะ กำลังเขียนอยู่เลย ยังไงถ้าคืนนี้ไม่เสร็จพรุ่งนี้มาแน่นอนนะคะ
ดีใจที่ชอบค่ะ
จิ้มไข่ใหม่ๆๆๆ
แต่ ตอนนี้ต้องออกไปข้างนอกก่อน หงิงๆ ขอโทษพี่ๆน้องๆที่ให้รอนานนะคะ
ยินดีต้อนรับคุณMIkz_hotaru ด้วยนะคะ กอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ^^
-
:z13: :z13: :z13:
-
มาแล้วค่ะ แอบเขียนนาน แหะๆๆ
ขอบคุณที่รอ และขอบคุณที่ติดตามนะคะ :กอด1:
...............................................................
ตอนที่ ๑๒ ‘ผมอยากได้รูปดอกเสี้ยว’
Sent: Monday, December 30, 2002 5:15:18 PM
To: เพชร (infinite_Cอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com)
ผมอยากได้รูปดอกเสี้ยว
แค่นี้!! ต่อให้พยายามเลื่อนลงจนสุดขอบล่างและกวาดตาหาตัวอักษรอื่นเผื่อจะหลงหูหลงตา แถมด้วยการลากเมาส์คลุมดำมันทั้งจอเผื่อว่าเจ้าของข้อความจะเลือกใช้สีอ่อนจนมองลำบาก ก็ยังเห็นข้อความจากคนที่ทิ้งให้รอนานเป็นเดือนจนเกือบจะหมดหวังเสียแล้วเพียงประโยคเดียว......ประโยคลอยๆ แถมไม่ยอมลงชื่ออีกต่างหาก
“หึๆ เอาแต่ใจกว่าที่คิดแฮะ....”
และทั้งๆที่หลุดปากเบาๆออกมาแบบนั้นแต่นายแพทย์วัชระก็รู้สึกได้ชัดเจนเชียวว่า จังหวะหายใจของตัวเองกำลังถี่รัวกว่าปกติ.....
อันที่จริงอาการตื่นเต้นจนหัวใจเหมือนจะกระดอนอยู่ในอกมันเริ่มตั้งแต่ออกมาจากห้องน้ำ เปิดเครื่อง และเห็นข้อความเตือนว่ามีเมล์ใหม่มาในอีเมล์ที่ใช้ติดต่อเฉพาะเรื่องส่วนตัวแล้ว ยิ่งเห็นแอดเดรสว่า ‘tillthedawn’ ก็ราวกับตะเกียงในใจที่หรี่ๆจนน่ากลัวจะดับมันกลับลุกโชติช่วงเป็นไฟจากเตาผัดผักบุ้งไฟแดงเสียอย่างนั้น
ชายหนุ่มเลื่อนสายตาดูเวลาที่ข้อความถูกส่งมาแล้วก็ต้องถอนหายใจยาวเหยียดเพราะตอนนี้ผ่านมาเกือบสามชั่วโมงแล้ว จากที่กำลังจะตอบโต้กลับไปทันที คนที่ต้องคอยมา ๒๙ วัน กับอีกเฉียด ๗ ชั่วโมง จึงเปลี่ยนใจไปเปิดแฟ้มรูปภาพที่คัดเอาไว้เฉพาะขึ้นมาก่อน
ปลายนิ้วที่ประกอบไปด้วยเล็บเจียนเรียบเป็นระเบียบสะอาดตาค่อยกดเลื่อนให้รูปภาพเปลี่ยนผ่านไปอย่างเชื่องช้า ในขณะที่สายตาที่ตอนนี้เปลี่ยนจากคอนแทคเลนส์มาอยู่หลังแว่นไร้กรอบส่งประกายวาวหวานแบบไม่ต้องหลบซ่อน จับจ้องไปยังเจ้าของข้อความสั้นแสนสั้นในอิริยาบถต่างๆที่แอบถ่ายเอาไว้ตั้งแต่วันนั้น......
เล่นทีเผลอกดชัตเตอร์จับภาพตั้งแต่คนในภาพทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าริมธารน้ำ กดอีกครั้งตอนเจ้าตัวก้มเอามือจุ่มลงไปในน้ำเหมือนจะราน้ำเล่นแบบเด็กน้อย....นึกถึงทีท่าสะดุ้งน้อยๆแล้วสะบัดมือเพราะความเย็นจัด ยิ่งทำให้รอยแย้มที่ริมฝีปากบางจัดของคนมองกว้างขึ้นอีก
ภาพต่อมาระยะใกล้เข้าไปหน่อยเพราะคนถ่ายอดใจเฝ้ามองแต่ท่าทางไกลๆไม่ไหว เลยปรับเลนส์ซูมจับไปที่สีหน้าของเด็กซนที่หนีมาเล่นน้ำตกคนเดียว เลยได้สีหน้าเหวอๆที่เจ้าตัวเขากำลังห่อปากก้มหน้าเป่าที่ปลายนิ้วตัวเองอย่างกับทำแบบนั้นแล้วจะช่วยไล่ความเย็นจากน้ำตกหน้าหนาวออกไปได้
ตอนนั้นวัชระกำลังจะก้าวเข้าไปหา แล้วถึงได้เห็นว่าคนทำท่าเป็นเด็กๆนั่นไม่ได้ตั้งใจแค่จะแกว่งมือเล่นน้ำเฉยๆ แต่ภาพเด็กหนุ่มที่เผยรอยยิ้มน้อยๆ เปลือกตาหรุบต่ำจนแม้จะอยู่หลังผิวเลนส์ก็ยังเห็นเงาจากขนตาที่ทั้งยาวทั้งหนาทาบลงบนผิวแก้ม สองมือช้อนเอาดอกไม้กลีบขาวที่ลอยมาตามกระแสน้ำแล้วยกขึ้นสูดกลิ่นห่างๆเหมือนไม่แน่ใจ จากนั้นขมวดคิ้วน้อยๆก่อนจะก้มลงไปจนปลายจมูกแหลมๆแทบจะแตะกับดอกไม้ในมือแล้วสูดหายใจเข้าเต็มที่อีกครั้ง
.......อยากได้รูปดอกเสี้ยว.......
.......แล้วถ้าพี่ส่งรูปนี้ไป.....ดอว์นจะว่ายังไงครับ?
เมื่อตัดใจปิดโฟล์เดอร์ที่มีภาพไม่ถึงสิบภาพในแล็ปท็อปส่วนตัว นายแพทย์วัชระก็ออกจะรำคาญตัวเองเล็กน้อยที่เผลอเปิดโฟล์เดอร์นี้ทีไรเป็นอันต้องเสียเวลาไปไม่น้อยกว่าครึ่งชั่วโมงทุกที ดูจนจำได้ทุกรายละเอียดแล้วแต่ก็ยังห้ามตัวเองไม่ได้
เปิดแฟ้มภาพข้างๆกันแล้วเลือกภาพดอกไม้กลีบขาวทั้งแบบดอกเดี่ยว แบบที่อยู่รวมกันหนาแน่นบนต้น และแบบที่เห็นทั้งบนต้นและที่ร่วงลงมาทำให้พื้นดินแต้มไปด้วยสีขาวอมชมพูแล้วเปิดหน้าเมล์อีกครั้ง
ระหว่างที่โหลดภาพเพื่อส่งไปให้คนเอาแต่ใจตามความคิด ชายหนุ่มก็เริ่มเขียนข้อความแนบไปด้วย......
‘รอจนเกือบจะถอดใจเสียแล้ว ภาพที่ดอว์นบอกว่าอยากได้ผมส่งให้ไปแค่นั้นก่อน ที่จริงยังมีสวยๆอีกหลายภาพ อยากได้อีกก็บอกมานะครับ ว่าแต่...ตั้งแต่เจอกันวันนั้นคุณเป็นยังไงบ้าง สบายดีรึเปล่า ทำไมถึงหายไปเลย....’
พิมพ์มาถึงตรงนี้คุณหมอเพชรผู้ที่ที่แท้แล้วก็ไม่ได้แข็งแกร่งเท่าเพชรก็กดลบจนหมดแล้วเริ่มใหม่
‘ผมส่งภาพมาให้แล้วนะครับ ที่จริงยังมีสวยๆอีกเยอะเลย นอกจากดอกเสี้ยวก็ยังมีเอื้องเทียนสีขาวที่กลิ่นหอมๆนั่นด้วย อยากได้รึเปล่าครับ.....ถ้ายังไงติดต่อกลับมานะ นี่เบอร์โทรผม 081-.........’
แล้วข้อความนี้ก็ถูกเจ้าของกำจัดทิ้งไปอีก
สุดท้ายเมื่อมองนาฬิกาที่มุมขวาล่างของหน้าจอเห็นว่าใกล้จะหมดวันเข้าไปทุกที คุณหมอที่มัวแต่คิดวกไปเวียนมาเลยพิมพ์ข้อความไปแค่สั้นๆ แล้วจึงกดส่งทันทีโดยไม่ยอมเสียเวลาทวนอีก
‘คุณไม่ได้ตอบคำถามผม ถ้าไม่ตอบ ผมจะถือว่าคุณรู้สึกเหมือนผมนะดอว์น....
ผมคิดถึงคุณ
เพชร
....นี่เบอร์โทรผม 081-xxxxxxx เผื่อฉุกเฉินนะครับ’
“แวะร้านเน็ตสองวันซ้อนเลยเหรอวะ ทำไรนักหนาเนี่ย”
คุณก่อยังคงสม่ำเสมอบริหารปากได้ตลอดเวลาเหมือนเคย เมื่อเห็นว่าแทนที่พี่ดอนจะเลี้ยวไปทางทิศของบ้านเช่าพร้อมกันไอ้เพื่อนแว่นหัวสีน้ำตาลมันกลับชะงักแล้วบอกลอยๆว่าจะไปร้านเน็ต หลังจากที่วันนี้เป็นวันสิ้นปีเลยได้หยุด แล้วทั้งสี่คนเลยตัดสินใจหุ้นกันซื้อถังสังฆทานไปตระเวนทำบุญที่วัดในอำเภอใกล้ๆกันตั้งแต่ช่วงสาย
ตอนแรกกะว่าจะไปให้ครบเก้าวัด แต่ด้วยความที่แต่ละคนพอได้ลงจากรถก็เอ้อระเหยลอยชาย แถมขับรถหวานเย็นกันมาก จนบ่ายคล้อยอากาศเริ่มเย็นเลยตัดสินใจถวายถังที่วัดสุดท้ายไปห้าถังเท่าจำนวนพระภิกษุในวัดพอดี สรุปว่าใช้เวลาทั้งวันสี่คนไปได้รวมห้าวัด
“........ไม่เกินครึ่งชั่วโมง เปลี่ยนชุดวิ่งรอได้เลย...” และนายอรุณรุ่งเองก็สม่ำเสมอไม่ต่างกัน ขยับปากเหมือนกับจะตอบแต่กลับทำแค่ส่งยิ้มน้อยๆให้คุณเพื่อนทั้งสามแค่นั้น แล้วกลับพูดไปอีกเรื่องเท้าก็ก้าวแยกไปทันที ไม่เปิดโอกาสให้ไอ้พวกขี้อยากรู้เรื่องชาวบ้านมันยิงคำถามได้อีก
ได้เครื่องว่างปุ๊บอรุณรุ่งก็เปิดหน้าฮอทเมล์ทันทีทั้งๆที่คิดว่าอีกฝ่ายน่าจะยังไม่ตอบกลับมา เพราะไม่ใช่ว่าทุกคนจะมานั่งเช็คเมล์ทุกวัน แถมตอนที่ตัดสินใจติดต่อกลับไปนั่นก็คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกว่าจะส่งข้อความไปว่ายังไงดี เลยส่งไปขอรูปซะอย่างนั้น......
อันที่จริงไอ้ที่คิดว่าไม่รู้จะส่งข้อความว่าอะไรนั่นก็แค่ข้ออ้าง จริงๆแล้วที่หลังจากคิดจะติดต่อกลับไปแล้วก็วุ่นวายใจทั้งวันว่าจะส่งข้อความไปว่าอะไร ลึกๆในใจของชายหนุ่มก็เกิดกลัวขึ้นมา ว่าหลังจากทิ้งเวลาไว้นานขนาดนี้ กับคนแปลกหน้าที่ได้คุยกันไม่กี่ประโยค เดินร่วมทางกันไม่ถึงครึ่งชั่วโมง......เพชร...อาจจะลืมกันไปแล้วก็ได้
ชื่อแอดเดรสที่เห็นทำให้ต้องส่ายหน้าน้อยๆไปพร้อมกับหัวใจที่โลดขึ้นจนเจ้าตัวรู้สึกว่ามันขยายขนาดออกเต็มช่องอก เพราะมันบ่งบอกว่าคนที่กังวลว่าจะลืมกันส่งข้อความกลับมาให้ตั้งแต่เมื่อคืน
Sent: Monday, December 30, 2002 11:31:58 PM
To: ดอว์น (tillthedawnอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com)
‘คุณไม่ได้ตอบคำถามผม ถ้าไม่ตอบ ผมจะถือว่าคุณรู้สึกเหมือนผมนะดอว์น....
ผมคิดถึงคุณ
เพชร
....นี่เบอร์โทรผม 081-xxxxxxx เผื่อฉุกเฉินนะครับ’
อรุณรุ่งขมวดคิ้วอยู่ชั่วครู่ แล้วข้อความในกระดาษโน้ตแผ่นเล็กที่หยิบมาดูแทบทุกวันก็ลอยเข้ามาในห้วงความคิด
.......คำถาม ที่ว่ายินดีที่ได้รู้จักคุณเหมือนที่คุณดีใจที่ได้รู้จักผมมั้ยนั่นน่ะนะ
......บ้าไปแล้ว จะให้ตอบได้ยังไงกัน คุณจะพาอะไรเข้ามาในชีวิตผมบ้าง ผมยังไม่รู้เลยนะเพชร และด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ชายหนุ่มก็ส่งข้อความกลับไป
‘ขอบคุณสำหรับรูป จากกล้องของคุณดอกเสี้ยวสวยจริงๆ......
สำหรับคำถามนั้น ผมขอเก็บไว้ตอบเมื่อเราได้พบกันอีกครั้งจะดีกว่า
ผมเซฟเบอร์ของคุณไว้สำหรับกรณีฉุกเฉินแล้ว
ดอว์น
คุณนอนดึก...อากาศแบบนี้รักษาสุขภาพด้วยนะครับ’
เย็นนั้นไอ้ดอนของเพื่อนๆโผล่หน้าเข้าบ้านไปด้วยแววตาวิบวับผิดไปจากปกติ แล้วหลังวิ่งออกกำลังกายเสร็จยังเป็นคนออกปากชวนเพื่อนทั้งสามคนแวะกินขนมน้ำแข็งไสตบท้ายอาหารเย็นอีกด้วย
ไอ้คนเป็นๆที่อยู่ร่วมบ้านไม่รู้หรอกว่าคุณเพื่อนไปอารมณ์ดีมาจากไหน นอกจากจะเดาๆเอาว่าคงเกี่ยวกับที่เพื่อนดอนมันแวะร้านเน็ตสองวันติดต่อกันนี่แน่ๆ เพราะนายอรุณรุ่งเลือกที่จะเล่าให้คนบนฟ้าได้รับรู้เพียงคนเดียวเท่านั้นตามเคย
ถึงน้องรุ่งที่รัก
อย่างที่บอกน้องรุ่งไปวันก่อนว่าพี่ดอนตัดสินใจที่จะติดต่อไปหาคนคนนั้นเสียที และด้วยความที่พี่ไม่แน่ใจว่าเขายังจะจำพี่ได้อยู่รึเปล่า พี่ก็เลยส่งข้อความไปแค่สั้นๆ บอกว่าอยากได้รูปดอกเสี้ยว.....
ไม่น่าเชื่อเลยนะคะ วันนี้พี่ใจตุ๊มๆต่อมๆอยู่ทั้งวันเลย มันอยากจะรู้ว่าเขาจะตอบกลับมารึยัง พอเลิกฝึกงานพี่ดอนเลยรีบแวะเข้าร้านเน็ตทันที คิดๆแล้วก็เริ่มเข้าใจหัวอกคนรอนะคะ ชักจะรู้สึกผิดเสียแล้วที่ปล่อยให้เขารอนานขนาดนั้น นี่พี่ดอนรอเวลาแค่วันเดียวยังร้อนใจอยากรู้ว่าเขาจะตอบมาหรือไม่ตอบ แล้วก็ถ้าตอบมาจะตอบมาว่ายังไงแทบแย่
แล้วเขาก็ตอบมาจริงๆค่ะ ส่งรูปที่พี่บอกว่าอยากได้มาให้สี่รูป สวยๆทั้งนั้นเลย อย่างกับมืออาชีพเลยนะคะ แต่สิ่งที่ทำให้พี่ดอนยังนอนไม่หลับจนต้องมาเขียนถึงน้องรุ่งอยู่ตอนนี้คือข้อความที่แนบมาด้วยค่ะ
......เขาทวงถามคำถามเก่าที่พี่ยังไม่ได้ตอบ เพชร....บอกว่า ‘ผมคิดถึงคุณ’
จะว่าอะไรมั้ยคะ ถ้าจะบอกว่า....พี่ดอนเชื่อว่าเขารู้สึกแบบนั้นจริงๆ ทั้งที่ได้พบกันไม่นาน และข้อความที่ส่งมาก็ห้วนๆทื่อๆ แต่พี่กลับเชื่อในทุกๆคำ
พี่อยากจะมีความกล้ามากกว่านี้ อยากจะแสดงอะไรให้เขารู้ว่าพี่เองก็เกิดความรู้สึกแปลกตั้งแต่ได้พบเขาครั้งแรกแล้ว.....แต่พี่ดอนของน้องรุ่งในตอนนี้เป็นแค่ผู้ชายขี้ขลาดคนหนึ่งเท่านั้นเองค่ะ
ยอมรับกันตรงๆว่าพี่ยังกลัว.....กลัวที่จะต้องเจ็บอีกครั้ง เพราะฉะนั้น ถึงพี่จะเชื่อว่าทุกคำของเพชรเป็นเรื่องจริง แต่สำหรับครั้งนี้ พี่คงต้องขอระมัดระวังในทุกๆก้าวที่จะปล่อยให้ใจเข้าไปใกล้เขามากขึ้น
นี่เขาส่งเบอร์โทรศัพท์มาให้พี่ด้วยนะคะ บอกว่าเอาไว้เผื่อฉุกเฉิน หึๆๆๆ เขาจะรู้บ้างไหมว่าตอนนี้คนทางนี้ท่องจำเลขสิบหลักนั่นได้ขึ้นใจแล้ว
แน่ะ......อย่ามาขำพี่นะคะน้องรุ่ง พี่ไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย ก็แค่....พอเซฟเบอร์เพชรไว้ในเครื่องแล้วไม่รู้เป็นอะไร ว่างเมื่อไหร่เป็นต้องหยิบขึ้นมากดดูทุกทีเท่านั้นเอง เอ.....ชักรู้สึกว่าตัวเองจะอาการหนักกว่าทุกทีแล้วสิคะ ฮ่าๆๆๆๆ
คืนนี้เริ่มมีงานประจำปีของจังหวัดที่ศาลสมเด็จพระเจ้าตากสินฯเป็นคืนแรก แต่พวกพี่นัดกับพี่ใหญ่เอาไว้แล้วว่าจะไปกันคืนพรุ่งนี้ เพราะว่าคืนนี้พี่ใหญ่ติดเวร อีกอย่างพี่ๆที่แผนกบอกตรงกันว่าคืนแรกมักจะคนเยอะ แน่นไปหมดแถมมักจะมีเรื่องแทบทุกปีด้วย เพราะคืนส่งท้ายปีวงดนตรีที่จังหวัดจ้างมาแสดงมักเป็นวงร็อคดังๆจากกรุงเทพฯ
ดีที่พวกพี่ไม่ค่อยจะติดตามเพลงร็อคกันเท่าไหร่ ไม่งั้นคงมีใครสักคนลากกันไปแน่ๆ (ไอ้จี๊ดบอกถ้าB5มา ต่อให้เขาตีกันจริงๆมันก็จะไปดู)
จากวันที่พี่บอกกับพี่ใหญ่ไปว่าให้เราเป็นพี่น้องกัน พี่ใหญ่ก็หายหน้าไปสองสามวันอย่างที่บอกค่ะ แล้วเมื่อเช้าก็มาแวะเรียกหน้าบ้านก่อนไปโรงพยาบาล บอกว่าถ้าไม่รีบร้อนก็อย่าเพิ่งไปเที่ยวงานกันเอง เดี๋ยวคืนพรุ่งนี้พี่ใหญ่จะไปด้วย
พี่สังเกตก็เห็นพี่ใหญ่ไม่ได้มีร่องรอยว่าจะรู้สึกไม่ดียังไงนัก พี่ก็สบายใจขึ้น.... ดูแกจะใช้เวลาสองสามวันทำใจให้ยอมรับอะไรๆได้ตามที่พูดไว้จริงๆ แถมยังบอกอีกว่าหลังปีใหม่เพื่อนพี่เขาที่เป็นหมอเหมือนกันจะขึ้นมาเที่ยว ที่พวกเราตั้งใจจะเข้าไปทีลอซู ก็ให้รอก่อน ไว้ไปพร้อมกันเลย พี่เขาจะพาเพื่อนไปด้วย แล้วเขาจะเป็นเจ้ามือเอง
พอพวกพี่อ้าปากจะปฏิเสธ พี่ใหญ่ก็บอกว่าถือเป็นการฉลองความเป็นพี่น้อง......อีกอย่างฉลองที่พี่กิม(เพื่อนของพี่ใหญ่น่ะค่ะ)ยอมลางานแล้วจัดเวรใหม่ขึ้นมาหา พี่สองคนเขาไม่ได้เจอกันนานเป็นปีแล้ว......
อืม.....พี่ดอนรู้สึกว่าพี่ใหญ่คงจะสนิทกับพี่กิมคนนี้มาก เพราะน้ำเสียงพี่เขาเวลาเรียกชื่อพี่กิมมันมีอะไรบางอย่างที่ให้ความรู้สึกต่างออกไป แหะๆพี่ดอนอาจจะรู้สึกไปเองก็ได้นะคะ แกคงคิดถึงมากนั่นแหละ เห็นบอกว่าคบกันมาตั้งแต่ยังพูดไม่ชัดเลยด้วยซ้ำ
จะน้ำเน่าไปมั้ยคะ.....ถ้าพี่จะรู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่าทันทีที่เห็นเมล์จากเพชร
พี่ดอนของน้องรุ่ง
ปล. พรุ่งนี้ร้านเน็ตปิด เขาจะหยุดปีใหม่สามวันแน่ะค่ะ เฮ้อ......พี่ลืมบอกคนทางโน้นไปเสียได้ พี่ดอนนี่แย่จังนะคะ
.................................................................
..โปรดติดตามตอนต่อไป..
พื้นที่โฆษณาเจ้าข้าเอ๊ยยยยยยยยยยยย
เนื่องมาจากกระทู้ขอรับบริจาคของขวัญเพื่อร่วมประมูลเอาเงินเข้าเล้า
ข้าพเจ้าก็ได้ไปขโมยการ์ดจากพี่อากาศที่ไอ้ป่วนมันร้อยเป็นพวงเพื่อพกพาสะดวกไว้มาจนได้
แล้วได้ส่งไปลงขันเป็นที่เรียบร้อย
ดังนั้น หากท่านใดสนใจเก็บของร้อน(เพราะขโมยไอ้ป่วนมา) ก็เชิญร่วมประมูลได้เมื่อถึงเวลานะคะ
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/test/PP.jpg)
ตั้งชื่อร่วมประมูลไปว่า "สมุดกลอนหวานเจื้อย" ได้รหัส LP0055
ไว้ท่านไหนสนใจเชิญนะคะ ^^
..............................................
ส่วนเรื่องหนังสือเรื่อง เรื่องรัก..ไม่กล้าบอก
เห็นถามกันเข้ามามาก(เกือบสิบคนแร้นนนนนน คริคริ)
จะเปิดสั่งจองช่วงเดือนกุมภาพันธ์-มีนาคม ๒๕๕๔ นะคะ
รออีกนิดเนอะ จะได้มีเวลาเก็บตังค์หยอดกระปุกด้วยไง ฮี่ๆ
-
ในที่สุดก็มา...(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/12af5eb9.gif)
เอาแต่ใจ!!! เชียร์พี่ดอนให้เอาแต่ใจโลดดดดดดดด (อิพี่เนียบอยากช้าดีนัก จัดหนัก ๆ ไปเลย หึหึ)
คนไรไม่รู้ หล่อ รวย แต่ ป๊อด!!!! :m26:
ให้อภัยตอนที่มีแอบคิดถงคิดถึงนี่แหละ มีทิ้งเบอร์ยังกะสาว ๆ อ๋อยหนุ่ม กร๊ากกกกก
จะรอคอยให้วันฉุกเฉินของสองคนนี้มาถีงเร็ว ๆ ไวไว
ปล.คิดถึงพี่กิม-ใหญ่ที่ซู้ดดดดดดดดด :m1:
-
:-[
เมลตอบกันสั้นๆ .. แต่เขินจังเลย ~
-
น้องนุ่นขรา ไปทีลอซูคราวนี้ พี่หมอเพชรไปด้วยใช่ป่ะคะ
อิ อิ อิ อยากให้เจอกันอีกซะทีน่ะ
+1 สำหรับความกล้าหาญของน้องดอว์น ที่ส่งเมลไปหาพี่เพชร
-
อร๊ายๆๆๆๆ
ในที่สุด พี่ดอว์นก็แพ้ใจตัวเอง ติดต่อให้ คุณหมอเพชรแล้ววว
อย่างงี้ อีกไม่นานเกินรอ คงได้หวานกันกว่านี้แน่ๆ อิอิ
ส่วนเรื่องที่ลืมบอกหมอเพชรว่าร้านเน็ทจะปิดนั่น พี่ดอว์น ก็โทรหาหมอเพชรเลยซิจ๊ะ
พี่เค้าจะได้ไม่้ต้องรอไง อิอิ
ด้วยรัก และ หวังดี ฮ่าๆๆ
-
โอ๊ยยย สั้นไปอ่ะ
คิดถึงน้องดอนนน~
555555555
อยากให้เจอกันจริงๆ เลยยยย >.<
-
ในที่สุดน้องดอว์นก็กล้าที่จะส่งเมลล์ไปหาเพชร
อยากให้เจอหน้ากันเร็วๆจังเลย อยากฟังคำตอบของน้องดอว์น
มีความสุขที่ได้อ่าน :กอด1:
-
ในที่สุดเค้าก็ติดต่อหากันแล้ว
กรี๊ดๆๆๆ น่ารักๆ เมื่อไหร่พี่หมอเพชรกับดอว์นจะเจอกันอีกน้า
-
น้องดอว์นน่ารัก ๆ ตอบอีเมล์กันน่ารักน่าชังเชียว :impress2:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย
น่ารักกกกกกกกกก
>//////<
ส่งเมล์หากันแบบนี้
ให้ความรู้สึกวัยรุ่นแรกรักมากอ่ะ
คึกคัก กระชุ่มกระชวยในหัวใจ
555+
ปล. เค้าอยากได้ของร้อนนนนนนนนนน
ปลอีกที. หยอดปุกรอตัวป่วนนนนน ^^
-
เมื่อไหร่จะกลับมาเจอกันนะ
-
ให้ความรู้สึกแบบวันวานตอนกำลังเริ่มเรียนมหาวิทยาลัยใหม่ๆ แล้วก็พยายามเริ่มจีบหนุ่มต่างคณะที่ตัวเองหมายปองอยู่ 555 แบบรำลึกความหลังบ้างอะไรบ้าง หุๆ
-
น่ารักเกิ๊นนนนนนนนนนคู่นี้
แค่คำพูดสั้นๆทางเมล์เอง แต่ทำไมมันหวานแบบนี้นะ ><
พี่ใหญ่ก็มองพี่กิมซะทีเต๊อะ พี่ดอว์นเอาไว้ให้พี่เพชรงี้แหล่ะลงตัวที่สุดแล้ว อิอิ
-
ดอนทำแบบนี้ เพชรก็แทบขาดใจตายเลยสิ
-
มาเก็บไปอ่านก่อน
-
ข้อความสั้นๆ แต่ทำเอาเราเขินเลยอ่าาาาาา
เห็นด้วยนะค่ะพี่ดอว์น ว่าให้โทรไปบอกคนทางโน้นด้วยว่าร้านเนทจะปิด 3วัน เดี๊ยวคุณหมอเค้าจะรอนะค่ะ :laugh:
-
น่ารัก เมลสั้นแต่หวาน :o8:
แล้วเมื่อไหร่จะได้เจอกันซักที
บวก1ค่ะพี่นุ่น :กอด1:
-
แอร๊ยยยยยยซ์
วุ้ย อ่านเรื่องนี้แล้วมันหวานละเมียดละไมจริงๆ
หวานมากค่ะคุณนุ่น การที่ส่งเมล์คุยกันเนี่ย มันเป็นอะไรที่ไม่ได้เห็นหน้า แต่ก็แสดงความคิดถึงได้เหลือล้น ไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่หวานมากค่ะ รู้สึกได้ถึงรักที่มันเริ่มก่อไปเรื่อยๆพร้อมกับความไม่แน่ใจในหัวใจตัวเอง :impress2:
-
อ่านตอนนี้แล้วนั่งยิ้มอยู่คนเดียว หวานมากกกกกกก
แต่แอบสงสารเพชรนะเนี่ย ร้านเน็ตปิดตั้ง 3 วัน น้องดอว์นก็น๊า ลืมบอกได้ไงเด๋วเค้าก็รอเก้อหรอก :impress2:
-
กรี๊ดดดดดดด :m3:
พี่เพชรมีการทิ้งเบอร์อ่อยไว้ให้ด้วยอ่ะ :-[
กอดคุณนุ่นแน่นๆหนึ่งเฮือก :กอด1:
-
โหย พี่เพชร ออกตัวแบบเต็มๆไม่มีกั๊กเลยนะนั่น
ข้อความสั้นๆ แต่ทำไมมันรู้สึกว๊านหวาน :o8:
-
แค่อ่านเมลล์สั้นๆ ก็ยิ้มแก้มปริแล้วเรา
ไม่สงสัยเลยทำไมพี่เพชรกับน้องดอว์นถึงอาการหนัก
ก็เล่นหวานมดขึ้นสะขนาดนั้นอ่ะนะ
ที่สำคัญน้องดอว์นเตรียมคำตอบให้พี่เพชรด้วยนะ
คาดว่าหลังปีใหม่สัปดาห์แรกคงได้เจอกัน 555+
ไซโคสุดฤทธิ์ ว่าอยากให้เจอกัน
ปล.อ่านไปอ่านมานึกขึ้นได้ ตอนที่พี่ฟ้าหึงพี่เพชรกับตัวป่วนอ่ะ
มันน่าจะหลังจากพี่เพชรเจอกับน้องดอว์นนี่นา เพราะน้องดอว์นต้องฝึกงานก่อนตัวป่วนแน่ๆ
แล้วก็ต้องจีบน้องดอว์นแล้วดิ แล้วพี่เพชรทำอย่างนั้นทำไมมมมมมม :serius2:
(หอะๆ ออกอาการวิตกจนเกินงาม) จุ๊บๆ นะจ๊ะนุ่น รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
-
ลืมบอกทางเมล์ ก็โทรไปบอกทางโทรศัพท์ก็ได้นะดอว์น หึหึ :laugh:
:pig4:
-
แหมพี่ดอน ก็โทรไปหาเค้าซะเลยสิ >[]<
ปล.เรื่องของตัวป่วน... ไม่มีเงินเลยล่ะค่ะตอนนี้ คงต้องเก็บอีกนาน!!
-
มาเชียร์หมอเพชร
น้องดอนอย่าคิดมาก
+1
-
แอร๊ยยยยย
พี่เพชรคะ น้องดอว์นเปิดทางมาขนาดนี้ รีบๆมาเอาคำตอบจากเจ้าตัวเลยค่ะ
อย่าช้า เค้าลุ้นนนนนน 555
-
ร้านเนทปิด มิเป็นไร
เบอร์โทรมี จัดไปอย่าให้เสียค่ะน้องดอว์น :man1:
-
ต้องค่อยๆเป็นค่อยๆไป
อะไรที่ได้มาง่ายๆมันก็อยู่ได้ไม่นาน
ปลูกต้นรักก็ต้องค่อยๆขุดดิน
อยากมีคนส่งเมล์แบบนี้มาให้บ้างจัง :-[
-
อู๊ยยย อย่าได้แคร์วันหยุด
ไหนๆคุณพี่เพชรก็อ่อยให้เบอร์มาซะขนาดนี้แล้ว
โทรไปหาเลย :laugh:
-
ไม่ทันใจวัยโจ๋เลยอ่ะคู่นี้ อิอิ
แต่แค่เมลล์สั้นๆ ยังหวานได้ขนาดนี้
ถ้าเจอกันล่ะก็...... :-[
-
ตอนที่อ่านเมลของพี่เพชรกับน้องดอนก็ยิ้มๆ อยู่หรอกนะ
แต่ไม่รู้ทำไม เวลาเห็นจดหมายที่พี่ดอนเขียนถึงคนบนฟ้าแล้วผม......เฮ้อ.........
-
อยากอ่านอีกอ่ะ
มาต่อเร็วๆ นะ
พี่เพชร กับ พี่ดอนเค้าจะเจอกันแล้ว
ตื่นเต้นวุ้ย :-[
-
อยากให้เจอกันอีกไวๆ จัง สงสารพี่เพชร รอนานแย่เลย
-
เชียร์ให้ตกหลุมรัก ตะกายขึ้นมาไม่ได้อีกเลย ตายสะนังชะนีห้าร้อย ตบๆๆๆๆ
55555 เกี่ยวรายกานนนี่ กรุ งง ตัวเอง
-
:z13:
จึ้กๆ ๆ ตามมาจิ้มพี่นุ่น
เรื่องนี้สนุกดีคะ
รู้สึกว่าจะหลายคู่ หุหุหุ
ขอให้ได้เจอกันเร็วนะ
:call:
-
ข้อความสั้นๆ แต่มันอิ่มใจ อิอิ น่ารักอ่ะ :m1:
-
โทรหาเลยพี่ดอว์น
จำเบอร์ได้ขึ้นใจแล้วหนิ
แต่ท่าทางพี่ดอว์นจะเจอกับพี่เพชรอีกที่คงต้องรอให้พี่อินทร์ดลบันดาล
ให้พี่เพชรตามพี่กิมมาเที่ยว
555555555555555555555
-
ตอนที่อ่านเมลของพี่เพชรกับน้องดอนก็ยิ้มๆ อยู่หรอกนะ
แต่ไม่รู้ทำไม เวลาเห็นจดหมายที่พี่ดอนเขียนถึงคนบนฟ้าแล้วผม......เฮ้อ.........
หง่ะ อาการเดียวกันนนน
-
เข้าใกล้กันทีละนิด ทีละนิด คนอ่านก็อยากจะให้ทั้งสองคนได้เจอกันเร็วๆ
ร้านเนตปิดไม่เป็นไร เพราะคาดว่าอาจจะเจอกันที่งานคืนนี้ หุหุ เดาล้วนๆ
-
น่ารักอ่ะครับ
อยากมีแบบนี้บ้างอ่ะ อิอิ
-
เอ๊ยยยยยย น้องดอว์นน่ารักกกจำเบอร์โทรฯพี่เพชรได้แล้ว น้องมีใจให้ขนาดนี้แล้วอย่ามัวแต่เก็กอยู่ข้างรถนะคะพี่ :laugh: แต่อ่านตอนนี้แล้วได้อารมณ์คนรอคอยจริงๆค่ะ เข้าใจทั้งพี่เพชร ทั้งน้องดอว์นเลย อย่างพี่เพชรนี้ แกคงตื่นเต้นจนนั้นแหละอย่างที่เห็นกว่าจะกด send ได้ 555555 แต่ข้อความที่ส่งไปก็เหมาะสมที่สุดแล้วค่ะ ตอนต่อไปเขาจะเจอกันไหมคะ? กิมจ๋าใหญ่จ๋า พี่เพชรจ๋าน้องดอว์นจ๋า อ๊ายยยยยยยยยยยยย มดยกทัพไปตาก
ฝันดีนะคะคุณนุ่น
:กอด1:
-
พี่ดอนน่ารักจังเลยวุ้ย ในที่สุดก็ส่งเมลไปหาซักทีเนอะ
ส่งเมลกันสั้นๆ แต่หวานจังเลยอ่ะ :-[ ไม่รู้เป็นไรนั่งอ่านไปเขินไป 555
เค้าจะไปทีลอซูด้วยกันใช่มั้ยเนี่ย o13
+1 ค่า :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อ่านแล้วเขินนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :-[
ในที่สุด... ในที่สุดก็เมลล์หากันแล้วววววววววววววว :laugh: พี่เพชรออกแนวบังคับเหมือนเดิมเลยนะเนี่ย ปากแข็งจริงๆเล้ยยยยยย~
ปล.ดีแล้วค่ะที่พี่นุ้นเปิดให้จองเรื่องหนูป่วนเดือน2-3นู่น(ไอเอาด้วยนะ ถึงกำหนดการแล้วเห็นไอหายหน้าหายตาไปก็PMบอกกันมั่งนะคะ แบบว่าไออาจจะลืมไปแล้วอ่ะ) ยอมรับจริงๆว่าช่วงนี้จ้นจน ไม่รู้พักนี้ทุกคนจะเร่งผลิตหนังสือไปถึงไหน จะไม่เอาก็ไม่ได้ ไม่รู้ว่าเขาจะพิมพ์ซ้ำตอนไหนอีกไหม แบบว่า.....ไม่มีเงินแล้วเฟ้ย!!!
-
แอร๊ยยยยย
:o8: :o8: :o8:
-
ฮี่ๆๆๆ เข้ามาเชียร์ให้พี่ดอนโทรหากันใหญ่เลยนะคะ
เข้ามารายงานว่าท่านไหนอยู่ดึก(จริงๆ แบบดึ๊กดึก)คืนนี้น่าจะได้อ่านค่ะ
แต่แนะนำให้แวะมาดูพรุ่งนี้ดีกว่า เพราะกว่าจะเสร็จคงดึกจริงๆ ฮี่ๆๆๆ
คุณexpressyourself ยินดีต้อนรับค่ะ มามะเข้ามาเขินด้วยกันให้เป็นหมู่คณะนะคะ >///////<
ส่งโอ๋ๆๆๆ ให้น้องไจฟ์และน้องปีศาจน้อยสีชมพูโดยเฉพาะ โอ๋ๆๆๆๆ ไม่เหงาไม่เศร้าๆๆนะคร้าาาาาาา
-
มาต่อไว ๆ นะ จะตั้งตารอ....กำลังลุ้น....
-
มานอนรอ พี่กิม พี่หยายยยยยยยยยยย
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/test/gatito.gif)
-
^
^
^ จิ้มพี่ดาด้า ดีใจ เอิ๊กๆ
มารอพี่กิม กะพี่ใหญ่ด้วยยยยย
-
^
^
^
จิ้มๆเด็กๆ
มามะ มาแล้ว มากันหมด กร๊ากกกกกก
(ดาด้าเมื่อกี้เน็ตหลุดอะ เลยมาช้างิ)
ยินดีต้อนรับทุกท่าน มาช้าไปไม่มาตามนัดเมื่อคืน ขอโทษด้วยนะคร้า
พอดีเพิ่งบทให้เพื่อนๆพี่ดอนแก เลยติดพัน งุงิ
....................................
ตอนที่๑๓ ฝันไป?
“ฮัลโหล ว่าไงคะลูก”
“happy new year ครับหม่าม้า ขอให้หม่าม้าของดอนสุขภาพแข็งแรง กินอะไรก็อร่อย ขับรถไปทำงานก็ไม่ต้องอารมณ์เสียกับรถติด แล้วก็อยู่สวยๆให้ดอนกอดไปอีกนานน้าน......นานนะครับ”
เช้าวันปีใหม่อรุณรุ่งตื่นขึ้นมาทักทายอากาศหนาวตั้งแต่ฟ้ายังมืดด้วยการตั้งนาฬิกาปลุกไว้ล่วงหน้า ตั้งใจจะโทรไปให้ทันก่อนแม่จะออกไปใส่บาตร เพราะกลัวแม่จะเหงา
ทุกเช้าวันปีใหม่ตั้งแต่พ่อจากไป สามคนแม่ลูกครอบครัวโพเวลล์จะตื่นแต่เช้าเตรียมอาหาร และที่ขาดไม่ได้คือครองแครงน้ำกะทิที่เป็นขนมไทยสุดโปรดของพ่อรวมถึงลูกแฝด จัดเป็นชุดเตรียมใส่บาตรที่หน้าบ้าน เมื่อมาสูญเสียน้องเล็กของบ้านไปอีกคนเมื่อเกือบสี่ปีก่อน เช้าวันปีใหม่จึงเหลือแค่คุณเอมอรกับลูกชายคนเดียวมายืนรอพระสงฆ์ผ่านมาบิณฑบาตแค่สองคน
ลุกจากฟูกนอนเปิดประตูออกมายืนส่งดาวประกายพรึกเข้านอนที่ริมระเบียง รับพรตั้งแต่วันแรกของปีจากแม่เรียบร้อย และปล่อยให้คุณเอมอรซักไซ้เรื่องฝึกงานเรื่องการกินอยู่ของลูกชายอีกนิดหน่อยอรุณรุ่งก็วางสาย พอหมุนตัวจะหันกลับเข้าไปในห้องนอนอีกครั้งถึงได้เห็นว่านายวิสุทธิ์คุณชายที่มีส่วนปลายลำไส้ใหญ่เป็นนาฬิกาประจำตัวมายืนเท้ากรอบประตูส่งสายตาถามไถ่อยู่ด้านหลัง
“จะกลับไปนอนอีกปะ?” คนถูกตั้งชื่อเล่นเลียนแบบนักปฏิวัติระดับโลกส่งเสียงถามเบาๆ อย่างเกรงจะรบกวนอีกสองชีวิตที่ยังหลับเป็นซากอยู่ในห้อง
“ไม่ง่วงแล้วว่ะ”
“งั้นไปตลาดกัน เผื่อเจอพระจะได้ใส่บาตรด้วย แล้วซื้อโจ๊กกะน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋มาเผื่อไอ้สองตัวนี้ด้วยเลย”
ระหว่างที่อรุณรุ่งเข้าห้องน้ำทำธุระยามเช้าคุณชายเชก็หยิบแจ๊คเก็ตมาสวมทับ อดไม่ได้ที่จะเดินไปนั่งลงที่ปลายเตียงแล้วแกล้งเลิกผ้าห่มนวมด้านปลายเท้าของไอ้คุณจี๊ดขึ้นพอให้เห็นฝ่าเท้าที่ขนาดความยาวพอๆกับฝ่ามือของตัวเอง รอยยิ้มซุกซนผุดขึ้นบนใบหน้าตี๋สมที่เป็นคนมีแซ่ ไอ้คุณเชลุกอีกครั้งแล้วหยิบเอาบางอย่างที่เก็บไว้ในลิ้นชักล่างสุดของตู้พลาสติกที่เป็นส่วนของตัวเองออกมา
นางสาวอิระวดีที่กำลังนอนนิ่งสนิทหน้าซุกหมอนไม่รู้เรื่องรู้ราวก็ถูกมือดีของไอ้คนแอบคิดเกินเพื่อนจัดการเอาผ้าพันคอชีฟองผืนยาวสีม่วงอ่อนจนเกือบขาวผูกติดข้อเท้าเป็นโบเอาไว้เรียบร้อย
คนตื่นแล้วอีกคนที่เพิ่งแง้มประตูห้องน้ำออกมาจับตามองการกระทำและรอยยิ้มบนใบหน้าเพื่อนแล้วเลยได้แต่ส่ายหน้าปลงๆ แกล้งผลุบเข้าไปในห้องน้ำใหม่แล้วเปิดประตูโดยตั้งใจให้มีเสียงดังขึ้นอีกนิด พอออกมาคราวนี้จึงได้เห็นเพื่อนรักทำท่ารื้อของอะไรอีกอย่างออกมาจากลิ้นชักของตัวเอง แล้วเอาไปวางไว้หัวนอนของไอ้คุณก่อกรรมที่นอนดิ้นจนขาข้างหนึ่งพาดลงมาอยู่บนพื้น
พอก้าวลงบันไดมาไอ้คนเดินตามหลังหน้าตี๋ก็จัดการครอบบางสิ่งลงบนศีรษะที่ปกคลุมไปด้วยเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนตามธรรมชาติของเพื่อนหน้าฝรั่ง อรุณรุ่งหันมาส่งยิ้มให้เพื่อน กล่าวขอบคุณพร้อมกับหยิบของขวัญปีใหม่จากไอ้คนไม่เคยพลาดเทศกาลมาดู
สีหน้าเหมือนตัดสินใจไม่ได้ว่าจะยิ้มหรือร้องไห้ดีของอรุณรุ่งทำให้ไอ้คนให้ของขวัญเป็นหมวกเบเรต์สีขาวที่ตัดจากผ้าขนสัตว์สังเคราะห์นุ่มฟูหลุดหัวเราะออกมาเสียงดังจนนกกระจิบที่เริ่มออกมาเกาะตามสายไฟฟ้าพากันส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวตาม
“....ก็ดีนะ จะได้อุ่น” ในที่สุดคนรับของขวัญเลยตัดสินใจได้ว่าเลือกที่จะยิ้มดีกว่า แถมยังใส่หมวกกลับไปเหมือนเดิมด้วยตัวเองเสียเลย
ระยะทางจากบ้านเช่าเดินออกไปถ้าแค่ร้านโจ๊กใกล้ๆก็ไม่ถึงห้านาที แต่ทั้งสองคนตัดสินใจเดินเลยไปจนถึงตลาดแล้วซื้ออาหารปรุงสำเร็จใส่บาตรพระด้วย จากนั้นจึงไล่ซื้ออาหารเช้าทั้งคาวทั้งหวานไปเผื่อให้พอสี่ปากท้อง สุดท้ายได้ของกินเต็มไม้เต็มมือกันทั้งสองคน จนสว่างเต็มที่จึงพากันเดินกลับบ้าน
“เออ ตกลงเข้าร้านเน็ตสองวันนี้แกไปทำอะไรวะดอน ใช่เรื่องเจ้าของโน้ตที่ชื่อเพชรนั่นรึเปล่า”
“.......อืม”
“เฮ้อ......ในที่สุด แล้วว่าไง ตกลงว่าเขาตอบกลับมามั้ย”
“ตอบ”
“นี่ไม่คิดจะเล่าอะไรสักหน่อยเลยเหรอวะ ถามยาวเป็นวาเล่นตอบคำเดียวตลอด.....ฮั่นแน่! เอาแล้วไงไอ้ดอน ตาเป็นประกายมาเชียว”
เพราะเริ่มรู้สึกว่าตัวเองพูดอยู่ฝ่ายเดียวแล้วไอ้เพื่อนดอนมันไม่ให้ความร่วมมือในการตอบ จากที่มองดูทางคุณเชมันเลยหันมามองหน้าเพื่อน แล้วจึงเห็นว่ามันตอบรับสั้นๆตามนิสัยก็จริง แต่แววตาของมันเป็นกระกายเสียจนเลนส์มัลติโค้ทสองชิ้นนั่นยังบังไว้ไม่มิด
“เออน่ะ แกแหละ ไม่พูดไม่บอก.....แล้วมันจะรู้ด้วยได้ยังไง”
“ฮะ!! พูดเรื่องอะไร..........”
“.........” อรุณรุ่งไม่ตอบ แต่หยุดเดินก่อนจะถึงประตูบ้านแค่ไม่ถึงสองก้าวแล้วหันไปสบตากับเพื่อนแล้วบุ้ยปากเข้าไปในบ้าน
“นายรู้......รู้ได้ยังไง.....”
“ก็พอจะมองออก.....”
“......แล้ว.....รู้รึเปล่า”
“คงยัง อย่างมัน ถ้ารู้คงอยู่เฉยไม่ได้......แต่คิดจะเก็บไปถึงเมื่อไหร่กัน ไม่กลัวถูกตัดหน้าเหรอ”
“.....เรากลัวอย่างอื่นมากกว่า อีกอย่างถ้ามีใครที่ดีเข้ามาจะไปปิดกั้นให้มันเสียโอกาสทำไม ยังไง.....มันก็ไม่ได้คิดอะไรกับเราเกินกว่าเพื่อนสนิทอยู่ดี”
น้ำเสียงเศร้าลึกของนายวิสุทธิ์ทำให้คนถามรู้สึกเหมือนตัวเองมีความผิดที่ไปสะกิดโดนแผลของเพื่อนเข้า อรุณรุ่งเลยรวบของมาไว้ในมือเดียวแล้วเอื้อมข้างที่ว่างไปตบหลังเพื่อนเบาๆเป็นเชิงว่าเข้าใจ แต่พอคนถูกปลอบจะเดินเข้าบ้าน ก็อดไม่ได้ที่จะถามออกไปอีก
“แล้วถ้าที่มันไม่คิดกับแกเกินเพื่อนนั่น......เป็นเพราะมันไม่รู้ว่าแกคิดอะไรล่ะ?”
ไม่มีเสียงตอบจากไอ้คนที่ถูกจับได้ว่าแอบรักเพื่อน อาการชะงักการเคลื่อนไหวแค่ชั่วแวบเพียงบ่งบอกว่าเจ้าตัวมันได้ยินคำถามชี้นำจากเพื่อนที่กำลังเริ่มเห็นโลกสดใสกว่าที่เคยเพราะเริ่มรู้สึกถึงความรักอีกครั้งเท่านั้น......
กลับเข้าไปในบ้านอีกครั้งไอ้พยาธิตัวจี๊ดกับไอ้ก่อกรรมมันก็ยังคงหลับอยู่บนเตียงไม่ลุกกันเสียที เสียแรงงานคนตื่นก่อนทั้งลากทั้งดึง แถมลุกขึ้นมาล้างหน้าแปรงฟันไอ้จี๊ดมันยังบ่นกระปอดกระแปดให้อีกว่าจะรีบตื่นไปไหน ปีใหม่ทั้งทีขอหลับยาวๆฉลองหน่อยไม่ได้เหรอ ในขณะที่นายก่อคุณพอรู้สึกตัวก็ทำจมูกฟุดฟิดเป็นหมาหิวเดินลงชั้นล่างตามกลิ่นอาหารไปนั่งแทะปาท่องโก๋ทั้งที่ยังไม่ลืมตาดีเลยด้วยซ้ำ
วันปีใหม่ผ่านไปอย่างรวดเร็วด้วยการพักผ่อนสบายๆของทั้งสี่คน นอกเหนือไปจากเสียงโวยวายเมื่อผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มมารู้ตัวว่าตัวเองกลายสภาพเป็นของขวัญชิ้นใหญ่ที่มีโบสีหวานจ๋อยผูกอยู่ตรงข้อเท้าเอาตอนที่เดินลงบันไดมาชั้นล่าง แล้วเลยเล่นงานคนผูกที่ไม่ต้องเสียเวลาเดาให้ยากว่าใครด้วยการพุ่งเข้ากอดจนคุณชายเชแทบทำถ้วยน้ำเต้าหู้ในมือหกกระจาย แล้วส่งคำพูดไม่เข้ากับสีหน้ายิ้มระรื่นถามว่า ‘นี่แกเห็นฉันสาวแตกตั้งแต่เมื่อไหร่ ชีฟองสีหวานมาเลยนะแก ก๊ากกกกกกกกกกกก’
ตกค่ำทั้งสี่คนที่ตั้งใจมาเที่ยวพอๆกับมาฝึกงานก็แต่งตัวเตรียมพร้อมรอเวลาหมอพี่ใหญ่มารับที่หน้าบ้าน พอเรียบร้อยไม่ถึงสิบนาทีนายแพทย์โอฬารก็มาบีบแตรกระบะสีแดงอยู่หน้าบ้าน
พี่ดอน เพื่อนเช และเพื่อนจี๊ดพาตัวเองมุดเข้าไปนั่งที่สเปซแคบ ทิ้งให้ไอ้ก่อนั่งเม้าท์กับพี่ใหญ่ไปที่เบาะข้างคนขับ ยังไม่ทันน้ำลายจะแตกฟองพี่ใหญ่ก็พามาถึงงานแล้ว
งานฉลองประจำปีของจังหวัดตากยิ่งใหญ่สมคำโฆษณาชวนเชื่อ ไอ้จี๊ดเสียเงินไปเหยียบร้อยโยนห่วงและในที่สุดก็ทำสำเร็จ เอาตุ๊กตาหมูสีชมพูตัวใหญ่กว่าฝ่ามือนิดเดียวมายื่นให้ไอ้คุณชายเชเป็นของขวัญปีใหม่จนได้ แถมบอกอีกว่าเพื่อนเชไม่ชอบไม่เป็นไร...เพราะมันชอบ ไอ้เชก็ถูกใจ ยิ้มเสียตาปิด
พอไอ้จี๊ดมันทำภารกิจสำเร็จมันก็ไล่เล่นเกมจนแทบจะครบทุกอย่างที่เขามาตั้งร้านให้เล่น สนุกสนานอยู่กับพี่ดอนสองคน ในขณะที่ไอ้ก่อมัวสนุกสนานอยู่กับกิจกรรมการกิน ตลอดเวลาที่เดินเที่ยวในงานมือมันไม่มีลูกชิ้นปิ้งก็มันทอด พอหมดอย่างหนึ่งก็แวะร้านข้างทางซื้อของกินเล่นอย่างอื่นมาใส่ปากได้ตลอดทางโดยมีพี่ใหญ่ร่วมอุดมการณ์ด้วย
แต่ถึงอย่างนั้น ทั้งพี่ใหญ่และคุณเชก็รับรู้ได้ ว่าภายใต้ความสนุกสนานของไอ้หนุ่มแว่นหัวสีน้ำตาลนั่น มีความร้อนรนบางอย่างแฝงอยู่ ต่างกันตรงที่เพื่อนสนิทอย่างคุณชายเชคิดว่าตัวเองพอจะรู้ว่าเพื่อนเป็นอะไร ในขณะที่พี่ใหญ่เฝ้าสังเกตอยู่เกือบสองชั่วโมงที่พาน้องๆเดินเที่ยวงานจนทนไม่ไหว ต้องมากระซิบถามคนที่กำลังทำใจให้เป็นพี่น้องตามหน้าที่พี่ชายที่แสนดี
“น้องดอนมีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า”
สุ้มเสียงแสดงออกถึงความเป็นห่วงอย่างชัดแจ้งทำให้อรุณรุ่งส่งยิ้มน้อยๆไปให้คนถามอย่างขอบคุณ แต่ก็ส่ายหน้าปฏิเสธว่าไม่มีอะไร ก่อนจะทำเป็นหันไปสนใจไอศกรีมมะพร้าวกะทิที่ไอ้ก่อยื่นมาให้แทน แต่อาการที่ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลาบ่อยๆก็ไม่หลุดรอดสายตาห่วงใยจากพี่ใหญ่ไปได้
พี่ใหญ่ทำเนียนต้อนให้ไอ้เด็กไม่รู้จักโตทั้งติดจะเล่นเกมมันทุกซุ้มและซื้อขนมมันทุกร้านเดินให้เร็วขึ้นจนไปสุดทางที่เวทีใหญ่ซึ่งกำลังมีคอนเสิร์ตจากศิลปินลูกทุ่งชื่อดัง ห้าคนหยุดยืนดูอยู่อีกเกือบสิบนาที ก่อนที่จะชวนกันกลับ
ขึ้นรถประจำตำแหน่งเดิมเรียบร้อยผู้ใหญ่ที่พาเด็กสี่คนมาเที่ยวก็ถามย้ำว่ายังมีใครหิวอะไรหรือเปล่า จะได้ไปแวะหาร้านกินข้าวมื้อดึกกันก่อนกลับบ้าน เด็กในความปกครองทั้งสี่ปฏิเสธเป็นเสียงเดียวกัน แถมไอ้ก่อที่นั่งหน้ายังชี้ให้พี่ใหญ่ดูถุงขนมสารพัดชนิดบนตักที่ซื้อมาตุนไว้อีก
ขับรถมาจอดหน้าบ้าน รอให้เด็กๆอีกสามลงรถไปยืนเรียงหน้ากระดานเรียบร้อย พอไอ้เด็กแว่นคนสุดท้ายจะลงไปบ้างพี่ใหญ่ก็เรียกไว้ก่อน แล้วก็บอกประโยคที่ทำให้พี่ดอนต้องคิดตามอย่างช่วยไม่ได้
“น้องดอน.....รีบหน่อยก็ดีนะครับ อยากจะทำอะไรก็ทำ เหลืออีกไม่ถึงสิบนาทีก็หมดวันปีใหม่แล้วนะ”
“เอ่อ...ขอบคุณครับพี่ใหญ่”
พี่ใหญ่โบกมือลาและขับรถกลับไปแล้วหลังจากที่ทั้งสี่คนยืนเรียงหน้ากระดานแล้วยกมือไหว้ขอบคุณพร้อมบอกสุขสันต์วันปีใหม่อีกครั้ง ไอ้ดอนของเพื่อนๆปล่อยให้สามคนเดินล่วงหน้าเข้าบ้านไปก่อน โดยอาสาเป็นคนปิดประตูรั้วหน้าบ้านให้ แล้วก็มานั่งมองตัวเลขสิบตัวบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือตัวเองตรงชานบันไดที่มีอยู่สองขั้นหน้าบ้าน
ในที่สุดก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วกดโทรออกจนได้ อรุณรุ่งปล่อยให้สัญญาณรอสายดังอยู่สามครั้ง แล้วก็ตัดสินใจกดตัดสาย นึกขึ้นได้ว่าอีกไม่กี่นาทีก็เที่ยงคืนแล้ว ปีใหม่แบบนี้คนที่ต้องรวบรวมกำลังใจตั้งนานกว่าจะกล้าโทรหาอาจจะกำลังฉลองอยู่ที่ไหน หรือไม่ก็....อาจจะหลับไปแล้วก็ได้ คิดได้แบบนั้นชายหนุ่มจึงเปลี่ยนเป็นพิมพ์ข้อความส่งไปแทน
‘แค่จะบอกว่าร้านเน็ตหยุดปีใหม่สามวัน แล้วก็ happy new year ครับ’
กดส่งไปแล้วอรุณรุ่งก็นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียวสักพัก ก่อนจะเข้าบ้านไปรอคิวอาบน้ำเป็นคนสุดท้าย ออกมาจากห้องน้ำอีกที ไอ้สามคนที่ส่งเสียงคุยกันอยู่เมื่อกี้ก็เข้าประจำที่หลับกันไปหมดแล้ว
ก่อนจะซุกตัวในผ้าห่มหลับไปคืนนั้นชายหนุ่มก็ยังอดไม่ได้ที่จะหยิบโทรศัพท์มาเปิดดูอีกครั้ง ทบทวนข้อความที่ตัวเองส่งไป แล้วก็วางเอาไว้ใกล้ๆมือนั่นเอง
“อืม.......”
“หลับแล้วเหรอครับ”
“อือ......เพชรเหรอ.....”
“ครับ.....ถ้างั้นนอนต่อนะดอว์น.....ฝันดีนะ”
คืนนั้นอรุณรุ่งคิดว่าตัวเองฝันดี นอนหลับกำลังสบายก็มีเสียงนุ่มๆมากระซิบให้ฝันดีที่ข้างหู รอยยิ้มกระจ่างขึ้นทั้งใบหน้าหวานละมุนที่พลิกซบกับหมอน จิตใต้สำนึกพลันคิดไปว่า....ตลกดีเรา...ฝันซ้อนฝัน ก็ตอนนี้ฝันดีอยู่แล้ว เพชรที่มากระซิบในฝันยังจะมาอวยพรให้ฝันดีอีก
แต่อีกด้านที่โรงพยาบาลเอกชนกลางกรุงเทพมหานคร นายแพทย์วัชระกำลังรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเครื่องยนต์ที่ได้เติมน้ำมันจนเต็มถัง จากที่ส่งเมลตอบไปตั้งแต่เย็นวานก็รอข้อความจากคนทางโน้นมาตลอด แทบจะเปิดเมลดูทุกเวลาที่ว่างจากคนไข้เลยด้วยซ้ำ
ไอ้เรื่องที่หวังว่าดอว์นจะโทรมามันก็แอบหวังอยู่หรอก แต่ขนาดอีเมลยังให้รอเกือบเดือน เลยพุ่งเป้าไปที่เมลมากกว่า แต่จนอีกวันกำลังจะผ่านไปก็ยังไม่มีเมลตอบกลับมา ก่อนหน้านี้หนึ่งชั่วโมงวัชระรู้สึกห่อเหี่ยวถึงขีดสุด แต่พอมีคนไข้ด่วนเข้ามาก็ปัดความรู้สึกนั้นไปเก็บไว้ให้ลึกที่สุดก่อน แล้วนี่อะไร ไปทำหน้าที่แพทย์เวรมาแค่ไม่ถึงชั่วโมงแท้ๆ กลับมาก็เจอว่ามีสายไม่ได้รับจากเบอร์ไม่คุ้นเคย แถมด้วยข้อความสั้นๆให้หัวใจกระตุกอีก.....
ภายใต้ทีท่าเรียบเฉยที่แสดงออกเมื่อคุณพยาบาลเวรเคาะประตูเข้ามาขอรับชาร์ตประจำตัวผู้ป่วยที่ถือติดมือมาด้วย โลกทั้งโลกของคุณหมอเพชรกำลังถูกย้อมไปด้วยสีชมพู แล้วพอคุณพยาบาลออกไป ไอ้ที่ว่าจะห้ามใจส่งไปแค่ข้อความเพราะดึกมากแล้วก็ห้ามไว้ไม่ไหว ชายหนุ่มกดโทรออกทันที
เสียงตอบรับในลำคอหลังสัญญาณรอสายดังไม่นานราวกับคนที่อยู่อีกฟากกำลังสะลึมสะลือเต็มทีทำให้ตัดสินใจถามไปว่าหลับแล้วหรือ กะว่าปลายสายอาจจะตื่นขึ้นเต็มตาก็ได้ แต่ผิดคาด.....ดอว์นส่งเสียงงัวเงียเหมือนละเมอตอบรับมาอีกครั้ง
‘อือ......เพชรเหรอ.....’
เท่านั้นแหละจากแค่โลกสีชมพูเรียบๆ โลกของหมอเพชรก็กลายเป็นฉากดอกไม้บานทันที ในใจก็คิด....ง่วงๆนี่เรียกซะสนิทสนมเชียวนะเด็กน้อยเอ๊ย เอาไว้ตื่นเต็มที่แล้วพี่จะคอยดูซิ ยังจะเรียกชื่อพี่ได้อย่างนี้อีกรึเปล่า
วางสายจากคนที่คิดถึงมาตลอดทั้งวันเรียบร้อยวัชระก็ไม่รอช้า ต่อโทรศัพท์หาที่ปรึกษาปัญหาชีวิตอย่างเพื่อนกิมทันที แล้วเล่าสถานการณ์ปัจจุบันว่ากูเจอแล้วโว้ยให้ฟัง ไม่ถึงกับลงรายละเอียดว่าพูดอะไรกันบ้าง แต่แค่น้ำเสียงระรื่นชื่นบานที่ส่งไปตามสายก็ทำให้หมอกิมที่ก็ระรื่นไม่แพ้กันรู้แล้วว่าเพื่อนอารมณ์ดีแค่ไหน
นายแพทย์วิเศษถือโอกาสชวนเพื่อนไปตากด้วยกัน แต่ไอ้คุณเพื่อนก็ปัดไปว่าไม่ว่าง ต้องอยู่เวรบ้าง เพราะเดือนที่แล้วใช้สิทธิ์หยุดไปตั้งเจ็ดวันเต็มๆแล้ว คุณหมอหน้าตี๋เลยบอกเพื่อนคร่าวๆว่าจะไปเที่ยวที่ไหนบ้าง แล้วก็บอกว่าถ้าไปได้ก็ตามไปแล้วกัน
ถูกไอ้เพื่อนรวยแซวพอแก้คันปากว่าจะไปหาสามีที่รักและเคารพก็ปล่อยมันไป ขี้เกียจจะย้ำแล้วว่าถึงรักมันก็อยากได้มันมาเป็นศรีภรรยาไว้คอยออดอ้อน แต่ก็นั่นแหละบอกใครไปก็ไม่มีใครเขาเชื่อหรอกว่าเวลาอยู่กันสองคนไอ้ใหญ่จ๋ามันทั้งออดทั้งอ้อนเป็นลูกหมารักเจ้าของได้แค่ไหน
“กิม”
พอนายวิเศษขับรถตามท้ายรถนายโอฬารมาจอดแอบหน้าบ้านเช่าใกล้ๆโรงพยาบาลที่พี่ใหญ่แกเช่าอยู่คนเดียวได้เท่านั้นแหละ ไอ้หมาใหญ่ของกิมจ๋าก็จัดการลากแขนเพื่อนรักลิ่วๆเข้าบ้านโดยไม่ยอมให้สนใจกับสัมภาระในรถสักนิด พอหลุดเข้าไปในตัวบ้านได้ ไอ้คนลากก็หันกลับมาแล้วกอดกิมเพื่อนรักไว้จนแน่น แถมไม่กอดธรรมดามือไม้ที่แปะอยู่บนหลังยังลูบขึ้นลูบลงเหมือนจะให้แน่ใจว่าที่กอดอยู่นี่กิมตัวเป็นๆแล้วนะ ไม่ใช่ตุ๊กตาหน้าเหมือนกิมที่ไหน
“พอได้แล้วใหญ่ ปล่อยเลย.....”
นายแพทย์วิเศษปล่อยให้ไอ้หมาตัวโตมันกอดอ้อนสลับกับปล่อยมาส่งยิ้มหวานใส่ตาอยู่เกือบห้านาทีแล้วถึงดันออก
“ไม่เอาอ้ะ คิดถึง”
“ไม่เอาไม่ได้โว้ย กิมจ๋าปวดเยี่ยวเดี๋ยวปั๊ดปล่อยให้เลอะหมาใหญ่ซะเลย ปล่อยแล้วพาไปห้องน้ำด่วน!”
ใหญ่จ๋าของกิมจ๋าจำยอมปล่อยตัวคนคนเดียวที่อ้อนได้ เพราะอ้อนทีไรได้ทุกที แถมไม่ต้องสร้างภาพด้วยเพราะความจำเป็น แล้วจับมือพาไปส่งถึงหน้าห้องน้ำ จัดการกดสวิตช์เปิดไฟให้เสร็จสรรพแล้วออกมายืนรอหน้าประตูห้องน้ำ ไม่ถึงสามนาทีพอหมอกิมเปิดประตูออกมาก็ถูกไอ้คนตัวโตแถมยังหน้าเข้มเป็นยักษ์รวบตัวไปกอดไว้อีกครั้ง
หมอกิมหน้าตี๋ผิวขาวจัดได้แต่กระหยิ่มในใจ..........
ไอ้ใหญ่บ้า โง่จริงแท้.......คิดถึงกูขนาดนี้ มึงอะ มันรักกูชัดๆ ทำไมไม่รู้ตัวซะทีว้า......เที่ยวไปมองหาขาว..สูง...แล้วก็เป็นน้องแว่นน่ารักที่อื่นอยู่ได้ เฮ้อ........
.............................................
..โปรดติดตามตอนต่อไป..
-
^
^
^ จิ้มพี่ดาด้า ดีใจ เอิ๊กๆ
มารอพี่กิม กะพี่ใหญ่ด้วยยยยย
คุณนายมาช้านิ โดนจิ้มต่อเลย :o8:
ตอนนี้หวา่นจริงอะไรจริง ฉากดอกไม้บานนั้น ไอ้เราคนอ่านก็พลอยหน้าบานไปด้วย(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/12af5eb9.gif)
ชุ่มชื่นหัวใจแต่เช้า คึคึ
ส่วนพี่ใหญ่ :beat: เอาให้รู้สึกตัวว่ามีของดีอยู่กับตัว อย่าได้เหลียวมองไปทางอื่นไกลนัก
จะยุให้พี่กิมรุกซะเลยเชียว หึหึ
:กอด1:
อ่านแล้วสุขใจ ...วิ่งไปปั่นงานต่อ กร๊ากกกกก :o12:
-
ฮ่วย พี่เพชรไม่ได้ดั่งใจเลยว่ะ ทำไมไม่ไปเที่ยวตากกับพี่กิมฟระ
ปีใหม่แล้วพักผ่อนบ้างอะไรบ้างสิ แย่ ๆ ๆ ๆ
-
ตอนนี้หวานอ่ะ :-[
น่ารักทั้งดอว์นทั้งเพชร
แต่พี่ใหญ่ รู้ตัวสักที มองคนใกล้ๆตัวบ้าง :angry2:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
-
อ่านแล้วยิ้ม......จนปากจะฉีก....แต่ว่า.....ต่ออีกเร็ว ๆ นะ
:L1: :pig2:
-
ตอนนี้น่ารักจัง หวานๆๆๆ :o8:
-
อร๊ายยยย น่าร๊ากกกกกกกกก
น้องดอว์น แบบเบลอๆ นี่ คงจะเป็นเป้าหมายหลักของพี่เพชรในอนาคตแน่ๆ อิอิ
ส่วน หมาใหญ่ กะ กิมจ๋านี่ ท่าทางจะฮาแน่ๆ กว่า ใหญ่จ๋าเค้าจะรู้ตัว ฮ่าๆ
-
ละเมอน่ารักขนาดเชียว
แต่ตอนตื่นพูดน้อยเหลือเกิน
-
ตอนนี้นักแสดงมากันครบ
บทเลยน้อย..อ่านไม่สะใจเลยน้องนุ่น
+1
-
^
^
^
งั้นเดี๋ยวตอนต่อไปมาแบบบทเยอะๆนะคะ
เอร๊ยยยยยยยย
เอาอกเอาใจคนอ่านตามเทศกาลให้ของขวัญ :m18:
ปล. คุณฟุกุ กี๊ดดดดดดดตึง เหมือนไม่เจอกันนานนะคะ ^o^
อีกนิด.......บุ้งกี๋เอ้ยยยยยยยยย กอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดแนบแน่น
-
อยากอ่านคู่กิมจ๋ากับใหญ่จ๋าจัง
:o8:
-
อ่านตอนนี้แล้วหน้าบานเป็นจานดาวเทียมแล้วนะเนี่ย...คริคริ
ในที่สุดพี่เพชรเค้าก็ตามหาพี่ดอว์นเจอสักที...ดีใจด้วยนะฮะพี่เพชร *จุดพลุ*
ส่วนพี่ดอว์นเองเนี่ย...อร๊ายยยย ย ยยย...น่ารักไม่ทน...แม้จะพูดน้อยไปนิด แต่เรียกชื่ออีกฝ่ายเสียเต็มคำ ไม่ปลื้มให้ทำไงไหว...อิอิ
อยากจะตะโกนบอกพี่เพชรสุดใจ...ทริปตากของพี่หมอกิมเนี่ย ไม่มาจะเสียใจนะตัวเอง...
แต่ก็นะ เจอกันเร็วไปก็ใช่ว่าจะดี อะไรที่ได้มายากมักมีคุณค่าเสมอ...แต่อีกใจก็อยากให้พี่เพชรกะพี่ดอว์นเค้าเจอกันไวไวนะเออ...(เอ๊ะ!! เอาไง -*-)
ส่วนพี่ใหญ่กะพี่กิม...กรี๊ดดดดดดดดดดด ด ดดดด...มากนะฮะ ณ จุดนี้...
รักแบบไม่รู้ตัวของพี่ใหญ่ กะการแอบรักเพื่อนสนิทของพี่กิม...มันจะไปลงเอยกันที่ตรงไหนหว่า???
แต่ถ้าอยากให้เรื่องมันง่ายนะฮะพี่กิิม แนะนำเลยว่า จับพี่ใหญ่กดโลดดดดด ด ดดดด =^= b
ไม่ง้านหล่ะก็ ขืนพี่ใหญ่เค้าคิดได้ จับพี่กิมกดหล่ะก็...แทนที่จะได้ศรีภรรยา พี่กิมอาจจะได้สามีมาแทนนะเออ...กร๊ากกกกก ก กกกกก >///////<
+1 ให้คุณนุ่น พร้อมกับกอดแน่น ๆ หนึ่งทีนะฮะ...ฮี่~*
-
อ่านเรื่องนี้แล้วยิ้มไปด้วย รู้สึกดีค่ะแล้วก็มีความสุขร่วมไปกับตัวละคร
นี่ถ้าหากว่าหมอเพชรมานะ คงได้เจอดอน เสียดายที่ปฏิเสธ
-
ว้า พี่เพชรไม่ยอมมา ก็อดเจอน้องดอนสิ
-
โอ๊ยๆๆ น่ารักเกิ๊น อยากได้ๆ สักคนสองคน อิอิ
-
อ่านไป เด็ดดอกไม้ข้างๆ ไปด้วย
มันบานเต็มโต๊ะไปหมดแล้วนะน้องนุ่น
ตอนนี้หวานปนสุขจริงๆ
ยิ่งไม้หมอกิมกับสามี เอ๊ย ภรรยา มาเติมเต็ม
ก็ยิ่งสุขใจจ๊ะ
รอภารกิจทีลอซูดีกว่า
คาดว่าจะมีหมอหนุ่มจาก กทม. ตามมาร่วมแจมในนาทีสุดท้ายด้วยนะ พรีสสสสสสส
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยหวานน้ำตาลพุ่งพรวด
น่ารักเป็นที่สุด ทุกคนเลย
แอบหวังเหมือนรีบน อยากได้หมอหนุ่มมาเที่ยวทีลอซูด้วย
ไซโคเข้าไว้ 555+
-
สนุกมากค่ะ ชอบจัง
:L2: :L2:
-
มาแบบนิ่ง ๆ แต่ก็น่ารักนะ
-
พี่เพชรไม่ไดใจเลยอ่ะ
ทำไมไม่ไปกับพี่กิมจ๋าด้วย
พี่ดอว์นงัวเงีย น่ารัก :o8:
+1 :กอด1:ค่ะพี่นุ่น
-
อ่านแล้วมุมปากกระตุกยิกๆ
ยิ้มได้ตลอดทั้งตอน
ปลื้มพี่ใหญ่กับพี่กิมสุดๆอ่ะ พี่ใหญ่ขี้อ้อนได้ใจ
งานนี้คงไม่ต้องไปหาขาว สูง ใส่แว่นที่ไหนแล้วมั้ง
คนในอ้อมกอดนั้นล่ะดีที่สุดแล้ววววววว
-
พี่ใหญ่คิดถึงพี่กิมขนาดนี้ อ้อนขนาดนี้
เมื่อไหร่จะรู้ตัวสักทีน้า พี่กิมเค้าคอยนานแล้วนะ
ปล.ดอว์นน่ารักมากกกกกกก :-[
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
พี่ใหญ่จ๋า น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
>.<
ส่วนคุณพี่เพชร พลาดโอกาสดีๆไปซะแล้วววว
-
ตอนนี้ยกให้พี่ใหญ่เต็มๆ เลยได้ไหมค่ะ??
พี่ใหญ่น่ารักมากอ่ะ
ขี้อ้อนจังเลย 55555555555555555
ปล.ตลกน้องดอนนน~
-
น้องดอว์นกะพี่กิมน่ารักจังเลยค่ะ >/////<
ชอบตอนงัวเงีย ถ้าตื่นเต็มตาจะยังเป็นแบบนี้ป่าวหว่า อิอิ
พี่เพชรนะ พลาดเลยอะ
พี่ใหญ่ขี้อ้อนมากกกกกก
ขนาดพี่กิมยังเข้าใจพี่ใหญ่มากกว่าตัวพี่ใหญ่เลยนะเนี่ย : )
ชอบจังเลยค่ะ อ่านแล้วยิ้มๆๆๆ :-[
-
ใหญ่เอ๊ย ซื่อบื้อสุดๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดด
น่ารักมากกกกกกก :-[
ทั้งสองคู่เลยอ่ะ เอ๊ะ! หรือว่าสามคู่ อิอิ
หมั่นเขี้ยวน้องดอว์นนนน :กอด1:
พี่เพชรขา ไม่ไปเที่ยวตากหรอ มีของดีรออยู่นะจ้ะ
พี่ใหญ่ขาา จะอ้อนไปหนายยยยย o18
-
กิมจ๋าน่าร๊ากกกกกก
-
คู่กิมใหญ่นี่ ถ้าจะตลกดีนะคะ
กิมที่ดูว่าน่าจะเป็นเคะ กับเมะกว่าที่คิด :laugh:
-
หืออออ หวานนนนนน ^^
-
ฮ่าๆ ไหงตอนท้ายกิมจ๋าเข้าข้างตัวเองชอบกลนะคะ
ขอให้สมรักกันเร็วๆเถอะค่ะ สองคู่ชู้ชื่น (เอ๊ะ สามสิ คู่คุณเพื่อนอีกหนึ่ง)
-
:mc3: :mc3:
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/test/T231209_24C.gif)
:mc2: :mc2:
:z13: จิ้มทะลุ ฉลองแต้มที่ 700 วะ ฮ่า ฮ่า :haun5:
-
อ๊ายอ๊าย ดีใจทีึ่น้องดอว์นติดต่อไปหาพี่เพชรซะที
ต่อไปมีเบอร์มีเมล อะไรๆ ก็ง่ายขึ้นเนอะ
แอบฮากิมอ่ะ รอใหญ่ได้ตลอดเลยเนอะ
รอวันที่ใหญ่รู้ใจตัวเองล่ะสิ
-
อืม เพชรเหรอ :-[
น้องดอน ทำไมน่ารักอย่างนี้ มิแปลกเลยที่ดอกไม้บานสะพรั่งในใจพี่เพชร
ในใจคนอ่านก็เบ่งบานเหมือนกัน :laugh:
แต่อิพี่เพชรนี่นะ ทำตัวเอง ชิ ปล่อยให้รอเก้อต่อไปเถอะ บอกให้มาไม่มา :angry2:
อ๊ากตอนท้าย ชอบที่สุด ใหญ่รู้ใจตัวเองซักทีสิ กิมจ๋าเค้าจะเหวี่ยงเอานะ :z3:
-
(http://gi148.photobucket.com/groups/s13/M1KOBRDERS/MerryChristmas.gif)
-
เมื่อไหร่น้องดอร์นกะพี่เพชรจะคุยกันยาวๆซักที
-
(http://image.ohozaa.com/il/glitterchristmase.gif) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=bed9bd03814cd69c3cdf19287e465a35)
-
แอร๊ยยยย...น่ารักที่สุดเลย...... :-[
ปล.Merry X'Mas จ้า
(http://t3.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcT3oX8qMOm4CCaRINl5ZwwbY5Eb3zYLheYUSYLgpYJ6KutfAZjmow)
-
(http://image.ohozaa.com/i/e43/1101576_merry_christmas1].jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=a18ca5f08d36db762f1148c217da933f)
Merry X’ Mas ค่ะพี่นุ่น
-
กระโดดจิ้มคุณนุ่น !!
น่ารักมาก !!
ได้คุยกันแล้วนะ ~
-
ฮู้ย..หวาน..ว้าน..หวาน
หวานจริงหวานจัง หวานในวันคริสต์มาสจ้ะ
Season's Greetings-- May love and laughter fill your life
at Christmas and throughout the New Year.
Merry X'Mas ค่ะน้องนุ่น
-
พี่ดอนขี้เซาจังเลยอ่ะ
-
เพชรน่าจะตามมาด้วย จะได้เจอพี่ดอว์นเราซะที อิอิ
Merry X'Mas นะคะ
-
โหย พี่เพชรไม่ได้จวยFCเลย ไม่ยอมมาตาก อุตส่าห์เตรียมไบกอนไว้ฉีดมด :m16:
รกรชอบบทสนทนาตอนคุยโทรฯมากค่ะคุณนุ่น ไม่รู้สิมันน่ารักยังไงบอกไม่ถูก อ่านแล้วก็ยิ้มน้องดอว์นน่ารักแบบไม่มีอรัมภบท
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:m3:
------------------------------------
เลทไป1วันแต่ก็เมอรี่คริสต์มาสนะคะ
:m1:
(http://www.uppicweb.com/x/i/if/1229951974_732273wbbx6c6t4o.gif)
-
อะหุหุหุ
อ่านตอนหวานๆ แล้วมัน...จั๊กกะจี้อ่ะ 555555555
แต่ชอบ
-
อยากอ่านกิมจ๋าใหญ่จ๋าอีกอ่ะ
ชอบคู่เน้ด้วยยย :กอด1:
-
^
^
^
จิ้มๆๆๆร้อยพวงพร้อมแจกบวก
แล้ว โฆษณานิดนึง
ท่านไหนคิดถึงนายEduardo กับนายอิสรภาพ
เชิญตามลิงค์ไปนะคะ มีตอนพิเศษเข้ากับเทศกาลมาฝากค่ะ
บทที่หนึ่งในความทรงจำ: Primeira Neve de Nós (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=15817.msg1256477#msg1256477)
อายๆๆๆๆ :m32:
-
พี่เพชรไม่ได้ดั่งใจเลย
ทำไมไม่ตอบรับพี่กิมไปว่าจะไปเที่ยวด้วย
ขอให้มีอะไรมาดลใจพี่เพชร
ให้ตามพี่กิมไปด้วยเธิดดดดดดสาธุๆๆๆๆๆ
ไปแล้วจะได้เจอน้องดอว์นนะพี่เพชร
-
:mc1: ปลอมตัวเป็นขโมยขึ้นบ้าน ยกเค้า(ปู้จาย)ซะเลย
-
^
^
^
ภายในพรุ่งนี้ได้อ่านแน่งิ
ฮึบๆๆๆ
สู้เฟร้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย \(*o*)/
-
พรุ่งนี้ ก็วันนี้ใช่ป่าว 5555
มารอแระ 555
-
กรรม เด็กน้อยข้างบนมารอตั้งแต่เช้าเลยเรอะ?
เหงือกแห้งยังคะ? โอ๋ๆๆๆ มาแล้วน้าาาาาาาาาาาาา
มาอ่านกันเล้ยยยยยยยยย ^o^
....................................................................
ตอนที่๑๔ อยู่ไม่ไกล....
อากาศใกล้สางที่ตากหนาวจริงดั่งคำโอดครวญผ่านสายโทรศัพท์ของไอ้ยักษ์ใหญ่ที่ยังหลับสบายปล่อยลมหายใจอุ่นๆเป่ารดอยู่ตรงซอกคอ
สักห้านาทีได้แล้ว ที่นายแพทย์วิเศษรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเพราะความหนาวเหมือนร่างกายจะพบเจอความเย็นจัดไปซีกหนึ่ง พอแข็งใจลืมตาขึ้นมาก็พบว่าผ้าห่มนวมขนาดสำหรับสองคนที่ใช้ด้วยกันเหลือพื้นที่คลุมร่างอยู่แค่นิดเดียว อยากจะโวยวายเอากับไอ้ยักษ์ที่แย่งผ้าห่มไปอยู่เหมือนกัน แต่พอเริ่มตื่นเต็มตา แล้วสายตาที่ชินกับความมืดมองเห็นเสี้ยวหน้าด้านข้างของเพื่อนรักก็เกิดความรู้สึกว่าไม่อยากให้มันต้องตื่นขึ้นมาเลย
อยากให้ใหญ่มันหลับเป็นเด็กๆแบบนี้ กอดกันไว้แบบนี้.....ยิ่งนานเท่าไหร่ก็ยิ่งดี จะได้มีเวลานานพอที่จะหลอกตัวเองให้เชื่อว่า....ไม่ใช่แค่เพื่อนกัน.....นานๆ
หมอกิมรู้ตัวดีว่าถึงจะบอกตัวเองว่ายังไงไอ้คนที่นอนซุกอยู่ข้างๆตอนนี้ก็เห็นตัวเองเป็นคนพิเศษ แตกต่างและสำคัญกว่าเพื่อนคนอื่น แต่เพราะคบกันมาตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่ใหญ่ยังเป็นไอ้ใหญ่ตัวเล็กทั้งผอมทั้งดำที่ต้องมาอยู่กับยายเฝ้าแผงขายผักในตลาดทุกวัน และตนเองเป็นอาตี๋กิมที่มักจะแอบป๊าและอาเจ้ทั้งสามเปิดประตูกระจกห้องแอร์ร้านทองร้านเดียวในตลาดบางลี่ออกมาวิ่งเล่น
จากครั้งแรกที่อาตี๋ตัวขาวจั๊วแต่ทั้งสูงทั้งอวบอ้วนกว่าเดินผ่านหน้าแผงผักเล็กๆแล้วสบตากับไอ้เด็กตัวดำๆคนนั้น ความเป็นเพื่อนก็เริ่มขึ้น สมัยนั้นกิมปกป้องใหญ่ยังไง.....จนเดี๋ยวนี้ทั้งๆที่ไอ้ใหญ่มันตัวโตล้ำหน้าไปไกล แต่กิมก็ยังพร้อมจะปกป้องใหญ่อยู่นั่นเอง เหตุการณ์ทั้งร้ายทั้งดีที่ผ่านมาด้วยกันมันมากมาย จนไม่กล้าจะเสี่ยงทำอะไรให้กระทบกระเทือนความสัมพันธ์นี้เพียงนิด
เพราะฉะนั้นทั้งๆที่รู้ดีว่าถ้าให้ไปกอดใครคนอื่นที่ไม่ใช่ใหญ่ ก็ไม่มีทางจะรู้สึกเป็นสุขและสนิทใจเท่านี้ได้เลย แต่คนแอบรักเพื่อนคนนี้ก็ไม่กล้าจะบอกออกไปตรงๆอยู่ดี ไอ้ที่ทำท่าว่ามั่นอกมั่นใจ มันก็แค่หลอกตัวเองไปวันๆ
ที่หวังได้ก็คือกอดมันเมื่อใหญ่มันยังอยู่ให้กอด และทำให้ไอ้ตัวโตแต่ขี้อ้อนมันมั่นใจ....ว่าต่อให้เวลาผ่านไปนานแค่ไหน ถ้าใหญ่ต้องการ คนคนนี้จะไปอยู่ตรงนั้นเสมอ
แล้วก็รอเวลา.....ที่ไอ้คนที่รักที่สุดมันจะรับรู้ถึงความรู้สึกในใจของเขาด้วยตัวเอง
คิดเรื่อยเปื่อยมาถึงตรงนี้หมอกิมก็ยิ้มได้ แล้วเลยอดไม่ไหวยกมือข้างที่ไม่ได้ถูกคนที่ยังหลับสนิทยึดไปกอดไว้มาไล้นิ้วไปตามขนตายาวๆที่ยังพริ้มหลับเล่น พอเห็นเปลือกตาของคนหลับขยับไหวก็เลยไล้ปลายนิ้วลากเรื่อยไปตามรูปคิ้วเข้มหนา สันจมูกตรงแหนวราวกับเส้นขีดจากไม่บรรทัด และเพราะจากมุมนี้มองไม่เห็นปากหยักหนาที่คุ้นตาคุ้นใจ ชายหนุ่มหน้าตี๋เลยขยับตัวนิดหน่อยเพื่อหันหน้าไปมองใบหน้าเพื่อนรักให้ถนัดสมกับความคิดถึง
ไม่ได้นอนกอดกันมาตั้งนาน ทั้งๆที่เมื่อก่อนตัวติดกันจนเพื่อนมันเรียกไอ้แฝดขาว-ดำด้วยซ้ำ ตอนเอ็นท์ติดทีแรกไอ้ใหญ่มันจะอยู่หอพักมหาวิทยาลัย แต่เพราะอาป๊ากลัวลูกชายคนเล็กลำบาก เลยหาอพาร์ตเมนท์ให้แทน แล้วกิมก็ไม่พลาดที่จะให้ใหญ่มาอยู่ด้วย คืนไหนอากาศร้อนก็ต่างคนต่างนอน แต่ถ้าอากาศหนาว.....กิมจ๋าไม่ต้องเรียกหรอก ไอ้หมาใหญ่มันมานอนกอดนอนซุกทุกที
นายวิเศษรู้สึกชื่นชมในหัวสมองอันชาญฉลาดของตัวเองขึ้นมาเล็กๆ ที่พฤติกรรมการเร่งเครื่องปรับอากาศให้ทำงานจนอุณหภูมิในห้องนอนเย็นจัดไม่เคยถูกจับได้เลยสักครั้ง เพราะตั้งแต่จับได้ว่าคืนไหนหนาวเพื่อนสนิทที่ตัวเองแอบรักเกินเพื่อนจะเข้ามายึดตนไปเป็นหมอนข้าง อากาศในห้องนอนก็ปาฏิหาริย์เย็นจนหนาวแทบทุกคืนเชียว
เพราะแรงขยับตัวของคนที่ตื่นก่อน อ้อมแขนของคนที่ยังไม่ยอมตื่นจึงเปลี่ยนจากแค่ยึดมือข้างหนึ่งไว้เป็นพลิกตัวโอบกอดหมอนข้างตัวอุ่นเอาไว้ทั้งตัว
“ตื่นแล้วล่ะสิ ไม่ยอมลุกแบบนี้เดี๋ยวก็หลับต่อจนได้ ใหญ่....ตื่นแล้วก็ลุกได้แล้วนะ”
เสียงกระซิบเบาๆที่ดังขึ้นข้างหูอย่างที่ไม่ได้ฟังมานานหลังจากต่างคนต่างแยกย้ายทำงานคนละจังหวัดเรียกรอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าของหมอใหญ่ตัวยักษ์ ก็เพราะกิมเป็นอย่างนี้ ใจดีด้วยแบบนี้มาตลอด ถึงได้ชอบที่จะอ้อน ชอบที่จะเป็นฝ่ายเรียกร้อง
“อือ......กิมจ๋า.....มีกิมไว้นอนกอดแบบนี้ไม่อยากลุกเลย”
นายโอฬารกระชับอ้อมแขนกอดกิมเพื่อนรักให้แน่นเข้าแล้วงึมงำตอบกลับไปโดยที่ยังไม่ยอมลืมตา
เฮ้อ.....หมาใหญ่เอ๊ย ถ้าหมาใหญ่ไม่ได้บอกว่านัดน้องๆไว้ตั้งแต่หกโมงเช้ากิมจ๋าก็ไม่อยากปลุกหรอกนะ อยากจะนอนกอดกันแบบนี้ข้ามวันข้ามคืนจนกว่าจะกลับไปทำงานเลยด้วยซ้ำ แต่ก็นั่นแหละ นายวิเศษทำได้แค่คิดเท่านั้นเอง
“ก็นัดน้องๆไว้แล้วนี่ นัดเองสายเอง เสียภาพพจน์ที่สั่งสมแย่ หึๆๆๆ”
“เปิดตาให้หน่อย”
ไอ้ยักษ์ขี้อ้อนเงยหน้าขึ้นจากที่ซุกอยู่กับกิมเพื่อนรัก แล้วควานหาจนเจอก็จับมืออุ่นๆให้มาแตะอยู่ที่แก้มตัวเอง
หมอกิมหน้าตี๋ทำตามคำขอ แตะปลายนิ้วชี้กับนิ้วกลางเข้าที่เปลือกตาของคนตรงหน้าอย่างแผ่วเบาที่สุด พร้อมกับส่งเสียงให้สัญญาณ นับ หนึ่ง สอง สาม ราวกับว่าการเปิดเปลือกตานั้นต้องใช้แรงกายมหาศาล....เกมที่มีแค่สองคนที่รู้ ตั้งแต่เด็กมา เวลาที่ไปวิ่งเล่นอยู่ด้วยกันจนเหนื่อยแล้วเคลิ้มหลับ ใครตื่นก่อนต้องช่วยอีกคนเปิดหนังตาหนักอึ้งเพราะความง่วงงุนขึ้นด้วย
คุณหมอสองคนใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวรวมกันไม่ถึงสิบห้านาที อากาศหนาวๆแบบนี้จะให้อาบน้ำนานก็ซีดตายแน่ แล้วจึงโทรไปดูสถานการณ์ว่าบ้านน้องๆฝึกงานสี่คนพร้อมแล้วรึยัง จากนั้นทั้งสองคนจึงไปรับน้องๆที่บ้านเช่าข้างโรงพยาบาล
“น้องดอน?!”
“ครับ ผมชื่อดอน มีอะไรรึเปล่าครับ”
“.....ไม่มีอะไรครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะน้องๆทุกคน ไปๆขึ้นรถกันเหอะ เดี๋ยวต้องไปจอดทิ้งที่โรงพยาบาลแม่สอดอีก เมื่อกี้ใหญ่มันโทรถามทัวร์เขาบอกรถตู้พร้อมรออยู่ที่แม่สอดแล้ว”
นายแพทย์วิเศษปั้นหน้านิ่งส่งยิ้มผูกมิตรให้น้องๆทั้งสี่คน แล้วกระหยิ่มในใจกับความจริงบางอย่าง.....ชื่อดอนไม่ได้โหล....
แต่เพราะน้องดอนคนนี้กับน้องดอว์นน่ารักของไอ้เพชร เป็นคนคนเดียวกันต่างหาก หึๆๆๆ
โทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงสั่นเรียกร้องความสนใจตอนราวนด์วอร์ดรอบเช้าเสร็จพอดี เมื่อวัชระหยิบขึ้นมาดูก็เห็นชื่อสำนักงานนักสืบที่ลืมไปแล้วว่าจ้างให้สืบเรื่องของดอว์นที่จ้างเอาไว้ติดต่อมา
ชายหนุ่มกดรับสายพร้อมทั้งคิดในใจว่าจะขอยกเลิกการว่าจ้างตั้งแต่วันนี้เลย เพราะตอนนี้เขาได้มาทั้งอีเมลแอดเดรส ทั้งเบอร์โทรศัพท์มือถือด้วยตัวเอง พอทบทวนดูแล้ว วันนี้ก็เป็นวันที่ครบหนึ่งสัปดาห์พอดีนับตั้งแต่วันที่เขาส่งข้อมูลเท่าที่มีซึ่งก็คือรูปถ่ายของดอว์นและชื่อเล่นไปให้กับสำนักงานนักสืบที่ว่า ซึ่งได้ตกลงกันไว้ว่าถ้าได้ข้อมูลอะไรก็ตามจะรายงานให้ลูกค้าอย่างเขารับรู้ทันที หรือถึงไม่ได้ข้อมูลอะไรเลยก็ตาม ก็จะต้องมีการรายงานการทำงานทุกหนึ่งสัปดาห์
วัชระสรุปเอาว่า นี่คงเป็นการโทรมารายงานว่าลงมือทำอะไรไปแล้วตามข้อตกลง โดยที่ยังไม่ได้ข้อมูลที่มีประโยชน์อะไรเลยแน่ๆ
“ครับ ผมวัชระ”
“สวัสดีครับ ผมโทรจากสำนักงานนักสืบทัพเที่ยงธรรม มีความคืบหน้าเกี่ยวกับข้อมูลที่คุณต้องการจะรายงาน ไม่ทราบสะดวกคุยตอนนี้รึเปล่าครับ” เสียงจากอีกฟากตอบกลับมาอย่างเอาการเอางานน่าเชื่อถือ
“ฮะ! มีข้อมูลคืบหน้าหรือครับ”
“ครับ ไม่ทราบคุณวัชระสะดวกจะคุยตอนนี้เลยไหมครับ ถ้าใช้อินเทอร์เน็ตไปด้วยได้จะดีมากเลย ผมจะได้รวบรวมข้อมูลทำงานต่อเนื่องได้ทันทีถ้าคุณยังต้องการให้ทางเราสืบต่อ”
นายแพทย์วัชระรีบสาวเท้าเข้าไปห้องพักแพทย์ ใช้แล็ปท็อปส่วนตัวที่ติดมาด้วยเชื่อมต่อสัญญาณอินเตอร์เน็ตแล้วทำตามที่นักสืบจากปลายสายบอก ด้วยขั้นตอนง่ายๆ แค่เข้าไปในเสิร์ชเอนจิ้นที่ตัวเองก็เข้าไปอยู่ทุกวัน เลือกไปที่ค้นหารูปภาพ แล้วพิมพ์คำว่า ‘ดอน’
“เลื่อนลงแล้วดูทางขวาของคุณนะครับ รูปที่มีเด็กผู้ชายใส่แว่นเสื้อยืดสีน้ำเงินกำลังป้อนข้าวกล่องให้เด็กผู้หญิงเสื้อเขียว พื้นหลังเบลอๆน่ะครับ”
เสียงจากคุณนักสืบยังลอดออกมาจากเครื่องมือสื่อสารเครื่องบางอย่างต่อเนื่อง นำทางให้ชายหนุ่มในเสื้อกาวน์ไล่สายตาจนเจอรูปที่ว่าจนได้
“เห็นแค่หน้าด้านข้าง แถมคนในรูปยังถูกจับเขียนหน้าซะเยอะด้วย แต่ผมว่าเค้าหน้าตรงกับรูปคนที่คุณต้องการหานะครับ ถึงผมจะสั้นกว่าก็ไม่แปลก เพราะผม....”
“ขอบคุณมากครับ ค่าใช้จ่ายเดี๋ยวผมจะโอนไปให้วันนี้เลย ไม่ต้องสืบต่อแล้วนะครับ แล้วช่วยส่งรูปถ่ายคืนมาด้วย”
วัชระนั่งอึ้งอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะตามลิงค์ในรูปนั้นเข้าไป แล้วก็พบว่าต้องมีรหัสผ่านถึงจะไปต่อได้ แต่แค่นี้ก็พอแล้วจากชื่อเว็บบอร์ดนั้นทำให้ชายหนุ่มพอจะเดาได้แล้วว่าดอว์นไม่ได้อยู่ไกลเลย เรียนอยู่ในกรุงเทพฯแถมยังเป็นมหาวิทยาลัยเดียวกันกับที่เขาจบมาเสียด้วย ถึงที่ตั้งคณะจะอยู่ห่างกันแบบคนละมุมมหาวิทยาลัย แบบที่ถ้าหากนั่งรถประจำทางก็ต้องผ่านตั้งห้าป้าย แต่ที่ไม่เคยเห็นหน้ากัน น่าจะเป็นเพราะช่วงเวลาไม่ตรงกันมากกว่า
ชายหนุ่มรู้สึกทึ่งกับคุณนักสืบที่เล่นตามหาคนจากกูเกิ้ล ก็อย่างว่านะ มีให้แค่รูปกับชื่อเล่นนี่แกจะใช้วิธีนี้คงไม่แปลกหรอก เพราะชายหนุ่มแปลกใจตั้งแต่โทรติดต่อไปแล้วบอกรายละเอียดน้อยนิดแล้วคุณนักสืบที่สำนักงานยอมรับทำงานแล้ว
กดเซฟภาพเด็กหนุ่มสวมแว่นที่มีรอยยิ้มน้อยๆกับแววตาแสนเศร้าแม้จะเห็นเพียงด้านข้าง แล้ววัชระก็มานั่งพิจารณาหนวดแมวสีขาวที่คงถูกรุ่นพี่แกล้งเขียนเป็นสามเส้นบนแก้ม และคิ้วเส้นหนาแบบตัวการ์ตูนญี่ปุ่นที่เห็นในภาพแล้วก็อดจะลากปลายนิ้วไปตามกรอบโครงหน้าในรูปภาพไม่ได้ แต่แล้วก็ต้องมาสะดุดขำกับตัวอักษรที่บรรยายอยู่ในภาพ
‘น้องดอนไม่ได้เน่า กะ น้องจี๊ดครางหงิม’
ก็เคยรู้อยู่หรอกว่าตอนรับน้องบางคณะพี่จะคิดชื่อใหม่ให้น้องด้วย แต่พี่คณะของดอว์นนี่ดูจะสร้างสรรค์และทุ่มเทเอาจริงๆ นี่ถ้ามีน้องร้อยคนก็ต้องคิดร้อยชื่อสินะ หึๆๆๆ
ก่อนจะคิดอะไรให้มากไปกว่านี้วัชระก็รู้สึกแรงสั่นสะเทือนจากโทรศัพท์เตือนว่ามีสายเรียกเข้า พอชายหนุ่มเห็นชื่อที่ขึ้นอยู่หน้าจอก็ยิ้มกว้างแล้วเตรียมถ่ายทอดข้อมูลใหม่ให้เพื่อนรู้ทันที
“ว่าไงไอ้กิม”
“มึงแน่ใจนะว่าจะไม่ตามมา”
“เออ! ก็บอกว่าหยุดไปแล้ว ทีหลังก็ชวนก่อนเนิ่นๆดิ”
“ตามใจมึง นี่พวกกูมาเที่ยวทีลอซูกันอยู่ ห่า! ออกจากตัวเมืองตากตั้งแต่ยังไม่สว่างดี มาถึงนี่เย็นเกือบมืด นานกว่ากูขับรถมาจากสุพรรณฯอีก”
เสียงบ่นจากเพื่อนกิมดังมาไม่ขาดสาย แต่วัชระก็จับน้ำเสียงเจือความสุขที่ปิดไม่มิดนั้นได้ชัดเจน ในใจก็นึกสงสารเพื่อนที่แอบรักเพื่อนสนิทแล้วเลยไม่กล้าบอก ที่เขารู้เข้าก็ด้วยความบังเอิญหรอก ไม่อย่างนั้นไอ้ตี๋กิมมันคงกะเก็บความลับไว้กับตัวเองไปเรื่อยๆแน่ๆ
“อ้าว......ไม่ดีเหรอ จะได้อยู่กับสามีสุดที่รักนานๆไง”
“ห่านี่ อย่าพูดดังเชียวมึง เดี๋ยวเสียงลอดออกไปกูจะซวย เออ เดี๋ยวมึงรับข้อความภาพนะ กูจะส่งไปให้ แหม....กูว่ามึงเห็นมึงต้องเสียดายแหงๆเลยว่ะ ฮ่าๆๆๆๆ”
“เยอะเย้ยเข้าไป ทีลอซูมันก็ตั้งอยู่ที่เดิมนี่หว่า เดี๋ยวปลายปีหน้ากูค่อยไปก็ไม่สาย กูจะไปถ่ายรูปซะให้ชุ่มเลย”
“เออๆ ปีหน้าหรือปีไหนทีลอซูก็อยู่ที่เดิมแหละ แต่.....เออ เอาเหอะ กูขอสมน้ำหน้าไอ้รวยบางคนล่วงหน้าแล้วกัน”
วางสายไปได้ไม่นาน เสียงสัญญาณเตือนว่ามีข้อความเข้าก็เรียกให้ชายหนุ่มเงยหน้าจากเอกสารวิชาการที่เพิ่งได้รับมาขึ้นเปิดดู แล้วประโยคลอยๆที่แนบมากจากไอ้เพื่อนกิมที่บอกว่า ‘หน้าคุ้นๆเนอะน้องคนนี้?’ ก็แทบจะเลือนหายไปจากความรับรู้ เมื่อภาพถ่ายที่แนบมา เป็นภาพของคนที่เมื่อเช้าเพิ่งส่งข้อความกลับมาทิ้งไว้ให้ตั้งแต่คุณหมอหนุ่มกำลังตรวจคนไข้ว่า......
‘อาจจะติดต่อกันไม่ได้สองวันนะเพชร ผมจะไปที่ที่หาสัญญาณโทรศัพท์ลำบาก จะบอกคุณตั้งแต่เมื่อคืน แต่ก็ลืมบอก ไว้กลับไปจะโทรหานะครับ’
วัชระตัดสินใจโทรออกหาเพื่อนที่เป็นที่ปรึกษาให้มาตลอดทันที แต่ก็ต้องพบกับความผิดหวังเมื่อระบบตอบกลับว่าติดต่อไม่ได้ ให้ฝากข้อความไว้แทน จากนั้นชายหนุ่มจึงเปลี่ยนใจ โทรออกหาเจ้าตัวคนในรูปถ่ายที่ถูกส่งมาแทน แต่ก็พบว่าไม่มีสัญญาณอีก
ชายหนุ่มที่ควบคุมตัวเองได้ดีเสมอมาร้อนรุ่มขึ้นมาทันที หยิบกุญแจรถขึ้นมาโยนขึ้นลงเบาๆในมือ หันรีหันขวางอยู่สักพัก อยากจะโดดขึ้นรถแล้วไปตากเสียเดี๋ยวนี้แต่ก็ทำไม่ได้เพราะภาระหน้าที่ที่มีอยู่
พรุ่งนี้จะมีเครื่องมือสำหรับใช้ในห้องผ่าตัดชิ้นใหม่มาลง เขาต้องอยู่รับเครื่องแล้วตรวจสอบตามหน้าที่ อยู่ๆจะมาหายไปดื้อๆแล้วโยนงานให้คนอื่นมันก็ไม่ถูกต้อง
วัชระสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามสงบไฟที่ทำให้หัวใจร้อนเร่าอยู่ตอนนี้ลงไป พอตั้งสติได้ถึงได้รู้ว่าแทนที่จะมามัวกระวนกระวายใจร้อนอยากไปเจอหน้า......ควรจะดีใจมากกว่าที่ได้รับรู้ว่า ที่แท้แล้วคนที่ตามหา......อยู่ไม่ไกลจากกันเลย
................................................................
..โปรดติดตามตอนต่อไป..
ประกาศพื้นที่โฆษณา
แควนๆท่านไหนคิดถึงเอ๊ดูกะอิส แห่ง บทที่หนึ่งในความทรงจำ
เชิญไปแวะเยี่ยมเยียนกับตอนพิเศษที่หน้านิยายจบแล้วนะเจ้าคะ
โอบกอดกันไว้ จะได้ไม่หนาวเนอะ ^3^
-
:z13: จิ้มให้อยู่หมัด นี่แน่ะๆๆๆๆๆ
อู้ยยยย กำลังง่วง อารมณ์ดีขึ้นมาทันที (http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/12af5eb9.gif)
พี่กิมน่ารักที่สุดในสามโลก มาให้กอดแน่น ๆ ทีเร็ว :กอด1:
ส่วนไอ้พี่เนี้ยบมาให้เร็วให้ไวเลย ปล่อยให้น้องดอนรออยู่ได้ เชอะ!!!
(แอบ ปล.--->ชอบชื่อ สนง.นักสืบมาก :laugh:)
-
^
^
^
ชื่อที่บอกว่าเหมือนสำนักปฏิบัติธรรมอะนะ?
แบร่ๆๆๆๆๆๆๆ
ปล.พี่กิมขราาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา อั๊ยยยยยยยยย หนุ่มแว่นสุโก้ย >///////<
-
กิมจ๋ากะใหญ่จ๋าเขาเกิดมาคู่กันจริงๆ
ขนาดสีผิวยังเป็นส่วนเติมเต็มให้กันและกัน
แต่ที่กรี๊ดถูกใจมากคือใหญ่จ๋าเป็นสามีอย่างที่คิดเลย เพราะกิมจ๋าเหมาะจะเป็นภรรยาตัวขาวๆให้ใหญ่จ๋ากอดมากกว่า :-[
น้องดอว์นมีพัฒนาด้วยอ่ะ มีส่งเมสเสจไปบอกด้วยว่าไปไหน น่ารักจริงๆ :กอด1:
ส่วนพี่เพชร ถ้าไปไม่ได้นี่... o16
-
สรุปคงต้องลุ้นอีกนานกว่าจะจีบกัน
555
-
ทำไมหมอกิมไม่บ๊อกกกกกกกกกก :serius2: :serius2: :serius2:
กั๊กไว้งี้ เดี๋ยวให้ใหญ่จ๋าตีให้ก้นลายเลยนะกิมจ๋า :laugh:
-
กิ๊วๆๆๆๆๆๆ
ตามหาหัวใจเจอแล้วนะพี่เพชร :o8:
-
กรี๊ดดดดดดดด ด ดดดดดดดดดดด ด ด ด ดดดด...ขอกรี๊ดคู่พี่กิมกะพี่ใหญ่ก่อนเลย >/////////<
โถ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...พี่กิมตี๋น่ารักของเค้า(?) เอาน่า ๆ ได้อยู่ใกล้ ๆ จนเอื้อมมือสัมผัสกันได้แบบนี้ไปก่อนก็ดีแล้ว...รอให้ไอ่คุณพี่ใหญ่แกได้พิจารณาใจตัวเองให้ดีเสียก่อน ว่าแท้จริงแล้วรู้สึกกับพี่กิมอย่างไรกันแน่ เพราะบางทีคนเรามันก็แยกความผูกพันกะความรักออกจากกันไม่ค่อยได้...นอกเสียจากว่า จะเจอตัวเร่งปฏิกิริยาชั้นดี ถึงได้จะรู้ว่า ใจตัวเองคิดอะไร ก็ตอนที่จะเสียมันไปนั่นแหล่ะ...เหอะ ๆๆๆๆๆ =^= b
ส่วนพี่เพชร...พลาดแล้วมั้ยล่ะ -*- แถมยังโดนพี่แกมแกเอาหลักฐานมาเยาะเย้ยกันอีกต่างหาก...แต่ก็นะ อย่างไรเสีย ก็คงต้องยกความดีความชอบให้กับพี่กิมแกด้วยนะ อุตส่าห์ตามหาน้องดอนให้พี่เพชรจนเจอ...อยากรู้จริงเชียว เมื่อพี่เพชรแกรู้แล้วว่าน้องดอนที่ตามหาอยู่ที่ไหน พี่แกจะทำอย่างไรต่อไป...รีบรุกฆาตเสียนะพี่เพชร แหมะ...ก็อะไรต่อมิอะไรมันดลใจกันซะขนาดนี้แล้วเนี่ย...ไหนจะพี่ดอนที่หมั่นส่งข้อความมาบอกว่าจะไปนั่นไปนี่ให้อีก...กรี๊ดดดดดดดด ด ด ดดด...นี่ยังไปไม่ถึงไหนยังหวานใส่กันขนาดนี้แล้ว ถ้าพี่เพชรแกเริ่มจีบพี่ดอนเป็นจริงเป็นจัง...สงสัยเค้าคงต้องกรีดเลือดตัวเองมากินแทนน้ำตาล...ก็เพราะมันคงจะหวานเสียจนเข้าเส้นเลือดเค้าเป็นแน่...คริคริ
+1 ให้คุณนุ่นนะฮะ...อยากอ่านตอนต่อไปยังไงไม่รู้...รีบมาต่อไวไวนะฮะ...ฮี่~*
-
พี่เพชรจะตามน้องดอนว์ไปหรือเปล่า ?
-
พี่นุ่นครับ ปกติผมจะอ่านกับพี่ไจฟ์ แต่ตอนนี้พี่ไจฟ์ไม่อยู่มาอ่านก่อนรีก่อน อิอิอิ
หมาใหญ่นี่..พฤติกรรมเหมือนหมาจริงๆเนอะ
แต่เรียกกิมจ๋าเนี่ย เย๋ย~~~~
tea ครับ
เบรคที่ตรงนี้
ผมตื่นมาอ่าน แต่เจอรีนี้ ก็เลยมาดิทเพิ่ม เดี๋ยวพี่นุ่นจะสงสัยว่า ไอ้ 2 คนนี้เล่นอะไรกัน
เข้าเรื่องนะครับ
กิมจ๋ารักเพื่อนก็...นะ...เหมือนจะเข้าใจแต่ก็...อืม...มันคงอึดอัดน่ะ เพราะสถานะเปลี่ยนแล้วมันกลับไปที่จุดเดิมไม่ได้แล้ว
แต่ก็นอนกอดกันมาอย่างนี้ตั้งแต่ละอ่อนนี่นา แล้วจะลังเลทำไม
ลุยโลด!
ไจฟ์ครับ
-
ในที่สุดก็พี่เพชรก็รู้สักทีว่าน้องดอนอยู่ที่ไหน
พี่ใหญ่เมื่อไหร่จะหันมามองพี่กิมในสถานะอื่นมั่งอ่ะ สงสัยต้องให้มีตัวเร่งรึเปล่า
พี่กิมน่ารักที่สู๊ดดดดดดดดดด ขอกอดหน่อย หุหุ :กอด1:
-
ช่วยหมอเพชรลุ้น ลุ้น
เพื่อนกิมเข้าใจเล่นนะ :laugh:
+1
-
พี่หมอกิมแก้ลงพี่หมอเพชร ฮ่าๆ
หลังจากนี้น้องดอว์นหันไปทางไหนคงะเจอแต่พี่หมอเพชรหล่ะนะ
-
ดีใจกะพี่หมอเพชร อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง อดใจอีดกะนิดหมอเพชร
หน้าที่ที่รับผิดชอบก็สำคัญ น้องดอว์นไม่หนีไปวันนี้พรุ่งนี้หรอก
น้องนุ่นจ๋า เมื่อไรใหญ่จ๋าจะรู้ตัวซะทีว่า ตัวเองน่ะมีกิมจ๋าอยู่ไม่ไกลเช่นกัน
หมอกิมน่ารักมากเลย ไม่อยากให้หมอแกเฝ้าแอบรัก จนใจรอนๆอยู่แบบนี้เลยจ้ะ
อ่ะน้องนุ่นขอ..พี่ :กอด1:ทีจ้ะ อย่าถามว่าทำไม ก็อยาก :กอด1:น่ะ
-
^
^
^
จิ้มแล้วกอดดดดดดดดดดดดดดดพี่แก้วเเน่นๆ
แล้วโอบแขนหื้อกว้างรวบทุกท่านมาไว้ข้าง...ข้าง...ใจ (ดาด้าเจ้ไม่คิดค่าโฆษณา)
ใช่เลยค่ะพี่แก้ว ทีแรกตอนนี้ก็จะให้มีเรื่องของเชกับจี๊ดด้วย
แต่คิดไปคิดมาไม่เอาดีกว่า นี่มันบอยเลิฟนะเออ กร๊ากกกกกกกกกก
เลยแบบว่าเขียนๆลบๆ
คืออยากจะสื่อว่า แต่ละคนแต่ละคู่...ความรักก็ล้วนอยู่ไม่ไกล ฮี่ๆๆๆ
พี่หมอกิมแก้ลงพี่หมอเพชร ฮ่าๆ
หลังจากนี้น้องดอว์นหันไปทางไหนคงะเจอแต่พี่หมอเพชรหล่ะนะ
ก็...แอบบอกว่าอีกไม่กี่วันดอนน้อยก็ฝึกงานเสร็จแล้วนี่คะ
แล้วถึงไม่ต้องถามจากเพื่อนใหญ่เพื่อนกิม พี่เพชรก็รู้จากข้อมูลที่คุณนักสืบบอกมาว่าพี่ดอนเรียนที่ไหนแล้วด้วย
แล้วมีเหรอ...ที่กิมจ๋าผู้อยากจะให้หมาใหญ่รีบๆตัดใจจากน้องแว่นดอนให้ขาดฉับๆจะไม่ส่งเสริมเพื่อนเพชร โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปล. กอดน้องที แล้วแอบเนียนๆจุ๊บุๆ (จากนั้น วิ่งหนีตรีนส์น้องไจฟ์โดยพลัน ฟริ้ววววววววววววววว)
พื้นที่โฆษณาเจ้าข้าเอ๊ย
ท่านไหนคิดถึงอิสกะเอ๊ดู แห่ง บทที่หนึ่งในความทรงจำ
ขณะนี้ ตอนพิเศษพร้อมเสิร์ฟที่หน้านิยายจบแล้วนะคะ ^o^
-
อีกนิดเดียว ก็จะได้เจอกันแล้ว ลุ้นมากกกกกกก
ถ้าเจอกันอีกครั้งจะทำยังไงกันน๊อ :o8:
-
สงสารหมอกิมมากมาย อารมณ์แอบรักเพื่อนสนิทนี่ทรมานมากๆๆๆน่ะ
จะบอกก็กลัวจะเสียเพื่อน เข้าหน้ากันไม่ติด
แต่พอไม่บอกก็ต้องทรมานแบบนี้ล่ะเวลาเค้าไปจีบใคร ชอบใคร แล้วเราต้องมาคอยรับฟัง
-
+1 ให้เอดูก่อน
และขอบอกว่าพี่ใหญ่ตอนอยู่กับพี่กิมนี่ขี้อ้อนและน่ารักมาก ๆ
มิน่าพี่กิมถึงไปไหนไม่รอดซักที เชียร์ให้พี่ใหญ่รู้ตัวเร็ว ๆ ซะทีนะ
ส่วนตอนหน้า อิ อิ อิ จะได้เจอกันแล้วใช่ป่ะ ดีใจ
-
โอ้ยโอ้ย กิมน่ารักโฮกกกกอ่ะ
ใหญ่รู้ตัวเร็วๆทีเถิ๊ดดดดดดดดดด
อย่าให้คนน่ารักต้องคอยนานเลยน้าาาา
อยู่ไม่ไกลจริงๆด้วย ตอนหน้าคงได้เจอกันแล้วนะพี่เพชรพี่ดอว์นนนน อิอิ
-
หึหึหึ ฮ่าๆๆๆๆๆ :laugh: ขำเพชรเป็นบ้าเลย กร๊ากกกกกกกกกกกกกก+
-
มันใกล้ตัวขนาดนี้....พี่เพชรยิ้มร่าเลย..อิอิ
พี่กิมจ๋ากับพี่ใหญ่จ๋าน่ารักมากๆอ่ะ เค้าอาจจะรู้สึกทั้งคู่...แต่ก็กลัวไม่กล้าพูดเหมือนกัน..อิอิ :-[
-
โธ่ๆๆๆ พี่เพชรอะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ
รีบๆตามไปเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
>w<
พี่กิมกะพี่ใหญ่ก็เหมือนกันอ่ะ ขนาดนี้แล้ว รู้ใจตัวเองกันซักทีสิ :)
-
เป็นผมนะจะรีบตามไปเลย อิอิ
รอตอนต่อไปครับผม
-
พี่กิมเจ้าเลห์ได้อีกชอบจังพี่ใหญ่ก็น่ารัก
ขี้อ้อนซะไม่เหลือภาพพี่ใหญ่ของน้องๆเลยอ่ะ
ฮาพี่เพชรสุดล่ะ โดนพี่กิมแกล้ง
กระวนกระวายแย่ รีบมาหาน้องเร็วๆน๊า
-
หึหึ คิดได้แบบเพชรก็ดีนะจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน
แต่กิมจ๋ากับใหญ่จ๋านี่เมื่อไหร่จะพัฒนาซะที
ใหญ่จ๋ามันบื้อของแท้เลย ดูอาการกิมจ๋าไม่ออกรึไง
ออกจะชัดเจนขนาดนั้น
-
สงสารกิมจ๋าจัง แล้วเมื่อไหร่หมาใหญ่จะรู้ซักทีอ่ะ มิต้องรอจนแก่ตายหรือกิมจ๋า
พี่เพชรอีก 2 วันค่อยตามมาก็ได้รู้แล้วนิน้องดอร์นอยู่ที่ไหน
-
มาขอติดตามซี่รี่ย์นี้ด้วยคนนะครับ ติดตามมาจะครบละ ควบเรื่องนี้อีกเรื่องจะได้อุ่นใจ ฮาฮ่า
-
หึหึหึหึ
เปลี่ยนใจรึยังพี่เพชร
จะตามไปรึป่าว
5555555555
-
ใกล้เจอกันแล้ว วี๊ดวิ๊ว อยากให้เจอกันไวๆ จังเลย ยิ่งอ่านยิ่งสงสารกิมค่ะ รักเพื่อนสนิทเนี่ยไม่ง่ายจริงๆ
-
^
^
^
รวบกอดทุกท่าน
คนเขียนจะไม่อยู่อย่างน้อยสองวัน อย่างมากสามวันนะคะ
(ไปบ้านพี่กิม ที่สุพรรณ ฮี่ๆๆๆ)
เพราะฉะนั้น ขออนุญาตสวัสดีปีใหม่ล่วงหน้าไว้เลย
ขอให้ทุกท่าน ทั้งพี่ๆน้องๆเพื่อนๆ มีความสุข และสนุกกับทุกวันของชีวิตนะคะ
กอด กอด กอด กอดดดดดดดดดดดด ^3^/
anajulia
-
ตบราตรีสวัสดิ์นะคะคุณนุ่น
ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพนะคะ :L2:
-
สวัสดีปีใหม่จ้า
(http://flowers2.tarad.com/img-lib/spd_20090529112253_b.jpg)
-
แอบลุ้นกับพี่เพชร เจอกันไวๆนะ
พี่หมอกิมก็ได้ฤกษ์แล้วล่ะ ให้พี่ใหญ่ตัดใจจากน้องแว่นไวๆ แล้วเข้าเสียบซะ !!
ฮ่าๆ
Happy New Year ค่ะคุณนุ่น
ปี 2011 ก็ขอฝากตัวติดตามนิยของคุณนุ่นด้วยนะ !!
-
ในที่สุด....
ยินดีกับเพชรด้วย แต่รีบติดต่อเร็วๆนะ อย่าทิ้งช่วง
-
Happy New Year จ้า
-
(http://i.kapook.com/glitter/2010/th/12/T021210_05CC.gif) (http://glitter.kapook.com/category.php?category_id=115&sid=7c9c3cc5908a7c50569533a85ad0dde6)
สวัสดีปีใหม่ค่ะพี่นุ่น ^^
-
... :mc4: Happy New Year 2011 .. :L2: :L1:
มีความสุขมากๆ นะน้องนุ่น..
-
สวัสดีปีใหม่จ้าคุณนุ่น
มีความสุขมากๆจ้า สุขภาพแข็งแรงน๊า...
(http://cafe.monkiezgrove.com/wp-content/uploads/2010/12/happy-new-year-2011.jpg)
-
สวัสดีปีกระต่ายค่ะคุณนุ่น
ขอให้มีความสุขตลอดปีและตลอดไป
สุขภาพกายแข็งแรง สุขภาพใจเต็มอิ่ม..มีแฟนหล่อ รวย รักหลงคุณนุ่นหัวปักหัวปำนะคะ
:กอด1:
-
กรี๊ดกร๊าด น่ารักสองตอนติดๆ :-[
-
ง่า ค้างค่ะ แอบขำดอนที่ละเมอเปนเรื่องเปนราวเชียว :o8:
-
เล่าเรื่องได้จังหวะดีมากเลยค่ะ ถึงจะดูเรื่อยๆ แต่เหมาะกับเรื่องที่ค่อยเป็นค่อยไปไม่รีบร้อนตามที่ปูไว้ตั้งแต่แรกดีมากเลย น่ารักมาก ๆ แล้วก็ลุ้นมาก ๆ ด้วยค่ะ
-
เข้าใจความรู้สึกที่ว่าตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูก
-
หมอกิมน่ารักไปใหนนะ ปีใหม่แล้วมีความสุขมากๆนะคะ
-
จะเจอกันแล้วว
-
เสียดายแทนเพชร อดเจอน้องดอว์นเลย เห็นมะ
-
:mc3: ปีหน้าฟ้าใหม่ ก็ยังคงหลงรักพี่กิมกะพี่ใหญ่ไม่เปลี่ยนแปลง คึคึ
ปล. พี่ดอนและอิพี่เนี้ยบยังอยู่ในใจเสมอ :กอด1:
คิดฮอดคุณนายด้วย :mc2:
หนีไปเที่ยวไหนไกล รีบๆกลับมาเน้ออออ (คิดถึงหนุ่มๆ :laugh:)
-
พี่กิมจ๋าของหมีใหญ่น่ารักอ่าาาาาาา พี่นุ่น :-[ :-[
ส่วนคุณหมอเพชร เราขอเเสดงความเสียใจด้วยนะค่ะ ที่ไม่ได้ไปเที่ยวกับคนอื่นเค้า ^^
:กอด1: :กอด1: พี่นุ่นรับปีใหม่
-
จะได้เจอกันอยู่แล้ว หมอกิมทำไมไม่บอกหมอเพชรไปเลย
น่าสงสารหมอเพชรนะ
-
^
^
^
จิ้มๆไข่ใหม่
แล้วกอดรวบบวกตลอดค่ะ ^o^
รายงานตัวกลับมาแล้วอย่างจริงจัง
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
แบบว่าไปภูธรกลับมาเจอคุณเพื่อนกลับบ้านเกิดเหมือนกัน
เลยออกไปลั้ลลาต่อเนื่องทุกวี่วันเลยค่ะ
แต่พรุ่งนี้คุณเพื่อนที่รักจะจากบ้านเกิดไปอีกแล้ว
พอคนเขียนไปส่งที่สุวรรณภูมิเรียบร้อยก็กลับมาเขียนพิมตะวันต่อได้เต็มที่แล้วนะคะ
ดังนั้น.....พรุ่งนี้(หรืออย่างช้าวันมะรืน)มีตอนต่อไปมาส่งแน่นอนค่ะ
-
สวัสดีปีใหม่ย้อนหลังค่ะคุณนุ่น
เข้ามารอน้องดอว์นค่ะ
ขอให้พี่เพชร น้องดอว์นเจอกันทีเถอะๆ
-
ในที่สุดก็เจอตัวพี่ดอว์นจนได้นะพี่เพชร อิอิ
รีบๆตามไปนะคะ ^^
พี่ใหญ่ขี้อ้อนได้น่ารักมากกกกก
>.<
-
T_________T
รู้สึกผิดมากมาย
แต่ด้วยสองวันที่ผ่านมางาน(หาเลี้ยงชีพ)เข้ากะทันหัน
วันนี้ว่าจะจบตอนให้ได้ก็ยังไม่สามารถ
ต้องนอนแล้วล่ะค่ะ ไม่ไหวจะเปิดตาแล้วจริงๆ
ขอโทษที่ไม่มาส่งตามนัดนะคะ หงิงๆ
-
พี่เพชรรู้ที่อยู่น้องดอนแล้วก็อย่าได้ชักช้า รีบไปให้ทันเวลาเถอะ 555
เดี๋ยวคลาดกันจะหาว่าคนอ่านไม่เตือนนะจ๊ะๆ
ชอบพี่หมอกิมอ่า น่ารักจริงๆเชียว
เมื่อไหร่พี่หมอใหญ่จะรู้ตัวรู้ใจสักทีน้า :serius2:
-
พี่เพชร ขับรถรัยไปหาน้องดอว์น ป่านนี้ยังไม่ถึง
งอนแทนแระ เชอะ ไปซบพี่ใหญ่จ๋า กะพี่กิมจ๋าดีฝ่า :กอด1:
-
^
^
^
ใจเย็นดิ เขียนอยุ่ แต่จบไม่ลง
ก๊ากกกกกกกกกก
กอดๆๆๆๆๆ
ขอโทษทุกท่านที่รอนานนะคะ แบบว่าไม่อยากลงแบบครึ่งๆกลางๆนิ งี้ดๆ
-
ภาวนาให้พี่นุ่นจบให้ลงไวไวด้วยเถิ๊ดดดดดดดดด
-
จบลงยังจ๊ะนุ่น
คิดถึงใจจะขาดแล้วอ่ะ
-
:impress2: รอลุ้นให้เจอกันอยู่นะเนี่ย :-[
:pig4: :pig4:
-
เสร็จแล้วนะคะ ขอตรวจทานคำผิดอีกนิด
ไม่เกินสิบนาทีมาลงค่ะ
(ว่าแต่.......ป่านนี้แล้วจะยังมีคนตื่นอีกม้ายยยยยยยยย ก๊ากกกกกกกกกกก)
-
มาแล้วค่ะ ขอโทษที่ทิ้งช่วงนานนะคะ
ไร้ข้อแก้ตัวค่ะ แต่ๆๆๆมาอ่านกันเต๊อะ ^o^
...........................................................
ตอนที่๑๕ สิ่งที่สำคัญกว่าคำพูด
“คุยกับใครน่ะ”
เสียงทุ้มต่ำที่คุ้นหูคุ้นใจดังขึ้นพร้อมกับฝีเท้าไม่เบานักที่ก้าวเป็นจังหวะกระชั้นเข้ามาจนรู้สึกได้ถึงไออุ่นจากด้านหลัง เรียกให้รอยยิ้มถูกใจจากการได้แกล้งไอ้หมอที่ปลายสายแย้มกว้างขึ้นอีกบนใบหน้าของกิมจ๋าตาตี่
หากแต่ความรู้สึกหงุดหงิดที่เห็นใบหน้าระรื่นกับประกายตาพราวระยับสะท้อนเลนส์แว่นใสแจ๋วภายใต้แสงอาทิตย์อ่อนจางของช่วงเวลาโพล้เพล้ก็ทำให้นายแพทย์โอฬารไม่ได้รับรู้ถึงอาการกระตุกราวกับหัวใจเต้นผิดจังหวะของตัวเองเลยแม้แต่น้อย
ตรงข้ามกับคนที่ยังอารมณ์ดีที่เริ่มเอะใจแล้วว่าตอนนี้หมาใหญ่ของกิมไม่รู้ไปกินรังต่อรังแตนที่ไหนมา นอกจากตัวเป็นยักษ์แล้ว หน้าถึงได้ยับยู่ยี่คล้ายจะเป็นหนึ่งในเสนายักษ์ของเจ้ากรุงลงกาเข้าไปด้วย
“ไอ้เพชรน่ะ โทรไปทับถมมันซะหน่อย สมน้ำหน้า ไอ้เรารึอุตส่าห์ชวนมาเที่ยว ดันปฏิเสธซะ ฮ่าๆๆๆ”
“ชวนมันด้วยเหรอ....คุยกันบ่อยเหรอ......”
“อื้อ มันก็โทรหาเรื่อยๆแหละ สองสามอาทิตย์ก่อนก็เพิ่งมาหา”
ทั้งๆที่เมื่อกี้ยังสว่างพอมองเห็นทางเดินโดยรอบชัดเจนอยู่เลย แต่ผ่านไปแค่ไม่ถึงห้านาทีความมืดของป่าก็โรยตัวปกคลุมจนหมอกิมต้องยัดโทรศัพท์ลงไปในกระเป๋ากางเกงแล้วคว้าเอาข้อมือของเพื่อนรักเอาไว้แทน ก่อนจะกึ่งดึงกึ่งลากให้เจ้าของน้ำหนักตัวแปดสิบสี่กิโลกรัมกับอีกสองขีดก้าวช้าๆกลับไปจุดที่กางเต็นท์แล้วทิ้งน้องอีกสี่คนเอาไว้
“เหรอ......ไอ้เพชรมันเป็นคนโทรมา กิมไม่ได้โทรหามันใช่ไหม....”
“ก็เมื่อกี้ไง ที่คุยอยู่เมื่อกี้กิมโทรหามัน”
เท่านั้นแหละ คนเดินตามก็เกิดอาการไม่ยอมก้าวขาตามขึ้นมาเสียอย่างนั้น แถมยังกระตุกข้อมือตัวเองพาคนนำเซแซ่ดๆเข้าไปที่หลืบหินข้างทางแล้วจู่โจมกอดจนแน่น
“เฮ้ย!! อะไรเนี่ย อยากกอดก็บอกดีๆดิ เดี๋ยวนี้หัดใช้กำลังนะเรา ฮ่าๆๆๆ”
หมอกิมทำเป็นพูดเล่นไปงั้นแหละ ทั้งๆที่หัวใจน่ะกำลังเต้นระบำฮาวาย ส่วนมือไม้ก็อ้อมไปโอบรอบลำตัวหมาตัวใหญ่แต่ใจไม่ยอมโตเอาไว้แบบอัตโนมัติ
“กิม.....อย่าไปสนใจคนอื่นมากกว่าใหญ่นะ ห้ามไปกอดใครแน่นๆแบบที่กอดใหญ่ตอนนี้ แล้วก็ต้องไม่ไปรักใครลับหลัง....ไม่บอกใหญ่ เข้าใจมั้ย”
“แปลว่า......ถ้าบอกใหญ่ก่อนก็ไปรักได้สิ ใช่ป้ะ”
อ้อมกอดจากหมาตัวโตยิ่งกระชับแน่นจนคนถูกกอดเริ่มรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเหยื่องูเหลือมที่กำลังจะถูกกินเป็นอาหาร แต่ถึงอย่างนั้นหมอกิมกลับไม่รู้สึกว่าอ้อมกอดนี้ทำให้เจ็บปวดสักนิด ตรงกันข้ามอาตี๋เล็กแห่งร้านทองรู้สึกมั่นคงและเต็มตื้นในหัวใจจนต้องปล่อยให้เสียงหัวเราะเล็ดลอดออกมาเบาๆ
“ใจร้าย.....หัวเราะใหญ่นี่”
“เอ๊า...ฮะๆๆๆ ก็มันไม่น่าหัวเราะเหรอ อยู่ๆมาห้ามโน่นห้ามนี่ ข้อห้ามแบบนี้มันมีก็แต่พ่อกับผัวเท่านั้นนะเว้ยจะห้ามได้น่ะ นี่อะไรพ่อก็ไม่ใช่ แถมผะ....เอ๊ย แฟน ก็ยังไม่ใช่ ถามหน่อยเหอะ....ใช้สิทธิ์อะไรมาห้ามฮึไอ้ใหญ่จ๋า”
ชายหนุ่มหน้าตี๋เงยหน้าที่ประดับไปด้วยรอยยิ้มจากอารมณ์ระรื่นเป็นพิเศษขึ้น แล้วตั้งคำถามเอากับไอ้คนที่ใช้ขนาดตัวที่ทั้งสูงทั้งใหญ่กว่าตีกรอบเอาไว้เหมือนจะกักขังไว้ในกรง....อยากจะหัวเราะให้ฟันหักแล้วตะโกนใส่หน้าว่าถึงหมาใหญ่ไม่กั้นกิมจ๋าก็ไม่ยอมหนีไปไหนหรอกโว้ย!!
“ก็สิทธิ์ที่เป็นคนพิเศษความสำคัญสูงสุดของกิมไง โห่......ตำแหน่งนี้น่ะลิมิเต็ดแค่คนเดียว กิมจ๋าบอกว่ายกให้ใหญ่แล้วนี่......”
หมอใหญ่แกตอบออกมาชัดถ้อยชัดคำ แถมซบหน้ายักษ์ๆลงบนบ่าของคนยอมให้อ้อนแล้วเกลือกไปมาแถมให้ด้วย
หมอกิมเงยหน้าขึ้นยิ้มกับท้องฟ้าที่เริ่มมีดาวโผล่ออกมาให้เห็นแล้วเลยนึกถึงบางสิ่งที่คิดได้ตั้งแต่ตอนคุยโทรศัพท์กับไอ้หมาตัวโตที่ยังไม่เลิกถูๆไถๆใบหน้ากับไหล่ออก แล้วเลยละมือซ้ายที่กอดตอบเพื่อนไว้มาถอดแว่นตากรอบสีขาวออกจากใบหน้าแล้วพับเก็บในกระเป๋าเสื้อแจ๊คเก็ตด้วยมือเดียวนั่นแหละ
“นี่.....ยังจำได้อีกเหรอวะ นึกว่าลืมไปแล้วซะอีก......”
มือข้างขวา ด้านเดียวกับไหล่ที่หมอใหญ่ซบอยู่ถูกเจ้าของที่ยังเงยหน้าส่งยิ้มให้ดวงดาวย้ายจากแผ่นหลังกว้างและอุดมไปด้วยกล้ามเนื้อขึ้นมาสอดเข้ากับกลุ่มผมดกหนาของหมาขี้อ้อนแล้วขยับข้อนิ้วกำขยำซ้ำๆเบาๆแบบที่รู้ดีว่าหมาตัวนี้มันชอบ......แล้วก็ได้ผล แค่หมอกิมขยับนิ้วแค่สองสามครั้ง ใบหน้าที่เกลือกไปมาไม่อยู่สุขบนบ่าก็เปลี่ยนเป็นซบอยู่นิ่งๆก่อนที่หมาตัวโตจะปล่อยเสียงครางบ่งบอกว่ากำลังสบายออกมาเบาๆ
“อืม......จำได้สิ เพราะสำหรับใหญ่ กิมก็ได้ตำแหน่งนั้นไปเหมือนกัน อา.....ง่วงจัง กิม.....แบบนี้ ก็อย่าไปทำให้ใครอีกนะ”
“หึๆๆๆ แต่ถ้ามาบอกใหญ่ก่อนก็ทำได้ใช่ป้ะ.....แบบเดียวกับที่ขอว่าถ้ากิมจะรักใครก็ขอให้บอกใหญ่ก่อนอย่างนั้นใช่มั้ย”
“ไม่!!”
เสียงปฏิเสธดังขึ้นทันทีพร้อมกับที่หมอใหญ่เงยหน้ามาสบตากับคนตั้งคำถาม คิ้วหนาที่พาดจนแทบจะเป็นแนวตรงขมวดมุ่นเข้าจนหัวคิ้วชนกัน
“อ้าว! ไม่อะไร ถ้าไม่ได้ไม่แปลว่าชาตินี้กิมหมดสิทธิ์รักใครเลยเหรอ......โห....ใจร้ายว่ะ”
หมอกิมควบคุมกล้ามเนื้อบนใบหน้าให้หดตัวตามคำสั่งจากความทรงจำที่ฝึกมาดีหน้ากระจกอย่างระมัดระวัง
ให้ frontalis หดตัวเบาๆพอให้คิ้วเลิกขึ้นน้อยๆ ผ่อนคลายกล้ามเนื้อในการเคี้ยวอาหารทั้งชุดให้ตัวเองอยู่ในลักษณะปล่อยปากจนมีลักษณะอ้าออกนิดๆพอเห็นไรฟันแบบเดียวกับท่าประจำของอั้ม พัชราภา แล้วปิดท้ายด้วยการควบคุม levator palpebrae ให้การกระพริบตาเกิดขึ้นเป็นจังหวะช้าๆ
......กิมจ๋าของหมาใหญ่มั่นใจเต็มที่ว่า ตอนนี้สีหน้าตัวเองต้องดูน่ารักน่าใคร่ตามมาตรฐานลักษณะชายงามเตะตาเพื่อนรักแน่ๆ
“กิม......กระพริบตาทำไม แล้วแว่นไปไหน”
“เวร!” ความมั่นใจเต็มร้อยเมื่อสองวินาทีที่แล้วของคุณหมอหน้าตี๋ลดฮวบจนแทบจะติดลบ
“หืม.....ว่าไงนะ”
คราวนี้นอกจากจะทำหน้าหมางง นายแพทย์โอฬารยังสวมวิญญาณคุณหมอลากตัวเพื่อนรักออกจากหลืบแล้วเร่งฝีเท้าให้เดินคู่กันมาจนถึงจุดที่ทางอุทยานตามไฟเอาไว้
“ก็พอดีมันเคืองตา....เฮ้อ.....แบบว่ามัวๆเลยถอดแว่นจะเช็ดมึงก็เข้ามากอดก่อน...เฮ่อ..กูเลยเก็บใส่กระเป๋า.....เฮอ....ก็หมาใหญ่มันเล่นพุ่งเข้าใส่ซะแรงนี่หว่า....ดีแค่ไหนกิมจ๋าไม่เผลอทำแว่นตกพื้น......”
ระหว่างทางก็มีเสียงงึมงำในลำคอของกิมเพื่อนรัก ดังสลับกับเสียงถอนหายใจเฮือกๆเหมือนคนไม่ได้ดั่งใจกับอะไรสักอย่าง จนหมอใหญ่หยุดเดินแล้วใช้สองมือประคองที่สองข้างแก้มให้หมอกิมเงยหน้าขึ้นรับกับแสงไฟ แล้วลูกตาสีดำจัดที่ฉายแววเป็นห่วงของคุณหมอหน้าเข้มมองตรงเข้ามาในดวงตานั่นแหละ คุณหมอหน้าตี๋ที่แน่ใจว่าตัวเองโคตรแมนก็รู้สึกว่าความร้อนจากทุกส่วนในร่างกายมันพุ่งขึ้นสูงจนมาสุมรวมกันอยู่ที่ใบหน้าจนลืมความตั้งใจเดิม ดวงตาที่เรียวยาวแบบลูกคนจีนขนานแท้เลยหรุบลงต่ำจำกัดการมองเห็นของตัวเองไว้แค่ปลายคางของเพื่อนที่แอบรักมาตลอดเสียแทบจะทันที
“จุ๊ๆๆ ลืมตากว้างๆสิกิม ใหญ่จะดูให้อยู่นี่ไง”
“มะ......มันลืมไม่ไหว....”
แทนที่จะลืมตาตามคำสั่ง คนที่ต่อมเขินแตกกะทันหันอย่างหมอกิมกลับยิ่งหลับตาปี๋ แถมยังเกร็งจนคิ้วขมวด จมูกย่น แถมปากยังเม้มแน่นจนแก้มป่องออกมาเป็นปลาทองอีกต่างหาก
“เคืองตามากเลยเหรอ งั้นเดี๋ยวไปเอาน้ำสะอาดที่เต็นท์ล้างนะ เดี๋ยวถ้าลืมตาไม่ไหวกิมหลับตาไว้ก็ได้ เคืองตาข้างไหนเนี่ย.....หืม”
หมอใหญ่ไม่รู้ตัวหรอกว่าน้ำเสียงสุดหวงสุดห่วงแถมด้วยอาการไล้นิ้วโป้งทั้งสองข้างไปตามแนวแก้มจนถึงไรจอนบางๆข้างหูของคนกำลังเขินจนต้องหลับตาหนี ถึงกับทำให้ท่อนฮุคเพลง ‘เพื่อน’ เวอร์ชั่นเก่าแก่ของ พองพอง ดังขึ้นในหัวของนายวิเศษโดยอัตโนมัติ
หากเธอนั้น......ได้รู้อะไรบางอย่าง ว่าคนที่เคยเคียงข้าง......บางอย่างได้เปลี่ยนไป
อยากจะรู้......ว่าเธอรับได้รึไม่......
แหละฉันต้องทำอย่างไร......เมื่อเพื่อนคนนี้เปลี่ยนไปเป็น..ระ
“กิม......กิมมมมมม!!”
“ฮะ......อะไรใหญ่ ยังไม่จบท่อนฮุคเลย”
พอโพล่งออกไปจบประโยคหนุ่มหน้าตี๋ก็เห็นหน้าหมาๆของเพื่อนมีเครื่องหมายปรัศนีแปะอยู่ตัวเบ้อเริ่ม จากที่เขินเพราะความรู้สึกแปลกๆของตัวเองเมื่อครู่ หมอกิมคนอารมณ์ดีโดยธรรมชาติเลยเพิ่มความขำตัวเองเข้าไปด้วย......
‘เออกูนี่เนอะ เพ้อได้เป็นเรื่องเป็นราว ฮ่าๆๆๆๆๆ’
“ท่อนฮุคอะไรน่ะกิม มีไข้ด้วยรึเปล่าเนี่ย ถึงว่าหน้าร้อนๆ ไปๆรีบเดินไปให้ถึงเต็นท์กันดีกว่า แล้วถ้าไม่ไหวก็ไม่ต้องออกมานั่งเล่นกับน้องๆหรอกคืนนี้ เดี๋ยวกินยาแล้วนอนเลย”
..............................................................................
อรุณรุ่งตัดใจปิดเครื่องมือสื่อสารที่สามสี่วันมานี้ชักจะติดนิสัยต้องหยิบขึ้นมาดูแทบทุกชั่วโมง หลังจากนาฬิกาดิจิตอลบนหน้าจอบอกเวลาสามทุ่มตรง และแน่ใจว่าเครือข่ายที่ใช้บริการอยู่ไม่มีวี่แววจะช่วยให้ติดต่อกับโลกภายนอกได้เลยสักนิดในบริเวณที่ตั้งแคมป์ของน้ำตกทีลอซู
“น้องดอน อยากโทรหาใครรึเปล่า....เครื่องพี่พอมีสัญญาณ แต่ต้องเดินไปทางมุมด้านโน้นนะครับ ถึงไม่ค่อยชัดแต่ก็พอใช้ได้อยู่นะ”
เสียงถามไถ่แถมดูท่าจะเต็มใจเอื้อเฟื้อจากพี่หมอคนใหม่ทำให้ไอ้ดอนของเพื่อนๆส่งยิ้มบางๆไปให้ ก่อนจะปฏิเสธไปพร้อมๆกับติดใจในแววตาของพี่หมอตาตี่ที่เหมือนจะจับสังเกตอะไรอยู่สักอย่างหรือไม่ก็กำลังเล่นเกมสนุกๆอยู่
“ไม่เป็นไรพี่ ผมแค่ดูเวลาเฉยๆ....คือ ผมเห็นว่าแปลกดีตอนแรกนึกว่าพอมืดจะหนาวมาก แต่กลับไม่หนาวอย่างที่คิด”
“ยังหรอกครับ ต้องอีกสักพัก.....สักชั่วโมง พอน้ำค้างเริ่มลงน่ะ หนาวมากแน่ๆ”
แทนที่คนตอบโต้จะเป็นคนเปิดประเด็นอย่างนายวิเศษ กลับเป็นนายโอฬารที่ส่งน้ำเสียงทุ้มๆนุ่มๆออกมา แถมแววตาที่มองไปทาง ‘น้องดอน’ ยังฉายแววหวานปนเจ็บๆคันๆอย่างไม่มีปิดบังเสียด้วย
พอดีกับน้ำในหม้อเล็กๆที่ตั้งไว้บนเตาสนามซึ่งมีเชื้อเพลิงสำเร็จรูปขนาดเล็กเดือดพอดี ไอ้คุณก่อกับคุณชายเชมันเลยเริ่มเทน้ำลงมาม่าคัพจนครบห้าถ้วยแล้วแจกจ่ายกันจนครบคน บทสนทนารอบตะเกียงสนามของทั้งห้าคนที่มีไอ้ก่อ ไอ้จี๊ด และพี่หมอกิมเป็นคนผูกขาดจึงหยุดลงอย่างชะงัด
รอสักครู่แค่มาม่าในถ้วยเริ่มอุ่นกำลังดีพี่กิมก็เริ่มยกถ้วยซดโฮกแบบที่ชอบทำเป็นประจำ แต่ซดได้ยังไม่ถึงครึ่งถ้วยคุณหมอหน้าตี๋ก็เริ่มสังเกตว่าไอ้เพื่อนรักที่นั่งขัดสมาธิอยู่ข้างๆมันเงียบแบบแปลกๆ......ก็ทุกทีมันต้องยกซดเสียงโฮกท่าเดียวกันเลย แต่ทำไมวันนี้ไม่มีเสียงอะไรเลยหว่า?
หนุ่มแว่นตี๋ที่เมื่อหัวค่ำหลังจากเพื่อนรักประคบประหงมให้ลืมตาในน้ำดื่ม แล้วแทบจะจับบีบปากกรอกยาแล้วบังคับให้เข้านอนไปก่อน แต่เสียงแข็งว่าตัวเองไม่ได้เป็นอะไร ไม่มีไข้ ที่เคืองตาก็แค่ฝุ่นเข้ามองตามสายตาเพื่อนแล้วก็เข้าใจ
ไอ้หมาใหญ่เลือกตำแหน่งนั่งได้ดีเกินไปแล้ว เล่นนั่งตรงกันข้ามน้องดอนน่ารักพอดี......เพราะอย่างนี้ได้โอกาสน้องเขาก้มหน้าก้มตากินมาม่ามันถึงได้เนียนๆแอบมองเขาตาเยิ้ม
‘ไอ้ใหญ่บ้า แล้วบอกว่าจะตัดใจ.....เดี๋ยวปั๊ด! หมั่นไส้มากๆพ่อก็เผด็จศึกซะหรอก’
หมอกิมยกถ้วยมาม่าคัพรสต้มยำกุ้งซดอีกสองโฮกแล้วเอื้อมมือหยิบน้ำมากรอกปากตาม แอบหันหน้าออกนอกวงไปกลั้วปากล้างฟันจนมั่นใจว่าไม่มีซากพริกติดแน่นอน เทน้ำในขวดออกมาลูบจนทั่วทั้งสองมือแล้วซับกับกางเกงยีนส์เนื้อนิ่มที่ใส่อยู่เนียนๆ จากนั้นจึงค่อยเบียดตัวเองกระแซะเข้าหาเพื่อนรัก
“ใหญ่......”
เรียกด้วยเสียงออดอ้อนแบบที่ไม่ค่อยได้เป็นฝ่ายทำ แล้วพอเพื่อนหันมามองก็เอียงศีรษะวางลงที่ต้นแขนหนาๆสมตัวที่หมอกิมรู้ดีว่าเวลาถูกกอดแล้วรู้สึกอุ่นแค่ไหน
“หืม.....”
“กิมหนาว.....”
ได้ผล.....หมาใหญ่ของกิมจ๋าวางถ้วยมาม่าอุ่นๆในมือลงทันทีแล้วหันมาสนใจขยับทั้งเสื้อตัวนอก ทั้งผ้าพันคอให้ พอเห็นว่ากระชับดีแล้วก็ก้มหน้ามาถามจนใกล้
“หนาวมากเลยเหรอกิม เห็นมั้ยใหญ่บอกให้นอนก่อนก็ไม่เอา ไหวมั้ย.....อยากเข้าไปนอนเลยรึเปล่า”
“หนาวจัง......แต่กิมอยากคุยกับน้องๆต่อนี่ อีกอย่างถ้านอนตอนนี้ก็ต้องนอนคนเดียว ใหญ่ยังไม่ง่วงใช่มั้ยล่ะ”
“ยังไม่ง่วง แต่ถ้ากิมไม่อยากนอนคนเดียว เดี๋ยวใหญ่เข้าไปนอนเป็นเพื่อน แล้วจะอยู่ด้วยจนกิมหลับเลยดีมั้ย.....”
หนุ่มตาตี่ยิ่งซบจนแทบจะเป็นซุกลงกับต้นแขนเพื่อนแล้วส่ายหน้าน้อยๆก่อนจะช้อนตาขึ้นมองสบกับคนที่ยื่นข้อเสนอน่าสนแต่ยังไม่ใช่ที่ต้องการให้.....ก็เรื่องอะไรจะยอมรับแค่นั้นล่ะ อย่างนี้ถ้าเข้าไปนอนแล้วกิมจ๋าเผลอหลับจริง ใหญ่จ๋าของกิมก็ออกมาส่งสายตาหวานเยิ้มให้น้องดอนน่ารักอีกอะดิ บอกได้คำเดียวว่าไม่มีทาง!
“ถ้าใหญ่ยังอยากคุยกับน้องๆต่อก็ยังไม่ต้องเข้าไปหรอก กิมไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่นี้เอง......”
ว่าแล้วก็สอดมือที่กำลังเย็นเฉียบเพราะเพิ่งล้างน้ำเมื่อกี้เข้าไปในมือของเพื่อนที่เพิ่งละจากถ้วยมาม่าอุ่นๆ พร้อมกับก้มหน้ากระพริบตาถี่ๆเรียกอุปกรณ์ชิ้นต่อไปแต่เป็นชิ้นที่เด็ดขาดมาเตรียมรอ
“เฮ้ย.....มือเย็นเจี๊ยบเลย หนาวมากเลยใช่มั้ยกิม”
“พี่กิมไม่สบายเหรอคะพี่.....มียาป้ะคะ พวกเราเตรียมพวกยาลดไข้มาด้วยนะพี่”
“ไอ้จี๊ด มึงเงียบเลย พวกพี่แกเป็นหมอนะเว้ย”
“เออ ลืม!”
ไอ้จี๊ดที่ยันตัวเตรียมลุกไปมุดเต็นท์ตัวเองหยิบยานั่งลงตามเดิม พร้อมๆกับที่พี่หมอกิมของน้องๆส่ายหน้าเบาๆแล้วส่งยิ้มระโหยโรยแรงจนน่ายกรางวัลตัวประกอบชายดีเด่นให้ไปเป็นเกียรติเป็นศรี ก่อนจะช้อนตาที่คราวนี้เริ่มแดงแถมยังมีหยดน้ำเอ่อน้อยๆแบบคนมีไข้ขึ้นมองสบกับเพื่อนรักในระยะประชิด
“ไม่เป็นไรมากหรอกใหญ่ กิมอยากอยู่ใกล้ๆใหญ่มากกว่าเข้าไปนอนคนเดียวนะ.....กิมคิดถึงใหญ่มากๆเลยรู้มั้ย.....”
เสียงแหบแห้งที่กระซิบให้ได้ยินกันแค่สองคนทำให้นายแพทย์โอฬารตัดสินใจได้ทันที ชายหนุ่มมองสบตาน้องๆทั้งสี่คนแล้วก็ลาไปนอนแบบง่ายๆ
“งั้นพี่สองคนไปนอนก่อนนะครับ ตกลงไม่มีใครจะแบ่งไปนอนเต็นท์พี่แน่นะ สี่คนไม่เบียดเหรอ”
“ฮู้ยยยยยย ไม่เบียดหรอกครับพี่ใหญ่ พวกผมสี่คนไปถึงไหนๆก็ยัดกันเข้าไปในเต็นท์เดียวนี่แหละพี่”
“ใช่ๆๆ ดีออกค่ะ อุ่นดี ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
“โอเค งั้นก็อย่าอยู่กันดึกนักนะ พรุ่งนี้เดินเข้าไปให้ถึงน้ำตกกัน วันนี้ได้แค่เข้าไปดูแวบเดียวเองเพราะใกล้มืด แต่พรุ่งนี้ถ้าใครไหวก็ลงเล่นได้เลย กู๊ดไนท์ครับน้องๆ”
“กู๊ดไนท์นะครับ” อันที่จริงนอกจากบอกราตรีสวัสดิ์ พี่หมอกิมของน้องๆยังอยากจะเดินไปเขย่ามือแสดงความขอบคุณกับไอ้น้องจี๊ดและไอ้น้องก่อฐานช่วยเร่งปฏิกิริยาโดยไม่ได้รับเชิญเสียด้วยซ้ำ........แต่ต้องห้ามตัวเองไว้
ไม่งั้น....เป้าหมายอย่างไอ้ใหญ่มันรู้ตัวก็แย่สิ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
....................................................
ถึงน้องรุ่งคนดี
ขณะนี้เป็นเวลาอีกสิบนาทีเที่ยงคืนค่ะ แล้วพี่ก็ยังนอนไม่หลับจนต้องลุกขึ้นมาเอาไฟฉายส่องกระดาษ แล้วเขียนจดหมายหาน้องรุ่งอยู่แบบนี้......
หลังการนั่งรถขึ้นเขาลงเขาผ่านโค้งสุดทรหด(โค้งเยอะจนไอ้ก่อจอมไฮเปอร์ที่ตั้งใจจะนับมันยอมแพ้เลิกนับแล้วหยิบถุงก๊อบแก๊บที่พี่คนขับเตรียมไว้ให้มาอ้วกเอาอ้วกเอาน่ะค่ะ) แถมต่อด้วยล่องแพยางอีกเกือบสามชั่วโมง แต่ระหว่างทางทั้งที่นั่งรถและนั่งแพนั่นวิวสวยมากเลยนะคะ พี่อยากให้น้องรุ่งมีโอกาสได้มาเห็นจริงๆ
ตอนล่องแพยางกันเราได้ผ่านน้ำตกเล็กๆที่หนึ่งด้วย ชื่อน้ำตกทีลอจ่อ พี่กะเหรี่ยงคนที่ทำหน้าที่เป็นนายท้ายให้เราแกบอกว่าคำว่าทีลอจ่อหมายถึงน้ำตกสายฝน แค่ได้ยินชื่อพี่ดอนก็เห็นด้วยแล้วค่ะว่าคนตั้งชื่อช่างตั้งได้ตรงกับลักษณะของฝอยน้ำที่ตกลงมาในลักษณะเดียวกับสายฝนที่ค่อยๆตกลงมาบางๆเบาๆเอาจริงๆ
น่าเสียดายที่น้ำตกต่อมาที่ชื่อน้ำตกสายรุ้งนั้นเราพลาดไป พี่แกบอกว่าถ้ามาเช้าๆเราจะได้เห็นรุ้งพาดตรงน้ำตกจริงๆ
แต่ไม่เป็นไรค่ะ.....เพราะจุดหมายหลักของเราคือทีลอซู หรือที่แปลว่าน้ำตกดำต่างหาก
พอขึ้นจากแพยางพวกเราก็ต่างคนต่างแบกเป้สัมภาระส่วนตัวแล้วขึ้นรถต่อ พี่ใหญ่เล่าว่าตอนมาหน้าฝนนั่นพอมาถึงตรงนี้แล้วต้องเดินเท้าต่ออีก 11 กิโลค่ะ เพราะทางจะปิดเนื่องจากอันตราย แต่นักท่องเที่ยวก็มากันอยู่ดีนะคะ เพราะทีลอซูหน้าฝนน่ะจะทั้งสวยทั้งยิ่งใหญ่อลังการมาก......
ก็แหงแหละเนอะ หน้าฝน น้ำก็ต้องเยอะเป็นธรรมดา คิดแล้วก็อยากมาตอนนั้นบ้างจังค่ะ (นี่น้องรุ่งจะว่าพี่ดอนใจง่ายอีกรึเปล่าคะ?)
พอเรานั่งรถมาถึงจุดที่ทางหน่วยอนุรักษ์พันธุ์สัตว์ป่าเตรียมไว้ให้วางแคมป์ตั้งเต็นท์ได้ แทนที่พวกเราจะรีบตั้งเต็นท์ พี่ใหญ่ก็ชวนทั้งพี่สี่คนแล้วก็พี่หมอกิม(เพื่อนพี่ใหญ่ที่มาเที่ยวด้วยจากจังหวัดสุพรรณฯ)เดินเข้าไปดูน้ำตกกันก่อน โดยเราก็ฝากของไว้กับพี่จากทัวร์ที่เหมามานั่นแหละค่ะ
พวกพี่ก็ไปกันตัวเปล่าเพราะเห็นป้ายบอกว่าแค่กิโลเดียวก็ถึงแล้ว มีก็แต่ไอ้ก่อคุณนี่แหละค่ะที่รีบคว้าเอากล้องที่ยังเห่อไม่หายห้อยคอติดไปด้วย
เดินไปอย่างเร่งฝีเท้าเพราะกลัวจะมืดก่อนออกมาโดยไม่ได้สนใจข้างทางสักเท่าไหร่แค่พอเริ่มเหนื่อยเราก็ได้ยินเสียงแล้วค่ะ....เสียงน้ำที่บอกได้เลยว่าต้องมีปริมาณมหาศาลกำลังตกกระทบกระแทกกับพื้นหินและพื้น้ำคละเคล้ากันไปหมดจนแยกไม่ได้ รู้แต่ว่าเสียงนั้นทำให้พวกพี่ยิ่งเร่งฝีเท้าขึ้นอีก
และโดยไม่ทันตั้งตัว แค่เดินลับเหลี่ยมไม้ที่ขึ้นหนาแน่นเป็นเหมือนบังตาธรรมชาติอยู่ ทีลอซูก็เผยความยิ่งใหญ่อยู่ตรงหน้า พี่ไม่รู้หรอกนะคะว่าจริงๆแล้วทำไมน้ำตกนี้ถึงได้ชื่อทีลอซู-น้ำตกดำ แต่พี่ดอนคิดว่ามันคงเป็นเพราะความมากมายมหาศาลของปริมาณน้ำ และความยิ่งใหญ่ที่เราเห็นนี่นั่นเอง ทีลอซู.....ดูลึกล้ำเหมือนกับสีดำจริงๆ
ไอ้ก่อยกกล้องของมันขึ้นมาถ่ายไปก็บ่นไปว่าเลนส์มันคงแย่แหงๆ น้ำต้องกระเด็นเข้ากล้องแน่ๆ เห็นท่ามันแล้วก็ขำค่ะแบบว่าอยากถ่ายเอามากๆ แต่ก็กลัวกล้องจะแย่เอามากๆไปด้วย
เฮ้อ.......ลำพังมาเจอน้ำตกสวยๆแล้วก็ต้นไม้เขียวชอุ่มแบบนี้พี่ก็คิดถึงใครบางคนแล้ว พอมาเจอคนห่วงกล้องขนาดหนักเข้า.....ไอ้เจ้าความคิดถึงมันเลยยิ่งมากเข้าไปใหญ่
แต่......น้องรุ่งช่วยเชื่อพี่สักนิดก็แล้วกันนะคะ ว่าที่พี่ดอนนอนไม่หลับจนต้องมาเขียนจดหมายถึงคนดีของพี่อยู่อย่างนี้เป็นเพราะอากาศมันหนาว ไม่ใช่เพราะสมองมันคอยแต่จะคิดถึงใครคนนั้นจนนอนไม่หลับ
อย่างน้อย......ก็ช่วยเชื่อให้พี่ยังกล้าที่จะเล่าเรื่องโน้นเรื่องนี้ให้น้องรุ่งฟังต่อไปเถิด......
พรุ่งนี้พี่ดอนจะเล่นน้ำเย็นค่ะ
พี่ดอนผู้ใจแตก
ปล. นี่ถ้าน้องรุ่งยังอยู่จะขอให้พี่เก็บน้ำตกใส่ขวดไปเป็นของฝาก เหมือนตอนที่พี่ไปเข้าค่ายศิลปะที่ทะเลแล้วเก็บน้ำทะเลใส่ขวดไปฝากรึเปล่าคะ?
เวลาสี่วันที่มีพี่กิมมาเพิ่มอีกคนผ่านไปอย่างรวดเร็ว หนึ่งวันที่เหลือหลังกลับมาจากเที่ยวทีลอซูสามวันสองคืน พี่กิมก็ขับรถมาแวะเวียนที่บ้านเช่าของทั้งสี่คนตั้งแต่เช้าเพราะพอกลับจากเที่ยวพี่ใหญ่ก็เข้าเวรตอนกลางคืนจะออกเจ็ดโมงเช้าทันที
มาถึงก็เจอแต่น้องเชที่ตื่นเช้าที่สุดในบ้าน ทักทายกันไม่กี่คำพี่หมอกิมก็ถามหาน้องดอน เล่นเอาเพื่อนที่ห่วงเพื่อนไม่น้อยหน้าใครถึงกับตงิดใจว่าหรือพี่ใหญ่รู้ตัวว่าพลาดแน่แล้วเลยส่งเพื่อนมาจีบไอ้ดอนมันซะเอง ประมาณว่าไม่ได้ไว้เองให้เพื่อนสนิทได้ก็ยังดี
แต่พอตอบว่าดอนกำลังอาบน้ำแต่งตัวในขณะที่อีกสองยังไม่ยอมโงหัวขึ้นจากเตียง พี่กิมก็หัวเราะอย่างอารมณ์ดี แล้วเลยแค่ฝากข้อความถึงอีกสองคนว่าเดี๋ยวพี่แกจะกลับสุพรรณฯก่อนเที่ยง คงอีกนานกว่าจะได้เจอกัน แต่มีข้อความพิเศษฝากไปถึงไอ้เพื่อนดอนว่า.......อีกไม่นานก็คงมาหาแล้วล่ะ แล้วแกก็หัวเราะหึๆขับรถต่อไปทางโรงพยาบาล ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคงไปรับพี่ใหญ่ที่กำลังจะออกเวรแน่
ทิ้งให้ไอ้คุณชายเชยืนงงอยู่คนเดียว ว่าทีกับพวกมันทำไมบอกว่าคงอีกนานกว่าจะได้เจอ แต่กับไอ้ดอนพี่แกถึงได้บอกว่าอีกไม่นานจะมาหา??!!
แถมพอเอาข้อความจากพี่หมอกิมแกไปบอกเพื่อนลูกครึ่ง กะว่าจะหายงงเผื่อมันจะอธิบายอะไรได้ ก็เห็นว่าไอ้ดอนมันทำหน้าตางงได้ไม่ต่างจากตัวเองเลยสักนิด
จนช่วงค่ำวันพฤหัสฯนั่นแหละไอ้คุณชายเชกับเพื่อนอีกสองคน รวมทั้งไอ้ตัวต้นเรื่องที่ทำให้เพื่อนๆต่อมอยากรู้อยากเห็นแทบระเบิดถึงได้เข้าใจ เพราะพอกลับจากวิ่งจ๊อกกิ้งแล้วต่อด้วยมื้อเย็นเบาๆที่ตลาดโต้รุ่งเสร็จ แค่เดินมาถึงหน้าบ้าน แทนที่ไอ้ดอนมันจะตามเพื่อนอีกสามคนเข้าบ้าน มันกลับชะงักอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่รอยยิ้มกระจ่างแบบที่หาได้ยากจากใบหน้ามันจะค่อยๆผุดขึ้นทีละน้อย....ทีละน้อย
แล้วมันก็ก้าวช้าๆราวกับเป็นภาพสโลว์เหมือนกับไม่แน่ใจบางอย่างเข้าไปหารถสปอร์ตเปิดประทุนสีขาวคันที่อีกสามคนก็ชักรู้สึกคุ้นๆ แล้วต่อหน้าต่อตาเพื่อนอีกสามคนนั่นแหละ แค่นายอรุณรุ่ง โพเวลล์ ก้าวเข้าไปยืนอยู่ข้างประตูฝั่งคนขับ ยังไม่ทันได้พูดอะไรด้วยซ้ำ ผู้ชายที่หลับเอาศีรษะหงายพิงไปกับพนักสีเทาเข้มจนเกือบดำก็ลืมตาขึ้น ก่อนจะมีรอยยิ้มมุมปากเล็กๆ แล้วก็เห็นจากระยะสิบเมตรว่าริมฝีปากของผู้ชายคนนั้นขมุบขมิบคำว่าอะไรไม่รู้ก่อนจะยื่นมือออกมาแบรออยู่ตรงหน้า.....จากนั้นไม่ถึงช่วงลมหายใจเข้าออกด้วยซ้ำ ไอ้เพื่อนตัวดีก็จัดการวางมือข้างขวาที่เมื่อกี้ยังกำๆแบๆเหมือนไม่รู้จะทำอะไรดีลงไปเสียแล้ว
“ดอว์น......เจอกันอีกแล้วนะครับ”
“หึๆๆ คุณนี่.....บ้าจริงๆ”
........................................................................
..โปรดติดตามตอนต่อไป..
ปล.เอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย >////////<
...พื้นที่โฆษณาเจ้าข้าเอ๊ย..
เนื่องจากคนในครอบครัวของข้าพเจ้านางสาวดาด้าหรือ pandaๅ123
ผู้เป็นป้าข้างบ้านของไอ้ตัวป่วนและควบตำแหน่งแม่ยายของพี่ปุ่น(ลูกแม่)
กำลังจะรวมเล่มเรื่อง A Little Vampire
.....นิยายแฟนตาซีว้ายวาย มีทั้งคนทั้งแวมพ์ แถมอีกหลายเผ่าพันธุ์
เช่น หมา มังกร และแม้แต่แมลงสื่อรักตัวน้อย
หากท่านไหนสนใจจะเก็บนิยายวายแนวแฟนตาซี
สำนวนเด็กน้อยอ่านได้ผู้ใหญ่อ่านดี...ไร้มลพิษ
(เพราะเหตุส่วนใหญ่เกิดในป่าแถมพาหนะหลักสำหรับพวกไม่มีปีกยังเป็นรถม้าอีก)
ก็เชิญติดต่อPMหาเจ้าของเรื่อง pandaๅ123 ได้ ณ บัดนี้เจ้าค่ะ
.....ขอแสดงความขอบคุณพื้นที่โฆษณาน้อยๆนะเจ้าคะ โฮะๆๆๆๆ
-
^
^
^
:z13:จึ้กกกกกกกกกกกกกกกกกก
จิ้มไว้ก่อน น้องดอนสอนไว้
อ๊ายยยยยยยยยยยยย กิมจ๋าอ้อนน่ารักอ่ะค่าาาาาาา เขิลแทนค่าาา :-[
ส่วนคู่ดอนนี่กับเพชชี่ นึกถึงซีรีย์เกาหลีเลย เวลาพระนางห่างกันสามสี่ปีแล้วมาเจอกันอีกรอบ ได้ฟีลนั้นเลย
อ่านไปนึกภาพไป ขอเขิลอีกรอบแทนน้องดอน :o8:
-
หมอกิมสุดยอด o13
น้องนุ่นใจร้าย...กลับมาต่อนะ...ค้าง :serius2:
+1
-
^
^
^
จิ้มๆพี่ลิตเติ้ล เดวิลลลลลลลล
เอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ออกจะยาว ออกจะหวาน(เรอะ?)แล้วเชียวน้าาาาาาาาาาาา
ตอนแระตอนนี้ที่วางเอาไว้ต้องยังไม่เจอด้วยซ้ำ(ชื่อตอนคลาดกัน ก๊ากกกกกกกกกก)
แต่ๆๆๆๆ เขียนไปแล้วก็สงสารตัวละคร แถมสงสารคนลุ้นเหงือกแห้ง
เลยเอาซะ ให้เจอซะเล้ยยยยยยยยยยยยยยยยย
กอดๆๆๆๆๆคุณZakuPz ด้วยนะคร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา
มาอายไรเนี่ย? เอร๊ยยยยยยยยยยยยยย (แต่นุ่นก็อายค่ะ ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ)
อ๊อยยยยยยย เจ็บตรูดด
ละอ่อนน้อยแกล้งคนแก่ งุงิ
V
V
V
-
:z13:
แปะก่อนนะคะพี่นุ่น เด๋วเย็นๆมาอ่านจ้าา ไปเรียนก่อนๆๆ : )
------
ดิทๆๆๆๆๆๆค้าาาา~
แอร๊ยยย .. ทำมาเซอร์พร้งเซอร์ไพรส์เนอะคนเรา
ถ้าน้องดอว์นเค้าหมั่นไส้ย้อนถามว่า "มานี่มีธุระอะไรเหรอ?" แบบนี้คงหน้าแตกพิลึกเนอะพี่เพชร 5555
พี่กิมจ๋าน่ารักจังเลยค่ะพี่นุ่น ><"
ให้เวลาอีกสามตอน ถ้าพี่ใหญ่ยังไม่รู้ตัวสักทีนี่ นุ้งพาร์ขอลักพาตัวพี่กิมจ๋ามานอนกอดได้ปะคะพี่นุ่น?
บับว่ามัน จิ๊! อะค่ะ .. หึงออกนอกหน้ามากๆแต่ความรู้สึกช้าเว่อร์ๆเลยพี่ใหญ่จ๋าเนี่ย :a14:
แอบมีโมเมนต์พี่กิมหมั่นไส้(หรือหึง?)หลังกินมาม่าต้มยำด้วยอะ น่ารักจัง =////=
ปล. พี่ดอว์นก็น่ารักค่ะ ขอโทษที่ตอนนี้แอบนอกใจไปเยอะนะคะ 5555
ขอบคุณค่ะพี่นุ่น *กอดๆหอมๆด้วยความดีใจที่ได้จิ้ม คึคึ* o3
-
พี่นุ่นครับ
ตอนที่จ๊ะจ๋า 2 คนเขากอดกันนี่ผมหัวเราะ..อะคึคึคึ..นึกภาพคนตัวโตๆ 2 คนอ้อนกันแล้วนี่ อะคีคึคึ
แต่ไอ้ที่แบบจะเป็นบ้าไปเลยก็ตอนที่ดอนเดินเข้าไปหาคนที่มาจอดรถรอนี่แหละแบบ....
อยากลงไปชัก (ท่าจะเป็นเอามาก)
ps. ดอน จะโทรหาเราหรือเปล่า โทรมาเลย แต่ถ้าคนรับสายเป็นเด็กตัวกะเปี๊ยกให้บอกว่า สั่งข้าวนะ 5555555
-
อ๊ากกกกกกกกก คิดถึงงงงงงงงงงง (พี่กิม-พี่ใหญ่นะ) :o8:
อยากเลี้ยงหมาใหญ่ๆบ้างอะไรบ้าง อิอิ
แต่แอบฮาพี่กิม ยั่วขนาดนั้นแล้วไอ้คุณพี่ใหญ่ยังไม่รู้ตัว กร๊ากกกกกก (น่าสงสารเกิ๊น :laugh:)
และแล้ว นะ นะ ในที่สุด...ใครบางคนก็มาได้เสียที
ช้าไปมากเหอะ รีบทำคะแนนเร็วๆจิ :angry2:
-
รอตอน 14 นานมาก
แล้วก็ไม่ผิดหวังเลย
เขาเจอกันแล้ว
o18
-
พี่นุ่นเห็นว่าน้องจะขึ้นวอร์ดใช่มั้ยเนี้ยยย ถึงทวนกล้ามเนื้อหน้ให้สองมัด5555
ลีเวเตอร์ เป้าพี่บี้ 55555
ในที่สุดพี่เพชรก็ได้เจอพี่ดอว์นนนนนนนน
>w<
แอบชอบพี่กิมพี่ใหญ่ด้วย แต่เมื่อไหร่พี่ใหญ่จะรู้ใจตัวเองซะที๊!!!!
-
^
^
^
แว้กกกกกกกกกกกกกกกกก
จะยกกระชับเป้าพี่บี้จริงๆเรอะ???????
โอว ม้ายยยยยยยยยยยย
(สำหรับท่านที่งง levator = levar = ยกขึ้น ส่วน palpebrae = เปลือกตา ค่ะ)
คุณyeyong กอดๆๆๆๆๆๆๆ ขอโทษที่ให้รอนานนะคะ ฮี่ๆๆ
น้องไจฟ์.......มาเม้นท์แบบนี้นี่น้องทีไม่รู้ชิมิ? ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
อ้ากกกกส์ เขาเจอกันแล้ววววว
ตื่นเต้นแทนน้องดอว์น :laugh:
เป็นกำลังใจให้ค่าา :L2:
-
เจอกันแล้ว..........
-
พี่เพชรมาหาน้องดอว์นแล้ว แอร๊ยยยย
+1 ขอตอนต่อไปเร็ว ๆ นะคะ
อยากบอกว่าพี่ใหญ่น่ารักน่าหยิกมากค่ะ
-
แอร๊ยย
พี่เพชรตามมาแล้วววว
ว่าแต่....เอาใจช่วยหมอกิมเน๊อออ
เมื่อไรหมอใหญ่จะรู้ตัวเนี้ยยยย -*-
-
เย้ พี่กิมจ๋า กะพี่ใหญ่จ๋ามาแล้วววว :กอด1:
เย้ๆ อีกที เค๊าเมนท์ครบ 250 แล้ว กด + ได้แล้วววว
แต่ เอ่อ เค๊ากดกันยังงัยอ่ะคะ >*<
-
ู^
^
^
:z13: ดีใจด้วย อิอิ :mc3:
วิธีการกดโหวตง่าย ๆ มาก ๆ
ชอบใจใครก็กด [โหวต +] ได้เลย
เช่น
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/test/vvv.jpg)
ไปแร้นนนนน ชะแวบบบบ :a1:
-
ู^
^
^
:z13: ดีใจด้วย อิอิ :mc3:
วิธีการกดโหวตง่าย ๆ มาก ๆ
ชอบใจใครก็กด [โหวต +] ได้เลย
เช่น
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/test/vvv.jpg)
ไปแร้นนนนน ชะแวบบบบ :a1:
อ๋ออออออ แหะ แหะ ขอบคุณพี่ดาด้าค๊าบบบบบบ /
-
อยากอ่านตอนต่อไปจนใจจะขาดแล้วครับเนี่ย
มาเร็วๆ นะครับตอนต่อไป รอยู่ๆ ครับ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยหวานอ่ะ
ยิ่งตอนพี่เพชรเจอกับน้องดอว์นนะ
ถ้ายืนอยู่แถวนั้นคงแทบกองละลาย
น่ารักที่สุด พี่กิมกับพี่ใหญ่ด้วย
แต่ว่านะพี่ใหญ่นี่ความรู้สึกช้าไปไหม
ชักสงสารพี่กิมขึ้นมาทันใด
กลัวจะเหี่ยวแห้งก่อนจริงจริ๊ง
-
เมื่อไหร่อิตาใหญ่มันจะรู้ตัวซักที ว่ารักใครกันแน่
เดี๋ยวก็ยุให้หมอกิมจับปล้ำให้รู้แล้วรู้แรดไปเลย ลุ้นจนเหนียงยานหมดแล้วเนี่ย
น้องดอร์น กะพี่เพชร ได้เจอกันซะที ฮู้วววววว :z2:
-
พี่หมอกิม กะพี่ใหญ่น่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :o8:
แล้วในที่สุด พี่เพชรกับน้องดอว์นก็เจอกันซักที
ปล.ชอบจังคำลงท้ายจดหมาย ... อิอิ พี่ดอว์นผู้ใจแตก
-
งืดดดดดดดดดดด ในที่สุดเพชรดอนก็ได้เจอกันอีกครั้ง รออ่านความหวานของทั้งสอง >_<
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยย พี่เพชรกับน้องดอนได้เจอกันแล้ว แค่ประโยคทักทายสั้นๆ แต่รู้สึกหว๊านหวาน
-
ในที่สุดก็ได้เจอกันเสียที หลังจากที่ตามลุ้นมานาน
อยากรู้ว่าเจอกันแล้ว จะเป็นอย่างไร น้องดอว์นจะเขิลพี่เพชรแค่ไหน :L1:
ส่วนคู่เพื่อนรักนี่ก็น่ารักซะไม่มี หมอกิมพยายามเข้านะ คงต้องพยายามมากๆ เลยแหล่ะ
หมอใหญ่ประเภทรู้ตัวช้า จนไม่รู้ตัวว่าเพื่อนน่ะเค้าไม่หึง ไม่หวงกันหรอก
ดูซิหมอกิมยังรู้เลยว่าอาการหึงและหวงแบบนั้นน่ะ มีแต่พ่อหรือผัวเท่านั้นแหละที่จะมี
แต่เจ้าตัวก็ยังสติล คอนทินิว ไม่รู้ตัว ไม่รู้ใจตัวเองต่อไป
ถ้าหมอกิมไม่กระตุ้นก็คงมึน+อึนไปอีกนาน
ขอบคุณไรท์เตอร์ค่ะ :pig4:
-
คู่หมาใหญ่กับกิมจ๋าก็น่ารักกกก
หมาใหญ่ก็ขี้อ่อนสุดๆส่วนกิมจ๋าก็ฮาได้ใจ
แต่ก็ต้องมาแพ้ให้กับคู่พราเพชรกะน้องดอน โอ๊ยยยยยย ออกมาแป๊ปเดีญวแต่ทำไมบรรยากาศมันถึงหมานขนาดนั้นนนน :-[ :-[
-
ได้เจอกันซะทีนะ ต้องขอบคุณกามเทพกิมที่ช่วยส่งข่าว
ขอให้ผลบุญ ดลให้กามเทพกิมสมหวังเช่นกัน
-
แอร๊ยยยยยยยยยยย น้องดอว์นกับพี่เพชรเจอกันแล้ววววววววว
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยย
ในที่สุดก็ได้เจอกันแล้วววววววววววว
หลังจากผ่านไป 15 ตอน
5555+
-
พี่กิมสุดยอดค่ะ มารยากิมร้อยเล่มเกวียน ฮ่าๆ
พี่ใหญ่รู้ใจตัวเองสักทีดิ ชิชิ
ดอว์นกับพี่เพชรเค้าเจอกันแล้ว *ยิ้ม*
-
หึหึหึหึ
พี่หมอเพชรสุดยอด
ไปตามที่ทีลอซูไม่ได้ก็เลยมาตามหาที่ตากซะเลย
มีสายดีก็แบบนี้สินะ
55555555555
-
คิดภาพสโลว์โมชั่นฉากที่เจอกันตามได้เลย
ว่าแต่หมอกิมไหงเจ้าเล่ห์ขนาดหว่า
-
พี่เพชรตามไม่ปล่อยจริงๆนะ
แต่หมาใหญ่ใกล้เกินไปจนไม่รู้ตัวใช่ไมนั้น
พี่กิมรุกเลย อย่ายอมแพ้
-
บร๊ะ เจอกันแล้วววววว
:m11: ดีใจอ่ะ ลุ้นซะตัวโก่ง
ตอนนี้หมอกิมแย่งซีนทุกคนแม้แต่พระเอก
เจ้าเลห์ได้ใจ ช่างยั่วได้ที่มาก
เมื่อไรพี่ใหญ่จะรู้ตัวซะทีล่ะ ก
-
:o8: เจอกันแล้ว :o8:
:pig4: :pig4:
-
ได้เจอกันซะที โอ้กว่าจะเจอกันนะ
แล้วเมื่อไรหมอใหญ่จะรักหมอกิมสักทีล่ะ หมอกิมรอนานละเด้อ
-
กระโดดงับหัวคุณนุ่นด้วยความคิดถึง!!
มาแล้วๆๆๆๆๆ โอ๊ยดีใจๆๆๆๆๆๆๆ
+1 :กอด1: ด้วยความคิดถึงค่ะ!!
ในที่สุดก็เจอกันแล้วเนอะ พี่ดอน!!
-
สุดยอดแห่งความรู้สึกค่ะ :L2:
-
โห ตอนกิมจ๋ากับใหญ่จ๋าอ้อนกันก็ว่าหวานแระนะ
ตอนจบของตอนนี้ แบบว่านั่งยิ้มเลยอะ 5555555
-
ยิ้มแก้มแตกไปแล้ว
พี่เพชรสุดยอดดดด o13
-
กว่าคุณพี่จะมา >,,,,,,,,,,<
แว๊กกกกกกกกกกกกกกกก,, จะหวานได้รึยังน๊า~
-
ว้าว *-*
เจอกันแล้ว
ดีใจๆ
ไม่รู้เจอคราวนี้จะหวานกันขนาดไหน อิอิ
รักน้องดอว์นพี่เพชร
รีบมาต่ออย่างด่วนเลยค่ะ
รอร้อรอ
-
หมอกิมน่ารักอะ และแล้ว ดอว์นกะเพรชก็เจอกันแล้ว ลุ้นตอนต่อไปค่ะ :pig4:
-
หมอกิมเอาไปเลยรางวัลตุ๊กตาทอง
ส่วนหมอใหญ่เอารางวัลชายทึ่มแห่งปีไป 55+
เจอกันแล้ว ๆ :-[
-
^
^
โดดกอดบุ้งกี๋
(คึดฮอดแต่กอดบ่ดั้ย งุงิ)
-
จะ เจอกันแล้ว :-[ :-[ :-[
-
เค้าชอบพี่กิมมมม ฮ่าๆๆ
หลายร้อยเล่มเกวียนจริงๆ ถ้าพี่ใหญ่พลาดจะหัวเราะให้ฟันหลุดเรย (แต่คงไม่พลาดเนอะ เพราะไม่มีใครยอมปล่อย อิอิ)
เค้าเจอกันแร้ววววววววววววว
กรี๊ดดดดดดดดดด
-
อา........ปลาบปลื้ม
มีแต่คนเข้ามาอายเป็นเพื่อน โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รายงานตัวว่าบ่ายโมงตรงจะออกไปภูธร กลับอย่างเร็วพรุ่งนี้ อย่างช้ามะรืนค่ะ
เพราะฉะนั้นก็ อย่าเพิ่งรีบมารอกันนะคะ
ปล.พี่กิมจ๋าน่ารักเนอะ คริคริ แต่ๆๆ.....ตอนต่อไปพี่กิมจ๋าเหมือนจะไม่มีบทเลยล่ะค่ะ ก็คู่นั้นเขาเจอกันแล้วนี่เนอะ >/////<
-
อ่านหมอกิมกะหมอใหญ่แล้วเขิลแทนอ่ะ...หมอใหญ่เนี่ยความรู้สึกช้าจริง ๆ น้าาาา า าาา
ระวังนะ...รู้ตัวอีกที อาจจะกลายเป็นภรรยาของหมอกิมแบบไม่รู้ตัว แล้วจะหาว่าคนอ่านอย่างเค้าไม่บอกไม่ได้นะเออ...คริคริ >/////<
สงสัยหมอกิมของเรา(?)คงต้องใช้ความพยายามอีกมาก กว่าจะทำให้หมอใหญ่รู้ใจตัวเองเสียที...
แต่มารยาร้อยเล่มเกวียนที่หมอกิมมี คาดว่างานนี้คงไม่ยาก...แค่ทำให้หึงให้มากกว่านี้อีกนิดส์ มีตัวแปรเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาอีกหน่อย
คาดว่าหมอใหญ่คงหนีไม่พ้นมือหมอกิม...แต่ถ้าจะให้ดีนะคะหมอกิม แนะนำให้จับกดโล้ด...ได้ผลดี และรวดเร็วทันใจกว่ากันเยอะ 55555+
แถมสถานะ ยังจะได้อย่างที่หมอกิมต้องการอีก...เพราะจะได้หมอใหญ่เป็นภรรยา แต่ถ้าเกิดการพลิก อันนี้เค้าก็คงจะรับประกันไม่ได้อ่ะนะ...ฮี่~*
ส่วนคู่พี่ดอว์นกะพี่เพชร...อร๊ายยยยยยยย ย ยยยยยยยย ย ยยยยยย...ขอเขิล แล้ววิ่งไปตะกายฝาบ้านก่อน...เค้าเขิลอ่ะ เค้าเขิล เค้าเขิลลล ล ลลลลลล >//////<
น่ารักไม่ทนแล้วนะคู่นี้...ยิ่งตอนที่ยืนมาไปจับกัน ตอนที่พี่เพชรเค้ามาหาพี่ดอว์น แล้วไหนจะตอนรอยยิ้มกว้าง ๆ ของพี่ดอว์นที่มีให้พี่เพชรอีก...
เอาใจเค้าไปเลยเกินร้อย...กรี๊ดดดดด ด ด ด ดดดดดดด...แล้วหลังจากนี้ล่ะ เค้าจะหวานกันสักขนาดไหนเนี่ย...สงสัยคงต้องวิ่งไปซื้อไบรกอนเตรียมไว้สำหรับตอนหน้า
พร้อมกับซื้อใบบัวบกมาเป็นยาแก้ช้ำในให้หมอใหญ่แกด้วย...เพราะคงต้องได้รู้ความจริงว่าสาเหตุการอกหักจากพี่ดอว์นมาจากใคร...เอาน่า ๆ เด่วเค้าให้หมอกิมมาดามอกนะหมอใหญ่นะ =3=
+1 นะฮะคุณนุ่น ^^~*
-
^
^
^
ชอบคนเม้นท์ยาวๆจัง อยากเม้นท์ได้แบบนี้มั้ง
^
^
โดดกอดบุ้งกี๋
(คึดฮอดแต่กอดบ่ดั้ย งุงิ)
กอดดดพี่นุ่น แล้วเหวี่ยงรอบทิศ 555
กำ-*-พี่นุุ่น ติดเชื้ออิสานไปซะแระ กร๊ากกกกกส์
:laugh:
-
กิมจ๋า มีกี่ร้อยเล่มเกวียน ใช้ให้คุ้มนะ ใหญ่จ๋าตาถั่ว ใจถั่ว มักมากกก
เอาให้ตาสว่าง ใจแจ่มกระจ่าง รู้แจ้งใจตัวเองซะที
และ และ แล้ว ก็ หูย เจอกันแล้ว น้องดอว์นกับพี่เพชร
อิฉันยิ้มแก้มปริไปกับเค้าสองคนด้วยแหละ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด ทำไมกิมจ๋าของคุณนุ่นถึงได้น่ารักอย่างนี้ล่ะคะ คนอะไรก็ไม่รู้แกล้งมารยาได้ไร้เดียงสาและน่าเอ็นดูเป็นที่สุด ชอบอ่ะชอบบบ ใหญ่จ๋ารีบรู้ตัวสักทีนะ ไม่งั้นรกรจะแย่ง!*กิมจ๋าบอก ผมไม่ไป* 5555
แต่พี่เพชรกะน้องดอว์นก็ไม่น้อยหน้านะ มาไม่กี่บรรทัด แต่ก็ประทับใจ ตอนหน้าเขาสองคนจะได้คุยกันหลายประโยคแล้วใช่ไหมคะ? อ๊ายยย เขินรอ :-[
กอดคุณนุ่นด้วยความคิดถึง *ฮึบ ฮึบ*
:กอด1: :L2:
-
คุณNabee เดี๋ยวตอนต่อไปได้เจอพี่ดอนกับพี่เพชรเยอะๆแล้วนะคะ ส่วนพี่กิม...กรั่กๆๆ ปล่อยให้แกพยายามต่อไปก่อนค่ะ
บุ้งกี๋เอ้ย.....เจ้ก็ต้องลองอิสานบ้างไรบ้าง ก็คุยกะเด็กอิสานนี่นะ หุหุ
พี่แก้ว.......อย่าเพิ่งเบื่อพี่ใหญ่นะคะ ก็นะ ถึงพี่ใหญ่จะง่าว แต่ก็หวงกิมจ๋านะเออ หุหุ
คุณรกร......นุ่นจะหาน้องหนอนนนนนนนนนนนน กร๊ากกกกกกกกกก (จะแย่งพี่กิมจ๋าจริงอ้ะ? งั้นนุ่นแย่งพดด้วง)
.......................................
ไม่เกินพรุ่งนี้เจอกันแน่นอนค่ะ ตอนนี้มาสามหน้าแล้ว
แบบว่า...สองคนเขากำลังพยายามพูดกันอยู่ (พูดน้อยทั้งคุ่ไม่ไหวจะเคลียร์)
-
งืดดดดดดดดดดดดดด นึกว่ามาแล้วซะอีก >_<
-
^
^
^
จิ้มๆคุณเลิฟทูวาย^o^
มาส่งแล้วนะคะ
แอบบอกว่าพอเป็นบทของสองคนนี้ เขียนยากจริงจังค่ะ เพราะพื้นฐานสองคนเขาไม่ค่อยพูด
พี่เพชรก็เก๊กเนี้ยบ ส่วนพี่ดอนก็เก็บกด กร๊ากกกกกกกกกก
แต่ๆๆ ในที่สุดก็พาตอนต่อไปมาส่งแล้วนะคะ ไปอ่านกันเล้ยยยยยย
..................................
ตอนที่๑๖ คำตอบ
“ดอว์น......เจอกันอีกแล้วนะครับ”
“หึๆๆ คุณนี่.....บ้าจริงๆ”
...................................................
สัมผัสแรกจากฝ่ามือนั้นอุ่นจัดอย่างไม่น่าเชื่อ ทั้งที่ดูจากท่าทางเจ้าของมือใหญ่ที่ยังคงมีปลายเล็บเจียนเรียบสะอาดสะอ้านดุจเดียวกับในความทรงจำน่าจะมานั่งหลับรออยู่พักใหญ่แล้ว
“คุณมือเย็นจัง เข้าบ้านก่อนดีกว่ามั้ย แล้วนี่ไปวิ่งมาหรือครับ ทำไมไม่ใส่เสื้อแขนยาว....”
“หึๆ”
เสียงหัวเราะเบาๆจากคนเป็นเจ้าบ้านดังขึ้นอีกคำรบ เมื่อคิดได้ว่าประโยคเมื่อกี้มันดูผิดตำแหน่งกันไปนิด ก็คนสมควรจะเป็นห่วง มันน่าจะเป็นคนที่ยืนอยู่ตรงนี้มากกว่าไม่ใช่หรือ
“ขำอะไร.....อ้อ เข้าใจแล้ว ก็..ถ้าคุณจะใจดี ชวนผมเข้าบ้านด้วย ผมก็จะดีใจมาก”
“เอ่อ.....”
อรุณรุ่งเหลียวหน้ากลับไปทางบ้านเช่าแล้วเลยต้องดึงมือตัวเองออกมาจากการเกาะกุมของคนที่ยังนั่งอยู่ในรถ เพราะเห็นว่าเพื่อนอีกสามชีวิตยืนเรียงแถวหน้ากระดานมองมาตาไม่กระพริบ ที่อาการหนักสุดก็ไอ้เพื่อนก่อ เพราะรายนี้จ้องไปก็อ้าปากหวอไปด้วย
“ถ้าไม่สะดวก....”
“สะดวกสิ แต่....คือ....บ้านเช่าชั่วคราวน่ะ ไม่มีเก้าอี้เลยสักตัว นอกจากม้านั่งเตี้ยๆไว้นั่งซักผ้า กับเก้าอี้บนห้องชั้นสอง คือ....ผม..เอ่อ...เข้าไปก็นั่งพื้นนะ....”
นายแพทย์วัชระเห็นสีหน้าตกใจกับอาการพูดรัวจนลิ้นแทบจะพันกันของพ่อหนุ่มนัยน์ตาโศกแล้วเลยยิ่งยิ้มกว้าง แถมเจ้าตัวเองก็คงรู้ตัวว่าเพิ่งจะแสดงท่าทีแบบไหนออกไป เสียงที่หลุดออกมาช่วงท้ายประโยคจึงทอดช้า แล้วยังหรี่เสียงตัวเองเบาลงจนคนฟังต้องตะแคงหูฟังถึงจะได้ยิน
“ขออนุญาตเข้าไปนั่งตรงไหนก็ได้ในบ้านด้วยคนนะครับ....หรือถ้าดอว์นจะใจร้ายไม่ยอมให้นั่ง พี่ขอแค่เข้าไปยืนตรงมุมแคบๆก็ยังดี.....ข้างนอกนี่เริ่มหนาวแล้วด้วยสิ”
ดูท่าพระพายจะเป็นใจเข้าข้างคนที่เพิ่งนับว่าตัวเองเป็นพี่ เพราะพอจบประโยคขอร้องนั่น สายลมเย็นของฤดูหนาวก็พัดวูบมาทันที พอดีกับที่คนต้องรับบทน้องอย่างไม่ได้ตั้งตัวเสหรุบตาลงต่ำแล้วยกมือขยับแว่นให้เข้าที่เพื่อแก้เขินเพราะสายตาพราวระยับที่ส่งมาแบบไม่คิดจะปิดบังความรู้สึกของคนที่อุตส่าห์ขับรถทางไกลมาหาถึงที่
“งั้นก็เข้าบ้านกันเถอะ เดี๋ยว..เอ่อ....ผมจะแนะนำเพื่อนๆให้รู้จัก”
ตกปากรับคำ แถมชวนอีกฝ่ายเข้าบ้านแล้วอรุณรุ่งก็ยืนนิ่งอยู่ที่เดิมนั่นแหละ จนได้ยินเสียงนุ่มๆกลั้วหัวเราะของคนในรถดังมาอีกรอบ
“หึๆๆ ดอว์น.....พี่เปิดประตูรถไม่ได้”
เท่านั้นแหละ คนที่ทำเป็นขยับแว่นปิดบังความเขินอยู่เมื่อกี้ถึงกับเด้งตัวหนีจนแทบจะเป็นกระโจนไปยืนรออยู่ฝั่งตรงข้ามที่มีเพื่อนอีกสามยืนเรียงกันอยู่ก่อนแล้ว
แต่ถึงจะด้วยความเร็วขนาดนั้น ริ้วสีแดงที่อยู่ๆก็ซับเป็นสีจัดขึ้นที่สองข้างแก้มก็ไม่อาจรอดสายตาคู่คมของคนที่ไม่ได้ละสายตาไปจากใบหน้าของคนที่ทำให้คิดถึงสักนิดได้เลย
คิดถึงมาก....จนทนรอให้ถึงสัปดาห์หน้า....เวลาที่เด็กฝึกงานจะฝึกครบกำหนดแล้วกลับกรุงเทพฯไม่ไหว จนต้องรี่มาหาถึงนี่.....
นายแพทย์วัชระตัดสินใจส่งรอยยิ้มเสริมสร้างสัมพันธภาพอันดีกับเพื่อนของเป้าหมาย เพราะเมื่อก้าวผ่านประตูเหล็กเข้ามาในเขตทาวน์เฮ้าส์หลังน้อยได้ อรุณรุ่งก็แนะนำตัวคร่าวๆแบบที่คร่าวจริงๆด้วยการบอกชื่อเขากับเพื่อนๆตัวเองว่า
‘เอ่อ...นี่เพชรนะ......เพชร...สามคนนี้เพื่อนสนิทผม ชื่อก่อ จี๊ด เช......คุณรอเดี๋ยวนะ ผมไปอาบน้ำแต่งตัวเดี๋ยวเดียว’
แค่นั้น.....แล้วก็วิ่งเข้าไปทางด้านหลังส่งเสียงซอยเท้าขึ้นบันไดมาเป็นหลักฐานว่าเจ้าตัวตัดช่องน้อยเอาตัวรอดไปแล้ว ทิ้งให้ ‘เพชร’ เผชิญกับสายตาสามคู่ที่บรรจุเครื่องหมายคำถามจับจ้องมาเพียงคนเดียว
“จะนั่งมั้ยคะ คือถ้าไงจะปูเสื่อให้”
ในที่สุดผู้หญิงคนเดียวในบ้านก็ตัดสินใจทำลายความเงียบด้วยการยื่นข้อเสนอง่ายๆ ซึ่งพลอยทำให้ผู้ชายอีกสามคนที่ยืนนิ่งมองตากันราวกับกำลังคุมเชิงประเมินกำลังฝ่ายตรงข้ามขยับตัวผ่อนคลายบรรยากาศหนักๆที่กดดันอยู่ในโถงชั้นล่างของบ้านเช่า
“ไม่เป็นไรครับ พี่นั่งรอตรงบันไดหน้าบ้านก็ได้”
พอแขกแปลกหน้าก้าวออกไปทรุดตัวนั่งบนขั้นบันไดหน้าบ้าน อีกสามชีวิตเลยพลอยก้าวตามออกมาด้วย แล้วก็แยกย้ายกันยืนพิงเสาบ้าง พิงกรอบประตูบ้าง แต่ที่น่าเกรงขามเหมาะกับการคุมเชิงที่สุดก็คงนายก่อคุณที่เดินไปนั่งขัดสมาธิหันหน้ามาเผชิญหน้าแล้วใช้สายตาแฝงแววขี้เล่นสำรวจแขกที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีกรมท่าเข้มจนเกือบดำพับแขนไว้ลวกๆเหนือข้อศอก กับกางเกงทำงานสีดำผ้าเนื้อดีที่ปล่อยชายเสื้อออกมาด้านนอก แล้วยังปลดกระดุมบนออกสามเม็ด แล้วถึงมาหยุดที่ใบหน้าซึ่งมีรอยยิ้มมุมปากบางๆประดับอยู่
“คุณมาได้ไง นัดกับไอ้ดอนมันไว้เหรอ”
หลังส่งสายตาเกี่ยงกันไปมาจนคนอายุมากที่สุดนึกขันก็ดูเหมือนเพื่อนของคนที่หมอเพชรคิดถึงจนต้องรี่มาหาจะตกลงกันได้ว่าให้เป็นหน้าที่ของนายวิสุทธิ์ที่เลือกคำถามแรกมาแบบที่ทำให้คนรอฟังผิดคาด
ก็แทนที่จะมีคำถามประมาณว่าคุณเป็นใคร รู้จักกับเพื่อนผมได้ยังไง มาจากไหน หรือแม้แต่อย่างร้ายๆหน่อยก็ต่อต้านนิดๆแบบ..มาทำไม คุณชายเชกลับถามด้วยสำเนียงเรื่อยๆเบาๆเหมือนกำลังคุยเรื่องดินฟ้าอากาศไปเสียได้
“ไม่ได้นัดไว้หรอก พอดีพี่เพิ่งว่างพอจะปลีกตัวมาได้ แล้วก็ไม่ต้องเรียกคุณ-ผมหรอกนะครับ พี่เป็นเพื่อนหมอกิมกับหมอใหญ่น่ะ”
ข้อมูลที่ได้รับคราวนี้ทำเอาตัวอยากรู้อยากเห็นทั้งสามเบิกตากว้างเก็บอาการไม่อยู่กันเลย
“จริงดิ งั้นพี่ก็เป็นหมอเหมือนพวกพี่เขาอะดิ?”
“อื้ม ก็รุ่นเดียวกัน เป็นรุ่นพี่ของน้องๆเหมือนกันแหละ”
“โห...โลกกลมไปไหนเนี่ย! แล้วนี่ขับรถมาจากไหนอะพี่?”
“กรุงเทพฯครับ พอดีวันนี้พี่เลิกเร็ว แล้วพรุ่งนี้เป็นวันหยุด”
หมอเพชรคิดว่ามองไม่ผิดว่าแววตาของเด็กสามคนนี้มีความพึงพอใจแฝงอยู่....ถ้าให้เดา ก็คงเพราะเห็นว่ามีความพยายามและตั้งใจที่จะมาหาเพื่อนรักจริงๆกระมัง
“พี่มาเสียเที่ยวนะผมว่า เพราะพรุ่งนี้วันศุกร์ พี่หยุดแต่พวกผมไม่หยุด....ไอ้ดอนก็เหมือนกัน หลังปีใหม่แบบนี้คนไข้อุบัติเหตุถูกส่งปรึกษาที่แผนกอย่างเยอะอ้ะ มันไม่ว่างไปคุยกับพี่หรอก”
ไอ้คุณก่อที่เริ่มจะเห็นความดีของพี่หมอคนล่าสุดข้อที่มีความพยายามสูงเริ่มให้ข้อมูล
“พี่รู้ครับ แต่ที่มาก็เพราะอยากเจอมาก.....แค่ได้เห็นหน้า ได้คุยด้วยเท่านี้ก็คุ้มแล้ว....”
นายแพทย์วัชระหยุดเสียงที่เปล่งออกมาไว้แค่นี้ ทั้งๆที่ความคิดคำนึงมันมากมายกว่านั้น...แค่ได้เห็นหน้า ได้คุยด้วย ให้ได้แน่ใจ...ว่าดอว์นไม่ใช่แค่ภาพฝัน เท่านี้ก็คุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้มแล้ว
และเพียงน้ำเสียงเรียบเรื่อยกับใจความของประโยคบอกเล่าที่ลงมาได้ยินเข้าพอดี ก็ทำให้คนที่จมกับความผิดหวังซ้ำๆมาตลอดอย่างอรุณรุ่งรู้สึกว่าหัวใจมันโลดแรงขึ้นจนแทบจะควบคุมไม่อยู่เอาทีเดียว
“เพชร....”
“เสร็จแล้วหรือดอว์น.....”
“อืม....ไปกันเถอะ”
.......................................................................
เสียงเรียกเข้าจากเบอร์พิเศษของคนพิเศษดังขึ้นขณะที่นายแพทย์วิเศษกำลังใช้สำลีชุบแอลกอฮอล์เช็ดทำความสะอาดตามซอกหลืบของสเต็ทโตสโคป...อุปกรณ์ที่ใช้ทาบกับร่างกายคนไข้เพื่อฟังเสียงต่างๆภายในตั้งแต่เสียงหายใจไปจนเสียงเคลื่อนไหวของลำไส้ คุณหมอกิมตาตี่รีบวางมือแล้วหยิบโทรศัพท์เครื่องบางออกมารับสายทันที
“กิม.....รู้เรื่องมาก่อนแล้วใช่มั้ย?”
เสียงออดๆของยักษ์ขี้อ้อนดังมาตามสายให้หมอกิมยิ้มได้ตามเคย แถมด้วยการเดาได้ทันทีด้วยสิว่าคราวนี้เป็นเรื่องอะไร
“อื้อ.....ทำไม ไอ้เพชรมันแวะไปหาใหญ่ด้วยเหรอ?”
“กิมใจร้าย.....รู้ทั้งรู้ ทำไมไม่เตือนกันก่อน ไม่สงสารใหญ่เลยนี่”
“ก็นี่ไง กิมถึงได้รีบๆบอกไอ้เพชรมัน มันจะได้รีบไปแสดงตัว....นี่เพราะกิมมาเจอน้องดอนแหละถึงได้สรุปได้ว่าน้องเป็นคนเดียวกับที่ไอ้เพชรมันเที่ยววุ่นวายตามหาอยู่”
“หึ.....งอนกิมแล้ว เห็นคนอื่นสำคัญกว่า เข้าข้างคนอื่นมากกว่าใหญ่นี่”
นายใหญ่โตโอฬารไม่รู้หรอกว่าเสียงงอดๆเหมือนมอดกินไม้แถมด้วยคำพูดตัดพ้อของตัวเองมีแต่จะทำให้คนที่ปลายสายยิ่งยิ้มกว้างขวาง จนตาที่ตี่อยู่แล้วแทบจะกลายเป็นขีดตรง
“ใครว่า....นี่ถ้าไม่เห็นว่าใหญ่ยังตัดใจไม่ได้ กิมก็กะจะแกล้งไอ้เพชรมันต่อให้สนุกๆเชียว แต่ที่รีบๆบอกมันว่าน้องดอนอยู่นั่นก็เพื่อใหญ่เลยน้า.....เพราะถ้าเห็นว่าน้องเขามีคนของเขาแล้ว ใหญ่จะได้ตัดใจได้เร็วๆไงล่ะ เนี่ย.....เพราะว่ากิมรักใหญ่ที่สุดนะ”
“หึ!!”
“อยู่บ้านรึยังน่ะใหญ่ ถ้ายังอยู่ข้างนอกทำปากเป็ดแบบนั้นเดี๋ยวมีคนรู้จักมาเห็นเข้าล่ะแย่เลยน้า.....ฮะๆๆๆ”
ได้ผล หมอใหญ่เก็บปากที่เบะออกเหมือนปากเป็ดทันที แถมยังสำรวมสีหน้าท่าทางทำราวกับกำลังคุยติดพันเรื่องงานอยู่ก็ไม่ปาน แต่ไม่วายที่น้ำเสียงที่ใช้ตอบโต้กับหมอกิมยังคงเป็นน้ำเสียงสะบัดๆแบบงอนไม่หายอยู่นั่นเอง
“งั้นจะเชื่อกิมก็ได้”
“หึๆ ดีมาก ว่าแต่.....แปลกจัง ไอ้เพชรมันไปหาใหญ่ด้วยเหรอ? มันไปขอค้างด้วยหรือว่าไง?”
หมอกิมถามออกไปเพราะถึงไอ้หมอเพชรไปตากก็ไม่น่าต้องไปขอค้างบ้านพักแพทย์กับใหญ่หรอก สองคนมันมาแนวเพื่อนกันแต่ก็เขม่นกัน ยิ่งเวลาไอ้เพชรเข้ามาคุยด้วย ไอ้ใหญ่นี่จากหมาเชื่องก็แทบจะกลายเป็นหมาบ้า
“เปล่าหรอก เมื่อกี้ใหญ่กำลังจะเดินออกจากโรงบาลแล้วเห็นรถ คุ้นๆว่ารถมันน่ะ พอมองไปถึงได้เห็นว่าคนที่นั่งข้างคือน้องดอน.......กิมจ๋า.....ใหญ่เจ็บจังเลย.....คนที่อยู่ในใจน้องเขา เป็นเพื่อนของเราเองแบบนี้.....มันเจ็บจังเลยนะกิม”
สุ้มเสียงที่ร่ำร้องว่าเจ็บของคนพูดในคราวนี้เรียกรอยยิ้มขื่นขึ้นเต็มวงหน้าของคนฟัง หมอกิมสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะปลอบหมาใหญ่ของกิมพร้อมๆกับยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาตัวเอง
“ไม่เป็นไรนะใหญ่......ใหญ่เก่งที่สุด อดทนไม่เท่าไหร่ เดี๋ยวเดียวก็ตัดใจได้แล้วนะ...”
......................................................................
“จะขับไปถึงไหนเพชร....รู้แล้วว่ารวย แต่ประหยัดน้ำมันช่วยชาติสักหน่อยไม่เสียหลายเน้อ”
หลังจากพาตัวเองขึ้นมาเป็นผู้โดยสารเพียงคนเดียวของBMWสปอร์ตสีขาว แล้วปล่อยให้คนขับพาวนรอบเมืองตากโดยเปิดประทุนปล่อยให้ลมเย็นๆพัดปะทะใบหน้ามาเกือบยี่สิบนาที ประโยคแรกที่ยาวกว่าค่าเฉลี่ยปกติของหนุ่มน้อยร่างโปร่งก็ดังขึ้นจนได้
“หึๆๆๆ ล้อเล่นเป็นกับเขาด้วย...พี่นึกว่าดอว์นหนาวจนพูดไม่ออกไปแล้วเสียอีก”
วัชระละมือข้างหนึ่งจากพวงมาลัยที่บังคับอยู่มากดปุ่มให้หลังคาสีดำกางออกมาปิดกั้นลม พร้อมๆกับที่ความมืดเริ่มมาเยือน
“.........”
หากพอวัชระต่อคำด้วย อรุณรุ่งก็กลับเงียบไปเสียอย่างนั้น จนเมื่อคนทำหน้าที่ขับรถเหลือบตามองนั่นแหละ ถึงสังเกตได้จากอาการก้มหน้าน้อยๆและรอยยิ้มหวานๆว่าหนุ่มน้อยผู้โดยสารเข้าโหมดเขินอายไปอีกแล้ว
“เลยเงียบเลย......นี่ไม่คิดจะถามหน่อยหรือครับ ว่าพี่มาได้ยังไง....หาดอว์นเจอได้ยังไง...ฮื้ม?”
“ก็....ที่จริงก็อยากถาม แต่ว่าคุณบอกว่าหิวไม่ใช่หรือ กลางวันก็กินไปตั้งแต่ก่อนเที่ยง นี่หกโมงจะครึ่งแล้ว....คือ..คุณจะไม่ไปหาอะไรกินก่อนเหรอ......ผมหมายถึง เราค่อยไปคุยกันตอนนั้นก็ได้”
“งั้นไปกันครับ ดอว์นจะกินเป็นเพื่อนพี่ได้มั้ย นั่งกินอะไรเบาๆเล่นเป็นเพื่อนพี่...นะครับ”
จากหางตาวัชระเห็นว่าผู้โดยสารที่นั่งทำเป็นมองวิวข้างทางทั้งที่ความมืดปกคลุมจนแทบมองไม่เห็นอะไรแล้วพยักหน้าลงถี่ๆ แล้วผ่านไปสักพักดอว์นคงนึกขึ้นได้ว่าอีกคนกำลังขับรถ แค่ตอบรับด้วยการพยักหน้าอาจจะไม่พอ ถึงยอมให้ดอกพิกุลร่วงออกมาเป็นเสียงขานรับชัดถ้อยชัดคำ......
“อืม....ครับ”
ร้านอาหารกึ่งแพร้านแรกจากที่ตั้งเรียงรายนับสิบริมแม่น้ำปิงเป็นที่ที่หมอเพชรมาฝากท้อง ตามคำแนะนำของผู้โดยสารที่ทำได้แค่ชี้ๆ แล้วก็อ้อมแอ้มให้พอจับใจความได้ว่าพี่ที่โรงพยาบาลเคยพามากิน แต่พอเลือกที่นั่งได้ติดริมน้ำแล้วบริกรสาวน้อยเดินมายื่นรายการอาหารให้ คนแนะนำกลับไม่ยอมเลือกอาหารเลยแม้แต่อย่างเดียว
ชายหนุ่มที่เริ่มรู้สึกหิวติดหมัดเมื่อได้มาอยู่ในร้านอาหารแล้วเห็นรูปอาหารหน้าตาน่ากิน สั่งอาหารตามคำแนะนำของบริกรมาสามจานหลังจากได้คำรับรองจากคนร่วมโต๊ะแล้วว่ากินได้ทุกอย่าง ไม่ได้มีข้อห้ามหรือแพ้อาหารอะไรเป็นพิเศษ แต่ก็ยังไม่วายพอคนอื่นอย่างบริกรไปพ้นจากโต๊ะ สายตาของคนที่ความห่างไกลทำให้แน่ใจในความรู้สึกของตัวเองก็ไม่ยอมละไปจากใบหน้าของอีกคน ที่นั่งเก็บปากเก็บคำแต่กลับเก็บอาการเขินอายไว้ไม่อยู่จนเดี๋ยวก็หน้าแดงเดี๋ยวก็ขยับแว่นแก้เขินให้วุ่นไปหมด
“ตกลง.....จะไม่ถามอะไรพี่เลยจริงๆเหรอ....”
“....ก็.....แล้วคุณล่ะ ไม่มีอะไรจะถามผมเหรอ”
“เอ แปลก......ทีครั้งก่อนที่น้ำตกดอว์นยังพูดเยอะกว่านี้เลย แล้วตอนนี้เป็นอะไรไปครับ....ไม่ใช่ว่ารำคาญที่พี่ตามมาหาถึงนี่หรอกนะ”
โดยปกติหมอเพชรก็มั่นใจในตัวเองอยู่แล้ว ยิ่งได้เห็นอาการคอยแต่จะเลี่ยงไม่ยอมสบตาของหนุ่มน้อยที่นั่งเอนตัวแนบกับพนักเก้าอี้ที่ทำเป็นเบาะหุ้มด้วยผ้าดิบเหมือนจะอยากให้ตัวเองกลืนไปกับเก้าอี้ให้มากที่สุดก็ยิ่งมั่นใจ....ไอ้ข้อมูลจากเพื่อนกิมที่มาทำให้ร้อนรนว่าตัวเองมีคู่แข่งนั่นก็เลิกสนใจไปหมด แถมยังเริ่มนึกสงสารคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่มาเป็นคู่แข่งหนึ่งในผู้ชื่นชอบน้องดอว์นตามคำบอกเล่าของเพื่อนกิมนิดๆ ฐานที่จะต้องผิดหวังแน่ๆเพราะใจของหนุ่มน้อยตรงหน้าดูจะเอนเอียงมาทางตนเองเสียเกินครึ่ง
“ไม่ใช่นะครับ คือ.....ผมแค่ไม่รู้จะถามอะไรก่อน.....คำถามมันเยอะ แต่ผมไม่ได้รู้สึกรำคาญ ไม่ได้รู้สึกไม่ดีเลยสักนิด....ที่จริง...ผมดีใจมากที่เจอคุณ ตอนแรก....ยังนึกว่าตัวเองตาฝาดไปด้วยซ้ำ...”
พี่ดอนพูด....พูด...แล้วก็พูดอย่างต่อเนื่อง จนเมื่อเว้นวรรคหายใจ ถึงได้เห็นว่ารอยยิ้มที่เคยเห็นประดับอยู่แค่ที่มุมปากของชายหนุ่มที่มีท่าทีอ่อนเพลียนิดๆตรงหน้ากลับเปลี่ยนเป็นยิ้มเต็มที่ทั้งปากทั้งตา แถมยังมีฝ่ามือใหญ่ที่เมื่อกี้อยู่ตรงไหนไม่รู้ แต่ว่าตอนนี้....เจ้าของวางแบรออยู่กลางโต๊ะไม้เนื้อแข็งที่ปูทับด้วยผ้าคลุมลายตารางสีเทาสลับอ่อนแก่เรียบร้อยแล้ว....
มือใหญ่ขาวสะอาดนั้นแบรอโดยไม่มีคำพูด มีแต่สายตาที่ส่งประกายหวานมาให้.....
“เพชร.....คำถามนั้นของคุณ....ถ้ายังอยากฟังคำตอบ......ผมดีใจมากที่ได้พบและได้รู้จักกับคุณนะ”
นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนใต้กรอบแว่นสบประสานกับดวงตาสีเข้มจัดอย่างไม่หลบเลี่ยงอีกต่อไป เมื่ออรุณรุ่งตั้งใจพูดประโยคนั้นออกมาด้วยเสียงแผ่วต่ำ หากแต่หนักแน่นด้วยความรู้สึกแท้จริงของหัวใจ พร้อมๆกับปลายนิ้วเย็นจัดที่แตะลงกับมือที่วางรออย่างมั่นคง
นายแพทย์วัชระรวบปลายนิ้วทั้งสี่ที่วางลงอย่างหมิ่นเหม่ไว้ในอุ้งมืออุ่นจัดของตัวเอง สูดลมหายใจเข้ายาวเหยียดพร้อมกับรู้สึกอิ่มใจจนแทบจะคิดว่าถึงไม่ได้กินข้าวก็คงอยู่ไหวไปตลอดคืน
“แค่คำตอบนี้คำตอบเดียว......พี่ก็ไม่มีคำถามอะไรอีกแล้ว....ดอว์น”
............................................................
..โปรดติดตามตอนต่อไป..
ปล.คริ เขินอ้ะ เขาคุยกันตั้งหลายประโยคแน่ะ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
:m13: มาแระ
ต๊าย!! พี่เพชรปั๊ดตะนาแล้วนะเนี้ยะ นานๆ(โก้ด)โผลมาทำคะแนนแบบนี้(นู๋)ช้อบ ชอบ
ทำคะแนนเลยนะให้ไวๆเร้ยยย (สงสารพี่ดอนเค้าเน้อ) :monkeysad:
ที่เด็ดไปกว่าน้านนนนนน
"เนี่ย.....เพราะว่ากิมรักใหญ่ที่สุดนะ”
แต่...พี่ใหญ่นะ มันน่าจับมาเขย่าๆๆๆๆ ตื่นๆๆๆๆ
เห็นของดีข้างๆตัวเองหม้ายยยยย ปั๊ดโต๊!! o12
v
v
v
v
:z13: แอบจิ้มกลับคนข้างล่าง หึหึ :man1:
-
^
^
^
จิ้มมม พี่ดาด้า 555555 ดีจัย
ตอนนี้เป็นตอนของพี่เพชร กะ น้องดอว์น แต่ แอบยิ้มมม กะอีกคู่นึงอ่ะ
พี่ใญ่จ๋า พี่กิมจ๋า :กอด1: ขอคู่เน้เยอะๆน๊าพี่นุ่นคนจ๋วยยยย :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ดีใจๆ เขินๆ
มิสามารถกลั่นกรองคำพูดออกมาได้
อยากไปนั่งมองหน้าหมอเพชรบ้างอ่ะ >_<
-
แอร๊ยยยย เขินแทนพี่ดอว์น อย่าจ้องเขามากสิ :-[
-
หวานเชี้ยบบบบ :o8:
-
น้ำตาลทะลักเข้าเส้นเลือดแล้ว
-
ขนาดยังไม่ได้เป็นอะไรกันยังหวานขนาดนี้
ถ้าเป็นแฟนกันเมื่อไหร่นี่ สงสัยรอบข้างเป็นเบาหวานตาย
อ่านแล้วเขินนนนนนเลยยยยยยยย
-
เขิน หวาน น่ารักมากกกกก
-
หวาน หวาน หวาน หวาน
กระอักน้ำตาลตาย !!!
"เพราะว่ากิมรักใหญ่ที่สุดนะ"
โอยๆๆ ของดี ของน่ารักใหล้ตัว พี่ใหญ่หันมามองซะทีสิ!!
พี่กิมน่ารักไปไหน
ส่วนอีกคู่นะ ก็หวานกันได้อีก นี่แค่เจอกันครั้งแรกนะ
จนรู้สึกว่าพี่ดอนพูดมากกว่าปกติเยอะเลย ฮ่าๆ
-
หายไป2อาทิตย์กลับมาอ่านแล้วค่ะพี่นุ่น
หวาน หวาน เขินแทนพี่ดอว์นเลย :o8:
พี่กิมจ๋าน่ารัก หมั่นไส้อิพี่ใหญ่จริงๆ
+1 ค่ะพี่นุ่น :กอด1:
-
ขนาดยังไม่ได้เป็นอะไรกันยังหวานขนาดนี้
ถ้าเป็นแฟนกันเมื่อไหร่นี่ สงสัยรอบข้างเป็นเบาหวานตาย
อ่านแล้วเขินนนนนนเลยยยยยยยย
:-[:m3: :m2:
-
พี่เพชรกับน้องดอว์นเนี่ย...คริ คริ เขิน
แต่คู่พี่หมอใหญ่กับพี่หมอกิมเนี่ยซิ
เฮ้อ...สงสารพี่หมอกิมอ่ะ
-
:-[ :impress2:
...อยากอ่านต่อ :serius2:
แอบเคืองนายใหญ่ ...สนใจคนข้างตัวนิดนึง
+1
-
โรเมนติกมากและหวานสุดๆ
-
เฮ้อ... โล่งอก
ลงตัวซักที 555
อุ้ยว๊ายหวานจนมดขึ้นโทรศัพท์แล้วค่ะ
-
สงสารหมอกิมจัง
ไอ้คุณหมาใหญ่จ๋า เมื่อไหร่จะตาสว่างซักที เดี๋ยวยุให้กิมจ๋าหาแฟนใหม่จะรู้สึก ชริ!!!!!!!! :a14:
-
การพูดคุยแบบเต็มรูปแบบ
อร๊ายยยยยยยยยย
เขินแทนพี่ดอน >///<
ปล.ใหญ่จ๋าเจ็บ แต่กิมจ๋าเจ็บมากกว่านะ TT^TT
-
พี่เพชรแกบรรลุถึงขั้นอิ่มทิพย์ไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วค่า :laugh: :laugh: :laugh:
พี่ดอนนี่ช่างขี้อายเหลือหลายนะคะ :o8: กริยามารยาทเหมาะสมแต๊
หนุ่มไทยต้องเอียงอายเล็กน้อยน่ารักๆแต่พองามเยี่ยงนี้สิ น่าร๊ากกกก :-[ :-[
คำผิดนิดหน่อยค่ะ
จนคนอายุมากที่สุกนึกขัน
มาทางตนเองเสียงเกินครึ่ง
-
กัดผ้าเช็ดหน้าแก้เขิล...จนผ้าเช็ดหน้าแทบจะขาดคาปาก...อร๊าย ย ย ยยยยยยย ยยยยย...เค้าเขิลลลลล ล ลลลล ล ลลล >////////<
คำตอบของพี่ดอว์น...ทำเอาเค้ายิ้มจนแก้มจะแตก...แล้วลงไปดิ้นกะพื้นแก้เขิลอีกสามรอบถ้วน...ตอบแบบนี้เอาใจไปหมดเลยนะคะพี่ดอว์น =w= b
เค้ารู้สึกไปแค่คนเดียวหรือเปล่า...ว่าพี่ดอว์นดูจะพูดมากกว่าปกตินะ...และพี่เพชรเองก็ดูสบาย ๆ กว่าครั้งแรกที่เจอกะพี่ดอว์นด้วย
นี่แหล่ะนะ...ที่เค้ามักจะพูดกันว่า "ความรัก...มักเปลี่ยนแปลงคน"...สงสัยท่าจะจริง...คริคริ~*
ส่วนคู่พี่กิมกะพี่ใหญ่...อ่านแล้วพูดไม่ออกบอกไม่ถูก...สงสารพี่กิมเป็นที่สุด T^T
ยิ่งประโยคปลอบใจพี่ใหญ่ที่พี่กิมพูด...ทำเอาแอบเคืองพี่ใหญ่อยู่นิดส์ ๆ...เมื่อไหร่พี่ใหญ่จะรู้ตัวเองเสียที
ว่าของดีอยู่ใกล้ตัวมากขนาดไหน...ระวังหลุดมือไป...จะหาที่ไหนไม่ได้อีกแล้วนะเออ
+1 ให้คุณนุ่นนะฮะ ^^~*
-
กอดๆรวบให้หมดทุกๆคนเล้ยยยยยยยย ฮึบๆๆ
ขอบคุณสำหรับคำผิดนะคะ รีบวิ่งไปแก้ก่อนเลย ฟริ้ววววววววววววว
คุณlunar
อย่าเพิ่งโกรธพี่ใหญ่นะคะ ก็อย่างนี้แหละเนอะ
มีน้องคนนึงบอกว่า...อะไรที่อยู่ข้างตัวนั่นแหละ มักจะถูกมองข้ามได้ง่ายที่สุด
พี่ใหญ่แกก็คนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น จะมองข้ามคนใกล้ใจไปบ้างก็เป็นเรื่องธรรมดานะคะ
v
v
v
-
สงสารหมอกิม หมอใหญ่จะรู้มั๊ยนะว่าคำพูดของตัวเองแต่ละคำ
มันเชือดเฉือนใจหมอกิมแค่ไหน หมอกิมร้องไห้แล้วรู้ป่าว
ความรู้สึกจะช้าไปไหน หมอใหญ่ โมโหแล้วนะ
ว่าแล้วก็ลุ้นต่อไปว่าเมื่อไร หมอใหญ่จะรู้ตัวเสียที
พี่เพชรกับน้องดอว์น น่ารัก อบอุ่น
พูดกันไม่กี่ประโยคแต่ก็เอาเขิลไปด้วยคน
ขอบคุณไรท์เตอร์ค่ะ :pig4:
-
กว่าจะอ่านทัน
อยากอ่านต่ออีกอ่าาา
-
เง้ออออออออ
ขนาดเค้าไม่ค่อยพูดกัน แต่ทำไมเราเขินจังงงงงง :-[
พี่ใหญ่อ่าาาา เค้าจะงอนแล้วนะ ทำพี่กิมร้องไห้อ่ะ :serius2:
-
โอ๊ยยยยย น้องดอว์นนนประชดน่ารักจังเลย
แต่ขี้เขินไปไหนเนี้ยยย
แล้วจะได้สบตาักันปิ๊งๆ ไหมล่ะเนี้ย
55555555555555555
-
:-[ สวัสดีคะคุณนุ่น
เพราะเกิดเหตุขัดข้องทางเล้า มุกจึงเลยได้เจอคุณนุ่นใน chat box
ไม่รู้จำได้เปล่า 5555.
ตอนนั้นกำลังอ่านเรื่องนี้อยู่เลย
เขินๆ น้องดอว์นน่ารักจัง เขินแทนเลยย
ชอบหมอกิมกับหมอใหญ่
สงสารหมอกิม แอบรักเพื่อน T T เข้าใจคะเราก็เป็น
ฮ่าๆๆ หมอใหญ่ก็เนอะ ! ไม่รู้จักมองคนใกล้ตัว
ไปมองคนไกลตัวอยู่ได้ ! :เฮ้อ:
+1 ให้น้า สู้ๆค๊า :bye2:
-
ฝ่ามืออบอุ่น แทนคำพูดนับร้อยคำ
หวานเหลือเกินจ้าน้องนุ่น
และยังเชียร์กิมใหญ่เสมอนะ
-
ป้าครับผัดไทกุ้งสด ไม่ใส่น้ำตาลนะครับ มาหาได้แถวนี้
อ่านแล้วแบบ...โห....
หวานเจี๊ยบ
กิมจ๋า ใหญ่หวาจ๋าก็นะ...หวานไม่เกรงใจใครเล๊ย อิชชี่มาก
-
เขินแทนอ่า~ น่ารักจริงจัง :-[
แต่สงสารพี่กิม พี่ใหญ่นะสนใจพี่กิมนิดนึงสิ
เคืองๆๆๆ :m16:
:กอด1:พี่นุ่น
-
ลุ้นหมอกิมจะร้องตามอ่ะ คู่เพชรกะดอว์นหวานจนเขิน :-[
-
น่ารักๆ อยากได้แบบพี่เพชรสักคนอ่า ใครก็ได้มาช่วยผมลงจากคานทีครับ อิอิ
-
อย่างนี้เค้าเรียกว่า พูดน้อยต่อยหนัก. . . แค่คำเดียว พี่เพชร น๊อคดาวน์ไปเลย
-
แล้วเมื่อใหญ่หมอกิมจะสมหวังบ้างน้า :เฮ้อ:
-
ตามมาเป็นกำลังใจให้คุณนุ่นค่ะ (ช้าไปนิด อย่าว่ากันน๊า... )
พอดีอ่านตอนแรกแล้วกลัวจะเศร้า เลยไม่กล้าอ่านต่ออ่ะค่ะ
แต่.. แต่พอมาแอบอ่านเมนต์ อาาาา.. เลยได้แต่คิดว่าไม่น่าพลาดเลยเรา :laugh:
ตอนนี้ตามทันแล้วค่ะ น่ารักมากๆ (ต้องขอบคุณสำหรับสารบัญด้วย ทำให้อ่านง่ายขึ้นมาก)
รอตอนหน้านะคะ :กอด1: เป็นกำลังใจอีกซักที ^^
-
นั่งอยู่โต๊ะข้างๆ แอบมองดู 2 หนุ่ม แอร้ยยยยยยย เขินเป็นที่สุด :o8:
-
:o8: เขิน เขิน เขิน เขิน เขิน อร๊าย :-[
:pig4: :pig4:
-
พอเจอกันแล้วทำไมอายม้วนแบบนี้ละ แล้วจะไปถึงไหนกันไหมเนี่ย เหอะๆ
-
น่ารักอ่ะ ไม่ไหวแล้ว :o8:
อยากรวบทั้งพี่เพชรและน้องดอว์นมากอดแน่นๆ
คนนึงให้ความรู้สึกอบอุ่นส่วนอีกคนให้ความรู้สึกว่าน่าปกป้องอยากดูแล
ส่วนพี่ใหญ่จะรอดูวันที่รู้ถึงความรู้สึกของพี่กิม
แต่ท่าจะอีกนาน แกมึนขั้นเทพ :z3:
ปล.อยากจะเข้ามาอ่านตั้งแต่เวปอัพเกรดเสร็จ
แต่อนิจจาโดนลากไปงานแต่งงาน โฮ ม่ายยยยยยยยยยยย
เห็นแล้วอิชชี่ ทำไมตรูถึงยังขายไม่ออกอีกฟระ 555
-
สงสารพี่กิมจ๋าอ้ะ.... ไอ้พี่ใหญ่ก็ไม่ได้รู้เรื่องเล้ยไปกระเง้ากระงอดแบบนั้น ชิชิ
พี่เพชรกับน้องดอว์นน่ารักจัง...หึหึ ที่ประหยัดคำพูดแบบนี้เพราะเขินนี่เอง :o8:
-
อ่านแล้วน่ารักดีคุยกันไม่มาก แต่น่าเขินแทน
ส่วนใหญ่อ้อนกิมอยู่ได้ ไม่รู้เรื่องอะไรเลยสงสารกิมนะ
-
ว้าย..อาหารที่ร้านแพริมปิงวันนั้น สงสัยเชพคงใช้น้ำตาลเป็นเครื่องปรุงเพียงอย่างเดียว
อิฉันดีใจกับคู่นี้เป็นที่สุด และก็แอบ :o8:เมื่อเห็นเค้าจับมือกัน
สำหรับคู่กิมจ๋า ใหญ่จ๋า อิฉันขอเล่นคุณไสยเป่ากระม่อมใหญ่จ๋า เพี้ยง ๆ ๆ
ตื่น ๆ ๆ ตื่นมามอง มาเห็น มารับรู้ของดีใกล้ตัวได้แล้วจ้ะใหญ่จ๋า
-
^
^
^ จิ้มพี่แก้วด้วยความคิดถึง ค่า :กอด1:
มาแอบนอนรอ พี่ใหญ่ กะ พี่กิมจ๋า ( พี่นุ่นขา สังเกตุเมนท์นู๋ จะมีแต่ คู่เน้นะ อิอิ )
-
พี่เพชรกับพี่ดอน จะหวานไปไหนค่ะ :o8: :o8:
ส่วนคู่หมาใหญ่กับกิมจ๋านี้ก็เหมือนเดิม ฮาๆ แต่น่ารัก ^////^
:กอด1: :กอด1: พี่นุ่น
-
คู่นี้พูดน้อย แต่ความหวานล้นจอ(คอมพ์)เรยอิอิ :-[
อยากอ่านคู่หมอกิมกะหมอใหญ่ด้วย (งอนน่ารักดีอ่ะ) :man1:
ผิดม่ายยย :z3:ที่น้องหลายใจอยากอ่านหลายคู่((เช+จี๊ด ด้วย)) :laugh:
-
คู่พี่ดอว์นกะพี่เพชร หวานมาก อ่านแล้วให้บรรยยกาศเงียบๆ หนาวๆ หวานๆ :-[
ส่วนคุณหมอกิม ให้ความรู้สึกทั้ง เห็นใจ แอบลุ้น และหมอกิมเจ้าเล่ห์จัง พอคู่กับหมอใหญ่บรรยากาศน่ารักมาก
-
โอ๊ยยย
อ่านไปคันไป อะไรจะหวานขนาดนี้
-
:-[ อั๊ยยยย เขินจังเลย
พี่เพชร น้องดอน
นี่กะลังจีบหรือเป็นแฟนกันแล้วเนี่ย
น่ารักได้อีก
แอบน้ำตาซึมตามหมอกิม :sad11:
พี่ใหญ่มันคนหรือค ว า ย อ่ะ 5555
ทำหมอกิมสุดแสนน่ารัก ร้องไห้ เด๋วโดนFCตื้บนะ ด้วยความหวังดี คิคิ
-
ชอบบบบ...หมอเพชรกับน้องดอว์นหวานซ้าาาาา สองคนนี้ถ้าคบกันแล้ววันนึงจะคุยกันถึงสิบประโยคมั้ยน้า หุหุ
ส่วนหมาใหญ่เนี่ยถ้าไม่รีบรู้ตัวรู้ใจ เดี๋ยวจะเชียร์ให้กิ๋มจ๋าหาใหม่ซะเลยนี่
-
นี่ขนาดเขาไม่ค่อยพูดกัน เรายังซึมซับความหวานที่แผ่ออกมาจากคู่นี้ได้เลย
และถ้าหากเขาคุยกันมากกว่านี้ คนอ่านอย่างเราจะไม่เขินตายเลยหรอ
รอตอนต่อไปค่ะ :L2:
-
+1 ให้กับความหวาน :L2:
-
oh yes!ในที่สุดก็มีวันที่พี่เพชรกับน้องดอว์นได้พูดกันยาวๆ หลายประโยคสักที เอฟซีล่ะโคตรจิดีใจ o7 แถมมาทีก็ไม่เสียเที่ยว เพราะหวานจนมดกัดแสบไปหมด สำหรับใหญ่จ๋าเราจะให้เวลาคุณงอแงอีกสักตอนสองตอน หลังจากนั้นคุณต้องดูแลหัวใจกิมจ๋าสักทีนะ สงสารกิมจ๋าจะแย่อยู่แล้ว :monkeysad:
ปล,อากาศหนาวแล้วดูแลสุขภาพด้วยนะคะคุณนุ่น*ดันไหล่น้องหนอนให้เข้าไปกอดคุณนุ่นเบาๆระหว่างที่พี่เนตรเผลอ*5555 :กอด1:
-
ไม่ต้องพูดกันมาก มันก็หวานสุดๆแล้ว
-
อ่านทันแล้วคร่า~!!
แอบรู้สึกว่ากระแสคู่เอกถูกกลบโดยหมอกิม-หมอใหญ่ซะแระ
แต่....พี่ก้อเป็นหนึ่งในกระแสนั้นน่ะ ฮุๆ >///<
ชอบหมอกิมมาก สมัครเป็นแฟนคลับด้วยคนคร่า (^3^)~*
-
ขอมะนาวหน่อย..... จะหวานไปไหนนนนนนนนนนนนน ^^
-
จำพี่เพชรได้ละ ใช่คนที่น้องป่วนเคยไปฝึกงานด้วยจริง ๆ
แล้วอย่างนี้จะมีป่วนมาเป็นแขกรับเชิญหรือเปล่าน๊อ
ว่าแต่หายไปนานแล้วนะ คิดถึงน้องดอว์นกับพี่เพชรแล้วอ่ะ
-
^
^
พี่ไอฟอร์กิฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
นุ่นเพิ่งลงเรื่องเล่าจากความฝันไปเมื่อวานเองนะคะ
แถมวันนี้ไปใช้แรงงานตจว.(บ้านพี่ฟ้า)มาด้วย
แต่ๆๆ เผื่อว่ายังไม่เห็น
เมื่อเย็น ดาด้าเพิ่งลงตอนพิเศษของ รักร้าย...ไอ้ตัวแสบ ไปน่ะค่ะ
แวะไปเยี่ยมชีต้าห์กับปุ่นลูกแม่แก้คิดถึงพี่ดอนพี่เพชรก่อนนะคร้า.......
(โฆษณาแฝงตลอด กร๊ากกกกกกก)
-
กรี๊ดตามทันแล้วววววววววววววววว
-
พี่นุ่นขา เรื่องเล่าจากความฝัน นี่คือเรื่องใหม่อีกเรื่องนึงเหรอคะ
ไม่รู้ว่ามีด้วยอ่ะคะ เดี๋ยวไปตามหาก่อนนะคะ ( จาหาเจอป่าว :monkeysad: )
-
พี่นุ่นขา เรื่องเล่าจากความฝัน นี่คือเรื่องใหม่อีกเรื่องนึงเหรอคะ
ไม่รู้ว่ามีด้วยอ่ะคะ เดี๋ยวไปตามหาก่อนนะคะ ( จาหาเจอป่าว :monkeysad: )
แอบแวบมาเห็น อิอิ
จะบอกว่าช้าไปมากๆๆๆๆ :m26:
รีบตามนิยายชุดเรื่องเล่าฯ ไปแบบด่วนๆ (จำนวนตอนยังมิได้จำกัด :z1:) http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16808.0
เดี๋ยวจะตามไม่ทันนะ ขอบอกๆ
ปล. เจเจ้...ไม่เก็บค่าโฆษณา ตอนหน้าขอแบบนี้อีกนะ :z1:
-
^
^
พี่ดาด้า :กอด1: ขอบคุณค่า
เจอแล้วค่า( ช้าตาหลอดดด 555 ) อ่านไปมั่งแล้ว ยัง งงๆอยู่ค่ะ
-
ยินดีต้อนรับทุกท่านที่เพิ่งจะตามเข้ามาอ่านนะคะ
แล้วก็รายงานว่า
ได้มาสองหน้าถ้วน ก๊ากกกกกกกกกกกกกก
ไม่เกินพรุ่งนี้ค่ะ จะมีตอนต่อไปมาส่งแน่ๆ
คนเขียนมัวเวิ่นเว้อเตรียมต้นฉบับเรื่องของไอ้หนูป่วนมันอยู่
ใกล้เรียบร้อยเต็มทีแล้วค่ะ ตอนนี้รอคนรับปากจะทำปกมีคิวมาทำให้
เพิ่งรู้คราวนี้ว่าการทำหนังสือนี่มีขั้นตอนต้องทำเยอะมาก
เป็นงานที่จุกจิกจริงจัง ฮี่ๆๆๆๆๆๆ
สู้ๆค่ะทุกท่าน
(ส่งพลังใจให้พี่กิมสู้ๆเรื่องของพี่ใหญ่ด้วย รักเพื่อนก็งี้แหละ...มันไม่ง่ายเลย งุงิ)
กอดดดดดดดดดดดดดดดทุกท่านแนบแน่นค่ะ
^o^
-
ตามมาหลังจากได้อ่านเรื่องตัวป่วนกับพี่ฟ้าในเว็บเด็กดี
ถึงจะตามมาแบบกระชั้นชิดก็ยังจำหมอเพชรแทบไม่ได้แน่ะ
ดีใจที่หมอเพชรมีคนมาดามอกแล้วนะจ๊ะ ถึงเรื่องที่แล้วจะเชียร์พี่ฟ้าสุดใจขาดดิ้นและแอบหัวเราะในใจอย่างชั่วร้ายตอนที่ไปทานข้าวกันสามคนก็เถอะ
เรื่องนี้เทคะแนนให้หมอกิมกับหมา..เอ๊ยหมอใหญ่เต็มที่
เห็นรูปหมอกิมแล้วก็นะ... หมอขา..ภรรยาน้ำหนักแปดสิบกว่าโลนี่ไม่ไหวมั้งคะ
เอาเป็นฝาละมีแทนได้ไหม หึหึ.. :z1:
-
^
^
^
จิ้มๆๆๆ ขอบคุณที่ตามมาอ่านนะคะ
ต้องขอบคุณดาด้าด้วยที่เอาไปลงให้^o^
เอาล่ะค่ะ มาอ่านตอนต่อไปกันเล้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
(แควนๆพี่กิมขราเยอะแฮะ โฮะๆๆๆๆๆๆ หนุ่มแว่น...ชนะเลิศ!!!)
........................................................................
ตอนที่๑๗ “.....จะได้ไม่ลืมว่า..มีคนคอย”
สามทุ่มครึ่งคือเวลาที่อรุณรุ่งก้าวเข้าบ้านพร้อมรอยยิ้มที่ระบายเต็มดวงหน้า
ความสุขที่มีอยู่ต่อให้พยายามปิดยังไงก็ไม่อาจจะรอดพ้นสายตาของเพื่อนอีกสามที่พอได้ยินเสียงเปิด-ปิดประตูเหล็กหน้าบ้านเช่าที่เก่าและไม่ได้รับการดูแลจนขึ้นสนิมก็วิ่งเรียงแถวลงบันไดมาเสนอหน้าแสดงอาการอยากรู้อยากเห็นจนปิดไม่มิด
หนุ่มแว่นที่รู้ตัวดีว่าตกเป็นเป้าสายตาของเพื่อนๆเอี้ยวตัวกลับไปปิดประตูไม้พร้อมลงกลอนก่อนจะเลื่อนประตูมุ้งลวดให้เข้าที่อย่างเชื่องช้าราวจะถ่วงเวลาเตรียมใจรับพายุคำถามที่ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคงพุ่งเข้าใส่จนแทบสำลักลมปากหายใจไม่ทันแน่ๆ
และแค่หันกลับมาเท่านั้นแหละ ยังไม่ทันเก็บดวงตายิ้มได้เข้าไปซ่อนเลย คำถามแรกก็ดังขึ้นแล้ว
“คนนี้ใช่มั้ย?”
อรุณรุ่งเหลือบตามองผู้หญิงแคระหัวยุ่งๆเจ้าของคำถาม ก่อนจะพยักหน้าหนึ่งหงึก เสียงไอ้สามตัวหันไปคุยกันเองประมาณว่า....เห็นป้ะล่ะ?...กูว่าแล้ว! ....ก็ดูดีนะเว้ย ....หล่อ รวย มีการศึกษา ครบสูตร!!
ไอ้ดอนของเพื่อนๆถือโอกาสก้มหน้าก้มตาจะเดินเลี่ยงขึ้นชั้นบน แต่ไอ้สามคนที่ยังคุยกันเองไม่เลิกมันก็ไม่ยอมพลาด เกาะหนึบเดินตามหลังอย่างกับพี่ดอนเป็นหัวรถจักร แล้วพวกมันเป็นโบกี้รถไฟ
“แล้วนี่ไปไงมาไงวะ?”
เสียงเรื่อยๆของไอ้เชดังขึ้นมาบ้าง ปล่อยให้เพื่อนปากมากอีกสองตัวเถียงกันไปไม่เลิก
“ก็ไม่ยังไงนี่....”
“เฮ้อ.....อยู่กับพวกกูพูดแค่นี้แล้วเวลาอยู่กับพี่เขาอย่างเมื่อกี้มึงพูดอะไรกับเขาวะ รึว่าที่หายไปด้วยกันมาสามสี่ชั่วโมงนี่ไม่ได้คุยกัน....แต่ทำกันอย่างเดียว?.......โอ๊ย!!”
“ไอ้ก่อ!! พูดไรเนี่ย ทะลึ่ง!!!”
ระหว่างที่เจ้าตัวคนถูกถามยังอึ้งอยู่ ไอ้ตัวจี๊ดมันก็จัดการฟาดผัวะเข้าให้ที่กลางหลังของนายก่อกรรมเสียงดังบึ้กแบบไม่มีออมแรง
“ก็จริงนี่หว่า หายออกไปด้วยกันสองต่อสอง แถมไม่ได้คุยกัน...เหอๆๆ”
“หึๆๆ เราไม่ได้คุย แต่เพชรคุยไง”
พี่ดอนอดขำกับท่าทางของตัวอยากรู้อยากเห็นที่ฮึ่มฮั่มใส่กันเองไม่ได้ พอเดินขึ้นมาถึงหน้าห้องชั้นสองก็ตอบไปง่ายๆแบบนั้นแหละ
“ก็แล้วคุยกันว่าไงบ้างล่ะ? เล่าหน่อยดิ อยากรู้อะ นะ...เล่านะ...น้า....”
อรุณรุ่งถอนหายใจเฮือก ส่งยิ้มบางๆให้เพื่อนที่ทำตัวเป็นลูกแมวมาพันแข้งพันขา ก้าวไปเปิดลิ้นชักส่วนตัวหยิบเสื้อกางเกงที่ไว้ใส่นอนแล้วเลี่ยงเข้าห้องน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า
ทิ้งให้เพื่อนสามชีวิตมองตากันแล้วถือโอกาสสรุปเอาเองจากสีหน้ามีความสุขสุดๆของเพื่อนดอนที่นานทีหลายปีจะได้เห็นว่า....คราวนี้ล่ะชัวร์ คราวนี้ล่ะตัวจริง!!!
ถึงน้องรุ่งคนดีของพี่
(>/////<)
เขามาค่ะ!! เพชรน่ะ....คนที่พี่เล่าถึงบ่อยๆไงคะ เขามาเมื่อเย็นนี้เอง พี่กลับจากออกไปวิ่งกับพวกไอ้เชก็เห็นเขามาจอดรถหลับรออยู่ฝั่งตรงข้ามถนนหน้าบ้านนี่เอง
ตอนแรกพี่นึกว่าตาฝาดด้วยซ้ำ ก็คิดดูสิคะ ในเมื่อพี่ไม่ได้บอกอะไรกับเขาสักอย่าง แล้วจู่ๆเขาโผล่มาแบบนี้ได้ยังไง นี่จะเที่ยงคืนแล้วพี่ยังนอนไม่หลับเลย
เสียงหัวใจมันเต้นดังตึก...ตึก.... ดังมากจนพี่ดีใจเลยแหละค่ะ ที่ได้นอนแยกออกมาบนฟูกคนเดียว นี่ถ้านอนรวมกับเพื่อนแบบพวกมันสามคน พี่ว่าต้องมีสักคนแน่ที่มันหูดีได้ยินเสียงหัวใจพี่
โอ๊ย.....พี่ดอนใจแตกจริงแท้ ไอ้สามตัวนั่นมันจะรู้ไหมคะว่าเพื่อนมันกำลังเก็บอาการแค่ไหน!!!
ก็รู้ตัวหรอกนะคะว่าตัวเองพูดไม่เก่ง แถมยังสงสัยว่าจะแสดงออกไม่เก่งด้วย แต่....ถ้านอกจากน้องรุ่ง พี่ก็ไม่เคยจะพูดคุยได้ทุกเรื่องกับใครอีกเลยนี่คะ เมื่อหัวค่ำที่ออกไปนั่งที่ร้านอาหารเป็นเพื่อนเพชรตอนแรกพี่ดอนกังวลแทบแย่ว่าเขาจะเบื่อเอา แล้วถ้าเป็นอย่างนั้นพี่คงต้องแย่แน่ๆเลย
วันนี้พี่ดอนกลายเป็นเด็กกะโปโลไปเลยค่ะ เพราะเพชรมาแบบเสื้อเชิ้ตแขนยาวกางเกงผ้าสีดำพอดีตัว ถึงรองเท้าจะเป็นรองเท้าแตะก็เถอะ แต่ดูก็รู้ว่าเพิ่งมาเปลี่ยนเอาตอนขับรถแน่ๆ
ไม่ต้องถามก็รู้ว่าเลิกงานคงขับรถมานี่เลย เห็นเขาแต่งตัวแบบนี้แล้วเพชรก็เปลี่ยนไปเลยนะคะ อย่างกับคนละคนกับครั้งที่เจอกันที่น้ำตกเลย ตอนนั้นถ้าให้เดาพี่ก็คิดว่าอายุเราคงไม่ต่างกันมาก คิดเอาเองว่าเพชรคงจะอายุมากกว่าแต่คงไม่เกินสองสามปี แต่พอเห็นวันนี้พี่ก็เถียงไม่ออกเลยล่ะค่ะเมื่อเขาแทนตัวเองเวลาพูดกับพี่ว่า ‘พี่’
ก็ได้แต่หวังล่ะค่ะ ว่าเขาจะไม่รู้....ว่าทุกครั้งที่เขาพูดแทนตัวเองมาอย่างนั้น พี่ดอนจะรู้สึกว่าความร้อนมันมารวมตัวกันอยู่ที่หน้านี่ทุกที.....อย่างนี้ มันอาการของคนอินเลิฟขั้นรุนแรงใช่มั้ยคะ?
พี่ไม่รู้ตัวเลยค่ะว่าตัวเองเริ่มผ่อนคลายจนรู้สึกสบายๆที่จะนั่งอยู่กับเขา ฟังเรื่องราวเกี่ยวกับตัวเขาที่ตั้งใจเล่าให้พี่ฟังตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ที่แน่ๆ.....พี่ชักจะเชื่อแล้วสิคะว่าโลกเรานี่ไม่มีคำว่าบังเอิญ ทุกสิ่งทุกอย่างถูกกำหนดเอาไว้แล้ว.....ตั้งแต่ก่อนที่เราจะเกิดมาด้วยซ้ำ
ฮ่าๆๆๆ ถึงจะเรียนสายวิทย์มาตลอดแต่พอเรียนไปเรียนมาวิทยาศาสตร์ก็เป็นศิลปะนะคะ น้องรุ่งเชื่อมั้ย?
เพชรเป็นเพื่อนของพี่ใหญ่กับพี่กิมค่ะ........
หึๆๆ เป็นไงคะ โลกกลมขนานแท้เลยเนอะ เพชรบอกว่าช่วงที่พี่หายไป ไม่ยอมติดต่อกลับไปหาเขานั่นเขากระวนกระวายมาก (คิดสภาพสิคะ คนเนี้ยบไปทุกอย่างอย่างเขา....บอกว่ากระวนกระวายมาก!!) แล้วมีอยู่วันหนึ่งเขาก็เผลออารมณ์เสียใส่พนักงานที่ทำงาน แล้วเลยรู้สึกตัวว่าเก็บเรื่องส่วนตัว(ซึ่งก็คือเรื่องของพี่!?!)มาเป็นอารมณ์จนเอามาผสมกับความเครียดในที่ทำงานไปหมดแล้ว ก็เลยตัดสินใจเล่าให้ใครสักคนฟัง
ใช่ค่ะ....คนๆนั้นคือพี่กิม
เพชรบอกว่าเล่าถึงดอว์น.....เด็กลูกครึ่งใส่แว่นที่เดินไปดูต้นดอกเสี้ยวด้วยกัน เล่าว่าก่อนหน้านั้นเจอกันที่ร้านอาหารคุณยายสามคน เล่าว่าให้เมลไปแล้ว.....เพราะดูออกว่าอย่างดอว์นถ้าให้เมลไปคงตัดสินใจติดต่อกลับมาได้ง่ายกว่าให้เบอร์โทรศัพท์......แล้วสุดท้าย ก็บอกกับพี่กิมไปว่า....จะรอ เพราะเชื่อว่าสักวันดอว์นจะต้องติดต่อกลับมา......
ถ้าทั้งหมดนั้นน้องรุ่งยังคิดว่าพี่ก็ควรจะรู้สึกธรรมดาๆ ไม่เห็นจะน่าเขินตรงไหน ก็ขอให้เพิ่มท่าทางประกอบการเล่าของเพชรเข้าไปด้วยนะคะ ว่าไม่มีท่าทางอื่นใดนอกจากการใช้มือซ้ายของเขายึดมือขวาของพี่อยู่เกือบจะตลอดเวลา แล้วพอพี่เผลอหันหน้าไปเจอกับตาเขาทีไร ตาเขาก็มองพี่อยู่ก่อนแล้วทุกครั้ง....
เข้าใจแล้วใช่มั้ยคะ ว่าทำไมพี่ดอนถึงยอมรับได้แบบไม่อายน้องเลยว่าพี่เขินมากๆ เขินสุดๆ นี่ถ้าคราวต่อไปรู้ตัวล่วงหน้าก่อนได้เจอกันพี่ดอนจะพกหน้ากากไปด้วย เอาเป็นหน้ากากแบบปกปิดอย่างสมบูรณ์ของSpiderman เลยท่าจะเหมาะ เพราะถ้ายังมีส่วนหนึ่งส่วนใดของใบหน้าโผล่ออกมาได้ก็แน่ใจได้เลยค่ะว่าไอ้อาการร้อนจนแดงมันต้องแสดงตัวให้เพชรเห็นอีกแน่ๆ
พอพี่รวบรวมกำลังใจแซวคนช่างเล่ากลับไปว่าให้ไปขอบคุณพี่กิมงามๆสิ เพชรกลับบอกว่าไงรู้มั้ยคะ?
‘ไม่ต้องไปขอบคุณมันหรอกครับ มันเจ้าเล่ห์จะตาย....นี่มันแกล้งพี่จนแทบไม่เป็นอันทำงานเลยรู้มั้ยครับ เล่นส่งภาพถ่ายดอว์นตอนยิ้มหัวเราะอยู่กับเพื่อนไปให้ พอพี่จะโทรกลับมันก็ปิดเครื่องหนี แล้ววันนั้นพี่โทรหาดอว์นก็ไม่ได้ด้วย.....’
บลาๆๆๆ แถมเคี้ยวข้อไก่ทอดเน้นๆอย่างกับเป็นเนื้อพี่กิม ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
เฮ้อออออออ....นี่เพชรบอกพี่ว่าพอว่างพอจะปลีกตัวมาได้ก็รีบมาหาเลย ถึงจะดูว่าเสียเวลาที่มาตอนนี้ก็ได้เจอได้คุยกันไม่กี่ชั่วโมงเพราะพรุ่งนี้บ่ายๆก็ต้องรีบกลับกรุงเทพฯแล้ว แต่ก็อยากจะมา.....
‘เพราะถ้าพี่ไม่ได้มาให้เห็นหน้าดอว์นกับตา พี่ก็ไม่มั่นใจอยู่นั่นเอง.....ว่าหาดอว์นเจอแล้วจริงๆ’
โอย...ไม่ไหวๆ ไปนอนแล้วดีกว่าค่ะ....อายน้อง
พี่ดอนผู้มองเห็นเค้าลางแห่งความพ่ายแพ้
ปล.สัปดาห์หน้าเป็นสัปดาห์สุดท้ายของการฝึกงานที่นี่ เดี๋ยวพี่ดอนก็ได้กลับไปกอดแม่แล้วล่ะค่ะ
นายโอฬารกำลังนั่งถอนหายใจเฮือกๆ ปล่อยให้เสียงนางร้ายออดอ้อนพระเอกในละครหลังข่าวผ่านหูไปแบบไม่ได้สนใจจะรับรู้ว่าเรื่องราวเป็นอย่างไร นอกจากตั้งใจยอมเปลืองค่าไฟเพื่อไม่ให้ตัวเองรู้สึกเคว้งคว้างว้าเหว่เกินไปนัก
กำลังนั่งคิดว่าตัวเองก็ไม่ได้ขี้เหร่ บุคลิกก็พาไปวัดได้ รายได้ก็ไม่ต่ำ แถมจะว่าไปนิสัยก็ไม่เลวร้ายจนไม่มีใครคบ แต่ทั้งที่คุณสมบัติก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าใคร แล้วทำไมไม่มีแฟนกะเขาสักทีวะ? ก็พอดีเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ดังขึ้น เล่นเอาผู้ชายตัวโตหน้าเข้มถึงกับสะดุ้ง
“ว่าไงวะ?”
นายแพทย์โอฬารกัดฟันถาม ทั้งที่ในใจตอบแทนเพื่อนเรียบร้อยแล้ว....ไม่ว่าว่ะ พอดีกูมาหาเด็ก
“ไม่ว่าว่ะ พอดีกูมาธุระแถวนี้ มึงอยู่บ้านหรือโรงบาล?”.....ธุระของกูน่ะ เรื่องสำคัญระดับหัวใจเชียวนะมึง....เอ เรานี่ก็น้ำเน่าเหมือนกันเว้ย!!
“อยู่บ้าน มึงล่ะ คืนนี้นอนไหน มานอนบ้านกูดิ”.....อย่านะเว้ย อย่ามาตอนนี้นะมึง เห็นหน้ามึงกูกรี๊ดจริงด้วย กูชวนเป็นพิธีอะ มึงเข้าใจใช่มั้ย?!
“กูจองห้องที่โรงแรมไว้แล้ว ไม่อยากนอนกะมึง กูกลัว”......กลัวเมียมึงไง เดี๋ยวไอ้กิมรู้เกิดโกรธหาว่ามาทับที่มันอีก ฮ่าๆๆๆ
“กลัวห่าไร?”.......รึมันจะกลัวว่าเราจะแพ้แล้วพาลวะ? นี่มันรู้เรื่องที่เราอกหักจากน้องดอนด้วยเหรอวะ?
“กลัวผีหวงที่ดิ....บ้านเช่านะมึง ส่วนใหญ่มีผีหวงที่ทั้งนั้นแหละ ฮ่าๆๆ” .....ดีแล้ว แกล้งมันแทนกันนี่แหละ ไอ้ใหญ่แม่งกลัวผี..รับกรรมไปมึง ว่าที่ภรรยามึงแกล้งกูก่อน
“ห่า!! กูอยู่มาจะครบปีแล้ว ไม่มีเว้ย มึงจะไปนอนไหนก็เรื่องของมึงเลยไป ชิ่วๆ”.....เดี๋ยวกูโทรหากิมก่อนนอน กูก็หลับได้แล้วเว้ย แม่งจงใจแกล้งกูชัดๆ ไว้ให้กูเจอตัวก่อนเหอะไอ้เพชร!!
หมอเพชรวางสายไปแล้ว.....อันที่จริงต้องบอกว่าวางไปนานแล้ว แต่คนตัวโตเป็นยักษ์ยังนั่งหน้าดำอยู่ที่เดิม ที่เพิ่มเติมคือการดึงขาสองข้างขึ้นมานั่งกอดเข่าแม้แต่ปลายนิ้วเท้าก็ไม่ยอมให้หลุดพ้นเบาะเก้าอี้ ระแวงว่าจะมีมือผีหวงที่ยื่นมาจากด้านล่าง คว้าหมับเอาที่ปลายเท้าให้สะดุ้งเล่น
อารมณ์นี้แม้แต่เสียงเพลงบรรเลงประกอบละครก็ยังเป็นศัตรูของหมอใหญ่ที่กลายเป็นหมาใหญ่นั่งหูตั้งคอยตะแคงหน้าฟังเสียงผิดปกติที่จะเกิดขึ้นภายในบ้าน ในใจนึกด่าตัวเองว่าไม่น่าเลือกเปิดช่องนี้เลย....ละครมีตั้งมากมายเรื่องที่เปิดทิ้งไว้กะเอาเสียงเป็นเพื่อนก็ดันเป็นละครย้อนยุคให้มีเสียงเพลงประกอบเป็นกังวานของเครื่องสายแบบโบราณอีก
อยากโทรหากิมจ๋าจะแย่แล้วแต่พอเหลือบตาเห็นนาฬิกาบอกเวลาสี่ทุ่มสิบนาทีก็ไม่กล้าโทรไปกวน ไม่ใช่เพราะเมื่อเย็นโทรไปรอบหนึ่งแล้วหรอกนะ เพราะกับนายวิเศษน่ะ ถึงนายโอฬารจะตะบี้ตะบันโทรหาสามเวลาหลังอาหารแถมก่อนนอนอีกครั้งกิมจ๋าก็ไม่เคยบ่นไม่เคยว่า แต่เพราะรู้ว่ากิมมันเด็กอนามัย ถ้าวันไหนไม่อยู่เวรก็เข้านอนแล้วหลับไปตั้งแต่ยังไม่สามทุ่มด้วยซ้ำ......
ถ้าโทรไปตอนนี้ กลัวกิมจะต้องตื่นมารับโทรศัพท์ แล้วจะนอนไม่พอ เสียสุขภาพแย่....อีกอย่าง ถ้ากิมจ๋ากำลังฝันดีแล้วโทรไปทำให้ต้องตื่นกลางครันขึ้นมาก็บาปแย่เลยสิ
หมอใหญ่จดๆจ้องๆกุมโทรศัพท์มือถือไว้แน่นก้าวไปปิดโทรทัศน์ และโดยไม่ยอมให้ตัวเองกลอกตามองไปทางไหนเลยนอกจากเกร็งให้มองไปแต่ที่เตียงนอนหมอใหญ่ก็ก้าวเร็วราวกับกระโจนขึ้นเตียง หลับตาปี๋แล้วเอาเท้าเขี่ยๆผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงโดยไม่ยอมเปิดตาสักนิด พอเข้าที่เข้าทางก็เริ่มสวดมนต์บทอะระหังสัมมาฯซ้ำไปซ้ำมา เพราะสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวจนนึกบทอื่นๆไม่ออก
ทว่าขณะกำลังเคลิ้มๆจวนจะหลับ เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ก็ดังให้ต้องผวาตื่นเต็มตาขึ้นมาอีกรอบ
“กูจะนอนแล้ว!!!”.......ไอ้เพชร ไอ้เลวววววววววว
“อ้าวเรอะ.....โทษทีๆ กูจะบอกว่า พรุ่งนี้กูไปกินข้าวเที่ยงด้วยนะเว้ย.....เออ อย่าลืมสวดมนต์ก่อนนอนล่ะ ผีหวงที่มาหากูไม่รู้ด้วย หึๆๆๆ”
...........โฮววววววว กิมจ๋า.....ช่วยใหญ่ด้วย!!!
นายแพทย์โอฬารตื่นมาทำงานตามหน้าที่ก็เกือบสาย เนื่องจากกว่าจะหลับได้หลังโทรศัพท์จากเพื่อนรักเพื่อนแค้นรอบที่สองมันหลอนหูก็ปาเข้าไปค่อนคืน แถมยังหลับๆตื่นๆด้วยความระแวงเลยทำให้เวลาที่ได้นอนหลับจริงๆของชายหนุ่มหน้าเข้มเมื่อคืนนี้น้อยยิ่งกว่าน้อย
ยิ่งพอลงจากราวนด์วอร์ดรอบเช้ามาเห็นหน้าไอ้รวยที่มานั่งหล่อรอหน้าห้องตรวจ จนทำให้สาวน้อยสาวใหญ่แถวนั้นเวียนมาเดินผ่านจนผิดสังเกตก็ยิ่งอารมณ์เสีย
จนคุณหมอพี่ใหญ่เดินหน้าตาไม่เป็นมิตรไปยืนอยู่ตรงหน้าห่างไม่ถึงครึ่งเมตร แล้วกำลังชั่งใจว่าถ้านับหนึ่งถึงสามแล้วเพื่อนที่เนี้ยบทุกสถานการณ์ยังไม่รู้ตัวจะใช้มือหรือใช้เท้าสะกิดดี ชายหนุ่มในสเวตเตอร์สีเทาเข้มที่เห็นชายเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนแลบออกมากับกางเกงลำลองสีขาวขายาวพอดิบพอดีขนาดกำลังนั่งไขว่ห้างจึงเงยหน้าขึ้นจากหนังสือวารสารชื่อดังด้านการท่องเที่ยวแถมภาพประกอบสี่สีสวยคมชัดทั้งเล่มที่จดจ่ออยู่
แล้วแทนที่จะส่งยิ้มทักทายตามประสาคนมาเยือน สิ่งที่เจ้าบ้านได้รับกลับเป็นอาการเลิกคิ้วข้างขวาขึ้นน้อยๆ.....หมอใหญ่คิดในใจแต่ไม่พูดออกมาดังๆหรอกเพราะต้องรักษาภาพตัวเองเหมือนกัน....นี่เพื่อนกูเหรอวะเนี่ย?! ทำไมมันกวนตีนขนาดนี้แล้วกูยังคบอยู่อีกวะ?!?
“ไปนั่งในห้องดิ”
ว่าอย่างนั้น แล้วหมอใหญ่ตัวโตก็หันหลังเดินนำเข้าไปในห้องตรวจ สาวน้อยสาวใหญ่ที่มาเห็นก็ตอนชายหนุ่มเสื้อเทาที่เดาเอาว่าคงเป็นเพื่อนคุณหมอนั่งนิ่งสนิทอยู่ก่อนแล้วจึงได้โอกาสลอบมอง แทบจะรู้สึกได้ถึงความเงียบที่เกิดขึ้นชั่วขณะเมื่อแทบทุกคนพากันกลั้นหายใจรอการเคลื่อนไหว
แล้วแต่ล่ะคนก็ได้มีเรื่องจับกลุ่มคุยกันไปอีกหลายวัน ว่าเพื่อนคุณหมอโอฬารแต่ละคน....หน้าตาดีทั้งนั้น สูง....สะอาดสะอ้าน....คนที่มาเมื่อสัปดาห์ก่อนก็สูง ตี๋ ยิ้มง่าย ส่วนคนล่าสุดนี่สูง ขาว แล้วคิ้วนะก็เค้มเข้ม....
แต่กลุ่มสาวๆที่ปวารณาตัวเป็นแฟนคลับคุณหมอโอฬารก็ไม่ได้เอาใจออกห่างคุณหมอหรอก เพราะอย่างไร คุณหมอใหญ่ก็หล่อคมเข้ม แถมยังใจดี อารมณ์เย็น ถึงจะมีสีหน้าเคร่งเครียดเป็นกิจวัตรแต่พอเผยยิ้มออกมาที โลกของสาวๆแถวนี้ก็สว่างไสวขึ้นมาทันตา
คุณหมอใหญ่จัดการพาไอ้เพื่อนเพชรไปทิ้งให้นั่งรอที่ห้องสมุดของโรงพยาบาล แล้วนัดเรียบร้อยให้เดินไปเจอที่โรงอาหารตอนเที่ยง
หากพอถึงเวลาเที่ยงเข้าจริงๆ คนไข้ที่ถูกส่งมาไม่ขาดสายทำให้คุณหมอตัวโตเดินไปถึงโรงอาหารสายไปเกือบสิบห้านาที แถมภาพที่เห็นยังทำให้แทบหมดความอยากอาหารเสียเดี๋ยวนั้น.....ไอ้เพชรมันไม่ได้รอเงกอยู่คนเดียว แต่มันอยู่กับน้องอีกสี่คน ที่ทำให้เจ็บใจคือทั้งๆที่ทั้งโต๊ะนั้นนั่งกันห้าคน แต่ทำไมในสายตาถึงรู้สึกว่าภาพคนอื่นมันดูเบลอๆไปหมด ยกเว้นก็แต่สองคนที่นั่งหันหน้ามาทางนี้พอดี......
ต่างคนต่างกินข้าวไปเรื่อยๆก็จริง ไม่ได้มีอาการสวีทออกนอกหน้าแบบตักโน่นตักนี่บริการกันก็จริง....แต่แค่นั่งอยู่ข้างๆกัน ทำไมมันถึงได้ดูเหมาะสมลงตัวไปเสียหมดก็ไม่รู้
.....เออ หรือเพราะเสื้อกันหนาวของน้องดอนเป็นสีฟ้าเดียวกับเสื้อตัวในไอ้เพชรมันวะ มันเลยดูเข้ากั๊นเข้ากัน?!?
มื้อเที่ยงผ่านไปอย่างฝืดคอน้อยๆแต่นายแพทย์โอฬารก็ปั้นหน้ายิ้มนิดๆ เออออไปกับบทสนทนาของไอ้น้องก่อกับน้องจี๊ดได้อย่างแนบเนียน
.....เท่าที่ดูก็ไม่เห็นว่าไอ้เพชรกับน้องดอนจะคุยอะไรกันหรือส่งสายตาให้กัน....จะว่าไป ไอ้เพชรมันยังพูดกับเรามากกว่าพูดกับน้องดอนอีก
จะมีก็แค่ตอนกินเสร็จนั่นแหละ พอสองหนุ่มร่างใหญ่เดินไปส่งน้องๆสี่คนถึงแผนกกายภาพบำบัด พี่หมอใหญ่ถึงได้เห็นว่าเพื่อนยื่นมือไปแตะข้อศอกน้องแว่นน่ารักไว้เบาๆ แล้วพอน้องดอนชะงักตัวหันกลับมาทั้งๆที่มือสองข้างกำลังถอดเสื้อกันหนาวสีฟ้าอ่อนออกพาดไว้กับแขนตัวเอง ในขณะที่เพื่อนอีกสามคนก้าวเข้าไปในแผนกหมดแล้ว
หูสองข้างของนายแพทย์โอฬารกางเป็นจานเรดาห์ทันที แล้วด้วยความสามารถแบบหมาๆ ทั้งที่ยังเก๊กขรึมทำหน้านิ่ง แต่เสียงเบาๆสองประโยคที่ได้ยินก็ทำให้พี่ใหญ่ตัดสินใจย้ำกับตัวเองชัดๆว่าต้องตัดใจเสียที....
“เดี๋ยวพี่จะกลับเลย.....พี่จะไปรอดอว์นที่กรุงเทพฯ รับปากได้มั้ย..ว่าจะไม่หายไปอีก?”
“.......อืม...ครับ”
วัตถุชิ้นเล็กๆถูกชายหนุ่มร่างสูงหย่อนใส่เข้าไปในกระเป๋าเสื้อของหนุ่มน้อยในชุดฝึกงานอย่างรวดเร็ว พร้อมกับประโยคลอยๆ
"...จะได้ไม่ลืม...ว่ามีคนคอย"
หนุ่มน้อยหน้าใสก้มหน้าก้มตาพกพาแก้มที่ซับสีระเรื่อจนเห็นเป็นสีชมพูผลุบเข้าแผนกไปแล้ว และเพื่อนหน้าเข้มตัวใหญ่เป็นยักษ์สมชื่อโอฬารก็สาวเท้าไปทางห้องตรวจแล้ว แต่นายแพทย์วัชระ เวชชากร ยังยืนนิ่งอยู่ท่าเดิม
เพราะชื่อจริงนามสกุลจริงที่ปรากฏอยู่บนอกเสื้อของหนุ่มน้อยมันเผยออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน หลังจากเจ้าตัวถอดเสื้อกันหนาวที่คลุมทับมาตั้งแต่เช้าออก ริมฝีปากของชายหนุ่มกางเกงสีขาวขมุบขมิบจนแทบไม่มีเสียง
“อรุณรุ่ง โพเวลล์.... โพเวลล์ ใช่อย่างที่คิดจริงๆ”
รอยยิ้มบางๆผุดขึ้นที่ริมฝีปากยกขอบชัดเจนนั่น หากในแววตากลับมีประกายความคิดคำนึงบางอย่างราวกับหมอกบางๆที่คลี่ลงมากั้นแสงอาทิตย์ยามเช้า ก่อนชายหนุ่มจะหมุนตัวเดินตามทิศทางที่เพื่อนเพิ่งก้าวนำไปอย่างรวดเร็ว
..........................................
..โปรดติดตามตอนต่อไป..
กอดรวบทุกท่านแนบเเน่นค่ะ คนเขียนใช้เวลาต่อตอนนานจริงๆนะคะ ขอโทษที่ต้องรอกันนาน /l\
ขอบคุณมากที่เหนียวแน่นไม่ทิ้งกันไปก่อนค่ะ :กอด1:
-
:z13:
สงสารพี่ดอน กว่าจะนอนหลับ (ตึก ตักๆ) อ่านไปใจเต้นตามเรยวุ้ย
ยกนี้พี่เพชรชนะเลิศๆๆๆๆ(ให้คะแนแนตามคำบอกเล่าของพี่ดอน>////<)
"รับปากได้มั้ย..ว่าจะไม่หายไปอีก?"
รับปากได้ไหมว่าจะไม่เก๊กซิ่มอีก อย่าทำให้พี่ดอนต้องรอแหงกอีกนะ -"-
หวังว่า...จะไม่เอาอะไรเคลือบน้ำตาลมาเสิร์ฟอีกแล้วนะเจเจ้ :monkeysad:
ปล.(เล็กๆ)พี่กิมของน้องยังน่ารักมิมีเปลี่ยนแปลง(แม้จะแค่ถูกกล่าวถึง) คึคึ
ปล.2 พี่ใหญ่เมื่อไหร่จะรู้ตัวซักที :beat:
-
มีเบื้องหลังอีกแล้ว
-
พี่ใหญ่จ๋านี่ทั้งขี้อ้อนทั้งกลัวผี ไม่สมตัวเลยจริงๆ 555+
โพเวลล์ แล้วทำไมอ่ะพี่เพชร เค้าอยากรู้อ่าาาาาา
-
จัดกิมจ๋ามารักษาใจใหญ่จ๋าด่วนๆๆ
-
มีเบื้องหน้าเบื้องหลังอะไรเอ่ย
กิมจ๋ารีบมาดูแลใหญ่จ๋าด่วน
+1
-
พี่เพชรช่างเป็นผู้ชายที่นุ่มนวลชวนฝันมาก ๆ อ่านไป จิ้นไป เพ้อไป ยิ้มไป เป็นเอามากแล้วตรู
อยากเป็นน้องดอว์นที่สุดเลย ณ ตอนนี้ รับรองจะไม่เก็บปากเก็บคำ จะสารภาพรักกับพี่เพชรไปเลย
อ่ะ จัดไป 1+ มาเร็ว ๆ น๊าาาา
-
"...จะได้ไม่ลืม...ว่ามีคนคอย" :-[ เขินแทนน้องดอว์น
แต่ว่ามีอะไรกับชื่อ-นามสกุลของน้องละค่ะพี่เพชร
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1:
-
อ่านแล้วรู้สึกดีจริงๆ มันนุ่มนวล อบอุ่น บอกไม่ถูก ชอบจัง
:กอด1: :L2:
ไม่ว่าจะเพราะเหตุใดที่ทำให้ในแววตาของเพชรมีประกายความคิดคำนึงบางอย่างราวกับหมอกบางๆที่คลี่ลงมากั้นแสงอาทิตย์ยามเช้า ก้อตาม
ก้อขอให้มีแต่สิ่งดีๆเกิดขึ้นระหว่างเพชรกะดอว์น นะคะ
ชอบ ชอบ ชอบ :-[
-
เรื่องนี้จะไม่ชวนกินมาม่าชิมิคะ ไรเตอร์!!!!!
-
พี่เพชรหวานมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
เขินแทนน้องดอว์นเลย ><
นั่น ทำไม พี่เพชรเคยรู็จักน้องดอว์นมาก่อนเร้อออออออออ
ถึงได้ย้ำนามสกุลแบบมีเลศนัย
พี่ใหญ๋ไปหาพี่กิมดีกว่าเนาะ
ปล่อยน้องดอว์นให้พี่เพชรไปดีกว่าน่า
-
แวะมาทานน้ำตาลเป็นข้าวเที่ยง
แล้วก็ซัดน้ำใบบัวบกของหมอใหญ่ไปเป็นเครื่องดื่มล้างคอ
ไปแล้วค่ะ พรุ่งนี้สอบคัดเลือกหมอด้วย ..ติด..ไม่ติด... เผื่อจะได้ไปชะเง้อหาหมอกิม หุหุ
ปล. หนุ่มแว่น o13
-
พี่เพชรมีอะไรกะโพเวลล์อ่ะ…อยากรู้
+1 มาเร็วๆนะคะพี่นุ่น
-
อยากรู้ว่าให้อะไรไป และเดาต่อว่าเคยรู้จักมาก่อน แหงมๆ
-
น้องดอว์นกะพี่เพชรน่ารักมว๊ากกกกกกกกกกกกกก :o8:
(แม้พี่เพชรออกจะกวนๆไปหน่อยก็ตาม)
ว่าแต่ พี่เพชรมีอะไรกับนามสกุลน้องดอว์นปะคะเนี่ย?
พี่ใหญ่น่าสงสาร >"<
เป็นเราโดนกรอกหูแบบนั้นก็นอนไม่หลับเหมือนกันอะค่ะ
แต่พี่ใหญ่นี่มีอะไรก็นึกถึงแต่พี่กิมเนอะ
ดูก็รู้ว่าพี่กิมสำคัญ แต่ทำไมชอบทำพี่กิมจ๋าน้อยใจไม่รู้ตัวก็ไม่รู้
(น่ายุให้พี่กิมงอนพี่ใหญ่จ๋านานๆ ฮี่ๆ)
ขอบคุณนะคะพี่นุ่น ><"
เด๋วนู๋ว่าจะออกไปตามหาพรหมลิขิตกะเค้าบ้างละเนี่ย 5555
-
สงสารพี่ใหญ่นะ
แต่รู้สึกสงสารพี่กิมมากกว่า
เมื่อไหร่จะเปิดใจกันซะทีคะ
-
เอ ตอนจบนั่นมีรายอีกอะ มะเอามาม่าาาาาาาาาาา :z3:
-
แล้วแต่ล่ะคนก็ได้มีเรื่องจับกลุ่มคุยกันไปอีกหลายวัน ว่าเพื่อนคุณหมอโอฬารแต่ละคน....น่าตาดีทั้งนั้น
------------------------------------
ไม่ว่ายังไงก็แพ้ผู้ชายพูดจ๊ะจ๋าคะขาจริงๆ~
*เลื้อย* ดอนจ๋า~
เมื่อไหร่คู่กิมกับใหญ่จะลงตัวน้อ *-* (จริงๆสนคู่นี้มากกว่าน้องดอนอีก 555+)
-
^
^
^
คนข้างบนอะ เค้าคิดถึง"ได+เฮ"จังเลยTT^TT
เข้าเรื่องๆค่ะ
อ๋อยยย....พี่เพชรก้อนะ แกล้งพี่ใหญ่ได้ลงคอ แค่หวีดหวานปานน้ำผึ้งเดือนห้า พี่ใหญ่โอฬารของกิมมี่คุงก้อน่าสงสารแย่แระ ดูดิ ซึมเศร้า เหงาจ๋อย หางลู่หูตกเลย >^<
รีบๆส่งกิมมี่คุงมารักษาอาการ อกเดาะ + หวาดระแวงมือที่มองไม่เห็น ของพี่ใหญ่หน่อยเร้ววว~!!
-
^
^
จิ้มทะลุบ้าง
ใช่ๆ กระต่ายน้อยอ้ะ
สงสารคริสเหอะ แมนอ้ะขนาดเข้าภาคสองยังคงความซึนไม่เปลี่ยนเลย แบร่ๆๆๆๆ
(ขอบคุณสำหรับคำผิดนะคะ จุ๊บุๆ)
-
พี่เพชรน่ารักไป
ปล.จะดราม่าไหมเนี้ยยยย ฮืออ
-
โพเวลล์มีอะไรรึคะคุณหมอเพชร?
หรือคุณเพชร เขาคิดอยากเปลี่ยนมาใช้นามสกุลน้องดอนน่ะ อิอิ
-
:o8: :o8: :o8:
สองคนนี้ก็น้าาาาาาา ขนาดไม่พูดกันเลย เรายังเขิลแทน
ส่วนหมาใหญ่ของกิมจ๋า ตอนนี้น่าสงสารโถ่ๆๆ โดนเพชชี่แกล้งซะงั้น ^^
-
เคยเจอกันมาก่อนเหรอะ
หวานจัง
แต่ใหญ่เนี๊ยใจร้ายกับกิมจังเลย
-
พี่เพชรเอาอะไรให้น้องดอว์นอ่ะ(อยากรู้อยากเห็นซะำไม่มี 555) :-[
ไอ้คุณหมาใหญ่ อย่าโทรไปคร่ำครวญให้กิมจ๋าของเค้า(ตู่ซะเลย) เสียใจอีกนะ ชริ!!!!!!!!! :angry2:
-
คู่เนี่ยไม่พูดก็หวานได้ อิอิ :-[
กรี๊ดดดดส์คุณหมอใหญ่กลัวผี เด๋วน้องช่วยปลอบ((แต่ว่าเป็นหมอแล้วกลัวผีนี่มันยังงัยๆนะ))
พี่เพรชคิดอะไรค่ะ บอกให้น้องรู้มั่งสิ
มาต่อเร็วน๊าพี่นุ่น จุ๊บๆๆ3ที((ชวนพี่นุ่นไปกินบุฟเฟ่ 89 บาท :laugh:))
-
เพชรนี่แสบจริงๆ แกล้งเพื่อนได้แสบมาก
ว่าแต่โพเวลล์ทำไมหรือ?
-
อ่านแล้วก็เขิล ๆ เน๊อะ บรรยายกาศมันดูชมพูเย็นๆ -//-
รอมาต่อนะคะ +1 น้องดอน
-
สรุปว่าคืนนั้น ทั้งน้องดอนและพี่ใหญ่ก็นอนไม่หลับ
ฮ่า !!
เพราะเพชรคนเดียวเลย ...
-
:z2: ไม่เอามาม่าเนอะ :z2:
:pig4: :pig4:
-
หวังว่าคงจะไม่มีมาม่านะ :call:
-
ฮ่าๆๆๆตลกหมอใหญ่อ่ะ เหมือนเด็กเลย ชอบบบบบบ
น่าจะให้หมอกิมมาปลอบ เอิ๊กๆๆ
-
น่ารักมากๆ เลยอ่ะ
อยากมีบ้างจังเลย
-
หมอเพชรเนี่ยเวลาคุยกะหมอใหญ่ กวนๆน่ารักดีอ่ะ
แต่พอเวลาอยู่กับน้องดอว์นก็หวานเชี้ยบซ้า
-
อ่านตอนนี้แล้วตะหงิดๆ
ให้คิดว่าหมอเพชรจะไปมีเรื่องราวเกี่ยวพันกับครอบครัวโพเวลล์หรือเปล่า
อย่าให้ดราม่านักนะคะ หนูขอ :serius2:
-
:กอด1: คุณนุ่น “.....จะได้ไม่ลืมว่า..มีคนคอย” :laugh:
พี่เพชรละมุนมากกกกกก แบบนี้ค่อยสมกับน้องดอว์นหน่อย ^^
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ได้อ่านเรื่องราวหวานหวานก่อนนอน
คาดว่าคืนนี้ ต้องนอนหลับฝันหวาน ฝันดี แน่ๆเลยช้าน
ป.ล. น้องนุ่นกับน้องดาด้า เค้าแทคทีมกันน่ารักเนอะ
ช่วยกันทำมาหากินดี๊ดี
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
รักพี่เพชรที่สุด ชอบน้องดอว์นที่สุด
นามสกุลน้องมีไรเหรอ คงเคยรู้จักแต่ไม่แน่ใจชิมิ
ขอให้หวานตลอดนะนุ่น อยากได้น้ำตาลเป็นอาหาร
-
พี่เพชรกับน้องดอว์นเค้าทำอะไรกันเบาๆ แต่อ่านแล้วเขินจริงๆให้ดิ้นตาย :o8: ใหญ่จ๋าน่าสงสารอ่ะตอนนี้ แต่ก็นะ คนเรามันไม่ใช่คู่กันอ่ะ ใหญ่จ๋าต้องทำใจ และกลับมามองคนใกล้ตัวอย่างกิมจ๋าได้แล้ว :กอด1: ว่าแต่ทำไมพี่ใหญ่ต้องสะดุดกึกกับนามสกุลน้องดอว์นของพี่เพชด้วยล่ะคะ?(น้านนนนนน แสดงความเป็นเจ้าของให้เต็มที่ 5555) สงสัยว่าพี่เพชรคงเคยพูดอะไรให้ฟังแน่ๆเลย ชิมิ คุณนุ่น? (คุณนุ่น:ต้องติดตามค่ะ ^O^) 5555
กอดคุณนุนก่อนนอนเบาๆ
:กอด1:
-
^
^
^
อูย คุณรกรเล่นเอานุ่นตกใจเลยค่ะ
รีบวิ่งกลับไปดูเลยนึกว่าตัวเองพิมพ์ชื่อพี่เพชรสลับกับพี่ใหญ่
คุณรกรง่วงแล้วล่ะ กร๊ากกกกกกกก
เพราะคนที่สะดุดกับทั้งชื่อ และสกุล (ใบ้สุดชีวิตถึงคอนฟลิกท์ของเรื่อง) ของพี่ดอนก็คือพี่เพชรตะหากคะ
เอร๊ยยยยยยยยยยยยยยย
.......................................
สำหรับคนอ่านของข้าพเจ้าที่กลัวมาม่า
อย่าได้กลัวค่ะ มาม่าที่จะมา(ตอนหน้ายังไม่มาเน้อ) เป็นมาม่าลวงเท่านั้น
รับรองได้ว่าที่แท้เป็นเส้นหมี่ไข่สารอาหารครบถ้วน ลวกไม่แข็งไปไม่นิ่มไปกำลังอร่อยลิ้น ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆ
.......................
ถึงคุณหมวยลำเค็ญ ....ชมพูเย็นๆ ใช่เลยค่ะ นี่แหละสีสันและอารมณ์เมื่อพี่เพชรกับพี่ดอนอยู่ด้วยกัน
และคุณarjinn .......ใช่ค่ะ ไม่ว่าหมอกอะไรมันทำให้แสงอรุณไม่สดใสเท่าที่ควร แต่ก็แน่ใจได้ว่านั่นคือหมอก ไม่ใช่ควัน ^o^
เห็นหลายท่านเลยชอบคำพูดของพี่เพชร คริคริ
ก็เพราะทั้งพี่เพชรพี่ดอว์น ไม่ค่อยจะพูด แถมรักกันเบา...เบา.. นี่แหละค่ะ
แต่ละตอน(โดยเฉพาะตอนที่สองคนนี้ได้บทเยอะ) คนเขียนถึงใช้เวลานานนัก เพราะนิสัยตรงข้ามกับคนเขียนเลย ฮ่าๆๆๆๆ
คุณpattybluet กอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดค่ะ >//////<
อยากตอบเมนท์ให้ครบแต่ข้าพเจ้าง่วงตาจะปิดแล้ว ยังไงก็ร้ากกกกกกกนะคร้า :กอด1:
ปล.เจอรูปอิมเมจพี่กิมพี่ใหญ่ถูกใจแล้วค่ะ ไว้จะมาแปะให้ดูกันเนอะ ส่วนของพี่ดอว์นพี่เพชร ยังไม่เจอที่ถูกใจเลย หงิงๆ งื้ดๆ
-
โอ่ยยย เขิลลลลลลล :-[
ว่าแต่พี่เพชรรู้จักครอบครัวน้องดอว์นหรอ??
พี่ใหญ่รีบตกลงปลงใจกะพี่กิมไปเถอะค่ะ พี่กิมรอนานแล้วนะ
-
น่ารักได้อีกอ่ะ...
พี่เพชรมาหย่อนประโยคหวานๆข้างหูน้องดอว์นขนาดนี้ใครกันจะลืมลง ว่ามีคนคอย... :-[
พี่ใหญ่ไปซบอกพี่กิมจ๋าเถอะ จะได้เป็นสองคู่ชู้ชื่น อิอิ
-
กรี๊ดดดดดดดด ขอโทษเป็นอย่างสูงค่ะคุณนุ่น พี่ใหญ่เดินไปแล้วจริงๆด้วย ที่เหลืออยู่คือพี่เพชรจิ :z6: เตะตัวเองแรงๆทีนึงให้สมกับความผิด :o12:
-
ปกติเป็นแฟนคลับพี่ใหญ่จ๋ากะพี่กิมจ๋า 5555
แต่ประโยคนี้ของพี่เพชร อื้อหือ โดนนนน จะได้ไม่ลืมว่ามีคนคอย :monkeysad:
มันซึ้งงงงงงง ส่วนพี่ใหญ่จ๋าของนู๋ ตัดใจได้แล้วใช่มะ ดีแล้วละค่า ชักช้าเดี๋ยวไม่เชียร์เลย อิอิ
พี่นุ่นจ๋า มาม่าตอนหน้ายังไม่มา แปลว่ารัยคะ ม่ายอาว ตอนหน้า ตอนโน้น ตอนไหน ก็ไม่อาวววว
ปล. มีคำถามค่า เรามีคะแนน กด + คนละเท่าไหร่อ่ะคะ มีต่อเดือนเหมือนกิฟในพันทิฟหรือป่าวคะ
เพราะตอนนี้ กดแหลกอ่ะค่ะ อ่านไปแล้วกดไปแล้วกลับมาอ่านอีกก็กดอีก เลยสงสัย ค่ะ
-
แอบมารอนุ่น^^
-
อ้าวๆๆ ท่าทางจะมีซับซ้อนซ่อนเงื่อน^^
อ่านเรื่องนี้แล้วนึกถึงนิยายที่เคยอ่านชื่อว่า เพราะโลกกลมเราจึงรักกัน
ขอฝากตัวเป็นแฟนครับ เอ๊ย คลับอีกคนนึงเด้อออออ
-
^
^
^
จิ้มๆคิดถึงนะคร้าาาาาาาาาาา
กอดๆๆๆๆๆ
รายงานค่ะ เพิ่งกลับจากทำหน้าที่เกษตรกรทดลองงานเมื่อวานตอนกลางคืน
ถ้ายังไง อย่างช้าคือพรุ่งนี้ (ถ้าเร็วก็วันน้แหละ คริคริ) จะมาส่งตอนต่อไปนะคะ
ไม่หายค่ะ รับรองเน้อ.........
^o^
-
สงสัยวันนี้ต้องชวนน้องไปตรวจระดับน้ำตาลในเลือดซะแล้ว
ไม่ไหวๆๆ
เอ่อ...ดอน ไปด้วยกันมั้ย
อิอิอิ
-
^
^
^
จิ้มๆคิดถึงนะคร้าาาาาาาาาาา
กอดๆๆๆๆๆ
รายงานค่ะ เพิ่งกลับจากทำหน้าที่เกษตรกรทดลองงานเมื่อวานตอนกลางคืน
ถ้ายังไง อย่างช้าคือพรุ่งนี้ (ถ้าเร็วก็วันน้แหละ คริคริ) จะมาส่งตอนต่อไปนะคะ
ไม่หายค่ะ รับรองเน้อ.........
^o^
มาช้าๆๆๆๆๆๆๆ คิดถึงๆๆๆๆๆๆ (พี่ดอน แอนด์เดอะแก็งค์ :jul3:)
:m32:แอบย่องเข้าบ้านดีกว่า คริ คริ
-
อาย..................... :o8:
........................................
ตอนที่๑๘: เครื่องราง
จี้สีเหลืองน้ำตาลใสแจ๋วที่มีเส้นสายของเงินสุกปลั่งกระหวัดบางส่วนเพื่อเกาะเกี่ยวกับห่วงสำหรับร้อยกับสายสร้อยถูกเจ้าของคนปัจจุบันหยิบขึ้นมาพินิจพิจารณาอีกครั้งในรอบยี่สิบสี่ชั่วโมงด้วยสีหน้าที่พยายามให้นิ่งเรียบ
หากถ้าจะสังเกตให้ดีก็จะพบว่าดวงตาสีน้ำตาลที่เข้มกว่าอำพันรูปร่างคล้ายก้อนอะไรสักอย่างความสูงเกือบหนึ่งนิ้วและมีส่วนหนาที่สุดไม่ต่ำกว่าครึ่งนิ้วในมือนั้นกำลังยิ้มได้ ปลายนิ้วหัวแม่มือและนิ้วชี้ยกจี้ในมือส่องกับแสงอาทิตย์ยามเย็นที่ม้าหินในสนามด้านหลังตึกคณะ
อรุณรุ่งก็ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองนัก ว่าทำไมสิ่งแรกที่ทำเมื่อกลับมาถึงบ้านหลังจากกอดแม่แล้วก้าวเข้าห้องส่วนตัวจึงเป็นการเปิดกล่องเก็บสมบัติส่วนตัวออก ค้นเอาสร้อยเงินเส้นยาวมาร้อยเข้ากับจี้หินสีที่สีเข้มจนเมื่ออยู่ในร่มก็แทบดูไม่ออกว่าเป็นอำพัน และจากวันนั้นก็ใส่ติดตัวจนคุณเอมอรสังเกตเห็น แล้วขอดูใกล้ๆ
ตอนแรกหนุ่มน้อยก็ใจสั่น กลัวว่าถ้าแม่ถามถึงที่มาแล้วจะตอบอย่างไร จะอธิบายได้แค่ไหน แต่ก็ยอมถอดออกยื่นให้ดูโดยดี
เลยทำให้ได้ความรู้ว่าไอ้ก้อนที่ถูกมือดีหย่อนใส่กระเป๋าให้เมื่อสิบวันที่แล้วที่ตัวเองเข้าใจว่าเป็นหินสีธรรมดาๆก้อนนี้ ที่จริงมันไม่ใช่หินหรอก แต่มันเป็นยางไม้ที่จับเป็นก้อนแข็งต่างหาก แถมคุณเอมอรท่านยังบอกอีกว่าต้องเป็นแบบที่สีอ่อนกว่านี้หน่อย แล้วใสๆ ยิ่งถ้าด้านในมีซากแมลงหรือเมล็ดพืชโบราณด้วยนะ จะยิ่งราคาแพง
คุณเอมอรให้ความสนใจอยู่พักเดียวแล้วก็คืนให้ลูกชาย บอกให้สวมติดตัวไว้ก็ดี เพราะโบราณเขาเชื่อว่าอำพันเป็นเครื่องรางช่วยปกป้องผู้สวมใส่จากสิ่งอัปมงคลได้
หลังจากอยู่กับจี้นี้มาสองสามวัน อรุณรุ่งถึงนึกออกว่าไอ้ที่รู้สึกว่ารูปร่างของจี้ก้อนนี้มันคุ้นตาตั้งแต่แวบแรกที่หยิบออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ก็เป็นเพราะสัณฐานของมันคล้ายกับไอ้เจ้าก้อนเนื้อในช่องอกที่ทำงานตลอดเวลา แม้แต่ขณะที่ร่างกายกำลังนอนหลับนั่นเอง
......จะได้ไม่ลืมว่า...มีคนคอย........
เพชร....ร้ายกาจจริงๆ ให้จี้รูปหัวใจ ส่งข้อความมาแบบไม่ต้องให้แปลแบบนี้......ใครลืมได้ก็เกินไปล่ะ
วันนี้เป็นวันแรกที่นักศึกษาปีสี่กลับเข้าคณะหลังจากฝึกงานตัวสุดท้าย ต่างคนต่างเข้ามารายงานตัว แล้วพบกับอาจารย์ที่ปรึกษาเตรียมการนำเสนองานเรื่องโปรเจ็กต์สุดท้ายที่ทำส่งไปเรียบร้อยตั้งแต่ก่อนไปฝึกงาน แล้วจากนั้นก็ว่าง
กลุ่มพี่ดอนก็คุยกับอาจารย์เสร็จตั้งแต่ยังไม่ถึงสิบโมงเช้า กลับออกมานั่งประชุมแบ่งเนื้อหาที่แต่ละคนต้องพูดหน้าห้องอีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมง แล้วทั้งสี่คนก็พากันฉลองที่ได้กลับมาพบควันพิษและแสงสีอีกครั้งด้วยการกินมื้อใหญ่ในร้านสุกี้บุฟเฟต์ แล้วต่อด้วยดูหนังรอบบ่ายสอง
ออกมาจากโรงหนังเกือบห้าโมงอรุณรุ่งก็โบกมือลาเพื่อนทั้งสามคน แล้วปลีกตัวเดินกลับมานั่งอยู่ที่ม้าหินข้างตึกนี่คนเดียว
ลาเต้เย็นน้ำแข็งละลายจนมีหยดน้ำเกาะพราวที่ข้างถ้วยกระดาษถูกตั้งทิ้งไว้ เพราะเจ้าของซื้อเพราะความเคยชินมากกว่าจะอยากกินจริงจัง หนุ่มน้อยที่นั่งอยู่โดดเดี่ยวซึ่งมองจากระยะไกลเหมือนกับกำลังจมอยู่กับกองเอกสารตั้งสูงเกือบสองนิ้วเงยหน้ามองพระอาทิตย์ที่มีสีเข้มขึ้นจนเหมือนกับส้มสีทองลูกโต มีท่าทางราวจะดูเวลาจากท้องฟ้าแทนที่จะพึ่งอุปกรณ์อย่างนาฬิกาข้อมือหรือโทรศัพท์มือถือ
หากเมื่อชายหนุ่มร่างสูงก้าวเข้าไปใกล้อย่างเงียบเชียบ จึงเห็นว่าในฝ่ามือเรียวขาวที่วางแบทับตั้งเอกสารอยู่อีกที มีจี้หน้าตาคุ้นเคยวางอยู่
และเมื่อวัชระสูดลมหายใจเข้าช้าๆเพื่อระงับความรู้สึกพองฟูในหัวใจ อาการที่ใช้ปลายนิ้วคีบก้อนหัวใจสีน้ำตาลเหลืองใสขึ้นส่องดูกับแสงอาทิตย์แล้วเสี้ยวหน้าค่อยๆมีสีเข้มขึ้นของหนุ่มน้อยตรงหน้า ก็ทำให้คนที่ควบคุมตัวเองได้อย่างดีอยู่เสมออย่างคุณหมอเพชรแทบจะอดใจไม่ไหว....อยากจะตรงเข้าไปคว้าตัวหนุ่มน้อยตรงหน้าเข้ามากอดแน่นๆเสียเดี๋ยวนั้น
เงาที่ทอดยาวมาทางด้านหลังทำให้อรุณรุ่งไม่รู้ว่าทุกการกระทำของตัวเองตกอยู่ในสายตาของคนที่ไม่อยากให้มาเห็นมากที่สุดไปเสียแล้ว จี้ที่อยู่ในมือถูกสอดเข้าไปใต้เสื้อตามเดิม ก่อนที่แว่นตาจะถูกถอดออกวางไว้ข้างๆเอกสาร แล้วเจ้าตัวจึงซบหน้าลงกับผิวสัมผัสเย็นชืดของกระดาษแนบแก้มซ้ายลงแล้วหลับตา ตั้งใจจะพักสายตาเพียงชั่วครู่
วัชระจรดปลายเท้าตั้งใจให้เบาที่สุดจนเข้ามายืนซ้อนทางด้านหลัง แล้วจึงอดใจไม่ไหวยื่นมือไปกรีดขนตายาวหนาที่สังเกตเห็นตั้งแต่เจอกันที่น้ำตกเล่น แค่สัมผัสแรกเท่านั้นคนที่วันนี้อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตขาวกางเกงสแล็คสีดำก็ลืมตาขึ้นมองพร้อมกับลุกพรวดพราดขึ้นยืน
แววตาหาเรื่องราวกับจะพุ่งเข้าทำร้ายร่างกายคนรบกวนในคราวแรกเปลี่ยนเป็นส่งประกายยินดีทันควัน แต่เมื่อตั้งสติได้และเห็นว่าอีกคนอยู่ใกล้จนมองเห็นแม้แต่ขี้แมลงวันเม็ดเล็กๆสองจุดที่ตีนผมหนุ่มน้อยก็เสเบือนหน้าไปหยิบแว่นมาใส่
แล้วระหว่างที่หันหน้ากลับมาก็ได้ยินเสียงของคนที่พออยู่ในชุดทำงานทีไรก็ทำให้รู้สึกถึงความเป็นผู้ใหญ่กว่าทักทายมาเป็นประโยคแรก
“พี่เห็นอะไรขาวๆ นึกว่าดอว์นมีขี้ตา......”
“มั่วแล้ว ผมเพิ่งหลับตาเดี๋ยวนี้ จะไปมีได้ไงเล่า”
เสียงโวยขึ้นจมูกน้อยๆของหนุ่มนัยน์ตาโศกที่เริ่มจะกลายเป็นนัยน์ตาเขียวปั้ด แทนที่จะทำให้คนแกล้งยั่วโมโหสลด กลับให้ผลตรงกันข้าม ชายหนุ่มที่ตัวสูงกว่าและยังหนากว่าปล่อยเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น เล่นเอาคนที่เพิ่งถูกยั่วให้แสดงอารมณ์ออกมามากกว่าปกติเหลียวหน้าเหลียวหลังจนแทบคอเคล็ด
จู่ๆก็หัวเราะซะดัง ดีนะที่ตรงนี้ไม่ค่อยมีคนมานั่ง ไม่งั้นล่ะอายเขาตาย........
“พี่ว่าแล้ว.....ว่าดูไม่ผิด....หึๆๆๆ”
“..........?.........”
คิ้วเข้มๆของหนุ่มลูกครึ่งเลิกขึ้นน้อยๆราวจะถามว่าไอ้ที่ว่าดูไม่ผิดนั่นหมายความว่าอย่างไร ในขณะที่มือเรียวขาวนั่นก็รวบเอาเอกสารทั้งหมดขึ้นมาถือไว้ไปด้วย
“ก็ที่จริง....ตัวจริงของดอว์นน่ะ ไม่ใช่คนเงียบๆเรียบร้อย ไม่รู้สึกอะไรกับใครสักหน่อย......ที่จริง ดอว์นน่ารัก แล้วก็เป็นเด็กซนๆ บางทีก็หงุดหงิด บางทีก็โมโหเวลามีอะไรไม่ถูกใจ.......ดอว์นครับ ต่อไปนี้...กับพี่ ถ้าดอว์นคิดอะไร หรือรู้สึกยังไง บอกกับพี่นะ.....ได้มั้ย?”
เสียงทุ้มนุ่มนวลนั้นทอดอ่อนโยน ไม่มีร่องรอยของการล้อเลียนหรืออาการหัวเราะเช่นประโยคเมื่อสักครู่เลยสักนิด บ่งบอกความหมายที่มากมายเกินกว่าคำที่พูดออกมาจนรู้สึกได้
......คนคนนี้มองเห็นเข้าไปถึงข้างใน เกราะป้องกันที่อุตส่าห์สร้างเอาไว้ปิดกั้นทั้งตัวเองและสายตาของคนอื่นใช้ไม่ได้เลยกับผู้ชายคนนี้.....
......และยังคำสัญญานั่นอีกล่ะ ‘ต่อไปนี้...กับพี่ ถ้ารู้สึกยังไง หรือคิดอะไร ให้บอกตรงๆ’ ....นั่นไม่ใช่คำสัญญาว่าพร้อมจะรับฟังทุกอย่าง พร้อมจะรองรับทุกอารมณ์ทั้งดีและร้ายของกันหรอกหรือ?
“......ผม...พูดไม่เก่ง”
เสียงงึมงำเบาๆดังลอดออกมาจากริมฝีปากสีชมพูที่กลับไปเม้มสนิทอย่างรวดเร็วนั่นจนได้ ในขณะที่วัชระตัดสินใจจะไม่คาดคั้นแล้วเริ่มออกเดินนำไปทางหน้าตึก
ชายหนุ่มชะงักฝีเท้า แล้วเหลือบตามองหน้าคนตัวบางกว่าที่สาวเท้าขึ้นมาเดินอยู่ข้างๆ พอสบตากันเลยได้เห็นว่าถึงจะพูดไม่เก่ง แต่ดอว์นของพี่ยิ้มเก่งขึ้นทันตา แถมยังส่งยิ้มหวานราวกับตั้งใจจะประจบ ทดแทนค่าที่พูดไม่เก่งเสียอย่างนั้น
“อืม......งั้นก็ต้องฝึกแล้วล่ะ....”
สุ้มเสียงเป็นจริงเป็นจังของคนตัวสูงกว่าที่ยิ้มรับแล้วเลยเริ่มก้าวเดินไปข้างหน้าอีกครั้งดังขึ้น ทำเอาคนยอมรับว่าพูดไม่เก่งถึงกับขมวดคิ้วทำหน้ายุ่ง
“ฝึก? ยังไง?”
วัชระหมุนตัวกลับมาประสานสายตากับคนตั้งคำถามแล้วคลี่ยิ้มกว้างขวางจนเห็นรอยจีบพับสองสามเส้นที่หางตา ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่ยิ่งจริงจังว่า
“ก็เริ่มด้วยประโยคง่ายๆอย่าง...’ดอว์นคิดถึงพี่เพชร’ ก็น่าจะพอไหวนะ.....ไหนลองซิครับ”
แล้ววัชระก็ได้เห็น......ใบหน้าที่แสดงออกว่างุนงงสงสัยอยู่เมื่อครู่ค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีชมพู จากนั้นก็เข้มขึ้น......เข้มขึ้น จากโหนกแก้มทั้งสองข้าง จนสุดท้ายทั้งที่ยังประสานสายตากันอยู่แบบนั้น ทั้งใบหน้าตลอดจนลำคอที่โผล่พ้นคอเสื้อซึ่งปลดกระดุมไว้สองเม็ดก็กลายเป็นสีแดงจนทั่ว
“อะ......ผม.....เอ่อ...ผม......อึ๋ยยยย ผมไม่พูด!!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ โอเคครับ ไม่พูดก็ไม่พูด เอ้า......ค่อยๆหายใจสิ ฮ่าๆๆๆ ไม่เอาๆ ไม่ทำหน้ามุ่ยสิครับ....ไปกันเถอะ พี่คิดออกแล้วว่าเราจะไปกินมื้อเย็นกันที่ไหนดี”
“เอ่อ.....เพชร ผมขอโทษ.....”
“หืม? ขอโทษเรื่องอะไร”
“วันนี้คงไปไหนไกลไม่ได้นะครับ.....พรุ่งนี้เริ่มพรีเซนต์แปดโมงตรง.....คือ..”
“ไม่เห็นต้องขอโทษเลย งั้นที่พี่คิดก็เก็บเอาไว้คราวหน้า หลังดอว์นพรีเซนต์งานเรียบร้อยก็ได้นี่ ร้านอาหารไม่ได้หนีไปไหนซะหน่อย ว่าแต่....วันนี้ดอว์นอยากกินอะไรครับ พี่หิวแล้วเนี่ย กลางวันก็รีบๆเลยได้กินไปนิดเดียวเอง”
“อืม....อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่สุกี้”
“ไม่ชอบ?”
วัชระออกจะแปลกใจที่น้องดอว์นมีปากมีเสียงในเรื่องแบบนี้ แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกดีที่ดูเหมือนหนุ่มน้อยที่เดินเคียงข้างจะเปิดใจรับเขาเข้าไปเป็นหนึ่งในคนที่พูดด้วยได้อย่างที่ต้องการอีกนิดแล้ว
“หึ........มื้อกลางวันเพิ่งกินไปน่ะ”
นายแพทย์หนุ่มลอบยิ้มเมื่อเห็นท่าทางตอบคำถามด้วยการส่ายศีรษะไปมา แล้วพอนึกได้ คนตัวเล็กกว่าก็ยกมือข้างที่ว่างแตะปากตัวเองแบบไม่ได้ตั้งใจก่อนจะตอบออกมาเป็นคำพูด
อรุณรุ่งออกจะแปลกใจเมื่อเห็นว่าคนเดินนำพามาใช้บริการบีทีเอส แทนที่จะเป็นรถสีขาวคันเดิม แต่พอหันไปส่งสายตามีคำถาม คนตัวโตก็ยิ้มมุมปากแล้วตอบมาด้วยน้ำเสียงเรื่อยๆ
“ก็ถึงพี่จะรวย แต่เมื่ออาทิตย์ก่อนมีคนแถวนี้บอกให้ประหยัดน้ำมันช่วยชาติ......พี่ตั้งใจว่าถ้าเป็นคนคนนี้พูด ต่อให้เป็นเรื่องยากแค่ไหนก็จะทำตามให้ได้ แล้วนี่ก็เรื่องง่ายนิดเดียวเองนี่ครับ.....”
“หึๆๆ บ้า.....”
ร้านอาหารสัญชาติไทยแท้ใกล้สถานีรถไฟฟ้าสุรศักดิ์เป็นจุดหมายของการฝากท้องในมื้อเย็นวันนั้น ชุดน้ำพริกลงเรือรสไม่จัดมากเพราะมีลูกค้าต่างชาติเข้าร้านเรื่อยๆ ต้มโคล้งปลากรอบรสกลมกล่อม และทอดมันกุ้งชิ้นอ้วนไม่อมน้ำมัน ทำให้ทั้งสองคนเจริญอาหาร
แถมพออิ่มของคาว วัชระยิ่งมีความสุขเพราะดอว์นกล้าที่จะปล่อยตัวตามสบาย ละเลียดของหวานอย่างบัวลอยไข่หวานในถ้วยของตัวเอง แล้วยังมีการตักสาคูเปียกมะพร้าวน้ำหอมในถ้วยของเจ้ามือไปชิมเป็นการแลกกันอีกต่างหาก
“ให้พี่ไปส่งนะครับ”
“อึ๊อือ....ไม่ดีกว่า”
“มืดแล้ว......อีกอย่าง พี่อยากรู้จักบ้านดอว์นเอาไว้”
ความมืดสลัวของบรรยากาศที่มีเพียงแสงจากโคมไฟบนเสาสูงหน้าร้านอาหารทำให้ไม่สามารถมองเห็นสีหน้าคนพูดได้ชัดนัก แต่น้ำเสียงออดอ่อยจากคนตัวโตที่ได้ยินก็ทำให้อรุณรุ่งต้องลอบยิ้มคนเดียว
“มืดอะไรเล่าเพชร.....ผมไม่ใช่เด็กๆ กลับสามสี่ทุ่มก็บ่อยไป แล้วนี่ก็ยังไม่สองทุ่มเลย”
“งั้นถึงบ้านแล้วโทรบอกพี่ได้มั้ย.....แค่มิสคอลล์ก็ได้....”
“อื้ม......รับรองว่าไม่เกินครึ่งชั่วโมง ถึงก่อนคุณแหงๆ”
เสียงรับรองแข็งขันทำให้วัชระยิ้มออก ชายหนุ่มเดินขึ้นไปบนสถานีรถไฟฟ้าพร้อมกับหนุ่มน้อยที่ตอนนี้เผลอตัวจนยอมให้กุมมือเอาไว้ได้โดยไม่ต่อต้านสักนิด
แต่ก่อนที่จะแยกกันไปคนละชานชาลาคนที่ตัวโตกว่าก็ก้มลงถามคนเดินข้างว่า
“ดอว์น....รู้รึเปล่าว่าอำพันเป็นเครื่องราง?”
“อื้อ.....แม่ก็บอกเหมือนกันว่าให้ติดตัวไว้ มันป้องกันสิ่งไม่ดีได้ เอ่อ.....ผมยังไม่ได้ขอบคุณเลย ขอบคุณนะเพชร”
อรุณรุ่งบอกขอบคุณพร้อมส่งรอยยิ้มน้อยๆให้คนที่เข้ามายืนใกล้จนต้องเงยหน้าถึงจะสบตาได้
“แล้วรู้รึเปล่า ว่านอกจากจะป้องกันสิ่งไม่ดีแล้วคนโบราณยังมีความเชื่ออย่างอื่นอีกนะ......”
“.......?......”
คิ้วเข้มจัดแต่เรียวได้รูปสวยทั้งสองข้างเลิกขึ้นสูงจนคนมองอยากจะลองลูบเล่น แววตาสีน้ำตาลทองใสแจ๋วที่เห็นได้ชัดแม้จะมีเลนส์แว่นปิดบังอีกชั้นยิ่งกระตุ้นให้วัชระอยากครอบครองเป็นเจ้าของ.....อยากให้ดวงตาคู่นี้มองมาที่เขาคนเดียว และเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น
“เชื่อกันว่า.....อำพันเป็นเครื่องรางที่จะนำพาความรักมาสู่ผู้เป็นเจ้าของ.......ถ้าพี่จะบอกว่าพี่ที่เป็นเจ้าของเก่าได้พรข้อนี้มาแล้ว เลยมอบมันให้กับดอว์น....ทั้งอำพัน ทั้งความรู้สึกของพี่....ดอว์นจะรับไว้รึเปล่า?”
“.....เพชร...”
“หึๆ ขอบคุณครับ พี่รู้แล้วล่ะ......ว่าคำตอบคืออะไร กลับดีๆนะดอว์น แล้วอย่าเขินจนไม่ยอมโทรมาบอกตอนถึงบ้านแล้วเชียว ไม่งั้น.....”
“ไม่งั้น?”
“ไม่งั้นพี่จะพูดออกมาให้หมดเลยน่ะสิว่าเมื่อกี้คำตอบของดอว์นคืออะไร หึๆๆ”
...........................................
..โปรดติดตามตอนต่อไป..
ปล.อายจริงจัง :-[
....................................................
พื้นที่โฆษณาเจ้าค่ะ
ท่านไหนชื่อชอบนิยายวายแนวแฟนตาเซีย เชิญอุดหนุนผลงานดาด้า pandaๅ123
ขณะนี้ ชีกำลังเปิดจองเรื่อง A Little Vampire
นิยายใสกิ๊ง เหมาะสำหรับทุกเพศทุกวัย(โดยเฉพาะคนใจวายเปี่ยมจินตนาการ
สอบถามได้ที่ดาด้า ณ ข้างใจ เจ้าค่ะ
อุย..เจ็บตรูด
v
v
v
-
จึ้ก :z13:
กรี๊ดค่ะ :m3:
อายแทนน้องดอน :o8: อร๊ายๆๆๆๆๆๆๆ :-[
-
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/12af5eb9.gif) พี่ดอนของน้องงงงงงงงงงงงงงง
ไม่มีไรจะพูด...ทิ้งไว้เพียงแค่...---> (http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/1184758011.gif)
สอยหมัดซ้ายเข้ากลางพุงพี่เพชรแค่พอเบาะๆ โทษฐาน....ทำคะแนนนำได้ดีเยี่ยม o13
:o8:
-
โอ๊ยยยย .. พี่เพชรขา ไม่ไหวนะคะเนี่ย~
รุกจีบหนักมากจนพี่น้องดอว์นไปไม่เป็นเลยทีเดียว =/////////=
ฮึ้ยยยยยย .. เขินแทน :-[
:laugh:
-
กริ้ดดด อ่านตอนนี้แล้วเขิน >///<
-
อายจัง :-[
เขินแทนพี่ดอว์นเลย :o8:
+1 ค่ะพี่นุ่น
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยย
หวานจริง อะไรจริง
>///////<
ถึงพี่เพชรจะไม่ค่อยพูด แต่พอพูดมาแต่ละที ก็ทำเค้าเขินแทนพี่ดอว์นเลยอ่าาาาาา
>.<
-
แอร๊ยพี่นุ่นนนนนนนนนนนนนนนนน
ดีนะน้องแวะเข้ามาส่องก่อนสอบพรุง่นี้
ได้เติมพลังจากพี่ดอว์นพี่เพชรไป
555555555555555555
หวานไปอ่ะหวานไปปปปปปปปปปปป
วันหลังขอพี่เพชรมอมอำพันพี่ดอว์นได้มั้ยค้า? 5555555555
ปอลอ เริ่มจะคิดถึงพี่กิมกะพี่ใหญ่นิดนุงงงง ><
-
เขินนนนนนนนนนนนนนนนนน
พี่เพชรนี่ จะพูดจะทำอะไรแต่ละอย่างที ทำน้องดอว์นขินแบไปต่อไม่ถูกตลอดเลยนะ
-
พี่เพชรสุดยอดค่ะ
รุกเร็วจริง เขินแทนน้องดอว์นค่ะ
-
กรี๊ด!!!!!!!!!! ในมุมหวานๆ ของนายเพชร
-
.. :-[ :impress2:
รอบนี้พี่เพชรรุกเร็วนะ
สงสัยเข็ดจากรอบตัวป่วน ใช่ไหม
+1
-
ยังไม่มาม่าก็ดีแล้วค่ะไรท์เตอร์ มะงั้นเราจะประท้วง ด้วยการ........... อ่้านต่อไปจนกว่าจะจบ :laugh:
ตอนนี้หวานแท้ๆ :o8:
-
^
^
^
เอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย จริงน้าาาาาาาาาาา
อ่านจนจบจริงนะคะ เราสัญญาว่าความม่าจะเป็นแค่ม่าลวงค่ะ ฮี่ๆๆๆ
.. :-[ :impress2:
รอบนี้พี่เพชรรุกเร็วนะ
สงสัยเข็ดจากรอบตัวป่วน ใช่ไหม
+1
พี่ลิตเติ้ลเดวิล (กระซิบกระซาบๆ) .....เวลาในเรื่องตอนนี้พี่ดอนเทอมสองปีสี่ ไอ้ป่วนมันยังเป็นเด็กน้อยปีสองอยุ่เลยค่ะ ยังไม่ได้ออกฝึกงานเลยเน้อ
(อา.......นี่คือการสปอยล์)
เงิบ...ไม่รุนแรงน้าาาาาาาา (อยากลองเขียนดู แต่ก็ไม่รู้จะสื่อออกมาได้แค่ไหนงิ)
v
v
v
-
^
^
^
ฉึกๆ
อ้าววว .. สปอยล์แบบนี้ งั้นก็มีแววมาม่าเหรอคะ :z10:
(เพิ่งหม่ำรสต้มยำน้ำข้นไปเมื่อตะกี๊เองค่ะ 555)
-
้เข้ามาอ่านแล้วนะคะ 555ต้องขอแบบค่อยๆเป็นค่อยๆไป เรื่องงามๆต้องค่อยๆอ่าน เริ่มมาก็แอบเศร้าง่ะ เดี๋ยวจะอ่านให้ทันนะคะ คูณนุ่น :L2:
+1ไปเลย
-
“เชื่อกันว่า.....อำพันเป็นเครื่องรางที่จะนำพาความรักมาสู่ผู้เป็นเจ้าของ.......ถ้าพี่จะบอกว่าพี่ที่เป็นเจ้าของเก่าได้พรข้อนี้มาแล้ว เลยมอบมันให้กับดอว์น....ทั้งอำพัน ทั้งความรู้สึกของพี่....ดอว์นจะรับไว้รึเปล่า?” ไม่ไหวแล้ว ตกลงเพชรนี่เป็นหมอ หรือพระเอกลิเกแน่อะ อร๊ายยยย สุดยอด
นี่อีก... “ไม่งั้นพี่จะพูดออกมาให้หมดเลยน่ะสิว่าเมื่อกี้คำตอบของดอว์นคืออะไร หึๆๆ” : 222222:
คนอ่านอ่านแล้วยังเขินแทนไม่หวัดไม่ไหว แต่คนฟังอย่างดอว์นที่ได้ยินกะหูล่ะ เล่นเอาพูดไม่ออก ได้แต่ “.....เพชร...” ได้แค่ “ไม่งั้น?” หึหึ
จึ๊กกะดึ๋ยยยแทน 555 :o8:
แถมพี่เพชรนี่ ความรู้สึกพี่เดี๋ยวก้ออยากกอด เดี๋ยวก้ออยากครอบครองเป็นเจ้าของ.....เดี๋ยวก้ออยากให้ดวงตาคู่นี้มองมาที่เขาคนเดียวและเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น
ไม่ไหวแระ ชอบเหลือเกิน รับไปเต็มร้อยคะแนนค่ะ :กอด1: :กอด1:
แต่พอมาอ่านที่คุณนุ่นเขียน........เวลาในเรื่องตอนนี้พี่ดอนเทอมสองปีสี่ ไอ้ป่วนมันยังเป็นเด็กน้อยปีสองอยู่เลยค่ะ ยังไม่ได้ออกฝึกงานเลยเน้อ...เลยแอบหงอย หนูไม่ทานมาม่า แงแง :serius2:
-
ไม่งั้น...อะไรเหยอคร่าพี่เพชร อิอิ
กลิ่นมาม่าอืดลอยมาแระ
มะเอามาม่าน๊า เบื่อแระกินอยู่ทุกวัน
-
เพชรนี่แอบหยอดหวานตลอด
-
อร๊ายๆๆๆๆ แก้มจะแตก :-[
หวานกันแบบ บอกไม่ถูก ฮ่าๆๆ
-
น่ารักจังคู่นี้
พี่เพชรเนี่ยแค่มองตาก็รู้ใจดอว์นไปหมดเลยนะ
เขินแทนหนูดอว์นจัง :o8:
-
พี่เพชรอ่ะ รู้ใจน้องไปหมดเลยนะ
-
น่าร้ากกกกก
-
:-[
-
อ๊ายยย..คุณหมอเพชรขา ดิฉันไม่ใช่น้องดอนยัง :o8:ซะ
คุณหมอเพชรกะจะรุกฆาตน้องดอนด้วยความหวาน+อ่านใจทะลุ
ให้น้องนะจังงังไปไหนไม่ได้ และหมายพิชิตภายในเร็ววันเลยเหรอคะ
-
น่ารักจังเลยค่ะ หวานน้อยๆแต่พองาม^^ :-[
-
เค้าขยันหยอดจริงๆนะเออ !!
หยอดตรงนู้น หยอดตรงนี้ น้องดอนเขินหมดแล้ว :-[
ปล. วันนี้คาบไทยโดนให้แต่งกลอนดอกสร้อยค่ะ แต่งขึ้นมาได้เพราะพี่เพชรกับน้องดอนเลยนะเนี่ย !!
[เพ้อพี่เพชรกับน้องดอน แต่ไหงเนื้อหามันกลายเป็นคู่หนูป่วนไปซะงั้นล่ะค่ะ เค้าขอโท้ดดดดด :a6:]
มอบให้คุณนุ่น จุ๊บๆ
"จีบเด็ก"
นวลเอ๋ยนวลน้อง พี่เฝ้าปองครองคู่ด้วยมาดหมาย
โฉมเจ้างามบาดจิตตรึงใจชาย ยิ้มพริ้มพรายช่างฉอเลาะเสนาะกรรณ
ดอกกุหลาบดอกน้อยพี่มอบให้ ให้ด้วยใจอยากร่วมเรียงคู่จอมขวัญ
อยากปกป้องอยากบอกรักทุกคืนวัน แม้แค่ฝันยังสุขใจได้รักเอย
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อ๊ายยยยยยย เขินจริงเขินจัง :o8:
-
หวานซ๊า
-
ระดับน้ำตาลขึ้นสูง คาดว่าต้องฉีดอินซูลินกันแล้วหล่ะ
-
บวกหื้อแควนๆทุกท่านทุกตัวคนชะเอิงเงย
แถมกดไลคจุ๊บุๆให้คุณกลมด้วย
แหม่ๆๆ การบ้านงามแงะแน่แท้เอยนะคร้าาาาาาาาาาาา โฮะๆๆๆ
...............................
เค้าขยันหยอดจริงๆนะเออ !!
หยอดตรงนู้น หยอดตรงนี้ น้องดอนเขินหมดแล้ว :-[
ปล. วันนี้คาบไทยโดนให้แต่งกลอนดอกสร้อยค่ะ แต่งขึ้นมาได้เพราะพี่เพชรกับน้องดอนเลยนะเนี่ย !!
[เพ้อพี่เพชรกับน้องดอน แต่ไหงเนื้อหามันกลายเป็นคู่หนูป่วนไปซะงั้นล่ะค่ะ เค้าขอโท้ดดดดด :a6:]
มอบให้คุณนุ่น จุ๊บๆ
"จีบเด็ก"
นวลเอ๋ยนวลน้อง พี่เฝ้าปองครองคู่ด้วยมาดหมาย
โฉมเจ้างามบาดจิตตรึงใจชาย ยิ้มพริ้มพรายช่างฉอเลาะเสนาะกรรณ
ดอกกุหลาบดอกน้อยพี่มอบให้ ให้ด้วยใจอยากร่วมเรียงคู่จอมขวัญ
อยากปกป้องอยากบอกรักทุกคืนวัน แม้แค่ฝันยังสุขใจได้รักเอย
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
"จีบเด็ก๒"
ออดเอ๋ยออดอ้อน เฝ้าวิงวอนฉะอ้อนขอคำเฉลย
คำคำนั้นที่ฝากไว้ให้ทรามเชย หวังเจ้าเอ่ยตอบคำซ้ำสักครา
ถ้าแม้นน้องเอ่ยพจีให้พี่รู้ คงได้อยู่เคียงคู่ไม่เหว่ว้า
เพียงคำเดียวที่หวังจากแก้วตา พี่จะรอจนกว่าจะตอบเอย
:กอด1: เดี๋ยวก็รู้นะพี่เพชร น้องดอนไม่พูด...ด้วยคำ แต่...ผู้ชายคนนี้...ทำจริง (กร๊ากกกกกกกกกก สปอยล์อีกแร้น วันนี้วันแห่งการสปอยล์)
พื้นที่โฆษณาเจ้าค่ะ
ท่านไหนชื่อชอบนิยายวายแนวแฟนตาเซีย เชิญอุดหนุนผลงานดาด้า pandaๅ123
ขณะนี้ ชีกำลังเปิดจองเรื่อง ALittle Vampire
นิยายใสกิ๊ง เหมาะสำหรับทุกเพศทุกวัย(โดยเฉพาะคนใจวายเปี่ยมจินตนาการ
สอบถามได้ที่ดาด้า ณ ข้างใจ เจ้าค่ะ
-
อ๊ายยยยยย :-[ :-[ :-[ g-b]
เขิลแทนได้มั๊ยค่ะเนี๊ย
:กอด1: :กอด1: พี่นุ่นคนดี
-
ถ้าเราเป็นดอวน์ คงทำอะไรไม่ถูก อายจริงอายจัง
อ๊ายยยยยอายยยยยยยยยยยยย :-[
-
อื้อออออหึ หวานเจี๊ยบบบบบบบบ
แอบเชียร์ให้น้องดอว์นตอบว่า "คุณมั่วแล้วหล่ะเพชร" จังน๊าาาา หึหึ
-
กรี๊ดดดดดดดด เขินนนนนน :m3:
พี่เพชรนี่ช่างคิดจริงๆ
น้องดอว์นจ๋า เมื่อไหร่จะเรียก "พี่เพชร" ซะทีนะ :m1:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านก็ตกหลุมดัง "ตุ้บ" ซะแล้วสิ 55 น้องดอนน่ารัก พี่เพชรของน้องดอนก็น่าหยิก อย่าเย้าน้องนักสิ น้องอายเห็นมั้ย เอิ๊กๆๆ
-
น่ารักทั้งสองหมอเลย..
-
:o8: หวานจังพี่เพชรกับน้องดอน
-
โอยยยยยยยยยยยยยยยย
อยากได้ปู้จายแบบหมอเพชร
ขออ่ะ ขอ!!!!
-
บร้า........จังเขินอ่ะ :-[ :-[ :-[
-
น้องดอว์นคิดอะไรสื่ออกมาทางใบหน้าและดวงตาหมดเลยสิเนี่ย
พี่เพชรถึงได้รู้คำตอบเอาได้
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
น่ารักไม่ไหวจะทน อยากจะรวบมากอดทั้งพี่เพชรและน้องดอว์น
-
อะไรไม่รู้ละ รู้แต่ว่าเขิลมาก... :-[ :-[ :-[
พี่เพชรหวานเกิ๊นนน อายแทนน้องดอร์น อ๊างง ให้ไปเลยสิบกระโหลกก
-
เพชรเจ้าเลห์
แต่ดอร์นน่ารักมากเลย
-
มาตามจนทันครับ คุณ...
แบบว่า.. พอมาอ่านเนื้อเรื่องกับ คอมเมนต์ ก็เกิดข้อสงสัยว่า มีหลายคนที่เคยอ่านเรื่องเก่าๆ ของคุณนักเขียนมาแล้ว เลยคิดไว้ว่าน่าจะไปตามหาอ่านเหมือนกันนะฮะเนี่ย
แต่เอาเหอะครับ.... ตอนนี้ขอเชียร์ พี่ดอว์น กับพี่เพชร ให้ได้ เอ๊ยยยย... ให้คู่กันโดยไว แต่ขอปันใจไปให้ กิมจ๋า กะหมาใหญ่ ให้ตกลงปลงใจกันสักที อิอิ
ขอบคุณอีกครั้งครับ
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วเขินตายไปเลย :o8: อร๊าย พี่เพชรทำได้ไงเนี่ย
ผู้ชายอะไร น่ารัก หวานเวอร์ๆๆ ขนาดนี้
น้องดอนเลือดจะพุ่งออกหน้าอยู่แล้วนะ :jul3:
อ่านแล้วมีความสุ๊ขมีความสุข
:กอด1:
-
โหยยยย พี่เพชร แหมๆ :o8: เขินแทน
อย่างงี้ดิ ค่อยทันใจ FC หน่อย 5555 หยอดซ๊า ดอว์นไปไม่เป็นเลย
มาหวานบ่อยๆ นะ จะได้หายคิดถึง พี่กิมจ๋าพี่ใหญ่จ๋า 555 (ตาหลอดดด)
ปล. อยากให้ดอว์นเรียกพี่เพชรว่าพี่เพชรจัง
-
อาห์......นั่งอ่านไป กินไอติมถ้วยไปด้วย
จบบรรทัดสุดท้าย ไอติมละลาย มัวแต่เขินแทนน้องดอน
พอตักกินต่อ อึ๋ย หวานมาก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะพี่เพรช หรือ ไอติมมันหวานอยู่แล้ว :o8:
-
เดี๋ยวนี้พัฒนานะคะพี่เพชร
มีว่า
"น้องดอว์นของพี่" ซะด้วย ไม่เบานะเนี่ย
น้องเค้าไปเป็นของตัวเองตอนไหนยะ ขี้ตู่
งั้นก็ต้องรีบรวบรัด เอ๊ย รวบรวม ความกล้า บอกน้องเค้าไวไวนะจ๊ะ
ซึ่งก็มีอยู่เยอะแล้วนี่ อิอิ
ขอบคุณนะจ๊ะนุ่น ตอนนี้หวานมากก อบอุ่นจังเลยจ้า
-
เขินแทน อิอิ
-
อยากมีแบบเพชรสักคน
ถ้าได้แบบนี้ก็คงดี ชอบเรื่องนี้มากเลยครับ
มารอตอนต่อไป และให้กำลังใจคนแต่งครับผม
-
เขินแทนน้องดอว์น :-[ อ่านไปยิ้มไป มีความสุข
พี่เพชรก็น่ารักซะ ไม่ไหวแล้วหลงรักคู่นี้ไปเต็มๆ
เป็นกำลังใจให้ค่าา :L2:
-
:-[ น่ารักจริงอะไรจริง..
คู่นี้ท่าทางดีกรีความหวานไม่แพ้คู่ตัวป่วน พี่ฟ้าแน่ๆ..
ปล.......รอ ร๊อ รอ...จะมีมาให้อำพันเราบ้างมั้ยน้อออ :z2:
+1 o13
-
พี่เพชรอ่ะ... ทำเค้าเขินไปด้วยเลย :o8:
น่ารักที่สุด !!!
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :จุ๊บๆ:
-
สำลักความหวานตายไปเลยค่ะ พี่เพชรนี่ตอนเป็นเด็กน้อย คุณแม่เลี้ยงด้วยน้ำตาลอ้อยหรือน้ำตาลปึกคะ? คุณพี่ถึงได้หวานไม่เกรงใจสิ่งมีชีวิตอื่นๆเลย อุ๊ย เขิน :-[ แต่อยากได้ยินน้องดอว์นเรียกหมอเพชรว่า "พี่เพชร" จัง คงเป็นอะไรที่รื่นหูมากๆ:m1:
-
ตามน้องดอร์นกับพี่หมดเพชรทันแล้ว มีความสุขกับเรื่องนี้จริงๆ คะ อ่านไปยิ้มไป กระชุ่มกระชวยหัวใจดี
น้องดอร์นน่ารักเกินทน ใครอยู่ใหล้ก็ต้องหลงทั้งนั้น ส่วนพี่เพชรก็เป็นผู้ใหญ่ที่ขี้เล่น น่ารัก ช่างแกล้งให้น้องดอร์นได้เขินบ่อยๆ
ส่วนคุณหมอใหญ่ แอบขัดใจแม่ยกนะคะ ท่าทางพี่แกจะเรียนเก่งอย่างเดียว เพราะขนาดพี่หมอกิมเพื่อนรักทอดสะพานมาให้ขนาดนั้น
พ่อคุณยังไม่ได้รู้ตัวเลยว่า มีใครบางคนแอบส่งสายตามาให้ตั้งนาน แถมยังมีหน้าโทร.มาปรึกษาเรื่องความรักอีก......
รู้ตัวเร็วๆ นะคะ สงสรพี่หมอกิม อยากเห็นคู่นี้สวีทหวานกันบ้าง อะไรบ้าง
-
อู๊ยยยยย หวานซะคู่นี้
งานนี้ไม่เขินไม่ได้แล้วมั้งเนี่ย
ขนาดคนอ่าน อ่านเฉยๆยังเขินแทนเลยอ่ะ :-[
-
ไม่เจอเน็ตมาหลายวัน
เลยพึ่งเข้ามาอ่าน
พี่เพชรนี่ร้ายเหมือนกันนะเนี่ย
ทำน้องดอร์นเขินบ่อยมากกก
คนอะไรขี้แกล้งที่สุดเลย
ปล.ส่งสัยมากกเลยอ่ะนุ่น พี่เพชรรู้อะไรเกี่ยวกับโพเวลเหรอ
เหมือนจะรู้จักมาก่อนเลย
-
ขอบคุณทุกท่านที่อุดหนุนนะคะ
ยินดีต้อนรับท่านที่เพิ่งตามมาอ่านด้วย :กอด1:
ถึงแนน......แนนก๊อออออ มายุอะไรพี่ดอนตอนนี้ พี่ดอนออกจะขี้เขินนะจ๊ะ เอร๊ยยยยยยยยยยยย (เดี๋ยวรอพี่ดอนเวอร์พัฒนาก่อนเน้อ ใกล้ได้เจอแระ)
ส่วนท่านที่สงสัยเกี่ยวกับทำไมพี่เพชรต้องสนใจนามสกุลน้องดอว์นเป็นพิเศษ.......
ขอบอกว่า..โปรดติดตามตอนต่อๆไปค่ะ ฮี่ๆๆๆๆ
..............................
ภาพตัวละคร ตามจินตนาของคนเขียน
ขอเชิญพบกับ...นายอรุณรุ่งและนายแพทย์วัชระค่ะ
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/smart/b6ddf0e2.jpg)
คิดว่ายังไงกันบ้างคะ เหมือนที่อยู่ในใจรึเปล่า?
-
อร๊ายยยยยยยยยยย พี่นุ่น รูปน้องดอว์นน่ารักกกกกกกกก ถูกใจที่สวดดดดดดด
พี่หมอเพชร เข้มมากกก โดนโดน คร่า :z3:
-
วิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วววววววววววววววววววววววววว
โฮ๊ะ!!!!!!!! น้องดอว์นขาวโอโม่น่าฟัดมากกกกกกกกกกกก
ปล. เขาสองคนจริงๆคือใครคะ?
-
เอามาล่อแค่รูป...เนื้อหายังต้องรอกันต่อไป
พี่ดอนของน้องงงงงงง จะวิ้งไปไหนนนนน :m1:
แอบเขินสายตาพี่เพชร (เอ็งเกี่ยวไร?)
:m17:
-
น้องดอว์นถูกใจมากค่า
ใช่เลยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
วิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วววววววววววววววววววววววววว
โฮ๊ะ!!!!!!!! น้องดอว์นขาวโอโม่น่าฟัดมากกกกกกก
ปล. เขาสองคนจริงๆคือใครคะ?
วิ่งๆเข้ามาตอบค่ะ
ตัวเป็นๆน้องดอว์น คือนายแบบค่ะอยู่บราซิลปู๊น น้องชื่อ Fabiano Goedert
ส่วนพี่เพชร อิอิ....พี่ชาย(จุนโซ) จาก Autumn in My Heart รักนี้ชั่วนิรันดร์ไงคะ จำกันได้เนอะ
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/smart/b6ddf0e2.jpg)
ปล.กอดน้องปีศาจน้อยสีจมปูแนบแน่น และดาด้าของเจ้ ตอนต่อไปมาสามหน้าแระ แต่วันนี้คงมิทัน ขอบคุณสำหรับการทำภาพนะก๊ะ จุ๊บุๆ
ปล.อีกครั้ง......ภาพพี่เพชร เป็นการสปอยล์เนื้อหาเจ้าข้าเอ๊ยยยยยยยยยยยยย :m32:
ปล.อีกนิด ภาพน้องดอว์นข้าพเจ้าพยายามเอาแสงออกหื้อน้องเข้มขึ้นแล้ว แต่ความสามารถต่ำเลยทำได้แค่นี้ หงิงๆ
-
น้องดอนค๊าาาาาขาวมวากกกกกก :m3:
กินโอโม่เป็นอาหารหลักรึไงคะนี่ เค้าอิจฉาาาาาาาาาาา :sad4:
-
โ้อ้น้องดอน โฮกมากกกก :haun4:
-
น้องดอนจะขาวไปไหนเนี่ย
-
คนขวาที่ว่าขาวแล้ว
พอมาประกบน้องดอว์นน
อืมมม...กลายเปนผิวเข้มทันที
55555555
-
กรี๊ดดดดดดดดดด กระแทกใจอย่างแรง
พี่เพชรได้ใจไปเต็มๆ
ส่วนน้องดอว์นได้ไปครึ่งเดียวเพราะอิจฉาในความวิ้ง 555+
-
ขอบคุณ คุณนุ่นจ้า เดี่ยวจะไปเซิร์สหารูปน้องดอว์น มาเซฟเก็บไว้ น่ารักน่าโฮกมาก
-
พี่ดอนต้องใส่แว่นดิ
แต่ก็หล่อ อิอิ :-[
-
ผมนะ มีลางสังหรณ์มาตลอดว่าพี่นุนกับผมเนี่ยสเป็คเดียวกัน
ในนามของ พี่ลีโอ และพี่ทอม ผมจะเก็บน้องวินวิน น้องชุน และน้องทีไว้กับตัวตลอดเวลา
ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
น้องดอว์นเค้าต้องใส่แว่นสิ
แต่ขาวได้ใจจริงจ้า
พี่ชายก็หล่อเนอะ
-
กรี๊ดหมอเพชรมากมาย หล่อโฮกได้ใจสุดๆ อยากเห็นหมอกิม หนุ่มตี๋แว่นบ้างจัง o18
-
อิมเมจ แบบว่าใช่เลย
โดยเฉพาะน้องดอว์น คุณนุ่นช่างสรรหา น่ารักจริงๆ ขาววิ้งงง
-
มัวแต่ดูภาพ แต่มาสะกิดใจว่าภาพเพชรสปอยล์เรื่อง อย่าบอกว่าน้องดอน....นะ!!!!!
ใจสลายแน่
-
กรี้สสสสสสสสสสสสส
พีุ่นุ่นนนนนนนนน
ถ้าพี่คณะของน้องจะแอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ขนาดนี้น้าาา ><
-
:-[
น้องดอว์น ขาว น่ารัก น่าฟัด เหลือหลาย ต้องอย่างนี้สิคะ ใครเห็นใครก็หลง ยิ่งตาเศร้าๆ เห็นแล้วอยากจะเข้าไปกอดปลอบ
ว่าแต่ว่า น้องโอโม่มากคะ แบบนี้ยืนที่ไหน ก็เห็นเด่นมาแต่ไกลเชียว
ชอบมากถึงมากที่สุดค่ะ โดนอย่างแรง
-
อ๊ายยยยยย หมอเพชรหนุ่มเข้ม !!
ใช่ จงฮยอน ไม่ก็ อะไร ฮยอนๆ เนี่ยแหละ
พระเอก Iris ป่ะคะ
คนนั้นก็หนุ่มเข้ม กล้ามบึ้กพอกัน ฮ่าๆ
-
^
^
^
ไอริสด้วยรึเปล่าไม่รู้ค่ะ ไม่เคยดู แต่เป็นพระเอกเรื่อง คอลล่า (Calla) เติมsรึเปล่าไม่แน่ใจเน้อ
เรื่องที่นางเอกทำงานร้านดอกไม้น่ะค่ะ ซึ้งมาก สะเทือนอารมณ์สุดๆ หงิงๆ
.........................
เข้ามาอธิบายตัวละครนิดๆแบบแอบๆค่ะ
คือใครเคยอ่านเรื่องที่นุ่นเขียนมาจะสังเกตว่านุ่นไม่เคยใช้อิมเมจตัวละครเป็นคนจริงเลย
แต่เมื่อวันก่อนตอนเขียนเรื่องลูกกะตาพี่ดอนอยู่นุ่นก็แบบว่า จะมีไหมน้า คนที่ลูกกะตาสีอำพัน
ถามหากะพี่เกิ้ลไปมาก็เจอแต่คุณเอ็ดเวิร์ดของเบลล่า กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
แต่เราก็ไม่หมดหวัง พยายามใช้คำแปลกๆใกล้ค้นไปเรื่อยจนไปเจอหน้าน้องฟาบิอาโน่ แล้วก็เกิดอาการปิ๊ง
เฮ้ย!!! นี่แหละพี่ดอน ไม่ใช่เพราะสีตาเหมือนนะคะ(ไม่เหมือน) แต่รูปหน้า อารมณ์ที่น้องสื่อออกมาในภาพ
พ่อหนุ่มนัยน์ตาโศก "ร่างโปร่งตัวอ้อน" ขนานแท้
จากนั้นเลยพยายามหาคนจริงๆที่หน้าเหมือนพี่เพชร เอาแค่คล้ายก็ยังดี เพราะอยากแปะรูปพี่ดอน ฮ่าๆๆๆๆๆ
ซึ่งพี่เพชรในหัวสมองเนี่ย โจทย์ก็คือ
'หนุ่มไทยผมดำ หน้าตาไม่หล่อจัด แต่เนี้ยบ สะอาดสะอ้าน ที่สำคัญคือต้องคิ้วเข้ม ทั้งหน้าแกจะมีจุดเด่นที่คิ้วลอยมาก่อนอย่างอื่น
แต่เมื่อพิศดีดีจะพบว่ามีแววตาที่ไขว่คว้าหาความอบอุ่นแบบเด็กมีปัญหา'
ซึ่ง....พี่ชายแห่งรักนี้ชั่วนิรันดร์นี่แหละใช่เลย...
สำหรับท่านที่เห็นภาพที่ทำคู่กันแล้วตงิดใจว่าพี่เพชรไม่เหมือนพี่เพชร ขอบอกว่าเดี๋ยวจะเหมือนนะคะ
แต่สำหรับตอนนี้ ตามท้องเรื่อง(ฮ่าๆๆเหมือนลิเกเนอะ) พี่เพชรของเราเนี้ยบแบบนี้ค่ะ
นี่ค่ะ พี่เพชรในลุคเนี้ยบแบบลำลอง >////////<
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/smart/1200013773.jpg)
เนี้ยบเนอะ...ตาอ้อนๆอีก เอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย สังเกตนิ้วมือสิคะ สะอาดสะอ้าน เล็บเรียบร้อย
คนเขียนโอตาคุค่ะ ปลื้มผู้ชายเล็บและมือสะอาดเป็นพิเศษ โฮะๆๆๆๆๆๆๆ
ปล.ถึงน้องไจฟ์ เอ่อ...พี่ลีโอกะพี่ทอม...แล้วน้องทีเกี่ยวไรคะ? กร๊ากกกกกกกกกกก
บร้าๆๆๆ สเป็คท์พี่นุ่นมันแบบพี่กิมกะพี่ใหญ่กะพี่เพชรเฟร้ย มิใช่แบบพี่ดอน แบร่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
พี่ผิวเข้ม คิวหน้า (ต้องเป็นญาติกะชินจังชัวร์)
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/936003574.gif)
-
ผู้ชายอะไรน่าเอามาเป็นพ่อของลูก ว่ะ ฮา ฮา [บ้าไปแล้ว :really2: ]
-
พี่ชายยยยยยยยยยย o13
-
:-[ น้องดอนน่ารัก
-
กรี๊ด น้องดอว์น
ขาวอมชมพูถูกใจพี่มากๆ :impress2:
-
พี่ดอนขา วิ๊งมากอ่า
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
พี่เพชรเป็นญาติกับชินจังชัวร์ !!
-
ตามทันจนได้ อิมเมจน้องดอน น่ารักโดนในมากกกกกก เหมือนที่คิดไว้เลยอ่าาาาา :กอด1:
พี่เพชรก้อเข้มเว่อ เท่มากกกก o13 :L2:
-
มัวแต่ดูภาพ แต่มาสะกิดใจว่าภาพเพชรสปอยล์เรื่อง อย่าบอกว่าน้องดอน....นะ!!!!!
ใจสลายแน่
อารายอ่ะคะ
-
อ๊ายยยยยย หมอเพชรหนุ่มเข้ม !!
ใช่ จงฮยอน ไม่ก็ อะไร ฮยอนๆ เนี่ยแหละ
พระเอก Iris ป่ะคะ
คนนั้นก็หนุ่มเข้ม กล้ามบึ้กพอกัน ฮ่าๆ
ซงซึนฮยอนค่ะ
พี่ชายสุดที่ร๊ากกกกกกกกก :o8:
(http://img30.imageshack.us/img30/7836/4958ccbf6af4962c19d81ff.gif)(http://vzone.vn/Resources/2010_08_17/31551/Song_Seung_Hun080608003.jpg)
แอร๊ยยยยย :-[
-
น้องดอว์นน่ารักมากมายยย
ถูกใจจริงๆๆๆๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
ปี้จายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย >/////<
ไปค่ะ อย่าสนใจกับเสียงกรีดร้องของคนเขียน ไปอ่านตอนต่อไปกันเถิดเอย
(ตอนนี้สั้น เพราะตัดมาค่ะ ไม่งั้นมันยาวมาก ฮี่ๆๆๆ)
........................................................................................
ตอนที่๑๙ A Taste of Honey….
“ดอว์นคิดถึงพี่เพชร”
“ดอว์นคิดถึงพี่เพชร.....”
“ดอว์น คิด ถึง พี่ เพชร.......”
“ทำอะไรของคุณ?......พอเลย!!!”
เสียงขึ้นจมูกน้อยๆดุออกมาดังพอให้ได้ยินกันแค่สองคนจากหนุ่มน้อยในชุดนักศึกษาที่เงยหน้าเปื้อนยิ้มขึ้นจากสมุดจดสภาพเยินอย่างยิ่ง
ดวงตายิ้มได้ภายใต้กรอบแว่นเหล่มองผู้ชายตัวโตที่มานั่งเท้าศอกสองข้างบนโต๊ะตัวเดียวกัน ประสานมือรองคางเอาไว้ ส่งสายตาเรียกร้องความสนใจสุดชีวิตอยู่ฝั่งตรงข้าม
......ถึงเพิ่งจะเงยหน้าขึ้นมองแต่อรุณรุ่งก็รู้ว่าเกือบสิบนาทีที่ผ่านมาตั้งแต่วัชระพาตัวเองมาถึง ชายหนุ่มก็จับจ้องมาตลอดไม่วางตา
จากวันที่ไปกินมื้อเย็นด้วยกันคราวแรกหลังกลับจากตาก ก็มีวันนี้แหละที่คนตัวโตหาเวลามาหาถึงตึกคณะได้เป็นหนที่สอง
อรุณรุ่งไม่เคยถามเรื่องงานของอีกฝ่ายก็จริง แต่เท่าที่สังเกตดูชายหนุ่มตรงหน้านี่คงไม่ใช่ช่างภาพอิสระหรือเพลย์บอยลูกเศรษฐีที่ดีแต่เที่ยวเล่นไปวันๆเหมือนที่เคยคาดเดาในคราวที่เจอกันครั้งแรกนั่นแน่ๆ
แถมยิ่งได้รู้ว่าเป็นเพื่อนกับพี่หมออีกสองคนที่ได้รู้จักตอนไปฝึกงาน แล้วยังของขวัญกันลืมที่หน้าตาคล้ายหัวใจตามตำรากายวิภาค ไม่ใช่หัวใจแบบภาพวาดเด็กน้อยที่แนบอยู่หว่างอกตอนนี้ด้วยแล้ว คนที่แกล้งทำเป็นไม่สนใจ นั่งอ่านหนังสือเตรียมสอบต่อไปทั้งที่ถูกมองจนแทบจะละลายก็พอเดาได้แล้วล่ะว่า ไอ้ที่โทรมาวันละสองครั้ง พูดประโยคแทบจะซ้ำกันทุกวันอย่าง.......
‘อรุณสวัสดิ์ครับคุณอรุณรุ่ง....วันนี้นายวัชระต้องใช้แรงงานจนมืดเลย...ทนคิดถึงพี่อีกนิดนะครับ’ ตอนเช้าก่อนไปทำงาน และ ‘ราตรีสวัสดิ์....ฝันดีนะดอว์น.......เอ้าไหนพูดตามซิ ฝันดีนะพี่เพชร....ลองดูซิครับ หึๆๆ’ ส่งเข้านอน.....
แถมเมื่อเช้ายังมาแปลก โทรมาอรุณสวัสดิ์ แต่กลับบอกว่า
‘อรุณสวัสดิ์ครับคุณอรุณรุ่ง.....อวยพรให้พี่ฝันดีหน่อยสิ...พี่จะนอนหลับฝันดี แล้วบ่ายๆจะตื่นไปหาดอว์นนะครับ วันนี้ดอว์นไปคณะใช่มั้ย?.....อืม...งั้นพี่เข้าไปหาที่เดิมสักบ่ายสองเนอะ..ครับ เจอกันครับ’
อรุณรุ่งสรุปในใจโดยไม่ต้องถามว่านายพี่เพชรนี่ต้องทำงานแบบเข้าเวร แถมหนีไม่พ้นเป็นคนวงการเสื้อสีขาวเหมือนๆกันแหง
“ใจร้าย.....ให้นั่งรออยู่ตั้งนาน พี่อุตส่าห์สอนให้พูดตามก็ไม่ยอมพูด กลับมาดุกันซะได้......คนเราน้า.......”
พอเห็นว่าคนอ่านหนังสือเตรียมสอบจบเงยหน้าขึ้นมองเข้าหน่อยเสียงตัดพ้อก็ตามมาอีกระลอก ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าคนอย่างนายแพทย์วัชระก็ทำอะไรแบบนี้ได้
อรุณรุ่งปิดสมุดจดลงช้าๆ มือขาวๆข้างซ้ายถูกยกขึ้นมาเท้าคางไว้ ในขณะที่มือขวาซึ่งวางทาบกับปกสมุดเล่มเก่าแก่เริ่มกระดกปลายนิ้วชี้เคาะขึ้นลงเป็นจังหวะเอื่อยๆ
เจ้าความรู้สึกเขินน่ะ มันไม่ได้หายไปหรอก แถมยังเพิ่มขึ้นด้วยซ้ำ แต่จะปล่อยให้อีกคนก้าวเข้ามาหาอยู่ฝ่ายเดียวมันก็ไม่ใช่นิสัย....
ในที่สุดคนเป็นผู้ใหญ่กว่าแต่กำลังทำตัวเรียกร้องความสนใจเป็นเด็กๆจึงรู้สึกว่าเห็นประกายอะไรสักอย่าง....คล้ายกับแววตาของเด็กซนๆที่อยากรู้อยากเห็นแวบผ่านไปในดวงตาสีน้ำตาลอ่อน ก่อนที่ริมฝีปากสีชมพูอ่อนเหมือนสายไหมที่คุณหมอเพชรจินตนาการไปล่วงหน้าแล้วว่าคงหวานไม่ต่างกันจะเผยอน้อยๆ แล้วก็มีเสียงลอดผ่านออกมาว่า...
“......ดอว์นคิดถึงพี่เพชร”
ปฏิกิริยาจากผู้ชายตัวโตที่มานั่งพูดประโยคนี้กรอกหูซ้ำไปซ้ำมาน่าประทับใจดีจริงๆ เพราะนอกจากอาการมือที่ประสานกันเท้าคางไว้จะตกลงวางกับพื้นโต๊ะแบบกะทันหันแล้ว แก้มที่ซับสีแดงขึ้นมาปุบปับนั่นยังบ่งบอกอีกด้วย ว่าคนที่ขยันทำให้เขินอยู่ทุกวี่วันแม้จะแค่คุยทางโทรศัพท์เองก็เขินอายเป็นเหมือนกัน
“อืม.....คุณแก้มแดงแล้วล่ะเพชร ร้อนรึเปล่า? ผมว่า...อากาศออกจะเย็นนะ”
อรุณรุ่งหยัดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ ซ่อนยิ้มไว้ในหน้า คว้าสมุดจดที่นั่งอ่านอยู่เมื่อครู่ไว้ในมือข้างหนึ่งแล้วอ้อมมายืนอยู่หลังคนที่เริ่มจะรู้ตัวแล้วว่าถูกแกล้ง ก่อนจะใช้มือข้างที่ว่างแตะเบาๆบนบ่ากว้างของคนที่นั่งก้มหน้าก้มตาเอามือกุมหน้าผากถอนหายใจเสียแรง
“ไปกันเถอะ ยังไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เมื่อเช้าไม่ใช่เหรอ?”
น้ำเสียงที่กระตือรือร้นมากกว่าปกติ กับประโยคยาวๆที่ได้ยินจากปาก ยิ่งย้ำให้คนที่เริ่มควบคุมจังหวะการเต้นของหัวใจได้ยิ่งแน่ใจว่าติดกับเด็กร้ายกาจเข้าเสียแล้ว
“นี่.....เมื่อกี้แกล้งพี่ใช่มั้ย?”
เมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นว่าเจ้าของใบหน้าขาวใสกำลังอมยิ้มจนแก้มป่อง อะไรก็ไม่เท่ากับลูกตายิ้มได้คู่นั้นหรอก......ประกายของมันเต้นระริกจนคนมองรู้สึกเหมือนจะตาพร่าเสียด้วยซ้ำ
“หืม? แกล้งอะไรที่ไหน.....”
แก้มพองๆเมื่อกี้ถูกเจ้าของซ่อนไว้ใต้สีหน้าเรียบเฉยอีกแล้ว แต่กลับเป็นน้ำเสียงที่ติดจะกลั้วหัวเราะที่แสดงออกมาว่าคนพูดกำลังรื่นเริงบันเทิงใจหนักหนา
“ก็จู่ๆพูดแบบนั้น...แล้วก็ทำหน้าตาเฉยๆมาชวนกินข้าวแบบนี้....”
วัชระจับจ้องที่ใบหน้าของคนที่อ่อนกว่าห้าปี ที่ปกติอยู่นิ่งๆเงียบๆ แต่เมื่อกี้...บทจะแกล้งขึ้นมา ก็เล่นเอาหัวใจคนเป็นผู้ใหญ่กว่าแทบจะกระดอนออกมานอกอก เห็นสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้แต่ดวงตาพราวระยับบ่งบอกว่ากำลังสนุกอย่างที่สุดของเจ้าตัวเล็กแล้วอยากจะดึงเข้ามาฟัดให้ผิวขาวๆนั่นขึ้นสีแดงชะมัด.....เอาให้แดงแบบวันนั้น ให้เหมือนกุ้งเผาที่กำลังจะพาไปกินอยู่นี่เลย
“อย่ามาคิดอะไรแบบนั้นนะเพชร”
คนที่ยังมีแววตาระรื่นหมุนตัวฉับ แล้วสาวเท้ายาวๆเดินนำไปก่อนทันทีหลังสบตากับคนที่ ‘คิดอะไรแบบนั้น’ ได้ไม่ถึงอึดใจ ก่อนที่เสียงกลั้วหัวเราะจะดังมาให้ต้องชะงักกึกแล้วหันมาส่งค้อนให้คนตัวโตโดยไม่รู้ตัว
“เอ้าๆ เขินแล้วจะหนีเลยเหรอ...แล้วจะไปไหนล่ะนั่น ฮ่าๆๆ ไปขึ้นรถครับ วันนี้พี่จะพาไปกินของอร่อย ไกลหน่อยแต่รับรองว่าคุ้ม”
วัชระไม่สนแล้วว่าสายตาคนอื่นจะมองอย่างไร มือใหญ่อุ่นจัดคว้าที่ข้อมือของคนที่ถลึงตาใส่เหมือนอยากจะต่อต้าน แล้วจับจูงให้ก้าวตามไปรอลิฟต์ที่โถงด้านในตึกทันที
อรุณรุ่งรู้สึกหัวใจเต้นแรงแถมยังถี่ระรัว แถมพอรู้ตัวอีกทีฝ่ามือทั้งสองข้างก็ผลิตเหงื่อออกมาจนชุ่มชื้นไปหมด ที่แน่ๆก็คือทั้งที่ตื่นเต้นมากและยังอยู่ท่ามกลางสายตาอีกกว่าสิบคู่ แต่กลับไม่มีความคิดที่จะดึงมือตัวเองออกจากการจับจูงของคนที่เข้ามายืนข้างกันไหล่แนบไหล่ในลิฟต์นี่เลยสักนิด
สัญญาณดังบอกว่าลิฟต์ขึ้นมาถึงชั้นสิบเมื่อคนตัวโตออกแรงเบาๆรั้งให้คนตัวเล็กกว่าก้าวตาม เมื่อเข้าประจำที่นั่งบนรถได้สิ่งแรกที่ผู้โดยสารคนพิเศษทำแทนที่จะเป็นดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดอย่างที่เคยกลับเป็นการก้มหน้าก้มตาเช็ดทั้งสองมือกับกางเกงตัวเอง วัชระมองการกระทำนั้นงงในคราวแรก จนกระทั่งคนที่กำลังสาละวนเช็ดมือตัวเองคงสะกิดใจว่าทำไมไม่ได้ยินเสียงสตาร์ทเครื่องยนต์สักทีแล้วหันไปมองหน้าคนขับนั่นแหละ ถึงได้รู้ว่าการกระทำทั้งหมดของตัวเองถูกอีกฝ่ายจับตามองอยู่
“มองอะไรเล่า.....ก็เหงื่อมันออกที่มือ เช็ดเท่าไหร่ก็ไม่แห้ง...งื้อ!!”
แรงกดจากบางสิ่งที่นุ่มหยุ่นประทับลงมาบนซีกแก้ม ยังไม่ทันห้ามปรามหรือแม้แต่ผลักไส สัมผัสชวนหวิววาบนั้นก็เปลี่ยนเป้าหมายมาที่ริมฝีปากสีสายไหมซึ่งกำลังเผยอขึ้นด้วยความตกใจเสียแล้ว
และอย่างไม่ทันตั้งตัว....รวดเร็วพอๆกับตอนที่เข้ามาใกล้ นักฉวยโอกาสตัวโตก็ถอยตัวเองกลับไปพิงพนักแล้วจัดการสตาร์ทรถโดยไม่ได้พูดอะไรสักคำ
ส่วนคนถูกหัวขโมยจู่โจมเมื่อกี้ก็ไม่พูดอะไรเหมือนกัน.....
แต่รายนี้เป็นเพราะพูดไม่ออก ก็พอหายตกใจแล้วก็เขิน เขินเสร็จก็รู้สึกว่าโลกเป็นสีชมพูจนแทบจะซ่อนรอยยิ้มไว้ไม่ไหว.....จะให้โกรธก็ไม่รู้จะโกรธทำไม เพราะทั้งที่การจู่โจมเมื่อกี้คนทำไม่ได้ขอก่อน ไม่ได้ให้สัญญาณอะไร.....ทั้งที่มันคือการขโมยจูบกันชัดๆ แต่ว่า...ความรู้สึกที่เพชรทิ้งไว้มันไม่ได้มีแค่ที่ริมฝีปากอย่างเดียว หากหัวใจของอรุณรุ่งกลับเหมือนถูกถมจนเต็มด้วยความรู้สึกว่าตัวเองเป็นที่รัก เป็นที่ต้องการ....และเป็นที่ปรารถนาจนอีกคนยั้งใจไว้ไม่ได้
....ปากของเพชร นุ่ม.....อุ่น....และทำไมไม่รู้ พอผละห่างออกไปกลับทิ้งรสซ่านจนเหมือนจะชาๆติดอยู่ตรงริมฝีปาก
อรุณรุ่งขยับเลื่อนแว่นขึ้นตามความเคยชินพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าช้าๆ พอลอบเหลือบตามองคนตัวโตที่เริ่มออกรถก็เห็นว่า ทั้งๆที่ไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่มุมปากของคนที่ใส่เสื้อยืดพื้นขาวสกรีนสีน้ำตาลเป็นโครงหน้าสมาชิก The Beatles กับกางเกงยีนส์สีซีดกลับยกขึ้นสูงเป็นรอยยิ้มอย่างเห็นได้ชัด
คนที่ยังอยู่ในเครื่องแบบนักศึกษาเลยตัดสินใจทำเหมือนเมื่อกี้ไม่ได้เกิดอะไรขึ้น เอื้อมมือดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดแล้วนั่งซุกตัวกับพนักพิงมองจับไปที่ทางข้างหน้าอย่างเดียว แต่ความรู้สึกว่าหน้าทั้งหน้ามันร้อนผ่าวๆขึ้นมากลับยิ่งทวีขึ้นทุกที
….A taste of honey….tasting much sweeter than wine.
Do do do do…..
Do do do do……….(*)
(*) หมายเหตุ อ้างอิงจากเนื้อเพลง A Taste of Honey: The Beatles ค่ะ
...........................................
..โปรดติดตามตอนต่อไป..
ปล.เขินนนนนนนนนนนนนนนนน บร้าๆๆๆ รสน้ำผึ้งมันก็ต้องหวานกว่าไวน์อยู่แล้วดิ พี่เพชรอ้ะ >///////<
แหงะ ช่วงนี้ถูกจิ้มตรูดบ่อย หงิงๆ
นี่แน่ะๆๆจิ้มแล้วกอดหมับเล้ย
v
v
v
-
จิ้มก่อน ทันมั๊ย
... อุ๋ย น้องดอว์นโดนพี่เพชรจู่โจมเข้าให้แล้ว
คนอ่านอย่างเราก็เขินไปด้วย เกี่ยวอะไรด้วยก็ไม่รู้นะ อิ อิ
-
พี่เพชรอ่ะ บร้า :o8: ( เขินมัย ได้ข่าวว่าเค๊าจูบน้องดอว์นนะม่ายด้ายจูบแกร :เฮ้อ:)
พี่นุ่นนนนน ไหนอ่ะ 3 หน้า ไหน ไหน ( ลามปามพี่เชื้อนะเนี่ยเราน่ะ )
พี่เพชรขา มีคำถามค่า พี่เพชรจัดเต็มจัดเร็วแบบเนี้ย กลัวเรทติ้งสู้พี่ใหญ่จ๋า พี่กิมจ๋า ไม่ได้ใช่ป่ะล่า 555
มัยต้องพาดพิงถึงตาหลอดดดดด - ตอบ จนกว่าพี่นุ่นจะจัดห้ายยยย เอิ๊กๆ
อ่ะ ไหนๆ ก็มาทำให้เค๊าเขิน + 1 ฝากพี่นุ่นไปให้นะค๊าพี่เพชรรรร :กอด1:
-
ก็สามหน้าของเจ้หมายถึงสามหน้าเอสี่นี่นา เกินด้วยน้าาาาาาา
งุงิ
ว่าแล้วก็สวมกอด แจกบวกด้วย คริคริ
บวกๆฮึบๆ
ฝากกอดน้องทีด้วยหนึ่งกอดเบา..เบา หุหุ
v
v
v
-
นั่นดิ กำลังจะทวงว่า สามหน้าอยู่ไหนเหมือนกันนะเนี่ย
อะคึคึคึ
-
"......ดอว์นคิดถึงพี่รกร"
เอ๊ยยยยยยย ฟังดูดีเหมือนกันนะ :laugh: แต่เอาเหอะน้องดอว์นบอกคิดถึงพี่เพชรไปอ่ะดีแล้ว ดีใจสุดๆที่น้องเรียกหมอเพชรว่าพี่แล้ว ถึงจะครั้งเดียว แต่ก็ชื่นใจคนฟังและคนอ่านหลายๆคนจริงๆค่ะ แต่ที่สุดของที่สุดก็คือคิสเบาๆเน้แหละ กรี๊ดดดดดดดดดดดด พี่เพชรเริ่ดมากกก ถูกใจ FC จนไม่รู้จะบรรยายออกมายังไง :-[
-
อ๋า เขิน อิอิ
-
โฮกกกกกกกกกกกกกก มือจิกหมอนกัดปากบิดตัวไปมา อ๊ายยยยยยยยยย
-
แอร๊ยยยยยๆๆๆๆๆๆ พี่เพชรอ่ะก็ บร้าๆๆๆๆๆ เขิลแทนน้องดอน :-[ :-[ :-[
(http://img131.imageshack.us/img131/5735/eoeldc4yo5.gif)
-
:-[ :-[
หวานๆๆๆมากๆๆๆๆ อิอิ
ทั้งคู่นี่ ขยันหยอด ขยันแกล้งอีกฝ่ายแต่ก็ไม่วายขี้เขินกันเอง. น่ารักซะไม่มีอ้ะ
+1 จ้า o13
-
พี่ผิวเข้ม คิวหน้า (ต้องเป็นญาติกะชินจังชัวร์)
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/936003574.gif)
อย่างฮา :laugh:
-
อ่านเองเขินเอง
:-[ :-[ :-[
-
อ่านแล้วเขินตามน้องดอว์นเลย
-
คู่นี้เค้าเรื่อยๆ เนอะ
แต่ว้าน หวาน
-
หวานมาก น่ารักสุดๆ
-
edit later
+1
-
:o8: อ่านแล้วเขินเลย :laugh:
-
:-[
+1
-
:m3: แอร๊ยยยยยยย ..
เขินกันไปเขินกันมา ..
คนอ่านก็เขินตามซะเลย :o8: :-[
ปล. โอ๊วววว .. พี่น้องดอว์นของพี่หมอเพชรขาวโอโม่มากเลยอะค่ะ ><"
แบ่งความขาวมาทางนี้หน่อยได้มั้ยเนี่ยย 555
-
อิอิ อ่านตอนนี้แล้วคนอ่านเขินแทนน้องดอว์นค่ะ
-
เขิน หวาน อึ๊ยยยยย แต่อยากให้คู่ใหญ่-กิม เขินแบบนี้มั่งอ่ะ ไรเตอร์ ได้โปรดดดดดดด
-
จู จุ๊บ กันแล้ว ฮิ้ววววววววววว
ตัวละครผลัดกันเขินแต่คนอ่านเขินมันทั้งตอนเลย :-[
-
คุณนุ่นนนนนนขาาาา
เอาอีกกกกกก โอ่ยยย เขินอ่ะ :-[
น้องดอว์น พี่เพชร น่าร้ากกกกกกก
ปล.ขอกด+ครั้งแรก(ของตัวเอง) ให้คุณนุ่นนะคะ :กอด1:
-
โอ่โหย...พี่เพชรกะน้องดอว์น น่ารักจัง
ผลัดกันเขินผลัดกันแก้มแดงน่าจ...น่าฟัดชะมัด
อื่ม..ได้บรรยากาศที่ซู้ด ก็เพลงประกอบนี่แหละค้า
อิ อิ เพลงของวงดนตรีที่โปรดปรานของดิฉ้าน
-
จูบรสน้ำผึ้ง โรแมนติกจัง อร๊ายยยยยย
-
*ลงไปเกลือกกลิ้ง*
อ๊ายๆๆๆๆๆ หวานเกินไปแล้ว >/////<
เฮ้อ คู่นี้ดูเหมือนดีกรีความหวานไม่แพ้พวกป่วนเลยนะคะเนี่ย~
-
น่ารักกันจัง!!!!!
อิจฉาอะ
-
A Taste of Honey !!
รสของ "น้ำผึ้ง" หรือ รสของ "ที่รัก" คะหมอเพชร ???
-
ตอนที่ไล่อ่านมาตั้งแต่บรรทัดแรก ก็ว่าเขินแล้วนะ
พออ่านมาเจอคำว่า “......ดอว์นคิดถึงพี่เพชร” (อิป้าแถวนี้ฉีกยิ้มแก้มแตก!! นึกว่าตัวเองมีส่วนร่วม!!)
ว้ากกกกกก เผลอแป๊บเดียว พี่เนี้ยบกลายเป็นหัวขโมยไปซะแล้ว!! นิสัย!!
จะเอาอีก ๆ (http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/yenta4-emoticon-0042.gif)
-
จูบใครคิดว่าไม่สำคัญ จูบเบา ๆ เท่านั้น ยังทำดอว์นสั่นสะท้านสะเทือน
เพชรเป็นคนจูบ ย่าลืมอย่าเลือน...
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เค้าจูบกันแน่แล้ว เค้าหอมกันแน่แล้ว............................
อิจฉา ก็ฉันมันเป็นคนขี้อิจฉา กร๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาก
+1
-
โอ๊ยเขิลลลลล :o8:บร้าๆๆพี่เพชรทำอะไรก็มิรุ
-
พี่เพชร ว้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เขินจัง เขินแทนน้องดอว์น
-
พี่ชายยยยย แอบขโมยจูบด้วย... :-[ เขินแทนนนน อิอิ
-
:-[ :-[ :-[ บ้ราคนขี้ขโมย ฮิฮิ
-
พี่เพชรทำอย่างนี้ได้ไง
ต้องจูจุ๊บให้นานกว่านี้หน่อยสิ
ยังรู้สึกว่าอยากได้น้ำผึ้งแบบดับเบิ้ล
แต่ชอบอ่ะ ผลัดกันเขินหน้าแดง
-
:-[ อ๊ายดอนโดนพี่เพชรขโมยจูบโดยไม่รู้ตัว
-
ชอบใหญ๋จ๋า กะ กิมจ่าอ่ะ
-
^
^
^
จิ้มๆๆๆ แล้วแจกบวกให้ถ้วนหน้า
งืมๆๆ มีเสียงเรียกหาพี่กิมจ๋ากับพี่หมาใหญ่กันเยอะแฮะ
รออีกหน่อยนะคะ คนเขียนก็คิดถึงพี่สองคนเหมือนกันค่ะ ^o^
........................
เขินเนอะ พี่เพชรอ้ะ ทำไรมิรู้ววววววววววว :-[
A Taste of Honey !!
รสของ "น้ำผึ้ง" หรือ รสของ "ที่รัก" คะหมอเพชร ???
คริคริ..........นั่นแหละค่ะ
นั่นแหละ เอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย >/////////<
-
^
^
จิ้ม จิ้มพี่นุ่น
:o8:ต่างคนต่างเขิน คนอ่านเขินด้วย
พี่เพชรขี้ขโมย :-[
พี่นุ่นคิดถึงพี่กิมจ๋าด้วย
+1 ค่ะพี่นุ่น
-
:-[ เขินๆ น้องก็เขิน คนอ่านก็เขิน
รอตอนต่อไปค่าา :กอด1:
-
น้องดอวร์นกับพี่เพชนน่ารักจังเลย :o8: :L2:
-
โอ๊ย เขินมาก พี่เพชรขโมยจูบ :-[ :-[
ไม่ให้ตั้งตัวกันเลยทีเดียว
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกก ที่สุดเลย
-
:o8:
-
อ้ายยยยยยย
หวานจริงๆๆเลย
อิจฉาๆๆๆๆ
-
อ่านแล้วน่ารักจังเลยยยยยยยยย
ดอว์นของพี่เพชรน่ารัก
เมื่อไหร่จะยอมเรียกเพชรว่า พี่เพชร สักทีนะ คุณอรุณรุ่ง
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยย
ขโมยจุ๊บน่ารักอ่าาาาาาาาาาาาาา
>////////<
เค้าชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
อ่านทันแล้วว(ขณะอยู่ในห้องเรียนวรรณกรรมญี่ปุ่น555)
ชอบมากเลยค่ะพี่นุ่น!
พี่ดอว์นน่ารักมาก ชอบที่พี่เพชรมากนิสัยจริงๆออก น่ารักก
รออ่านตอนต่อไปนะคะ :))
-
^
^
คิดถึงน้าาาาาาาาาาาาาน้องอ้อ
มากอดที กอดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ปล. รายงานทุกท่าน คนเขียนมัวเวิ่นเว้อกับบางสิ่งอยู่ค่ะ ตอนต่อไปของพิมตะวันตอนนี้เลยยังได้เท่าเมื่อวานอยู่เลย แหะๆ จะรีบมาส่งให้ทันพรุ่งนี้นะคะ
-
:o8: อ่านแล้วเหมือนจะเขินด้วยเลย :-[
:pig4: :pig4:
-
อร๊ายยย เราพลาดเรื่องนี้ไปได้อย่างไร
ใช้เวลาสองชั่วโมงกว่าอ่านรวดเดียวเลย
ชอบอ่ะ จะว่ารักกันง่ายมันก็ไม่เชิงเนอะ
แต่ไม่รู้สิ ชอบๆๆๆๆ
-
รีบมาค่ะ มีเด็กแถวนี้จะไปขึ้นดอย
เลยรีบมา ยังไม่มีชื่อตอนเลย กร๊ากกกกกกกกก
เดี๋ยวอีกแป๊บมาเพิ่มชื่อตอนนะคะ
..................................................
ตอนที่๒๐ กระต่ายตื่นตูม
จากหางตาอรุณรุ่งมองเห็นการเคลื่อนไหวของมือขาวๆของคนที่จนผ่านไปเกือบห้านาทีแล้วยังนั่งเงียบป้วนเปี้ยนอยู่ชั่วแวบ
แล้วบรรยากาศเงียบสนิทจนได้ยินเพียงเสียงลมหายใจก็ถูกทำลายด้วยเสียงกีต้าร์หนักๆที่ทำให้คนที่ตั้งใจจะนั่งนิ่งๆทำตัวเลียนแบบหุ่นขี้ผึ้งเนื่องจากความอายถึงกับสะดุ้ง
ตามมาด้วยเสียงร้องคุ้นหูและเนื้อเพลงที่ถึงไม่เคยฟังมาก่อนแต่อรุณรุ่งแน่ใจว่านับจากวินาทีนี้คงไม่มีวันลืม......
….A taste of honey….tasting much sweeter than wine.
do do do do…..
do do do do……….
ด้วยความที่ความคิดมันแล่นไปตามเสียงที่ได้ยินก่อนจะตั้งสติได้ ความหมายของเนื้อเพลงที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนตัวโตที่กำลังส่งเสียงฮึมฮัมตามอย่างมีความสุขนี่ต้องจงใจเปิดมาเย้าแหย่กันแน่ๆถึงได้ซึมซาบเข้าสู่เนื้อสมองของเหยื่อโจรขโมยจูบเข้าเต็มเปา
.....I dream of your first kiss, and then,
I feel upon my lips again,
A taste of honey….tasting much sweeter than wine.
คนที่กำลังเขินแทบตายขยับจะยกมือขึ้นมาปิดหู แต่ก็คิดขึ้นมาได้ว่าขืนทำอย่างนั้นก็จะยิ่งน่าอายหนักเข้าไปใหญ่ และเพราะรู้ตัวว่ากำลังจะสะกดกลั้นรอยยิ้มให้เป็นแค่อมยิ้มไม่ได้อีกต่อไป จากที่นั่งมองตรงไปด้านหน้าหนุ่มน้อยที่ความร้อนบนใบหน้าพุ่งสูงแทบปรอทแตกจึงหันหน้าออกทางประตู....ซุกตัวให้แนบเข้ากับพนักพิงยิ่งขึ้นแล้วหันข้างอยู่อย่างนั้น
จนพาหนะสีขาวมาจอดติดไฟแดงอยู่ตรงแยกก่อนจะขึ้นสะพานข้ามสมเด็จพระเจ้าตากสินนั่นแหละน้ำเสียงยั่วเย้าจากคนทำหน้าที่ขับรถจึงดังขึ้นลอยๆ
“เกร็งจนคอแข็งแล้วมั้งนั่น......” หัวขโมยตัวโตได้รับรางวัลเป็นอาการขมวดคิ้วฉับของคนที่นั่งหันหน้าเข้าประตูรถมาตลอดเวลาเกือบยี่สิบนาที และดูท่าจะเป็นรางวัลที่คนได้รับพออกพอใจมาก.....จนต้องออกปากล้ออีกสักนิด...
“A Taste of Honey.....ดีเนอะ......แต่พี่ว่า....เสียงตอนตกใจของคนแถวนี้เร้าใจกว่าเยอะ”
“เพชร!! คุณนี่มัน.....”
สีหน้าที่แสดงออกว่าขัดใจแต่ทำอะไรไม่ได้ของหนุ่มน้อยที่เม้มปากจนแทบจะเป็นเส้นตรง แต่ทั้งหน้าทั้งคอกลายเป็นสีแดงไปหมดนั้น....ยิ่งได้เห็นวัชระก็ยิ่งอยากแกล้ง
“หืม...ไม่นี่ หน้าพี่ไม่มันนะ แก้มดอว์นสิมัน ดูสิมันติดปลายจมูกพี่เลยเนี่ย ฮ่าๆๆๆๆ” ชายหนุ่มไม่พูดเปล่า แต่ยังยื่นหน้าเข้าไปหาจนปลายจมูกเรียบเนียนไร้ความมันส่วนเกินฝังลงบนแก้มใสของคนที่ถูกกล่าวหาว่าหน้ามันอีกต่างหาก
“อึ๋ยยย.....ไม่ตลก!!”
เบี่ยงหน้าหลบได้ก็พอดีเหลือบไปเห็นสัญญาณไฟเขียวสัญญาณไฟเขียว คนตกเป็นเหยื่อซ้ำซากเกิดอาการระบบความคิดในสมองรวนคิดหาคำพูดมาบอกไม่ออกกะทันหัน ต้องใช้วิธีชี้นิ้วไปด้านหน้าเป็นสัญญาณเตือนคนขับที่ยังไม่ยอมถอยกลับไปประจำที่ ดีแค่ไหนที่จอดต่อคิวอยู่เป็นคันที่สี่ที่ห้า...ไม่อย่างนั้นคงได้ถูกคันหลังสาปแช่งเอาแน่ๆ
“เหรอ? ไม่ตลกแล้วทำไมคนแถวนี้ต้องยิ้มด้วยล่ะ?”
ชายหนุ่มคนขับส่งคำพูดล้อเลียนอย่างต่อเนื่องในขณะที่บังคับรถเลี้ยวขวาแล้วเร่งความเร็วขึ้นสะพานข้ามแม่น้ำ แว่นกันแดดกรอบสีขาวถูกเจ้าตัวหยิบออกมาสวมทั้งที่ตายังจับมองทางอยู่ตลอด
“ใครบอก....ผมเปล่ายิ้ม....”
คนกำลังเขินที่รู้ตัวดีว่ากำลังอินเลิฟขั้นรุนแรงแต่พยายามอย่างยิ่งที่จะเก็บอาการอดไม่ได้ที่จะเบือนหน้าไปทางคนขับอีกนิด ลอบมองใบหน้าที่มีแว่นกันแดดกรอบขาวโผล่มาประดับอยู่แล้วหัวใจยิ่งเต้นถี่.....เพชรแม่ง...หล่อว่ะ!!
“....จะชมก็ชมออกมาเลยสิครับ มองพี่ขนาดนั้นเดี๋ยวพี่เขินมากพาหลงทางไม่รู้ด้วยน้า”
อรุณรุ่งรู้สึกว่าตัวเองเริ่มชินกับคำพูดเย้าแหย่ของคนตรงหน้าขึ้นมานิดๆ แถมยังค้นพบอีกความรู้สึกที่แทรกขึ้นมาแล้วด้วย.....อยากจะเอาคืนนัก เพชรบ้า....คิดว่าตัวเองแกล้งคนอื่นเป็นข้างเดียวหรือยังไง
“อืม...ดูดีนะ”
คนถูกแกล้งมาตลอดทางหันหน้าไปมองคนขับเต็มที่แล้วพูดออกไป....แต่แทนที่คนเพิ่งบอกให้ชมเมื่อครู่จะยิ้มชอบใจ กลับละมือข้างซ้ายจากพวงมาลัยรถมาขยับแว่นแล้วจากสายตาซอกซอนของอรุณรุ่งก็เห็นว่าหัวคิ้วหนาๆของเพชรขมวดเข้าหากันน้อยๆซะงั้น
“.................แว่นน่ะ”
เท่านั้นแหละ คนที่ขมวดคิ้วหน้ายุ่งอยู่เมื่อครู่ก็ปล่อยเสียงหัวเราะออกมาทันที คนตั้งใจเอาคืนเลยรับรู้เดี๋ยวนั้นเอง....ว่าเพชรรู้ทันว่าเดี๋ยวต้องมีการแกล้งกลับ แล้วเลยพานตกใจว่าตัวเองกลายเป็นคนอ่านง่ายแบบนี้ไปได้ยังไง
เจ้าของจี้อำพันคนปัจจุบันไม่รู้ตัวเลยว่าพอคิดมาถึงตรงนี้ ความเคยชินที่เป็นมาตลอดสี่ปี ความเคยชินกับการปิดกั้นตัวเองตั้งแต่เสียน้องสาวฝาแฝดไป ทำให้หัวใจที่ยังมีแผลเป็นแห่งความสูญเสียกางกำแพงปิดกั้นจากโลกภายนอกอีกครั้ง......
วัชระยังคงไม่รับรู้ว่าเด็กน้อยที่เปิดใจให้ ถอยกลับเข้าหลังกำแพงไปอยู่ในโลกของตัวเองอีกแล้ว เมื่อระงับอาการหัวเราะได้ก็เอ่ยประโยคตัดพ้อที่ยังกลั้วไปด้วยเสียงหัวเราะเบาๆในลำคอตั้งคำถามออกมา
“ฮ่าๆๆๆ โห่.....ไรเนี่ย? แทนที่จะชมพี่ ชมแว่นซะงั้น”
“........................”
“นี่.....พี่เพชรไม่หล่อสักนิดเลยหรือครับ....นิดเดียวก็ยังดี....ฮื้ม?”
“....................เอ่อ.....”
“ดอว์น.....ทำไมเงียบไปล่ะครับ ง่วงรึเปล่า? ถ้าง่วงก็หลับไปก่อนได้นะ เดี๋ยวถึงแล้วพี่ปลุก”
เมื่อเห็นว่าคนนั่งข้างไม่ต่อปากต่อคำกลับมาสักนิดวัชระก็เหลือบตามามอง ภาพที่เห็นทำให้ต้องลอบถอนหายใจเบาๆ.....ก็นัยน์ตายิ้มได้ที่เห็นอยู่เมื่อครู่กลายกลับไปเป็นนัยน์ตาโศกที่แฝงแววหวาดกลัวกับบางสิ่งบางอย่างเสียแล้ว
ที่ทำไม่รู้ไม่เห็นบอกว่าให้หลับไปก่อนถ้าง่วงนั่นก็เพื่อให้ดอว์นได้รวบรวมสติแล้วลองเปิดใจออกมาเอง ในขณะที่นายแพทย์วัชระเองก็คิดทบทวนว่าในบทสนทนาเมื่อครู่มีอะไรผิดไป อะไรที่สะกิดตะกอนบางอย่างในใจของเจ้ากระต่ายน้อยขี้กลัวตัวนี้.....แต่ก็จับไม่ได้เลยสักนิด
ก็แหย่กันตามประสาคนรักแท้ๆนี่หว่า ไม่เห็นจะมีอะไรแปลกๆตรงไหน.....เออเว้ย นี่เป็นคนรักแล้วหรือวะ?
หรือเพราะรู้สึกว่ามันเร็วไปดอว์นของพี่ถึงได้กลับไปซุกตัวอยู่หลังกำแพงแบบนี้?
“......อืม...งั้นผมนอนนะ”
วัชระปลอบใจตัวเองว่ายังดีที่ไม่เข้าโหมดเป็นใบ้ไปพร้อมๆกับอาการกลัวที่จับได้ทางแววตา ไม่งั้นคนที่แย่คงจะเป็นเขาเองแน่ๆ ชายหนุ่มยื่นปลายนิ้วหรี่เสียงเพลงลง แต่ยังปล่อยให้ท่วงทำนองของ Let it Be ดังแผ่วๆ หวังจะปลอบประโลมใจให้เจ้ากระต่ายตื่นตูมกลับมามีดวงตายิ้มได้ให้เร็วที่สุด
….And when the night is cloudy.
There is still a light that shines on me.
Shine on until tomorrow….let it be.
ถึงจะไม่ชอบใจกับอาการแบบนี้ของผู้โดยสารคนสำคัญ....แต่ชายหนุ่มก็รู้ดีว่าลึกๆแล้วเขาภูมิใจ
ก็ถ้าหากไอ้เจ้าแววตาตื่นตกใจของเจ้ากระต่ายน้อยที่เห็นนี่มีสาเหตุมาจากเจ้าตัวก็รู้สึกถึงความสัมพันธ์นี้ว่ามันเริ่มจะลึกซึ้งเช่นเดียวกับเขา มันก็แปลว่าตัวเขาเองได้เข้าไปอยู่ในหัวใจของอรุณรุ่งแล้วไม่ใช่หรือ....
ฝ่ามืออุ่นของคนขับตัวโตยื่นไปแตะเบาๆที่เส้นผมนุ่มละเอียดของคนที่ดูก็รู้ว่าทำท่านอนหลับในคราวแรก แล้วค่อยวางลงไปทั้งมือก่อนจะลูบช้าๆเหมือนกล่อมให้น้องนอนหลับสบายจนคนที่ซุกหน้าเข้ากับพนักพิงรู้สึกอุ่นวาบไปถึงหัวใจ
“นี่เพลงโปรดของปะป๊า.....”
ดวงตาสีอ่อนที่เอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำใสกระพริบถี่ เมื่อพลิกหน้ามามองจับที่คู่สนทนาอีกครั้ง
เมื่อมือใหญ่ที่ส่งผ่านความอบอุ่นทำท่าจะละไปปิดเพลงนั้นซะเพราะคิดว่าเป็นสาเหตุให้อีกคนต้องมีน้ำตา อรุณรุ่งกลับยกมือมาจับยึดไว้เสียเอง.....
“ดอว์น....พี่ขอโทษ......”
น้ำตาที่เอ่อคลอเหือดหายไปแล้ว หนุ่มน้อยที่ซุกตัวกับพนักเก้าอี้เมื่อกี้ชันตัวขึ้นนั่งหลังตรงโดยไม่ยอมปล่อยมือข้างนั้นของคนขับตัวโต ก่อนจะหันไปส่งยิ้มหวานให้ทั้งปากทั้งตา
“ผมดีใจ.....ดีใจที่ได้ฟังเพลงนี้ ถึงแม้จะต้องเศร้า แต่ทั้งๆที่เศร้า ผมก็มีความสุขทุกครั้งที่ได้คิดถึงปะป๊า....เมื่อกี้...ที่เงียบไปนั่น ผมก็แค่รู้สึกตกใจ.....คือ...”
“คืออะไรครับ?”
แก้มที่เริ่มซับสีระเรื่อขึ้นมาอีกครั้งของอรุณรุ่งทำให้นายแพทย์วัชระพลอยยิ้มออก คิดล่วงหน้าไปแล้วว่าประโยคต่อไปของเจ้ากระต่ายตื่นตูมต้องเผยความในอะไรบางอย่างออกมาให้ได้ชื่นใจแน่ๆ
ส่วนเรื่องของปะป๊า....ว่าที่พ่อตาที่พาดพิงไปถึงนั่น ยังไม่ต้องใส่ใจมากนักก็ได้ แค่ที่รู้ว่าว่าที่พ่อตาจะไม่อยู่ขัดขวางการขอเป็นคนรักของหนุ่มน้อยหน้าใสตรงนี้ก็เพียงพอแล้วนี่นะ
“...คือ....เมื่อกี้ ที่เงียบไป......ผมก็แค่ตกใจ ว่า...เอ่อ....”
“ถ้าไม่พูดออกมา....พี่จะสรุปล่ะนะ ว่าเป็นอย่างที่พี่คิด”
อรุณรุ่งขมวดคิ้วมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนที่ยังมองตรงไปแต่ทางข้างหน้า ตอนนี้ถนนที่รถวิ่งอยู่เป็นถนนใหญ่ข้ามจังหวัด มีป้ายแสดงว่าเป็นทางไปจังหวัดสมุทรสงคราม ถึงสมาธิของคนขับจะจับอยู่ที่การขับรถ แต่ผู้โดยสารคนเดียวก็ยังสังเกตเห็นว่ารอยยกยิ้มของคนตัวโตคราวนี้มันดูเจ้าเล่ห์กว่าปกติ.....ทั้งๆที่ดวงตาของเพชรยังถูกซ่อนอยู่ใต้แว่นกันแดดแต่ทำไมตนถึงรู้ได้ก็ไม่รู้ว่าชายหนุ่มที่กำลังยกยิ้มราวกับความสุขทุกอย่างในโลกมากองอยู่ตรงหน้านี้กำลังคิดอะไร
“.......ผม จะ ไม่ พูด......”
“ไม่พูดจริงอ้ะ....สักนิดสิครับ อ้อมๆก็ได้ หรือจะพูดในภาษาอื่นก็ได้นะครับ เดี๋ยวถ้าเกิดดอว์นพูดจีนออกมาแล้วพี่ฟังไม่รู้เรื่องพี่ก็จะจำไปถามลูกน้องเอาก็ได้”
“ไม่!! ผมไม่พูดหรอก....ก็คุณรู้อยู่แล้วนี่ จะต้องให้พูดทำไมอีกล่ะ”
มือใหญ่ๆข้างที่ถูกยึดไว้ถูกคนจับยกมาวางคืนถึงพวงมาลัยรถนานแล้ว และจากถนนใหญ่เมื่อครู่ วัชระก็พารถเลี้ยวเข้ามาสู่ถนนแยกเข้าดอนหอยหลอด โดยที่ผู้โดยสารซึ่งมัวแต่หันหน้าออกด้านข้างทำท่าว่าชื่นชมภาพจ้อกแจ้กจอแจริมทางทั้งๆที่ทั้งเขินทั้งอายจนไม่รับรู้ด้วยซ้ำว่ารถถูกเลี้ยวเข้าร้านอาหารทะเลที่ปลูกยื่นเข้าไปในหาดโคลน แถมคนขับยังจอดเข้าซองเรียบร้อยแล้วด้วย
“เฮ้ย!! ทะ.....ทำอย่างนี้อีกแล้วนะ”
คนยืนยันไม่ยอมพูดแต่หน้าแดงแป๊ดถูกจอมโจรฉกจูบลงที่ข้างแก้มอีกครั้งจนได้
“อ้าว!! ก็ไหนดอว์นบอกว่าเป็นแบบที่พี่คิดไงครับ ก็พี่คิดว่าตอนที่ดอว์นเงียบไปเป็นเพราะดอว์นตกใจที่แค่ไม่นานก็รักพี่เข้าแล้ว...อุ๊บ...อีอี๊อ้อเอยอู๊อึกอ้าอุ๊กอ่างอันอ้วดเอว.....”
คนช่างแหย่พูดออกมาได้ครึ่งๆกลางๆก็ถูกฝ่ามือที่ถึงจะเล็กเรียวกว่าแต่ก็จัดการปิดปากคนตัวโตจอมเจ้าเล่ห์แถมยังรู้ทันไปเสียทุกอย่างได้กดปิดไว้แน่น ก่อนเจ้ากระต่ายตื่นตูมของพี่(ตามที่คุณหมอเพชรเรียกขานในใจ)จะเอ็ดคนเป็นผู้ใหญ่กว่าออกมา
“บ้า! พอได้แล้ว....รู้แล้วก็ดีแล้วนี่....ไม่เห็นจะต้อง..พูดออกมาเลย”
เสียงปลดล๊อคประตูรถดังขึ้นแล้ววัชระก็ได้หัวเราะออกมาเต็มเสียงกับอาการเขินจนรั่วของกระต่ายตื่นตูมตรงหน้าอีกครั้ง
ก็ดอว์นน่ะสิ...พอได้ยินเสียงปลดล๊อคเท่านั้นก็เปิดประตูทำท่าจะพุ่งตัวหนีออกนอกรถทันที คงกะจะไปตั้งหลักไกลๆนั่นแหละ แต่ทั้งๆที่หน้าตาดี..ก็ก่งก๊งได้นะ ลืมได้ยังไงไม่รู้ว่าตัวเองยังไม่ได้ปลดเข็มขัดนิรภัยเลย.....
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ ดอว์น.... ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
.......................................
..โปรดติดตามตอนต่อไป..
ปล. อีอี๊อ้อเอยอู๊อึกอ้าอุ๊กอ่างอันอ้วดเอว...ทีนี้ก็เลยรู้สึกว่าทุกอย่างมันรวดเร็ว ***
ปล.๒ :กอด1: ค่ะทุกท่าน ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
ปล.๓ ขอบคุณดาด้าสำหรับการจิ้มจึกและเร่งหื้อเจ้สปีดอัพ พี่มูมู่(ชอบนามนี้ น่าร้ากกกกกก) สำหรับการมาช่วยหม่ำๆของหวาน คริคริ และกระต่ายน้อย สำหรับคำผิดคำพลาด และประโยคที่อ่านแล้วไม่เคลียร์นะคะ :กอด1:
-
ปัก :z13: ฉึก
-
มาแอบเติมความหวานให้ชีวิตก่อนไปลุยงานต่อ.........ฮึ้บๆๆๆ
พี่หมอเพชรกะน้องดอว์นไม่ทำให้ผิดหวังจริงๆ
(ว่าแต่...เรื่องของนุ่นนี่ส่วนใหญ่น้ำผึ้งเรียกพี่น้ำตาลเรียกแม่ทั้งนั้นเลย อ่านทีแทบจะราวน์ดอล์ฟซิกแซก ม้วนไปมาหลายตลบ สงสัยคนแต่งจะอินเลิฟรึปะเนี่ยยยยย? >////<
-
คนถูกแกล้งมาตลอดทางหันหน้าไปมองคนขับเต็มที่แล้วพูดออกไป....แต่แทนที่คนเพิ่บอกให้ชม
วัชระยังคงไม่รับรู้ว่าเด็กน้อยที่เปิดใจให้ถอยกลับเข้ากำแพงไปอยู่ในโลกของตัวเองอีกแล้ว
=> ประโยคนี้อ่านตอนแรกมันงงๆหน่อยๆน่ะค่ะ พี่นุ่นลองแก้ประโยคสักนิดได้มั้ยคะ?
--------------------------------------
คู่นี้นี่ก็ไม่มีใครซึนสักคนนิ พูดออกมากันง๊ายง่าย :o8:
แบบว่า...ให้หนูพูดอย่างที่ดอว์นพูดนี่...ไม่มีทางงงงงงงงงงงงง
-
กระต่ายตัวนี้น่ารักจิงวุ้ย พี่เพชรก็ขยันแกล้งน้องซะ
เป็นกำลังใจให้ค่าา :L2:
-
พี่เพชรบ้า...น้องดอว์นเค้าเขินนะ
อิ อิ ว้าน หวาน
-
พี่ดอว์นได้ทั้งเขินทั้งอายในคราวเดียวเลย
เขินที่พี่เพชรแกล้ง
และอายที่มัวแต่เขินจนลืมปลดเข็มขัดนิรภัย 55555+
-
อยากให้ไอ้ตัวเล็กรู้จักกันดอว์นจริงๆ ช่างตรงไปตรงมาดีแท้
เฮ้อ....
-
^
^
^
กระต่ายน้อยเอ้ย
มาดูนี่สิ นี่ไง น้องไจฟ์นี่ไง ที่มี "ไอ้ตัวเล็ก" ข้างใจเป็นผู้ชายสายซึน โฮะๆๆๆๆๆๆ
ปล.กระต่ายน้อยยังจะมองหาตัวละครซึนๆในเรื่องพี่นุ่นอีกหรือคะ? แค่แมนคุงของกระต่ายน้อยนั่นความซึนก็ทำให้คริสซังมึนอยู่นานเนแล้วนะคะ
.............................
คุณFanun ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ กอดดดดดดดดดด
คุณnunamicky เนอะๆพี่เพชรอ้ะ บร้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ >///////<
น้องตาลลลลลลลลลลลล พี่ดอนลูกชายแม่นุ่นน่ารักเนอะ เขินจนอายเลย กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
แสดงว่าหนูดอว์นสร้างกำแพงมาปิดล้อมตัวเอง
ตัวจริงของหนูดอว์นอาจจะรั่วกว่าที่คิดก็ได้ ใช่ป่าวคุณนุ่น :z2:
-
:o8: น่ารักจังค่ะ
พี่เพชรก็ แกล้งน้องน้อยๆหน่อยเถอะ เขินจนตัวแดงเป็นกุ้งหมดแล้ว ><"
แต่ว่า อีกหน่อยถ้าคบกันไปแล้วรู้ทันไปหมดแบบนี้บางทีมันก็อาจจะไม่ดีก็ได้นะคะ (มาม่าเอาเองล่วงหน้าเรียบร้อยไปแล้ว 555555555)
กอดขอบคุณพี่นุ่นค่ะ :กอด1:
-
พี่เพชรเจ้าเลห์ไม่เบาเลย
-
อ่านเรื่องของพี่เพชรกับน้องดอว์นทีไร เขินทุกที
ฮ่าๆ
ตลกน้องดอว์นที่จะวิ่งลงจากรถแล้วลืมปลดล็อคเข็มขัดเนี่ยแหละ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เขิน น่ารักจังเลย
พี่เพชรนอกจากขี้ขโมยแล้วยังขอบแกล้งน้องอีก น้องดอว์นอาย :o8:
กอดพี่นุ่น :กอด1:
-
:L2:
-
อะหื้ออออออออออ
ขอเขิลแทนน้องดอน อีกตอนเหอะ :o8:
แอร๊ยยยยยย :-[ :-[
พี่เพชร ระวังมดขึ้นปากนะ หวานไม่เกรงใจน้ำตาลเลย :m1:
-
น่าร๊ากกกกก น้องดอว์นเขินพี่เพชร คนอ่านก้อเขินด้วย :o8:
อ่านตอนที่แล้วกับภาพพี่ชาย ทำเอากระต่ายตื่นตูมไปด้วยเลยค่ะคุณนุ่น
เค้าเป็นห่วงน้องดอว์น :monkeysad:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
-
โอ๊ยย น้องดอว์นค่ะ น่ารักไม่ไหวนะคะ
ฮ่าาาาาา
ชอบอ่ะๆๆๆๆ
-
น้องดอว์นนี่เอ๋อได้ใจจริงๆ พี่เพชรก็ช่างแหย่เนอะ น่ารัก
-
นับวันพี่เพชรกับดอว์นก็ยิ่งน่ารัก
อ่านแล้วรู้สึกเขินขึ้นมาเหมือนกัน
-
:o8: เขินได้เขินดีนะตัวเอง อย่างนี้ก็แพ้พี่เพชรตลอดอะซิ :-[
:pig4: :pig4:
-
พี่เพชรใจร้าย แกล้งน้องให้ทั้งเขินทั้งอายกันเลยทีเดียว
น้องดอว์นยอมไม่ได้นะ เอาคืนสิจ๊ะ พี่เพชรก็เขินเป็นท่องไว้
-
มีความสุขมากละซีพี่เพชร ที่ได้แกล้งให้น้องเขินน่ะ
น้องดอนก็น่ารักซะ เกินห้ามใจเนอะพี่เพชร
Let it be เพลงโปรดของปะป๊าน้องดอน..และ..เอิ่มของป้าด้วยจ้า อิ อิ
-
อุ้ยว้ายต้ายตายมดขึ้นโทรศัพท์ หุๆๆ
-
อ้ายยยย
น้องดอว์นน่ารักจริงๆๆเลย
สารภาพไปซะหมดเปลือกเลยนะค่ะน้อง
แล้วรู้รึป่าวน่ะว่าตัวเองบอกรักพี่เพชร
คนชอบแกล้งไปแล้วน่ะ
-
ชอบบบ
2คนนี้เค้าจีบกันไม่ซึนดี
น่ารักกกค่ะ
-
รู้ทันไปหมดแบบนี้ ดอว์นจะไปไหนรอดล่ะเนอะ
น่ารักจริงๆเลยคู่นี้ เติมความหวานเข้าไปเรื่อยๆเลยนะคะ ชอบๆ
-
ชอบบรรยากาศตอนสองคนนี้อยู่ด้วยกัน
อ๊ายยยยยยย อยากเป็นมวลอากาศ ณ ตรงนั้น >_<
ปล. พออ่านประโยคนี้จบ ".....เพชรแม่ง...หล่อว่ะ!!....." หน้าซิน singular ลอยมาเลยเชียว หุหุ
ส่วนเหตุผลนั้น ... ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน คึคึ
-
มาเชียร์หมอเพชร
+1
-
พี่เพชรอ่ะ... อย่าแกล้งน้องสิ
-
^
^
^
กระต่ายน้อยเอ้ย
มาดูนี่สิ นี่ไง น้องไจฟ์นี่ไง ที่มี "ไอ้ตัวเล็ก" ข้างใจเป็นผู้ชายสายซึน โฮะๆๆๆๆๆๆ
ปล.กระต่ายน้อยยังจะมองหาตัวละครซึนๆในเรื่องพี่นุ่นอีกหรือคะ? แค่แมนคุงของกระต่ายน้อยนั่นความซึนก็ทำให้คริสซังมึนอยู่นานเนแล้วนะคะ
555+
อา นั่นสินะคะ แค่ของหนูก็ซึนพอละเนอะ 555+
*กอดพี่นุ่นแน่นๆ*
ไปแต่งต่อดีกว่า ลัลล้า
-
กระต่ายตัวนี้น่ารักเน้อ...อิอิ
+1 o13
-
น่ารักจริงๆ เลย ขอสักคนสิครับ อิอิ
-
พี่ดอนถุกขโมยจูบไปกี่ครั้งแล้วเนี่ย อิอิ
:o8:
-
เจ้าเลห์ ขี้แกล้ง แถมมือไวอีก
แม่เจ้า!!!!!!! แค่นิสัยก็ไม่น่าคบด้วยแล้วอ่ะ
แต่ทำไมอ่านไปอ่านไปแล้วดีอ่ะ
น่ารักเป็นบ้าเลยผู้ชายคนนี้ ^_^
-
โอ๊ยน่ารัก ... ดอนเขินจนรั่วเลยแหละ ฮ่าๆ
ปล. คิดถึงพี่หมอกิมกับพี่หมอใหญ่ค่ะ!! แต่ก็อยากอ่านน้องดอนด้วยอ่ะ เค้าเลือกไม่ถูกอ้ะ
>___<
-
^
^
^
จิ้มทะลุพรวดไปถึงรีบนโน้นนนนนนน
พร้อมบอกว่า วันนี้คงไม่มา แต่ตอนหน้าเค้ามาแน่ๆค่ะ คนที่คุณคิดถึงน่ะ
มาทั้งพี่ดอนพี่เพชรพี่กิม(แต่พี่ใหญ่น่าจะไม่มานะคะ ฮี่ๆๆๆ)
จะบอกว่าการเขียนถึงพี่กิมขราเป็นอะไรที่เขียนไปก็ยิ้มไป เขียนง่าย เขียนแล้วอารมณ์ดี
เป็นตัวละครที่ดูเป็นคนธรรมดามากที่สุดในเรื่องนี้แล้ว(รองจากไอ้นายก่อคุณ...เผื่อใครจำไม่ได้เขาคือเพื่อนในกลุ่มพี่ดอนค่ะ ฮ่าๆๆๆ)
นอกนั้นตัวละครในเรื่องนี้ทุกตัวชอบคิดอะไรแปลกๆ คิดอะไรซับซ้อนกันทั้งนั้นเล้ยยยยย :เฮ้อ:
-
ชอบกระต่ายตื่นตูมของพี่เพชรคนนี้จังเลย :กอด1:
พี่เพชรก็อย่าทำให้น้องดอนเขินจนรั่วบ่อยนะคะ :laugh:
-
แอบขำน้องดอว์นตอนจบ :laugh:
-
อ๊าวววว ดอว์นสารภาพรักออกไปแล้ว รู้ตัวป่าวน่ะ 555
วุ้ย หมั่นไส้พี่เพชรเจงๆ อารัยจะเข้าทางขนาดนั้น
เผลอเป็นจูบ เผลอเป็นหอม ไม่เผลอยังเอาเลย 555
-
^
^
^
จิ้มทะลุตัวเองไปถึงพี่นุ่นนนน
แก้ไขเมนท์ไม่เป็น เมนท์ใหม่ละกัน 555
จะบอกว่า ตอนหน้า พี่กิมจ๋ามา แล้วพี่ใหญ่จ๋าของเค๊าอ่ะ :z3:
-
น่าจะใกล้เป็นผู้ชายสาธารณะเข้าไปทุกที มีแต่คนจอง
555
-
หวานกันวันละนิด จิตคนอ่านแจ่มใส อิ อิ
-
^
^
^
จิ้มๆแล้วโดดกอดพี่ไอฟอกิฟฟฟฟฟฟ
รายงานค่ะ ท่านไหนอยู่ดึก(มากหน่อย) คนเขียนจะมาตอนต่อไปมาส่งนะคะ
(พี่ใหญ่ขราของน้องปีศาจน้อยสีจมปูมาแต่เสียงอ้ะ อะเคร้?)
-
มาแล้วค่ะ
ตอนต่อไปมาส่งแล้วนะคะ ท่านไหนยังไม่หลับเชิญเร่เข้ามาอ่านกันโลดค่ะ
ขอบคุณพี่ๆน้องๆเพื่อนทุกคนเลยนะคะที่เข้ามาส่งกำลังใจให้ข้าพเจ้า :กอด1:
.....................................................
ตอนที่๒๑ กุ้งสีชมพู, หอยสีชมพู, ปูสีชมพู, และ...ขาก็สีชมพู
ร้านอาหารที่ประกอบขึ้นจากไม้ง่ายๆมีส่วนที่ยื่นออกไปลักษณะเหมือนใต้ถุนเรือนไม้ที่สร้างโดยกำหนดให้ยกพื้นสูง เท่าที่มองด้วยตาก็พอจะเดาได้ว่าหากเป็นเวลาที่น้ำขึ้นสูงสุด น้ำทะเลคงอยู่ต่ำกว่าระดับพื้นไม้นี่ไม่เกินกว่าหนึ่งเมตร
ส่วนที่นั่งกินอาหารซึ่งทางร้านจัดไว้แบ่งเป็นสองส่วนคือส่วนที่ตั้งโต๊ะกับเก้าอี้ไว้ และอีกส่วนคือโต๊ะไม้ที่ต่อไว้เตี้ยๆความสูงพอๆกับโต๊ะญี่ปุ่น ซึ่งตั้งทับพื้นที่ปูลาดไว้ด้วยเสื่อน้ำมันสีเขียวอ่อนดูสบายตา
อรุณรุ่งเดินลิ่วๆรีบจนขาแทบขวิดนำเข้ามาก่อนโดยไม่ยอมมองหน้าคนตัวโตที่ก้าวตามโดยเว้นระยะห่างไม่ถึงเมตรนั่นเลยสักนิด พอเข้ามาเห็นสภาพภายในร้านก็เลือกเลี้ยวไปทางด้านที่จัดไว้ให้ลูกค้านั่งพื้นทันที แล้วพาตัวเองเข้าไปนั่งติดราวลูกกรงไม้ที่เจ้าของร้านคงออกแบบไว้เพื่อกันเด็กซนพลัดตกลงไปเล่นโคลนด้านล่าง
ด้วยความที่เป็นวันธรรมดาและเพิ่งจะบ่ายสามโมง ทั้งร้านที่มีโต๊ะไว้บริการไม่ต่ำกว่าสิบโต๊ะจึงมีลูกค้าจับจองอยู่เพียงสามโต๊ะเท่านั้น
คนตัวโตด้านหลังถอดรองเท้าแล้วเดินมาทรุดตัวลงนั่งด้านตรงข้าม มือใหญ่ที่พี่ดอนรู้ดีว่าให้ความรู้สึกอบอุ่นแค่ไหนเมื่อได้สัมผัสเอื้อมรับเมนูอาหารที่เด็กในร้านยื่นส่งให้แล้วแบ่งแผ่นหนึ่งยื่นให้คนตัวเล็กกว่าที่มีสีหน้าจะยิ้มก็ไม่ใช่จะบึ้งก็ไม่เชิง แต่ที่แน่ๆสำหรับตนแล้วยิ่งดูก็ยิ่งน่ารักน่าแกล้งเป็นที่สุด
“อยากกินอะไรเต็มที่เลยนะครับ ท่าทางจะหิวจัดนะเนี่ย”
คนเนี้ยบตั้งแต่ปลายผมจรดปลายเท้าที่ตอนนี้ถอดแว่นกันแดดพับวางไว้บนโต๊ะยังไม่เลิกเย้าแหย่เมื่อเด็กที่มายื่นเมนูให้ถอยกลับไปทางหน้าร้านเตรียมยกน้ำกับน้ำแข็งมาบริการก่อนตามคำสั่ง
“ผมไม่ได้หิวจัด!!”
“อ้าวเหรอ....ก็พี่เห็นดอว์นรับเมนูไปดูแล้วก็ทำปากขมุบขมิบ เลยนึกว่าเห็นอะไรก็น่ากินไปหมดน่ะสิครับ”
ก็รู้อยู่หรอกนะ ว่าที่เห็นริมฝีปากย้อยนิดๆนั่นขยับพึมพำๆนั่นมันแสดงว่าเจ้าตัวกำลังบ่นแบบไร้เสียงอยู่แท้ๆ แต่จะให้วัชระทำยังไงได้เล่า.....ทั้งที่ไม่เคยเป็นอย่างนี้เลยสักครั้ง ตั้งแต่จำความได้ก็ไม่เคยมีใครที่ทำให้เกิดความรู้สึกอยากกลั่นแกล้ง อยากยั่วแหย่ตลอดเวลาแบบคนที่หน้าตาแดงเหมือนกุ้งเผาในรูปบนเมนูนี้ไม่มีผิดคนนี้เลย คนอะไรไม่รู้หน้าเปลี่ยนสีกลับไปกลับมาง้าย....ง่าย
.....นี่เรากำลังทำตัวเหมือนเด็กมีปัญหาตามตำราเลยนี่หว่า....ชอบรังแกคนอื่น เห็นคนอื่นมีอารมณ์แล้วมีความสุข เฮ้ย!! ตายๆนี่มันแบบเดียวกับเด็กเรียกร้องความสนใจชัดๆนี่หว่าไอ้เพชร!!
“........หึ.....หึๆๆๆ เลิกแกล้งผมเถอะน่า....ผมเขินจนเหนื่อยแล้วเนี่ย”
ไม่ใช่เพราะร้านนี้ไม่มีระจกเลยสักบานหรอกที่ทำให้อรุณรุ่งไม่รู้ตัวว่าตอนนี้สีหน้าตัวเองมันเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาได้ทั้งน่ารักทั้งน่าขันแค่ไหน แต่เป็นเพราะหนุ่มแว่นมัวแต่หรุบตามองเมนูแผ่นเดียวเคลือบพลาสติกแข็งที่ก็มีรายการอาหารอยู่ไม่ถึงยี่สิบอย่างนั่นต่างหาก
....นี่ก็มื้อที่สามที่ออกมากินด้วยกันแล้ว จะให้ผู้ใหญ่อย่าง ‘พี่เพชร’ หาเรื่องมาพูดอยู่ข้างเดียวมันก็กระไรอยู่ กลัวว่าถ้านั่งเงียบเป็นเป่าสากแล้วจะถูกเบื่อเอาน่ะสิ แถมพอนั่งเฉยๆไม่ยอมปล่อยเสียงออกไปเสียบ้างมันก็รู้สึกร้อนหน้ามากขึ้น..มากขึ้นทุกที ทั้งๆที่ไม่ได้เงยหน้ามอง แต่ทำไมถึงรู้สึกถึงสายตาคมๆที่จับมาอยู่ตลอดเวลาได้ก็ไม่รู้
“ก็ดอว์นน่ารัก ยิ่งเขินก็ยิ่งน่ารักนี่”
“แหวะ เดี๋ยวปั๊ดเหมาหมดร้านเลย”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ งั้นถ้าเหลือเราต้องช่วยกันแบ่งหิ้วกลับบ้านนะ”
“คุณนี่....แทนที่จะห้ามเนอะ”
“ไม่เป็นไรหรอก ไม่รู้เหรอร้านนี้เขารับบัตรเครดิตด้วย รับรองว่าถึงเหมาหมดทั้งพี่ทั้งดอว์นก็ไม่ต้องอยู่ล้างจาน.....ตกลงคิดออกยังจะกินอะไร พี่จะได้เรียกน้องเขามารับออเดอร์”
“เอา....กุ้ง...หอย....ปู....ปลา”
“เดี๋ยวๆ...ไม่ใช่ร้านอาหารญี่ปุ่น จะได้เสิร์ฟแบบซาชิมิ อ้อๆมีหอยนางรม อันนั้นกินสดได้เลย....แถมสรรพคุณดีซะด้วยสิ หึๆๆ”
คนที่พยักหน้ารับทุกรายการจากปากเจ้ากระต่ายที่พยายามปั้นหน้าเคร่งอดไม่ไหวต้องแทรกขึ้นมาจนได้ แถมทั้งๆที่เริ่มรู้สึกว่าตัวเองทำตัวเหมือนเด็กมีปัญหาเข้าไปทุกทีแต่นายแพทย์วัชระก็ยังอดตบท้ายด้วยการแหย่ ‘คนที่ชอบ’ ไม่ได้อยู่ดี
“ก็ไม่ได้บอกว่าจะกินหอยนางรมนี่ มาดอนหอยหลอดใครเขากินหอยนางรมกัน”
พี่ดอนเริ่มรู้สึกขึ้นมานิดๆว่า.....ที่แท้แล้วไอ้การคุยเล่นไร้สาระนี่มันก็สนุกดีเหมือนกัน ยิ่งคุยกับคนที่บอกว่าฟังได้ทุกเรื่องแบบเพชรด้วยแล้ว อาการเกร็งๆมันเหมือนจะบอกลาเป็นการถาวรเชียวล่ะ
“งั้นก็หอยหลอดล่ะสิ อืมๆ กินเผ็ดได้เนอะ งั้นเดี๋ยวพี่สั่งหอยหลอดผัดฉ่า....”
คนตัวโตยกยิ้มตอบรับลูกตายิ้มได้โดยแสร้งเมินๆอาการจิ๊ปากจิ๊กจั๊กกลบเกลื่อนความอายของคนที่ถึงจะตัวไม่เล็กแต่ก็บางกว่ามากเสีย แล้วหันไปสั่งอาหารรัวเป็นชุดกับเด็กลูกจ้างร้านวัยไม่เกินสิบห้าที่ดูท่าจะสนอกสนใจกับฝรั่งพูดไทยได้โต๊ะนี้อย่างปิดไม่มิด.....
ไม่ใช่อะไรหรอก ที่ต้องรีบๆสั่ง เพราะหวงไง.....นายวัชระคนนี้เริ่มจะหวงคุณอรุณรุ่งมากขึ้นทุกที ถึงจะยังไม่ได้เป็นเจ้าของ แต่ก็ขอหวงไว้ก่อน ก็ขืนปล่อยให้คนอื่นมามองนานๆเดี๋ยวเกิดมารู้ซึ้งถึงความน่ารักน่าใคร่ของคุณอรุณรุ่งขึ้นมาบ้างก็แย่น่ะสิ.....ไม่ได้ๆ ของอย่างนี้ต้องกันไว้ดีกว่าแก้
……………………………………………………………….
นายแพทย์วิเศษลงเวรมาเมื่อตอนเจ็ดโมงเช้า พอกลับถึงบ้านพักอาบน้ำแล้วก็เข้านอนด้วยชุดสุดเซ็กซี่บ็อกเซอร์สีเทาที่ยางยืดเริ่มเป็นยางย้วยแล้วตัวเดียว ก็ลมหนาวบอกลาสุพรรณบุรีไปแล้ว จะมีมาก็บางคืนเท่านั้น แต่กลางวันนี่สิ.....ยิ่งวันไหนแดดแรงด้วยล่ะก็ นอนกลางวันทีไรพอตื่นมาบ่ายๆก็มักจะเป็นเพราะร้อนจนนอนต่อไม่ไหวเสียทุกที
เมื่องัวเงียตื่นขึ้นมาอีกครั้งแล้วลุกไปเปิดตู้เย็นดื่มน้ำเรียกความสดชื่นเรียบร้อยก็ปาเข้าไปบ่ายสามแล้ว คุณหมอตาตี่เดินหยีตาด้วยความที่สายตาสั้นแล้วยังวางแว่นไม่เป็นที่ไปกดรีโมทเปิดเครื่องปรับอากาศ แล้วเลยไปหยิบบางสิ่งออกมาจากถุงกระดาษที่วางส่งๆไว้บนชั้นวางของกระจุกกระจิกข้างตู้เสื้อผ้า ก่อนจะมาทรุดตัวนั่งลงที่ปลายเตียงอีกรอบ
หมอกิมเปิดปากถุงล้วงมือลงไปหยิบกล่องกระดาษขนาดเล็กกว่าฝ่ามือนิดๆออกมาพร้อมสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ นึกถึงตอนไปเที่ยวน้ำตกกับไอ้หมาใหญ่กับน้องๆแล้วก็นั่งหน้ามุ่ยอยู่คนเดียว ในสมองที่มีรอยหยักเยอะแยะสมกับที่เป็นหมอก็เริ่มคิดเองเออเองอยู่คนเดียว
‘น้องดอว์นแม่งโคตรน่ารัก ไม่ใช่แค่ขาว สูง ใส่แว่น.....แต่ตอนลงน้ำตกด้วยกันตอนกลางวันถึงได้เห็น พอใส่ขาสั้นแล้วโคตรเนียน....ไอ้หมาใหญ่ มึงนะมึง เรียกกูไปหาให้ไปรู้ไปเห็นอะไรก็ไม่รู้....ห่านี่ กูเองก็บ้า พอรู้ว่ามันชอบแบบไหนแล้วทำไมมันอดไม่ได้ทุกทีเลยว้า.....เฮ้ออออออ....’
“....เฮ้อออออออออ”
เสียงทอดถอนใจแทนที่จะดังอยู่แค่ในห้วงความคิด หมอกิมกลับปล่อยออกมาแบบไม่มีกั๊ก มือเรียวขาวยกกล่องขึ้นแทบชิดลูกกะตาอ่านวิธีใช้งานของในกล่องอีกรอบ
‘แม่ง ขนกูยิ่งเยอะๆอยู่ ถ้าเจ็บมากกูเอาคืนแน่ ไอ้หมาใหญ่!! ไว้มึงเสร็จกูเมื่อไหร่ กูจะให้มึงเซอเรนเด้อ ฟอร์ กู แบบ คอมพลีททะลี่ เลยมึง’
“เวร แล้วแว่นอยู่ไหนวะเนี่ย....”
กล่องสี่เหลี่ยมสีฟ้าอ่อนที่มีภาพท่อนขาเนียนละเอียดไร้ขนแม้สักเส้นประดับถูกวางทิ้งอยู่ที่ปลายเตียง ในขณะที่คุณหมอผู้มีสายตาซั้นสั้นหงายหลังลงนอนแล้วกระดืบตัวขึ้นไปจนวางศีรษะลงบนหมอน หลับตาลงพลางพยายามนึกว่าเมื่อคืนก่อนเคลิ้มหลับถอดแว่นตาคู่ชีพแล้ววางไว้ตรงไหน
พอนึกถึงท่าประจำที่มักจะทำก่อนนอนหลับได้ ชายหนุ่มผู้เริ่มจะขนลุกเพราะลมเย็นๆจากเครื่องปรับอากาศมาปะทะแผงอกแบนๆ ไร้ทั้งกล้ามไร้ทั้งนม ก็พลิกตะแคงขวาแล้วทดลองเอื้อมมือบนออกไปควานๆจนสุดแขนเผื่อจะเจอแว่นตาก็ไม่เจอ ทีนี้เลยลองใหม่ พลิกกลับมานอนหงายซึ่งเป็นอีกท่าประจำแล้วสอดมือขวาเข้าไปใต้หมอน
รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าขาวใสพร้อมกับดวงตาสีดำสนิทลืมขึ้นส่งยิ้มให้เพดานแบบไร้จุดโฟกัส ก่อนจะสวมแว่นตาแล้วถอนหายใจอีกเฮือก
‘เอาล่ะ เดี๋ยวอาบน้ำอุ่นจัดๆก่อน รูขุมขนจะได้ขยาย’
หมอกิมหันหน้าดูเวลาที่นาฬิกาปลุกหัวเตียงก็พบว่าอีกเดี๋ยวเดียวก็สามโมงครึ่งแล้ว ยกมือลูบท้องราบเรียบ ไร้พุงและไร้กล้ามอีกนั่นแหละ แล้วก็ต้องเบ้ปาก...
‘อีกเกือบชั่วโมงแน่ะ กว่าพวกป้าๆแม่ค้าแม่ขายจะมาตั้งแผงตลาดเย็น ของกินที่ตุนไว้ในห้องก็มีแต่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่ถึงจะล่อเข้าไปสองซองก็ไม่เห็นว่าจะอยู่ท้องตรงไหน... เฮ้อ....คิดถึงหมาใหญ่อีกแล้วโว้ย! ตอนอยู่ด้วยกันแบบเมื่อก่อนไม่เห็นต้องกลัวหิวเลย ถึงเวลาไอ้ใหญ่จ๋ามันก็ทอดโน่น ต้มนั่น ตุ๋นนี่ให้กินเอง....อร่อยอีกตะหาก’
“ใหญ่เอ๋ย....มึงนี่คุณสมบัติดีเลิศประเสริฐศรี สมเป็นว่าที่ภรรยาของกิมจริงๆว่ะ”
ชายหนุ่มหน้าตี๋ถอนหายใจอีกสองเฮือกแล้วเดินเข้าห้องน้ำ ไม่ลืมที่จะคว้าผ้าเช็ดตัวผืนใหม่ในชั้นวางติดมือไปด้วย แถมก่อนผ่านประตูห้องน้ำเข้าไปยังจัดการใช้เท้าขวาจัดการคีบๆเขี่ยๆบ็อกเซอร์ตัวย้วยลง แล้วทิ้งกองเป็นอนุสรณ์ไว้หน้าประตูอีกต่างหาก
เสียงน้ำจากฝักบัวดังซู่ๆอยู่พักใหญ่ๆ ก่อนนายวิเศษจะก้าวออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับใช้ผ้าที่เช็ดหน้าอยู่เมื่อครู่ซับน้ำตามร่างกายเรื่อยไปจนถึงขาทั้งสองข้าง เสร็จแล้วก็ใช้ผ้าผืนเดิมนั่นแหละพันเอวแล้วเหน็บชายก่อนจะนั่งลงกับพื้นที่ปลายเตียง แล้วคว้าเอากล่องซึ่งบรรจุเครื่องมือกำจัดขนมาเปิด แล้วเริ่มปฏิบัติตามขั้นตอนที่เขียนไว้ข้างกล่องทันที
แขนยาวๆขาวอมชมพูเพราะอาบน้ำอุ่นจัดเอื้อมหยิบแป้งเด็กแคร์ขวดสีขาวฝาทองมาบีบโรยลงบนหน้าแข้งซ้ายแล้วใช้มือปาดทาจนทั่วทั้งน่อง จากนั้นจึงตักของเหลวเหนียวหนืดในกระปุกขึ้นมาแล้วปาดทาทับลงไปจนท่วมขนหน้าแข้ง
“เหนียวชิบ.....แต่หอมว่ะ แม่ง...กินได้มั้ยวะเนี่ย”
ไม้พายที่ใช้ตักและปาดเนื้อแว็กซ์ถูกยกขึ้นจ่อแทบติดจมูก แต่ยังไม่ทันได้ปาดจนทั่วขาเสียงเรียกเข้าจากเบอร์คนพิเศษก็ดังขึ้นเสียก่อน หมอกิมรีบลุกขึ้นยืนแล้วก้าวพรวดๆไปหยิบโทรศัพท์มากดรับทันที แค่ได้ยินเสียงเรียกเข้าว่าเป็นหมาใหญ่ตัวโตก็อารมณ์ดีจนยิ้มปากแทบจะฉีกไปถึงหูอยู่แล้ว
‘ไม่รู้ว่าเดี๋ยวนี้ไอ้หมาใหญ่มันเป็นอะไร เมื่อก่อนก็โทรมาบ้าง หายไปบ้าง.....แต่หลังกลับจากไปเที่ยวตากคราวนี้ไหงมันโทรมาได้ทุกวันเลยวะ...เอ๊ะ!!! หรือมันจะติดบ่วงขี้อ้อน แบบตอนเป็นกิมอ่อนแอๆ’
ในใจนายแพทย์วิเศษน่ะคิดไปโน่น แต่ปากก็ส่งคำพูดทักทายไปด้วยสุ้มเสียงเริงร่าแค่ว่า
“เหวย....เหวยยยยยยย”
‘กิมจ๋าทำไรอยู่จ๊ะ?’
“ทำ.....เออ ไม่ได้ทำ กำลังหิวเลย ใหญ่แม่ง.....ไปหาถึงโน่นทำไมไม่ทำอะไรอร่อยๆให้กูกินบ้างเลยวะ?”
หนุ่มหน้าตี๋นึกขอบคุณเพื่อนรักในใจว่าถ้าไอ้ใหญ่มันไม่ถามว่าทำอะไรอยู่สงสัยได้ลืมไปแน่ๆว่าต้องรีบเอาผ้ามากดทับไอ้ที่ป้ายๆไว้แล้วดึงออก ไม่งั้นทิ้งไว้นานแว็กซ์เหนียวๆหนืดๆนี่แห้งกรังคาขาท่าจะยุ่ง
‘อ้าว...ก็พาออกไปกินข้างนอกทุกมื้ออ้ะ ไม่รู้นี่ว่าอยากให้ทำให้’
“อยากดิ กินกับข้าวฝีมือใครก็ไม่อร่อยเท่าใหญ่ทำให้กินนี่....อยากกินๆ อยากกินผัดกุยช่ายขาวกะเป็ดตุ๋นมะนาวดองอ้ะ......”
หมอกิมร่ายรายการอาหารไปมือก็วางผ้าทาบลงบนหน้าแข้งส่วนที่มีขนขึ้นกระจุกกันอยู่อย่างหนาแน่น แล้วใช้มือรีดจนผ้าเกาะกับเนื้อแว็กซ์ ได้ยินเสียงปลายสายหัวเราะลงลูกคอก็ยิ้มตาม
‘หึๆ งั้นคราวหน้านะกิม เดี๋ยวเจอกันคราวหน้าใหญ่จะทำให้กิน ว่าแต่.....คิดถึงใหญ่หรือคิดถึงของกินเนี่ย ฮึ?’
“คิดถึงทั้งสองอย่าง...แต่ว่ากิมคิดถึงใหญ่มากกว่าว่ะ.......ย้ากกกกกกกก!!! อุ๊บ”
‘กิม!!!....กิม กิมเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น?’
ตอนนี้หนุ่มแว่น ณ สุพรรณบุรี กำลังตัดสินใจไม่ได้ว่าควรจะใช้มือข้างที่ว่างปาดน้ำตาที่เล็ดออกมาไม่ขาดสายหรือจะใช้มันในการปิดปากตัวเองเพื่อช่วยกลั้นเสียงร้องเหมือนถูกเชือดนี่ดี โทรศัพท์ที่เปิดระบบลำโพงไว้ก็ตั้งอยู่ข้างๆ แถมเสียงถามไถ่ที่ชัดเจนว่าเป็นห่วงมากๆจากไอ้คนปลายสาย ณ เมืองตาก ก็ยังไม่หยุดลงเลยด้วย
“พอดี....พอดีสะดุดขาตัวเอง เจ็บขาอะใหญ่ แต่กู กูไม่เป็นไรมาก.....ซี้ดดดดดด”
กิมจ๋าของใหญ่จ๋าชักลังเลกับแว็กซ์ที่ป้ายๆปาดๆลงไปแล้วยังไม่ได้ดึงเสียแล้ว แต่พอคิดถึงว่าคนปลายสายที่คุณสมบัติเลิศแถมยังแสดงออกว่าเป็นห่วงสุดๆตอนนี้มันชอบแบบเนียนๆ คุณหมอผู้เก็บข้อมูลแล้วคิดเองเออเองไปคนเดียวได้ทุกเรื่องเลยกลั้นใจโปะผ้าผืนใหม่ลงไปแล้วดึงพรวดเดียวหลุดมาทั้งแถบเป็นครั้งที่สอง
‘เจ็บมากเลยเหรอกิม ลุกไหวรึเปล่า? เป็นไงบ้าง มีบวมมั้ย? ร้องอีกแล้ว.....โอ๋ๆๆ กิมคนดี ไม่เจ็บแล้วนะจ๊ะ’
“อืม....ฮึก.....ถ้าเป็นอย่างงี้นะ ถึงเจ็บกว่านี้กูก็ยอม.....”
...................................
..โปรดติดตามตอนต่อไป..
ปล.คริคริ บร้าๆๆๆๆๆๆๆ ทำไรก็ไม่รู้ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :m32:
เด็กคนนี้มาเร็วมาไวรับไปบวกเนิงงงงงง
v
v
v
-
^
^
^
ฉึกๆ
:a5: กิมจ๋าเพราะรักถึงยอมเจ็บใช่ปะคะ?
(เข้าใจเลยว่าตอนดึงมันจะทรมานขนาดไหน 5555)
ส่วนพี่หมอเพชรกะน้องดอว์นนี่ทำดอนหอยหลอดกลายเป็นเมืองสีชมพูไปซะแล้ว อิอิ
-
นึกภาพกิมจ๋าแว็กซ์ขนแล้ว อื้อหือ :a5:
เจ็บแทน แว็กซ์ขนเป็นอะไรที่น้ำตาร่วงแบบไม่มีกั๊กเลย :sad4:
คุณพี่เพชรก็ลูกหยอดลูกชนแพรวพราวเชียวนะคะ แอร๊ยยยย :-[
-
คู่บนอย่างหวาน
แต่คู่ล่าง ฮาอ่ะ 555555+
-
โอ้ววว หมอกิมนี่ทุ่มสุดใจขาดดิ้นเลยเนอะ
เอาใจช่วยๆ อิอิ
-
นั่งเขินหมอเพชร แต่แอบกรี๊ดคู่หมอกิมค่ะ
แอบลุ้นแอบเชียร์ให้หมอกิมสมหวังเร็วๆ
รอตอนหน้าค่ะ :L2:
-
คู่แรกหวานน้ำตาลร่วง
คู่สองฮาปวดแก้ม
+1
-
แว็กซ์ขนครั้งแรกมันก็เจ็บเป็นธรรมดา แต่หนหลังๆ ต่อไปก็ไม่แล้วล่ะ
แต่แน่ใจแล้วเหรอว่าที่ทำลงไปเพื่อเอาใจว่าที่เมีย
หรือว่าเข้าคอร์สเตรียมตัวเป็นเจ้าสาวกันแน่นะ เอริกๆๆๆๆๆ
-
:impress2:อย่างงี้ใหญ่จ๋าต้องรับผิดชอบกิมจ๋าด้วยนะ ที่ทำให้กิมจ๋าเจ็บขาจนน้ำตาร่วง :laugh:ไม่งั้นเค้าไม่ยอมจริงๆด้วย :really2:
-
กิมจ๋าลงทุนสุดๆ น่าสรรเสริญย่ิงนัก
-
ครั้งแรกมันก็เจ็บแบบนี้ล่ะ
ว๊ากกกก555 โรคจิตนะนี่ เรื่องหวานซะ อมใจทั้งใจให้ตกหลุมรักซะแล่วววว
-
กิมเอ้ยยยยยยย ลงทุนสุดๆไปเลย ทุ่มเทมากกกกกกก
-
รักหมอกิม ^^
-
ฮ่าาาาา ว่าที่เจ้าสาวเค้าเตรียมแว๊กซ์ขนแล้วสิเนอะ
หอยสีชมพู ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
น่าร๊ากกกกกทุกคู่เลย ขอบคุณไรเตอรท์ เม้นไม่เก่ง แต่ขอมาชื่นชมนะคะ :L1:
-
หวานปนฮา
-
สงสารพี่หมอกิมจ๋า :sad4:
-
โหกิมจ๋าลงทุนแว๊กซ์ขน เพื่อ หมาใหญ่จ๋าเลยนะ แอบเจ็บแทน :sad4:
แล้วเมื่อไหร่หมาใหญ่จ๋าจะรู้ตัวซักทีละเนี่ย
-
พี่หมอใหญ่ขราาาา พี่หมอกิมทำขนาดนี้แล้ว รีบรู้ตัวซะที~
พี่หมอกิมมีความพยายามเป็นเลิศมากกกก 555
พี่เพชรขี้แกล้งอ่าาา น้องดอว์นเขินจนคนอ่านเขินตาม เมื่อยแก้มไปหมดแล้วค่า ^_^
-
หมอกิมกำลังเป็นโรคหลงผิดนะ คิดได้งัยจะเป็นสามีพี่หมอใหญ่ ห๋า
-
คุณหมอเพชรตัวใหญ่แต่นิสัยขี้แกล้งเป็นเด็กๆ น่าร๊ากกกกกกกกกก แต่โทษพี่เพชรคนเดียวไม่ได้หรอก ต้องโทษความน่ารักของน้องดอว์นนั่นแหละที่เป็นมูลเหตุจูงใจให้พี่เพชรต้องลดอายุตัวเองลงเพื่อแกล้งน้อง :-[ อิอิ แต่กิมจ๋าช่างลงทุนเนอะ เห็นความพยายามของกิมจ๋าแล้วอยากบิดหูใหญ่จ๋าแรงๆ ให้รู้ซึ้งถึงความรักของกิมจ๋าสักที :z6:
**เข้ามา Edit ว่า ชื่อตอนทำให้พาลคิดถึงพี่ชมพูขึ้นมาอ่ะคะ...แต่ให้พี่ชมพูโผล่มาตอนนี้คงไม่งามแน่ๆ :m29: **
-
ขำกิมอ่ะ น่ารักดี เมื่อไหร่ใหญ่จะรู้ตัวเน้อ
-
555 ขำหมอกิมอะ นึกภาพแล้วเจ็บตามเลย :o8:
-
คู่ข้างบนก็หวานกันซ๊า :-[
ส่วนพี่กิมจ๋า จะเอาฮาไปไหน ชุดนอนสุดเซ็กซี่ อื้อหือ เซ๊กซี่มากกกก
" หอมจัง กินได้ไหมวะ " เอ่อ ไอ้ที่พูดถึงน่ะ มันแว๊กซ์นะ 55555
โห ลงทุนนะเนี่ย พี่กิมจ๋า เพื่อว่าที่ภรรยา เข้าใจอารายผิดป่าวคร๊า :m20:
-
ฮาคู่หลังสุดๆอะ 55555
-
อยากแว๊กด้วยอ่ะ อิอิ
ขาจะได้เนียนๆ มีคนมาชอบ
ฮ่าๆๆๆ
-
ลุ้นคู่กิมจ๋ากับใหญ่จ๋า
เมื่อไหร่จะลงเอยกันซะทีจ๊ะ
-
เพราะรัก...จึงยอม..เจ็บ
น่ารักจริงๆหมอกิมจ๋า
-
หมอกิมก็จะได้เป็นสามีที่มีขาขาวเนียนที่สุดในโลกสมใจ...
ทำขนาดนี้ถ้าหมอใหญ่ไม่รักก็มาหาเค้ามา จะชุบเลี้ยงเป็นอย่างดี
ดอว์นได้ไปเที่ยวถึงดอนหอยหลอด อยากไปบ้าง แถวนั้นมีร้านอาหารอร่อยเลิศจริงๆนะ
-
อ๋า อยากไปดอนหอยหลอด
-
กิมจ๋ากะหมาใหญ่กลับมาตามคำเรียกร้องแล้วนิ เรทติ้งถล่มทลายเลยคู่นี้
แต่นะ...ทำไปด้ายยยยยนะหมอกิม เราเป็นผู้หญิงเรายังไม่กล้าเลย แค่คิดก็เจ็บแทน
แล้วงี้เลือดไม่ซิบๆทั้งขาเลยเหรอ โดนน้ำทีแสบตาย อื๋ออออ หยองมากมาย (O_o)
ทุ่มทุนสร้างขนาดนี้ ก็ขออวยพรให้หมาใหญ่รู้ใจตัวเองซักทีนะว่ากิมจ๋าวิ่งเล่นในใจหมาใหญ่มานานแล้ว^^
ปล.เย้ๆพรีเซ้นท์เสร็จแล้ว (เหลือแต่รายงาน ข้อสอบเทคโฮม แล้วก็สอบไฟนอลแระ)
ค่อยยังชั่วหน่อย งานนี้ต้องขอปลดปล่อยโดยการวิ่งเล่นในเล้า หุหุ (^O^)b
ใครกะลังวุ่นๆก็สู้ๆนะ (>__<)V
-
พี่เพชรกับน้องดอว์นน่ารักโลกนี้เป็นสีชมพูเนอะ
ส่วนกิมจ๋า โอ้ว เสียวแทน (ขอบอกเมย์ไม่กล้าทำอ่ะกลัวววววว)
แล้วเมื่อไหร่พี่ใหญ่จะรู้ความรู้สึกพี่กิมเนี่ย
-
เข้าใจความรู้สึกเลยจ้ะกิมจ๋า...
กิมจ๋าเคยลองที่จักกูแร้มั้ยจ้ะ ??? ว่างๆไปลองซะนะ
....
ปล. เดี๋ยวนี้นุ่นจ๋าขยันอัพ ??? >____< (ดีใจๆๆๆ)
-
พี่เพชร น้องดอว์น หวานกันมาก :o8:
พี่กิมจ๋าน่ารักที่สุด เจ็บมากมั้ย :กอด1:
-
เพชรเริ่มหวงพี่ดอว์นซะแล้ว
ยังไม่ได้เป็นอะไรกันยังขนาดนี้
ถ้าเป็นแล้วไม่เก็บดอว์นอยู่แต่ในบ้านเรอะ
ขำ กิมจ๋าของใหญ่จริง
บอกว่าใหญ่สมกับว่าที่ภรรยา
แต่ตัวเองมาแว็กซ์ขนหน้าแข้ง
เป็นผู้ชายไม่ต้องทำอะไรแบบนี้หรอก กิมจ๋า
-
หมอกิมฮามาก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ว่าแต่จะเอาหมอใหญ่เป็นภรรยาจะดีหรอ? สามีขาเนียนกว่าภรรยาเนี่ยนะ ฮ่าๆ
-
กลับมาแล้ว...หลังจากที่ไปจำศีลมาสองคืน :laugh:
มีความสุขแต๊ๆ กลับมาได้เจอพี่ดอนแอนด์เดอะแก็งค์ :กอด1:
แหมๆ แค่ไปเที่ยวยอดดอยแป๊บเดียว ทางนี้ก็ไปกินลมชมวิวที่ดอนหอยหลอดซะงั้น
แถมพี่ดอนยังโดนพี่เนี้ยบแกล้งอีก (นี่ก็แกล้งเนี้ยบนิ!! หลอกให้พี่ดอนตายใจ ชิๆ)
พี่กิม >////< น่าร้ากกกกกกกกก
อยากให้หมาใหญ่แสนรู้เร็วๆ!!
ปล. ชอบกินกุยช่ายขาวผัดน้ำมันหอยสุดๆ (ขอจานหนึ่งๆๆๆ)(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/12af5eb9.gif)
-
กินอาหารแกล้มความหวานไปกับหมอเพขรกะน้องดอน ด้วยอารมณ์ฉ่ำๆ
กลับมาขำแทบสำลักข้าวไปกับกิมจ๋า หุ หุ
-
โอ้ย หมอกิมน่ารัก เมื่อไรสองคนนี้จะได้ชื่นมื่นกันซะที น่าร๊ากกกก
-
อูยยยยยยยยยยยยยยยยย
อ่านแล้วเจ็บแทน
พี่กิมจ๋า คือว่าแว็กเนี่ย...มันไม่ต้องใช้แปะดึงอย่างเดียวน้า มันมีแบบที่ทาแล้วปาดออกเลยก็มี แว็กร้อนแว็กเย็นหรือที่โกนโดยเฉพาะก็มีน้า = ='
ดังนั้นพี่นุ่นต้องให้พี่กิมจ๋าได้สมรสสมรักกับพี่ใหญ่จ๋าเร็วๆด้วย!
ส่วนคู่ดอว์น...แฮบปี้ดี๊ด๊าอยู่แล้ว ช่างก่อน ;p
-
คู่นึงก็...โลกนี้มีแต่สีชมพู...
ส่วนอีกคู่นึง จะกลายเป็นรักทรหดมั้ยเนี่ย....5555 กิมจ๋าก็คิดได้เนาะ..ไอ้เรื่องแวกซ์เนี่ย ถ้าเกิดน้องดอว์นไม่มีขนรักแร้ด้วย งานนี้ กิมจ๋าได้เดินกางแขนไปทำงานหลังจากแวกซ์แล้วแน่ๆ :laugh: :laugh:
-
55555555555
หมอกิมช่างทุ่มทุนสร้างจริงๆๆๆๆ
-
งานนี้พี่กิมเล่นทุ่มสุดตัวซะขนาดนี้แล้ว...หวังว่าพี่กิมคงจะได้เป็นสามี(เหรอ?) ที่ขาวเนียน และไร้ขนหน้าแข้งอย่างที่ตั้งใจไว้นะฮะ...กร๊ากกกกกกกกกกก ก กกกากก ก ก
อ่านไปก็สงสารพี่กิมไปด้วย...โถ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สงสัยจะเจ็บน่าดู...ขนาดคนอ่านอ่านไป ยังร้องซี๊ดตามไปด้วยเลยอ่ะ...
เค้าเข้าใจความรู้สึกพี่กิมนะฮะ *กอดดดดดดด ด ดด*
ส่วนพี่ดอว์นกะีพี่เพชร...พอกันไปหวานไกลกันจนถึงดอนหอยหลอดซะขนาดนั้น ระวังจะไปทำให้ระบบนิเวศน์เค้าเสียหายนะฮะ
แบบว่าทำน้ำทะเลหวานแทนที่มันจะเค็มหน่ะ...ก็นะ เล่นหวานใส่กันตลอดเวลาขนาดนี้ แบ่งน้ำตาลมาให้กันใช้บ้างอะไรบ้างก็ได้นะฮะ...*ไม่ใช่อะไร...เค้าอิจฉาอ่ะ* >////<
สงสัยอาหารบนโต๊ะคงไม่ต้องพึ่งน้ำตาล ก็แบบว่ามันเกลื่อนกลาดอยู่ทั่วโต๊ะแล้วนิเนอะ...คริคริ
พีเอส ,, พี่เพชรมือไวใจเร็วใช้ได้เลยนะเนี่ย...แต่ก็อย่างว่า ใครอยู่ใกล้น้องดอว์นแ้ล้วไม่คิดอะไร เค้าว่าคนนั้นก็ควรหนีไปจำศีลในป่าดีกว่าอ่ะนะ...ฮี่~*
+1 ให้คุณนุ่นนะฮะ ^^~*
-
กิมจ๋า โอ๋ๆ หายเจ็บๆเพี้ยงงงง
เพราะรักกิมจ๋าถึงยอมทำ ใหญ่จ๋านี่ไม่รู้เรื่องเลย ฮึ !
อดทนไว้นะกิมจ๋า จะได้ขาเนียนนิ้งอย่างน้องดอว์น
:laugh: :laugh:
-
อ่านแรกๆ ก็เขินแทนดอว์น เหมือนกัน คู่นี้ ไปไหนก็ไปทำให้แถวนั้นกลายเป็นสีชมพูตลอด :o8: :o8:
แต่พอมาอ่านคู่กิมจ๋ากับหมาใหญ่นี้ เอ่อออจะฮาไปไหนค่ะนั้น
กิมจ๋านี้ก็ทุ่มทุนจริงๆ :m20: :m20:
-
หมอกิมขี้อ้อน แถมแผนเยอะอีกนะ
-
พี่กิมน่ารัก แต่ว่าคงเจ็บน่าดู แบบว่าทุ่มเทสุดๆ
คู่พี่เพชร น้องดอว์น นี่ก็หวานตลอดดด
เป็นกำลังใจให้จ้าาาา :L2:
-
o15 (ตัวนี้มันแปลว่ารัยไม่รุ เห็นน่ารักดี)
มาดูใจ เอ๊ยมาถามข่าว พี่กิมจ๋าเป็นงัยมั่งคะ ขาเนียนสวยอะยางงง 555
-
เป็นกำลังใจให้กิมจ๋า จ่ะ
-
ชอบกิมจ๋ากะใหญ่จ๋าจังเลย
-
^
^
^
ชอบพี่กิมพี่ใหญ่ด้วยคนค่ะ
((แหะๆ ยังไม่เสร็จค่ะ แต่น่าจะมาส่งตอนต่อไปได้ภายในพรุ่งนี้แหละ ขอโทษที่ให้รอนะคะ))
-
งั้นเข้ามารอด้วยคน หุหุ^^
-
หวาย..
ตอนแรกกะคิดว่าขาน้องดอว์น
ที่ไหนได้
ขาหมอกิมซะนี่
อิอิ
คิดภาพไม่ออกเลยอ่ะ
+555555555
-
มารอแบบ เบา เบา
-
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/em17.gif) หา....อะไร..นะ..กำลังจะมาเร้อ ได้ๆ จะรอๆ
-
มารอเช่นเคย หุๆ
-
^
^
^
:กอด1:
ยังมีใครรออยู่มั้ยคะ
พอดีว่าลบของที่เขียนไว้ออกแล้วเริ่มใหม่เกือบทั้งหมด
แต่ตอนนี้เสร็จแล้ว ขอตรวจอีกไม่เกินสิบนาทีมาแปะนะคะ
ขอโทษที่ให้รอนานค่ะ
-
มาส่งแล้วค่ะ หงุงหงิง
ว่าแล้วก็................... :o8: :กอด1:
..................................................
ตอนที่๒๒ พระอาทิตย์จมทะเล
“กินไปเหอะน่า ผมแกะเองได้”
หนุ่มน้อยในชุดนักศึกษาที่ปลดกระดุมคอสองเม็ดและปล่อยชายเสื้อออกนอกกางเกงเพิ่งส่งกุ้งเผาเนื้อขาวที่เจ้าตัวชักจะตามืดตามัวมองเห็นเป็นกุ้งสีชมพูเข้าปากไปยังไม่ทันเริ่มเคี้ยว ส่งเสียงห้ามผู้ชายตัวโตที่เพิ่งโปะเนื้อกุ้งตัวโตๆปราศจากเปลือกให้รำคาญตาลงมาในจานอย่างต่อเนื่อง
“นี่.....แบบนี้รึเปล่าที่เขาเรียกช่วงโปรโมชั่น?” เมื่อไม่มีเสียงตอบรับใดๆนอกจากรอยแย้มที่เพิ่มมากขึ้นของคนเป็นผู้ใหญ่กว่าที่เริ่มจิ้มเนื้อปลาสำลีเผาในห่อฟอยล์ใส่ปากเป็นคำแรก คนได้รับบริการแกะกุ้งโดยไม่ได้ร้องขอจึงมีคำถามตามมา
“ฮ่าๆๆๆๆ ไม่ต้องห่วงครับ สินค้าชื่อนายวัชระนี่โปรยาว....ยาวมากกกกกกก ยาวจนกว่าคุณลูกค้าจะเบื่อเลยล่ะ”
“แหวะ.......” เนื้อกุ้งทั้งหอมทั้งหวานถูกกลืนลงคอก่อนที่อรุณรุ่งจะโต้ตอบด้วยการย่นจมูก แล้วส่งเสียงออกมาเบาๆ ได้แค่ ‘แหวะ’ แล้วทำไม่รู้ไม่ชี้โดยการจิ้มกุ้งตัวต่อไปที่มาอยู่ในจานเรียบร้อยขึ้นมากัดเข้าปากคำโต
“จริงๆน้า.....อีกอย่าง...พี่ชอบปอกเปลือก.....” สายตาคมส่งประกายวิบวับจับประสานเฉพาะนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนในแสงบ่ายของปลายฤดูหนาว รอจนแก้มสีชมพูที่ยังเคี้ยวตุ้ยๆอยู่เปลี่ยนเป็นชมพูเข้มแล้วจึงพูดต่อ “........กุ้ง ยิ่งกุ้งเผาตัวแดงๆนะ พี่ยิ่งชอบ......”
“......ทะลึ่ง!”
คนตัวแดงเป็นกุ้งเบือนหน้าไปมองทะเล รู้ว่านั่งกันอยู่แบบนี้ถึงจะพยายามซ่อนรอยยิ้มแห่งความสุขบนใบหน้าแค่ไหนก็ไม่มีทางสำเร็จก็จริง แต่ว่า.....การถูกมองฝ่ายเดียวมันน่าอายน้อยกว่าที่จะต้องสบตากับคนตรงหน้านี่นา
พออรุณรุ่งเบือนหน้าหลบสายตาไปแบบนั้น วัชระก็เลยไม่อยากแกล้งอีก ก็ถ้าปล่อยให้น้องดอว์นเขินจนไม่กล้าหันกลับมากินอาหารบนโต๊ะต่อ เดี๋ยวเกิดคนน่ารักกินไม่อิ่มขึ้นมาก็เสียชื่อคนพามาเลี้ยงแย่สิ
“พี่ไม่แกะให้แล้วก็ได้ครับ หันมากินต่อกันดีกว่า.....ดอว์นยังไม่ได้กินปลาเผาเลยนี่ อร่อยน้า....”
อรุณรุ่งตัดสินใจหันกลับมา เขินก็เขินขำก็ขำ ก็ผู้ชายตัวโตคนนี้คิดอะไรแปลกๆ เอาของอร่อยมาล่อ....ทำราวกับเขาเป็นเด็กๆอย่างนั้นแหละ
หนุ่มน้อยตักข้าวเข้าปาก และระหว่างที่เคี้ยวอาหารในปากช้าๆก็เอื้อมหยิบส่วนก้ามของปูเผาตัวโตมาแกะ พอสำเร็จได้เนื้อขาวๆออกมาเป็นก้อนโตแทนที่จะส่งเข้าปากตัวเองก็กลับใช้ส้อมส่งไปวางไว้ในจานของคนที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ปลาบปลื้มแทบลอยได้ที่นั่งจับตามองการกระทำของตนอยู่ตลอดเวลาแทน
คนตัวโตที่ก็เริ่มจะมองเห็นหาดเลนที่ทอดยาวเป็นสีชมพูของสายไหมไม่ต่างกันส่งเนื้อปูที่ไม่ต้องแกะเองเข้าปาก แล้วค่อยละเลียดกินช้าๆ น้ำจิ้มซีฟู้ดที่มีพริกสดโขลกกับกระเทียมสับละเอียดถูกเมินโดยสิ้นเชิงเมื่อรสชาติอาหารทะเลสดๆมื้อนี้นั้น......หวาน....ซ่านลิ้นกว่าที่เคย
“พระอาทิตย์กำลังจะจมทะเล”
วัชระหรี่ตามองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนที่เพิ่งพูดประโยคลอยๆนั้นออกมาด้วยน้ำเสียงละห้อยราวกับใจจะขาดตามดวงตะวัน
ชายหนุ่มสองคนนั่งห้อยขาเคียงกันอยู่บนขอบทาง หันออกไปทางทะเลที่ดวงอาทิตย์กำลังจะจมทะเลตามคำพูดแบบเดียวกัน....ที่ต่างไปก็คงเป็นความรู้สึกเศร้าลึกล้ำที่รับรู้ได้โดยไม่ต้องบอกออกมาเป็นคำพูด
แววตากึ่งเศร้าซึมกึ่งเหม่อลอยกับเสี้ยวหน้าที่ประกอบไปด้วยเนินหน้าผากและโหนกแก้มได้รูปจับตาถูกอาบไล้ด้วยแสงสีส้มของยามเย็นโน้มนำให้เกิดแสงเงาประหลาด.....
เหมือนภาพปั้นแห่งความเศร้า.... นายแพทย์หนุ่มได้แต่คิดเมื่อเงาจากทั้งกรอบแว่นและแพขนตาหนาทาบลงกับแก้มใส
เสียงทอดถอนหายใจแผ่วเบาจากคนที่เอาแต่มองไปยังสุดขอบฟ้าทำให้คุณหมอที่นั่งห้อยขาอยู่ข้างๆทนนั่งเฉยต่อไปไม่ไหว มือใหญ่อุ่นจัดวางทับลงบนหลังมือเรียวขาวที่วางเท้าพื้นอยู่ข้างตัว ถือสิทธิ์คนพิเศษที่รับรู้กันในใจถ่ายทอดความอบอุ่นไปให้เด็กน้อยที่ดูเหมือนจะเก็บกดทั้งความเศร้า ความเหงา ไว้จนเต็มหัวใจ
อรุณรุ่งไม่ได้หันหน้ากลับมาหา ไม่....แม้แต่จะเหลือบสายตามา แต่ทั้งที่ยังมองตรงไปที่สุดขอบฟ้า วัชระก็รู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวช้าๆของมือเรียวขาวที่ถูกทาบทับ เมื่อมือนั้นพลิกหงายขึ้นแล้วเริ่มสอดนิ้วประสานเข้าหาจนแนบสนิท และเมื่อเจ้าของมือใหญ่ออกแรงบีบกระชับน้อยๆ อีกคนก็ส่งแรงบีบมือกลับมาในระดับที่เท่าเทียมกัน
ความเงียบปกคลุมบรรยากาศอยู่อีกครู่ใหญ่ จวบจนขอบวงกลมสีส้มทองแตะกับผิวน้ำ เสียงทุ้มต่ำ....เบาจนเกือบไม่ได้ยินจึงดังจากปากคนที่จนเดี๋ยวนี้ยังไม่ถอนสายตาจากภาพดวงอาทิตย์จมทะเลเลยสักนิด
“ที่สุดท้าย....ที่เราสี่คนได้ไปเที่ยวด้วยกันคือทะเล.....เราสนุกกันมาก.....ตอนเย็นแบบนี้แหละ ปะป๊าให้ผมขี่คอแล้วพาเดินลุยลงน้ำ”
มือใหญ่ออกแรงบีบกระชับขึ้นอีกนิด และคนที่กำลังเล่าเรื่องเก่าก็บีบตอบ เสี้ยวหน้าด้างข้างที่วัชระเห็นว่าแสนเศร้ากลับเริ่มมีรอยยิ้มน้อยๆประดับ
“น่าจะ...สี่รอบนะถ้าผมจำไม่ผิด.....สี่รอบที่ปะป๊าพยายามจะพาผมกลับเข้าฝั่ง ให้ไปอาบน้ำเตรียมไปกินมื้อเย็น แต่ผมก็ดื้อ.....ร้องแต่จะเล่นอีก.....ปะป๊าเตือนว่าเดี๋ยวจะไม่สบายแต่ผมก็ไม่ฟัง......หึๆๆ”
“ดอว์นเป็นเด็กดื้อ หึๆๆ”
“ช่าย......แล้วคืนนั้นผมก็ไม่สบายจริงๆ แต่คุณเชื่อมั้ยผมไม่ถูกดุเลยสักนิด......คนที่ถูกดุกลายเป็นปะป๊า.....ผมจำได้ว่าได้ยินเสียงหม่าม้าดุปะป๊าใหญ่ บอกว่าเอาแต่ตามใจลูก.....แล้วก็จัดยาจัดข้าวของให้ แถมยังลงโทษโดยการให้ปะป๊าดูแลผมคนเดียว.....ทั้งคืน.....
......ปะป๊าไม่ดุผมเลยสักคำ....พอเห็นว่าผมหลับไม่ได้ก็เล่านิทานให้ฟัง กล่อมให้ผมนอนหลับไปจนได้......หลังกลับจากไปเที่ยวทะเลคราวนั้นไม่ถึงเดือน.....ปะป๊าก็...ไปสวรรค์”
แรงกระชับที่ฝ่ามือซึ่งประสานกันอยู่ยิ่งเพิ่มขึ้นราวกับเจ้าของมือใหญ่ต้องการจะย้ำให้คนข้างๆมั่นใจว่าตอนนี้ไม่ได้อยู่คนเดียว....และต่อจากนี้จะไม่ต้องทนเหงา เมื่อพระอาทิตย์จมทะเลไปจนหมด นัยน์ตาสีอ่อนโศกซึ้งก็กลับมาจับจ้องที่ใบหน้าของคนตัวโตข้างๆอีกครั้ง
“......พี่เพชร”
เพียงเท่านั้นวัชระก็รวบตัวเด็กน้อยหลงทางเข้ามาไว้ในอ้อมแขน กอดรัดไว้เพียงแผ่วเบาแต่ก็หนาแน่นพอที่จะทำให้คนถูกกอดมั่นใจว่าความอบอุ่นที่ได้รับนี้เป็นของจริง ให้เสียงหัวใจที่ดังเป็นจังหวะหนักแน่นในอกอุ่นตอกย้ำว่ายังมีหัวใจอีกดวงที่พร้อมอยู่เคียงข้าง มือหนึ่งลูบแผ่นหลังที่พอกอดไว้แบบนี้ถึงได้รู้ว่าเล็กบางกว่าที่คิด ส่วนอีกมือกดเบาๆบนเส้นผมนุ่มแถวท้ายทอยให้น้องแนบศีรษะลงบนบ่า
เด็กดื้ออย่างอรุณรุ่งทำตัวเป็นเด็กดีที่แสนจะว่าง่าย วางศีรษะลงบนบ่ากว้างแล้วยังแถมซุกหน้าเข้ากับซอกคอที่กรุ่นกลิ่นสดชื่นของเปลือกไม้ปนเปไปกับกระไอทะเล และเพียงเสี้ยววินาทีจนวัชระเกือบจะไม่แน่ใจว่าเป็นความจริง ชายหนุ่มก็รับรู้ถึงสัมผัสนุ่มอุ่นชื้นที่ประทับเบาๆลงแถวหลังหู
“ขอบคุณครับ”
“ขอบคุณครับ.....พี่เพชร ไม่ได้เหรอ?”
“หึๆ...ขอบคุณครับ พี่เพชร......”
นายแพทย์วัชระดันตัวคนในอ้อมกอดออกมามองหน้ากันให้ชัด พอสบตากัน คนเก่งที่เพิ่งใจกล้าแตะจูบลงแถวหลังหูของเขาก็หลบตาวูบจนคนอยู่ในอารมณ์อยากมองตาแล้วค้นลึกลงไปถึงหัวใจต้องละมือข้างหนึ่งที่ยังคงโอบประคองที่แผ่นหลังของคนเก่งไว้มาเชยคางที่ก้มต่ำจนแทบจรดอกขึ้น บังคับกลายๆให้สบตาด้วย
“เรียนจบแน่ๆเมื่อไหร่ครับ?”
“ก็....วันอังคารพอสอบเสร็จตอนเช้า อาจารย์ก็จะบอกเลยว่าผ่านรึเปล่า.....ก็จบ....”
“งั้นวันพุธพี่ไปขอเลยนะ....ตกลงมั้ย?”
ใบหน้าขาวจัดพลันซับสีชมพูระเรื่อขึ้นมาทันตาเห็น ทั้งๆที่ตอนนี้บรรยากาศเริ่มสลัวแต่วัชระก็ยังเห็นประกายตาพราวหวานของคนเขินจนแทบจะม้วนตัวเป็นก้อนแล้วทำท่าจะโดดหนีลงทะเลได้ชัดเจน
“บ้า!! ฮ่าๆๆๆ พูดออกมาได้เนอะ คุณนี่....บ้าจริงๆเลย”
“อะรายยยยยยยย มาว่าพี่บ้าแล้วตัวเองเขินเนี่ยนะ ฮะๆๆๆๆๆ ทำไมอะครับ จู่ๆก็มาจูบเค้าแล้วจะไม่รับผิดชอบเหรอ?”
วัชระจัดการรั้งตัวคนที่ทำท่าจะลุกหนีเข้ามากอดกระชับไว้ตามเดิม จุดชมวิวร้างผู้คนในเวลาใกล้ค่ำของวันธรรมดาช่างเป็นใจให้ก้มลงสูดกลิ่นหอมหวานจากคนในอ้อมกอดซ้ำๆจนหนำใจ
“มั่วแล้ว ทีตัวเองจูบ...เอ่อ....จูบไปตั้งหลายที ผมยังไม่เห็นเรียกร้องให้มารับผิดชอบเลย”
คนไม่ต้องการความรับผิดชอบตอนนี้ได้แต่ส่งเสียงงึมงำอยู่แถวซอกคอของคนตัวโตกว่า เพราะทั้งที่ดูภายนอกเหมือนจะขนาดตัวต่างกันไม่มาก แต่ความหนาของหมอเพชรก็ทำให้แม้จะออกแรงทั้งยันทั้งดันเท่าไหร่อรุณรุ่งก็พาตัวเองให้เป็นอิสระจากอ้อมกอดรัดรึงนี้ไม่ได้
“อ้าว!! ก็เพราะพี่เป็นคนมีความรับผิดชอบสูงไงครับ ดอว์นไม่ต้องเรียกร้อง พี่ก็พร้อมจะรับผิดชอบ พร้อมจะให้ดอว์นไปขอได้ทุกเมื่ออยู่แล้ว”
“ตลกแล้ว.....คุณรวยจะตาย ผมไม่มีเงินไปขอหรอกนะ!!”
“ก็นี่ไงครับ พี่ถึงได้ตั้งใจจะเป็นฝ่ายไปขอดอว์นไง”
“โอ๊ย!! พอเลย กวนประสาทจริงๆ คุณอะชอบแกล้งผม ขืนเถียงกับคุณต่อวันนี้เราสองคนคงได้ค้างมันแถวนี้แน่ พาผมกลับบ้านเลยนะ เดี๋ยวถึงบ้านดึก นิสัยไม่ดีเลยคุณเนี่ย แกล้งผมแล้วก็ขำเอาขำเอา.....พอเลย ฮะๆๆ มันจั๊กจี้ เพชร!! ฮะๆๆๆๆ บอกให้พอไงเล่า ถ้าไม่หยุด...ฮ่าๆๆๆๆๆ ผมจะโกรธแล้วนะ....”
คำขู่จากปากของอรุณรุ่งดูจะได้ผล เมื่ออาการโถมตัวฟัดของคนตัวโตหยุดชะงักลงแทบจะทันที แต่ถึงอย่างนั้น เมื่อต้องปล่อยเด็กที่ยังหยุดหัวเราะได้ไม่สนิทออกจากอ้อมแขนวัชระกลับอ้อยอิ่งจนอีกฝ่ายเริ่มนึกหมั่นไส้
อรุณรุ่งลุกขึ้นยืนก่อน แล้วทั้งๆที่หมั่นไส้จะแย่ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือให้ผู้ใหญ่ที่ทำตัวเด็กยิ่งกว่าจับยึดเป็นหลัก แล้วออกแรงฉุดให้ลุกขึ้นมายืน ก่อนจะเดินนำไปที่รถ
ท่วงทำนองของ A Taste of Honey ดังมาตลอดทางกลับบ้านใน BMWสปอร์ตสีขาวที่พอเริ่มเข้าเมืองก็ต้องปิดหลังคาหลีกเลี่ยงควันพิษจากการจราจร แต่นั่นก็ไม่ส่งผลใดๆต่อประสิทธิภาพในการกลั่นแกล้งเด็กแว่นของนายแพทย์ทายาทเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังเลยสักนิด
เพราะคืนนั้นทั้งคืน แม้เมื่ออยู่ในความฝัน......น้องดอว์นของพี่เพชรก็มีเสียงเพลงนั้นเป็นดั่ง original soundtrack ประกอบเรื่องราวในฝันตลอดคืน.......
........................................
..โปรดติดตามตอนต่อไป..
-
^
^
จิ้ม :z13:
เดี๋ยวอ่านแล้วมาดิทจ้าาาา
หวานปนโศกเนอะตอนนี้ บอกว่าจะไปขอแล้วก็อย่าปล่อยให้น้องรอเก้อนะพี่เพชร
ปล. เพิ่งไปอ่านเรื่องรักไม่กล้าบอกมา ตอนพิเศษที่พี่เพชรแอบไปจีบตัวป่วนนี่ ช่วงไหนหว่า
คือถ้ามันต่อเนื่องกันคิดว่าตอนนั้นพี่เพชรน่าจะเป็นแฟนน้องดอว์นแล้ว หรือเปล่าเอ่ย???
-
หวานชื่นมื่นปนเศร้าประแร่มๆ
อ่านจบเผลอถอนหายใจ แบบว่าอยากอ่านอีก :z3:
คุณพี่เพชรขา เตรียมสินสอดทันม่ะ จะไปขอน้องดอร์นวันพุธนี้แล้ว
ว่องไวได้ใจแม่ยกจัง
:กอด1: คนเขียน
-
^
^
^
กอดดดดดดดดดดดดดค่ะ คิดถึงๆๆๆๆ คิดถึงน้าาาาา
เหมือนไม่ได้คุยกันนานเลยนะคะ
คุณณยฎา.....ถ้าบอกมันจะเป็นการเปิดเผยเนื้อเรื่องนะคะ
แต่ที่คุณณยฎาเข้าใจถูกแล้วค่ะ
ตอนนั้นพี่เพชรพี่ดอว์นเป็นแฟนกันแล้ว (นั่นไง สปอยล์ตลอดเวลาคนเขียนคนนี้ ฮี่ๆๆๆ)
..........................
เหมือนจะมีคนถามถึงพี่ชมพู อีกสักตอนสองตอนพี่ชมพูจะมาเป็นแขกรับเชิญค่ะ
มีบทพูดสองสามประโยคได้ ไม่ได้รับค่าตัวเสียด้วยซิ :m32:
-
:o8: หวานเกิ๊นนนน.........
-
หวานๆ
และหวานนน
หวังว่าคงไม่มีหักมุมตอนท้ายนะครับบ
-
:-[หวานค่า ขอให้หวานอย่างนี้และตลอดไปนะค้า
-
:-[
+1
-
คู่นี้เค้าน่ารัก หวานใส่กันตลอดเวลา...
ไม่ต้องรอเรียนจบก็ได้มั้งพี่เพชร...จะไปขอเลยตอนนี้ก็ไม่โกรธนะ 5555
-
หวาน อร่อย
ขมนิดๆ เหมือน
ช็อคโกแล็ดเลย
กินได้เรื่อยๆ ไม่เบื่อ
-
หวานนนนนน มั่ก
ทุ้งกุ้งเปลือกชมพูก็ชอบ
พระอาทิตย์ก็ เอิ่ม ขมปลายลิ้นไปนิดแต่ก็ได้ใจสุดๆ
วันนี้ไปขอเลย ไม่ต้องรอสอบเสร็จหรอก
-
:o11: เศร้า...น้ำตาจะไหล สงสารพี่ดอน(โดนคุณนายแกล้ง!!)
ถึงแม้จะมีหวานแกล้มตอนท้ายก็เหอะ :sad4:
พี่เนี้ยบรีบๆไปขอเลยนะ แง้ๆๆๆ :m15:
-
รีอื่นเค้าหวานกัน
ทำไมผมอึมๆ จมอยู่กับเรื่องเล่าเกี่ยวกับป๊าล่ะ
เหมือนจดหมายถึงคนบนฟ้าน่ะแหละ
พออ่านแล้วก็อึมๆ เศร้าๆ เหงาๆ ไงไม่รู้
อารมณ์คิดถึงในส่วนนั้นมันบดบังความหวานของเรื่อง
เฮ้อ....คิดถึง ๆๆๆๆๆ
-
หวานมาก :o8:
พี่นุ่นมาสปอยล์แบบนี้ แอบกลัวตอนจบจังเลยอ่ะ
+1 ขอบคุณค่ะพี่นุ่น :กอด1:
-
หวานซะ
-
อร๊ายยยยย เขินนนนน
น่ารักอ่าาาา
แต่ทำไมเป็นแฟนกันแล้ว พี่เพชรยังไปจีบตัวป่วนอีกล่ะ ฮึ่ยยยยย อยากรู้อ่ะ
-
หวานละมุน~~~
อยากได้ปู้จายแบบหมอเพชรซักคน
ก๊ากกกกกกกกก วางแผนลักพาตัว!!!!
-
หวานจริงจังเลยนะคู่นี้
-
หวานเนอะ หมั่นไส้ว่ะ อิจฉาเว้ยยยย
-
:o8:
-
ดีใจที่น้องดอว์นจะได้มีความสุขอีกครั้งนะคะ
-
เรื่องนี้หวานปนขมแฮะ ยิ่งเรื่องจดหมายถึงคนบนฟ้า
กับค่าส่งที่ไม่รู้เท่าไรนี่เปิดมาแล้วน้ำตาจะเล็ด แต่พออ่านถึงตอนนี้สงสัยน้ำตาลในเลือดจะสูงไปละ อ๊างงง
หวานเกินไรเกิน
ว่าแต่พี่เพชร จะปอกเปลือกกุ้ง รึเปลือกอะไรกันแน่ครับ :laugh: :laugh:
-
อุ้ย พี่เพชร ขอน้องดอว์นแล้วอ่ะ ปรึกษาแม่ยายหรือยัง สินสอดเท่าไหร่คะ :o8:
-
ถือสิทธิ์คนพิเศษที่รับรู้กันในใจ
หวานนนนนนนนนนนนน :-[
เย็นตาโฟสุดฤทธิ์ไม่มีต้มยำเจือปน
พี่นุ่นอ่ะ ทำหนูอยากมีแฟนอีกแล้ว 555+
หุบยิ้มไม่ด๊าย >/////////<
-
หวาน เพ้อ ฟุ้ง เคลิ้ม
-
น่ารัก ซึ้ง หวาน ไปกับพี่เพชรและน้องดอว์น
ตอนนี้มันให้บรรยากาศแบบนี้อ่ะ รวมๆ กันอยู่
-
ชอบประโยคนี้ "ส่วนอีกมือกดเบาๆบนเส้นผมนุ่มแถวท้ายทอยให้น้องแนบศีรษะลงบนบ่า"
โดยเฉพาะตรงนี้ ให้น้องแนบศีรษะลงบนบ่า ละเอียดสุดๆ
ขอบคุณนะคะ
หวังว่าเรื่องนี้จะจบแบบแฮปปี้นะคะ :L2: :L2:
-
มันหวาน แต่ก็ยังรู้สึกไม่วางใจคุณนุ่น
เหมือนกับว่าตอนต่อๆไป จะมีอะไรหรือเปล่าเอ่ย :เฮ้อ:
-
+1 แรงๆ ให้กับความเขิน
พี่เพชรทำเขินมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
มากที่สุดเลยจริงๆ
ชอบมากเลยค่ะ อาการที่อยู่ด้วยกันแล้วเป็นแบบนี้ มันดูมีความสุขอ่ะ
แล้วจะมีอะไรดราม่ามั้ยนะ ???
=/\= อย่าให้มีเลยนะคะ
พี่หมิกิมน่ารักมากนะ ขอให้พี่หมอใหญ่รู้ตัวเร็วๆ
ไม่งั้น พี่หมอกิม คง ขาชมพู ไปหมด ฮ่าๆๆๆ
-
เรียกพี่เพชรแล้ว อิอิ
:-[
-
อะนะ...ต้องเตรียมเข้าคอร์สเจ้าสาวแล้วชิมินู๋ดอว์นของเรา หุหุ
ส่วนคุณป๋าของนู๋ดอว์นช่างเป็นสุดยอดป๊ะป๋าจังเลย...
ถึงได้อยู่ใช้เวลาร่วมกันเพียงไม่นานเทียบกับคนอื่น แต่เวลาช่วงนั้นก็เต็มไปด้วยเรื่องราวดีๆมากมายให้จดจำไม่ใช่เหรอ? เพราะงั้นสำหรับพี่ ตอนนี้...หวานนนนนทั้งตอนค่ะ
หวาน...เมื่อมีคนพิเศษอยู่เคียงข้าง ห่วงใยใส่ใจกัน
หวาน...เมื่อมีคนพิเศษ(เช่นกัน) ให้ระลึกถึงความสุขในวันวาน
ปล.พี่ชมพูโก่งค่าตัวมากเลยรึไงคะ รึข่าวคาวเยอะไปนุ่นเลยไม่ปลื้ม นานน๊านถึงจะโผล่มาหลอนซะที (ไม่เหมือน กิมจ๋ากะใหญ่จ๋าเนาะ ท่าทางจะเป็นลูกรักของนุ่น ได้บทส่งแจ้งเกิดกันเปรี้ยงปร้างแค่ชั่วข้ามคืน) หุหุ
-
^
^
กระซิบเบาๆ ....พี่ชมพูไม่ใส่แว่นค่ะ
กร๊ากกกกกกกกกกกกกก
นุ่นอวยลูกชายที่ใส่แว่นมากกว่าเรื่อยเลยอ้ะ
ไม่ได้ตั้งใจน้า แต่พอมาลองอ่านดูเองแล้วรู้สึกได้ว่าใครใส่แว่นมักจะเป็นลูกรัก >///////<
โอ๋ๆๆๆๆๆ ไม่เศร้านะคร้า
เดี๋ยวอีกไม่กี่ตอนปมที่มีอยู่จะเฉลยตัวเองแล้วล่ะค่ะ
v
v
v
v
-
อ่านตอนนี้แล้วเหมือนแอบๆเศร้าอ่ะค่ะ
ยิ่งมาอ่านตอนที่คุณนุ่นตอบเมนท์ (สปอยล์นิดๆ) ช่วงพี่เพชรไปจีบตัวป่วน
คนอ่านยิ่งเตลิดค่ะ :monkeysad:
(ว่าแล้วเดี๋ยวกลับไปอ่านช่วงนั้นซักทีดีกว่า ทนไม่ไหวแล้ว)
รอตอนหน้านะคะ :L2:
-
ตอนนี้อ่านแล้วหวาน ๆ เศร้า ๆ ยังไงก็ไม่รู้อ่ะ
เหมือนจะยิ้ม ก็ยิ้มได้ไม่เต็มที่ เหมือนจะเศร้า มันก็รู้สึกหดหู่อย่างบอกไม่ถูก T^T
แต่เค้าก็เชื่อว่าอีกไม่นาน พี่ดอว์นคงจะเก็บอดีตเหล่านี้เอาไว้เป็นความทรงจำที่ดี และก้าวข้ามผ่านมันไปได้
และเค้าหวังว่าคนที่จะทำให้พี่ดอว์นมีความสุขและยิ้มได้ทั้งกายและใจ คน ๆ นั้นก็คือพี่เพชรนะฮะ
แต่ไอ่เรื่องที่คุณนุ่นมาสปอยล์ทิ้งไว้เนี่ย...เค้าก็อยากจะรู้เหมือนกันนะ
ว่าทำไมทั้ง ๆ ที่พี่เพชรก็ยังรักกันดีกะพี่ดอว์นอยู่...แล้วไหง๋กลับกลายไปจีบตัวป่วนได้ซะงั้นหล่ะ
หรือว่าพี่ดอว์นกะพี่เพชรเค้าทะเลาะกันเหรอ...อร๊ายยยยยย ยยยย ยย ยยยย...ยัยนาบีก็คิดไปไกลถึงดาวพลูโตแล้วเหอะ >[]<
รออ่านตอนต่อไปนะฮะคุณนุ่น...หวานปนเศร้าเค้าไม่ว่า...แต่ถ้ามาม่ามาเป็นแพค ๆ เนี่ย...คงต้องขอเวลาไปทำใจ...*กระซิก กระซิก*
+1 ให้คุณนุ่นนะฮะ...ฮี่~*
-
หวานแบบเหงาๆ
เป็นกำลังใจให้ค่าา :pig4:
-
หวานจนน้ำตาลในเลือดขึ้นสูง
แอบเศร้าตอนพูดถึงปะป๊านิดหน่อยแฮะ
-
พี่นุ่นนนนนนนนนนน มันสั้น(หรือเปล่า?) ฮ่ะ ๆๆ
แต่หนูว่ามันสั้นอ่ะ แง๊ ~~ ยังอ่านไม่จุใจเลย
แต่ชอบตอนพี่ดอว์น เรียกพี่เพชรอ่ะ
ชอบให้เรียกพี่ มากกว่าเรียกเพชรเฉยๆอ่ะ
มันน่ารักกว่ากันเยอะเลย ดูอบอุ่นดี คิคิ
อ่านแล้วก็คิดถึงตัวป่วนกับพี่ฟ้า ~~ >"<
เมื่อไหร่พี่นุ่นจะรวมเล่ม อยากอ่านตอนพิเศษด้วย งุงิ
-
ถึงชีวิตจะเศร้าแต่ก็มีหวานปนอยู่
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
โรแมนติกอ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
>////////////<
จะหวานกันไปถึงไหน
เค้าอิจฉาน้าาาาาาาาาาาาาาาาา
อยากได้แบบนี้บ้างอ่าาาาาาา
งือๆๆๆๆๆๆๆๆ
TT^TT
-
โอยปวดแก้ม.... อมยิ้มมากไปอ่ะ!!
คุณนุ่นต้องรับผิดชอบนะ มาต่ออีกตอนเลย :-[
-
เรียกพี่ได้ไหม~
ฮ่าๆ ในที่สุดน้องตอนก็เรียกพี่แล้วอ่ะ เรียกห้วนๆมานานเลยนะดอน :laugh:
-
+1 หวานกันจริงๆ :-[
-
น้องนุ่นค๊า
คุ้นๆเหมือนกันว่าพี่เพชรเคยจีบตัวป่วน ...
เจ้าชู้อ๊ะ โหย ไม่เอามาม่านะคะ 555+ บังคับไปมั๊ยอ๊ะ
แต่น้องนุ่นเคยบอกไม่ชอบนิยายมาม่า นี่นา จริงมั๊ยคะ
เคยบอกหรือเปล่านะ โมเมละกัน
สงสารน้องดอรน์ ชีวิตเศร้าพอแล้ว มีแฟนก็อย่าให้นอกใจนะ
ไม่งั้นจะโป้งพี่เพชร..
^^
-
พี่เพชรเนี่ย
ใจเร็วเหมือนกันนะเนี่ย
คบกันยังได้ไม่นานเลย
กล้าขอแล้วเรอะ
ปล.ตอนนี้มดกัดเต็มเลยอ่ะ
-
:o8: :-[
:pig4: :pig4:
-
อ๊ากกกกก จะเอาอย่างพี่เพชรสักคนน :man1:
-
อิจฉาอ่ะ....
อยากกินกุ้งเผาบ้าง :p
-
โอ๊ย ตอนน้องเรียก พี่เพชรอ่ะ ใจมันหวิวไปเลยค่ะ เหมือนเด็กน้อยหลงทางแล้วเจอผู้ใหญ่ที่พึ่งพาได้จริงๆ*ทั้งซึ้งทั้งเหงาเลยค่ะ*
แต่แอบเห็นที่คุณนุ่นตอบเม้นท์คุณณยฎา เรื่องพี่เพชรไปจีบน้องป่วนในขณะที่เป็นแฟนกับน้องดอว์นแล้วนี้ รู้สึกไม่ดีเลยอ่ะ โกรธพี่เพชร(ล่วงหน้า)ไปแระ *นั่งว่างๆ แอบร่างใบลาออกจากการเป็นFCพี่เพชรดีกว่า ไม่รักแล้ว นิสัย* :m16:
ปล,ถามหาพี่ชมพู พี่ชมพูก็กำลังจะมา อิอิ :-[
-
อิอิ น่ารัก
-
ตอนนี้ให้อารมณ์หวานปนโศก น้องดอนน่าร้ากกกกกก
-
เป็นFCน้องดอว์นกะพี่เพชรเหนียวหนึบเลยคะ
แต่....แหะๆไม่ค่อยได้เม้น นิสัยดีจิงจิ้ง
ตอนนี้กดบวกได้ละ รีบมากดบวกให้คุณนุ่นทันทีด้วยความดีใจ
ขอบคุณนะคะ สนุกมากเลยค้า
เมื่อกี้เม้นแล้วค่อยอ่าน :impress3:ตอนนี้อ่านแล้ว :-[ พี่เพชรนี่ก็ทะ..........เล้นดีนะเนี่ย
มีความสุขจัง มีกะลังใจทำงานต่อละ :z2:
-
ตอนนี้ทั้งเศร้าทั้หวานเลยนะ มาต่อไวๆนะครับ
-
น่ารักอย่างแรง :o8: :-[
-
ตอนแรกก็ว่าจะเศร้าตอนคิดถึงปะป๊า
ไม่ทันก็หวานกันซะ ต่อมอิจฉาทำงาน
น้องดอว์นน่ารักมากกกกกกกกกกก
พี่เพชรก็ชอบแกล้งแหย่น้อง
น่ารักไม่ไหวแล้ว เขินกันไปมา
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกก
-
รอฟังดอว์นเรียกว่า พี่เพชร มานาน พอเรียกจริงๆ ทำไมเราน้ำตาซึมหว่า :monkeysad:
พี่เพชร ดูแลน้องดีๆเลยนะ ต่อไปเนี้ย แต่ยังแอบเคืองอยู่นะ ที่ไปจีบตัวป่วนน่ะ เชอะส์
ปล.อยากเมนท์ทางมือถือได้จังเลยเนอะ กว่าจะได้มาเมนท์ จะลงแดง
-
อยากไปอยู่ในเหตุการณ์อ่ะ
-
นุ่นอวยลูกชายที่ใส่แว่นมากกว่าเรื่อยเลยอ้ะ
ไม่ได้ตั้งใจน้า แต่พอมาลองอ่านดูเองแล้วรู้สึกได้ว่าใครใส่แว่นมักจะเป็นลูกรัก >///////<
งี้นุ่นก็ต้องรักพี่ด้วย เพราะพี่ใส่แว่น(คุณป้ามาก) ฮ่าๆๆๆ
รีบๆมาแก้ข้อกล่าวหาให้พี่เพชรด้วยล่ะ แฟนคลับประท้วงจะลาออกกันใหญ่แระ^^
-
ก่อนที่คุณพระอาทิตย์จะเป็นพระอาทิตย์เชื่อม(เพราะจมทะเลหวานของพี่เพชรกะน้องดอว์นไปซะก่อน)
คุณน้องนุ่นรีบๆมาต่อโดยด่วนน้า :z2:
+ละสบายใจ
-
ชอบคู่กิมจ๋ากับใหญ่จ๋าจังเลย
เมื่อไหร่ใหญ่จ๋าจะรู้ใจตัวเองอ่ะ
สงสารกิมจ๋า
-
หวานกันซะไม่มี :-[
-
ย้อนกลับมา + 1 แหะๆ ลืม
-
ผมอ่านไปได้ประมาณสามสี่ตอนแรกนะครับ ผู้แต่ง
ถ้าผมลำดับเหตุการณ์ไม่ผิด
ดอร์นนี้ฝึกงานตอนอยู่ปีสามปีสี่ใช่ไหมครับ น่าจะก่อนป่วนจะฝึกงานเพราะป่วนคงแค่ปีหนึ่ง แสดงว่า หมอเพชรน่าจะเจอกับดอร์นก่อนป่วน แล้วก้อจีบดอร์น
แต่ทำไม ตอนป่วนมาฝึกงาน ซึ่งน่าจะอีกซักสองหรือสามปีหลังจากนั้น หมอเพชรถึงได้มาจีบป่วน
แสดงว่า ดอร์นกับหมอเพชรนี้ ไม่ได้ลงเลย ความรักสมหวังด้วยกันหรอกหรือ ?
ช่วยไขข้อสงสัยของผมหน่อยนะครับ ^^
ขอบคุณครับ
-
^
^
^
ใช่ค่ะ พี่เพชรเจอพี่ดอนและก็รักกับพี่ดอนก่อน
แล้วหลังจากตอนที่ลงปัจจุบันไม่นาน มันจะมีบางอย่างเกิดขึ้น(ไม่มีใครตายค่ะรับรอง)
ซึ่ง ถ้าคนเขียนเปิดเผยตั้งแต่ตอนนี้..ทุกคนก็จะเดาเรื่องทั้งหมดได้
เพราะงั้น คุณA s A v I n ~o~ รออีกนิดนะคะ อีกไม่กี่ตอนก็จะเข้าใจแล้วล่ะค่ะ
ว่าเหตุการณ์ที่ว่ามันคืออะไร
แต่ๆๆๆ "รับรองได้ว่าเรื่องนี้ไม่ sad ending นะคะ"
-
:-[ :-[
หวานกันจังเลยยย
-
นี่เป็นกลอนแบบกลบทร้อยรักค่ะ
นี่คือ..การสปอยล์เนื้อเรื่อง!!!
กลิ่นเจ้าหอม หอมนักเจ้ารักร้อย
กลีบเจ้าลอย ลอยลมทั้งฉมชื่น
เพียงได้ยล ยลโฉมไม่อาจคืน
ใจพี่ตื่น ตื่นเร่าด้วยเพรางาม
หากพอเผลอ เผลอใจไปใกล้ชิด
ยางก็ติด ติดกายไม่คลายห่าง
ต่อพี่พลั้ง พลั้งระเริงทั้งเปื้อนยาง
พิษบ่จาง จางลงอย่าสงกา
ยางดอกรัก รักร้ายไม่วายเว้น
ผิว่าเล่น เล่นรักมักมีโทษา
น้ำยางขาว ขาวน้ำนมหากถูกตา
ก็จักพา พามืดบอด..เฉกเช่นรัก
-
น้องขอเดา(แบบรีเควสเบาๆ)ว่า พี่นุ่นจะลง NC
น้องอยากได้ทั้งสองคู่จริงๆนะคะพี่นุ่น
ทั้งพี่เพชรพี่ดอว์น
กะพี่กิมพี่ใหญ่
ฮี่ๆๆๆ
-
เหมือนจะเห็น nc มารำไร หุ หุ หุ
-
^
^
^
เอร๊ยยยยยยยยยยย
ไม่บอกๆๆๆๆ
:m13:
-
จากกลอนสปอยล์เนื้อเรื่อง ขอเดาว่าน้องดอว์นเป็นคนบอกเลิกและห่างหายพี่เพชรแน่นอน..ฟันธง!
-
ต้องเตรียมผ้าเช็ดหน้ามั๊ยน้องนุ่น
ไม่มาม่านะ
-
สงสัยคงต้องวิ่งไปเตรียมถังรองน้ำตาไว้แล้วแหล่ะ o>_<o
นี่คุณนุ่นกะจะทำให้ตายใจด้วยบทอัศจรรย์...จากนั้นก็ฆ่ากันให้ตายด้วยบทโศกใช่มั้ยฮะ!?!
แต่ไม่ว่าจะไปอ่านยิ้มไป หรืออ่านไปร้องไห้ไป...นาบีก็ไม่ว่าคุณนุ่นหรอกนะฮะ...แต่ตอนจบเนี่ย...อย่ามีพราก อย่ามีจากเป็นพอนะฮะ
ไม่ว่าจะคู่พี่ใหญ่พี่กิม หรือคู่พี่เพชรพี่ดอว์น...เพราะถ้าเกิดต้องจากกันถาวร คนอ่านอย่างนาบีคงขาดใจตายรอน ๆ ตามเป็นแน่แท้ *กระซิก กระซิก*
+1 ให้คุณนุ่น...และเฝ้ารอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อนะฮะ *0*
-
เตรียมผ้าเช็ดหน้าค่ะ
แต่จะเตรียมไว้เช็ดกำเดา หรือ เช็ดน้ำตา นี่ต้องรอดูอีกที :m20:
-
กลอนงามมากค่ะ
><
ชอบจังเลย
ไม่ขอเดาเรื่องแล้วกัน ฮึกกกก
แต่ชอบกลอนมาก !!!
-
เอ... มันเหมือนจะเป็นลางไม่ดี เหมือนๆคนอ่านจะโศกนะคะคุณนุ่น :monkeysad:
แต่กลอนเพราะเหมือนเคย o13
-
มา +1 ค่ะ
อยากบวกให้มาชาติเศษ ตั้งแต่ตามติดชีวิตตัวป่วนค่ะ พึ่งจะสามารถ
:กอด1:
ปล.คุณนุ่นเอาโล่รางวัลเซ็งเป็ดมาอวดหน่อยจิ อยากเห็นอ่ะ
-
คุณนุ่นนนน เค้าชอบกลอนมากก
แต่แอบรู้สึกว่า บทสุดท้ายมันแหม่งๆ
เหมือนมันยังไม่จบอะคะ
แฮ ได้แต่คอมเม้น แต่ก็หาคำที่ลงตัวมาแทนไม่ได้เหมือนกัน
-
ได้อ่านบทกลอนทีไร คาดเดาว่าจะมี NC รึเปล่าเอ่ย เดาเอานะคะไม่แน่ใจแต่จะเตรียมผ้าเช็ดหน้าไว้ล่วงหน้าค่ะ :laugh:
-
ไม่เดาๆ รออ่านอย่างเดียว
เพลิดเพลินกว่ากันเยอะ 555
-
อ่านแล้วคาดว่าตอนหน้า :jul1: +1 แต่งกลอนได้เยี่ยมเหมือนเดิม
-
ทำไมหมอเพชรถึงได้มายุ่งกับป่วน
แล้วพี่ดอว์นไปไหน อยากรู้จังเลย
แต่ไม่เอามาม่าเยอะนัก บ่มัก
-
คุณนุ่นแอบมาทำให้คนอ่านหวั่นใจ!!
ตัวรู้มั้ยเค้ากินข้าวเช้าไม่ลงเลยง่ะ!!
-
กลอนเพราะมากกคะคุณนุ่น
แต่เนื้อเรื่องไม่อยากจะเดาเลย :sad4:
รออ่านดีกว่าคะ แต่อย่ามาม่ามากนะ
ฮึกกกกกก :o12:
-
พี่นุ่นต้องเตรียมผ้าเช็ดหน้ามั้ยคะ
ไม่อยากเดาเลย :sad4:
+1 สำหรับกลอนค่ะ
-
รออ่านอย่างเดียวเท่านั้นค่ะ
-
อนาคตเป็นอย่างไรไม่รู้ รู้แต่อยู่กับปัจจุบันอย่างมีความสุขเป็นดีที่สุด
-
กลอนมาหวานขนาดนี้...ตอนหน้าต้องหวานแน่ๆเลย :o8:
-
จะน้ำตาลไปไหนเนี่ย
-
กลอนยังงดงามเหมือนเดิม แต่ ฮึก ฮึก เขา(...)กันแล้ว แล้วเขาก็... :monkeysad:
-
.
.
แบบว่าๆ ตอนต่อไปยังไม่เสร็จค่ะ
แต่เห้นมีคนแถวนี้บอกให้คนเขียนเอารูปโล่มาให้ดูหน่อย
ก็เลย...แหะๆ
ด้วยความที่ข้าพเจ้ามันขี้เห่อ เพราะฉะนั้นนนนนนนนนนนนนนน
แต่นนนนแต๊นนนนนนนนนนน
ขอบพระคุณท่านผู้มีอุปการคุณ เกื้อหนุนทุกแต้มและทุกกำลังใจ
ทุกท่านที่เข้าไปอ่านเรื่อง "เรื่องรัก..ไม่กล้าบอก"
(โล่ทำผิดแหละ ของจริงต้องมีคำว่า "เรื่อง" ด้วย)
เพราะที่เรื่องของตัวป่วนและพี่ฟ้าออกมาได้แบบนั้น
ส่วนหนึ่งก็เพราะแรงกระตุ้นจากพี่ๆน้องๆเพื่อน(แถมป้าๆลุงๆ)ทุกท่านด้วย
ขอบคุณมากกกกกกกกกกกกกกกกค่ะ :กอด1:
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/test/DSC004831.jpg)
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/test/DSC004771.jpg)
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/test/DSC00478.jpg)
ประกาศค่ะ
....เรื่องรัก..ไม่กล้าบอก (มีรางวัลเป็ดน้อยด้วยนะดูจิ งานมีคุณภาพนะเนี่ย คริคริ)
จะเริ่มเปิดจองพร้อมโอนตั้งแต่วันที่14 กุมภาพันธ์ - 8 เมษายน 2554
ท่านใดสนใจ คิดถึงลูกถึงหลานตาดำๆบ้าง ตาแว่นๆบ้าง...
เชิญจับจองกันได้นะเจ้าคะ...
แวะไปดูรายละเอียดที่กระทู้เรื่องรัก..ไม่กล้าบอก ที่หน้านิยายจบแล้วได้เลยเน้อ
-
ไม่ชอบกินมาม่าอ่ะ - -"
-
^
^
ไม่ชอบเหมือนกันค่ะ
แต่ถ้าไม่มีอะไรกินก็กินนะคะ งุงิ
-
น้องนุ่น
เรื่องรักไม่กล้าบอก จองแน่นอนค่า
สำหรับเรื่องนี้ ไม่มาม่า ก็โอเคแล้วคะ
ชอบหวานๆๆ น่ารักๆ แต่แหมอยากรู้จริงๆๆ
ทำไมเพชรถึงไปจีบตัวป่วนนะ
ต้องมีอะไรสิเนอะ ไม่งั้นจะโกรธพี่เพชร อิอิ
-
น่ารักที่สุดเล้ย อิอิ
-
^
^
ไม่ชอบเหมือนกันค่ะ
แต่ถ้าไม่มีอะไรกินก็กินนะคะ งุงิ
ชีวิตจริงกินได้ค่า แต่กินไวไวนะ ฮ่าๆๆ
แต่นิยายไม่ชอบมาม่าและตอนจบต้องเสียน้ำตา >_<
-
กลอนพาไป หรือ พามา กันล่ะน้องนุ่น
ว่าแต่...
ผ้านวมที่ใช้เช็ดเลือดจากตัวป่วน ไม่รู้เอาไปเก็บที่ใด
ต้องเอามาใช้กับพี่เพชรอีกรอบด้วย ต้องรีบหา อิอิ
-
กลอนเพราะอ่ะนุ่น ยังเก่งเหมือนเดิมเลย
อ่านเพื่อเพิ่มอรรถรสแต่ไม่อยากตีความให้ลึกลงไป
ไม่อยากทำร้าย(ใจ)ตัวเอง 555+
เอาเป็นว่ารอนุ่นดีกว่า ถึงจะเห็นแววเตรียมน้ำต้มมาม่าก็เหอะ
ยังไงเราก็รักพี่เพชรแอนด์น้องดอว์นอยู่ดี :o8:
-
ฟ้าครึ่มมาแต่ไกลเลย
ถึงตอนนี้เค้าจะหิว แต่ก็ไม่อยากกินมาม่าเหมือนกัน
ขอไปร้านอาหารตามสั่งแทนละกัน
:monkeysad:
-
(http://www.norfolkflorist.com/happy-valentines-mylar-balloon/images/mb-055_rg.jpg)
-
โล่ห์สวยมากเลยค่ะ
ยินดีกับคุณนุ่นด้วย
น้องเป็ดน่ารักมากเลย ฮ่าๆ
-
^
^
กอดคุณกลม
แต่ ไม่ทันอ้ะค่ะ คนเขียนต้องไปภูธรแล้ว
เจอกันวันพุธนะคะ ขอโทษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษ
-
อ๊ากกก มาม่าจะมาแล้วใช่มั้ยอะ? พิษรักคงร้ายแรงน่าดูชม(เดาจากกลอน55+)
อย่ามาม่านานนักน้าาา~ พี่กินมาม่ามากๆแล้วผมร่วง สิวขึ้น ท้องผูกอีกตะหาก-"-
ปล.วันงานนุ่นอ่านกลอนรักของพี่อากาศให้ฟัง เสียงคนอ่านก็หวาน เนื้อหากลอนก็หวานเจี๊ยบ^^
ยินดีด้วยกับรางวัลนะจ๊ะ เหมาะสมมากมาย^o^b แต่เสียดายไม่ได้อยู่ดูตอนนุ่นรับรางวัลT^T
ปลล.เปิดจองเรื่องตัวป่วนแล้วเหรอ? เดี๋ยวจะเข้าไปดูรายละเอียดนะจ๊ะ^^
-
เง้อ เค๊าอ่านกลอนแล้วม่ายเข้าจายอ่ะ แง๊ สปอยล์เนื่อเรื่องด้วยเหรอ
แปลว่ารัย แปลว่ารัย :z3:
-
ในที่สุด!!!!!
เราก็ตามอ่านทันจนได้ เย่ๆๆๆ
:mc4:
ขอสครีมดังๆกับความน่ารักของน้องดอว์น
และความหล่อแสนดีเพอร์เฟคของพี่เพชร
จากที่ได้ตามอ่านเรื่องของคุณ anajulia มาตั้งแต่ตัวป่วนน้อย
นัทขอคาดเดาได้มั้ยว่าคุณไรเตอร์ต้องทานน้ำผึ้งเป็นอาหารหลัก!!!
แบบว่าแต่งฟิคได้หวานมากกกกกกกกกกกก
อ่านไปก็แอบหวั่นใจว่ามดมันจะมาแอบกัด
หลงรักน้องดอว์นกับพี่เพชรมากมายก่ายกอง
:-[
แล้วก็แอบชอบพี่หมอกิมกับหมาใหญ่ด้วย
แบบว่าพี่หมาใหญ่หวงก้างได้น่าหยิกแรงๆซักที
รักกันขนาดนี้แล้วยังซื่อ(บื้อ)ไปจีบน้องดอว์นอีกนะยะ
ขอ :beat: ซักทีเผื่อจะตาสว่าง
นอนรอตอนต่อไปด้วยความหวาดหวั่น
ยังไม่อยากทานมาม่านะคะ T^T
เห็นใจคนอ่านด้วยเถอะค่ะ กระซิกๆ
-
ตอนกิมจ๋าดึงแผ่นแว๊กออกแอบซี้ดดดดจามไปด้วย ขนาดข้าพเจ้าเป็นผู้หญิงยังไม่ค่อยกล้าทำเลยนะนี่ เจ็บจะตาย ช่างทุ่มเทขิงๆ
ส่วนพี่ดอว์น จะมาขอเพชรนี่ คุณพ่อเจ้าของโรงบาลจะยอมเหรอ?
-
ตามอ่านทันแล้วค่ะ :mc4:
น้องดอว์นของพี่เพชรน่ารักจริง ๆ (บุคลิกคนละเรื่องกับตอนอยู่กับเพื่อนเลย)
คุณแม่จะว่าไงบ้างนะ...ที่แน่ ๆ รีบ ๆ พาว่าที่ลูกเขยไปแนะนำนะคะ :-[
ว่าจะไม่ไปอ่านสปอยน์...แต่ก็นะ :serius2:
-
หงิงๆ รอบนี้ทิ้งให้รอกันนานเลย
แถมมีนักอ่านท่านใหม่มายังไม่ได้รีบเข้ามาต้อนรับด้วยสิ หงิงๆ ขอโทษนะคะ
ไม่ได้ทักแต่ก็รักนะ จุ๊บุๆ :กอด1:
ส่วนท่านที่กลัวมาม่า ไม่ชอบกินมาม่า
ขอบอกไว้ล่วงหน้า ว่าใกล้เข้าช่วงมาม่าแล้ว อีกไม่นานนะคะ
แต่ๆๆๆ ทั้งนี้ อาการมาม่าของเนื้อเรื่องจะอยู่กับเราไม่นาน(รับรองได้ว่าไม่เกินห้าตอน)
และ....ตอนนี้ก็ เชิญมาอ่านตอนต่อไปกันได้เลยค่ะ
แอบบอกอีกนิด....ตอนนี้ตัวละครหลักได้บทน้อยนะคะ แหะๆ
.........................................
ตอนที่๒๓ บางสิ่งที่ได้รู้
“ไอ้ดอนสอบเสร็จแล้วจะไปไหนวะ ไปหาไรกินกับพวกกูก่อนดิ”
การสอบปากเปล่าครั้งสุดท้ายจบลงที่นายอรุณรุ่งและนางสาวอิระวดี หรือไอ้ตัวจี๊ดของเพื่อนๆเป็นสองคนสุดท้ายตามลำดับเลขประจำตัว อาจารย์ประจำภาควิชาที่เป็นผู้ถามคำถามจากหกท่านแบ่งออกเป็นสองกลุ่ม แล้วแยกว่าที่บัณฑิตออกเป็นสองกลุ่ม เข้าสอบคนละสิบห้าถึงยี่สิบนาที หรือสำหรับบางคนอาจจะนานออกไปถึงครึ่งชั่วโมง
และเพราะการใช้เวลาเกินของบางคนนี่เองที่ทำให้จนไอ้จี๊ดสอบเสร็จออกมานั่งหน้าแป้นหดขาใต้กระโปรงจีบรอบยาวเกือบถึงตาตุ่มมาขัดสมาธิให้ไอ้คุณชายเชหยิบชีทแถวนั้นมากระพือเรียกลมให้โดยไม่ต้องขอแล้ว อีกเกือบสิบนาทีนั่นแหละอรุณรุ่งถึงเดินหน้ามันออกมาจากห้องสอบ พอได้ยินคำถามตบท้ายด้วยคำชวนในประโยคเดียวของไอ้คุณก่อก็เงยหน้ามองเวลาที่นาฬิกาติดผนังแถวนั้นแล้วขมวดคิ้วฉับพลางยื่นมือมาตรงหน้านายก่อคุณแล้วกระดิกนิ้วดิ๊กๆ พอไอ้คนรับฝากของมันยื่นโทรศัพท์มือถือที่ปิดเครื่องเอาไว้ส่งให้ก็เปิดเครื่องแล้วโทรออกโดยยังไม่ตอบรับคำชวนใดๆ
“ทำไมวะ แกมีนัดอีกแล้วเหรอ?”
ขณะที่ต่อโทรศัพท์อยู่ไอ้จี๊ดก็ส่งเสียงหงิงๆมาเข้าหูให้ต้องรู้สึกผิด พอคนที่ปลายสายรับโทรศัพท์พี่ดอนจึงเลี่ยงไปคุยอีกมุมของโถง ไม่ถึงสองนาทีก็เดินหน้านิ่งกลับมาด้วยจังหวะปกติ แต่หากสังเกตให้ดีจะพบว่าหัวคิ้วสีน้ำตาลได้รูปนั่นขมวดมุ่นอยู่นิดๆ
“ไปดิ ไปหาไรกินกัน”
“เยี่ยม! นึกว่าจะเห็นแฟนดีกว่าเพื่อนอีกแล้วซะอีก ฮ่าๆๆๆๆ...โอ๊ะ!! ฮึ้ยยยยยยยย...ไอ้ก่อ!”
กำลังหัวเราะระรื่นปากดีล้อเลียนเพื่อนรักผู้ไม่มีปากมีเสียงอยู่แท้ๆ ก็มีบางสิ่งยันหัวไอ้จี๊ดจากด้านหลังจนแทบจะหน้าคะมำหัวทิ่มพื้น ไม่ต้องหันไปมองก็แน่ใจได้ว่าเป็นฝีมือใคร เพราะทั้งพี่ดอนที่ยังยืนอยู่ด้านหน้า กับไอ้คุณชายเชที่เพิ่งเลิกกระพือชีทสร้างลมเย็นให้ คบกันมาจะครบสี่ปีมันไม่เคยแกล้งแบบนี้เลยสักครั้ง
นางสาวจี๊ดกระโจนไล่พลางง้างเท้าเตรียมทำร้ายร่างกายตอบโต้นายก่อคุณที่ออกตัววิ่งหนีไปจนจะลับมุมตึกแล้ว แต่สิ่งที่พี่ดอนสนใจคือสายตาของเพื่อนอีกคนที่มองตามมากกว่า.....วันนี้นอกจากอารมณ์รักต้องซ่อนที่พี่ดอนสัมผัสได้ ในดวงตาคู่เล็กเรียวของเพื่อนกลับมีแววหม่นหมองอย่างเห็นได้ชัด
อรุณรุ่งเก็บความขุ่นข้องในใจของตัวเองลงไป แล้วเอ่ยปากถามเพื่อนก่อนทั้งที่ไม่ใช่ปกตินิสัย
“มีอะไรไม่สบายใจวะเช?”
“ไม่มีอะไรหรอก เราก็แค่หิวข้าวมั้ง......นายเลิกช้านี่ จะบ่ายอยู่แล้ว”
วิสุทธิ์ยกมือขึ้นบีบเบาๆที่ดั้งจมูกตัวเองตามด้วยส่ายศีรษะน้อยๆราวจะไล่ความคิดบางอย่างออกไปจากใจ ก่อนละส่งยิ้มอ่อนๆให้เพื่อนที่จับตามองมาจากใต้กรอบแว่น
“.....เอาเถอะ เมื่อไหร่อยากพูดก็พูด ถึงเรียนจบก็ไม่ได้หมายความว่าจะเลิกคบกัน....”
พูดยังไม่ทันจบประโยคดี ไอ้สองคนที่วิ่งไล่กันไปมันก็โผล่กลับมา ไอ้ก่อมาถึงก็นั่งลงส่งเสียงหัวเราะร่วน ส่วนไอ้จี๊ดที่ตามหลังมาห่างๆก็ทรุดตัวนั่งแปะลงที่เดิมแถมเพิ่มด้วยอาการอ้าปากหอบหายใจกับหยาดเหงื่อใสๆที่ซึมออกมามากจนแทบจะหยดจากหางคิ้ว
และโดยที่เจ้าตัวมันไม่ได้สนใจจะจัดการกับเหงื่อที่เยิ้มบนใบหน้า คุณชายเชก็จัดการยื่นกระดาษเช็ดหน้าที่มักจะมีติดกระเป๋าไว้เสมอส่งให้ถึงมือ
ผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มที่ถึงจะดำแต่ก็หอบเหนื่อยจนหน้าแดงก่ำได้หันหน้ามาส่งยิ้มขอบคุณให้เพื่อนรักใจดี ก่อนจะลงมือใช้กระดาษที่รับบริจาคมาเช็ดทั้งหน้าทั้งคอแบบลวกๆ แล้วแทนที่จะพูดขอบอกขอบใจไอ้คนใจดี พอควบคุมลมหายใจให้เข้าสู่ความเร็วปกติได้นางสาวอิระวดีกลับหันไปจิกสายตาขู่อาฆาตให้ไอ้ก่อกรรม แถมด้วยสั่งสอนให้ดูตัวอย่างนายวิสุทธิ์เสียด้วย
“ไอ้ก่อ...หะ....ดูเอาไว้นะ ถ้าไม่อยากขึ้นคานกรุณา...หะ....ทำให้ได้แบบไอ้เชมันบ้าง” ไอ้จี๊ดพักหายใจเข้าเฮือกใหญ่ แล้วหันไปส่งสายตาชื่นชมกับคนได้รับตำแหน่งตัวอย่างที่ดีแบบกะทันหัน
“ดูซิ สุภาพบุรุษ เป็นห่วงเป็นใยเพื่อนตลอดเวลา ไม่เคยทำร้ายร่างกายเพศแม่ด้วย.....นี่แหละ เป็นลูกผู้ชายมันต้องเป็นให้ดีเป็นให้โดนแบบไอ้เชเว้ย!”
และโดยที่อีกสามคนไม่ทันตั้งตัว นายก่อคุณก็เหลือบตามองซ้ายมองขวาพอเห็นว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้หรือจะโผล่มามันก็ลุกขึ้นยืนแล้วชะโงกหน้าเข้าไปหอมแก้มที่ยังชื้นเหงื่อของไอ้จี๊ดดังฟอด
“เฮ้ย!! ไอ้......ไอ้....งื้อ ไอ้ก่อ ไอ้บ้านี่......”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ เอ้าๆ หน้าแดงใหญ่แล้ว เขินเหรอ...ฮื้ม? เช ดอน มึงสองคนดูหน้าไอ้จี๊ดดิ เขินแล้วหน้าแดงแป๊ด โคตรตลกอะ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
นายก่อคุณพูดพลางยื่นมือใหญ่เบ้อเริ่มไปขยี้ผมซอยสั้นของไอ้จี๊ดที่เขินจนหน้าแดงอยู่ก็จริง แต่ยังส่งสายตาดุเป็นนางแมวป่ามองตอบไม่ยอมหลบ จนเส้นผมดำสนิทชื้นเหงื่อยุ่งเหยิงไปหมด
อรุณรุ่งไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองมีสีหน้าอย่างไร แต่ชายหนุ่มมองเห็นเพื่อนอีกคนที่ยังเงียบสนิทเหมือนถูกสาปเป็นรูปปั้นไปแล้วกำลังหน้าซีดลงจนเห็นได้ชัด
ขาที่กำลังหยัดตัวเตรียมจะลุกขึ้นยืนของนายวิสุทธิ์เหมือนจะอ่อนแรงลงดื้อๆ หนุ่มหน้าตี๋นั่งแปะลงกับที่อีกครั้ง และโดยไม่ทันรู้ตัวก็ยื่นมือเย็นเฉียบไปแตะที่ศอกของเพื่อนที่หลงรักมานานแต่ไม่กล้าบอก ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเลื่อนมากำกระชับบริเวณต้นแขนที่โผล่พ้นแขนเสื้อนักศึกษาสีขาวสะอาดเอาไว้จนแน่น
สัมผัสกึ่งคุกคามจากมือเย็นชื้นเหงื่อทำให้คนที่กำลังเขินหน้าแดงหันกลับมามองเพื่อนรัก พอเห็นสีหน้าซีดจนแทบจะกลืนไปกับผนังสีขาวอมเทาด้านหลังก็ตกใจ
“เช....เป็นอะไร แกจะเป็นลมรึเปล่า? ไอ้ก่อ ดอน มียาดมมั้ย? ไปหามาให้ที”
ไอ้จี๊ดเลิกสนใจกับแรงบีบจนเจ็บที่ต้นแขนแล้วเอื้อมหยิบตั้งชีทใกล้มือมาโบกพัดให้คนใจดีที่ดูแลมาตลอดแทน ปากก็สั่งอีกสองคนไปด้วย
แต่ขณะที่ไอ้ก่อจะวิ่งออกไปทางตู้พยาบาล คนที่นั่งเกร็งอยู่เมื่อครู่ก็ผ่อนแรงบีบที่ต้นแขนของคนที่ตัวเองแอบรักมานานและจากนี้คงทำได้แค่ตัดใจลง นายวิสุทธิ์ทิ้งแขนลงข้างตัวแล้วส่ายหน้าน้อยๆบอกเพื่อนว่าไม่เป็นไร
“....เรา....แค่หิวน่ะ สงสัยเพราะรอไอ้ดอนนานไปหน่อย”
“เออจริงด้วย อีกห้านาทีบ่ายแล้ว ไปๆหิวก็ไปหาอะไรกินกันมึง แหม......กูก็นึกว่าตกใจที่ผู้หญิงประหลาดปากหมาอย่างไอ้จี๊ดก็ขายออกกะเค้าจนหน้าซีดซะอีก ฮ่าๆๆๆๆๆ”
อาหารมื้อสุดท้ายที่ได้กินพร้อมหน้าพร้อมตากันในสถานภาพนักศึกษายังคงมีบรรยากาศรื่นเริงได้จนอรุณรุ่งแปลกใจ ที่เป็นอย่างนั้นก็เพราะไอ้สองตัวที่พูดมากและหาเรื่องมาจิกกัดกันเป็นกิจวัตรมันก็ยังคงทำได้แบบเดิม ไอ้คู่รักคู่กัดมันส่งไอ้ก่อเป็นตัวแทนสารภาพกับอีกสองคนว่าตั้งใจถือฤกษ์เอาวันสอบวันสุดท้ายนี่แหละบอกว่ากำลังคบกันอยู่
อรุณรุ่งไม่แน่ใจเหมือนกันว่าข้อมูลที่ว่าสองคนเพิ่งเริ่มรุ้สึกแปลกๆก็ช่วงปีสี่นี้เอง ก่อนฝึกงานก็แค่มองกันไปมองกันมาบ้าง แต่ก็ชักรู้สึกว่าตัวเองจะแอบๆมองฝ่ายตรงข้ามถี่ขึ้น แถมครั้งละนานขึ้นเรื่อยๆ
แล้วทั้งไอ้ก่อทั้งไอ้จี๊ดก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมหลังกลับจากฝึกงานถึงต้องโทรหากันทุกวัน วันไหนไอ้ก่อไม่โทรมา ไอ้จี๊ดก็เป็นฝ่ายโทรไปหาเอง
พอต่างคนต่างเป็นคนบอกราตรีสวัสดิ์นะเว้ยวะกันครบหนึ่งสัปดาห์ ไอ้จี๊ดบอกว่าขึ้นวันที่แปดนั่นแหละ วางสายโทรศัพท์ไปไม่ถึงสิบนาทีไอ้ก่อก็มากดออดเรียกอยู่หน้าบ้านตอนสี่ทุ่ม พอลงไปเปิดประตูให้ไอ้ตัวดีมันก็จู่โจมกะทันหัน พุ่งเข้ามาหอมแก้ม พอไอ้จี๊ดยกมือฟาดหัวผัวะแล้วจะหนีเข้าบ้าน ไอ้ก่อมันก็บอกว่า
‘สงสัยกูจะรักมึงเข้าแล้วว่ะจี๊ด....ไม่รู้เพราะติดกลิ่นตอนนอนอยู่ข้างๆทุกคืนที่ตากรึเปล่า แม่ง!! กูเป็นไรไม่รู้ว่ะ ช่วงนี้ก่อนนอนกูต้องคิดถึงมึงทุกวันเลย’
ไอ้จี๊ดที่กำลังพยายามจะวิ่งหนีเข้าบ้านเลยหมดแรงหนี หันกลับมาหาไอ้ก่อแล้วขึ้นไปยืนบนขอบกระถางเฟื่องฟ้าที่สูงจากพื้นหนึ่งฟุตพอดิบพอดี แล้วเลยดึงหน้าไอ้ก่อไปสูดกลิ่นดังฟอดบ้าง ก่อนจะสารภาพเสียงอ่อย
‘.....ฉันก็เป็น...แบบเดียวกับแกเลย’
“พวกกูกลัวมึงจะโกรธถ้าปิดเงียบไว้ แต่จะบอกซะตั้งแต่เริ่มคบกันมันก็ไม่ได้ว่ะ เผื่อกูเผลอใจชั่วคราวแล้วไปพบรักแท้กะหญิงอื่น มึงสองตัว...โดยเฉพาะมึง ไอ้เช ไอ้คุณพ่อหวงลูกสาวอย่างมึงคงกระทืบกูจมดินแน่”
ไอ้ก่อปิดแถลงการณ์ของมันด้วยประโยคนี้ เลยโดนแฟนใหม่มันแต่เป็นเพื่อนกันมานานเนหันไปถลึงตาใส่ดุเอาอีกรอบ
“แล้วนี่มันไม่ใช่เพิ่งเริ่มหรือวะ ดูจากเวลาแกสองคนก็เพิ่งจะคบกันไม่ถึงเดือนเลยนี่”
อรุณรุ่งถามออกไปเพียงเพราะไม่อยากให้บรรยากาศเงียบสนิทจนคู่รักเดือนเดียวมันจับได้ว่าวันนี้ไอ้เชของเพื่อนๆเงียบผิดปกติ แถมยังกินอะไรแทบไม่ได้นอกจากน้ำชาที่เติมเอาๆ
“อือ.....ยังไม่ครบเดือนด้วยซ้ำ แต่กูมั่นใจแล้วนี่หว่า ว่ากูรักกูชอบมันจริงๆ......พวกมึงดูดิ ไอ้จี๊ดเวลาเขินนอกจากจะตลกแล้วยังน่ารักด้วยนะมึง นี่ถ้าไม่เกรงใจว่าที่นี่ประเทศไทยกูจับฟัดมันตรงนี้แหละ”
“ไอ้บ้า”
“เห็นป้ะ เวลาเขินนะ หมาในปากมันไม่รู้หายไปไหนหมด ด่าได้แค่เนี้ย......ฮ่าๆๆๆ โอ๋ๆๆๆๆ ไม่งอนสิจี๊ด งอนเป็นตูดเป็ดเชียวนะ เดี๋ยวปั๊ดจับทุ่ม......เข้ามาในใจก่อเลย ฮะๆๆๆๆ”
“อ้วก”
“เห็นป้ะ พูดน้อย ต่อยไม่มี แถมอีกอย่างนะ เพราะเป็นเพื่อนกันมานานด้วยมั้ง กูชอบไม่ชอบอะไรจี๊ดก็รู้หมด ก็ขนาดกูรู้ว่ามันตดเหม็นแค่ไหนกูยังหอมแก้มมันแล้วมีความสุขชะมัดเลย พวกมึงคิดดูดิ อย่างนี้จะไม่ใช่รักได้ยังไง”
มื้ออาหารที่อรุณรุ่งทั้งดีใจแทนเพื่อนสองคนและปวดใจแทนเพื่อนอีกคนจนกลายเป็นความรู้สึกอิหลักอิเหลื่อที่สุดในชีวิตจบลงเกือบบ่ายสองครึ่งพร้อมคำสัญญาว่าจะไม่ขาดการติดต่อกัน เมื่อไอ้สองคนคู่กัดมันเดินแยกไปก่อน เขาจึงมีโอกาสหันกลับมาดูสภาพเพื่อนอีกคนเต็มตา
“เราไม่เป็นไร.....ไม่เป็นไรจริงๆ”
เมื่อเห็นสายตาเป็นห่วงเป็นใยของเพื่อนวิสุทธิ์ก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน แถมแทนที่จะเป็นฝ่ายถูกปลอบชายหนุ่มกลับเป็นฝ่ายให้ความมั่นใจกับหนุ่มลูกครึ่งคนเดียวในกลุ่มเสียเอง
“เช.....แก รู้อยู่แล้วหรือวะ?”
“ก็ไม่ถึงกับรู้ว่ามันสองคนตกลงคบกันแล้ว.....แต่คนที่เป็นฝ่ายมองมาตลอดก็ย่อมจะพอรู้หรอกนะ ว่าสายตาของคนที่เรามองจับอยู่ที่ไหน....ไอ้สองคนนี้มันหาเรื่องเถียง หาเรื่องทะเลาะกันตลอด แต่สังเกตมั้ย...ว่ามันสองคนก็ไม่เคยไปหาเรื่องแบบนี้กับใคร....มันอาจจะแปลกๆไปบ้างที่รักไปทะเลาะไป แต่มันสองคนก็เป็นคนพิเศษของกันจริงๆ”
“อยากให้อยู่เป็นเพื่อนมั้ย?”
“ไม่หรอก เดี๋ยวเราจะกลับบ้านเลย ไม่ย้อนกลับไปที่หอแล้ว นายอยากไปเที่ยวนครปฐมมั้ยล่ะ?”
“........คือ....”
“มีนัดแล้วล่ะสิ หึๆๆ เออ...แล้วทำไมตอนนั้นทำหน้ายุ่งๆ ไม่ใช่เพราะมากับพวกเราเลยทะเลาะกันนะ”
“เฮ้ย...เปล่าๆ แค่ต้องไปหาเพชรที่ที่ทำงานน่ะ”
“อืม.....ไม่ได้ทะเลาะกันก็ดีแล้ว เห็นมั้ยว่านายกับคนของนายโชคดีแค่ไหนที่ใจตรงกัน.....งั้นก็ไปเหอะ หรือจะติดรถไปกับเรา ทางเดียวกันรึเปล่า?”
“ไม่ใช่ ไม่ต้องห่วงหรอก ขึ้นบีทีเอสไปก็ถึง”
อรุณรุ่งโบกมือลาเพื่อนแล้วเดินเอื่อยๆไปทางสถานีรถไฟฟ้า แตะบัตรโดยสารแล้วก้าวเท้าเข้าไปในชานชาลายืนรอรถไฟฟ้าที่จะมุ่งหน้าไปทางอ่อนนุช เมื่อตัดความรู้สึกอิหลักอิเหลื่อของมื้ออาหารเมื่อครู่ออกไปหนุ่มน้อยนัยน์ตาโศกก็กลับมาจมอยู่ในห้วงความคิดของตัวเองจนขมวดคิ้วมุ่นโดยไม่รู้ตัวอีกครั้ง
ก็พอจะรู้อยู่ว่าเพชรคงไม่พ้นเป็นแพทย์ แต่ที่ไม่เคยคิดว่าการรู้จักกับเพชรจะทำให้ต้องกลับไปที่นั่นอีก.....ที่ที่ไม่ได้เหยียบย่างไปอีกเลยเป็นเวลาสี่ปีเต็มแล้ว.....โรงพยาบาลศีลเวช
อรุณรุ่งลงรถไฟฟ้าที่สถานีนานาออกมาเจอกับแดดเปรี้ยงและอุณหภูมิร้อนจัดจนรู้สึกเหมือนผิวจะไหม้ เดินย้อนกลับไปอีกห้าสิบเมตรแล้วเลี้ยวเข้าซอยที่จอแจไปด้วยผู้คนโดยเฉพาะนักท่องเที่ยวหลากหลายเชื้อชาติ ไม่แปลกในเมื่อใจกลางสุขุมวิทเต็มไปด้วยโรงแรมใหญ่ๆไม่ต่ำกว่าสิบแห่ง แล้วยังสถานเริงรมย์ยามค่ำคืนที่เปิดอย่างถูกกฎหมายจนแทบจะไม่มีพื้นที่ว่าง
เดินเข้าซอยที่กว้างขนาดรถวิ่งสวนกันได้แบบพอดีคันเข้าไปไม่ถึงสองร้อยเมตรประตูที่เปิดกว้างตลอด 24 ชั่วโมง ของโรงพยาบาลศีลเวชก็ตั้งอยู่ตรงหน้า อรุณรุ่งพยายามไม่มองไปทางไหนเลยนอกจากก้มหน้าก้มตาเดิน ท่องไว้แค่ชื่อนายแพทย์วัชระ OPD* ชั้น1 ห้องตรวจเบอร์4
แต่ทั้งๆที่ไม่ได้มองซ้ายหรือขวาและพยายามไม่สบตากับใคร บรรยากาศของโถงทางเดินที่คุ้นเคยก็ทำให้ภาพเก่าผุดขึ้นมาในห้วงความคิดจนได้.....
....โรงพยาบาลศีลเวช ยินดีให้คำปรึกษาโดยแพทย์ผู้ชำนาญการด้านโรคหัวใจและโรคหัวใจในเด็ก
....โรงพยาบาลศีลเวช....โรงพยาบาลประจำของน้องรุ่ง.....
............................................
..โปรดติดตามตอนต่อไป..
(*) OPD = Out patein Department หรือก็คือ แผนกผู้ป่วยนอกนั่นเองค่ะ
ปล.แหะๆ :กอด1:
-
"รัก...ไม่กล้าบอก" ของจริงแท้แน่นอน :เฮ้อ:
ไม่รู้จะสงสารใครดี ...สงสารตัวเอง :serius2:
(นู๋ไม่มีคนร้ากกกกกกกกกก :o12:)
-
สงสารเชจัง...
เพื่อนที่แอบรักคบอยู่กับเพื่อนสนิทตัวเอง...
น้องดอนคงไม่ได้มีความหลังอะไรกับโรงบาลนี้นอกจากน้องรุ่งสินะ...
-
พอบทจะมาม่า
ก็ยกกันมาเป็นโขยงเลยนะคะ
ไม่ว่าจะเพื่อนดอว์น
แล้วคงตามมาด้วยเรื่องของเจ้าตัว :sad11:
ต้องขอทำใจซักแป๊บค่ะ
-
งืดดดดดดดด สงสารเช
แล้วเชจะมีคู่มั้ย >_<
-
พี่นุ่น
ฝากบอกพี่เชว่า
หนูว่าง!!!!!
โฮฮฮฮฮฮฮฮ
สงสารพี่เชอ่ะตอนนี้ TT-TT
-
:a5:
พะ พะ พี่นุ่นทำไม...ทำกับเชได้ลงคอ
:impress3:
-
เช น่าสงสารอ่ะ
-
TT^TT
จี๊ดไม่ได้ผิด ก่อไม่ได้ผิด เชไม่ได้ผิด
แล้วใครผิด(คนแต่งเปล่า :z13:)
สงสารนายเชมากมาย แอบรักแอบมอง เป็นมดแดงแฝงพวงมะม่วงมาตั้งนาน ดันโดนเพื่อนสนิท คาบไปกินซ่ะนิ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เช
ทำให้ผมคิดถึงใครบางคนในชีวิตจริงที่วนเวียนอยู่ไม่เคยห่างไปไหน
ไม่เข้าใจใช่มั้ยครับ
เฮ่้อ... เอาเป็นว่าผมเข้าใจความรู้สึกหนีไม่ได้ ไม่มองก็ไม่ได้แบบนี้ละกัน
เฮ้อ....
-
ถอนหายใจ สงสารเช รับทานแห้วกะระกำเต็มๆ
+ 1 ค่ะ จะเข้าช่วงมาม่าแล้วรึคะ
ผ้าเช็ดหน้าพร้อม ทิสชู่พร้อม จัดมาเลยค่ะ คุณนุ่น
แต่หลังจากซดมาม่าน้ำข้นแล้ว ต้องเสิร์ฟของหวานประเภท NC20 นะคะ o18
ไม่งั้นจะแอบเคือง :z2:
-
เริ่มจะกลิ่นไม่ค่อยดี ความเหงาเริ่มมาเยือนในใจอีกแล้ว
สถานที่เก่ากับความหม่นในใจอะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดเถอะครับ!
-
สงสารคุณชายเชจังเลยยย
แต่ก็แอบดีใจกับคู่รักคู่กัดเหมือนกัน
เห้อออ...หาคู่ให้ชายเชหน่อยน๊าาา
-
พี่นุ่นทำไมทำกับเชแบบนี้
สงสารเช :sad11:
-
เิอิ่ม มา่ม่าห้าตอนเลยเหรอคะ :sad4:
ตอนนี้เรายังจิตตกกับตอนที่พี่เพชรไปจีบน้องป่วนอยู่เลยเนี้ย
เกิดอะไรขึ้นกับคู่นี้ อ๊ากกกก อยากรู้ใจจะขาดแล้วอะค่ะ :o12:
-
โฮ่วววววว :monkeysad:
สงสารชายเช แล้วยังน้องดอว์นอีก :o12:
-
:เฮ้อ: ใช่ก็คือใช่ล่ะเนอะ
แอบเศร้าเล็ก ๆ :z3:
-
:เฮ้อ: ชายเช มาซบอกเจ้มาม่ะ
เป็นไง สุภาพบุรุษดีนัก โดนคนมือไว เอ้ยปากไวคว้าไปซะได้
แต่ก็ดีใจกับคู่รักคู่กัดที่ใจตรงกัน
ปล. พี่นุ่นขา มาม่า 5 ตอนเลยหรอ? :sad4:
-
:z2: พลาดจากบางสิ่ง เพื่อพบกับ บางสิ่ง ที่ดีกว่านะจ๊ะเช :z2:
:pig4: :pig4:
-
เฮ้อ... :เฮ้อ:
ความรักเนี่ยไม่มีใครที่สมหวังไปทุกคนซินะ
-
:sad4: :sad4: :sad4:
โอยยย สงสารเชจังเลย
แอบรักไม่สมหวัง แถมคนที่เรารักดันเป็นแฟนกับเพื่อนเราอีก
ไม่ไหวแล้วมาม่าเกิีนนน
ตอนต่อไปดูท่ามาม่าจะอืดเต็มกระเพาะ
:z3:
-
ก้อนน้ำตามาจุกอยู่ที่คอ
สงสารเชอ่ะ งือออ ~~ :o12:
-
สงสารคุณชายเชจังเลยยย
-
^
^
^
วิ่งๆเข้ามาจิ้มไข่ใหม่ ยินดีต้อนรับ
แถมด้วยกดบวกถ้วนทั่วทุกตัวคนอ่านคนเก่งของข้าพเจ้า
หงิงๆ อย่าเพิ่งเครียด อย่าเพิ่งเศร้าสิคะ
นี่มันแค่ความเศร้าระดับตัวประกอบเองน้า...นี่แค่การwarm up เง้ออออออออออ
-
ตอนต่อไปจะมาม่านี่ เป็นชามมาม่าทั้งของดอว์น และของเช หรือว่าของดอว์นคนเดียวหนอ
-
เป็นห่วงเพื่อนเช...
แอบกลัวพี่ดอนดร่าม่าด้วย... ตั้งห้าตอนเขียวนะตัวเอ๊งงงงงง
:serius2:
-
คุณนุ่นจะจัดหนักหรอคะ :monkeysad:
ปล่อยชายเชมาแล้วหนึ่งดอก เค้าว่าเค้าเตรียมผ้าเช็ดหน้ารอก่อนเลยดีกว่า :sad11:
-
:monkeysad:
-
เริ่มจะกลิ่นไม่ค่อยดี ความเหงาเริ่มมาเยือนในใจอีกแล้ว
สถานที่เก่ากับความหม่นในใจอะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดเถอะครับ!
^
ขอบคุณคุณณัฐ ประมาณเดียวกัน
ขอบคุณนะน้องนุ่นที่บอกล่วงหน้า
ไม่นิยมมาม่า จะได้เตรียมตัวฉากหลบก่อน
อายุมาก หัวใจไม่แข็งแรง.... :laugh:
+1
-
ความรักมันกำหนดอะไรไม่ได้จริงๆ
-
:sad4:สงสารเชอ่ะค่ะ
-
เชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชช
โฮๆๆๆๆๆ
เสียใจอ่ะ พอไม่ได้บอกออกไป ช้าไปนิดเดียวก็ต้องเก็บไว้ตลอดไป
ฮึกกกกกกก เศร้า !!!
ท่าทางเรื่องน้องรุ่ง จะก่อดราม่า!!
-
มันชักจะเศร้า ๆ อ่ะ...อยากให้เชเจอคนที่ใช่เร็ว ๆ แต่การจะตัดใจจากคนที่แอบรักมาหลายปีมันคงเป็นเรื่องยาก ดีหน่อยที่ไม่ต้องทนเห็นคนที่รักอยู่กับคนอื่น(จบแล้วก็แยกย้ายนี่นะ) :o12:
เพชรเคยเจอดอว์นหรือน้องรุ่งมาก่อนรึเปล่าอ่ะ...รู้สึกโลกกลมจัง :เฮ้อ:
-
เริ่มแล้วมาม่า เริ่มจะน้องเชคนแรก :monkeysad:
ไม่อยากกินเลยจริงนะมาม่าเนี่ย :sad4:
-
นึกว่าเชจะสมหวังในรักครั้งนี้
ไม่นึกว่าจะพลิกล็อคไปเป็นแบบนี้
แต่ก็นะ ความรักมันบังคับกันไม่ได้จริงๆ
ไม่งั้นน้องดอว์น คงมีคู่เป็นคุณหมออยู่ที่ตากแล้วล่ะ
ปล.เคยคิดว่า หมอเพชรอาจจะเคยรู้จักดอว์นตอนที่คุณพ่อหรือไม่ก็น้องรุ่ง
มารักษาตัวที่ รพ. สงสัยจะเข้าเค้า
น้องดอว์นต้องเข้มแข็งนะจ๊ะ
-
:เฮ้อ:
โถๆๆๆ น้องเชผู้น่าสงสาร
ถึงจะอกหักจากนู๋จี๊ดก็ไม่เป็นไรน้า
ไรเตอร์คนสวยอาจจะหาคู่เป็นหนุ่มน้อย(หรือหนุ่มใหญ่??)
ให้หนูในเร็ววันก็ได้นะจ้ะ
เอาใจช่วยอย่าให้มาม่ามาเยอะเกินกว่าที่คนอ่านจะรับไหว :monkeysad:
:กอด1: anajulia แรงๆสักทีค่ะ
-
โฮๆๆๆ เช เศร้าเลยย
-
อ้าว เป็นงี้ได้ไง เชของเราแอบรัก แอบอกหัก ซะงั้น
-
รักสาวแล้วรักคุด มารักตุ๊ดกันดีกว่า!!! เอาไม๊คุณชายเช?
(รึจะจัดคิงแมนๆให้ชายเชซักคนดีน้อออ? 555+)
ในที่สุดมาม่าก็คัมมิ่งซูนจนได้TT^TT
หวังว่ามาม่าจะไม่ยืดเยื้อยาวนานอย่างที่นู๋นุ่นการันตีนะ
สิวพี่แทบจะเด้งขึ้นมาบนหน้าอีกสองเม็ดเมื่อนุ่นประกาศชัดแจ้งว่างานนี้หนีมาม่าไม่พ้น o[]O"
ขออนุญาตปวดใจล่วงหน้า...กระซิกๆ T___T
-
สงสารเชจังน้า รักสามเศร้า เราสามคน :เฮ้อ:
-
สงสัยที่เพชรรู้จักดอว์นนี่จะผ่านทางการรักษาน้องรุ่งป่าวหว่า
งี๊ดๆๆ เห็นแววมาแล้ว เกือบได้เวลาแล้วใช่มั้ย
ตอนนี้ก็ชามเล็กสำหรับเพื่อนเชไปเรียบร้อย
นุ่นจ๋า หาคู่ให้เชหน่อยสิจ๊ะ สงสารง่า
-
สงสารเช แอบรักเพื่อนกันก็อย่างนี้แหละ
แต่สงสารดอว์นมากกว่าที่ว่าจะมีมาม่า
ไปหาเพชรที่โรงพยาบาลมัีนมีอะไรอยู่นะ
อยากรู้เร็วๆ จัง
-
อ้าวววววววววววววว น้องก่อ พี่นึกว่าน้องจะกลายเป็นเคะรายต่อไปให้คุณนุ่นจับวิวาห์ ไหงมาโฉบตัวจี๊ดไปจากตักเพื่อนเชได้ละเนี้ย o22 น่าสงสารนายเชจัง แต่ในเมื่อสถานการณ์มาแบบนี้แล้ว ก็ขอให้ความรักครั้งนี้เป็นความลับตลอดไปด้วยเถอะนะ อย่าให้ใครต้องรู้สึกผิดเลย เพราะเรื่องของหัวใจ มันห้ามกันไม่ได้จริงๆ...
รพ.ศีลเวช นอกจากเป็นรพ.ประจำตัวน้องรุ่งแล้ว ณ สถานแห่งนี้มีความหลังอารายกันนนน อยากรู้มากกกกกก
ปล,เตรียมผ้าเช็ดหน้ากับมาม่า 5 ตอน ฮึก "ตั้ง" 5 ตอนเลยนะคุณนุ่นนนนนนน อ๊ากกกกก *ดิ้นปัดๆ* [กระซิบ:เอ่อ เหลือแค่ 2 ม่ะได้เหรอคะ? 55555]
-
ขอให้เจอคนที่รักเร็วๆนะเช
อดีตที่อยากลืมซิ่นะดอน
-
สงสารเชจัง ขนาดนี้คุณนุ่นยังบอกว่าเป็นความเศร้าระดับตัวประกอบ
แล้วถ้าเป็นความเศร้าระดับพระเอก นายเอก สงสัยน้ำตาท่วมกระทู้
แน่นอนเลย รอติดตามลุ้นต่อไปนะคะ +1 แทนคำขอบคุณ :pig4:
-
สงสารเชจังเลยอ่ะ
ส่วนมาม่าที่ว่านี้จะเป็นเรื่องเกี่ยวกับน้องรุ่งหรือเปล่าน๊า
รอตอนต่อไปครับ
-
โฮฮฮฮ
สงสารเชจังเลยยย
แล้วน้องดอนรูสึกแบบไหนเนี่ยว่าพี่เพชรทำงานที่ไหนอ่ะ
-
^
^
^
แง้ๆๆๆๆๆๆๆ
ตอนต่อไปเขียนมานานมากเลยค่ะ
แล้วก็ยังไม่ถูกใจเลยด้วย
มีแววว่าจะได้ลบทั้งหมดแล้วเริ่มใหม่
หงิงๆ ขอโทษที่ให้รอนะคะ
แต่...คืนนี้ก็คงยังไม่เสร็จแหงๆเลย
ปล. พี่ลิตเติ้ลเดวิลลลลลลลลลลลลล อย่าทิ้งหนู...อู๋...อู๋.... งี้ดๆ หงิงๆ
-
เจ็บแทนเช TT^TT
พี่นุุ่นช่วยส่งเนื้อคู่มาให้นายเชทีเถอะ
-
แอบมารอนู๋ดอว์นเงียบๆ มือถือยาแก้แพ้มาม่าไว้พร้อม!!
-
แอบค้างเน้อ...แบบว่าอยากรู้ว่ามีอะไรที่โรงพยาบาล นอกจากความรู้สึกเก่าๆของน้องดอว์น.... :z10:
-
สงสารพี่เช
-
พี่นุ่น รับเลี้ยงดูเช
-
เข้ามาขอติดตามน้องแว่นด้วยคนนะคะ
:กอด1:
-
แอบเศร้า+ซึมนิดๆ สงสารคนที่ได้แต่เฝ้ามองอย่างนายเช แต่เชื่อว่าคนดีๆ อย่างนี้ต้องมีคนมารักในไม่ช้า
แม่สาวจี๊ด แก่น เซี้ยว เปรี้ยว ซ่า แต่แอบเสน่ห์แรง
น้องดอนมีความหลังอะไรกับโรงพยาบาลของพี่เพชรกันนะ ต้องรอลุ้นตอนต่อไป
-
หลังจากซุ่มอ่านมานาน มาแสดงตัวค่ะ
รอพี่เพชร กะน้องดอว์น อิอิ
-
เชน่าสงสารอ่ะ เศร้าตามเช :เฮ้อ:
รอตอนต่อไปค่ะ :L2:
-
สงสารเช :monkeysad:
แต่ที่สงสารมากที่สุด คือ ตัวเองค่ะ :sad4:
ค้างงงงงงงง :z3: :z3: :z3:
-
ตอบเมนท์ก่อนส่งตอนต่อไป
เสร็จแล้วนะคะ แต่ใช้เวลาเขียนน้านนาน
เดี๋ยวตอบเม้นท์แล้วไปตรวจคำผิดอีกรอบแล้วไม่เกินสิบนาทีมาส่งค่ะ :กอด1:
.....................
สงสารเช :monkeysad:
แต่ที่สงสารมากที่สุด คือ ตัวเองค่ะ :sad4:
ค้างงงงงงงง :z3:
โอ๋ๆๆๆ ไม่เป็นไรนะคะ คนของเชก็ต้องมีอยู่แล้วล่ะค่ะ เพียงแต่ยังไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนก็แค่นั้นเอง หงิงๆ เดี๋ยวมาต่อนะคร้าาาาาาา
เชน่าสงสารอ่ะ เศร้าตามเช :เฮ้อ:
รอตอนต่อไปค่ะ :L2:
เนอะๆ เศร้าด้วย ช่วยไม่ได้นี่คะ ความรักก็แบบนี้แหละค่ะ มันควบคุมไม่ได้ ไม่ใช่ว่าเราจะสะกดจิตตัวเองให้รักใครหรือไม่รักใครได้ง่ายๆซะหน่อยนี่นา
หลังจากซุ่มอ่านมานาน มาแสดงตัวค่ะ
รอพี่เพชร กะน้องดอว์น อิอิ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและแสดงตัวค่ะ ยินดีต้อนรับสู่ครอบครัวญาติเยอะของพี่ดอว์นพี่เพชรและพี่ๆน้องๆเพื่อนๆคนอื่นนะคะ ^o^
แอบเศร้า+ซึมนิดๆ สงสารคนที่ได้แต่เฝ้ามองอย่างนายเช แต่เชื่อว่าคนดีๆ อย่างนี้ต้องมีคนมารักในไม่ช้า
แม่สาวจี๊ด แก่น เซี้ยว เปรี้ยว ซ่า แต่แอบเสน่ห์แรง
น้องดอนมีความหลังอะไรกับโรงพยาบาลของพี่เพชรกันนะ ต้องรอลุ้นตอนต่อไป
ใช่ค่ะ อีกเดี่ยวนุ่นก็จะมาส่งตอนต่อไปแล้วล่ะค่ะ (ไอ้จี๊ดมันหน้าตาโก้ดธรรมดา ถ้าจะมีใครปิ๊งปั๊งมันได้ก็ต้องรุ้จักนิสัยแล้วเท่านั้นแหละค่ะ แหะๆ ผู้หญิงขี้เหร่ หมดโอกาสกับความรักแบบ"รักแรกพบ"โดยสิ้นเชิง งุงิ)
เข้ามาขอติดตามน้องแว่นด้วยคนนะคะ
:กอด1:
ยินดีต้อนรับค่ะ หนุ่มแว่น สุโก้ยยยยยยยยยยยยยย!! :กอด1: (แอบเห็นไปอ่านเรื่องเล่าจากความฝันด้วย เขินเลยค่ะ >/////<)
พี่นุ่น รับเลี้ยงดูเช
สงสารพี่เช
สองคนนี้ กี๊ดดดดดดด เช เกวาร่า ไอ้หน้าตี๋ กลายเป้นตัวประกอบเสน่ห์ดีไปตั้งแต่เมื่อไหร่นี่ โอว....หรือจะเพราะบทส่ง????
แอบค้างเน้อ...แบบว่าอยากรู้ว่ามีอะไรที่โรงพยาบาล นอกจากความรู้สึกเก่าๆของน้องดอว์น.... :z10:
แหะๆ มาส่งช้าเพราะเขียนนาน แต่ก็มาแล้วนะคะ กอดๆๆหมุนๆๆ ขอโทษที่ทำให้ค้างค่ะ งุงิ
ตอบเมนท์พอหอมปากหอมคอ ไปตรวจทานก่อนนะคะ แป๊บเดียวค่ะ :กอด1:
-
.
..
...
...............................
ตอนที่๒๔ น้องสาว
‘พี่ดอนคะ น้องรุ่งอยากไปที่สวน...’
‘เดี๋ยวน้องรุ่งกินแอปเปิลอีกสองชิ้นแล้วพี่ดอนจะพาไปนะคะ’
หนุ่มลูกครึ่งผิวขาวจัดรูปร่างสูงโปร่งสะดุดตาในเชิ้ตขาวที่ปล่อยชายเสื้อออกนอกกางเกงตามสบาย ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าตนกำลังเป็นที่สนใจจากสายตาหลายคู่ของคนที่เดินผ่านไปผ่านมาในโถงทางเดินนี้ได้พักใหญ่ๆแล้ว ด้วยเหตุที่เจ้าตัวมัวแต่ยืนเข้าภวังค์จนเกือบจะชิดกับผนังกระจกใสที่กั้นระหว่างทางเดินด้านในตัวอาคารกับสวนหย่อมเล็กๆที่ถูกจัดอยู่ด้านนอก ซึ่งโรงพยาบาลศีลเวชจัดให้เป็นสวนที่พอจะให้ผู้มารับบริการรวมถึงญาติที่มาเยี่ยมและมาเฝ้าสามารถออกมานั่งเล่นผ่อนคลายได้
สวนหย่อมที่ว่าตั้งอยู่บนพื้นที่ตรงกลางระหว่างตึกสีครีมรูปตัวแอล(L) สองตึกที่ตั้งหันหน้าเข้าหากัน ห้องตรวจของแผนกผู้ป่วยนอกที่อรุณรุ่งต้องเดินไปก็อยู่ที่ตึกหน้า เพียงเดินไปจนสุดโถงทางเดินช่วงแรกหรือสุดผนังกระจกนี่ก็ถึงแล้ว
นายแพทย์วัชระ เวชชากร ยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาเป็นรอบที่สิบภายในเวลาครึ่งชั่วโมง เพราะจากที่คุยกับดอว์นตอนขึ้นรถไฟฟ้าจนตอนนี้ก็เลยเวลาที่ควรจะมาถึงไปเกือบยี่สิบนาทีแล้ว คุณหมอที่ภายนอกแสดงออกเรียบเฉยยิ้มแย้มน้อยๆตามปกติกับผู้ร่วมงานตอนนี้ในใจกลับตื่นเต้นไม่น้อยเมื่อคิดว่านี่เป็นครั้งแรกที่อรุณรุ่งเป็นฝ่ายมาหา แถมยังเป็นการมาหาถึงที่ทำงานด้วย
แม้ใจหนึ่งนายแพทย์วัชระจะอดกังวลไม่ได้กับข่าวที่จะต้องไปถึงหูพ่อกับแม่แน่ๆว่าวันนี้มีแขกมาหาถึงห้องตรวจ เพราะการทำงานที่ตรงนี้ก็เท่ากับอยู่ภายใต้สายตาของท่านเจ้าของที่ดำรงตำแหน่งผู้อำนวยการโรงพยาบาลด้วยเป็นธรรมดา แล้วในเมื่อพี่ชายคนโตและพี่สาวอีกสองคนต่างก็แต่งงานมีครอบครัวกันหมดแล้ว ลูกคนเล็กอย่างชายหนุ่มที่ยังไม่เคยแม้แต่พาผู้หญิงสักคนมาแนะนำให้ครอบครัวรู้จักจึงถูกจับตามองแทบทุกฝีก้าว
แต่ถึงจะรับรู้อย่างนี้ เจ้าความรู้สึกภูมิใจว่าอีกฝ่ายตั้งใจจะมาหาเองเมื่อพลาดจากการไปรับก่อนบ่ายตามที่คุยกันไว้เมื่อคืนก็กลับมีน้ำหนักมากกว่าความกังวลเรื่องอื่นจนแทบทำให้ลืมเลือนไปเสียด้วยซ้ำ
คุณหมอเพชรตัดสินใจไม่รออยู่ในห้องตรวจ เมื่อเป็นบ่ายที่โล่งขนาดนี้ ชายหนุ่มจึงตัดสินใจพาตัวเองเดินออกไปรอรับคนพิเศษแถวหน้าตึกจุดที่คาดว่าอรุณรุ่งจะต้องเดินผ่านเสียเอง แต่แค่เดินพ้นห้องตรวจผ่านเก้าอี้นั่งรอสำหรับผู้มารอรับการตรวจที่มีคนนั่งอยู่แค่สองสามคนสายตาคมกริบของคุณหมอหนุ่มก็พบกับร่างสูงโปร่งของคนที่กำลังยืนหันหน้าออกไปทางนอกตึก
ร่างที่เห็นจากเพียงด้านหลังนั้นนิ่งสนิทจนแทบจะเหมือนรูปปั้นไร้ชีวิต จนหมอเพชรมาหยุดยืนมองห่างออกมาไม่ถึงสามก้าว จึงได้เห็นการเคลื่อนไหวเชื่องช้าราวไม่แน่ใจของมือขาวซีดที่ยืดออกมาจนปลายนิ้วแตะเข้ากับกระจกใส ก่อนที่มือข้างนั้นจะทาบลงไปทั้งฝ่ามือ
ร่องรอยแห่งความเศร้าที่เห็นได้ชัดเจนเมื่ออยู่ในระยะเพียงเอื้อมมือถึงทำให้วัชระไม่สนใจว่าจะมีใครจับตาอยู่อีกต่อไป ชายหนุ่มสอดฝ่ามืออุ่นจัดเข้ากับมือข้างซ้ายที่ปล่อยอยู่ข้างตัวของคนที่ตัดขาดโลกภายนอกหนีเข้าไปอยู่ในโลกส่วนตัว และแค่เพียงสัมผัสแรกอรุณรุ่งก็สะดุ้งขึ้นราวกับขวัญลอย
หมอเพชรยึดมือที่เย็นเฉียบไว้แล้วบีบกระชับ แววตาหม่นเศร้าของเด็กน้อยหลงทางพลันกระจ่างวาบเมื่อเบือนมาพบว่าผู้อุกอาจเข้าถึงตัวโดยไม่ให้สุ้มให้เสียงคือใคร
“.....เพชร.....ผม.....”
“ไปคุยกันในห้องทำงานพี่นะครับ ดอว์นหน้าซีดมากเลยรู้มั้ย...”
นายแพทย์วัชระออกเดินกลับห้องตรวจโดยจูงเด็กน้อยหลงทางให้ก้าวตามต้อยๆ ไม่สนใจสายตาอยากรู้อยากเห็นของใคร ในขณะที่คนเดินตามก็จับสายตาอยู่เฉพาะแผ่นหลังกว้างภายใต้เสื้อกาวน์สีขาวสะอาดเท่านั้น
เมื่อปิดประตูห้องตรวจหมายเลขสี่ วัชระก็นำคนที่จูงมือมาตลอดทางไม่ยอมปล่อยไปนั่งลงบนเก้าอี้ของตัวเอง หากพอจะผละไปกดน้ำดื่มมาบริการแขกพิเศษมือขาวที่ตอนนี้เริ่มอุ่นสมกับเป็นคนมีเลือดมีเนื้อกลับคว้าจับแขนเสื้อของชายหนุ่มไว้แล้วออกแรงรั้งให้เขยิบเข้าไปหา
“แป๊บเดียวนะดอว์น พี่จะไปเอาน้ำมาให้”
ใบหน้าขาวซีดเซียวประดับแว่นกลับส่ายไปมาน้อยๆเป็นการปฏิเสธ และแทนที่คำพูดอรุณรุ่งกลับใช้การกระทำบอกกับคุณหมอหนุ่มแทนว่าเจ้าตัวไม่ต้องการดื่มน้ำแต่ต้องการอะไร
อรุณรุ่งเลื่อนเก้าอี้ล้อเลื่อนที่นั่งอยู่เข้าไปจนชิดตัวคนที่ยังยืนงงก่อนจะเอนตัวแตะหน้าผากที่มีผมสีน้ำตาลบางส่วนปกคลุมแนบเข้ากับลำตัวของหมอเพชรบริเวณต่ำกว่าช่วงอกลงมาเล็กน้อย.....อ้อนขออ้อมกอดและไออุ่น ในขณะที่มือข้างหนึ่งยังเกาะติดกับแขนเสื้อของคุณหมอไม่ยอมปล่อย ส่วนข้างที่เหลือก็กำขยำลงกับกางเกงตัวเองจนข้อนิ้วขึ้นขาว
วัชระลูบมือข้างหนึ่งลงบนเส้นผมอ่อนนุ่ม ในขณะที่อีกข้างซึ่งยังโดนยึดแขนเสื้อไม่ยอมปล่อยทำได้แค่วางลงบนบ่าของเด็กขี้อ้อนแล้วลูบประโลมไปมาเบาๆ เดี๋ยวเดียวอรุณรุ่งก็เงยหน้าขึ้นสบตาแล้วส่งยิ้มอ่อนๆมาให้ เห็นอย่างนั้นคุณหมอตัวโตจึงก้มตัวลงแล้วเท้ามือทั้งสองข้างลงกับที่วางแขนเก้าอี้ สบตาค้นคว้าราวจะอ่านความในใจจากนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนเชื่อมคู่นั้นแทน
“มีเรื่องไม่สบายใจอะไรรึเปล่า....ที่พี่บอกว่าพูดกับพี่ได้ทุกเรื่องนั่นพี่หมายความตามนั้นจริงๆนะครับ ไม่ได้พูดไปพล่อยๆเพราะจะจีบเด็กแถวนี้หรอกนะ”
รอยยิ้มอ่อนๆตรงหน้าเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มบรรจุความเขินอายและอารมณ์รักในทันที และก่อนที่วัชระจะได้ทันขยับทำอะไร มือขาวๆสองข้างที่เปลี่ยนไปประสานกันแน่นอยู่บนตักของเจ้าตัวก็เลื่อนขึ้นมาประคองที่แก้มสองข้างของคุณหมอแล้วรั้งเข้าหา พร้อมกับที่เด็กน้อยเซื่องซึมเมื่อครู่ยืดตัวขึ้นอีกนิดแล้วแตะจูบแผ่วเบาบนริมฝีปากที่ขยับพูดอยู่เมื่อครู่อย่างรวดเร็ว ผละออกมามองตาอีกนิดแล้วระหว่างที่คนถูกจู่โจมกะทันหันยังไม่ทันหายตลึง ริมฝีปากที่ยื่นย้อยน้อยๆสีสายไหมนั่นก็เลื่อนเข้ามามอบจูบหนักๆอีกครั้ง
วัชระรู้สึกมึนๆลอยๆคลับคล้ายกับเวลาเมาเหล้าทั้งที่แตะไปแค่แก้วสองแก้วเพราะโดยธรรมชาติชายหนุ่มเป็นคนคออ่อน ทั้งที่จูบที่ได้รับมามันก็จูบเด็กน้อยธรรมดาๆที่ต่างไปจากเลื่อนปากมาชนนิดเดียวแท้ๆ
คุณหมอผู้หลุดจากมาดนิ่งๆเนี้ยบๆทีไรก็มีสาเหตุมาจากเด็กลูกครึ่งขี้อ้อนตรงหน้าคนนี้ทุกทีเข้าใจดีว่ามันไม่ได้ขึ้นอยู่กับความช่ำชองเชี่ยวชาญของคนจูบหรอก แต่ที่ตนรู้สึกไปได้ขนาดนี้นั่นเป็นเพราะสัมผัสที่นุ่มนิ่มแบบเด็กๆนี่มาจากการกระทำของคนตรงหน้าต่างหาก
.....ถ้าเป็นคนอื่น ยังไงก็ไม่มีทางทำให้รู้สึกดีได้แบบนี้แน่ ความรู้สึกที่แค่สัมผัสนิดๆก็ทำให้ลมหายใจติดขัดแบบนี้ มีแต่คนพิเศษสุดเท่านั้นที่ทำให้เป็นได้
“จับปล้ำเสียเลยดีมั้ย.....ฮื้ม?”
คนที่ถูกจูบแบบเด็กๆดึงความสนใจไปจนหมดยื่นหน้าแตะปลายจมูกเข้ากับปลายจมูกแหลมๆที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีชมพูเข้มแล้วส่ายหน้าให้ปลายจมูกเสียดสีกันไปมา อดใจไม่ไหวที่จะเบี่ยงหน้านิดหนึ่งเพื่อฝังปลายจมูกลงกับแก้มชมพูนุ่มนิ่มที่อุ่นจนเกือบจะร้อน
และยิ่งเกินคาดเมื่อกระต่ายตื่นตูมที่คอยแต่จะเลี่ยงหนีเมื่อคราวก่อนกลับเลียนแบบการกระทำได้โดยไม่ผิดเพี้ยน ที่ต่างไปก็แค่วัชระสูดกลิ่นแก้มแล้วก็อยากจะมองตาหวานๆที่ทอประกายวิบวับนี่นานๆ แต่อรุณรุ่งกลับเลือกที่จะซุกหน้าซ่อนลงตรงซอกคอกรุ่นกลิ่นเปลือกไม้สดชื่น ในขณะที่มือทั้งสองข้างก็เลื่อนสอดผ่านใต้ท่อนแขนหนาแล้วโอบกอดแนบแน่นอยู่กับแผ่นหลังของคุณหมอตัวโต
“เดี๋ยวพี่ไปล็อคประตู ดอว์นไปหลังม่านขึ้นเตียงรอเลยนะ ตกลงมั้ย?”
--ปึ้ก—
“โอ๊ยยยยยย.....ใจร้าย แฟนใครก็ไม่รู้ใจร้ายชะมัด....อั้ก....หึๆๆ ตกลงว่าไง เอาเหอะ นะ เดี๋ยวพอพี่ไปล็อคห้อง....อูย....ดอว์นก็ไปถอดเสื้อผ้า.....อู้ยยยยย รอพี่บนเตียง.....อุก....เลยนะครับ....”
“ทะลึ่งแล้วคุณ เล่นอย่างงี้เรื่อย.....”
“ดอว์น....ทำไมถึงคิดว่าพี่เล่นล่ะ รู้มั้ย แค่คนดีตอบตกลงคำเดียว......”
วัชระพูดประโยคเว้าวอนออดอ้อนนั้นไม่ทันจบ ริมฝีปากยกขอบที่ยังเผยอน้อยๆก็ถูกนิ้วมือเรียวยาวแตะเบาๆเป็นเชิงห้าม ก่อนที่ดวงตาสีอ่อนหวานเชื่อมจะเงยขึ้นสบประสาน แล้วคนถูกขอทีเล่นทีจริงเอาดื้อๆจะกระซิบเสียงแผ่ว
“....ก็...ผมยังไม่พร้อม.....”
“ตกลงครับ พี่รอได้....เอ๊...หรือที่ยังไม่พร้อมนี่เพราะจะให้ไปขอก่อน?”
ชายหนุ่มห้ามตัวเองไม่ได้จริงๆ ยิ่งคนน่ารักตรงหน้าเขินอายจนหน้าแดงก็ยิ่งกระตุ้นความรู้สึกอยากยั่วแหย่ อยากกลั่นแกล้ง
“เอ๊.....ก็บอกว่าอย่าล้อไง”
การเย้าแหย่ของคุณหมอก็ได้ผลตอบแทนทันทีทันควัน แถมเกินความคาดหมายเสียด้วย เพราะแทนที่ดอว์นจะอายม้วนเป็นกุ้งตัวแดงๆแบบครั้งก่อน คราวนี้กลับแดงไปม้วนไป แล้วแถมมือไม้ก็ทุบลงมาบนบ่าคุณหมอเน้นๆอีกด้วย
“โอเคๆ ไม่ทำร้ายร่างกายแฟนนะครับ มือก็ไม่ใช่เบาๆ เกิดพี่ช้ำในตายไปดอว์นจะแย่เอาน้า”
“......จะเลิกมั้ย ไม่เลิกผมจะกลับ”
วัชระอยากจะหัวเราะออกมาดังๆกับน้ำเสียงทั้งเบาทั้งสั่น แถมคนพูดยังหรุบตาลงมองแต่พื้นกระเบื้องยางสีขาวเหมือนจะหาเศษเหรียญที่ดูอย่างไรก็ช่างขัดกับข้อความข่มขู่นั้นเสียจริง
“ขอโทษคร้าบบบบบ งั้นเอางี้ คราวนี้เรื่องจริงจังแล้ว.....เรียนจบแล้วจะเอาไงต่อ เรียนหรือทำงาน? ถ้าจะทำงานแล้วตอนนี้ไปหย่อนใบสมัครงานที่ไหนไว้บ้างรึยัง?”
“ผมจะทำงานเลย”
“ถ้างั้น....คุณอรุณรุ่งสนใจตำแหน่งนักกายภาพบำบัดประจำโรงพยาบาลศีลเวชมั้ยครับ?”
นายแพทย์วัชระยืดตัวขึ้นยืนตรง ก่อนจะใช้เท้าเขี่ยๆเก้าอี้กลมมีล้อเลื่อนเข้าหาตัวแล้วนั่งลงเผชิญหน้ากับเด็กแว่นที่มองตามการเคลื่อนไหวของคุณหมอตัวโตแต่พอเห็นคุณหมอหันกลับมาก็เสหลบตาก้มมองหาเหรียญบนพื้นอีกแล้ว
“.......................”
“แค่ดอว์นมาหย่อนใบสมัครทิ้งไว้ก็พอ ว่าไงครับ ไม่สนเหรอ เป็นบุคลากรโรงพยาบาลศีลเวช เดินทางสะดวกด้วยรถไฟฟ้า....เงินเดือนเริ่มต้นก็ไม่ขี้เหร่ โรงพยาบาลเรามีนโยบายปรับอัตราเงินเดือนทุกหกเดือนด้วยนะครับ ไม่ใช่แค่ปีละครั้ง.....และสำหรับนายอรุณรุ่งคนนี้ ยังแถมโปรโมชั่นทานอาหารกลางวันพร้อมแฟน แถมด้วยมื้อเย็นฟรีในวันที่นายแพทย์วัชระไม่ต้องไปทำธุระนอกโรงพยาบาล แล้วยังมีคนขับรถชื่อเพชรไปส่งถึงบ้านด้วย....”
“แต่ผมไม่อยากเป็นเด็กเส้น”
รอยยิ้มที่แย้มออกทีละน้อยของหนุ่มลูกครึ่งแว่นหนาตามคำโฆษณาชวนเชื่อไม่รอดพ้นไปจากสายตาคมๆของหมอเพชร แต่ทั้งที่คิดตามแล้วก็มีรอยยิ้มกระจ่างออกขนาดนั้น อรุณรุ่งก็ยังอุตส่าห์ส่งเสียงค้านอุบอิบๆตามประสาเด็กแว่นคิดเยอะให้คุณหมอตัวโตถึงกับปล่อยหัวเราะออกมาจนได้
“ฮ่าๆๆๆๆ พี่ไม่ได้เส้นใหญ่ขนาดนั้นสักหน่อย แค่ให้มาสมัครไว้ เอ...พี่ก็ไม่แน่ใจนะ แต่เหมือนว่าบุคคลเขาจะมีสัมภาษณ์แล้วก็มีสอบวัดระดับภาษา ประมาณว่าความสามารถในการสื่อสารกับชาวต่างชาติ เพราะศีลเวชมีคนไข้ที่เป็นนักท่องเที่ยวเยอะ อืม...ต้องผ่านขั้นนี้ก่อน แล้วเขาถึงจะส่งไปให้หัวหน้าแผนกสอบอีกที ซึ่งพี่ก็ไม่รู้รายละเอียดเหมือนกัน ไหนขอถาม....ดอว์นจบเกรดเท่าไหร่ครับ?”
“3.37”
“แล้วมันจะเป็นเด็กเส้นไปได้ไงล่ะ พวก PT(*) นี่สามขึ้นก็หรูแล้วไม่ใช่เหรอครับ? ที่จริง3.37 นี่มันก็เกียรตินิยมอันดับสองแล้วไม่ใช่เหรอ”
คุณหมอตัวโตที่นั่งโน้มตัวไปด้านหน้าเท้าศอกสองข้างกับหน้าขาตัวเอง เถิบตัวไปด้านหน้าจนชิดกับเด็กแว่นขี้กังวลแล้วเลยขยี้ผมนุ่มนิ่มเหมือนขนแมวเล่นอย่างมันมือ
“ก็จริงแหละ แต่เพื่อนที่เกรดดีกว่าผม เก่งกว่าผมมันก็บอกจะมาสมัครกันนี่ แล้วตามที่ดูประกาศศีลเวชก็รับแค่ตำแหน่งเดียวเองด้วย....”
ประโยคโต้ตอบที่ยาวที่สุดในวันนี้ของอรุณรุ่งไม่ทันจบดีก็มีเสียงเคาะประตูห้องตรวจดังขึ้น ก่อนคุณพยาบาลหน้าห้องของนายแพทย์วัชระจะโผล่หน้าเข้ามารายงานว่าอีกประมาณห้านาทีจะมีคนไข้ใหม่
ขณะคุณพยาบาลสุมาลีจะถอยออกไปหลังเก็บรายละเอียดแขกของคุณหมอเพชรเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็มีเสียงกลั้วหัวเราะแสดงออกว่าเจ้าตัวกำลังอารมณ์ดีอย่างไม่ปิดบังของคุณหมอบุตรชายท่านเจ้าของโรงพยาบาลเรียกเอาไว้ก่อน
“พี่สุครับ”
“คะ คุณหมอ”
“นี่น้องดอว์น......ต่อไปคงได้เจอบ่อยๆ ถ้าน้องมาก็ให้เข้ามาหาผมได้เลยนะครับ ไม่ต้องนัด ไม่ต้องขออนุญาต”
คุณสุมาลีผู้เป็นคนเก่าคนแก่ตั้งแต่สมัยทำงานกับนายแพทย์คุณพ่อของหมอเพชรเข้าใจทันทีว่าคุณหมอที่เห็นมาตั้งแต่เล็กตั้งใจจะบอกอะไร
.....น้องดอว์น หนุ่มน้อยลูกครึ่งคนนี้เป็นคนพิเศษของคุณหมอแน่ๆ ตกใจที่คนพิเศษของคุณหมอเป็นเด็กผู้ชายไม่พอ ท่าทีเปิดเผยถึงระดับความสัมพันธ์ยังทำให้คุณสุมาลีเข้าใจทะลุถึงความต้องการของคุณหมอเพชรอีกต่างหาก ว่าถ้ายังไงเอาข่าวนี้ไปรายงานคุณพ่อคุณแม่ให้ผมด้วยก็ดีนะครับ!!!
“ดอว์น....นี่พี่สุ เห็นแบบนี้นี่เป็นคนสำคัญของโรงพยาบาลศีลเวชเลยนะ”
“สวัสดีครับพี่สุ”
ในสายตาของคุณสุมาลี น้องดอนคนนี้ดูน่ารักไม่มีพิษมีภัย แถมยังไม่มีท่าทางนุ่มนิ่มให้ต้องรู้สึกลำบากใจที่จะคุยด้วยเลยสักนิด ท่าพนมมือไหว้ก็นอบน้อมงดงาม น่าแปลกทั้งที่เป็นเด็กลูกครึ่งหน้าตากระเดียดไปทางฝรั่งชัดเจนขนาดนั้นแท้ๆ
ตอนแรกที่เห็นหมอเพชรจูงมือเดินลิ่วๆเข้าห้องมาก็ไม่ได้คิดว่าสองคนจะเป็นอย่างอื่นไปได้นอกจากเพื่อนไม่ก็รุ่นพี่รุ่นน้อง แถมตนเองยังนึกชมด้วยซ้ำไปว่ารุ่นน้องคนนี้ของหมอเพชรหน้าตารูปร่างดี๊ดี อย่างนี้ถ้าสนใจคงเป็นนายแบบได้สบาย ต่อเมื่อพินิจดูอย่างตั้งใจคุณสุมาลีก็รู้สึกคุ้นเคยกับบางสิ่งบางอย่างในตัวน้องดอนอย่างประหลาด
“อ่า....สวัสดีค่ะน้องดอน ไม่ต้องไหว้พี่ก็ได้”
“ดีแล้วล่ะดอว์น ฝากเนื้อฝากตัวไว้ เผื่อจะมาสมัครงานที่ศีลเวชจริงๆพี่สุจะได้ช่วย เป็นเด็กเส้นพี่สุนี่รับรองเลยนะว่าได้งานแน่ เพราะพี่สุเส้นใหญ่....มาก”
คุณสุมาลีขว้างค้อนใส่คุณหมอเพชรวงโต ก่อนจะปรายตามาเห็นรอยยิ้มกระจ่างสดใสบนหน้าของหนุ่มแว่นที่นั่งเงียบๆไม่มีปากมีเสียง แล้วจึงเริ่มเข้าใจว่าทำไมคุณหมอที่ไม่เคยพาใครไม่ว่าหน้าไหนมาที่นี่และให้ความสำคัญแบบนี้จะเลือกหนุ่มน้อยคนนี้ในที่สุด
....น่ารักแบบนี้นี่เอง นี่ถ้าคุณพ่อคุณแม่ทราบเรื่องแล้วไม่ยอมรับขึ้นมาพี่สุจะช่วยยังไงล่ะคะคุณหมอ น้องดอน...เฮ้อ...
คุณสุมาลีขอตัวออกไปประจำหน้าที่ตามปกติแล้ว และอรุณรุ่งก็ถอยไปหยิบตำราบนตู้ติดผนังเกี่ยวกับไมเกรนลงมาอ่าน
เด็กหนุ่มทำตัวเหมือนเป็นเฟอร์นิเจอร์ประดับห้องชิ้นหนึ่ง และถอยเข้าไปรอในส่วนที่ลึกเข้าไปเมื่อคนไข้ใหม่ของนายแพทย์วัชระเข้ามารับการตรวจและคำปรึกษา ในใจคิดไปถึงข้อเสนอแนะของเพชร....มาสมัครงานที่ศีลเวช เป็นบุคลากรของศีลเวช ได้เจอเพชรเป็นประจำ กลางวันก็กินข้าวด้วยกันได้ เย็นก็กลับบ้านพร้อมกันได้
อรุณรุ่งที่ค้นพบมานานแล้วว่าตัวเองเสพติดการสัมผัส ทั้งการกอดการหอมหรือแม้แต่แค่การจูงมือกับคนที่รักรู้สึกว่าการได้ทำงานที่ศีลเวชมีข้อดีที่ยั่วใจเหลือเกิน แต่ทั้งหมดทั้งมวลนั้นก็มีเงื่อนไขหนึ่งพ่วงมาด้วย....ถ้ามาทำงานที่นี่ ก็คงอดไม่ได้ที่จะคิดถึงวันเก่าๆที่เคยมีน้องแฝดอยู่ข้างๆ มีคนที่คอยดูแล คนสำคัญที่สุด มากกว่าแค่คนในครอบครัว
....ต้องคิดถึงน้องรุ่งทุกวัน ในที่ที่น้องรุ่งตั้งใจจะมาในวันนั้น วันสุดท้ายของชีวิต
วันนั้นทั้งๆที่ไม่ได้มีนัดตรวจ แต่น้องรุ่งบอกกับพี่ดอนว่าจะไปที่โรงพยาบาลศีลเวช เพราะเป็นวันเกิดของพี่หมอที่เป็นคนใจดีที่สุด น้องรุ่งอยากไปบอกพี่หมอว่า ‘Happy birthday’ กับตัวพี่หมอเอง
พอพี่ดอนถามว่าพี่หมอคนไหน? เพราะคุณหมอประจำตัวของน้องรุ่งคือคุณป้าหมอวิผู้ใจดี ที่ดูแลน้องรุ่งมาตั้งแต่แบเบาะ แล้วพี่หมอนี่ใคร มาจากไหน แล้วมาสนิทกับน้องรุ่งได้ยังไงกัน?
แทนที่สาวน้อยวัยสิบเจ็ดจะตอบพี่ชายที่อายุห่างกันไม่ถึงครึ่งชั่วโมงที่ไม่เคยมีเรื่องปิดบังกันเลยตั้งแต่เด็ก น้องรุ่งกลับเม้มปากแน่นแล้วส่ายหน้าไม่ยอมพูด แก้มแดงๆของน้องสาวฝาแฝดทำให้พี่ดอนในวันนั้นนึกรู้ว่าน้องสาวกำลังมีความรักตามแบบฉบับสาวน้อยมัธยมปลายเป็นครั้งแรก
ตอนแรกพี่ดอนจะขอตามไปเป็นเพื่อนแต่น้องรุ่งไม่ยอม ถึงอย่างนั้นความที่ถูกสอนให้ดูแลปกป้องน้องที่อ่อนแอกว่ามาตั้งแต่รู้ความพี่ดอนจึงแอบตามน้องไปห่างๆ จากเพชรเกษม102 มันไม่ใช่ใกล้ๆที่จะไปโรงพยาบาลศีลเวช แต่ที่น้องรุ่งไปรับการรักษาที่นั่นเป็นประจำก็เพราะตั้งแต่เกิดแพทย์ก็พบว่าน้องรุ่งมีความผิดปกติที่หัวใจ และเป็นชนิดที่เมื่อโตขึ้นอาการก็จะค่อยหายไปเอง และแพทย์ที่โรงพยาบาลใกล้บ้านที่พี่ดอนกับน้องรุ่งเกิดก็แนะนำให้ปะป๊าหม่าม้าพาน้องรุ่งไปพบคุณหมอที่มีความเชี่ยวชาญเฉพาะทาง และแพทย์หญิงวิลาสินีที่ประจำอยู่โรงพยาบาลศีลเวชก็เป็นอาจารย์หมอที่คุณหมอท่านนั้นเขียนชื่อแนะนำให้มา
เมื่อยังเล็กอยู่มากโรงพยาบาลศีลเวชแทบจะเป็นบ้านหลังที่สองของเด็กหญิงรุ่งอรุณ โพเวลล์ พี่ดอนที่ยังเล็กมากมักต้องนอนกับปะป๊าที่บ้านแค่สองคน ในขณะที่หม่าม้าทำหน้าที่อยู่เป็นเพื่อนน้องรุ่ง หากพอโตขึ้นความถี่ในการนอนโรงพยาบาลของน้องรุ่งก็ลดลง
แต่ถึงจะต้องขาดเรียนเพราะปัญหาสุขภาพแทบจะเดือนเว้นเดือนในช่วงประถมศึกษา พี่ดอนที่ได้รับหน้าที่เรียนเผื่อน้องก็ไม่เคยปล่อยให้น้องรุ่งต้องเรียนซ้ำชั้นเลยแม้แต่ครั้งเดียว จนเมื่อเข้าสู่วัยรุ่น น้องรุ่งก็แทบไม่ต้องนอนโรงพยาบาลอีกเลย เหลือแค่การนัดตรวจสุขภาพเป็นประจำเดือนละครั้งเท่านั้น
พี่ดอนจำได้ว่าเช้าวันนั้นก็เป็นเช้าธรรมดาๆ ทั้งสองคนเพิ่งสอบปลายภาคเทอมสุดท้ายของม.๖ เสร็จไปเมื่อวาน และทั้งพี่ดอนกับน้องรุ่งก็รู้แล้วว่าก้าวต่อไปจะใช้ชีวิตนักศึกษาที่สถาบันไหนและเรียนเพื่อไปประกอบอาชีพอะไร เพราะต่างก็สอบได้โควตากันทั้งคู่โดยไม่ต้องรอสอบเข้ามหาวิทยาลัยพร้อมกันทั่วประเทศ อนาคตช่างสดใสเหมือนกับท้องฟ้าสีฟ้าใสที่ไม่มีเมฆเลยแม้แต่ก้อนเดียวของเช้าวันนั้น
เมื่อเดินออกไปถึงหน้าปากซอยพี่ดอนมองเห็นน้องรุ่งที่ปล่อยผมหยักศกสีน้ำตาลอ่อนยาวประบ่าในชุดเอี๊ยมกระโปรงยีนส์ยาวครึ่งแข้ง เสื้อตัวในสีชมพูอ่อนลายจุดสีขาวหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูที่หน้าจอเหมือนจะดูเวลา จากนั้นก็มองซ้ายมองขวาก่อนจะเดินข้ามถนน
และนั่น....คือภาพสุดท้ายที่เด็กหนุ่มได้เห็นคนคนเดียวที่แบ่งปันแม้กระทั่งลมหายใจกันมาตลอดสิบเจ็ดปีมีชีวิต.....
......................................................
..โปรดติดตามตอนต่อไป..
* หมายเหตุ PT = Physical Therapist = นักกายภาพบำบัด ค่ะ ^^
:กอด1:
-
555 มาแล้ว ไปอ่านก่อน
-
น้องนุ่นคะ
เรื่องนี้หวานแบบเศร้าๆๆจังเลยคะ
คนละอารมณืกับพี่ฟ้ากับตัวป่วนเลย
สงสารน้องดอรน์
^^
-
+1 คุณนุ่นค่ะ อ่านแล้วบีบหัวใจจริง ๆ สงสารน้องรุ่งที่ต้องมาอายุสั้น
และที่สงสัยหมอคนที่น้องรุ่งจะมา HBD น่าจะเป็นพี่เพชรรึเปล่า
เพราะพี่เพชรคงจะเป็นชายหนุ่มในฝันของเด็กสาววัย 17 ปีอย่างน้องรุ่ง
จริง ๆ รออ่านตอนต่อไปค่ะ :pig4:
-
Y________________Y
เหมือนจะหวานนะ แต่ทำไมเศร้าโก้ดๆ
เจเจ้ทำหนูร้องไห้ก่อนนอนล่ะ
โกรธๆๆๆๆ
ไม่คุยด้วยแล้ว....(เชิดใส่!!!)
:m15:
:o12:
-
ทุกอย่างเหมือนจะดี
แต่จบสะเทือนใจอ่าาา
-
อุส่าห์ดีใจที่ได้อ่าน แต่ หุๆๆ
โคตรเศร้าเลยหนูนุ่น แงๆ
-
พี่นุ่นจ๋า เข้าใจแล้วแหละว่าทำไมพี่หมอเพชรถึงดูเหมือนมีอดีตกะนามสกุลน้องดอว์น (ถ้าเดาไม่ผิดนะ)
แล้วงี้ถ้าดอว์นรู้จะไม่รู้สึกอะไรเหรอ? ออกจะอ่อนไหวขนาดนั้น (หรือนี่คือจุดเริ่มของมาม่า?)
แล้วก็ยังแอบสงสัยว่าทำไมพี่หมอเพชรไปจีบตัวป่วนอยู่ดี เง้ออออ
แลดูขี้สงสัยจัง 5555
กอดพี่นุ่นแน่นๆค่ะ อ่านทีไรรู้สึกเหงาๆทุกทีเลยง่าาา :กอด1:
ปล. เจอคำนึงค่ะ >> ต้องเรียนซ้ำชั้นเลยแม่แต่ครั้งเดียว
*ยื่นอกแฟ่บๆให้พี่นุ่นซบ* :laugh:
(จิ้มทะลุรีล่างค่าา)
v
v
v
-
ถ้าน้องดอว์นคิดว่าพี่เพชรเป็นสาเหตุที่ทำให้น้องรุ่งต้องเสียชีวิต
มาม่าคงจะอืดในไม่ช้านี้แหละ :sad4:
-
^
^
^
พี่ดอนไม่ได้คิดอย่างนั้นค่ะ
แอบมาบอกก่อนวิ่งหนี
ขนาดดาด้ายังเชิดใส่เจ้เลย แล้วยังจะมีใครรักเจ้ โฮวววววววววว
โผเข้าซบนุ้งพาร์ หงิงๆ
-
อย่าบอกนะว่าน้องรุ่งไม่ได้เสียด้วยโรคหัวใจ แต่ไปด้วยอุบัติเหตุ เศร้าเกินไปแล้วววววววT^T
-
กำลังยิ้มแก้มแทบแตก กับบรรยากาศภายในห้องตรวจหมายเลขสี่ :m1:
ก็เป็นอันต้องมาอ้าปากค้าง ทำหน้าเหวอให้กับสามบรรทัดสุดท้าย
แค่รู้ว่าน้องรุ่งจากไปก็เศร้าแล้ว แต่นี่พี่ดอนต้องมาเห็นเหตุการณ์ด้วยตาตัวเองอีก ช้ำจริงๆ :m8:
-
ตอนแรกๆก็อ่านไปเขินไป แต่ไปๆมาๆ
โฮ่วววว สงสารน้องดอว์นกับน้องรุ่ง
พี่เพชรคือพี่หมอคนนั้นรึป่าว?
ถ้าใช่ น้องดอว์นคงไม่โกรธพี่เพชรด้วยเรื่องนี้ใช่มั้ยอ่า??
ไม่อยากกินมาม่านะคะคุณนุ่นนนน
-
สงสารน้องรุ่ง :o12:
-
ปมที่เกี่ยวข้องกันของสองคนนี้คืออะไรหนอ??
-
พี่นุ่นแกล้งเด็ก...*พึมพำ*
-
แง้ มาเศร้าตอนจบอ่ะ :sad4:
-
กำลังหวาน จบเศร้านะ
+1
-
น้ำตาล เคล้า น้ำตา
:o8: :o12:
-
พี่เพชรกับดอว์นกำลังสวีทหวานกันเลย
แต่จู่ๆพี่นุ่นก็มาทำให้โลกสีชมพูของเค้ามันมีสีหม่นๆซะงั้น
ฮือๆๆๆๆ
-
หวังว่าโลกคงไม่กลม...พี่หมอ...(เพชร?)
-
กรี๊ด!!!
อย่าบอกนะคะว่าพี่หมอใจดีคือพี่เพชร
ถ้าเป็นอย่างนั้น ดอว์นจะเป็นยังไงเนี่ย
-
:z2: คงไม่มีเรื่องร้าย ๆ อะไรใช่ไหม
:call: :call: :call: :L1: :L1: soon........Plase
-
อ่าาาาาาาาาาา ครั้งสุดท้ายที่เห็นน้องมีชีวิตเหรอออ...
-
อ่า... โลกมาหมุนวนมาเจอกันได้ไง
ม่ายอาวเรื่องชีช้ำอ่า สงสารดอว์นล่วงหน้า อยากอ่านหวานนนนนน
-
:m15:
-
เตรียมปวดใจแหงๆ
-
หวานอยู่ดีๆ มาเสียน้ำตาตอนจบ
คุณหมอใจดีจะใช่พี่เพชรหรือเปล่านะ
เป็นกำลังใจให้ค่าา :กอด1:
-
+1 ค่ะ
น้องดอว์นน่ารักขึ้นนะ
-
เศร้าจริงๆ สงสารน้องดอว์น :m15:
+1ค่ะพี่นุ่น :กอด1:
-
พี่เพชรจะใช่หมอที่รักษาน้องหรือเปล่า
-
แอบเจืออารมณ์เศร้านิดหน่อยนะ
สรุปคือน้องรุ่งไม่ได้เสียด้วยโรคแต่เสียด้วยอุบัติเหตุใช่มั้ยเนี่ยยยย
-
:sad4:บีบหัวใจค่ะ สงสารดอน
-
:a5:
-
:m15: :monkeysad:.....จุก :m17:
-
พี่นุ่นกำลังจะเสริฟมาม่าแล้วหรอ
เฮ้อ หวานแปลกๆ แต่เศร้าเป็นบ้า
:เฮ้อ:เหมือนจะเจอพายุมาม่าแล้วววว :sad4:
-
คุณนุ่นแกล้งเด็ก...
มาแบบเหมือนจะหวาน แต่บีบคั้นหัวใจคนอ่านยังไงไม่รู้...
ปล. นี่น้องรุ่งแอบชอบ"พี่หมอ"รึเปล่าเนี่ย ???
-
บรรยากาศในห้องตรวจหวานมากกกกกกก ระวังคนไข้จะเป็นเบาหวานนะคะ
คุณนุ่นสัญญาแล้วนาว่าจะไม่มาม่า
-
^
^
^
เง้อออออออออ
มาม่าไม่เกินห้าตอนค่ะ จริงๆนะ
แล้ว...แล้วข้าพเจ้าจะถูกทิ้งม้ายยยยยยยยยย
:m13:
-
มาม่าใกล้เข้ามาแล้ว
มาต่อด่วนๆ เลยนะครับ
สงสารน้องดอร์นจังเลย
-
ขึ้นต้นตอนนี้หวานพี่เพชรกับน้องดอว์น แต่พอตอนช่วงท้ายกลับ แง แง เค็มน้ำตาซะงั้น
-
กำลังหวานเลย แต่ตอนท้ายเศร้าไปไหมคะ :sad4:
อารมณ์เหงาแล่นมาทำเอากระอักเลือด
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
:กอด1: กอดดดคุณนุ่น
-
แว่บมาอ่าน ทั้งๆที่ว่าจะห่างจากเน็ตไปสักพัก เอาน่ะไหนๆวันนี้ก็มีลงทะเบียนซัมเมอร์ทางเน็ตทั้งทีก็ขอเข้ามาตามเก็บน้องดอว์น-พี่เพชรหน่อยน่ะ >///<
รู้สึกมากๆ ว่ามาม่ารออยู่พร้อมเสิร์ฟ มันกำลังจะมาาาาา~!!!!! ม่ายยยยยยยยยยย!!!
ปล.แอบมายื่นใบลาประมาณสองอาทิตย์ เดี๋ยวสอบเสร็จจะรีบมาตามเก็บนะคร้า นู๋นุ่นก็สู้ๆเน้อ หวังว่ามาม่าคงเสิร์ฟหมดก่อนพี่จะกลับมา แล้วต่อด้วยของหวานกาละมังใหญ่ๆเลยน้าาาาา~ ว่าแล้วก็แอบวิ่งไปยื่นใบลาที่เรื่องอื่นๆต่อ โฮ่ๆๆๆ (^o^)/
-
พี่ดอนจะทำงานกับพี่เพชรป่าวนะ อิอิ
เอ๋...ตอนแรกนึกว่าน้องรุ้งเสียไปเพราะป่วยซะอีก :sad11:
-
พี่หมอคนนั้น คือพี่หมอเพชร เหรอ ??
โฮๆๆๆ ไม่อยากให้เป็นดราม่าเลยนะ
ตอนนี้พี่หมอกับน้องดอว์น กำลังน่ารักมากกก
สวีทวี้ดวิ้ว สุดๆเลยอ่ะ
ชอบจังพี่หมอขี้เล่น !!!!!!!
>< คุณพี่สุ ต้องช่วย สองคนนี้ด้วยนะ !!
-
เฮ้ออออ
เศร้าตอนต้นกับตอนจบ
แต่พี่หมอเนี่ยชอบแกล้งน้องดีจริงๆๆเลย
แต่ว่าถ้าไปขอเลยก็ดีนะ
อิอิ
ปล.พี่หมอของน้องรุ่งเนี่ย ใช่พี่หมอเพชรรึป่าว
เพราะเหมือนพี่หมอจะรู้จักนามสกุลโพเวล
แล้วน้องรุ่งชอบพี่หมอเพชรใช่มั๊ยอ่ะ
-
เอ่อ ความรู้สึกเหมือนดื่มน้ำตาลสดเข้าปากแล้วยัดมะระขมๆตามเข้าไป อ๊ากกกกกกกกก น้องดอว์นของพี่ น้องช่างน่าฉงฉานจริงๆ *หยิบmemoขึ้นมาขีด มาม่าผ่านไปแล้ว 1 ตอน เหลืออีก 4* :monkeysad:
-
น้ำตากำลังคลอๆ ได้ที กำลังจะดึงทิชชู่มาลองซับน้ำตา แต่ เอี๊ยดดดดดดดดดดด!!! โดนไรเตอร์เบรกแบบกระชากอารมณ์ :seng2ped:
รออยู่นะครับ
-
โถๆๆๆ น้องดอว์นของพี่
มามะไม่ต้องเศร้า ให้พี่ :กอด1:ปลอบใจ
สงสารน้องดอว์นจัง แต่พอนึกถึงว่าต่อจากนี้
น้องจะมีพี่เพชรคอยดูแลแล้วเราก็ยิ้มออก
อ่านเรื่องของน้องแล้ว เอาใจช่วยให้น้องมีความสุขกับชีวิตจริงๆซะที
(นี่แอบเมนต์จริงจังไปมั้ย?? :jul3:)
นั่งรอนอนรอวันฟ้าใสของน้องดอว์นที่จะมาถึงหลังจากที่มาม่าหมดแล้วนะคะ
:pig4:
-
...............
...... :กอด1:
...
....................................
ตอนที่๒๕ น้ำจากตา
ราวกับภาพศิลปะแอ็บสแตรคท์ที่ศิลปินจงใจขีดเส้นสายให้บิดเบี้ยว.....
น้องสาวตัวน้อยที่เพิ่งส่งยิ้มเขินอายมาให้เมื่อไม่ถึงสิบนาทีก่อนลอยละลิ่วขึ้นตามแรกกระแทกแล้วกลับร่วงหล่นลงนอนสงบอยู่บนพื้น ห่างจากผู้เป็นพี่ไม่ถึงสิบก้าว
อรุณรุ่งก้าวตรงไปที่ร่างนั้นอย่างเลื่อนลอย โลกพลันเงียบสนิทราวปราศจากสิ่งมีชีวิตใดใดมารับรู้ถึงเหตุการณ์ยามเช้าซึ่งเปลี่ยนแปลงคนที่ยังต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ
สัญญาณแห่งการมีชีวิตขาดหาย องศาผิดแผกของข้อต่อตามร่างกายแบบบางนั้นประจักษ์กับตา ก่อนที่สีแดงในเฉดที่เข้มที่สุดซึ่งไม่เข้ากับความอ่อนใสของนางฟ้าผู้อ่อนหวานเลยสักนิดจะไหลซึมออกมาย้อมพื้นหลัง พร้อมกับสายตาของผู้เป็นพี่ที่เริ่มพร่าเลือน
หน่วยกู้ภัยเดินทางมาถึงหลังจากนั้นไม่กี่นาที พร้อมกับสัญญาณสั่นของโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าของอรุณรุ่งแสดงว่ามีสายเรียกเข้า เด็กหนุ่มที่ถูกกันให้ยืนห่างออกมาขณะเจ้าหน้าที่กำลังขนย้ายร่างไร้ชีวิตของน้องสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับแล้วน้ำตาที่แค่เอ่อซึมก็เปลี่ยนเป็นไหลพรั่งพรูราวกับทำนบแตก
‘พี่ดอน....กินข้าวกันรึยังคะลูก ดูน้องด้วยนะคะ น้องรุ่งยังไม่ตื่นเหรอ ทำไมหม่าม้าโทรเข้าเครื่องน้องไม่ได้เลย?’
‘................’
‘หม่าม้าผัดข้าวผัดใส่ทัพเพอร์แวร์อยู่ในตู้กับข้าว ถ้ายังไงทอดไข่ดาวเพิ่มกันคนละฟองก็ดี เดี๋ยวหม่าม้ารับงานเสร็จก็จะแวะซื้อของเข้าบ้านด้วย....ถ้าพี่ดอนกับน้องรุ่งอยากมาเดินเล่นก็มาเจอหม่าม้าสักสิบเอ็ดโมงนะ...’
‘หม่าม้า.......หม่าม้า......’
‘อะไรลูก พี่ดอน!! เกิดอะไรขึ้น!?’
……………..
“พี่เลิกงานแล้วครับ ดอว์นหิวรึยัง?”
นายแพทย์วัชระเดินเข้ามาในส่วนหลังของห้องตรวจที่มีหนุ่มน้อยผมสีน้ำตาลนั่งก้มหน้านิดๆทอดสายตาเหมือนจับอยู่ที่หนังสือเล่มโตซึ่งเปิดกางอยู่บนเคาน์เตอร์ แต่หากสังเกตให้ดี จะพบว่าสายตาหลังเลนส์คู่นั้นทอดมองไปไกลกว่านั้น และราวกับเจ้าของดวงตานั้นกำลังจมอยู่กับบางอย่างในอดีต
“........ฮะ?”
เสียงตอบรับราวเพิ่งตื่นจากภวังค์ส่งผลให้คนแก่กว่าขมวดคิ้วฉับ ชายหนุ่มเริ่มปลดเสื้อกาวน์สีขาวออก ในขณะเดียวกันก็จับตามองสีหน้าที่ซีดขาวกว่าปกติของคนที่ยังนั่งอยู่กับที่ไปด้วย
“วันนี้เป็นอะไรไปครับ? ดอว์นดูไม่ค่อยสบายเลย เหมือนใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว.....ลอยไปไหนนักครับ...หืม?”
อรุณรุ่งยิ้มออกกับสีหน้าเป็นห่วงเป็นใยแบบไม่มีปกปิดของคนตัวโตที่ยังคงความเนี้ยบทุกท่วงท่า หนุ่มนัยน์ตาโศกเลยลุกขึ้นยืนแล้วก้าวช้าๆเข้ามาโอบแขนไปรอบเอวสอบแล้วซบหน้าลงกับบ่ากว้างของคุณหมอ
“ลอย.........มาหาเพชร”
ประโยคสั้นๆที่มีสำเนียงสูงต่ำราวดนตรีฉุดหัวใจคนฟังให้อิ่มเอม วัชระรู้ทั้งรู้ว่าเจ้าตัวคนพูดเจตนาเลี่ยงไม่ตอบคำถามของตน แต่ทั้งท่าทางทั้งน้ำเสียงออดอ้อนแบบนี้ จะมีใครใจแข็งคาดคั้นเด็กขี้อ้อนในอ้อมกอดคนนี้ได้กัน
“ความจริงดอว์นไม่ต้องสมัครงานก็ได้นะ แค่อ้อนแบบนี้ทุกวันเดี๋ยวพี่เพชรให้กินขนมหมื่นห้า ฮ่าๆๆๆๆ”
คนชมชอบการเย้าแหย่คนรักเอียงหน้าสูดกลิ่นหอมจากกลุ่มผมนุ่มนิ่มซ้ำๆจนหนำใจ ออกแรงเกร็งแขนสองข้างกระชับอ้อมกอดราวจะรัดให้อีกฝ่ายที่ตัวบางกว่าหลอมรวมเข้ามาเป็นเนื้อเดียวกัน
“ลอยมาหาพี่.....แล้วอย่าลอยลับไปไหนนะครับคนดี.....”
คนดีของหมอเพชรเงยหน้าขึ้นมาแล้วแตะจูบตรงสันกรามเนียนเรียบ กระซิบตอบคำทั้งที่ตัวเองเริ่มเขินอายจนหน้าแดงไปถึงใบหู
“คุณรัดแน่นขนาดนี้ ถึงจะอยากไป.....ผมก็ไปไม่ได้แล้วล่ะ”
“หึๆๆ ไปไม่ได้จริงๆแหละครับ เพราะเรื่องรู้ถึงพี่สุ ป่านนี้พ่อกับแม่พี่ก็รู้เรียบร้อย......ไม่แน่ ตอนนี้พี่ๆอีกสามก็อาจจะรู้กันครบแล้วด้วยซ้ำ”
“ฮะ!!! คุณ...คุณหมายความว่าไง?”
อรุณรุ่งยันตัวออกจากอ้อมกอดของคุณหมอตัวโตที่ยังพูดเรื่องที่คนฟังรู้สึกว่าเป็นเรื่องใหญ่ระดับคอขาดบาดตายได้ด้วยสีหน้าเรื่อยๆและน้ำเสียงระรื่น จนคนฟังชักไม่แน่ใจแล้วว่าหมอเพชรกำลังพูดภาษาไทยธรรมดาไม่ใช่ภาษาต่างด้าว
“ก็พี่สุน่ะ งานหลักแกเป็นพยาบาล แต่งานพิเศษของแกคือเป็นสายคอยรายงานความเคลื่อนไหวของพี่ให้พ่อกับแม่น่ะสิครับ”
“หา!?”
“ไม่ต้องหาหรอกครับ ป่านนี้พ่อกับแม่คงกำลังนั่งจับเข่าคุยกันแล้วล่ะว่าจะจัดการยังไงดี”
“แล้ว....แล้วผมต้องทำยังไง?”
“ก็ไม่ต้องทำยังไง ทำตัวปกติแบบนี้แหละครับ น่ารักที่สุดแล้ว”
วัชระเอื้อมมือกุมรอบข้อมือของคนที่ยังตกใจจนอ้าปากค้างแล้วรั้งให้ก้าวตามออกมานอกห้อง หันหน้าส่งยิ้มให้พี่สุพร้อมผงกศีรษะลาแต่พอจะเดินผ่านไปคนที่ถูกจูงไม่ยอมปล่อยก็สะบัดมือออกมาพนมไหว้ลาด้วยสีหน้าเจื่อนจืดจนน่าขัน
อรุณรุ่งก้มหน้าก้มตาเดินไม่ยอมสบตากับใครจนขึ้นมานั่งอยู่บนรถคันเดิมแล้วถึงหันมาตีหน้ายักษ์ถลึงตาใส่คนตัวโตที่ส่งเสียงหัวเราะกึกกักในคอไม่ยอมหยุด แถมพอสบตากันเข้าแทนที่วัชระจะเกรงใจแล้วเลิกขำ ชายหนุ่มกลับยิ่งหัวเราะหนักจนต้องก้มหน้าลงแนบกับหลังมือตัวเองที่วางอยู่บนพวงมาลัยแล้วปล่อยเสียงหัวเราะพรืดๆเป็นระลอกแบบกลั้นไว้ไม่ไหวจริงๆออกมา จนในที่สุดคนมองก็พลอยขำตามไปด้วยอย่างช่วยไม่ได้
“พอได้แล้ว.....ฮะๆๆ ก็มันตกใจนี่ ไม่เห็นจะ...ฮ่าๆๆ น่าขำตรงไหนเลย”
“ครับๆ....ฮ่าๆๆๆๆๆ ไม่ขำก็ไม่ขำ..หึๆๆ แล้ว....วันนี้เรากินอะไรกันดี?”
“ตามใจคุณดิ”
“ตามใจดอว์นแหละ เด็กเรียนจบทั้งทีต้องตามใจกันหน่อย ฮ่าๆๆๆ”
“เอ๊.....บอกให้หยุดขำไง.....หยุดขำแล้วออกรถ จะตามใจงั้นพาไปกินก๋วยเตี๋ยวเลย ผมอยากกินก๋วยเตี๋ยวเรือ ต้องร้านอร่อยๆด้วยนะ ไม่งั้นผมจะถือว่าคุณเลี้ยงไม่ดี.....แล้วคราวหน้าก็อย่าหวัง”
“โหดร้ายที่สุด.....หึๆๆ อุ้ย...อย่าทุบสิครับ หยุดแล้ว พี่ไม่ขำแล้ว....ฮะๆๆๆ”
วัชระขับรถขึ้นทางด่วน แต่ก็ยังต้องใช้เวลาไม่น้อยที่จะพาผู้โดยสารคนเดียวมานั่งกินก๋วยเตี๋ยวเรือที่รังสิตได้ตามคำเรียกร้อง ต่างคนต่างเจริญอาหารจนเมื่อจบมื้อตรงหน้าหนุ่มแว่นก็มีชามเปล่าอยู่ถึงสามส่วนที่ฝั่งคุณหมอที่เพิ่งปลดเนคไทออกตอนอยู่บนรถก็มีชามเปล่าอยู่ถึงสี่ชาม แล้วทั้งสองคนยังช่วยกันแคะขนมถ้วยกินเล่นต่อได้อีก แต่พอถึงเวลาจ่ายเงินอรุณรุ่งกลับตัดหน้าคนอาสาเป็นเจ้ามือ ทำเอาคนถือว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่กว่าถึงกับหน้านิ่วคิ้วขมวด
“แย่ๆ....อุตส่าห์คิดจะตกลงปลงใจด้วยทั้งที สงสัยต้องมีแฟนหน้าแก่ก่อนวัยแล้วมั้งเรา”
“ก็แย่งจ่าย....ไหนดอว์นบอกว่าพี่รวยกว่าไง แล้วทำไมไม่ให้พี่เลี้ยงล่ะครับ?”
“โห.....ก็ถือว่าฉลองเรียนจบ ผมก็อยากเลี้ยงบ้างสิ เอาน่า....นี่มื้อเล็กๆเอง ไว้พี่เพชรค่อยเลี้ยงมื้อใหญ่ๆ ดอว์นจะให้เลี้ยงจนพุงกางเลย....ดีมั้ย?”
คนปฏิบัติการณ์ง้อลงทุนเอนตัวเข้าหา แนบแก้มเข้ากับต้นแขนหนาๆของคนขับรถที่เพิ่งดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดเรียบร้อยแต่ยังทำหน้าตานิ่งๆเรียบๆที่คนมองรู้สึกว่ามันไม่เหมือน ‘พี่เพชร’ ที่คุ้นเคยเอาเสียเลย
“อืม.....พี่ว่าจะแกล้งงอนบ่อยๆดีกว่า.....”
“ว่าไงนะ?”
ประโยคที่คนขับรถตัวโตพูดออกมาเหมือนจะพูดลอยๆกับตัวเองทำให้ผู้โดยสารที่กำลังซุกซบเด้งตัวขึ้นมานั่งหลังตรงทันที ตามมาด้วยการมองลอดแว่นด้วยสายตาเอาเรื่อง
“ก็ดูสิ คุณอรุณรุ่งเวลาง้อน่ารักจะตาย....พูดก็ตั้งยาวแถมยังพี่เพชรอย่างโง้น พี่เพชรอย่างงี้อีก เดี๋ยวงอนทุกวันเลยดีกว่า วันละห้านาที....แค่สัปดาห์เดียว คนที่บอกพี่ว่า ‘ผมพูดไม่เก่ง’ ต้องกลายเป็นคนพูดเก่งแหงๆ หึๆๆๆ”
ผู้โดยสารคนพิเศษได้แต่เมินมองออกนอกหน้าต่าง หน้าแดงหูแดงแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากค้อนลมค้อนแล้งไปเรื่อย มิไยคนตัวโตที่ทำหน้าที่ขับรถจะชวนคุยเท่าไหร่ก็ไม่มีคำตอบหลุดจากปาก อย่างมากปฏิกิริยาที่วัชระได้รับก็แค่เสียงอือออในลำคอเท่านั้น
ในที่สุดคุณหมอที่ชอบแกล้งเด็กที่นั่งคอแข็งอยู่ข้างๆเป็นชีวิตจิตใจเลยเลิกหาเรื่องมาคุย แต่เปลี่ยนวิธีกลั่นแกล้งเป็นขั้นสุดยอดด้วยการเอื้อมมือเปิดเครื่องเสียงให้เพลงเดิมกับที่เคยฟังตอนสวมบทเป็นโจรขโมยจูบคราวนั้นดังขึ้นอีกครั้ง
“จอดให้ผมลงหน้าซอยก็ได้”
ผู้โดยสารเริ่มกลับมามีปากมีเสียงอีกครั้งเมื่อรถเคลื่อนมาใกล้จะถึงหน้าปากซอยเข้าหมู่บ้าน หลังจากนั่งเงียบบำเพ็ญตนเป็นคนใบ้มาเกือบสองชั่วโมง
ไม่ใช่แค่อรุณรุ่งที่แปลกใจว่าทำไมอยู่ในที่แคบๆกันสองคนโดยไม่มีคำพูดสักคำนานขนาดนี้ถึงไม่ทำให้รู้สึกอึดอัดเลยสักนิด แถมไม่ใช่แค่ตัวเองด้วยที่รู้สึกสบายๆ เพราะพอเหลือบตาไปมองคนตัวโต ก็เห็นว่าหมอเพชรนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ฮัมเพลงบ้าง เคาะนิ้วเป้นจังหวะกับพวงมาลัยบ้างมาได้ตลอดทางเหมือนกัน แต่นายแพทย์วัชระก็มีอาการสงสัยไม่ต่างกัน
คุณหมอหนุ่มที่มีประสบการณ์มากกว่าให้เหตุผลกับตัวเองว่าเพราะถึงไม่มีคำพูด แต่ร่องรอยที่แสดงว่าผู้โดยสารคนพิเศษกำลังมีความสุขมันทำให้ตนหัวใจพองจนสามารถอยู่เงียบๆได้ แถมชายหนุ่มยังคิดในใจด้วยซ้ำว่าต่อให้นานกว่านี้ เป็นทั้งวันทั้งคืนเลยเอ้า...รับรองได้ว่าจะไม่รู้สึกอึดอัดเลยสักนิด
“ไม่เอาอ้ะ มาถึงนี่แล้ว เดี๋ยวพี่เข้าไปส่งถึงบ้านเลยดีกว่า.....ไหนเลี้ยวตรงไหน?”
“แยกหน้าเลี้ยวซ้าย แต่แค่หน้าบ้านตกลงมั้ยครับ?”
“พี่ไม่อยากตกลงเลย.....อันที่จริง มีบางอย่างที่พี่ยังไม่เคยบอกดอว์น.....”
วัชระทอดเสียงท้ายประโยคแผ่วเบาจนอีกฝ่ายได้ยินไม่ชัด พอดีกับรถแล่นมาจวนถึงหน้าประตูบ้าน อรุณรุ่งจึงรีบส่งเสียงบอกให้จอด
“อ๊ะ...ถึงแล้ว จอดๆๆ”
รถสปอร์ตสีขาวจอดลงตามตำแหน่งหน้ารั้วบ้านหลังน้อยที่เปิดไฟสว่างไม่ขาดไม่เกิน แต่แทนที่เจ้าของบ้านจะหันมาลาแล้วเปิดประตูลงจากรถ วัชระกลับเห็นคนที่เพิ่งปลดเข็มขัดนิรภัยให้ตัวเองชะงักกึกแล้วกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากจนคนที่ยังนั่งในตำแหน่งคนขับได้ยินเสียงดังเอื๊อกเบาๆ
“มีอะไรรึเปล่า? อ๊ะ! นั่น”
“อืม....หม่าม้าออกมารอหน้าบ้าน สงสัยเพราะลืมโทรบอกว่าจะกลับค่ำ”
“ดีแล้ว พี่จะได้ลงไปไหว้”
“เอาจริงเหรอ? ผมไม่พร้อมจะบอกแม่ว่าคุณเป็นอะไรเหมือนอย่างที่คุณทำหรอกนะ”
ดวงหน้าขาวจับกับแสงไฟที่ลอดจากฟิล์มกรองแสงเบือนกลับมาสบตากับคนตัวโตเบื้องหลัง ก่อนจะพูดออกมาด้วยเสียงออดอ่อย
“ไม่ต้องห่วงครับ เรื่องนั้นไว้ก่อนก็ได้ ตอนนี้พี่ก็แค่ลงไปไหว้ ดอว์นอยากจะแนะนำว่าพี่เป็นพี่ หรือเป็นเพื่อนยังไงก็แล้วแต่....ส่วนเรื่องของเรา เรามาช่วยกัน ค่อยๆทำให้คุณแม่เข้าใจไปทีละนิดก็ได้นี่ครับ”
นายแพทย์หนุ่มเลื่อนรถจอดเทียบกับประตูหน้าบ้านเรียบร้อย แล้วกดปลดล็อค พร้อมๆกับให้ความมั่นใจคนรักที่กำลังอยู่ในอารมณ์ว้าวุ่น
“อืม...ตกลงครับ”
อรุณรุ่งยิ้มออกแล้วเลยเปิดประตูลงจากรถ ไม่ทันได้ยินประโยคลอยๆของวัชระที่เปิดประตูก้าวตามลงมาด้วย
“อีกอย่าง....พี่มีคนคนหนึ่งที่อยากพบมานานแล้ว”
“หม่าม้า.....นี่พี่เพชร พี่เพชรเป็น......”
ลูกชายคนเดียวของบ้านเริ่มการแนะนำอย่างไม่แน่ใจด้วยสุ้มเสียงตะกุกตะกักเมื่อเดินนำ ‘พี่เพชร’ ก้าวเข้ามาในแสงไฟที่มุขหน้าบ้านซึ่งมีหญิงวัยกลางคนเรือนร่างบอบบางในชุดนอนผ้าฝ้ายคลุมทับด้วยชุดคลุมสีเข้มอีกชั้นแบบที่ผู้เป็นลูกเห็นจนเจนตายืนรออยู่
“เอ๊ะ!!! หมอ....หมอเพชรลูกคุณหมอวิลาสินีใช่มั้ยคะ?”
อรุณรุ่งที่ล้ำอยู่ข้างหน้าหนึ่งก้าวหันขวับกลับมามองคนที่เดินตามเข้าบ้านมาช้าๆทันที หัวคิ้วเข้มจัดหากได้รูปสวยนั้นขมวดมุ่นพร้อมกับมือข้างซ้ายยกขึ้นเลื่อนแว่นสายตาให้เข้าที่ทั้งที่มันก็อยู่ในที่ของมันอยู่แล้วด้วยกิริยายามเผลอตัว
“ครับ คุณอา สวัสดีครับ ไม่ได้เจอกันนานเลย....แล้วนี่น้องรุ่งไม่อยู่บ้านหรือครับ?”
“น้องรุ่ง!?! / น้องรุ่ง.....”
พี่ชายของน้องรุ่งตอบรับด้วยความแปลกใจรวมทั้งอาการเจ็บร้าวที่พุ่งขึ้นมาในอก ในขณะที่ผู้เป็นมารดากลับตอบรับด้วยเสียงแผ่วเบาทอดยาวและสีหน้านิ่งสงบจนเกินที่นายแพทย์วัชระจะคาดเดาว่าอะไรที่ทำให้ทั้งสองคนมีท่าทีอย่างที่เห็น
“ทำไม?”
เสียงกระซิบถามลอยๆให้พอได้ยินกันสองคนดังจากปากอรุณรุ่งที่มีสีหน้าซีดเผือดจนวัชระใจหาย เมื่อเทียบกับรอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่เพิ่งมีให้กันเมื่อเย็น
ขณะขยับจะตอบให้เด็กน้อยที่ยืนเคียงข้างคลายสงสัย คุณเอมอรก็เดินนำเข้าบ้านพร้อมทั้งเชื้อเชิญชายหนุ่มให้ตามเข้าไปในห้องรับแขกแล้ว
“คุณหมอเข้าไปนั่งในบ้านก่อนนะคะ นั่งคุยกันจะดีกว่า”
อรุณรุ่งถูกสั่งให้ไปรินน้ำเย็นๆมาให้คุณหมอ ในขณะที่คุณเอมอรปรับสีหน้าให้เป็นปกติ รอยยิ้มน้อยๆประดับบนวงหน้าที่ยังคงงดงามตามวัย แม้จะต่างไปจากภาพในความทรงจำของชายหนุ่มบ้าง แต่ก็ไม่ผิดแปลกจนจำไม่ได้ แม้ว่าเวลาแค่สี่ปีที่ไม่ได้เจอกันจะทำให้คุณเอมอรดูมีอายุขึ้นอย่างชัดเจนจนน่าใจหายก็ตาม
วัชระรับแก้วน้ำจากมือของคนที่รับรู้กันเพียงในใจว่าอยู่ในสถานะไหนของกันและกันแล้วยกขึ้นจิบแต่เพียงน้อย พอวางแก้วลงชายหนุ่มก็สัมผัสได้ถึงความเงียบอย่างผิดปกติ
“เอ่อ.....คือ น้องรุ่งหลับแล้วหรือครับคุณอา? ถ้าอย่างนั้นไว้วันหลังผมค่อยมาใหม่ก็ได้ ไม่ได้เจอกันนาน ป่านนี้คงโตเป็นสาวเต็มตัวแล้วสินะครับ”
“.......น้องรุ่งไปแล้วค่ะ เสียไปจะครบสี่ปีแล้ว”
วัชระเบิกตากว้างคิ้วพาดตรงเลิกขึ้นสูงราวกับเจ้าตัวจะบอกว่าประโยคที่ได้ยินเมื่อครู่เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ ก่อนที่น้ำหยดหนึ่งจะไหลจากหน่วยตาคมกริบ เพียงหยดเดียวก่อนที่ชายหนุ่มจะตั้งสติได้
“ว่าไงนะครับ แต่....แต่น้องรุ่งแข็งแรงขึ้นมากแล้ว....แล้ว?”
“อุบัติเหตุ.....น้องสาวของผมถูกรถชน”
.................................................................................
..โปรดติดตามตอนต่อไป..
-
:m15: :m15: :m15:
โถ พี่หมอเพชร ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย
เรื่องนี้จะทำให้ ความสัมพันธ์ของเพชรกับดอร์น แย่ลงมั้ยเนี่ย
สะกิด ต่อมเศร้าเค้าขนาดนี้
-
กำลังจะไปได้สวย คุณหมอจะโผล่กลางป้องขึ้นมาทำม้ายยย
-
นู๋...ยังไม่ฟื้นจากตอนที่แล้ว....แค่เห็นเม้นท์แรกก็หายใจหายคอไม่ทั่วท้อง :m15:
กลัวน้ำตาจะท่วมห้อง(ทำงานY____Y)
แวะมาช่วยคุณ RakorN จด memo อีกแรง
แต่ขอแปะโป้งไว้ก่อนนะเจเจ้ นู๋จิตใจอ่อนไหวอย่างแรง :sad2:
ปล. กอดเจเจ้ เบา เบา ก่อนไป :กอด1:
-
เปิดมาก็ว่าหวานๆ ....ที่จริงความสงบก่อนพายุสินะ
หนูจิตใจอ่อนไหวนะ แล้วยังสอบอยู่อีก อ๊าาาาาาา
พี่เพชรก็ช่างไม่รู้อะไรเลย ไปสะกิดต่อมเค้า
ต่อจากนี้ขอแปะไว้ก่อนได้มั้ยอ่ะ หนูกลัวน้ำตาจะท่วมห้องสอบ
ปล. ขอร้องนะคะคุณนุ่น พอหายดราม่าแล้ววงเล็บไว้หัวเรื่องซักนิดนึง กลัวทั้งดราม่า กลัวทั้งลงแดงตายเพราะๆไม่ได้อ่านค่ะ !!
-
รอนับ memo ของ rakorn ดีกว่าได้มาม่าครบลังแล้วจะมาอ่าน ฮือ เศร้าล่วงหน้า
-
มันจะไม่ดราม่าใช่มั้ย
เรื่องน้องรุ่งจะไม่ทำให้น้องดอว์นกับพี่เพชรมีปัญหากันใช่มั้ย
งืออออออออออ
หมอคนที่น้องรุ่งจะมาหาก่อนถูกรถชนนี่พี่เพชรใช่มั้ย
ฮือออออออออ
-
โอยยยยยยยยยยยยยยยยย ใจเต้นตึกตักเลย
แล้วก็...............โดนตัดฉับ!!! เง้ออออออ >_<
-
:sad4:
-
ตายล่ะ..มีแต่คนกลัวมาม่ากันทั้งนั้นเลย
เอาล่ะ อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด เพราะป้าก็รู้สึกตาขวาเขม่นยังไงไม่รู้
หนูนุ่นจ๋า..ต้องเตรียมผ้าเช็ดหน้าขนาดธรรมดาๆ หรือผ้าขนหนูดีคะ
-
ตอนแรกก็เดาเอาว่าคนที่น้องรุ่งแอบชอบน่าจะเป็นพี่หมอเพชรนะ
แล้วมาอ่านตอนล่าสุดนี่ก็คิดว่าน่าจะเป็นจริงแล้วล่ะ
ก็ไม่รู้ว่าดอว์นจะรู้สึกยังไงนะที่ตอนนี้มาเป็นแฟนกับคนที่น้องตัวเองชอบ
เราคิดว่าดอว์นน่าจะตกใจสับสนนิดหน่อยแต่ก็ไม่น่าจะถึงกับเลิกกับหมอเพชร
แล้วอีกอย่างน่าจะใช้ชีวิตและรักคนที่น้องสาวตัวเองรักเผื่อด้วยล่ะมั้ง(ถ้ามองในแง่ดี)
เพราะเรื่องนี้ไม่มีใครผิดแต่แค่จังหวะมันมาประจวบเหมาะ สงสารดอว์นอ่ะ
-
โฮ ๆ :m15: :monkeysad: ทำไมโลกมันกลมอย่างนี้ละ แล้วน้องดอว์นกับพี่หมอจะยังไงกันเนี่ย
-
กระชากใจ!!!!!!!
สงสารเพชร คงช๊อคไปเลย
-
:m8:
เฮ้อ....
-
ตายล่ะ..มีแต่คนกลัวมาม่ากันทั้งนั้นเลย
เอาล่ะ อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด เพราะป้าก็รู้สึกตาขวาเขม่นยังไงไม่รู้
หนูนุ่นจ๋า..ต้องเตรียมผ้าเช็ดหน้าขนาดธรรมดาๆ หรือผ้าขนหนูดีคะ
สงสัยว่าต้องเป็นผ้านวมแล้วคะ คุณนายแก้ว
หวาน ๆ อยู่ดี ๆ ตัดมาโศกาอีกแล้ว กระชากฟิวล์ กันเห็น ๆ
น้องสาวชั้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาน
+1 แก้คิดถึง และ นอยด์ (นิดนึงชิส์)
-
ดอว์นจะคิดยังไงกับพี่เพชรยังไง
ถ้ารู้ว่าคนที่น้องรุ่งตั้งใจไปหาในวันนั้นเป็น...
-
ประกาศ ๆ ๆ
พายุแห่งความเศร้าโศก กำลังจะพัดกระหน่ำอย่างรุนแรง
เตรียมหาที่หลบใจ ด่วน :sad4:
-
:serius2:
+1
-
โฮฮฮฮฮฮ
เศร้าตอนจบ
ปล.มาต่อเร็วๆๆน๊า
-
แง๊ มาม่าแน่ๆ ไม่เอานะๆ ไมอยากให้มาม่าเลย กระซิกๆ
ปล.ทำไมร้านก๋วยเตี๋ยวเรือต้องมีขนมถ้วย ร้านที่เราชอบทานสมัยมหาลัย(ไม่ใช่แถบรังสิต)ก็มีขนมถ้วยเหมือนกัน หรือกินด้วยกันแล้วอร่อย?555
-
:sad4:
-
:m15: :m15: :m15: :m15:
พี่นุ่นงะ
หนูไม่น่ามาอ่านตอนนี้ก่อนไปอ่านหนังสือสอบของพรุ่งนี้เลยอ่ะ
:m15: :m15: :m15: :m15:
สงสารพี่ดอว์นอ่า~~~
-
น้ำจากตา นึกว่าของใคร... ของเรานี่เอง :sad4:
อ่านแล้วใจไม่ดีเลยค่ะ
รอวันมาม่าหมดตลาดนะคะ o7
ปล.คุณนุ่นทำน้ำ(ตา)ท่วมทู้
-
:m15: อยากบอกว่า...แล้วมันจะผ่านเลยไป เก็บภาพความทรงจำดีดีไว้เมื่อคิดถึงกัน
:z3: อยากให้พี่ดอร์นเข้มแข็งกว่านี้จัง
:กอด1:
-
จะมีมาม่ามั้ยเนี่ย
สงสารดอร์นอ่า
คนแต่งอย่าใจร้ายนะครับ
-
กำลังหวานใส่กันอยู่ดี ๆ
ต้องมามีเรื่องให้เศร้าอีกแล้ว
หมอเพชรถามหาน้องรุ่ง
ทำให้แม่น้องรุ่งกับพี่ดอว์นเศร้าอีกจนได้
-
ถ้าจะมีมาม่า ขอรสหมูสับนะคะ กินเผ็ดมากไม่ได้ เป็นโรคกระเพาะ :sad11:
-
T^T
-
เรื่องนี้จะจบแบบไหนไม่รู้ แต่ที่แน่ ๆ หมอเพชรเคยจีบหนูป่วนตอนที่น้องไปฝึกงานที่โรงพยาบาลของหมอเพชร
ซึ่งหนูป่วนเป็นรุ่นน้องของพี่ดอว์นอีกที แบบนี้จะให้เข้าใจว่ายังงัยเอ่ย
คือเวลาในปัจจุบันของเรื่องนี้หนูป่วนยังเรียนอยู่เลยอ่ะ ไม่อยากจะคิดอะไรหรอกนะ
แต่ว่าก็ต้มน้ำรอแล้วอ่ะ ถึงเวลาเอามาม่าใส่จะได้กินแบบเนียน ๆ
-
:m15: :m15: :m15:
คนแต่งสงสารคนอ่านหน่อยน้าา
-
:o12:
-
เปิดเข้ามาเจอน้ำตาท่วมทู้
เพราะงั้นเค้าขอไปทำใจสักพักก่อนนะ
แล้วจิกลับมาอ่าน
TT^TT
-
ไม่เป็นไรนะครับดอร์น คิดอีกทางนึง เพราะน้องรุ่งเราถึงมีสายใยผูกโยงมาพบเจอกันอีกครั้ง
แล้วก็อดีตก็ล่วงเลย เปิดใจให้กว้างไว้ พี่เพชรอ้าแขนรออยู่...มีความสุขเผื่อน้อง
แล้วก็ที่สำคัญ เราจะได้ฝึกให้อภัยตัวองด้วย
แต่งซะ--- อ่านไป งื้ดไป เหลืออีกตั้งกี่memo นะ อ๊ากซซซซซซซ
-
ปรับอารมณ์ไม่ทัน หวานอยู่ดีๆ มาเศร้าตอนจบซะได้ :m15:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :กอด1:
-
เหมือนหมอเพชรก็รู้สึกกับน้องรุ่งค่อนข้างพิเศษนะ...ถึงจะไม่ใช่ในฐานะคนรักแต่ดอว์นก็ต้องเสียใจมากแน่ๆ อย่างน้อยน้องรุ่งก็รักหมอเพชรอ่ะ...ดอว์นคงทำใจลำบากแน่เลย
เพชรไม่น่าจุดชนวนเลย :serius2:
-
:เฮ้อ: จะเกิดอะไรขึ้นบ้างล่ะเนี่ย
เรื่องนี้คงต้องทำให้น้องดอว์นสงสัยหลายเรื่อง
ยิ่งเป็นคนคิดมากติดอันดับอยู่ด้วย
หน้าที่หมอเพชรแล้วล่ะค่ะ งานนี้ต้องเคลียร์ยาว
ทั้งกับน้องดอว์น และคนอ่านด้วยนะ
-
ย๊ากกกก เครียด
-
อารมณ์ของคนอ่านตอนแรก
:-[
อารมณ์ของคนอ่านตอนอ่านจบ
:monkeysad:
อะไรมันจะขนาดนี้คะมาม่าชามโตแน่ๆเลย
anajulia ใจร้ายยยย
ไม่ให้เวลาคนอ่านปรับตัวปรับใจมั่งเลย กระซิกๆ
ตอนแรกก็หวานจนมดกัดตา
แปบเดียวกลับมานั่งซดมาม่าอีกแล้ว
ขอให้น้องดอว์นของพี่ไม่เอาเรื่องในอดีตมาคิดมาก
จนทำให้ทั้งตัวเองและพี่เพชรเสียใจนะจ้ะ
:กอด1:คนเขียนกับน้องดอว์นแน้น....แน่น
-
อีกแล้วหวานอยู่ดีๆจบเศร้า
น้ำตาท่วมเลย พี่นุ่น :o12:
:กอด1:
-
เหอะๆ มาม่าอีกแล้ว o22
-
T^T
พี่หมอไม่รู้ว่าน้องรุ่งเสีย เหรอ???
โฮๆๆๆๆ
แล้วยังไงล่ะทีนี้ ,, ไม่ใช่ว่าชอบน้องรุ่งหรอกนะ
จะโป้งให้ !!!
-
อย่าๆ อย่าบีบคั้นคนอ่าน....เครียดดดดด
-
:a6: :a6:
พี่หมอเพชรเอ๊ยยยย โผล่มากลางป้องเลยนะ T T
โอยยย แล้วอย่างนี้ความสัมพันธ์ของทั้งจะเป็นยังไงละเนี่ยะ
-
โอ้ยยยปรับอารมณ์ไม่ทัน :z3:
-
โอ๊ยยยยยย... ดราม่าจิงจัง อย่าบอกนะว่า น้องรุ่ง กิ๊กกะพี่เพชรมาก่อนเนี่ยยยยยย :serius2:
-
พี่เพชรไม่รู้เรื่องน้องรุ่งมาก่อนเหรอเนี่ย :sad3:
-
^
^
^
แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ยังเพิ่งจะได้มาแค่สองหน้าเองค่ะ
วันนี้คนเขียนต้องไปภูธรแล้วด้วย
ขอโทษที่ทำให้ต้องรอหลายวันนะคะ
ไม่เกินวันพุธเจอกันค่ะ :กอด1:
(อยากคุยด้วยมาก แต่ก็กลัวจะเปิดเผยเนื้อหา หงิงๆ)
-
มันจะบังเอิญอะไรขนาดนี้
เหมือนกับว่าพี่เพชรเป็นรักแรกของน้องรุ่ง..แล้วดอว์นจะรู้สึกกระอักกระอ่วนใจมั้ยเนี่ย...
ปล.เวลาน้องดอว์นอ้อนพี่เพชรนี่น่ารักมากเลย :m1:
-
สงสาร...ทุกคน :monkeysad:
-
ทำไมตอนต้นกะตอนท้ายมันคนละฟีลเลยง่ะ :o12:
-
โอ๊ยยย ปวดใจ โดนพี่นุ่นใช้ความหวานหลอกล่อ
ช่วงต้น น่ารัก ดอนอ้อนๆ หวานเชียว
ช่วงก่อนจบ เครียดเลย :sad4:
-
ตอนหน้าจะมีการต้มมาม่าแจกรึเปล่าคะ? จะได้เตรียมตัวเตรียมใจไว้ล่วงหน้า
งานนี้ถ้าจะมีการเคลียกันอีกยาว
เตรียมผ้าเช็ดหน้าไว้รอ
:monkeysad:
-
เศร้า สุดทรมานน..
-
อ่านทันแลัวครับ..
หมอเพชรอาจมีความหลังกับน้องรุ่งแน่ๆ..
-
^
^
^
ยินดีต้อนรับค่ะคุณMileson สำหรับสิ่งที่คิด แหะๆ มาอ่านตอนต่อไปกันดีกว่านะคะทุกท่าน
...................................
............................................. :กอด1:
..................................................................
ตอนที่๒๖ คนสำคัญ
‘พี่หมอ.....เมื่อกี้น้องรุ่งได้ยินว่าอาทิตย์หน้าก็วันเกิดพี่หมอแล้วหรือคะ?’
‘ครับ ทำไมครับ น้องรุ่งมีของขวัญวันเกิดจะให้พี่รึเปล่า?’
‘ก็.....ก็แล้วพี่หมออยากได้อะไรล่ะคะ?’
‘พี่ขอแค่คำอวยพรวันเกิดจากน้องรุ่งก็พอแล้วครับ’
“พี่ไม่รู้เลย.....พี่หมอไม่รู้เลยว่าน้องรุ่งไม่อยู่แล้ว......”
เมื่อชั่วโมงก่อนวัชระควบคุมสติเอ่ยลาคุณเอมอรที่รับไหว้พร้อมคำพูดทีเล่นทีจริงเพื่อให้สถานการณ์ดีขึ้นว่าครั้งต่อไปที่เจอกันคงไม่ใช่ที่โรงพยาบาลนะพร้อมรอยยิ้มในหน้า
สองแม่ลูกเดินออกมาส่งนายแพทย์หนุ่มถึงประตูรั้วเก่าคร่ำตามอายุการใช้งาน สายตาสองคู่ลอบสบกันในความมืด ประกายบางอย่างในดวงตาของบัณฑิตหมาดๆสะกิดใจคนมอง แต่ถึงอย่างนั้น การที่มีคุณเอมอรอยู่ด้วยก็ทำให้วัชระไม่สามารถแสดงออกอะไรได้มากนัก
ชายหนุ่มเก็บความกังวลถึงประกายตาสีอ่อนที่ฉายแววสับสนอีกทั้งยังคำถามบางอย่างที่คนมองก็ไม่แน่ใจว่ามันคืออะไรไว้ภายใน ระหว่างที่ขับรถกลับคอนโดกลางกรุงที่ขอแยกออกมาอยู่คนเดียวหลังเรียนจบข้อมูลที่เพิ่งได้รับรู้เกี่ยวกับน้องสาวผู้อ่อนหวานที่เคยคิดจะขยับขั้นความสัมพันธ์เข้าไปอีกนิดเมื่อนานมาแล้วก็หมุนวนอยู่ในสมอง ความคิดคำนึงถึงรุ่งอรุณทำให้ภาพเก่าๆย้อนกลับมา ที่คิดว่าลืมไปแล้ว....ก็กลับแจ่มชัดทุกบทตอน
เด็กชายวัชระได้เจอน้องตัวเล็กครั้งแรกตอนที่ตามแพทย์หญิงวิลาสินีมาโรงพยาบาลเพราะพี่เลี้ยงขออนุญาตลากลับบ้านต่างจังหวัดช่วงวันหยุดปีใหม่ หนุ่มน้อยวัยเจ็ดขวบหลบรอดอ้อมแขนของพี่ผู้ช่วยพยาบาลที่คุณหมอฝากให้ดูแลขณะมีคนไข้แล้วเปิดประตูวิ่งเข้าห้องตรวจตามประสาเด็ก แต่เมื่อเข้าไปในห้องได้ กลับมีคนแปลกหน้าอยู่ในห้องถึงสี่คน แถมหนึ่งในนั้นยังเป็นฝรั่งผมทองตัวโตเสียด้วย
ไม่ใช่คุณฝรั่งผมทองหรอกที่ทำให้เด็กชายเพชรสนใจแต่คนที่ทำให้สนใจมากจนจ้องมองไม่วางตากลับเป็นน้องตัวเล็กๆเหมือนตุ๊กตาสองคนที่ถูกจับแต่งตัวด้วยชุดเอี๊ยมเหมือนกันจะผิดกันก็แค่คนหนึ่งผมยาวผูกรวบเป็นหางม้าที่กำลังนั่งอยู่บนตักแม่ของเพชร ส่วนอีกคนที่ผมสั้นกำลังนั่งอยู่ตรงมุมของเล่นเล็กๆในห้องตรวจ น้องเงยหน้ามามองตามเสียงเปิดประตูแวบเดียวแล้วส่งยิ้มโชว์ฟันซี่เล็กๆมาให้
ขณะที่แพทย์หญิงวิลาสินีส่งสายตาดุๆมาให้ลูกชายคนเล็ก น้องแก้มยุ้ยที่นั่งอยู่ตรงมุมของเล่นเมื่อกี้ก็เดินเตาะแตะเข้ามาหาเด็กชายที่ยังยืนแข็งอยู่หน้าปากประตู มือเล็กป้อมจับกำได้แค่สองนิ้วของเด็กชายก่อนจะเขย่าเบาๆแล้วออกแรงลากให้ก้าวตาม คำพูดแบบเด็กๆที่ยังเรียงประโยคไม่เป็นพร้อมกับท่าทางแบบนั้นก็ทำให้หมอเพชรในวัยเจ็ดขวบเข้าใจได้แล้วว่าน้องอยากให้ไปด้วยกัน
‘มา....พี่ มาซิ....ซิ’
เด็กชายวัชระเหลือบมองหน้าคุณหมอที่กำลังทำงาน เห็นแม่ส่ายหน้าน้อยๆแต่ก็ส่งยิ้มมาให้ ตอนนั้นเขาไม่รู้หรอกว่าแม่ยิ้มเพราะอะไร แต่ก็เบาใจว่าแม่ไม่ดุแล้ว แถมน้องตัวเล็กๆแก้มยุ้ยนี่ก็ดูกลมๆป้อมๆเหมือนตุ๊กตาเลย เสียงที่พูดเป็นประโยคสั้นๆนั่นก็เหมือนลูกแมวขี้เล่นที่ร้องเหมียวๆออดอ้อน ครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้นเด็กชายวัยเจ็ดขวบจึงนั่งขัดสมาธิพิงผนังอ่านนิทานประกอบภาพให้น้องตุ๊กตาที่นั่งบนตักฟังโดยมีเสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากของน้องดังขึ้นเป็นระยะ
‘Dawn, come on. We’ll go home now.’
‘ปะป๊า....’
วัชระเงยหน้าขึ้นมองไปทางโต๊ะคุณหมอแล้วก็เห็นว่าตอนนี้น้องหางม้าแก้มยุ้ยลงมายืนพิงอยู่กับผู้หญิงตัวเล็กๆอีกคนแล้ว และเด็กชายก็รู้สึกโหวงวูบขึ้นมาเมื่อเจ้าตัวเล็กกลมปุ๊กที่นั่งอิงอกอยู่จู่ๆก็ลุกขึ้นถลาเข้าไปหาอ้อมแขนกว้างใหญ่ที่เปิดรอของพ่อ เด็กชายเห็นผู้หญิงตัวเล็กคนนั้นกระซิบอะไรบางอย่างข้างหูน้อง แล้วน้องที่เพิ่งจะรู้ว่าชื่อดอว์นก็โผไปกอดแม่ของเขาไว้ แม่ก็ก้มตัวมาให้น้องจุ๊บแก้มก่อนจะจุ๊บตอบ
จากนั้นขณะที่ปะป๊าของน้องกำลังจูงไปทางประตู น้องดอว์นตัวกลมก็สะบัดมือออกแล้ววิ่งมาทางเด็กชายที่ยังนั่งมองอยู่กับที่ พอมาถึงตัวจมูกแหลมเล็กก็จู่โจมกดลงมาบนแก้มแล้วหอมดังฟอดทั้งสองข้าง ก่อนเจ้าตัวเล็กจะโถมเข้ากอดไว้โดยทิ้งน้ำหนักลงมาทั้งตัวอีกครั้ง
‘บ๊ายบาย....พี่ บาย...’
‘บ๊ายบาย แล้วมาอีกนะ พี่จะอ่านนิทานให้ฟังอีก’
‘อือๆ’
‘แล้วมานะ....ดอว์น’
นับจากคราวนั้น เด็กชายวัชระไม่เคยเจอน้องดอว์นอีกเลย ได้แต่คลาดกันไปมา จนความทรงจำเกี่ยวกับเจ้าตัวกลมนุ่มนิ่มนั่นเลือนหาย ยิ่งเมื่อโตขึ้นจนเข้าสู่วัยหนุ่ม ภาพของเด็กหญิงแก้มใสที่ส่งยิ้มอ่อนหวานมาให้ทุกครั้งที่ติดสอยห้อยตามแม่หรือพ่อมาโรงพยาบาลก็เข้ามาซ้อนทับ
น้องรุ่งน่ารัก อ่อนหวาน เป็นเด็กผู้หญิงที่ไม่ได้หวานแค่หน้าตา แต่น้องรุ่งอ่อนโยนและทำให้คนที่เริ่มรู้จักด้วยฐานะพี่ชายอย่างนายวัชระเกิดความรู้สึกอยากปกป้อง อยากทะนุถนอม
ด้วยความที่อายุห่างกันถึงห้าปี ทำให้เด็กชายในวัยมัธยมมักจะต้องหาเรื่องมาโรงพยาบาลหลังเลิกเรียน บางทีก็อยู่จนดึกดื่นรอเวลาพ่อกับแม่จะเลิกงาน และระหว่างนั้นเองที่วัชระจะเข้าไปอยู่เป็นเพื่อนน้องรุ่งกับคุณอาผู้หญิงในห้องพักผู้ป่วย
ถึงจะมีบางช่วงบางตอนที่ห่างหายจากการได้พบปะพูดคุยกันไปบ้าง โดยเฉพาะเมื่อชายหนุ่มเข้าสู่ปีที่เตรียมตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัยและมีปมอยู่ภายในใจเสมอมาว่าตัวเองไม่เก่งเท่าและไม่ดีเท่าพวกพี่ๆ ตลอดจนเข้าเรียนปีที่หนึ่งจนถึงปีที่สองในคณะแพทยศาสตร์แห่งมหาวิทยาลัยรัฐที่มีชื่อเสียงติดอันดับต้นๆของประเทศ ประกอบกับน้องรุ่งเองก็เริ่มแข็งแรงจนไม่จำเป็นจะต้องมานอนโรงพยาบาลบ่อยๆอีกแล้ว
แต่ถึงกระนั้น เมื่อได้มาเจอกันอีกทีเมื่อวัชระเป็นหนุ่มเต็มตัว และรุ่งอรุณก็กำลังเรียนมัธยมปลายปีสุดท้าย ความรู้สึกเก่าๆก็หวนกลับมาอีกครั้งเมื่อน้องรุ่งไม่ได้เปลี่ยนไปจากภาพในความทรงจำเลย นอกจากจะดูเป็นสาวขึ้นเท่านั้นเอง สายตาที่มองมายังพี่หมอด้วยความชื่นชมกลับยิ่งทวีความชัดเจนยิ่งขึ้นด้วยซ้ำ
‘ก็.....ก็แล้วพี่หมออยากได้อะไรล่ะคะ?’
‘พี่ขอแค่คำอวยพรวันเกิดจากน้องรุ่งก็พอแล้วครับ’
นายแพทย์วัชระถอดเสื้อผ้าโยนลงตะกร้า ใช้เวลาในห้องน้ำนานกว่าปกติ จงใจให้สายน้ำอุ่นจัดช่วยผ่อนคลายความรู้สึกเครียดเขม็งที่ได้รับรู้เรื่องราวของน้องรุ่ง.....ผู้หญิงคนแรกที่เกือบจะ ‘รัก’
ชายหนุ่มใช้ผ้าเช็ดตัวพันไว้รอบเอวก่อนจะลงมือซับหยดน้ำที่เกาะตามร่างกายช้าๆ เมื่อมองเข้าไปในกระจกเห็นแววตาสับสนของตัวเองก็พานนึกถึงแววตาอีกคู่ที่มองมาเมื่อหัวค่ำ วัชระตบหน้าผากตัวเองดังป้าบ พร้อมทั้งด่าตัวเองในใจที่ปล่อยให้เรื่องเก่าๆและอารมณ์อ่อนไหวมาทำให้ละเลยความรู้สึกของคนสำคัญมาหลายชั่วโมงขนาดนี้
ทั้งที่ยังอยู่ในชุดผ้าขนหนูผืนเดียวคนที่เพิ่งรู้ตัวว่าพลาดไปแล้วที่กะจะเซอร์ไพรส์คนรักด้วยการไม่พูดไม่บอกก่อนว่าที่จริงแล้วเราไม่ใช่คนอื่นคนไกลขนาดนั้นเลยรีบหยิบโทรศัพท์มากดเตรียมโทรออกหาอรุณรุ่งทันที
แต่แค่หยิบเครื่องขึ้นมาดูก็เห็นแล้วว่ามีสายไม่ได้รับสามสาย และพอกดดูก็เริ่มรู้สึกอยากพุ่งเอาหัวโขกกำแพง สามสายไม่ได้รับจากดอว์นแต่ละสายห่างกันสิบนาที และครั้งล่าสุดที่อีกฝ่ายเรียกมามันเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว
คนที่บอกว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่มาตลอดกดโทรออกซ้ำๆ แต่ให้พยายามต่อสายเท่าไหร่คนที่เป็นห่วงความรู้สึกแทบแย่ก็ไม่ยอมรับสาย จะให้บุกไปหาถึงบ้านตอนนี้ กว่าจะไปถึงก็คงเกือบเที่ยงคืน แล้วจะอธิบายกับคุณเอมอรว่ายังไง ข้ออ้างอะไรก็ไม่เห็นจะน่าเชื่อสักอย่าง แล้วถ้าไปบอกตรงๆว่าผมเป็นห่วงคนรัก กลัวว่าเด็กน้อยขี้อ้อนของผมจะคิดมาก ก่อนจะได้พบหน้าได้อธิบายกับดอว์น ก็มีหวังว่าคุณอาผู้ใจดีคงตะเพิดออกจากบ้านหลังน้อยนั่นโดยยังไม่ทันได้ทำอย่างใจแน่ๆ
คุณหมอตัวโตนอนกระสับกระส่ายกระวนกระวายตลอดคืน.....ไม่ใช่เพราะเรื่องของน้องรุ่งที่รบกวนจิตใจเมื่อตอนหัวค่ำ แต่เพราะพี่ชายของน้องรุ่ง....คนคนแรกที่หมอเพชรมั่นใจว่ารักและพร้อมจะพาไปแนะนำกับทุกคนในบ้าน คนสำคัญทั้งอดีต ปัจจุบัน และอนาคตคนนี้ต่างหาก
คืนนั้นมีคนสองคนนอนไม่หลับ แต่การนอนไม่หลับครั้งนี้ของอรุณรุ่งเจ้าตัวกลับไม่กล้าที่จะแอบเข้าห้องนอนใหญ่ไปนอนข้างแม่เหมือนเคย และแม้แต่สิ่งที่เคยทำอย่างการเขียนจดหมายหาน้องสาวคนเดียว.....พี่ดอนที่กำลังจมอยู่ในวังวนของความสับสนก็ทำไม่ได้
คำถามมากมายผุดขึ้นในห้วงความคิด และคำตอบที่เจ้าตัวพยายามหามาตอบตัวเองก็ล้วนแล้วแต่เป็นคำตอบที่ไม่ช่วยให้สบายใจขึ้นเลยสักนิด มีแต่จะยิ่งขมวดเกลียวปมในใจให้เพิ่มมากขึ้นและแน่นหนาขึ้นทุกที
‘เพชรรู้จักกับน้องรุ่ง....’
‘รู้จักกัน...แล้วความสัมพันธ์ล่ะเป็นแบบไหน?’
‘ลูกของหมอกับคนไข้.....พี่กับน้อง.....เพื่อน.........หรือว่า...มากกว่านั้น?’
‘ถ้าแค่ลูกของหมอกับคนไข้คงไม่มีทางแน่ที่ผ่านไปตั้งสี่ปีแต่ยังจำได้แม่น.....แล้วยิ่งถึงกับมีน้ำตา.....เพชร...มันหมายความว่ายังไง?’
‘แล้ว......พี่หมอของน้องรุ่งคนนั้น.....เพชร....พี่หมอ...ใช่รึเปล่า....ถ้าใช่...?’
‘ที่มองมาด้วยสายตาแบบนั้น....ตั้งแต่ครั้งแรก ผมไม่ได้รู้สึกไปเองสินะ....ที่คิดว่าคุณจำได้.....แต่คนที่คุณจำได้คือใครกันแน่? เป็นน้องรุ่งใช่มั้ย?’
หลังจากรวบรวมความกล้าโทรไปหา อยากจะคุย อยากจะถาม อยากได้คำอธิบาย แต่อีกฝ่ายกลับไม่รับทั้งที่ปกติไม่เคยเป็นแบบนี้อรุณรุ่งก็ถอดใจ
และทั้งๆที่ตั้งใจจะนอนให้หลับเพื่อจะลืมเรื่องที่รบกวนจิตใจแม้เพียงชั่วครู่ก็ยังดี แต่อรุณรุ่งกลับหลับไม่ลง เสียงสัญญาณสั่นของโทรศัพท์ที่เจ้าตัววางไว้ที่หัวเตียงดังขึ้นเพียงครั้งแรกอรุณรุ่งก็หยิบมาดูชื่อที่หน้าจอแล้ว แต่พอจะกดรับ ความกลัวในคำตอบบางอย่างก็กลับทำให้เรี่ยวแรงเพียงนิดสำหรับขยับปลายนิ้วหดหาย
เครื่องมือสื่อสารไร้สายถูกเจ้าของกำไว้ในมืออย่างนั้น ดวงหน้าซีดเซียวไร้น้ำตา หากแต่ความเจ็บปวดกลับฉายชัดในแววตาที่แห้งผาก สัญญาณสั่นจากเครื่องมือสื่อสารที่เคยทำให้ยิ้มได้ก่อนนอนทุกคืน เคยทำให้มั่นใจว่าจะหลับสบายฝันดีกลับคล้ายเป็นตุ้มถ่วงที่ทำให้หัวใจราวจะจมในห้วงทุกข์.....
อรุณรุ่งคิดวกไปวนมา ปะติดปะต่อเรื่องราวต่างๆเข้าด้วยกัน จนในที่สุดแน่ใจว่า ‘พี่หมอ’ คนที่น้องรุ่งตั้งใจจะไปอวยพรวันเกิดวันนั้นต้องเป็นคนเดียวกับหมอเพชรอย่างแน่นอน แวบแรกคนที่ทำหน้าที่ของพี่ชายมาตลอดฉุกคิดขึ้นมาว่าถ้าวันนั้นน้องรุ่งไม่คิดจะออกจากบ้านตั้งแต่แรก....ก็คงไม่เกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้น
แต่ก็เพียงแวบเดียวเท่านั้นเหตุผลที่ว่าทุกอย่างเป็นอุบัติเหตุ ไม่มีใครตั้งใจอยากให้เกิดเรื่องแบบนั้น ไม่ใครตั้งใจจะทำร้ายใครก็กลับมามีน้ำหนักมากกว่า หากทว่า....ความรู้สึกที่ถูกกดเก็บมาตลอดกลับพลุ่งพล่านจนท่วมท้นใจ
.....ความรู้สึกในส่วนลึกของจิตใจที่เชื่อมาตลอด....ว่าตนเป็นเพียงรูปเงา เป็นได้แค่ตัวแทนของน้อง
ทั้งๆที่รู้ดีว่าที่พ่อและแม่เป็นห่วงน้องรุ่งมากกว่าเพราะน้องเป็นผู้หญิงแล้วยังร่างกายอ่อนแอ มีโรคประจำตัว ทั้งๆที่ตัวเองรักน้องมาก ยอมทำให้น้องได้ทุกอย่าง.....แต่ภายในใจ เด็กชายอรุณรุ่งรู้สึกอยู่เสมอว่าตัวเองต้องมีชีวิตอยู่เพื่อน้อง ต้องดูแลปกป้องน้อง ทั้งหมดและทุกอย่างนอกจากเพื่อน้องรุ่ง ยังเป็นไปเพื่อแม่....
เมื่อไม่มีปะป๊า มือของหม่าม้าจะยื่นไปที่น้องรุ่งก่อนเสมอ แม้จะหลังจากที่กุมมือน้องรุ่งไว้แล้วไม่ถึงอึดใจมือข้างซ้ายจะยื่นมาถึงพี่ดอน แต่พี่ดอน.....ต้องมาทีหลังน้องรุ่งตลอดเวลา
.....น้องรุ่งน่ารัก น้องรุ่งน่าสงสาร.....
‘น้องรุ่งใช่มั้ยคือคนที่คุณมองหา.......’
‘......แล้วที่...กอดผม.......ที่จูบผม......นั่นคุณมองเห็นใคร....ใช่ผมรึเปล่า? เป็นผมคนนี้รึเปล่า....เพชร...เพชร ตอบผมที ตอบให้ผมมั่นใจทีได้มั้ย?’
'......ถ้าไม่มีอะไร ทำไมเพชรถึงไม่รับโทรศัพท์ตั้งแต่แรก....ถ้าไม่มีอะไร คงไม่ต้องโทรมาซ้ำๆขนาดนี้'
'......เพชร คุณพูดถูกที่บอกว่าตัวจริงของผมไม่ใช่คนเรียบร้อยที่จะยอมรับอะไรๆก็ได้.....ที่จริงแล้วผมก็แค่เด็กคนหนึ่ง แถมยังเป็นเด็กขี้อิจฉาเสียด้วย ผมกล้าพูดว่าผมรักน้องรุ่งมากที่สุด....แต่ถึงอย่างนั้น ตั้งแต่เกิดมา คนที่ผมอิจฉามากที่สุด ก็คือน้องสาวคนเดียวของผมเช่นกัน!'
........................................................
..โปรดติดตามตอนต่อไป..
ปล.ตอนนี้สั้น แต่ตั้งใจให้เนื้อหามาเท่านี้นะคะ
แล้วก็....สงสัยอ่านตอนนี้เรตติ้งพี่ดอนลูกแม่คงตกแหงๆเลย พี่ดอนก็แค่เด็กน้อยขาดความอบอุ่นคนนึงเท่านั้นเองนะคะ หงิงๆ
-
เข้ามาเม้นท์ก่อนอ่าน
น้องดอรน์น่าสงสาร
อ่านไปลุ้นไป สงสารน้องจัง
เฮ้อ
-
สงสารหนุ่มดอว์นจังเลย จุดธูปเรียกน้องรุ่งมาช่วยเคลียร์ได้มั้ยเนี่ย :call:
-
เศร้าอ่ะพี่ดอน...เข้าใจความรู้สึกนั้นนะ :m15:
เพชรต้องชัดเจนกว่านี้แล้วล่ะ...ไม่อย่างนั้นดอว์นได้ปิดใจอีกครั้งแน่ ๆ :serius2:
-
รีบมา +1 เพิ่มเรตติ้งให้พี่ดอน
สงสาร อยากกอดแน่นๆ :กอด1:
ยังไงเรื่องเพชรกับน้องรุ่งมันก็เป็นอตีตไปแล้ว
อย่าคิดมากจิ หมอเพชรรีบมาสร้างความมั่นใจ ด่วน
:กอด1:
-
สถานการณ์ไม่ดีเลย แต่อย่าว่างั้นงี้เลยนะคะ ขอโบกหมอเพชรซักทีแก้เครียด :fcuk:
คือจากที่อ่านๆมา (เค้าขอไม่มีเหตุผลนะ) แต่แบบเค้าเสียใจ แล้วก้อผิดหวังกับหมอเพชรจังค่ะ
คือแบบรู้จัก จำได้ เคยจะ'รัก' น้องสาว แต่มาจีบคนพี่ แล้วยังจะ... โอยยยย มากมายค่ะ
ยิ่งอ่านยิ่งนอยด์ คุณนุ่นใจร้าย :monkeysad:
ปล.ขอจิ้ม(บวก)คนใจร้ายเลยละกันนะคะ
-
เหงา ซึม เศร้า
แบบนี้เอามืดมาจิ้มพุงกันเลยดีกว่าไหมนุ่น
-
สงสารดอว์นจังเลยอ่า
รีบๆ เคลียร์กันนะครับ
ไม่ค่อยอยากกินมาม่าเท่าไร
เพราะเพิ่งต้นเดือน อิอิ
-
พี่ดอนของพี่ มามะ มาให้กอดหน่อย โอ๋ๆๆ อย่าน้อยใจนะ พี่รักพี่ดอนนะ >_<
-
:z3:
กะแล้วว .. ดอว์นเป็นคนอ่อนไหวมากๆจริงด้วย ..
พี่เพชรเคลียร์นะคะ ไม่งั้นเรื้อรังแน่ๆ
ปล. จะงอนแล้ว .. พี่นุ่นใจร้ายยย ต้นเดือนยังไม่มีใครอยากทานมาม่านะคะ ฮึกกก :o12:
-
เข้าในเลยว่าดอว์นต้องคิดแบบนี้
เป็นเราก็อิจฉาน้องอ่ะ
ไม่ว่าจะเพราะอะไรก็ตาม
แต่อยากให้เคลียร์กันนะ เพราะพี่หมอ ก็ไม่ใช่ว่าจะรักน้องรุ่งนี่
จำดอว์นได้จริงๆนะ !!
-
สงสารดอว์นจังเลย แอบเศร้าตาม :m15:
-
:sad4:
เศร้าแืทนดอน์วอ่าาาาาาาา
-
น่าสงสารรรร :o12:
-
อ่านตอนนี้แล้วสงสารพี่ดอว์นจับใจ
โฮฮฮฮฮ
สับสนสุดๆๆเลยนะนั่น
-
เฮ้อ กลายเป็นเด็กน้อยขี้กลัว ขี้อิจฉาไปซะแล้วะพี่ดอน
พี่เพชรเคลียร์ด่วน เดี๋ยวพี่ดอนปิดประตูใจอีกรอบจะยุ่วเอาน๊า
ครานี้ไม่มีน้องดอนขี้อ้อนให้แหย่ด้วยนะเออ
พี่นุ่นอย่ามาม่านานนะค่ะ เดี๋ยวอืด :sad4:
-
แง๊ งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :sad4:
-
:o12:เข้าใจความรู้สึกดอนเลยค่ะ
-
อ่านตอนนี้แล้วสงสารคอว์นจังเลยค่ะนุ่น
พอมาเกิดเหคุแบบนี้เป็นใคร เค้าก็คงคิดนะ ว่าตลอดเวลาเหมือนเปนเงาทับซ้อนของน้องหรือเหรือเปล่า
แล้วยิ่งเพชรไม่รับโทรศัพท์ในสามครั้งที่โทรแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องปกติแล้วเชียว
เพชรต้องรีบมาทำให้น้องดอว์นมั่นใจในตัวเองแล้วหล่ะว่า น้องไม่ใช่ตัวแทนใคร
-
สงสารดอว์นอ่ะ เพราะว่าเราลองคิดกลับกันว่าถ้าน้องรุ่งยังมีชีวิตอยู่
แล้วพอตอนที่พี่หมอคบกับดอว์นแล้วเดินเข้าบ้านไปเจอกับน้องรุ่งพอดีอย่างนี้
จะสับสนหนักกว่าหรือเปล่า แล้วจะกลายเป็นดอว์นที่เจ็บสุดคือน้องก็ชอบพี่หมอแล้วพี่หมอก็เคยคิดจะรักอีกต่างหาก
แต่เข้าใจว่าพี่หมอชอบดอว์นตั้งแต่เด็กแต่เพราะความห่างๆไปเลยเบี่ยงมาที่น้องรุ่งแทนเพราะเจอบ่อยกว่า
เอ้อ ปวดตับจริงๆตอนนี้ พี่หมอเอาหัวโขกกำแพงแรงๆต่อไปนะข้อหาทำดอว์นคิดมาก ชิส์
-
ไม่ค่ะ เรตติ้งน้องดอว์นไม่ตก
โฮ่วววววว เค้าสงสารน้องดอว์น :o12:
น้องสับสนมากๆ
พี่เพชรรีบๆเคลียร์นะ
-
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/21.gif)
:z3:
และ
:m15:
(จด memo สงบจิตสงบใจ(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/yociexp51.gif))
-
เฮ้อ......
-
อยากเข้าไปกอดน้องดอว์น สงสารน้อง ฮือ ๆ
-
หายไปสี่ซ้าห้าวัน เรียกหายาดมแทบไม่ทัน สงสารน้องดอว์นมากๆเลยอ่ะ :monkeysad: คุณนุ่นไม่ต้องเป็นห่วงนะ รกรคนนี้ยังรักและเอ็นดูน้องดอว์นของรกรอย่างมั่นคง*ฮึก* แต่นี้แค่มาม่าอ่อนๆใช่ไหมคะ? ยังมีหม้อไฟมาม่าหม้อใหญ่กว่านี้อีกใช่ไหม?:sad2:
-
เข้าใจความรู้สึกของดอว์น ทั้งรัก..ทั้งอิจฉา
มันผสมกันไปหมด
แต่ที่ชอบคือ น้องดอว์นกล้ายอมรับกับตัวเอง
ว่ารู้สึกอย่างไร
หมอเพชร คงจะตกใจและเสียใจทีทราบข่าวน้องรุ่ง
ทำให้ลืมคิดถึงจิตใจของน้องดอว์น
ไม่เป็นไรนะ รีบแก้ไขให้กระจ่างนะจ๊ะ
ไม่อยากกินมาม่านะน้องนุ่น
-
อ่านแล้วสงสารน้องดอว์น
พี่หมอเพชร เคลียร์ด่วน!
-
คิดมากจัง
-
*ส่ายหัวดิกๆ
ไม่หรอกค่า สำหรับเราเรทติ้งน้องดอว์นไม่มีวันตกแน่นอน
ยิ่งอ่านก็ยิ่งสงสารน้องดอว์นจับใจ
:monkeysad:
ถึงน้องจะเป็นเด็กขี้อิจฉา
แต่น้องก็ยังเป็นเด็กดีนะคะ
แต่!!! พี่เพชรสิเรทติ้งตกแน่
ทำไมปล่อยให้อดีตมาครอบงำปัจจุบันยะพี่เพชร
:angry2:
ขืนยังงี่เง่าเอาน้องรุ่งมาเปรียบเทียบกับน้องดอว์นล่ะก็
เห็นดีกันแน่!!!!
:กอด1: anajulia แต่โกรธพี่เพชร เชอะๆๆๆๆ
-
ไม่ค่ะเรตติ้งน้องดอร์นไม่ตก กลับเพิ่มขึ้นด้วยซ้ำ
เพราะคนอ่านสงสารน้องดอร์นมาก น้องเริ่มไม่แน่ใจในตัวพี่เ่พชรแล้วง่ะ
รีบมาเคลียร์นะคะก่อนที่น้องจะคิดเองเออเองไปคนเีดียว
คนอ่านไม่อยากไมเกรนลงตับค่ะ เครียดดดดดดดดดดด :serius2:
-
สงสารดอว์นจัง
ปรึกษาใครก็ไม่ได้ ระบายให้น้องรุ่งฟังเหมือนทุกๆครั้งก็ไม่ได้
การคิดเองคนเดียวชั่งน่ากลัวยิ่งนัก
-
อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาซึม เค้าสงสารน้องดอว์นอ่ะ :monkeysad:
-
ปวดใจไปหมด
-
:seng2ped:เซ็งแทนดอว์นจริงๆหน้าตาดี...แต่ผิดหวังในความรักตลอด
พอมาเจอพี่เพ็ชรก้อดันเป็นเหมือนเงาของน้องอีก...เฮ้อออ
:angry2:ไอ้พี่เพ็ชรบ้าาา!!!ชิส์
-
:sad4:สงสารน้องดอว์น เข้าใจความรู้สึกของน้องคะ
บอกตรงๆถ้าเป็นเราก็อิจฉาน้องรุ่ง เราเข้าใจ
บางทีแม่ก็เคยเอาเราไปเปรียบกับพี่บ่อยๆ
ถึงจะรู้ว่าแม่เองก็รักเรามากก็เหอะ
แต่มันก็อดอิจฉาที่แม่ใส่ใจพี่ก่อนเรา
เรารักพี่เรามากเหมือนกัน พี่เขาดีกับเราสุดๆ T T
เพราะฉะนั้นเราเข่้าใจดอว์นโคตรๆ
เรตติ้งน้องดอว์นไม่มีวันตกหรอกคะ (;
-
ดอร์นอย่าพึ่งคิดมากอย่าพึ่งร้องไห้นะ
ดอร์นยังเป็นคนแรกที่เพชรของเพชรอยู่นะ คนแรกที่รัก
-
ดอว์นอย่าเพิ่งคิดไปไกลค่ะ
ลองฟังพี่เพชรเค้าอธิบายก่อน
:sad4:
-
เรตติ้งพี่ดอนไม่มีตกค่ะ
คนที่ตกคือพี่เพชร :m16:
-
เรตติ้งพี่ดอนไม่มีตกค่ะ
คนที่ตกคือพี่เพชร :m16:
ถูกต้องที่สู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :m16:
-
:กอด1:น้องดอว์น
น้องดอว์นจ๋า อย่าพึ่งคิดในทางลบนักเลย แค่นี้คนอ่านก็จะตายแล้ว
น้องนุ่นจ๋า ขอพายุฝนลูกนี้อย่านานนักนะคะ รีบๆให้ผ่านพ้นไวๆที
-
สงสารดอว์นมาก เข้าใจความรู้สึกนี้ :กอด1:
พี่นุ่นใจร้ายมาม่ามาติดกันหลายตอนแล้วนะคะ
จิ้มบวกให้ค่ะ
-
^
^
^
กี๊ด แปดหน้าแล้วยังไม่จบตอนเร้ยยยยยยยยยยยย
ข้าน้อยจะพยายามมาส่งให้ได้ภายในวันนี้นะคะ :m17:
..........................................................................
เอากลอนบทสปอยล์มาแปะอีกรอบเผื่อท่านไหนพลาด ฮึบๆ
กลิ่นเจ้าหอม หอมนักเจ้ารักร้อย
กลีบเจ้าลอย ลอยลมทั้งฉมชื่น
เพียงได้ยล ยลโฉมไม่อาจคืน
ใจพี่ตื่น ตื่นเร่าด้วยเพรางาม
หากพอเผลอ เผลอใจไปใกล้ชิด
ยางก็ติด ติดกายไม่คลายห่าง
ต่อพี่พลั้ง พลั้งระเริงทั้งเปื้อนยาง
พิษบ่จาง จางลงอย่าสงกา
ยางดอกรัก รักร้ายไม่วายเว้น
ผิว่าเล่น เล่นรักมักมีโทษา
น้ำยางขาว ขาวน้ำนมหากถูกตา
ก็จักพา พามืดบอด..เฉกเช่นรัก
-
เห็นจากหลายๆเม้นแล้ว เค้าขอแปะไว้อีกตอนก็แล้วกันนะ
TT^TT
-
โอย.... โผล่มาวันสอบเสร็จก็ปวดใจเลยล่ะค่ะ TTATT
พี่ดอว์นคิดมากเกินไปแล้วนะ !! พี่หมอเพชรรีบมาเคลียร์ด่วนเลย !!
พี่นุ่นด้วย รีบมาเคลียร์เลย !! TT<>TT
-
................
.........................
..................................... :กอด1:
.............................................................
ตอนที่๒๗ ‘รัก’
“เดี๋ยวนี้ละครเรื่องไหนไม่มีบทพวกตุ๊ดพวกเกย์นี่กลับเป็นดูแปลกๆไปเลยเนอะพี่ดอน....ไม่รู้คนเขียนบทกลัวละครจะขายไม่ออกรึเปล่า”
คุณเอมอรที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนโซฟาหน้าโทรทัศน์ดูซิทคอมเรื่องดังที่ฉายมาข้ามปีพูดขึ้นโดยที่สายตายังจับอยู่กับเรื่องราวในจอ ไม่ได้หันมารับรู้ว่าลูกชายที่นั่งเยื้องออกไปไม่ห่างและกำลังจัดเอกสารใส่ซองเป็นชุดๆถึงกับสะดุ้ง
เธอและลูกมีกันแค่สองคน แต่ตอนอรุณรุ่งยังเรียน วันธรรมดาลูกชายของเธอมักกลับถึงบ้านก็หมกมุ่นอยู่กับตำราและคอมพิวเตอร์ ส่วนเสาร์-อาทิตย์ เด็กขี้เกรงใจแถมคิดเสมอว่าตัวเองเป็นภาระและไม่อยากให้แม่เหนื่อยก็รับจ้างสอนพิเศษ....ทั้งที่คุณเอมอรไม่ได้รู้สึกว่าลูกคนเดียวที่ไม่เคยก่อปัญหาให้เลยสักครั้งจะเป็นภาระแท้ๆ แต่ถึงเธอจะพูดเป็นเชิงห้ามกี่ครั้ง อรุณรุ่งก็ตั้งหน้าตั้งตาหางานพิเศษทำอยู่ดี
เย็นวันอาทิตย์ของสัปดาห์แรกที่พี่ดอนเรียนจบจึงแทบจะเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่เธอและลูกได้มานั่งดูละครพร้อมกัน
“หม่าม้า...ไม่ชอบพวกนี้หรือครับ?”
“อืม......จะว่าไงดีล่ะ หม่าม้าก็ไม่ได้รังเกียจอะไรนะคะลูก ให้ทำงานร่วมกันก็ยังไหว แต่พอลองคิดถึงหัวอกคนเป็นแม่ดูก็คงจะเหมือนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก อย่างคุณลำเพาเจ้าของสำนักพิมพ์ที่หม่าม้ารับตรวจบัญชีอยู่ พี่ดอนจำได้มั้ยคะ? ที่พี่ดอนเคยไปรับงานให้หม่าม้าสองสามครั้งที่ตึกตรงสาธร......”
คุณเอมอรเห็นลูกชายหยุดมือจากเอกสารตรงหน้าแล้วพยักหน้าน้อยๆจึงพูดต่อ
“...อื้ม นั่นแหละ ลูกชายของแก จู่ๆก็พาแฟนที่เป็นผู้ชายเหมือนกันเข้าบ้าน ตอนนั้นน้องเบนซ์ยังม.ต้นอยู่เลย แกเล่าไปก็เครียดไปน้ำหูน้ำตาไหล ตอนนั้นแกคงไม่รู้จะระบายให้ใครฟังแล้วจริงๆนะคะ พอดีหม่าม้าที่ไม่มีส่วนได้ส่วนเสียอะไรด้วยเข้าไปที่สำนักงานพอดี.....เฮ้อ....คิดแล้วก็สงสาร.....”
“หม่าม้า....ถ้าดอนได้งานต่างจังหวัด หม่าม้าจะไปอยู่กับดอนมั้ย”
“นี่ตกลงพี่ดอนสมัครงานโรงพยาบาลต่างจังหวัดหรือลูก มิน่า หลังวันที่ไปรับทรานสคริปต์หม่าม้าไม่เห็นแต่งตัวเรียบร้อยออกไปข้างนอกบ้าง ที่แท้ก็ส่งไปรษณีย์สมัครงานนี่เอง ทำไมคะ หรือติดใจตั้งแต่ไปฝึกงานที่ตาก?”
“เอ่อ....ครับ ดอนชอบต่างจังหวัดมากกว่า อีกอย่าง...ในกรุงเทพฯนี่การแข่งขันมันสูง ดอนอยากเริ่มทำงานเร็วๆ แต่ก็ไม่อยากให้หม่าม้าอยู่บ้านคนเดียวเลย”
อรุณรุ่งลุกจากเก้าอี้นวมตัวที่นั่งอยู่แล้วมานั่งพับเพียบอยู่ข้างโซฟา ยื่นมือชื้นเหงื่อไปกุมทับมือบอบบางที่เริ่มมีเส้นเลือดขึ้นจนเห็นชัดตามหลังมือของแม่
“ไม่เห็นต้องรีบร้อน อันที่จริงเรียนจบแล้วถ้าพี่ดอนอยากพักสักเดือนสองเดือนก่อนสมัครงานก็ยังได้ เงินเก็บทั้งของหม่าม้าทั้งของพี่ดอนก็เหลือจะพอนะคะลูก แต่ถ้าพี่ดอนเลือกแบบนั้นหม่าม้าก็จะไปด้วย.....แล้วเราก็ปิดบ้านไว้ ติดประกาศให้คนเช่าแล้วกันเนอะ”
“แล้วงานของหม่าม้า? อันที่จริงถ้าดอนได้งานแล้ว หม่าม้าจะเลิกทำงานอยู่เป็นแม่บ้านเฉยๆก็ได้นะครับ ดอนเลี้ยงไหว....หม่าม้าเหนื่อยมามากแล้ว”
คุณเอมอรยกมือขึ้นวางบนเรือนผมสีอ่อนของลูกคนเดียวที่เหลืออยู่ ลูบไล้เบาๆพร้อมส่งรอยยิ้มเต็มเปี่ยมด้วยความภาคภูมิใจไปให้
“พี่ดอนเป็นเด็กดีของหม่าม้ามาตลอด ไม่เคยทำให้หม่าม้าต้องเหนื่อยเลย รู้ไว้นะคะลูก”
“หม่าม้าครับ เดี๋ยวสองสามวันนี้ดอนไปค้างบ้านเพื่อนนะ”
บ่ายวันจันทร์จู่ๆอรุณรุ่งก็เดินเข้าไปในห้องทำงานที่คุณเอมอรซึ่งสายตาเริ่มเปลี่ยนจนเริ่มใช้แว่นมาได้สองสามปีกำลังนั่งทำงาน โดยก้มหน้าก้มตาสนใจชุดตัวเลขในจอคอมพิวเตอร์อยู่
“จะออกไปฉลองกันหรือคะ ไปเที่ยวกับพวกเชรึเปล่า.....อ้าว! ทำหน้าหงอยเชียว ยังไม่ได้ห้ามสักหน่อย....ไปเถอะลูก แต่พี่ดอนต้องดูแลตัวเองดีๆนะคะ ถ้าไงต้องเหลือคนไม่เมาไว้ขับรถด้วย หรือถ้าตั้งใจจะเมากันหมดก็เหมารถตู้ไปกลับเลยดีกว่า”
“.....ขอบคุณครับ...หม่าม้า”
พี่ดอนคุกเข่าที่ข้างเก้าอี้ทำงานของแม่ แล้วโน้มตัวแนบแก้มลงกับตัก นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้หนุนตักแม่....นานแค่ไหนแล้ว...ที่ปล่อยให้ตัวเองหลงลืมไปว่าที่ตรงนี้ ตรงตักอุ่นๆของผู้หญิงตัวเล็กคนนี้ต่างหากคือที่พักพิงที่ปลอดภัยที่สุด
.....หม่าม้าครับ...ดอนขอโทษ....เพราะต่อให้พยายามห้ามใจแค่ไหน ดอนก็เลิกรักเขาไม่ได้...ทั้งๆที่รู้ว่าสิ่งที่ได้รับมามันไม่ใช่ของจริง ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจ แต่ดอนก็เปลี่ยนใจไปรักใครไม่ได้อีกแล้วจริงๆครับหม่าม้า....
....ดอนขอแค่ตอนนี้ ขอเวลาแค่ไม่นานเท่านั้น.....
อรุณรุ่งแต่งตัวลำลองด้วยเสื้อยืดสีอ่อนๆกับกางเกงยีนส์สีดำและผ้าใบคู่ประจำมาหยุดยืนสูดลมหายใจเข้าหนักๆที่หน้าโรงพยาบาลศีลเวช เมื่อเช้าเขาโทรศัพท์เข้ามาถามที่ประชาสัมพันธ์ไว้แล้ว ได้ความว่าคุณหมอวัชระมีเวรประจำห้องตรวจตั้งแต่เช้าจนถึงสี่โมงเย็น
หนุ่มน้อยเงยหน้าขึ้นแล้วยกมือป้องหน้ายิ้มกับแดดบ่ายราวกับว่าโลกนี้ไม่มีความทุกข์ใดมาแผ้วพาน ก่อนจะก้าวเท้าผ่านประตูกระจกใสที่เปิดออกรอด้วยระบบเซ็นเซอร์เข้าไปในตัวตึก
โถงทางเดินและสวนหย่อมคุ้นตาถูกเมินผ่านเมื่อหนุ่มน้อยร่างสูงโปร่งสะดุดตาที่เคยมายืนเป็นเป้าสายตาเมื่อสัปดาห์ก่อนกลับเดินดุ่มๆอย่างรวดเร็วตรงไปทางแผนกผู้ป่วยนอกอย่างไม่สนใจสิ่งไหนหรือบุคคลใด
อรุณรุ่งมาหยุดยืนตรงหน้าเคาน์เตอร์ของคุณสุมาลีแล้วพนมมือไหว้พร้อมส่งยิ้มอ่อนๆให้ ในขณะที่พี่สุเอามือทาบอกแล้วถอนหายใจออกมาก่อนเหลือบตาขึ้นสูงราวกำลังขอบคุณสวรรค์
“โอย น้องดอน พี่ดีใจจังค่ะ เข้าไปได้เลยนะคะ คนไข้ที่นัดไว้ภาคบ่ายหมดแล้ว.....สองสามวันมานี้คุณหมอเป็นอะไรไม่รู้ หลังกลับจากประชุมที่เชียงใหม่ก็อารมณ์ไม่ค่อยดีเลย ใครก็เข้าหน้าไม่ติด...พี่ฝากน้องดอนดูคุณหมอหน่อยนะคะ”
“อีกสิบห้านาทีสี่โมง คงไม่มีคนไข้ใหม่แล้วมั้งครับ ใช่มั้ย?”
“ค่ะ ถึงมีคนไข้ใหม่มาก็ยังมีคุณหมออีกสองท่าน เดี๋ยวพี่สุไปบอกพวกข้างหน้าไว้ให้ส่งปรึกษาคุณหมอท่านอื่น....ถ้ายังไงน้องดอนจัดการพากลับบ้านไปเลยก็ได้นะคะ”
คุณสุมาลีอมยิ้มกับท่าทางเขินอายจนใบหน้าขึ้นสีเรื่อของน้องดอน พอเด็กหนุ่มในเสื้อยืดสีฟ้าอ่อนพร้อมเป้สะพายไหล่สีน้ำตาลใบโตเบือนหน้าเลี่ยงการสบตาแล้วเดินเลยไปหยุดยืนอยู่หน้าห้องตรวจเบอร์สี่ก่อนยกมือขึ้นเคาะสามครั้งตามมารยาทเป๊ะ คนมองตามก็อดจะยิ้มออกมาเต็มที่ไม่ได้
ข่าวคนพิเศษของบุตรชายคนเล็กน่ะ คุณสุมาลีรายงานให้ท่านเจ้าของโรงพยาบาลทั้งสองทราบแล้วเรียบร้อยตั้งแต่สัปดาห์ก่อน ตอนพูดไปก็เกร็งแทบแย่ แล้วก็ต้องแปลกใจว่านอกจากอาการหน้านิ่วคิ้วขมวดของนายแพทย์เทพ เวชชากร และอาการเบิกตาโตแล้วอุทานคำเดียวว่า ‘หืม?!’ ของแพทย์หญิงวิลาสินี เวชชากร แล้ว ก็ดูเหมือนทุกอย่างจะเข้าสู่ภาวะปกติ
เมื่อคุณหมอวิถามความเห็นคุณสุมาลีว่าเด็กคนนั้นเป็นยังไง ทั้งหน้าตาท่าทาง บุคลิก ลักษณะนิสัยเท่าที่เห็น คุณสุมาลีก็บรรยายไปตามจริง แถมด้วยความลำเอียงเข้าข้างแบบที่คนรายงานเองก็รู้ตัวดีอีกเล็กน้อย ก็สังเกตว่าคิ้วมุ่นๆเกือบผูกโบของนายแพทย์คุณพ่อดูจะคลายลงบ้าง แล้วก็บอกว่าฝากดูๆหน่อยแล้วกัน แล้วสองท่านก็หันไปคุยกันเองประมาณว่าถ้าหมอเพชรพร้อมเมื่อไหร่ก็คงจะพาเข้ามาแนะนำเอง
---ก๊อกๆๆ---
“เชิญ”
น้ำเสียงห้วนจัดที่เอ่ยปากอนุญาตทำให้คนฟังถึงกับเบ้หน้า อรุณรุ่งเลื่อนประตูไม้ที่ประดับกระจกฝ้าตามยาวให้เปิดออกพอดีตัวแล้วแทรกตัวเข้าไปในห้องขนาดเล็กที่มีกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้ออ่อนๆอบอวลก่อนหันหลังกลับมาปิดประตูพร้อมลงกลอนเสร็จสรรพ
เสียงคลิกของตัวล็อคประตูดังขึ้นเบาๆ แต่ก็เพียงพอให้คุณหมอตัวโตหน้าเข้มที่ก้มหน้าก้มตาอยู่กับเอกสารจัดซื้อจัดจ้างในแฟ้มสีชมพูบนโต๊ะเหล็กเงยหน้าที่ประดับไปด้วยริ้วรอยแห่งความเครียดขึ้นจ้องมองมายังที่มาของเสียงได้
“ดอว์น!”
“เพชร......”
อรุณรุ่งทำได้แค่เรียกชื่อของอีกฝ่ายก่อนที่ทั้งตัวจะถูกคุณหมอตัวโตรวบเข้าไปอยู่ในอ้อมแขน ศีรษะที่ปกคลุมด้วยเส้นผมสีอ่อนละเอียดนุ่มนิ่มถูกกดให้ซุกซบอยู่กับบ่ากว้าง และอรุณรุ่งก็สูดกลิ่นหอมอ่อนๆที่คุ้นใจเข้าไปเต็มปอด....ยิ่งกว่าเต็มใจที่จะอยู่ในอ้อมกอดนี้
“ดอว์น...ดอว์น....คนใจร้าย หายไปไหนมา ทำไมไม่รับโทรศัพท์พี่ รู้รึเปล่าสามวันแล้วที่ทุกเช้าพี่ต้องไปจอดรถแอบอยู่ในซอยบ้านดอว์น จะเข้าไปหาที่บ้านก็ไม่กล้า....พี่ทั้งเป็นห่วง ทั้งคิดถึง.....แล้วนี่ทำไมผอมแบบนี้ แค่ไม่กี่วันเอง พี่ทำให้เสียใจใช่มั้ยครับ พี่ขอโทษนะ....ขอโทษที่ไม่ได้บอกดอว์นก่อน แต่คราวหน้าไม่เอาอีกแล้วนะครับ ถึงจะโกรธยังไงก็อย่าหายไปจากพี่แบบนี้อีกนะ”
เมื่อกระพริบตาน้ำตาหยดหนึ่งก็หยาดลงบนเลนส์ใส อรุณรุ่งสอดมือขึ้นถอดแว่นสายตาออกแล้วเอามาถือไว้ในมือแทน พร้อมทั้งใช้หลังมือปาดป้ายคราบน้ำตาของตัวเองให้แห้งหายไปด้วย ก่อนจะออกแรงดันให้คุณหมอที่กอดเอาไว้จนแน่นผ่อนแรงลง
“ผมไม่ได้โกรธ.....”
วัชระแตะทั้งปากทั้งจมูกลงบนแก้มคนที่ปฏิเสธหน้าตาเฉยว่าไม่โกรธแต่หายหน้าไปเกือบหนึ่งสัปดาห์เต็มๆหนักๆอย่างมันเขี้ยว แล้วกึ่งประคองกึ่งอุ้มให้เด็กน้อยที่คุณหมอรู้สึกว่าปากแข็งเหลือเกินก้าวตามมานั่งลงบนตักหลังตัวเองทรุดตัวนั่งบนเก้าอี้ล้อเลื่อน ก่อนจะโอบแขนรัดไว้รอบเอวที่บางลงจนเห็นได้ชัด
“ครับ ไม่โกรธก็ไม่โกรธ แค่ดอว์นมายืนอยู่ตรงหน้าพี่ก็พอใจแล้ว”
“เพชร.....ผม...ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย?”
เป้สีน้ำตาลถูกวางแปะไว้กับพื้นในขณะที่แว่นตาในมือถูกวางทิ้งบนโต๊ะเหล็กเหนือเอกสารที่ยังเปิดกางอยู่ ในขณะที่เจ้าของเอนตัวพิงกับแผ่นอกอุ่นของคนทำตัวเป็นเก้าอี้มีชีวิตแล้วไล้มือเล่นไปตามลำแขนหนาด้วยกล้ามเนื้อแบบคนออกกำลังกายเป็นประจำของคุณหมอ
“หืม...ว่าไงครับ?”
“แต่คุณต้องสัญญาว่าจะตอบตามความจริงนะ ห้ามตอบเอาใจผมด้วย ตกลงมั้ย?”
คนที่นั่งซ้อนอยู่บนตักเอี้ยวตัวกลับไปมองตาคาดคั้นเอาคำตอบรับจากเก้าอี้มีชีวิตที่ตอบโต้ด้วยการจูบลงบนริมฝีปากย้อยๆสีชมพูอ่อนก่อนพยักหน้าหงึกหงักให้สัญญา
“ครับ พี่สัญญา”
อรุณรุ่งหันกลับมานั่งท่าเดิมเอนหลังทิ้งน้ำหนักตัวลงกับ ‘พี่เพชร’ เต็มที่ ในขณะที่สายตาที่พร่ามัวไร้จุดโฟกัสมองจับไปที่เอกสารบนโต๊ะทำงานของคุณหมออย่างไร้ความหมาย ก่อนจะเอ่ยปากถามคำถามที่ค้างคาใจ
“......ตอนที่เราเจอกัน....ที่ร้านอาหารนั่น ที่....คุณมองผม มันเพราะอะไรเหรอ? เพราะผมคล้ายน้องรุ่งใช่รึเปล่า?”
“....................”
“ว่าไงเพชร......ผมไม่โกรธหรอกนะ ก็แค่อยากรู้....”
“ใช่ครับ....ดอว์นมีบางอย่างที่แค่เห็นแวบแรกพี่ก็รู้สึกว่าคล้ายกับน้องรุ่งมาก พี่จำได้ว่าน้องรุ่งบอกจะมาหา มาอวยพรวันเกิดให้พี่ แล้วน้องก็ไม่มา.....พี่รอ จนรอไม่ไหวก็โทรหา.....แต่น้องรุ่งไม่รับสาย พอนานเข้าก็มีสัญญาณตอบรับจากศูนย์ว่าเลขหมายนี้ไม่เปิดบริการ......พี่...”
“ชู่ววว พอแล้วเพชร......คุณคงเจ็บมาก....”
อรุณรุ่งพลิกตัวมานั่งตะแคงข้างเข้าหาหมอเพชร แล้วยกนิ้วขึ้นแตะเบาๆที่ริมฝีปากของคุณหมอตัวโตแล้วโอบแขนทั้งสองข้างรอบลำคอหนา บังคับให้สบตากัน
นายแพทย์วัชระมองแววตาของคนถามแล้วต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อพบว่านอกจากความอาทรห่วงใย ยังมีบางสิ่งบางอย่างที่ซ่อนอยู่ล้ำลึกกว่านั้น.....บางสิ่งที่กระตุ้นอารมณ์ร้อนรุ่มภายในจนเจ้าตัวกลัวว่าตัวเองจะทำอะไรรุนแรงกับคนรักให้ต้องเจ็บตัว แล้วคราวนี้จากที่หายไปหนึ่งอาทิตย์ให้แทบทำงานทำการไม่ได้ ดอว์นอาจจะโกรธจนหายไปนานกว่านั้น...ซึ่งหากเป็นอย่างนั้นจริงๆ คราวนี้วัชระก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำอย่างไร
“พี่มะ.......”
ชายหนุ่มเบือนหน้าหลบดวงตาสีน้ำตาลวาววับคู่สวย เสเอื้อมมือหยิบปากกาที่วางทิ้งอยู่ข้างเอกสารที่ต้องผ่านการตรวจสอบและมีลายมือชื่อของเขาอนุญาตก่อนส่งกลับไปให้ฝ่ายจัดซื้อ แล้วจรดปากกาลงเหนือชื่อของตัวเอง ในขณะที่ปากก็ตั้งท่าจะปฏิเสธออกไป แต่คำปฏิเสธกลับหลุดออกมาได้แค่ครึ่งๆกลางๆเมื่อคนที่นั่งอยู่บนตักเอ่ยบางสิ่งออกมาเสียก่อน
“ชู่วววว คืนนี้....ให้ผมค้างด้วยนะ...ได้มั้ย?”
"ว่าไงนะ?!"
"ไม่ได้เหรอ...เพชร..ไม่อยากให้ผมไปนอนด้วย.."
นายแพทย์วัชระทิ้งปากกาที่กำลังลากไปบนเอกสารลงทันที แล้วคว้าเอาข้อมือของคนที่กำลังก้มหน้าปล่อยให้ไหล่ลู่ลงทันตาจนตัวบางๆยิ่งดูเล็กจ้อยกว่าความเป็นจริงอย่างน่าสงสารมากอบกุมไว้ในมือ
"ไปสิครับ ดอว์นไปนอนกับพี่นะ ใจน้อยนะเรา ไหนเงยหน้าก่อนเร้ว...ร้องไห้แงๆแล้วรึเปล่า?"
คุณหมอตัวโตซุกไซ้ทั้งจมูกทั้งปากแถมด้วยปลายคางที่สากนิดๆเข้าที่ซอกคอขาว เลยไปจนถึงข้างแก้มและใบหูของคนรักแรงๆจนแดงเป็นปื้น มือข้างที่รัดไว้รอบเอวก็ซุกซนจนไต่เข้าไปลูบไล้อยู่บนผิวเรียบลื่นแถวขอบกางเกงจนคนบนตักสะท้านจนต้องงอตัวหนี
“เปล่าซะหน่อย.....ฮะๆๆๆ พอ.....พอได้แล้ว จะเซ็นอะไรก็รีบเซ็นดิ สี่โมงกว่าแล้ว นี่ผมยังไม่ได้กินข้าวกลางวันเลยนะ กะเก็บท้องมาให้คุณเลี้ยงเต็มที่เลย”
มือปลาหมึกหยุดทำงานตามคำขอของเด็กน้อยที่ตอนนี้หน้าแดงหูแดงไปหมดแล้ว ก่อนที่วัชระจะกระซิบถามเบาๆที่ข้างใบหูแดงจัดของคนบนตัก
“รู้รึเปล่าครับ ว่าถ้าไปนอนค้างกับพี่แบบนี้....ดอว์นจะไม่ได้หลับสบายๆนะ ฮื้ม?”
อรุณรุ่งพยักหน้ารัวๆพร้อมกับพยายามปกปิดอาการเขินด้วยการเอื้อมมือคว้าแว่นตามาสวม แล้วยันตัวจะลุกขึ้นจากเก้าอี้มีชีวิต
“ถ้าพยักหน้าอีกครั้งเดียว.....ถึงจะบอกว่า ‘ไม่’ ทีหลัง พี่ก็จะไม่รับฟังแล้วนะครับ”
วัชระได้ยินเสียงสูดลมหายใจเข้ายาวเหยียดของเด็กน้อยที่นั่งซ้อนอยู่บนตัก ก่อนที่คนคนเดียวกับที่ปฏิเสธแถมยังพยายามหนีสุดตัวอยู่เมื่อไม่ถึงสัปดาห์ที่ผ่านมาจะหันหน้ามาหาทั้งตัว แล้วใบหน้าที่อยู่ห่างไปไม่ถึงคืบก็ก้มลงช้าๆก่อนจะเงยขึ้นมาสบตาเหมือนเดิม ก่อนคนที่เพิ่งพยักหน้าอีกครั้งจะยื่นหน้าเข้ามาหา แตะปากลงที่ข้างหูแล้วกระซิบให้พอได้ยินกันสองคนว่า
“ผมไม่ใช่เด็กๆที่จะไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรสักหน่อย”
ว่าอย่างนั้นแล้วอรุณรุ่งก็อาศัยจังหวะที่คนเป็นผู้ใหญ่กว่ายังตะลึงอยู่ดีดตัวออกมายืนเสียห่าง ก้มคว้าเป้บนพื้นแล้วเปิดประตูห้องตรวจ ก่อนจะก้าวออกนอกห้องยังอุตส่าห์หันมาบอกอีก
“เร็วเข้าสิ เดี๋ยวเกิดรอนานผมเปลี่ยนใจไม่รู้ด้วยนะ.....ตาแก่”
หลังมื้อเย็นสบายๆที่ร้านอาหารระหว่างทางจากโรงพยาบาลมาคอนโด วัชระก็จูงมือเย็นๆของคนที่บอกว่าตัวเองไม่เด็กแต่แค่มาถึงหน้าลิฟต์ก็เริ่มมือสั่นจนรู้สึกได้เข้ามาในห้องชุดของตนเองบนชั้นสิบเก้า
คุณหมอที่ตอนนี้อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตปล่อยชายสบายๆปลดกระดุมสองเม็ดบนหันกลับไปดันประตูปิดแล้วกลับมายืนนิ่งๆ อยากจะรู้ว่าคนที่ขยันยั่วเมื่อตอนอยู่โรงพยาบาลจะทำยังไงต่อ แล้วก็แทบจะหลุดขำเมื่อได้ยินประโยคแรกจากคนที่ยืนกระสับกระส่ายอยู่ข้างๆ
“เอ่อ....นะ ไหนล่ะเตียง”
“หึๆๆ”
วัชระมองหน้าคนถามแล้วเลยหลุดหัวเราะออกมาจนได้ ชายหนุ่มยกมือข้างที่ว่างขึ้นปิดปากทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กับสายตาค้อนปะหลับปะเหลือกของเด็กปากเก่งข้างๆ สาวเท้ายาวๆนำเจ้าตัวไปถึงหน้าประตูอีกบานแล้วเปิดเข้าไป
แสงไฟสีนวลตาและเครื่องปรับอากาศทำงานทันทีที่วัชระก้าวเข้ามาในห้อง และพอชายหนุ่มหันมามองหน้าคนที่ความสูงไม่ห่างกันนักแต่ความหนาห่างกันไกลก็ต้องเบือนหน้าไปกลั้นยิ้ม เพราะน้องดอว์นของพี่ตอนนี้ยืนกัดริมฝีปากล่างจับตามองแต่ที่เตียงใหญ่กลางห้องซึ่งแม่บ้านของคอนโดถูกสั่งให้เปลี่ยนผ้าปูทุกวัน และวันนี้เครื่องนอนทุกชิ้นก็เป็นสีน้ำเงินเข้มราวกับสีของท้องฟ้าในคืนเดือนมืดที่ไม่มีเมฆหมอกมาบัง
วัชระเดินไปทรุดตัวลงนั่งที่ปลายเตียงโดยที่มือก็ยังไม่ยอมปล่อยจากมือเรียวนุ่มนิ่มที่เริ่มชื้นเหงื่อบ่งบอกได้ดีว่าเจ้าตัวกำลังตื่นเต้นแค่ไหน
“ดอว์น...ถ้ายังไม่พร้อม...พี่ก็....”
คำนั้นถูกกลืนหายไปในลำคอเมื่อคนที่ยืนนิ่งเหมือนทำอะไรไม่ถูกอยู่เมื่อครู่กลับปฏิบัติตัวเป็นลูกแมวขี้อ้อนยึดเอาฝ่ามือหนาไปแนบแก้ม ก่อนจะปลดเป้ที่ยังสะพายอยู่บนไหล่ลงกับพื้นแล้วเปลี่ยนเป้าหมายด้วยการขยับเข้ามาจนใกล้ แล้วจึงก้มลงฉกจูบลงที่ริมฝีปากของคุณหมอหนุ่ม สัมผัสผะแผ่วด้วยกลีบปากนุ่มละมุน ก่อนจะผละห่างออกเพียงครู่เพื่อสบตากับคนตัวโตที่ยังนั่งอึ้งอยู่กับที่
“พี่ระ......”
คำที่วัชระตั้งใจจะบอกถูกปลายนิ้วสีชมพูแตะห้าม แล้วทั้งๆที่ยังไม่ถอนสายตาออกจากกันอรุณรุ่งก็ทำกิริยาราวลูกแมวอยากรู้อยากเห็น ลิ้นฉ่ำชื้นแดงจัดยื่นแตะลงตรงมุมปากที่เผยอค้างราวจะลองลิ้มชิมรส ก่อนจะตวัดเลียหนักสลับเบาไปจนทั่วทั้งริมฝีปากบนและริมฝีปากล่าง
คนที่ตกเป็นฝ่ายตั้งรับโดยไม่ทันตั้งตัวเรียกสติกลับมาได้ คำถามที่ค้างคาในใจว่าทำไมจู่ๆคนที่เพิ่งจะอ้อนขอเวลาอีกสักพักไปเมื่อไม่กี่วันก่อนกลับเป็นฝ่ายเข้ามาคลอเคลียเสียเองถูกวิธีรุกเข้าหาแบบเด็กน้อยไร้ประสบการณ์กลบไปเสียมิด
ก็ดูดอว์นสิ......ทั้งๆที่เป็นฝ่ายเข้ามา ‘ปลุก’ เขาเองแท้ๆ แต่แก้มแดงจัดแล้วยังท่าทางเหมือนลูกแมวเลียกินนมนั่นอีกเล่า มือไม้ที่วางลงบนบ่าทั้งสองข้างเดี๋ยวกำขยำเดี๋ยวคลายออกราวเจ้าตัวไม่รู้จะทำอะไรได้มากกว่านี้ แล้วยังดวงตาสีอำพันที่สบกันอยู่ก็บอกออกชัดแจ้งว่ารัก.....แต่เมื่อกี้พอเขาจะพูดออกมา เจ้าตัวก็กลับสกัดกั้นเอาไว้เสียอย่างนั้น
ความคิดคำนึงของคุณหมอเพชรหยุดลงเมื่อรับรู้ว่าลิ้นอุ่นๆที่ทำราวกับริมฝีปากของตนเป็นนมสดแสนอร่อยชะงักการเคลื่อนไหวจนทุกอย่างนิ่งสนิท พอเงยหน้ามองเข้าไปในดวงตาก็รู้สึกเหมือนมีเงาของบางสิ่งไหววูบในดวงตาสีอ่อนคู่นั้น หากเพียงกระพริบตาบางสิ่งที่ว่าก็กลับกลายเป็นคำรักหวานหอมที่โถมเข้าใส่รุนแรงราวกับถูกพายุหอบใหญ่พัดพามา
“เพชร.....ผมรักคุณ.....รัก...ผมรักคุณ.........”
ลูกแมวขี้อ้อนเมื่อครู่ไม่เปิดโอกาสให้วัชระตอบโต้ ริมฝีปากสีสายไหมที่หวานยิ่งกว่าน้ำตาลในความรู้สึกจู่โจมพัวพัน ปลายลิ้นนุ่มนิ่มอุ่นร้อนสอดเข้าไล้เลียถึงไรฟัน กระตุ้นอารมณ์ใคร่ให้โหมกระพือ
วัชระยิ่งกว่าเต็มใจให้อีกฝ่ายใช้ทั้งปากทั้งลิ้นสำรวจไปทั่วโพรงปากและเรื่อยจนตลอดใบหน้า ในขณะที่ตนค่อยๆไล้มือลงต่ำจนถึงชายเสื้อยืดสีฟ้าอ่อน เลิกขึ้นจนตัวเสื้อเนื้อนิ่มมากองอยู่เหนือเนินอกบางแล้วดันให้คนที่ตอนนี้ข้นมานั่งอยู่บนตักทั้งตัวโดยหันหน้าเข้าหายกแขนขึ้นทั้งสองข้างเพื่อดึงเสื้อที่ตอนนี้กลายเป็นสิ่งน่ารำคาญให้พ้นไปจากตัว
เมื่อแต้มสีชมพูสองจุดบนผิวเนียนขาวอมชมพูปรากฏตรงหน้า ชายหนุ่มก็ไม่รอช้าที่จะยื่นลิ้นออกไปลิ้มรส ปลายลิ้นร้อนชื้นไล้เลียแผ่วเบา แต่เพียงสัมผัสแรกก็ทำให้อรุณรุ่งสะดุ้งขึ้นทั้งตัว
“อื้อ...ดะ..เดี๋ยว เดี๋ยวก่อนเพชร......”
“อื้อ ดอว์น.....พี่.......”
อรุณรุ่งหอบหายใจแรงจนแผ่นอกบางสะท้อนขึ้นลงถี่ระรัว ดูก็รู้ว่าเจ้าตัวต้องพยายามแค่ไหนกว่าจะเค้นคำพูดแต่ละคำออกมาได้ ในเมื่อมีอารมณ์ร่วมขนาดนี้แล้ว วัชระก็ไม่เข้าใจเลยว่าอีกฝ่ายจะห้ามเขาไว้ทำไม มือหนาร้อนจัดด้วยอุณหภูมิที่พุ่งสูงตามความต้องการเอื้อมไขว่คว้า หากพอตาสบตาคนที่นั่งคร่อมอยู่กลับพลิ้วหลบไปก้มหยิบบางอย่างจากเป้
ผ้าแพรสีดำสนิทถูกพับทบด้วยมืออันสั่นเทา ก่อนคนที่ตอนนี้เปลือยท่อนบนจะก้าวช้าๆกลับมาที่เตียง
“จะทำอะไรครับ?”
“ปิดตานะเพชร.....นะ ผมอาย.....”
“งั้นปิดไฟ โอเคมั้ยครับ?”
“ไม่......นะพี่เพชร ตามใจดอว์นนะ ปิดตา....แล้วนอกจากนั้น ดอว์นจะยอมทุกอย่าง.....ทุกอย่างเลย”
อรุณรุ่งรอให้อีกฝ่ายพยักหน้าแล้วจึงปีนขึ้นเตียงไปนั่งคุกเข่าซ้อนหลัง ลงมือผูกผ้าปิดตาคนตัวโตอย่างแน่นหนา ในขณะที่วัชระเริ่มลงมือปลดกระดุมเสื้อและถอดเข็มขัดกับตะขอกางเกงตัวเอง
จะให้บอกได้ยังไง.....ว่าความเป็นจริงไม่ใช่เพราะอายที่อีกฝ่ายจะได้มองเห็นร่างกายตัวเองในเวลาแบบนี้ แต่ที่ต้องขอให้ปิดตา ก็เพราะตัวเองต่างหาก เป็นตัวเองที่ไม่อยากเห็นว่าเพชรมองร่างกายนี้ที่คล้ายกับน้องรุ่งด้วยแววตาฉายความเสน่หาแค่ไหน
......พี่ขอโทษค่ะน้องรุ่ง.....พี่ดอนไม่ดีเอง พี่มันก็แค่เด็กขี้อิจฉา.....แค่สายตาของเพชรที่จะมองมาพี่ก็ทนไม่ได้แล้ว....
......พี่ขอโทษนะคะ แต่สำหรับตอนนี้ ขอให้เพชรได้รู้สึกถึงแต่พี่เท่านั้นเถิดนะ
อรุณรุ่งช่วยปลดเสื้อออกจากไหล่หนา ผิวกายขาวสะอาดแต่เต็มไปด้วยมัดกล้ามสมบูรณ์ไปทุกส่วนกับช่วงเอวที่คอดเข้าเผยสู่สายตา เด็กหนุ่มนำทางให้วัชระเลื่อนตัวขึ้นไปนั่งพิงกับหัวเตียง ก่อนจะให้คนที่ตอนนี้มองเห็นแต่รูปเงาในความมืดยกตัวขึ้นจากพื้นเตียงเพื่อดึงกางเกงแสล็คสีดำออกทางปลายเท้า
ความตื่นตัวที่ได้เห็นชัดเจนอยู่ภายใต้ชั้นในกึ่งบ็อกเซอร์สีเทาตรงหน้าทำให้อรุณรุ่งต้องกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคออย่างยากลำบาก เสียงที่เงียบสนิทจากอาการชะงักทุกการเคลื่อนไหวทำให้คนที่นั่งเหยียดขาพิงหัวเตียงเริ่มเอื้อมมือไขว่คว้าหา
“ดอว์น.....ดอว์นครับ”
“อือ.....ดอว์นอยู่ตรงนี้ พี่เพชร อะ......”
อรุณรุ่งสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วตัดสินใจปลดเสื้อผ้าทุกชิ้นของตัวเองออกจนหมด แล้วพาร่างกายเปลือยเปล่าขึ้นไปนั่งคุกเข่าคร่อมอยู่ตรงหน้าอีกฝ่าย
มือที่เอื้อมออกไขว่คว้าทั้งสองข้างคว้าเข้าที่ช่วงเอวบางหากแน่นด้วยกล้ามเนื้อสวยงามของคนที่พร่ำเรียกหา และเมื่อลูบมือหนึ่งลงความตื่นตัวของคนที่ถูกปิดตาก็ยิ่งเพิ่มขึ้นเมื่อพบว่าคนรักที่อยู่ในอ้อมแขนไม่เหลืออาภรณ์สักชิ้นอยู่บนเรือนกาย
วัชระรั้งให้คนที่คุกเข่าคร่อมอยู่ทิ้งตัวลงมาหาจนร่างกายด้านหน้าแนบกันไปทุกส่วนสัด บางส่วนที่แข็งขึงอุ่นจัดแนบลงตรงหน้าท้องให้ร้อนผ่าวเป็นทาง
“อะ.....อือ.....”
“จูบพี่หน่อยสิครับคนดี”
เมื่ออรุณรุ่งแนบริมฝีปากลงมาตามที่ร้องขอ วัชระก็ทั้งดูดทั้งขบเบาๆลงบนริมฝีปากก่อนจะแทรกลิ้นเข้าไปควานเคล้าอีกครั้ง พร้อมทั้งมือสองข้างเลื่อนลงลูบไล้เนินสะโพกก่อนจะเพิ่มแรงขึ้นคลึงเคล้นจนเจ้าของต้องแอ่นเอวหนีพร้อมครวญครางไม่เป็นส่ำทั้งที่ริมฝีปากยังเหมือนถูกดูดกลืน
แต่ยิ่งแอ่นเอวหนีฝ่ามือที่จู่โจมด้านหลัง ส่วนรุมร้อนด้านหน้าที่แข็งขึงก็ยิ่งเสียดสีกับหน้าท้องตึงแน่นจนสั่นระริกไปทั้งตัว
วัชระรับรู้ถึงอาการสะท้านสั่นนั้นและเลื่อนตัวลงนอนราบ ชายหนุ่มละมือข้างหนึ่งออกจากสะโพกงอนแล้วจับเข้าที่ส่วนแข็งขึงด้านหน้า ไม่เปิดโอกาสให้เด็กน้อยในกำมือพลิกหนีส่วนนั้นก็เข้าไปอยู่ในโพรงปากเกินครึ่งแล้ว
“อ๊ะ.....อะ.....เพชร....อือ.....อ้า....”
เพียงขยับไม่กี่ครั้งเด็กหนุ่มก็กระตุกขึ้นทั้งตัว ปล่อยน้ำรักขาวขุ่นก็ทะลักออกมาเลอะทั้งปากทั้งมือของคนด้านล่าง เรือนร่างชื้นเหงื่อหมดแรงจะหยัดกายไว้อีกต่อไป อรุณรุ่งซวนซบลงทาบทับคนที่กำลังปาดหลังมือเช็ดคราบขาวจากปาก ฝ่ามือร้อนผ่าวยังลูบไล้เดี๋ยวหนักเดี๋ยวเบาอยู่บนแผ่นหลัง และเสียงทุ้มหากแหบพร่าด้วยความต้องการที่คุโชนก็กระซิบเรียกอยู่ริมหู
“ดอว์น....ดอว์น...คนดีของพี่”
......................................................................
..โปรดติดตามตอนต่อไป..
ปล. ตอนนี้อยากได้commentsมากค่ะ ไม่เคยเขียนฉากแบบนี้ละเอียดขนาดนี้เลย อยากรู้ว่าอ่านแล้วรู้สึกยังไงกันบ้าง หรือมีตรงไหนขัดตาขัดใจรึเปล่า
ปล.อีกที เขียนแล้วเหนื่อย หงิงๆ ไม่มั่นใจด้วยนะงิ (โถวววววว พี่ดอนลูกแม่)
-
โอ้ว น้องดอว์นเป็นคนเริ่ม!
คือ สงสารน้องดอว์นอ่ะ
สุดท้ายน้องดอว์นก้ยังคิดว่าตัวเองเปนตัวแทนอยู่ดี
พี่เพชรก้ไม่รู้อะไรบ้างเลยยยยยยยยยย
น้องดอว์นวางแผนจะไปจากกรุงเทพแล้วหน่ะ
รีบๆรู้ตัวแล้วก้ปรับความเข้าใจกันซักทีเซ่!
-
:z3: :เฮ้อ:
-
งืดดดดดดดดดดดดดดด พี่ดอนคิดอะไรอยู่
พี่ดอนจะหนีหมอเพชรไปชิมิ
เป็นเพราะคำพูดหม่าม้าด้วยชิมิ
โอ๋~~~ พี่ดอน มามะ มาให้พี่กอดทีนึง
พี่รักพี่ดอนนะ :กอด1:
-
แค่นี้ก็โอแล้วค่ะ ถ้ายิ่งกว่านี้เดี๋ยวพี่เลือดหมดตัวแน่
น้องดอว์นเป็นฝ่ายเริ่มก่อนนี่คิดไม่ถึง
แต่คงเพราะรักเพชรและเข้าใจผิดว่าเป็นตัวแทนน้อง
ก็เลยจะขอใกล้ชิดเพชรมากอย่างนี้ แสดงว่าดอว์นได้งานแล้วแน่ๆเลย
ถึงได้วางแผนมาอย่างนี้ เพราะคิดจะหนีเพชรไปอยู่ที่อื่น
เพชรเอ๋ยจะรู้ทันน้องไหมเนี่ย
-
เป็น NC ที่อ่านแล้วเศร้า (ไม่ใช่ว่าไม่ได้เรื่องนะ) คือ มันเกิดจากการที่น้องดอว์นเข้าใจพี่เพชรผิด
แล้วที่คิดมามีอะไรทั้งที่ตัวเองก็รักเขาแล้วก็คิดจะจากไป เฮ้อ มันเศร้าน่ะ หื่นไม่ออกจริงๆ :เฮ้อ:
-
อ่านแล้วก้อเขิลเขิลนะคะ น้องนุ่น
บรรยายได้ดีคะ เห็นภาพตาม อ๊ายยย เขิล
แต่ก้อเศร้าด้วยอ๊ะ
น้องดอรน์คิดมาก แต่ก้อนะ มันน่าคิดจริงๆๆด้วยหละ
น้องคิดจะหนีไปแน่ๆๆ
โธ่ โธ่
ไหนว่าไม่มาม่าไงอ๊ะคะ น้องนุ่น
เนียะเตรียมต้มเส้นรอเลยใช่มั๊ย
ความหวานของเรื่องนี้มันจึงหวานแบบเศร้าๆๆ
ถ้าเป็นสีชมพู ก้อเป็นชมพูหม่นๆๆ
เหงาๆๆจังคะ
-
บรรยายได้เห็นภาพครับแต่ผมก็ไม่ค่อยถนัดฉากแบบนี้..แต่คิดว่าดีแล้วครับเพราะบรรยายอารมณ์ตัวละครออกมาได้ชัดเจน :3123:
-
อ่านแล้วยิ่งรู้สึกสงสารดอว์นเพิ่มอีกเท่าตัว แล้วก็รู้สึกว่าเหมือนดอว์นกำลังจะหนีไป เหมือนเสียตัวสั่งลาเลยอ่ะ เอิ๊กๆ
จริงๆคิดว่าถ้าถามทุกอย่างเพชรก็คงจะพูดตามจริงทุกอย่าง แต่ดอว์นคิดมากมั้งก็เลยไม่อยากรับรู้รับฟังอะไรเท่าไหร่
จริงๆเพชรก็น่าจะพอจับอารมณ์ของดอว์นออกนะแต่เหมือนกับว่ามีขนมหวานมาล่อเรื่องอื่นไว้ทีหลัง ฮ่าๆ
ส่วนฉากอะจึ๋ยๆแทนที่อ่านแล้วจะรู้สึกจั๊กเดียมแต่ดันรู้สึกเศร้าแปลกๆ แต่บรรยายแบบนี้ก็ดีแล้วนะคะ ชอบอ่ะ ดูไม่หื่นไป กำลังดี
-
อารมณ์เศร้ามันมีมากกว่าอารมณ์หื่นอ่ะ :sad11:
-
เป็น NC ที่อ่านแล้วเศร้า (ไม่ใช่ว่าไม่ได้เรื่องนะ) คือ มันเกิดจากการที่น้องดอว์นเข้าใจพี่เพชรผิด
แล้วที่คิดมามีอะไรทั้งที่ตัวเองก็รักเขาแล้วก็คิดจะจากไป เฮ้อ มันเศร้าน่ะ หื่นไม่ออกจริงๆ :เฮ้อ:
:monkeysad:
-
งุงิ เข้ามาบอกว่าขอบคุณทุกความคิดเห็นค่ะ
แล้วก็...พยายามจะจัดย่อหน้าแบบเดิม แต่พอย่อหน้าแล้วจะโพสไม่ผ่านเพราะตัวอักษรเกิน
เพราะงั้นตอนนี้ก็ต้องไว้อย่างนี้นะคะ
:กอด1:
-
:เฮ้อ:
-
มารอตอนต่อไป หวังว่าจะไม่มีมาม่านะครับ
แต่คาดว่าคงจะมี
-
เหมือนมีลางว่าน้องดอร์นจะหายไปเลยอะ ไม่น่าเชื่อว่าตอนนี้อารมณ์เศร้ามันกลบอารมณ์หื่นได้มิดเยี่ยงนี้ ตอนหน้าขอหื่นอย่างเดียวได้มั้ยอะ ^^
-
สวย พอดีไม่มากเกิน
แต่ 555 เจ๊ค้างคะหมวยนุ่น
เจ๊อยากอ่านต่อ
กรี๊ดดดดดดดดดด!
(เพิ่งนึกได้ว่าลืม คริๆ)
-
เป็น NC ที่อ่านแล้วเศร้า (ไม่ใช่ว่าไม่ได้เรื่องนะ) คือ มันเกิดจากการที่น้องดอว์นเข้าใจพี่เพชรผิด
แล้วที่คิดมามีอะไรทั้งที่ตัวเองก็รักเขาแล้วก็คิดจะจากไป เฮ้อ มันเศร้าน่ะ หื่นไม่ออกจริงๆ :เฮ้อ:
ใช่ค่ะมันได้ทั้งอารมณ์รักผสมอารมณ์เศร้าน่ะค่ะ สงสารน้องดอว์น คิดมากทุกเรื่องเลย ชอบคิดเองเออเองอ่ะ
น้องนุ่นไม่ต้องกังวลเรื่องการเขียนบทNCนะคะ พี่ว่า OK แล้วค่ะ
-
หื่นปนเศร้าอ่ะค่ะ อย่าให้น้องดอร์นหนีจากพี่เพชรเลยนะคะ ไม่ดราม่าได้มั้ยคะ
-
:เฮ้อ:เหมือนจะเป็น NC ที่เรียกเลือดไม่ได้อ่ะ เหมือนจะเรียกน้ำตาแทน :monkeysad:
:pig4: :pig4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
ตอนได้กันเขินมากนะ
แต่พอคิดว่า น้องดอว์นเข้าใจผิด ,,,, ก็.... เฮ้ออออ
ทำยังไงล่ะหมอเพชร
พี่ดอว์น มีท่าทีว่าจะหายไปเลยนะ
ถ้าไม่รีบแก้ตัวล่ะแย่แน่ !!!
-
นุ่นใช้ภาษาได้ดีจ้ะ ไม่โจ่งแจ้งเกินไปแต่มันถ่ายทอดอารมณ์ได้ดี..
แต่อ่านแล้วทำไมสงสารน้องดอว์นจังนี่อาจจะเป็นคืนสั่งลาก่อนน้องดอว์นจะไปอยู่ตากรึปล่าว..
พี่เพชรจะรู้มั้ยเนี่ยว่าน้องคิดว่าตัวเองเป็นตัวแทนน้องรุ่งแถมจะไปทำงานที่ต่างจังหวัดอีก... :เฮ้อ:
-
ภาษายังงดงามเหมือนเดิมค่ะ เยี่ยมเสมอ ถ่ายทอดความรู้สึกของดอว์นได้ดีมากๆเลย
เหมือนว่าดอว์นรู้สึกรัก แต่ก็อยู่ด้วยไม่ได้เพราะไม่อยากเป็นตัวแทนของคนที่ก็รักที่สุดเหมือนกัน
อ่านจบแล้วอินมากกกกกก ตอนนี้ยังเหมือนจุกๆที่หน้าอกอยู่เลยค่ะ
มาต่อเร็วๆน้า คนอ่านทรมานมากๆเลย :z3:
-
โธ่พี่ดอว์น
ทำไมคิดอะไรแบบนี้้ัเล่าาาาาาา
พี่เพชรนะพี่เพชร :m16: :m16:
-
โธ่ น้องดอว์นนนนน :o12:
อ่านแล้วสงสารทั้งคู่เลยค่ะ
ก็เข้าใจพี่เพชรนะ เวลาแบบนี้ คงยากจะสังเกต
โฮ่วววววว
-
น้องดอว์น อย่าคิดมากสิคะ
-
อ่านแล้วได้อารมณ์รักปนเศร้าอ่ะค่ะ และก็สงสารดอนด้วยที่เข้าใจว่าเพชรเห็นตัวเองเป็นแค่ตัวแทนของน้องรุ่งเท่านั้น แล้วตอนนี้สงสัยว่าดอนคิดที่จะไปจากเพชรอยู่แน่ๆเลย
-
ไม่ขัดค่ะคุณนุ่น แต่น้ำตาจะไหลอยู่แล้ว :monkeysad:
-
อ่านแล้วได้อารมณ์เศร้าๆ มา
รู้สึกเหมือนดอว์นจะทิ้งทวนยังไงก็ไม่รู้
-
น้องดอว์น อิแบบนี้มันคือการคิดไปเองนะคะ
ทำม๊าย ทำมายไม่ฟังพี่เพชรพูดก่อน น่าจะฟังพี่เพชรบ้าง
ฮืออออออออออ :o12:
ปล,เลิฟซีนสวยงามค่ะ บทบรรยายโอเคเลยค่ะ :o8:
-
น้องดอว์นเตรียมชิ่งหนีพี่เพชรแล้วละจิ
อย่างงี้ไม่รับผิดชอบน้า กะฟันแล้วทิ้ง พี่เพชรนี่นา
พอสมใจก็ถีบหัวส่ง ฮือๆๆๆ :z3:
น้องดอว์น จับตัวมาเขย่าๆๆๆ อย่าคิดมาก อย่าคิดไปเอง อย่าคิดแทนคนอื่น
ข้องใจอะไรถามพี่เพชรดีกว่า นี่แน่ะ จิ้มๆๆๆ ดอว์น :z13:
เลิฟซีนเยี่ยมค่ะ หวานแบบนัวๆอ่ะ
แบบว่าอ่านแล้วเข้าใจความรู้สึกหวั่นไหวไม่มั่นใจของน้องดอร์นได้
แต่ก็นัวเนียกันซะ.....เอิ๊กกกก แอบกัดผ้า เขิลลลลล o13
จับดอร์นเขย่าอีกที เผื่อไอ้ตัวน้อยใจที่มันเกาะนู๋อยู่จะหลุดออกไป
+1 :กอด1:
-
เป็น nc ที่สวยงามแต่แสนเศร้า :monkeysad:
-
:L1: :L1: :L1:.............. :เฮ้อ: o13 น้องดอร์น....ทำไมคิดมากอย่างนี้
:monkeysad: ขอให้ลงเอยกันด้วยดีนะจ๊ะ
-
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/yenta4-emoticon-0042.gif) อยากอ่าน...แต่กลัวพี่ดอนของนู๋เจ็บ T___T
:เฮ้อ: memo ปวดตับ!!
-
บท NC ดูดีสวยงาม แต่ว่าเค้าอ่านแล้วเศร้าอ่ะ
สงสารน้องดอว์น หนูอย่าคิดไปเองคนเดียวซิจ้ะ :เฮ้อ:
รอตอนต่อไปค่าาา
-
เป็น NC ที่อ่านแล้วน้ำตาจะไหล
ทั้งหวาน ทั้งเศร้า โฮฮฮฮฮฮฮฮ
พี่ดอว์นนน ถามพี่เค้าหน่อยซิลูก อย่าคิดเองเออเองเลย
ป้าไม่อยากกินมาม่า
ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
สงสารน้องดอว์นจนพูดไม่ออกบอกไม่ถูก TT___________TT
แต่สิ่งหนึ่งที่อยากให้น้องดอว์นทำก็คือ...การถาม และฟังพี่เพชร
ส่วนพี่เพชรเอง...บางทีแค่การกระทำ มันก็ไม่ชัดเจนที่สุดเสมอไปหรอกนะฮะ
ก่อนที่เรื่องมันจะเลยเถิดเกินไป...พี่เพชรน่าจะเปิดใจกะน้องก่อนนะ...ไม่ใช่เจอน้องยั่วเลยหลวมตัวตามน้อง
ระวังจะเสียใจภายหลังนะเออ...จะหาว่าไม่เตือน >[]<
เรื่องบทอัศจรรย์...เค้าว่าึคุณนุ่นทำได้ดีมาก ๆ แล้วฮะ...สื่อทั้งอารมณ์และความรู้สึกของตัวละครได้ดีเลยทีเดียว
เล่นเอาเคลิ้ม จนเศร้าตามพี่ดอว์นไปติด ๆ (อย่าคิดว่าเค้าเคลิ้มอย่างอื่นน้าาา าา -*-)
ภาษาสวย อารมณ์ถึง...โอเคทุกอย่างเลยแหล่ะฮะ...*ชื่นชม ชื่นชม*
ใจจริงไม่อยากให้พี่ดอว์นหนีปัญหาเลยนะ...แต่ก็อย่างว่า ถ้าเป็นเรา รู้สึกว่าต้องเป็นตัวแทนของใคร
เราคงไม่มีความสุขที่จะอยู่ตรงนั้นอีกแล้ว...ยิ่งเป็นคนที่เรารักถึงสองคนอีก...เฮ้อออออ อ อ อออออ
+1 ให้คุณนุ่นนะฮะ...*ยิ้มหวาน*
-
อ่าน nc นี้แล้วสะอึก อืออออ
น้องดอร์นต้องฟัง และฟัง ที่เหลือก็แค่ให้หัวใจนำทางนะ
อย่าคิดเอง เออเอง
-
:z1: :m15:
เป็น NC แรก ที่อ่านไปพร้อมกับเศร้าไปด้วย
รู้เลยว่าดอว์นทำไปเพราะต้องมีสิ่งกังวลในใจ
น้องนุ่นบรรยายได้ดีทั้งสองอารมณ์เลยค่ะ
แต่คนอ่านสิคะ สรุปแล้วมีอารมณ์เดียวเลย
กังวล...
-
เป็น NC ที่อ่านแล้วเศร้า (ไม่ใช่ว่าไม่ได้เรื่องนะ) คือ มันเกิดจากการที่น้องดอว์นเข้าใจพี่เพชรผิด
แล้วที่คิดมามีอะไรทั้งที่ตัวเองก็รักเขาแล้วก็คิดจะจากไป เฮ้อ มันเศร้าน่ะ หื่นไม่ออกจริงๆ :เฮ้อ:
ใช่ค่ะ
อ่านแล้ว ไม่มีอาการเสียเลือดเนื้อเลย
ไม่ใช่เขียนไม่ดี เพราะถ้าไม่ใช่อารมณ์ที่พี่ดอว์นเข้าใจผิดแบบนี้ เราคงต้องหาเลือดมาเพิ่มแน่นอน
-
ภาษาสวยงามตามแบบของพี่นุ่น
ไม่โจ่งแจ้งแต่ถ่ายทอดอารมณ์ความรู้ได้ดี
เป็น NC ที่เศร้าทำให้น้ำตาซึม
สงสารพี่ดอว์นคิดมากเก็บเอาไว้คนเดียว ไม่พูด ไม่ถาม
:m15:
-
เจเจ้...เอาจริงจังตามความรู้สึกเลยนะ
เป็น NC ที่ นู๋หม่าหื่นไม่ออกเจ้าค่ะ :m15:
ตอนที่พี่ดอนบอกให้ปิดตา อินี่น้ำตาซึมแระ (มาม่าลวกปาก)
สงสารทั้งที่ดอนและพี่เพชร Y_________Y มันจุกอก
เจเจ้....ปิดกิจการมาม่าเหอะ จริงๆนะ :monkeysad:
-
anajulia คนดี
ฉากนี้อ่านแล้วไม่รู้ว่าเราควรจะรู้สึกยังไงดี
ตอนนี้สับสนกับตัวเองมากมาย
ทั้งดีใจที่ทั้งสองคนจะได้เป็นคนๆเดียวกัน
ทั้งสับสนกับความรู้สึกของน้องดอว์น
ทั้งเศร้าสร้อยกับความน่าสงสารของน้องดอว์นอีกเหมือนกัน
เป็น NC ที่น่าสงสารมากเลยค่ะ :impress3:
แปลกใจกับตัวเองที่วันนี้อ่านฉาก NC แล้วไม่ :z1: เลยสักกะติ๊ด
แบบว่าน้องดอว์นทำไมหนูไม่ฟังพี่เพชรเค้าก่อนละจ้ะ
ว่าจริงๆแล้วพี่เพชรเค้าคิดยังไง
อ่านแล้วก็นั่งลุ้น นั่งเครียดไปกับน้องดอว์นด้วย
anajulia จ๋า เมื่อไหร่มาม่าชามนี้จะหมดสักทีจ้ะ
คนอ่านเครียดแทนน้องดอว์นจนไมเกรนจะขึ้นแล้วจ้า
:กอด1: anajulia แรงๆๆๆๆๆ
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
ฮือออ ทำไมพี่ดอว์นทำเหมือนจะมาบอกลาล่ะพี่นุ่น ฮืออ
-
ทั้งสุข ทั้งเศร้า
สุข ที่เห็นดอนได้ทำสิ่งที่รักได้สมใจ
เศร้า ที่ดอนยังสลัดปมในใจไม่ได้
ปวดใจกันไปเปล่าๆนะ
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้เมื่อวาน กำลังลุ้นไปกับน้องดอนเลยอ่ะ
มาวันนี้ได้อ่านตอนใหม่กันเลยทีเดียว
ฉากรักก็หวาบหวามสวยงามดีค่ะ
มั่นใจเขียนออกมาได้เรื่อยๆเถอะค่ะ ไม่ต้องกังวลหรอก :bye2:
แต่ก็อย่างที่คนก่อนๆบอกไว้ มันมีอารมณ์เศร้าแฝงอยู่
ทุกคนก็เลยอ่านฉากรักไปพร้อมกับอารมณ์สงสาร
หวังว่าสักวันน้องดอนจะได้ถูกรักด้วยความมั่นใจในรักของพี่เพชรนะคะ :impress2:
-
จะตัดจบแค่นี้ใช่ป่ะ?...หมดมู้ดเลย :z1:
แค่สัปดาห์เดียวเพชรยังเป็นหนักขนาดนี้...แล้วถ้าอยู่ ๆ ดอว์นหนีไปจริง ๆ จะเป็นได้ขนาดไหนเนี่ย
ก็ขอให้ดอว์นบังเอิญไปทำงานในโรงพยาบาลที่เพื่อนพี่เพชรทำอยู่ละกันนะ พี่ปุ่นก็ได้ :laugh:
ไม่แปลกใจที่ดอว์นเข้าใจไปอย่างนั้น...ตามประสาคนคิดมากและมองโลกในแง่ร้ายอ่ะนะ
พี่เพชรรีบ ๆ รู้ตัวและทำอะไรให้ชัดเจนไปเลยก็ดี ตามใจมากเดี๋ยวพี่ดอว์นเสียเด็กหรอก :กอด1:
-
ทำไมหนูอ่านฉากนี้แล้วจะร้องไห้ล่ะ !!?
พี่ดอน.... คิดมากเกินไปจริงๆแล้วนะ
พี่เพชรก็ด้วย รีบๆยืนยันให้เค้ารู้เร็วสิ คนอ่านปวดใจแทน TTATT
-
เฮ้อ พอรู้ว่าจะดราม่า ใจเราก็สงสารทั้งคู๋ใจจะขาด
-
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/12af5eb9.gif)
แวะมาแจ้งข่าวสำหรับผู้ที่สั่งจองพี่ฟ้า-ตัวป่วน (อวดของ!!)
ตอนนี้ดาด้าได้ตัวประกันไว้ในมือแล้ว หึหึ
เป็นถุงผ้าสำหรับหนังสือชุดนี้ เพิ่งส่งมาถึงเมื่อกลางวัน (น่ารักและงาม!!)
ไม่เชื่อลองดูกันเอาเอง (http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/d8bd9540-1.gif)
ขอหัวเราะอย่างโจรนิดหนึ่ง (หลังจากสำลักมาม่ามาหลายตอน)
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/test/bag2.jpg) (http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/test/bag1.jpg)
:m1:
ปล.ก่อนจาก....เจเจ้มาลงแก้ข่าวเร็วๆไวไว น้ำตาจะท่วมทู้แล้ววู้ๆๆๆๆๆ อย่ามามัวสปอยให้ช้ำใจจิเคืองๆ :m16:
-
เอ่อ เป็น nc ที่เครียดมาก เพราะเดาออกเลยว่าจบบทนี้ พี่ดอนกะจะหนีไปแหงๆ :o12:
-
โอ้ว น้องดอว์นน ไม่นะ ทำไมคิดอย่างนั้นละลูก
อย่าไปคิดอย่างนั้นสิน้องดอว์น
พี่เพชรเขาไม่ได้คิดอย่างนั้นเสียหน่อย
เรานะคิดไปเองอีกแล้วนะ
ฟังพี่เขาพูดก่อน
ดูท่าแล้วหลังจากตอนนี้คงมาม่าน่าดูสินะคะ :sad4:
อย่ามากนะค๊าา ไม่งั้นคงขาดใจตายเสียก่อน
ฮือออ
-
... :กอด1:
........................
...............................
ตอนที่๒๘ ความเจ็บปวด
“.....ดอว์น...คนดีของพี่”
ฝ่ามือร้อนรุมที่เฝ้าเวียนลูบไล้อยู่บนแผ่นหลังก่อให้เกิดความรู้สึกร้อนผ่าวไม่ต่างจากถูกนาบด้วยเปลวไฟ ร่างที่อ่อนแรงด้วยเพิ่งปลดปล่อยไปเมื่อครู่พยายามชันตัวขึ้นอย่างยากลำบาก และแค่ขยับตัวเพียงน้อยหน้าขานวลเนียนที่อาบเคลือบไปด้วยหยาดเหงื่อก็รับรู้ถึงความต้องการที่ยังไม่ได้ปลดปล่อยของคนที่นอนหงายอุทิศทั้งตัวให้ซุกซบ
อรุณรุ่งเหลือบตาขึ้นมองใบหน้าที่ถูกแพรสีดำสนิทปกปิดอยู่เกือบครึ่งแล้วยิ้มทั้งน้ำตา โหย่งตัวขึ้นโดยทาบฝ่ามือหนึ่งไว้บนแผ่นอกตึงแน่น แล้วใช้ปลายลิ้นเก็บกลืนหยาดหยดของตนที่ยังทิ้งคราบเปรอะเปื้อนอยู่ที่ปลายคางและข้างแก้มของคนที่หายใจแรงขึ้นทุกทีทั้งที่ยังนอนอยู่เฉยๆ
เครื่องรางแห่งความรักที่ทิ้งตัวลงแนบอยู่กับแผ่นอกหนาของเจ้าของเก่าเลื่อนไปมาตามแรงสะท้อนจากการหายใจถี่กระชั้น เอวบางขยับโยกขึ้นลงอย่างจงใจให้ส่วนสำคัญเสียดสีกันด้วยรู้ดีว่าจะยิ่งกระตุ้นอารมณ์ของคนเบื้องล่าง
“เพชร.....อือ...”
“ดอว์น.....อะ...ดอว์นครับ..อื้อ”
วัชระขยับสะโพกเคลื่อนไหวตามจังหวะที่ถูกส่งมา และต้องบิดตัวสะท้านไม่ต่างกันเมื่อปลายลิ้นที่ไล้เล่นอยู่แถวปลายคางกลับลากเลียลงต่ำแล้วมาหยุดเย้าอยู่ตรงแผงอกกว้าง พอขยับจะลุกขึ้นก็ถูกอีกฝ่ายใช้ฝ่ามือข้างหนึ่งกดไหล่ไว้ แถมด้วยส่วนที่น่าจะเป็นเข่าแทรกเข้าตรงกลางหว่างขาบังคับให้ท่อนขาแข็งแรงที่เริ่มเกร็งจนกล้ามเนื้อขึ้นเป็นลูกยิ่งแยกกว้างออก
กำลังเคลิ้มกับการโลมไล้แผ่วหวาน สัมผัสจากปลายนิ้วที่สั่นระริกซึ่งแทรกขอบอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายเข้าไปแตะต้องตรงจุดที่ไวสัมผัสก็ทำให้ชายหนุ่มครางเครือออกมาอย่างสุดกลั้น ฝ่ามือหนาละจากแผ่นหลังบางคว้าจับเข้าที่ข้อมือข้างที่กำลังรุกล้ำพื้นที่อ่อนไหว เลื่อนเข้ากุมทับโน้มนำให้กอบกุมความต้องการที่ขยายใหญ่จนล้นมือแล้วขยับนำให้ฝ่ามือนุ่มรูดรั้งขึ้นลงเร็วขึ้น.....แรงขึ้น ทุกขณะ
มือใหญ่อีกข้างเริ่มรุกล้ำแทรกเข้าถูไถกับร่องหลืบเบื้องหลังระหว่างก้อนเนื้ออวบหยุ่น ของเหลวที่ยังติดค้างอยู่ตามง่ามนิ้วถูกปาดป้ายลงตรงปากทาง
“อ๊ะ.....อือ...เจ็บ.....”
“ดอว์น.......ดอว์น อืม......ไม่เจ็บนะครับ.......อย่าเกร็งนะ......อือ....ดี....ดอว์น.....”
เมื่อรู้สึกถึงสัมผัสจากปลายนิ้วที่พยายามล่วงล้ำเข้าสู่ภายใน ร่างเบื้องบนก็ชะงักการเคลื่อนไหวอยู่อึดใจ หากเสียงครางเร่งเร้าเรียกแต่ชื่อของตนซ้ำๆ และยังถ้อยคำปลอบประโลมสั่นพร่าก็ทำให้อรุณรุ่งเลือกที่จะอ้อมมือข้างหนึ่งไปด้านหลังช่วยเปิดทางให้นิ้วยาวใหญ่แทรกเข้าได้สะดวกขึ้น
“โอ๊ย.....ฮึก...เพชร...พี่เพชร อือ....เรียกอีก....อะ เรียกดอว์นอีก”
“ดอว์น....ดอว์น.....”
ความร้อนที่โอบแน่นบีบกระชับราวต้องการขับไล่สิ่งแปลกปลอมให้ออกไปจากร่างกาย หากยามนี้วัชระไม่ใจเย็นพอจะถอนตัวออกไปอีกแล้ว ยิ่งช่องทางนุ่มนิ่มบีบรัดความรู้สึกอยากครอบครองเป็นเจ้าของยิ่งพุ่งขึ้นสูง ชายหนุ่มกระซิบปลอบโยนหวังให้เด็กน้อยที่สั่นสะท้านไปทั้งตัวผ่อนคลายและยอมรับการล่วงล้ำโดยเต็มใจ นิ้วที่สอดแทรกเริ่มขยับหมุนอยู่ภายในจนแรงบีบรัดเริ่มลดลงก็เปลี่ยนเป็นขยับเข้าออกทีละน้อยสลับโยกคลึงไปโดยรอบ เมื่อชายหนุ่มรู้สึกว่าอีกฝ่ายเริ่มขยับสะโพกตามการเคลื่อนไหวที่ถูกชักนำก็เป็นเวลาเดียวกับเสียงครางเครือแผ่วหวานดังลอดเข้าสู่โสตประสาท
มือใหญ่ที่ทำหน้าที่ชักนำการรูดรั้งร่างกายของตนผละออก ปล่อยให้อรุณรุ่งเคลื่อนไหวเองตามจังหวะที่ตนเป็นคนเริ่มไว้แล้วดึงทึ้งชั้นในสีเทาออกอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้ส่วนที่อึดอัดอยู่นานดีดตัวออกมาตั้งชัน ก่อนจะลูบลามไปที่ช่องทางเบื้องหลังที่มีอีกนิ้วแทรกอยู่ก่อน คลำเปะปะคลึงเคล้นรอบจีบพับที่เริ่มขยายออกรอรับการรุกราน
“ดอว์น...เปิดตาให้พี่....”
เสียงร้องขอดังขึ้นขณะที่สองนิ้วในร่างยังขยับเข้าออกไม่ยอมหยุด ในขณะที่เสียงครางสลับเสียงหอบกระเส่าก็ยิ่งถี่ระรัว
“หะ....ไม่! อือ...ไม่เพชร..ไม่เอา.......”
“พี่ต้องหยิบเจล......นะครับ”
มือทั้งสองของนายแพทย์หนุ่มหยุดการเคลื่อนไหว ผละออกยันกับพื้นเตรียมจะยกตัวขึ้นนั่ง หากฝ่ามือร้อนจัดและชื้นแฉะของอรุณรุ่งก็ตามมากดไหล่ทั้งสองข้างจนต้องลงไปนอนราบอีกรอบ พร้อมเสียงปฏิเสธปนสะอื้น
“ไม่....ไม่เอาเจล...ฮึก...อือ...ไม่เอาเจลนะเพชร...”
“อื้อ....พี่ไม่อยาก.......ให้เจ็บ นะครับ แป๊บเดียว.......อือ....พี่ไม่ไหวแล้ว....”
ฉับพลัน วัชระรู้สึกว่าร่างที่โอนอ่อนผ่อนตามมาตลอดผละออกห่าง ก่อนความนุ่มหยุ่นที่อุ่นจัดจะหุ้มห่อตัวตน รัดแน่นราวจะบีบคั้นให้แตกทำลาย
“อึ.......อึ้ก...”
ชายหนุ่มยันตัวขึ้นนั่งพลางดึงสิ่งที่ปิดกั้นการมองเห็นออกเหวี่ยงไปไม่รู้ทิศทาง ภาพคนรักที่สั่นระริกไปทั้งตัว ขบฟันกัดริมฝีปากล่างจนแน่นและหยดน้ำใสที่ไหลจากเปลือกตาปิดสนิทราวกำลังได้รับความเจ็บปวดแสนสาหัสทำให้วัชระรีบยื่นสองมือจับประคองบริเวณที่ร่างกายกำลังเชื่อมถึงกันเอาไว้ ควบคุมให้คนด้านบนถ่ายเทน้ำหนักบางส่วนมาที่ฝ่ามือแทนที่จะทิ้งตัวลงไปอีก
แต่อรุณรุ่งที่ลืมตามาเห็นกลับยิ่งโถมกายเข้าหา สองมือที่เมื่อแรกเท้าอยู่ที่หน้าท้องแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อเกร็งเขม็งยกขึ้นเกาะเกี่ยวรอบลำคอหนา ทำให้น้ำหนักตัวทั้งหมดยิ่งเทไปยังจุดที่ก่อให้เกิดความเจ็บปวดจุกแน่น
“พี่เพชร...อือ.....อือ....ดอว์นเจ็บ”
“พี่รู้......โอ๋....อือ.....ค่อยๆนะ อย่าใจร้อน.......โอย.....ดอว์น.....อูว.......”
“ไม่เอา....อย่ามอง......อ๊า....เจ็บ.....อะ....ดอว์นเจ็บ”
มือข้างหนึ่งของวัชระเลื่อนขึ้นลูบเบาๆไปตามแผ่นหลังของเด็กน้อยที่ตอนนี้เกร็งไปทั้งตัว จมูกปากก็ทำหน้าที่จุมพิตปลอบโยนอยู่แถวข้างแก้ม จนแขนที่ช่วยรองรับน้ำหนักของอรุณรุ่งเริ่มชาคุณหมอจึงผ่อนร่างด้านบนทีละน้อย อดทนรับคมเขี้ยวที่ฝังลงบนไหล่ขวาที่ตัวคนฝังลงมาก็ราวจะไม่มีสติรู้ถึงการกระทำ จนในที่สุดก็สามารถเข้าไปได้จนสุดทาง
“ดอว์น หายใจเข้าออกลึกๆ...อ้ะ.....คนเก่ง.....ดีครับ......อื้อ...ไม่เกร็งนะ จะได้หายเจ็บ...นะครับ........”
“ไม่.....ดอว์นจะ....ดอว์นจะไม่หายเจ็บ อะ.....อ้า...อือ......พี่เพชร เรียกอีก...เรียกชื่อ..อึก...เรียกสิ!!”
สิ้นเสียงร้องสั่ง วัชระพลิกตัวคนด้านบนลงแผ่บนที่นอนแล้วตัวเองขึ้นไปคร่อมทับแทน ชายหนุ่มเริ่มขยับสะโพกช้าๆก่อนจะเร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆตามอารมณ์ร้อนเร่าที่โหมกระพือ เสียงพร่ำเรียกชื่อดอว์นดังขึ้นเป็นจังหวะทุกครั้งที่โถมกายเข้าใส่เรือนร่างขาวจัดที่ตอนนี้ทั้งร่างราวถูกย้อมด้วยน้ำคั้นกลีบกุหลาบตอบสนองด้วยการขยับสะโพกและครางรับกับทุกจังหวะกระแทกกระทั้นที่กระหน่ำยาวนาน
อรุณรุ่งปิดเปลือกตาสนิท จดจำทุกความรู้สึกและทุกสัมผัสด้วยเรือนกาย หากไม่ยินยอมที่จะรับรู้ถึงสายตาบรรจุความเสน่หาของคนที่ชักพาให้เพริดตาม ปล่อยให้หยาดน้ำใสไหลจากหางตาลงเป็นทาง ดำดิ่งสู่ความหม่นหมองในฐานะของตน.....อรุณรุ่งผู้เป็นได้เพียงรูปเงา
แดดเช้าลอดผ่านรอยแยกของผ้าม่านสีกรมท่ากระทบกับเปลือกตาของคนที่ยังหลับสนิท ขดตัวจนเป็นกุ้งต้มอยู่ใต้ผ้าห่มนวมสีน้ำเงินเข้ม
นายแพทย์วัชระที่อาบน้ำแต่งตัวจนอยู่ในชุดทำงานพร้อมไปโรงพยาบาลแล้วทรุดตัวลงนั่งริมเตียงอย่างเบากริบ กุหลาบขาวดอกใหญ่ก้านตรงถูกไล้กลีบไปตามกรอบหน้าเรียว คุณหมอหนุ่มเผยยิ้มที่ส่งให้ห้องนอนสว่างไสวไม่แพ้แสงแดดยามเช้าเมื่อเห็นแพขนตางอนหนาขยับยุกยิกเหมือนเจ้าตัวกำลังรำคาญสิ่งรบกวนการหลับสบาย อยากจะฟัดแก้มใสนั่นแรงๆให้สมรัก แต่ชายหนุ่มรู้ตัวดี ถ้าหลวมตัวทำอย่างใจคิดกับคนน่ารักตรงหน้า วันนี้มีหวังไม่ได้ไปทำงานแน่
“แล้วพี่จะรีบกลับนะครับ....คนเก่งของพี่”
กุหลาบไร้หนามดอกงามถูกวางไว้ให้บนหมอนหนุนที่เจ้าของผละจากไปแล้ว ในตำแหน่งที่มั่นใจว่าถ้าอรุณรุ่งลืมตาตื่นขึ้นมาจะได้เห็นของกำนัลนี้เป็นสิ่งแรก ก่อนจะออกจากห้องวัชระยังอุตส่าห์หาไม้หนีบในตู้เสื้อผ้ามาเหน็บให้ผ้าม่านสองด้านทบกันสนิท ไม่ยอมให้แสงแดดตัวร้ายทำงายนิทรารมย์อันแสนสุขของคนที่ยังหลับสนิทไม่รู้ตัวได้
เกือบสิบโมงแล้วตอนที่อรุณรุ่งค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นจากการหลับสนิทรวดเดียวเกือบสิบชั่วโมง กุหลาบขาวที่วางอยู่ห่างแค่เอื้อมมือส่งกลิ่นหอมอ่อนๆแตะจมูก ปลายนิ้วขาวอมชมพูด้วยเลือดฝาดยื่นไปหาแล้วไล้ลงกับปลายกลีบที่สวยสมบูรณ์ไม่มีที่ติหรือแม้แต่รอยช้ำเพียงน้อย พลันสายตาก็สะดุดกับกระดาษโน้ตแผ่นเล็กที่วางซ้อนอยู่ด้านใต้ พอหยิบมาดูก็อดยิ้มไม่ได้กับตัวอักษรเป็นระเบียบที่ถูกบีบจนแคบแต่ก็ยังต้องใช้พื้นที่จนเต็มกระดาษ
‘อรุณสวัสดิ์ครับคุณอรุณรุ่ง...นายวัชระเป็นมนุษย์เงินเดือนธรรมด๊าธรรมดาเลยต้องไปทำงานแต่เช้า
ทั้งที่อยากเกงานใจแทบขาด(พี่อยากทำทั้ง morning kiss ทั้ง noon kiss ทั้ง afternoon kiss เลยนี่ครับ)
ถ้าตื่นแล้วคนดีของพี่หิวก็ใช้โทรศัพท์ที่โต๊ะหัวเตียงนั่นกดเบอร์ ‘02’ นะ มันจะต่อเข้าครัวด้านล่าง.....
kiss kiss แล้วพี่จะกลับมาหม่ำข้าวเย็นด้วยนะครับ’
“เพชรบ้า.....นี่ถ้าผมหน้าไม่เหมือนน้องรุ่งคุณคงไม่มองผมเลยสินะ......ทำไมผมต้องรักคุณขนาดนี้ด้วยนะเพชร.....”
อรุณรุ่งกระพริบตาถี่ๆไล่น้ำในตาที่เอ่อคลอจนเกือบล้นให้ย้อนกลับเข้าไปแล้วสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะถัดตัวอย่างยากลำบากมาถึงริมเตียงที่พอมีแสงสว่างในตอนกลางวันกลับให้ความรู้สึกกว้างกว่าที่คิด จากนั้นจึงลุกขึ้นยืนช้าๆ ด้วยขาของตัวเอง
‘ห่านี่ แค่จะอวดว่าน้องเค้ากลับมาแล้วเนี่ยนะ? กูบอกว่าจะทำคลอดจะทำคลอด เด็กจะโผล่หัวออกมาแล้วเนี่ย’
“อ้าว......ก็ที่รักของกูน่ารักนี่หว่า แล้วอย่ามาอำ อย่างมึงถ้าเข้าห้องคลอดไปก็ไม่รับโทรศัพท์แล้ว ทำไม อิจฉากูอะดิ ฮ่าๆๆๆๆ”
วัชระที่วันนี้ไปทำงานอย่างอารมณ์ดีตั้งแต่เช้ากำลังขับรถกลับคอนโดไปคุยโทรศัพท์กับที่ปรึกษาเจ้าประจำไป
‘มึงอย่าๆ แค่อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่แล้ว ระริกระรี้ขนาดนี้มึงได้น้องเขาแล้วล่ะสิ แม่ง ไวนักนะมึง.....อย่าบอกนะว่ามึงปล้ำน้องดอว์นอ้ะ?’
“เปล่าเว้ย! ที่รักเต็มใจตะหาก หึๆๆ ไม่เหมือนมึงหรอกไอ้กิมเอ๋ย...ขืนรออยู่อย่างนี้ไอ้ใหญ่มันเสร็จคนอื่นแน่ หึๆๆๆ”
‘ห่า ปากหมา! วางหูไปเลยไอ้เพชร กูจะไปแดกข้าว มึงนะมึง มาทำให้กูคิด....เอ๊ะ หรือกูจะรวบหัวรวบหางไอ้ใหญ่ซะเลยดีมั้ยวะ?’
“เอาดิ กูจะคอยดู ว่าตกลงมึงจะได้ศรีภรรยาจริงอย่างที่พูดรึเปล่า ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
วัชระตัดสายโดยไม่รอฟังคำสบถที่กลายเป็นคำพูดติดปากของเพื่อนสนิทไปแล้วอีก ชายหนุ่มหอบหิ้วทั้งของสดของแห้งรวมถึงเครื่องดื่มที่กวาดซื้อมาจากซุปเปอร์มาเก็ตเยอะจนแทบหิ้วไม่หมดไปยืนเคาะประตูอยู่หน้าห้อง คีย์การ์ดก็มีอยู่หรอก แต่ใจมันอยากให้มีคนที่คอยอยู่เปิดประตูให้แล้วพอก้าวเข้าไปก็ได้จุ๊บเบาๆต้อนรับกลับบ้านนี่นา
ยืนรอไม่ถึงอึดใจราวกับคนที่อยู่ด้านในมานั่งคอยท่าอยู่ตรงโถงหน้า ประตูไม้บานหนาก็แง้มออก ใบหน้าที่คิดถึงมาทั้งวันประดับด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ ไม่มีคำพูดต้อนรับกลับบ้าน แต่ฝ่ามือขาวสะอ้านกระตุกข้อมือดึงคุณหมอตัวโตเข้าไปในห้อง ก่อนจะปลดข้าวของที่ชายหนุ่มหอบหิ้วมาเต็มสองแขนลงวางกองกับพื้นแล้วเขย่งตัวเพียงนิดเดียวชะโงกหน้าเข้ามาแตะปากลงบนริมฝีปากของคุณหมอพร้อมกับกระซิบเบาๆ
“คิดถึง......”
“พี่ก็คิดถึงดอว์น”
ดวงตาพราวหวานปรายมองก่อนจะยิ่งกระชับอ้อมกอดจนแนบแน่น อรุณรุ่งซุกหน้าเข้ากับซอกคอของคุณหมอตัวโต สูดกลิ่นอุ่นๆประจำตัวเอาไว้จนเต็มปอด หากพอผละออกมาก็ต้องปล่อยเสียงหัวเราะพรืดกับปริมาณข้าวของที่อีกฝ่ายกวาดมาราวกับไม่เคยต้องไปเลือกซื้อของสดเองเลยแม้แต่ครั้งเดียว
“คงไม่ต้องถามแล้วมั้ง ว่าทำกับข้าวเป็นรึเปล่า”
“ดูถูก......พี่ทำเป็นนะ”
“เหรอ?.......ไปอาบน้ำดีกว่ามั้ง เดี๋ยวตรงนี้ผมจัดการเอง”
อรุณรุ่งออกแรงดันหลังคุณหมอให้ก้าวไปทางประตูห้องนอน ในขณะที่อีกฝ่ายก็แกล้งฝืนตัวเองทิ้งน้ำหนักตัวมาทางคนดันเต็มที่ จนเห็นน้องดอว์นของพี่เริ่มหายใจทางปากนั่นแหละคนที่ยืนยันว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่แล้วถึงได้ยอมก้าวเดินดีดี
“พี่ทำเป็นจริงๆ”
“แล้ว....ไอ้ที่ว่าทำเป็น มันอาหารประเภทไหนเหรอ ว่าไงครับ คุณหมอ?”
“ประเภทผัด....ข้าวผัดไข่ฝีมือพี่เพชรอร่อยสุดยอด”
“ฮะๆๆๆ งั้นดีเลย พรุ่งนี้เช้าก่อนไปทำงานทำไว้ให้ผมด้วยนะ กล้าป้ะ? เพราะถ้าไม่อร่อยจริงล่ะก็...พรุ่งนี้จะมีบทลงโทษ”
วัชระไม่ทันสังเกตว่าสีหน้าของคนรักแปลกไปเมื่อเอ่ยถึงบทลงโทษ เพราะชายหนุ่มมัวจดจ่ออยู่กับน้ำเสียงยั่วเย้าที่เพิ่งจะได้ยินอรุณรุ่งใช้แค่วันสองวันนี้ แต่ได้ยินกี่ครั้ง...ก็เหมือนกับว่า ‘ของ’ มันจะขึ้นเสียทุกที
“รับคำท้าครับผม!”
วัชระไม่รู้ว่าตัวเองยิ้มได้มากขนาดนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ แต่ที่แน่ๆแม้ชีวิตนี้จะกินอาหารมานับร้านไม่ถ้วนแต่ชายหนุ่มก็ตัดสินใจได้แล้วว่า อาหารที่อร่อยที่สุดมาจากฝีมือพ่อครัวชื่ออรุณรุ่งคนนี้ที่ทำกับข้าวง่ายๆแค่สามอย่าง อย่างผัดผักรวมมิตร
.....เพราะคุณแหละ ซื้ออะไรไม่รู้เปะปะขนาดนี้ ทั้งคะน้า แครอท ข้าวโพดอ่อน ถั่วลันเตา กะหล่ำปลี ดอกกะหล่ำ มะเขือม่วง มะเขือเทศ ซื้อมาขนาดนี้ถ้าไม่กินสลัดก็ต้องผัดผักรวมมิตรนี่แหละ หรือคุณจะให้ผมต้มจับฉ่าย?
ต้มซุปปีกไก่
.....ปีกไก่นี่อย่าทอดเลยเนอะ คุณแก่แล้ว กินของทอดไม่ดีหรอก มะเขือเทศกับหอมใหญ่เหลือตั้งเยอะ เอามาใช้ดีกว่า ถ้าเหลือพรุ่งนี้ก็ยังซดน้ำแกงได้อีก มีประโยชน์ด้วย
แล้วก็ไข่ตุ๋นนิ่มๆ
.....เนี่ยเผื่อไว้ เผื่อกับข้าวฝีมือผมไม่ถูกปากคุณ ยังไงไข่ตุ๋นนี่คุณก็ยังกินได้แน่ๆ ผมใส่เนื้อกุ้งด้วยนะ คุณตักให้ถึงก้นถ้วยสิ มาผมตักให้เอง.....
วัชระเริ่มรู้สึกว่าตัวเองชักจะมีความคิดแปลกๆขึ้นทุกทีเมื่อจับตามองคนน่ารักที่หลับตาพริ้มซุกตัวเข้ากับอ้อมอกของตนตอนนี้.....
......ถ้าคนเราไม่ต้องนอนหลับก็คงดี จะได้มองน้องดอว์นของพี่ได้ตลอดเวลา
เช้าวันพุธอรุณรุ่งลุกจากที่นอนแล้วเดินตามกลิ่นหอมยั่วน้ำลายเข้าไปถึงครัวทั้งยังสะลึมสะลือ ภาพของผู้ชายตัวโตในชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงแสล็คสวมถุงเท้าเรียบร้อย ขาดอยู่ก็แต่เนคไทสีเข้มที่เจ้าของวางพาดไว้บนพนักเก้าอี้ข้างๆ ทำให้อดไม่ไหวจนต้องเข้าไปขโมยหอมแก้มที่มีกลิ่นอาฟเตอร์เชฟอ่อนๆติดอยู่ทั้งสองข้าง
คนที่ถึงขโมยหอมแก้มคุณหมอตัวโตไปตั้งสองฟอดแล้วยังไม่ตื่นเต็มตาเดินเอียงๆไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำออกมาเทดื่มอั้กๆให้คนจับตามองต้องอมยิ้ม ท่าทางที่เอื้อมมือหยิบแก้วน้ำพลาดเพราะเดินออกมาจากเตียงทั้งที่ยังไม่ได้ใส่แว่นทั้งน่ารักทั้งน่าขันในสายตาของคุณหมอ
“เอ๋.....ทำไมใส่แว่นล่ะ?”
คนสายตาสั้นมากแต่สะลึมสะลือจนลืมหยิบแว่นชะโงกหน้าเข้าไปหาพ่อครัวจนห่างไม่ถึงคืบ เลยถูกคนรอโอกาสอยู่แล้วงับหมับเข้าที่จมูกแหลมๆเสียหนึ่งที
“งื้อออออ”
“ก็พี่ต้องมาทำข้าวผัดให้เด็กแถวนี้ เลยต้องรีบน่ะสิ อุตส่าห์สละเวลาใส่คอนแทคเลนส์มาเพิ่มให้เวลาตอกไข่เลยนะ”
“โอ๋....ซึ้งจัง รอแป๊บนะ”
หมอเพชรได้แต่ยิ้มขำเมื่อมองตามหลังคนที่อยู่ๆก็เข้ามากอดเองแล้วผละออกเองอย่างรวดเร็วก่อนจะวิ่งอ้าวกลับเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง
ข้าวผัดไข่จริงๆเพราะไม่ใส่อะไรเลยนอกจากข้าว ไข่ และเครื่องปรุงรสอย่างซีอิ๊วขาว ซอสถั่วเหลือง และน้ำมันหอยอีกเล็กน้อยที่คนทำมั่นใจอย่างยิ่งว่าอร่อยสุดยอดถูกตักใส่จานกระเบื้องใบใหญ่ และคนสวมบทพ่อครัวทั้งชุดทำงานก็นั่งลงจิบกาแฟเข้มๆขมจัดคอยคนที่หายเข้าไปในห้องเกือบห้านาที
ไม่ถึงอึดใจอรุณรุ่งก็วิ่งกลับออกมาในชุดเดิม แต่หน้าตาสดชื่นพร้อมกับแว่นสายตาบนดั้งจมูก พอเข้ามาถึงตัวก็แทรกตัวเข้ามานั่งคร่อมอยู่บนตักแล้วมอบจูบให้คุณหมอยาวนานจนแทบลืมหายใจ
“พี่พูดจริงนะ ที่บอกว่าดอว์นไม่ต้องไปสมัครงานที่ไหนน่ะ...แค่มาอ้อนอย่างนี้ ไม่ใช่แค่หมื่นห้าด้วย ห้าหมื่นเลย....จะเอาเป็นโอนเข้าบัญชีหรือเอาเป็นบัตรเครดิตรูดปื๊ดๆก็ได้”
อรุณรุ่งไม่ตอบโต้ แต่ลุกขึ้นยืนแล้วหยิบเนคไทที่วางพาดอยู่มาจัดการผูกให้คุณหมอด้วยตัวเองก่อนจะดึงให้ลุกขึ้นยืนแล้วจูงไปส่งถึงหน้าประตู
“Kiss me goodbye, please….”
อรุณรุ่งที่ยังอยู่ในชุดนอนกางเกงเลสีฟ้ากับเสื้อยืดบางๆสีขาวเท้ามือกับบ่าทั้งสองข้างของคุณหมอตัวโตแล้วยื่นหน้าเข้าไปจูบเบาๆก่อนจะผละออกอย่างอ้อยอิ่งตามคำขอ
“Goodbye….my love.”
.................................................................
..โปรดติดตามตอนต่อไป..
แหะๆ เลิฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ ยูวววววววว เจ้าค่ะ งุงิ
-
พี่นุ่นนนน...ม่ามันเหลืออีกซองเดียวป่าวคะ TT
มันเหมือนจะหวานนะ .. แต่...
กู๊ดบายเนี่ย....
:z3:
-
จะดราม่าแล้วเหรอ??
ฮือออ..สงสารทั้งเพชร และสงสารทั้งดอว์นเลยอ่ะ
TT^TT
-
แงงงงงงงงง คงเศร้าไปอีกนาน เศร้าใจจัง
-
เหมือนความสงบก่อนพายุจะเข้า :เฮ้อ:
ไม่อยากให้ดอว์นคิดมากแบบนี้เลยอ่ะ จะหนีไปไหนรึเปล่าเนี่ย :serius2:
-
:z3: ไม่เข้าใจ ทำไมชอบกันจริง ไอ้ความเจ็บปวดเนี้ย :z3:
:pig4: :pig4:
-
Goodbye Kiss ครั้งนี้มันแฝงนัยสำคัญมากกว่าคำบอกลาเพื่อไปทำงานธรรมดาใช่มั้ยฮะ T^T????
ถ้าเป็นช่วงเวลาปกติที่้น้องดอว์นไม่คิดมาก...เค้าว่าบทอัศจรรย์บทนี้ เรียกเลือดได้เป็นอย่างดีทีเดียวเลย
แต่ตอนนี้ ยิ่งอ่านยิ่งทำให้รู้สึกเศร้าจังเลยอ่ะ...หลายครั้งที่รู้สึกว่า น้องดอว์นทำทุกอย่าง เพื่อให้ความรู้สึกและกากระทำทั้งหมด ถูกฝังลึกไว้ในความทรงจำ
จะเพราะอะไรก็ตาม...อยากจะบอกน้องดอว์นว่า...อิพี่คนนี้จะจมบ่อน้ำตาตายอยู่แล้วนะน้องดอว์น TT_______TT
ส่วนพี่เพชรเอง...หลงไหลได้ปลื้มกะน้อง จนไม่ได้ผิดสังเกตบ้างเลยเหรอไงห๊ะ...ว่าน้องมีอะไรแปลกไปบ้างหน่ะ
มัวแต่ชื่นชมกะการอ้อน การยั่วของน้องอยู่หล่ะสิ...ระวังเหอะ...ถ้าน้องหายไปแล้วจะมานั่งน้ำตาตกในหล่ะก็...อิพี่ไม่สงสารจริง ๆ นะเออ =3='
นี่ก็ไม่รู้ว่าน้องดอว์นตัดสินใจที่จะทำจริง ๆ อย่างที่คิดหรือเปล่า...ถ้าเกิดน้องดอว์นทำขึ้นมาจริง ๆ งานนี้พี่เพชรได้โดนพี่กิมสุดเลิฟ(?) ซ้ำเติมไปอีกนานแน่ ๆ
ก็แหมะ...ไปเล่นเกทับพี่กิมเค้าซะขนาดนี้...ระวังเจอพี่กิมแกเกทับกลับ แล้วจะร้องไม่ออกนะพี่เพชร...คริคริ
คาดว่ามาม่าของคุณนุ่นกำลังจะเริ่มได้ที่ และถึงเวลาอันควรที่จะเสริฟให้กับเหล่าคนอ่านทั้งหลาย...
จากนี้คงต้องเตรียมตัวให้พร้อม...คุณนุ่นฮะ...จะมาม่าเค้าไม่ว่า แต่ขอจัดหนักทีเดียวพอได้มั้ยฮะ...เพราะไม่อยากเสียน้ำตามาก...เด่วจะน้ำจะหมดตัว กร๊ากกก ก กกกกกก
+1 ให้คุณนุ่นนะฮะ...ทำไมตอนนี้มาเร็วจัง รู้สึกเหมือนตัวเองเพิ่งเม้นท์ตอนที่แล้วไปเมื่อเช้านี้เองไม่ใช่เหรอ...เอ๊ะ...หรือเราจำผิดหว่า = =???
-
ที่น้ำตาซึมๆมาหลายตอนก่อนหน้านี้ เพิ่งอินโทรหรอคะ o7
ยิ่งอ่านยิ่งกลัวใจตัวเอง :monkeysad:
:กอด1:คุณนุ่นแน่นๆๆๆๆๆ
-
เหมือนน้องดอว์นจะมีอะไรซ่อนอยู่ อย่าหนีพี่เพชรไปไหนนะ :pig4:
-
ชามพร้อม!!
ช้อนพร้อม!!
ตะเกียบพร้อม!!
:fire: เตรียมซดมาม่ากันเถอะพี่น้อง!!!!!! :fire:
-
ไม่เอามาม่า ได้มั้ยยยยยยยย ฮือๆๆๆๆๆ
-
น้องดอร์นจะไปแล้วสินะ
เฮ้อออออออออออออ
-
“Goodbye….my love.”
เพชรจะรู้มัี๊ยเนี่ย ว่าความหมายมันลึกซึ้งแค่ไหน T^T
-
คิสมีกู๊ดบายย!! หมายความว่ายังไงงง
โอ้ววว น้องดอว์นไม่เอานะคะ
ไม่เอานะ โฮฮฮฮฮฮ T[]T
จะร้องไห้แทนพี่หมอเพชรแล้วว
โอ๊ยย เครียดจัง
เครียดแทน เครียดมากๆ จะมาม่าแล้วสินะ
จะมาม่าแล้วสินะ ฮึกกก
เอาหมอกิมกับคุณหมอใหญ่กุ๊กกิ๊กๆมาตัดอารมณ์ให้หน่อย
ได้ไหมคะ ?
กลัวจะเศร้าเกินปายยย ฮึกก :o12:
-
Kiss me goodbye, please
อย่าไปไหนนะดอร์น
-
จะหนีไปทำงานที่ต่างจังหวัดแล้วใช่มั้ยๆๆๆๆๆ ไม่น้าาาา
อิ่มมาม่าอ่ะ อยากให้หวานไปเรื่อยๆได้มั้ย เริ่มเพ้อละ
เฮ้อ อย่าคิดเองเออเองเลยดอว์นมันเจ็บเปล่าๆ
แต่หมอเพชรทั้งๆที่เป็นคนจับความรู้สึกเก่งยังพลาดมองข้ามทั้งๆที่ตัวเองก็สงสัยได้ยังไงเนี่ย
-
วันสุดท้ายแล้วซินะที่ดอว์นจะอยู่ข้างๆเพชรในฐานะคนรัก
ต่อจากนี้(คงอีกนานเลยซิเนาะ)พี่เพชรคงจะต้องกลับไปเป็นคุณหมอขี้หงุดหงิด
อ่านตอนไป เหมือนจะหวาน แต่เจ็บลึกๆในอก
-
ขอซื้อต่อมาต้มกินเองที่บ้านได้ใหมคะ เจ้ามาม่าเนี่ย ไม่อยากให้เศร้ามากมาย
อ่อ ยังรอคู่หมอใหญ่กะหมอกิมอยู่นะคะ แหะๆ
-
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เครียด!!!!!!
ฮื่อๆๆๆๆ พี่ดอนของพี่ มามะ มากอดทีนึง TT__TT
นุ่นจ๋า......นี่เพิ่งเริ่มต้มน้ำเองใช่มั้ย ยังไม่ได้ใส่เส้นลงไปเลยถูกป่ะ??
ตอนต่อไปก็เตรียมกินน้ำตาของหมอเพชรกะพี่ดอนได้เลยชิมิ??
-
เดาว่า ตอนหน้า ต้องเตรียมผ้าเช็ดหน้า แน่ๆๆ
:sad4:
:o12:
อ๊าากกกกๆๆๆๆๆๆ
-
น้องดอว์นน่าสงสาร แต่พี่เพชรน่าสงสารกว่าเพราะโดนฟันแล้วทิ้ง กรี๊ดดดดดดดดดดดด :serius2:
-
มันหวานนะ หวานมากๆๆๆ
แต่อ่านแล้วจะร้องไห้อ่า T^T
-
งี๊ดดดดดดดดด
พี่ดอนขา ฟังชัดๆ ฟังดีๆ สิคะ
พี่เพชรเค้าเรียกหาแต่พี่ดอนนะคะ ไม่ได้คิดถึงใครเลยจิงจี๊งงงงง
อย่าไปเลยน๊า ฮึกๆ คนอ่านเครียด :serius2:
-
น้องดอว์นของพี่ ทำไมหนูน่าสงสารอย่างนี้
หนูคงจะไม่ได้สั่งลาอะไรพี่เพชรแบบนี้ใช่มั้ย ไม่เอาน่า มันเศร้าเกินไป :monkeysad:
รู้มั้ยว่าหนูก็คือหนู ไม่ใช่ใครทั้งนั้นแหละ ถึงจะเป็นฝาแฝดก็เหอะ รักหนูนะ :กอด1:
-
โอ๊ยยยยยย
น้องดอว์นนนนนนน จะหนีไปไหนใช่ไหมคะ
พี่นุ่นอย่าใจร้ายน้า ฮืออๆๆ
-
น้องดอว์นน่าสงสาร แต่พี่เพชรน่าสงสารกว่าเพราะโดนฟันแล้วทิ้ง กรี๊ดดดดดดดดดดดด :serius2:
55555 รกรคิดได้ไงเนี่ย...พี่เพชรโดนฟันแล้วทิ้ง
แต่พี่เพชรจะรู้ตัวมั้ยน้อว่าข้าวผัดที่สุดแสนอร่อยนั้น น้องดอว์นก็คงต้องกินทั้งน้ำตาเหมือนกัน...เศร้าเนอะ..
Kiss Me goodbye นี่มันชัดและตรงที่สุดที่น้องจะสื่อให้ถึงพี่เพชร :m15:
รออ่านต่อจ้า
-
คุยกันนนนนน
โฮๆๆๆ ทำไมไม่ถามก่อนล่ะ
ฮืออออ คนอ่านใจจะขาดนะ !!!
อย่าหายไปจากพี่เพชรน้าาาาาา
T^T
-
ม่ายยยยยยย อย่า Goodbye เซ่~!! หมอเพชรรรรร :z3: :z3:
ดอว์นขาาา อย่าไปไหนเลยน้าาาาา :m15:
-
ได้เวลาชิ่งแล้วใช่มะพี่ดอว์น...สงสารหมอเพชร :o12:
-
จะไปจริงๆแล้วใช่มั้ย T_______T
-
อ่านจบแล้วมันไร้คำพูดอ่ะ
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
saddddddddddd
ขอหยุดอ่านไปแป๊บนึงนะคะน้องนุ่น
ทำใจไม่ค่อยได้><
ไว้ใจแข็งค่อยกลับเข้ามาใหม่
แง แง
-
:z3:ไม่เอา Good bye ได้ไหมคะ
:sad4:
-
ไม่ได้มีความหมายแอบแฝงกับคำพูดสุดท้ายใช่ไหม :serius2: :serius2:
-
:o12:...บางครั้งการจากลา..คงจะดีกว่าอยู่แล้วเป็นแค่"เงา"หรือเป็นแค่ตัวแทนใครบางคนเท่านั้น!!!
ส่วนอีตาพี่เพชร..ขอบอกว่า"สะใจ"จริงๆที่ถูกน้องดอว์น..ฟันแล้วทิ้งงง..5555
-
น้องดอว์นเป็นคนคิดมากจริง ๆ ส่วนพี่เพชรก็ไม่ได้เอะใจอะไรซักนิด เศร้าว่ะ
-
มากู๊ดบงกู๊ดบายอะไรก๊านนนน ไม่อ๊าววววววววววว
-
จบข่าว!!!
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/yociexp53.gif)
-
มาม่า ถึงจะเชื่อมยังไงมันก็เป็นมาม่าอยู่ดี
โฮวววววววววว จะgood bye กันแล้ว :sad4:
น้องดอว์น แบบนี้เค้าเรียกว่าฟันแล้วทิ้งเหอะ
ไม่รับผิดชอบพี่เพชรหน่อยหรอ
-
อ่านแล้วไม่สบายใจขั้น superative นอนไม่หลับ แถมเอาไปฝันเป็นจริงเป็นจัง
น้องดอว์น อย่าสรุปเองดิคะ
พี่เพชร อย่าปล่อยน้องไปนะ
:z3:
-
เพิ่งได้มีโอกาสเห็นดอกเสี้ยว พอเค้าบอกชื่อดอกไม้มา แวบแรกคือนึกถึงนิยายเรื่องนี้ทันที
จะบอกว่าสวยมาก ถึงแม้จะเห็นไกลๆ ก็เถอะ
มาตามอ่านตอนดราม่า ถ้าน้องดอว์นยังคิดว่าตัวเองเป็นเพียงตัวแทนของน้องรุ่ง น้องดอว์นก็จะอยู่กับรักไม่เต็มร้อยต่อไป
ว่าแต่ว่าจะต้องดราม่าไปอีกนานแค่ไหนอ่ะน้องนุ่น :m15:
-
อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
:z3:
ม่ายน้าน้องดอว์นนนนนนนนนนนนนนน
ทำไมพูดอะไรเป็นลางแบบนี้ล่ะค้า
อุตส่าห์ได้รัก ได้ใกล้ชิดกันแบบนี้แล้วน้า
อย่าหนีพี่เพชรไปที่อื่นเลยนะน้องดอว์น
:monkeysad:
anajulia เราไม่อยากกินมาม่าแล้ว
*ปาชามมาม่าทิ้งแล้วนอนร้องกระซิกๆ :o12:
-
จะหนีพี่เพชรไปแล้วใช่ไหม.........
-
ด้องเตรียมใจกินมาม่าแล้วหรือ.........ไม่!!!!!!!!!!
-
ง่า ข้าม มาม่าไปเลยได้มะอ่า
ขอเป็นของหวานๆแทนได้มะอ่า
พลีสสสสสสสสสสสสสสสส
:L2: :L2: :L2:
-
คุณขา แอบเคืองพี่เพชรนิดหน่อย และแม้จะรู้ว่าน้องดอว์นคิดไปเอง และรู้ว่าพี่เพชรก็รักน้องดอว์นมากแค่ไหน แต่ก็รู้สึกเศร้าและปวดหนึบที่อกอย่างช่วยไม่ได้ กรี๊ด...หนึ่ง สอง สาม
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดส์
อย่าเศร้านะค้าคุณนุ่น ถ้าเศร้า เค้าไม่เขียนแฟนเซียให้อ่านจริงๆนะเออ (หุหุ :laugh: ว่าไปนั่น)
รออย่างใจจดใจจ่อค่ะ
เดี๋ยวสอบเสร็จแล้ว ช่วงปิดเทอมจะกลับมาอ่านเรื่องคุณนุ่นอย่างละเอียดละอออีกสักสองสามรอบ มันไม่อิ่มค่ะเธอ ดิฉันไม่อิ่มนะจ๊ะ :กอด1: :กอด1:
-
^
^
^
หงะ
คำขู่นี้น่ากลัวที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ปล.ถึงคนอ่านที่น่ารักทุกท่าน ข้าพเจ้าขอโทษที่ทำให้ทุกท่านเศร้าใจ งื้ดๆ
โดยเฉพาะคุณ arjinnที่บอกว่าถึงกับเก็บไปคิดตอนนอน หงิงๆ
แต่....ใกล้จะมีบทพี่กิมพี่ใหญ่แล้วนะคะ อย่าเพิ่งทิ้งนู๋ อู๋ อู๋ :m13:
-
^
^
^
ยังไม่ได้อ่าน แต่เก็ทไอเดียนี้เหมือนกัน
หุหุหุ
ผมไม่ได้ขู่
แค่คิดว่าเออ...ดีเนอะ
-
สงสัยต้องเตรียม ชาม ตะเกียบ และน้ำร้อนรอต้มมาม่าแล้วใช่มั้ย
good bye my love...
อ่านประโยคนี้แล้วจะร้องไห้... :m15:
น้องดอว์นอย่าไป
-
เป็น nc ที่กระชากใจมาก ละมุนละไมแต่เลือดโชก
ดอร์นดูท่าจะเปิดใจ น่ารัก แต่เรื่องที่คาใจจะคล้ายน้ำหยดเดียวกระทบผิวทะเลสาบกระจก
วงมันจะกว้างไกลเกินไปกว่าที่คิด
นะ ดอร์นนะ ต้องคุยกันดีๆ พี่เพชรเค้าทั้งรัก ทั้งหลง ทั้งห่วงมาก คิดถึงมากขนาดนี้ ...ทำใจดีๆ
-
อ่านแล้วสงสารดอว์นที่คิดว่าตัวเองเป็นตัวแทนน้อง
เพราะรักเพชรมากถึงยอมทำอย่างนี้
ไม่คิดว่าเพชรจะเสียใจเหรอถ้าดอว์นหนีไป
-
ฮื่อ น้องดอว์นจะไปแล้วอ่ะ เศร้าจัง ทำไมไม่คุยกันให้รู้เรื่องน๊า
พี่เพชรเองก็เถอะ ทำไมไม่สังเกตน้องนะ ชริ!
-
พาลไม่ชอบน้องรุ่งไปแล้วล่ะ (รู้สึกผิด... :o11:)
ก็น้องรุ่งเป็นสาเหตุให้พี่ดอนคิดมากนี่ !!
รีบๆเคลียร์เลยนะพี่เพชรอ่ะ !! ตัวเองไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย !!
พี่ดอนด้วย เลิกคิดมากซะที !!
-
เผลอแผลบเดีนวตอนที่รอก็มา ตอนไม่ไม่รอก็มา ทั้งสุข ทั้งเศร้า แล้วพี่ดอว์นจะหนีไปอีก :o12:
-
อ่านตอนนี้ก็มีความสุขกับชีวิตข้าวหใม่ปลามัน............แต่
พอคิดถึงตอนหน้า........................................แล้ว
มันต้องมาม่าน้ำข้นแน่ๆ...................................ฮือ
ขออีกช่วงเดียวนะคะ มาม่าบ่อยๆ หัวใจจะวายเอา ช่วงนี้หัวใจไม่ค่อยจะแข็งแรง
-
มีความรู้สึกว่า จะดราม่า เรียกน้ำตา ยังไงเลย
ออกมากแถลงไข ด้วยนะคะ คุณคนเขียน
-
โฮฮฮฮฮฮ
เศร้าจัง
พี่ดอว์นกำลังจะหนีพี่เพชรไปแล้ววว
รู้สึกตัวเร็วๆๆนะพี่เพชร
ไม่งั้นได้มานั่งเศร้าแน่ๆๆเลยยย
TTUTT
-
น้องดอว์น น่าสงสารอ่ะ :monkeysad:
ยืดเต็มท้องไปหมดแล้วอ่ะมาม่า
-
:monkeysad:
ดอว์นจะหนีพี่เพชรไปแล้วใช่มั้ย :o12:
-
ตามอ่านทันแล้วค่า
ปาดน้ำตา กับความเจ็บปวด
ฮึกๆ น่าสงสารน้องที่สุด
น้องต้องหนีไป ตจว แน่ๆ
-
ยินดีต้อนรับทุกท่านที่เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
แล้วก็ขอบคุณแควนๆพี่ดอนที่ยังไม่ทิ้งกันไป
ส่วนพี่ๆน้องๆท่านไหนที่เริ่มมิไหวจะเคลียร์อ่อนเพลียจะอ่านในตอนนี้ก็...หงิงๆ นุ่นขอโต้ดดดดดดดดดดดดดดดด :m17:
รายงานสถานการณ์ ตอนต่อไปอาจจะต้องสักช่วงปลายสัปดาห์นะคะ
ตอนนี้มีเด็กแถวนี้มาเร่งให้ช่วยพรู๊ฟต้นฉบับให้ เตรียมจะส่งโรงพิมพ์สัปดาห์นี้แล้วค่ะ
(เด็กที่ว่าคือ ดาด้า pandaๅ123 นั่นเอง)
แล้วเรื่องพิมตะวันนี่ข้าพเจ้าก็ตั้งใจเขียนมากมาย กว่าจะออกมาได้แต่ละตอนเสียพลังงานรีดเร้นจักระสุดฤทธิ์
ดังนั้นเวลาเขียนเลยต้องพาตัวเองเข้าไปอินกับตัวละครให้ได้มากที่สุด
กลัวว่าถ้าเขียนตอนนี้แล้วจะออกมาไม่ถึงแบบที่ต้องการน่ะค่ะ......ฮี่ๆๆๆๆๆ
ขอย้ำ คนเขียนไม่หายนะคะ เดี๋ยวส่งต้นฉบับดาด้าเสร็จก็มีคิวเด็กคนต่อไปมาจ่อให้พรู๊ฟอีก
แต่จะต้องมาส่งพิมตะวันให้อ่านเรื่อยๆแน่นอนค่ะ (ไม่อยากทิ้งช่วงนาน เดี๋ยวคนอ่านได้แล้วทิ้งขว้าง งุงิ)
ขอบคุณทุกท่านสำหรับกองกำลังใจก้อนใหญ่ๆนะคะ :กอด1:
-
^
^
^
วิ่งเข้ามาจิ้มคุณนุ่น ตอนแรกแอบดีใจนึกว่ามาต่อตอนใหม่ให้ หุหุ
^^
-
นู๋ไม่รู้เรื่องงงงงงงง :o12:
:sad2: พี่ดอนเค้าผิดไปแย้วววววว
-
รับทราบค่า
จะรออ่านนะ
ส่วนต้นฉบับของด้าเนี่ย ใช่ A little Vampire ป่าวอ่ะ
-
^
^
^
แม่นแล้วววววววค่ะคุณ Win_Sha
กอดๆๆๆๆ
-
มาตามเชียร์ด้วยคน ดันๆเลยเรื่องนี้
-
มาคอยน้องดอว์นค่ะ
อย่าให้เศร้ามากนะ
-
อ๊ากกกกก เข้ามาเจ๊อะมาม่าชามบะระเฮิ่ม
น้องดอว์นจ๋า คิดจะเคลียร์ทำไมไม่เคลียร์ให้หมดล่ะลูก?
(ฉากNCที่น่าจะเรียกเลือด เลยกลายมาเป็นเรียกน้ำตาแทน เฮ้อออออ)
เราเล่นคิดเองเออเอง...แล้วสุดท้ายก็เจ็บเอง แถมยังลากเอาคนที่เขารักเรามาเจ็บด้วย
ปล.แต่พี่เพชรก็น่าจะเฉลียวใจถึงอาการที่แปลกไปของน้องเค้าบ้างนะ พอปล่อยๆมองข้ามไปก็เลย..
นี่ล่ะนะ ถ้ารักกัน แต่ไม่เชื่อใจกัน ไม่เปิดใจให้กัน สุดท้ายก็คงได้แต่สวนทางกันไปมาอย่างนี้
-
เข้ามาร้องเพลงรอ.....พร้อมน้ำตาคลอ
ถึงจะเสียน้ำตาอีกปี๊บใหญ่....แต่ก็อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว
-
:กอด1: เข้ามากอดเจ้าของเรื่องเบาๆ พร้อมกระเช้าวีต้าชะเอิงเอย
และ...
ข้าน้อยผิดไปแย้วววววว สมควร :beat:ตบๆๆๆ
ใช้งานคุณนายมากเกิน ตอนนี้พักสายตาอยู่เจ้าค่ะ
คาดว่าหลังจากฟื้นตัวได้คงจะเอาตอนต่อไปมาให้ทุกท่านได้ติดตามกันต่อ
ได้ข่าวแว่วมาว่า...อาการตอนต่อไปเป็นแบบนี้..
:sad4:
และ
:z3:
อ๊ากกกกกกก :a5: นู๋ก็อยากรู้เหมือนก๊านนนนนน
พักหายใจให้โล่งๆกันก่อน แล้วเรามาเริ่มกันใหม่ :serius2:
ปล. ขออภัยในความไม่สะดวกเจ้าค่ะ ...โปรดฟังอีกครั้ง :z6:
-
เข้ามาต้มน้ำรอแล้วล่ะ หึหึ
ไฟท์โตะ ไฟท์ติ้ง คุณๆทั้งหลายยยย
-
แล้วรีบมาปั่นน้องดอนเร็วๆนะ
ขาดตอนนานๆๆๆๆเดี๊ยวจะ...คิดถึงแย่
-
ยังไงก็รอน้องดอวฺ์นค่ะ
-
^
^
^
ขอบคุณที่เข้ามาให้กำลังใจนะคะ
คืนนี้ต้องนอนแล้วค่ะ
ไม่ไหวจะถ่างตาแล้ว
ได้มาห้าหน้านิดๆ ยังไม่ถึงไหนเลย
ขอหลับก่อนนะคะ :กอด1:
-
ส่งมอบกำลังใจ :L1: :L1: :L1:
-
...............
......................... :กอด1:..
...
ตอนที่๒๙ รักลอย
บ่ายสี่โมงตรงเผงนายแพทย์วัชระวางงานในมือทุกอย่าง ถือแฟ้มสองสามแฟ้มออกมาวางลงบนเคาน์เตอร์ด้านหน้าให้คุณสุมาลีเองอย่างอารมณ์ดี แต่แทนที่จะปล่อยให้คุณพยาบาลอ้าปากบอกลา ร่างสูงใหญ่ของคุณหมอก็สาวเท้าจนแทบจะเป็นวิ่งออกจากตัวตึกไปเสียแล้ว ปล่อยให้คุณสุมาลีส่ายหน้าตามหลังพร้อมรอยยิ้มรู้เท่าทันเก็บงานอยู่คนเดียว
วัชระไม่ได้ขับรถตรงดิ่งกลับคอนโดในทันที หากชายหนุ่มเลี้ยวไปในทิศตรงกันข้าม แวะไปที่โรงแรมเก่าแก่ที่ตั้งบนถนนวิทยุที่มีร้านจิวเวลรี่ชื่อดังตั้งอยู่ ชายหนุ่มรู้สึกเขินอยู่เหมือนกันที่มาเดินเข้าร้านเครื่องประดับแบบนี้ ดีก็ตรงที่นี่เป็นหนึ่งในกิจการของครอบครัวเพื่อนซึ่งถึงจะไม่สนิทแต่ก็เรียนด้วยกันมาตลอดสามปีตอนมัธยมปลาย และก็ยังติดต่อกันอยู่เรื่อยๆ
ดังนั้น พอคิดว่าจะหาของแบบนี้ไปให้คนพิเศษ วัชระจึงต่อโทรศัพท์หาแก้วกุดั่นเป็นคนแรก พอเปิดประตูกระจกเข้าไปในร้านก็เห็นว่าแก้วกุดั่นส่งยิ้มกว้างขวางมาให้ก่อนแล้ว
“หายไปเลยนะเพชร นี่ของที่โทรมาสั่ง เราคัดไว้ให้ดูสามสี่ชิ้น”
“ฮ่าๆๆ ดอกแก้วจะเอาการเอางานไปไหนเนี่ย? มาถึงไม่ต้องทักทายก่อนเหรอ?”
วัชระหัวเราะเบาๆกับประโยคทักทายของเพื่อนที่ไม่ได้เจอหน้ากันมามากกว่าหกเดือน แถมครั้งสุดท้ายที่เจอกันยังเป็นแค่การเดินสวนกันในโรงพยาบาลที่ชายหนุ่มทำได้แค่ยกมือพร้อมส่งยิ้มตอบรับคำทักทายจากเพื่อนเพราะต้องรีบเข้าประชุมด่วนอีกต่างหาก
“แหม.....แค่ที่คุยกันทางโทรศัพท์เราก็รู้แล้วว่ามีคนคอยอยู่ที่บ้าน ฮะๆๆๆ ถึงขั้นจะหาหินวาวๆไปกำนัล สาวรายนี้คงตัวจริงล่ะสิท่า”
ผ้ากำมะหยี่สีดำถูกแผ่ออกบนโต๊ะเตี้ยส่วนที่ลึกเข้ามาของร้าน ก่อนที่สิ่งที่แก้วกุดั่นเรียกว่า ‘หินวาวๆ’ ก้อนขนาดเมล็ดถั่วเขียวสี่ห้าเม็ดจะถูกหญิงสาวเทออกจากถุงกำมะหยี่สีดำใบเล็กออกมาอวดโฉมล้อแสงไฟ
อาการเงียบไปของเพื่อนทำให้ผู้สืบทอดกิจการร้านจิวเวลรี่ชื่อดังต้องเงยหน้าขึ้นมอง และพอได้เห็นประกายตาเปี่ยมสุขหากยังผสมแววกังวลบางอย่างหญิงสาวในชุดเสื้อสีดำสนิทโชว์หัวไหล่เนียนผ่องกับกางเกงเข้ารูปที่รวบผมเป็นหางม้าสูงก็ยืดตัวนั่งหลังตรงพร้อมกับเลิกคิ้วที่ตกแต่งไว้เพียงบางๆขึ้นสูง
“นี่....อย่าบอกนะ......”
“...อย่างที่คิด......ดอกแก้ว....ฉลาดไม่เปลี่ยน”
“ไม่ใช่สาวสินะ แต่นอกนั้นคือถูกหมดใช่มั้ย.....ตกลงว่า คนพิเศษคนนี้ของเพชร....”
แก้วกุดั่นวางถุงผ้าที่ยังถือค้างในมือลงกับโต๊ะกระจกช้าๆก่อนจะยกมือนั้นแหละขึ้นมาปิดปาก ส่วนอีกข้างก็ยกขึ้นคลึงที่ขมับทั้งสองเบาๆ
“เป๊ะเลยจ้ะ คนนี้ตัวจริง....แบบว่า รักจริงหวังแต่งงานน่ะ แล้วนี่ถอนหายใจอะไรขนาดนั้นล่ะ?”
“ก็เราเพิ่งรู้นี่ว่าเพื่อนเราที่สาวๆแอบปลื้มกันครึ่งค่อนห้องดันมีคนพิเศษเป็นผู้ชาย...แหม....เพราะผู้ชายไปรักกันเองหมดแหงๆ ผู้หญิงอย่างเราถึงแห้งเหี่ยวแหงแก๋คาคาน ชิ!”
“ฮ่าๆๆๆ อย่างดอกแก้ว เพราะไม่ยอมเลือกใครมากกว่ามั้ง”
“ไม่จริงสักหน่อย เอ้า อยากกลับบ้านแย่แล้วใช่มั้ยเนี่ย....นี่แหละ เพชรจะดูเพชรสีชมพู เราก็ควานมาให้เลือกได้แค่นี้แหละ ถ้าจะทำหัวแหวนเม็ดเดี่ยวก็ต้องครึ่งกะรัตขึ้นไปถึงสวย เราไม่รู้นี่ว่าน้องเป็นผู้ชาย เพราะผู้ชายเขาไม่ค่อยชอบเครื่องประดับชิ้นใหญ่ๆ เพชรสีชมพูแบบนี้เข้ากับตัวเรือนทองคำขาวมากกว่านะ หรือเพชรอยากได้ทอง?”
“ทองคำขาวดีแล้ว....ที่เอามาให้เราดูนี่ไม่มีรอยตำหนิอะไรใช่มั้ยดอกแก้ว เราดูไม่เป็นนะเว้ย”
คุณหมอตัวโตใช้ปลายนิ้วเขี่ยๆให้หินสีชมพูแต่ละเม็ดแยกห่างจากกันในขณะป้อนคำถาม ส่วนเพื่อนสาวก็ใช้ปากคีบขนาดเล็กคีบหินเม็ดหนึ่งขึ้นส่องกับแสงไฟชี้ชวนให้สังเกตตาม
“ไม่มีหรอกน่า นี่ไง ดูนี่นะ เพชรสีที่ดีน่ะ นอกจากไม่มีรอยตำหนิแล้วทั่วทั้งเม็ดสีก็ต้องเสมอกันด้วย เห็นมั้ย? ทีนี้ก็ขึ้นอยู่กับคนซื้อแล้วล่ะว่าชอบสีเข้มแค่ไหน ชมพูขนาดไหน แหม......จะมาอุดหนุนทีก็เลือกของยากเชียวนะ นี่รู้ป้ะ ถ้าจะเอาเพชรไม่มีสีนะ เรามีให้เลือกมากกว่านี้ตั้งเยอะ”
“หึๆ ถ้าจากสี่เม็ดนี่เราเอาเม็ดนี้ รูปสี่เหลี่ยมแบบนี้ทำแหวนได้รึเปล่าดอกแก้ว?”
“ได้ๆ เม็ดนี้ แป๊บนะ...ดีนะเนี่ยโทรมาเมื่อวานเราขึ้นมากรุงเทพฯพอดี เดี๋ยวเราคิดราคาเพื่อนแล้วกำชับคุณช่างให้....อืม....อันนี้แม่ตั้งราคาไว้เท่านี้อ้ะ โอเคมั้ย?”
แก้วกุดั่นเขียนตัวเลขหกหลักลงกระดาษแล้วยื่นไปตรงหน้าคุณหมอ ตามด้วยรอยยิ้มการค้าแบบว่าราคาเพื่อนฝูงต่อรองได้
“โอเค.....ดูแบบแหวนให้เราด้วยแล้วกัน เอาให้ใส่ได้จริงนะไม่ใช่ออกมาลิเกล่ะ”
“โห......ดูถูก นี่ แล้วไม่ต้องจ่ายเท่านั้นนะ สำหรับเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ที่เคยลอกการบ้านกันมาเราคิดเท่านี้พอ แล้วนิ้วน้องขนาดเท่าไหร่?”
หมอเพชรส่ายหัวอย่างระอาเมื่อกระดาษโน้ตแผ่นเดิมถูกดึงกลับไป แล้วเจ้าของร้านก็ส่งกลับมาใหม่พร้อมเลขหกหลักเหมือนเดิมแต่จำนวนเลขศูนย์น้อยลง ก่อนจะต้องส่งยิ้มแหยๆเพราะไม่รู้ขนาดนิ้วคนรัก
“กลับไปวัดมาด้วย แล้วก็....วันหลังพาน้องมาโชว์บ้างนะ ฮะๆๆๆ”
วัชระขับรถตรงกลับคอนโดมิเนียมไปฮัมเพลงตามเดอะ บีทเทิ่ล ในรถไป แทนที่จะหงุดหงิดกับการจราจรติดขัดกลางใจเมืองชายหนุ่มกลับเคาะนิ้วบนพวงมาลัยเป็นจังหวะอย่างอารมณ์ดี ยิ่งนึกถึงคำถามสุดท้ายของเพื่อนเก่าก่อนโบกมือลาเดินออกมาจากร้านก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองกำลังทำตัวไม่ต่างจากเด็กหนุ่มแรกรัก
‘นี่เพชร ถามจริงเหอะ ทำไมเลือกสีชมพูอ่อนขนาดนั้นล่ะ?’
‘ทำไมเหรอ?’
‘ก็เพชรสีชมพูสำหรับพวกสะสมเขาชอบสีชมพูสดๆกันน่ะสิ นี่เราเห็นเขี่ยๆดูเดี๋ยวเดียวเลือกเม็ดสีอ่อนสุดซะงั้น’
‘.....สีมันเหมือนแก้มน้อง’
คุณหมอตัวโตหัวเราะกับตัวเองที่พอตอบไปแบบนั้นก็ถูกเพื่อนทำร้ายร่างกายด้วยการทุบไหล่มาหนักๆ ดังบึ้ก แถมเมื่อนึกภาพเพื่อนที่ถึงจะไม่สนิท แต่ระยะเวลาที่เรียนด้วยกันมาสามปีเต็ม ก็พอทำให้รู้ว่าไม่ใช่ผู้หญิงที่จะมาเขินง่ายๆถึงกับหน้าแดงตาเป็นประกายแล้วก็รีบโบกมือไล่ออกมาจากร้านแล้วก็ยิ่งขำ
เกือบครึ่งชั่วโมงทั้งที่เป็นทางตรงธรรมดาหลังเลี้ยวออกจากถนนวิทยุวัชระก็พาตัวเองมายืนยิ้มกริ่มอยู่หน้าห้อง และถึงแม้วันนี้จะไม่ได้แวะไปซื้อของมาเต็มไม้เต็มมือแบบเมื่อวาน แต่คุณหมอตัวโตก็ยังเลือกที่จะเคาะประตูแล้วรอคนรักมาเปิดรับอยู่นั่นเอง
ยืนรออยู่เกือบนาทีจนชายหนุ่มนึกว่าวันนี้คนที่รออยู่บ้านคงไม่ได้มานั่งรอตรงหน้าโถงแบบเมื่อวาน วัชระจึงเปลี่ยนใจมากดกริ่งยาวๆหนึ่งครั้ง แต่ก็ยังไม่มีสัญญาณใดๆตอบรับ เมื่อคิดว่าได้โทรมารายงานตัวกับอรุณรุ่งตั้งแต่ช่วงพักกลางวันว่าวันนี้จะกลับถึงบ้านช้าไปประมาณสองชั่วโมง แต่ตัวเองกลับใช้เวลาที่ร้านจิวเวลรี่ไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมงดี ชายหนุ่มจึงไม่แปลกใจนักว่าทำไมจึงไม่มีคนมาคอยเปิดประตูรับพร้อมแจกwelcome kiss หวานๆ เหมือนเมื่อวาน
วัชระตัดสินใจใช้คีย์การ์ดเปิดประตูเข้าไปเอง แล้วก็ต้องแปลกใจเมื่ออากาศในโถงกลางของห้องชุดร้อนอบอ้าวราวกับไม่มีคนอยู่บ้าน ชายหนุ่มร่างสูงถอดรองเท้าออกเก็บในตู้ไม้เนื้อแข็งที่วางใกล้ประตู ก่อนก้าวสู่พื้นอีกระดับและวางเอกสารที่ถือติดมือมาไว้บนโต๊ะกลางตรงชุดรับแขกแล้วชายจึงก้าวเท้ายาวๆไปทางห้องนอน
‘....นอนกลางวันเป็นเด็กอนามัยรึเปล่าน้า...คนดีของพี่ ไม่ไหวๆ นอนจนเย็นแบบนี้เดี๋ยวกลางคืนก็หลับไม่ได้กันพอดี’
ไฟสีนวลและเครื่องปรับอากาศที่เริ่มทำงานเมื่อเจ้าตัวก้าวเท้าเข้ามาในห้องทำให้วัชระหัวใจไหววูบ ผ้าห่มนวมสีน้ำเงินเข้มถูกพับเรียบร้อยเป็นสามทบแบบที่น้องดอว์นชอบทำ หมอนหนุนทั้งสองใบวางเคียงกันอยู่ประจำตำแหน่ง ผ้าปูที่นอนลายทางกรมท่า-ฟ้าเรียบตึงเหมือนคนปูตั้งใจขึงให้เจ้าของเตียงได้นอนหลับสบายอย่างที่สุด
“ดอว์น!”
“.......................”
ประตูห้องน้ำถูกกระชากเปิดเต็มแรง วัชระพุ่งเข้าไปในส่วนอาบน้ำที่มีฉากปูนกั้นแยกเป็นสัดส่วน....ว่างเปล่า....ไม่มีร่องรอยแม้แต่น้ำสักหยด
“ดอว์นครับ ดอว์น.....อยู่ในครัวรึเปล่า?”
สภาพที่ส่วนครัวกลับทำให้ใจชื้น เมื่อมีกระดาษโน้ตแผ่นเล็กแปะติดอยู่หน้าตู้เย็นเป็นลายมือหวัดน้อยๆว่า ‘ต้องรีบกลับบ้าน อาหารเย็นทำไว้ให้แล้วอยู่ในตู้เย็น เอาออกมาอุ่นกินนะเพชร ซุปในหม้อก็อุ่นก่อนด้วย กินเย็นๆไม่อร่อย....ดอว์น’
คุณหมอหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วจึงยิ้มออกมาได้ เมื่อเปิดตู้เย็นออกดูก็พบกับกล่องใส่อาหารวางอยู่สองกล่อง หยิบออกมาเปิดออกดูจึงเห็นในกล่องหนึ่งเป็นข้าวสวยกับอีกกล่องเป็นเนื้อกุ้งผัดกับคื่นช่าย
โทรศัพท์เครื่องบางในกระเป๋ากางเกงถูกหยิบขึ้นมากดโทรออก เบอร์ล่าสุดที่ยังคุยกันอยู่ตอนมื้อกลางวันกลับติดต่อไม่ได้
.....สงสัยแบตหมด มาอยู่บ้านนี้สองวันก็ไม่เห็นเอาเครื่องออกมาชาร์จแบตเลยนี่นะ เดี๋ยวทำตามคำสั่งก่อน เกิดมารู้ทีหลังว่าไม่กินข้าวตามคำสั่งคนทำเสียใจแย่
แต่จนวัชระกินข้าวเย็นเรียบร้อย อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดง่ายๆ อย่างเสื้อยืดตัวบางกับกางเกงแพรเนื้อนิ่มแล้วมานั่งอ่านเอกสารสองสามแผ่นที่ติดมือมาจนจบแล้วโทรกลับไปอีกครั้งก็ยังติดต่อคนรักไม่ได้เหมือนเดิม
ชายหนุ่มเริ่มนั่งไม่ติดที่เมื่อรู้สึกว่าเวลาแต่ละนาทีผ่านไปช้าลง จนในที่สุดเมื่อภาพจากหน้าต่างกระจกใสในส่วนรับแขกแสดงว่าท้องฟ้าข้างนอกมืดสนิทและเสี้ยวจันทร์สีซีดออกมาทักทาย วัชระก็ตัดสินใจว่าถึงจะเสี่ยงกับการต้องตอบคำถามคุณเอมอรหรือถูกคนรักโกรธก็ขอไปจอดรถดูหน้าบ้านก็ยังดี
โทรศัพท์ในมือถูกกดโทรออกซ้ำแล้วซ้ำเล่า แวบแรกคือความรู้สึกหวาดกลัวที่จู่โจมเข้ากลางใจ หรือน้องออกไปข้างนอกแล้วเกิดอุบัติเหตุ อุบัติเหตุซ้ำรอยที่ทำให้เสียน้องสาว...ผู้หญิงคนแรกที่คิดจะรักไป และมาตอนนี้....จะซ้ำรอยอีกหรือไร....อุบัติเหตุจะมาพรากคนที่ตั้งใจจะฝากชีวิตไว้ด้วยกัน คนที่บอกกับใครต่อใครได้เต็มปากว่าเป็นคนรัก....
วัชระคว้ากุญแจรถแล้วพุ่งออกไปอีกครั้ง พยายามควบคุมสติแล้วค่อยผ่อนลมหายใจเข้าออกให้ช้าแต่ก็ไม่เป็นผล ความกระวนกระวายเกาะกุมจิตใจจนชายหนุ่มขับรถฝ่าไฟแดงติดๆกัน ในใจคิดแต่จะไปหาน้อง ต้องไปหาให้เร็วที่สุด โทรหาไม่ได้ก็ไปหาที่บ้าน ครั้งนี้ต้องไม่เหมือนคราวนั้น....จะไม่พลาดซ้ำสอง จะไม่ปล่อยเวลาให้ไหลผ่านไปอีก
บ้านหลังน้อยปิดประตูรั้วคล้องโซ่ล็อคกุญแจแน่นสนิทปิดไฟเงียบเชียบที่เห็น ยังไม่เท่ากับป้ายที่มีลายมือคุ้นตาเขียนประกาศให้เช่า วัชระไม่ลังเลจะโทรออกไปตามเบอร์ติดต่อที่ให้ไว้ในประกาศ หากเสียงที่ปลายสายกลับเป็นเสียงผู้หญิงมีอายุที่แน่ใจได้ว่าไม่ใช่คุณเอมอร
“ผมสนใจบ้านที่ประกาศให้เช่า ไม่ทราบจะติดต่อเจ้าของได้ที่ไหนครับ?”
‘โอ๊ย....ไม่ต้องติดต่อเจ้าของหรอกค่า.....ติดต่อป้านี่แหละ เจ้าของบ้านสองคนแม่ลูกย้ายไปอยู่ต่างจังหวัด ถ้าสนใจเช่าบ้านก็คุยกับป้าได้เลยนะค้า......’
“ไปต่างจังหวัด!! ที่ไหนเหรอครับคุณป้า?”
‘อันนี้ป้าก็ไม่ทราบนะค้า แกไม่ได้บอกเอาไว้ด้วยสิ ให้ไว้แค่เลขที่บัญชีไว้โอนเงินเข้าเผื่อมีคนมาเช่าแค่นั้นเอง.....ตกลงว่าคุณสนใจเหรอคะ ตอนนี้คุณอยู่ไหนล่ะ ถ้าอยากเข้าไปดูด้านในบ้านก่อนแล้วค่อยคุยกันเรื่องราคาก็ได้นะคะ แต่ป้าบอกได้เลยว่าราคานี้ถูกที่สุดแล้ว.....’
“ไม่เป็นไรครับคุณป้า ขอบคุณมาก.....”
นายแพทย์วัชระยืนอยู่ตรงนั้น สายตาหลังกรอบแว่นยังมองเข้าไปในตัวบ้านที่มืดสนิท....เฝ้ารอด้วยความหวังว่าจะมีความเคลื่อนไหวแม้เพียงน้อยที่จะเป็นสัญญาณว่ายังมีคนอยู่ในบ้านหลังนี้ มือข้างหนึ่งยังกุมโทรศัพท์เครื่องบางเอาไว้จนแน่น ยังคงหวังว่าระหว่างที่ยืนอยู่ตรงนี้สัญญาณเรียกเข้าจะดังขึ้น และคนที่เรียกมาก็คือคนที่กำลังตามหา...
....ยังหวังว่า...จะมีเสียงนุ่มนวลแว่วหวานบอกกับหูว่า....ตอนนี้ดอว์นอยู่ที่นี่ พี่เพชรจะมาหาเมื่อไหร่ก็ได้.....หรือแค่เสียงของน้องบอกมาว่าให้รอ....ให้พี่รออยู่ที่เดิม รออยู่ที่บ้าน....แล้วดอว์นจะกลับมาหา....
เพียงเท่านั้น....เพียงเท่านั้นก็พอแล้วที่จะทำให้คนคนนี้มีเรี่ยวแรงพอจะก้าวต่อไปได้....
ชายหนุ่มไม่รู้ว่าตัวเองขับรถกลับมาถึงคอนโดได้ยังไง แต่เมื่อขึ้นมาถึงหน้าห้องมือของตัวเองที่กำลังสอดคีย์การ์ดนั้นกลับสั่นไหวจนต้องใช้มือซ้ายที่ก็เพิ่งรู้ตัวว่ายังไม่ปล่อยจากโทรศัพท์มือถือเลยมาช่วยจับให้ตรงช่อง ในใจนึกจินตนาการว่าถ้าทั้งหมดเป็นแค่เรื่องล้อกันเล่น ถ้าเป็นแผนให้ตนออกไปข้างนอกเพื่อที่เด็กซนอย่างอรุณรุ่งจะได้ย้อนกลับมาเตรียมบางอย่างเอาไว้ให้เซอร์ไพรส์...นิสัยดื้อเงียบแบบนั้น เรื่องแค่นี้ทำไมจะทำไม่ได้
ใจหนึ่งวัชระรู้ดีว่าการปลอบใจตัวเองแบบนี้มันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น แต่เพราะหลอกตัวเองให้เชื่อแบบนั้นจึงทำให้ชายหนุ่มกล้าพอที่จะเปิดประตูแล้วก้าวเข้าไปในห้องชุดของตัวเองอีกครั้ง
....เมื่อกลางวันดอว์นยังคุยกับพี่อยู่เลย ว่ากำลังจะกินข้าวผัดไข่ฝีมือพี่ ยังบอกให้พี่กินข้าวเยอะๆจะได้มีแรงทำงาน
....พอพี่บอกเสร็จธุระจะรีบกลับไปหา..ดอว์นยังห้ามไม่ให้พี่ขับรถเร็ว ไม่ต้องรีบกลับบ้านก็ได้ ยังไงบ้านก็ไม่หนีไปไหน....ใช่สินะ บ้านนี้มันก็อยู่ที่เดิม แต่คนดีของพี่กลับมาหนีหายไปเสียแล้ว
“ดอว์น ดอว์น......พี่กลับมาแล้วนะครับ ดอว์น....คนดี....อยู่ไหน อยู่ไหนครับ.....”
ชายหนุ่มวิ่งพล่านไปทั่วทุกซอกทุกมุมของห้องชุด ประตูทุกบานถูกเปิดดูไม่เว้นแม้แต่ประตูตู้เสื้อผ้า รู้ทั้งรู้ว่าเปล่าประโยชน์ แต่ก็หยุดตัวเองไม่ได้
‘...เพชรดูแลตัวเองดีๆ รู้มั้ย ....มีแฟนแก่ยังพอไหว แต่ถ้ามีแฟนแก่ด้วยโทรมด้วยนี่ผมไม่ไหวหรอกนะ.....ฮะๆๆๆ’
ภาพแววตาวาวหวานที่คอยแต่จะเหม่อลอยเมื่อเจ้าตัวเผลอย้อนกลับมาฉายชัด หมอเพชรได้แต่โทษตัวเองว่าทำไมถึงไม่เฉลียวใจ สองวันมานี้มีเวลาอยู่ด้วยกันตั้งมากมาย ทำไมถึงมัวแต่คิดว่าแววตาอมโศกของน้องเป็นเรื่องปกติ ถ้ากอดน้องทุกวัน แสดงออกว่ารักและทำให้น้องรู้สึกอบอุ่นได้ทุกคืน สักวัน....ประกายเศร้าในแววตานั้นจะต้องจางหาย
‘ดอว์นคิดอะไรอยู่.....คิดอะไร ทำไมไม่บอกพี่บ้าง ทำไมถึงหายไป.....พี่ทำอะไรผิดไปใช่มั้ย.....’
หมอนหนุนใบที่สองคืนมานี้อรุณรุ่งเป็นเจ้าของถูกดึงมากอดไว้แน่น วัชระซบหน้าเข้ากับหมอน สูดกลิ่นอ่อนๆที่ยังติดอยู่ของคนรักที่ลอยหาย แล้วล้มตัวลงนอนตะแคง ขดตัวราวกับทั้งหนาวเหน็บและกำลังเผชิญความเจ็บปวดแสนสาหัส
‘ดอว์น....เพราะพี่กอดไว้ไม่แน่นพอใช่มั้ย.....ถึงหนีไปจากพี่แบบนี้.....กลับมาเถิดนะ...ขอโอกาสอีกแค่ครั้งเดียว....แล้วคราวนี้ พี่เพชรจะกอดคนดีให้แน่นที่สุด....จะไม่ทำอะไรให้ต้องขัดใจอีกเลย....’
...........................................................................
..โปรดติดตามตอนต่อไป..
ปล. หงิงๆ
-
TT____________________________________________TT
ตอนนี้มันสะเทือนเข้าไปในหัวใจเลย
อย่างนี้เมื่อไหร่จะเข้าใจกันซักที
คนอ่านทรมานน้า
-
ปวดใจครับ!!!!!!
-
อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาซึม สงสารพี่หมดอ่ะ แล้วจะตามหาเจอได้ที่ไหนล่ะเนี่ย เหตุผลก็ไม่ยอมบอก แง๊ๆดอห์นใจร้าย ทิ้งพี่หมดไว้กับการไม่รู้อะไรเลยT^T
-
.. :monkeysad: :monkeysad:
:serius2:
-
ฮื่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ หมอเพชร TT___TT
-
สงสารพี่เพชรจัง :sad11:
-
น้องดอว์น ทำไมทำกับพี่เพชรแบบนี้ :sad11:
แต่เชื่อว่าพี่เพชรต้องหาน้องเจอแน่ ๆ
ปล.หวังว่าคุณนุ่นคงไม่ใจร้ายเขียนให้น้องหายไปนาน ๆ นะ
-
ช่วงนี้คุณนุ่นกินมาม่าบ่อยเกิน
ระวังขาดสารอาหารนะคะ T^T
-
และแล้วน้องดอนก็หนีไปจนได้ :z3:
:sad4:วอนพี่เพชรช่วยไปตามน้องดอนกลับมาเร็วๆนะคะ
-
ดอว์นใจร้าย
ทำกับพี่เพชรได้ลงคอ
ทำไมไม่คุยกัน :m15:
-
เจอมาม่าจัมโบ้เข้าไปแบบนี้
คนอ่าน :m15:ตายซะดีกว่าอยู่
ทำไมน้องดอว์นจ๋า
ทำไมหนูไม่คุยกับพี่เค้าให้รู้เรื่องคะ
ทำแบบนี้หนูไม่สงสารพี่เค้าเหรอ?
ถ้าไม่สงสารพี่เค้าก็สงสารคนอ่านตาดำๆคนนี้บ้างเถอะ
เศร้าไม่ไหวจะทนแล้วค่า
กระซิกๆ :o12:
ปลลลล.มาม่าไปไป๊!!!!
-
เฮ้อ...อะไรมันจะปวดใจได้ปานนี้ !!!
สงสารพี่เพชรแบบสุด ๆ พี่แกคงสงสัย มึนและงง ว่าทำอะไรผิด? น้องดอว์นถึงได้ทิ้งไป
ยิ่งประโยคตอนท้าย สัมผัสได้ถึงอารมณ์รัก คิดถึงและโหยหาของพี่เพชรได้ชัดเจนเลยค่ะ
เศร้าอ่ะ.... :monkeysad:
-
เฮ้อออ
แล้วจะหากันเจอได้ไงเนี้ยะ
เจ็บปวดจริงๆ
-
T^T
มันเป็นเรื่องที่ต้องเคลียร์จริงๆ
โฮๆๆๆๆ
สงสารพี่หมอเหชรอ่ะ
จะตามดอว์นเจอมั้ยน่ะ??
ขอให้เจอเถอะนะๆๆๆๆ
ฮือออ ไม่เอาแบบนี้นะคะ เจ็บปวดดดด
ฮึก !!
-
สงสารพี่เพชร แล้วรีบตามหาดอนให้เจอไวไวนะ
-
์ฮือออ
พูดไ่ม่ออกบอกไม่ถูก พิมพ์ไปมือสั่นไปเลยค่ะเนี่ย 555
น้องดอว์นคะ ฮืออ รู้มั้ยคะว่าพี่หมอเค้าเสียใจแค่ไหนน่ะ รู้ว่าน้องดอว์นเสียใจแต่ถ้าไม่ถามหาความจริงแล้วหนีไปดื้อๆแบบนี้พี่หมอเสียใจนะคะะ :z3:
พี่เพชรหาน้องดอว์นให้เจอเร็วๆนะคะ ~
ไม่อยากกินมาม่าแล้วค่าา
-
ฮึกกก สงสารพี่เพชร น้องดอว์นหนีไปไม่บอกไม่กล่าวเลย ฮืออออ
ตามหาน้องให้เจอนะ แง
-
ถ้าเศร้าขนาดนี้ เอามีดมาแทงกันเลยดีกว่า T.T
-
ร้องไห้น้ำตาแตก วิ่งออกนอกกระทู้ไปทำใจก่อน
โฮววววววววว ทำไมมันปวดใจขนาดเน้
-
ไม่จริงๆๆๆๆๆ...น้ำตาไหลเลยหรือนี่....
คนเขียนท่านทำสำเร็จแล้ว....ท่านทำให้คนอ่านอินสุดๆ :m15: :m15: :m15:
-
เศร้า เจ็บปวดมาก :m15: :m15:
น้องดอว์นหนีไปแล้ว สงสารพี่เพชรที่สุด
แล้วพี่เพชรจะตามดอว์นเจอมั้ย
-
น้องดอว์นนนน :dont2:
ทิ้งพี่เพชรลงคอได้ยังง๊ายยยยยยย
-
ง่า เศร้า :m15:
-
T^T
-
น้องดอห์น!ฟันพี่หมอเพชรแล้วทิ้ง? เฮ้อหนีอะไรก็หนีได้ง่ายๆ แต่หนีใจตัวเองพ้นหรือคะ
เกลียดนุ่นแทนแล้วกัน ข้อหาส่งน้องดอห์นมาล่อลวงพี่หมอเพชรให้ชอกซ้ำระกำทรวง
-
น้องนุ่น.. :monkeysad: น้องดอว์นทำแบบนี้ได้ไงอ่ะ
เพราะแม่คุณด้วยเหรอ น้องดอว์นถึงทำแบบนี้อะ สงสารเพชร
-
^
^
^
กอดทุกท่านค่ะ
พี่แก้วขรา....ใช่แล้วค่ะ แค่ที่ดอนรักตัวเองจนทนเจ็บเพราะความเข้าใจว่าตัวเองเป็นเงาไม่ไหวดอนก็กะจะไปอยู่แล้ว
ยิ่งพอมารู้ว่า(แถมคิดเอง)ว่าหม่าม้าคงรับไม่ได้ถ้าจะมีแฟนเป็นผู้ชายดอนเลยยิ่งตัดสินใจง่าย
หงิงๆ พี่พีนัทเกลียดนุ่นแล้วววววววววววววว :m13:
ปล.นุ้งพาร์ไม่อยู่ ไม่มีใครช่วยแปะเพลงประกอบเลย เพลงประกอบตอนนี้(ตอนเขียนเปิดแต่เพลงนี้ซ้ำไปมา) "ด้วยความคิดถึง" ของDrama Stream ค่ะ
-
เห็นรีแล้วไม่กล้าอ่าน บอกตรง
กลัวร้องไห้ต่อหน้าเด็กแล้วเสียฟอร์มอ่ะ
รอตอนหวานๆ นะ
-
ไม่รักนุ่นแล้วววว โทษฐานทำพี่ร้องไห้ตาบวมไปแล้ววววว
ทำไมล่ะนุ่น กว่าจะรัก กว่าจะหวาน ต้องเศร้าขนาดนี้เลยเหรอ
โป้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆน้องนุ่น
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
:เฮ้อ: สงสารพี่เพชรจังเลย :เฮ้อ:
-
อ่านแล้วอยากร้องไห้เป็นที่สุด
สงสารเพชรมากเลย รักน้องดอว์นมาก
ิอย่าใจร้ายกับเพชรมากนักนะ
-
สงสารพี่หมอออออออออออออ TT
-
เศร้าเว้ยยยย นุ่นใจร้ายที่สุด
-
สงสารพี่เพชรจังเลยอ่ะ
มารอน้องดอว์นกลับมา
-
แง๊!! น้องดอร์นอ่าอย่าสร้างอารมณ์ดราม่าแบบนี้สิ คนอ่านอยากจะร้องไห้ TT^TT
-
พี่เพชรรรรรรรรรรรรรรรรรร
น้องดอว์นนนนนนนนนนน
พี่นุ่นนนนนนนนนนนนนน
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
:o12: :m15: :monkeysad: :sad4: :impress3:
-
เห็นพี่นุ่นบ่นถึง ..
น้องมาแย้วว...แล้วก็จะไปแย้ววววว~~ :o12:
มาม่าครบห้าหม้อยังคะเนี่ย? TT
ปล. ยังแปะแฟลชไม่ได้อะค่ะพี่นุ่น เลยแปะลิงค์ให้แทนน้อ (เพลงก็เศร้าา TT)
http://www.youtube.com/watch?v=42Uk5zkFX0w
Drama Stream - ด้วยความคิดถึง
-
ดอว์นมีอะไรไม่ค่อยพูดเอาซะเลย...ดูซิพี่เพชรอาการหนักขนาดไหน สงสารอ่ะ :sad4:
อย่าเพิ่งท้อนะ...เงินมีก็ใช้ให้เป็นประโยชน์ จะตามหาใครซักคนน่ะไม่ยากหรอก
แต่ถ้าได้เจอแล้วก็ต้องหาทางคุยกันดี ๆ ล่ะ :o12:
-
||ว้าวๆ||
คนเขียนเรื่องนี้....ใจร้ายจริงๆด้วยนะ
แพนด้าว่านะ น่าจะไปหาซื้อกางเกงมวยมาลองใส่ดูนะ
ต้องเป็นของแท้ด้วยล่ะ จะได้เลิกขายมาม่านะ
:m15:
ปล.อารมณ์ค้างอีกบอร์ด เอาคืนไม่ได้ มาในนี้แืทน หึหึ o18
-
โฮฮฮฮฮ
น้องดอว์นหนีไปแล้วววว
น่าสงสารพี่เพชรจังเลยยย
ปล.อย่าให้น้องดอว์นหนีได้นานนะนุ่น อยากให้พี่เพชรตามเจอเร็วๆๆ ไม่อยากอ่านตอนเศร้าๆๆแล้ววว
:m15: :m15: :m15: :m15:
-
“ดอว์น ดอว์น......พี่กลับมาแล้วนะครับ ดอว์น....คนดี....อยู่ไหน อยู่ไหนครับ.....” >> ประโยคนี้ทำเอาน้ำตาไหลแบบไม่รู้ตัวเลยอ่ะคุณนุ่น T^T
‘ดอว์น....เพราะพี่กอดไว้ไม่แน่นพอใช่มั้ย.....ถึงหนีไปจากพี่แบบ นี้.....กลับมาเถิดนะ...ขอโอกาสอีกแค่ครั้งเดียว....แล้วคราวนี้ พี่เพชรจะกอดคนดีให้แน่นที่สุด....จะไม่ทำอะไรให้ต้องขัดใจอีกเลย....’ >> ส่วนประโยคนี้เหมือนกระชากวิญญาณให้ออกไปจากร่างอย่างสมบูรณ์ TT____________TT
อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก...คุณนุ่นนนน นนนน นนนนน นน~!!!!
ณ จุด ๆ นี้เค้าไม่ไหวแล้วนะ...น้ำตาจะท่วมบ้านอยู่แล้ว ทั้ง ๆ ที่เตรียมตัวเตรียมใจมาอย่างดีแล้วนะ...
แต่ก็อดที่จะสงสารพี่เพชรไม่ได้จริง ๆ...โถ ๆๆๆๆๆๆ พ่อคุณ ถึงขั้นต้องกอดหมอนที่น้องเคยหนุนต่างคนหนุนเสียแล้ว
ไม่รู้จะพูดอะไรดีแล้ว...ตอนนี้แซดจับใจจริง ๆ หวังว่าน้องดอว์นจะกลับมา หรือให้พี่เพชรแกตามหาน้องดอว์นให้เจอในเร็ววันนนะฮะ TT3TT
พีเอส ,, ก่อนไป...เพลงนี้เข้ากับบรรยากาศของตอนนี้มาก ๆ เลยอ่ะ...อ่านไปด้วยฟังไปด้วย น้ำตาไหลแบบไม่ต้องสั่งกันเลยทีเดียว
Akera - ฉันไม่ดีหรือเธอมีรักใหม่ >> http://www.youtube.com/watch?v=wG09T1PrNbQ (http://www.youtube.com/watch?v=wG09T1PrNbQ)
พีเอส 2,, +1 ให้คุณนุ่น...ที่ทำให้เค้าร้องไห้ก่อนนอน TT//////TT
-
งี๊ดดดดดดดด
ปิดหูปิดตา ขอให้มาม่าจงผ่านไปเร็วๆ :serius2:
-
จะร้องไห้แล้ว.... จริงๆนะ ปาดน้ำตาอยู่เนี่ย
น้องดอน.... กลับมาหาพี่เพชรเถอะนะ
-
:m15: เพชร
-
น้องดอว์นหนีไป รักลอยหนีหมอเพชรไปแล้ว :o12:
-
องบรรทัดสุดท้ายนี่เศร้าจับจิตเลย อยากรู้ว่าคุณหมอจะหาเจอเมื่อไหร่ อย่างไร แต่หวังให้สู้ๆ ละกัน
-
ทำไมโพสต์ไม่ได้เนี่ยงง
อยากบอกว่าเศร้ามากๆ อ่านแล้วเสียใจแทนเพชรเลย คงงงจริงๆ แหละว่าเกิดอะไรขึ้น
-
:laugh:สะใจอีตาพี่เพชร...เป็นงัยล่ะเห็นน้องเค้าเป็นแค่เงา...เป็นแค่ตัวแทนของใครบางคนเท่านั้นไม่สร้างความมั่นใจให้น้อง...มัวแต่เศร้าอยู่นั่นแหละ.. :angry2:รีบไปตามน้องกลับมาเร็วๆนะ!!!ชิส์
-
:m15: :m15: บีบคั้นอารมณ์สุด ๆ
:z3: น้องดอร์นขาาาาาาาาาา..............
นอกจากทำพี่เพชรหัวใจวายวาบ วูบหาย ตกหล่นแล้ว คุณน้องยังทำให้พี่เป็นไปด้วยนะจ๊ะ
:กอด1:ม่ามาอร่อยดี แต่ขอชามเล็ก ๆ นะจ๊ะ :L2:
-
เศร้าจนกินน้ำตาแทนข้าวเลย กระซิกๆๆๆ
-
นุ่นจ๊ะอ่านไปน้ำตาพาลจะไหล :m15:
ความรู้สึกของพี่เพชรที่กลับมาบ้านเพียงหวังจะเจอน้อง แต่กับกลายเป็นว่างเปล่า...ก็เศร้าพอดู
แต่มารู้ว่าน้องหนีหายไปแล้วเนี่ยมันเศร้ามากมาย แล้วพี่เพชรจะไปตามหาน้องได้ยังไงล่ะเนี่ย
-
โธ่เอ้ย...ดอว์นคิดทำอะไรกันนะ
ไม่สงสารพี่เพชรบ้างเลย :m15:
-
โฮ่ววววววว
T^T
กลับมาเถอะ น้องดอว์นนนน
-
อากาศร้อนๆ เจอเรื่องเศร้าๆเข้าไป วิ่งหาเก็กฮวยดื่มแทบไม่ทันเลยค่ะ :m15:
-
รักลอย อืมมมมมมมม.. มันเป็นเยี่ยงนี้นี่เอง :monkeysad:
สงสารน้องดอว์นเหมือนเดิม ส่วนพี่เพชร.. อืม ไม่ค่อยสงสารเท่าไหร่ เพราะเรื่องมันเกิดจากตัวพี่เพชรนั่นแหละ ชิส์
(เค้าเข้าข้างน้องดอว์นอ่ะ) แต่นะ.. ถ้าคนมันจะคู่กัน เดี๋ยวก้อคงได้กลับมาเจอกันเองแหละ :เฮ้อ:
-
กระซิก กระซิก :monkeysad:
สงสารทั้งน้องดอร์น ทั้งพี่เพชร
มาม่าอืดเต็มท้องไปหมดแล้ว ฮือ ฮือ
-
โอ๊ย ไม่ไหวจะเคลียร์ มันสะเทือนใจอ่ะ
-
สงสารหมอเพชร น้ำตาซึมTT_t
ดอร์น ใจร้ายยย! กลับมาเข้าใจกันไวๆนะคะ
-
น้ำตาร่วงแบบไม่รู้ตัว
น้องดอว์น สงสารพี่เพชรเหอะ กลับมาๆๆๆ
-
หนายบอกว่ามาม่าไม่เยอะงายยยยยยยยย
เนี่ยมาม่า18+แล้ว!!! (จากผลการจัดเรทมาม่าโดยสถาบันวิจัยคนรักเป็ด)
-
ซุ่มอ่านมานานวันนี้มาแสดงตัวพร้อมน้ำตา :sad11:
พี่เพชร น่าสงสารที่สุด น้องดอว์นใจเด็ดมาก
ส่วนไรท์เตอร์.......
ใจร้ายยยยยยยยยย :o12:
-
สงสารพี่หมอเพชรอ่ะ :m15:
น้องดอว์นกลับมาเหอะนะ
-
TT_TTสงสารพี่เพชร
-
:monkeysad:
-
คุณนุ่นแกล้งดิฉัน :o12:
ปวดหัวใจไปกับพี่เพชรด้วย วิ่งพล่านเลยอะ คุณนุ่นขา อย่าทำร้ายพี่เพชรเลยนะ แง ไม่แล้ว...ไม่เขียนแฟนตาเซียให้คุณนุ่นอ่านแล้ว โป้งคุณนุ่นเลย o18
-
^
^
^
บอกกันตามตรงสิคะว่ายังไม่มีเวลาเขียน อย่า...อย่าทำร้ายกันแบบนี้เลยเอย ชะเอิงเงยยยยยยยยยยย
ฮี่ๆๆๆๆ
ปล.ถึงพี่ต๋อม กี๊ดเติงงงงงงงงงงงงงงงงงคเนิงงงงงงงหานะเออ จุ๊บุๆค่ะ
-
:m15:
-
ค่อยๆ อ่านตั้งแต่เมื่อวาน มาถึงตอนนี้ "Jackpot"
เจอตอน "ค้าง" สุดๆ คิดในแง่ดอว์นก็น่าอยู่ โดยนิสัยแล้ว
จะให้อ้าปากคงยาก
ส่วนพี่เพชรนี่ก็ไม่เคลียร์กับน้อง
เห็นอยู่ว่าน้องมีแววเศร้าก็ไม่ตะหงิดใจอะไร ไม่พูดเรื่อง
น้องรุ่งออกไปก่อน สารภาพว่าคิดยังไง และตอนนี้
ใครที่เป็นปัจจุบันและอนาคต
แต่อย่างว่าล่ะ ชีวิตนี้ไม่ใช่มีแค่สองคน ยังมีคุณแม่
ให้ต้องคิดถึง ครอบครัวพี่เพชรที่ต้องกังวลอีก ท่าทาง
มาม่าไม่ถึง 5 คงจะไม่จริงล่ะสิ ดูเหมือนมีมาเป็น
ชามเล็กชามใหญ่อีก
หวังว่าจะมาต่อในเร็วๆ นี้นะครับ ขอบคุณฮ้าาาาาาบ
-
นุ่น เจ๊อยากอ่านต่อแล้วนะ 555
วันนี้เจ๊จะละลายมาม่าแช่แข็งให้นุ่นชิมต่อนะ กร๊าาาาาาาาาาก
-
+1 แวะมาส่งความรักให้คนแต่ง
คิดถึงน้องดอว์นจัง
:กอด1:
-
แล้วเพชรจะเจอน้องดอว์นเมื่อไหร่นะ
รออ่านนะค่ะ
-
น้ำตาซึมเลย
น้องดอว์นสงสัยไม่ถาม ไม่สงสารคนรอมั่งเลย
-
^
^
^
ยินดีต้อนรับค่ะ
กำลังมีบางสิ่งที่ต้องเร่งทำน่ะค่ะ คราวนี้เลยให้รอกันนาน
เข้ามารายงานตัวว่าไม่ได้หายตัวไปไหนนะคะ
จะพยายามพาพี่เพชรมาให้คนอ่านที่น่ารักโอ๋กันไม่เกินวันอาทิตย์นะคะ
(เว้นคุณpattybluetเนอะ เพราะรายนี้เลือกข้างน้องดอว์นชัดเจน ฮี่ๆๆๆ)
คิดถึงทุกท่านค่ะ ^o^
-
^
^
^
^
^
จิ้ม
เร่งทำธุระให้เสร็จลุล่วงนะคะ
ดิฉันเข้ามารอดูพระลอตามไก่ อุ๊ย...พี่เพชรตามน้องดอว์น
รักพี่เพชรจนหมดหัวใจแล้ว แต่นั่นก็มิได้หมายฟายว่าดิฉันจะไม่เคืองพี่แกที่ไม่เคลียร์กับน้องดอว์นนะคะ
กอดคุณนุ่น ออดอ้อน :กอด1:
-
กำลังมีบางสิ่งที่ต้องเร่งทำน่ะค่ะ คราวนี้เลยให้รอกันนาน
เข้ามารายงานตัวว่าไม่ได้หายตัวไปไหนนะคะ
บางสิ่งที่ต้องเร่งทำก็จงทำให้เร็วรี่
จะรอนุ่นตรงนี้ รอวันที่นุ่นหวนมา
นุ่นเอ๋ยโปรดรับรู้ พี่รออยู่นะกานดา
จากไกลใช่จากลา ตราบแก้วตามิห่างใจ....ฮิ้วววว~แลดูหวาน แต่นี่คือการกดดัน ฮ่าๆ
เข้าใจชิมิ รออยู่นะคะ อย่าให้คนแก่รอนานนะ เดี๋ยวเหงือกแห้งซะก่อน หุหุ^^
ปล.โหดร้ายที่สุด มาติดกิจตอนเรื่องกะลังเจ้มจ้นเนี่ย กะลังลุ้นตัวโก่งเล้ย~
อารมณ์ประมาณนั่งลุ้นละครที่กำลังแพร่ภาพถึงตอนพระเอกกะลังจะปลุกปล้ำนางเอกแล้วถูกตัดฉับด้วยประกาศคมช.อะไรเทือกนั้นเลยแฮะ มันค้างอะค่ะมันค้าง เพราะงั้นติดกิจเราเข้าใจ แต่เมื่อเสร็จกิจ ก็อย่าลืมทางนี้นะค้า ^^
(หวังว่าเมื่อนู๋นุ่นกลับมา จะเป็นตอน "อวสานมาม่า-มาม่าจ๋าขอลาก่อน"นะ สาธุๆ (-/l\-) เพี้ยงๆๆๆ)
-
ขอลัดมาเม้นท์ตอนล่าสุดค่ะ แอร้ยยยยยยย
มาม่าน้ำใสแจ๋วใช่ป่ะคะคุณนุ่น จิจะรออ่านบทต่อไปนะคะ
จะรอโอ๋พี่เพชรนะค่ะ
:กอด1: :-[
-
^
^
กอดรวบค่ะ
งุงิ พี่ต๋อมก๊ออออออออออออออ
คืนนี้ถ้าอยู่ดึกเจอกันนะคะ แต่ถ้าดึกเกินไว้ค่อยมาเก้บอ่านเช้าๆเนอะ
ตอนนี้ตอนต่อไปมาจะสี่หน้าแล้วค่ะ ^o^
-
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ถ่างตารอโลดดดดดดดดดดด
-
นุ่นจร้าๆๆๆๆ
หายไปไหนนน
มาต่อด่วนนน
คิดถึงพี่เพชรกะน้องดอว์นจะแย่อยู่แล้ววววว
-
ขอโทษที่ให้รอนานค่ะ
..................เชิญอ่าน แล้วฟาดแส้ใส่คนเขียนได้เต็มที่เลยนะคะ :m17:
ตอนที่๓๐ หน้าที่ต้องมาก่อนความรัก
แพทย์หญิงวิลาสินีขมวดคิ้วน้อยๆเมื่อได้รับรายงานจากสายข่าวเจ้าประจำว่าบุตรชายคนเล็กไม่ได้ออกไปกินข้าวกลางวันเป็นวันที่สองติดต่อกันแล้ว
พอถามว่าแน่ใจนะว่าลูกชายตัวดีไม่ได้แอบห่อปิ่นโตมากินเอง ก็ยังได้รับคำยืนยันว่าไม่มีแน่นอน ด้วยความที่ไว้ใจว่าลูกชายโตเป็นผู้ใหญ่ที่รับผิดชอบการงานได้ขนาดนี้แล้ว เธอจึงยังเก็บความสงสัยไว้คนเดียวโดยไม่ได้แย้มพรายใดๆกับคนอื่นๆในครอบครัวอีก แต่ตัดสินใจจะรอดูสถานการณ์อีกสักวันสองวัน
“คุณหมอ ไม่สบายรึเปล่าคะ? หน้าซีดมากเลย”
คุณสุมาลีอดไม่ได้ที่จะทักถามเมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของคุณหมอที่เห็นมาแต่เล็กแต่น้อยในเช้าวันนี้ นายแพทย์วัชระ เวชชากร มาถึงห้องตรวจตั้งแต่ยังไม่เจ็ดโมงต่อเนื่องกันเป็นวันที่สาม หน้าตาซีดเซียว แถมยังดวงตาลึกโหลราวไม่ได้นอนติดต่อกันมาหลายชั่วโมงซึ่งแม้แต่แว่นสายตาก็ยังไม่อาจปิดบังไว้ได้ทำให้คุณพยาบาลนึกประหลาดใจ
เกือบสัปดาห์แล้วที่นายแพทย์หนุ่มมาโรงพยาบาลพร้อมแว่นสายตาแบบนี้ แต่หลังจากวันแรกที่มีรอยยิ้มในหน้าแจกจ่ายให้กับทุกคนและความกระตือรือร้นฉายชัดผ่านแววตา วันรุ่งขึ้นเมื่อผ่านไปไม่ถึง 24 ชั่วโมงแท้ๆ ท่าทางของหมอเพชรก็กลับเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ
“ผมไม่เป็นไรครับพี่สุ ให้คนต่อไปเข้ามาได้เลย”
ทั้งๆที่เพิ่งพูดออกไปแบบนั้น หากนายแพทย์หนุ่มกลับได้แต่นึกหยันตัวเองในใจ.....
....ผมจะเป็นอะไรได้ยังไงล่ะครับพี่สุ และถึงผมจะเป็นอะไรไปจริงๆ คนที่อยากให้ถามคำถามนี้ คนที่อยากให้คอยเป็นห่วงเป็นใย อยากให้อยู่ข้างๆ อยากจะเอื้อมคว้ากอดไว้เขาก็ไม่อยู่เสียแล้ว
วัชระรู้ตัวดีว่าการไม่ได้กินอะไรเป็นชิ้นเป็นอันติดกันสามวันนอกจากกาแฟดำเป็นมื้อเช้า รวมทั้งการหลับได้ครั้งละแค่ชั่วโมงสองชั่วโมงจะทำให้ร่างกายทรุดโทรมลงได้เร็วขนาดไหน ไม่ใช่ว่าไม่พยายาม ชายหนุ่มพยายามแล้วที่จะทำกิจวัตรประจำวันให้เป็นปกติ แต่ก็พบว่ามันช่างยากเย็นเหลือเกิน
ข้าวแต่ละคำกว่าจะปล่อยให้ล่วงผ่านลำคอไปได้ให้ความรู้สึกราวกับถูกบังคับให้ต้องกลืนยาที่ขมที่สุดทั้งกำ ในขณะที่การข่มตาหลับเพื่อจะพบกับความรู้สึกว่างเปล่าที่ล้อมอยู่รอบกายยิ่งโน้มนำให้รู้สึกทรมาน
วัชระไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่หลังจากกดโทรออกเบอร์เดิมที่จำได้ขึ้นใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าถึงวันที่สาม ชายหนุ่มก็ตัดสินใจปิดโทรศัพท์ถอดแบตเตอรี่ออกแล้วยัดทั้งตัวเครื่องทั้งแบตเตอรี่นั่นใส่ไว้ในลิ้นชักล่างสุดของโต๊ะทำงาน เปิดไว้แต่โทรศัพท์อีกเครื่องที่เอาไว้ใช้ในการทำงานเท่านั้น
คราวก่อนทั้งที่มีแค่รูปถ่ายกับชื่อเล่น ยังตามหาจนได้ แล้วตอนนี้ที่มีทั้งชื่อจริงนามสกุลจริง รู้กระทั่งอาชีพ รู้จักไปถึงคุณเอมอร แล้วยังเพื่อนสนิทอีกสามคน ถ้าจะจ้างนักสืบออกตามหาอรุณรุ่งไม่ใช่เรื่องยากเลย แต่ทั้งอย่างนั้น....วัชระกลับยังไม่กล้าที่จะทำ
ทั้งๆที่อยากเจอใจแทบขาด อยากจะวิ่งออกไปตามหา แต่การถูกทิ้งไว้ข้างหลังโดยไม่มีคำอธิบายก็ทำร้ายความเข้มแข็งที่เคลือบฉาบตัวตนอ่อนแอที่แท้ภายในของชายหนุ่มจนแทบไม่เหลือหลอ ช่องว่างแห่งความไม่มั่นใจในตัวเองที่คิดว่าถูกถมจนเต็มเปี่ยมเพราะมีคนที่รักกันมากขนาดนั้นกลับถูกทำลายลงภายในเวลาเพียงคืนเดียว
เสียงเรียกว่ามีโทรศัพท์สายนอกจากประชาสัมพันธ์ทำให้ชายหนุ่มตื่นจากภวังค์ วัชระเอื้อมมือไปยกหูโทรศัพท์ที่คงดังมานานแล้วจนประชาสัมพันธ์ต้องประกาศออกลำโพงเรียกจึงได้รู้ตัว ในขณะที่อีกมือชายหนุ่มปลดแว่นลงวางกับโต๊ะแล้วจึงใช้นิ้วโป้งกับนิ้วชี้บีบนวดหว่างคิ้วตัวเองอย่างต้องการจะเรียกสติ
‘ฮัลโหลเพชร ทำไมเบอร์ที่ให้เราไว้ติดต่อไม่ได้ล่ะ นี่ถึงกับต้องโทรเข้าโรงพยาบาลเลยนะ’
“...ดอกแก้วเองเหรอ?”
ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึก เพื่อนโทรมาตอนนี้ คงไม่ใช่เรื่องอื่น นอกจากถามเรื่องของเพชรหัวแหวน เพชรสีชมพูที่ชมพูได้ไม่ต่างจากแก้มน้องเม็ดนั้น
‘ก็ใช่น่ะสิ เล่นหายไปหลายวันแบบนี้เราก็แปลกใจสิ เงินก็จ่ายแล้ว แถมยังทำท่ารีบร้อนอยากได้ของเร็วๆขนาดนั้น แต่จู่ๆก็มาหายไปดื้อๆ ตกลงว่าน้องแก้มชมพูของเพชรนี่นิ้วขนาดไหนจ๊ะ? วัดแล้วรึยัง เราจะได้ส่งไซส์ให้ช่าง’
“ดอกแก้ว.....เพชรเม็ดนั้น ช่วยเปลี่ยนจากทำแหวน....ทำเป็นจี้แทนได้มั้ย...”
‘เอ๊ะ! ทำไมล่ะ น้องไม่ชอบเหรอ?’
“....จ้ะ น้องไม่ใส่แหวนน่ะ เห็นชอบใส่แต่สร้อยกับจี้เรียบๆ”
‘งั้นโอเคเลย แล้วจะให้เราดูแบบให้หรือจะเลือกเอง?’
“ช่วยดูให้เราเลยแล้วกัน โอเคนะ ขอบใจมาก”
แก้วกุดั่นวางสายไปแล้ว และวัชระก็เปิดยิ้มหยันให้เงารางๆของตัวเองในกระจกอีกครั้ง.....
.....เพราะน้องไม่ชอบ ทำไมถึงไม่บอกออกไปตรงๆล่ะ ว่าเพราะตอนนี้...ไม่มีน้องอยู่ข้างๆอีกแล้ว
หลังจากสังเกตจนแน่ใจว่าคุณหมอในห้องตรวจไม่ได้กินมื้อกลางวันติดกันเป็นวันที่สี่คุณสุมาลีก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป ร้อนถึงแพทย์หญิงวิลาสินีต้องลงมาดูลูกชายคนเล็กถึงห้องตรวจในบ่ายวันนั้นเอง แล้วก็ชวนวัชระออกไปกินข้าวด้วยคำสั่งง่ายๆ
“เพชร ไปกินข้าวเป็นเพื่อนแม่หน่อยสิ”
เมื่อวัชระเดินตามหลังมารดามาจนถึงห้องพักผู้บริหารบนชั้นสูงสุดของโรงพยาบาลก็พบว่ามีสำรับอาหารกลางวันทั้งข้าวสวยอุ่นๆ และกับข้าวอีกสามอย่างวางรอไว้บนโต๊ะเตี้ยชุดรับแขกเรียบร้อย
คุณหมอวินั่งลงบนเก้าอี้ตัวประจำ แล้วรอให้ลูกชายนั่งลงตรงข้ามก่อนจะเริ่มตักกับข้าวมาใส่จานตัวเอง พอยกช้อนจรดปากก็เลิกคิ้วทั้งสองข้างขึ้นสูงทำอาการราวจะถามว่าทำไมลูกชายยังนั่งเฉย บังคับกลายๆให้ต้องตักอาหารตรงหน้าเข้าปากบ้าง หากเพียงสามคำวัชระก็รู้สึกผะอืดผะอมจนต้องรีบสาวเท้าไปทางห้องน้ำ ยังไม่ทันดึงประตูปิดด้วยซ้ำชายหนุ่มก็อาเจียนเอาอาหารที่เพิ่งกลืนเข้าไปไม่ทันไรออกมาจนหมด
คุณหมอวิที่รีบตามเข้ามาก้มลงลูบหลังลูกชายที่ลงไปนั่งงอตัวอยู่กับพื้นห้องน้ำ เพียงพักเดียวหมอเพชรก็โหย่งตัวขึ้นมาอาเจียนต่ออีก อาการปวดมวนในท้องยังไม่เท่ากับความรู้สึกที่ราวกับกำลังถูกลงทัณฑ์ด้วยเครื่องมือทรมานบีบขมับจนปวดร้าวไปทั้งศีรษะ
“เพชร ค่อยๆนะ หายใจเข้าออกช้าๆ.....เป็นยังไงบ้าง”
“อึก....ผม.....อุ.....”
อาเจียนที่ออกมาคราวนี้กลายเป็นของเหลวสีออกเขียวอมเหลืองจนคนเป็นแม่ใจหาย เพราะคิดว่าลูกชายโตเป็นผู้ใหญ่แล้วจึงปล่อยปละละเลย
“เพชร รอเดี๋ยวนะ แม่จะให้ admit เลย เพชรไม่กินข้าวก็ต้องกินน้ำเกลือแล้ว”
“ผม....แม่ ยังมีนัดบ่าย อือ.......อึก....”
“ไม่เป็นไร เพชรไม่สบายมากนะลูก เดี๋ยวคนไข้ก็พบหมอท่านอื่นได้ หมดรึยังลูก อ้วกออกมาให้หมดเลยนะ”
บ่ายนั้นวัชระถูกกักตัวให้นอนพักรับน้ำเกลือสองถุงใหญ่ที่แพทย์หญิงเจ้าของไข้ให้ยาที่มีผลกดประสาทให้นอนหลับไปด้วย ชายหนุ่มนอนกระสับกระส่ายจนยาออกฤทธิ์จึงหลับยาวจนมารู้สึกตัวตื่นอีกทีท้องฟ้าก็มืดสนิทแล้ว น้ำเกลือถุงที่สองยังเหลืออีกเกินครึ่ง
วัชระลุกจากเตียงแล้วพบว่าตนยังอยู่ในชุดเดิมที่ใส่มาทำงานเมื่อเช้า จะต่างไปก็ตรงที่ของทุกชิ้นในกระเป๋าเสื้อและกระเป๋ากางเกงถูกเก็บออกไปจนหมด เนคไทและเข็มขัดถูกปลดออก และชายเสื้อก็ปล่อยออกมานอกขอบกางเกง เมื่อลากเสาน้ำเกลือเปิดประตูแล้วเดินตามแสงไฟไป ก็เห็นว่าแม่กับพี่สาวคนโตกำลังนั่งคุยกันอยู่ที่ชุดรับแขกชุดเดียวกับที่ตนนั่งอยู่เมื่อกลางวัน
“เพชร.....มานั่งนี่สิ”
“พี่พัดมาเมื่อไหร่?”
วิชนีเหลือบตามาเห็นขณะที่น้องชายคนเล็กจะถอยกลับเข้าไปในห้องพอดีเลยพยักหน้าเรียกไว้ก่อน ตอนรู้ว่าน้องชายคนเล็กไม่สบายแล้วเข้ามาเห็นตอนนอนหลับก็คิดว่าน้องชายโทรมลงไปเยอะกับแค่ไม่ได้เจอกันไม่ถึงเดือน แต่พอวัชระตื่นมีสติเต็มที่แบบนี้แล้ว กลับยิ่งเห็นถึงร่องรอยของความทุกข์จากน้องชายที่แทบจะทำให้บรรยากาศของห้องทั้งห้องหดหู่ตาม
“เพิ่งมาถึงสักสองชั่วโมงได้ นี่พี่กลับบ้านไปอาบน้ำแล้ว แต่พอโทรหาแม่ แม่ก็บอกว่าเพชรไม่สบายนอนอยู่ที่โรงพยาบาล......”
“ผมขอโทษ......”
วัชระพูดออกมาหลังจากทรุดตัวลงนั่งค้อมตัวลงเท้าข้อศอกทั้งสองข้างกับหน้าขาตัวเองที่เก้าอี้เดี่ยวตรงข้ามกับแม่และพี่สาว มือทั้งสองข้างประสานกันแน่นจนเส้นเลือดที่เห็นพ้นแขนเสื้อที่พับไว้เหนือข้อศอกปูดโปน ชายหนุ่มไม่สบตาใครนอกจากก้มหน้ามองมือตัวเอง ในขณะที่มีเสียงของมารดาพูดแทรกขึ้นมา
“ไม่ต้องขอโทษแม่หรือพี่ คนที่เพชรควรรู้สึกผิดด้วยมากที่สุดคือตัวเองต่างหาก”
“ครับ....ผมรู้”
“เรื่องเด็กคนนั้นหรือเพชร?”
“..........................”
“ถ้ายังไม่อยากพูดก็เอาไว้ก่อนก็ได้ แต่เพชรก็รู้ดีอยู่แล้วว่าถ้าเก็บไว้คนเดียวมันจะแย่เอา ดูตอนนี้สิ ถ้าไม่กินไม่นอนอยู่แบบนี้นอกจากจิตใจจะแย่แล้วร่างกายก็จะพลอยอ่อนแอไปด้วย.....เฮ้อ.....”
“ครับ ผมรู้.....ผมขอโทษ ผมจะพยายามไม่ให้เกิดขึ้นอีกครับ”
ผู้หญิงสองคนสองวัยได้แต่ลอบถอนหายใจแล้วมองตากัน อาการแบบนี้ของลูกชายคนเล็กของบ้านกลับมาอีกแล้ว เมื่อมีเรื่องอะไรในใจแล้วจะเก็บไว้คนเดียว ทุกครั้งวัชระจะผ่านมันไปได้เอง แต่มาคราวนี้ทั้งแม่ทั้งพี่ไม่มั่นใจเลย เพราะถ้าถึงขนาดทั้งกินทั้งนอนไม่ได้ติดต่อกันหลายวันแบบนี้เจ้าตัวยังไม่เคยเป็นมาก่อนเลยสักครั้ง
“เพชรมีอะไรอยากให้แม่ช่วยรึเปล่า?”
“ผม....อยากจะลาพักสักหนึ่งอาทิตย์ เท่านั้นก็น่าจะพอแล้วล่ะครับ”
“ได้ แต่ต้องสัญญากับแม่ก่อนว่าจะไม่ขับรถเร็วเด็ดขาด ห้ามอดนอนแล้วขับรถด้วย ตกลงมั้ย?”
เมื่อเงยหน้าขึ้นวัชระก็พบว่าสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความห่วงใยและแววกังวลทั้งสองคู่จับมองมาอยู่ก่อนแล้ว ชายหนุ่มพยักหน้าน้อยๆ รับคำ
“ครับ ผมสัญญา”
“กลับบ้านมั้ยเพชร ได้มั้ยแม่ หิ้วถุงน้ำเกลือกลับเลยได้มั้ยคะ?”
วิชนีลุกขึ้นไปนั่งบนเท้าแขนแล้วก้มลงกอดน้องชายคนเล็กที่อายุห่างกันถึงสิบปี ผิวเย็นชืดที่ยิ่งมามองใกล้ๆยิ่งซีดเซียวของน้องทำให้คนเป็นพี่ใจหาย หญิงสาวกอดน้องเอาไว้แล้วเอี้ยวตัวกลับไปถามคุณหมอเจ้าของไข้ แต่ไม่ทันที่แพทย์หญิงวิลาสินีจะตอบ วัชระก็ปฏิเสธเสียก่อน
“ไม่ดีกว่าพี่พัด ผมนอนนี่แหละ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าค่อยกลับคอนโด....ได้พักติดกันหลายวัน...ผม....คงหาย”
ทั้งที่พูดออกไปแบบนั้น แต่วัชระก็แน่ใจว่าที่ว่าหาย ก็แค่ทำตัวให้ชินกับการไม่มีคนรักอยู่ข้างๆได้ แต่ให้ลืมคนที่รักที่สุดที่จากไปพร้อมกับทิ้งคำถามไว้มากมายจะให้อย่างไรก็ไม่มีทางทำได้แน่นอน
..............................................................
..โปรดติดตามตอนต่อไป..
ปล. หงิงๆ งี้ดๆ :impress3:
ขอบคุณมากค่ะ เบลองิ แหะๆ
v
v
v
-
:z13:จิ้มมมม
กรี๊ดดดดดดด สั้นอ่ะคุณนุ่นนนนน :sad4:
พี่เพชรของหนู!!!~ :impress3:
-
โอ๊ยยยย น้องนุ่นอ๊ะ
ใจร้ายยยยยยยยย..
พี่อิ่มมาม่าแล้วอ๊ะ ขอเปลี่ยนเป็นของหวานขนม นมเนยอะไรอย่างนี้บ้างได้ป๊ะคะ
>O<
-
สงสารเพชรอ่ะ น้องดอว์นจะรู้บ้างมั้ยเนี่ย ทำตัวเองเจ็บ คนที่รักเค้าก็เจ็บด้วย :monkeysad:
-
ในที่สุดก็มาแล้ว :sad4:
สงสารเพชรอ่า TT____________________________TT
อ่านแล้วมันจิ๊ดลงหัวใจ
น้องดอว์น อย่าทรมานพี่เพชรและคนอ่านเลยลูก :z3:
แต่นี้คนอ่านก็จะตายแล้ว
แต่ทำไมตอนนี้สั้นจัง :a5:
-
น้องนุ่น ใจร้าย
-
:monkeysad: :o12:
-
ฮือออออออออ
พี่หมอเพชรอ้ะ
สงสาร ไม่สบายมากเลยนะ ไม่กินข้าวเลยอ่ะ
พอมากินแบบนี้ก็ปวดท้องแย่ดิ
น้องดอว์นจะรู้มั้ยว่าพี่เพชรแย่แล้วอ่ะ
แล้วน้องไป ตาก ป้ะ? พี่หมอใหญ่โทรบอกเพื่อนซี่ !!!!
โฮๆๆๆ ตอนหน้า ยัง ดราม่าอยู่มั้ย
อยากให้เจอกัน อยากให้คุยกันจังเลยน้าาาา
กอดคนแต่ง ^^
-
^
^
พี่ลิตเติ้ลเดวิลขรา
แต่ "รสชาติ" มาม่า ของนุ่นก็ใส่ไข่นะคะ นุ่นรับรองได้
อีกนิดเดียวค่ะ ทนอีกนิด หงิงๆ
คนเขียนขาดอากาศถูกเส้นมาม่าพันคอ แอร๊กกกกกกก...กก..
กรรม นุ้งพาร์ของพี่ ไม่ร้องนะคะ โอ๋ๆๆๆ
กอดดดดดดดดดค่ะ คุณ A-J.seiya* หงุงหงิง น้องดอว์นเองก็แย่นะคะ แย่จริงๆ โฮวววววววววววววววว
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม และขอโทษอีกครั้งที่ให้รอค่ะ
ช่วงนี้เรื่องเยอะเหลือหลาย แถมวันไหนตั้งใจเขียนพิมตะวันนุ่นจะต้องพยายามไม่ทำอะไรที่จะทำให้อารมณ์เสียหรือมีอารมณ์โกรธมาก่อนเลย
ไม่งั้นเขียนให้ได้อย่างที่ต้องการไม่ได้แล้วก็จะเสียเวลาน่ะค่ะ เพราะเขียนได้หลายหน้าแล้วก็มานั่งลบ T__T
Y______________Y
(ร้องก่อนใคร อิคนเขียนน้ำตาเล็ดตั้งแต่เขียนแล้ว งุงิ สงสารลูกเขย)
-
:z13:
ได้จิ้มอีกรอบ :laugh: :laugh:
-
โอยยยยยยยยยยยยยยยย หมอเพชรของพี่ TT___TT
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
กรีดร้องงงงงงงงงง พี่นุ่นง่ะ :o12:
สงสารพี่เพชร เป็นเอามากเลยอ่ะ งือออ
แล้วนี่คนใจร้ายที่ทิ้งไปจะไม่อาการหนักกว่านี้หรอ
ก็แล้วทำไมไม่ตามหา มีเวลาหนึ่งอาทิตย์ก็ไปหาน้องซะนะ
ไปซะๆๆ ถ้าเอาน้องกลับมาไม่ได้จะโกรธพี่นุ่นจริงๆด้วย :a14:
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
มีแต่ตายกับตาย
จุกค่ะคุณขา
คุณนุ่น...ขออนุญาตกรี๊ดดังๆให้คับกระทู้เลยค่ะ
แล้วพี่เพชรจะโอเคไหมคะ ทำไมตอนนี้ดิฉันรู้สึกว่าน้องดอว์นใจร้ายจัง :เฮ้อ: ติดต่อกลับมาหาพี่เพชรเถอะน้องดอว์น พี่เพชรรักหนูนะคะ
พลีส...
ปล. คุณนุ่นคะ มีพิมพ์อยู่ที่นึงซึ่งไม่สามารถมองข้ามไปได้ คุณนุ่นพิมพ์ตรงคำว่า "รูปถ่าย" เป็น "รูถ่าย" ตรงพารากราฟนี้น่ะค่ะ
"คราวก่อนทั้งที่มีแค่รูถ่ายกับชื่อเล่น ยังตามหาจนได้ แล้วตอนนี้ที่มีทั้งชื่อจริงนามสกุลจริง รู้กระทั่งอาชีพ รู้จักไปถึงคุณเอมอร แล้วยังเพื่อนสนิทอีกสามคน ถ้าจะจ้างนักสืบออกตามหาอรุณรุ่งไม่ใช่เรื่องยากเลย แต่ทั้งอย่างนั้น....วัชระกลับยังไม่กล้าที่จะทำ"
รู้สึกความหมายจะกลายเป็นทะแม่ง หุหุ
-
สงสารเพชร...กลับเถอะดอว์น... :monkeysad:
-
:m15:ขนาดพี่เพชรยังเป็นขนาดนี้แล้วดอนจะเป้นขนาดไหนคะเนี่ย
-
ฮือออออออ
โฮ่ววววววว
น้องดอว์นนนน กลับมาเถอะ ได้โปรดดดดด
T^T
-
สงสารพี่เพชรร
แต่ท่าทางน้องดอว์นอาจจะย่ำแย่ไม่ต่างกันน
แต่ไรทเตอใจร้ายอ่ะ
ตอนนี้สั้นจังเลย
TT^TT
-
สงสารพี่เพชร :m15:
น้องดอว์นกลับมาซะทีซิ
-
T T อีกหลายตอนสินะกว่าจะได้กลับมาเจอกัน จะว่าดอว์นก็ไม่ได้ ก็เค้ามีปมอยู่ ยิ่งคิดมากไปกันใหญ่ เศร้าแซด คูณสองเลย
-
+1 ให้น้องนุ่นค่ะ
ถ้าเจหน้าหนูดอว์นอีกครั้งจะให้พี่เพชรจัดหนักให้เลยคอยดู
:m16:
-
จบเศร้ามั๊ยอ่ะ น้องนุ่น แบบยังคงอึน ๆ เล็กน้อย เพราะจำได้ว่าพี่เพชรเคยจีบหนูป่วนด้วยอ่ะ
ทั้ง ๆ ที่ก็อีกตั้งหลายปีกว่าที่หนูป่วนจะมาฝึกงาน แล้วแบบนี้ต้องเศร้าอีกนานแค่ไหนกัน
-
^
^
^
จบไม่เศร้าค่ะ
จริงๆนะ แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เรื่องบางอย่างมันก็ต้องใช้เวลานะคะ
คุณWordslingerขรา หงิงๆ
อายจัง ขอบคุณนะคะ :m17:
-
ไม่อยากกินมาม่าอ่ะ... :monkeysad:
-
เค้าเศร้าอ่ะ
ไม่ไหว มันโศกมาก :m15:
-
ขนาดพี่เพชร ยังเป็นถึงขนาดนี้
แล้วน้องดอว์นล่ะคะ ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง
แล้วที่ไม่ตาม ไม่อยากรู้คำตอบหรือคะพี่เพชร
โกธรน้องหรือคะ หรือกลัวอะไรกันแน่
:sad11:
-
:monkeysad:สงสารพี่เพชรมาก กินไม่ได้นอนไม่หลับ
แล้วน้องดอว์นจะเป็นยังไงบ้างล่ะเนี่ย
พี่นุ่นใจร้าย :o12:
-
กอดพี่เพชรแขนซ้าย รวบคุณนุ่นไว้ข้างขวา
ก็ธรรมดาเนอะ เมียหายทั้งคน ตามก็ไม่รู้จะตามได้ที่ไหน คิดโทษตัวเองไปสารพัด สงสารก็สงสาร แต่มันยังไม่สุดใช่ป่าวคะคุณนุ่น..จิว่ามันต้องดราม่ากว่านี้ได้อีกถ้าพาร์ทของน้องดอว์นโผล่มา555+
จะนั่งรอซดมาม่าที่คุณนุ่นจะเขียนมาให้ชิมอีกไม่กี่ตอนนะคะ เพราะหลังจากนั้นก็จะเป็นน้ำผึ้งแล้วใช่ป่ะคะ >////<
จิ้มบวกเป็นกำลังใจและการจิ้นให้คุณนุ่นค่ะ
:กอด1:
-
โถ่พี่เพชร..
เป็นถึงขนาดนี้ ในเมื่อรู้ทุกข้อมูลที่จะตามหา จะลองตามไปอีกซักครั้งเพื่อฟังความจริงจากปากน้องดอว์นก่อนดีมั้ย ค่อยตัดสินใจที่จะพักยาววว
+1 จ้ะ
-
สั้นเนาะคุณนุ่น แต่ถ้ายาวกว่านี้ใจคงจะขาดตามพี่เพชรไปแน่ๆ
พี่เพชรยังแย่ขนาดนี้ น้องดอว์นจะขนาดไหน แต่ก่อนยังมีน้องรุ่งให้พูดคุยด้วย
แต่เรื่องนี้พี่ดอว์นคงไม่กล้าคุยกับน้องรุ่งแน่ๆ
-
:o12: สงสารพี่เพชร
การถูกทิ้งไว้ข้างหลังโดยไม่มีคำอธิบาย...
ไม่มีน้องอยู่ข้างๆ อีกแล้ว...
แค่ทำตัวให้ชินกับการไม่มีคนรักอยู่ข้างๆ น่ะได้... แต่ให้ลืมคนที่รักที่สุดที่จากไปพร้อมกับทิ้งคำถามไว้มากมายจะทำได้อย่างไรก็ไม่มีทางทำได้แน่นอน...
เศร้าค่ะ เศร้าสัมผัสได้จริงๆ ... :monkeysad:
-
ต่างคนต่างกลัวแล้วหันหลังเดินห่างกันออกไปอย่างนี้เมื่อไหร่จะเข้าใจกันซักทีล่ะคะ :serius2:
ให้ข่าวเข้าใจผิดของพี่ดอว์นหรืออาการป่วยของพี่เพชรหลุดไปเข้าหูฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดหน่อยเถอะ...เผื่อจะใจอ่อนแล้ววิ่งเข้าชนซักที :กอด1:
-
หนูนุ่นจ๋า...ทำบาปทำกรรมกับคนสูงวัยได้ไง
ปล่อยให้คนสูงวัยแบบพี่ ต้องเสียน้ำตาได้ไงจ๊ะ
:sad11: :monkeysad: สงสารทั้งหมอเพชร ทั้งน้องดอว์นจ้ะ
-
เคยคิดว่า "ถ้าโกรธใครสักคน...ขอเลือกที่จะไม่พูดกับเค้าคนนั้น ไม่บอกเหตุผลอะไร ขอเงียบและเก็บไว้คนเดียวดีกว่า"
แต่พออ่านตอนล่าสุดแล้ว...มันทำให้ต้องลองย้อนมาดูตัวเองว่า "บางทีการที่เราไม่พูดอะไรออกไปเลย มันก็ไม่ได้มีแค่เราคนเดียวหรอกนะที่ต้องรู้สึกแย่
อีกฝ่ายเค้าก็อาจจะรู้สึกแย่เหมือนกับเรา หรืออาจจะมากกว่าเสียด้วยซ้ำ...เพราะเค้าเองก็ไม่รู้เลยเหมือนกันว่า เราเป็นอะไร มีเหตุผลอะไรที่ต้องทำแบบนี้"
คาดว่าจากนี้ คงจะปรับเปลี่ยนนิสัยเสีย ๆ แย่ ๆ ของตัวเองเสียใหม่...โกรธใคร ไม่พอใจใคร คงจะบอกให้เค้ารู้บ้างอะไรบ้างแล้วแหล่ะ = ='
แต่เหนือสิ่งอื่นใด...เค้าว่าความกลัวมันก็กลับเป็นปัจจัยหลักในหลายเหตุผลของการกระทำแบบนี้เหมือนกันนะ...
กลัวที่จะรับฟังความจริง...กลัวที่จะต้องแบกรับความรู้สึกเหล่านั้นไว้...กลัวว่าจะไม่ใช่อย่างที่หวัง...และที่สำคัญ กลัวที่จะต้องกลายเป็น "ที่สอง"
สำหรับน้องดอว์น...ความรู้สึกเสียใจ เศร้า เจ็บปวด ก็คงจะมีไม่ต่างอะไรกับพี่เพชรมากนัก แต่อาการที่จะแสดงออกคาดว่าคงจะไม่หนักหนาสาหัสเท่าพี่เพชร
ก็เพราะน้องดอว์นเลือกที่จะจากมาเองนี่นา...แต่ยิ่งคิด ก็ยิ่งเศร้า ยิ่งเศร้า ก็ยิ่งปวดใจ...เมื่อไหร่จะหันหน้ามาคุยกันดี ๆ สักที
บางทีสิ่งที่เราคิด มันอาจจะไม่ใช่เสียทั้งหมด...คิดเอง เออเอง บางทีก็เจ็บเองเหมือนกันนะ T^T
ยังสติลสงสารพี่เพชรอย่างต่อเนื่อง...โถ ๆๆๆๆๆๆ...พ่อคุณของนาบี...มามะ เด่วนาบีกอดปลอบ *วิ่งหลบเครื่องวัดความดันจากน้องดอว์น* 55555+
+1 ให้คุณนุ่นนะฮะ...แถมให้อีก 1 กอดดดดดดด ด ดดด...อย่างแนบแน่น...คริคริ >////<
-
:serius2: :serius2: :serius2:
คุณนุ่น............ความผิดหลายกระทงนะคะ ปล่อยให้ร้องเพลงรอตั้งนาน
แถมพอกลับมา ยังมาต้มอมาม่าให้กินอีก ฮือฮือ อืดเต็มท้องไปหมดแล้ว
แต่เนื่องจากที่ผ่านมาทำตัวดีมาตลอด โทษจึงเป็นแค่รอลงอาญา
แต่ศาลยินดีจะลดโทษให้ทั้งหมด....................ถ้าตอนหน้า ยอมพาพี่เพชรไปเจอกับน้องดอร์น
ได้โปรดเมตตานักอ่านตาดำๆ เบื่อมาม่าแล้ว
-
สงสารทั้งสองคน แต่วันนี้สงสารพี่เพชรมาก
แล้วถ้าพี่เพชรไม่ตามน้องจะเจอกันได้ยังไง
งั้นให้หมอแม่กับคุณพี่สาวจัดการดีกว่าเนาะ
พี่เพชรหายไวไวนะ
-
อ๊ากกกกกก คุณนุ่นนนน มันสั้นนนน
พี่หมอ อย่าเป็นอะไรไปน้าาาา
ดอว์นจ้า รู้มั๊ยเนี่ย ว่าตัวเองคิดเอง เออเอง (แม้จะถูกบ้างก็เหอะ)
จนทำร้ายกันทั้ง 2 ฝ่ายเน้
-
เค้าแอบแปะเรื่องนี้ไว้หลายตอนแล้ว
แหะๆ
แบบว่าเค้าแพ้เรื่องเศร้าอ่ะ
คงต้องขอไปทำใจอีกหลายๆตอนก่อน
แล้วเค้าจะกลับมาอ่านใหม่แน่นอน
พี่นุ่นไม่ว่าเค้าเนาะ เนาะ
-
รักมาก ทุกข์มากนะเพชร
ทำใจให้ได้นะ
-
คุณหมอน่าสงสาร :sad4:
-
เศร้ามากกกกกกกกกกกกกกกกก
น้ำตาไหลพรากๆเลยอ่ะ
จะทรมานคนอ่านไปอีกนานแค่ไหน :m15: :m15:
-
เฮ้ออออ...เศร้าจริง :monkeysad:
-
:z3: :z3:
ทำไมซื้อหวยไม่เคยถูกแบบนี้
น้องดอว์นทำกับพี่เพชรได้
:sad4:
สงสารน้องเพชรสุดใจเลย
:m16:
งอนๆๆ anajuliaแล้วด้วย
-
แอบเข้าใจพี่เพชรว่าทำไมไม่ตามหา แต่ก็เข้าใจน้องดอว์นว่าทำไมถึงหนีไป
อยากให้พี่เพชรหาเจอเร็วๆจัง หวังว่าเจอแล้ว พี่เพชรคงไม่โกรธนะ...งี๊ดๆ
ว่าแต่คุณแม่รู้เรื่องดอว์นด้วยหรอนิ...ขอแอบกลับไปอ่านใหม่ก่อนนะ ห่างไปนาน ชักลืม555
-
อ่านตอนนี้แล้วสงสารเพชรมากเลย
รักน้องดอว์นมากทำให้ไม่สบาย
อย่าให้เพชรต้องรอนานมากนักนะ
แล้วน้องดอว์นไปอยู่ที่ไหนจะคิดถึงเพชรมากหรือเปล่า
-
ทำไมพี่เพชรไม่ตามหาน้องดอว์นหล่ะ แง้
-
อืม... ออกไปพักผ่อนครั้งนี้จะบังเอิญพรหมลิขิตให้เจอกันอีกครั้งรึเปล่าน่าาาาาาา
-
TOT
สงสารพี่เพชรจังเลยยยย
-
:เฮ้อ: รออย่างเดียวก็คงไม่ได้ คงต้องออกไปตามหาแล้วล่ะ เพชร :เฮ้อ:
:pig4: :pig4:
-
:z13: จิ้มจึ๊ก คุณนุ่น มาแซวเค้า :-[
แต่ก้อนะ.. พี่เพชรอ่ะ... ถ้ารักน้องดอว์นจริง ทำไมไม่ไปตามเค้าละคะ แสดงความจริงใจหน่อยดิคนเรา :m16:
สาเหตุที่น้องหายไปถึงไม่รู้แน่ชัด แต่ก้อเดาได้แน่ๆอยู่แล้ว จากหลายๆเรื่องที่ค้างคาและก้อจากนิสัยน้องดอว์นน่ะ
มัวแต่มาเสียใจ แล้วน้องดอว์นเค้าไม่เสียใจหรอ ( เค้ายังจำตอนคืนแรกของน้องได้อยู่เลย สะเทือนอารมณ์อย่างแรงงง)
สรุปแล้วเค้าเลือกข้างไปแล้วใช่มั้ยเนี่ย :laugh: แต่จริงๆเค้าก้อรักพี่หมอเพชรนะ จริง จริ๊งงงงงงงง
-
ทรมาณมากซินะพี่เพชร
คนรักหายไปอย่างนี้..
-
ทุกอย่างต้องใช้เวลา แค่ตอนนี้เป็นเวลาร้าวรานของพี่เพชรก็เท่านั้น ( อ่านแล้วเจ็บแปลบ ๆ ที่ใจเลยล่ะค่ะ )
คิดว่าสิ่งที่ทำให้พี่เพชรใจสลายที่สุด คงเป็นการที่น้องดอว์นไม่แม้จะบอกคำร่ำลา และ ไม่รู้ถึงเหตุผลในการโดนทิ้ง
ถ้าให้ตีความในแบบของเรา ก็คล้าย ๆ การโดนทรยศกับความเชื่อใจล่ะมั้ง?
คือ ถ้าน้องเชื่อมั่นในตัวพี่เพชร เชื่อในรักของพี่เพชร บอกปัญหาในใจมาสักนิด พี่แกก็รั้งไว้แล้วแหละ
แต่เรื่องนั้นก็เป็นปมในใจน้องดอว์นเอง
เฮ้อ...ดราม่า ~ :sad2:
-
เศร้าได้อีกค่ะ :o12:
-
ยังคงหลับหูหลับตา เฝ้ารอให้มาม่าผ่านไป :serius2:
-
:z3: โอ้ยยยย จัดเต็มมาม่าชุดใฟญ่2-3ตอนติดแล้วนะคะ งืออออ :sad4:
สงสารทั้งน้องดอว์นแล้วก้อพี่เพชร อยากให้กลับมาเคลียๆกันซักทีนะ :monkeysad:
-
สงสารหมอเพชร
อย่ามาม่านานนะครับ
-
น้องดอว์นว่าใจร้ายแล้ว นุ่นอ่ะใจร้ายที่สุด T_____T
-
โอ๊ยๆๆ สงสารมากๆ เลยอ่ะ
แต่ไม่รู้จะสงสารใครมากกว่ากัน ทางนี้ก็เสียใจ ทางนั้นก็เศร้าใจไม่แพ้กัน
-
TT^TT
ไหงงั้นอ่ะเนี่ย~~~!!!
ทำไม ดอร์นถึงได้คิดมากมาย คิดไปไกล
คิดสั้นแบบไม่ปรึกษาใครขนาดนี้เนี่ย
ไหงง้านนนนนนนนนนน
กลับมาเห๊อะ สงสารเฮียเพรชอ่า
ปล.มาต่อเร้วๆน้า
-
โถ พี่เพชรของFC น่าสงสารจริงพ่อคุณ :m15: งอนน้องดอว์นแล้วง่ะ
-
มารอน้องดอว์นกับพี่เพชร
-
พี่นุ่นอ้ะ ทำน้องๆจะอกแตกตาย
พี่เพชรก็ ไม่ยอมไปตามหา ปล่อยให้น้องดอนคิดมากอยู่ได้
ปล. อยากให้พี่เพชรออกไปตามแบบคุณคาวี สวรรค์เบี่ยง อิอิ
-
เข้ามาอ่านได้สัก สองวันแล้ว ในที่สุดก็ตามทัน :z2:
อ่านช่วงแรกๆ ดอร์นน่าสงสาร
อ่านช่วงต่อมา สงสารเพื่อนหนูดอร์นจริงๆ แอบรักเพื่อนข้างเดียวไม่เท่าไหร่ แต่เพื่อนรักเพื่อน แล้วอีกคนแอบรัก เฮ้ยยย รัดทดมากกกกชีวิต
อ่านช่วงต่อมา เจ็บปวดกับตอนที่หมอเพชรบอกว่ารู้จักกับน้องสาวฝาแฝด แล้วยิ่งเป็นรักแรกของน้องสาว ทำให้หนูดอร์นที่ไม่มีความมั่นใจในตัวเองต้องเลือกเดินที่จะจากไปเพราะไม่อยากเป็นตัวแทนของใคร เฮ้ยยย สงสารมากกก :m15: ส่วนหมอเพชรก็ไม่เคลีย ถ้ารักหนูดอร์นก็แสดงให้มากกกว่านี้หน่อย จะได้ไม่เสียหนูดอร์นไป ตอนนี้ก็สงสารหมอเพชรอะนะ ถ้าไม่รักมาก คงไม่เป็นแบบนี้ แต่คนที่ไม่รู้ก็คือหนูดอร์นที่ตอนนี้คิดแค่ว่าหมอคงเห็นตนเองเป็นทางผ่าน ที่เสมือนตัวแทนน้องสาว :m15: :m15: น้ำตาตกในจริงๆๆ
จะรอตอนต่อไปนะค่ะ :bye2:
รักษาสุขภาพด้วยค่ะ อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย :L2:
-
:monkeysad:
-
:call: :call:
-
+1
เมื่อไร จะเข้าใจ
เมื่อไร จะรักกัน
หากเทอทั้งสองไม่ยอมเปิดใจ ให้คำว่ารักเดินทางมาเจอกัน
-
เข้ามากอดรวบ
ยินดีต้อนรับทุกท่านที่เพิ่งเข้ามาอ่านด้วยค่ะ
ลากยาวมาจนตีสี่เวลาท้องถิ่นประเทศไทยก็ยังไม่เสร็จ
แถมลบไปอีกสองหน้า ก๊ากกกกกกกก
ขอโทษที่ให้รอนานนะคะ Y____Y
ด้วยความพยายามจะพ้นช่วงมาม่าเป็ดพะโล้ไปหามาม่าจ๊างน้อย หงิงๆ
-
:mc4: :mc4: :mc4:
-
มารอน้องดอว์นคนดีค่ะ
อย่าให้เพชรต้องเศร้ามากกว่านี้เลย
:sad11:
-
+1 มาส่งกำลังใจค่ะ :กอด1:
ป่านนี้น้องดอว์นขาฟันจะเป็นยังไงบ้างน้า
ไม่รู้จะสงสารใครมากกว่ากันระหว่างน้องดอว์น, พี่เพชร และตัวเอง (กร๊ากก แบบว่ามันคิดถึง อยากอ่านต่อ งุงงิง) :z3:
-
เข้ามารายงานตัว
"ยังรอ" อยู่น่ะครับ
-
มารอน้องดอว์นกับเพชรทุกวันเลยนะ คิดถึง
-
พี่นุ่นนนนนนนนนนนนนนนน
คิดถึงน้องดอว์น พี่เพชรแล้วน๊า
มาเร็ว เร๊ววววววว !!~
-
^
^
^
ไม่ทิ้งค่ะ
ขอเวลาอีกสักสามวันนะคะ
อย่าเพิ่งเอาอะไรแข็งๆปาหัวคนเขียนนะคร้าาาาาาา
วิ่งๆไปทำสิ่งที่ต้องทำต่อก่อน หงิงๆ
-
งืดดดดดด เห็นชื่อคุณนุ่น รีบกดเข้ามาเลยนะเนี่ย
โอเคอีกสามวันเจอกันค่ะ T^T
-
เข้ามาเมียงมองรอคอยพี่เพชรและน้องดอว์น
พร้อมเตรียมกะละมังเพื่อรองน้ำตา คาดว่าไม่น่าต่ำกว่าจำนวนสองหรือสาม
คำนับด้วยรัก :กอด1:
-
เพิ่งได้มาอ่านเรื่อง(เหมือนจะ)ใหม่ของพี่นุ่น
มาเจอมาม่าชามเบ้อเร้อ :a5:
อิ่มเลยค่ะ :o12: :o12:
-
เพิ่งมีเวลาเข้ามาตามอ่าน นุ่นนนนนนนนนนนนนจ๋า
ไม่ไหวแล้วน้ำตาไหลพราก เมย์สงสารพี่เพชรอ่ะ
น้องดอว์นก็น่าสงสาร แต่ไม่มากเท่าพี่เพชร
เพราะความคิดของน้องดอว์นนั่นแหละ
ทำให้เทความสงสารให้พี่เพชรส่วนใหญ่
ดันกลับมาอ่านช่วงนุ่นแจกมาม่าพอดี อยากจะบ้า :serius2:
:กอด1: ให้กำลังใจ และรอตอนต่อไปอยู่นะจ๊ะ
-
คุณนุ่นเจ้าขา อีกสองสามวันก็จะรอนะเจ้าคะ
-
เค้าเอานิยายแฟนตาซีไทยมาลงให้อ่านแล้วน้า คุณนุ่นก็เอาเรื่องพี่เพชรมาให้อ่านจิ เนอะๆ
รอค่ะรอ :กอด1:
-
โธ่พระเอกของเราหน้าเยินซะแล้ว สรุปตอนนี้ดอห์นไปไหน?
-
สมาชิกใหม่ครับ
เพิ่งอ่านเรื่องนี้เรื่องแรก แต่งเก่งจังเลยครับ :L2:
อิจฉาอ่ะ เทียบกับคุณแล้วเรื่องของผมแล้วง่อยมากเลย :z3:
-
นานไปแล้ววว TT__________________________________________TT
-
^
^
^
กี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
เร่งต้นฉบับไอ้ป่วนมันจะส่งโรงพิมพ์ค่ะ
วันศุกร์นี้ก็ปิดโอนแล้ว
แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ข้าพเจ้าขอโทษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษ
-
:confuse: คุณนุ่นมารึยังหนอ??
-
+1 :กอด1:
ไม่เป็งไร ไม่เป็งไร กากี่นั๊งกันน้อ
ว่างแล้วค่อยจัดหนักๆมานะคะ
สิบตอนรวด (คาดว่าอาจทำให้คนแต่งผมร่วงหลายสิบเส้น :m20:)
-
อ่านแล้วมาจี๊ดดดดดด... น้ำตาไหลพรั่งพรู สงสารพี่เพชรจับใจ น้องดอว์นหายไปไหนออกมาแถลงไขด่วน!!!
ปล. Writer อย่าหายไปนานอีกนะ ค้างแทบขาดใจ ="=
-
พี่หมอยังไม่ออกเวรอีกเหรอ??
แล้วจะได้ไปตามน้องดอว์นเมื่อไรอ่ะ
คิดถึงคนแต่งจังเลยค่ะ!!
-
เศร้าแบบต่อเนื่อง มาม่าต้มยำ ง่ำๆ :z3:
-
เข้ามารอจร้า
-
เข้ามารอน้องดอว์นคนดีของพี่เพชร
-
พี่นู่นนนนนนนนนนนนนนนน
คิดถึงพี่เพชรแล้วนะ
พี่เพชร พี่เพชร พี่เพชร จะเอาพี่เพชรรรรรรร :a14:
-
:กอด1:พี่นุ่นขาหลายวันแล้วนะคะ
คิดถึงพี่เพชร น้องดอว์นแล้วค่ะ
-
ก็สงสัยอยู่ว่าทำไงงวดนี้หายไปนานจัง เร่งต้นฉบับอยู่นี่เอง
ไม่ได้กดดัน แค่มาแสดงตัวว่ายังคอยอยู่ทุกวันค่ะ
-
ป่านนี้หมอเพชรของพี่จะเป็นไงบ้างหนอ~~~
-
อ่านรวดเดียวจบเลย แบบว่าแถบจะกลายเป็นหมีแพนด้ากันเลยทีเดียว
ยิ่งอ่านยิ่งติดหล่ม ฮ่าๆๆๆ สนุกมากเลย
ตอนแรกๆมดขึ้นมาทำรังเลย หวานมากๆ
แต่หลังๆ T^T มาม่าจังเลย แถมยังเป็นมาม่ารสต้มยำอีกตั้งหาก แง้ๆๆๆๆๆ
ตอนนี้พี่เพชรน่าสงสารมากๆเลย แล้วเมื่อไรจะได้เจอกับพี่ดอนน๊า
จะได้ปรับความเข้าใจกันซักที
แถมฉาก Nc แบบนี้ทำเอาเราหื่นไม่ขึ้นกันเลยทีเดียว อยากจะร้องไห้ออกมามากกว่า น่าสงสารมากๆ
ที่ดอนจากไปคงเพราะเข้าใจว่าตัวเองเป็นตัวแทนของน้องสาวกับที่คุณแม่พูดซินะ เศร้าจังเลย
สู้ต่อไปทาเกชิ (รู้สึกว่าจะไม่เกี่ยวเลยนะ) อ้าว แหะๆๆๆ >-<;;
มาอัพต่อเร็วๆน๊าค๊า จะรอติดตามแน่นอนจร้า
สนุกมากๆเลย ช๊อบบบบบบบบที่สู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด (ภาษาวิบัตอีกแล้วเรา แหะๆๆ)
-
แวะมาสวัสดีปีใหม่ค่า ^^
รดน้ำดำหัว ปะแป้ง คร๊าบบบ
-
หายไปนานเน้อคุณนุ่น เร่งปั่นหนังสือรวมเล่มอยู่ละจิ
อย่าให้น้องดอว์นไปแอบมีกิ๊กละกัน
-
นอนรอพี่ดอว์นจนเหนื่อยแล้วนา
เมื่อไหร่จะมา
-
พี่เพชรขา รีบหาน้องดอว์นเร็วววว
หายไปนานแล้ววว
คนอ่านคิดถึงงงงง
>.<
-
คุณนุ่นคงกำลังยุ่งอยู่กับต้นฉบับตัวป่วนเนอะ แล้วก็อาจจะเจอะกับควันหลงสงกรานต์ ก็เลยยังไม่มาเสียที
แต่ไม่เป็นไรค่ะ ดิฉันรอได้ ตอนนี้อยากจะเอาผ้าเย็นไปเช็ดหน้าให้พี่เพชรเหลือเกิน เห็นผู้ชายเศร้าแล้วเราทนไม่หวาย หุหุ
-
ยังรออยู่นะค่ะ คุณนุ่น
-
แง้วๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอเวลาจัดการไอ้หนูป่วนกับพี่ฟ้าอีกนิดนะคะคุณnongrak หงิงๆ
ขออภัยในความไม่สะดวกอย่างจริงจังค่ะ Y__Y
-
เข้ามาบิดซ้ายบิดขวา :o11:
ติดตามผลงานของคุณ anajulia อยู่นะครับ
ยังไม่เคยมาเม้นต์ซักที วันนี้ฤกษ์งามยามดี มาเม้นต์และสมัครเป็นแฟนคลับด้วยคน
เคนอิจิ
-
อยากอ่านต่อจังเลยพี่นุ่น Y^Y
-
คิดเหมือนรีบนนะคะ :กอด1:
-
เข้ามารอค่ะ :L2:
-
คิดถึงจัง
-
It's starting to get a little melancholy-ish in here, you know. I Miss You P' Petch My Love!!
Ps. Sitting down in front of TV with a bowl of boiled peanuts. :impress2:
-
น้องดอนหายตัวไปครบเดือนแล้ว หมอเพชรของพี่เป็นไงบ้าง
แล้วป่านนี้น้องดอนของพี่จะผอมลงไปแค่ไหนแล้ว >_<
-
มารอให้คุณนุ่นว่าง
-
น้องดอนหายไปเดือนนึงแล้ว
พี่เพชรไม่โทรมแย่แล้วหรอค่ะ
๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙
ยังรอ(อ่าน)อยู่เสมอค่ะ :L2: :L2:
-
พี่เพชรกระอักเลือดตายแล้วมั้ยเนี่ย
คุณนุ่นขามาต่อน้องดอว์นทีเถอะจ้า
-
^
^
กี๊ดก๊าดดดดดดดด
ยังไม่เสร็จค่ะ
ง่วงแร้นนนนนนนนนนนน
แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
^
^
^
:z13: จิ้มตรูดคุณนุ่น
แล้วก็จากไปทั้งน้ำตา :o12:
-
^
^
^
หงิงๆ :กอด1:
คุณlove2y ยังไงช่วงนี้ก็ฝากไปดูแลสภาพเด็กหัวแตกขาหักชื่อน้องตัวต่อเครือญาติกันไปก่อนนะคะ
นุ่นจะพยายามเขียนมาส่งเร็วๆค่ะ ใกล้แล้ว ใกล้หลุดพ้นจากมาม่าแพ๊คนี้แล้วค่ะ
-
:z13: นุ่น อีกที :pigha2:
-
มานั่งรอด้วยคนจร้า
คิดถึงน้องดอว์นมากมายยย
-
เข้ามากระตุ้น :laugh:
ปล. กอบชายกระโปรงไว้ในสองกำมือ ยกขึ้นสูงเลยเข่า แล้วรีบวิ่งออกจากกระทู้คุณนุ่น (น้ำตาท่วมแล้วค่ะ :laugh:)
-
^
^
กี๊ดก๊าดดดดดดดด
ยังไม่เสร็จค่ะ
ง่วงแร้นนนนนนนนนนนน
แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆ
รู้ว่านุ่นจ๋า ณ เวลานี้ ตัวเป็นเกลียว หัวเป็นน็อต ไม่ได้กินเต็มอิ่ม ไม่ได้หลับเต็มตา
รอน้องดอนกับพี่เพชรได้ซำเหมอเด้อค่ะ พักๆมั่งนะจ๊ะ
-
อ่านไปเจ็บปวดใจเหลือเกินค่ะ สงสารพี่เพรช
คิดถึงน้องดอนแล้ว เมื่อไหร่จะกลับมา TToTT
-
กำลังอ่านเรื่องนี้อยู่เลย น่าร๊ากกกมากก
น้องดอร์นกับพี่เพชร
-
มารอน้องดอว์น พี่เพชร :m15:
-
^
^
^
^
จิ้มคนข้างบน งานหนักไหมคะคุณพี่ อิอิ :กอด1:
-
:กอด1:พี่นุ่น
1ทวงบ้าง :m13:
เมื่อไหร่จะมาคะคิดถึงพี่เพชร น้องดอว์น
-
อ่านถึงตอนล่าสุดแล้ว มารอต่อ....
เศร้ามากกก สงสารพี่เพชร TT
-
นุ่นจ๋า คิดถึงจัง
-
เด็ก tea : สารวัตรครับ รู้สึกว่าหม่ามี๊นุ่นจะลักพาพี่ดอว์นไปนานแล้วนะครับ
สารวัตรไจฟ์ : คาดว่ืาหม่ามี๊นุ่นจะงานยุ่งทั้งงานราษฎร์งานหลวงเด็กน้อยอย่าวุ่นวาย
เด็ก tea : อยากวุ่นวาย อยากวุ่นวาย อยากวุ่นวาย
สารวัตรไจฟ์ : =="
เด็ก tea : หม่ามี๊ครับ หม่ามี๊หายไปได้ แต่เอาพี่ดอว์นมาคืนเหอะ
สารวัตรไจฟ์ : แล้วมันต่างกันตรงไหน
เด็ก tea : แล้วมันเหมือนกันเหรอ
สารวัตรไจฟ์ : เออ ต่างกันก็ได้ ยิ่งคุยยิ่งไม่ค่อยเข้าใจ
เด็ก tea : เออเหอะ ป๋าไม่้เ้ข้าใจ แต่หม่ามี๊นุ่นเข้าใจละกัน กร๊ากกกกก
สารวัตรไจฟ์ : "......."
-
กำลังจะเข้ามาทวงนิยาย เอ้ย จะเข้ามาบอกคุณนุ่นว่าคิดถึง หมอเพชรกะน้องดอน
ดันเข้ามาเจอคู่รักเขาสวีทกันให้ดูซะงั้น อ๊ายยยยยยยยยยย อิจฉาตาร้อนผ่าวๆ >_<
ปล. เห็นชื่อคุณไจฟ์ แล้วนึกขึ้นได้ว่า เค้ายังไม่ได้อ่านนิยายเรื่องใหม่ของคุณไจฟ์เลย
ที่จริงอ่านไปตอนเดียว แล้วก็ลืม เพราะความที่ี่่ไม่คุ้นกับชื่อเรื่องใหม่ ว่าแล้วก็ไปอ่านดีกว่า >_<
-
อ่านตัวป่วนกับพี่ฟ้าจบแล้ว เลยนึกถึงพี่เพชรกับน้องดอว์นมาก ๆ เลยอะค่ะ
อย่าลืมมาต่อนะค่า คิดถึงสุด ๆ เลย
-
แอบเห็นคนแต่งเรื่องนี้ไปให้กำลังใจเรื่องอื่นแว๊บๆ ไม่มาต่อเรื่องนี้เหรอครับ
สงสารพี่เพชร คิดถึงน้องดอว์น ครับ
-
คนเขียนชีไปแว๊บๆ ในเรื่องสั้นดิฉันบ้าง แต่ชีไม่มาแว๊บในนิยายชีเลย เศร้า :laugh:
ปล. ตีเกราะเรียกประชุมคนในเล้าขออาสาสมัครออกตามหาเด็กหญิงนุ่นหายตัวไป อาจจะโดนแก๊งรถตู้ลักพาตัว o22
-
เพิ่งอ่านเรื่องรักฯจบรอบที่2จากหนังสือ คิดถึงหมอเพชรจัง
แต่ก็ยังไม่มาให้หายคิดถึงเลย :monkeysad:
มาต่อเร็วๆนะคะเร็วๆนะคะ :call:
-
อีก 3 วัน ครบ 2 เดือน ที่น้องดอนหนีหมอเพชรของพี่ไป >_<
-
คิดถึงน้องดอว์นกับหมอเพชรเหมือนกัน
คิดถึงนุ่นด้วยยยย
หายไปไหนเอ่ยยยย
มาต่อไวไวนะ
-
คิดถึงพี่เพชรแล้วนานุ่น
-
ไม่ได้เข้าเล้ามาประมาณ 3 อาทิตย์ น้องดอว์นก็ยังไม่มา
คุณนุ่นรีบๆมาต่อเลยนะ เดี๋ยวเราร้องไห้สงสารพี่เพชรอีกรอบหรอก :laugh:
-
:m13:
ไม่ได้หายไปไหน แล้วก็ยังไม่มีแก๊งค์ลักลูกหมูคิดผิดมาลักพาข้าพเจ้าไปไหนนะคะ
แต่ๆๆๆ
ด้วยความที่ร้างไปนาน พอมาเขียนมันเลยรู้สึกเองว่ายังใช้ไม่ได้อยุ่นั่นแล้ว
ยังไงๆก็ไม่ทิ้งแน่นอนนะคะ แต่ต้องให้อารมณ์มันเข้าที่กว่านี้หน่อย
(โอว ดูเหมือนศิลปินเลยเนอะ ต้องใช้อารมณ์ด้วย ฮี่ๆๆๆ)
:กอด1: ทุกท่านแน่นๆ คิดถึงนะคะ
-
เข้าเพราะเห็นชื่อคุณนุ่น T^T
-
:กอด1: กอดตอบ เผื่อว่าอารมณ์คุณนุ่นจะมา :laugh:
-
:กอด1: พี่แอบเข้ามาลวนลาม เผื่อคนแต่งจะเกิดอารมณ์สยองงงงง มีไฟมาปั่นน้องดอว์นต่อ :m20:
-
ยังรออยู่เสมอค่า
-
น้องนุ่น
พี่ตามอ่านใช้เวลาอยู่หลายวันเหมือนกัน
ตอนแรกว่าจะเข้ามาส่งข้อความถึงน้องนุ่น
จะชมว่า แต่งเก่งเหลือเกิน บรรยายได้ลึกซึ้ง เห็นภาพ
แต่บางภาพพี่ก็ต้องอ่านหลายหน ถึงจะเข้าใจได้
แรกๆ ก็หม่นๆ เศร้าๆ กับน้องดอว์น
กลางๆ ก็หวานไม่เกรงใจใครทั้งสิ้น
แต่ตอนหลังนี้ทำเอาปวดใจ
ก็เข้าใจน้องดอว์นนะคะ คนคิดมาก ขึ้น้อยใจ แถมยังขาดรัก
กำพร้าพ่อแต่เล็ก มีน้องแฝดก็ต้องให้น้องได้อะไรก่อน ต้องคอยปกป้องน้อง
พอมีรัก ดันมารู้ว่า คนรักตัวเอง (อาจจะ) รักน้องตัวเองอยู่ก่อน
ทั้งที่พี่เพชรก็บอกรัก ทำทุกอย่างแบบที่คนรักกันทำ
เพียงแค่การเริ่มต้นมองกัน พี่เพชรคิดไปถึงน้องรุ่งเท่านั้น
น้องดอว์นก็เอามาเป็นจุดใหญ่ที่ทำให้เข้าใจผิด
น้องดอว์นทำแบบนี้ พี่เพชรปวดใจแย่ น้องจะรู้หรือเปล่าน้อ
พี่เพชรก็น่ะ ตัวเป็นพี่ ก็น่าจะตามหา จับมาคุยกันให้เข้าใจ
จะมาำทำใจน้อย น้อยใจ ทรมานตัวเองอยู่แบบนี้ มันก็ไม่เคลียร์กันสักทีสิ
ตอนนี้พี่ยังกดบวกไม่ได้ แต่ขอให้กำลังใจน้องนุ่นนะคะ
แอบอยากขอคำแนะนำในการเขียนนิยายจากน้องด้วยแหละ
-
ก็ยังรออย่างมีความหวัง
-
เฝ้าแต่รอ รอ รอ รอ
-
ตามอ่านจนทัน
อ่านจบตอนนี้แล้วเครียด ต่างคนต่างไปอย่างนี้แล้วเมื่อไหร่จะเจอกันอีกล่ะ
สงสารทั้งหมอเพชร ทั้งน้องดอวน์
ว่าแต่...คุณนุ่น มาม่าต้มนานขนาดนี้ อืดเต็มหม้อกำลังดี แบ่งกันกินได้ทั้งเล่าแล้วนะคะ :laugh:
-
รออย่างมีความหวัง
เฮ้อออ
คิดถึง
-
เข้ามาเป็นกำลังใจให้คนเขียนต่อติดอารมณ์นะคะ จุ๊บ จุ๊บ
ปล. คุณนุ่นทำงานเกี่ยวกับงานวิจัยหรือเปล่าคะ? (อ่านมาจากเรื่องตัวป่วนค่ะ) แป้งจี่เองก็จบทางด้านภาษาโดยตรง ประมาณว่าเรียนวรรณคดีมาตลอดตั้งแต่เรียนตรี โทก็จบวรรณคดี อิอิ ก็เลยเป็นปลื้มพี่ฟ้านิดนึง หุหุ
ปปล. ถือโอกาส remind คุณนุ่นเกี่ยวกับเรื่องเล่าจากความฝันด้วยเลย หึหึ แอร๊ย อย่าตบเค้าน้า :o12:
-
^
^
^
เปล่าค่ะ
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
(ข้าพเจ้าปลูกผักเป็นอาชีพหลัก งุงิ)
รายงานตัวเจ้าข้าเอ๊ย
ถ้าวันนี้ไม่หลับได้ก็คาดว่าจะพาตอนต่อไปมาส่งได้
แต่ถ้าสังขารมิไหว ก็ไม่เกินสองวันนะคร้า
^o^
(มาสี่หน้าแล้ว สัญญากะตัวเองว่ารอบนี้จะไม่ลบ หงิงๆ)
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด เข้ามาเพราะชื่อคุณนุ่น >_<
แล้วก็วิ่งจากไป........ :o12:
-
ปูเสื่อ...
วางหมอน...
กางผ้าห่ม...
ล้มตัวลงนอน...
หลับรอ...
อิอิ... :กอด1:
-
มารอพี่นุ่นนะ
^^
-
เข้ามารออย่างมีความหวังด้วยอีกคน
-
จะมาแล้วช่ายม้ายยยยยยยยยยยยยย
นั่งรออย่างมีความหวังงงงงง
-
...คิดถึง...
-
:m7:ย่อง ย่อง ย่อง เข้ามาดู~~ :m22:
-
หายไปนานจัง
-
:sad4:
ยังไม่สำเร็จเลยค่ะ
ไม่ได้ตามนัดอีกแล้ว
ท่านไหนรออยู่ ไปนอนก่อนนะคะ
Y_______Y
ดอว์นหัวโต หม่าม้าคลอดลำบากมากมาย หงิงๆ
-
หมอเพชร ทั้งน้องดอวน์ จะกลับมาแล้วเหรอนี่ย :กอด1:
:pig4:
-
หมอเพชร กับน้องดอว์น เหลือแต่ร่าง หัวใจหายไปไหนไม่รู้
-
^
^
^
ลายาวหนึ่งสัปดาห์ค่ะ
หาหัวใจลูกๆไม่เจอจริงแต๊ แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
Y__________Y
อยู่ถึงบัดนี้ไม่ช่วยอะไร :m17:
-
มาให้อยากแล้วก็จากไป :z1:
-
เข้ามากดดัน เอ้ย! มารอจ้า
เหลืออีก5วันชิมิ :laugh:
-
:mc4: :ped151: :mc4: :ped151: :mc4: :ped151:
เข้ามาช่วยจุดไฟให้คุณนุ่น หุหุ สู้ๆค่า :ped149:
คุณนุ่นบอก...อย่างนี้ยิ่งกดดันใหญ่เลย :pigwrite:
-
ยังรออยู่นะค่ะ
-
:call: :call: โอมเพี้ยงงงงงงง
จงมาจงมา :call: รอน้องโดมกับหมอเพชรอยู่นะค่ะ
สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :กอด1: :กอด1:
-
อย่าปล่อยให้รอนานจนลืมนะ
-
คุณนุ่นยังส่งใบลาอยู่เหรอค่ะ
-
ยังมารอพี่นุ่น
^^
-
:L2: แล้วจะรอต่อไป :กอด1:
-
หายไปนานจนใจหายแล้วน้าาาาาา
-
นุ๊นนนนนนนนนนนนนนนน เมย์ว่ามันเกินอาทิตย์แล้วนา :o12:
-
เข้ามารอน้องดอว์น :กอด1:
-
พิมตะวัน
อัพนิยาย ต้องมาก่อนทุกสิ่ง
:sad4: :sad4:
-
คุณนุ่นลืมน้องดอว์นของพี่แล้วหรือ :m15:
-
เข้ามากอดคุณนุ่น :กอด1: แล้วกระซิบเบาๆว่า "คิดถึงจัง"
-
เมื่อไหร่จะมาต่ออ่ะค่ะ อยากอ่านต่อมากกกกกกกกกกกกกกกกก ชอบค่ะ o13
-
:o12: คิดถึงน้องดอว์นกับพี่เพชร
-
ลืม เธอลืมหรืออย่างไร
-
เข้ามารอค่ะ อย่านานไปกว่านี้เลยนะ คิดถึง
-
คิดถึงพี่เพชร :monkeysad:
-
กรี๊ดดด อ่านทันแล้ว ชอบค่ะ
เข้ามากดดันให้มาอัพ โฮ่ๆ
-
คิดถึง น้องดอว์นกับพี่เพชร :monkeysad:
อยู่ไหนจ๊ะ รีบกลับมารายงานตัวด่วน
-
:กอด1: เมินแล้วหนาตั๋ว เปิ้นรออยู่เน้อเจ๊า
:z10:
-
นุ่นจ๋า ใกล้ลงแดงแล้วเน้อ :sad4:
-
อีก 1 อาทิตย์ก็จะครบ 4 เดือนแล้ว :undecided:
-
:m22: แอบมาด้อมๆ มองๆ
น้องดอว์นกับพี่เพชรมารึยังหว่า
:เฮ้อ: ยังไม่มา
-
พี่เพชรกับน้องดอว์นหายไป :L3:
-
รออยู่นะคะ~
คิดถึงพี่เพชรกับน้องดอว์นแล้ว :sad2:
-
มาต่อเหอะ รออยู่นะ
-
คุณนุ่นลืมน้องดอว์นแล้วหรือค่ะ ไม่ยอมมาต่อเลย ใจร้ายอ่ะ :o12:
-
จะขาดใจตายแล้วค่ะพี่นุ่น~~~~~! :serius2:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน
จะไม่แต่งเรื่องนี้ต่อแล้วหรอคะ ?
:sad4: :sad4: :sad4:
-
คุณนุ่นอย่ามัวแต่ไปอ่านของคนอื่น จนลืมเรื่องนี้ที่ตัวเองแต่งน้าาาาา
-
คิดถึงเหลือเกิน :monkeysad:
-
คนแต่งจะไม่แต่งเรื่องนี้ต่อแล้วเหรอคะ T_T
-
ยังไม่มาต่ออีกเหรอ ใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยย :o12:
-
มาต่อสักหน่อยสิค่ะ
:call:
-
นุ่นนนนนน หายไปนานแล้วหนาาาคิดถึง
-
คิดถึง อยากเจอเธอ
แต่เรา ,, อยู่ไกลกันนนนนน
><
-
พี่นุ่นเรียนวาดรูปไปถึงไหนแล้วครับ
ไม่ได้มากดดันนะ แค่เข้ามากลิ้งตัวเล่นในนี้เฉย ๆ
เลยวันเกิดอายุ 20 มาแล้ว :m13: รักษาสุขภาพด้วยนะ
-
หายไปนานจัง
รู้มั๊ยว่าคิดถึง :กอด1:
-
นุ่นจ๊าาาาาาาา
-
ก็ยังรอกันต่อปายยยยย
-
ใจเย็นนะทุกท่าน :กอด1:
(ขอโทษพี่ทิพนะคะที่นุ่นเพิ่มงานโดยไม่ได้ตั้งใจ)
เขียนอยู่ ใกล้จบแล้ว รับรองว่ามาต่อให้จนจบแน่นอนน้า
(การเรียนหนังสือทำร้ายการเขียนได้จริง คอนเฟิร์ม)
-
ไม่เป็นไรค่ะ รอได้ :L1:
-
รอคร๊าบบบบ...คุณนักเขียนสู้ๆๆ
-
ติดตามอยู่นะคะ
รอมาต่อจนจบค่ะ !
:-[
-
รอรวมเล่มอ่ะค่ะ อยากเอาไปเก็บรวมกับรักร้าย..ไอ้ตัวแสบ / เรื่องรักไม่กล้าบอก :L1:
-
กอดรวบค่ะ
ไม่เกินหกโมงเย็นจะมาแปะตอนต่อนะคะ
ขอทวนคำผิดอีกนิดนึงค่ะ
ขออภัยที่ให้รอนานนะคะ /l\
-
รอแต่เธอ หลงละเมอเพ้อเพียงแต่เธอ ~~
-
เย้ๆ กำลังจะมาแล้ว ^^
-
:กอด1:
ขออภัยที่ช้ามากมายๆนะคะ
โปรดยกโทษให้ข้าพเจ้าด้วยเถิ้ดดดดดดด
ไปอ่านกันเล้ยยยยยยย
.........................................................................
ตอนที่๓๑ ทรมาน
วัชระคิดว่าการได้ใช้เวลากับตัวเอง ใช้ความคิดให้เต็มที่ และได้ตั้งสติกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นกะทันหันจะทำให้อาการเจ็บจุกจนมีผลต่อกิจวัตรประจำวันของตัวเองดีขึ้น หากในความเป็นจริง การอยู่คนเดียวเพียงลำพังกลับทำให้ทุกอย่างยิ่งแย่ลง
ทั้งที่ดอว์นมาอยู่ที่คอนโดนี้ไม่กี่วัน แต่ดูเหมือนทุกมุมที่สายตาของเขากวาดผ่านจะมีแต่เงาของเจ้าตัวจนเต็มไปหมด ยิ่งไม่มีข้อกำหนดของหน้าที่มาบังคับให้ต้องออกจากบ้านตั้งแต่เช้า เวลาเลิกงานกลับมาก็ต้องมีเอกสารติดมือมาอ่าน ความคิดคำนึงของนายแพทย์วัชระก็จดจ่ออยู่กับเรื่องของคนรักที่หายไปเพียงสิ่งเดียว
วันกับคืนแรกที่กลับมาห้องพักหลังจากได้น้ำเกลือไปสองถุงชายหนุ่มหลับไปได้เพราะร่างกายอ่อนเพลียอย่างยิ่ง หากแต่เช้าวันถัดมา พอตื่นขึ้นเต็มตาวัชระกลับต้องรีบพาตัวเองออกจากห้องนอนอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ และจากนั้นก็ไม่สามารถกลับเข้าไปนอนบนเตียงหลังเดิมได้อีก ทั้งที่เคยนอนคนเดียวมาตลอดชีวิตแท้ๆ แต่มาตอนนี้บนเตียงเดิมเตียงนี้ การข่มตาหลับกลับกลายเป็นสิ่งที่ทำไม่ได้ไปเสียแล้ว
ทั้งที่ไม่ตั้งใจ หากคำถามว่าตัวเองทำอะไรพลาดไปกลับวนเวียนอยู่ในสมอง ยิ่งมารวมเข้ากับไข้กาย สภาพของวัชระที่นายแพทย์วิเศษผู้ทราบข่าวลางานไม่มีวี่แววป่วยล่วงหน้าของเพื่อนจากการโผล่มาหาที่โรงพยาบาลโดยไม่ได้นัดหมาย แล้วเลยตามมาเยี่ยมคนลาป่วยถึงคอนโดที่พัก จึงทำให้สารพัดสัตว์โลกวิ่งแข่งกันออกจากปากคุณหมอกิมจนแทบนับไม่ทัน
“ห่าเพชร ควายเอ๊ย....นี่มึงเป็นขนาดนี้เลยเหรอวะเนี่ย”
หมอกิมถือโอกาสแทรกตัวเข้าในห้องชุดชั้นสิบเก้าทันทีที่เจ้าของห้องแง้มประตูอวดเสี้ยวหน้าซูบเซียวออกมา หลังจากปล่อยให้แขกไม่ได้รับเชิญยืนรออยู่หน้าประตูเป็นนาน
ในขณะที่เจ้าของห้องลากเท้ากลับไปทรุดตัวนั่งที่โซฟากลางห้อง ไม่มีคำทักทายใดๆ นอกจากอาการผงกศีรษะสองสามครั้งแสดงการรับรู้ว่าเพื่อนเก่าเพื่อนแก่มาเยือนถึงที่
เพราะหลังจากนั่งลงได้ คุณหมอผู้เคยเป็นทั้งไอ้หล่อและไอ้เนี้ยบในสายตาเพื่อนก็คว้ากระป๋องเบียร์ที่อยู่ใกล้มือที่สุดขึ้นยกซดจนหมด ก่อนจะวางกลับลงบนโต๊ะแล้วผลักๆดันๆให้ไปอยู่รวมกับอีกหกเจ็ดกระป๋องที่หมอกิมแค่เหลือบมองก็รู้ว่าคงเกลี้ยงฉาด
หมอกิมถึงกับยืนอึ้งอยู่กับที่ พิจารณาสารรูปเพื่อนแล้วปวดหัวขึ้นมาริ้วๆ ไอ้ที่ว่าขาวมันก็ยังขาวอยู่หรอก แต่จากขาวสะอาดสะอ้านมันก็กลายเป็นขาวซีด แถมอิตรงควรขาวอย่างลูกกะตาขาวมันก็ไพล่ไปแดงซะน่าเกลียด แล้วยังหนวดเคราเขียวอี๋หนาเป็นปื้นเหมือนไม่ผ่านการโกนมานานนมนั่นอีก
ที่ร้ายที่สุดคงเป็นกลิ่นไม่พึงประสงค์ที่บ่งชัดว่าเพื่อนที่เคยเป็นจอมรักสะอาดหมักหมมอยู่ในชุดเน่าๆนี่มาอย่างน้อยสามวัน แถมพอมาผสมกับกลิ่นแอลกอฮอล์เข้มข้นที่ระเหยจากลมหายใจ แถมด้วยทุกรูขุมขน นายแพทย์วิเศษจากที่ตั้งใจจะนั่งแผ่สบายๆบนโซฟาด้วยอีกคนเลยเลือกจะพาตัวเองไปอยู่ห่างๆเพื่อนแทน
ผู้มาเยือนเลือกที่จะเดินหนีเข้าไปหาน้ำเย็นๆดื่มในครัว พร้อมถือโอกาสสำรวจสภาพความเป็นอยู่ของเพื่อนโดยไม่รอคำอนุญาต สภาพตู้เย็นที่เห็นทำให้นายแพทย์ที่ตอนแรกแค่จะแวะมาทักทายถึงกับเบ้หน้า
“โอ้โหมึง ข้าวปลาไม่กิน แดกแต่เหล้าเลยเนอะ”
ประโยคแรกที่ดังขึ้นมาในใจถูกฉายซ้ำออกมาจริงๆเมื่อหมอแว่นหน้าตี๋แห่งเมืองสุพรรณกลับมายืนทำหน้าปลงสังเวชโดยทิ้งระยะห่างจากเพื่อนสามเมตร
“.......เบียร์”
“ฮะ?”
เสียงตอบโต้งึมงำในลำคอที่ดังจากปากไอ้ขี้เมาตัวเหม็นคำแรกที่ทำให้หมอกิมโล่งใจว่าเพื่อนยังพูดภาษาคนได้อยู่ แต่ก็ทำให้คนที่กำลังจะเดินไปแง้มดูสภาพห้องนอนด้านในของเพื่อนต้องหันมาเลิกคิ้วพร้อมส่งเสียงถามย้ำ
“..ไม่ใช่เหล้า.....เบียร์”
“ห่า...แค่นั่งยังโอนไปเอนมาแล้วยังจะมีหน้ามากวนตีนกูอีก แล้วนี่อะไรเข้าฝันมึงถึงลุกมาตุนเบียร์ซะเต็มตู้ ทุกทีมาเห็นแต่น้ำเปล่า?”
“หึๆ”
หมอแว่นหน้าตี๋ที่ยังอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีสุภาพ แม้จะยับไปบ้างเพราะไปนั่งอยู่ในสัมมนาวิชาการมาทั้งช่วงเช้ามุ่งหน้าไปเปิดประตูดูสภาพห้องนอนจนได้ แต่ก็ไม่วายเห็นจากหางตาว่าเสียงหัวเราะเบาๆที่แฝงอารมณ์ประชดประชันคนทั้งโลกนั้นมาพร้อมกับอาการชักขาสองข้างขึ้นมานั่งชันเข่ากอดตัวเองของไอ้เพื่อนที่ไม่เจอแค่ไม่นานกลับดูตัวเล็กลงไปถนัดตา
แค่โผล่หน้าเข้าไปดูก็รู้แล้วว่าเจ้าของห้องมันไม่ได้ใช้งานเตียงนอนอย่างที่ควรจะเป็น จะว่าคุณแม่บ้านมาทำความสะอาดจนเรียบกริบก็ไม่ใช่หรอก เพราะสภาพกระป๋องเบียร์ที่กลิ้งโค่โร่ทั้งบนโต๊ะใต้โต๊ะหน้าโซฟา แถมด้วยจานชามสองสามใบที่เน่าคาอยู่ในอ่างล้างที่ห้องครัวเมื่อกี้ก็เป็นพยานอยู่แจ่มแจ้ง
นายแพทย์วิเศษตัดสินใจกลับมาจัดการกับเพื่อนรักตามคำฝากฝังของอาจารย์หมอคุณแม่ที่จงใจเรียกขึ้นไปคุยตอนรู้ข่าวว่าเพื่อนสนิทที่มีจำนวนน้อยกว่าน้อยของลูกชายคนเล็กมาเยี่ยมเยียนถึงโรงพยาบาล
‘กิม ยังไงแม่ฝากแวะดูเพชรหน่อยนะ ทั้งพี่ทั้งแม่เพชรมันไม่ยอมรับโทรศัพท์เลย พอไปหาก็ทำท่าเหมือนไม่เป็นอะไร....เฮ้อ...พอจะรู้เรื่องเด็กคนนั้นใช่มั้ย? แม่หมายถึง...แฟนของเพชร’
‘..ครับ ผมก็รู้เรื่องบ้าง เอ่อ ก็เท่าที่เพชรมันเล่าน่ะครับ’
‘แม่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อสักอาทิตย์ที่แล้วคุณสุยังมาบอกว่าอารมณ์ดีผิดปกติอยู่เลย แต่ทำให้เพชรแย่ขนาดนี้ได้แม่ว่าคงไม่ใช่แค่ทะเลาะกันธรรมดา นี่ก่อนให้ลาหยุดแม่จับให้น้ำเกลือไปสองถุง เฮ้อ....ถ้าพอมีเวลาก็แวะไปคุยดูหน่อยนะกิม กับเพื่อน เพชรอาจจะยอมพูดอะไรออกมาบ้างก็ได้’
นึกถึงคำขอกับสีหน้าแสดงความเป็นห่วงเป็นใยฉายชัดของคนเป็นแม่แล้วหมอกิมก็ได้แต่ถอนใจ เพราะพอมาเห็นสภาพจริงมันยิ่งกว่าที่ได้ฟังเยอะ ถึงกับพึ่งน้ำเมาทั้งที่ปกติไม่ใช่คนชอบดื่ม แล้วไอ้ตาแดงๆที่เห็นนั่น คุณหมอภูธรกล้าพนันสิบเอาหนึ่งว่าไม่ใช่แค่จากฤทธิ์แอลกอฮอล์หรอก แต่เป็นเพราะไอ้เพื่อนหมอมันไม่ได้นอน แถมให้ว่าคงร้องไห้น้ำตาเช็ดหัวเข่าไปแล้วหลายยก
“เพชรๆ มึงลุกขึ้นมาก่อน....อาบน้ำอาบท่าบ้างรึเปล่า มึงนะมึง โตเป็นควายแล้วยังต้องให้เรียกอาบน้ำ ถุย!”
หมอกิมเดินกลับมาถึงก็เห็นว่าคนที่นั่งกอดเข่าอยู่เมื่อกี้เลื้อยลงไปนอนซุกหน้าเข้ากับเบาะนวมของโซฟาเรียบร้อยแล้ว พอเรียกไม่ขยับก็ยื่นเท้าไปสะกิดหน้าแข้งที่คนเมาปล่อยห้อยลงมาระพื้นพรมอย่างไม่ออมแรง
คนโดนสะกิดถึงกับสะดุ้งขึ้นทั้งตัว แต่แทนที่จะตื่นได้สติ วัชระกลับลุกขึ้นมากวาดตามองหา...และพอไม่พบ ก็นั่งกอดเข่าแล้วปล่อยน้ำตาให้พรั่งพรูออกมาเป็นสาย
“ดอว์น ดอว์น.......ไม่ ไม่ใช่ดอว์นนี่ ดอว์น ดอว์นอยู่ไหน.....คนดีของพี่ ฮือ.....ฮือ.....ดอว์น กลับมาหาพี่นะ...”
“อ้อ สรุปถูกน้องทิ้ง....ถูกทิ้งมึงก็ต้องอาบน้ำเว้ย แล้วก็กินข้าว จะได้มีแรงไปตามน้องไง ควายนี่ ถูกทิ้งแล้วโง่นะมึงน่ะ” หมอกิมบ่นไปออกแรงลากเพื่อนตัวพอๆกันไป ไอ้ขี้เมามันเตี้ยกว่าก็จริงแต่มันดันล่ำกว่า นี่ขนาดโทรมลงเยอะ แต่กว่าจะถูลู่ถูกังลากกันไปถึงห้องน้ำได้คุณหมอผู้ขยันทำงานจนไม่ค่อยได้ออกกำลังกายก็ถึงกับเหงื่อตก
“ดอว์น....มีอะไรทำไมไม่คุยกันก่อน พี่ทำอะไรผิดไป ฮือ....ฮึก....ทำไมถึงใจร้ายอย่างนี้.....ฮือ....”
“ห่านี่ ถามกูแล้วกูจะรู้มั้ย มึงรีบอาบน้ำแล้วทำตัวให้สร่างเลยไอ้เพชร ไอ้อ่อนเอ๊ย...กะแค่เบียร์ไม่กี่กระป๋องเสือกจิตหลุดซะงั้น มึงลืมตาดูหน้ากูนี่ กูกิม กิมอ้ะ....เพื่อนมึงอะ ไม่ใช่น้องดอนสุดที่รักของมึง แม่ง...หน้ากูก็ออกจะจีน มันไปเห็นเป็นฝรั่งมุมไหนวะ”
ฉงนสนเท่ห์ขนาดชะงักแรงผลักเพื่อนเข้าไปใต้ฝักบัวแล้วเอียงหน้าดูตัวเองในกระจกสองอึดใจ คนทำหน้าที่เพื่อนแสนดีก็หันไปตบเบาๆให้พอมีเสียงดังเพียะๆที่สองข้างแก้มของเพื่อนรัก กะว่าเรียกสติจนแววตาหลังกรอบแว่นของคนเมาชักมีร่องรอยการรับรู้ขึ้นมาบ้างก็หันไปกระชากผ้าขนหนูมายัดใส่มือเพื่อน
“อาบน้ำนะมึง แล้วเดี๋ยวออกไปคุยกับกูให้รู้เรื่อง”
“เออ อยู่คอนโดไอ้เพชร....”
ระหว่างรอคนป่วยใจอาบน้ำทำความสะอาดตัวเอง นายแพทย์วิเศษก็เอกเขนกคุยโทรศัพท์กับคนที่มุ่งมั่นว่าจะให้รับตำแหน่งศรีภรรยาในอนาคต
‘แล้วจะกลับเมื่อไหร่ ไม่ใช่ต้องขับรถมืดๆคนเดียวนะกิม’
เสียงจากคนไกลที่ปลายสายทำให้คนที่รับรู้ถึงความเป็นห่วงได้เต็มๆถึงกับหัวใจพอง แต่คุณหมอแว่นหน้าตี๋ก็ยังอุตส่าห์เก๊กเสียงนิ่งตอบกลับ ทั้งที่ต้องเอามือข้างที่ว่างกดแนบอยู่ตรงหว่างอกด้วยความหวังให้เสียงตุบๆที่ดังกว่าปกติลดวอลลุ่มลง
“น่า..หมาใหญ่น่า...กูก็จะพยายามกลับให้เร็วสุดแหละ คบกันมาตั้งแต่ปีหนึ่ง ไอ้เพชรไม่เคยเป็นอย่างนี้เลยสักครั้ง ยังไงก็ทิ้งมันไม่ลงหรอกว่ะ”
‘แล้ว.....แล้วนี่ห่วงมันมากกว่าใหญ่รึเปล่า?’
“โห....มีอ้อนนะมึง กูรักมึงจะตาย....แต่ตอนนี้ไอ้เพชรมันมีเรื่อง เพื่อนกำลังไม่สบาย แต่หมาใหญ่ของกูสบายดีนี่นา...จริงมั้ยจ๊ะ?”
‘จ้ะ กิมจ๋า...คืนนี้ใหญ่อยู่เวร มีอะไรก็โทรหาได้ตลอดเลยนะ ขับรถกลับง่วงๆก็โทรมารู้มั้ย....แล้วก็ห้ามกินเบียร์เป็นเพื่อนมันด้วย นิดเดียวก็ไม่ได้นะจ๊ะ’
“อื้ม....แล้วจะโทรหา ขับกลับถึงบ้านเมื่อไหร่จะรายงานตัวทันทีเลย แหม...มึงนี่ก็ห่วงเวอร์นะ กรุงเทพ-อู่ทอง สองชั่วโมงก็ถึงแล้ว....แค่นี้นะใหญ่ เสียงไอ้ขี้เมามันก๊อกแก๊กออกมาแล้วมั้ง เดี๋ยวกิมคุยกะมันก่อน แล้วคืนนี้จะโทรหานะ”
สัญญาณโทรศัพท์ถูกตัดไปแล้ว และคนที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่เมื่อครู่ก็เอนศีรษะลงกับส่วนบนของพนักพิง เงยหน้ามองเพดานห้องสีครีมสะอาดตาแล้วถอนหายใจออกมายาวสุดปอด พร้อมกับความคิดคำนึงที่ว่า...
....เมื่อไหร่หนอ ที่คนไกลจะรับรู้ว่า...คำรักที่พร่ำบอกออกไป มันมีความหมายเกินกว่าที่คิด
“มาถึงนี่เลยนะมึง”
“โอ๊ะ สร่างสนิทเลยนี่หว่า มึงจะเล่ามาก่อน หรือจะกินข้าวก่อน....เอางี้ เล่าไปกินไปละกัน กูไปรื้อดูแล้ว มาม่ามึงยังไม่หมดอายุ หิวจะตายห่า กินกันตายด้วยกันนี่แหละ นั่งเรียบเรียงปัญหาของมึงไว้ให้ดี กูให้เวลาสามนาที...มาม่าพร้อมแดกมึงต้องพร้อมพูด”
วัชระไม่มีกะใจแม้จะบอกให้เพื่อนไปนั่งกินที่โต๊ะกินข้าวแทนที่จะมานั่งถือชามเอนไปเอียงมาให้เสี่ยงกับการทำโซฟาเลอะเทอะ แต่เมื่อถูกบังคับด้วยสายตาให้กินไปพร้อมๆกันก็ต้องแข็งใจยกชามขึ้นกินไปด้วย
“ตกลงมันเกิดอะไรขึ้น มึงไปทำอะไรเข้าน้องดอนถึงหนี อ๊ะๆ อย่ามาปฏิเสธ แล้วก็อย่าปิดบัง มึงก็รู้ว่าพูดกับกูได้ทุกเรื่อง”
“กู...ไม่รู้ว่ะ อย่าเพิ่งด่า กูไม่รู้จริงๆ คิดให้ตายยังไงก็ไม่เข้าใจว่าทำไมน้องถึงหายไปเฉยๆ”
“ไม่ได้ทะเลาะกันเหรอวะ?”
“เปล่าเลย ตอนเช้าดอว์นยังกอดกู ยังยิ้มให้กูอยู่เลย.....แต่พอตกเย็น...น้องก็หายไปแล้ว”
“ไปตามดิ บ้านเค้ามึงก็รู้จักไม่ใช่เรอะ?”
“เขาย้ายบ้าน ติดป้ายประกาศให้คนเช่า....โทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้ คงเปลี่ยนเบอร์ กู....กู กูเหมือนคนบ้า กินนอนไม่ได้ มองไปทางไหนก็เห็นแต่ดอว์น ระยะเวลามันสั้น....แต่ความทรงจำระหว่างน้องกับกูมันมาก มันมากเกินไป...”
“ห่า....อ้ะ”
หมอกิมทำได้แค่เอื้อมไปดึงๆกระดาษทิชชูมาส่งให้เพื่อนที่พูดได้ไม่เท่าไหร่ก็ปล่อยน้ำไหลออกจากตามาดื้อๆ สมองหมอๆก็คิดตามแล้วประเมินสถานการณ์ หาความเป็นไปได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แน่ล่ะว่าถ้ามีผลมันต้องมีเหตุ แล้วไอ้ผลที่คนรักกันหวานเจี๊ยบตามคำบอกเล่าอยู่วันสองวันก็หายไปไม่บอกกล่าวมันจะเกิดจากสาเหตุอะไรได้เล่า....
“กูรู้ว่าความผิดคงอยู่ที่กู แต่ว่ากูไม่แน่ใจว่ามันจะใช่อย่างที่กูคิดรึเปล่า....ถ้าเป็นเรื่องน้องรุ่งกูก็ว่าเคลียร์เรียบร้อยแล้ว เพราะดอว์นก็ถามกูเองแล้วยังมาปลอบกูด้วยซ้ำ....”
“เดี๋ยวดิ๊ น้องรุ่งนี่ใครวะ?”
“กูก็ไม่รู้นะว่ามันจะใช่เรื่องนี้รึเปล่า ไม่กล้าฟันธงว่ะ คนที่จะตอบคำถามได้มีแค่คนเดียวก็คือน้องดอนของมึงนั่นแหละ เด็กอะไรวะใจแข็งฉิบหาย ได้เพื่อนกูแล้วทิ้งกันดื้อๆ ฮ่าๆๆๆ ที่แน่ๆ ถ้ามึงมัวแต่หดหัวหดหูอยู่กับบ้านแบบนี้ ชาตินี้ยังไงมึงก็ไม่มีทางได้เจอน้องดอนอีกหรอก”
หลังนั่งอ้าปากหวอฟังเพื่อนเล่าเรื่องเก่าตั้งแต่ยังละอ่อนจบ นายแพทย์วิเศษก็ได้แต่ถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยแล้วบีบคลึงขมับตัวเอง เหลือบตามองหน้าเพื่อนก็รู้สึกว่าดูมีชีวิตจิตใจขึ้นมาหน่อย เหมือนกับว่าจะหายใจได้เต็มปอดขึ้นประมาณนั้น
“...กูรู้”
“แล้วมึงจะเอาไง? คราวนี้มันน่าจะง่ายกว่าตอนที่มีแค่อีเมล์นะเว้ย รู้ทั้งชื่อจริง ไปยันแม่เขา แล้วยังเพื่อนเขาอีก ถ้าหาไม่เจอกูก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว”
“...มึงว่า ถ้าหาเจอ น้องจะยอมกลับมาเหมือนเดิมมั้ยวะ?”
“โห.....ไอ้รวย แทนที่จะมัวมานั่งคิดไปก่อนเรื่องยอมไม่ยอม มึงไปหาน้องให้เจอก่อนดีกว่ามั้ย! อ้าวแล้วจะไปไหนวะ ป่านนี้แล้ว?”
นายแพทย์วิเศษตกใจกับการจู่ๆก็ลุกขึ้นพรวดพราดของเพื่อนจนสะดุ้งตัวลุกขึ้นยืนตาม พอมองออกไปนอกหน้าต่างกระจกที่ตัวเองไปรูดม่านเปิดไว้ตั้งแต่รอไอ้ขี้เมาอาบน้ำ ก็เห็นว่าท้องฟ้าถูกทาด้วยสีของกลางคืนไปเสียแล้ว
“กูจะไปเช่าบ้าน มึงก็รีบกลับไปได้แล้วไป หรือถ้าพรุ่งนี้ไม่มีเวรก็นอนนี่แหละ กูไปไม่นานหรอก เดี๋ยวก็กลับแล้ว”
“เช่าบ้าน?”
“อืม ไม่รู้ป่านนี้มีคนเช่าไปแล้วรึยัง เอาไงมึง ตกลงจะนอนนี่หรือจะกลับ ให้เร็วเลย”
“กลับดิ ห่า พอมีเรี่ยวมีแรงเข้าหน่อยล่ะไล่เพื่อน แป๊บดิ กูเข้าห้องน้ำก่อน”
หลังจากนั้นแค่ห้านาที หมอภูธรกับหมอโรงพยาบาลเอกชนก็เดินออกจากลิฟต์มาพร้อมกัน เพื่อนสองคนยกมือลากันง่ายๆ
หมอกิมพกพารอยยิ้มบางๆกลับสุพรรณด้วยความที่รู้สึกราวกับตัวเองทำภารกิจระดับชาติสำเร็จ เพราะสามารถงัดเอาเพื่อนที่สภาพอย่างกับถูกสูบวิญญาณไปจนไม่เหลือกลับมามีชีวิตชีวาได้โดยใช้เวลาแค่ไม่กี่ชั่วโมง ขึ้นนั่งประจำตำแหน่งหลังพวงมาลัยได้ปุ๊บก็กดโทรศัพท์หาคนพิเศษสุดพร้อมรายงานผลสำเร็จปั๊บ รับคำว่าจะขับรถกลับบ้านพักข้างโรงพยาบาลอู่ทองดีๆ แถมยืนยันเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าถึงเมื่อไหร่จะโทรหา แล้วจึงสตาร์ทรถมุ่งหน้ากลับบ้าน
ผ่านไปสองชั่วโมงเลยสามแยกหน้าที่ว่าการอำเภอสองพี่น้องมาได้หน่อย คุณหมอหนุ่มก็หยิบโทรศัพท์ออกมากดหาคนที่สัญญาไว้ที่อยู่ไกลถึงจังหวัดตาก
“อีกสิบนาทีจะถึงบ้านแล้วคร้าบคุณหมอใหญ่”
‘ขับเร็วเหมือนกันนะกิม อย่าเร็วมากนักสิ ยิ่งมืดๆยิ่งอันตราย’
“ฮ่าๆๆๆ มึงนี่ยิ่งนานยิ่งทำตัวเหมือนป๊า บ่นมากแก่เร็วนะเว้ย”
‘ก็เพราะเป็นห่วง ถ้าเพื่อกิมจ๋านะ จะต้องแก่เร็วขึ้นอีกนิดก็ไม่เป็นไรหรอก........’
-โครม//เอี๊ยดดดดดดดดดด//โครมมมม-
‘กิม กิม กิม!!!! กิม ตอบใหญ่สิ กิม!! ได้ยินมั้ย กิม!!!!’
..โปรดติดตามตอนต่อไป..
ปล.ตายแน่ ถูกระเบิดบ้านแน่ๆ เพราะคนที่ทรมานน่ะ คือ......พี่หมอใหญ่ขราาาาาาาาาาา
-
ปาดปื้ด กับเป็ดตัวแรก ดีใจสุดๆ (ผมจะพยายามรีสไตล์ป๋านะ มันจะเหมือนมั้ยเนี่ยกร๊ากกกก)
หมอกิมครับ ครั้งหน้าที่หมอมาคอนโดฯนี้หมอโทรหารปภ.นะครับ แจ้งว่า อาจมีศพอยู่ในห้องนี้ ให้เขาเอากุญแจมาให้
หมอเพชรครับ ผมเชื่อว่าหมอเป็นญาติที่อยู่ห่างไกลของยักษ์แถวนี้ เพรา่ะคนนี้น่ะ ให้ยังไงก็ต้องอาบน้ำ โกนหนวด จะโศกเศร้า เมาหนัก งานเยอะ หมาป่วย ชกกับโต๊ะเหล้าข้าง เขาต้องสะอาดเอี่ยม แต่เรื่องความอดทนรอคอยและอื่นๆ หมอช่างคล้ายกับยักษ์ซะจริง
พี่ดอว์น ...พี่ไปไหน คนอื่นมากันแล้ว แต่พี่ยังหายไป ~~~
ขออภัยพี่นุ่น และคุณผู้อ่านทุกคนถ้ารีนี้มันจะขัดอารมณ์ตอนนี้อย่างแรง
tea ครับ
-
^
^
^
ขอจิ้มน้องjiveteaทะลุถึงคุณนุ่นด้วยความคิดฮอดดดดหน่อยนะคะ
กรี๊ด กร๊าดดดมากมาย ในที่สุดพี่เพชรของอิฉันก็กลับบบมา แม้จะมาแบบซกมกน้ำท่าไม่ยอมอาบ
และดราม่าของหมอกิมเจ้าขา นี่ใช่ม๊ายยยยยที่บอกไว้ :sad4: ม๊ายนะ ไม่ หมอกิมต้องม่ะเป็นอะไรนะ
บวก,บวก
:กอด1:
-
โฮก มาไม่ทันที่หนึ่งเเต่ได้อ่านก็โอเคเลย สมควรเเก่ชื่อตอนที่สุดเเล้ว หงิงๆๆๆ
-
คิดถึงม๊ากมากค่ะพี่นุ่นขาา..
แต่เล่นเสิร์ฟมาม่าฉลองการกลับมาแบบนี้....
น้องเสียใจ :monkeysad:
-
หมอกิมชนใครเข้าหน๊อ..
-
:กอด1:พี่นุ่นมาแล้ว คิดถึง
พี่เพชรหมดสภาพเลย
หมอกิมอย่าเป็นอะไรนะ
พี่นุ่นมาม่าของพี่ยังไม่หมดอีกเหรอคะ
+1+เป็ดค่ะ :กอด1:
-
กดปุ่มยิงขีปนาวุธไปบ้านนุ่นเลยจะดีไหม
เอาอาหารญี่ปุ่นมาฝากกันซะงั้นคนเรา เฮ้อ!...
-
ม่ายอ่ะ ม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย :serius2:
พี่เพชร น้องดอว์นยังไม่เคลียร์เล๊ย
แล้วพี่ใหญ่พี่กิมยังจะมาร่วมด้วยช่วยกันมาม่าอิ๊ก
ไม่จริงอ่ะ ไม่จริงพี่กิมต้องไม่เป็นอะไร แง๊ ~
เค้ายังได้บอกรักกันเลย พี่นุ่นใจร้าย!!!! << ตอนนี้อ่านแล้วพูดได้
-
ดองเค็มได้รสชาดกลมกล่อมพอดีเลยค่า น้องนุ่น
:z13: จิ้มๆๆๆ จิ้ม นุ่น คิดถึงมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ยังดีที่หมอกิมมาช่วยเตือนสติพี่เพชรนะ
อยู่เฉยๆๆจ้างให้ก็ไม่เจอน้องดอร์นหรอก
รีบๆไปตามหาน้องเร็วๆๆ
เกิดอะไรกับหมอกิมอ่ะ อย่าเป็นอะไรมากนะ
แต่คงจะได้เวลาหมอใหญ่รู้ใจตัวเองแล้วจิ ว่าใครสำคัญกับหัวใจ
+1 :กอด1: กระโดดกอดพร้อมดีฟคิสสสสสสส
+1 (http://i1142.photobucket.com/albums/n611/aorpp/_resize_less70.jpg)
-
อ๊าาาาาาาาาาา
กอดรวบๆ พี่ๆน้องๆเพื่อนๆผองๆ ทั้งๆ หลายๆ
พี่อ้อขรา จุ๊บุๆ ฮี่ๆๆ เค็มเนาะ น้ำตาพรากๆกันทั่วทุกตัวละคร
เพื่อนบ้านตัวน้อย อย่าสะบัดแรงจิ เดี๋ยวคอเคล็ดน้าาาาาาาาา พี่นุ่นเปล่าใจร้าย เดี่ยวมาอ่านต่อนะ วันนี้ลงอีก
พี่พีนัทก๊ออออออ อร่อยละเซ่ ฮี่ๆๆๆๆๆๆ
น้องหนึ่งจ๋าาาาาาาาา คิดถึงเน้ออออออ มาม่ากำลังจะหมดแร้นนนนนน
เดี๋ยวจะเสิร์ฟน้ำเกลือกะยาฆ่าเชื้อ แถมเลือดกรุ๊ปบีกะไหมละลายจนพุงกางเล้ย
คุณnan_chp พี่กิมไม่ได้ตั้งใจชนค่ะ นี่มิใช่อุบัติเหตุ พี่กิมถูกเด็กแว้นๆนิสัยไม่ดีปาหิน หงุงหงิง (อ้าว เปิดเผยเนื้อเรื่องซะงั้น)
นุ้งพาร์จ๋าาาาา โอ๋ๆๆ ไม่ร้องน้าๆๆ เดี๋ยวพี่นุ่นมาเสิร์ฟจานต่อไปวันนี้เร้ยยยยยยยยยย
บูตะจางงงงง โอ๋ๆๆๆ ไม่หงิงๆน้าาาาาาา ร้องมากตีนคุณกาขึ้นสามเส้นไม่รู้ด้วย
คุณรกรรรรรรร พี่เพชรโหล่วมากอะเนอะ เน่าๆไม่โกนหนวดโกนเครายังโหล่วแบบโทรมๆได้เลย ก๊ากกกกกกกก
น้ำชาที ไม่เหมือนไจฟ์หรอก เพราะน้ำชาน่ารักกว่าเยอะะะะะะะะะะะะ ฮี่ๆๆๆๆ
.........................
วันนี้มาอีกนะคะ ขอโทษทุกท่านอีกครั้งที่ปล่อยให้คอยนานน้านนาน
แต่เพราะนี่เป็นเรื่องแรกที่เขียนให้มีปมยุ่งๆตุงนัง พอเข้าช่วงใกล้จบเลยต้องทวนเยอะ
เพราะกลัวจะเก็บแก้ไม่หมด
อีกอย่างช่วงที่ผ่านมามีเรื่องโน้นนี้เข้ามาเยอะด้วย วุ่นวายๆอยู่ตลอดเลยค่ะ
ขอบคุณทุกท่านที่ยังเชื่อใจ ยังรักลูกชายทั้งหลายของข้าพเจ้านะคะ
:กอด1: แน่นๆค่ะ
-
^
^
เม้นข้างบนนี่ทำเอารู้เหตุการณ์และอาการของพี่กิมเลยอ่ะ
ตกลงพี่กิมเล่นจริง เจ็บจริง ไม่ใช้นักแสดงแทน ไม่ใช้สแตนอินใช่ป่ะ
ฮือออ ฮือ .. แต่พี่กิมต้องไม่เป็นอะไร เพราะพี่กิมเป็นหมอ(เกี่ยว) T^T
เมื่อคืนมัวแต่ไว้อาลัยเป๋าตังค์เลยลืมอะไรไปเยอะเลย เหอๆๆ
พี่เพชรอ่ะนะ ไหนตอนแรกทำเหมือนจะไม่ตามน้องดอว์นแล้ว
ทั้งๆที่มีทั้งชื่อ ทั้งอะไร แต่พอพี่กิมมาเป่าหู ปู๊ดๆๆ เข้าหน่อย ไปหายแซ๊บบ
น้องดอว์นคงจะรอหรอก มาทำเป็นโทรมประชดอยู่บ้านแล้วน้องจะรู้มั้ยล่ะ เชอะๆๆ
แต่ที่ฮาคือ พี่นุ่นดองนานจนหนูหลงๆ ลืมๆไปแล้วอ่ะ
ตอนที่เห็นพี่กิมคุยโทรศัพท์กับพี่ใหญ่จี๋จ๋ากันอย่างงั้น
ก็เลยต้องนั่งนึกว่า สองคนนี้เค้าไปได้เสียกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมหนูไม่รู้ -*-
เง้ออออ ~ แต่ที่ไหนได้ นอกจากจะยังไม่ได้เสียแล้ว ยังมาเดี้ยงอีก พี่กิมมมมม T^T
รออ่านตอนต่อปาย ถ้าไม่ได้ดั่งใจจะงับพุงพี่นุ่นให้แหว่งเลย แง่งๆๆ
-
น้องนุ่นขาจะทำร้ายจิตใจพี่ใหญ่ขาของพี่บัวขา(ชักหลายขา) ได้ลงคอเชียวเหรอคะ :monkeysad:
-
....
ไปอ่านต่อกันเถอะค่ะ
......................................
ตอนที่ ๓๒ ที่สุดของใจ
เสียงวัตถุพุ่งชนของแข็งด้วยความเร็วที่แทรกเข้ามาในโทรศัพท์ก่อนสัญญาณจะขาดหายส่งผลให้นายแพทย์โอฬารช๊อคจนทำอะไรไม่ถูกไปเป็นครู่
เสียงเรียกขานนามหนึ่งที่จู่ๆก็ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบยามวิกาลของโรงพยาบาลทำให้เจ้าหน้าที่ที่อยู่แถวนั้นกรูมาที่ห้องพักแพทย์กันอย่างรวดเร็ว สีหน้าซีดจนขาวกับเหงื่อกาฬที่ซึมขึ้นตามใบหน้าของคุณหมอตัวโตอย่างปัจจุบันทันด่วนทำให้ทุกคนชะงักอยู่แค่ปากประตู
อึดใจหนึ่งที่มีแต่ความเงียบเมื่อนายแพทย์โอฬารกระทำอาการเพียงเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงการเคลื่อนไหวชั่วแวบ แล้วก็ก้มลงมองเครื่องมือสื่อสารในมืออยู่อย่างนั้น ก่อนทุกสายตาจะเห็นตรงกันว่ามือใหญ่ที่เคยนิ่งสนิทและเที่ยงตรงแม้ในยามลงมีดผ่าตัดจะวางโทรศัพท์เครื่องบางลงและเมื่อยกขึ้นเสยผมก็มีอาการสั่นจนเห็นได้ชัด
“ใครช่วยต่อเบอร์ฉุกเฉินแจ้งอุบัติเหตุให้ผมที แล้วหาเบอร์โรงพยาบาลที่อยู่ในเขตสองพี่น้อง กำแพงแสน แล้วก็อู่ทองให้ด้วย ด่วนนะครับ”
สองชั่วโมงกับการหาคนมาขึ้นเวรแทน และอีกเกือบหกชั่วโมงที่นายแพทย์โอฬารใช้เดินทางมาถึงตรงนี้ ที่หน้าห้องพักพิเศษ๑ ของวอร์ดศัลยกรรมชาย โรงพยาบาลสมเด็จพระสังฆราชฯ ซึ่งห่างจากจุดเกิดเหตุที่แทบจะทำให้คนที่ได้ยินเสียงนั้นทางโทรศัพท์แทบจะหยุดหายใจไม่ถึงสิบนาที
โอฬารทั้งร้อนใจ ทั้งวิตกกังวลไปสารพัด การติดต่อกับโรงพยาบาลทางนี้มีอยู่ตลอดเวลา คุณหมอตัวโตรับรู้ทุกสถานการณ์ รู้ว่าทันทีที่แจ้งเหตุร้าย เจ้าหน้าที่ทางนี้ก็ออกตามหาจุดเกิดเหตุตามพิกัดที่ชายหนุ่มแจ้งทันที ใช้เวลาหานายแพทย์วิเศษเพียงสิบห้านาที จากนั้นรถพยาบาลก็นำตัวคนเจ็บที่หมดสติไปแล้วมาที่นี่....โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด
เจ้าหน้าที่แจ้งว่าตอนไปถึงจุดเกิดเหตุ ร่างของนายแพทย์วิเศษอยู่นอกตัวรถ คาดว่ากระเด็นออกมาเนื่องจากแรงกระแทก เพราะด้านหน้าและตัวถังฝั่งซ้ายของรถญี่ปุ่นขนาดกลางที่คนเจ็บใช้อยู่ยู่เข้ามาอย่างน่ากลัว
บาดแผลภายนอกที่ดูจะหนักหนาที่สุดนอกจากผิวหนังที่ถลอกเพราะแรงเสียดสีกับพื้นคอนกรีตบนร่างกายคนเจ็บอยู่ที่แขนซ้ายใกล้ๆกับข้อศอกซึ่งเป็นบาดแผลที่เกิดจากถูกของมีคมบาด ลึกจนเป็นแผลเปิดถึงชั้นกระดูก แต่คุณหมอที่กลายเป็นคนเจ็บก็สติดีพอจะใช้เข็มขัดของตัวเองรัดห้ามเลือดไว้ได้ก่อนหมดสติ
ตอนนี้แผลภายนอกส่วนที่ต้องทำความสะอาดก็ถูกจัดการเรียบร้อยแล้ว แพทย์เฉพาะทางที่เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านกระดูกและข้อถูกเรียกมาประเมินอาการแล้วก็จัดการต่อทุกชิ้นส่วนที่ขาดไปตั้งแต่เมื่อคืน แต่ที่น่าเป็นห่วงคือทั้งๆที่ผลเอ็กซเรย์สมองไม่พบว่ามีอะไรผิดปกติ และคนเจ็บก็ไม่ได้หมดสติทันทีหลังเกิดเหตุ จนป่านนี้ผ่านไปมากกว่าแปดชั่วโมงแล้วนายแพทย์วิเศษก็ยังไม่ตื่นขึ้นมาเลย
นายแพทย์โอฬารมาหยุดยืนอยู่หน้าห้อง สูดลมหายใจเข้าลึกๆสองสามครั้งเรียกกำลังใจ พร้อมกับภาวนาให้กิมคนดีตื่นขึ้นมาเสียที แล้วจึงเคาะประตูให้สัญญาณคนในห้องเบาๆ
ทันทีที่คนมาเฝ้าไข้เห็นว่าคนเปิดประตูเข้ามาเป็นใคร พี่สาวคนที่สองของหมอกิมก็โผเข้าเกาะแขนเพื่อนสนิทของน้องชาย พร้อมๆกับปล่อยโฮออกมา
“ใหญ่....กิมยังไม่ยอมตื่นเลย คุณพยาบาลบอกว่าฤทธิ์ยาสลบหมดไปตั้งนานแล้ว”
“ไม่เป็นไรนะครับเจ๊ รอดูไปก่อน กิมมันหัวแข็งออก....แล้วคนอื่นล่ะครับ?”
โอฬารเลื่อนมือข้างที่ว่างมากุมมือพี่ที่กำลังต้องการกำลังใจอย่างมากไม่ต่างจากตัวเอง แต่คุณหมอตัวโตรู้ดีว่าถ้าตัวเองแสดงความไม่มั่นใจออกมา พี่สาวของเพื่อนรักจะยิ่งใจเสีย
ชายหนุ่มจับตามองไปที่ใบหน้าของคนเจ็บบนเตียงผู้ป่วยที่ยังคงหลับสนิทไม่รับรู้เรื่องใดๆรอบตัว อยากจะตรงเข้าไปหา อยากจะสำรวจร่องรอยความเสียหายบนร่างกายนั้นเสียเดี๋ยวนี้
“เจ้มาก่อน พวกพี่ๆที่บ้านไม่อยากให้ผิดสังเกตเลยให้เจ้มาดูอากิม พวกเจ้ยังไม่ได้บอกป๊ากับหม่าม้าเลย ใหญ่ก็รู้ว่าป๊าหัวใจไม่ดี....เจ้กลัวว่ะใหญ่ กลัวกิมจะเป็นอะไรไป ถ้ากิมไม่ตื่นเจ้จะทำยังไงดี....”
“อยู่ที่นี่กับกิมมาตั้งแต่เมื่อคืนเลยเหรอ งั้นเอางี้นะครับ เจ้หลินกลับบ้านไปพักก่อนนะ ป่านนี้ตี๋เล็กคงออกไปโรงเรียนแล้ว เจ้หลินก็นอนสักตื่น อาบน้ำล้างหน้าให้สบายตัวก่อน ถ้ายังไม่พร้อมจะบอกเรื่องกิมกับคุณป๊าก็ยังไม่ต้องบอก รอดูอาการอีกสักวันสองวันก็ได้ เดี๋ยวผมอยู่กับกิมเอง.....เจ๊หลินบอกพี่ๆว่าอย่าเพิ่งคิดมาก มันเป็นไปได้ที่คนไข้จะหลับยาวแบบนี้ ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอกครับ”
พี่สาวคนรองของหมอกิมที่แต่งงานออกไปแล้วพยักหน้ารับ แล้วจัดการโทรบอกพี่น้องที่เหลือว่าตอนนี้เพื่อนรักของน้องชายมาถึงแล้ว และบอกให้ทุกคนทำใจให้สบายไว้ก่อน ก่อนจะปฏิบัติตามคำแนะนำของหมอตัวโตที่ยืนยันหนักแน่นว่าไม่เป็นไรหลังเข้าไปยืนข้างเตียงแล้วเปิดผ้าห่มผืนบางออกแล้วกวาดตาสำรวจไปทั่ว
หมอใหญ่พูดเสียงเบาราวกับกลัวว่าจะเป็นการรบกวนคนที่กำลังนอนหลับ ว่าแผลภายนอกแค่นี้ไม่กี่วันก็กลับบ้านได้ โดยไม่ยอมละสายตาจากคนเจ็บเลยสักนิด
เมื่อเสียงบานประตูปิดลง ท่าทางมั่นคงน่าเชื่อถือที่แสดงออกต่อหน้าบุคคลที่สามก็ปลาสนาการไปทันที ร่างกายสูงใหญ่ที่เพื่อนฝูงเคยบอกว่าควรจะชื่อไอ้ยักษ์มากกว่าไอ้ใหญ่ทรุดตัวลงกับเก้าอี้ข้างเตียง อยากจะเอื้อมมือไปคว้าคนเจ็บมากอดไว้แนบอก แต่ไม่ว่าจะมองไปตรงไหน ส่วนที่พ้นชุดคนไข้ออกมาก็มีแต่ผ้าพันแผล จะมีก็แต่ใบหน้าเท่านั้นแหละที่ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน ที่สุดแล้วเท่าที่พอจะทำได้โดยไม่ต้องกลัวว่าจะกระเทือนบาดแผลมากมายที่เห็นก็แค่แตะปลายนิ้วลงกับผิวแก้มซีดเซียวเท่านั้นเอง
“ไม่เป็นไรนะกิม ใหญ่อยู่นี่แล้วนะ”
ยิ่งเวลาผ่านไป หลังไหล่ที่เคยยืดเหยียดก็กลับงองุ้มลงทุกที แปดชั่วโมงที่ได้แต่วิตกกังวลอยู่ไกลๆว่าแย่แล้ว แต่พอได้มาอยู่ตรงนี้...อยู่ใกล้แค่เอื้อมมือคว้าแต่กลับทำอะไรไม่ได้แบบนี้ ระยะเวลาสองชั่วโมงกลับยาวนานราวชั่วกัปชั่วกัลป์....
เหมือนเรี่ยวแรงถูกสูบไปทั้งหมด
เหมือนถูกกดลงกับทะเลคลั่ง
เหมือนหัวใจถูกบีบจนภิณฑ์พัง
เหมือนวิญญาณถูกฝัง...อเวจี
หมอใหญ่รู้ซึ้งถึงหัวใจตัวเองก็ตอนนี้ คนสำคัญที่สุด คนที่ทั้งชีวิตนี้จะขาดไปไม่ได้ คนที่เป็นยิ่งกว่าเพื่อน เกินกว่าคนในครอบครัว....และมากกว่า..คนรัก คือคนที่ตอนนี้นอนไม่ได้สติอยู่ตรงหน้า
“อย่าเป็นอะไรไปนะกิม ตื่นเถอะนะ....สัญญา ว่าต่อไปนี้จะดูแลอย่างดี ใหญ่ขอแค่ครั้งนี้ ขอให้กิมตื่นขึ้นมา แล้วทั้งชีวิต...จะไม่ขออะไรอีกเลย..”
คนที่ทำได้แค่เฝ้ามองซบหน้าลงกับเตียงโดยไม่ยอมเลื่อนปลายนิ้วออกจากปลายนิ้วของอีกคนที่โผล่พ้นผ้าพันแผล เข้าใจความรู้สึกของญาติคนไข้ที่เคยเห็นก็คราวนี้เอง ทั้งที่เดินเข้าเดินออกห้องผ่าตัด ห้องICU เป็นว่าเล่น ทั้งที่มั่นใจว่าแผลเท่าที่เห็นนี่มันไกลหัวใจ แต่เพราะเป็นกิม....คนพิเศษที่สำคัญที่สุดของใจ ความกลัวที่ไม่เคยทำร้ายนายแพทย์โอฬารได้จึงเข้ากัดกร่อนความมั่นใจของคนตัวโตจนแทบไม่มีเหลือ
จนกระทั่งรู้สึกถึงความเคลื่อนไหวเบาแสนเบาที่ปลายนิ้วนั่นแหละ โอฬารจึงค่อยๆเงยหน้าขึ้นอีกครั้งอย่างช้าที่สุด....เพราะกลัวว่าจะคิดไปเอง
“ใหญ่...”
น้ำตาหยดหนึ่งหยาดลงมาตามร่องแก้มให้คนเจ็บยิ้มได้ แต่ไม่ทันให้ตกถึงพื้น มือขวาในผ้าพันแผลนั้นก็ยกขึ้นมากดซับให้เสียก่อน
“....ขี้แง”
“ขอบคุณ....ขอบคุณจริงๆที่ยอมตื่น...”
สายตาสองคู่ประสานกันราวจะถ่ายทอดความรู้สึกที่ลึกซึ้งกว่านั้น
“อืม...”
“ไม่เป็นอะไรแล้วนะ”
“อืม...”
แค่เห็นคนเจ็บหันซ้ายหันขวาเหมือนจะหาอะไร คนเฝ้าไข้ตัวโตก็พุ่งไปไขหัวเตียงขึ้น แล้วขยับมาประคองให้เอนพิงหมอนด้วยสัมผัสเบาหวิวราวกับนุ่น จากนั้นจึงรินน้ำใส่ถ้วยส่งให้พร้อมหลอดเสร็จสรรพ เรียกรอยยิ้มบนใบหน้าคนเจ็บให้กว้างขึ้นทุกที
“ยิ้มอย่างนี้ให้ใหญ่ตลอดไปเลยนะ”
“อืม...เอ ไหนใครมันบอกว่าจะไม่ขออะไรแล้วไง”
“ได้ยินเหรอ?”
“อืม...ทั้งหมดแหละ แต่มันยังลืมตาไม่ขึ้น มันง่วง...”
“งั้น....ขอใหญ่พูดอีกสามคำนะจ๊ะ กิมจะอนุญาตรึเปล่า?”
“....อืม”
“ใหญ่รักกิม”
..โปรดติดตามตอนต่อไป..
ปล. พี่บัวขรา นุ้งเพื่อนบ้านน้อยๆขรา คริคริ อิอิ อุอุ ><
:o8: :-[ :impress2:
-
รู้สึกเหมือนตัวเองตาฝาดเลยอ่ะ ในที่สุดก็มาต่อสักที อย่างนี้ต้องจุดพลุฉลองงงง :mc4:
-
พี่นุ่นขา~ ตัดจบแบบนี้เอามีดมาจิ้มพุงหนูเลยดีกว่า :sad4:
นั่งอ่านไป ลุ้นไปกลัวง่ะ น้ำตาซึมเป็นพักๆเลย
แล้วพออ่านมาถึงตอนสุดท้ายก็อมยิ้มแก้มตุ่ย หึหึ :o8:
น่ารักอ่ะ ยอมบอกรักกันซะที แหมมม ถ้าพี่กิมไม่เจ็บ
เค้าจะรู้ใจกันมั้ยนี่ ว่าแต่ๆหนูสงสัย สองคนนี้จะแบ่งบทบาท
การเป็นสามีภรรยากันยังไง พี่กิมใหญ่ยักษ์จะเป็นภรรยา
หนูว่ามันแลดูน่ากลัวอยู่นะ งืออออ :freeze:
-
อาห์ อร๊างงงงงง เเกว๊กกกกก (ขอใช้ภาษาไม่เป็นภาษาเพราะความรู้สึกเกินบรรยายจริงอะไรจริง)เริ่มมาตอนเเรกถัดจากตอนท้าย ขนลุกซู่เลย ช่วยด้วย เเต่พออ่านมาถึงตอนจบ เเม่เจ้า
“งั้น....ขอใหญ่พูดอีกสามคำนะจ๊ะ กิมจะอนุญาตรึเปล่า?”
“....อืม”
“ใหญ่รักกิม”
ตรงท่อน"นะจ๊ะ" กรี๊ดดด จะหวานไปไหน เอาฟระ ค่อยยังชั่วไปหนึ่งคู่เเล้วอีกคู่ล่ะ
มามามามา จงมา
-
พี่บัวก็รักกิมค่ะ o13
-
กรี๊ดดด แอบขยี้ตาคิดว่าตาฝาด โอ้แม่เจ้า ตอนใหม่ติดๆกัน ไชโย ฮิ้ววววว
ใหญ่จ๋า ขออะไรก็ไม่รู้อ่ะ คนอ่านตายสนิท
แบบว่าอ่านไปฟัดหมอนไป สมรักกันไปเรียบร้อยโรงเรียนคุณแม่นุ่นคู่นึงแย้ววววว
ขอตอนพิเศษ กิม+ใหญ่ บ้างนะคะ น้องนุ่น
ตอนนี้ได้เวลาไปลุ้นมวยคู่เอก
พี่เพชรจับน้องดอร์นให้ได้เลยนะ
แล้วจะลงโทษน้องยังไง แม่ยกอนุญาต :impress2:
+1 :กอด1: (ยังบวกไม่ได้ ต้องคอยอีก 24 ช.ม. แต่เค้าไ่ม่ลืมน้า จะกลับมาบวก)
+1 (http://i1142.photobucket.com/albums/n611/aorpp/_resize_less70.jpg)
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เพิ่งเห็นค่ะ อ่านรวบยอดที่เดียวสองตอน แต่ยังไม่จุใจ :serius2:
คู่หมอกิมกับหมอใหญ่ดูเหมือนจะลงตัวแล้วนะคะ
แต่หมอเพชรของเราเพิ่งออกจากความเน่า กว่าจะตามหาน้องดอว์นเจอ
กว่าจะปรับความเข้าใจกันได้ (หรือว่าจะไม่ได้) ไหนจะคุณแม่ของน้องอีก
อีกหลายด่านเลยอ่ะ :เฮ้อ:
-
“ใหญ่รักกิม” ขอแบบนี้ :o8:
เรียบร้อยแล้วสำหรับคู่กิม-ใหญ่
แต่พี่เพชรจะตามหาน้องดอว์นเจอเมื่อไหร่
แล้วจะเข้าใจกันมั้ย เครียดแทน
ยัง+1ไม่ได้+เป็ดไปก่อนนะคะครบแล้วจะกลับมาบวกให้ค่ะพี่นุ่น :กอด1:
//บวกให้แล้วนะคะพี่นุ่น
-
หูยยย...ในที่สุดก็บอกรักกันแล้ว หมอใหญ่กับหมอกิม "mission complete" ^^
-
โดดเข้ามาอ่านน!!
แแอร๊ยยย ในที่สุดก็มาต่อแล้ว ><
เพิ่งเห็นจ้าา อ่านตอนล่าสุดแล้วแทบกรี๊ด
ใหญ๋จ๋า รู้ใจตัวเองได้ซักทีแล้วนะ
สมใจกิมจ๋าแล้วสิเนี่ยะ ^ ^
สงสารหมอเพชรทรมานน่าดูเลย เฮ้ออ
รออ่านตอนต่อไปอยู่จ้า
+1 ให้นะ จุ๊บๆ
-
อ๊าย~
ดีใจที่มาต่อค่ะ :กอด1:
+1 ไว้ก่อนอ่านเลย :o8:
-
เปิดเพจนี้มา 3 ชั่วโมง กว่าจะอ่านจบ
เรื่องของเรื่อง
อ่านตอนรถติดไฟแดง 555
นอกจากจิ้มไม่ทันแล้วยังเม้นไม่ทันคนอื่นอีกต่างหาก
กรรมจริงๆตูข้า
-
ฮี่ๆๆ
อย่าได้เครียดกันไปท่านทั้งหลาย
คืนนี้ท่านไหนอยู่ดึกดื่นค่อนคืน
ข้าพเจ้าจะมาส่งตอนต่อไปเจ้าค่ะ
กอดแน่น หมุนๆด้วย เอาให้วิงวิ้งๆ ^o^
ขอบคุณที่ยังตามมาอ่านกันนะคะ
ดีใจมากมาย คิดว่าจะถูกเมินแล้วด้วยซ้ำ :กอด1:
คุณแป้งจี่ อี่ อี่ อี่ อี่
กี๊ดเติงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงหาค่ะ
v
v
v
-
เข้ามาสวัสดีแม่นาง. อิอิ. วันนี้อยู่ดึกเจ้าค่ะ. แต่ยังไม่ได้อ่านสองตอนใหม่ที่เอามาลงเน้อ. เก็บไว้ละเลียดอ่านทีละนิดน่ะค่ะ. :กอด1:
-
เนื้อเรื่องในตอนนี้ คุณ Anajulia เขียนออกมาได้บีบหัวใจสุด ๆ เลยค่ะ :o7:
เจ็บแปล๊บ ๆ ที่ใจกับความรู้สึกของหมอใหญ่ที่กลัวจะสูญเสียคนสำคัญที่สุดอย่างหมอกิมไป
ตอนที่หมอกิมฟื้นขึ้นมา ความรู้สึกใจสลายเหล่านั้นได้หายไปพลัน
ยิ่งพอมาเจอประโยคสุดท้าย “ใหญ่รักกิม” โอ้...มาย บุดด้า o7
อยากจะกรีดร้อง กรี๊ด ๆ ฉันรออ่านประโยคนี้มานานเท่าไรเนี่ย ???
-
อิฉันก็ยังอยู่นะคะ
(ยังไม่ตาย) มารอค่ะมารอ
555
อุ้ยตายแล้วตี 2 กว่าๆ แล้วหรือนี่
-
อีกไม่นานก็คงเช้า อยากจะเข้ามาบอกว่าอยู่ดึกจริงอะไรจริง :sad4:
อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณขา :laugh:
ปล. ล้มกายลงนอนด้วยเหนื่อยอ่อน
-
^
^
^
ยังไม่เสร็จ กี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ทุบหม้อข้าวหม้อแกงแล้วตั้งใจว่าไม่เสร็จจะไม่กินข้าว สู้เฟร้ยยยยยยยยยย
-
^
^
^
^
กร๊ากกกกกกกกก จิ้มก้นจึ๊กๆๆ ไม่ได้รอนะเออ เเค่ยังไม่ได้นอนเอ๊ง อิอิ
-
หมอกิมใช้พลังงานในการกล่อมเพื่อนมากถึงขนาดที่เจออุบัติเหตุแล้วหลับยาวเลยหรือครับ อย่างนี้หมอเพชรต้องพิจารณาตัวเอง เพราะนอกจากจะทำให้หมอกิมเหนื่อยหนัก ยังทำให้คนอ่านเป็นทุกข์ด้วย
สมควรไปหานำเพื่อนดอว์นกลับมาในเร็ววัน 555
ไจฟ์ครับ
-
มาส่งแล้วเจ้าข้าเอ๊ยยยยยยยยยยยยยย
..................................................................
ตอนที่๓๓ ที่ได้พบ...
สองเดือนมาแล้วที่บุตรชายคนเล็กของครอบครัวเวชชากรทำตัวเป็นคนติดบ้านจนผิดตา ห้องชุดในคอนโดมิเนียมซึ่งเคยเป็นที่อยู่ประจำแทบจะถูกทิ้งร้าง
เพราะหลังจากตัดสินใจว่าต่อให้คนรักหนีไปไกลสุดหล้าฟ้าเขียวก็จะต้องตามหาให้พบ ชีวิตของหมอเพชรก็เหมือนกงล้อของหนูถีบจักร....พอมีหวังก็เหมือนถูกหมุนไปด้านบน หากเมื่อข้อมูลที่ได้มาถูกตรวจสอบแล้วพบว่าเป็นข่าวที่ไม่ใช่ สภาพจิตใจของคุณหมอก็ตกต่ำลงจนเรี่ยดิน
หลังจากไปในทุกๆที่ที่คิดว่าดอว์นจะไปแล้วก็ไม่มีวี่แวว ติดต่อสอบถามไปตามเพื่อนของน้องเท่าที่รู้จัก ก่อคุณกับอิระวดีก็ปฏิเสธว่าไม่รู้ไม่เห็น แถมทั้งสองคนยังมีสีหน้าแปลกใจด้วยซ้ำที่รู้ว่าอรุณรุ่งย้ายบ้านไปอยู่ต่างจังหวัด แล้วพอบุกไปหาถึงบ้านนายวิสุทธิ์ที่นครปฐม ก็พบว่าเช...เพื่อนคนสุดท้ายในกลุ่มของคนรักกำลังเตรียมตัวไปเรียนต่อต่างประเทศ และทั้งที่ต่างคนก็กำลังวุ่นวายทั้งหางานทำ ทั้งจัดการเรื่องเรียนต่อ ก็ยังพยายามช่วยตามหากันเต็มที่ แต่อย่างว่า ถ้าสามคนนี้ไม่รู้ก็ไม่มีทางอีกแล้วที่คนอื่นๆจะมารู้ความเป็นไปของอรุณรุ่งได้
สำนักงานนักสืบที่วัชระเคยใช้บริการมาคราวนี้ก็กลับคว้าน้ำเหลวครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่ใช่แค่ประเทศไทยไม่มีนักกายภาพบำบัดชื่อนายอรุณรุ่ง โพเวลล์ แต่มันราวกับว่าโลกนี้ไม่เคยมีคนชื่ออรุณรุ่ง โพเวลล์ เลยต่างหาก
“กิม อาทิตย์นี้ไอ้ใหญ่มารึเปล่า?”
วัชระรู้ว่าเกิดอุบัติเหตุกับเพื่อนเอาก็เมื่อผ่านไปได้สองวันแล้ว ตอนที่ที่ปรึกษากิตติมศักดิ์ได้รับคำยืนยันจากแพทย์เจ้าของไข้ว่าขอดูอาการอีกสองวัน แล้วถ้าไม่มีอาการแทรกซ้อนอะไรก็จะให้กลับไปพักที่บ้านได้เลย
มาเห็นสภาพเพื่อน พอตั้งท่าจะรู้สึกผิดเพราะเป็นต้นเหตุให้เพื่อนต้องขับรถค่ำมืดเสียหน่อย ก็ได้รับคำยืนยันกลับมาจากคนเจ็บที่นั่งหน้าระรื่นเอนพิงหัวเตียงมีไอ้ใหญ่บริการส่งองุ่นแช่เย็นใส่ปากให้ไม่ขาดว่าไม่เกี่ยวกับที่ออกจากกรุงเทพฯ ช้าหรอก เพราะมันไม่ใช่อุบัติเหตุ ไม่ได้หลับใน แต่ที่เจ็บเพราะหมอกิมซวยเองที่มาขับรถผ่านกลุ่มมิจฉาชีพที่ใช้วิธีปาหินใส่กระจกรถเพื่อชิงของมีค่า
วัชระกำลังจะสบายใจอยู่แล้วเชียว ถ้าไม่ติดที่ว่าไอ้คนเงียบเป็นเป่าสากที่ทำหน้าที่เฝ้าไข้ได้ดีจนน่าให้รางวัลมันจะไม่พูดออกมาลอยๆว่า
‘....ก็ถ้าไม่ขับมาดึกๆ แล้วจะเจอไอ้พวกนั้นมั้ยล่ะ’
‘ฮื้อ...ใหญ่’
และแค่เสียงเรียกชื่อหนักๆของไอ้คนเจ็บที่ท่าทางจะมีความสุขที่สุดในโลก ไอ้ใหญ่มันก็กลับไปสงบเสงี่ยมทำหน้าที่ประเคนองุ่นเม็ดอ้วนๆต่อง่ายๆ แถมอีกสักพักพอวัชระตั้งท่าจะกลับกรุงเทพฯ เพื่อนหมอที่แรดๆมาจากตากยังมากระซิบสั่งอีกว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้มันก็ต้องกลับไปทำงานแล้ว ให้วัชระแวะมาดูกิมบ่อยๆด้วย เพราะเป็นสาเหตุให้คืนนั้นไอ้คุณหมอตาตี่มันต้องกลับดึก
“ห่านี่ กูถามว่าว่าไงนะ มึงจะใจลอยไปไหนเนี่ย?” คนเจ็บที่ตอนนี้แทบจะเป็นปกติทุกอย่างแล้วยกเว้นแต่แขนซ้ายยังใช้งานได้ไม่ดียื่นปากกามาเคาะเข้าที่หน้าผากเพื่อนหนึ่งป๊อก
“อ้าว เออ กูถามว่าอาทิตย์นี้ไอ้ใหญ่จะมารึเปล่าไง”
“มาดิ หึๆๆ จนกูจะหายอยู่แล้วไอ้ใหญ่มันยังไม่ยอมเลิกไปถามตำรวจถึงโรงพักทุกทีที่มาเลยว่าคดีไปถึงไหน ตามจับคนร้ายได้รึยัง มันบ้าเนอะ แค่พวกมันเข้ามาเอาเงินกับโทรศัพท์ไปแล้วทิ้งกูไว้เฉยๆไม่เข้ามาซ้ำนี่ก็ดีเท่าไหร่แล้ว มืดจะตาย พยานก็ไม่มี กูก็เห็นแค่หินที่มันปามาแวบๆเอง.....ว่าแต่ว่ามึงถามถึงไอ้ใหญ่ทำไม มึงจะให้มันช่วยหาน้องเหรอ? นี่กูถามจริงๆเลยนะ ร่วมสามเดือนแล้ว ความรู้สึกของมึงยังเหมือนเดิมอยู่รึเปล่า?”
หมอเพชรเงยหน้ามองตาเพื่อนตรงๆ พร้อมระบายยิ้มน้อยๆ ยิ้มที่ในสายตาของเพื่อนสนิทอย่างหมอกิมรู้สึกว่าถ้าจะยิ้มอย่างนี้ก็ปล่อยน้ำตาให้ไหลพรากๆแบบช่วงแรกๆที่น้องดอนหายไปเสียยังดีกว่า
“ถ้ามึงหมายความว่ากูรักน้องเหมือนเดิมรึเปล่า....กูตอบได้ว่ากูไม่เคยหยุดรักน้องเลย แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แค่รัก...ที่กูอยากเจอดอว์นจนจะเป็นบ้าอยู่ทุกวันนี้มันเพราะไอ้คำถามที่คอยวนเวียนอยู่ในหัวกูตลอด....กูอยากรู้เหตุผลของน้อง...อยากรู้ว่าเพราะอะไรน้องถึงทิ้งกูไป........กู คิดถึง....”
“แต่มึงก็ต้องเผื่อใจไว้บ้าง อาจารย์วิท่านรู้นะ ว่าลูกชายท่านยังเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายเอาแน่เอานอนไม่ได้อยู่ พวกท่านเป็นห่วงมึงมาก....เพชร มึงมีความรักของมึงก็จริง แต่มึงต้องไม่ลืมว่าชีวิตมึงไม่ได้มีความรักกับคนแค่คนเดียว กูรู้ว่ามึงตัดใจจากน้องดอนไม่ได้ แล้วมึงก็ไม่มีความคิดที่จะตัดใจด้วย แต่มึงจะทำตัวขึ้นๆลงๆจนทำให้คนที่รักมึงเป็นห่วงมึงท่านต้องมาคอยวิตกกังวลแบบนี้ด้วยน่ะ มึงคิดว่าดีแล้วเหรอ....”
วัชระพกพาความรู้สึกผิดกลับกรุงเทพฯ ชายหนุ่มไม่ได้กลับไปที่คอนโดมิเนียม ทั้งยังไม่ได้กลับไปบ้านของครอบครัวที่แน่ใจได้ว่าจะไม่ต้องอยู่คนเดียวในเวลาเย็นย่ำแบบนี้ แต่สถานที่ที่เขาเลือกจะไปกลับเป็นบ้านเก่าหลังเล็กๆ ที่ห่างออกไปจากกลางใจเมือง....บ้านเช่าหลังน้อย ที่ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็นึกถึงกลิ่นอายของเจ้าของที่แท้จริง
น่าแปลกที่ทั้งๆที่การมานั่งปล่อยเวลาให้ไหลผ่านไปเรื่อยๆทุกสัปดาห์ที่บ้านของอรุณรุ่งก็ทำให้คิดถึงเจ้าตัวได้ไม่ต่างจากยามวัชระต้องอยู่คนเดียวที่ห้องชุดชั้นสิบเก้า แต่ความรู้สึกที่เกิดขึ้นมาเมื่อคิดถึงคนที่ลอยลับหายกลับต่างออกไป
เมื่ออยู่ที่นี่ วัชระไม่เจ็บไม่ปวดจนบางครั้งบางคราวถึงขั้นทรมานแบบตอนอยู่ที่ห้องชุด หากชายหนุ่มกลับรู้สึกอบอุ่นหัวใจมากกว่า โดยเฉพาะเมื่อเข้าไปนั่งอยู่บนเตียงสองชั้นในห้องนอนเล็กที่สายตาซอกซอนจนเจอกับรอยขูดขีดจนเป็นร่องบนเนื้อไม้....
ร่องรอยของลายมือโย้เย้ที่อ่านออกมาได้ว่า.....ด.ช. อรุณรุ่ง โพเวลล์ ป.๑/๒ ชายหนุ่มรู้แต่ว่าเมื่อได้ลูบไปตามร่องตื้นๆบนเนื้อไม้นั้นทีไรภาพเด็กน้อยตัวกลมแววตาสดใสกับไออุ่นของผิวเนื้อที่เคยได้โอบกอดไว้เมื่อคราแรกก็ราวกับจะย้อนกลับมาทุกที
.....ดอว์น กลับมาเถอะนะ กลับมาฟังคำอธิบายจากปากพี่....กลับมาฟัง..ว่าพี่รักดอว์นแค่ไหน แล้วพี่จะเล่านิทานเรื่องใหม่ให้ดอว์นฟัง....
พังงาเป็นจังหวัดติดชายทะเล คุณเอมอรทราบเรื่องนี้ดี แต่ที่เธอไม่คิดมาก่อนก็คือแม้บ้านพักของเธอกับลูกจะอยู่ในเมือง ใกล้โรงพยาบาลเอกชนที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัด และไม่ได้ติดชายหาด แต่ลมทะเลก็ยังทำให้บ้านไม้สองชั้นที่มักจะเปิดหน้าต่างทุกบานให้อากาศถ่ายเทอยู่เสมอเต็มไปด้วยฝุ่นละออง และบางครั้งบางคราวก็หอบเอาไอเค็มของเกลือมาให้ได้สัมผัสโดยไม่ต้องออกไปนอกบ้านเลยด้วยซ้ำ
เธอรู้ว่าลูกชายคนเดียวมีท่าทีแปลกไป อรุณรุ่งที่ไม่ค่อยพูดอยู่แล้วพอเรียนจบออกมาทำงานมีสังคมใหม่ๆแทนที่จะร่าเริงขึ้นอย่างที่เธอนึกหวัง ในสายตาคนเป็นแม่อย่างเธอกลับกลายเป็นเด็กน้อยอ่อนไหวที่ห่อหุ้มตัวเองด้วยเปลือกของความเป็นผู้ใหญ่....เงียบขรึม เอาการเอางาน แต่เมื่อเจ้าตัวคิดว่าไม่มีใครมองมา แววตาที่ยิ่งเสียกว่ากำลังร้องไห้ก็ฉายชัดออกมาหลังกรอบแว่นให้เธอได้เห็นทุกที
อรุณรุ่งทำงานหนักจนเธอออกปากเตือนไปหลายครั้งว่าให้พักเสียบ้าง ลูกชายของเธอทำงานที่โรงพยาบาลสัปดาห์ละหกวัน ใครอยากหยุดไปไหนโยนเวรมาให้อรุณรุ่งก็รับไว้ทั้งหมด แล้วหนึ่งวันที่เหลือแทนที่จะเอามาพักผ่อน อรุณรุ่งกลับรับงานพิเศษออกไปตามบ้านของคนไข้อีก ทำงานมายังไม่ครบปีสมุดบัญชีที่เอามาฝากไว้กับเธอก็มียอดเงินเก็บหลักแสนเข้าไปแล้ว
ลูกชายของเธอทำงานหนัก แถมไม่ได้ไปเที่ยวเล่น ไม่คบหาเพื่อนที่ไหนจนเธอเองยังหวั่นใจ แต่ในเมื่อการปฏิบัติกับเธอของอรุณรุ่งยังเหมือนเดิมทุกอย่าง คุณเอมอรก็ไม่รู้จะเริ่มต้นคุยกับลูกถึงปัญหาที่เธอรู้สึกถึงมันได้อย่างไรเหมือนกัน
คุณเอมอรเองทั้งที่ตอนแรกตั้งใจจะพักงานสักสองสามเดือน ทำตัวเป็นแม่บ้านเต็มเวลาให้ลูก แต่มาอยู่พังงาได้แค่เดือนเดียว เจ้าตัวก็ทนกับเวลาว่างๆหลังจากทำงานบ้านแล้วทำได้แค่นั่งๆนอนๆไม่ไหว เธอตัดสินใจรับบัญชีมาทำที่บ้านเหมือนเคย เมื่อการรับส่งงานผ่านช่องทางอินเตอร์เน็ตไม่ได้ยุ่งยากอย่างที่เธอคิด
จนกระทั่งวันนี้ที่เธอสะสางงานจนส่งไปเรียบร้อยแล้วเริ่มต้นต่อสู้กับฝุ่นผงและความชื้นจากลมทะเลที่เข้ามาในบ้านด้วยการตัดสินใจทำความสะอาดครั้งใหญ่ คุณเอมอรก็ได้พบกับบางสิ่งที่ทำให้เธอต้องเสียน้ำตา...บางสิ่งที่บอกกับเธออย่างชัดเจนว่า เธอแทบจะไม่รู้จักลูกรักคนเดียวที่เหลืออยู่เลย....
เย็นวันนั้นเธอนั่งรอลูกอยู่ที่ห้องนั่งเล่นกลางบ้าน ด้วยความตั้งใจของแม่คนหนึ่งที่จะไม่ปล่อยให้ลูกชายต้องเผชิญกับปัญหาตามลำพังอีกต่อไป
“หม่าม้ารอดอนกินข้าวเหรอครับ”
อรุณรุ่งเข้าบ้านมาได้ก็พนมมือไหว้มารดาแล้วถามขึ้น รู้สึกถึงความผิดปกติของบรรยากาศรอบตัวได้ทันทีเพราะทุกทีแม่จะทำอะไรต่ออะไรไปเรื่อยๆรอเขา ไม่ใช่นั่งเฉยๆตั้งหน้ารออยู่แบบนี้
“ค่ะ พี่ดอนไปล้างหน้าล้างตาก่อนไป แล้วถ้ายังไม่หิวก็มาคุยกับหม่าม้าหน่อย”
“มีเรื่องอะไรรึเปล่าครับหม่าม้า เรื่องสำคัญใช่มั้ย?”
อรุณรุ่งไม่ได้เข้าไปล้างหน้าล้างตาตามที่แม่บอก ชายหนุ่มเลือกที่จะนั่งลงตรงข้ามกับคนในครอบครัวคนเดียวที่เหลืออยู่และเตรียมพร้อมจะฟังธุระที่ว่าทันที และก็ต้องใจหายวาบ เมื่อตั้งกระดาษสีไข่ไก่ถูกมือเล็กบางหยิบจากข้างตัวมาวางไว้บนโต๊ะเตี้ยตรงหน้า
“หม่าม้า....”
“หม่าม้าขอโทษที่ละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของลูก หม่าม้าแค่จะทำความสะอาดโต๊ะเขียนหนังสือในห้อง แล้วเลยตั้งใจจะเอาของบนโต๊ะใส่ลิ้นชักไว้ก่อน แต่เผอิญเห็นจดหมายพวกนี้เข้า...”
ยังไม่ทันทีเธอจะพูดจบ อรุณรุ่งก็ลงมานั่งที่พื้นแล้วคลานเข่าเข้าไปซบหน้าลงกับตักของแม่ โอบแขนทั้งสองกอดเอวบางๆแต่อุ่นที่สุดในความรู้สึกไว้จนแน่น
“ดอนขอโทษ ผมขอโทษครับหม่าม้า ขอโทษ....ขอโทษครับหม่าม้า...”
คุณเอมอรค่อยๆทาบฝ่ามือลงกับศีรษะของลูกชาย คำขอโทษที่ถูกพูดซ้ำไปซ้ำมาเหมือนเจ้าตัวไม่รู้ว่าจะทำอะไรได้ดีไปกว่านี้ และรู้สึกว่าตัวเองมีความผิดจนกลัวไปเสียทุกอย่างกับน้ำอุ่นๆที่ซึมผ่านเนื้อผ้าบนตัก ทำให้หยาดน้ำตาค่อยๆรินล้นจากคนเป็นแม่อีกครั้ง
“ยังรักเขามากใช่ไหมลูก....ถ้าความรักของพี่ดอนมันมากมายขนาดนี้ พี่ดอนก็กลับไปหาเขาเถอะนะคะ”
“หม่าม้า!?”
อรุณรุ่งเงยหน้าขึ้นสบตากับมารดาทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น พยายามค้นหาว่าในตอนนี้แม่กำลังรู้สึกอย่างไรกันแน่ และสิ่งที่พบก็ทำให้ต้องยิ้มออกมาทั้งน้ำตา....ในแววตาของแม่ มีแต่ความรัก
“หม่าม้ารู้ว่าพี่ดอนเจ็บมาก จดหมายฉบับหลังๆนี่พี่ดอนเขียนถึงเขาด้วยความรู้สึกแบบไหนทำไมหม่าม้าจะไม่เข้าใจ หม่าม้ารักพี่ดอนมากนะลูก จำได้มั้ยคะ ที่หม่าม้าเคยบอกกับพี่ดอนว่าพี่ดอนเป็นเด็กดีเสมอ ไม่เคยทำให้หม่าม้าต้องเสียใจเลย ครั้งนี้ก็เหมือนกัน...มันอาจจะต้องใช้เวลาทำใจยอมรับบ้าง แต่ในเมื่อลูกเป็นลูกของแม่ แม่ย่อมอยากเห็นลูกของแม่มีความสุข มากกว่าจะจมกองทุกข์อยู่แบบนี้”
“...มันสายไปแล้วล่ะครับหม่าม้า”
“ความรักไม่มีคำว่าสายเกินไป”
“เพชรเขาไปแล้วครับ....เขาไปอเมริกาแล้ว.....”
..โปรดติดตามตอนต่อไป..
:impress3:
ขออภัยในความล่าช้าค่ะ หงิงๆ
-
อะ ไปเม-กาจิงดิ ไปได้ไงเนี่ย ไรกัน แล้วพี่ดอว์นรู้ว่าหมอเพชรไปเมกา แต่หมอเพชรไม่รู้ว่าพี่ดอว์นอยู่ไหน
ซตพ.เรื่องนี้มีสายลับแหงๆ
(tea ครับ)
-
นุ่นทำพี่ร้องไห้ จิตตกไปตาตุ่ม :o12:
ไม่มีคำว่าสายสำหรับความรัก แต่ใช่ว่าบางคนอยากจะเลือกให้ตัวเองเป็นคนที่ถูกรักเสมอ
แต่เวลาก็เดินไปข้างหน้าตามวิถีของมันเสมอ และไม่สามารถย้อนเวลากลับไปแก้ไขได้นะคะ
การจากไกลบางทีมันก็เป็นทางเลือกหนึ่งของบางคน ทั้งที่ในใจร่ำร้องเสมอว่ายังรัก
:เฮ้อ:
-
น้องชายซนๆ แนะนำให้อ่านเรื่องนี้ เจอช่วงมาม่าเข้าไปเกือบหยุดอ่านไปแล้ว แต่ด้วยความอยากรู้ทำให้อ่านต่อ พอมาถึงตอนสุดท้ายนี้ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
ขอบคุณนุ่นค่ะ ที่เขียนเรื่องที่สวยงามทั้งภาษา และการดำิเิินินเรื่อง ^^
-
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ
ยินดีต้อนรับ แล้วก็ฝากกอดน้องชายซนๆแน่นๆด้วยหนึ่งทีนะคะ
ไจฟ์ แบร่ๆๆๆๆๆๆๆๆ
พี่พีนัท โอ๋ๆๆๆๆๆๆ ไม่ร้องนะคะ เดี่ยวมาอ่านตอนต่อไปกัน
อีกไม่เกินสองชั่วโมงจะมาส่งตอนต่อไปค่ะทุกท่าน ฮึบๆๆ สู้เฟร้ยยยยยยยยยยยยยยย ^o^//
-
ทำเสียน้ำตาเลยอะตอนที่่ดอว์นหายไปเฉยๆ :sad4:สงสารเพชร
ดอว์นก็น่าสงสารไม่น่าทรมานตัวเองเลย
แล้วเพชรไปอเมริกาตอนไหนอ่ะ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย '
รอมาต่อนะคะ ลุ้นให้เจอกันมากก!
-
ใครหนอ เป็นสายส่งข่าวว่าเพชรไปเมืองนอกให้พี่ดอว์น :z3:
:serius2: อยากอ่านตอนต่อไปแย้ววววววว
:กอด1: แนบแน่น
-
โอ้ โฮกกก ฮือๆๆ พี่นุ่นใจร้ายมาสั้นๆเเต่เล่นน้ำตาอาบหน้าเลยอะ อายไลเนอร์ตรูจะหลุดไม๊เนี่ย เมื่อไหร่จะได้เจอกัน เเล้วใครทำตัวเป็นคนปล่อยข่าวเนี่ย ไปๆๆรีบตามไปเดี๋ยวส่ง ฮ.ไปรับมาหาพี่เพชร กระซิก กระซิก
-
ยิ่งกว่าเศร้า
ก็ค่อยยังชั่วค่ะ ที่พี่เพชรแกเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาหน่อย
จะอกหัก รักคุด ยังไง ชีวิตต้องดำเนินต่อไป
ว่าแต่น้องดอว์นก็ยังติดตามข่าวของพี่เพชรได้
แล้วไฉนพี่เพชรถึงไม่สามารถเลย
รอตอนต่อไปใจจะขาด
-
พี่นุ่นใจร้ายมาแต่ละตอนน้ำตาซึมตลอด :monkeysad:
ทำไมพี่เพชรไม่รู้ว่าดอว์นอยู่ไหนแต่ดอว์นกลับรู้ว่าพี่เพชรไปอเมริกาแล้ว
รอตอนต่อไป พี่นุ่นสู้ๆค่ะ :กอด1:
-
โอ๋ๆ น้องดอนขา พี่เพชรไปแป๊บเดียวเดี๋ยวก็กลับมาค่ะ
ใช่มั้ยคะน้องนุ่นขา (me/ส่งสายตาข่มขู่เต็มที่ o18)
-
...............
.........................................................
ตอนที่๓๔ ตอนอวสาน
“ตะวัน....รู้ข่าวรึยัง?”
“ข่าวอะไรครับพี่เก๋ ผมเพิ่งกลับมาจากICU เมื่อกี้นี้เอง”
หนุ่มลูกครึ่งในเครื่องแบบกางเกงสีสุภาพกับเสื้อกาวน์สั้นสีขาวสะอาดที่สวมทับเชิ้ตสีอ่อนถามกลับพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ ที่มักจะเผยออกมาทุกครั้งที่มีคนเข้ามาคุยด้วย
“ก็วันนี้ผู้บริหารชุดใหม่ที่เทคโอเวอร์โรงพยาบาลเราไปจะมาน่ะสิจ๊ะ ร้ายน่าดูเลย จะมาตรวจก็ไม่บอกก่อนสักนิด ทำอย่างกับว่าจะมาจับผิดงั้นแหละ”
“หึๆ พี่เก๋ก็คิดมาก ยังไงแผนกเราก็เรียบร้อยดี ได้มาตรฐานอยู่แล้วนี่ครับ”
“งืม นั่นแหละ พี่ยังคิดว่าโชคดีที่คนไข้นอกช่วงนี้มีน้อย ไม่ต้องกังวลว่าจะต้องให้คนไข้มานั่งคอยนานๆให้ท่านๆทั้งหลายมาเห็น ถึงบนวอร์ดจะเยอะหน่อยแต่ก็ไม่ถึงกับทำให้พวกเรางานล้นมือ แหม แอบกังวลนะเนี่ย พวกข้างล่างกริ๊งกร๊างมาบอกว่าเมื่อกี้เดินดูที่O.P.D. อยู่ตั้งนาน ท่าทางจะเขี้ยว”
รุ่นพี่หัวหน้าแผนกที่อายุมากกว่าเกือบรอบร่ายยาว ในขณะที่ชายหนุ่มทำแค่ยิ้มรับแล้วหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะขอตัวไปรับคนไข้ใหม่ที่เพิ่งเข้ามาในแผนกกายภาพบำบัดพอดี
ชายหนุ่มผิวขาวจัดท่าทางภูมิฐานในชุดสูทสีเทาเข้มชะงักอยู่ที่บอร์ดแนะนำบุคลากรเพียงแค่เลี้ยวเข้ามาในแผนกกายภาพบำบัด ริมฝีปากยกขอบที่ปิดสนิทอ้าออกเล็กน้อยก่อนจะกลับเม้มเข้าจนกลายเป็นเส้นตรง แววตาที่ลุกวาบขึ้นกลับกะพริบถี่ๆอยู่ชั่วขณะ แต่ก่อนที่ใครจะทันสังเกตถึงอาการผิดปกติที่เกิดขึ้น ชายหนุ่มก็หันไปรับการทักทายจากหัวหน้าแผนกที่กำลังแนะนำตัว
“วันนี้ขึ้นเวรกันกี่คนครับ แล้วใครอยู่บ้าง?”
คำถามแรกจากผู้บริหารหนุ่ม ซึ่งข่าวล่ามาเร็วบอกว่าเป็นบุตรชายคนเล็กของตระกูลเวชชากรเจ้าของโรงพยาบาลศีลเวช ที่ตั้งอยู่ใจกลางย่านเศรษฐกิจของกรุงเทพมหานคร ทำให้รุ่งทิพย์แปลกใจจนอดขมวดคิ้วออกมาไม่ได้
“ตอนนี้อยู่สี่คนค่ะ เดี๋ยวหลังสี่โมงจะเหลือนักกายภาพบำบัดสามคน แล้วก็ผู้ช่วยหนึ่งคน”
“แล้วตอนนี้มีใครอยู่บ้างครับ?” ชายหนุ่มเดินลึกเข้าไปในแผนกเรื่อยๆ ทำราวกับกำลังสนใจการแบ่งพื้นที่ใช้สอยภายในแผนก ท่าทางเรื่อยๆเอื่อยๆที่มีแต่เจ้าตัวเท่านั้นที่รู้ว่าภายในกำลังร้อนเป็นไฟ
“นอกจากดิฉันก็มีคุณพรพรรณ คุณกาญจนาแล้วก็คุณตะวันค่ะ”
“....คุณตะวัน หลั่งสินธุ์ น่ะหรือครับ?”
“เอ่อ....ค่ะ”
“เดี๋ยวอีกสิบนาทีฝากคุณรุ่งทิพย์บอกคุณตะวัน หลั่งสินธุ์ ด้วยนะครับ ว่าผมขอเชิญพบที่ห้องผู้อำนวยการ”
น้ำเสียงที่เน้นหนักเฉพาะชื่อ-สกุล ของลูกน้องที่ทำงานร่วมกันมาเกือบสองปีทำให้หัวหน้าแผนกอย่างคุณเก๋รู้สึกหนาวๆร้อนๆขึ้นมาดื้อๆ และก่อนที่เธอจะตอบรับ ท่านผู้บริหารหนุ่มที่ท่าทางประหลาดในสายตาเธอยังสำทับมาอีก
“...ไม่ต้องบอกอะไร นอกจากบอกว่าเชิญพบที่ห้องผู้อำนวยการ เข้าใจใช่ไหมครับ?”
“ขะ...เข้าใจแล้วค่ะ”
เสียงเคาะประตูดังขึ้นสามครั้ง ต่อเมื่อได้ยินคำอนุญาตคนที่ให้การรักษาผู้ป่วยอยู่ดีๆก็ถูกสะกิดให้วางมือแล้วถ่ายทอดคำสั่งจากท่านผู้บริหารชุดใหม่ให้ฟัง ก็เปิดประตูก้าวเข้ามาในห้องทำงานที่ราวกับเป็นอาณาจักรต้องห้ามสำหรับพนักงานธรรมดาทันที
อันที่จริงเขาก็ใจตุ๊มๆต่อมๆตั้งแต่ได้รับคำสั่งประหลาดแล้ว เพราะนับตั้งแต่เข้ามาทำงานที่โรงพยาบาลแห่งนี้ นอกจากครั้งแรกที่เข้ามาตอนมารายงานตัวว่าเป็นพนักงานใหม่กับผู้อำนวยการคนก่อนซึ่งเป็นนักธุรกิจชาวฮ่องกงแล้ว เขาก็ไม่เคยได้เหยียบย่างเข้ามาที่ห้องนี้อีกเลย
แสงแดดจ้าจากภายนอกที่ส่องลอดผ่านผนังกระจกหลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่เข้ามา ทำให้ภาพของผู้ที่นั่งที่เก้าอี้ประจำตำแหน่งผู้บริหารสูงสุดมองเห็นเพียงรูปเงา ต่อเมื่อกะพริบตาถี่ๆสองสามครั้งพอให้ดวงตาชินกับแสง คนที่เพิ่งก้าวล่วงเข้ามาก็ต้องเบิกตากว้างเหมือนไม่เชื่อสายตา ในขณะที่เท้ากลับทำหน้าทีสืบเข้าไปใกล้รูปเงานั้นเรื่อยๆราวกับต้องการความมั่นใจว่าภาพที่เห็นคือของจริง
“........เพชร”
“สวัสดีครับ คุณตะวัน หลั่งสินธุ์ .....ผมควรจะบอกว่าไงดี? ยินดีที่ได้รู้จัก...ดีมั้ย?”
น้ำเสียงยั่วล้อที่ได้ยิน เมื่อประกอบกับสีหน้านิ่งสนิทกับประกายตากร้าวที่เห็นทำให้คนฟังถึงกับน้ำตารื้น แต่ด้วยความที่เคยชินกับการเก็บกดอารมณ์ตัวเองก็ทำให้กล้ำกลืนลงไปได้อย่างรวดเร็ว
“ผมขอตัวก่อนนะครับ ท่านผู้อำนวยการ ที่แผนกกำลังยุ่ง”
พูดจบก็กลับหลังหันทำท่าจะก้าวออกจากห้องทันที แต่กลับถูกยื้อเอาไว้ด้วยอ้อมแขนของคนที่เมื่อกี้ยังวางท่าเป็นผู้บริหารอยู่ที่หลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ พร้อมกับน้ำเสียงที่ข่มให้อยู่ในโทนแหย่เย้าเมื่อครู่กลับกลายเป็นทั้งออดอ้อนทั้งตัดพ้อในคราวเดียว
“เดี๋ยว ดอว์น.....ขนาดนี้แล้ว ยังจะทิ้งพี่ไปอีกหรือ?”
คนที่ตกอยู่ในอ้อมกอดค่อยๆหันกลับมาช้าๆ นัยน์ตาสีอำพันฉายแววเจ็บปวดร้าวรานสะท้อนจากหลังเลนส์ใสจนคนมองสะท้านใจ
“เราเพิ่งรู้จักกัน...ไม่ใช่หรือครับ?”
ปล่อยไปแล้ว....เขาปล่อยคนที่คิดว่าลืมได้แล้วไปง่ายๆอย่างนั้นเอง แค่แววตาร้าวรานที่เห็นจากดอว์นก็ทำเอาเขาไม่อยากจะทำอะไรให้ระคายเคืองแม้เพียงนิด
วัชระเลือกที่จะนั่งลงแล้วทบทวนความรู้สึกตัวเองเงียบๆ แล้วก็ต้องหัวเราะเบาๆกับการใช้เวลาเกือบสองปีที่ล้มเหลวของตัวเอง ไอ้ที่คิดว่าลืมได้แล้ว ไอ้ที่ว่าจะเริ่มใหม่กับใครสักคนนั่น ที่แท้แล้วมันไม่ได้เป็นแบบนั้นเลยสักนิด เพราะเพียงแค่เห็นหน้า แค่ได้สบตากับคุณตะวันคนนี้แค่ครั้งเดียว ความรู้สึกและภาพความทรงจำทั้งหวานล้ำและทั้งขมทั้งขื่นก็ย้อนกลับมาจนหมด
คำสั่งแรกของนายแพทย์วัชระ เวชชากร ผู้ทำหน้าที่แทนผู้อำนวยการโรงพยาบาลที่กำลังจะเปลี่ยนชื่อเป็น ‘ศีลเวช-พังงา’ หลังจากเข้ามานั่งที่โต๊ะประจำตำแหน่งก็คือคำสั่งถึงฝ่ายพัฒนาบุคลากร ให้ส่งข้อมูลประวัติพนักงานประจำแผนกกายภาพบำบัดชื่อนายตะวัน หลั่งสินธุ์ ขึ้นมาให้ด่วนที่สุด แล้วยังไม่ทันถึงเวลาสี่โมงตรง ท่านผู้บริหารก็จัดการพาตัวเองไปกดออดหน้าบ้านไม้สองชั้นที่มีซุ้มพวงแสดขึ้นอยู่หน้าประตูเรียบร้อยแล้ว
“กลับมาแล้วครับหม่าม้า....อ้ะ คุณ!”
“คุณแม่ไม่อยู่ ออกไปทำเล็บ”
คนที่เพิ่งถอดรองเท้าแล้วก้าวเข้ามาในบ้านถึงกับชะงักอยู่กับที่ เมื่อเห็นชัดว่าคนที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้หวายเปิดอัลบั้มรูปดูด้วยท่าทางสบายๆเป็นใคร หากพอจะหันกลับแล้ววิ่งหนีกันดื้อๆ มือใหญ่ที่ยังให้สัมผัสอบอุ่นไม่เคยเปลี่ยนก็ตรงเข้ายึดแขนเอาไว้มั่น ก่อนจะรั้งเข้าหาตัวแรงจนเกือบจะเป็นกระชาก
“อย่าหนี!! ฟังก่อน....”
วัชระชะงักการเคลื่อนไหวไปครู่เมื่อสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่ห้อยอยู่ใต้เสื้อเชิ้ตเนื้อบางของคนที่ออกแรงดิ้นรนจะผละออกห่างให้ได้...จี้อำพัน เครื่องรางแห่งความรักชิ้นนั้นยังอยู่ตรงนี้ แนบอยู่กับเนื้อเหนือหัวใจของคนที่เขามั่นใจที่จะบอกคำว่ารัก
อรุณรุ่งเกร็งขึ้นทั้งตัวเมื่อรู้สึกได้ว่าคนที่กักตัวเอาไว้ซบหน้าลงกับซอกคอจากทางด้านหลัง ก่อนที่เปลือกตาหลังเลนส์จะพริ้มลงช้าๆเมื่อได้ยินเสียงกระซิบแผ่วเครือที่ริมหู
“พี่รักดอว์น พี่รักดอว์นคนเดียว ไม่เคยมีอะไรระหว่างพี่กับน้องรุ่ง....”
“หยุด....อย่าโกหกผม”
“พี่บอกว่าอย่าหนีไงดอว์น! ฟังนะครับ พี่ไม่ได้โกหก กับน้องรุ่งมันไม่เคยถึงขั้นรัก ไม่เคยจริงๆ ที่ดอว์นถามพี่ตอนนั้นว่าพี่มองดอว์นครั้งแรกเพราะดอว์นคล้ายน้องใช่มั้ย พี่ตอบว่าใช่....อย่าดิ้นสิดอว์น อยู่นิ่งๆแล้วฟังพี่ให้จบ”
วัชระออกแรงรั้งคนที่กอดไว้ทั้งตัวให้ค่อยๆนั่งลงกับพื้น คุณหมอหนุ่มเลื่อนตัวจนพิงหลังกับฝาบ้านที่สร้างจากไม้ประกอบ แล้วกักตัวคนที่ยิ่งตัวบางกว่าในความทรงจำไว้ด้วยขาและแขนทั้งสองข้าง
“ก่อนดอว์นถึงบ้านรู้มั้ยว่าพี่ทำอะไรอยู่? ไม่ใช่ดูรูปหรอกนะ ก่อนหน้านั้น....พี่อ่านจดหมาย...”
“อะไรนะ?”
“ตั้งหลายฉบับ คนเขียนเขาเขียนเอาๆ แต่กลับงกเงินไม่ยอมเสียค่าแสตมป์ส่งไปรษณีย์ไปให้คนรับ ดีนะ คุณแม่ท่านใจดี พอรับพี่เป็นลูกชายอีกคนก็ไปหยิบมาให้อ่านเองกับมือเลย..... ‘ดอว์นคิดถึงพี่เพชร แต่ดอว์นก็ไม่กล้าจะอยู่ตรงนั้นอีก...ดอว์นไม่ใช่คนดีอย่างที่พี่เพชรเข้าใจ พี่เพชรรู้มั้ยว่าดอว์นอิจฉาน้องรุ่งมากแค่ไหน ที่ความรักของพี่เป็นของน้อง...ไม่ใช่ดอว์น..’ “
“พอได้แล้ว....ปล่อยผมไปเถอะ นะเพชร ปล่อยผมไป....”
“พี่ทำไม่ได้....”
“เรื่องของเรามันจบไปแล้ว ทั้งคุณทั้งผม....เรามีชีวิตใหม่ด้วยกันทั้งคู่ อย่ารื้อฟื้นอีกเลยเพชร...”
หมอเพชรวางคางลงกับบ่าคนที่กำลังห้ามตัวเองไม่ให้สะอื้นออกมาจนเริ่มสั่นไปทั้งตัว แล้วสองมือที่รัดเอวบางไว้เฉยๆในตอนแรกก็เลื่อนขึ้นมาลูบขึ้นลงไปตามลำแขนที่เจ้าตัวนั่งกอดเข่าตัวเองไว้แนบแน่น
“หึๆ เมื่อวานนี้พี่ก็คิดแบบที่ดอว์นพูดนี่แหละ แต่พอได้เจอดอว์น พี่ก็รู้ตัว ว่าความรู้สึกเหมือนได้หัวใจกลับมาเติมส่วนที่ว่างโหวงไปนานมันเป็นยังไง....ฟังพี่ แล้วก็ได้โปรดเชื่อพี่เถิดนะดอว์น....เรื่องของเรามันเริ่มจากน้องรุ่งก็จริง แต่พี่ไม่เคยเห็นคนดีของพี่เป็นตัวแทนใครเลย ดอว์นก็คือดอว์น คนรักของพี่ที่ทั้งน่ารัก ช่างอ้อน ช่างเอาใจ แต่พอพี่เผลอก็จะถูกเด็กซนคนนี้แกล้งเอาได้โดยไม่ทันรู้ตัว....พี่รักดอว์น รักดอว์นที่เป็นแบบนี้...จะให้พูดกี่ครั้ง พี่ก็ยังจะบอกว่าพี่รักดอว์น...”
อรุณรุ่งกำจับมือใหญ่ที่กำลังปลอบประโลมให้คลายใจเอาไว้ แล้วอย่างช้าๆก็ยกมันขึ้นมาแนบไว้กับข้างแก้ม ก่อนจะจรดริมฝีปากลงกับหลังมือนั้น ในขณะที่วัชระซึ่งนิ่งเป็นหินไปแล้วไม่รู้ตัวเลยว่ากลายเป็นคนที่กำลังหลั่งน้ำตา
ถึงน้องรุ่งที่รักของพี่
น้องรุ่งคงมองเห็นจากบนสวรรค์แล้วสินะคะว่าสองปีที่ผ่านมามันเกิดอะไรขึ้นกับพี่ชายของน้องคนนี้บ้าง มาคิดดูแล้วน้องรุ่งคงเห็นด้วยกับไอ้จี๊ดที่คอยบอกว่าพี่ดอนนี่งี่เง่าเหลือทน
ตลอดเวลาที่ไอ้จี๊ดซึ่งได้งานที่ศีลเวช-กรุงเทพฯ คอยส่งข่าวเรื่องเพชรให้พี่ มันเฝ้าแต่ย้ำอยู่นั่นแล้ว ว่าถ้าเป็นมัน...เมื่อเรารักเขา เราก็ต้องพยายามทำให้เขารักเราตอบสิ ไม่ใช่รักแล้วหนีแบบนี้ เพราะตามตรรกะของมัน มันบอกว่า รักแล้วหนีเป็นเรื่องของคนขี้ขลาด แถมยังโง่อีกต่างหาก ซึ่งผู้หญิงฉลาดอย่างมันจะไม่ยอมทำเป็นอันขาด มันบอกให้พี่ดูมันกับไอ้ก่อเป็นตัวอย่าง เพราะมันสองคนมีแต่วิ่งเข้าใส่กัน ไม่มีการวิ่งหนี ฮ่าๆๆๆ
ส่วนไอ้คุณชายเช นี่เป็นเรื่องที่พี่ดอนอดจะรู้สึกผิดไม่ได้ เพราะพอมันบอกจะไปเรียนต่อที่ออสเตรเลีย พี่ก็ย้ายมาพังงาแล้ว ไม่ได้ทำแม้แต่ไปส่งมันขึ้นเครื่องด้วยซ้ำ แต่ถึงอย่างนั้น ล่าสุดก็เห้นว่ามันใกล้จะเรียนจบแล้ว และก็คงใกล้จะได้เวลากลับมาบ้านเต็มที ส่วนเรื่องที่ใกล้เรียนจบแล้วใกล้จะตัดใจได้รึยังนั้น...พี่ดอนไม่ได้ถามมันหรอกค่ะ สงสารมันนะคะ...แอบรักเพื่อนแล้วเพื่อนไปรักกันเอง เฮ้อ....เจ็บขั้นกว่าเลยจริงๆ
หม่าม้าของเราสองคนสบายดีนะคะ สุขภาพแข็งแรง แถมสุขภาพจิตดูจะดีกว่าเดิมด้วยซ้ำไป เพราะลูกชายคนใหม่นี่ช่างเอาใจกว่าที่คิด ว่างเมื่อไหร่เป็นโผล่มาชวนไปเที่ยวบ้างล่ะ ชวนเข้าวัดทำบุญบ้างล่ะ แล้วพอลับหลังก็มาทวงค่าแรงเอาใจ ‘คุณแม่’ เอากับพี่
....แต่ก็เอาเถิดค่ะ เพชรจะอยากได้อะไรตอบแทนบ้างก็เอาไปเถอะ ก็รักไปแล้วนี่คะ แถมยังทำร้ายเขาไว้มากด้วย แล้วค่าแรงที่เพชรมาทวงแต่ละครั้งก็ไม่ได้ยากเย็นอะไรนัก เว้นแต่ครั้งนี้ ครั้งล่าสุดหลังกลับไปบ้านที่กรุงเทพฯ มา เพชรเอาจี้อีกหนึ่งชิ้นมาให้พี่ แล้วก็บังคับว่าให้เก็บไว้ ใส่บ่อยๆยิ่งดี เพราะพี่เสียเวลาที่ควรได้ใส่มันไปตั้งสองปีแล้ว เพราะงั้นต้องชดเชยด้วยการใส่ให้คุ้ม....
พี่คิดว่าตัวเองโง่จริงๆ ที่เอาเวลาไปทิ้งเสียสองปี แต่พอคุยกับหม่าม้า หม่าม้าก็บอกว่าไม่จริงหรอก ให้พี่คิดซะว่า สองปีนั้นเป็นระยะเวลาที่ผ่านไปเพื่อให้เราทั้งสองคนใช้สำรวจใจตัวเองต่างหาก
ขอบคุณมากนะคะน้องรุ่ง แล้วก็ขอโทษ ที่เคยคิดอิจฉาไปเสียมากมาย....พี่รู้แล้วล่ะค่ะ ว่าตัวเองโชคดีแค่ไหนที่ได้มีชีวิตอยู่ และได้พบกับความรัก....ไม่ว่าความรักจะเข้ามาหาพี่ด้วยสาเหตุอะไรก็ตาม แต่ผลสรุปของมันก็ดีเหลือเกิน
ตอนนี้พี่ดอนยิ้มกว้างๆแล้วก็หัวเราะดังๆวันละหลายรอบเชียวค่ะ
พี่ดอนของน้องรุ่ง
ปล. จะว่าไป นามสกุลแม่ของเรานี่ก็โหลเหมือนกันนะคะ วันนี้มีคนไข้ทักด้วยล่ะว่าคล้ายกับนามสกุลของคนรู้จัก
อวสาน
กอดรวบค่ะ
ไปโรงพยาบาลก่อนนะคะ แบบว่าเข้ากะเรื่องนิดนุง :กอด1:
*** เดี๋ยวอีกวันสองวันจะเอาตอนแถมมาส่งนะคร้าทุกท่าน
ขอบคุณที่ติดตามอ่าน แม้คนเขียนมันจะหายหัวไปทีเป้นครึ่งปี(ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกผิด งุงิ อายตัวเอง)
ท่านไหนบอกว่ายังหวานไม่ถึงใจก็รอตอนแถมนะคะ กอดแน่นๆเล้ยยยยยย :กอด1:
กอดแน่น
v
v
v
-
What?! Are you kidding me?! Like, for real?
กรี๊ด ไม่ยอมนะคะ จบแล้วหรือนี่! o22
เธอจะรีบไปไหนกันคะคุณนุ่น อยากอ่านเรื่องของพี่เพชรกับน้องดอว์นแบบยาวๆ อีกนะคะ
แต่ไม่เป็นไร ถือว่าเป็นการตัดสินใจของนักเขียน ดิฉันได้เก็บไว้เรียบร้อยแล้ว และจะอ่านรวดเดียวเพื่ออรรถรสแห่งเนื้อเรื่อง และหวานแห่งซาบซ่านในรักของทั้งสอง และหวังว่าสามสี่ตอนสุดท้ายจะไม่ turn out to be a tragedy นะคะตัวเธอ มาตรว่าเป็นเช่นนั้นจริงๆ อาจมีการ :beat: เกิดขึ้น โฮะๆๆ :laugh:
ไปอ่านก่อนนะคะตัวเอง.
ปล. บวกหนึ่งให้แล้วนะคะ. แต่มิได้บวกเป็ดให้ เนื่องด้วยยังไม่ค่อยเข้าใจกระบวนการสักเท่าไหร่ เอาไว้ดิฉันแจ้งใจถึงขั้นตอนแล้วจะรีบโหวตน้องเป็ดให้นะเคอะ.
-
จบซะแล้ว จบเร็วมากเลยอ่ะ' :-[
แต่ก็ดีใจกับดอว์นและเพชรที่เข้าใจกันนะ
+1 ค่ะ อยากอ่านตอนพิเศษทั้งคู่ของกิมใหญ่ ดอว์นเพชรจังเลย~
:กอด1:
-
อ่าา จบแล้ววว
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะคะ
ในที่สุดก็ได้เจอกันซักที
อยากอ่านตอนของหมอกิมกับหมอใหญอ้ะ!
:mc4:
-
กรี๊ดดดด......คุณนุ่น...จบแล้วจริงๆเหรอคะ o22
เค้ายังยิ้มกว้างได้ไม่เท่าน้องดอว์นกับพี่เพชรเลยน๊า.....มามะ มาต่อความหวานให้เค้าได้ยิ้มกว้างๆอีกหน่อยเถอะ o11
แล้วไหนจะพี่หมอใหญ่ดับพี่กิมจ๋าด้วย...มานะคะนุ่น....กระซิกๆๆๆ :กอด1:
ปล..บวก 1 ได้ทีเดียว เลยได้แต่ บวกเป็ดไปหลายตัว อิอิ
-
โห...มารวดเดียวจบเลย แฮปปี้เอนดิ้งซะทีนะคร๊าบบบ น้องดอว์นพี่หมอเพชร
รอตอนพิเศษดีกว่า...หุหุ
-
ไม่คิดว่าจะจบตอนนี้เลยนะคะเนี่ย แต่ถ้านับเป็นจำนวนตอนที่เขียนก็โอเคอยู่
อาจจะเป็นเพราะมันเป็นช่วงท้ายๆก็เลยรู้สึกว่ามันเร็ว คุณนุ่นมาทีเดียวจบ ใจหายค่ะ :z3:
อยากรู้ว่าค่าแรงที่พี่เพชรทวงออกมาแบบไหน หุหุหุ :z1:
-
รอของแถมค่ะ
-
รอมานานแสนนานนนนนน
ในทีสุดก็เจอน้องดอร์นสักที มารอของแถมนะคะ ><
-
ตามคุณนุ่นมาจากที่พีเอ็มเมื่อตอนกลางวันค่า
ไหงเข้ามาแล้ว.....
แล้ว.....
แล้ว.....
น้องดอว์นจบแล้ววววววววววว
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ทำไมมันช่างไวปานน้ำมันตราจรวดขนาดนี้ค้า
:sad4:
แบบว่า กระซิกๆ
คิดว่าพอกลับมาจะได้อ่านเค้าง้อกัน
เค้าหวานใส่กัน
เค้าน่ารักกันอีกนานกว่านี้ซะอีก
:m15:
แต่จบเร็วแบบนี้ก็สร้างความสุขให้คนอ่านบ๊องๆคนนี้
ไปอีกนานเหมือนเดิมเลยค่ะ
รออ่านตอนพิเศษนะคะคุณนุ่น
+ แถมเป็ด แถม :กอด1: แน่นๆค่ะ
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
:pig4:
-
น้องนุ่นบอกว่าจบแล้ว พี่ค่อยเข้ามาเสพ เอิ่มม มันจบเร็วไปนิดนะน้องนะ
งั้นต้องเอาตอนพิเศษมาเสิร์ฟเยอะ ๆ เลย ของหมอใหญ่กับหมอกิมด้วยล่ะ
-
อวสาน = The End ซึ่งหมายความว่า "จบ" เอาจริงสิค่ะ :a5:
นักเขียนว่า จบ ก็ตามนั้น เพราะ ทุกอย่างลงตัวแล้ว แถมเป็น Happy Ending ที่เฝ้ารอด้วยสิ :give2:
จะรออ่านตอนพิเศษหวาน ๆ ( ขอหวานแบบใส่สารให้ความหวานแทนน้ำตาลสัก 10 ซอง )
ถึงว่าที่ พี่เพชรหาน้องดอว์นไม่เจอ ทั้ง ๆ ที่อยู่ใต้ฟ้าเมืองไทยเหมือนกัน
ก็น้องเล่นเปลี่ยนทั้งชื่อ-นามสกุลแบบนี้ แล้วใครจะสืบพบ ???
-
พี่นุ่นอ่ะใจร้ายอีกแล้วพอเจอก็จบเลย
น้ำตามาซะหลายตอน น้ำตาลมานิดเดียวเอง
ตอนแถมขอหวานๆเลยนะคะ
+1+เป็ดค่ะพี่นุ่น :กอด1:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีดีนะครับ
-
รู้สึกเหมือนตาฝาดที่เ้ห็นว่าตอนอวสานค่ะ
เคยท้วงว่าเรื่องที่ไอ้ตัวซนเขียนมาเร็วไปเร็วแล้วนะ คุณนุ่นเร็วกว่าเสียอีก 555
ที่แท้่สายลับจับหมอเพชรคือเพื่อนของดอว์นนี่เอง
รออ่านตอนพิเศษต่อไปด้วยคน
รับ :duck1: ด้วยนะคะ
-
4 ตอนรวด
ดีใจที่หมอกิมกับหมาใหญ่ลงเอยด้วยดี แต่ใครเป็นสามี ใครเป็นภรรยากันละนั่น หมอกิมจะสมหวังไหมน้า จะมีตอนพิเศษของคู่นี้ไหมค่ะคุณนุ่น
ส่วนพี่เพชรกับน้องดอว์นก็แฮปปี้ๆแม้จะรวบรัดไปซักนิดแต่ก็ดีใจที่หากันจนเจออีกครั้ง ตอนพิเศษขอหวานๆนะ
-
+๑ ให้พี่นุ่นนนนน
ให้เป็ดด้วยเลย เอ้า!!!
><
จู่ๆก็จบ งงมากนะคุณพี่ งื้ออออ
ว่าแต่ ดีใจจังที่กลับมาเจอกัน แล้วก็รักกันอีกที
มันตื้นตันใจมากๆเลยนะะะะ
อั้ยย่ะ รอตอนพิเศษ!!
-
หม่ามี้นุ่นครับ
เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันใย~~ :m15:
พาเพื่อนดอว์นหายไปแล้วพอพากลับมาก็ตัดจบในทันใด
มันเหมือนยังไม่อิ่มน่ะัครับ
ไจฟ์กับที
-
พึ่งเข้ามาอ่านค่ะ ชอบพี่เพชรมากอ่ะ ทุ่มเทตั้งแต่ต้นจนจบ ปลื้มมม
น้องดอนยังไม่ทำตัวน่ารักไถ่โทษเลยค่ะ อยากอ่านตอนพิเศษน่ารักๆ อิอิ
-
^
^
^
จิ้มทะลุไปถึงรีบนปู๊นนนนนนนนนนนนนนนน
รับรองว่าภายในสัปดาห์นี้จะมาลงตอนแถมกะตอนแทรกให้ค่ะ
><
ขอบคุณทุกคนมากนะคร้าาาาาาาาาา
กอดพี่กอดน้องกอดเพื่อนผองกอดลุงป้า ฮี่ๆๆๆๆๆๆ
-
พี่เพชรกะน้องดอว์นจบแล้ววววววววววววว =[]=
คุณนุ่นมาไวไปไว ยิ่งกว่าประกันภัยรถยนต์อีกนะฮะเนี่ย เข้ามาอ่านอีกที อวสานเสียแล้ว...
อ่านไปก็นึกกรนด่าพี่เพชรไปในใจ ทำไมปล่อยให้น้องหายไปได้นานขนาดนั้น แถมยังมาทำตัวแย่ ๆ เมาหัวราน้ำอีกต่างหาก
น่าจะเอาเวลาที่ตัวเองเมา ๆ นั่นหน่ะ ไปตามหาน้องไม่ดีกว่าเหรอ แต่ก็อย่างว่า คนกำลังอยู่ในภาวะตกใจ สติสตังค์ก็เลยไม่มี
ดีที่ว่ายังได้หมอกิมสุดสวาทขาดใจของนาบี เอ๊ย ของหมอใหญ่ เค้ามาช่วยดึงสติกลับมาได้นะฮะพี่เพชร
แต่ก็อีกนั่นแหล่ะ สุดท้ายพี่เพชรก็หาน้องไม่เจออยู่ดี ปล่อยเวลาให้เนิ่นนานตั้งสองปี แถมยังมีการคิดที่จะลืมอีกนะ...
แล้วเป็นไงล่ะ ลืมได้ซะที่ไหน สุดท้ายแค่เห็นหน้าน้องดอว์นแค่จึ๋งเดียว ก็ใจอ่อนทิ้งน้องไม่ลงอ่ะเด่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
พี่เพชรทำใจซะเหอะ ไอ่เรามันของตายของน้องเสียแล้ว ต่อให้คิดจะตัดใจ คิดที่จะลืม สุดท้ายก็ต้องกลับมาตายรังอ่ะนะ *ตบบ่า*
ส่วนน้องดอว์นของเจ้...พ่อคุณพ่อทูนหัว รักเค้าแทบตายจะหนีเค้ามาให้ตัวเองเจ็บ ให้ตัวเองทรมานทำไมล่ะลูกเอ๊ย...
คิดว่าพี่เค้าจะตามหาเราไม่เจอหรือยังไง ยังจำความครั้งกระโน้นไม่ได้เหรอ ที่เล่นปริศนาตามหาโดยใช้อีเมล์อ่ะ พี่เค้าก็ยังตามเจอ
นี่แค่นู๋เปลี่ยนชื่อเปลี่ยนนามสกุล คิดว่าพี่เค้าจะตามไม่เจอเหรอลูก โธ่ ๆๆๆๆๆ พ่อยอดขมองอิ่มของเจ้ พี่เค้าเก่งอ่ะลูก ทำใจนะ
ยังไงนู๋ก็หนีพี่เค้าไม่พ้นอยู่ดี ไม่น่าหนีให้เหนื่อยเลยลูกเอ๊ย แต่ไม่เป็นไร ถือเป็นการวัดใจพี่เค้าก็แล้วกันนะ
แม้ว่าพี่เค้าจะแกว่งไปบ้าง แต่สุดท้ายก็ตายรังลูก จะหนีไปไหนรอด ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ส่วนหมอกิมหนุ่มตี๋ ขาวสูง หุ่นดีของเจ้ (อีกคน) ขวัญเอ๊ยขวัญมานะพ่อคุณ มามะ มาให้เจ้จูบขมับรับขวัญหน่อย *โดดหมอใหญ่กระโดดขาคู่ถีบยอดหน้า*
หมดเคราะห์หมดโศกกันเสียทีนะหมอตี๋ของเจ้ ถือว่าฟาดเคราะห์ก็แล้วกันนะ แบบว่า เจ็บตัวแลกกับคำบอกรักจากหมอใหญ่
ถามว่าคุ้มมั้ย เจ้บอกไว้ตรงนี้เลยว่า "คุ้ม" กร๊ากกกกกกกกกกกกส์...แต่ไม่เอาอีกแล้วนะ เจ้ใจหายใจคว่ำหมด ลุ้นซะแทบจะเป็นนิ่ว = ='
แต่เอ๊ะ ชักอยากรู้ สรุปแว่...หมอกิมจะได้กินหมอใหญ่ หรือหมอใหญ่จะได้กินหมอกิมหว่า? แต่ ณ จุดนี้ใครจะกินใครเจ้ไม่ว่าและ
เพราะเจ้ฟินขั้นสุดแล้วอ่ะนะ กะคำบอกรักของหมอใหญ่อ่ะ อร๊ายยยยย เขิลลลลลลล >//////<
ขอบคุณคุณนุ่นสำหรับนิยายเรื่องนี้ด้วยนะฮะ...ถึงแม้คุณนุ่นจะทิ้งไปนานก็ตาม *กัดฟันพูด* แต่ก็ไม่นานเท่าไหร่ แค่ต้องย้อนกลับ
ไปอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นเท่านั้นเอง 5555555555555 *เค้าล้อเล่นนะ อิอิ* รอตอนแถม และตอนแทรกนะฮะ
โดยเฉพาะ หมอใหญ่กะหมอกิม ใครจะกินใคร อันนี้อยากรู้มากกกกกกกกก ท่าทางจะมันส์(?) น่าดู 5555555
รวบกอดแน่น ๆ พร้อมทั้ง +1 และ +เป็ด ให้ด้วยฮับ ^^~*
-
ได้ข่าวจากมุุกกี้ก็รีบเข้ามาอ่านทันที ฮิฮิ
คิดถึงพี่นุ่น :กอด1: ในที่สุดก็แฮปปี้ซะทีนะน้องดอว์น(ของอ้อ)
-
จะรอจ้า
อยากอ่าน กิมจ๋า กับใหญ่จ๋า อ่ะ
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ และน่ารัก..น้องนุ่น :L2:
หวานน้อยกว่าที่คิด กระชับไปหน่อยนะ
งอนสองปี ง้อสั้นมากเลย
รอนานมาก...น้องนุ่นควรรีบจ่ายค่าปรับเป็นตอนพิเศษยาวๆๆๆๆๆ :laugh:
+1 +เป็ด
-
พี่เพรชกับน้องดอว์นแฮปปี้ ^ ^
แต่คนอ่านอย่างพี่สิ กำลังจะขาดใจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจ TOT
ขอตอนพิเศษหน่อยคร่า มาจบเพียงเท่านี้ มันค้างงะ ฮือๆๆ
-
จบแล้วววววววววววววววววว
แอบรู้สึกนิดว่า เรื่องมันยังดูมีอะไรหลายๆอย่างที่ค้างๆคาๆ ........ สรุปรออ่านตอนพิเศษค่ะ ^^
-
มาต่อจนจบ แต่เราว่ามันรวบรัดไปหน่อย แต่จะรออ่านตอนพิเศษค่ะ
-
ใช่ๆต้องลงโทษน้องดอว์นหนักๆ...ที่ทำให้พี่เพชรเค้าเสียใจ :o12:
-
สั่งซื้อไปแล้วค่ะ พรุ่งนี้โอนตังค์
ปล.จะเป็นไรไหมค่ะ ถ้าชอบ ใหญ่-กิม มักมากกกกกกกกกกก
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
จบแล้ววววววววว ได้ยังไง อะไรยังไง
ไม่เคลี๊ยร์ ไม่เคลียร์ รอตอนพิเศษมาเลยข้อข้องใจค่ะ ^^
-
^
^
^
ไว้เขียนตอนแทรกเสร็จจะมาตอบเมนต์ทุกท่านนะคะ
เขียนอยู่ๆ (น้องอ้อรู้ว่าทำไมต้องรีบลงรีบด่วนเนอะๆ)
รับรองได้ว่าสองตอนที่จะเอามาส่งต้องทำให้ทุกอย่างเคลียร์แน่ๆค่ะ :กอด1:
-
รับทราบเน้อคุณนุ่น เดี๊ยนจะเก็บไว้อ่านรวดเดียวเลยนะคะ อิอิ
-
กรี๊ด ตาฝาดหรือเปล่า ขยี้ๆๆ
จบแล้ว อ๊ากกกก
น้ำตาซึมตามน้องดอว์นค่ะ
ดีใจกับสองปีที่ไม่ได้เสียเปล่า
ความรักมันยิ่งกว่ารักแล้วล่ะ
ขอตอนหวานๆอีกสักตอนสองตอนได้มั้ยอ่า
คิดถึงตอนที่ อ่านไปเขินไป :-[
และในที่สุด หมาใหญ่กะหมอกิมก็ลงเอยด้วยดี
แอบตกใจ กิมจ๋าโดนปาหิน :sad4: ใครมันทำ พี่จะไปลากคอมันมาให้ได้ :fire:
:กอด1:รักเรื่องนี้ค่า
-
แอบมีน้ำตาซึมๆ กระทบใจอย่างแรงตอนคุยกับคุณแม่ที่พังงา
อ่านรวดเดียวจบ 5 ชม. ได้ ขอบคุณคนแต่งมากครับ
-
หายไปนานคิดว่าจะไม่ได้อ่านซะแล้ว
มาดูอีกที่ อยู่ห้องจบแล้ว
มาลงตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย
ดีใจที่ได้อ่าน รอตอนพิเศษนะ :กอด1:
-
เคยอ่านในเวปอื่น พอตามมาอ่านที่นี่ ถูกย้ายไปห้องอื่นซะแล้ว ทำใจว่าต้องรอ :เฮ้อ:
พอเจออีกที จบแล้ว o22
ดีใจที่เขียนจบแบบ happy ending :กอด1:
แต่ขอตอนพิเศษเยอะๆ อยากรู้หลังจากนี้ของทั้งดอร์นและหมอกิมด้วย
:L2: :L2:
-
จบแล้วหรอคะ!!
ขอตอนพิเศษได้ป่าวอ่ะ!!
ชอบ + สนุกมากๆเลยค่ะ o13
-
น่ารักมาก!!~
สมกับการรอคอยมากๆคะ รอตอนพิเศษนะคะ คถ.คนเขียน+เพชรดอน+กิมใหญ่
-
รอตอนพิเศษอยู่นะคะ :กอด1:
-
ไม่ได้อ่านไปพักนึง...เพิ่งมาเห็นว่าอยู่ใน นิยายที่โพสจนจบแล้ว
อ่าน 4 ตอนรวดเลย ตอนสุดท้ายซึ้งจนน้ำตาซึม ดีแล้วที่ลงเอยกันได้ซักที
เรื่องนี้สงสารเชที่สุด สุดท้ายก็เพชร โดนน้องดอว์นทำไว้ซะอ่วมเลย
ดีใจที่รักกันได้ซักที ไม่สิ...รักกันอยู่แล้วแต่ไม่เข้าใจกันซักทีสินะ หวังว่าดอว์นจะเข้มแข็งและมั่นคงขึ้น :กอด1:
-
พี่ใหญ่หาคนมาดามหัวใจไวไวนะคะ :t3:
-
ถึงจะแฮปปี้เอนดิ้ง แต่ข้าพเจ้าก็ร้องเพราะน้องดอว์นกะอีตาเพชรตั้งกะต้นจนจบ
-
เพิ่งได้อ่าน รวดเดียวจบเลย
ซึ้งมากกกกก + +
แต่ จบห้วนไปหน่อย
ต่อตอนพิเศษหน่อยน้าาาาาาาาา :L2:
-
แง่มๆ
อยู่ดีๆมาเจอในนิยายที่จบแล้วแทบกรี๊ด
ขอกรี๊ดอีกที กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
หายไปนานมาอีกทีมารวดเดียวเลยทำเอาแทบหายใจหายคอไม่ทัน
จบห้วนไปนี๊ดส์นึง สรุปว่าที่น้องหายเพราะคิดว่าตัวเองเป็นตัวแทนน้องรุ่งชิมิเคอะ ไม่ได้อ่านนาน ลืม สงกะสัยต้องไปนั่งอ่านใหม่ แต่จำได้ว่าตอนที่หายไปยังคงคิดถึงเรื่องนี้อยู่เสมอๆ^^
สนุกและซาบซึ้งเหมือนเคยค่ะ จะรอตอนแถมนะคะ
-
มาเจอเรื่องนี้อีกทีในห้องนิยายจบแล้วนี้แอบตกใจ
รีบคลิกมาอ่านทันทีเลย งื้อออ ดีใจที่จบแบบแฮปปี้
แต่ว่าจะสุขได้ ทำน้ำตาไหลไปเยอะเชียว
:3123:
-
น้ำท่วมบ้านเเล้วเเต่................ อย่าได้เครียดกันไปท่านทั้งหลายเดี๋ยวทุกอย่างก็ดีขึ้น
กอดแน่น หมุนๆด้วย เอาให้วิงวิ้งๆทุกคนเลย ^o^
มีข่าวดีมาบอกเเฟนคลับน้องดอว์นเเละพี่หมอเพชรเจ้าค่ะ
เปิดจองพร้อมโอนวันอาทิตย์ที่ 2 ตุลาคม - วันเสาร์ที่ 3 ธันวาคม 2554
(http://i1227.photobucket.com/albums/ee437/raikrob/33_resize.jpg)
เรื่อง พิมตะวัน
เรื่องโดย anajulia
เรื่องย่อ...
"เชื่อกันว่า...อำพันเป็นเครื่องรางที่จะนำพาความรักมาสู่ผู้เป็นเจ้าของ...
ถ้าพี่จะบอกว่าพี่ที่เป็นเจ้าของเก่าได้พรข้อนี้มาแล้วเลยมอบมันให้กับดอว์น....ทั้งอำพัน ทั้งความรู้สึกของพี่...
ดอว์นจะรับมันไว้รึเปล่า?"
บางครั้งศัตรูของความรักที่น่ากลัวที่สุด...ก็คือความกลัว....
รายละเอียด
+++ หนังสือเล่มเดียวจบ 400 หน้า โดยประมาณ ขนาด A5
+++ปกกระดาษอาร์ตการ์ด เคลือบมัน เนื้อในกระดาษถนอมสายตา
ราคาเเละค่าส่ง
+++ เล่มละ 410 บาท ค่าส่ง 45 บาท รวมทั้งชุด 455 บาท
โปรโมชั่นเฉพาะช่วงจอง
+++ตอนพิเศษ ที่เเต่งใหม่ไม่ลงที่ไดๆในโลกนอกจากในหนังสือ
+++สมุดโน๊ต ขนาด A5 (ขนาดเท่ากับนิยาย) หน้าปกเป็นภาพเดียวกับนิยาย เนื้อในเป็นกระดาษถนอมสายตา มีเส้นเเละภาพตัวละครประกอบ
ตัวอย่างปกสมุดโน๊ต
(http://i1227.photobucket.com/albums/ee437/raikrob/uiyuiypopcopy_resize-1.jpg)
+++ที่คั่นหนังสือ
+++สั่งพร้อม เรื่อง คุณชายเเสนร้ายกับนายใจเย็น ฟรีค่าส่งสินค้า
ฝากเรื่องของน้องอีกคนที่เปิดจองพร้อมกันด้วยนะคะ
(http://i1227.photobucket.com/albums/ee437/raikrob/2copy_resize.jpg)
เรื่อง คุณชายเเสนร้ายกับนายใจเย็น
เรื่องโดย mitunayon
ภาพประกอบ sukichan
เรื่องย่อ...
ประธานนักเรียนแสนเย็นชา(ฟิน)มาเผชิญหน้ากับคุณชายตัวร้าย(ภีม) ฝ่ายคุณชายไม่คิดอะไร แต่อีกฝ่ายกลับรู้สึกแปลกๆในใจชอบกลทั้งๆที่เห็นหน้ากันมาตั้งสองปี ว่าแล้วโชคชะตาก็ทำให้เขาทั้งสองได้ใกล้ชิดกันในบทบาทของครูและนักเรียน ต่างฝ่ายต่างได้เรียนรู้ซึ่งกันและกันจนเกิดความรู้สึกบางอย่างที่ไม่สมควรจะเกิดขึ้น
ติดตามอ่านนิยายได้ที่ลิงค์นี้เลย
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=29124.0
รายละเอียด
+++ หนังสือเล่มเดียวจบ 415 หน้า โดยประมาณ ขนาด A5
+++ปกกระดาษอาร์ตการ์ด เคลือบมัน เนื้อในกระดาษถนอมสายตา
ราคาเเละค่าส่ง
+++ เล่มละ 390 บาท ค่าส่ง 45 บาท รวมทั้งชุด 435 บาท
โปรโมชั่นเฉพาะช่วงจอง
+++ตอนพิเศษ ที่เเต่งใหม่ไม่ลงที่ไดๆในโลกนอกจากในหนังสือ
+++สมุดโน๊ต ขนาด A5 (ขนาดเท่ากับนิยาย) หน้าปกเป็นภาพเดียวกับนิยาย เนื้อในเป็นกระดาษถนอมสายตา มีเส้นเเละภาพตัวละคร
ประกอบ
ตัวอย่างปกสมุดโน๊ต
(http://i1227.photobucket.com/albums/ee437/raikrob/1fin_resize.jpg)
+++ที่คั่นหนังสือ
+++สั่งพร้อม เรื่อง พิมตะวัน ฟรีค่าส่งสินค้า
วิธีการสั่งซื้อ
++++สั่งซื้อเรื่องไหน ระบุมาด้วยนะคะ+++
1. สั่งซื้อผ่านทาง we love shopping
คลิกตามไปที่เเบนเนอร์สีม่วงด้านบนสุดด้านขวาได้เลยเจ้าค่ะ
หรือสั่งซื้อโดยส่งเมล์เข้าไปที่ เมล์ raikrob(at)gmail.com
ฝากพี่ดอว์นพี่เพชร พี่กิม พี่ใหญ่ พร้อมทั้ง ฟินเละภีมด้วยนะคะ
ปล. ตัวโตๆๆๆ ตอนแทรกกะตอนแถมที่ติดไว้ข้าพเจ้าจะมาลงเร็วๆนี้แน่นอนเจ้าค่ะ
พอดีว่าช่วงนี้น้ำมา เลยเกิดอารมณ์ไปแวบเขียนเรื่องสั้นแปะอยู่ที่หน้านิยายปัจจุบัน รักแล้วรออีกนิดนะเจ้าคร้า
-
เย้ๆ มารอน้องดอว์น
อ้าวววน้ำเหนือมาเยี่ยมบ้านนุ่นหรอกเหรอ หอแนนกะลังรอต้อนรับอยู่เลยคาดการณ์ว่าจะมาเยี่ยมภายใน3-4วันนี้--"
-
:mc4: :mc4: :mc4:
ในที่สุดน้องดอว์นกับพี่เพชรก็กลับมารายงานตัวแล้ว
แถมมาคราวนี้เครมอย่างรวดเร็ว มาอยู่ในห้องจบเสียแล้ว
รอเติมน้ำตาลในตอนแถมท้ายนะคะ
-
:กอด1:
รอตอนพิเศษของน้องดอว์นกับพี่เพชรนะคะ
-
ได้เสียตังค์อีกแล้วเรา
-
มารอตอนพิเศษ~~
-
มารอตอนพิเศษ~~
ด้วยคน
-
ซึ้งๆ
น่ารักดี
มาต่อเร็วๆนะ
แล้วคู่หมอกิมงะค้างแบบนี้หรอ
สงสารหมอกิมน๊า
o13
-
ดีนะวันนี้มาดูห้องเรื่องจบ มะงั้นคงคิดว่าเรื่องนี้ยังค้างไม่มาต่อแหงๆ :o8:
happy ending แ้ล้ว แต่ถ้ามีตอนหวานๆ ของแต่ละคู่อีกนิด จะเยี่ยมมากกกกก :o8:
-
Happy Ending
-
คุณนุ่นลืมมาลงตอนพิเศษรึเปล่าหนอ?? >_<
-
อ่าว.... กลับมาอ่านอีกทีก็จบแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวซะงั้น~ ทำเอางงงงงงงงงง~~ (￣▽￣)
เอาเหอะๆ แล้วเรื่องนี้ก็ทำไอเสียน้ำตาอีกจนด๊ายยยยยยย （ーー；）
แต่ไอก็ชอบเรื่องนี้มากเลยนะ ☆*:.｡. o(≧▽≦)o .｡.:*☆
รักพี่นุ่นจัง *･゜ﾟ･*:.｡..｡.:*･'(*ﾟ▽ﾟ*)'･*:.｡. .｡.:*･゜ﾟ･* Happy New Year นะเคอะ!
-
คุณนุ่นลืมเรื่องนี้ไปแล้วเหรอคะ TT___TT
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
สนุกมาก :pig4: :pig4:
:กอด1:
-
ชอบพี่หมอกิมแวกซ์ขนหน้าแข้งตัวเองอ่ะรักต้องทนจริงๆเลยค่ะ ชอบมากกกก...
-
ขอบคุณนะครับ
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านตอนจบ นึกว่าดอนจะใจแข็งซะแล้ว
-
เป็นเรื่องที่น่ารักน่าหยิกมากจริงๆค่ะ
อ่านไปยิ้มไป
โดยเฉพาะช่วงของหมอกิมกับหมอใหญ่นี่...งุ้งงิ๊ง มากมาย 5555
:-[
แต่ตอนที่น้องดอว์นทิ้งพี่เพชรไปนี่...อ่านแล้วยังเจ็บไปด้วยเลยค่ะ TT'
:mew6:
สุดท้าย,
ชอบช่วงที่พี่ดอว์นเขียนจดหมายถึงน้องรุ่ง..น่ารักมากจริงๆ
-
มาอ่าน หลังจาก เรื่องนี้ จบไปได้แล้ว สองปี
สนุกมากๆ เลย
เนื้อเรื่องน่าสนใจ มีครบทุกรสชาต
จะหวาน ก็หวานเลี่ยนแบบสุดๆ
จะดราม่า ก็เล่นเอาซะน้ำตาไหลเลย
ขอบคุณ สำหรับนิยายดีๆนะค่ะ
-
แหม่ะ.....ว่าจะไม่ร้องไห้แล้วนะเรื่องนี้
อ่านไปอ่านมาน้ำตาไหลเฉยเลย ฮรือออออ
:pig4:
-
เศร้าๆแต่จบแฮปปี้ คนอ่านลุ้นมาก
น้องดอว์นน่าสงสาร ดีใจที่มีพี่เพชรเข้ามา
ต่างก็มาเติมความสดใสให้กัน
ลุ้นคู่หมอกิม กับหมอใหญ่ด้วย
หมอกิมฮามาก เอาใจช่วยให้หมอกิมสมหวัง หมอใหญ่รู้ใจตัวเองซักที
ขอบคุณผู้เขียนคะ :pig4:
-
อ่านจบแล้วแต่ยังรู้สึกเหมือนยังอ่านไม่จุใจเลย อยากอ่านต่อเรื่อยๆๆๆๆๆ
-
ได้มาอ่านนิยายดีๆก็เอาตอนปี2013
แบบโหยยยยยยยยยยยชอบพี่เพชรตั้งแต่ที่ออกมาตอนแรกเลย
ที่สำคัญคือชอบกิม ทำไมเป็นคนที่อารมณ์ดีแม้กระทั่งแอบรักเพื่อนก็ไม่รู้
ตอนพี่เพชรโดนทิ้งนี่ซึ้งเลยค่ะ ทั้งสงสารทั้งเห็นใจ แต่ดอว์นก็ทรมานพอกัน
สุดท้ายก็จบแฮปปี้เนอะ
เงี้ยแระค่ะ ระยะทางพิสูจน์ม้า กาลเวลาพิสูจน์คน
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ สนุกมากๆเลยค่ะ^^
-
ชอบเรื่องนี้มากกก หลังจากที่อ่านจบแล้วมีความรู้สึกว่า ความรักดีๆแบบนี้ก็มีอยู่ ><
มีครบรสเลยอ่ะ สนุกมาก
ขอบคุณที่แต่งเรื่องราวดีๆแบบนี้ให้อ่านนะคะ ^^
-
อ่านจบแล้ว ขอบคุณมากๆครับ
-
รู้สึกเหมือนยังไม่สุด
-
ขอบคุณค่ะ
-
เย้ อ่านรวดเดียวจบเลย ขอบคุณนะคะที่เขียนเรื่องดีๆแบบนี้ให้อ่าน ><
-
ยามหวานก็หวานชวนฝัน พอเจ็บช้ำก็ปวดหัวใจเกินบรรยาย
เอ็นซีเดียวของเรื่องนี้เป็นตอนที่อ่านแล้วขมขื่นที่สุด ทั้งเศร้า
ทั้งอึดอัด ทั้งปวดใจ เข้าใจความรู้สึกดอว์น สงสารพี่เพชรด้วย
ดีใจกับหมอกิมและหมอใหญ่ แม้จะหมั่นไส้หมอใหญ่ที่รู้ตัวช้า
จนกิมจ๋าของใหญ่จ๋าต้องเจ็บตัวซะก่อนใหญ่จ๋าถึงคิดได้ตกร่อง
ปล่องชิ้นกันสะที เหลือแต่น้องเช อกหักรักคุด. อยากให้มีใคร
สักคนมาดามใจ
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ
-
จะร้องตอนน้องกิมเกิดอุบัติเหคุ ใจนี่วูบๆ เลย
แล้วที่เพรชหาน้องไม่เจอ นี่คงเป็นเพราะน้องเปลี่ยนชื่อกับนามสกุลสินะ
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมากกกกกก ขอบคุณนะคะ ^_^
-
คู่นี้น่ารักจริงจัง แต่อย่างดอนว่าสงสารเพื่อนเชเนอะ
คู่หมอใหญ่กับหมอกิมก็น่ารัก กว่าหมอใหญ่จะยอมรับตัวเองว่ารักเพื่อนมากกว่าเพื่อน
ก็เกือบสายเกินไปแล้ว
-
รู้สึกบรรยากาศละมุนละไมตลอดเวลาอยู่ด้วยกัน
แต่ตอนที่ดอนจากไป นี่แอบปวดใจตามเพชรเลย
ดีนะว่ากลับมา ถ้าไม่กลับมาจะซิวเพชรมาเอง 55555
-
ขอบคุณนะคะ นิยายน่ารักดีค่ะ :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ดอว์นคืองี่เง่าจริง
:katai1: :katai1: :katai1:
-
:L2: :L2: :L2:
-
พี่เพชร น้องดอว์น :mew1:
-
อ่านแล้วอบอุ่น ชอบเพชรจัง :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
o13 o13
เนื้อเรื่องดีมากค่า
น่าจะยึดได้มากกว่านี้
แต่นักเขียนเก่งสุดๆ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มาเม้นตอนอ่านรอบที่สองจบ
ยังสงสัยว่าทำไมตอนอ่านรอบแรกถึงไม่เม้น
เข้าใจดอว์นนะคะ
กับความคิดที่ว่าตัวเองเป็นแค่เงา
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
ขอบคุณมากค่ะ
-
งืออ สงสารคุณชายเชอ่าาาา :hao5:
ขอคู่มาดามใจให้คุณเค้าได้มั้ยย
ยังอิ่มกับมาม่าน้ำ(ตา)ตกชามโตอยู่เลย คงไม่ต้องไปหาข้าวเย็นกินละ :really2:
ขอบคุณนะคะ :pig4:
-
:katai2-1: ตอนหวานก็ฟิน ตอนหน่วงถึงกับน้ำตาไหล :pig4: :pig4:
-
ชอบภาษาตอนพี่ดอนเขียนจดหมายให้น้องสาวบนสวรรค์มากๆ เลยค่ะ
:katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จากตอนที่ 24
อย่าบอกนะว่าพี่เพชรคือคุณหมอคนนั้นที่น้องมาหา
พอรู้ความจริงก็เลยขอห่างจากพี่เพชร ใช่ไหมนะ ฮึก