-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
=======================================================================
เรื่องสั้นหกตอนจบเรื่องนี้ได้ขออนุญาต คุณ sake (ผู้เเต่ง) ให้นำมาลงที่บอร์ดนี้เท่านั้นค่ะ เเละเรื่องนี้เป็นนิยายเเต่งตามจินตนาการผู้เขียน ไม่ใช่เรื่องจริง อ่านเอาสนุกนะคะ นายเอกป่วงๆฮาๆ เเต่พระเอกเท่มากก๊ะ เป็นเรื่องสั้นตามเทศกาลที่จบในตอน มี 6 ตอนนะคะ ตอนนี้ลงเมื่อฮัลโลวีนปีนู้น
เเละเรื่องนี้ไม่เเนะนำสำหรับผู้ที่ขวัญอ่อนหรือกลัว ผะ ผะ ผะ ผะ ผี แคสเปอร์ 555555 @@
Shadow
“จะไป!”
คำประกาศก้องแสดงถึงความเด็ดเดียวและดื้อรั้นในน้ำเสียง ทำให้ผมต้องมาน้ำตาตกในนึกเสียใจอยู่ตอนนี้ ก่อนกวาดตามองไปรอบๆตัวที่มีแต่ความมืดมิดและเงียบสงัดจนน่าใจหาย เมื่อวานเชื่อพี่ขรรค์ซะก็ดีหรอก
ผมหน้าสลดลงเมื่อนึกถึงคนรักที่ออกปากห้ามเสียงเขียว ตอนผมเอ่ยปากชวนไปพิสูจน์ความกล้าที่โรงพยาบาลร้างชานกรุง ตามคำท้าทายของไอ้กริช เพื่อนร่วมห้องที่ไม่ค่อยกินเส้นกันซักเท่าไร เจอหน้าเป็นต้องเกทับกันอยู่ร่ำไป ด้วยรู้สึกว่าจะแพ้ใครก็ได้แต่ต้องไม่ใช่มันครับ รู้ว่าเด็กสิ้นดีที่คิดแบบนี้แต่ก็อดไม่ได้หรอกครับ วัยกำลังกินกำลังนอนก็เลือดร้อนแบบนี้ล่ะครับ
และต้นเหตุให้ผมต้องมายืนตากลมปากสั่นหน้าโรงพยาบาลร้างมันมาจากกลางวงเหล้า เมื่อเพื่อนในกลุ่มคนหนึ่งเล่าถึงความน่ากลัวของโรงพยาบาลนี้ให้ฟัง เป็นธรรมเนียมของวงเหล้าล่ะครับที่ต้องมีเรื่องผีๆสางๆให้ตื่นเต้นพอหอมปากหอมคอ
ถ้ามันจะจบเท่านั้นนะครับ
ไอ้กริชที่กำลังมึนได้ที่ส่งเสียงหึลงคอ คล้ายดูถูกดูแคลนเรื่องเล่าที่เพื่อนออกอาการจริงจังทำท่าขนลุกเป็นระยะๆจนเกิดการถกเถียงและลามปามดึงนรกสวรรค์ลงมาอยู่ในวงเหล้าได้ซะงั้น ในที่สุดไอ้กริชก็โพล่งขึ้นมา
“ไปพิสูจน์กันมั้ยล่ะ กล้าเปล่า” ไอ้กริชกราดสายตามองไปรอบวง แต่ดันมาหยุดตรงผมพอดีเมื่อมันพูดว่า กล้าเปล่า พลางยักคิ้วกวนตีนให้ด้วย
ผมเกิดอาการฮึดฮัดเลือดลูกผู้ชายขึ้นหน้าไม่รู้ตัว เชิดหน้าตอบมันอย่างมั่นใจ
“นัดวันมาเลยดีกว่า” คำพูดเมื่อหลุดออกไปแล้วมันเป็นนายเราครับ เรียกกลับคืนมาไม่ได้แล้ว แม้จะทำหน้ามั่นใจเต็มร้อย แต่ภายใต้หน้ากากนั้นกำลังสั่นพับๆ เพราะเพิ่งนึกได้ว่าตัวเองกลัวผียิ่งกว่าอะไรดี และรู้กันทั่วทั้งกลุ่มด้วยซ้ำ
ไอ้กริชมันก็รู้!
ไอ้คนเจ้าเล่ห์ยิ้มมีเลศนัยก่อนบอกเวลานัดหมาย คือคืนวันรุ่งขึ้นเวลาเที่ยงคืนหน้าโรงพยาบาลร้างเจ้าปัญหา พาเพื่อนมาได้อีกสองคน เท่ากับว่าจะมีเพื่อนร่วมกล้าตายทั้งหมดหกคน และหนึ่งในนั้นผมตั้งใจจะลากคนรักไปด้วย แต่ถูกปฏิเสธพร้อมกลับสั่งให้ผมยกเลิกทัวร์ลองของนี้ซะ หากศักดิ์ศรีของลูกผู้ชาย พูดแล้วห้ามคืนคำ ทำให้ผมยืนกรานกระต่ายขาเดียว โดยหวังว่าคนรักจะใจอ่อน หากเปล่าเลย คนรักของผมส่ายหน้าคล้ายระอาและพูดสั่งสอนอีกยาวเหยียด ผมก็ยอมครับ จะบ่นจะว่าอะไรก็ทำตาปริบๆเป็นสุนัขหลงทาง เผื่ออีกฝ่ายจะยอมใจอ่อนต่อสายตาวิ่งวอนของผม แต่เจ้าคนรักใจโฉดดันทำหน้าเหี้ยมปฏิเสธช้าๆชัดๆให้ผมได้ยินเต็มสองหู ผมแทบลงไปชักดิ้นชักงอเหมือนเด็กให้รู้แล้วรู้รอดไป
และก็นั่นล่ะ มันจึงเป็นแรงทิฐิให้ผมมาเดินหวาดผวาในโรงพยาบาลร้างกับเพื่อนอีกคน ที่กว่าจะลากมันมาด้วยได้ก็หืดขึ้นคอ
คนอื่นเขาหนีแฟนไปเที่ยว แต่ผมหนีแฟนมาดูผีครับ มีใครจะบ้าอย่างผมบ้างเนี่ย
“พร้อมยังไอ้วาลย์” ไอ้กริชมันยืนยิ้มเยาะรอผมอยู่ เลยถลึงตาใส่มันโดยพยายามไม่มองไปตามพุ่มไม้หรือมุมตึกเลยครับ เดี๋ยวถอดใจวิ่งกลับซะตอนนี้ก็หมดกัน ไอ้เอที่ผมลากมาด้วยก็ใช่ว่าจะดีไปกว่าผมซักเท่าไร เผลอๆปอดแหกยิ่งกว่าผมอีก แค่เห็นผมทำท่าหลุกหลิกเสียความมั่นใจหน่อยเดียวมันก็หน้าถอดสีซะแล้ว
ผมพยักหน้าแล้วสูดอากาศเย็นๆเข้าปอดเรียกความมั่นใจให้ตัวเอง เตรียมเดินตามไอ้กริชไปยังภายในอาคารร้าง หากสายลมเย็นพัดผ่านหน้าไปวูบหนึ่งทำเอาผมและไอ้เอชะงัก
“ทำไมไม่ชวนพี่ขรรค์มาด้วยวะไอ้วาลย์” ไอ้เอถามผมหน้าตาเลิ่กลั่ก
“ชวนแล้ว แต่พี่เขาไม่ว่างว่ะ” ผมทำเสียงจิ๊จ๊ะคล้ายรำคาญท่าทางปอดแหกเกินเหตุของเพื่อน ผิดกับเพื่อนของไอ้กริชลิบลับที่ดูท่าทางสบายๆ แถมเห็นพวกมันแอบหัวเราะพวกผมด้วย
ผมจึงเชิดหน้าทำอกผายไหล่ผึ่งให้ดูน่าเชื่อถือ หากแท้ที่จริงแล้วกำลังปลุกปลอบใจตัวเอง
ผีไม่มีในโลกหรอก... เรากลัวความมืด...กลัวสิ่งที่มองไม่เห็น...คนเป็นๆน่ากลัวกว่าต่างหาก...
ผมย้ำบอกตัวเองขณะเดินตามไอ้กริชและเพื่อนเข้าไป ในมือมีไฟฉายคนละกระบอกส่องวูบวาบผ่านรั้วสังกะสีเก่าขึ้นสนิมที่กั้นพวกเราจากถนนสู่ตัวอาคาร ฝ่ามือผมสัมผัสได้ถึงความเย็นสะท้านถึงกระดูกกระเดี้ยวของประตูเหล็กขณะผลักตามกลุ่มข้างหน้า ลมเย็นปะทะใบหน้าอีกครั้งซ้ำยังแรงกว่าเดิมในขณะที่ใบไม้ข้างตัวไม่กระดิกซักใบ เมื่อมายืนตรงหน้าอาคารหลังทะมึน สองเท้าผมหยุดเดินทันทีและรู้สึกถึงแรงกระแทกจากด้านหลัง
“หยุดทำไมวะ” ไอ้เอบ่นเสียงพร่า ขณะที่ผมหันมองหน้ามัน เหมือนจะตัดสินใจได้จากลางสังหรณ์ที่แวบผ่านเข้ามาขณะก้าวผ่านรั้ว ถ้าไม่มีเสียงไอ้กริชดังขึ้นมาดับความคิดซะก่อน
“เฮ้ย! หยุดทำไมกัน หรือแค่นี้ก็ปอดแหกแล้วไอ้วาลย์ ถ้าไม่แน่จริงก็อย่ารับปากสิวะ จะได้ไม่ลำบากเพื่อนฝูง กลับไปก่อนก็ได้ ไว้กูเดินครบทุกชั้นแล้วพรุ่งนี้จะไปเล่าให้ฟังวะ” ท้ายประโยคไอ้กริชหัวเราะลงคอ ทำเอาผมคอแข็งอยากกระโดดงับหัวมันจริงๆ
ความคิดจะกลับเลยเป็นอันพับไป ตกหนักที่ไอ้เอเพื่อนยากจะต้องเข้าไปทัวร์ลองของกับผมจนได้ แต่โทษทีนะไอ้เอ ลูกผู้ชายฆ่าได้แต่หยามไม่ได้วะ
การมาลองของครั้งนี้มีข้อตกลงอีกข้อหนึ่งคือ ห้ามพกเครื่องรางของขลังติดตัวมาด้วยทุกชนิด ผมเลยหมดที่พึ่งทางใจไปโดยปริยาย สั่นเป็นเจ้าเข้าเป็นระยะๆสิน่ะ
“ไอ้วาลย์ กูอยากกลับว่ะ” ไอ้เอครางเมื่อมองตัวอาคารสูงประมาณหกชั้น สภาพขาดการดูแลรักษา ประตูหน้าต่างถูกงัดออกไปไม่มีเหลือ เก่าโทรมสมกับคำเล่าลือ กอปรกับมีต้นไทรใหญ่ทิ้งรากระโยงระยางขึ้นอยู่ไม่ห่าง และที่สำคัญมีผ้าสีผูกอยู่ด้วยยิ่งทำให้ดูขลังปนเปลี่ยววิเวกหนักขึ้นไปอีก ไม่อยากจะมองเข้าไปเลยครับ เพราะแค่มองก็เหมือนถูกไอดำมืดหลอนเข้าให้แล้ว
“มาพูดอะไรตอนนี้วะ กลับก็เสียหมาสิ” ผมดุไอ้เอพลางกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอ
ลำแสงจากไฟฉายสาดส่องให้เห็นสภาพภายในตัวอาคารรกร้าง ซึ่งสกปรกไปด้วยเศษขยะเศษใบไม้และหยักไย่ยุ่งเหยิงตามมุมตึก จากนั้นพวกผมจึงเดินไล่ไปตามซอกหลืบต่างๆ ซึ่งเคยเป็นโซนตรวจผู้ป่วยนอก กลิ่นอับชื้นโชยมาแตะจมูกจนเผลอกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัวก่อนจะค่อยๆพรางพรูออกมาแผ่วเบาพร้อมกันทั้งห้าคนโดยไม่ได้ตั้งใจซักนิด ทั้งหมดจึงหันมองหน้ากันเลิ่กลั่กแล้วยิ้มแบบเกร็งๆเก็บอาการใจตุ๊มๆต่อมๆไว้ภายใน
ผมเดินตามไอ้กริชซึ่งยังคงมีความมั่นใจเต็มเปี่ยมประดับบนใบหน้า ดูจากรอยยิ้มเยาะเย้ยที่มันส่งมาให้ผมเป็นระยะๆ ทั้งที่ใจผมเริ่มฝ่อไปทีละน้อยๆ เมื่อมองไปตามซอกหลืบต่างๆ กลัวครับ กลัวจะมีอะไรกระโจนออกมาบีบคอ แต่เพราะรอยยิ้มของไอ้กริชทำให้ผมยังคงรักษาความเป็นลูกผู้ชายไว้ได้
ก็ศักดิ์ศรีมันค้ำคอน่ะครับ
ความตื่นเต้นทำให้ผมเหงื่อแตกพลั่ก ร้อนยังกับอยู่ในตู้อบ ไอ้เอก็คงรู้สึกเหมือนผมเพราะเห็นมันยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดเหงื่อบ่อยๆ หรือไม่ก็เช็ดน้ำตาตัวเองก็ไม่รู้ พวกผมเดินสำรวจไปรอบๆซักพัก จู่ๆก็มีลมเย็นยะเยือกพัดผ่านพวกผมไปซะเฉยๆ ไอ้เอรีบเหลียวหลังมองไปยังต้นไม้นอกอาคารซึ่งไม่กระดิกเลยแม้แต่ใบเดียว ก่อนจะหันมองผมตาโต
“จะมองให้ตามันถลนออกมารึไงวะไอ้เอ อย่าคิดไปเองสิวะ เดินๆไป เดี๋ยวก็ได้กลับแล้ว” ผมปลอบแกมด่ามันไป และคิดในใจว่าจะรีบหลับหูหลับตาเดินให้ครบทุกชั้นตามสัญญาจะได้กลับเสียที เพราะขืนอยู่นาน จากที่ไม่มีอะไรมันก็จะมีเพราะจินตนาการอันกว้างไกลของผมเองนี่ล่ะ อะไรมันจะน่ากลัวไปกว่าความคิดของคนเราล่ะครับ เห็นเงาต้นตาลไหวก็แหกปากร้องบอกว่าเปรตไปซะก็เยอะ
“เดินเร็วๆสิวะไอ้กริช จะอยู่รอให้พ่อมึงมาจับเพราะคิดว่ามาเล่นยากันรึไงวะ” ผมรีบเอาเสียงเข้าข่ม หากมันก็ยิ้มกวนตีนมาให้ผมอีกจนได้
“แกกลัวล่ะสิ”
“แกสิกลัว ถึงได้รีบเดินนำหน้า แน่จริงต้องมาเดินตามหลังอย่างกูนี่” ได้ทีต้องเบ่งครับ ก็เดินตามหลังมันน่าหวาดเสียวกว่าเดินนำหน้านี่ครับ เพราะไม่รู้เมื่อไรจะมือไม่มีเจ้าของมาสะกิดหลัง ชักตายกันพอดี ไอ้กริชนิ่วหน้าแล้วหยุดรอให้ผมเดินมาทันมันพลางดันหลังไอ้เอให้รีบเดินนำขึ้นไป ก่อนจะยักคิ้วทำนองคนกล้าอยู่ตรงไหนก็เหมือนกัน จนผมหมั่นไส้มันตงิดๆ
พวกผมเดินสำรวจชั้นล่างจนทั่วก็ไม่มีอะไรให้น่าใจหายใจคว่ำเกิดขึ้น กำลังใจจึงมาอีกอักโข แล้วพยักหน้าชวนกันขึ้นไปสำรวจชั้นสองต่อ
เพียงแค่ก้าวเท้าเหยียบบันไดทางขึ้นเท่านั้นล่ะครับ เสียงคล้ายประตูหรือหน้าต่างกระแทกปิดดังปัง ทำเอาพวกผมนะจังงังไปโดยอัตโนมัติ ไอ้เอที่กำลังจะก้าวขึ้นบันไดค่อยๆชักขากลับแล้วมองหน้าเหมือนจะถามว่าเสียงอะไร แต่อยู่ด้วยกันใครจะตอบได้ล่ะครับ ได้แต่เงียบจนมันอดไม่ไหวเอ่ยออกมาก่อน
“กูกลัว” เสียงไอ้เอครางหมดแรงพลางยกมือขึ้นทาบอกตัวเอง ทำให้สีหน้าเจื่อนๆของเพื่อนไอ้กริชยิ้มออก เพราะมีคนปอดแหกกว่า ก่อนแกล้งผลักไหล่ไอ้เอคนละทีสองที
“ขี้ขึ้นหัวยังวะ ลมมันพัด ประตูหน้าต่างเลยตีกับกำแพงแค่นี้ก็ปอดแหกไปได้” เสียงพวกมันล้อเลียนไอ้เอดังสะท้อนไปมาเป็นทอดๆ แล้วจึงลากไอ้เอที่ยังขาแข็งขึ้นไปยังชั้นสองด้วยความคึกคะนอง
*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
-
หากสิ่งแรกที่ตอนรับพวกเราและทำให้เสียงหัวเราะค่อยๆเงียบลงคือกลิ่นคล้ายคนจุดธูปเทียนลืมดับลอยมาปะทะจมูก แล้วจางหายไปในเวลาอันรวดเร็ว เล่นเอาไอ้เอเข่าอ่อนจนต้องเกาะเพื่อนไอ้กริชไว้แน่น สลัดเท่าไรก็ไม่ยอมปล่อย
“เดี๋ยวก็ท้องได้หรอกไอ้เอ” เพื่อนไอ้กริชพยายามงัดไอ้เอออกจากเอว
“เชี่ย...พวกแกไม่ได้กลิ่นเหรอวะ กูว่ากลับกันเถอะนะ”
“แกกลับก็เป็นลูกหมาล่ะ”
“เออ กูยอม” ไอ้เอตอบแบบไม่ต้องคิด ทำเอาผมเสียหน้าไปด้วย แกไม่คิดจะรักษาหน้าเพื่อนไว้บ้างเหรอ แล้วไอ้เอก็หันมาพยักหน้าชวนผมกลับด้วยน้ำตาคลอเบ้าน่าสงสาร ความคิดแวบหนึ่งแล่นเข้ามาในสมองจนใจลิงโลดเลยครับพี่น้อง ได้ข้ออ้างกลับแบบไม่เสียหน้าแล้วครับ แล้วจะอยู่ทำไมให้จิตตก กำลังจะหลุดปากอยู่แล้วเชียว ถ้าไอ้กริชไม่ปากไวเกินมนุษย์ขัดขึ้นมาซะก่อน หรือเป็นเพราะผมซ่อนใบหน้าเริงร่าไว้ไม่มิดก็ไม่รู้
“ไอ้เอ แกจะกลับก็กลับไปคนเดียวเลย กูพนันกับไอ้วาลย์ไว้ มันไม่กลับไปกับแกหรอก”
อีกแล้ว! ไอ้ตัวขัดแข้งขัดขา! ผมร้องประท้วงมันในใจ หากใบหน้ายังคงรักษาท่าทีไว้แนบเนียนฝืนพยักหน้าเออออกับมันไป
ไอ้เอหน้าเสียเลยครับ มันสั่นหน้าไม่ยอมกลับไปคนเดียว ไอ้กริชเลยดึงแขนผมลากให้เดินต่อ ทิ้งไอ้เอไว้ข้างหลังไม่ถึงสิบวินาทีมันก็แหกปากร้องเสียงหลงวิ่งตามมาติดๆ เข้ามาแทรกอยู่ตรงกลาง
“รอกูด้วย!” สุดท้ายมันก็ต้องไปกับพวกผม น่าสงสารมันเหมือนกัน เนื้อไม่ได้กินหนังไม่ได้รองนั่งเอากระดูกมาแขวนคอ
ลำแสงจากไฟฉายส่องสว่างให้มองเห็นในวงจำกัด บริเวณรอบตัวจึงมืดสนิทและเงียบสงบ ได้ยินกระทั่งเสียงลมหายใจ ความจริงออกมาชานเมืองแบบนี้น่าจะได้ยินเสียงจิ้งหรีดเรไรร้องบ้างแต่นี่เงียบฉี่ สายลมเย็นก็เริ่มพัดผ่านผิวกายอีกครั้ง หากคราวนี้ไม่ได้มาแต่ความเย็นยะเยือกชวนน่าขนลุกขนพองเท่านั้น ยังมีเสียงหอนของสุนัขในระแวกใกล้เคียงดังระงมไปทั่ว แถมมันยังหอนอย่างโหยหวนรับช่วงกันเป็นทอดๆ จนอยากวิ่งไปเตะปากมันเสียทุกตัว โทษฐานทำให้ขวัญหนีดีฝ่อ
ผมรู้สึกขนลุกหนาวสันหลังวาบขึ้นมาซะเฉยๆ จึงรีบกวาดไฟฉายไปตามมุมต่างๆอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่มีอะไรผิดปกติ เลยรีบเดินไปรอบๆชั้นด้วยความรวดเร็วโดยไม่มีใครพูดอะไรออกมาจนดูตึงเครียดน่าอึดอัด และพอจะก้าวขึ้นบันไดไปชั้นสาม มันมาอีกแล้วครับ เสียงครางแผ่วๆของไอ้เอทำเอาทุกคนในกลุ่มใจหาย
“เดี๋ยวกูถีบให้เลย จะพูดอะไรก็พูดมา ครางหาพระแสงทำไมวะ กูไม่ได้ยิน” ไอ้กริชบ่นหัวเสีย สงสัยมันคงเริ่มจิตตกบ้างแล้วมั้งครับ ผมนึกกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ
“ก็กูกลัวนี่ แล้วก่อนขึ้นมามันมีเสียงลมพัดจนหน้าต่างดังใช่มั้ยล่ะ แต่กูมองแล้วมองอีกก็หาหน้าต่างซักบานไม่เจออย่างที่พูดเลย”
เงียบครับ งานนี้พวกผมเงียบแล้วหันมองไปด้านหลัง พยายามกวาดตาส่องไฟฉายหาประตูหรือหน้าต่างซักบาน เผื่อไอ้เอมันจะมองข้ามไป แต่ไม่มีครับ ทุกคนเลยเงียบอีกรอบและหันไปมองหน้าไอ้กริชเป็นตาเดียว มันคงรู้สึกตัวเลยถลึงตามองตอบ
“อาจเป็นชั้นอื่นก็ได้ กูเคยมาซะที่ไหนล่ะ” ว่าแล้วมันก็ถือโอกาสจับมือผมจูงเดินนำหน้าไปยังอีกชั้น
คือถ้าเป็นเวลาปกติผมคงสะบัดมือมันทิ้งแล้วครับ แฟนผมขี้หึงวายร้ายออกปานนั้นเลยต้องระวังตัวกันนิดหนึ่ง แต่เวลานี้มันไม่ปกติครับ ความตั้งใจอันน่านับถือนั้นจำเป็นต้องพับเก็บไปก่อน เพื่อรักษาใจตัวเองก่อนจะหัวใจวายตาย ไม่ได้เห็นหน้าสุดที่รัก เขาคงเข้าใจความจำเป็นในครั้งนี้ครับ
ขึ้นมาบนชั้นสาม สิ่งแรกที่พวกผมเห็นคือประตูโทรมๆจะหลุดมิหลุดแหล่ออกจากวงกบ ใจมาเป็นกอง ไอ้ประตูต้นเหตุอยู่ตรงนี้เอง พวกผมหันมองไอ้เอแล้วยิ้มให้มัน หากรอยยิ้มนั้นชะงักค้างแล้วค่อยๆหุบลง ยกมือขึ้นปิดจมูกแทนเมื่อเข้าใกล้ประตูบานนั้น
กลิ่นสาบสางเหมือนมีตัวอะไรเน่าตายบนนี้ทวีความรุนแรงจนผมแทบสำลัก กระเถิบตัวเข้าใกล้ไอ้กริชมากขึ้น และมันเองก็คงปอดๆเหมือนกันถึงได้โอบเอวผมเข้าไปใกล้ๆเช่นกัน ไอ้กริชหันมองหน้าผม ใบหน้ามันแสดงออกถึงความไม่แน่ใจในบางอย่างจนหัวคิ้วชิดติดกัน ผมได้แต่เกาะแขนมันไว้แน่น นึกแช่งชักหักกระดูกมันในใจ
แกอย่ามาทำปอดแหกตอนนี้นะโว้ย มาครึ่งทางแล้ว ขืนคนนำมาไปซะก่อนที่เหลือไม่ชักน้ำลายฟูมปากเหรอวะ
เหมือนมันจะรู้ครับ เลยเดินตรงไปยังประตูพร้อมกับลากผมไปด้วยทั้งๆที่ผมพยายามจิกปลายเท้ากับพื้นจนเจ็บ แล้วมันก็หันหน้ามามองผมอีกเมื่อถึงหน้าประตูชั่วอึดใจหนึ่ง ก่อนจะผลักประตูพังๆเปิดเข้าไปภายใน ไม่ให้ผมได้ทำใจก่อนเลย
กลัวสิครับ แต่ดันโง่ลืมหลับตา มองไปตามลำแสงขของไฟฉายจนไปกระทบกับดวงตาคู่สีเขียวเรืองรอง จุกเลยครับ เหมือนมีอะไรในท้องตีขึ้นจุกคอหอย ด้วยกลิ่นสาบคละคลุ้งไปทั่วห้องพร้อมเสียงแหกปากของไอ้เอขณะกระโดดขี่เอวเพื่อนไอ้กริช ผมเองก็ไม่ต่างจากมันหรอกครับ เต็มๆตาแบบนี้ก็รีบหลับตาปี๋กอดไอ้กริชคนน่าหมั่นไส้ไว้แน่น
ตอนนี้ผมเกิดรักมันขึ้นมากะทันหันครับ
ผมรู้สึกถึงลมเย็นพัดรอบๆตัวเริ่มนิ่งสงบพร้อมกับเสียงหัวเราะลงคอใกล้ใบหูตัวเอง ก็ยิ่งหลับตาซุกหน้ากับอกไอ้กริชไม่คิดชีวิต กระทั่งรับรู้ถึงไออุ่นของลมหายใจถึงเริ่มเอะใจ
ผีที่ไหนมีไออุ่น! กว่าจะรู้ตัวเสียงหัวเราะของไอ้กริชก็ดังเต็มสองรูหู
“กลัวขนาดนี้เชียวเหรอวะ โน้น...ดูให้ดีๆสิ หนูวิ่งกันให้พล่าน”
ผมผงกศีรษะออกมาดูบริเวณที่ไฟฉายส่องเป็นวง ก็พบซากสัตว์ปีกตัวเขื่องนอนตายมีหนอนตัวเป้งอาศัยในร่างคลานกันหยุบหยับ และแววตาสีเขียวที่ผมเห็นก็คือดวงตาของหนูตัวเท่าแมวซุกตัวอยู่มุมห้อง หาจังหวะหลบหนีจากผู้บุกรุก ผมสูดลมหายใจลึกเหมือนคนขาดอากาศมานาน แต่ก็ต้องเบ้หน้าเพราะลืมตัวว่ามีซากเน่าอยู่ภายในห้อง ก็เล่นเอาแทบสำลัก
“แกจะไปต่อไหวมั้ยวะไอ้วาลย์ ถ้าไม่ไหวพอแค่นี้ก็ได้นะโว้ย กูไม่เอาไปพูดต่อหรอก”
โอกาสหลุดรอดจากการสติแตกที่มันหยิบยื่นมาให้ช่างหอมหวานยั่วยวนใจจนผมแทบกระโดดคว้า แต่จะต้องแลกกับการถูกตราหน้าว่าไอ้ขี้ขลาดไปชั่วชีวิต ทำให้ผมเชิดหน้าแต่ไม่ปล่อยมือจากแขนมัน
“ไหวเว้ย แกไม่ไหวก็กลับไปสิ” พูดไปตาก็มองไปรอบๆอย่างหวาดๆ ได้ยินเสียงไอ้กริชถอนหายใจหนัก ไม่รู้ว่าเพราะความหัวแข็งของผมหรือเพราะผมทำให้มันหมดโอกาสกลับไปพร้อมศักดิ์ศรีทั้งที่ฉี่แทบราดก็ไม่รู้
พวกผมออกเดินสำรวจต่อทั้งที่ไอ้เอหน้าแทบไม่มีสีเลือด ขนาดออกมาไกลจากห้องนั้นแล้วแต่กลิ่นเหม็นสาบกลับไม่จางหายคล้ายมีซากเน่ามาจ่ออยู่ปลายจมูกยังไงยังงั้น ความรู้สึกเย็นสันหลังวาบเกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อผมเดินผ่านเสาสี่เหลี่ยมต้นใหญ่ต้นหนึ่งตามแนวคานห่างเป็นระยะๆ ความมือไวจึงส่องไฟฉายดู เห็นคราบสีสนิมเหล็กเปื้อนเป็นหย่อมใหญ่อยู่ระดับศีรษะแล้วหยดเป็นทางถึงตีนเสา คล้ายมีน้ำอะไรซักอย่างสาดโครมมาที่ต้นเสา ทั้งที่เป็นเสากลางตึกแท้ๆ ก่อนจะสาดไฟไปยังเสาต้นถัดไปก็ไม่เห็นความผิดปกติเหมือนไอ้เสาข้างตัวตอนนี้! ผมกระชับมือเกาะแขนไอ้กริชแน่นจนมันบ่นว่าผมจับเอวมันแรงแถมหยิกมันทำไมไม่รู้
“จะกอดก็กอด แต่ช่วยอย่าหยิกจะได้มั้ย กูเจ็บนะไอ้วาลย์” ไอ้กริชถลึงตาพราวระยับใส่ผม ในขณะที่ผมค่อยๆก้มมองมือตัวเองยังเกาะอยู่บนต้นแขนของมันทั้งสองข้างอยู่เลย แล้วจะเอามือที่ไหนไปจับไปหยิกเอวมันอีก
ไอ้กริชมองตามสายตาผมมาอยู่ที่มือ ผมเห็นตามันโปนจนแทบถลนออกมาจากเบ้า เหลือบมองขึ้นไปก็เห็นผมมันเริ่มชี้โด่ชี้เด่ไปคนละทิศคนละทาง แล้วหันมองเพื่อนข้างหลังซึ่งกอดกันกลมอยู่สามคน ไม่มีใครยื่นมือมาจับเอวมันเลยซักคน เท่านั้นล่ะ!
ปัง!
เสียงประตูตีกับกำแพงอีกครั้งทำเอาพวกผมสติหลุดแหกปากร้องกันสุดเสียง เพรากลิ่นสาบสางมันเริ่มอบอวลรอบตัวเหมือนกำลังห้อมล้อมพวกผมอยู่ยังไงยังงั้น ทั้งแสงจากไฟฉายที่สาดส่องกันวุ่นวายไม่รู้ทิศรู้ทางกลับไปกระทบกับเงายาวยืด ทั้งที่ไม่มีไฟจากตรงไหนส่องให้เกิดเงา แต่มันก็เกิด! พร้อมกับเงาคล้ายร่างคนนั้นค่อยๆเคลื่อนเข้ามาใกล้และยกมือยาวผิดมนุษย์มนาออกมาจากมุมตึก
เสียงไอ้เอหวีดร้องเป็นคนแรกแล้วใส่เกียร์หมาสะบัดเพื่อนข้างๆวิ่งหนีลงบันไดไปคนเดียว ทั้งที่ก่อนหน้านี้มันไม่กล้ากลับไปคนเดียวเสียด้วยซ้ำ ตามด้วยเพื่อนไอ้กริชหันหลังวิ่งหัวตั้งไปแบบไม่คิดชีวิต ถึงหกล้มหกลุกก็คลานจนตกบันไดไปด้วยกันติดๆ ทิ้งผมและไอ้กริชไว้เหมือนคนไม่รู้จักกันซะงั้น
ไอ้กริชปาไฟฉายในมือใส่เงาทะมึนนั้นอย่างบ้าคลั่งพลางบีบไหล่ผมจนเจ็บขณะหันหลังวิ่งตามเพื่อนไปโดยไม่ลืมลากผมไปด้วย ดูมันก็สติแตกพอกับผมนั่นล่ะ เพราะใบหน้าของมันตอนนี้ไม่หลงเหลือความมั่นใจเลยซักนิด ปากมันสั่นน้อยๆหัวคิ้วย่นชนกัน มือมันก็เย็นเฉียบกว่าน้ำในตู้เย็นซะอีก จนผมคิดว่าตายแน่คราวนี้
และผมยังคงฉลาดน้อยหันกลับไปมองข้างหลัง ใจผมแทบหลุดออกจากตัวพร้อมสะดุดลมหายใจตัวเองจนตาเหลือก เมื่อเห็นเงานั้นเคลื่อนเข้ามาใกล้หากไม่กี่เมตร ผมรีบตีแขนไอ้กริช
“เร็วๆ วิ่งเร็ว!” มันก็วิ่งโดยไม่ถามอะไรผมซักคำ แถมกระชับเอวผมแน่นจนเหมือนเอาผมเข้าเอวหนีบวิ่งหนีไปด้วยกัน ถ้าผมไม่สะดุดขาตัวเองล้มลงไปซะก่อน พามันหัวคะมำไปด้วย
เจ็บครับ แต่ไม่สนใจว่าจะได้แผลตรงไหน เพราะตรงที่ผมล้มลงไปมีกองผ้าขมวดยาวคล้ายห่อคนไว้ทั้งคน ส่งกลิ่นเหม็นเน่าจนผมตัวแข็งไปทั้งตัว ไอ้กริชหน้าขาวซีดท่ามกลางความมืดสลัวซึ่งมีแค่ไฟฉายกระบอกเล็กในมือผมที่กระเดนหลุดมือกลิ้งไปอีกด้านหนึ่งให้แสงสว่าง มันลากผมที่ตัวแข็งอยู่ใกล้กองผ้าไปกอดไว้แน่น ในขณะที่เงาดำสยองเกล้านั้นเคลื่อนเข้ามาใกล้
ผมหลับตาแน่นกรีดร้องด้วยสติสตังหลุดลอย น้ำหูน้ำตาเล็ดไม่สนใจว่าใครจะพูดอะไรแล้วครับตอนนี้ ในวงแขนของไอ้กริชผมรู้สึกว่ามันหยิบสิ่งของข้างตัวขว้างปาไปยังเงาตรงหน้า
มันคิดจะสู้กับผีรึไงวะ
“เฮ้ย!”
เสียงร้องตกใจที่ไม่ได้มาจากปากผมและปากไอ้กริชทำเอาผมสะดุ้งโหยง ด้วยน้ำเสียงนั้นคุ้นหู
“วาลย์!” เสียงทุ้มตะโกนออกมาอย่างหัวเสียเรียกสติผมกลับมาได้ทันที ทั้งผมทั้งไอ้กริชเบิกตามองร่างสูงใส่เสื้อสีขาวเดินเข้ามาใกล้พร้อมสาดไฟฉายใส่หน้าจนพวกผมต้องหยีตาสู้แสง
“เป็นอะไร ร้องเสียงหลงกันเลย บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่ามาๆ แล้วหนีมาทำไม พูดอะไรไม่เชื่อกันเลยรึไง”
เสียงดุแกมบ่นยาวยืดหากเป็นปกติผมคงเถียงสู้ไปแล้ว แต่ตอนนี้มันไม่ต่างอะไรกับเสียงสวรรค์เลยครับ เพราะไม่ใช่ผีสางที่ไหนแต่เป็นคนรักของผมเอง ในที่สุดพี่ขรรค์สุดที่รักของผมก็มา ผมดีใจสุดๆแม้จะถูกกระชากออกจากอ้อมแขนของไอ้กริช แต่ผมไม่สนใจ ต่อให้เจ็บกว่านี้ก็ยอม ผมรีบคว้าคอแฟนหนุ่มไว้ทันทีแล้วเกาะแน่นเป็นลูกลิง
“พี่ขรรค์ๆช่วยด้วย ที่นี่มีผีอะ วาลย์กลัว พาวาลย์ออกไปที” ไม่รู้เป็นอะไรพอได้ซุกอกพี่ขรรค์ก็รู้สึกอุ่นใจขึ้นมาทันที
“ผีอะไร? ไม่มีหรอกวาลย์ มันมืด คิดกันไปเองทั้งนั้น”
“ไม่นะ เมื่อกี้วาลย์เห็นผี เป็นเงาดำๆ มันยื่นมือมาหาด้วย วาลย์กลัว ไม่ไหวแล้ว รีบพาวาลย์ออกไปเถอะ” ผมเขย่าไหล่คนรักแรงๆ พร้อมกับปล่อยโฮออกมาอย่างไม่รู้ตัว แฟนผมถอนหายใจก่อนช้อนตัวผมขึ้นอุ้มเหมือนอุ้มเจ้าสาวเข้าหอ แล้วนิ่วหน้าคล้ายหนักใจ
“เงาพี่รึเปล่า เพราะพี่เดินตามเสียงเราขึ้นมา แต่คงขึ้นมาคนละฝั่งบันไดกัน”
ผมไม่ตอบเอาแต่ส่ายหน้ากับบ่าคนรักอย่างเดียว
“ดี กลัวซะบ้าง จะได้เข็ด ไม่ทำอะไรไม่เข้าท่าแบบนี้อีก เข็ดรึยังล่ะ”
คำพูดของคนรักเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา ผมไม่สนใจจะฟังหรอก ตอนนี้ขอแค่พาผมออกไปจากที่นี่จะว่าอะไรก็ว่ามาเหอะ โดยไม่ได้หันไปมองสภาพไอ้กริชเลยว่าเป็นยังไงบ้าง ผมมันจะหงอก ฉี่มันจะราดก็ช่างหัวมัน
ผมร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยนแม้จะรู้สึกโล่งใจบ้างแล้วก็ตาม เมื่อถูกพาลงมาชั้นล่างสุดและกำลังจะพ้นออกจากตัวอาคาร ผมรู้สึกว่าคนรักของผมเอี่ยวตัวไปด้านหลัง ขมุบขมิบอะไรบางอย่างที่ฟังไม่รู้เรื่องคล้ายคุยกับใครซักคน แล้วหันกลับมาพูดกับพวกไอ้กริช ก่อนจะแยกย้ายรีบพาผมขึ้นรถขับจากไปอย่างที่ผมต้องการเป็นที่สุด
เมื่ออยู่ในรถ พี่ขรรค์ปรับเบาะนั่งให้เอนลงพลางยิ้มใจดีแล้วปิดตาผมอย่างอ่อนโยน คล้ายจะบอกให้ผมพักผ่อนไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว และผมก็ไม่ขัดศรัทธา หลับตาลงผ่อนลมหายใจคลายความตึงเครียดอย่างว่าง่าย โดยไม่ได้รู้เลยว่า กระจกมองหลังได้สะท้อนเงาตนหนึ่งอย่างชัดเจน และคนรักของผมก็ตั้งใจจะปิดบังมันไว้!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ถ้ามากวนพวกเราอีก คราวหน้าไม่เกรงใจหมอแล้วนะ!”
จบตอน
ขอบคุณทุกคอมเมนท์ล่วงหน้าค่ะ หลอนกันมั้ย เเต่เรื่องนี้เราว่าเป็นเเนว comedy นะเเต่เเบบผีๆน่ะจ้า รับรองสนุกเเน่นอน
ตามอ่านเรื่องอื่นๆของพี่sakeได้นะคะ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14766.0
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=11513.0
เจอกันวันจันทร์
-
หึๆๆๆแฟนน้องเขาเล่นของเหรอ คุยกะผีก้ได้
-
เง้อออออ น่ากลัวอ่ะ
-
น้องวาลย์กลัวผี แต่ก็ยังไปหาผีอีกนะ ห้าห้า
หนุกอะค่ะ ชอบพี่ขรรค์ (มาแว๊บเดียวก็ชอบ)
ขอบคุณนะคะ
:-[ตอนนี้ต้อนรับฮัลโลวีน(ปีที่แล้ว) แล้วตอนต่อไปจะต้อนรับเทศกาลอะไรอะคะ
-
อ๊าย ชอบๆแนวผีๆเนี่ย ตื่นเต้นดีแท้
มาให้กำลังใจคนโพสนะคะ แล้วจะตามอ่านเรื่อยๆ
-
ศุกร์สิบสาม..ก็วันนี้น่ะสิ!!! :a5:
แต่ก็น่ารักดีค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
ผีกลัวพี่ขรรค์หรอคะ?
พี่แกเทพมาจากไหนน่อ
-
ท่าทางวาลย์ออกโกะ ๆ เหมือนกันนะ
กลัวแสนกลัวแต่ก็ไม่ยอมเสียฟอร์มนะ
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
หมาเพิ่งหอนไป เมื่อตะกี๊ :sad5:
น้องวาลย์ อย่าไปทำแบบนั้นอีกนะ
พี่ขรรค์ เป็นหมอ หมอผีรึเปล่านะ
-
อ่านแล้วลุ้นกับวาลย์ แต่อยู่ในอารมณ์เดียวกับเอ
พี่ขรรค์เเปิดตัวได้ใจมาก
สนุกค่ะ
-
พี่ขรรค์ มีวิชาอาคมสะกดผีด้วยอ่ะ
-
ผี! มีจริง
-
อ่านแล้วกลัวพี่ขรรค์ มากกว่ากลัวผีอีกนะนั้น
-
ดีนะ ที่อ่านตอนกลางวัน ไม่งั้นฉี่เล็ดแน่
-
ถ้ามากวนพวกเราอีก คราวหน้าไม่เกรงใจหมอแล้วนะ!
:laugh:
พี่ขรรค์โคตรแน่
-
แปะก่อนค่อยอ่าน 555
-
:a5:มองไปก็ยังไม่เห็นตอนต่อไปเลย
-
หลอนแบบฮาๆ
น้องวาลย์น่าร้ากกกกกก
พี่ขรรค์เท่อะ
:L2:
-
หงะ หนังผีอ้ะ กลัวก็กลัว แต่ก็อยากอ่าน กร้ากกกกกกกกกกกกกส์
-
สนุกดี เปลี่ยนบรรยากาศกันมั่งเฮอะ 555
-
บรื๋อ
หลอนอ่ะ
o22
-
อ่านไปเสียวไป อิอิ
-
ทำไม ทำไมต้องเป็นในโรงพยาบาลด้วยอ่า
แล้เค้าจะกล้าไปทำงานไหมเนี่ย :sad5: :sad3:
น่ากลัว ดีนะที่ยังไม่มืดมาก
ถึงจะหลอนแต่ก็ชอบอ่ะ รออ่านตอนต่อๆไปอยู่น๊า
-
:m31: คิดถึงคนเขียนแล้วนะ
-
Gift
“หนาว”
ผมมองท้องฟ้าแล้วบ่นกับตัวเองเพราะปีนี้กรุงเทพหนาวนานกว่าทุกปีที่ผ่านมา โลกมันชักแปรปรวนขึ้นทุกวัน หนาวอยู่ดีๆฝนก็ตกซะงั้น ไอ้ผมมันก็คนกระหม่อมบางขี้หนาวเลยน้ำมูกยืดต้อนรับปีใหม่ แถมไอ้พี่ขรรค์ก็ใจดำปล่อยให้แฟนทั้งคนโหนรถเมล์ไปมหาลัยเองได้ลงคอ
คนป่วยนะคนป่วย! ผมสบถในใจยืนหน้านิ่วคิ้วขมวดรอรถเมล์ จะว่าไปเมื่อก่อนก็โหนรถเมล์ไปมหาลัยอยู่ทุกวันไม่เคยจะเป็นจะตาย แต่เดี๋ยวนี้หงุดหงิดครับ ก็พี่ขรรค์นั่นล่ะทำผมเสียนิสัย กอปรกับบ้านผมเป็นทางผ่านไปมหาลัย พี่แกเลยอาสามารับมาส่งจนผมเคยตัว แต่ผมก็ไม่ได้งี่เง่าถ้าวันไหนไม่มารับ ด้วยเขาก็ต้องมีธุระปะปังส่วนตัว แต่ที่หงุดหงิดอยู่นี่เพราะพักนี้พี่ขรรค์หายตัวไปบ่อยๆติดต่อได้บ้างไม่ได้บ้าง ถามก็บอกว่าต้องช่วยที่บ้านทำงาน ผมก็ไม่ได้อยากทำตัวงี่เง่าพูดไม่รู้เรื่องหรอกนะครับ แต่เพราะคราวนี้หายไปสามวันสามคืน เลยขอโมโหหน่อยเถอะ
หึ!อยากรู้นักว่าที่บ้านทำกิจการอะไร จะปีหม่งปีใหม่แล้วไม่หยุดพักผ่อนกันรึไง
ผมเม้นปากเข้าหากันเมื่อเห็นรถเมล์สายที่จะไปลิบๆ จำไว้เลย! เพราะน้อยใจเลยบ่นคนไม่เห็นตัวไปตามเรื่องตามราวเตรียมตัวขึ้นรถเมล์ หากไม่เห็นรถเก๋งสีเงินคันคุ้นตาวิ่งแซงรถเมล์เข้ามาจอดเทียบท่าและลดกระจกลง
“พี่มารับ ขึ้นมาสิวาลย์”
“...พี่ขรรค์” อาการดีใจจนออกนอกหน้าทำให้ผมต้องปรามตัวเอง เราโกรธอยู่ๆ อะไรฟระ แค่เห็นหน้าไอ้ที่เคืองๆอยู่แทบจะปลิวหาย ใจอ่อนเกินไปแล้วไอ้วาลย์ ว่าแล้วผมก็ทำคอแข็งเชิดหน้าแสร้งไม่สนใจ
หางตาผมแอบเห็นพี่ขรรค์หน้าสลดลง ทิฐิที่มีอยู่น้อยนิดก็พังทลายไม่เหลือเศษซาก แต่ไอ้ครั้นจะหายงอนกันง่ายๆก็เสียเชิง เลยยืนนิ่งเงียบให้อีกฝ่ายง้อ และพี่ขรรค์ก็ไม่ปล่อยให้ผมยืนเอ๋ออยู่นานนัก
“วาลย์ ขึ้นมาก่อนเถอะ แล้วค่อยๆคุยกันนะ” พี่ขรรค์มองผมด้วยสายตาลุแก่โทษ “วาลย์...” น้ำเสียงทุ้มนุ่มแบบที่ผมชอบเอ่ยง้องอน ผมเลยก้มตัวเข้าไปนั่งในรถพร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่ นี่ถ้าพี่เขาไม่ง้อทำไงเนี่ย แต่เสียงถอนหายใจของผมกลับทำให้พี่ขรรค์เข้าใจผิด คิดว่าผมโกรธมากมาย พอรถออกตัวได้ก็รีบละมือจากคันเกียร์ออโต้มากุมมือผมแล้วบีบเบาๆทันที
“พี่ขอโทษนะวาลย์ ที่บ้านพี่ช่วงนี้งานยุ่งจริงๆ”
“วาลย์ก็ไม่ได้ว่าอะไร ที่บ้านพี่มีกิจการใหญ่โตนี่ครับ” น่าน...ประชดเข้าไปให้มันขาดใจตายกันข้างหนึ่งเลย “แค่โทรบอกกันบ้างไม่ใช่เงียบหายจนผมเกือบลืมว่ามีแฟนกับเขาอยู่เหมือนกัน” อันนี้ย้ำให้จำ กันลืมครับ
“วาลย์...” น้ำเสียงครางอ่อนใจทำให้ผมรู้สึกสะใจพิลึก “วาลย์ พี่จะพยายาม...พยายามให้ดีกว่านี้” ไม่มีประชดกลับมาซักคำพร้อมกับมือใหญ่หากเรียวสวยบีบกระชับมือผมแน่น และนั่นก็ทำให้ผมพยักหน้ารับ คลายใบหน้าบูดบึ้งที่ต้องแสร้งทำแทบตาย
“ครับ” ไม่รู้ว่าผมยอมรับง่ายไปหรือเปล่า พี่ขรรค์จึงเหลือบมองคล้ายไม่แน่ใจ
“เหงาเหรอวาลย์”
“เปล่าซักหน่อย เพื่อนออกเยอะแยะ”
“เยอะมันก็ดีอยู่หรอก แต่อย่าพากันไปเล่นพิเรนทร์ๆกันอีกเลย พี่เป็นห่วงนะ”
“ครับ” ผมตอบยานคางด้วยไม่อยากฟังพี่ขรรค์บ่นเรื่องทัวร์ลองของคราวก่อนอีก “แต่ถึงจะเล่นแผลงๆยังไงไอ้กริชมันก็ไม่ทิ้งวาลย์หรอก ปากดีไปงั้นล่ะ”
ไม่รู้พี่ขรรค์คิดอะไรอยู่ ดวงตาถึงได้ดูดุ๊ดุ
“เจ้านั่นน่ะเหรอ” พี่ขรรค์เม้นปากสวยๆของตัวเองครู่หนึ่งแล้วคลายออก “เมื่อก่อนเห็นไม่ค่อยชอบหน้า สนิทกันแล้วเหรอ”
“เปล่า ก็ยังไม่ชอบหน้ามันเหมือนเดิมล่ะ”
“แต่ก็เห็นไปไหนด้วยกันบ่อยๆ”
“ก็มันชวน”
“ก็ไป?”
“อืม ถึงมันจะปากหมาไปหน่อยแต่ก็เพื่อนเยอะ เลยสนุกดีจนลืมนึกถึงหน้ามันทุกทีล่ะ”
ผมเล่าไปหัวเราะไปไม่ได้สังเกตว่าพี่ขรรค์เงียบลง “นี่เห็นว่าจะชวนกันไปทะเลซักวันสองวัน วาลย์ก็ว่าจะไปอยู่”
“ค้างคืนเลยเหรอ”
“อืม ไปทั้งทีก็ต้องค้างคืนสิ จะได้ก๊งเหล้าให้ฉ่ำปอด พี่ขรรค์จะไปด้วยกันมั้ยล่ะ”
“วันไหนล่ะ ถ้าไม่ติดอะไรพี่ก็ไปด้วย”
“ยังไม่ได้กำหนดหรอก”
พี่ขรรค์พยักหน้าแต่หัวคิ้วขมวดแทบชนกัน หรือจริงๆแล้วไม่อยากไปแต่ขัดไม่ได้หรือเปล่า ผมนึกแหยงเวลาพี่แกไม่สบอารมณ์ ตาแกงี้ดุยังกะเสือเลยรีบออกตัว
“ถ้าพี่ไม่สะดวก วาลย์ไปคนเดียวได้ เพื่อนกันทั้งนั้น” ขณะที่พูดอย่างเกรงใจออกไปก็รู้สึกถึงกระแสไฟฟ้าปลาบแปลบจากร่างสูงข้างๆ ทำให้ผมถึงกับขนลุกขนพอง แม้จะไม่ค่อยเข้าใจก็ตาม
“เอาเถอะ ไว้ถ้าพี่ไปด้วยไม่ได้ พี่ก็ไม่ปล่อยให้เราไปลำพังหรอก”
คำพูดเหมือนเป็นห่วงแต่ทำเอาผมหน้ากระตุก เห็นเป็นเด็กสามขวบไปได้ ผมบ่นในใจพลางแอบเหล่มองคนรัก
จะพูดไปที่ได้เจอพี่ขรรค์ก็เพราะรู้จักกับไอ้กริชที่เรียนห้องเดียวกันชวนไปดูบาสเก็ตบอล แล้วเพราะเชียร์กันคนละข้างเลยได้พนันขันต่อกับมัน งานนี้ผมชนะได้ตังค์มันมากินหนมหลายพันเลยเผื่อแผ่ซื้อน้ำซื้อขนมไปขอบคุณนักกีฬาที่ไม่ได้รู้อิโหน่อิเหน่ แต่ก็รับของกินกันหน้าชื่นตาบาน ส่วนพี่ขรรค์ก็มาเชียร์เพื่อนเขาที่เป็นนักกีฬาเลยได้รู้จักกัน และเลยเถิดมาถึงป่านนี้ล่ะ
“ไงก็ได้ครับ แต่เย็นนี้กลับด้วยกันมั้ย จะได้แวะกินข้าวที่บ้าน แม่บอกว่าจะทำหมูทอดกระเทียมพริกไทยของโปรดพี่ด้วย”
“เอาสิ เรียนเสร็จแล้วโทรหานะ เดี๋ยวพี่ออกมารับ วันนี้พี่เลิกก่อน”
“ครับ” ผมรับคำพอดีกับที่ถึงมหาวิทยาลัย
“หายโกรธพี่แล้วนะ” พี่ขรรค์ยิ้มกว้างเมื่อจอดรถบนตึกจอดรถเสร็จเรียบร้อย
“ไม่ได้โกรธซะหน่อย” ผมแสร้งเมินหน้าหนี ก็ไม่ได้โกรธจริงๆนี่ แค่งอนเฉยๆ
“งั้น...” เสียงเงียบหายไปพร้อมกับเงาร่างสูงเข้ามาใกล้จนต้องหันกลับไปมองฝั่งคนขับ สัมผัสอุ่นๆบริเวณแก้มทำเอาผมหน้าร้อน เขินครับ แม้จะคบกันมาได้พักใหญ่แต่ก็ยังไม่ได้เกินเลยไปถึงขั้นร่วมเตียง กอดๆหอมๆกันอยู่แค่นี้ล่ะครับ ไม่ได้จะเล่นตัวแต่ไม่อยากใจเร็วด่วนได้ และพี่ขรรค์ก็ไม่ได้ทำตัวรุ่มร่าม ผมเลยสบายใจเวลาอยู่ใกล้
แรงกดของริมฝีปากหนักขึ้นจนผมเบี่ยงหน้าหนี ก็นี่มันในมหาลัยนี่ครับ ถ้าเป็นที่อื่นพี่ขรรค์ไม่ได้ทำแบบนี้หรอก เพราะผมจะกระชากปากแดงๆนั่นมาจูบเสียเอง หมั่นเขี้ยวพี่แกครับ คนอะไร ทำอะไรก็ดูดีไปหมด ไม่นับเวลาทำลูกกะตาดุๆใส่ผมนะ
“ถ้าอยากไปเที่ยวไว้รอพี่พาไปมั้ย ไปกันสองคนไม่วุ่นวายด้วย อยากไปไหนล่ะ”
ดวงตาสีเข้มส่องประกายวิบวับจนผมรู้สึกอุ่นไปทั่วหน้า “ไม่เอาหรอก”
“ทำไมล่ะ ไม่อยากไปกับพี่เหรอ”
“....อยาก...แต่ไม่อยากอยู่กับพี่สองคน” ไม่ใช่กลัวพี่ปล้ำผมนะ แต่ผมกลัวอดใจไม่อยู่ลงมือปล้ำพี่ซะเอง ก็ทั้งเนื้อทั้งตัวพี่อะน่ากินเป็นบ้าเลย ผมลอบมองลงไปในคอเสื้อ เห็นแผงอกแน่นตึงร่ำไร ถึงกับลอบกลืนน้ำลายตัวเอง...
“กลัวพี่ปล้ำเหรอ”
ผมถูกพี่ขรรค์หัวเราะใส่พลางขยี้หัวจนผมยุ่ง แต่ไม่กล้าพูดสิ่งที่ตัวเองคิดออกมา ได้แต่เงียบปล่อยให้พี่แกคิดเองไปคนเดียว ขืนรู้เป็นถูกมะเหง็กน่ะสิ เลยเสหาเรื่องอื่นขึ้นมากลบเกลื่อนความลามกของตัวเอง
“ยังไม่เคยพาเข้าบ้านแล้วจะพาลูกเขาไปนอนค้างอ้างแรมข้างนอก ฝันไปเถอะ”
“ก็รอให้วาลย์คุ้นเคยกับพี่เยอะๆอยู่เนี่ย แล้วจะพาไปบ้าน”
“พูดเข้าข้างตัวเอง เมื่อไรก็ไม่รู้ มากินข้าวบ้านวาลย์เป็นกระสอบๆแล้วมั้ง แต่ไม่เห็นเคยพาไปเลี้ยงข้าวบ้านตัวเองคืนบ้างเลย...หรือพ่อแม่พี่ยอมรับเรื่องแบบนี้ไม่ได้” ผมทำหน้าหวั่นวิตกจนพี่ขรรค์ต้องดึงเข้าไปกอดเบาๆ
“ไม่ใช่หรอก อย่าคิดมาก พ่อแม่พี่ใจดีจะตาย ไว้โอกาสดีๆพี่ก็จะพาไป ไม่เคยหวง แถมอยากให้ไปด้วยซ้ำ แต่จังหวะไม่อำนวยยุ่งๆกันน่ะ”
“เหรอ วาลย์นึกว่าพี่ซ่อนใครไว้ซะอีก ถึงไม่ค่อยอยากให้ไป”
“หึๆ ใครน่ะไม่มี แต่อย่างอื่นซ่อนไว้เยอะ”
“อะไร?”
“ไม่บอก”
“พี่ขรรค์...”
“เอาเถอะๆ ไว้จะพาไปนะ”
“อืม” ผมพยักหน้า “ว่าแต่บ้านพี่ทำอะไรครับ ทำไมดูยุ่งจัง” เพราะผมถามเรื่องส่วนตัวเกินไปหรือเปล่าพี่ขรรค์เลยนิ่งไปนิดหนึ่งก่อนตอบ
“จะพูดไงดีล่ะ...พ่อพี่เป็นนักพยากรณ์ เลยมีคนเข้าคนออกที่บ้านเยอะ ต้องอยู่ช่วยรับแขกไม่ก็คอยหยิบนู้นหยิบนี้ให้พ่อตลอด” ผมมองหน้าพี่ขรรค์อย่างอึ้งๆ “ตกใจรึเปล่าที่บ้านพี่เป็นแบบนี้”
ผมพยักหน้าก่อนถามเหมือนยังงง “นักพยากรณ์นี่คือหมอดูใช่มั้ยพี่”
“ก็ทำนองนั้นล่ะ”
“โฮ้...งั้นแบบนี้พี่ก็ได้ดูหมอฟรีตลอดเลยสิ ผมก็อยากดูบ้างจัง” ผมคงทำหน้าตาตื่นดีใจจนออกนอกหน้า พี่ขรรค์ถึงได้หลุดขำพรืดออกมา
“ก็นะ”
“แล้วพ่อพี่ชื่ออะไร หรือมีสมญาอะไรที่รู้จักกันบ้างหรือเปล่าครับ” ผมจะได้อาศัยความใกล้ชิดขอดูฟรี ค่าดูของหมอดูดังๆแพงจนล้มทั้งยืนล่ะครับ ผมเตรียมถูมือรอ แต่พี่ขรรค์ส่ายหน้าแทนคำตอบทำเอาผมเสียศูนย์
“แต่ถึงไม่ดังก็แม่นใช่มั้ยล่ะ ไว้ดูให้วาลย์บ้างได้เปล่า” ผมพูดอย่างเขินๆ
“ไม่ต้องถึงพ่อหรอก แค่พี่ก็ดูได้ ดูให้มั้ยล่ะ”
“เอาๆ” ผมรีบยื่นมือยื่นหน้าไปให้พี่ขรรค์ดู
มือผมถูกอีกฝ่ายจับพิจารณาอยู่ซักพักแล้วเงยขึ้นสบตา ใบหน้าเอาการเอางานทำให้ผมคอยด้วยใจระทึก ใครๆก็อยากรู้ดวงรู้อนาคตดีๆของตัวเองกันทั้งนั้นล่ะครับ ไอ้ที่ไม่ดีๆไม่ค่อยอยากจะรู้กันหรอก
“รูปมือสวยแบบนี้ คู่จะต้องหน้าตาดี ฉลาด แล้วก็อยู่ใกล้ๆแถวนี้ด้วย”
“อะ...พี่ขรรค์!” ผมโวยวายใส่พี่แก ล้อเล่นไม่เป็นเวลา คนอุตส่าห์จริงจัง
พี่ขรรค์ยิ้มล้อเลียนแถมแอบหอมแก้มผมอีกหนึ่งฟอดใหญ่ “พี่ล้อเล่นน่ะ พี่ไม่เก่งเท่าพ่อหรอก”
“ถึงว่า ตัวพี่มีกลิ่นคล้ายกลิ่นของธูปของเทียนอยู่ตลอดเวลา”
“ระ...เหรอ ก็ต้องบูชาครูบาอาจารย์อยู่ทุกวัน บ้านพี่เลยอวลไปด้วยกลิ่นพวกนี้ล่ะ เหม็นเหรอ” พี่ขรรค์ยกแขนเสื้อขึ้นมาดม
ผมสายหน้าแทนคำตอบแล้วหยิบหนังสือเรียนตัดบทสนทนา เพราะขืนอ้อยอิ่งอยู่นาน เดี๋ยวได้มีอนาจารกลางลานจอดรถ พี่แกเล่นทำหน้าน่ารักน่าฟัดชะมัด
“แล้วตอนเย็นห้ามเบี้ยวด้วย” ลงจากรถแล้วผมหันหลังไปสำทับพี่ขรรค์ก่อนแยกย้ายกันไปเรียน
คล้อยหลังพี่ขรรค์ได้ไม่เท่าไรผมกลับรู้สึกเสียวสันหลังวาบพิกล เกิดความคิดบ้าๆขึ้นมาในสมองซะเฉยๆ กับเรื่องที่คุยกันเมื่อครู่นี้ ดีนะที่พี่ขรรค์ไม่บอกว่าคุณพ่อเป็นหมอผีเข้าทรง! คนกลัวผีขึ้นสมองอย่างผมจะหัวหงอกก่อนเวลาอันควรก็คราวนี้ล่ะครับ
ผมเดินขึ้นตึกเรียนแล้วรี่เข้าไปหากลุ่มเพื่อนที่นั่งรอเรียนอยู่แล้ว และในนั้นก็มีไอ้กริชอยู่ด้วย มันมองมาทางผม ผมก็มองมันกลับ ไม่รู้มันมีอะไรในใจ ตั้งแต่ทัวร์ลองของคราวนั้นดูมันสงบปากสงบคำขึ้นเยอะ สงสัยมันจะเสียเซฟ์ลเพราะแหกปากร้องเสียงดังพอๆกับผม สมน้ำหน้ามัน ปากดี อวดดี ก็เจอดีแบบนี้ล่ะ
แล้วจนถึงตอนนี้ผมยังไม่กล้าถามมันเลยว่า ไอ้กองผ้าที่ผมล้มไปเจอวันนั้นมันมีอะไรอยู่ข้างในหรือเปล่า ถึงได้เหม็นนรกแตกแบบนั้น
แต่ถ้าการไม่รู้ทำให้เราสบายอกสบายใจ ผมก็เลือกที่จะไม่รู้ครับ รู้แล้วผวาไม่เอาดีกว่า
คิดไปวันนั้นพี่ขรรค์ของผมเป็นพระเอกขี่ม้าขาวมายามที่ชาติต้องการพอดิบพอดี โอ๊ย!แฟนใครฟระ ทั้งหล่อทั้งเก่ง แถมเอางานเอาการ ที่สำคัญ!ไม่กลัวผี เป็นที่พึ่งอย่างดีให้กับคนอย่างผม
อะไรมันจะสมพงษ์ขนาดนี้ไม่มีอีกแล้ว เป็นโชควาสนาของผมโดยแท้ แต่อาจเป็นกรรมของพี่ขรรค์ ลองคิดดูสิ การเรียนผมก็งั้นๆ ฐานะก็ปานกลางค่อนมาทางต่ำ นิสัยก็อย่างที่เห็น แถมกินเหล้าติดเกมส์อีกด้วย ตรงข้ามกับพี่เขาทุกอย่าง แล้วจะไม่ให้รักให้หลงได้ยังไงล่ะครับ
ระหว่างเรียนเห็นไอ้กริชมันแอบชำเลืองมองผมบ่อยๆจนชักรำคาญ พอออกจากห้องเรียนได้เลยเดินเข้าไปถามมัน
“มึงมีอะไรกับกูเปล่าวะ มองอยู่ได้ กูขนลุกหมด” ระหว่างนั้นเพื่อนในกลุ่มเดินลงบันไดไปเรื่อยๆแล้ว เหลือแต่ผมกับมัน
“ขนลุกทำเชี้ยไร กูมองแค่นี้ทำเป็นสยิว ถ้าโดนมากกว่านี้จะเป็นไงวะ”
“เวรละ น่าเกลียดอย่างมึงใครจะเอา”
“ปากเหรอนั่น” ไอ้กริชถลึงตาใส่ผมที่ว่ามันขี้เหร่ แม้ความจริงมันจะพอไปวัดไปวาได้ก็ตามในสายตาผม แต่มันก็ล้วงมือไปค้นของบางอย่างในกระเป๋าเป้ออกมายื่นให้ผม เป็นกล่องสี่เหลี่ยมลูกเต๋าสูงประมาณคืบ ห่อด้วยกระดาษห่อของขวัญสีน้ำเงินไม่มีลวดลาย ดูท่ามันจะห่อเองด้วยเพราะเห็นร่องรอยยับๆเหมือนห่อแล้วรื้อออกมาห่อใหม่หลายครั้ง
“ปากอย่างนี้มันน่าให้จริงๆ” มันประชดเบาๆแต่ผมได้ยินเลยย่นจมูกใส่
“อะไรของมึง”
“แหกตาดูไม่รู้รึไง ของขวัญ! กูให้” มันพูดขวานผ่าซากมากครับ
“เออ! เห็นว่าเป็นของขวัญ แต่ให้กูทำไม”
“ปีใหม่ไง โง่เปล่ามึงเนี่ย”
“ห๋า! นี่มึงให้ของขวัญกูเหรอวะ เดี๋ยวขอกูออกไปดูท้องฟ้าก่อนนะ”
“ดูทำไม มันเกี่ยวกับของขวัญกูตรงไหน”
“ก็กูสงสัยว่าวันนี้ฝนคงจะตกห่าใหญ่ซะล่ะมั้ง ร้อยวันพันปีมีแต่ชวนไปกินเหล้า มาแปลกนะมึง”
มันโกรธครับ หน้าตาแดงเถือก ผมเลยยิ่งหัวเราะมันหนักขึ้นไปอีก
“ไอ้เวร ปีนี้กูจะไปเชียงใหม่กับที่บ้าน อยู่ก๊งเหล้ารับปีใหม่ด้วยไม่ได้เลยให้ของแทน กูให้ทุกคนล่ะ มึงจะเอาไม่เอา ไอ้ปอดแหก!”
นั่นไง ปากพาเจริญลำเลิกบุญคุณแล้วไง
“ไม่เอา!”
“โห...ก็ดี! กูจะได้เอาไว้ใช้เอง น้ำหอมยี่ห้อนี้แพงจะตาย”
ผมปรายตามองมันอย่างหมั่นไส้ “ลงทุนให้ของแพงกูเชียว!”
“เปล่า ของฟรี กูซื้อให้คนอื่นจนตังค์หมดแล้วลืมมึงคนเดียว กูเลยไปเอาของที่น้าซื้อมาให้ใส่กล่องให้มึง แต่ยังไม่ได้ใช้นะโว้ย”
พูดไม่ออกครับ ว่าสมควรขอบคุณมันด้วยตีนดีหรือเปล่า เลยตั้งท่าจะเดินหนีมัน ว่าแล้ว...พูดกับหมา หมาเลียปาก แถมเสียเวลาอีกด้วย
“ดี...กูจะได้ใช้ น้ำหอมนอกหิ้วมาจากอังกฤษ ใส่ทีหอมไปสามบ้านแปดบ้าน สาวติดตรึม”
อาการหูผึ่งตามด้วยอาการงกกำเริบ รีบหันขวับยื่นมือไปจกของจากมือมันอย่างรวดเร็ว ด้วยกลัวมันจะหาว่าดูถูกน้ำใจ เลยต้องรับไว้ เดี๋ยวมันน้อยใจเก็บใส่เป้ก็อดเลย!
“เอาก็ได้” ผมทำหน้ารับมาอย่างเสียไม่ได้ แต่ก็เห็นมันยิ้ม โดยไม่รู้เลยว่าที่จริงแล้วเพื่อนๆได้กันแค่ปากกาลูกลื่นคนละด้าม
เสียงเตือนข้อความเข้าทางโทรศัพท์ดังขึ้น ทำให้ผมไม่ติดใจอะไรกับคนตรงหน้าอีก ล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาอ่านข้อความ
จากพี่ขรรค์ บอกว่าขอกลับก่อน มีธุระ “อีกแล้ว! สัญญาไม่เป็นสัญญาเลย” ผมกดปิดมือถืออย่างขัดใจ นี่ถ้าไม่อายไอ้กริชจะถอดแบตเตอรี่ออกมาด้วยเลย “ไม่อยากเจอก็ไม่ต้องเจอ!” น้อยใจครับ เมื่อเช้ารับคำเป็นมั่นเป็นเหมาะ ยังจะมาหนีหายตัวไปอีก แล้วจะมีแฟนไว้ทำไมล่ะถ้าชีวิตนี้เราอยู่ได้ด้วยตัวของเราเอง จะทุกข์จะสุขจะเหงา เราก็สามารถผ่านมันไปได้ด้วยตัวเอง ถึงจะดูดีเป็นคนเข้มแข็งแต่เป็นแบบนี้ อยู่คนเดียวไม่ดีกว่าหรือไง
ผมหันหน้าไปมองไอ้กริช มันก็ได้วะ อยู่ตรงนี้พอดี
“ปะ กูเลี้ยงเหล้าตอบแทนให้ของกู ถึงจะไม่ตั้งใจให้กูก็เหอะ” ผมแขวะแต่มันยังไม่สำนึก พยักหน้ายิ้มเห็นฟันสามสิบสองซี่ ดีใจล่ะสิมึงได้กินเหล้าฟรี แต่ถ้าริสั่งชีวาส กูหนีกลับจริงๆด้วย แพง!
คืนนั้นทั้งคืนผมปิดโทรศัพท์อยู่กินเหล้ากับไอ้กริชสองต่อสองในสถานบันเทิงของวัยรุ่น กินไปมองผู้หญิงเต้นไป มีความสุขครับ ถึงผมจะมีแฟนเป็นผู้ชายแต่ผมก็ยังชอบผู้หญิงนะ แค่ผมมีแฟนเป็นผู้ชายเท่านั้นเอง งงมั้ย?
ช่างมันเถอะ อย่าไปคิด แค่นี้ผมก็รันทดแฟนทอดทิ้งจะแย่แล้ว ดีที่มีไอ้กริชอยู่เป็นเพื่อนแก้เซ็ง ผมบ่นกับตัวเองโดยไม่รู้เลยว่าทำให้อีกคนหนึ่งที่อยู่ไกลหงุดหงิดจนหน้าดำหน้าเขียวไปหลายรอบ เนื่องจากโทรหาแล้วไม่ติด และจากสาเหตุนี้เองที่ทำให้ผมได้รับของขวัญมาอีกหนึ่งชิ้นโดยไม่รู้ตัวเลยว่ามันแฝงไว้ด้วยอะไรบางอย่าง
ผมกลับมาบ้านได้ยังไงก็พอจำได้ เมื่อคืนดื่มไปเยอะจนเกลี้ยงกระเป๋า และสุดท้ายไอ้กริชก็ต้องช่วยออกค่าเหล้าแถมพามาส่งถึงบ้านตอนตีสามนี่เอง กะว่าจะโดดเรียนนอนสลบอยู่บนเตียงไปทั้งวันถ้าไม่มีอะไรอุ่นๆมาสัมผัสบนใบหน้าจนรำคาญ
“อือ...รำคาญจริง” ผมปัดออกแต่มือกลับถูกกุมไว้ ทำให้ผมรีบลืมตาตื่น
“พี่ขรรค์!” แสงสว่างยามเช้าทำให้ต้องหยีตามองใบหน้าคมคายลอยเด่นอยู่ตรงหน้าอย่างแปลกใจ “พี่เข้ามาได้ยังไง” น้ำเสียงแหบแห้งเอ่ยถามในขณะที่มืออีกฝ่ายยังคงลูบแก้มและจับจ้องใบหน้าผมนิ่งก่อนจะค่อยๆคลายยิ้ม ซ่อนอะไรบางอย่างไว้หลังแววตารักใคร่
ไอ้อาการเมื่อครู่นี่มันหมายความว่ายังไง ขนลุกซู่เลย
“พี่มารับวาลย์ไปมหาลัย แต่แม่บอกว่ายังไม่ตื่นเพราะเพิ่งกลับมาใกล้สว่างนี่เอง”
คำพูดเรียบเรื่อยแต่ทำเอาผมหดขาหดแขนซ่อนใต้ผ้าห่ม ด้วยรู้สึกถึงรังสีอำมหิตของฝ่ายตรงข้ามจนแทบส่างเมาเป็นปลิดทิ้ง
“ไปกินเหล้ากันมาเหรอ กลิ่นคลุ้งเชียว น้ำท่าก็ไม่อาบด้วย”
ผมพยักหน้ารับ รู้สึกผิดนิดๆทั้งที่ไม่ควร ก็พี่ผิดคำพูดก่อนนี่ แค่ปิดโทรศัพท์หนีเที่ยวแค่นี้ไม่ต้องมาโมโหกันเลย ผมปลอบใจตัวเองด้วยรู้สึกระแวงคนตรงหน้าพิกล
“สนุกมั้ย” พี่ถาม ผมก็พยักหน้าตอบอีกครั้ง มองพี่ขรรค์คลึงมือผมเล่น “ดีแล้วล่ะ เพราะเมื่อวานพี่ถูกที่บ้านตามให้กลับไปช่วยงานเลยผิดนัด พี่ขอโทษนะ” พี่ขรรค์ยกมือขึ้นปัดเส้นผมที่ปรกหน้าผากให้
“พี่...พี่ขรรค์ไม่โกรธที่วาลย์ปิดโทรศัพท์เหรอ” เจอไม้นวมนี่เข้าไป ผมเลยตกหลุมเผลอสารภาพผิดซะงั้น
“จะโกรธทำไม พี่ผิดเอง แต่เป็นห่วงที่ติดต่อวาลย์ไม่ได้ กลัวจะเป็นอะไรที่พี่ไม่รู้” คราวนี้เจอหมัดฮุกหมัดนี้เข้าไปอีก ผมเลยยอมศิโรราบ ก็พี่แกเล่นทำหน้าสำนึกผิดประกอบ เห็นแล้วน่าปลอบน่ากดอย่างยิ่ง
ผมขอโทษพี่ขรรค์เบาๆแล้วดึงหน้าสวยๆนั้นลงมาจูบจนหนำใจไปเลยครับ ซักพักพี่ขรรค์ทำจมูกฟุดฟิดไม่รู้ว่าเหม็นที่ผมยังไม่ได้อาบน้ำหรือเปล่า
“วาลย์เปลี่ยนน้ำหอมใหม่เหรอ ไม่คุ้นเลย”
“คะ...ครับ” โล่งอกไป นึกว่าเหม็นขี้เต่า ดีนะที่เมื่อคืนยอมให้ไอ้กริชลองน้ำหอมบนเสื้อ มันคงกลัวว่าผมจะเอาไปเพราะงกแล้วไม่ใช้ เลยให้ผมแกะออกมาลองฉีดให้ดูเป็นบุญตาของมัน
พอแกะได้มันก็คว้าหมับเอาไปถือแล้วฉีดใส่แถวหน้าอกกับซอกคอผมทันที พร้อมกับพัดไปพัดมาให้น้ำหอมฟุ้งกระจาย
“อะ...ลองดมดิ หอมเปล่า” ไหนๆมันก็ประเคนให้ถึงตัวแล้ว ผมเลยยกเสื้อขึ้นมาดม
“อืม...หอม น้ามึงจมูกดีว่ะ”
“เหรอ...งั้นกูขอ...”
“เฮ้ย!” ผมรีบยึดขวดน้ำหอมในมือมันคืนมา แล้วยัดใส่กระเป๋าเป้ กลัวมันเอาคืนเพราะกลิ่นนี้หอมจริงๆครับ “ให้แล้วห้ามเอาคืนเว้ย”
“เปล่า ไอ้งก! กูแค่จะลองดมดู กูยังไม่ได้กลิ่นเลย”
อารมณ์กำลังเมาๆเลยมองมันยื่นหน้าเข้ามาดมแถวซอกคอ พอดีกับที่โต๊ะข้างๆกระแทกเข้ามาจนตัวไอ้กริชเข้ามาปะทะตัวผม ฝั่งจมูกลงไปดมกลิ่นเสียเต็มปอด ผมขำพรืดกับความเซ่อซ่าของมัน
“ไง...ตัวกูหอมมั้ย”
“เจ็บ...ยังมาปากดีอีก” มันถอนหน้าออกไปแล้วยกมือขึ้นถูจมูกตัวเองที่กระแทกเข้ากับไหปลาร้าผม สงสัยเพราะเจ็บมันเลยหลบตาผมวูบวาบ
แล้วผมกับมันก็ก๊งเหล้ากันต่อจนได้เวลาลากสังขารกลับมานอนบ้านนี่ล่ะ
“หอมมั้ย”
“อืม...ก็หอมดี” พี่ขรรค์ก้มหน้าลงมาประทับจูบบนริมฝีปากผมอีกครั้งแล้วผละออกห่างเล็กน้อย
“ไอ้กริชให้มา เมื่อคืนเลยลองฉีดดมกัน” ผมบอกที่มาที่ไปให้รู้ แต่ดูถ้าพี่ขรรค์จะไม่ชอบให้ใครหน้าไหนมาเกาะแกะแฟนตัวเอง เห็นได้จากหัวคิ้วพี่แกแทบผูกกันได้
“คนนั้น” อีกแล้วเหรอ เหมือนผมได้ยินประโยคนี้ต่อท้ายด้วยแต่ฟังไม่ถนัดเลยผ่านไป
“ใช่ ไม่น่าเชื่อใช่มั้ยล่ะ”
“อืม...ให้ในโอกาสอะไรเหรอ” พี่ขรรค์ถามไปพลางปดกระดุมเสื้อผมไป
“อ๋อ ปีนี้มันบอกว่าต้องไปเชียงใหม่กับครอบครัว ไม่ได้อยู่กินเหล้าฉลองปีใหม่ เลยซื้อของแจกเพื่อนๆแทน” ผมมองสีหน้าครุ่นคิดอะไรบางอย่างของอีกฝ่าย ก่อนพี่ขรรค์จะถอดเสื้อคลุ้งกลิ่นน้ำหอมโยนลงตะกร้าผ้าสำเร็จ
“พี่ก็มีอะไรมาให้วาลย์เป็นของขวัญปีใหม่เหมือนกันนะ”
ผมตาเป็นประกาย ของฟรีชอบครับ “ให้อะไรวาลย์? แต่วาลย์ไม่ได้เตรียมอะไรให้พี่เลยนะ”
“พี่อยากให้ ไม่ใช่อยากให้วาลย์ต้องมาให้คืนพี่ซะหน่อย”
ผมพยักหน้ารับ แบมือขอดูของขวัญจากพี่ขรรค์ทันที
ของที่ถูกหย่อนลงในมือผมคือ สร้อยคอทองคำประมาณหนึ่งบาทพร้อมเครื่องรางทรงกระบอกหุ่มด้วยทองแกะสลักลวดลายสวยงามจนผมต้องเอามาพิจารณาใกล้ๆ
“ข้างในเป็นพระหรือตะกรุดครับ” ผมค้อมศีรษะให้พี่ขรรค์สวมลงคอ
“เป็นตะกรุด พี่ได้มาจากพ่ออีกที จะได้ช่วยคุ้มครองวาลย์”
ปลื้มมั้ยล่ะครับ มีแฟนแสนดีคอยเป็นห่วงเป็นใยอยู่ตลอดเวลา ไอ้ที่ว่าไว้ก่อนหน้านี้เป็นอันยกเลิกนะครับ
ผมปลาบปลื้มกับของขวัญที่สูงค่าและมากด้วยคุณค่าอยู่พักหนึ่ง พี่ขรรค์ก็หยิบขวดแก้วใสผนึกหนาแน่นขนาดย่อม ภายในมีแท่งไม้สีขาวกับสีดำอยู่ในน้ำมันวางลงบนมืออีกชิ้นหนึ่ง
“อะไรครับ?”
“สร้อยนั่นพี่ไว้ให้ติดตัว แต่อันนี้พี่ให้เอาไว้ที่บ้านนะ เป็นของศักดิ์สิทธิ์เหมือนกัน”
ผมมองของศักดิ์สิทธิ์รูปร่างแปลกตาอย่างแปลกใจตงิดๆ แต่เป็นของที่คนรักให้ย่อมต้องดีอยู่แล้ว จึงได้แต่รับไว้ตาปริบๆโดยไม่รู้อะไรเลย
“แล้ววาลย์ต้องทำยังไงด้วยมั้ย หรือไว้บูชาในห้องพระทั่วๆไป”
“ก็ทั่วไปล่ะ หรือวาลย์จะบูชาไว้ในห้องนี้ก็ได้ แต่ต้องไว้ที่สูงๆนะ”
“งั้นวาลย์จะไว้ในห้องนี้ล่ะ เวลาเห็นจะได้นึกถึงคนให้”
พี่ขรรค์หยิกแก้มผมเบาๆพลางยิ้ม “ของศักดิ์สิทธิ์เพราะฉะนั้นวาลย์ต้องถวายของคาวของหวานอย่าได้ขาดนะ อุตส่าห์ได้มาบูชาแล้วก็ตั้งใจทำรู้มั้ย”
“ครับ” ผมรับไว้ด้วยความยินดี เพราะอย่างน้อยของศักดิ์สิทธิ์ก็กันผีให้กับคนขี้กลัวอย่างผมได้
ไม่รู้ว่าผมหูแววไปรึเปล่าถึงได้ยินเสียงเหมือนพี่ขรรค์ถอนใจคล้ายโล่งอก นัยน์ตาพี่แกก็แปลกกว่าทุกที หรือเพราะวันนี้ยังเมาค้างเลยรู้สึกว่าหูแววบ่อยจัง
“แล้ววันนี้จะไม่ไปเรียนแล้วใช่มั้ย”
“อืม... ถ้าพี่ขรรค์สัญญาว่าจะไม่เบี้ยวข้าวเย็นวันนี้อีก รอซัก10นาที เดี๋ยวออกไปพร้อมกันเลย”
“โอเค วันนี้ไม่เบี้ยวแล้ว”
ผมรีบสลัดผ้าห่มออกจากตัว วางขวดแก้วใสบนหัวเตียงอย่างทนุถนอม ก่อนวิ่งปรู๊ดเข้าห้องน้ำ
วันนี้ได้ของขวัญเพียบ อาการงอนเลยหายเกลี้ยง ผมก้มมองสร้อยคออย่างอิ่มเอิ่บใจ โดยไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้ผมมีเพื่อนใหม่มาอยู่ด้วยในห้องถึงสองตนแล้ว...
ชีวิตผมคงเปลี่ยนไปจากนี้แน่นอน!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ขรรค์มองคนรักหายเข้าไปในห้องน้ำสักครู่ก่อนหันมองไปทางหัวเตียง แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม
“พ่อฝากพี่เขาด้วยนะรัก-ยม ดูเเลพี่เขาหน่อย ถ้าเกิดอะไรขึ้นรีบไปบอกพ่อนะ แล้วจะเอาขนมมาให้เยอะๆ”
“ครับ”
เสียงเด็กสอดประสานรับคำขึ้นพร้อมเพรียง ทำให้ขรรค์ยิ้มพอใจและเลยมองไปทางห้องน้ำอีกครั้ง
คราวนี้ถึงจะปิดมือถือก็ไปไม่พ้นหรอก เจ้าตัวดี!
จบตอน
:sad4: พี่ขรรค์เเอบน่ากลัว สงสารวาลย์ กลัวอะไรได้ยั่งงั้น กร๊ากกกกกกก
-
เย้ยยย พี่ขรรค์เลี้ยงผีด้วยเหรอเนี่ยะ
งั้นพ่อพี่ก็หมอผีน่ะสิ
-
55+ เราดันมาอ่านตอนกลางคืนด้วยนะ
ดีนะที่ไม่มืดมาก 55+ :m15:
พี่ขรรค์โผล่มานิดเดียวแต่ได้ใจไปเลยพี่
-
อยากจะบอกว่า พี่ขรรค์น่ากลัวกว่าผีอีก :sad3:
แค่ปิดมือถือหนีเองนะ
ถึงกับเอาลูกมาฝากเลี้ยง ติดตามทุกฝีก้าวกันเลยทีเดียว
อ่านไปหลอนไป แต่ก็ชอบ รอตอนต่อไป :a1:
-
งานนี้มีเฮ .. ไอ่คุณกริชที่แอบคิดเล็กคิดน้อย
คงหมดหวังแล้วแหละ .. พี่ขรรค์นะ
มีคนคุ้นครองวาลย์แล้วแบบขยับนิดขยับหน่อยก็รู้แล้ว
งานนี้ไม่รอดพ้นสายตาของพี่ขรรค์ได้แล้วแหละ
ปล. อยากให้มาลงทุกวันนะ
-
เพื่อนกริช ขึ้นไม่ซือ่เปล่า ระวังจะเจอ รัก-ยม อิอิ
แต่แอบสงสารน้องวาลย์นะ กลัวอะไรได้แบบนั้นเลย แต่ก็คิดซะว่ามีคนมาอยู่เป็นเพื่อน
แถมเป็นของขวัญของพี่ขรรค์ผู้น่ารักอีกนะ
ปอลิง คือ . . จะอ่านนิยายเรื่องนี้ทีไร หมาหอนทุกที จริงๆนะค่ะ :a5:
-
ต้ายตาย รักยม พ่อเค้าใช้ให้มาเผ้าแม่กลัวหนีเที่ยวละสิ ดูแลแม่่เค้าดี ๆ นะลูกนะ
-
เรื่องนี้มาแนวแปลกมากกกกกก แต่สนุกมากกกกกกกกเช่นกันค่ะ ชอบๆ
เอะใจตั้งแต่ตอนที่หนึ่งแล้วว่าทำไมผีที่โรงพยาบาลถึงเรียกพี่ขรรค์ว่าหมอตอนจบ
ไอเราก็นึกว่าหมอรักษาคนไข้ ที่แท้ก็หมอแบบนี้นี่เอง สงสารวาลย์อะ กลัวอะไรได้สิ่งนั้น
ท่าทางพี่ขรรค์จะมีอาคมเก่งกล้าซะด้วยซิ :laugh:
มาต่อเร็วๆนะคะ สนุกมากๆเลย
-
พี่ขรรค์เท่มากกกกกกก สงสัยกลัวไอ่เพื่อนกริชคิดไม่ซื่อ ถึงให้รัก-ยม มาดูแลวาลย์
หนีไปไหนไม่ได้แล้วล่ะหนูวาลย์ อิอิ
ตอนหน้าขอหลอนกว่านี้ค่า :m4:
-
เยย
หนูกลัวค่า T___T
ไม่ต้องฝากลูกๆ มาดูแลแ่ม่ขนาดนี้ก็ได้
-
โห แค่ปิดมือถือ เล่นให้รัก-ยมมาคุมเลย ยังงี้ถ้าหนีเที่ยวจะโดนขนาดไหนเนี่ย :call:
-
เว้ย
พี่ขรรค์มีพิรุธว่ะ
เป็นหมอผีป่ะเนี่ย
ชักจะแปลกๆเข้าไปทุกทีแล้ว
-
วาลย์จ๋าหนูหนีพี่ขรรค์ไม่รอดแล้วลูก
พี่ขรรค์ท่าจะเป็นคนหวงของนะ :m12: หาคน(?)มาเฝ้าด้วย
รอตอนต่อไปค่ะ
-
:m29: เอิ่ม.. พี่ขรรค์ พี่แอบน่ากลัวกว่าใครเลยนะ
อ่านตอนแรกแล้วหลอนมากค่ะ ยังคิดว่าพี่ขรรค์นี่แปลกๆ
มาตอนสองนี่ชัดเลย ... ชื่อขรรค์ ไม่แปลกแระ เหอๆ
สนุกดีค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
ฮ่าๆๆ มีเพื่อนซะงั้น
-
อ่ะนะ พี่ขรรค์คะ ไม่มีคำบรรยายค่ะ ขี้หึงไปไหนคะ
-
ปลื้มมมมมมมมมมมมมมมม
ปลื้มพี่ขรรค์อ้ะ มีวิชาซะด้วย กี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
น้องวาลย์ อย่าไปเล่นอะไรนอกลู่นอกทางนะคะ
ปิดพี่ขรรค์ไม่ได้นะเออ ขอเตือน กร้ากกกกกกกกกกส์
-
มิน่าๆๆๆๆๆ
พี่ขรรค์ถึงได้ไปช่วยน้องวาลย์ที่ตึกร้างได้อย่างสบายๆ
เพราะพี่ขรรค์เป็นหมอ(ผี)นี่เอง
แต่เพื่อนกริชนี่สิ คงเข้าข่ายเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อกับน้องวาลย์แน่ๆ
วาลย์นี่มาจากคำว่าสังวาลย์รึเปล่านะ ชื่อแปลกดีค่ะ
สนุกดีค่ะ แหวกจากเรื่องเดิมๆ
บวก 1 แต้มนะคะ ขอบคุณคนแต่งและคนโพสต์มากค่ะ
-
นึกว่าจะอยู่ในโหมดผีเฉพาะตอนแรก
ไปๆมาๆ พี่ขรรค์เป็นหมอผีด้วยเหรอเนี่ย
สนุกจังค่ะ
เรายิ่งชอบไสยศาสตร์อยู่ด้วย
-
เรื่องนี้แหวกแนวมากค่ะ สนุกดีน่าลุ้นมาก
พี่ขรรค์ คุ้มแฟนเข้มมาก ๆ เลยนะเนี้ย
-
:a5: ผู้ติดตามน่ากลัวจริง ๆ แต่ให้เพราะห่วง อภัยได้
-
ง่า น่าติดตามครับบบ
เป็นกำลังใจให้น้าาาาาาาาา
ปรื้ออ~~~~~
-
พี่ขรรค์มีสายสืบเป็นรักยม
กลัวเมียหนีเที่ยว :laugh:
-
มีคนอยากให้น่ากลัวกว่านี้ ห้าๆๆๆ.....เดี๋ยวได้หลอนเเน่ๆ
ถ้ามีเเฟนเป็นเเบบนี้ เเต่หล่อรวยนี่จะเอากันปะคะเนี่ย กร๊ากกก
มันเป็นเรื่องของบุพเพเนอะ รักหมอผีก็ต้องรักผีด้วย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
เหมือน love me love my dog เเต่นี่ love me love my ghost
เดี่ยวมาต่อวันอังคาร ดึกๆค่ะ จะได้อารมณ์มากยิ่งขึ้น
ปล. ลืมบอกไปว่าตอนที่สองเป็นโปรเจวันปีใหม่เน้อ ปีนู้นนนน ตอนต่อไปรู้สึกจะวาเลนไทน์นะ
จัดส่งผ้ายันต์กันผีคนละ (+)1 ผืนค่ะ
*มาเเก้พิมพ์ผิด ช่วงนี้คนโพสมึน
-
พี่ขรรค์สุดยอด ยิ่งกว่ามีบอดี้การ์ดอีกนะเนี่ย 55+
-
ฮ่าๆ วาลย์เอ๊ย สงสัยจะเกิดมาเพื่อสิ่งนี้ แต่พี่ขรรค์สุดยอดอะ o13
มีของก็ต้องใช้ของให้เป็นประโยชน์ใช่ป่าว :m20:
ขอบคุณค่า แต่ตอนต่อไปนี่คงไม่กล้าอ่านตอนกลางคืนอยู่ดี :try2:
-
อ่านตอนแรกไม่คิด
มาแอบตงิดอาชีพคุณพี่ขรรค์ตอนอ่านคอมเม้นท์หนึ่ง เลยฉุกคิดได้ เออ หรือพี่ท่านจะทำงานด้านนี้วะ
แล้วก็..วะฮ่ะฮ่า จริงๆด้วยแหะๆ
กริชก็เหมือนกัน ตงิดๆตั้งแต่ตอนแรกแล้ว
คิดอะไรกับวาลย์ใช่มั้ย?
ยังไงก็รู้สึกว่าพี่ขรรค์โคตรแน่อ่ะ o13
:L2:
-
วันนี้จะมีใครมาส่งข่าวให้พี่ขรรค์รู้มั่งอะ
-
อ่านครั้งแรกก็ติดใจซะแล้วสิ >,,,<
แต่น่าสงสาร วาลย์นะนี่ มีคนคอยคุมแจ (ตั้งสองตัวรึป่าว)
-
เล่นของเลยเร๊อะพี่ แล้วอย่างนี้จะหนีไปไหนรอด สนุกดีครับเรื่องราวมาแปลกดีชอบซะด้วยสิ :L1:
-
o22 o22
อ๊ากกกกส์ พี่ขรรค์เล่นอย่างงี้เลยหรอ
เล่นส่งน้องมาอยู่เป็นเพื่อน จะไม่ให้คลาดสายตาเลยว่างั้น
วาลย์เอ้ย กลัวอะไรได้อย่างนั้นจริง ๆ เชียว
ส่วนพี่ขรรค์พี่แอบน่ากลัวเป็นบางอารมณ์นะ แต่ว่าชอบมากกก
สนุกดีค่ะรออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
ชอบมากค่ะ background ของตัวพระแปลกดีไม่เหมือนใคร :jul3: นายเอกก็ซื้อ~ซื่อ ถ้ารู้ความจริงแล้วจะทำหน้าไงนะ :laugh:
-
รัก-ยม กันเลย ดูแลดียิ่งกว่า บอดี้การ์ดอีกนะเนี่ย
-
พี่ขรรค์สุดยอดค่ะ เป็นพระเอกในดวงใจของเราอีกคนเลยละกัน :laugh:
-
:a5:
พี่ขรรค์เป็นหมอผี~
-
รอ ๆ ๆ ๆ ๆ
2 วันผ่านไป
พี่ขรรค์กับวาลย์ก็ยังไม่มา
คิดถึงมาก ๆ นะขอบอก
-
รอ~พี่ขรรค์กับน้องวาลย์ต้อนรับเทศกาลวาเลนไทน์ (ที่ผ่านมานานแล้วค่ะ)
อิอิ :L2:
-
วาเลนไทน์เดือด
ผ่านพ้นเทศกาลปีใหม่มาไม่นานก็เข้าสู่ช่วงเทศกาลวันแห่งความรัก เดินไปทางไหนก็จะเห็นรูปหัวใจและดอกกุหลาบจัดตกแต่งอยู่ตามซุ้มหรือตามหน้าร้านค้าต่างๆมากมาย เห็นแล้วก็รู้สึกสดชื่นตามถ้าตอนนี้ผมไม่มีเรื่องกลุ้มใจอยู่นะ
เครียดจนหัวคิ้วแทบชนกันอยู่แล้ว ไม่น่าเชื่อคนอย่างผมจะมาเครียดเรื่องแบบนี้กะเขาด้วยเหมือนกัน
เพราะตอนปีใหม่ผมได้ของขวัญจากพี่ขรรค์ วันวาเลนไทน์นี้ผมจึงอยากให้อะไรพี่ขรรค์บ้าง แต่ปัญหาโลกแตกคือไม่รู้ว่าจะให้อะไรพี่เขาดี
เงินก็ไม่ค่อยจะมีอีกต่างหาก ครั้นจะเอาตัวเองผูกโบว์ใส่พานถวายก็ดูจะไม่ลงทุน แถมยังทุเรศตาเลยต้องพับไป
ไอ้กริชมันคงรู้สึกขวางหูขวางตากับท่าทางกระสับกระส่ายจนไม่เป็นอันเรียนของผม มันเลยหวังดียกเท้ากระแทกเก้าอี้จนผมสะดุ้งปัดปากกาดินสอตกพื้น เรียกความสนใจจากเพื่อนร่วมชั้นได้ชะงัก ผมหันไปยิ้มแหยๆ360 องศา แล้วก้มเก็บของพร้อมส่งสายตาอาฆาตไปให้ไอ้ตัวต้นเหตุ หากมันกลับยิ้มเยาะเชิงบอกว่า มึงเหม่อเองช่วยไม่ได้
ผมควานมือหาดินสอที่คาดว่าจะตกอยู่ใกล้ๆกับปากกา แต่กวาดตามองหาเท่าไรก็ไม่เจอ
“แปลก?...ไอ้กริช! เพราะมึงนั่นล่ะ ช่วยกันหาดินสากดของกูเลย”
ไอ้กริชมันยักไหล่แต่ก็ก้มลงช่วยหาสักพักจนปวดคอ ผมก็เริ่มตัดใจคิดว่ามันคงกระเด็นกระดอนไปไกล
‘อยู่นี่’
แววเสียงหัวเราะดังคิดคักขึ้นข้างหู พร้อมกับสายลมอ่อนพัดวูบวาบจนเส้นผมพลิ้วไหวทำให้ผมชะงัก และยืดตัวขึ้นมองไปรอบๆก่อนจะสะดุดตากับดินสอกดที่นอนนิ่งสนิทบนโต๊ะ เหมือนมันอยู่ตรงนี้มานานแล้ว ผมหยิบมันขึ้นมาพิจารณาอย่างงุนงง ในขณะที่ไอ้กริชทำหน้าเอือมระอากับความเซ่อพร้อมตบกบาลผมไปที่หนึ่ง
“เฮ้ย! เจ็บนะ”
“เซ่อ”
ผมตั้งท่าจะยกเท้าถีบมันหากไม่ถูกเพื่อนหญิงข้างๆสะกิด และกระซิบบอกว่าอาจารย์ให้จับกลุ่มทำรายงาน ผมจึงหันไปคาดโทษไอ้กริชด้วยสายตา ก่อนยิ้มประจบเพื่อนหญิงขอเข้ากลุ่มด้วยคน
แต่ว่า...ยังมีสิ่งหนึ่งที่คาใจ ก็ผมเห็นชัดๆว่าดินสอกดที่อยู่ในมือตอนนี้ตกลงไปบนพื้นแท้ๆ แล้วมันมาอยู่บนโต๊ะได้ยังไงในเมื่อผมไม่ได้เก็บมันขึ้นมา?
หรือว่าจะละเมอกลางวันแสกๆ ผมเกาศีรษะตัวเอง จะว่าไประยะนี้ผมรู้สึกเหมือนมีคนมองหรือไม่ก็ได้ยินเสียงแววบ่อยๆ เคยเปรยๆเรื่องนี้กับพี่ขรรค์ พี่เขาก็บอกว่าผมคิดมากแถมพาลพาโลหาว่าผมชอบหว่านเสน่ห์ไปทั่ว จนรุ่นพี่ชมรมกรีฑาตามจีบตามดักเจอ แล้วจะไม่ให้รู้สึกว่ามีคนมองคนตามได้ยังไง
ไม่รู้พี่เขารู้ข่าวนี้มาจากไหน เพราะผมอุตส่าห์ปิดปากเงียบ
ยังกับมีหูทิพย์ตาทิพย์ยังงั้นล่ะ
แต่เพราะเรื่องนี้ทำเอาพี่เขายัวะผมไปหลายวัน ง้อตั้งนานกว่าจะหาย เลยลืมเรื่องประหลาดๆรอบตัวไปเลย
หมดชั่วโมงเรียนพวกผมชวนกันไปนั่งทานข้าวในศูนย์อาหารของทางมหาวิทยาลัย เพราะมันถูกดี พวกผมจึงมาใช้บริการทุกวัน เก็บตังไว้เล่นเกมหลังมอแทน
ลูกใครแฟนใครก็ไม่รู้ คิดได้ประเสริฐแท้!
“ไอ้วาลย์ วันพรุ่งนี้มึงมีนัดที่ไหนเปล่า พวกกูจะไปกินเหล้าแถวรัชดา ไปเปล่า?” ไอ้กริชเอ่ยขึ้นมาขณะตักข้าวราดแกงเข้าปาก
“หึ...กูมีนัดแล้ว”
“กับผัวมึงอะเหรอ”
“เฮ้ย!” คำพูดตรงไม่มีงอของมันทำเอาตาแทบถลนออกจากเบ้า “ไอ้เวร! ยังไม่ได้กำหนดซะหน่อย ใครเป็นผัวเป็นเมีย ทะลึ่งแล้วมึงอะ”
ผมยกแก้วน้ำขึ้นดื่มแก้ติดคอ มองรอยยิ้มเจ้าเล่ห์จุดขึ้นที่มุมปากไอ้กริชแล้วเส้นเลือดในสมองผมพาลจะปูด
ถึงกูจะเปิดเผยแต่ก็ไม่ชอบให้ใครมาล้อเลียน เดี๋ยวโดดกัดหูแม่งเลย ผมนึกด่ามันในใจ ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงให้เป็นจุดสนใจใครๆ เพราะถ้าได้ทะเลาะกับมันเป็นยาวทุกที
“แล้วกินข้าวเสร็จจะไปไหนต่อ รึว่ากลับบ้านเลย?”
“ไม่ล่ะ กูจะไปเล่นเกมหลังมอ แล้วรอกลับพร้อมพี่ขรรค์”
“งั้นกูไปด้วย ขี้เกียจกลับบ้านเร็วเหมือนกัน”
ผมถลึงตามองมันอีกรอบ เพราะแค่นี้พี่ขรรค์ก็แทบจะกินหัวผมอยู่แล้ว มันยังจะตามประกบอีก ที่นี้ไม่ต้องได้ผุดได้เกิดกันพอดี
“จะตามไปหาพระแสงไรวะ เจอทุกวันเหม็นหน้ามึงจะแย่แล้ว” ไม่พูดเปล่า ผมยกจานข้าวซึ่งเหลือแต่ซากพร้อมสะพายกระเป๋าลุกขึ้นเดินนำจานไปเก็บที่แล้วรีบชิ่งหนีไอ้กริชออกมา
ร้านเกมหลังมหาวิทยาลัยมีตั้งเยอะ มันไม่รู้หรอกว่าผมเข้าร้านไหน ก่อนถึงร้านเกมก็แวะซื้อน้ำอัดลมติดมือเข้าไปในร้านด้วย ผมเลือกนั่งโต๊ะสุดท้ายมีเสาบังพอดิบพอดี เวลาเล่นเกมมันให้ความรู้สึกเป็นส่วนตัวขึ้นมาหน่อย แต่เพลิดเพลินอยู่ได้ไม่นาน ก็ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อมือของใครไม่รู้ตบลงบนบ่าแรงๆ
“น้อง! ในร้านนี้เขาห้ามนำเครื่องดื่มเข้ามา ไม่เห็นป้ายบอกไว้รึไง” น้ำเสียงคุกคามดังขึ้นเหนือศีรษะ ผมเตรียมพร้อมจะหันไปด่ากลับ
ใครวะ! เจ้าของร้านยังไม่ว่าเพราะซี้กัน แล้วมันเป็นใคร?
หากใบหน้าที่ลอยเด่นค้ำศีรษะทำให้ผมชะงัก และอีกฝ่ายก็ดูจะอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนหรี่ตาคู่คมแฝงไว้ด้วยความเยือกเย็นพิจารณาผมตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า
“อะ...อะไรของนายน่ะ” ผมเอี้ยวตัวหลบเมื่อร่างสูงก้มหน้าลงมา หัวใจราวกับถูกแช่แข็งเฉียบพลันเมื่อสบสายตาดำมืด เหมือนหลุดเข้าไปเคว้งคว้างกลางสุญญากาศชั่วอึดใจ
“เลี้ยงของแบบนี้ด้วยเหรอ หน้าไม่ให้เลยนะ”
ผมขมวดคิ้วกับคำพูดกำกวมนั้น พลางเหลียวมองตามสายตาอีกฝ่ายไปด้านหลังก็ไม่เห็นมีหมาแมวสักตัว นอกจากกำแพงสีขาวกับจอคอมพิวเตอร์
“นายพูดอะไร?” หน้าตาผมคงดูเหลอหลามากล่ะมั้ง เจ้าคนหน้าตาอวดดีถึงได้เลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งอย่างฉงน ก่อนเพ่งพิจารณาหน้าผมเหมือนเจอญาติก็ไม่ปาน แต่แล้วดวงตาคู่เย็นเยียบดุจสายน้ำในถ้ำมืดกลับกระจ่างใสราวมีดวงดาวหล่นใส่วูบวาบจนหัวใจผมเต้นตึกตักขึ้นมาเฉยๆ ชายหนุ่มแปลกหน้าโน้มตัวเข้ามาใกล้จนเผลอกลั้นหายใจและหลุบตาลงจนไม่เห็นรอยยิ้มประหลาดมุมปากอีกฝ่าย
กระป๋องน้ำอัดลมถูกอีกฝ่ายริบไปหน้าตาเฉย
“เฮ้ย! จะเอาไปไหน?”
“ห้ามดื่มในนี้”
“แต่พี่ตี๋เขาอนุญาตผมทุกทีล่ะ” ผมอ้างชื่อเจ้าของร้าน หากอีกฝ่ายหรี่ตาลงยกยิ้มกวนประสาท
“แต่วันนี้ฉันเป็นคนเฝ้าร้านว่ะไอ้น้อง”
เห็นหน้ากวนๆของเจ้าคนตรงหน้าผมเลยขี้คร้านจะต่อล้อต่อเถียง ด้วยเห็นแววแพ้ทางไอ้หมอนี่มาแต่ไกล จึงหันหลังกลับไปเล่นเกมต่อ หากไอ้หล่อมันยังคงยืนนิ่งไม่ไปไหน จนรู้สึกหงุดหงิดแอบเหล่มองตาขวาง ไม่รู้ไอ้หน้าหล่อมันมองอะไรอยู่หน้าตาถึงได้ดูถมึงทึง พอรู้สึกถึงสายตาทิ่มแทงของผมจึงได้ยกยิ้มยียวนก่อนเดินหายไป
ผมระบายลมหายใจทันที รู้สึกปลอดโปร่งขึ้นอีกโข ก็เวลาที่เจ้านั่นอยู่ใกล้รู้สึกกดดันแปลกๆ บรรยากาศรอบตัวดูไม่น่าเข้าใกล้เอาซะเลยทั้งๆที่หน้าตาก็ดี จมูกโด่งๆนั่นก็น่าหยิก ปากก็ได้รูปเป็นกระจับเชียว น่าฟัดซะมัด
นี่ถ้าพี่ขรรค์รู้ว่าผมคิดอุตริแบบนี้ ได้เคืองหน้าคว่ำหน้าหงายแน่ๆ
ผมทำหน้าเคลิมฝันได้ไม่ทันไรก็รู้สึกปวดหูจี๊ดขึ้นมากะทันหันจนต้องรีบยกมือคลำ
“อูย...เจ็บ ตัวอะไรต่อยรึเปล่าเนี่ย”
“เป็นอะไรน่ะ”
เสียงไอ้หล่อเจ้าเก่า ผมเอี้ยวหน้าไปมองก่อนทำหน้าเหยเกอีกครั้ง เพราะรู้สึกเจ็บที่หูอีกข้าง
ไอ้หน้าหล่อลากเก้าอี้มานั่งใกล้ๆก่อนจะวางขวดน้ำเปล่าบนโต๊ะ
“ดื่มไอ้นี่แทน มีฝาปิดจะได้ไม่หก”
ผมประหลาดใจกับความใจดีของไอ้หน้าหล่อแต่ก็อดฉุนนิดหนึ่งที่เห็นผมเป็นเด็กเล็กๆกินเลอะกินเปื้อนไปได้ แต่เพราะรู้สึกเจ็บจี๊ดๆที่ใบหูทั้งสองข้างจึงได้แต่พยักหน้ารับ
“เป็นอะไร?”
ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกว่าเป็นคำถามที่ไอ้หน้าหล่อรู้คำตอบอยู่แล้ว
“เจ็บหู”
“ไหนขอดูหน่อย” ไอ้หน้าหล่อตั้งท่าโน้มตัวเข้ามาใกล้ แต่เพราะไม่รู้จักมักจี่ด้วยผมจึงเอี้ยวหลบอย่างไว้ตัว ทำให้อีกฝ่ายเลิกคิ้วขึ้นอย่างสนเท่ห์ก่อนยกยิ้มมุมปากอย่างที่ชอบทำ
“ฉันเป็นรุ่นน้องพี่ตี๋ ชื่อตรี...ตรีศูล วันนี้พี่ตี๋เขาไปธุระเลยขอให้ฉันมาช่วยเฝ้าร้าน ก็แค่นี้ ไม่ได้เป็นไอ้บ้าที่ไหนหรอก เป็นรุ่นพี่นายด้วย ชื่ออะไรล่ะเรา?”
คำอธิบายยาวยืดยังกับอ่านใจคนได้ทำให้ผมรู้สึกคุ้นเคยเผลอตอบ ลืมแววตาเย็นยะเยือกไปจนสนิท
“วาลย์ครับ”
“แล้วเป็นอะไร? ไหนดูหน่อย” พี่ตรีขมวดคิ้วย้ำเสียงเข้ม ผมจึงต้องเอียงหน้าเปิดหูให้ดู
นิ้วมือขาวเรียวสวยจับใบหูนิ่มของผมพลิกดู ชั่วขณะที่ผมได้กลิ่นธูปอบอวลจากตัวพี่ตรีก่อนจางหายไปอย่างรวดเร็ว
และเพราะบรรยากาศรอบตัวคล้ายพี่ขรรค์ ผมจึงคลายความหวาดระแวงบุคคลที่พึ่งรู้จักตรงหน้า ไม่ใช่เพราะใบหน้าหล่อเหลาที่แทบจะจิ้มตาบอด
ผมเปล่านอกใจพี่ขรรค์นะ!
“แดงเลย” พี่ตรีพลิกหน้าผมไปดูใบหูอีกข้าง “ดุจริงๆ”
“อะ...อะไรนะครับ” ผมขมวดคิ้วไม่เข้าใจสิ่งที่พี่เขาพูดออกมา หากพี่เขากลับยิ้มแทนคำตอบแล้วลุกขึ้นยืน
“เดี๋ยวเอายามาทาให้”
ผมมองพี่ตรีเดินหายไปทางหลังร้านแบบไม่คิดจะถามผมเลยสักคำ ว่าต้องการรึเปล่า สักครู่ร่างสูงก็กลับมานั่งข้างๆพร้อมกับถือวิสาสะหมุนเก้าอี้ให้ไปประจันหน้า นิ้วสวยๆป้ายขี้ผึ้งในตลับตั้งท่าจะทาให้
“อ๊ะ! ผมทาเอง” ผมยิ้มแห้งๆให้พี่ตรีพร้อมกับดึงตลับขี้ผึ้งในมืออีกฝ่ายมาถือเอง หากพี่ตรีกลับยื้อพร้อมกุมมือผมไว้ ผมชะงักแต่ไม่กล้าชักมือออกเมื่อสบสายตาคู่ล้ำลึกเหมือนถูกดึงดูดเข้าไปภายในหลุมดำมืด
“พี่ทาให้” ผมมองพี่ตรียิ้ม หากในสมองกลับหยุดการสั่งการเสียเฉยๆ ยื่นหน้าไปให้พี่ตรีทายาอย่างว่าง่าย
นิ้วมือเรียวสวยนวดคลึงยาให้อย่างเบามือ ความอบอุ่นที่ส่งผ่านทางปลายนิ้วทำให้ผมเคลิ้มสบตากับอีกฝ่ายที่โน้มใบหน้าเข้ามาใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจ
“วาลย์มีแฟนรึยัง” คนตรงหน้าเอ่ยเพียงเสียงกระซิบ
“ครับ” ผมตอบทั้งๆที่ยังสบตากับอีกฝ่ายในระยะเผาขน แต่กลับไม่คิดจะหลบเลี่ยง ยังคงดำดิ่งไปกับดวงตาคู่ลึกลับอย่างถอนตัวไม่ขึ้น
“ขี้หึงมากด้วยใช่มั้ย”
“ครับ”
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์แสนกลระบายไปทั่วใบหน้าหล่อเหลา หากแต่ภาพนั้นกลับผ่านมาแล้วผ่านไปโดยที่ผมไม่ติดใจเลยซักนิด
“น่าสนใจดี โดยเฉพาะ...” พี่ตรีมองตาผมก่อนหรุบลงมองริมฝีปากเป็นใบ้บื่อของผมชั่วอึดใจ
ริมฝีปากน่าจูบที่ผมนึกชอบใจ มาตอนนี้มันกำลังขยับอยู่ไม่ห่าง หัวใจไร้เกราะป้องกันของผมเลยเต้นตุบๆเหมือนกลองรัว และเผลอไผลไปกับกลิ่นหอมประหลาดจนรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังมึนเมาควบคุมไม่อยู่ ไปกับแรงกระตุ้นเล็กๆความสนใจเล็กๆที่ตอนนี้ดูไม่เล็ก
ผมไม่ขยับหนีพลางแลบลิ้นเลียริมฝีปากแห้งผาก สัญญาณบางอย่างร้องเตือนให้ผมรีบหยุดความคิดอยากลองสัมผัสริมฝีปากเต็มอิ่มตรงหน้า
แต่ผมไม่ทำ!
ผมเคลื่อนเข้าหาพร้อมกับที่อีกฝ่ายก็เคลื่อนเข้ามา
‘พ่อเล็กอย่า!’
แว่วเสียงกรีดร้องดังข้างหูพร้อมกับมือที่มองไม่เห็นทึ้งเส้นผมจนผมหน้าหงาย ตื่นจากภวังค์อย่างสิ้นเชิง กุมศีรษะร้องคราง
“อู๊ย...เจ็บ!” ผมหันมองด้านหลังก็ไม่เห็นใคร จึงหันกลับมาเล่นงานคนตรงหน้าตาขวาง
“พี่เล่นอะไรเนี่ย เจ็บนะ”
ดวงตาคู่ลึกล้ำนิ่งสนิทไม่รับและก็ไม่ปฏิเสธ และนั่นก็ทำให้ผมงงเกาหัวตัวเองแกรกๆอย่างสับสน
เมื่อกี้มันอะไร? ผมกำลังจะ...จะ...จูบ!
ตายห่าล่ะ!
ผมสะดุ้งทะลึ่งพรวดลุกขึ้น ตกใจในการกระทำของตัวเอง รีบคว้ากระเป๋าสะพายไหล่ละล่ำละลักลาร่างสูง
“ไป...ไปละพี่” ผมมองอีกฝ่ายยิ้มเย็นก่อนเผ่นแนบออกมาจากร้านเกม ไม่คิดหันกลับไปมองรอยยิ้มประหลาดเดาไม่ออกนั้นอีก
ผมยกมือขึ้นลูบศีรษะตัวเองอีกครั้งอย่างแปลกใจพิกล แต่ก็โล่งอกที่ไม่เกิดอะไรขึ้น นึกขอบคุณอาการผงะจนหน้าหงายของตัวเองที่ทำให้ตั้งสติได้ ไม่งั้น...มลทินนี้คงทำให้ผมเข้าหน้าพี่ขรรค์ไม่ติดไปหลายวัน
“ขอบคุณ” ผมตบอกบอกตัวเองเบาๆ
‘ไม่เป็นไรครับ’
หากเสียงแว่วดังสายลมพัดผ่านทำให้ผมยืนอึ้ง แล้วรีบจ้ำกลับมหาวิทยาลัยไปอย่างรวดเร็ว เห็นท่าผมคงไม่มาร้านเกมพี่ตรีไปอีกนาน
แต่นั่นคงเป็นเพียงความคิดของผมคนเดียว ไม่เกี่ยวกับเจ้าของแววตาเยือกเย็นคู่นั้น ที่หมายตาเหยื่ออย่างผมไว้เรียบร้อยแล้ว
พอตกเย็นพี่ขรรค์ก็มารับผมกลับบ้านตามปกติ เจอหน้ากันตอนแรกพี่เขาก็ยิ้มแย้มแจ่มใสดี แต่เพียงลมเย็นยะเยือกพัดผ่านหน้าผมไปวูบเดียว พี่เขาก็หน้าเป็นตูดอย่างไม่มีสาเหตุ
กูทำอะไรผิดเนี่ย!
ถ้าทำได้ผมก็อยากจะร้องตะโกนบอกฟ้าด้วยประโยคนี้จริงๆ
เพราะไม่รู้ตัวเลยว่าเจ้าลูกรักยมที่แอบแฝงเข้ามาในชีวิตผมกำลังรายงานความประพฤติที่ผ่านมาให้พี่ขรรค์ฟังอย่างละเอียดยิบ!
---------------------------------------------------------------------
และแล้ววันวาเลนไทน์ก็มาถึง ของขวัญที่ผมคิดจนหัวแทบแตกก็คือ ดอกกุหลาบสีขาวช่อกำลังดีมีการ์ดติดไปด้วย ข้อความว่า
รักพี่ขรรค์ที่สุดในโลกเลย!
เด็กดีมั้ยล่ะครับ
แต่ผมคิดออกได้แค่นี้ล่ะ มีความหมายแถมสบายกระเป๋าอีกต่างหาก ผมเตรียมจะมอบให้พี่ขรรค์ตอนเย็น ทันทีที่เจอหน้าผมก็จะกระโดดเข้าไปหอมแก้มและยื่นช่อดอกไม้นี้ให้ก่อนที่พี่ขรรค์จะพาไปทานข้าวเย็น
เป็นไงความคิดของผมบรรเจิดมั้ยล่ะครับ
ผมนึกอย่างครึ้มอกครึ้มใจเดินผิวปากลงจากอาคารเรียนมานั่งใต้ตึกมุมหลังเสาเช่นเคย สักพักพวกไอ้กริชก็ตามมารังควานอย่างเคย
แม่งจะปล่อยให้กูใช้สมองน้อยๆคิดอะไรเงียบๆคนเดียวบ้างก็ไม่ได้
ผมด่าไอ้กริชทางสายตา แต่อย่างว่าหนังหนาอย่างมันจะรู้สึกอะไร และที่เจ็บใจไปกว่านั้นคือ หลังจากที่มันวางเป้ลงบนโต๊ะเสียงดังตุ๊บ! ของขวัญกล่องเล็กกล่องน้อยภายในก็ทะลักทลายออกมาจนผมตาลุกด้วยความอิจฉาตาร้อนในความHotของมัน แม่ง...ได้ช็อกโกแลตจากสาวๆมาเพียบเลย
“ช่วยกันกินหน่อย กูกินคนเดียวไม่หมดหรอก”
ไอ้กริชหันมายิ้มให้ผมจนตาปิด ทำนองเยาะเย้ยเต็มที่ จนน่าต่อยให้ตาปิดสนิทไปเลย
“มึงกินให้จุกอกตายไปคนเดียวเหอะ” ผมบอกไอ้กริชเสียงลอดไรฟัน มองมันโยนกล่องของขวัญให้เพื่อนๆช่วยกันแกะกินแกะดู
“อะ”
ผมมองไอ้กริชยื่นขนมสุดหวานเจี๊ยบมาให้ชิ้นหนึ่ง พลางเหล่ตามองมัน
“ไม่กิน เขาให้มึง เรื่องอะไรมึงมาให้กูกิน”
“เออน่า...อันนี้กินได้” ไอ้กริชดูอึกอักอยู่แป๊บหนึ่ง ก่อนทำหน้าขึงขัง “คนอื่นเขานั่งกินกันทุกคน มีมึงคนเดียวไม่กิน จะนอกคอกไปแล้วมึงอะ ช่วยมีส่วนร่วมกับเพื่อนฝูงหน่อย”
ไอ้กริชทำเสียงนักเลงใส่ แต่คนอย่างผมรึจะสนใจหน้าปลาจวดอย่างมัน เลยถอนหายใจใส่หน้ามันไปทีหนึ่ง ไอ้กริชคงอึ้งเห็นเดาะลิ้นหาวิธีจัดการกับผม จากแววตาของมันทำให้ผมเห็นท่าไม่ดี รีบคว้ากระเป๋าเตรียมหนี แต่ก็ช้าไป ไอ้กริชตะโกนบอกให้เพื่อนในกลุ่มช่วยกันจับผมไว้ และไอ้เพื่อนพวกนี้มันก็บ้าจี้ตาม เฮกันมายึดแขนยึดขาพลางหัวเราะกันสนุกสนานที่ได้แกล้งคน
“เล่นเชี่ยไรเนี่ยพวกมึง” ผมถลึงตาใส่ไอ้กริช ในขณะที่มันยิ้มกวนประสาทพลางยัดช็อกโกแลตใส่ปากแถมเอามือปิดไม่ให้ผมคายทิ้ง จนต้องกระเดือกคงคออย่างทุลักทุเลแทบขาดใจตายมันถึงปล่อยมือ แต่ยังครับ คนอย่างไอ้กริชไม่จบแค่นี้ มันยังยัดใส่ปากผมอีก ดูแววตามันมีความสุขบนความทุกข์ของผมอย่างยิ่ง
ความสุขของมันที่ผมไม่รู้เลยว่า ไอ้ช็อกโกแลตที่มันยัดใส่ปากผมนั้นมันอุตส่าห์ไปสรรหาแทบตาย
ถึงว่าอร่อยชะมัด แต่ก็ทำเป็นเล่นตัวไปยังงั้นล่ะ
“เล่นอะไรกันครับน้องๆ...วาลย์?”
น้ำเสียงเย็นๆของใครคนหนึ่งดังขึ้นทำให้ผมขนตั้งในบัดดล ก็เสียงนี้มันเพิ่งผ่านหูไปวันก่อนเอง พี่ตรี!
V
V
V
-
ทุกคนหันไปมองชายหนุ่มหน้าตาดี สูงขาว ยืนถือดอกกุหลาบแดงช่อกำลังน่ารักไว้ด้านหลัง ทำให้พวกผมที่มองอยู่รู้สึกว่าเข้ากันยังไงก็ไม่รู้
รึว่าคนหล่อทำอะไรก็ดูดีไปหมด
ผมสลัดมือเพื่อนที่ยึดตัวไว้ออกแล้วก้าวไปหาพี่ตรีอย่างไม่ค่อยแน่ใจ เรื่องประหลาดวันก่อนยังจำไม่ลืมเลย
“หวัดดีพี่” ผมยกมือไหว้อย่างเสียไม่ได้ ในขณะที่เพื่อนคนอื่นก็ทำตามบ้างไม่ทำบ้าง โดยเฉพาะไอ้กริช มันยืนมองผมตาเขม็ง
“กำลังกินช็อกโกแลตกันอยู่ครับพี่ ของฟรี” ผมยิ้มแหะๆตอบรอยยิ้มกระจ่างสว่างไสวไม่เย็นเฉียบดังวันแรกที่เจอ
หล่อกระแทกตาเลยครับ
ผมเลยหยิบช็อกโกแลตของไอ้กริชให้พี่ตรีแก้เก้อ พร้อมกับตวัดสายตาดุดันใส่ไอ้กริชที่ทำท่างกไม่ยอมจะให้
พี่ตรีแกะทานก่อนเอ่ย
“เนื้อหอมจังนะเรา” พี่ตรีเหล่มองของขวัญบนโต๊ะซึ่งเกลื่อนกลาดไปด้วยซาก ทำเอาผมหน้าร้อนผ่าว
“มะ...ไม่ใช่ของผมหรอกครับ ของไอ้กริช มันเอามาให้ช่วยกิน”
“เหรอ” พี่ตรีเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งอย่างแปลกใจ
มันก็น่าแปลกใจอยู่หรอก ถึงผมจะเป็นเกย์แต่ทุกปีก็ได้ของขวัญจากสาวๆบางชิ้นสองชิ้น แต่ปีนี้มันหายไปไหนหมดอะ
เจอแบบนี้เข้าไปผมก็เสียความมั่นใจไปมากโข
ไม่รู้ว่าผมทำหน้าแบบไหนออกไปพี่ตรีเลยหลุดเสียงหัวเราะออกมา
“ไม่ต้องห่วง เสน่ห์นายไม่ได้หายไปไหนหรอก แค่มีไอ้ตัวประหลาดสองตัวคอยกวนอยู่เท่านั้นล่ะ”
ไอ้ประโยคแรกผมก็ฟังเข้าใจอยู่ แต่ไอ้ประโยคสุดท้ายฟังยังไงก็ไม่เข้าใจ พี่แกหมายถึงอะไร จนผมต้องเกาศีรษะหยิกๆ
ไอ้ตัวที่ว่าคงจะเป็นเหาซะละมั้ง เพราะตั้งแต่เจอพี่ผมก็คันบ่อยจัง
“แล้วพี่มาทำอะไรแถวนี้ล่ะครับ” ผมเสหาเรื่องคุยอย่างสุภาพ เพราะยังไงในมหาวิทยาลัยเขาก็ยังเป็นรุ่นพี่
“มาหาคนน่ะ พอดีได้ยินเสียงโหวกเหวกคุ้นหูเลยเข้ามาดู”
ผมเหล่มองกุหลาบช่อสวยอย่างเจ้าเล่ห์พร้อมหรี่ตามองพี่ตรีอย่างรู้ทันเต็มที่
“ตามหาเจ้าของช่อดอกไม้อยู่เหรอพี่” ผมหัวเราะในขณะที่พี่ตรียกยิ้มบางไม่ตอบ
คงจะเขินล่ะสิ ช่างกล้าเดินถือดอกไม้ร่อนไปทั่วมหาวิทยาลัยแบบนี้ ผมคิดอย่างอารมณ์ดี กำลังจะอ้าปากแซวพี่ตรีต่อ เสียงพี่ขรรค์ก็ดังมาแต่ไกล
“วาลย์! ทำอะไรอยู่ พี่โทรหาไม่รับสายเลย” เสียงเข้มมาพร้อมสายตาดุๆของพี่ขรรค์ทำเอาผมใจแป้ว ก็ปกติพี่เขาจะไม่เสียงดังใส่นี่นา
ผมละความสนใจจากพี่ตรีหันหน้าไปรับคนรักด้วยหน้าตาเหลอหลา
“ไมพี่เลิกเรียนเร็วล่ะ” ผมไม่ได้ตอบคำถามแต่ถามกลับอีกฝ่ายอย่างคนตั้งตัวไม่ถูก
“อาจารย์ปล่อยเร็วน่ะ แล้วทำไมไม่รับสาย” พี่ขรรค์ถามย้ำพลางเหลือบตามองร่างสูงขาวยืนปั้นหน้าตายอยู่ข้างๆผมอย่างสบายอกสบายใจ
“ผม..เปิดระบบสั่นไว้ตอนเรียนแล้วลืมเปลี่ยนกลับ เลยไม่ได้ยินน่ะครับ” ผมหัวเราะแห้งๆ
แค่นี้ก็ต้องโกรธด้วย แถมตัวเองเลิกก่อนเวลาที่นัดไว้ ทำแผนผมรวนกันพอดี
ผมหน้านิ่วนึกคำนวนแผนในใจ พร้อมกับรู้สึกว่าบรรยากาศรอบตัวเริ่มหมุนคว้างเหมือนกำลังจะเกิดลมบ้าหมูอย่างแปลกใจ ก่อนมองตามสายตาพี่ขรรค์ไปยังพี่ตรี
สองคนนี้จ้องหน้าเหมือนมีความแค้นกันมาแต่ชาติปางก่อน ผมหันมองพี่ขรรค์ทีพี่ตรีที รู้สึกหนาวยะเยือกแปลกๆและก่อนที่อะไรมันจะเลวร้ายตามการคาดเดา ผมจึงรีบแนะนำเพื่อนใหม่ให้พี่ขรรค์รู้จัก ขืนช้าพี่เขาจะกระโดดงับหัวไอ้พี่ตรีซะก่อน
“พี่ขรรค์ นี่พี่ตรีรู้จักกันที่ร้านเกมวันก่อน”
หากพี่ขรรค์กลับยืนนิ่ง เป็นอีกฝ่ายที่ส่งยิ้มเย็นทักทายก่อน
“ยินดีที่ได้รู้จัก ได้ยินชื่อเสียงมานานแล้ว ไม่เคยเจอตัวเป็นๆซะที”
โฮ้...พี่ขรรค์ดังขนาดนั้นเลยเหรอ? ผมอดทึ่งไม่ได้
“เหมือนกัน...และทางที่ดีก็ต่างคนต่างอยู่จะดีกว่า อย่าหาเรื่องมาเจอ เดี๋ยวมันจะเป็นเรื่อง!”
ผมตาค้างกับคำทักทายประโยคแรกของพี่ขรรค์ ผิดไปจากที่ผมรู้จักลิบลับ แม้กระทั่งไอ้กริชที่พี่ขรรค์ไม่ชอบขี้หน้า พี่เขายังสุภาพด้วยเลย
“ปะวาลย์ กลับเถอะ” พี่ขรรค์ฉุดข้อมือผมในขณะที่ไอ้กริชร้องขัด
“เฮ้ย! จะรีบกลับไปไหนล่ะ”
“นั่นสิ” พี่ตรีเองก็เออออไปกับเขาด้วย “ไม่รอไปกินเหล้ากับเพื่อนๆก่อนเหรอ” สายตาเยือกเย็นมองหน้าไอ้กริชราวกับล่วงรู้ว่าคิดอะไรอยู่ และไอ้กริชก็ละเมอพยักหน้ารับซะด้วย
ผมมองหน้าพี่ขรรค์และอีกฝ่ายก็ถอนหายใจก่อนให้ผมไปหยิบกระเป๋าแล้วตอบไอ้กริช
“ไว้วันหลัง วันนี้ฉันจะต้องติววิชามนุษยสัมพันธ์ให้วาลย์ก่อน” พี่ขรรค์มองผมด้วยหางตาคมกริบ
เฮ้ย! ผมตาโตกับชื่อวิชาที่ไม่เคยได้ยิน ก่อนถูกฉุดไปตามแรงคนรัก หากแต่ว่า...
‘พ่อเล็กระวัง!’
เสียงร้องเล็กๆดังขึ้นพร้อมกับสายลมพัดวูบผ่านหน้าไป ยังไม่ทันตั้งสติ อีกมือหนึ่งของผมก็ถูกพี่ตรียึดไว้ซะแล้วท่ามกลางสายตาตกตะลึงของพี่ขรรค์และไอ้กริชที่ตาแทบถลนออกจากเบ้า
“พี่ตรี!” ผมร้องครางตกใจ ด้วยไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะกล้าจับมือถือแขนผมต่อหน้าต่อตาคนรัก
พี่ขรรค์หันขวับมองมือผมที่ถูกอีกฝ่ายกุมไว้พลางเม้นปากแน่น
ตายแน่ๆ ผมครางอยู่ในอก คราวนี้ต้องง้อกี่วันเสียก็ไม่รู้
ผมยื้อมือตัวเองกลับ พยายามทำตัวลีบๆ เพราะกลัวจะถูกไฟจากสายตาทั้งสองคู่เผาเป็นจุลอยู่ตรงนี้
พี่ตรีดูจะไม่ครณาสายตาทิ่มแทงของพี่ขรรค์ ยักไหล่ไม่ยี่หระแล้วส่งยิ้มหวานจ๋อยจนผมหน้ามืดตาลาย ใจสั่นระรัวทั้งๆที่แฟนก็ยืนอยู่ข้างๆ
และสิ่งที่คาดไม่ถึงยิ่งกว่าก็เกิดขึ้น พี่ตรียัดช่อดอกไม้ที่ผมเพิ่งชมว่าสวยอยู่หยกๆใส่มือ ทำเอาผมตาค้างเหงื่อแตกเหมือนลมจะจับ รู้สึกร้อนวูบไปทั้งมือยังกับถือเผือกร้อน
“พี่ให้”
ไม่เอา! ผมลากเสียงตอบในใจอย่างโหยหวน ด้วยตอนนี้ใบ้กินไปเรียบร้อยแล้ว ผมพยายามสะบัดช่อดอกไม้ออกจากมือ หากแต่กรุ่นกลิ่นหอมรัญจวนของดอกไม้ในมือโชยแตะจมูกเพียงบางเบาก็ทำให้ผมมึนเมาเคลิ้มคล้ายคนละเมอ กำช่อดอกไม้ไว้ตามที่พี่ตรีบอก ไม่สนใจเสียงทักท้วงของพี่ขรรค์ที่ดูจะดังมาจากที่ไกลๆแสนไกล
หากก็เพียงชั่วอึดใจ เมื่อสัมผัสได้ถึงไอเย็นชุ่มฉ่ำจึงสูดเข้าไปเต็มปอด ผมหลุดจากภวังค์มองหน้าพี่ตรีทีพี่ขรรค์ทีอย่างไม่เข้าใจว่าตัวเองเป็นอะไร ก่อนเพ่งมองช่อดอกไม้ที่ตนเองกำไว้แน่น
ผมพยายามจะนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ แต่มันก็เลือนรางจนน่าหงุดหงิดที่พยายามเค้นเท่าไรก็ไม่ชัดเจน
ทำไมผมถึงรับดอกไม้จากพี่ตรีมา ทั้งๆที่ตั้งใจจะปฏิเสธ?
“ถือว่าพี่ตอบแทนที่ให้กินช็อกโกแลตเมื่อกี้นี้ก็แล้วกัน” พี่ตรีทำลายความเงียบจนน่าอึดอัดขึ้นก่อนที่ผมจะประสาทกิน ราวกับล่วงรู้ความในใจ แล้วยักยิ้มท้าทายไปให้คนข้างๆผม
ผมมองพี่ตรีซึ่งกำลังประสานตากับพี่ขรรค์ รู้สึกเหมือนมีประกายไฟแล่นเปรี๊ยะๆท่ามกลางบรรยากาศตึงเครียดสะท้านเข้าไปในอก และน่ากลัวจนผมต้องบีบมือพี่ขรรค์แรงๆ
พี่ขรรค์หันมองหน้าเหลือสองนิ้วของผม แล้วค่อยๆสูดลมหายใจสงบอารมณ์ ก่อนหันไปหาชายหนุ่มที่จ้องจะงาบแฟนตัวเองด้วยดวงตาคมกล้าแลเย็นยะเยือกหนาวเหน็บยิ่งกว่า
“อย่ามาลองดี! และอย่ายุ่งกับวาลย์!”
“หวงจริง” พี่ตรีสวนกลับทันควันพลางพ่นลมหายใจพรืดไม่สนใจคำเตือน แถมยังเป็นการท้าทายอีกฝ่ายไปในตัว ก่อนแสยะยิ้มให้พี่ขรรค์ “ก็ใช้ไอ้สองจุกนั่นเฝ้าให้ดีๆก็แล้วกัน! เดี๋ยวมาเดินตามฉันไม่รู้ตัว แล้วจะมาโวยวายทีหลังไม่ได้นะ”
พี่ตรีผู้ถือวิสาสะเข้ามาในชีวิตผมเหยียดยิ้มหมายมาด “เพราะฉันไม่คืนให้!”
สิ้นเสียงอยู่ๆก็มีกระแสลมแรงจนใบไม้ใบหญ้าปลิวว่อนไปทั่วใต้ตึกเรียน จนผมต้องเอามือป้องตากันฝุ่นผง
“เฮ้ย! ลมบ้าหมูรึไงวะ” เสียงไอ้กริชดังขึ้นใกล้ๆพร้อมกับที่ทุกคนที่นั่งเล่นอยู่ใต้ตึกต่างมองหน้ากันเลิกลั่ก
ผมเห็นพี่ขรรค์กวาดตามองผู้คนพวกนั้น เหมือนเป็นคนอื่นที่ผมไม่รู้จัก และครู่เดียวลมแรงนั้นก็สงบ ผมถูกฉุดให้ออกเดินไปพร้อมคนรัก โดยไม่เห็นสายตาที่พี่ขรรค์ทิ้งท้ายให้พี่ตรี
สายตาที่แทบจะฉีกร่างอีกฝ่ายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย พร้อมกับคำพูดที่ไม่ได้เอื้อนเอ่ย หากแต่รู้กันแค่สองคนว่า
“ถ้ามันร้อนวิชามากนักก็ไปหาคนอื่น ไม่ใช่กับแฟนฉัน!”
“บังเอิญถูกใจว่ะ...โอ๊ย!”
พี่น้องรักยมตบปากกล้าตามคำสั่งของผู้เป็นพ่อก่อนหายวับไปไม่ทันให้อีกฝ่ายได้เอาคืน จากนั้นพี่ขรรค์ก็ลากผมออกมา และผมสังหรณ์ว่านี่คือจุดเริ่มต้นของปัญหาชวนปวดกะโหลกที่ผมจะต้องวุ่นวายไปอีกนาน
ผมมองแผ่นหลังที่ลากผมออกมาด้วยรู้สึกเกรงกลัวนิดๆ เพราะพี่ขรรค์ดูจะอารมณ์เสียอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แรงบีบจากมือที่ผมนึกชื่นชอบในความเรียวยาวของมัน ทว่าตอนนี้มันทำให้ผมเจ็บจนร้องครางก็แล้ว โอยก็แล้ว พี่เขาก็ไม่รู้สึกตัว ผมจึงต้องร้องบอก
“พี่ขรรค์ เจ็บ” ผมส่งเสียงบอกแต่ดูท่าอีกฝ่ายจะไม่ได้ยิน หรือไม่ได้สนใจความรู้สึกของผม ด้วยความน้อยใจผสมโมโหผมเลยเอาช่อกุหลายที่ติดมือมาด้วยฟาดใส่หลังพี่ขรรค์เต็มรัก
และก็ได้ผล พี่ขรรค์หันมาตีหน้ายักษ์ใส่ พร้อมกับกระชากช่อกุหลาบช้ำๆโยนใส่ถังขยะใกล้ๆ จากนั้นก็หันมาฉุดลากผมไปต่อจนถึงรถยนต์
เมื่อเข้าไปนั่งภายในรถ พี่ขรรค์ก็จับบ่าผมให้หันไปมอง
“วาลย์ อย่าไปยุ่งกับเจ้านั่นอีกเด็ดขาดนะ”
ถึงไม่บอกผมก็ไม่คิดอยากจะเจอพี่ตรีอีก แต่พอมาถูกกำชับแบบนี้ทำให้ผมสงสัยตงิดๆ
“ทำไมล่ะครับ?” แค่ถามดูเท่านั้นล่ะ ตาพี่ขรรค์ก็แทบจะถลนออกมา ทำเหมือนผมขอมีชู้ยังงั้นล่ะ
แค่นี้ก็แทบจะกราบเช้ากราบเย็นอยู่แล้วคร๊าบ
พี่ขรรค์เห็นผมหน้าเจื่อนจึงถอนใจก่อนลูบศีรษะผมเบาๆ
“พี่ไม่ไว้ใจเขา” พี่ขรรค์เอ่ยพร้อมดึงผมเข้าไปกอด
ผมรู้สึกร้อนวาบที่โพรงจมูก สิ่งที่พี่ขรรค์สื่อออกมาคือความเป็นห่วง ไม่ใช่การหึงหวง มันทำให้ผมตื้นตันจนน้ำตาซึม แล้วพยักหน้ารับคำพร้อมรับจุมพิตแผ่วๆบริเวณขมับ
“วาลย์ แล้วพี่ขอเตือนอะไรไว้อีกอย่าง อย่าทานของคนอื่นหรืออย่ารับของๆใคร แม้จะรู้จักก็ต้องดูให้ดี พี่กลัวใจคน ไม่รู้ว่าใส่อะไรไว้รึเปล่า” สายตาพี่ขรรค์มองผมอย่างร้องขอ ใจผมก็ตกไปอยู่แทบเท้า ไม่คิดจะหาเหตุหาผลให้ยุ่งยากว่าทำไม
“...นะ” เจอน้ำเสียงอ้อนๆเข้าไปอีกผมเลยพยักหน้ารับอย่างเคลิบเคลิ้ม พร้อมรั้งใบหน้าชวนฝันนั้นเข้ามาจูบด้วยห้ามใจไม่อยู่
ยังไงปากพี่ขรรค์ก็น่าจูบที่สุด...
ผมแลกความอ่อนนุ่มชุ่มชื้นจนตัวอ่อนเป็นขี้ผึ้ง พี่ขรรค์จึงเป็นฝ่ายถอนใบหน้าแล้วอมยิ้มมองใบหน้าแดงเรื่อ ยกนิ้วขึ้นปาดน้ำใสๆตรงมุมปากให้
“งั้นกลับกันเลยนะ”
ผมพยักหน้าคล้อยตาม ก่อนสะดุ้งเมื่อนึกถึงแผนที่อุตส่าห์วางไว้เสียดิบดี “ห๊ะ!” ผมออกอาการตกใจจนโอเวอร์
“มีอะไร?”
“เออ...กุ...กุหลาบ” ก็ผมสั่งกุหลาบให้พี่ไว้ จะไปได้ยังไง เสียตังไปแล้วด้วย
พี่ขรรค์เลิกคิ้วชั่งใจมองผมเม้มปากแน่น ดวงตาดุเปล่งประกายกร้าวใส่หน้าผม ก่อนเอี้ยวตัวไปยังเบาะหลัง
“อาลัยอาวรณ์กุหลาบเพื่อนใหม่นักรึไง...เอ๊า!” พี่ขรรค์กระแทกกระทั้นช่อกุกลาบสีชมพูใส่ตักผม แล้วเข้าเกียร์ออกรถด้วยความรวดเร็วจนผมหมดสิทธ์อธิบาย แถมหน้าบูดหน้าบึ้งไปตลอดทาง
หน้าแบบนี้พูดให้ตายก็ไม่ฟัง!
แต่ผมก็ไม่ท้อพยายามจะง้อจะอธิบาย แต่พี่แกก็เงียบแทบอยากกระโดดงับหัวให้รู้แล้วรู้รอด เพราะบทจะดื้อพี่แกก็ดื้อจนอ่อนใจเชียวล่ะ
เว้ย...นี่มันวันอะไรกันแน่วะ
ผมพยายามเค้นหาคนผิด และก็ได้ตัว ก็คือไอ้พี่ตรีหน้าหล่อนั่นคนเดียว ทำแผนผมเหลวไม่เป็นท่า อย่าได้เจออีกนะมึง พ่อจะ...
พ่อจะ...จะจูบให้ปากเยินเลย
อุ๊บ! ผมรีบเอามือปิดปาก เหลือบมองคนข้างๆอย่างกลัวอีกฝ่ายจะล่วงรู้ความพิเรนทร์ทางความคิดของผม
แล้วแบบนี้มันจะเป็นยังไงต่อล่ะเนี่ย!
ช่วยผมด้วย!...
ผมได้ยินเสียงตัวเองร้องโหยหวนจากก้นบึ้งของจิตใจ ที่ไปเข้าทางคนยืนพิงกำแพงหลับตานิ่ง หากมุมปากยกยิ้มหมายมาด
จบตอน
พี่ขรรค์เท่โว้ยยยย
ตอนหน้าเป็นตอนสงกรานต์นะคะ หวังว่าเรื่องนี้ทุกคนจะชอบกันนะคะ
เจอกันวันพฤหัสค่ะ
เเจกผ้ายันต์กันผีคนละ +1 ผืน
-
มีคนเก่งเพิ่มมาอีกคน
-
เรื่องนี้สนุกอ่ะ ชอบมาก ๆ ไม่ใช่แค่พี่ขรรค์นะที่เท่ห์ พี่ตรีก็เท่ห์
อยากบอกว่าเรื่องนนี้ชื่อแนว ๆ ทุกคนเลย
+1
-
มันกล้าลองดี
พี่ขรรค์อย่าไปยอมมัน :serius2:
+1 ค่ะ
-
คู่แข่งน่ากลัวมากค่ะพี่ขรรค์ ระวังตัวดีๆน้าา
ส่วนวาลย์ เดี๋ยวสองจุกคงช่วยดูแล...จะแปลกหรือเปล่าเนี่ยที่คิดว่าสองจุกน่ารักดี :laugh:
แต่...เรื่องจริงก็กลัวนะคะ เพื่อนเคยเจอตัวเป็นๆที่บ้านเพื่อนอีกคน ขนลุกซู่กันเลยทีเดียว o22
-
ขอรับผ้ายันต์ค่ะ อิอิ ท่าทางตอนหน้าคงจะมัน สองหมอผีประทะกัน เอิ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
พี่ขรรค์ไปเลย ยังไงพี่ก็เจ๋งกว่าอยู่แล้ว
น่าจะให้ลูกรักลมตีกบาลซักหลายๆที
น้องวาลย์ก็อย่าไปใจอ่อนกับเค้านะค้า ไม่งามๆ o18
-
สนุกดีครับชอบๆๆ :pig4:
-
น้องวาลย์เสน่ห์แรงใช่เล่น แต่ยัีงไงก็อย่าไปเผลอใจกับคนอื่นนะจ๊ะ :serius2:
-
ของเค้าแรงทั้งคู่จริง ๆๆ ไอ่พี่ตรีใช้มนตร์เสน่ห์ใช่เปล่า
นู๋วาลย์อย่าไปหลงเสน่ห์ตรีนะ ไม่งั้นจะให้สองจุก จิกหูซะให้เข็ดเลย :m16:
ยังไงพี่ขรรค์ก็เท่ที่สุด จัดการให้สองจุก :z6: ไอ่พี่ตรีแรง ๆ เลย
กรี๊ดดด น้อมรับผ้ายันต์ค่า ถ้าเป็นของพี่ขรรค์จะดีใจมากกกก :impress2:
-
ท่าทาง2กุมารจะน่ารักมาก
-
ของเค้าแรงดีจริง ๆ
จัดลูกรักยมไปกระทืบไอ้พี่ตรีสักทีดีไหหม
พ่อเล็กนี่กระล่อนใช่ย่อยเหมือนกันนะ แม้จะในจินตนาการก้อเถอะ
-
เป็นการเล่นของใส่กันหรอนี่.... วาลย์ ซื่อๆ จะทันคนกับเค้าไม๊นั่น
สนุกสนานค่ะ กด+1 รอตอนต่อไป
-
โถ น่าสงสารน้องวาลย์ยิ่งนัก เป็นคนกลางแบบนี้
แถมยังเสน่ห์แรงจริงๆ ถูกใจบรรดาหมอผีซะด้วย
ขอบคุณมากนะคะ บวก 1 แต้มค่ะ
แถมกุหลาบวาเลนไทน์ด้วย หุหุ :L2:
-
พี่ขรรค์หึงโหดดดดดดด :laugh:
วาลย์นี่ท่าทางจิตอ่อนนะโดนครอบงำง่ายจัง ตั้งสติดีดีสิจ๊ะ
พี่รักยมไม่น่ากลัวเท่าไหร่หรอกค่ะ พี่เขาชอบมาแหย่เล่นบ่อยๆ
แต่ท่านเจ้าที่มากกว่าทำเอาสะดุ้งลืมง่วงกันเลยทีเดียว น่าเกรงขามนะคะ
-
สนุกจัง
วาลย์เสน่ห์แรง แถมติดจะซื่อ(บื้อ)นิดๆ
พี่ขรรค์ต้องเหนื่อยหน่อยละ
2จุกจะดูแลไหวไหมนั่น
-
บวกไปหนึ่งค่า
อ่านไปเสียวสันหลังไป
ตื่นเต้นดีจัง..... แล้วมาลองวิชาอะไรกันกลางม.ล่ะเนี่ย
-
ฮาคนกลางอย่างวาลย์นี่แหละ ไม่ได้รู้เรื่องกับใครเค้าเลยยย :laugh:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
แหมมมมม บอกได้คำเดียวว่า แร๊งงงงงง
แรงดีกันทั้งคู่จริงๆ สำหรับสองหมอผีของเรา เล่นเปิดศึกชิงนายประลองอาคมกันซะกลางม. ถึงพี่ตรีจะหล่อแค่ไหน แต่ถ้าพี่ขรรค์เท่อยู่แบบนี้ ก็เชียร์พี่ขรรค์ขาดใจเลย
แต่ก็นะ ฝ่ายรุกเรื่องนี้นะ ดูชื่อแต่ละคน ขรรค์ กริช ตรีศูล
อาวุธทั้งน้านนนน เหลือแค่จับมาฟาดฟันกันเท่านั้น
อีกอย่าง ต้องรอกันต่อไปว่าจะมีอาวุธอะไรที่จะมาร่วมลงศึกเพื่อฟาดฟันชิงน้องวาลย์กันอีก
อะโฮะ อะโฮะ จะคอยติดตามค่าาาาา
-
มาลอองของอะไรกันเนี่ย 2 หนุ่ม
วาลย์เอ้ย จะเกิดศึกชิงนายอยู่แล้วรู้ตัวไหมนั้น
มีเสน่ห์ดึงดูดเหล่าอาวุธนะเนี่ย
แต่ยังไงพี่ขรรค์ก็เท่ที่สุด
+1 ให้ความเอ๋อของวาลย์ น่าร๊ากกกกก
-
กริช คิดว่าไม่น่าจะมีไรหรอกนะ เเล้วก็เป็นเพื่อน(ที่ชอบเเซว)
เเต่พี่ตรีเนี่ยซิ เล่นขี้โกงงะ ใช้มนต์ดำ
ต้องพี่ขรรค์ช้านน เท่ หล่อ ใช้เสน่ห์มัดใจชายล้วนๆ
ตอนต่อไปสงกรานต์ หลอนนะคะ ขอบอก ลงตอนกลางคืนเหมือนเดิม อิอิ
-
ง่าาา ชอบอ่าาา
-
นิยาย by Sake ยอดเยี่ยมที่ซู้ดดดดดดด
ชอบม้ากกกกก o13
เอ่อขอผ้ายันต์ซักผืนด้วยนะ คุณเจี๊ยบ
-
พี่ขรรค์ เท่สุด ๆ o13 o13
:z13: :z13:
-
ถึงพี่ตรีจะเท่ห์ด้วยแต่ก็เสียใจด้วยนะคะ
เพราะ.......พี่ขรรค์มาก่อน โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ถึงก่อนมีสิทธิ์ก่อนนะเออ ^o^
-
ชอบคนแนวพี่ขรรค์
-
โฮกกกกก ขอบอกว่างานนี้สงสารวาลย์ที่สุด เพราะมันไม่ได้รู้เรื่องอะไรเล้ยยยยยยย
ขรรค์กับตรีศูลนี่มีวิชาท่าจะสูสี นายกริชของเรานี่ซิ 55+
มาต่อร็วๆนะคะ สนุกมากเลย
ปล.ชอบชื่อรุกเรื่องนี้มากค่ะ ถ้ามีลูกชายสามคนจะตั้งชื่อแบบนี้บ้าง หุหุ
ปล.จิงๆของขวัญวันวาเลนไทน์ที่พี่ขรรค์ต้องการอาจจะเป็นหนูวาลย์ผูกโบว์ก็ได้นะ ไม่รู้วาลย์ไปซื้อดอกไม้ให้เสียเงินทำมัย 55+
-
งานนี้มีคนร้อนวิชาด้วยอะ
ทำไงดี ๆ ๆ วาลย์ต้องระวังตัวให้ดีแล้วแหละ
แบบนี้ลัก ยม จะแก้ไขสถานการณ์ได้หรือเปล่าอะ
ถ้าตรีเค้าจะมา
-
เอาแล้วเว่ย
ศึกชิงนาง เอ้ย! ชิงนาย จะเริ่มขึ้นแล้วครับท่านผู้ชม
พี่ตรีมันมีอะไรแปลกๆว่ะ
สงสัยจะต้องวางแผนงาบน้องวาลย์ของเราแน่ๆเลย
รักยมลูกแม่ ดูแลน้องวาลย์ดีๆนะ
อย่าให้ใครมารังแกได้ล่ะ เข้าใจมั้ย
ฮ่วย!!!ไม่มีใครน่าไว้วางใจสักคนนึง
o22
-
พี่ขรรค์สิคะ แน่นอนกว่า
สามารถทำให้น้องวาลย์หลงรักได้
โดยไม่ต้องใช้มนต์สเน่ห์ใดๆ
:-[
-
ชอบค่ะ เรื่องนี้แหวกแนวดี
คุณ sake ก็เขียนได้น่ารักน่าชังมาก
ขอบคุณคนโพสมาก ๆ ค่ะ ได้อ่านผลงาน
น่ารัก ๆ ต่อเนื่อง
-
พี่ขรรค์ ก่อนเทรน วาลย์ ไปเทรน สองจุกให้แข็งแรงหน่อยดีกว่า ท่าทางจะต้านพี่ตรีไม่อยู่...
อ่านแล้วสนุกอ่ะ พล็อตเรื่องแปลกดี...ชอบๆๆ o13
-
สงกานต์ระทึก
เสียงผู้สื่อข่าวแนะนำสถานที่ท่องเที่ยวในช่วงเทศกาลสงกรานต์ให้ผู้ชมทางบ้านฟังเจื้อยแจ้วไม่ทำให้ผมกลับไปสนใจมองจอโทรทัศน์ตรงหน้า ยังคงตั้งหน้าตั้งตาจัดเสื้อผ้าใส่เป้อย่างขมักเขม้น ก็ทำไมผมต้องสนใจด้วยล่ะในเมื่อพรุ่งนี้ผมก็จะไปเที่ยวแบบนั้นแล้ว
แค่คิดผมก็หุบยิ้มไม่ลง รีบยัดข้าวของเครื่องใช้ทั้งหมดใส่เป้โดยเร็วแล้วกระโดดขึ้นเตียงนอน ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวอย่างมีความสุข พรุ่งนี้พี่ขรรค์จะมารับไปเที่ยวภูเก็ตแต่เช้า ขับรถยนต์ไปกับเพื่อนอีกสองคน แค่คิดก็ตื่นเต้นจนข่มตาหลับไม่ลงแล้ว
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นที่หัวเตียงก่อนที่ผมจะคิดเตลิดเปิดเปิงไปถึงไหนต่อไหนเรียกรอยยิ้มได้อีก ก็เวลานี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากสุดที่รักของผมเอง
“ยังไม่นอนอีกเหรอวาลย์ พรุ่งนี้ต้องไปไกลแล้วจะเพลียนะ” เสียงทุ้มอ่อนโยนจากปลายสายยิ่งทำให้ผมยิ้มไม่ยอมหุบหนักขึ้นไปอีก ถ้าพี่ขรรค์รู้คงว่าผมบ้าแน่ๆ
“ถ้าให้วาลย์นอนแล้วพี่ขรรค์โทรมากวนทำไมล่ะ ไม่งั้นวาลย์หลับไปแล้วนะเนี่ย” ผมตอบยี่ยวนกวนบาทาไปแบบเสแสร้ง ทำให้ได้ยินเสียงพี่ขรรค์หัวเราะมาจากปลายสาย
“โอเคๆพี่ผิดเอง ก็กลัวว่าวาลย์จะทำโน้นทำนี่จนลืมเวลาเลยลองโทรมาดู ถ้านอนแล้วก็หลับซะ พรุ่งนี้พี่ไปรับหกโมงครึ่งนะ”
“ครับ” ผมลากเสียงยาว “ฝันดี แล้วก็รักนะ จุ๊บๆ” ผมทำเสียงจูบใส่โทรศัพท์แล้วรีบวางสาย รู้สึกแก้มร้อนวูบๆก่อนคว้าหมอนข้างมากอดแนบแน่น
คิดผิดหรือเปล่านะที่ชวนเจ้าสองคนนั้นไปด้วย แทนที่จะไปกันสองคน ความจริงผมก็ไม่เกี่ยงหรอกแม้จะรู้สึกเขินๆอยู่บ้างหากไปกันตามลำพัง แต่พี่ขรรค์เป็นฝ่ายแนะนำให้ผมชวนเพื่อนไปด้วยจะได้ครึกครื้น เลยไม่ขัดศรัทธาชวนไอ้เอกับไอ้ไม้เพื่อนร่วมก๊วนที่กลัวผีขี้ขึ้นสมองเหมือนกันไม่มีผิดไปด้วย ส่วนไอ้กริชอดไปตามระเบียบเพราะไม่ถูกชะตากับพี่ขรรค์แล้วจะชวนมันไปทำไมจริงมั้ย ผมคิดอะไรไปเพลินๆอีกครู่เดียวก็ผล็อยหลับไปจนเช้า
เสียงรถยนต์มาจอดหน้าบ้านเป็นเวลาเดียวกับที่ผมลากกระเป๋าเป้ลงมาชั้นล่างพอดี พี่ขรรค์เข้ามายกมือไหว้แม่ก่อนพยักหน้าบอกให้ผมเตรียมตัวออกไปเลย ผมจึงเข้าไปหอมแก้มแม่ฟอดใหญ่แล้วตามพี่ขรรค์ออกไปด้วยความรู้สึกสดชื่นระคนตื่นเต้นที่จะได้เดินทางไปเที่ยวไกลๆแบบนี้ครั้งแรก
พวกผมแวะไปรับไอ้เอและไอ้ไม้ที่บ้าน พอรวมตัวกันได้ก็นกกระจอกแตกรังดีๆนี่เองครับ
“พี่ขรรค์เมื่อยบอกนะครับ ผมรับไม้ขับต่อให้” ไอ้ไม้ชะโงกหน้าฉีกยิ้มเห็นฟันสามสิบสองซี่ให้คนขับ
“ดีเลย ขับรถไกลๆแบบนี้มีคนมาเปลี่ยนจะได้ปลอดภัย” พี่ขรรค์ยิ้มตอบไอ้ไม้ที่ดูจะมีประโยชน์ก็คราวนี้เอง ไอ้นี่ขับรถไว้ใจได้ ส่วนไอ้เออย่าหวัง แม้แต่จักรยานมันขี่เป็นรึเปล่ายังไม่รู้เลย
มันกลัวเจ็บพอๆกับกลัวผีนั่นล่ะ
“ไม่รู้ไปถึงแถวเพชรบุรีร้านขายขนมหม้อแกงจะเปิดขายยังเนอะ แม่กูบอกให้ซื้อกลับไปฝากด้วย” ไอ้เอที่นั่งตูดยังไม่ทันร้อนก็พูดถึงเรื่องกินซะแล้ว
“ซื้อตอนนี้กว่าแม่มึงจะได้กินก็ราขึ้นล่ะ” ผมหันไปพูดกับไอ้เอ
“ไอ้บ้า กูจะซื้อกินเอง ขากลับค่อยซื้อไปฝากแม่ กูไม่ปัญญาอ่อนขนาดนั้นหรอกไอ้วาลย์”
ผมหัวเราะเมื่อเห็นไอ้เอทำปากจู๋ “แต่มึงจะกินขนมแต่เช้าเลยเหรอวะ แสบไส้ตายชัก”
“กูชอบ เรื่องของกูเหอะ มึงอย่ามาขอกูกินละกัน”
“หม้อแกงกูไม่กิน แต่เม็ดขนุนกูชอบ มึงอย่าลืมซื้อมาด้วยนะ” ผมยักคิ้วให้เพื่อน ไอ้เอเลยประเคนหมัดใส่ต้นแขนผมพอให้เจ็บๆคันๆ
“แล้วทานข้าวเช้ากันมารึยัง” พี่ขรรค์ถามแต่ตายังมองถนนตรงหน้านิ่ง
“ยังเลยพี่ ยังเช้าอยู่ ไว้หิวแล้วค่อยแวะกินก็ได้ ไม่เน้นข้าวเน้นขนมครับ” ไอ้เอหัวเราะร่าตอบ
“มึงคนเดียวสิ” เสียงของผมและไอ้ไม้ประสานเป็นหนึ่งเดียวจนพี่ขรรค์เหลือบมองแล้วอมยิ้มให้ผมหน้าร้อนวูบ
พวกผมขับรถกันไปแวะซื้อขนมตามริมถนนทานกันไปอย่างสนุกสนาน แม้รถตามท้องถนนจะมากเพราะเป็นช่วงเทศกาลแต่ความเร็วในการขับก็ดีทีเดียว แบบนี้เย็นๆก็ถึงที่หมาย คิดอีกทีชวนเจ้าพวกนี้มาด้วยก็เข้าท่าดีเหมือนกัน ขืนให้ผมมากันตามลำพัง ผมคงเอาแต่นั่งปาดน้ำลายมองหน้าหล่อๆของพี่ขรรค์ท่าเดียว โม้กันไปกินกันไปเผลอแป๊บเดียวก็เที่ยงซะแล้วเลยแวะทานข้าวกลางวันที่ชุมพร จากนั้นพี่ขรรค์ก็เปลี่ยนให้ไอ้ไม้มาขับแทน
พี่ขรรค์ชวนผมมานั่งเบาะหลังด้วยกัน รถออกตัวไปตามทางขึ้นๆลงๆของถนนทางใต้พักใหญ่พี่ขรรค์ก็ดูจะวางใจในฝีมือขับรถของเพื่อนผม ค่อยผ่อนแผ่นหลังแตะพนักแล้วหันมาพูดด้วย
“เมื่อยมั้ย”
ผมส่ายหน้าแทนคำตอบพร้อมส่งยิ้มหวานตาเชื่อมไปให้ พี่แกเลยยกมือมาขยี้ศีรษะจนผมยุ่ง
“หนังท้องตึงหนังตาหย่อนเชียว”
“เด็กกำลังโตก็แบบนี้ล่ะพี่”
ผมยิ้มทั้งๆที่ตาจะปิดแต่หูก็ได้ยินเสียงไอ้เอปากหมาแขวะลอยลมมาให้ได้ยิน
“เด็กโข่งสิมึงอะ”
ผมไม่ต่อล้อต่อเถียงแต่เอาเข่ากระแทกเก้าอี้นั่งจนไอ้เอสะดุ้ง ก่อนจะผล็อยหลับไป ตื่นมาอีกทีก็เห็นพี่ขรรค์กลับไปนั่งขับเหมือนเดิม แสงแดดเริ่มอ่อนแรงลงมาก ผมขยับตัวแก้เมื่อย
“ตื่นแล้วเหรอ” พี่ขรรค์เหลือบมองผมพยักหน้าให้ จากนั้นหันมองไอ้ไม้ซึ่งยังหลับสนิทข้างผม ส่วนไอ้เอมันนั่งหลับคอตกกรนเบาๆอยู่เบาะหน้า
“เดี๋ยวรอเพื่อนๆตื่นค่อยแวะหาอะไรทานนะ หรือว่าหิวแล้ว”
ผมส่ายหน้า “อีกไกลมั้ยพี่ขรรค์”
“อีกสองชั่วโมงได้”
“งั้นไปทานที่โรงแรมเลยก็ได้ อยากถึงเร็วๆจัง”
“เมื่อยแล้วล่ะสิ”
“ประมาณนั้นล่ะ” ผมยิ้มรับเสียงอ่อย การนั่งรถนานๆมันแย่แบบนี้นี่เอง แล้วคนขับจะเหนื่อยขนาดไหนกัน ผมมองซีกหน้าของคนรักด้วยความรู้สึกเห็นใจ และพี่ขรรค์ก็เหมือนนกรู้แอบส่งสายตากรุ่มกริ่มมาให้
“พี่ก็เมื่อยอยู่เหมือนกัน คืนนี้วาลย์นวดให้พี่หน่อยนะ”
ความหมายกินนัยทำเอาผมหน้าร้อน ก่อนยิ้มเก้อพยักหน้ารับ
นวดก็นวดสิ แต่นวดแผนโบราณนะ ไม่ใช่อาบอบนวดป้ายแดง
ค่ำๆพวกผมก็มาถึงโรงแรมที่พักซึ่งดูแล้วก็หรูหราโอ่โถงอยู่ไม่น้อย ขนาดไม่ใช่ห้าดาวนะเนี่ย จัดการเช็คอินเสร็จเรียบร้อยพวกผมก็รีบหาข้าวใส่ท้องทันที เพราะทุกคนลงความเห็นแล้วพร้อมใจกันหิ้วท้องมาทานที่นี่ จัดการกับอาหารจนอิ่มหนำสำราญก็ถึงเวลาขึ้นไปพักผ่อน พี่ขรรค์ส่งกุญแจห้องพักให้ไอ้เอ ก่อนจูงผมตามหลังไป แสดงว่าผมนอนกับพี่ขรรค์ ไอ้เอนอนกับไอ้ไม้
หย๋า...ใจเต้นตุบๆเลย ไอ้อยากก็อยากอยู่ แต่กลัวใจยังไงพิกล
ผมแอบมองหน้าพี่ขรรค์แวบหนึ่งแล้วก้มลงเมื่อรู้สึกสองแก้มอุ่นขึ้นมากะทันหัน ก็พี่แกเล่นจ้องมาอยู่ก่อนแล้ว แถมอมยิ้มแปลกๆให้อีกต่างหาก
หรือว่าคืนนี้จะต้องเสียตัวแล้วก็ไม่รู้...
“ถึงห้องแล้วเหม่ออะไรอยู่ล่ะวาลย์”
เสียงพี่ขรรค์ดังมาจากไกลๆดึงสติที่เตลิดเปิดเปิงของผมให้กลับมาอยู่กับเนื้อกับตัว ผมรีบส่ายหน้าทันที มือเก้ๆกังๆเสลูบศีรษะตัวเองเก้อๆที่คิดอะไรไปไกล
“ตื่นเต้นอยู่เหรอ?” พี่ขรรค์กระซิบข้างหูทำเอาผมขนลุกไปทั้งตัว
“พี่ก็เหมือนกัน” ไอ้รอยยิ้มเจ้าเล่ห์นิดๆนั่นก็ทำให้ผมอยากต่อยคนรักซักหมัดสองหมัด
ล้อเลียนอยู่ได้!
ผมถูกดุนเข้าไปภายในห้องหลังพี่ขรรค์ไขกุญแจเสร็จ และไม่รอให้ประตูปิดสนิทเสียก่อนผมก็ถูกประกบปากทันที
อะไรมันจะร้อนแรงแต่หัววันอย่างนี้...
“อืม...” ปลายลิ้นร้อนดุนดันหยอกเย้าจนผมครางหวิว ก่อนตัดใจออกแรงผลักอีกฝ่ายเบาๆ “พอแล้ว”
พี่ขรรค์อมยิ้มมองผมหน้าแดงเรื่อ หากยอมผละออกแต่โดยดีแล้วจับจูงกันเข้าไปสำรวจภายในห้องพัก ผมลองเปิดโน้นดูนี่จนทั่วแล้วจึงทรุดตัวนั่งบนขอบเตียงพร้อมพี่ขรรค์
“วาลย์อาบน้ำก่อนมั้ย”
“พี่ขรรค์ก่อนก็ได้ ขับรถมาเหนื่อยๆ”
พี่ขรรค์ไม่ตอบกลับเขยิบเข้ามาชิด ใบหน้าคมคายเคลื่อนเข้ามาติดหน้าผมแล้วเอ่ยเสียงราวกระซิบ
“ถ้าวาลย์ยอมช่วยพี่อาบก็คงหายเป็นปลิดทิ้ง”
ลมหายใจอุ่นร้อยเป่ารดใบหน้าทำเอาผมหน้าร้อนซู่ กอปรกับคำพูดสองแง่สองง่ามที่ตั้งแต่เดินทางมาดูพี่ขรรค์จะหยอดไม่เลิก ผมเลยเริ่มรู้สึกวางตัวไม่ถูก
อาการอึกๆอักๆของผมอยู่ไม่นานพี่ขรรค์ก็กดริมฝีปากลงบนขมับชื้นเหงื่อแรงๆ “ขอโทษ พี่ล้อเล่น วาลย์ทำตัวตามสบายเถอะ” พี่ขรรค์วางมือใหญ่บนหลังมือผมเบาๆ “ไว้ใจพี่มั้ย?”
ผมมองคนรักยิ้มอ่อนโยนแววตาไม่วอกแวกให้รู้สึกมั่นใจแล้วจึงพยักหน้า พลางนึกอยากเขกกะโหลกตัวเองนัก เพราะเวลาเอาเข้าจริงกลับไม่กล้า
คนมันกลัวเจ็บนี่! เห็นอยู่ชัดๆว่าต้องรับบทอะไร ถ้าให้รุกก็ว่าไปอย่าง!
“งั้นวาลย์ไปอาบน้ำก่อนเถอะ”
ผมพยักหน้าขยับตัวลุกไปรื้อกระเป๋า แต่เปลี่ยนใจก้มลงหอมแก้มพี่ขรรค์ก่อนเผ่นแนบคว้าเสื้อผ้าเข้าไปยังห้องน้ำ ทิ้งมือยาวคว้าได้แต่อากาศ
“เดี๋ยวเหอะ ยังจะมายั่วกันอีก”
เสียงบ่นลอยลมทำให้ผมอมยิ้ม อาบน้ำอย่างสบายอกสบายใจ ไม่เห็นท่าทางอ่อนโยนเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมในฉับพลัน ก่อนเดินไปเปิดประตูตรงระเบียงแล้วออกไปภายนอกหายลับเข้าไปในความมืดสลัว
“พะ...พี่!” ผมตกใจเมื่อออกจากห้องน้ำมาก็เจอร่างสูงใหญ่ยืนรออยู่หน้าประตู ที่ไหล่มีเสื้อพาดไว้ แววตาคมกล้าเปล่งประกายระแวดระวังก่อนหายวับไปอย่างรวดเร็วแล้วคลี่ยิ้มละไม
“อาบนานจัง” พี่ขรรค์ไม่พูดเปล่า ยืนมือมาคว้าเอวผมเข้าไปประชิดแล้วก้มลงสูดกลิ่นหอมใกล้ซอกหู ผมหดคออย่างจั๊กจี้
“ก็มันร้อนนี่ พี่ขรรค์นั่นล่ะรีบเข้าไปอาบเลย เหม็น” ผมแสร้งทำจมูกย่นแล้วรีบแกะมือใหญ่ออกจากเอวพลางดันเข้าไปภายในห้องน้ำ
“เดี๋ยว...” พี่ขรรค์คว้าข้อมือไว้แน่น ทำให้ผมจ้องตาอย่างสงสัย “อย่าแอบไปไหนในที่เปลี่ยวๆล่ะ”
นึกว่าอะไร ผมลอบถอนหายใจใส่คนขี้ห่วง หากก็พยักหน้าตอบ พอพี่ขรรค์ปิดประตูผมก็เดินไปทิ้งตัวนอนบนเตียงนุ่ม ฟังเสียงน้ำไหลซู่ๆพลางยกยิ้มมุมปากอย่างมีความสุข ผมหลับตานิ่งคิดถึงไอ้เพื่อนยากอีกสองคน ไม่รู้พวกมันจะเป็นยังไงบ้าง นอนกลิ้งไปกลิ้งมาสองตลบแล้วจึงลืมตาเหล่มองประตูห้องน้ำที่ยังปิดสนิท
คงอีกซักพักกว่าจะเสร็จ แอบไปดูไอ้สองคนนั่นแป๊บหนึ่งคงไม่ว่าอะไรหรอก
ผมคิดอย่างชะล่าใจเดินออกจากห้องโดยไม่นึกถึงคำเตือนของคนรักแม้แต่น้อย
“ไอ้เอ” ผมเคาะประตูไม่นานไอ้เอก็เปิดประตูรับผมด้วยรอยยิ้มฉีกแทบถึงหู “อาบน้ำแล้วเหรอ?” ผมถามทั้งๆที่เห็นหัวมันเปียกน้ำ
“เออ กูเพิ่งอาบเสร็จ”
เข้าไปภายในห้องเห็นไอ้ไม้นอนดูทีวีสบายอารมณ์ และมันก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย ผมอดทึ่งในความสามารถของพวกมันไม่ได้
วิ่งผ่านน้ำกันรึไงวะ
“เป็นไง เข้าท่ามั้ยวะ วิวข้างนอกเห็นทะเลด้วย” ผมพยักพเยิดหน้าไปทางระเบียงที่ยังปิดสนิท
“อืม เจ๋งเลย เสียดายมันมืดแล้วเลยไม่เห็น” ไอ้ไม้ลุกขึ้นมาจากที่นอนเดินไปยืนหน้าประตูกระจกบานใหญ่ แล้วค่อยๆเลื่อนประตูเปิดออกกว้าง ให้สายลมพัดพากรุ่นกลิ่นไอเกลือเข้ามาภายใน
ผมกับไอ้เอเดินไปสมทบ พวกเราเท้าแขนกับระเบียงมองฝ่าความมืดไปยังแสงไฟเบื้องล่างที่ยังมีคนเดินพลุกพล่าน จากชั้นเก้ามองลงไปเห็นคนตัวนิดเดียว
“ลงไปเดินเที่ยวกันมั้ย ถนนด้านหน้าโรงแรมเขายังเล่นสาดน้ำกันอยู่เลย” ไอ้ไม้หันมาชวน
“เอาจริงดิ พรุ่งนี้ต้องไปเกาะรังใหญ่ ไปดำน้ำอีก จะไหวเหรอวะ” ไอ้เอตีหน้าเศร้าเพราะอยากไปหลีสาวแต่ก็เพลียจนขาอ่อนไปหมด “แล้วมึงว่าไงไอ้วาลย์”
“ผ่านว่ะ กูอยากนอน”
“อ้าว ไม่ครบก็ไม่มันดิ” ไอ้ไม้ประท้วง
“มึงอยากก็ไปเหอะ กูเก็บแรงไว้ดำน้ำพรุ่งนี้ดีกว่า” ผมทำหน้ามั่นอกมั่นใจ และตั้งใจแบบนั้นจริงๆ
กูเปล่าอยากกลับไปนอนกับพี่ขรรค์นะ
ผมร้องเถียงในใจเมื่อต้องจ้องตากับไอ้ไม้ จนมันล่าถอยจึงลอบพรางพรูลมหายใจ
“เอางั้นก็เอา ไว้พรุ่งนี้ดำน้ำเสร็จแล้วค่อยกลับมาเล่นก็ได้ สงกรานต์ทั้งทีกูอยากสาดน้ำสาวๆว่ะ” ไอ้ไม้ยักคิ้วให้พวกผม
“อยากแตะอั๋งสาวก็บอกมาเหอะไอ้ไม้” ผมแซวไอ้เพื่อนชีกอทันที
“ใครจะเหมือนมึงล่ะ” ไอ้ไม้ยักคิ้วมีความนัย ผมเลยยกเท้าถีบมันไปส่งๆแก้คัน
“เรื่องของกู”
แต่พวกมันยังคงยิ้มกรุ่มกริ่ม สายตาเหมือนจะชอนไชไปทั้งเนื้อทั้งตัวจนผมร้อนฉ่าไปทั้งหน้า “ไอ้เวร ทะลึ่ง”
“คืนนื้มึงเสร็จแน่ไอ้วาลย์” ไอ้ไม้ถือดีโอบกระชับไหล่ผมและเขย่าแรงๆเหมือนปลอบใจแต่หน้ามันเจ้าเล่ห์เป็นหมาจิ้งจอก
“เพ้อล่ะพวกมึง เสร็จบ้าเสร็จบออะไร” ผมเตะเข้าที่หน้าแข้งไอ้คนพูดจนมันร้องโอย
“เจ็บนะเว้ย”
“ถ้ายังไม่หายบ้ากูจะจับโยนลงตึกนี่เลยไอ้เพื่อนเวร”
“กล้าเหรอมึง” ไอ้ไม้ตบศีรษะผมเบาๆพลางมองความสูงอย่างนึกขยาด “สูงนะมึง ตกไปเละ ศพไม่สวยแบบนี้กูไม่ชอบว่ะ เห็นแล้วกินข้าวไม่ลง จะอ้วก”
“เฮ้ย! อย่าพูดเป็นลางได้ปะ เดี๋ยวผีก็ทำจริงหรอก” ไอ้เอทำหน้าตื่นๆร้องท้วง ทำเอาพวกผมสะดุ้งกันถ้วนหน้า
ก็ปอดแหกกันทุกคนนี่ครับ แถมปากดีกันทั้งนั้น...
ไอ้ไม้คนพูดถึงจะหน้าเสียแต่ก็มีสติ ยิ้มเก้อๆปลอบใจไอ้เอที่ตาขาวกว่าใครเพื่อน “กูพูดเล่น มึงก็คิดมาก ไม่มีอะไรหรอก ผีเผอที่ไหน โรงแรมมีดาวแบบนี้ไม่มีหรอก”
สิ้นคำพูดของไอ้ไม้ สายลมเย็นก็พัดวูบผ่านใบหน้าพวกผมทั้งสามคนพร้อมกัน ทำเอามองหน้ากันลอกแลก และไม่เท่านั้น จู่ๆสรรพเสียงรอบตัวก็เงียบลงจนดูวังเวงขึ้นมาทันตาเห็น ต้นคอเย็นวาบแต่ไม่มีใครกล้าเปล่งเสียงอะไรออกมาซักคำ สายตากำลังพยายามสอดส่ายหาอะไรบางอย่าง ผมกลั้นลมหายใจ
บรรยากาศตอนนี้มันช่างเหมือนกับตอนไปโรงพยาบาลร้างคราวนั้นไม่มีผิด ผมหันหน้ามองไอ้ไม้ปากเสียทันที
ถ้ามีจริงๆจะทำยังไงล่ะคราวนี้ ผมคิดอย่างกลัดกลุ้มแต่ขามันแข็งจนไม่ยอมขยับ แต่ก่อนจะมีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้นตามจินตนาการของพวกผม เสียงพี่ขรรค์ก็ดังขึ้นหน้าห้อง ดึงแรงดึงใจที่แขวนค้างกลางอากาศกลับคืน และไม่รอให้ใครพูด พวกผมก็วิ่งกรูกันไปที่ประตูแย่งกันเปิดรับพี่ขรรค์กันพัลวัน
“มี...มีอะไรกันรึเปล่า” พี่ขรรค์เห็นหน้าตาตื่นๆของพวกผมก็ทำหน้าสงสัยแล้วแทรกตัวเข้ามาภายในห้อง
“ปะ...เปล่าครับ พอดีพวกผมกำลังจะไปหาพี่อยู่พอดี” ผมโกหกเหงื่อแตกซก ไม่กล้าเล่าความรู้สึกแปลกๆเมื่อครู่ เพราะพี่ขรรค์ดูจะไม่เชื่อเรื่องผีๆสางๆพวกนี้ เล่าให้ฟังทีไรถูกดุทุกที
พี่ขรรค์พยักหน้ารับแล้วเดินไปยังระเบียงที่ยังเปิดกว้าง เลื่อนปิดให้อย่างเบามือก่อนหันมาบอก
“ลมแรง เปิดทิ้งไว้จะไข้กินกันเปล่าๆ”
ผมพยักหน้าเห็นด้วยแล้วหันไปมองหน้าไอ้เอที่ยังดูตื่นๆ เห็นทีถ้าไม่สร้างความมั่นใจให้มัน เที่ยวคราวนี้คงหมดสนุกแน่ๆ และในที่นี้คงมีคนเดียวที่ไม่กลัวเรื่องผี
V
V
V
-
:z13: :z13:
-
“พี่ขรรค์ๆ ที่นี่จะมีผีมั้ยอะ โรงแรมแบบนี้ไม่รู้จะเคยมีคนตายมาก่อนหรือเปล่า พี่ว่ามั้ย?” ผมเข้าไปเกาะแขนพี่ขรรค์แจ
“น้องวาลย์” พี่ขรรค์ลงเสียงเข้ม “มันจะมีไปได้ยังไงล่ะครับ คนออกเต็มโรงแรม สว่างโร่แบบนี้ผีที่ไหนจะมากัน ไม่มีหรอกครับ มีแต่คนที่จะหลอกกันเองซะมากกว่า แล้วถ้ากลัวเพราะมันผิดที่ผิดทางก่อนนอนก็สวดมนตร์ไหว้พระจะได้สบายใจ”
ท่าทางไม่สนใจเรื่องผีเรื่องสางและบุคลิกเข้มแข็งดูน่าเชื่อถือทำให้พวกผมถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อครู่คงคิดกันไปเองเพราะความปอดแหกของพวกผมอีกนั่นล่ะ
“เออ แล้วพี่ขรรค์จะลงไปเดินเล่นข้างล่างมั้ย”
“ไม่ล่ะ พี่เห็นวาลย์หายไปเลยเดินมาดู ว่าจะนอนแล้วเลยเอากุญแจห้องมาให้”
“เหรอครับ งั้นกลับห้องเลยดีกว่า พรุ่งนี้ต้องไปหลายที่”
ผมรีบสวมรอย อยู่ใกล้พี่ขรรค์อุ่นใจกว่าเยอะ และคล้อยหลังผมไอ้สองคนก็เปิดไฟสว่างพรึบไปทั่วห้อง
คิดถูกแล้วล่ะที่นอนห้องเดียวกัน ผมมองเสี้ยวหน้าคมคายพลางอมยิ้มทำให้เจ้าตัวรู้สึกเอียงหน้ามองแล้วส่งยิ้มหวานแต่ปาก ตางี้แวววาวยังกะเสือ
“ไปไม่บอกแบบนี้มันต้องถูกลงโทษ”
“อา...ก็พี่อาบน้ำ กะว่าจะแวบไปดูพวกนั้นแป๊บหนึ่งเท่านั้นเอง”
“ไม่ฟัง”
พี่ขรรค์ล็อกตัวผมพาไปล้มลงบนที่นอน ศีรษะทุยซุกซบลงซอกคอผมแล้วไซร้แรงๆให้ผมจั๊กจี้ หากแต่ความใกล้ชิดก็ทำให้ผมใจเต้นระส่ำร้อนวูบไปทั้งตัว
“พี่ขรรค์...จะนอนก็ไปนอนอีกเตียงสิ” เพราะห้องที่จองเป็นแบบเตียงคู่ แยกนอนกันสบายๆ แต่ดูท่าพี่ขรรค์จะแปลงกายเป็นตุ๊กแกเกาะเอวผมเหนียวหนึบ
“ขอนอนด้วยนะ”
เจอคำขอดื้อๆออดอ้อนหน่อยๆก็ทำคนฟังอึ้งไปได้เหมือนกัน ผมก้มหน้าไม่กล้าสบตา ก็บทจะรุกพี่แกก็รุกซะผมตั้งรับไม่ทัน
“ก็...ก็ได้...แต่นอนเฉยๆนะ” แม้จะเสี่ยงเสียตัวอยู่ไม่น้อย แต่ใจผมก็ต้องการอยู่ในอ้อมกอดของคนรักเหมือนกันล่ะ
พี่ขรรค์คงเห็นแววตาสั่นไหวเต้นระริกฉายความกังวลจึงยิ้มแล้วกดริมฝีปากข้างขมับหนักๆ
“ครับๆ พี่แค่อยากนอนกอดวาลย์ อยากตื่นมาเห็นวาลย์คนแรก แค่นี้ล่ะ”
ผมหันไปประสานสายตาคู่คมทอประกายอ่อนโยนอย่างซาบซึ้งใจ จึงยกศีรษะขึ้นจูบปลายคางสากหนักๆหลายหน
“วาลย์รักพี่ขรรค์นะ”
“อืม...พี่ก็เหมือนกัน” พี่ขรรค์ตอบรับพลางถอนใจ “แต่อย่าพูดตอนนี้เลย พี่จะแย่เอา” พี่ขรรค์งึมงำแล้วยื่นมือไปปิดไฟที่หัวเตียง
ผมอมยิ้มจนแก้มแทบปริในความมืดสลัวก่อนผล็อยหลับไปในอ้อมกอดแข็งแรง
เป็นเพราะผิดที่ผิดทางหรือยังไง ทำให้ผมหลับๆตื่นๆ ไม่รู้เวลาเท่าไรที่ผมรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้ง รอบตัวยังคงมืดสนิทได้ยินเพียงเสียงแอร์ครางเบาๆ ผมซุกหน้ากับอกพี่ขรรค์อย่างมีความสุขแล้วหลับตาลงอีกครั้ง หากแต่เสียงคล้ายมีใครเคาะกระจกตรงระเบียงซึ่งมีผ้าม่านปิดไว้แต่ไม่สนิทนัก ยังเว้นช่องให้มองเห็นภายนอกได้
ผมเงี่ยหูฟังจนคิดว่าหูแว่วไปเอง ตั้งใจจะหลับต่อหากแต่เสียงดังกล่าวกลับดังขึ้นมาอีก คราวนี้เสียงนั้นลากยาวคล้ายกระจกถูกมือใครตะกายดังแกรกๆ ผมขมวดคิ้วเริ่มรู้สึกหนาวๆร้อนๆรีบหดแขนหดขาเงยหน้ามองพี่ขรรค์ที่ยังหลับสนิท
เสียงคล้ายประตูกระจกบานเลื่อนถูกเขย่าดังกุกกักจากเบาๆเริ่มเพิ่มความดังและความถี่ของเสียงจนผมอดไม่ได้ กลั้นใจผงกศีรษะขึ้นมองลอดรอยแหวกผ้าม่านไปยังภายนอกทันที
เงาลางๆไหววูบทำใจแทบหยุดเต้น เสียงร้องติดอยู่แค่ลำคอ แต่มือกำต้นแขนคนรักไว้แน่น
“พี่...พี่ขรรค์” ผมเรียกเสียงสั่นพร่า ไม่กล้ามองไปยังนอกระเบียงอีก
พี่ขรรค์ค่อยๆลืมตาขึ้นมาลูบศีรษะผมเบาๆ “เป็นอะไร หลับซะเถอะ”
“วาลย์กลัว เหมือนมีใครอยู่นอกระเบียง”
“นี่ชั้นเก้า ไม่มีใครหรอกวาลย์”
“แต่เมื่อกี้วาลย์เห็น แล้วเหมือนได้ยินเสียงเรียกด้วยนะพี่...พี่ขรรค์” ผมบอกเสียงสั่นระคนหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด พลางหลับหูหลับตาซุกหน้ากับอกอีกฝ่าย “ถ้าไม่ใช่คนก็ผีสิพี่ขรรค์”
ผมรู้สึกว่าพี่ขรรค์เงียบไปอึดใจก่อนโอบตัวผมไว้
“เดี๋ยวพี่ไปดูให้ จะได้สบายใจ” พี่ขรรค์จูบหน้าผากผมแผ่วเบาแล้วลุกขึ้น ผมซึ่งยังหลับหูหลับตาเลยไม่เห็นดวงตาคมกร้าวทอประกายสีเพลิงโทสะ
พี่ขรรค์ย่ำโครมๆออกไปเปิดประตูอย่างไม่อินังขังขอบ หายไปชั่วครู่ก็กลับมานั่งเคียงข้างผมซึ่งซุกหน้ากับหมอน
“ไม่มีอะไรเลยวาลย์ คงเป็นเงาของผ้าม่านที่มันไหวๆ แล้วก่อนนอนพี่คงปิดประตูไม่สนิท ข้างนอกลมแรงมันเลยรอดผ่านเข้ามาจนเกิดเสียงแปลกๆนั่นล่ะ”
“จริงๆเหรอ” ผมเงยหน้ามองคนรักหูหางลู่
“อืม ทีนี้ก็นอนซะ เลิกกังวลได้แล้ว” พี่ขรรค์หอมแก้มผมหนักๆแล้วยกยิ้ม “ขี้กลัวทำไม มีพี่อยู่ทั้งคนไม่ต้องกลัวหรอก”
ผมเหล่มองระเบียงอย่างขลาดๆแล้วมองหน้าพี่ขรรค์อย่างชั่งใจ
“ไม่เชื่อเหรอ” พี่ขรรค์ทำหน้าดุแล้วก้มลงจูบริมฝีปากผมรวดเร็ว ลิ้นร้อนรุกไล่ดูดกลืนจนความกลัวผีที่ติดอยู่ในใจกระเจิดกระเจิง กลับกลายมาเป็นกลัวใจคนตรงหน้าแทน
“อืม...” ผมครางออกมาเบาๆเมื่อมือใหญ่เริ่มไต่เป็นหนวดปลาหมึก รอดใต้สาบเสื้อเข้าไปคลึงเคล้นหน้าอกแบนราบจนปลายยอดอกบวมแดงแข็งเป็นไต จมูกโด่งซุกไซ้ซอกคอ ขบเม้นติ่งหูนิ่มจนต้องนิ่วหน้า
ผมรู้สึกถึงฝ่ามือร้อนลากไล้ไปตามแนวหน้าท้องก่อนผลุบหายเข้าไปในกางเกงโดยที่ผมทักท้วงไม่ออก ปล่อยให้พี่ขรรค์จับต้องตามอำเภอใจ และเริ่มรู้ตัวว่าตัวเองนั้นไม่มีทางห้ามพี่ขรรค์หรือใจตัวเองได้เลยถ้ามันเกิดขึ้น
“ว๊าก!”
เฮ้ย! ทั้งผมและพี่ขรรค์ต่างสะดุ้งกันสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงร้องดังขึ้นภายนอกห้อง อารมณ์หวามไหวหายวูบ ผมดันไหล่คนรักออกห่างเพราะเสียงนั้นมันคล้ายเสียงไอ้เอ
และไม่ต้องรอให้สงสัยกันนานก็ได้ยินเสียงทุบประตูหน้าห้องดังปังๆ
“ไอ้วาลย์ช่วยกูด้วย!” ไอ้เอตะโกนเสียงหลง
“เปิดประตูไอ้วาลย์ เปิดเร็ว ตื่นยังวะ!” ไอ้ไม้รัวลิ้นตะโกน และทุบประตูดังปังๆ
“ไอ้วาลย์ ผีหลอกกู เปิดเร็ว!”
ผมทะลึ่งสุดตัวเบิกตามองพี่ขรรค์แทบถลนออกจากเบ้า เมื่อกี้!
จู่ๆขาเกิดแข็งขึ้นมากะทันหัน ได้แต่มองประตูฟังเสียงเพื่อนทุบดังปังๆ ไม่กล้าไปเปิด เสียง พึ่บพั่บดังขึ้นใกล้ๆก็เห็นหลังพี่ขรรค์เดินลิ่วๆไปเปิดประตูรับเพื่อนผมที่หน้าตาตื่นแทบจะล้มลงมากองทันทีที่พี่ขรรค์เปิดประตูรับ
“พี่! ผีหลอก ผีผู้หญิงผมยาวเฟื้อย” ไอ้เอเข้ามาเกาะแขนพี่ขรรค์แน่นพลางเขย่าแรงๆ
“จริงๆนะพี่ ที่ระเบียงผมเห็น หน้างี้เละ เลือดท่วมตัวเลย” ไอ้ไม้ผสมโรงเล่า แถมไม่เล่าเปล่า มันเข้าไปยึดเกาะไหล่อีกข้างที่ว่างอยู่ไว้แน่น
นั่นแฟนกู...
พี่ขรรค์พาตุ๊กแกสองตัวที่เกาะติดซ้ายขวามานั่งข้างๆผม แล้วค่อยๆปลุกปลอบ
“ผีอะไรกัน พี่นอนอยู่ไม่เห็นมีอะไรเลย”
“จริงๆนะพี่ นอนๆอยู่ก็ได้ยินเสียงใครไม่รู้เคาะกระจก ผมเดินไปเปิดดูเห็นจะๆเต็มสองตาเลย ผีนั่นชี้หน้าผมด้วย ตางี้แดงเป็นเลือดเลยพี่” ไอ้ไม้ลูบหน้าตัวเอง
“โอย...ไม่ไหวแล้วกูจะหัวใจวายตายอยู่แล้วไอ้วาลย์” ไอ้เอจับหน้าอกตัวเองหน้าซีดหน้าเสีย
ผมเองก็ไม่รู้จะปลอบเพื่อนยังไง ในเมื่อตัวเองก็กลัวไม่น้อยหน้ามัน แถมไม่แน่ว่าผีตนนั้นอาจมาที่ห้องนี้ก่อนด้วยซ้ำ แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรผมถึงไม่เจอ
“กูนอนห้องนั้นไม่ได้แล้ว กูขอเปลี่ยนห้อง” ไอ้เอยังคงคร่ำครวญ
“เฮ้ย! กูไม่เปลี่ยนไปนอนห้องโน้นแทนหรอกนะ” ผมแย้งหน้าเสียทันที ถึงจะรักเพื่อนแต่ก็ไม่เสียสละตัวเองขนาดนั้นแน่ๆ
“ไอ้บ้า กูไม่ได้หมายถึงแบบนั้น กูหมายถึงให้พวกเราเปลี่ยนไปนอนที่อื่นกันเถอะ ที่นี่ต้องมีคนมาโดดตึกตายแน่ๆ กูไม่อยากถูกหลอกอีก”
ผมหันไปมองพี่ขรรค์อย่างอับจนคำพูด เพราะถึงไม่ถูกผีหลอกกับตัวแต่มันก็สะกิดใจห้องแถวนี้ยังไงพิกล ย้ายไปคงสบายใจกว่า พี่ขรรค์ลอบถอนใจก่อนพยักหน้าเห็นด้วย
“แต่ให้ย้ายออกตอนนี้คงลำบากไปหาที่พักที่อื่น ขอเปลี่ยนไปนอนชั้นอื่นไปพลางๆก่อนได้มั้ย เดี๋ยวให้เขาเอาเตียงมาเสริมให้ นอนด้วยกันหมดนี่ล่ะ”
พี่ขรรค์เลิกคิ้วถามดูไม่ยี่หระในสิ่งที่พวกไอ้เอประสพพบเจอ ในดวงตาไม่มีความหวาดกลัวหากมีร่องรอยความกังวลใจแฝงอยู่ และดวงตาคู่นั้นก็มองมายังผม
“ก็ได้พี่” ไอ้ไม้พยักหน้ารับข้อเสนอ
“งั้นพี่ลงไปบอกเจ้าหน้าที่ข้างล่างก่อน”
“เฮ้ย! พี่จะทิ้งพวกผมไปเหรอ” ไอ้เอแทบจะคลานไปกอดขาพี่ขรรค์
“ไม่มีอะไรหรอกเอ พี่นอนมาทั้งคืนยังไม่เจออะไรเลย อะ...ถ้ากลัวก็ใส่นี้ซะ” พี่ขรรค์ถอดสร้อยพระในคอส่งให้ เพราะขืนกว่าจะพากันลงไปคงได้หัวหกก้นขวิด เผลอๆได้แผลกันไปเปล่าๆ
“พี่...กลับมาเร็วๆนะ”
พวกผมมองตามหลังพี่ขรรค์ตาละห้อย ก่อนเดินมานั่งรวมกันบนเตียงเดียว แล้วกวาดตามองรอบๆด้วยความหวาดระแวง
“กูบอกแล้วว่าอย่าพูด กูว่าแล้ว” ไอ้เอหันไปว่าเพื่อนที่หน้าซีดไม่แพ้กัน
“กูตั้งใจที่ไหนล่ะ” ไอ้ไม้ก็หันไปสวนกลับทันที “ใครจะไปคิดว่าผียังห่วงสวยไม่สวยจนตามมาหลอกคนว่ากันล่ะวะ”
“ไอ้ไม้!”
พวกผมร้องกันเสียงหลง ไอ้เอโถมตัวไปปิดปากเพื่อนด้วยความหวาดผวา “มึงพูดมาทำบ้าอะไร ยิ่งดุๆอยู่”
“กูลืม”
“ไอ้เชี้ย”
สิ้นเสียงคำผรุสวาทลมเย็นก็พัดวูบผ่านหน้าพวกผมไปยังระบียง ด้วยผ้าม่านที่นิ่งสนิทเกิดสั่นไหว ผมและเพื่อนนั่งกันตัวแข็งทื่อ มือไม้กอดจับกันนัวเนีย รอยแหวกของผ้าม่านทำให้เห็นระเบียงมืดสลัวแต่ไม่ปรากฏเงาดำมืดอย่างที่นึกกลัว
พวกผมต่างเพ่งมองความว่างเปล่าภายนอก แต่กลับรู้สึกได้ถึงเสียงลมพัดแรง คล้ายๆสายลมสองสายฟาดฟันใส่กัน ก่อนทุกอย่างจะเงียบสนิทลง ผมจึงหันหน้ามองเพื่อนที่หันมาเช่นกัน
“เกิดอะไรขึ้นวะ” ไอ้ไม้เอ่ยทำลายความเงียบ “ผะ...” ผีหรือเปล่า ท้ายประโยคที่ไม่ได้หลุดออกไปเพราะไอ้เอยกมืออุดปากเพื่อนไว้ก่อน
“มึงหุบปากไปเลยไอ้ไม้ ไอ้ปากหมา เพราะมึงนั่นล่ะ”
ผมไม่สนใจไอ้สองคนที่โต้เถียงกันไปมา ดวงตายังคงเพ่งไปที่ระเบียงผ่านประตูกระจกเลื่อน ทุกอย่างมันเงียบสนิท บรรยากาศรอบตัวก็ดูคลายความกดดันลงจนหายใจหายคอได้สะดวก
คงไม่มีอะไรจริงๆ
ผมมองไอ้ไม้ปากดีลุกขึ้นเดินอย่างขลาดๆไปใกล้ระเบียง หลังจากนั่งกอดกันจนเมื่อย และจากที่จ้องมองความว่างเปล่าอยู่ซักพักก็ไม่เห็นมีอะไรโผล่ออกมา จึงยืดตัวเต็มความสูงแล้วหันมายิ้มแห้งๆให้เพื่อน “ไม่มีอะไร”
ไหล่หนักๆจึงผ่อนคลายลงแล้วเดินไปหาไอ้ไม้ กะจะชวนมันลงไปสมทบพี่ขรรค์ข้างล่าง และท่าจะให้ดีก็หาแอลกอฮอล์กรอกปากให้สมองโล่งหน่อยคงจะเป็นดีที่สุด แต่จังหวะที่คว้าคอไอ้ไม้หางตาผมเห็นอะไรแวบๆที่ระเบียง ใจตอนนี้ตกไปที่ตาตุ่มทันที
เพราะเมื่อหันไปมองเต็มตา ภาพที่เห็นคือร่างเงาที่บ่งบอกว่าเป็นผู้หญิงผมยาวเนื้อตัวแดงฉาด และภาพที่เขย่าขวัญคนมองได้ดีคือศีรษะของร่างจางๆไม่ชัดเจนนั้น มีเลือดไหลอาบหน้า กะโหลกยุบหายไปข้างหนึ่ง
“อ๊าก!” ทั้งผมและไอ้ไม้ที่หันมองตามต่างร้องเป็นเสียงเดียว แต่ภาพนั้นยังคงอยู่ทั้งยังเคลื่อนเข้าใกล้กระจก นิ้วมือทั้งสิบกรีดกระจกจนเกิดเสียงสั่นประสาท รอยแดงทั้งสิบนิ้วพาดผ่านฝากรอยไว้ที่แผ่นกระจกเป็นทางยาว
“พี่ขรรค์...พี่ขรรค์” ผมครางเหมือนคนง่อยเปลี้ยเสียขา ไม่อาจถอนสายตาจากดวงตาแดงก่ำนั้นได้ ลำแขนสีซีดเป็นรอยจ้ำยื่นชี้นิ้วมาอย่างหมายมาด ความกลัวอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นในชีวิตแล่นริ้วขึ้นมาจุกอก ไม่ไหวแล้ว...ไม่ไหวแล้ว “ช่วยด้วย!”
ผมปิดหูปิดตาร้องเสียงหลง เขาว่าเวลาเจอผีให้สวดมนตร์แต่เวลานี้ผมนึกไม่ออก นึกไม่ออกแม้กระทั่งของดีที่พี่ขรรค์มอบให้ยังสวมอยู่ที่คอ และมีอิทธิฤทธิ์ไม่ให้ภูตผีมากล่ำกรายแม้ปลายก้อยก็ยังไม่รู้ ไม่นึกถึง
เหมือนสติใกล้จะหลุดลอยจวนล้มทั้งยืน สัมผัสของมืออุ่นคุ้นเคยก็เข้ามาประคองไว้แนบอกให้ผมรู้สึกอุ่นใจแม้ไม่เห็นหน้า
พี่ขรรค์
“วาลย์ๆ” เสียงพี่ขรรค์เรียกเบาๆจากนั้นจึงอุ้มร่างอ่อนยวบของผมไปวางบนเตียง ก่อนผละออกไปทางระเบียง ผมได้ยินเสียงพี่ขรรค์งึมงำอะไรบางอย่างยาวๆเบาๆ แล้วกลับมาทรุดนั่งเอามือลูบศีรษะผมอย่างเอื้ออาทร
“วาลย์...ไม่ต้องร้อง ไม่มีอะไรแล้ว ลืมตามองพี่สิวาลย์” พี่ขรรค์รั้งตัวผมไปโอบกอด มองผมค่อยๆลืมตาขึ้นมอง “ไม่มีอะไรวาลย์ พี่มาแล้ว”
ผมพยักหน้ารับรู้ “วาลย์เห็น...มีผีจริงๆด้วย วาลย์กลัว” พูดได้เท่านั้นผมก็สะอื้นไห้ออกมา
“ไม่มีหรอกวาลย์”
“พี่ไม่ต้องมาหลอกเลย! วาลย์เห็นกลับตา มันมีจริงๆ” ผมเถียงไปสะอื้นไป “วาลย์ไม่อยากเจอเรื่องพวกนี้เลยพี่ขรรค์ วาลย์กลัวจะทำยังไงดีถึงไม่ต้องเจออีก” น้ำตาอุ่นไหลพราก ดวงตาคู่คมทอประกายเสียใจวูบหนึ่งก่อนกลับเป็นปกติ
“ถ้ามี...พวกเขาก็คงมาขอส่วนบุญส่วนกุศล เป็นเพราะเรามีบุญมีกุศล พวกเขาเลยมาขอแบ่งปั่น พรุ่งนี้ตอนเช้าเราไปใส่บาตรอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้พวกเขากัน จะได้ไม่มารบกวนกัน ดีมั้ย”
“จะช่วยได้จริงๆเหรอ ทำแล้วพวกเขาจะไม่มาให้เห็น มาหักคออีกหรอกนะ”
“วาลย์ พวกเขาทำแบบนั้นไม่ได้หรอก เชื่อพี่เถอะ ไปทำบุญทุกอย่างจะดีขึ้น”
ผมพยักหน้ารับ “ทำบุญแล้ววาลย์อยากกลับบ้าน ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว”
พี่ขรรค์นิ่งไปชั่วอึดใจ
“ไหนวาลย์อยากมาเล่นสาดน้ำที่นี่ไง”
“ไม่เอาแล้ว วาลย์กลัว”
“งั้นเปลี่ยนโรงแรมดีมั้ย แล้วหาจองห้องใหญ่ๆนอนรวมกัน จะได้สบายใจ พี่ไม่อยากให้เราเสียโอกาส อุตส่าห์ดั้นด้นมาตั้งไกล”
“แต่...”
“วาลย์ มันจะไม่เกิดขึ้นอีก เชื่อพี่นะ พี่จะอยู่ใกล้ๆตลอด พรุ่งนี้ทุกอย่างจะเรียบร้อยแล้วเราไปเล่นสาดน้ำกัน...นะ”
ผมหันไปมองเพื่อนๆที่นั่งบนพื้นพรมเกาะขาพี่ขรรค์ไว้คนละมือ พวกมันพยักหน้าเห็นด้วยกับพี่ขรรค์ ผมเลยพยักหน้าตาม
พี่ขรรค์พาพวกผมมาห้องพักที่เปิดรอไว้ชั้นล่าง ได้ยินเสียงคึกคักจากภายนอกให้อุ่นใจมากกว่าชั้นสูงๆ พวกผมนั่งล้อมวงไม่ยอมหลับยอมนอนจากความหวาดกลัวเมื่อครู่ หากแต่พอนั่งไปนานๆร่างกายก็เริ่มประท้วง ค่อยๆผล็อยหลับกันไปที่ละคน ก่อนจะหลับผมเห็นพี่ขรรค์ยังคงทำหน้าที่ยามที่ดีจึงอุ่นใจหลับลึกในทันที
ร่างสูงรอดูคนทั้งสามหลับสนิทจึงยืดตัวยืน หันไปพูดกับรัก-ยมที่ปรากฏกายให้เห็น ทั้งสองตนทำหน้าสลดเมื่ออยู่ต่อหน้าหมอผีหนุ่ม
“พ่อบอกให้ดูแลให้ดี แล้วพี่เขายังเจอผีตนนั้นได้ยังไงฮึ ก็รู้ว่าพี่เขากลัว” ขรรค์เทพเอ่ยน้ำเสียงเรียบรื่นหากหนักแน่น
“รักบอกน้าผู้หญิงคนนั้นแล้วนะพ่อ ว่าอย่ายุ่งกับพี่วาลย์ แต่น้าเขาไม่ยอม เขาว่าเพื่อนพี่วาลย์พูดไม่ดีต้องถูกสั่งสอนซะบ้าง แล้วพี่วาลย์ก็เป็นเพื่อนกัน สมควรจะโดนด้วย”
“แล้วกันจนกว่าพ่อจะมาไม่ไหวหรือ ตั้งแต่ไปอยู่กับพี่เขาฤทธิ์เดชหายไปไหนหมดฮึ”
“ไม่ใช่ซะหน่อย น้าเขาตัวโตกว่าหนู หนูเลยสู้แรงไม่ไหวต่างหาก” น้องยมน้อยค้านเสียงอ่อย “หนูยังถูกผลักกระเด็นไปชนต้นมะพร้าวเลย”
ร่างสูงใหญ่มองกุมารน้อยทั้งสองตนแก้มป่องปากยื่นเหมือนเด็กกำลังสำนึกผิดจึงได้คลี่ยิ้มปลุกปลอบ ไม่ผิดหรอกที่กันไว้ไม่อยู่ เพราะวิญญาณเหล่านี้มักยึดติด ผูกพันกับสิ่งใดสิ่งหนึ่งไม่ไปผุดไปเกิด จึงสั่งสมฤทธิ์เดชไว้ไม่น้อย เขาต่างหากที่ชะล่าใจ คิดว่าได้บอกกล่าวกันก่อนแล้วจะไม่เกิดเรื่อง ก็ดันมีเจ้าคนปากไม่ดีพูดจาไม่เข้าหูภูตผีซะนี่
“เอาเถอะๆแล้วพ่อจะซื้อของเล่นให้นะ”
รัก-ยมน้อยคล้ายอาการเกร็งฉีกยิ้มกว้างก่อนหายวับไป ร่างสูงจึงเดินไปนั่งมองใบหน้าคนรักที่หลับสนิทไม่รู้เรื่องรู้ราว
“เจอผีครั้งเดียวยังร้องไห้ฟูมฟายขนาดนี้ ถ้ารู้ว่าต้องอยู่กับหมอผีไปตลอดชีวิตจะไม่แย่หรอกเหรอวาลย์”
จบตอน
ขอบคุณทุกคอมเมนท์ค่ะ
เเจกข้าวสารเสกโดยพี่ขรรค์คนละ +1 ถุง หรือ ยาเสน่ห์โดยอิพี่ตรี +1 ขวด
เตรียมไว้ตอนหน้า ใครเชียร์ใครเลือกเลย
-
:z13:
มาจองแถวหน้าไว้ก่อน เดี่ยวคนเยอะ
บัง มองไม่เห็น :laugh:
อ่ะลืมป๊อปคอร์น แว้บบบไปซื้อก่อน
โห ตอนนี้หลอนที่สุดเลยอ่ะ ดีนะที่เลือกอ่านตอนนี้
3ตอนก่อนหน้านี้อ่ะอ่านตอนตีสาม โคตรอ่ะ
+1 ขอยาเสน่ห์คร้าบบบบบบบบบบ :laugh:
-
เฮ้อ
แล้วคืนนี้กรูจะกล้านอนมั้ยว่ะ
:sad4:
หลอนจริงๆเลย
เหอะๆ
แต่ยังไงก็จะรออ่านตอนต่อไป ถึงแม้ว่ากรูจะกลัวผีขึ้นสมองแล้วก็เหอะ
-
จะเชียร์ใครดีฟระ คนนึงใจดีแถมหล่อเท่ห์บาดใจ คนนึงหล่อเลวแถมเจ้าเล่ห์เพทุบาย
เลือกใครดีน๊อออออ ว่าแต่มีแค่ 6 ตอนจริงเหรอ ทำไมสั้นจัง ยังสนุกอยู่เลยอ่ะ
ลืมบอกไป ตอนนี้น่ากลัวอ่ะ ทำเราสยอง ไม่ค่อยกล้านอนโรงแรมไปเลยล่ะ
-
เอิ้ก ๆ อยู่กับหมอผีก้อจะได้มีคนไล่ผีให้ไง
คนกลัวขนาดนี้มีคนดูแลได้ก้อดีนี่น่า
แต่ชอบรักยมจริง ๆ แทนตัวเองว่าหนูน่ารักมาก ๆ
-
o13 สงสารก็สงสาร ขำก็ขำ งานนี้..
-
เชียร์พี่ขรรค์จ้า
พี่ขรรค์ออกจะน่ารัก ดูแล เอาใจใส่น้องวาลย์เป็นอย่างดี
พี่ขรรค์สู้่ๆ
บวก 1 แต้ม ให้หมอผีน่ารักและลูกรักยมจ้า
:pig4:
-
มีแฟนเป็นหมอผีเท่ห์ดีไม่เบา :L1:
-
กรรม....กรรมจริงๆๆ...นอนคนเดียวอีกต่างหาก แล้วทีนี้จะกล้ามองประตูระเบียงมั้ย ยิ่งไม่ค่อยปิดอยู่ด้วย :z3:
ขนาดอ่านตอนหัวค่ำๆยังสยอง ถ้าอ่านซักี่ห้าทุ่ม ไม่กล้าเข้าห้องน้ำแน่ๆ :sad4:
แต่พี่ขรรค์คิดจะอยู่กับวาลย์ไปตลอดชีวิตเลยเหรอ น่ารักจัง :o8:
ขอบคุณค่า รออ่านตอนต่อไปน้าาา
-
สยองจิงๆ นายไม้ก็ปากไม่สร้างสรรค์นะ ดีที่มีพี่ขรรค์อยู่
งานนี้พี่หนูวาลย์จะทำยังงัยนะถ้ารู้ว่าแฟนตัวเองเป็นหมอผี
ยังงัยก็เชียร์พี่ขรรค์ค่ะ อิอิ เสียดายตอนนี้อ่ะ วาลย์กับพี่ขรรค์กำลังเข้าได้เข้าเข็มแล้วเชียว
-
แล้วจะได้เล่นน้ำสงกรานต์กันหรือเปล่าละนี้
เฮ้อปากพาซวยเลย
-
หมูกำลังหาม ดันมีคานมาสอด หมดกัน นู๋วาลย์อดเสร็จพี่ขรรค์ เลย
-
กลัวอ่ะ ถึงขนาดรีบไปล๊อกประตูกระจกที่ระเบียงเลยทีเดียว
แถมยังไม่มีพี่ขรรค์นอนกอดด้วย :sad4:
-
ขอข้าวสารเสกด่วน
ขนหัวลุกอะ
-
โอย ทำไงดี กลัวก็กลัว สงสารก็สงสาร ขำก็ขำ น่ารักด้วย
นี่มันนิยายอะรัยกันเนี่ยยยย
อ่านมาตั้งแต่ตอนแรกๆ ไม่นึกว่าพี่ขรรค์จะเป็นหมอผี ไม่ได้คิดถึงจุดนั้นเลย
รู้อย่างเดียวว่า น้องวาลย์น่ารักจัง และพี่ขรรค์คงจะเป็นหมอ...หมอจริงๆอ่ะ แต่คงเล่นของด้วย
เพิ่งจะรู้ว่า หมอผี ก็เป็นเกย์ได้ด้วยเนอะ
ณ จุดนี้ ไม่ขอมีแฟนเป็นเป็นหมอผีอ่ะค่ะ ถึงจะหล่อแค่ไหนก็เถอะนะ สยองอ่ะ
เนื้อเรื่องสนุกมากค่ะ แหวกแนวดี ไม่เห็นเรื่องผีที่น่ารักได้ขนาดนี้มาก่อน
พี่ขรรค์เท่มากกก น่ากลัวเล็กน้อยถึงปานกลาง
ฝากพี่ขรรค์ดูแลน้องวาลย์คนขี้กัวผีด้วย (ฝากหนูสองจุกด้วยนะ พี่สาวแอบกลัวหนูล่ะ)
แล้วคืนนี้....เค้าจะนอนหลับไหม???
-
+1 ค่าข้าวสารเสก พี่ขรรค์เท่อย่างแรงเลยอ่ะ
อ่านไปกลัวไป แต่ก็หยุดไม่ได้ :sad4:
คืนนี้จะไปทำงานได้ไหมเนี่ย กลัวอ่า~
ถ้ากลัวมากๆจะไปซุกอกใครล่ะเนี่ย :-[
-
:serius2:กลัวอ่ะ
แต่ก็สนุกดี ชอบๆ
บรรยายซะเห็นภาพชัดเจน นึกว่าเจอเอง o22
แต่ยังรออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ
-
จะสงสารดีมั้ยเนี่ย ไม้อ่ะไม่น่าพูดถึงเค้าเลย
พูดถึงผี ผีก็มาให้เห็น คราวหลังก็อย่าไปลบหลู่เค้าล่ะ
จะได้ไม่เป็นแบบนี้อีก
วาลย์เอ้ยกลัวอะไรได้อย่างนั้นกลัวผีแต่มีแฟนเป็นหมอผี
แล้วถ้าวาลย์รู้ว่าเรื่องพี่ขรรค์จะเป็นยังไงต่อไปละเนี่ย
วาลย์น่ารักอ่ะมิน่าละพี่ตรีถึงต้องทำเสน่ห์ใส่ พี่ขรรค์ดูและวาลย์ให้ดีนะ
เชียร์พี่ขรรค์สุดกำลัง รักยมช่วยพ่อเค้าอีกแรงนะลูก เดี๋ยวจะซื้ออุลตร้าแมนมาฝาก
ปล. ข้าวสารเสกอย่างเดียวคงไม่พอ ต้องมีสายสิญจ์กับน้ำมนต์ด้วยครบเซ็ทเลยทีนี้
รอตอนต่อไปค่ะ :L2: :L2: :L2:
-
ยาเสน่ห์ไม่เอาก็ได้ค่ะ เพราะรู้ตัวดีว่ามีเหลือเฟือ
แต่เอาพ่อมดหมอผีเหมารวบแบบแพคคู่เลยได้ไหมคะ
เลือกใครไปก็เสียดายอีกคน 555
สนุกดีชอบมากๆค่ะ
-
อ่านตอนนี้จบแล้วจะนอนยังไงเนี่ย สงสัยต้องเปิดไฟนอนซะแล้ว :sad4: :sad4: :sad4:
-
:sad3: น่ากลัวจริงๆ แรงน่าดูผีตนนี้ รัก ยม เอาไม่เลยทีเดียว
พี่ขรรค์ วาลย์อาจจะดีใจก็ไดนะที่มีแฟนเป็นหมอผี เจอผีที่ไหนจะได้ปราบเลย
-
อ๊ากเพิ่งตามมาอ่านเรื่องนี้ค่ะ
แปลกและแหวกแนว แถมได้ใจอย่างแรง
พระเอกเป็นหมอผีมือฉมังเสียด้วย
วาลย์คิดได้ดีมาก มีแฟนเป็นหมอผีจะได้ไล่ผีให้ห่างจากเราตลอดเลยฮิๆๆๆ
-
ขำก็ขำ แต่ก็สงสารน้องวาลย์.. ถ้ารู้จะช็อกขนาดไหนเนี่ย 5 55
น้ิองรักยมน่ารัก ก จัง ดูแลพี่วาลย์ดีดีนะลูก ~
-
ระทึกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
นายไม้ก็พูดซะ. . . แบบนั้น เจอของดีเลย
ขนลุกเป็นที่สุด :sad4:
ถ้าน้องวาลย์รู้ว่าพี่ขรรค์เป็นหมอผี จะเป็นไงล่ะนี่ รักพี่เค้าก็ต้องรับได้ซิเนาะ น้องวาลย์
ตอนหน้า พี่ตรีโผล่มาเหรอค่ะ อย่าหวังซะล่ะ เชียร์พี่ขรรค์อยู่แล้วววววววววววววว
-
ตอนนี้น่ากลัวอ่า
แบบว่านึกภาพตามได้เป็นฉากๆ
บรื๋ออออออออออออออ
:serius2:
-
ขำวาลย์มากกลัวผีแต่ได้หมอผีมาแทน :jul3: :m20:
ถ้าวาลย์รู้ความจริงว่าพี่ขรรค์เป็นหมอผีอะไรจะเกิดขึ้น บรืออออออออออหนาว :o
+1ให้กับค่าข้าวสารเสกของพี่ขรรค์ เชียร์พี่ขรรค์เต็มที่ o13
-
พี่ขรรค์คะ ทีหลังอย่าร่วมทางไปกะ ไอ้น้องไม้ค่ะ
สวรรค์ล่มเลย :serius2:
+1 ให้เช่นกัน
-
น้อมรับข้าวสารเสกของพี่ขรรค์สุดเท่ห์ค่า เอาไว้ปาไล่ไอ่พี่ตรี ให้ไปไกล ๆ ชิ่ว ๆๆ 555
พี่ขรรค์ของอย่างนี้ต้องให้นู๋วาลย์เจอบ่อย ๆ จะได้ชิน อิอิ (นู๋วาลย์// ลองมาเจอเองดิ จะรู้สึก)
อ่อ เพื่อนไม้ฉันจะเอาข้าวสารมาไล่แกด้วย ดันมาขัดจังหวะ อารมณ์เสีย :angry2:
ตอนหน้าจะหลอนกว่านี้ไหม ติดตามๆๆๆ
-
เเจกข้าวสารเสกโดยพี่ขรรค์คนละ +1 ถุง หรือ ยาเสน่ห์โดยอิพี่ตรี +1 ขวด
เตรียมไว้ตอนหน้า ใครเชียร์ใครเลือกเลย
v
v
v
เอาข้าวสารเสก พี่ขรรค์ ปาใส่พี่ตรี แ้ล้วเอา ยาเสน่ห์จากพี่ตรี มาป้าย พี่ขรรค์ หุหุ....
-
ดีนะอ่านตอนเช้า
แอบฮาได้อีก
-
พี่ตรี-ยาเสน่ห์
เข้ากันมาก ๆ เลย มาดให้ได้ใจมาก
หมอเสน่ห์
-
แบบนี้แอบสยองเหมือนกันนะเนี่ย...ขอเป็นอีกคนที่ลาขาดจากเรื่องผีๆๆ กลัวมากมาย...
แต่เค้าเชียร์พี่ขรรค์สุดใจนะ อิอิ
-
:a5: Oh my god!!!!!!!!!!!! :o ใช่สายสืบได้น่ากลัวมากอ่ะ
รับรู้ความเป็นไปได้ฉับไวกว่าโทรศัพท์แบบสามจีอีก
แต่มานนนนนนนนน่ากลัวน้าาาาาาาาาาาาาาาา o22
ถูกใจโค-ตะ-ระ มากมาย หมอผีกับคนกลัวผีขึ้นสมอง
อิอิอิแต่เหมาะกานดีออกเพราะมีคนมาปราบผีให้ไงค่ะ
มาปราบผี(ทะเล)ให้เจ้หน่อยได้ไหมค่ะ อิอิอิ
-
ไม่เอาข้าวสารเสก กับ ยาเสน่ห์ได้มั้ยอ่ะ
อยากได้น้องรักยมมากกว่า น่ารักกว่าเยอะ
-
อ่านตอนที่แล้ว โอ๊ะ มีตรีศูลเพิ่มขึ้นมาอีกคนด้วย
แถมปล่อยพลังกันกลางมหาวิทยาลัยเลยอีกตะหาก
:laugh:
วาลย์เอ๋ย รักไปแล้วก็ต้องอยู่กับพี่ขรรค์น่ะแหละ เดี๋ยวก็ชิน
คนเรามันต้องมีการปรับตัว ใช่มั้ย?
ชอบคุณพี่ขรรค์ล่ะ
ส่วนคุณพี่ตรี พี่ท่านคงไม่เลวร้าย โบ้ยไปประกบน้องกริชซะเลย :m19:
:L2:
-
เฮ้อ
แล้วคืนนี้กรูจะกล้านอนมั้ยว่ะ
เห็นด้วยอย่างแรง ง่า
-
บรรยากาศหวานแบบสยองๆ ฮ่าๆ
น่ารักมากค่ะวาลย์
-
ขรรค์เทพชื่อเท่ห์ได้อีกนะ o13
เป็นเรื่องที่สนุกมากกกก ชอบๆ :-[
ว่าแต่ มีหกตอนเองหรอออออออ ม่ายยยยยยยยย :serius2:
รักน้องรักกะน้องยมจัง :impress2:
-
แฟนผมเป็นหมอผี!
“ไอ้กริชช่วยกูด้วย!”
ผมถลันวิ่งหน้าตั้งออกมาจากห้องน้ำในตึกเรียน มายืนเป็นหมาหอบแดดหน้าไอ้กริชซึ่งนั่งกินขนมปังปิ้งในสวนหย่อมกับเพื่อนๆระหว่างรอเรียนคาบต่อไป
“เป็นอะไรไอ้วาลย์ วิ่งตาเหลือกยังกับเจอผีมายังงั้นล่ะ”
ไอ้กริชชักขนมปังออกจากปากก่อนที่จะติดคอ มองผมหน้าตาเหร่อหรา ผมรีบเข้าไปทรุดนั่งตรงหน้าเพื่อน กระชากขนมปังในมือใหญ่ออก แล้วเอ่ยเสียงสั่น
“ในห้องน้ำมันต้องมีผีแน่เลยไอ้กริช!”
สิ้นเสียงผมเท่านั้นล่ะ ไอ้กริชหัวเราะก๊ากพลางกระชากขนมปังกลับคืน
“ผีบ้าผีบอที่ไหนจะโผล่มาตอนกลางวัน เมาค้างเปล่ามึง”
ไม่พูดเปล่า ไอ้กริชผลักหน้าผมออกห่าง แล้วส่ายหน้าเหมือนผมปัญญาอ่อนเสียเต็มประดา
“จริงๆนะมึง กูจะโกหกหาหอกอะไร เมื่อกี้ยืนฉี่อยู่ดีๆก็เหมือนได้ยินคนคุยกันในห้องส้วม กูเดินเข้าไปดูก็ไม่มีใคร แล้วมึงเชื่อมั้ยว่าในห้องน้ำจะมีลมพัดไปมาโคตรแรง ยังกับมีลมบ้าหมูเลย”
ผมจ้องหน้าไอ้กริช หวังจะให้มันเชื่อ แต่มันกลับจ้องหน้าผมพร้อมขยับนั่งให้เข้าที่เข้าทางก่อนยกมือมาอังหน้าผากผม
“ตัวก็ไม่ร้อน ละเมอเพ้ออะไรไอ้วาลย์ ไอ้ปอดแหก”
“ไม่เชื่อใช่มั้ย ไม่เชื่อไปด้วยกันเลย ปะ” ผมกระชากให้ไอ้กริชลุก
“ไม่ไปเว้ย ไปก็ไม่เห็นจะมีอะไรเหมือนที่ผ่านมาล่ะ” ไอ้กริชจ้องตาผมเขม็ง “ถามจริง พักนี้มึงเป็นอะไร แหกปากร้องเจอผีทั้งวัน ยังกลับบ้านมึงปลูกทับป่าช้างั้นล่ะ”
“บ้านมึงสิ ไอ้เวร แช่งบ้านกู”
ผมปล่อยมือมันทิ้งทันที อาการหวาดผวาเมื่อครู่จางหายหลังจากได้ปล่อยหมาออกจากปาก
“ไอ้นี่ งั้นคราวหลังมึงก็ไปแหกปากอ้อนพี่ขงพี่ขรรค์มึงเลย ไม่ต้องมาร้องเอากับกู”
หนอย ไอ้เพื่อนเลว ไอ้เพื่อนกิน ขอปรับทุกข์หน่อยก็ไม่ได้
ผมด่าไอ้กริชในใจ จากนั้นจึงขยับก้นออกห่างพลางสอดส่ายสายตาไปรอบๆบริเวณ ท่ามกลางแสงแดดสว่างไสว ทว่ายังนึกระแวง ด้วยหลายวันที่ผ่านมา ผมรู้สึกเหมือนมีบางอย่างอยู่ใกล้ๆ บางครั้งได้ยินเสียงแต่ไม่เห็นตัว และบ่อยครั้งเกิดลมบ้าหมูใกล้ตัวจนแทบลืมตาไม่ขึ้น
ผมไม่ได้บ้านะครับ แต่อยากจะบ้าแทน เพราะเล่าให้ใครฟังก็ไม่มีใครเชื่อ
และพักนี้ผมนอนละเมอบ่อยแบบไม่เลือกเวลา ไม่ว่าจะกลางวันกลางคืน แถมความจำยังขาดๆหายๆ หลับบนเตียงอยู่ดีๆ ตื่นมาอีกทีก็มานอนอยู่กับไอ้ตูบหน้าบ้านได้ ผมล่ะงงกับความเพี้ยนของตัวเองจริงๆ
“วันนี้เลิกเรียนแล้วรีบกลับบ้านไปนอนเหอะไอ้วาลย์ มึงเล่นเกมยิงผีดิบหลังมอมากจนประสาทหลอนแล้ว” ไอ้กริชเตือนเสียงห้วน
“กูเปล่าหลอนนะมึง นั่นเกม ทำไมกูจะแยกไม่ออก”
“แล้วไอ้ที่แหกปากร้องว่าผีหลอกๆ นี่มันหมาที่ไหนวะ”
“ไอ้กริชมึง”
โกรธครับ ผมจ้องไอ้กริชตาแทบถลน ก่อนสะบัดตูดหนีหน้าตาขี้ริ้วของมัน ปกติก็ไม่ค่อยจะลงรอยกันอยู่แล้ว พักนี้ยิ่งหนัก ปากยังกะกรรไกร ขี้งอนอีกต่างหาก อยากจะบอกมันเหลือเกินว่าไม่เข้ากับหน้ามันซักนิด
“วาลย์”
เสียงเรียกคุ้นหู ทำให้ผมชะลอฝีเท้าเหลียวมอง พี่ตรีนั้นเอง บัญชีเก่ายังไม่ได้คิดเลยนะมึง ยังเสนอหน้ามาให้เห็นอยู่ได้บ่อยๆ
เห็นแบบนี้ผมก็รักพี่ขรรค์คนเดียวนะ ไม่วอกแวกกับไอ้หน้าหล่อนี่เป็นอันขาด
“มีไรพี่”
ผมทักน้ำเสียงยานคาง ด้วยพี่ขรรค์สั่งไม่ให้คุยกับคนหล่อ เอ้ย ไม่ใช่ กับคนแปลกหน้า
“เป็นอะไรครับ ทำหน้ามุ่ยเชียว”
“เซ็งชีวิตพี่ แล้วพี่มีเรียนตึกนี้เหรอ”
“เปล่า พี่มาหาวาลย์นั่นล่ะ”
“พูดยังกับรู้ว่าจะหาผมเจอที่ไหน”
ผมเอียงคอมอง ในขณะที่อีกฝ่ายยักยิ้มเจ้าชู้ใส่
“ก็พี่อยากรู้จักวาลย์ ก็ต้องรู้สิว่าอยู่ที่ไหน”
“จะอ้วกพี่”
ผมตอกกลับไม่ไว้หน้า เพราะพี่ตรีก็จีบผมไม่ไว้หน้าพี่ขรรค์เช่นกัน ต่อหน้าต่อตายังปากว่ามือถึงจนผมพลอยซวยไปด้วยหลายรอบ อีกทั้งเวลาอยู่ใกล้พี่ตรีนานๆผมว่าความคิดความอ่านของผมมันจะเพี้ยนๆใจเต้นตึกตัก เคลิ้มคล้อยตามพี่เขาตลอด ทั้งๆที่พี่ขรรค์เตือนนักเตือนหนา
ทางที่ดีอยู่ห่างๆไว้หน่อยก็ดี
และดูเหมือนเจ้าตัวจะรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ จึงลดอาการกรุ้มกริ่มลง
“พี่พูดจริงนะ แต่วาลย์จะรีบไปไหนหรือ”
“ไปเรียนพี่”
โกหก
สายตาพี่ตรีประณามผมโต้งๆแต่ผมไม่สนใจ จนอีกฝ่ายมีท่าทางล่าถอย
“งั้นไปเถอะ ไว้พี่จะหาโอกาสนั่งคุยกับวาลย์นานๆดูสักที วาลย์คงไม่ว่าอะไรนะ”
“ถ้าว่างนะพี่”
ผมเหลียวไปบอกพี่ตรี ก่อนวิ่งเข้าไปในตึกเรียน ไม่ทันเห็นสายตาแวววาวหมายมาด
“ว่างสิ ถ้าพี่บอกว่าว่างก็ต้องว่าง”
ตรีศูลหันมองความว่างเปล่าข้างๆ
“มีของดีคุ้มตัวหนาแน่นแบบนี้ ก็แสดงว่าของเขาดีจริง น่าลิ้มลองสักครั้ง จริงมั้ย?” ริมฝีปากหยักโค้งขึ้นอย่างมีเลศนัย
“เลิกเล่นกันเถอะ เจ้าของเขาหวงขนาดนี้ พลาดพลั้งไปเราจะอด”
ตอนเย็นผมกลับมาถึงบ้านโดยสวัสดิภาพจากการรับส่งของพี่ขรรค์เช่นปกติ เอ...ไม่ใช่ เข้มงวดกว่าปกติต่างหาก แต่ผมก็อุ่นใจด้วยเวลาอยู่ใกล้พี่ขรรค์ รอบตัวมันดูสงบเสงี่ยม ไม่มีลมบ้าหมู ไม่มีเสียงพูดคุยให้ผมหัวใจวายตายซะก่อนได้แอ้มพี่ขรรค์
“พี่ขรรค์อยู่กินข้าวเย็นกันก่อนนะ”
ผมชวนและพี่ขรรค์ก็พยักหน้าเห็นด้วย ก่อนเดินตามผมเข้าบ้าน
วันนี้ยังไม่มีใครกลับ ในบ้านจึงเงียบกริบถ้าไม่นับเสียงเห่าหอนของไอ้ตูบหน้าบ้าน ผมเปลี่ยนเสื้อโยนทิ้งลงตะกร้า แล้วจึงเปิดตู้หยิบเสื้อยืดขึ้นมาสวม
สัมผัสอุ่นร้อนทาบทับด้านหลังทำให้ผมชะงัก หดคอลงด้วยจั๊กจี้ จากริมฝีปากนุ่มกดย้ำใบหูหยอกเอิน
“พี่ เดี๋ยวแม่ก็กลับมาแล้วนะ”
ผมเห็นพี่ขรรค์อมยิ้ม รู้สึกเก้อเขินขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ ผมเปล่าเชิญชวนนา
“นิดหนึ่งนะ”
ไม่รอให้ผมบ่ายเบี่ยงก็ถูกจู่โจมรวดเร็ว ผมเปิดรับลิ้นอุ่นชุ่มชื้นเข้ามาในโพรงปากอย่างยินดีนิดๆเล่นตัวหน่อยๆ ก่อนถูกลงโทษขบริมฝีปากล่างให้เจ็บๆคันๆ
“พี่ขรรค์” ผมครางเสียงอ่อน
“วาลย์ พรุ่งนี้พี่ต้องไปทำธุระ มารับส่งไม่ได้ ห้ามเถลไถลไปเล่นเกมหลังมอ รู้นะ” พี่ขรรค์บีบก้นผมสำทับ
“ครับ” ผมลากเสียงยางครางให้พี่ขรรค์ถลึงตาใส่
“พี่ไม่ได้พูดเล่นนะ และยิ่งร้านนั้นยิ่งห้าม ถ้ารู้ว่าไปล่ะก็ น่าดู เหล้าก็ห้ามกิน สร้อยที่คอก็ห้ามถอด”
ผมสบแววตาคมไม่ต่างกับใบมีดโกน อยากจะเถียงใจแทบขาด แต่ก็กลัวเกินกว่าจะอ้าปาก ได้แต่พยักหน้ารับ
ดุชิบ
แล้วจึงตะบึงตะบอนหน้างอหน้าหงาย เอ่ยน้อยอกน้อยใจ
“พักนี้พี่ขรรค์ชอบดุวาลย์อยู่เรื่อย ห้ามนั่นห้ามนี่ จนวาลย์จะไม่มีใครคุยด้วยอยู่แล้ว”
“ก็มีแฟนเสน่ห์แรง เลยต้องหวงกันหน่อยสิ”
พี่ขรรค์จิ้มจมูกผมเบาๆ แต่ยิ่งทำให้ผมหน้างอหนักกว่าเดิม
“ไม่ต้องมาหาเรื่องเลย วาลย์รักพี่ขรรค์คนเดียว จะไปทำยังงั้นได้ยังไง” ผมแกะมือใหญ่ออกจากเอว
“จริงเหรอ”
“พี่ขรรค์!”
พอรู้ว่าถูกกวนประสาทให้บอกความรู้สึก ผมก็เต้นเป็นเจ้าเข้า ยื้อยุดฉุดกระชากกันครู่เดียวก็ล้มกลิ้งลงบนเตียงนอนนุ่ม
“พี่ก็รักวาลย์ อย่าโมโหเลยนะ”
พี่ขรรค์กอดผมแรงๆแล้วจึงปล่อย
และผมซึ่งแพ้หน้าตาหล่อเหลาของพี่ขรรค์เป็นทุนเดิม พยักหน้ารับคำง่ายๆจนคิดไปว่าน่าจะเล่นตัวอีกซักหน่อย เดี๋ยวไม่มีราคา
“วาลย์ ไว้มีวันหยุดยาวอีก เราไปเที่ยวไหนกันสองคนนะ”
คำพูดแฝงความนัยทำให้ผมหน้าแดง ซุกหน้ากับแผงอกอุ่น ส่ายศีรษะปฏิเสธลูกเดียว
ไม่ใช่ไม่อยาก แต่มันอายต่างหากเล่า!
==========================================
นาฬิกาปลุกเปล่งเสียงดังตรงตามเวลาที่ตั้งไว้ยามเช้า หากผมยื่นมือไปกดปิดเสียงแล้วทิ้งตัวนอนต่ออย่างมีความสุข
แว่วเสียงพูดคุยใกล้ๆทำให้ผมที่ยังสะลึมสะลือเงี่ยหูฟัง
“สายแล้ว พ่อเล็กยังไม่ยอมลุกอีก เดี๋ยวก็ไปเรียนไม่ทัน วันนี้พ่อขรรค์ไม่มารับด้วย”
“ปลุกสิ ยิ่งฉลาดน้อยอยู่ แต่ถ้าซ้ำชั้นความรู้คงจะแน่นนะ”
“อย่าว่าพ่อเล็กนะ โป้งด้วย”
“เค้าพูดเรื่องจริงต่างหาก”
“จะฟ้องพ่อขรรค์”
“เชิญ”
“เชอะ ปลุกเองก็ได้”
ผมใจเต้นระทึก เสียงมันดังอยู่บนหัวนี่เอง แต่เตียงนอนผมติดผนังห้องนี่นา นอกจากคนพูดจะลอยได้เหมือนลูกโป่งเท่านั้นล่ะจึงจะสามารถทำได้ นอกเหนือจากนี้ก็ผีล้วนๆ
คิดแล้วให้ขนตั้งไปทั้งตัว
และก่อนที่จะเตลิดเปิดเปิงไปมากกว่านี้ ก็รู้สึกว่ากำลังถูกใครเป่าลมใส่หู
“อ๊าก!”
ผมทะลึ่งพรวดลุกขึ้น ก่อนกระโจนออกจากเตียงจนล้มลุกคลุกคลานมายืนหอบ มองเตียงนอนยับย่น หมอนไปทางผ้าห่มไปทาง แต่ไม่มีใครซักคน
“ใครน่ะ! ออกมานะ ไม่ออกพ่อเตะลืมชื่อจริงๆด้วย”
ผมกลั้นใจขึ้นเสียงเข้ม ใจเต้นตุบๆ หากทุกอย่างยังคงอยู่ในความเงียบ ผมฝืนความกลัวกวาดตามองบนเตียงไล่ไปถึงใต้เตียง ใต้เตียงที่สูงพอจะให้คนเข้าไปซ่อนได้
ต้องมีไอ้น้องเวรคนไหนแกล้งแน่ๆ ผมสาวเท้าเข้าไปใกล้ จากนั้นจึงยื่นเท้าเข้าไปในเงามืดใต้เตียงนอน ตั้งใจจะถีบไอ้คนที่อยู่ใต้เตียงเต็มตีน แต่แล้วผมก็ชะงักชักเท้ากลับอย่างรวดเร็ว
เพราะเส้นสัญชาตญาณกลัวผีขึ้นสมองของผมกำลังสั่นระรัว
ทางที่ดีปล่อยให้คิดว่ามีไอ้น้องคนไหนแกล้งผมอยู่ใต้เตียงดีกว่า
ว่าแล้วผมก็รีบเผ่นแนบลงไปหาแม่ซึ่งเตรียมอาหารอยู่ชั้นล่าง หน้าตาก็ไม่ได้ล้าง
ผมมาเรียนแบบหัวหางกระเซิง ก่อนออกจากบ้านแม่หัวเราะผมยกใหญ่ เพราะผมไม่กล้าขึ้นไปบนห้องนอนอีก เลยขอความกรุณาท่านแม่ขึ้นไปหยิบเสื้อผ้าอุปกรณ์ต่างๆนาๆลงมาให้ แถมยังถูกว่าๆขี้ขลาดยิ่งกว่าเด็กสามขวบ
เอาเถอะ จะประณามอะไรก็เอา แต่เรื่องผีๆสางๆผมไม่เอาด้วยหรอก
ไอ้กริชมองผมนั่งเรียนหน้ามุ่ยตลอดคาบ พอเลิกเรียนมันเลยตามติดคอยเซ้าซี้ถามจนน่ารำคาญ
“พอกูเล่ามึงก็ไม่เชื่อ แล้วจะถามหาสวรรค์วิมานอะไรวะ”
ไอ้กริชเบิกตากว้างก่อนทำท่ากลั้นหัวเราะจนน่าถีบ
“อย่าบอกนะว่าเรื่องผีๆสางๆอีกแล้วนะ คราวนี้ที่ไหนอีกล่ะ”
ผมถลึงตาใส่ไอ้กริชแทบจะหลุดออกจากเบ้า
“ที่บ้าน บนเตียง ได้ยินมั้ย หัวเราะพอรึยัง” ผมเดินเข้าไปเผชิญหน้า
“พอแล้ว”
อยู่ๆไอ้กริชก็หยุดหัวเราะกะทันหัน
“แล้วคืนนี้จะนอนได้เหรอมึง”
ไอ้คนรู้ทัน
ไอ้กริชมันรู้ครับว่าถ้าผมเจอเรื่องประหลาดๆแปลกๆที่ไหน ที่นั่นจะเป็นที่ๆผมจะไม่ไปเหยียบซ้ำสอง ดีนะที่มันไม่เกิดทุกห้องส้วมในมหาลัย ไม่งั้นผมคงหน้าเขียวหน้าเหลืองไปทั้งวัน
“นอนไม่ได้แล้วมึงจะให้กูไปนอนด้วยมั้ยล่ะ” ผมจ้องหน้ามันเขม็ง
เห็นมันอึ้งครับ มันอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนรีบพยักหน้า หน้าตาเหมือนเด็กได้อมยิ้ม
“เอาดิ กูยอมเสียสละเตียงให้มึงนอนเลย”
ไอ้กริชตอบตกลง แต่ความใจดีผิดปกติของมันทำให้ผมไม่ไว้ใจ แสยะปากใส่
“ขอบใจ แต่กูไม่ไปให้มึงมาแกล้งกูได้หรอกไอ้กริช อย่าได้มาอ่อยให้กูหลงกลเสียให้ยาก กูไปนอนกะพี่ขรรค์ซะยังดีกว่า”
มันโกรธครับ ผมเห็นมันตาโตเท่าไข่ห่าน ชี้นิ้วแทบจะจิ้มตาผมบอด
“มึง...”
“อะไร”
“แช่งให้ผีหลอกมึงไปเหอะ”
“ไอ้กริช!”
ผมขึ้นเสียงตวาด แต่ไม่ทันแล้วครับ ไอ้กริชมันวิ่งหนีตีนผมไปถึงไหนต่อไปแล้ว และก่อนจะพ้นสายตา มันยังชูนิ้วกลางให้ผมอีกด้วย
หงุดหงิดครับ เจอแช่งแบบนี้ก็ขนแขนแสตนด์อัพสิครับ วันนี้เรียนวิชาเดียวด้วย แม่ก็ยังไม่กลับบ้าน แล้วใครจะอยากกลับไปอยู่กับผีล่ะ
ว่าแล้วผมก็พาตัวเองไปยังร้านเกมหลังมหาลัย ลืมคำเตือนของพี่ขรรค์ไปเสียสนิท
มาถึงร้านเกมก็ทักทายคุณพี่เจ้าของร้าน แล้วจึงเดินไปจับจองมุมเดิม เริ่มเล่นเกมอย่างเมามัน แบบลืมวันลืมคืน จนรู้สึกคอแห้งจึงหยุดมือ พักเกมไว้ชั่วคราว ลุกเดินออกไปซื้อน้ำดื่มร้านข้างๆ ถึงได้รู้ว่าฟ้ามืดแล้ว
ผมสะดุ้งเมื่อโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงสั่น เล่นเอาจักกะจี้ไปถึงไหนต่อไหน แต่เห็นชื่อบนหน้าจอก็ทำให้ต้องรีบกดรับสาย
แม่โทรมาบอกว่าซื้อปลานึ่งมะนาวมาให้ ถ้าไม่รีบกลับไปกิน อดไม่รู้ด้วย
งั้นวันนี้พอแค่นี้ดีกว่า ผมคิดเมื่อวางสายจากแม่แล้วหันหลังเดินกลับเข้าไปในร้าน
ไม่ได้สนใจว่าตัวเองนั้นไปสะดุดตาใครเข้าพอดี
ผมกลับเข้ามานั่งก้นยังไม่ทันร้อน ก็เจอพี่ตรีศูลโผล่หน้าเข้ามาในร้านเกม แถมตรงดิ่งมาหาราวกับสนิทกันมาแต่ชาติปางก่อนอีกต่างหาก
“ไม่คิดว่าจะเจอวาลย์ คิดว่ากลับไปแล้วซะอีก”
พี่ตรียิ้มหล่อ ทำให้ผมที่เผลอสบตาหน้าแดง แล้วรีบหรุบตาหนี
“จะกลับแล้วล่ะพี่ เมื่อกี้แม่โทรมาตาม”
พี่ตรีเลิกคิ้วขึ้นนิดหนึ่ง แล้วเขยิบมาเข้าใกล้เสียจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น
“เดี๋ยวพี่ไปส่งให้ จะได้คุยกัน เราไม่ค่อยมีเวลาคุยกันนานๆเลยนะ ทำเหมือนคนไม่รู้จักกันไปได้”
น้ำเสียงทุ้มรื่นหูทำให้ผมอยากใจอ่อนอยู่คุยกับพี่เขาสักนิด ถ้าไม่ติดคำสั่งเสียของพี่ขรรค์ที่ดังก้องในสมองขึ้นซะก่อน
“ขอบคุณพี่ แต่ไว้วันหลังดีกว่า ผมต้องกลับแล้วจริงๆ”
“ก็พี่ไปส่งให้ไง ไปต้องเบียดคนบนรถเมลล์ด้วย นะ”
“คือ...”
ผมอึกอัก ไม่อยากจะบอกเลยว่าถูกแฟนห้ามไว้ ยิ่งหูไวตาไว้อยู่ด้วย
“มีคนสั่งห้ามไว้หรือเปล่า”
“อ๊ะ! พี่รู้ได้ไง”
ผมเบิกตากว้าง เมื่อถูกอีกฝ่ายจับพิรุธได้ และขยับถอยหนีใบหน้าหล่อๆยื่นเข้ามาใกล้
“เรื่องของวาลย์พี่รู้หมดล่ะ”
เสียงกระซิบเบาๆฟังแล้วชวนเคลิบเคลิ้มใจเต้นระส่ำ จนทำอะไรไม่ถูก เอาแต่มองริมฝีปากอิ่มขยับขึ้นลงน่ามอง คนอะไรปากน่าจูบชะมัด
“โอ๊ย!”
ผมลูบต้นแขนตัวเองแรงๆเหมือนถูกแมลงต่อย พอก้มมองดูก็เห็นเป็นจ้ำแดงๆแต่ไม่เห็นแมลงซักตัว
“เจ็บรึเปล่า”
“ไม่ค่อยหรอกพี่ แค่คันๆ”
ผมเหลียวซ้ายแลขวาอยู่ไม่สุข คิ้วขมวดยุ่ง สังหรณ์ในใจพิกล แต่พอเงยหน้าก็เห็นอีกฝ่ายกำลังยิ้มกริ่ม จนเผลอค้อนไปวงโต
“ดุจัง”
“ใครดุ?”
พี่ตรีส่ายหน้าไม่ตอบ ก่อนจะยื่นมือมาจับเส้นผม แล้วค่อยๆลูบเล่นเบาๆ
ผมตั้งท่าจะสะบัดศีรษะหนี แต่พอสบดวงตาคมทอประกายแสงวูบหนึ่ง ความคิดอันแรงกล้าก็อ่อนลงในฉับพลัน ในหูอื้ออึง เห็นเพียงริมฝีปากพี่ตรีกำลังขยับพึมพำอะไรบางอย่างยาวๆ
“ไปกันเถอะ คืนนี้พี่อยากคุยกับน้องวาลย์ทั้งคืนเลย เดี๋ยวเราแวะซื้อของแล้วค่อยไปบ้านพี่กันนะ”
ไปบ้านพี่ ทั้งคืน ผมทวนคำพี่ตรีในสมอง ก่อนส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่ได้ๆเดี๋ยวพี่ขรรค์ดุเอา”
“ไม่หรอก เชื่อพี่”
“ไม่...”
-
ผมเสียงอ่อนลงจนแทบไม่ได้ยิน แต่ยังพยายามเค้นสมองตั้งสติคิด ตอนนี้ผมนึกอยากให้มีอะไรมาตบหน้าผมแรงๆซักที จะได้รวบรวมสติที่กำลังกระจัดกระจายกลับตัว
และไม่ต้องขอนานครับ เพราะผมหน้าหงายเหมือนมีใครมากระชากเส้นผมจากด้านหลังอย่างแรง
ผมทะลึ่งพรวดลุกขึ้นจ้องหน้าพี่ตรีเขม็ง ดวงตาคู่คมที่ผมชมว่าสวยกลับดูเยือกเย็นน่าหวาดหวั่นขึ้นมาในใจ ผมรีบเอื้อมไปคว้ากระเป๋า หากถูกพี่ตรียึดแขนทั้งสองข้างไว้ พร้อมทั้งรั้งให้นั่งลงดังเดิม
โอม พาลี...
เสียงเย็นพึมพำข้างหู ผมเริ่มจมลึกลงไปในดวงตาสีดำสนิทลึกล้ำ ไม่ต่างกับคนจมน้ำที่พยายามตะเกียกตะกายขึ้นฝั่ง ในสมองฉายภาพคนตรงหน้ายกยิ้มมุมปากเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ผมกลับได้ยินเสียงอื้ออึงดังรอบตัว
เสียงเหมือนเด็กทะเลาะกัน
‘พ่อเล็กตั้งสติสิ โอ๊ย!’
‘สมน้ำหน้า อยากลองดีก็ต้องโดนแบบนี้”
‘พ่อเล็ก!...พ่อ ช่วยด้วย ไม่ไหวแล้ว’
เสียงร้องเล็กๆหายไปเมื่อผมถูกพาออกจากร้านเกม โดยที่ผมไม่คิดค้านพี่ตรีซักแอะ แถมยังอยากจะมองแต่หน้าพี่ตรี อยากอยู่กับพี่ตรี อยากสัมผัส อยากแตะต้องปากสวยๆนั่นที่เอาแต่พูดจาอะไรที่ผมฟังไม่รู้เรื่อง
“วาลย์ ไปอยู่กับพี่นะ”
“คะ ครับ”
“เด็กดี”
พี่ตรีจูบขมับผมเบาๆแล้วค่อยๆเคลื่อนรถไปข้างหน้า ท่ามกลางรอยยิ้มยินดีเกลื่อนบนใบหน้าของผม
ในหัวไม่หลงเหลือภาพพี่ขรรค์ติดอยู่ในมุมใดมุมหนึ่งแม้สักน้อย
ผมมานั่งบนเตียงอ่อนนุ่มในบ้านหลังงามสไตล์โมเดิร์น นัยน์ตากวาดมองไปรอบๆแต่ไร้ซึ่งความคิดอ่านอ่อนเชื่อม มองพี่ตรีรินน้ำสีทองมาประคับประคองให้ดื่มอึกใหญ่
“อีกมั้ย?”
ผมพยักหน้ารับ ของชอบจะตาย และดื่มจนหมดแก้วก่อนยิ้มหวานให้อีกฝ่าย
“ยิ้มแบบนี้พี่ก็แย่สิน้องวาลย์”
มือพี่ตรีเอื้อมมาบีบแก้มผมเล่นเบาๆ “นุ่มจัง” ดวงตาเยือกเย็นทอแสงเรืองรองก่อนก้มลงชิมริมฝีปากผมอย่างหยอกเอินราวผีเสื้อโฉบ
ชั่วพริบตาที่ผมออกแรงต้านทานโดยไม่รู้ตัว หลบอีกฝ่ายรวดเร็ว จนพี่ตรีเลิกคิ้วฉงน และยกมุมปากยิ้มหมายมาด
“สอนมาดีจริงๆ แบบนี้พี่ยิ่งชอบ รู้มั้ย” ปลายนิ้วเรียวเชยคางมนขึ้นมอง
ผมค่อยๆยื่นริมฝีปากตัวเองเข้าประกบจูบอีกฝ่ายเบาๆ ก่อนเอ่ยน้ำเสียงอู้อี้
“อยากให้พี่ตรีสอนมากกว่า”
“ปากหวานจัง เดี๋ยวเจ้าตัวเขามาตาม แล้วจะกลับคำไม่ได้นะ” พี่ตรียักยิ้มเจ้าชู้ “รู้รึเปล่าว่าเขาน่ะชื่อดังในวงการเชียวล่ะ ดังจนน่าลองของ แถมมีรางวัลน่ารักน่าใคร่เสียด้วย”
ผมเอียงคอสงสัยในรอยยิ้มมีเล่ห์ แต่ก็ถูกอีกฝ่ายกดลงบนที่นอน และใช้ฝ่ามือลูบไล้แผ่นอกเรียบ จากนั้นจึงปลดกระดุมสอดมือเข้าไปสัมผัสผิวเนื้อให้ผมกระตุกวาบ แล้วถูกริมฝีปากอีกฝ่ายประกบปิด ดูดดุนลิ้นร้อนจนผมหายใจตามแทบไม่ทัน พี่ตรีค่อยๆขยับตัวขึ้นคร่อม แทรกกลางหว่างและบดเบียดลงมาให้ผมใจสั่นขนลุกไปทั้งตัว
“พี่ตรี...”
เสียงครางอ่อนยวบยิ่งกระตุ้นให้อีกฝ่ายเพิ่มแรงกดคลึงเคล้นหนัก จนผมต้องหลับตาปี๋ บีบต้นแขนแข็งแน่น กระทั่งทุกอย่างหยุดชะงักและได้ยินเสียงหัวเราะหึๆข้างใบหู ผมจึงลืมตามอง
“ไม่อยากจะเชื่อ เจ้านั่นมันตายด้านรึไง?” พี่ตรีก้มกัดริมฝีปากล่างผมเบาๆ ก่อนเอ่ย “ถ้าเจอ พี่คงต้องขอบใจมันหน่อยแล้ว”
ปัง!
“ไม่ต้องขอบใจหรอก เพราะฉันไม่รับของจากพวกใจบาปหยาบช้าอย่างนาย!”
เสียงพี่ขรรค์ดังขึ้นพร้อมๆกับหน้าต่างใกล้ตัวเปิดออกกระแทกผนังดังสนั่น ร่างเงาตะคุ่มค่อยๆชัดเจนขึ้นท่ามกลางแรงลมหวีดหวิวจนผมต้องหยีตามองคนตรงหน้าเหมือนคนไม่รู้จัก ก่อนขยับเข้าไปเบียดชิดพี่ตรี ด้วยอาการหวาดหวั่นกับเหตุการณ์ ทว่าหางตาผมเหมือนเห็นผู้บุกรุกกำลังหน้าเขียว เม้มปากแน่น จ้องผมราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ยิ่งทำให้ผมซุกหน้ากับไหล่พี่ตรียิ่งขึ้น
“วาลย์! ลุกออกมาเดี๋ยวนี้”
เสียงตวาดสร้างความตื่นตระหนก ผมรีบส่ายหน้าปฏิเสธเร็ว มองคนตาแทบถลนออกจากเบ้ากระโดดข้ามหน้าต่างมายืนไม่ห่าง
“ดุแบบนี้ น้องเขาก็กลัวกันพอดี”
พี่ตรียิ้มกับผมก่อนหันไปมองผู้มาใหม่แววตาเยือกเย็นแข็งกระด้าง จากนั้นจึงค่อยๆลุกขึ้นไปเผชิญหน้า
“อยากคุยด้วยมานานแล้ว” พี่ตรีเดาะลิ้น
“ฉันไม่อยากคุย แต่จะมารับคนของฉันกลับ ถ้าไม่อยากให้เป็นเรื่องก็ส่งเขาคืนมา และเลิกทำอะไรต่ำทรามแบบนี้ซะที”
“พูดจาอวดดีเหลือเกิน แกไม่ใช่คนที่เก่งที่สุดในวงการนี้หรอกนะ อย่าได้ใจไปกับคำเยินยอนักเลย ฉันล่ะอยากสำรอก”
พี่ตรีประสานสายตากับอีกฝ่ายราวกับมีสายฟ้าแล่นปลาบแปลบรอบตัว ผมได้แต่ขดตัวคราง เพราะเริ่มเห็นเงาทะมึนที่ก่อตัวเป็นรูปเป็นร่างหน้าตาน่ากลัวรอบคนทั้งสอง และร่างของเด็กผมจุกฝั่งละสองตนกำลังทำหน้าตาเยาะเย้ยใส่กัน
“กุมารทอง พาวาลย์ออกไป ฉันไม่อยากให้ของขวัญชิ้นนี้บุบสลายก่อนจะได้ลิ้มชิมรสเสียก่อน”
ผมมองเด็กผมจุกลอยพุ่งมาหา แล้วฉุดให้ลุกขึ้นด้วยแรงมหาศาล
“รัก! พาพี่มาหาพ่อเร็ว ต้องถอนมนต์ให้พี่เขาได้สติ ไม่งั้นถูกพาไปไหนต่อไหนไม่รู้ตัวอีกแน่”
สิ้นเสียงสั่ง เด็กผมจุกอีกตนก็ทะยานเข้ามาหา พร้อมๆกับง้างเท้าถีบกุมารทองที่ลากผมอยู่เสียกระเด็น จากนั้นก็ลงมือตะลุมบอนกันนัวเนีย
ส่วนเงาทะมึนที่กลายร่างเป็นซากคล้ายมนุษย์ตรงเข้าหาพี่ขรรค์ จากการสั่งการของพี่ตรี ทว่าร่างน่าเกลียดน่ากลัวนั้นกลับเข้าใกล้เป้าหมายไม่ได้เลย เพราะผมมองเห็นพี่ขรรค์พนมมือกล่าวอะไรพึมพำ แล้วเกิดเป็นรัศมีสุกสว่างรอบกาย ทว่ากลับสร้างความเจ็บปวดให้ร่างที่ไม่ใช่มนุษย์ผงะถอยหลัง เป็นช่องว่างให้พี่ขรรค์เข้าประชิดตัวและออกหมัดชกพี่ตรีจนคว่ำในหมัดเดียว เลือดกบปาก
ผมมองชายหนุ่มที่ผมรู้สึกคุ้นเคยเข้ามาหาด้วยหน้าตาเหมือนโกรธใครมาสักสิบชาติ กระชากผมให้เข้าหา ฝ่ามือร้อนจัดจับต้นแขนผมไว้มั่นพลางเอ่ยวาจารื่นไหลเสนาะหู
นะโม...
‘วาลย์...วาลย์...’
เสียงเรียกแผ่วเบาดังขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ผมมองใบหน้าซึ่งซ่อนทับกันมากมายรวมกันเป็นหนึ่งเดียวและกระจ่างในบัดดล
“พี่ขรรค์...”
ผมงึมงำเรียกอีกฝ่ายอย่างมึนงง หากคนตรงหน้ามีท่าทางคลายกังวลลงเล็กน้อย
“ไม่ต้องถามอะไร รีบตามยมออกไปข้างนอก”
ผมถูกรุนหลังพร้อมๆกับยกมืออุดปาก เพราะเด็กที่พี่ขรรค์เรียกว่ายม กำลังลอยมาหาผม ขอย้ำ! กำลังลอยมาครับ ไม่ใช่เดิน ผมหูตาเหลือกขาแข้งไม่ยอมก้าวไปข้างหน้า เหลียวมองพี่ขรรค์อย่างตื่นตระหนก พลางส่ายหน้าดิก
“พะ...พี่ขรรค์ อะ...อะไร นะ...นั่น...ผะ...ผี มะอาว ไม่น้าพี่ขรรค์!”
ผมกระโดดเกาะคอพี่เขาแน่น แหกปากร้องโวยวาย จนพี่ขรรค์ขมวดคิ้ว มีสีหน้าวิตกอย่างเห็นได้ชัด
พี่ก็กลัวใช่มั้ยล่ะ แล้วทำไมยังให้ผมไปกะไอ้นั่น!
“หย๋า! ลอยมาแล้ว ไม่เอา ออกไปนะ ออกไป!”
ผมไล่ส่งไอ้เด็กผมจุกที่ลอยมาอยู่ตรงหน้าไม่ยอมไปไหนอย่างรังเกียจสุดฤทธิ์ จนหน้าเล็กๆซีดๆหงอยลงไปถนัดใจ
“พ่อเล็กอะ พ่อเล็กไล่ผมเหรอ พ่อเล็กไม่รักยมเหรอ อะ...ฮื่อๆ”
เกิดมาผมเพิ่งเคยเห็นผีร้องไห้งอแงก็วันนี้ล่ะครับ แถมร้องได้น่าเอ็นดูซะด้วย เล่นเอาผมเอ๋อไปเลย หันมองหน้าพี่ขรรค์เลิ่กลั่ก ทว่าอีกฝ่ายที่ทำหน้าเคร่งเครียดดึงผมไปอยู่ข้างหลัง และมองพี่ตรีกำลังลุกขึ้นมายืนจังก้า ปาดเลือดจากมุมปากคล้ายไม่แยแส
“หมัดหนักดีนี่ แต่ไม่ง่ายหรอกถ้าจะกลับไป”
‘พี่ตรีทำไมพูดแมวๆยังงี้เล่า’ ผมย้อนคนเลือดกบปากในใจ หากในสมองกำลังทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างกระท่อนกระแท่น สายตาก็กวาดมองไปรอบๆตัว ที่มีแต่ผีลอยอยู่ให้เต็มห้อง จนนึกอยากสลบไปให้รู้แล้วรู้รอด แต่อาการตื่นตัวก็ทำให้เมฆหมองที่บดบังสติให้เลือนรางค่อยๆแจ่มชัด ถึงชัดแจ๋ว
ผมไม่ได้ลืมเหตุการณ์ที่ผ่านมา ผมจำได้ จำได้ทุกอย่าง ผมถูกพี่ตรีชวนมาด้วย และผมก็ปฏิเสธ แต่พอพี่เขางึมงำอะไรซึ่งผมฟังไม่รู้เรื่อง ผมก็คล้อยตามพี่เขามาเฉยเลย
ตายห่าล่ะ ผมเป็นอะไรไป ทำไมผมใจง่ายขนาดนี้ แถมยังไปถึงไหนๆกะพี่ตรีไปตั้งเยอะแล้วด้วย ซวยหละ พี่ขรรค์!
ผมเหลือบมองซีกหน้าคนที่ยืนเป็นโล่กำบังทุกสิ่งให้อย่างหวาดๆ
จะโมโหมากมั้ยอะ
พอถึงเวลาคับขันผมเลือกกลัวพี่ขรรค์มากกว่าผีซะอีก
ก็แฟนประเสริฐแบบนี้ ชีวิตนี้ผมคงหาไม่ได้แล้วล่ะครับ
ถึงผมจะรู้สึกเป็นบุญท่วมหัว แต่ผมว่ามันตงิดๆยังไงไม่รู้ ก็พี่ขรรค์ไม่ออกอาการกลัวภูตผีปีศาจรอบตัวซักกะติ๊ด นิ่งสงบเป็นน้ำในตุ่ม
“พี่...ขรรค์ ผมกลัว” ผมดึงชายเสื้อพี่เขาไว้หวาดๆ
“วาลย์อยู่ตรงนี้ ห้ามไปไหนจนกว่าพี่จะมารับ เข้าใจมั้ย”
พี่ขรรค์สั่งเสียงเข้มโดยไม่หันมามองหน้าผมแม้แต่น้อย ฉับพลันพื้นที่ผมยืนเกิดเป็นแสงเรืองรองโอบล้อมตัวผมไว้ ละอองสีทองไหลวนเป็นสาย ดังม่านขวางกั้นสิ่งชั่วร้ายไม่ให้มากล้ำกราย
ผมเข่าอ่อนลงไปกองกับพื้น นึกอยากวิ่งหนีก็ทำไม่ได้หรอกครับ ได้แต่มองพี่ขรรค์เดินไปประจัญหน้ากับพี่ตรีซึ่งยืนคอยท่า กำหนดจิตส่งภูตผีเข้ามารุมทึ้ง ผมเห็นพี่ขรรค์ล้วงบางสิ่งจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมาเป็นกำ แล้วสาดซัดใส่ภูตผีจนเกิดเป็นประกายไฟแดงวาบลามไปทั่งร่างจนค่อยๆสลายหายไปในอากาศ
ยังไม่หมดเพียงเท่านี้ พี่ตรีไม่รู้ไปปลุกซากศพมาจากไหน ถึงเดินทื่อเข้ามาล้อมหน้าล้อมหลังอีกหลายตน เหตุการณ์ชักไม่ดี เหมือนพี่ขรรค์กำลังเสียท่าหมาหมู่ ไม่ใช่สิ ผีรุมต่างหาก ผมได้แต่หันมองหาตัวช่วย กุมารทองของพี่ตรีกำลังเตะต่อยกับกุมารน้อยที่พี่ขรรค์เรียกว่ารักอยู่ หน้าตาปูดกันเลยทีเดียว และเจ้าเด็กจุกที่ว่างงานลอยอยู่ตรงหน้าผมอีกตน น่าจะชื่อยม
รัก-ยมเหรอ?
พี่ขรรค์เลี้ยงรัก-ยมด้วย!
แม้จะกลัว แต่ร่างเล็กๆลอยอยู่ตรงหน้าก็ไม่คิดจะทำร้ายหรือหลอกหลอนผมแต่อย่างใด กลับกำลังทำหน้าที่ปกป้องผมจากวิญญาณที่จ้องมาเอาตัวผมออกไปจากแสงเรืองรองอบอุ่น ที่ซึ่งพี่ขรรค์สร้างให้ แต่พี่ขรรค์กำลังจะแย่แล้ว
ผมตะโกนออกไปสุดเสียง เมื่อเห็นพี่ขรรค์ถูกซากศพจับได้ ขาจึงก้าวออกจากอาณาเขตปลอดภัยอัตโนมัติ
“ห้ามออกไปนะพ่อเล็ก!”
“แต่ว่า...”
“พ่อใหญ่เก่ง ไม่เป็นอะไรหรอก พ่อเล็กออกไปจะเป็นตัวถ่วงเปล่าๆ”
สะอึกครับ เจอภูตเด็กตอกหน้าหงายแบบนี้ แต่ไม่ยอมหรอก
“งั้นนายก็ไปช่วยพ่อใหญ่ของนายสิ!”
“แต่พ่อสั่งให้หนูคอยคุ้มครองพ่อเล็กนะ”
“โว๊ย! สั่งไว้แล้วไงเล่า ถ้าพ่อนายเป็นอะไร ก็ตายกันหมดนี่สิ ไปเร็ว ฉันไม่เป็นไรหรอก รับรอง ฉันไม่ออกไปนอกเส้นนี้แน่ ”
กุมารน้อยเม้มปากก่อนพยักหน้าแล้วพุ่งตัวไปช่วยพ่อใหญ่ให้หลุดจากการจับกุม พอสลัดตัวออกมาได้ พี่ขรรค์ก็ร่ายคาถายาว บังเกิดแสงวาบ พระขรรค์ลงอักขระปรากฏขึ้นในฝ่ามือ จากนั้นเข้าฟาดฟันซากศพขาดเป็นท่อนๆ เข้าถึงตัวพี่ตรีซึ่งยืนทำหน้าเคร่งเครียด ทว่าในแววตากลับมีรอยยิ้มเยือกเย็น
พี่ขรรค์ใช้ไหล่กระแทกอกอีกฝ่ายจนไปนอนกับพื้น จากนั้นปักพระขรรค์ลงเฉียดลำคอพี่ตรีไปเส้นยาแดงผ่าแปด
“แกร่ำเรียนวิชามาเพื่อสนองตัณหาตัวเอง ก็หวังว่าครูบาอาจารย์จะสอนแกอีกว่าหากทำผิดศีลเมื่อไร ของมันจะเข้าตัวแก”
สิ้นคำพูดพี่ขรรค์ ผมเห็นพี่ตรีกระอักเลือดออกมาเป็นลิ่มๆ หากคนถูกกดไว้กลับหัวเราะออกมาดังๆ
“ฉันก็หวังว่าแกที่แสนดีจะไม่หลงไปกับมนต์ตราของขลังพวกนี้เข้าสักวัน ไอ้ขรรค์เทพ!”
อยู่ๆบนพื้นห้องก็มีอสูรกายสูงใหญ่ผุดขึ้นมาจนพี่ขรรค์ต้องพลิกตัวออกห่าง เพียงชั่วหันหลัง พี่ตรีก็หายไปแล้ว หายไปยังกับหายตัวได้ ทิ้งไว้เพียงวิญญาณที่ถูกมนต์คาถาตรึงไว้ใช้งานล่องลอย ไปไหนไม่ได้
พี่ขรรค์เสยผมตัวเองหนักๆก่อนรวบรวมสมาธิพนมมือ แล้วกล่าวบทสวดถอนมนต์สะกดให้วิญญาณเหล่านี้ได้ไปตามยถากรรมที่เคยสร้างสมไว้
สายลมดังหวีดหวีวสงบลงจนเหลือเพียงความเย็นเบาบางล้อมรอบตัว
ผมก้มมองเป้ากางเกงตัวเองซึ่งยังไม่เปียก และคลำหัวตัวเอง ผมก็ยังไม่ตั้ง ไม่หลุด แต่ผมอยากเป็นลม
ละอองสีทองดังอาณาเขตหายไปแล้ว พี่ขรรค์เดินตัดข้ามห้องมาหา ประคองผมให้ลุกขึ้น แต่ผมเป็นง่อยไปเสียแล้วครับ พี่ขรรค์เลยอุ้มผมเหมือนอุ้มเด็กเล็กๆออกจากบ้านที่เมื่อครู่ยังเป็นสมรภูมิภูตผีไปวางในรถยนต์ โดยมีรัก-ยมลอยตามมาอยู่เบาะด้านหลังด้วย
ผมเอาแต่จ้องหน้าพี่ขรรค์ ไม่กล้าเอ่ยในสิ่งที่ตนเองคิด ด้วยกลัวคำตอบที่ได้รับ
พี่ขรรค์ไม่ได้แวะส่งผมที่บ้าน แต่เลยบ้านผมไปยังมุมหนึ่งของกรุงเทพ ซึ่งเป็นที่ตั้งของตำหนักพยากรณ์ศาสตร์
ผมมองป้ายหน้าเรือนไทยเขียนไว้ยังงี้จริงๆ
รถยนต์จอดสนิทหน้าเรือนไทยหลังใหญ่โต ท่ามกลางความมืดสนิทแลดูถมึงทึงน่าเกรงขามจนขาสั่นผับๆ พี่ขรรค์ไม่ยอมพูดอะไรตั้งแต่ออกมาจากบ้านพี่ตรี
พี่โกรธผมจนจะฆ่าหมกตำหนักเชียวรึพี่ ฮือๆ แค่นี้ผมก็อึ้งช็อกตาเหลือกจะแย่แล้ว
“ถึงบ้านพี่แล้ว”
บ้านพี่!?
ผมหันขวับมองคนนั่งข้างๆ และเหมือนจิ๊กซอชิ้นสุดท้ายวางลงในช่องว่างที่ขาดหาย สมองทำงานเต็มกำลังอย่างไม่เคยเป็น และทุกอย่างก็มาจ่ออยู่ที่คอหอย
พ่อพี่ขรรค์เป็นหมอดู แต่พี่ขรรค์ไล่ผีได้ บ้านตรงหน้าก็เป็นเรือนไทยโบราณ บวกกลิ่นธูปเทียนตลบอบอวล กุมารน้อยอีกสองตน ผีอีกเป็นโขยง
มะ...มันไม่ใช่ตำหนักหมอดูแล้วมั้งพี่
“พี่...พี่ขรรค์ ผมถาม...ถามตรงๆนะ พ่อพี่นอกจากจะเป็นหมอดูแล้ว ยังทำอาชีพเสริมเป็นหมอผีด้วยเปล่าพี่”
ผมเบิกตากว้างรอฟังคำตอบด้วยใจระส่ำ หากพี่ขรรค์พยักหน้ารับตั้งแต่ผมถามยังไม่ทันจบประโยค เพราะมัวแต่ติดอ่าง
“หมอผี!...แล้วพี่ล่ะ พี่เป็นรึ...รึเปล่า” ผมยกนิ้วชี้หน้าพี่ขรรค์สั่นๆ
“วาลย์” พี่ขรรค์ถอนใจยาว
“เป็นรึเปล่า!?” ผมไม่สนใจฟังพี่เขาอธิบาย ที่ผมสนใจตอนนี้คือคำตอบเท่านั้น
และพอพี่ขรรค์พยักหน้ารับเท่านั้นล่ะ ผมรู้สึกมีลมบ้าหมูพัดวนรอบศีรษะ หน้ามืดตาลายคล้ายจะเป็นลม
มิหน้าล่ะถึงไม่กลัวผีสางที่ไหน เพราะแบบนี้นี่เอง
“วาลย์...วาลย์เป็นอะไร วาลย์”
โลกตรงหน้าค่อยๆมืดสนิทลง วันนี้ผมช็อกมามากพอแล้วครับ ขอผมหลับให้หายเหนื่อยแล้วค่อยปลุกผมขึ้นมารับความจริงเถอะครับ ไม่งั้นผมได้ลาโลกไปก่อนได้กดพี่ขรรค์แน่ๆ
ขรรค์เทพจ้องมองคนรักเป็นลมหมดสติคอพับคออ่อนให้รู้สึกเห็นใจอยู่ไม่น้อย หากไม่คิดปล่อยมือ จึงบรรจงอุ้มคนจิตอ่อนเข้าไปยังเรือนพักของตนเอง
ร่างเล็กถูกวางลงบนที่นอนขาวสะอาด เสื้อผ้าบนตัวถูกขรรค์เทพถอดออกจนหมด สายตาคมกริบกวาดพินิจไปทุกตารางนิ้วบนผิวกาย ก่อนก้มลงชิดใบหน้านวล
“รัก-ยม ไปพักเถอะ วันนี้เหนื่อยมาเยอะแล้ว แล้วพรุ่งนี้พ่อจะถวายของชอบให้”
“จ้ะพ่อ แล้วพ่อเล็กล่ะจ๊ะ” กุมารน้อยชะเง้อมองเป็นห่วงพ่อเล็กที่นอนล่อนจ้อน ด้วยฝีมือพ่ออีกคน
“เดี๋ยวพ่อดูแลเอง แล้วก็คืนนี้ถ้าพ่อไม่เรียกก็ไม่ต้องออกมานะ”
กุมารน้อยมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ก่อนพยักหน้าแล้วหายวับไปจากสายตา ให้ขรรค์เทพกลับมาสนใจริมฝีปากอิ่มสีอ่อนอีกครั้ง
“ตื่นขึ้นมาแล้วพี่จะพิสูจน์ให้รู้ว่าพี่มีน้ำยารึเปล่า”
ชายหนุ่มยกยิ้มหมายมาด
“หลับให้สบายไปเถอะ”
........จบตอน......
พี่ขรรค์เท่โคดดดดดด กรี๊ดดดดดดดดด :sad4:
ตอนหน้าจะเป็นตอนต่อจากตอนนี้นะคะ เเละเป็นตอนจบด้วย
ขอบคุณทุกคอมเมนท์ค่ะ :3123:
-
ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะ
ตอนหน้า ต้องเตรียมผ้ารอมั๊ยอ่ะ
พี่ขรรค์จะพิสูจน์ความแน่แล้วนี่
-
สนุกมากเลยครับ อ่านไปก้กลัวไป 55
-
สนุกมากกกกกกกกกกกก
ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะค่ะ
o13
-
ตอนหน้าตอนสุดท้ายแล้วเหรอ ไม่อยากเลย ชอบพี่ขรรค์เท่มากกกกกกกกกกก
-
อ๊ากกกก จะจบแล้วหรอออออ ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ
ว่าแต่พี่ขรรค์จะเผด็จศึกแล้วชิมิคะ หุหุ อยากอ่านตอนพี่ขรรค์พิสูจน์น้ำยา
-
อ๊ากกกกกกกกกกกก พี่ขรรค์จะพิสูจน์น้ำยาแล้ว
สนุกมากเลย ยังไม่จบได้รึเปล่าค่ะ หรือมีตอนพิเศษไปเรื่อยๆ
-
ยังไม่อยากให้จบเลยอะ สนุกมากๆๆ (ขนาดกลัวผีพอๆกับวาลย์นะเนี่ย :try2:)
ตอนหน้าจะเตรียมทิชชู่มารอแถวหน้านะคะ :haun4:
-
พี่ขรรค์ คือ N0.1 เท่านั้น ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
:-[น้ำยาม่ายเอาอะ
เค้าชอบน้ำพริกอะ
-
เค้าจะรอตอนที่พี่ขรรค์บอกความจริงกับวาลย์ทั้งหมด
ปล. รอ NC ด้วยนะคราวหน้าพี่ขรรค์ไม่พลาดแล้ว
-
ตอนหน้าต้องเผด็จศึกนะ วาลย์ เอ๊ยย พี่ขรรค์
-
ไอ่หย่า จะจบแล้ววววววววววววววววววว
ตอนนี้สนุกมากเลยค่ะ ไม่เคยอ่านบทบู๊ ? แบบนี้มาก่อน อิอิ มีแต่คุณผีเต็มไปหมดเลย
(ดีนะที่อ่านตอนกลางวัน )
พี่ขรรค์เท่ห์มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ไอ้พี่ตรีนี่นะจับถ่วงน้ำเนาะ :angry2:
น้องวาลย์เกือบแย่แล้ว ดีนะที่พี่ขรรพ์มาทัน
แล้วน้องวาลย์จะรับได้มั๊ยนี่
แต่ตอนนี้จะได้พี่ขรรค์เผด็จศึกแล้วใช่ป่ะ อิอิ
-
น้องรักยมกวนโอ้ยได้ใจ ขี้อ้อนซะด้วยนะเนี่ย
น่ารัก
พี่ขรรค์เท่เว่อร
-
พี่ขรรค์จะเสกเด็กเข้าท้องวาลย์ :a5:
:jul3:
-
เพิ่งเคยดูสงครามระหว่างหมอผี มันดีเหมือนกันแฮะ
ฝากรัก-ยมอัดคลิปพี่ขรรค์กะน้องวาลย์นี่ต้องถวายอะไรน้าส์
อิอิ รอสงครามภาคต่อแต่เปลี่ยนสมรภูมิอย่างใจจดจ่อ :laugh:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง! :m31:
รีบมาต่อเร็วๆน้าาาาาา...
ขอบอกว่าพี่ขรรค์สุดยอด สุโค่ยๆๆ :m3:
ตอนหน้า NC นะคะ พี่ขรรค์แสดงฝีมือเลย ฮ่าๆๆ :laugh:
-
+1 เลย
พระเอก เท่มาก
รอตอหน้านะ อยากรู้ จริงๆ ว่า น้ำยาเนี่ย น้ำยาอะไร :impress2:
:L2: :L2:
-
โห.....ตอนนี้ดุเดือนเลือดพล่านมาก
รัก-ยม ของพ่อเล็กน่ารักจัง
พี่ขรรค์เท่โคตร.....
-
พี่ขรรค์เท่ห์มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
รักยมของพี่ขรรค์ก็น่ารัก แต่เราก็ไม่อยากเจอหรอกนะ 55+
ตอนหน้าท่าจะได้มีการเสียเลือดอะไรบ้างอย่างแน่ ๆ เลย หุหุ
-
อย่งางี้ต้องสั่งสอน
-
น้องวาลย์เป็นลมไปเลย 5 555
ลุ้นตอนหน้า ><
-
บู๊กระจาย ฮ่าๆ
ตอนหน้าเตรียมทิชชู่จ้า~
-
อ่านฉากนี้แล้วsci-fiแบบไทยๆลอยมาเต็มหัวเลยอ่ะ
ถ้าเอาไปสร้างเป็นแอนิเมชั่นท่าจะสนุกแหะ
พี่ขรรค์โคตรแน่ o13
ชักหมั่นไส้อีตาตรีศูลซะแล้วสิเนี่ย :angry2:
วาลย์เอ๊ย เป็นลมไปเลยเรอะนั่น?! 55
:L2:
-
ถือจานขนมจีนมารอพี่ขรรค์
:oni1:
-
อนาคตหนุ่มน้อยปอดแหกอย่างน้องวาลย์กับคุณหมอขรรค์จะเป็นไงหนอ ว่าแต่...กุมารน้อยน่ารักจัง
-
ตื่นเต้นกะการปราบผีมาก
ลักษณะตัวละครแปลกมากๆๆ แต่ทำให้อยากอ่านไปเรื่อยๆ อยากรู้เรื่องเบื้องหลังของตรีจังค่ะ
แต่ตอนหน้าจบแล้วเสียดายจัง :sad11:
-
ตื่นตาตืานใจยังกับอ่านแฮรี่ + สตาร์วอล แต่อีป้าแก่ๆ ก็อยากรู้เรื่องน้ำยากระทินะค่ะ 555
-
พี่ขรรค์ จะหม่ำ แล้วนะ >,,,,,,<
-
เรื่องนี้ไร้เอ็นซีนะจ๊ะ
เเต่รับประกันความน่ารัก
พรุ่งนี้มาต่อตอนดึกๆมั้งนะ เตรียมเส้นขนมจีนไว้ได้เลย :-[
-
พี่ขรรค์ สุดยอดอ่ะ :z2:
-
ชอบเรื่องงราวแปลกดี :L1:
-
พี่ขรรค์ เท่ห์ที่สุดอะ o13
ตอนหน้าๆ สิ่งที่เรารอคอย ฮ่าๆๆ
-
พี่ขรรค์ โครตเท่อ่ะ
มารอตอนหน้า อิอิ
-
อ๊า....ตอนหน้าจะจบแล้วเหรอคะ
กำลังสนุกเลยค่ะ .... มีน้ำยา.. :z1:
ขอบคุณไรท์เตอร์มากค่ะ :L2:
-
กรี๊ดดด เพิ่งเข้ามาอ่าน อยากบอกว่าปลื้มพี่ขรรค์สุดๆเลย แฟนแบบนี้ขอได้ม้ายยยย :o8:
มารอตอนหน้าด้วยคนค่ะ :z1:
-
พี่ขรรค์เท่ห์มาก
และน่ากลัว บวก หื่นมากด้วยเ่่ช่นกัน
เหอะๆ
อ่านแล้วสยอง
แต่สนุกดี ชอบจ๊าาาาาา
-
เตรียมขนมจีนรอน้ำยา
o13 สนุกมากกกกก
-
เพิ่งได้อ่านค่ะ เปิดตัวได้น่าสนใจมาก แนวใหม่ด้่วย ชอบๆ o13 ติดตามต่อจ้ะ :really2:
-
พี่ขรรค์เท่โคตรรรรรรรรรร ปราบพี่ตรีซะอยู่หมัด
แต่แหมมม พี่ตรีเจ็บน้อยไปป่ะน่าจะโดนกระทืบมากกว่านี้อีกสักหน่อย เอาให้เจ็บจนเข็ดหลาบไปเลย
คราวหน้าคราวหลังจะได้ไม่ไปแย่งแฟนคนอื่นอีก ไม่รู้รึไงยะว่าการทำลายบุพเพของคนอื่นน่ะเป็นบาป
ส่วนที่น่ารักที่สุดก็นี่เลย น้องรักยมนั่นเอง น่ารักน่าหยิกเป็นที่สุด
ขอมาไว้ที่บ้านหน่อยได้มั้ยคะ แต่ต้องน่ารักน่าหยิกเหมือนคู่นี้นะ ไม่ได้ไม่เอา
-
เอาใจช่วยพี่ขรรค์ :interest: :interest:
น้องวาวล์ อย่ากลัวดิจ๊ะ :amen: :amen: :amen:
-
สนุกมากครับ :3123: :L1: :L2:
-
อ่านไปขนลุกไป แต่รู้สึกว่าน่ารักดี
พี่ขรรค์ค่อดเท่ห์เลย วาลย์ก้อน่ารักแบบฮาๆดี
ตอนหน้าจบแล้ว เสียดายๆ น่ารักมากๆค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
รีบมาต่อไวๆนะไรเตอร์
จะดูตอนพี่ขรรค์มีน้ำยาแล้ว
-
วาลย์ตื่นเดี๋ยวนี้!!!!!!!
ตื่นมาให้พี่ขรรค์พิสูจน์ตัวเองหน่อยเร็ว
เสียดายจัง ตอนหน้าจะจบแล้วหรอ
จบแล้วจะมีตอนพิเศษต่อไหมอ่า~
-
กรี๊ดๆ ชอบเรื่องนี้อ่าค่ะ จะรีบจบไมอ่า ไรท์เตอร์คะ แต่งต่อเถอะ pleasessssss :monkeysad:
กว่าวาลย์จะเลิกกลัวผีคงอีกนาน หุๆ แต่งเป็นตอนๆแบบนี้ไปก็ได้ค่ะ พี่ขรรค์เท่สุด :o8:
-
สนุกมากกกกอะ
-
สนุกมากค่ะ
ฉากแปลกดี เร้าใจ ฮ่าๆๆๆๆ
ตอนหน้าจบแล้ว น้องวาลย์คงได้รู้ว่าพี่ขรรค์มีน้ำยาแค่ไหน :laugh:
บวก 1 แต้ม ขอบคุณคนแต่งและคนโพสต์มากๆค่ะ
-
อ๊ายยยยยยย จะจบแล้วจริงหรอ :serius2: แต่งต่อเถอะค่ะเป็นเรื่องยาวไปเลย ติดตามๆ
รักยมคู่นี้น่ารักมากๆ พี่ขรรค์สุดยอดดดดดดดดด ตอนหน้าเล่นแบบเต็มเหนี่ยวเลยนะพี่
วาลย์จ๋าคู่กันแล้วไม่แคล้วกันหรอกนะจ๊ะ
หนามยอกยังต้องเอาหนามบ่ง กลัวผีก็ต้องรักกับหมอผีน่ะถูกต้องแล้ว :m19:
ปล.เห็นด้วยกับหลายคน พี่ตรีโดนน้อยไปไหม
-
เก่งนะ เอาเรื่องน่ากลัวมาผูกกะเรื่องรัก จนกลายมาเป็นนิยายได้
+1 ให้ค่ะ
-
น่ารักอ่ะ รอตอนจบครับ อิอิ
-
กรี๊ดดด อยากจะเป็นลมตามน้องวาลย์
ทั้งน่ากลัว แต่ก็ยังน่ารัก เอ๊ะ งง
o13
-
กรี๊ด ตื่นมาพิสูจน์น้ำยาอะไรกัน
คนอ่านรอลุ้นอยู่ค่ะ
สุดยอดเลย
-
รอน้องตื่นมา :-[
จบแล้วเหรอ.... อยากอ่านต่อจัง.. :L2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด หาแนวผีผียังงี้อ่านมานานแล้ว
เอาใจไปเลย สนุกมวากกกกกกกก
o13
-
หมอผีที่รัก
กลิ่นหอมอ่อนรวยระรินอวลอบภายในห้องนอนมืดสลัว ทว่าภายนอกเริ่มใกล้เวลาฟ้าสาง ผมนอนหลับลึกบนเตียงนุ่มกว้าง ซุกหน้ากับหมอนใบใหญ่อย่างเกียจคร้าน ไม่รับรู้ว่าพี่ขรรค์ได้ผลักประตูเข้ามาภายใน หลังจากลุกไปทำกิจวัตรเช่นทุกวัน
“วาลย์...”
เสียงกระซิบแผ่วเบาริมใบหูชวนจั๊กจี้ ผมครางในลำคอ กดใบหน้าตัวเองกับหมอนยิ่งขึ้น
“วาลย์ จะเช้าแล้วนะ”
ผมพยักหน้ารับอย่างง่วงงุน หรี่ตามองคนเรียกทอดกายเคียงข้าง พลางเท้าคางจ้องอยู่แค่คืบ
ดวงตาใสแจ๋วแวววาวตรงหน้าทำให้ผมทะลึ่งตัวขึ้นเหมือนเพิ่งได้สติ หากก็ถูกอีกฝ่ายคว้าไว้แล้วกดลงนอนตามเดิม
“พะ...พี่ขรรค์!”
โคมไฟหัวเตียงถูกเปิดขึ้น
ผมหน้าตาตื่นหลังความจำอันน่ากลัวกลับฉายภาพเหตุการณ์เมื่อคืนขึ้นในหัวเป็นฉากๆ
ผีทั้งนั้น!
คนยิ้มเย็นตรงหน้านี่ก็น่ากลัวไม่ต่างกับผีเลยซักนิด เพราะถึงไม่ใช่ผีแต่ก็เลี้ยงผีเป็นงานอดิเรก ใครที่ไหนเขาทำกัน!
“วาลย์จะกลับบ้าน!”
พูดออกไปก็นึกอยากตบปากตัวเอง ด้วยสายตาคู่อ่อนเชื่อมกลับแข็งขึงขึ้นมาเล็กๆ
“อืม สายๆพี่จะไปส่งนะ”
พี่ขรรค์ตอบเสียงเรียบ หากมือไม้ค่อยเลื้อยขึ้นมาสะกิดเขี่ยผิวอ่อนบริเวณแผ่นอกช้าๆ ดวงตาหรี่ลงราวกับกำลังใช้ความคิด
“แต่วาลย์...กะ...กลัว...อยากกลับตอนนี้”
ผมตอบเสียงอ่อนระโหย สายตากวาดมองไปรอบๆห้อง ด้วยกลัวจะมีอะไรโผล่ออกมาอย่างไม่คาดฝัน
“กลัวพี่ หรือกลัวอย่างอื่น”
ทั้งสองอย่าง! ผมอยากตอบแบบนี้ใจจะขาด ติดแต่ดวงตาคู่คมกริบจับจ้องเขม็ง ทำให้ผมติดอ่างเป็นใบ้บื้อชั่วขณะ จากนั้นจึงตามมาด้วยน้ำตาเม็ดโตไหลอาบแก้มด้วยความคับแค้นใจ ให้พี่ขรรค์ตกใจหน้าเสีย
ทำไงดี คิดไม่ออก กลัวก็กลัว แฟนยังดุอีก โอ๊ย!
ผมปาดน้ำตาสะอึกสะอื้น
“พี่ขรรค์โกหกวาลย์ พี่หลอกวาลย์”
“วาลย์...ไม่เอา อย่าร้องๆ”
พี่ขรรค์รีบดึงผมเข้าไปกอดแนบแน่น ขณะที่ผมตัวแข็งทื่อ บอกตามตรงว่าตอนนี้ผมกลัวพี่เขาจริงๆ
“พี่ไม่ได้โกหกวาลย์เลย ไม่ได้หลอกวาลย์ด้วย” พี่ขรรค์ยกนิ้วขึ้นเช็ดน้ำตาให้
“แต่พี่พูดไม่หมด บอกไม่หมด พี่ปิดบังนี่”
ผมตะเบ็งเสียงใส่อีกฝ่ายทั้งน้ำตานองหน้า คงน่าเกลียดไม่น้อยเชียวล่ะ
“วาลย์ ก็วาลย์กลัวผีซะขนาดนี้ แล้วจะให้อยู่ๆไปบอกว่าพี่เป็นหมอผีได้ยังไง ทำแบบนั้นวาลย์คงไม่แม้แต่จะมองหน้าพี่ด้วยซ้ำ พี่ตั้งใจจะค่อยเป็นค่อยไป ถ้าไม่เกิดเรื่องนี้ขึ้นซะก่อน พี่ก็ว่าจะพาวาลย์ไปบ้านวันสงกรานต์นี้ล่ะ จะได้คุ้นเคยกับครอบครัวพี่” คนพูดสูดลมหายใจยาว “วาลย์ ฟังพี่นะ พี่ไม่เคยคิดทำร้ายหรือเหยียบย่ำน้ำใจของวาลย์เลยซักนิด อย่ากลัวพี่เลยนะ”
พี่ขรรค์ฟุบหน้าลงซอกคอผมแน่นิ่ง หากบีบมือผมไว้แน่น คล้ายกำลังขอความเห็นใจก็ไม่ปาน
ทำไมมาอ้อนกันซะงั้นล่ะพี่ แล้วจะให้ผมไปโวยวายกับใครล่ะ
ผมขืนตัวออกจากอ้อมแขนแข็งแรง แต่ก็ขยับได้ไม่มากนัก ด้วยคนซุกซบอยู่ที่ซอกคอไม่ยอมผ่อนปรน กลับเบียดตัวแนบสนิทยิ่งขึ้น
“พี่ขรรค์”
มือข้างที่ว่างจับบ่าอีกฝ่ายแน่น คล้ายต้องการผลักออก แต่ก็ไม่สามารถตัดใจทำลง ทว่าปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นก็ทำให้พี่ขรรค์สะท้านจนรู้สึกได้
“วาลย์รังเกียจพี่แล้ว”
น้ำเสียงแปร่งพร่าเจือเจ็บปวดกระตุกใจ ผมรีบส่ายหน้าปฏิเสธ รู้สึกกลัวสูญเสียคนตรงหน้ายิ่งกว่ากลัวผีทั้งโขยงเสียอีก
ผมรีบตวัดแขนโอบตอบ
ร่องรอยความเจ็บปวดของอีกฝ่ายเรียกสติผมให้กลับมาจดจ่อกับคนที่พยายามออกแรงกอดผมอย่างสุดแรง จนหายใจยังลำบาก
พวกเรานิ่งเงียบกันไปชั่วขณะ แม้แต่เสียงลมหายใจก็ยังพยายามระบายออกแผ่วเบา คล้ายกลัวไปกระทบความนึกคิดอันเปราะบาง
ทว่ากลิ่นหอมสดชื่นของแชมพูจากเส้นผมอ่อนนุ่มอีกฝ่ายที่ระข้างแก้ม ทำให้ใจผมสงบลงไปมากโข จากนั้นค่อยๆมองเสี้ยวหน้าคมคาย
อยู่ๆความรู้สึกอิ่มเอิบในรักและผูกพันค่อยๆเอ่อขึ้นท่วมท้นหัวใจ ภาพเก่าในวันวานผุดพรายขึ้นในหัวไม่รู้จักจบ
ผมไม่เคยเสียใจเลยซักครั้งนับแต่วันที่ได้คบหา และเป็นผมต่างหากที่หาเรื่องกวนใจให้อีกฝ่ายตลอดเวลา
ยังจะมีใครรักผม คิดถึงผม ห่วงผม ได้มากเท่านี้รึเปล่า
ผมได้แต่ทอดถอนใจ จนอีกฝ่ายผงกศีรษะขึ้นมอง
“ วาลย์ไม่ได้รังเกียจพี่นะ แต่วาลย์กลัวผีจริงๆนะพี่ขรรค์”
ในที่สุดผมก็ได้เอ่ยในสิ่งที่คิดออกไป ก่อนกลอกตามองไปรอบๆห้องอีกครั้ง “มันจะโผล่มาอีกมั้ย”
พี่ขรรค์ไม่ตอบ หากฉวยกอดผมแน่นจนแทบหายใจไม่ออก จากนั้นค่อยคลายอ้อมแขนแล้วจูบขมับผมหลายครั้ง
“พี่รักวาลย์มากนะ ถ้าวาลย์รังเกียจที่พี่เป็นแบบนี้ พี่คงทรมานแทบตายเชียวล่ะ”
“ไม่ วาลย์ไม่ได้รังเกียจที่พี่ขรรค์เป็นหมอผี พี่ขรรค์เป็นอะไร วาลย์ก็รัก”
ใบหน้าพี่ขรรค์สว่างวาบขึ้นมาทันตาเห็น
“งั้นเราจะยังเป็นเหมือนเดิมใช่มั้ย”
ผมพยักหน้าพร้อมกับส่ายหน้า ให้อีกฝ่ายขมวดคิ้ว
“หมายความว่ายังไง”
“ต้องสัญญามาก่อน”
“ให้พี่สัญญาอะไร”
“ข้อเดียว”
ผมชูนิ้วชี้ตรงหน้าอีกฝ่าย
“พี่ห้ามเสกผีออกมาให้วาลย์เห็นนะ ห้ามเด็ดขาดเลย”
ผมพยายามทำเสียงขันแข็ง แต่มันก็ยังแตกพร่า ริมฝีปากสั่นกึกๆ
พี่ขรรค์ก้มมองใบหน้ามีน้ำตาคลอเบ้าของผม ก่อนจุดยิ้มมุมปากปลุกปลอบ
“พี่จะเสกออกมาให้วาลย์กลัวทำไมกัน สบายใจเถอะ”
ผมพยักหน้ารับหงึกๆ ซุกหน้ากับแผงอกกว้างอีกครั้ง ก่อนเอ่ย
“พี่ยังมีอะไรที่ไม่ได้บอกวาลย์อีกมั้ย”
“...”
ท่าทางชะงักไปของพี่ขรรค์ทำผมขมวดคิ้ว
“มะ...มีอะไร” ผมขวัญผวา
“ไม่ใช่เรื่องน่ากลัวอะไรหรอก แต่คงต้องคุยกันยาว ไว้ทานข้าวเช้าแล้วพี่ค่อยๆเล่าให้ฟังดีมั้ย”
พี่ขรรค์ยิ้ม ก่อนแยกเขี้ยวดุ
“ในเมื่อเข้าใจเรื่องพี่ก็ดีแล้วล่ะ ทีนี้มาเรื่องของเราบ้างดีกว่า”
สังหรณ์ไม่ดีทำให้ผมหวาดผวารอยยิ้มแต่ปาก หากนัยน์ตาแวววาวจับจ้อง
“พี่บอกว่าเลิกเรียนแล้วให้รีบกลับบ้านใช่มั้ย และพี่ก็จำได้ว่าวาลย์รับปากพี่ แต่วาลย์ก็ยังไปร้านเกมหลังมอ แถมยังเป็นร้านนั้นอีกด้วย” พี่ขรรค์เน้นเสียงหนักจนผมอดคอย่นไม่ได้
นี่พี่ไม่คิดจะลืมๆมันไปบ้างเหรอพี่!
แถมรู้ได้ไง?
ผมโอดครวญในใจดังลั่น เพราะอยากจะโกรธก็ทำไม่ได้ ก็เพิ่งใจอ่อนให้คนช่างเจรจาไปหยกๆ
“ก็...ก็ที่บ้านไม่มีใครอยู่นี่” ผมเถียงข้างๆคูๆ “อยู่คนเดียวมันกลัวอะ”
หูได้ยินเสียงคนตรงหน้าถอนหายใจยาว
“คราวหน้าโทรบอกพี่ โอเคมั้ย”
น้ำเสียงติดไม่พอใจเล็กๆของพี่ขรรค์ ทำให้ผมรีบพยักหน้ารับก่อนจะถูกไล่เบี้ยไปมากกว่าเดิม จากนั้นจึงค่อยมีโอกาสได้สังเกตสังกาบรรยากาศเงียบสงัดรอบตัว
ห้องปิดมิดชิด แสงไฟสลัวๆ กับคนบนเตียงสองคนกำลังนอนกอดกัน มันช่าง...
เหมือนจะทำหน้าไม่ถูก ผมจึงรีบหลุบตาหลบ รู้สึกสองแก้มอุ่นร้อน
“วาลย์ขอไปห้องน้ำหน่อยนะ ห้องน้ำอยู่ตรงไหน?”
ผมหันรีหันขวาง ในขณะที่พี่ขรรค์อมยิ้ม ก่อนจะฉุดผมลุกขึ้นแล้วพาไปยังประตูฝากหนึ่งของห้อง
“พี่เข้าไปเป็นเพื่อน”
“อ๊ะ!”
“หืม?”
“มะ ไม่ต้องก็ได้” ผมรีบกันพี่ขรรค์ให้รออยู่ด้านนอก ก่อนจะผลุบหายเข้าไปภายใน ทว่าไม่ยอมปิดประตู ปล่อยให้มันแง้มอยู่แบบนั้น “พี่ขรรค์รออยู่ตรงนั้นล่ะ แป๊บเดี๋ยว”
คล้ายได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆจากอีกฝ่าย หากผมไม่สนใจ รีบทำธุระส่วนตัวล้างหน้าแปรงฟันอาบน้ำอาบท่าเสร็จภายในเวลาไม่ถึงสิบนาที
มีแฟนเป็นหมอผี ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีผีโผล่มาหลอกนี่ครับ เผลอๆมาให้เห็นหัวกะไดไม่แห้งด้วยซ้ำ
“พี่ขรรค์ขอยืมเสื้อผ้าหน่อย”
ผมพันผ้าเช็ดตัวรอบเอว โผล่แต่หัวไปบอกคนยืนพิงผนังคอยสบายอารมณ์
ทว่าพี่ขรรค์ยิ้มนัยน์ตาแพรวพราว ดึงตัวผมเข้าไปกอดแล้วหอมแก้มเย็นเปียกน้ำฟอดใหญ่ จากนั้นจึงพาผมไปล้มบนเตียงดังเก่า
“พี่...!”
ลมหายใจร้อนเป่ารดใบหน้ายามนี้ทำให้ผมกระดากอายพิกล เผลอมองใบหน้าขาวคมคายตัดกับเรียวปากสีสดชุ่มฉ่ำ จนต้องลอบกลืนน้ำลายดังเอื๊อก ในใจนึกประหวั่นกับเหตุการณ์ล่อแหลมตรงหน้า
“วาลย์พร้อมมั้ย”
พร้อม! พร้อมอะไรเหรอพี่!
ผมตาโต อึ้งไปชั่วขณะกับคำถามจู่โจมของแฟนหนุ่มซึ่งคบกันมาก็นานไม่น้อย แต่ด้วยความที่อึ้งนานไปหน่อย ทำให้พี่ขรรค์กลายเป็นฝ่ายอึดอัดเสียเอง
“ถ้าวาลย์ไม่ พี่ก็จะรอ”
พี่ขรรค์คว้ามือผมไปบีบเบาๆ หากแต่ความร้อนผ่าวจากมือนั้นทำให้ผมรับรู้อารมณ์พลุ่งพล่านไร้ทางออกพยายามขืนไว้อย่างสุดกำลัง
เจ้าเล่ห์
ขอกันตรงๆแบบนี้ใครจะปฏิเสธลงกันล่ะ
ผมไม่ตอบแต่โน้มลำคออีกฝ่ายลงมาจูบเสียงดัง พี่ขรรค์ยิ้มกริ่มพร้อมโต้ตอบคำตอบอันร้อนแรงของผมแบบไม่ต้องให้พูดซ้ำ
เสียงครางแผ่ว หากดังก้องเต็มสองหู ผมได้แต่หลับหูหลับตาทำตัวว่านอนสอนง่าย ลืมความตั้งใจเดิมไปหมดสิ้น ปล่อยให้ริมฝีปากร้อนสวยสดลากไล้ไปตามแนวโค้งของร่างกายสู่ส่วนอ่อนไหว ร่างทั้งร่างกระตุกเกร็งให้พี่ขรรค์ต้องปลุกปลอบจนตายใจ ก่อนจะแหกปากร้องลั่นเจ็บจุกไปทั่วท้องในเวลาต่อมา
“วาลย์ พี่รักวาลย์มากนะ ถึงจะกินเหล้า ติดเกม พี่ก็รัก”
เสียงกระซิบอ่อนหวานข้างหู
แต่อ๊ะ! คำบอกรักของพี่มันแปลกๆนะ เหมือนหลอกด่ายังไงไม่รู้
ท่ามกลางสติอันรางเลือน ไม่อยู่กับที่กับทาง ผมได้แต่คิดอย่างสับสน แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้วางใจ ด้วยในกระแสเสียงนั้นเจือความรักใคร่ห่วงใยเป็นล้นพ้น
ผมคงเป็นคนเห็นแก่ตัวหากคิดเป็นผู้รับแต่ฝ่ายเดียว
วินาทีนั้นผมจึงตั้งใจจะปรับปรุงตัว ไม่ใช่ให้พี่ขรรค์ดีใจ แต่ให้ผมได้รู้สึกภาคภูมิใจ
เพราะผมคงจะไม่สามารถรักใครเป็น ถ้าตัวผมเองยังไม่รักและศรัทธาในตัวเองก่อน
“โอ๊ย! พี่ขรรค์ จะ...เจ็บ ช้าๆหน่อย อื๊อ”
แต่ว่าการเป็นคนรักที่น่าภาคภูมิใจมันต้องเจ็บแบบนี้ทุกครั้งเลยเหรอพี่!
หลังสายลมเร่าร้อนสงบลง ผมก็แทบแห้งตายเพราะถูกพี่ขรรค์สูบเรียวแรงไปจนหมดสิ้น นอนสลบเหมือดคาเตียงให้อีกฝ่ายกกกอดสบายใจ
เพิ่งประจักษ์แจ้งก็วันนี้ล่ะว่า แม้อยากกดอีกฝ่ายแค่ไหนก็คงไม่มีปัญหาทำได้ เทคนิคสูงส่งแบบนี้ ผมคงต้องไปร่ำเรียนฝึกฝนอีกนาน หรือไม่ก็ตายแล้วไปเกิดใหม่ ถ้าคิดจะทำให้พี่เขาร้องครางเป็นแมวน้อยได้
ผมขมวดคิ้วใส่พี่ขรรค์ซึ่งอมยิ้มไม่ยอมหุบ แต่หมดแรงจะกระดิกทำอะไร เจ็บครับ จึงหลับตาลง ถอนหายใจยาวจมสู่ห้วงนิทรา ไม่รับรู้สัมผัสจุมพิตอ่อนโยนที่หน้าผาก
“ขอโทษ”
V
V
V
-
ไม่รู้ว่าตัวเองหลับลึกไปนานเท่าไร แต่ตอนรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็ได้ยินเสียงหนุงหนิงของเด็กผู้ชายเล็กๆคุยกันอยู่ข้างหู
เสียงคุ้นๆ
“พ่อใหญ่รังแกพ่อเล็ก รักโป้งพ่อใหญ่”
“เรื่องของผู้ใหญ่ เด็กไม่เกี่ยว ไปกินขนมไป๊” เสียงพี่ขรรค์ดุเบาๆ
“หน้าซีดแบบนี้ ไม่สบายรึเปล่าพ่อใหญ่”
ฟูกข้างตัวยุบลง รู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายกำลังโน้มตัวมาใกล้ ผมจึงพลิกตัวหาทำให้พี่ขรรค์สะดุ้งเล็กน้อย
“ตื่นแล้วหรือ รู้สึกไม่สบายตรงไหนรึเปล่า” ดวงตาพี่ขรรค์เปล่งประกายวิบวับ พร้อมกับลูบศีรษะผมช้าๆ
“ปะ...เปล่า” ผมขยับลุกแล้วต้องเบ้หน้า ความเจ็บแปลบแล่นปราดเข้าทิ่มแทง หากฝืนพยุงตัวขึ้นพิงหัวเตียง “พี่ขรรค์คุยกับใครอยู่เหรอ?”
แววตาคู่คมไหววูบก่อนคืนสู่ปกติเกือบในทันที ผมจึงเอี้ยวตัวมองข้ามหัวไหล่พี่ขรรค์ไปก็พบเด็กผมจุกสองคนนั่งอยู่ปลายเตียง
ไม่ใช่แค่เสียงคุ้นแล้วล่ะ หน้ายังคุ้นๆอีกด้วย นั่น!...
ไอ้เด็กที่ลอยได้เมื่อคืนนี้!
ตาแทบถลนออกจากเบ้าหันมองหน้าพี่ขรรค์คล้ายขอคำอธิบาย
“อ๊า!ผี พี่ขรรค์”
ผ้าห่มถูกดึงขึ้นมาคลุมหัวทันทีทันใด เหลือแต่ลูกตาไว้ขอความช่วยเหลือ
พี่ขรรค์ดึงตัวผมเข้าไปกอดปลอบเสียงเบา
“เขาไม่ทำอะไรวาลย์หรอก เขาเป็นห่วงวาลย์จนแย่ด้วยซ้ำ”
“ไม่เอาๆ ออกไปเถอะๆ ไหนพี่สัญญาแล้วไง” ผมกระถดตัวหนี หากหางตาค่อยๆเหล่แอบมองไปทางปลายเตียง
กลัวแต่ก็อยากรู้อะ!
ใบหน้าดวงน้อยสองดวงขาวซีด หัวคิ้วเรียวเล็กขมวดยุ่ง ริมฝีปากจิ้มลิ้มเม้มเข้าหากันแน่นคล้ายคนกำลังอยากร้องไห้เต็มแก่ แล้วก็...
“แง๊ๆ!”
ตายๆ ให้ดิ้นตายเถอะ ผมกำลังเห็นผีน้อยร้องไห้ขี้มูกโป่ง ทำเอาผมงงเป็นไก่ตาแตก หันมองพี่ขรรค์
“เขาเสียใจ พวกเขารักวาลย์มากนะ เห็นมั้ย ร้องไห้ใหญ่เลย”
“แล้วจะให้วาลย์ทำยังไงพี่ วาลย์กลัวผี แล้วจะให้ปลอบผีร้องไห้เนี่ยนะ”
“ไม่ใช่หรอก แค่อย่าแสดงอาการรังเกียจพวกเขาก็พอ ถ้าวาลย์สงบใจลง วาลย์ก็จะเห็นว่าพวกเขาเป็นเพียงกลุ่มพลังงานรูปแบบหนึ่ง ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่นึกหรอกนะ”
ผมสั่นหน้าดิกให้อีกฝ่ายส่ายหน้าอ่อนใจทันที
พี่อย่าพยายามเอาวิทยาศาสตร์มาอธิบายสิ่งตรงหน้าได้มั้ยพี่
“เอาเถอะ ไม่เป็นไร พี่เข้าใจ แต่เรื่องที่วาลย์ถามพี่เมื่อคืนว่ามีอะไรปิดบังอีกมั้ย ก็คือเรื่องนี้นี่ล่ะ พี่ให้รักกับยมเขาไปคอยดูแลวาลย์มาได้พักใหญ่ๆแล้ว”
“ห๋า!” เหมือนได้ยินเสียงเส้นเลือดในสมองปูด
ตาค้างเลยครับงานนี้ นี่ผมอยู่กะเจ้าผมจุกลอยได้มานานแล้ว ไม่อยากจะเชื่อ
อ๊า! พี่ขรรค์ส่งผีมาอยู่กับผม ถึงว่า ที่ผ่านมาเหมือนมีใครอยู่ด้วยตลอด ที่แท้ก็เจ้าพวกนี้เอง
ผมมองพี่ขรรค์อย่างไม่อยากเชื่อสายตา ทว่าพี่ขรรค์ก็พยักหน้ารับอย่างใจเย็น
“พวกเขาชอบวาลย์นะ”
โอย...อยากเป็นลม เรื่องจริงรึเนี่ย
“ที่ผ่านมาพวกเขาเคยหลอกหรือทำร้ายวาลย์มั้ย ลองทบทวนดูสิ”
ก็ไม่เคย แต่ถึงไม่เคยก็ใช่ว่าจะต้องอยู่ด้วยกันนี่พี่ ต่างคนต่างอยู่ได้มั้ย
ผมเงียบ ได้แต่ขบคิดในใจ พลางมองหน้าพี่ขรรค์ไป และเหล่เจ้าผมจุกทางปลายเตียงไปด้วย
น้ำตามันไม่รู้จักหมดรึไง ไหลเป็นท่อประปาแตกมาตั้งนานแล้ว
“พ่อเล็กๆ”
ดูๆยังมีหน้ามาเรียกเสียงอ่อนเสียงหวาน หลอนกันมาตั้งนาน
“แง๊ๆ ต่อไปจะไม่มาให้เห็นหน้าอีกแล้วก็ได้ พ่อเล็กอย่าโกรธพวกเราเลยนะ แค่ขออาศัยอยู่ด้วยจนกว่าจะได้ไปผุดไปเกิดนะจ๊ะ นะจ๊ะ”
ผมอึกๆอักๆไม่กล้าตอบ ได้แต่เหล่มองภูตน้อยสองตนกำลังเช็ดน้ำหูน้ำตาด้วยท่อนแขนเล็กๆ
“ถ้าไล่พวกเราไป ก็ไม่รู้จะไปอยู่ไหน ลอยไปลอยมาไปเจอหมอผีนอกคอกจับขัง พวกเราก็จะไม่ได้ไปเกิดอีกเลย สงสารพวกหนูเถอะนะพ่อเล็ก แล้วพวกหนูจะไม่ออกมาให้เห็นหน้า ไม่ให้พ่อเล็กกลัวเลย”
เอาเข้าไป ยังมีเหตุผลอะไรอีกมั้ย ที่พูดมานี่ก็กลายเป็นผู้ร้ายใจดำจะแย่แล้ว
ผมขดตัวเบียดพี่ขรรค์ ใจอ่อนเป็นขี้ผึ้งถูกไฟลน ก่อนจะงึมงำเบาๆกับแผงอกกว้าง
“ไม่ได้จะไล่ไปไหนซะหน่อย แค่อย่าผลุบๆโผล่ๆออกมาให้ตกใจเท่านั้นล่ะ”
“จริงนะ!”
“ว๊าก! อย่าเข้ามาใกล้”
ผมแหกปากร้องเมื่อเด็กผมจุกทั้งสองลอยมาหา หน้าบานยิ้มไม่หุบทั้งน้ำตา ก่อนจะรีบก้มหน้าหลบ ไม่กล้ามองตรงๆ
“รักรักพ่อเล็กจัง พ่อเล็กใจดี ให้กินช็อกโกแลตบ่อยๆ”
นั่นเพราะขี้เกียจทำกับข้าวถวายหรอกเล่า
“เลย์ก็อร่อย”
นั่นก็อีก
“ให้กินเปปทีนอีกด้วย”
นั่นเพราะนมหมดหรอก ผมนึกตอบอยู่ในใจ
“อยู่บ้านพ่อ พ่อให้กินแต่ทองหยิบทองหยอด เบื่อจะแย่”
เอ มันแปลกๆนะ
ที่อยากอยู่ที่นี่เพราะได้กินของที่ชอบ ไม่ใช่เพราะกลัวเรื่องไม่ได้ไปผุดไปเกิดเสียล่ะมั้ง
ผมเงยหน้าขวับชนกะภูตน้อยซึ่งลอยมาอยู่ตรงหน้าพอดิบพอดี
“อ๊าก!”
อากาศเย็นยะเยือกโบกไล้ใบหน้า ใจผมยังไม่แข็งแรง มาเจอกันจะๆคาตาแบบนี้ก็จบกันสิครับ
ผมหมดสติไปอีกครั้ง และตื่นขึ้นมาอีกทีก็ตอนที่ตะวันตรงศีรษะพอดี
พี่ขรรค์เข้ามาลูบหน้าลูบตาด้วยผ้าเย็นหอมดอกมะลิโชยอ่อน
“พี่ขรรค์”
“หิวรึยัง เที่ยงแล้ว”
ผมส่ายหน้าตอบ อีกฝ่ายจึงส่งยิ้มอบอุ่นมาให้
“พี่เตือนรักกับยมแล้วว่าอย่าทำแบบนั้นอีก อย่าเคืองพวกเขาเลยนะ นี่เขาก็สำนึกผิดอยู่”
จะให้ทำอะไรได้ล่ะครับ นอกจากพยักหน้ารับ มันจำยอมตั้งแต่ยอมรับรักหมอผีคนนี้แล้ว คงต้องทำใจสถานเดียว
“เดี๋ยวพี่จะพาไปพบพ่อกับแม่พี่ วาลย์ไหวมั้ย”
“พ่อกับแม่พี่?”
“อืม รอเจอวาลย์ตั้งแต่เช้าแล้ว”
“หา! ทะ...ท่านจะว่าอะไรรึเปล่า”
“ไม่ต้องกังวล พวกท่านรู้ตั้งนานแล้ว ยิ่งพ่อพี่ ทำใจมาแล้วตั้งแต่พี่เกิด เป็นหมอดูนี่นะ ทำนายดวงลูกตัวเองไม่ถูกก็ไม่ต้องไปดูให้ใครแล้วล่ะ” พี่ขรรค์เล่าอย่างขบขัน
บ้านนี้เขาไม่มีความลับปกปิดกันเลยรึไง
ผมเข้าไปอาบน้ำอีกรอบอย่างเก้ๆกังๆ จากนั้นจึงตามพี่ขรรค์ออกไปพบท่านทั้งสองซึ่งนั่งเล่นอยู่ที่เรือนไทยหลังน้อย รับลมเย็นๆจากต้นไม้ใหญ่รอบๆกำลังดี
มารดาพี่ขรรค์เป็นแม่บ้านแม่เรือน แม้วัยจะล่วงเลย ทว่าเค้าความงามยังจับตา ส่งยิ้มฉายรอยปราณีให้ผมได้อุ่นใจมากโข ส่วนบิดาพี่ขรรค์ไม่ต้องแนะนำ มองปุ๊บรู้ปั๊บ พ่อลูกกันแน่ ถอดแบบมาทุกกระเบียดนิ้ว
หล่อใหญ่หล่อเล็กมาเลย
“นั่งสิไอ้หนุ่ม”
ผมนั่งลงตามคำเชิญ ดวงตาจับจ้องบิดาพี่ขรรค์ซึ่งนุ่งขาว รู้สึกเลื่อมใสยังไงบอกไม่ถูก
“หนียากหน่อยนะ ลองได้ตกล่องปล่องชิ้นกะไอ้ลูกชายหัวดื้อของฉัน”
ไหนพ่อพูดงี้ล่ะ
ผมหันมองพี่ขรรค์ทำหน้าปูเลี่ยนอยู่ข้างๆ ก่อนกลับมาสนใจคนตรงหน้า
“อย่ากลัว มาหาบ่อยๆแล้วจะสอนวิธีนั่งสมาธิ จะได้ตั้งมั่นในสติ ไม่วอกแวก ให้ขรรค์เทพสอนไม่ได้ จะพากันเตลิดทั้งคู่ รายนั้นความอดทนต่ำ”
เหมือนพ่อจะว่าพี่ขรรค์กลายๆ เพราะพี่ขรรค์หน้าแดงเรื่อ จากนั้นจึงฉวยคว้ามือผมไปบีบแรงๆ
เดี๋ยวเหอะ
“พ่อนี่ก็ เจอหน้ากันไม่ทันไรก็จะจับสอนนั่งสมาธิกันซะแล้ว ไม่เอาๆ น้องเขาตกใจมามากแล้ว พักไว้ก่อนเถอะ มาทานขนมกันก่อน เมื่อเช้าขรรค์เทพมาบอก แม่ก็ให้เขาทำน้ำมะตูมเย็นๆกับขนมอีกสองสามอย่างไว้ ทานด้วยกันนะจ๊ะ”
“ครับ”
ผมอดเขินไม่ได้ ต้อนรับกันเหมือนผมมาเป็นลูกสะใภ้ บ้านนี้เขาเข้าใจอะไรกันง่ายดี ซึ่งผมก็ชอบหรอก ถ้าไม่มีผีสางด้วยจะดีกว่านี้โข
ระหว่างรอขนม คุณแม่ผู้มีอัธยาศัยดีก็ถามเรื่องของผมไปเรื่อยๆ ผมก็ไม่รู้สึกกระดากที่จะตอบ แต่พอขนมมาถึงเท่านั้นล่ะ
ผมก็อ้าปากค้าง ลูกตาแทบหลุดมากลิ้งบนโต๊ะ
เพราะผมเห็นผู้หญิงผมยาวใส่ชุดไทยงามตา ไม่รู้มาจากทางไหน ยืนอยู่ไม่ห่างจากที่ผมนั่ง ร่างกายคล้ายโปร่งแสงทำให้ผมยิ่งมั่นใจว่าสิ่งที่เห็นไม่ใช่คน ยังไม่หมดครับ ยังมีผู้หญิงผมยาวอีกตนปรากฏกายยืนเคียงข้าง ทั้งสองส่งยิ้มให้ผม และกำลังเคลื่อนเข้ามาหาผมช้าๆ
“คุณผีบ้านผีเรือน เขากลัวนา วันหลังค่อยมาทักทายเถอะนะ”
ผมหันหน้ามองบิดาพี่ขรรค์ซึ่งกำลังพูดกับผู้หญิงทั้งสอง จากนั้นร่างโปร่งแสงก็ค่อยๆจางหายไป ผู้กล่าวจึงหันมาหาผม
“ยังไม่ได้บอกกล่าวเจ้าที่เจ้าทาง ขรรค์เทพพาน้องไปจุดธูปบอกก่อนไป๊”
อ๊าก!
เสียงร้องโหยหวนดังขึ้นในใจ
ถ้าเป็นลมอีก ครั้งนี้จะเป็นครั้งที่สามในรอบยี่สิบสี่ชั่วโมง ผมเหลือกตากลอกไปมา
แม่ครับ มารับผมกลับบ้านที!
.....จบ....
เจอพ่อเป็นหมอดู หมอผี เเฟนก็เป็นหมอผี
เจอน้องรัก ยม เจอคุณผีบ้านผีเรือนอีก
วาลย์เอ้ย โชคดีละกันนะจ๊ะ กร๊ากกกกกกกกก :sad4:
ขอบพระคุณทุกๆคอมเมนท์น่ารักๆ อ่านเมนท์เเล้วฮา หนุกมากมาย :L2:
สำหรับตอนพิเศษหรือตอนต่อจากนี้ไม่มีเเล้วอะ
เพราะพี่เค้าเเต่งเรื่องใหม่อยู่ ฉีกเเนวไปเลยมั้งจากทุกเรื่อง
ว่าจะเอาเรื่อง with all my heart มาลงเเต่ยังไม่ได้ขออนุญาตเลย
ไปเเล้วจ้า เจอกันเรื่องต่อไปนะคะ :bye2:
+1ให้ทุกคน
-
555+
จบอย่างฮาอ่ะ
:jul3: :m20: :laugh:
-
อ่านไปขำไป โอ้ยท้องแข็งเลย :jul3: :m20:
วาลย์ตลกมากสลบตลอด
กำลังคิดอยู่ว่าเค้าอ่านนิยายผี หรือนิยายตลกกันแน่
แต่ที่แน่ๆอ่านเรื่องนี้แล้วขากรรไกรเกือบค้าง :jul3:
+1 ให้กับพี่ขรรค์วาลย์ คู่รักที่ไม่น่าจะลงตัวกันได้ (อีกคนหมอกับอีกคนกลัวผี :laugh:)
-
อ่านไปขำไป โอ้ยท้องแข็งเลย :jul3: :m20:
วาลย์ตลกมากสลบตลอด
กำลังคิดอยู่ว่าเค้าอ่านนิยายผี หรือนิยายตลกกันแน่
แต่ที่แน่ๆอ่านเรื่องนี้แล้วขากรรไกรเกือบค้าง :jul3:
+1 ให้กับพี่ขรรค์วาลย์ คู่รักที่ไม่น่าจะลงตัวกันได้ (อีกคนหมอกับอีกคนกลัวผี :laugh:)
^
^
^
พูด เอ๊ย! เขียนได้เจ๋งมากเลยรีบน
เราก็เห็นด้วยร้อยเปอร์เซ็น
โธ๋...วาลย์เอ๋ย...กว่าจะชิน--คงอีกนาน :m20:
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ อยู่ด้วยกันนานๆไป เด๋วนู๋วาลย์ คงปรับตัวได้หละ :laugh:
ไม่งั้นก็ให้พี่ขรรค์ ปลอบใจบ่อยๆ ก็ได้ อิอิ :haun4:
-
แม่เจ้า
น้องวาลย์จะรอดมั้ยละนั่น
เหอะๆ
:laugh:
แล้วถ้าเค้าจะปั๊บๆกัน
ไม่ต้องกลัวผีเห็นรึ
-
จบแล้วหรอครับ
กำลังฮาเลยอะ
-
o13 o13 o13
-
5555555555++++
น่ารักจริง ๆ เล๊ย :impress3: :impress3:
-
สนุกฮาๆ แบบน่ารัก น่ากลัว
น่ารัก คือ ผีฝ่ายพระเอก
น่ากลัว คือ ผีผู้ร้าย
ตามมานาน แต่ได้มาอ่านตอนจบในเล้าซะงั้น
ติดตามผลงานตลอดมา และตลอดไป
-
:pig4: :pig4:ขอบคุณทั้งคนแต่ง คนโพสต์นะคะ เรื่องนี้ สนุก ไม่ซ้ำใครจริง ๆ
-
น่ารัก ดีอ่ะ
555+
:L2: :L2:
-
จบแบบน่ารักดีอ่า
วาลย์อยู่ด้วยกันนานๆก้อ
ปรับตัวได้เองละน่า
-
นี่ถ้าน้องเค้าเป็นโรคหัวใจ คงไม่รอดจนมาถึงตอนจบแน่ๆเลย
-
ฮากับนู๋วาลย์ตั้งแต่ต้นเรื่องยันตอนจบ
ก็นะ ดันรักหมอผีรูปหล่อเข้าไปแล้วก็ต้องทำใจ
ว่าแต่วาลย์เนี่ยมีความคิดจะกดพี่ขรรค์ได่ยังงัยเนี่ย ไม่เจียมตัวเลย :pigha2:
-
จะว่าขำก็ขำนะ....กลัวฝีแทบตาย ลงท้ายก็ต้องมาอยู่กับหมอผี่ที่รัก :m20:
ถ้ายังมีตอนต่อไปเรื่อยๆๆ ไม่อยากจะคิดเลยว่า วาลย์จะนำเรื่องปวดหัวอะไรมาให้พี่ขรรค์ รวมถึงบรรดาผีๆจะทำให้วาลย์ลมจับวันละกี่รอบ อิอิ :laugh:
ขอบคุณนะค๊าาา...สนุกมากๆๆ o13
-
แอร๊ยยย น้องรัก น้องยมน่ารักจังเลยอ่าาาา...เห็นเพื่อนบอกว่าตอนนี้ก็กำลังฮิตด้วย เหอๆ
สงสัยวาลย์ต้องใช้เวลาปรับตัวอีกเยอะ 5555
แต่เดี๋ยวอยู่กันไปก็ชินเองแหละวาลย์ คริๆ พี่ขรรค์เท่ห์อะ อิจฉาวาลย์ :o8:
ขอบคุณค่า เรื่องนี้สนุกมากๆเลย :pig4:
-
ขำน้ำตาไหลพรากอ่ะ :m20:
คู่รักยมน่ารักอ่ะ มีงอแงด้วย
ต่อให้กลัวผีแค่ไหนก็ต้องรใจอ่อน สงสาร เนาะ
แต่..เลี้ยงดีไปมั้ย
ช็อคโกแลท เลย์ เปบทีน
..
:laugh:
:pig4: เป็นเรื่องสั้นที่สนุกมากๆเลย :กอด1:
-
เรื่องนี้ เลยเข้า คอนเซปที่ว่า เกลียดอะไร ก็ได้อย่างนั้น....
จบแบบน่ารัก >,,,,< สู้ต่อไปนะ วาลย์ :o8:
-
โชคดีนะน้องวาลย์
ไปบ้านพี่ขรรค์บ่อยๆไง จะได้ชิน ฮ่าๆ
น้องรักยมก็น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกก อิอิ
ขอบคุณ คนแต่งกับคนโพสด้วยนะคะ
จัดเรื่องอื่นมาอย่างด่วนเลยค่ะ อยากอ่านๆ :กอด1:
-
ขำ ๆ เกลียดอะไรได้อย่างนั้นจริง ๆ
เกลียดผีดันได้หมอผีเป็นแฟน หนีกันไม่พ้นจริง ๆ :pigha2:
รอติดตามเรื่องใหม่ด้วค่ะ
-
ทั้งขำทั้งสงสารวาลย์เลยอ่ะ
เกลียดอะไรได้อย่างนั้นจริงๆ
ไม่ชอบผี แต่ได้แฟนเป็นหมอผีเนี่ยต้องทำใจหน่อยล่ะ
สงสัยต้องมาบ้านพี่ขรรค์บ่อยๆซะแล้วมั้ง
จะได้ชินกับตำแหน่งสะใภ้ตำหนักพยากรณ์ไง
น่ารักตั้งแต่ต้นจนจบเลย
+1 ให้นิยายน่ารักๆเรื่องนี้จ๊ะ
-
อ่านเรื่องนี้แล้วสนุกดีครับ แต่เสียดายจบซะแระ :L1:
-
จบแล้ว วาลย์คงต้องปรับตัวละนะ รักหมอผีต้องอดทน :laugh:
-
ขำซะ อิอิ เข้าตำราจริงๆนะนี้ เกลียดสิ่งไหนได้สิ่งนั้น
จะสงสารดีเปล่านี่ 5555 :o8:
-
5555 น่ารักดีนะ มีแฟนเป็นหมอผี ชอบ ๆ ๆ
-
ขอบคุณมากจ้า :impress2:
สนุกมาก ๆ เลย
ปล. ๆ ๆ ๆ จะมีสเปเชี่ยลไหมเนี่ย
-
รักยมก็ยังน่ารักเหมือนเดิม พ่อเล็กดูแลดี๊ดีเนอะ เปบทีนบำรุงสมอง :m20:
อีกนานแน่เลยกว่าวาลย์จะกล้าพอให้พี่ขรรค์พาไปเปิดตัวกับบรรดาผีๆ
เป็นสะใภ้ตำหนักนี้ก็สู้ๆนะวาลย์ แต่แหมมันก็ไม่ได้เจ็บทุกครั้งหรอกมั้ง ฮ่าๆ
ขอบคุณนะคะ :กอด1:
with all my heart เอามาลงเลยติดตามๆ
น้องอิฐกะน้องเมฆน่ารัก ส่งเสริมสำนึกรักบ้านเกิดมากๆ
ขอให้พี่sakeอนุญาตค่ะ จะรอนะคะ
-
กลัวผี
แฟนดันเป็นหมอผีอีก
ช่วยไม่ได้นะน้องวาลย์
-
น่ารักสุดๆ
โดยเฉพาะรัก-ยม
+1 ให้กับความน่ารัก
-
สนุกดีคับ อยากให้แต่งต่อจังเลย :bye2:
-
น่าจะมีตอนพิเศษเนาะ
-
ชอบน้องนรักน้องยมเสียจริง ๆ
แต่ไอ้ของที่ถวายนี่ก้อนะวัยรุ่นซะ
ลูก ๆ เลยติดพ่อเล็กกานหนึบเรย
อยากให้พี่เค้าแต่งต่อจัง เรื่องนี้ฮาน่ารักป่วงดีน๊า
-
ขอบคุณสำหรับตอนจบจ้า
ฮาได้อีกนะน้องวาลย์
-
ตอนจบนี่น่ารักจัง เป็นลูกสะใภ้บ้านนี้ ชีวิตวาลย์คงจะครื้นเครงน่าดู :laugh:
+1 ให้ความน่ารักของรัก-ยม :o8:
-
น้องวาลย์นี่ก็นะ เวลาเอาของถวาย ทั้งช็อคโกแล็ต ทั้งเลย์ ทั้งเปปทีน ไม่กลัว
แต่พอเห็นตัว สลบไปเลย เหอะๆๆๆๆ
ก็คงต้องทำใจแล้วหละ ไปไหนไม่รอด พ่อกับแม่พี่ขรรค์รับเป็นลูกสะใภ้แล้วนี่นา
บวก 1 แต้ม เช่นกันค่ะ
สนุกๆๆๆๆมากๆ ขอบคุณคนแต่งและคนโพสต์มากๆๆๆนะคะ
ปล ตอนนี้ยังบวกเพิ่มไม่ได้ ตามมาบวกให้ทีหลังนะคะ
-
อยากบอกว่าชอบเรื่องนี้มากมายค่ะ น่ารักมำำากๆเลย
มันจะเข้ากับสุภาษิต "เกลียดอย่างไหนได้อย่างนั้น" ไหมหว่า??
อยากให้มีตอนพิเศษต่ออีกค่ะ อยากอ่านจริงๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆนะคะ^_^
:bye2:
-
เรื่องน่ารักดีค่ะ
น้องวาลย์ฮากลิ้ง
ว่าแต่ว่า คุณแม่ยายพี่ขรรค์อยู่ชมรมปอดแหกด้วยหรือเปล่าหนอ
ถ้าใช่ล่ะก็บันเทิงแน่ๆ
-
รออ่านตอนพิเศษจ้า
อยากรู้ว่าพี่ขรรค์เจอกับวาลย์กันยังไง
แล้วรักกันยังไง
-
สนุกมากๆ เลยค่ะ
บางตอน อ่านตอนกลางคืนแล้วแอบกลัวนิดๆ
แต่สนุกดีค่ะ ชอบๆ ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ
-
จะสงสารหนูวาลย์ที่กลัวผีเข้าขั้นแต่ดันได้ดองกะตระกูลหมอผี
หรือจะอิจฉาที่ได้พี่ขรรค์ผู้ชายสุดแสนจะเพอเฟ็คเป็นซะมี ทำตัวไมถูก
ทำหนังแข่งกับกวน มึน โฮ ดีม่ะแตของเราก็เป็น หลอน มึน ฮา :jul3:
-
:m20: เป็น เรื่องสั้นที่หนุกหนานและฮามากมายค่ะ ชอบมากเลย ยังไงฝากบอกคุณสาเกแต่งตอนใหม่ๆหรือตอนพิเศษมาเพิ่มหน่อยนะคะ บอกว่ารีดเดอร์ขอร้องงงงงงงงงงง :sad4:
-
ฮามาก :m20: อยากให้มีตอนพิเศษอ่ะครับ :กอด1:
-
เพิ่งมาอ่านรวดเดียวจบขอรับ
สนุกและน่ารักมากๆเลย
พี่ขรรค์กะน้องวาลย์ 555
-
o13 o13 o13 ให้คุณ Sake
ชอบมาก ฮากระจาย
รอเรื่องต่อไป
:pig4: คุณเจี๊ยบ
-
จบได้น่าร๊ากดีครับ อิอิ
-
นิยายวาย ตลก แบบผีๆ คงเป็นเรื่องแรกในโลกเลยมั้ง
สนุกมากๆ
-
พี่เจี๊ยบบี้ เค้าอุส่าห์มีเวลามานั่งอ่าน แบบนานๆที เจอเรื่องนี่ ปาล์มสลบเลยนะ ๕๕๕
-
คุณน้องวาลย์ขา หลงมาเป็นสะใภ้ตระกูลหมอผีเข้าแล้ว
ต้องทำใจนิดหนึ่งล่ะ
แต่ดูแล้วผีทุกตัวในบ้านรวมถึงพ่อแม่เขาเต็มใจรับวาลย์เป็นสะใภ้แล้วนะเนี่ย
-
๕๕๕ คิดถึงทุกคนจังง
ปาล์มเหนื่อยมากมายก่ายกอง มีแต่อะไรไม่รู้ พอๆ อันนี้กระทู้นิยาย ๕๕๕
แต่ชอบเรื่ิองนี่อะ วาลย์มันเป็นบ้าดี
-
สั้นเกิน
อยากอ่านตอนพิเศษ
+1
-
สนุกมากอ่ะ ช๊อบชอบ จนอยากอ่านตอนพิเศษต่อติดหมัดเลยทีเดียว
ฮาได้อีก กร๊ากๆ
-
อ่านเรื่องนี้ได้ยิ้มตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนจบเลยค่ะ
แอบหลอนๆแต่ก้อฮาดี
บวกให้คนโพส และเป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ
-
แบบว่าเห็นคำเตือนเลยไม่ค่อยกล้าอ่าน แอบลังเลๆจนลงจบแล้วเลยตัดสินใจค่ะ 555
หนุกอะ แอบหลอนแต่ก็ชอบ ฮ่่้าๆๆๆ
ขอบคุณมากนะคะ :L2:
-
ที่จริงอ่านจบตั้งแต่เมื่อคืนแล้วแต่ไม่ได้เข้ามาเมนท์ค่ะ
สนุกมากอ้ะ (กลัวก็กลัวแต่ก็อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆ หงิงๆๆๆ)
ที่แน่ๆพระเอกเรื่องนี้โก้ดดดดดดดดดดดเท่ห์
เอร๊ยยยยยยยยยยย อยากมีแฟนเป็นหมอผีบ้างไรบ้าง ^o^
ขอบคุณทั้งคนแต่งคนโพสเลยนะคะ :กอด1:
-
พี่เจี๊ยบบี้ เค้าอุส่าห์มีเวลามานั่งอ่าน แบบนานๆที เจอเรื่องนี่ ปาล์มสลบเลยนะ ๕๕๕
จุ๊บบบ จุมพิตให้ตื่นขึ้นมา
คิดฮอดเด้อค่ะ
ขอบคุณทุกคอมเมนท์นะจ๊ะ
เดี่ยวมาบวกหนึ่งให้ทุกคน
บางคนเห็นคำเตือนไม่กล้าอ่าน เรื่องนี้เป็น comedy ค่ะ จินตนาการผีเป็นเเคสเปอร์ก็ได้ ห้าๆๆ
-
สนุกมากๆ น้องวาลย์กลัวผีแต่กลับได้หมอผีเป็นแฟน :m20:
-
อยากอ่านอีกจังเลยย
ฮาน้องวาลย์มาก
พี่ขรรค์คงต้องฝึกอีกนาน
กว่าน้องจะชินกับผี
-
สนุกอะ อย่างฮา
-
o13เพิ่งอ่านจบค่ะ ชอบมากเลยค่ะ น่ารักมากมาย อย่าลืมเอาตอนพิเศษมาเสิร์ฟนะคะ จะคอยรับค่ะ
-
:jul3:ชอบมั๊กๆอ่ะ
เอาไว้นู๋โพสจนกด + ได้จะกลับมาพลัสๆๆๆ ให้นะคะ
ขอบคุณค่ะ :L2:
-
อ่านกี่ทีก็น่ารักตลอดดดดด
-
น่าร๊ากม๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ชอบสุดๆๆๆเลยอ่ะ พลอตเรื่องแปลกแต่น่าร๊ากมาก อยากได้ตอนพิเศษ
-
กรี้ดๆๆๆๆๆๆ
ชอบเรื่องนี้มากมายเลยค่ะ ไรท์เตอร์เก่งมากเลย
ไม่เคยอ่านเรื่องแบบนี้มาก่อนเลย สนุกมากกกกกกกกก
อ่านแล้วชอบสุดๆๆๆ
ขอบคุณที่นำมาแบ่งอ่านนะค่ะ :pig4:
-
เจอบ่อยๆเดี๋ยวก็ชินเองแหละ555
-
จบได้น่ารักมาก เป็นคู่ที่แปลกแต่ลงตัวดีจริงๆ
-
ทั้งสนุก ทั้งน่ากลัว ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
อยากอ่านตอนพิเศษ อะครับบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
:call: :call: :call: :call: :call:
-
น้องวาลย์ รั่วได้ใจจริงๆ
จนจะโดนเพื่อนกด ยังไม่รู้ตัวอีกเนอะ
ได้พี่ขรรค์มาปราบพยศ ก็ดีเนอะ
ว่างๆ พี่ขรรค์อย่าลืมสอนวิชาให้น้องวาลย์บ้าง
เผื่อจะหายกลัวผี หรือ กลัวมากกว่าเดิด อิอิ
ขอบคุณไรเตอร์ และผู้โพสด้วยนะคะ สนุกมากจริงๆ
-
เรื่องนี้อ่านแล้วรักเลยอ่ะค่ะ :-[
ไรท์เตอร์เก่งมากๆ
สนุกสุดๆเลย
จะตามไปเป็นกำลังใจให้เรื่องต่อไป ต่อๆไปนะคะ
-
แนวเรื่องสนุกสุดเหวี่ยง ลบทุกแนวที่มีมาเรยยยยย ถ้ากดบวกได้จะกดให้แบบอินฟินิตี้แล้วววววว
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ชอบมากๆ บรรยายไม่ออกอ่ะ ขอเอาไปจิ้นเขียนภาพประกอบเองได้มั้ยครับ คลั่งจัง
-
วาลย์จ๊ะอยู่นานๆเดียวก็ชินไปดอง ว่าแต่พี่ขรรค์ความอดทนต่ำเหรอ
หุๆ ท่าทางจะจริงหรือไม่จริงก็ต้องถามวาลย์แล้วล่ะ
-
น่ารักอ่ะ
ฮาดี
แร้วจะมีตอนพิเศษมั้ยเนี่ย
-
แหม...เรื่องนี้นี่ช่วยยืนยันคำโบราณที่ว่า "เกลียด(กลัว)อะไร จะได้อย่างนั้น"จริงๆเล๊ยยย
น้องวาลย์กลัวผีขึ้นสมองขนาดนี้ ย๊างงงงอุตส่าห์ไปตกหลุมรักหมอผีซะได้ เวนกำจริงๆ :z3:
แต่หมอผีหล่อเท่ห์ แถมเก่งโค่ดๆอย่างพี่ขรรค์ก็ได้ใจจริงๆอ่ะ อ่านแล้วเคลิ้ม :-[ อิๆๆ
เป็นกำลังใจให้น้องวาลย์ปรับตัวเป็นสะใภ้บ้านหมอผีได้ไวๆนะน้องนะ 555++
:pig4:คนโพสต์กะคนแต่งมากค่า ที่เอาเรื่องสนุกๆแบบนี้มาแบ่งปันกัน
จะรอติดตามผลงานอื่นๆนะคะ ขอบคุณมากค่า
-
:laugh: :laugh:
สนุกมากเลยคะ ชอบเรื่องที่คุณSakeแต่งมากๆเลย
ชอบบบบบ น้องวาลย์เอ๋ย หลวมตัวมารักกับพี่ขรรค์ซะแล้ว
น่ารักดีนะคะ ครอบครัวพี่ขรรค์เนี่ยะ
:m20: :m20: :m20:
ขอบคุณที่นำเรื่องดีๆมาให้อ่านนะคะ
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
อ่านแล้วอยากมีแฟนแบบพี่ขรรค์จังเลย
อิจฉาหนูวาลย์จริงๆเลย ได้เจอผีตั้งเยอะ
ชีวิตคงจะมีสีสันน่าดูเลย
เรื่องนี้สนุกมาก น่ารักด้วย อ่านไปนั่งจินตนาการ
ภาพตามไปเลยนะเนี่ย โดยเฉพาีะตอนที่พี่ขรรค์กับพี่ตรีสู้กัน
เหมือนนั่งดูหนังบู๊แอคชั่นเลย อิอิ ขอบคุณไรเตอร์มากเลยนะ
เรื่องสนุกมากเลย เขียนได้ดีมากมายเลย
-
สนุกมากเลยครับ
อ่านแล้วอยากอ่านต่อจริงๆๆ อย่างนี้จะมีตอนพิเศษไหมน๊า :เฮ้อ:
ชอบงานของคุณ SAKA มากเลยครับ :pig4:
ขอขอบคุณคุณโพสมากเลยนะครับ ที่นำผลงานดีๆๆมาให้อ่าน :pig4:
และทำให้วันนี้ของผมสนุกขึ้นมากตั้งเยอะเล๊ยยยย ย :laugh:
-
ชอบอ่ะๆๆๆๆๆๆๆ ไม่เคยอ่านแนวผีแบบนี้เลย สนุกมากๆๆๆ ฮาได้อีกก
น่าจะแต่งไปเรื่อยๆอ่ะ อยากอ่านอีกจังอ่ะ
ขอบคุณไรเตอร์แต่งเรื่องสนุกๆให้นะคะ
-
จบแล้วยังไม่หุบยิ้มเลย ขอบคุณคนเขียนและคนโพสต์ค่ะ
-
ชอบเรื่องมากๆเลย แนวแปลกแหวกแนวดี ไม่เหมือนใคร
น่าจะเป็นเรื่องยาวนะ ชอบมาก พี่ขรรค์เท่สุดๆเลย อิจฉาน้องวาลย์อะ เขียนได้ดีมากๆ
บรรยายซะเห็นภาพตามเลย ที่แรกนึกว่าหลอนซะอีก แต่ความจริงแล้วฮามากๆเลย
ไม่อยากให้จบเลย โดนใจๆ ขอบคุณไรเตอร์มากนะค่ะสำหรับเรื่องดีๆเรื่องนี้
o13 o13 o13 :bye2: :bye2: :bye2: :L2: :L2: :L2:
-
อ๊ายยยยยย...
สนุกมากเลยค่ะ
เรื่องมันไม่เหมือนใครดี
อ่านแล้วแอบมีหลอน หะๆ ^^
ตอนจบฮาอะ
วาลย์น่าสงสารเหมือนกันนะเนี่ย 555+
-
ฮาดีอะ หนุกมากเลย
-
:jul3: กว่าจะชินนู๋วาลย์คงเป็นลมอีกหลายรอบ พี่ขรรค์ก็เท่ได้อีกอ่ะ
แหม อ่านบางตอนแล้วแอบขนลุกนะเนี่ย รีบลุกไปปิดม่านเลยทีเดียว :o8:
ชอบ รัก-ยมอ่ะ น่ารักดี อิอิ น่าสงสารตอนที่วาลย์กลัวแล้วเค้าร้องไห้อ่ะ
ชอบอ่ะ เล่าซะเห็นภาพเลย เหอๆ
ขอบคุณมากนะคะ สนุกมากๆๆๆๆๆๆ :-[
:กอด1: ไรท์เตอร์ และ โพสเตอร์ น้า
-
น่ารักกันแบบหลอนๆ :)
พลอตน่ารักม๊าก กกก ห้า ๆ ๆๆๆๆ
รัก-ยมน่ารักมากมาย อรั๊ย ยย
ขอบคุณที่ลงให้อ่านนะคะ :)
ขอบคุณคนแต่งด้วย 5 5.
-
อ่านไปขำไปนะเนี่ย
สงสารวาลย์ก็สงสาร
กลัวผีขึ้นสมอง ยังมีแฟนเป็นหมอผี ฮ่าๆ
แต่ก็นะ คุณแฟนแสนดีแบบนี้คงหาไม่ได้ที่ไหนอีกแล้วล่ะ
เพราะงั้นก็ทนๆเอาหน่อยแล้วกัน อยู่กันไปนานๆ เดี่ยวก็ชินเอง
-
:เฮ้อ:
o13
:pig4:
-
เรื่องน่ารักมากเลยอ่า ขอบคุณมากๆ นะค่ะ
อยากได้แฟนแบบพี่ขรรค์ จังเลย 55555
น้องรักยมน่ารักมากเลยคร่า >w<
-
อ่านไปก้ขำไป
กลัวไปด้วย มาอ่านซะตี2เลย
แบบว่าาา
อย่างงี้ต้องร้องเพลง เกลียดอะไร เค้าว่าจะได้อย่างงั้น ให้น้องวาลย์แล้วอ่า
แต่ชอบพี่ขรรค์เทพมากเลยยยยย
แต่ถ้าให้มาเปนแฟน ไม่เอาน้าาา
-
อยากให้เขียนเป้นเรื่องยาวจังครับ
-
:กอด1: คนแต่งและคนโพสต์
เรื่องสนุกมากค่ะ อ่านไปก็ฮาไป
น่าสงสารน้องวาลย์กลัวพี่แต่ต้องไปอยู่กับหมอพี่
ส่วนพี่ขรรค์ก็จะหล่อ เท่ห์ ไปไหน
ชอบมากๆค่ะ อยากให้แต่งต่อไปเรื่อยๆ o13
-
:impress2:น้องวาลย์น่ารักกกกกกกกกกกกก
พี่ขรรค์เท่โคตรรรรรรรรรรรรรรรรรรร ชอบๆๆๆ o13
เนื้อเรื่องน่ารักกก อยากอ่านอีกอะๆๆๆๆๆๆ
-
อ่านไปกลัวไป คืนนี้คงต้องสวดมนต์ชุดใหญ่ก่อนนอน ไม่งั้นไม่หลับแน่
แต่ก็ฮาอย่างเหลือเชื่อ นี้ท่ามีตอนพิเศษก็คงดีนะครับ
ขอบคุณทั้งคนโพสและผู้แต่งนะครับ
-
+1 ไปเลยค๊าาาาา
แปลกแหวกแนวมากๆ
มาเริ่มอ่านตอนตีสอง อ่านไปผวาไป
แต่สนุกมากๆ เลยต้องอ่านต่อไปให้จบรวดเดียว :laugh:
-
พระเจ้าาาาา สนุกมากค่ะ!!
ชอบหมดทุกคนอ่ะ
ชอบพี่ขรรค์เทพ..หล่อ เท่ห์ เป็นหมอผีที่น่าขย้ำที่สุด
ชอบพี่ตรีศูร..อยากโดนทำเสน่ห์ใส่อย่างมาก อาห์..อยากหน้ามืดตามัว
ชอบน้องวาลย์..หวังว่าพี่ขรรค์จะรักษาโรคปอด(แหก)ให้หายชะงัดนะคะ
น้องรักน้องยมก็น่ารัก..ได้ข่าวว่าชอบทานเลย์555+
+1 ขอบคุณคุณเจี๊ยบมากค่ะ(ฝากความขอบคุณถึงคุณสาเกด้วยนะคะ)
:pig4:
-
อ่านแล้วชอบมาก นาน ๆ ที่จะได้อ่านแนวนี้
-
ยังไม่น่ารีบจบเลยอ่ะ
สนุกมากกกกกกกกกกกกกก
รักยมน่ารักอ่ะ ชอบตอนร้องไห้ที่สุดแล้ว 555
กว่าน้องวาลย์จะทำใจได้ คงอีกนานโขทีเดียว 555+
พี่ขรรค์เท่ห์มากกกกกกกกกอ่ะ ^^
-
อ่านไปนั่งหลอนไป ดีนะที่เช้าแล้ว
ไม่งั้นแย่ เราอ่ะแย่ ฮ่าๆๆๆ เปนหนักกว่าวาลย์อีกค่ะ :z3:
จบได้ฮาอีกนะ
น่าสงสารน้องวาลย์จริงๆ
-
ต้องขอโทษพี่ขรรค์กับน้องวาลย์ด้วย
ที่อ่านจบแล้วรู้สึกหลงรัก น้องรักกับน้องยมมากกว่า
:laugh:
แต่พี่ขรรค์นี่เท่สุดๆเลยอ่ะ นิ่งมาก *กด like*รัวๆ
น้องวาลย์ก็น่ารัก แต่แอบเคืองนิดหน่อยที่น้องมีเผลอใจอยากจุ๊บปากพี่ตรี! ฮึ
อยากอ่านเป็นเรื่องยาวๆ เพราะเป็นเรื่องที่แปลกดี
ชอบตอนเจอผีผู้หญิงมากที่สุด
เขียนได้น่ากลัวมากกกกกกกกกก
สะใจดี
5555
ขอบคุณคนแต่งและคนโพสท์มากนะคะ
:L2:
-
แง.... อ่านไปสองตอน ไม่ไหวแล้ว T^T อยู่คนเดียว กลัวผีี!! รอเช้าก่อนค่อยอ่านต่อ
-
ชอบเรื่องนี้จังเลย
วาลย์น่ารักดี ฮ๊าฮา ปัญญาหน่อยๆ ต๊องนิดๆ
อ่านเเล้วคราบเครียดดี
ขอบคุณที่เอามาฝากกันเน้อ
-
อยากให้เรื่องนี้เป็นเรื่องยาวจัง แหะๆๆๆ
สนุกมวาก ชอบน้องรัก-ยม กินเปปทีน ^^
-
อย่างฮา
-
ส นุ ก ม า ก ๆ เ ล ย ค ร้ า บ ^^
อ ย า ก อ่ า น อี ก จั ง อิ อิ
-
หุหุ
สนุกดีค่ะ
-
แปลกดีค่ะ สนุกไปอีกแบบ :call:
-
น่ารักจัง ฮ่าๆ เป็นสะไภ้บ้านนี้ต้องใจแข็งหน่อยนะ
-
ไม่เคยอ่านแนวนี้มาก่อนเลย
:sad5:
ยิ่งอ่านตอนกลางคืนด้วย ได้บรรยากาศดีจริงๆ
พี่ขรรค์ดูดีมาก มาดแมน สมาร์ทสุดๆ o13
ชอบจริง พ่อใหญ่ พ่อเล็กเนี่ย
-
อ่านๆไปก็กลัวนะ โดยเฉพาะตอนแรก กับตอนที่ไปภูเก็ต TTT__TTT
นั่งเสียวสันหลังเลย แต่....ก็ยังอ่านต่อ 5555555+
สนุก แปลกดี ไม่เคยอ่าน (ไม่ใช่ไร ไม่กล้าอ่าน) T^T!
น่ารักอ่ะะะะะ ยังไม่อยากให้จบเลย 555555+
เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ รู้สึกจะเหลือ UNTITLE ของไรท์เตอร์ที่ยังไม่ได้อ่านอีกหนึ่งเรื่อง
555+ ต้องอ่านเก็บให้หมด
ชอบๆๆ
-
สนุกมากกกกกกกกกกก
แหวกแนว แถวเสียวสันหลังสุด ๆ ไปเลยครับ
คนแต่งน่าจะได้โนเบล เลยทีเดียว
-
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกหื่นนิดๆบนๆสยองๆ
-
ชอบรัก-ยมอ่ะ น่าร้ากกกกกกกกกกกกกก :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
แหมอยากอ่านตอนพี่ขรรค์จีบพ่อเล็กจริงๆ จะน่ารักขนาดไหน อิอิ
ขอบคุณมากๆ นะคะสำหรับเรื่องสนุกๆ
-
สงสารพ่อเล็ก อิอิ กลัวผีแต่มีแฟนเป็นหมอผี 555
ชอบมากเลยค่ะ ตอนแรกแอบน่ากลัว ตอนหลังเริ่มน่ารัก
รักกับยมน่ารักจริงเรียกพ่อเล็กๆ ด้วย
-
:impress2: อ๊าาา น่ารักมากมายอิจฉาวาลย์เลยอ่าาา
พี่ขรรค์ทั้งใจดีน่ารักสุดๆๆ อยากอ่านต่อง่้ะ :กอด1:
พี่ขรรค์จ๋าาาาา
-
สนุดดีอ่ะ แต่อ่านไป ก็กลัวไป
หวาน แบบ หวั่น ๆ นะเนี่ยะ
-
ลงชื่ออ่านรอบที่สามจ๊ะ ติดใจพี่ขรรค์มาก อยากให้มีตอนพิเศษ หรือคุณสาเกแต่งพระเอกแนวนี้อีกอ่ะ ชอบมากกกก :pig4: :pig4:
-
กักขังช้านเถิดกักขังปาย :z3:
พี่ขรรค์น่ากลั๊ว...อิพี่ขรรค์หึงหื่น :o8:
อีกใจก็สยองอีกใจก็สยิว กิ๊บกิ๊ว
คิดซะว่าเป็นเวรเป็นกาม เห๊ย เป็นกรรม เนอะวาลย์เนอะ
-
:a5: :a5:
ตกใจ ผวา ไปตลอด แต่สนุกสุดๆ เลย เอิ้กๆ
-
บรึ้ยยย... o21
น่ารักแบบแปลกๆ
แบบว่าทั้งน่ากลัวและน่ารักอะ
สนุกดีครับ
-
จะบอกว่า...จริงๆๆเราก็กลัวผีนะ
แต่ชอบอ่าน ชอบดู
นี่ก็อ่านไปขนลุกไป~~~~
สนุกดีนะ เราชอบ
แต่..แอบหงุดหงิดวาลย์เล็กน้อย
พี่ขรรค์บอกไม่ให้อะไร วาลย์จะทำตลอด
สติไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไรเลย
เกือบโดนข่มขืนอยู่แล้ว -*-
แอบฮาด้วย...ตอนที่เจอรัก-ยม อ่ะ 555555555+
-
เรื่องแบบว่า แหวกแนวออกมาสุดโฮะๆๆ
คิดได้ไงโฮะๆๆ
ขอลคุนมากมายเลยจ้าา โฮะๆๆ
-
สนุกมากมาย
ทั้งกลัว ทั้งฮา
พี่ขรรค์ของเขาดีจริงๆ เล่นเอารักยมไปเฝ้าแบบนั้น สุดๆไปเลย 5555
ขอบคุณมากๆจ้า
-
ชอบอ่ะ
ชอบพี่ขรรค์จัง :-[ :-[
-
:z3: ยังไม่จุใจเลย
อยากอ่านต่อมากมายอ่ะค่ะ ชอบพี่ขรรค์มากๆ
แต่หนูวาลย์สมควรให้รัก ยม เฝ้าจริงๆ เพราะดื้ออ่ะ
รักพี่ขรรค์นะแต่แอบดื้อ ฮ่าๆๆๆ เลยจะซวย
อ่านตอนไปเที่ยวกันแล้วกลัวเลยง่ะ แง้วววว
ต้นเดือนมีไปทะเลด้วย ดีนะนอนห้องใหญ่รวมกัน
แต่ตอนนี้จากที่ปกติใช้ห้องน้ำชั้นล่างของบ้าน(ตอนกลางคืน)
ก็จะขอใช้ชั้นบนละคะ กลัวขี้ขึ้นสมอง =*= 555
ที่บ้านคุณตาของเราเองก็บูชาคล้ายๆกับ ท่านรักยมละค่ะ
แต่อันนี้เป็นองค์เลย เหมือนพระพุทธรูปแต่เป็นองค์กุมาร
ของเล่นซื้อไว้เซตเดียวเอง แต่เรื่องขนมบ้านเราเองก็จัดไม่ขาด
ทำให้คิดว่า เราจะซื้อของเล่นใหม่ไปถวายบ้างดีกว่า (สาาธุ ไม่ได้ลบหลู่นะเจ้าคะ)
ขอบคุณสำหรับฟิคสนุกๆนะคะ o13
อยากให้มีเป็นเล่มเป็นเรื่องยาวๆๆๆแบบจบในตอนเลยอ่ะแง้วววว :pig4:
-
o13 o13เรื่องนี้ขอชม
-
สนุกมาาาาาก ทั้งขำทั้งฮาทั้งสยองในเรื่องเดียวววว แอร๊ยยยย เสียดายสั้นไปหน่อยอะ อยากอ่านอีก :z3:
-
สนุกอ่ะเรื่องนี้ ถึงแรกๆจะทำเราหลอนไปหน่อย
อ่านจบละหลงรักพี่ขรรค์แล้วก็หนูรักยมเลยทีเดียว
ส่วนวาลย์ดื้อนักเราสมควรโดน :laugh:
-
สนุกมากค่ะ กรี๊ดๆ ชอบชอบ
ตอนแรกแอบหลอน ถ้าอ่านตอนกลางคืนคงนอนไม่ได้
:sad4: :sad4: o22 o22 :a5: :a5:
จบได้ฮาและน่ารักมากค่ะ พี่ขรรค์เท่ตั้งแต่ต้นยันจบเรื่อง
ขอบคุณคุณสาเก กับคุณเจี๊ยบนะคะ
อ่านแล้วหัวใจมันสูบฉีด ฮิ้วๆ
:haun4: :haun4: :haun4:
-
o22ตอนเเรกๆน่ากลัวมากๆยิ่งตอนไปเที่ยวขนลุกซู่เลย
น่ารักมากๆคู่นี้น่ารักมากๆ ในที่สุดพี่ขรรค์ก็กดวาล เเล้ว :m25:
วาลเอ็ยเป้นลมติดต่อกันเลย
-
ชอบมากๆ ถ้ามีตอนพิเศษก็ดีนะค่ะ :กอด1:
ชอบทุกตอนเลย โดยเฉพาะตอนจบฮามากๆ :laugh:
-
น่ารักอ่า ชอบๆๆๆๆๆ
อ่านตอนแรกๆ แอ๊บขนลุกเบาๆ
-
ชอบมากค่ะ อยากอ่านแนวนี้อีกจังเลย สุดยอดมาก o13
-
น่ารัก มากก 5555 คนแต่งเจ๋งอ่า คิดว่าจะหักมุมเป็นเลิกรักซะแล้ววว
-
สนุกเหมือนเดิม ทุกรอบที่อ่าน
+1 +เป็ด
-
อ่านไปกลัวไป TT
พี่ขรรค์น่ารักมากกกกกก :-[ ทั้งรักทั้งหวงทั้งห่วงน้องวาลย์ซะขนาดนั้น :กอด1:
ปล. ตอนนี้ยังอ่านไม่จบค่ะ กลัวอ่ะ :sad4: จะมาอ่านต่อตอนกลางวันนะค๊า :)
[EDIT] อ่านจบแล้วค่า :D
พี่ขรรค์อย่างเท่อ่าาาาาา :impress2:
เค้าว่าเกลียดอะไรจะได้อย่างนั้น น้องวาลย์ท่าจะเป็นอย่างสำนวนนี้นะ 555
กลัวผีอย่างกับอะไรดีและแล้วก็ได้สามีเป็นหมอผี ~
แต่พี่ขรรค์ฺทั้งรักทั้งทะนุถนอมวาลย์ซะขนาดนี้ไม่รักมากยังไงไหว
ชอบรัก-ยมมากค่ะ น่ารักทั้งคู่เลย ตอนแรกนี่กลัวตามพ่อเล็ก แต่ยิ่งอ่านยิ่งรักทั้งคู่
ขอบคุณสำหรับ Secret of Love มากๆค่า :)
-
ชอบเรื่องของคุณเสกคะ สนุกทุกเรื่องเลย
ขอบคุณที่เอามาลงให้ได้อ่านคลายเครียดอะ แอบอ่านตอนกลางคืน หลอนนิดๆๆ
:pig4:
-
วาลย์เอ๋ยทำใจให้ชินเถอะนะ มีแฟนเป็นหมอผีสุดหล่อสุดรักนี่นา
พี่ขรรค์โคตรเท่ห์อ่ะ ที่สำคัญรักวาลย์คนขี้กลัวผีมากกก
นิยายคุณสาเกสนุกทุกเรื่องจริงๆค่ะ
:pig4: :pig4:
-
อ๊ายย !
ชอบเรื่องนี้อะ แปลก แหวก แนว
แต่ก็สนุกดีพึลึก รัก - ยมก็น่าีรัก
ชอบพี่ขรรค์อะ ใครว่าไม่มีน้ำยา อิอิ
:impress2:
-
o13 o13 o13
สุดยอดชอบมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รัก ยม น่ารักจังเลย
แต่แอบหัวใจวายแทนนะเนี่ย
แต่งได้่แหวกแนวดีจัง ไม่เคยอ่านแบบนี้มาก่อนเลย
แต่งเก่งมากกกกกกกกกกกกกกกก +111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111
-
ทำเรื่องน่ากลัว ให้เป็นเรื่องน่ารัก
พล๊อตแปลกมากค่ะ
ไม่เคยอ่านนิยายที่พระเอกเป็นหมอผีมาก่อนเลย
นิยายในเล้านี่ก็ดูเหมือนไม่มีใช่ไหมค่ะ
เก่งมากๆ ค่ะ
-
สนุกมากอยากอ่านอีกกกกกกกกกกกกกกกก
^_______^
-
หนุกหนานมากมาย
แอบผวาเล็กๆ :L2:
-
สนุกมากค่ะ :กอด1:
-
วาลย์คงได้แต่ทำใจนะจ๊ะ
555 มากันหมดเลยย วาลย์นิ น่ารักนิ 55
-
สนุกฮาๆ แบบน่ารัก น่ากลัวดีเหมือนกันครับ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีดี สนุกๆ แบบนี้นะครับ
-
อ่านเรื่องนี้กี่รอบก็น่ารักแบบหลอนๆทุกรอบแหะ :laugh:
วาลย์น่ารัก พี่ขรรค์ รัก ยม น่ารักทักคนเลย :กอด1:
-
ชอบครับผม สนุกดี...........
-
:-[ น่ารักกกกกมากๆๆๆๆ เป็นเรื่องที่แปลกแหวกแนวดีจิงๆ
ออกแนวแฟนตาซี รัก ยม น่ารักนะคะ แต่ถ้าเป็น วาลย์ ก็คงเป็นลมเหมือนกันละ กลัววววผี
อ่านแล้วอมยิ้มตลอดเลยค่ะ น่ารักจิงๆ ชอบๆๆ o13
-
อ่านแล้วติดใจ แต่สงสารวาลย์ o22
-
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ :L2:
-
ทั้งคู่น่ารักมากๆ เลย
-
น่ารักดีค่ะ
แต่อ่านๆไปก็กลัวไป
o22
ปล.รัก*ยมน่า่รักมาก เรียกพ่อเล็กๆตลอดเลย :impress2:
-
กริชเลยหายไปเลยอ่า น่ารักดีครับชอบมากแต่กลัวๆไงไม่รุ แบบว่ากลัวพลังงานพวกนี้มากอ่า
-
:m20:
ฮาวาลย์ ได้อีก ขี้กลัวจริงๆ
-
หนุกค่ะ วาลย์น่ารักดี :-[
-
แง้ๆๆ
ตามมาอ่านทีหลัง
รุ้สึกว่า อยากให้แต่งใหม่อีกเรื่อง
เราจะได้ตามมาเป็นกำลังใจ
เราทำได้แค่เม้นย้อนหลัง TT
โอเค สนุกมากค่า ชอบที่พี่แต่งทุกเรื่องเลยยย ยย
เป็นกำลังให้ต่อไปนะค่ะ o13
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกก
-
สนุกมาก แต่ก็แอบขนลุกบางตอน หึๆๆๆๆๆ :กอด1:อยากให้มีตอนพิเศษจังเลย
-
เรื่องนี้สนุกมากค่ะ
ตามมาจากกระทู้แนะนำนิยาย
อ่านไปหลอนไปขำไป
คาแรคเตอร์พระเอกน่าสนใจมากกกก 55555
-
อ๊ายยยยพี่ขรรค์น่ารักมากๆ หวง ห่วง วาลย์จนน่าอิจฉาเลยค่ะ
วาลย์นี้โชคดีจริงๆ
แต่ก็อดสงสารวาลย์ไม่ได้ เราเข้าใจความรู้สึกกลัวผีขึ้นสมองดี T_T
-
อ่านแล้วสนุกมาก พี่ขรรค์น่ารักมาก น้องวาลย์ก็น่ารัก
พี่ขรรค์คงจะต้องปลอบใจให้หายกลัวทุกคืนแล้วละ 555+
:z1: :z1: :z1:
:pig4: :pig4: :3123:
-
สนุกดี ชอบๆ
-
สนุกลืมโลก...ถ้าเป็นเรื่องยาวหรือมาเป็นซีรียส์ไปนานๆก็คงดีนะ สนุกลงตัว พี่ขรรค์เท่ห์ซ้า น้องวาลย์ก็น่าร้าก
-
สนุกมากค่าา~
นายเอกน่ารักมากกกกกกกกกกก :-[
พระเอกก็น่ารัก :o8:
-
น่ารักอ่ะ o13 o13 o13
-
เจอเรื่องนี้ในกระทู้แนะนำนิยายค่ะ
อ่านแล้วเป็นอารมณ์ :-[ สลับกับ :a5:
พี่ขรรค์เท่ได้อีกกกกกกกกกกก คนอาร๊ายยยยยยย :o8:
ฮาตอนจบมากมาย ยังมีอะไรอีกเยอะ ไหนคุณพ่อจะสอนนั่งสมาธิ เข้าวงการอีกตะหาก :laugh:
-
สนุกมาก ๆ o13
-
omg!! so scary but super cute :) o13
-
พี่ขรรค์เท่มากอ่ะ>////<
วาลย์ก็น่าัรักมากเลย กลัวผีแบบนี้ไม่ใช่ว่าไม่อยากมาบ้านพี่เขาแล้วนะ
พ่อแม่สามี ออกจะน่ารักมากมาย
อยากอ่านต่ออ่า ไม่อยากให้จบสักนิด
:pig4:
-
สนุกดีครับ
-
o13 o13 o13
สุดยอดมาก น้องวาลย์ ช่างเป็นคนโชคดี อะไรอย่างนี้
มีแฟนเป็นหมอผี แถมมีบอดี้การ์ด เป็น รัก-ยม อีกต่างหาก o22
ขอบคุณ คนแต่ง ขอบคุณคนโพส นะคะ :L1:
-
แต่งสนุกมากๆเลย
น่ารักปนฮา
อ่านรวดเดียวจบเลย :m3:
-
ชอบเรื่องนี้ม๊ากกกก ><,
กลับมาอ่านซัก 4-5 รอบได้แล้ว ฮ่าๆๆ
-
พี่ขรรค์เท่มากค่า หล่อแล้วยังใจดีด้วย คนอ่านก็หลงแย่สิคะ ><
น้องวาลย์กลัวผีมากเลยนะนั่น ตลกดีค่ะ
อยากมีแฟนแบบพี่ขรรค์จังเลย :-[
-
ฮามากมายขอบคุณที่เอามาลงนะคะ
-
สนุกนะเรื่องนี้พล๊อตเรื่องก็ดีน่าจะแต่งยาวกว่านี้อีกหน่อยนึง...
รักพี่ขรรค์มาก ๆ เลย อะไรจะทั้งดีและน่ารักขนาดนี้...
ถ้าวาลย์ยังไม่หนักแน่น...จะไปแย่งมาแน่ ๆ ......
เอาตอนพิเศษซักตอนได้ป่ะ...อยากเจอพี่ขรรค์อีก.... o13
-
^^พี่ขรรค์น่ารักอ่ะชอบๆ
-
สนุกและน่ากลัวมาก อ่านตอนฟ้าครึ้มฝนตก แถมนั่งอยู่คนเดียว
-
สนุกดีอ่ะ :impress2: :impress2:
ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ >< o13
-
เป็นนิยายวายที่แหวกแนกมากๆค่ะ แต่ชอบนะคะ สนุกแล้วก็ตลกดี
ขอบคุณทั้งคนแต่งและคนลงเรื่องนะคะ :)
-
สนุกมากเลยค่ะ o13 อยากอ่านตอนพิเศษค่ะ
-
เป็นการอ่านเรื่องผีที่ทำเอาเราขำไม่หยุด น่ารัก+ตลก แต่แอบหลอนในบางมุม
วาลย์ออกแนวรั่วๆ น่ารักใสๆ แต่โคตรกลัวผี กับพี่ขรรค์ หนุ่มหล่อ เฟอร์เฟ็กแมน แต่ดันเป็นหมอผี
คนหนึ่งกลัวผีขึ้นสมอง อีกคนเป็นหมอผี โคตรไปด้วยกันได้เลย ฮ่าๆ ยิ่งอ่านยิ่งฮา
อยากให้มีตอนมากกว่านี้จัง สนุก อยากอ่านอีก ช๊อบ
:m1:
-
อ่านมา 3 รอบแล้วอ่ะ พี่ขรรค์น่ารักจัง
แต่เค้ากลัวปี๋แหละ
-
อ่านครั้งที่สอง ยังฮาเหมือนเดิม
นายเอกน่ารักดี
-
:laugh:ฮาาาาา ชอบเรื่องนี้
คนนึงกลัวผี คนนึงเป็นหมอผี
-
แนวแปลก ไม่เคยเห็นเรื่องไหนเขียนถึงอาชีพนี้
แต่ออกมาน่ารักมากๆ
แฟนกลัวผี กับแฟนหมอผี 555 ตอนแรกนึกว่าหมออย่างเดียว ที่ไหนได้มีพ่วงคำว่าผีมาด้วย กร้ากกกก
พระเอก พระรอง ได้ใจทุกคน กร้ากกกก อยากเป็นนายเอกกกก (เพ้อละ)
ขอบคุณมากๆ จ้า ทั้งคนเขียน คนลง ชอบจ๊ะ
-
จบแล้ว !! ใจนึงก็ดีใจ อีกใจก็... ว้าาาาา ทำไมไม่แต่งเป็นเรื่องยาวนะ กำลังสนุกเชียว
เรื่องนี้แหวกแนวดีค่ะ ชอบๆๆ
แล้วจะมีตอนพิเศษมั้ยคะ ... จะติดตามต่อไปด้วยใจจดจ่อค่ะ..
-
เรื่องนี้อ่านแล้วฮาดีจริงๆเลย สนุกมากๆ
แต่ฉากแรกที่ไปรพ.ร้างนั่นน่ากลัวจริงๆนะ
ดีนะที่เราอ่านเรื่องนี้ตอนกลางวัน
ถ้าอ่านตอนกลางคืนนี่คงหลอนอยุ่ไม่น้อยเลย
เพราะเราเองก็เหมือนวานล์อ่ะ หลัวผีเหมือนกัน เหอๆๆ
ถึงแม้จะไม่เคยเห็น แต่ก็กลัว และไม่อยากจะเห็นด้วย
ฉากสู้กันตอนท้ายนี้น่าตื่นตาตื่นใจ และตื่นเต้นดีมากเลย
แต่ชอบกริชเพื่อนวานล์นะ อยากให้มีคู่ซักคนจริงๆ ฮ้าๆๆ
แล้วเรื่องนี้ลืมไม่ได้เลยคือ สองกุมารน้อย รัก-ยม นั่นเอง
น่ารักมากๆอ่ะ โดยเฉพาะตอนร้องไห้ ฮ้าๆๆ (เราซาดิสป่ะวะเนี่ย)
ไม่ค่อยได้อ่านแนวนี้เท่าไร แต่ชอบเรื่องนี้ ฮุฮุฮุๆๆๆๆ
:L2: :pig4: :L2:
-
o13ขอบคุณทั้งคุณเจี๊ยบและผู้แต่ง(Sake) ที่นำเรื่องราวที่แตกต่างมาให้ผู้อ่านได้รับรู้ คุณ Sake มีจินตนาการบรรเจิดมากเลยครับ นำเสนอเรื่องราวของช-ชในมุมมองที่ต่างออกไป ชอบมากครับมันหลากหลายดีและสะท้อนถึงความสามารถของผู้แต่งด้วย o13
แต่เรื่องมันสั้นไปหน่อยนึงครับชอบอ่านแบบยาวๆ ครับ หวังว่าคุณ Sake จะพิจารณาที่จะเขียนนิยายที่ยาวๆ บ้างนะครับ พึ่งอ่านได้สองตอนเองก็ต้องมาเม้นท์แล้วเพราะชอบจริงๆ นะครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ รอคอยผลงานอื่นๆ อีกนะครับ
-
เป็นเรื่องที่แปลก แหวกแนว หลอนด้วย แต่อ่านแล้วอยยิ้มตลอดเลยอะ วาลฮามาก พี่ขรรค์ก็เท่สุดๆ ชอบบบบ ><
อยากอ่านแนวนี้อีกจังเลย
-
ิอ่านไปกลัวไปว่าจะอ่านตั้งแต่เมื่อคืน :sad4:กลัวผีอ่ะ 555+
สนุกมากๆๆค่ะ พี่ขรร์เท่มากกก
ขอบคุณค่ะ
-
เรื่องนี้น่ารักจริงๆ
ทนๆเอานะน้องวาลย์ เดี๋ยวก็ชินไปเอง อิอิ
-
น่ารักอ่ะ พี่ขรรค์น่ารักมากๆเลย
เดี๋ยวกะชินเนอะวาล ทำใจซะๆ
-
สนุกมากเลยค่ะ
พี่ขรรค์เท่ห์สุดๆเลย
ถึงจะแอบน่ากลัวก็เหอะ
น้องรัก-ยม ก็น่ารักดีนะ
อ้อนดี
แบบนี้ไม่นานคงเลิกกลัวแน่ๆ
-
กลัวอะไรมักเจออย่างนั้นนะวาลย์
อ่านไปหลอนไป
ดีนะที่ไม่ได้อ่านตอนดึก
ไม่งั้นคงหลอนแย่เลย
:เฮ้อ:
-
อ่านถึงตอนสอง พี่ขรรค์น่ากลัวมา =*=
-
อยากได้เรื่อง WITH ALL MY HEART
-
อ่านไปกลัวไป สนุกด้วย น่าจะมีตอนพิเศษ พี่ขรรค์เท่นะ ถ้าเราเจอแบบนี้เราก้อกลัวแบบวาลย์เเหละ ปล.ที่ทำงานเราก้อมี T T ดีที่เราไม่เจอ
-
กรี๊ด :m11: จะรวมเล่มแล้ว เมื่อไหรเหรอ :mc4:
-
รวมทุกเรื่องเลย เดี๋ยวเหมาจ้า
-
ไม่รู้จะสงสารหรือฮาวาลย์ดี ขรรค์ไม่ค่อยจะหวงเลยนะนั่น
-
เปิดจองและโอนเงินค่ะ ตั้งแต่วันนี้ - 5 พฤศจิกายน 2555
มีเพิ่มตอนพิเศษ 7 ตอน
สอบถามรายละเอียดเพิ่มได้ที่ hermit_booksแอทฮอทเมลดอทคอม
-
ขอสักคนได้มั๊ยแบบนี้ เค้าก็ขี้กลัวนะ :o8:
ขอบคุณครับ เรื่องนี้สนุกมากๆ :pig4:
-
วาลย์กลัวผีได้น่ารักมากมายเลยอะครับ อิอิ พี่ขรรค์น่ากลัวได้อีก
-
เรื่องนี้สนุกมากเลยจ้า
ชอบมาๆเลยอ่ะ
นั่งอ่านไป ขำไป แอบสงสารน้องวาลย์นิดหน่อย กลัวผี แต่ได้แฟนเป็นหมอผี ฮ๋าๆๆๆ
เค้าชอบ รัก-ยม มากเลยอ่ะ รักพ่อเล็กมากๆ เพราะ ช็อคโกแลต เลย์ 555+
ความรู้ใหม่เลยนะเนี่ย ว่ากุมารน้อยก็ชอบให้ถวายขนมแบบนี้ด้วย ^o^
พี่ขรรค์ ดูใจดี อบอุ่น และรักวาลย์มากเลย (แต่เวลาาโกรธนี่ น่ากลัวน่าดู)
-
:mc4:
น่ารักค่ะ เนื้อเรื่องเรื่องนี้น่ารักมาก คนที่กลัวผีแต่กลับได้แฟนเป็นหมอผี
เป็นอะไรที่เข้ากันมากเลยค่ะ
ชอบมากค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายที่น่ารักแบบนี้นะคะ
:L1:
-
อ๊าก ก :-[ :-[
สนุกมากค่ะ
นั่งอ่านจนจบ ข้าวปลาไม่ยอมไปกิน
ขอบคุณมากๆนะคะ
>___________< :กอด1:
-
ชอบ รัก-ยม น่ารักมากกกกกกกก
-
ชอบผู้ชายแบบพี่ขรรค์ :o8:
-
รอจอง With all my heart นะครับ
-
สั่งจองไปล้วนะค่ะ แต่ยังไม่ได้รับเมล์ตอบกลับเลยค่ะ??
-
o13 o13 o13 สุดยอด
รัก-ยมน่ารักอะ
-
+1 ให้คนเอามาลงคร๊า
บอกได้คำเดียวว่าแต่งได้สนุกมากๆ
คนอ่านกลัวผีแบบสุดๆ อ่านอยู่นี้ก็กลัวแต่ก็พยายามอ่านเพราะสนุกจนไปกล้าปิด :sad2:
รู้สึกสงสารวาลย์ขึ้นมามากๆเพราะถ้าเราเจอแบบนั้น
อาจซ็อคไปแล้วไม่ใช่แค่เป็นลม
-
สนุกมากค่ะ
อ่านแล้วไม่มีเบื่อตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนจบ
เปิดตัวมาตอนแรก แอบลุ้นว่าท้าทายกับกริช กลัวคุณพระเอกจะเป็นกริช
แต่พอพี่ขรรค์ออกโรงชัด ๆ ก็เลยชัดเจน พี่ขรรค์ดูเท่ห์ นุ่มนวลค่ะ
ส่วนพี่ตรี ดูมีเสน่ห์ เย้ายวน เพราะวิชา หรือเพราะเจ้าตัวกันแน่นะ
แต่น้องวาลย์นี่ง่ายต่อการหลอกล่อมากเลยค่ะ ฮ่าฮ่า คงเพราะยังเหมือนเด็ก
และไม่ได้กังวลถึงสิ่งที่พี่ขรรค์เตือน เพราะบางอย่างมันเหมือนไม่มีในชีวิตจริงนี่เนอะ
แต่ถ้าลองเป็นเรา เจอแบบนี้ก็คงผมชี้ ผมหงอกตั้งแต่น้องรัก-ยม มาอยู่ด้วยแล้วล่ะ
การบรรยายได้ความรู้สึกมากค่ะ ตั้งแต่ตอนไปทริปลองของ อ่านแล้วรู้สึกขนหัวจะลุกไปด้วย
ตอนที่พี่ตรีมาหลอกล่อก็รู้ืสึกเคลิ้ม อินไปกับวาลย์ตอนนั้น แม้ว่าน้องรัก-ยม จะโผล่มาขัดจังหวะ หยิกหูบ้าง หยิกโน่นนี่บ้าง
เรียกรอยยิ้ม แต่ก็ไม่ได้ขัดกับบรรยากาศหลอนเล็ก ๆ เลยค่ะ
-
:impress2:
เหมือนเรื่องจะน่ากลัว แต่กลับน่ารักซะงั้น....
-
อ่านแล้วอยากเลี้ยงรัก-ยมอ่ะ
-
สนุกดีจังชอบฉากบู๊กันของเจ้าพ่อขมังเวทย์ทั้งสอง 555
ไม่เคยอ่านแนวนี้มาก่อนเลย อย่างมันอ่ะ
-
เรื่องนี้ น่ารักมากกก ทั้งคนทั้งผี
-
โหยๆ ,, สนุกมากกก ได้อ่านแล้ว วางไม่ลงจริงๆ
อยากอ่านต่อสุดๆอ่ะ เรื่องแต่งของพี่Sake สนุกทุกเรื่อง
อยากอ่านอีกอ่าาาาาา :z3:
-
เรื่องนี้สนุกมากๆเลย แนวนี้ด้วยยิ่งชอบเข้าไปใหญ่ รออยู่น้า จุ๊บ///
:hao7: :hao7: o13
-
วาลย์น่าสงสารจริงๆ 55555
เรื่องน่ารักมากเลยค่าาาา
-
หนุกหนานมากมาย 55555
อ่านตอนกลางคืนแอบผวา :hao5:
เพลินมากเลยค่ะ ไม่อยากให้เะป็นเรื่องสั้นเลย น่าจะมียาวกว่านี้
-
จบแล้ว...เรื่องนี้สนุกมาก ๆ น่ารักจัง...
-
สนุกจ้า สนุกมากมาย เดี๋ยวจะเอาไปแชร์เพื่อนก่อน ขอบคุณทั้งคนแต่งคนโพสนะคัฟ^^
-
เรื่องนี้ทั้งฮา :m20:
ทั้งหลอน :katai1:
เป็นกำลังใจให้คนแต่งจ้า :mew1:
-
ชอบมากๆๆๆๆๆๆ เลยค่ะ :katai2-1:
รักยม น่ารักกกกก คิคิ :-[
(ในความเปนจริงเป็นคนกลัวผีมากกกกกกกกก) :katai1:
รักพี่ขรรค์ค่ะ ดูเเลวาลย์ดีมากเลยยยยย :mew1:
-
มาอ่านอีกรอบ เผลอหัวเราะเสียงดังจนคนนั่งข้างๆ ตกใจ ตลกพี่ขรรค์ แกแอบร้ายเพราะความหวงเป็นหลัก
เอารัก-ยมมากำนัล ถามสักนิดไหมว่าวาลย์อยากได้หรือเปล่า 555
-
สนุกมากเลยค่ะ ไม่เคยอ่านแนวนี้เลย
สู้นะวาลย์ 555555
พี่ขรรค์เท่มาก รักยมก็น่าร้ากกก
-
เรื่องนี้สนุกมากๆๆๆๆ :L2:
-
อ่านรวบเดียวจบเลย ตลกมากก :ling1: ขำนายเอกและผองเพื่อน ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ o13
-
สนุกดีค่ะ ฮาหนูวาลย์ ชอบพี่ขรรค์ อยากให้มีตอนพิเศษ
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ
-
:impress2:
-
สนุกมากค่ะ อ่านไปก็แอบกลัวๆ พี่ขรรค์เท่มากๆๆ น้องวาลย์ก็น่ารัก กลัวผีแต่มีแฟนเป็นหมอผี ดีนะจะได้ช่วยไล่ผีให้
-
นิยายสนุกมากกกกก :heaven กำลังจะกลายเป็นแฟนคลับคุณสาเกเต็มตัวแล้วค่ะ อิอิ
พี่ขรรค์น่ารักมาก โอยยย แอบอิจฉาวาลย์อะ มีแฟนดีก็งี้ 55555
รัก-ยมก็น่ารัก ดูท่าทางรักพ่อเล็กมากเสียด้วยสิ
แต่เรื่องนี้เข้ากับคำโบราณที่ว่า เกลียดอย่างไหนได้อย่างนั้น เด๊ะเลยนะคะ :hao7:
-
อยากให้มีต่อจัง น่ารักมากเลยอ่า><
-
สนุกมากกกกกกก ชอบแนวนี้มากเลยค่ะ
-
อ่านแล้วน่ารักมากเลย พี่ขรรค์เท่มากๆ
น้องวาลย์ก็กลัวซะ เอาน่าเดี๋ยวอีกหน่อยก็ชิน มั้งนะ :laugh:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆค่ะ
อยากได้อย่างพี่ขรรค์ข่างจัง
-
:give2: :give2: :give2:
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
อ่านรวดเดียวจบ อ่านตอนกลางคืนด้วย 55555555555555555555555555
ทำเอาผวาเลยตอนที่ไปนอนโรงแรมอยู่ทะเล อ้ะ o22 o22 o22
ชอบมากเลยค่ะ เนื้อเรื่องน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
แต่ฉาก ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด มีให้เห็นวับๆแวม แอร้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
ถ้ามาเต็มจะปลื้มมากค่ะ :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
สนุกดีค่ะ ฮาดีๆ
แต่ถ้ามีแฟนแบบนี้คงแบบอารมณ์เดี่ยวกับวาลล์
-
คือเราอ่านเรื่องนี้ตอนรุ่งสาง อื้อหือออออออออออออออออ เวลาผีออกเลย
ขนนี่ไม่มีนั่งเลย ลุกหมด กลัวแล้ว กลัวแล้ว TT^TT
ปล. พี่ขรรค์น่ากลัวแบบเท่ๆ ชวนหลงไหล -.,- ให้สิบกะโหลกข่าาาาาาาาาาาาาาาาส์
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้สนุกมาก :katai3:
-
สนุกมากเลยครับทำให้ผมเกิดรักพวกรักกับยมขึ้นมาทั้นที่เลย 5555+ ยังไงก็ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆให้อ่านน๊คร้าปปป :katai3:
-
ชอบๆๆมันดูแปลกแหวกแนวดี หาอ่านแนวๆนี้ได้ยาก
อ่านไปก็กลัวไปตื่นเต้นดีๆ คึคึ แอบหลอน กลัวผีนะแต่ก็อยากอ่าน สนุกๆ
ปล.อ่านตอนแรกแอบนึกว่าพระเอกจะเป็นผีซะอีกตกใจหมดเลย
ปล.2 ขอบคุณสำหรับงานเขียนดีๆนะคะ
-
ชอบนิยายของคุณสาเกทู้กเรื่องเลยค่า
เรื่องนี้เป็นอีกหนึ่งที่บอกเลยว่าอ่านไปดิ้นไป(ดิ้นทำไม??/ฮ่วย เขินไง ยูโน้ว?)
เลิฟยูจุบุ ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆค่าอิอิ
-
สนุกมากค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ :pig4:
-
แน่ใจนะครับว่าเป็นนิยายแนวหลอนสยองขวัญ
แต่ผมอ่านแล้วฮาตลอด โดยเฉพาะวาลย์
นายเอกเรื่องนี้เป็นคนตลก ฮ่าๆๆๆ น่ารักดีครับน้องวาลย์เนี่ย
กลัวผี ได้รักกับหมอผี มันเหมาะสมกันจริงๆ
ส่วนพี่ขรรค์ เท่ห์.........สุดๆไปเลย
เรื่องนี้สนุกมากครับ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านแล้วชอบมาก อยากรุ้ว่าถ้าต้องการ
สั่งซื้อพอจะมีเหลืออีกไหม และต้องทำยังไงบ้าง
เพราะไม่เคยซื้อนิยายในเวปเลยคะ เรื่องนี้เป็นเรื่อง
แรกที่ชอบมากจนอยากมีเก็บไว้ :hao5: :ling1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดี นะคะ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
สนุกมากกกกก อ่านแล้วฮา น้ำตาแทบไหลค่ะ ขำนายเอกมาก ดูเป็นเด็กเอ๋อๆ ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวกับใครเค้าเลย เค้าเปิดศึกแย่งตัวเองกันแทบตีกันตายอยู่แล้ว พี่ขรรค์ก็หล่อ เท่ แสนดีเป็นที่สุด --อ่านเรื่องนี้แล้ว มีความสุข ขอบคุณคุณเจี๊ยบและคุณสาเก ผู้แต่งที่แต่งนิยายได้น่ารักขนาดนี้นะคะ ^^
-
เรื่องนี้น่ารักอ่ะ ชอบๆ :impress2:
:pig4: :pig4:
-
ขอบคุณนะคะ นิยายน่ารักดีค่ะ ตลกด้วย :pig4:
-
สุดยอดแฟนดีเด่น
-
หมอผีกับคนกลัวผีมาเจอกัน o13
อ่านตอนแรกแล้วหลอนมาก
แต่พออ่านไปอ่านมาแล้วตลกวาลย์ 555
ส่วนพี่ขรรค์เท่ห์มาก ตอนไปช่วยวาลย์ยิ่งเท่ :-[
รักยมน่ารักมาก วาลย์ต้องทำใจให้ชินน้าา ต้องอยู่กันไปอีกนาน
-
อ่านไปขำไปจนน้ำตาเล็ด :laugh: ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้นะคะ :pig4: :pig4:
-
:)
-
สนุก น่ารัก ขำ ซึ้ง ชอบมากครับเรื่องนี้ พี่ขรรค์เท่ห์มาก วาลย์น่ารัก รัก ยม ก็น่ารัก
ขอบคุณครับ
-
เราก็กลัว ไม่เคยเจอสักครั้ง แต่โคตรกลัวเลย เข้าใจความรู้สึกวาลย์เลย แต่งดีจังสนุกมากกกกกกรักยมน่ารักมากเลย ไม่รู้จะสงสารพี่ขรรค์รึน้องวาลย์ดี5555 แต่เกลียดไอ้พี่ตรีมากอ่ะ :angry2:
-
ชอบมากกกก พี่ขรรค์เท่อ่ะ :-[
กลับมาอ่านกี่ทีก็ยังขนชุก ต้องอ่านแต่ตอนกลางวันเท่านั้นเดี๋ยวนอนไม่หลับ
-
สนุกอะเป็นแนวผีที่ไม่น่ากลัวเลย อ่านแล้วฮาาามากกว่า แถมอิจฉาในความเพอร์เฟคของพี่ขรรค์
-
ตลกมากกกกกก
คือมันไม่ได้น่ากลัวแต่หลอนๆ
เวลาอ่านต้องหันซ้ายหันขวา 5555555555555
พยายามมองตามซอกมุม
-
:jul3: สนุกมากครับอ่านละคลายเครียดดี ขอบคุณมากนะครับ :bye2:
-
พี่ขรรค์เท่มากกกกกกกก สงสารพ่อเล็กกก 5555
-
เปิดจองและโอนเงินค่ะ ตั้งแต่วันนี้ - 5 พฤศจิกายน 2555
มีเพิ่มตอนพิเศษ 7 ตอน
สอบถามรายละเอียดเพิ่มได้ที่ hermit_booksแอทฮอทเมลดอทคอม
เอ่ออ ผ่านไปแล้ว 2 ปี เราพลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไง
ตามเก็บตอนนี้ยังทันมั้ยฮับ
อ่านแล้วชอบมากจริงๆ
อยากได้ T_________T
-
โอ้ยยยยพึ่งจะมาเจอเรื่องนี้
คือชอบมากกกกกกกก สนุกอะ
พี่ขรรค์นี่แบบอ้ากกกเท่สุดๆ
มีคนแบบพี่ขรรค์อีกมั้ยอะ
อยากได้ :mew4: :mew4:
-
รักคุณพี รักยมน่ารักมากกกกก
-
:L2: :pig4:
-
เพิ่งได้มาอ่าน สนุกมากๆค่ะ :pig4:
-
อ้ากกกก พึ่งขุดมาอ่านนน สนุกมากกกกกกก น่ารักมากๆเลยย :o8:
-
สนุกและตลกมากเลยค่ะชอบบพี่ขรรค์น่ารักกก
-
อยากให้มีตอนพิเศษจังเลยย อิอิ :mew1:
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ :pig4:
-
น่ารักมากๆๆๆๆๆๆ หูยยยยยยย
แค่หกตอนก็พาฟินได้รัวๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อยากอ่านอีกเยอะๆๆๆๆ เดี๋ยวต้องไปตามหาแบบเล่มซะแล้ววว เห็นมีอีก 7 ตอน อิอิ
สนุกดีค่ะ ไอเดียแปลกใหม่ดี อ่านแล้วทั้งขำวาลย์ ทั้งรักความหวงพี่ขรรค์ น่ารักกกกกกกกกกก ฮี่ย์ๆๆๆๆๆ
-
สนุกมากกกก อ่านไปยิ้มไป ขำก็ขำ แต่มันก็แฝงอารมณ์อื่นไว้ด้วย
ขรรค์นี่งานดี มีความอบอุ่น นุ่งวาลย์ก็กลัวไปทุกสิ่งอย่าง
อ่านเรื่องนี้แล้วละมุน ยิ่มไม่หุบเลย
-
ติดตามนิยายของคุณ sake ในเล้า
และพยายามหาอ่านต่อเรื่อยๆ สนุกมาก
ไม่เคยทำให้ผิดหวังจริงๆค่ะ
เวลาเจอนักเขียนที่ดี ผลงานที่ดี ยังไงก็อยากชื่นชม o13
ขอบคุณทั้งคนแต่งและคนโพสเลยนะคะ
ประทับใจมาก จนอยากให้กลายเป็นเรื่องยาวเลยอ่า
ไม่อยากให้จบเลย :mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านไปแอบกลัวไป แต่คู่นี้ดูเหมือนจะเข้ากันไม่ได้แต่จริงๆน่ารักมาก สงสารวาลย์กลัวก็กลัวแต่ได้พี่ขรรคแล้วต้องรีบตั้งสตินะลูก
-
ชอบเรื่องนี้มากค่ะ สนุกมากๆ น้องวาลย์ก็มานั่งสมาธิกับพ่อผัวบ่อยๆนะจะได้หายกลัผีไวๆ 555
ป.ล.พี่ขรรค์เทพงานดีมาก เท่ห์โคตร มีพี่อีกสักคนไหมค่า อยากได้...
-
เข้ามาอ่านไม่รู้รอบที่เท่าไหร่...
-
โง้ยยยยยยย สนุกมากเลยค่า ชอบมากเลย อ่านรวดเดียวจบ ฟินมาก
-
อยากมห้มีตอนพิเศษค่ะ เอ็นดูรัก-ยม
-
สนุกมากอ่านตอนกลางคืนด้วย ฮื้อๆๆ อยากมีพี่ขรรค์เป็นของตัวเองบ้าง
-
ชอบมากเลยค่ะ
อ่านตอนแรกคิดว่าพี่ขรรค์จะเป็นหมอเคยรักษาคนที่โรงพยาบาลนั้น แล้วสนิทกับผีซะอีก
แต่พอรู้ว่าเป็นหมอผี พี่ขรรค์ได้เปลี่ยนภาพหมอผีที่ติดจากละครไปหมดเลย พี่เค้าเท่ห์มาก!!!
ยิ่งตอนพี่ขรรค์คิดถึงการมีน้องอยู่ในชีวิตไปตลอด นี่เขินมาก พี่ขรรค์ช่างดีต่อใจเหลือเกิน
ขอบคุณคนเขียนและคนลงมากๆๆๆเลยนะคะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:laugh: ถ้าน้องรู้จะเกิดอะไรขึ้นนนน :katai1:
-
สนุกมากเลยค่ะ ไม่เคยอ่านแนวนี้มาก่อน ฮือออ ดีมากๆเลยค่ะ
-
พี่ขรรค์แอนหื่นอะ เอ็นดูรัก ยม นางหวงพ่อเล็กกก
-
สนุกมากเลยค่า ขำมาก
เสียดายน่าจะยาวอีกหน่อยนะคะ
-
:pig4: :pig4:
-
น่ารักมากกกก ขอบคุณนะคะ
-
พึ่งได้อ่านสนุกมากๆเลยค่ะชอบ :pig4:
-
:z1: :z1:ำ
-
สนุกค่ะ :pig4: :pig4:
-
สนุกมากค่ะ รักยมน่ารักจังเลยอยากหยิกแก้มเด็กๆ :o8: :-[ :o8: :-[ :o8: :-[
-
น่ารักมากๆๆๆๆๆเลย เอ็นดูวาลย์โถ้วววลูก รักยมก็น่ารัก เรียกพ่อเล็กๆ พี่ขรรค์ก็เท่โคตรรร เนื้อเรื่องสนุกมากอมยิ้มทั้งเรื่องเลยแถมยังฮาทั้งเรื่องอีก กรามค้าง 5555
-
สนุกโคตรเลยจริงๆมาไม่ทันเรื่องเต็มแต่เรื่องสั้นก็สนุกครบรสมากๆ กราบไรทืเลยค่ะ แต่งเก่งจังเลย
-
โอ้ยยย....มาต่ออีกเถอะ...ฮาน้ำตาเล็ดกับนายเอกเหลือเกิ้น...นะนะ
-
ตลกดีค่ะ น่ารักดี