-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
***************************************************************
เอิ่ม สวัสดีคับ เอ่อ.... ครือว่า พึ่งเป็นสมาชิกวันนี้เอง เกิดจากความโง่ของกระผมเอง สมัครไม่ถูก ฮะ ๆ นั่งดูตั้งนานว่าทำไม
สมัครไม่ได้ซักที ที่ไหนได้ ใส่เมล์ผิดอัน = =" อ่านเรื่องของคนอื่นมาเยอะแล้ว วันนี้เลยมาลงเรื่องของผมมั่ง
อ้อ ผม ฟ๊อกส์ นะค้าบ ลืมแนะนำตัวไป แห่ ๆ เรื่องนี้ อาจมีบางตอนที่เสริมแต่งขึ้นมาเพื่อ อรรถรถในการอ่าน คงไม่ว่ากันนะครับ
ตอนที่ 1 :: วันแรกที่ได้รู้จัก
เหตุเกิดช่วงซัมเมอร์ ณ มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือ
วันศุกร์วันว่าง ของสัปดาห์ (เรียนอยู่สามวิชาเอง แหะ ๆ - -)
ตืีด .... ตืีด ตืีด .... ตืีด .... ฮัลโหล [หอย]
หอย ตื่นยังวะแสด จิมืดแล้วไป แdก ข้าวกัล หิวจะตายห่ะแล้ว [ฟ๊อกส์]
หือ ~ กุพึงตื่น เมื่อคืนเล่นเกมส์ คุยกะผะชาย ยันเช้าเลยว่ะ 555+ [หอย]
เออ แรงนะมึง ไปอาบน้ำเร็ว ๆกุหิวละ ว่าแต่ ไปแdกไหนดีวะ ? [ฟ๊อกส์]
ไปกินไหนกะได้ ~ เออกุไปอาบน้ำแระ [หอย]
เออ เส็ดแล้วทักเอ็มมา [ฟ๊อกส์]
วางสายไป เห้อ ทำรัยดีวะกรู อินี่อาบน้ำแม่งปาไป ชั่วโมงกว่าจะแต่งตัวอีก สองทุ่มนู่นแหละมั๊ง งั้นนั่งฟังเพลงดีก่า
ว่าแล้ว ก็กดเข้าไป pingbook เว็บประจำ เหย คาร่าออกแล้วนี่หว่า น่ารักเว้ยเห้ย เหมือนจะแบ๊วขึ้น รึเปล่าหว่า
ตามนั้นแหละคับ เล่นไปเรื่อย ๆ สองทุ่มแล้ว ยังไม่มีสัญญาณตอบรับ จาก อิหอยเลย โอย ลมจะแdก กุแระ
นั่งรอคับ รอไปอีก 21.00น. เสียงเอ็มดังขึ้นมา เสดแระไปกินรัยดีอ่ะ ผมบอก เออ ลงมารอหน้าหอ เดะค่อยคิด กุไปรอแระนะ
เห้ย ฟ๊อกส์ เด๋ววววววว อิหอยเรียก(ในเอ็ม) กุลืมทาครีม รอแปป.... อิห่า นิ เออ ๆ รีบ ๆ ทา กุหิวจนแdกควายได้ทั้งตัวแระนี่
ว่าแล้วก็ปิดคอมพ์ ล๊อคห้อง พอมาถึงลานจอดรถ ก็ยืนมองหารถครับ เอ... กุจอดไว้ไหนวะเนี่ย หารถไม่เจอคับท่าน = =
อ๊ะเจอแระ เห้ย ชิหายแร้ว รถยี่ห้อเดียวกัน สีเหมือนกัน เลขทะเบียนเดียวกัน แต่คนละจังหวัด จอดติดกันสามคันรวด
เออเว้ย แปลกดีแหะ เออ ช่างมานเหอะ ว่าแล้วก็สตาร์ทรถไป นั่งรอ "อิหอย" ที่หน้าหอ กว่าคุณเทอจะเส็ดลงมา ยุงแdก เลือดกุไป เป็นลิตรแระ
เออ ปะ ไปกินข้าว ....................... เมื่อกินข้าวเสร็จ หอยไปไหนต่อวะ ? กุจะกลับบ้าน ผม : ห๊ะ บ้านมึงตั้งไกล กลับรัยตอนนี้วะ
ไอ้ห่า กุหมายถึงบ้านหนังที่สองกุ ผม: อ๋อ ...... ฮ่า ๆ ไป ๆ จัด (บ้านที่มันว่าหมายถึงร้านเกมส์อะครับ ประมาณ internet cafe')
กินเสร็จแล้วกุต้องเต้นย่อยวะ (ผม: น่าน ๆ หาเรื่องเต้น auditionอีกดิมึง เออ เดะกุเล่นด้วย)
เต้น ๆ ไปซักพัก ฟ๊อกส์นี่ ๆ เพื่อนกุ ชื่อนันท์ (เจอในเกมส์นะครับไม่ใช่ที่ร้าน) อ่อ ดีคับ ผม ฟ๊อกส์ แต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรหรอกครับ
เต้นไปเต้นมาชักตาลาย ออกไปเล่น ฟุรินดีก่า แล้วเพื่อนผมก็ ร้อง อ๊ะ !! ผมหันดูครับ เห็นเพื่อนผมเล่นเอ็ม แล้ว เปิดกล้อง อีกฝ่าย
นึง เค้ากำลัง ช่วยตัวเองครับ ผมอึ้งไปเลย คนเต็มร้านครับ ณ วินาทีนั้น ผม ไม่รู้จักกะเพื่อนผม ชั่วคราวเลยครับ ฮ่า ๆ
ไป ๆ มา ๆ ทราบความได้ว่า เจ้าของคนที่ทำอนาจารนั่นคือ นันท์ นั่นเอง โดยเหตุเกิด เพราะ ประมาณว่า นันท์พูดเอ็มกะอิหอยว่า มีอารมณ์
อยากจะ ขัดจรวด แล้วเพื่อนตัวดีผมไปท้า มันเลยโชว์ซะงั้น หลังจากนั้นซักพัก นันท์ก็แอดเมล์ผมไว้ แล้วก็คุยกันนิด ๆ หน่อย ๆ
ผมเลยถามว่า ทำไมมรึงกล้าโชว์วะ ? มันบอกว่า กล้าขอ กุ กะกล้าโชว์ดิวะ อีกอย่างกุกะชอบอิหอยมัน กุเลยกล้า
เออ ๆ เด๋วกุกลับบ้านก่อนนะ ไว้เล่นเกมส์กันใหม่ นันท์บอกผม ผมเลยบอกว่า เออ ไว้เจอกัน ...
=======================================================================
วันแรกที่รู้จักกัน ไม่ค่อยถูกชะตากะมันซักเท่าไหร่เลย แหะ แต่ช่างมันเต๊อะ 555+
เดะ ว่าง ๆ ผมเอาตอนสองมาลงนะครับ วันนี้ผมไปแระ อิอิ มีอะไรติชม ก็ตามสบายเลยคับ
ไปแร้ววววววว ครับ
*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
-
มาเป็น First Comment ให้คับ
สู้ ๆๆ เขียนเรื่อยๆ
-
:mc4:ต้อนรับเรื่องใหม่นะคะ
เจาะไข่ลูกเป็ดคะ หว๊านหวาน
นันท์นี่รุนแรงมากเลยนะเนี่ย เหอะๆ ชอบเพื่อนหอยเลยโชว์ว่างั้น
จะมีรายการเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดป่ะคะเนี่ย
สู้ๆนะคะ
-
อ่าค่ะ
มาเป็นกำลังใจให้
สู้ๆค่ะ
งานนี้มีเพื่อนรักหักเหลี่ยมกันแหงๆ
:mc4:
-
:mc4: เจิม 1 ดอกครับ
-
มาเจิมเรื่องใหม่อีกแล้วจ้า
-
:mc4:ต้อนรับนักเขียนคนใหม่ด้วยคน
...เอ๊ะ นันท์ ชอบ..หอย ไม่ใช่เหรอ
...ไงเปลี่ยนมาเป็น ฟ๊อกส์ ล่ะ แต่ท่าทางจะแสบนะ กล้าด้วย จะตามเค้าทันไหมเนี่ย
...ยังไงก็เป็นกำลังให้นะจ๊ะ ก็เขียนดีแล้วแหละอ่านแล้วเข้าใจง่ายดี :L2:
-
มาติดตามเรื่องใหม่ คราบ
-
:o12: ดีใจคับมีคนมาติดตามด้วย ฟ๊อกส์ กำลังจะไปเรียนครับ อืมเอาไงดี หยอดไว้หน่อยดีกว่า อิอิ
ตอนที่ 2 :: ตกลง ยังไงวะ มึงอะ ?
กี่โมงแล้ววะเนี่ย ? โทสับกุอยู่ไหนว๊า งืม ๆ คร่อก ........ ผ่านไป ซักชั่วโมงนึงได้ ( มั๊ง >,<)
เห้ย !! อิ๊บอ๋าย แล้ว ไปเรียนไม่ทันแร้ว ไอ้ฟ๊อกส์คับ วิ่งตาลนตาลาน เตะขอบเตียง อ๊าวส์ !!
แม่รงเอ๊ย ติงกรู อ๊ะไม่ได้การ วิ่ง กรูต้องวิ่ง นักวิ่งทีมชาติไทยเข้าสิงแล้วครับ
ตึก ๆ ๆ ๆ ปัง !! ซู่ๆๆ ๆ แอ๊ดดดด ตึก ๆๆๆๆๆๆ (งงอ่าดิว่าเสียงอะไร เสียงวิ่งไป ปิดประตูห้องน้ำ อาบน้ำ ล้านหน้าแปรงฟัน เปิดประตู วิ่งกลับห้อง)
ใกล้ แล้วตรู จะถึงห้องแย้ววว วื๊ด !!~ พลั๊ก!!!!!! อ๊ากส์ ลื่นล้มหน้าห้อง แป่วววว ~ เจ็บอิ๊บอ๋าย ดีนะไม่มีคน ถ้ามี เห็นหมดแน่ ตะกร้าของใช้ในห้องน้ำ
ผ้่าเช็ดตงเช็ดตัว กระจาย ครับ พอเข้าห้องได้ กะมองนาฬิกาครับ 11 โมงแล้ว อ๊าก สายมา ชั่วโมงนึงแล้ว แต่งตัว ๆ แล้วมองดูอีกที วันนี้วันอะไรหว่า
ช่างมันรีบไปเรียนก่อน พอถึงลานจอดรถ Sonate hanasanaide hanasanaide ~ (เสียงโทสับผมเองคับ แหะ ๆ )
ฟ๊อกส์ ทำรัยวะ ? (อิหอยนั่นเอง ) ห๊ะ ! กำลังจะไปเรียน ว่ะ สายแล้ว ๆ เจอกันที่ห้องเรียน กำลังจะกดวาง
ไอ้บ้า ! วันนี้วันเสาร์ ไปเ้รียนทำติ่งไรวะ ? (อิหอยว่ามา) เออว่ะ แล้วกรูรีบตื่นมาทำพระแสงของ้าวรัยวะเนี่ย(ศัพท์โบราณ นิดนึงอิอิ)
เออ ๆ ไปกินข้าวป่ะ ไหน ๆ ได้แต่งตัวแระ (คือวิชาที่เรียน ใส่ชุดธรรมดาได้อ่ะครับ มะต้องใส่ชุด นศ.) อะเคร !!~ (อิหอยตอบ)
บรื้น !!~ แถด ๆ ๆ ๆ ไปถึง ณ ร้าน golden grill วันนี้กินสเต็ก กัน (ไฮโซวะ สเต็ก นาน ๆ กินทีคับ ไม่มีปัญญากินบ่อย T^T)
กินจนหมดแบบอดทนกล้ำกลืน ไม่อร่อยเลยว่ะ รู้งี้ไปแdก bkk ดีก่า อีก กินเสร็จจ่ายตัง ไปส่ง อิหอย กลับหอ นอนตากแอร์ อิอิ
แบบว่า เมทผมจะไม่อยู่ ช่วงกลางวัน เหมือนเขามีเรียนตลอด อ่ะครับ (เมทผมเป็นคนต่างชาิติครับ คนเขมร โอ้แม้เจ้า )
นั่งซักพัก เสียงเอ็มผมก็ดังขึ้น .......
เดี๋ยวมาต่อนะคับ ไปเรียนก่อน สายแว้ว ~
ไปแระค้าบ
-
จิ้มน้องฟ๊อกส์ 555 จิ้มเสร็จ+1ให้เป็นแรงใจในการเล่าเรื่อง
เริ่มเรื่องน่าสนใจดี ระวังเรื่องการเขียนภาษาไทยให้ถูกต้องด้วยนะจ๊ะ
-
:L2: มาเป็นกำลังใจให้อีกคน งิงิ ท่าทางหนุกๆ
-
มาแล้วคับ แห่ ๆ เหนื่อย ๆ จังเลย มาต่อตอนสองให้จบครับ เดี๋ยวจะมีคนเกิดอาการ ค้าง ซะงั้น
เมื่อเช้าสงสารน้องแมวมากเลยคับ ดีที่ไม่ตาย รอดได้อย่างปาฏิหาร เรื่องของเรื่องคือ เมื่อเช้าผมนอน
ตอน เจ็ดโมง แล้วทีนี้ประมาณ สิบโมงครึ่ง สะดุ้งตื่นอ่ะครับ เพราะมีเสียงดังประมาณตูม!!
พอดีหนังห้องผมมันมีหม้อแปลงไฟ อยู่ ตรงหลังห้องผมพอดี แล้วไฟก็ดับ ร้อนครับทีนี้
ซักพักได้ยิน น้ายาม คุยกันหลังห้องผมประมาณว่า น้องแมวกระโดด ลง หม้อแปลงไฟฟ้า ทำให้เกิดไฟช๊อตรึอะไรซักอย่าง
เห้อ สงสาร น้องแมวจิง ๆ เลย ........ :sad4:
เอ้า มาเข้าเรื่องกันดีกว่าครับ แหะ ๆ :m19:
ตอนที่ 2 (ต่อ) :: ตกลง ยังไงวะ มึงอะ ?
หลังจากเสียงเอ็ม ผมดังขึ้น ปรากฎว่า นันท์ครับ นันท์สั่นเอ็มมา ผมเลยถามไปว่า "ไงวะไอ้หน้าด้าน มีอะไร"
นันท์ตอบมา "เอ่ากำ ด่ากุไมแว๊ - - " ผมเลยบอกว่า " ก็เอ็งกล้าเกิ๊น " มันเลยบอก " เห้ย ๆ พอแล้วกรูอายนะเว้ย " มึงอายแล้้วทำไมไม่คิดก่อนทำหล่ะวะ ?ผมถามอีกครั้ง "ก็ .. ... อิหอยมันท้ามา กุไม่ชอบคนท้ากุเลยทำ (- - เอากะมันสิเอ้อ ) เออ ว่าแต่ อิหอยอ่ะทำไมไม่ออนเอ็มวะ กุจะไ้ปส่งจูบมันซะหน่อย "
ผมเลยบอกว่า "เมื่อกี๊กุไปกินข้าวกะมันมาพอดี สองต่อสองเลยเว้ย ฮะ ๆ " นันท์พิมพ์สวนเลยคับ " เห้ย นั่นเมียกรุ นะ มึงทำงี้ได้ไงอ่ะ (นันท์เดือดละครับ ><)"
ผมเลยว่า "ทำไมวะ แล้วไงอ่ะ มันเพื่อนกุอ่ะ อิจฉาอ่าดิ ฮ่า ๆ เออ แล้วมึงมีรัยอีกป่ะ กุขี้เกียจพิมพ์ละ ตาลาย" แล้วมันเลยบอกว่า "เห้ยคุยเป็นเพื่อนกุก่อนดิ"
ผมเลยตอบไป" กุตาลายแล้ว ไม่คุยแระ บาย ๆๆๆ" มันพิมพ์มาอีก " เห้ย มึงเดี๋ยวดิ รังเกียจกุหรอวะ ? (เอาเว้ย กุทำคนน้อยใจซะงั้น กุตาลายกุผิดหรอวะไอนี่ = =")" ทำไงได้หล่ะ ผมเลยพูดไปว่า " ป่าว ๆ ไม่ได้รังเกียจ " นันท์เลยสวนมาว่า" งั้น มึงเอาเบอร์มึงมา เดี๋ยวกุโทรไป (เอาแม่งขอเบอร์กุง่าย ๆ งี้เลยหรอวะ ?)"
ผมถามมัน " เอาไปไมวะ ? " มันเลยบอกว่า " เออหน่ะ ถ้ามึงไม่ให้แสดงว่ารังเกียจกุ (เอาเข้าไปครับ มันจะเอาเบอร์ให้ได้สิหน่า) เออ ๆ จดไว้นะ 08x-xxx-xxxx " ซักพัก Sonate hanasanaide hanasanide !~ ( เสียงโทรศัพท์ผมดังคับ ) " ฮัลโหล ? ห๊ะ เออ ๆ มีรัยว่ามา " มันถามว่า " คุยรัยดีวะชวนกุคุยหน่อยดิ " (สาดดดด ขอเบอร์กุ โทรหากุ ให้กุชวนคุย เอาอะไรคิดนะ ปัจจุบันผมเจอคนแบบนี้ บ่อยโคดดด) ผมเลยตอบไปว่า " เออ แล้วแต่มึง ละกัน "
มันเปิดประเด็นคับ (เรื่องแฟนเก่ามัน) " แม่ง อิเลิฟไม่น่าทำกุเลย กุอุตส่าห์จริงจังแล้วนะ มึงรู้เรื่องอิเลิฟกะกุแล้วใช่ป่ะ ? " ผมเลยว่า " เออ พอได้ยินบ้างจากอิหอย มาบ้าง แล้วเป็นไงมาไงวะ " มันเลยเล่าว่า " กุกะคุย กับมันดี ๆ นี่แหละ อยู่ ๆ แฟนมัน (รู้ภายหลังว่าเป็นทอม) มาเม้น ฮิห้า ว่ากุไปแย่งแฟนมันอ่าดิ แม่งตอนกุถามนะ อิเลิฟก็ยังบอกกับกุเลยว่า มันไม่มี แม่ง ความฝันกุพังทลายหมดเลยว่ะ วางแผนว่าจะย้ายไปอยู่กับมันแล้วนะ " ผมเลยถามเอ้า "มึงไม่ได้เรียนหรอวะ " มันเลยตอบมาว่า "เออ กุไม่ได้เรียน กุจบม.3 แล้วกุก็ออกมาทำงานเลย เจ๋งป่ะ (โหยแม่ง กร่างว่ะ คิดในใจ) กุออกจากบ้านมาตั้งนานแล้วกุไม่ถูกกับพ่อเลี้ยงวะ เลยออกมาหาทำงาน " ผมก็คิดว่า (อ่อ เด็กมีปัญหานี่เอง ฮะ ๆ) มันเลยถามผม "ฟ๊อกส์ มึงเป็นเกย์หรอวะ" ผมเอ๋อไปซักพัก แล้วก็ก็ตอบตามประสาซื่อ "เออ แล้วไง อ่ะ ?" (มันเปิดประเด็นอีกแระ คับ) "เขาทำกันยังไงวะ ? กุอยากรู้ " ผมเลย บอกไป "อยากรู้มึงกะมาเป็นเองดิวะ รึจะให้กุสอน หึหึ " แล้วมันก้อบอกว่า "ถ้าเป็นมึงกุยอม (ซะงั้นอ่ะ)" ผมเลยรีบบอกไปว่า "เห้ย กุพูดเล้นนะเว้ยนันท์ เป็นรัยมากป่ะเนี่ย ? "นันท์ตอบมาคับ " กุคิดจริงว่ะ แต่ช่างเหอะ กุรักอิหอยมัน บอกมันด้วย ถ้ามันออน ให้ทักกุด้วย แค่นี้แหละ บาย ... " แล้วมันก็วางสายไป
ปล่อยให้ผมนั่ง เอ๋อไปซักพัก ผมคิดในใจ (นันท์ ตกลง ยังไงวะ มึงอะ? บอกกุทีสิ )
ฮะ ๆ ตอนสองเสร็จซักที ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นนะคับ
*mma419109 :ผมจะพยายามพิมพ์ให้ถูกคับ แหะ ๆ
เหนื่อยจังเลยครับ พรุ่งนี้ก้อสอบตัวสุดท้ายแล้ว ถ้าผมมีแรงเหลือ จะลากสังขาร
มาลงตอนสามให้นะครับ ถ้าไม่ไหวก็ รอกันหน่อยนะครับ ไงก็ ขอกำลังใจหน่อยนะครับ อิอิ
ไปแว้ว ~
* ขออภัยนะครับ พอดีผมเขียนสด เลยละเลยเรื่อง สัญลักษณ์ ทำให้อ่านไม่ค่อยเข้าใจ ต่อไปจะพยายาม แก้ไขครับ
ขอบคุณนะครับ ที่คอมเม้นบอกผม เรื่องนี้ ผมเลยแวะเข้ามาแก้ไข หวังว่า น่าจะรุ้เรื่องมากกว่าเดิมแล้ว คิดว่า
แต่ปกติผมเป็นพวกเอ๋อ โดยกำเนิด เข้าใจยากอ่ะครับ อิอิ ไปแระคับ
-
ทำไมต้องร้าน Golden Grill แอบมีความหลังงง
เปล่าเลยไม่เรื่องเศร้า ไปแบบปวดฟัน สั่งมากินไม่เกรงใจฟันตัวเองเลย ดันไปคนเดียวอีก
เสียตังค์แบบทรมานปากซะงั้น :z3: โง่เองซะงั้นอะ ตอนนั้นอยู่ ม.2 (ปีที่แล้ว) เซ็งสุดๆเลยเนาะ
หลังจากนั้นก็ไม่เข้าร้านนั้นอีกเลย (เพราะไม่ได้ผ่าน) [<<< เกี่ยวมั๊ย] <ไม่เ้กี่ยวแค่อยากเอี่ยวว่าอยู่จ.เดียวกัน>
ว่าแต่เรื่องนี้เกิดนานรึยังครับ แล้วใช่มอใหญ่แห่งอีสานปะ (คุคุ)
-
หุหุ เจ้าของเรื่องไปรีแล้วขึ้นกระทู้ใหม่อ่ะ ล็อกไว้แล้วนะ มาต่อที่นี่เลยจ้า :z2: :z2:
-
งงจัง
น่าจะใส่เครื่องหมายคำพูดด้วยนะ
จะได้ไม่งง
ว่าไหนคือความคิดของผู้เขียน
ในคือบทสนทนาอ่า
-
มาเป็นกำลังใจให้เรื่องใหม่ค่ะ
น่าติดตามๆๆ
-
:z2: :z2: :z2:
มาตามลุ้นด้วยคนอยากรู้ว่ามันจะได้กันยังไง 555+
คนนึงแบบว่าโดนท้า หรือ เชิญชวนละไม่ได้ อีกคนก็กล้าเล่นนะ
แล้วจะรออ่านต่อ
นิว
-
:L2:..เออ พี่ก็เห็นด้วยกับน้องนะ ว่า..เอ๋อๆๆ เดินเตะโน่นเตะนี่
..แต่ก็ดีนะ เป็นยังไงก็ยังงั้นแหละ ตัวเรานี่หว่า
..สงสารแมวเนอะ แต่แถวบ้านพี่อะ กระรอก อย่างเดียวเลย ชอบกัดสายไฟหม้อแปลง
..เป็นกำลังใจให้นะ ค่อยๆๆเขียน ค่อยๆๆปรับปรุงไป เดี๋ยวก็เก่งเองแหละ สู้ๆๆเนอะ :กอด1:
-
สวัสดีครับทุกคน ขอโทษทีนะครับ ที่ไม่ได้มาต่อนานเลย
พอดีฟ๊อกสพึ่งจะสอบเสร็จไปแทบตายเลยครับ คราวที่แล้วก็ ขออภัยนะครับ
สำหรับการดำเนินเนื้อเรื่อง ออกจะงง ๆ เล็กน้อย ถึงปานกลาง เอ๊ะรึมากหว่า ?
แล้วก็ด้วยความเป็นมือใหม่เลยทำให้ฟ๊อกส์ ละเลยเรื่องการใช้สัญลักษณ์
ทำให้เข้าใจยาก และสร้างความลำบาก ให้กับทุกคนที่เข้ามาอ่าน
อยากจะบอกว่า ป๋มขอโทด ป๋มยอมรับผิดแต่โดยดี :m15: (แต่มิยอมให้จับกดนะ อิอิ >,<) :impress2:
ฟ๊อกส์จะพยายามปรับปรุงฝีมือ ให้ดีขึ้น ขอกำลังใจด้วยนะครับ อิอิ
ตอนที่ 3 :: เอ่อ ...... คิดอย่างงั้นจริงดิ ?
เสียงนกร้องยามเช้า กับแสงแดดที่ค่อย ๆ ทอประกาย ณ ที่เส้นขอบฟ้า ค่อย ๆ สว่าง
ท้องฟ้าในตอนนี้ เห็นเป็น สองสีอย่างชัดเจน ในขณะที่ ดวงอาทิตย์ ค่อย ๆ โผล่ขึ้นมา
จากเส้นขอบฟ้า ดวงจันทร์เองก็ ค่อย ๆ เลือนหายไป ณ เส้นขอบฟ้าอีกมุมหนึ่งพร้อมกับ
ความมืดมิด ราวกับ ถึงเวลาพักผ่อนแล้ว (เอ่อ อย่าตกใจครับ ยังเรื่องเดิมอยู่ อิอิ )
ผมยังคงนั่งอยู่ที่ขอบระเบียงหลังห้องพัก รู้สึกสงบอย่างบอกไม่ถูก เหมือนกับผมหลุดมา
อยู่อีกโลกหนึ่ง โลกที่มีแต่ความสงบ ซึ่งผมชอบมันให้ตายสิ ไม่ใช่ผมไม่ชอบสังคมนะ
แต่บางที ก็อยากจะอยู่คนเดียว บ้าง เป็นเหมือนผมมั๊ย ?
วันนี้ฟ๊อกส์ตื่นเช้า สาเหตุเพราะ เมื่อวานนอนตั้งแต่ สามทุ่มนี่ครับ วันนี้ไม่มีเรียน ไม่มีโปรแกรมไปไหน
ไม่อยากทำอะไร แถมเงินก็ไม่ค่อยจะมี (อันนี้เรื่องใหญ่นะเนี่ย อิอิ) จะเล่นคอมหรอ ก็ไม่รู้
จะเล่นอะไร จับมันอยู่ทุกวัน เมทชาวต่างชาติฟ๊อกส์ก็ยังไม่ตื่น ฟ๊อกส์เลยคิดที่จะไปขี่มอไซด์เล่น
ฟ๊อกส์ชอบขี่รถเล่นอ่ะครับ โดยเฉพาะ ตอนเช้า ๆ ทำไมต้องตอนเช้า ๆ มันสงบดีนี่ครับ
รถไม่เยอะ อากาศดี ดีไปหมดเลย เวลาฟ๊อกส์ไม่สบายใจ ก็ไปขี่มอไซด์แต่เป็นดึก ๆ
ขี่ไปร้องไห้ไป ใครจะเห็น จริงป่ะครับ วันนี้ก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษครับ แต่มีเหตุ นิดหน่อย
เรื่องเกิดขึ้นตอนบ่ายครับ หลังจากฟ๊อกส์ ไปทานข้าว ซื้อของเรื่อยเปื่อย กลับมาถึงห้อง ก็ได้เวลาพัก
แล้วครับ เลยเปิดคอม ออนเอ็มทิ้งไว้ แล้วก็นอนครับ นอนไปได้ซักหน่อย โทรศัพท์ฟ๊อกส์ก้อดังขึ้น
( งืม ..... ใครวะ ? โทรมาตอนนี้ ) ผมคิดอยู่ในใจ
" ฮัลโหล . . . . ใครครับ ? " ผมถามไป ด้วนำเสียงงัวเงีย เต็มที
"ครับ นั่นฟ๊อกส์ รึเปล่าครับ ? " เสียงจากปลายสาย ที่ค่อนข้างจะคุ้นหู แต่ผมก้อยังนึกไม่ออก
" ครับ ฟ๊อกส์ พูดอยู่ครับ " ผมตอบไป ทั้งที่ตายังปิด
" นันท์เอง ครับ ฟ๊อกส์ที่รัก " ตาสว่างเลยครับ (กุไปเป็นที่รักมันตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ?)
" เป็นห่ารัยของมึงวะ ? ใครเป็นที่รักมึง " ผมตอบไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจซักเท่าไหร่
ก็จริงนี่ครับ ผมไม่ค่อยชอบ ให้ใครมาเรียกผมว่าที่รักง่าย ๆ มันฟังดูแล้ว เหมือนผมเป็นคนใจง่าย รักใครไปทั่ว
" ก็กูชอบมึงนี่หว่า " มันตอบมา
" เอ๊า ไอ้นี่ เล่นไม่เลิก ไม่หยุดกุวาง ติ๊ด ๆ ๆ ๆ " เหมือนมือผมจะไวกว่า นะครับ กดวางไปแล้วแล้วเสียงโทรศัพท์ผมก้อดังขึ้นอีก
" เห้ย ฟ๊อกส์ กุขอโทษ " มันทำเสียงสำนึกผิด
" เล่นเรื่องอื่นกุไม่ว่านะเว้ย แต่เรื่องนี้รับไม่ได้หว่ะ " ผมตอบไปด้วยเสียงทีดังผิดปกติ (ก็คนมันไม่พอใจนี่หว่า)
" ยกโทษให้กุนะ กุจะไม่แกล้งมึงแล้ว ฮึก ๆ ๆ " มันตอบมาครับ เสียงไม่ค่อยดีนักเหมือนคนร้องไห้เลย
" เห้ย ไมอ่อนแอจังวะ ร้องทำไม เออ ๆ กุ ไม่โกรธแล้ว แต่ทีหลังอย่าทำอีกแล้วกัน" ผมตอบกลับไป(ใจดีแท้กุ >,<)
" จิงนะ " มันตอบกลับมาครับ ( เสียงสดใสอย่างกับคนละคนเลยนิ มึงแกล้งซะออยป่าวว่ะเนี่ย )
" เออ แล้วมีอะไรวะ โทรมาหากุ ไม่โทรหาอิหอยหล่ะ " ผมถามไป
มันเลยตอบผมว่า " กุดทรหามันแล้วแต่มันไม่รับอ่าดิเลยโทรมาหามึงเนี่ย "
( สรุปกุเป็นตัวเลือกมึงใช่มั๊ยเนี่ย สาดดดด แต่ก็ไม่ได้พูดออกไป ) ซักพักนึง อิหอยครับ ออนเอ็มแล้ว
ผมเลยบอกมัน " นันท์ หอยออนเอ็มแล้วอ่ะ โทรไปหามันดิ "
" ไม่เอาว่ะกุจะคุยกะมึง วันนี้กุอยากคุยกะมึง " มันว่าอย่างงั้น ( รู้สึกดีแหะ ที่จริงอยากคุยกะกุนี่เอง )
" เออ งั้นก็คุยมาดิ " ผมพูดไป พลางหาเพลงฟัง
" มึงชวนกุคุยหน่อยสิ " (เวง เจออีกแล้วกุ ไอ้พวกอยากคุย แต่ไม่รุ้จะคุยไร ให้กุคิดทุกที เซงชะมัด)
" ไม่อ่ะ มึงอยากคุย กะกุ มึงเลยโทรหากุ ไม่ใช่หรอ กุไม่ได้อยากคุยกะมึงนี่ กุถึงจะต้องชวนมึงคุย "
เอาแล้วครับ อารมณ์ไอ้ฟ๊อกส์ พาไปอีกแล้ว
" มึงไม่อยากคุยกับกูใช่มั๊ย " มันพูด
" ป่าว กุไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น " ผมตอบเสียงอ่อย ๆ (ไม่ได้อ่อยแบบนั้นนะ คริคริ ) เริ่มรู้สึกผิดแระ
" กุเสียใจนะที่มึงพูดแบบนี้กับกุอะ มึงรู้ป่าว ที่จริง กุอ่ะ ชอบมึง เลยพยายามหาทาง มารู้จักมึง" เอ้างานเข้าแล้วกุ
" มึงชอบอิหอยไม่ใช่หรอ ไหนมึงบอกว่ามึงชอบผู้หญิงไง " ผมถามกลับไปแต่ก็ยังอึ้งอยู่
" เออ แต่กุชอบมึงไม่รู้ทำไม ในเมื่อมึงรู้แล้ว คบกับกูได้ป่ะ " ไอ้นี่รุกไวชิหายเลยนิ
" เห่ย มึงพึ่งรู้จักกุเองนะเว้ย " ผมตอบไป เพราะอะไรที่มาง่าย ๆ มันไปไวเหลือเกิน ผมก็กลัวนะ
" แล้วไง ไม่รู้หล่ะ มึงทำให้กุชอบมึงแล้ว มึงต้องรับผิดชอบ " มันตอบกลับมา อย่างเร็วเลยครับ
(เอาแล้วไง งานเข้าไอ้ฟ๊อกส์แล้วครับ สรุปกุผิดใช่ป่ะเนี่ย ที่ทำให้มึงมาชอบกุเนี่ย กุไปทามอะไรให้มึงชอบวะเนี่ย )
" กุไม่รับผิดชอบหรอก เพราะกุไม่รู้เรื่อง ว่ากุไปทำอะไร ให้มึงชอบ " ผมตอบไปแบบด้าน ๆ นี่แหละครับ
" ไม่รู้หล่ะ ถ้ามึงไม่ยอม กุจะทำให้มึงยอมเอง " มันพูดแล้วก้อวางสายไป
เอาแล้ว ทีนี้ นันท์ ตกลง มึงคิดยังงี้กะกูจริง ๆ หรอวะเนี่ย
มาลงให้แล้วนะครับ ที่จริงเขียนเสร็จตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่ว่า เผลอหลับ เลยไม่ได้ลง
แห่ ๆ o18 ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะครับ ที่จริงมีคนอ่านก็รู้สึกดีนะครับ แต่มีคนมาคอมเม้นให้รู้สึกดีกว่า :m20:
ช่วงนี้ใกล้สัปดาห์ วันวิทย์แล้ว งานเข้าผมแล้วครับ แต่ก็ จะพยายามมาลงเรื่องให้ไวที่สุดเท่าที่ผมจะสามารถ
สุดท้าย ก็ ขอบคุณ สำหรับทุกคอมเม้นเลยนะครับ ขอบคุณ จริง ๆ ^^"
-
มาเป็นกำลังใจเรื่องใหม่
หายไปนาน คิดถึง หลายๆเรื่อง
จะพยายาม อ่านให้หมดครับ
มาต่อไวๆให้จบด้วยนะครับ :L2:
-
มาต่อตอนใหม่แล้ว ตอนนี้งงน้อยกว่าเดิม เขียนดีขึ้นเยอะเลยจ้า
มาต่ออีกน้า รออ่านอยู่ๆ
-
o13
เยี่ยมมากนันท์ จะมาไม้ไหนเนี่ย
รุกได้ฉับไวมากมาย 555+
แล้วจะรออ่านต่อชอบๆ
นิว
-
มาแนวนี้เลยหรอเนี่ย
-
หายไปแป๊บเดียว หลุดไปหน้าสองเกือบ สาม ซะงั้น
ตอนแรกตกใจนึกว่าหายไปไหน หุหุ ไม่ได้ไปไหน
หรอกครับ ยังอยู่เหมือนเดิมนี่แหละครับ
เพียงแค่ว่า เงินพึ่งจะออก นึกว่าจะอดข้าวซะแล้ว
วันนี้ พอได้กินก็มีแรงเขียนแล้วครับ :pig4:
ตอนที่ 4 :: มารับหน่อยดิ ! (ว่าด้วยความซุ่มซ่าม)
วันนี้มีเรียนครับ ไอ้ฟ๊อกส์ ประเดิมความซุ่มซ่าม ตั้งแต่ตื่นนอนเลยครับ T T
ซุ่มซ่ามยังไงพอดีว่าจะไปอาบน้ำอ่ะครับ (แล้วไงวะไอ้นี่ ลีลาจริง = =")
ก็คือว่า ..... ไอ้ความที่ฟ๊อกส์รีบเกินไป คือเปิดประตูห้อง แล้วตัวไวเกินเลยชนประตู
งงป่ะครับ ? แบบว่า เอามือจับลูกบิดหมุนแล้ว ประตูแง้มได้นิดเดียว ไอ้ฟ๊อกส์ จะเดินออกประตู
เลยชนกับ สันประตู อย่างจังเลยครับ อูยยยย .... นึกแล้วก็ยังเจ็บอยู่เลย อาบเสร็จ แต่งตัว ผ่านไป
อย่างราบรื่น แต่ตอนใส่ร้องเท้านี้แหละครับ ยืนใส่อ่ะ เสียหลัก หัวทิ่มประตูอีก สงสัย พี่เมท(เขมร)ทำของใส่แน่เลย อิอิ
ลงมาโรงจอดถอยรถไปโดน รถมอไซด์ ล้มเปงแถบเหมือน โดมิโนเลย วิ่งขึ้นตึก เหยียบวืด ตกบันได
(อะไรกันนักกันหน้า) หลังจากนั้น ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมคิดว่ารอดแล้วนะครับ เดินไปอยู่ดี ๆ ก้อขาพลิกซะงั้น !!
แต่ก็แปลกนะครับ ถึงจะซุ่มซ่ามยังไง ไม่น่าจะบ่อยขนาดนั้น วันนี้เรียน ดรอว์อิ้งครับ ของคณะศิลปกรรม
เลิกไว เลย กะ ไปเดินเที่ยวห้างซักหน่อย ได้ของกลับมาเยอะแยะเลยครับ พวกของใช้เอย ของกินเอย
เพียบ หยังกะซื้อไปเปิดร้านโชว์ห่วย หลังจากที่สำนึกได้ว่า จะต้องแบกกลับ ก็เลยเป็นสัญญาณที่ว่า จะต้องกลับแล้ว
ก็เลย จะกลับ ระหว่าง กำลังเดินจะขึ้นรถ sonate hanasanai de hanasanai de !!~ (เสียงโทรศัพท์ผมดังครับ )
เลยดูที่จอ ไม่ใช่ใครครับ นันท์โทรมานั่นเอง (เอาไงทีนี้เมื่อวานมันพึ่งบอกรักกุ กุจะคุยกับมันยังไงดี ผมคิด)" :z3:
" ฮะ.. ฮัลโหลสวัสดีครับ " ผมตอบไป ค่อนข้างจะตะกุกตะกัก
" ที่รัก อยู่ไหนคร๊าฟ ? " นันท์ทักมาเสียงสดใสเลย (เป็นที่รักมันตอนไหนเนี่ย ไอ้ฟ๊อกส์หัวจะระเบิดแล้วคับ แต่ก็ชอบนะคำนี้อ่ะ อิอิ)
" ฟ๊อกส์กำลังจะกลับ มอ อ่ะ พอดีแวะมาซื้อของ " ผมตอบไปยังงั้น
" ฟ๊อกส์คร๊าฟ นันท์ขออะไรได้ป่าวอ่ะ" นันท์พูด (แหม่ทำเสียงอ้อนใส่กุแบบนี้กุก็จะละลายดิวะ ไอ้นี่นิ) :-[
" ห๊ะ ? มีรัยอะ ถ้าทำได้ก้อจาทำ " ผมตอบไปแกมสงสัยครับ (ก็แหม คนมันอยากรู้นี่หว่า )
" แต่สัญญาก่อน มึงจะไม่โกรธกูนะ เอ๊ย ฟ๊อกส์ จะไม่โกรธนันท์นะครับ " มันตอบครับ (เอาแล้วไง สันดานมึงโผล่แย้ว >,<)
" ง่ะ ไม่ต้องพูดเพราะก็ได้นันท์ กลัว ฝืนว่ะ " ผมตอบ (เอาแล้วเจอฟ๊อกส์เล่นไป 1 ดอก)
" ไม่ได้ ๆ ฝืนยังไงก็ต้องฝืน คุยกับที่รัก ต้องพูดเพราะ ๆ " มันตอบ (เอากะมันดิไอ้นี่ )
" เออแล้วมีอะไรครับ รีบ ๆ พูดมา พูดแต่ที่รัก ๆ ใครเป็นที่รักคุณไม่ทราบ ? " ผมตอบกลับไป เริ่มมี อารมณ์แล้วครับ (อารมณ์เสียครับ) :m31:
" กลัวแล้วครับ T T งั้นนันท์ไม่อ้อมค้อมแล้ว " มันตอบมา (หึหึ ให้รู้ซะมั่งใครเป็นใคร :laugh:)
" อืมว่ามา " ผมตอบไป
" มึงมารับกูหน่อยดิ กุอยู่ที่ บขส ว่ะ " มันพูดมาครับ
" ห๊ะ ? ...... " ผมพูดไม่ทันจบมันก็วางสายไป
ไอ้นันท์ ปล่อยให้ไอ้ฟ๊อกส์ยืนเอ๋อ o22 ครับ ทำไงหล่ะทีนี้ไอ้ฟ๊อกส์ มันมาหามึงถึงที่แล้วอ่ะ เอาไงดีหละกุทีนี้ .....
ตอนนี้ค่อนข้างสั้น ไปหน่อย แต่ก้อตั้งใจเขียนนะครับ
รอติดตามตอนต่อไปแล้วกัน อิอิ ว่าไอ้บ้านันท์ กะ ไอ้ม๋าฟ๊อกส์ ตอนเจอกันครั้งแรกมานเป็นยังไง
ขอขอบคุณทุกกำลังใจนะคร๊าฟ ^^
-
:z2: มาให้กำลังใจครับ :z2:
รอตอนต่อไปนะคร๊าฟฟฟ :L2:
-
:z2: :z2: :z2:
สั้นได้อีกนะเรื่องนี้ เวลามาลงตอนใหม่อัพบอกด้วยก็ดีนะคนอ่านจะได้รู้กัน
นิว
หมายเหตุ
การแก้ไขหน้าแรกของกระทู้รวมถึงชื่อหัวข้อกระทู้สามารถก็แก้ไขได้โดย
กลับมาอยู่ที่กระทู้แรกสุดของเรื่องของเรา
บริเวณมุมขวาบนของกระทู้ เลือกคำว่า Modify หรือ แก้ไข
แล้วจะอยู่ในหน้าที่เราลงเรื่องตอนแรกสามารถแก้ได้
ซึ่งจะทำให้เราสามารถเข้ามาอัพหัวข้อกระทู้บอกคนอ่านได้ว่าตอนนี้ลงตอนใหม่แล้ว
เช่น [เรื่องเล่า] มรึงกะกรูเป็นแฟนกันได้ไงวะ ? ตอนที่ 3 เป็นต้น
ซึ่งอาจจะบอกวันที่ที่ลง หน้าที่ลงด้วยก็ได้แล้วแต่ตามสะดวกคราบผม
เมื่อแก้ไขเสร็จเรียบร้อยเลื่อนลงมาด้านล่าง เลือกคำว่า save
เป็นอันเสร็จสิ้นขั้นตอนการเปลี่ยนชื่อกระทู้เรื่องของเรา
โดยเราสามารถแก้หัวข้อกระทู้ทุกครั้งที่ลงตอนใหม่ หรืออัพข่าวสารที่หน้าแรกด้วยเช่นกัน
-
ขอบคุณนะครับพี่นิว สำหรับคำแนะนำ ^^"
แก้ไขแล้วครับ ใช่แบบนี้รึเปล่า
-
มาติดตามด้วยคนค่ะ :L2:
-
มาตามอ่านด้วยคน..อิ อิ...เอ่อ นันท์ คุยไม่เท่าไหร่ ถึงขั้นมาหา ฟ๊อกส์ ถึงทีเลยเหรอเนี่ย...รุกไวมากกก.....แล้วเรื่องหอยเนี่ย..เป็นข้ออ้างของนันท์ แน่ใช่ปะเนี่ย....
เป็นกำลังใจให้น้องฟ๊อกส์จ้า....... :L1:
-
หุหุ
สั้นได้ใจจริงๆ
-
จิ้งจอกน้อยมาต่อแย้ว
เย็นนี้เลี้ยงลูกชิ้นโรงชาย
ในวันเกิดหน่อย ปิ้งๆ
-
ยังสั้นได้อีก
แต่ก็โอเคนะ ชอบสั้น สั้น กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก :laugh: :laugh:
-
ต่อคับๆๆๆ
-
:เฮ้อ: มาต่อไวๆน่ะคับ เป็นกำลังใจให้ :L2:
-
สั้นได้ใจ มาต่อเร็วๆนะจ๊ะ รออ่านอยู่น้า
-
+1 ครับ ไม่อยากเม้นยาว :L2:
-
รออ่านค่ะ
-
ตอนที่ 5 :: อะไรกันเนี่ย ?
ชั่วโมงกว่าแล้ว ที่ไอ้ฟ๊อกส์ ยืนถือของพะรุงพะรัง อยู่หน้า บขส. (เอาหน่ะ เดี๋ยวมันก้อมา ไอ้ฟ๊อกส์พึมพำ อยู่)
ตื่นเต้นยังไงไม่รู้ นันท์จะเป็นแบบไหนนะ ? (ลักษณะนะ ไม่ใช่อย่างอื่น หุหุ) ถ้าเจอกันจะพูดว่าไงดี (อ๊ากกกก ทำไรไม่ถูกแล้ว ไอ้ฟ๊อกส์บ้าไปแล้ว )
( มึงมีโทรศัพท์ไม่ใช่หรอวะ กะโทรหามันดิไอ้โง่ ไอ้ฟ๊อกส์พึ่งคิดได้ ) ตู๊ด ๆ ๆ ๆ ...... (เสียงกดเบอร์ครับ)
" ฮัลโหล ......นันท์ อยู่ไหนแล้ว " ผมรีบพูดครับ
" หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ ...... " เสียงจากระบบตอบรับอัตโนมัติ ตอบกลับมา อย่างไม่มีติดขัด
( เห้อ ! เอาไงวะไอ้ฟ๊อกส์ รถจะหมดแล้วนะ มึงยังจะรออีกรึเปล่า ) ไอ้ฟ๊อกส์ถามตัวเองครับ
อืมนี่ก็รอนานแล้ว กลับดีกว่า ว่าแล้วไอ้ฟ๊อกส์ก็ไม่รอช้าครับ วิ่งกระโตงกระเตง เป็นคนบ้าหอบฟางขึ้นรถ อย่างทุลักทุเล
ระหว่างทาง คิดไปเรื่อยเปื่อย (ทำไมมันไม่มาวะ ? ) หรือว่า ? ( เกิดอุบัติเหตุ ) หรือว่า ? ( มันโกหกเรา )
( คงจะเป็นอย่างงั้น ทำไมมึงโง่แบบนี้วะไอ้ฟ๊อกส์ พึ่งรู้จัก ทำไมไปไว้ใจเขาขนาดนั้น แต่ก็ชอบไปแล้วอ่ะ อืม ไม่เป็นรัยอย่าโง่อีกแล้วกัน ) ไอ้ฟ๊อกส์เริ่มสับสน
แล้วครับ
พอถึงหอ ผมก็ทิ้งตัวลงบนที่นอน เหนื่อยทั้งกาย เหนื่อยใจอีก หลังจากหลับไปได้ซักพัก เสียงโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น ผมงัวเงีย แล้วรับโทรศัพท์
" ฮัลโหล หวัดดีคับ " ผมตอบปลายสายไปอย่างเรียบ ๆ
" สวัสดีครับ น้องฟ๊อกส์ใช่รึเปล่าครับ " เสียงปลายสายตอบกลับมา
" ครับ นั่นใครครับ ? มีอะไรหรือครับ " เริ่มเรียกสติกลับมาแล้ว
" พี่ชื่อ ภัทร ครับผม พี่เป็นแฟนกับนันท์อะครับ " พี่เขาตอบกลับมาเสียงเรียบ
( ป๊าบ !! ความรู้สึกเหมือนโดนตบหน้าอย่างแรงเลยครับ แฟนนันท์โทรมา นันท์มีแฟนแล้ว มึงหลอกกุ ไอ้เชี่ย ) ความรู้สึกไอ้ม๋าฟ๊อกส์ตอนนี้ ย่ำแย่แล้ว
" น้องฟ๊อกส์ครับ ได้ยินรึเปล่าครับ " เขาถามกลับมาอีกครับ
" อ๊ะ อยู่ครับ พอดีพึ่งตื่น ผมเลย เบลอ ๆ อ่ะครับ " ผมตอบพี่เขากลับไป ( แต่ในใจกุอยากจะวาง ไม่อยากรับรู้อะไร แล้ว ) o22
" สะดวกคุยรึเปล่าครับ ? " พี่เขาถามกลับมา
" ก็พอคุยได้ครับ มีอะไรหรือครับ " ผมกลั้นใจตอบ
" ช่วงนี้ฟ๊อกส์คบกับนันท์ของพี่อยู่หรอครับ " พี่เขายิงคำถามมาครับ แทงใจดำผมเลย
" ห๊ะ ป่าวนี่ครับ ทำไมหรอพี่ " ผมตอบกลับไป ( ก็จริงนี่ไม่ได้ โกหก ซักหน่อย )
" พอดีพี่ไปเปิดเจอ บันทึกการสนทนา ของเรากับนันท์ พี่เลยร้อนใจ รีบโทรมา " พี่เขาตอบกลับมา
" อ๋อ ก็เขาหยอก ๆ มาเท่านั้นแหละครับ ผมไม่ได้คิดอะไร " ผมตอบไป (แต่ที่จริงคิดอย่างมาก)
" งั้นพี่ก็สบายใจครับ ตกลงเราไม่ได้คบกับนันท์ใช่มั๊ยครับ " พี่เขาถาม
(เอ๊ะ ก็บอกไม่ได้คบ ไม่ได้ยินรึไงวะ ไอ้ฟ๊อกส์คิดในใจ) " ครับพี่ไม่ได้คบกันครับ " ผมตอบไป (ก็ยังไม่ได้ตกลงว่าจะคบนี่นา)
" ครับ ถ้าเป็นน้อง น้องก็คงจะไม่สบายใจเหมือนพี่ ถ้า แฟนน้องคุยกับคนอื่นแบบนี้ " พี่เขาบอกมา
" ครับ ผมก็คงจะคิดอย่างงั้น " ผมตอบ
" นันท์ เขาเจ้าชู้ พี่เผลอเมื่อไหร่กตามไปกิ๊กคนนู้นที คนนี้ที พี่ไม่อยากให้น้องตกเป็นเหยื่อ อะครับ " พี่เขาตอบกลับมา
" อ๋อครับ ขอบคุณนะครับพี่ " ผมตอบไป
" งั้นพี่ไม่รบกวนแล้วกันครับ สวัสดีครับ " พี่เขาว่าแล้วก็วางสายไป (น่าจะรีบวางได้แล้ว)
เห้อ ความรู้สึกแบบนี้มันอะไรกัน สรุป กุโง่เองใช่มั๊ยที่คล้อยตามนันท์ จู่ ๆ น้ำตาก็ไหลออกมา (เห้ย มึงยังไม่ได้คบกับมัน มึงจะร้องไห้ทำไมวะ ผมปลอบใจตัวเองครับ)
(กุไม่ไหวแล้วว่ะกุขอเหอะ ใจผมมันล้า จนไม่ไหวแล้วครับ ) แล้วผมก็หลับไปจนได้
เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้นอีกแล้ว ผมไม่รับครับ ตอนนี้ ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น แต่มันดังไม่หยุด ผมเลยดูเบอร์ที่โทรมา สรุปเป็นเบอร์ของนันท์ครับ
(ทำไงดี จะรับดีมั๊ยเขาหลอกมึงนะ มึงอย่ารับ แต่ กุอยากรู้จากปากมันอ่ะ ผมเริ่มขัดแย้งกับตัวเอง )
" ฮัลโหล " ผมรับสาย
" ว่าไงที่รัก ทำอะไรอยู่ เมื่อวานขอโทษนะ มือถือเราตกน้ำอ่ะ เลยไม่ได้บอกว่าเราพูดเล่น " มันตอบกลับมาครับ
" อืม ๆ ไม่เป็นรัย กุโง่เอง ที่ไปยืนรอมึงที่ บขส." ผมตอบกลับไปเสียงเรียบ
" เห้ย ฟ๊อกส์ นันท์ขอโทษ นันท์ไม่น่าเล่นแบบนั้นเลย " มันพูด เสียงแบบ รู้สึกผิดเต็มที่
" ไม่เป็นรัยหรอก ก็ไม่ได้รอนาน " ผมตอบกลับไปครับ
" เห้อ ค่อยยังชั่ว " มันตอบมาเสียงเริ่มเหมือนเดิมแล้ว
" แค่ 4 ชั่วโมงกว่า เอง " ผมตอบ
" ห๊าาา ..... กุขอโทษษษษ ยกโทษให้กุนะ กุผิดไปแล้ว " มันตอบกลับมา
" อืม ไม่เป็นรัยไม่โกรธหรอก ไม่ได้เป็นรัยกัน แคร์ ทำไม ? " ผมตอบพลางนึกถึงเรื่องเมื่อวาน
" ทำไมพูดแบบนี้อ่ะ กุเสียใจนะ " มันพูดเสียงสลด
" อยากรู้รึเปล่าทำไมกุพูดแบบนี้ " ผมตอบกลับไป
" อยากรู้ดิ กุแคร์มึงจะตาย " มันตอบกลับมา
" ไปถามพี่ภัทร เอ๊ย แฟนนายดูสิ เขาโทรมาหาเราเมื่อวาน " ผมตอบไป( จะร้องไห้อีกแล้ว )
" ..................... " มันเงียบครับ
" เงียบทำไม ไงหล่ะ สะใจมึงแล้วสิ มาหลอกให้กุชอบ ทั้งที่มีแฟนแล้ว ไปดูแลแฟนมึง ไม่ต้องสนใจกุอีกแล้ว กุเกลียดมึง จำไว้ สัด " ผมพูดแล้ว ก็วางสายไป
ผมไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ผมเจ็บ พอที เรื่องบ้า ๆ ซักพัก นันท์ก็โทรกลับมา ผมก็ไม่รับ มันก็ยังโทรมา อีก ผมเลยปิดเครื่อง ไป
เห้อ เหนื่อยจังเลย นอนดีกว่า ว่าแล้วผมก้อนอนหลับไปอีกรอบ .....
เขียนเรื่องนี้ค่อนข้างสะเทือนใจ แต่ก็ ไม่เป็นรัย เพื่อผู้อ่าน อิอิ
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นนะครับ มีกำลังใจเขียนขึ้นเยอะเลย
พรุ่งนี้ก้อวันแม่แล้วนะครับ อย่าลืมไหว้ท่านนะครับ
ขอให้ทุกคนมีความสุขครับผม
-
:beat: :beat: :beat: :beat: :beat:
นันท์ไว้ก่อน ไม่รู้ว่าพี่ภัทรเป็นแฟนนันท์จิงเปล่าแต่ก็ขอ :z6:
-
:angry2: :angry2: :angry2:
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อ่านแล้วเหมือนโดนคนตบหน้าแรงๆหนึ่งฉาด
ทำไมถึงทำกันได้นะ มีแฟนแล้วยังจะมายังงี้อีก เศร้าใจกับคนแบบนี้
:กอด1:ฟ๊อกซ์
นิว
-
ทำกันได้นะคนเรา อึ้งเลยมีแฟนแล้วด้วย :m31:
-
:L2:...นันท์ มันคงเจ้าชู้จริงๆๆ แหละ ขนาดคุยกับฟ๊อกซ์ แป๊บเดียวมันยังเจ้าชู้เลย
...ปากมันหวาน หว่านไปทั่ว เผื่อฟลุ๊ค ทำร้ายจิตใจกันเนอะ ถึงยังไม่ได้คิดอะไรกัน
...แต่ใจลึกๆๆ คนเรามันก็..เจ็บ..เหมือนโดนหรอก..เป็นบทเรียนต่อไปก็จะได้..ระวังมากขึ้น :L2:
-
^^
-
อ่าวววว นันท์ทำไมเป็นคนแบบนี้เนี่ย เจ้าชู้ตัวพ่อได้อีกเหอะ
-
เอ่อ...แค่หลอกให้ไปรอที่ บขส. ก็ น่าเคืองอยู่แล้ววว แต่นี่ มีแฟนตัวเป็นๆ อยู่อีก แล้วยังมาจีบ มาให้ความหวังเนี่ย....น่าโมโห มาก มาก.....
เป็นกำลังใจให้น้องฟ๊อกส์ จ้า...... :L2:
-
:L1: ให้กำลังใจๆ
-
เข้า มา อ่าน ครั้ง แรก ก้าบ
เป็น กำ ลัง จาย ให้ นะ ก้า ฟ็อกซ์
:haun4:
-
อารายกานเนี่ยยยยย เล่นอารายก๊านนนนนนนน นี่แน่ะ :beat:
ความจริงมันคืออะไรกันแน่เนี่ย โฮ้ย!แต่แอบนะนนท์เล่นอะไรไม่คิด :m31:
น้องฟ๊อกซ์โอ๋ๆๆ :กอด1:
-
เปงกำลังใจให้อะ
-
อยากรู้ว่าจะเป็นไงต่ออ่ะ...มาต่อเร็วๆนะจ๊ะ
-
สวัสดีครับ
เพิ่งเข้ามาอ่าน :call:
เอาล่ะ เห็นได้ถึงพัฒนาการการพิมพ์เรื่องเล่า หึหึ
ตอนแรกอ่านแล้วท้อเลย เพราะไม่เว้นบรรทัดช่วงคำพูด ตาลายคับ :a5:
แต่ตอนนี้โอเคแล้วล่ะ o13
เข้าใจมากมายเชียวล่ะ กับการโดนหลอก แม้ว่าจะกับคนที่เราคุยเพียงแค่ สอง สาม วัน
ก็ไอ้เราอุตส่าห์เชื่อใจขนากนั้นยังหลอกกันได้ เหอ...
ชั่งหัวมันดีกว่า :z6:
แต่ .... จะได้เป็นแฟนนันท์ยังไงนะนี่ ถ้าเป็นอย่างนี้ หึหึหึ
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
มาให้กำลังจายคร้าบบ
-
กราบขอประทานอภัยทุกท่าน อย่างรุนแรง ที่ กระผมบังอาจ หายหน้าหายตาไป เป็นเวลา 13 วันเห็นจะได้
เนื่อง จาก ไอ้ม๋าฟ๊อกส์ ขาเดี้ยง ครับ แล้ว พ่วงด้วยงาน สัปดาห์วันวิทยาศาสตร์ เล่นเอาไอ้ม๋าฟ๊อกส์ น๊อคเลยครับ
เดินไม่ได้ เป็นอาทิตย์เลยครับ เนื่องจาก ขาพลิก แล้ว ช่วงสัปดาห์วิทย์ ต้องยืนคุมงาน ยืนนานไปหน่อย
ข้อเท้าอักเสบ เลยครับ T T ตอนนี้ ก็เริ่มกลับเข้ามาสู่ ความเป็นปกติ แล้ว แต่ ยังปวดขาอยู่บ้าง
แล้วก็ เกิดอาการสำนึก เนื่องจาก ละเลย ไม่มาต่อ เรื่อง ทำให้ ผู้ใจดีที่แวะเวียนเข้ามา อ่าน เกิด อาการ ค้าง ไป
ตาม ๆ กัน วันนี้ก็เลย มาลงเรื่องให้ครับ ถึงแม้จะไม่ว่าง แต่ ต้องลง เพราะ เดี๋ยวไม่มีเวลา แห่ ๆ
ขอโทษครับ และ กรุณา ยกโทษให้ผมด้วยนะครับ
ตอนที่ 6 :: มีอะไรจะพูดก็พูดมา ?!?
sonate hanasanai de sonate hanasanai de !! ( เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น . . . . เบอร์ ขึ้นต้น 02 ไอ้ม๋าฟ๊อกส์รู้ทันทีว่าใครโทรเข้ามา )
" มันจะอะไรกับกูนักหนาวะ วันนี้ มันจะมาโกหกรัยกูอีกเนี่ย " ผม คิดในใจ
" ติ๊ด ! " แล้วผมก็เลยตัดสินใจกดตัดสายไป
sonate hanasanai de sonate hanasanai de !! ( ดังขึ้นอีกแล้ว )
" ติ๊ด ! " แล้วผมก็กดตัดสายไปอีก
sonate hanasanai de sonate hanasanai de !! ( ความพยายามมันไม่ลดละ โทรมาอีกแล้ว = =" )
แล้ว ผมก็ตัดสินใจรับสายจนได้
" ฮัลโหล มีอะไรวะ ? " ผมตอบเสียงห้วน
" ฮึก ฮึก . . . ฟ๊อกส์ มึงเป็นอะไร ตัดสายกูทำไม ฮึก .... " มันตอบกลับมาในสาย ด้วยเสียงสะอื้น
" กูก็เป็นของกูยังงี้อ่ะ แล้วมึงจะร้องไห้ทำห่ารัยวะ ? " ผมตอบมันกลับไป(แต่ในใจก็ ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน พึ่งเคยเจอ ผู้ชายมาร้องไห้ให้นี่แหละ)
" ไม่จริง ฟ๊อกส์ ที่นันท์รู้จักไม่พูดเสียงเย็นชาแบบนี้ " มันตอบกลับมาแบบทันทีเลยครับ
" ไม่หรอก เพียงแค่มึงไม่รู้มากกว่า " ผมก็ยังตอบกลับไปด้วยเสียงห้วน ๆ เหมือนเดิม ( ก็แหงหล่ะ โกรธอยู่อ่ะ )
" ไม่ใช่ !! มึงโกรธกูเรื่องพี่ ภัทร " มันตอบกลับมาครับ
" กูจะไปโกรธมึงทำไม มึงจะคบกับใครก็เรื่องของมึงสิ ไม่ใช่เรื่องของกู " ผมตอบกลับไปครับ (แต่ในใจผมนี่สิจะแย่ มันแทงใจดำผมอีกแล้ว)
" กุขอโทษ กุรักมึงนะ ฟ๊อกส์ " มันตอบกลับมาครับ (ถ้าผมไม่รู้ว่ามันมีแฟนผมคงจะรู้สึกดีกว่านี้)
" รักหรอวะ ฮะ ๆ อย่าเอาคำ ๆ นี้่ มาพูดง่าย ๆ แบบนี้สิ อีกอย่างเก็บไปใช้กับแฟนมึงเถอะ " ผมพูดตอกกลับใส่มันอย่างแรง
" กุไม่ได้ ...... " มันคิดจะตอบกลับมาแต่ไม่ทันครับ มือผมกดวางสายมัน ไวกว่า ที่มันจะตอบ
แล้วผมก็ปิดเครื่อง แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอีกแล้ว
"ไอ้ฟ๊อกส์ มึงจะร้องไห้ให้มันทำไม ?" ผมถามใจตัวเอง
" ก็ กุรักมันไปแล้วนี่หว่า " ผมตอบตัวเองไป
" มึงพึ่งจะรู้จักมันนะ แน่ใจแล้วหรอ ว่า จะใช้คำนั้นหน่ะ " ยังคงเป็นคำถามที่เกิดในใจ
" กุแน่ใจ แต่กุไม่รู้ทำไม ถึงกล้าใช้คำนั้น " ผมยังคงถามและตอบ ตัวเองอยู่อย่างงั้น (เหมือนเป็นบ้าเลยครับ คุยกับตัวเองซะงั้น 55+ T T )
( กุไม่ได้ ....... ) คำ ๆ นี้จู่ ๆ ก็ลอยขึ้นมาในความคิดผม
มันจะบอกอะไรกุวะ ช่างมันเหอะ ........... แม่งคาใจว่ะ แต่คงไม่มี รัย มั๊ง ................
ผมทนไม่ไหวแล้ว เลยเปิดมือถืออีกครั้ง ก็เห็น message ที่มันส่งมา
// ฟ๊อกส์ นันท์รักฟ๊อกส์นะ รักจริง ๆ นันรู้ว่า มันอาจจะเร็วเกินไปก็ได้
ที่นันท์จะพูดแบบนี้ แต่นันท์ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน
ส่วนเรื่องพี่ภัทร นันท์ อยากบอกว่า นันท์ไม่เคยรักพี่เขาเลย
แต่เสียดายที่นันท์ไม่มีโอกาศได้บอก หวังว่า ฟ๊อกส์ จะเห็นข้อความ
ฉบับนี้นะ
นันท์ //
รู้สึกดีขึ้นมาหน่อยแล้วครับ แต่ก็ยังข้องใจ ในหลาย ๆ อย่าง ใจนึง ก็อยากจะเชื่อ อีกใจก็กลัวว่าจะโกหกกันอีก
แม่งเอ๊ย ทำไงดีวะ .... เอ้อ ใช่แล้ว ยังงี้ ต้องโทรไปถามให้รู้เรื่อง ว่าแล้ว ผมก็หยิบโทรศัพทขึ้นมา แต่ไม่ทันจะได้กด
sonate hanasanai de sonate hanasanai de !! (เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นผมเหลือบมองที่หน้าจอ เบอร์ไม่คุ้นเลย "
" ฮัลโหล สวัสดีครับ " ผมตอบไปเสียงเรียบ ๆ
" สวัสดีครับ น้องฟ๊อกส์ นี่พี่ภัทรเองนะครับ " เสียงปลายสายไม่ใช่ใครที่ไหน พี่ภัทรนั่นเอง
" ครับ ว่าไงครับ " ผมตอบกลับไป
" อืม พี่ว่างน้องฟ๊อกส์ก็ไม่ใช่คนโง่นะครับ พี่ขอพุดตรง ๆ เลยแล้วกัน เลิกยุงกับแฟนของพี่ซักที อย่ามาทำตัวแบบนี้นะครับ
มันไม่เหมือนการกระทำของเด็กเรียนมหาวิทยาลัยเลยนะครับ มันเหมือนพวกไม่มีการศึกษาที่ชอบแย่งของคนอื่น " พี่ภัทรพูดด้วยเสียงเรียบ ๆ ครับ
(แต่ฟังแล้วจะปรี๊ดแตก เลยครับ )
" อืมครับพี่ แต่ผมจะบอกอะไรไว้ก่อนนะครับ ก่อนที่จะว่าคนอื่นหัดดูพฤติกรรมตัวเองซะบ้างนะครับ แล้วก็ดูแลคนของคุณไว้ให้ดีเถอะครับ ผมไม่ได้วิ่งไปหา เค้า
หรือแย่งเค้ามาจากพี่นะครับ ผมอยู่ของผมเฉย ๆ อีกอย่างนึง ที่เค้าออกมาหาคนอื่นก็เป็นตัวบ่งบอกแล้วหละครับ ว่า คนที่สมควรจะปรับปรุงมันคือใคร
แล้วก็ ถ้าคิดจะโทรมาหาเรื่อง กรุณาไปหาเรื่องกับคนอื่นนะครับ เพราะผมไม่กัดกับหมา และกรุณา ดูแลคนของคุณให้ดีด้วย หวังว่าคนที่มีวุฒิภาวะที่สูงกว่าผม
อย่างพี่ จะเข้าใจในสิ่งที่ผมพูดนะครับ แต่ถ้าไม่รู้เรื่องก็ไม่เป็นรัยครับ สวัสดีครับ " ผมตอกกลับไป (ปกติไม่เคยพูดกับใครแบบนี้ แต่ ไม่ชอบไอ้นี่เลย)
แล้ว ซักพักนึง ก็มีเบอร์ที่คุ้น ๆ ตา โทรเข้ามา ผมก็รับครับ เพราะ ผมไม่ได้เกี่ยวข้องอะไร อยู่แล้ว ไม่เสียหาย (น่าจะรู้นะครับว่า ใครโทรมา อิอิ )
" ฮัลโหล " ผมตอบเสียงเรียบไปครับ
" มึงยอมรับสายกูแล้วหรอ " มันถามเหมือนกลัวผมจะปิดเครื่องออก
" อืม ก็มึงเป็นเพื่อนกูนี่ ทำไมกูจะไม่รับหล่ะ " (สตอได้อีกกู = =" )
" แค่เพื่อนหรอ " มันถามเสียง สลดครับ
" อืม เพื่อนกันแหละดีแล้ว จะใส่ใจอะไรมากวะ ? " (ไม่ใช่ตายด้านนะครับ แค่ปากไม่ตรงกับใจเท่านั้นเอง)
" ถ้าเป็นได้แค่เพื่อนก็ ก็ไม่ว่า แต่ฟังกุอธิบายได้ป่าววะ " มันถามกลับมา
" เอาดี มีอะไรจะพูดก็พูดมา " ผมตอบกลับไป ครับ (อยากรู้ด้วยว่ามันจะพูดอะไร)
" กุชอบมึงมากนะ แล้วก็ ตอนนี้ก็ยอมเป็นเพื่อนมึงก็ได้ แต่ต่อไป ช่วยพิจารณากูด้วยนะ " มันพูดครับ (บอกว่าชอบกุอีกแล้ว ไอ้นี่ = =")
" เออ ๆ มีคนชอบดีกว่ามีคนเกลียดละวะ " ผมก็ตอบมันไปอย่างงั้น
" แล้วมึงจะให้โอกาศกูแก้ตัวมั๊ย " มันยังคงถามมาอีก
" ไม่รู้วะ แต่กูไม่อยาก ได้เป็นคำพูด ถ้ามึงทำตัวดี ทำให้กูเห็น กูอาจจะพิจารณามึงก็ได้ " ผมตอบกลับไปครับ
" ได้เลยกูจะแสดงให้มึงได้เห็น " มันพูด เหมือนผมท้ามัน แต่แปลกแหะ รู้สึกเสียงมันดูสดใสขึ้น
" เออ ๆ กุจะรอดูแล้วกัน แต่อย่าให้นานมากนะเว้ย ไม่งั้นกุไม่รอนะ " ผมพูดปนตลก
" เออ เตรียมตัวไว้แล้วกันมึงอะ งั้นแค่นี้ก่อนนะ มีอะไรที่ต้องทำแล้วว่ะ ..... " มันตอบกลับมา พร้อมวางสายผมไป
ไอ้ม๋าฟ๊อกสตอนนี้ คิดอะไรไม่ออกครับ นอกจาก อะไรจะเกิดก็ปล่อยให้มันเกิดแล้วกัน จะไม่คาดหวังกับอะไรแล้ว ว่า แล้ว ผมก็ทิ้งตัวลง นอน ....
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้อาจสั้นไปนิดนึง แต่ก็มาต่อให้แล้วนะครับ
ขอบคุณสำหรับ กำลังใจ ในทุกคอมเม้นท์ อ่านแล้วรู้สึกดีครับ
ต่อไปผมจะพยายามมาต่อให้ไวกว่านี้ ครับ
สุดท้ายนี้ขอโทษอีกทีที่ ปล่อยให้คนที่ติดตามเกิดอาการค้าง กัน อิอิ
ป.ล. ท๊อฟฟี่เค้ก อร่อยมาก อิอิ :laugh:
ป.ล. 2 รักทุกคนที่มาคอมเม้นท์ และ คนที่เข้ามาอ่านครับ
-
มาแล้ววววววววว อ่ะนี่แน่ะๆๆ :z13: จิ้มซ้า งิงิ
สงสัยฟ๊อกสื เราไม่รอดนันท์แล้วซิ
-
นึกว่าจะไม่ได้อ่านแว้ว คิคิ
-
:z2: :z2: :z2:
อ่านจนจะลืมเรื่องแล้วนะเนี่ย อิๆ
เท่าที่อ่านดูสงสัยสิ่งที่นันจะทำ คือ บอกเลิก ภัทรชัว แล้วจะรออ่านต่อน๊า
นิว
-
รวดเร็วกันจิงๆ ยังมะเคยเห็นหน้ากันเลยน้าเนี่ย คุณฟ๊อก
แต่ก็นะความรักมันไม่เข้าใครออกใคร ปล่อยไปไม่รู้มันจะมีอีกป่าว
แฮะๆๆ ยังไงก็รอตอนต่อไปอยู่นคาบบ o13
-
อยากให้มาต่อแบบเยอะๆ
ขอแบบยาวๆหน่อยนะครับ
อยากรู้ว่าเรื่องจะเป็นไงต่อ
-
หลงรักกันตั้งกะขัดจรวด
.
.
.
งั้นเด๋วกูขัดมั่ง
จะมีคนหลงรักป่าววะ
คิคิ :z2:
-
มาต่อแล้ววววววว
-
สับสน มึนงง สงสัย
นันท์มีแฟนแล้วทำไมยังมายุ่งกะคนอื่นอีก
แฟนเค้าโทรมาเตือนแล้วก็ฟัง ๆ เค้าหน่อยน๊า
เอาใจช่วยฟ็อกซ์ต่อไปจ้า
-
โห เชี้ย เก่ง ยัง ตาม มา :haun4: เนอะ
555555555555555+
-
.....เวลา และ การกระทำ เท่านั้นแหละจะเรียก..ความเชื่อมั่นกลับมา
.....ให้โอกาส นันท์ พิสูจน์ ตัวเองหน่อย....ขอให้แข็งแรง เหมือนเดิมไวๆๆนะ :L2:
-
มาลองอ่านด้วยคนคับ
-
สวัสดีครับ ตอนแรก ตกใจ นึกว่าหลุดไปหน้าสอง ซะแล้ว ช่วงนี้ เศรษฐกิจไม่ดี (เกี่ยวอะไร ? )
พอดีงานเยอะขึ้น อ่ะครับ เลย ไม่ค่อยต่อเนื่อง ซักเท่าไหร่ แต่ ผมจะพยายาม เพื่อที่จะไม่ให้
ทุกคน ที่แวะเวียน เข้ามาอ่านต้องรอนาน เรื่องที่หายไปคราวที่แล้ว ต้องขอโทษ อีกครั้งนะครับ
ตอนที่ 7 วันนี้มันวันอะไรเนี่ย ?
“ กรี๊ง ……… กรี๊ง . . . . กรี๊งงงงงงงงง ” . . . . . .
“ กรี๊ง ……… กรี๊ง . . . . กรี๊งงงงงงงงง ” . . . . . . . . . . ( ไร้การตอบสนอง )
“ กรี๊ง ……… กรี๊ง . . . . กรี๊งงงงงงงงง ” . . . . . . . . . . . . (แหนะ ! ยังนิ่งอยู่อีก)
“ กรี๊ง ……… กรี๊ง . . . . กรี๊งงงงงงงงง ปั้ก!! . . . ตุบ ! กลุก ๆ ๆ ” (เริ่มตอบสนองแล้ว แล้วก็พบชะตากรรม นาฬิกาปลุก ถูกตบ ตายคาที่ ณ พื้นห้อง)
“ งืม ๆ = = ……. คร่อก . . . .” ไอ้ม๋าฟ๊อกส์เริ่มจะรู้สึกตัว แล้วก็หลับไปอีก
“ งืม ……….” เริ่มงัวเงีย
“ กี่โมงแล้วหว่า ? ” ถามหาเวลาแล้ว
“ อืม . . . ” อ้าว … ยังเบลออยู่นี่หว่า
“ 10.45 น. ” ได้ความเอื้อเฟื้อ เรื่องเวลา จากโทรศัพท์มือถือครับ
“ อืม สี่โมง สี่สิบห้า . . . ” นั่นไง เริ่ม จะรู้เรื่องรู้ราวแล้ว
“ วันนี้วันอะไรหว่า ? ” นั่น เอ๋อรับประทาน
“ วันนี้วัน . . . . เสาร์ !! ชิบหายแล้ว ” ไอ้ม๋าฟ๊อกส์ เริ่มซีดแล้วครับ
เนื่องจากวันนี้ นัดกับหอยไว้ ว่าจะไปซื้อของกัน ที่ว่าสายไม่ได้ไม่ใช่อะไรหรอกครับ เพราะ ว่า เวลา นัดจะเข้าห้างกันทีนึงเนี่ย
กว่าจะได้ไปมันนานมาก เช่น Big C นัดว่าจะไป อาทิตย์แรก หลังจากเปิดเรียนเทอม 1 แต่ได้ไปจริง ๆ ก็อาทิตย์แรกเปิดเทอม 1 นั่นแหละครับ
แต่ เป็นอีกปีนึงแล้ว ประมาณว่า นัดข้ามปี = =”
“ ตึก ๆ ๆ แกร๊ก …. ปัง! ตึก ๆ ๆ ซู่ ๆๆๆๆ ตึก ๆ ๆ ๆ แกร๊ก ปัง ! วืด . . . . พลั้ก !! ปั้ก ! โอ๊ย !!!!!!! ” :m15:
(อาจจะสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่มีอะไรหรอกครับ เสียงจากด้านบน คือเสียง ผมเอง …. งงกันแล้วสิเนี่ย มันคือ เสียงผมวิ่งไปอาบน้ำนั่นเองครับ
ผมเป็นงี้ในทุก ๆ เช้า ที่เรียนเช้า กับหลงวัน นึกว่าเรียนเช้า แหะ ๆ แต่วันนี้รุนแรงเพราะ รีบมากเกินไป เลยลื่นหัวฟาดขอบเตียง แทบจะแน่นิ่งเลยครับ)
“ อูยยย เจ็บชิบหาย แม่งหนิ ” ผมครางออกมาด้วยความเจ็บปวดพลางเอามือกุมที่หัว (อย่าคิดลึกนะครับ หึหึ ) :laugh:
ระหว่างที่แต่งตัวอยู่ จู่ ๆ ก็มีเสียงมาจาก คอม ผมหันไปมอง ปรากฏว่า นันท์ครับ เข้ามาทักเอ็มผม แล้วก็ออฟไลน์ออกไปเลย
ผมก็งง ๆ นะครับ แต่ผมก็คิดว่า เน็ตหลุดมั๊ง เลยไม่ได้ใส่ใจ ประจวบเหมาะกับ หอยโทรมาตามแล้วครับ ผมเลยรีบปิดคอม แล้วออกสตาร์ท
วิ่งไปเลยครับ ออกตัวอย่างงดงาม แต่ที่เส้นชัยหล่ะ กลิ้งโค่โล่ ที่ พื้นครับ รองเท้าลื่น กลิ้งตกบันได T T (สงสัยต้องหาเวลาไปตรวจมั่งแล้ว อวัยวะ
ภายในกระทบกระเทือนหมดแล้วมั๊ง) พอไปถึงที่ เจอหอย กับ จี สองคนนี้ก็ บ่นใหญ่เลยครับ ประมาณว่า ช้าจัง ทำอะไรอยู่ บลา ๆ ๆ
ผมก็บอก ไปว่า “เออ ๆ ไป ๆ หยุดบ่นได้แล้ว ” ว่าแล้ว ก็ ขึ้นรถสาย(สองแถว)ไปครับ ประหยัดน้ำมัน ซึ่งถ้าขี่มอเตอร์ไซด์ไป มีหวัง เกรียมแน่ ๆ
ระหว่างที่อยู่บนรถ ผมก็คิดไปถึง ข้อความที่นันท์ส่งมาในเอ็ม ซึงผมจับใจความคร่าว ๆ ได้ว่า “ นันท์ได้งานทำแล้วนะ ดีใจกับนันท์หน่อย
แล้วก็ ขอเวลาให้นันท์ด้วยนะครับ นันท์จะพิสูจน์ให้เห็นเอง ว่า นันท์รักฟีอกส์จริง ๆ” อืม ผมกคิดอยู่ในใจนะ ว่า( คนเราเดี๋ยวนี้มันบอกรักกันง่าย ๆขนาด
นี้เลยหรอเนี่ย แล้วมันจะมีอะไรเป็นหลักประกันหล่ะว่า มันรักจริงอ่ะ ยิ่งคิดก็ปวดหัว ผมเลยตัดสินใจว่า ไหน ๆ ก็ให้โอกาสมันแล้ว ลองดูซักหน่อยจะเป็นอะไรไป )
และแล้วผมก็มาถึงที่หมาย ไม่ได้มาเที่ยวกับเพื่อนนานแล้ว ไอ้นั้นก็เซล ไอ้นี่ก็แถม ไอ้นู่น ก็ดี (เอาแล้วครับไอ้ม๋าฟ๊อกส์เริ่มคลั่งแล้วครับ)
ซื้อกระเป๋าใหม่ดีมั๊ย ? เห้ย รองเท้าคู่นั้นสวยว่ะ อ๊าก!! นาฬิกา อย่างเจ๋งอ่ะ พอเปิดกระเป๋าตังก็ จ๋อยคับ งบน้อย ผมก็เดินดูของไปเรื่อย ๆ
จู่ ๆ โทรศัพท์ ก็ดังขึ้นมา
“ ฮัลโหล สวัสดีครับ ” ผมตอบไป แต่ตาก็ยังเหลือบมอง รองเท้า อยู่
“ สวัสดีครับ น้องฟ๊อกส์ ” ปลายสายตอบกลับมาอย่างนุ่มนวล
“ นั่น ใครครับ ? ” ผมถามกลับไป แต่ก็รู้สึกว่าเสียงนี้คุ้นหูเหลือเกิน
“ พี่บอนเองครับจำพี่ไม่ได้แล้วหรอ ? ” พี่บอนนั่นเองครับ แต่น้ำเสียงที่ใช้ ดูเหมือนจะน้อยใจเล็ก ๆ
“ อ๋อครับ ว่าไงครับพี่ มี อะไรหรอ ? ” ผมตอบ
“ พี่จะโทรหาเรา ต้องมีอะไรด้วยหรือครับ ” พี่บอน ตอบกลับมา
“ ป่าวค้าบ แล้วเป็นไงบ้างพี่ สบายดีรึเปล่า ? ” ผมถามไป ตาก็ยังคงดูรองเท้าอยู่ (ก็มันสวยอ่ะ แต่งบน้อย)
“ สบายดีครับ ว่าแต่เราอ่ะ น่ารักขึ้นเยอะเลยนะ ” พี่เค้าพูดกลับมาพลางหัวเราะ
“ ง่ะ จะชม รึ เยาะเย้ยครับพี่ มีหัวเราะด้วยอ่ะ ว่าแต่พี่เจอผมตอนนี้แล้วรึไง ถึงบอกผมน่ารักอ่ะ ” ผมถามกลับ แกม สงสัย
“ ป่าวครับ ไม่ได้เจอหรอก แล้วเราอ่ะ อยากเจอพี่รึเปล่า ” พี่เค้าถามกลับมาอีกแล้ว
“ อยากเจอดิ ถ้าพี่อยู่นะ จะให้เลี้ยงซะให้เข็ดเลย ฮะ ๆ ” ผมพูดพร้อมหัวเราะ ใส่พี่บอนเลย
* พี่บอนเป็นรุ่นพี่ ที่รู้จักกันหน่ะครับ แต่พี่เค้าไม่ได้เป็น แบบนี้หรอก แฟนแกก็สวยสะบัดเลยครับ พี่เค้าเอ็นดูผมเหมือนน้องชาย
ซึ่งก็ไม่ต่างกับผมที่มองเป็นพี่ชายคนนึง
“ แล้วพี่ฟ้า หล่ะครับ? ”ผมถามพี่บอนกลับไป
“ อ๋อ เลิกกันแล้วอ่ะครับ แล้วอย่าถามต่อนะพี่ไม่อยากพูดอะไรแล้ว ” พี่บอนทำเสียงเศร้าเลยครับ
“ ถ้าพี่อยู่นี้ ผมให้ยืมไหล่เลยเอ้า ” ผมพูดไป เพราะอยากปลอบใจพี่บอน
“ จริงดิ งั้นไม่เกรงใจละนะ ” พี่แกพูดกลับมา
“ ห๊ะ ? ” ผมงงกับคำพูดพี่บอน ได้ไม่กี่วินาที
หมับ !! ผมสะดุ้งเลยครับ ใครไม่รู้กอดผมอ่ะ ตัวใหญ่ ๆ น่ากลัว T^T หันไปดู ปรากฏว่า เป็น พี่บอน นั่นเองครับ
“ เฮ้ย! พี่มาอยู่นี่ได้ไงเนี่ย ” ผมพูด พลางตกใจ
“ เดินตามแกมาตั้งนานแล้ว ยังไม่รู้สึกตัวอีกหรอ หึหึ ” พี่บอนตอบพร้อมกับยิ้มมีเลศนัย
“ งั้นดีเลย เลี้ยงข้าวผม กะ เพื่อนเลย ” ผมพูด พร้อมกับยิ้ม
“ ได้ ๆ ไปไหน จัดไป ” พี่บอนตอบพร้อมยิ้มกว้างครับ
ไม่รู้เป็นอะไร เวลาที่พี่บอนเห็นผมยิ้มที่ไร แกก็ชอบยิ้ม ใส่ผมทุกทีเลย แล้วก็ก็ชอบแกล้งให้ผมงอน ด้วยเหตุผลที่ว่า แกงอนแล้วน่ารักดีว่ะ
พี่ชอบ = =”
“ หอย จี นี่พี่บอน ” ผมแนะนำพี่บอนให้ เพื่อนทั้งสองรู้จัก
“ สวัสดีค่า ” เพื่อนผมตอบ พร้อมกลับ ยิ้มให้พี่เค้า
“ สวัสดีครับ ” พี่บอนตอบกลับไปพร้อมยิ้มโปรยเสน่ห์
“ พี่เค้าบอกจะเลี้ยงข้าวแหนะ ” ผมพูดพร้อมกับยิ้มกว้าง
“จิงดิ เย้ ประหยัดตัง ” เพื่อนผมครับ พูดไม่รักษา อิมเมจ เลย = =”
“ ว่าแต่จะกินอะไรอ่ะฟ๊อกส์พี่หิวแล้ว ” พี่บอนพูดพลางเอามือลูบท้องไปด้วย
“ แล้วแต่พี่ครับ เพราะพี่จ่าย อิอิ ” ผมพูดครับ
และแล้วก็ได้ลงเอยที่ ฮะจิบัง พี่แกเล่นสังมาเพียบเลย แต่ผมก้อกินหมดครับ อิอิ
กินเสร็จก็แยกย้ายกันกลับ มหาลัย ระหว่างนั่นรถ พี่บอนถามผมครับ
“ฟ๊อกส์ วันนี้พี่ไปค้างด้วยได้มะครับ ? ” พี่บอนถามผม
“ อ้าว พี่ไม่ได้จองห้องไว้หรอ ” ผมถามกลับไปครับ
“ จองครับ แต่เต็ม T^T ” พี่เค้าพูดมา
“ ครับ งั้นเดี๋ยวผมนอนพื้นก็ได้ ” ผมพูดแล้วก็ยิ้มให้พี่บอน
พอถึงห้อง ก็เย็น ๆ แล้วครับ ผมก็ จัดของเข้าตู้เย็น เก็บนู่นเก็บนี่ ไปเรื่อย จู่ ๆ พี่เค้าก็พูดขึ้นมาว่า
“ แกมีแฟนยังวะ ? ” พี่แกถามมา
“ โหยพี่ อย่างผมใครจะมาเอา หน้าตาก็ไม่ดี ” ผมพูดพลางถอดเสื้อผ้าออก (อย่าคิดลึกครับ จะไปอาบน้ำ)
“ ว่าไปนั่นแกหุ่นออกจะดี แถมน่ารักอีก ” พี่พูดพลางมองมาที่ผม สายตาพี่แกนี่แบบสุด ๆ เลย
“ พูดแบบนี้จะจีบผมรึไง 555+ ” ผมพูดพลางหยิบตะกร้า ใส่ ของจำพวก สบู่ แชมพู เตรียมไปอาบน้ำ
“ ฮ่า ๆ จะจีบแน่ ถ้าแกเป็นหญิง ”พี่บอนพูดพลางหัวเราะ
แล้วผมก็ไปอาบน้ำครับ อาบเสร็จมาก็เจอพี่บอน หลับแล้วครับ ใส่บ๊อกเซอร์ตัวเดียว นอนก่ายซะ ผมเลยหาผ้ามาห่มให้พี่แก
แล้ว ก็นึกถึงนันท์ขึ้นมา มันทำอะไรอยู่หว่า ? โทรไปหามันซักหน่อย ดีกว่า
“ ตรู๊ด ….. ตรู๊ด ….. ตรู๊ด ….. ตรู๊ด ” ครั้งแรก ไม่รับ
“ ตรู๊ด ….. ตรู๊ด ….. ตรู๊ด ….. ตรู๊ด ”ครั้งที่สอง ยังไม่รับ
“ ตรู๊ด ….. ตรู๊ด ….. ตรู๊ด ….. ตรู๊ด ”ครั้งที่สาม ก็ยังไม่รับ
“ ตรู๊ด ….. ตรู๊ด ….. ตรู๊ด ….. ตรู๊ด ” มันไปไหนของมันว้า
“ ตรู๊ด ….. ตรู๊ด ….. หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ ”
สงสัยจะทำงานอยู่มั๊ง ช่างเถอะ เวลาผ่านไป สองทุ่มก็แล้ว สามทุ่มก็แล้ว ก็ยังติดต่อมันไม่ได้ ผมเริ่มจะกังวล แล้ว
ซักพัก เสียงโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น
“ฮัลโหล สวัสดีครับ ” ผมตอบไป
“ สวัสดีครับ น้องฟ๊อกส์ นี่พี่ภัทรเองนะครับ ” พี่ภัทรโทรมาครับ ( จะเอาอะไรกับกูอีก วะเนี่ย ผมคิดในใจ)
ติดตามตอนต่อไป
อิอิ รู้สึกวันนี้ จะเขียนยาว ไปหน่อย เพลิน อิอิ ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ครับ อ่านแล้วได้กำลังใจดีมาก ๆ
ขอบคุณทุกกำลังใจ ครับผม
ปล. 1. จนอีกแล้วช่วงนี้
2. รักทุกคนค้าบ
-
แมวน้ิอยรายงานตัว
หลังจากตอนที่แล้วไม่ได้เม้นท์มีคนแอบเคืองเล็กน้อยถึงปานกลาง
ว่าแต่ แต่ แต่ แต่ เดินบิ๊กซี ไปกินฮะจิบัง ได้ข่าวว่ามันมีแค่แฟรี่ กะ ตึกคอม ไม่เหนื่อยหรองงายยย :z3:
-
:z2: :z2: :z2:
แหมโชคดีจริงเปิดมาได้อ่านเรื่องนี้ต่อเลย
แอบงงว่าทำไมนันไม่รับโทรศัพท์นะมีความหมายอะไรหรือเปล่า
พี่บอน น่ารักดีอะดูมีเสน่ห์ดี ชอบๆ ส่วนภัทรมันจะโทรมาเพื่อโดนไปนั่นยังไม่เจ็บอีกหรือไง
วันนี้อ่านเพลินเลยเขียนได้ยาวสะใจดี
+1 ให้เลยครับผม แล้วจะรออ่านตอาน๊า
นิว
-
* จากที่แมวน้อยสงสัย ว่า "ว่าแต่ แต่ แต่ แต่ เดินบิ๊กซี ไปกินฮะจิบัง ได้ข่าวว่ามันมีแค่แฟรี่ กะ ตึกคอม ไม่เหนื่อยหรองงายยย"
Big C อ่ะ พี่ยกตัวอย่าง แต่ เหตุเกิดที่ไหน ไม่ได้ระบุ อ่านดี ๆ คิคิ :laugh:
-
^^
-
o18น่ารักกกกกกก รอตอนต่อไปปปปปป o13
-
ไม่รับโทรศัพท์
นันท์ถูกพี่ภัทรจับมัดเก็บใส่ห้องไปแล้วป่าวเนี่ยยย o22
-
:เฮ้อ:
-
ค้างๆๆอ่ะ
มาค้างแบบนี้ได้ไง
-
ค้างมากมาย...นันท์ไม่รับสาย แต่ ภัทร โทรกลับมาเง้ออออ...
พี่บอนไม่เป้นจริงเหรอเนี่ย กะเชียร์ให้น้องฟ๊อกส์แล้วนะนั่น 555++
-
อ่านมายังงงกับเหตุการณ์
และเริ่มจับต้นชนปลายไม่ถูกบวกกับลักษณะเนื้อเรื่องที่ถ้วนเกินไป
ทำให้คนอ่านเบลอเล็กน้อย
แต่ไงก็ให้กำลังใจครับ
-
เรื่องไม่จบไม่สิ้น
-
...เรียกพี่ภัทร นันท์ มาคุยกันสิ ฟ๊อกส์ มาเคียร์กันต่อหน้าเลย
...อย่าให้ดูเหมือน เรากำลังโดนคนใดคนหนึ่ง..หลอกอยู่
...มันเป็นยังไงกันแน่ ทำไมพี่ภัทร์ โทรหาเราบ่อยๆๆ :L2:
-
นัดมาเคลียร์กันให้หมดปัญหากันเลยดีกว่า
จะได้ไม่ค้างคาใจกันอีก
เครียดแทนฟอกซ์เลยที่ต้องมาเจอปัญหาแบบนี้
-
รอคับบ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านยังไงก้อมาต่อบ่อยๆนะคับ
-
ได้เรื่องอีกแล้ว พี่บอลนี่น่าสงสัยเนอะ
รออ่านอยู่นะจ๊ะ
-
สวัสดีครับ ขอโทษที่มาต่อเรื่องช้ามาก ๆ ช่วงนี้งานเข้า + งานงอกครับ
โปรเจค กับการบ้านท่วมหัว เลยไม่ได้มาต่อเลย รู้สึกผิดมาก ๆ :m15: พอดีวันนี้มีรเวลาว่างก่อนไปเรียน
ครึ่งชั่วโมงเลยมาอัพให้อ่านกันก่อน กลัวว่าจะลืมผม อิอิ :laugh:
จริง ๆ มันก็นานจะแทบจะลืมแล้วนะเนี่ยว่า ตอนที่แล้วเป็นยังไง แต่ก็ กลับไปอ่าน ย้อนก้ได้นะครับ
ต่อไปจะพยายามมาอัพให้บ่อยขึ้น ถึงแม่จะตอน สั้นลง รึอาจจะหั่นมาลงทีละครึ่งตอน
แต่ก็ขอให้ติดตามนะครับ
แล้วไอ้ม๋าฟ๊อกส์จะพยายาม และ ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจ นะครับ
อ๊ะ จะสายแย้ว ไปเรียนก่อนนะครับ บายคร้าบ :bye2:
ตอนที่ 8/1 :: พี่บอน . . . ทำไมทำแบบนี้ครับ ?
“ มีอะไรครับ ? ” ผมถามกลับไป
“ มึงเอาแฟนกุไปไว้ที่ไหน ไอ้เหี้ย !! ” พี่ภัทรด่ากลับมา
“อ้าว ! แฟนมึงหาย แล้วเกี่ยวอะไรกับกูวะ ?” ผมเริ่มจะมีอารมณ์แล้วครับ ( อารมณ์โมโห = =” )
“ มึงไม่ต้องทำมาเป็นปากดี มึงแย่งผัวกุไป สันดาน ” พี่ภัทรครับ แทบจะตวาดผ่านโทรศัพท์
ผมนิ่งไปซักพักนึง แล้วผมก็ตอบพี่ภัทรไปด้วยเสียงที่ราบเรียบ
“ ขอโทษนะครับ ก่อนที่จะว่าใคร กรุณาดูตัวเองด้วยนะครับ คนอย่างผม ไม่เคยคิดที่จะแย่งของ ๆ ใคร อีกอย่าง การที่สามีคุณหายตัวมันก็ไม่แปลกหรอกครับ เขาคงจะคนนิสัยคุณไม่ได้มากกว่ากระมัง เกิดมาผมพึ่งเคยพบเคยเจอ คนอะไรพูดจาเหมือน หมาสำรอกขี้ ”
“ ไอ้ ๆ ๆ กรี๊ดดดดดด แก เดี๋ยวได้เจอดีแน่ ” พี่ภัทรเริ่มทนไม่ไหว ปล่อยกรี๊ดออกมาทันที
“ ภัทรคุยกับใครอยู่อ่ะเสียงดังไปถึงข้างนอก ” เสียงใครซักคน ดังลอดออกมาจากปลายสาย
“ . . . . อ๋อป่าวหรอก นันท์ เค้าคุยกะเพื่อนอ่ะ แล้วทะเลาะกันนิดหน่อย แหะ ๆ ” พี่ภัทรตอบนันท์ (โถ่ สตอ จริง ๆ คนเรา )
“ พี่ขอโทษจริง ๆ นะครับน้องฟ๊อกส์ที่คิดว่าน้องมาแย่งแฟนพี่ไป ” พี่ภัทรเริ่มขอโทษ ผม
“ อ๋อ ช่างมันเถอะครับ ต่อไปก็กรุณาใช้สมอง ก่อนที่จะพูด รู้จักทำตัวให้เหมือนปัญญาชนให้มากกว่านี้หน่อยก็พอครับ ”
ผมพูดจบก็วางสายไปเลย
“ เฮ้อ ! ” ผมยังคงนั่งอยู่ที่ริมระเบียง นั่งทอดหายใจ ไป พลาง จู่ ๆ ก็มีมือลึกลับ ค่อย ๆ สอดเข้ามา โอบตัวผมไว้
“ หมับ ” ผมสะดุ้งเลยครับ แต่หลังจากที่เริ่มรู้สึกตัว ก็ได้ยินเสียงคนร้องขึ้นมา
“ โอ้ย ! ไอ้นี่มือหนักจังแฮะ ” ไม่ใช่ใครที่ไหนครับ พี่บอน นี่เอง
“ ฮ่า ๆ ๆ สมน้ำหน้า ชอบแกล้งน้องดีนัก ศอกน้อง อร่อยป่าว ” ผมพูดไป สลับกับหัวเราะกับท่าทางพี่แก ที่ ล้มลงไปนั่งกุมท้อง สีหน้าแสดงถึงความไม่พอใจ
พี่บอนขมวดคิ้ว แล้ว ลุกขึ้นเดินเข้าห้องไปทันที ปล่อยให้ไอ้ฟ๊อกส์นั่งหน้าจ๋อยอยู่ที่ระเบียง แต่ผมก็ไม่รอช้า เดินตามเข้าไปในห้อง
“ พี่บอนโกรธผมหรอ ? ” ผมถามพี่บอน
“ . . . . . . . . . ” พี่บอนเงียบคับ
“ ขอโทษครับ ” ไอ้ฟ๊อกส์ทำตาละห้อยแล้วคับ
พี่บอน มองหน้าผม แล้วก็เอามือ ยืนเข้ามาจับที่แก้มทั้งสองข้าง แล้วค่อย ๆ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ๆ
“ จุ๊บ ” . . . . . .
ติดตามต่อ ตอนที่ 8.2 นะคร้าบ อิอิ
-
มาอ่านแล้วนะคับ
-
...พี่ภัทร นี่เป็นโรคหวาดระแวงเนอะ...ไม่มีความมั่นใจในคนที่อยู่ด้วย
...นั้นแหละเพราะว่าเราไม่รู้ว่าระหว่างนนท์ กับพี่ภัทร ความสัมพันธ์เป็นอย่างไรกัน
...ไปเรียนให้เรียบร้อยว่างๆๆ ค่อยมาต่อก็ได้จ้า เรื่องนี้พี่ไม่ลืมเนื้อเรื่อง จำได้ๆๆ
...ไม่ต้องกลับไปอ่านตอนแรกใหม่ ยังไงก็สู้ๆๆเนอะ ขยันๆๆเรียนแล้วกันเป็นกำลังใจให้จ้า :L2:
-
สู้ต่อไป
ทาเคชิ
-
:m16: :m16:
-
:z3: :z3: :z3:
ไหนว่าพี่น้องธรรมดาไง อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แล้วจะรอคำตอบ
นิว(LOVEis)
-
หมาป้าน้อยยย
แมวน้อยรายงานตัว
กร๊ากกกถึงว่าจิ้งจอกของเค้าไปไหน :really2: เอ็มก็ไม่โผล่ แอบงอน (นิดๆ)
-
อ๊าก
สั้นจริงจัง
รออยู่นะค่ะ
:bye2:
-
^^
-
:fire: :fire: :fire:
อ้ากกกกกกก :z3: มาปล่อยระเบิดแล้วก็จากไป พี่บอนจุ๊บฟอกซ์ โฮฮฮฮฮฮฮฮ
เหมือนจะรู้ว่านันท์คงจะเป็นพระเอกมั้ง แต่ขอหมั่นไส้มันได้มะ :m31:
-
:z3: :z3:
-
เพิ่งมานั่งอ่าน
o22
นี่มัน ม. กูหนิ
อ่านมาสัก ว๊ากกก งานวันวิทย์เอ้าคณะเดียวกัน
:z3:
ช่วงนี้จะสอบเจ้าของกระทู้สุ้ๆนะ เราก็จะตายคาโปรเจ็คแล้ว :really2:
-
ตอนที่ 8/2 พี่บอน . . . ทำไมทำแบบนี้ครับ ?
“ ทำอะไรอ่าพี่บอน ? ทำแบบนี้ทำไม ”ไอ้ฟ๊อกส์เริ่มจะอาละวาดแล้ว
ไม่มีคำพูดใด ๆ อากมาจากปากพี่บอนแม้แต่น้อย ในขณะที่ผมกำลังจะเดินหนี พี่บอนก็คว้ามือจับแขนผม
แล้วดึงกลับมาค่อนข้างจะแรง
“ตุบ ! โอ๊ย เจ็บนะครับพี่บอน พี่จะทำอะไรของพี่หนะ ” ไอ้ฟ๊อกส์โดนลากจนพลัดตกลงบนเตียง
“ อยู่เฉย ๆ นะครับคนดีพี่ไม่ทำอะไรรุนแรงหรอก แต่อย่าทำให้พี่ต้องใช้กำลังนะ ” พี่บอนพูดราบเรียบหากแต่ดวงตาคู่นั้นจ้องเขม็งมาที่ผม
“ ไม่เอานะ พี่บอน หยุดนะ อย่าทำอะไรผมเลย ” ผมเริ่มร้องขอความสงสาร
“แคว่ก ……” เสื้อไอ้ฟ๊อกส์โดนฉีกออกไปแล้ว
“อ๊ะ อย่าครับพี่ ไม่เอานะ อ๊ะ . . . อืม . . . ซี๊ด อย่าครับ ไม่เอา อืม . . ” พี่บอนยังไม่หยุด แต่กลับค่อย ๆ ลากลิ้นลงมาที่สะดือผม
“ พี่บอนครับ หยุด เถอะ ฮือ ๆ ๆ” ผมเริ่มร้องไห้แล้ว แต่พี่บอนไม่ยอมหยุด แต่รุกหนักขึ้นเรื่อย ๆ ตอนนี้มือของแกอยู่ที่ไอ้ตัวแสบ ของม๋าฟ๊อกส์แล้ว
“พี่บอนครับ ผมเตือนพี่แล้วนะ ” ผมพูดเสียงแข็งขึ้นมา
พี่บอนชะงักซักพัก แต่ก็ไม่ได้ทำให้แกหยุดเลย ผมคิดในใจแล้วว่า (ในเมื่อกูเตือนมึงแล้ว อย่าหาว่าไม่เตือนแล้วกัน)
“ พลั่ก !! โอ๊ยย ” เสียงพี่บอนครางอย่างเจ็บปวด
“ผมเตือนพี่แล้วใช่มั๊ยครับ อย่าหาว่าผมรังแกคนแก่แล้วกันในเมื่อพี่ไม่แคร์ผม ผมก็ไม่มีความจำเป็นที่ต้องเกรงใจอะไรพี่อีก”
“ พี่ขอโทษ ” พี่บอนพูดออกมา
“ ผมไม่คิดเลยนะครับว่าพี่จะกล้าทำแบบนี้กับผมเสียแรงที่เชื่อใจ ” ผมพูดออกมา พร้อมกับอารมณ์โกรธที่พุ่งพล่าน
“ พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจ มันห้ามใจไม่อยู่ ” พี่เค้าค่อย ๆ สารภาพออกมา
“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นแหละครับ ผมไม่อยากฟังอะไรแล้ว ” ไอ้ฟ๊อกส์พูดเสร็จ และกำลังจะเดินออกห้องไป
“ พี่เป็นแฟนกับฟ๊อกส์ไม่ได้หรอครับ ”พี่บอนยังคง ถามผม
“ แฟนหรอครับ กล้าพูดนะครับพี่ ผมไม่ซ้อมพี่ก็บุญแล้วนะครับ” ผมตอบกลับไป
“พี่ไม่ดีตรงไหนครับ ” พี่บอนถาม
“ยังจะถามอีกหรอครับ เมื่อกี้เป็นพฤติกรรมของคนที่รักกันหรอครับ ? ถ้าเป็นแบบนั้น อย่ารู้จักกันเลยดีกว่า”ผมยังคงตอบกลับไป
“ ให้โอกาสพี่แก้ตัวนะครับ ต่อไปพี่สัญญาจะไม่ทำรุนแรงกับฟ๊อกส์อีกแล้ว ” พี่บอนพูดกลับมา
“ อย่าพูดดีกว่าพี่ ที่เหลืออยู่ที่ตัวพี่เองไม่ใช่ผมหรอกครับ ผมจะคอยดูก็แล้วกัน ” ว่าแล้วผมก็เดินออกห้องไป
(ทำไมนะ วันนี้ มันอะไรกันนักหนา วุ่นวายชิหาย รู้แบบนี้ ขออยู่คนเดียวตลอดไปคงจะดีช่างมันเถอะไม่คิดอะไรแล้วหล่ะ ) ผมคิดแล้วก็ยิ้มให้กับตัวเอง
แวะมาต่อให้นิดนึง อิอิ ไปแล้วนะค้าบ
ปายทามโปรเจคต่อแล้ว
อ๊ะ ดีคับ(bakabong) เพื่อนร่วมสถาบัน อิอิ :laugh:
-
:z13:
จิ้มฟ้อกซ์ อิๆ
อยากจะบอกว่าไมคนเราเป็นพี่เป็นน้องกันถึงมาทำกันแบบนี้ได้นะ
เสียทีที่ไว้ใจ ความไว้ใจมันหมดไปพร้อมกับความเป็นพี่เป็นน้อง
อ่านแล้วก็ตลกดีตรงที่หลังจากทำแบบนั้นไป ยังจะมาถามว่า เป็นแฟนไม่ได้หรือ 555+
แล้วจะรออ่านต่อนะครับตอนหน้าขอยาวๆหน่อย
นิว(LOVEis)
-
:o12: :monkeysad:
โปรเจ็กกกกกกกต์..ฮือ ปวดใจเนอะ แง้ๆๆๆๆ
เราก้อปั่นหัวบานอยู่เลย งืมๆๆๆ
ถ้าไม่ยุ่งมากมายก้ออย่าลืมมาต่อนะ รอๆๆๆอยู่
รักษาสุขภาพด้วยค่า :bye2:
-
มาทำอาหารให้จิ้งจอกใหญ่ทาน ๕๕๕ :mc4:
คิดถึงเว่ยยยย :sad4: เหงานะเนี่ยย (หรอ)
ไม่มาป่วนกันในเอ็มเลย ไม่เป็นไร เข้าใจๆ เพราะงานก็กองเหมือนกัน ๕๕๕ +++
-
^^
-
พี่บอนนี่ไม่รู้จัก ยับยั้งชั่งใจ...แทนที่จะค่อยๆ จีบน้องฟ๊อกซ์ ก็ไม่มีปัญหาแว้วววว
เป็นกำลังใจให้น้องฟ๊อกซ์จ้า....
-
:z6:
พี่บอนนี่ไม่นุ่มนวลเอาสะเล้ยยย
:beat:
ปล.สอบเส็ดไปตัวนึงละ เหลืออีก 6 วิชากะโปรเจ็คที่ต้องรายงานอีก1 ตายยยยย!!!
:z3:
-
ขอโทษนะครับ พอดีอยู่ในห้วงสอบ เลยไม่ได้เข้ามาต่อ เลย
ประจวบกับ พึ่งอกหักมาหมาด ๆ เลย อยาก ถามว่า จะอ่าน กันต่อรึเปล่าครับ ? :m15:
ถ้าอ่านต่อ เดี๋ยวผมจะเอาเรื่องมาต่อให้ เพราะ เริ่มนี้ มีตอนจบเกิดขึ้นแล้ว o18
หะหะ ไงก็ เข้ามาบอกผมหน่อยนะครับ เดี๋ยว สอบเสร็จแล้วจะเข้ามาดู นะครับ
-
อ่าน จร้า o13
-
แล้วแต่จิ้งจอกเยยย
แมวไม่ว่าอะไร จะลงก็ได้นะพี่ฟ๊อก แต่ปาล์มไม่ค่อยอยากให้ลงซะเท่าไหร่
กลัวสะเทือน :เฮ้อ: สัปดาหืนี้สอบใช่ปะ ปาล์มสอบสัปดาห์เดี๋ยวเราค่อยคุยเอมกันเน้อ
จุ๊บๆ
-
:serius2:
รีบมาต่อเร็วๆเลย
-
:กอด1:
สู้ๆนะคับ ฟ๊อกซ์
เราก็สอบเหมือนกันเด๋วกลับมาอ่านตอนสอบเส็ดนะ
ยังไงก็อยากอ่านอยู่ ^^
:L2:
-
อ่านจ้า อยากรู้ตอนจบอ่ะ
Get A นะจ้ะ
-
กลับมาแล้วครับ สอบไปเหลืออีกวิชาเดียวแร้ว
หัวใจก็ยังเจ็บอยู่เหมือนเดิม เห้อ :m15:
อาจจะเขียนได้ไม่เยอะนะครับ หัวตื้อ ใจเจ็บ มือบวม
เหตุเกิดเพราะ ปัจจุบันก็ยังอยู่กับแฟนเก่า เห็นหน้ากันทุกวันใครจะไปทำใจได้
แถม มาบอกให้ผมไปส่ง หาคนอื่น เพราะเค้านัดไปเที่ยวกับคนอื่นไว้แล้วจะไปค้างบ้านคนที่เค้าไปเที่ยวด้วย
ผมเลยเกิดอาการ หมาหวงก้าง ทั้งที่ไม่ได้เป็นเจ้าของเค้าแล้ว ทำอะไรไม่ได้ ก็เลยซัดเปรี้ยงเข้ากำแพง :fire:
ปรากฎว่า มือบวม เลยครับพี่น้อง แต่ก็ยังดีที่กระดูกไม่ได้แตก , หัก , หรือร้าวประการใด แต่ก็เป็นอุปสรรค์ในการ
เขียน , พิมพ์ , หยิบจับสิ่งของ ถึงมันจะไม่หัก ไม่ร้าว แต่มันเจ็บชิบหายเลย :m15:
แล้วก็ ผมจะมาต่อเรื่อย ๆ ให้มันจบ ถึงแม้เรื่องของผมกับเค้าจะจบไปแล้ว ผมก้จะเขียนต่อ จนจบ
ไหน ๆ มาลงไว้แล้ว ว่างั้นมั๊ยครับ อาจจะเจ้บบ้าง แต่ผมทนได้ เพราะไม่ใช่ไม่เคยเจ็บ อิอิ
ตอนที่ 9 ห๊ะ ? + งานงอก
ผมใช้เวลาทั้งคืน อยู่ที่ร้าน Internet Cafe’ ร้านประจำหลังมอ จนถึงเช้า ปกติ ทุกครั้งที่มาผมก็จะเล่นเกมส์ ฟังเพลง
รึดูเว็บไปเรื่อยเปื่อย แต่คืนนี้ ไม่อยากทำอะไรเลย ผมใช้เวลาทั้งคืนนั่งใส่หูฟังแล้วฟังเพลงเดิมซ้ำ ๆ ให้ตายสิ เปลืองชะมัด
เลย จ่ายค่าเน็ตไป 80 บาท
( แค่มานั่งฟังเพลงเนี่ยนะ ) เฮ้อ ! ผมบ่นกับตัวเองเบา ๆ พร้อมถอนหายใจยาว ๆ 1 ที
( แล้วตอนนี้พี่บอนจะกลับไปรึยังนะ ช่างมันเหอะ ง่วงแล้ว ) ผมคิดในใจ มือก็ควานหากุญแจรถ
“ สวัสดีครับน้ายาม ” ผมทักทายไป
“ ดีครับ ไปไหนมาอ่ะเรา ? ” น้ายามก็ถามตามปกติของแก
“ อ้อ ไปขี่รถเล่นมาครับ พอดี เครียด นิดหน่อย ” ผมตอบไปตามปกติ
“ งั้นน้าไปละเดี๋ยวต้องไปตรวจหอต่อไปอีก ” น้ายามพุดเสร็จก็เดินผ่านไปทำหน้าที่ของแกต่อ
ผมเดินไปก็คิดไปเรื่อยเปื่อย จนตอนนี้ผมหยุดยืนที่หน้าห้อง หยิบกุญแจ กำลังไขประตูเข้าไป
( เอ๊ะ ทำไมประตูห้องไม่ล๊อกวะ ? ก่อนออก กูล๊อกไว้นี่หว่า ) ผมคิดในใจ
ก็เลยพลักประตูเข้าไป . . .
“ ปึ้ง ! โอ๊ย !! ….. .ใครวะ !! ” มีเสียงคนพูดขึ้นมา
( ชิบหายแล้วกู เข้าผิดห้องหรอวะ ? ) ผมตกใจ แต่ก็ถอยออกมาดูเลขห้อง
( เลขห้องก็ถูกนี่หว่า ? หรือว่าพี่เมท เขมร เอ ? แต่แกก็ไม่พูดชัดขนาดนั้นนี่ แล้วนั่นมันใครวะ ? ) ผมยังยืนคิดอยู่
( เอาวะเป็นไงเป็นกัน ) ว่าแล้วไอ้ม๋าฟ๊อกส์ก็เดินเข้ามาดูไอ้คนที่เหมือนจะโดนผมทำร้ายแบบไม่ได้ตั้งใจ
“ นายเป็นไงบ้าง ? เข้ามาห้องเราได้ไงอ่ะ ” ผมพูดสุภาพ ขัดกับที่ใจผมคิด
“ ก็เจ็บสิวะ แม่งเปิดประตูไม่ดูคนเลย สัด ” มันพูดออกมาครับ
“ เอ้า เหี้ย กุพูดดี ๆ ด่ากุได้ไงวะ แล้วกูตามองทะลุประตูได้รึไง ถึงจะได้ตรัสรู้ว่ามีคนนอนอยู่ตรงประตูห๊ะ ? ” ผมด่ามั่งครับ
“ แล้วห้องมึงเลขอะไรวะ ? ” ผมถามต่อ
“ 31xx ” มันพูดมา
“ งั้นกุว่ามึงเข้าผิดห้องละ ” ผมพูดกลับไปครับ
“ ไม่ผิดนี่แหละห้องกุ มึงไม่ต้องมาอำเลย ” มันเถียงครับ
“ งั้นมึงออกมานี่เลย มาดูซะ ” ผมพุดพร้อมกับลากคอมันออกมา
“ ดูซะ ” ผมพูด พร้อมกับชี้ไปที่เลขห้อง ซึ่งบอกเอาไว้ว่า 32xx
“ ชิบแล้วกู ขอโทษครับ ” มันรีบขอโทษใหญ่เลย
“ เออ ๆ ช่างมันเหอะ ” ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรมากมาย
แล้วมันก็หยิบแว่นขึ้นมาใส่ แล้วมองหน้าผม แล้วมันก็พูดว่า
“ เฮ้ย พี่ฟ๊อกส์นี่ ” มันพูดครับ
“ ห๊ะ ? เรารู้จักกันหรอ ? ” ผมเริ่มงง ๆ
“ โหยพี่ ผมเองครับ อาร์มไง จำได้ป่าว ? ” มันพูดครับ
( อาร์มไหนหว่า ? ) ผมคิดในใจ
แล้ว จู่ ๆ ก็มีเหตุการณ์ในอดีต แว๊บขึ้นมาในสมอง . . .
“ อย่าบอกนะว่า แกคือไอ้อาร์ม นั่น ” ผมถาม ไปพร้อมกับคิดว่าไม่น่าเป็นไปได้
“ ครับ ไอ้คนนั้นแหละ ” อาร์มพูดแล้วยิ้มให้ผม
“ เป็นไงมาไงวะเนี่ย มาเรียนที่นี่รึ ” ผมถามกลับไป
“ ตามพี่มาแหละครับ ” มันพูด
“ ให้มันจริงเหอะ ไม่ใช่แอบตามสาวที่ไหนมาเรอะ ” ผมพูดพลางหัวเราะ
“ โหย สาวที่ไหนครับ ผมตามพี่มาอ่าแหละ ” มันยังยืนยัน คำเดิม
“ เออ ๆ เชื่อก็ได้ ” ผมตอบไปพร้อมกับคิดอยู่ว่า ไอ้น้องเตี้ย ๆ คนนั้นที่ชอบตามผม กลายเป็นคนตัวสูงดูดีขนาดนี้ตั้งแต่
เมื่อไหร่
“ ว่าแต่ไปทำไรมา สูงขึ้นเยอะเลยนี่ ” ผมถาม
“ ไม่รู้อ่ะพี่ จู่ ๆ มานก็สูงขึ้นเอง ” มันตอบมาแบบเขิน ๆ
“ เห้ย คุยกะพี่นะเว้ย ไม่ใช่คุยกะแฟน มัวเขินอยู่นั่นแหละ หะหะ ” ผมแซวมันครับ น้องเค้าหน้าแดง ยิ่งทำให้ดูดีไปใหญ่
“ ถ้าได้เป็นแฟนก็ดีสิ ” มันพูดเบา ๆ (อันนี้ไปถามมันทีหลังครับ ถึงได้รู้ หะหะ)
“ ห๊ะ ? พูดอะไรอ่ะ ได้ยินไม่ชัด ” ผมถามพร้อมทำหน้างง ๆ
“ ป่าวครับ พี่จำคืนวันนั้นได้มั๊ยที่ผมบอกกับพี่ว่าผมมีอะไรจะบอกพี่ ” มันถามกลับมาอีกแล้ว
“ วันไหนอ่ะ ? วันนั้นป่ะ ที่ พี่ติดธุระ เออแล้วมีรัยจะบอกพี่วะ ” ผมถามแกมสงสัย
“ อ้อ ! ยื่นหูมาดิ ”มันพูดครับ
“ ผมชอบพี่ฟ๊อกส์นะครับ จุ๊บ! แล้วเจอกันนะครับ อิอิ ” มันบอกพร้อมหอมแก้มผม แล้วก็ชิ่ง ปล่อยให้ผมยืนตัวชาอยู่อย่างนั้น ด้วยอารมณ์ ที่แบบว่า อึ้ง
“ อ๋อ ที่รับรักพี่ไม่ได้เป็นเพราะมันใช่ป่ะ ฟ๊อกส์ ” พี่บอนครับ พูดเสียงแข็งมาเลย
“…. ”ผมกำลังจะสวนกลับ แต่ก็โดนเบรก
“ ไม่ต้องมาแก้ตัวพี่เห็นอยู่กับตา ระวังให้ดีเถอะ ซักวันแกต้องเป็นของพี่ ” พูดเสร็จแล้วก็เดินจากไปปล่อยให้ผมยื่นอึ้งอีกรอบ เพราะไม่เคยเห็นพี่บอน ลักษณะที่น่ากลัวแบบนี้มาก่อนเลย
(เฮ้อ ! จะอะไรกับกูนักหนาวะ ? ) ผมคิดในใจพร้อมกับถอนหายใจเป็นครั้งที่สอง
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะครับ ตอนนี้ขอตัวไปพักมือแย้ว เจ็บปวดรวดร้าว T T
-
แล้วไปชกกำแพง ทำไมเนี่ยครับ
จ๊ากกพี่บอนเข้าใจผิดเลย ^^
-
เข้ามาอ่านด้วยคน
ช่วงนี้ fox เสน่ห์แรงเน้อ :m7:
-
ทำร้ายตัวเองมัยเนี่ยๆๆๆๆๆๆ
:z3: :fire:
-
:a5:
คราวหน้าอย่าชกกำแพงสิ
ชกมันเลย
:laugh:
-
ช่ายๆ ชกมันเลย ไปชกกำแพงทำไม
-
:angry2:
ไปฟัดกับกำแพง ทำม๊ายยยยยยยย
ไปต่อยหน้ามัีนเลย อย่าได้แคร์
เซ็งเป็ด แทนแง่มๆ
สอบเส็ดยังอ่ะกูยังเลยว่ะ
-
...โกรธใครมาก็แล้วแต่ ขออย่างเดียว..อย่าทำร้ายตัวเอง
...ยังอยากอ่านเรื่องต่ออยู่นะ...เวลาจะทำให้เข้มแข็งขึ้น
...เค้าไม่ใช่คู่ของเรา...ก็ปล่อยเค้าไป...หาคู่ของเราให้เจอซิ :L2:
-
ครับผม จะไม่ทามแล้ว เพราะมานเจ็บ :m15:
พอดีว่าง ๆ เลยแวะมาลงให้ครับ เพราะ เดี๋ยวผมกลับบ้านไป ก็กลัวจะไม่ได้เอามาลงเพราะไม่มีเน็ต
แล้วก็ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจ นะครับ ที่คอยห่วง มีกำลังใจขึ้นเยอะเลย
งั้นก็ไปอ่านกันต่อเลยนะครับ
ตอนที่ 10 :: คนสองคนมาเจอกันในห้องแคบ ๆ จะเกิดอะไรขึ้น ?
“ กริ๊งงงง … … … … … … … !!!! งืม ๆ คร่อกกก . . . . ” ผมยังคงงัวเงีย อยู่บนที่นอน ซึงเป็นปกติของทุกเช้า จะบอกว่า
ขี้เซา ก็ไม่รู้ว่าจะใช่รึเปล่า เพราะ ฟ๊อกส์ เป็นคน กินง่าย หลับง่าย ตื่นง่าย แต่ไม่ได้ใจง่ายอย่างที่คิด (จิง ๆ นะคับ ^^)
แต่เรื่องตื่นง่ายนี่แบบว่า ถ้ามีคนมาสะกิด ก็จะตื่นอ่าครับ แต่ถ้า ไม่มีใครมาปลุกเนี่ย จะตื่นแล้วก็นอนต่อ ยิ่งช่วงนี้ผมย้าย
มาอยู่ห้องแอร์ + พี่เมท ชาวเขมรนั้นไม่อยู่ครับ ล่อเปิดแอร์ซะ 15 องศาเลยทีเดียว ( ไอ้ตัวทำโลกร้อน มึงนี่เอง!! )
แต่ก็ไม่ได้เปิดทุกวัน นะครับ มันร้อนจริง ๆ นี่นา และขอนินทาพี่เมท ซักนิดนึง ฟ๊อกส์ว่า ห้องฟ๊อกส์รกแล้วนะ แต่ เอ่อ
แบบว่าวันแรกที่ย้ายมาอยู่ห้องนี้ แม่ผมเดินเข้าห้องไป ถึงกับผงะ เนื่องจากตอนแรกผมทราบความมาว่า พี่แกเค้าเรียน
ปริญญาโท ทางด้านเกษตร ผมนึกว่าจะแบบ เนี้ยบ อะไรแบบนั้น เดินเข้าห้องไป คำอุทานคำแรกของฟ๊อกส์ ก็หลุดออกมา
ทันได้ “แม่ง เหม็นสาด ” มันเหม็นจริง ๆ ครับ แม่เจ้า ห้องคนอยู่ นะเนี่ย เศษดินเต็มห้องเลย ประมาณว่า “กุจะได้มาอยู่ป่า
หรอวะเนี่ย ” แถมเนื่องจากที่พักนี้จะมีโต๊ะสองตัว ใต้โต๊ะพี่แก มีถุงดำขนาดใหญ่มัดถุงอย่างดี ซึ่งสร้างความสงสัยแก่ผม
เป็นอย่างมาก แต่ไม่กล้าไปแอบเปิดอ่ะ กลัว >,< แถมพี่แก นอนนะ เอาผ้าห่อตัวโผล่แต่หน้า แถมผ้าก็สีขาว กลับดึกทีไร
แทบช๊อค เพราะตกใจพี่แกที่นอนทำตัวเหมือนศพถูกห่อด้วยผ้าดิบ ทุกที . . .
เข้าเรื่องกันต่อนะครับ
“ตั้งแต่วันนึ้คงไม่มีครายที่ทามให้ฉันเปลี่ยนจายยย ก็เพราะ เธอ บอกว่าร๊ากเรา . . . ” เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ผมเองครับ
“ งืม ครายค้าบ ? ” ผมตอบด้วยเสียงงัวเงียเป็นอย่างมาก ( ย้ำว่าอย่างมากจิง ๆ )
“ ผมเองพี่ฟ๊อกส์ ” เสียงปลายสายพูดมา อย่างชัดถ้อยชัดคำ
“ ครายหว่า ? ว่าแต่มีอะไรอ่ะ ” ผมก็ยังคงฝืนสภาพตัวเองถามกลับไป
“ คอมผมแฮงค์อ่าครับ พอดีจะทำงานนิดหน่อย เลยว่าจะมารบกวน หน่อยอ่ะครับ ” เสียงปลายสายพูดมาแบบน่าสงสาร
“ อืม เอาดิ มาถึงแล้วเคาะประตูเรียกละกัน ” ผมตอบกลับไป
“ เหอะ ๆ พี่ลุกมาเปิดเลยครับผมเคาะประตูจนมือหงิกละ ดีที่พี่ไม่ได้เปลี่ยนเบอร์ ไม่งั้นผมแย่แน่เลย ” เสียงปลายสายพูดมายังงั้น
“ อือ ๆ ” ผมพูดเสร็จ แล้วก็วางสายไป
ผมค่อย ๆ ลุกจากที่นอน แล้วเดินไปเปิดประตู สรุป ได้ที่ผมคุยนี้ เป็น น้องอาร์มนั่นเอง น้องเค้าเห็นผมก็ทำหน้าแดง ผมก็
งง ๆ ก็เลยถามไปว่า
“ ยังไม่สร่างเมา หรือไง หน้างี้แดงเชียว ” ผมถามไปครับ
“ อาร์มไม่ได้กินเหล้ามานะพี่ ” แต่ก็ยังคงหน้าแดงอยู่
“ อ้าว แล้วหน้าแดงทำไมครับ ? ” ผมก็ยังคงถามต่อไป ก็ทำไงได้ อยากรู้นี่นา หะหะ
“ ดูพี่แต่งตัวดิ ” มันพูดแต่ก็ยังก้มหน้าอยู่
ผมเลยมองดูตัวเองครับ แต่ด้วยความที่ยังเบลอ ๆ ก็เลยถามกลับไปว่า
“แค่ใส่บ๊อกเซอร์ตัวเดียว ไม่เห็นจะต้องมาอายอะไรนี่นา ” ผมก็พูดไปประสาซื่อ เพราะ ฟ๊อกส์ชินแล้วกับการอยู่ร่วมห้องกะผู้ชายปกติ
“ พี่จะให้อาร์มพูดตรง ๆ ป่าว ” อาร์มถามกลับมาแล้วครับ
“ อือมีรัยจะพุดก็พูด ” ผมก็ตอบไปยังงั้น
“ ถ้าใส่บ๊อกเซอร์เฉย ๆ อ่ะผมก็ไม่ได้คิดอะไร แต่ …. ของพี่อ่ะ มันชี้หน้าผมแล้ว ” อาร์มตอบกลับมาพร้อมกลับมองลงไป
ที่… ของผม ซึ่งทำให้ผมมองตามมันไปด้วย
“ เอ่อ ” ผมเริ่มเกิดอาการอายขึ้นมาแล้วครับ
“ โทดทีว่ะ อาร์ม ” ว่าแล้วผมก็เอามือกด ….. ของผมลงแล้วก็เดินไปทีเตียง แล้วก็พูดกับอาร์มต่อ
“ อืม จะทำอะไร ตามสบายเลยนะอาร์ม จะกินน้ำหรือขนมก็เปิดตู้เย็นเอาเลย ส่วนคอมก็ใช้ตามสบาย ส่วนพี่ขอหลับต่อ
แปปนึง ” ว่าแล้ว ผมก็หลับต่อ
ผ่านไปซักพักใหญ่ ๆ เจ้าอาร์มมันก็มาปลุกผม
“ พี่ฟ๊อกส์ ๆ ” มันเรียกครับ
“ หือ ? ” ผมตอบไป อย่างงัวแงได้แป๊ปเดียวก็ตาสว่างเลยครับ ก้เจ้าอาร์มดิยื่นหน้ามาใกล้หน้าผมจนปากจะชนกันอยู่แล้ว
“ มีอะไรอ่ะ ? ”ผมตอบไปนิ่ง ๆ (แต่จริง ๆ ช๊อคไปแล้ว หะหะ)
“ ผมนอนด้วยได้ป่ะพี่ มึน ๆ หัว เหมือนนอนไม่พอ ” อาร์มมันถามผมครับ
ผมอึ้งครับ แต่ผมก็ตอบกลับไปว่า “ เอาดิ งั้นพี่ไปอาบน้ำละ ”
แล้วทันทีที่ผมกำลังจะลุกขึ้นจากเตียง อาร์มก็พูดดักผมไว้ก่อน
“ พี่รังเกียจผมหรอ ? ผมแค่นอนด้วยไม่ได้ทำไรพี่ซักหน่อย ” มันพูดครับ น้ำตาคลอเบ้าเล็กน้อย
“ เฮ้ย ป่าวไม่ได้รังเกียจ แต่เตียงมันเล็ก แล้วพี่ก็ตื่นแล้ว ” ผมเริ่มออกอาการแถไปเรื่อย ๆ แล้ว
“ ไม่ต้องมาโกหกเลย ดูก็รู้ว่าพี่ยังง่วงอยู่ ” อาร์มพูดมาครับ ( แหนะรู้ดีอีก )
“ เออ ๆ อย่าบ่นแล้วก็แล้วกันว่าเตียงแคบอ่ะ ” ผมพูดแล้วก็ขยับตัวเข้าด้านในเพื่อให้เหลือที่ว่าง
“ ครับไม่บ่นครับงั้นผมถอดเสื้อแปป ” เจ้าอาร์มมันยิ้มใหญ่เลยครับ แถมกำลังจะถอดเสื้อ ผมเลยทักไปว่า
“ เฮ้ย แกจะถอดเสื้อทำไมอ่ะ ” ผมถามกลับไป แต่มันก็ถอดเสื้อออกไปแล้ว
“ ก็ผมจะนอนนี่ ใส่เสื้อนอน อึดอัดจะตาย ” มันพูดพลางถอดกางเกงยีนส์มันออก
“ ขอนอนด้วยนะครับ ” มันพูดแล้วก็มุดผ้าห่มซึ่งผมอยู่ด้านใน
“ . . . . . ”ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ถูกแล้วครับ ก็เลยได้แต่ปล่อย มันไป
ติดตามตอนต่อไป
-
ความเป็นจริง
ไม่มีทางใด
อิอิอิอิอิ
-
:m31: :serius2:
-
น้องอาร์มรุกเร็วจริง
-
555
โดนเด็กรุกซะ
-
:laugh:
5 5 5+
โดนเด็กรุกแล้วววว
ปล1.จะสอบอยู่แล้วยังมาลงได้คะแนนน้อยจะหัวเราะให้ :m20:
ปล2.ว่าแต่เขาไอเราก็เข้ามาอ่านอยู่นั้นแหละ :z3:
-
วันนี้คึกจัด + กลัวจะค้างกัน รึทำให้ค้างหว่า หะหะ เอามาลงให้อีกตอนครับ
ว่างพอดีด้วย ไม่ได้ไปไหน งั้นเอาเป็นว่า อ่านต่อเลยละกัน
ตอนที่ 11 : คนสองคนมาเจอกันในห้องแคบ ๆ จะเกิดอะไรขึ้น ? 2
“ งื้อ ? ” ไอ้ฟ๊อกส์ เริ่มรู้สึกอึดอัด แต่ก็ยังไม่ตื่นดีนัก
“ หมับ !!” ความรู้สึก เหมือนไอ้ฟ๊อกส์น้อยโดนโดนบีบ ทำให้สะดุ้งขึ้นมาทันที
“ เป็นอะไรครับ พี่ฟ๊อกส์ ” ไอ้อาร์มมันถามผมครับ
“ แกอะแหละทามรัยพี่ ห๊ะ ? ” ผมถามเสียงแข็งเลยครับ
“ ทามรายอ่ะครับ ผมเห็นพี่นอนเหมือนกำลังจะตายผมเลยปลุกไง ” มันพูดแล้วทำหน้างงใส่ผม
“ ห๊ะ ? ” ผมดูมันก็เห็นว่ามันแต่งตัวเรียบร้อยดี ไม่ได้ถอดเสื้อ อะไรแต่อย่างใด
“ สงสัยพี่ฝันร้ายมั๊ง ? หะหะ ” ผมพูดพลางหัวเราะแก้เขิน
“ อ่อ ว่าแต่พี่ฟ๊อกส์วันนี้ว่างป่ะ ? ” ไอ้อาร์มมันถาม
“ อ๋อ จะออกไปเที่ยวกะแฟนอ่ะ ทำไมหรอ ? ” ผมอำมันเล่นครับ
“ อ่าครับ งั้นไม่เป็นไร ผมทำงานเสร็จแล้ว ขอบคุณมากนะครับ ขอตัวก่อนนะ ” มันพูดเสร็จ แต่ทำหน้าหงอย
“ เดี๋ยวดิ อาร์ม ” มือผมเร็วเท่าคำพูดมือผมก็คว้ามือ อาร์มไว้ แต่เนื่องจากรีบเกินเหตุความซวยเลยบังเกิด
เลยทำให้ เจ้าอาร์ม อยู่ในสภาพที่คร่อมไอ้ฟ๊อกส์ แล้วเนื่องจากบังเอิญ รึ จงใจกันแน่ ทำให้ปากของมันบดลงที่ปากผมอย่าง
นุ่มนวล และลิ้นเริ่มที่จะควานหา อะไรบางอย่างซึ่งอยู่ภายใน
“ อือ . . . .อืมม ” ไอ้ฟ๊อกส์เริ่มเคลิ้ม พร้อมทั้งฟ๊อกส์น้อยเริ่มตอบสนอง
“ อืมมม . . . ” อาร์มเองก็เริ่มแล้วเหมือนกัน สังเกตได้ที่ ของๆ มัน เริ่มดันที่ขาผมแล้ว
แต่แล้วผมก็พาสติกลับมาได้ แล้วเริ่มออกแรงดันเจ้าอาร์มออกไป แต่มันขืนแรงผมไว้ แล้วปากมันก็คงอยู่ ที่ปากของผม
“ อาร์ม รู้ใช่ป่ะ ว่าถ้าไม่หยุดจะเกิดอะไร ? ” ผมพูดออกไป ซึ่งได้ผล เจ้าอาร์มถอนปากออกจากผมแล้วรีบลุก ก้มหัวผงก ๆ
พร้อมทั้งเอ่ยปากขอโทษขอโพยต่าง ๆ นานา ( สมัย ม.ปลาย แอบนักเลงเล็กน้อย หะหะ )
“ อือ ไม่เป็นรัยมันเหตุสุดวิสัย ” แต่ในใจผมนี่ดิ เต้นแทบจะระเบิดแล้ว
“ แล้วพี่ดึงผมไว้ทำไมครับเมื่อกี๊นี้ ” มันย้อนถามผม
“ก็ว่าจะชวนไปกินข้าว แต่ เปลี่ยนใจแล้วเพราะสิ่งที่แกทำเมื่อกี๊ ” ผมพุดเสียงแข็งใส่
“ ง่า ผมขอโทษ ให้ผมทำอะไรก็ยอมครับ อย่าโกรธผมนะ ” มันทำหน้าจะร้องไห้อีกแระ ผมเลยใจอ่อนอีกจนได้
“ อือ อย่าทำอีกแระกัน พี่ไปอาบน้ำแปปนึง ” แล้วผมก็คว้าผ้าเช็ดตัว พร้อมสบู่ ออกไปห้องน้ำอย่างไว
ซักพักใหญ่ ๆ . . . . .
ผมเปิดประตูเดินเข้าห้องมา ก็เห็นเจ้าอาร์มมันนอนอยู่ที่เตียงผม ผมมองมัน ( เออ มันก็น่ารักของมันแฮะ )
แต่ผมก็ไม่ได้สนใจ ในขณะที่ผมหลบมุมและกำลังปลดผ้าเช็ดตัวที่พันรอบเอวออก ผมก็รุ้สึกได้ถึงสายตาที่จ้องมองมาทาง
ผม เจ้าอาร์มนั่นเอง มองตาเป็นประกายเลย
“เฮ้ย ! มองรัยวะ ” ผมเอ็ดไป
“ ป่าวคร๊าบ ” มันพูดแล้วก็ยิ้มจนตาหยีเลย ( น่ารักชิบหาย )
“ จะดูป่าวหล่ะเดี๋ยวเปิดให้ดู ” ผมพูดพลางนึกอะไรสนุก ๆ
“โหยไม่ดูหรอกครับ อันนิดเดียวเก็บ ๆ ไปเถอะ ” เจ้าอาร์มมันพูดติดตลก แต่ผมนี่เดือดครับ
“ มึงว่าของใครเล็กห๊ะ ? ” ว่าแล้วผมก็ปลดผ้าขนหนูออกโชว์เลย
“ ใหญ่จังอะครับ ยานหน่อย ๆ ด้วย ”มันพูด พร้อมกับ จะยื่นมือมาจับ
“ หะหะ ไม่ใหญ่ได้ไง ก็ใช้มานานแล้ว ” ผมพูดพลางเอามือจับ
“โหยพี่ไปซื้อใหม่เหอะ บ๊อกเซอร์ขอบยานขาบานแบบนี้ ทุเรศว่ะ ” มันพูดพลางหัวเราะ
“ พี่ทิ้งไม่ลงหรอก ใส่มาแต่อ้อนแต่ออก ปกติจะใส่ก่อนจะเปลี่ยนเสื้ออ่ะ ” ผมพูดติดตลกไป
(รู้นะว่าคนอ่าน คิดอะไรกันอยุ่ ฮ่า ๆ )
“ ป่ะ ไปกัน ” ผมพูดพลางปิด แอร์เช็คประตู และ เช็คความเรียบร้อยของห้อง
“ ครับ ” เจ้าอาร์มว่าง่ายทันตาเลย
“แต่ วันนี้ อาร์มเป็นเจ้ามือนะ ” ผมบอก
“ ง่า งั้นไม่ไปละ ” อาร์มมันพูดพร้อมกับทำท่ากำลังจะงอแง
“ เออ ไม่ไปก็แล้วแต่มึง แล้วมึงทำผิดอยู่นะรู้ไว้ด้วย ” ผมทำหน้าขรึมใส่มัน แต่จริง ๆแล้ว ผมแกล้งมันเล่นนี่แหละครับ
แล้วพวกผมสองคนก็เดินไปขึ้นรถเพื่อมุ่งหน้าเข้าเมืองกัน ในขณะที่อยู่ระหว่างการเดินทาง
“ตั้งแต่วันนึ้คงไม่มีครายที่ทามให้ฉันเปลี่ยนจายยย ก็เพราะ เธอ บอกว่าร๊ากเรา . . ” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น แล้วเบอร์ที่แสดงบนหน้าจอ ไม่ใช่ใครที่ไหน พี่บอนนั่นเอง
ติดตามตอนต่อไป
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์เช่นเคย
เห้ย ! bakabong มันมีแนวให้อ่านรึไงฟะ ถ้ามันมี อ่ะจะอ่านอยู่ แต่นี่แกสอนรัยยังไม่รู้เลย 555+
ถ้ามีคนเม้นเกิน 10 คนภายในวันนี้ ได้เห็นตอนที่ 12 กันแน่ ๆ ฮิ้วววว :laugh:
-
:z13: จิ้มคนแรกเลย อิอิ
จิ้มแล้วก็แวบไปอ่านหนังสือต่อ
เมื่อไหร่จะสอบเสร็จเหมือนชาวบ้านเขาล่ะนี่ งุงิงุงิ
เชียร์น้องอาร์มนะตัวเอง 55
แบบว่าชอบบริโภคเด็กอ่า :-[
-
:m16:เห็นตอน 12 แล้วตอน 11 จะไม่ลงด้วยเหรอคร๊าบ
-
:call:
อยากอ่านตอนที่ 12 ครับ
ว่าแต่...นันท์หายตัวไปไหนอ่ะ
เหรอว่าหายแล้ว...หายเลย
:sad11:
บวก 1 ให้ fox --- ฉลองที่เพิ่งเข้ามาอ่านครับ :mc4:
-
พี่บอนโทรมาทำไมว้าาาาาาาาาา 55
-
:-[ เล่นอะไรกันนี่ ใหญ่แล้วยังจะยานอีก พูดอะไรก็ไม่รู้ 555+
แล้วจะรออ่านต่อน๊า
นิว(แลมองใหญ่ยานใช้มานาน)
-
เห้ย ! bakabong มันมีแนวให้อ่านรึไงฟะ ถ้ามันมี อ่ะจะอ่านอยู่ แต่นี่แกสอนรัยยังไม่รู้เลย 555+
ไม่มีน่ะสิ อิอิ สะเมื่อไหร่ มีอยู่มั้ง ลืมละจดไว้ไหนเด่วค่อยอ่าน ก่อนสอบ 1วันพอละ พอไหว
ฟ๊อกซ์ไม่มีแนวหรอ เด่วส่งเข้าเมลล์ให้ละกัน
ปล. พรุ่งนี้สอบบ่าย อ่านทั้งคืนเลย ............... อ่านนิยาย :laugh:
-
รอ ร๊อ รอ รออ่านอยู่เสมอนะจ๊ะ
-
มาอ่านด้วยความรวดเร็ว แปปเดียวเท่านั้น ตามทันแล้วววววว
สนุกดีจัง คนนู้นไปคนนี้มา เนื้อหอมจริงๆ
แต่ว่าพี่บอน.. น่ากลัวง่ะ
-
ติดตามๆๆคับบบ
-
รอเหมือนกัน
-
รอบ สองครับ โพสรอบแรกเน็ตเน่าไป หนนึงละ
เอาเป็นว่าไม่พูดอะไรมาก นอกจากขอบคุณทุกกำลังใจและขอโทษที่มาต่อช้า ละกันครับ :call:
ตอนที่ 12.1 :: เจ็บตัว และเสียความรู้สึก ? part 1
“ โหล คร๊าฟ ว่าไงครับ ? พี่บอน ” ผมพูดน้ำเสียงกวน ๆ ตามนิสัย
“ ว่าไงเรา หายโกรธพี่ยัง วันนั้นพี่ขอโทษจริง ๆ ” พี่บอนพูดครับ น้ำเสียงฟังดุสลดเล็กน้อย
“ อ้อ ! ไม่เป็นไรครับพี่ แต่วันนั้นพี่จะโมโหน้องเค้าทำไมอ่ะ แถมยังพาลใส่ผมอีก ” ผมถามกับไป
“ ก็พี่หึงนี่ครับ น้อยใจฟ๊อกส์ด้วย ” พี่บอนตอบกลับมาครับ
“ ซะงั้นนะครับ ว่าแต่ พี่จะหึงผมเพื่อ ? แถมมีอะไรให้ต้องน้อยใจอ่ะ เราไม่ได้เป็นอะไรกันนี่ครับ ” ผมตอบกลับไปโดยที่ไม่ได้สนใจว่าอีกฝ่ายจะได้รับผลกระทบจาก
คำพูดนี้
“ พี่เจ็บนะครับฟ๊อกส์ พูดแบบนี้อ่ะ ไม่เห็นใจพี่บ้างหรอครับ ” พี่บอนพูดเสียงเศร้าเลยครับ
“ พี่ครับ ผมไม่ได้คิดอะไรกับพี่จริง ๆ แล้วดูสิครับว่าที่ผ่านมา เร็ว ๆ นี้พี่ทำอะไรกับผมบ้าง เพราะผมยังคิดว่าเป็นพี่นะครับ
ผมถึงยอมคุยด้วย จะรักผม ผมไม่ว่า แต่ทำไมต้องทำแบบนั้นกับผมด้วยหล่ะครับ ถ้าจะจีบจริง ๆ อย่าใช้กำลังแบบนี้ รู้รึ
เปล่า ? แล้วถามเรื่องความเห็นใจ พี่เห็นใจอะไรผมบ้างหล่ะครับ แล้วผมจำเป็นต้องแคร์ความรู้สึกของคน ๆ นั้นโดยที่เค้า
ไม่ได้สนใจเลยว่าผมจะรู้สึกยังไง ด้วยหรอครับ ” ผมตอบกลับไปด้วยเสียงเรียบ ๆ
“พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ ยกโทษให้พี่นะ ” พี่บอนเริ่มลนลานแล้ว
“ ผมบอกแล้วไงครับว่าไม่ได้โกรธ ขอโทษไปก็เท่านั้นแหละ ” (เริ่มรำคาญแล้วนะ !)
“ ครับ ๆ งั้นวันหลังไปเที่ยวด้วยกันนะครับ ” พี่บอนถามกลับมาอีก
“ ไม่รับปากนะครับ ถ้าทำตัวดี ๆ ก็อาจจะไป งั้นแค่นี้นะครับสวัสดีครับ ” ผมรีบตอบไปแล้วก็ชิ่งวางสาย
“ ใครโทรมาอ่ะครับพี่ฟ๊อกส์ ? ทางทางซีเรียส ” เจ้าอาร์มถามกลับมาด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างจะเป็นห่วง
“ อ๋อ ! ป่าวหรอก ไม่มีอะไร ” ผมตอบกลับไปพร้อมยิ้มให้กับ มันหนึ่งที
มันยิ้มตอบกลับมา แล้วก็ นั่งเงียบไปตลอดทาง ผมซึ่งอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าที่ควรก็เลยได้นั่งสงบจิตสงบใจไปด้วย
เวลาผ่านไป 15 นาที ถึงเวลาที่ไอ้ฟ๊อกส์ กะเจ้าอาร์มต้องเผชิญโลกกว้างแล้วหล่ะ( ทำไมหน่ะหรอ ไอ้ฟ๊อกส์ ไม่ค่อยชอบไป
ไหนซักเท่าไหร่ หยุดเมื่อไหร่ ก็นอนตายอยู่ที่หอนั่นแหละ ถ้าไม่มีใครชวนไปไหน )
“ป่ะ อาร์ม เดินกัน ต่อ อีกนิดนึง เอาเป็นว่า คิดไว้คร่าว ๆ แล้วกันว่าจะไปทำอะไรบ้าง ” ผมพูดไปแล้วเจ้าอาร์มก็ยิ้มแล้วตอบผมกลับมาว่า
“โหยพี่ ผมอ่ะคิดไว้แล้วแหละ ไม่งั้นไม่กล้าชวนพี่มาหรอกครับ ” พร้อมกับเกาหัวแกร่ก ๆ พร้อมยิ้มให้ผม
“เอ้อ ก็ดี จะได้ไม่เสียเวลา แต่พี่มีอะไรจะถามแกว่ะ” ผมตอบพร้อมตั้งคำถามให้มัน ไปหนึ่งข้อ
“อะไรหรอครับพี่ ? ” มันทำหน้างง แล้ว ก็ถามผมกลับ (น่ารักชะมัด!!)
“ อยู่กะพี่ทำไมแกยิ้มบ่อยจังวะ รึหน้าพี่มีอะไรติดอยู่รึไง ” ผมถามไปแล้วครับ พร้อมทำหน้าตาสงสัย
“ อ่อ ป่าวครับพี่ไม่มีอะไร รึ พี่จะให้ผมหน้าบูดใส่พี่งั้นหรอ ” เจ้าอาร์มตอบกลับมา
“เอาดิ พี่จะได้ตบกบาลเข้าให้ ” ผมทำดุใส่มันครับ
แล้วมันก็เดินเงียบไปซักพัก ตอนนี้มาถึงที่แล้วครับ สถานที่แรก คือ ร้านหนังสือ คือว่าไอ้ฟ๊อกส์ชอบเข้าร้านหนังสือ มาก ๆ
แบบว่า ถ้าไม่มีที่ไปก็อยู่ที่นี่แหละ หาตัวได้ไม่ยาก เพราะ ว่าชอบอ่าน ฮ่า ๆ ผมใช้เวลาอยู่ในนั้นได้ประมาณ ชั่วโมงครึ่งโดย
ที่ผมไม่ได้สนใจเจ้าอาร์มเลยแม้แต่น้อย พอซักพักนึง ผมก็รู้สึกได้ว่ามีคนอยู่ข้างหลังผมแต่ผมไม่ได้สนใจหรอกว่าใคร เพราะ
คาอ่านการ์ตูนอยู่ แล้วก็มีเสียง ๆ นึงกระซิบที่หูผมว่า “ที่ผมยิ้มให้พี่ เพราะพี่น่ารักไงครับ” ผมหันหลังกลับไปหาต้นเสียง
ไม่ใช่ใครที่ไหน เจ้า อาร์มนั่นเอง . . . .
ผมกลับมหาลัยเมื่อไหร่แล้วผมจะมาเร่งต่อเรื่องให้นะครับ ^^
-
รออ่านตอนต่อไปครับ อิอิ
-
ฟ๊อกซ์ เกรดออกแล้วววววววววววววววว
:z3:
อยากตาย
:serius2:
ปล. ไม่ใช่วิชาที่เรียนด้วยกันนะฮ่าๆ
-
มาแอบอ่านคับ อ่านเฉยๆ ไม่ได้คิดอะไรนะ จริงๆน้า :monkeysad:
คงรู้นะว่าใคร คริๆ
ถ้าเขียนแล้วมันรู้สึกไม่ดีก็อย่าเขียนต่อเลยคับ คนอ่านเค้าคงเข้าใจ
เรื่องอะไรไม่สบายใจ ก็ลืมมันไปให้หมดนะคับ พี่เป็นกำลังใจให้นะ
-
มารอคับบ
-
...ตามชื่อเรื่องนี่..ใครเป็นพระเอก ฟระ ตรูยังเดาไม่ออกเลย
...กินแห้วกับคนเก่า กลัวไรวะ หาใหม่ซิ มีมาให้เลือกหลายคนนิ
...มาต่อได้แล้ว คุณชาย อย่ามัวแต่หลบเลียแผลใจอยู่ สู้ๆๆชีวิตต้องสู้ ถึงจะ..ชนะ :กอด1:
-
และแล้วก้เป็นเป้น นิยายดองแห่งอีกเรื่องก้าบ
:call:
:call:
:call:
-
Merry Christmas & Happy New Year 2010
:L2: :L2: :L2:
:mc4: :mc4: :mc4:
-
มารอต่อคับบ
-
:t3: :t3:
-
เปงกำลังใจให้ครับบบบบบบ
:L2: :L2:
-
ตอนที่ 12.2 เจ็บตัว และ เสียความรู้สึก part 2
“ อ่อ …. จริงดิ เอาอะไรดูวะ ? ถึงว่าพี่ยิ้มน่ารัก ” ผมถามกลับไปพร้อมกับเอามือเกาหัวแกร่ก ๆ
“อย่าทำแบบนี้ดิพี่ ยิ่งพี่ทำเอ๋อแบบนี้ ยิ่งน่ารักใหญ่ ผมจะอดใจไม่ไหวเอานะ” เจ้าอาร์มพูดกลับมา
“ ทนอะไรไม่ไหว แล้วถ้าทนไม่ไหวแล้วไง ว่ามาดิ ” ผมทำตาดุใส่เจ้าอาร์มครับ
“ ผมก็จะ ….. พี่ไง ” มันพูดมาพร้อมทำหน้าแดง
“ ไอ้ …. ของแกอ่ะ มันคืออะไร ตอบมาไม่ดีมีตีนลอยนะเว้ย ” ผมเริ่มจะอารมณ์เสียแล้วครับ
“ ขอโทษครับพี่ ผมหยอกเล่นอ่ะ ขำขำ ” มันตอบกลับมาพร้อมทำหน้าซีด
(ไอ้เด็กน้อยเอ๊ย หยอกเล่นขำ ๆ หน้าเอ็งไม่ขำอย่างกับที่พูดเลยนี่หว่า ) ผมคิดในใจว่าแล้วผมก็คิดอะไรสนุก ๆ ออก นั่นก็คือหาเรื่องแกล้งเจ้าอาร์มนี่แหละ
เล่นกะใครไม่เล่นมาเล่นกะผม หึหึ
“ อือ ไม่เป็นไรหรอก ” ว่าแล้วผมก็กลับไปสนใจหนังสือต่อ เจ้าอาร์มมันก็มายืนอ่านข้าง ๆ โดยที่เหมือนมันจะพูดอะไรต่อมิอะไรมากมายกับผม
แต่ผมก็ไม่ได้สนใจแม้แต่น้อย จนจู่ ๆ เจ้าอาร์มก็พูดขึ้นมาว่า
“ พี่โกรธอะไรผมอยู่หรอ ? ”
“ เปล่าหนิ ไม่ได้โกรธ ” พูดแล้วผมก็กลับไปสนใจหนังสือตามเดิม
เวลาผ่านไปสักพักใหญ่ ๆ ผมพึ่งจะสังเกตได้ว่าเจ้าอาร์มได้หายไปแล้ว ผมก็คิดในใจสงสัยคงกลับแล้วมั๊ง
โดนไปขนาดนั้น สงสัยจะไม่พอใจ แหงๆ ดูเวลาแล้วก็ใกล้ค่ำละ เอาละกลับหอดีกว่า ระหว่างที่จะออกจากห้าง
ผมก็ปวดท้องเข้าห้องน้ำขึ้นมา เลยแวะเข้าไปในห้องน้ำ ไปทำธุระส่วนตัว ระหว่างนั้นเอง ผมก้ได้ยินเสียงคนข้างนอกคุยกัน
“ เห้ย ไงวะจีบติดรึยังพี่ฟ๊อกส์ของมึงอะ ” เสียงใครซักคนพูดขึ้นมาแต่ฟังดูแล้วคุ้นหูพิลึก
“ ยังเลยว่ะพี่แม่งเล่นตัวชิบหาย ” อีกคนตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ดูไม่ค่อยสบอารมณ์นัก
“ จีบไม่ติดแหละดีแล้ว มึงจะได้แพ้พนันกูแล้วกูจะได้คบกับไอ้ฟ๊อกส์มัน ” เสียงใครสักคนที่ตอบกลับมา
“พี่ดูถูกผมหรอ คอยดูผมจะฟันมันให้ได้ในวันนี้เลย ไม่ให้เสียชื่อเด็ดขาด” มันตอบกลับมาครับ
ผมทำธุระเสร็จนานแล้วหล่ะ แต่จากที่หูไปได้ยินที่เค้าคุยกันมาเนี่ยเหมือนจะเป็นตัวผมเลยแหะ แต่คิดในแง่ดีอาจจะชื่อเหมือนก็ได้มั๊ง
แต่ว่าเสียงของอีกคนก็ดูคุ้น ๆ เหมือนเสียงเจ้าอาร์มแต่ก็ มันคงไม่ทำยังงั้นหรอก ว่าแล้วผมก็เปิดประตูห้องน้ำออก
เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นเจ้าของเสียงทั้งคู่ ไม่ใช่ใครที่ไหนเจ้าอาร์มนั่นเอง แถมค$นที่มันคุยด้วยก็ไม่ใช่ใครที่ไหน
ผมรู้จักดีเลยหล่ะ พี่บอน นี่เอง ผมยอมรับผมตกใจนะ แต่ผมไม่ได้แสดงออกต่างกับ เจ้าของประโยคเมื่อครู่
ที่ทำท่าตกใจเหมือนกับเห็นผี
“ เดี๋ยวก่อนนะฟ๊อกส์ฟังพี่พูดก่อน ” พี่บอนรีบพูดขึ้นมาเลยครับ
“ มันไม่ใช่อย่างที่พี่เข้าใจนะครับ ” เจ้าอาร์มก็บอกมาเช่นนั้น
“อ่อ ครับ ผมเข้าใจดีว่ามันเป็นเรื่อง …. ” ผมพูดพร้อมกับยิ้มให้
คนทั้งคู่ที่อยู่หน้าผม สีหน้าเริ่มดีขึ้นแล้ว เพราะคิดว่าผมจะฟังคำอธิบาย พี่บอนกำลังทำท่าเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง เจ้าอาร์มก็ด้วย แต่ไม่ทันหรอกครับผมยิ้มให้
คนทั้งคู่อีกครั้งพร้อมกับพูดว่า
“ผมไม่โง่พอที่จะถูกหลอกซ้ำสองหรอกครับอีกอย่างผมไม่ใช่ของเล่นของใคร แล้วไม่ใช่หมาที่จะพร้อมผสมพันธุ์กับใครก็ได้ไม่เลือกหน้า ขอบคุนสำหรับความรู้สึก
จอมปลอมที่ให้มานะครับ ซึ้งดีจัง ต่อไปกรุณาอย่าให้ผมได้เห็นหน้าหรือเจอพวกคุณอีกเลย ถ้ารักผมจริงหวังว่าแค่นี้จะทำได้นะครับ” พูดแล้วผมก็เดินออกไปปล่อย
ให้คนสองคนยืนคอตกอยู่ในห้องน้ำ พร้อมกับความรู้สึกดี ๆ ของผมที่เคยมีให้คนทั้งสองที่มทิ้งไว้นะห้องน้ำแห่งนั้น
-
...นี่แหละชีวิตจริง แต่อาร์มมันคิดได้แค่นี้เหรอ ...แค่อยากชนะพนัน
...พี่ว่านะ พี่บอน ยังจริงใจมากกว่าอีก มาต่อบ่อยๆๆ พี่น่ะจำเรื่องได้แต่
...ก็ต้องกลับไปอ่านตอนแรกอยู่ดี เพื่อให้มันได้อรรถรส ในการอ่านและความต่อเนื่อง
...สู้ๆๆวุ้ย ปัจจุบันได้คนดามใจคนใหม่หรือยังเนี่ย... :L2:
-
ตอนที่ 13 :: ป่วย
หลังจากที่กลับมาถึงห้องผมก็ทิ้งตัวลงบนที่นอน วันนี้เป็นวันที่ล้าเหลือเกินทั้งร่างกายและจิตใจ เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อตอนเย็นมันค่อย ๆ วนเวียนในหัวสมองและคอย
ตอกย้ำความโง่ของตัวเอง ผมไม่เคยนึกเลยว่าน้องคนนึงที่ผมรู้สึกดีกับเค้าจะเห็นผมเป็นเพียงแค่สิ่งที่ใช้เพื่อการพนัน แล้วอีกคนที่เฝ้าพร่ำบอกว่ารักผม ทำตัวเป็นพี่
ชายที่แสนดีมาตลอด ไม่คิดเลยว่ามันมีอะไรแอบแฝงได้ขนาดนี้ รู้สึกว่าตัวเองเป็นของเล่นของเขาเท่านั้น ความคิดยิ่งวกวนเรื่องราวที่เกิดหมุนซ้ำ ๆ ไปมาครั้งแล้ว
ครั้งเล่า น้ำตาก็ค่อย ๆ ไหลออกมา เจ็บจังเลยนะ เหนื่อยจังเลย จนในที่สุดผมก็หลับไป . . . .
“ ก๊อก ๆ ๆ ” เสียงประตูห้องผมดังขึ้น โดยฝีมือใครซักคน
“ ก๊อก ๆ ๆ ” มันยังคงดังอยู่อย่างนั้น อยากลุกไปเปิดแต่มันล้าเหลือเกินลุกไปไม่ไหวแล้ว
“ แกร๊ก เฮ้ยทำไมมึงไม่เปิดประตูให้กูวะ ” เจ้าของเสียงพูดด้วยเสียงที่ค่อนข้างหงุดหงิด
“ . . . . ” อยากพูดแต่เสียงมันไม่ออกมาด้วย
“ สาดหนิ กูพูดด้วยทำไมไม่พูดด้วยวะ ” เจ้าของเสียงยังคงแสดงอาการไม่พอใจเหมือนเดิม
“ . . . . ” กูตอบแล้วนะ แต่เสียงมันไม่ออก
“ ลุกได้แล้วมึงจะนอนไปถึงไหนเนี่ย ” เจ้าของเสียงดึงผ้าห่มที่คลุมตัวผมออก
“ เฮ้ย !!! มึงเป็นอะไรวะสีหน้าดูไม่ดีเลย ” มันพูดพร้อมเอามือแตะหน้าผากผม
“ ตัวร้อนจี๋เลยนี่หว่า ” มันพูดพลางลุกไปหยิบกะละมังอันเล็กกับผ้าขนหนูผมออกไปจากห้อง
( อ่อถึงว่า รู้สึกปวดหัวตุบ ๆ ที่แท้เป็นไข้นี่เอง ) ผมคิดอยู่ในใจ
เค้าเช็ดตัวผมอย่างเบามือ และเช็ดตัวผมได้ไม่ยากนักเพราะ ผมใส่เพียงแค่บ๊อกเซอร์นอนเลยทำให้ไม่ต้องถอดเสื้อผมออก
เค้าค่อย ๆ เช็ด ในขณะที่ผมรู้สึกหนาวเมื่อผิวโดนความเย็นของน้ำและรู้สึกเย็นจนสั่นเมื่อผิวที่ชุ่มไปด้วยน้ำโดนลมจากพัดลมให้ห้อง
เค้าเช็ดจนทั่วตัวผม เหลือแค่ภายใต้บ๊อกเซอร์ เค้าก็ทำท่าครุ่นคิดแล้วถามผมว่า
“ ที่เหลือมึงจะเช็ดเอง หรือจะให้กูเช็ดให้ ”
“ . . . . ” พูดไม่มีเสียงแต่ผมก็พยักหน้าในความคิดผมคือเช็ดเองแต่คงเพราะพี่เค้าไม่รู้ พี่เค้าเลยจับผมถอดบ๊อกเซอร์ออก
ผมพยายามใช้แรงดึงขอบบ๊อกเซอร์ไม่ให้พี่แกดึงลงไป แต่ แรงก็ไม่มีทำให้เค้าดึงมันออกไปได้ง่ายได้
เค้าหันกลับไปชุบน้ำแล้วค่อย ๆ เช็ดให้ แต่รู้สึกเหมือนพี่เค้าจะเช็ดวน ๆ บริเวณ …… ( น่าจะรู้ ) นานมากจนน้องผมเริ่มขยายตัวสู้มือเค้าคนนั้น
แล้วเค้าก็ใส่บ๊อกเซอร์ตัวใหม่ให้ผม พร้อมกลับเดินหายไปจากห้องโดยที่เอากะละมังกับผ้าไปด้วย
ซักพักนึงเค้าก็กลับมาพร้อมข้าวและยา เค้าเทโจ๊กใส่ถุง พร้อมกับค่อย ๆ เป่า และพยายามจะป้อนให้ผม ผมก็ค่อย ๆ กิน
จนหมดถ้วย แล้วเค้าคนนั้นก็ยื่นยามาให้ แล้วบอกกับผมว่า
“ พี่ไปเรียนก่อนนะครับเดี๋ยวพี่แวะมาดูใหม่ ” ว่าแล้วเค้าก็เดินออกไปปล่อยให้ผมนั่งงงเล็กน้อย จนผมเริ่มได้สติผมก็รู้ว่า
เค้าคนนั้นหน่ะคือใครแล้วก็ตกใจกับคำพูดทิ้งท้ายของแกมากทำไมหน่ะหรอ พี่แกไม่เคยพูดเพราะกับผมเลยซักครั้งหน่ะสิ
อาจจะงงว่าพี่เค้าคือใคร พี่เค้าก็คือพี่เอ พี่ที่อยู่ห้องถัดจากผมไปสองสามห้อง ผมรู้จักพี่แกโดยบังเอิญในวันที่ไปตีแบต
บังเอิญหนักไปอีกที่พี่แกอยู่หอเดียวกับผมชั้นเดียวกันแล้วห่างกันไม่กี่ห้อง จากนั้นผมกับพี่แกก็คุยกันบ่อย แต่พี่แกมีแฟนแล้วผมเลยไม่ได้ใส่ใจ
แล้วแกก็ไม่รู้หรอกว่าผมเป็นแบบนี้ แต่คำพูดทิ้งท้ายกับรอยยิ้มบาง ๆ ของพี่แกทำให้ผมใจสั่นอย่างบอกไม่ถูกแต่ผมก็คิดว่าแค่ฤทธิ์ไข้เท่านั้น
เมื่อได้ความแล้วผมก็หยิบถ้วยไปวางกองไว้ แล้วก็นอนหลับไปอีกหน . . .
ตอบพี่ Love_NT19
ได้แล้วครับคนมาดามใจใหม่ ขอโทษทุก ๆ ท่านด้วยที่หายไปนานมาก แต่ต่อไปจะมาให้สม่ำเสมอ ขอโทษที่ให้รอนานครับ :call:
-
ไอ่อาร์มกะไอ่พี่บอน เลวมากเล่นกับความรู้สึกคนอื่น ดีแล้วที่ไปได้ยินเข้า
อืมมมม ดีที่มีพี่เอมาดูแล พี่เอจะชอบฟอกซ์ป่ะเนี้ยยยย เช็ดตรงนั้นก็นานเกิ้นน ฮ่า ๆ
-
Happy Happy มีคนมาดามใจใหม่แล้ว
ยังไงก็มาต่อบ่อยๆนะ อย่าหายไปอีกหล่ะ :impress2:
-
น้อยใจซะไข้จับเลย มันน่าเจ็บใจจริงๆกับสิ่งที่เจอ เศร้าแทนเลย แถมป่วยไม่มีใครรู้อีก ถ้าไม่มีพี่เอจะเป็นไรมากปล่าวนะ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ตอนที่ 14 :: รู้สึกดี
เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ ผมรู้สึกตื่นขึ้นอีกครั้ง ยังคงปวดหัวอยู่เหมือนเดิมผมพยายามจะลุกขึ้นแต่ไม่เป็นผล
มันเหมือนเรี่ยวแรงที่มีหายไปหมด ปวดตามเนื้อตามตัวไปหมด ร้อน ผมพยายามดันผ้าห่มออก แต่พอตัวผม
โดนลม กลับยิ่งทำให้รู้สึกหนาวจนปวด น้ำตาผมค่อย ๆ ไหลออกมา ให้ตายสิผมไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย
ผมไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ผมอยากกลับบ้าน แม่อยู่ไหน อยากเจอแม่ ยิ่งคิดยิ่งร้องไห้ จนเริ่มหายใจไม่ออก
สักพักเสียงลูกบิดประตูก็ดังขึ้นมา พี่เอเดินเข้ามาพร้อมกับถุงข้าว แกเอาของที่แกซื้อมาวางบนโต๊ะ แล้วก็เดินมาดูที่ผม
" ตื่นยังครับน้องฟ๊อกส์ " พี่แกถามมา พลางเขย่าตัวผม ผมยังคงนิ่ง
" เป็นอะไรครับ ร้องไห้ทำไม " พี่แกพูดน้ำเสียงค่อนข้างจะตกใจ พอสมควร
" ป่าวครับพี่ผมปวดไปหมดทั้งตัวเลย อยากกลับบ้านผมไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วอ่า " ผมเริ่มมีเสียงแล้วแต่ก็เป็นเสียงที่แหบพร่า พอสมควร
" อย่าร้องไห้สิครับ " พี่แกเอามือมาปาดน้ำตาที่ค่อย ๆ ไหลออกมาของผม
" เอางี้แล้วกัน คืนนี้พี่มาอยู่เป็นเพื่อนเราดีกว่า " พี่แกพูดมาอย่างนั้น ผมกำลังอ้าปากจะบอกปฏิเสธ แต่ไม่ทันพี่แกพูดดักทางผมไว้
" อย่ามาเกรงใจ แล้วไม่ต้องห่วงว่าพี่จะติดไข้ พี่รู้ว่าเราจะพูดอะไร " พี่แกพูดพลางทำหน้าดุผม
" อือ แล้วแต่พี่ละกันครับ " ผมตอบไปแค่นั้น แล้วก็หลับไปอีกครั้ง เหนื่อยเหลือเกิน
เวลาผ่านไป แต่ผมคิดว่าคงไม่นานนัก ผมเหลือบตามองไปที่นาฬิกาแขวน ทำให้ผมได้รู้ว่า มันสามทุ่มกว่าแล้ว พี่เอคงกลับไปแล้วมั๊ง
ก็ดีเหมือนกันไม่อยากให้แกมาลำบากอะไรกับผมมากมายนัก ถึงจะรู้สึกดีที่พี่แกมาทำแบบนี้ แต่ก็กลัวใจตัวเองเหมือนกัน
ถ้าหากผมไปชอบแกเข้า ผมกลัวว่าจะมองหน้าแกไม่ติด กลัวแกจะรังเกียจ ที่ผมเป็นแบบนี้ แต่แล้วประตูหห้องผมก็เปิดออก
พี่เอนั่นเอง มาในชุดเสื้อยืดบาง ๆ กับบ๊อกเซอร์ ซึ่งเป็นภาพที่คุ้นเคย เพราะปกติแล้วเวลาแกอยู่หอแกชอบแต่งตัวยังงี้ ผมเองก็เช่นกัน
" ลุกได้แล้วครับ " พี่เอเขย่าตัวผม พลางเรียกให้ผมรู้สึกตัว
" ลุกไม่ไหวอ่ะครับพี่ " พราตอบกลับไปอย่างนั้น จู่ ๆ พี่แกก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ๆ ใกล้มากจนผมรู้สึกถึงลมหายใจของพี่แก
มันอยู่ตรงหน้าผมนี่เอง หัวใจผมเริ่มเต้นแรงขึ้น หน้าผมค่อย ๆ แดง ไม่แน่ใจว่าเพราะฤทธิ์ไข้ หรือเพราะเขินกันแน่ แต่แล้วผมก็รู้สึกโล่งอก
อย่างบอกไม่ถูก เพราะพี่แกเอาหน้าผากของแกมาแตะที่หน้าผากผม แล้วแกก็พูดว่า
" ตัวยังร้อนอยู่เลย งั้นเดียวรอพี่แปปนะครับ " พี่แกพูดเสร็จแล้วพี่แกก็หายไป
" มาละครับ เช็ดตัวกันนะ " พี่แกกลับมาพร้อมอุปกรณ์ ที่ใช้ทำความสะอาดร่างกายผม
พี่แกบิดผ้าขนหนูที่ชุ่มน้ำ แล้วค่อย ๆ บรรจงเช็ดเริ่มต้นที่หน้าผาก ลงมาตามลำคอ แล้วไล่ลงมาตามแขนและลำตัว
ถ้าผมไม่ป่วยผมคงรู้สึกเสียวพิลึก แต่เพราะยังป่วยอยู่เลยทำให้ผมรู้สึกแย่เพราะมันเย็น ๆ ปวด ๆ ไปหมด พี่แกก็เช็ดให้ทั้วตัว
เหลือบริเวณภายใต้บ๊อกเซอร์เท่านั้น พี่แกเอามือเกี่ยวขอบบ๊อกเซอร์ของผม แล้วกำลังจะรูดลง ผมเอามือดึงไว้แล้วบอกว่า
" ไม่ต้องครับพี่เดี๋ยวผมเช็ดเอง " ผมพูดพร้อมกับใบหน้าที่แดงขึ้นมาอีกรอบ
" ครับ " พี่แกพูดแค่นั้นแต่หน้าแกเหมือนจะเสียดาย แต่ผมคงคิดไปเอง
พอเช็ดตัวเสร็จแล้ว พี่แกก็จับผมนั่ง แล้วก็ไปแกะข้าวมาให้ผม พี่แกตักมาจ่อที่ปากผม ผมก็บอกแกไปว่า
" ตอนนี้ผมดีขึ้นแล้ว ผมทานเองก้ได้ครับพี่ " ว่าแล้วผมก็หยิบช้อนจากมือพี่แก แล้วค่อย ๆ นั่งกินไปเรื่อย ๆ จนหมด
" กินยาด้วยนะครับ " พี่เอพูดขึ้นมาพลาง ยื่นยาพร้อมน้ำเปล่า มาให้ ผมรับยามาแล้วทานเข้าไปอย่างว่าง่าย
" ฟ๊อกส์ มีผ้าปูพื้นป่ะ เดี๋ยวพี่จะเอามาปูนอน " พี่แกถามผมครับ
" ผมอาการเริ่มดีแล้วครับพี่ อย่าลำบากเพราะผมเลย ผมไม่อยากรบกวนพี่อ่ะครับ พี่กลับไปนอนที่ห้องเถอะ " ผมพูดตอบพี่เอไป
" อืม ก็ได้ครับ ถ้าไม่อยากให้พี่รบกวนพี่ก็จะไป " พี่เอพูดพลางทำหน้าเศร้า แล้วเก็บของ พร้อมที่จะเดินออกไป
" เดี๋ยวครับพี่เอ " ผมเรียกพี่เค้า
" อะไร ? " พี่แกหันกลับมาถาม
" เตียงผมใหญ่อยู่ จะรังเกียจรึเปล่าหล่ะครับ ว่าจะนอนบนเตียงกับผม " ผมพูดไปอย่างนั้นเพราะ รู้สึกไม่ดีกับสีหน้าที่พี่แกแสดงออกมา
" ครับ ไม่รังเกียจ " พี่เอตอบกลับมาหน้านี่ยิ้มจนผมไม่เห็นตาพี่แกเลย
ผมกับพี่เอนอนคุยกันไปเรื่อย ๆ นานเท่าไหร่ไม่รู้ จนผมต้องหันไปมองนาฬิกาอีกรอบ เหมือนพี่เอจะรู้พี่แกก็พูดขึ้นมา
" คุยกันนานแล้วนะ นอนเถอะครับเดี๋ยวไข้จะขึ้นอีก " พี่แกบอกผม ผมก็พยักหน้าตอบแก
" อ๊ะพี่ ไปเอาผ้าห่มจากในตู้มาห่มดิครับ ผมกลัวพี่จะติดไข้ " (ที่จริงตอนนี้ถ้ามันจะติดก็ติดไปแล้วนะ)
" ครับผม " พี่แกก็ลุกไปเอาผ้าห่มมา แล้วแกก็บอกผมว่า
" งั้นพี่ปิดไฟเลยนะครับ " พี่แกบอกว่าแล้วพี่แกก็ปิดไฟ
เวลาผ่านไปได้ซักพักผมรู้สึกว่ามือของพี่เอ เข้ามาชิดอยู่กับมือของผม ผมก็คิดว่าพี่แกหลับไปแล้ว เพราะได้ยินเสียงกรนเบา ๆ
แต่ผมก็ต้องสะดุ้งเพราะ เพราะพี่เอจับมือผมเอาไว้ ผมรู้สึกดีนะ แต่ก็ต้องคอยข่มใจไว้แล้วก็คิดไปว่า พี่แกละเมอ ผมก็เริ่มผลอยหลับไป
ณ ช่วงเวลานั้นเวลาที่ผมกำลังจะหลับ ผมรู้สึกเหมือนบริเวณริมฝีกปากมัน นุ่ม ๆ อุ่น ๆ ผมหรี่ตาดู ทำให้ผมค่อนข้างจะตกใจแต่ผมก็ยัง
ทำเนียนอยู่ต่อไปว่าหลับอยู่ ทำไมถึงตกใจ ? นั่นคงเป็นเพราะ พี่เอกำลังจูบปากผม ก่อนที่แกจะจุ๊บหน้าผากแล้วก็ล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
เวลาไปจนแสงแดดเริ่มส่องเข้ามาทางหน้าต่าง ผมเริ่มรู้สึกตัวอีกหน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ผมยังคิดว่ามันคือฝัน แต่เป็นฝันที่ค่อนข้างจะเหมือนจริงมาก
ผมหันไปข้าง ๆ พี่เอยังคงหลับอยู่ พี่แกตอนหลับน่ารักดีเหมือนกันนะ แต่ผมก็เริ่มรู้สึกได้ว่า ตอนนี้มือพี่แกยังคงกุมมือผมไว้
ให้ตายสิ รู้สึกดีจังเลยแหะ แต่ก็อย่าคิดอะไรเข้าข้างตัวเองไปจะดีกว่า เดี๋ยวเจ็บขึ้นมาจะแย่ ว่าแล้วผมก็หลับไปอีกครั้ง . . .
ติดตามตอนต่อไป
มาต่อให้แล้วนะครับ ขอบคุณทุกกำลังใจนะครับ ผมจะมาต่อบ่อย ๆ ไม่หายไปอีกแล้วหล่ัครับ แหะ ๆ
-
เอิ้กๆ
น่าสงสารอ่ะจิ้งจอกน้อย
งุงุ แล้วใครคือพระเอกตัวจริงละนิ
ตูมึนนน
-
...นนท์ มันหายหัว ไปเลยใช่ไหม...หลงระเริงอยู่กับพี่ภัทรสิ หรือว่ายังเล่าไม่ถึงหว่า
...ดีใจด้วยที่ได้คนดามใจใหม่แล้ว...คนเราไม่ว่าหญิง หรือชาย ไม่อยากมีแฟนหลายๆคนหรอก
...แต่ถ้าคนแรกมันไม่ใช่ ก็ต้องหาคนที่..ใช่..ต่อไปใครๆก็อยากมีคนรัก คนดูแลทั้งนั้นแหละ
...แล้วพี่ไปมุดอยู่ที่ไหนวะ ไม่ได้อ่านตอนที่ 13 เนี่ยหัวข้อก็เปลี่ยนนี่หว่าไม่เป็นไรอ่านมัน 2 ตอนเลย
...พี่เอ ใช่ตัวจริงหรือเปล่าหว่า ไม่กล้าคาดเดา เค้าน่ารักดีนะ ตอนแรกมาแบบเถื่อน ไหงสุภาพได้หว่า
...รอมาเล่าต่อดีกว่า..มาเร็วๆๆตามสัญญา คุณากร ด้วยเอิ๊กๆๆๆ :L2:
-
ตอนที่ 15 :: อึ้ง !!!
" ตื่นได้แล้วครับ ฟ๊อกส์ " พี่เอปลุกผม
" งื้อ ? ขออีก 5 นาทีค้าบ " ผมงัวเงียวแล้วก็หลับต่อ
" จะตื่นดี ๆ หรอจะให้พี่ ... " พี่เอขู่ผมไม่พอ ยังล้วงมือเข้ามาใต้ผ้าหุ่ม ค่อย ๆ ไล้มือจากหน้าอกลงมาประมาณสะดือแล้วทำท่าว่าจะลงลึกไปมากกว่านั้น
" ตื่นแล้วค้าบ พี่เอ ผมตื่นแล้ว " ผมสะดุ้งพร้อม ดึงผ้าห่มปิดตัวไว้ และกระเถิบห่างจากพี่เออย่างรวดเร็ว
" ฮ่า ๆ ๆ " พี่เอครับ หัวเราะใหญ่เลย
" หัวเราะอะไรครับพี่ ? " ผมถามกลับไปพร้อมแสดงสีหน้าไม่พอใจ
" อุ๊บ ! ไม่หัวเราะแล้วครับ " พี่เอเอามือปิดปาก แล้วก็ตอบกลับมาอย่างงั้น
" ไหนดูดิ๊ ไข้ลดลงรึยังอ่ะเรา ? " พี่เอพูดพลางเอาหน้ายื่นมาใกล้ผมอีกแล้ว
" สงสัยไม่ต้องวัดแล้วมั๊ง ยังไม่หายชัวร์ หน้าแดงแปร๊ดเลยเรา " พี่เอพูดมาทำเอาผมยิ่งเขินหนัก
แต่แล้ว พี่แกก็เอามือมาแตะหน้าผากผมดูแล้วก็ก็ถามผมมาว่า
" ยังปวดหัวอยู่รึเปล่า ?"
" ไม่แล้วครับ " ผมตอบกลับไป
" แล้ว หิวข้าวยังครับ ? " พี่เอถามกลับมาอีก
" หิวแล้วครับ " ผมก็ยังตอบกลับไป พร้อมทำหน้าเอ๋อ ๆ เพราะ ผมไม่รู้ว่าแกถามทำไม ?
" งั้นแสดงว่าหายดีแล้ว ยังไง วันนี้ก็พักผ่อนก่อน แล้วก็กินยาซ้ำซะอีก ชุดก็แล้วกัน จะได้หายขาด " พี่แกบอกผมพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ
" ครับ งั้นพี่ก็ไม่ต้องมาเฝ้าผมแล้ว ขอบคุณที่สละเวลา มาดูแลผมนะครับ " ผมพูดขอบคุณพี่เขา แต่ในใจก็รู้สึกเสียดายเล็ก ๆ
" ก็คงงั้นแหละ " พี่เอตอบกลับมารอยยิ้มเมื่อครู่ได้จางหายไปแล้ว
" ครับ งั้นพี่ก็กลับไปพักผ่อนเถอะครับ " ผมบอกกับพี่เอไปอย่างนั้น
" ไม่ต้องรีบไล่ก็ได้ครับ พี่คงทำให้อึดอัดสินะครับ " พี่เอตอบกลับมาทำให้ผมรู้สึก แย่ อย่างบอกไม่ถูก
" เปล่าครับไม่ได้ไล่ ก็ผม ... = =!!! " ผมยังพูดไม่ทันจบจู่ ๆ พี่เอ ก็ ประกบปากจูบผมโดยที่ผมไม่ทันตั้งตัว
ผมไม่ได้ขัดขืนแม้แต่น้อย เพราะคาแต่นั่งทื่อเป็นขอนไม้เพราะตกใจ แล้วพี่เอก็กอดผมไว้ แล้วก็พุดที่ข้างหูผม
" พี่ขอโทษนะที่ทำแบบนี้ลงไป พี่ห้ามใจไม่ไหวจริง ๆ เราอาจจะเกลียดพี่ พี่ไม่ว่าแต่อยากให้เรารู้นะว่าพี่ชอบเรา มานานแล้วหล่ะ"
" เอ่อ ก่อนพี่จะไป ผมถามอะไรหน่อยได้มั๊ยครับ ? " ผมถามพี่เอ
" อืมครับ ว่ามา " พี่เอพูดกลับมาเช่นนั้น
" ตั้งแต่เมื่อไหร่หรอครับ ที่ชอบผมอ่ะ " ผมถามพลางทำหน้าอยากรู้
" อยากรู้จริง ๆ หรอ " พี่เอถามกลับมาครับ
" อืมครับ ผมอยากรู้ " ผมตอบกลับไปอย่างนั้น
" ให้ตายสิ ทำไมแกเป็นคนพูดตรงแบบนี้วะ พี่ตอบไม่ถูกเลย " พี่เอเริ่มหน้าแดงเล็ก ๆ แล้ว
" โถ่ พี่ ! พี่ก็รู้ว่าปากผมมันขนาดไหน " ผมตอบกลับไป
" อืม รู้ รู้ว่ามันน่าจูบมาก " พี่เอตอบกลับมาทำผมเสียหลักเลยครับ
" พี่เอ !!" ผมทำหน้าดุใส่พี่เขา ซึ่งก็ได้ผล
" ขอโทษครับ พี่ไม่นอกเรื่องก็ได้ ก็ตั้งแต่ เรา เข้า ปี 1 มานั่นแหละครับจำพี่ไม่ได้จริง ๆ หรอ " พี่เอตอบกลับมา ซึ่งทำให้ผมนึกออกจนได้
ย้อนความเล็กน้อย
ในตอนนั้น เพิ่งเริ่มเทอมใหม่ ๆ + ผมขี่มอไซด์ไม่เป็นเพราะอยู่บ้าน ถ้าไม่นั่งรถโดยสาร ก็ พ่อไปรับไปส่ง อยากจะบอกว่า หัดขับมอไซด์ได้สามวัน
ก่อนเข้ามาเรียนมหาลัย ด้วยความที่ขี่รถไม่ถนัดนั่นเอง ทำให้ผมเจอพี่เค้าโดยบังเอิญ ทำไมหน่ะหรอ เรื่องของเรื่องมีอยู่ว่า ตอนเลิกเรียนวันนั้น
เพื่อนในสาขา ขอซ้อนท้ายกลับด้วย เนื่องด้วย ผมไม่เคยให้ผู้หญิงใส่กระโปรงซ้อนท้าย ปกติถ้าจะซ้อน ผมจะให้นั่งคร่อม แต่คราวนี้
เพื่อนคนนี้นั่งเบี่ยงข้าง ทำให้ผมซึ่งไม่ถนัดขี่รถ ขัดได้ลำบากมากขึ้น และด้วยความที่ขับไม่แข็งมันเลยทำให้ผม เลือกขี่ทางตรงมากกว่าทางอ้อม
แล้ววันนั้นก็เป็นวันซวยของไอ้ฟ๊อกส์นี่แหละครับ เพราะคนซ้อนบอกให้ลองไปทางอ้อมดู ซึ่งมันจะต้องผ่านทางเล็กๆ แล้วเลี้ยวขั้นเนิน ด้วย ความ
ที่สมดุลไม่ได้เพราะผมไม่ชิน ทำให้ ผมเลี้ยวพลาดทำให้ขาไปฟาดเข้ากับมอเตอร์ไซด์ที่เขาจอดไว้ล้มไปทั้งแถบเกือบ สิบคัน ไม่แค่นั้นยังขี่ผิดเลน
ทำให้ ไปชนเข้ากับมอเตอร์ไซด์ที่เค้าขี่มาจนเขาคนนั้นลงไปกองกับพื้น ซึ่งเขาคนนั้นไม่ได้ถือสาอะไรแล้วปล่อยผมไปง่าย ๆ และ คน ๆ นั้นก็คือพี่เอนี่เอง
" ห๊ะ ! พี่คนนั้นเองหรอครับ " ผมตกใจครับที่รู้ว่าเขาเป็นคนที่นอนกอง ตอนที่โดนผมชนนั่นเอง
" ครับ ^^ " พี่เอตอบ ( ยังมีหน้ามายิ้มอีก )
" อย่าบอกนะว่าชอบผมตั้งแต่ตอนนั้น " ผมถามกลับมาครับ
" ช่ายแล้วหล่ะ ไม่สงสัยรึไงทำไมพี่ถึงยกโทษให้ง่ายดาย " พี่เอตอบกลับมาครับ
" สงสัยอยู่เหมือนกันแต่ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไร เพราะยังตกใจอยู่ " ผมตอบพี่เอไปอย่างงั้น
" อืม จากนั้นพี่ก็ไม่เจอน้องอีกเลย จนไม่นานมานี่พี่เจอน้อง พี่เลยพยายามจะตีสนิท กับเราไง " พี่เอยังคงบอกผมมาอีก
" อืมครับ แล้วพี่ชอบผมจริง ๆ หรอครับ " ผมถามแกกลับไปอีกครั้ง
" จริงดิ " พี่เอตอบกลับมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ
" แต่ว่าผมยังไม่พร้อม อะครับพี่ "ผมตอบพี่เขากลับไป แล้วมองดูหน้าพี่เค้า พี่เอทำหน้าเศร้าเลยครับ
" ไม่เป็นรัยครับ น้องคงไม่ได้ชอบแบบนี่เพราะน้องเป็นผู้ชายไม่ได้เป็นเกย์เหมือนพี่ " พี่เอ พูดกลับมาครับทำหน้าเศร้าอีกแล้ว
" งั้นผมจะบอกอะไรให้พี่ฟัง ยื่นหูมาสิครับ " ผมบอกพี่เอไปพี่เอค่อย ๆ ยื่นหูมาให้ผม
" ที่จริงแล้วผมก็ไม่ได้รังเกียจพี่ แต่พอดีผมผ่านเหตุการณ์ที่ทำให้ผมไม่อยากเจอมันซ้ำ " ผมบอกพี่เอไปอย่างงั้น
" ไม่เป็นอะไรครับ พี่จะไม่รบกวนเราดีกว่า " พี่เอบอกผมพร้อมทำท่าจะลุกออกไป
ผมดึงมือพี่เอไว้ แล้วบอกพี่เอว่า " เดี๋ยวก่อนพี่ ผมยังพุดไม่ทันจบ " ว่าแล้วพี่เอก็ลงมานั่งเหมือนเดิม
" ผมก็ชอบพี่นะครับ ขอเวลาผมหน่อยได้รึเปล่า ? ผมยังไม่อยากรีบตัดสินใจ แต่พี่จะรังเกียจมั๊ยถ้า จะลองคบกัน
ถ้ามันใช่ค่อยตกลงเป็นแฟนกันดีมั๊ยครับ ? " ผมพูดไป
" ได้ครับ ตามนั้นเลย " พี่เอพูดพร้อมกับยิ้มกว้างเลยครับ
" เราคงไม่ได้ให้ความหวังพี่ใช่มั๊ย ไม่ได้ทำเพื่อให้พี่รู้สึกดีใช่ป่าว " พี่เอถามกลับมาครับ(แหนะยังคิดมากอีกแหะ ผมคิดในใจ)
" พิสูจน์มั๊ยครับ ? " ผมถามพี่เอกลับไป
" พิสูจน์ยังไง " พี่เอถามกลัยมาครับ
ซึ่งผมก็ไม่รอช้า ดึงพี่เอเข้าพร้อมกับประกบปากเข้ากับปากของพี่เอด้วยความนุ่มนวล ผ่านไปซักพัก ผมค่อยถอนปากออกช้า ๆ แล้วผมก็ถามกลับไปอีกครั้ง
" เชื่อผมได้รึยัง "
" อืม เชื่อแล้วครับ ^^ " พี่เอตอบกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มและใบหน้าอันแดงระเรื่อ
" งั้นพี่เอกลับไปอาบน้ำนะครับ เดี๋ยวผมจะพาพี่ไปที่แห่งนึง " ผมบอกกับพี่เอไป
" ไปไหนอะครับ ?" พี่เอถามกลับมาครับ
" เดี๋ยวก็รู้เองครับ " ผมตอบกลับไป
ว่าแล้ว เราสองคนก็แยกย้ายกันไปอาบน้ำ พร้อมกับความรู้สึกที่ดี ๆ ที่มันกำลังจะเกิดขึ้น . . .
ติดตามตอนต่อไป
มาต่อให้แล้วนะครับ ตามสัญญา พระเอกตัวจริงยังไม่บอกหรอกครับต้องดูกันต่อไป ขอบคุณสำหรับกำลังใจจากทุก ๆ คนนะครับ
-
wow บวกหนึ่งจ้า เดี๋ยวมาดิทเมนต์เน้อ ไปอ่านก่อน อิอิ
-
เอ่อ แบบว่าสงสัยง่ะคับ
สรุปแล้วเรื่องนี้เป็นเรื่องจิงที่เกิดขึ้นในม.ชื่อดังของภาคอีสานใช่ป่าวคับ หรือว่าแต่งขึ้นโดยใช่ตัวเองดำเนินเรื่องโดยมีม.แห่งนี้เป็นโลเคชั่นคับ
แบบว่าตอนนี้เข้าใจว่าเป็นเรื่องจิง แต่อ่านไปก็แบบแต่ละคนที่เข้ามานี้มาเร็วไปเร็วจิงคับ(หรือยังไปไม่ขาด เดี๋ยวจะมีกลับมา)
แล้วมันเกิดขึ้นนานยังหนิคับหรือว่าเรียลไทม์
ว่าแต่พี่เรียนคณะไรง่ะคับ ทำไมมีดอร์อิ่ง แต่ยุ่งกับสัปดาห์วิทย์ สรุปสายศิลป์หรือสายวิทย์เนี่ย
ปล.อ่านแล้วนึกภาพตาม เห็นเป็นฉากๆเลยคับ เข้าใจว่า จขกท.คงรู้แล้วว่าทำไม
-
ตอบ THE_DUTCHESS ครับ
อ๋อ ไม่แปลกหรอกครับที่จะงง เพราะคนเขียนก็แอบงงเหมือนกันเอ๊ะยังไง เอางี้ละกัน
1. มันมีความเดิมระหว่างแต่ละคน เลยทำให้มันไปไวมาไว มาก ย้ำว่า ไปไวมาไวมากก เพราะ เนื่องจาก
ไม่รู้มาก่อนว่ารู้สึกยังไงกับเราเพราะเป็นคนไม่ได้ใส่ใจอะไำรเลย
แล้วมันก็เล่นมาบอกในเวลาค่อนข้างจะใกล้เคียงกัน ก็เลยไปไวมาไวอย่างที่เห็น เวลาเพียงไม่กี่วัน
เพราะตอนนั้น ใครมาก็โอเคคุยด้วย แต่ก็ไม่ได้อะไรมากมายนัก
2. เรื่องเกิดมาไม่นานนัก แต่ก็ไม่ใช่ปัจจุบัน แล้วก็ ตัวเอก ของเรื่องนี้ปัจจุบันก็เลิกกันไปแล้วครับ
3. เรียนสายวิทย์ครับ แต่ ที่มี ดรอว์อิงค์ โผล่มาเนื่องจาก ลงเรียนเป็นวิชาเพิ่มเพื่อเอาเกรด หน่ะครับ
4. เพราะไม่ได้ให้ความสำคัญกับเรื่อง"ระยะเวลา" มากนัก เพราะ ไม่ได้พลอตไว้ล่วงหน้า นึกออกก็จับใส่
เลยทำให้ความสมจริงลดลง ต่อไปจะระมัดระวังให้มากครับ
ขอบคุณสำหรับ คำถามนะครับ เพราะ ผมก็ได้มานั่งย้อนดูว่าตัวเองเขียนอะไรไปบ้าง แล้วถ้าผมเป็นคุณ ผมก็คงสงสัย เช่นกัน
เพราะฉะนั้น คนอ่านท่านอื่นคงจะสงสัย เช่นเดียวกัน ต่อไปผมจะพยายามเช็คเรื่องความถูกต้องและให้ความสำคัญ มากขึ้นครับ
จะได้ไม่เกิดอาการงง
-
ตอนที่ 16/1 :: ไม่มีชื่อเรื่อง part 1
หลังจากที่อาบน้ำกันเสร็จแล้ว ผมก็ไปกินข้าวก่อนเลย โดยที่พี่เอ จะถามผมใหญ่เลย ไม่ทราบเหมือนกันว่าพี่เอเป็นคนยังงี้
(ยิ่งกว่าที่คิดซะอีก)พี่เอเป็นคนพูดมาก ถึง มากที่สุดก็ว่าได้ ทั้งที่ก่อนหน้านี่ นึกว่าเป็นคนเงียบ ๆ ซะอีก แล้วก็ได้มาทราบความภายหลัง
ว่าเพราะพี่แกเขินแล้วก็ไม่รู้จะคุยยังไง ก็เลยเงียบไว้ก่อน ซึ่งเพราะแกเงียบนั่นแหละ ทำให้ผมคิดว่าแกรำคาญผมเพราะ ผมพูดมาก
(ผมพูดมากนี่เรื่องจริงนะครับ 55) แต่ตอนนี้ คนพูดมากอย่างผมกลับได้นั่งเงียบ ทำไมหน่ะหรือ ผมหาช่องว่างแทรกคำพูดเข้าไปไม่ได้
พี่แกเลยพูดซะ ไม่มีที่ให้ผมพูดเลยอ่ะ แอบเซ็งเล็กน้อย ก็เลยถามออกไปว่า
" พี่ครับ กินข้าวบ้างก็ได้ คาแต่คุยวันนี้ก็ไม่ได้ไปไหนกันพอดี " ผมพูดไปแล้วก็ยิ้มให้แก เพราะข้าวในจานผมใกล้จะหมดแล้ว
" โทษทีครับ พี่มีอะไรอยากคุยเยอะแยะเลย " พี่แกตอบมือก็เกาหัวแกร่ก ๆ แก้เขิน จนผมคิดว่าหนังหัวพี่แกจะหลุดเข้าให้ เกาไม่หยุด
" โหยพี่ รู้จักกันมาก็พักใหญ่พี่ไม่ยอมคุยเองอ่ะ แต่ก็ดี ผมจะได้ไม่ต้องพูด 555 " ผมก็แกล้งพูดไปงั้นแหละครับ อยากรู้ว่าพี่แกจะว่าไง
" ก็พี่เขินนี่ แล้วพี่ก็ไม่คิดว่าคนที่พี่ชอบจะมานั่งกินข้าวด้วยกันแบบนี้" ว่าแล้วความเงียบก็ครอบงำคนทั้งสอง มีเพียงแค่
ความรู้สึกร้อนผ่าวบนใบหน้าของคนทั้งสอง
" ดีนะเนี่ยผมเป็นพวกเสียดายข้าว ไม่งั้น ผมอ้วกแหง " ผมพูดแก้เขินครับ
" หูย เลี่ยนได้แค่เราคนเดียวแหละครับ " นั่น เอาแล้วพี่เอตอบมา ตางี้หวานเยิ้มเลย
" พอ ๆ พี่เดี๋ยวเบาหวานกินผมตาย " ผมตอบไปแต่ก็เขินแหะ
" ไม่หรอกเดี๋ยวก็มีภูมิคุ้มกัน 55 " พี่แกว่าแล้วก็หัวเราะใหญ่เลย
" แล้วจะได้ไปไหนกันมั๊ยครับ ผมให้เวลา 5 นาที จัดการให้เรียบ ไม่งั้นผมกลับหอละ " ผมขู่แล้วครับ ซึ่งก็ได้ผลพี่เอกินข้าวอย่างไวเลยครับ
" เอ็ดแอ้ว !" พี่เอตอบกลับมาครับ ข้าวยังเต็มปากอยู่เลย
" เคี้ยวให้หมดก่อนก็ได้ พี่ เดี๋ยวติดคอตาย ขี้เกียจพาไปหาหมอ " ผมบอกพี่แกไปพร้อมกับขำท่าทางของแก
" ครับเสร็จแล้วครับ ว่าแต่จะพาพี่ไปไหน " พี่เอถามอย่างสงสัย
" ใครจะพาไปใคร ? " ผมเริ่มแกล้งพี่เอแล้วครับ
" ง่ะ นิสัย โกหกพี่ " พี่เอพูดครับแต่สีหน้าแกนี่ดิ ทำหน้าดุใส่ผมอ่ะ น่ากลัวชิบเป๋งเลย
" เปล่านี่ครับ พี่อ่ะต้องเป็นคนขี่รถ เพราะผมขี่รถไม่แข็ง " ผมพูดไป แล้วก็ยิ้มแหะ ๆ แต่พี่เอนี่สิครับ จากหน้าดุเป็นหน้าบาน
ผมหล่ะงงจริง ๆคนอะไร ปรับอารมณ์ไวมาก ....
มาต่อให้ก่อนครึ่งนึงนะครับ เดี๋ยวเรียนเสร็จแล้ว จะแวะมาต่อให้จบตอน บ๊ะบายคร๊าฟ
-
ในที่สุดก็คบกับพี่เอ อิอิ จะเป็นยังไงต่อเนี่ย
พี่เอจะใช่ตัวจริงเปล่า แต่ดูท่าทางน่ารักดี ขอให้จริงใจไม่จิงโจ้ไปอีกคนละกัน
-
...ขยันวุ้ย +1 ให้ก่อน...ยังไม่รู้นะว่าใครเป็นพระเอก
...แต่ถ้าดูจาก..พื้นฐานความรักที่มีมา...พี่เอ น่าจะเป็นคนที่รักฟ๊อกส์จริง
...คือเจอกันด้วยอุบัติเหตุ ถึงไม่ได้เจอกันบ่อย แต่ฟ๊อกส์ ก็อยู่ในใจพี่เอตลอด
...แต่ก็ไม่แน่อีกแหละ คนที่พึ่งเลิกอาจเป็น..พี่เอ ก็ได้ใครจะรู้นอกจาก..ฟ๊อกส์
...ดังนั้นกรุณาเล่าบ่อยๆๆ จะได้รู้ซักที ไผ เป็น ไผ อยากอ่านเรื่องคนดามใจปัจจุบันด้วย ได้เปล่า :L2:
-
มาต่อเร็วๆนะ :impress2:
-
มาแล้วครับ สั้นนิดนึง แต่ว่าก็จบตอนที่ 16 ให้แล้ว อิอิ
ตอนที่ 16/2 :: ไม่มีชื่อเรื่อง part 2
" พี่เอครับ " ผมเรียก แต่ก็ยังเงียบ
" พี่เอครับ " ครั้งที่สองแล้วก็เงียบอยู่ แต่มือพี่แกดิครับ กอดเอวผมไว้แน่นเลย สงสัยกลัวตกรถ
" ถ้าไม่ปล่อยผมจะกลับแล้วนะครับ " ผมพูดไป แล้วรู้สึกว่าจะได้ผล พี่เอปล่อยมือทันทีเลยครับ
" ก็พี่กลัวตกนี่พี่ไม่เคยซ้อนท้ายใคร " นี่แหละครับเหตุผลของพี่แกแหละ
" งั้นพี่มาขับ เดี๋ยวผมซ้อนเอง " ว่าแล้วผมก็จอดรถข้างทางสลับไปนั่งซ้อนแทน
" อ่าครับ " พี่เอตอบกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก
" ยิ้มรัยครับ ? " ผมเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างออก แต่ก็ไม่อยากมองพี่แกในแง่ไม่ดีซักเท่าไหร่
" ป่าวคร๊าบ ว่าแต่จะไปไหนหรอ " พี่เอปฏิเสธแล้วถามผม
" ก็ไม่ได้ไปไหนหรอกครับ แค่อยากขี่รถเล่น ผมแค่อยากให้พี่รู้ว่าเวลาผมไม่มีอะไรทำผม จะทำอะไร " ผมก็ตอบไปอย่างงั้น
" อ๋อเก็ตละ งั้นจับเอวพี่แน่น ๆ นะครับ " ว่าแล้วพี่เอก็บิดเต็มที่เลยครับ
เป็นอย่างที่ผมคิดไว้ไม่ผิด พี่เอต้องหาทางให้ผมกอดพี่แกแน่ ๆ แต่เสียใจซะหล่ะ คนอย่างไอ้ฟ๊อกส์ไม่เคยเกาะเอวใคร ตอนซ้อนรถ
ผ่านไปซักพักพี่แกก็ลดความเร็วลง แล้วก็ขับปกติ ผมแอบดูหน้าพี่แก เหมือนพี่แกทำหน้าเซ็ง ๆ ผมก็ไม่รู้จะทำหยังไง
เอาไงเอากันเนอะ
" พี่เอครับ " ผมเรียก
" ครับ ? " พี่เอถามกลับมาพลางทำหน้าสงสัย
" ผมมีอะไรจะให้อ่ะ ถึงจะไม่ใช่ของมีค่าอะไรนักแต่ก็อยากให้รับมันไว้ " ผมพูด
" จะให้อะไรพี่อ่ะ ? " พี่เอทำหน้าสงสัยสุดขีด เหมือนเด็กลุ้นอ่ะครับว่าของในกล่องมันคืออะไร
" ไม่บอกครับเดี๋บงพี่ก็รู้เองแหละ " ผมยังแกล้งพี่เออีกนิด แต่พี่เอดิครับเริ่มงอแงแล้ว
" มะอาวอ่า บอกเค้าหน่อยดิ " ดูดิครับทำตัวหน้าหมั่นไส้จริง ๆ
" เด็กทำอะน่ารักแต่พี่ทำอะ มัน ... 555 " ว่าแล้วผมก็หัวเราะ แต่พี่เอดิครับ คิ้วนี่จะชนกันแล้ว สงสัยจะงอลผมซะแล้ว
" จอดรถตรงนั้นนะพี่ " ผมพูดพลางชี้มือตรงศาลา ข้างทาง
" ครับ " พี่แกทำหน้าสงสัยแต่ก็ยอมจอดโดยดี
มาถึงศาลาแล้วผมก็นั่งพี่แกก็เข้ามานั่งข้าง ๆ ดูพระอาทิตย์ตก ด้วยกัน ถึงแม้จะเห็นไม่ตลอดแต่ก็เห็นอยู่บ้าง (แอบโรแมนติดนิดนึง แหะ ๆ)
" พี่เอครับหลับตาหน่อย ผมมีรัยจะให้ " ผมบอกพี่เอครับแล้วพี่เอก็หลับตาอย่างว่าง่าย
" หมับ !" ผมกอดพี่เอ แล้วค่อย ๆ กระซิบเบา ๆ ที่ข้างหู ว่า
" ขอบคุณนะครับพี่ สำหรับความรู้สึกดี ๆ ที่พี่ให้ผม "
" ครับผม " พี่เอพูดพร้อมกับ กอดผมเช่นกัน
" ค่ำละพี่ เดี๋ยวยุงหาม ตายกันพอดีกลับเหอะ " ว่าแล้วผมก็ลุกไปสตาร์ทรถ
ระหว่างทางกลับ พี่เอก็บอกผมว่า " กอดหน่อยได้ป่าวฟ๊อกส์ "
ผมเลยตอบกลับไปว่า " กอดแล้ว กอดรัยอีกอ่า "
" อยากกอดอ่ะ " พี่เอก็พูดกลับมาอีก
" อ่ะ กอดก็กอด แต่แป๊บ .... " ยังไม่ทันจะพูดจบเลยก็กอดซะละ
ตอนนี้รู้สึกเหมือนแค่มีเราสองคนเท่านั้นจริง ๆ หวังว่า คงจะเป็นเช่นนี้ตลอดไป . . .
จะพยายามเล่าให้บ่อยครับ ส่วนเรื่องคนดามใจ ตอนนี้กำลังมีปัญหากันเ็ล็กน้อย แล้วก็พึ่งคบกันได้ไม่เท่าไหร่เลยยังไม่มีอะไรที่พอจะเล่าได้เอาไว้อีกซักหน่อยแล้วกันครับ เนอะ แล้วก็ขอบคุณ พี่ ๆ น้อง ๆ ที่มาส่งกำลังใจให้ผมนะคร๊าฟ อิอิ
-
....ให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ ใจเนอะว่าจะยังไงดี
....แต่พี่ว่าฟ๊อกส์ ก็รู้สึกดีๆๆกับพี่เอเยอะนะ
....แค่ว่าฟ๊อกส์.. กลัว...ประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยอะ..
....อย่ากลัวเลย ...คนแต่ละคน...มันไม่เหมือนกัน
....OK กับคนใหม่ก็ค่อยๆๆศึกษากันไป..ใช่..ไม่ใช่ เวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์เช่นกัน :L2:
-
แอบหวาน อิอิ
แสดงว่าคนปัจจุบันไม่ใช่พี่เอหรอกเหรอเนี่ย กำ ๆๆๆ
กว่าจะเจอใครซักคนที่ใช่ ลำบากจริง ๆ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
มีแอบหวานแฮะ :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
ตอนที่17 :: เล่นตลกอะไรกับชีวิตของผมนักหนา
ช่วงเวลาที่ผมคบกับพี่เอ ผ่านไปไวมากแม้ไม่เหมือนคู่อื่น ๆ แต่ก็นับว่าดีสำหรับผมมาก แค่ไปทานข้าวด้วยกัน เจอกันบ้าง โทรไถ่ถามความเป็นอยู่
เท่านี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับผู้ชายอย่างผม
" พี่เอกลับบ้านวันไหนอ่า " ผมถามไปครับ เพราะจะถึงช่วงวันหยุดยาว ทั้งอาทิตย์
" พี่ว่าจะกลับวันที่ 13อ่ะ พอดีนัดเพื่อนดูหนังไว้" พี่เอตอบกลับมา
" หอผมตัดไฟวันที่ 8 อ่าครับ เพราะถ้าทำเรื่องอยู่ต่อเสียตัง วันละ 40 อ่ะ ผมไปอยู่ห้องพี่ได้มะ " ผมถาม
" อืมเอาดิ " ว่าแล้วผมก็สบายใจเพราะไม่ต้องกลัวว่าไม่มีที่อยู่
พอคนเราได้อาศัยอยู่ด้วยกัน มันทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นคนแบบไหน พี่เอก็น่ารักนะครับ ดีใช้ได้เลย แต่ออกจะปากแข็งหน่อย ๆ หลังจากที่คบกันแล้ว
นั่นก็เป็นจุดหนึ่งที่ผมแปลกใจ ว่าคนปากหนักอย่างพี่เอ ถึงมา สารภาพรักกับผมได้ แต่ก็ได้แค่คิดแหละครับ เพราะตอนนี้ เราก็คบกันแล้วหนิ
ผมก็ไม่อยากคิดอะไร เพราะ ผมก็มีความคิดอีกอย่างที่ไม่อยากให้มันเกิดขึ้น แต่แล้ว ก็มีอะไรที่ทำให้ผมเริ่มสะกิดใจผม
" พี่เอรักผมป่าว ? " ผมแกล้งถามไปงั้น ๆ
" อืม " พี่เอตอบมาแค่นั้น
"ไอ้อืมของพี่อ่ะ มานอะไรอ่า ผมไม่รู้ " ผมก็ถามกลับไป
"ไม่แน่ใจว่ะ แต่พี่มีอะไรจะบอกเรา สัญญานะว่าไม่โกรธ " พี่เอพูดมา
" เรื่องอะไรครับ ? " ในใจผมเริ่มรู้สึกแปลก ๆ แล้ว
" สัญญาก่อนดิ " พี่เอย้ำกลับครับ
" อืม ครับ ถ้าไม่หนักหนาเกินไป " ผมตบแล้วก็นึ่งครับ
" คือพี่ชอบเพื่อนพี่คนนึง มันก็รู้ว่าพี่เป็นแต่มันก็ชอบที่จะมาแกล้งพี่ทำให้พี่รู้สึกหวั่นไหวกับมัน " พี่เอพูด
" . . . "ผมนิ่งครับ แล้วพี่เอก็พูดต่อ
" พี่ไม่ได้ไม่ชอบฟ๊อกส์นะ แต่พี่ไม่รู้จะทำยังไง เพราะพี่รู้สึกรักเพื่อน คนนั้นมาก " พี่เอพูดต่อขึ้นมาอีก
" แล้วตอนนั้นพี่จะบอกรักผมทำไม !! " ผมเริ่มขึ้นเสียงแล้วครับ
" ในเมื่อไม่แน่ใจ จะมาบอกผมทำไมจะเลือกผมเพื่ออะไร " ผมอารมณ์เสียแล้ว เริ่มตวาด
" ก็พี่คิดว่า ถ้าพี่มีใคร พี่คงลืมเขาได้แต่พี่ลืมเค้าไม่ได้ พี่ควรทำยังไงดี " พี่เอเริ่มน้ำตาคลอเบ้าแล้ว
" ผมเป็นแค่ตัวแก้ขัดของพี่ใช่มั๊ย ? ตกลงพี่เลือกใคร ตัดสินใจมีตอนนี้ ผมไม่อยากให้มันบานปลายไปมากกว่านี้อีกแล้ว" ผมพูดแล้วย้ำใส่พี่เอ
" ...." พี่เอเงียบครับ
" งั้นผมไปเอง " ผมกำลังเดินออกจากห้อง
" ไม่!!" พี่เอวิ่งมากอดผมไว้ทั้งน้ำตาแล้วบอกกับผมว่า
" พี่เลือกฟ๊อกส์ แต่ขอเวลาให้พี่อีกหน่อยได้มั๊ยพี่จะได้ลืม คน ๆ นั้น " พี่เอพูดครับ
" อืม ครับ เลิกร้องได้แล้ว " ผมยิ้มให้กับพี่เอพร้อมซับน้ำตา
แล้วเรื่องราวก็สงบ จนกระทั่ง ผมกลับบ้าน เราเลือกที่จะกลับวันเดียวกัน แล้วไม่ลืมที่จะบอกกันว่า ถึงบ้านแล้วโทรมาบอกด้วยว่าถึงแล้ว แล้วเจอกันครับ
ระหว่างเดินทางผมกลับรู้สึกว่าผมคงไม่ได้เจอกับพี่เอ แต่ผมก็สะบัดหัวไล่ความคิดแบบนั้น เพราะอาจกังวลมากเกินไปเลยคิดอะไรแปลก
ผมถึงบ้านแล้วก็โทรหาพี่เอ ซึ่งก็เป็นที่รับทราบกันว่าต่างฝ่ายต่างบอกว่า ถึงบ้านปลอดภัย ช่วงวันหยุดสี่ห้าวันนี้เพราะอยู่บ้าน เลยทำให้คุยกันได้น้อย
ลงเพราะไม่ค่อยสะดวกพอถึงวัน กลับ พอดีตรงกับวันที่พ่อหยุดพ่อเลยอาสาไปส่งที่มหาลัย ระหว่างเดินทาง(อยู่ในมหาลัยแล้ว)
ผมไปเห็นพี่เอซ้อนท้ายใครสักคน หอบของพะรุงพะรังเลย
แอบสะกิดใจนิดนึง แต่ก็ไม่อะไรมากมายเพราะมากับครอบครัว หลังจากที่ พ่อเดินทางกลับแล้วผมก็โทรศัพท์หาพี่เอ
ซึ่งการคุยครั้งนี้ผมไม่คิดว่าจะเป็นการคุยครั้งสุดท้ายของผมเลยสักนิด
" ไงพี่ตอนเที่ยงๆ พี่ซ้อนท้ายใครอ่ะ ? " ผมถามไป
" ป่าวหนิ ตาฝาดป่าว ? " พี่ตอบครับ
" ไม่อ่ะเห็นชัดเลย จำได้แม่นด้วย " ผมยืนยันคำตอบผมลงไปครับ
" อ่อสงสัยตอนที่พี่ไปเอาของห้องเพื่อนนะ ว่าแต่โทรมามีรัยอ่ะ " พี่เอถาม
" ไม่มีอะไรโทรหาไม่ได้หรอครับ ? " ผมถามกลับไป
" ป่าว ๆ " พี่เอตอบกลับมา
ความรู้สึกที่คุยตอนนี้เหมือนพี่แกไม่อยากจะคุยกับผมสักเท่าไหร่ แต่ผมก็เอาแต่คิดเข้าข้างตัวเอง ว่าคิดไปเอง
" พี่เอผมไปค้างด้วยได้ป่าว ? " ผมถามพี่เอ
" พี่ว่าเราอย่าเจอกันอีกเลยดีกว่านะครับ " พี่เอตอบเสียงเรียบ มา
" ทำไม ผมทำไรผิดหรอ ? " ผมถามกลับไปแต่ใจผมมันร่วงลงไปที่ตาตุ่มแล้ว
" ป่าวหรอก พี่ผิดเอง เพราะพี่คิดว่าพี่คบเรา แล้วพี่จะลืมเค้าได้แต่พี่ทนทำใจไม่ได้ อย่าถือสาพี่เลยนะ " พี่เอพูดแต่เสียงดูเศร้า
" อืมครับ ไม่เป็นไร สิทธิ์ของพี่ หัวใจผมให้พี่ไปแล้วพี่จะโยนทิ้งหรือกระทืบซ้ำให้มันเละคาเท้าพี่ก็ทำไปเถอะครับ " พี่พูดไป น้ำตาไหลอาบแก้มแล้ว
" อย่าพูดแบบนั้นสิครับ แล้วของ ๆ เราอ่ะ จะมาเอาตอนไหน " พี่เอถาม
" เอาไปทิ้งก็ได้ครับไม่มีอะไรสำคัญขอให้พี่โชคดีแล้วกันครับ " ว่าแล้วผมก็กดตัดสาย
เป็นดังลางสังหรณ์ที่ผมคิดไว้ไม่ผิดตั้งแต่แรก ในใจก็ได้แต่คิดว่า ชีวิตกูอะไรกันนักหนา ทำไมต้องเจอแต่เหตุการณ์แบบนี้ซ้ำ ๆ ด้วย พอแล้วขอพักหน่อยแล้วกัน
ว่าแล้วผมก็ทิ้งตัว และหัวใจที่โทรม ๆของผมให้ดำดิ่งลงไปในห้วงของความเงียบ ในสุดท้ายผมก็หลับไปทั้งคราบน้ำตา ...
ช่วงนี้เวียน ๆ หัวเลยไปเช็ดดู ได้ความว่าสายตาสั้นครับเลยได้ตัดแว่นมา เนื่องจาก ใช้สายตามากเกินกับอากาศที่แปรปรวนเลยทำให้ผมไม่ค่อยสบาย ขอโทษที่มาต่อช้านะครับ ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์นะครับ แล้วเรื่องสายตาสั้นนี่แหละเลยทำให้ผมกลายเป็นตัวประหลาดในร้านตัดแว่นเพราะเค้าบอกว่า สายตาน้องแปลกมาเลย ผมก็ถามประสาซื่อ แปลกไงครับ พี่เค้าเลยบอกว่าสายตาน้อง สั้นข้าง ยาวข้างเอียงสองข้าง = =!!
มันมีด้วยแหะ แปลก จิง ๆ แต่ตอนนี้ได้แว่นมาใส่แล้ว อิอิ แล้วจะมาต่อให้บ่อย ๆ นะครับ
-
สงสารฟ็อกซ์จัง เฮ้อออออออ เจอความผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า
มีแต่คนหักหลัง
พี่เอ เห็นแก่ตัวมาก พูดง่ายดีหนิ ในวันที่อยากได้ก็ทำจะเป็นจะตาย
ในวันที่ไม่ต้องการก็ทิ้งไม่ใยดี
โลเล
แต่ว่าดีแล้วล่ะ ที่เรารู้ตอนนี้
วันที่ความผูกพันยังมีไม่มาก
ถ้านานวันแล้วมารู้ว่าทุกอย่างคือภาพลวงยิ่งจะเสียใจมากกว่านี้
อย่าไปเสียใจให้คนพวกนี้
ไม่มีค่าหรอก
เดินหน้าต่อไปแบบระวัง สู้ ๆ
บวกหนึ่ง
-
โอ้ย ยิ่งอ่านยิ่งเศร้า
ปล.วันนี้ผมก้ไปตัดแว่นใหม่มา เค้าบอกว่าตาซ้ายเอียง แงๆๆๆ 555 สั้นไม่พอเอียงอีก คิคิ
-
แวะมาบอกก่อนจะเรียนครับว่าเรื่องนี้อีกไม่กี่ตอน(ไม่กี่ตอนจริง ๆ)ก็จะจบแล้วนะครับ แล้วก็ถือโอกาสมาถามอะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ
"คุณคิดว่าผม(ฟ๊อกส์)เป็น พระเอก หรือ นายเอกกันแน่?" 555 เดี่ยวเรียนเสร็จผมว่างแล้วจะมาลงตอนต่อไปให้นะครับ ^^
-
...เรื่องสายตาไม่แปลก เด็กข้างๆๆพี่ก็เหมือนฟ๊อกส์ แหละ มีครบสั้น ยาว เอียง
... ตอนเด็กๆๆเค้าต้องปิดตาข้างนึงไปเรียนด้วยซ้ำเพราะให้ข้างที่ใช้มันแข็งแรง ใส่แว่นแล้วจะดีขึ้นจ้า อย่าเครียด
...พี่เอ นิสัยแย่ อย่าเสียใจ..ดีใจเถอะที่เค้าไปจากเรา..เพื่อเปิดโอกาสให้เราได้เจอ..คนที่ใช่และดีกว่า
...ส่วนตัวพี่ จากที่อ่านมาพี่ว่าฟ๊อกส์ น่าจะเป็น..นายเอก..แต่พี่ว่าไม่สำคัญหรอกถ้าเจอคนที่ใช่แล้ว
...เค้ายึดคำว่า..นายเอก..ไปเราก็เป็น..พระเอก..ก็ได้นี่ ..ผู้ชายนะยะ..เป็นอะไรก็ได้ที่ทำให้
...ฟ๊อกส์ และ คนที่ฟ๊อกส์รัก..มีความสุข..จริงมะ :L2:
-
เขาไม่ใช่ของเรายังงัยก็ไป รั้งไว้รังแต่เจ็บตัดตอนไปเลยดีกว่า
-
ตอนที่ 18 :: ยิ้มให้กับตัวเอง , ไอติม , ปรากฎตัวอีกครั้ง
เช้านี้ทุก ๆ อย่างเคลื่อนไหวได้ช้าลง กี่ครั้งแล้วที่หลับทั้งน้ำตา ควรจะเริ่มเข้าใจบ้างแล้วไม่ใช่หรอ สิ่งที่มันผ่านมาก็ผ่านไป
คนที่ผ่านเข้ามาถ้ามันใช่มันก็คงไม่ไปไหน แต่ถ้าไม่ใช่พยายามแค่ไหนก็รั้งไว้ไม่อยู่ ไม่ใช่ไม่เคยมีแฟน มีมากไม่น้อยแล้ว
ก็เจอแต่แบบเดิม ๆ แล้วจะมัวไปใส่ใจทำไม ? ว่าแล้วผมก็ลุกไปยืนอยู่หน้ากระจก ผมยังคุยกับตัวเองอยู่อย่างงั้น
ใครวะ ? ทำไมมันโทรมแบบนี้ รอยยิ้มที่เคยมีบนหน้านี้มันหายไปไหน เสียงหัวเราะบ้าบอที่เคยเป็น ดวงตาที่มักมีแววเจ้าเล่ห์ของเราหล่ะ
แล้วตอนนี้ ใครมายยืนแทนที่มึง ควายที่ไหนที่มายืมซึมกระทืออยู่แทนที่มึง ตาที่มีแต่ความเศร้า ใบหน้าที่เหมือนกับอ่อนล้า ร่างกายที่เหมือนกับ
จะทรงตัวไม่อยู่ มึงให้คนแบบนี้มาแทนที่มึงได้ไง ว่าแล้วผมก็เริ่มยิ้มถึงแม้ไม่กว้างมากนัก แต่ตาผมก็แทบปิด
เวลาในแต่ละวันที่ผมเอาไว้ใช้ในการเอาใจใครสักคนมันหายไป
ทำให้ผมได้เวลาที่ใช้ในการดูแลตัวเองกลับคืนมา ว่าแล้วผมก็ไปอาบน้ำ ขัดผม หมักผม ทำสารพัดสารเพ ไม่ใช่ว่ารักสวยรักงามมาจากไหน
เพียงแค่อยากทำอะไรที่ ทำให้รู้สึกว่าได้ทำเพื่อตัวเองบ้าง วันนี้ทั้งวัน ใช้เวลาในการทำเพื่อตัว ทั้งอยากกินของที่อยากกิน
ซื้อนู่นซื้อนี้ ตามประสา อะไรอยากได้ผมก็ซื้อ หนังสือ อีกบาน ขนมหวานอีกตรึม การ์ตูนอีก เยอะแยะ เสื้อผ้า กางเกง
นาฬิกาข้อมือ ผมซื้อหมด เงินหล่ะจากไหน จากที่ผมเคยเก็บไว้ว่าจะเอาไปเที่ยวกะพี่เอนั่นแหละ วันนี้โดนมองเยอะมาก
อาจจะเพราะผมร่าเริงผิดปกติ รึรอยยิ้มผมอาจจะไป ถูกใจใครเข้าหล่ะมั๊ง (หลงตัวเองนิดนึง มั๊ง 55)
ก็มีเหตุเล็กน้อย ที่ร้านหนังสือ
( อ๊ะ ! ออกตอนไหนเนี่ย ) ผมเดินดูหนังสือปรากฎว่า ไปเจอหนังสือของคนเขียนคนนึงที่ผมชอบพอดี
( เงินจะพอป่าวเนี่ย วันนี้ซื้อไปเยอะแล้วอ่ะ ) ผมเปิดกระเป๋าตัง แล้วคิ้วผมก็ขมวดเข้าหัวกัน พร้อมในมือถือหนังสืออยู่อีกห้าเล่ม
(เอาไงดีหว่า ถ้าเอาหมดเลยก็พอ แต่ถ้าเอาไปทีละนิดหล่ะ )ผมกำลัง ยืนหน้ามุ่ยอยู่กับหนังสือห้าเล่มที่ผมไม่รู้ว่าจะเอาไปทั้งหมด รึ ทะยอยซื้อดี
( เอาวะ ) ว่าแล้วผมก็หยิบไปกองหน้าเคาท์เตอร์ แล้วก็เจอกับพนักงานพาร์ทไทม์คนนึง (น่ารักดีแหะ หึหึ ผมก็แค่คิดไปงั้น ๆ แหละครับ)
" อ่านหมดหรอครับเนี่ย " พนักงานคนนั้น ถามผมขณะที่กำลัง สแกนบาร์โค้ด คิดเงินให้ผม
" . . . " อ่านหมดไม่หมดเกี่ยวรัยด้วยหว่า ? ผมคิดอยู่ในใจ แต่ผมก็ยังเงียบต่อ
" ทั้งหมด 7xx ครับ " พนักงานคนนั้นบอกผม
" ครับ " ว่าแล้วผมก็ยื่นเงินให้เค้า
" น้องมีแฟนยังครับ ? " เค้าไม่ได้มองหน้าผม แต่ก็ถามผมออกมาดื้อ ๆ
" ไม่มีครับพึ่งเลิกไป " ผมตอบไป (แอบสะกิดแผลนิดนึงแต่ผมก็ไม่อะไรแล้วหล่ะ)
" อีกแปปผมจะเลิกงาน จะรังเกียจมั๊ยถ้าผมจะชวนไปทานไอติมด้วยกันสักหน่อย " เค้าก็ถามกลับมาอีก
(เอาไงดีวะกู มันรุกมางี้กูจะเล่นกับมันดีป่ะเนี่ย ) ผมคิดในใจ แล้วผมก็ได้คำตอบของผมแล้ว
" อื้มครับ ได้ วันนี้ผมว่าง ๆ " ผมตอบตกลงพร้อมกับยิ้มจนตาปิดเลยครับ(จริงๆ ปลื้มนิดนึงมีคนมาเรียกว่าน้อง)
"ครับ งั้นรอพี่ 15 นาทีนะครับ อ่ะนี่เงินทอนครับ " พนักงานคนนั้นทอนเงินให้ผม ผมก็รับแล้วก็เดินออกไปยืนรอแถว ๆ นั้นแหละ
" รอนานป่าว ? " เขามาแล้วครับ
" ไม่รู้ครับผมไม่ได้จับเวลา เพราะมัวแต่ดูหนังสือ " ผมพูดพร้อมกับเอามือเกาหัว แกร่ก ๆ แก้เขิน
(ไม่ให้เขินได้ไง น่ารักชิบหาย คนอะไรคิ้วเข้มดีมาก หน้าคม ปากเข้ารูป)
" ป่ะครับ ไปทานไอติมกัน " เขาพูดแล้วก้จับมือผมเดินตรงไป ณ ร้านไอติม ที่น่าจะรู้ว่าร้านอะไรที่มันอยู่ในห้าง แล้วชื่อขึ้นต้นด้วยตัว S
( ผมตอนนี้ก็เอ๋อ ไปแล้วครับ พึ่งเคยเจอคนที่เจอกันครั้งแรกแล้วมาจับมือเราเดินแบบนี้ ) ผมคิดอยู่ในใจ
ถึงร้านแล้ว เขาก็พาผมไปนั่งตรงซอกหลืบของร้าน (มันหลืบจริง ๆ นะ มองจากหน้าร้านแล้วมองไม่เห็นอ่ะ)
" สั่งเลยนะครับผมเป็นเจ้ามือเอง " เขาพูดพร้อมกับยิ้มให้ผม
" ครับ ^^ " ว่าแล้วผมก็สั่งไป อะไรซักอย่าง แต่มันถูกสุดนั่นแหละ
เมื่อสั่งเสร็จแล้ว เขาก็ถามผมใหญ่เลยหล่ะ
" น้องชื่อรัยอ่ะครับ " เข้าถาม
"ฟ๊อกส์ครับ แล้วพี่อ่ะ " ผมถามกลับไป
" คิกครับ " พี่เค้าตอบพร้อมยิ้มกลับมา
" คิกที่แปลว่าเตะหรอครับ ? " ผมถามกลับไป
" ใช่เลย " พี่คิกตอบกลับมา
" แล้วเราเรียนโรงเรียนไหนอ่ะ พี่อ่ะเรียน มข " พี่คิกถามกลับมาอีกแล้วครับ
"ผมก็มข.ครับ พี่คิกปีไหนแล้วอ่ะ ? " ผมตอบพร้อมกับถามกลับไปด้วย
" งั้นเราต้องเรียกนายว่าน้องแล้วหล่ะ 55 " ผมขำ ครับ
" อย่าบอกนะว่านายแก่กว่า " คิกครับทำหน้าตกใจอีกแล้ว
" อืม ครับน้องคิก พี่ปีสามแล้วครับ " ผมตอบพร้อมกับยิ้มให้น้องคิก
" ไม่เชื่ออ่ะ โกหกกันป่าว ? " มันยังทำเหมือนไม่เชื่อผม
" งั้นเอานี่ไปดู " ผมบอกพร้อมยื่นบัตรนักศึกษาให้มัน
" จริงด้วย " มันพูดแล้วก็ยิ้มพร้อมเกาหัว
" ครับ " ผมตอบแค่นั้น ว่าแล้วไอติมที่สั่งก็มาพอดี
" พี่ครับ ขอเบอร์หน่อยได้ป่ะ " น้องคิกพูดขั้นมาทำลายความเงียบ ทำเอาผมนึ่งไปพักนึงเลย
" เอาไปทำอะไรอ่ะครับ ? " ผมก็ถาม แล้วก็กินต่อ
" เอาไว้โทรไปปรึกษารุ่นพี่ไงครับ " มันพูดแล้วก็ยิ้ม
" อืม เอาโทรศัพท์มาดิ " ผมพูดขึ้นมา น้องคิกก็ยื่นโทรศัพท์มาอย่างว่าง่าย
" อ่ะ เมมเอานะ " ผมพูดเสร็จแล้วก็ก้มหน้าก้มตากินต่อไป
น้องคิกชวนผมคุยไปเรื่อย ๆ ผมก็รู้สึกเพลินดีนะ ว่าแล้วก็ถึงเวลาต้องกลับแล้วหล่ะ
" งั้นพี่กลับนะ " ผมว่าแล้วก็กำลังจะลุกขึ้น
" พี่กลับยังไงอ่ะ " มันถามผมครับ
" นั่งรถกลับ พี่ไม่ได้เอารถมาด้วย " ผมก็ตอบไป
" งั้นพี่กลับกะผมนะ ผมเอารถมาพอดี " มันพูดแล้วก็ยิ้มให้ผมอีกแล้ว
" อืม " ผมพูดแล้วก็ ไปยืนรอมันจ่ายตังอยู่หน้าร้าน
และแล้วผมก็กลับมาถึงหอผมแล้ว ก่อนที่ น้องคิกจะกลับก็บอกกับผมว่า
" เดี๋ยวผมโทรหานะครับ "
" อื้ม ๆ วันนี้ขอบใจมากนะ " ผมพุดขอบคุณมัน มันก็ยิ้มครับ ถึงจะเริ่มจำค่ำแล้วแต่ผมก็เห็นหน้ามันได้ชัด หน้ามันแดงพอสมควรเลย
" คร๊าฟ บ๊าย บายครับพี่ " มันพูดกับผม
" อื้ม บายครับ " ผมยิ้มให้มันอีกที ก่อนที่มันจะสตาร์ทรถ ออกไป
ตอนค่ำ เจ้าคิกก็โทรมา คุยอะไรต่อมิอะไรมากมาย จนผมคิดได้ว่า เหมือนไม่ได้คุยกับใครมานานหล่ะมั๊ง คุยซะผมหาช่องว่างที่จะแทรกคำพูดเข้าไปไม่ได้
ซักพักนึงก็มีสายเข้า
" คิกเดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะพี่มีสายเข้า " ผมพูดกับเจ้าคิกแล้วก็มองดูหมายเลขนั้น มันคุ้นตาจัง
" ฮัลโหล สวัสดีครับ " ผมตอบรับ ไป
" นั่นฟ๊อกส์ป่าวครับ ? " เข้าถามกลับมาครับ
" อื้ม ใช่ แล้วนั่นใครอ่ะ " ผมถามกลับไปครับ
" นันท์เอง "คนจากปลายสายตอบกลับมา ....
มาต่อแล้วนะครับ ^^ วันนี้เหนื่อย ๆ เลยมาลงช้า แต่ผมมาลงให้แล้วนะครับ ขอบคุณทุกกำลังใจและัทุกคอมเม้นท์เช่นเคย
มาตอบคำถามด้วย จริง ๆ แล้วผมเป็นพระเอกนะครับ แต่ว่า คงเพราะนิสัยส่วนตัว กับ โดนจีบ เลยทำให้ ภาพลักษณ์ของพระเอกหายไป 55
เรื่องราวใกล้จะจบแล้วนะครับ ไม่ทราบ ว่าจะรออ่านเรื่องต่อไปกันรึเปล่า แต่คงเป็นเรื่องแต่งอ่ะครับ เพราะว่า เรื่องเล่า มันยังไม่มีเนื้อหาเพียงพอที่จะเขียน
ถ้าจะอ่านกันผมจะได้พลีอตเรื่องเอาไว้ อิอิ อยากลองแต่งดูบ้างไม่รู้ว่าจะยากป่าว แต่ก็อยากทราบว่า อยากอ่านแนวไหนกัน ส่งความเห็นมาเยอะ ๆ หน่อยนะคร๊าฟ
-
จริง ๆ ก็เข้าใจผิดคิดว่าฟ็อกซเป็นนายเอกนะ ฮ่า ๆๆๆ
ใครจะคือตัวจริงของฟ็อกซ์ล่ะเนี่ย ใช่คิกเปล่า หรือว่านันท์ หรือ?
แล้วนันท์นี่หายไปนานเลยนะ
กลับมาทามมายยยยยยฉันลืมเธอไปปายหมดแล้วววววววว กรากกกกกกก
อยากให้ฟ็อกซ์เผื่อใจไว้บ้างนะ อะไร ๆ ก็ไม่แน่นอน
แต่ดีแล้วที่ฟ็อกซ์ลุกขึ้นมาทำอะไรเพื่อตัวเอง
อย่าให้คนที่ไม่เห็นค่าเรา มาดูถูกเอาได้
ต้องดูดีและมีความสุข ให้มันเห็นเลยว่า
ชีวิตกรูเมื่อไม่มีมึงโคตรเจริญเลย อิอิ
-
คนนี้น่าจะไม่ทำให้เจ็บอีกนะ
ใกล้จะจบแล้วเหรอเนี้ย เฮ้อ!!
รออ่านตอนต่อไปจร้า o13
-
หลงคิดว่าเป็นนายเอกตั้งนาน 555
-
อิจฉาเด้ อยู่มาจนปี 3 แล้วตูยังหาแฟนไม่ได้เล้ยยยย
ฟ๊อกซ์ ฮอตจริง
:laugh:
-
เป็นกำลังใจนะ :กอด1: :กอด1:
เอเลวมากเลยอ่ะ
นึกจะไปก้อไป
ทำเหมือนเป็นเรื่องปรกติ
รับไม่ได้
น้องคิกดูเหมือนจะดีนะ
เชียร์ดีกว่า
-
กด+1ให้เป็นกำลังใจในชีวิต
คนน่ารักหรือหล่อ
-
ตอนที่ 19 :: ตอนที่สั้นที่สุด รวบรัดตัดจบ = =!
" ว่าไง นึกว่าตายไปแล้วซะอีก " ผมส่วนกลับปลายสายไปอย่างรวดเร็ว
" ขอโทษนะ พอดีพี่ภัทรแกเอาเบอร์มึงไปซ่อน กูเลยติดต่อมึงไม่ได้ " มันพูดมาครับ
" หรอ ? " ผมถามกลับไป
" มึงยังรักกูอยู่ป่าว ? " มันถามผม
" ใครรักมึงมิทราบ ? " ผมตอบกลับไป
" . . . . " มันเงียบแล้วครับ
" แล้วมึงโทรมามีรัย " ผมถามมันกลับครับ
" มึงให้โอกาสกูอีกได้ป่าว กุสัญญาว่าจะไม่ทำให้มึงรู้สึกแย่ " มันเสียงเศร้ามาอีกแล้ว
" แล้วแต่ความประพฤติว่ะ " ผมตอบกลับไป
" งั้นมาทดลองใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมั๊ย ? " มันถามผม
" พูดตลก อะไรจะไวขนาดนั้น ถึงพูดจริง มึงก็ติดพี่ภัทรอยู่หนิ " ผมก็บอกมันตามความรู้สึกของผมครับ
" กูเลิกกับพี่ภัทรแล้วเพื่อมึง " มันตอบกลับมา ผมอึ้งเลยครับ
" จะรีบเลิกทำไมหล่ะ ทำไมไม่คบต่อแล้วมาหลอกให้กูตายใจอีกครั้งหล่ะ " พออารมณ์เสียผมก็เริ่มประชดแล้วครับ
" นันท์สัญญา จะไม่ทำให้ฟ๊อกส์ผิดหวัง " มันพูดครับ
" อืม เอาเหอะ ดู ๆ ไปแล้วกัน " ผมยอมแพ้แล้วครับ
" งั้น อยู่ด้วยกันนะครับ " มันพูด
" อยุ่ไงวะ ? " ผมถามมันกลับไป
" ตอนนี้กูอยู่ขอนแก่นแล้วไม่ได้โกหกมึงด้วย มารับกูหน่อย ที่ บขส" มันพูดครับ
(= =!!! ชิบหายแล้ว นึกจะมาก็ไม่ทันให้เตรียมตัว )
จากนั้นผมกับนันท์ ก็อยู่ด้วยกันและใช้เวลาศึกษากัน มาประมาณซักสามเดือน ผมก็ตกลงรับมันเป็นแฟน (เล่าไวไปป่าววะ ? = =)
เพราะมันทำให้ผมรู้สึกว่า มันคือคนที่ใช่สำหรับผมจริง ๆ (ขอไม่เล่าความรู้สึกตรงนั้นนะครับ)
จบแล้วครับ
แจกแจงสาเหตุที่เลิกกัน(ละเอียดนิดนึง)
หลักจากนั้นได้ไม่นานนัก นันท์ก็เริ่มแสดงด้านที่ผมไม่เคยเห็นออกมา ไม่เคยเคยคิดมาก่อนว่ามันจะติดเกมส์มาก ๆ
ช่วงแรก ๆ ที่มาอยู่ ไม่เห็นทีท่าว่าจะติดอะไรขนาดนั้น ก็มีบ้าง ที่จะไปเล่นด้วยกัน อาทิตย์ละครับ ซึ่งผมคิดว่ามันไม่มากเกินไปนัก
แต่หลัง ๆ มา เนื่องด้วยที่ นันท์เรียนจบแค่ ม.3 จึงหางานทำยาก วัน ๆ ก็เอาแต่ขลุกอยู่ในห้องเล่นเน็ตทั้งวัน มันเป็นคนตัวไม่ใหญ่มากนัก
แต่ ผมว่าผมกินจุแล้วนะ เพราะผมตัวใหญ่อยู่แล้ว มัน กินปริมาณที่เท่ากัน ถึง มากกว่า ที่ผมกินในแต่ละมื้อ เงินที่ปกติ ผมเจียดใช้เป็นรายอาทิตย์
ยังจะไม่พอ ก็ต้องมาหารครึ่ง เป็นช่วงที่ลำบากที่สุดในชีวิต เท่าที่ผมเคยคิดแต่ผมก็ไม่เคยคิดว่า จะไม่ให้ใช้ แต่อยากให้ประหยัดหน่อยเท่านั้นเอง
ผมไม่อยากไปกู้หนี้ยืมสินจากใครที่ไหน แต่มันก็ทำให้ผมต้องกู้จนได้ ทำไมหน่ะหรอครับ
ปกติผมทานข้าว เนี่ยแพงสุด 30 บาท / มื้อ มันเล่น 45 บาท เฉลี่ยคร่าว ๆ วันนึงมันจะใช้เงินมากกว่า เฉพาะเรื่องกินข้าวนี่ก็ตก 45 บาทแล้ว
เทียบเท่ากับว่า ผมทานคนเดียว ตกวันละ 90 บาท แต่พอมีมันมาอยู่ด้วยกลายเป็นจาก 90 บาท กลับสูงขึ้นอีก 135 บาท ทำให้ผมต้องจ่ายเงินค่าข้าว
วันตกละ 225 บาท แล้ว แต่มันก็ไม่ลำบากใจผมเท่าไหร่ เพราะตอนนั้นรักมันไปแล้ว ผมเลยใช้วิธีที่ว่ามันกินเยอะผมก็ต้องมาลดส่วนของผมเพื่อให้เกิดสมดุล
ซึ่งเรื่องนี้ผมก็เคลียร์ไปได้ด้วยดี
เรื่องติดเกมส์ มันจะต้องคะยั้นคะยอให้ผมพามันไปเล่นเกมส์ทุกวัน วันนึงไม่ต่ำกว่า 3 ชั่วโมง ไม่งั้นมันจะไม่พอใจ โดยที่ยังไงมันก็ต้องไปให้ได้
ไม่ว่าผมจะว่างหรือเปล่า แล้ว มันจะบังคับให้ผม เล่นเป็นเพื่อนมัน ทำให้ผมมีรายจ่ายที่ไม่ควรมี เพิ่มขึ้นมาอีก ในวันหยุด ของผม
ผมไม่เคยได้พักผ่อน อะไร นอกจากต้องพามันไปสิงอยู่ร้านเกมส์
ผมไม่เข้าใจว่ามันจะเล่นอะไรได้ทั้งวี่ทั้งวันขนาดนั้น
เรื่องคอม ผมแทยจะไม่ได้แตะคอมของผมเลยใน วัน ๆ นึง ด้วยเหตุผลที่ว่ามันจะบอกว่า ตอนผมไปเรียนมันไม่ค่อยได้เล่นเพราะเน็ตไม่ค่อยดี พอผมกลับมา
เน็ตใช้ได้มันก็อยากเล่นผมจะทำงานแต่ละทีไม่ต้องพูดถึงโดนโกรธโดยไม่รู้เรื่อง
หลังจากคบไปได้อีกซักพัก มันก็เริ่มทำงานแล้ว ผมก็ดีใจกับมันนะ แต่ไม่เป็นอย่างที่คิดเลย เพราะ มันบริหารเวลาไม่เป็นเลยสักนิด
ทั้งที่ผมคอยเตือนเสมอ ๆ ก็เหมือนกับโยนหินลงทะเล จนผมเลือกที่จะเงียบแทน จากที่คำนวนคร่าวๆ มันมีเงินเดือนของมัน
ผมก็คงจะสบายแล้ว พอมันทำงาน ไหงผมรู้สึกว่าจนหนักกว่าเดิม ขนาดทำงานแล้วมันยังต้องขอตังจากผมอยู่ดี เพราะข้ออ้างสารพัด
ทำให้ผมไม่พูด ไม่ใช่แค่เรื่องเงิน แต่หลาย ๆ เรื่อง
ทำงานร้านเหล้า ต้องกินเหล้าทุกวัน ผมไม่เข้าใจว่า มันต้องกินทุกวันขนาดนั้น ? แต่ละวันกลับมา เมากลับมา ไม่พอ ยังมาพูดอะไรแปลก ๆ ให้ผมฟัง เช่น
ลูกค้าจับ .... มั่งหล่ะ ไม่ก็ โดนลูกค้าหล่อ ๆ .... ในห้องน้ำมั่งหล่ะ แต่ละอย่าง ที่พูดมาทำให้ผมรู้สึกแย่ทั้งนั้นเลย ถ้าพูดบ้าง เพื่อให้ผมหึง ก็พอไหว
แต่มันพูดทุกวัน จนผมเริ่มเครียด แต่ผมก็เงียบไว้
เรื่องแบ่งเวลา ทำงานกลับดึก กลับเสร็จก็เล่นเน็ตต่อที่ห้องไม่ยอมนอน มานอนก่อนเวลาทำงาน แล้วปลุกไม่ยอมตืน พอตื่นก็ว่าเราไม่ปลุก
เราเตรียมตัวพร้อมรอไปส่ง พอมันเสร็จมันก็เร่งแล้วก็ว่าผมไปส่งช้า
เจอแบบนี้เข้าทุกวัน ๆ ผมก็ไม่ไหว มาเจอเรื่องท้ายสุด คือ มีคนโทรมาหามัน แล้ว มันก็รีบไปอาบน้ำ
แล้วมาบอกเราว่าพี่เค้าชวนไปเที่ยวไปส่งกูหาพี่เค้าหน่อยสิ
แล้วกูไม่กลับมานะ ไปค้างกับพี่เค้าเลยพรุ่งนี้ไปรับกูที่ทำงานแล้วกัน
จากหลาย สาเหตุที่กล่าวมาข้างต้นเป็นเหตุผลที่เลิกกัน แล้วทำให้ผม ไม่ปักใจรักใครง่าย ๆ อีก ก็อยากบอกไว้เป็นอุทาหรณ์เล็กน้อยว่าเวลา
ก็พิสูจน์อะไรได้หลาย ๆ อย่างเหมือนกัน แล้วก็คนที่เชื่อใจอาจจะร้ายที่สุด ฉะนั้นจะคบใครสักคน ก็อยากให้ คิดกันดี ๆ นะครับ จะได้ไม่ซวยซ้ำซ้อนเหมือนผม
ขอบคุณที่ติดตามนะครับ ขอบคุณทุกกำลังใจจริง ๆ ตอนแรกผมว่าจะไม่เขียนต่อแล้ว แต่ ในเมื่อลงแล้วก็ควรลงให้มันจบ จริงมะครับ
ยังไงก็พูดอะไรไม่ได้นอกจากคำขอบคุณ อีกไม่นานผมจะลงผลงานเรื่องใหม่นะครับ อยากอ่านแนวไหนกัน มาลงความเห็นกันได้นะครับ
เพราะ ตอนนี้กำลังจะเริ่มฟิกตัวละครแล้ว อิอิ แล้วเจอกันใหม่กับเรื่องใหม่นะครับ
-
เป็นกำลังใจให้ :กอด1:
รออ่านเรื่องใหม่
มีงง งง บ้างเล็กน้อย
น้องฟ็อกซ์คิดยังไง
ถึงกลับไปคบนายนันท์
ไม่น่าไว้ใจแต่แรกแล้ว
แล้วน้องคิกไปไหนเอ่ย
-
ตอบพี่ Little Devil
มันเหมือนผมรู้สึกว่า มันต้องรับผิดชอบอ่ะครับ เพราะว่า เค้าเลิกกับแฟนเพราะผม มันทำให้ผมคิดว่าผมต้องรับผิดชอบอ่ะครับ
-
" กูเลิกกับพี่ภัทรแล้วเพื่อมึง "
แค่ประโยคนี้ ก็รู้แล้วว่านันท์ไม่น่าคบ คือมันโกหกชัด ๆ ประโยคนี้ เพื่อมึง หรือเพื่อตัวเองกันแน่วะ พูดให้ตัวเองดูดี แล้วไม่มีใครแล้วใช่มะ ถึงได้ย้อนกลับมาที่ฟ็อกซ์
จากพฤติกรรม การที่หายไปเลย แล้วกลับมาบอกว่า พี่ภัทรซ่อนเบอร์ทำให้ติดต่อไม่ได้มันฟังไม่ขึ้น
แล้วลายก็เริ่มออก เค้าพร้อมที่จะจับคนใหม่ไปเรื่อย ๆ ถ้าให้สิ่งที่เค้าต้องการได้
ถือเป็นบทเรียนแล้วกัน
:L2: สู้ ๆ เป็นกำลังใจให้ แล้ว ณ ปัจจุบัน ฟ็อกซ์เป็นยังไงบ้าง กำลังคบกับใครหรือเปล่า หรือว่าหลังจากเลิกกับนันท์แล้วก็ยังโสดอยู่ :z2:
+1 จ้า
-
ต่อไป จะืทำอะไรก็คิดให้ดีละกันคับ
อนาคตข้างหน้ายังอีกยาวไกล ขอให้มีความสุขนะคับ
เป็นคนที่ถูกลืม ก็ขอแค่เฝ้าดูอยู่ห่างๆ คงไม่ว่าอะไรนะคับ
-
มาเม้นท์ให้พี่ชาย
แบบว่าที่บอกว่าจะจบเร็วและเศร้า
ไม่คิดว่าจะจบเร็วขนาดนี้เลยง่ะ รู้สึกรวบรัดมากเลยง่ะพี่ฟ็อกซ์
แต่อ่านจบแล้วไม่เศร้าเลยนะคับ รู้สึกว่าพี่ฟ็อกซ์คิดถูกแล้วหล่ะ (มันหลอกแด็กทั้งเงินทั้งเรา)
เป็นกำลังใจให้พี่ชายของบ๋มเสมอนะคับ
ปล.ไม่ยักรู้ว่าพี่ฟ็อกซ์ก็มีเรื่องฝังใจให้เป็นอุทาหรณ์ให้แก่ตัวเองในการคบคน ว่าแต่ว่าพี่คิกหายไปไหนแล้วง่ะ
-
...การกลับมาครั้งนี้ของนันท์ เท่ากับว่าเอา..ภาระหนักๆๆ..มาแบกไว้เลย
...พี่ว่านะ พี่ภัทร คงรับนิสัยนันท์ ไม่ได้มากกว่า โชคดีแล้วที่เลิกกัน
...พี่มีความรู้สึกว่าอยู่ด้วยกันแล้ว ไม่ได้เพิ่มสุข...เพิ่มทุกข์ต่างหาก
...น้องคิกไปไหน กำลังจะชมว่าเค้าเป็นเด็กดี ขยัน เรียนด้วย ทำงานด้วย
...ไม่เป็นไรน้องฟ๊อกส์..หาใหม่หาคู่..ของตัวเองให้เจอ :L2:
-
:L1:
-
คนเราไม่ได้โชคร้ายตลอดไปหรอกนะ
ขอบคุณที่มาต่อจนจบ (ไม่ได้เข้ามาอ่านนาน มาอีกทีจบซะละ)
ปล. จะติดตามผลงานต่อไปแน่นอน
-
อ่านจบแล้วรู้สึกปลงๆยังไงไม่รุ้ :เฮ้อ:
เอาน่ะครับพี่ฟ๊อกซ์ อย่าเพิ่งสิ้นหวังไป
คนที่ใช่ อาจจะยังไม่มาในเวลาที่ชอบ ไม่ต้องรีบร้อนอะไรมาก
"คงจะมีรักจริงรออยู่ ที่ดินแดนใดสักแห่ง" o4
-
มารอคับบ
-
มันเศร้า
:m15: :m15:
-
สู้ๆๆครับบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
:z13:
ก่อนอ่าน
-
ชีวิตยังอีกยาวค่ะ
เดี๋ยวก็ต้องมีคนที่ดีกว่าเข้ามาอีก เนอะ
อย่าให้คนๆเดียวมาทำให้เราเสียใจขนาดนั้นเลยค่ะ
สู้ๆนะคะ
-
อ่านแล้ว งง ครับ แต่ก็สอนไรหลายอย่างได้ดี
-
อ่านแล้วงงๆอะคับ แต่ดูเม้นหลังดูเหมือนจะเศร้า :m15: :m15:
-
merry★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
•。★Christmas★ 。* 。
° 。 ° ˚* _Π_____*。*˚
˚ ˛ •˛•*/______/~＼。˚ ˚ ˛
˚ ˛ •˛• ｜ 田田｜門｜ ˚★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
Jaaaaaaaa \\(^^)//
-
ขอบคุณค่ะ :กอด1:
-
ทำไมเจอแต่คนไม่จริงใจนะ ทุกคนใจร้ายเกินไปแล้ว
-
:mew1: