-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
Introduction[/size][/color]
LUX ET VERITAS
อากาศเย็นๆของเดือนกันยายนนำความเหงาเข้ามาสู่ในหัวใจที่ว่างเปล่า ผมกวาดตามองไปรอบๆมหาลัยทันทีที่ผมเดินเข้ามาในประตูอันกว้างใหญ่ที่ถูกสลักไว้ด้วยคำสั้นๆว่า
“LUX ET VERITAS”
“YALE UNIVERSITY”
ผมคิดในใจ นี่ก็เป็นปีสุดท้ายแล้วที่ผมจะได้มาเหยียบอยู่ที่มหาลัยชั้นนำของโลกแห่งนี้ ผมยังจำวินาทีแรกที่ผมได้รับจดหมายซองใหญ่ๆจากมหาลัยแห่งนี้
“Congratulations, you are admitted………………………….. You should be proud of your achievement…..”
ใครจะไปคิดว่าคนที่เรียนเก่งปานกลางอย่างผมจะมีโอกาสได้เข้ามาเรียนในมหาวิทยาลัยอันดับต้นๆของโลก คงเป็นเพราะว่าผมชอบทำกิจกรรมที่โรงเรียนแล้วเป็นคนที่มีบุคลิกภาพดีพอสมควร อาจารย์ที่นี่เลยคงเห็นว่าผมอาจจะปรับตัวเข้ากับธรรมเนียมของที่นี่ได้ภายในเวลาอันไม่ช้าเท่าไหร่
ผมมาเรียนอยู่ที่นี่เป็นเวลาสามปีก็มีเพื่อนต่างชาติเยอะแยะมากมายเพราะว่าคนที่นี่ นอกจากจะเก่งแล้ว ยังอัธยาศัยดีมากๆ จึงทำให้ผมไม่ค่อยคิดถึงบ้านเท่าไหร่นัก เพราะยังไงผมก็กลับบ้านมาที่เมืองไทยบ่อยๆอยู่แล้ว ไม่ว่าจะเป็นช่วงคริสต์มาส อีสเตอร์ และปิดเทอมใหญ่ รวมๆแล้วก็หลายวันอยู่ พ่อกับแม่ที่บ้านก็ยังแข็งแรงและมีความสุขดี แถมมีน้องสาวตัวดีคอยดูแลอย่างใกล้ชิด ท่านก็คงไม่เหงาเท่าไหร่ ถึงเหงาเมื่อไหร่ก็มี msn กับ skype ที่ใช้คุยกันได้เรื่อย
เพราะเหตุนี้แหละ ผมจึงคิดว่าตัวเองโชคดีมากๆที่เกิดมาเพียบพร้อมไปด้วยทุกอย่างที่ใครๆหลายคนอยากได้
ผมเดินเข้าไปในหอ Berkeley แล้วก็เดินตรงเข้าไปสะกิด ซู กับ หวานหว่าน ที่นั่งคุยกันอยู่อย่างเมามันส์ พอผมสะกิดเท่านั้นแหละ พวกมันสองคนก็ตรงเข้ามากอดแล้วก็หอมแก้มผมอย่างสนิทสนม สองคนนี้มันเป็นคนจีนที่มาอยู่อเมริกาตั้งแต่เด็กๆ แล้วมันก็เป็นเพื่อนคนแรกๆที่ผมได้เจอตั้งแต่มาเรียนที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้ ถ้าจำไม่ผิด รู้สึกว่าจะเจอกันครั้งแรกในห้องเรียนวิชา political science เพราะผมยังไม่รู้จักใคร เลยเดินไปนั่งกับสองคนนี้ ซึ่งพวกมันก็ต้อนรับผมเป็นอย่างดี
คุยทักทายกับพวกมันสักครู่ก็ขอตัวไปเก็บของในห้องก่อนเพราะว่าแบบขนมกลับมาฝากเพื่อนๆที่นี่เต็ม ไปหมด ไม่ว่าจะเป็น ทองม้วน มะม่วงกวน แถมผมยังแอบจิ๊ก ตับหมู ที่แม่ซื้อมาให้หมาที่บ้านอีก คิดแล้วก็รู้สึกทุเรศตัวเองที่ไปแย่งหมากินได้ เฮ้อออ
หลังจากผมเก็บของเข้าตู้เสร็จ ผมก็หย่อนตัวลงไปนั่งบนเตียงหอมๆ แล้วก็เอื้อมมือไปตั้งนาฬิกาปลุกเอาไว้ตอนทุ่มนึง
“อืม สักสองชั่วโมงคงหายเหนื่อยมั้ง เฮ้อ ยัง jetlag อยู่เลยอะ”
ก่อนจะไปผมก็ไม่วายส่งเมสเสจไปหาหวานหว่านแล้วบอกกันมันว่า “see you around 7.05 pm at dinner honey!”
มันก็ตอบกลับมาว่า “sure darling”
แล้วผมก็ผล็อยหลับไป....
................................
ตอนนี้ไม่ต้องใส่หัวเรื่องแล้วนะ ว่านิยายหรือเรื่องเล่า นอกจากเรื่องสั้น ถึงจะใส่จ้า
-
:mc4: เรื่องใหม่ๆ
สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้
รออ่านๆ
-
:mc4: :L1: ด้วยดิ
-
:mc4: :mc4:
ขออ่านด้วยคน
อิอิ
-
บทที่ 1
ตื่นมาก็ยังรู้สึกเหนื่อยและมึนหัวตึ้บๆนอนกลิ้งอยู่บนเตียงอยู่พักนึงเลยลุกขึ้นมาแล้วนั่งพักอยู่บนเตียง แกว่งขาไปมาสองสามรอบ แล้วค่อยเดินไปล้างหน้า แล้วก็รีบเดินตรงผ่าน Common room ไปที่โรงอาหารเพื่อไปหา ซู กับ หวานหว่าน
ในใจก็คิดว่าเพื่อนๆที่เหลือมันจะมาถึงกันรึยังเพราะหอยังดูเงียบๆอยู่เลย ไม่ค่อยคึกคักเท่าที่ควรเหมือนวันปกติ สงสัยเทอมนี้อาจจะกลับมากันช้าแน่ๆ นี่พึ่งวันเสาร์เอง เปิดเรียนก็ตั้งวันอังคาร ท่าจะแห่กลับมาวันจันทร์เย็นกันแหงๆ
จะว่าไปแล้ว หอปีนี้ก็ดูเปลี่ยนไปกว่าปีที่แล้วเยอะเลย อะไรๆดูใหม่ขึ้น ทั้งห้องน้ำ ห้องนอน ห้องสมุด และอีกหลายๆห้อง แต่ต้น ivy ทีพันรอบๆตึกต่างๆก็ยังคงความคลาสสิก ให้สมกับที่เป็นมหาวิทยาลัย เยล แล้วก็เมืองเก่าๆที่ชื่อว่า นิวฮาเวน
พอเดินผ่านประตูบานยักษ์ของ Dining hall เข้าไปก็เจอกับ ซู และ หวานหว่าน นั่งกินข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อย ผมต้องบอกไว้ก่อนเลยว่า กับข้าวของ เยล อร่อยมากๆ อร่อยสุดๆ อย่างกับกินอาหารตามโรงแรม ห้องอาหารถูกแต่งไว้อย่างสวยงามด้วยน้ำแข็งที่ถูกแกะสลักเป็นรูปต่างๆ ทั้งดอกไม้ น้ำตก ผลไม้ และอื่นๆอีกมากมาย ผมเดินไปตักแครนเบอร์รี่สลัด กับ ซุปเห็ดแล้วก็มานั่งกินข้าวกับพวกมัน พวกเราสามคนนั่งคุยอย่างออกรส ทั้งเรื่อง ปิดเทอม ไปฝึกงาน ไปเที่ยว และอะไรอีกหลายๆอย่างที่พวกเราจะคุยกันได้
พอเริ่มอิ่ม ผมก็กวาดตามองไปรอบๆโรงอาหารที่มีคนอยู่เพียงแค่สิบกว่าคน จากปกติที่อยู่กันตั้ง 70-80 ในบ้านหลังหนึ่ง ผมถอนหายใจออกมาช้าๆ เอาเข้าจริงๆแล้ว จะพูดว่าไม่ค่อยคิดถึงบ้านก็ไม่ได้หรอกเพราะว่าใจจริงก็อยากอยู่ที่ไทยต่อเหมือนกัน ใจก็ยังนึกถึงตอนที่ไปเที่ยว ปาย กะ พ่อ แม่ แล้วก็ ยัยมุก น้องสาวตัวดีอยู่เลย
“dude, why so quiet? (ไมเงียบจังอะ)” หวานหว่านถาม
“Haha, I kind of miss Thailand. I don’t think I am that ready for classes yet (คือแบบว่ายังคิดถึงเมืองไทยอยู่อะ แล้วตอนนี้ก็ยังไม่พร้อมที่จะเริ่มเรียนด้วย” ผมตอบกลับไป
“Oh poor Armmy, It’s okay darling. We are here for you (โถ อาร์มมี่ที่น่าสงสาร ไม่เป็นไรนะจ๊ะสุดที่รัก เธอยังมีพวกเราเสมอ)” ซูแทรกเข้ามาแถมยังทำหน้ากวนตีนยังกับผมเป็นเด็กเล็กๆ ผมได้แต่ยิ้มแหยๆให้พรางคิดในใจว่า ถ้าไม่เห็นว่าเป็นผู้หญิงแล้วหน้าตาน่ารัก กูต่อยมึงแน่
จะว่าไปแล้ว ไอ้ซูกับไอ้หวานหว่านมันก็หน้าตาดีทั้งสองคนนะครับ มีหนุ่มๆทั้งเอเชียและฝรั่งมาชอบพวกมันเยอะเหมือนกันอยู่ แต่พวกมันก็ไม่มีทีท่าว่าจะชอบใครกลับ สงสัยคงอยากรักษาคานไว้ หึหึหึ
จะบอกให้ก็ได้ ว่าผมชื่อ อาร์ม แต่ว่าเพื่อนที่นี่บางคนโดยเฉพาะสาวๆมันก็ชอบเรียกผมว่าอาร์มมี่ โดยที่พวกมันบอกเหตุผลเพียงว่า มันดูน่ารัก ผมก็ไม่อยากไปคัดค้านอะไรพวกมันมากก็เลยปล่อยให้พวกมันเรียกชื่อนี้ไป ไม่ได้ขัดใจอะไรอยู่แล้ว ผมค่อนข้างมั่นใจในตัวเอง ว่าหน้าตาก็ดูดี ขาว สูง ปากแดงๆ ไม่ได้น่าเกลียดน่ากลัวอะไร เพราะฉะนั้นใครจะเรียกยังไงมันก็น่ารักอยู่วันยังค่ำนะแหล่ะ (แอบหลงตัวเองหน่อยๆนะ ฮี่ๆๆ)
“So what are you guys planning to do tomorrow and on Monday? (แล้วจะทำอะไรกันวันพรุ่งนี้กับวันจันทร์อะ)” ผมถามพวกมันสองคน
พวกมันทั้งสองคนพยักหน้าเป็นแล้วก็ยิ้มให้ผม พร้อมกับตอบออกมาเป็นเสียงเดียวกันดังๆ ว่า “shopping around the town (ซื้อของรอบๆเมือง)”
นั่นไง กูว่าแล้ว มีเหรอที่ไอ้สองตัวนี้จะไม่ไปเดินรอบๆนิวฮาเวน ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเมืองเล็กๆแต่มันก็มีอะไรหลายๆอย่างให้น่าเดินดู บรรยากาศดีๆ และตึกสวยๆ สไตล์ gothic revival ก็ทำให้ผู้คนที่ผ่านมาหลงใหลในเมืองนี้ไม่น้อยอยู่เหมือนกัน
“wanna come, armmie? (ไปด้วยกันไหมจ๊ะ อาร์มมี่)” ซูถามพร้อมยิ้มหวานให้ผม
ผมไม่มีแผนทำอะไรอยู่แล้ว ก็เลยตอบตกลงพวกมันไป
“I think we should go and buy some stationery because we will have lots of practical to write up this semester (เราว่าไปซื้อพวกเครื่องเขียนกันด้วยนะ เพราะว่าเทอมนี้มีแลปให้เขียนเยอะแน่ๆเลย)” หวานหว่านออกความเห็น
“Yea, I agree. I wonder how I could possibly survive this term. It will be so damn tough! Anyway, talking about it, I am really excited to see if any student from other college would transfer to our uni! What about you guys? (นั่นสิ นี่เรายังคิดอยู่เลยเนี่ยว่าเทอมนี้จะเรียนรอดไหม เอาเหอะ พวกเธออยากรู้ไหมว่าเทอมนี้จะมีนักเรียนใหม่มาจากไหนบ้าง ฉันอยากรู้จะแย่อยู่แล้ว หุหุ) ซูแทรก
“Yea, new students!! I hope there are more Thai!! (อื้มๆๆ นักเรียนใหม่ ขอให้มีคนไทยด้วยเหอะ)” ผมตอบกลับไปอย่างมีความหวัง
จะว่าไปแล้ว บอกได้เลยว่าที่เยลนี่คนไทยน้อยมากๆ ปีนึงก็มีอย่างมากแค่สามสี่คน แถมแต่ละคนไม่ได้อยู่หอเดียวกันด้วยก็เลยไม่ค่อยจะสนิทกันเท่าไหร่ แต่นานๆทีก็จะมี Thai club เกิดขึ้นที่นี่ เป็นพวกทำอาหารไทยกินกัน แล้วก็คุยเรื่องเมืองไทย อะไรประมาณนี้แหละครับ ไม่ได้มากมายอะไร
พวกเรานั่งคุยกันยาวจนถึงสี่ทุ่มกว่าๆ จึงเดินไปหยิบเบียร์คนละกระป๋องแล้วกลับเข้าหอไป…………….
พอ goodnight hug กับไอ้สองตัวนั่นแล้วก็ขึ้นไปอาบน้ำ เตรียมเข้านอนเอาแรงไปเดินชอปปิ้งวันรุ่งขึ้น
:m15: :m15:
ผมก้มลงไหว้พระบนเตียงแล้วก็หย่อนตัวลงไปในผ้าห่มช้าๆ
ในใจก็อธิษฐานว่า “ขอให้มีคนไทยด้วยเหอะ”
-
รอดู(อ่าน)ต่อไปค่ะ :กอด1: :L2:
-
คนเขียนเรียนอยู่เยลเหรอค่ะ
บรรยายละเอียดยิบเลย
จะรอดูว่าพระเอกเป็นฝรั่งตาน้ำข้าวหรือเปล่า
-
:z13:
เรื่องใหม่
-
บทที่ 2 วันอังคาร
วันอังคาร ตื่นเช้ามาประมาณ 10 โมงกว่าๆ ด้วยความรุกรี้รุกรน เพราะนึกว่าจะไปเรียนสายแล้ว ที่ไหนได้ ผมดันลืมไปว่าวันนี้มีเรียนแค่ core curriculum ตอนบ่ายโมงครึ่งถึงห้าโมงเย็น ผมถอนหายใจด้วยความโล่งอกแล้วนอนกลิ้งอยู่บนเตียงอีกสักครู่ เพราะว่ายังแฮงค์ๆจากการไปเที่ยวกับยัยสองคนนั้นอยู่เลย ผมมองไปรอบๆห้องด้วยความสบายใจเพราะว่าได้จัดการซื้ออุปกรณ์การเรียนใหม่ๆมาเรียบร้อยแล้ว ไม่มีเหตุต้องรีบให้ไปทำอะไรที่ไหน ผมก็เลยกดมือถือโทรหาบ้านที่เมืองไทย
“มุกหรอ” ผมถาม
“อ้าวๆๆเป็นไงมั่งพี่อาร์ม แหม โทรมารอบที่สามแล้วนะเนี่ย คิดถึงคนสวยอะเดะ” มุกตอบ
“โหย เค้าคิดถึงตัวเองตายล่ะ แล้วไอ้ที่บอกว่าตัวเองสวยเนี่ย ละอายใจบ้างมะ” ผมตอบเชิงแซวมันเล่นๆเพราะว่าจริงๆมันก็สวยเอาเรื่องอยู่
“เออๆ แล้วโทรมามีไรล่ะ สี่ทุ่มกว่าแล้วนะ” มุกมันเริ่มเสียงขุ่นๆ
“ป่าว ก็คิดถึงอะ พ่อกับแม่สงสัยหลับไปแล้วมั้ง ฝากบอกด้วยนะว่าพี่คิดถึง” ผมอ้อน
“จ้า มีอะไรอีกไหม เดี๋ยวเค้าจะไปนอนแล้ว พรุ่งนี้มีเรียนเช้า”
“เออ พี่วานมุกโหลด เป็นต่อ แล้วส่งมาให้หน่อยนะ อยากดูอ่ะ เนตที่หอตอนนี้มันยังไม่เข้าที่เลย”
“ได้ๆ รอพรุ่งนี้เย็นๆละกัน”
“จ้า กู้ดไนท์นะ สุดสวย”
“ไนท์ค่ะ” มันพูดเสียงหวานแล้วก็วางสายไป
มุกมันไม่อยากมาเรียนต่อเมืองนอกเพราะว่ามันเรียนสายเดียวกับธุรกิจของครอบครัว ทางด้านบริหารการตลาด มันเลยเลือกที่จะอยู่เมืองไทยแทนเพราะว่าจะได้ช่วยงานพ่อกับแม่ที่บ้าน มันบอกผมว่าพอจบ BBA จากจุฬา แล้วค่อยมาต่อโทที่นี่ ตอนนี้มันเรียนอยู่ปี 2 ผมก็เห็นด้วยกับความเห็นมันนะ เพราะว่าถ้าผมเรียนโทต่อที่นี่อีก 2 ปี พอผมกลับบ้านไป มันจะได้มีโอกาสมาเรียนที่นี่เหมือนกัน พ่อแม่ก็จะได้ไม่เหงาด้วยเพราะว่าอย่างน้อยๆก็ มีลูกอยู่เป็นเพื่อนอีกคนนึง
คุยโทรศัพท์จบผมก็มองไปรอบๆห้องอีกครั้ง แต่คราวนี้ผมถึงกับต้องแปลกใจเมื่อตาตัวเองไปสะดุดกับกระเป๋าสีน้ำเงินเข้มใบใหญ่ที่วางอยู่บนเตียงตรงข้ามกับผม นั่งคิดไปคิดมาสักพักก็สรุปความได้ว่ารูมเมทเพิ่งมาถึง เมื่อคืน มั้ง?
“เอาเหอะวะ เป็นไงเป็นกัน” ผมนั่งบ่นพึมพำกับตัวเอง
ผมเปิดม่านเพื่อให้แสงแดดยามเช้าและลมเย็นๆพัดเข้ามาในห้อง ตึก Malone engineering centre ที่ตั้งอยู่ไม่ไกลช่างดูสง่างามจริงในเวลาเช้าๆอย่างนี้ ผมคิด
ผมนั่งมองวิวรอบๆ campus เห็นนักเรียนเดินไปเดินมา บางคนวิ่งเข้ากอดกัน บางคนกำลังผิวปากขี่จักรยานเพื่อมุ่งหน้าไปยังห้องเรียน ทำให้ผมรู้สึกเสียดายอยู่เหมือนกันว่าปีนี้มันอาจจะเป็นปีสุดท้ายที่จะได้อยู่มหาวิทยาลัยแห่งนี้แล้ว แต่ก็เอาเหอะ ถ้าต่อโทติดอาจจะได้อยู่ต่อก็ได้ แต่ว่าตอนนี้ผมก็ยังไม่ได้อยากจะคิดอะไรมากมายไปกว่านี้ จึงตัดสินใจเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำ
ผมเปิดประตูไม้สีน้ำตาลเข้มที่ทำด้วยไม้โอ๊ก แล้วก้าวขาช้าๆเข้าไปในห้องน้ำ
แต่ภาพที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้าทำให้ผมถึงกับอึ้ง……………..
“holy shit, I’m so sorry dude (เวรแล้ว เฮ้ยโทษทีนาย)”
ภาพที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้าคือภาพผู้ชายผิวขาว ผมดำๆ กำลังปลดผ้าเช็ดตัวเพื่อที่จะก้าวขาเข้าไปในห้องอาบน้ำ
แต่โทษทีเหอะ หัวสมองผมไม่ได้คิดอะไรไปมากกว่านั้นเลย ให้ตายสิ แต่มันสั่งให้มือผมโยนผ้าเช็ดตัวทิ้งและให้เท้าผมหันหลังกลับแล้ววิ่งออกไปตรง corridor ด้วยความเร็วเข้าเกียร์หมา
“โอย ซวยอะไรของกูวะ เรียนวันแรกก็หาเรื่องเข้าตัวละ ไอ้อาร์มเอ้ย” ผมบ่นพึมพำกับตัวเอง
ผมคิดว่าถ้าผมวิ่งกลับเข้าไปในห้องตอนนี้สงสัยโดนไอ้คนนั้นเตะไส้ไหลแหงๆเลยเปลี่ยนใจวิ่งลงไปที่โรงอาหารเพื่อไปหาอาหารเช้าอร่อยๆกิน
พอลงไปที่โรงอาหารก็เจอ ยัยหวานหว่านนั่งหม่ำแครอทเค้กอยู่คนเดียว มันยิ้มให้ผมมาแต่ไกล
“morning!! Ready for class today honey? (อรุณสวัสดิ์ พร้อมเข้าเรียนยังจ๊ะ) มันถามผมพร้อมเล่นหูเล่นตา
“haha, not really. Oh well! Anyway, where is Su? (ยังอะ แต่ช่างเหอะ แล้วซูไปไหนอะ) ผมตอบไปแบบเซ็งๆ
“she already went to class because she has to help the professors with the orientation program (มันวิ่งแจ้นไปที่ห้องเรียนแล้วเพราะมันต้องช่วยอาจารย์ทำงานพวกปฐมนิเทศอะ)
“right (อืมๆ)”
ว่าแล้วผมก็นั่งกินแครอทเค้กกับมันต่อ
ในใจผมก็คิดว่า “ซวยแล้ว จะสู้หน้ามันยังไงหว่า…….แต่ก็นะ เราไม่ได้ผิดนิ มันไม่ยอมล็อกห้องเอง ไอ้เวรเอ้ย”
….. tbc
-
มาให้กำลังใจเรื่องใหม่ :L2: :L2: :L2:
-
เรื่องใหม่วัย :mc4:ใส
-
พระเอกออกโรงแล้ว..รึเปล่าาาาาาาา
o13
+1 เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
inter
อีก เรื่อง
ฝึก อังกริด เต็ม ที่ งานนี้
-
:z13: ด้วยคน :L2:
-
อิอิ กระทู้ฝึกภาษา คิคิ
บวก 1 ให้กำลังใจกันก่อนแล้วกันจ้ะ
-
บทที่ 3 (Hard?)core curriculum
หลังจากที่ผมทานอาหารเช้าเสร็จ ผมก็รีบขึ้นไปบนห้องแล้วรีบเก็บของเข้ากระเป๋าเรียน แล้วเดินเร็วๆออกไปเพื่อจะไปทักทายเพื่อนๆคนอื่นๆที่ยังไม่ได้เจอ
ผมโล่งอกที่ไอ้บ้านั่นมันไม่ได้อยู่ในห้อง เพราะไม่งั้นมีหวังผมคงโดนมันด่าไฟแลบ
ตอนนี้ก็เป็นเวลาเที่ยงกว่าๆแล้ว แต่อากาศก็ยังสบายๆอยู่ ในใจก็นึกเจ็บใจที่ไม่ได้อาบน้ำเพราะรู้สึกเหนียวตัวจากเหงื่อที่ไหลออกมาตอนที่วิ่งหนีมันออกมาจากห้อง แต่ก็เอาเถอะ ผมบอกกับตัวเองว่าค่อยอาบเย็นนี้ก็ได้ ที่นี่มันไม่ได้อบอ้าวอะไรมากมาย ฟันก็ยังไม่ได้แปรง เฮ้ออออ มันจะซวยอะไรอย่างงี้หว่า
ระหว่างทางที่ผมเดินไปที่ห้องสมุดผมก็เจอกับไอ้เพื่อนๆตัวแสบหลายคน ไม่ว่าจะเป็น สแตนลีย์ โซฟี่ อี๋ฟ่าน ที่กำลังนั่งทำโปรเจคกันอยู่ แล้วก็เพื่อนๆคนอื่นอีกหลายคน แต่ละคนก็ดูเป็นหนุ่ม เป็นสาวขึ้น แต่ก็ยังดีที่หนุ่มไม่ได้โตเป็นสาว เหอๆๆๆ ผมกอดทักทายพวกมันอย่างสนิทสนมเพราะว่าอยู่หอเดียวกันมาตั้งสามปี จริงๆแล้วผมก็สนิทกับหลายๆคนในหอนะ พวกที่อยู่คนละหอก็สนิทเหมือนกันแหละ เพราะว่าบางทีก็เรียนคลาสเดียวกัน แต่ก็ไม่ได้สนิทกับพวกนอกหอนั้นมากมายเท่าไหร่ อย่างมากก็แค่โบกมือโบกไม้ให้เวลาเดินผ่าน หรือ เวลาเจอกันตอนทานข้าวกลางวันก็ไปนั่งแจมด้วยกันเพราะว่ามื้อกลางวันต้องหากินในตัว campus ที่หอไม่ได้จัดไว้ให้
เหลือเวลาอีกเกือบๆครึ่งชั่วโมงกว่าจะเข้าเรียน ผมเสียบหูฟังจากไอพอดทัชเข้าหูผมและนั่งฟังเพลงสบายๆไปเรื่อยๆ
“อยู่ๆก็มีเรื่องราวให้นอนไม่หลับ ให้กลับมาคิดวกวนทั้งคืนวุ่นวาย อยู่ๆก็มีเรื่องเธอรบกวนหัวใจ……..”
“….ฉันยังต้องรออีกนานไหม ต้องรอเธออีกนานไหม ถึงจะได้เจอกับรักที่เธอเคยบอกฉัน……”
“……..ได้เป็นคนที่เธอเคยรักก็ดีแค่ไหน ฉันต้องยอมเข้าใจ เกิดมาแค่เพียงได้รักกัน……”
ผมคิดในใจ เวลาเราอยู่เมืองนอกคนเดียว แล้วนั่งฟังเพลงไทยมันก็รู้สึกหวิวๆใจอยู่เหมือนกันนะ ฟังๆอยู่มันก็เกิดคิดถึง ยัยมุกขึ้นมาซะงั้นทั้งๆที่พึ่งกลับมาได้แค่ 3 วัน
นั่งฟังไปฟังมาก็หลับตาเพลิน พอมองนาฬิกาอีกทีก็เพิ่งรู้ว่ามันใกล้เวลาที่จะได้เข้าเรียนแล้ว ผมก็เลยตรงไปที่ คันเนติคัต ฮอลล์ ซึ่งเป็นตึกแรกที่ถูกสร้างในเยล แล้วก็เป็นตึกที่ใช้ทำกิจกรรมหลายๆอย่างภายในตัวโรงเรียน ผมเดินเข้าไปในห้องแล้วทักโปรเฟสเซอร์ด้วยความคุ้นเคย เรายืนคุยกันหน้ากระดานดำเกี่ยวกับเรื่องโครงการของนักเรียนต่างๆที่เยลได้วางแผนไว้รวมไปถึงกิจกรรมต่างๆที่ประธานนักเรียนได้วางแผนไว้ตั้งแต่ตอนปิดเทอม
เวลาผ่านไปสิบนาที นักเรียนเริ่มทยอยเข้ามาในห้อง แต่ละคนมีสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความสุขเพราะว่าได้กลับมาเจอเพื่อนๆอีกครั้งหลังจากที่ห่างกันไปสองเดือนกว่าๆ ทุกคนทักทายกันอย่างสนุกสนานเฮฮา กอด จูบ อุ้ม ไล่เตะ กลายเป็นเรื่องธรรมดาระหว่างพวกเราไปแล้ว
กริ๊งงงง!! เสียงกริ่งดังขึ้นภายในห้องเรียนเป็นระยะเวลาสั้น แต่มันก็น่าประหลาดใจที่ห้องเรียนที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะครึกครื้นจะเงียบกริบลงทันทีหลังจากสิ้นเสียงกริ่งดังขึ้น เพียงไม่นานหลังจากที่โปรเฟสเซอร์กล่าวทักทายนักเรียนทุกๆคน ความเงียบที่ปกคลุมห้องก็ได้จางหายไป แต่กลับถูกทดแทนด้วยเสียงดังเจื้อยแจ้วที่แย่งกันพูดจนหลายๆคนหูหนวกตาลายไปตามๆกัน ซึ่งนี่ก็คือส่วนหนึ่งในการใช้ชีวิตเป็นนักเรียนที่นี่
“All right ladies and gentlemen, I do not want to take the class too seriously today so I guess we should not go into too many details today. But first of all, I would like to introduce this guy to you. He is transferred from Stanford U and he will be joining us this year before he goes back to complete his degree at Stanford for the last two months (เอาล่ะทุกคน ผมไม่อยากทำให้คลาสมันน่าเบื่อเกินไปในวันแรกเพราะฉะนั้นผมคงจะไม่ขอสอนอะไรมาก แต่ก่อนอื่นผมขอแนะนำให้คนรู้จักก่อน เขามาจากมหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ดและเขาจะมาเรียบกับเราปีนี้ก่อนที่เขาจะกลับไปสแตนฟอร์ดในสองเดือนสุดท้าย)”
สิ้นเสียงโปรเฟสเซอร์ เสียงนุ่มๆก็แทรกขึ้นมา
“Hi guys, I am Bank and I come to Yale to do some research project I was investigating early on at Stanford. Nice to meet y’all (สวัสดี เราชื่อแบงค์ เรามาจากสแตนฟอร์ดเพื่อมาทำรายงานที่เราทำค้างไว้ที่นี่ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะ)” ชายหนุ่มผมสั้นกล่าว
เพื่อนๆในห้องปรบมือกันดังเกรียวกราวที่จะได้เพื่อนใหม่ ผมคิดในใจ อืม ชื่อแบงค์หรอ สงสัยจะเป็นคนไทยแน่ๆเลยอะ เดี๋ยวต้องหาโอกาสเข้าไปคุยกับมันหน่อยดีกว่า แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมันมากมายหรอก ไว้คลาสเลิกค่อยไปคุยกับมันละกัน
แต่…….ผมก็ลืมจนได้เพราะด้วยความที่อยากเจอเพื่อนเก่าๆทำให้ผมรีบวิ่งออกจากห้องแล้วเดินกลับไปที่หอด้วยความตื่นเต้น เดินไป ร้องเพลงไป แล้วก็ยิ้มไป คิดในใจว่าคืนนี้มียาว ไม่ได้หลับได้นอนแน่ๆ หึหึ
พอเดินเข้าไปใน common room ก็เจอไอ้หวานหว่านกับไอ้โซฟี่นั่งคุยกันอยู่ หยอกกันไปกันมาจนผมหมั่นไส้อดแซวไม่ได้
“Sup? lesbian couple (หวัดดี เลสสองคน)” ผมพูดปนฮาๆ
“Hi Armmy! How was the core curriculum today? (หวัดดีอาร์มมี่ core curriculum สนุกไหม)” โซฟี่ถามพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มร่า ให้ตายเหอะ เพราะอยู่ที่นี่แล้วมันมีแต่ความสุขอย่างงี้ตลอดเวลา ผมถึงอยากอยู่ไปนานๆไง
“Oh great! There’s a new student transferred from Stanford today. I think he is Thai” ผมตอบไปอย่างตื่นเต้น เออ เวรกำ ลืมไปเลยว่ายังไม่ได้เข้าไปถามมันเลยว่าเป็นใครมาจากไหน เป็นคนประเทศอะไร แต่ก็เอาเหอะ ยังไงเดินๆใน campus อาจจะได้เจอมันอีกก็ได้ ใครจะไปรู้
“Seriously, a Thai? That’s pretty rare. (คนไทยเนี่ยนะ โหหายากนะเนี่ย)” หวานหว่านแทรกเข้ามา
“ Yea I know, really rare (อือ หายากจริงๆแหละ)” ผมตอบ
นาฬิกาที่ข้อมือบอกเวลาห้าโมงกว่าๆ ผมตั้งใจว่าจะขึ้นไปนอนสักงีบก่อนอาหารเย็น ผมเลยขอตัวสองคนนั้นออกมาแล้วบอกว่าเจอกันที่ Dining hallละกัน พวกนั้นตอบตกลงแล้วผมก็ลากขาที่เมื่อยล้าขึ้นบันไดไปยังห้องนอน
พอขึ้นมาถึงห้อง ผมตรงเข้าไปปิดผ้าม่านแล้วก็นอนคิดไปคิดมาบนเตียงและก็เพิ่งรู้ว่าตัวเองยังไม่ได้เจอเพื่อนๆอีกหลายคนเลย ผมหลับตาอยู่สักครู่หนึ่ง แล้วผมก็เผลอหลับไป ตอนไหนก็ไม่รู้
เวลาคงผ่านไปอย่างรวดเร็วตอนที่ผมหลับอยู่ แล้วผมก็ถูกปลุกให้ตื่นโดยแสงไฟในห้องนอนที่สว่างขึ้น
“Ah fuck! My eyes (โอ้ย เชี่ย ตากู)” ผมบ่น
“Are you all right? I’m sorry (เป็นอะไรป่าว ขอโทดนะ)” เสียงนุ่มๆพูดออกมา
ผมลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ แล้วสิ่งที่ยืนอยู่ข้างหน้าก็ทำให้ผมต้องตกใจเป็นรอบที่สองของวันนี้
“errrrrrrrrrrrrrrrr………………………………………..”
tbc
-
แล้วพระเอกของเราจะเป็นยังไงบ้างเนี่ย
มหาวิทยาลัยเยล
มหาวิทยาลัยในฝัน(ต่อไป)
อยากไปเรียน
-
มา +1 ให้กับความขยัน :L2:
แบงค์ที่ว่านี่ใช่คนที่เจอที่ห้องอาบน้ำปล่ะ :z1:
-
ต่ออออออออออออออออออออ
-
กำลังสนุกเลยยยยยยยยยยยยยยยยย
ต่อๆๆๆ
:z3:
-
ว้าววววววว มหาวิทยาลัยในฝัน อยากให้เล่ายาวๆๆ จนถึงชีวิตหลังเรียนจบจนทำธุรกิจจริง (ไม่ได้จะท้าทายความสามารถนะ กรุณาอย่าเข้าใจผิด)
เล่าได้ละเอียดดีจริง (แอบเก็บไปจินตนาการว่ามีโอกาสได้เข้าไปเรียนด้วยจริงๆๆ555) เคยได้ยินมาบ้างว่าสังคมในนั้นดี ถึงจะเป็นมหาวิทยาลัยอันดับต้นๆๆของโลก แต่คนเรียนไม่ต้องต่อสู้กับใคร นอกจากตัวเอง.....
:laugh:อ่านด้วยความสุขใจ
-
ตามทันแล้วคะ
เจอรูมเมทวันแรกก็ เห็นของดีเลย อิอิ
แล้วนี่จะเจออะไรให้ตื่นเต้น ตื่นตา ตื่นใจอีกมั๊ยเนี่ย
สู้ๆนะคะจะเป็นกำลังใจให้ +1 :z13: :z13:
-
เจิมๆๆๆๆๆๆ
-
:mc4: ต้อนรับเรื่องใหม่
ลงเรื่องยาวต่อเนื่อง อ่านแค่ไม่กี่ตอนก็รู้สึกชอบเรื่องนี้เป็นที่สุดแล้วววว ... บวก 1
... มาต่อเรื่อยๆ นะคร้าบ ... อยากอ่านครับ^^
ขอบคุณนะครับ
-
อัพให้อีกรอบค่ะ ก่อนออกไปหาข้าวทาน
บทที่ 4 – ให้ตายเหอะ
“errrrrrrrrrrrrrr………..” ผมอ้าปากค้าง ยังเบลอๆและงงๆอยู่เพราะเพิ่งตื่น
“Hi, I am Bank (สวัสดี เราแบงค์)” มันทักขึ้นมา
“Hi, I’m Arm. Nice to meet you. I guess you must be from Thailand (สวัสดี เราชื่ออาร์มนะ ยินดีที่ได้รู้จัก นายเป็นคนไทยหรือเปล่า)”
“อ่า ใช่ๆ นายเป็นคนไทยหรอ?”
“อื้มๆ เราก็คนไทยเหมือนกัน ไม่นึกเลยว่าจะเจอคนไทยที่นี่ แล้วนายมาที่นี่มีอะไรหรือเปล่า เห็นเหนื่อยๆ” ผมยิ้มให้มัน
“อ๋อ เปล่าๆ คือเราเพิ่งวิ่งหนีฝนมาจากข้างนอกน่ะ แล้วนี่ก็ห้องที่เราย้ายมาอยู่ ไมหรอ” มันตอบแบบหน้ากวนๆ ยักไหล่
“อ๋อ อ๋อ…… เหอๆ เฮ้ย” ผมหน้าซีดลงไปในทันใด
“เป็นอะไรนาย”
“อ๋อๆๆ พอดีลืมให้อาหารหมาที่บ้านอะ”
“ฮะ อะไรนะ หมา……..”
“เปล่าๆๆๆๆ กำลังนึกถึง น้าหงา คาราวานน่ะ แฮ่ๆ ไม่มีอะไรหรอก แฮ่ๆ” ผมยิ้มเหงื่อตก หน้าจ๋อยหน่อยๆ
“ท่าจะปัญญาอ่อน สอบเข้ามาอยู่เยลได้ไงวะ” มันหันหลังกลับไปพูดอ้อมแอ้มกับตัวมันเอง ทิ้งให้ผมที่ยืนอยู่ตรงปลายเตียงตัวชาไปทั้งตัว เออ กูรู้น่ะว่ากูไม่ได้ฉลาดอะไรแต่อย่างน้อยกูก็ไม่ได้โง่เป็นเต่าล้านปีล่ะวะ
สงสัยว่าไอ้นี่ท่าทางจะไม่เบาซะแล้วแฮะ มาถึงไม่ทันไรก็ปากเสียเลยนะเนี่ย สงสัยจะอยู่ไม่ยาว ไอ้เวรนี่ ผมจ้องไปทางมันด้วยสายตาอำมหิต
ผมถอนหายใจแรงๆ แล้วก็เดินตรงเพื่อเข้าไปแปรงฟันที่ไม่ได้แปรงมาตั้งแต่เช้า แล้วก็จัดการล้างหน้า สระผมจนเสร็จเรียบร้อย ค่อยรู้สึกสบายตัวหน่อย อึดอัดมาทั้งวัน พอออกมาจากห้องน้ำก็พบว่าในห้องไม่มีใครอยู่แล้ว ผมเดินไปตากผ้าเช็ดตัวที่ราวตากผ้าที่ถูกขึงโดยตู้สองใบที่อยู่ฝั่งตรงข้ามของห้อง หลังจากจัดการเคลียร์ของในห้องเสร็จผมก็เดินลงไปหาไอ้หวานหว่าน โซฟี่ กับซูที่ตอนนี้กำลังตักไอติมกินกันอยู่
“You guys don’t wait for me (โห ไม่รอกันเลยอะ)” ผมอ้อน
“Well too bad Arm, who asks you to sleep for this long? Your problem, hahaha (อ้าว ช่วยไม่ได้ ใครขอให้อาร์มหลับไปนานเองล่ะ เรื่องของเธอ ฮ่าๆๆ) ซูตอบกลับมาอย่างอารมณ์ดี
“Fine fine, I now know that my friend is very selfish (เออ ก็ได้ๆ เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้ล่ะว่ามีเพื่อนเห็นแก่ตัว)” ผมตอบกลับไปแบบงอนๆ
“okay enough, two of you! Why don’t you go get some food (พอๆสองคนนี้ ไปเอาอาหารสิ)” ไอ้หวานหว่านรีบเบรกก่อนผมกับซูจะได้เถียงกันยาว เพราะไม่ค่อยยอมน้อยหน้าอยู่แล้ว หึหึ
ผมเดินไปตักอาหารหลายอย่างใส่จานมา ระหว่างทางไปทางกลับผมก็ทักเพื่อนๆผมหลายคน ทำให้ความง่วงที่มีอยู่ตะกี้หายเป็นปลิดทิ้ง และเปลี่ยนมาเป็น ความตื่นเต้นอยากรู้อยากเห็นแทน
ผมตักอาหารหลายอย่างจนพูนจาน ใจจริงๆก็อยากจะเอาน้ำแข็งที่ถูกแกะสลักเป็นรูปดอกไม้ออกมาด้วย แต่ก็ไม่หน้าด้านพอเพราะที่บ้านสอนมาดี แต่ถึงยังงั้นก็เหอะ ในใจผมก็ยังนึกเสียดาย เพราะคิดว่าถ้าเอาน้ำแดงราดคงอร่อยชื่นใจแน่ๆ พอตักอาหารเสร็จก็มุ่งหน้าไปที่มุมเครื่องดื่ม ที่มีทั้งน้ำแครนเบอร์รี่ เกรฟฟรุ๊ต องุ่นแดง แอปเปิ้ล แล้วก็สมูธธี่อีกหลายอย่าง รวมไปถึงเบียร์และไวน์แบรนด์ดังๆด้วย พอรินน้ำแครนเบอร์รี่ใส่แก้วแล้วก็ยืนทักทาย กับ Dean ของบ้านสักครู่ แต่ยังไม่ทันที่ผมจะหันหลังกลับ
“Be careful (ระวัง)” ผมตะโกน แต่ก็รู้สึกว่ามันสายไปซะแล้วเพราะน้ำสีชมพูแดงได้หกไปอยู่บนเสื้อสีฟ้าอ่อนๆของคนที่อยู่ข้างหน้า และพอผมพยายามเงยหน้าขึ้นด้วยความหวาดกลัว ผมก็ต้องช็อกเป็นครั้งที่สามเพราะว่าคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าคือ
.
.
.
.
..
.
.
.
.
.
.
.
..
.
.
.
.
..
.
โปรเฟสเซอร์เดอฟลาวิส หนึ่งในผู้คุมหอเบอร์เคอลีย์นั่นเอง!! :m20:
“I am really sorry (ผมขอโทษ) ผมพูดอะไรไม่ได้นอกจากคำว่าขอโทษ
“Oh hi Arm, it’s okay! I’m fine. Nothing serious! Just relax (โอ้ หวัดดีจ้ะอาร์ม ไม่เป็นไรหรอก ช่างมันเหอะ)” เธอตอบกลับมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม โห ให้ตายเหอะ ทำไมคนที่นี่ถึงได้ดีกับผมขนาดนี้นะ เสื้อก็ดูรู้ว่าราคาแพงหลายพันอยู่หรอก แต่ถ้าเค้าให้อภัยแล้วจะกลัวอยู่ไย
ผมก็เลยขอโทษไปอีกรอบตามระเบียบแล้วก็ยืนคุยกับแกนิดหน่อยก่อนที่แกจะขอตัวออกไปเปลี่ยนเสื่อ
ผมรินน้ำแก้วใหม่ให้กับตัวเองแล้วก็เดินกลับไปหาเพื่อนๆที่นั่งกันเต็มโต๊ะ
“สงสัยจะสติไม่ดี” ผมได้ยินเสียงใครคนนึงพูดลอยๆขึ้นมา ได้ยินเสียงนุ่มๆก็รู้ทันทีว่าเป็นเสียงใคร
ผมพยายามจะไม่ต่อล้อต่อเถียงกับมันเลยพยายามเดินผ่านๆไป
“เฮ้อ เลอะเลือน” อ่าว ไอ้เวรนี่ อุตส่าห์ไม่ยุ่งด้วยแล้วยังจะมาแขวะกูอีก
ผมเลยพูดลอยๆกลับไปว่า
“สติไม่ดีก็ดีกว่าคนพิการละกัน”
มันทำหน้างงๆแล้วสำรวจตัวเองก่อนจะพูดว่า “เฮ้ย มาว่ากันแบบนี้ได้ไง ใครพิการอะไร อวัยวะก็ครบ”
“ใช่ อวัยวะน่ะครบ แต่ปากอะมีมากเกิน” ผมหัวเราะในคอ
มันหน้าเสีย จ้องหน้าผมอย่างอาฆาตสักพัก แล้วก็เดินฟุดฟิดออกไป
ส่วนผมก็ได้แต่พูดกับตัวเองว่า
“สงสัยจะไม่ใช่ย่อยๆ แค่วันแรกทิงเจอร์ก็เรียกพี่ละ เฮ้อ”
tbc
============
-
ชอบมากมาย
-
ขอบคุณทุกคนมากๆที่ชอบเรื่องนี้ จะพยายามสื่อสารออกมาให้ดีทีสุด :กอด1: o22
-
กร๊ากกกกกก
สุดยอดมากมาย อิๆๆ
:m20:
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
+1 ให้เลยชอบเรื่องนี้มากๆๆๆๆๆๆๆ
ก่อนอื่นแนะนำตัวก่อนนะ ชื่อ นิว อิๆ
อยากจะบอกว่าการเล่าเล่าได้ดีมากๆเห็นเป็นฉากๆได้ค่อนข้างชัดเจน
อ่านแล้วได้ความรู้ทางภาษาด้วย(อันนี้ชอบเป็นการส่วนตัวอยู่แล้วที่จะได้อ่านฟิคภาษาอังกฤษ)
สิ่งที่น่าสนใจ และขอพูดถึง คือการบรรยายที่นำมาใช้ในเรื่องค่อนข้างดีมากแล้ว
มีจุดที่รู้สึกขัดๆบ้าง ตรงเวลาที่เล่า เรื่องรู้สึกจะบรรยาย แบบเร่งๆให้เร็วมันเลยดูเร็วไป
ไม่แน่ใจว่าจะเข้าใจรึเปล่านะ ส่วนการใช้ภาษาอย่างที่บอกชอบมากมีประเด็นที่น่าสนใจอยู่ตรงที่
มีการใช้คำทับศัพย์เยอะไปหน่อยโดยรวมยังถือว่าดีอยู่ อย่างคำว่า political sciences
จริงๆเราสามารถใช้คำไทยแทนได้ ก็เข้าใจนะว่าอาจเป็นความเคยชินก็ไม่ว่ากัน อิๆ
สิ่งหนึ่งที่ชอบมาก คือเรื่องคำผิด กล้าบอกนะว่าเราอ่านดีแล้วไม่มีเลยสักคำ แสลงก็ถูกหมด
ส่วนในแง่ของเนื้อเรื่องคงต้อง o13 ให้เลยเดินเรื่องไวพอควรตัวเอกโผล่ใน 2 ตอนครบ
ถามว่ามีปมเรื่องไหม เรื่องนี้คงไม่น่ามีปมให้คิดมากนัก น่าจะเป็นไปในแนวที่ว่าเล่าเรื่องไปเรื่อยๆ
ตัวเอก ตัวพระ ตัวนาย คงไม่ถูกกันในช่วงแรก แล้วคงมีเหตุการณ์ต่างๆเกิดขึ้นรอบตัวที่เยล
ทำให้ทั้งคู่เกิดความเข้าใจกันมากขึ้น สนิทกันขึ้น และไปจนถึงรักกัน ประมาณนั้น
ประเด็นที่น่าจะถูกยกนำมาคิดอีก ก็คือว่า หลังจากที่คนทั้งคู่รู้สึกดีๆต่อกันแล้วเรื่องจะเป็นเช่นไร
ครอบครัวจะยอมรับได้ไหม...
และ เนื่องจากแบงค์ เรียนอยู่ที่สแตนฟอร์ด ซึ่งอยู่คนละยูกัน ย่อมต้องมีระยะห่าง...
ไม่แน่แบงค์อาจมีคนรักอยู่ที่นั่นก็เป็นได้ ไม่ว่าจะคบอยู่แล้วจากมาทำงานที่เยล
หรือ แยกทางกันไป แต่ ฝ่ายนั้นยังมีเยื่อใยอยู่ก็จะมาช่วยทำให้เรื่องเดินได้อย่างน่าสนใจ
ส่วนทาง ฝ่ายอาร์มก็คงมีเพื่อนที่มาแอบชอบเช่นกันแต่อาจจะยังเล่าไปไม่ถึง...
จากที่อ่านมาเป็นไปได้มากว่าคนเขียนคงเคยมีประสบการณ์อยู่ที่เยล หรือมีเพื่อนที่ศึกษาอยู่
ทำให้บรรยายในส่วนของสถานที่ได้ค่อนข้างดีมาก นิว เองก็เคยรู้จักพี่คนหนึ่งที่เรียนอยู่ที่
Oxford U. ซึ่งพอมาอ่าน เรื่องนี้แล้วให้ความรู้สึกนึกไป ถึงบรรยากาศที่พี่คนนั้นเคยเล่าให้ฟัง
อ่านแล้วก็คิดถึงพี่คนนั้นจัง แต่เสียดายที่ไม่ได้ติดต่อกันแล้ว เรื่องนี้จึงเหมือนเป็นตัวกระตุ้น
ความทรงจำเก่าๆที่เคยเกือบจะเลือนหายไปให้กลับมาอีกครั้ง นี่พล่ามมาเยอะมากเลยนะเนี่ย
ปกติเม้นท์แรกของ ทุกเรื่องที่ไปเม้นท์ให้จะสั้นๆแต่เห็น เรื่องนี้คนเขียนขยันลงเหลือเกิน
ขนาดก่อนออกไปกินข้าวยังมาลงไว้อีก แล้วจะรออ่านต่อเพราะชอบตัวเอกเรื่องนี้มากๆๆๆๆๆๆ
ปล.เป็นไปได้ อยากขอให้มีฉากไปเที่ยวรอบเมืองด้วยอยากรับบรรยากาศของ สถานที่มากขึ้นอิๆ
ขอเวลาทุกนาทีที่สละมาเพื่องานเขียนนี้จงอยู่เป็นเสมือนเพื่อนแด่เราเสมอไป
นิว
-
แบงก์ ทำไมถึงได้แรงแบบนี้ล่ะ เจอกัีนแค่ครั้งแรกก็ทำตัวน่าผูกมิตรมากๆ
อาร์มจัดการสอยให้ร่วงเลยนะ ปากเสียดีนัก
-
ขอบคุณค้าบ :pig4:
อ่านเรื่องนี้ได้เรียนภาษาด้วย
นู๋ตกอังกฤษ ฮุฮุ :m23:
-
เอ่อ
อ่านเม้นนิวแล้วอึ้ง 5555
ชอบค่ะ
เด๋วจะตามอ่านนะ
ถึงจะอ่านตรง eng อยู่นานมาก แต่ก็คุ้มนะเราว่า
ทำให้หนุก + แปลกขึ้นเยอะลเย
แบบว่าเวลาเราแต่งเรื่องที่มีฉากพูดeng เราจะเขียนภาษาไทยเอาแล้ววงเล็บว่า .. สมมติว่าเปน eng 55
ฉลาดไง เลยได้แค่นี้
แต่ชอบอ่านแบบนี้มากกว่า ได้ฝึกภาษาไปในตัว
ขอบคุรมากนะคะ ^_^
ปอลอ. ปากนี่ .. น่าหาไรไปอุดเนาะ
-
เห็นคอมเม้นต์ของพี่นิวแล้วเอมก็อึ้งๆไปเหมือนกัน ขอบคุณมากนะที่ชอบเรื่องของเอม ไม่นึกเลยว่าจะชอบขนาดนี้ อิอิอิ :sad11: ดีใจ
ขอบคุณทุกคนด้วยนะที่มาให้กำลังใจ ตอนนี้มีเขียนไว้ในสต๊อกหลายตอน
ขอบอกก่อนว่าเรื่องนี้ยาวมากๆ อยู่ด้วยกันไปนานๆนะ
เดี๋ยวทำงานเสร็จแล้วจะรีบมาลงให้
:pig4: :pig4:
-
:z13:
จิ้มเอม อิๆแล้วจะรออ่านต่อ ติดใจเรื่องนี้จริงๆ
-
มา :z13: น้องนิว
เรื่องนี้ก็ชอบเหมือนกันสนุกดี แต่ว่านะทำไมแบงค์ชอบหาเรื่องอาร์มอ่ะ :m16:
-
มาต่ออีกแล้วววววววววว
เป็นงานเขียนที่เขียนได้เนี๊ยบมาก ๆ อังกฤษแปลไทยสุดยอด ... บวก 1
แบงค์นี่ยังไง สงสัยจังใช่คนที่กำลังจะเข้าไปอาบน้ำแล้วอาร์มมาเจอหรือเปล่าน้า ถึงได้ตามกัดอาร์มจัง ... อาร์มดูสบายๆ เปิ่น ๆ อ่านแล้วเพลินดี ^^
ขอบคุณนะครับ ... อ่านแล้วมีความสุขมากมาย ..^^..
-
ร้ายพอกัน :laugh:
-
น่ารักดีจัง :pigha2:
-
แหมๆ แบงค์นี่มาวันแรกก็แรงเลยนะ อาร์มมี่อย่าไปยอมนะ
แล้วแบบนี้ใครรุกใครรับล่ะเนี่ย
หุหุ
-
บทที่ 5 - คืนที่แสนยาวนาน
ผมกินกับข้าวที่ตักมาในจานจนหมดเกลี้ยง วันนี้อาหารทุกอย่างอร่อยมากๆ แต่ที่ผมชอบที่สุดก็เห็นจะเป็นผัดก๊วยเตี๋ยวใส่ซีอิ๊วดำ บ้านเบอร์เคอร์ลี่ย์จ้างพ่อครัวคนจีนแผ่นดินใหญ่มาเองเลย หรูมากๆ พ่อครัวผัดแบบติดหวานหน่อยๆแต่ก็ไม่หวานจนเลี่ยน ใส่กุ้ง ปลาหมึก แล้วก็เนื้อปู สดๆแน่นๆ กินแล้วก็พลอยทำให้อารมณ์ดีไปด้วยเพราะมันให้ความรู้สึกเหมือนกับว่าเยลก็คือศูนย์รวมของวัฒนธรรมและขนบธรรมเนียมประเพณีที่สง่างามของหลายๆประเทศในโลกเข้าด้วยกัน
พออิ่มจนพุงกางแล้วก็นั่งคุยกับเพื่อนๆต่อ คุยกันก็เรื่องเดิมๆแหละครับ ทั้งเรื่องวันหยุด แล้วก็เรื่องเรียนว่าลงเรียนกันกี่หน่วยกิตแล้วเลือกวิชาอะไรกันมั่ง ไอ้ซูมันเป็นคนพูดมากครับ ชวนคนนู้นคนนี้คุยไปทั่ว ประมาณว่าน้ำลายไม่แห้งกูไม่หยุดพูด ผมก็ได้แต่ขำๆมันในใจ ขืนพูดอะไรออกไปมีหวังได้โต้วาทีกันยาว
พูดถึงเรื่องเรียนแล้วก็ขอถือโอกาสเล่าให้ฟังเลยละกัน เทอมนี้ผมลงเรียน 21 หน่วยกิต แล้วก็เลือก major engineering กับ minor Asian studies ผมเห็นว่าวิชา Asian studies มันน่าสนใจดี เพราะมันมีเรื่องให้พูดเกี่ยวกับเมืองไทยบ่อยๆ ทำให้ผมรู้สึกสนุกสนานเวลาที่ได้แชร์ความคิดเห็นกับคนอื่นๆ จะว่าไปแล้วผมก็รู้สึกภูมิใจนะครับที่คนหลายๆคนที่เยลนี่หลงใหลกับความสวยงามของเมืองไทยอยู่ไม่น้อย ผมก็เคยคิดที่จะพาเพื่อนๆมันไปเที่ยวที่บ้านครับ แต่ยังไม่มีโอกาสสักทีเพราะพวกเราเกือบๆทุกคนต้องหาเวลาตอนปิดเทอมไปฝึกงานกับบริษัทต่างๆทำให้เวลาว่างไม่ค่อยมีมากนัก ในใจผมก็คิดแหละว่ายังไงปีนี้ก็จะพยายามพาพวกมันไปเที่ยวกันให้ได้ อย่างน้อยสักอาทิตย์นึงอาทิตย์ครึ่งก็ยังดี
คุยกันไปกันมาจนถึงตีสองกว่าๆถึงแยกย้ายกันกลับห้อง ผมลืมนึกไปสนิทว่าพรุ่งนี้มีเรียนตั้งแต่ตอนเก้าโมงเช้า จึงทำให้ผมรีบกลับเข้าห้องอย่างเร่งด่วน น้ำเนิ้มไม่อาบมันแล้ว เพราะว่าอาบไปตั้งแต่ตอนเย็น พอล้างหน้าแปรงฟันเสร็จผมก็กะว่าจะรีบเข้านอนเลย
ผมเดินเข้าไปในห้องมืดๆ แล้วก็หาทางพยุงตัวเองไปเข้าในห้องน้ำ พอทำภารกิจส่วนตัวเสร็จก็ออกมาแล้วตรงดิ่งไปที่เตียงที่นุ่มๆและหอมทันที แต่………………………………..พอผมเอนนอนลงไปเท่านั้นแหละ ผมก็ต้องสะดุ้งเมื่อเตียงที่นุ่มๆมันมีอะไรแข็งๆนอนทับอยู่ ผมสะดุ้งออกจากเตียงแล้วเอื้อมมือไปเปิดไฟที่หัวโต๊ะ ก็เห็นว่าไอ้แบงค์ตัวดีมันกำลังนอนขดไปขดมาอยู่บนเตียงผม ให้ตายเหอะ ทำไมผมต้องมามีปัญหากับมันด้วย รอบที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย
มันลุกขึ้นมางัวเงียๆแล้วชี้หน้าด่าผม
“เฮ้ย มีมารยาทรึเปล่าวะ”
“อ่าว มาว่ากันอย่างงี้ได้ไง นายมานอนเตียงเราอะ”
“แล้วทำไมอะ”
“แล้วทำไมหรอ พูดอย่างงี้หมายความว่าไง”
“เป็นคนอะมันต้องหัดมีน้ำใจเข้าใจมะ”
“แต่นี่นายมานอนเตียงเรา”
“เออๆไปก็ได้วะ แหม นอนผิดเตียงแค่นี้ทำเป็นมารังเกียจ กูอยากนอนตายล่ะ”
“เอาเหอะๆๆ กลับไปนอนเตียงนายไป”
ผมไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับมันมากเลยพยายามเงียบๆไว้ เพราะเชื่อว่า ‘เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร’
ผมปิดไฟแล้วก็หลับตาลงบนเตียงอีกครั้ง
.
....
....
...สักสิบนาทีผ่านไป
“…..เตียงหอมดีนะ…..”
นี่ผมหูฝาดไปเหรอเนี่ย?
โอย ไม่ไหวๆ อะไรของมันวะเนี่ย อยู่ดีๆมันก็พูดบ้าบออะไรออกมาก็ไม่รู้ เล่นเอาผมทำตัวไม่ถูก สงสัยผมจะอยู่ร่วมห้องกับไอ้บ้านี่ไม่ได้ซะแล้ว ไม่โรคจิตก็คงเป็นพวกขาดความอบอุ่น อาจารย์ในหอเค้าคิดยังไงนะถึงให้มันมาอยู่ห้องเดียวกับผมทั้งๆที่ปกติเค้าจะไม่ให้คนชาติเดียวกันอยู่ด้วยกัน ผมนอนกระสับกระส่ายอย่างไม่เป็นสุข จะโทรหาไอ้มุกสุดที่รักก็คงไม่ได้เพราะมันคงยังไม่เลิกเรียน ส่วนพ่อกะแม่ก็ไปเที่ยวกันสองคน ไม่อยากรบกวนเวลาของท่าน
คิดแล้วก็สมเพสตัวเองที่ไปอธิษฐานขอให้มีคนไทยอยู่ด้วย แต่นี่มันนรกส่งมาชัดๆ
“…….หนาวจังเลย…..” มันพูดขึ้นมา
“เฮ้ย นายจะเอายังไงกับเราเนี่ย มีปัญหาไรเคลียร์มา?”
“อะไร แค่บ่นว่าหนาว มันไปหนักหัวน้องป้าใคร” โห เล่นแม่กูเลยหรอ
“แล้วไอ้ที่บอกว่าเตียงหอมอะ พูดหาพี่ชายของอาใครล่ะ”
“เอ๊า ก็ผมบอกว่าเตียงผมหอม ผิดด้วยเหรอไง ทำไม หรือมึงคิดอะไรอยู่?” มันหัวเราะเยาะเย้ยเบาๆในคอ
“ไม่ได้คิดอะไร แต่เสียงดัง น่ารำคาญเข้าใจป่ะ น่ารำคาญอะ คนจะหลับจะนอน มีมารยาทหน่อยสิ มาเรียนถึงเมืองนอกเมืองนาก็ไม่ใช่ว่าจะลืมมารยาทวัฒนธรรมไทยได้”
“เออๆๆ มึงหุบปากไปเหอะ บ่นอย่างกับเป็นแม่ผม ตุ๊ดป่าววะ”
“งั้นก็ช่วยเงียบๆด้วย จะได้ไม่ต้องบ่น รำคาญเหมือนกัน” ในใจผมก็แอบขำสรรพนามที่มันใช้เรียกตัวเองกับที่มันใช้เรียกผม
“มึงนั่นแหละ เงียบๆ”
“เออๆ ก็ได้” ผมตอบไปอย่างระอา
ทั้งผมกับมันเงียบไปแล้วผมก็หลับไปด้วยความเหนื่อย…………เฮ้อ ผมนั่นแหละควรจะถามมันมากกว่าว่านิสัยเถื่อนๆกับปากหมาๆยังงี้สแตนฟอร์ดรับมาได้ยังไง
ไม่น่าเห็นกงจักรเป็นดอกบัวเลย เสียชื่อมหาวิทยาลัยหมด
tbc
-
ขิงก็รา ข่าก็แรง
พอกันเลย
เถียงกันจะเอาให้ตายคนละข้างเลยเหรอเนี่ย
อิอิ
-
ขำดี ทั้งแบงค์แล้วอาร์ม เถียงกันไปเถียงกันมา :jul3:
-
โอ้ว สรรพานามใช้แทนตัวเองกะ คนที่พึ่งรู้จัก ถ่อยได้อีก
มึง....กับผม คิดได้ไงฟ่ะเนี่ย
แล้วก็รู้ๆกันอยู่่ว่าตัวเองมานอนเตียงคนอื่นผิดตั้งแต่แรงอยู่แล้ว
คำว่า "ขอโทษ" พูดมะเป็นเรอะ น่า :beat: :beat: สั่งสอนนัก
+1 ให้คนแต่งคะ
-
จะพยายามจบแบบไม่ให้ค้างนะ
เดี๋ยวขอตัวไปเรียนก่อนแล้วจะมาทยอยลงให้ อีกตอนสองตอน ก่อนเที่ยงคืนของเมืองไทย
:really2: :-[
-
บทที่ 6 - วันเวลาผ่านไป
ใบไม้สีเขียวสดบนต้นสนและต้นเมเปิ้ลตอนต้นเดือนกันยายนได้เปลี่ยนสีไปเป็นสีแดงอมส้ม ผมนั่งมองกิ่งไม้ที่โดนลมพัดเบาๆ อยู่ตรงหน้าต่างของห้องนอนผม ใบไม้บางใบก็ปลิวไปกับสายลม ในขณะที่ใบอื่นๆก็ร่วงหล่นลงสู่พื้นหญ้าสีเขียวอ่อน มันช่างเป็นอะไรที่สวยงามและทำให้ผ่อนคลายได้ดีจริงๆ ผมลุกขึ้นยืนแล้วสูดกลิ่นของลมหนาวเข้าไปเต็มปอด หลังจากนั้นก็เดินไปปิดหน้าต่างให้กับโลกภายนอก ท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้มๆของนิวฮาเวนในเวลาห้าโมงเย็นอย่างนี้กำลังจะเปลี่ยนเป็นสีดำ ดำสนิทจนแทบจะมองไม่เห็นอะไรข้างนอกภายในไม่ช้า
ชีวิตของผมในมหาวิทยาลัยเยลในครึ่งเทอมแรกของปีที่สี่ผ่านไปอย่างเรียบง่าย วิชาแต่ละวิชาก็ไม่ได้หนักหนาสาหัสอะไร แต่บางทีก็ต้องนั่งอ่านหนังสือตอนดึกๆบ่อยๆ เพราะวิชาทางด้านสายวิศวกรรมศาสตร์มันต้องใช้ความจำเยอะ ว่าโจทย์มีแนวเป็นอะไรยังไงมั่งเพราะมันไม่ได้เรียนแต่พวกฟิสิกส์อะไรพวกนี้ บางทีเวลาเราเลือกเรียนวิชาพิเศษหรือที่เค้าเรียกกันว่า Option topics มันก็ต้องใช้ความรู้โดยทั่วไปมาช่วยด้วยเพื่อที่จะหาคำตอบที่ดูสมบูรณ์ที่สุด เทอมนี้ผมเลือกเรียนวิชาพิเศษสองวิชาซึ่งก็คือ biomedical engineering กับ quantitative analysis ซึ่งคนที่เลือกเรียนสองวิชานี้ต้องเก่งเลขมากๆจึงทำให้ผมสามารถเรียนได้ค่อนข้างสบายๆเพราะเก่งเลขเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
อย่างไรก็ตาม วิชา Asian Studies ก็ยังคงเป็นวิชาที่ผมโปรดปรานอยู่ดี อาจารย์ที่นี่จะสอนให้ทุกคนรู้จักมีมุมมองของตัวเองและพยายามที่จะนำความคิดเหล่านี้ไปช่วยในการพัฒนาความคิดของผู้คนแต่ระดับรากหญ้า แต่ไม่ใช่นำมาเสนอเพื่อให้เกิดความขัดแย้ง
พอมีเวลาว่างๆจากการเรียน ผมก็จะหาเวลาไปวิ่งรอบๆ campus ออกกำลังกายกัน กะพวกเพื่อนสนิทของผม ไม่ว่าจะเป็น สแตนลี่ย์ ซู หวานหว่าน รวมไปถึงไอ้แบงค์ตัวดีด้วย ถึงแม้ว่าไอ้แบงค์มันจะเป็นคนปากร้าย(เฉพาะกับผม) แต่มันก็เป็นคนที่จิตใจดีและยินดีที่จะช่วยเหลือคนอื่นเสมอ จึงทำให้มันเป็นที่รักของบรรดาเพื่อนๆผมได้ในเวลาอันรวดเร็ว เรียกว่าได้ใจกันไปเต็มๆ จริงๆแล้ว หากใครมาอยู่ที่นี่นานๆจะเห็นได้ว่านักเรียนที่นี่จะรักและปองดองกันมาก และแทบจะไม่มีเลยที่นักเรียนจะไม่ถูกกันหรืออิจฉากัน แทบจะไม่มีเลยจริงๆ
นอกจากจะไปวิ่งรอบๆ campus แล้ว พวกเรายังหาเวลาไปนั่งเล่นแถวๆ low library บ่อยๆเพราะว่าห้องสมุดที่นี่ใหญ่มากๆ มีหนังสือถูกเก็บไว้ตั้ง 11 ล้านกว่าเล่ม แถมแต่ละเล่มก็มีความน่าสนใจไม่น้อยจึงทำให้นักเรียนหลายๆคนใช้เวลาว่างส่วนใหญ่ไปกับการศึกษาหาความรู้เพิ่มเติม
วันเสาร์และอาทิตย์ส่วนใหญ่ก็หมดเวลาไปกับงานปาร์ตี้แล้วก็เดินชอปปิ้งดูของในย่านนิวฮาเวน อากาศก็เริ่มเย็นขึ้นเรื่อยๆ จึงทำให้ต้องหมั่นดูแลตัวเองมากขึ้น แถมก็ใกล้สอบเก็บคะแนนแล้วด้วย ความเครียดจึงเข้ามาแทรกในบางเวลา
~~แอด แอด~~
เสียงโทรศัพท์ที่ถูกตั้งให้อยู่ในโหมด silent ดังขึ้นในกระเป๋ากางเกงของผม ผมมองไปที่เบอร์แล้วก็กดรับอย่างดีใจ
“ฮัลโหลมุก…….. ว่าไงจ๊ะ”
“ดีพี่อาร์ม สบายดีไหมอะ เห็นไม่โทรมาตั้งสามวันละ พ่อกะแม่เป็นห่วง”
“สบายดี พอดีช่วงนี้งานมันยุ่งๆไง ใกล้สอบแล้วอะ เลยต้องเร่งๆปั่นงาน”
“มัวแต่เที่ยวกับสาวนะสิ”
“สาวที่ไหนกัน ไม่มีหรอก ว่าแต่เราอะ สอบเป็นไงบ้าง”
“ก็โออะพี่ คือแบบว่ามุกทั้งสวยทั้งเก่งอะนะ ชิลๆ เบสิค แบบว่าไม่มั่นใจพูดไม่ได้นะเนี่ย” มันทำเสียงแจ๋นๆ กระแดะๆหน่อย
“เออ เอาให้รอดละกันมึง เตรียมตัวดูเรื่องสอบ iBT กับพวก GRE ไว้ด้วยนะ”
“โห อีกตั้งสองปีกว่าจะจบตรี รีบร้อนไปไหน”
“เออ เวลามันผ่านไปเร็วนะมุก แปบๆพี่ก็จะจบอยู่แล้ว เออ เอาเหอะ ดูแลตัวเองแล้วก็พ่อกับแม่ดีๆด้วยนะ แล้วอย่าลืมโหลดเป็นต่อให้พี่ด้วยล่ะ………….. เออๆๆอีกอย่าง ถ้าแกไปเดินสยามกะเพื่อนแกแล้วเจอแว่นกันแดดสีน้ำชาของกุชชี่ก็ดูๆให้พี่ด้วยนะ อย่าลืมนะสุดสวย” ผมอ้อนเต็มที่
“ค่าๆๆ ดูแลตัวเองดีๆนะ บาย”
แล้วผมก็วางสายไป
“สั่งน้องสาวอย่างกะสั่งคนใช้เลย น้องสาวมึงคงเศร้าใจที่มีพี่ชายที่แย่ๆอย่างงี้” ไอ้แบงค์มันกัดผม
“เออๆ มึงดีตายล่ะ ไอ้ลูกคนเดียว พ่อแม่ปล่อยเลี้ยงแบบตามใจมันถึงเถื่อนอย่างงี้ไง”
“โห เดี๋ยวนี้มีด่ากลับนะ หุบปากไปเลย เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน”
“ทำไม แล้วมึงจะทำอะไรกู”
“ก็จะทำอย่างงี้ไง” มันว่าแล้วก็เดินเข้ามาจักกะจี้เอวผมจนผมทนไม่ไหว นอนดิ้นพราดๆบนเตียง จนเตียงยับไปหมด
“โอ้ย ไอ้เวรแบงค์ กูยอมแล้ว ปล่อยๆๆๆๆๆๆๆ”
“ไม่ปล่อยเว้ย” มันหัวเราะได้ใจ
“ไอ้บ้า ปล่อย”
ผลั่ก!!
……………
…
…….
...
..
...
..
……….
“โอย ไอ้เชี่ยอาร์ม กูจุกนะ” ผมถีบมันเข้าไปที่ท้องเต็มๆด้วยเท้าของผม
“สมควรแล้วแหละ บอกให้หยุดไม่หยุด” ผมแลบลิ้นให้มัน
ผมยังคงนั่งหน้าแดงอยู่บนเตียงเพราะหัวเราะมากจนเลือดขึ้นหัว ส่วนไอ้แบงค์มันก็นั่งขดอยู่บนพื้นห้อง
หลังจากพักเหนื่อยกันสักครู่มันก็ถามผม
..
…..
“ปิด half term มึงจะกลับเมืองไทยปะเนี่ย”
“กลับดิ กูคิดถึงพ่อแม่ กะ ไอ้มุกจะตาย แล้วมึงอะ”
“อืม กูก็กลับเหมือนกันแหละ คิดถึงเพื่อนๆแล้วก็อาหารไทยด้วย” มันทำเสียงงุ้งงิ้ง
“อะไรวะ อาหารไทยที่นี่ก็มีให้กินออกจะบ่อย แถมอร่อยไม่แพ้เมืองไทยเลยนะเว้ย”
“มึงเข้าใจคำว่า sense ปะ กินที่นี่กับที่ไทยมันไม่เหมือนกันอะ”
“โห ไอ้ศิลปิน น่าหมั่นไส้ว่ะ”
“อืม ใครจะอารมณ์แข็งทื่อเป็นควายเหมือนมึงล่ะ” มันแลบลิ้นใส่ผม
“พอเลยๆ ไปๆ ไปอาบน้ำแล้วเดี๋ยวลงไปกินข้าวกัน อย่าให้ไอ้สแตนลี่ย์กะหวานหว่านมันรอนาน เดี๋ยวมันจะบ่น เข้าใจปะ”
“คร้าบ แม่อาร์ม”
...
...
.........
...
...
.......
ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเราสองคนมาสนิทกันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่มันก็ทำให้ผมรู้สึกดีอยู่ไม่น้อย ที่คำอธิษฐานของผมเริ่มจะเห็นผลขึ้นมาบ้างแล้ว อย่างน้อยก็อุ่นใจที่มีเพื่อนดีๆอย่างมัน
.......ระหว่างที่ผมรอมันอาบน้ำ ผมก็นั่งทำโจทย์ข้อสอบเก่าๆที่ครูให้มาไปเรื่อยๆ……………………………..
Tbc
เดี๋ยวมาให้อีกตอนนะ :D
-
อ้อ แบงก์เป็นประเภทปากร้ายแบบเลือกปฏิบัตินี่เอง
เอาเหอะๆ ได้อยู่กลุ่มเดียวกันกับอาร์ม แล้วเข้ากับคนอื่นได้ก็ดีแล้ว จะได้ไม่เสียชื่อคนไทย ครึๆ
จะนิสัยแย่กับคนไทยด้วยกันก็ตาม หุุหุ
-
น่าอ่านมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
แบบว่าอ่านแล้วได้ สาระ ภาษาEng ไปด้วยเลย หุหุหุหุ
รีบๆมาต่อนะ K' foozeballz
แล้วจะค่อยติดตาม หุหุหุหุหุ
สู้ๆๆๆๆๆ
+1 ให้ K' foozeballz น๊าาาาาาาาา
-
น่ารักมากเลยคู่นี้
-
น้องเอมคนขยัน +1 ให้เลย ขยันลงจังเลย
อาร์มกับแบงค์นี่สนิทกันเร็วดีนะ ยิ่งทะเลาะกันยิ่งสนิทกันเร็วใช่ปล่ะ
อิ อิ แล้วจะมีพัฒนาไปกว่านี้อีกไหมเนี๊ยะ :z1:
-
ไม่มีเลยที่นักเรียนจะไม่ถูกกันหรืออิจฉากัน แทบจะไม่มีเลยจริงๆ
ชอบประโยคนี้จริง
อาร์มหมายถึงใครป่ะเนี่ย
หึหึหึ
-
โอ้ว
รวดเร็วมาก
หายไปแปปเดียว เพิ่มขึ้นหลายตอน
+1 ไปเลย
o13
-
มึง กะ ผม คิดได้อีกอ่ะ
ตอนนี้เปนแม่ ตอนต่อไปต้องเปนแม่ทูนหัวแหงม ๆ
อร๊ายยยยยย
จิ้มตูดนิวแรง ๆ :oo1:
หึหึหึ
-
แบงค์คงชอบอาร์มมี่แล้วล่ะนะ o18
-
:mc4:ยินดีต้อนรับ เรื่องใหม่ ขยันจริง ๆ ขอให้ขยัน ๆ อย่างนี้จนจบเรื่องนะครับ
เป็นกำลังใจให้นะครับ +1 ให้ด้วยตามธรรมเนียม
-
โอว...เริ่มชอบกันเเล้วแน่เลย กี๊ดๆ
อยากไปเรียนบ้างจัง :o8:
-
บทที่ 7 – เปลี่ยนแผน
วันศุกร์เย็นๆ อาทิตย์กว่าๆก่อนที่ผมจะมีเที่ยวบินกลับไปกรุงเทพ
“เฮ้ย อาร์ม กูคงไม่กลับเมืองไทยแล้วล่ะ” ไอ้แบงค์มันเริ่มบทสนทนา
“อ้าว ทำไมอะ”
“คือเราว่าปิดสองอาทิตย์มันสั้นมากๆ สู้เอาไปกลับตอนคริสต์มาสเลยยังจะดีกว่า เราก็เลยแบบนัดให้เพื่อนๆที่สแตนฟอร์ดนั่งรถมาเที่ยวที่ NYC กันอะ”
“อ้าว งั้นหรอ เออๆ แล้วไปวันไหนอะ”
“ก็คงต้องรอทางพวกสแตนฟอร์ดสอบเสร็จก่อนอะ มันสอบไม่ตรงกัน เพราะที่เยลสอบเร็วมากๆ นี่โปรเจ็คทำโมเดลโรงแรมกันความร้อนที่ฝรั่งเศสยังไม่เสร็จเลย เร่งจะตายอยู่แล้ว”
“อ๋อ อืมๆ เที่ยวให้สนุกๆละกัน อย่าลืมซื้อของมาฝากด้วยล่ะ”
“แน่นอนอยู่แล้ว เที่ยวกับเพื่อนกับแฟนมันก็ต้องสนุกดิ” มันยิ้มแฉ่งให้
“หา ว่าไงนะ โห ไม่เห็นบอกกูเลยว่ามึงมีแฟน” ผมแกล้งงอนมันเล่นๆ
“ก็ไม่ได้นึกว่ามึงจะสนใจเรื่องแบบนี้นิ เห็นหน้าจืดๆ อินโนเซนต์ๆ หึหึ………………..แฟนกูอยู่สแตนฟอร์ดน่ะ คบกันมาสี่เดือนละ” มันพูดแล้วก็หัวเราะ
“เออๆ เรื่องของมึง”
.....
..
........
...
.......
ผมมีความสุขที่ได้หยอกเล่นกับมันแบบเด็กๆแต่อีกใจหนึ่งก็ไม่รู้ทำไมมันถึงรู้สึกใจหายวาบที่ได้ยินมันบอกว่ามันมีแฟนแล้ว
.............
…..
.
…………
.
….....
.
“เฮ้ย อะไรของมึงวะ” ไอ้แบงค์ตะโกนใส่ผม
……………………………………..
เวรกำ งานเข้าแล้วไง นี่อยู่ดีๆผมเอามือไปจับเสื้อมันไว้ทำไมเนี่ย
“อ๋ออ คือๆๆ คือแบ..แบบว่ามือเรามันอะ เลยยืมเสื้อมึงมาเช็ด มีอะไรปะ?” ผมพยายามหลบหน้ามัน หน้าผมตอนนี้รู้สึกร้อนมากๆแถมสงสัยแดงแจ๋อีกต่างหาก
“ไม่มีอะไร หึหึ” มันหัวเราะชอบใจแล้วก็เดินไปเข้าห้องน้ำ
.........
....
.........
....
ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก
ผมได้ยินเสียงนาฬิกาดังขึ้นมาเป็นจังหวะในห้องที่เงียบสงัด มันทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่า.....
...
.........
....
.....
วันนี้ผมนัดไปดินเนอร์กับสองสาวจีนตอนสุดสวยตอนสองทุ่มที่ร้าน Hotpot ในย่านตลาดนิวฮาเวน ตลาดแถวนี้มีวงดนตรีมาตั้งเล่น jazz concert กับเดินพาเหรดอยู่บ่อยๆ จึงทำให้มีนักเรียนจากในหอที่เยลมาเดินกันว่อนไปหมดทั้งตอนกลางวันและก็ตอนกลางคืน เมืองนิวฮาเวนเป็นเมืองเล็กๆครับ ประชากรก็แสนกว่าคน นักเรียนที่เยลทั้งหมดก็ล่อเข้าไปเกือบหกพันกว่าคนแล้ว ทำให้มีโอกาสที่จะเจอเพื่อนจากห้องเรียนต่างๆได้ง่ายๆเวลาไปเที่ยวตามสถานที่ต่างๆ
พูดถึงเรื่องอาหาร hotpot ที่นี่มันก็คล้ายๆกับหมูกระทะที่บ้านเรา เพียงแต่ว่าน้ำซุปมันต่างกันเท่านั้น อันนึงเป็นแบบน้ำต้มไก่กับอีกอันนึงเป็นแบบน้ำพริกเผ็ดๆซึ่งเอาไว้จิ้มกินเฉยๆ พูดได้คำเดียวว่าน่าทานมากๆครับ อากาศยามเย็นในเดือนตุลาคมค่อนข้างหนาวเพราะว่ามันใกล้ที่จะเข้าหน้าหนาวเต็มทนแล้วทำให้พวกเราต้องใส่เสื้อกับคนละสามสี่ชั้น แล้วไอเดียที่จะไปกินฮอตพอตกันก็เป็นไอเดียที่ใช้ได้ ผมเลยตอบตกลงสองสาวไป เพราะราคาไม่แพง แถมจะได้อุ่นๆตลอดคืนด้วย ทำไงได้ล่ะ ผมยังไม่มีคนให้กอดตอนนอนเลย
ผมไม่ลืมที่จะเอากล้องถ่ายรูปไปด้วยเพราะว่าพวกเราทั้งสามคนค่อนข้างบ้าถ่ายรูปเป็นอย่างหนัก เสียดายที่วันนี้ไอ้แบงค์ไม่ได้มาด้วยเพราะว่ามันนัดว่าจะคุยเอ็มกับเพื่อนๆแล้วก็พ่อแม่มัน ไม่งั้นจะวานให้มันถ่ายรูปสวยๆให้หน่อย แต่ทำไงได้ พ่อแม่มันอุตส่าห์ยอมตื่นเช้ามาคุยกับมัน มันก็เลยทำหน้าที่ลูกที่ดีซะ ช่างเหอะ
“Su, Are you planning to visit China soon? (ซู เธอจะกลับไปเยี่ยมเมืองจีนเร็วๆนี้ไหม)” หวานหว่านถามขณะที่หันหลังให้กับพวกเราแล้วกระโดดโลดเต้นไปรอบๆเมือง
“I don’t think I will go back there again until next summer (คงไม่กลับจนกว่าปิดเทอมหน้าอะ)” ซูตอบ
“How about you Arm? (แล้วเธอล่ะอาร์ม)” มันหันมาถามผมมั่ง
“I’m going back to Bangkok after the exam is over, can’t wait for it!!! (พอสอบเสร็จก็จะกลับอะแหละ รอจะไม่ไหวอยู่แล้ว)” ผมตอบอย่างตื่นเต้น
“Whoa! Ah, I’m so jealous of this Thai boy (โอย อิจฉาจัง)” หวานหว่านตอบ แถมทำหน้าแบบเซ็งๆ
“It’s okay honey! We can go to NYC together and just let Arm go home by himself (ไม่เป็นไรหรอกจ้ะที่รัก เราไปนิวยอร์คซิตี้กันก็ได้ แล้วก็ปล่อยให้อาร์มกลับบ้านไปคนเดียวละกัน)” ซูตอบแบบยิ้มเยาะๆ แล้วก็แลบลิ้นใส่ผม แถมขยิบตาให้อีกที มันน่าโดนจริงๆ
“Haha, like I care!! (ไม่สนเว้ย)” ผมตอบอย่างหน้าตายๆแล้วก็ทำตาโตๆย่นจมูกใส่พวกมัน
ผมกับซูก็เดินกอดคอกันไปเรื่อยๆตามทางเดินที่เต็มไปด้วยใบไม้หลากสีสันโดยมีไอ้หวานหว่านเป็นคนกระโดดนำหน้าไป
พอมาถึงร้าน hotpot พวกเราก็สั่งอาหารมากินอย่างไม่หยุดหย่อน เรียกได้ว่าพอเข้าไปถึงก็เปิดเมนูเลย ทั้งหน่อไม่อ่อน เอ็นหมู ตับหมู ผักบุ้ง กุ้งกระเทียม ปีกไก่ทอด สะเต๊ะหมู แล้วก็เบียร์อีกสองเหยือก มื้อนั้นเป็นมื้อที่พวกเราสามคนมีความสุขมากๆ ผมไม่เคยคิดเลยว่าจะมีเพื่อนดีๆเหมือนมันสองคนนี่เข้ามาในชีวิตผม คอยช่วยเหลืออะไรผมต่างๆนาๆ ทั้งเรื่องเรียนแล้วก็เรื่องการเข้าสังคมที่นี่ ไอ้ซูกับหวานหว่านผลัดกันคีบหมูกับผักใส่ปากกันตลอดเวลา นานๆทีมันสองคนก็ข้ามฝั่งมาป้อนผมมั่ง เฮ้อ จะละลายแล้ว ละลายเพราะความน่ารักน่าชังของสองสาวเนี่ยแหละ
พวกมันสองคนก็หัวเราะกันอย่างมีความสุขตลอดมื้อเย็นนั้นทำเอาผมมีความสุขตามไปด้วย แต่ในใจลึกๆก็ยังคิดถึงเรื่องที่ไอ้แบงค์มันจะไปเที่ยวกะเพื่อนกะแฟนมันที่ NYC และผมก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมเรื่องนี้มันแวบเข้ามาในหัวผมบ่อยๆ................
tbc
-
^
^
^
จิ้มคนแต่ง
มาบอกว่าชอบเรื่องนี้ครับ
อ่านแล้วรู้สึกกว่าบรรยากาศน่าไปเรียนมากกก
:L2: :L2: :L2:
ขอบคุณครับ
-
สงสารอาร์มจัง
สงสัยคงเริ่มรักเพื่อนละ
-
อุกรี๊ด ไรอ่ะอาร์ม อยู่ๆก็รู้สึกแปลกๆกับเมทตัวเองซะงั้น ครึๆ
อยู่ใกล้กัน ยิ่งหวั่นไหว เหรออาร์ม แต่ว่าแบงก์บอกว่ามีแฟนแล้วอ่ะ ทำไงๆ แย่งเลยมั๊ย (อิป้านี่ยุจัง )
-
แฟนสาว???
-
ชักหวั่นไหวอิอิ
สงสัยว่าจะไม่กลับไทยซะล่ะมั้ง
รออ่านตอนต่อไปคับ
-
ได้บทสนทนา ภาษาอังกฤษด้วยละ
ว่าแต่นายเอกของเรายังไม่รู้ตัวอีกนะว่า เริ่มชอบพระเอกแล้ว :jul3:
ขอบคุณนะครับ ที่ยังลงให้อ่านอย่างต่อเนื่อง
-
:z2: :z2: :z2: :z2:
การเล่าเรื่องยังคงไปเรื่อยๆนะเอม แบะดูจะเป็นไปอย่างที่บอกว่า
ทั้งคู่คงจะรู้สึกดีต่อกันแน่นอน เพราะอนู่ด้วยกันมานานเกือบครึ่งเทอมแล้วนี่นะ
คันนี้ประเด็นใหม่ที่เกิดขึ้นตามมา และน่าคิด คือ แบงค์ มันเริ่มรู้สึกถึงอะไรบางอย่างแล้วรึเปล่า...
แล้วแฟนที่บอกว่าคบกันมานานกว่า 4 เดือนนั้น เป็น ชาย หรือ หญิง...
การที่อาร์ม เป็นผู้ชายมาตลอด เริ่มที่จะรู้สึกแปลกๆกับ แบงค์ความรู้สึกที่มันเกิดขึ้นมันคืออะไร...
เรื่องราวเริ่มไหลไปเรื่อยๆตามแนวที่ควรจะเป็น เรื่องคงใกล้ถึงจุดที่รอแล้วละอิๆ
แล้วจะรออ่านต่อเห็นว่าเขียนเก็บไว้เยอะแล้วนี่วันนี้เอามาลงอีกน๊า ชอบ
-
ไม่ต้องกลับแล้วประเทศไทย
ตามไป NYC เลยค่ะ
:laugh:
-
แอบมีใจให้แบบไม่รู้ตัว :laugh:
-
สวัสดีทุกคน เดี๋ยววันนี้มาลงให้อ่านต่อนะคะ:o8:
รู้สึกดีใจนะที่มีคนชอบและติดตามเยอะ ตอนคนเม้นท์ก่อนละกัน
nana: คงงั้นแหละมั้ง แอบมีใจให้เพื่อนนิ ทำไงได้
133113: คอยดูกันต่อไปละกันว่าจะกลับไทยรึเปล่า ตอนหน้านี่ละคะ
newykung: สงสัยเป็นหมอดู ทายเก่งจังเลย ดูต่อไปละกันว่าจะทายถูกหรือไม่ถูก อิอิ
wan: ลงให้วันละสองสามสี่ตอนค่ะ จะพยายามลงให้เยอะๆ แต่ถ้าช่วงไหนมีสอบก็อาจจะสักวันละตอน หึหึ
fannan: ติดตามต่อไปนะ
rockprincezz: มั้ง
mecon: แย่งไม่ได้หรอก อาร์มเค้าเป็นพวกตาขาว คอยดูต่อไปละกันค่ะ อย่าแปลกใจล่ะ
4559: นั่นสิ น่าสงสารจัง ถ้าสงสารก็เข้ามาให้กำลังใจอาร์มต่อไปนะ
KiKuMon: ใช่ เยลน่าเรียนมากๆ
-
^
^^^^
^^^^^^
:z13: :z13:
ได้จิ้ม คุณ foozeballz
อิอิอิอิ
-
หว่า
แบงค์มีแฟนซะล่ะ
-
น้องนิวววววว
อ่านเม้นท์น้องนิว มาหลายอันเหมือนกัน ไม่เม้นนท์นี้ ผิดหลายคำเลยนะเนี่ย
ตามอ่านต่อจ้ะ
-
ชัวร์ว่าแบงค์ไปกับสองสาวนี่แน่ๆเลย สุดท้ายคงต้องไป NYC ด้วยกันแหละ
ลุ้นๆๆๆ +1เป็นแรงใจสำหรับคนขยันจ๊ะ
-
บทที่ 8 – แล้วเราจะพบกันใหม่
ผมนั่งเก็บของใส่กระเป๋าเดินทางใบเล็กๆของผม กลับไปแค่สองอาทิตย์คงไม่เอาอะไรไปมากยกเว้นของฝากเล็กๆน้อยๆที่ซื้อไปให้ ยัยมุก แล้วก็พ่อกับแม่ หนังสือก็ไม่เห็นจำเป็นต้องเอากลับเพราะเพิ่งสอบเสร็จไปเมื่อวันก่อน ผมรู้ว่ายังไงขากลับมาที่นี่ต้องหอบขนมมากมายมาฝากยัยซูกับหวานหว่านเป็นประจำอยู่แล้วทำให้ผมต้องเหลือที่ในกระเป๋าไว้เยอะๆเพื่อที่ตอนขากลับมาจะได้แบกของมาให้พวกมันได้
ไอ้แบงค์มันก็ฝากซื้ออะไรกระจุกกระจิกหลายอย่างจากเมืองไทย ทั้ง ขนม นม เนย แล้วที่ขาดไม่ได้เลยก็คือ มาม่า มันคงอยากกินมาม่าตอนกลางคืนเวลาอ่านหนังสือดึกๆบ้างล่ะ จะให้ลงไปซื้อฮอทดอกกับฟรายส์กินทุกวันก็คงเอียนแย่ ซึ่งผมก็รับปากว่าจะพยายามขนมาให้มันเท่าที่ทำได้ เอาแค่รสต้มยำกุ้งกะต้มแซบอย่างละห่อก็คงพอละ กินมากๆเดี๋ยวเป็นมะเร็งกันพอดี
ผมเปิดให้แล็ปทอปของผมให้เล่นเพลงเพราะๆไปพรางๆ………………
“…..ลม อย่าพัดแรงในคืนนี้ เพราะฉันใจคอไม่ดี หัวใจที่มีมันหนาวสั่น เธออยู่ไหนในคืนเหน็บหนาว……….”
“……นี่คือเหงา นี่และเหงา นี่คือความจริงที่ได้เจอ เจ็บปวดทรมาน ลึกลงข้างในใจ….”
ผมนั่งฟังเพลงแล้วก็บ่นพึมพำกับตัวเอง ว่าชีวิตของตัวเองบางครั้งมันก็ตรงกับเพลงบางเพลงที่มันสื่อความหมายออกมาแบบเป๊ะๆเลย ยิ่งกว่าโดนลูกศรปักเข้ากลางขั้วหัวใจ นั่งคิดไปคิดมาก็เพิ่งจะมารู้ตัวเนี่ยแหละ ว่าแฟนก็ยังไม่มีกับใครเค้าเลย นี่ก็ปาเข้าไปจะ 22 แล้ว สงสัยอาจมีสิทธิ์ขึ้นคานได้เหมือนกัน แต่พอนั่งนึกไปนึกมาอีกทีก็คิดได้ว่า ไม่เห็นเป็นไรเลย ไอ้ซูกับหวานหว่านมันก็ยังไม่มี แล้วเราจะไปกลัวอะไร ………..เอ๊ะ หรือว่าอาจจะมีแต่เราดูไม่ออกหรือมันไม่บอกก็ได้ เอาเหอะๆ เดี๋ยวถึงเวลามันก็คงมาเอง เอาเรื่องเรียนให้มันดีๆก่อนดีกว่า พ่อแม่จะได้ภูมิใจในตัวลูกชายคนนี้
..........ผมหัวเราะกับความคิดในการปลอบใจตัวเองให้ไม่รู้สึกแย่เพราะว่ายังเป็นโสดอยู่
คืนนี้ผมไม่มีแผนที่จะไปไหนเป็นพิเศษเพราะว่าพรุ่งนี้ต้องออกแต่เช้าๆเลยไม่อยากเหนื่อยมากเท่าไหร่ ปล่อยให้สาวๆสองคน แล้วก็ไอ้พวกอี๋ฟ่านกับเพื่อนๆมันไปแดนซ์กับให้สนุกฉลองสอบเสร็จเลย เดี๋ยวพอผมกลับไปเมืองไทยค่อยไปฉลองกับครอบครัวที่ร้านอาหารอร่อยๆ วิวดีๆก็ได้
ส่วนไอ้แบงค์ตัวดีน่ะหรอ มันก็ไปกับสาวๆสองคนนั่นแหละ ป่านนี้ไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ผมคิดว่าพวกมันคงมีอันกลับดึกเป็นแน่เลยไม่ได้ล็อกประตูไว้ ช่วงหลับสอบเสร็จนี่คือช่วงที่มีความสุขมากๆ อยากจะบอกว่านักเรียนที่เยลนี่ดื่มแอลกฮอลล์แล้วก็แดนซ์เก่งๆกันเป็นว่าเล่น แต่ถ้าพอถึงเวลาเรียนพวกเราก็ตั้งใจเรียนกันจริงๆนะ เหมือนที่เค้าเรียกกันว่า Work hard play hard!
ผมกดมือถือโทรไปหาไอ้มุกเพื่อตกลงเวลานัดที่สนามบิน …..ตู้ด….ตู้ด….
“ว่าไงพี่อาร์ม”
“เออมุก มะรืนนี้พี่จะมาถึงประมาณตีสองตีสามเวลาไทยนะ เตรียมตัวมารับด้วย flight XXX ไม่ต้องให้พ่อกะแม่มานะ ปล่อยให้นอนไป เดี๋ยวพอเช้าแล้วพี่จะเข้าไปไหว้ที่ห้องเอง”
“จ้า ย้ำแล้วย้ำอีกอยู่นั่นแหละ มีอะไรอีกไหม”
“แล้วตกลงแว่นกันแดดที่ให้ช่วยดูๆให้อะ มีอันไหนเวิร์คบ้างไหม”
“หาเหออะไรกันเล่า นี่ยังไม่มีเวลาไปเดินสยามเท่าไหร่เลย พักนี้มีสอบ เรียนเสร็จก็กลับบ้านนั่นแหละ”
“โห ไม่อยากจะเชื่อเลย แกเนี่ยนะไม่ได้ไปเดินสยามเป็นเดือนละ เอาเหอะๆ ไว้เดี๋ยวพี่กลับไปแล้วไปสยามกัน แกก็ปิดเทอมเหมือนกันนิ”
“อือ ได้ๆ นี่ถ้าไม่เห็นเป็นพี่ไม่ไปด้วยหรอกนะ ขอบคุณซะ” มันเล่นเสียง
“เฮ้ย ไอ้นี่ พี่แกนะ” ผมขึ้นมั่ง
“ค่าๆๆๆ ไปแล้วนะ บาย” มันทำเสียงน่ารักน่าหยิกแล้วก็วางสายไป
ผมเดินไปที่เตียงเพื่อไปปิดไฟแล้วก็เข้านอนอย่างมีความสุข ผมตื่นเต้นมากๆที่จะได้เจอครอบครัวที่แสนอบอุ่นอีกครั้ง อะไรบางอย่างที่จะมาเติมเต็มส่วนหนึ่งของอารมณ์และความรู้สึกที่หายไปตอนที่อยู่ที่เยล แต่อีกใจหนึ่ง ผมก็รู้สึกว่าส่วนหนึ่งของชีวิตผมที่นี่ก็จะหายไปเหมือนกันตอนที่ผมกลับไทย ไม่ว่าจะเป็นยัยซูกับหวานหว่าน รวมไปถึง …..ไอ้แบงค์….ด้วย
Z Z Z Z Z Z Z
ผมตื่นมาตอนหกโมงเช้าแล้วก็รีบอาบน้ำแต่งตัว พอผมเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากที่แต่งตัวเสร็จแล้ว ไอ้แบงค์มันก็หาวหวอดๆแล้วก็เดินตรงเข้ากอดผม พร้อมกับพูดว่า
“เจอกันใหม่อีกสองอาทิตย์ เที่ยวเมืองไทยให้สนุก แล้วอย่าลืมคิดถึงกูด้วยล่ะไอ้อาร์ม”
………………
………..
….
ทำไมนะ คำพูดสั้นๆ กับอ้อมกอดของเพื่อนเพียงแค่ไม่กี่วินาทีกลับทำให้ใจของผมล่องลอยไปได้ถึงขนาดนี้ ……สงสัยผมคงจะคิดถึงมันจริงๆนั่นแหละ ผมก็ไม่รู้ว่าตัวเองคิดอะไรอยู่เหมือนกันจึงได้ตอบมันไปเอาแบบฮาๆว่า
“อือ ตัวเองก็อย่าลืมคิดถึงเค้าล่ะ” แล้วผมก็หัวเราะเบาๆออกมา
“อืมๆ อะนี่ มึงเอานมกะบิสกิตไปกินที่สนามบินนะ จะได้ไม่หิว บินตั้งเป็นวัน” มันพูดยิ้มๆ เอามือขยี้ตาแล้วก็ส่งบิสกิตกับนมกล่องเล็กๆมาให้ผม
“ขอบใจนะ แบงค์ ดูแลตัวเองดีๆล่ะ” ผมยิ้มให้มัน
“กลับไปแล้วอย่าลืมโทรหากูกะเพื่อนๆด้วย เข้าใจปะ” มันตอบกลับด้วยน้ำเสียงแบบคนง่วงนอน
“อืม ไปละ ไปนอนต่อเหอะ” พูดแล้วผมก็เดินเข้าไปกอดมันอีกที พอคลายกอดไอ้แบงค์มันก็เดินไปนอนต่อ แต่ก็ไม่วายที่มันจะส่งยิ้มหวานๆมาให้ผม
ผมเดินลงบันไดเพื่อไปนั่งรอรถที่เรียกไว้ให้ไปส่งที่สนามบินตรงสวนข้างนอกบ้านเบอร์เคอร์ลี่ย์ ลมแรงๆและเกล็ดน้ำแข็งเม็ดเล็กๆที่เกาะอยู่ตามต้นไอวี่ที่พันอยู่รอบๆกรอบหน้าต่างทำให้ผมหวนไปคิดถึงฤดูหนาวปีแรกที่ผมมาอยู่ที่เยล ผมยังจำภาพเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นในสามปีที่ผ่านมาได้อย่างลางๆในสมองที่เหนื่อยล้าของผม
……
…
……….
………………..
…
“boo! (บู่!)” ไอ้หวานหว่าน ซู กับ อี๋ฟ่าน มันกระโจนเข้าใส่หลังผมทำเอาหัวใจผมแทบหยุดเต้น
“Damn you all!!! what if I get a stroke? (ไอ้พวกบ้าเนี่ย ถ้าเราความดันขึ้นล่ะ)” ผมด่าพวกมัน
“Then we just hold you a funeral! What do you think, dumbass? (ก็จัดงานศพให้อะดิ คิดว่าจะทำอะไรให้ล่ะไอ้โง่)” อี๋ฟ่านตอบมาพร้อมกับทำหน้ากวนตีนมากๆ
“Oh whatever bastard!! (เออ เรื่องของมึง ไอ้เวร)” ผมส่ายหัวเบาๆแล้วก็หัวเราะออกมา
“Don’t forget to bring us some food from Thailand, I want Torng Muan. And say thanks to your mum for the food she got me last time (อย่าลืมเอาอาหารไทยมาให้ด้วยล่ะ ฉันอยากได้ทองม้วนนะ เออ แล้วก็ฝากขอบคุณแม่เธอด้วยที่เอาอาหารมาให้ฉันครั้งที่แล้ว)” ซูมันพูดแล้วก็ยิ้มตาหยีให้ผม ก่อนที่จะหันหน้าไปทางหวานหว่าน
“Same same, say thanks to your mum for me(เหมือนกัน ขอบคุณแม่เธอให้ด้วยนะ)” หวานหว่านยิ้มให้ผมเช่นกัน
แอ๊ดดดดดดดด……………….
“Ah, the cab is here! Safe trip home man, good luck (รถมาแล้ว เดินทางกลับปลอดภัยนะ โชคดีเว้ย)” อี๋ฟ่านพูดแล้วก็เดินเข้ามาตบหลังผม
ส่วนไอ้โซฟี่กับสแตนลี่ย์น่ะหรอ มันไม่ตื่นเช้าๆอย่างงี้หรอก นู่น กว่าจะตื่นก็คงเที่ยงเพราะผมคิดว่าเมื่อคืนไอ้สองตัวนี้มันดื่มไปเยอะแน่ๆ ผมเลยรีบบอกลาพวกมันตั้งแต่ตอนบ่ายๆของเมื่อวานไว้เรียบร้อย
“Good luck Armmie! We’ll miss you (โชคดีนะอาร์มมี่ คิดถึงนะ)” ซูกับหวานหว่านพูดขึ้นแล้วก็โบกมือให้ผม ส่วนไอ้อี๋ฟ่านก็ยืนบิดขี้เกียจอยู่ข้างๆ
“Thanks, you guys too! (ขอบใจ โชคดีเช่นกัน)” ผมตอบแล้วก็ยิ้มหวานให้มัน พูดเสร็จผมก็ปิดประตูรถ
ผมนั่งรถออกมาโดยไม่ได้หันหลังกลับไปมองไอ้สามคนนั้นอีก กว่าจะถึงสนามบินก็อีกนานผมก็เลยเสียบหูฟังเข้าที่หูอีกครั้ง
“………แต่ความห่างไกลไม่เคยห้ามใจ ที่ยังคิดถึง ส่งไปให้ถึงใจเธอ อยากจะบอกเธอ คิดถึงเธอเหลือเกิน………”
“………..อยากให้เธอได้สัมผัส กับความห่วงใยที่มีให้เธอได้ยินเสียงของพระจันทร์….”
ฝนเม็ดเล็กๆเริ่มสาดเทลงมาจากท้องฟ้าสีเทาหม่นหลังจากที่รถออกมาจากตัวมหาวิทยาลัยได้ไม่นาน
ผมหลับตาลงช้าๆ แล้วก็พูดกับตัวเองว่า “พรุ่งนี้ก็ถึงบ้านแล้วสินะ.......” ก่อนที่จะถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยๆ
tbc
-
สงสารอาร์มมี่ของเราจิงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
กลับไทยไม่เป็นไร
อย่างน้อยก็ได้กอดกันก่อนไป :-[
มีพูดตัวเองกับเค้าด้วย
น่ารักจริง อิอิ
:กอด1:
-
ชอบมากมายเลยอ่า
หนุกๆๆๆ
เปงแฟนนิยายเรื่องใหม่อีกคนด้วยน้า
อิอิ
แล้วจะมาอ่านบ่อยๆแล้วติดตามบ่อยๆค้บบผม :z2:
-
อาร์มคงจะเริ่มรู้สึกตัวในเร็ววัน :mc4:
-
:เฮ้อ: กลับบ้านแค่สองอาทิตย์ จะทนคิดถึงไหวไหมเนี๊ยอาร์ม
-
เป็นนิยายที่น่าติดตามอีกเรื่องหนึ่ง....
ชอบจ๊ะ
-
มีความสุขที่ได้อ่านครับ ..^^..
ขอบคุณ + เป็นกำลังใจนะครับ
-
ทั้ง ๆ ที่จะกลับบ้านแท้ ๆ แต่ทำไมถึงได้ดูเหงาขนาดนี้ล่ะ :เฮ้อ:
-
บทที่ 9 – บ้าน
“โหย พี่อาร์ม ปล่อยให้น้องขับรถอยู่คนเดียวเลยนะ ชวนคุยบ้างสิ อุตส่าห์ขับรถมารับ” ไอ้มุกบ่น
จริงๆผมก็รู้นะครับว่ามันเสียมารยาทมากที่คนนั่งปล่อยให้คนขับขับรถอยู่คนเดียว โดยที่เราไม่คุยอะไรด้วยเลย แต่ผมเหนื่อยมากจริงๆ เพิ่งมาถึงบ้านแถมยังอากาศยังร้อนอ้าวๆอีกต่างหาก
“โห โทษๆๆ คือพี่เหนื่อยอะ แหม มุกก็ อย่าโกรธพี่เลยนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พาไปเลี้ยงหนังเลี้ยงข้าวก็ได้” ผมอ้อนๆมันนิดหน่อย หาทางเอาตัวรอด
“สัญญาแล้วนะ ถ้าเบี้ยวมุกไม่เอาไว้แน่”
“จ้าๆๆ สุดสวย”
ผมหลับไปตลอดทางกลับบ้าน มาถึงบ้านก็ตีสามกว่าๆเกือบตีสี่แล้ว ทำให้ผมตรงไปที่ห้องนอน พอเปิดแอร์เสร็จก็รีบนอนต่อทันที ก่อนจะเข้ามาในห้องผมก็กำชับให้ไอ้มุกมาปลุกตอนเจ็ดโมงเช้าเพื่อที่ผมจะได้ไปไหว้พ่อกับแม่ที่ห้อง
…
…………..
…..
…..ผลั่กก!
“โอ๊ยย เชี่ยอะไรวะ” ผมตะโกนด่าออกไป
“นี่พี่อาร์ม พี่บอกให้มุกปลุกตั้งแต่ 7 โมงเช้า มุกก็อุตสาห์ขึ้นมาปลุกตั้งสี่รอบละ พูดแปปนึงๆอยู่นั่นแหละ ไปๆ ตื่นแล้วไปหาพ่อกับแม่เลย เค้าลงไปเดินเล่นในสวนตั้งนานแล้ว” มันพูดพร้อมกับเอามือกระแทกหลังผมแรงๆทีนึง
“เฮ้ยๆ โทษทีๆ นี่พี่ยังไม่รู้ตัวเลยนะเนี่ยว่าพูด แปบนึงๆ ออกไป” ผมพูดเสียงหงอๆ
“เออ เร็วๆเลย วันนี้สัญญาว่าจะพาไปเลี้ยงข้าวกับหนังแล้วนะ อย่ามาทำลืม” มันทำเสียงแข็ง
“คร้าบแม่ กี่โมงแล้วเนี่ย” ผมพูดพร้อมหลับตาแล้วก็ยิ้มแหยๆให้มัน
“จะแปดโมงอยู่แล้ว เดี๋ยวลงไปกินข้าวนะ แม่เตรียมไว้ให้แล้ว” ไอ้มุกมันพูดแล้วมันก็ขำตัวมันเอง
ผมเดินลงบันไดไปชั้นล่างโดยนุ่งบอกเซอร์ไปแค่ตัวเดียว ทำไงได้ล่ะ เมืองไทยมันร้อนจะตาย เทียบไม่ติดกับที่นิวฮาเวนเลย พอผมลงไปถึงก็เห็นแม่ยืนตัดกิ่งไม้อยู่ในสวน ส่วนพ่อก็กำลังเดินออกกำลังกายไปมา ดีที่ว่าเมื่อคืนฝนตก แดดเช้านี้เลยไม่ค่อยมีเท่าไหร่ ท้องฟ้าก็เป็นสีเทาหม่นๆเหมือนตอนที่ผมออกมาจากเยล ผมคิดในใจว่า…… ไอ้แบงค์ มันจะเห็นเมฆก้อนเดียวกับที่ผมเห็นไหมนะ……
………..
“แม่ หวัดดีคร้าบ” ผมเข้าไปหอมแม่ ซ้ายที ขวาที แล้วก็กอดแกแน่นๆ
“โอ้ย ไอ้บ้า แม่กระดูกกระเดี้ยวหักกันพอดี กอดแรงซะขนาดนี้” แกตีหัวผมเบาๆแล้วก็บ่นอะไรของแกก็ไม่รู้
ผมฟังแกพูดเสร็จก็เดินไปหาพ่อต่อ
“พ่อ หวัดดีคร้าบ” ผมก็เข้าไปกอดพ่อและหอมแก้มไปอีกข้างละฟอด
“ไอ้อาร์ม แกรีบๆไปอาบน้ำเลย กลิ่นอับมาเชียว” พ่อผมบ่นแล้วก็ย่นจมูก
“โห พ่ออะ แทนที่จะบอกคิดถึงลูกไม่มีอะ” ผมแกล้งงอน
“เออๆ คิดถึงโว้ย ไอ้ลูกคนนี้ ไปๆ รีบไปอาบน้ำแล้วลงมากินข้าว น้องสาวตัวดีของแกมันเตรียมกับข้าวไว้ให้แล้ว”
“คร้าบๆ” พอผมพูดเสร็จแล้วก็เดินผ่านแม่กับไอ้มุกที่ยิ้มๆมาทางผมกับพ่อ
ผมอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้วก็เดินลงมานั่งทานข้าวสวยหอมๆ กับ ต้มเลือดหมูร้อนๆที่แม่กับไอ้มุกช่วยกันทำตั้งแต่เช้า ระหว่างที่ผมกินไป พ่อแม่ก็ถามคำถามหลายอย่างทั้งเรื่องเรียนแล้วก็เพื่อนใหม่ๆ ผมก็เลยถือโอกาสบอกแม่ว่าไอ้ซูกับหวานหว่านมันฝากมาขอบคุณที่ทำขนมไปให้ เล่นเอาแม่ผมยิ้มแก้มปริเลยครับ แล้วผมก็เล่าเรื่องไอ้แบงค์ให้พ่อกับแม่ฟังซึ่งท่านทั้งสองคนก็รับฟังอย่างดี เล่าไปก็ยิ้มไป หัวเราะกันไป อาหารเช้ามื้อนั่นเป็นมื้อที่ผมมีความสุขมากเพราะได้กินกับครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตา..
พอทานอาหารเสร็จผมก็เลยขอตัวพ่อกับแม่ขึ้นไปนอนบิดขี้เกียจบนห้องต่อสักพักเพราะยังล้าๆอยู่ แล้วสยามค่อยไปเดินกับไอ้มุกตอนบ่าย
แอด แอด แอดด เสียงโทรศัพท์มือถือผมดังขึ้น
“ฮัลโหลอาร์ม ฮัลโหล”
“อ้าว แบงค์ ว่าไง”
“ทำไมไม่โทรหาอะ ถึงตั้งนานแล้วไม่ใช่หรอ”
“อ้าว ก็เราหลับอยู่ แล้วก็เพิ่งตื่นไปคุยกับพ่อกับแม่มา”
“โห ไรวะ กลับไทยแล้วมึงลืมเพื่อนเลยนะ”
“ป่าวนะเว่ย แต่มึงไม่เห็นต้องรีบโทรมาเลย กูเพิ่งกลับมาถึงเองนะ นั่งเครื่องเหนื่อยๆ”
“ก็คนมันเป็นห่วงอะ……………..นึกว่าจะตกเครื่องตายซะละ” น้ำเสียงมันดูจริงจังมาก
“เออๆ กูไม่ตายง่ายๆหรอก ถ้ากูตายกูก็จะเอามึงไปด้วย …………แล้วนี่อยู่ไหนวะ?”
“อ๋อ ไปกินข้าวมากับไอ้ฟ่านอะ วันนี้ไปกินร้านอาหารไทยด้วยนะเว้ย นี่กำลังจะกลับหอกันแล้ว”
“Arm, sup? (อาร์ม เป็นไงมั่ง)” อี๋ฟ่านกรอกเสียงมาทางโทรศัพท์
“hey I’m good! Having fun over there? (ก็ดีอะ ที่นั่นสนุกไหม)” ผมตอบกลับไป
“good good! Take care man! (ดี ดี ดูแลตัวเองด้วยนะ)”
“You too, see ya soon! (เหมือนกัน แล้วไว้เจอกันเร็วๆนี้นะ)”
“แล้วมึงอะ มีแผนไปไหนปะ” ไอ้แบงค์ถามมา
“ก็จะไปเดินสยามกะไอ้มุกอะ ว่าจะไปหาอะไรอร่อยๆกินแล้วก็หาหนังดีๆดูอะ”
“โห มึงอย่ามาพูดยั่วกูสิวะ คิดไปคิดมาแล้วก็อยากกลับไทยเหมือนกันอะ แต่ช่างเหอะ ได้เจอหน้าแฟนมันก็พอทดแทนกันได้…..”
……………..
….
……อีกแล้วหรอเนี่ย
….
ผมรู้สึกอึ้งๆไปสักครู่ทันทีที่มันพูดเรื่องที่มันจะไปเที่ยวกับแฟนมัน
“อืมๆ เที่ยวกับแฟนมึงให้สนุกละกัน แล้วไว้คุยกันนะ” ผมตอบลิ้นตะกุกตะกัก
“เฮ้ยย…เดี๋ยว…..”
ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบผมก็ดันชิงวางสายแล้วก็ปิดมือถือไปซะก่อน ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน……..งงกับตัวเองจริงๆว่าทำไมถึงทำอะไรอย่างงั้นไป
ผมนอนต่ออีกสักครู่ ตอนบ่ายพอเริ่มหายเหนื่อยก็ออกไปเที่ยวกับไอ้มุกที่สยามแล้วผมก็ได้แว่นสีน้ำชาของกุชชี่มาใส่สมใจ พอตกเย็นก็ออกไปหาอะไรๆอร่อยกินกันแล้วก็ปิดท้ายด้วยหนังรอบดึก
เวลาอีกสิบกว่าวันที่เหลือที่ผมได้อยู่ในเมืองไทยผมก็ใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการซื้อของไปฝากเพื่อนๆแล้วก็ขับรถพาพ่อแม่ไปเที่ยวรอบๆกรุงเทพ จะมีก็แค่ตอนสุดสัปดาห์ที่ผมพาครอบครัวไปเที่ยวกันที่ชะอำ ไปสามวันสองคืนก็ไปหาอาหารทะเลกินอร่อยๆ แล้วก็ไปเดินดูอะไรรอบๆเมือง ตกเย็นผมกับมุกก็ไปเล่นน้ำบ้างตามประสาวัยรุ่น ปล่อยให้พ่อกับแม่นอนพักอยู่ที่รีสอร์ท
ไอ้แบงค์มันก็โทรหาผมบ่อยๆนะครับ ผมก็ไม่ได้ตะขิดตะขวงใจอะไรแล้วหล่ะ หรือบางทีผมก็โทรไปหามันบ้าง วันละครั้งสองครั้ง มันก็คอยถามผมว่าเมืองไทยเป็นยังไงบ้าง แล้วบางทีมันก็เล่าเรื่องที่มันไปเที่ยวใน NYC ให้ผมฟัง ผมก็เออออไปตามประสาเพื่อนๆ พยายามจะไม่คิดอะไรมากน่ะครับ เห็นว่ามันไปเยี่ยมเพื่อนมันที่ NYU แล้วก็ไปเดินซื้อของ จิบเบียร์อะไรของมันก็ไม่รู้ เฮ้อ……………….
tbc
-
สงสารอาร์มมี่จังเลย
หลงรักเพื่อนเข้าแล้วซิ
เฮ้อออออออออออออออออ
:seng2ped: :seng2ped: :seng2ped: :seng2ped:
-
มาบวก 1 ให้คุณ 4559 ค่ะ เอาใจช่วยอาร์มมี่ด้วยนะคะ อิอิ :L1:
ขอบคุณทุกคนมากๆที่มาให้กำลังใจกันเยอะแยะ ไม่นึกว่ากระแสจะแรงขนาดนี้ ขอบคุณค่ะ :bye2:
-
ููููู^
^
จิ้ม ๆ คนเขียน ... น่ารักมากมาย~! ลงให้ได้อ่านบ่อย ๆ ไม่ค้างด้วย
เอาใจช่วยอาร์มมี่ด้วย ^^ ไม่เคยมีแควน กว่าจะรู้ใจตัวเอง จะอีกนานไหมน้า .. น่าติดตามมาก
ขอบคุณนะครับ :กอด1:
-
บทที่ 10 – ความผิดพลาด
ตอนนี้ผมก็บินกลับมาอยู่ที่เยลเรียบร้อยแล้ว อากาศก็หนาวขึ้นกว่าเดิมมากๆช่วงต้นเดือนพฤศจิกายน หมอกลงหนาในตอนเช้าจนทำให้แทบมองหอนาฬิกาไม่เห็น แถมต้นไม้หลายๆต้นก็ผลัดใบจนเกือบหมดต้นแล้ว ชีวิตทุกๆวันก็เหมือนเดิม กิน เรียน นอน เล่น เพื่อนสนิทก็คนเดิมๆ
ผมเริ่มรู้สึกว่าน้ำหนักผมขึ้นไปหลายกิโลเหมือนกันเพราะว่าผมกินข้าววันละ 4-5 มื้อช่วงที่อยู่เมืองไทย แถมกำลังกายก็ไม่ค่อยได้ออก ทำให้รู้สึกอึดอัดยังไงไม่รู้ สงสัยต้องหาเสื้อหนาวตัวใหม่ซะแล้ว แต่นี่ก็ยังดีที่ตัวเก่าพอใส่ได้อยู่ ผมใส่เสื้อตัวนี้มาตั้งแต่ผมมาอยู่ที่เยลปีแรก มันเป็นเสื้อหนาวสีเทาเรียบๆ บนเสื้อมีสกรีนเป็นตัวอักษรสีน้ำเงินเหมือนกับที่ประตูทางเข้าของมหาวิทยาลัย
“Yale University”
“Lux Et Veritas”
“1701”
ผมถอดเสื้อหนาวออกหลังจากที่ผมขึ้นมาจาก Dining Hall แล้วก็พาดมันไว้กับหัวเตียง ตอนนี้ ไอ้แบงค์มันกำลังนั่งหาวหวอดๆ อยู่บนเก้าอี้ โต๊ะเครื่องเขียนที่ถูกตั้งไว้ข้างเตียงมันเต็มไปด้วยสีน้ำแล้วก็ปากกาตัดเส้นอีกเป็นสิบๆแท่ง คิดแล้วก็สงสารมันเหมือนกันนะครับ เพราะสาย design มันก็เรียนหนักเอาเรื่องอยู่ แถมมันยังต้องใช้เวลาว่างไปกับการทำงานในสตูดิโอซึ่งเปิดตลอด 24 ชั่วโมง
“อะ แบงค์กินโอวัลตินรองท้องหน่อยนะ ทำงานดึกๆ” ผมยื่นแก้วโอวัลตินให้มัน กลิ่นหอมๆมันๆโชยเข้ามาเตะจมูกผม
“ขอบใจนะ เฮ้อ กูละเบื่อจัง งานเป็นกองๆ…………อาร์ม….พักนี้เราไม่ค่อยได้ไปเที่ยวด้วยกันเลยนะ” มันบ่นเสียงเหนื่อยๆ
“อือ นั่นสิ เดี๋ยวอีกสองอาทิตย์ก็จะมีคริสต์มาสปาร์ตี้แล้วนะ มึงจะทำอะไรให้ที่หอมั่งอะ” ผมถามมันด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“ยังไม่รู้ว่ะ ดูๆงานไปก่อนละกัน”
……….
…
………….
“Armmie, Bank, let’s go down to get some fries and beer (อาร์มมี่ แบงค์ ไปเอาเบียร์กับมันฝรั่งทอดข้างล่างกัน)” ไอ้ซูยื่นหน้าเข้ามาในห้อง พร้อมกับไอ้หวานหว่านที่ยืนเต๊ะท่าอยู่ข้างๆ
“Please excuse me, I’m so freaking tired. You can go, Arm (เฮ้ย เหนื่อยวะ อาร์มไปเหอะ)” ไอ้แบงค์พูด มันเอามือจับขมับแล้วก็ส่ายหัวเบาๆ
“okay okay, you want anything? (เอาอะไรไหม?)” ผมถาม
“No thanks! (ไม่เป็นไร ขอบคุณนะ)” มันยิ้มแฉ่งให้ผม
และแล้วผมก็เดินลงไปกับสองสาวตัวดี ผมกับไอ้แบงค์จะพยายามไม่พูดไทยต่อหน้าเพื่อนๆชาวต่างชาติที่นี่เพราะมันเป็นการเสียมารยาทมากๆ แต่ไอ้ซูกับไอ้หวานหว่านมันก็บอกว่าไม่เป็นไรเพราะมันรู้นิสัยของพวกเราสองคนดี ผมเดินไปหยิบพิซซ่าหน้าซีฟู้ดขึ้นมาพร้อมกับเบียร์เย็นๆหนึ่งกระป๋องแล้วก็กลับมานั่งคุยกับไอ้สองสาว
“I think Bank seems really stressed out nowadays (ฉันว่าไอ้แบงค์มันดูเครียดๆนะ พักนี้)” ไอ้หวานหว่านเริ่มบทสนทนา
“Yea, I agree. Did anything bad happen to him, Armmie? (นั่นสิ มีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นกับมันป่าว อาร์มคิดว่าไง?)” ซูหันมาถามผม
“I don’t know. Maybe he misses his girlfriend, hahaha (ไม่รู้สิ สงสัยคิดถึงแฟนมันมั้ง)” ผมหัวเราะกลบเกลื่อน
“Aw! That’s so sweet. Oeil is so cute! They are like a perfect match for each other (โห หวานจังเลย เอยน่ารักมากๆอะ เป็นคู่ที่เหมาะสมกันมากๆ)” ไอ้หวานหว่านพูดแล้วก็หันไปหัวเราะคิกคักกับซู….ถ้าผมคาดไม่ผิดไอ้สองคนนี้มันคงได้เจอกับแฟนของไอ้แบงค์ตอนช่วงปิดเทอมแหละครับ……….แววตามันสองคนก็ดูแปลกๆอยู่เหมือนกับมันกำลังคิดอะไรบางอย่าง
…..
…
…………….
อีกแล้ว ผมรู้สึกใจหายอีกแล้ว ทำไมรู้สึกว่าหน้าตัวเองมันร้อนผ่าวๆเวลาที่ใครพูดถึงไอ้แบงค์กับแฟนมันที่ชื่อว่า ‘เอย’ นี่ผมเป้นอะไรไปนะ
…
…
“Yup, I agree (อืมๆ เราเห็นด้วย)” ผมตอบไปตามน้ำแล้วก็ขอตัวสองคนนั้นเอาพิซซ่ากับเบียร์ขึ้นไปกินต่อบนห้อง เพราะสงสัยว่ามันสองคนคงนั่งจ้อกันยันเช้า พรุ่งนี้ผมจำได้ว่ามีเรียน Quantitative Analysis และก็ต้องนำเสนอโครงงานให้ศาสตราจารย์เลอวิสดูตอนสิบโมง ทำให้ผมต้องรีบขึ้นไปปัดฝุ่นและเรียบเรียงงานอีกรอบเพื่อให้มันออกมาดีที่สุด จะให้เสียชื่อคนไทยไม่ได้เด็ดขาด
พอผมขึ้นมาถึงห้องก็เห็นไอ้แบงค์มันจะเตรียมตัวเข้านอนแล้ว
“ไปทำอะไรมาตั้งนานวะ” มันถาม
“กูไปทำอะไรแล้วมันเกี่ยวอะไรกับมึง ไปๆ ไปคุยกับแฟนมึงเลยปะ” ผมตอบไปด้วยน้ำเสียงขุ่นๆ ไม่รู้ว่าพูดยังงั้นไปได้ยังไง
“อะไรของมึงวะเนี่ย กูถามดีๆ” มันขึ้นเสียงกลับมา
“โอ้ย ไม่รู้เว้ย มึงไปนอนไป”
มันจ้องหน้ามาทางผมด้วยสายตาที่เย็นชา มันคงงงไม่น้อยกับอาการฉุนเฉียวของผม
…..
…
…….แล้วอยู่ดีๆมันก็เดินตรงเข้ามากอดผมพร้อมกับซบหน้าของมันมาที่ซอกคอ
“กูทำอะไรผิดไปวะ……… ขอโทษนะ” มันพูดเสียงอ้อนๆ
………
….
ความเงียบเข้าปกคลุมห้องเป็นระยะเวลานานพอสมควรก่อนที่สติผมจะกลับคืนมา
………..
“ปะ……..ป่าวหรอกแบงค์ อาร์มง่วงๆน่ะ เลยอารมณ์เสียใส่………ขอโทษนะ”
“อื้ม คราวหลังง่วงก็รีบๆนอนสิ” มันว่าแล้วก็หอมแก้มผมเข้าไปเต็มๆ
“เฮ้ย อะไรของมึงวะไอ้เชี่ยแบงค์……..” ผมอ้าปากค้าง
“ก็หอมส่งเข้านอนไง จะได้นอนหลับสบายๆ” มันพูดแล้วก็ทำหน้าทะเล้นเป็นเด็กๆ
“หลับไม่ลงมากกว่า ไปไกลๆเลยไอ้เวร” ผมพูดแล้วก็แยกเขี้ยวใส่มัน หน้าเริ่มร้อนผ่าวๆอีกแล้ว
มันเดินไปที่เตียงมันแล้วก็สอดตัวลงไปในหมอนอย่างอารมณ์ดีโดยที่ไม่ได้สนใจเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นแม้แต่เล็กน้อยเลย
ผมยังนอนไม่ได้เพราะต้องทำงานจึงเดินไปปิดไฟเพดานในห้องแล้วก็เปิดไฟที่หัวเตียงของผมแทน นั่งทำงานไปก็หาเพลงฟังแก้เหงาไปเรื่อยๆ
“………..and I will always love you, and I will always love you…….”
“……………But I miss your kisses……25 minutes too late….though you travel so far”
เวลาผ่านไปเป็นชั่วโมง พอตาผมเริ่มๆล้าก็ละตาออกจากงานเป็นระยะแล้วก็นั่งกวาดสายตาไปรอบๆห้องสักสามสี่รอบก่อนที่จะก้มลงไปง่วนกับงานต่อ นั่งมองไอ้แบงค์นอนอยู่บนเตียงมันแล้วก็รู้สึกสบายใจเหมือนกัน เวลามันนอนเหมือนลูกหมาที่เพิ่งเกิดใหม่ๆเลย แก้มแดงกับผิวขาวๆของมันที่ขดอยู่ข้างหมอนใบใหญ่ทำให้ใจของผมสั่นทุกครั้งเวลาที่มองไปเจอมัน
……… ผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าทำไมผมถึงได้รู้สึกว่าตัวเองถึงแปลกๆไปในช่วงนี้ แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออกอยู่ดี สิ่งเดียวที่ผมสามารถบอกกับตัวเองได้ในตอนนี้ก็คือ ผมทำอะไรบางอย่างพลาดไปแล้วล่ะ เอ๊ะ แต่อะไรล่ะที่ผมทำพลาดไป?......
Tbc
-
เที่ยวให้สนุกแล้วก็ต้องไปผจญกับการเรียนต่ออิอิ
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบ
-
โอ๊ยไมมันน่ารักอย่างนี้
อยากอ่านต่อละ
-
:เฮ้อ: แอบรักคนมีเจ้าของนี่ ทรมานจริง ๆ
-
พลาด
เดินตกหลุมรัก
เค้าแล้วละซี่
อาร์มมี่
:z1: :z1:
คนเขียนขยันลงจัง
แต่คนอ่านอยากอ่านอีก
:laugh: :laugh:
-
หูยยยยยยยยยยยย
อ่านไปถึงตอนกอดแล้วนั่งกรี๊ดอยู่คนเดียว
ยิ่งถึงหอมแก้มยิ่งแบบบบบบ
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เอยนิ่มันชื่อผู้หญิงไม่ใช่เหรอ
แล้วอิแบงค์มาทำอะไรน้องอาร์มของเค้า
>_<
รอนะคะ
-
หึหึ อะไรบางอย่างผิดพลาดไปเหรอ เค้ามะได้เรียกว่าผิดพลาดไปหรอก
เค้าเรียกว่า ธรรมชาติมันเรียกร้อง ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววว
แบงก์.. ไปเที่ยวกับเพื่อนและแฟนมันต้องสนุกอยู่แล้ว
แฟนมันนี่คือแฟนเพื่อนก็บอกมาเหอะ ครึๆๆๆ ปล่อยให้เจ้าอาร์มมี่ หงุดหงิดๆๆในใจแบบนี้ไม่ไหวนะๆๆๆ
แล้วยังมีน่ามาลวนลามเค้าอีก เหอะๆๆๆ น่าไม่อายจริงๆ :-[ :-[
-
นายแบงค์ คงกำลังสับสนกับชีวิต เลยยังลังเลที่จะตัดสินปัญหาที่กำลังเผชิญอยู่
ให้เวลาซึ่งกันและกันอีกสักพัก อะไร ๆ คงลงตัว เด่นชัดขึ้น แน่ ๆ
ขอบคุณนะครับ ที่ลงให้ตามสัญญา :กอด1:
-
:z2: :z2: :z2: :z2:
อ่านแล้วอยากอ่านไปเรื่อยๆอะเอม ชอบเรื่องนี้จัง
อ่านได้เรื่อยๆการเขียนไหลลื่นมากๆชอบๆ
เพิ่งเห็นว่ามาอัพตอน 10 เลยมาอ่านใหม่ อิๆ
ไม่นึกว่าความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่จะเดินเร็วขนาดนี้นะเนี่ย บางเรื่องเห็นต้องใช้ตั้ว 20กว่าตอนแน่ะ
ก็ดีแล้วที่เดินไวแต่เท่าที่ดูยังไม่ถึงกลางๆเรื่องเลยนะ ท่าทางคนที่ชื่อเอยคงยังไม่มีบทบาทมากนัก
ในช่วง สามถึงสี่ตอนต่อจากนี้ เพราะดูแล้วคงต้องการจะใส่ลายละเอียดในเรื่องของการแสดงออก
ของคนทั้งคู่เสียมากกว่า ในตอนนี้เราก็จะเห็นว่า แบงค์เริ่มแสดงออกชัดเจนละ
ในขณะที่ตัวของอาร์มเองก็เริ่มรู้สึกแปลกๆบ้างละ ถือเป็นสัญญาณที่ดีนะเนี่ย
กลัวจังว่าเมื่อถึงวันที่ปัญหารักสามเศร้าจะมาถึงมันจะเป็นอย่างไร
ไม่แน่นะแบงค์อาจจะมองความรู้สึกของตนเองออกแล้วก็ได้สังเกตจากการโทรไปหาอาร์มบ่อยๆ
แล้วพอตอนปิดเทอมที่เจอ เอย แล้วพออาร์มกลับมาที่เยล ทำให้แบงค์เริ่มที่จะคิด
จัดการกับปัญหาที่มันไม่สารถแก้ไขได้ง่ายๆ เพราะอย่างว่าแหละมันเป็นเรื่องของความรู้สึก
ทำให้ในตอนนี้ทุกคนจะสังเกตเห็นแบงค์เครียดกันไปหมด แต่การตีความของเพื่อนๆ
แต่ละคนดูจะไม่ค่อยดุลกัยสภาพการณ์ในเรื่องสักเท่าไรดังนั้นนี่คือการตีความอย่างที่ถนัด
เพื่อให้อ่านแล้วรู้สึกกระตุ้นทางความคิดให้อ่านไปคิดไปอย่างเป็นระบบจะทำให้สนุกมากขึ้น
เพราะมันเหมือนกับว่าเราลองไปนั่งเดาใจคนเขียนดู แล้วจะรออ่านต่อไปนะ
นิว
-
รอเป็นเพื่อนน้องนิว :z10:
-
เวลาจะพิสูจน์ทุกอย่าง
อิอิ
กอดคนแต่งแน่นๆ
ขยันมากมาย
:กอด1:
-
สวัสดีค่ะ ขอบคุณทุกคนนะคะที่เข้ามาให้กำลังใจกันมากมายขนาดนี้ ยังไงก็อยากให้ติดตามกันต่อไปนะคะ เอมขอบอกเลยว่าเรื่องนี้ยาวมากๆเลยค่ะ ตอนนี้ก็อ่านไปเรื่อยๆก่อนละกันนะคะ พยายามจะเก็บเกี่ยวเอาบรรยากาศของมหาวิทยาลัยเยลและความผูกพันระหว่างเพื่อนๆมาให้ก่อน ทำไมหรอคะ? เพราะว่าเอมรู้ดีค่ะ 5555 :m20: :m20:
อ่านเรื่องนี้แล้วก็อยากให้ทุกคนได้ข้อคิดหลายๆอย่างนะคะ ความรักมันไม่ได้มีแค่กับแบบแฟนหรือคนรัก แต่กับพวกเพื่อนๆแล้วก็ครอบครัวด้วยเพราะว่ามันเป็นส่วนหนึ่งในการดำรงชีวิตของคนเรา สถานที่และความทรงจำจะเป็นเครื่องมือนำพาความรักไปเองค่ะ
ส่วนตัวเอกสองคนนี้จะเป็นยังไงก็ลุ้นกันไปก่อนละกันนะคะ จะพยายามไม่ให้ทุกคนอ่านแล้วค้างค่ะ เข้าใจในความรู้สึกดีว่ามันเป็นยังไงเวลาค้าง
แล้วเอมจะเอามาลงให้เรื่อยๆนะคะ
ขอบคุณค่ะ
:L1: :pig4: :pig4: :bye2:
-
อาร์มทำอารายผิดพลาดไปอ่ะ
งง
แต่ก็เป็นกำลังใจต่อผู้เขียนต่อไปนะครับ
อิอิ
-
บทที่ 11 – ความสุขคือการเดินทาง ไม่ใช่ชัยชนะ
ผมตื่นมาวันรุ่งขึ้นตอนประมาณแปดโมงกว่าๆด้วยความสดชื่นเพราะว่าผมได้นอนไปอย่างเต็มอิ่มเมื่อคืน สักประมาณ 6 ชั่วโมงกว่าๆได้มั้ง พอลืมตาขึ้นมาก็ไม่เห็นไอ้แบงค์อยู่ที่เตียงแล้ว สงสัยว่ามันคงจะไปเข้าเรียนเรียบร้อยแล้วเพราะว่าวันนี้มันมีวิชา Architectural Theory ตั้งแต่ตอน 7 โมงเช้า จะว่าไปแล้ว การเข้าเรียนที่นี่ก็แปลกนะครับ บางวิชาก็เริ่มเรียนตั้งแต่ตอนเช้าๆ ในขณะบางวิชากว่าจะเสร็จก็ตั้งทุ่มกว่าๆ ห้องเรียนก็มีเป็นห้องเล็กๆตั้งแต่ 3-4 คนไปจนถึงเป็น 200 คน ซึ่งห้องที่มีคนเยอะๆส่วนใหญ่ก็คือวิชาที่นั่งฟังบรรยายจากอาจารย์นี่เอง นักเรียนทุกคนจะจริงจังและตั้งใจฟังคุณครูสอนมากๆทำให้การเรียนการสอนไม่น่าเบื่อเลย ห้องเรียนมีกระดานดำติดอยู่รอบๆห้องแปดอัน สามารถดึงขึ้นลงขวาซ้ายได้ตลอดเวลาทำให้อาจารย์ไม่ต้องเสียเวลามานั่งลบเวลาเนื้อที่หมด สามารถสอนได้อย่างต่อเนื่อง
ผมนำเสนองานกับศาสตาจารย์เลอวิสเสร็จก็ได้รับทั้งคำติและคำชมมาจากท่าน ท่านบอกว่าผมสามารถเก็บรายละเอียดได้ดีและสามารถนำทฤษฎีไปใช้ในสถานการณ์จริงได้ดี แต่ว่ายังขาดการนำเสนอตัวอย่างที่เห็นผลชัดเจนอยู่ ซึ่งท่านก็เข้าใจเพราะวิชา Quantitative analysis นี่ยากพอสมควรและอาจจะไม่ได้ถูกนำไปใช้ในชีวิตจริงมากมายเท่าไหร่
พอผมเรียนเสร็จก็รีบบึ่งกลับไปเข้าร่วมประชุมกับที่หอเรื่องที่จะจัดงานคริสต์มาสขึ้นว่าใครจะทำอะไรมั่ง ผมก็คิดๆไว้แล้วล่ะว่าจะทำ Secret Santa กับโซฟี่ เพราะว่ายังติดใจกับความสนุกของกิจกรรมนี้ตั้งแต่ปีที่แล้วอยู่ มันก็เป็นเกมเล่นกันแบบเด็กๆแหละครับ ประมาณว่าเราต้องไปจับฉลากหยิบชื่อของเพื่อนคนหนึ่งขึ้นมา เราก็ต้องคอยซื้อของขวัญแล้วแอบเอาไปให้เขาโดยไม่ให้เขารู้จนกว่าจะวันสุดท้ายที่เปิดเผยตัวตนออกมา ผมคิดว่ามันเป็นอะไรที่น่าประทับใจมากๆเพราะมันทำให้เรารู้สึกถึงความรักและห่วงใยทีเพื่อนมีให้เรา แถมบางทีผมก็ยังทึ่งกับความคิดของบางคนอีกด้วยว่ามันเอาไอเดียดีๆเก๋ๆมาจากไหน
ผมกับโซฟี่นำเสนอไอเดียให้กับกรรมการอีกหกคนก็ได้รับความเห็นชอบด้วยทำให้เรื่องนี้ดำเนินไปได้อย่างราบรื่น ผมเดินกลับไปที่ห้องแล้วก็รีบกลับไปปริ้นท์กับตัดชื่อของเพื่อนๆเพื่อเอาไปใช้ในการจับฉลาก ระหว่างที่กำลังตัดอยู่เพลินๆไอ้แบงค์มันก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับถอนหายใจอย่างโล่งอก
“เป็นไรวะ ดูอารมณ์ดีจังนะมึง” ผมยักคิ้วให้มัน
“ก็ present งานเสร็จแล้วอะ เลยสบายใจ ไม่เหมือนใครบางคนที่มีงานต้องทำ” มันตอบแล้วก็ยิ้มกวนๆให้
“งั้นมึง jump out the window ไปเลยปะ ไอ้เวรนี่” ผมด่า
“โอ๋ๆ เดี๋ยวกูช่วยทำก็ได้ มีอะไรที่กูพอทำได้มะ”
“งั้นมึงช่วยตัดรายชื่อนี่หน่อยนะ ตัดดีๆล่ะ อย่าให้เบี้ยวอย่าให้แหว่ง”
“โห กูเป็นถึง artist นะเว้ย ไม่ต้องห่วง เรื่องแค่นี้มันเบสิคๆ” นั่นไง หลงตัวเองเหมือนไอ้มุกไม่มีผิด
“เออๆ เก่ง”
“ถ้าให้กูเดา มึงต้องทำ Secret Santa แน่ๆเลย ถูกมะ”
“เออ ฉลาดเหมือนกันนิ”
“มันแน่นอนอยู่แล้วล่ะ ไม่งั้นจะเก่งแล้วหน้าตาดีขนาดนี้หรอ”
“ดีดีทีสิมึงอะ แมลงสาบเห็นยังวิ่งหนี” ผมแซวมันไป จริงๆไอ้แบงค์มันก็เป็นคนหน้าตาดีนะครับ ผมสีดำสั้นๆ ตาคมๆ ปากสีชมพูกับแก้มแดงๆของมันรับกับใบหน้าที่ขาวใสได้เป็นอย่างดี
“เออ มึงหล่อตายล่ะ กูเห็นหน้าทีไรนึกว่ากำลังให้อาหารปลาดุกอยู่” มันกัดผมกลับ
“โอเคๆ พอเหอะ รีบๆตัดซะ อย่าพูดมาก”
“คร้าบบ………..เออ ว่าแต่..... ปกติของขวัญแอบไปให้กันยังไงอะ”
“อ๋อ ก็แวบกันลงมาตอนดึกๆอะ พยายามไม่ให้ใครเห็นแล้วก็เอาไปใส่ใน pigeon hole ของแต่ละคนที่อยู่ตรงห้องนั่งเล่น”
“โห งั้นหรอ น่าเบื่อจังเลย ที่สแตนฟอร์ดก็ทำเหมือนกันเป๊ะๆ ไม่ครีเอทีฟเลย” มันทำเสียงแบบเซ็งๆ
“แล้วมึงจะให้ทำยังไงล่ะวะ ว่ามาสิไอ้ artist” ผมถามแบบเคืองๆ
“เอางี้มะ…….กูว่ายังไงก็ลองทำอะไรให้มันมีความน่าสนใจขึ้นมาหน่อย…..กูว่านะ เราลองของบที่หอไปซื้อถุงเท้าสีแดงๆของซานต้ามาสักร้อยคู่แล้วก็เขียนชื่อของคนที่จะได้รับของขวัญไปบนนั้นไง แล้วเราก็บอกให้คนที่จับฉลากมารับชื่อไปพร้อมกับถุงเท้าสีแดงของคนที่จับได้ แล้วเอาไปซ่อนตามมุมต่างๆของบ้าน มันจะได้บรรยากาศครึกครื้นหน่อยเพราะว่าคนที่ได้ของขวัญต้องคอยตามหาว่าถุงเท้ามันไปอยู่มุมไหนของบ้านอะ สนุกทั้งคนให้แล้วก็คนรับเลย” มันพูดจบแล้วมันก็จ้องหน้าผมอยู่สักพักนึง ตาเป็นประกาย ประมาณว่ารอฟังความเห็น
ผมฟังมันพูดแล้วก็งงๆนิดหน่อยนะครับ แต่ก็พอเข้าใจและคิดว่าเป็นไอเดียที่ดีไอเดียนึง ผมกับมันเอาไอเดียนี้ไปปรึกษากับโซฟี่ซึ่งโซฟี่มันก็บอกว่าชอบมากๆ แล้วก็ขอให้แบงค์มาเข้ากลุ่มเป็นคนจัดด้วยกันเลย ชมกันไปกันมาเสร็จพวกเราก็ไปของบของอาจารย์ที่หอเพื่อเอาไปซื้อถุงเท้าซานต้าในกิ๊ฟช็อปของนิวฮาเวนตรงแถวๆถนนฮิวเฮ้าส์ ซึ่งก็ได้รับผลตอบรับที่ดีเยี่ยมแถมไอ้แบงค์ยังได้รับคำชมจากอาจารย์จนมันตัวลอยไปเลย………น้อยๆหน่อยเหอะ แค่นี้ทำเป็นดีใจ……..
เราสองคนแวะไปทานข้าวกลางวันในตัวโรงเรียนแล้วก็นั่งคุยกับเพื่อนๆอีกสักครึ่งชั่วโมงก่อนที่จะเดินออกไปซื้อถุงเท้าซานต้า ระหว่างทางเราก็เดินคุยกันไปร้องเพลงไปตามประสาเพื่อนรัก ลมเย็นๆกับหิมะที่ตกลงมาเบาๆในตอนนี้ทำให้พวกเราสองคนเดินจนตัวแทบจะติดกัน
“…..There is freedom within; there is freedom without…there’s a battle ahead, many battles I lost….”
สักยี่สิบนาทีผ่านไปเราก็เดินมาถึงกิ๊ฟช็อปที่ตั้งอยู่ใต้ต้นสนต้นเบ้อเร่อ อากาศอุ่นๆจากฮีตเตอร์ภายในร้านทำให้เราสองคนหายหนาวได้ภายในเวลาอันรวดเร็ว เรารีบๆซื้อของแล้วก็เดินไวๆกลับมาที่ตัวโรงเรียนเพราะว่าผมยังมีเรียนตอนบ่ายอยู่ ขืนโอ้เอ้มีหวังได้เข้าเรียนสายแน่ๆ ส่วนไอ้แบงค์ตัวดีมันก็ขอตัวกลับไปนอนพักที่หอก่อนเพราะว่าเหนื่อยมาทั้งเช้าแล้ว ก่อนจะแยกทางกันมันก็บอกให้ผมตั้งใจเรียนแล้วก็เรียนให้สนุกๆซึ่งผมก็ยิ้มรับแล้วพยักหน้า
............
...
........
.................
….เวลาผ่านไปเนิ่นนาน……….
…………………
เสียงกริ่งดังขึ้นรัวๆตอนประมาณหกโมงเย็นท่ามกลางความเหนื่อยล้าในของสมองผม ให้ตายเหอะ วันนี้นั่งดูตัวเลขทั้งวันเลย ปวดตาจัง ว่าแล้วผมก็เดินออกมาจากห้องเรียนเพื่อที่จะได้กลับไปนอนพักที่หอก่อนถึงเวลาอาหารเย็น พอผมเข้าไปในห้องแล้วเห็นไอ้แบงค์มันไม่อยู่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร เลยเอนลงไปนอน ......สงสัยว่ามันคงเล่น Pool กับไอ้พวกอี๋ฟ่านอยู่ข้างล่าง….....
zzz
zzzz
zzz……….
...........
........
..........
...............
นอนไปสักพักใหญ่แล้วเริ่มหายเหนื่อยก็เลยตื่นขึ้นมาเอง………ลืมตาขึ้นมาก็เห็นไอ้แบงค์มันมานั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างๆเตียงผมตรงที่ผมจัดไว้เป็นมุมทำงาน………
“โห มึงทนอ่านไหวได้ยังไงวะไอ้อาร์ม เป็นกูคงตายไปนานละ มีแต่ตัวเลขกับหลักการห่าไรไม่รู้” ไอ้แบงค์บ่น
“….งืมม…..”
“เออๆ เอาเหอะ กูเขียนชื่อบนถุงเท้าเกือบเสร็จละ เหลือหลักๆก็แค่เย็บมันเข้ากับชื่อคนจับแค่เนี้ยแหละ”
………….มันตั้งใจขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย.......
............
....
“………โห ขอบใจนะ ไม่เห็นต้องลำบากคนเดียวเลย ปะๆไปกินข้าวกันเหอะ แล้วเดี๋ยวกูกลับมาช่วยทำต่อ”ผมตอบเสียงเหนื่อยๆ รู้สึกผิดเหมือนกันที่ไม่ได้ช่วยอะไรมันเท่าไหร่เลย
“สำนึกด้วยหรอ” มันพูดเชิงแหย่เล่นๆ
“อือๆ” ผมตอบไปโดยไม่ได้ลีลาอะไรเพราะยังมึนๆอยู่
ผมโทรไปหาซูกับหวานหว่านแล้วก็บอกให้ไปเจอกันที่ Dining Hall เลยละกันเพราะว่าผมกับแบงค์กำลังจะลงไปแล้ว จะได้กินเลย ไม่ต้องมาเสียเวลานั่งคอยกันเพราะนี่ก็สองทุ่มนิดๆละ
ในตอนนี้ ถึงแม้ว่างานทุกอย่างมันจะยังไม่เสร็จสมบูรณ์หมด แต่ผมก็รู้สึกดีมากๆที่ได้ร่วมงานกับเพื่อนรักทั้งสองคน ผมเห็นไอ้แบงค์กับโซฟี่มันทุ่มเทกับงานนี้มากๆก็พลอยทำให้ผมใจชื้นไปด้วย นี่แหละครับ คือความสุขของผมในการได้ทำอะไรสักอย่าง เราไม่ต้องไปหวังผลตอบแทนอะไรมากมาย แค่ได้ทำงานที่เรามีความสุขและสบายใจก็เป็นอะไรที่ดีที่สุดแล้ว
tbc
-
เราไม่ต้องไปหวังผลตอบแทนอะไรมากมาย
แค่ได้ทำงานที่เรามีความสุขและสบายใจก็เป็นอะไรที่ดีที่สุดแล้ว
เรื่องจริงเลยค่ะ
o13
-
อ่านข้อความนี้ของคุณเอม "สถานที่และความทรงจำจะเป็นเครื่องมือนำพาความรักไปเองค่ะ" แล้ว :-[ ยิ่งอยากอ่านเพื่อเก็บความทรงจำ ความประทับใจ ของสองคนจัง
เป็นการใช้ชีวิตเรียนในต่างประเทศที่มีความสุข น่าอิจฉาเป็นที่สุด :impress3:
ขอบคุณนะครับ .. มีความสุขกับการอ่านเรื่องคุณเอมมากครับ
-
ยาวยาว ไม่ว่า จ้ะ
ลงมาได้เรื่อย ๆ เลยนะ ตามอ่านจ้ะ :กอด1:
-
เห็นแล้วน่าสนุกจัง คนคิดก็ช่างคิด
คือปกติก็ลุ้นอยู่แล้วอ่ะนะว่า ใครจะให้ของขวัญกับเรา แต่นี้ ซ้อนค.ตื่นเต้นไปอีกระดับ เยี่ยมๆ คงครื้นเครงกันน่าดูเลยอ่ะ ชอบๆ
-
น่าสนุกจังแฮะ อยากเล่นมั่งจัง :impress2:
-
ดูแล้วน่าสนุก อยากเล่นด้วยจังเลยอ่ะ o18
-
รักคนเขียนอ่ะ
ขยันมากๆๆๆๆๆๆๆเลย
จะรออ่านต่อไปนะครับ
-
อิจฉาพวกเค้าจัง
-
เดี๋ยวมาลงให้นะคะ ขอตัวออกไปเรียนก่อน :O :-[ :-[
-
บทที่ 12 – ไปด้วยกันไหม?
อากาศที่เยลตอนนี้เย็นเฉียบ อุณหภูมิตอนนี้ก็ติดลบประมาณ 5 องศาในตอนกลางวันเพราะมันเข้าสู่ฤดูหนาวเต็มตัวแล้ว มองไปทางไหนก็ขาวโพลนไปหมดเพราะทั้งตึกและต้นไม้ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะ ความหนาของหิมะในตอนนี้ก็ประมาณเกือบๆครึ่งเมตร ทำให้เวลาเดินไปไหนมาไหนต้องใส่รองเท้าบูทกันลื่น ไม่งั้นมีหวังก้นช้ำแน่ๆ
วันนี้ Core curriculum จบเร็ว ศาสตาราจารย์ก็เลยให้อนุญาตนักเรียนออกมาก่อน ผมก็เดินออกมาพร้อมกับไอ้แบงค์เพื่อที่จะตรงกลับไปที่หอ
“มึง ใกล้ถึงคริสมาสต์ดินเนอร์แล้วอ่ะ น่าตื่นเต้นจังเนอะ” มันทำเสียงใส
“เออ กูก็อยากรู้ว่าปีนี้จะมีใครทำอะไรมั่ง”
“นั่นสิ จะเหมือนที่สแตนฟอร์ดหรือเปล่านะ”
“ก็คงไม่เหมือนหรอกมั้ง ที่นี่ไม่มีเอยอยู่ด้วยนิ” ผมตอบแกมประชดๆมัน ตอนนี้ผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไรแล้วล่ะเวลาที่เพื่อนๆหรือตัวมันเองพูดถึงเอย ไม่รู้ว่าจะมีเหตุผลอะไรที่ต้องทำให้ผมอารมณ์ไม่ดี….แล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องที่ผมควรจะเข้าไปยุ่งด้วย
“แหมๆ แต่ที่นี่เราก็มีอาร์มน้า” มันพูดแล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม
“เออๆ มาทำเป็นปากดี กูละหน่ายกับมึง” ผมพูดแล้วก็ยิ้มน้อยๆพร้อมกับส่ายหัวเบาๆ
เราสองคนเดินเข้าไปในหอแล้วก็ไปชงโอวัลตินกินกับขนมปังปิ้งทาชีสร้อนๆ ระหว่างที่ทานของว่างพวกเราสองคนก็คุยกันเรื่องเรียนแล้วก็เรื่องคริสต์มาสดินเนอร์ที่หอแหละครับ เห็นไอ้แบงค์มันบอกว่ามันได้ยินมาว่าปีนี้จะมีอะไรที่พิเศษกว่าปีก่อนๆเยอะทำให้ผมรอคอยค่ำคืนนี้อย่างใจจดใจจ่อเพราะว่าปกติมันก็เป็นคืนที่แสนวิเศษสำหรับทุกๆคนอยู่แล้ว ผมคุยกับมันสักชั่วโมงกว่าๆได้มั้ง คุยกันหลายเรื่องมาก…แต่คุยเรื่องไหนก็ไม่ทำให้ผมตื่นเต้นเท่ากับที่จะได้กลับบ้านแล้วต่างหาก ผมคิดถึงพ่อแม่แล้วก็ไอ้น้องสาวตัวดีเหลือเกิน ปิดคราวนี้ก็ร่วมๆสามอาทิตย์ครับทำให้นักเรียนในหอหลายคนตัดสินใจบินกลับบ้านซึ่งนั่นก็รวมถึงผมกับไอ้แบงค์ด้วย พอพูดถึงบ้านแล้วเราก็คุยกันต่อว่าจะเที่ยวไหนด้วยกันที่เมืองไทยดีเพราะพวกเราสองคนยังไม่ค่อยได้ไปไหนด้วยกันนานๆเลย
และแล้ว อะไรบางอย่างมันก็แทรกเข้ามาในหัวสมองของผม……..ไอ้ซูกับหวานหว่าน…….
..................
……. ใช่แล้วครับ ผมเคยบอกกับตัวเองไว้แล้วว่ายังไงผมก็ต้องพาพวกมันไปเที่ยวเมืองไทยให้ได้ก่อนที่พวกเราจะเรียนจบ ผมเลยคิดว่าจะถือโอกาสนี้ถามพวกมันเลยว่าจะมาเที่ยวด้วยกันรึเปล่า พอผมลองถามเรื่องนี้กับไอ้แบงค์แล้วมันก็เห็นดีด้วยทำให้ผมต้องหาทางไปถามไอ้ซูกับหวานหว่านให้ได้ เอาอะไรมาล่อพวกมันดีน้า? ไอ้แบงค์มันก็บอกว่าให้รอถามตอนอาหารเย็นละกันเพราะตอนนี้มันสองคนกำลังซ้อมเต้นที่ คลับดนตรีละตินอยู่ พอผมกับไอ้แบงค์ตกลงกันเรียบร้อยก็ขึ้นห้องไปนอนกันคนละงีบครับเพราะว่าวันนี้รู้สึกเพลียๆนิดหน่อย พอขึ้นมาถึงห้องแล้วก็กระโดดขึ้นเตียงกันเลยครับ ก่อนจะหลับก็ไม่ลืมตั้งนาฬิกาปลุกแล้วก็ส่งเมสเสจไปหาไอ้สองคนนั้นว่าให้เจอกันที่ Dining Hallตอนทุ่มครึ่งเพราะว่าเดี๋ยวพวกมันสองคนจะถือโอกาสไปกินข้าวก่อน
…………………
.........
...............
ที่ Dining Hall ตอนประมาณทุ่มยี่สิบห้า
“Wan, are you going anywhere during the Christmas break? (หวาน เธอไปไหนตอนหยุดคริสมาสต์ป่าว)” ไอ้แบงค์เริ่มครับ
“I don’t think so, why? (ไม่มั้ง ทำไมหรอ)” หวานหว่านตอบกลับมา ปากก็เคี้ยวลสัดตุ้ยๆ
“Just curious! what about you Su? (แค่สงสัยน่ะ เธอล่ะซู)” ไอ้แบงค์ถามต่อ
“I don’t think so too! (คงไม่เหมือนกันอะ)” ไอ้ซูตอบแล้วก็หันไปพยักหน้ากับหวานหว่าน
“Right! (อื้ม)” ไอ้แบงค์ตอบแล้วก็หันมายิ้มให้ผมนิดๆ
……………….
………….
………………………
…………ทุกคนเงียบไปสักครู่เพราะว่ากำลังเพลินกับการกินข้าวอยู่………………..
………….
…..
และแล้วไอ้แบงค์มันก็ทำลายความเงียบอีกครั้ง
“Su, Wan, do you guys wanna come to Thailand during the Christmas break? (ซู หวานหว่าน พวกเธออยากมาเมืองไทยระหว่างปิดคริสต์มาสไหม?)”
“Ehh? (อะไรนะ?)” หวานหว่านทำหน้างง
“Do you?.........(อยากไหม?)” ไอ้แบงค์พูดน้ำเสียงเรียบๆ
“Er….. Of course, but I don’t know whether my parents will allow me or not (เอ่อ อยากสิ แต่ไม่รู้ว่าพ่อกับแม่จะให้ไปรึป่าว)” ไอ้ซูรีบแทรก
ขึ้นมาแถมทำน้ำเสียงจริงจัง ประมาณว่าอยากไปมากๆ
“Me too! But I will try calling my mom now!! (ฉันก็เหมือนกัน เดี๋ยวโทรหาแม่เดี๋ยวนี้ล่ะ)” พอหวานหว่านมันพูดจบมันก็รีบวิ่งแจ้นออกจาก Dining Hall ไปเลย
“Wan, wait for me!! (หวาน รอด้วยดิ)”ไอ้ซูตะโกนไล่หลังแล้วก็วิ่งตามออกไปเหมือนกัน............
ผมล่ะเซ็งกับไอ้สองคนนี้จริงๆ เวลามีเรื่องอะไรที่มันน่าตื่นเต้นมันจะดี๊ด๊าออกไปโดยที่ไม่บอกหรือรอคนอื่นๆเลย ไอ้แบงค์มันก็คงตกใจกับความไวของไอ้สองสาวเพราะเห็นหน้ามันอึ้งๆไปเหมือนกัน ผมก็ได้แต่นั่งยิ้มแห้งๆแล้วก็นั่งกินข้าวต่อไป พอกินกันจนอิ่มก็ออกไปเดินเล่นสักพักนึงกับไอ้แบงค์ อากาศตอนสามทุ่มเย็นจัด พูดออกมาทีเห็นควันเลย แถมข้างนอกก็มืดสนิทจนแทบจะมองไม่เห็นอะไรซึ่งทำให้ตัวแคมปัสมีความน่าสนใจและน่าค้นหามากยิ่งขึ้น
เราสองคนนั่งมองดูหิมะที่โปรยลงมาช้าๆจากท้องฟ้าที่มืดมิดจนเป็นสีดำ แสงไฟสีเหลืองอ่อนจากโคมไฟตรงทางเดินส่องผ่านมาทางผมทำให้ผมได้เห็นใบหน้าอันขาวเนียนของไอ้แบงค์ จมูกโด่งๆกับขนตายาวๆของมันทำให้ใจผมสั่น มันก้มหน้าแล้วมองต่ำลงไปที่พื้นเบื้องล่าง หน้ามันดูเครียดๆเหมือนกับว่ามันกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ เราสองคนนั่งอยู่เนิ่นนานท่ามกลางหิมะที่ตกลงมาเรื่อยๆ เสียงเพลงเบาๆจากไอพอดทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายได้ดีจริงๆ ผมอยากจะใช้เวลาอยู่ตรงนี้ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้……………….ผมกับไอ้แบงค์
……………..
......................
แอด แอด………….เสียงของมือถือผมดังขึ้นเบาๆจนแทบจะไม่ได้ยินเพราะตอนนี้มันถูกห่อไว้ด้วยซองหนังอย่างหนาเพื่อกันมันพังตอนหน้าหนาว
ผมกดเปิดเมสเสจที่ไอ้หวานหว่านมันส่งมาให้……………
“See you in Thailand soon, Wan&Su XD (แล้วเจอกันที่ประเทศไทยเร็วๆนี้ หวานกับซู XD)”
ผมยิ้มออกมาอย่างดีใจแล้วก็ยื่นมือถือของตัวเองไปให้ไอ้แบงค์ดู ไอ้แบงค์มันก็ยิ้มๆแล้วก็หันมามองหน้าผม……………….
…………
.. มันจ้องผมนิ่งๆเป็นเวลาเกือบๆนาที…………ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ถูก ทั้งตัวมันชาไปหมด
…………..
….
……….
อยู่ดีๆมันก็ยื่นจมูกมันเข้ามาหอมผมที่แก้มด้านซ้าย……………ผมช็อกจริงๆแล้วคราวนี้
……………แต่แล้ว…มันก็หลบหน้าผมแล้วก็เดินหายเข้าไปในความมืด
…………..
ปล่อยให้ผมนั่งงงเป็นไก่ตาแตกอยู่คนเดียว นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย?………..
ผมไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นไปสดๆร้อนๆมันคือความจริงหรือความฝัน แต่ผมก็รู้สึกดีใจลึกๆอย่างบอกไม่ถูก…….ทำไมนะ…….ถึงผมจะไม่เข้าใจแต่ผมก็ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น………
………………..
เสียงของลมที่พัดแรงๆผ่านตัวผมเปรียบเสมือนความสุขที่พัดผ่านเข้ามาในชีวิต ผมไม่รู้ว่ามันเป็นเวลากี่ปีแล้วที่ผมไม่เคยได้รู้สึกอะไรแบบนี้……………….หรือผมอาจจะไม่เคยได้รับรู้ถึงความสุขเหล่านี้ตลอดทั้งชีวิตของผมเลยด้วยซ้ำ……….. แสงไฟทางเดินที่ส่องไสวเข้ามาสะท้อนกับนาฬิกาข้อมือของผมได้เปลี่ยนเป็นภาพสะท้อนเข้าตาที่ทำให้ผมได้มองเห็นอะไรบางอย่างที่เปลี่ยนไป
Tbc
-
จิ้ม
จิ้ม
:กอด1: :กอด1:
-
คนแต่งแรงดีจริง
อย่างนี้รักตายเลย
อิอิ
-
อั๊ยยยยยยยยยยย :-[ :-[ :-[
แบงก์ มาเคลียร์ตัวเองก่อน หอมเค้าแล้วตีจากไป ไม่อธิบายว่ามันหมายความว่ายังไง
ปล่อยให้อาร์มยืนใจสั่นแบบนั้นได้ยังไง ม่ายยยยยยยยยยยยยย
-
แล้วตกลงแบงค์คิดอะไรกับอาร์มหรือเปล่า มาหอมแก้มกันแบบนี้ :impress2:
-
แบงค์
นายคิดอะไรอยู่คร๊าาาาา
:m13:
-
หรอกให้อยากแล้วจากไปหรอ
:seng2ped: :seng2ped: :seng2ped:
-
บรรยากาศแปลกใหม่ดี คนเขียนก็ขยัน +1 เป็นแรงใจ
-
สงสัยรู้ใจตัวเองแล้ว อยากรู้ว่าตอนต่อไปจะเป็นอย่างไร
รีบมาต่อด่วนนะ คนสวย +1 ให้เพื่อเร่งเร้า :z2:
-
ปล่อยให้เค้าค้าง มารับผิดชอบเรยย :o12:
-
:mc4:
-
แบงค์มาเคลียร์ด่วนนนนน
-
ตอน 13!!!
รอครับ
จะมามั้ยคืนนี้
-
บทที่ 13 – คริสต์มาสที่รอคอย
หลังจากวันนั้น ผมกับไอ้แบงค์ก็ยังทำตัวปกติเวลาเจอหน้ากันเพราะผมไม่ได้ถือสาอะไรมันมากมาย จริงๆแล้วผมพยายามไม่คิดถึงมันต่างหาก มันคงง่วงๆเบลอๆเลยเผลอตัวทำยังงั้นไป เวลาล่วงเลยมาอาทิตย์กว่าๆก็มาถึงวันคริสมาสต์ ดินเนอร์ ไอ้กิจกรรม Secret Santa สองวันที่ผ่านมาก็ดำเนินไปอย่างราบรื่นครับ แต่ละคนในหอมีสีหน้ายิ้มแย้มเพราะได้ของขวัญไปเยอะมากๆ ส่วนไอ้พวกผู้จัดอย่างเราสามคนก็คงต้องยอมอดแหละครับ แต่ถึงกระนั้นก็เหอะ แค่พวกเราเห็นคนอื่นๆมีความสุขพวกเราก็มีความสุขตามไปแล้ว ส่วนใครได้ใครเป็น Secret Santa ก็คงจะรู้คืนนี้แล้วล่ะ
ตอนนี้ทั้งหอแล้วก็มหาวิทยาลัยถูกประดับไปด้วยเครื่องประดับหลากสีสัน ไม่ว่าจะเป็นกระดิ่ง โบว์ โคมไฟเรืองแสง แล้วก็ต้นคริสต์มาสอีกมากมาย ดูๆไปแล้วก็รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองอยู่ในโลกของนิทาน มันช่างเป็นอะไรที่สามารถเรียกความทรงจำในวัยเด็กเวลาดูการ์ตูนกลับมาได้อีกครั้ง วันนี้ผมแทบไม่อยากเข้าเรียนเลยเพราะว่าอยากให้วันมันผ่านไปเร็วๆเพื่อที่จะได้ไปฉลองคริสต์มาสดินเนอร์กับพวกเพื่อนๆคืนนี้ ผมว่าผมตื่นเต้นแล้วนะ แต่ไอ้หวานหว่านมันตื่นเต้นยิ่งกว่าผมอีก มันเอาสเปรย์หิมะไปฉีดตามกระจกและหน้าต่างจนขาวโพลนไปหมด ผมล่ะสงสารแม่บ้านจริงๆที่ต้องคอยมาเก็บกวาดเศษขยะฝีมือของมัน ส่วนไอ้แบงค์มันก็ไม่ยอมน้อยหน้า มันเล่นซื้อเสื้อมาซะหล่อเชียวเพราะคืนนี้ต้องแต่งตัวแฟนซีกันครับ ส่วนผมจะแต่งตัวเป็นอะไรนั้น ขออุบไว้ก่อนนะครับ
……………………………………………….
………………
………………………
…………………..
……………………………………………….
“We wish you all every success in your academic endeavors in the years to come. May god bless you! (เราขอให้พวกท่านทั้งหลายประสบความสำเร็จในการศึกษา ขอพระเจ้าจงประทานพรแด่พวกท่าน)”
“Merry Christmas Eve (สุขสันต์วันคริสต์มาสอีฟ)”
“Yale College (วิทยาลัยเยล)”
“LUX ET VERITAS”
สิ้นเสียง Dean และ Master กล่าวคำแถลงการณ์และอวยพรสำหรับพิธีในคืนนี้เรียบร้อยแล้ว เสียงระฆังก็ดังขึ้นสองสามรอบเพื่อเป็นสัญญาณให้นักศึกษาได้รับรู้ว่าได้ถึงเวลาลงมือฉลองอาหารค่ำมื้อนี้ พวกนักเรียนต่างกรูไปกันไปเข้าแถวเพื่อตักอาหาร แต่ก็มีบ้างที่ขอไปเดินถ่ายรูปก่อน อย่างเช่น………ไอ้ซู กับไอ้หวานหว่าน…… แล้วก็รวมถึงผมด้วยครับ ฮ่าฮ่า คืนนี้ไอ้ซูแต่งตัวเป็นนางฟ้าครับ เดรสสีขาวๆที่ติดประกายเพชรอยู่ตรงแซคทำให้มันดูโดดเด่นแล้วก็สะดุดตามากๆครับ ส่วนไอ้หวานหว่านมันคิดอะไรของมันก็ไม่รู้ แต่งตัวเป็นคาวเกิรล์ใส่หมวกใบใหญ่ๆ เสื้อลายสก็อตสีแดงสลับกับดำแล้วก็กางเกงยีนส์ขาม้ามีขาว สวยคนละแนว แต่ก็ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าไอ้ซูเลย
ไอ้แบงค์คืนนี้มันแต่งตัวย้อนยุค เหมือนกับพวกที่อยู่ในสมัย เซเวนตี้ ใส่เสื้อสีขาวลายจุดสีต่างๆแล้วก็กางเกงสแล็กสีเขียวอ่อน ดูแล้วก็ตลกดีเหมือนกันนะครับ นี่ถ้าไม่ติดว่ามันหน้าตาดีคงมีคนด่ามันไปแล้วล่ะ อย่างว่าคนหน้าตาดีแต่งชุดอะไรมันก็ดูดีไปหมดแหละ ส่วนผมน่ะหรอ วันนี้ก็ไม่ได้แต่งตัวอะไรมากมายหรอกครับ ก็แค่เป็นเทวดาคู่กับไอ้หวานหว่านเพราะเราสองคนเตี๊ยมกันมาโดยไม่ให้ใครรู้ อิอิ ไอ้ซูเห็นพวกเราก็กัดไม่ยั้งเลย ทั้งแซวว่าเป็น fake angel บ้างล่ะ แล้วก็ด่าพวกเราสองคนอีกว่านิสัยเหมือนเด็กๆไม่สมกับการเป็นเทวดาแล้วก็นางฟ้า แถมมันยังแอบงอนพวกเราสองคนอีกที่แอบเตี๊ยมกันมาโดยไม่ได้บอกมัน….เง้อ อย่างงี้ก็มีด้วย แปลกคนจริงๆ
ไอ้แบงค์มันเดินกลับมาที่โต๊ะอาหารพร้อมกับอาหารที่น่าทานโคตรๆมากมากหลายอย่าง แล้วก็น้ำมะม่วงอีกแก้ว ตะกี้ตอนผมไปถ่ายรูปก็ไปเหลือบๆมองเห็นหลายอย่างเหมือนกันครับ ที่ขาดไม่ได้เลยก็คงเป็นไก่งวง นอกจากนี้ก็มีเป็นพวก พายต่างๆ ข้าวอบชีส พิซซ่าหลากหลายหน้า ปลานึ่งซีอิ๊ว เทมปุระ โซบะเย็น ซาชิมิ บิลิมบับ แล้วก็ซุปต่างๆอีกมากมายก่ายกอง……………. ที่บอกกล่าวมานี่ยังไม่ถึงหนึ่งในห้าของรายการอาหารเลยนะครับเพราะว่าหอเค้าทุ่มทุนจริงๆเพื่อความสุขของนักเรียนทุกๆคน
Dining hall วันนี้ถูกประดับไปด้วยกล่องของขวัญมากมายก่ายกองที่นักเรียนสามารถหยิบนำออกไปได้เลยพอพิธีเสร็จเรียบร้อย ต้นคริสมาสต์ที่มีโคมไฟติดประดับอยู่ส่องแสงวิบวับทำให้งานศิลป์เก่าๆของตัวโรงอาหารเด่นชัดขึ้นมา ไม่ว่าจะเป็นทั้งรูปปั้นสไตล์ Palladian Revival และพวก Neoclassical ร่วมสมัยที่เยลตั้งใจทำขึ้นมาเพื่อให้ได้รับรู้ถึงบรรยากาศของสมัยก่อน เพดานของ Dining hall ถูกตกแต่งไปด้วยลูกไฟหลากสีสันที่พอชะเง้อมองขึ้นไปแล้วเหมือนกับท้องฟ้าในยามวิกาล
.....................
“Bank! Where is my Christmas present? (แบงค์ ของขวัญวันคริสต์มาสของเราอยู่ไหนอะ)” ไอ้หวานหว่านเริ่ม
“Being a tour guide for two of you in Thailand!! (ก็เป็นไกด์นำเที่ยวพวกเธอตอนไปเมืองไทยไงเล่า)” ไอ้แบงค์ตอบแล้วก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ เหมือนกับเป็น
การดักคอซูไปด้วยว่า ‘มึงไม่ต้องถามหาของขวัญจากกู’ ผมสังเกตเห็นว่าไอ้หวานหว่านมันหุบยิ้มทันทีเลยครับ อิอิ
“How lucky are we to have a friend like you? (พวกเราโชคดีแค่ไหนทีมีเพื่อนอย่างแก?)” ไอ้ซูพูดทำนองประชดๆครับส่วนไอ้แบงค์ก็หัวเราะชอบใจ ผมกับไอ้หวานหว่านก็ได้แต่นั่งทำตาปริบๆแล้วก็ส่ายหน้าให้กับความน่ารักของไอ้สองคนนี้ อีกใจนึงก็นึกหมั่นไส้ไอ้ซูที่มาว่าผมกับไอ้หวานหว่านว่านิสัยเด็กๆ ผมว่ามันอะเด็กกว่าตั้งเยอะ
ดินเนอร์มื้อนั้นเป็นมื้อที่ทุกคนในหอมีความสุขกันมากๆครับ พวกเรานั่งกินกันจนอิ่มแล้วก็ออกไปเดินเล่นหิมะกันข้างนอกต่อ ตรงลานนอกบ้านมันจะมีเป็นซุ้มเบียร์แล้วก็เครื่องดื่มต่างๆตั้งไว้ พวกเราสี่คนเดินออกไปหยิบเครื่องดื่มคนละกระป๋องแล้วก็เดินออกไปในความมืด เราเดินผ่านตึกเมอโลนแล้วก็เลยไปยังสนามหญ้าใกล้ๆห้องสมุดครับ ตรงนั้นมีเก้าอี้ยาวๆให้นั่งครับ พวกเราปัดหิมะออกแล้วก็นั่งคุยกันสบายใจเฉิบ
“I really can’t wait to go to Thailand (ฉันรอที่จะไปเมืองไทยไม่ไหวแล้ว)” ไอ้หวานหว่านพูดพร้อมกับทำหน้าดีใจสุดๆ
“Me too! Oh my god, I love these two so much!! (เหมือนกันๆ ให้ตายเหอะ รักไอ้สองคนนี้จัง)” ไอ้ซูพูดแล้วก็ชี้นิ้วมาที่เราสองคน
“If you really love us, I have a favor to ask you guys! (ถ้ารักพวกเราจริงอะนะ ทำอะไรให้หน่อยสิ)” ไอ้แบงค์พูดขึ้นมา
“What? (อะไร)” ไอ้สองคนนั้นพูดขึ้นพร้อมกัน
“Don’t come to Thailand, hahahhahaha, waste my time (ก็อย่ามาเมืองไทยสิ ฮ่าๆๆ เสียเวลาเรา)” ไอ้แบงค์พูดแล้วก็หัวเราะดังลั่น
ผมก็ขำไปกับมันด้วย ส่วนไอ้สองคนนั้นหน้าบูดไปเลยครับ รู้สึกว่าไอ้ซูมันจะหมั่นไส้ไอ้แบงค์มากลุกเดินจากเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามแล้วก็มาตบหลังไอ้แบงค์ดังผลัวะ!
“Aaa, You bitch! (ไอ้บ้า)” ไอ้แบงค์บ่น
ไอ้สองคนนั้นมันก็ไม่ได้โกรธอะไรหรอกครับ มันมีความสุขมากกว่าที่ได้หยอกกันเล่น เพราะอีกไม่ถึงปีพวกเราก็อาจจะไม่เจอกันอีกแล้วก็ได้…………………..อะไรๆมันไม่แน่นอนเสมอ
เราสี่คนนั่งคุยกันอย่างนั้นจนเนิ่นนาน พอนึกสนุกขึ้นมาก็เอาหิมะมาปาใส่กันแล้วก็ยัดใส่เสื้อกันมั่ง ไอ้หวานหว่านมันเอาหิมะหยอดเข้าไปในคอเสื้อไอ้แบงค์จนไอ้แบงค์ร้องจ๊ากเลยครับ.... เหนื่อยจากการวิ่งเล่นหิมะแล้วพวกเราก็มานั่งจิบเบียร์กันต่อเพื่อให้คลายหนาว อีกสามวันก็จะได้เวลากลับเมืองไทยแล้วทำให้พวกเราต้องรีบไปเตรียมตัวเก็บของ ผมกับไอ้แบงค์ในฐานะเจ้าบ้านที่จะนำเพื่อนสองคนเที่ยวก็เลยต้องคอยถือของตอนขึ้นเครื่องไปให้พวกมัน หรือพูดง่ายๆก็คือต้องเอาของใช้พวกมันสองคนใส่กระเป๋าเดินทางของพวกเรานั่นแหละ
พอเที่ยงคืนก็เป็นวันคริสต์มาสพอดี เราบอกราตรีสวัสดิ์แล้วก็แยกย้ายกันกลับห้อง พอผมกับไอ้แบงค์ขึ้นไปถึงห้องมันก็วิ่งเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำก่อนเพราะเดี๋ยวมันจะโดนหิมะกัดแล้วไม่สบายเอา ผมนั่งเก็บของเข้ากระเป๋าไปพลางๆ พอผ่านไปสักยี่สิบนาที มันก็เดินนุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาแล้วมันก็ยื่นอะไรบางอย่างมาให้ผม
“อะไรวะ ไอ้แบงค์?”
“Merry Christmas นะ…………. เหมือนที่กูบอกไปเมื่อวันก่อนอะแหละว่าปีนี้มันมีอะไรพิเศษ ที่จริงมันไม่ได้มีอะไรหรอก กูขอโทษ กูแค่อยากให้ของชิ้นนี้กับมึง...... สำหรับกูแล้ว แค่ได้มีเพื่อนดีๆอย่างมึงก็เป็นอะไรที่โชคดีมากๆแล้ว ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะ อาร์ม”
……………
………….
……
…………
ผมอึ้งไปสักครู่
“โห ขอบใจมากนะแบงค์ ไม่เห็นต้องเอาอะไรมาให้เลย”
“ไม่ได้หรอก กูทำอะไรไว้ก็ต้องรับผิดชอบสิ”
“อะไรวะ?” ผมเริ่มงง
“มึงยังจำวันแรกที่กูมาถึงที่นี่ได้ไหม…………ตอนที่กูกำลังจะอาบน้ำแล้วอยู่ๆมึงก็เปิดประตูเข้ามาอะ” มันพูดทำเอาผมอึ้งไปอีกรอบ สงสัยวันนี้จะซวยแล้ว
“นั่นแหละ พอกูออกเปิดประตูห้องน้ำออกมาก็เห็นผ้าเช็ดตัวมันกองอยู่หน้าห้องแล้ว แถมยังโดนประตูหนีบจนขาดรุ่งริ่งอีก กูก็เลยเอาไปทิ้งอะ ขอโทษนะ”
อ๋อ ถึงว่าสิ ทำไมผมไม่ได้ใช้ผ้าเช็ดตัวผืนนั้นอีกเลย เพราะมันแท้ๆ
“อืมๆ ไม่เป็นไรหรอก กูก็ขอโทษนะที่ไม่ได้สารภาพกับมึงไปวันนั้นอะ” ผมพูดแล้วก็หันหน้าไปทางอื่น
“ช่างมันเหอะ เป็นกูก็คงตกใจแล้วก็วิ่งหนีเหมือนกัน…………………ว่าแต่ตูดกูขาวปะ” มันถามแล้วก็ยักคิ้วให้
“ไอ้บ้า มึงถามแป๊ะอะไรเนี่ย ไปไกลๆเลย กูจะอาบน้ำ” ว่าแล้วผมก็สะบัดหน้าแล้วเดินถือผ้าเช็ดตัวอันนั้นเข้าไปในห้องน้ำ ส่วนไอ้แบงค์ก็นั่งหัวเราะคิกคักอยู่บนเตียง มือก็หยิบขนมเข้าปากไปเรื่อยๆ
ผ้าเช็ดตัวผืนสีขาวถูกคลี่ออกมาช้าๆ กลิ่นหอมๆของมันชวนให้น่านอนกอดเป็นยิ่งนัก มุมขวาล่างของผ้าเช็ดตัวผืนนี้มีคำสลักเขียนไว้ว่า
“FRIENDS FOREVER”
Tbc
-
แค่เพื่อนจริงๆหรือแบงค์ กลับเมืองไทยคงมีเรื่องสนุกกันแน่ ชอบ2สาวน่ารักดี
-
สงสารอาร์มมี่จัง
เฮ้อแบงค์จารู้ไหมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
:seng2ped: :seng2ped: :seng2ped: :seng2ped:
-
แค่เพื่อน จริง ๆ เหรอ
-
แล้ว
secret santa ล่ะคร้าบ
-
don't wanna be friend forever but wanna be boy friend lol
Sweet Christmas :o8:
-
เพื่อนกันตลอดไปหรอ????
คำนี้ทำให้ผมร้องไห้...
-
นายแบงค์ ยังไม่ยอมรับรู้ใจตัวเอง
แต่เมื่อรู้แล้ว มันจะเสียใจภายหลังหรือเปล่า เมื่อถึงเวลานั้นมันอาจสายเกินไปแล้วก็ได้
มาเป็นกำลังใจให้อาร์ม อย่าเสียใจไปเลย อย่างน้อย ก็ได้คำว่า เพื่อนกันตลอดไป
ขอบคุณนะครับ ที่ยังขยันคงเส้นคงวา :กอด1:
-
สนุกดีนะครับคุณเอม มาให้กำลังจฃใจนักเขียน สู้ๆครับ o13
ปล. ผมชอบจังตอนที่มีภาษาอังกฤษเยอะๆ แบบว่าอยากพูดได้คล่องๆแบบนั้นจัง เหอๆ :o8:
-
friends forever
จริงเหรอคะ
:o8:
ชอบบรรยากาศคริสมาสต์มากๆเลยค่ะ
กอดคนแต่ง
:กอด1:
-
สวัสดีค่ะ เอมนะคะ
ขอบคุณที่มาให้กำลังใจกันนะคะ
คอยติดตามกันต่อไปละกันว่าเรื่องราวมันจะเป็นยังไงต่อไป
เดี๋ยวจะสนุกแล้วล่ะค่ะ
ขอจิ้มกันคนละที แล้วเดี๋ยวจะลงให้ค่ะ :bye2: :bye2:
-
บทที่ 14 – ยินดีต้อนรับ เพื่อนรัก
“….duo xie nin zuan xe Thai Airways International………”
“Thank you for flying with Thai Airways International. We hope you have a pleasant evening and we look forward to servicing you in the near future….. ( ขอบคุณที่ใช้บริการของไทยแอร์เวย์อินเตอร์แนชั่นเนล เราหวังว่าจะได้รับใช้ท่านอีกในเร็วๆนี้)”
ตอนนี้ไอ้สามคนนี้มันนั่งหลับเป็นลูกหมูสามตัวกันเลยครับ พวกเรานั่งกันอยู่ตรงแถวกลาง ผมกับไอ้แบงค์นั่งอยู่เบาะขวากับซ้ายสุดส่วนไอ้สองสาวนั่งอยู่ตรงกลาง บินประมาณวันนึงเล่นเอาเหนื่อยเหมือนกัน ขึ้นเครื่องมาแรกๆไอ้สองสาวตื่นเต้นกันน่าดูที่จะได้มาเมืองไทย มันเล่นคุยกันไม่หยุดเลยว่าจะให้ผมพาไปนี่บ้างล่ะ ไอ้แบงค์พาไปโน่นบ้างล่ะ เอาไอเดียมาจากไหนไม่รู้เต็มไปหมดเลย ผมล่ะตามไม่ทัน พูดไปพูดมาผมก็เริ่มเหนื่อยๆเลยขอตัวงีบหลับไปก่อนส่วนไอ้ที่เหลือสามคนก็คุยกันเป็นวรรคเป็นเวร กว่าพวกมันจะหลับเอาก็ล่อเข้าไปครึ่งไฟลท์แล้วครับ พอพวกมันหลับ.............มันหลับเป็นตายเลย เค้าเอาอาหารมาเสิร์ฟมันก็ไม่ยอมตื่นกัน พอผมสะกิดไอ้หวานหว่านที่นั่งอยู่ข้างๆมันก็เอามือมันมาเขี่ยนิ้วผมออกแล้วก็ทำท่างอแงเหมือนเด็กๆ บอกได้คำเดียวเลยว่า…..น่ารักมาก……อิอิอิ
………………….
“Guys!!!! Get up! We have arrived (เฮ้ยๆๆๆ ตื่นๆๆ ถึงแล้ว)” ผมตะโกนบอกไอ้สามคนนั้นให้ตื่น
มันสามคนตื่นมาก็ทำตาสลึมสลือแล้วก็บิดขี้เกียจไปมาสามสี่รอบก่อนที่พวกมันจะเดินไปหยิบกระเป๋าตรงที่เก็บประเป๋าเหนือศรีษะแล้วก็เดินเข้าตัวอาคารผู้โดยสารเพื่อตรวจคนเข้าเมือง เสร็จเรียบร้อยก็เดินออกไปหาไอ้มุกตรงที่รับผู้โดยสาร ไอ้มุกมันก็ทักทายเพื่อนผมไปตามระเบียบ ดูไอ้น้องสาวตัวดีมันก็ตื่นเต้นไม่น้อยนะครับที่จะได้พาเพื่อนๆผมเที่ยวในเมืองไทย เห็นว่ามันวางโปรแกรมคร่าวๆไว้แล้วว่ามีที่ไหนน่าไปมั่ง
เราห้าคนเดินออกมาแล้วก็ตรงไปที่รถทันที............. พอขึ้นรถมาสักครู่ไอ้ตัวดีสามตัวก็เริ่มบ่นว่าหิวแล้วๆ
“Too bad guys! You guys chose sleep over food! So you all deserve to starve (ช่วยไม่ได้ อยากเลือกนอนมากกว่าอาหาร หิวต่อไปเหอะ)” ผมพูดแล้วก็ยิ้มหัวเราอย่างสะใจ แต่ในใจก็นึกสงสารไอ้ซูนะครับ เริ่มเอามือกุมท้องละ
“You are such an ass, Armmie (แกแย่จัง ไอ้อาร์มมี่)” ไอ้แบงค์ด่าผม
ไอ้มุกหัวเราะชอบใจประมาณว่าเห็นด้วยกับไอ้แบงค์แล้วมันก็พูดว่า “How about we go get some food on the way back? (ไปแวะกินระหว่างทางกันไหม)”
“Very good idea. Mook, how come you are so nice? Unlike your brother!! (เป็นไอเดียที่ดีมากๆ มุก ทำไมถึงนิสัยดีจัง ไม่เห็นเหมือนพี่เลย)” ไอ้ซูพูด หน้ามันนี่แบบว่ามีความสุขสุดๆที่ได้ด่าเพื่อน
“He is actually not my brother! My parents picked him up from a garbage!! (จริงๆแล้วมันไม่ใช่พี่ชายหนูหรอกค่ะ พ่อกับแม่หนูเค้าเอามันมาจากถังขยะอะค่ะ)” มันพูดแล้วก็หันมาแลบลิ้นใส่ผม
ไอ้สามคนนั้นก็หัวเราะชอบใจทำเอาผมนั่งหัวเดียวกระเทียมลีบมาตลอดทั้งทาง ระหว่างทางไปร้านอาหารมันก็คุยเรื่องเมืองไทยทั่วๆไปครับ ไอ้เพื่อนตัวดีสามตัวของผมก็ถามน้องสาวผมเรื่องการเรียนที่จุฬา ซึ่งพวกเพื่อนๆผมมันก็เห็นด้วยนะครับที่มุกมันตัดสินใจเรียนที่เมืองไทย พ่อกับแม่จะได้ไม่เหงาเพราะมีลูกอยู่เป็นเพื่อน พวกมันคุยกันเยอะจนหูผมชาเลยครับ เดี๋ยวถามนู่นถามนี่ ซักกันไปซักกันมาจนผ้าจะขาวแล้วนะเนี่ย….ผมคิดในใจ
...............
.........................
แสงไฟจากสถานบันเทิงส่องแสงสว่างวาบๆเข้ามาในตัวรถเป็นระยะ ผมมองอะไรหลายๆอย่างที่เปลี่ยนไปในเมืองที่เต็มไปด้วยสีสันแห่งนี้ พวกเพื่อนๆผมสามคนก็ตื่นตาตื่นใจไม่แพ้กัน ไอ้แบงค์มันไม่ได้กลับบ้านมา 4 เดือนกว่าๆแล้ว ส่วนไอ้ซูกับหวานหว่านมันก็ไม่เคยมาเที่ยวที่เมืองไทยเลย เพลงจากวิทยุเล่นไปเรื่อยๆ
“….ก็มีแต่ใจให้ไปไม่คิดอะไร แค่อยากให้เธอเข้าใจและลองรับดู และฉันจะทำให้รู้ ว่ารักเธอมาเท่าไหร่…….”
“…………นี่คือสิ่งสำคัญที่เรายังอยู่ด้วยกัน สิ่งอื่นใดนั้นมันยังไม่มาถึง บอกได้แค่นี้ จะรักหมดทั้งใจที่มี….”
ไอ้ซูกับหวานหว่านมันก็ชอบเพลงไทยเหมือนกันนะเพราะมันบอกว่าเพราะแล้วก็ทำนองคล้ายๆเพลงจีนเลย บางทีเวลามันมานั่งเล่นในห้องผมมันก็ฟังเพลงไทยบ่อยๆนะครับ ไอ้ซูมันชอบ หวาน ซาซ่า เพราะมันบอกว่าน่ารักแล้วก็เสียงเหมือนเด็กดี ส่วนสาวแก่นๆอย่างไอ้หวานหว่านมันชอบวงเอ็นโดรฟิน มันชอบเพลงเพื่อนสนิทมากๆ ถึงขั้นแทบจะร้องตามได้เลย เหอๆ……………น่าประหลาดดีไหมล่ะครับ อย่างที่บอกไปแล้วว่านักเรียนที่เยลนี่เปิดกว้างมากและพร้อมจะซึบซับอะไรใหม่ๆเสมอ…..
…….
..
นั่งฟังเพลงเพลินๆไม่นาน………………………..
และแล้วพวกเราก็มาถึงกันที่ร้านข้าวต้มโต้รุ่ง ร้านนี้เป็นร้านที่ผมกับมุกชอบแวะมากินบ่อยๆเวลาออกไปธุระตอนกลางคืน อาแปะเจ้าของร้านเดินเข้ามากอดผมด้วยความคิดถึงแล้วก็ทักว่าผมโตขึ้นเยอะเลย อะไรประมาณนี้แหละ ส่วนไอ้เพื่อนและน้องที่แสนดีมันเดินไปที่โต๊ะแล้วก็สั่งอาหารเรียบร้อย เราสั่งอาหารมากินกันห้าอย่างครับ ก็มี ผัดผักบุ้งไฟแดง เป็ดพะโล้กับไส้ แกงจืดเต้าหูหมูสับ ผัดเปรี้ยวหวาน แล้วก็ ต้มยำทะเลรวมมิตรน้ำข้นหม้อใหญ่มาหม้อนึง อ้อ ที่ลืมไม่ได้เลยก็ข้าวเปล่าเก้าถ้วย พวกเพื่อนๆผมกับผมคนละสองถ้วยแต่ไอ้มุกมันบอกว่าถ้วยเดียวมันก็อิ่มแล้ว พวกเพื่อนๆผมสามคนตั้งหน้าตั้งตากินกันมากครับ ไม่ค่อยพูดอะไรเท่าไหร่ ใครพูดอะไรก็ อื้อๆ ส่วนผมกับไอ้มุกก็คุยกันตามประสาพี่น้อง
พอกินกันอิ่มแล้วเราก็ตรงไปที่บ้าน พ่อกับแม่ของผมหลับไปแล้วพวกเราก็เลยคิดว่าค่อยไปสวัสดีท่านพรุ่งนี้เช้าละกัน ไอ้สาวๆสองคนนอนในห้องนอนรับแขก ส่วนไอ้แบงค์มันก็นอนกับผมแหละครับ มันบอกว่าไว้มะรืนนี้มันถึงจะแวะไปหาพ่อกับแม่ของมันเพราะว่ามันโทรไปเรียนให้ทราบแล้ว........ ซึ่งพ่อกับแม่มันก็ไม่ได้พูดอะไรมากมาย
เราสองคนอาบน้ำเสร็จก็เดินไปบอกสาวๆว่าให้เตรียมตัวตื่นเช้าๆเพราะจะได้รีบๆออก เสร็จกิจเรียบร้อยก็ดื่มนมกันคนละกล่อง แปรงฟันแล้วก็เตรียมตัวเข้านอนครับ ผมกับไอ้แบงค์ก็ไม่ได้พูดอะไรกันมากเพราะเหนื่อยๆกันแล้ว ผมเลยเดินไปปิดไฟที่หัวเตียงแล้วก็หลับตาลง………
……ประมาณสิบนาทีผ่านไป…………..
.....................
...............
.………..
“อาร์ม……แบงค์ขอกอดได้ปะ…..”
…………………
“หา ทำไมวะ มึงเพี้ยนปะเนี่ย มีไรป่าว”
“คือกูติดหมอนข้างอะ นอนไม่ค่อยหลับ นะๆๆ” มันอ้อนจนผมรำคาญ
“อะๆก็ได้ๆ แต่อย่ากรนดังนะ เดี๋ยวกูจะนอนไม่หลับแทน”
“อืม น่า ไม่กรนหรอก พูดยังกะกูเคย…………….......................................ฝันดีนะอาร์ม”
“อื้มๆ ฝันดี”
แล้วผมก็หลับไปในอ้อมกอดอุ่นๆของมัน………….
tbc
-
:z13: น้องเอม
ตกลงแบงค์คิดแค่เพื่อนกับอาร์มแน่เหรอ ทั้งกอด ทั้งหอมแก้ม :เฮ้อ:
ขอ :กอด1: น้องเอมแทนละกัน
-
อิอิ สงสัยแบงค์คงคิดว่าเป็นเพื่อนสนิทมากคับ รีบน อิอิ แซวเล่นคร๊าบ :z2:
คุงเอม สนุกมั่กๆเลยคร๊าบ มารอตอนถัดไป อิอิ :z13:
-
ซูกับหวานหว่านน่ารักดี
:m1:
ทั้งกอดทั้งหอมแล้ว
ต่อไปจะทำอะไรต่อคะคุณแบงค์
:z1:
+1 ให้แก่ความขยันของพี่เอม
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
ว้าววววววววววววววววววววววว
อย่าบอกว่าต่อไปต้องมีไลยเถิด
ไปไกลถึง :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
นะ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
ช่ายป่ะ :o8: :o8: :o8: :o8:
-
แค่นี้เองเหรออออ ใจร้ายยยย
-
เหอะๆๆๆ แบงก์ได้อีกนะเนี่ย ขี้อ้อนซะจริงๆ
ส่วนสองสาวน่ารักจังดูสนุกกับการเม้าและการกินเป็นชีวิตจิตใจ อิอิ
-
แบงค์รู้สึกกับอาร์มแค่เพื่อนจิงหรอ?
อิอิ มาต่อเร็วๆน้าค้า :-[
-
สวัสดี
เดี๋ยวเอมมาต่อให้
-
บทที่ 15 – อาหารไทยอร่อยไหม?
ผมตื่นมาก็พบว่าตัวเองกำลังนอนซุกอยู่ที่ไหล่ของไอ้แบงค์เป็นที่เรียบร้อย ตอนนี้มันยังหลับสนิทอยู่เลยครับ เอามือไปแกว่งๆตรงหน้ามันก็ยังไม่รู้สึกตัวเลย ผมค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงแล้วก็เดินไปเปิดม่านเพื่อรับแสงสว่างในตอนเช้า จะว่าไปแล้วตอนนี้ก็ยังมืดๆอยู่เลย เพราะมันเข้าหน้าหนาวแล้ว ผมมองนาฬิกาก็รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลาหกโมงจะครึ่งแล้ว ผมรีบเดินไปที่ห้องนอนสองสาวก็พบว่ามันสองคนกำลังหลับสบายกันอยู่……. ไม่เป็นไรครับ ปล่อยให้พวกมันสามคนนอนอีกสักคนละครึ่งชั่วโมงก็คงไม่เสียหายอะไร
ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วก็จัดการทำภารกิจส่วนตัวจนเสร็จเรียบร้อย อาบน้ำ แปรงฟันเสร็จก็ประมาณ เจ็ดโมงผมเลยเดินไปหาไอ้แบงค์แล้วก็เขย่าตัวมันเบาๆ
“เออๆตื่นแล้วๆ ขออีกแปปนึงนะ” มันพูดบ่นๆแล้วก็ยกมือไล่ผม……อ้าว ไอ้นี่
ไม่เป็นไรครับ ไปปลุกสองสาวก่อนก็ได้ แต่พอไปถึงห้องมันสองคนผมก็เห็นไอ้หวานหว่านเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วก็แต่งตัวเรียบร้อยแล้วส่วนไอ้ซูกำลังจะเข้าไปอาบน้ำ
“Morning dear (อรุณสวัสดิ์ ที่รัก)” ผมทักสองคน
“Morning Arm! Give us a few more minutes then we will be ready (อรุณสวัสดิ์ ขออีกแปปนะ เดี๋ยวเสร็จแล้ว)” ไอ้ซูบอก ส่วนไอ้หวานหว่านกำลังนั่งเป่าผมอยู่
“It’s okay, take your time! Bank is still on the bed (ไม่เป็นไรๆ ไมต้องรีบ แบงค์ยังนอนอยู่เลย)” ผมพูดแล้วก็ยิ้มหวานให้มันหนึ่งทีก่อนที่จะเดินกลับไปที่ห้องเพื่อไปปลุกไอ้แบงค์ พอผมเปิดประตูห้องเท่านั้นแหละ ไอ้แบงค์มันก็โวยผม
“ตื่นแล้วๆ ไม่ต้องปลุก เดี๋ยวกูจะไปอาบน้ำละ” มันรีบเบรกผมแล้วก็เผยอปากให้ น่าโดนดีดจริงๆ
“คร้าบๆงั้นก็รีบๆเลย สาวๆเค้าใกล้จะเสร็จแล้ว” ผมแหย่มันกลับ
และแล้วมันก็เดินถือผ้าเช็ดตัวเข้าไปในห้องน้ำ ส่วนผมก็ลงไปหาพ่อกับแม่แล้วก็ทักทายด้วยการกอดและก็หอมตามเคย ผมเห็นไอ้มุกมันทอดไข่ดาวอยู่ในครัวก็เลยลงไปช่วยมันครับ วันนี้มันมีเรียนด้วย เป็นวันสุดท้ายก่อนที่จะหยุดปีใหม่ทำให้มันต้องลุกมาแต่เช้า
“มีอะไรให้พี่ช่วยไหม”
“พี่อาร์มไปตักข้าวแล้วก็แกงจืดไปตั้งไว้ที่โต๊ะเลย เสร็จแล้ว”
“อืมๆ วันนี้เข้าเรียนกี่โมงอะ”
“เก้าโมงกว่า เดี๋ยวต้องออกไปละ เพราะนัดเพื่อนไว้”
“เออๆตั้งใจเรียนนะ แล้วเดี๋ยวเลิกเที่ยงแล้วจะรับไปเที่ยวด้วยกัน โอเคปะ?”
“ค่าๆ ไปแล้วนะ เออๆ…พอไข่สะเด็ดน้ำมันก็เอาใส่จานได้เลยนะ”
ว่าแล้วไอ้มุกมันก็เดินออกไป พอสวัสดีพ่อกับแม่เสร็จมันก็ขึ้นรถเมล์ไปมหาลัย.......ที่มันขึ้นรถเมล์วันนี้ก็เพราะว่าเดี๋ยวผมต้องไปรับมันไปเที่ยวอยู่แล้ว
ผมจัดการเช็ดข้าวของเครื่องใช้ภายในครัวแล้วก็ยกอาหารมาไว้ที่โต๊ะ พอเรียบร้อยแล้วก็นั่งดูข่าวรอพวกมันสักพัก ไม่นานพวกมันสามคนก็เดินลงมาพร้อมกัน
“Sawaddeekaa auntie and uncle (ซาหวัดดีค่ะ คุณลุงคุณป้า)” ไอ้ซูกับหวานหว่านมันเข้าไปไหว้ทักทายพ่อกับแม่ผมครับแล้วก็ยืนคุยถามสารทุกข์สุขดิบกัน สักครู่มันสองคนก็เดินตาโตมาดูกับข้าวที่จัดไว้ที่โต๊ะ ไอ้แบงค์มันก็เข้าไปสวัสดีพ่อกับแม่ผมมั่ง คราวนี้ยืนคุยกันเป็นสิบนาทีเลยครับกว่าไอ้แบงค์มันจะเดินยิ้มแฉ่งเข้ามาที่โต๊ะ
“What’s there to eat, Arm? (มีอะไรกินมั่ง อาร์ม)” มันถาม
“Fried Egg, Boiled fish with soya sauce, stir fried cabbages, spicy deep-fried chicken (ไข่ดาว ปลาต้มกับซีอิ๊วขาว ผัดกระหล่ำปลีน้ำมันหอย แล้วก็ไก่ผัดพริกอะ)” ผมนำเสนอเต็มที่
“Wow, looks really yummy! (ว้าว ดูน่ากินจัง)” มันพูดเสร็จแล้วก็เลียปากทีนึง
“Let’s eat guys! We have a long day to go!! (ปะ กินกันเหอะ วันนี้อีกยาวนะ)” ผมพูดแล้วก็ยิ้มให้พวกมัน
ไอ้ซูกับไอ้หวานหว่านที่นั่งจ้องกับข้าวมานานก็เฮออกมา แล้วก็ตักอาหารเข้าปากพร้อมกับชมว่าอร่อยๆ ไอ้แบงค์ก็กินเต็มที่ ส่วนพ่อกะแม่กินข้าวไปตั้งแต่เช้าแล้วเลยปล่อยให้พวกเราจัดการกันเอง กินเสร็จแล้วผมก็เอาจานไปล้าง ไอ้ซูกับหวานหว่านมันอาสาจะมาช่วยแต่ผมบอกว่าไม่เป็นไรหรอก ไปนั่งดูทีวีกับไอ้ตัวดีเหอะ ช่องหนังฝรั่งพวกAXN หรือ HBO ก็มี ไปเปิดดูตามสบายเลย มันก็พยักหน้ารับแล้วก็เดินเข้าไปรอผมในห้องนั่งเล่น
ผมทำอะไรเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ไปเก็บข้าวเก็บของขึ้นรถ วันนี้ผมเตรียมข้าวของไปหลายอย่างเหมือนกัน ก็พวกขนมปังรองท้องแล้วก็น้ำผลไม้อีกสี่ห้ากล่องเวลาหิวระหว่างทาง วันนี้มีโปรแกรมพาพวกมันไปเกาะเกร็ดเพราะว่ามันอยู่ใกล้ๆแถวบ้านแล้วพอกินข้าวกลางวันอะไรเสร็จจะได้เลยไปรับไอ้มุกที่จุฬาด้วยกันเลย ไอ้แบงค์มันฟังแล้วมันก็บอกว่าเวิร์คก็เลยเป็นอันตกลงตามแผน
เราออกจากบ้านเก้าโมงเช้าพร้อมกับนำขนมนมเนยต่างๆไปมากมายเพื่อไปทำบุญที่บ้านเด็กกำพร้า ขับรถไปไม่นานเราก็ไปถึงที่เกาะเกร็ดแล้วเราก็เอาพวกขนมไปให้น้องๆเด็กกำพร้าทั้งหลาย น้องๆที่นั่นก็ดูมีความสุขดีนะครับเวลาที่มีคนไปเยี่ยม เข้ามาเกาะขาเกาะแขนกันใหญ่ ไอ้ซูกับหวานหว่านก็บอกว่าอยากมีโอกาสมาทำบุญบ้างเหมือนกันเพราะว่าอยู่ที่อเมริกาพวกมันไม่ค่อยได้ทำเท่าไหร่ จะได้ทำก็แต่เวลากลับไปเยี่ยมบ้านที่เมืองจีนล่ะครับ พวกเราถ่ายรูปกันมาเยอะแยะแล้วก็ขอตัวออกมา โปรแกรมต่อไปคือลงไปล่องเรือรอบๆเกาะ สนุกสนานมากมาย ไอ้แบงค์มันก็ถ่ายรูปเก็บไว้เยอะเหมือนกันเอาไว้เป็นไอเดียเพื่อไปทำโครงงานโรงแรมของมัน พอขึ้นมาจากเรือก็เดินรอบๆชิมขนมไทย ไอ้สองคนนี้มันชอบขนมไทยมากๆ ก็อย่างที่เล่าให้ฟังแล้วล่ะครับว่าเวลาผมกลับมาจากไทยทีไรต้องซื้อขนมมาฝากพวกมันทุกที ทองม้วนเอย ตะโก้ ทองหยิบทองหยอดแล้วก็อีกหลายๆอย่าง จะเละหน่อยพวกมันก็ยังกินเพราะเวลาขึ้นเครื่องมันกระแทกนี่ จะทำยังไงได้ล่ะ พอเดินชิมกับกินกันจนหนำใจแล้วก็กลับมาที่รถ เตรียมตัวไปรับไอ้มุกที่จุฬาเพื่อไปกินข้าวกลางวันกันครับ แต่ที่ไหนได้ ไอ้มุกดันโทรมาซะก่อน
…………….
“พี่อาร์ม พี่พาเพื่อนๆไปกินข้าวก่อนเลย เดี๋ยวมุกจะอยู่คุยเรื่อง project กับอาจารย์ต่อสักแปบเพราะไม่อยากให้มันค้างคาอะ อยากเที่ยวปีใหม่สนุกๆ”
“อ้าวหรอๆ งั้นเดี๋ยวพี่พาเพื่อนไปกินข้าวก่อนละกันนะ”
“ค่า บายนะ” แล้วมันก็วางสายไป
ผมก็เลยถามความเห็นไอ้เพื่อนตัวดีสามคนว่าจะเอายังไง ไอ้แบงค์มันก็เลยเสนอความเห็น มันบอกว่ามันสามคนยังอิ่มข้าวเช้ากับขนมเมื่อตะกี้อยู่เลย แล้วมันก็เสนอไอเดียให้พาผมขับรถเที่ยวรอบๆกรุงเทพแถวๆพญาไท แล้วพอไอ้มุกใกล้เสร็จค่อยไปรับมันที่จุฬาแล้วก็หาอะไรกินที่คณะเลย ไอ้สาวสองคนนี้ก็ตกลงตลอดแหละ ผมก็เลยว่าไปตามน้ำ ขับรถวนไปวนมาแถวๆสยามสักสองสามรอบแล้วแล้วก็เลยเข้าไปในมหาวิทยาลัย กว่าจะหาที่จอดรถในจุฬาได้ก็นานอยู่เหมือนกันครับ…..พอไปถึงก็ไปนั่งรอไอ้มุกที่โรงอาหารใต้คณะ…..สักครู่มันก็เดินลงมา
“มุก ทางนี้ๆ” ผมตะโกนเรียกมัน
“อ่าวมาได้ไงเนี่ย……”
“ขับรถมาดิ ถามโง่ๆ”
“เออๆ กวนนะ Hi guys, how are you doing? Ready to go? (เออๆ กวนนะ ~ เป็นไงมั่งคะทุกๆคน พร้อมไปกันหรือยัง)” ไอ้มุกหันมาทำหน้าระอาใส่ผม
แล้วก็หันไปทักไอ้สามคนนั้น
“Yep!! but let’s eat first. We haven’t eaten yet ‘cause we want to eat with you, Mook (พร้อมแล้วจ้า แต่ว่ากินกันก่อนเหอะเพราะพวกเรายังไม่ได้กินข้าวเลย อยากกินพร้อมมุกน่ะ)” ไอ้ซูพูดจบแล้วก็ยิ้มหวานให้น้องสาวผมไปทีนึง…..แหม เรียกคะแนนน่าดูเลยนะมึง
“Aww, that’s so sweet of you (โห น่ารักจังเลย)” มุกพูดแล้วมันก็ยิ้มเขินๆให้เพื่อนผมทั้งสามคน
เราสั่งข้าวราดแกงกินกันง่ายๆกับน้ำคนละขวด เสร็จแล้วเราก็เดินทางต่อไปที่อยุธยา วันนี้เรากะจะไปกันใกล้ๆครับเพราะว่ายังเจตแลคกันอยู่ ไม่อยากให้เหนื่อยมาก ก็มีแผนจะขี่ช้างแล้วก็พาทัวร์เมืองเก่า ผมขับรถจากแถวๆพญาไทแล้วก็ขึ้นทางด่วนมาลงแถวๆลาดพร้าว พอลงเสร็จเราก็บึ่งตรงไปรังสิตแล้วก็ออกถนนสายเอเชียเข้าอยุธยาไปเลย ตอนแรกก็กะว่าจะพาพวกมันไปเที่ยวสวนจตุจักรกัน แต่ว่ากลัวจะไปถึงแล้วเย็นก่อนเลยตัดสินใจไม่ไปครับ ผมพาพวกเพื่อนๆไปขี่ช้างรอบๆเมืองเก่ากันก่อนเลยเพราะว่าเดี๋ยวมันปิดเร็ว สามสาวนั่งด้วยกันส่วนผมก็นั่งกับไอ้แบงค์สองคน……
“อะ ดื่มน้ำหน่อย” ไอ้แบงค์มันพูดแล้วก็ยื่นขวดที่มีหลอดแล้วมาให้ผมดูด ผมมือไม่ว่างเพราะมัวแต่ถ่ายรูปอยู่ มันเลยป้อนน้ำให้
“เออ ขอบใจ เฮ้อ ชื่นใจ แดดร้อนชะมัด” ผมพูดแล้วก็เอาแขนเสื้อปาดเหงื่อที่หน้าผาก
“มาๆ เดี๋ยวกูเช็ดให้” ว่าแล้วมันก็เอาผ้าเช็ดหน้ามันมาซับเหงื่อผม
“โห ขอบใจนะ เสียดายผ้าเช็ดหน้า”
“ไม่เป็นไรเว้ย เล็กน้อย ปะๆถ่ายรูปต่อเหอะ” มันพูดแล้วก็ยิ้มหวานให้ผม
ผมมองไปข้างหน้าก็เห็นไอ้หวานหว่านกับซูมันหัวเราะคิกคักแล้วก็หันมายิ้มให้ผม ส่วนไอ้มุกมันก็ยิ้มๆให้………ไม่รู้คิดอะไรรึปล่าวน้า.......
พอลงจากช้างเสร็จก็ไปเดินเที่ยวรอบๆเมืองแล้วก็ไปซื้อโรตีสายไหมมากินกับชานมเย็นๆ ไอ้สาวๆสองคนถูกใจมากๆเพราะว่ามันยังไม่เคยกินโรตีสายไหมมาก่อน มันเลยกินกันเข้าไปคนละสี่ห้าม้วน ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันนะ….ปากมันก็บอกว่าอิ่มๆแล้วก็กลัวอ้วน…..แต่มือมันสองคนพันโรตีคล่องกว่าผมอีก อิอิ กินไปก็เดินเที่ยวกันไป สนุกดี ไม่เครียดด้วย แถมได้รูปถ่ายสวยๆฝีมือไอ้แบงค์มาเต็ม
พอเริ่มมืดพวกเราก็นั่งรถกันออกมาจากอยุธยา ไอ้มุกมันอาสาขับให้เพราะว่ามันเห็นผมเหนื่อยเนื่องจากขับรถทั้งวันแล้ว มันเลยอนุญาตให้ผมงีบอยู่เบาะข้างๆคนขับ เพราะว่าถ้ามันไม่แน่ใจเส้นทางมันจะได้ถามผม พวกเราก็นั่งฟังเพลงไปเรื่อยๆ
……………
…
…….
ผมมารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่รถเลี้ยวเข้ามาในร้านอาหารเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ……ผมล่ะเซ็งกับไอ้พวกนี้เพราะมันไม่มีใครปรึกษาอะไรผมเลย มันน่าเตะยิ่งนัก ไอ้มุกมันพาพวกเพื่อนๆผมมาทานร้านอาหารริมแม่น้ำครับ บรรยากาศสบายๆบวกกับเพลงเพราะๆทำให้เป็นอาหารมื้ออร่อยอีกมื้อ กินกันไปเท่าไหร่ก็ไม่รู้ รู้แต่ว่ากระเป๋าตังค์ผมแฟบไปเยอะเหมือนกัน
ผมถามตัวเอง ยังงี้พวกเรากลับไปที่เยลแล้วคงไม่ต้องใส่เสื้อหนาวเลยมั้ง?............
tbc
-
^
^
พรวดดดด
-
ถ้าอาร์มอ้วนแบงค์จะได้ใช้เป็นขออ้างกอดได้ไง
กอดแล้วจะได้หายหนาว
อิอิ
:-[
-
มีแอบหวานนิด ๆ อ่ะนะ :-[
-
น่าร้ากกกกก...
:o8:
-
ตอนนี้ เที่ยว กิน เพลิน มีความสุขจัง
ขอบคุณครับ :กอด1:
-
ตอนนี้
กินแหลก
เที่ยวมันส์
อิอิ
-
เที่ยวกันน่าสนุก กินแหลกแบบนี้ เจ้าภาพบ่นเลยอ่ะว่ากระเป๋าแฟบ อิอิ
เอาน่า นานๆเพื่อนจะมาทีแหะๆๆๆ เต็มที่ค้าบสองสาว
-
ต่อครับ
เลยครับอย่าช้า
-
waiting for the next part (รอตอนต่อไปค้าบ)
if it post this night, i will wait, before continuing study for the exam (จะมาลงคืนนี้รึป่าวครับ จะได้รออ่าน ก่อนไปอ่านสือสอบต่อ)
แค่อยากใช้ภาษาอังกฤษบ้าง
5 5 5
ไม่รู้ถูกมั้ย คุณเอมช่วยดูที
-
คุณ KiKuMon น่ารักจังเลยค่ะ ต้องเป็นอย่างงี้ค่ะ
waiting for the next part <= อันนี้ถูกนะคะ
if it post this night, i will wait, before continuing study for the exam (จะมาลงคืนนี้รึป่าวครับ จะได้รออ่าน ก่อนไปอ่านสือสอบต่อ)
ควรจะเป็น Are you going to post the story tonight? So i can wait before I go to study for the exam.
ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวลงให้นะคะ
-
บทที่ 16 – ง่ายๆสบายๆ
วันรุ่งขึ้นพวกเราก็ตื่นเช้ากันอีกเพราะผมสัญญาพาพวกเพื่อนๆไปเที่ยวในกรุงเทพอีกวัน วันนี้ไอ้มุกมันปิดเทอมแล้วมันก็เลยขอนอนยาวหน่อย ผมเดินลงไปที่ครัวเห็นแม่ยืนผัดกุ้ยช่ายขาวกับหมูกรอบเลยเดินเข้าไปหอมกับกอดแกทีนึง
“อรุณสวัสดิ์ครับแม่ หอมจังเลย” ผมซบอยู่กับหลังแม่
“จ้า เดี๋ยวเรียกพวกเพื่อนๆลงมากินกันนะลูก”
“คร้าบ เดี๋ยวปล่อยให้พวกมันนอนต่ออีกสักแปปละกันครับ”
“จ้า………………….เออ อาร์ม จะว่าไปแล้วเพื่อนๆลูกนี่น่ารักดีนะจ๊ะ สาวๆสองคนก็สวยหวาน หนูแบงค์เค้าก็หล่อคม”
“เอ่อ ครับๆ ก็คนหน้าตาดีก็ต้องอยู่ด้วยกันอะครับ ฮ่าๆๆๆ” ผมพูดแล้วก็หัวเราะ
“ย่ะ แหม หลงตัวเองจริงๆลูกคนนี้……….แล้ววันนี้จะไปไหนกันล่ะ แม่ไม่ไปด้วยนะ ขี้เกียจ”
“พูดอย่างกะผมชวนแม่ไปแน่ะ”
“อ้าว ไอ้ลูกคนนี้มันยังไงเนี่ย……….. แม่ไม่ง้อหรอก ไปกับพ่อก็ได้….เชอะ” พูดเสร็จก็สะบัดผมออกเลยครับ
“อะไรกันคุณ ใครบอกว่าผมจะพาคุณไป” พ่อผมตะโกนเข้ามาจากสวนหลังบ้าน
“เอ๊ะ คุณนี่ยังไงกันนะ ไอ้พ่อลูกสองคนนี้ เดี๋ยวถ้าไม่มีคนทำอาหารให้กินจะรู้สึก…………………………...เออ แม่จะฟ้องอะไรให้ฟัง ตาอาร์ม วันก่อนนะ พ่อเค้าตักขาหมูติดมันให้แม่ แต่แม่บอกว่าไม่เอา ทีนี้เค้าก็เลยคีบเอาไปให้ไอ้น้องสาวตัวดีของแกแทน แล้วทีนี้ทำไมรู้มะ…..”
“ทำไมหรอ” ผมถามงงๆ
“ก็เค้าบอกน้องแกว่าอย่ากินเลย เดี๋ยวเป็นโรคหัวใจแล้วตายเร็ว……….. ดู๊ ดู พ่อแก กะจะให้แม่ตายเพื่อที่จะหาเมียน้อยซะแล้ว” ผมขำก๊ากเลยครับ แม่คิดได้ยังไงเนี่ย
“โธ่คุณ อย่าอคติสิ แหมๆๆ” พ่อผมพูดแล้วก็เดินเข้าไปหอมแก้มแม่ฟอดนึงทำเอาผมอิจฉาในความหวานเลยครับ
ยืนคุยกันต่ออีกสักครู่ผมก็เดินขึ้นห้องจะไปปลุกสองสาวครับ แต่พอได้ยินเสียงก๊อกแก๊กดังออกมาจากในห้องก็เลยเปลี่ยนใจไม่ปลุกดีกว่า เพราะพวกมันคงกำลังแต่งตัวกันอยู่….ยังไม่อยากเห็นของดี ว่าแล้วก็เลยเดินกลับไปปลุกไอ้หมาแบงค์แทน พอผมเดินไปถึงเตียงเท่านั้นแหละ…..
…………..
…..ฟลุ่บ!!
………………………
…….
“โอ๊ย ไอ้เชี่ยแบงค์ จะดึงกูลงไปทำไมวะ….”ผมด่ามันเพราะมันเอามือล็อกคอผมแล้วทุ่มไปบนเตียงครับ
“กูรู้ว่ามึงจะมาปลุกไง เลยเบรกไว้ก่อน ฮ่าๆๆ”
“โหย ไอ้เวร มึงรีบๆไปอาบน้ำเลยปะ แล้วลงไปกินข้าวเช้าซะนะ”
“คร้าบแม่………….ทูนหัว”
“ทะลึ่ง ไอ้นี่ เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อยๆ”
ผมเดินออกมาจากห้องก็เจอสองสาวพอดี ทักทายกันไปตามระเบียบแล้วก็ลงไปรอไอ้แบงค์ที่โต๊ะอาหาร
“Wan, Su, I make some fried vegetables with crispy pork for you. Hope you like it! (หวาน ซู วันนี้แม่ทำผัดผักกับหมูกรอบให้ หวังว่าคงชอบนะจ๊ะ)” แม่ผมพูดแล้วก็หยิบจากผัดผักมาให้ไอ้สองคนนั้น
ไอ้สองคนก็ทำตาลุกวาวแล้วก็ชมแม่ผมกระเปราะใหญ่จนแม่ผมเขินไปเหมือนกัน สักครู่ไอ้น้องสาวตัวดีก็เดินลงมาพร้อมกับเอามือปิดปากหาว มันทักทายทุกคนแล้วก็เดินมานั่งรอที่โต๊ะอาหาร สามสาวมันก็นั่งคุยกันแล้วก็หัวเราะคิกคัก ผ่านไปสักห้านาทีไอ้แบงค์มันก็เดินหัวเปียกลงมา
“Let’s eat guys! (ปะกินกัน)” ไอ้แบงค์พูดแล้วก็ยิ้ม
“Whoa whoa, You just came down and now you order us to eat, huh? Do you realize how long we waited for you? (โห พึ่งลงมาถึงก็ออกคำสั่งเลยหรอ รู้ตัวป่าวเนี่ยว่าคนเค้ารอกันนานเท่าไหร่)” ไอ้หวานหว่านบ่น
“Oh god, please, I don’t want another mother (ขอเหอะ ไม่อยากได้แม่เพิ่มอีกคนนึงอะ)” ไอ้แบงค์ทำหน้าเซ็งๆ
“Okay guys! Shut up and eat (โอเค หุบปากแล้วก็กินกันเหอะ)” ไอ้ซูมาเบรกครับ ส่วนผมกับไอ้มุกก็ได้แต่นั่งหัวเราะกันสองคน
เรากินข้าวเสร็จก็นั่งคุยกันโดยมีพ่อกับแม่ผมเข้ามาร่วมแจมด้วย แต่รู้สึกว่าจะมีแต่ผมที่โดนเผา ไอ้เพื่อนตัวดีสามตัวมันเล่นแฉวีรกรรมเปิ่นๆของผมที่เยลหมดเลย รวมถึงไอ้แบงค์ที่มันแฉเหตุการณ์ตอนที่เราเจอกันครั้งแรก ผมนี่นั่งหน้าชาเลย แต่ก็ไม่ได้โกรธอะไรมันมากมายเพราะถือว่าเป็นเรื่องขำๆ ส่วนไอ้ซูกับหวานหว่านมันขำก๊ากแล้วก็ยิ้มให้กันอย่างมีเลศนัย
วันนี้ผมพาพวกเพื่อนๆไปย้อนอดีตกันอีกรอบที่สวนสยาม เห็นแต่ละคนบอกว่าไม่ได้ไปสวนสนุกกันมานานแล้วก็เลยพาพวกมันไปเที่ยวเล่นๆกัน ไอ้มุกมันบอกว่าอยากไปเดินสยามกะเพื่อนๆมันเพราะไม่ได้ไปมานานแล้ว ผมก็เลยต้องปล่อยมันไป เหลือแต่พวกเราสี่คน ขาลุยอย่างพวกเราก็ครึกครื้นเต็มที่ มีอะไรให้เล่นก็เล่นหมด จะว่าไปแล้วเครื่องเล่นต่างๆที่นี่เปลี่ยนไปกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย ไอ้ที่พวกผมชอบที่สุดก็คงจะเป็นรถไฟเหาะตีลังกา อันสีส้มๆเพราะว่ามันให้ความรู้สึกหวาดเสียวดีเวลาที่มันลงทางชันๆ เกร็งท้องจนจุกอกไปหมด ไอ้ซูร้องกรี๊ดตลอดทางเลย…. ไม่รู้ว่าใครเอาเข็มมาจิ้มมัน…….. เสียดายที่วันนี้พวกเราไม่ได้เอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนเลยไม่ได้ลงไปว่ายน้ำเล่น แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ความสนุกสนานที่พวกเราได้รับน้อยลงไปเลย แค่ความผูกพันระหว่างเพื่อนๆมันก็ทำให้พวกเราอบอุ่นไปทั้งกายและใจแล้วครับ
เราลุยสวนสยามไปรอบสองรอบก็ทั้งเหนื่อยทั้งเวียนหัวไปหมด ตอนไอ้ซูมันเดินลงมาจากจานหมุน น่ามันนี่เหมือนกับคนเมาไม่มีผิด นี่ยังดีที่มันไม่อ้วกออกมา ไม่งั้นเสียดายอาหารเช้าหมด เรานั่งพักอยู่ตรงบริเวณที่มียานบินอวกาศกันสักครู่แล้วถึงเดินไปหาน้ำเย็นๆดื่มกัน
“Damn, that was a blast (สุดยอดๆ)” ไอ้ซูพูด ปากก็หอบแฮ่กๆด้วยความเหนื่อย
“Freaking hell, I feel like I’m ten years younger (ให้ตายเหอะ รู้สึกเหมือนอายุน้อยลงไปสิบปี)” ไอ้หวานหว่านพูดแล้วก็ยิ้ม
“Haha, I loved it when you guys screamed. Have you realized that the whole theme park stare at you? (ฮาฮ่า เราชอบตอนที่พวกแกร้องกัน รู้ตัวปล่าวว่าคนทั้งสวนสนุกหันมามองพวกแก)” ผมแซวไอ้สองสาว
“Yea, I agree. I thought I was in a zoo at that moment (นั่นดิ ตอนนั้นนึกว่าตัวเองอยู่ในสวนสัตว์)” ไอ้แบงค์พูดแล้วพวกเราก็เฮ ล้อเล่นขำๆกัน
มื้อเย็นก็ออกไปหาอาหารกินง่ายๆ เป็นร้านอาหารอยู่แถวๆรามอินทราครับ เสร็จแล้วก็กลับบ้านเพราะวันพรุ่งนี้จะต้องเดินทางออกต่างจังหวัดกันแล้ว ถึงบ้านปุ๊บก็จัดการเก็บของต่างๆใส่กระเป๋าเพื่อที่จะได้ไม่ต้องมาเสียเวลาจัดตอนเช้า พวกเราเอาชุดกันไปคนละ 8-9 ชุดรวมไปถึงอุปกรณ์ลงทะเลต่างๆ พวก ชุดว่ายน้ำ แว่นตากันแดด ครีมกันแดด อะไรประมาณนี้ ไอ้แบงค์มันแบกเอากีต้าร์ที่บ้านผมไปด้วยเผื่อจะได้เอาไปเล่นเพลงตอนกลางคืนกัน วงเหล้าถ้าไม่มีเพลงก็ไม่สนุก…จริงไหมครับ?
นี่แหละครับ วันง่ายๆสบายๆ ของพวกเรา แต่ก็แฝงไปด้วยอะไรที่ลึกซึ้งหลายอย่าง มันก็ขึ้นอยู่กับตัวเราว่าจะรับรู้ถึงมันแค่ไหนเท่านั้นเอง
tbc
-
จิ้ม จิ้ม
หึ หึ วันนี้จิ้มได้หลายคนละ
ไปอ่านก่อนน้า :กอด1:
-
5 5 5
ก็รู้สึกกว่าประโยคมันแปลกๆเหมือนกัน
แต่ไม่รู้ที่ถูกยังไงก็เลยเขียนมันไปงั้น
ขอบคุณนะค้าบบบ
ปล.1 โดนแย่งจิ้ม
:serius2: :serius2:
ปล.2 เอาแต่เที่ยวกันละน้าาา
ไม่กุ๊กกิ๊กกันซักกะที
:z2: :z2:
-
:กอด1:
รอตอนต่อไป....
-
กุ๊กกิ๊กก็อดใจรอไปก่อนนะคะ
:o8:
เอม
-
น่าสนุกจัง อยากเล่นรถไฟเหาะมั่งอ่ะ
-
เย้ๆ สนุกๆครับคุณเอม o13
มารอตอนต่อไปจ้า :z2:
-
แล้วจะไปเที่ยวไหนกันต่ออ่ะ จะมีหวาน ๆ อีกไหม
รออ่านต่อไปนะน้องเอม :z2: :z2: :z2:
-
ตอนต่อไปอ่านแล้วคิดตามไปด้วยนะคะ
ง่วงนอนจัง :o12:
-
:z13:
จิ้มป้าคนสวย คิๆ :laugh:
แหมหายไปสองวันเอง อย่าห่วงเลยนี่ไงมาเล่นละ
***************************************************************
สำหรับเรื่องนี้ไม่ได้อ่านแป๊บเดียวเรื่องเดินไวดีนะเอม
+1 ให้เลยเช่นทุกครั้งที่เข้ามาเม้นให้
อ่านจากตอนที่ 13 -16 จบทันละ จะบอกให้ละกันนะ
ว่า เรื่องเดินได้ดีมีความสม่ำเสมอ สมเหตุสมผล
ยิ่งอ่านแล้วรู้สึกเข้าใจสภาพอารมณ์ของตัวละครดีมาก
การอธิบายยังคงรักษาระดับเอาไว้ได้ o13
บางเรื่องอ่านไปแล้ว เรื่องการบรรยายจะแย่ลงไงเราเลยรู้สึกว่าเรื่องนี้ดี
ส่วนเรื่องของตัวละคร อือไม่มีไรอยากพูดมากนอกจากอยากบอกว่า
ตอนนี้ขอเป็น FC Su & Wan แบบว่าคนไรน่าร๊ากกกกกก ได้ใจมาก
อาร์ม ก็ยังคงเป็นอาร์ม เช่นเดียวกับ แบงค์
มีประเด็นในแง่ของควารู้สึกที่แสดงออกของ แบงค์ที่รู้สึกว่ามันต้องมีเหตุผลมาลองสิ
รออ่านอยู่นว่าแบงค์จะยอมเปิดความรู้สึกในเรื่องนี้เมื่อไร
อาร์มเองก็คงรู้สึกได้แล้วละว่า มันมีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างคนสองคน
เวลาอาจดูเพียงไม่นาน แต่สำหรับคนสองคน
มันดูมีอะไรที่มากกว่านั้น ทั้งความรู้สึกลึกๆในใจ
อย่างตอนที่มีคำว่า เอย โผล่เข้ามาน่าจะรู้แล้วละว่ามันต้องมีไรแน่่ๆในใจ
ที่ไม่คิดมากอาจเพราะรู้สึกว่าไม่อยากจยอมรับมากกว่า
แล้วดูอย่างช่วงตอนนี้สิ ที่ไปเที่ยวกัน พอไม่กินน้ำ ก็มาป้อนน้ำ
พอเหงื่อไหลก็มาเช็ดให้ มันคืออะไรละ
ลองสิลองทำความเข้าใจกับความรู้สึกของตัวเองให้มากเข้าไว้
จริงๆแล้วจุดที่น่าสนใจยังมีอีก คือ หวาน กับ ซูเหมือนจะดูออกในความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่นะ
มันเลยดูค่อนข้างชัดมากเลยสินะในสายตาคนสนิทยังดูออก แล้วทำไมตัวเองจะไม่รู้เลยละ ใช่ไหม
อ่านมาถึงตรงนี้ อยากบอกว่า เรื่องนี้เป็นเรื่องแนวบรรยายนฉาก
และการกระทำของตัวละครอย่างค่อยไปมีเหตุผลมาลองรับเสมอ
ทั้งยังมีมุขฮาๆมาเล่นให้รู้สึกอ่านแล้วสบายๆ เลยไม่ได้หวังมากว่า เรื่องนี้จะต้อง
เขียนออกมาให้ตัวเองทั้งสองคนมีความสัมพันธ์ถึงขั้น NC
อย่างมากที่อยากอ่าน คือ ฉากหวานๆเบาที่ออกมาที่ละนิดๆ
เพราะคนทั้งคู่มีความสำพันธ์ที่เริ่มมาจากคำว่าเพื่อน ...
ซึ่งเป็นความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้ง แล้วการที่เปลี่ยนมาเป็นความรู้สึกดีๆแล้วก็ตาม
ข้อความที่ แบงค์ส่งผ่านมาจากตอนก่อนๆละ
FRIEND FOREVER
มันตีความได้นะว่าในความรู้สึกที่มีมันยากมากที่จะก้าวข้าม ความเป็นเพื่อนไปเป็นอื่นง่ายๆ
ปัญหา และอุปสรรคต่างๆเยอะมากเหลือเกินไม่อยากจะพล่ามในส่วนนี้มากนัก
เท่าที่ดูจากตอนนี้เป็นไปได้ว่าเรื่องนี้ยังอยู่ใน ช่วงต้นเรื่องมากๆอยู่เลย
หลังจากนี้ก็คงจะเป็นการเล่าและค่อยๆเปลี่ยนจากการเน้น ความเป็นเพื่อน
เน้นสภาพแวดล้อมของเยลและ สิ่งอื่นๆที่พยายามปูพื้นมาตลอด
คงจะได้เห็นแน่ๆตอนที่รอคอยที่สุด ซีนพีเรียด และดราม่าแรงๆที่ชอบมาก
เพราะตัวละครก็ต่างใกล้จะจบมากแล้วทีเดียว หลังจากนี้สิถึงจะสนุกหลังจากกลับมาที่ไทย
หลังจากที่จบจากเยล นั่นละจึงจะเป็นบทเริ่มต้นที่น่าอ่านมากๆ
เขียนๆไปแล้วก็นึกไปถึง เรื่องนึงที่เรื่องก็เริ่มด้วยการเรียนอยู่เหมือนกัน
อยากให้ลองไปอ่านๆดูกันเรื่องนั้นนี่ เนื้อหาโดนมากๆ
หรือว่าความรัก ของพี่ฟิกซ แล้วจะรออ่านต่อนะเอม
นิว
**************************************************************
-
บทที่ 17 – ที่กั้นระหว่างขอบฟ้ากับท้องทะเล
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด…………………
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นตอนเวลาประมาณตีห้าครึ่ง ผมเอื้อมมือไปกดปิดมันแล้วก็ขอนอนหลับตาต่ออีกสักห้านาที ไอ้แบงค์มันนอนขดอยู่ในผ้าห่มแต่ก็เริ่มพลิกตัวไปมาแล้วล่ะครับ สงสัยมันพอจะรู้แล้วว่าได้เวลาตื่น อิอิ เมื่อคืนเรานอนกันเต็มอิ่มเพราะประมาณสี่ทุ่มนิดๆก็เข้านอนกันแล้วเลยทำให้วันนี้ผมรู้สึกชดชื่นกระปี้กระเป่า แต่จริงๆแล้วคงรู้สึกตื้นเต้นมากกว่าเพราะว่าจะได้ไปเที่ยว แถมอีกสองวันก็จะปีใหม่แล้วด้วย งานนี้ต้องเต็มที่อยู่แล้ว
ผมเดินไปเปิดหน้าต่างห้องนอนรับลมหนาวในตอนเช้า อากาศดีๆบวกกับกลิ่นหอมของต้นโมกที่ปลูกอยู่ในกระถางหน้าบ้านโชยเข้ามาในห้องนอน มันหอมสดชื่นจริงๆ ผมยืนดูดาวกับพระจันทร์ที่ตรงหน้าต่างสักครู่ถึงเดินไปปลุกไอ้แบงค์กับสองสาว วันนี้พวกเราว่ากันว่าจะไปหาข้าวเช้ากินนอกบ้านแล้วก็ขับรถไปสบายๆ เหนื่อยก็พัก พอมีแรงแล้วก็ค่อยๆขับต่อ ไอ้มุกมันบอกว่าจะพาพ่อกับแม่ไปหาคุณยายตอนปีใหม่เลยขอตัวไม่ไปกับพวกเรา จริงๆผมก็อยากไปเยี่ยมคุณยายเหมือนกัน แต่ต่อรองกับพ่อว่าจะไปหลังปีใหม่ ซึ่งพ่อก็ไม่ได้ว่าอะไร ให้ทำไงได้ล่ะครับ พาเพื่อนมาทั้งทีก็ต้องเต็มที่หน่อย แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะลืมครอบครัวเลยทีเดียว
……………….
“So where are we having breakfast? I’m getting a bit hungry already! (ตกลงจะกินข้าวเช้าที่ไหนเนี่ย เริ่มหิวแล้วนะ)” ไอ้แบงค์ถามหลังที่ออกรถได้ไม่นาน
“I don’t know! What do you girls think? (ไม่รู้สิ สาวๆคิดว่าไง)” ผมหันไปถามสองสาว
“Haha, how can you ask me Armmie? If you don't know, how could we know? (ฮ่าฮ่า ถามพวกเราได้ไงอาร์มมี่ ถ้าพวกเธอไม่รู้แล้วเราสอ
คนจะรู้หรอ)” ไอ้หวานหว่านพูดแล้วก็หัวเราะ
“Well, in case you want to eat something really badly (เผื่ออยากกินอะไรเป็นพิเศษไง)” ผมตอบ
“I think Wan wants to eat everything, tell me I’m wrong Wan (ฉันว่าหวานมันก็อยากกินทุกอย่างนั่นแหละ จิงไหมหวาน)” ไอ้ซูแซว
“Yea…and I will get fat (ใช่ แล้วเราก็จะอ้วน)” หวานหว่านพูดแล้วก็หัวเราะ
..........
“Okay okay I have decided, We will eat the sandwiches Arm’s mom made for us, okay? (เอาล่ะ เราตัดสินใจละ พวกเราจะกินแซนวิชที่แม่ของไอ้อาร์มมันทำให้เรา โอเคมะ)”
“Anything! We don’t mind (อะไรก็ได้ พวกเราไม่สน)” ไอ้สองคนพูดขึ้นพร้อมกัน
ว่าแล้วพวกเราก็แกะแซนวิชมากินกัน ซึ่งไอ้สาวๆสองคนก็คอยป้อนผมเพราะว่าผมขับรถอยู่
ไม่นานเราก็มาถึง……………………หัวหินครับ เราเอาข้าวของไปเก็บในรีสอร์ทแล้วก็นอนพักเอาแรงกันสักครู่ แต่รู้สึกว่าจะมีแต่ผมที่เหนื่อยคนเดียวเลยขอตัวเข้าไปนอนเล่นในห้อง พวกมันสามคนก็ไปนั่งเล่นไพ่ กินขนมกัน เราตกลงกันว่าบ่ายๆถึงจะลงไปเล่นน้ำ................แต่ที่ไหนได้...... ไอ้พวกนั้นส่งเสียงดังเจี๊ยวจ๊าวทำเอาผมนอนไม่ค่อยหลับเท่าไหร่เลยได้แค่นอนดูทีวีไปพลาง.........แต่จะว่าไปแล้ว ผมก็ไม่ได้ง่วงอะไรเท่าไหร่
...........
...................
.........
“Arm, let’s go to the beach!!!!!” ไอ้ซูเปิดประตูชะโงกหัวเข้ามาในห้องแล้วก็ตะโกน เล่นเอาผมสะดุ้งไปเหมือนกัน
“..................Why don’t you guys go first? I will follow you guys once I come out from the bathroom (พวกเธอไปก่อนเหอะ แล้วเราจะตามไปหลังจากออกมาจากห้องน้ำ)” ผมบอกมันแล้วก็ยักคิ้วให้มัน
“Right (ได้ๆ)” มันพูดจบก็เดินออกไป
…………………..
………………………………..
………………
……………………
พวกเรานอนเล่นกันอยู่ที่ม้านั่งแถวริมชายหาดสักครู่เพื่อรอให้แดดมันหายร้อนแล้วจึงเดินลงทะเลไปเล่นน้ำกัน
“I miss the sea so much!!!!! Damn it (ให้ตายเหอะ คิดถึงทะเลจัง)” ไอ้หวานหว่านพูดแล้วก็ลอยคอเล่นไป
“Yea, the beach is really sandy and the water is so much warmer here. Love it! (ใช่ๆ ชายหาดทรายเยอะแถมน้ำยังอุ่นอีก)” ซูเสริม
“Of course, How can it not be good? The sea is like freezing on the East Coast of US (แน่นอนมันจะไม่ดีได้ยังไงล่ะ ทะเลที่ชายหาดของอเมริกาตะวันออกหนาวจะแย่)” ไอ้แบงค์พูด
….ถูกครับ ชายหาดที่อเมริกาหนาวมากจนไม่ค่อยมีใครกล้าลงเล่นน้ำในหน้าหนาว อุณหภูมิประมาณว่าถ้าลงไปเล่นคงกลายเป็นก้อนน้ำแข็ง ส่วนหน้าร้อนพวกเราไม่ได้อยู่กันเพราะปิดเทอม ก็เลยแยกย้ายกันกลับบ้าน อดไป!!
“Haha true (ฮ่าๆ ใช่)” ผมตอบ
พวกเราเล่นน้ำกันจนถึงหัวค่ำแล้วก็กลับเข้ารีสอร์ทกัน เราอาบน้ำแล้วก็หลับกันไปคนละตื่น สักสองทุ่มผมตื่นขึ้นมาก็เห็นไอ้แบงค์มันนอนหลับอยู่ข้างๆ
“แบงค์ ตื่นๆปะ ไปกินข้าวกัน” ผมเอามือไปสะกิดมัน
“งืม อาร์มแปปนึงดิ กูยังเหนื่อยๆอยู่เลย”
“ให้อีกแปปนะ อย่ามาตอรอง”
“พูดมากเดี๋ยวจับปล้ำเลย ไอ้ห่านี่”
“ไอ้เชี่ยแบงค์ เดี๋ยวนี้แรงนะมึง ไอ้ชั่ว”
“ถ้ากูเป็นคนดีกูจะเป็นเพื่อนมึงหรอ”
“กวนตีนและ รีบๆไปเปลี่ยนเสื้อแล้วก็ลางหน้าแปรงฟันซะ”
“เออๆ บ่นยังกะเป็นแม่กูอีกละ”
“เร็วๆอย่าให้ต้องใช้กำลัง” ผมชี้หน้ามัน
……………..
“โอ๊ย!!……..ไอ้แบงค์ เดี๋ยวนี้มึงกล้ามากเลยนะ” มันเอามือมาบิดหัวนมผมแล้วมันก็รีบวิ่งหนีเข้าห้องน้ำไปเลย
……………
………………………
….
พวกเราเลือกร้านอาหารริมหาดที่มีดนตรีเล่นสบายๆ พอมาถึงก็สั่งอาหารมากินกันเยอะมากเพราะว่าไม่ได้กินมื้อกลางวันกันมา ดนตรีเพราะๆ อาหารอร่อยๆกับเบียร์เย็นๆทำให้พวกเราเคลิบเคลิ้มไปกับบรรยากาศตอนกลางคืนที่แสนจะเย็นสบาย สายลมพัดเอากลิ่นทะเลมาทางเราสี่คน และหล่อหลอมให้ใจของพวกเราเป็นหนึ่งเดียวกัน
มิตรภาพและความผูกพันก็เหมือนกับดวงเดือนที่อยู่เคียงข้างแสงดาว ถึงแม้วันหนึ่งมันอาจจะต้องห่างกันไปตามกาลเวลา แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะไม่โคจรมาเจอกันอีก มันขึ้นอยู่กับตัวเราว่าเราจะมีโอกาสได้เห็นภาพๆนั้นอีกรึเปล่า ผมเชื่อว่าทุกอย่างมันถูกลิขิตชะตาของมันไว้แล้ว
กินกันจนอิ่ม พวกเราทั้งสี่คนเดินกลับมาที่รีสอร์ทแล้วก็มานั่งเล่นไพ่กันต่อสักครู่ เล่นไปก็ดูทีวีไปพลางๆ ไม่ได้เล่นกินเงินกันหรอก เป็นเกมเล่นใช้สมองหน่อยๆ มันชื่อว่าเกม คิลเลอร์แอนด์ฮีลเลอร์ เป็นเกมแนวอาชญากรรมสืบสวนซึ่งก็สนุกมากๆเลยทีเดียว แต่ที่ไหนได้.......เล่นอยู่ดีๆไอ้สองสาวมันก็ขอตัวไปเดินชายหาดเพื่อจะไปคุยเรื่องระหว่างสาวๆกัน ผมกับไอ้แบงค์ก็เลยนั่งเก้อดื่มเบียร์กันต่อ
............สักพัก
............
“อาร์ม ไปเดินรับลมกันบ้างมะ”
“เอ่อ กูก็ว่าดีเหมือนกันแหละ จะได้ไปยืดเส้นยืดสายหน่อย”
ผมพูดเสร็จไอ้แบงค์มันก็ยื่นมือมาให้ผม ผมจับมือมันลุกขึ้นแล้วเราก็เดินลงไปที่ชายหาดด้วยกัน เราเดินเลาะชายหาดไปเรื่อยๆท่ามกลางแสงของพระจันทร์
“มึงลองมองไปให้สุดขอบฟ้าสิไอ้อาร์ม มึงเห็นอะไรมะ”
“ไม่นี่หว่า มันมืดไปหมดเลย”
“ใช่ มันมืดไปหมดจนเรามองอะไรไม่เห็น”
“แล้วมึงจะถามกูเพื่ออะไรวะ”
“….............บางครั้งความมืดมันก็มีอะไรซ่อนอยู่นะ มึงลองคิดตามกูสิ บางครั้ง ที่ที่เดียวกัน แต่เวลาคนละเวลามันก็ทำให้อะไรเปลี่ยนไปได้เยอะ”
“มึงหมายความว่ายังไง”
“ตอนนี้มึงเห็นขอบฟ้าไหมล่ะ”
“เอ๊ะ ก็บอกไปแล้ว มันมืดขนาดนี้ก็ไม่เห็นนะสิวะ”
“อือ นั่นแหละ แต่ตอนกลางวันพวกเราก็มองเห็นมัน จริงไหม? ที่กูอยากจะบอกกับมึงก็คือบางทีใจคนเรามันอาจจะปิดกั้นอะไรเพราะเรามองไม่เห็นมันทั้งที่จริงมันมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ กูเชื่อว่าเวลาจะทำให้ทุกๆอย่างมันชัดขึ้นมาเอง เดี๋ยวพอดวงอาทิตย์ขึ้นตอนเช้า พวกเราก็จะมองเห็นขอบฟ้าแล้ว คอยดูนะ” มันยิ้มให้ผมแล้วก็เดินจากไป……ปล่อยให้ผมยืนงงกับสิ่งที่มันพูดออกมา
…………………………….
…………
ผมเดินตามชายหาดไปเรื่อยๆ….แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักเมื่อผมเห็นอะไรบางอย่าง………………..
……………………
………ตัวหนังสือที่เขียนออกมาเป็นคำสี่คำได้สลักอยู่บนเม็ดทราย ตัวหนังสือเหล่านั้นถูกตีกรอบด้วยวงกลมที่ไม่เต็มวง ข้างๆวงกลมนั่นมีกิ่งไม้กิ่งเล็กๆวางอยู่
“Only if U know”
tbc
-
จิ้ม
จิ้ม อีกละ :กอด1:
-
หุ หุ คงจะอีกนานกว่าจะรู้ :o8: ... แต่ซู กับหวานหว่าน เหมือนจะรู้สึกได้ถึงสัญญาณอะไรบ้างอย่างแล้วนะนิ^^
ชอบ...คนเขียนเขียนได้ละเอียดอ่อน ลึกซึ้ง ไม่หวือหวา เห็นพัฒนาการได้ o13
ขอบคุณนะครับ
-
สวัสดีน้องเอม เพิ่งได้มีโอกาสเข้ามาอ่าน สนุกมากค่ะ น่าติดตาม ได้ความรู้เรื่อง u ของต่างประเทศด้วย ได้ความรู้
เรื่องภาษาอังกฤษด้วย ดีจัง ได้อ่านคอมเมนต์ของแต่ละคนรวมทั้งน้องนิวแล้วยิ่งได้มุมมองเพิ่มขึ้นอีก
+1 ให้กำลังใจน้องเอม :กอด1: ให้น้องเอมกับน้องนิว จะได้เข้ามาคอมเมนต์ให้อ่านบ่อย ๆ นะคะ หวังว่าเรื่องนี้
คงจบแบบไม่เศร้านะ
:pig4:
-
นู๋อาร์ม รู้ แต่ไม่กล้าคิดมากกว่ามั้ง
-
คนเขียนขยันมาก ๆ o13
-
ชอบที่แบงค์พูดมากๆเลยค่ะ
บางทีเพราะใจเราปิดกั้นก็อาจทำให้มองข้ามบางอย่างไป
พี่เอมสู้ๆ
:กอด1:
-
ปลื้มประโยคที่เเบงค์พูดสุดๆเลยอ่า
โดนมากๆๆๆๆๆๆๆ
จะรอนะครับ
-
อาร์มมี่จะรู้ไหม
ว่าแบงค์รักอาร์มมี่แล้วล่ะ
-
เอ๋ แต่แบงค์มีแฟนแล้วนี่นา แถมน่ารักด้วย นอกใจหรอตาแบงค์ o18
-
ติดตามกันต่อไปนะคะ
:pig4: :pig4:
เดี๋ยวมาลงให้สองตอนค่ะ
-
o13 o13 o13
เยี่ยมไปเลย
รออ่านต่อนะคะ
อยากรู้ความในใจของแบงค์
:กอด1:
-
สวัสดีค่ะ
มีคนบอกว่าชอบเรื่องนี้เพราะได้เรียนอังกฤษแถมยังได้รู้บรรยากาศการเรียนเมืองนอกด้วย ก็ขอบคุณนะคะ
ถ้าชอบเดี๋ยวจัดให้ค่ะ
ถ้ามีคำถามอะไรเกี่ยวกับภาษาหรือว่าการเรียนเมืองนอกก็ถามได้นะคะ
ขอบคุณจากใจจริง
เอม
-
จิ้มคุณเอม
อยากเรียนเมืองนอกนะครับ
แต่ฉลาดน้อย
แล้วก็ไม่ีมีตังค์
:laugh: :laugh:
ดึกๆจะมาอ่านอีก 2 ตอนครับ
:pig4: :pig4:
-
บทที่ 18 – Yes, No, or Maybe?
นกสองตัวบินคู่กันผ่านหน้าผมไปเพื่อมุ่งหน้าไปสู่ภูเขาสองลูกที่ตั้งตระหง่านอยู่คู่กันตรงสุดขอบฟ้า ผมจ้องมองไปข้างหน้าแล้วก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ แสงอาทิตย์ในยามเช้าส่องแสงสีเหลืองนวลอร่ามลงสู่พื้นผิวของท้องทะเลจนผมมองเห็นเป็นเงาสีส้มอ่อนๆที่ลากยาวไปถึงขอบฟ้า มันเหมือนกับเป็นพรมที่ปูทางให้ใครสักคนเดินเพื่อไปค้นหาอะไรสักอย่างที่ซ่อนอยู่ในที่แห่งนั้น
พอพระอาทิตย์ขึ้นพ้นขอบน้ำทะเล ผมก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปตามชายหาดสีขาวเพื่อไปดูอะไรบางอย่าง..........
แต่.......... คำสี่คำนั้นได้จางหายไปแล้ว เหลือเพียงแค่รอยบางๆของตัว U กับเศษไม้ที่หลงเหลืออยู่ …….แต่ไม่ทันที่ผมจะก้มลงไปดูรายละเอียด ก็มีเสียงใครบางคนเรียกผมมาจากข้างหลัง…………………….
“Armmie, what are you doing? (อาร์มมี่ ทำอะไรอยู่น่ะ)” เสียงไอ้หวานหว่านลอยมา
“Oh hey! I am just stretching (อ้าว ว่าไง เราแค่ยืดตัวอยู่อะ)”
“Really? (จริงอะ?)” ไอ้หวานมันทำหน้าแบบไม่เชื่อ
“Of course!........... so where’s the rest? (ก็แน่สิ………….. แล้วที่เหลืออะ)”ผมรีบเปลี่ยนเรื่อง
“Still sleeping!.................phew……….I feel so fresh! (ยังนอนอยู่เลยอะ……….เฮ้อ รู้สึกสดชื่นจัง)”
“Yea, same (อืม เหมือนกัน)” ผมยิ้มให้มัน
..................
ไอ้หวานหว่านมันจ้องหน้าผมนิ่งๆสักพัก
..............
“You don’t seem fresh at all, are you thinking about something, Armmie? (เธอไม่เห็นดูไม่สดชื่นเลย กำลังคิดอะไรอยู่รึเปล่าอาร์มมี่?)”
…………
“Not really! (ไม่มีอะไรหรอก)”
.................
................มันจ้องหน้าผมอีกรอบ
.................................
…………………
“Arm, I don’t want to force you to spit something out; you can tell me whenever you need to (อาร์ม เราไม่อยากบังคับให้เธอต้องพูดอะไรออกมา พร้อมเมื่อไหร่ก็บอกเราได้นะ)” มันทำหน้าจริงจัง
ผมก็ได้แต่ยิ้มแล้วก็พยักหน้าให้มัน………ไอ้หวานหว่านนี่มันช่างสังเกตจริงๆ……………..
...........................
..............
“Wan, don’t you want a boyfriend? (หวาน เธอไม่อยากจะมีแฟนหรอ)” ผมถาม
“Err…………why this question so suddenly?..................Well, I don’t think I’m ready yet. (เอ่อ ทำไมจู่ๆก็ถามคำถามนี้อะ……………คือเรายังไม่พร้อมอะ)” มันมองผมแปลกๆ
“Nah, just curious. How about Stanley and Fan? (ป่าว แค่สงสัยอะ แล้วสแตนลี่ย์กับอี๋ฟ่านล่ะ)” ผมแซวมันเล่นๆ
“Eww, that’s like....never gonna happen, I would rather commit suicide than end up being with either of them. They are so freaking flirtatious!! (อี๋ ไม่มีทางอะ ฉันยอมตายดีกว่าที่จะไปเป็นแฟนใครคนใดคนหนึ่ง ไอ้สองคนนั้นเจ้าชู้จะตาย)” มันพูดแล้วก็หัวเราะ
“Fair enough! (อือ ก็สมเหตุสมผลอยู่)” ผมว่าแล้วก็หัวเราะตามมัน
เราสองคนเดินเล่นกันอยู่บนชายหาดสักครู่เพื่อรับแสงอาทิตย์ในยามเช้า..............
..........
“Let’s wake those two lazy asses up for breakfast (ไปปลุกไอ้ตัวขี้เกียจสองตัวนั่นไปกินข้าวเช้ากันเหอะ)” ไอ้หวานหว่านพูดแล้วก็เดินจูงมือผมเข้าไปที่รีสอร์ท พอเราไปถึงไอ้สองคนนั้นมันก็เดินออกมานั่งเล่นรอที่ห้องรับแขกแล้ว พวกเราจึงชวนกันไปทานข้าวเช้าที่รีสอร์ทจัดไว้ให้ ระหว่างที่กินอยู่ ผมรู้สึกได้ว่าไอ้แบงค์มันนั่งจ้องผมเป็นระยะๆเหมือนกับมันกำลังจะรออะไรบางอย่าง แต่ผมก็แกล้งทำเป็นไม่สนใจแล้วก็หยิบอาหารเข้าปากต่อไป
พอกินข้าวเช้าเสร็จพวกเราก็ไปนั่งเล่นที่ชายหาดเหมือนเดิม อยากให้วันนี้มันเป็นวันพักผ่อนเพราะว่าพรุ่งนี้มันก็จะปีใหม่แล้ว เอาไว้คืนนี้ค่อยไปสนุกกันให้เต็มที่ดีกว่า ตอนนี้เก็บแรงไว้ก่อน ช่วงเช้าเราใช้เวลาไปกับการอาบแดดให้หนำใจเพราะว่าถ้ากลับอเมริกาไปแล้วคงคิดถึงแดดไปอีกนาน พวกเรานอนคุยกันไปเรื่อยๆว่าคืนนี้จะไปทำอะไรที่ไหนกันดี คุยไปคุยมา………………………………..
……………………………………………………………………
………………….ผมก็หลับไปเรียบร้อย
……………
…………………
…………………………..
ตื่นมาอีกทีก็ตอนที่สองสาวมาปลุกผมให้ไปทานข้าวกลางวันกัน พวกเราหาอะไรเบาๆกินกัน เพราะจะเน้นไปที่เครื่องดื่มดีๆมากกว่า สั่งแซนด์วิชมาคนละชิ้นสองชิ้นกับน้ำผลไม้เย็นๆก็เป็นอันใช้ได้ ถ้าหิวตอนบ่ายก็เดินไปซื้อขนมมากินได้เรื่อยๆ
…………เวลาประมาณบ่ายสามโมงกว่าๆ ผมนั่งจ้องไปที่ทะเลสีฟ้าสดใส ตอนนี้ผมแทบจะแยกสีฟ้าครามของน้ำทะเลกับท้องฟ้าไม่ออกเพราะแดดจ้ามากๆ ผมก็ไม่แน่ใจว่าเส้นไหนมันคืนเส้นขอบฟ้าเพราะทุกๆอย่างมันมีความเป็นไปได้หมด
……………………………..
Tbc
-
เปิดใจกันขนาดนี้แล้ว คงรอแต่เวลาเท่านั้น :z2:
+1 ให้เอมนะครับ ขอบคุณนะครับ ขยัน จริง ๆ
-
คุณเอมขยันส่งความสุขมากมาย :กอด1: ... ขอบคุณนะครับ
รออะไรบางอย่างจากอาร์ม เป็นเพื่อนแบงค์ :-[
-
มีคืนนี้อีกตอนใช่มั้ยค้า
จะได้รอยังไม่ไปนอน :impress2:
-
คืนนี้มีอีกไหมครับ
ไงก้อจะรอนะ
o18 o18 o18 o18
-
บทที่ 19 – ดวงดาวที่ห่างไกล
หลังจากออกไปทานอาหารมื้อเย็นเสร็จ พวกเราสี่คนก็กลับมานั่งดูดาวที่ระเบียงบนรีสอร์ท ตอนแรกพวกเรากะว่าจะไปหาอะไรสนุกๆทำในตัวเมืองแต่ก็มีอันต้องเปลี่ยนแผนเพราะว่าคนเดินแน่นกันไปหมดจนทำอะไรไม่ได้ แถมกิจกรรมต่างๆที่ถูกจัดขึ้นก็มีแต่ภาษาไทยเลยทำให้ไอ้สาวสองคนฟังไม่ออก ไอ้แบงค์สงสารพวกมันสองคนก็เลยออกไอเดียว่าให้กลับมาหาอะไรทำกันที่รีสอร์ทดีกว่า
………………..
อีกสองชั่วโมงกว่าๆก็จะเป็นเวลาของปีใหม่แล้ว แต่พวกเราสี่คนก็ยังไม่มีแผนว่าจะฉลองปีใหม่ปีนี้ยังไง
“The stars are really beautiful tonight, don’t you think so? (ดวงดาวคืนนี้งดงามมาก พวกเธอคิดอย่างเราไหม?)” ซูพูดขึ้นมา
“Yea……… they are (ใช่ สวยมากๆ)” ไอ้แบงค์มันพูดแล้วก็หันมายิ้มให้พวกเรา
……………..
……….
“How I wish I could fly up to the sky to catch the star! (ฉันอยากบินขึ้นไปเก็บดาวบนท้องฟ้าจัง)” ไอ้หวานหว่านพูดแล้วก็ถอนหายใจ
…………………………….
“Why are you guys saying such depressing stuff? (ทำไมถึงพูดอะไรที่มันน่าเศร้าอย่างงี้อะ)” ผมถามแล้วก็ขมวดคิ้วให้พวกมันสามคน
……………………..
……….
………………………อยู่ดีๆ
…. ไอ้หวานหว่านเริ่มน้ำตาซึมๆ ทำเอาผมกับไอ้แบงค์เหวอไปเลย
.......
"What's wrong Wan? (เป็นอะไรรึปล่าวหวาน?)" ซูพูดขึ้น
............
“.......Well, I just feel really strange when I think about………….the time we have to leave each other. Like…I really don’t know how my life would be without you guys by my side………it’s gonna be so damn lonely. (คือ…….เรารู้สึกแปลกๆเวลาคิดถึงเรื่อง…………….ที่เราจะต้องจากกันอะ……เราไม่รู้อะว่าชีวิตของเราจะเป็นยังไงต่อไปถ้าไม่มีพวกเธออยู่ข้างๆ………มันคงเหงาน่าดู)” หวานหว่านมันพูดแล้วก็เอามือปาดน้ำตา
“Wan, we still have five more months to go! Just do not think about it. Nothing is more important than the present! Why don’t we enjoy the time? C’mon guys, it’s new year tomorrow! Cheer up, Jesus! (หวาน เรามีเวลาเหลืออีกตั้งห้าเดือนนะ อย่าไปคิดถึงมันสิ มันไม่มีอะไรที่จะสำคัญไปกว่าปัจจุบันหรอกนะ ทำไมเราไม่ทำตัวให้มีความสุขกับเวลาที่เหลืออยู่อะ พรุ่งนี้ก็ปีใหม่แล้วนะทุกคน ช่วยรื่นเริงหน่อยสิ พระเจ้าช่วย)” ไอ้ซูเข้าไปกอดแล้วก็จับมือไอ้หวานหว่าน พอพูดจบก็หันมาทางเราสองคน หน้าตาประมาณบอกว่าให้ทำอะไรบางอย่าง
“Yea Wan, Su is right. We have to enjoy the time (ใช่ หวาน ซูมันก็ถูกของมัน เราต้องใช่เวลาที่เหลืออย่างมีความสุขนะ)” ผมพูดเสร็จก็เดินเข้าไปจับแล้วบีบมือไอ้หวานหว่านมันเบาๆ
“True…................. I will be back in a moment (ใช่.................. เดี๋ยวมานะ)” ไอ้แบงค์พูดแล้วก็เดินเข้าไปในห้อง
…………….
…..สักครู่มันก็ออกมาพร้อมกับกีต้าร์
“I want to sing this song for all of you, it’s not supposed to be sad, but something memorable. I hope it will remind us of all the happy time we had together (เราอยากจะร้องเพลงนี้ให้กับทุกๆคน มันไม่ใช่เพลงเศร้านะ แต่ควรจะเป็นอะไรที่น่าจดจำมากกว่า เราหวังว่ามันจะทำให้พวกเรานึกถึงเวลาแห่งความสุขที่พวกเรามีร่วมกัน)” ไอ้แบงค์มันพูดแล้วมือมันก็เริ่มดีดไปที่กีต้าร์……………..เสียงนุ่มๆของมันค่อยๆดังขึ้นเรื่อยๆ
Who can say for certain
Maybe you're still here
I feel you all around me
Your memory's so clear
(ไม่มีใครที่สามารถบอกอะไรได้แน่นอน ไม่แน่เธออาจจะยังอยู่ที่นี่ ฉันรู้สึกถึงเธอรอบๆตัวฉัน ความทรงจำเกี่ยวกับเธอสว่างไสวไปทั้งใจ)
Deep in the stillness
I can hear you speak
You're still an inspiration
Can it be (?)
That you are mine
Forever love
And you are watching over me from up above
(ลึกลงไปในความเงียบงัน ฉันได้ยินเสียงของเธอพูด เธอยังเป็นแรงบันดาลใจให้ฉัน มันจะเป็นไปได้ไหม? ที่เธอยังเป็นของฉัน รักกันตลอดไป และเฝ้ามองดูฉันอยู่ไม่ห่างจากเบื้องบน)
Fly me up to where you are
Beyond the distant star
I wish upon tonight
To see you smile
If only for awhile to know you're there
A breath away's not far
To where you are
(ช่วยพาฉันบินขึ้นไปข้างบนที ผ่านดวงดาวที่ห่างไกลออกไป ฉันหวังว่าคืนนี้จะได้เห็นรอยยิ้มของเธอ เพียงแค่ฉันยังรู้ว่าเธอยังอยู่ที่นั่น เพียงแค่ลมหายใจมันก็ทำให้ฉันรู้สึกเธอได้)
Are you gently sleeping
Here inside my dream
And isn't faith believing
All power can't be seen
(เธอยังหลับอยู่ตรงนี้ในความฝันของฉัน และความเชื่อไม่ใช่หรอที่ทำให้เรารู้ว่าเราไม่อาจมองเห็นพลังทั้งหมดได้)
As my heart holds you
Just one beat away
I cherish all you gave me everyday
'Cause you are my
Forever love
Watching me from up above
(หัวใจของฉันยังห่อหุ้มเธอไว้ข้างใน ห่างกันแค่เพียงการเต้นของหัวใจครั้งเดียว ฉันอยากจะขอขอบคุณทุกๆอย่างที่เธอมีให้กับฉัน เพราะเธอเป็นรักที่ฉันมีตลอดไป รักที่คอยมองดูฉันลงมาจากเบื้องบน)
And I believe
That angels breathe
And that love will live on and never leave
(ฉันเชื่อว่านางฟ้ายังหายใจอยู่ และรักจะสถิตอยู่ต่อไป ไม่มีวันหายไปไหน)
Fly me up
To where you are
Beyond the distant star
I wish upon tonight
To see you smile
If only for awhile
To know you're there
A breath away's not far
To where you are
(ช่วยพาฉันบินขึ้นไปข้างบนที ผ่านดวงดาวที่ห่างไกลออกไป ฉันหวังว่าคืนนี้จะได้เห็นรอยยิ้มของเธอ เพียงแค่ฉันยังรู้ว่าเธอยังอยู่ที่นั่น เพียงแค่ลมหายใจมันก็ทำ
ให้ฉันรู้สึกเธอได้)
I know you're there
A breath away's not far
To where you are
(ฉันรู้ว่าเธออยู่ที่นั่น เพียงแค่ลมหายใจก็ทำให้ฉันสัมผัสถึงเธอได้)
......................
...........
“Although this song is about death, I want you guys to view it positively, from another perspective. I just want to tell you guys that all of you are my greatest inspiration and I will never forget you guys, no matter what happens. Whenever we miss each other, just make a call! Nothing to be sad about, all right? (ถึงเพลงนี้มันจะเป็นเพลงเกี่ยวกับความตาย แต่เราก็อยากให้ทุกคนมองมันในแง่บวก ในอีกมุมมองหนึ่ง เราอยากให้ทุกๆคนรู้ว่าทุกคนคือกำลังใจให้ที่ดีที่สุดที่ทำให้เราเดินต่อ และเราจะไม่มีวันลืมพวกเธอเลยไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เวลาใดที่พวกเราคิดถึงกัน ก็โทรหาได้ ไม่มีอะไรน่าเศร้าเลย เข้าใจไหม?)” ไอ้แบงค์พูดแล้วก็ยิ้มแฉ่งให้พวกเราสามคน
..........สิ้นเสียงของไอ้แบงค์พวกเราทุกคนก็ตบมือดังๆพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างมีความสุข………
“Thank you so much for everything Bank! (ขอบคุณสำหรับทุกๆอย่างนะแบงค์)” หวานหว่านพูด
“Yea Bank, we love you so much! (ใช่ แบงค์ พวกเรารักเธอมากนะ)” ซูเสริม
…..ส่วนผมก็ได้แต่ยิ้มน้อยๆให้มัน
......................
หลังจากนั้นพวกเรานั่งร้องเพลงกันไปเรื่อยๆ………………………..
…………….
ผมไม่นึกว่าคืนปีใหม่ของพวกเราสี่คนมันจะเต็มไปด้วย ความรัก ความสุข ความเหงา และอารมณ์อีกหลายๆอย่างมารวมกันจนสื่อความหมายออกมาเป็นตัวหนังสือไม่ถูก ผมรู้แต่ว่าผมรักเพื่อนๆสามคนนี้ของผมจริงๆ
......................
…………เที่ยงคืน
……………..
……….
…………” ..5….4….3….2….1, happy new year everyone!!” พวกเราสี่คนพูดขึ้นพร้อมกันแล้วก็กระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข เรานั่งคุยกันต่อสักพักแล้วก็แยกย้ายกันไปเข้านอน
...................
.......
“อาร์ม สวัสดีปีใหม่นะ กูขอให้มึงประสบความสำเร็จกับทุกๆอย่าง” ไอ้แบงค์พูดขึ้น
“เหมือนกันนะ ขอให้มีความสุขมากๆกับทั้งเรื่องการเรียนและก็ความรัก”
“……………..ขอบใจว่ะ ป่ะนอนกันเหอะ”
พูดเสร็จเราสองคนก็เข้านอนกัน มันเป็นคืนที่ผมมีความสุขมากๆเหมือนกับได้ระบายทุกสิ่งทุกอย่างออกมาผ่านบทเพลงต่างๆท่ามกลางหมู่ดาวที่ห่างไกลบนท้องฟ้า
และแล้วผมก็หลับไปภายใต้อ้อมกอดอุ่นๆของไอ้แบงค์……………..
tbc
-
เพลง ตามลิ้งค์นี้เลย
http://www.youtube.com/watch?v=-uIQp9Dqcrw
เอม
-
^
^
^
จะลิ้ม จิ้ม
มาจิ้มคุณเอม
แล้วไปอ่านสือต่อ
^^
-
Nothing is more important than the present!
:กอด1:
-
ซึ๊งมากเลยครับตอนที่ 19 คุณเอมยอดเยี่ยมมากมาย ชอบๆครับ สู้ๆ รอตอนถัดไปครับ o13
-
มิตรภาพระหว่างเพื่อนช่างสวยงาม
-
บทที่ 20 – ไม่เข้าใจ
วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่พวกเราจะอยู่เที่ยวที่หัวหินกันเพราะว่าพรุ่งนี้พวกเราก็จะกลับกรุงเทพกันแล้ว พวกเราเลยอยากลองทำอะไรพิเศษๆดูบ้าง ผมกับไอ้แบงค์รีบออกไปซื้ออาหารที่ตลาดตั้งแต่เช้าเพราะว่าตั้งใจว่าเย็นนี้เราจะมาทำอาหารเย็นกินกันเอง ส่วนหวานหว่านกับซูมันอยู่จัดข้าวของที่รีสอร์ทเพราะว่าเล่นกันจนทำข้าวของเละไปเยอะเหมือนกัน
…………..
……………………..
“ปลาสดๆ ไม่คาว ทางนี้เลยจ้า” ป้าคนนึงตะโกนออกมา
ผมกับไอ้แบงค์ก็เลยเดินไปด้อมๆมองๆ มือก็กดๆบีบๆเนื้อปลาดูว่ามันสดและแน่นจริงรึเปล่า
“ว่าไงจ๊ะ พ่อรูปหล่อ เอาอะไรดีเอ่ย” ป้ามันหันมาถามไอ้แบงค์
“ปลาหมึกกับกุ้ง……. สดไหมครับ”
“สดสิจ๊ะ พึ่งขึ้นจากเรือเมื่อเช้านี้”
“เหรอครับ งั้นผมขออย่างละโลครับ” ไอ้แบงค์ทำเสียงหวาน
“ได้จ้า เอาอะไรอีกไหมจ๊ะ”
“อ๋อ แค่นี้แหละครับ……….เอ่อ ว่าแต่ป้านี่เคยเป็นดาราสมัยก่อนหรือเปล่าครับ หน้าคุ้นๆ”
…………………….
โถ ไอ้แบงค์ ใครเชื่อมึงก็บ้าแล้ว น้ำเสียงจริงใจมาก…………
“อุ๊ย แหม ชมอะไรก็ไม่รู้พ่อหนุ่มเนี่ย……มาๆ ปากหวานอย่างงี้ป้าลดให้” ป้าพูดไปก็ยิ้มไป
…….เฮ้ย เป็นไปได้หรอเนี่ย……………..
“ขอบคุณนะคร้าบ ป้า เดี๋ยววันหลังจะมาอุดหนุนใหม่” ไอ้แบงค์มันรับถุงมาจากป้าแล้วก็ยิ้มให้ผมทีนึง
“ไอ้แบงค์ กูไม่อยากจะเชื่อว่า……….” ผมกำลังจะด่ามันแต่มันก็เบรกผม
“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น บอกแล้วว่าคนหน้าตาดีทำอะไรมันก็ดีไปหมดนั่นแหละ ฮ่าๆ” มันตอบอย่างภาคภูมิใจมากๆ
ด่ากันไปกันมาเสร็จ เราก็เดินไปดูของต่อ พวกเราสองคนซื้อของมาเยอะแยะไปหมด ไม่ว่าจะเป็น ปลากะพง หอยแครง พริก หัวหอม กระเทียม ใบกระเพรา แล้วก็อื่นๆอีกมากมาย ตอนแรกเรากะว่าจะทำอะไรกินง่ายๆแต่ดูจากของที่ซื้อมาแล้วมันคงไม่ง่ายแล้วแหละ ส่วนเมนูอะไรก็ยังไม่ได้คิดกันเลย เอาไว้กลับไปที่รีสอร์ทแล้วค่อยคิด
……………….
……….
วันนี้เราก็ใช้เวลาไปกับการเล่นน้ำ อาบแดด และฟังเพลงที่ชายหาดอีกตามเคย แต่ทุกคนก็เห็นเป็นความเห็นเดียวกันว่ายังสนุกกันอยู่และไม่อยากกลับกันเลย เรานั่งเล่นไปเรื่อยๆจนบ่ายสี่โมงกว่าๆ พวกเราก็กลับไปที่รีสอร์ทเพื่อไปเตรียมอาหาร
เมนูก็มี ผัดกระเพราปลาหมึก ต้มยำกุ้งน้ำข้น แล้วก็พวกปิ้งๆย่างๆทั้งหลาย กะกินให้อิ่มส่งท้ายเลย เพราะเห็นว่าถ้ากลับไปกรุงเทพต้องเริ่มต้นเข้าคอร์สลดความอ้วนกันอย่างจริงจังแล้ว เพราะกินกันไม่หยุด แถมกำลังกายก็ไม่ได้ออกทำให้พวกเราน้ำหนักขึ้นพรวดๆ เดี๋ยวจะกลายเป็นลูกบอลเสียก่อน ผมกับไอ้แบงค์เข้าครัวโดยมีสาวสวยสองคนเป็นผู้ช่วย……ช่วยแกะกุ้งกับพลิกอาหารที่วางอยู่บนตะแกรงไปมา
จะว่าไปแล้วผมก็ทำอาหารเก่งพอสมควรเพราะต้องช่วยไอ้มุกทำบ่อยๆเพราะที่บ้านไม่มีแม่บ้าน แถมอยู่เมืองนอกตัวคนเดียวมันก็ต้องมีฝึกทำอาหารบ้างเป็นธรรมดา ผมทำอาหารไป ก็ชิมไป ไอ้พวกสาวๆกับไอ้แบงค์มันก็เดินมาแวบดูเป็นระยะๆ ก็ไม่ได้ว่าอะไร
…………
…………
…………….สองชั่วโมงผ่านไป อาหารมื้อเย็นก็เริ่มขึ้น……….
“Arm, your cooking is pretty good! Maybe you can resign from Yale and become the chef at our residential college, haha. (อาร์ม อาหารรสชาติใช้ได้เลยนะ สงสัยกลับก็ไปลาออกจากเยลแล้วมาเป็นพ่อครัวที่หอเราได้เลย)” ไอ้หวานหว่านแซวผม
“Haha, true! But that will be such a waste because he is already in the last year (ฮ่าๆ ใช่ แต่มันก็น่าเสียดายนะเพราะว่าอาร์มมันเรียนปีสุดท้ายแล้ว)” ไอ้ซูพูดจบผมก็เห็นว่าไอ้หวานหว่านมันหน้าชาๆไปพักนึง
“Thanks a lot! If you guys like the food, then eat more. We can start our diet program once we go back! (ขอบคุณนะ ถ้าชอบก็กินเยอะๆ พอกลับไปแล้วเข้าเริ่มลดอาหารกัน)” ผมเห็นท่าไม่ดีเลยรีบตัดบทก่อน
………………..
…………………………………
พวกเรากินข้าวกันเสร็จแล้วก็ลงไปเดินเล่นที่ชายหาดอีกตามเคยเพราะว่ามันก็ไม่มีอะไรให้ทำมากมาย เดินไปเดินมาสักครู่ไอ้สองสาวก็ขอตัวไปคุยเรื่องสาวๆกันปล่อยให้ผมอยู่กับไอ้แบงค์สองคน
“อาร์ม กูยังไม่อยากกลับเลยอะ อยากอยู่อย่างงี้ไปนานๆ”
“นั่นสิ กูก็เหมือนกัน”
“อาร์ม มึงไม่คิดจะมีแฟนมั่งหรอวะ”
“หึ ก็ยังไม่เจอคนที่ใช่อะ ถามทำไมวะ”
“ป่าวๆ ก็แค่อยากรู้อะ ว่าแต่ยังไม่เจอคนที่ถูกใจจริงๆหรอ”
“ก็เออน่ะสิ ถามทำไมหลายรอบ ไอ้บ้านนอก”
“เออๆ ไม่ถามละ”
เราสองคนเดินฟังเสียงคลื่นไปตามชายหาด สักพักเราทั้งคู่ก็นั่งลงบนโขดหินด้วยกัน
……………..
อยู่ดีๆไอ้แบงค์มันก็เอามือมันมาจับมือของผม มันจ้องเข้ามาที่ตาของผมจนผมทำอะไรไม่ถูก
“อะไรอะ แบงค์” ผมพยายามดึงมือออกมา
“อาร์ม กูไม่อยากที่จะปิดบังอะไรอีกต่อไปแล้ว คือกู เอ่อ……………..เอ่อ…………….” ไม่รู้ว่ามันจะเอ่ออะไรนักหนา เอ่อจนน้ำจะท่วมอยู่แล้ว
“อะไรวะ”
……….
…………………..
………
……………..
“ค…คือ กูชอบมึงอะ” มันหลับตากัดฟันแล้วก็พูดออกมาช้าๆ
……………….
………………….นี่มันคืออะไรกันแน่ มันเล่นตลกกับผมอยู่หรอ?…………
...............
............................
.....
“ไม่ตลกว่ะ ไอ้แบงค์ มึงอย่ามากวนตีนกู” ผมพูดแล้วก็หัวเราะกลบเกลื่อน
“กูพูดจริงๆนะไอ้อาร์ม มึงได้ยินไหม ว่ากูชอบมึง” พอพูดจบมันก็ประกบปากผมทันทีเล่นเอาผมตัวแข็งไปทั้งตัว
…....
…………พอผมได้สติผมก็รีบสะบัดมันออกแล้วก็ผลักมันไปไกลๆ
“มึงเป็นเชี่ยอะไรของมึง ไอ้แบงค์ อย่ามาล้อเล่น กูไม่ตลกด้วยนะ” พูดจบผมก็รีบวิ่งออกมาแล้วมุ่งหน้าไปที่รีสอร์ททันที
…………………………
…..
……….ไอ้แบงค์มันจะมาชอบผมได้ยังไงในเมื่อมันก็มีแฟนอยู่แล้ว ผมไม่เข้าใจจริงๆ
มันต้องการอะไรจากผมกันแน่?
……………
tbc
.
=========================================================
สวัสดีค่ะ คืนนี้เอมอาจจะไม่ได้มานะคะ เพราะช่วงบ่ายที่นี่ต้องทำ biochem research presentation ค่ะ
ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ
-
^
^
:กอด1:
ครับ .... ขอบคุณนะครับ
ตอนนี้ แบงค์ได้ใจมาก ... บอกความในใจกันไปเลย :-[
-
มันก็ดีนะ ที่แบงค์บอกความในใจ แต่อาร์ม อ่ะ จะทำยังไงต่อล่ะ
มันค้างอ่ะ :z3: :z3: :z3:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้อ่ะค่ะ
บอกได้ว่า สนุกมากกก o13
แต่............มาเจอตอนจบแบบค้าง o22 พอดีเลยอ่าาาา :serius2:
อยากอ่านต่อไวๆค่ะน้องเอมมม คืนนี้มาต่อไม่ได้ ไว้พรุ่งนี้ก็ได้ค่ะ จะรอนะคะ
-
สุดยอดเลยครับ คุณเอม ขอบคุณที่แจ้งก่อนนะครับ จาได้ไม่รอเก้อ อิอิ :z2:
-
:call: :call: :call: :call:
มาเอาใจช่วยแบงค์ตรับ
สู้ๆนะ
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
เด๋วจะจัดงานแต่งให้
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
+1 ให้น้องเอมสำหรับความขยันและความสนุกที่นำมาส่งต่อให้เพื่อนร่วมบอร์ดได้มีความสุข
:pig4:
-
บอกออกไปแล้ววว
สู้ๆอาร์มมี่
:a1:
-
รักแบงค์ อิอิ
:-[
-
ที่สุดนายแบงค์ก็ไม่อาจทัดทานใจตัวเองได้ :m11:
อยู่ที่อาร์ม ว่าจะยอมรับแค่ไหน :เหอะ1:
+1 เป็นกำลังใจให้ เอมนะครับ
-
แวบมาลงให้ตอนเช้าค่ะ วันนี้มี presentation คงลงได้แค่สองตอนนะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาชดเชยให้นะคะ
ขอบคุณสำหรับทุกๆกำลังใจค่ะ บวกหนึ่งให้
===================================================================
บทที่ 21 – แค่คำคำเดียว
เราสองคนนอนอยู่ในห้องที่ไม่มีแม้แต่เสียงของความเคลื่อนไหว ตอนนี้หัวสมองของผมมันล้าไปหมด ผมนึกยังไงก็นึกไม่ออกว่าทำไมไอ้แบงค์มันถึงทำอะไรอย่างนั้นลงไป มันจะมาชอบผมได้ยังไงในเมื่อเราทั้งสองคนก็เป็นผู้ชายและมันก็บอกว่ามันมีแฟนแล้ว ภาพเหตุการณ์ที่ไอ้แบงค์มันดึงผมเข้าไปจูบเมื่อตะกี้ยังตามเข้ามาหลอกหลอนผมอยู่เป็นระยะ ใจหนึ่งก็รู้สึกโกรธมัน แต่ พอผมเหลือบไปเห็นใบหน้าที่แสนเศร้าของมันแล้ว ผมก็โกรธมันไม่ลงจริงๆ …..นี่ผมจะใจร้ายกับเพื่อนของตัวเองจริงๆหรอ
………………………ไม่นานนัก ความเงียบก็ถูกทำลายลง
“…..อาร์ม มึงอย่าโกรธกูเลยนะ.................... กูอยากให้มึงลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อกี้”
“………ลืมอย่างงั้นหรอ มึงรู้ตัวไหมว่ามึงทำอะไรลงไปเมื่อตะกี้…...”
“กูรู้” มันตอบเสียงอ่อยๆ
“รู้แล้วมึงทำอย่างงั้นไปเพื่ออะไร เพื่ออะไรวะ? บอกกูมาสิ”
“กูบอกมึงไปตั้งแต่ตะกี้แล้ว กูบอกว่ากูชอบมึงไง” มันเริ่มขึ้นเสียง
“มึงอย่ามาตอแหล มึงมีแฟนอยู่แล้วทั้งคนมึงจะมาชอบกูทำไม แล้วอีกอย่างกูก็เป็นผู้ชาย มึงจะมาชอบกูได้ยังไง มึงต้องการอะไรจากกูกันแน่ ไอ้แบงค์”
……………….
………..ไม่มีเสียงตอบรับอะไรจากไอ้แบงค์
…………แต่มันดึงผมเข้าไปจูบแทน
………….
…….ป้าบบ!!
ผมต่อยไอ้แบงค์เข้าไปเต็มๆที่แก้มของมัน
.........................
..........
“โอ๊ย! มึงต่อยกูทำไม”
“ไอ้เชี่ยแบงค์ มึงกล้ามากๆเลยนะ ถ้ามึงทำอย่างงี้ต่อไปนี้เราอย่ามาเป็นเพื่อนกันเลย กูรับไม่ได้”
ว่าแล้วผมก็รีบเดินตรงไปที่ประตูเพื่อที่จะเดินออกไปสงบสติอารมณ์ข้างนอก
………………แต่มันก็มาดึงแขนผมเอาไว้
……….
“ไอ้แบงค์ ปล่อยเดี๋ยวนี้ มึงจะดึงแขนกูไว้ทำไม”
“กูไม่ให้มึงไปไหนทั้งนั้นอะแหละ มานี่ ไอ้ตัวดี แล้วมึงจะรู้สึกถึงความอัดอันตั้นใจที่อยู่ในอกกูมาตลอด”
มันลากผมมาจากที่ประตูแล้วก็ทุ่มผมลงไปบนเตียง มันก้มหน้าของมันเข้ามาใกล้ๆ ตอนนี้ผมรู้สึกกลัวและร้องไห้จนใบหน้าของผมเปียกไปหมด ผมทำอะไรไม่ถูกแล้วจริงๆ ทำไมนะทำไม …….เรี่ยวแรงที่มีอยู่ตะกี้มันหายไปหมด
………
และแล้วไอ้แบงค์มันก็เอามือของมันมาจับที่คางของผมแล้วก้มลงมาจูบอย่างรุนแรง…..แต่ผมไม่มีแรงขัดขืนอะไร ผมเลยปล่อยให้ทุกอย่างมันเป็นไปตามเลย มันจูบผมอยู่นานมากจนใจและร่างกายของผมล้าไปหมด…..พอมันพอใจแล้ว มันก็เดินออกไปข้างนอกห้อง ทิ้งผมไว้บนเตียงอย่างไม่มีเยื่อใย…………..
…….
ผมไม่รู้ว่าผมนอนร้องไห้อยู่คนเดียวเป็นเวลานานเท่าไหร่ แต่ปลอกหมอนตอนนี้มันเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ผมไม่เคยคิดเลยว่าไอ้แบงค์มันจะใจร้ายกับผมเช่นนี้ ถ้ามันชอบผมจริง ทำไมมันต้องทำอย่างงี้ด้วย มันเป็นการเริ่มต้นปีใหม่ที่แย่ที่สุดที่ผมเคยพบเจอมาในชีวิต ความหวังอะไรที่ผมมีไว้ ตอนนี้มันพังทลายไปหมดแล้ว ความเชื่อใจ ความไว้ใจ มันสูญหายไปหมด แม้กระทั่งความเป็นเพื่อน …………..ผมไม่เคยรู้จักไอ้แบงค์มัน ต่อจากนี้ไปผมกับมันคงเป็นแค่คนเคยรู้จัก……..
……..
ผมเดินออกไปข้างนอกห้องนอนเพื่อไปรินน้ำกินก็พบไอ้หวานหว่านกับซูกำลังนั่งคุยกันอยู่ในห้องรับแขก พอพวกมันเห็นผมเท่านั้นแหละ……
“Arm, what happened? Why do you look so exhausted? (อาร์ม เกิดอะไรขึ้น ทำไมดูเหนื่อยมากๆเลยอะ)” ซูเริ่ม
“Yea! What’s wrong? (นั่นสิ เป็นอะไรป่าว)” ไอ้หวานหว่านมันพูดแล้วก็เข้ามาเขย่าตัวผมทีนึง
“Err guys, nothing happened! I just woke up, okay? Calm down! (เอ่อ….ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก เราเพิ่งตื่นอะ ใจเย็นๆ)” ผมทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“Sure? (แน่ใจนะ)” ซูขมวดคิ้วให้
“So where is Bank? (แบงค์ไปไหนล่ะ)” ไอ้หวานหว่านถามขึ้นมา ตามันก็จ้องมาที่ผม
“………” ผมไม่ได้พูดอะไร แล้วก็ยักไหล่ให้พวกมันทีนึง
“Arm. Are you sure nothing really happened? (อาร์ม เธอแน่ใจนะว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ?)” ไอ้ซูพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบจนน่ากลัว
“Yes (ใช่)”
“We trust you Arm. If you said nothing happened, then we won’t ask you any more question (พวกเราเชื่อเธอนะอาร์ม ถ้าเธอบอกว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราก็จะไม่ถามอะไรอีก)” ไอ้หวานหว่านพูดแล้วก็ยิ้มให้ผม
…..
……………………..
……………นี่ผมกำลังโกหกเพื่อนตัวเองอยู่เหรอ? ทำไมผมต้องโกหกพวกมันด้วยล่ะในเมื่อพวกเราก็เป็นเพื่อนซี้กันมาตั้งหลายปี เวลาใครคนใดคนหนึ่งมีความสุข พวกที่เหลือก็พลอยมีความสุขไปด้วยทั้งๆที่ในใจอาจจะมีเรื่องเข้ามาวุ่นวาย เวลาที่ผมทุกข์ พวกมันก็คอยอยู่ให้กำลังใจผมมาตลอด ไม่ทอดทิ้งผมไปทั้งที่พวกมันน่าจะใช้เวลาไปกับการออกไปเดินชอปปิ้งในนิวฮาเวน หรือไปอ่านหนังสือเพื่อเตรียมตัวสอบ…….แล้วทำไมเรื่องนี้ผมมีความจำเป็นจะต้องปิดบังพวกมันด้วย…….มันจะไม่เป็นการเห็นแก่ตัวไปหน่อยเหรอถ้าผมจะปกปิดเรื่องนี้ไม่ให้พวกมันได้รู้
…ตอนนี้จิตใจของผมมันย่ำแย่ไปหมด…….ผมไม่คิดว่าผมจะกล้าทำอะไรไม่ดีกับเพื่อนรักของผมทั้งสองคน………
……….ผมยืนนิ่งอยู่สักครู่ แล้วก็ร้องไห้ออกมาจนใจแทบจะขาดรอนๆ
……………………..
…….
“Arm!! Why are you crying now? (อาร์ม ทำไมตอนนี้มาร้องไห้ล่ะ)”ไอ้ซูถามแล้วทำหน้างงๆ ส่วนไอ้หวานหว่านมันก็เดินเข้ามากอดผม
………..
“I’m sorry guys….. (เราขอโทษ…….)” ผมสะอื้น
“Sorry for what? (ขอโทษเรื่องอะไร?)” ไอ้ซูทำหน้างงเข้าไปใหญ่
………ตอนนี้ผมพูดอะไรไม่ออกแล้ว ทุกอย่างมันบีบคั้นไปหมด ได้แต่ยืนร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของพวกมันสองคน….
…………
..............
...................
“If you are not ready, you can tell us later. If you don’t want to, you don’t have to. But do remember, if you have the urge to release something out at anytime, please bear in mind that we will always be here for you……your best friends (ถ้าเธอยังไม่พร้อม บอกเราทีหลังก็ได้นะ หรือถ้าหากเธอไม่อยากบอก เธอก็ไม่จำเป็นต้องบอก แต่จำอะไรไว้อย่างนะ ถ้าเธอต้องการที่จะระบายออกมาเมื่อไหร่ เราสองคนจะอยู่ตรงนี้เสมอ…..เพื่อนที่ดีที่สุดของเธอน่ะ)” ไอ้หวานหว่านพูดแล้วก็ยิ้มให้ผม ผมสังเกตเห็นว่าดวงตาของทั้งสองคนแดงก่ำไปตามผม…….
…………
แค่คำว่าเพื่อนที่ออกมาจากปากของพวกมันก็ทำให้ผมมีกำลังใจขึ้นมาในทันใด ถึงแม้ว่าแรงกายของผมจะเหลือน้อยมากก็ตาม แต่แรงใจของผมมันค่อยๆกลับมาอีกครั้ง….
………………
นี่ใช่ไหม ที่ใครๆก็พูดกันว่า ‘การมีเพื่อนคืออะไรที่วิเศษที่สุด’
tbc
=============================================================
PS: ภาษาอังกฤษวันละคำสำสองคำสำหรับคนอยากเรียนภาษาอังกฤษ
amiable = อัธยาศัยดี ง่ายๆสบายๆ
ยกตัวอย่าง Ame is an amiable girl, that's why people in here love her (เอมเป็นผู้หญิงที่อัธยาศัยดี นี่จึงเป็นเหตุผลที่คนในเล้ารักเอม)
o13
อิอิ ขอชมตัวเองหน่อยนะคะ :o8:
ไปแล้วค่ะ
รัก :L1: :3123:
เอม
:bye2: :bye2:
-
:z13:
:z13:
:z1: :z1:
-
แบงค์แสดงออกได้รุนแรงดี อิอิ :o8:
เอาใจช่วยแบงค์นะคะ
เข้าใจกันเร็วๆนะคะ :กอด1:
-
:a5:
แบงค์แรงงงงงงงงง
อาร์มมี่ใจเย็น
ปล.ขอให้การพรีเซนต์ราบรื่นนะคะ :กอด1:
-
อ่านเรื่องของพี่ได้ตั้งสองภาษาเนะ
มาเป็นกำลังใจให้นะพี่เอม
ยังอ่านตามไม่ทันเลยขอเวลาแปป
แล้วจะมาเม้นต่อนะคับ
สู้ๆๆเขานะพี่เอม
อย่าให้น้อยหน้านิยายเรื่องอื่นหละคับ
บายคับ
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: o13
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
แบงค์ทำอะไรไม่เคลียร์ก็ได้ผลอย่างงี้แหละ :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: แบงค์ทำอะไรลงไปอ่ะ แล้วหายไปไหน
น้องเอม สู้ ๆ นะ present วันนี้
Have a good luck, Ame.
:L2: :L2: :L2:
-
:กอด1:
สู้ๆ ต่อไป
-
เอาใจช่วยนะะะะะะะะะะะะะะะ
-
สนุกมากเลยคับ แต่กว่าจะอ่านทันหลายวันอยู่ ชอบคับ
-
ตกลง ยังไม่เคลียร์ :เฮ้อ:
-
สนุกมากเลยครับ ว่าแต่ตาแบงค์หายไปไหนหล่ะเนี่ย แหมหวานหว่านกะซูนี่น่ารักเจงๆ มีเพื่อนแสนดีแบบนี้เกิดอาการอิจฉา อิอิ ทำบุญด้วยอะไรเนี่ย อิอิ :z2:
-
แบงค์ต้องเคลียร์ตัวเองก่อนนะ จะให้อาร์มยอมรับทั้งที่บอกว่ามีแฟนอยู่แล้ว มันดูไม่จริงใจอ่ะ
คุณเอมเขียนได้ดีค่ะขอชม เรื่องดำเนินไปได้อารมณ์ดี
-
ตามทันแล้ว เย๊ แอบขัดเคืองแบงค์จัง การกระทำไม่ชัดเจน ถึงจะบอกว่ารัก แต่ช่วยใจเย็นกว่านี้อีกนิดสิ :serius2:
เรื่องนี้ดีจังได้ฝึกภาษาด้วย :3123:
-
บทที่ 22 – บอกมาสิ
ผมนั่งคุยกับสองสาวจนสภาพดีขึ้นมานิดนึงก็เลยขอตัวเข้ามาในห้องเพื่ออาบน้ำนอน ผมเปิดน้ำเย็นๆล้างตัวเพื่อระงับอารมณ์ทุกๆอย่างที่มันปนกันจนมั่วไปหมด ผมเดินออกมาจากห้องอาบน้ำแล้วก็ยืนส่องกระจกมองดูหน้าตาของตัวเองที่ตอนนี้มันดูไม่ได้มากๆ ดวงตาช้ำๆบวมๆ จมูกที่แดงก่ำ ปากที่เต็มไปด้วยรอยกัดจากไอ้แบงค์แล้วก็รอยฟันของตัวเอง ผมไม่อยากจะทนดูสภาพของตัวเองอย่างนี้ต่อไปอีก……………..วันปีใหม่…………. ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเหมือนวันธรรมดาวันหนึ่ง…..แต่มันก็ไม่ควรจะเป็นวันที่เราไม่มีความสุข……เพราะฉะนั้น….. ผมว่าผมจะไปคุยกับไอ้แบงค์ให้รู้เรื่องรู้ราวไปเลยดีกว่า เป็นไงก็เป็นกัน เพราะไหนๆมันก็เหลือเวลาไม่มากแล้ว
ผมเดินออกมาจากห้องน้ำก็จัดการเปลี่ยนปอกหมอนแล้วก็นั่งสงบสติอารมณ์อยู่บนเตียงอีกสักครั้ง
และผมก็คิดได้ว่า ……………………ผมยังไม่ได้โทรไปหาพ่อกับแม่เลย
………
“ฮัลโหล สวัสดีค่ะ” แม่ผมพูด
....................
“ฮัลโหล......................... อาร์มเหรอลูก”
“ครับแม่ สวัสดีปีใหม่นะครับ ขอให้แม่สุขภาพแข็งแรงๆนะครับ อาร์มรักแม่นะครับ”
“จ้า แม่ก็รักอาร์มนะ…………ว่าแต่พรุ่งนี้กลับมาถึงกี่โมงล่ะ”
“ก็คงบ่ายๆเย็นๆล่ะครับ”
“จะกินข้าวเย็นที่บ้านไหมลูก เดี๋ยวแม่จะได้เตรียมให้”
“ไม่เป็นไรดีกว่าครับ เดี๋ยวพวกเราหากินข้างนอกดีกว่า”
“จ้าๆ ดูแลตัวเองดีๆล่ะ มีอะไรอีกไหมลูก”
“พ่ออยู่ไหมครับ?”
“พ่อออกไปกินเลี้ยงปีใหม่น่ะลูก กว่าจะกลับคงดึก…….มีมุกมาอยู่เป็นเพื่อนแม่เนี่ย คุยกับน้องไหมล่ะ?”
“เอิ่ม ก็ดีเหมือนกันครับ…….”
………………
“ฮัลโหล พี่อาร์ม…..หัวหินเป็นยังไงบ้างเนี่ย”
“ก็ดีอะมุก อากาศเย็นสบาย”
“โห น่าอิจฉา อยากไปมั่งจัง”
“เออน่า อยู่ดูแลพ่อกับแม่ไปก่อนนะ เดี๋ยวพอพี่กลับบ้านมุกค่อยไปก็ได้”
“อืมๆ แล้วนี่เพื่อนๆพี่สบายดีไหม”
…………
“ก็สบายดีสิ”
“อือ ดีแล้วๆ พรุ่งนี้เจอกัน ขับรถดีๆละค่ะ”
“จ้า ดูแลตัวเองดีๆนะ”
“อืมๆ เค้าคิดถึงตัวเองนะ”
“พี่ก็คิดถึงมุกนะ กู้ดไนท์จ้ะ” พูดจบแล้วผมก็วางสาย
..................
ได้คุยกับแม่แล้วก็น้องสาวสุดที่รักมันก็ทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายขึ้นเยอะเหมือนกัน ทำให้ผมรู้สึกว่ายังมีคนคอยอยู่เป็นกำลังใจให้ตลอดเวลาถึงแม้พวกเค้าจะไม่ได้อยู่ใกล้ๆผม คืนนี้มันก็เป็นคืนสุดท้ายแล้ว ผมเลยอยากเก็บทรงจำดีๆไว้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้……….ผมตัดสินใจลงไปเดินเล่นแถวๆชายหาดอีกครั้งเพื่อสูดอากาศดีๆเผื่อผมจะได้ลืมอะไรบางอย่างทีมันเลวร้าย
หาดทรายและท้องทะเลคืนนี้มันก็เหมือนกับทุกๆคืน สายลมยังคอยอยู่เป็นเพื่อนของพระจันทร์และแสงดาวเสมอ ถึงแม้ว่าพระจันทร์มันอาจจะเปลี่ยนรูปเปลี่ยนสีไปบ้าง แต่ทุกอย่างมันก็ยังสวยงาม น้ำทะเลเย็นๆที่ขึ้นมากระทบกับฝ่าเท้าของผมส่งเสียงดังคลืนๆเหมือนกับเป็นเครื่องมือบ่งบอกถึงอะไรบางอย่าง………ที่กำลังใกล้เข้ามา
……………………………………………….
“อาร์ม กูขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม”เสียงไอ้แบงค์ดันขึ้นจากข้างหลัง
“ว่ามาสิ” ผมพยายามไม่อคติและระงับอารมณ์โกรธไว้
“ไปที่โขดหินกัน”
เราสองคนเดินตรงไปที่โขดหินโดยไม่ได้คุยอะไรกัน ……แต่ความเงียบงันมันก็ซ่อนอะไรเอาไว้หลายอย่าง….เหมือนกับท้องฟ้ายามวิกาลที่ซ่อนขอบฟ้าเอาไว้………………..
“อาร์ม กูมีเรื่องหลายเรื่องที่อยากจะสารภาพกับมึง”
“อืม…..” ผมพูดแล้วก็จ้องหน้ามัน
“ก่อนอื่น กูอยากจะขอโทษที่กูทำอะไรลงไปโดยไม่ได้ทันคิด…..เมื่อกี้นี้” มันทำเสียงหงอยๆ
“ไม่ต้องพูดแล้วแหละ ช่างมันเหอะ”
“ไม่ได้นะ กูทำอะไรกูก็ต้องรับผิดชอบ……………อาร์มมึงฟังกูนะ…..”
“ได้ กูจะฟังทุกอย่างที่มึงพูด”
“กูชอบมึง กูชอบมึงจริงๆนะ……….”
“มึงจะมาชอบกูได้ยังไงในเมื่อมึงก็มีคนที่ชื่อว่า ‘เอย’ อยู่แล้ว”
“จริงๆแล้ว…………………..เอ่อ………………………ถ้ากูพูดแล้วมึงอย่าโกรธนะ กูขอร้อง…….นะ”
“จะพยายาม………….”
“คือกูอยากจะบอกว่า ไอ้ซูกับไอ้หวานหว่านมันรู้เรื่องที่กูชอบมึงตั้งนานแล้ว ……มึงอย่าไปโกรธพวกมันนะ……เพราะกูเป็นคนขอร้องพวกมันไม่ให้มาบอกมึงเอง………………….แต่จริงๆนะ กูชอบมึงจริงๆ……….แล้วอีกอย่าง………อย่าโกรธนะ…….คือว่าเอยอะ จริงๆเค้าก็เป็นแค่เพื่อนกู แต่กูเป็นคนไปหลอกไอ้พวกสองคนนั้นให้เข้าใจว่าเอยอะเป็นแฟนกู แต่จริงๆแล้วไม่ใช่หรอก กูก็แค่อยากจะรู้ว่ามึงจะรู้สึกยังไงกับกูเท่านั้นแหละ กูไม่กล้าบอกมึงไปตรงๆตั้งแต่ตอนแรกเพราะว่ากูกลัวจะเสียเพื่อนดีๆอย่างมึงไป แต่ตอนนี้ ไหนๆพวกเราก็ใกล้จะจบเต็มทีแล้ว กูเลยอยากบอกความในใจเพราะกูไม่อยากเสียโอกาสนี้ไป ถึงมึงจะไม่ได้ชอบกูก็ตาม ” เสียงของมันเศร้ามากๆ
………นี่หรอกเหรอ ความจริงทุกอย่างที่มันปิดผมมาตลอด ในที่สุดผมก็ได้รับรู้มันสักที ถึงมันจะเป็นเรื่องจริงหรือไม่ก็แล้วแต่ แต่ผมก็รู้สึกมีความสุขเป็นที่สุดที่ได้ยินคำนี้ออกมาจากปากของมัน………….ตอนนี้ผมรู้ใจตัวเองแล้วล่ะ………ว่าผม…….
.....................ก็ชอบไอ้แบงค์……เหมือนกัน
Tbc
-
แล้วก็ใจตรงกัน :impress2:
-
ดีใจที่เรื่องทุกอย่างเคลียร์แล้ว แต่เล่นตัวสักหน่อยก็ดีนะอาร์ม :laugh: :laugh: :laugh:
-
ในที่สุด แบงค์ก็สารภาพแล้ว ใจก็ตรงกันแล้ว ต่อไปก็... :z1:
-
เคลียร์กันแล้ว
อาร์มมี่โชคดีนะ มีเพื่อนที่ดี มีครอบครัวที่ดี
ปล.ขำคุณ mist
ต่อไปก็... :z1:
5555555555555+
-
แล้วก็จะลงเอยด้วยดีหรือเปล่า .... แอบเขินงิ คนเขียนขยันมากๆเลย อิอิ
-
ตอนหน้าคงมีฉากหวานๆนะ
ชอบบบบบบบบบบบบ
-
ชอบกันแล้ว
เเล้วเมื่อไรจะเป็นแฟนกันอ่ะ
-
กลัว ๆ อยู่เหมือนกันนะ ถึงจะยอมรับว่าชอบเค้าแล้วอ่ะ
แต่บางที ปากกะใจ มันไม่ตรงกัน มันก็มีความยุ่งยากตามมาอ่ะ
ภาวนา ให้อย่าเป็นอย่างนั้นเลยนะ :กอด1:
-
ภาษาอังกฤษวันละคำสองคำที่น้องเอมนำมาลงให้ประโยชน์แก่พวกพี่มากค่ะ ขอบคุณค่ะ ชอบมาก
ประโยคที่น้องเอมยกตัวอย่าง "Ame is an amiable girl, that's why people in here love her
(เอมเป็นผู้หญิงที่อัธยาศัยดี นี่จึงเป็นเหตุผลที่คนในเล้ารักเอม)" ถูกต้องค่ะขอปรบมือให้ ตรงกับใจคิดจริง ๆ ค่ะ
+1 ให้น้องเอม และ :กอด1: :กอด1: เป็นกำลังใจให้สำหรับความสนุกและความขยันค่ะ
-
o7 เยส กะอาร์ม
แต่ :pigangry2: เชือน เอม
กร๊ากกกกกกกกกกกก
-
เย้ๆๆๆ ตอบรับรักเค้าไปดิ่
-
แล้วก็บอกออกมาจนได้ :m11:
ในที่สุด ความจริงก็กระจ่าง อยู่ที่อาร์มจะเล่นตัวต่อ หรือว่า OK
ขอบคุณ เอมนะที่ให้สองคนได้รู้ใจกันและกัน +1 ให้เป็นการขอบคุณละกันนะ
-
ชอบแบงค์ครับ o13
คุณเอมลงเรื่องส่งความสุขให้ทุกวันสม่ำเสมอ น่ารักมายมาย ...
คงไม่มีอะไรจะมอบนอกจากแสดงความรู้สึกดีโดยบวก 1 ทุกครั้งที่อ่านแล้วกันน้า :กอด1:
ขอบคุณนะครับ
-
บทที่ 23 – เหตุผล
ตอนนี้……ผมรู้แล้วว่าขอบฟ้ามันมีอยู่จริงๆ ไอ้แบงค์มันก็คือดวงอาทิตย์ที่ส่องแสงสว่างขึ้นมาให้ผมเห็นอะไรที่ซ่อนอยู่ในใจตัวเองมานานแสนนาน……………..
“ทำไมแบงค์ถึงชอบเราอะ”
“มันบอกไม่ถูกอ่ะ อาร์ม เอาเป็นว่ามันมีหลายๆอย่างมารวมกัน”
“บอกหน่อยไม่ได้เหรอ หลายๆอย่างที่มันมารวมกันมีอะไรมั่งละ” ผมเซ้าซี้
“โห อาร์ม............ เราพูดไม่ถูกจริงๆ”
“อ่ะๆ ไม่ต้องพูดก็ได้……………อาร์มว่าเรากลับไปนอนกันเถอะนี่มันก็จะเช้าแล้วนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่มีแรงขับรถกลับพอดี ไหนจะต้องไปแวะซื้อของฝากอีก” ผมเริ่มบ่นๆมัน
“ไปก็ไป…….ว่าแต่……..อาร์มง่วงแล้วเหรอ”
“ก็ง่วงสิ นั่งฟังแบงค์พูดตั้งนาน”
“ขอโทษนะ วันหลังจะไม่ทำอะไรอีกแล้ว” มันทำหน้าจ๋อยๆ
“อย่าพูดอย่างงั้นสิ ถ้าแบงค์ไม่ทำเราก็คงไม่รู้ว่าแบงค์ชอบเราหรอก” ผมว่าแล้วก็เอามือไปเขย่าแขนมันทีนึง
………
“แล้วอาร์มล่ะ รู้สึกยังไงกับเรา”
“ก็รู้สึกดีมั้ง…….”
“อืม................ ขอบคุณนะ ที่อาร์มยังรู้สึกดีกับเราทั้งๆที่เราทำอะไรแย่ๆกับอาร์มลงไป”
“อาร์มเข้าใจ….ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว…………………ว่าแต่แบงค์จะไม่ถามอะไรเราหน่อยเหรอ”
“……………….ไม่หนิ” มันพูดแล้วก็ยิ้มหน้าตายๆ
“แน่ใจนะ?” ผมถามมันอีกครั้ง
“……….ไม่มีอะไรให้ถามนิ…...” มันทำหน้างงๆ
“………โห เซ็ง ไปดีกว่า” ผมพูดเสร็จแล้วก็หันหลังกลับ เดินออกมาอย่างอารมณ์เสีย….ให้ตายเหอะ คนอะไรก็ไม่รู้ ช่างไม่โรแมนติคเอาซะเลย อุตส่าห์ใบ้ให้ตั้งเยอะแล้ว………..
………
………….แต่แล้ว
ผมก็สะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างบนพื้นอีกครั้ง…………
………….ตัวหนังสือบนเม็ดทราย……………….มันเขียนว่า……………
........................
......................
...................................
…………….
“WOULD YOU GO OUT WITH ME?”
....................
……แต่คราวนี้ แทนที่มันจะถูกตีกรอบด้วยวงกลม .................มันถูกล้อมรอบด้วยหัวใจดวงเล็กๆหนึ่งวง
…………..
“ว่าไงอาร์ม……..” ไอ้แบงค์มันเดินเข้ามาแล้วก็ยิ้มให้ผม
ให้ตายเหอะ ตอนนี้ผมรู้สึกเขินจนพูดอะไรไม่ถูกแล้ว ไม่นึกว่าไอ้แบงค์มันจะช่างคิดขนาดนี้……….
…………………
….
…..
“Y….Yes” ผมตอบออกมาเบาๆ
....................
.................
……………….
…เวลาผ่านไปเท่าไหร่ก็ไม่รู้………ผมมารู้สึกตัวอีกที…..เราสองคนก็มานั่งจูบกันอยู่ในห้องนอนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว………
…………………………………..
…………
Tbc with Episode 2
ติดตามต่อภาคสอง เร็วๆนี้
====================================================================
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจค่ะ :-[
ภาษาอังกฤษวันละคำสองคำวันนี้.............
"Love is a temporary madness. It erupts like an earthquake and then subsides"
[ความรักก็เหมือนการเสียสติเพียงชั่วคราว มันรุนแรงเหมือนแผ่นดินไหวแต่มันก็จะจางหายไปในไม่ช้า]
คำน่ารู้
temporary = เพียงแค่ชั่วคราว
madness = การเสียสติ อารมณ์โมโห
erupts = ทำให้ยุบลง, ระเบิดออกมา
earthquake = แผ่นดินไหว
subsides = ทำให้เบาลง ทำให้จางหายไป
=> เห็นไหมคะว่าเวลาเราแปลอังกฤษเป็นไทย หรือ ไทยเป็นอังกฤษ เราไม่ได้แปลตรงตัวทุกคำนะคะ o13
ส่วนอันนี้เป็นบทความรักหวานๆค่ะ..........
"When you are in Love you can't fall asleep because reality is better than your dreams."
เวลาที่คุณมีความรัก คุณไม่สามารถที่จะหลับได้เพราะความจริงมันดีกว่าความฝันเป็นไหนๆ :L1: :L1: :-[
ขอบคุณอีกครั้งสำหรับทุกกำลังใจนะคะ :กอด1: :กอด1:
เอม
-
อ้อ ลืมบอกไป
ภาคสองมาภายในไม่ช้านี้แน่นอนค่ะ :laugh:
พี่ๆโมเดอเรเตอร์ทั้งหลายอย่าเพิ่งย้ายนะคะ
ขอบคุณค่ะ
เอม
-
จบภาคหนึ่งแล้ว เร็วมาก ๆ เลย ขอบคุณคนเขียนค่ะ :L2:
-
สวยงามจริงๆภาคแรกนี้
-
สุดยอดอ่ะ โรแมนติกมากๆ
-
:-[ น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก รอตอนต่อไปนะค่ะ o13
-
"When you are in Love you can't fall asleep because reality is better than your dreams."
เป็นประโยคที่ชอบจริง ๆ +1 ให้กับน้องเอมในความน่ารัก ในการสอนภาษา
แถมเรื่องยังน่ารักอีก
:L2: :L2: :L2:
-
ประโยคเด็ดจริงๆค่ะ
"When you are in Love you can't fall asleep because reality is better than your dreams."
:L3:
งั้นหลับฝันต่อไปก่อน 555
ใจตรงกันแล้ว จะรออ่านภาค 2 ค่ะ
-
คนอ่านก็ YES !!!
กร๊ากกกกก :กอด1:
หวานจัง
-
:impress2:
-
ขอบคุณ เอม นะครับ จบภาคแรกแบบนี้ค่อยยังชั่วหน่อยมันไม่ค้างอะ
ขอบคุณอีกครั้ง ที่ได้ทบทวนภาษา เป็นกำลังใจให้เอม และรอภาค 2 อยู่นะครับ o1
-
บทที่ 23 – เหตุผล
....
"Love is a temporary madness. It erupts like an earthquake and then subsides"
[ความรักก็เหมือนการเสียสติเพียงชั่วคราว มันรุนแรงเหมือนแผ่นดินไหวแต่มันก็จะจางหายไปในไม่ช้า]
คำน่ารู้
temporary = เพียงแค่ชั่วคราว
madness = การเสียสติ อารมณ์โมโห
erupts = ทำให้ยุบลง, ระเบิดออกมา
earthquake = แผ่นดินไหว
subsides = ทำให้เบาลง ทำให้จางหายไป
=> เห็นไหมคะว่าเวลาเราแปลอังกฤษเป็นไทย หรือ ไทยเป็นอังกฤษ เราไม่ได้แปลตรงตัวทุกคำนะคะ o13
ส่วนอันนี้เป็นบทความรักหวานๆค่ะ..........
"When you are in Love you can't fall asleep because reality is better than your dreams."
เวลาที่คุณมีความรัก คุณไม่สามารถที่จะหลับได้เพราะความจริงมันดีกว่าความฝันเป็นไหนๆ :L1: :L1: :-[
ขอบคุณอีกครั้งสำหรับทุกกำลังใจนะคะ :กอด1: :กอด1:
เอม
ขอบคุณนะคะ พอถอดออกมาเป็นคำ ๆ แล้ว เป็นตัวพี่เองเลยเวลาโกรธกันอ่ะ
ขอบคุณสำหรับภาคสองที่กำลังจะเริ่มต้น และภาคแรกที่จบไป
-
ว้าว
แบงค์โรมานซ์มากๆๆๆๆๆๆๆ
-
สนุกจังเลยครับ ผมชอบเจงๆเรื่องแนวรักแบบโรแมนติก อิอิ :-[
+1 ให้คุณเอมเป็นกำลังใจครับ ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุกๆแบบนี้ รอต่อภาคสอง หุหุ :z2:
-
Quote from: foozeballz on 03 March, 2009, 11:43:00 PM
“WOULD YOU GO OUT WITH ME?” :m25:
ภาคแรกนี้ o13
รอภาคต่อไปนะครับ .... ขอบคุณครับ :กอด1:
-
สวยงาม
แต่น่าจะเล่าตอนนั้นต่ออีกนิด อิอิ
รอภาคต่อไปจ้า
-
จบภาคหนึ่งได้หวานสุดๆ :กอด1:
รออ่านต่อภาคสองนะจ๊ะ
-
ชอบมากๆคับ :กอด1:
-
ภาคสอง
บทที่ 24 – อะไรบางอย่างที่เปลี่ยนไป – BACK AT YALE
หน้าต่างบานเดิม……. เพดานก็อันเดิม………. เพื่อนร่วมห้องก็คนเดิม แต่ความสัมพันธ์อะไรบางอย่างมันก็ทำให้ทุกๆอย่างดูเปลี่ยนไป…………………………....ผมตื่นเช้าขึ้นมาก็เห็นโน้ตใบเล็กๆวางอยู่ที่หัวเตียง
“ไปเรียนแล้วนะ อย่าลืมทานข้าวเช้าล่ะ
ด้วยรักและห่วงใย
แบงค์สุดหล่อ”
………ถึงแม้ว่าอากาศในนิวฮาเวนตอนนี้จะอุ่นขึ้นมานิดหน่อยเทียบกับช่วงก่อนที่ผมกลับไปเมืองไทยแล้ว แต่หิมะก็ยังคงละลายไม่หมดและยังมีบ้างบางส่วนที่ยังติดอยู่ตามหลังคาของตึกต่างๆในโรงเรียนและตามกิ่งไม้ ช่วงเวลาใกล้เข้าฤดูใบไม้ผลิคือช่วงที่ทำให้ผมรู้สึกสดชื่นมากๆในรอบปี การที่เราได้มองดูความเปลี่ยนแปลงต่างๆมันก็เหมือนกับเป็นการได้เริ่มต้นอะไรใหม่ๆในชีวิต ได้ลองใช้ชีวิตในแบบที่แตกต่างไป แต่ก็ยังคงความเป็นตัวของตัวเองเอาไว้……..เพราะบางทีเราก็อาจจะได้รู้จักตัวเองมากขึ้น………..
ผมเดินไปที่โต๊ะแล้วก็รินโอวัลตินที่ไอ้แบงค์มันชงไว้ก่อนที่มันจะไปเรียนมาดื่ม กลิ่นหอมหวานและไออุ่นทำให้ผมรับรู้ถึงอะไรบางอย่างที่ใครคนนึงมีให้ผมมาตลอด มันเป็นแรงใจให้ผมสามารถเริ่มต้นวันใหม่ได้อย่างสดชื่น………..
……………………
“ฮัลโหล….มุกหรอ?”
“อืมพี่อาร์ม…….โทรมามีอะไรเนี่ย”
“ก็คิดถึงอะ…โทรหาไม่ได้หรอ”
“แหมๆๆ ได้สิคะ คิดถึงน้องสาวสุดสวยคนนี้ก็โทรมาได้ตลอดเลยนะ……..เออนี่ มุกโหลดเป็นต่อให้แล้วนะ เดี๋ยวจะส่งไปให้ ตอนเมื่อวันก่อนขำมากๆ”
“โห รู้ใจพี่จริงๆเลยไอ้น้องคนนี้…กำลังจะพูดอยู่พอดี”
“อ้าว…….อ๋อ…..สรุปที่โทรมาเนี่ยแค่อยากให้มุกโหลดเป็นต่อให้ใช่มะ…..”มันทำเสียงงอนๆ
“เฮ้ย ไม่ใช่ๆ พี่แค่ชมเฉยๆว่ารู้ใจ ที่โทรมาเนี่ยก็โทรมาถามว่าสบายดีไหม อะไรอย่างงี้”
“เออ ให้มันจริงเหอะ…….ออกไปเที่ยวกับเพื่อนละนะ มีอะไรอีกป่าว”
“เฮ้ย นี่เมืองไทยมันก็สองทุ่มกว่าแล้วนะ….ยังจะไปไหนอีก”
“ก็ไปกินข้าวแล้วดูหนังอ่ะ ไม่กลับดึกหรอกน่า…..” เสียงมันนี่แบบรำคาญสุดๆ
“เออๆ ขับรถดีๆล่ะ”
“รู้แล้วๆ ไปนะ สวัสดีค่ะ” แล้วมันก็วางสาย
…………..
วันนี้ผมมีเรียนตอนสิบเอ็ดโมงเลยทำให้ผมมีเวลานั่งเล่นนอนเล่นในช่วงเช้า….ผมหยิบผ้าเช็ดตัวผืนที่ไอ้แบงค์มันให้มาแล้วก็เข้าเดินเข้าไปอาบน้ำ ทุกๆอย่างวันนี้มันเป็นไปอย่างราบรื่น เชื่องช้า แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกเบื่อหน่ายแต่อย่างใด…..ผมอาบน้ำเสร็จก็จัดการเช็ดตัว ใส่เสื้อผ้าแล้วก็เดินลงไปที่ Dining Hall เพื่อไปทานอาหารเช้า
“Hi Sweetie, You seem really happy today (ว่าไงจ๊ะที่รัก วันนี้ดูมีความสุขจังเลยนะ)” ไอ้หวานหว่านเดินเข้ามาแต่ไกล
“What makes you say that? (อะไรถึงทำให้เธอพูดอย่างงั้นล่ะ)” ผมถามมัน
“Well, you skin is really bright today……………. like people who are in love (ก็ผิวเธอมันดูสว่างมาก……….เหมือนคนที่กำลังมีความรักน่ะ)”
มันแซวแล้วก็หัวเราะคิกคัก
“Stop talking rubbish!!..........let’s eat and then go to class (ไม่ต้องมาพูดเน่าๆเลย………ปะ กินข้าวแล้วไปเรียนกัน)” ผมชี้นิ้วสั่งให้มันกินข้าวเช้าต่อ
มาถึงตอนนี้ ไอ้หวานหว่านกับซูมันก็รู้แล้วล่ะว่าผมกับไอ้แบงค์คบกัน แต่พวกมันก็ไม่ได้เอาเรื่องนี้ไปบอกใครแม้กระทั่งเพื่อนสนิทของผมคนอื่นๆอย่างอี๋ฟ่านกับโซฟี่ เพราะว่าพวกมันอยากให้เราสองคนพร้อมก่อน……..
…………………………..
ผมกับหวานหว่านเดินออกจากโรงอาหารมาด้วยกันเพื่อมุ่งหน้าไปห้องเรียนวิชา Asian Studies แค่หยุดคริสต์มาสกับปีใหม่เพียงแค่ไม่กี่อาทิตย์ก็ทำให้อะไรหลายๆอย่างเปลี่ยนไป พวกเครื่องประดับวันคริสต์มาสได้ถูกถอดออกเรียบร้อย เหลือเพียงแค่ซากของกิ่งไม้และใบไม้แห้งที่ร่วงหล่นลงมาตามตึก
.......................
.......................
............
…………………….เวลาในห้องเรียนผ่านไปรวดเร็ว
……………
…………………………….
“อ้าว อาร์ม หวานหว่านละ?” เสียงไอ้แบงค์ดังขึ้นมาขณะที่ผมกำลังเดินกลับไปที่หอ
“อ๋อ พอเรียนจบมันก็เดินไปคลับเต้นละตินแล้ว เห็นมันบอกว่าวันนี้มันกับซูจะมีซ้อมใหญ่ ดึกอะ กว่าจะเลิก”
“อ้าวเหรอ…..เออ……งั้นเย็นนี้เราไปกิน hotpot กันดีไหมอาร์ม” มันถามแล้วก็จ้องหน้าผม แววตามันมีความหวัง
………..
“เออ ก็ดีนะ อยากไปกินอยู่เหมือนกัน ไม่ได้ไปตั้งนานแล้วเนอะ”
“อื้มๆ งั้นเดี๋ยวสักทุ่มนึงเราค่อยออกไปละกัน ตอนนี้กลับไปนอนกันก่อนดีกว่า ป่ะ”
“อืมๆ…..”
………………………….
ตื่นขึ้นมาก็เป็นเวลาหกโมงกว่าๆ………..
“อ้าว ตื่นแล้วหรอ อาร์ม” มันถามผม
“อืมๆ แล้วนี่แบงค์ยังไม่ได้นอนหรอกเหรอ”
“อือ ใช่ คือเราคิดเรื่องเรียนนิดหน่อยอะ”
“อย่าเครียดมากนะ” ผมพูดแล้วก็เดินไปหอมให้กำลังใจมันทีนึง
“ปะๆ ไปเหอะอาร์ม แบงค์หิวแล้ว” มันหันมายิ้มให้
…………….
เราสองคนเดินออกมาจากในหอ แล้วก็ตรงไปที่ร้านฮอทพอทร้านที่ผมเคยไปกับสองสาว ไอ้แบงค์มันหิ้วกระเป๋าสะพายมาเพื่อที่จะเอาเสื้อหนาวไปเปลี่ยนเพราะมันไม่อยากได้กลิ่นอับๆของเครื่องปรุงกับควันหลังจากที่กินเสร็จ ท้องฟ้าคืนนี้ไม่มีแม้แต่แสงของพระจันทร์ทำให้ผมมองเห็นดวงดาวบนท้องฟ้าระยิบระยับ….ผมกับไอ้แบงค์เดินจับมือกันเพื่อตรงไปที่ร้าน….. ระหว่างทาง เราสองคนก็ได้สร้างโลกส่วนตัวขึ้นมา……ในโลกใบนั้นมีเพียงแค่ผม…..กับไอ้แบงค์
…………………….
….
“แบงค์กินเยอะๆนะ พรุ่งนี้มีเรียนตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า”
“อือ ใช่สิ อาร์มมีเรียนแค่ตอนบ่ายนิ ถ้าอย่างงั้นงั้นอาร์มก็คอยคีบอาหารให้เราแล้วกัน เราจะได้ไม่ต้องเสียเวลามานั่งต้มไง”
“อ้าว………ไหงเป็นงั้นล่ะแบงค์…”ผมอ้อนมันเล่น ทำท่าทางโกรธ
“แหมๆ เราล้อเล่นน่ะ…….อ่ะ นี่ กินผักเยอะๆนะ จะได้ผิวสวยๆปากนุ่มๆ เวลาแบงค์จูบจะได้มีอารมณ์..”มันพูดแล้วก็เล่นหูเล่นตา
…………………..
“ไอ้บ้าแบงค์ ไปไกลๆเลย ไม่งั้นจะหาว่าไม่เตือน” ผมเริ่มขุ่นๆ
“โอ๋ๆ สุดหล่ออย่างอนสิ…………” มันพูดแล้วก็ยื่นนิ้วก้อยมาให้ผม
“……….อะๆ ก็ได้ นี่เห็นว่าเป็นแบงค์นะ” ผมพูดแล้วก็ยิ้มหวานให้มัน
…………………
…….มื้อนี้เป็นมื้อแห่งความสุขอีกมื้อ มันก็เหมือนกับวันที่ผมมากับสองสาว เพียงแต่ความสัมพันธ์ระหว่างคนบนโต๊ะมันแตกต่างไป……เท่านั้นเอง เราสองคนกินกันเสร็จก็เลือกที่จะไปนั่งเล่นต่อที่สวนสาธารณะเพื่อดูดาวต่อสักครู่ ผมนั่งมองดูท้องฟ้าได้แค่แปบเดียวก็รู้สึกใจหายวาบขึ้นมา……….ตอนนี้พระจันทร์มันไม่อยู่แล้ว เหลือเพียงแต่ดวงดาวที่ส่องแสงระยิบระยับอย่างโดดเดี่ยว…..ผมอยากจะรู้จริงๆว่าชีวิตของคนเรามันจะเป็นเหมือนพระจันทร์กับดวงดาวได้ตลอดหรือไม่…..เพราะถึงยังไงแล้ว……พระจันทร์มันก็ต้องกลับมา…….แต่สำหรับความรัก….มันอาจจะไม่เป็นอย่างงั้น…………ถ้าวันนึงมันเกิดต้องจางหายไป
…………………………………………
“แบงค์ อาร์มอยากเปลี่ยนเสื้อละ……….. อับจัง” ผมหันไปถามมันเพื่อที่จะเอาเสื้อหนาวตัวใหม่มา
“ไม่มีอะ…..”มันตอบหน้าตายๆ
“อะไรเนี่ย ก็ตะกี้แบงค์บอกว่าเอาเสื้อหนาวมา”
“ก็ไม่ได้เอามา”
“อ่าว แล้วยังงี้เอากระเป๋ามาทำไม?” ผมเริ่มขุ่นๆ
มันไม่ตอบผม……แต่มันก้มลงไปหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าสะพายใบนั้นแทน
“นี่ไง” มันพูดแล้วก็ยื่นอะไรบางอย่างมาให้ผม…………………
ผมคลี่มันออกมาดูช้าๆก็เลยรู้ว่ามันคือผ้าเช็ดตัว….สีเดิม…..ขนาดเดิม……กลิ่นหอมเหมือนเดิม………แต่คำบางคำที่ถูกเขียนอยู่บนนั้นได้เปลี่ยนไป………มันเขียนว่า………
IN LOVE
……………………………………………….
“อาร์ม คืนนี้อาร์มใช้ผ้าเช็ดตัวผืนนี้นะ”
………………………………..
ผมไม่ได้ตอบอะไรมัน……………..มีเพียงแค่ไอ้แบงค์ที่เอนตัวเข้ามาจูบผม……………… แล้วเราสองคนก็นั่งจูบกันที่ม้านั่งจนเนิ่นนาน……..
………..มันเป็นจูบที่อ่อนโยนและนุ่มนวล……..ซึ่งมันต่างกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในคืนนั้นอย่างสิ้นเชิง………
tbc
==============================================================
อังกฤษวันละคำสองคำ
"To the world you may be one person, but to one person you may be the world"
คุณอาจจะเป็นเพียงแค่คนหนึ่งคนบนโลกใบนี้ แต่สำหรับใครบางคน คุณอาจจะเป็นโลกทั้งใบของเค้า
ดูแลและให้ความใส่ใจกับคนที่คุณรักมากๆนะคะ
เอม :bye2: :bye2:
-
จิ้ม
จิ้ม :z1: :z1:
-
หวานทั้งเนื้อเรื่อง หวานทั้งประโยคอังกฤษ
:L2: :L2: :L2:
-
จิ้มๆๆพี่ชะเอม
มาให้กำลังใจคับ
:3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123:
-
หวานกันซะจนมดขึ้นแล้ว
-
เย้~! เย้~!~ ภาคสองมาแว้ววววววววว :mc4:
หวาน อบอุ่นจัง :-[
ขอบคุณนะครับ :กอด1:
-
อร๊ายยยยยย บทที่แล้วว่าหวานแล้ว
บทนี้หวานกว่าอีกอ่ะ ชอบจัง :L2:
-
โรแมนติก สุดๆ
-
เปิดภาค 2 ก็หวานกันจัง ขอบคุณนะครับ เอม
เป็นกำลังใจให้ เออ +1 ให้ด้วย
-
มาอีกรอบ
มาบอกพี่ตั้งใจเรียนนะคับ
ไปหละ
ไว้เจอกานนะคับ
บายคับ :pig4: :pig4: :pig4: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ซิกๆ สุดยอดเลยครับคุงเอม เขียนได้ซึ้งและน่ารักมากเลย จิ้มๆ รอตอนต่อไป :z13:
-
เพิ่งสอบเสด :a2: :a1:
เลยไม่ได้เข้ามาดูซะ 2 วัน
เจอตัวโหด :m8: :m2:
เข้ามาตกใจ ภาค 2 แล้วหรือนี่
รักกันแล้ว เย้ๆ :m4: :m4:
แถม เดี๋ยวนี้มี ภาษาอังกฤษวันละคำต่อท้ายอีก
ชอบบบ แต่ละประโยค เด็ดด!! o13
แต่พอรักกันแล้ว
สรรพนามเลยเปลี่ยนไปด้วย
ชอบ กูมึง มากกว่า เถื่อนดี :laugh: :laugh:
คืนนี้คุณเอมจะมาต่อมั้ยครับนิ
-
เข้ามาแปะกำลังใจ(+1)ให้เอมจ้า....อ่านกันรวดเดียวเลยอ่ะ..
พออาร์มกะแบงค์ใจตรงกันเนี่ย...อะไรมันก็ดูหวานไปหมดเลยน๊อ
พระจันทร์มันก็ต้องกลับมา…….แต่สำหรับความรัก….มันอาจจะไม่เป็นอย่างงั้น…………ถ้าวันนึงมันเกิดต้องจางหายไป
แต่แอบกังวลกับประโยคนี้นะ...มันตะหงิดๆเหมือนให้เตรียมใจงัยมะรู้ o22
ขอบคุณที่เอาความสุขสนุกมาแบ่งปันกันนะค่ะ :pig4:
-
หวานจัง
แต่กลัวต่อไปจะเศร้า........
ไม่อยากร้องไห้นะครับ.......
:impress3:
-
จะเศร้าหรือไม่เศร้าเดี๋ยวก็รู้ค่ะ คอยอ่านต่อไปนะคะ :-[
ช่วงนี้เอมมีโปรเจ็คเยอะค่ะ อาจจะเขียนไม่ทันเลยลงให้วันละตอนสองตอนก่อนนะคะ o13
เดี๋ยวนี่ก็ต้องไปนั่งทำรายงานที่ห้องเพื่อนต่ออีก ไม่รู้ว่าตีสองจะได้นอนรึปล่าว :m15:
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจค่ะ
เอม :bye2:
-
หวานจริง ๆ :o8:
-
บทที่ 25 – ขนมปังทาชีส กับ นมเย็น
“แบงค์ยังไม่นอนอีกหรอ มันดึกมากแล้วนะ พรุ่งนี้มีเรียนตั้งแต่เช้า……..”
“อือๆ แปปนึงสิอาร์ม เดี๋ยวจะนอนแล้ว ขอจัดการแฟ้มให้มันเรียบร้อยก่อน พรุ่งนี้จะได้ไม่ต้องรุกรี้รุกรนแต่เช้าไง”มันทำเสียงอ่อยๆ
“อ่ะๆ ก็ได้ งั้นแบงค์ทานขนมปังรองท้องไหม เดี๋ยวอาร์มเดินลงไปหยิบมาให้”
“อืม ก็ดีเหมือนกันน่ะแหละ……………………………. แบงค์กวนอาร์มอีกแล้ว ขอโทษนะ” มันทำหน้าสำนึกผิด
“ไม่กวนหรอก เดี๋ยวอาร์มไปหยิบมาให้ รอแปบนะคร้าบ”
“คร้าบ….สุดที่รัก” มันพูดแล้วก็หันมายิ้มให้ผม
ผมตอนนี้ก็หิวๆเหมือนกันถึงแม้ว่ามันจะเพิ่งผ่านการกินมื้อใหญ่ที่ร้าน hotpot ไปได้ไม่นาน……ที่จริงผมก็ไม่อยากกินอะไรตอนกลางคืน เพราะว่าเดี๋ยวมันจะอ้วน……….แต่ผมก็ไม่มั่นใจว่าคืนนี้จะทำงานต่ออีกนานแค่ไหนเลยหยิบขนมมาเผื่อๆไว้ก่อน เผื่ออาจจะมีโอกาสได้กิน…….ผมเดินลงไปถึงก็เห็นศาสตราจารย์เดอฟลาวิสนั่งคุยกับไอ้ซูอยู่ที่โซฟาในห้องนั่งเล่นสองคน…….พอผมมองไปเห็นเข้าสองคนนั้นก็เรียกผมไปเข้าไปหา……………
“Arm, we’re talking about Su’s plan for her graduate course! Why don’t you come and join us? (อาร์ม เรากำลังคุยกันเรื่องแผนการเรียนต่อโทของซูอยู่นะ มาคุยด้วยกันสิ)” ศาสตราจารย์ถามผม
“Sure……it must be really interesting! (ครับ มันต้องน่าตื่นเต้นแน่ๆ)”
“Yea….so we just talked about what she might want to do in the future because she hasn’t decided yet (ใช่ เราเพิ่งคุยกันเรื่องที่ซูจะทำอะไรต่อไปในอนาคตเพราะเธอยังตัดสินใจอะไรไม่ได้เลย)” ศาสตราจารย์แกหน้าตาตื่นเต้นมากๆ
“What’s your plan, Armmie? (แล้วเธอวางแผนอะไรไว้แล้วยัง อาร์ม)” ไอ้ซูมันหันมาถามผม
“Haha, I don’t really know. My subject combination is like super weird………………Well, I quite like the ideas of financial engineering and quantitative analysis so I guess I might want to do something along that line (ฮ่าฮ่า ก็ไม่รู้สิ เพราะวิชาของเราตอนนี้มันประหลาดๆอะ……………แต่ก็นะ เราชอบเรียนทางด้านวิศวกรรมศาสตร์การบัญชีแล้วก็การวิจัยทางด้านพวกนี้อะ เลยคิดว่าอาจจะเรียนต่อทางด้านนี้)” ผมพูดแล้วก็ยิ้มแหยๆใส่เพราะว่าคิดไม่ออกจริงๆว่าจะเอายังไง……………..
“Well, your case and Su’s are quite similar. If you guys are still unsure about what you might want to do, why don’t you guys take a year or two off and get a job first? (เหตุผลของเธอกับซูคล้ายๆกันเลยนะ..ถ้าพวกเธอยังไม่แน่ใจว่าอยากทำอะไร ทำไมไม่ลองไปฝึกงานดูสักปีสองปีล่ะ)” เธอพูดแล้วก็ยิ้มให้เราสองคน
“That’s actually a really good idea! Well, the good thing is that Su is pretty keen on the arts and sciences. I notice she takes class in that area every semester. But my subjects are like in all the areas, so it would be tougher. (นั่นเป็นไอเดียที่ดีมากๆเลย แต่สำหรับซูแล้วมันค่อนข้างชัดเจนอยู่ว่าเธอชอบเรียนทางด้านสังคมศาสตร์ เพราะผมเห็นเธอเรียนวิชาในด้านนั้นทุกเทอม แต่วิชาของผมมันอยู่ในทุกๆด้าน มันเลยจะยากกว่า)” ผมตอบ
“Yea, so I think you would be better off getting a job!! (อื้ม เราคิดว่าเธอควรจะไปลองหางานทำดูก่อนดีกว่า)”ไอ้ซูพูดแถมทำท่าทางเห็นด้วยกับศาสตราจารย์มากๆ
ผมอยากจะบอกว่าอาจารย์ทุกๆคนในหอให้ความเป็นกันเองกับนักเรียนที่นี่มาก เวลานักเรียนมีปัญหาอะไร พวกท่านก็จะเข้าให้คำปรึกษาเสมอ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องในปัจจุบันหรือในอนาคต บางทีพวกอาจารย์ก็จะเชิญนักเรียนไปกินข้าวหรือจัดงานปาร์ตี้ที่บ้านของพวกท่าน ซึ่งมันเป็นอะไรที่เกิดขึ้นอยู่บ่อยๆ…….พวกเรานั่งคุยกันไปเรื่อยๆก็มีคนมาแจมทีละคนสองคน เราคุยกันตั้งแต่เรื่องการเรียนไปจนถึงปัญหาทางด้านเศรษฐกิจและความรุนแรงต่างๆในโลก อย่างเช่น การแบ่งสีผิวที่ยังเป็นปัญหาที่ใหญ่หลวงในอเมริกา…………
…………
…………………………
…………และแล้วผมก็นึกขึ้นได้ว่า……………ผมลงมาเพื่อมาเอาอาหารให้ไอ้แบงค์นี่หน่า
…..ตายแน่ๆ ทำไงดี………สงสัยผมกลับขึ้นไปมีหวังโดนมันสอยร่วงแน่
….ว่าแล้วผมก็ขอตัวศาสตราจารย์และเพื่อนๆออกมาอย่างรวดเร็วจนทุกคนงงไปหมดว่าเกิดอะไรขึ้น
ผมรีบวิ่งไปหยิบพวกฮอทดอกและก็ขนมปังทาชีสสามสี่ชิ้นแล้วก็รีบวิ่งแจ้นขึ้นไปบนห้อง……
พอขึ้นไปถึงบนห้องก็เห็นไอ้แบงค์ตัวดีมันนั่งน่าบูดเป็นตูดหมูอยู่บนเก้าอี้ทำงานของมัน พอมันหันมาเห็นผมมันก็หันหน้าหนีเลย
“แบงค์ อาร์มขอโทษ อย่าโกรธอาร์มเลยน้า” ผมพูดแล้วก็ยื่นแซนด์วิชให้มัน
“………………….” มันเงียบ
“นะแบงค์นะ……………..”
“………………….” มันยังงอน
“แบงค์จะให้อาร์มทำอะไรก็ได้ อาร์มยอมหมด…….นะแบงค์นะ”
“……….”มันเริ่มยิ้มๆ
“งั้นถ้าไม่พูดอะไร อาร์มไปนอนละนะ จะโกรธก็เชิญตามสบาย” ผมเห็นมันยิ้มก็เลยได้ทีเล่นคืนมั่ง
“เดี๋ยวอาร์ม……………………พูดจริงๆหรออาร์ม ว่าจะให้แบงค์ใช้อะไรก็ได้”
“ช่วยเร็วๆหน่อยจะได้ไหม?” ผมทำหงุดหงิดใส่มัน
“งั้นอาร์มต้องมาป้อนขนมปังให้แบงค์ด้วย……….”
“ทำไมต้องป้อนด้วยอะ มือก็มี กินเองสิ……..” ผมถามมันแบบไม่เข้าใจ
“อะไรกันอะ…..ก็อาร์มพูดเอง...” มันเริ่มวีน
“เออๆ ก็ได้ๆ” ผมพูดแล้วก็เดินไปป้อนขนมปังมัน ส่วนไอ้แบงค์มันก็นั่งยิ้มแฉ่งอยู่บนเตียง
...................
“เวลามีคนที่เรารักมาป้อนเนี่ย อะไรๆมันก็อร่อยไปหมด ดูสิ…………………. ขนาดชีสยังเป็นสีชมพูเลยอะ” มันพูดแล้วก็หลับตาพริ้ม
“อ๋อ แน่สิ…..อาร์มรับรองว่าชีสได้กลายเป็นสีชมพูจริงๆแน่” ผมพูดแล้วก็ยิ้มกลับ
“จริงหรอ อาร์ม……….. ทำยังไงอะ” มันทำเสียงตื่นเต้นมากๆ
“แบงค์เป็นศิลปินแบงค์ต้องเข้าใจแน่ๆเลย….แบงค์ฟังดีๆนะ…………….ว่าแต่แบงค์เคยกินนมเย็นใช่มะ?” ผมถามมัน
“ใช่ๆ..แล้วไงต่อ”
“ก็เวลากินนมเย็น เราก็จะใส่นมข้นหวานใช่มะ….แล้วนมข้นหวานเนี่ย สีมันก็จะออกเหลืองอ่อนๆคล้ายๆกับชีส…….แล้วพอเรารินนมข้นหวานใส่ในน้ำแดงเนี่ย….มันก็จะกลายเป็นสีชมพู ถูกใช่ปะ” ผมถามมันอีกทีว่ามันเข้าใจรึเปล่า
“อือๆ แล้วยังไงต่ออะ มันเกี่ยวอะไรกันด้วย” มันเริ่มทำหน้างงๆ
“อืม………….. มันก็เหมือนๆกันนั่นแหละ ขืนแบงค์ยังพูดมากอยู่อะนะ........เลือดสีแดงๆจากปากของแบงค์มันก็จะไหลออกมาโดนกับสีเหลืองอ่อนๆของชีส ชีสมันก็จะกลายเป็นสีชมพูไงล่ะแบงค์……….” ผมพูดจบก็ยิ้มโหดๆให้มันหนึ่งที
………………..
“…..โห อาร์มอะ………ใจร้าย หลอกให้แบงค์นั่งฟังอยู่ตั้งนาน จะมาแบบโหดก็ไม่บอก” มันพูดแล้วก็ทำท่าน้อยใจ
“เร็วๆเลย รีบๆกินแล้วจะได้นอน” ผมบ่นมันอีกรอบ
“คร้าบๆ ไม่ดื้อแล้วคร้าบ” มันพูดแล้วก็อ้อนต่อแถมเอาหัวมันมาซุกที่ตักผมอีก…………….. ผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าเราสองคนเลิกพูด กู มึง ตั้งแต่เมื่อไหร่และเพราะอะไร แต่จริงๆแล้วมันก็ดีเหมือนกัน เวลามีคนมาอ้อนๆแล้วเรียกเราเพราะๆมันก็รู้สึกชื่นใจแบบบอกไม่ถูก…….
เราสองคนนั่งหยอกกันไปกันมาสักพักก็แยกย้ายกันไปนอน มองดูนาฬิกาก็เป็นเวลาเกือบๆตีสองแล้ว…..
“กู้ดไนท์นะอาร์ม” มันทำเสียงหวานแล้วก็ทำท่าส่งจูบมาให้ผม
“อื้มๆๆ ฝันดีนะแบงค์............ พรุ่งนี้อย่าไปเรียนสายล่ะ” ผมพูดจบก็หันหลังแล้วก็เอาผ้าห่มมาคุมโปง ไม่ได้สนใจอะไรอีก...
“คร้าบ…………..”
และแล้วเราสองคนก็หลับไปอย่างรวดเร็วเพราะความเหนื่อย……………………
Tbc
-
:-[ สวีทกานใหญ่เลยน้า แต่มุขนมเย็นเนี่ย บึ๋ย มีเล่นบทโหดด้วย สุดยอดเลยนะครับคุงเอมสำหรับตอนที่ 25 น่ารักได้ใจ อิอิ :o8:
-
มาบวก 1 ให้คุณ woradach ก่อนนอนค่ะ อิอิ
เดี๋ยวมาต่อบทใหม่ให้นะคะ รอไปก่อน
เอม :pig4:
-
:-[ :-[น่ารักดีครับ เพิ่งมาอ่านอ่ะ ตามอ่านจนจบเลย
I'll waiting ur fic. khrub :call: :call:
-
แหม ง้อเค้านิดนึงก็ไม่ได้ เค้าอุตสาห์หิ้วท้องรอ :z2:
-
o22 อาร์มโหดซ้า
-
หวานกันจัง :-[
-
โอ! อย่างนี้คนอ่านได้เป็นเบาหวานกันพอดี
-
+1
ชอบบบบบบบ
-
+1 ให้น้องเอมนะคะ หวานน่ารักกันจังเลย แต่งและลงเรื่องได้เร็วดีค่ะ ชอบมาก
ขอบคุณสำหรับภาษาอังกฤษวันละคำด้วยนะคะ ได้ความรู้มากเลย :pig4:
-
ห่วงใย ดูแลกันได้อุ่นดีจัง :-[
ขอบคุณคุณเอมครับ :กอด1:
-
:z2: :z2: :z2:
อ่านตามทันละ ไม่ว่างมาอ่านเลย
+1 ให้กับความขยันลง เอม นี่มีทักษะทางด้านภาษาดีมากอะ
ชอบๆมีสอนภาษาด้วยขอศัพท์โหดๆบ้างน๊า
เรื่องเริ่มเดินแล้วอ่านแล้วอยากอ่านต่อ หลังจากจบนี้ละที่รออ่านมานาน
บอกตรงๆว่าอ่านแล้วมีร้องไห้ไปด้วยอะตอนที่ช่วงวันปีใหม่ ที่อาร์ม และเพื่อนๆเจออารมณ์ของการจากลา
แล้วยังมีเรื่องของ การกระทำของ แบงค์ ด้วยที่ อาร์มถึงกับต้องร้องไห้ออกมา
อ่านตอนนั้นแล้วประทับใจในคำพูดของ ซูกับ หวานมากๆ มันทำให้รู้ว่าโลกเราไม่เหลาเลยเพราะมีเพื่อ และคนอื่นๆอีก
-
นึกว่างานเข้าอาร์มแล้วซะอีก
อย่างว่าเวลารักอะไร ๆ มันก็อภัยให้กันได้ :z2:
+1 ให้ เอมนะครับ รอบทต่อไป
-
จะหวานไปไหน
:-[
-
มาอ่านคับ
-
:-[ เรื่องนี้ น่ารักจังเลยค่ะ
อ่านแล้วอยากกลับไปเรียนมหาวิทยาลัยใหม่อีกรอบ หุหุ (ปล.บรรยายซะจนอยากไปเรียนที่เยล เลยอ่ะเน๊อะ)
คิดถึงเพื่อน ๆ ด้วยอ่ะนะ
-
มีคนขอคำศัพท์แบบโหดๆ เดี๋ยวเอมจัดให้ค่ะ
วันนี้มาเป็นแบบข้อความเตือนสติละกันนะคะ พักนี้เอมเห็นประเทศไทยของเราเดือดร้อนแล้วก็ไม่สบายใจค่ะ อยากให้ทุกคนรักกันมากๆนะคะ
"I cannot give you the formula for success, but I can give you the formula for failure--which is:
Try to please everybody."
[ฉันไม่สามารถให้สูตรที่ทำให้คุณประสบความสำเร็จ แต่ฉันสามารถให้สูตรที่ทำให้คุณล้มเหลวได้ นั่นก็คือ การที่เราพยายามทำให้คนอื่นประทับใจ]
ฟังดูแล้วอาจจะแปลกๆ แต่ถ้าลองคิดดูดีๆมันก็ถูกนะคะ o13
อีกอันนึงค่ะ....
"Most of the shadows of this life are caused by our standing in our own sunshine."
[เงาในชีวิตส่วนใหญ่เกิดขึ้นมาจากการที่เรายืนบังแสงที่ส่องออกมาจากตัวของเราเอง]
ใช้ชีวิตให้มีความสุขนะคะ
เอม :bye2:
-
:z13:
จิ้มเอม
-
:กอด1:
น่ารักครับ
+1คืนแล้วนะครับ
-
ง่า ความรักสดใสและ แต่จะจบกันแล้วนี้ ต้องแยกกันแน่เลย
แต่อย่าทำหั้ยเรื่องนี้มาเปนอุปสรรคเลยคับ
อยู่เมืองไทยด้วยกันทั้งคู่ อยากเหนเรื่องแบบหวานๆ อ่ะคับ
ได้ป่าวค้าบบ :3123:
-
บทที่ 26 – คนขี้อ้อน
“เฮ้ อาร์ม………ไม่ได้เจอกันตั้งนาน เป็นยังไงบ้าง…….” เสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้นขณะที่ผมกำลังเดินถือหนังสือออกมาจากห้องสมุด
“อ้าว ส้มโอ……มาทำอะไรแถวนี้เนี่ย…...”ผมหันหลังกลับแล้วก็โบกมือให้
“อ๋อๆ พอดีเราเพิ่งมี core curriculum อะ ก็เลยเดินผ่านมาเพื่อจะเอาหนังสือไปคืนเนี่ย….อาร์มสบายดีนะ” เธอพูดแล้วก็ยิ้มหวานให้ผม
“อืม สบายดี……แล้วช่วงนี้เรียนหนักไหมล่ะ ไม่ได้เจอกันตั้งนานแล้ว”
“หนักมากๆเลยอาร์ม ไหนจะต้องเตรียมตัวสอบต่อโทอีก ส้มโอล่ะเครียดจะแย่อยู่แล้ว…..ว่าแต่อาร์มเหอะ มีแผนจะไปต่อโทที่ไหนล่ะ”
“ก็ยังไม่รู้เลยอะ คิดๆอยู่เหมือนกัน………………ว่าแต่ เมื่อไหร่จะมี Thai Dinner อีกล่ะ?”
“ยังไม่รู้สิ คงเร็วๆนี้แหละมั้ง เดี๋ยวส้มโอต้องนัดรวมพลกันก่อน……เออๆ เดี๋ยวส้มโอขอตัวไปคืนหนังสือก่อนนะ เพราะเดี๋ยวเย็นนี้ต้องเข้าไปซ้อมเต้นละติน”
“อ่าๆ แล้วเจอกันนะ” ผมลาเธอเสร็จก็เดินออกมาเพื่อตรงไปที่หอ
ส้มโอเป็นเพื่อนคนไทยของผมคนหนึ่งที่มาเรียนอยู่ที่เยลด้วยกันตั้งแต่ปีหนึ่ง ถึงแม้ว่าเราจะไม่สนิทกันเท่าไหร่ แต่ก็มีบ้างที่เราสองคนและเพื่อนๆคนไทยคนอื่นๆหาโอกาสมาทำอาหารไทยทานด้วยกันเวลาที่มีเวลาว่าง……..อย่างที่บอกไปแล้วล่ะครับว่าคนไทยที่นี่มีน้อยมากๆจนแทบจะนับหัวได้ แถมแต่ละคนก็ไม่ได้อยู่หอเดียวกันอีกเลยทำให้พวกเราไม่สนิทกันเท่าที่ควร จะมีก็แต่ผมกับไอ้แบงค์ที่ดันมาอยู่หอเดียวกัน…..แถมห้องเดียวกันอีก….ไม่อยากจะเชื่อว่าฟ้าดินมันจะเป็นใจขนาดนี้ อิอิ
ผมเดินกลับมาถึงที่หอก็นั่งคุยกับสองสาวสักครู่พลางหยิบขนมกินเพลินๆ ผมคาดว่าหลังจากมื้อค่ำคืนนี้แล้วจะชวนไอ้แบงค์กับสาวๆไปเดินวิ่งออกกำลังกายซะหน่อยเพราะพวกเราไม่ได้ออกกำลังกายมานานแล้ว….กลัวจะไขมันจุกอกตายกันซะก่อนเพราะวันๆเห็นมีแต่ กิน เรียน แล้วก็นอน…..แต่แล้วแผนของผมมันก็ต้องเปลี่ยนไปเมื่อผมขึ้นมาถึงบนห้อง
“แบงค์ๆ ได้เวลาอาหารเย็นแล้ว” ผมตะโกนแกล้งปลุกมันเล่นเพราะจริงๆแล้วเพิ่งหกโมงนิดหน่อย
“แบงค์ๆๆ..........ไม่ตื่นใช่ไหม…....ได้ๆ"…..ผมเลยเรียกแล้วก็เดินเข้าไปบีบคอมันเล่น………ซึ่งนั่นทำให้ผมได้สัมผัสถึงไอร้อนที่ออกมาจากคอมัน….มันร้อนจนผมแทบจะสะดุ้งเลยทีเดียว
“เฮ้ย แบงค์ นี่แบงค์ไม่สบายหรอ……ตัวร้อนจี๋เลย”
“...............ป่าวหรอก…..แค่เหนื่อยๆน่ะอาร์ม” มันตอบเสียงงัวเงียกลับมา
“ป่าวอะไรล่ะ ตัวร้อนซะขนาดนี้ เป็นไข้แล้วล่ะ………….แล้วนี่หายามากินรึยัง”
“อือ เราไปซื้อยามาแล้ว……...”
“เนี่ย เห็นมะ เพราะว่าแบงค์นอนดึกไง พักผ่อนไม่เพียงพอมันก็เลยไม่สบาย……อาร์มก็บอกแล้วว่าให้รีบๆนอน”
“......ก็เพราะแบงค์รอใครเอาขนมปังขึ้นมาให้ล่ะ…..กว่าจะขึ้นมาได้ตั้งเป็นชั่วโมง” มันพูดอย่างงี้ทำเอาผมอึ้งไปเลย
“แฮ่ๆ อาร์มขอโทษน้า งั้นแบงค์พักผ่อนเยอะๆละกัน จะเอาอะไรก็บอก เดี๋ยวอาร์มนั่งทำงานอยู่ตรงนี้แหละ” ผมเลยอ้อนๆมันกลับไป
“อื้มๆ อาร์มไม่ต้องปลุกแบงค์ไปกินข้าวเย็นนะ………แค่อาร์มป้อนขนมปังแบงค์เมื่อคืนแบงค์ก็อิ่มแล้ว” แหน่ะ ยังจะมีการมาหยอดคำหวานอีก ดูมันสิครับ
“เออๆ นอนไปเหอะ จะได้หายไวๆ ยังดีนะเนี่ยที่เมื่อเช้าแบงค์ไปเรียน ไม่งั้นมีงานให้ตามอื้อเลย” ผมพูดจบมันก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับมาแล้วครับ ผมก็เลยนั่งทำงานไปพลางๆ วันนี้มีงานพวกวิจัยมาให้ทำเต็มไปหมด หนังสือที่เอามาจากห้องสมุดก็เล่มหนาๆทั้งนั้น สงสัยว่าคืนนี้อาจจะต้องอ่านกันยาว……..สงสัยอาจจะได้เป็นไข้อีกคน......ผมนั่งทำงานไปมาสักชั่วโมงกว่าๆก็เริ่มๆหิวเลยนัดไปกินอาหารเย็นกับสองสาวที่ Dining Hall….ก่อนไปผมก็ไม่วายถามไอ้แบงค์มัน
“แบงค์ ไม่กินอะไรแน่นะ…….เดี๋ยวดึกๆจะหิวน้า”
“อื้อ ไม่อะ…..ดึกๆเดี๋ยวถ้าหิวค่อยให้อาร์มป้อนขนมปังละกัน” นั่น…เป็นภาระผมอีก เฮ้อ แต่ก็เต็มใจทำครับ
“อะ ได้ๆ ไปกินข้าวก่อนนะ แล้วเดี๋ยวจะรีบขึ้นมา”
“อือ อย่าไปนานนะ เดี๋ยวแบงค์คิดถึง” มันพูดจบก็ทำเสียงอ้อนน่ารัก
…..แต่จู่ๆก็มีเสียงใครบางคนแทรกขึ้นมา……….
“Wan Wan, Oh my god, I have a fever, please take care of me! (หวาน หวาน ช่วยด้วย เราไข้ขึ้นอะ ช่วยดูแลเราด้วยน้า)”
“Of course my darling!! I love you so much, how could I leave you alone? (แน่สิจ๊ะที่รัก ฉันรักเธอจะตาย จะทิ้งเธอไปไหนได้ยังไงล่ะ)” พอ
พูดจบก็มีเสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากดังขึ้น…….ใช่แล้ว…ไอ้สองสาวตัวแสบนั่นเอง
……….มันสองคนเล่นละครน้ำเน่าจบมันก็เดินเข้ามาที่เตียงไอ้แบงค์แล้วก็ทำท่าเป็นไม่สบายแถมยังมาหัวเราะเยาะผมอีก…..ไอ้แบงค์มันก็ได้แต่นอนยิ้มเพลียๆอยู่บนเตียง ส่วนผมก็ได้แต่ยืนกัดฟันกรอดๆ……จะหัวเราะมันก็หัวเราะไม่ได้แต่พอจะด่าพวกมันก็ด่าไม่ออก….เลยได้แต่ยืนส่ายหัวอย่างหน่ายๆ
“Quick, let’s go to dinner (เร็วๆรีบไปกินข้าวกัน)” ผมพูดเพื่อที่จะเบี่ยงเบนความสนใจของสองสาว
“It’s just 7.20, dinner is there until 9.00. No need to rush my dear (เพิ่มทุ่มยี่สิบเอง อาหารเย็นมันมีให้ถึงสามทุ่ม ไม่เห็นต้องรีบร้อนเลยนี่จ๊ะที่รัก)” ไอ้หวานหว่านมันพูดจบแล้วก็หันไปหัวเราะคิกคักกับซูอีกรอบ
“Yea, or do you just want to come back quickly to look after your honey? (ใช่ๆ หรือว่าอยากแค่จะกลับมาเร็วๆเพื่อมาดูแลที่รักของตัวเองล่ะ)” ไอ้ซูแซวมั่ง
“Of course not!......W…Wait…. Wait….. How do you guys know that Bank has a fever? (ไม่ใช่ละ………..แต่ เดี๋ยว…………..พวกเธอรู้ได้ยังไงว่าแบงค์มันไม่สบาย)” ผมถามมันแบบงงๆ
“Oh my god, if you don’t say it no one knows you’re stupid! (ให้ตายเหอะ ถ้าไม่พูดก็ไม่มีใครรู้ว่าโง่หรอกนะ)” ไอ้หวานหว่านมันหลอกด่าผม…..วอนซะแล้วไอ้นี่
“First of all, Bank is lying on the bed looking so pale and tired. Isn’t it pretty obvious that he is sick? And secondly, just from the way you look at Bank, we can tell how much you care for him, Armmie my dear! (ก่อนอื่นเลย แบงค์มันนอนซีดอยู่บนเตียงแถมยังดูเหนื่อยๆอีก มันไม่ชัดเจนเหรอว่ามันไม่สบายน่ะ แล้วอีกอย่างนะ สายตาเธอที่มองแบงค์น่ะ มันทำให้พวกเราได้รู้ว่าเธอเป็นห่วงแบงค์ขนาดไหน อาร์มมี่สุดที่รัก)” ไอ้หวานหว่านมันพูดต่อ เล่นเอาผมเขินไปหมดเลย…
“Okay fine fine, I care about him, okay? Let’s go! (โอเค ก็ได้ ก็ได้ เราเป็นห่วงแบงค์มันอะ พอใจยัง ปะๆไปกันเหอะ)” ผมรีบๆพูดแล้วก็รีบๆลากไอ้สองสาวไป ส่วนไอ้สองสาวมันก็ไม่วายไฮไฟว์กันแล้วก็หัวเราะอย่างมีความสุข ……ไอ้แบงค์ตัวดีมันก็ได้แต่นอนยิ้มอยู่บนเตียง…..เห็นแล้วมันน่าเข้าไปตีสักป้าบ
….พอไอ้สองสาวล่ำลาไอ้แบงค์เรียบร้อย เราสามคนก็เดินลงไปทานอาหารเย็นที่หอได้จัดไว้ให้
“Armmie, so what are the two of you planning to do after graduation? (อาร์มมี่ เธอกับแบงค์จะทำยังไงต่อหลังจากจบแล้วอะ)” ไอ้ซูมันยักคิ้วถามผมระหว่างที่เรากินข้าวกันอยู่
“Erm, I don’t know. Let the future leads our way. (ไม่รู้เหมือนกันสิ ขอให้อนาคตเป็นตัวนำทางละกัน)” ผมก็ได้แต่ตอบไปตามความจริง……เพราะผมไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้มันจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง มีเพียงอนาคตเท่านั้นที่สามารถบ่งบอกว่าเราจะเดินไปทางไหน…..และผมก็เชื่อว่ามันได้ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว……ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม……ผมคงได้แค่ยอมรับความเป็นจริงและทนอยู่กับมันให้ไหว จะสุข ทุกข์ หรือ เศร้า…….
“That’s right, future will tell us everything (ใช่ อนาคตจะบอกทุกอย่างเอง)” ไอ้หวานหว่านมันก็พูดแล้วยิ้มให้ผม ประมาณว่ารู้ว่าผมคิดอะไรอยู่…………
……
“Let’s just enjoy the meal!! (ปะ กินอาหารกันให้อร่อยเหอะ)” ผมพูดแล้วก็ยกแก้วเบียร์เย็นๆชนกับพวกมันสองคน แต่ในใจลึกๆก็ยังอดที่จะคิดถึงความจริงที่ผมต้องบากหน้าสู้กับมันในเวลาอันไม่ช้านี้
…………
พวกเรากินอาหารกันเสร็จก็แยกย้ายกันกลับห้องใครห้องมัน ผมมาถึงห้องก็ยังเห็นไอ้แบงค์มันนั่งอ่านอะไรบางอย่างอยู่บนเตียง
“อาร์มอ้ะ ทำไมอาร์มไปนานจังล่ะ”
“อะไรกันแบงค์ แค่ชั่วโมงเดียวเอง ปกติเรากินกันตั้งสองสามชั่วโมง”
“โห ก็แบงค์ไม่สบายอะ อาร์มน่าจะรีบกลับมาดูแล”
“ก็นี่ไง กลับมาแล้ว” ผมพูดแล้วก็เดินเข้าไปหามัน “ตกลงว่าแบงค์ไม่หิวอะไรแน่นะ” ผมถามมันเพื่อความแน่ใจ
“อื้อ ไม่หิวอะ เนี่ยเดี๋ยวพอแบงค์นั่งทบทวนหนังสือสักครู่ก็จะนอนแล้ว”
“ดีๆ งั้นอาร์มไม่กวนละนะ ฝันดีนะ”
“เดี๋ยว ขอหอมทีสิ”
“ไม่เอาๆ เดี๋ยวอาร์มติดหวัดอะ” แต่พูดไปก็ไร้ประโยชน์เพราะว่ามันดึงผมเข้าไปหอมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว…….พอผิวของผมโดนเข้ากับตัวอุ่นๆของมันก็เลยทำให้ผมเคลิ้มจนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เลยปล่อยให้ทุกอย่างมันเป็นไปตามธรรมชาติ…..ก็ได้แค่จูบแล้วก็ปล้ำกันไปกันมาบนเตียง…..ไม่ได้ทำอะไรลึกซึ้งถึงขั้นนั้น
แต่มันเป็นอีกคืนหนึ่งที่ผมมีความสุข…………..
Tbc
==============================================================
ภาษาอังกฤษวันละคำสองคำกับข้อความดีๆ
backstab (v) = การนินทาลับหลังคนอื่น ลอบแทงข้างหลัง
mature (adj) = มีความเป็นผู้ใหญ่
"A man's errors are his portals of discovery."
[ความผิดพลาดของคนเราคือประตูสู่การเรียนรู้]
ทำความดีกันเยอะๆนะคะ :3123:
เอม :bye2:
-
:z1:
-
เอ่อ คำว่า
backstab (v) = การนินทาลับหลังคนอื่น ลอบแทงข้างหลัง
อ่ะจ้ะ มัน มีความนัยแฝงป่าวจ๊ะ เราเอาไปใช้ในสถานะการณ์ไหน ถึงจะ ... .. เร้าใจที่สุด
ปล.ขอโทษนะ แหย่น้อง ๆ อ่ะ
-
หุหุ :-[ แบงค์อ้อนได้น่ารักเจงๆ แต่ถูกใจมุข "นมเย็น" สุดๆเลย อิอิ :laugh:
-
ประโยคข้อคิดวันนี้โดนใจเราสุดๆ กับสถานการณ์วันนี้เลย :sad4:
-
ไม่มีอะไรลึกซึ้งกว่านั้น
:haun4:
ปล.ขอบคุณสำหรับคำศัพท์และประโยคข้อคิดนะคะ
+1 ให้พี่เอมคนขยัน
:กอด1:
-
+1 สำหรับทุกคำที่กลั่นออกมาเป็นตัวหนังสือซึ่งสนุก น่าติดตาม แถมได้ความรู้และข้อคิดดี ๆ อีกด้วย
ขอบคุณค่ะน้องเอม :pig4: :pig4:
-
อยากมีบ้าง แงๆ
-
แบงค์
หายเร็วๆ
:L2: :L2:
-
หุหุ ยังอ้อนได้อีกคร้าบบ
น่าร้ากมากมายคู่นี้
รออ่านตอนนั้นนะคั้บ คริๆๆ
-
อ้อนจังนายแบงค์ :z1:
-
พึ่งได้มีโอกาสอ่านเรื่องนี้ค่ะ ( พลาดไปได้ไงวุ้ย )
ชอบมากเลยนะค่ะ ชอบการบรรยายลักษณะสภาพของ Yale มากๆ ด้วย
เคยไปที่นั่นครั้งนึงเมื่อหลายปีก่อน เป็นอีก U นึงที่เราว่าได้บรรยากาศเก่าแก่ สวยงาม ของสถานที่ค่ะ เหมือนมีมนต์ขลังยังไงยังงั้นเลย
แต่เสียดายที่เราไปตอนช่วงปิดเทอม (มั้ง) บรรยากาศมันเลยดูค่อนข้างเงียบ ไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่ (หรือว่าจริงๆ เงียบแบบนี้อยู่แล้วก็ไม่รู้)
อีกเรื่องนึงที่ทำให้เราชอบเรื่องนี้คือ ภาษาอังกฤษที่ใช้ค่ะ อ่านไปได้ความรู้เพิ่มเติมไปด้วย
ประโยคง่ายๆ บางประโยคที่บางครั้งคิดไม่ถึงว่าพูดแค่นี้ก็เพียงพอต่อการสื่อความหมายแล้ว
ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้นะค่ะ และขอเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนด้วยค่ะ :pig4:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
หวานสุดๆ
-
แบงค์เนี่ย....พอไม่สบายแล้วอ้อนมากขี้นอ๊ะป่าว :m18:
แต่ชอบสองสาวนะ....มีแซวอาร์มซะเขินไปเลยทีเดียว... :t2:
-
เพิ่งจะตามอ่านทันคับ
ชอบภาษาอังกฤษเอมจัง
แล้วก้ชอบแบงค์กับอาร์มด้วย o13 o13
-
บทที่ 27 – เพราะนายคนเดียว
ผมตื่นมาตอนตีสี่กว่าๆก็รู้สึกได้ว่าไอ้แบงค์มันก็นอนหลับอยู่ข้างๆผม แต่เอ๊ะ…..ทำไมผมถึงรู้สึกหนาวๆชอบกลทั้งที่ผ้าห่มก็หนาตั้งหลายชั้นแถมฮีตเตอร์ที่ใต้เตียงก็ทำงานเต็มที่…..พอผมลุกขึ้นมานั่งเท่านั้นแหละ ถึงได้รู้ว่าตัวเองไม่สบายเข้าให้แล้วเพราะว่าทุกอย่างมันมึนตื้อไปหมด ผมพยายามไม่ขยับตัวมากแล้วก็ลุกขึ้นยืนเพื่อเดินไปนอนต่อที่เตียงของตัวเอง ตอนนี้ผมแทบจะยืนไม่อยู่เลยเพราะมันรู้สึกเวียนหัวแล้วก็ไม่สบายตัวด้วย…….ทำไมน่ะหรอ….ก็เพราะผมติดหวัดมาจากไอ้แบงค์แน่ๆ……คิดแล้วก็รู้สึกเจ็บใจตัวเองว่าไม่น่าพลาดท่าให้มันเมื่อคืนเลย
……………….
“อาร์มๆ ตื่นได้แล้วนะ เดี๋ยวไปเรียนไม่ทันหรอก” ไอ้แบงค์มันเข้ามาเขย่าตัวผม….เสียงมันฟังดูสดชื่นมากๆ…..ฮือๆ แบงค์นะแบงค์
“แบงค์ไปไกลๆเลย เนี่ย อาร์มไม่สบายแล้ว”
“อ้าวเฮ้ย จริงดิ ไหนๆ” มันว่าแล้วก็เอามือมาจับคอกับหน้าผากผม “เออ ตัวรุมๆหน่อยๆ….ไปเรียนไหวไหมเนี่ย”
“ไม่ไหวก็ต้องไหวแหละ ไม่งั้นเดี๋ยวตามไม่ทัน” ผมพูดแล้วก็เอาหมอนมาพาดไว้ที่หัวเตียงเพื่อที่จะได้เอนตัวลุกขึ้นนั่ง
“มาๆ งั้นเดี๋ยวแบงค์เช็ดตัวให้นะ” ไอ้แบงค์มันพูดเสร็จก็หยิบผ้าขนหนูในตู้เสื้อผ้าของมันแล้วก็เอาไปชุบน้ำในห้องน้ำ
……..
“โอ๊ย ไอ้แบงค์บ้า……น้ำเย็นเจี๊ยบเลย….เดี๋ยวอาร์มก็ช็อกตายหรอก” ให้ตายเหอะ น้ำนี่เย็นอย่างกะน้ำแข็งเลย….ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมมันไม่เอาน้ำอุ่นๆมาเช็ดตัวให้ผม
“เอ้า ก็น้ำเย็นๆมันจะได้ช่วยให้กล้ามเนื้อผ่อนคลายไง” มันวางมาดอย่างกะอาจารย์สอนชีวะ
“จริงอะ…….เดี๋ยวถ้าอาร์มถามหวานแล้วมันบอกว่ามั่วนะ แบงค์เละแน่ๆ” ผมขู่มัน
“เอาเลยๆ แบงค์เอาหัวใจดวงน้อยๆที่มีให้อาร์มรับประกันเลย” พูดเสร็จมันเอานิ้วชี้ไปที่หน้าอกข้างซ้ายของมัน
“…………โอเค พอได้แล้ว…............ถ้ายังไม่อยากกินชีสสีชมพู” เท่านั้นแหละครับ…..มันหุบปากไปเลย
ไอ้แบงค์มันก็เช็ดตัวผมไปเรื่อย ไล่ตั้งแต่ใบหน้าแล้วก็ตามลำตัวส่วนต่างๆ พอมันเช็ดให้ผมเสร็จแล้วมันก็ไล่ให้ผมไปแต่งตัวเพื่อไปเรียน….
“อาร์มกินนมหรือโอวัลตินสักแก้วไหม เพราะแบงค์ขอเดาเลยว่าอาร์มกินอะไรไม่ลงแน่ๆ” มันทำตัวแสนรู้อีกแล้ว……แต่มันทายผิดครับ
“ใครว่าล่ะ เดี๋ยวอาร์มจะลงไปหาข้าวต้มอุ่นๆกินข้างล่างเนี่ย ไปด้วยกันไหม” แปลกเหมือนกันนะครับ คนอื่นเวลาไม่สบายจะกินอะไรไม่ค่อยลงแต่ผมกลับกินได้กินดี….ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม….แต่ผมรู้สึกเสียดายคุณค่าจากสารอาหารที่เราจะได้รับหากเราไม่ได้ทานมื้อใดมื้อนึง
“คงไม่ได้อะ เดี๋ยวแบงค์ต้องรีบไปคุยงานกับอาจารย์ก่อน”
“อือๆ โชคดี ตั้งใจเรียนด้วยนะ”
“คร้าบอาร์ม แล้วเดี๋ยวเจอกันนะ”
ผมลงไปทานอาหารเช้าเสร็จก็ไปเดินเล่นในตัวมหาวิทยาลัยสักครู่เพราะยังมีเวลาเหลืออีกประมาณยี่สิบนาที วันนี้ผมใส่เสื้อหนาวหลายชั้นเป็นพิเศษแถมมีผ้าพันคออีกผืนเพื่อให้ร่างกายอบอุ่น อาการไม่สบายมันจะได้ไม่แย่ลงไปอีก…..เดินไปเดินมารอบๆสักครู่ก็นั่งลงที่ม้านั่ง………….ม้านั่งตัวที่พวกเราสี่คนเคยนั่งเล่นแล้วก็ปาหิมะกันในคืนก่อนวันคริสต์มาส………. แล้วมันก็เป็นตัวเดียวกับที่ไอ้แบงค์มันเข้ามาหอมแก้มผมเป็นครั้งแรก ผมยังจำทุกๆอย่างได้ดี ความทรงจำเก่าๆมันค่อยๆไหลกลับเข้ามาในสมองของผม…ภาพของผู้ชายตัวสูงๆขาวๆที่ยืนแก้ผ้าอยู่ในห้องน้ำ…..ภาพมื้อแห่งความสุขของผมกับไอ้ซูและหวานหว่าน…..ภาพบนรถไฟเหาะที่สวนสยาม…..จนกระทั่งถึงภาพที่เราสองคนนอนจูบกันบนเตียงอย่างดูดดื่มเมื่อคืนนี้……แต่แล้ว อะไรบางอย่างก็ต้องทำให้ผมตื่นจากภวังค์ความคิด
“อาร์ม นั่งคิดไรอยู่จ๊ะ หน้ามุ่ยเชียว” เสียงของส้มโอนั่นเอง
“อ้าว ว่าไงส้มโอ”
“ก็ไม่ว่าไงหรอก เออ นี่ เดี๋ยวมะรืนนี้จะนัดรวมพลคนไทยนะ อย่าลืมชวนแบงค์ไปด้วยล่ะ”
“อ่า หรอ เร็วจังแฮะ………. งั้นเดี๋ยวดูก่อนนะว่าจะว่างไหม แต่น่าจะโอเคอะนะ”
“จ้า งั้นเดี๋ยวเราไปเรียนแล้วนะ บ้ายบาย มะรืนนี้เจอกันที่สนามหญ้าหน้าหอของเรานะ”
“อื้มๆ ดูแลตัวเองดีๆล่ะ” ส้มโอยิ้มให้ผมทีนึงแล้วก็เดินจากไป…
ผมนั่งเพื่อผ่อนคลายอีกสักครู่ก็เดินเข้าไปในห้องเรียน วันนี้ผมไม่สบายเลยทำให้ไม่ค่อยมีสมาธิในการเรียน แค่เห็นตัวเลขเยอะๆก็แทบจะหงายหลังแล้ว ไหนยังต้องมาเจอคำถามโหดๆที่อาจารย์ตั้งถามเพื่อนๆในห้องอีก ดีที่วันนี้ผมไม่โดนเลือกให้ตอบคำถาม ไม่งั้นมีหวังเสียชื่อคนไทยแหงๆ….เรียนจบปุ๊บผมก็ตรงไปกินข้าวกลางวันกับไอ้ซูในตัวมหาวิทยาลัยแล้วก็เดินดิ่งกลับไปที่หอเพื่อไปนอนพักผ่อน ส่วนการบ้านค่อยตื่นมาทำคืนนี้เพราะว่าตอนนี้มันล้าไปหมดทั้งตัว
………………..
……………………………….
…………
“Armmie, let’s go for dinner. (อาร์ม ไปกินข้าวเย็นกัน)” ไอ้หวานหว่านมันเดินมาปลุกผม…..กำลังหลับสบายๆอยู่เลย
“Ehhh?......What time is it? (หืม….กี่โมงแล้วเนี่ย)”
“It’s already 7.45 my dear! C’mon let’s go! (นี่มันก็ทุ่มสี่สิบห้าแล้ว ปะ ไปกินข้าวกัน)”
“Okay okay!”
ผมลุกขึ้นจากเตียงแล้วก็ยืนอยู่กับที่สักพัก ตาก็มองดูไปรอบๆห้อง….
“Looking for Bank? (มองหาแบงค์อยู่หรอ)” ไอ้หวานหว่านมันรีบขัดคอผม…ผมพยายามจะพูดแก้ตัวแต่ก็โดนมันแย่งซะก่อน “He went to work in the studio, I think he will be back pretty late ‘cause he said there’re many errors in his models which need to be corrected (มันไปทำงานที่สตูดิโออะ คงจะกลับมาดึกแหละเพราะเห็นมันบอกว่าโมเดลมันมีจุดผิดพลาดหลายที่เลย)”
ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเข้าใจว่างานมันคงล้นมือก็เลยได้แต่เดินลงไปกินข้าวเย็นกับไอ้หวานหว่านอย่างโดยดี
................
“Hey guys, what’s up? (อ้าว เป็นไงกันบ้าง)” ไอ้แบงค์เดินตัวสั่นๆเข้ามาหลังจากที่ผมกับหวานหว่านลงมานั่งทานข้าวกันได้พักนึง
“Not much, but why are you shaking? (ก็ไม่มีไรมากอะ แต่ทำไมถึงต้องสั่นอะ)”
“Well the wind is really strong outside (ข้างนอกลมมันแรงอ่ะ)” มันพูดจบมันก็ทำท่าจะเข้ามากอดผมแต่มันก็ต้องโดนไอ้หวานหว่านเบรกไว้ “Stop it! He fell sick because of you. You won’t be allowed to touch him until he recovers (หยุดเลย อาร์มมันป่วยก็เพราะแบงค์น่ะแหละ ไม่ต้องเข้าไปไกลอาร์มเลยนะจนกว่ามันจะหายดี)”
“Fine then! Anyway, I will go up and shower because I’m not hungry at the moment (อะ ก็ได้ๆ งั้นเดี๋ยวเราขึ้นไปอาบน้ำแล้วเพราะตอนนี้ยังไม่หิวเลย) ว่าแล้วมันก็เดินออกไป
ผมกับหวานหว่านก็นั่งทานข้าวกันต่อ……ทานเสร็จก็ต้องนั่งคุยกันตามประสาเพื่อนซี้แล้วถึงแยกย้ายกันกลับไปที่ห้อง พอขึ้นมาถึงก็พบว่ามันมีผ้าขนหนูกับขันใส่น้ำใบเล็กๆมาวางอยู่ที่โต๊ะทำงานพอดี
“อ้าว อาร์ม ขึ้นมาแล้วหรอ มาๆ เดี๋ยวแบงค์เช็ดตัวให้ คืนนี้อย่าเพิ่งอาบน้ำเลยนะเพราะวันนี้ลมมันแรงแล้วอากาศมันก็เย็นขึ้นอะ” ผมก็ยอมถอดเสื้อกับกางเกงออกโดยดีเพื่อให้มันมาเช็ดตัวให้
“น้ำไม่เย็นนะ…………………เออ ใช่ ยังไม่ได้ถามไอ้หวานเลยว่าตกลงแบงค์พูดจริงหรือแถเล่นเมื่อเช้า”
“เออๆ ไม่เย็นหรอกน่า………………. เร็วๆไปนอน แบงค์จะได้เช็ดตัวให้ ถ้าช้าเดี๋ยวจะลูบซะให้เข็ด” หน้ามันเจ้าเล่ห์มากๆ
“………………..” ผมไม่ได้พูดอะไรนอกจากส่งสายตาอาฆาตไปให้มัน ประมาณว่ามึงกล้าก็ลองดูสิ
“………………………………………………ไม่พูดแล้วคร้าบ….อะ เดี๋ยวพอเสร็จแล้วอาร์มก็ไปเปลี่ยนเสื้อ ล้างหน้าแปรงฟันแล้วก็รีบเข้านอน เข้าใจไหมครับ”
“คร้าบพยาบาลแบงค์ ไปเดี๋ยวนี้ล่ะ” ผมพูดแล้วก็หัวเราะในความน่ารักของมัน
ผมเข้าไปจัดการภารกิจส่วนตัวในห้องน้ำเสร็จเรียบร้อยก็เดินออกมาแล้วก็เตรียมตัวเข้านอน……การบ้านไว้ค่อยทำวันอื่นเพราะว่าวันนี้ไม่มีแรงแล้ว………
“ฝันดีนะอาร์ม มีอะไรเรียกใช้แบงค์ได้นะ”
“อื้มๆ ขอบคุณมากนะแบงค์ที่อุตส่าห์เสียเวลามาทำอะไรให้อาร์มตั้งหลายอย่างอะ”
“ไม่เป็นไรหรอก เมื่อวานแบงค์ป่วย อาร์มยังมาดูแลเลยแถมแบงค์เองนั่นแหละที่ทำให้อาร์มป่วย”
“อือๆ”
“ไปนอนเหอะอาร์ม พรุ่งนี้จะได้มีแรงตื่นมาเรียน” มันพูดแล้วก็เดินมาจูบหน้าผากผมทีนึง……
เฮ้อ…….แค่นี้ไข้ผมก็หายแล้วล่ะ
tbc
-
ูู^
^^
จิ้มน้องfoozeballz
ผลัดกันดูแลยามเจ็บไข้ น่ารักจัง :-[
-
อะ
น่าร้ากกกกกกกก
-
เพราะนายคนเดียว สมชื่อตอนจริง ๆ แฮะ :laugh:
-
ดูแลกันได้น่ารักจริง ๆ :-[
-
เปงไข้ใจหรือป่าวนะะะะะะะ
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
แหมน่ารักกานเจงๆเลย อิจฉา!! o22 อิอิ สนุกครับ รอตอนต่อไปคับคุงเอม อิอิ
-
น่ารักจริงนะ
ปล.น้องเอมจ๊ะ วันนี้ไม่สอนวลีเด็ด เหรอจ๊ะ
-
สวัสดีค่ะ คุณ โน๊อา
วันนี้มาแบบเรียบๆง่ายๆละกันนะคะ
"When you have confidence, you can have a lot of fun. And when you have fun, you can do amazing things."
เวลาที่คุณมีความมั่นใจ คุณสามารถที่จะรู้สึกมีความสุขสนุกสนาน และเวลาที่คุณสนุก คุณสามารถที่จะทำอะไรที่มันอัศจรรย์ได้
เอม
:bye2:
-
^^
^^
วันนี้ได้จ่อก้นหนูเอม :z2:
ยังไม่ได้อ่านเลย กลับไปอ่านก่อนนะครับ :กอด1:
-
สวัสดีค่ะ
นี่เอมเองนะคะ จะเอายังไงดีล่ะ คือจะบอกว่าตั้งแต่เอมมาเขียนนิยายในเล้านี้ก็หลายวันเข้าไปแล้ว แต่ยังไม่ได้แนะนำตัวเองอย่างเป็นทางการเลย เอาเป็นว่าเอมขอใช้โอกาสนี้แนะนำตัวเลยละกันนะคะ
คือความจริงที่เอมเขียนเรื่องนี้ขึ้นมา เอมมีแรงบันดาลใจมาจากเวลาว่างที่เอมมีอยู่ในวันเรียนธรรมดาแล้วก็วันหยุดเสาร์อาทิตย์ค่ะ แล้วที่หลายคนถามว่าทำไมเอมถึงเก่งภาษาอังกฤษกับรู้เรื่องราวของมหาวิทยาลัยที่ต่างประเทศดีก็เป็นเพราะว่าเอมมาเรียนอยู่ที่อเมริกาค่ะ มหาวิทยาลัยไหนคงต้องขอตัวเก็บไว้เป็นความลับนะคะเพราะอยากได้ความเป็นส่วนตัว
จริงๆจะพูดว่าเรื่องนี้มันจะเป็นนิยายก็ไม่เชิงนะคะเพราะอะไรหลายๆอย่างที่เอมเล่ามาอย่างพวกสถานที่รวมไปถึงตัวละครบางตัวอย่างเช่น หวาน กับ ซู ก็เป็นเพื่อนของเอมเองค่ะ แต่เอมก็ได้ขอพวกเค้ามาลงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ส่วนไอ้เหตุการณ์ความสัมพันธ์อะไรต่างๆระหว่างแบงค์กับอาร์มนั้น อันนี้เอมแต่งขึ้นมาเองค่ะ ไม่ได้มีเค้ามูลมาจากเรื่องจริงใดๆทั้งสิ้น
เอาเป็นว่าอยากให้ทุกๆคนช่วยติดตามเรื่องนี้กันต่อไปนะคะ ภาคแรกกับภาคสองอาจจะเป็นอะไรใสๆกุ๊กกิ๊กๆน่ารักหน่อยเพราะเอมอยากเล่าให้ทุกคนได้รับรู้ถึงรสชาติของการมาเรียนเมืองนอกรวมถึงความรู้ทางด้านภาษาอังกฤษด้วยค่ะ เอมคิดว่ามันก็เป็นการดีนะคะที่เราจะได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆพร้อมกับการอ่านนิยายไปด้วย ประมาณว่าได้ทั้งความสนุกสนานและก็ความรู้ในเวลาเดียวกัน
ส่วนดราม่าข้นๆรับรองว่าภาคสามมีแน่ๆค่ะ อยู่เป็นกำลังใจกันต่อไปนะคะ
ขอบคุณค่ะ
เอม
-
เพิ่งตามอ่านจบ ชอบเรื่องนี้จัง
น่ารักดี ชอบรูปแบบการดำเนินเรื่อง
อีกอย่างก้อภาษาอังกฤษได้ฝึกภาษาไปด้วย อิอิ
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ
เป็นกำลังใจให้ :pig4:
-
มาอ่านคับ
-
บทที่ 28 – อารมณ์เสีย
มองไปทางด้านซ้ายก็มีแต่ตัวเลข……มองไปทางด้านขวาก็มีแต่ตาราง……มองหน้ามองหลังก็เต็มไปด้วยหนังสือที่กองพะเนินเทินทึกอย่างกับภูเขา…….ให้ตายเหอะ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย…….วันนี้เป็นวันที่ผมเครียดที่สุดในรอบปีที่ได้เรียนหนังสือมาเพราะว่ามีงานกลับมาให้ทำเต็มไม่เต็มมือไปหมด….ไหนจะต้องเตรียมสอบต่อปริญญาโทแล้วก็ทำการบ้านที่ค้างจากเมื่อวานอีก……ให้ตายเหอะ ใครมันจะไปเขียนเรียงความ 6000 คำทันภายในสองอาทิตย์ล่ะ ไหนจะต้องมีนำเสนอรายงานวิชา Asian Studies แล้วก็มีสอบเก็บคะแนนของ Biomed อีก สงสัยว่าสุดสัปดาห์นี้ไม่ต้องออกไปไหนแหงๆ
ผมลุกขึ้นไปหยิบกระดาษขึ้นมาสองแผ่นเพื่อมันจดตารางการทำงานของตัวเองว่าจะแบ่งเวลายังไงมั่ง ผมคิดไปก็พูดพึมพำกับตัวเอง……พรุ่งนี้ส่งแบบฟอร์ม…..นัดสัมภาษณ์โปรเฟซเซอร์……พิมพ์รวมเล่ม………เช็กอินเฟิร์สดราฟ….แล้วก็………………..เฮ้อ เหนื่อย นี่ขนาดแค่คิดยังเหนื่อยขนาดนี้ ถ้าตอนลงมือจริงๆจะเหนื่อย
ขนาดไหน ไหนจะต้องมีไทยดินเนอร์กับพวกเพื่อนๆแล้วต้องไปซื้อนู่นซื้อนี่อีก……อยากลาตายสักวันนึง
“อาร์ม ไปกินข้าวกัน”
“แบงค์ไปเหอะ อาร์มยังไม่หิวอะ เดี๋ยวดึกๆอาร์มค่อยลงไปเอา”
“อะๆก็ได้ แล้วอาร์มจะเอาอะไรไหม”
“ไม่อะ” ผมปัดมือไล่มัน
พอไอ้แบงค์มันเดินออกไป ผมก็นั่งทำการบ้านต่อ……
……ติ๊ด ติ๊ด….เสียงโทรศัพท์มือถือของผมสั่นแล้วก็ดังขึ้น
“Hello?”
“เอ่อ อาร์มจ๊ะ นี่ส้มโอนะ ตกลงพรุ่งนี้ห้าโมงครึ่งเจอกันที่หอเรานะ”
“ได้ๆ” ผมตอบไปห้วน
“………เอ่อ……ไม่กวนละ เสียงยังงี้งานยุ่งแน่ๆเลย แล้วเจอกันนะ บายจ้ะ”
“อื้มๆ แล้วเจอกันพรุ่งนี้ละกัน” ผมพูดจบแล้วเธอก็รีบวางสายไป
………โอ้ย อยากจะตาย ทำไมอะไรๆมันก็ยุ่งไปหมด ว่าแล้วผมก็ลุกขึ้นเดินวนไปวนมาสักสี่ห้ารอบเพื่อคลายเครียด…..แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาสักนิดเลย ใจของผมตอนนี้มันร้อนรนไปหมดแล้ว
............ไอ้แบงค์มันกลับขึ้นมา....
“อาร์ม….ไม่หิวหรอไง”
“อือ….ก็บอกแล้วว่าไม่หิว”
“แน่นะ”
“เอ๊ะ ก็แน่สิ ไม่หิวก็ไม่หิว” ผมเริ่มอารมณ์ไม่ดี
“อาร์มอย่าเพิ่งอารมณ์เสียสิคร้าบ…………” มันพูดแล้วก็เข้ามากอดผมจากด้านหลัง…………………..…….แค่นั้นมันก็ทำให้ผมมีกำลังใจที่จะกลับมานั่งทำงานต่อแล้วล่ะครับ
“อือๆ อาร์มขอโทษนะ พอดีงานมันยุ่งๆน่ะ” ผมเลยถือโอกาสอ้อนแล้วก็ลูบคางมันซะ
“ไม่เป็นไรๆ ทำงานไปเหอะ ไม่กวนละคร้าบ” มันพูดเสร็จก็เข้ามาจูบผมอีกที
…………………………………….ติ๊ด….. ติ๊ด…….โทรศัพท์ผมดังขึ้นแล้วก็หมุนไปรอบๆโต๊ะทำงาน…….
“ฮัลโหลพี่อาร์ม เป็นไงบ้างคะ”
“งานยุ่งโคตรๆเลยอะมุก……………….แล้วนี่เพิ่งถึงมหาวิทยาลัยหรอจ๊ะ”
“อืมค่ะ ตอนแรกว่าจะกวนอะไรพี่นิดหน่อย…..แต่เห็นพี่อาร์มยุ่งๆแล้ววันหลังดีกว่า”
“แล้วไอ้นิดหน่อย นี่อะไรล่ะ”
“ก็เพื่อนมุกที่นี่อะดิ….มันคิดจะไปต่อโทที่อเมริกาอะ มันเลยมีเรื่องอยากจะปรึกษาพี่อาร์มหน่อย”
“อ้าวหรอ แล้วเพื่อนคนไหนล่ะ พี่รู้จักปะ”
“ไอ้วินอะ พี่ไม่รู้จักมันหรอกมั้ง อาจจะแค่เคยเห็นผ่านๆ”
“ใครวะ…….. ชื่อไม่คุ้นเลย” ผมทำเสียงงงๆ
“เออ….เอาเหอะ……คือว่ามันอยากจะปรึกษาอะไรอย่างงี้ไง…ตกลงจะให้มุกทำยังไงอะ จะให้มุกเอาเบอร์หรือเมลของพี่อาร์มให้มันดีล่ะ”
“อืมมม…………งั้นเอาเมลของพี่ให้เพื่อนมุกไปก่อนละกันนะ…..เดี๋ยวพี่จะทำงานต่อแล้ว แค่นี้นะจ๊ะ ตั้งใจเรียนล่ะ”
“ค่า สวัสดีค่า”
……….คุยโทรศัพท์กับไอ้น้องสาวตัวดีจบแล้วผมก็นั่งทำงานต่อ แต่สักพักผมก็ต้องถูกขัดจังหวะเมื่อมีใครคนหนึ่งแอดเอ็มผมเข้ามา…..พอผมกดตอบรับเท่านั้นแหละ……….คำถามก็พรั่งพรูเข้ามาเต็ม
“หวัดเดคับ นี่พี่อามหรอคับ” …..ผมรู้สึกงงๆนิดหน่อยว่าน้องเค้าไม่มีเรียนหรอ…….แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร
“ อื้ม ใช่แล้ว นี่น้องวินที่จะมาถามเรื่องเรียนที่อเมริกาใช่ไหม”
“ช่ายแล้วคับ ว่าแต่พี่อาร์มนี่เก่งจางเลยนะคับ สอบเข้าเยลได้”
“ก็ไม่เท่าไหร่หรอกครับ………..”
“ไม่เท่าไหร่ได้ยางงายอะพี่ สอบติดมหาลัยอันดับต้นๆของโลกอะ สุดยอด”
“ก็พอดีชอบทำกิจกรรมอะไรพวกนี้อะครับ”
“เหรอครับ……. ว่าแต่พี่อาร์มสอบ SAT ได้เท่าไหร่อะค้าบ”
“ก็ได้เลขกับ crit read รวมกันประมาณ 1400 นิดๆมั้งครับ จำไม่ค่อยได้แล้วเพราะมันตั้งนานแหน่ะ”
“โหย สูงจางเลยค้าบ……….. ว่าแต่พี่มีเทคนิคอะไรมั่งอะ”
“ก็ตั้งใจอ่านหนังสือให้มากๆแล้วก็ฝึกอ่านหนังสือภาษาอังกฤษเยอะๆอะครับ แล้วเดี๋ยวมันก็จะเก่งเอง”
“อ่ะหรอคับ ว่าแต่เรียนที่เยลเป็นยางไงบ้างคับเนี่ย ดีไหม…….”
มาถึงตอนนี้ผมเริ่มที่จะอารมณ์ไม่ดีอีกรอบแล้วล่ะครับ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถามเรื่องอะไรเยอะแยะไปหมด แถมยังพิมพ์ภาษาไทยได้วิบัติมากๆ ขนาดเรียน
อยู่เมืองไทยแท้ๆ…..ผมไม่ชอบเลยเวลาที่คนอื่นเอาภาษาไทยไปใช้ในทางที่ผิดทั้งๆที่มันควรจะสะกดให้ถูก มันเหมือนกับเป็นการไม่ค่อยให้เกียรติภาษาเลย….ผมก็ยอมรับนะว่าบางทีเวลารีบพิมพ์งานก็อาจจะสะกดคำตกไปบ้าง แต่ก็จะพยายามทำให้ดีที่สุดเพราะว่าอยากให้ภาษาไทย ซึ่งเป็นภาษาที่สวยงามมันอยู่กับเราไปนานๆ แต่สำหรับของน้องวินอะไรเนี่ย…..มันไม่ใช่แล้ว แต่ผมก็ต้องทนคุยกับน้องเขาต่อไปเพราะกลัวมันเป็นการเสียมารยาท……………….จนเกือบๆสี่ทุ่มครึ่ง……..
“เอ่อ น้องวินครับ เดี๋ยวพี่ต้องขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ”
“อ๋าๆ ได้ค้าบ ขอโทดนะคับที่มารบกวน” …….เพิ่งจะสำนึกหรอเนี่ย?
“ไม่เป็นไรครับ แล้วไว้คุยกันใหม่นะครับ”
“ค้าบๆ โชคดีนะค้าบ”
นับๆไปมาก็เป็นเวลาชั่วโมงกว่าๆที่ผมใช้เวลาในการคุยกับไอ้น้องวิน….ให้ตายเหอะ อย่างงี้งานเสร็จไม่ทันแน่ๆ
“อาร์ม….งานไปถึงไหนแล้ว” ไอ้แบงค์มันถามแล้วก็เดินเข้ามาหาผม
“ยังไม่ไปถึงไหนเลยอะแบงค์ เนี่ย เพื่อนของไอ้มุกมันมาถามคำถามกับการเรียนโทที่นี่ เลยต้องคุยกับน้องเค้าหน่อย”
“โห น่าสงสารจัง…..” มันว่าแล้วก็เดินเข้ามาหอมผมฟอดนึง
“นั่นสิ เนี่ย ยังเหลืองานอีกเต็มเลยอะ”
“ค่อยๆทำเดี๋ยวก็เสร็จเองแหละอาร์ม ใจเย็นๆ” มันยิ้มให้ผม
“ขอบคุณนะ แบงค์เหนื่อยก็ไปนอนเหอะ”
“ยังไม่เหนื่อยหรอก แบงค์ก็มีงานต้องสะสางเหมือนกัน นั่งทำงานเป็นเพื่อนกันไปนี่แหละ” มันดึงมือผมเข้าไปหอม…
…..แต่ยังไม่ทันที่เราสองคนจะเริ่มทำงานต่อ…………..
“Guys! Wan fell down the stairs!! Can you guys come and help me take her to the clinic? (พวกเรา แย่แล้ว!! ไอ้หวานมันตกบันไดอะ มาช่วยเราพยุงมันไปห้องพยาบาลหน่อยสิ)” ไอ้ซูวิ่งหอบแฮ่กๆเข้ามาในห้อง…..
…………..โอ๊ยไอ้หวานหว่าน……แกจะมาตกบันไดอะไรตอนนี้เนี่ย…………….เฮ้อ ผมกับไอ้สองคนนั่นก็รีบวิ่งไปดูที่บันไดทันที พอไปถึงก็เห็นไอ้หวานหว่านมันนั่งเอามือพาดที่ราวบันไดแล้วก็ทำหน้าเหยเก
“Wan, how the hell on earth did you manage to fall down? (หวาน เธอทำบ้าอะไรถึงได้ลื่นล้มเนี่ย)” ไอ้แบงค์ถาม หน้ามันดูแบบไม่อยากจะเชื่อ
“Well, I was just trying to jump five steps so I was clinging onto the handrail, but then my hand slipped so this is the
result (ก็ ตอนแรกเราอยากจะลองกระโดดบันไดห้าขั้นอะก็เลยเอามือไปจับไว้ที่ราวบันได แต่ทีนี้มือมันลื่น ก็เลยเป็นแบบที่เห็นนี่แหละ)” ไอ้หวานหว่านมันพูด
แล้วก็ทำหน้าเหมือนเด็กเก็บกดที่กำลังจะร้องไห้………ใจนึงก็สงสารมัน……แต่อีกใจก็อยากจะชี้หน้าแล้วก็หัวเราะให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย……เล่นอะไรเป็นเด็กๆไปได้
“Okay, let’s take her to the clinic first before she dies (รีบพามันไปที่คลินิคก่อนที่มันจะตายเหอะ)” ผมพูดแล้วก็ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยๆ
“I won’t die that easily!!.............(ฉันไม่ตายง่ายหรอกๆ……….)” ไอ้หวานมันพูดแล้วก็ตามมาด้วยคำด่าอีกเป็นพรวนๆจนผมแทบจะฟังไม่ทัน……….จะตายไม่ตายแหล่แล้วยังไม่วายปากดีอีกไอ้นี่
พวกเราพามันไปที่คลินิกเสร็จก็ต้องนั่งรอมันทำแผลแล้วกว่ามันจะพยุงมันกลับมาก็ล่อเข้าไปเที่ยงคืนกว่าๆแล้ว……
งานการไม่ได้ทำกันแล้ว………ผมแทบจะเป็นบ้า………..มันช่างเป็นวันที่ยุ่งเหยิงวุ่นวายเสียจริงๆ……
tbc
===========================================================================
สวัสดีค่ะ เอมค่ะ
ขอบคุณทุกคนนะคะสำหรับคอมเม้นท์แล้วก็กำลังใจมากมาย....พักนี้เอมอาจจะไม่ได้เข้ามาอัพบ่อยนะคะเพราะว่างานเยอะมาก แล้วที่เขียนไว้ในสต๊อกมันก็เกือบหมดแล้ว ยังไงก็แล้วแต่ จะพยายามมาลงทุกวันละกัน อย่างน้อยวันละตอนก็ดี
ส่วน วลีเด็ดๆ กับอังกฤษวันละคำสองคำ
"life is not measured by the breaths we take, but by the moments that take out breath away." o13
แปลเป็นไทยแบบไม่ตรงตัวได้อย่างงี้ค่ะ.........
"ชีวิตไม่ได้วัดด้วยจำนวนครั้งของการหายใจ แต่วัดด้วยจำนวนครั้งที่อะไรบางอย่างเอาลมหายใจของเราไป"
มันก็คือหมายความว่า คุณค่าของชีวิตมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับความยาว แต่มันขึ้นอยู่กับความคุ้มค่าในการใช้ชีวิตของเรา....
อีกอันนึง
"In theory, there is no difference between theory and practice. But, in practice, there is."
"ตามภาคทฤษฎีแล้ว มันไม่มีความแตกต่างระหว่างภาคทฤษฎีกับภาคปฏิบัติ แต่ในภาคปฏิบัติ มันมี" :m12: :oni2:
enjoy your life na ka
เอม
:bye2:
-
หวัดดีค่าเอม เห้นตารางงานอาร์มแล้วแทบจะสลบแทนเป็นเราร้องไห้โฮไปแร้ว
เอมเรียนก็สู้ๆนะคะ :3123:
-
บรรยากาศอบอุ่นดีจัง มันจะตึงเครียดตอนเรียนจบหรือเปล่าเนี่ย
-
เพิ่งเป็นมาเหมือนกัน ยุ่งจนเผลอไปเหวี่ยงคนอื่นเนี่ย พอคิดได้ก็ทำไปแล้วอ่ะ ไม่น่าเลยตู :sad4:
-
:m20: :m20: :m20:gเคยเป็น
-
+1 ให้น้องเอมนะคะ พี่เคยเป็นเหมือนกันอารมณ์เสียเวลางานยุ่งแถมยังมีคนอื่นมาคอยรบกวนเวลา
แล้วเป็นเรื่องจริงเลยนะคะเวลาที่ไม่อยากให้ใครมารบกวนมักจะมีคนเข้ามารบกวน มาทีละหลายคน
ผลัดกันเข้ามา แต่เวลาที่ว่างกลับไม่มีใครเข้ามา มันน่า.....จริง ๆ เฮ้อ คนเรา ต้องปลงละมั้ง บอกน้องอาร์ม
ต้องปลงให้ได้ค่ะ จะคอยตอนต่อไปนะคะ :กอด1: น้องเอมฝากไปถึงอาร์มกับแบงค์ด้วย
-
หร่า จะเล่นกายะกำซะงั้น
ผลเลยเปนจะอี้ หง่อยยย o22
-
ถือเป็นการเปิดตัวอย่างเป็นทางการเลยนะ หนูเอม
เป็นกำลังใจให้นะครับ +1 ให้อีกด้วย ทางอเมรีกายังหนาวอยู่ไหมครับ
บ้านเรา ร้อนระเบิด :z2:
-
ชอบสำนวนอันหลังอะคับ
โดนเต็ม ๆ เหอ ๆ
-
เป็นกำลังใจให้พี่เอมเด้อ
:กอด1:
-
บทที่ 29 – จะไหวเหรอ
วันศุกร์ตอนเย็นมันควรจะเป็นเวลาที่ทุกคนออกไปเดินเล่นในศูนย์การค้าหรือว่าหาอาหารอร่อยๆกินอย่างมีความสุข แต่นี่ผมต้องมานั่งทำงานอยู่ในห้องนอนของตัวเอง หวัดก็ยังเป็นอยู่นิดหน่อยแถมยังมีเรื่องให้เข้ามากวนใจอยู่เรื่อยๆตลอดเวลา นี่ยังนับว่าเป็นบุญของผมที่วันรุ่งขึ้นเป็นวันเสาร์ ยังพอมีเวลาให้สะสางงานมั่ง ไม่งั้นคงมีโอกาสเรียนไม่จบแหงๆ……. ขายหน้าคนอื่นเค้าแย่……. ผมนึกขึ้นได้ว่าอีกครึ่งชั่วโมงมันก็ได้เวลานัดไทยดินเนอร์ของบรรดาคนไทยทั้งหลายที่เยลแล้ว แต่ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์ที่อยากจะไปร่วมสนุกกับเพื่อนๆเลยเพราะมันเหนื่อย อยากนอนมากกว่า
…………..
……
แกงเขียวหวาน……ไข่เจียวกุ้งสับ………..ผัดไทยทะเล………….หมูสะเต๊ะ………..ไข่พะโล้………ข้าวสวยร้อนๆ………...อาหารเหล่านี้ได้ถูกจัดไว้บนโต๊ะอย่างสวยงาม รอบๆข้างมีเพื่อนคนไทยของผมเดินคุยกันไปคุยกันมาอย่างสนุกสนาน ประมาณว่าไม่ได้เจอหน้ากันมาสักห้าปี…..
“อาร์ม กินเยอะๆนะ จะได้มีแรงทำงานต่อ เห็นบ่นว่างานยุ่งๆ” ส้มโอพูดขึ้น
“นั่นสิคะ พี่อาร์ม ใกล้จะจบแล้วก็งานเยอะอย่างงี้แหละค่ะ สู้ๆนะคะ” น้องเค้ก รุ่นน้องปีหนึ่งพูดขึ้น
“คร้าบๆ……หืม ใครทำแกงเขียนหวานเนี่ย อร่อยจัง” ผมถาม
“………..อ๋อ มัตทำเองแหละคร้าบ แต่มีไอ้ฟางมันช่วย” น้องมัตกับน้องฟางเป็นรุ่นน้องปีสาม
“อื้อๆ” ผมว่าแล้วก็ยกนิ้วโป้งชม…เยี่ยม….
ผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าทำไมผมถึงไม่ค่อยสดชื่นเท่าไหร่…..อาจจะเป็นเพราะว่างานเยอะด้วย
……………..
“อ้าวว่าไงทุกคน โทษทีนะที่มาช้า” เสียงไอ้แบงค์ดังขึ้นมา
“มาๆแบงค์มากินข้าวกัน” ส้มโอพูดแล้วก็กวักมือเรียกมัน
“โห น่ากินทั้งนั้นเลยอะ……….”มันเอาลิ้นเลียริมฝีปาก ส่วนตาก็จ้องอาหารอย่างไม่ยอมลดละ……….
“ท่าน่ากินก็กินเยอะๆนะพี่แบงค์” น้องมัตพูดแล้วก็ยิ้มให้ไอ้แบงค์มัน
“อยู่แล้วครับน้อง………” และแล้วไอ้แบงค์มันก็จ้วงอาหารเข้าปากอย่างอร่อย
………….
“อาร์ม ทำไมดูไม่สดชื่นเลยอะ” แบงค์มันหันมาถามผม
“….ป่าวหรอก อาร์มเพิ่งตื่นอะ มันเลยรู้สึกเหนื่อยๆ” ผมพูดแล้วก็นั่งเขี่ยข้าวในจานเล่น
“อืมๆ เดี๋ยวกลับไปที่ห้องค่อยไปนอนต่อละกัน” มันพูดแล้วก็ยิ้มให้ผม…ประมาณว่าเข้าใจในความรู้สึกของผมเป็นอย่างดี
……………………………………………….
ผมกลับไปถึงห้องก็นอนหลับไปงีบนึงแล้วถึงตื่นมานั่งพิมพ์งานต่อ….แต่แล้วก็ต้องมีอะไรมาขัดขวางจนได้……
“เพ่อาม อยู่ปะคับ” น้องวินทักผมขึ้นมาในเอ็ม
“อยู่ครับ มีอะไรหรอ” ให้ตายเหอะ…….วันนี้ผมจะต้องมาเสียเวลาคุยกับน้องวินอีกเท่าไหร่เนี่ย
“ทามอารายอยู่อ่ะคับ”
“ก็กำลังนั่งพิมพ์งานอยู่อะครับ”
“รบกวนปะคับเนี่ย”
“ไม่หรอกครับ” ผมตอบไปตามมารยาท
“เอ่อคับ….. พี่อามอยู่ที่เยลมีแฟนปะคับเนี่ย”
“อ๋อ ไม่มีหรอกครับ” ขืนบอกว่ามีแฟนเป็นผู้ชายผมได้ซวยกันพอดี……ไอ้มุกรู้มันคงช็อก
“เหรอคับ”
“ครับ”
“แล้วพี่ชอบใครที่นั่นบ้างปะ”
“ก็ไม่มีนะครับ ถามทำไมหรอ” ผมเริ่มอารมณ์บูดอีกแล้ว……..ยังไม่สนิทกันเลยมาถามเรื่องส่วนตัวแบบนี้อีกแล้วเหรอเนี่ย
“ป่าว แค่สงสัยน่ะคับ”
“ครับๆ”
น้องวินมันก็ถามผมเรื่องไร้สาระต่อสักครู่แล้วผมก็ขอตัวมาพิมพ์งาน แต่ยังไม่ทันที่สมาธิผมจะกลับมาเต็มที่ ไอ้แบงค์มันก็เดินเข้ามาไซ้ที่คอผม…………………….
“ตะกี้คุยกับใครน่ะอาร์ม”
“ก็เพื่อนของไอ้มุกคนเดิมนั่นแหละ”
“อีกแล้วหรอ ทำไมคุยกันบ่อยจัง เมื่อคืนก็เพิ่งคุยกันไป…….” มันทำเสียงไม่พอใจ
“ก็น้องเค้าเข้ามาถามเรื่องมหาลัยเนี่ย…….” ผมเริ่มหงุดหงิดบ้าง
“แน่ใจว่าไม่ได้จีบกันอยู่…………ที่อาร์มงานยุ่งๆเนี่ย แบงค์ว่าอาร์มมันแต่หว่านเสน่ห์ให้คนอื่นมากกว่ามั้ง” มันแซวผมเสร็จแล้วก็ทำหน้ากวนตีนใส่…………
“………ไม่ตลกนะแบงค์ ทำไมถึงคิดว่าอาร์มเป็นคนอย่างงั้นอะ” ผมน้ำเสียงซีเรียสแล้วก็จ้องหน้ามันตาไม่กระพริบ
“………….โหยๆ แบงค์ล้อเล่นน่ะคร้าบ อย่าโกรธสิ” มันพูดแล้วก็เดินเข้ามาหอมผม
“……ทีหลังอย่าพูดแบบนี้อีก……….ไม่งั้นอาร์มทำจริงๆแน่”
“อื้มๆ แบงค์ขอโทษนะ” มันทำหน้าหงอยๆ
“ไม่เป็นไร แบงค์ไปทำงานต่อเหอะ……………..” พูดเสร็จผมก็หันกลับมาสนใจงานต่อ
ตอนนี้ก็เคลียร์งานของเก่าไปได้ส่วนนึงแล้ว ยังมีเหลืออีกบางส่วนที่มันต้องใช้เวลาในการออกไปสัมภาษณ์พวกอาจารย์แล้วก็ให้พวกเพื่อนๆช่วยตอบแบบสอบถามให้ซึ่งพอได้คำตอบกลับมาก็ต้องมาวิเคราะห์มันต่อ….ยุ่งยากพอสมควรเลยทีเดียว………ไอ้แบงค์ตอนนี้มันก็อ่านหนังสือสอบเตรียมเข้าโทของมัน….ส่วนของผมยังไปไม่ถึงไหนเลย….ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าถ้าเราสองคนยังงานยุ่งบ่อยๆจะมีเวลามาเติมเต็มความสุขให้กันบ่อยๆหรือเปล่า……เพราะวันลาจากมันก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ……………
tbc
=========================================================================
วลีเด็ด
"You can avoid reality, but you cannot avoid the consequences of avoiding reality."
คุณสามารถหลีกหนีความเป็นจริง แต่คุณไม่สามารถหลีกหนีผลกระทบของการหลีกหนีความเป็นจริง
เด็ดไหมคะ? อิอิ
reality = ความเป็นจริง
avoid = หลบหลีก บ่ายเบี่ยง
consequences = ผลกระทบที่ตามมาจากการทำอะไรบางอย่าง
เพราะฉะนั้น ก่อนจะทำอะไรคิดให้ดีก่อนนะคะ :bye2:
เอมรักทุกคนค่ะ o13
-
เด็ดค้าบ
o13
-
555 ดึกแล้วยังมาอ่านอีกหรือคะคุณ Zilveria
เดี๋ยวไปกินข้าวเที่ยงละ อิอิ
ขอบคุณที่อุตส่าห์มาให้กำลังใจกันดึกดื่นนะคะ :bye2: o13
-
หร่า มีมารมาผจญแระ
หุหุ ต้องรีบจัดการเว้ย
ชักช้า โดนหมาคาบไปแดรกน่า :3123:
-
งานจะเข้าละไม่ว่า
ชอบวลีส่งท้าย ขอบคุณมากครับ
-
...
...
วลีเด็ด
"You can avoid reality, but you cannot avoid the consequences of avoiding reality."
คุณสามารถหลีกหนีความเป็นจริง แต่คุณไม่สามารถหลีกหนีผลกระทบของการหลีกหนีความเป็นจริง
เด็ดไหมคะ? อิอิ
เด็ดค่ะ เด็ดมาก โดนใจดี มันเป็นความจริง ที่เราต้องเผชิญ
เป็นกำลังใจให้น้องเอม เช่นเคยจ้ะ :L2:
-
น้องวินนี่แอบหลงเสน่ห์พี่อาร์มป่าวเนี่ย เข้าใจอารมณ์อาร์มเลย มาจีบตอนอารมณ์บ่จอยเพราะเครียดเรื่องงาน แบบว่าไม่ใช่เวลา 555555
คุณเอมก็ดูแลสุขภาพตัวเองด้วยน้า
วลีเด็ดทุกตอนเลย บาดเลือดซิบๆ
-
แวะมารายงานตัวก่อนเข้านอนค่ะ นี่อเมริกาก็ 5 ทุ่มนิดๆละ อิอิ เดี๋ยวตอนต่อไปพรุ่งนี้ลงให้ค่ะ
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจนะคะ อิอิ ดูแลตัวเองดีๆกันด้วยละค่ะ :-[
เอม
-
บทที่ 30 – งานบอล
อาทิตย์นึงผ่านไปอย่างรวดเร็ว……….ทุกๆอย่างเป็นไปอย่างเรียบง่าย งานที่เคยล้นมือก็ค่อยๆลดลงจนเหลือไม่มากนัก ตอนนี้ผมเลยมีเวลามานั่งทบทวนพวก GRE เพื่อเตรียมต่อปริญญาโท….ถึงแม้ว่าผมอาจจะออกมาฝึกงานก่อนหลังจากจบปริญญาตรีจากเยลแล้ว แต่สอบไว้มันก็ไม่ได้เสียหายอะไร……..
สิ่งๆหนึ่งที่ตอนนี้ทุกคนในเยลรอกันอย่างจดจ่อก็คืองานแข่งขันเตะบอลระหว่างมหาวิทยาลัยยักษ์ใหญ่ที่ขึ้นชื่อว่าเป็น ไอวี่หลีก ของอเมริกา ซึ่งนั่นก็คือ เยล กับ พริ้นซ์ตั้นนั่นเอง……………………….. ไอวี่หลีกมันเป็นองค์กรที่ถูกจัดตั้งขึ้นมาซึ่งรวมไปด้วยมหาวิทยาลัยแปดมหาวิทยาลัยในอเมริกาที่มีชื่อเสียงโด่งดังในเรื่องคุณภาพการเรียนการสอนแล้วก็ทางด้านกีฬาอีกต่างหาก ซึ่งก็ประกอบไปด้วยมหาวิทยาลัยชื่อดังทั้งนั้น เช่น ฮาร์วาร์ด เยล คอร์แนล โคลัมเบีย พริ้นซ์ตั้น ยูเพน ดาทมัธ แล้วก็ บราวน์…….
งานที่จะมีขึ้นในวันพรุ่งนี้เป็นนัดระหว่างเยลกับปรินซ์ตั้นที่เป็นคู่แข่งหัวเรือหัวต่อกันมาตลอด……ปีนี้งานบอลได้ถูกจัดขึ้นโดยมีเยลเป็นเจ้าภาพแล้วก็ถูกจัดขึ้นที่สนามฟุตบอลที่ตั้งอยู่ในตัวของมหาลัยเยลที่ชื่อว่าเยลโบว์ ดีไซน์ของมันเป็นเหมือนกับถ้วยกลมๆแต่ว่าข้างในมันก็เป็นลู่วิ่งแล้วก็เป็นสนามบอลเหมือนกับสเตเดี้ยมทั่วๆไป ขนาดของมันก็ใหญ่พอสมควร จุคนได้แปดหมื่นกว่าคน……….
เวลาที่มีงานบอล บรรยากาศในมหาวิทยาลัยมันจะคึกคักมากเพราะนักเรียนต้องมีออกมาซ้อมเต้นกับเดินขบวนอะไรต่างๆ….ไหนจะต้องทำป้ายเชียร์แล้วก็ชุดเครื่องแบบต่างๆ…เรียกว่าวุ่นวายกันพอสมควร ไอ้สองสาวกับไอ้แบงค์มันก็ไม่ยอมน้อยหน้า…หยิบเอาพวกสีต่างๆมาซ้อมเพ้นท์ตามใบหน้าอะไรของพวกมันก็ไม่รู้ ผมเห็นแล้วก็รู้สึกปวดหัวกับพวกมันจริงๆ จะว่าไปแล้วมันก็ทำให้ผมนึกถึงงานกีฬาสีที่บ้านเรานะครับ….แต่ที่นี่บรรยากาศมันก็จะแตกต่างไป ได้ความรู้สึกอีกแบบนึง…….ต่างยังไงผมก็พูดไม่ค่อยจะถูก
…………….
“Oh my god guys!! I’m really excited for tomorrow. I’m so sure we’re gonna own! (ให้ตายเหอะ ฉันตื่นเต้นจะแย่อยู่แล้วเนี่ย ยังไงพวกเราต้องชนะแน่ๆ)” ไอ้ซูมันวิ่งแจ้นเข้ามาในห้องผม
“Honey, what on earth are you not excited for? (ที่รักจ๊ะ มีอะไรบ้างในโลกนี้ที่ทำให้เธอไม่ตื่นเต้น)” ไอ้แบงค์พูดแซว
“Well, seeing your disgusting face! (ก็เห็นหนังหน้าแย่ๆของแกไงล่ะ)” ไอ้ซูพูดจบก็ทำท่าจะเดินเข้าไปตุ้บหลังไอ้แบงค์แต่ผมก็ยกมือห้ามเอาไว้ก่อน…..ไม่งั้นเป็นเรื่องยาว
……………………………
“Oh my god! I’m so excited! We’re so gonna win! (ให้ตายเหอะ พระเจ้าช่วย ฉันโคตรตื่นเต้นเลย พวกเราชนะแน่ๆ)” ไอ้หวานหว่านวิ่งเข้ามาในห้องแล้วก็ส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดอีกคน…….ลอกแบบกันมาเป๊ะๆ……….ถึงว่าล่ะ สองคนนี้มันคบกันได้นาน
“Wan, do you realize the way you scream sounds like someone who accidentally became pregnant (หวาน เธอรู้ตัวปะว่าตอนเธอตะโกนเนี่ย มันเหมือนคนที่อยู่ดีๆก็ตั้งท้องขึ้นมาไม่มีผิดเลยอะ)” ไอ้แบงค์พูดแล้วก็ส่ายหน้า
“Whatever! (ไม่สน!)” ไอ้หวานหว่านพูดเสร็จก็เชิดหน้าแล้วก็เข้าไปกรี๊ดกร๊าดกับไอ้ซูต่อสองคน…..คุยกันเรื่องจุกจิกว่าพรุ่งนี้จะแต่งตัวกันยังไงบ้าง….ผมล่ะหน่ายกับพวกมัน…………. ไอ้สองสาวมันก็นั่งคุยที่ห้องของพวกเรากันจนดึกดื่นจนผมกับไอ้แบงค์เริ่มหูชา
“Excuse me madam, do you have a clue what time it is already? (ประทานโทษนะครับคุณนายทั้งสอง พอจะรู้บ้างไหมเนี่ยว่ามันกี่โมงแล้ว)” ไอ้แบงค์มันเริ่มบ่นๆแล้วครับ มันคงรำคาญ
“Almost midnight, why? (ก็เกือบจะเที่ยงคืนแล้วอะ ถามทำไม)” ไอ้หวานหว่านตอบแล้วก็หันไปคุยกับซูต่อ
“And do you know what time we have to be ready by tomorrow? (แล้วรู้ไหมว่าพรุ่งนี้ต้องพร้อมตั้งแต่กี่โมง)” ไอ้แบงค์ถามต่อ มือมันก็ยืนท้าวสะเอว
“Well around 8?................ But who cares? We are planning not to sleep tonight! (ก็แปดโมงมั้ง แต่ไม่สนหรอก ยังไงคืนนี้ก็กะจะไม่นอนอยู่แล้ว)” ไอ้ซูเสนอหน้ามาตอบมั่ง…แถมยังตอบได้แบบหน้าด้านมากๆ
“……..Yea, but the two of us need to sleep, so go away!! (ใช่ ถูก แต่เราสองคนต้องการนอน ไปไกลๆเลย)” ไอ้แบงค์วีนพวกมันสองคน
“You guys need to sleep or wanna do…………..? (ต้องการนอนหรือว่าอยากทำ……….)” ไอ้หวานหว่านพูดหน้าตากวนตีนแล้วก็จูงมือไอ้ซูออกไป ก่อนไปก็ไม่วายโผล่หน้าเข้ามาในประตูแล้วก็แลบลิ้นปลิ้นตาให้พวกเราสองคน
……………………..
“อาร์ม.............แบงค์ว่าเราทำอย่างที่ไอ้หวานมันพูดดีมะ” มันพูดแล้วก็ยิ้มแบบเจ้าเล่ห์
“แบงค์ อย่ามาทะลึ่งแถวนี้ เดี๋ยวอาร์มซัดเลย”
“อะไรกันอาร์ม แบงค์หมายถึงการบ้านหรอก เพ้อเจ้อใหญ่แล้ว” มันหัวเราะเยาะผม
ผมทนหมั่นไส้มันไม่ไหวก็เลยเดินเข้าไปกอดแล้วก็หยิกหน้าท้องมันทีนึง
“โอ๊ยๆๆ …..ปล่อยเถอนะคร้าบอาร์ม…… แบงค์ยอมแล้ว” มันพูดแล้วก็พยายามจะเอามือผมออก
“คราวหลังเนื้อช้ำแน่ๆ” ผมขู่มัน
“คร้าบๆ ปะ ไปนอนกันเหอะ” มันว่าแล้วก็เข้ามาจูบผม
“อื้มๆ พรุ่งนี้อย่าลืมตั้งนาฬิกาปลุกด้วยนะ ของอาร์มถ่านมันหมดแล้ว ยังไม่ได้เปลี่ยนเลย”
……………………………………………….
คนมากมายหลายหมื่นคนค่อยๆแห่กันเข้ามาที่สนามกีฬาเยลโบว์ ภายนอกสนามมีผู้คนมากมายกำลังทำการซื้อขายขนมนมเนยต่างๆ แล้วก็พวกอุปกรณ์ตกแต่งทั้งหลาย ผมยังจำเหตุการณ์เมื่อสองสามปีมาแล้วตอนที่มีงานบอลระหว่างเยลกับฮาร์วาร์ดได้ดี….มันเป็นอะไรบางอย่างที่ผมนึกถึงทีไรก็ต้องขำตลอดแล้วก็รู้สึกภูมิใจในตัวมหาวิทยาลัยของผมมาก
….. เรื่องมันก็มีอยู่ว่ามีนักศึกษาของทางมหาวิทยาลัยเยลเนี่ย ได้ทำการวางแผนไปเจาะข้อมูลการนั่งของนักศึกษาที่มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดมา แล้วทีนี้ทางเยลก็ได้ขอให้ความร่วมมือในฐานะที่เราเป็นเจ้าภาพว่าจะให้นักศึกษาของฮาร์วาร์ดถือการ์ดคนละใบซึ่งเป็นสีแดงกับสีขาวสลับกันไปกันมาเพื่อให้มันออกมาเป็นคำว่า “HARVARD” เพื่อที่เวลานักบอลมองมาจะได้มีกำลังใจ……แต่ที่ไหนได้ ทางเราได้สลับการ์ดออกมาเพื่อให้มันเป็นคำว่า “WE SUCK” จึงทำให้เกิดเป็นเรื่องราวใหญ่โตหลังจากการแข่งขันเสร็จ…..มีการด่าทอมาทางเน็ตอะไรอย่างงี้บ้างล่ะ….แต่ก็ไม่ได้มีปัญหาชกต่อยอะไรกัน…..ซึ่งมันก็กลายเป็นเรื่องขำๆเมื่อกาลเวลาผ่านไป
…………………..
ก่อนที่จะทำการเริ่มการแข่งขันก็มีการเดินพาเหรดต่างๆ………เยลมีสัญลักษณ์ประจำมหาวิทยาลัยเป็นหมาบูลด๊อกที่ชื่อว่า Handsome Dan ซึ่งทุกปีมันจะต้องมาเป็นตัวนำขบวนพาเหรดทุกครั้ง….หมาจริงๆตัวเป็นๆเนี่ยแหละครับ…..ซึ่งก็เรียกเสียงเฮฮาจากผู้ชมได้มากมายพอสมควรเพราะว่ามันน่ารักน่าชังมาก ส่วนทางพริ้นซ์ตั้นก็เอาคนแต่งตัวเป็นเสือโคร่งแล้วก็นำมาเป็นตัวนำขบวนพาเหรดของพวกเค้า………….
การแข่งขันในนัดนี้เป็นไปด้วยความสนุกสนานเพราะทั้งสองทีมสูสีกันมาก ไอ้สองสาวมันไม่ค่อยได้สนใจฟุตบอลเท่าไหร่หรอกเพราะว่ามันมัวแต่มองดูหนุ่มๆจากพริ้นซ์ตั้นตาเป็นวาว…..แต่ปากพวกมันก็ยังไม่วายกรี๊ดกร๊าดไปตามพวกเขา ส่วนไอ้แบงค์มันก็นั่งเชียร์อย่างใจจดใจจ่อแต่สุดท้ายแล้วมันก็ต้องมีอันอารมณ์เสียเมื่อเยลพ่ายให้กับพริ้นซ์ตั้นไป 1-2
……แต่มันก็เป็นปกติที่ส่วนใหญ่เยลจะแพ้การแข่งขันบอลกับเค้าตลอด……..เดี๋ยวไว้ค่อยรอเก็บคะแนนกับการแข่งขัน Ice Hockey ละกัน…..รับรองว่าเยลกินขาด
Tbc
======================================
การบ้านเพิ่งเสร็จ เลยมาโพสค่ะ
-
รู้สึกว่าตอนๆนึงมันสั้นมากๆเลยนะเนี่ย
ขนาดพิมพ์ใน word เอมว่าเยอะแล้วนะ :sad4:
สงสัยต้องพิมพ์เพิ่มซะแล้ว
-
บทที่ 31 – Unknown chapter
“แบงค์ครับ ยังไม่นอนอีกหรอ นั่งหน้ามุ่ยมาตั้งแต่สองทุ่มแล้วนะ เป็นอะไรรึป่าว”
“ป่าวหรอกอาร์ม งานมันเยอะอะ ไหนจะสอบอยู่แล้วแถมพ่อเรายังมาไม่สบายอีกอะ เฮ้อ….” มันถอนหายใจแล้วก็มองออกไปนอกหน้าต่าง
“อ้าว จริงสิ แล้วพ่อแบงค์เป็นอะไรอะ” ผมเดินเข้าไปตบหลังมันเบาๆ
“ก็ตะกี้แม่โทรมาอะ เห็นเค้าบอกว่าความดันขึ้นสูงอะไรอย่างงี้ คงเครียดๆอะแหละ”
“อื้ม ไม่เป็นไรหรอก แบงค์อย่าคิดมากนะ เพราะเดี๋ยวอีกไม่กี่เดือนแบงค์ก็จะได้กลับไปอยู่กับพ่อกับแม่แล้วนิ”
“แต่มันก็เป็นเวลาสั้นๆอะ ไหนเราจะต้องไปเรียนโทอีก”
“เอาเหอะน่า อย่าคิดมากเลย ตอนนี้แบงค์ตั้งใจอ่านหนังสือแล้วก็ทำข้อข้อสอบให้มันดีๆก่อนจะได้ไหม” ผมเห็นมันคิดมากก็เลยเดินเข้าไปนวดหลังมันให้
“ขอบใจนะอาร์ม นี่ถ้าแบงค์ไม่ได้อาร์มมาช่วยเป็นกำลังใจให้แบงค์ก็คงจะยอมแพ้แล้วแหละ”
“ไม่ได้นะแบงค์ ยังไงแบงค์ก็ต้องสู้ต่อไป………..อาร์มสัญญาว่าอาร์มจะยืนอยู่เคียงข้างแบงค์เสมอ”
พูดเสร็จผมก็กอดมันจากด้านหลัง….พักนี้รู้สึกว่าไอ้แบงค์มันจะผอมๆไปเหมือนกันเพราะมันนอนดึกแถมกำลังกายก็ไม่ค่อยได้ออก
“แบงค์ อาร์มว่าหลังจากสอบเสร็จเราไปออกกำลังกายทุกวันกันเลยดีไหม เนี่ย แบงค์ผอมไปเยอะเลยนะ นอนก็ดึก…..เดี๋ยวก็ไม่สบายเอาอีกหรอก”
“อื้มๆ พอสอบเสร็จก็จะสบายแล้วล่ะ” มันพูดแล้วก็หันไปทำงานต่อโดยไม่ได้สนใจอะไรผมอีก
ผมมานั่งๆนับดูมันก็เหลือเวลาอีกแค่สามเดือนกว่าๆก่อนที่พวกเราจะเรียนจบกัน ผมเลยไม่อยากให้ไอ้แบงค์มันเครียดมาก อยากจะทำให้มันมีความสุขมากที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนนึงในฐานะแฟนพอจะให้ได้……..
วันเวลาแห่งความสุขผ่านไปอย่างรวดเร็ว เราสองคนผลัดกันเติมเต็มความรู้สึกดีๆที่เรามีต่อกันอยู่ตลอดเวลา มันทำให้ชีวิตผมเบิกบาน อยากให้เวลาช่วงนี้มันผ่านไปช้าๆ………… ถ้าเป็นไปได้ ผมก็อยากจะหยุดเวลาตรงนี้เอาไว้
…………ทำไมนะ….ทำไมผมถึงไม่ได้เจอมันเร็วกว่านี้….ทำไมผมใช้เวลาตั้งหลายเดือนกว่าที่จะยอมรับใจตัวเองว่าหลงชอบมันมาตั้งนานแล้ว…..ทำไมน่ะหรอ……
มันคงเป็นเพราะว่าเวลามันไม่เคยรอคอยใครสินะ………
วันที่ 14 กุมภาพันธ์………….
ผมตื่นเช้ามาก็เห็นเค้กรูปหัวใจสีชมพูอ่อนมาถูกวางอยู่ข้างหัวเตียงของผม……ข้างๆเค้กก้อนนั้นมีโน้ตใบเล็กๆวางอยู่
“ถึงอาร์ม
อาร์ม แบงค์ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเวลาเพียงแค่เดือนกว่าๆที่เราคบกันมามันจะผ่านไปเร็วเท่านี้ แต่อาร์มเชื่อไหม?.......เวลาเพียงเท่านี้มันก็ทำให้แบงค์ได้รู้อะไรเกี่ยวกับความรักขึ้นเยอะเลยนะ ถึงแม้ว่าความรักระหว่างเราสองคนมันเป็นไปได้ยากก็ตาม……. แต่แบงค์ก็อยากที่จะทำให้อาร์มมีความสุขเท่าที่แบงค์จะทำได้
อาร์มครับ แบงค์รักอาร์มมากๆนะ แบงค์อาจจะไม่ใช่คนที่รวยล้นฟ้าหรือว่าหน้าตาหล่อเหลามากมาย แต่แบงค์ก็ภูมิใจนะ ที่อย่างน้อยแบงค์ก็เคยได้มายืนเคียงคู่กับอาร์มตรงจุดๆนี้
รักและห่วงใย
แบงค์”
ผมอ่านแล้วก็รู้สึกตื้นตันใจอย่างบอกไม่ถูก ถึงแม้ว่ามันอาจจะไม่ได้หวานซึ้งอะไรมากมาย แต่มันก็ทำให้ผมได้รับรู้ถึงความรักที่ไอ้แบงค์มันมีให้ผม……ผมอ่านแล้วก็นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ที่ตรงหัวเตียง……ถึงแม้ว่าผมจะอ่านเป็นสิบๆครั้ง แต่ผมก็ยังรู้สึกดีทุกครั้งที่ผมได้อ่านมัน
ไม่นานนัก ไอ้แบงค์มันก็เดินออกมาจากในห้องน้ำ
“อาร์ม สุขสันต์วันแห่งความรักนะ แบงค์รักอาร์มนะครับ”
ผมไม่พูดอะไรนอกจากเดินตรงไปกอดมัน………...............................แต่อยู่ๆ น้ำตามันก็ไหลออกมาจากตาของผม
“อาร์มร้องไห้ทำไมเนี่ย……...” มันทำหน้าตกใจ
“แบงค์ ขอบคุณนะสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่แบงค์ทำให้อาร์ม แต่ไม่เห็นต้องถึงขนาดกับไปซื้อเค้กอะไรมาเลย”
“อาร์ม มันไม่ใช่อะไรหนักหนาสาหัสเลย แบงค์ก็แค่อยากทำให้คนที่แบงค์รักมีความสุข”
“อื้มๆ”ผมได้แต่ยืนซุกอยู่ที่อกมัน
“ปะ รีบๆไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วไปเรียนกันเถอะ……..เย็นนี้อาร์มต้องไปกินข้าวกับแบงค์นะ” มันพูดแล้วก็ยิ้มให้
“อื้อๆ ตั้งใจเรียนนะ” ผมไปส่งมันที่ประตูห้องแล้วก็เดินเลยเข้าไปอาบน้ำ
……………….
…….6 โมงเย็น
“แบงค์ พาสต้าอร่อยมากๆเลยอะ”
“อร่อยก็กินเยอะๆละกัน เดี๋ยวมื้อนี้แบงค์ขอเป็นเจ้ามือเลี้ยงแฟนตัวเองละกัน”
“ไม่เอาๆ เกรงใจ” ผมพูดไปก็เคี้ยวพาสต้าไปพลางๆ
“เกรงใจอะไรกัน นิดเดียวเอง พูดยังกะแบงค์จะซื้อเพชรให้อย่างงั้นแหละ”
“แหม……..ก็ยังเกรงใจอยู่ดีนั่นแหละ”
“ไปๆ อาร์มรีบๆกินเหอะ เดี๋ยวยังมีอีกที่หนึ่งทีแบงค์ยังอยากจะพาอาร์มไป”
ผมได้ยินมันพูดอย่างงี้ก็ไม่อยากเซ้าซี้อะไรมันมากเพราะว่าจะโดนเซอร์ไพรส์อะไรเดี๋ยวก็รู้เอง
…… ตอนนี้ผมกำลังมีความสุขกับอาหารมากมายหลายอย่างที่อัดแน่นบนโต๊ะและคนรักที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับผม บรรยากาศสบายๆบวกกับเพลงแจ๊ซเบาๆทำให้ผมรู้สึกว่าวันนี้มันเป็นวันที่พิเศษสุดๆ ตอนนี้ผมขอแค่ให้มีมันนั่งอยู่ข้างกายผมอย่างงี้ไปนานๆ…..ก็เพียงพอแล้ว
มื้อนั้นเป็นมื้อที่ผมรู้สึกอิ่มเอมไปทั้งตัวและหัวใจ……..นี่ใช่ไหมที่เค้าเรียกว่าความรัก…..รักแรกของผม….ถึงแม้มันอาจจะเป็นอะไรที่ไม่ถูกต้องในสายตาของคนทั่วไป…..แต่ผมก็ไม่เคยคิดเสียใจเลยสักครั้งที่ผมเป็นเช่นนี้…..ในทางกลับกัน มันทำให้ผมได้พบหาความสวยงามที่มันซ่อนอยู่ภายใน……..
………………….
…..
ไฟในสตูดิโอได้เปิดขึ้นหลังจากที่แบงค์เดินจูงมือผมเข้ามา
……
….
ภาพทุกๆอย่างมันไหลกลับเข้ามาในความทรงจำอีกครั้ง….
แต่แล้ว…..ผมก็ต้องตื่นจากห้วงความคิดต่างๆเมื่อใครบางคนเดินเข้ามาสะกิดผม…………………..
“พี่อาร์ม ไปกินข้าวได้แล้วนะ เดี๋ยวก็เป็นโรคกระเพราะตายพอดี……………….พรุ่งนี้ต้องออกไปสัมภาษณ์งานแต่เช้าไม่ใช่เหรอไง” ไอ้มุกพูดขึ้น
“ไอ้มุก แปปนึงดิวะ คนกำลังเหนื่อยๆเลยนะเว้ย”
“อะไรกัน กลับมาเมืองไทยทั้งทียังจะเหนื่อยอยู่อีกเหรอ เดี๋ยวปั๊ดเลย”
“เฮ้ย พี่แกนะ”
“เร็วๆ คนเค้ารอกันทั้งบ้านแล้ว ไอ้วินมันบ่นหิวแล้วเนี่ย” มันพูดเสร็จก็สะบัดตูดเดินออกไป
“เออๆ เดี๋ยวตามไป” ผมตะโกนไล่หลัง
อาหารมื้อเย็นมื้อที่สองหลังจากที่ผมกลับมาเมืองไทยอย่างถาวรก็ได้เริ่มขึ้น อากาศร้อนๆอับๆของเดือนพฤษภาคมทำให้ผมรู้สึกร้อนไปหมดทั้งกายทั้งใจ……………………
“เป็นยังไงบ้างครับพี่อาร์ม อาหารอร่อยไหมครับ”
“ก็ดีครับ คิดถึงอาหารไทยเหมือนกัน” ผมพูดแล้วก็ยิ้มเบาๆให้น้องวิน
“กินเยอะๆนะพี่อาร์ม วันนี้แม่ทำสุดฝีมือเลย” ไอ้มุกพูดขึ้นแล้วก็หันกลับไปเคี้ยวข้าวตุ้ยๆ
“จ้าๆ แกงเขียวหวานเนื้ออร่อยมากเลยครับแม่”
“อื้ม กินเต็มที่เลยลูก ไหนๆพรุ่งนี้จะต้องไปสัมภาษณ์งานแล้ว ทำให้ดีนะลูก แม่เชื่อว่าลูกทำได้อยู่แล้ว” แม่ผมพูดแล้วก็ตักอาหารต่างๆนาๆมาใส่จานผมจนพูนจานไปหมด
“คร้าบ……..อาร์มไม่พลาดง่ายๆหรอกครับ” ผมพูดแล้วก็ตักอาหารเข้าปากต่อ
ตลอดเวลาที่ผมกินอาหาร คำพูดหลายๆคำมันก็แวบเข้ามาในสมองของผม
……..Congratulations……
……………………….We will miss you……
…….เรารักอาร์มนะ เราไม่เหลืออะไรอีกแล้ว……………………….
………………….
…..
“พี่อาร์มเครียดเรื่องที่จะไปสัมภาษณ์เหรอครับ” จู่ๆน้องวินก็ถามขึ้นมา
“อ๋อ ป่าวหรอกครับ แค่นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ…….”
“ฮั่นแน่ คิดถึงเพื่อนๆใช่ไหมล่ะ……โถๆ พี่ชายสุดหล่อของเรา……..อย่าร้องไห้น้า” ไอ้มุกทำหน้าทะเล้น
“บ้าหรอ ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะเว้ย…..เอ่อ เดี๋ยวอิ่มแล้วผมขอตัวขึ้นไปอ่านเอกสารอะไรหน่อยนะครับ” ว่าแล้วผมก็เดินออกไปจากโต๊ะอาหารปล่อยให้คนที่เหลือนั่งคุย
กันไปเรื่อย…………
……………………………
หนังสือต่างๆตอนนี้ถูกวางกระจัดกระจายอยู่เต็มห้องนอนของผม……..ผมเหลือบตามองไปเห็นการ์ดใบหนึ่งที่หล่นลงมาจากแฟ้ม……….
ย่อหน้าสุดท้ายของมันเขียนว่า
“Love,
From Su and Wan
Ps. please do not forget to take us to Thailand again. Come to China anytime you would like. Cheers up Armmie! Things will be fine! Let the future leads the way as you say (ป.ล. อย่าลืมพาพวกเราไปเที่ยวเมืองไทยอีกล่ะ ถ้าจะมาที่จีนพวกเราก็ยินดีต้อนรับเสมอ สู้สู้
นะ ทุกๆอย่างจะดีขึ้น เหมือนที่อาร์มบอกว่าให้อนาคตเป็นตัวนำทางนั่นแหละ)”
……………..
“ถึงบ้านเราแล้วสินะ” ผมรำพึงเบาๆออกมาก่อนที่จะหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำ
tbc
=================================================================
-
อิอิ มาจิ้มน้องเอม :z13:
อากาศทางโน้นเป็นยังไงบ้าง (ที่นี่ร้อนมากมาย)
รักษาสุขภาพด้วนนะจ๊ะ :กอด1:
-
จิ้มคืนค่ะ
อิอิ
ที่นี่มันร้อนๆหนาวๆแปลกๆอะค่ะ ประหลาดดี :-[ เดี๋ยวอีกไม่นานก็ร้อนตับแตกค่ะ
คุณพี่โน๊อาดูแลตัวเองด้วยนะคะ :man1:
-
จิ้มคุงเอม :z13:
มาต่อไวๆนะคร๊าบ อย่าลืมดูแลสุขภาพด้วยนะคับ อากาศแปรปรวนสุดๆเลย กรุงเทพร้อนมั่กๆ
-
จิ้มทะลุไปถึงน้องเอม รักษาสุขภาพด้วยนะคะ +1 ให้สำหรับความขยันทั้งแต่งเรื่องและโพสต์เรื่องให้
อ่านนะคะ :L1:
-
ห่างกันแล้วหรือ
เป็นกำลังใจให้นะครับ รักษาสุขภาพด้วย :กอด1:
-
เรียนจบกันแล้ว มีอะไรเกิดขึ้นกับแบงค์รึเปล่า :serius2:
ดูแลรักษาสุขภาพด้วยนะน้องเอม ตอนนี้เมืองไทย ก็ร้อนมากกกกก เลยอ่ะ
:L2: :L2: :L2:
-
แว๊กกกก มันเกิดอะไรขึ้น แล้วไอ้น้องวินมาปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออะไรในบ้านน้องอาร์มเนี่ยยยยยยย :serius2:
-
เกิดอะไรขึ้นกับแบงค์ :serius2: ทำไมมมมมมมมมมมมมมม :sad4:
-
เฮ้อ...เรียนจบแล้ว...ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันเหมือนเดิมแล้วสิ
แต่ว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับแบงค์อ๊ะเปล่าเนี่ย...
ถึงได้มีประโยคนี้อ่ะ "เราไม่เหลืออะไรอีกแล้ว" :a5:
-
เอ่อ อ่านไปเดี๋ยวก็รู้เองค่ะ หลังจากนี้อีก เจ็ดแปดตอนจะเริ่มมันแล้วค่ะ สัญญา o13
-
แอบงงอะคับ
มันวาเลนไทน์ แล้วไมอยู่ดี ๆ ก้ตัดกลับมาเมืองไทยอะ
แล้ว วันนี้ไม่มีสำนวนมาสอนเหรอคับ
ชอบ ๆ
-
ถึงตอนนี้ ก็กลับเมืองไทยแล้ว
แล้วแบงค์ กับอาร์มจะเป็นอย่างไรต่อไปกันนะครับ อยากรู้จัง
-
เดี๋ยวมาต่อให้ค่ะ
เอม
-
:a5:มันเกิดอะไรขึ้น
-
บทที่ 32 – ความทรงจำ
“เราจะอยู่ด้วยกันที่บ้านหลังนี้นะอาร์ม………….” แบงค์พูดขึ้นหลังจากที่ไฟในสตูดิโอสว่างขึ้น
ข้างหน้าผมกับแบงค์คือโมเดลบ้านหลังเล็กๆที่ถูกล้อมรอบไปด้วยสวนหย่อมแล้วก็ต้นไม้นานาชนิดๆ………
แต่…………
…….
…..ผมจำอะไรไม่ได้แล้ว….เพราะเวลาที่เหลือ….บรรยากาศเงียบๆบวกกับอากาศหนาวๆมันพาไปเองภายหลังจากที่ไฟในสตูดิโอได้ถูกดับลงในเวลาอันไม่ช้า ในห้องเล็กๆห้องนั้นมีเพียงแค่แสงไฟลางๆจากโคมไฟข้างนอกที่สาดส่องผ่านเข้ามา…….
………………
ผมจูบแบงค์……แล้วไอ้แบงค์ก็จูบผมกลับ…..มันเป็นจูบที่ดูดดื่มและเร่าร้อน….ร้อนจนผมแทบจะระเบิด……
……….ไม่นานนัก แบงค์ก็ค่อยๆไซร้ลงไปเรื่อยๆตามลำตัวผมจนผมเผลอครางออกมาเบาๆ………
…………..ผมมีความสุขในขณะเดียวกันกับที่เจ็บปวดจนใจแทบขาดตอนที่แบงค์ค่อยๆเข้ามาในตัวผม………… มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก ทุกๆอย่างมันเหมือนได้หยุดลงในเวลานั้น…….
……
……………………
“แม่ครับ อาร์มไปสัมภาษณ์งานแล้วนะ เดี๋ยวเย็นๆกลับครับ”
“จ้า โชคดีนะลูก….เออ ขากลับถ้ามีเวลาว่างแม่ฝากซื้อใบกระเพราด้วยนะ” โห เอาสิครับแม่ผม นี่จะให้ซื้อใบกระเพราเนี่ยนะ จะไปหาจากไหนล่ะ…
“อ่า ได้ครับ” ผมตอบไปแบบปฏิเสธไม่ได้
……….
ณ กรุงเทพเมืองฟ้าอมร ผมถูกล้อมรอบไปด้วยตึกสูงเฉียดฟ้าที่บดบังแสงของพระอาทิตย์ที่ส่องสว่างอยู่บนท้องฟ้าสีครามอ่อนๆ……. ผมเดินด้อมๆมองไปรอบๆก่อนที่จะเข้าไปในตึกกระจกเพื่อไปนั่งรอคนที่จะมาสัมภาษณ์ผมในร้านกาแฟเล็กๆแห่งหนึ่ง กรุงเทพมันเปลี่ยนแปลงไปเยอะภายในเวลาอันรวดเร็วที่ผมไม่ได้กลับบ้านเป็นเวลาเกือบๆหกเดือน ทุกๆอย่างมันเปลี่ยนไปหมดจริงๆ………เปลี่ยนไปจนกระทั่งผมเริ่มที่จะกลัวใจตัวเอง…………..
“สวัสดีค่ะ คุณอาร์มใช่ไหมคะ” เสียงของผู้หญิงวัยทำงานคนหนึ่งทักผมขึ้นมา…..เธอใส่เสื้อสีเขียวอ่อนๆกับกระโปรงขาสั้นสีดำเข้มที่ทำให้เธอดูมีความน่าค้นหาและน่ารักสดใสในเวลาเดียวกัน…….
“ครับ นี่คุณกิ๊ฟใช่ไหมครับ”
“ค่ะ มานั่งรอนานแล้วยังคะเนี่ย ต้องขอโทษด้วยนะคะ พอดีเพิ่งด่าลูกน้องเสร็จนะค่ะ” โอ้โห....สงสัยจะโหดใช่ย่อย
“ไม่เลยครับ เพิ่งมาถึงตะกี้นี้เองครับ ไม่รอไม่เรออะไรหรอกครับ”
“ค่ะๆ” เธอพูดเสร็จแล้วก็หย่อนตัวลงมานั่งตรงโซฟาตรงข้ามกับผม
“เอาเป็นว่าเข้าเรื่องเลยละกันนะคะ……..” เธอพูดเสร็จแล้วก็ก้มหน้ามองดูเอกสารบางอย่างบนตักเธออยู่สักครู่........
...................
“อื้ม…ได้เกียรตินิยมด้วย……ไหนอาร์มเล่าเรื่องที่เรียนที่เยลให้ฟังหน่อยสิคะ” เธอยิ้มหวานให้ผม....แต่ผมยังงงกับท่าทีของเธออยู่
“.......มันเป็นอะไรที่แปลกใหม่ ก็ถือว่าเป็นประสบการณ์ล้ำค่าน่ะครับรู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่ได้ไปใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นตั้งสี่ปี………..การเรียนการสอนมันก็ง่ายๆสบายๆนะครับ ไม่ได้หนักหนาสาหัสอะไรนัก……..” ผมพูดอะไรไม่ค่อยออก............ ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน
“เหรอคะ........... แล้วสังคมที่นั่นเป็นยังไงบ้าง” เธอยิงคำถามต่อ
“เอ่อ….มันเป็นสังคมเล็กๆที่ยากจะหาที่ใดเลียนแบบได้น่ะครับ เพื่อนๆทุกคนจะรักกันมากถึงแม้จะมีการแข่งขันนิดหน่อยเป็นบางเวลา แต่บรรยากาศโดยรวมแล้วมันก็น่าอยู่ครับ” พูดได้แค่นี่เหรอ…อาร์ม……..มึงพูดได้แค่เนี้ย?
ผมอ้ำๆอึ้งๆพูดวกไปวนมาอยู่สักพักถึงเริ่มไฟติด ซึ่งนั่นทำให้ผมได้รู้ว่าเราสองคนคุยกันได้หลายๆเรื่องเพราะว่ากิ๊ฟเป็นคนที่มีอัธยาศัยดีมากและเธอก็เป็นพี่ผมเพียงแค่สองปี………
............กิ๊ฟจบโททางด้านบริหารมาจากโรงเรียนวอร์เทิ่นที่มหาวิทยาลัยยูเพนเมื่อปีที่แล้ว…..พอพักผ่อนอยู่ที่บ้านได้สองเดือนเธอก็มาสมัครทำงานเป็นผู้จัดการแผนกอยู่ที่บริษัทขนาดกลางแห่งนี้ที่ทำงานเกี่ยวกับทางด้านการตลาด
….
“อาร์มไม่ต้องเรียกเราว่าคุณกิ๊ฟหรอก มันฟังดูห่างเหินยังไงก็ไม่รู้ เรียกว่ากิ๊ฟก็พอแล้ว”
“ครับๆ ได้ครับ”
“ไม่ต้องพูดครับก็ได้นะ มันฟังดูแปลกๆไงก็ไม่รู้......... กิ๊ฟก็ไม่ได้แก่ขนาดที่ต้องมาสุภาพมากด้วยซะหน่อย” เธอยักคิ้วให้
“อ่า ได้ๆ” ผมยังคงทึ่งกับนิสัยของเธอที่ไม่เหมือนกับพวกเด็กหัวสูงที่เรียนจบมาจากเมืองนอกเลย…..เธอเป็นคนง่ายๆสบายๆ……….อะไรบางอย่างที่เข้ากับผมได้ดี
“เออ............ ว่าแต่อาร์มเรียนอยู่ที่เยลมีแฟนปะเนี่ย…….”
……………………
………
………….คำถามนี้มันแทงใจผมเข้าอย่างจัง
……………..
…..
“ก็เคยมี แต่ตอนนี้ก็ห่างกันไปแล้วน่ะ เพราะพอเรียนจบก็ไม่ได้ติดต่อกันอีก….เค้ายุ่งๆแล้วก็มีปัญหาเข้ามามากมายด้วย”
“อืม…..น่าสงสารเนอะ” เธอมองผมด้วยสายตาแปลกๆก่อนที่จะยิ้มแฉ่งแล้วพูดขึ้นว่า “อ้อ…ไม่ต้องกลัวหรอกนะ ที่กิ๊ฟถามเนี่ยไม่ใช่เพราะอยากจะเป็นแฟนอาร์มหรอก ถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นเฉย” กิ๊ฟพูดจบผมก็ฮากร๊ากเลยครับ…..โห ช่างคิดนะคนเรา
แล้วเราก็คุยกันต่ออีกสักครู่....สรุปว่าไม่ได้คุยเรื่องเกี่ยวกับงานอะไรเท่าไหร่เลย เป็นเรื่องส่วนตัวมากกว่า........
..............
“อื้ม เดี๋ยวกิ๊ฟต้องไปเคลียร์งานต่อละ……เดี๋ยวจะส่งจดหมายไปให้….ถ้าได้ซองใหญ่ก็เตรียมเฮได้เลย…..”เธอพูดเสร็จก็เดินออกไปโดยไม่ได้หันหลังกลับมามองผมอีก….ปล่อยให้ผมนั่งคิดถึงอะไรบางอย่างอยู่ในร้านกาแฟเล็กๆร้านนั้นเป็นเวลานาน………..
..............
........นานจนผมแทบจะจำอะไรไม่ได้
tbc
-
ตาแบงค์ไปไหนอะครับ งานยุ่งขนาดนั้นเลยเหรอ
ปล่อยให้อาร์ม เหมียวหง่าวอยู่นั้นแหละ เดี๋ยวเถอะ
ถ้าอาร์มมีคำใหม่ หรือมีอะไรเกิดขึ้นตอนนี้ได้มีเฮ กันแน่ ๆ เลย
-
ตาแงค์จร้าย เจอหน้าต้องให้กินนมเย็นอีกรอบเลย เอิ๊กๆ :z2:
ตอนหลังๆเริ่มจะอยู่ในโหมดความคิดของอาร์ม อยากรู้สถานะทางแบงค์บ้างจังเลยคับ :really2:
มารอตอนต่อปายคร๊าบบบ ขอบคุงนะครับ :กอด1:
-
+1 ให้นองเอม ตาแบงค์ไปไหนเนี่ย ฟันแล้วทิ้งเหรอไง สงสัยจัง ต้องรออ่านต่อไปไช่มะ ...
-
สวัสดีค่ะทุกๆคน ขอบคุณที่ยังอุตส่าห์มาให้กำลังใจนกันนะคะ พักนี้งานเยอะมากๆ เมื่อคืนก็นอนหลับๆตื่นๆ ดีที่วันนี้ไม่มีเรียน เดี๋ยวพอกินข้าวเช้าเสร็จก็กะจะนอนต่อแล้วค่ะ 555
ตอนนี้พี่ๆน้องๆเพื่อนๆหลายคนอาจจะทำงานหนักอยู่ เอาวลีเด็ดอันนี้ไปใช้ละกันนะคะ
"It's not the employer who pays the wages. Employers only handle the money. It's the customer who pays the wages."
มันไม่ใช่เจ้านายเราหรอกที่เป็นคนจ่ายเงินเรา เจ้านายเราแค่ดูแลเงินเท่านั้น ส่วนคนที่จ่ายจริงๆก็คือลูกค้า << ถูกไหมคะ เพราะฉะนั้นดูแลลูกค้ากันดีๆนะคะ อิอิ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์ค่ะ
:bye2: :bye2:
เอม
-
น้องเอม ลืมอะไรหรือเปล่าจ๊ะ
เป็นกำลังใจให้เช่นเคยจ้ะ จุ๊บ จุ๊บ
-
ลืมอะไรหรอคะ ?
-
ขอโทษค่ะ
ทำไมตะกี้ไม่เห็น วลีเด็ด อ่า
ตอนนี้เห็นแล้วค่ะ อิอิ ขอบคุณค่ะ
ปล. เกลียดลูกค้าจังอ่ะค่ะ
-
เป็นกำลังใจให้เหมือนเคย เรียนหนักน่าดู สู้ ๆ นะ น้องเอม :L2: :L2: :L2:
แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้นกับแบงค์และอาร์ม น๊า :เฮ้อ:
-
ต่ออีกนะครับ
-
:-[
-
ก้ยังงงอยู่ดี
เหอ ๆ :z10:
-
มีปัญหายุ่งๆตามมา :sad4: มันเรื่องอะไรกันล่ะนี่ อย่าบอกนะเรื่องผู้หญิง :z3:
-
บทที่ 33 – วันใหม่กับการเริ่มอะไรใหม่ๆ
“มุก ชงโอวัลตินให้พี่แก้วสิ” ผมถามขณะที่ผมกับน้องสาวสุดที่รักกำลังนั่งดูข่าวยามเช้ากันอยู่
“อื้ม…….พี่อาร์ม....วันนี้พี่จะออกไปไหนปะเนี่ย”
“ไม่อะ ขี้เกียจไป ไม่รู้จะไปไหนเหมือนกัน”
“เหรอ……..งั้นพี่อาร์มไปเซนทรัลลาดพร้าวเป็นเพื่อนหน่อยดิ จะไปช็อปอะ”
“ไปทำไมวะเซนทรัลลาดพร้าว…….ไปพาราก้อนไม่ดีกว่าหรอไอ้น้อง”
“ก็ได้หมดแหละ…..ว่าแต่จะพาไปรึปล่าวเหอะ”
“อะๆ ได้ๆ ออกสักสิบโมงกว่าๆละกัน”
.............
พูดจบผมก็หยิบโอวัลตินขึ้นมากินต่อที่ห้องพร้อมกับนอนอ่านหนังสือไปพลางๆ
.........ตอนนี้ชีวิตผมก็ไม่มีอะไรให้วุ่นวายเท่าไหร่ จะมีก็แต่รอฟังผลสัมภาษณ์ว่าจะได้งานหรือเปล่า….แต่ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้ผมก็ไม่ได้กังวลอะไรมากมายเพราะยังไงมันก็ไม่มีอะไรให้เสียอยู่แล้ว………..
..................
.......
….
“พี่อาร์ม วันนี้วินมันจะไปด้วย……..” ไอ้มุกยื่นหัวเข้ามาบอก
“อีกแล้วเหรอ…..ทำไมมันมาหามุกบ่อยจัง….มันแอบชอบแกป่าว”
“อ๋อ ป่าวหรอก มันชอบพี่อาร์มน่ะ”
“พรวดด” โอย ผมแทบจะสำลักโอวัลติน
“เฮ้ย แกจะบ้าหรอ พี่แกผู้ชายนะเว้ย”
“เอ๊า ก็มันเป็นเกย์อะ นี่พี่อาร์มดูไม่ออกเหรอไงว่ามันสนพี่อาร์มขนาดไหน อยู่ถึงเยลไม่น่าโง่เลย” อ้าว ไอ้น้องคนนี้มันเริ่มแรงละ
“………………….”
“…………………………..”
“…..เอ่อ มันก็พอดูออกอยู่หรอก…..แต่น้องเค้ากล้าเปิดเผยขนาดนี้เลยหรอ” ผมอึ้งมากๆ
“ไม่มีใครรู้หรอกเพราะมันก็ไม่ได้ไปรุ่มร่ามอะไรกับใครที่ไหน มีแค่มุกที่รู้อะ........จะว่าไปแล้ว...... มันชอบพี่อาร์มมาตั้งแต่ตอนที่พี่เคยไปรับมุกที่คณะช่วงปิดอีสเตอร์ปีก่อนโน้นแหนะ” มันพูดหน้าตายๆ
“โห แล้วแกเพิ่งมาบอกเนี่ยนะ” ผมชักขุ่นๆ
“อ้าว หรือจะไม่ให้บอกล่ะ…….ก็ไม่รู้สิ ยังไม่มีโอกาสได้บอกอะ วันนี้มีก็เลยพูดซะ” มันพูดแล้วก็ยักไหล่ให้ผม
“โอยๆๆๆ อะไรวะ……….”
“เอาเหอะน่า มันไม่กล้าทำอะไรพี่หรอก ใจเย็นๆ…..”
“รู้น่ะ”
“ว่าแต่พี่อาร์มไม่ชอบหรอ ทั้งหล่อทั้งขาว”
“จะชอบได้ยังไงเล่า พี่ไม่ได้เป็นกะ…….ก” ผมต้องหยุดชะงักเมื่อไอ้มุกมันแซวมาอย่างงี้
“อะไร แหมแค่พูดเล่น ทำเป็นร้อนตัวไปได้…ไปอาบน้ำได้แล้วปะ เดี๋ยวไอ้วินมันจะมาละ”
“อื้มๆ”
ผมลุกเข้าไปอาบน้ำโดยยังตกใจกับสิ่งที่ไอ้น้องสาวตัวดีบอกผมอยู่นิดๆ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าไอ้น้องวินนี่มันจะมาชอบผมทำไมในเมื่อมันก็หน้าตาดี แถมท่าทางจะมีสาวๆมาชอบเยอะ…..เฮ้อ ……ไม่น่าเป็นเกย์เลย…..แต่ก็นั่นแหละครับ ผมคิดไปคิดมาแล้วมันก็เข้าตัวเองอยู่ดีเพราะผมก็เป็นเกย์เหมือนกัน….ไม่ใช่หรอ….
……….
“หวัดดีครับพี่อาร์ม พร้อมรึยังครับ” น้องวินพูดแล้วก็เดินเข้ามาจับแขนผม
“อ่าๆพี่พร้อมแล้วหละ……..รอไอ้มุกมันแต่งตัวแปปนึงนะ โทษที”
“ไม่เป็นไรครับ….พี่อาร์มอยากไปไหนเป็นพิเศษไหมล่ะครับ เดี๋ยววันนี้เอารถวินไปละกัน”
“อ่า ขอบคุณมากนะ……รบกวนป่าวๆ”
“ไม่รบกวนหรอกครับ ยินดีทำให้อยู่แล้ว เรียนเครียดๆก็อยากออกไปผ่อนคลายมั่ง…...”
“แล้วตอนนี้เรียนเป็นยังไงมั่งละ”
“ก็ดีครับ ใกล้ปิดเทอมแล้วงานก็เริ่มเบาๆลงแล้วล่ะ แต่ก็มีพวกกิจกรรมอะไรต่างๆที่ยังต้องทำอยู่ แต่มันก็ไม่ได้หนักหนาสาหัสอะไรน่ะครับ”
“อื้ม ดีๆตั้งใจเรียนไว้นะ จะได้ต่อที่ดีๆได้”
“ครับๆ”
ไม่นานนัก........ไอ้มุกมันก็เดินลงมาพร้อมกับเข้ามากอดคอผม
“เป็นไงคะ วันนี้มุกสวยใช่ป้ะ” มันถามแล้วก็พรีเซ็นต์ตัวเองเต็มที่
“สวยมากนะมึง…..”น้องวินพูดแล้วก็ส่ายหน้าแบบไม่เห็นด้วย
"หุบปากเลยไอ้วิน ชั้นมั่นใจย่ะ พี่ชายชั้นหล่อน้องสาวมันก็ต้องสวยอยู่แล้ว ชั้นถามไปอย่างงั้นแหละ...."
"โอเคๆ พอได้ละ" ผมต้องมาปรามไอ้สองคนนี้.......คิดไปคิดมาก็รู้สึกเซ็งตัวเองเหมือนกันที่ต้องมาเป็นกรรมการห้ามมวยให้ใครหลายๆคน
แล้วเราสามคนก็ขึ้นรถน้องวินโดยมีน้องวินเป็นคนขับแล้วก็ไอ้มุกเป็นคนนั่งคู่คนขับข้างหน้า ส่วนผมนั่งอยู่ข้างหลังคนเดียว……
...............
............
…..ป่านนี้ไอ้แบงค์มันจะเป็นยังไงบ้างนะ….
…………..อาร์มคิดถึงแบงค์มากๆนะ ทำไมถึงไม่โทรมาหาอาร์มเลย เบอร์แบงค์มันก็เปลี่ยนไป…....ไม่รักไม่ห่วงกันแล้วหรอ?
…..แบงค์จะอยู่ที่ไหนนะ….ท้องฟ้าจะมีคำตอบให้ไหม….อาร์มอยากรู้…………
……………………………………..
……………
“เฮ้ยๆ อะไรแค่นี้ก็หลับละเหรอพี่อาร์ม ปะๆ ถึงแล้ว” ไอ้มุกบ่น.......มารู้ตัวอีกทีก็มาถึงแล้ว....ไวจัง
“เออ เหนื่อยน่ะ” พูดเสร็จผมก็เดินออกไปจากตัวรถที่จอดไว้แถวๆสยามแล้วถึงเดินข้ามสะพานเข้าไปในพาราก้อนเพื่อไปเดินซื้อของ ส่วนใหญ่จะเป็นไอ้มุกที่เดินไปดูของในร้านต่างๆขณะที่ผมกับน้องวินเป็นคนเดินตามและก็คุยกันไปเรื่อยๆ
…..คุยกันไปเรื่อยๆก็เริ่มรับรู้ว่าน้องวินเป็นคนที่นิสัยดีแล้วก็เข้ากับผมได้ดีเลยทีเดียวเพราะเราสนใจอะไรหลายๆอย่างเหมือนกัน
“เอ่อ…พี่อาร์มครับ พี่อาร์มไม่คิดจะมีแฟนบ้างหรอครับ”
“…………..ก็อยากมีเหมือนกันน่ะครับ แต่ยังไม่เจอใครถูกใจเลย…..”
“เหรอครับ…….”
“…………………….”
“…………..”
“……………………………..”
“เอ่อ พี่อาร์มครับ………..”
“ครับ…”
“คือวินชอบพี่อาร์มน่ะครับ”…..เอาแล้วครับ……..ทำไงดีละเนี่ย
“ฮ่าๆ ล้อเล่นใช่ไหมเนี่ย”
“ป่าวครับ วินพูดจริงๆ”..โอ้โห ตรงขนาดนี้เลยหรอเนี่ย
“เอ่อ…คือ”
“พี่อาร์มไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นครับ…วินเข้าใจ…..แต่ไม่เป็นไรหรอกครับ วินจะไม่เข้าไปก้าวก่ายอะไรกับพี่อาร์มจนกว่าพี่อาร์มจะยอมหรอกครับ….” หน้าของน้องวินตอนนี้เศร้าไปอย่างเห็นได้ชัด
“ครับๆ…..ขอบคุณนะครับที่เข้าใจ…….” ผมพูดแล้วก็ก้มหน้ามองที่พื้น…..ผมรู้สึกแย่มากๆเวลาที่จะต้องปฏิเสธอะไรสักอย่าง……….แต่ผมคงทำไม่ได้
จริงๆ…………………
……………………..เท่าที่ผมทำได้ ผมคงได้แต่รอการเริ่มต้นใหม่กับใครบางคน………ที่ผมไม่รู้ว่าเค้าคนนั้นอยู่ที่ไหนในเวลานี้……และไม่รู้ว่ามันจะเป็นไปได้รึปล่าว
tbc
-
การห่วงหา การรอคอย
อึดอัดหัวใจจัง ขอบคุณน้องเอมจ้ะ
-
ชอบเรื่องนี้มากคับ
อ่านรวดเดียวจบเลย
คนเขียนๆได้ดีมากคับ
ไงลงทุกวัน วันละหลายๆตอนก้อดีนะคับ
คนรอจะได้ไม่ลงแดง อิอิ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะคับ
-
ยิ่งอ่าน ยิ่งอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับนายแบงค์ มัวไปทำอะไร ที่ไหน อย่างไร
อุตส่าห์ ถือพู่เชียร์ เย้วๆๆๆๆ เป็นเชียร์ลีดเดอรให้ลงเอยกันไวๆ หายไปซะงั้น
เดี๋ยวก็เปลี่ยนใจมาเชียร์ นายวินแทนเลยนี่
อูยๆๆๆ อินไปนิด :laugh: :laugh:
มาต่อไวๆ นะครับผม คุณเอมผู้ขยันและเก่ง(มาก)
ปล. ช่วยพิสูจน์อักษรให้นิดนึง
“ไม่อะ ขี้เกียจไป ไม่รู้จะไปไหนเหมือนดี”
“ว่าแต่พี่วินไม่ชอบหรอ ทั้งหล่อทั้งขาว”
-
อืม แบงค์หายไปไหน
คนที่รอคอย มันช่างทรมานนะ
:เฮ้อ:
-
กรี๊ดเลยค่ะ ลืมวลีเด็ด 5555
อันนี้ละกันค่ะ
"If you are going to walk on thin ice, you might as well dance."
ถ้าคุณกำลังจะไปเดินบนแผ่นน้ำแข็งบางๆ สู้เต้นไปเลยดีกว่า :laugh:
คิดกันดีๆลึกๆนะคะว่ามันหมายความว่าอะไร
เอม :bye2:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ไม่ได้มาอ่านนานมาอ่านทีเดียว 6 ตอนรวดมันมากมาย อิๆ
อ่านถึงตรงนี้ พอจะจับทางได้ว่า วินนี่แหละจะเป็นเพื่อนคลายเหงาของอาร์มแน่นอน
ประเด็นอยู่ที่ว่า อีกนานแค่ไหนต่างหากละ
ความอดทนของคนมันย่อมมีขีดจำกัดเสมอ อย่าให้มันเกินไปละแบงค์
อย่าปล่อย ความรู้สึกเดียวดายให้เข้ามาคาบเกี่ยวในจิตใจของอาร์มได้ละ
เพราะมีคนที่เป็นตัวเลือกชั้นดีเข้ามายืนรออยู่ที่ทางเข้า
ของหัวใจดวงนี้เพิ่มขึ้นอีกคนแล้วนะ อย่าให้รอจนความเหงากลายเป็นเพื่อนเลย
ถ้าจะให้เดาไม่ช้าไม่นาน อาร์ม กับวินคงคบกันแน่ๆ
และในวันที่แบงค์มาหา อาร์มอีกครั้งวันนั้นแหละที่จะได้เจอว่าตัวเองถูกทรยศ
แล้วซีนแห่งชีวิตจริงๆก็จะเปิดฉากขึ้น เรื่องราวนี้จะไม่จบลงง่ายๆหรอก
ใครๆก็ว่าช่วงเวลาแห่งความสุขมักจะยืนยาว
แต่ช่วงเวลาแห่งความชอกช้ำมันยืนยาวมากนัก
วิน น่าสงสารเหลือเกิน...
มุก ตัวกลางของ เพื่อน กับ พี่ชาย
แบงค์ ผู้ชายที่หายไป แต่การกลับมาอีกครั้งจะเต็มไปด้วยความเศร้า
ซู กับ หวาน ตัวกลางระหว่าง เพื่อน กับ เพื่อน
เรื่องนี้ดูจะน่าติดตามขึ้นเรื่อยๆ แล้วเอม อยากอ่านต่อจัง อิๆ
ขอนิดนึงนะเรื่องการใช้ภาษาไทยยังมีสะกดผิดอยู่ช่วงตอนหลังๆมา
ส่วนภาาาอังกฤษไม่มีแล้วละ
ปล. เป็นกำลังใจให้เสมอน๊า งานหนักเดี่ยวมันก็ผ่านไป
เรื่องหนักกว่านี้เราก็ผ่านมันมาแล้ว
:L2: :L2: :L2:
-
ขอบคุณมากๆเลยค่ะ คุณ Vesi ที่อุตส่าห์มาดูให้ เหอๆ พูดตามตรงว่าเอมรู้สึกแย่กับตัวเองเหมือนกันค่ะเวลาที่ไม่ได้ใช้ภาษาไทยมานานๆ เพราะว่ามาอยู่นี่แทบไม่ได้ใช้เลย จะมีก็แต่พิมพ์นิยายนี่แหละค่ะ....บางทีเขียนสำนวนอะไรอย่างงี้มันก็จะมีตกหล่นไปบ้าง ขอโทษมากๆเลยค่ะ แต่เอมจะพยายามรักษาภาษาไทยไว้ให้ดีที่สุดค่ะ พูดตรงๆเอมไม่ชอบคนที่ทำให้ภาษาวิบัติเลยค่ะ... :3123: :3123: :pig4:
-
เฮียแบงค์ไปไหนแล้วอ่าหนูเอม อยากรู้ๆ :o12:
ยังคงสนุกและตื่นเต้นนะครับ แล้วก็ทำป๋มค้างงงงง แงๆ :sad4:
-
หรือแบงค์จะประสบอุบัติเหตุนอนเป็นเจ้าชายนิทราอยุ่บนเตียง อุกรี๊ดดดด ไปกันใหญ่แล้วตรู :z3:
คุณเอมสงสัยค่ะ อาร์มกลับมาไทยนี่เรียนโทจบแล้วหรือยังคะ หรือจบตรีเฉยๆ ไม่ได้ต่อโท หรือต้องรอติดตามต่อไป :serius2:
-
อ่านกันต่อไปละกันค่ะ แต่เอ๊ะ มันก็น่าจะดูออกอยู่นะคะว่าจบตรีหรือจบโท :really2:
ล้อเล่นค่ะ.....จบตรีนี่แหละค่ะ อิอิ
ส่วนเนื่อเรื่องจะเป็นยังไงตามอ่านกันต่อไปนะคะ
ขอบคุณทุกคนมากๆค่ะสำหรับกำลังใจ....หายเหนื่อยเลย.....อยากเขียนต่อไปอีกเยอะๆเลย...มันเหมือนกับว่าเอมเพิ่งเขียนมาได้สองสามตอนเองค่ะ
:กอด1: :กอด1:
เอม :bye2:
-
:confuse: :confuse: :confuse:
แบงค์ไปไหนอ่ะครับ
มีเปลี่ยนเบอร์ด้วยเหรอ
:confuse: :confuse: :confuse:
-
แบงค์หายไปไหนนะ
:m16: :m16: :m16: :m16:
โกดเระ
เชียร์วินกานดีกว่า
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
+1 ให้น้องเอมนะคะ ขอบคุณสำหรับวลีภาษาอังกฤษที่นำมาเขียนให้ได้เป็นความรู้สำหรับผู้อยากศึกษาเพิ่มเติม
หรือรู้ไว้เพิ่มเติมโดยไม่ต้องไปเสียเงินหรือซื้อหนังสืออ่านเอง ชอบมาก คุ้มดีเนอะ ได้อ่านทั้งนิยายได้ทั้งความรู้
ภาษาอังกฤษ หาที่ไหนได้ละเนี่ย :pig4: :pig4:
-
อ้าวววว แบงค์หายไปไหนล่ะนี่ o22
-
บทที่ 34 – แสงสว่าง….
เมื่อผมกลับมาถึงบ้าน ซองจดหมายใบใหญ่ก็ถูกนำมาวางไว้บนโต๊ะทำงานผมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว…….ผมยังรู้สึกแปลกใจที่จะได้รู้ผลการสอบสัมภาษณ์ไวขนาดนี้…….แต่ผมก็ไม่ลังเลที่จะเดินตรงไปเพื่อเปิดซองจดหมายรับข่าวดี…..ซองใหญ่นิ….จะกลัวไปทำไม
……………………มันเขียนว่า
“Dear Mr. Chanatip,
I am writing to inform you that you have been offered a place at ………………………I have pleasure in sending your copy of the INSTRUCTION BOOKLET which shows the range of jobs that may appeal or be available to you. Please review it carefully.
Congratulations on your hard work! We are anticipating your arrival and the contributions you will make to the success of our company in this near future.
Yours sincerely,
Jayne Narariyakul”
ข้างใต้ของจดหมายมีลายมือที่ถูกเขียนไว้ด้วยปากกาสีดำว่า….
“ยินดีด้วยนะจ๊ะ อาร์ม แล้วหวังว่าเราจะได้เจอกันเร็วๆนี้
กิ๊ฟ”
......................
ผมอ่านจบก็ยิ้มแก้มปริออกมาเลยครับว่าได้งานแล้ว….. ส่วนจะเริ่มงานเมื่อไหร่นั้นค่อยว่ากันอีกที จะว่าไปแล้วมันก็เหมือนกับตอนที่เยลส่งจดหมายมาให้ผมเลยครับ มันเหมือนกับว่าตัวเรานั้นได้ก้าวหน้าไปอีกขั้นนึง…..ผมนั่งชื่นชมกับความสำเร็จของตัวเองสักครู่แล้วตาผมก็ดันเหลือบไปเห็นโน้ตใบนึงที่วางอยู่ข้างๆ……..
………………….
……..
“Dear Arm,
Congratulations on your first degree honor!!!! We are so proud of you. We couldn’t believe that it has already come to end of our four years together. We don’t have much to say here because you probably know how exactly we feel about leaving. We just want to wish you the best of success in the future, all the joy and happiness shall belong to you. The two of us are probably going to go back to China for a year and help our parents with their businesses.
Anyway, don’t be too sad about what happened! Things will be fine and we’re certain that time will cure everything.
Love,
From Su and Wan
Ps. please do not forget to take us to Thailand again. Come to China anytime you would like. Cheers up Armmie! Things will be fine! Let the future leads the way as you say
(ถึงอาร์ม
ยินดีด้วยนะกับเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง พวกเราภูมิใจในตัวเธอมาก แต่ถึงอย่างงั้นก็เหอะ พวกเราไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเวลาของการลาจากมันจะมาถึงแล้ว พวกเราไม่อยากพูดอะไรมากเพราะอาร์มก็คงรู้ดีว่าพวกเราคิดยังไงกับเรื่องนี้ พวกเราสองคนก็ขอให้อาร์มประสบความสำเร็จในอนาคต จงมีความสุขมากๆ ส่วนเราสองคนก็คงกลับไปจีนสักปีเพื่อไปช่วยพ่อแม่ของเราทำธุรกิจอะแหละ
ยังไงก็ตาม อย่าเสียใจมากกับสิ่งที่มันเพิ่งเกิดไปนะ ทุกๆอย่างจะดีขึ้นและเวลาจะรักษาทุกอย่างเอง
รัก
ซู กับ หวาน
ป.ล. อย่าลืมพาพวกเราไปเที่ยวเมืองไทยอีกล่ะ ถ้าจะมาที่จีนพวกเราก็ยินดีต้อนรับเสมอ สู้สู้นะ ทุกๆอย่างจะดีขึ้น เหมือนที่อาร์มบอกว่าให้อนาคตเป็นตัวนำทางนั่นแหละ)”
................................
…………….
ผมอ่านจบก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ......
...............
จู่ๆน้ำตาอุ่นๆมันก็รินไหลลงมาอาบสองแก้มของผม...........
.........ผมอยากจะถามซูกับหวานเหลือเกินว่าเมื่อไหร่……เมื่อไหร่ล่ะ….ที่เวลามันจะรักษาทุกสิ่งทุกอย่าง……ผมอยากจะรู้จริงๆ นี่มันก็ตั้งสองเดือนกว่าๆแล้ว….ทำไมผมถึงตัดใจจากเค้าคนนั้นไม่ได้สักที…..........
.........ป่านนี้เค้าจะอยู่ไหนบ้าง ทำไมผมถึงไม่รับรู้อะไรเลย…..ผมเป็นเพียงแค่อากาศอย่างงั้นหรอ…ถึงได้มองผ่านผมไปอย่างง่ายดาย
……………………
……ใช่ เค้าพูดไว้เองนิ.......
.......
“อาร์มครับ แบงค์รักอาร์มนะ ลาก่อน สักวันนึงเราคงจะได้พบกันอีก” นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายที่ผมได้ยินจากแบงค์และผมก็ไม่รู้อยู่ดีว่าทำไมแบงค์ถึงพูดอะไรอย่างงั้นออกมา ทำไมแบงค์ถึงต้องเลือกที่จะจากผมไปด้วย……………….
……..ในวินาทีที่ผมได้ยินคำคำนั้นออกมาจากปากของแบงค์ก่อนที่มันจะบินกลับไปที่สแตนฟอร์ดตอนช่วงกลางเดือนมีนาคม ผมก็ยังไม่ได้รู้สึกเศร้าโศกเสียใจอะไรมากมายเพราะผมคิดว่ายังไงเราสองคนก็ต้องกลับมาเจอกันอีก……….
...........แต่ว่ามันไม่ใช่……ผมคิดผิด.......ผิดอย่างร้ายแรง
………….
…….เป็นเวลาสองเดือนกว่าๆแล้วสินะที่ผมไม่ได้รับข่าวสารจากอะไรแบงค์เลย…………..แบงค์หายไป….เหมือนกับเราสองคนเป็นเพียงสายลมที่พัดผ่านกัน แล้วก็
ผ่านไป…..และคงจะไม่มีวันโคจรมาพบกันอีก………….
..................
…………..
“วิน เย็นนี้อยู่ทานข้าวด้วยกันนะ” ไอ้มุกพูดแล้วก็ไปดึงแก้มของวินเล่นขณะที่ผมกำลังเดินลงมาจากห้องของผม
“เออ ได้ๆ” น้องวินพูดแล้วก็พยักหน้าหงึกหงึก
.....สองคนนั้นหันมาเห็นผมเดินลงมาก็ผละออกจากกันแล้วก็เดินเข้ามาเรียกผม
“พี่อาร์ม ไปกินข้าวกันปะ วันนี้แม่กับพ่อไม่อยู่แต่มุกทำอาหารเตรียมไว้แล้ว…….”
“ยังไม่หิวเลยว่ะ…..มุกกับวินกินไปก่อนเหอะ” ผมอิดออด
“ไม่ได้ พี่อาร์มต้องกินเลย…กลางวันกินไปแค่นิดเดียวแล้วตอนเย็นยังจะมาไม่กินอีก.......เดี๋ยวก็เป็นโรคกระเพราะตายพอดีหรอก” ไอ้มุกมันพูดแล้วก็ชี้นิ้วมาที่หน้าผม……..
“พี่อาร์มกินเหอะครับ……เดี๋ยวไม่มีแรงออกไปเที่ยวนะครับ” น้องวินอ้อน
“อะๆ กินก็กิน” ไอ้สองคนมันเล่นขอซะขนาดนี้ผมก็ใจอ่อนยอมไปกินด้วยครับ….
ผมกับวินนั่งลงที่โต๊ะอาหารสักครู่ไอ้มุกมันก็ยกกับข้าวมา……….ก็มีแค่ผัดกระเพราไก่กับไข่ดาวสามฟอง…..ถึงแม้จะไม่ได้หรูหราแต่พอมีข้าวสวยร้อนๆกินด้วยก็อร่อยดีเหมือนกัน……ระหว่างที่ผมกำลังนั่งทานข้าวก็สังเกตเห็นว่าไอ้มุกกับน้องวินจ้องมาทางผมเรื่อยๆ….แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกเอะใจอะไรเพราะผมคงคิดว่าไอ้มุกมันน่าจะรู้เรื่องที่น้องวินเข้ามาสารภาพกับผมแล้ว……
“อร่อยไหมครับ พี่อาร์ม”
“ก็ดีครับ”
“งั้นกินเยอะๆนะครับ จะได้หายเครียด”
“ครับๆ” ผมรับคำน้องวินแล้วก็ตักกับข้าวเข้าปาก
………….
“วิน….เดี๋ยวไปดูหนังต่อกันมะ” ไอ้มุกพูดขึ้น
“เออ ก็ดีเหมือนกัน พรุ่งนี้มีเรียนแค่ช่วงสายๆ ดึกนิดดึกหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง” น้องวินพูดแล้วก็ยิ้มแก้มปริ
“งั้นไปกันสองคนนะ พี่ขอตัวไปนอนต่อดีกว่า ง่วงน่ะ” ผมรีบพูดขึ้น
“เออๆ ไปนอนเหอะไป ทำตัวเป็นแมวขี้เซาตลอดเลยนะตั้งแต่กลับมาเนี่ย” ไอ้มุกพูดเสร็จแล้วมันก็ไม่ได้สนใจอะไร….ส่วนน้องวินก็ไม่ได้สนใจอะไรเหมือนกัน…..
ผมว่ามันแปลกดีนะ…..ทั้งๆที่น้องวินเค้าเพิ่งสารภาพอะไรกับผมไปเมื่อเช้า….แต่เค้าก็ไม่ได้ดูหวาดกลัวอะไรเลย….ดวงตาของน้องวินกลับเต็มไปด้วยความมั่นใจ……..มั่นใจจนน่ากลัวสำหรับคนที่กำลังชอบใครอีกคนนึงอยู่....โดยไม่รู้ว่าเค้าคนนั้นจะชอบกลับหรือไม่
………………..
ผมกินข้าวเสร็จแล้วก็ขึ้นมานั่งเล่นต่อบนห้องสักพัก ระหว่างนั้นก็คุยเปิดเอ็มคุยกับหวานหว่านไปพลางๆ
Wan: Armmie, Wasup? (เป็นไงบ้าง)
……
Arm: Hey! I just went shopping with mook today, so freaking tired (ดี เพิ่งไปชอปปิ้งกับไอ้มุกมาอะ เหนื่อยเหมือนกัน)
Wan: Glad to hear that! (อื้ม ดีที่ได้รู้)
Arm: Oh I was just admitted for a job, hehe (เออ เราเพิ่งได้งานอะ ฮี่ๆ)
Wan: OMG! Really? Congrats!!!!!!!! (โอ้มายก้อด จริงหรอ ยินดีด้วยนะ!!!!)
Arm: thx dude! (ขอบใจว่ะ)
Wan: ……………….
Arm: ………
Wan:……………..
Arm: What? (อะไร?)
Wan: Arm……………..I don’t really wanna talk about it! But haven’t you talked to Bank at all? (อาร์ม จริงๆเราไม่อยากพูดอะไรหรอกนะ แต่เราอยากรู้ว่าอาร์มยังไมได้คุยกับแบงค์บ้างเลยเหรอ)
Wan: ………………..
Arm: Not really!.......................... Oh well! (ยังอะ แต่ช่างเหอะ)
Wan: Arm, things happen for reasons! (อาร์ม ทุกอย่างที้เกิดขึ้นมันมีเหตุผลของมันนะ)
…แต่ยังไม่ทันที่ผมจะพิมพ์ตอบไอ้หวานหว่านไป อินเตอร์เน็ตในห้องก็ดันหลุดซะก่อนทำให้ผมไม่มีอารมณ์ที่จะทำอะไรต่อ…..ได้แต่นั่งนิ่งๆอยู่หน้าคอมไปอย่างงั้น
เพลงที่ผมเปิดไว้ฟังบน iTunes ก็เล่นคลอไปช้าๆ…….
……..
“….เมื่อมันไม่เหลืออะไร เมื่อเธอไม่กลับมาหา ฉันก็คงต้องใช้เวลาที่เหลือ เพื่อลืมเธอ……..”
“……………………..อยากขอบใจที่เคยรักฉัน ที่เคยร่วมทางกันมา ต้องเข้าใจที่ทำให้รู้ว่าไม่ต้องรอ เจ็บยังไงจะทนรับไว้ ให้เราจบแค่นี้พอ…….จากวันนี้ฉันก็จะขอ ให้
โชคดี……………….”
……………………………
“………นี่คือเหงา นี่แหละเหงา นี่คือความจริงที่ได้เจอ เจ็บปวดทรมานลึกลงข้างในใจ โอ้ความเหงา มันช่างหนาว มันช่างยาวนานและทุกข์ทน รอคอยใครบางคนมาหยุดมัน……”
……นั่นสิ ใครจะมาหยุดมัน…แต่ผมก็ยังให้คำตอบกับตัวเองไม่ได้………
……………ไม่นานนัก น้ำตาของผมก็ค่อยๆไหลออกมาอีกครั้ง ผมปล่อยให้มันรินไหลออกมาเรื่อยๆจนกว่ามันอยากจะหยุด…แต่ผมก็สัญญากับตัวเองไว้ว่าพรุ่งนี้ผม
จะต้องกลายเป็นอาร์มคนใหม่และไม่คิดถึงเรื่องที่มันผ่านมาอีก
…….
ขอบคุณมากๆนะหวาน อาร์มเชื่อแล้วล่ะว่าทุกอย่างมันมีเหตุผลของมัน และเวลาจะทำให้เราได้รับรู้เอง
……แต่ว่าเมื่อไหร่ อาร์มก็ไม่รู้เหมือนกัน หวานต้องรอเป็นเพื่อนอาร์มนะ........
Tbc
-
สงสารอาร์มจังเลย
แต่เชื่อว่าแบงค์น่าจะมีเหตุผลที่ดีนะ รีบ ๆ กลับมาหาอาร์มนะแบงค์
น้องเอม ว่าแต่แบงค์หายไปไหนอ่ะ :z3: :z3: :z3:
-
รอฟังเหตุผลจากแบงค์ระหว่างนี้ก็ อาร์ม ทำใจ อย่างเดียวเลย :sad4:
-
แล้วเหตุผลของแบงค์คืออะไรหล่ะ...ทำไมถึงไม่บอกอะไรกับอาร์มเลย :serius2:
-
ฮือๆ แบงค์ไปไหนแล้วง่า หรือว่าโดนจับแต่งงาน จ๊ากๆๆๆๆ กลับมาหาอาร์มเถิดนะแบงค์ คิดถึงๆ อิอิ
สนุกๆดีครับ ว่าแต่ตอนนี้ไม่มีประโยคเด็ดๆหรอครับ ชอบอ่านตอนที่มีภาษาอังกฤษเยอะๆ หุหุ พอดีไม่ค่อยเก่งเลยอยากอ่านมากๆ เหอๆ
-
วันนี้ลืม วลีเด็ด นะ พี่เอม(ขออนุญาตนะครับ) :L2:
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
เศร้าจัง
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
น้องวินดูน่ากลัวพิลึก
-
วันนี้เอาคำศัพท์ง่ายๆจากในนิยายละกัน
anticipating (v) = รอคอยอย่างใจจดใจจ่อ
contribution (n) = ความร่วมมือ
instruction (n) = คำสั่ง
available (adj) = ว่าง, ใช้ได้
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่ะ
เอม
-
+1 เป็นกำลังใจให้น้องเอม อ่านตอนนี้แล้วเศร้าจัง :impress3: :impress3:
จะรอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
บทที่ 35 – My new life
อาทิตย์นึงผ่านไปไวเหมือนโกหก ใครเล่าอยากจะเชื่อว่าเวลาอันรวดเร็วมันทำให้อะไรหลายๆอย่างเปลี่ยนไปได้เยอะแยะมากมาย วันนี้ผมตื่นมาด้วยความสดชื่นเพราะว่าวันนี้เป็นเช้าวันแรกที่ผมจะต้องไปทำงานเป็นครั้งแรกในชีวิต…..มันช่างน่าตื่นเต้นเสียนี่กระไร…………ผมอาบน้ำเสร็จแล้วก็รีบตรงไปแต่งตัวเพื่อที่จะได้ลงไปกินข้าวเช้าที่ไอ้มุกมันคงเตรียมไว้ให้แล้ว………………..
……ถึงผมจะเป็นอาร์มคนใหม่ก็ตาม….แต่บางครั้งผมก็ยังอดคิดไม่ได้ถึงเหตุการณ์ในคืนหนึ่งตอนต้นเดือนมีนาคมที่ทำให้ผมสงสารไอ้แบงค์มันจับใจ
………………………..
ไอ้แบงค์มันวิ่งร้องไห้เข้ามากอดผมขณะที่ผมเพิ่งกำลังกลับมาจากห้องเรียนช่วงห้าโมงกว่าๆ
“แบงค์เป็นอะไร ทำไมถึงได้ร้องไห้ขนาดนี้”
………….
“อาร์ม…………..พ่อเราเส้นเลือดในสมองแตก….เพิ่งเสียชีวิตเมื่อตอนตีสาม………..เพราะแม่เราพาส่งโรงพยาบาลไม่ทัน” ตาของมันแดงก่ำแล้วก็ดูไม่ได้เอาซะ
เลย…….มันบอกข่าวร้ายผมเสร็จแล้วมันก็ก้มลงไปซุกที่ต้นคอผมต่อ
“เราคงต้องบินกลับไทยพรุ่งนี้แล้วล่ะอาร์ม……...”
“แบงค์ใจเย็นๆก่อนนะ อย่าเพิ่งฟูมฟาย……..แล้วนี่แบงค์จองตั๋วไว้ยัง….”
มันพยักหน้าแทนคำตอบแล้วก็ยืนร้องไห้ต่อจนเสื้อผมเปียกไปหมด……….
…………………………..
……คืนนั้นเราสองคนไม่ได้คุยอะไรกันอีก….มีเพียงแต่ไอ้แบงค์ที่คุยโทรศัพท์กับทางบ้าน
………………………………………….
……พอผมมารู้สึกตัวตอนเช้า ไอ้แบงค์มันก็บินกลับไปเมืองไทยเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
คำพูดสั้นๆได้ถูกบันทึกลงกระดาษ
“เรารักอาร์มนะ เราไม่เหลืออะไรอีกแล้ว
อาร์มครับ แบงค์รักอาร์มนะ ลาก่อน สักวันนึงเราคงจะได้พบกันอีก”
แล้วผมก็ไม่ได้เจอกับมันอีกเลย….รู้เพียงแค่ว่ามันคงบินตรงกลับไปที่สแตนฟอร์ดหลังจากงานศพของพ่อมัน………..
….วันรุ่งขึ้นหลังจากที่ผมเห็นมันเป็นครั้งสุดท้าย…….มีคนแปลกหน้าสามคนเข้ามาในห้องนอนของผมแล้วก็เก็บข้าวของของแบงค์ออกไปหมด………..ไม่เหลืออะไรสักอย่าง….
…..ทิ้งไว้เพียงแค่โน้ตใบเล็กๆใบนั้นกับผ้าขนหนูผืนสีขาวที่มันเคยใช้เช็ดตัวผมตอนที่ผมไม่สบาย……….
ส่วนหวานกับซู….มันสองคนก็ไม่รู้อะไรเช่นกัน…………………..
………………………….
………………..
แดดยามเช้าในกรุงเทพช่างน่าสดใสยิ่งนัก……….ผู้คนมากมายเดินกันให้เกลื่อนท้องถนนที่ถูกขนาบไปด้วยแผงขายสินค้าข้างทาง…….ผมนั่งตากแอร์ในรถผมโดยไม่คิดอะไรมากเพราะว่าตอนนี้เพิ่งเป็นเวลาเจ็ดโมงครึ่ง…กว่าจะเข้างานก็ตั้งเก้าโมงทำให้ผมไม่ต้องรีบร้อนไปไหน……….
…………….
แปดโมงครึ่ง…………..
“หวัดดีจ้ะอาร์ม” ผมจำเสียงใสๆของกิ๊ฟที่เรียกผมได้เมื่อผมเดินเข้ามาในตัวบริษัท
“อ้าว หวัดดีครับ มาแต่เช้าเลยนะ” ผมยิ้มให้เธอ
“จ้า พอดีบ้านอยู่ไกลน่ะ เลยต้องรีบขับรถออกมา กลัวรถติด”
“แล้วนี่ยังไม่มีใครมาถึงเลยเหรอ”
“ก็มีมาบ้างแล้วจ้ะ แต่สงสัยลงไปกินข้าวเช้ากันอยู่น่ะ….วันหลังอาร์มมากินอาหารเช้าที่โรงอาหารก็ได้นะ อร่อยดีเหมือนกัน”
“อื้ม……ว่าแต่วันนี้อาร์มต้องเข้าไปประชุมฝึกงานใช่ไหม”
“ใช่จ้ะ….เดี๋ยวพอสิบโมงก็เข้าไปที่ห้องประชุมเลย…วันนี้กิ๊ฟเป็นคนบรรยายเองแหละ……เดี๋ยวมีเพื่อนๆมาใหม่อีกสามคน เดี๋ยวจะแนะนำให้รู้จักนะ”
“อื้ม ครับ….งั้นเดี๋ยวอาร์มเอาเอกสารอะไรไปวางที่โต๊ะก่อนนะ…....”
ผมเดินเอาเอกสารที่ทางบริษัทส่งมาให้ตั้งแต่วันที่ผมได้รับจดหมายตอบรับไปวางที่โต๊ะ……..แล้วก็ลงมืออ่านรายละเอียดอะไรต่างๆไปพลางๆ….จะว่าไปแล้วงานที่นี่ก็ไม่ได้หนักหนาสาหัสอะไร เข้างานเก้าโมงเช้าพอบ่ายสามโมงครึ่งก็เลิกแล้ว….แถมเงินเดือนเริ่มต้นก็ตั้งห้าหมื่นนิดๆ…..คิดแล้วผมก็ยิ้มภูมิใจกับความสำเร็จในก้าวแรกของตัวเอง….อย่างน้อยผมก็จะได้มีเงินใช้เป็นของตัวเองสักที……
…………………………..
“อาร์มจ๊ะ นี่เจ๊ดาจ้ะ….แกเป็นหัวหน้าฝ่ายบัญชีที่นี่” กิ๊ฟ
“สวัสดีครับ…..อาร์มครับ” ผมยกมือไหว้แกแล้วก็ยิ้มให้………….
“ดีจ้า…….มาทำงานวันแรกตื่นเต้นไหม” เสียงของแกอ่อนและหวานเหมือนกับเสียงของเด็กถึงแม้อายุน่าจะดูประมาณสามสิบต้นๆแล้วก็ตาม
“ก็นิดหน่อยน่ะครับ……ครั้งแรกในชีวิต”
“ไม่ต้องตื่นเต้นนะจ๊ะ งานที่นี่สบายๆอยู่แล้ว ไม่ต้องเครียดอะไรมากมาย”
“ครับ..” ผมไม่รู้จะพูดอะไรอีก……
“อ้าว………..นั่นไง…….เจนี่มาพอดีเลย” เจ๊ดาหันไปทางหญิงสาววัยยี่สิบต้นๆ…..เธอดูสง่างามและมีความมั่นใจในตัวเองสูง….จะว่าไปแล้วเธอมีส่วนที่คลับคล้าย
คลับคากับกิ๊ฟมากเลยทีเดียว
…………….
“สวัสดีค่ะ เจนี่นะคะ เรียกเจนเฉยๆก็ได้” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเรียบง่ายที่แฝงไปด้วยความเป็นมิตร
“สวัสดีครับ ผมอาร์มครับ”
“ยินดีที่จะได้รู้จักและร่วมงานกันนะคะ”
“เช่นเดียวกันครับ”……..
…………..ผมยืนคุยกับเจ๊ดาและเจนี่อยู่สักครู่ถึงได้ขอตัวกลับไปเตรียมเอกสารงานต่อ….อย่างน้อยผมก็รู้สึกโล่งใจที่คนที่นี่ให้ความต้อนรับผมเป็นอย่างดี เหมือนกับผมจะได้อยู่บ้านหลังใหม่……และได้เริ่มต้นวันใหม่อีกครั้ง……
tbc
===================================================================
วลีเด็ด
"I find that the harder I work, the more luck I seem to have"
ฉันค้นพบว่ายิ่งฉันทำงานหนักขึ้น ฉันก็โชคดีมากขึ้น
เอมอาจจะไม่ได้เข้ามาโพสต์อีกสองสามวันนะคะเพราะใกล้สอบแล้ว
ขอบคุณทุกเม้นต์ค่ะ
เอม :bye2:
-
ประสบความสำเร็จในการสอบนะคร้าบ
:L2: :3123:
-
อาร์มทำงานอะไรคะ เงินดีจัง o13
แบงค์อาจต้องเป็นเสาหลักให้ครอบครัวก็ได้นะ ...
-
อืม สักวันอาร์มกับแบงค์ คงได้มาเจอกัน
เพราะแบงค์คงมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องทำหลังจากคุณพ่อเสีย
เป็นกำลังใจให้น้องเอมในการสอบนะ :L2: :L2: :L2:
-
ขอบคุณที่มาลงให้นะคับ
o13
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณนะครับ ที่มาลงให้อ่าน
ขอให้โชคดีในการสอบนะครับ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ขอบคุณนะครับ
ตอนแรกกะจะบอกว่า ให้อาร์มตัดใจเถอะ การรอคอยอย่างไม่มีจุดหมายไม่มี
แต่พอได้รู้เหตุผล บางส่วนที่หายไปก็ พอจะเข้าใจ
อาร์ม รอหน่อยแล้วกัน แต่ถ้ายังไงก็ตัดใจเถอะ (สรุปจะเอายังไงอะตรูเนี่ย)
-
ตั้งใจอ่านหนังสือนะครับ สู้ๆครับ จะรอคอยการกลับมาของเอมพร้อมกับข่าวดีว่าทำได้ครับ หุหุ o13
-
อ่านตอนล่าสุดแล้ว ก็แอบคิดว่า เกิดอะไรขึ้นกับบ้านแบงค์ ทำให้แบงค์คิดว่าตัวเองไม่คู่ควรกับอาร์ม รึเปล่า ถึงได้จงใจทำให้ตัวเองหายไปจากชีวิตอาร์ม (น่านนนนน หนังไทยสุดริด) :call:
-
บทที่ 36 – งานเข้า………..
ตอนนี้ก็เป็นเวลาอาทิตย์กว่าๆแล้วที่ผมได้มาทำงานในบริษัทย่านใจกลางเมืองแห่งนี้ ทุกๆเช้าผมจะรีบออกจากบ้านตั้งแต่เจ็ดโมงเพื่อที่จะได้มากินอาหารเช้าที่โรงอาหารใต้บริษัท…..เพราะจะได้มีโอกาสปรึกษาเรื่องงานกับเพื่อนๆแล้วก็รุ่นพี่ที่บริษัท…..ซึ่งพวกเค้าก็ให้ความสนิทสนมเป็นอย่างดีทำให้ผมไม่รู้สึกเหนื่อยแม้แต่น้อย……
งานช่วงนี้ก็ไม่ค่อยมีอะไรให้ผมต้องไปจัดการหรือจ้ำจี้จ้ำไชอะไรกับใครมากเพราะลูกค้ายังไม่เข้ามาเยอะเท่าไหร่….จะมีก็แต่ผมที่ต้องคอยมาเรียนรู้งานเพิ่มเติม เผื่อเวลากิ๊ฟหรือเจ๊ดาไม่อยู่ผมจะได้ช่วยดูงานแทนไปพลางๆ เพราะสองคนนั้นเค้าจะบินไปบินกลับระหว่างไทยกับฮ่องกงบ่อยเพราะสปอนเซอร์หลายใหญ่เป็นลูกค้าชาวฮ่องกง…….
บอกตามตรงเลยครับว่าผมค่อนข้างที่จะมีความสุขกับการที่ได้มาทำงานอย่างนี้เพราะมันทำให้ผมมีความอิสระและสามารถตัดสินใจอะไรด้วยตัวเองได้มากขึ้น…..กลับไปที่บ้านก็ยังมีน้องสาวตัวดีคอยอยู่เป็นกำลังใจให้…แถมน้องวินก็ซื้อของมาฝากทุกวี่ทุกวัน….เรียกว่าเอาใจกันเป็นพิเศษ
เช้าวันนี้ผมก็มาถึงโรงอาหารเพื่อมากินข้าวเช้าเช่นเคยครับซึ่งผมได้นัดกับเจนี่ไว้ตั้งแต่ก่อนออกจากบ้านแล้ว….
………………………
“อาร์ม กินไรกันดีอะ เจนี่ยังอิ่มซูชิที่ไปกินเมื่อคืนอยู่เลยเนี่ย” ใช่ครับ เมื่อคืนเราสองคนเลยไปดูหนังหลังเลิกงาน แล้วพอหนังจบก็เลยไปหาอาหารญี่ปุ่นอร่อยๆกิน
กัน
“งั้นเอาเป็นซุปร้อนๆง่ายๆละกัน จะได้ไม่หนักท้องมาก ดีไหม” ผมยักคิ้วให้มัน
“ก็ดี แต่อาร์มช่วยเจนี่กินด้วยละกัน เพราะเจนี่กินไม่หมดอะ” มันยิ้มแหยๆใส่ผม
“อะๆ ก็ได้ งั้นเดี๋ยวอาร์มไปสั่งกระเพราะไก่ไข่ดาวละกัน อาร์มอยากให้เจนี่กินข้าวด้วย”
“จ้า…….ใจดีจริงๆ งั้นเดี๋ยวเจนี่ไปซื้อน้ำมาละกัน” มันว่าแล้วก็เดินไปที่ตู้ขายน้ำ
เจนี่เป็นเพื่อนที่ดีมากๆเลยครับ มันให้ความสนิทสนมและความเป็นกันเองมากๆ แต่เราสองคนก็ต่างรู้ดีว่าเราสองคนไม่ได้คิดอะไรเกินเลยจากคำว่า ‘เพื่อน’ เพราะเจนี่เองก็มีแฟนอยู่แล้วส่วนผมก็ยังไม่ได้เปิดใจให้ใครหลังจากที่ใครคนนึงทิ้งผมไป
……….พูดตามตรงเลยนะครับว่าเจนี่ก็เหมือนกับซูกับหวานหว่านที่คอยอยู่ให้กำลังใจผมในทุกเรื่อง….ซาบซึ้งจริงๆ
“วันนี้ค่อยยังชั่วหน่อย กิ๊ฟกับเจ๊ดาไม่อยู่ อู้ได้หน่อยนึง” เจนี่ทำตาเป็นประกายเหมือนกับตัวละครในหนังสือการ์ตูนญี่ปุ่นเลยครับ
“อะไร มาแค่อาทิตย์กว่าๆก็จะอู้แล้วเหรอ”ผมรีบดักคอ
“มันก็ต้องมีมั่งแหละย่ะ ทำมาเป็นพูดดี อาร์มไม่อู้มั่งให้รู้ไป”
“แหะๆ” ผมได้แต่หัวเราะแห้งๆให้ครับเพราะว่าผมแอบตื่นเต้นมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วครับ…..แมวไม่อยู่หนูมันก็ต้องร่าเริงเป็นธรรมดา
“............อาร์ม ช่วยกินซุปอีกหน่อยนะ เจนี่จะพุงกางแล้ว เดี๋ยวไม่สวย”
“โหย อาร์มก็อิ่มแล้วนะเนี่ย….ช่วยได้อีกหน่อยเดียวนะ”
“เย้ๆ” เธอพูดแล้วก็ปรบมือเสียงดังเหมือนเด็กสองขวบที่กำลังหิวขนม
“........เจนี่…ถามจริงเหอะ…..ตกลงจะเป็นนางเอกหรือจะเป็นคนบ้ากันแน่เนี่ย ต๊องจริง” มันเป็นคนอย่างงี้แหละครับ ชอบเล่นอะไรเป็นเด็กๆ
“อ้าว นางเอกมันก็ต้องมีหลายอารมณ์สิยะ”ดูเหตุผลของมันสิครับ……………ผมล่ะไม่อยากเถียงกับมัน
“เออๆ เรื่องของแก” ว่าแล้วผมก็ก้มหน้าก้มตากินข้าวในจานที่เหลือให้หมด….เสียดายน่ะครับ
………………
............
….
“อะไรของแกวะ คนจะกินข้าว วู้…….สะกิดอยู่ได้” ไอ้เจนี่มันยื่นนิ้วมาสะกิดที่แขนผมอยู่สองสามรอบแล้ว
……………
“….แกดูสายตาพี่วุธที่เค้ามองแกสิ อย่างกะจะจกส้มตำกินแน่ะ” มันเบ้ปากไปทางเจ้าของสายตาที่มองมาที่ผมอยู่….
จริงด้วยครับ….ตานี่หวานเยิ้มเชียว
………..
จริงๆไอ้เจนี่มันก็พอจะรู้ว่าผมเป็นอะไรยังไงเพราะผมก็เคยเล่าเรื่องของผมกับแฟนเก่าให้มันฟังซึ่งมันก็ไม่ได้ทำท่าทีรังเกียจอะไรและมันก็สัญญาว่าจะไม่บอกใคร……ในบริษัทนี้ก็คงมีแต่มันเนี่ยแหละครับที่ผมเชื่อใจ…..ปกติผมจะไม่ค่อยคุยเรื่องส่วนตัวให้ใครฟังนอกจากคนที่ผมสนิทด้วยแล้วเชื่อใจจริงๆ….ผมว่าผมดูคนออกเหมือนกันนะ
“เออ นั่นดิ มองไรนักหนาไม่รู้”
“….เค้าคงถูกใจแกแหละมั้ง ระวังตุ๊ดไว้ดีๆนะจ๊ะอาร์มสุดหล่อ”
“แกเงียบไปเลย………..เดี๋ยวเราทำเป็นไม่สนใจเค้าคงเลิกตามเองแหละ” ว่าแล้วผมก็ดื่มน้ำจนหมดขวด
…………แต่ผมคิดผิด
“อ้าว ว่าไงครับน้องเจนี่ น้องอาร์ม…..มาแต่เช้าเชียว” เจ้าของสายตาเดินมาทางเราสองคนเป็นที่เรียบร้อย
“อ้าว ดีค่ะ พี่วุธ พอดีเจนี่ต้องรีบออกมาจากบ้านเพราะว่าพวกขี้หลีแถวปากซอยมันเยอะอะค่ะ กลัวโดนพวกมันแซว” มันพูดแล้วก็ทำหน้าใสซื่อ…..ส่วนผมก็อดขำมันไม่ได้เพราะก็พอรู้อยู่ว่ามันหมายถึงอะไร
“เหรอครับ…….น้องอาร์มกินอิ่มไหมครับเนี่ย….นั่งกินเป็นเพื่อนพี่หน่อยสิ เดี๋ยวพี่เลี้ยง” พี่วุธตอบเจนี่เสร็จก็หันหน้ามาถามผม….แววตานี่เต็มไปด้วยความหวัง
“คงไม่ได้หรอกค่ะ เพราะเดี๋ยวเราสองคนต้องรีบไปเตรียมงานต่อแล้วละค่ะ มาเสียเวลาโอ้เอ้ก็จะดูไม่งามเท่าไหร่” เจนี่พูดจบแล้วก็ดึงมือผมลุกขึ้นไป ปล่อยให้พี่วุธนั่งหน้าเสียอยู่คนเดียวที่โต๊ะกินข้าว
……………………………..
……..ผมคิดผิดไหมครับเนี่ยที่พูดไว้ว่าทุกอย่างจะเป็นไปอย่างราบรื่น…..สงสัยว่ามันคงจะไม่เป็นอย่างงั้นแล้วล่ะครับ
ผมกับเจนี่ขึ้นมาถึงที่ห้องทำงานก็นั่งคุยกันไปพลางๆเพราะว่ายังไม่ถึงเวลาเข้างาน…..แต่ตอนนี้ผมเริ่มใจคอไม่ค่อยดีแล้วเรื่องพี่วุธเนี่ยแหละครับ ถึงแม้เค้าจะไม่ได้บอกกับผมว่าเค้าชอบผมเหมือนกับที่น้องวินบอกแต่ผมก็สามารถสัมผัสได้ถึงอะไรหลายๆอย่างจากสายตาคู่นั้น
“อาร์มนี่เสน่ห์แรงไม่เบาเลยนะ” เจนี่พูดยวนผมขึ้นมา
“………แรงอย่างงี้มันก็ไม่ดีอะ น่ากลัวจะตาย”
“เอาน่า เจนี่อยู่ตรงนี้ไม่มีใครกล้าทำอะไรอาร์มหรอก”
“โอ้โห แมนจังนะ”
“อ้าว แน่นอนสิยะ นางเอกก็ต้องช่วยเหลือคนอื่นอยู่แล้ว…..เจนี่รักเด็กค่ะ” มันพูดแล้วก็โบกมือบ้ายบายเหมือนพวกนางงาม….หมดกันครับเพื่อนผม….ไอ้มาดสาวทำงานยุคใหม่กับหน้าตาสวยๆเซ็กซี่ของมันไม่ได้เข้ากับท่าทางเด็กๆของมันตอนนี้เอาซะเลย
“เออๆ แกจะเป็นอะไรก็เป็นไป….เราไปนั่งทำงานต่อละนะ” ผมพูดจบมันก็เบ้ปากใส่ผมทีนึง
“ไปชงโอวัลตินกินซักแก้วดีกว่า…..” ผมรู้สึกง่วงๆนิดหน่อยเลยตัดสินใจลุกขึ้นไปชงโอวัลตินกินในห้องครัวซึ่งอยู่ติดกับห้องทำงานของผม….
……………………..
ผงโกโก้ที่กำลังละลายช้าๆในน้ำร้อนส่งกลิ่นหอมกรุ่นโชยเข้ามาเตะจมูกผม เมื่อมันผสมกับผงสีขาวของคอฟฟี่เมตก็ทำให้น้ำสีน้ำตาลเข้มค่อยๆจางเป็นสีน้ำตาล
อ่อนไปในทันใด…………
………………….
“โอ๊ย……………….” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งร้องขึ้น
“ข…ขอโทษครับ…… ผมเดินเพลินไปหน่อย” ผมรู้สึกใจหายวาบทันทีเมื่อผมเงยหน้าขึ้นมา………..โอวัลตินที่ผมเพิ่งชงเมื่อสักครู่นี้ได้กลายเป็นคราบสีน้ำตาลบนเสื้อสีครีมอ่อนๆของผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมเป็นที่เรียบร้อย….ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความโกรธแค้น
“นี่…..แกเดินยังไงของแกฮะ” เธอตะโกนด่าผม
“ขอโทษจริงๆครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ เดี๋ยวผมไปเอาทิชชูมาให้นะครับ”
“ไม่ต้อง!........แกอยู่เฉยๆ……ชั้นไม่ต้องการอะไรทั้งนั้นจากคนโง่ๆอย่างแก…...” อึ้งเลยครับ นี่หรือปากคน
“……….เดี๋ยว……..นี่แกเป็นใครกันฮะ ทำไมชั้นถึงไม่เคยเห็นแกมาก่อน” เธอตวาดผมอีกรอบ
“ค…คือผมเป็นพนักงานใหม่ที่นี่อะครับ” ผมกลัวจนตัวสั่นไปหมดแล้วครับ
“ต๊าย….นี่แกเข้ามาในบริษัทนี้ได้ยังไงยะ………ดูสิ ขนาดโอวัลตินแค่แก้วเดียวแกยังดูแลไม่ได้…งานแกจะทำรอดเหรอยะ” ผมเริ่มโมโหแล้วครับ…ทำไมต้องมาด่ากันขนาดนี้ด้วยนะ ทำโอวัลตินหกใส่แค่นี้เอง
“………………..” พูดอะไรไม่ออกเลยครับ ตัวกับหน้ามันชาไปหมด
“แกรีบไสหัวไปไกลๆเลย ชั้นไม่อยากเห็นน้ำหน้าจืดๆของแกอีก ไป๊ ชิ่วๆ” ผมคนนะครับ ไม่ใช่หมา ไล่ดีๆก็ได้
……………
……………………..แต่ยังไม่ทันที่ผมจะรีบวิ่งออกไป
“เอ่อ เกิดอะไรขึ้นหรือคะ มีอะไรให้เจนี่ช่วยไหม” เจนี่วิ่งตะโกนมาจากห้องทำงานครับ
“แกไม่ต้องมายุ่ง มันไม่ใช่ธุระของแกนังชะนีหน้าด้าน….แล้วก็กรุณาพาไอ้หน้าโง่เพื่อนของแกกลับไปได้ละ” เธอชี้หน้าด่าเจนี่
“ค่ะๆ ขอโทษนะคะ” อ้าว………ทำไมยอมง่ายจังวะ…..ทีตะกี้ละทำปากกล้าไอ้เจนี่
………………….
…….แล้วเราสองคนก็ต้องรีบเผ่นกลับไปที่ห้องทำงาน ปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นตะโกนด่าไล่หลังมา…..พูดตามตรงเลยว่าตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเจอคนนิสัยอย่างงี้มาก่อน…ยกเว้นแต่พวกนางร้ายในละคร
“โห…ไรว้า ไหนบอกจะเป็นนางเอกช่วยเพื่อน ทำไมไม่เข้าไปตบเลยล่ะ ตะกี้เห็นปากดีจัง” ผมค้อนไอ้เจนี่
“จะบ้าหรอแก…ชั้นยังไม่อยากตกงานนะยะ……ยัยแพทนั่นน่ะลูกค้าคนสำคัญของบริษัทเลยนะ” เจนี่มันพูดแล้วก็ทำหน้าแบบไม่สบอารมณ์
“จริงดิ….แล้วแกรู้จักเค้าได้ยังไงวะ”
“ก็เค้าทำท่าจะมีจีบพี่วุธตั้งแต่วันก่อนแล้ว….แล้วเจ๊ดาก็เล่าให้ชั้นฟังน่ะ” มันยืนส่ายหัวท้าวสะเอว
“โห จริงดิ……งี้เราก็ซวยดิวะ”
“คงงั้นแหละ…….เฮ้อ แค่คิดก็เครียดแล้วอาร์ม”
“โธ่เว้ย!!…….นึกว่าจะได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข………..” ผมเริ่มปลงกับชีวิตแล้วครับ….เชื่อแล้วล่ะว่ามันไม่มีทางเดินไหนที่ไม่มีอุปสรรคขวางอยู่
…………………………..
…..
“อ้าว น้องอาร์มกับน้องเจนี่ทำไมทำหน้าหงอยๆอย่างงั้นล่ะครับ” พี่วุธที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องทำงานเข้ามาถามพวกเราสองคน
“ค….คือ……มันร้อนๆน่ะครับ” ผมตอบส่งๆ
“งั้นหรอครับ…….งั้นเอาผ้าเช็ดหน้าพี่ไปละกันนะครับ…แล้วเดี๋ยวพี่จะไปเร่งแอร์ให้” พี่วุธพูดแล้วก็ทำท่าจะเอามือควักผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าเสื้อมาให้ผม…แต่ยังไม่
ทันที่พี่วุธจะได้ทำอะไร………..คุณแพทอะไรนั่นก็เข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน
“ตายแล้ว…..วุธจะทำอะไรคะนั่น!!!” ไม่ทราบว่าเธอจะตะโกนเสียงดังไปทำไม….ทำยังกะใครจะตาย
“อ๋อ พอดีน้องเค้าร้อนๆน่ะครับ เลยจะหยิบผ้าเช็ดหน้าให้เค้า” พี่วุธหันไปยิ้มให้ยัยคุณแพท
“ว้าย…ไม่ต้องหรอกค่ะ เดี๋ยวแพทหยิบทิชชูให้น้องเค้าเองค่ะ” เธอพูดเสร็จแล้วก็หยิบทิชชูจากในกระเป๋าของเธอมาให้ผม…..สายตาของเธอตอนนี้กำลังจิกกัดผมกับเจนี่เต็มที่…แต่พอเธอหันกลับไป เธอก็แกล้งตีหน้าใสซื่อต่อหน้าพี่วุธ
“เนี่ย น้องๆสองคนนี้น่ารักมากเลยนะคะ ตะกี้แพททำกาแฟหกก็อุตส่าห์มาช่วยเช็ดให้ ถ้าไม่ได้น้องสองคนนี้แพทแย่แน่เลยค่ะ” โอ้โห ตอแหลต่อหน้าผู้ชายได้เนียนมาก
“เหรอครับ….ขอบใจนะอาร์ม....ขอบใจนะเจนี่” พี่วุธหันมายิ้มแฉ่งให้พวกเราสองคน
“ว่าแต่คุณแพทมาทำอะไรแต่เช้าเหรอครับ”พี่วุธถามต่อ
“คือ พอดีว่า….คือ….คือ…….แพทจะเอารายละเอียดโปรเจ็คท์ใหม่มาให้คุณกิ๊ฟน่ะค่ะ แต่พอดีเธอไม่อยู่…ก็เลยไว้จะมาวันหลังน่ะค่ะ” มายั่วผู้ชายสิไม่ว่า
“อ๋อ ครับ ต้องขอโทษด้วยนะครับ เสียเวลาแย่เลย”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” ตีหน้าเศร้าเก่งชะมัด….
“งั้นเดี๋ยวผมขับรถคุณแพทไปส่งที่บริษัทถือเป็นค่าไถ่โทษนะครับ”
“เอ่อ จะดีเหรอคะ” ทำเป็นวางมาด………แต่หน้าของเธอตอนนี้นี่เหมือนคนที่กำลังหิวผู้ชายเต็มที่เลยครับ…ผมมองออก
“ดีสิครับ เชิญทางนี้เลยครับ”
และแล้วพี่วุธกับยัยคุณแพทก็เดินออกไปจากห้องพร้อมกัน ก่อนจะเดินออกไปจากห้องยัยคุณแพทก็ไม่วายส่งสายตาดูหมิ่นเหยียดหยามมาทางพวกเราสองคน
…………………………………..
………….
“โห ร้ายโคตรๆเลยอะ นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นลูกค้าเราจะตบให้หน้าหันเลย” เจนี่พูดแล้วก็ทำท่าจะง้างมือตบอะไรสักอย่าง
“เออ….แม่งมารยายิ่งกว่านางร้ายในละครอีก” ผมส่ายหัว
“พี่วุธก็ใจดีเกินเหตุ เฮ้อ…………….นี่ถ้าเกิดพี่วุธเค้ามาชอบแกจริงๆนะ เป็นเรื่องแน่ๆอาร์มเอ๊ย” เจนี่พูดแล้วก็ถอนหายใจ
“นั่นดิ เซงว่ะ” ตอนนี้ผมรู้สึกเศร้ากับชะตากรรมของตัวเองมากๆเลยครับที่ต้องมาตกอยู่ในภาวะอย่างงี้
“เอาเหอะๆ อาร์มว่าเราสองคนไปทำงานต่อกันดีกว่า อย่าไปคิดอะไรมากเลย” ผมรีบพูดตัดบทแล้วก็เริ่มลงมือทำงานอย่างจริงจัง
………………………………………ตอนนี้พูดได้คำเดียวครับว่าผมงานเข้าแล้ว………
tbc
========================================================================
ฮั่นแน่...... คงจะงงกันใช่ไหมคะว่าเอมเข้ามาได้ยังไง จะบอกว่าเอมเคลียร์งานเสร็จแล้ว เพิ่งเสร็จตะกี้นี้เอง สักตอนตี 5 กว่าๆน่ะค่ะ แล้วพอดีวันนี้ไม่มีเรียนเพราะอยู่ในช่วงหยุดทบทวนสอบก็เลยมีเวลามานั่งเขียนค่ะ พูดตามตรงแบบหน้าด้านๆเลยนะคะว่าจริงๆแล้วเอมก็ไม่ต้องทวนอะไรมากหรอกค่ะ เพราะสอบมันก็ไม่ได้ยากอะไรมากมาย ถ้าเราตั้งใจฟังในห้องตอนศาสตารจารย์สอนมันก็โอเคแล้วค่ะ แต่ก็มีบ้างที่ต้องอ่านหนังสือเพิ่มเติม แต่ตอนนี้เอมว่าเอมยังสบายอยู่ค่ะ เกรดเทอมที่แล้วนีซิวเกียรตินิยมอันดับหนึ่งได้แบบสบายๆ o13 o13
ตอนนี้เลยคงคิดว่าน่าจะเข้ามาได้ทุกวันแล้วค่ะ เพราะเมื่อคืนได้เพื่อนมาช่วยเคลียร์งานค่ะ มันเลยเสร็จไว :-[ :-[
ขอบคุณสำหรับทุกแรงใจนะคะ
:pig4: :pig4:
เอม
-
:z13: :z13: :z13:
มาจิ้มเอมไว้ก่อน อิๆ เดี่ยวไปตามอ่านยังไม่ได้อ่าน 3 ตอนล่าสุดเลย
เรื่องสอบ เป็นกำลังใจให้นะ ตั้งใจทำข้อสอบ ขอให้ได้คะแนนสมดังความพยายาม
ให้ได้ดั่งใจที่หวังน๊า
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณมาก ๆ ครับ
ขอให้ได้เกียรตินิยมนะครับ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สู้ๆครับ ขอให้ได้เกรียรตินิยมมาชื่นชมครับ ตั้งใจเรียนตั้งจสอบนะครับ อย่าลืมเอาแบงค์กลับมาด้วยครับ แบงค์ยังไม่ได้กินนมเย็นเลย หึหึ :impress2:
-
o13 จริง ๆ น้องเอม ขอให้ได้เกียรตินิยมนะ
:L2: :L2: :L2:
-
+1 ให้น้องเอมนะคะ ขอให้ได้เกียรตินิยมอย่างที่หวังไว้นะคะ พี่ว่าน้องเอมต้องได้อยู่แล้ว เก่งขนาดนี้
:L2: :L1:
-
ก่อนอื่นขอบอกก่อนว่าเอมเพิ่งอยู่ปีหนึ่งเองค่ะ แต่ยังไงพอจบปีสี่ก็ต้องเอาเกียรตินิยมมาให้ได้แหละค่ะ เพื่อความภูมิใจของตัวเราเองแล้วก็พ่อแม่ด้วย จริงไหมคะ? :-[ :-[
gpa ตอนนี้ก็ 3.8 นิดๆมั้งคะ o13 o13
วลีเด็ดวันนี้ค่ะ
"100% of the shots you don't take don't go in"
ร้อยเปอร์เซนต์ของนัดที่ไม่ได้ยิงมันก็จะไม่โดนเป้า
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจนะคะ
ยังไงถ้าอีกสามปียังรักกันอยู่จะเอาเกียรตินิยมมาฝากค่ะ :กอด1: :กอด1:
เอม
-
วิ่งกลับมาจิ้มน้องเอมอีกที จะรอตอนต่อไป ถึงตอนนี้จะอยู่ปีหนึ่ง แต่จะเป็นกำลังใจให้ได้
เกียรตินิยมนะคะ :bye2: :bye2:
-
ข้าน้อย ขอคาราวะ ท่านเทพ
เก่งมากๆ เลย อ่า ตั้ง ๓.๘
ขอให้ได้เกียรตินิยม สมความตั้งใจน้า
-
ขอบคุณคุณ Vesi ค่ะ จริงๆเอมก็ไม่ได้เทพอะไรมากมายหรอกค่ะ ต้องขอบคุณคุณพ่อกับคุณแม่มากกว่าที่ท่านสอนมาดีนะค่ะ แล้วอีกอย่างพ่อแม่หนูเป็นคนฉลาดทั้งคู่ค่ะ.......พอเอามาเทียบกันแล้วเอมก็ดูธรรมดาไปเลยค่ะ
พ่อเป็นศิษย์เก่าสแตนฟอร์ดส่วนแม่ได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่งจาก มธ แล้วไปต่อโทกับเอกที่คอร์แนลค่ะ
เรียกว่าได้ยีนส์ดีดีกว่าค่ะ :o8: :man1:
-
ยินดีด้วยที่งานเสร็จเร็วค่า :L2:
-
เอมเรียนเก่งจัง o13 สู้ๆ ตลอด 4 ปีนะ
ไหงอาร์มเริ่มสู้ชีวิตมากขึ้นเรื่อยๆล่ะนี่ ตอนแรกฟังจากเจนนี่นึกว่าพี่วุธเป็นกระเทยแอ๊บแมนนะเนี่ย :really2:
-
อยากรู้เรื่องแบงค์ค้าบบบบ
รออ่าน ๆ
-
ยังอ่านไม่จบแต่อยากเม้นท์ก่อน กว่าอาร์มจะรู้ว่าแบงค์ชอบเนี่ย
นานมาก ถ้าไม่บอกไปเนี่ย คงไม่สมหวังสักที แล้วต่อจากนี้จะเป็นยังไงเนี่ย
-
ยังตามไม่ทันเลย :serius2:
-
งั้นเดี๋ยวให้คนอ่านตามอ่านให้จบก่อนดีกว่า อิอิ
-
แบงค์ต้องมีปัณหาเนื่องมาจากการตายของพ่อแน่ เพราะแบงค์กลับไปเรียนที่สแตนฟอร์ดเลย
โดยไม่กลับมาหาอาร์ม แต่แบงค์ต้องมาหาอาร์มแน่ แบงค์รู้จักบ้านอาร์มนี่นาคอยเวลาเท่านั้น
น้องเจนี่ก็เริ่ดนะคะ แล้วพี่วุธนั่นอ่อนมากไม่รู้อะไรเลย ยังงี้อาร์มไม่ปลื้มอ่ะ
-
จิ้ม อ่านมารวดเลย
แบงค์อาจจะมาในอีกไม่ช้านี่มั้ง - - มั่วอีกแระชั้น
เอิงเอย
เรารอคอยการกลับมาของแบงค์น่ะเนี๊ยะ คิดถึงๆๆ :o12:
-
มีเรื่องน่าปวดหัวอีกแล้ว นะอาร์ม
ทำไมเรื่องยุ่ง ๆ เกิดบ่อยกันจังเลย เหนื่อยแทน
-
ขอจองที่ก่อนน่ะ เดี๋ยวตามอ่านก่อนน่ะครับ
-
สงสารอาร์มอ่า
-
เพิ่งเริ่มอ่านเมื่อวาน มาตามทันเอาวันนี้ เนื้อเรื่องน่าติดตามมากๆเลยอะครับ
ตอนนี้ติดใจเรื่องแบงค์เหมือนกันอะครับ หายไปไหนอะ รึว่ากำลังสร้างเนื้อสร้างตัว เพื่อสร้างบ้านหลังน้อยๆไว้อยู่กับอาร์ม อย่างที่เคยพูดไว้อะ
-
บทที่ 37 – แปลกไป
ผมยังไม่เคยชินกับบรรยากาศรถติดในตอนเย็นๆของกรุงเทพเท่าไหร่นักเพราะว่าระบบจราจรของที่นี่มันแตกต่างกับที่อเมริกาอยู่หลายอย่าง…….สายฝนที่กระหน่ำลงมาในตอนนี้ยิ่งทำให้สถานการณ์รถติดแย่ลงไปใหญ่…….เป็นเวลาเกือบๆชั่วโมงแล้วที่รถของผมยังเคลื่อนที่ได้ไม่ถึงสองร้อยเมตร…..ผู้คนมากมายพยายามวิ่งหลบฝน บ้างก็เข้าไปนั่งรอที่ป้ายรถเมล์ส่วนที่เหลือก็เดินเข้าห้างหรือไม่ก็สถานีรถไฟฟ้า….หนุ่มสาวหลายคู่เดินจูงมือกันกระหนุงกระหนิงแถมยังโอบกอดกันจนเป็นที่อิจฉาของใครหลายๆคน…………..ใจของผมก็อดนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานไม่ได้
…………………………………..
“น้องอาร์มกับน้องเจนี่ ไปกินข้าวด้วยกันไหมครับ” พี่วุธถามพวกเราตอนก่อนพักเที่ยง
“เอ….ก็ดีเหมือนกันนะคะ ว่าแต่วันนี้เราไปหาอะไรกินดีล่ะค่ะ”
“น้องอาร์มอยากกินอะไรล่ะครับ”
“ไปกินส้มตำนัวกันดีไหมครับ” ตอนนั้นอยากกินอาหารอีสานครับ ก็เลยบอกอย่างงั้นไป
“เจนี่ว่าไงล่ะ โอเคป่าว” พี่วุธหันไปถามเจนี่
“ได้หมดแหละค่ะ”………….
แต่ยังไม่ทันที่เราสามคนจะเตรียมตัวออกไปกินข้าวกัน…ยัยคุณแพทก็เดินอ้อนแอ้นเข้ามาคล้องแขนพี่วุธ
“คุณวุธคะ….คุณวุธว่างรึปล่าวคะ พอดีวันนี้แพทอยากจะปรึกษาเรื่องงานหน่อยนะค่ะเลยอยากจะชวนไปทานข้าวกลางวันด้วย”
“เอ่อ…..พอดีผมกำลังจะพาน้องๆสองคนนี้ออกไปกินข้าวพอดีเลย…ไปด้วยกันไหมครับ มีอะไรจะได้ให้น้องๆเค้าช่วยด้วย”
ตอนนี้ยัยคุณแพทส่งสายตาพิฆาตมาทางเราสองคนเป็นที่เรียบร้อยแล้วครับ…..
“เอาไงดีวะอาร์ม” เจนี่หันมากระซิบกับผม
“เราว่าปล่อยให้เค้าไปกันสองคนเหอะ…….ขืนพวกเราไปเค้าได้เอาชาวานมูชิเทใส่เราแน่เลย”
“เออ นั่นดิ….ยัยนี่ยิ่งบ้าๆบอๆอยู่”
………..
“งั้นเดี๋ยวเราสองคนไปกันเองดีกว่า….เชิญคุณแพทกับพี่วุธตามสบายเลยค่ะ” เจนี่หันไปพูดกับพี่วุธ
ส่วนหน้าตาของยัยแพทนั่นกำลังหิวผู้ชายเต็มที่
“….เอ่อ จะดีเหรอคะ คุณน้องขา พี่ละเกรงใจ๊เกรงใจ” ยังมีหน้ามาพูดอีก
“………ดีสิคะ พวกเราไม่อยากรบกวนนะค่ะ” หน้าของไอ้เจนี่ตอนนี้ระอาเต็มที
…
“วุธคะ เราไปกันดีกว่าค่ะ” แล้วยัยแพทนั่นก็ลากคุณวุธออกไปจากห้องทำงาน….เหมือนจระเข้จะคาบลูกวัวเข้าไปกินในถ้ำก็ไม่ปาน
…………………………..
นี่แหละครับเป็นสิ่งที่ทำให้ผมลำบากใจ จะว่าไปแล้วพี่วุธก็เป็นคนที่เรียกว่าค่อนข้างจะสมบูรณ์แบบคนนึงเลยทีเดียว ใครได้แกไปเป็นแฟนก็คงจะโชคดีไม่น้อย…มีหลายครั้งแล้วครับที่พี่วุธพยายามจะมาจีบผม จะพาไปกินนี่บ้างหละ ไปเที่ยวโน่นบ้างหละ แต่เจนี่ก็ช่วยให้ผมรอดพ้นจากสถานการณ์เหล่านี้ตลอด…..พูดตามตรงเลยนะครับ ถ้าให้เวลาผมอีกหน่อยผมอาจจะยอมเป็นแฟนกับพี่วุธก็ได้เพราะเค้าก็ทำตัวดีกับผมมาตลอด….จะมีก็แต่น้องวินแหละครับที่น่าสงสารเพราะน้องเค้าก็อุตส่าห์มาที่บ้านผมทุกวัน มาแต่ละทีก็เอาของติดไม้ติดมือมาเต็มไปหมด…ผมล่ะเกรงใจจริงๆ
………………….
เป็นเวลาหกโมงกว่าๆแล้วตอนที่ผมเข้ามาถึงที่บ้าน….. ให้ตายเหอะ ออกจากที่ทำงานตอนสามโมงกว่านิดหน่อยมาถึงบ้านหกโมงเพราะรถติด…….ชีวิตนี้คงไม่มี
เวลาเอาไปทำอย่างอื่นแล้วล่ะมั้ง…
“กลับซะเย็นเลยนะ พี่อาร์ม เนี่ยมุกกับวินรอกินข้าวอยู่”
“โทษทีๆ พอดีรถมันติดว่ะ”
“อะๆ เอาเหอะ เนี่ยวันนิ้วินมาซื้อของมาเต็มเลย” ไอ้มุกพูดแล้วก็ยิ้มๆ
ผมกับไอ้มุกเดินเข้ามาในบ้านพร้อมๆกันสองคนส่วนน้องวินก็กำลังอุ่นอาหารแล้วเตรียมเอาอะไรต่างๆมาวางที่โต๊ะไปพลางๆ
“มาน้องวิน เดี๋ยวพี่ช่วยครับ”
“พี่อาร์มกลับมาเหนื่อยๆไปนั่งเหอะครับ เดี๋ยววินทำเอง”
“งั้นก็ได้ ขอบใจนะ”
“พี่อาร์มยังไม่มีแฟนใช่ไหมครับ”
“….เอ่อ ก็ยังไม่มีนิครับ….”
“วินจะรอจนกว่าพี่อาร์มจะพร้อมนะครับ” ส่งสายตาหวานเยิ้มมาอีก……ผมล่ะเซ็ง
“…….แฮะๆ ครับ งั้นเดี๋ยวพี่ไปล้างมือก่อนนะ”
“ครับๆ…...”
ส่วนตอนนี้ไอ้มุกมันก็นั่งหัวเราะก๊ากอยู่ที่โซฟา…ไม่รู้ว่ามันจะขำอะไรนักหนา…อยากเห็นพี่ชายตัวเองเป็นเกย์รึไง?
……..
“นี่พี่อาร์ม เดี๋ยวนี้พี่แบงค์เค้าไม่มาเยี่ยมบ้างหรอ” ไอ้มุกเริ่ม
“เค้ายุ่งๆมั้งมุก….น่าสงสารเค้านะ พ่อเค้ามาเสียก่อนที่เค้าจะจบ”
“นั่นสิ….แล้วพี่อาร์มไม่คิดจะโทรหาเค้ามั่งหรอ”
“โทรได้ก็ดีสิ นี่ตั้งแต่เค้าบินกลับไปงานศพพ่อเค้าพี่ก็ยังไม่ได้คุยกับเค้าเลย”
“เค้าไม่ได้ให้เบอร์หรอ”
“อืมๆ”
“…..แล้วทำไมต้องทำหน้าเศร้าด้วยพี่อาร์ม”
“แหม ก็สงสารเค้าล่ะสิ”
“แล้วไม่สงสารตัวเองเหรอไง” มันทำหน้ากวนตีน
“สงสารตัวเองทำไมวะ”
“ป๊าว ไม่มีไรหรอก” มันขึ้นเสียงสูง….เอ๊ะ หรือว่ามันจะรู้อะไรบางอย่าง
“ปะๆไปกินข้าวได้แล้ว มาพูดไร้สาระอยู่ได้”
ผมไล่ไอ้มุกจบมันก็หันหน้าไปยิ้มๆกับไอ้วินเหมือนกับพวกมันสองคนปิดบังอะไรผมอยู่
“นี่แกกำลังมีความลับอะไรกับพี่อยู่รึป่าว ไอ้มุก”
“แหม ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ปะๆ….โหย ดูสิกับข้าวน่ากินทั้งนั้นเลย มามะ มากินข้าว” มันทำตาวาวอยู่หน้าอาหาร
มันบอกว่าไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไรครับ…แต่ระหว่างกินข้าวผมก็เห็นไอ้สองคนนั้นมันซุบซิบอะไรกันเรื่อย เฮ้อ แต่ช่างมันเหอะ ผมคงคิดมากเกินไป
พรุ่งนี้ผมต้องเข้าประชุมตั้งแต่เช้าผมเลยต้องมานั่งอ่านเอกสารเพิ่มเติมแล้วก็รีบเข้านอน
“ฮัลโหล เจนี่ แกอ่านเอกสารเสร็จยังวะ โคตรเยอะอะ”
“โห ชั้นไปเดินเซ็นทรัลมา เพิ่งเข้าบ้านเนี่ย”
“ซวยแล้วเหอะ หลายสิบหน้า อ่านให้ทันนะ”
“อะเด่อ ดับนี้แล้ว ชิวๆว่ะ”
“ปากดีตลอดนะแก”
“เออนี่ วันนี้ชั้นเห็นอีคุณแพทนั่นอยู่กับผู้ชายในร้านอาหารด้วย ดูสิ ตัวเองก็มีแฟนแล้วยังจะมาโปรยเสน่ห์ใส่พี่วุธอีก”
“โห ร้ายจังเลยอะ” ผู้หญิงสมัยนี้เปลี่ยนไปเยอะเลยนะเนี่ย
“นั่นสิ แต่ไม่เป็นไรหรอก พี่วุธเค้าคงไม่สนใจยัยนั่นหรอก เพราะตอนนี้เค้าคงมีแกอยู่เต็มหัวใจแล้วล่ะ”
“แกอย่าพูดได้ไหม อยากจะอ้วกว่ะ”
“แหม เอาเหอะน่า พี่วุธเค้าก็ทั้งหล่อทั้งเก่ง ไม่สนใจเค้าเหรอ”
“เฮ้ย…เราไม่ง่ายขนาดนั้นนะเว้ย เพิ่งมาทำงานได้แค่สองอาทิตย์กว่าๆเอง”
“เออ เดี๋ยวชั้นจะคอยดู”
“….อือๆ งั้นแกคอยไปเหอะ……ว่าแต่พรุ่งนี้จะมากินข้าวเช้าด้วยกันไหม”
“อ๋อ มาแน่นอน เจนี่ไม่เห็นหน้าอาร์มแล้วคงกินข้าวไม่ลง” มันหัวเราะเอิ๊กอ๊ากมาตามสาย
“เออ ให้มันจริงเหอะ งั้นเดี๋ยวอาร์มไปอ่านเอกสารต่อนะ บ้ายบาย” แล้วผมก็รีบวางสายไปก่อนจะได้คุยกับมันยาว
tbc
-
:serius2: ยัยแพมร้ายนักน่ะ
อย่าให้อาร์มรอนานน่ะ :กอด1:
-
น้องมุกมาล้วงความลับคู่ต่อสู้ให้วินนะสิเนี่ย
เดาว่าผู้ชายลึกลับที่นั่งทานข้าวกับแพทอาจเป็นแบงค์ !!!!!!!!!!!
-
มุกกะวินมีอะไรปิดบังอาร์ม ที่เกี่ยวกับแบงค์รึเปล่านี่ ชักน่าสงสัยแฮะ
-
แล้วเราก็เข้ามาแบงค์ต่อไป :impress2:
แต่มุกกับวินนี่น่าสงสัยจริง ๆ
-
มาร่วมสงสัยด้วยคน
มุกกับวิน ปิดบังอะไรไว้
ผู้ชายลึกลับคนนั้นเป็นใคร
เมื่อใด แบ็งจะกลับมาน้า ชักเริ่มปันใจให้วินล่ะ :-[
-
ทำไมอยู่ๆ น้องมุกถึงได้ถามถึงแบงค์ล่ะเนี่ย ต้องมีอะไรซักอย่างแน่เลย
-
:z12: :z12: :z12: :z12:
คืดถึงแบงค์ อ่ะ
:z12: :z12: :z12: :z12:
-
คุณแพทน่ากลัวสุด ๆ เลยนะครับเนี่ย
ปากพูดหวานมาก ๆ แต่ไหง สายตาพิฆาตขนาดนั้นอะ
-
ต่อครับ
-
:กอด1: เป็นกำลังใจให้น้องเอมนะคะ เกิดอะไรขึ้นกับแบงค์ สงสารอาร์มจังนะคะ แต่ละคนนี่มีความลับ
กันทั้งนั้นเลย อาร์มคงจะรู้สึกมืดแปดด้านไปหมด เพราะทุกคนมีท่าทางแปลก ๆ กันทั้งนั้นเลย สนุกค่ะ
จะรอตอนต่อไป .. :pig4: ...
-
บทที่ 38 – เพื่อสิ่งที่ดีกว่า
ตอนนี้ก็เป็นเวลาร่วมๆสามเดือนแล้วหลังจากที่คุณพ่อของผมเสียชีวิตอย่างกระทันหันจากเส้นเลือดในสมองแตก เวลาของคนเรานี่มันผ่านไปเร็วนะครับ บางทีเรายังไม่ทันจะได้ทำอะไรเลยมารู้ตัวอีกทีบางสิ่งบางอย่างมันก็เปลี่ยนไปแล้ว….มันน่าใจหายจริงๆ
แต่ถึงแม้หลายๆสิ่งหลายๆอย่างมันจะเปลี่ยนไป แต่สิ่งหนึ่งที่มันไม่เปลี่ยนไปแน่ๆนั่นก็คือความรักนะครับ ระยะทางไม่ได้ทำให้ความรักที่ผมมีให้อาร์มนั้นน้อยลงเลย ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันนะครับว่าทำไมต้องเปลี่ยนทั้งเบอร์ทั้งเมล แถมไม่ได้ติดต่ออะไรกับใครอีกเลย ไม่รู้สิ อาจจะเป็นเพราะว่าผมยังไม่พร้อมที่จะพบกับใครมั้ง หลังจากที่ผมรับปริญญาที่สแตนฟอร์ดแล้วก็บินกลับมาอยู่ที่เมืองไทยเป็นเพื่อนแม่กับไอ้เบย์ ลูกพี่ลูกน้องผมที่มาอาศัยอยู่ที่บ้านตั้งแต่มันยังเด็กน่ะครับ ตอนนี้มันก็สิบเก้าแล้ว เพิ่งจบปีหนึ่ง สถาปัตย์ จุฬาฯ
“แบงค์ลูก ยังไม่ไปทำงานอีกเหรอ” แม่ผมตะโกนออกมาจากห้องครัว
“เดี๋ยวไปแล้วครับแม่ เข้าสายนิดหน่อยไม่เป็นไรหรอกน่า”
“ไอ้ลูกคนนี้ ได้นิสัยพ่อแกมาเด๊ะๆเลย” แม่ตาแดงๆหน่อยครับ
“เอาน่ะแม่….”
“เออๆเอาเหอะ พ่อเค้าเห็นแกอย่างงี้เค้าคงภูมิใจนะ…แกรีบไปทำงานเหอะ” แม่พูดแล้วก็เข้ามาหอมผม
………….
“พี่แบงค์ วันนี้พาเบย์ไปเที่ยวหน่อยสิ ปิดเทอมแล้วเบื่ออะ” ไอ้น้องตัวดีตะโกนออกมาจากตรงหน้าต่างห้องนอน
“อะไรของแกวะ ปิดเทอมเพื่อนแกเค้าไปเรียนพิเศษกันแล้วทำไมแกถึงมีเวลาไปเที่ยวเยอะแยะ”
“อ้าว ก็คนมันฉลาดนิ ยีนส์มันดีอะ”
“ถุ้ย….กูจะอ้วก”
“อ้าว ทำไมพี่แบงค์พูดแมวๆงี้อะ พูดงี้ดูถูกคุณปู่กับคุณย่านะสิ”
“กูป่าวว่าคุณตากับคุณยาย แต่กูอ้วกในความหน้าด้านของมึงอะ”
“อ้าว เดี๋ยวก็สวยหรอก”
“กูไม่อยากสวย กูอยากหล่อว่ะ…….แต่คงไม่ต้อง แค่นี้กูก็หล่ออยู่แล้ว”
“โถ มุกควายๆ น่าสมเพศ”
“หุบปากไปเลยมึง….แล้วตกลงจะให้พี่พาไปไหน”
“เอ่อ ดูหนังสักเรื่อง บุฟเฟต์หรูๆสักมื้อ ละก็งบซื้อของสักสามสี่หมื่นก็พอละ” มันทำหน้าเฉยแทบยักไหล่อีก ดูมัน..มันน่าจะอัดให้จุก
“สามสี่หมื่นนี่มึงจะเอาไปซื้อสยามพาราก้อนเหรอไงวะ”
“โห เว่อร์แหละ แค่นี้ซื้อได้แค่หน้าต่างบานนึงมั้ง”
“อะๆ งั้นเดี๋ยวเบย์ไปหาพี่ที่บริษัทละกัน แล้วเดี๋ยวพี่จะพาไป โอเคไหม”
“........ได้เลยพี่ แล้วเจอกันคร้าบ”
เฮ้อ….ไอ้น้องคนนี้มีเรื่องให้ต้องพี่มันยุ่งอยู่เรื่อยเลย ทุกวันนี้ผมยุ่งมากเลยครับ ต้องคอยเข้าไปเรียนรู้งานที่บริษัทของพ่อ เป็นพวกบริษัทออกแบบภายในกับพวก landscape พวกนี้ล่ะครับ งานนี่ก็ยุ่งเชียว ผมต้องมาคอยดูแลงานที่คุณพ่อทำค้างไว้แถมยังต้องออกมาจัดการอะไรเอง กว่าผมจะได้เป็นประธานเต็มตัวก็คงอีกนานล่ะครับ ทุกวันนี้นี่ไม่มีเวลาออกไปไหนเลย ขลุกอยู่ในบริษัททั้งวัน แถมมีเรื่องกวนใจมาให้เรื่อยๆ ก็เพื่อนเก่าสมัยเรียนที่เมืองไทยนะสิครับ ชอบเข้ามากวนใจ แวะมาหาได้ทุกวี่ทุกวัน บอกตามตรงว่าไม่ชอบเลยครับนิสัยของเธอ วันๆเอาแต่เที่ยวกับชอปปิ้ง
….
“เอ่อ แพทครับ พอดีวันนี้แบงค์ต้องอยู่เคลียร์งานที่บริษัทน่ะครับแล้วเย็นนี้แบงค์ก็สัญญาจะพาไอ้เบย์มันไปเที่ยวแล้วด้วย คงไปกินข้าวด้วยไม่ได้หรอกนะ”
“อีกแล้วเหรอคะ วันก่อนก็เบี้ยวนัดแพทมาทีนึงละ” แพทขึ้นเสียงครับ
“โถ อย่างอนเลยนะครับ ไว้โอกาสหน้าละกัน…..เห็นไหมเนี่ย งานเยอะจริงๆ”
“แล้ววันหลังวันไหนดีล่ะคะ”
“เอ่อ ผมยังสัญญาอะไรไม่ได้ครับ”
“อีกแล้วหรอเนี่ย โถ แบงค์ขา แบงค์ก็รู้นี่คะว่าแพทชอบแบงค์มาก ในใจก็มีแต่แบงค์คนเดียว…เมื่อไหร่จะยอมเป็นแฟนกับแพทสักทีล่ะคะ”
“คือผมยังไม่พร้อมน่ะครับ” ผมยังไม่พร้อมจริงๆครับ ผมยังรักอาร์มมันอยู่
“ทำไมถึงยังไม่พร้อมล่ะคะแบงค์”
“ก็ตอนนี้ผมยังงานยุ่งๆอยู่น่ะครับ กลัวจะดูแลแพทได้ไม่เต็มที่”
“โถ ไม่เห็นเป็นไรเลยค่ะ………ยังไงแพทก็มีแบงค์อยู่คนเดียวเต็มหัวใจค่ะ”
“……………” ผมไม่ได้ตอบอะไรนอกจากยิ้มให้เธอครับ….เซ้าซี้จริงๆ
“เอาเป็นว่าเดี๋ยวแพทไปทำงานก่อนดีกว่านะคะ ไว้เจอกันนะคะดาร์ลิ้ง” เธอว่าแล้วก็เดินเข้ามาหอมผมทีนึง……จะอ้วกครับ
“ครับ แล้วเจอกันครับ”
แล้วเธอก็เดินออกไปครับ…..รู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูกเลย เวลาผมอยู่กับเธอนี่ผมแทบจะเป็นบ้าเลยครับ คนอะไรก็ไม่รู้ น่ารำคาญชะมัด…นี่ยังดีนะครับที่เธอไม่มาตามรังควานผมถึงบ้าน ไม่งั้นแม่ผมด่าเธอแหลกแน่ๆ
ตอนนี้ผมคิดถึงอาร์มชะมัดเลยครับ อยากกอด อยากจูบ…..แต่ผมก็รู้สึกผิดมากเพราะผมไม่กล้าที่จะติดต่อกลับไปทางโน้นอีกเนื่องจากผมได้เงียบหายไปเลยหลังจากที่คุณพ่อผมเสีย ถ้าผมได้เจอกับอาร์มอีกครั้งคงจะรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก แต่ตอนนี้ไม่รู้จะทำยังไงดี…….
ผมลองออนเอ็มเป็นครั้งแรกหลังจากที่ไม่ได้เข้ามันเป็นเวลานาน………..ตอนนี้อาร์มมันยังออฟไลน์ครับ บล็อกมันไว้เลยดีกว่า ถ้ามันทักมาผมคงทำอะไรไม่ถูก…………
“BANKKKKK!!!!!!!!!” โอ๊ย ตกใจหมด ใครทักมาเนี่ย
“BANK!!!!!!!! OMG I miss you sooooo freaking much! Where on the planet have you been? (แบงค์ ให้ตายเหอะ ฉันคิดถึงเธอจะแย่แล้ว หายหัวไปไหนมาเนี่ย”
“Hey Su! I was so busy T_T Sorry! (อ้าวดีซู เรายุ่งๆน่ะ โทษทีนะ)
“Oh my god! We were so worried about you, especially Arm!!! (โหย พวกเรากังวลแทบแย่ โดยเฉพาะอาร์ม)”
“hahahaha, so sorry dude! (ฮ่าๆ โทษจริงๆ)” ผมไม่มีคำแก้ตัวอะไรครับ
“Anyway, I’m sorry about your father (เอาเหอะ เรื่องพ่อเธอเราเสียใจด้วย)”
“Thanks so much! (ขอบใจมากนะ)”
“……”
“…………………”
“Dude, aren’t you planning to contact Arm? (นี่ ไม่คิดจะติดต่อกับอาร์มบ้างหรอ)”
“I don’t know. I don’t think I’m that ready to face him. Kinda feel guilty (ไม่รู้สิ เรายังไม่พร้อมอะ รู้สึกผิดยังไงไม่รู้)”
“What’s there to feel guilty about my dear? (มันมีอะไรให้ต้องรู้สึกผิดเหรอที่รัก)”
“Well…..the fact that I just mysteriously disappeared from his life. (ก็ที่อยู่ดีๆเราก็หายไปเลยไง)”
“Oh C’mon I think Arm will understand (โถๆ เราเชื่อว่าอาร์มมันคงเข้าใจน่ะ)”
“….Well, I still don’t know what to do! (เราไม่รู้จะทำยังไงอยู่ดีอะแหละ)”
“…….Bank, try imagine yourself being Arm. How would you feel? (ถ้าเธอลองคิดว่าตัวเองเป็นอาร์ม เธอจะรู้สึกยังไง)”
“….I know I know. Give me time please! (เรารู้ เรารู้ แต่ขอเวลาหน่อยนะ)”
“…Bank, I’m asking you honestly, do you still love Arm? (แบงค์ เราถามจริงๆนะ เธอยังรักอาร์มอยู่ไหม)” คำถามนี้เล่นเอาผมมืออ่อนเลยครับ
“……….Of course Su, I still love him a lot! (แน่สิ เรายังรักมันมาก)”
“Yea, glad to know that. Anyway, don’t keep him waiting for too long. (เราดีใจที่ได้รู้นะ แต่ยังไงก็เหอะ อย่าให้มันรอนานละกัน)”
“I will try my best my dear. All right, I need to work so I will talk to you later. Thanks loads for the advices. Tell wan I
miss her a lot!! (เราจะพยายามให้ดีที่สุดนะ เอ่อ เดี๋ยวต้องไปทำงานต่อละ ขอบคุณมากๆสำหรับคำปรึกษานะ บอกหวานด้วยว่าเราคิดถึงมันมากๆ)”
“Yep! Good luck (อือ โชคดี)”
แล้วผมก็ออฟไลน์ไปครับ ได้คุยกับซูแล้วก็รู้สึกดีขึ้นมาก อย่างน้อยผมก็ได้รู้ว่าหนทางข้างหน้ามันยังไม่มืดมนไปหมด….มีเพื่อนดีๆก็สบายอย่างงี้แหละครับ
ติ๊ด ติ๊ด…เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น
“ฮัลโหลพี่แบงค์ เบย์ใกล้มาถึงแล้วนะ งานพี่แบงค์เสร็จยัง”
“เออๆ งั้นเดี๋ยวแกมานั่งคุยกับพี่ฝนเค้าไปพลางๆก่อน” พี่ฝนเป็นเลขาของพ่อผมครับ แกสนิทกับไอ้เบย์มันเพราะเมื่อก่อนมันก็มาหาพ่อผมที่บริษัทบ่อยๆ
“ได้ๆ เดี๋ยวสักสี่โมงพี่ก็เสร็จละ รอแปปนึงนะ”
“ไม่มีปัญหาเพ่ แต่จัดมาหนักๆละกัน” มึงอย่าครึ้มมากไอ้เบย์
“เออๆๆ แล้วแต่ เดี๋ยวเสร็จแล้วจะเดินออกไปเรียก”
“คร้าบว่าที่ท่านประธาน”
“แค่นี้นะ…....” แล้วผมก็วางสายไป
………
ผมนั่งทำงานไปเรื่อยๆจนเคลียร์งานเกือบหมด ตอนนี้ก็สี่โมงกว่าๆแล้วครับ ไม่อยากให้เจ้าเบย์มันรอนานก็เลยคิดว่าจะเก็บงานไปทำต่อที่บ้าน….ผมเดินออกมาจากห้องทำงานก็เห็นพี่ฝนกับเจ้าเบย์กำลังนั่งเม้าท์กันอยู่
“ไปยัง…มารอตั้งนานแล้วนิ”
“ก็เออนะสิ บอกว่าอีกแปปเดียว แต่นี่มันจะห้าโมงอยู่แล้ว”
“บ่นยังงี้จะไปไหมเนี่ย”
“ไปๆ…..พี่ฝนหวัดดีคร้าบ” มันพูดแล้วก็หันไปสวัสดีพี่ฝน
“งั้นผมไปแล้วนะครับ” ว่าแล้วก็หันไปไหว้พี่ฝนครับ…ทำไงได้ เป็นเด็กก็ต้องนอบน้อมเป็นธรรมดา
“ค่า แล้วเจอกันค่ะ” เธอโบกมือให้พวกเราสองคน
……………….
“ตกลงจะไปไหนไอ้น้อง คิดออกยัง” มันทำหน้าครุ่นคิด
“ไปเดินเซ็นทรัลแล้วก็หาไรง่ายๆกินกัน ….เอ่อ หนังสักเรื่องก็คงไม่เสียหายอะไรมั้ง” หน้ามันดูกลัวๆไงไม่รู้
“มึงไม่เสียแต่กูอะเสีย..ไปทีไรกูจ่ายตลอด”
“….อะๆ ผมเลี้ยงก็ได้…บ่นจัง”
“เฮ้อ…ล้อเล่นๆ ปะๆไปเหอะ” ผมว่าแล้วก็จูงมือมันไปขึ้นรถ…
………….
“กินอะไรดีล่ะ” ผมถามไอ้เบย์เพราะตอนนี้จะเดินวนรอบเซนทรัลอยู่แล้ว
“เอ่อ….ไม่รู้ดิ ไปกินฟูจิกันดีมะ”
“ฟูจิอีกละ อะไรๆมึงก็ฟูจิตลอด”
“อ้าว…งั้นพี่แบงค์เลือกเองเลย พอผมเลือกแล้วก็ไม่ถูกใจ…..แก่แล้วก็เงี้ย วัยรุ่นเซ็ง”
“อะๆ ฟูจิก็ฟูจิ……..” ผมรีบตัดบทเพราะไม่อยากไปเถียงอะไรกับมันมาก ไม่ใช่อะไรหรอกครับ เถียงทีไรก็แพ้มันตลอด ที่ไอ้อาร์ม ซู แล้วก็หวานมันเคยบอกว่าผมกวนตีนก็เพราะผมติดนิสัยมาจากไอ้เบย์เนี่ยแหละ…….
…………….
ผมเดินเข้ามาในฟูจิพร้อมกับไอ้เบย์………ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้ผมถึงกับทำอะไรไม่ถูก
tbc======================================================================
ขอบคุณมากๆสำหรับทุกกำลังใจนะคะ ตอนนี้คงหายคิดถึงแบงค์กันแล้วมั้งคะ
พี่ supranee - ขอบคุณมากๆค่ะ ใจดีจัง เม้นต์ให้ทุกตอนเลย ซาบซึ้งมากค่ะ :o8:
4559 - ต่อให้แล้วนะคะ อ่านให้สนุกนะ
Fujitaga - นิสัยเหมือนเอมเลยค่ะ อิอิ ล้อเล่นนะคะ
Black Angel - หายคิดถึงแล้วนะคะ :m15: :m15:
patz - นั่นนะสิ งั้นตามอ่านต่อไปนะคะ อิอิ
Vesi - เนอะ อิอิ
พี่ imageriz - เอ่อ นั่นนะสิ น่าสงสัยจริงๆด้วย แต่แบงค์มาแล้วนะคะ
พี่ mist - เดี๋ยวก็รู้เองค่ะ ถ้ารู้อาจจะตกใจ อิอิ
o18
astral - ใช่รึเปล่าน้ออ
White..BroccO - ร้ายมากๆ ร้ายกว่าเอมอีก :m20:
วลีเด็ดวันนี้
"Well done is better than Well said"
แปลกันถูกไหมเอ่ย เอมไม่รู้ว่าจะแปลเป็นไทยยังไงดี แต่น่าจะพอตีความหมายกันออกใช่ไหมคะ อิอิ :mc4: :mc4:
Thank you again for all your supports
เอม :bye2: :bye2:
-
ดูท่าโลกจะกลมกว่าที่คิดแฮะ
-
เค้าจะอ่านทันมั้ยเนี๊ยเอม :m16: :m16: :m16: :m16:
-
แคนค่อยๆอ่านก็ได้จ้ะ อิอิ
งั้นเดี๋ยวเอมค่อยๆลงละกัน อิอิ สบาย o18
-
เย่ๆ ตอนใหม่มาแล้ว o13
ดูสิ บทจะห่างกัน ก็หายจากกันไปเลย แต่พอได้เจอกัน กลับกลายเป็นว่าอยู่ไม่ได้ห่างจากกันเท่าไหร่เลย
ได้เจอกันแล้ว ก็คุยกันดีๆนะ อย่างอน อย่าทะเลาะกันล่ะ :o8:
-
ดีใจจังเลยและแล้วแบงค์ก็กลับมา ซิกๆๆ :monkeysad:
หวังว่าคนที่เจอจะเป็นอาร์มแต่กลัวจังว่าอาร์มจะไม่เห็นแบงค์ เหอๆ :o12:
หวังว่าอาร์มจะอภัยแล้วก็รักกันเหมือนเดิม :z2:
-
ได้อ่านตอนใหม่อีกแล้ว ขอบคุณนะ ครับ
แบงค์ จะตกใจอะไรกันนักหนาเนี่ย ก็แค่ อาร์ม นั่งกินข้าว
กับผู้หญิงคนนึงเอง กร๊ากกกกกก o22
ขอบคุณนะครับ สำหรับคำชม แต่มันต้องขึ้นกับ พี่เอมด้วยนะครับ
ว่าจะสื่อ อารมณ์ ของตัวละครให้ผู้อ่านได้มากน้อยขนาดไหน
-
:laugh: :laugh: :laugh:
ดีใจที่แบงค์กลับมาแล้ว
แต่ว่าเจอใครอีกอ่ะ ขอให้เป็นอาร์มนะ
จะได้คุยกันอีกครั้ง
-
ช๊านร้ายยังง๊ายยยยยย :o8:
อุ๊ยตาย มาแล้วหรอพ่อรูปหล่อ (เสียงกระหายมากค่ะ) :laugh:
เจออะไรล่ะเนี๊ยะ อ๊ากกกกกกกกก ลุ้นมากกกก o22
-
โป๊ะเช๊ง โลกกลมเนอะ (เพราะนี่คือนิยาย55) แต่ยังแอบเคืองแบงค์ เปลี่ยนตัวพระเอกไหม o18
แบงค์นะ ถ้าไม่ชอบใจแพท บอกไปตรงๆ ก็สิ้นเรื่อง ทำเฉยก็เหมือนให้ความหวัง แล้วมาแอบนินทาเค้าอยู่ในใจ ไม่ดีเลย :beat:
เิริ่มมีอคติกับแบงค์ 555 (คุณเอมอย่าถือสา)
-
White..BroccO กับ Fujitaga จ๋า...
ที่เอมตอบเนี่ย เอมตอบเม้นท์เก่าค่ะ เห็นบอกว่าแพทร้าย แต่จริงๆแล้วเอมร้ายกว่านะคะ
แหม..ใครจะกล้าว่าคนอ่านว่าร้ายล่ะคะ
คนอ่านน่ารักจะตาย ใครจะว่าลง
รักนะคะ
อิอิ :bye2:
-
รู้สึกดีจังค่ะที่ได้รู้ข่าวคราวของแบงค์ แต่ยังคงสงสารอาร์มอยู่ดี เรื่องแบงค์นี่ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดีนะ ทีเรื่องสาวที่เข้ามาตื๊อ
กลับไม่กล้าพูดตัดรอนอย่างจริงจัง แต่กับอาร์มดูแบงค์ทำ ไม่มีความรับผิดชอบเลย.... โกรธแทนอาร์ม (อินจริง ๆ)
สงสัยโลกจะกลมอย่างที่รีบน ๆ ว่าด้วย คงเป็นการเจอกันครั้งแรกระหว่างแบงค์กับอาร์ม แล้วเมื่อเจอกันจะทำหน้าอย่างไร
จะแสดงความรู้สึกกันยังไง อยากรู้ ... ต้องติดตามตอนต่อไปใช่ไหมคะ :กอด1: น้องเอมเป็นกำลังใจนะคะ
-
โทษทีนะคะที่ไม่ได้มาต่อให้ พอดีเมื่อคืนวันเกิดเพื่อนเลยไปแดนซ์กันนิดหน่อย เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาต่อให้ค่ะ สัญญา
เอาสปอยล์ไปก่อนละกัน
"คุณออกไปไกลๆจากผมเหอะ......"
......
...
..
.......
"นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย..."
=========================================================
-
^
^
^
จิ้มๆๆ..เอม
มาสปอยส์.....ให้อยากรู้แล้วก็จากไป...แง๊วววว :serius2:
รอแบบเต็มๆนะจ้ะ..... :m13:
-
"คุณออกไปไกลๆจากผมเหอะ......"
คำพูดของใครเนี่ย...
รอ รอ รอ และ รอ :n1:
-
สปอยกันให้เจ็บปวดอ่ะ
-
บทที่ 39 – ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
ภาพที่ผมเห็นตรงหน้าคือแพทที่กำลังจับมือถือแขนกับชายหนุ่มรูปหล่ออยู่ ตอนนี้ผมกำลังยืนมองสองคนนั้นจากทางด้านหลังโดยมีไอ้เบย์ยืนอยู่ข้างๆ
...............
“ว่าไงครับแพท” ผมถามเธอด้วยน้ำเสียงเรียบๆ คนข้างหน้าผมออกอาการอึ้งเล็กน้อย
“อ๋อ…..เอ่อ…….พอดีแพทมาทานข้าวกับเพื่อนน่ะแบงค์ นี่เพื่อนแพท ชื่อวุธจ้ะ” เธอพูดตะกุกตะกัก
“สวัสดีครับ ผมวุธครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” ผู้ชายข้างหน้ายื่นมือเข้ามาเพื่อที่จะเชคแฮนด์กับผม
“เอ่อ คุณวุธครับ………..เป็นคนไทยยกมือไหว้กันจะดีกว่าไหมครับ ยื่นมือเป็นฝรั่งอย่างงี้มันก็ไม่ต่างอะไรกับพวกลืมบ้านเกิดตัวเองนะครับ……แต่ก็ยินดีที่ได้รู้จักนะ
ครับ ผมแบงค์ครับ….” ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรดลใจให้ผมพูดแบบนั้นไป แต่ที่รู้ๆ คนตรงหน้าน่าเสียไปเหมือนกันครับ หึหึ สะใจ
…….ทุกๆอย่างเหมือนถูกแช่แข็งไปในทันใด……
“ตายแล้วแบงค์ ทำไมพูดอย่างงี้ล่ะจ๊ะ” แพทยิ้มแหยๆแล้วก็เข้ามาเกาะแขนผมหลังจากที่พวกเราสี่คนยืนอยู่ท่ามกลางความเงียบ
“คุณออกไปไกลๆจากผมเหอะ…..” ผมบอกแพทแล้วก็สะบัดแขนเธอทิ้ง
“เป็นอะไรไปเนี่ยแบงค์” เธอเริ่มโมโหครับ
“คุณอย่ามาถามผมเลยแพท ผมว่าคุณถามปากตัวเองดีกว่าว่าเมื่อกลางวันพูดอะไรออกไป” ผมตอนนี้เดือดสุดๆ เหมือนโดนหักหน้าชัดๆ
“นี่แบงค์ แพทพูดอะไร……อย่ามาซี้ซั้วนะ” เธอเริ่มหน้าเจื่อนๆแล้วก็ไม่กล้าสบตากับคุณวุธ
……………
.......
...................
..........
“วุธอย่าไปฟังเค้าเลยค่ะ เพื่อนแพทคนนี้เค้าคงเสียสติไปแล้ว” เธอหันไปส่ายหน้ากับคุณวุธแล้วก็กวักมือเรียกพนักงานในร้านมาเช็กบิล
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย….” คุณวุธตอนนี้คงงงเป็นไก่ตาแตกเลยครับ
“พี่แบงค์ เบย์ว่าเราไปกันเหอะ อย่ามามีเรื่องกันแถวนี้เลย” ไอ้เบย์พูดแล้วก็ลากผมออกไปจากร้าน
ตอนนี้ผมรู้สึกหน้าชาไปทั้งตัวเลยครับที่โดน ‘แพท’ หลอกเข้าไปเต็มๆเมื่อตอนกลางวัน ถึงผมจะไม่ได้ชอบเธอก็เหอะแต่ผมก็รับไม่ได้กับนิสัยโกหกหลอกลวงของเธอ…เชื่อแล้วล่ะครับว่าผู้หญิงสมัยนี้มันแรงจริงๆ ปากไม่ตรงกับใจ ต่อหน้าว่าอย่างแต่ลับหลังนี่ทำคนละอย่างกันเลย…มิน่าละ ผู้ชายถึงได้หันไปชอบกันเอง คิดแล้วผมก็ปวดกบาลนะครับ
..............
.........
.........................
..........
“พี่แบงค์ ตกลงจะไปไหนกันดีอะ”
“ตามใจเบย์เหอะ จะไปร้านไหนก็เลือกเลย” ผมเดินวนรอบๆสักพักก็เริ่มอารมณ์ดีขึ้นครับ
“งั้นเบย์ว่าเราไปกินซิสเลอร์กันดีกว่า อยากกินสเต๊กละ”
“ปะ งั้นเบย์นำไปเลย……..”
แล้วเราสองคนก็มาถึงซิสเลอร์กันครับ พอเราสั่งอาหารกับตักสลัดมาที่โต๊ะเสร็จ ผมกับไอ้เบย์ก็นั่งจ้วงอาหารเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย
“นี่พี่แบงค์ พี่แบงค์ไม่คิดจะมีแฟนบ้างหรอ เห็นมีสาวๆมาติดตั้งเยอะ แก่แล้วนะพี่”
“ไอ้นี่ว่าพี่แก่อีกละ เพิ่ง 23 เอง”
“นั่นแหละ แก่ขนาดนี้ยังไม่มีแฟนอีก ผมเพิ่งเข้าปีหนึ่งก็มีสาวๆในมหาลัยมาติดตรึม”
“ขี้โม้ป่าววะ” ผมแซวมันเล่นๆ
“อ้าวจริงๆ จะโม้ทำไม่ล่ะ……..ตกลงว่าทำไมถึงยังไม่มีแฟน”
“เอ็งก็ดูผู้หญิงสมัยนี้ดิ ใช่ได้ที่ไหน แต่ละคน คิดแล้วกลุ้มใจ…ถ้าพาเข้าบ้านสงสัยโดนแม่ยันออกนอกหน้าต่างแน่ๆ…แม่ยิ่งรับไม่ได้กับเรื่องพวกนี้อยู่”
“อือ ก็จริงของพี่แบงค์อะ เวลาอากิ๋มเห็นพวกดาราแต่งตัวโป๊ๆบนทีวีทีเนี่ยนะ แกด่ากระจาย…ตอนพี่แบงค์อยู่ที่เยลอะ เบย์ก็นั่งดูทีวีกับอากิ๋มทุกคืนอะแหละ แกบ่น
ตลอดว่าอย่าหาแฟนอย่างงี้นะ จะตีให้ตายเลย” ผมฟังมันแล้วก็ได้แต่หัวเราะครับ…เฮ้อ คิดแล้วก็เครียดว่าจะหาแฟนได้ถูกใจแม่รึเปล่าน้อ…แล้วถ้าแฟนเป็นผู้ชายนี่ยิ่งไม่เข้าไปใหญ่เลยหรอ…กลุ้มครับกลุ้ม
“เออๆ เอ็งก็เลือกคนดีๆละกัน”
“ครับๆ” มันพยักหน้าตอบรับแล้วก็ก้มหน้าก้มตาลงไปกินข้าวต่อ
“นี่……กินช้าๆหน่อยก็ได้ ไม่ได้รีบไปไหนซะหน่อย…..” ผมรีบห้ามมันเพราะเห็นมันยัดเอายัดเอา
“แล้วตกลงเอ็งเรียนเป็นไงบ้าง ไม่เคยเห็นเล่าเรื่องเพื่อนๆให้ฟังเลย” ชวนมันคุยมันจะได้เบรกๆตัวเองมั่ง
“พูดยังกะพี่แบงค์สนใจงั้นแหละ” ฮึ่ม มันย้อนครับมันย้อน
“ก็กูทำงานนี่หว่า……ตกลงว่าไง”
“ก็โอเคอะพี่ เฮอา หนุกหนาน ตามประสาคนเก่งแล้วก็หน้าตาดี…….แต่ไว้ผมจะเล่าให้ฟังวันหลังนะ เพราะตะกี้รุ่นพี่ที่มหาลัยโทรมาอะ บอกว่าจะมาดูหนัง ผมเห็นว่า
หนังมันก็น่าดูดีก็เลยกะจะดูด้วยกันเลย”
“รุ่นพี่เหรอ……” ผมถามมันแบบงงๆ
“อือ ใช่ เป็นรุ่นพี่ปีสองอะ อยู่บริหารอินเตอร์ ทั้งสวยทั้งเก่ง หนุ่มๆนี่มีมาติดเพียบ……...เดี๋ยวผมจะแนะนำให้รู้จัก….แต่ขอบอกก่อนว่าพี่แบงค์ห้ามจีบเด็ดขาด” มัน
ขู่ผม
“เออน่ะ กูไม่มีเวลาจีบหรอก วันๆมีแต่งาน จะเอาเวลาไหนไปรับไปส่งล่ะวะ”
“งั้นก็ดี….ปะ รีบๆกินกันเหอะ”
แล้วผมกับมันก็ตั้งหน้าตั้งตากินข้าวกันต่อก่อนที่พวกเราจะเดินขึ้นมาที่หน้าโรงหนัง
“เดี๋ยวผมไปซื้อตั๋วเองพี่ พี่แบงค์รอนี่นะ”
“เออๆ รีบๆไปเหอะ” ผมไล่มันไป
……………….
……
..........
......................
.............
.........
“พี่แบงค์…นี่พี่มุกรุ่นพี่ผมครับ”
tbc
===============================================
ขอประทานอภัยนะคะที่มาช้า แต่มาลงให้แล้วค่ะ
ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้นต์นะคะ
วลีเด็ด
"Life is a journey, but love is what makes that journey worthwhile"
ชีวิตคือการเดินทาง แต่ความรักคือสิ่งที่ทำให้การเดินทางนั้นแสนพิเศษ
เอม :bye2: :bye2:
-
:z13: น้องเอม :-[
โลกมันกลมจริง ๆ ที่มาเจอมุกเข้า อิ อิ
แล้วก็รอต่อไป :z2: :z2: :z2:
-
โอย หน้าแตกนึกว่าแบงค์จะเจอกับอาร์ม กลับไม่ใช่ เดาผิดไปเยอะเลย น้องเอมเขียนเรื่องได้เก่ง
สามารถทำให้พี่หลงทางได้เลย อิ อิ แต่คงอีกไม่นานใช่ไม๊ที่แบงค์จะได้เจอกับอาร์ม เพราะตอนนี้
ได้เจอมุกแล้วนี่ จะรอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
มุกคือใครน่ะ :laugh: :laugh:
อ๊ายยยยยยย หนีไม่พ้นหร๊อกกกกกก o22
-
จ๊าก กลับมาเจอกันเข้าแล้ว ฮี่ๆ คุงเอมเล่นซะผมเดาผิดไปไกลเลย (หรือว่าผมโง่หว่า? :o12: )
อยากบอกว่าตื่นเต้นมากมาย อย่าปล่อยให้ผมลงแดงเลยนะคร๊าบบบบ :serius2:
-
นอกจากกลม โลกยังแคบ ขนาดเดินมาชนกันได้อีกด้วย นายแบงค์ ฮึ่มๆ ถ้าไม่รัก ไม่ชอบ ก็ไม่เห็นต้องโกรธแพทเลย :m31:
-
น้องเอม...ต้องบอกว่าตอนที่อ่านสปอล์ยอ่ะ...คิดว่าแบงค์เจออาร์มแน่ๆ
และแล้วก็กลายเป็นเราเดาผิดซะง้าน....แง๊ว
แต่คงจะอีกไม่นานสิเนอะที่แบงค์กะอาร์มจะได้เจอกันอ่ะ
ได้เจอมุกแล้วด้วยสิ....อิอิอิ
แต่อยากรู้จังว่าถ้าแบงค์รู้ว่าพี่วุธเป็นคนที่คิดจะจีบอาร์มเนี่ย
แบงค์จะออกอาการยังงัย.... o18
-
ใกล้จิงๆด้วยยยย o22
-
โหย... นึกว่า แบงค์กับอาร์มจะได้เจอกันซะอีก แต่ก็คงใกล้แล้วล่ะมั้งเนาะ :m3:
แต่ประโยคที่สปอยมา พอรู้ว่าเป็นแบงค์พูดกับแพทแล้ว สะใจจริงๆ :haun5:
มุกคือใครน่ะ :laugh: :laugh:
อ๊ายยยยยยย หนีไม่พ้นหร๊อกกกกกก o22
มุก คือ น้องสาวของอาร์มไงครับ :m13:
-
นึกว่าจะเจอแบบจะ ๆ แต่ก็เจอจะ ๆ จิง ๆ ด้วย กร๊ากกกกกก. :pigha2:
เจอหนูมุกแล้ว แล้วคุณพี่อาร์มจะเจอกันหรือป่าวน้า..........
แล้วถ้าเจอกัน แบงค์จะรู้สึกยังไงอีกอะ ชักอยากรู้ไปซะหมด
พี่เอมครับ กลับมาต่อเร็ว ๆ นะครับ อยากอ่านต่อจังเลย
-
เออเว้ย โลกมันกลมจริง ๆ
-
ตอนใหม่ใกล้ละค่ะ รอแปปนะ วันนี้อากาศยามเช้าสดใส อิอิ
-
:z13:
จิ้มๆๆพี่เอมค่ะ
หนูอ่านไม่ทันแล้ววววววว
ไปอ่านต่อ
-
จิ้มคุงเอมนี่แหน่ะ :z13:
มารออ่านตอยต่อปาบ หุหุ กำลังตื่นเต้น :m31:
-
ขอบคุณทุกคนมากๆนะคะที่อยู่เป็นเพื่อนกันเหนียวแน่น
ยังไงรอตอนต่อไปกันก่อนนะคะ เขียนเสร็จแล้วล่ะค่ะ แต่หลายๆคนบ่นว่าตามอ่านไม่ทันเอมก็เลยคิดว่าเดี๋ยวค่อยมาลง
ตอนนี้ขอตัวไปหาข้าวทานก่อนนะคะ ตื่นขึ้นมาเพิ่งกินเค้กไปสองปอนด์กับกล้วยหอมไปสามลูกเอง (กินจุค่ะ 555) :serius2:
-
อยากให้อาร์มมี่กับแบงค์เจอกันแย่แล้ว
ขืนรอนานกว่านี้ ปันใจให้น้องวินหมดจริงๆ ด้วย
:laugh: :m20:
-
รอได้ครับ แต่อย่าให้นานเกินไป แหะๆ :impress2:
-
:mc4: :mc4: :mc4:
ใกล้แล้วจริง ๆ
เอิ้ก เอิ้ก
:call: :call: :call:
-
บทที่ 40 - .........
……………..
“ว้ายยยย! พี่แบงค์ ไม่ได้เจอซะตั้งนาน ไปไหนมาคะเนี่ย” น้องมุกเห็นผมก็วิ่งตรงเข้ามากอดแล้วก็ทำท่าดีใจใหญ่
……………………….
……ตอบไงดีวะ ซวยแล้วไอ้แบงค์เอ๋ย
…………..
…………
“เอ่อ….พอดีพี่งานยุ่งๆน่ะจ้ะเลย......เอ่อ……..” ตอนนี้ผมงงไปหมดเลยครับ….ไอ้เบย์มันไปรู้จักกับน้องมุกได้ยังไงเนี่ย
……………
“เอ่อ….แกไปรู้จักกับน้องมุกเค้าได้ยังไงห๊ะไอ้เบย์” ผมหันไปถามไอ้เบย์
“อ๋อ อยู่ชมรสบาสเหมือนกัน” เฮ้ย…นี่น้องมุกเล่นบาสด้วยเหรอเนี่ย โหดว่ะ ไม่อยากจะเชื่อ
………
“ใช่ค่ะ…ว่าแต่พี่แบงค์ยังไม่ได้คุยกับพี่อาร์มเลยเหรอคะ…เห็นพี่อาร์มพูดๆอยู่วันก่อน…………………………อ้อ มุกเสียใจเรื่องคุณพ่อของพี่แบงค์ด้วยนะคะ” น้องมุกมองหน้าผมเหมือนกำลังจับผิดอะไรสักอย่าง
…….
“เอ่อ……ขอบคุณครับ…………”
…………
“ถ้าพี่ๆสองคนยังไม่ได้คุยกัน……งั้นก็ดีเลยค่ะ…………พี่อาร์มไปซื้อป๊อปคอร์นกับเพื่อนมุกอยู่ พี่แบงค์รอนี่นะคะ” น้องมุกพูดจบก็วิ่งไปตรงมุมขายเครื่องดื่ม
ผมทำยังไงต่อล่ะครับเนี่ย หนีตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้วล่ะ………
…………………….
………..
…….
“แบงค์……..” เสียงที่ผมคุ้นเคยเป็นอย่างดีเรียกชื่อผมขึ้น….เสียงอันนุ่มนวลที่แฝงไปด้วยความอ่อนหวาน
“อาร์ม……” ผมคิดคำพูดอะไรไม่ออกเลย ให้ตายเหอะ……….ผมเลยได้แต่ยิ้มน้อยๆให้อาร์มทั้งๆที่อยากจะร้องไห้อยู่แล้ว โลกมันจะกลมอะไรปานนี้เนี่ย
“…..แบงค์…”
“อาร์ม……………...” พูดอะไรสักอย่างสิวะไอ้แบงค์ โธ่เว้ย เจ็บใจตัวเองจริงๆ
“เอ่อ……ประทานโทษนะคะ พี่ๆทั้งสองจะเช็กชื่อกันอีกนานไหมคะ นี่เราจะมาดูหนังนะคะ ไม่ใช่จะมาเข้าเรียนวิชาภาษาอังกฤษ………มายืนออกเสียงกันอยู่ได้ แบงค์ อาร์ม แบงค์ อาร์ม จะเรียนกันต่ออีกนานไหมคะเนี่ย” น้องมุกพูดติดตลกแถมเน้นสำเนียงภาษาอังกฤษตรงคำว่า แบงค์ กับ อาร์ม ชัดแจ๋ว
……….
“เอ่อ…..แบงค์มานี่หน่อยสิ อาร์มมีอะไรจะคุยด้วยหน่อย” ว่าแล้วอาร์มก็ลากผมออกมาจากตรงนั้น…
………….และแล้วก็เป็นอาร์มที่เริ่มพูดต่อ
“แบงค์ อาร์มไม่รู้หรอกนะว่าทำไมอยู่ดีๆแบงค์ถึงหายไปโดยไม่บอกอะไรอาร์มสักคำ…แบงค์เห็นอาร์มเป็นอะไรอะ……………………………….”
……………..
…….
ก่อนที่ผมจะได้พูดอะไรออกไป อาร์มก็ขัดขึ้นมาก่อน………….
......
“…แต่เอาเหอะ…ในเมื่อแบงค์ไม่มีอะไรจะพูดอาร์มก็ไม่คิดจะว่าอะไรหรอก…..ไปก่อนนะ” อาร์มพูดจบแล้วก็เดินตามน้องมุกกับพวกเพื่อนๆเข้าไปในโรงหนังปล่อยให้ผมยืนเป็นหมาหงอยอยู่ตรงนั้น
ตอนนี้ผมรู้แล้วล่ะครับว่าอาร์มรู้สึกยังไง เพียงแค่แววตาของอาร์มที่มองผมกับคำพูดเพียงไม่กี่คำที่หลุดออกมาจากปากก็ทำให้ผมรับรู้ถึงความเจ็บปวดของอาร์ม…
...........ผมยืนคิดอะไรอยู่ตรงนั้นสักพักก็เดินตามพวกนั้นเข้าไปในโรงหนัง ผมกับอาร์มนั่งข้างนอกสุดโดยที่มีไอ้เบย์ น้องมุก แล้วก็เพื่อนของน้องมุกนั่งอยู่ตรงกลาง ตลอดเวลาที่หนังฉาย อาร์มไม่ได้หันมามองผมเลยสักครั้ง…..นั่นทำให้ผมไม่แน่ใจว่าอาร์มมันยังรักผมอยู่รึเปล่า
.......ทุกๆอย่างมันจะยังเหมือนเดิมอยู่ไหม…
..............ผมคิดอะไรไม่ออกนอกจากด่าตัวเองในใจซ้ำๆ…มึงมันโง่เองนิ….มึงผิดเองที่ไปจากเค้าโดยไม่บอกอะไรเค้าสักคำ
มันก็สมควรแล้วไม่ใช่เหรอที่ทุกอย่างมันจะลงเอยอย่างงี้……………..
มันควรจะเป็นอย่างนี้จริงๆใช่ไหม……ใครก็ได้บอกที
วันนี้เป็นวันแรกในชีวิตของผมเลยครับที่ผมดูหนังอย่างไม่มีความสุขเพราะผมมัวแต่กังวลเกี่ยวกับเรื่องของอาร์ม……ใบหน้าของอาร์มไม่ได้ดูเป็นทุกข์อะไรเลย มันต่างจากตอนที่อาร์มคุยกับผมที่ข้างนอกโรงหนังอย่างสิ้นเชิง
...........พวกเราเดินออกมาพร้อมๆกันเมื่อหนังจบ..........สามคนนั้นพูดคุยและหัวเราะกันอย่างสนุกสนานในขณะที่ผมกับอาร์มเดินออกมาเงียบๆ
“ไปก่อนนะคะทุกคน บ้ายบายค่ะพี่แบงค์ อย่าลืมมาเยี่ยมมุกที่บ้านนะคะ….เบย์ เดี๋ยวพี่เปิดเทอมแล้วเจอกันนะ ตอนนี้ขอเอ็นจอยซัมเมอร์ก่อน ฮ่าๆ” น้องมุกลาผมเสร็จก็หันไปเยาะเย้ยเจ้าเบย์ต่อ
“แหม ไอ้พวกเรียนอินเตอร์ เปิดเทอมตอนสิงหาทำเป็นมาเบ่ง คอยดูเหอะ…ขึ้นปีสามแล้วจะเจอนรก”
“ได้เล้ย…งั้นแกคอยดูนะว่าระหว่างบริหารปีสามกับถาปัตย์ปีสองอันไหนมันจะนรกกว่ากัน…..” น้องมุกพูดแล้วก็แลบลิ้นให้เจ้าเบย์ ส่วนอาร์มกับเพื่อนของน้องมุกก็ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ…..ตลอดเวลานั้น ผมเห็นสายตาของเพื่อนน้องมุกที่จ้องมองมาที่ผม
“เออๆ ผมแพ้ก็ได้…ไปแล้วนะครับ” ไอ้เบย์บ่นอย่างเซ็งๆแล้วก็โบกมือลาสามคนนั้น
และแล้วอาร์มก็เดินออกไปโดยไม่ได้พูดอะไรกับผมสักคำ
tbc
================================================================
ขอบคุณทุกคนนะคะที่มารอ เอมลงให้ตามสัญญาแล้วค่ะ อิอิ
เอ่อ วลีเด็ดวันนี้
"happiness is a journey, not a destination"
ความสุขคือการเดินทาง ไม่ใช่จุดหมาย
ไปเที่ยวไหนตอนหน้าร้อนกันก็เดินทางดีๆนะคะ o13 o13
เอม :bye2:
ป.ล. ขอบคุณมากๆสำหรับทุกคอมเม้นต์ค่ะ เป็นยาใจชั้นเยี่ยม
-
:z13: น้องเอม
o22 แบงค์เจอกับอาร์มแล้ว แต่ทำไม ไม่พูดอะไรเลยซักคำ
แล้วจากนี้จะทำยังไงละ :serius2: :serius2: :serius2:
กด +1 ให้น้องเอม ที่มาลงให้หลังจากหายไปกินข้าวเป็นเวลานานนนนนนนนนนนน
:laugh: :laugh: :laugh:
-
เอ่อ ไปกินข้าวแล้วก็ไปเรียนด้วยค่ะ 5555+
นี่เพิ่งไปงานปาร์ตี้ที่บ้านอาจารย์แล้วเพิ่งกลับมาที่ห้อง ถึงปุ๊บก็ลงให้ปั๊บ อิอิ
ว่าแต่มาไวจัง :bye2: o13 o13
-
มาไวเพราะคิดถึงอาร์มกับแบงค์ :laugh: :laugh: :laugh:
และก็คนแต่งด้วย :กอด1:
-
เพื่อนอีกคนที่ไปดูหนังใช่วินหรือเปล่า คนอ่านได้ลุ้นเหนื่อยอีกแล้ว :z10:
น้องเอมกินเค๊กทีสองปอนด์กล้วย3ลูก ไม่แปลกหรอกนั่นของหวานเท่านั้น
กินเล่นๆแป๊ปเดียวก็หมดแล้ว ป้ากินไม่จุแต่กินได้เรื่อยๆอ่ะ
-
เข้ามาอ่านครั้งแรกอ่ะครับจะต่อติดไหมเนี้ยพยามยามเข้านะครับ :L2:
-
ดีใจจังเลยครับที่แบงค์กับอาร์มมาเจอกันซักที แต่...แบงค์เค้าจะไปง้ออาร์มเป่าเนี่ย เฮ้อ อาร์มน่าจะให้แบงค์กินนมเย็นนะเนี่ย แย่มากทิ้งกันได้ลงคอ หุหุ :m31:
น้องเอมอย่านอนดึกมากนะคับ เดี๋ยวไม่ฉบายยย สู้ๆ :bye2:
-
เวรกรรม อุตสาห์มาเจอกันแล้ว ดันไม่คุยกันอีก :เฮ้อ:
-
อารายอ่าาาาา
แบงค์เปนไร ทามายไม่คุยกันวะ
-
สมน้ำหน้านายแบงค์ o18
มาเจอกับตัวยังเงียบเป้นเป่าสากอยู่ได้อีกนะ
-
:m31: :m31: :m31:
แบ๊งค์เว้ยยย โอ๊ยจริงๆเลย ทำไมไม่พูดอะไรหรือทำอะไรบ้างล่ะ
ทำอย่างนี้มันเหมือนกับคนไม่มีใจให้ก๊าน :o12:
:serius2:
-
+1 ให้น้องเอมนะคะ ทำไมแบงค์ไม่อธิบายหรือพูดคุยอะไรกับอาร์มให้เข้าใจบ้างเลยนะ
เพราะยังไง ๆ อาร์มต้องให้อภัยอยู่แล้วเพราะอาร์มรักแบงค์มาก แต่แบงค์ไม่รู้ว่ายังรู้สึกดี ๆ กับ
อาร์มหรือเปล่านะ อยากรู้ตอนต่อไปค่ะ น้องเอมมาต่อไว ๆ นะคะ :pig4:
-
เดี๋ยวไว้พรุ่งนี้ดึกๆหรือไม่ก็เช้ามืดจะมาต่อให้ค่ะ
-
+1 แล้วเลยนะครับเนี่ย
สรุป แบงค์เค้าจะยังไงก้บอาร์มอะครับ พี่เอม
ตอนดูหนังก็นั่งโทษตัวเอง แต่พอออกมาด้านนอก
ก็ไม่คุยกันซะงั้น อาร์ม จะเอาไงแหละทีนี่ เหนื่อยแทน :เฮ้อ:
-
หง่ะ..เจอกันทั้งที...แบงค์ไม่มีอะไรจะอธิบายกะอาร์มบ้างหรอ
มัวแต่อึ้งไม่พูดอยู่แบบนี้...เรื่องก็มีแต่จะยิ่งแย่นะสิ :เฮ้อ:
-
เข้าใจแบงค์นะครับ ว่ายังไม่พร้อมที่จะอธิบายเรื่องราวต่างๆอะ แต่ปล่อยให้เป็นไปอย่างนี้ จะดีเหรอแบงค์ มันจะกลายเป็นเจ็บหนักกันทั้ง 2 ฝ่ายรึเปล่า เฮ้อออ
:o11:
-
เดี๋ยวอีกสักครู่จะมาต่อให้หลังสอบเสร็จ ขอบคุณค่ะ
-
+1 เป็นกำลังใจให้น้องเอมนะคะ ขอให้สอบได้คะแนนดีมาก ๆ เลยนะคะ
:L1: :L1:
-
โถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถ
ไปเมืองกาญมา
ไม่ได้เข้ามาหลายวัน
เป็นแบบนี้ไปแล้ววววววววว
:seng2ped: :seng2ped: :seng2ped: :seng2ped:
-
สู้ ๆ น่ะแบงค์
อาร์มเข้าใจแบงค์หน่อยน่ะ
:call: :call: :call:
-
ตั้งใจทำข้อสอบนะคร๊าบบบ สู้ๆ :3123:
และโชคดีจ้า :z2:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เด๋วมาอ่านนะค๊าาา
-
กระทู้หล่นแล้วจ้า มาดันๆๆ น้องเอมงานเข้าหรอคับ หึหึ :monkeysad:
-
มาแล้วค่ะ ขอโทษนะคะ สอบเหนื่อยมากๆ วันศุกร์สอบเสร็จแล้วสองทุ่มก็เข้านอนเลย มาตื่นอีกทีก็ตอนเจ็ดโมงเนี่ยแหละค่ะ เหนื่อยมากๆ
เดี๋ยวอีกห้านาทีลงให้ค่ะ อิอิ
-
อย่าลืมบำรุงร่างกายด้วยหล่ะน้องเอม เดี๋ยวจาไม่สบายเอา นอนพักผ่อนมากๆนะคับ :กอด1:
-
บทที่ 41 – something wrong
ผมไม่อยากจะคิดถึงเรื่องที่มันเกิดขึ้นเมื่อตะกี้นี้
…….อยากจะคิดว่ามันเป็นเพียงแค่ภาพความฝัน…..แต่ผมก็ไม่อยากหลอกตัวเอง
……………
ไม่ได้สิ…….
……ผมบอกตัวเองไว้แล้วว่าผมจะต้องเข็มแข็งเพราะผมคืออาร์มคนใหม่……………
……….
“นี่พี่อาร์ม พี่คุยอะไรกับพี่แบงค์เค้ามั่งล่ะ” ไอ้มุกถามผมขึ้นขณะที่มันกำลังนอนเล่นอยู่บนเตียงผม
“อ๋อ….ก็แบบเรื่องทั่วๆไปน่ะ ไม่ได้คุยอะไรมากมายหรอก………...” ผมตอบปัดๆไป ไม่อยากให้มันต้องมารับรู้เรื่องอะไรอย่างงี้ด้วย
“เหรอ……….แล้วที่ลากพี่แบงค์เค้าไปคุยกันสองคนอะ…..มีอะไรไม่สบายใจรึปล่าว” ตาของไอ้มุกตอนนี้น่ากลัวมากๆ เหมือนกับว่ามันกำลังดูอะไรบางอย่างออก…….
“……เอ๊า จะให้มันมีอะไรล่ะวะ ก็แบบ…เพื่อนไม่ได้เจอกันนานอะ มันก็ต้องมีเรื่องส่วนตัวที่ต้องคุยกันมั่ง”
“อะเหรอ…….” มันทำหน้าแบบไม่อยากจะเชื่อ
“ทำไม แกข้องใจอะไรรึปล่าว” ผมเริ่มเหวี่ยงๆ
“อ๋อ ก็ไม่มีอะไรหรอก……ทำไมต้องร้อนตัวด้วยล่ะ” มันยักคิ้วให้แล้วก็ยิ้มที่มุมปาก
“ป่าวนะเว้ย…..ร้อนตัวยังไง แกว่ามาสิ” ผมชักฉุนละครับ
“ก็ตะกี้มุกยังไม่ได้ว่าอะไรพี่อาร์มก็ตะโกนใส่ละ……….พี่อาร์มว่ามุกเซ้าซี้เหรอ” มันทำหน้าหงอยๆ
“เออสิวะ จะถามอะไรอีกมะ พี่ว่าแกไปนอนได้ละ ไปๆ” ผมรีบไล่มันไปนอน ไม่อยากมานั่งต่อล้อต่อเถียงอะไรอีก
“นิ จะรีบไล่น้องทำไม น้องปิดเทอมอยู่นะ”
“เออรู้ แล้วแกมาอยู่ห้องพี่นี่จะมาทำอะไร ห้องตัวเองไม่มีเหรอไง”
“ก็ไม่อะไรหรอก………แค่อยากคุยด้วยอะ ไม่ได้เหรอไง” มันทำท่าฟึดฟัด
“โอ๋……..ได้สิ แต่ไม่ต้องคุยเรื่องแบงค์นะ ขี้เกียจตอบละ อยากรู้มากก็ไปถามมันเอง”
……….มันไม่ได้ตอบอะไรแต่มันก็นั่งกอดอกหน้านิ่วคิ้วขมวด..คล้ายๆกับคนที่พยายามจะคลายปมอะไรบางอย่างอยู่
ถึงยั้งงั้นก็เหอะ……ผมก็ไม่ค่อยได้สนใจไอ้มุกมันเท่าไหร่เพราะตอนนี้เรื่องหลายๆเรื่องตีกันให้วุ่นไปหมดในใจผม ทั้งเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นสดๆร้อนๆเมื่อเย็นนี้ แล้วก็เรื่องงานต่างๆด้วย ไหนจะต้องมาเผชิญหน้ากับนางมารร้ายแพทอีก ผมล่ะเครียด….เฮ้อ
…………..
“พรุ่งนี้ออกไปทำงานเช้าไหมพี่อาร์ม” ไอ้มุกพูดแล้วก็หาวหวอดๆ
“ก็เช้าเหมือนทุกวันนั่นแหละ แล้วนี่เราจะไปเที่ยวไหนอะ ปิดเทอมแล้วนิ”
“ไม่รู้อะ คงออกไปตอนเย็นๆ กับไอ้วินนั่นแหละ”
“รู้สึกอะไรๆก็วินตลอดเลยนะ แหม…เพื่อนคนอื่นไม่มีเหรอไง” ไอ้มุกมันหน้าชาๆไปสักครู่เหมือนผมไปพูดอะไรแทงใจมันเข้า
“แหม เพื่อนคนอื่นมันก็มีอยู่แล้ว…….แต่ที่ไปกับไอ้วินบ่อยเป็นพิเศษเนี่ย….พี่อาร์มก็น่าจะรู้นะว่าเพราะอะไร” มันพูดแล้วก็ยิ้มเยาะพยายามที่จะกลบสีหน้าที่มันแสดงออกมาเมื่อสักครู่
“เออๆ ตามใจแก…………..งั้นพี่จะนอนแล้ว แกจะนอนห้องพี่ไหมคืนนี้”
“อือ ก็ดีเหมือนกัน จะได้ประหยัดแอร์” มันว่าแล้วก็ล้มตัวลงไปนอนทันที
……………………
……
“อาร์ม วันนี้น้ำเต้าหู้หมดตั้งแต่เช้าเลย เซ็งอะ” เจนี่บ่นแล้วก็ทำหน้าอารมณ์เสียเหมือนเด็กๆในขณะที่ผมเพิ่งเดินเข้ามาถึงที่โรงอาหาร
“น้ำอย่างอื่นมีตั้งเยอะแยะแกก็ไปเลือกกินได้…” ผมล่ะหน่ายกับมัน
“…อือ………………เฮ้ย แกดูดิ พี่วุธควงมากับอีแพทนั่นอีกแล้วอะ ไม่รู้มาทำอะไรตั้งแต่ยังไม่เริ่มงาน” เจนี่ชี้ไปที่พี่วุธกับยัยแพทที่กำลังเดินดูอาหารกันอยู่
“เอาน่ะ ช่างเค้าเหอะ ไม่มากวนเราก็พอละ”
“มันจะไม่ใช่อย่างงั้นสิ…..” เจนี่ยังพูดไม่ทันขาดคำพี่วุธกับยัยแพทก็เดินตรงมาที่โต๊ะของเราสองคน
………..
“แหม น้องๆของวุธนี่ขยันจังเลยนะคะ ดูสิ มาทำงานตั้งแต่เช้าเลย” เธอพูดแล้วก็ทำหน้ายิ้มแย้ม ซึ่งผมว่ามันต่างกับความคิดของเธอสิ้นเชิง
“ใช่ครับ โดยเฉพาะน้องอาร์ม ทำงานก็เก่งแถมขยันมากๆด้วยนะครับ” พี่วุธพูดแล้วหันมายิ้มให้ผม ยัยแพทมองพี่วุธด้วยหน้าแบบงงๆแล้วก็หันมาจ้องหน้าผม
“แหะๆ ขอบคุณครับ” ผมพูดแก้เก้อ………..
“…เอ่อ เดี๋ยวยังไงเจนี่กับอาร์มต้องขอตัวก่อนนะคะ ใกล้จะเริ่มงานแล้ว” มันพูดจบแล้วก็ลากผมออกมาเลย............................ไอ้นี่มันจะบ้าเหรอยังไง กว่าจะเริ่มงานอีกตั้งครึ่งชั่วโมง แถมข้าวก็ยังกินไม่หมดเลย เสียดายตังค์มากๆเลยครับ
“เอาตัวรอดเก่งนะเจนี่” ผมหันไปแสยะยิ้มให้มัน
“ใครจะอยากอยู่ตรงนั้นล่ะ บรรยากาศเป็นพิษ หายใจไม่ค่อยจะทั่วท้องเลย” มันส่ายหน้าเหนื่อยๆ
“อือๆ ไปนั่งเล่นข้างบนกันต่อละกัน”
…………………………………..
“น้องอาร์มครับ เย็นนี้ไปดูหนังกับพี่ไหมครับ” พี่วุธเดินเข้ามาถามผม
“เอ่อ………..”
“ไปเหอะนะครับ ตั้งแต่น้องอาร์มมาทำงานที่นี่พี่ยังไม่เคยเลี้ยงน้องอาร์มเลย”
“เอ่อ ก็ได้ครับ……..” ผมตอบตกลงไปโดยพยายามที่จะไม่คิดอะไรมาก
……..
………อยู่ดีๆ เสียงของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้น…..
“ไปไหนไม่ได้ทั้งนั้นแหละ อาร์มต้องไปกับเรา…...
tbc
==========================================================================
ขอโทษนะคะที่มาตอบช้า สอบเหนื่อยมากๆ แต่ก็ทำได้ค่ะ :-[ :-[
ทั้ง discrete mathematics, differential equations and series, statistics, groups and relations, vectors and matrices สำหรับเลข
แถมเคมีโดนทั้ง genetic engineering, biochemistry, bonds. ปวดหัวเลยค่ะ :serius2: :serius2: :serius2:
ขอบคุณทุกคนนะคะที่ติดตามแล้วก็ขอบคุณพี่ปิงที่มาช่วยดันกระทู้ให้ด้วยค่ะ :pig4: :pig4: :pig4:
เอม
-
พี่แพทว่าน่ากลัวแล้ว จิงๆพี่วุธน่ากลัวกว่า อิอิ อย่ามาแยกอาร์มกะแบงค์นะ แง่งๆๆ :m31:
เอ่อ น้องเอมครับวิชาเรียนที่น้องเรียนมันมหาหินทั้งนั้นเลยอ่ะครับ เหอๆ สู้ๆครับ อย่าหักโหมมากถ้าไม่จำเป็นนะครับ ดูแลตัวเองด้วยจ๊ะ :z2:
-
แล้วววววววว
เสียงใคร...อ่ะ
ที่พูดออกไป ???????????????
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
มาเป็นกำลังใจให้น้องเอมนะคราบ
ขอให้คะแนนสอบออกมาดีสมดังใจนึก
-
คนที่ส่งเสียงคนนั้น เป็นใครกันแน่ นะครับ พี่เอม
จะให้พลิกล็อก เพื่อครั้งที่แล้วหรือป่าวนะ
อยากรู้จังเลย
-
เสียงวินแน่เรย :m30: เกี่ยวไม๊หว่า ก็ต้องเป็นพระเอกสุดหล่อ เฮียแบงค์นั่นเอง :m11: ช่ายมะหนูเอม :m12:
-
อยากให้เสียงนั้นเป็นของแบงค์จังเลยอ่ะ...แต่กลัวว่าจะมะช่ายนี้สิ :z3:
-
คร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:serius2: :angry2: :fire: :m31: :m16:
-
ไผหว่า?
-
สาวเจนี่มาช่วยแน่เลย :z2:
-
5555+ รอกันไปก่อนนะคะ
ขอตัวไปหม่ำข้าวก่อน
-
ค้างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:seng2ped: :seng2ped: :seng2ped:
ไงก้อเอาใจช่วยนะ
-
อะ เสียงใครอ่ะ :z3: :z3: :z3:
แล้วก็รอต่อไป
:z2: :z2: :z2:
-
เสียงครายกานนนนนนนนน :serius2:
สู้ๆน่ะพี่เอม o13
-
+ 1 เหมือนกันนะครับ
ชอบเรื่องนี้จริงๆ เป็นความรักที่ดูแล้วคล้ายๆ
-
สู้ต่อไปนะ
:L2: :L2: :L2:
-
ดีค่ะทุกคน มีคนบอกว่ายังตามอ่านไม่ทันเลย งั้นก็ตามอ่านไปก่อนละกันนะคะ เดี๋ยวพอกลับไทยแล้วจะเข้ามาอัพให้เพราะตอนนี้มีเขียนทิ้งไว้ตั้งสิบกว่าตอน
ขอบคุณค่ะ
-
โอยยย จบให้ลุ้นอีกแล้ว เสียงใครหว่า... :a6:
-
เขาเป็นใครนะคะ วู้!
เขาเป็นใครนะคะ วู้!
-
ยินดีต้อนรับกลับไทยครับ พี่เอม
แล้วมาต่อด้วยนะครับ ฮิฮิ
-
เข้ามาบอกว่า...
กฏข้อที่ 2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณถูกแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกัน
การแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน
แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต
และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่น
ช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆ
ก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเอง
เพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง
***ส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์
ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย
ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่ห้องอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ***
ต่อไปนี้จะเป็นการปฏิบัติหน้าที่ของดิฉันในฐานะโมฯ นะคะ
เพื่อธำรงไว้ซึ่งกฏระเบียบของเล้าฯ ไม่ได้ทำไปเพราะสาเหตุส่วนตัวใดๆ ทั้งสิ้น
ถ้าใครไม่สบายใจได้การปฏิบัติหน้าของดิฉัน เชิญตั้งกระทู้เพื่อสอบถามได้ที่ "ห้องพูดคุยทั่วไป" นะคะ
เพราะห้องนั้นเรามีไว้ให้พูดคุย ซักถาม แสดงความคิดเห็น-คิดถึง ต่อกันได้อย่างอิสระ
ผิดจากห้องนี้ซึ่งเป็นห้องนิยายที่เปรียบไปก็คล้ายกับห้องสมุดกลายๆ
ดังนั้นหากต้องการจะพูดคุย-ไต่ถามกันก็เชิญได้ที่ห้องพูดคุยนะคะ
แล้วดิฉันจะได้เรียนชี้แจงเป็นรายบุคคล และถี่ถ้วนนะคะ
หวังว่าจะได้รับความร่วมมือเป็นอย่างดี ทั้งจากผู้อ่าน แฟนคลับ นักโพสต์ และนักเขียน นะคะ
โพสต์ได้ เล่นได้ แต่อย่าพากระทู้ออกทะเลก็พอ
สงสารคนที่จะเข้ามาอ่านนิยายบ้าง หาเนื้อนิยายอ่านยากมากกกกกกกกกกกกกกกกก
เราเตือนคุณแล้วนะคะ
เจ้สอง กะเทยอาวุโส อิอิ :bye2:
-
ดันๆๆคอยน้องเอม ถึงเมืองไทยหรือยังเอ่ย
ไม่ต้องรีบนะพักผ่อนให้สบายก่อนค่อยมาลง :z2:
-
อยากอ่านแบบเยอะๆอะ
ช่งนนี้รู้สึกว่าได้อ่านนิดเดียวเอง
ผู้แต่งเอาลงให้อ่านแบบจุใจเลยได้ปะ
ชอบอ่านแบบเยอะๆ
:pig4:
-
คิดถึงน้องเอมค่ะ :z2: :z2:
-
บทที่ 42 - เอ่อ
“ไปไหนไม่ได้ทั้งนั้นแหละ อาร์มต้องไปกับเรา” เจนี่บ่นกระเง้ากระงอดแล้วก็หันไปแยกเขี้ยวใส่พี่วุธ
“อาร์มอะ……..อาร์มตกลงแล้วนี่ว่าวันนี้จะไปกินข้าวเย็นที่บ้านเจนี่ แม่เจนี่ยิ่งอยากเจออาร์มอยู่ด้วย” มันหันมาขยิบตาให้ผม…..เพื่อนผมคนนี้เป็นที่พึ่งที่ดีจริงๆครับ
“เออ ใช่ๆ…พี่วุธครับ สงสัยคงต้องเป็นวันหลังแล้วล่ะครับ” พี่วุธตอนนี้หน้าเสียมากๆ ผมอดขำไม่ได้
……….
“……….ไม่เป็นไรครับ” พี่วุธตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มๆแล้วก็พยายามฝืนยิ้มให้ผม ส่วนไอ้เจนี่ก็นั่งหัวเราะชอบใจอยู่ที่โต๊ะข้างๆ
……………….
“ปะ อาร์ม ไปกันรึยัง นี่สี่โมงกว่าๆแล้วนะ” เจนี่เดินมาที่โต๊ะผมตอนที่ผมกำลังนั่งเคลียร์เอกสารอยู่ วันนี้งานเยอะจริงๆครับ เห็นว่าจะมีลูกค้ารายใหม่เข้ามาด้วย เห็น
ว่าเป็นลูกค้ารายสำคัญเหมือนกัน….มีเรื่องมาให้เหนื่อยอีกแล้ว
“อื้ม ไปกันเหอะ เดี๋ยวแม่เจนี่จะคอย”
…………………………………….
วันนี้ผมให้เจนี่นั่งรถของผมมาเลยเพราะจะได้ไม่ยุ่งยากแล้วให้มันทิ้งรถไว้ที่บริษัท มันก็ตกลงตามนี้แล้วก็บอกให้ผมไปรับมันที่บ้านพรุ่งนี้ด้วยเพราะมันไม่อยากนั่งแทกซี่ไปทำงาน
ผมขับออกมาจากบริษัทชั่วโมงกว่าๆก็มาถึงบ้านหรือทางที่ดีจะให้เรียกว่าวังของเจนี่ก็ได้ ให้ตายเหอะครับ บ้านอะไรมันจะใหญ่โตมโหฬารขนาดนี้ แค่ประตูหน้าบ้านผมก็ไม่กล้าแตะแล้ว…..
“เจนี่ บ้านแกโคตรใหญ่เลย” ผมกำลังอึ้งกับความอลังการของบ้านมันอยู่
“อือ ชั้นก็ไม่ชอบบ้านใหญ่ๆอะ แม่ชั้นเป็นคนแบบว่าเว่อร์หน่อยๆ ชอบซื้ออะไรเยอะแยะมากมายเกินจำเป็น……………..………”
“อื้ม”
“ปะ เข้าบ้านกันเถอะ ป่านนี้แม่ชั้นกำลังนั่งจิบชาอู่หลงอยู่มั้ง.......ชั้นละหมั่นไส้” โห พฤติกรรมคนรวยชัดๆ
ผมเดินเข้าไปในบ้านก็ต้องตะลึงกับความงดงามในบ้านของเจนี่อีกรอบ พระเจ้าช่วย ยังกับบ้านผู้ดีเก่าเลยครับ ทุกอย่างถูกตกแต่งไว้อย่างสวยงามแถมมองไปทางไหนก็มีแต่แม่บ้าน………
“สวัสดีครับ คุณป้า” ผมยกมือไหว้แม่ของเจนี่ที่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ Princtonia อยู่ที่โต๊ะน้ำชา คาดว่าน่าจะเป็นของไอ้เจนี่มัน
“สวัสดีจ้า…..ว่าแต่อย่าเรียกว่าคุณป้าเลยจ้ะ เรียกว่าแม่ดีกว่า……เอ๊ะหรือว่าถ้าจะให้ดีเรียกพี่ก็ได้นะจ๊ะ” พูดแค่นี้ผมก็รู้เลยว่าแกเป็นคนอารมณ์ดีครับ ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสบ่งบอกถึงความสุขที่เต็มเปี่ยม
“เอ่อ….อาร์มเรียกแม่เราว่าแม่ละกัน....ยังไงเราก็เป็นเหมือนพี่น้องกัน”
“อื้มๆ ได้ครับ คุณแม่” ผมหันไปยิ้มให้คุณแม่ของเจนี่
“ได้ข่าวว่าอาร์มจบมาจากเยลหรือลูก เก่งจังเลย…….ที่ทำงานเป็นยังไงบ้างละจ๊ะ..ชอบไหม”
“เอ่อ……….จะบอกว่าชอบก็ได้ครับ เพราะผมถนัดงานด้านนี้อยู่แล้วแถมเงินเดือนก็ดีพอสมควร”
“ดีแล้วลูก…….ว่าแต่เจนี่มันตั้งใจทำงานดีไหม” ตอนนี้เจนี่ส่งสายตาอาฆาตมาทางผม ประมาณว่าถ้าผมตอบไม่ดีนี่มีหวังโดนยำแน่ๆ
“เอ่อ ก็ดีครับ เห็นเจนี่เค้าก็ตั้งใจดีนะครับ”
“จ้ะๆ………….เอาเหอะ...แม่ไม่กวนละ เจนี่ ลูกพาอาร์มเข้าสปาไปนวดผ่อนคลายดีกว่าจ้ะ แม่เตรียมคนไว้ให้แล้ว”
“ค่ะ คุณแม่……..”
ว่าแล้วเจนี่มันก็พาผมไปทำคอร์สอะไรต่อมิอะไรจนเสร็จเรียบร้อยครับ รู้สึกสบายตัวเป็นที่สุด
………………
“เจนี่ เรากลับก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าจะมารับ อย่าตื่นสายล่ะ”
“จ้า ขับรถกลับดีๆนะ” เจนี่โบกมือให้ผม
ผมขับรถออกมาบนท้องถนนในยามค่ำคืน ตอนนี้ผมยังไม่รู้สึกอยากกลับบ้านเท่าไหร่จึงตัดสินใจที่จะวนรถไปรอบๆเมืองเพื่อดูอะไรหลายๆอย่างที่น่าสนใจ ท้องถนนในคืนนี้แลดูเงียบงัน มีเพียงพ่อค้าแม่ค้าที่กำลังเตรียมตัวเก็บแผงขายของข้างถนนกับคนอีกไม่กี่คนที่กำลังรอเรียกแท็กซี่
สายตาผมเหลือบไปเห็นแม่ค้าแก่ๆคนหนึ่งที่กำลังยืนขายปลาหมึกย่างอยู่ เธอคงขายได้ไม่มากนักทำให้แววตาของเธอเต็มไปด้วยความอ่อนล้าและความเหน็ดเหนื่อย….ความสงสารสั่งให้ผมจอดรถไว้ที่ข้างถนนและเดินเข้าไปอุดหนุนปลาหมึกย่างของเธอ
“เอาสามไม้ครับ”
“จ้ะลูก….เอาน้ำจิ้มอันไหนล่ะ”
“เอาน้ำจิ้มซีฟู้ดละกันครับ”
“อะนี่…….สามสิบบาทจ้ะ”
“ครับ” ผมพยักหน้าแล้วก็ยื่นแบงค์ห้าสิบในมือให้เธอ
“ไม่ต้องทอนนะครับ ป้าเก็บไว้เหอะ” ผมย้ำกับแก
“เจริญๆนะลูกเอ้ย”
“ขอบคุณครับ” ผมยิ้มให้แกแล้วก็เดินไปตามข้างทาง……………………….ข้างทางที่โดดเดี่ยวและไร้ซึ่งผู้คนในคืนเดือนมืด…………………….
………ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด…โทรศัพท์มือถือของผมดังขึ้น..........ผมรีบกดรับโดยไม่ได้มองเบอร์
“สวัสดีครับ อาร์มพูดครับ…”
“อาร์ม นี่แบงค์นะ…..”
ผมรู้สึกช็อก......
“…………..แบงค์รู้เบอร์เมืองไทยของเราได้ยังไง”
…
“อันนั้นมันไม่สำคัญหรอก……..ว่าแต่ตอนนี้อาร์มอยู่ไหน”
“…….” ผมยิ้มเยาะให้กับตัวเอง..........คำถามนี้ใครควรเป็นคนถามในระยะเวลาสามเดือนที่ผ่านมากันแน่
“…รู้ไปแล้วมันจะได้อะไร”
“……….อาร์มอย่าพูดอย่างงี้สิ….แบงค์เป็นคนรักของอาร์มนะ….”
……..หึ หน้าด้านที่สุด
“ตอนนี้มันเปลี่ยนไปละ แค่นี้นะ แล้วไม่ต้องโทรมาอีก”
……………….แต่ผมก็ยังไม่กล้าตัดสายทิ้ง
“…………..เดี๋ยว…..แบงค์จะบอกว่าอาร์มหนีไปไหนไม่พ้นหรอก…….”
“อย่ามาขู่เลยแบงค์………..”
tbc
========================================================================
สวัสดีค่ะ กลับมาเมืองไทยแล้วค่ะ ร้อนมากๆเลย ตอนเดินออกมาจากสนามบินบ่นกับแม่ว่าอากาศร๊อนร้อนมีคนมาแซวอีกว่า "หนาวมั้ง" ดูสิคะ คนเรา....
ขอโทษนะคะที่เพิ่งมาลงให้ จริงๆเข้ามาวกเวียนอยู่วันสองวันละ แต่ยังไม่ได้มีเวลามาลงให้ อิอิ ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ
คิดถึงเหมือนกันค่ะ
-
อ๊าก เดาผิดอีกแล้ว :z3: ตื่นเต้นมากมาย ว่าแต่ตาแบงค์เริ่มออกแนวซาดิสก์นิดหน่อยแล้วนะครับ หุหุ ชอบแม่ของเจนนี่จัง ฮาแตกดี เอิ๊กๆ
ปล. หุหุ นอกจากจะร้อนแล้วฝนก็ยังตกแบบอยู่ๆมันก็มาครับ ยังไงน้องเอมก็ดูแลรักษาสุขภาพดีๆนะครับ กลัวจะปรับตัวไม่ทัน หุหุ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เพิ่งมาอ่านคร้าบ--ยังตามไม่ทัน
แต่ขอสมัครเป็นขาประจำก่อน
****
ขอบคุณที่ขยันโพสนะคร้าบ
:pig4:
-
……..หึ หน้าด้านที่สุด :fire:
อยากกินหมึกย่างก็ไปซื้อเอาเองสิแบงค์ :laugh:
-
แบงค์นี่น๊า เวลาอาร์มคิดถึงก็ไม่คิดจะติดต่อมา ที่เวลานี้กลับมาตาม :เฮ้อ:
-
เหอะ ทำมาเป็นพูดเนาะ ว่าหนีไม่พ้นหรอก ทีตอนเจอหน้ากันครั้งแรกหลังจากหายหน้าไป ยังเกือบช็อค
:m16:
-
หง่ะ...แบงค์ช่างกล้าน๊อ....ไม่ติดต่อหาอาร์มเลย
แต่พอตอนนี้จะมาบอกว่าอาร์มหนีไปไหนก็ไม่พ้น :m16:
-
เจอนิยายที่ทำให้ติดอีกเรื่องนึงและ อิอิ :impress2:
:pig4:ขอบคุณคุณเอมมาก ๆๆ ที่เขียนเรื่องดี ๆ มาให้อ่านกัน ชอบมาก ๆ มิตรภาพ ความผูกพัน o13
งอนต่อไปนะอาร์ม ให้แบงค์รู้สึกซะบ้าง เวลาที่ต้องรอคอยโดยไม่รู้อะไรเลย มันทรมานแค่ไหน :m15:
-
+1 ให้น้องเอมนะคะ อาร์มอย่าใจอ่อนนะ กล้ำกลืนความทุกข์มาตั้งนาน พอเจอแบงค์เข้ามาพูดด้วย
จะใจอ่อนไม่ได้นะ เจ็บแล้วต้องจำ เล่นตัวนาน ๆ ฟังเหตุผล หากเหตุผลไม่น่ารับฟังก็ตัดใจไปเลย
หาคนมาดามใจคนใหม่ดีกว่า ฮ่า ๆ ...
-
ขอบคุณมากนะครับพักผ่อนให้หายเนื่อยนะครับผม :L2:
-
+ 1 เลยครับ
ใช่ครับ อาร์มต้องหนีแบงค์ไม่พ้นแน่นอน
-
กิ๊ชชชช มาต่อแล้วอ่ะ
สงสัยลูกค้าคนใหม่ต้องเป็นเจ้าแบงค์แน่เลย
จับให้ได้น่ะ อย่าปล่อยให้หลุดไปได้อีก :mc4:
-
หนีหัวใจตัวเองไม่พ้น :o8:
-
อารายยังไง???
:z13:
-
วันนี้ไม่มาต่อหรอค๊าบบบ :sad4:
แหะๆ ค้าง อยากรู้จางว่าแบงค์เค้าจาทำยังไงเพื่อให้อาร์มยกโทษให้ หุหุ
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
เอมจ๋าเธอทำพี่ขาดช่วงอย่างแรงอะ อยากอ่านต่อ อิๆ
กำลังสนุกเลย แล้วจะรออ่านต่อน๊า
-
ตามทันแล้วคร้าบ
รับแต้มที่ 83 เป็นกำลังใจ ที่มอบความสุขให้คนอ่านนะคร้าบบบ
////////////////////
รอตอนต่อไปคร้าบ :pig4:
-
เข้าใจกันไวๆ เน้อ
-
น้องเอม ..... หาย!!!!! o22
อิอิ เข้ามาแซวซะเลย :laugh:
มาดันกระทู้รอจ้า :o12:
-
ไม่ได้เป็น บก. แต่อยากทวงต้นฉบับ
บทที่ 43 !!!!! :z13:
อิอิ ล้อเล่นนะครับ
พักผ่อนให้หายเหนื่อยแล้วค่อยมาต่อก็ได้ :ped149: :ped149: สู้ ๆ คร๊าบ
-
สรุปตาแบงค์ เค้าจะเอาไงเนี่ย
-
บทที่ 43 – มันเป็นจริง
“อย่ามาขู่เลยแบงค์………..” ผมพูดจบแล้วก็ตัดสายทิ้ง
“ผมจะกล้าขู่คุณได้ยังไงล่ะครับคุณชนาทิพย์ ผมแค่พูดตามความจริงเท่านั้นแหละครับ”
“………..ความจริงอะไร….” ผมชักโมโหแล้วครับ
“เดี๋ยวอีกไม่นานก็ได้รู้ครับ”
“เราไม่อยากรู้อะไรทั้งนั้นแหละ จะไปไหนก็ไปไกลๆเลย”
“อย่าพูดอย่างงั้นสิครับ…..เอาเป็นว่านอนหลับฝันดีนะครับ”
………..ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
ดูมันสิ พูดจบแล้วก็วางสายไปเลย………………
…………………….
“พี่อาร์ม ทำไมกลับมาดึกจัง หนีไปเที่ยวที่ไหนยะ”
“ก็ไปบ้านเจนี่น่ะ……...”
“ไปทำไม….”
“ก็ไปกินข้าวเย็นเฉยๆ”
“ตอนนี้นาฬิกามันกี่โมงละ ไม่ทราบว่ากินข้าวเย็นสี่ทุ่มเหรอไงคะ” มันเอามือมากอดอก ทำหน้าบูดบึ้ง
“เออ เรื่องของชั้นน่ะ……แล้วนี่ทำไมแกยังไม่นอน”
“ก็คอยพี่อาร์มกลับมาเนี่ย……เออ วันนี้ช่วงเย็นๆพี่แบงค์เค้าโทรมาด้วย…….”
“แล้วไง…..”
“นิ พี่อาร์ม ทำไมต้องทำหน้าแบบคนซังกะตายด้วย” มันย่นหน้าผาก
“ป่าวๆ….แล้วเค้าโทรมาทำไมล่ะ”
“ก็โทรมาถามเบอร์พี่อาร์มอะ มุกก็เลยให้ไป”
“อ๋อ แกนี่เอง….บังอาจนะ……พี่จะแย่อยู่แล้ว….” กริ้วครับกริ้ว
“อะไรพี่อาร์ม” มันบ่น……อุ๊บ ผมลืมตัวครับว่าไอ้มุกมันไม่รู้เรื่องนี้
“มีอะไรรึเปล่าเนี่ย….” มันทำหน้างงๆอีกแล้ว
“อ๋อ……เปล่าๆ….ก็แกอะ ชวนพี่คุยอยู่ได้ ง่วงจะแย่ละ” ผมหัวเราะแหะๆแก้เก้อ
“เอ้อ ประหลาดคนอะ ช่วงนี้ประจำเดือนไม่มาป่าววะ” มันบ่นปากหมุบหมิบ
“พี่ไปนอนแล้วนะจ๊ะ กู้ดไนท์…..”
……………………
วันรุ่งขึ้นผมก็แทบไม่อยากตื่นเพราะความเหนื่อยจริงๆแหละครับ วันนี้เห็นว่าจะมีลูกค้าใหม่มาด้วยก็เลยต้องแต่ตัวเรียบร้อยซะหน่อย…..
“อาร์มลูก วันนี้เอาให้เต็มที่เลยนะ ถ้าได้ลูกค้าคนนี้ละก็โบนัสปลายปีนี้รอรับได้เลย” เจ๊ดาพูดกับผม....ดูเหมือนเป็นคำขู่ยังไงก็ไม่รู้สิครับ
“นั่นสิ อาร์ม แต่กิ๊ฟว่าอาร์มทำได้อยู่แล้ว”
“ขอบคุณครับ…..”
“เอาล่ะ นี่เดี๋ยวลูกค้าก็จะมาแล้ว ยังไงอาร์มก็นั่งเตรียมงานรอไปก่อน เจ๊ต้องไปคุยกับเค้าแปปนึงนะ” เจ๊ดาหันมายกนิ้วให้ผมแล้วก็ขยิบตาทีนึงก่อนที่จะเดินออกไป
“ตื่นเต้นไหมอาร์ม” เจนี่ตอนนี้มันดูตื่นเต้นกว่าผมอีก…
“ก็นิดหน่อยอะเจนี่ ลูกค้ารายสำคัญนิ...”
“อื้มๆ……………..”
……………………………แล้วผมก็นั่งอ่านงานต่อ…
“อาร์ม อาร์ม…” เจ๊ดาเรียกผมมาจากข้างหลัง…..
“ครับ...”
“นี่ลูกค้าจ้ะ……..”
เมื่อผมหันหลังเพื่อที่จะไปสวัสดีลูกค้า ผมก็เกือบจะล้มตึง………..
“…..บ..บ…แบงค์…..”
“อ้าว…..รู้จักกันมาก่อนหรอ……...”
“อ๋อ เป็นเพื่อนเก่าสมัยมัธยมน่ะครับ” ไอ้แบงค์มันพูดแล้วก็เดินเข้ามาโอบไหล่ผม ผมตอนนี้ส่งสายตาอาฆาตให้มัน ส่วนเจนี่ก็นั่งหน้าซีดเผือดเพราะมันรู้เรื่องทั้ง
หมด…….
“ดีเลยจ้ะ……งั้นเดี๋ยวอาร์มพาคุณแบงค์เค้าไปนั่งรอในห้องประชุมเลยนะ…..” เจ๊ดาบอกแล้วก็ชูสองนิ้ว……..ส่วนไอ้แบงค์มันก็ยืนยิ้มอยู่คนเดียว…..ท่าจะเป็นบ้า
tbc
=====================================================================
ตอนนี้เป็นตอนสั้นๆค่ะ คนเขียนป่าวขี้เกียจนะ อิอิ เดี๋ยวจะลาไปเที่ยวสามสี่วัน กลับมาแล้วเจอกันค่ะ
-
จิ้มคุณเอมมมม :L2:
มาต่อให้ตามคำขอเลย ดีใจจัง ถึงจะสั้นไปหน่อย ขอบคุณครับบ
แบงค์เริ่มปฏิบัติการแล้วววว จะมีมุกเด็ดยังไงที่จะทำให้อาร์มใจอ่อนน้า :m12:
-
โลกมันกลมเพราะงี้นี่เอง แบงค์จะขอโทษดีๆบ้างเป้นม๊ายยยยย
ปล.อาร์มชื่อชนาทิพย์เหรอเนี่ย ชื่อเหมือนผู้หญิง :o8:
-
สงสัยอาร์มหนีแบงค์ไม่พ้นแล้วจริง ๆ o18
ปล.เที่ยวให้สนุกนะ เดินทางดี ๆ นะ น้องเอม :L2:
-
โลกนี้มันกลมดิกเลยวุ้ย จะลื่นหัวแตกไหมนี่ตู
-
มาได้ไงอะ
:serius2:
-
แบงค์นี่ร้ายเหมือนกันนะเนี่ย ผมว่าเป็นแผนของแบงค์แน่ๆอะ ไม่งั้นไม่บอกอาร์มไปหรอก ว่ายังไงก็หนีไม่พ้น
o8
-
o13 o13 o13
เยื่ยมต้องให้มันได้อย่างนี้สิ แบงค์นี่โดนใจจริงๆ
ไม่รู้ว่าอีกนานไหมกว่า อาร์มจะใจอ่อน อดทนเข้าไว้สู้ๆ
แหม เอม ตอนนี้สัเนจัง แต่+1 ให้ที่ยุ่งๆยังมาต่อให้อ่านกัน อิๆ
-
หนีไม่พ้นจริงๆ= ="
แต่ก็เชียร์แบงค์เต็มที่ครับ
มาต่อเร็วๆนะ
-
เค้าว่าแล้วเชียว :laugh3:
หนีจากหัวใจไม่ได้หรอก
จับให้ได้น่ะคราวนี้ o4
-
แบงค์เริ่มรุกฆาตซะแล้ว หุหุ
เป็นกำลังใจให้จ้า
-
o13 แบงค์ เยี่ยมมาก ๆ o13
-
อิอิ ครั้งนี้เป้นครั้งแรกที่เดาถูก หุหุ :-[ นอกนั้นเดาผิดหมด ฮือๆ :sad4:
อิจฉาน้องเอมจังเลย ได้เที่ยวด้วย เหอๆ ผมต้องไปทำงาน ฮือๆ :o12:
แล้วจารอนะคร๊าบบบ อย่าทิ้งกานไนานๆน้าาาาาาาา :bye2:
-
+1 ให้น้องเอมนะคะ ตอนนี้ถึงจะสั้นแต่ก็สนุกน่าติดตาม
จะรอตอนต่อไปนะคะ :call:
-
มอบแต้มที่ 86 คร้าบบบ
ยังไงก็ยังเคืองแบงค์คร้าบ
ที่หายไปแบบ-หาเหตุผลที่สมควรแก่เหตุไม่ได้
***ชิสสสสส***
อยากหายก็หาย
อยากโผล่มาก็โผล่
--
ไม่นึกถึงใจคนที่รอคอย..
************
อินไปหน่อย คริคริคริ :pig4:
-
ก่อนอื่นต้อง :z13: พี่เอมก่อน มาลงให้ดีใจ หาวยังไม่เสร็จก็จบแล้วอะ
แต่ โลกรู้สึกไม่กลม แต่มีคนพยายามทำให้มันกลมนะเนี่ย แล้ว อาร์มจะทำไง
ต่อไป ชักลุ้น ๆ แล้วซิ
-
พี่เอม อย่าไปนานนะ
:sad11: :sad11: :sad11:
-
โอโห้ ได้ใจอ่ะครับ
:z3: :z3: :z3:
-
สนุกและน่าติดตาม
รอตอนต่อไปคะ
-
สวัสดีค่ะ มาแจ้งว่าตอนที่ 44 เขียนเสร็จแล้ว (จริงๆเขียนเสร็จไปหลายอาทิตย์แล้วค่ะ แต่ยังไม่ได้เอาลง) เดี๋ยววันสองวันนี้จะเอามาลงให้นะคะ
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจค่ะ
เดี๋ยววันจันทร์ก็จะกลับไปอเมริกาแล้ว อดเล่นสงกรานต์ :m15: :m15:
เดินทางไปไหนมาไหนก็ระวังตัวกันดีๆนะคะ
-
+1 ให้น้องเอม ทำไมกลับอเมริกาเร็วจัง น่าจะอยู่เล่นสงกรานต์กันก่อนนะคะ สงกรานต์เมืองไทยสนุกที่สุด
แต่ยังไงพี่ก็ขอให้น้องเอมเดินทางโดยปลอดภัยนะคะ จะรอตอนต่อไปนะคะ :L1:
-
ขอบคุณมากๆนะครับผม :L2:
-
บทที่ 44 - ความพยายามสูง
“คุณชนาทิพย์ครับ” มันเรียกแล้วก็ทำตาหวานใส่
“มีอะไรเหรอครับคุณนรินทร์” ผมถามมันกลับ
“จะขายงานลูกค้าได้แล้วผมว่าคุณควรจะพาผมไปเลี้ยงที่ร้านอาหารดีๆนะครับ”
“เหรอครับ” ผมกวนใส่มัน
“ใช่ครับ คุณชนาทิพย์ไม่รู้หรือครับว่ามันเป็นมารยาท….เอ๊ะ หรือว่าบริษัทนี้เค้าสอนให้พนักงานไม่มีมารยาทครับ”
“เก็บปากของคุณไว้แตกตอนหน้าหนาวดีไหมครับ” ผมไม่กลัวหรอกครับ ลองมันทำอะไรผมดูสิ….เป็นเรื่องแน่ๆ
“ไม่ดีกว่าครับ….ถ้าจะให้ดีผมอยากแตกตอนนี้เลย ยิ่งเห็นว่าเป็นคุณชนาทิพย์เนี่ย ผมยิ่งอยากแตกเลยครับ แต่ผมกลัวว่าถ้ามันแตกไวไปจะไม่สนุกน่ะครับ” มันพูด
แล้วก็ทำหน้าหื่นกามใส่ผม
………อึ้งครับ ไม่คิดว่ามันจะกล้าพูดขนาดนี้……….
“น้อยๆหน่อยนะครับ ให้เกียรติสถานที่บ้าง…..” ผมด่ามันครับ มันก็ได้แต่นั่งหน้าตาย ไม่รู้หนาวรู้ร้อนอะไรเลย
“ไปถึงไหนกันแล้วคะ ขอโทษนะคะที่เข้ามาช้า พอดีติดลูกค้าอีกรายนะค่ะ” เจ๊ดารีบบึ่งเข้ามาแล้วก็ไปขอโทษไอ้แบงค์มัน
“ไม่เป็นไรหรอกครับ อาร์มเค้าดูแลผมดีมากเลยครับ ประทับใจมากครับกับการบริการ” มันเน้นเสียงตรงคำว่าบริการ
“ขอบคุณมากเลยค่ะ……งั้นเดี๋ยวเรามาตกลงเรื่องวันกับราคากันต่อเลยนะคะ…..ส่วนตัวแอดส์ดาจะจัดการส่งให้ทางสตูดิโอเลยค่ะ…...”
ผมไม่เข้าใจจริงๆเลยครับ แค่มันจะโฆษณาแบบบ้านแบบใหม่ของบริษัทต้องเดือดร้อนมาถึงที่นี่ด้วย……..
……………
………
“ขอบคุณคุณแบงค์มากๆนะคะที่อุตส่าห์มาเลือกใช้บริการกับทางเอเจนซี่ของเรา มีอะไรให้รับใช้โทรหาอาร์มได้ตลอดเลยนะคะ” อ้าว…..ทำไมเจ๊ดาพูดอย่างงี้
ล่ะ……..
“ได้เลยครับ หวังว่าคงไม่เป็นการรบกวนคุณอาร์มนะครับ”
“อ๋อไม่รบกวนหรอกครับ” ผมต้องฝืนยิ้มตอบ…..อึดอัดแทบแย่…..
“อาร์มจ๊ะ เจ๊ว่าอาร์มพาคุณแบงค์เค้าไปฉลองหน่อยสิ…...” เจ๊ดาหันมายักคิ้วให้ผม……..มันจะซวยอะไรของกูวะเนี่ย
“ได้ครับ…..” ผมตอบไปแบบปฏิเสธไม่ได้…แล้วเจ๊ดาก็เดินยิ้มออกไป…
“คุณนรินทร์อยากไปร้านไหนล่ะครับ”
“เอ่อ…..ให้คุณชนาทิพย์พาไปละกันครับ ผมยังไงก็ได้ สบายๆอยู่แล้ว”
“ครับ งั้นเราไปหาก๋วยเตี๋ยวข้างทางกินแล้วก็แยกย้ายกันไปดีกว่านะครับ”
หน้ามันซีดไปนิดนึง
“เอ่อ….งั้นเดี๋ยวผมพาไปร้านอาหารอิตาเลี่ยนดีๆละกันครับ”
ว่าแล้วเราสองคนก็ขึ้นรถใครรถมันไปร้านอาหารอิตาเลี่ยนที่มันนัดหมายไว้ครับ ตอนนี้ผมเซ็งแทบแย่ ทำไมต้องมาเจอคนอย่างมันด้วย
…………..
……..
“คุณชนาทิพย์อยากทานอะไรสั่งได้เลยนะครับ”
“นี่คุณ ตกลงจะเรียกผมว่าอาร์มหรือชนาทิพย์กันแน่…..ผมงงไปหมดละ”
“ให้เรียกว่า ที่รัก ได้ไหมครับ”
“อย่ามาหน้าด้านแถวนี้นะครับ……ช่วยสำรวมหน่อย ร้านอาหารอิตาเลี่ยนนะครับ ไม่ใช่ร้านข้าวแกงหน้าปากซอย…...”
“อ้าว ทำไมคุณอาร์มพูดอย่างงี้ล่ะครับ”
“ผมพูดอะไร” ชักขึ้นแล้วครับ
“ก็คุณเอาร้านอาหารอิตาเลี่ยนไปเปรียบกับร้านข้าวแกง อย่างงี้มันดูถูกกันนะครับ”
“ผมแค่พูดให้ฟังเฉยๆ ไม่ได้ดูถูก..
“ไม่ได้ดูถูกยังไงล่ะครับ…..บลา บลา บลา บลา” แล้วมันก็บ่นซะยืดยาวจนผมไม่อยากจะฟังมันพูดต่อ…….
………….
“อาหารอร่อยไหมครับ……..ผมว่าอร่อยนะ….แต่คงสู้ขนมปังทาชีสไม่ได้หรอก” มันพูดแล้วก็ยิ้มกริ่ม
“เหรอครับ…..ผมก็ชอบนะครับ ขนมปังทาชีสเนี่ย….ยิ่งถ้ามีนมเย็นยิ่งอร่อย…..” ผมพูดแดกดันมัน
“ใช่ครับ อร่อยมากๆ……” มันไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรเลย
“คุณแบงค์จะสั่งอะไรเพิ่มอีกไหมครับ” ผมถามมัน
“ไม่ดีกว่าครับ แค่ได้เห็นหน้าคุณอาร์มก็อิ่มแล้ว…….”
“…………...” เอากับมันสิครับ
“เป็นอะไรครับ”
“อยากจะอ้วกน่ะครับ” ผมทำหน้าพะอืดพะอม
“…….” มันไม่พูดอะไรต่อแล้วก็หันไปหยิบพิซซ่ากินต่อ
……..เวลาของอาหารมื้อนี้มันช่างผ่านไปอย่างยากเย็นเหลือเกินครับ กว่าจะพ้นแต่ละนาที ผมนี่แทบแย่…..ต้องมานั่งทนกับมัน…….
……………
“กลับบ้านดีๆนะครับ ผมเป็นห่วง…..ฝากทักทายน้องมุกด้วยนะครับ” มันพูดแล้วก็โบกมือให้ผม
“ได้ครับ ขอบคุณครับ” ผมตอบไปตามมารยาท
วันนี้เป็นวันที่ผมเหนื่อยเอามากๆ กลับถึงบ้านก็แทบหมดแรงแล้ว
“พี่อาร์ม ดูเหนื่อยๆ เป็นอะไรมากป่าว”
“ขายงานลูกค้าน่ะ…...”
“ใครหรอ” มันถาม
“ก็ลูกค้าอะ แกไม่รู้จักเค้าหรอก” ผมตอบเลี่ยงๆ ตอนนี้ไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะคุยกับใคร
“เดี๋ยววันนี้วินจะมากินข้าวเย็นที่บ้าน พี่อาร์มจะอยู่กินไหม”
“อยู่ๆ ไม่มีแรงออกไปไหนแล้ว…...” ผมพูดแล้วก็งีบหลับไปบนโซฟาชั่วขณะ เวลาได้นอนในห้องแอร์เย็นๆกับหมอนนิ่มๆนี่มันช่างสบายจริง………..
………….
……………
……
“เฮ้ย ตื่นๆๆๆๆ…...” ไอ้มุกเอานิ้วมาดีดปากผมเพี๊ยะๆ
“โอ๊ย เป็นเชี่ยไรวะ ปลุกดีๆก็ได้”
“ชั้นเรียกตั้งหลายครั้งละ แกก็นอนเฝ้าพระอินทร์อยู่นั่นแหละ” ไอ้มุกมันเริ่มยัวะครับ เวลามันยัวะมันก็จะเถื่อนๆอย่างงี้แหละ
“เหรอ เออๆ เดี๋ยวไปล้างหน้าก่อน”
ว่าแล้วผมก็เดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าเพื่อที่จะได้ลงมากินข้าวเย็น….
“พี่อาร์ม สวัสดีครับ” น้องวินเดินเข้ามาทักผม
“สวัสดีคร้าบ…สบายดีนะ”
“ดีครับ” น้องวินตอบแล้วก็ยิ้มร่า
แล้วเราสามคนก็ลงมือกินข้าวเย็นกันต่อ เป็นมื้อเย็นมื้อที่สองของผมแล้ว แต่ว่ามันอร่อยกว่าอาหารมื้อตะกี้กว่าเป็นไหนๆ ไม่มีใครมาคอยมากวนใจให้อารมณ์เสีย
ด้วย ผมก็นั่งตักข้าวเข้าปากตุ้ยๆเพราะตะกี้ไม่ได้กินอะไรเยอะแยะมากมาย ส่วนไอ้มุกกับไอ้วินก็คุยกันเรื่องที่จะไปเที่ยวหัวหินกันตอนปิดเทอม คุยกันสนุกจนลืมว่าผมนั่งอยู่ข้างๆเลยครับ…….
ผมกินข้าวเสร็จก็เก็บจานไปไว้ในครัวแล้วขอตัวขึ้นไปใช้คอมเช็กเมลอะไรหน่อยเพราะเดี๋ยวพวกเราสามคนตกลงที่จะเปิดหนังดูกันข้างล่าง…………
“INBOX (7)”
ผมกดคลิกดูจดหมายฉบับแรก
“From: Narin (Bank)
To: Chinatip (Arm)
Subject: - - - - - - -
คิดถึงนะคร้าบ
รัก….”
tbc
==============================================================
ตอนนี้บ้านเมืองวุ่นวาย ไปไหนมาไหนก็ระวังตัวกันด้วยนะคะ
วลีเด็ด "The opposite of love is not hatred, it's boredom"
"สิ่งที่ตรงข้ามกับความรักไม่ใช่ความเกลียดชัง แต่มันคือความเบื่อหน่าย"
ขอบคุณค่ะ
เอม
-
มอบแต้ม+ ที่ 88
**************
รอเหตุผลที่หายไปอยู่นะคร้าบ
ชนาทิพย์คร้าบยังไงก็อย่าใจอ่อนง่ายๆ ครึครึครึ
:pig4:
-
น่าสงสารอาร์มจังเลย และแล้วมุขนมเย็นก็กลับมา อิอิ ชอบมุขนี้จัง น้องเอมคิดได้ไงเนี่ย เอาไปใช้กะเพื่อนมั่งดีกว่า เอิ๊กๆ :laugh:
ไปเที่ยวมาสนุกไม๊คับน้องเอม อิอิ ต้องกลับไปเรียนแระ เหอๆ o22
-
มาส่งเมล์บอกรักอะไรป่านนี้ หายหัวไปหลายเดือนไม่รุจักคิด o18
-
ใช่ค่ะ ต้องกลับไปสอบแล้ว.....รู้สึกแบบว่า..............แย่มากๆเลย :serius2: :serius2:
แต่ยังไงก็ต้องทำค่ะ
:really2: :really2:
ไปเที่ยวก็สนุกดีค่ะ แอบไปดูคู่รักเค้าขอแต่งงานริมทะเลกันด้วย โรแมนซ์มากๆ
พี่ปิงสบายดีนะคะ?
-
สบายดีครับ หุหุ อย่าลืมอ่านหนังสือเตรียมตัวด้วยนะครับน้องเอม จาได้กลับไปสอบได้อย่างมีความสุขครับ หุหุ :really2:
มานั่งรอตอนต่อไปครับ อิอิ :m15:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
อ่านตอนนี้แล้วแบบว่า แบงค์โดน แต่อาร์มก็แรงได้ใจ ฮุๆ
แล้วจะรออ่านต่อไปนะคราบ
ปล. เอมสู้ๆน๊าเที่ยวให้สนุกแล้วเตรียมตัวให้พร้อมกับสิ่งที่ต้องเผชิญ
แล้วทุกอย่างจะผ่านไปอย่างราบลื่นเอง
-
อะไรยังไง
แบงค์ที่ชักจะยังไงนะเนี่ย
:serius2:
-
แบงค์กวนจริงๆเล้ยนะเนี่ย
เป็นกำลังใจสำหรับสำหรับการสอบนะ get A จ้า
ป.ล. ขออนุญาตนะฮับ เคยเห็นชื่อผู้ชาย ชนาธิป เขียนอย่างนี้มากกว่านะ
เขียน ชนาทิพย์ แบบนี้แปลกดีไม่เคยเห็น (อย่าซีเรียสนะ เราเสนอแนะความเห็นเฉยๆจ้า)
-
:laugh: :laugh: :laugh:
กวนกันไปก็กวนกันมาก อยากจะสงสารแบงค์แต่ก็นะ แบงค์ทำตัวเองนี่นะ
ปล. ขอให้สอบได้ A นะ น้องเอม :L2:
-
เชอะ นึกจะมาก็มา นึกจะไปก็ไป เด๋วก็แช่งให้แห้วเลยนี่ :angry2:
-
นายแบงค์นี่
คนนะไม่ใช่ส้วม นึกอยากจะเข้ามาก็เข้ามา นึกอยากจะไปก็ไป
ฮ่วย คนอะไร น่าเตะจริงๆ เลย
อ้อนตี...ซะไม่มีอ่ะ
-
มาต่อไวๆ นะครับ
อยากอ่าน
น่ารักๆๆๆๆๆๆ
อยากรู้ว่าแบงค์จะโดนอะไร
-
แบงค์ นะ แบงค์
สรุปยัง รัก อาร์มอยู่หรือป่าวเนี่ย กวนตั้งแต่ ยังไม่ทำงานร่วมกันเลย
แล้วยังทำอะไรอย่างนี้อีก ดูท่า อาร์มคงปวดหัวอีกนานแน่เลย
ชักสงสารอาร์มแล้วซิ
-
แบงค์...เพิ่งจะมาเมลคิดถึงอะไรกันตอนนี้
ส่งช้ามาหลายเดือนแล้วอ๊ะป่าว
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
แบงค์มาจ้างให้บริษัทอาร์มทำโฆษณาบ้านให้ สงสัยจะเป็นบ้านแบบที่แบงค์ชวนอาร์มไปอยู่ด้วยในตอนต้นๆของเรื่องนี้แน่ๆเลย
:impress2:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก มาแล้วไงอ่ะ
ฮ่วย :เฮ้อ: แบงค์นะแบงค์
:serius2:
-
สวัสดีค่ะ แวะมาทักทายทุกคนก่อนจะกลับเมกาค่ะ
หวังว่าทุกคนคงจะเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนานนะคะ o13
แต่เอมอดอะ ฮือๆ......ไม่ได้เล่นสงกรานต์มาสามปีละ อ๊าก :serius2: :serius2: :serius2:
ตอนที่ 45 ลงพรุ่งนี้
ตอบเม้นท์
White..BroccO - :m15:แบงค์ใจร้ายเนอะ
patz - เก่งนะเนี่ย อิอิ
ken_krub - ขอบคุณมากๆเลยค่ะ
melon_jung - ใช่ๆ แบงค์เพิ่งจามาคิดอะไรได้ตอนนี้เนี่ย ช้าไปหลายชาติ
Fujitaga - เดี๋ยวก็รู้ว่าจะรักหรือไม่รัก อิอิ เอาใจช่วยอาร์มด้วยละกัน
เด็กแว่นน้อย - เดี๋ยวมารีบต่อให้ค่ะ เรื่องสั้นของคุณสนุกดีนะคะ
Vesi - เปรียบเทียบแบงค์กับส้วมเลยเหรอคะ อิอิ เข้าใจคิดเนอะ
mist - :) จะแห้วหรือเปล่าน้อ?
imageriz - Thank you so much na ka
warin - thank you again ka :กอด1: :กอด1:
เอม :bye2: :bye2:
-
จิ้ม ๆๆๆ
เดินทางกลับโดยสวัสดิภาพแล้วกันนะฮะ
รออ่านตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อ จะเกิดอะไรขึ้นน้า :z1:
-
:L2:สุขสันต์วันปีใหม่ไทย น้องเอม มีความสุขมาก ๆ นะ :L2:
ปล. เดินทางปลอดภัยนะ Take care na
:กอด1:
-
ขอบคุณทุกคำอวยพรค่ะ
เอมก็ขอให้ทุกคนมีความสุขมากๆในวันสงกรานต์ปีนี้นะคะ
เดินทางไปไหนมาไหนก็ขอให้พบแต่ความสุขสมหวัง
อย่าลืมนะคะ เมาไม่ขับ :-[
แล้วก็ขออย่าให้ไปเจอกับกลุ่ม :fire: :fire: :angry2:........อันนี้ละไว้ในฐานที่เข้าใจค่ะ
Happy Songkran Day ka :กอด1: :กอด1:
Wish you guys all the happiness
Ame
ป.ล. จะเดินทางกลับดึกๆคืนนี้ แล้วเจอกันไวๆนี้ค่ะ (เรื่องเดี๋ยวลงให้ตอนหัวค่ำแน่นอนค่ะ)
-
มอบแต้ม+ ที่ 89 พร้อมอวยพรให้เดินทางโดยสวัสดิภาพคร้าบบผม
-
o13 o13
-
ไปดีมาดีน่ะคร๊า :m18:
-
เดินทางโดยสวัสดิภาพจ้า :L2:
-
บทที่ 45 - รักกันจริงหรือ
“From: Chinatip (Arm)
To: Narin (Bank)
Subject: Re: ---------
เพิ่งจะมาคิดถึงอะไรตอนนี้
…….”
นั่นคือข้อความที่ผมส่งกลับไปหาไอ้แบงค์หลังจากที่ผมได้รับอีเมลจากมัน…………
ผมไม่รู้จริงๆว่ามันเพิ่งจะมารู้สึกคิดถึงอะไรผมตอนนี้ทั้งๆที่เวลาสามเดือนที่ผ่านมามันไม่เคยโผล่หัวมาให้เห็นสักครั้ง……แต่ช่างเหอะ รอสักหน่อยเดี๋ยวก็คงจะรู้เองว่าเหตุการณ์มันจะเป็นต่อไปยังไง
………………………..
“เอาเป็นว่ามาตกลงเรื่องงานกันต่อเลยนะครับคุณแบงค์” ผมนั่งลงพูดหลังจากที่เชิญมันเข้ามาในห้องประชุม
“แหม เดี๋ยวสิครับ…..จะรีบร้อนอะไรนักหนา………...”
“แล้วจะให้ผมทำอะไรล่ะครับ”
…………
....................
“ไม่ทราบว่าคุณอาร์มได้รับอีเมลจากผมแล้วยังครับ” หึ..แสดงว่ามันยังไม่ได้เช็กเมลของมัน
“ได้แล้ว มีอะไรเหรอครับ”
“คุณอาร์มคิดว่ายังไงเหรอครับ”
“ก็ไม่คิดอะไรครับ………เอ่อ……คุณแบงค์อย่าเพิ่งเอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับเรื่องงานเลยนะครับ ผมว่าเรามาตกลงเรื่องงานกันต่อดีกว่า” ผมพูดจบไอ้แบงค์มันก็หน้า
จ๋อยๆไปสักพักแล้วก็หยิบแฟ้มงานออกมาดูอย่างไม่ค่อยจะพอใจ
………………
“คุณอาร์มครับ…วันนี้ผมขอโอกาสเลี้ยงข้าวคุณอาร์มอีกสักครั้งนะครับ วันก่อนเห็นคุณอาร์มไม่ค่อยทานเท่าไหร่เลย คาดว่าอาหารอิตาเลี่ยนหรูๆคงไม่ถูกปาก” มัน
พูดแล้วก็ยิ้มหน้าด้านๆให้ผม…….มันหลอกด่ากันชัดๆ
“เอ่อ…………..” มันเป็นลูกค้าเลยปฎิเสธยากหน่อย
“คงไม่ได้หรอกค่ะคุณนรินทร์ อาร์มเค้ามีนัดกับแม่ดิฉันไว้แล้วค่ะ” เย้….เจนี่ซุปเปอร์ฮีโร่ของผมมาช่วยแล้ว
“เอ่อ เหรอครับ”
“ค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะ” เจนี่พูดแล้วยิ้มให้ไอ้แบงค์
“…….ถ้าอย่างงั้น…..ผมขอตัวกลับก่อนละกันนะครับ ขอบคุณคุณอาร์มมาก” มันพูดแล้วก็เดินหงอยๆออกไป
……..
“เจนี่ ขอบใจนะเว้ย ถ้าไม่ได้แกชั้นซวยแล้วว่ะ”
“เออๆ ไม่เป็นไรหรอกน่า….ว่าแต่แกไม่คิดจะไปคุยกับเค้าหน่อยเหรอวะ จะโกรธกันอีกนานไหมเนี่ย”
“ไม่รู้ดิวะ แต่ก็ช่างเหอะ…..”
“เราว่าแกน่าจะหาเวลาว่างคุยกับเค้านะ ดูท่าทางเค้าก็รักแกมากอะ”
“รักมากจนทิ้งไปสามเดือนเนี่ยนะ” ผมพูดประชดประชัน
“เค้าต้องมีเหตุผล เชื่อเราสิ เราดูคนออก”
“หึหึ เดี๋ยวเราจะคอยดู” ผมพูดพลางเก็บสัมภาระแล้วเดินออกมาจากห้องประชุมพร้อมกับมัน……..
………………..
“เจนี่ เจอกันวันจันทร์นะ กลับบ้านละ”
“จ้า บ้ายบาย…แล้วเจอกันจ้า”
“อื้มๆ ขับรถดีๆล่ะ”
วันนี้รถก็ติดเหมือนอีกเช่นเคยเพราะโรงเรียนมันเปิดเทอมแล้ว รถเต็มถนนไปหมด………….สิ่งเดียวที่ผมพอทำได้ระหว่างขับรถกลับบ้านก็คือมองออกไปรอบๆว่ามี
เหตุการณ์อะไรน่าสนใจเกิดขึ้นหรือไม่ก็นั่งฟังเพลงเพราะๆบนรถ แต่ก็ต้องระวังอย่าให้หลับ…………..
“สวัสดีครับพี่อาร์ม……” น้องวินเข้ามาทักผม
“อ้าว น้องวิน สวัสดีครับ มุกไม่อยู่เหรอครับ”
“อ๋อ มันออกไปซื้อของนิดหน่อยน่ะครับ เดี๋ยวก็กลับมา”
“เหรอครับ งั้นเดี๋ยววินไปนั่งเล่นตรงโซฟาก่อนก็ได้ พี่เปิดแอร์ให้จะได้ไม่ร้อน……อากาศตอนหน้าฝนอ้าวเหลือเกิน”
“ขอบคุณนะครับ”
…………
“เอ่อ…พี่อาร์มครับ ผมซื้อช็อกโกแลตมาฝากครับ……” น้องวินพูดแล้วก็ทำท่าเบี่ยงๆหน้า……หึหึ น่ารักจริงๆ
“ขอบคุณมากนะวิน ไม่เห็นต้องลำบากเลย”
“ผมก็อยากจะทำอะไรให้คนที่ผมชอบมั่งสิครับ” น้องวินหน้าแดงแจ๋….ผมก็ไม่รู้จะพูดอะไรครับ
“ขอบคุณมากนะ…….แต่…”
“ไม่เป็นไรครับ ผมพอจะเข้าใจอะไรๆอยู่…..”
“ครับ” ผมตอบกลับแบบอดที่จะสงสารไม่ได้
…………..ไม่นานนัก ไอ้มุกก็กลับมาถึงบ้าน…..
“พี่อาร์ม รอนานไหม………เดี๋ยววันนี้มุกจะทำอาหารมื้อใหญ่แล้วก็ชวนเพื่อนๆที่มหาลัยมาทานข้าว”
“เหรอ…..แล้วจะมากันกี่โมงล่ะ”
“ก็สักทุ่มนึงอะ พี่อาร์มจะขึ้นไปงีบสักชั่วโมงกว่าๆรอก่อนก็ได้นะ แล้วแต่งตัวหล่อๆล่ะ”
“อื้อ พี่ก็ว่าจะขึ้นไปงีบแปปนึง เหนื่อยว่ะ….เอาเป็นว่าพี่จะลงมาตอนประมาณทุ่มกว่าๆละกัน”
“อือๆ เชิญตามสบายเหอะ”
……………..
“พี่อาร์ม นี่เชน เค้ก ขวัญ ไอซ์ แล้วก็ แก้ว” ไอ้มุกแนะนำเพื่อนๆมันไล่เรียงตัวทีละคน
พูดจบน้องๆก็เข้ามาทักทายผมและพูดคุยกันอยู่สักพักก่อนที่จะแยกย้ายกันไปช่วยมุกทำอาหาร ส่วนผมก็ได้แต่นั่งเล่นอยู่ตรงโซฟาแล้วก็ดูทีวีไปพลางๆ………….
แล้วสิ่งที่ต้องทำให้ผมช็อกก็เกิดขึ้น
“การโกหกคนนี่มันไม่ดีนะครับ” เสียงไอ้แบงค์นั่นเอง
มันมากับน้องที่เป็นญาติของมันครับ……
…………..ตายแล้วครับ ทำยังไงดีเนี่ย….เมื่อเย็นดันไปพูดอะไรบางอย่างไว้ด้วย
“เอ่อ…………ผมไปโกหกอะไรคุณ” ต้องหน้าด้านเข้าสู้ไว้…
“ก็เห็นคุณบอกว่าจะไปกินข้าวบ้านเพื่อนคุณ แต่ไหงคุณมาอยู่ที่นี่ละครับ”
“อ้าว….ก็กลับมาแล้วอะ”
“แหม อาบน้ำแต่งตัวไวนะครับ…....” มันยักคิ้วถาม
“ก็เป็นเรื่องของผม คุณเกี่ยวอะไรด้วย”
“อะ อ้าว….อย่าลืมนะครับว่าเราเคยเป็นอะไรกัน”
“อย่ามาปากหมาแถวนี้นะ” ผมว่าแล้วก็เดินเข้าไปต่อยท้องมันทีนึงจนมันร้องโอ๊ย….
……………
“น้องมุกจ๊ะ เดี๋ยวพี่ขอขึ้นไปเข้าห้องน้ำหน่อยนะครับ” ไอ้แบงค์มันเดินไปพูดกับน้องสาวผม
“ได้เลยค่ะ……ตามสบายนะคะพี่แบงค์ คิดว่าเป็นบ้านตัวเอง”
“จ้ะ…..” ว่าแล้วมันก็เดินขึ้นไปบนชั้นสอง
ผมไม่ไว้ใจมันก็เลยเดินตามขึ้นไปครับ…
แต่แล้วผมก็หลงกลมันเข้าจนได้………………
“โอ๊ย….” ผมร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ อย่าทำอะไรบ้าๆ” ไอ้แบงค์มันฉุดผมเข้ามาในห้องนอนแล้วก็จัดการทุ่มผมลงบนเตียง หลังจากนั้น มันก็เดินไปล็อกประตู
“ผมไม่ทำอะไรคุณหรอกคุณอาร์ม”
“งั้นก็ปล่อยผมไปสิ รู้ไว้ด้วยนะว่าที่นี่มันบ้านใคร”
“ใช่ ผมรู้ว่าที่นี่มันเป็นบ้านของคุณ…..แล้วยังไงหรอครับ”
“ก็ปล่อยผมไปซะสิ……………….จะมาทำแบบนี้เพื่ออะไร”
ผมกำลังจะด่ามันต่อแต่ผมก็หมดโอกาสเพราะไอ้แบงค์มันเข้ามาประกบปากผม
“ให้ผมเตือนสติหน่อยนะครับ ว่าเราเคยเป็นอะไรกัน” มันพูดแล้วก็เดินไปปิดไฟในห้องนอนพร้อมกับถอดเสื้อตัวเองออก
“หยุดทำอะไรบ้าๆนะ”
“จำไม่ได้เหรอครับ ที่สตูดิโอน่ะ…….” มันพูดแล้วก็จัดการปลดกระดุมเสื้อผมออก
“ปล่อย” ผมถีบมันเต็มแรงแต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก ตอนนี้มันเอาหน้ามันมาไซร้ที่ซอกคอของผม
“อึก…...” ผมต้องสะอึกเพราะความเสียวซ่าน มันเป็นความรู้สึกที่ดีเพราะผมไม่ได้รู้สึกอะไรอย่างนี้มานานมากแล้ว แต่ผมก็เตือนตัวเองว่าจะปล่อยให้เหตุการณ์มัน
เป็นอย่างงี้ต่อไปไม่ได้………..น่าสมเพศไหมล่ะ เค้าไม่ได้รักเราจริงๆเลย เห็นแค่เราเป็นเครื่องระบายอารมณ์ มันสมควรแล้วหรือที่เราจะต้องไปทุ่มเทอะไรกับคน
แบบนี้ ผมผิดหวังกับตัวเองจริงๆ
คิดแล้วผมก็น้ำตาไหลออกมาเต็มหน้า………..
ผมหมดเรี่ยวแรงที่จะต่อต้านอะไรมันอีกแล้ว ได้แต่พูดกับมันเบาๆว่า
“ถ้าแบงค์รักเราจริงๆ แบงค์ไม่ทำอย่างงี้หรอก……..”
…….ได้ผลครับ มันหยุดการกระทำอันต่ำทรามของมันในทันใด
…………….ตอนนี้มันลงไปนั่งคุกเข่าข้างๆเตียง
“อาร์ม เราขอโทษ………….”
“……...” ผมไม่ตอบอะไรมัน ได้แค่เดินไปเปิดไฟในห้องนอน…..นี่ยังดีที่มันแค่ปลดกระดุมเสื้อผม………
ผมรีบเดินลงไปข้างล่างเพราะกลัวว่าคนอื่นจะสงสัย……….
“ไปไหนมาพี่อาร์ม”
“อ๋อ ไปเก็บของในห้องนิดหน่อยอะ เตรียมงานไว้เผื่อพรุ่งนี้………..”
“อะไรยะ พรุ่งนี้มันวันเสาร์” นั่น ซวยแล้วครับ…..
.”เอ่อ…..แหะๆ ก็เตรียมเผื่อวันจันทร์ไง”
“อย่ามาแถเลย……ตกลงขึ้นไปทำอะไรมา”
…….
“อ๋อ พอดีอาร์มเค้าขึ้นไปเอาของที่พี่ลืมไว้คราวก่อนในห้องมาให้พี่จ้ะ”
“ค่ะ…..แค่เนี่ยไม่เห็นต้องโกหกเลยพี่อาร์ม”
“………”
“ปะๆ กินข้าวกันต่อเหอะ….” น้องวินมองมาที่ผมอย่างแอบสงสัยอะไรบางอย่างแล้วก็เรียกให้ทุกคนลงมากินข้าวกันต่อ….
………………..
………
……………
….
“กลับก่อนนะพี่มุก เดี๋ยวไว้เจอกันเร็วๆนี้ จะไปเที่ยวอย่าลืมชวนล่ะ” น้องของไอ้แบงค์หันมาพูดกับมุกแล้วก็เดินเข้ามาสวัสดีผม
“ผมไปก่อนนะครับอาร์ม แล้วเจอกันวันจันทร์ครับ”
“ครับๆ เชิญครับ” ผมพูดแล้วก็เดินไปส่งพวกนั้น
……………………..
tbc
-
ขอบคุณที่มาต่อครับ
**************
ยังอมพะนำกันอยู่นะ
:เฮ้อ:
-
จิ้มๆๆๆ คุณ mackerel
มาไวมากๆเลยค่ะ
ไปแพ็กกระเป๋าต่อละ อิอิ :serius2:
-
ก็ยังดูไม่ออกอยู่ดิอะครับ ว่าแบงค์ ยังรักมอาร์มหรือว่า ยังไง
ก็ใจจะบอกว่า ยังไงก็ยังรักอยู่ แต่ บางครั้ง 3 เดือนที่ผ่าน
ซึ่งก็ไม่ใช่เวลาสั้น ๆ ทำให้อาร์มไม่แน่ใจเหมือนกันว่า
เค้าเห็นเราเป็นคนรัก หรือเครื่องระบายอารมณ์กันแน่
อ่านแล้วสงสารอาร์มเข้าไปเรื่อย ๆ เลยอะ
ช่วงวันสงกรานต์ ซึ่งมีเหตุการณ์ยุ่ง ๆ แต่ก็ขอให้
พี่เอม มีความสุขกับเทศกาลแบบไทย ๆ
และเดินทางกลับเมกา โดยสวัสดิภาพด้วยนะครับ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
รออ่านต่อไปตอนนี้ยังบอกอะไรมากไม่ได้
แบงค์ต้องพยายามอีก แสดงความจริงใจออกมา แสดงเหตุผลที่หายไปออกมา...
-
นายแบงค์ดูท่าจะไม่ค่อยจริงใจเลย ไม่ยอมอธิบายว่าสามเดือนหายไปไหนมา คิดจะรวบรัดตัดความแล้วให้อาร์มยอมหรือ??? ไม่น่ารักซะแล้ว เริ่มไม่เชียร์ละ เปลี่ยนใจๆ อิอิ
เดินทางโดยสวัสดิภาพนะครับน้องเอม สู้ๆ กับการสอบครับเก็บ A มาเยอะๆ หุหุ
-
ขอบคุณพี่ปิงมากๆเลยค่ะ จะพยายามเก็บ A เยอะๆ อิอิ แต่บางวิชามันคงเป็นไปไม่ได้ อย่าง discrete mathematics เนี่ย ได้ B ก็เจ๋งแล้ว อิอิ
ยังไงพี่ปิงดูแลสุขภาพตัวเองดีๆนะคะ หยุดสงกรานต์ไปเที่ยวไหนเอ่ย?
- น้อง Fujitaga คะ
ขอให้มีความสุขกับเทศกาลนะคะ ไปไหนมาไหนระวังตัวด้วยนะคะ :กอด1: :กอด1:
เอมจะออกจากบ้านแล้วค่ะ บ้ายบาย
-
น้องเอม...ฝากง้างปากแบงค์ทีสิค่ะ
ยังคงเก็บเงียบ...ไม่ยอมบอกเหตุผลกับอาร์มซะที :m16:
-
จนจะเปลี่ยนใจเชียร์ วิน อยู่แล้ว
ทำให้เขารักไมได้ ก็คิดรวบหัวรวบหางเอา
ไม่ไหวนะนี่
ปล. โชคดีในการสอบนะครับ
-
หายเงียบไปจนมาเจอกันใหม่ แทนที่จะบอกรัก บอกขอโทษก่อนดีไหมนิ :z6:
-
:เฮ้อ: แทนที่จะอธิบายก่อนว่าทำไมถึงหายไป กลับมาทำแบบนี้อีก
-
:serius2:
รอแบงค์อธิบาย อ่ะ
:serius2:
-
ได้โอกาสแล้วทำไมไม่พูด :angry2:
จะยื้ออีกนานมั้ยแบงค์ คนอื่นเค้าจะงาบอาร์มไปกินแล้ว
:m16:
อีกหน่อยแบงค์คงสวมบทสามีไล่จิกคนที่มาตามอาร์มเป็นแน่ :กอด1:
กิ๊ชชชชชชชชช พระเอกถ่อย :-[
-
มอบแต้มที่ 90 ให้น้องเอม ขอให้เดินทางโดยปลอดภัยนะคะ
อยากรู้จังว่าระหว่างสามเดือนที่หายไป แบงค์จะแก้ตัวกับอาร์มว่ายังไง
แล้วอาร์มจะให้อภัยแบงค์รึเปล่า แต่เรื่องความรักมันพูดยากนะ
จะรอตอนต่อไปจากน้องเอม รักษาสุขภาพและพักผ่อนให้มาก ๆ นะคะน้องเอม
:pig4:
-
อะไรของตาแบงค์เนี่ย หึงจนหน้ามืดเลยหรือไงฟระ งือ
เดินทางปลอดภัยนะคะ แล้วก็รออ่านตอนต่อไปจ้า
ป.ล. สมเพช จ้า
-
วิชา math พี่สบายๆมากเลย ได้ดี (D) o22 ย้องเอมสู้ๆละกานนะคร๊าบบบ :sad4: แบบเป็นตัวอย่างที่ไม่ดี อิอิ :เฮ้อ: ดีที่เรียนรอดมาได้ เหอๆ
สงกรานต์พี่อยู่แต่หอจ้า กลัวน้ำ(กลัวกระสุนมากกว่า) ว่าแต่ไปถึงอเมริกาอย่าลืมแจ้งข่าวด้วยน้า เป็นห่วงๆ แล้วก็ดูแลสุขภาพด้วยหล่ะ เปลี่ยนโซนในเวลาสั้นๆเดี๋ยวปรับตัวไม่ทัน อิอิ o13
-
มาถึงสักครู่แล้วค่ะ เดี๋ยวตอนนี้จะพักในโรงแรมถึงเย็นๆแล้วค่อยเดินทางไปที่มหาวิทยาลัย เจ็ตแลคเหมือนกันค่ะ
พี่ปิงไม่ได้ไปไหนเหรอคะ ว้า...อย่างว่า....บ้านเมืองวุ่นวายทำให้คนปั่นป่วนไปหมด.......ดูแลตัวเองดีๆนะคะ
เดี๋ยวตอนใหม่มาต่อให้เร็วๆนี้ค่ะ
-
โอ-ถึงปุ๊บก็ส่งข่าวมาเลย
พักผ่อนก่อนนะคร้าบ
แล้วนิยายค่อยจัดมา คริคริคริ
:pig4:
มอบแต้ม+ ที่ 91 ไปทันใด
-
ขอบคุณพี่ mackerel มากเลยค่ะ :serius2:
จริงๆตอนนี้มันเพิ่งจะเก้าโมง ก็เลยยังไม่รู้สึกอะไรค่ะ อิอิ :really2: :really2:
.....แต่อีกสักครู่ก็จะสลบไปเลย เหอๆ
...ขอบคุณสำหรับแต้มที่ 91 ค่ะ
-
หุหุ ขอบคุงครับที่ส่งข่าว ดีใจครับที่ไปถึงแล้ว อย่าหักโหมมากนะครับ พักผ่อนๆ จะได้ปรับตัวได้ อิอิ สู้ๆครับ o13
-
บทที่ 1 – Crush!
“นี่ ไอ้มุก กูเซ็งจะแย่แล้วนะเว้ย ให้มาเล่นละครตบตาเนี่ย……..” ผมเอามือปาดเหงื่อที่ตอนนี้กำลังไหลเต็มหน้าผาก
“โห มึงทนอีกหน่อยดิ กูอยากรู้อะ”
“แล้วทำไมต้องเอากูเข้ามาข้องเกี่ยวด้วยวะ ไม่เข้าใจเลย”
“น้าๆๆๆๆวินสุดหล่อ” ไอ้มุกเข้ามาอ้อนกับผม….ทำไงได้ เป็นเพื่อนซี้ก็ต้องยอมล่ะ…ห่าเอ้ย
“เออ กูทำให้ก็ได้ แต่มึงต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะ”
“…..กูรู้แล้ว…….ไปติดต่อกับน้องเบย์เค้าให้ละสิ” มันพูดแล้วก็เอามือกอดอก ท่าทางมั่นอกมั่นใจมาก
“เออ รู้แล้วจะพูดทำเหรี้ยไร”
“วิน กูถามมึงจริงๆเหอะ............ถ้าพวกสาวๆในคณะมันรู้ว่าเมิงเป็นเก้งนะ พวกมันคงแบบว่า…ตรอมใจกันตายว่ะ”
“ทำไม….มึงเสียดายล่ะสิ”
“ถุ้ย กูจะอ้วก…..ชั้นไม่สนใครหรอก สวยเลือกได้”
“ระวังจะขึ้นคาน” ผมหันไปพูดกับอากาศ
“พูดไรวะ” แน่ะ…มันยังอุตส่าห์ได้ยิน……
“ไม่มีอะไร…แล้วตกลงวันนี้กูต้องไปบ้านมึงอีกปะนิ…..”
“แหมๆๆๆ ไปสิวันนี้ชั้นกะว่าจะชวนพวกไอ้เค้กมากินข้าวที่บ้านด้วย….น้องเบย์ก็มานะเว้ย”
“เออๆ งั้นกูไป” ทำไงได้ล่ะครับ….เหยื่อมาทั้งทีก็ต้องเข้าไปล่อหน่อย หึหึ
ว่าแล้วผมกับไอ้มุกก็เดินเข้าไปในห้องเรียนด้วยกัน………..
“ไอ้เค้ก ขวัญ รู้ทางไปบ้านไอ้มุกมันใช่ปะ” ผมถามกับเพื่อนรักของผมทั้งสองคน…..มันเป็นแฟนกันครับ
“ก็รู้ดิวะ….” ไอ้เค้กตอบแล้วก็หันไปเก็บของที่โต๊ะมันต่อ
“งั้นเดี๋ยวเราสองคนตามไปนะ” ขวัญพูดแล้วก็โบกมือให้ผม ขวัญเป็นผู้หญิงที่เรียบร้อยแล้วก็น่ารักมากๆ แต่ดันต้องมาได้แฟนเถื่อนๆอย่างไอ้เชี่ยเค้กมัน ผมล่ะสงสาร…..
“จ้า……แล้วเจอกันนะ แต่งตัวสวยๆล่ะ”
“อื้มๆ” เธอพูดแล้วก็ยิ้มให้ผม
ผมเดินออกมาจากตัวคณะแล้วก็นั่งรถป๊อปไปที่สถานีรถไฟฟ้าพญาไทเพื่อที่จะขึ้นรถกลับบ้าน อารมณ์เสียแม่งโคตรๆเลย รถพังครับ ต้องเข้าอู่ซ่อม…..
เอาเหอะ......วันนี้ต้องแต่งตัวหล่อๆหน่อยน้องเบย์สุดน่ารักของผมมาทั้งที………….ผมแอบเดินไปแถวคณะสถาปัตย์บ่อยๆเพื่อที่จะไปดูน้องเค้าครับ จะไปคนเดียวก็ไม่กล้า ต้องชวนไอ้มุกไปด้วย………
ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วก็รีบตรงบึ่งไปที่บ้านไอ้มุก
……………..กริ๊ง กริ๊ง….. เสียงโทรศัพท์มือถือผมดังขึ้นครับ ริงโทนเห่ยมาก ยังไม่ได้เปลี่ยนเลย
“ว่าไงวะ ไอ้มุก…..”
“วิน กูว่าของที่บ้านมันไม่ค่อยจะพออะ….แต่ละคนแม่งกินกันยังกะควาย ว่าจะออกไปซื้อของเพิ่มเนี่ย…..มึงถึงบ้านกูแล้วก็เข้าไปเลยนะ ไม่ได้ล็อก”
“เออๆ แค่นี้นะ….” ไอ้ห่านิ โทรมาทำไมก็ไม่รู้….เซ็งเลย กำลังนั่งฟังเพลงเพราะๆ
…..
ผมมาถึงบ้านมันก็นั่งเล่นสักพักแล้วพี่อาร์มก็กลับมาถึง......เช่นเคยครับ ผมต้องทำหน้าที่เป็นนักสืบให้มัน เซ็งโคตรๆ
“เอ่อ…พี่อาร์มครับ ผมซื้อช็อกโกแลตมาฝากครับ……” ผมต้องแกล้งมาเล่นว่าแอบชอบพี่อาร์มเพราะไอ้มุกมันสงสัยว่าพี่ชายมันจะมีอะไรกับเพื่อนเค้าครับ…..ญาติ
ของน้องเบย์เนี่ยแหละ
“ขอบคุณมากนะวิน ไม่เห็นต้องลำบากเลย” พี่อาร์มพูดแล้วก็ยิ้มให้……ใช่ ลำบากมากเลยไอ้มุก…ให้กูมาทำไรก็ไม่รู้
“ผมก็อยากจะทำอะไรให้คนที่ผมชอบมั่งสิครับ” เขินจะแย่แล้วครับ….ฮือๆ
“ขอบคุณมากนะ…….แต่…”
“ไม่เป็นไรครับ ผมพอจะเข้าใจอะไรๆอยู่…..” ผมรีบตัดบทครับ ไม่อยากให้อะไรมันเลยเถิดไปกว่านี้
“ครับ” พี่อาร์มตอบกลับมา
…. ไม่นานไอ้มุกก็กลับมาถึงแล้วก็ตะโกนบอกให้พี่อาร์มเค้าขึ้นไปพักก่อน ส่วนผมก็ไปช่วยมันเตรียมอะไรต่อมิอะไรนั่นแหละ
จะว่าไปแล้วผมก็ไม่คิดนะครับว่าพี่อาร์มเค้าจะเป็นเกย์ เค้าก็ดูแมนๆดีออก……ไอ้มุกมันขี้ระแวงเกินไปรึเปล่าน้า…
สักประมาณทุ่มนึงเพื่อนๆก็ตามมาถึงที่บ้านครับ วันนี้พวกมันแต่งตัวเต็มที่กันทุกคนครับ ขนาดแค่กินที่บ้านนะเนี่ย ถ้าออกไปข้างนอก…หึหึ ไม่อยากจะคิด……….
……………………..
………….
……………..
….
“ดีครับ น้องเบย์ ดูเหนื่อยๆนะ” ผมเข้าไปทักน้องเค้าทันทีที่น้องเค้ากับพี่แบงค์มาถึงที่บ้านของไอ้มุก...วันนี้น้องเบย์ดูน่ารักมากครับ ใสๆเหมือนดาราเกาหลีเลย
“อ๋อ ใช่ครับ…..เรียนเหนื่อยมาก น่าอิจฉาพี่วินจังเลยนะครับที่ไม่มีเรียน……..”
“แต่พี่ก็มีกิจกรรมที่ต้องไปเตรียมตัวที่คณะน่ะ แถมต้องเรียนซัมเมอร์อีก…เหนื่อยเหมือนกันแหละคร้าบ” ผมพูดแล้วก็ทำตาหวานใส่น้องเค้า
“ครับๆ พี่วินมาถึงนานแล้วเหรอครับ”
“อื้มม…งั้นเชิญน้องเบย์ตามสบายเลย…..” ผมพูดแล้วก็ไปนั่งคุยกับเพื่อนๆต่อ
แค่ได้คุยกับน้องเค้านิดหน่อยก็มีความสุขแล้วล่ะ……..เพราะส่วนใหญ่ไม่ค่อยได้คุยกันหรอกครับ จะมีก็แต่ที่ชมรมบาสกับเวลาที่น้องเค้าออกไปเที่ยวกับไอ้มุก………ผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าน้องเค้าจะคิดอะไรกับผมรึเปล่า เฮ้อ คิดแล้วก็เครียด…..
tbc
-
ขอบคุณพี่ mackerel มากเลยค่ะ :serius2:
จริงๆตอนนี้มันเพิ่งจะเก้าโมง ก็เลยยังไม่รู้สึกอะไรค่ะ อิอิ :really2: :really2:
.....แต่อีกสักครู่ก็จะสลบไปเลย เหอๆ
...ขอบคุณสำหรับแต้มที่ 91 ค่ะ
แหะแหะ แม๊คอยู่ ม.4 คร้าบผม
ฝากเนื้อฝากตัวด้วยคร้าบ-พี่เอม
-
งั้นก็ต้องเรียกว่าน้องแม๊คน่ะสิคะ อิอิ o13
-
เศร้าจางอยากเป็นน้องบ้าง พี่เอมครับน้องปิงเรียนอยู่ป.4 ครับ :m13: อิอิ
ล้อเล่นครับอย่าโดดเตะก้านคอพี่นะครับ เหอๆ :m5:
น้องมุกนี่แสบเจงๆ เล่นงี้ไม่กลัวเฮียฆ่าหรอ อิอิ :laugh3:
-
ว้าว!! มีอีกคู่ด้วยล่ะ
ขอบคุณมากนะคะ ขยันมากเลย
-
อุ๊ย ที่แท้น้องมุกให้เพื่อนแกล้งเล่นละครหรอกรึ
เราเผลอเชียร์น้องวินไปแล้วนะเนี่ย :seng2ped:
ยังคงโมโหแบงค์ อยากฟังเหตุผลที่ฟังขึ้น และเพียงพอนะยะ ชริ...
ทิ้งเค้าไปกี่เดือนไม่โผล่มาเลย
-
ว่าแล้วเชียว ว่ามันทะแม่ง ๆ
-
หง่ะ...นึกว่าวินแอบชอบอาร์มจริงๆซะอีก
น้องมุกเนี่ย..เจ้าแผนการเหลือเกิน :t2:
-
ขอบคุณพี่ mackerel มากเลยค่ะ :serius2:
จริงๆตอนนี้มันเพิ่งจะเก้าโมง ก็เลยยังไม่รู้สึกอะไรค่ะ อิอิ :really2: :really2:
.....แต่อีกสักครู่ก็จะสลบไปเลย เหอๆ
...ขอบคุณสำหรับแต้มที่ 91 ค่ะ
แหะแหะ แม๊คอยู่ ม.4 คร้าบผม
ฝากเนื้อฝากตัวด้วยคร้าบ-พี่เอม
ฮาอะ น้องแม็ค เป็น พี่ อิๆ
เอม ขยันมากๆอะอยากบวกให้จังแต่บวกให้ไม่ได้แล้ว
อ่านตอนใหม่ที่คาดว่าน่าจะเป็นPart2 เนื้อเรื่องคงกระจ่างในหลายๆจุด
การเดินเรื่องดูมีจุดชี้นำดี ทำให้ประเด็นเรื่องไม่เขว
แล้วจะรออ่านต่อไปนะคราบ เอม
-
เศร้า น้องวินมาหลอกกันซะงั้น ดีนะอาร์มไม่คล้อยตามไม่งั้นเจ็บอีกรอบแน่เลย o22
-
จะว่าไป แบงค์ทำอย่างงี้ก็ไม่ถูกอ่ะ อยู่ดีๆก็หายไปตั้งหลายเดือน พอมาเจอกันก็พูดว่าเคยเป็นอะไรกัน ไม่คิดถึงใจอาร์มบ้างเลยเหรอ ว่าจะเจ็บขนาดไหนอะ
ส่วน วิน ก็คิดไว้แล้ว ว่าต้องเป็น 1 ในแผนของน้องมุกแน่ๆ แต่ที่อึ้งคือ วิน แอบชอบน้องเบย์เนี่ยแหละ
เป็นกำลังใจให้คุณเอมด้วยคนคร้าบบบ :L2:
-
อ้าว น้องวินไม่ได้ชอบอาร์ม แต่ชอบ น้องเบย์ อะ
ดี ๆ จะได้ลุ้น 2 คู่เลย :z2:
-
ได้อ่าน อีกมุมมองนึกแล้วเหรอเนี่ย เป็นส่วนของน้องวินอีกตังหาก
ส่วนมุกก็ หูไว ตาไวเหมือนกันนะเนี่ย เล่นสงสัยซะตรงจุดเชียว
แล้วอาร์มกับแบงค์ จะทำไงต่อแหละที่นี้
-
เป็นยังไงกันบ้างคะ ได้ข่าวว่า :fire: :fire:ยอมแพ้แล้ว...? จริงรึเปล่าน้า
ส่วนเรื่องตอนนี้จะลงสลับกันระหว่าง version 1 กับ version 2 นะคะ คอยติดตามกันไป :-[
-
version 2 น่ารักดีอ่ะ
เพราะ version 1 น้ำกำลังท่วมปาก-ไม่ถามเหตุผลกันซะที
ครึครึครึ
*****
ขอบคุณคร้าบพี่เอม :pig4:
-
บทที่ 2 – มึงอะคิดมาก
“กูว่ามึงคิดมากไปว่ะ ไอ้มุก”
“คิดมากอะไรวะ มันน่าสงสัยจะตาย ตั้งแต่ตอนปีใหม่ที่พี่แบงค์เค้ามาที่บ้านชั้นละ มองกันตาหวานเชียว”
“เอ๊า ก็พี่อาร์มเค้าก็เป็นคนตาหวานอยู่แล้วนี่หว่า” ผมไม่อยากให้ไอ้มุกมันคิดมากครับ
“เออน่ะ ยังไงชั้นจะต้องรู้ให้ได้” มันทำหน้ามุ่งมั่น
“ตามใจมึงเหอะแม่นักสืบสาว พี่อาร์มรู้ขึ้นมามึงจะโดนสาวไส้”
“พี่กูนะ ไม่ใช่ปอบ”
“เออๆ พอเหอะ…..ว่าแต่วันนี้ไปเดินไหนกันดีวะ” ผมรับตัดบทเพราะเดี๋ยวมันจะเครียดไปใหญ่
“ไปเดินคณะถาปัตย์ไหมล่ะยะ” มันพูดแล้วก็ยิ้มกริ่ม…เพื่อนคนนี้รู้ใจผมเป็นที่สุดครับ
ผมว่าตัวเองแปลกดีนะครับ ปกติไม่เคยชอบใครแบบจริงจัง เมื่อก่อนก็ได้กับคนนั้นคนนี้ไปทั่ว โดนมาหลายคนแล้วล่ะครับ ทั้งชายทั้งหญิง แต่พอมาเจอน้องเบย์เข้าผมก็รู้สึกถูกชะตาเข้าอย่างจังเลย….น้องเค้าน่ารักน่าทะนุถนอม ตัวบางๆ ปากสีชมพูอ่อนๆ น่าจูบมากๆเลยครับ
“ซื้อหมูปิ้งให้หน่อยดิ” ไอ้มุกมันทำตาแป๊วๆใส่ผม
“เงินไม่มีเหรอไง”
“มีแต่แบงค์พันอะ ชั้นขี้เกียจแตก…ต้องเก็บไว้ซื้อของที่บ้านย่ะ”
“อะๆ ก็ได้……..” ผมว่าแล้วก็จัดการซื้อข้าวเหนียวกับหมูปิ้งให้มันเรียบร้อยครับ แล้วเราสองคนก็มานั่งกินกันที่ใต้ถุนโรงอาหาร
…ไม่นานเหยื่อของผมก็เข้ามาถึง พร้อมกับทำหน้าแปลกๆ
“เอ่อ ทำไมพี่ๆสองคนมานั่งกินอาหารที่นี่อะ” น้องเบย์ยืมเกาหัวแล้วก็ถามพวกเราสองคน
“ก็พอดีอยากกินหมูปิ้งอะ เห็นมันใกล้ๆ ก็เลยมานั่งพักที่นี่อะแหละ” ไอ้มุกตอบ
“เหรอครับ……….งั้นเดี๋ยวขอตัวไปทำงานต่อก่อนนะครับ”
“เดี๋ยวสิครับ จะรีบไปไหน นี่พักเที่ยงไม่ใช่หรอ” ผมเดินไปคว้าข้อมือน้องเบย์ไว้ คนอะไรก็ไม่รู้ กลิ่นตัวห๊อมหอมชวนหลงไหล…….น้องเบย์มองมาทางผมด้วยสาย
ตาแปลกๆ
“เอ่อ……ก็ได้ครับ งั้นเดี๋ยวผมไปซื้อข้าวก่อน” น้องเค้ายิ้มให้แล้วก็เดินตรงไปที่ร้านขายข้าวแกงในคณะ
ไอ้มุกก็นั่งหัวเราะของมันคนเดียวครับ……ดีแล้วล่ะ มันจะได้ไม่เครียดมาก
น้องเบย์เดินกลับมาพร้อมกับก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นปลาชามนึงแล้วพวกเราสามคนก็นั่งคุยกันไปกินกันไป สบายๆ ไม่มีอะไรมาก
“เดี๋ยวผมต้องเข้าไปเรียนแล้วล่ะ…..ไปก่อนนะครับพี่ๆ”
“เอ่อ น้องเบย์ เดี๋ยวเย็นนี้พี่จะไปเดินดูของ ไปด้วยกันไหม เดี๋ยวจะเลยไปส่งบ้านเลย” ผมเข้าไปถามน้องเค้า…
น้องเบย์ทำหน้าเอ๋อๆแล้วก็หันไปหาไอ้มุก…ไอ้มุกก็ได้แต่ยิ้มแล้วก็พยักหน้าให้น้องเค้า……….หวังว่าน้องเค้าคงไม่คิดอะไรมากนะครับ…ของยังงี้มันต้องค่อยเป็นค่อยไป
“ได้ครับ ผมว่างพอดี…กะว่าจะไปซื้อแว่นตากันแดดอันใหม่อยู่”
“งั้นเดี๋ยวพี่มารับที่คณะนะครับ” ผมพูดแล้วก็ยิ้มให้น้องเค้า
“ครับๆ สักสี่โมงละกันครับ”
“ได้ครับ”
ผมกับไอ้มุกเดินกลับมาที่คณะเพื่อมาเตรียมงานต่างๆต่อ…..เวลาผ่านไปช้าจริงๆเลยครับ อยากจะเจอน้องเค้าเร็วๆ
…………
…………………………………
………….
“ไปไหนดีล่ะครับ”
“อ้าว..ก็พี่วินบอกว่าจะเป็นคนไปเดินดูของนี่ครับ พี่ไปไหนผมก็ไปนั่นแหละ” น้องเบย์ยักคิ้วให้ผม
“เออเนอะ…..ฮ่าๆ งั้นไปพาราก้อนละกันครับ…แล้วค่อยไปต่อที่อื่น”
“ครับๆ”
นั่งรถมาจากจุฬาไม่นานก็มาถึงที่พาราก้อนครับ ลงไปจอดรถเสร็จเรียบร้อยแล้วก็เดินเข้ามาในชั้นใต้ดิน……..
“น้องเบย์ ไปกินไอติมกันไหม พี่รู้สึกร้อนๆอะ”
“ก็ดีเหมือนกับครับพี่ ผมก็รู้สึกร้อนๆ” น้องเค้าเอามือเขย่าเสื้อเหมือนกับคนที่รู้สึกร้อน…ซึ่งนั่นเผยให้เห็นถึงเนินอกที่ขาวเนียน…..เห็นแล้วรู้สึกหมั่นเขี้ยวเลยครับ…..ยังไงคืนนี้น้องเค้าก็ต้องเสร็จผมล่ะ….
“เอาคุกกี้แอนด์ครีมที่นึงครับ” น้องเบย์สั่ง
“นี่ค่ะ ร้อยยี่สิบค่ะ” คนขายพูด
“อะ นี่ครับ” ผมยื่มแบงค์พันในมือให้คนขาย
“โห พี่วินเอาเก็บไปเลย ผมจ่ายเองครับ” น้องเบย์ทำท่าขัดขืน
“ไม่ได้หรอกครับ พี่อุตส่าห์รบกวนให้น้องเบย์มาเป็นเพื่อน”
“ไม่รบกวนเลย ผมสมัครใจมาอยู่แล้ว…” น้องเบย์ขึ้นเสียงสูง
“เถอะน้า ถือว่าพี่เลี้ยงละกัน แล้ววันหลังเบย์ค่อยเลี้ยงพี่ไง” ผมอ้อนน้องเค้า
“ก็ได้ครับ” ………………………
……..
…..ไม่นานนัก ผมกับน้องเบย์ก็เดินออกมาพร้อมกับไอติมคนละถ้วยแล้วขึ้นบันไดเลื่อนไปชั้นบนเพื่อที่จะได้ไปเดินดูของต่อ……..จริงๆผมไม่ได้อยากซื้ออะไร
หรอก…อยากหาเวลามาใกล้ชิดกับน้องเค้ามากกว่า
“พี่วินครับ ไปกินข้าวเย็นที่บ้านผมไหมครับ ช่วงนี้ผมอยู่ที่บ้านคนเดียว ถือว่าให้ผมทำอาหารตอบแทนละกันนะครับ” หึหึ น้องเค้าชวนขนาดนี้ มีเหรอครับที่ผมจะ
พลาด
“ไปแน่นอนครับ”………………………..
……………………….
…………………………………..
………..
เราสองคนเดินซื้อของใช้นิดหน่อยถึงประมาณสองทุ่มกว่าๆแล้วจึงขับรถออกมา…
ผมมีความสุขจริงๆครับเวลาที่ผมได้อยู่ใกล้กับน้องเบย์เค้า…….
“ทำไมน้องเบย์ถึงอยู่คนเดียวล่ะครับ” ผมแกล้งถามน้องเค้า…เผื่อบางที่จะได้รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับพี่แบงค์
“ก็พี่แบงค์ ลูกพี่ลูกน้องผมอะครับ…….เขาทำงานหนักที่บริษัท เค้าก็เลยไปซื้อคอนโดใกล้ๆที่ทำงานเขา ส่วนคุณป้าก็ไปดูงานที่ต่างประเทศน่ะครับ อีกเป็นเดือนกว่าจะกลับ……ส่วนคุณลุงแกเสียไปเมื่อสี่เดือนก่อนน่ะครับ”
“เสียใจด้วยนะครับ…..” ผมพูดแล้วก็เอามือตบหลังน้องเขาเบาๆ
“ไม่เป็นไรครับ……เดี๋ยวพี่วินนั่งรอตรงนี้ละกันครับ ผมไปเตรียมอาหารก่อน”
น้องเบย์ว่าแล้วก็เดินไปที่ครัว
“เฮ้ย!!!!!!!!”
“ระวังครับ” ผมรีบเข้าไปพยุงตัวน้องเค้าไว้….สงสัยเพราะว่าพื้นมันลื่นแล้วน้องเค้าใส่ถุงเท้า….
….ตอนนี้น้องเบย์กำลังนอนทับตัวผมอยู่ ใบหูขาวๆของน้องเขามาวางอยู่บนริมฝีปากของผม…………ผมเลยจัดการจูบเบาๆที่ใบหูของน้องเค้า……….
“ขอโทษครับพี่วิน เจ็บไหมเนี่ย” น้องเบย์พยายามจะประคองตัวขึ้นแต่ผมฉุดน้องเค้าไว้ครับ
“เจ็บมากเลยอะครับ….เหมือนเนื้อที่ข้อเท้ามันไปสีกับพื้น” ผมแกล้งทำเป็นเจ็บ ที่จริงแล้วไม่ได้เป็นอะไรเลย….หึหึ ชั่วไหมล่ะครับ
น้องเบย์ทำหน้าตกใจเหมือนรู้สึกผิดมาก ผมเลยจัดการรวบตัวน้องเค้ามากอดซะเลย
“เฮ้ย!!.....พี่วินทำอะไรอะครับ” ตอนนี้น้องเค้ายิ่งตกใจเข้าไปใหญ่เลยครับ
“……...” ผมจ้องเข้าไปในตาของน้องเค้า
“น้องเบย์ครับ พี่ชอบน้องเบย์มานานแล้วนะครับ” หึหึ เอาให้ตั้งตัวไม่ทันเลยครับ
“ฮ๊ะ……..” น้องเบย์ขึ้นเสียงสูง
ผมไม่รออะไรอีกแล้วครับ ถือโอกาสเข้าไปประกบปากกับน้องเค้าเลย…………..ปากของน้องเค้าหวานมากๆ ผมพยายามที่จะซึมซับรสชาติอันหอมหวานแล้วไออุ่น
ให้เต็มที่…..
“อย่าครับพี่วิน” น้องเบย์คราง หน้าแดงก่ำ…..
ผมจัดการถอดเสื้อของน้องเค้าออกและเลียไปที่หน้าอกกับท้อง
“อะ อึกก…..พี่วิน” น้องเค้าทำหน้าหวาดเสียวมากครับ ผมเห็นแล้วยิ่งมีอารมณ์
“ครับ น้องเบย์” ผมถามน้องเค้าแล้วก็ก้มลงไปไซร้ซอกคอน้องเค้าต่อ
“….ผมว่าอย่าดีกว่าครับ……...”
แต่ผมไม่สนใจหรอกครับ…..จัดการปลดเข็มขัดน้องเค้าไปพลางๆ
“……….พี่วิน…..” น้องเบย์หน้าแดงก่ำ
“พี่วิน…..” น้องเบย์ทำหน้าเซ็กซี่มากๆ…..ผมนี่แทบจะระเบิดเลยครับ
“………พี่แอบชอบน้องเบย์มาตั้งแต่ตอนที่น้องเบย์มาเข้าชมรสบาสแล้วนะครับ” ผมกระซิบที่ข้างหูของน้องเขา
………..
…………………น้องเบย์ทำหน้าแบบไม่อยากจะเชื่อ
“จริงๆนะครับ…..” ผมว่าแล้วก็จัดการเลียแล้วก็ไล้ใบหูของน้องเค้า
“……..” น้องเบย์ไม่ได้พูดอะไร………ซึ่งนั่นทำให้ผมตัดสินใจลงมือทำอะไรต่อ…
……………………………
“ผ…ผม ก็ชอบพี่วินมาตั้งนานแล้วเหมือนกันครับ….”
…………..ผมดีใจที่สุดเลยครับ….ผมมั่นใจว่าน้องเบย์คือคนที่ผมชอบจริงๆ….ในชีวิตผม ผมไม่เคยคลั่งไคล้ใครเท่ากับน้องเค้ามาก่อน
“รักนะครับ……..” ผมพูดพลางสำรวจส่วนต่างๆของร่างกายน้องเบย์
……….และแล้วผมก็จัดการร่วมรักกับน้องเบย์ต่อที่ตรงโซฟาในห้องนั่งเล่น…..
………….
……………………….
………มารู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อมาถึงบ้านตอนตีห้า…เหนื่อยและก็มีความสุขที่สุดเลยครับ……
THE END OF WIN'S AND BAY'S STORY.........
===========================================================================
เรื่องของสองคนนี้จบแล้วค่ะ เป็นไง ง่ายดีไหม? ตอนนี้ก็กลับไปลุ้นคู่หลักต่อนะ...แต่นานๆก็จะมีบ้างที่วินเป็นคนเดินเรื่อง
-
มอบแต้ม+ ที่ 92 นะคร้าบ-พี่เอม
****
เวอร์ชั่น 2 สมหวังกันละ
รอเวอร์ชั่น 1 ครึครึครึ
***********
ขอบคุณคร้าบผม
-
ขอบคุณค่ะ น้องแม๊ค
บอกไว้ก่อนว่าเวอร์ชั่น 1 กว่าจะสมหวังอีกนาน
เขียนถึงตอนที่ 60 กว่าๆแล้วยังโกรธกันอยู่เลย เฮ้อ
-
เขียนตอบอย่างนี้ ผมก็เชียร์กันเหนื่อยซิครับพี่เอม
เลยโกรธกันนาน ซะขนาดนั้น ขอหวานบ้าง โกรธบ้าง
ก็ยังดีครับพี่ (ขอมากไปป่าวเนี่ย)
-
วู้ววว เซอร์ไพรส์มากกับคู่วินกับเบย์ ไม่นึกว่าเบย์จะเป็นไปกับเค้าด้วยย :mc4:
ส่วนคู่แบงค์กะอาร์มก็งอน ๆ ง้อ ๆ ต่อไปเนี่ยแหละ เป็นพระเอก นายเอก จะมาแฮปปี้กันง่าย ๆ ได้ไง จริงมั้ย ๆ :laugh:
-
ถูกต้องค่ะคุณ nonesenze_
น้อง Fujitaga คะ ฉากหวานๆมีแน่นอนค่ะ
แต่อย่างที่บอกไว้ตั้งนานแล้วว่าเรื่องนี้มีเป็นร้อยตอน เพราะฉะนั้นตามเชียร์ไปเรื่อยๆนะคะ อย่าทิ้งกันก่อนล่ะ
-
โห คู่น้องวินกะน้องเบย์ ชิงซีนกันเห็น ๆ ไอ้คู่หลักจีบกันมาตั้งนาน ยังไม่ไปไหนกันสักที คู่นี้มาสองตอนก็เสร็จกันไปถึงไหน ๆ แล้ว o13
-
:oo1:
อุ้ย น้องวินด์ กับ น้องเบย์ อ๋อย
:oo1:
-
อิอิ น่ารักเจงๆคู่นี้ วินได้โอกาสพอดีเลย แต่กำหล่ะสิจะทำแผนมุกแตกหรือปล่าวหล่ะเนี่ย ถ้าเล่นควงน้องเบย์ไปบ้านอาร์มเข้า เอิ๊กๆ เอ เราจะวิเคราะห์ผิดไหมน้า น้องเอมยิ่งแต่งได้ซับซ้อน(เราโง่เอง) มากๆ :-[
สู้ๆครับป๋ม มารอตอนถัดไปอย่างใจจดใจจ่อ พรุ่งนี้ต้องไปทำงานแล้ว แงๆๆๆ วันหยุดรัฐบาล แต่ฉานอยู่เอกชน ซิกๆๆๆ :o12:
-
:-[ พี่วิน กับ น้องเบย์ :oo1: ไปแล้ว เมื่อไร
จะถึงคู่ อาร์ม กับ แบงค์บ้างอ่ะ :-[
-
พี่ปิง
เอมว่าทำงานยังดีกว่าสอบนะคะ ฮือๆ แต่ไม่เป็นไร ตอนนี้มีเวลาว่างอ่านหนังสือสองอาทิตย์ก่อนสอบ....กะจะอ่านตอนสามวันสุดท้าย :m20: ขยันไหมล่ะคะ? :เฮ้อ:
พี่อิม
อาร์มกับแบงค์ก็เคยแล้วนะคะ อิอิ :o8: :o8:
-
มาบอกแบบนี้ คู่หลักก็ลุ้นกันเหนื่อยสิเนี่ย
คู่เขา สอง ตอน ก็สมหวังกันละ เฮ้ออออออออออออออ
ปล. อายจัง พลาดเชียร์น้องวินไปซะได้ :-[
-
และแล้ววินกะน้องเบย์ก็...... :oo1:
ตอนนี้เราก็มาลุ้นคู่หลัก...ที่ออกแนวจะดีกันยากต่อไป
น้องเอม..ระหว่างอาร์มงอนให้แบงค์ง้อเนี่ย....ขอความหวานแทรกเป็นระยะนะจ๊ะ :bye2:
-
:z3: :z3: :z3:
เอมใจร้ายมากๆ เขียนถึงตอนที่60กว่าๆแล้วยังทะเลาะกันไม่เลิกเหอะๆ
แล้วจะรออ่านต่อนะคราบ ว่าแต่ไมเรื่องของ เวอร์นี้จบง่ายจัง
-
จะว่าวินแผนสูงอยู่คนเดียวก็ใช่ที่ น้องเบย์นี่ก็ร้ายใช่ย่อยเหมือนกันนะครับเนี่ย ทำเป็นเนียนชวนไปกินข้าวที่บ้าน แล้วไงล่ะ ได้กินกันไหมล่ะ ข้าวน่ะ
:haun4:
-
ป่านนี้ยังนอนกันอยู่รึเปล่าน้า?
ตอบเม้นท์
patz - ใช่ เบย์ใช่ย่อยที่ไหนล่ะ อิอิ ได้กินอย่างอื่นแทน
newykung - เค้าไม่ใจร้ายเท่าตัวเองหรอกค่ะ เว้นช่องว่างทียังกะจะให้รถบรรทุกวิ่งผ่าน เรื่องอะไรน้า?........ กว่า.......กว่าวันนี้...อะไรเนี่ยแหละ :really2:
melon_jung - หวานๆมีแน่นอนค่ะ
Vesi - ลุ้นไปเรื่อยๆนะคะ อยู่เป็นเพื่อนกันไปก่อน
:bye2: :bye2:
-
เมื่อวานแอบหนีเที่ยวมา o18 เอาบุญมาฝากทุกๆคน :mc4:
กลับมา
อ้าวเฮ้ย ไหงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะเนี๊ยะ กิ๊ชชชชช
เบย์สุดที่รักของชั้น :z6:
วินงาบไปกินอย่างหน้าตาเฉย เอาแล้วเว้ยเห้ย
งานนี้แบงค์ลดคู่แข่งไป หนึ่ง คน
เค้ารอพระเอกถ่อยอยู่น่ะ o18
-
ถ้าคู่อาร์มกับแบงค์เข้าใจกันง่ายแบบนี้ก็ดีนะสิ =='
-
มันไม่มีอะไรที่จบง่ายๆหรอกค่ะ :really2: :really2:
ขอบคุณสำหรับบุญนะคะ อนุโมธนาสาธุด้วย
มาบอกว่าตอนต่อไปเศร้าหน่อยนะคะ......แต่คงมีฉากที่ทุกคนรอคอย เดี๋ยวจะลงให้เร็วๆนี้
-
บทที่ 46 – เหตุผลและอารมณ์
“เย็นนี้ถึงบ้านมืดแน่ๆเลยว่ะ” ผมบ่นกระปอดกระแปดใส่เจนี่เพราะว่านี่มันก็ใกล้เลิกงานแล้ว…แต่ฝนยังตกหนักอยู่
“แหม…แกก็ไม่ต้องรีบกลับบ้านสิ ไปเดินเล่นที่หสยามกับชั้นไหมล่ะ วันนี้ไอซ์เค้าจะมาด้วย” ไอซ์เป็นแฟนเจนี่ครับ
“เหรอ…..ไม่เอาอะ เราไม่อยากเป็นก้างขวางคอแฟนกัน”
“อู๊ย…ไม่เป็นหรอก…..ไอซ์เค้าง่ายๆชิลๆอยู่แล้ว”
“ไม่เอาอะ แกไปเหอะ…..”
“เออๆ ตามใจแกละกัน……….” เจนี่พูดจบก็หันไปทำงานต่อส่วนผมก็เตรียมที่จะเก็บข้าวของ
……...”You have 1 new email message in your inbox”
“ใครส่งมาน้า” ผมบ่นพึมพำกับตัวเอง…จะปิดคอมอยู่แล้วเชียว
“From: Narin (Bank)
To: Chinatip (Arm)
Subject: Read this carefully
เลิกงานแล้วรอด้วย ผมมีธุระเรื่องงานต้องคุยกับคุณ ถ้าเบี้ยวผมฟ้องคุณดาแน่ๆ
นรินทร์”
โหย มันกล้าเล่นขู่ผมขนาดนี้ผมก็ต้องยอมล่ะครับ ไม่อยากไปหางานใหม่………………….
……………
……….
ตอนนี้ที่ออฟฟิศคนกลับไปหมดแล้ว เหลือแต่ผมที่ต้องมานั่งรอไอ้บ้านั่นคนเดียว…….
……………
“รอนานไหมครับ สุดหล่อ”
“มีอะไรก็ว่ามา” ผมไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด……
“แหม ใจเย็นๆสิครับ จะรีบร้อนไปไหน”
“ผมก็มีธุระอื่นๆของผมต้องทำนะครับ…….จะมาอยู่เทคแคร์คุณคนเดียวมันก็คงไม่ได้”
“ผมสัญญาว่าแปปเดียวครับ….มีเรื่องอยากจะคุยกับคุณหน่อย….”
“’งั้นก็ว่ามาครับ….เอ่อ…….ไม่ทราบว่าจะรับน้ำอะไรดีครับ” เจ๊ดาบอกผมกับเจนี่ให้ถามลูกค้าทุกคนก่อนที่จะเริ่มคุยงาน
“น้ำตรงนั้นของคุณอาร์มได้ไหมครับ” มันพูดแล้วก็ยื่นปากมาที่กางเกงของผม
“อย่ามาทะลึ่ง….จะเอาอะไรไหม” ผมถามมันอีกรอบ…..ตอนนี้ผมใกล้จะหมดความอดทนเต็มทีแล้ว
“เอาเป็นชานมเย็นละกันครับ…….”
“ได้ครับ…..กรุณารอสักครู่” ผมพูดเสร็จก็เดินออกมาจากห้องทำงานแบบอดที่จะอารมณ์เสียไม่ได้……..
…….คิดแล้วก็แกล้งมันดีกว่าครับ…….หึหึ….สงสัยต้องเอาผงชูรสใส่เข้าไปแทนน้ำตาลซะแล้ว กินแล้วจะได้ผมร่วงให้หมดหัวไปเลย……..
ผมจัดการใส่ส่วนผสมพิเศษแล้วก็เดินกลับมาที่ห้องทำงาน….เอาคืนแค่นี้ผมว่ามันยังน้อยไปด้วยซ้ำ….ตอนนี้ไอ้แบงค์มันกำลังยื่นอ่านอะไรสักอย่างอยู่บนโต๊ะหลังโต๊ะทำงานของผม….ไม่มีมารยาทเอาซะเลย มาอ่านงานชาวบ้านเขา…
“นี่คุณ…….อ่านอะไรของคุณอะ” ผมตะโกนว่ามัน
“”เฮ้ย”” เราสองคนตะโกนพร้อมกัน…ก็ไอ้แบงค์มันดันหันมาชนแก้วชานมเย็นในมือผมพอดีทำให้ผมเสียการทรงตัวล้มลงไปนอนทับบนตัวมัน ชานมในแก้มผมหก
เลอะเทอะเต็มเสื้อผมกับมัน
………………
“แหม กลิ่นตัวคุณอาร์มเคล้ากับชาเย็นนี่หอมหวนดีนะครับ”
“ปล่อยผมเดี๋ยวนี้….ปล่อย” ผมสั่งมันเพราะตอนนี้มันรัดผมไว้แน่น
“จะรีบไปไหนล่ะครับ กอดกันอย่างงี้ก็สบายดีออก………แค่ชาเย็นหกแต่อย่าเย็นชากับผมสิครับ”
…โอย จะบ้าตายกับคำหยอดควายๆของมัน………ผมเกือบอดขำไม่ได้เพราะมันทำให้ผมนึกถึงวันเวลาก่อนๆ
………แบงค์จ้องเข้ามาในตาของผม ใบหน้าของเราสองคนอยู่ห่างกันไม่เกินครึ่งนิ้ว…..สามารถสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของมัน…….
........ผมและคิ้วสีดำเค้มตัดกับผิวสีขาวเนียนของมัน………….
น้ำตาของผมแทบจะไหลออกมาเพราะไออุ่นจากแบงค์คือสิ่งที่ผมโหยหามาตลอดระยะเวลาสี่เดือนนี้………..ทุกอย่างในความทรงจำของผมมัน
ยังเหมือนเดิม……..ไม่มีอะไรสักอย่างบนใบหน้าอันหล่อเหลาของมันที่เปลี่ยนไป………..
แบงค์ค่อยๆเลื่อนใบหน้าของมันเข้ามาใกล้ผมจนจมูกของเราสองคนชนกันในที่สุด….
“คิดถึงนะ รู้ไหม……….” มันพูดแล้วยิ้มบางๆให้ผม……
……ผมไม่ได้พูดอะไรกลับ……..เพราะผมอยากจะซึมซับความรู้สึกอย่างนี้ไปอีกนานแสนนาน……มันอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะได้รู้สึกดีๆอย่างงี้อีก……….ผมมั่น
ใจว่าคงรักใครไม่ได้เท่ามันอีกแล้ว………………อยากรู้เพียงแต่ว่ามันจะรักผมบ้างไหม……
แบงค์เลื่อนมือเข้ามาในเสื้อของผมในขณะที่ใช้ปากของมันปลดกระดุมเสื้อผมอย่างเชี่ยวชาญพร้อมพรมจูบไปทั่วร่างกาย…………..ผมไม่ได้ขัดขืนอะไร……..
เพราะผมรู้ตัวดีว่านี่คือสิ่งที่ผมรอคอยมานาน…..ถึงแม้ผมจะต้องเจ็บปวดอีก……แต่ผมก็จะยอมทนรับมันต่อไป……
“แบงค์รักอาร์มนะ….”
“….อืมม…...” ผมตอบส่งๆไป
…………………………………….
………………
……….
“…อ….อึก…...” ผมรู้สึกจุกแล้วก็แน่นไปหมดเมื่อแบงค์มันสอดใส่เข้ามาในตัวผม
“แบงค์จะทำเบาๆนะครับ” มันพูดแล้วก็เริ่มไซร้ไปที่คอกับใบหูของผม
“…………”
………………………ผมสัมผัสได้ถึงหยาดเหงื่อและกลิ่นกายของมัน……มันทำให้ผมแทบจะคลั่ง……
…………………….
จากช้าๆก็กลายเป็นเร็วขึ้นและแรงขึ้น….มันเร่าร้อนจนผมทนรับความรู้สึกแบบนี้ต่อไปไม่ไหว
“แบงค์ อย่าหยุดนะ…….” ผมขอร้องวิงวอนมัน….
“ครับ……...”
“แรงๆอีก….” ผมสั่งมัน………ดีเหมือนกัน…จะได้เจ็บให้มันเจียนตายไปเลย……….
“แรงๆอีก….อย่าหยุดนะ…”
……..เสียงครางของเราดันสนั่นหวั่นไหวไปทั่วทั้งห้อง………..บนกำแพงเผยให้เห็นเงาของเราสองคนที่กำลังร่วมรักกันอยู่………..ไม่ใช่สิ….คงมีแต่ผมคนเดียวที่
รู้สึกถึงความรัก…..ส่วนแบงค์…มันอาจจะทำเพียงเพราะความใคร่….
“แบงค์รักอาร์มนะครับ” มันเป็นคำพูดที่ทำให้ผมรู้สึกดี……แต่ผมคงเก็บมันไว้ได้ไม่นาน……เพราะภายในเวลาอันใกล้นี้ ทุกอย่างมันก็จะจางหายไปอีก….
มันขบริมฝีบากผมเบาๆแล้วค่อยๆไล่ริมฝีปากสีชมพูอ่อนๆของมันไปตามร่างกายของผม…….ลงไปจนถึงจุดสำคัญ…มันครอบปากของลงไปตรงจุดนั้นแล้วค่อยๆ
เลื่อนขึ้นเลื่อนลงช้าๆ……….
………………..ทุกอย่างในห้องมันมืดมนไปหมด……..ผมหลับตาลงแล้วปล่อยให้แบงค์เป็นคนกำหนดทุกอย่าง…ให้มันตักตวงความสุขจากผมให้เต็มที่………..
…………….
…ถ้าผมใช้อารมณ์เป็นเครื่องมือตัดสินใจ……ผมบอกได้เต็มปากเลยว่าผมรักคนที่กำลังนอนกอดผมอยู่……..รัก…..รักมันมาก….
……..แต่ผมเป็นคน…..และผมก็มีเหตุผล……เหตุผลมันบอกว่า……
…………………สำหรับมัน……ผมคงไม่มีค่าเลยแม้แต่นิดเดียว………..
tbc
======================================================================
จะไม่เข้ามาอัพอีกสามสี่วันเพราะว่ามีกิจกรรมของทางมหาลัยค่ะ
ขอบคุณค่ะ
เอม
-
มอบแต้ม+ ที่ 93 คร้าบ
***********
อาร์มคงตัดสินใจอะไรบางอย่างแล้วนะคร้าบ
ประมาณว่า-เก็บไว้เป็นความทรงจำ ...
*****
ขอบคุณคร้าบบบ :pig4:
-
ไม่อยากให้อาร์มคิดอะไรไปเองเลยอะ ยิ่งการตีค่าตัวเองว่าไม่มีค่าอะไรแบบนี้ อย่าแม้แต่จะคิดเลยนะ :monkeysad:
-
น่าสงสารอาร์มจัง อารมณ์มันเศร้ามากมาย เฮ้อ :เฮ้อ:
สงสัยจะจากกันซะแล้วถ้าแบงค์ไม่แสดง หรือทำอะไรเพื่อทำให้อาร์มเขข้าใจว่าที่ผ่านมาเป็นความผิดของแบงค์อย่างรุนแรง
เพราะสิ่งที่แบงค์กระทำอยู่นี้ มันแย่มาก แค่เหมือนอาร์มเป็นที่ระบายจริงๆนั่นแหละ คนรักกันเค้าไม่ทำกันแบบนี้หรอก(หรอ) อิอิ
แอบอินครับ น้องเอม :really2:
เต็มที่ครับน้องเอม เอาให้สนุก และสบายใจครับ เป้นการพักผ่อนจากสอบมหาโหด อิอิ :กอด1: :pig4:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
อ่านแล้วเศร้าจัง อาร์มคิดมากด้วยอะอยากอ่านต่อตอนที่60เลยอะไม่ไหวแล้ว
newykung - เค้าไม่ใจร้ายเท่าตัวเองหรอกค่ะ เว้นช่องว่างทียังกะจะให้รถบรรทุกวิ่งผ่าน เรื่องอะไรน้า?........ กว่า.......กว่าวันนี้...อะไรเนี่ยแหละ :really2:
แหมน้องเอม พี่แก้แล้วนะลองไปดูไม่มีเว้นบรรทัดแล้วจริงๆ ชิส์
-
โถ ๆๆๆๆ น้องอาร์ม ทำไมคิดอะไรในแง่ร้ายอย่างนั้นล่ะคะ :monkeysad:
-
จะเป็นแค่ที่ระบายหรอ ไม่นะTT
:o12:
-
น่าเสียดายนะถ้าจะเกิดอะไรแย่ ๆ ขึ้นมา เพียงเพราะไม่คุยกันให้รู้เรื่องอ่ะ :m15:
แต่ในความเป็นจริงแล้ว คนเราก็ไม่สามารถทำทุกอย่างอย่างถูกต้องอยู่แล้วมั้ง ก็ต้องมีตัดสินใจผิดกันบ้างแหละ (ไม่งั้นเรื่องก็จบเร็วอ่ะสิ อิอิ)
เชียร์คุณเอมให้มาต่อเรื่องไว ๆ ช่วงเศร้า ๆ จะได้ผ่านไปซะที :call:
-
พี่เอม สาม สี วันเลยหรอ :sad4: ม่ายเอาาาาาาาา
เค้ากำลังลุ้นอยู่น่ะ :serius2:
แบงค์พูดไม่เคลียร์ :z6:
ชิชะ
-
น่าสงสารอาร์ม แต่ก็น่าเห็นใจนะ เพราะยังไม่ได้ยินเหตุผลของแบงค์เลยว่าทำไมถึงหายไป
และไม่ติดต่อมา :เฮ้อ:
-
อ่านแล้วรู้สึกเศร้ายังไงไม่รู้อะครับ พี่เอม
เหมือนกับว่า เป็นการทำเพื่อใครครั้งสุดท้าย
แล้วจะไม่มีครั้งต่อไปอะไรประมาณนั้นอะ
แบงค์พูดอะไรออกมาบ้างได้ไหม
ว่าทำไมถึงหายไป โดยไม่ส่งข่าวมาเลยอะ
:z3:
-
ดูเหมือนคำว่ารักของแบงค์จะสื่อไปไม่ถึงอาร์มหล่ะนะ
อาร์มถึงยังรู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่าอ่ะ :เฮ้อ:
-
ขออนุญาติดองนิยายก่อนนะคะ ไม่รู้จะมาต่อได้เมื่อไหร่ ข้อสอบเยอะค่ะ ขออภัยนะคะ
-
ไม่เป็นไรน้องเอม พี่รอได้นะ
ตั้งใจสอบนะ เป็นกำลังใจให้น้องเอมนะ :L2:
-
:haun4: :haun4: :haun4:
-
บทที่ 3 – สืบสวน
“โอ๊ย อกอีแป้นแต๊ก!!!” ไอ้มุกร้องโวยวายยังกะมีใครเอามีดมาแทงมัน
….ตอนนี้น้องเบย์นั่งหน้าแดงอยู่ข้างๆผม
“เป็นเชี่ยไรของมึง ไอ้มุก”
“เซ็งน่ะสิ ผู้ชายจะหมดโลกอยู่ละ……..”
……หน้าของน้องเบย์ตอนนี้แดงขึ้นเรื่อยๆ….
“เบย์นะเบย์…….ไม่นึกเล๊ยย….”
“……ขอโทษนะพี่….”
“เฮ้ยๆๆ ไม่ต้องขอโทษอะไรหรอก….ชั้นแซวไปงั้นแหละ…….แต่ก็นะ…เสียดายแทนสาวๆ”
น้องเบย์ยิ้มแห้งๆแล้วก็หันไปนั่งปั่นงานต่อ………………..ใช่ครับ ตอนนี้เราสามคนกำลังนั่งอยู่ที่คณะถาปัตย์
“เออ…..ไหนๆแกก็ได้น้องเบย์มาแล้ว…..แกวานให้น้องเค้าช่วยหน่อยดิ...” ไอ้มุกหันมากระซิบกับผม
“ช่วยไรฟะ”
“ก็ช่วยสืบเรื่องพี่อาร์มกับพี่แบงค์นะสิวะ…ทำเป็นโง่ไปได้”
“อ้าว ไอ้เวรนี่ ด่ากู เดี๋ยวไม่ช่วยซะเลยดีมะ” ผมข่มมัน
“โถๆๆ พ่อทูนหัว จะเอาอะไรดีค้า…มุกบริการเต็มที่เลยค่า…” มันอ้อนผม….
“เออๆ เดี๋ยวถามมันให้….”
……….
“เบย์….มีเรื่องจะคุยด้วย…มานี่หน่อย….” ผมกวักมือเรียกเบย์ออกมา…
“มีอะไรหรอ….”
“อยากหอมอะ….” ผมว่าแล้วก็ดึงเบย์เข้ามาหอมที่แก้มสักฟอด…..
“โหย….พอเลย ถ้ามีคนมาเห็นจะทำยังไง” เบย์พูดแล้วก็เอามือปัดที่แก้ม
“….เข้าเรื่องนะ….คือไอ้มุกอะ…..มันสงสัยว่าพี่อาร์มกับพี่แบงค์เค้าเป็นอะไรกัน….”
“……………”
“…...?...” ผมยักคิ้วถามเบย์
“…………..” ตาของมันตอนนี้โตขึ้นเรื่อยๆ
“เป็นไร?”
“……………..อึ้งไง”
“อึ้งทำไมเล่า…ทีเราสองคนยังเป็นกันได้เลย..”
“โหย…หน้าด้านอะ…………….แต่..แต่ทำไมพี่มุกเค้าถึงคิดอย่างงั้นอะ”
“ก็ไม่รู้อะ….แต่วานให้เบย์ช่วยได้ปะล่ะ”
“ได้” เบย์พยักหน้าอ้อมแอ้ม…
“ให้มันได้อย่างงี้สิ แฟนใครน่ารักจัง…………………..อุ๊ยๆ หน้าแดงอีกแล้ว”
เบย์ต่อยเข้าที่ต้นแขนผมทีนึงแล้วก็เดินกลับไปนั่งที่โต๊ะ……………………………
เราสามคนใช้เวลาที่เหลือวางแผนกันจนถึงเวลาเย็นแล้วจึงแยกย้ายกันกลับบ้าน……เบย์ไปค้างกับผมเพราะผมอยู่คนเดียว……………….
………………………………..
………..
……….
“…………รักนะครับ…” เบย์ตอนนี้เหงื่อท่วมตัว หน้าแดงไปหมด….
“อื้ม…..”
…..หลบสายตา….มือจิกเตียงไว้แน่น…………
ไม่ช้าเราสองคนก็ลงไปนอนหอบแฮ่กๆข้างๆกัน………..
“วินคิดว่าพี่เค้าสองคนจะมีอะไรกันจริงๆหรอ”
“ไม่รู้สิ………แต่ก็ไม่แน่หรอก…”
“อื้ม….”
“หิวมั้ย….?”
“หิวดิ……วินเล่นซะเบย์เหนื่อยเลยเนี่ย…..”
“ขอโทษนะคร้าบที่รัก…วันหลังจะเบาๆมือ”
“ก็พูดงี้ตลอดอะ……….มีแต่แรงขึ้นๆ” เบย์ว่าแล้วก็หันไปนอนกอดหมอน
“……….” ผมไล่จมูกของผมไปตามแผ่นหลังของเบย์…….กลิ่นเหงื่ออ่อนๆกับกลิ่นสบู่ชวนให้ผมเคลิ้มอยู่ไม่น้อย…..
“……..อื๊อ..จะนอน อย่ามากวนดิ…เดี๋ยวสามทุ่มค่อยไปละกัน”
“คร้าบที่รัก….” ผมว่าแล้วก็หันไปตั้งนาฬิกาปลุกตอนสามทุ่มเพื่อที่จะได้ออกไปหาอะไรกินกัน….ตอนนี้เหนื่อยมาก…..ขอนอนเอาแรงก่อน……
………….
…………………………….
ออกจากบ้านมาไม่นาน เราสองคนก็มาถึงร้านอาหารแห่งหนึ่งย่านบางเขน…บรรยากาศไทยๆบวกกับอาหารรสจัดจ้านทำให้ผมกับเบย์สั่งอาหารมากินกันเยอะแยะ…..ไอ้ตัวดีตักอาหารเข้าปากตุ้ยโดยไม่ได้สนใจอะไรรอบข้างเลย สงสัยคงจะหมดแรงจากกิจกรรมตะกี้ไปเยอะจริง…….
………
“เฮ้ย……” เบย์ตะโกนเสียงดัง..
“เบาๆ มีอะไรหรอ”
“ก็นั่นพี่อาร์มกับพี่แบงค์อะ…..”
tbc
================================================================
รู้สึกผิด เลยลงให้ก่อนตอนนึง สอบเสร็จแล้วเจอกันค่ะ
-
o13
รักคนโพส และ คนแต่ง จังเลย
ไม่เสียแรงรอนะเนี่ย
o13
-
ความลับจะเปิดเผยไหมน้อ
-
สู้ๆ ตั้งใจสอบนะคร๊าบ อย่าลืมนอนเอาแรงหล่ะคับ เดี๋ยวไม่มีแรงไปสอบน้า และดูแลสุขภาพด้วยจ้า :3123:
อากาศทางนู้เป็นอย่างไรบ้างครับน้องเอม :really2:
ช่วงนี้กรุงเทพร้อนมากๆๆๆๆๆ ขนาดนั่งในห้องแอร์ยังไม่ค่อยเย็นเลย :sad4:
-
เต็มที่กับเรื่องสอบนะคร้าบพี่เอม
มอบแต้ม+ ที่ 94 เป็นกำลังใจคร้าบ
ขอบคุณคร้าบ :pig4:
-
ต่อให้หน่อยนึงก็ ... ชื่นใจจจจ
ลุยหน้าที่หลักให้เต็มที่นะครับ สู้ ๆๆๆ :a2:
-
รู้สึกผิดมากเลยนะเนี่ย
คือแบบว่ายังไงดีอะ..........เอาเป็นว่าจะหาเวลามาลงให้ละกัน...แต่ข้อสอบมันเยอะจริงๆแหละอาทิตย์นี้...เดี๋ยวตอนบ่ายสามมีสอบ discrete maths แต่เอมก็พร้อมแล้ว อิอิ
ขอบคุณพี่อิม พี่ปิง น้องแม๊ค พี่ mist แล้วก็คุณ nonesenze_ มากๆนะคะที่ยังรักกัน ยังมาให้กำลังใจกันอยู่
อาทิตย์หน้าสอบอีกสี่ papers ก็เสร็จแล้วค่ะ
เดี๋ยวลงให้อีกตอนละกัน
-
บทที่ 47 – รักจริงๆนะ
ผมว่ามันยากนะครับ กับการที่จะทำให้ใครสักคนหันมาเชื่อใจเราว่าเรายังรักเค้า ยังห่วงเค้า……..บางทีการกระทำหลายๆอย่างของผมเองมันอาจจะสื่อไปไม่ถึงอาร์มว่าผมยังรู้สึกอย่างนั้นแต่เบื้องลึกของหัวใจผม….ผมรักอาร์มมากจริงๆ รักเกินกว่าที่จะปล่อยให้เค้าหลุดมือไปได้อีก….
อาร์มนอนหอบอยู่ข้างใต้ตัวผม…..ร่างกายของเราสองคนแนบชิดกัน…….ผมคิดถึงและกลิ่นและรสชาติอันหอมหวนนี้จนแทบจะขาดใจตายตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา…….อยากจะบอกรักอาร์มเป็นพันๆหมื่นๆครั้ง แต่ผมรู้ว่ามันก็คงไร้ความหมายหากผมพูดไป………
เอาเหอะ…..ถึงแม้ว่ามันอาจจะไร้ความหมาย…..ผมก็อยากจะพูดคำคำนั้นอีกรอบ………….
“แบงค์รักอาร์มนะ…...” ผมพูดพร้อมกับลูบไล้ไปตามเรือนร่างเปลือยเปล่าของอาร์ม………………
“อาร์มก็รักแบงค์นะ…………แบงค์ไม่สงสารอาร์มบ้างหรอ….ทิ้งกันไปตั้งสี่เดือน” แววตาของอาร์มแฝงไปด้วยความเศร้า….มันทำให้ใจผมปวดร้าวไปทั้งใจ ระบมไปหมด……….ผมมันเห็นแก่ตัวจริงๆที่ทำอะไรเลวๆกับคนที่ผมรักที่สุด……………
ผมกลั้นอารมณ์ของตัวเองอีกต่อไปไม่ไหว……..น้ำตาของผมค่อยๆรินไหลออกมาแล้วหยดลงสู่ผิวนุ่มๆของอาร์ม…..
“แบงค์ไม่ต้องร้องไห้หรอก…………….คนที่ควรจะร้องไห้ มันน่าจะเป็นอาร์มมากกว่า”
………พอได้ยินคำนี้…ผมถึงกับหายใจไม่ออก ข้างในมันจุกไปหมด
“ขอโทษนะอาร์ม แบงค์ขอโทษ แบงค์ไม่เคยมีความคิดที่จะทำให้อาร์มต้องเสียใจเลย….”
“เอาเหอะ….มันผ่านไปแล้ว……..
“เรากลับมาเริ่มต้นกันใหม่ได้ไหมอาร์ม…..”
“หึ มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ……………………….” อาร์มพูดแล้วก็แสยะยิ้มใส่ผม…..ใบหน้ามองไปทางอื่น
“…….”
“อาร์มจะรอจนกว่าแบงค์จะหาคำแก้ตัวดีๆมาให้อาร์มได้นะ…..แล้วถ้ามีครั้งต่อไปละก็……….แบงค์จะไม่ได้เจอกับอาร์มอีก…..”
“ครับ ที่รัก…”
“อย่ามาเรียกว่าที่รัก ตอนนี้เราเป็นเพื่อนกันไปก่อน………..เวลาจะบอกอะไรทุกอย่างเอง….”
“ครับ….” อย่างน้อยก็ยังดีที่อาร์มให้โอกาสผม…..ผมสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ทำให้อาร์มเสียใจอีก….
…………………….
………….
…………………
‘หวาน ซู ถ้าตอนนี้พวกแกอยู่ข้างๆเราสองคน หลายๆอย่างมันอาจจะดีขึ้นกว่านี้ พวกแกอาจจะทำให้อาร์มกับเราเข้าใจอะไรหลายๆอย่างได้เร็วขึ้น……คิดถึงพวกแกจังเลยว่ะ………….เมื่อไหร่พวกเราสี่คนจะได้เจอกันพร้อมหน้าพร้อมตาอีกนะ………….’
……………….ผมพูดในใจแล้วก็นั่งก้มหน้าอยู่กับที่…..สมองของผมตอนนี้มันตื้อไปหมด….มันเต็มไปด้วยความดีใจ เสียใจ รู้สึกผิด…อะไรๆมันก็เกิดขึ้นได้…….
….ที่สำคัญ ผมไม่รู้ว่าอาร์มคิดอะไรอยู่……สิ่งที่ผมเห็นมันอาจจะเป็นเพียงแค่ภาพลวงตา…………….
“ไอ้แบงค์บ้า………..รีบๆใส่เสื้อเหอะ อาร์มหิวแล้วก็หนาวจะแย่อยู่ละ……...”
“อื้มๆๆ……..เดี๋ยวแบงค์พาไปเลี้ยงนมเย็น”
“ทะลึ่ง…รีบๆเลย”
ผมกับอาร์มทำความสะอาดร่างกายแล้วก็จัดการใส่เสื้อผ้าเพื่อที่จะได้รีบออกไปจากบริษัท……
…..
“อาร์มจอดรถไว้ตรงนี้แหละ…..เดี๋ยวแบงค์ขับไปส่งเอง….แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าจะไปรับถึงบ้าน…...” ผมอ้อนแล้วก็แกล้งเดินชนมัน
“ดีมาก…ปะๆ วันนี้อยากกินอาหารไทย….”
“ได้เลย แบงค์รู้จักร้านอร่อยๆอยู่ร้านนึง บรรยากาศก็ดี…เดี๋ยวจะพาไป”
“เออ….อย่าให้อาร์มผิดหวังละกัน….”
“คร้าบ…...”
รถของผมโลดแล่นไปบนถนนยามค่ำคืน เสียงและแสงไฟจากตึกราบ้านช่องทำให้ผมนึกถึงวันเก่าๆ……
…….วันที่อาร์มนั่งพิงไหล่ผมอยู่บนม้านั่ง…..
…………วันที่อาร์มป้อนขนมปังทาชีสแสนอร่อย….
……วันที่เราสองคนพาซูกับหวานหว่านไปกินข้าวต้มมื้อดึก….
………….วันที่เราสองคนบอกรักกันซ้ำๆในสตูดิโอ………..
วันเหล่านั้นมันเป็นวันแห่งความสุขที่จะตราตรึงอยู่ในความทรงจำของผมตลอดไป
“ถึงแล้ว…..” ผมเรียกอาร์ม
“……..”
“ถึงแล้วๆ…..” พอผมหันไปดูเท่านั้นแหละ ก็ถึงรู้ว่ามันหลับปุ๋ยไปแล้ว สงสารมันเหมือนกันนะครับ ท่าทางจะเหนื่อยแล้วก็ล้ามาก….เฮ้อ…
“อืมมมม…….ปะ” มันว่าแล้วก็โดดลงจากรถแล้วก็เดินนำผมเข้าไปในร้านอาหาร…………….
“สั่งเต็มที่เลยนะ แบงค์เลี้ยงเอง”
“แน่นอน……...”
“น้องๆ…มานี่หน่อย….” มันเรียกเด็กเสริ์ฟมาจดเมนูอาหาร…
“เอา……..กระเพราะหมูกรอบ ต้มยำกุ้งนำข้น ราดหน้าเส้นใหญ่ ปลาเก๋าราดพริก กุ้งอบวุ้นเส้น ปูผัดผงกะ….”
“เดี๋ยวๆๆๆๆ อาร์มกินหมดเหรอ……” ตอนนี้เด็กเสิร์ฟทำหน้าตกใจมากๆ
“เดี๋ยวก็รู้……..” มันว่าแล้วก็ยิ้ม
“เอาแค่นี้ก่อนละกัน…..เดี๋ยวไม่อิ่มแล้วค่อยสั่งต่อ….แบงค์อยากกินอะไรก็สั่งเต็มที่เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ…เพราะแบงค์เป็นคนจ่าย…” มันพูดแล้วก็ยิ้มให้ผม…….เหอะๆ ให้มันได้อย่างงี้สิ
…….แต่ผมว่าก็ยังดีที่อาร์มดูอารมณ์ดีขึ้น ทำให้ผมมีชีวิตชีวาขึ้นเยอะเลย…….
ตอนนี้ในร้านมีคนไม่เยอะมากเท่าไหร่ แต่ก็พอมีคนทำให้บรรยากาศครึกครื้นในค่ำคืนนี้……แต่ผมรู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้ เหมือนกับว่ามีอะไรบางอย่างมิชอบมาพากล………
“อร่อยไหม”
“อื้ม อร่อยมากๆเลยอะ…….”
“เอาอะไรเพิ่มอีกไหมล่ะ” ผมกัดฟันถาม…..ได้โปรดตอบว่า ‘ไม่’ เถอะ
“อื้ม……….ไม่เอาแล้ว…..เกรงใจ” โหย..เล่นเอาผมตกใจหมด……..แต่นะ เพิ่งจะมาเกรงใจกันตอนนี้…..
“งั้นอาร์มนั่งกินไปตามสบายเลย…….แบงค์อิ่มแล้ว…...”
“อื้มๆ…….” มันว่าแล้วก็ตักอาหารใส่ปากต่อ…….
“ไปเข้าห้องน้ำแปปนะ…..”
“ไปไหนก็ไปเหอะ….จ่ายเงินให้ก็พอละ” หึหึ ตั้งแต่ผมไม่ได้เจอมันมาสามเดือน มันไปอดอยากจากที่ไหนมาปะเนี่ย…
……………………
………….
……………………….ห้องน้ำที่นี่เป็นห้องน้ำแบบห้องเดี่ยวๆ มีแค่โถฉี่กับห้องส้วมอย่างละอัน……….ดีไซน์สวยใช้ได้เลยหละ…….
…….
…………………………..
“น้อง…..ทำไมฉี่นานจังอะ เร็วๆหน่อย” ผมเร่งเด็กผู้ชายคนนึงที่กำลังยืนฉี่อยู่เพราะตอนนี้ที่อื่นๆมันเต็มหมด
“ครับๆ………….” มันสะบัดเสร็จแล้วก็เดินออกไปโดยที่ไม่ได้ล้างมือ…..โสโครกชิบหาย….
…………………………
……..ผมทำธุระเสร็จก็เดินกลับไปหาอาร์มที่โต๊ะ………แต่ก็ยังไม่วายรู้สึกแปลกๆเหมือนมีอะไรบางอย่างมาจับจ้องผมอยู่…………..
“อาร์ม….รู้สึกแปลกๆไหม”
“อื้ม…….รู้สึกสิ….”
“รู้สึกยังไงหรอ”
“ก็รู้สึกเหมือนกับแบงค์เป็นคนแปลกหน้าไง”
“โหย…อย่าเพิ่งมาประชดกันตอนนี้สิ……ถามจริง รู้สึกแปลกๆไหม”
“ไม่อะ…นี่มันร้านอาหารนะ ไม่ใช่บ้านผีสิง ทำไมต้องรู้สึกแปลกๆด้วย”
“เออๆ แบงค์คิดมากไปเองแหละ…..อาร์มกินข้าวต่อเหอะ…….”
…………….
……………………….ภายในเวลาไม่นานนัก อาหารบนโต๊ะก็ถูกกำจัดจนหมด….ผมเรียกเด็กเสิร์ฟมาเก็บตังค์แล้วก็ขับรถไปส่งอาร์มถึงที่บ้าน………
“เดี๋ยวพรุ่งนี้มารับนะ…….”
“อื้ม อย่าสายล่ะ มาตอนหกโมงครึ่งนะ…..”
“โห อาร์ม……ทำไมต้องรีบไปขนาดนั้นด้วย…….” ไม่รู้ว่ามันจะรีบไปไหนของมัน
“ไม่มีข้อแม้….” มันชี้นิ้วมาที่หน้าผม…..อย่างงี้มันเผด็จการของแท้เลยนะเนี่ย….
“ได้คร้าบ แล้วเดี๋ยวจะมารับนะครับ”
“เออๆ ไปละ”
tbc
=========================================================
-
เอ..ผู้ใหญ่เขาไม่ถามเหตุผลกันเลยเหรอคร้าบ
***
ขอบคุณที่มาต่อคร้าบ
-
โหย... วินจะหื่นไปไหน สงสารน้องเบย์หน่อยเห้อ... แต่เอ... รึว่าวินน่าสงสารกว่าหว่า... :haun4:
ดีใจที่อาร์มให้โอกาสแบงค์อะ หวังว่าอนาคตที่สดใส จะรอทั้ง 2 คนอยู่นะครับ :L1:
ปล.โชคดีในการสอบนะครับ คุณเอม o13
-
หวังว่าแบงค์คงไม่ทำให้อาร์มเสียใจอีกนะ
ส่วนความจะแตกหรือไม่เนี๊ยรอลุ้นต่อไป
ว่าเบย์กับวินจะปฏิบัติภาระกิจสำเร็จหรือไม่
+1 ให้น้องเอม ในความขยันทั้งเรื่องเรียน และขยันมาลงเรื่องต่อ น่ารักจริง ๆ :กอด1:
-
เย้ ในที่สุดก็สนสัมพันธ์กันอีกครั้งแล้ว
แต่ว่าไปคู่ของน้องเบย์กับนายวิน นี่ก็น่ารัก
-
สงสัยเพราะมีสปายทั้งสอง คอยจ้องอยู่ล่ะมั้ง เลยรู้สึกแปลก ๆ น่ะ
ป.ล. น้องเอมพยายามเข้านะคะ :L2:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
งานเข้าของจริงแล้วละทีนี้ดูสิว่า อาร์มจะบอกมุกว่ายังไง
-
คิดถึงเพ่เอมมมมมม :กอด1:
อื้มน่ะ เริ่มต้นกันใหม่ กับ การหายไป 4 เดือน
แล้วมาบอกว่ารัก มันก็ทำใจลำบากอยู่ คบๆกันไป อีกไม่นานก็คงจะทิ้งอยู่ดี
อาร์มคงคิดแบบนี้ล่ะมั้ง ความไม่มั่นใจมันมากกว่ารักซะอีก
:เฮ้อ:
-
ร้านอื่นมีตั้งเยอะแยะไม่เข้า ไปเข้าร้านเดียวกับน้องชาย
งานเข้า งานเข้า งานเข้า งานเข้า งานเข้า
:m20:
ปล. ตั้งใจทำสอบเถอะจ้า สอบเสร็จค่อยมาลงทีเดียวก็ได้
.... แต่ถ้าไม่สบายใจ ก็ลงอีกซักตอนสองตอนไรงี้ อิอิ (พูดเล่นนะ)
:fox2:
-
เอ..ผู้ใหญ่เขาไม่ถามเหตุผลกันเลยเหรอคร้าบ
***
ขอบคุณที่มาต่อคร้าบ
เดี๋ยวก็รู้ อิอิโหย... วินจะหื่นไปไหน สงสารน้องเบย์หน่อยเห้อ... แต่เอ... รึว่าวินน่าสงสารกว่าหว่า... :haun4:
ดีใจที่อาร์มให้โอกาสแบงค์อะ หวังว่าอนาคตที่สดใส จะรอทั้ง 2 คนอยู่นะครับ :L1:
ปล.โชคดีในการสอบนะครับ คุณเอม o13
รักกันใหม่ๆก็หื่นอย่างงี้แหละ อิอิ อนาคตจะสดใสรึเปล่าก็ต้องคอยตามกันดูต่อไป แต่อย่างที่บอกไว้แล้วว่าอีกยาว คุณ patz ทนอ่านหน่อยนะคะ อิอิ อย่าเพิ่งทิ้งกันล่ะ (อ้อนนิดนึง)หวังว่าแบงค์คงไม่ทำให้อาร์มเสียใจอีกนะ
ส่วนความจะแตกหรือไม่เนี๊ยรอลุ้นต่อไป
ว่าเบย์กับวินจะปฏิบัติภาระกิจสำเร็จหรือไม่
+1 ให้น้องเอม ในความขยันทั้งเรื่องเรียน และขยันมาลงเรื่องต่อ น่ารักจริง ๆ :กอด1:
ขอบคุณมากๆค่ะพี่อิม อยู่เป็นเพื่อนกันไปเรื่อยๆนะคะ อิอิเย้ ในที่สุดก็สนสัมพันธ์กันอีกครั้งแล้ว
แต่ว่าไปคู่ของน้องเบย์กับนายวิน นี่ก็น่ารัก
เดี๋ยวก็แตกอีก หุหุ
คนเขียนก็ชอบคู่ของวินกับเบย์มากกว่าเหมือนกันค่ะ เตรียมตอนพิเศษเอาไว้ให้แล้วสงสัยเพราะมีสปายทั้งสอง คอยจ้องอยู่ล่ะมั้ง เลยรู้สึกแปลก ๆ น่ะ
ป.ล. น้องเอมพยายามเข้านะคะ :L2:
ขอบคุณมากๆนะคะพี่ mist พยายามเต็มที่ค่ะ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
งานเข้าของจริงแล้วละทีนี้ดูสิว่า อาร์มจะบอกมุกว่ายังไง
เดี๋ยวก็รู้ค่ะ :o8:
คิดถึงเพ่เอมมมมมม :กอด1:
อื้มน่ะ เริ่มต้นกันใหม่ กับ การหายไป 4 เดือน
แล้วมาบอกว่ารัก มันก็ทำใจลำบากอยู่ คบๆกันไป อีกไม่นานก็คงจะทิ้งอยู่ดี
อาร์มคงคิดแบบนี้ล่ะมั้ง ความไม่มั่นใจมันมากกว่ารักซะอีก
:เฮ้อ:
คิดถึงเหมือนกันค่ะ....เดี๋ยวอ่านไปเรื่อยๆก็จะรู้ว่าเหตุการณ์จะเป็นยังไงต่อไปร้านอื่นมีตั้งเยอะแยะไม่เข้า ไปเข้าร้านเดียวกับน้องชาย
งานเข้า งานเข้า งานเข้า งานเข้า งานเข้า
:m20:
ปล. ตั้งใจทำสอบเถอะจ้า สอบเสร็จค่อยมาลงทีเดียวก็ได้
.... แต่ถ้าไม่สบายใจ ก็ลงอีกซักตอนสองตอนไรงี้ อิอิ (พูดเล่นนะ)
:fox2:
นั่นสิ โลกกล๊มกลม...........เดี๋ยวจะลงให้ค่ะ เพราะนี่ก็เคลียร์ไปหลายอันละ เหลือแต่ biochem ที่หนักใจอยู่ เหอๆ
เข้ามาบอกว่าเมื่อวานข้อสอบ discrete maths ง่ายมากๆเลย แต่มีข้อนึงที่ทำไม่ได้
A graph G has e edges and n vertices.
(a) Show that the sum of the degrees of the vertices is twice the number of edges. [1 mark]
(b) Deduce that G has an even number of vertices of odd degree. [4 marks]
(c) (i) Graph G is connected, planar and divides the plane into exactly four regions.
If (n −1) vertices have degree three and exactly one vertex has degree d ,
determine the possible values of (n, d) .
(ii) For each possible (n, d) , draw a graph which satisfies the conditions
described in (c) (i)
มีใครทำข้อ C(ii) ได้มั่งค่ะ ถ้าทำถูกช่วยบอกหน่อย :serius2: :serius2:
-
หนูเป็นโรค Maths Phobia อย่างแรงค่ะพี่เอม :m22:
หนูขอผ่านค่ะ :m8:
:laugh:
-
ตอนนี้เริ่ม maths phobia เหมือนกันแล้วค่ะ :serius2:
-
รู้สึกเหมือนความกดอากาศต่ำ ปะทะ ความกดอากาศสูง นะครับ
ฟ้าเริ่มครื่มยังไงไม่รู้ซิ น่ากลัวจังเลย
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
รู้สึกเหมือนความกดอากาศต่ำ ปะทะ ความกดอากาศสูง นะครับ
ฟ้าเริ่มครื่มยังไงไม่รู้ซิ น่ากลัวจังเลย
เปรียบเทียบได้สุดยอดมากเลยค่ะ
เป็นกำลังใจให้ครับ
ขอบคุณค่ะ
-
ช่วงเวลาแห่งการเอาคืนเล็กๆน้อยๆ หุหุ :impress2:
-
ช่วงเวลาแห่งการเอาคืนเล็กๆน้อยๆ หุหุ :impress2:
อาจจะไม่เล็กน้อยก็ได้ อิอิ
-
ชอบช่วงเวลาแบบนี้จังคุณเอม :z1:
สอบสู้ๆนะคะ
-
รู้สึกเหมือนเป็นช่วงเอาคืนของอาร์มหล่ะนะตอนนี้...อิอิ o18
ขอบคุณนะคะน้องเอม...ที่เอามาแปะให้อ่านทั้งที่เอมมีสอบอ่ะ :pig4:
งัยก็ขอให้น้องเอมมีสมาธิ...สมองปรอดโปร่ง...ทำข้อสอบได้อย่างที่ตั้งใจนะคะ o13
-
บทที่ 48 – ภาพลวงตา ที่ทำให้มันตายใจ
“มุก ไปหยิบยาให้พี่หน่อยดิ”
ตีหนึ่งกว่าๆ ผมตื่นขึ้นมาเพราะปวดท้องมาก……น่าจะเป็นเพราะว่า…
“โอ๊ย พี่อาร์ม มุกจะนอน มาปลุกอะไรดึกๆดื่นๆ”
“ปวดท้องเว้ย”
“เป็นอะไรละคะ” มันบ่นครับ…ดูมัน คนจะตายอยู่แล้ว
“ปวดท้องเว้ย……..ไม่ได้ยินเหรอไง”
“แปปนึงน้า...” มันเดินงัวเงียไปหยิบยาที่ตู้ในห้องนอนมัน……
…….
“อะนี่…….กินสองเม็ดแล้วก็ไปนอนซะ…..” มันยื่นยาให้ผมแล้วก็บิดขี้เกียจ
“ขอบใจนะ….”
ผมหยิบยามากินแล้วก็ชงยาธาตุกินก่อนที่จะกลับเข้าไปนอนต่อ….แต่ผมก็นอนไม่เข้าหลับเพราะอาการปวดท้องมันมาเรื่อยๆ…………คอยดูนะ พรุ่งนี้ผมจะแก้แค้นมันให้ถึงที่สุด แค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ
…………………………..
“อาร์ม ตื่นแล้วยัง……..”
“แบงค์รออีกสักครึ่งชั่วโมงนะ…….เดี๋ยวอาร์มขออาบน้ำ แต่งตัวก่อน” ที่จริงผมปวดท้องมากๆเลยครับ ก็เลยอยากจะเข้าห้องน้ำให้เสร็จเรียบร้อยจากที่บ้าน…..
“โหย แล้วบอกให้มาหกโมงครึ่ง”
“อย่าบ่นๆ นั่งรอไปในรถนั่นแหละ น้ำมันไม่ได้แพงมากมายอะไรซะหน่อย…...” หึหึ สะใจจังเว้ย
“คร้าบๆ”
…………ผมเข้าห้องน้ำอยู่นาน พอออกมาก็หยิบแซนวิชที่ไอ้มุกทำให้เมื่อคืนเพื่อที่จะได้มากินรองท้องระหว่างทาง…………หึ ได้กินยั่วมันก็ดีเหมือนกันแหละ….
“หืม แซนวิชอร่อยมากๆเลยอะแบงค์ ชีสนี่ละลายในปากเลย นุ๊มนุ่ม…….”
“เหรอ……ขอชิมมั่งดิ….”
“ไม่ได้หรอก……..เดี๋ยวแบงค์ไม่มีสมาธิขับรถ….ไปๆ อย่าพูดมาก”
“โหย อาร์มอะ……………………ก็ได้ๆ” มันบ่นแล้วก็ทำหน้างอใส่ผม แต่พอผมส่งสายตาพิฆาตให้มัน มันก็ยอมกลับไปขับรถต่อแต่โดยดี…..
…………………………………
“อาร์ม ถึงแล้ว………….เย็นนี้ให้มารับไหม”
“ไม่ต้อง……..ทีหลังถ้าไม่ได้สั่งก็อย่าถาม รำคาญ…..ไปได้ละ…เหม็นขี้หน้าว่ะ…...” การได้แกล้งคนมันก็สนุกดีเหมือนกันนะครับเนี่ย………
……..เอ๊ะ….นั่นมันพี่วุธนี่หว่า….วันนี้มาเช้าแฮะ………………………..หึหึ ดี ได้แกล้งคนละ….
“อ้าว พี่วุธ วันนี้มาเช้าจังเลยนะครับ…....” ผมพูดแล้วก็เดินเข้าไปกอดหลังพี่แก…..พอผมหันหลังกลับไปก็เห็นไอ้แบงค์มันนั่งหน้าเสียอยู่ในรถ
“หวัดดีครับอาร์ม…..พอดีวันนี้มีนัดกับลูกค้าตอนเช้า………….” พี่วุธพูดแล้วก็กอดคอผมกลับ….
“เอ่อ….อาร์ม…….” ไอ้แบงค์มันวิ่งหน้าตื่นลงมาจากรถ
“อะไร…..”
“…………………..” มันคงพูดอะไรไม่ออก….
“อ้าว คุณแบงค์ วันนี้มาส่งอาร์มเค้าเหรอครับ…...” พี่วุธทักไอ้แบงค์มันตามมารยาท
“อ๋อ ใช่ครับ….พอดีเมื่อคืนเค้าไปทำงานที่ห้องผมน่ะครับ…เช้านี้คงไม่มีแรง เลยมาส่ง…..” มันพูดแล้วก็ตีหน้าตายใส่…ส่วนผมที่ตอนนี้ยืนอยู่ข้างๆมันก็บิดหลังมันเต็มแรง…….
“โอ๊ย….สงสัยว่าทำงานหนักไปหน่อยน่ะครับ……ตะคริวกินหลังเลย แหะๆ…..”
“แหม….อาร์มก็ว่าแบงค์ทำงานหนักเกินไปจริงๆนะ” ผมพูดแล้วก็ยิ้มให้พี่วุธ………..
พี่วุธไม่ได้พูดอะไรครับ ได้แต่มองเราสองคนอย่างแปลกๆ
“เอ่อ….ผมว่าเราขึ้นไปทำงานกันต่อดีกว่าครับ……”
“ปะ…….ขอตัวนะครับคุณแบงค์”
“ครับ…...”
“อาร์มไปแล้วนะแบงค์………ขับดีๆ อย่ารถชนตายล่ะ…...”
“ขอบใจนะ…….”
…………ผมว่าแล้วก็เดินขึ้นไปที่ออฟฟิศกับพี่วุธ……พี่วุธเดินไปหยิบเอกสารงานสองสามเล่มแล้วก็เดินออกไปเลย……..สงสัยว่าจะออกไปหาลูกค้า
…………………………….
“อาร์ม…..วันนี้มาเช้าจังแฮะ…...” เจนี่ทักผมเพราะปกติมันจะมาก่อนผมเป็นชั่วโมง…..
“อื้ม ปวดท้องว่ะ เมื่อคืนกินเยอะไปหน่อย…….”
“กินอะไรที่ไหนอะ”
“ก็……..เมื่อคืนไอ้แบงค์มันมาที่บริษัทแล้วเราสองคนก็ทำ……...”
……………….
………………………..เกือบหลุดปากไปแล้วไหมล่ะ………..
“ทำไมต้องทำหน้าตกใจอย่างงั้นด้วย” เจนี่มันขมวดคิ้ว…
“…..อ๋อ…ก็ปวดท้องไง….”
“อื้มๆ….แล้วยังไงต่ออะ….”
“ก็มันมาที่บริษัทใช่มะ……….แล้วทีนี้มันก็มาถามเรื่องงานอะไรเนี่ยแหละ……….พอคุยกันเสร็จแล้วมันก็ไปเลี้ยงข้าวเรา…...” ผมพยายามพูดช้าๆเพื่อที่จะได้ไม่หลุดปากอีก
“แล้วไง”
“ก็อย่างที่แกรู้ๆอะ อาร์มอยากแก้แค้นมันไง…ก็เลยสั่งมาซะเยอะเลย……แต่ทีนี้ถ้ากินไม่หมดก็กลัวจะเสียหน้า…ก็เลยยัดเอาซะหมด”
“แล้วหมดไปเท่าไหร่ล่ะ”
“ไม่รู้สิ 5000 กว่าๆละมั้ง”
“สมควรแล้วแหละ……แผนการแก้แค้นของแกนี่ควายจริงๆเลยนะ…...”
“อ้าว…ทำไมพูดยังงี้วะ” ผมชักยัวะ
“เออๆ แหม……….คุณชายอาร์มเนี่ย…ต้องให้เจ้าหญิงเจนี่มาช่วยตลอดเลยนะคะ…..”
“รีบๆได้ปะวะ……ลีลาอยู่นั่นแหละ”
“ค่ะ……..มาๆ เดี๋ยวเจนี่ขอใช้เวลาคิดแผนซักวันนึงก่อน….แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาบอก โอเคมะ”
“ดีมาก….อย่าให้พลาดละกัน…………..”
…………………ว่าแล้วเราสองคนก็แยกย้ายกันไปทำงาน……..แต่ทำงานอยู่ได้ไม่นาน…จู่ๆไอ้เจนี่มันก็พูดขึ้นมาว่า…………………..
“เออนี่ เมื่อวันก่อนหลังเลิกงานอะ……….อีแพทมันมาที่บริษัทด้วย…..”
“เหรอ…แล้วไงอะ…………..” สงสัยคงมายั่วพี่วุธน่ะครับ
“ก็โดน reject นะสิยะ…….”
“อะไรโดน reject”
“ก็โดนถูกปฏิเสธไง………….”
“ถูกพี่วุธปฏิเสธอะนะ” ไม่แปลกใจเลยครับ
“เออ ใช่ ชั้นล่ะโคตรสะใจเลย…………….”
“สรุปจะบอกอาร์มแค่เนี้ย….”
“ป่าว…มีอีก…รับรองถ้าแกรู้แกต้องหนาวๆร้อนๆแน่”
“อะไรวะ”
“ก็ตอนนั้นไม่มีใครอยู่ไงเพราะคนอื่นกลับไปหมดแล้ว……ส่วนชั้นแอบฟังเค้าคุยกันจากตรงห้องครัว แล้วทีนี้พี่วุธเค้าก็เลยพูดออกมาว่าเค้าอะชอบแกอยู่แล้ว……พูดเสร็จเค้าก็เดินออกไปเลย……..”
“จริงดิ?”
“จริงเดะ……อิแพทนี่กรี๊ดลั่นเลย….ท่าทางแกจะงานเข้าแล้วว่ะ”
“งานเข้าชุดใหญ่เลยแหละ……………..สงสัยต้องมาคอยรับมือแล้วมั้งว่ายัยนั่นจะมาชุดไหนอีก”
“ใช่…….ชั้นว่านะ อิแพทนั่นต้องหาวิธีแก้แค้นแกแน่ๆ”
“โหย พี่วุธแม่ง…ปล่อยขี้ไว้ให้กองเบ้อเริ่มเลย…….”
“เอาเหอะๆ….เดี๋ยวชั้นช่วยเอง” เจนี่เดินเข้ามาตบไหล่ผม…
“ขอบใจนะ”
“ไม่เป็นไร อาร์มทำงานไปเหอะ อย่าไปกลัวมันมาก อย่างมากก็แค่มาวีนใส่”
“อื้มๆ”
ผมพยายามทำจิตใจให้สบายเกี่ยวกับเรื่องนี้….ช่วงนี้รู้สึกว่าชีวิตมีเรื่องซวยๆเข้ามาเยอะ….สงสัยต้องไปหาเวลาไปทำบุญแล้วล่ะเผื่ออะไรมันจะดีขึ้นมาบ้าง…..เดี๋ยววันเสาร์ชวนไอ้มุกไปดีกว่า………
……………..
เวลาผ่านไปนานมาก…..เงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็บ่ายสองกว่า…ใกล้ได้เวลาเลิกงานแล้ว…
“เจนี่ วันนี้เจนี่จะไปเดินต่อที่ไหนปะ……….”
“ไปเดินกับไอซ์อะ อาร์มไปด้วยกันดิ”
“ไม่เอาอะ…..”
“ทำไมอ่า”
“ยังปวดท้องอยู่เลย…..ออกไปข้างนอกแล้วหาห้องน้ำสะอาดๆเข้าลำบาก”
“อื้มๆ เดี๋ยววันนี้กะจะไปเดินเซนทรัล อยากได้อะไรมะ”
“…..เอาเป็นเสื้อคอปก lacoste สีแดงละกัน ตัวละ 4600 เอง”
“ได้ๆ…..เอาอะไรอีกมะ…...” โหย….นี่มันไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยเหรอเนี่ย…อย่างว่าแหละ คนรวย อิอิ
“เฮ้ย เราพูดเล่น….ไม่เอาอะไรหรอก…….”
“ซื้อให้ได้นะ…...”
“บ้า เกรงใจ….ไปละ…………...”
……………………ผมหยิบแฟ้มเอกสารแล้วก็เดินออกมา…..
“…….”
tbc
-
รู้สึกเหมือนเป็นช่วงเอาคืนของอาร์มหล่ะนะตอนนี้...อิอิ o18
ขอบคุณนะคะน้องเอม...ที่เอามาแปะให้อ่านทั้งที่เอมมีสอบอ่ะ :pig4:
งัยก็ขอให้น้องเอมมีสมาธิ...สมองปรอดโปร่ง...ทำข้อสอบได้อย่างที่ตั้งใจนะคะ o13
ขอบคุณมากๆเลยค่ะ อิอิ ว่าแต่พี่ทำคำถามเลขหน้า 33 ได้รึเปล่าเอ่ย? ถ้าทำได้ก็ช่วยบอกหน่อยนะคะ :กอด1: :กอด1:
-
ช่วงอาร์มเก็บแต้มคืนใช่มะเนี่ย
คงอีกนานจริงๆ ล่ะ กว่าจะดีกันได้ แค่นึกภาพก็เหนื่อยแล้วว
ส่วนโจทย์เลข แค่เห็นโจทย์ก็อยากลุกขึ้นมา กรี๊ด ใส่ข้อสอบแล้ว เรามันโง่เลข เฮ้อ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เป็นไปได้ว่า นังแพท จะต้องมาพอดีเพื่อมาหาพี่วุธ แล้วเผอิญว่าเจอ อาร์มก่อน
แล้วจะรออ่านต่อไปนะคราบเอม
-
อาร์มคิดจะแกล้งแบงค์เนี่ย..ก็หาวิธีอะไรให้ตัวเองมะต้องลำบากดีก่านะ
ดูสิ...เลยปวดท้องซะง้าน...แต่ต่อไปต้องเตรียมสงสารแบงค์มั๊ยอ่ะ
อาร์มมีเจนี่คอยช่วยคิดแผนให้เนี่ย o18
ป.ล. น้องเอมค่ะ...คุงพี่ก็อยากช่วยนะ...แต่เค้าแพ้เลขอย่างแรงอ่ะ
-
ช่วงอาร์มเก็บแต้มคืนใช่มะเนี่ย
คงอีกนานจริงๆ ล่ะ กว่าจะดีกันได้ แค่นึกภาพก็เหนื่อยแล้วว
ส่วนโจทย์เลข แค่เห็นโจทย์ก็อยากลุกขึ้นมา กรี๊ด ใส่ข้อสอบแล้ว เรามันโง่เลข เฮ้อ
เอมก็อยากกรี๊ดกับโจทย์เลขเหมือนกันค่ะ แง้ๆ คุณ Vesi ชื่ออะไรเหรอคะ? จะได้เรียกถูก
....เหมือนที่คุณ Vesi บอก.. อีกนานกว่าจะดีกัน อิอิ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เป็นไปได้ว่า นังแพท จะต้องมาพอดีเพื่อมาหาพี่วุธ แล้วเผอิญว่าเจอ อาร์มก่อน
แล้วจะรออ่านต่อไปนะคราบเอม
แน่ใจนะ?อาร์มคิดจะแกล้งแบงค์เนี่ย..ก็หาวิธีอะไรให้ตัวเองมะต้องลำบากดีก่านะ
ดูสิ...เลยปวดท้องซะง้าน...แต่ต่อไปต้องเตรียมสงสารแบงค์มั๊ยอ่ะ
อาร์มมีเจนี่คอยช่วยคิดแผนให้เนี่ย o18
ป.ล. น้องเอมค่ะ...คุงพี่ก็อยากช่วยนะ...แต่เค้าแพ้เลขอย่างแรงอ่ะ
ได้สงสารแบงค์แน่ๆค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะ พี่ชื่ออะไรเหรอคะ เอมจะได้เรียกถูก
-
:z13: น้องเอม ก่อนไปนอน
เหอะ อาร์มตั้งใจจะแก้เค้นแบงค์ แต่ไง...ถึง เขาเรียกว่าไรอ่ะ กรรมตามสนอง เหรอ :laugh:
ปล. เรื่องเลข :sad11: ไม่รู้จะช่วยยังไง นอกจากเอาใจช่วยอ่ะ
-
มอบแต้ม+ ที่ 97 คร้าบผม
***
ยังตามอารมณ์ของแต่ละคนไม่ทันเลยคร้าบ
ขอบคุณคร้าบ :pig4:
-
รู้สึกว่า กว่าจะลงเอยกันได้นี่ คงต้องมีอุปสรรคอีกเยอะแน่ๆเลยอะ เพราะเหมือนจะมีเรื่องวุ่นๆเกิดขึ้นในอีกไม่ช้า ยังไงก็พยายามเข้านะแบงค์ โอกาสที่จะได้กลับมารักกันรออยู่ข้างหน้าแล้ว อย่าเสียหลักล้มลงซะก่อนล่ะ
ปล.เรื่อง maths นี่ จริงๆชอบนะครับ แต่ discrete maths นี่บอกตรงๆเลยว่าไม่รู้จักเลย พอ google ดูชื่อภาษาไทยแล้ว ถึงกับหงายเงิบไปเลย "ภินทนคณิตศาสตร์" ใครเป็นคนบัญญัติชื่อไทยเนี่ย แค่ชื่อก็งงแล้ว ไม่สามารถตีความอะไรจากชื่อได้เลย :angry2:
-
แอบสงสารแบงค์อ่ะ จะโดนอาร์มเอาคืนแล้วยังไม่รู้ตัว :m15:
-
แบงค์นี่มีแอบไปคิดกลยุทธมาสู้กับอาร์มรึปล่าวนี่
หรือว่าหงอไปแระ
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
-
เป็นการแก้แค้นที่ทำให้หายแค้นจริง ๆ เฮ่อ
กินเข้าไปขนาดนั้น ไม่เป็นแบบชูชกก็ดีแล้วอาร์มเอ๋ย :laugh:
ว่าแต่ ศาสตร์แห่งการคำนวณนี่มันแตกแขนงอะไรขนาดนั้น แค่ได้ยินชื่อก็ :a5:
ถ้าถามเรา คงมีคำตอบให้คำเดียวอ่ะ D. Drop มันไปเลย ฮ่า ๆๆๆ
ยังไงก็สู้ ๆ นะฮะ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
อาร์มแน่ใจนะครับว่า ที่สั่งมาแล้วกินจนปวดท้องอะ
คือการแก้แค้นอะ ดูท่าแก้แค้นไม่สำเร็จแถมยัง
เสียสุขภาพตัวเองอีกตังหาก
แถมยังมีเรื่อง ที่แพทเค้าจะมาราวี อีก
น่าเหนื่อยใจแทนนะครับนั้นอะ
คราวนี้จะดูซิครับว่าแบงค์ เอามีวิธีไหนเอาชนะ
อาร์มได้บ้าง ฮิฮิ จะรอดูนะครับพี่เอม
:L2:
-
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆ พรุ่งนี้มี stats and prob :o8: :o8:
ส่วนภินทนคณิตศาสตร์เนี่ย ใครเป็นคนตั้งชื่อ เหอๆ
คำว่า discrete ภาษาอังกฤษมันแปลว่าไม่ได้อยู่ด้วยกัน อยู่คนละส่วนอะไรประมาณนี้อะค่ะ แต่ถ้าเป็นทางด้านคณิตศาสตร์ก็ประมาณว่า ใช้ได้กับบางจำนวน/สัดส่วนเท่านั้น เพราะว่า subset มันเป็นแบบเปิด
งงไหมเนี่ย??
ว่าแต่เอมยังทำไม่ได้เลย ฮือๆ
-
เย้ย เจนี่ใจปล้ำมากเลยคร่า อาร์มไม่เอาเราเอาน่ะค่ะ
o18
ฮ่าๆๆ แก้แค้นแบบน่ะ อาร์มเอาที่ไหนคิืดเนี๊ยะ :a5:
-
เย้ย เจนี่ใจปล้ำมากเลยคร่า อาร์มไม่เอาเราเอาน่ะค่ะ
o18
ฮ่าๆๆ แก้แค้นแบบน่ะ อาร์มเอาที่ไหนคิืดเนี๊ยะ :a5:
อาร์มโง่ไง อิอิ
-
^
^
^
พี่เอมเป็นคนเขียนน่ะเนี๊ยะ มาว่าอาร์มโง่ได้งายยยยยยย
:a5:
:laugh:
-
^
^
^
พี่เอมเป็นคนเขียนน่ะเนี๊ยะ มาว่าอาร์มโง่ได้งายยยยยยย
:a5:
:laugh:
ก็โง่เฉพาะตอนนี้ไงคะ อิอิ ส่วนตอนต่อๆไปจะรู้สึกได้ว่า แบงค์ โง่มากๆๆๆ โง่จนน่าสมเพศเลยล่ะ :serius2:
-
พี่เอมมมมมมมมมมมมม :m16:
อย่ามาเกริ่นแบบนี้น่ะ
เค้าใจหายน่ะรู้มั้ย :sad4:
-
รีบมาต่อ บัดเดี๋ยวนี้ :z3:
-
เฮ้อ หวังว่าแบงค์คงจะทนอาร์มได้นะเนี่ย อดทนเข้าไว้นายตัวแสบ อยากหายไปหลายเดือนดีนัก อิอิ :laugh:
-
เฮ้อ หวังว่าแบงค์คงจะทนอาร์มได้นะเนี่ย อดทนเข้าไว้นายตัวแสบ อยากหายไปหลายเดือนดีนัก อิอิ :laugh:
แล้วจะรู้ว่าอาร์มน่ะร้ายไม่เบา
รีบมาต่อ บัดเดี๋ยวนี้ :z3:
แปปนึงนะคะ อิอิ ตอนนี้ทวนหนังสืออยู่ เดี๋ยวสอบเสร็จตอนเช้าจะมาต่อให้ค่ะ
-
o18
อาร์ม ร้ายใช้ได้เลยอ่ะ
แต่แก้แค้นแบบนี้ ฆ่าตัวตายชัด ๆ เลย
o18
-
โทษทีครับ ลืมแนะนำตัว ผม อัส ครับ
ตอนนี้ขึ้นปี ๒ ละ คงอายุเท่ากันเนอะ
แต่ผมอีก ๔ วัน อายุจะขึ้นเลข ๒ ละ เหอะๆๆๆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียน เป็นกำลังใจให้อาร์มกับแบ็งค์ รีบๆ ดีกันเร็วๆ เหอะ ถ้าให้ดี มีให้อาร์มจับแบ็งกดมั่งได้ไหมอ่ะครับ เอม นะๆๆ ผมอยากเห็น เอาให้แบ็งค์ไม่กล้าหือเลยครับ
-
อาร์มไม่เตรียมพร้อมเลย แกล้งเค้ายังไง ปวดท้องซะเอง คราวหน้าแก้ตัวใหม่อิอิ
-
ได้สงสารแบงค์แน่ๆค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะ พี่ชื่ออะไรเหรอคะ เอมจะได้เรียกถูก
เรียกพี่เมล่อนได้เลยจ้าน้องเอม....พรุ่งนี้ก็สู้ๆกะข้อสอบนะจ๊ะ:a2:
ระหว่างรอตอนต่อไปก็ส่งกำลังใจ +1 ให้น้องเอมละกัน
-
บทที่ 49 – กล้าไหม
“…..”
“สวัสดีครับคุณแพท” ผมฝืนยิ้มให้นางมารร้ายที่ยืนอยู่ข้างหน้า
“สวัสดี…...” ว่าแล้วคุณเธอก็เดินเข้าไปในออฟฟิศโดยไม่ได้ลงไม้ลงมืออะไรกับผม…ซึ่งนั่นทำให้ผมแปลกใจมาก……..
……………..
……..ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด
“ฮัลโหล โทรมาทำไมฮะไอ้แบงค์”
“เย็นนี้อาร์มว่างไหม”
“อาร์มว่างหรือไม่ว่างแล้วมันไปเกี่ยวอะไรกับแบงค์ด้วย”
“………...” สงสัยผมพูดแรงไปหน่อยเพราะมันเงียบไป
“เออ…ว่าง…..ทำไมหรอ”
“……...”
“เฮ้ย…อะไรเล่า เงียบเป็นไอ้บื้ออยู่ได้”
“…..จะชวนอาร์มไปกินข้าวน่ะ แบงค์เลี้ยงเต็มที่เลย…...”
“ไม่ไปเว้ย….เดี๋ยวก็ท้องเสี….”
“ท้องอะไรหรอ?”
“ป่าวๆ จะบอกว่าไปกับแกอะไว้ใจไม่ได้.....เดี๋ยวพาไปกินอะไรสุ่มสี่สุ่มห้า ท้องเสียกันพอดี…....”
……ผมได้ยินเสียงหัวเราะมาจากปลายสาย
“หัวเราอะไรวะ”
“ก็……หัวเราะอาร์มน่ะสิ…….ทำไมถึงคิดอย่างงั้นล่ะ…แบงค์ไม่พาไปกินของไม่ดีหรอก”
“ไม่เอา ไม่เชื่อ…….แล้วก็ไม่ไปด้วย”
“โหย อาร์มอะ……....”
“แค่นี้นะ...” ผมว่าแล้วก็วางสายไป
ให้ตายเหอะ วันนี้ผมหงุดหงิดเป็นบ้าเลย นอกจากจะท้องเสียแล้วยังต้องมาคอยกังวลเรื่องคุณแพทอีก ไม่รู้ว่ามันจะมาไม้ไหน…………กว่าจะถึงบ้านก็ปาเข้าไปห้าโมงกว่า….
“อ้าว น้องวิน น้องเบย์…..ว่าไง วันนี้มาถึงที่บ้านเลย….”
““สวัสดีครับพี่อาร์ม”” ทั้งสองคนพูดพร้อมกัน……
“ดีครับ…แล้วไอ้มุกล่ะ..”
“อยู่ในครัวน่ะครับ…พี่อาร์มเหนื่อยไหมครับ เดี๋ยววินไปหยิบน้ำให้…...”
“พี่อาร์มหิวไหมครับ เดี๋ยวเบย์ไปเอาขนมมาให้”
…..แล้วไอ้สองคนก็เดินเข้าไปในห้องครัวพร้อมกัน…เล่นเอาผมงงไปเลยทีเดียวว่าทำไมวันนี้ถึงมีคนมาเอาใจ….
“นี่ครับน้ำ”
“นี่ครับเฉาก๊วยเย็นๆ”
“เอ่อ….น้องสองคนมีอะไรรึปล่าวครับ….”
“ไม่มีนิครับ…..”
“อ่า ครับ…...”
…………
“พี่อาร์มครับ พี่อาร์มยังไม่มีแฟนเหรอครับ” น้องเบย์มาถามอะไรผมเนี่ย…
“ยังไม่มีอะครับ…..”
“แล้วไม่เคยมีแฟนเลยเหรอครับ”
“ก็ไม่นี่ครับ….ที่ผ่านมาก็เรียนกับทำงานมาตลอด” ไม่รู้เหมือนกันนะครับว่าสองคนนี้จะมาถามอะไร
“แล้วพี่อาร์มเคยชอบใครไหมครับ”
“ก็คงมีมั้งครับ…...”
“แล้วสเปกสาวของพี่อาร์มเนี่ย เป็นแบบไหนเหรอครับ”
“ก็ไม่รู้สิครับ ขอให้ฉลาดก็พอมั้ง” ผมไม่รู้จะตอบสองคนนั้นว่าอะไรก็เลยตอบมั่วๆไป ให้ตายเหอะ ผมไม่ได้ชอบผู้หญิงนิ….
“ครับๆ ไม่กวนพี่อาร์มแล้วล่ะครับ” และแล้วสองคนนั้นก็เดินออกไปช่วยไอ้มุกที่คงกำลังวุ่นอยู่ในครัว……..
………….
……..ติ๊ด ติ๊ด…
“โทรมาทำไมอีก….”
“วันนี้แบงค์จะไปที่บ้านอาร์มนะ……..”
“ใครชวนวะ…ไม่ต้องๆ…..”
“ก็น้องมันบอกให้มารับอะ…...”
“น้องเบย์อะนะ…...”
“ใช่……….อาร์มไม่ออกไปไหนใช่มะ”
“ยุ่ง!” ผมพูดจบแล้วก็วางสายไป….
พูดตามตรง ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมรู้สึกยังไงกับไอ้แบงค์ ไอ้รักมันก็รักอยู่ รักมากอยู่แล้ว แต่ผมรู้สึกว่ามันไม่ค่อยจะแฟร์เท่าไหร่ที่อยู่ดีๆมันก็ทิ้งผมไปสามเดือนโดยไม่ได้บอกไม่ได้กล่าวอะไรเลย ผมก็เลยอยากให้บทเรียนมันกลับบ้างว่าเวลาถูกปล่อยปะละเลยมันรู้สึกยังไง….
ผมเดินไปที่คอมเพื่อไปเปิดเพลงสบายๆฟังแล้วก็เล่นเน็ตไปพลางๆ…….
……………………………………………
“15 new email messages” ……….
“From: Wanwan Kwok
To: Chinatip (Arm)
Subject: Miss you so much!
Arm, how have you been lately? Su and I have been working our asses off; it’s damn tiring! Hope things are going great with you. I’ve heard from Bank that you guys already met. Congratulations!! :D I know exactly how bad you felt over the past three months, but please do listen to his reasons when he’s ready to disclose them. (Do give him some lessons though! But please don’t be too harsh T_T)
Anyway, I am really happy to tell you that I am admitted to Yale Law School!!!!!! Hahaha, I guess I’m destined to stay there under such depressing weathers for two more years. And because of this, Su and I are planning to come to Thailand for a celebration trip. Maybe next month??? What do you think? Can you bring us around again? Please pretty please!! Mwah mwah!
All the best
Wan
(อาร์ม เป็นยังไงบ้าง ซูกับเราทำงานหามรุ่งหามค่ำเลยแหละ เหนื่อยมากๆ เราหวังว่าอาร์มคงมีความสุขกับชีวิตตอนนี้นะ เพิ่งได้ยินมาว่าเจอกับแบงค์แล้วนิ ยินดีด้วยนะ….เรารู้ว่าอาร์มรู้สึกยังไงในระยะสามเดือนที่ผ่านมา แต่ถ้าแบงค์มันจะพูดอะไรก็ฟังมันด้วยนะ……..(ให้บทเรียนมันด้วยก็ดี แต่อย่าโหดนักล่ะ T_T)
เออ…เราจะบอกว่าเราเข้าโรงเรียนกฎหมายของเยลได้ เราคิดว่ามันคงเป็นโชคชะตาของเราที่จะทำให้เราอยู่ที่นี่ต่ออีกสองปีท่ามกลางอากาศแย่ๆน่ะ เออ แล้วเราก็กะจะฉลองด้วยการไปเที่ยวไทยอีกรอบน่ะ….เดือนหน้ามั้ง?? อาร์มคิดว่ายังไง พาพวกเราสองคนไปเที่ยวอีกนะ สุดหล่อ……….จุ๊บ จุ๊บ
โชคดี
หวาน)
ผมอ่านเมลจบแล้วก็กระโดดเลยครับ…ดีใจจริงๆที่มันสองคนจะมาเที่ยวที่ไทยอีก…สงสัยจะติดใจในรสชาติอาหาร อิอิ บอกตรงๆเลยว่าผมรู้สึกภูมิใจในตัวไอ้หวานมันมากๆที่มันเข้า YLS ได้ เพราะมันเข้ายากมากๆแถมยังเป็น Law school ที่ดีที่สุดในโลกอีก….แต่สงสัยมันคงไม่อยากอยู่ที่เยลต่อเพราะมันเคยบ่นๆว่าไม่ชอบอากาศที่นี่เท่าไหร่ มันชอบอากาศของพวกเมืองทางตะวันตกอย่างพวกแคลิฟอร์เนียอะไรอย่างงี้มากกว่า……..แต่ก็เอาเถอะ เพราะยังไงผมก็ภูมิใจในตัวมันอยู่แล้ว……….ส่วนเรื่องไอ้แบงค์…..อันนี้ค่อยดูอีกที
ก๊อกๆ……..ผมเดินไปเปิดประตู
“พี่อาร์ม”
“ว่าไงไอ้มุก…...”
“ไปกินข้าว….”
“กินกันไปก่อนเลย….”
“ไม่ได้…แขกมาแล้ว น่าเกลียด………พี่แบงค์เค้ายิ่งเหนื่อยๆอยู่…...”
“ห๊ะ? ไอ้แบงค์เหรอ???”
“เออ…ตกใจทำไม”
“ป่าวๆ ไม่มีอะไรหรอก……..”
“พี่อาร์ม….มุกว่าพักนี้พี่อาร์มแปลกๆนะ”
“แปลกยังไงวะ พี่ก็เหมือนเดิม…...”
“ก็ไม่รู้สิ เดี๋ยวนี้รู้สึกเหมือนความลับอะไรสักอย่าง”
“ไม่มี๊ แกคิดมากไปรึปล่าว…………..ปะๆ ลงไปกินข้าวกันเหอะ”
แล้วผมก็จัดการลากยัยน้องสาวตัวดีลงมา
………
“เออ….แบงค์ขึ้นมาบนห้องหน่อยดิ….หวานมันส่งเมลมา……...”
“เดี๋ยวพี่มานะ กินกันไปก่อนเลย” ไอ้แบงค์ว่าแล้วก็เดินขึ้นมาบนห้องกับผม…..ผมรู้สึกว่าไอ้สามคนที่เหลือมันต้องคิดอะไรกันอยู่แน่ๆ เพราะเห็นมันมองตากันวิ้งๆ
……….
ผมเปิดเมล์ของไอ้หวานให้มันอ่าน…พอมันละสายตาออกจากคอมพิวเตอร์มันก็หันมาสบตาผมแล้วก็ทำหน้าหงอๆ สงสัยมันคงจะกลัวบทเรียนที่ผมกำลังจะให้มัน…….
“แบงค์….แบงค์รักอาร์มจริงปะ…...” ผมจ้องเข้าไปในตามัน….
“รักจริงสิอาร์ม….”
“ถ้าแบงค์รักอาร์มจริงๆ……งั้นแบงค์กระโดดจากระเบียงลงไปชั้นล่างสิ….”
tbc
-
“ถ้าแบงค์รักอาร์มจริงๆ……งั้นแบงค์กระโดดจากระเบียงลงไปชั้นล่างสิ….”
บทพิสูจน์แร๊งงงงงง
ขอบคุณที่มาต่อนะคร้าบ :3123:
-
อาร์มคิดจะให้แบงค์โดดลงไปจริงหรอ
ลองใจกันแรงไปหน่อยมั๊ย :angry2:
-
เยี่ยม
โดดเลยยยย
o18
-
กะ กำ นี่พิสูจน์หรือฆาตรกรรมหล่ะเนี่ย จ๊ากติดคุกนะคร๊าบบบบ อาร์มคุง :sad4: โหดซะไม่มี อิอิ
-
โดดเลยๆ :z2:
:m20:
-
บางทีการแก้แค้นที่เค้าทำกับเราบ้างมันก็ดีนะ
แต่ถ้าจะแก้แค้นเพียงให้เกิดความสะใจ โดยไม่คิดหน้าคิดหลัง แล้วสิ่งที่ให้ทำมันก็ไม่ได้เกิดประโยชน์อะไรขึ้นมา มันก็แย่นะ
ถ้าแบงค์เกิดบ้าจี้โดดจริงจะเป็นไง ? มันจะแสดงให้เห็นว่าแบงค์รักอาร์ม ? แล้วยังไงล่ะ อาร์มจะใจอ่อนเพียงเพราะแบงค์กล้าบ้าบิ่นน่ะหรอ ?
แล้วถ้าเกิดแบงค์โดดแล้วบาดเจ็บปางตาย มันจะทำให้ชีวิตอาร์มมีความสุขมากขึ้นมั้ย ?
แล้วคนข้างล่างที่เรากังวลว่าเค้าจะรู้เรื่องระหว่างเรา ก็จะรู้จนได้?
แล้วถ้าแบงค์ไม่โดด เพราะรักตัวกลัวเจ็บ อาร์มจะแปลผลว่าแบงค์ไม่รักใช่มั้ย ?
.....
แล้วเราเป็นบ้าอะไรเนี่ย คิดไปนู่นนนน :serius2:
แค่อยากให้ทุกคนรู้ว่ามันไม่ดีหรอกการประชดแบบนี้อ่ะ ถ้าใครมาท้าอย่างนี้ต่อให้รักมากมายก็อย่าทำเล้ย ไร้สาระนะ
ความเห็นส่วนตัวนะฮะ ถึงจะเพ้อเจ้อ แต่ก็ยังรักเรื่องนี้น้า รักคนแต่งด้วย :man1: :man1:
-
หูยยย...แบงค์มิได้เป็นซุปเปอร์แมนนะ โดดไปก็ตกสถานเดียว :laugh:
-
อาร์ม แร๊งงงงงงงง
ให้แบ็งค์โดดลงไปทำไมเล๊า จบแบ็งค์กดซะก็หมดเรื่อง หุหุุ
เอ่า เป็นเรื่องเป็นราวมั่งดีก่า
การแก้แค้นไมได้หอมหวานเสมอไปนะ แค้นไป เราเองน่ะแหละที่ทุกข์ใจเนอะ แค่จับแบ็งค์กดทุกวัน วันละ สามเวลาหลังอาหาร และก่อนนอนก็พอละ :laugh: :laugh:
-
โหยยยย อาร์ม เล่นแรงนะ
ถ้าแบงค์เดี้ยง แล้วใครจะ........ล่ะ
รอๆๆๆ
-
โห บททดสอบความรักของอาร์ม ใช้อะไรคิดเนี่ย
แต่ก็นะ ถ้าแบงค์ไม่โดด อาร์มก็จะบอกว่า แบงค์ไม่ได้รักอาร์มจริง
แต่ถ้าแบงค์โดด อาร์มก็อาจจะบอกว่า ขนาดตัวเองแบงค์ยังไม่รัก แล้วจะมาบอกว่ารักอาร์มได้อย่างไร หรือไม่ก็อาจจะบอกว่า คนรักกันที่ไหน จะยอมให้คนที่รักเป็นทุกข์เพราะเห็นอีกฝ่ายเจ็บตัว ล่ะสิ
อย่างงี้แล้ว แบงค์จะทำยังไงน้า... :haun5:
-
โห บททดสอบนี้ โหดพอสมควร
แต่แบงค์จะยอมโดดเปล่า น่าจะโดดนะ เพราะแค่ชั้นสองเอง :laugh:
-
ต๊ายยยยย แรงไปไหมคะ ลงผิดท่าก็ซี้ลูกเดียวเลยนะคะนั่น
-
แรงไปป่าวคับอาร์ม คนรักกันก็ต้องให้โอกาสกันบ้างเดะ.....
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
อิอิ ขอบคุณมากๆเลยนะคะ สำหรับทุกกำลังใจ ซาบซึ้งมากๆ วันนี้สอบก็ผ่านไปได้ด้วยดีค่ะ
ยังไงเดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าจะมาต่อให้นะคะ :กอด1: :กอด1:
-
:o12: คนใจร้ายยยยยยยยย
-
รู้สึกว่า อาร์ม คงสุดที่จะกลั้นแล้วเหมือนกันนะครับเนี่ย
เล่นบอกให้แบงค์ กระโดดออกจากชั้น 2 อย่างนี้อะ
คงเป็นเพียงแค่ อยากรู้ว่า ถ้าปฏิกิริยาตอบสนอง ภายใน
ไม่กี่วินาทีก็สามารถบอกอะไรหลาย ๆ อย่างได้เหมือนกัน
อยากรู้เหมือนว่า คำที่แบงค์ บอกว่า รักนัก รักนาน
แต่ถ้าอาร์มท้าซะขนาดนี้ แบงค์จะทำยังไง ฮิฮิ
จะรอคอยต่อไปนะครับ พี่เอม o13
-
ลุ้นอ่ะ แบงค์จะกล้าโดดรึป่าว และที่สำคัญอาร์มโหดไปรึป่าวหว่า
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
:impress2: :impress2: :impress2:
มุขปิดตอนโดนใจมากมาย แล้วจะรออ่านต่อน๊า เอม
-
I'm so sorry for not being able to post the next chapter na ka because I'm now making revision notes at my friend's dorm ka. I will instantly post the next chapter once I go back to my dorm na ka. Thank you so much for all the comments! I truly regret to inform you guys about this.
-
เกิดแบงค์โดดลงไปจริงๆ งี้อาร์มไม่เป็นม่ายเหรอ? แหม เล่นกันแร๊งงงง
ปล.โจทย์เลขของน้อง เห็นแล้วปวดหัวแทน :a5:
มันคือประมาณนี้รึเปล่า? n=3 d=4 หรอ
(http://i143.photobucket.com/albums/r141/FiZZ707/o01.jpg)
เข้าใจแต่ข้อ a กับ b อ่ะ ไม่ช่วยไรเลยใช่ป่ะ 555
โชคดีนะน้องนะ พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน :กอด1:
-
o18
บทพิสูจน์แรงมาก ๆ นะครับ
o18
-
ไม่เป็นไรหรอกครับ พี่เอม
ไว้กลับมาแล้วค่อยโพสต่ออย่างที่บอก ก็ได้ครับ
แล้วผมจะรอนะครับ
-
บทที่ 50
“ได้…..”
ไอ้แบงค์พูดพร้อมปีนขึ้นไปบนระเบียง
“เฮ้ย!!…..จะบ้าเหรอไอ้แบงค์………….”
………………………
…………….
………………………………
สายลมเย็นพัดผ่านมาทางหน้าต่าง หอบความสดชื่นของฤดูฝนเข้ามาภายในห้อง…………
………………
ร่างเปลือยเปล่าของเราสองคนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงนอนของผม
“แบงค์คิดจะทำจริงๆเหรอ”
“อื้ม ก็แบงค์อยากให้อาร์มรู้ว่าแบงค์รักอาร์มจริงๆนิหน่า…...’’
“แล้วแบงค์ไม่คิดเหรอว่าถ้าแบงค์โดดลงไปจริงๆอาร์มจะเป็นยังไง”
“ไม่รู้สิอาร์ม……….”
“อย่าทำอีกนะ คราวหลังอะ…..”
“ก็อาร์มเป็นคนบอกให้แบงค์ทำนิ”
“………..”
แบงค์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆผมแล้วเราสองคนก็บรรเลงเพลงรักกันต่อ……….
……………………….
“ตกลงจะบอกอาร์มได้รึยังว่าทำไมถึงหายไป”
“ได้สิ…...”
แบงค์เอามือลูบไปตามใบหน้าและแก้มของผมที่เต็มไปด้วยน้ำตา………..ในที่สุด ผมก็ได้รู้ว่าผมคงกลายเป็นอาร์มคนใหม่ไม่ได้………..ก็รักมันไปแล้วนี่หน่า…….
………..”อาร์มฟังแบงค์ดีๆนะ……..ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา แบงค์คิดถึงอาร์มจนใจจะขาด อยากเจอมากๆ แต่แบงค์ก็ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้เจอกับอาร์มไหมเพราะช่วงนั้นอาร์มยังสอบอยู่………แบงค์ก็ไม่อยากทำให้อาร์มลำบากใจ…..”
“แล้วไงต่อ….....”
“แบงค์ต้องคอยอยู่ดูแลแม่ตลอดเพราะแม่เสียใจมากที่พ่ออยู่ดีๆมาเสียไป…….ไหนจะต้องมาคอยดูงานในบริษัทแทนพ่ออีก…….ทุกอย่างในตอนนั้นมันวุ่นวายมาก………………..”
…….
“มารู้ตัวอีกทีมันก็ปาเข้าไปสองเดือนกว่าๆแล้วกว่าอะไรมันจะดีขึ้น…………..แล้วทีนี้……แบงค์ก็ไม่กล้าที่จะติดต่อกลับมาหาอาร์มอีกเพราะรู้สึกผิดที่หายตัวไปตั้งนาน………………….จนได้ไอ้ซูกับหวานเนี่ยแหละ ที่มาคอยให้กำลังใจแบงค์…………...”
…………
“แบงค์ อาร์มขอโทษนะ” น้ำตาแห่งความรู้สึกผิดไหลออกมาช้าๆ……..ผมลืมนึกไปเลยว่ามันจะต้องมารับผิดชอบหน้าที่การงานอะไรต่างๆมากมายรวมถึงภาระในครอบครัวอีก…………ถ้าผมเป็นมัน……..ผมก็คงไม่รู้ว่าจะแก้สถานการณ์ยังไง……
“…………อาร์มไม่ผิดหรอก……แบงค์เองต่างหาก ที่ให้ความสำคัญกับอาร์มน้อยเกินไป……..”
แบงค์พรมจูบผมไปทั่วทั้งตัว
“แบงค์…….แบงค์รักอาร์มไหม”
“รักสิ รักมากด้วย…..”
………………………………………………………………..
…………….
กึก……
“พี่อาร์ม พี่แบงค์คะ ไปกินข้าวกะ กะ……………………………….
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!”
-
เกิดแบงค์โดดลงไปจริงๆ งี้อาร์มไม่เป็นม่ายเหรอ? แหม เล่นกันแร๊งงงง
ปล.โจทย์เลขของน้อง เห็นแล้วปวดหัวแทน :a5:
มันคือประมาณนี้รึเปล่า? n=3 d=4 หรอ
(http://i143.photobucket.com/albums/r141/FiZZ707/o01.jpg)
เข้าใจแต่ข้อ a กับ b อ่ะ ไม่ช่วยไรเลยใช่ป่ะ 555
โชคดีนะน้องนะ พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน :กอด1:
ขอบคุณนะคะที่ช่วย แต่ n=3 d=4 นี่มันเป็นรูปไอติมโคนตะแคงแล้วมีวงกลมมาต่อท้ายที่ปลายโคนอะค่ะ
แต่ที่เหลือมันมี
(n,d) = (1,6) (2,5) (3,4) (5,2) (6,1)
เอมไม่รู้ว่าไอ้ (5,2) กับ (6,1) มันเป็นยังไงอะค่ะ
(1,6) มันเป็นรูปดอกไม้สามแฉก ส่วน (2,5) เป็นก้ามปูปิดแล้วมีวงกลมมาต่อท้าย
.....ฮือๆ :fire: :fire:
ใครก็ได้ช่วยหนูหน่อย :serius2:
ยังไงก็ขอบคุณมากๆนะคะ
......................................................
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์ด้วยค่ะ ไปนอนละ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดีกันแล้ว
555+
:laugh:
[/color]
-
มุก said: กรี๊ดดดดด เป็นอย่างที่มุกคิดจิงๆด้วย (ใช่ไม๊เอ่ยครับน้องเอม) :laugh:
-
มุก จรู้เรื่องแล้วใช่ป่าว
รอลุ้นตอนต่อปายยยยยยย
-
งานเข้าอย่างแรง งานนี้น้องมุกจะรับได้หรือไม่ โปรดติดตามตอนต่อไป :z2:
-
น้องมุกมาเจอชอตเด็ดพอดี คราวนี้ก็ไม่ต้องสืบแล้วจิ อิอิ :z1:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
มุกบอก "นึกแล้วไม่มีผิด" :laugh:
-
มอบแต้มที่ 100 ให้น้องเอมนะคะ ทั้งแบงค์ทั้งอาร์มงานเข้าของจริงละทีนี้ ทำอะไรเลินเล่อประตูไม่ล๊อค
ก็เป็นยังงี้แหละ น้องมุกได้เห็นช๊อตเด็ดช๊อคไปเลย คราวนี้ไม่ต้องให้ใครช่วยสืบแล้วสินะ รู้เห็นกับตาตัวเองเลย
ไม่ต้องหาพยานแล้ว เห็นมะความลับไม่มีในโลกจริง ๆ ด้วย ฮ่า ฮ่า ......อยากเห็นด้วยคน :interest:
-
^^^^
จิ้มพี่ supranee ค่ะ อิอิ
เดี๋ยวขอตัวไปสอบแล้วนะคะ ขอพรเยอะๆด้วย อิอิ
บ้ายบาย
-
:o12: กลับมาจิ้มน้องเอมคืน ขอให้สอบได้ลุล่วงไปด้วยดีนะคะ ได้คะแนนเต็มตามที่หวังเลย
พี่จะส่งกำลังใจไปช่วยนะคะ :ped149: :ped149:
-
แว้กกกก ทำไรกัน ไม่ล๊อคห้องก่อนล่ะคร๊าบบบ
แต่แอบหวังว่า ที่มุกกรี๊ดเพราะสะดุดบันไดขั้นสุดท้ายล้มต่างหาก :m20:
เอมคร๊าบ สอบเสร็จแล้วมาลงเต็มที่เลยน้า
-
น้องมุกรู้แล้วรึป่าวเอ่ยว่าแบงค์กับอาร์มเป็นอะไรกัน อิอิ
เป็นกำลังใจสำหรับการสอบนะคะ
-
ฮือๆ ข้อสอบยากอะ ............................... มี 10 ข้อ ไม่ได้ทำ 3 ข้อ :angry2: :angry2:
แต่ไม่เป็นไร รู้สึกว่าเอมจะดีสุดละ ส่วนใหญ่เสร็จกัน 4-5 ข้อ :serius2:
เดี๋ยวมานะคะ :กอด1: :กอด1:
น้องมุกรู้แล้วรึป่าวเอ่ยว่าแบงค์กับอาร์มเป็นอะไรกัน อิอิ
เป็นกำลังใจสำหรับการสอบนะคะ
ขอบคุณค่ะ
แว้กกกก ทำไรกัน ไม่ล๊อคห้องก่อนล่ะคร๊าบบบ
แต่แอบหวังว่า ที่มุกกรี๊ดเพราะสะดุดบันไดขั้นสุดท้ายล้มต่างหาก :m20:
เอมคร๊าบ สอบเสร็จแล้วมาลงเต็มที่เลยน้า
ได้เลยค่ะ
-
งานเข้าแล้วววววว
:serius2:
-
น้องมุก เสียจริตไปแร้ว :serius2: :serius2: :serius2:
-
อิอิ...อาร์มกะแบงค์คืนดีกันแล้ว
ว่าแต่น้องมุกกรี๊ดอารายค่ะ...
ถ้าเจอช๊อตเด็ดเนี่ย...เป็นห่วงว่าน้องมุกจะเป็นตากุ้งยิงจังเลย..ฮ่าๆๆ (http://i385.photobucket.com/albums/oo293/melonjung_photo/emotion/em84.gif)
-
น้องมุกกรีดร้องด้วยความดีใจรึเปล่า :laugh:
-
มอบแต้ม ที่ 101 คร้าบ
**********
ยุ่งมากขนาดให้คนมาขนของจากหอ
แต่ไม่มีการแจ้งข่าวกันเลยนี่นะ อิอิ
แล้วสมัยนี้ทั้งมือถือ ทั้งอินเตอร์เน็ต
แค่คลิกเท่านั้น
ถ้าสมัยสงครามโลกครั้งที่สองก็ว่ากันไป อิอิ
***
ขำขำ คร้าบ :z1:
-
ในที่สุดสิ่งที่อยากรู้นัก อยากรู้หนา สำหรับอาร์มกับมุข ก็ได้รู้เสียที
สำหรับอาร์ม คำตอบทุกถ้อยคำ ทำให้สิ่งที่เป็นคำตอบของหัวใจ
ก็คู่ควรที่จะรักแบงค์ต่อไป แต่.... :a5:
สำหรับคำตอบที่มุข ต้องการ จะเป็นไรนั้น คงต้องรอต่อดีกว่า .....
ขอให้ได้เกรด สวย ๆ นะครับ หรือ เก็บคะแนนได้เยอะ ๆ หละครับ
โชคดีครับ พี่เอม
-
ดีใจที่อาร์มและแบงค์เข้ากันได้ แต่ทำอะไร ไม่ล็อกห้องอ่ะ เห็มมะน้องมุก กรี๊ดดดดด เลย :m25:
-
:เฮ้อ:
ดีจัง เข้าใจกันแล้วอ่ะ
:เฮ้อ:
-
อยากรู้นักใช่ไหมล่ะมุก พอได้รู้แล้ว ถึงกับกรี๊ดเลยทีเดียว
:laugh:
-
ว๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
แล้วจะเป็นยังไงต่ออ่ะ
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
ขอโทษนะคะ ที่มาอัพต่อไม่ได้ ยังไม่ได้เรียบเรียงเลยเพราะติดสอบอยู่
-
^
^
ไม่เป็นไรจ้าน้องเอม...รอได้จ๊ะ...ตอนนี้ให้น้องเอมไปพยายามกับการสอบก่อนละกันจ้า :a2:
-
ขอโทษนะคะ ที่มาอัพต่อไม่ได้ ยังไม่ได้เรียบเรียงเลยเพราะติดสอบอยู่
ไม่เป็นไรครับผม รอได้อยู่แล้ว
ยังไง เรื่องสอบก็ต้องมาก่อนครับ สู้ๆครับ :L2:
-
รอได้ๆๆ o18
-
อาทิตย์นี้มี 4 papers หลังจากนั้นต้องเตรียมทำโครงงานใหญ่ 20000 คำ
เพราะฉะนั้น ไม่มีเวลาเรียบเรียงเลย
มาเรียนทุกคนว่าเจอกันหลังวันที่ 14 พฤษภาคมค่ะ ขอบคุณค่ะ
-
^
^
^
:a5:
o22
ครึ่งเดือนที่จะไม่ได้อ่าน โอววว
แต่เห็นงานเอมแล้วก็เป็นห่วงเลย เรียนหนักจัง เป็นกำลังใจให้แล้วกันฮะ :]
-
รับทราบ แต่ไกลมากกกกกกก
:a5:
สู้ๆน่ะพี่เอมมม :กอด1:
-
โห น้องเอม ครึ่งเดือนเลยหรือค้าบบ พี่รอได้ อิอิ ว่าแต่ภาษาน้องดีมากๆเลยนะคับ บางคำพี่ยังลืมไปแล้วเลยอะ ทั้งสนุกและได้ความรู้จริงๆเลยคับบบ :mc4: :mc4: :pig4: :pig4:
-
บทที่ 51
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!”
………..!!!!
“ไอ้พี่อาร์มบ้า………..”
“อะไรวะ…..”
“ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าล่ะ”
“ก็เปลี่ยนเสื้ออยู่นี่หว่า…………….”
“น่าเกลียดอะ” มันบ่นแล้วก็เกาหัวแกรกๆ
“แกอะแหละน่าเกลียด ไม่เคาะประตูห้อง เสียมารยาท!!”
“ใครจะไปรู้ล่ะ…….” สีหน้ามันตอนนี้เอือมระอาเต็มที
………..
โอย ดีนะครับเนี่ยที่ไอ้แบงค์มันหลบอยู่ใต้ผ้าห่ม
“……แล้วพี่แบงค์อะ….”
“มันหลบอยู่ใต้….เฮ้ย!!!!...........มันอยู่ในห้องน้ำ”
“……ดูมีพิรุธนะเนี่ย…..”
“ไม่มี๊ มันอยู่ในห้องน้ำจริงๆ……………...”
“เออๆแล้วไป…….งั้นเดี๋ยวรีบๆลงไปกินข้าวต่อนะ คนข้างล่างเค้ารอกันอยู่ เข้าใจมะ”
“อื้มๆ เดี๋ยวตามไป…….”
…………………………..
…….
พอไอ้มุกออกไปผมก็รีบวิ่งไปล็อกประตูห้องแล้วถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก……เกือบความลับแตกแล้วไหมล่ะ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าถ้าไอ้มุกรู้เรื่องแล้วมันจะเกิดอะไรขึ้น……….แต่ผมพอจะเดาได้ว่ามันต้องจบไม่สวยแน่ๆ ไหนจะพ่อกับแม่อีก………แต่อย่างน้อยก็ยังดีที่ไอ้แบงค์มันฉลาดพอที่จะไปหลบอยู่ใต้ผ้าห่ม……
“เกือบไปแล้วไหมล่ะ………..”
“…..นั่นดิ นี่ดีที่แบงค์เข้าไปหลบนะเนี่ย………..” มันพูดแล้วก็ส่ายหัวอย่างหน่ายๆ
“ใช่ ไม่เสียแรงที่พ่อแม่แบงค์ส่งไปเรียนเยล……..”
“อื้อ อิอิ”
“…………………”
“…….”
“อะไรแบงค์……”
“ขอจูบทีดิ”
“ไม่เอาอะ……เดี๋ยวข้างล่างเค้าสงสัยกัน…..”
“นะอาร์มนะ…….”
“อะ….ทีนึงก็ได้”
ฟอด! ว่าแล้วมันก็หอมแก้มผมซะจนแก้มแทบระเบิด
“โหยแบงค์อะ….เบาๆหน่อยดิ แก้มอาร์มเจ็บหมดแล้วเนี่ย”
“……….คร้าบบ…งั้นเราสองคนรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากันเหอะ………...”
“อื้มม…...”
………..
ไม่นานนักเราสองคนก็เดินลงมาเพื่อที่จะได้ไปกินข้าวต่อ…..แต่ เอ….ทำไมไอ้สามคนนั้นมันต้องทำหน้าแปลกๆด้วย……..
“………….”
บรรยากาศที่โต๊ะอาหารเงียบจนผิดปกติ………..มีแต่ไอ้มุกที่นั่งทำหน้าเครียดแล้วก็เขี่ยข้าวในจานไปมา………..
“มุก…เป็นไรวะ ทำไมเงียบจัง”
“ป่าวพี่อาร์ม มุกอิ่มแล้วอะ”
“แน่นะ…………หน้าเหมือนคนไม่สบายใจเลย”
…………..
……………………ตึง!!
“ก็ไม่สบายใจนะสิ ตกลงพี่อาร์มกับพี่แบงค์เป็นอะไรกันแน่!”
tbc
-
มอบแต้ม+ ที่ 102 คร้าบ
:pig4:
-
มาต่อแต่ค้างเช่นเคยเลย :sad4:
-
จ๊าก!! น้องมุกยิงคำถามตรงมาก o22
แต่ก็ดีแล้วหล่ะจะได้จบๆกันไป (หรอ) อาร์มจะโดนหักคอไหมหว่า น่าสงสารจัง :sad4:
-
เยี่ยมมาก ถามไปเลยอีหนู o13
-
ตอนแรกอาร์มคิดว่าจะรอดแล้วหล่ะสิ
แต่อีกฝ่ายเป็นน้องมุกคงจะรอดยากอ่ะ...เหอๆๆ
รอหล่ะ...ว่าอาร์มจะตอบน้องมุกว่าอะไร
-
:z3: :z3: :z3:
มุก เธอแรงมากมายนะเนี่ย :เฮ้อ:
แล้วจะรออ่านต่อ
-
แว่บแรก .. ดีใจมากกก ไม่นึกว่าจะมาลงเร็วกว่าคิด
แต่พออ่านจบ .. แว้กกก o22 ค้างหนักกว่าเดิมอีกคุณเอ๊มมมมมมมมมม
ใจร้ายที่สุด :o12:
ปล. ขอบคุณฮะที่มาลง อิอิ
-
โห...มุก ถามกลางโต๊ะกินข้าวเลยเหรอ ทำไมไม่รอถามตอนอยู่กับอาร์ม 2 คนล่ะ อย่างนี้ อาร์มจะกล้าตอบไหมเนี่ย
แต่คิดไปคิดมา ก็ดีเหมือนกัน จะได้รู้ว่า แบงค์จะทำยัีงไง
-
เครียดเพราะเป้นห่วงหรืออยากรู้กันแน่เนี่ย พี่อาร์มพร้อมเมื่อไหร่เค้าก็เปิดตัวเองแหละจ้า o18
-
งานเข้าอีกแล้ว อาร์ม กับ แบงค์ ที่มุกเครียดนี่ เพราะอยากรู้ หรือว่าเครียดอย่างอื่นกันนะ o18
-
โห น้องมุก ถามที ถามได้แรงตรงใจสุด ๆ อ่ะ
ป.ล. อาร์มกับแบงค์ทำไรให้มีพิรุธรึเปล่าหว่า น้อง ๆ ถึงทำท่าแปลก ๆ อ่ะ
-
ตรง ประเด็น เลย ๆ
:jul1:
ตอบ ดีๆ น้ะ :o8:
(น้องๆคงแอบหวังอยู่ ลึกๆ ป่ะ)
-
หวัดดีน้องเอมจ้า มาสมัครเป็นแฟนคลับเรื่องนี้ด้วยคน วันนี้ตลุยอ่าน 50 ตอนรวด สะใจจริงๆ
-
ได้โปรด กลับมาต่อนะคับ....จะลงแดงแล้วอ่ะ :serius2:
-
หวัดดีน้องเอมจ้า มาสมัครเป็นแฟนคลับเรื่องนี้ด้วยคน วันนี้ตลุยอ่าน 50 ตอนรวด สะใจจริงๆ
ขอบคุณมากเลยนะคะที่มาอ่านเรื่องของเอม
ได้โปรด กลับมาต่อนะคับ....จะลงแดงแล้วอ่ะ :serius2:
จะพยายามโดยเร็วที่สุดค่ะ ตอนนี้จะลืมวันลืมคืนแล้ว
ขอบคุณทุกคนมากๆนะคะที่แวะเข้ามาเยี่ยมเยียน
ตอนนี้ต้องมานั่งคิดแผนงานต่อ แถมแว่วๆมาว่าอาทิตย์นี้จะมีสอบเพิ่มเพราะบางวิชาที่สอบไปสองอาทิตย์ก่อนตกกันเกือบทั้งห้อง (คิดว่าเพื่อนมันตอแหลไปงั้น แต่ถ้าเป็นความจริงก็ เหอๆ)
เอาเป็นว่าขอตัวไปนั่งทำงานต่อก่อนนะคะ แล้ววันที่ 14 มาแน่ๆค่ะ
-
มีตกกันเกือบทั้งห้องด้วย เวรกรรม
ซ่อมให้ผ่านนะคร้าบ สู้ๆ เข้าใจว่ามันเซ็ง เพราะผมก็เคยติด ๐ เนี่ย เซ็งโคตๆ
สู้ๆ นะครับ เสร็จงาน ค่อยว่ากันใหม่
-
มาเป็นกำลังให้นะพี่เอม
เป็นไงบ้าง กลับมาไวไวนะคับ
บะบาย :bye2: :bye2:
-
ก็ เป็นเพื่อนกันน่ะสิ ฮ่าๆๆ
ตามที่เห็นนางเอกเค้าตอบกัน
พี่เอมสู้ๆ
-
เอาใจช่วยน้องเอม นะ :L2:
แล้วก็ :z2: รอต่อไป
-
บทที่ 52
“ก็เป็นคนน่ะสิ ถามได้” ผมรีบตอบมันไป…..
“อย่ามากวนนะพี่อาร์ม…..ตกลงว่าเป็นอะไรกันแน่…….เห็นนั่งทำหน้าจ๋อยๆ อาหารมุกไม่อร่อยหรอ บอกมานะ…….”
…….โอย ค่อยยังชั่วครับ รอดตัวไปอีกหนนึง
“อู๊ยย อร่อยจะตาย ทำไมจะไม่อร่อยละจ๊ะน้องมุก” ไอ้แบงค์รีบตอบน้องมุกขึ้นมาทันควัน
“จริงเหรอคะ พี่แบงค์…….” ไอ้มุกมันหน้าบานขึ้นมาในทันใด
“จริงดิ แถมคนทำก็สวย………..”
“แหม พี่แบงค์ไม่ต้องเลย……….อย่ามายอ” ไอ้มุกทำท่าทางเขินอายแล้วก็อ้อมแอ้มตักข้าวเข้าปากต่อ…..
“…..ว่าแต่มุกสวยจริงเหยอ?......” โถ ไอ้มุกเอ๊ย…….หน้าด้าน
“มุก……มุก” น้องวินเรียกไอ้มุก
“อะไร……..”
“หัดแยกแยะให้มันออกบ้างนะว่าอันไหนเค้าพูดเล่นพูดจริง……...”
“ไอ้วิน!.....หุบปากไปเลย…….ชั้นน่ะสวยอยู่แล้ว……………………...”
“โถ ให้มันน้อยๆหน่อยเหอะ แรดมากๆเดี๋ยวก็ขายไม่ออกหรอก…..”
“เชอะ ชั้นไม่อยากมีแฟนอยู่แล้ว…..ไม่ง้อย่ะ…...”
“……โอเคๆ เลิกเถียงกันได้แล้ว……..เอาอย่างน้องเบย์สิ เวลากินก็กิน…….” ผมห้ามทัพไอ้สองคนนี้แล้วก็หันไปแซวน้องเบย์ที่ตอนนี้กำลังเคี้ยวข้าวตุ้ยๆ
“…..เลิกก็ได้ นี่เห็นว่าพี่อาร์มขอนะ……………………...”
….แล้วเราห้าคนก็นั่งกินข้าวกันต่อ………………..
“….พี่อาร์ม…..”
“ไร?......”
“ทายสิว่าใครโทรมา……….”
“พ่อกับแม่หรอ?.........”
“อู๊ย ป่านนี้เค้าสองคนลืมลูกๆกันแล้วมั้ง……..สงสัยยังสวีทกันอยู่ท่ามกลางสวนดอกไม้ในปารีส”
“นั่นดิ เที่ยวเป็นเดือนแล้วนะ……ลูกๆไม่เคยชวนไปอะ ให้ไปแต่จีนกับฮ่องกง ที่ดีๆอย่างปารีสกับลอนดอนไม่ได้ไปกับเค้าหรอก” พูดแล้วมันก็น่าน้อยใจเหมือนกันนะครับเนี่ย…..อิอิ แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวเก็บเงินไปเองก็ได้
“ใช่ๆ………...พูดแล้วมันก็น่าโมโห มุกอยากไปปารีสจะตาย นี่ถ้าไม่ติดว่าจะลงเรียนซัมเมอร์นะ ป่านนี้ขอไปด้วยแล้ว….ก็พี่อาร์มนั่นแหละ ตัวดี!”
“เฮ้ย เกี่ยวไรกับพี่วะ……...”
“ก็พี่อาร์มอ้ะ…….” มันคงไม่รู้จะพูดอะไรต่อมั้งครับ เลยอ้าปากค้างแล้วก็เงียบไป
“ไอ้นี่ พาลนะเนี่ย…………พอละๆ ว่าแต่ใครโทรมา”
“…..อาม่า….”
“หา!!!! อาม่าเนี่ยนะ โทรมาทำไม”
“โทรมาบอกข่าวดีไง!” ไอ้มุกพูดแล้วก็ยิ้มแป้น
“อาม่าโทรมาบอกว่าพี่อาร์มต้องไปนอนค้างกับอาม่าที่บ้านเพราะพี่อาร์มไม่ได้ไปนานแล้ว ลื๊อเข้าจายม๊าย”
“…..อืม อั๊วก็ว่าลีเหมือนกันแหละ เดี๋ยวอั๊วขอลางังที่ออฟฟิศสักสองสามวันลีกว่า จาล่ายถือโอกาสพักผ่อนล่วย”
“คิดเป็นเหมือนกันเหรอเราอะ…..”
“ก็คิดเป็นสิ อั๊วไม่ล่ายโง่เหมือนลื้อ……….”
“ไอ้พี่อาร์มบ้า! กินข้าวไปเลยนะ ไม่ต้องพูด! ถ้าพูดอีกคำก็ไม่ต้องกิน จะเอาไปเทให้หมากินละ” มันตะโกนแล้วก็ขู่ผม
“อ้าว มุกยังกินเพิ่มได้อีกหรอ”
“หมายความว่าไง…….”
“ก็ลื้อเปงหมางาย”
ผมทำหน้าทะเล้นใส่มันแล้วก็รีบวิ่งขึ้นมาบนห้อง แต่ก็ไม่วายได้ยินเสียงกรี๊ดแตกของมัน ฮ่าๆ สะใจจริงๆครับเวลาได้แกล้งน้องสาวเนี่ย มีความสุขที่สุด
………………………………..
……
เป็นเวลาปีกว่าๆแล้วนะครับเนี่ยที่ผมไม่เคยได้ไปค้างกับอาม่าที่บ้านแกเลย จะว่าไปก็คิดถึงแกเหมือนกันแหละเพราะว่าแกเป็นคนอารมณ์ดีถึงแม้ว่าจะหลงๆลืมๆไปมั่ง….อาม่าแกตอนนี้ก็อยู่กับลูกๆหลานๆของแกซึ่งก็คือลุงของผมกับครอบครัว แต่พวกนั้นเค้าจะอยู่กับแบบคนจีนผมเลยพลอยเรียกลุงของผมว่าอาเตี่ยไปด้วยเพราะแกบอกว่าจะได้มีผมเป็นลูกอีกคน แปลกดีไหมล่ะครับ?
จะว่าไปแล้วเตี่ยของผมนี่ก็แตกต่างจากคุณพ่อของผมเยอะเลยนะครับเพราะคุณพ่อของผมเป็นคนเงียบๆขรึมๆส่วนอาเตี่ยเป็นคนสบายๆจึงทำให้คนรอบๆตัวแกอยู่กันอย่างมีความสุข
“เฮ้ย!!”
“ฮ่าๆๆๆ” ไอ้แบงค์มันแกล้งทำให้ผมตกใจแล้วก็ทิ้งตัวลงไปนอนหัวเราะอยู่บนเตียง
“ไม่ตลกเลย…..เล่นไรเป็นเด็กๆไปได้นะแบงค์”
“โหย แค่นี้ก็ต้องดุด้วย!............” มันบ่นกระปอดกระแปดใส่ผม
“ป่าวดุ…...”
“เอ่อ อาร์ม….”
“หือ…….มีไรหรอ”
“คือ…….อาร์มจะไปบ้านอาม่าเมื่อไหร่…..”
“ก็คืนนี้อะสิ”
“หา!!”
“เป็นอะไรเหรอแบงค์?”
“แล้วแบงค์จะนอนที่ไหนอะ”
“อ้าว ไอ้นี่ก็ถามแปลกๆ ก็กลับไปนอนบ้านแบงค์ดิ หรือว่าอยากนอนข้างถนน”
“โหย…..ก็แบงค์อยากนอนกับอาร์มนี่หน่า คิดถึงจะแย่”
“ไม่ต้องบ่นเลยแบงค์………..”
“อาร์มคร้าบ…….” มันทำเสียงอ้อนๆแล้วก็เข้ามากอดเอวผม
“อะไรอีกเนี่ย…....” ผมชักยัวะแล้วครับ คนจะแพ็กข้าวแพ็กของก็มากวนอยู่นั่นแหละ
“คือ คือ……….แบงค์ไปบ้านอาม่าอาร์มด้วยได้ไหมอ่า”
นี่ผมหูฝาดไปเหรอครับเนี่ย? ว่าแล้วผมก็ตบหัวมันเตือนสติทีนึง
“นี่แน่ใจเหรอว่าใช้สมองคิดแล้วเนี่ย……...พูดออกมาได้ ไม่มียางอายเล๊ย”
“โหย นะอาร์มนะ นะๆๆๆๆๆๆ” มันกระโดดเหยงๆแล้วก็งอแงเหมือนเด็กๆ
“จะไปได้ยังไงอะแบงค์……….ที่นอนมันไม่มีหรอก”
“เอ๊า เราก็แชร์คนละครึ่งดิ”
มันพูดอย่างงี้ก็………….
…….ป้าบเข้าให้อีกทีสิครับ ไม่รู้ว่ามันใช้สมองส่วนไหนคิดเนี่ย………….
……………………….
“โอ๊ย…………..” มันเอามือจับหัวแล้วก็นั่งทำหน้าเศร้า เห็นแล้วก็รู้สึกสงสารอยู่ตะหงิดๆ
………………………..
………….
“อะ ให้ไปด้วยก็ได้……..” ในที่สุดผมก็ใจอ่อนจนได้ เฮ้อ ไม่รู้ว่าผมใจดีเกินไปรึเปล่าเนี่ย
“เย้ อาร์มน่ารักที่ส……………….”
“แต่! ห้ามก่อเรื่องเด็ดขาด”
“โหย อาร์มอะ………….พูดยังกะแบงค์เคยก่อเรื่อง……………….” พูดออกมาได้นะไอ้แบงค์…..
“น้อยไปหน่อย………..งั้นถ้าจะไปก็กลับบ้านไปเก็บข้าวเก็บของ แล้วมาเจออาร์มที่นี่ตอนทุ่มครึ่ง ห้ามเลทด้วย เพราะเดี๋ยวอาม่าจะนอนก่อน…เข้าใจไหม”
“เข้าใจคร้าบ” มันรับคำผมแล้วก็วิ่งลงบันไดไปทันที
tbc
-
:กอด1: :กอด1:
เข้ามาขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจก่อนไปฟังผลสอบอันน่ากลัว
-
อ๊ากกกกกกกกกกก
มาต่อให้อีกตอน น่ารักจริง ๆ เลย :man1:
อืมม นึกว่าจะความแตกแล้วซะอีก แต่สงสัยเอมจะยืดตอนนั้นออกไปอีกนาน ฮ่า ๆๆ
ขอให้เกรดเป็นที่น่าพอใจนะฮะ :L1:
-
:o8: :o8:
-
น่ารักได้อีก ทั้งคู่ พี่น้อง และ
อาร์มกับแบงค์ก็ยังน่ารักอีก
ดูอะไรก็ดี อิ อิ
เป็นกำลังใจให้น้องเอม เหมือนเดิม กับการรอผลสอบ :L2:
-
น่ารักได้อีก ทั้งคู่ พี่น้อง และ
อาร์มกับแบงค์ก็ยังน่ารักอีก
ดูอะไรก็ดี อิ อิ
เป็นกำลังใจให้น้องเอม เหมือนเดิม กับการรอผลสอบ :L2:
เย้ๆ เอมสอบผ่าน 5555+ ตกกันเกือบหมดทั้งห้อง ไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองจะได้ B- T_T
stats, differential equations and series ได้ A อิอิ
งั้นเดี๋ยวมาเรียบเรียงต่อดีกว่า
-
แหมอาร์มยิงน้องมุกซะฮาแตกเลย คิดว่าอาร์มจะเสร็จน้องมุกซะแล้ว เหอๆ ดีที่กลับลำทัน อิอิ
ยินดีด้วยน้าน้องเอมที่ไม่ต้องสอบซ่อม หุหุ
-
ตอนแรกนึกว่าอาร์มจะมะรอดซะแล้วสิ...เจอน้องมุกยิงคำถามแบบนั้น
แต่ต่อให้เก่งยังงัย...อาร์มก็ยังแพ้ลูกอ้อนของแบงค์อยู่ดี...อิอิ
**ดีใจด้วยนะจ๊ะน้องเอม....สอบผ่านแล้วอ่ะ o13**
-
นึกว่าความลับแตกซะแล้วสิ
ว่าแต่ตอนหน้า อาร์มจะเอาหลานเขยไปฝากอาม่าเหรอ
-
ดีจายด้วยพี่เอม o13
เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ :laugh:
-
อ่ะ ลุ้นซะตัวโก่งเลย ว่ามุกจะซักอาร์มเรื่องแบงค์ ที่ไหนได้ กลายเป็นเรื่องกับข้าวเฉยเลย เหอ เหอ เหอ
-
+1 เป็นของขวัญและกำลังใจให้น้องเอมคนขยันและเก่ง
ดีใจด้วยค่ะที่สอบผ่าน (เชื่อมั่นว่ายังไง ๆ ก็ต้องผ่าน น้องเอมเก่งอยู่แล้วเนอะ)
เรียนด้วย/แต่งนิยายด้วยยังเก่งได้ขนาดนี้ คุณแม่ปลื้มค่ะ
:L1:
-
น่ารักจังเลยนะครับ ครอบครัวเนี่ยอะ
มีการยอกล้อกันด้วย ฮิฮิ
+1 ให้พี่เอมด้วยดีกว่า
-
เศร้ากับชีวิตมากค่ะ ขอตัวไปทำใจก่อน วันที่ 14 เจอกัน
-
^
^
:z13: จิ้มๆๆน้องเอม....เป็นอะไรไปค่ะ
ไม่ว่ายังงัยก็สู้ๆนะจ๊ะ..เอากำลังใจไปเลยจ้า :กอด1: :กอด1:
-
:pig4: ขอบคุณครับ
-
เศร้ากับชีวิตมากค่ะ ขอตัวไปทำใจก่อน วันที่ 14 เจอกัน
เป็นอะไรมากหรือป่าวครับ พี่เอม
สู้เข้าไว้นะครับ ปัญหาทุกอย่างล้วนมีทางแก้ไขเสมอแหละครับ
ทำใจให้สบายนะครับ
-
ไม่อยู่หลายวันนึกว่าจะมีเซอร์ไพรส์อีกหนึ่งตอน
แต่ว่า :a5: มีปัญหาอะไรก็ค่อย ๆ แก้ไปนะฮะ สู้ ๆ อย่าเครียดมากมาย ^^V
-
บทที่ 53
“เอ้า เร็วๆสิ เดี๋ยวก็ไปถึงช้าหรอก” ผมบ่นใส่ไอ้แบงค์มันเพราะมันมัวแต่เตรียมข้าวของอยู่นั่นแหละทั้งๆที่มันเตรียมมาจากที่บ้านแล้ว
“โหย แปปนึงดิ เดี๋ยวถ้าเอาของไปขาดเกินแล้วจะทำยังไงล่ะ”
“หาข้ออ้างไปเรื่อยอะ เร็วๆเลย!
“คร้าบ”
มันหยิบเอาของเข้าเอาของออกจากกระเป๋าสักพักแล้วเราสองคนถึงได้เดินทางออกมาเพื่อมุ่งหน้าสู่จุดหมาย
“นานไหมอะอาร์ม แบงค์ขี้เกียจนั่งนาน…..มันเมื่อย”
“โหย แค่นี้ทำมาเป็นบ่นนะ ดูสิ อาร์มเป็นคนขับอาร์มยังไม่บ่นเลย”
“คร้าบๆ”
“แล้วแบงค์ต้องทำตัวยังไงบ้างล่ะเวลาไปอยู่ที่บ้านอาม่าของอาร์มอะ”
“ก็ทำตัวปกติเหมือนที่บอกนะแหล่ะ อย่าไปก่อเรื่องวุ่นวายก็เป็นพอ เข้าใจปะ”
“อื้ม ค่อยยังชั่วหน่อย…….”
………………….
….ไม่นานนัก เราสองคนก็มาถึงบ้านอาม่าโดยที่ไอ้แบงค์มันนั่งหลับมาตลอดทาง
“สวัสดีคร้าบ อาเตี่ย” ผมเดินเข้าไปทักอาเตี่ยที่กำลัง
“อ้าว อาอาร์ม ลื้อเปงไงบ้างวะ ไม่ได้เจอกังตั้งนาน”
“สบายดีครับอาเตี่ย แล้วอาเตี่ยเป็นยังไงบ้างครับ”
“ก็ดีตามประสาคนแก่น่ะแหละ….เดี๋ยวลื้อเข้าไปทักอาอี๊กับอาม่าซี่ นั่งลูทีวีกังอยู่ข้างในโน่น”
“เออ แล้วดีใครวะอาอาร์ม”
“อ๋อ เพื่อนผมอะครับ ชื่อแบงค์”
“สวัสดีครับ คุณอา” ไอ้แบงค์เข้าไปสวัสดีอาเตี่ย
“เออ หวัดลี…..ชื่อแบงค์หรอพ่อหนุ่ม”
“ครับ”
“เอ้าๆ เข้ากันไปข้างในก่อนเถอะ เดี๋ยวอั๊วเก็บของในร้านก่อน”
“ให้พวกผมสองคนช่วยไหมครับ” ไอ้แบงค์มันรีบเสนอตัว
“ไม่ต้องๆ ลื้อไปจัดการเก็บของของลื้อซะ”
“ครับ……….”
พวกผมสองคนถือกระเป๋าเข้าไปข้างในก็เจอกับอาม่าและอาอี๊ที่นังดูทีวีอยู่เหมือนที่เตี่ยบอก
“อ้าว อาอาร์ม…...”
“อาอี๊…อาม่า…..!!!” ผมพูดแล้วก็วิ่งเข้าไปกอดแกสองคน
“โหย…..ไม่เจอตั้งนาน ลื้อหล่อขึ้นเยอะเลยว่ะ อาอาร์ม”
“อาอี๊ก็ยังสวยเหมือนเดิมเลยครับ”
“แหม ปากหวานนะเนี่ยลื้ออะ……...”
“ก็อาอี๊สวยจริงๆนี่ครับ ดูสาวขึ้นอีก”
“เออ นี่อาอาร์ม ลื้อจะมาอยู่กี่วันล่ะคราวนี้”
“ก็สักสามสี่วันล่ะครับ”
……………….
“เออ คุยกันอยู่สองคนน่ะแหละ……..อั๊วนั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้อะแหละ” อยู่ดีๆอาม่าก็พูดขึ้นมา
“”อู้ยย”” ผมกับอาอี๊อุทานออกมาพร้อมกัน
“แล้วเพื่อนลื้อยืนหัวโด่อยู่ตรงนู้นอะ ไม่ชวนอีมานั่งวะอาอาร์ม”
…….ผมหันไปก็เห็นไอ้แบงค์มันยืนยิ้มจ๋อยๆอยู่
“แบงค์ มาๆ นี่อาอี๊กับอาม่าเรา”
“สวัสดีครับ..........”
“สวัสดีจ้ะ….” อาอี๊ผมตอบกลับอย่างอารมณ์ดี….ส่วนอาม่ากำลังมองไอ้แบงค์อย่างแปลกๆ
“เอ่อ………”
tbc
-
อาม่าจะพูดไรหว่า ลุ้น ๆ เอ รึว่าแกจะถามว่าอาร์มเอาหลานเขยมาฝากรึเปล่าหว่า :laugh:
-
เย้ๆ น้องเอมกลับมาแล้น เป็นไงบ้างครับ สบายดีไหมเอ่ย ที่นี่ฝนตกชุกเชียวทุกวันเลย
เอ๊ะ อย่าบอกนะว่าคนแก่ sense ดี หึหึ น้องเอมจะมาไม้ไหนอีกหล่ะเนี่ย อิอิ
-
ดีค่ะ อิอิ
ตาเป็นแพนด้าแต่งานก็เสร็จแล้วค่ะ
สอบย่อยวันก่อนออกมาจากห้องสอบแล้วน้ำตาซึมเลยค่ะ ยากมากๆ
คาดว่าตกแน่ๆ
แต่ตอนนี้ก็สบาย อิอิ จะมาต่อให้บ่อยๆค่ะ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
-
เห็นด้วย ๆ
-
น้องเอมกลับมาแล้ว :กอด1:
มาเป็นกำลังใจให้เหมือนเดิม อิ อิ :L2:
-
เปงกำลังใจให้คร๊าบบบบ :monkeysad:
-
คิดเถิงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ขอกอดหน่อย :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
เป็นกำลังใจให้เสมอนะคร๊าบ
บะบาย
-
ต้องถามแน่เรย แฟนลื้อชิมิ :z1:
-
หุหุ
รอตอนต่อไปนะ :L2:
-
"อาอาม...นั้น ผัว ลิ้อหรอ"
:-[
-
รู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ แล้วนะ
อาม่า จะรู้อะไรไหมเนี่ย
-
เปิดตัวกับอาม่าก่อนเลยเนาะ พออาม่ายอมรับแล้ว ค่อยพาไปเปิดตัวกับคุณพ่อคุณแม่อีกที อิอิ :z1:
ปล.เป็นกำลังใจให้คุณเอมด้วยคนครับผม :3123:
-
:z1: :z1:
อาม่าจะถามอารายมั้ยน้า.....
แนะนำได้มั้ยอ่ะ
"นี่แบงค์ แฟนอาร์ม เองฮะ อาม่า" :o8: :o8:
o13
-
มาต่อแล้ว :impress2:
สั้นไปนิดส์ แปลว่าจะมาลงต่อเร็ว ๆ นี้แน่ เอิ๊ก ๆๆ
-
บทที่ 54
“เอ่อ…...” ไอ้แบงค์มันทำหน้าเหรอหรา
“นี่ๆ ทะมายคอลื้อมีรอยแดงๆล่ะอาตี๋” อาม่าถามแล้วก็ชี้ไปที่คอไอ้แบงค์
“………....” ตายละครับ นั่นมันรอยที่ผมทำไว้เมื่อตอนบ่ายนิ
………………ตอนนี้เราสองคนนั่งหน้าซีดเป็นไก่ต้ม………..
………
“อ……อ๋อ……สงสัยแดดมันร้อน ผื่นมันเลยขึ้นน่ะครับ”
“ไอ้หยา อั๊วก็นึกว่าไปโดงใครกัดมา”
“แหม อาม่าเนี่ย จินตนาการสูงจังนะครับ” ผมพูดแก้เก้อ ขืนทำตัวลึกลับอาจจะมีหวังโดนจับได้
“อื้มม……ว่าแต่อาตี๋นี่ชื่ออะไรล่ะ”
“ผมชื่อแบงค์ครับ”
“ชื่อแบงค์เหรอ……แล้วลื๊อมารู้จักกับอาอาร์มได้ยังไงวะ”
อาม่าพูดจบไอ้แบงค์มันก็หันมามองหน้าผม
“อ๋อ พอดีผมกับอาร์มเรียนที่เดียวกันน่ะครับ”
“ตองไหนล่ะ”
“ตอนมหาลัยที่เยลน่ะครับ”
“อาบัว หมาหาลายที่เยลนี่ที่ไหนวะ….แล้วมันทำยางไง” อาม่าหันไปถามอาอี๊ผม
……
“อาม้า หนูแบงค์เค้าหมายถึงมหาวิทยาลัยที่เมืองนอกอะค่ะ”
“อะโธ่ แค่นี้ก็พูกไม่ชัก ดูอย่างอั๊วสิ ขนากเปงคนจีนแท้ๆยังพูกไทยชาดแจ๋ว”
อาอี๊ส่ายหน้าอย่างหน่ายๆ ส่วนผมกับไอ้แบงค์ก็ได้แต่หัวเราะออกมา
“อะๆ เลี๋ยวอั๊วจาไปนองละ ไปๆอาบัว พาอั๊วขึ้งไปข้างบนหน่อย”
“ค่ะ อาม้า……..เดี๋ยวอาร์มพาหนูแบงค์เค้านั่งเล่นตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวอี๊ลงมา”
“ครับอาอี๊…..”
…………………..
………
“เป็นไงล่ะ ไม่ลำบากใจอะไรใช่ไหมแบงค์”
“ก็ไม่นิ ดูใจดีกันจะตาย”
“อื้มมม……….ก็ดี๊”
“ทำไมต้องขึ้นเสียงสูงด้วยอะ….”
“ไม่มีอะไร…..ว่าแต่ไม่ง่วงล่ะสิ หลับมาตลอดทางแล้วนิ”
“อื้ม เหลือแรงเหลือเฟือ……อาร์มอย่าเหนื่อยก่อนละกัน”
“…ฮึ่ม จำได้มั้ยว่าอาร์มพูดอะไรกับแบงค์ไว้” ผมชี้หน้าแล้วก็ขู่มัน
“จำได้คร้าบ ล้อเล่นคร้าบบบ…....”
“ก็ดี…..ปะ งั้นเดี๋ยวเอาของไปเก็บข้างบนก่อน…….แล้วเดี๋ยวค่อยลงมานั่งเล่นข้างล่างต่อ….”
“อื้มๆ อะ….” มันพูดแล้วก็ยื่นกระเป๋าให้ผม
“อะไรอะ”
“ก็ถือขึ้นไปสิ”
ป้าบ! ผมตบหัวมันไปทีนึง
“หนอยแน่ะ หลับมาทั้งทางแล้วยังมาใช้งานอาร์มอีก….แบงค์นั่นแหละถือขึ้นไป”
“แหะๆ ล้อเล่นคร้าบบ...”
แล้วเราสองคนก็จัดการเก็บข้าวเก็บของเข้าตู้ให้เรียบร้อย……….
จะว่าไปแล้วห้องนอนรับแขกนี่ก็เปลี่ยนไปเยอะเหมือนกันนะครับ ดูใหม่ขึ้นเยอะเลย สงสัยว่าจะเป็นฝีมือของเฮียโน้ต เฮียโน้ตเป็นลูกชายคนโตของบ้านนี้เองครับ ตอนนี้ทำงานเป็นสถาปนิกอยู่ที่บริษัทรับสร้างบ้านชื่อดังแห่งหนึ่ง แกแต่งงานแล้ว แฟนแกชื่อพี่หลิว เป็นพี่สาวที่แสนดีของผม ลูกคนรองของบ้านนี้เป็นลูกสาวครับ ชื่อเจ๊เนย เพิ่งเรียนจบโทมาจากอังกฤษ ตอนนี้กำลังหางานอยู่ ส่วนลูกคนเล็กนั้นเป็นผู้ชายครับ ชื่อนิว เป็นน้องผมสี่ปี ตอนนี้กำลังจะขึ้นมหาวิทยาลัยปีหนึ่ง……
ฟังๆดูก็ดีหมดใช่ไหมครับ……แต่มันมีปัญหาที่ว่าเจ๊เนยกับไอ้นิวมันไม่ถูกกันอย่างแรงเลยครับ เจอหน้ากันทีไรเป็นต้องกัดกันตลอด……..ไอ้แบงค์มันได้เห็นพรุ่งนี้ก็คงจะตกใจ…..
……..
“แบงค์ อาร์มว่านอนก่อนเหอะ เหนื่อยอะ….”
“โหย อาร์มอะ ก็แบงค์ยังไม่ง่วงเลยนิ…………..”
“เหอะน่า….เดี๋ยวให้……...” ผมพูดแล้วก็ปลดกระดุมเสื้อตัวเองออก…..
ไอ้แบงค์มันเห็นก็ตาวาวเลยครับ ว่าแล้วมันก็จัดการลากผมขึ้นเตียงแล้วก็ทำอะไรต่อมิอะไรจนเสร็จเรียบร้อย
นานเหมือนกันครับกว่าจะได้อาบน้ำ….พอออกมาแล้วก็สลบกันไปทั้งคู่
……………
……………………………
………………….
…….
“เฮียอาร์มๆๆๆๆๆๆ เป็นไงบ้าง” เสียงเจื้อยแจ้วดังมาแต่ไกล….ให้ทายว่าต้องเป็นไอ้นิว
“อ้าว นิว………สบายดีไหม”
“ดีครับ…..ว่าแต่นั่นใครอะ…...” มันพูดแล้วก็ชี้นิ้วไปที่ไอ้แบงค์ที่ลุกขึ้นมานั่งเกาขี้ตาอยู่บนเตียง
…..”ผัวพี่เหรอ....” อยู่ๆไอ้นิวมันก็พูดขึ้นมา…..
ผมได้แต่ส่ายหน้าหน่ายๆส่วนไอ้แบงค์ก็นั่งกึ่งขำกึ่งเครียด
“เพื่อนเฮียเอง ชื่อแบงค์…..”
“สวัสดีครับพี่แบงค์” ไอ้นิวพูดแล้วก็ยกมือไหว้พี่แบงค์….
…………………………..
………
“อานิว ลื้อจะตะโกนหาอะไรวะ คนจะหลับจะนอน” เสียงเจ๊เนยดังมาแต่ไกล
“เจ๊จะนอนก็เรื่องของเจ๊ อั๊วตะโกนแล้วมันไปหนัก…..”
ไอ้นิวยังพูดไม่ทันจบ เจ๊เนยก็เดินเข้ามาที่ห้องผมด้วยใบหน้าที่หงุดหงิดเป็นอย่างมาก……..แต่แทนที่เจ๊แกจะเดินเข้ามาเบิ๊ดหัวไอ้นิวตามปกติ เจ๊แกกลับวิ่งเข้ามากอดผม
“อ๊ายยย อาอาร์ม ลื้อเป็นยังไงบ้างเนี่ย…..โหย หล่อขึ้นเยอะเลย!!!”
“โธ่ บอกให้คนอื่นไม่ตะโกน แล้วทีตัวเองล่ะ” ไอ้นิวมันยืนกอดอกแล้วก็ทำหน้าประมาณว่าสมเพศเจ๊เนย
………… “นิ ลื้อไม่กวนอั๊วสักวันนี่จะตายไหมห๊ะ อานิว”
“ไม่ตายหรอก….แต่หน้าเจ๊มันหน้ากวน….” มันพูดแล้วก็ก้มหน้าลงไปมองที่ตีนมัน………..
“ให้มันน้อยๆหน่อยนะ อย่ามาหยาบคายที่นี่”
“ที่ไหนล่ะ…….” ไอ้นิวแลบลิ้นใส่เจ๊เนยแล้วก็วิ่งออกไปจากห้อง ส่วนเจ๊เนยก็วิ่งไล่ตามกันไปติดๆ ไม่อยากจะเชื่อเลยนะครับว่าจบโทมาแล้ว…………………..เฮ้อ…
……..ไอ้แบงค์นั่งหน้าเป็นหมาหงอยเพราะว่าไม่มีใครสนใจมันเลย ฮ่าๆ
“เป็นไงล่ะ” ผมแซวมัน
“เข้าใจแล้วว่าที่อาร์มพูดเมื่อคืนหมายถึงอะไร”
“อื้ม ฮ่ะๆ ปะ รีบลงไปกินข้าวกันเถอะ ที่นี่เค้ากินกันเช้า”
“ปะ………..งั้นเดี๋ยวแบงค์ขอตัวไปล้างหน้าแปรงฟันก่อน”
“อื้ม เร็วๆนะ……...”
…….
……….
เฮ้อ ไม่อยากจะคิดว่าวันนี้จะเกิดอะไรขึ้น
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
รอตอนต่อไปนะน้องเอม
แต่แหม น้องนิวนี่จะรู้หรือสงสัยอะไรรึเปล่าน๊า อิ อิ :z2:
-
แหมน้องนิว...เจอหน้าปุ๊บ...ทักกันด้วยประโยคเด็ดเลยน๊อ..."ผัวพี่เหรอ" :m20:
-
น้องนิวแรงเนอะ......
-
ครอบครัวหรรษา 5555 :z2:
-
รู้สึกว่าพี่อาร์มกับพี่เนยจะรู้จักและสนิทกับมากเลยนะครับ มาถึงก็
ทักกันซะประมาณนั้นเชียว
-
น้องนิวตาถึงมั่ก ๆ ทักถูกเป็นคนแรกเลย o13
-
:m22:เข้ามาเช็ค
:m18: โอเค สถานการณ์ปกติ ราบรื่นดี
ทราบแล้วเปลี่ยน !!!
-
ไปค้างบ้านอาม่า นึกว่าจะสงบเสงี่ยมเจียมตัวกัน ที่ไหนได้ ไปถึงวันแรก ก็เปิดศึกบนเตียงกันแต่หัววันเชียว
:haun4:
-
เดี๋ยวมาต่อให้ ขอนอนก่อน อิอิ เพิ่งกลับมาจากเที่ยว
-
ตามทันละ พึ่งเข้ามาอ่าน
ลุ้นอะ นึกว่าจะไม่คืนดีกันละ
ตอนนี้เข้วใจกันก็โออยู่
แต่นะ อุปสรรคจะมีอีกไหมเนี้ยะ
-
บทที่ 55
“อานิว ลื้อทำอย่างงี้กับของอั๊วได้ยังไงฮะ…..ดูสิ เสียหมดแล้ว” เจ๊เนยที่ตอนนี้กำลังอารมณ์พุ่งปรี๊ดดูน่ากลัวมากๆ
“เอ้า ก็ใครจะไปรู้ล่ะ แล้วใครโง่ให้เจ๊เอาของมาวางเพ่นพ่าน อั๊วก็หยิบทิ้งสิ”
“…..เอ่อ อาร์มว่าหยุดก่อนนะครับ ทั้งเจ๊เนยทั้งนิวนั่นแหละ……..”
ตอนนี้ผมมายืนเป็นตัวคั่นกลางระหว่างเจ๊เนยกับเจ้านิวที่พร้อมจะไฟลุกใส่กันได้ทุกเมื่อ……….
“ใจเย็นๆนะเจ๊………….นะๆ อาร์มขอเหอะ”
“ก็ได้ คราวนี้ลื้อรอดตัวไปนะอานิว ที่เห็นว่าอาอาร์มขอนะ…..คราวหน้าอั๊วเอาลื้อหนักแน่”
ไอ้นิวตอนนี้ก็ยืนกอดอกไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้น ให้ตายเหอะ จะทะเลาะกันไปถึงไหนเนี่ย
……………
“เป็นไงบ้างแบงค์ หึหึ”
“หึหึ ชินแล้วล่ะ อย่างเงี้ย ธรรมดาจะตาย”
“จริงอะ?”
“เอ๊า ก็ดูอาร์มกับมุกดิ ยังกัดกันได้ทุกวี่ทุกวัน ไม่เห็นจะแปลกอะไรเลย”
“เออเนอะ หึหึ………….”
“แบงค์……แบงค์อยู่นี่ไม่เบื่อนะ…..”
“โถ ไม่เบื่อหรอกถ้ามีอาร์มอยู่……..” ไอ้แบงค์พูดแล้วก็จับผมเข้าไปจูบที่แก้มซ้ายทีนึง
“แหม ปากหวานนะเนี่ย…..” ผมแก้เขินด้วยการผลักหัวมันออก
“เอ๊า พูดความจริงอะ…………..ตอนแบงค์ไม่ได้เจอกะอาร์มสามเดือนแบงค์อะเบื่อแทบแย่”
“เหรอ…...”
“อื้ม ช่วงสามเดือนที่อาร์มไม่อยู่อะนะ ไม่มีใครสู้อาร์มได้สักคนเลย”
…………………….
……………
……………………นี่ผมฟังอะไรผิดไปรึปล่าว….มันบอกว่ามันไม่มีใครสู้ผมได้….แสดงว่า……..
………………….
………..
“หึ อาร์มเข้าใจแล้วว่าอาร์มมันโง่มาตลอดอะ”
“อะไรกันอาร์ม………เป็นไรไปเนี่ย…...” หึ มันคงยังไม่รู้ตัวสินะว่ามันหลุดอะไรออกมา
“ไม่เป็นไรหรอก…อาร์มอยากกลับบ้านแล้วอะ”
ผมไม่ได้อยู่ฟังมันพูดอะไรต่อ……………ไม่อยากจะฟังอีกแล้ว
หึ ตลอดสามเดือนนี้ มันคงมีใครมาตลอดน่ะสิ ผมนี่มันโง่สิ้นดีที่หลงไปเชื่อคำพูดลมๆแล้งๆของมัน
……………อยากจะออกไปให้พ้นๆ
……….ผมเดินไปลาพวกอาอี๊กับอาม่าโดยบอกว่ามีงานด่วน ต้องรีบกลับ….แล้วผมก็ขับรถออกมาโดยที่ไม่ได้สนใจอะไรมันอีก……….
tbc
-
อ้าวววว แล้วกลับมาด้วยกันมั้ยเนี๊ยะ ????
แล้วก็เดินออกมาโดยไม่สนใจมันเลย ??? พี่เอมมมค้างง่า
หายไปนาน :o12:
-
อ้าว กรรม แล้วไหมล่ะ แบงค์ :z3:
:เฮ้อ: แล้วนี่จะกลับไงล่ะแบงค์ แล้วจะรู้ไหมนั่น ว่าอาร์มโกรธเรื่องอะไรอ่ะ
พูดไม่คิดนี่นะ แบงค์
-
อย่างนี้เค้าเรียกว่า ปากพาเสียใช่ไหมเนี่ย
น่สงสารอาร์มจังเลยอะ แบงค์รู้ตัวหรือป่าว
ว่าพูดอะไรออกมาหนะ
-
แล้วนั่นแบงค์รู้ตัวรึเปล่าว่าทำอะไรผิด :m20:
-
งานเข้าซะแล้วแบงค์ พูดอะไรไม่คิด สม หึหึ
ทำไมน้องนิวทักว่า ผัวพี่ ไม่คิดว่า "เมียพี่อาร์ม" บ้างละเนี่ย :-[
-
:serius2: ตอนนี้สั้นอีกแร้ว .... แง ๆ
เอมเดี๋ยวนี้ชอบแกล้งให้ค้างคาอ้ะ o9 ไม่ยอม ๆ
อาร์มแอบคล้ายเราแต่ก่อนเลย ชอบเก็บคำพูดเล็ก ๆ น้อย ๆ มาใส่ใจ เอ๊ะ เดี๋ยวนี้ก็ยังเป็นนี่หว่า - -*
ไม่ดี ๆ อย่างอนกันเลยย แบงค์ไม่มีอะไรในกอไผ่จริงจริ๊งง
-
อย่างงี้เค้าเรียกว่าปากพาจน นะแบงค์นะ :laugh:
-
สงสัยแบงค์ยังไม่รู้ตัว.......ว่าภัยกำลังจะมาถึงตัว
-
อ้าวววว แล้วกลับมาด้วยกันมั้ยเนี๊ยะ ????
แล้วก็เดินออกมาโดยไม่สนใจมันเลย ??? พี่เอมมมค้างง่า
หายไปนาน :o12:
:serius2: ตอนนี้สั้นอีกแร้ว .... แง ๆ
เอมเดี๋ยวนี้ชอบแกล้งให้ค้างคาอ้ะ o9 ไม่ยอม ๆ
อาร์มแอบคล้ายเราแต่ก่อนเลย ชอบเก็บคำพูดเล็ก ๆ น้อย ๆ มาใส่ใจ เอ๊ะ เดี๋ยวนี้ก็ยังเป็นนี่หว่า - -*
ไม่ดี ๆ อย่างอนกันเลยย แบงค์ไม่มีอะไรในกอไผ่จริงจริ๊งง
เค้าป่าวแกล้งให้ค้างนะ อิอิ เดี๋ยวมาต่อให้ค่ะ
-
แบงค์ อะพูดอะไรไม่ทันคิดอะดิ
อาร์มโกรธเลยเห็นมะ
แล้วได้กลับด้วยกันไหมเนี้ยะ
ยังไงก็รีบ ๆ เคลียร์ นะ เดี๋ยวจะไปกันใหญ่
-
อ้าวววว แบ็งค์ รีบเคลียร์เลยยยย
อาร์มเข้าใจผิดแล้วนะ
-
แบงค์เอ๊ย... พูดอะไรไม่คิดอีกแล้ว ทำอาร์มเข้าใจผิดอีกแล้วสิ เฮ้อออ
-
บทที่ 56
……ติ๊ดๆๆ………...…….เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น
“ฮัลโหลครับ”
“ฮาโหล อาอาร์ม ทำไมลื้อออกมาเร็วจังวะ เป็นอะไรรึเปล่า” เสียงอาอี๊ดังขึ้น
“อ๋อ ติดงานด่วนจริงๆแหละครับ ต้องรีบไปแก้ส่งลูกค้า”
“เฮ้อ….ลื้อนี่น้า………ปล่อยอาแบงค์เค้าไว้ได้ยังไง”
“อ๋อ…..เดี๋ยวมันบอกว่ามันจะกลับเองแหละครับ…..อี๊ไม่ต้องห่วงมันหรอก”
“อะๆ งั้นลื้อไปจัดการงานของลื้อให้เสร็จนะ……..แล้ววันหลังมาค้างอีกล่ะ ยังไม่ล่ายกินข้าวด้วยกันเลย”
“ครับอาอี๊……….คิดถึงนะครับ”
“จ้า อั๊วก็คิดถึงลื้อนะ……..”
……………..
…………เฮ้อ อีกแล้วสิที่เราต้องออกมาอยู่คนเดียว ทำไมนะ………เป็นคนเลือกที่จะออกมาแต่ก็ต้องเจ็บปวดกับการตัดสินใจทุกที
…….ไม่สิ เรามันโง่ต่างหาก…..โดนโกหกมาตลอด……หึ น่าสมเพสไหมล่ะ
…………
“ฮัลโหล….อาร์มเป็นอะไรไปเนี่ย…..”
“…เบื่ออะแบงค์….อาร์มว่าเราอย่าเจอกันอีกเลยนะ……….”
“ทำไมอะอาร์ม!! แบงค์ทำอะไรผิด….”
“แบงค์ไม่ได้ทำอะไรผิดหรอก…..”
“แล้วทำไมอาร์มต้องทำอย่างงี้กับแบงค์ด้วยวะ”
“………เราขอโทษ…..อย่ามาเจอกันอีกเลยนะ”
“………………….โธ่เว้ยยยยยยย…………….ปึง……...” ผมได้ยินเสียงมันขว้างโทรศัพท์ทิ้ง…………………
…………..อีกแล้วสินะ ที่น้ำตามันต้องไหล………….ตาผมมันพร่าไปหมด………
……………..มันน่าเจ็บใจสิ้นดี……..เชื่อแล้วหล่ะว่าการศึกษาสูงๆมันก็ไม่ได้ช่วยให้คนฉลาดขึ้น…..
……………………………
………………..
…………………………….
“อ้าว อาร์ม วันนี้มาเช้าจังเลยนะจ๊ะ” เจนี่ทักผมขึ้นเมื่อเธอเดินเข้ามาในห้อง
“อื้ม……….”
“กินอะไรแล้วยัง…...”
“ยัง……...”
“แล้ววันนี้จะไปเดินไหนกันดีอะ”
“ไหนก็ได้…………..”
“โว้ย!!! นี่แกเป็นอะไรของแกห๊ะ ทำไมทำหน้าเศร้าเหมือนคนหมดประจำเดือนเลยวะ”
…………………
…………
“เฮ้ยๆ ขอโทษ อย่าร้องไห้สิอาร์ม…..” หึ…นี่ผมร้องไห้ออกมาโดยไม่รู้ตัวเลย ใจตอนนี้มันคงด้านไปหมดแล้วหล่ะ
“…….ป่าวหรอก เจนี่………..ป่าวเป็นอะไร…..”
“เปล่าอะไรล่ะ……..เห็นอยู่ว่าร้องไห้เนี่ย……..ไหนเล่ามาซิว่าเกิดอะไรขึ้น…….”
………………
“จะดีหรอ….”
“อาร์มเห็นเจนี่เป็นเพื่อนหรือเปล่าล่ะ………………??.....”
ใช่สิ……อย่างน้อยผมก็ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว
แล้วผมก็ตัดสินใจเล่าเรื่องทุกอย่างให้ไอ้เจนี่ฟัง……….
“…….เฮ้อ อาร์ม…………...”
“….เจนี่ อาร์มจะทำยังไงดีอะ…………...”
“…ไม่ต้องทำอะไรหรอก….เดี๋ยวเจนี่จัดให้เอง……………...”
ผมยักคิ้วเชิงเป็นคำถามว่าจะดีหรอ…ส่วนมันก็ยิ้มกลับอย่างมีเลศนัย….
“อาร์ม…..เย็นนี้ไปเดินชอปปิ้งคลายเครียดกันเหอะ………..”
“อื้ม ก็ดี…..จะได้ไปเจอไอซ์มันด้วย…….”
……………………………………….
……………………….เวลาในวันนี้มันช่างผ่านไปช้าเหลือเกิน…..จิตใจของผมมันกระวนกระวายอย่างบอกไม่ถูก
มันคงจะเป็นจริงอย่างที่ใครหลายๆคนบอกว่าเวลาแห่งความสุขมักจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว………ส่วนเวลาแห่งความทุกข์มักจะผ่านไปอย่างช้าๆ
……………………….
………………………………………………..
……………………
“อาร์ม…..ไปกันเถอะ…....” เจนี่เดินเข้ามากอดคอผมหลังงานเลิก…..
“อื้มมมม เดี๋ยวโทรหาไอ้มุกมันแปปนะว่าเย็นนี้จะไม่กินข้าวบ้าน…...”
“จ้า……...”
………………
เมื่อผมเปิดมือถือขึ้น ผมก็ต้องตกใจกับสิ่งที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้า……..
“58 new messages from Bank Narin”
……………………..
……….
โหย มันส่งอะไรมาบ้างเนี่ย…………………………
……………..ไม่ได้สิ…..ผมไม่อยากจะฟังคำแก้ตัวอะไรจากมันอีก….เพราะฟังไปมันก็เจ็บหัวใจเปล่าๆ เบื่อ เข็ด แล้วก็เซ็ง
….
“มุกจ๊ะ”
“อะไรคะพี่อาร์ม…..”
“วันนี้พี่ไม่กลับมากินข้าวที่บ้านนะ เดี๋ยวจะออกไปกับเพื่อนที่ทำงาน”
“อื้มม แล้วจะกลับกี่โมง”
“ยังไม่รู้ดิ คงดึกๆหน่อยมั้ง”
“อย่าดึกมากล่ะ…….”
“อื้มมม…..”
………………………………….
…………………….
………………………………….
ไม่นานนักผมกับเจนี่ก็มาถึงที่เซ็นทรัล…….
“อาร์ม ไปดูหนังกันดีกว่า…...”
“เอาดิ เรื่องอะไรล่ะ….”
“เรื่องอะไรก็ได้…...ตามใจอาร์มนั่นแหละ………..”
“ไม่รู้ดิ…ไม่ได้ดูหนังมาตั้งนานแล้ว…..ให้เจนี่เลือกอะแหละ…….”
“อะๆ งั้นเดี๋ยวไปนั่งกินอะไรรอไอซ์ก่อนละกัน……....”
“อื้ม……...”
“เออๆ เดี๋ยวเจนี่จะไปซื้อเฟสมาสก์แปปนึง…..อาร์มเดินนำไปที่….ก่อนเลย เดี๋ยวจะตามไป”
“โอเค………..”
…………ระหว่างทางที่ผมกำลังจะเดินไปที่ร้านอาหาร…ผมก็เจอกับคนคนนึงที่ผมไม่อยากเจอ….
“หึ…..เดี๋ยวนี้แบงค์มันไม่สำคัญแล้วล่ะสิ….เดินควงผู้หญิงต้อยๆ……หึ ไอ้คนหลายใจ กูจะบอกอะไรให้นะ ว่ามึงน่ะไม่เคยมีความสำคัญอะไรกับกูเลย มึงมันก็เป็นแค่ของเล่นของกูตอนเบื่อๆเท่านั้นแหละ…….ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น…………….”
มันว่าแล้วก็เดินจากไป…..ปล่อยให้ผมยืนอึ้งอยู่กับคำพูดที่แสนโหดร้ายของมัน….
-
:angry2:แบงค์พูออย่างนี้ได้อย่างไร
สงสารอาร์มบ้างดิ
รอตอนต่อไปนะคับผม
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:angry2: :angry2: :angry2:
-
อะไรของมันกันว่ะเนี๊ยะ
:serius2:
-
แบ็งค์พูดไปออกไปเนี่ยะ....
ไม่ได้ดังใจเลยยยยยย
ก็รู้อ่ะนะ ว่าหึงอาร์มมม
แต่มันแรงไปนะ...
-
เจ้าแบงค์เอ้ย ผิดแล้วยังไม่รู้ตัว แล้วยังจะพูดอะไรไปอีกเนี่ย :serius2:
-
งานเข้าแล้วคร๊าบบบ คู่นี้ กำเจงๆมาให้กำลังใจน้องเอมครับ สู้ๆ ครับ :-[
-
เข้ามาเดินเล่น จะบอกว่าจะไม่แต่งอะไรอีกสี่ห้าวัน อิอิ รอกันไปก่อนนะคะ ขอตัวไปเที่ยวให้สบายใจ
-
เริ่มไปกันใหญ่แล้วคู่นี้ นั่งลงคุยกันดีๆ ก่อนอย่าเพิ่งใช้อารมณ์นะน้อง :n1:
-
ค้างงง :m31: :m31:แงๆๆๆ รออ่านค้าบบบบ :pig4: :pig4: :mc4: :mc4:
-
อ้ายยยยยยยยย............ :serius2:
-
ไปกันใหญ่แล้ว ๒ คนนี้
อ่านละปวดตับ ปวดใจ ปวดหัว ง่วงนอน
:laugh: ดีกันไวๆ นะจ้ะ
:L2: ให้เอมนะค้าบ กำลังใจเล็กๆน้อยๆ ในการปั่นเรื่อง
-
แบงค์...เวลาพูดอะไร...หัดคิดให้ดีก่องก็ได้นะ :angry2:
-
งี่เง่าที่สุดเลยยย ทั้งคู่เลย ไม่ไหว ๆๆ :angry2:
พูดทำลายจิตใจกันเข้าไป แล้วจะเสียใจ เชอะ !!!!
เบื่อ ๆๆ ช่วงนี้เพื่อนรักก็มีปัญหากับแฟน แล้วมาอ่านเจอคู่นี้อีก อยาก :beat: เตือนสติทั้งสองคู่เลย
-
เซ็งอะ แบงค์ทำไมพูดอย่างนี้อะ
มีไรทำไมไม่คุยกันดี ดี
อึดอัดแล้วนะ
ก่อนพูดไรก็หัดคิดบ้างดิ ทำร้ายกันเองอยู่นั้นแหละ
และก็เจ็บกัน 2 คน
แต่เครียดกันหลายคนนะ
รอเวลาหวาน
-
เวรกรรม เหมือนจะเป็นแค่การเข้าใจผิดกันเล็กๆ แต่ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้เนี่ย
แบงค์นะแบงค์ พูดอะไรไม่คิดอีกแล้ว จะว่าไปอาร์มเองก็เหมือนกัน ในเมื่อคาใจกับคำพูดของแบงค์ ก็น่าจะถามไปเลย ว่าหมายความว่ายังไง ไม่ใช่อารมณ์เสีย แล้วจากมาโดยไม่ถามอะไรกันแบบนี้
แล้วต่อจากนี้จะลงเอยกันยังไงเนี่ย เฮ้ออออ
-
หญิงเอมไม่ไหวแล้วนะคะคนอ่านขา หญิงเอมจะกลับบ้าน
อิอิ เข้ามาทักเล่นค่ะ :-[
เดี๋ยวขอตัวไปดูแจ๋วบน youtube ก่อน จะกลับไทยแล้ว อิอิอิอิ
-
อ่านะยังไม่รู้เลยว่าอาร์มจะทำอย่างไรที่แบงค์พูดแบบนั้น
ยังไงก็รออ่านอยู่คับผม
-
อ่านแล้วเซ็งเลยอะ
แบงค์ ที่พูดออกมานั้นเป็นแค่อารมณ์
หรือเรื่องจริงที่อัดอั้นมานานอะ
จะรู้ไหมว่า ทำไมอาร์มถึงต้องถอยออกมา
ไม่ถามแล้วยังจะพูดอย่างนี้อีก... :angry2: :serius2:
พี่เอม รีบกลัยมาต่อด้วยนะครับ อย่างรู้ว่าเจนี่
จะช่วยอาร์มยังไงอะครับ
-
ถึงไทยยังค๊าปปปป
แบงค์ถ่อยมากอ่ะ :angry2:
:beat:
สงสารอาร์มมี่ :monkeysad:
-
yow yow, arrive in thailand ka,
so late already!! I go to sleep first na ka :bye2: :bye2:
-
:3129:
กลับมาแล้วเงียบไปเลยนะเอม แง่ม ๆๆ เป็นไงบ้างเนี่ย
ไปเที่ยวพักผ่อนเสร็จแล้วก็อย่าลืมอาร์มกับแบงค์ด้วยน้า :z13:
-
กลับบ้านบ่อยเหมือนกันนะเนี่ยหนูเอม :z2:
อย่าหายไปนานหล่ะคร๊าบบบบ เดี๋ยวแฟนๆลืมหมด เอิ๊กๆ :laugh:
-
พี่เอมหายไปไหนอ่า
กลับมาต่อเรื่องได้แล้วพี่
อย่าลานานนะคับ
เป็นกำลังใจให้บะบาย
:pig4: :pig4:
-
.... อาร์มยืนอึ้งจนแข็งเป็นหินไปแล้วมั้งเนี่ย :laugh:
-
มารอพี่เอม :กอด1:
-
อิอิ น้องเอมดูแจ๋วใจร้าย จนลืมแบงค์ใจร้ายไปแล้วหรอคับ อิอิ
ปล. เข้ามาแซวแล้วรีบหนี :oni1:
-
แวะเข้ามาดันครับ
รอตอนใหม่อยู่นะครับผม :L2:
-
อาร์มรากงอกแล้วพี่
สงสารร
มาเร็วๆนะค๊าฟ
-
น้องเอมขา หายไปไหน มาแสดงตัวว่าที่เมืองไทยแล้ว แต่ที่หายหน้าหายตาไป
เพราะมัวแต่เที่ยวอยู่หรือเปล่าเอ่ย มีคนคิดถึงอยู่เยอะนะ ตัวเอง ...........
............ :z2: :z2:...........
-
ดันครับ ฮึ่บๆ
คิดถึงอาร์มจังเลย :L2:
-
บทที่ 57
"อาร์มมันไม่มีค่าอะไรหรอก....ไร้สาระ แล้วก็โง่ด้วย อาร์มจำใส่หัวของอาร์มเอาไว้ จะบอกให้ว่ามันเป็นแค่ภาพลวงตา"
"อื้ม อาร์มจะจำไว้.....ขอบใจนะ" มันหันหลังกลับมาพูดกับผมก่อนที่มันจะเดินออกไป
ผมก็ไม่อยากที่จะตอบโต้อะไรมันมากมาย ได้แต่รับคำพูดของมันเอาไว้
.............
.........
..........
"อาร์มๆๆๆ.....รอนานไหม?" เจนี่วิ่งเข้ามาหาผมในร้านอาหาร
“อ๋อ ไม่นานหรอก………แล้วนี่ได้เฟสมาสก์รึยังล่ะ?”
“ได้แล้วจ้า…..ว่าแต่จะเริ่มแผนยังไงล่ะ”
“ไม่ต้องเริ่มแล้วมั้ง……..ตะกี้แบงค์มันเพิ่ง…...” ผมรู้สึกหน้าชาๆ….แต่ก็ยอมเล่าเรื่องที่แบงค์มันพูดตะกี้ให้เจนี่ฟังจนหมด
“จริงดิ….โหย แมร่งไมมันเลวอย่างงี้”
“เฮ้ยๆ ใจเย็นๆ” ผมรีบเบรกเจนี่เพราะมันตะโกนลั่นร้าน คนหันมามองกันหมด
“ไม่สน ยังไงชั้นจะเอามันจดอยู่หมัดแน่ๆ อาร์มไม่ต้องห่วงหรอก หนอยยย บังอาจมาทำเพื่อนชั้น”
“แกจะมีแผนไรของแกอีก?” ผมถามมันด้วยความอดสงสัยไม่ได้ เพราะแผนเก่ามันยังไม่เห็นเวิร์คอะไรเลย
“เออ น่ะ เดี๋ยวแกก็รู้………..ว่าแต่…..แกยังรักมันอยู่รึเปล่า??” เจนี่ถามผมหน้าตาซีเรียส
“ไม่รู้สิ ก็คงยังรักมั้ง……แต่ที่ฟังมันพูดตะกี้ก็รู้สึกแย่เหมือนกันอะ…………….มันดูอาร์มผิดไปเยอะจริงๆ ไม่อยากจะคิดเลยว่าอาร์มจะเป็นคนแบบนั้นในสายตามัน”
“ใช่ อาร์มพูดถูก….เจนี่จะไม่ปล่อยให้คนอย่างมันทำชั่วให้อาร์มเจ็บไปอย่างนี้……………หนอย ตัวเองทำความผิดเอาไว้แล้วยังจะมาว่าคนอื่นเค้าอีก ใช้ไม่ได้!!”
“อื้อ…...” ผมก็ไม่รู้ว่าจะตอบอะไรมันกลับไปเหมือนกัน เพราะตอนนี้หัวสมองของผมมันว่างมันตึงไปหมด จะพูดว่าเสียใจก็คงไม่ถูก…….ไม่รู้สิครับ อารมณ์ตอนนี้มันเหมือนกับผมเป็นตุ๊กตาตัวนึงที่ถูกวางทิ้งไว้ในห้องเก็บของเก่าๆ…….ถึงแม้ว่ามันจะยังไม่ถูกโยนลงถังขยะ…..แต่มันก็ไม่ได้รับความอบอุ่นดูแลเอาใจใส่อะไร………………….
“อาร์มๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เจนี่พูดแล้วก็มาเขย่าตัวผมรัวๆ
“อะไรอีกอะเจ๊” ผมตอบกลับไปด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์นัก
“โหย อาร์มอะ อย่าทำหน้าเศร้าเป็นหมาหงอยสิ……ปะๆ ไอซ์มารอละ”
เฮ้อ….ผมพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมอะไรๆในชีวิตของเจนี่มันดูดีไปหมด….คงเป็นเพราะความรักสินะ………
“อ้าวว อาร์ม ว่าไง”
“ดี ไอซ์ ไม่เจอนาน เป็นไงมั่งวะ”
“ก็เรื่อยๆอะ ช่วงนี้งานยุ่ง เงินเข้ามาก็ออกไปไว” ไอซ์พูดแล้วก็เหล่ตาไปทางเจนี่…..
“อะไรยะ….ไม่ต้องเลย………..”
“ก็ป่าวว่าอะไรนิ เจนี่ร้อนตัวอีกละ………...”
เจนี่ทำท่างอนๆแล้วก็หันไปหัวเราะกับไอซ์อย่างมีความสุข ผมมองดูตัวเองแล้วก็เหมือนกับก้างขวางคอไม่มีผิด……
บางทีไม่อยู่ตรงนี้ก็อาจจะดีกว่า……..
“เจนี่…..”
“ไรหรออาร์ม….”
“เราปวดหัวหน่อยๆว่ะ เดี๋ยวจะขอตัวกลับไปนอนก่อน……...”
“อะนะ……..เอ้อๆ เอาเหอะ เจนี่ก็ไม่อยากฝืนอาร์มมาก…..พักผ่อนเยอะๆล่ะ……..ส่วนเรื่องนั้นเดี๋ยวเจนี่จัดการเอง….”
“เออๆ ขอบใจนะ แกจะทำอะไรก็ทำไปเหอะ”………
ผมเดินออกมาจากที่ตรงนั้น….โดยไม่ได้หันหลังกลับไปมองอะไรอีก………..
1 new message from Narin
“ ขอโทษนะ……...”
…………
……………….เฮ้ออ
-
ไม่ทันแล้วมั้ง :beat:
-
แบงค์นี่ยังไงกันแน่วะเนี่ย :z6:
-
อืมม คุยกันด้วยเหตุและผลดีกว่ามั้ยอ่ะ
อย่าใช้อารมณ์กันเลยย
คนรักกัน อ่ะนะ
-
โอ้วน้องเอมกลับมาแล้ว เป็นงายบ้างคร๊าบบบ หายไปนานเชียว อิอิ :o12:
-
"ง่าย" ไปป่ะ o18
-
ใช่
มันง่ายไปรึป่าว คุณเอม
ที่หายไปนานแล้วมาลงแค่ตอนเดียวเนี่ยย :m16:
อิอิ ล้อเล่นนะค๊าบ :L2:
-
แบงค์แกเต็มป่าวว่ะ
จะเอาไงแน่ หุ้ยยยยยยยยยย
พี่เอมหายไปไหนมา :m16:
มาต่อตอนเดียวเองอ่าาาาาา ไม่ยอมมมมม
-
เขียนด้วยมือ ลบด้วยเท้าชัดๆ :beat:
-
ทำไมแบงค์มันผีเข้าผีออกอย่างนี้เนี่ย สงสารอาร์มอะ เฮ้ออออ
-
แบงค์เป็นไรมากเปล่าเนี่ย...ถึง message จะบอกว่าขอโทษ
แต่คงไม่ทำให้ความรู้สึกของอาร์มดีขึ้นมาแล้วหล่ะ
เปลี่ยนเป็นมาคุยกันให้เคลียร์ดีกว่ามั๊ย :เฮ้อ:
-
อาร์มดูเหนื่อย ๆ นะครับเนี่ย
แบงค์ก็เป็นอะไรอีกเนี่ย
เคลียร์ให้จบ ๆ ไปก็ดีเหมือนกันนะครับ
-
เข้ามารอค่า ..... :z2:
-
เอ่อคือ รอมาสามพันปี แต่อ่านจบภายในสิบวิ แงๆๆๆๆ :mc4: :mc4:
-
บทที่ 58
คิดไม่ออกจริงๆครับว่าจะทำยังไงกับไอ้นี่ต่อไปดี เดี๋ยวก็ดี เดี๋ยวก็ร้ายเหมือนคนที่ผีเข้าไม่มีผิด......ผมจะทำยังไงกับมันต่อไปดีนะ
..................................................
.......... ผมนั่งคิดอะไรอยู่คนเดียวสักพักก็ตัดสินใจส่งอีเมลไปหามัน
ตอนนี้ผมรู้สึกเหนื่อยเต็มทน ใจมันล้าไปหมดแล้ว อยากจะหนีไปให้ห่างๆ ไปให้พ้นจากความวุ่นวายเหล่านี้
"แบงค์ อาร์มไม่สนใจหรอกนะว่าที่แบงค์จะคิดว่าอาร์มเป็นคนยังไง จะรักอาร์มมากหรือน้อยแค่ไหน หรือว่าจะเป็นที่เท่าไหร่ในใจของแบงค์... แต่อาร์มก็อยากให้แบงค์รู้เสมอนะว่าอาร์มรักแบงค์มาก และคงจะรักตลอดไปไม่มีวันเปลี่ยนแปลง........แต่ตอนนี้ อาร์มคิดว่ามันคงสายไปแล้วล่ะที่ทุกอย่างมันจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม.......อาร์มคิดว่าตัวเองเจ็บมามากพอแล้ว...........หวังว่าแบงค์คงจะเข้าใจนะ
ลาก่อน
รักเสมอ
อาร์ม นมเย็น :D "
............................
วันรุ่งขึ้น ผมเดินทางไปที่บริษัทเพื่อไปยื่นไปลาออก ผมคิดไว้แล้วล่ะว่าผมจะไปทำงานที่นู่นสักพักแล้วก็เรียนโทต่อเลย บางทีการได้กลับไปเจอกับเพื่อนเก่าๆอาจจะทำให้อะไรต่อมิอะไรดีขึ้นกว่านี้
"จะไปจริงหรืออาร์ม..........." เจนี่พูดด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก
"อื้ม เราจะไปเพื่อตัวเราเอง เราไม่อยากให้ทุกคนที่นี่มาลำบากเพื่อเราอะ...เบื่อ"
"อะไรกันอาร์ม ไม่มีใครลำบากเลยจริงๆนะ ทุกคนยินดีทำเพื่ออาร์มเสมอ......." เจนี่ค้านเหมือนจะไม่ให้ผมไปให้ได้
"เหอะนะ......." ผมพูดด้วยสีหน้าวิงวอนไอ้เจนี่
.............
...........
.......
"เฮ้อ เอาเหอะ ถ้าอาร์มตัดสินใจดีแล้ว เจนี่จะไปห้ามอะไรอาร์มได้....."
......
"ว่าแต่อาร์มจะไปเมื่อไหร่............."
"เย็นนี้แหละ........"
"อะไรนะ?????? แกจะบ้าหรอ...แล้วแกจะไปอยู่กับใคร ยังไง ที่ไหน เมื่อไหร่.... โอ๊ยย ชั้นเริ่มนอยแล้วนะเนี่ย"
"ปัญหาแค่นี้เอง เราว่าเราคงไปหาหออยู่แถวๆมหาลัยอะแหละ เพราะยังมีเพื่อนบางคนเรียนอยู่ที่นู่น....."
"ไปไหวแน่หรอ อาร์ม???......"
"ไหวสิ ปัญหาแค่นี้มันไม่ตายหรอก"
.........................................
..........
ผมใช้เวลาร่ำลากับคนในออฟฟิศก็กลับเข้าบ้านไปเตรียมตัวเก็บของ
............
...................
................
......
"พี่อาร์ม....พี่คิดดีแล้วหรอว่าจะไปเรียนต่ออะ....ทำไมมันฉุกละหุกจังวะ??"
"คิดดีแล้ว........ พี่รู้สึกว่าประสบการณ์ที่มีตอนนี้มันยังไม่พออะ แล้วพี่ก็ไม่ได้รีบร้อนอะไร....."
"โหย ไรอ่าพี่อาร์ม กลับมายังไม่ทันหายคิดถึงเลย จะไปอีกละ"
"เอาน่า....." ผมเดินเข้าไปกอดน้องสาวสุดที่รักของผมก่อนที่จะกลับขึ้นไปบนห้อง...............
ผมตั้งใจว่าจะลืมทุกอย่างไปให้หมด จะเปลี่ยนเมล เบอร์โทรศัพท์ใหม่ เพื่อที่ผมจะได้ไม่ต้องเจอกับแบงค์อีก............
............................
18.40
.........................................................
".....เที่ยวบินสู่นิวยอร์คขณะนี้พร้อมออกเดินทางแล้ว........................."
"พี่ไปแล้วนะ มุก....พ่อแม่กลับมาแล้วดูแลพวกเค้าให้ดีๆล่ะ.....ตั้งใจเรียนด้วย....."
"ค่ะ พี่อาร์ม........."
ผมกอดไอ้น้องสาวตัวดีของผมอีกครั้งก่อนที่จะเดินเข้าไปในเกต
................ท้องฟ้าวันนี้มันช่างมืดครึ้มเหมือนวันที่ผมนั่งรถออกมาจากมหาลัย ความทรงจำเก่าๆของสถานที่มันย้อนเข้ามาในความทรงจำของผมจนหมด
ผมไม่แน่ใจเหมือนกันว่าต้องใช้เวลาอีกนานเท่าไหร่ถึงจะเอาความทรงจำเหล่านี้ออกไปจากหัวได้................
..........................................
"Would you like coffee or tea?"
"tea please, thanks"
"You seem a bit down, are you all right?"
"Well, I'm just a bit tired from work"
"haha, well have a good rest, you can call us anytime!"
เหอะๆ คิดแล้วก็สมเพศตัวเองนะครับ ขนาดแอร์โฮสเตสยังมองออกเลยว่าผมเศร้า.....หึ นี่มันคงเป็นเกมให้ผมเล่นสินะ.....เกมหนีให้พ้นใจตัวเอง.............
..........................................
....................
................................
..............
....................
..........วันนี้เป็นวันใหม่ และผมจะเริ่มอะไรๆอย่างสดใส
ต่อไปนี้จะไม่มีคนชื่อแบงค์เข้ามาวนเวียนในหัวใจของผมอีก......ทุกๆอย่างมันได้จบลงไปแล้ว
ผมตั้งใจว่าจะรีบตรงดิ่งไปคันเนติคัตเลยเพราะไม่อยากเสียเวลาพักอยู่ที่นิวยอร์คอีกคืน โรงแรมช่วงฤดูร้อนที่นี่ยิ่งแพงๆอยู่ด้วย.........
.................
-
เย้ๆ น้องเอมกลับมาแล้ว หลังจากที่หายไปนานแสนนาน จนหากระทู้ไม่เจอ แหะๆ :o8:
เป็นอย่างไรบ้างค๊าบสบายดีไหมเอ่ยครับ หลังจากผ่านช่วงงานลง?
-
ชีวิตใหม่ก็ต้องมีพระเอกคนใหม่ซีเนอะ o18
-
ชีวิตวันก็ต้องก้าวหน้าต่อไป
สู้ๆเพ่อาร์ม
-
ขอให้เจอสิ่งดีๆ สู้ๆ
อ่า...แบงค์ก็สู้ๆ อย่าเพิ่งหายไปไหนนะ
-
เอาใจช่วย......สู่ๆๆ
-
อาร์มหนีแบงค์ไปซะแล้ว...สมควรจะสมน้ำหน้าหรือเสียใจแทนแบงค์ดีหล่ะ :เฮ้อ:
-
คนเราต้องก้าวไปข้างหน้า หาสิ่งใหม่ ๆ ที่ดี เสมอ
ขอให้อาร์มโชคดี กะชีวิตใหม่นะ
ส่วนแบงค์ไงก็แล้วแต่เถอะนะ
ถ้าเกิดมาคู่กันก็หนีกันไม่พ้น
-
พระเอกคนใหม่ๆๆๆๆๆๆๆ
-
ดีใจจังที่อาร์มคิดตัดใจจากแบงค์ การเริ่มต้นอะไรใหม่ ๆ อาจทำให้ได้พบเจอ
สิ่งใหม่ที่ดี ๆ รวมทั้งคนรักใหม่ที่ดี (แน่นอนต้องดีกว่าแบงค์) พวกเราคนอ่าน
จะคอยเอาใจช่วยและส่งกำลังใจไปให้ (รวมน้องเอมด้วยนะคะ) :pig4:
-
สมน้ำหน้าแบงค์ ทำอะไรไม่คิด อาร์มเลยหนีไปซะเลย
แต่ก็คงอย่างที่อาร์มเมลบอกแบงค์อะแหละ ว่ายังรักแบงค์อยู่ ที่หนีไปคงแค่อยากพักเรื่องยุ่งๆแย่ๆพวกนี้ไว้ก่อน รอจนกว่าจะถึงเวลาที่ทั้ง 2 คนจะคุยกันดีๆรู้เรื่อง ค่อนมาเจอกันล่ะมั้ง
ยังไงซะคิดว่า เดี๋ยวแบงค์ก็คงตามไปหาอาร์มอีกแหละ (ถ้ายังจะพอคิดได้ ใครรัก และรักใคร อะนะ)
-
จะหนีพ้นไหมน้า
-
เพิ่งตามอ่านทันคร่า^^ หลุดรอดสายตาเราไปได้ไหว่าเรื่องนี้
เนื้อเรื่องเรื่อยๆไม่มีอะไรหวือหวา แต่อ่านแล้วประทับใจมากมาย
o13
ปล. เชียร์อาร์มขาดใจ ทิ้งไอ้แบงค์ไปเลย เย้ๆๆ(โคตรจะอิน)
-
ขอบคุณค่ะ จะทยอยมาลงให้บ่อยๆนะคะ
-
กลับมาก็เศร้าเลยนะครับพี่
จะหนีได้นานไว้เนี่ยอาร์ม
แล้วตาแบงค์ ทำไรอยู่เนี่ย
-
เม้นท์ก่อนอ่านจบจะมาเม้นท์อีกทีนะค่ะ :a5:
-
:m15: :m15:
มารอตอนต่อไปคับ
-
ผมยังรอ อาร์มกับแบงค์อยู่นะครับ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เครียดจับใจเลยนะเนี่ย มาลงต่อไวๆน๊า แล้วจะรออ่านจ้า
-
ง่าหนูเอม หายแว๊บๆๆไปเลยนะค๊าบ กลับม้าาาาาาาา :z13:
อิอิ ทางนู้นสบายดีไหมครับ หรือว่างานเข้าๆ ดูแลรักษาสุขภาพด้วยนะค๊าบบบบ
-
แงๆ น้อยอะ รีบๆมาลงด่วนนคับบบบบ :mc4: :mc4: :bye2: :bye2:
-
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคร้าบบบ
อยากรู้ว่า แบงค์จะตามอาร์มไปรึเปล่าอะ
-
บทที่ 59
เมื่อมาถึงที่นี่ผมใช้เวลาจัดการชีวิตสักสี่ห้าเดือนเพื่อที่จะทำใบสมัครเข้าเรียนต่อในระดับปริญญาโท ชีวิตผมดำเนินไปอย่างเรื่อยๆ เช้าก็ไปทำงานส่วนตอนเย็นก็กลับมาทำใบสมัคร ใบสมัครนี่ไม่ใช่ว่าจะทำได้ง่ายๆนะครับ ไหนจะต้องเขียน Resume เอย essay เอย แถมยังต้องเอาตัวอย่างวิทยานิพนธ์จากตอนปริญญาตรีมายื่นอีก เรียกว่าชีวิตผมช่วงนี้ไม่ค่อยจะได้มีเวลาพักสักเท่าไหร่หรอกครับ ทำงานหามรุ่มหามค่ำกันเลยทีเดียว
ตั้งแต่มาอยู่นี่ ผมแทบไม่ได้ค่อยติดต่อกลับไปที่เมืองไทยเท่าไหร่เลยครับ ส่วนใหญ่จะมีแต่คนที่เมืองไทยโทรมาหา ไอ้มุกเอย เจนี่เอย และก็เพื่อนสนิทคนอื่นๆ เว้นก็แต่……………
…………..
..ไอ้แบงค์
ผมไม่ได้รับการติดต่อจากมันเลยสักครั้ง แม้กระทั่งอีเมลมันก็ยังไม่ตอบกลับ
ยอมรับเลยครับว่าช่วงแรกๆที่มาอยู่นี่ผมแทบจะทนไม่ไหว แต่อย่างไรผมก็ต้องสัญญากับคำพูดตัวเอง ว่าจะไม่ร้องไห้ให้มันอีกแล้วเป็นครั้งที่สอง ผมคิดว่าผมเจ็บมาพอแล้วล่ะครับ
ดีเสียอีกที่ผมตัดใจจากมันมาตอนนี้ คบมันไปก็มีแต่เจ็บใจ เสียใจ
ผมทนไม่ได้หรอก ถ้าหากว่ามันจะไปมีใครคนอื่นนอกจากผม ผมทนไม่ได้จริงๆ
……………………..
………….
ผมนอนดูพระอาทิตย์ตกดินจากคอนโดที่ผมซื้ออยู่……….
คำพูดของมันยังก้องเข้ามาอยู่ในหัว
“ช่วงสามเดือนนั้นอะนะ ไม่มีใครสู้อาร์มได้สักคนเลย”
หึหึ คิดแล้วก็แค้นใจนะครับ ไอ้คนหลอกลวง ไอ้คนบ้า บังอาจมาหลอกกันได้ ผมตั้งมั่นไว้เลยครับว่าชาตินี้จะไม่คบหาสมาคมกับคนอย่างมันอีก…………………….
………………………………..
……………………
…….ลืมตาในน้ำทั้งคืนจนเช้าเพื่อลืมเธอ ปล่อย,….
ผมรีบกดรับโทรศัพท์ทันที
“ฮัลโหล ว่าไงมุก” ไอ้น้องสาวตัวดีนั่นเอง
“ไม่ว่ายังไงหรอก โทรมาถามข่าวคราว ว่าเป็นไงบ้าง”
“ก็ไม่เป็นไงหรอก ยังหล่อ น่ารัก หน้าตาดีเหมือนเดิม” ผมกวนตีนมันไป
“เอ่อ…….โอเค งั้นวางละ….”
“เฮ้ยๆๆๆ แหม ชมตัวเองแค่นี้ถึงกับวางเลยรึไง”
“เหอะๆ แล้วตกลงเรื่องใบสมัครไปถึงไหนแล้วอะ”
“ก็จะเสร็จแล้วอะ อาทิตย์หน้าคงเอาไปยื่นได้”
“อื้มๆๆ นี่พี่อาร์ม พี่ไม่คิดจะกลับมาเมืองไทยมั่งหรอ”
“ยังว่ะ รอให้พี่พร้อมก่อน…...”
“ฮ๊ะ พร้อมอะไรหรอ...”
“อ๋อ ปล่าวๆๆ” ผมรีบแก้ตัวเมื่อรู้ว่ามันกำลังจะจับผิดผม
“แน่ใจนะ………...”
“อื้มๆๆ”
“เออ พี่อาร์ม พี่ยังได้คุยกับพี่แบงค์อยู่ปะเนี่ย”
…..ได้ยินชื่อมันทำให้ผมสะอึกไปนิดนึง
“…...”
“ว่าไงพี่”
“อ..อ๋อออ ได้สิ ก็คุยกันเรื่อยๆนั่นแหละ” ผมตอบปัดๆมันไป
“พี่อาร์มหยุดโกหกมุกเหอะ…...”
“อะไรของแกวะ พี่ไปโกหกอะไรแก”
“ก็วันก่อนอะ พี่แบงค์เค้าโทรมาหามุก มาถามข่าวสารของพี่ มุกก็บอกว่าพี่สบายดี…..”
“แล้วไง....”
“ ก็ ทีนี้พี่เค้าก็บอกว่าพี่อาร์มโกรธเค้า แล้วก็ไม่ยอมคุยกับเค้าเลย…..”
“………….” ผมอึ้งจนพูดไม่ออก…ไม่คิดว่ามันจะใช้วิธีแบบนี้…. แต่ในใจก็อดดีใจไม่ได้ที่อย่างน้อยมันก็ยังแคร์ความรู้สึกของเรา
“…พี่อาร์ม บอกความจริงมุกมาเหอะ”
……………….
……………………..
………….
………………….
ในเมื่อเรื่องมันมาถึงขั้นนี้แล้ว….
ผมเลยตัดสินใจเล่าความจริงทุกอย่างให้มันฟัง ตั้งแต่เรื่องที่ผมกับไอ้แบงค์คบกันจนมาถึงเรื่องที่เราทะเลาะกัน
…..ผมพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา ไม่รู้ทำไม เวลาคิดถึงมันทีไร น้ำตามันก็พาลจะไหลออกมาดื้อๆ
“พี่อาร์ม มุกดีใจนะที่อย่างน้อยพี่ก็ยังยอมเล่าเรื่องทั้งหมดให้มุกฟัง….มุกก็สงสัยมาตั้งนานแล้วล่ะว่าพี่สองคนเป็นแฟนกัน มันพอจะเซ้นส์ได้ว่ามันมีอะไรบางอย่างระหว่างพี่สองคน………………..
….ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นอะนะ มุกก็ไม่รู้จะพูดอะไร…. มุกไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ เพราะฉะนั้น มุกก็เคารพในการตัดสินใจของพี่ละกัน เพราะมุกคิดว่าพี่ต้องเลือกทางที่ดีที่สุดให้ตัวเอง ในเมื่อสมองมันบอกมาอย่างงี้………………… มันก็คงถูกแล้วล่ะที่พี่เลือกที่จะหนีให้พ้นจากเรื่องราวมากมายต่างๆ ………แต่ยังไงก็ตามนะพี่ พี่ไม่มีวันที่จะหนีโลกแห่งความจริงพ้นหรอก”
“…….”
“แค่นี้นะพี่ กู๊ดไนท์ค่ะ นอนหลับฝันดี อย่าคิดมาก.. มุกไปกินข้าวก่อน”
………………..
หลังจากที่มันวางสาย
ผมก็นั่งคิดอยู่นานกับคำพูดของมันเมื่อตะกี้
“โลกแห่งความจริง” งั้นเหรอ…..
หึหึ มันคืออะไรกันล่ะ
………………..
tbc
-
ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามมาตลอดนะคะ
ขึ้นปีสองแล้วเวลาว่างแทบไม่มีเลยค่ะ ออกไปทำงานวิจัยที่นั่นที่นี่บ่อยมาก เหนื่อยจนไม่มีแรงเขียนเลยค่ะ
ยังไงก็อยู่เป็นเพื่อนกันไปเรื่อยๆนะคะ สัญญาว่าจะลงจนจบค่ะ :bye2:
-
ติดตามอยู่ครับ
แต่ ก็อดคิดไม่ได้นะ .. นึกว่าจะไมต่อเสียแล้ว
:z2: :z2: :z2:
-
ดีใจจังเลยครับ ตอนใหม่มาซะที อิอิ
แบงค์นะแบงค์ รู้ว่าอาร์มโกรธ ทำไมไม่คิดจะง้อบ้างล่ะ หาทางติดต่อกลับไปบ้างสิ เฮ้อ...
รักษาสุขภาพด้วยนะครับ เป็นกำลังใจให้ครับ :L2:
-
ชอบมากๆคับ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เข้ามาอ่านตอนใหม่ อ่านยังไงก็เกลียดแบงค์เหมือทนเดิมนั่นแหละ ไม่เข้าใจอะไรบ้างเลย
-
บร๊ะเจ้า!
ใจแทบขาด
-
จะรออ่านตอนต่อไปนะ น้องเอม :L2:
-
แต่ทั้งหมดทั้งมวลนายเก็บไปคิดเอาเองคนเดียวเลยนะ ไม่ลองหันหน้าคุยกันตรงๆ บ้างล่ะ :serius2:
-
:serius2: อารายกานเนี๊ยะะะะะะะะ
อ๊ากกกกกก :angry2:
-
+1 (แต้ม 111) ต้อนรับการกลับมานะคะ
ยินดีค่ะที่ได้อ่านต่อ จะคอยติดตามเหมือนเดิมนะ
นึกว่าน้องจะทิ้งเรื่องไม่มาต่อแล้ว เห็นหายไปนาน
แต่ก็ยังคอยอยู่นะ .... :pig4:.......
-
:m31: :m31: :m31: :m16: :m16: :m16: :fire: :fire: :fire:
:m15: :m15: :m15: :o12: :o12: :o12: :z3: :z3: :z3: :z3:
ทำไมถึงทำกับอาร์มได้
ค้างคร้าบบบบบบบบบพี่
ต่อด่วนคราบบบบบบบบบ
:call: :call: :call: :call:
-
มาค่อเร็วๆน้าคราฟฟฟ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ในฝัน :กอด1:
-
มาเรียน eng ภาค 1 ยังไมจบ :a5:
-
มาต่อเร็วๆนะครับ
-
‘บทที่ 60
1 เดือนต่อมา…………
โลกแห่งความจริงเริ่มขึ้นเมื่อผมได้ถูกตอบรับเข้าเรียนต่อที่ Yale Law School ทุกๆอย่างเป็นไปอย่างเรียบง่าย ผมมีโอกาสได้เจอกับเพื่อนเก่าๆสมัยปริญญาตรี
บางคนที่เลือกเรียนต่อที่ Yale Graduate School
โลกเรานี่มันกลมจริงๆนะครับ ขนาดบางคนขาดการติดต่อไปนานแล้วยังมีโอกาสวกกลับมาเจอกันอีก
“Arm!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ผมหันกลับไปตามเสียงตะโกนนั่น
…………………………
……………….
………………..
…………………………
…………
“Oh my god!!!! Sophie!!!”
“How have you been honey???? Haven’t talked to you at all! Never knew you would be here! (เป็นยังไงมั่งเนี่ย ไม่ได้คุยกันนานเลยนะ
ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอกันที่นี่)”
“Hahahahaha, well I’m just coming here to do a master degree in law (ฮ่าๆ เรามาเรียนต่อกฎหมายที่นี่ล่ะ)”
……...
“OH MY GOD, you are such a freak! You got into the law school!!!!!! Congratz! (ให้ตายเหอะ เธอนี่ฉลาดเกินคนมากที่สอบติดที่นี่ ยินดีด้วย
นะ)”
“Thanks (ชอบใจ)”
“Anyway, let meet up sometimes soon, I need to go to talk to my professor!! See you (อื้ม ยังไงเราต้องนัดเจอกันเร็วๆนี้ล่ะ ตอนนี่เรา
ต้องรีบไปคุยกับอาจารย์เราละ ไว้เจอกันนะ)”
เธอพูดจบแล้วก็วิ่งหนีออกไปอย่างรวดเร็ว……
อย่างน้อยตอนนี้ผมก็รู้สึกดีขึ้นที่ไม่ต้องมาทนเหงาเดียวดายอยู่คนเดียว เผื่อเวลารู้สึกแย่ๆอะไรจะได้มีใครมาคุยด้วยได้มั่ง
หนึ่งเดือนที่ผ่านมาผมใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายมาตลอด ผมยังคงติดต่อกลับไปที่เมืองไทยเรื่อยๆ แต่ก็ไม่ได้มีแผนว่าจะกลับเมืองไทยในเร็วๆ
นี้………………………………
….อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันคริสต์มาสซะแล้ว หากพูดถึงคริสต์มาสเมื่อไหร่ ความทรงเก่าๆของหลายปีที่ผ่านมาจะสะท้อนแวบเข้ามาในหัวผม ทั้งความทรงจำดีๆ และ
ความทรงจำแย่ๆที่ยังฝังลึกอยู่ในหัวใจผม
จะว่าไปแล้วผมก็เสียดายที่ไม่มีโอกาสจะไปเข้าร่วมงานคริสต์มาสดินเนอร์เหมือนตอนที่เรียนปริญญาตรี…คิดแล้วก็เศร้าใจเหมือนกันที่จะต้องมานั่งหงอยอยู่คน
เดียว……………………………
………………………………………..
…………………….
………………..
………………………………
…………………..
แสงไฟระยิบระยับถูกประดับไปตามถนนสายต่างๆในนิวฮาเวนในคืนวันคริสต์มาส ความทรงจำทุกอย่างของปีก่อนย้อนเข้ามาในหัวผม น้ำตาเจ้ากรรมมันก็ดันจะไหล
ออกมาให้ได้ ในเวลานี้ ผมคิดถึงคนคนนั้นจนใจแทบจะขาดอีกแล้ว
ไม่รู้เหมือนกันว่าเค้าจะยังนึกถึงผมอยู่รึปล่าว
ฮึ คงไม่หรอกนะ เค้าคงมีใครคนใหม่เข้ามาแทนที่ผมในหัวใจแล้ว ผมมันก็คงเหมือนของเล่นไร้ค่าที่เค้าคิดจะหลอกเมื่อไหร่ก็ได้……
“กอดใครก็ไม่อุ่นเท่าอาร์ม” …..เหอะๆ คำๆนี้ยังลอยเข้ามาในสมองผมอยู่เรื่อยมา
……………………
………… คำโกหก
หลอกลวง
ปลิ้นปล้อน
เชื่อไม่ได้
“กอดใครก็ไม่อุ่นเท่าอาร์ม…”
จะลอยเข้ามาทำไม
“กอดใครก็ไม่อุ่นเท่าอาร์ม………....”
หยุดเดี๋ยวนี้นะ ชั้นบอกให้หยุดไงเล่า!!!!!
ก่อนที่ผมจะสติแตก ผมก็รับรู้ถึงสัมผัสอุ่นๆที่เข้ามาปะทะกับร่างกายของผม
เสียงนุ่มๆกระซิบคำเดิมๆเข้ามาในหู
“กอดใครก็ไม่อุ่นเท่าอาร์ม…..จริงๆนะ”
……..
ร่างของคนตรงหน้า สัมผัสที่คุ้นเคย
…
แม้ใจผมจะนึกเกลียดเค้าแค่ไหนก็ตาม ผมกลับไม่คิดที่จะผลักไสร่างนี้ออกไปไกลๆ….
ขอกอด
….อีกสักนิดจะได้ไหม
…………………….
..
“ไอ้โง่เอ้ย………ที่บอกไปน่ะ มันแค่คำเปรียบเทียบ………
ในอ้อมกอดแบงค์………….
………..ไม่เคยมีใครอื่น…
นอกจากอาร์มหรอก…………………
………………………....”
END
========================
เดี๋ยวจะมีตอนพิเศษมาต่อให้ค่ะ
-
อวสาน กรีสสสส ไปอ่านก่อน
:laugh:
อิตาแบงค์แกแค่เปรียบเทียบเองเหรอ ปล่อยอาร์มเศร้าอยู่เป็นเดือนเนี่ยนะ พ่อคู้น สมแล้วที่เป็นแบงค์ :z3:
-
จบแล้วหรอ
:undecided: :undecided:
-
อ่าวววววววววววววว~ ห่างหายไปซะนานนนนนน กลับมาอีกทีจบซะแล้วเหรอเนี่ยยยยยยยยยย :กอด1: :L2:
เด๋วไอจะมาตามให้หมดเลย o13
-
อ่า เหมือนละครเรตติ้งดีหมดงบสร้างกระทันหัน ทำไมหั่นจบซะกุดเลยล่ะคะ :impress3:
-
:m20: ถูกใจความเห็นรีบนอะ โดนจริงๆ
-
ดีใจจัง กลับมารักกันอีกแล้ว
รอติดตามอ่านตอนพิเศษครับ
-
o13 ง่า ตอนจบไม่เคลียร์งะ ไหงอยู่ๆ ก็ตัดซ้า มึนเลย
-
จบแล้วหรอ
รออ่านตอนพิเศษครับ :L2: :L2: :L2:
-
ตามอ่านมา 3 วัน จบจนได้
แต่ไมมันยังเหมือนค้างๆ อยู่เลยอ่ะ
มาต่อตอนพิเศษด้วยคร้า
:z3:
-
หง่า... จบอย่างงี้จริงๆเหรอครับ แต่ก็ยังดีที่แฮปปี้เอนดิ้งอะนะ
แต่ขอตอนพิเศษมาต่อด่วนเลยครับ :z1:
-
ทีอยากให้จบเร็วๆเพราะกลัวทุกคนจะค้างค่ะ
ตอนพิเศษจะเป็นตอนของแบงค์ ที่เล่าเรื่องราวทั้งหมด ซึ่งไม่ต่ำกว่าสิบตอนแน่นอนค่ะ สัญญา :กอด1:
-
ทีอยากให้จบเร็วๆเพราะกลัวทุกคนจะค้างค่ะ
ตอนพิเศษจะเป็นตอนของแบงค์ ที่เล่าเรื่องราวทั้งหมด ซึ่งไม่ต่ำกว่าสิบตอนแน่นอนค่ะ สัญญา :กอด1:
ว้าวๆๆๆ ดีจัง จะได้รู้ซะที ว่าแบงค์คิดอะไรยังไง ถึงได้ทำให้อาร์มเป็นป่วงได้อย่างนี้
รออ่านตอนพิเศษอย่างใจจดจ่อครับผม :L2:
-
เพื่งได้มาอ่านเรื่องนี้ แอบลุ้นมากมาย
แบงค์ทำให้อาร์มคิดมากจัง
แต่ดีใจที่ลงเอยด้วยดี
รอตอนพิเศษอยู่นะคะ
-
รอตอนพิเศษอยู่นะครับ :เฮ้อ:
-
มาต่อเร็ว เร้ว
รออยู่นะค่ะ
ไม่เคยได้โพสต์เลย เพิ่งเข้ามาเล่น
แต่ไม่ไหวแล้ว
อยากอ่านได้อีก
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
มาโพสต์เร้วๆ
-
มาอ่านแล้ว จบแล้วด้วย ว่าแต่ตอนพิเศษอยู่ไหนเอ่ยยยย อยากอ่านน้า
สนุกดี ชอบาภษาอังกฤษวันละคำมากเลย
-
:z3: จบได้เจ็บมาก สั้นกุดเลยอะ แล้วจะรออ่านตอนพิเศษต่อน๊า
นิว(อิอิ)
-
สนุกมากเลยค่า แม้อ่านไปแล้วอยากฆ่าพ่อพระเอกอยู่หลายทีก็ตาม แต่อยากให้อาร์มมีความสุขอ่ะ
รอตอนพิเศษอยู่นะจ๊ะ
-
อ๊ะ เพิ่งมาตามอ่านจ๊ะอ่านรวดเดียวจบ
แบบว่า อาร์มทำไมไม่ฟังแบ้งค์อธิบายก่อนอ่าคะ
ดูซิทรมานกันไปซะ เสียใจแย่เลย น่าจะฟังก่อนนะ
ว่าอะไรยังไงให้โอกาสอธิบายหน่อยเน้อ สงสารแบ้งค์
แบ้งค์คง งงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นอยู่ๆก็นอย ซะงั้นอ่ะ :z3: :z3:
ขอหวานๆนะคะ คุณเอม ตอนพิเศษ :กอด1: :กอด1:
ขอบคุณค่ะ :L2: :L2:
-
โอ้วววว อ่านรวดเดียวจบ ไม่หลับไม่นอนกันเลยทีเดียว
ตอนเเรกๆรู้สึกชอบบรรยากาศที่บรรยายนะ เห็นภาพมากเลย
พอมาหลังควารู้สึกทุกอย่างมันเริ่มหดหายไป เเทนที่ด้วย ความหมั่นไส้ ไอ่พระเอกของเรื่อง
หมั่นไส้เป็นบ้าเลย ผีเข้าผีออกจริงๆนั่นเเหละ นึกว่าจะเศร้าซะละ เตรียมทำใจไว้
เเต่ก็ดีเเล้วที่จบเเบบไม่ดราม่า
ปล ขอบคุณมากๆ สำหรับนิยายดีๆนะจ้ะ
ปล2 รู้สึกเเบงค์จะยังไม่ได้รับโทษที่สมกับความผิดที่ทำไปเลยง่ะ หมั่นไส้มันเป็นบ้าเลย วู้ๆๆ (อินไปหน่อยเเฮะๆT-T)
-
WoW+++ :oni2: เรื่องนี้ดีแห๊ะ ไทยปนenglish ฝึกภาษาไปด้วยเลย อิอิ~ -v- ขอปั้มไว้อ่านก่อนนะจ๊ะ :oni1:
Ps. :L2: เป็นกำลังใจให้ค๊าาาาา
-
จบแบบไม่เคียร์
เลยพี่เอม ยังไงเนี่ย
รีบมาต่อตอนพิเศษไวๆเลยนะ
เฮ้อ ทำไมอาร์มไม่ฟังเหตุผลของ
แบงค์ก่อนเนี่ย ดูซิทรมานกันทั้งคู่เลย
รีบมาต่อไวๆนะพี่เอม
-
งง จบแล้วหรออ
แล้วแบงค์ตามอามมายังไงอ่ะ
แล้วตกลงคืนดีกัน ง่ายจังเลยอะ
มีตอนพิเศษด้วยอะ เรวๆ ๆ ๆ น้า
รออยู่ๆๆ
-
อ่านแบบม้วนเดียวจบเลย....สนุกมากจ้ะ o13
แต่จบรวบรัดไปนิดนึง แบบว่าปวดใจกับอาร์มมาตั้งหลายตอนอ่ะเนอะ
แถมมี Eng-sub ให้ด้วย อิอิ
เอ..ว่าแต่สงสันตอนนี้คนแต่งกำลังวุ่นเรื่องเรียนแน่ๆเลย..รออ่านตอนพิเศษนะจ๊ะ
-
จบแล้ว^^
ทำไมตอนจบมันรวบรัดดีจัง
มึนเลย 55+
ได้เรียนภาษาอังกฤษด้วย
แต่ไม่เห็นมีตอนพิเศษเลย T^T
-
เอาตอนพิเศษมาอธิบายตอนจบหน่อย ดิ แอบงง
-
ตอนพิเศษ เหอๆ อยากอ่านต่ออะ
-
รอข้ามปีแล้วยังไม่ได้อ่านตอนพิเศษเลย TOT
เรื่องนี้ก้อสนุกอ่ะนะ แต่ตัดจบแบบบ..อารมณ์ตามมะทันเลย ฮ่ะๆๆ
-
แล้วคนเขียนเขาจะมาต่ออีกไหม อยากอ่านต่อมากๆๆเลยเฮ้อ
-
ชอบเรื่องนี้มากครับ ได้อะไรมากกว่านิยายดีสักเรื่อง
จบแบบตั้งตัวไม่ทัน
-
หายไปเป็นปีเลยไหนบอกว่าจะมาต่อให้ไง รออยู่นะคะเอม :z3:
-
:กอด1: :L2:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
รออ่านตอนพิเศษอยู่ครับ
-
ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ
-
โห...บอกว่ามีตอนพิเศษ ผ่านมาหลายปีแล้วยังไม่เห็นสักตอนเลย มันยังค้างคาใจอยู่เลย
-
ชอบๆ :)
-
เปรียบเทียบได้น่าเตะมากแบงค์ - -"
-
นอนรอ ตอนพิเศษ -...- :o8:
-
ยังรอตอนพิเศษอยู่นะครับ ฮืออ ค้างคาใจ :katai1: :hao5:
-
9 ปีที่แล้วไม่ได้อ่าน เพิ่งมาอ่านตอน 9 ปีให้หลัง ฮ่ะๆ สนุกดีครับ แต่ตอนจบตัด ชับ ไปเลย คงเคร่งกับการเรียนสินะตอนนั้น
ขอบคุณที่แต่งเรื่องนี้ให้อ่านนะครับ