-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
* * * * * * * * * *
หมายเหตุจากผู้เขียน : นิยายเรื่องนี้ เคยเขียนจบไปแล้วทั้ง 2 ภาค และโพสลงเวปหนึ่งเมื่อประมาณปีก่อน ซึ่งผู้เขียนเองรู้สึกว่าเขียนได้ไม่ค่อยดีเท่าไร เพราะเป็นงานเขียนเรื่องแรกในตอนนั้น จึงนำมา Rewrite ใหม่ เปลี่ยนชื่อเรื่อง และเพิ่มเหตุการณ์ใหม่ต่อจาก 2 ภาคก่อนลงไปด้วย ตั้งใจว่าจะพยายามทำให้ได้ดีกว่าที่เขียนในครั้งแรกครับ เพราะผมชอบเรื่องนี้มากเป็นนิยายเรื่องยาวเรื่องแรกของผมที่เริ่มเขียนจึงอยากเอามาปรับปรุงใหม่ ขอบคุณที่แวะมาอ่านนะครับ ติชมได้ครับ จะเป็นกำลังให้ผมอย่างมากครับ ^^
* * * * * * * * * *
บทนำ
“ พี่ครับ.. พี่.. ”
หน่อยหันไปมองที่มาของเสียงทัก ในขณะที่เขากำลังซื้อน้ำที่ซุ้มขายเครื่องดื่มเล็กๆบริเวณป้ายรถประจำทางระหว่างรอรถกลับบ้านเนื่องด้วยเขารู้สึกกระหายน้ำ เขาพิศมองเด็กหนุ่มในชุดนักเรียน ซึ่งคิดว่าน่าจะเป็นเด็กมัธยม เขาก็อดแปลกใจลึกๆไม่ได้ว่า.. เขาไม่เคยรู้จักเด็กคนนี้นี่นา แต่จะว่าไปดูเหมือนเขาจะคุ้นๆหน้าเด็กคนนี้ชอบกล นี่เขาต้องการอะไรกันหนอ?
“ มีอะไรหรือครับน้อง? ”
หน่อยเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ
“ คือ.. คือว่า.. คือผมอยากจะรบกวน เอ่อ.. คือ.. ผมไม่มีตังค์อ่าครับ คือแบบว่า ผมทำเงินหายหมด ไม่มีค่ารถกลับบ้านครับ ตอนแรกว่าจะเดินกลับ แต่นี่ผมเดินมา 2 ป้ายรถเมล์แล้ว มันเหนื่อยมากครับ ไม่ไหวจริงๆ รบกวนพี่หน่อยนะครับ ขอแค่พอค่ารถเมล์ก็พอครับ ผมเดินไม่ไหวจริงๆ ครับ ”
เด็กหนุ่มเอ่ยตอบพร้อมทำหน้าแหยๆ แล้วก้มหน้ามองพื้น หน่อยมองแล้วรู้สึกว่า เด็กคนนี้น่าจะไม่ได้โกหกมาขอไถเงิน เขาคงจะไม่มีจริงๆ ดูท่าเขาประหม่าอาย และเกรงใจมากๆ เขาเห็นแล้วรู้สึกสงสาร แอบหวนคิดถึงใครบางคนที่เขารักซึ่งเคยประสพปัญหาแบบเด็กหนุ่มคนนี้ แล้วสงสารจับใจ เขาหยิบแบงค์ยี่สิบส่งให้ พร้อมเอ่ยว่า..
“ 20 นี่พอถึงบ้านไหมน้อง พอดีพี่ก็ไม่ค่อยมีเงินมากนะ คงพอช่วยได้แค่นี้เอง ”
“ พอครับพี่ ขอบคุณครับ ”
หนุ่มน้อยยกมือไหว้แล้วรับเงินไป พร้อมกับเอ่ยขึ้นมาว่า
“ ความจริง แค่พอค่ารถเมล์ก็พอแล้วครับ พอได้ถึงปากซอย ผมนั่งมอเตอร์ไซค์เข้าไปแล้วไปเอาเงินที่บ้านจ่ายค่ารถมอเตอร์ไซค์ก็ได้ครับ ผมเกรงใจพี่จังเลย อายด้วยครับ แต่ไม่รู้จะทำไงจริงๆ ขอบคุณพี่มากนะครับ ”
เด็กหนุ่มกล่าวด้วยท่าทีที่สดชื่นขึ้น หน่อยยิ้มให้ แล้วก็พูดว่า
“ ไม่เป็นไรหรอกน้อง ว่าแต่.. นึกไงถึงได้มาขอพี่ คนแถวๆนี้ก็ตั้งเยอะแยะ ”
“ ผมดูแล้วครับ เห็นพี่ท่าทางน่าจะใจดี คิดว่าพี่คงจะต้องช่วยแน่ ๆ อีกอย่างผมว่าผมคุ้นๆหน้าพี่ด้วย คล้ายๆเหมือนคนรู้จักแต่ไม่แน่ใจเท่าไรครับ แหะๆ ”
“ อ่อ เหรอ? พี่ก็ว่า.. คุ้นๆน้องนะ แต่คงแบบว่า อาจจะเคยเห็นกันแวบๆแถวป้ายรถเมล์มั๊ง หึหึ ”
หน่อยพูดจบแล้วก็ยิ้มให้ จากนั้นเขาก็หันไปซื้อน้ำต่อ แล้วก็ไม่ได้สนใจอีกว่า เด็กคนนั้นไปตั้งแต่เมื่อไร พอหันมาอีกที ก็ไม่เห็นเด็กคนนั้นแล้ว เขาคงขึ้นรถไปแล้วกระมัง? หน่อยยกน้ำขึ้นดื่มดับกระหาย แล้วอมยิ้มพลางก็นึกในใจว่า..
.. เห็นแล้วนึกถึงเจ้าแป๋ม เคยไม่มีเงินค่ารถแบบนี้เลย เดินหน้าแห้งแหยๆ เหงื่อซ่ก เห็นแล้วสงสารจริงๆ ไอ้เด็กเอ๊ย หึหึ ..
. . . .
ยามเย็นของวันนั้น..
“ พี่หน่อยๆ พี่.. เป็นไร? นั่งเหม่อยิ้มอยู่ได้ เรียกเท่าไรไม่รู้สึก ผมให้มาสอนการบ้านนะ ไม่ใช่ให้มานั่งเหม่ออมยิ้ม เพี้ยนไปแล้วเหรอพี่ ”
“ อ้าว โทษที ไหนไปทำไปถึงไหนแล้ว ไหนดูซิ พี่มัวคิดอะไรเพลินไปหน่อย หึหึ ”
“ ก็ว่าจะถามตรงนี้หน่อยครับ พอดีไม่ค่อยเข้าใจเท่าไร พี่ช่วยตีความให้หน่อย ว่าแต่.. พี่คิดอะไรเหรอ? เห็นนั่งยิ้มเหมือนคนบ้าเลย ”
“ ก็คิดถึงเรื่องเก่าๆแล้วมันขำน่ะ ”
“ เรื่องอะไร? เล่ามาเลย ”
“ ก็.. ฮ่าๆ จำได้ไหม? แป๋มเคยทำตังค์หาย เดินหน้าแห้งไม่มีค่ารถ หิวข้าวก็หิว เข้าบ้านก็ไม่ได้ เดินหน้าแห้งออกไปปากซอย จะไปเรียกแท๊กซี่ไปหาแม่ไง โคตรน่าสงสารอ่า ฮ่าๆ พี่เลยต้องพาไปกินข้าว แป๋มซัดข้าวกระเพรา 2 จานรวด พออิ่มแล้วมานอนรอแม่แป๋มกลับที่ห้องพี่ แล้วแป๋มก็หลับสนิทเลย เรียกไม่อยากลุก ฮ่าๆๆๆ ”
“ โหย.. เรื่องเก่า ขุดมาขำ ตอนนั้นผมไม่ได้ตังค์หาย ผมฝากกระเป๋าเงินเพื่อนตอนลองชุดพาเหรด แล้วผมลืมน่ะ เรื่องตั้งนานแล้ว ยังไม่ลืมอีก พี่เนี่ย พอเหอะ มาช่วยตีความตรงนี้ให้ผมหน่อย ไม่ค่อยเข้าใจครับ ”
“ อ่า ได้ๆ ไหนๆ ”
หน่อยพูดพลางขยับเข้าไปใกล้ๆ เอาจมูกซุกไซร้เส้นผมแป๋มแบบที่เขามักชอบทำบ่อยๆยามอยู่ด้วยกันเป็นส่วนตัว 2 คน เขารู้สึกว่ามันมีกลิ่นหอมละมุนอ่อนๆของแชมพู แต่เขาอยากแหย่เลยเอ่ยแบบเย้าๆไปว่า..
“ เอ่อ.. ว่าแต่ แป๋ม สระผมบ้างก็ดีนะ หัวโคตรเหม็นหว่ะ ”
“ พี่นี่จริงๆเลย ยังจะมาเล่นอีก ตอนนี้ผมซีเรียสนะ เหม็นแล้วพี่จะมาดมทำไม? ไม่ได้ขอให้มาดมนะ มาดมเองแล้วมาบ่น ผมสระผมทุกวัน มันจะไปเหม็นได้ไง เวอร์จริงๆ ซีเรียสนะจะบอกให้ ”
“ อ่า.. ขอโทษคร้าบ ผมผิดไปแล้ว เออๆ ล้อเล่น มาๆต่อ ฮ่าๆๆ เป็นเด็กเป็นเล็ก ดุอย่างกับหมา ฮ่าๆ ขอให้เขามาสอนการบ้าน แล้วยังมาดุเขาแว๊ดๆ น่าตบกะโหลกจริงๆเลย พูดเพราะๆเป็นไหม เจ้าแป๋ม หา? ฮ่าๆ ”
หน่อยนึกในใจว่า เจ้าแป๋มนี่มันจอมโวยวายเอาแต่ใจเสมอไม่เคยเปลี่ยน แต่เขาก็ชอบที่จะแหย่มันทุกที มันตลกและน่ารักดี ไอ้เด็กบ๊องเอ๊ย แถมบางครั้งมันยังเบ๊อะแบบไม่น่าให้อภัย คนอะไรวะเนี่ย รักมันจริงๆเลย..
-
แรกเจอเมื่อครั้งนั้น
ดึกพอควรแล้วในคืนนี้ แต่หน่อยยังไม่รู้สึกง่วงเท่าไร เขาเดินไปชะโงกหน้าตรงระเบียง มองไปยังห้องนอนของแป๋ม ก็เห็นไฟเปิดอยู่ กำลังขยับจะเรียกมาคุยเล่นก่อนเข้านอน ก็เห็นปิดไฟ แป๋มคงจะกำลังเข้านอนแล้ว เขาเลยเปลี่ยนความคิด กลับมานั่งเล่นบนเตียงคิดอะไรเล่นเรื่อยเปื่อย เขารู้สึกว่าเวลาช่างผ่านไปเร็วจริง นี่ 4 ปีแล้วหรือ? นับแต่วันที่เขาย้ายมาอยู่ที่หมู่บ้านนี้ เหตุการณ์ต่างๆในความทรงจำของหน่อย เริ่มผุดขึ้นมาในความคิด เริ่มตั้งแต่วันนั้น.. วันแรกที่เขาย้ายมา แล้วเขาก็ได้เจอ เจ้าแป๋ม..
. . . .
เมื่อ 4 ปี ก่อน..
บ้านหลังใหม่ของครอบครัวหน่อยเป็นบ้านทาวน์เฮาส์หลังเล็กๆในหมู่บ้านแห่งหนึ่งย่านชานเมือง พ่อกับแม่เขาได้ซื้อไว้ได้พักหนึ่งและได้ปรับปรุงปรับแต่งและขนของมาไว้ที่นี่บางส่วนแล้ว จวบจนวันที่เย้ายเข้ามาอยู่จริงๆ ก็เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ของกระจุกกระจิกต่างๆ ก็จัดลงกล่องซึ่งจัดไว้เรียบร้อยเพื่อสะดวกแก่การขนย้าย การเข้ามาอยู่วันแรก จึงไม่ค่อยยุ่งยากมากนัก ระหว่างการขนย้ายของเข้าบ้าน หน่อยเหลือบมองไปยัง บริเวณกำแพงกั้นรั้วบ้านด้านข้างซึ่งเป็นกำแพงเตี้ยๆ ส่วนบนเป็นเหล็กโปร่งๆต่อขึ้นจากกำแพงทำให้สามารถมองเห็นบริเวณสนามหน้าบ้านเล็กๆของบ้านติดกันข้างๆได้ เขาเห็นเด็กผิวขาวหน้าตาดูแปลกตาจากเด็กคนไทยทั่วไปเกาะรั้วยืนมองตาแป๋วอยู่ เขาจึงส่งยิ้มให้ เขาเห็นหน่อยยิ้มให้ เขาก็ยิ้มตอบแล้วเอ่ยทักว่า..
“ ย้ายมาใหม่หรือพี่? ”
“ อืม.. ใช่ ”
“ ให้ช่วยไหม? กำลังว่างๆ ไม่มีอะไรทำ เซ็งๆพอดีเลย เต็มใจช่วยนะ ”
“ มาสิ ถ้าไม่รังเกียจนะ ”
พอหน่อยตอบรับ เขาก็ปีนรั้วเข้ามาในบ้านทันที เขารู้สึกแปลกใจว่า ไอ้เด็กคนนี้มันยังไหว่า? ประตูมีไม่เดินเข้า ปีนเข้ามาซะงั้น ประทับรอยเท้าฝากที่กำแพงเป็นปื้นเลย
“ อ้าวน้อง เข้ามาอย่างนี้เลยเหรอ? ประตูมีไม่เดินเข้านะ ”
“ เอางี้แหละพี่ ขี้เกียจเดินอ้อมเข้าประตูน่ะ แบบนี้ง่ายดี แหะๆ ”
หน่อยขยับจะพูดว่า.. ง่ายของนาย แต่เลอะรอยบาทานายที่กำแพงบ้านฉันว๊อย!! แต่เขาก็ไม่พูด เขารู้สึกถูกชะตากับท่าทางที่ดูแก่นๆกวนๆ แต่มีน้ำใจที่มากุลีกุจอช่วยขนนั่น ขนนี่ให้ของเจ้าเด็กคนนี้เสียแล้ว เขานึกในใจว่า มันกล้าดีจริงๆ แปลกเด็ก พ่อกับแม่ของเขามองดูแล้วก็อมยิ้มดูจะชอบใจเจ้าเด็กคนนี้ไม่แพ้เขาเลย นายแป๋มในตอนนั้น ช่วยขนของอย่างแข็งขัน ดูท่าเขาจะเหน็ดเหนื่อยไม่น้อยเลยสังเกตุได้จากเหงื่อที่ซึมเต็มหน้าผากและแผ่นหลังของเขา ระหว่างที่นั่งพักดื่มน้ำกัน ที่แม่ของหน่อยนำมาให้ ทั้งคู่ก็ได้พูดคุยกันอย่างจริงจัง ทั้งที่ในระหว่างขนของก็พูดคุยกันไปบ้างแล้ว
“ ขอบใจนะ นายคงเหนื่อยแย่ เหงื่อออกเต็มเลย ”
“ ไม่เป็นไรหรอกพี่ จิ๊บๆ หุหุ ”
“ นายกล้าดีเนอะ นึกอย่างไรถึงมาขอช่วย ไม่กลัวพ่อแม่เราหรือ? ”
“ ก็เสียวๆนะ แต่เพื่อนบ้านกัน ก็ต้องมาทำความรู้จักไม่ใช่หรือ? ก็แค่อยากรู้จักน่ะ ”
“ อ่อ แล้วนี่นายอยู่กับใคร? เห็นบ้านนายเงียบๆ พ่อแม่ไม่อยู่หรือ? ”
“ ตอนนี้ผมอยู่คนเดียว แม่ไปทำงาน ”
“ วันหยุด แม่ก็ทำงานด้วยหรือ? ”
“ แม่ไปเคลียร์งานน่ะ บริษัทของแม่เอง บริษัทเล็กๆน่ะ เดี๋ยวเย็นๆก็กลับแล้ว ”
“ อ่อ อ้าวแล้วพ่อก็ไปทำงาน ไม่หยุดเหมือนกันหรือ? ”
“ พ่อเลิกกับแม่แล้ว ตอนนี้พ่อไปอยู่ต่างประเทศ ไปทำงานน่ะ ผมอยู่กับแม่แค่ 2 คนที่บ้านนี้ ”
“ อืม.. นายคงจะเหงาๆเนอะ ”
“ ก็มีบ้าง ว่างๆผมมาเล่นที่บ้านพี่บ้างได้ไหม? พี่มาเล่นบ้านผมบ้างก็ได้ ผมมีของเล่นเยอะนะ เดี๋ยวแบ่งให้เล่น ”
“ ได้ๆ เออ.. ยังไม่รู้จักชื่อเลย พี่ชื่อหน่อยนะ แล้วนายชื่ออะไร? ”
“ ผมชื่อแป๋ม ”
“ อืม.. แป๋ม ถามหน่อยนะ หน้าตานายแปลกดีเนอะ เป็นลูกครึ่งเหรอ? ”
“ ใช่ ผมมีเชื้อญี่ปุ่นทางพ่อน่ะ แต่ผมคนไทยนะ ”
“ มิน่า หน้าตาแปลกดี จะว่าเหมือนมีเชื้อจีนก็ไม่น่าจะใช่ ดีเนอะ หล่อดี ”
“ ขอบคุณๆ อิอิ แล้วพี่หน่อยเรียนชั้นอะไรแล้ว? ”
“ พี่อยู่ ม.3 นะ แล้วนายล่ะ พี่คิดว่าน่าจะประมาณ ป.4 - ป.5 นะ ใช่ไหม? ”
“ โหย เวอร์ไปแล้วพี่ พูดงี้เดี๋ยวมีต่อย ดูถูกนี่หว่า ผม ม.1 แล้ว ”
“ อ่าวจริงเหรอ? ขอโทษๆ ฮ่าๆ พี่เห็นตัวเล็กๆ ไม่รู้นี่นา ว่าแต่วันนี้ พี่ขอบใจนะที่มาช่วย นายคงไม่ต้องช่วยแล้วนะ ไม่มีอะไรมากแล้ว ดูท่านายเหนื่อยแล้วด้วย ขอบใจจริงๆนะ ”
“ ไม่เป็นไรหรอก งั้นผมไปก่อนนะ มีอะไรเรียกได้ ไปละ ”
พูดจบ นายแป๋มก็ปีนกำแพงแผลบเข้าบ้านตัวเอง พ่อของหน่อยหันมาเห็นก็หัวเราะลั่น
นับแต่นั้น มิตรภาพน้อยๆ ก็ก่อตัวเริ่มเป็นจุดเล็กๆในใจ ของเด็กทั้งสอง หน่อยรู้ตัวเสมอว่าเขาเป็นคนที่ชอบในเพศเดียวกัน แต่ก็ไม่ได้แสดงออก เขาดูเหมือนเด็กผู้ชายปกติทั่วไป ในเวลานั้น เขาก็เป็นวัยรุ่นที่พอจะรู้อะไรเป็นอะไรแล้ว เขาก็ไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเขาจึงเป็นแบบนี้ไปได้ ทำไมจึงชอบผู้ชาย มันเกิดขึ้นกับตัวเขาได้อย่างไร เขาก็ไม่เข้าใจ แต่เขาก็ไม่ได้กังวลอะไรมาก สำหรับความรู้สึกที่ได้เจอแป๋มในครั้งแรก เขารู้สึกถูกชะตาในท่าทางแก่นๆ และหน้าตาน่ารักแบบแปลกๆของแป๋ม ยิ่งมาได้พูดคุยทำความรู้จักกัน แม้แค่ช่วงเวลาสั้นๆ เขาก็รู้สึกว่า เริ่มชอบนายแป๋มเข้าทีละน้อยเสียแล้ว..
. . . .
หน่อยนึกมาถึงตรงนี้ เขาก็แอบอมยิ้มเงียบๆคนเดียวด้วยความสุขใจ เขาอ้าปากหาวหวอดด้วยรู้สึกง่วง เหลือมองที่นาฬิกาปลุกตรงหัวเตียง ก็เห็นว่าเกือบ 5 ทุ่มแล้ว มิน่าถึงรู้สึกง่วง คงได้เวลาเข้านอนเสียที อากาศในคืนนี้ดูจะเย็นๆ ด้วยว่าย่างเข้าฤดูหนาวแล้ว เขาลุกไปดับไฟแล้วเอนกายนอนบนตียง พลางรำพึงเบาๆคนเดียวในความมืด
“ หนาวจัง นี่ถ้าแป๋มมานอนด้วยคงดี จะได้นอนกอด อุ่นดี ”
เขาหันไปคว้าหมอนข้างมาหอมฟอดใหญ่ แล้วกอดหมอนข้างแน่นหลับตาพริ้ม ด้วยคิดว่ากำลังนอนกอดนายแป๋มกระมัง ก่อนจะหลับใหลไปในเวลาไม่นานนักในราตรีนั้น ราตรีที่ทำให้หน่อย หนุ่มน้อยรูปหล่อคนนี้ฝันหวาน..
:impress2: :impress2: :impress2:
*โปรดติดตามตอนต่อไปเร็วๆนี้ครับ ^^
-
:mc4: :mc4:
เย้ มาเเวะอ่านนิยายใหม่ ครับ
อื่ม น่าสนุกนะครับ ยังไงก็ จะติดตามนะครับ
-
ท่าทางน่าสนุก o13 o13 สู้ๆ :L2: :L2:
-
:mc4: :mc4: :mc4:
มาเจิมเรื่องใหม่ อิๆ
แหม อยากบอกว่า เคยอ่านเรื่องนี้ใน บอร์ดที่เคยลงแล้ว
เรื่องน่ารักดี แล้วจะรออ่านต่อน๊า เป็นกำลังใจให้
-
เขียนใหม่เหรอซี สนุกกว่าเดิมอีกนะนี้
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะ :z1:
เป็นกำลังใจให้นะครับ....................แล้วมาลงต่ออีกนะครับ
-
น่ารัก น่าหนุก น่าติดตาม
:mc4: :mc4:
-
:mc4: เรื่องใหม่
มารออ่านจ้า :L2:
-
:กอด1:
มาให้กำลังใจครับ...
-
:mc4: :mc4:
เป็นกำลังใจให้
-
:กอด1: :กอด1: มาให้กำลังใจฮะ
-
ต้อนรับเรื่องใหม่ค่ะ
:mc4: :mc4:
-
เปนกะลังใจให้คร้าบบบบบบบบบบ :L2:
-
ชอบครับจิ้มๆๆ :z13: :z13: มาต่อเร็วๆนะครับ :z13: :z13:
-
รอตอนต่อไปนะคะ :mc4:
-
อร๊ายยย
มาเจิมย้อนหลังคร่า
อร๊ายยยย
มาตัดริบบิ้นไม่เคยทันเพื่อนเลย
ชิ
โมโหอารมณ์เสีย
อร๊ายยย
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
:L2: เป็นกำลังใจให้เรื่องใหม่ครับ ^__^
เปิดเรื่องมา .... เค้าก็ชอบแป๋มแระ ... มีน้ำใจ น่ารัก ~! ~
รอตอนต่อไปน้า ... + 1 เป็นกำลังใจให้ ... ขอบคุณนะครับ
-
มาเจิมเรื่องใหม่ของน้องซี
หายไปนานเลยนะ
กว่าจะมาลง
เอ๊ะ เมื่อกี้เห็นกอป แว่บบๆด้วย มาเป็นคู่เสมอเลยน๊า
+1 เป็นกำลังใจให้นะ :L2:
-
น่าติดตามอีกเรื่องค่ะ
แล้วจะมาตามอ่านเรื่อยๆนะค่ะ
เป็นกำลังใจให้
-
:z10: :z10: มาเจิมด้วยคน
แป๋มน่ารัก น่าจับกด :laugh: :laugh:
จะมาติดตามเรื่อยๆน๊าคร๊าบบบบ
-
มาช่วยดัน :z10: :z10: :z10: :z10: :z10: :z10:กระดื้บๆๆกันไปๆๆๆๆๆ
-
เหอๆๆ มาอ่านเรื่องหมั่ยกะเค้าด้วย
แอบเสียดาย อยากได้น้องคนนั้นที่ป้ายรถเมย์มาเป็นพระเอกอ่ะ หรอ นายเอกก็ได้เอา หยวนๆ ละนะ
แต่น้องแป๋มก็น่ารักอ่ะ
เลือกไม่ถูกทำไงดี เง้อ
-
:mc4: :mc4:
เย้ มาเเวะอ่านนิยายใหม่ ครับ
อื่ม น่าสนุกนะครับ ยังไงก็ จะติดตามนะครับ
ขอบคุณมากครับ^^
ท่าทางน่าสนุก o13 o13 สู้ๆ :L2: :L2:
ขอบคุณสำหรับกำลังใจครับ^^
:mc4: :mc4: :mc4:
มาเจิมเรื่องใหม่ อิๆ
แหม อยากบอกว่า เคยอ่านเรื่องนี้ใน บอร์ดที่เคยลงแล้ว
เรื่องน่ารักดี แล้วจะรออ่านต่อน๊า เป็นกำลังใจให้
ขอบคุณมากครับพี่ เคยอ่านแล้วเหรอ? อายจังตอนนั้นเขียนไม่ค่อยดี แหะๆ^^
เขียนใหม่เหรอซี สนุกกว่าเดิมอีกนะนี้
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะ :z1:
เป็นกำลังใจให้นะครับ....................แล้วมาลงต่ออีกนะครับ
ขอบคุณนะกอป เป็นกำลังใจใหซีเสมอเลย^^
น่ารัก น่าหนุก น่าติดตาม
:mc4: :mc4:
ขอบคุณครับผม^^
:mc4: เรื่องใหม่
มารออ่านจ้า :L2:
ขอบคุณครับ วันนี้มา update แล้ว ว่างๆแวะมาอ่านอีกนะครับ^^
:กอด1:
มาให้กำลังใจครับ...
ขอบคุณสำหรับกำลังใจครับ^^
:mc4: :mc4:
เป็นกำลังใจให้
ขอบคุณมากมายครับผม^^
:กอด1: :กอด1: มาให้กำลังใจฮะ
ขอบคุณคร้าบบ!!^^
ต้อนรับเรื่องใหม่ค่ะ
:mc4: :mc4:
ขอบคุณสำหรับการต้อนรับครับ อบอุ่นจังเลย^^
เปนกะลังใจให้คร้าบบบบบบบบบบ :L2:
ครับผมมม!!^^
ชอบครับจิ้มๆๆ :z13: :z13: มาต่อเร็วๆนะครับ :z13: :z13:
ขอบคุณครับ วันนี้มาต่อให้แล้วน้า^^
รอตอนต่อไปนะคะ :mc4:
วันนี้มาลงตอนใหม่ให้แล้วครับ^^
อร๊ายยย
มาเจิมย้อนหลังคร่า
อร๊ายยยย
มาตัดริบบิ้นไม่เคยทันเพื่อนเลย
ชิ
โมโหอารมณ์เสีย
อร๊ายยย
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ขอบคุณมากครับ อย่าอารมณ์เสียเลย แค่นี้ผมก็ดีใจมากแล้วครับ^^
:L2: เป็นกำลังใจให้เรื่องใหม่ครับ ^__^
เปิดเรื่องมา .... เค้าก็ชอบแป๋มแระ ... มีน้ำใจ น่ารัก ~! ~
รอตอนต่อไปน้า ... + 1 เป็นกำลังใจให้ ... ขอบคุณนะครับ
ขอบคุณมากครับ ดีใจจังชอบแป๋มด้วย อิอิ^^
มาเจิมเรื่องใหม่ของน้องซี
หายไปนานเลยนะ
กว่าจะมาลง
เอ๊ะ เมื่อกี้เห็นกอป แว่บบๆด้วย มาเป็นคู่เสมอเลยน๊า
+1 เป็นกำลังใจให้นะ :L2:
ขอบคุณครับพี่แนน พี่แนนน่ารักที่สุดเลยยย^^
น่าติดตามอีกเรื่องค่ะ
แล้วจะมาตามอ่านเรื่อยๆนะค่ะ
เป็นกำลังใจให้
ขอบคุณคร้าบบบ!!^^
:z10: :z10: มาเจิมด้วยคน
แป๋มน่ารัก น่าจับกด :laugh: :laugh:
จะมาติดตามเรื่อยๆน๊าคร๊าบบบบ
ขอบคุณครับ แป๋มน่าจับกดเหรอครับ? แหะๆ^^
มาช่วยดัน :z10: :z10: :z10: :z10: :z10: :z10:กระดื้บๆๆกันไปๆๆๆๆๆ
ขอบคุณครับ กระดื๊บๆ อิอิ^^
เหอๆๆ มาอ่านเรื่องหมั่ยกะเค้าด้วย
แอบเสียดาย อยากได้น้องคนนั้นที่ป้ายรถเมย์มาเป็นพระเอกอ่ะ หรอ นายเอกก็ได้เอา หยวนๆ ละนะ
แต่น้องแป๋มก็น่ารักอ่ะ
เลือกไม่ถูกทำไงดี เง้อ
ขอบคุณครับผม ว่างๆแวะมาอ่านไปเรื่อยๆน้า ต่อๆไปอาจเป็นแบบที่พี่คิดก็ได้ หุหุ^^
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจครับผมโหวต+1ให้ทุกคนเลยครับ
-
ในวันที่ความรู้สึกเริ่มเปลี่ยน
“ พี่หน่อย ไม่ลงมาว่ายน้ำด้วยกันล่ะ นั่งอยู่ทำไม? ”
แป๋มตะโกนเรียกหน่อยจากในสระ พร้อมกับดำผุดดำว่ายอย่างสนุกสนาน สายๆของวันหยุดวันเสาร์อย่างเช่นในวันนี้ เป็นอีกครั้งที่แป๋มชวนหน่อยมาว่ายน้ำที่สระในหมู่บ้านด้วยกัน ดูแป๋มจะชอบน้ำเอามากๆ เขามักชอบออกกำลังกายด้วยการว่ายน้ำเสมอเมื่อมีเวลาว่าง
“ แป๋มเล่นไปก่อน พี่ขอพักก่อน เดี๋ยวตามลงไป วันนี้เด็กค่อนข้างเยอะ ว่ายไม่ค่อยสะดวก กะว่าจะรอให้สระโล่งๆอีกสักเดี๋ยว นี่พี่ว่าจะไปซื้อน้ำมานั่งกิน แป๋มจะเอาน้ำอะไรไหม? ”
“ แป๋มขอชาเขียวรสน้ำผึ้งมะนาวนะ เดี๋ยวขึ้นไปกินเน้อ ”
“ ได้เลย เดี๋ยวพี่ซื้อให้นะ ”
หน่อยเดินไปซื้อน้ำแบบเดียวกับที่แป๋มสั่งเหมือนกัน 2 ขวด เขามักจะชอบอะไรที่เหมือนๆแป๋มหลายต่อหลายอย่าง อย่างเช่นชาเขียวรสน้ำผึ้งมะนาวนี่ก็เช่นกัน เขาเดินมายังที่นั่งริมสระใกล้ๆบริเวณที่แป๋มดำผุดดำว่ายอยู่ หน่อยยกชาเขียวเย็นๆขึ้นจิบ พลางนึกถึงความหลังครั้งเก่า ความหลังที่เปลี่ยนความรู้สึกของเขาที่มีต่อแป๋มโดยสิ้นเชิงในครั้งนั้น ที่สระว่ายน้ำแห่งนี้เมื่อ 2 ปีก่อน ครั้งที่เขาเป็นหนุ่มรุ่นอายุ 15-16 ปี และแป๋มก็เริ่มเป็นหนุ่มอายุราว13-14 ปี ในวันนั้น ซึ่ง.. เป็นวันเสาร์แบบเดียวกับวันนี้..
. . . .
2 ปีก่อน..
ในวันนั้นมันไม่ใช่ครั้งแรกที่หน่อยมาว่ายน้ำด้วยกันกับแป๋ม เพียงแต่ว่ามันทิ้งช่วงห่างไปนานพอดู เพราะก่อนหน้านั้นสระว่ายน้ำได้ปิดปรับปรุงอยู่หลายเดือน ด้วยว่าอาจจะติดปัญหาบางอย่าจึงปิดปรับปรุงนานไปหน่อย จากที่เขากับแป๋มเคยมาว่ายน้ำบ่อยๆเกือบทุกสัปดาห์ ก็หยุดไปยาวระยะหนึ่ง จนกระทั่งสระว่ายน้ำปรับปรุงเสร็จเรียบร้อยดูสดใสน่าว่ายกว่าเดิม ทั้งคู่จึงมาประเดิมการเปิดสระใหม่อีกครั้ง ซึ่งมีเด็กๆมาว่ายกันคับคั่งพอดู ทั้งคู่พากันผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดว่ายน้ำ ที่บริเวณตู้ล๊อคเกอร์ห้องน้ำชาย ระหว่างนั้นหน่อยแอบลอบมองเรือนร่างอันดูสมบูรณ์สมส่วนของแป๋มพลางนึกในใจว่า..ทำไมแป๋มดูโตขึ้นมากนะ ผิดกับเมื่อก่อนเร็วมาก ครั้งก่อนจำได้ว่าแป๋มยังดูเป็นเด็กมากกว่านี้ ตัวยังเรียวๆผอมๆแบบเด็กๆอยู่เลย ทำไมวันนี้รูปร่างแป๋มดูสมบูรณ์สมส่วนขึ้นมาก ดูหล่อน่ารักมากเลยในชุดกางเกงว่ายน้ำตัวจิ๋วแบบนี้ เห็นแล้วรู้สึกหวิวๆในใจชอบกล เขายืนเหม่อจ้องมองแป๋มอยู่นานพอควร จนนายแป๋มเอ่ยทักเรียกสติเขากลับคืนมา
“ พี่มองอะไรผม? มองแบบนี้ผมเขินแล้วนะ ทำไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าสักที จะว่ายน้ำไหมพี่หน่อย? ”
“ เอ่อ.. โทษที พี่มองกางเกงว่ายน้ำนายน่ะ สวยดีเนอะ นายใส่แล้วเข้าท่าดี รอแปบนะ เดี่ยวขอพี่เปลี่ยนกางเกงก่อน ”
หน่อยกล่าวระล่ำระลักแก้เก้อ แล้วก็ถอดเสื้อออก และคว้าผ้าเช็ดตัวมานุ่งผลัดเปลี่ยนเป็นกางเกงว่ายน้ำ ตาก็คอยลอบมองเรือนร่างและกางเกงว่ายน้ำตัวจิ๋วสีสดของนายแป๋มแทบไม่กระพริบ ในใจนั้นก็จินตนาการลึกเข้าไปถึงในกางเกงนายแป๋ม ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาจริงอยู่ว่าเขาชอบแป๋มมาโดยตลอด แต่ในความรู้สึกเขาไม่เคยเป็นแบบนี้เลยมาก่อนเลย ที่ผ่านมานั้นเขาชอบแป๋มในความ ขี้เล่น ซุกซน แก่นๆ ซึ่งมันทำให้เขานึกเอ็นดูแป๋มไม่น้อย แต่ไม่เคยคิดในแง่กามรมณ์กับแป๋มแบบในเวลานี้เลย จะว่าไป.. ตรงส่วนนั้นของแป๋มเขาก็ได้เคยเห็นออกบ่อยๆยามอาบน้ำก่อนเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับบ้านหลังว่ายน้ำในห้องน้ำของสระห้องเดียวกันเสมอๆ แป๋มมักจะถอดกางเกงว่ายน้ำออกซักปล่อยให้ตัวเองเปลีอยโล่งโจ้งหลังอาบน้ำเสร็จทุกครั้ง ดูเขาจะติดธรรมเนียมคนญี่ปุ่นมาคือไม่ค่อยถือสาเรื่องการเปลือยกายต่อหน้าคนเพศเดียวกัน อีกทั้งเขายังดูเป็นเด็กอยู่มากๆด้วยกระมัง หน่อยเองเสียอีกที่กลับอายและไม่เคยเปลือยกายหมดให้แป๋มเห็นเลยจะผลัดเปลี่ยนกางเกงแต่ละครั้งก็ต้องมีผ้าเช็ดตัวพันกายปกปิดอยู่เสมอ คงจะด้วยว่าเขาโตกว่า และเริ่มมีอะไรต่ออะไรบ้างแล้ว แต่นั่นมันก็นานหลายเดือนมาแล้วที่เขาเคยเห็นส่วนนั้นของแป๋มครั้งสุดท้าย เวลานี้นายแป๋มดูโตขึ้นมาก ดูเป็นหนุ่มผิดตาเลย เดี๋ยวนี้ตรงนั้นของนายแป๋มจะเป็นไงบ้างหนอ? เขารู้สึกอยากเห็นจริงๆ เขานึกแล้วรู้สึกวูบๆในใจชอบกล..
หลังจากลงสระ นายแป๋มก็ดำผุดดำว่ายอย่างสนุกสนาน ดูเขาจะมีความคึกคะนองซุกซน ความคิดอ่านยังคงความเป็นเด็กอยู่ในตัวอยู่มาก ผิดกับร่างกายที่เริ่มเป็นหนุ่ม สักพักนายแป๋มก็ว่ายเข้ามากอดรัดฟัดเหวี่ยงหยอกล้อหน่อยเล่นเหมือนดังที่ผ่านด้วยความสนิทนสม มีการสัมผัสกันแบบถึงเนื้อถึงตัว และดูเหมือนว่าเป้ากางเกงนายแป๋มมาดุนๆตามตัวหน่อยแบบไม่ตั้งใจหลายต่อหลายครั้ง หน่อยรู้สึกวูบวาบซู่ซ่าขึ้นมาทันที เพราะใจเขามันจดจ่อแบบแปลกๆกับนายแป๋มแต่แรกตั้งแต่เห็นในแป๋มในชุดว่ายน้ำอยู่แล้ว จินตนาการเขายิ่งเตลิดไปถึงไหนๆ เขานึกตำหนิเจ้าแป๋มอยุ่ในใจว่า..
.. นี่มันเหมือนจะยั่วไปถึงไหนวะ มากอดมารัดมาดุนมาดันอยู่ได้ ยิ่งคิดๆอยู่ด้วย มาปล้ำฟัดเป็นเด็กไม่รู้จักโตเสียที ตัวโตเป็นควายแล้วใจยังเป็นเด็กอยู่อีก เดี๋ยวพ่อก็จับปล้ำกลางสระเสียเลยนี่ พอแค่นี้ดีกว่า ขึ้นแล้ว ไม่ว่ายแล้ว ..
“ พี่ขึ้นก่อนนะแป๋ม เหนื่อย ขอพักก่อน ”
แล้วเขาก็ขึ้นจากสระเดินตัวงอกุมเป้า รีบไปคว้าผ้าเช็ดตัวมานุ่งในทันที หลังจากนั่งสงบสติอารมรณ์ได้สักพัก และบางส่วนของร่างกายเขาก็เริ่มสงบลงบ้างแล้ว หน่อยก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำ แล้วมานั่งรอแป๋มที่ริมสระ พอแป๋มเหลือบมาเห็นหน่อยเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยก็บ่นกระปอดกระแปดขึ้นมาทันที
“ อะไรว้า ว่ายแปบเดียวเลิกแล้ว ไม่คุ้มเลยนะพี่ ไม่เสียดายตังค์ค่าลงสระเหรอ? ”
“ พอแล้วขี้เกียจว่ายแล้ว เด็กเยอะ รำคาญน่ะ แล้วเหนื่อยๆแล้วด้วย ไม่ได้ว่ายมานาน แป๋มเล่นไปเถิด พี่นั่งรอได้ ”
“ โหย เล่นคนเดียวก็ไม่สนุกสิ พี่หน่อยทำเอาเซ็งเลย ”
นายแป๋มบ่นกระเง้ากระงอดกระฟัดกระเฟียด เหมือนเด็กไม่รู้จักโตโดนขัดใจ แต่หลังจากนั้นเขาก็ดำผุดดำว่ายต่ออีกร่วมชั่วโมง บ่นว่าเซ็ง แต่กลับเล่นไม่ยอมเลิกซะงั้น..
. . . .
หน่อยนึกย้อนถึงความหลังมาถึงตรงนี้ก็แอบหัวเราะเบาๆอยู่คนเดียว ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่แป๋มขึ้นจากสระ แล้วคว้าขวดน้ำไปดื่มอั่กๆ แล้วนั่งแหมะอยู่ข้างๆเขา
“ โอย.. ชื่นใจ เมื่อกี้เหนื่อยมาก หิวน้ำ ”
หน่อยจ้องมองส่วนกลางลำตัวแป๋มแล้วอมยิ้มละไมนิดๆมุมปาก
“ มองอะไรพี่หน่อย ทะลึ่งแล้ว มองใหญ่เลยนะ รู้นะคิดอะไร ก็เคยเห็นของผมบ่อยแล้วไม่เบื่อหรือไง? ของตัวเองก็มีทำไมไม่ก้มดู ฮ่าๆ ”
“ ไอ้แป๋มบ้า พูดซะดังเลย เดี๋ยวคนอื่นได้ยินอายเขาตาย ตบกะโหลกเสียดีไหมเนี่ย ฮ่าๆ มองอะไร? ไม่ได้มองเว๊ย ไม่อยากมองหรอก ของเด็กๆ หึหึ ”
“ แหนะๆ อย่ามาทำพูด เห็นหรอก อิอิ ”
“ เออๆ ยอมรับก็ได้ ความจริงก็ได้ไม่อยากมองนักหรอก ไม่เห็นจะน่ามองเลย อะไรก็ม่ายรู้จิ๋วๆ อิอิ ”
“ จิ๋วอะไร พูดไปนั่น แน่จริง มาวัดกันไหมล่ะ? หุหุ ”
“ ไม่วัดหรอก ไม่อยากชนะเด็ก เห็นบ่อยแล้ว นิดเดียวเอง หึหึ ”
“ พี่พูดไม่เป็นความจริงเลยนะ สมัยก่อนน่ะอาจใช่ แต่เดี๋ยวนี้ตามทันแล้วเน้อ ฮ่าๆ รู้หรอก กลัวเสียฟอร์มที่แพ้ผมน่ะสิ ”
“เออๆ ฉันยอมแกแล้วไม่อยากเถียง พูดอยู่นั่น ไม่กลัวคนอื่นได้ยินหรือไง? เสียงเบาซะที่ไหนล่ะแกน่ะ แล้วนี่แป๋มจะเลิกหรือยัง? พี่ว่าจะไม่ว่ายต่อแล้วนะเด็กเยอะ ”
“ แป๋มว่าเลิกดีกว่า ขี้เกียจว่ายแล้วเหมือนกัน พี่หน่อยเราไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากันเถิด วันนี้เด็กเยอะเกิน เจี๊ยวจ๊าวเต็มสระไปหมด ว่ายไปแค่แปบเดียวเอง ไม่คุ้มค่าลงสระเลย แต่ก็ช่างมัน ”.
“ อืม.. เอางั้นเหรอ? ก็ได้ๆ งั้นเดี๋ยวขากลับไปแวะเช่าหนัง หาหนังสนุกๆมาดูกันนะ มีบางเรื่องที่ไม่ได้ดูโรงแต่ออกเป็นซีดีมาแล้ว พี่เห็นโปสเตอร์หน้าร้านเช่าซีดีน่าดูออก วันนี้แป๋มมานอนกับพี่นะ มานอนดูหนังกัน ”
“ นอนกับพี่เดี๋ยวผมก็เพลียอีกน่ะสิ หึหึ ”
“ ผั๊วะ!! นี่แน่ะ ขอซะทีเหอะ ไอ้ทะลึ่ง ไอ้ลามก พูดออกมาได้ ใครจะไปทำอะไรแก ไม่เห็นอยากจะสนเลย ”
“ โอ๊ย!! เจ็บนะ มาตบหัวแบบนี้เดี๋ยวก็ฉี่รดที่นอนกันพอดี พี่อย่ามาทำพูดเลย โธ่.. เห็นชอบเลื้อยดีนัก เชอะ!! ปากกับการกระทำพี่ มันขัดแย้งกันนะ ฮ่าๆ ”
“ งั้นฉันนอนดูหนังคนเดียวก็ได้ ไม่เห็นจะง้อเลย สบายใจดีออก ไม่มีไอ้หมามานอนดิ้นนอนก่าย หึหึ ”
“ น่าๆ นอนด้วยๆ ล้อเล่นน้า นะนะ ขอนอนดูหนังด้วยคน พี่ก็หัวก็ไม่เถิกซะหน่อย พูดเล่นแค่นี้ใจน้อยไปได้ ”
พูดจบแป๋มก็กอดคอหน่อยคุยกันจุ๋งจิ๋งหยอกล้อกันเดินไปยังห้องน้ำของสระเพื่อชำระร่างกายและเปลี่ยนเสื้อผ้า เวลาผ่านไปได้สักพักใหญ่ 2 หนุ่มหน้าใสที่บ้านหลังคาติดกัน ก็เดินเคียงกันออกมา และพากันเดินออกจากสระว่ายน้ำแห่งนั้นในยามบ่ายของวันสุดสัปดาห์ที่ท้องฟ้าแสนจะสดใส..
:o8: :o8: :o8:
-
บันทึกของหน่อย
เขียนที่ห้องนอน 23:48 น.
วันนี้นอนไม่ค่อยหลับ คิดถึงแป๋มจังเลย แป๋มไม่อยู่ตั้ง 2 วันแล้ว พอดีพ่อแป๋มมาเลยพากันไปเที่ยวที่ประจวบฯ อีกตั้งหลายวันกว่าจะกลับ เมื่อวานก็โทรคุยกันจนแบทของเแป๋มหมด ที่ชาร์จแบทก็ไม่เอาไป ไม่รู้มันจะเบ๊อะไปถึงไหน? เป็นเด็กเป็นเล็กก็ขี้หลงขี้ลืมเป็นตาแก่ แล้วนี่จะติดต่อกันอย่างไรละโว๊ย!! แป๋มจะรู้บ้างไหมว่าพี่คิดถึงขนาดไหน? การคิดถึงใครที่เรารู้สึกรักนี่มันทรมานเหมือนกันนะ นั่งมองรูปตอนเป็นเด็กที่เราถ่ายคู่กันก็ยิ่งคิดถึง เอาละวะ ตอนนี้ก็นอนไม่หลับ นอนพลิกไปพลิกมาก็ไม่หลับ เลยมานั่งเขียนบรรยายความรู้สึกเล่นดีกว่า เดี๋ยวถ้าแป๋มกลับมาจะเอาให้อ่าน อยากให้รู้ว่าพี่หน่อยคนนี้รู้สึกไงบ้าง แล้วนี่จะเขียนไงดีวะ เขียนไม่เก่งเหมือนแป๋มด้วย แป๋มน่ะช่างคิดช่างเขียน แป๋มเขียนเก่งนะจะบอกให้ ชอบแต่งเรื่องนู้นเรื่องนี้ปริ้นท์เก็บเป็นเล่มๆเลย บางเรื่องที่แป๋มเขียนพี่อ่านแล้วพี่ยังชอบเลย ตอนนี้พี่ก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มอย่างไรดี คงเขียนไปตามความรู้สึกจริงๆ นึกอะไรออกก็คงเขียนไปตามนั้น อ่านแล้วอย่าหัวเราะพี่นะ..
แป๋ม แป๋มเคยถามพี่ใช่ไหม? ว่าทำไมชอบดมหัว แต่พี่ก็ไม่เคยบอก เอาเป็นว่า.. พี่ขอบอกตรงนี้แล้วกัน จริงๆแล้วเวลาที่พี่นั่งมองแป๋มทำการบ้าน ตอนพี่สอนการบ้านให้แป๋ม พี่อยากหอมแก้มแป๋มน่ะ แต่มันไม่กล้าไงตอนนั้นยังเด็กๆอยู่ เลยแกล้งไปดมหัวแทน แล้วก็เหม็นฉึ่งเลย ตอนเด็กๆแป๋มไม่ค่อยอยากจะสระผมเลยนี่นา พอพี่บอกว่าแป๋มหัวเหม็นแป๋มก็ไม่พอใจ บ่นกระปอดกระแปดตลกดีหว่ะ แต่ดีหน่อย หลังจากวันนั้นมาแป๋มก็ไม่เคยหัวเหม็นอีกเลย แต่พี่ก็จะว่าแป๋มหัวเหม็นตลอด อยากแกล้งนายน่ะ มันตลกเวลาที่แป๋มบ่นๆทำท่าไม่พอใจ แต่พี่รู้นะว่านายก็ชอบให้ดม แอบเห็นบางทีทำท่าเคลิ้มๆเหมือนกัน จะว่าไปตอนเด็กๆพี่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะมาชอบแป๋มแบบแฟน แต่ถ้าจะถามว่าพี่ชอบนายไหม? บอกเลยว่าชอบ ชอบตั้งแต่วันที่นายมาช่วยขนของย้ายบ้านตอนนั้นแล้ว ก็อยากน่ารักทำไมล่ะ พอเราเริ่มโตกันมากขึ้นพี่ก็เริ่มรู้สึกแปลกๆกับแป๋มแล้ว บางทีก็คิดอยากทำอะไรต่ออะไรแป๋มเหมือนกันแต่มันก็ไม่กล้า ทั้งๆที่มีโอกาสใกล้ชิดกันบ่อยๆ ก็เพราะพี่ไม่รู้ว่าแป๋มคิดอย่างไรไง จนถึงวันนั้น วันที่พี่จำได้ดีไม่มีลืม วันนั้นแม่แป๋มไปต่างจังหวัด 2 วันเพราะมีงานด่วน แป๋มไม่ได้ตามไปด้วยเพราะมีการบ้านเยอะ เลยให้พี่มาอยู่เป็นเพื่อน ตอนดึกแป๋มก็เล่นเกมส์เพลินไม่ยอมเข้านอนเลย พี่เลยนอนก่อนเพราะง่วง ก็มันง่วงจริงๆนี่นา แต่ก็รู้สึกเคลิ้มๆเหมือนคนมากอด มาจูบ มาจับอะไรบางอย่าง ก็คิดว่าฝันไปน่ะ ถึงตอนเช้า แป๋ม ตื่นแต่เช้าก่อนพี่อีก ทั้งๆที่นอนดึกกว่า มาทำหมูทอดของโปรดพี่ให้กินอีก หอมน่ากินเลย แต่พอตักเข้าปากแล้วเค็มบรรลัยเลยกลืนแทบไม่ลง ก็นายประดังใส่เครื่องปรุงทุกอย่างที่มีลงไปเต็มที่ กะให้อร่อยเหาะ แล้วก็เหาะจริงๆ สุดท้ายหมูทอดสูตรนายแป๋มก็เหาะลงถังขยะทั้งหมดเพราะกินไม่เข้าจริงๆ แต่พี่ซึ้งใจนะที่นายตั้งใจพยายามทำให้ ทั้งที่นายก็ทำกับข้าวไม่เป็น มันซึ้งจริงๆนะแป๋ม เหมือนว่าการที่มีใครสักคนพยายามทำอะไรบางอย่างให้ แม้จะทำออกมาได้ไม่ค่อยดี แต่มันก็ทำให้พี่รู้สึกดีมากๆนะ มากจนอยากจะลูบหัวแป๋มเหมือนที่เคยทำบ่อยๆ แล้วพี่ลูบหัวนายด้วยความตื้นตันตอนช่วยกันล้างจาน โดยที่พี่ก็ลืมไปว่า มือพี่กำลังเต็มไปด้วยยาล้างจานฟองฟ่อด นายก็มาหาว่าพี่ เอามือที่เลอะยาล้างจานมาแกล้งละเลงหัว ความจริงไม่ได้แกล้ง ก็บอกแล้วไงว่ามันซึ้ง แต่มันลืมว่ามือกำลังเลอะเว๊ย สุดท้ายเราก็เลยเล่นสะบัดน้ำ สะบัดฟองใส่กันจนเปรอะไปหมด ต้องมาช่วยกันทำความสะอาดเหนื่อยหนักขึ้นไปอีก แล้วเราก็ไปอาบน้ำด้วยกัน พี่น่ะโคตรอายเลยตอนเราแก้ผ้าอาบน้ำด้วยกัน ก็นายน่ะ มาล้อตอนที่ตรงนั้นของพี่มันฟูขึ้นมา ก็มันฟูเพราะเห็นของแป๋มน่ะแหละ รู้ไหม? ถ้าตอนนั้นพี่รู้ว่าแป๋มมีหัวใจแบบเดียวกับพี่ นายเสร็จพี่ไปตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว ไม่ต้องรอเนิ่นมานมาจนถึงอาทิตย์ต่อมาหรอก แต่พี่ก็ดีใจจริงๆนะแป๋มที่สุดท้ายพี่ก็ได้รู้ว่า แป๋มมีหัวใจแบบเดียวกับพี่ มันเหมือนความฝันเลยนะแป๋ม บอกความรู้สึกไม่ค่อยถูก เหมือนกับว่า.. สิ่งที่พี่ทำกับแป๋มและแป๋มทำกับพี่ มันคือความจริงแน่หรือ? แป๋มชอบพี่เหมือนที่พี่ชอบแป๋ม มันเป็นความจริงหรือนี่ พี่ไม่เคยรู้เลย ว่าแป๋มรู้ว่าพี่เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ก็ใครจะไปรู้ว่านายแอบไปดูคลิปโป๊ชาย-ชายในคอมฯพี่บ่อยๆ แถมตอนพี่หลับก็ยังแอบมาลักหลับจับนู่นจับนี่อีก ตอนแรกพี่ก็นึกว่าฝัน ที่แท้ก็ฝีมือนายนี่เอง ยิ่งนึกมาถึงตรงนี้ก็ยิ่งคิดถึงแป๋มนะ ไม่ใช่คิดถึงเพราะอยากจะทำอะไรต่อะไรแป๋มแบบนั้นนะ ขอแค่ได้นั่งกอด แล้วดมผมหอมๆของแป๋ม พี่ก็มีความสุขแล้ว ไม่รู้สิ.. พี่รู้สึกดีจริงๆนะที่ได้ทำแบบนั้น ถึงแม้ตอนหลังที่เราได้มาชอบกันแบบแฟนแล้ว จะหอมแก้มก็ทำได้ไม่ยากถ้ามีโอกาสอยู่ด้วยกันส่วนตัว 2 คน แต่พี่ก็ยังชอบดมผมหอมๆของแป๋มเหมือนเคย มันรู้สึกอบอุ่นใจจริงๆนะแป๋ม พอดีกว่า.. ยิ่งเขียนก็ยิ่งน้ำตาไหลจนเปรอะไปหมดแล้วเนี่ย ไม่รู้ว่าทำไมน้ำตาถึงไหลเหมือนกัน มันรู้สึกเหมือนอยากร้องไห้ แต่ก็ดีนะ มันทำให้พี่ค่อยยังชั่วคิดถึงแป๋ม นอนหลับฝันถึงพี่บ้างนะ คืนนี้พี่จะก็ฝันถึงแป๋มนะ
ถ้าพี่จะบอกว่า.. แป๋มคือสุดที่รัก มันดูน้ำเน่าเชยๆไปไหม?
พี่หน่อย..
. . . .
หลายวันต่อมา แป๋มก็กลับมาด้วยท่าทีที่ดูสดชื่น เขาคงมีความสุขมาก นานๆครั้งที่พ่อเขาจะมาหา และได้ไปเที่ยวกับแบบนี้ แป๋มคงคิดถึงพ่อเขามากๆ อย่างว่า.. เป็นใครก็คงต้องรู้สึกแบบเดียวกับแป๋ม หลังจากที่แป๋มเก็บของ อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย เขาก็ดิ่งไปหาหน่อยพร้อมด้วยขนมของฝากหอบใหญ่ แป๋มพูดคุยไม่หยุดปากถึงความสนุกสนานที่ได้ไปทำอะไรมาบ้างด้วยดวงตาที่เป็นประกาย จวบจนพักใหญ่ หน่อยก็เอ่ยขึ้นมาว่า..
“ ดีเนอะ แป๋มสนุกใหญ่เลย เออ.. แป๋มขึ้นไปที่ห้องพี่ด้วยกันแปบนึงสิ พี่มีอะไรจะให้ดู ”
“ อะไรหรือพี่? อยากรู้จัง ”
แป๋มพูดพร้อมกับเดินตามขึ้นไปที่ห้อง พอเข้าห้องหน่อยก็ปิดประตู แล้วสวมกอดแป๋มพร้อมกับหอมแก้ม
“ พี่หลอกผมขึ้นมากอดหรือเนี่ย โธ่เอ๊ย!! ”
“ เปล่าๆ มีอะไรจะให้ดูจริงๆ แต่ก็อยากกอดด้วย มันคิดถึงน่ะ นี่ไง ลองอ่านดู พี่เขียนเล่นๆ แหะๆ ”
หน่อยส่งสมุดบันทึกเล่มเล็กๆเล่มนั้นให้แป๋ม แล้วไปนั่งมองเงียบๆบนเตียง แป๋มลงนั่งข้างๆเปิดอ่านเงียบๆอยู่พักใหญ่ หน่อยนึกแปลกใจว่าทำไมแป๋มอ่านนานนัก เขาก็เขียนไม่ได้ยาวอะไรมาก คิดว่าแป๋มอ่านแล้วคงหัวเราะเยาะและแซวเขาแน่ๆ แต่. แปลก รูปการณ์กลับไม่เป็นดังนั้น แป๋มกลับนั่งอ่านนิ่ง อมยิ้มนิดๆ แต่ดวงตารื้นๆเหมือนมีน้ำตาปริ่มๆ สักพัก แป๋มก็ปิดหน้าสมุดบันทึกนั้นแล้วเอ่ยด้วยเสียงเครือๆว่า..
“ พี่ สมุดเล่มนี้ผมขอนะ ”
“ ได้ เอาไปสิ พี่ให้ แป๋มชอบเหรอ? ”
“ ชอบครับ แต่ผมชอบสิ่งที่เขียนข้างในมากกว่า ขอบคุณนะครับ ”
พูดจบแป๋มก็กอดหน่อย ทั้งคู่ไม่ได้พูดคุยอะไรกันอีก มีเพียงหน่อยที่ลูบหัวเขาเบาๆและเอาจมูกสูดดมเส้นผมที่มีกลิ่นหอมของแป๋มอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน..
:sad4: :sad4: :sad4:
*โปรดติดตามตอนต่อไปเร็วๆนี้ครับ^^
-
หน่อยแอบหื่นนะเนี่ย
แหม แบบว่า แป๋ม นี่น่าร๊ากกกกก จังเลยอะ :impress2: :impress2:
แล้วจะรออ่านต่อ ชักอยากรู้แล้วสิว่า แป๋มโตยัง :z1: :z1:
-
ให้กำลังใจเรื่องใหม่ + 1คร้า
แล้วจะติดตามนะ
:bye2:
-
น่านักเชียวนะซี เขียนอะไรน่ารักๆแบบนี้ตลอดๆเลยสิ ฮ่าๆ
เป้นกำลังใจให้นะครับ................แล้วมาลงต่ออีกนะครับ
ปล. เมื่อกี้เห็นพี่แนนมาด้วยนะ ฮ่าๆ
-
^
^
จิ้มกอป
กอปเห็นแนน
แนนก็เห้นกอปเหมือนกันจ้า
~~~~~~~~~~~~~~~~
แป๋มน่ารัก
ซีมาต่อไวๆนะ รออ่านอยู่จ้า
-
แล้วตกลงแป๋มโตตามทันพี่หน่อยอ่ะยังละเนี่ย :z1:
พี่หน่อยแอบหื่น อิอิ
แต่คนอ่านหื่นกว่า :laugh:
-
ง่ะ อย่ามาหั้ยความหวังน่าน้องซี
คริๆๆ จะมีคายบ้าสวนกระแสเหมือนตรูไหมนี่
เอิ้กๆๆ รอตอนต่อไป รอดูพัตนาการของแป๋มอ่านะ
หุหุ :z1:
-
:z1:
พี่หน่อยนี้ อย่า จับ แป๋ม กด เหลือเกินน๊าเนี่ย
:m31: เราชมรมไม่กินเด็ก :m16:ฮึ่มกินสักคนก็ดีนะคนนี้ฮ่าๆ
-
แป๋มน่ารักกกกกกกกก :-[
-
ดมผมเหรอ.....ฟังแล้วน่ารักจัง อิอิ
-
น่ารักทั้งคู่เลย :กอด1:
-
อิอิ น่ารักกันทั้งคู่เลย :o8:
-
เรื่องเด็กกินเด็กนี่มันน่ารักนะ
แต่ถ้าพ่อ-แม่รู้แล้วนี่มันระเบิดลงแน่ๆๆๆ
-
:กอด1:
-
มาต้อนรับเรื่องใหม่จ้า
:mc4: :mc4: :mc4:
-
ช้าหน่อยแต่ก็มาแล้ว :mc4: ฉลองเรื่องใหม่ให้นะครับ
ผม วัน นะครับ +1 ให้เป็นกำลังใจ ขอให้ขยัน ๆ นะครับ :z2:
-
เข้ามาเยี่ยมนะ
จะติดตามต่อไปนะ
ขอเป็นกำลังใจให้นะ สู้ๆนะ
-
ขอขอบคุณเพื่อนๆ และพี่ ทุกคอมเม้นมากๆนะครับ
ผมโหวต +1 เพื่อเป็นการขอบคุณทุกท่านครับ
ติดตามตอนต่อกันได้เลยครับ^^
o18 o18 o18
-
ความ ในใจของแป๋ม
ดึกสงัดแล้วในคืนนี้ แต่แป๋มก็ยังคงไม่หลับ เขารู้สึกเหงาๆในใจอย่างบอกไม่ถูก เขาเปิดเพลงเบาๆจากคอมพิวเตอร์ แล้วเปิดสมุดบันทึกเล่มที่หน่อยเขียนถึงเขานั่งอ่านเงียบๆแบบนี้มาครู่ใหญ่แล้ว ตาก็สลับมองที่โทรศัพท์มือถืออยู่เป็นระยะๆ รอคอยโทรศัพท์จากหน่อยที่บอกกับเขาก่อนไปเข้าค่ายว่า.. ถ้าว่างๆจะโทรมา แต่.. ถึงเวลานี้ กลับไม่มีเสียงโทรศัพท์ถึงเขาแม้แต่กริ๊งเดียว เขาขยับจะโทรไปหาหลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ไม่ทำ ด้วยว่า.. เขานึกเกรงใจว่าอาจจะเป็นการไปรบกวนหน่อย หน่อยอาจกำลังติดกิจกรรมอยู่ หรืออาจจะไม่มีเวลาปลีกตัวมาโทรถึงเขา จนถึงเวลานี้แล้ว หน่อยก็คงจะนอนหลับไปแล้ว เขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมตอนนี้เขาจึงรู้สึกเหงาได้ขนาดนี้ ทั้งๆที่ในบางครั้ง ในช่วงที่หน่อยเรียนหนัก ต้องทำงานส่ง และเตรียมสอบ เขาแทบไม่ได้พูดคุยกับหน่อยร่วมสัปดาห์ มีเพียงได้เห็นหน้ากันแค่เพียงแวบๆบริเวณหน้าบ้านเท่านั้นเอง แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกเหงาอะไรมาก อาจจะเป็นเพราะ เขารู้ว่าหน่อยอยู่ไม่ได้ไปไหน เพราะเพียงแค่เขาชะโงกหน้าตรงระเบียงมองไปยังห้องนอนของหน่อย ก็จะเห็นหน่อยนั่งอ่านหนังสือ หรือทำงานของเขาง่วนอยู่ คงจะเป็นเช่นนี้กระมัง? บางครั้งแป๋มก็เคยคิดเหมือนกัน ว่าเขารบกวนหน่อยมากไปไหม? หน่อยจะรำคาญเขาบ้างไหม? ยามที่มีเวลาว่างเขาชอบที่จะมาคลุกคลีอยู่กับหน่อยเสมอ และทุกครั้งที่แป๋มมาขอให้หน่อยสอนการบ้าน หรือช่วยอธิบายเนื้อหาการเรียนบางอย่าง ถ้าหน่อยกำลังทำอะไรอยู่ ก็จะหยุดทำทันที แล้วมาทุ่มเวลาให้กับเขา จริงๆแล้วแป๋มสามารถทำการบ้าน หรือเข้าใจเนื้อหาการเรียนบางอย่างได้ด้วยตัวเองอยู่แล้ว เพียงแต่ว่าเขาอยากอยู่ใกล้ๆ อยากให้หน่อยเอาจมูกซุกไซร้สูดดมเส้นผมเขาในยามที่กำลังมองเขาทำการบ้าน เพราะหน่อยจะทำเช่นนี้เสมอ และมันก็ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นใจเหลือเกิน
แป๋มเหลือบมองเนื้อหาในบันทึกที่เป็นลายมือหวัดๆของหน่อยไม่รู้ว่ารอบที่เท่าไรแล้ว มันมีรอยขีดฆ่า และเขียนเพิ่มเติมหลายแห่ง หน่อยคงจะเอามาอ่านแล้วเขียนเพิ่ม ตลอดช่วงระยะเวลาที่เขาไปเที่ยวต่างจังหวัดกับพ่อของเขาแน่นอน เขาอ่านเนื้อความในบันทึกนั้นอีกครั้ง แล้วอมยิ้มคนเดียวเงียบๆ เพลงเบาๆหวานๆจากไฟล์เพลงในคอมพิวเตอร์ยังคงบรรเลงอย่างต่อเนื่อง มันทำให้อารมณ์ของแป๋มสั่นไหว เขาหยิบปากกา เปิดหน้าของสมุดบันทึกนั้นหน้าถัดไป แล้วลงมือเขียน..
. . . .
พี่หน่อย พี่รู้ไหม บันทึกที่พี่เขียนถึงผมน่ะ มันน่ารักมากๆนะ บางอย่างผมก็เพิ่งรู้จากความรู้สึกของพี่ที่มีกับผมจากที่อ่านในสิ่งที่พี่เขียน พี่รู้ไหม? ตั้งแต่เด็กมาแล้ว ผมก็ชอบพี่ตั้งแต่แรกเหมือนกัน ไม่งั้นผมจะหน้าด้านไปขอช่วยขนของตอนพี่ย้ายมาใหม่ๆเหรอ? ยังไม่ทันรู้จักกันดีพอเลย ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงกล้าได้ขนาดนั้น อาจจะเป็นเพราะ ผมอยากรู้จัก อยากเป็นเพื่อนด้วย อยากสนิทด้วยกระมัง? และสิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมชอบพี่มากขึ้นทุกวันคือ.. ผมอยากจะบอกว่า.. พี่น่ะดีกับผมทุกอย่างเลยนับแต่เด็กจวบจนทุกวันนี้ พี่เป็นทั้งเพื่อนเล่น เพื่อนคุย และเราก็ไปไหนต่อไหนด้วยกันตลอดเลย ผมถึงได้ติดพี่แจเลยไง บางครั้ง.. ผมก็กลัวว่าพี่จะรำคาญผมเหมือนกัน เพราะผมชอบที่จะมาคลุกคลีอยู่กับพี่ตลอด แต่ทำไงได้.. ก็มันอยากอยู่ใกล้ๆพี่นี่นา ความจริงผมก็ไม่เคยคิดเหมือนกันนะว่าเราจะได้มาชอบกัน รักกันแบบที่เป็นแบบทุกวันนี้ได้ ถ้าจะถามว่า ผมรู้สึกแปลกๆกับพี่ตอนไหน? ผมเองก็ไม่แน่ใจนะ เพียงแต่ว่า ตอนที่ผมแอบได้เห็นคลิปโป๊ในคอมฯพี่ ผมก็ก็อยากจะ.. อย่างนั้นบ้าง แล้วคนแรกที่ผมนึกถึงก็คือ.. พี่หน่อยนะ พี่หน่อย พี่รู้ตัวบ้างไหม? ว่าพี่น่ะหล่อมากนะ ถึงผมจะไม่ค่อยจะเอ่ยชมพี่ แต่ผมก็แอบชื่นชมอยู่ในใจ บางที.. ผมยังรู้สึกเหมือนหวงๆพี่เลย เวลาที่มีคนมาติดพันพี่ ก็ไม่รู้สิ ผมไม่อยากให้มีคนมาชอบพี่นี่นา ให้ผมชอบพี่ได้คนเดียวพอ ความรู้สึกนี้ผมมีมาตั้งแต่เด็กจนถึงเดี๋ยวนี้เลย ตั้งแต่ที่ผมรู้ว่าพี่ชอบผู้ชาย ผมก็อยากให้พี่มาชอบผมแบบนั้นบ้าง แต่ผมก็ไม่ค่อยแน่ใจว่าพี่จะชอบผมไหม? หรือว่า.. พี่ชอบผม สนิทกับผมแบบเพื่อน รู้สึกว่าผมเหมือนน้อง ผมยังเคยพยายามลองใจพี่ในหลายๆอย่าง ก็ดูเหมือนกับว่า.. พี่จะไม่ได้คิดอะไรกับผมแบบนั้น จนผมก็พยายามทำใจว่า.. จะขอแอบรักพี่เงียบๆแบบนี้ตลอดไป จวบจนวันที่เราได้เข้าใจกันในวันนั้น ซึ่งผมก็จำได้ดีไม่มีวันลืมเช่นกัน ผมก็รู้สึกว่ามันเหมือนความฝันเหมือนกันนะ ผมก็ไม่คิดว่าพี่จะชอบผมแบบที่ผมชอบพี่เหมือนกัน แต่สุดท้าย.. มันก็เป็นความจริง จริงๆด้วย
ที่พี่บอกว่า.. แป๋มคือสุดที่รัก มันน้ำเน่าเชยๆไหม? สำหรับผมแล้ว มันไม่น้ำเน่าไม่เชยเลย มันกลับทำให้ผมรู้สึกหัวใจพองโตและรักพี่มากๆเลย ผมก็อยากจะบอกพี่เหมือนกันว่า.. พี่หน่อยคือสุดที่รักของผมเหมือนกัน แต่ผมก็คงไม่กล้าพูดคำนี้ และเผยความในใจของผมแบบนี้กับพี่หรอก มันเขินนะ ก็คงแค่เขียนแล้วเก็บไว้อ่านเองคนเดียวยามคิดถึงพี่ก็พอ
. . . .
แป๋มอ่านทวนซ้ำในสิ่งที่เขียนลงสมุดบันทึกเล่มน้อยเล่มนั้นแล้วยิ้มกับตัวเอง เขาปิดสมุดบันทึกแล้วเอาวางไว้ตรงชั้นหนังสือหัวเตียง เขารู้สึกง่วงเล็กน้อยเหลือบมองนาฬิกาก็เห็นว่าดึกมากแล้ว เขาจึงลุกไปปิดคอมพิวเตอร์ และปิดไฟ เข้านอนและหลับสนิทไปอย่างง่ายดายในเวลาไม่นาน
. . . .
ในคืนวันศุกร์อีกคืนหนึ่ง ที่หน่อยมาอยู่เป็นเพื่อนแป๋มอีกเช่นเคย เพราะแม่ของแป๋มไปต่างจังหวัดและจะกลับในวันอาทิตย์ช่วงเย็นๆ ความจริงแป๋มก็โตพอที่จะดูแลตัวเองและสามารถอยู่คนเดียวได้แล้ว แต่เขาก็ยังชอบที่จะให้หน่อยมาอยู่เป็นเพื่อน การเข้านอกออกใน ในบ้านของทั้งหน่อยและแป๋ม ดูจะเหมือนจะเป็นพฤติกรรมที่เป็นเรื่องปกติจนชินชาไปเสียแล้ว ดูเหมือนว่าความสนิทสนมของลูกชายของทั้ง 2 บ้าน จะทำให้ ผู้ใหญ่ของทั้ง 2 บ้านดูจะสนิทสนมตามลูกๆไปด้วย ดึกพอควรแล้วในคืนนี้แต่แป๋มยังจดจ่ออยู่หน้าจอเล่นเกมส์คอมพิวเตอร์อย่างเมามัน ในขณะที่หน่อยนั่งอ่านหนังสือนิยายแปลเล่มโปรดของนายแป๋ม ที่นายแป๋มแนะนำและเชียร์เหลือเกินว่าสนุกหนักสนุกหนาอยู่บนเตียงในห้องนอนของแป๋มอยู่เงียบๆ ซึ่งมื่อเขาเริ่มอ่านก็รู้สึกว่ามันสนุกจริงๆจนวางไม่ลง เขาอ่านรวดเดียวจนเหมือนจะลืมเวลาไปเลย
“ พี่หน่อย ดึกมากแล้วยังไม่ง่วงเหรอ? ”
หน่อยละสายตาจากหนังสือเหลือบมองนายแป๋ม แล้วก็ตอบว่า
“ อ้าวแป๋ม เลิกเล่นเกมส์แล้วเหรอ? เดี๋ยวพี่ขออ่านอีกแปบนึงนะแป๋ม อ่านกำลังติดพัน ใกล้จบแล้วละ ถ้าแป๋มง่วงก็นอนก่อนเลย เดี๋ยวพี่ปิดไฟแล้วเปิดไฟหัวเตียงอ่านเอาก็ได้ นอนเลยแป๋มเดี๋ยวพี่ไปปิดไฟให้ ”
“ เห็นไหม? ผมบอกแล้วว่าสนุก งั้นแป๋มนอนก่อนนะ ง่วง ”
“ อืม.. เดี๋ยวแป๋ม ขอพี่หอมทีนึง ”
หน่อยดึงแป๋มเข้ามาสวมกอดและเอาจมูกสูดดมกลิ่นแก้มใสๆนายแป๋ม 1 ที แล้วจึงเดินไปปิดไฟ จากนั้นก็มาเปิดไฟที่หัวเตียงนั่งอ่านต่อโดยมีนายแป๋มนอนเคียงอยู่ข้างๆ ซึ่งพอหัวถึงหมอน นายแป๋มก็หลับไปในเวลาไม่นานนัก
เวลาผ่านไปครู่ใหญ่..
“ อืมม.. จบแล้ว สนุกจริงๆด้วย แล้วนี่.. หลับคร่อกเลยนะนายแป๋ม น่ารักจริงๆ จับลักหลับเสียดีไหมเนี่ย หึหึ ”
หน่อยเอาหนังสือเก็บที่เดิมตรงชั้นหนังสือตรงหัวเตียงแล้วเขาก็เหลือบไปเห็น สมุดบันทึกที่เขาให้แป๋มวางอยู่ใกล้ๆกันนั้น เขาจึงหยิบมาเปิดดูเล่นๆ แล้วเขาก็พบว่า นายแป๋มได้เขียนอะไรบางอย่างไว้ถัดจากหน้าที่เขาเคยเขียนถึงแป๋ม เขาอ่านไปได้สักพักก็อมยิ้ม เหลือบมองไปยังเจ้าแป๋มที่กำลังหลับสนิท พลางรำพึงกับตัวเองเบาๆ
“ แป๋มเอ๊ย แล้วแบบนี้พี่จะไปรักใครที่ไหนได้อีก ”
หน่อยเอาสมุดบันทึกเล่มนั้นเก็บไว้ที่เดิม เขารู้สึกตื้อๆอิ่มๆในใจจึงลูบหัวและเอามือขยี้เส้นผมแป๋มในขณะที่แป๋มกำลังหลับสนิทอยู่นั้นเบาๆ ก่อนจะดับไฟหัวเตียงแล้วล้มตัวลงนอนเคียงกัน เขาสวมกอดหลวมๆจากด้านหลังของแป๋ม เอาจมูกสูดกลิ่นกายหอมกรุ่นกลิ่นหนุ่มของแป๋มบริเวณต้นคอ แล้วเขาก็เคลิ้มหลับตามไปในเวลาไม่นานของราตรีนั้น
o18 o18 o18
*โปรดติดตามตอนต่อไปเร็วๆนี้ครับ^^
-
รักกันมาตั้งแต่เด็กๆเลยนี้เนอะ ว่าแต่ซีเอามาลงแค่ตอนเดียวเองเหรอ
เป็นกำลังใจให้นะครับ.......................แล้วมาลงต่ออีกนะครับ
-
^
^
จิ้มกอปปปป
อยากนอนกอดแป๋มบ้างงงงงง อิจฉาหน่อย
-
น่ารักจัง เรื่องนี้ อ่านแล้วอิ่มใจดีครับ
-
หวานกันจังเลย อิจฉาอยากมีคนมานอนกอดมั่งจัง :o8:
-
แล้วเมื่อไรจะเอ่ยปากบอกกันสักที
ป้ารอลุ้นนะ
-
o13 o13 o13
ซี หวานมากมายอะชอบจังเลย
รีบมาลงต่อนะ
-
:o8: :-[
หวานหยดย้อย น่ารัก
-
อ่านคู่นี้แล้วมีความสุข :กอด1:
****************
(http://i64.photobucket.com/albums/h200/BlackCrescent/Avatar/ungpao-small.jpg)
ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดไช้ อั่งเป่าตั่วตั่วไก๊
:mc4:
-
新正如意 新年发财 ซินเจิ้งหรูอี้ ซินเหนียนฟาไฉ
新正如意 ซิงนี้ตั่วถั่ง
(http://i223.photobucket.com/albums/dd277/akapong/ChineseNewYear/08-01-2008_07.gif)
-
ขอขอบพระคุณ..
สำหรับคอมเม้นให้กำลังใจจากเพื่อนๆ และพี่ๆทุกคนนะครับ
ผมโหวต+1ให้ทุกคอมเม้นที่มีคุณค่าสำหรับผมทุกท่านขอรับ^^
วันนี้เอามาฝาก 3 ตอน เป็นของขวัญวันตรุษจีน
สุขสันต์วันตรุษจีนแด่กอป พี่แนน และเพื่อนๆพี่ๆทุกๆคนเลยนะครับ
ขอให้มีความสุขมากๆตลอดปีครับผม
ติดตามตอนต่อไปได้เลยครับผม^^
:z2: :z2: :z2:
-
ร้าว (1)
หลายวันที่ผ่านมา แป๋มแทบไม่ได้คุยกับหน่อยเลย ดูเขาจะยุ่ง จนแทบจะไม่มีเวลา บางครั้งเขาอยากเข้าไปหาหน่อยที่ห้อง ขอแค่นั่งดูหน่อยทำงานเฉยๆก็พอ แต่เขาก็เกรงใจ เพราะมันอาจจะทำให้หน่อยอึดอัดและไม่มีสามธิ ทั้งๆที่แป๋มคิดถึงหน่อยเหลือเกินแต่เขาก็ไม่อยากรบกวน บางทีแป๋มก็อดคิดไม่ได้ว่า.. หน่อยจะดูห่างๆเขาชอบกล แต่แป๋มก็พยายามไม่คิดแบบนั้น หน่อยคงจะไม่มีเวลาจริงๆ เพราะเท่าที่สังเกตดู ท่าทางเขาค่อนข้างเครียดในช่วงนี้..
หลังเลิกเรียนในเย็นวันหนึ่ง แป๋มกดโทรศัพท์ไปหาหน่อย เขารออยู่เพียงแค่ชั่วอึดใจ หน่อยก็กดรับ
“ ฮัลโหล พี่หน่อย วันนี้ไปเดินเล่นหาอะไรอร่อยๆกินกันไหม? วันนี้หิวๆชอบกล ไม่ค่อยอยากรีบกลับบ้านด้วย วันนี้พี่ว่างไม่ใช่เหรอ? ”
“ พี่คงไปไม่ได้นะแป๋ม พอดีพี่มีเรียนน่ะ คงเลิกเย็นเลย ”
“ อ้าวเหรอ? ผมนึกว่าพี่ว่างเสียอีก ”
“ วันนี้พี่มีติวน่ะแป๋ม ไม่ว่างจริงๆ เอาไว้ว่างๆเราค่อยนัดกันนะ ”
“ งั้นไม่เป็นไรครับพี่ ”
“ ขอโทษนะแป๋ม งั้นแค่นี้ก่อนนะ แล้วคุยกัน ”
“ ครับ แล้วคุยกันครับ ”
แป๋มกดวางหู เขารู้สึกเสียดายอยู่เหมือนกัน แต่อดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมหน่อยรีบวางหู ปกติอย่างน้อย น่าจะคุยเล่นอะไรสักพัก ดูเขารีบร้อนอย่างไรชอบกล บางที.. เขาอาจะกำลังยุ่งๆ หรืออาจจะรีบไปเรียนก็ได้กระมัง? ความจริงแป๋มรู้สึกคิดถึงหน่อยพอควร จริงอยู่ว่าบ้านของทั้งสองอยู่ติดกันก็เจอกันทุกวันอยู่แล้ว แต่ในช่วงนี้ดูหน่อยจะยุ่งๆ และกลับค่ำๆเกือบทุกวัน เขากับหน่อยแทบจะไม่ค่อยได้คุยกันเลย มีบางวันก็แค่ทักทายกันนิดหน่อย บางวันแป๋มชะโงกดูที่ห้องของหน่อยก็เห็นเขานั่งอ่านหนังสือท่าทางดูเคร่งเครียด เขาจึงไม่อยากไปกวนใจมากนัก คุยกันใน 2-3 คำในวันก่อน แป๋มจำได้ว่า หน่อยเคยบอกว่าในวันนี้น่าจะว่าง จะชวนไปเดินเล่นก่อนกลับบ้านหลังเลิกเรียน เพราะคิดถึง และไม่ค่อยได้คุยกัน แต่พอวันนี้เขาโทรไปนัด กลับไม่ว่างเสียได้ เขาจึงเตรียมตัวจะกลับบ้าน พอดีเหลือบไปเห็นนายนกซึ่งเป็นเพื่อนสนิท กำลังจะกลับบ้านเช่นกัน จึงเอ่ยชวน ด้วยว่าแป๋มรู้สึกไม่ค่อยอยากรีบกลับบ้านเท่าไรนักในวันนี้
“ นกๆ วันนี้มึงรีบกลับบ้านไหม? ”
“ ก็ไม่นะ มีอะไรเหรอแป๋ม ”
“ ไปเดินเล่นโต๋เต๋กัน ขี้เกียจรีบกลับบ้านน่ะ ”
“ ไปก็ได้ ”
“ เออ.. แล้วหาอะไรกินกันด้วยดีไหม? กูหิวนิดๆว่ะ ”
“ ความจริงกูอยากกินเคเอฟซีนะ แต่วันนี้กูไม่ได้พกเงินมาเยอะว่ะแป๋ม ตอนนี้มีอยู่แค่ 100 กว่าบาทเอง ”
“ งั้นกินเคเอฟซีก็ได้ กูเลี้ยงมึงเองนก ”
“ ไม่ต้องเลี้ยงหรอก แชร์กันก็ได้ แต่ถ้าเงินไม่พอมึงออกให้กูก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้กูมาเคลียร์ ”
“ กูเลี้ยงมึงนะแหละ กูพอมี แค่นี้เอง ไปเหอะ ที่เซ็นทรัลนะ ไม่ค่อยไกลมาก ”
“ อืม.. ก็ได้ ขอบใจว่ะ ”
แล้วแป๋มก็กอดคอนายนกเพื่อนสนิท ตรงไปยังที่หมายในทันที..
. . . .
แป๋มและนกเดินเตร็ดเตร่ดูของอยู่พักใหญ่ในห้างสรรพสินค้า เขาตั้งใจว่า อีกสักพักค่อยไปนั่งกินกัน
“ แป๋ม ตอนนี้มึงหิวยัง? กูว่าจะไปเดินบีทูเอสแปบนึงก่อนน่ะ ว่าจะไปหาซื้อปากกา เขียนดีว่ะ ไม่ค่อยแพง ”
“ เออก็ได้ กูยังไม่ค่อยหิวมากหรอก ไปเดินก่อนก็ได้ ”
ขณะที่แป๋มและนกกำลังจะเดินเข้าไปในบีทูเอส นกก็สะกิดแป๋มยิกๆ
“ แป๋มๆ นั่นพี่หน่อยนี่หว่า ที่เขาอยู่บ้านข้างๆมึงไง กูจำได้ กูเคยเจอเขาตอนไปบ้านมึง ยังเคยคุยกับเขาด้วย กำลังเดินควงสาวอยู่ สวยด้วย สงสัยแฟนพี่เขาแน่เลย มึงดูสิ ”
แป๋มหันไปมองตามที่นกบอก ก็เห็นเป็นพี่หน่อยจริงๆ กำลังเดินคุยกระจุ๋งกระจิ๋งกับพี่ผู้หญิงหน้าตาสวยน่ารักอย่างสนิทสนม ดูคล้ายกับว่าเป็นแฟนกันจริงๆด้วย แต่อีกใจหนึ่งเขาก็คิดว่า.. บางทีอาจจะเป็นแค่เพื่อนของพี่หน่อยก็ได้ แต่สิ่งที่เขาสงสัยจริงๆคือ.. ทำไมหน่อยต้องโกหกเขา ถ้าหน่อยจะบอกว่าไม่ว่าง มีธุระกับเพื่อน เขาก็คงไม่ค่อยรู้สึกอะไรเท่าไรนักกับภาพที่อยู่ตรงหน้าในขณะนี้ แป๋มรู้สึกเสียววูบในอกเมื่อคิดมาถึงตรงนี้
“ แป๋ม เดี๋ยวเราไปทักพี่หน่อยกันนะ ”
“ กูว่าอย่าเลย ไปขัดจังหวะเขาจู๋จี๋กันเปล่าๆ ”
“ อะไรของมึงวะแป๋ม ก็พี่หน่อยเขาสนิทกับมึงไม่ใช่เหรอ? ไปทักเขาแค่นี้จะเป็นไรไป อ้าว.. แล้วนี่มึงเป็นอะไร? ทำไมทำหน้าแหยๆ เมื่อกี้ยังเห็นมึงดีๆอยู่เลย ”
“ กูปวดท้องว่ะ เดี๋ยวกูมานะ ไปห้องน้ำก่อน มึงรออยู่นี่แหละ แล้วไม่ต้องทักเขาหรอกนะ ไม่ต้องให้เขาเห็นมึงด้วย หลบๆหน่อยก็ดี ”
“ ทำไมวะแป๋ม? ”
“ กูกลัวเขาจะเขินน่ะ ทำตามที่กูบอกเถิด เดี๋ยวกูมา ”
“ เออๆ เอางั้นก็ได้ ”
นกรับปากด้วยท่าทีที่ดูงงๆ
แป๋มเดินหลบมุมมาตั้งสติ เขารู้สึกว่า.. เขาไม่อยากเห็นภาพนั้นอีกต่อไป เขารู้สึกหวงจนทนแทบไม่ได้ ในใจเขามีแต่คำถามว่า.. ทำไม? ทำไม? ทำไม? เขาหยิบโทรศัพท์มือกดโทรหาหน่อย ปรากฏว่า.. หน่อยปิดโทรศัพท์ แป๋มคิดในใจว่า.. หน่อยไม่เคยปิดโทรศัพท์ โทรหาทีไรติดทุกครั้ง แต่ทำไมวันนี้.. ขอบตาแป๋มร้อนผ่าวน้ำตาเอ่อ นี่เขาจะทำอย่างไรดี? ทำไมจึงเป็นแบบนี้ไปได้ ไหนหน่อยเคยพูดเสมอว่ารักเขาคนเดียว แล้วทำไมวันนี้ขาจึงมาเจอภาพแบบนี้ได้ ทำไม?
:m15: :m15: :m15:
-
ร้าว (2)
ในห้องน้ำแป๋มเปิดน้ำวักน้ำแรงๆล้างหน้าอยู่นานเพื่อจะกลบน้ำตาและสงบสติอารมณ์ น้ำเย็นๆที่สัมผัสผิวหน้าทำให้แป๋มรู้สึกดีขึ้นมาบ้างเล็กน้อย หลังจากยืนทำใจอยู่ครู่หนึ่งเขาก็เดินออกมาหานก
“ แป๋ม ทำไมเข้าห้องน้ำนานจัง ปวดท้องมากเหรอ? กูเกือบจะเดินไปตามแล้วนะแป๋ม ”
.” อืม.. ขอโทษที่ทำให้มึงต้องรอนะนก ตอนนี้ค่อยยังชั่วแล้ว ขอบใจที่เป็นห่วงนะ ”
“ แต่กูเห็นสีหน้ามึงไม่ค่อยดีเลย แป่มมึงเป็นอะไรมากหรือเปล่าวะ? ”
“ ไม่เป็นอะไรมากหรอก แล้วนี่พี่หน่อยไปแล้วใช่ไหม? แล้วเขาเห็นมึงไหม? ”
“ ไปแล้ว เห็นเขาซื้อของแล้ว เดินออกไปกันสักพักแล้วนะ พี่หน่อยเขาไม่เห็นกูหรอก ก็มึงบอกให้กูหลบๆไม่ใช่เหรอ? ”
“ เออ ดีแล้วล่ะ นกขอโทษทีนะ พอดีกูอยากกลับบ้านแล้ว เอาไว้กูเลียงมึงวันหลังนะนก พอดีกูรู้สึกไม่ค่อยดี คงกินอะไรไม่ค่อยลง ไม่ค่อยมีอารมณ์อยากทำอะไรแล้ว ถ้ามึงจะไปดูซื้อของ ก็แล้วแต่มึงนะ กูขอกลับก่อน ขอโทษว่ะ ”
“ ไม่เป็นไรหรอกแป๋ม ถ้ามึงกลับ กูก็กลับ วันหลังค่อยมาซื้อก็ได้ แป๋ม มึงอย่าไปคิดมากนะ บางทีพี่เขาอาจจะเป็นแค่เพื่อนกันก็ได้ คงแค่ชวนกันมาซื้อของ คงไม่ใช่แฟนกันหรอก ”
แป๋มรู้สึกแปลกใจในคำพูดของนก นี่นกคงรู้และเข้าใจหมดแล้ว เขาคงออกอาการจนนกจับความรู้สึกได้
“ นก มึงรู้? ”
“ อืม.. กูคงไม่โง่พอขนาดไม่รู้อะไรเป็นอะไรหรอก ความจริงนะ เวลาที่กูไปบ้านมึง กูยังเคยสงสัยเลยว่ามึงกับพี่หน่อยคงชอบกัน เพราะบางครั้ง กูเห็นเขาเอาใจใส่มึงมากๆจนกูนึกอิจฉาเลยว่าทำไมพี่กูไม่ดีกับกูแบบนี้บ้าง ตอนแรกก็แค่สงสัย แต่ตอนนี้กูมั่นใจเลยดูจากอาการมึง กูว่าพี่เขาคงแค่เพื่อนกันจริงๆ มึงอย่าไปคิดมากเลย เท่าที่กูเห็น ท่าทางพี่หน่อยเขาชอบมึงจะตาย กูก็ไม่น่าพูดสะกิดมึงเลย ว่าพี่หน่อยกับพี่ผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนกัน ขอโทษจริงๆนะแป๋ม ”
“ ไม่เป็นไรหรอกนก ถึงมึงไม่พูด กูก็ต้องคิดแบบนั้นอยู่ดี มึงเลยรู้ความลับกูหมดเลย แล้วมึงรู้แบบนี้ มึงรังเกียจกูไหม? ”
“ กูจะรังเกียจมึงทำไม ก็มึงเพื่อนกูนี่นา มึงมีอะไรให้น่ารังเกียจเหรอ? ”
“ ขอบใจนะนกที่มึงเข้าใจกู กลับกันเถิดนก ”
“ เดี๋ยวแป๋ม เดี๋ยวกูไปบ้านมึงด้วยนะ กูจะไปอยู่เป็นเพื่อนมึง เผื่อเป็นกำลังใจให้มึงได้บ้าง สงสารมึงว่ะ ไม่อยากเห็นมึงเศร้าเลย เมื่อกี้กูว่ามึงต้องไปร้องไห้มาแน่ๆเลย ตาแดงๆแบบเนี้ย ”
“ กูไม่เป็นไรจริงๆ ขอบใจนะ มึงไม่ต้องลำบากหรอก กูอยู่ได้ กูก็แค่.. อยากอยู่คนเดียวเงียบๆ ”
“ งั้นมึงก็อย่าคิดมากนะ ”
“ อืม.. ”
. . . .
แป๋มคิดอะไรเงียบๆอยู่ในห้องนานจนไม่รู้ว่าเวลานผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว หลังจากที่เขากลับมาถึงบ้านได้สักครู่ เขาก็เห็นหน่อยเพิ่งกลับมา หน่อยเพียงแค่ยิ้มทักทายให้เขาแล้วก็เดินเข้าบ้านไป เขาขยับจะเรียก แต่ก็ไม่.. จึงกลับมานั่งคิดอะไรเงียบๆในห้องอยู่พักใหญ่ จึงตัดสินใจลองกดโทรศัพท์ถึงหน่อยดู ปรากฏว่าโทรติด แสดงว่า หน่อยเปิดโทรศัพท์แล้ว พอหน่อยกดรับ เขาก็กดวางหูในทันที สักพักหน่อยก็โทรกลับมา
“ แป๋ม เมื่อกี้โทรหาพี่เหรอ? ”
“ เปล่าๆ ผมจะโทรหาเพื่อน แต่กดผิดน่ะ แค่นี้ก่อนนะ พอดีผมมีธุระจะคุยกับเพื่อนน่ะ ”
แล้วแป๋มก็กดวางหู ครั้งแรกแป๋มคิดว่า.. จะถามหน่อยถึงเรื่องที่เขาคาใจในวันนี้ แต่ก็ต้องเปลี่ยนความคิด มันเหมือนกับว่า ได้มีม่านบางๆกั้นกลางระหว่างเขากับหน่อย ความรู้สึกของแป๋มเป็นเช่นนั้นในเวลานี้..
แป๋มนั่งคิดถึงสิ่งต่างๆมากมาย ภาพที่เขาเห็นเมื่อเย็น มันเสียดแทงความรู้สึกเหลือเกิน เขาถามตัวเองว่า.. ถ้าหน่อยจะมีแฟนจริงๆ เขามีสิทธ์ที่จะโกรธไหม? ตลอดเวลาที่ผ่านมา ความรู้สึกที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับหน่อยที่เขาคิดว่ามันคือความรัก จริงๆแล้วมันคือความรักแน่หรือ? หรือมันอาจจะเป็นแค่อุบัติเหตุทางอารมณ์วัยรุ่นของคน 2 คน ที่สนิทสนมกันมากๆมาเป็นเวลายาวนาน อาจจะวูบวาบอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็ค่อยๆห่างๆกันไปเพื่อไปมีชีวิตในแบบที่ต้องการ ตอนนี้หน่อยอาจจะกำลังรู้สึกแบบนั้นกับเขากระมัง? เขาคงไปวุ่นวายกับหน่อยมากไปหรือเปล่า หน่อยจึงเบื่อเขา จึงปิดบังเรื่องราวบางอย่างกับเขา แล้วหันไปคบกับพี่ผู้หญิงคนนั้น เพื่อจะได้มีชีวิตตามแบบที่สังคมยอมรับ ซึ่งมันอาจจะเป็นแบบที่หน่อยต้องการจริงๆ เขาถามความรู้สึกตัวเอง ว่าจริงๆแล้วเขารู้สึกกับหน่อยเช่นไร? คำตอบในหัวใจมันคือความรัก เขารักและผูกพันกับหน่อยจริงๆ ความรักแบบนี้ แบบที่ไม่เคยมีให้ใครมาก่อน มันค่อยๆเริ่มและเติบโตตามกาลเวลาที่ผ่านมาจนถึงวันนี้ ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขารู้ดีอยู่แก่ใจเสมอว่าการที่เขาและหน่อย ที่ทำอะไรกันแบบนี้มันเป็นสิ่งยากที่พ่อแม่จะยอมรับได้ สักวันถ้าพ่อแม่ของหน่อยรู้ หรือว่าแม่ของเขารู้ จะรู้สึกเช่นไร? นี่คงถึงเวลาแล้วใช่ไหม? ที่เรื่องราวของเขาและหน่อยคงจะต้องเปลี่ยนแปลงเสียที เพื่อตอบแทนความรู้สึกดีๆที่หน่อยมีให้เขาตลอดมา เขาคงจะต้องปลีกตัวออกมา เพื่อให้คนที่เขารัก ได้มีชีวิตในแบบที่เขาต้องการ แป๋มรู้สึกว่า.. มันยากเหลือเกินที่จะต้องทำแบบนี้ แต่ก็ต้องทำ เพื่อคนที่เขารัก แม้จะต้องรู้สึกเจ็บปวดเพียงไรก็ตาม..
:impress3: :impress3: :impress3:
-
ร้าว (3)
หลังจากกลับมาจากโรงเรียนมาถึงบ้านในวันนี้ แป๋มก็หมกตัวอยู่แต่ในห้อง เขานั่งฟังเพลงที่เขาและหน่อยชอบซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างไม่นึกเบื่อ เพลงที่มีเนื้อหาคล้ายกับชีวิตและเรื่องราวความรักของเขาและหน่อย เขากด Repeat ไฟลล์เพลงนี้ในคอมพิวเตอร์แล้วนั่งฟังเงียบๆแบบนี้มาเนิ่นนานจนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว ยิ่งฟังก็ยิ่งคิด น้ำตาก็ยิ่งไหล เขานึกถึงตัวเองในครั้งเก่า วันที่เขาไม่มีใครกับครอบครัวของเขาที่ไม่สมบูรณ์ หลายต่อหลายครั้งในวัยเยาว์ของแป๋ม ที่เขามักนั่งแอบร้องไห้คนเดียวด้วยความเหงาหงอย แล้ววันหนึ่งเขาก็ได้พบหน่อย คนที่มามอบความรัก มาคอยดูแล มาคอยใกล้ชิดส่งสัมผัสที่อบอุ่นให้ มาเติมเต็มบางส่วนที่ขาดหายไปในหัวใจเขา ผู้ที่มาทำให้ชีวิตเขามีความหมายมากขึ้น แต่.. นับแต่นี้.. สิ่งต่างๆแบบนั้น มันคงจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว ความสัมพันธ์ของเขาและหน่อย คงจะห่างและร้างรากันไป ภาพความทรงจำครั้งเก่ามันผุดขึ้นมาในความคิดของแป๋มไม่ขาดสาย เขานึกแล้วสะเทือนใจเหลือเกิน มันจะไม่มีแบบนี้อีกแล้วจริงๆใช่ไหม?
ความคิดของแป๋มสะดุดลง เมื่อได้รับสัมผัสโอบกอดจากใครบางคนจากทางด้านหลัง
“ เพลงเพราะจริงๆ พี่ชอบเพลงนี้มากเลย ฟังแล้วมันเหมือนเรื่องราวของเรา 2 คน เหมือนกับว่า.. มันเป็นเพลงของเราทั้ง 2 คนเลยนะแป๋ม เอ๊ะ!! แล้วนี่.. แป๋มร้องไห้ทำไม? แป๋มมีอะไรไม่สบายใจแน่เลย บอกพี่ได้ไหม? ”
หน่อยนั่นเอง นี่เขามาเงียบๆตั้งแต่ตอนไหนกัน? แป๋มไม่รู้สึกตัวเลย อาจจะเป็นเพราะเขากำลังจมอยู่กับความคิดตัวเองกระมัง? หน่อยลูบหัวเขาอย่างอ่อนโยน เอานิ้วเกลี่ยน้ำตาบนใบหน้าแป๋ม เอ่ยถามเขาด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นและอาทร และกระชับกอดแน่นขึ้น
“ ไม่มีอะไรหรอก เพลงมันซึ้งๆน่ะ ฟังแล้วเคลิ้มๆเลยน้ำตาไหล แล้วนี่พี่เข้ามาตั้งแต่ตอนไหน? ผมไม่รู้สึกตัวเลย ”
“ ก็สักพักแล้วละ ขอโทษนะที่เข้ามาเงียบๆ ไม่ได้เคาะประตูก่อน พอดีพี่เห็นประตูเปิดแง้มไว้ เลยเดินเข้ามา ก็คิดถึงแป๋มนะ อยากเซอร์ไพร์สบางอย่างกับแป๋มด้วย แม่แป๋มบอกว่าแป๋มอยู่บนห้อง พี่ก็เลยขอขึ้นมาหา แป๋ม.. พี่คิดถึงมากเลยนะ ขอโทษนะแป๋มที่ช่วงก่อนพี่ยุ่งๆ เลยทำให้เราไม่ได้ค่อยคุยกันมาตั้งหลายวันแล้ว แล้วนี่พี่ก็คิดว่า.. แป๋มต้องร้องไห้แน่ๆ ไม่ใช่น้ำตาไหลเพราะเพลงซึ้งหรอก ตอนนี้แป๋มต้องกำลังมีเรื่องไม่สบายใจแน่เลย อย่าปิดพี่เลย พี่รู้นะ บอกพี่ได้ไหม? ว่ากำลังไม่สบายใจอะไร? ”
น้ำเสียงที่อ่อนโยน และท่าทีที่ดูห่วงใย มันยิ่งทำให้แป๋มสะเทือนใจและยาก.. ที่จะตัดใจได้จริงๆ
“ พี่อย่ามากอดผมแบบนี้เลย เดี๋ยวแม่ผมมาเห็นมันจะไม่ดีนะ ”
พูดจบแป๋มก็รีบผละออก เขาสังเกตุเห็นดูเหมือนว่าหน่อยจะหน้าเสียเล็กน้อย
“ ตอนนี้แม่แป็มอยู่ที่บ้านพี่ กำลังคุยกับแม่พี่อยู่ พี่คิดว่าคงอยู่คุยกันอีกนาน แต่ถ้าแป๋มกังวลเดี๋ยวพี่ไปล๊อคประตูก็ได้ ”
หน่อยเดินไปที่ประตูและกดล๊อค แล้วตรงเข้ามาสวมกอดแป๋มอีกครั้ง แต่แป๋มก็ผละออกอีก พร้อมกับเอ่ยว่า..
“ พี่หน่อย ผมว่าเราเลิกทำแบบนี้กันเถิด มันไม่ดีหรอกนะ พี่ลองคิดดู ถ้าผู้ใหญ่รู้จะเป็นอย่างไร เขาคงจะเสียใจมากนะ ที่ลูกมาทำตัวแบบนี้ ผมอายุ 16 เองนะ พี่เองก็แค่ 18 ยังเด็กด้วยกันทั้งคู่ มารักกันแบบนี้ มันดูไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไรนะพี่ ผมไม่อยากทำอะไรแบบนี้แล้วละ ใช้ชีวิตที่ปกติเหมือนคนทั่วๆไปจะดีกว่านะ ผมว่า.. ผมจะเลิกเป็นแบบนี้แล้ว ”
“ แล้วนี่แป๋มเป็นอะรไ? โกรธอะไรพี่เหรอ? ทำไมแป๋มพูดแบบนี้ ของแบบนี้มันเลิกไม่ได้นะแป๋ม ไม่มีใครเลิกเป็นเกย์ได้แป๋มก็รู้นี่นา เราก็ต้องยอมรับความจริงในสิ่งที่เราเป็น จริงไหม? ”
“ แต่ผมว่าเลิกได้ ถ้าตั้งใจจริงๆ ”
“ มันเป็นการหลอกตัวเองนะแป๋ม ไม่เป็นการดีอะไรเลยที่จะทำแบบนั้น ”
“ ถึงอย่างไรก็ต้องพยายาม ผมว่า.. เราควรจะมีชีวิตที่ปกติได้แล้ว ไม่ควรเบี่ยงเบนอีกแล้ว ที่ผ่านมา ผมคิดว่ามันก็แค่อารมณ์ชั่ววูบของวัยรุ่นที่สนิทกันมาก ก็แค่นั้น มันไม่ได้เป็นความรักแบบจริงจังอะไรมากนักหรอก อีกหน่อยเราก็จะห่างๆกันไปเอง พอเถิดครับพี่ ผมอยากเลิกความสัมพันธ์แบบนี้แล้ว ”
“ พี่ไม่เข้าใจ อะไรทำให้แป๋มคิดแบบนี้ ทำไม.. พี่ผิดอะไร? ทำไมแป๋มถึงทำกับพี่แบบนี้ ”
หน่อยเสียงสั่นเครือ ดวงตาปริ่มด้วยน้ำตา เขาหยุดกลั้นสะอื้นแล้วเอ่ยต่อ
“ ก็ใช่.. พี่กับแป๋มต่างก็ยังเด็ก แต่เด็กมีความรักไม่ได้เหรอแป๋ม การรักกัน มันผิดตรงไหน? แป๋มลองคิดดู ที่ผ่านมา เราทำอะไรเสียหาย หรือว่าที่มันผิด ก็เพียงเพราะรักคนเพศเดียวกัน พี่อยากถามแป๋ม ตลอดเวลาที่ผ่านมา พี่กับแป๋มเคยทำอะไรนอกลู่นอกทางไหม? ความรักของเราแบบนี้ มันทำให้ชีวิตของเราตกต่ำลงไหม? พี่กลับคิดว่า มันดีเสียอีก มันเหมือนเป็นกำลังใจให้กันและกัน ทำให้ชีวิตมีความหวัง มันก็ใช่ ถ้าผู้ใหญ่รู้เขาก็คงรับไม่ได้เพราะเรายังเด็ก แต่เราไม่ได้ทำอะไรกันประเจิดประเจ้อนี่นา เราทำตัวเป็นเด็กดีมาโดยตลอด พี่ไม่เคยชักจูงแป๋มไปสู่สิ่งที่เลวร้าย ไม่เคยทำตัวเหลวแหลก ถ้าพ่อแม่รักเราจริงๆ เขาจะยอมรับเราตรงนี้ไม่ได้เพียงเพราะเราชอบผู้ชายแค่นี้เหรอแป๋ม? พี่ยังคิดเลยว่า สักวันที่พี่โตพอจะรับผิดชอบตัวเองได้ พี่จะพิสูจน์ตัวเองกับพ่อแม่ ว่าการที่พี่รักกับแป๋มแบบนี้ มันไม่ได้ทำให้ชีวิตพี่ตกต่ำและทำให้ใครเดือดร้อนเลย พี่คิดว่าพ่อแม่พี่น่าจะเข้าใจ สำหรับแป๋มอาจจะคิดว่าที่ผ่านมาคงแค่อารมณ์ชั่ววูบของวัยรุ่นที่สนิทกัน แต่สำหรับพี่ นี่มันคือความรักจริงๆของพี่ ใครบางคนที่พี่รักมาอย่างยาวนาน ไม่ใช่เพียงแค่วูบหนึ่งของอารมณ์ ซึ่งคนที่พี่รักคนนั้นก็คือ.. แป๋ม นะ ”
หน่อยพูดจบพร้อมน้ำตาที่ไหลพราก ดูเขาจะสะเทือนใจจริงๆ เขาสะอื้นจนตัวโยนและคงจะเจ็บปวดเป็นอย่างมาก แป๋มเห็นแบบนั้นก็รู้สึกใจหาย เขารู้สึกผิดที่ดูเหมือนกับเขาทำร้ายความรู้สึกหน่อยอย่างรุนแรง เขาเองก็รู้สึกสะเทือนใจไม่น้อย แต่ความคลางแคลงใจบางอย่าง ทำให้แป๋มเอ่ยออกมาว่า
“ พี่พูดมาก็มีเหตุผลนะ แต่ผมก็ไม่เข้าใจว่าพี่จะต้องการอะไรจากผมอีก เพราะจากเหตุผลของพี่ ก็ดูเหมือนกับว่า.. พี่ก็กำลังหลอกตัวเองเช่นกันจากการกระทำบางอย่างของพี่ ซึ่งมันดูค้านๆกับเหตุผลของพี่ที่บอกผมนะ ”
“ แป๋มพูดแบบนี้หมายความว่าอย่างไร? ”
“ พี่บอกเป็นเกย์เลิกไม่ได้ ไม่ควรหลอกตัวเอง แต่พี่หน่อยกลับมีแฟนแล้ว เป็นพี่ผู้หญิงสวยน่ารักมากด้วย พี่อย่าปฎิเสธเลย เพราะผมเห็นมากับตา แล้วพี่ยังจะต้องการอะไรจากไอ้เด็กโง่ๆอย่างผมอีก ”
แป๋มเอ่ยพร้อมกับสะอื้นน้ำตาไหลพราก เขารู้สึกเสียใจเหลือเกินกับภาพที่เห็นเมื่อวาน
“ แฟน? แป๋มเอาอะไรมาพูด ผู้หญิงคนไหนเป็นแฟนพี่? ”
“ ที่บีทูเอสไง เมื่อวาน พี่โกหกบอกว่ามีเรียน แต่จริงๆแล้วพี่ไปกับแฟน ”
“ นี่เองใช่ไหมที่แป๋มโกรธพี่ แป๋มคิดมากเกินไป จะบอกให้ก็ได้ นั่นนุชเพื่อนพี่เอง ไม่ใช่แฟน พี่ไม่เคยชอบผู้หญิงแบบแฟน สารภาพก็ได้จริงอยู่แรกๆนุชเขาชอบพี่ แต่พี่ก็ได้คุยกับเขาแล้วว่าพี่มีคนที่ชอบแล้ว ขอคบกันแบบเพื่อนก็พอ คงไม่ต้องบอกแป๋มก็น่าจะรู้ว่าคนที่พี่ชอบคือใคร? ตลอดเวลาที่ผ่านมา การแสดงออกที่พี่มีต่อแป๋ม มันน่าจะบอกทุกอย่างอยู่แล้ว ”
แป๋มได้ยินดังนั้น เขารู้สึกดีใจที่มันไม่ได้เป็นแบบที่เขาคิดจริงๆ แต่ก็ยังอดสงสัยบางอย่างไม่ได้
“ จริงเหรอพี่? แล้วทำไมพี่ต้องโกหกผมว่ามีเรียนด้วย ถ้าพี่บอกว่ามีธุระกับเพื่อน ผมก็คงไม่คิดมากแบบนี้หรอก ”
“ ไม่ได้โกหก จะมีเรียนจริงๆ แต่พอดีพี่ไม่รู้ว่าเขาจะยกเลิกกระทันหัน ”
“ แล้ว.. เอ่อ.. พี่ปิดโทรศัพท์ทำไม? ”
“ ไม่ได้ปิด โทรศัพท์แบทหมด ”
แป๋มได้ยินมาถึงตรงนี้ เขารู้สึกว่าตัวเองช่างโง่จริงๆ คิดมากมายไปได้ เขารู้สึกว่าตัวว่าเองผิดเต็มๆ ที่เอาแต่อารมณ์และขี้ใจน้อย หน่อยไขข้อสงสัยเขาได้อย่างมีเหตุผลทุกข้อ แต่เขาก็ยังสงสัยบางอย่างอยู่ จึงเอ่ยถามว่า..
“ แล้วทำไมตอนผมโทรไปหาตอนแรก ดูพี่รีบๆแปลกๆชอบกล พูดแปบเดียวรีบวางหูเลย ”
“ ตอนนั้นแบทกำลังจะหมด มันมีสัญญาณเตือนแล้ว เพื่อนพี่เอาโทรศัพท์ไปเล่นเกมส์จนแบทเกือบเกลี้ยง พอพี่รู้ว่าเขายกเลิกติว พี่ก็เลยคิดว่าจะรีบโทรไปนัดแป๋มใหม่ แต่มันก็โทรออกอีกไม่ได้แล้ว ความจริงพี่จะขอยืมโทรศัพท์เพื่อนโทรก็ได้ แต่พี่อยากจะทำของบางอย่างเซอร์ไพร์สแป๋ม ก็เลยชวนนุชไปซื้อกรอบรูป กับกระดาษปริ้นท์รูปจะเอามาทำของขวัญให้แป๋มที่บีทูเอส เพราะนุชเขาก็จะซื้อของทำงานส่งของเขาเหมือนกัน เอาเถิดนะแป๋ม พี่คิดว่าแป๋มคงจะตัดสินใจแล้วว่าจะเลิกจริงๆ ถ้ามันเป็นความต้องการของแป๋มที่จะยุติความสัมพันธ์แบบนี้พี่ก็ยอม เพราะสิ่งที่แป๋มพูดกับพี่ ดูเหมือนกับว่า แป๋มตั้งใจจะทำเช่นนั้นจริงๆ มันคงเป็นสิ่งที่แป๋มคิดว่าดีที่สุดสำหรับแป๋มแล้ว พี่ยอมนะแป๋มเพราะพี่รักแป๋ม ถึงแม้ว่าพี่จะเจ็บปวดจนแทบทนไม่ได้ก็ตาม พี่แทบทนไม่ได้จริงๆ แต่พี่อยากบอกแป๋มว่า.. พี่คงเลิกรักแป๋มไม่ได้ พี่ขอแค่เพียง แป๋มหลงเหลือความรู้สึกดีๆที่มีต่อกันบ้าง พูดคุยกับพี่บ้าง อย่าให้ถึงขนาดไม่มองหน้ากัน แค่นี้ก็พอ พี่คงไม่ขอมากไปใช่ไหม? ”
หน่อยพูดด้วยเสียงสั่นเครือด้วยความสะเทือนใจและเสียใจอย่างสุดซึ้ง เขาพยายามกลั้นสะอื้น แล้วหันไปหยิบของบางอย่าง
“ วันนี้พี่เอาของขวัญมาให้ มันอาจจะดูไม่มีราคาอะไร แต่มันเป็นสิ่งที่พี่ตั้งใจทำมาให้จริงๆ สุขสันต์วันเกิดนะแป๋ม แป๋มอายุครบ 16 แล้ว พี่ขอให้แป๋มได้พบแต่สิ่งที่ดีๆ มีความสุขตลอดไปนะแป๋ม ”
หน่อยพูดจบพร้อมกับส่งของขวัญให้ แป๋มไม่ได้สังเกตุเลยแต่แรกว่าหน่อยถือของอะไรมาด้วยตอนเข้ามาหาเขาเพราะเขามัวแต่กำลังซึมเศร้าอยู่นั่นเอง แป๋มหยิบมาเปิดดู ก็พบว่า มันเป็นรูปถ่ายตัวเขาที่หน่อยถ่ายให้ นำมาตกแต่งประดิษประดอยแนวศิลปะจนดูสวยงามแปลกตาด้วยฝีมืออันปราณีต มีข้อความอวยพรอยู่ที่มุมบนของภาพซึ่งเป็นการตกแต่งภาพจากโปรแกรมคอมพิวเตอร์แล้วปริ้นใส่กระดาษปริ้นรูปนำมาใส่กรอบรูปดูสวยงามมาก แป๋มนั่งมองของขวัญแล้วน้ำตาไหลพรากมันถูกใจเขามาก เขานึกตำหนิตัวเองที่ช่างโง่และร้ายกาจเหลือเกิน ทำร้ายจิตใจของคนที่เขารักได้ถึงขนาดนี้ เขานี่มันแย่จริงๆ ทำไม่ไม่เชื่อใจ เอาแต่อารมณ์ตัวเอง เขานึกแล้วไม่อยากให้อภัยตัวเองเลย เขารู้สึกตื้อ ตื้นตันจนพูดไม่ออก เขาโผเข้ากอดแน่นด้วยรู้สึกผิด อยากจะกล่าวขอบคุณสำหรับของขวัญ และพูดถ้อยคำต่างๆมากมายเพื่อเยียวยาจิตใจที่บอบช้ำของหน่อยจากการกระทำที่เชือดเฉือนของเขา แต่กลับพูดอะไรไม่ออก ทำได้เพียงซบหน้าสะอื้นอยู่เช่นนั้นจนน้ำตาเขาเปียกเสื้อหน่อยไปหมด
“ แป๋ม แป๋มตั้งใจแล้วว่าจะเลิกไม่ใช่เหรอ? ไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้ มันยิ่งทำให้พี่ยากที่จะตัดใจนะแป๋ม พี่ขอแค่เพียงแป๋มมีเยื่อใยให้พี่บ้างก็พอ พี่ขอแค่นี้เท่านั้นเอง ”
“ ผมไม่เลิกแล้วพี่ ที่ผ่านมา มันดีอยู่แล้ว กลับมาเป็นเหมือนเดิมเถิดนะครับ พี่หน่อยครับ.. ผมขอโทษ ผมนี่มันโง่จริงๆ นี่ผมทำอะไรลงไป ผมเกือบจะทิ้งสิ่งที่สุดของผมไปแล้ว ผม.. ผม.. ”
แป๋มอยากจะพูดอะไรอีกมากมาย แต่.. เขาพูดต่อไม่ได้เสียแล้ว ทำได้เพียงซบหน้าสะอื้นน้ำตาไหลพรากอยู่เช่นนั้น หน่อยกระชับกอดแป๋ม เอามือลูบหัวเบาๆและไม่มีคำพูดคุยใดๆอีก ในยามนี้.. มีแค่เพียงเสียงสะอื้นเบาๆของคน 2 คน เสียงสะอื้นที่บ่งบอกถึงความเข้าใจกัน และเพลงจากเบาๆอันไพเราะเพลงนั้นที่เล่นซ้ำไปซ้ำมา บรรเลงอย่างต่อเนื่องจากคอมพิวเตอร์ที่แป๋มเปิดทิ้งไว้ บทเพลงที่มีเนื้อหาบอกเล่าถึงเรื่องราวความรักของหนุ่มน้อย 2 คน
. . . .
เพียงหนึ่งคำ
http://media.imeem.com/m/KpdiXbWxyG
เดียวดายอ้างว้าง ท่ามกลางผู้คน
ไม่เคยสักหน จะพบกับแสงตะวัน
จนมาวันนี้ ที่เราได้พบกัน
ก็เหมือนว่าโลกของฉัน ได้แปรเปลี่ยนไป
คำเพียงหนึ่งคำ ของคนคนนี้
ได้ทำให้รู้ว่าชีวิตมีค่าเพียงใด
เธอเข้ามาหา เข้ามามอบหัวใจ
ฝากคำที่ฉัน นั้นเฝ้ารอคอยเรื่อยมา
คำรักแผ่ว แผ่ว
ฟังแล้วก็สั่น แค่นี้ใจฉัน
ก็ลอยไปสุดขอบฟ้า
คำนี้ที่บอก เรื่องจริงใช่ไหมที่พูดมา
ช่วยสบตาแล้ว บอกกันอีกสักที
คนเพียงหนึ่งคน แค่เธอเท่านั้น
จากคนอย่างฉัน จะฝันถึงทุกนาที
ใจเดียวของฉัน ด้วยรักที่ฉันมี
จากนี้จะมีให้เธอ เพียงผู้เดียว
คำรักแผ่ว แผ่ว
ฟังแล้วก็สั่น แค่นี้ใจฉัน
ก็ลอยไปสุดขอบฟ้า
คำนี้ที่บอก เรื่องจริงใช่ไหมที่พูดมา
ช่วยสบตาแล้ว บอกกันอีกสักที
คนเพียงหนึ่งคน แค่เธอเท่านั้น
จากคนอย่างฉัน จะฝันถึงทุกนาที
ใจเดียวของฉัน ด้วยรักที่ฉันมี
จากนี้จะมีให้เธอ เพียงผู้เดียว
จากนี้จะขอรักเธอเพียงผู้เดียว
:o12: :o12: :o12:
*โปรดติดตามตอนต่อไปเร็วๆนี้ครับ^^
-
:sad11: อัพต่อเร็วๆนะครับ
-
อ่ะ เศร้าจัง ทำเอาเราคิดมากไปเลย
สวัสดีปีใหม่จีน กับพี่แนน กับซีด้วยนะ
เป็นกำลังใจให้นะครับ...........................แล้วมาลงต่ออีกนะครับ :monkeysad:
-
ปรับความเข้าใจแล้วรักกันดีกว่า :กอด1:
-
นึกว่าจาเศร้าซะแล้วว
-
ตกใจหมดเลย
:t3:
-
ตอนนี้ให้ข้อคิดว่า
อย่าคิดไปเองจนกว่าจะได้มาเคลียร์กัน
:sad11: :sad11:
-
:o12: :o12: :o12:
เศร้าจังงะ ดีนะที่คุยกันจนเข้าใจ :เฮ้อ:
-
ได้อ่าน 3 ตอนรวด แต่ไหงมันเศร้าจังละจ้ะน้องซี :monkeysad:
-
เข้าใจกันแล้วใช่มั้ย :กอด1:
-
เหยอ เกือบไปแล้ว
มาไวๆ เน้อคับ
ปล. มาทวงเรื่องน้องที่ป้ายรถเมอ่ะ คิคิ ล้อเล่ง สงสารแป๋มอ่ะ เปนอย่างนี้อ่ะดีแล้ววว
หรอจะมีจุดเปลื่ยน ม้ายยยนะ โวยายไว้ก่อน พ่อสอนไว้ คริๆๆ ไปละคับ
-
จบไปกี่บทแล้วละ เอาเรื่องมาลงได้แล้วนะ ซี
-
:เฮ้อ: ดีนะที่คนเขียนใจดี โพสร้าวติดกันสามบท แล้วจบตอนเข้าใจกัน ... ไม่ไงเศร้าค้างแย่อ่ะ
ขอบคุณนะครับ ... รอตอนต่อไปน้า :กอด1:
-
ขอขอบพระคุณ กำลังใจจากเพื่อนๆ พี่ๆ ทุกคนนะครับ
ผมโหวต+1 ให้สำหรับทุกคอมเม้นที่มีคุณค่านะครับ^^
เหยอ เกือบไปแล้ว
มาไวๆ เน้อคับ
ปล. มาทวงเรื่องน้องที่ป้ายรถเมอ่ะ คิคิ ล้อเล่ง สงสารแป๋มอ่ะ เปนอย่างนี้อ่ะดีแล้ววว
หรอจะมีจุดเปลื่ยน ม้ายยยนะ โวยายไว้ก่อน พ่อสอนไว้ คริๆๆ ไปละคับ
วันนี้มาแล้วไงครับ
ขอรับรองว่า คนที่ป้ายรถเมล์ต้องมาอีกครับ
ติดตามไปเรื่อยๆนะครับ แหะๆ ^^
*ติดตามตอนต่อไปกันได้เลยครับ มีของแถมให้ด้วยน้า อิอิ^^
-
เพื่อน (1)
แป๋มยืนรอรถ ที่บริเวณป้ายรถประจำทางได้พักใหญ่แล้ว รถสายที่เขารอผ่านไปแล้วหลายต่อหลายคัน แต่ค่อนข้างแน่นขนัด ระยะทางจากจุดนี้กว่าจะถึงบ้านเขาค่อนข้างไกล เขาจึงเพียรรอคันต่อไปที่ไม่ค่อยแน่นขนัดมากนัก เนื่องจากไม่อยากอึดอัดมากนักระว่างอยู่บนรถโดยสาร วันนี้เขากลับค่อนข้างเย็นเนื่องด้วยมีกิจกรรมบางอย่างที่โรงเรียน แต่เขาก็ไม่รีบร้อนกลับบ้านนัก เพราะในวันรุ่งขึ้นจะเป็นวันหยุดนักขัตฤกษ์ หยุดติดต่อควบวันหยุดสุดสัปดาห์ไปด้วย
“ พี่ครับ.. พี่.. ”
“ มีอะไรหรือครับน้อง? ”
“ คือ.. คือว่า.. คือผมอยากจะรบกวน เอ่อ.. คือ.. ผมไม่มีตังค์อ่าครับ คือแบบว่า ผมทำเงินหายหมด ไม่มีค่ารถกลับบ้านครับ ตอนแรกว่าจะเดินกลับ แต่นี่ผมเดินมา 2 ป้ายรถเมล์แล้ว มันเหนื่อยมากครับ ไม่ไหวจริงๆ รบกวนพี่หน่อยนะครับ ขอแค่พอค่ารถเมล์ก็พอครับ ผมเดินไม่ไหวจริงๆ ครับ ”
เด็กหนุ่มเอ่ยตอบพร้อมทำหน้าแหยๆ แล้วก้มมองพื้น ด้วยท่าทีประหม่าอายและเกรงใจ แป๋มลอบมองการสนทนาของเด็กหนุ่มในชุดนักเรียนที่ดูอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขาที่กำลังสนทนาขอความช่วยเหลือจากหนุ่มรุ่นพี่ ก็รู้สึกเห็นใจ นึกย้อนถึงตัวเองว่าเคยตกอยู่ในสถานการณ์คล้ายๆกันแบบนี้ เวลาที่ไม่มีเงินนี่มันลำบากจริงๆ
เขาจำได้ว่า.. ในครั้งนั้น.. เขาไปลองชุดเดินพาเหรด และเขาเอากระเป๋าเงินและกุญแจบ้านฝากนกเพื่อนสนิทไว้ หลังจากลองชุดเสร็จ เพื่อนอีกคนที่ร่วมเดินพาเหรด และมาลองชุดด้วยกันก็ชวนกลับบ้านเนื่องจากเป็นทางผ่านไปทางเดียวกันและเพื่อนก็ออกค่าโดยสารให้ ทำให้แป๋มลืมสนิทเลยว่าได้ฝากเงินและกุญแจบ้านไว้กับนก เขาปล่อยนายนกที่รอเขาที่โรงเรียน แต่ตัวเขากลับบ้านมากับเพื่อนอีกคน มาจนถึงบ้านจึงได้รู้ตัวว่าตัวเองไม่มีเงินเลย เข้าบ้านก็ไม่ได้ หิวข้าวก็หิว จนหน่อยต้องพาเขาไปกินข้าว และให้เขารอแม่กลับบ้านอยู่ที่บ้านของหน่อย เขาจึงรู้สึกเห็นใจเด็กหนุ่มคนนี้มากๆ เมื่ออยู่ในสถานการณ์เข้าตาจนแบบนี้
เขาเห็นหนุ่มรุ่นพี่คนนั้นส่งแบงค์ 20 ให้ เด็กหนุ่มยกมือไหว้ พูดคุยกันอีก 2-3 คำก็เดินจากไป สักพักรถประจำทางที่แป๋มรอก็มาถึง แป๋มจึงขึ้นรถและก็ไม่ทันเห็นว่าเด็กหนุ่มคนนั้นไปทางไหน หรือขึ้นรถสายอะไรไป
. . . .
แป๋มมาถึงบ้านก็เห็นหน่อยกำลังนั่งคันคว้าทำงานกับเพื่อนสนิทของหน่อยชื่อที่พี่ต่อบริเวณม้านั่งหินอ่อนตรงสนามเล็กๆหน้าบ้านของหน่อย เขาพอจะรู้จักพี่ต่ออยู่บ้าง เคยพูดคุยกัน เพราะต่อเคยมาบ้านของหน่อยบ่อยๆอยู่ช่วงหนึ่ง หน่อยเหลือบมาเห็นแป๋มจึงตะโกนทักทาย..
“ อ้าวแป๋มมาแล้วเหรอ? วันนี้กลับเย็นจังนะ ”
“ ครับพี่พอดีมีกิจกรรมนิดหน่อยครับ พี่ต่อสวัสดีครับ หายหน้าไปนานเลย สบายดีไหมครับ? ”
“ อืม.. สวัสดีแป๋ม พี่สบายดี ไม่เจอแป๋มนานเลยโตขึ้นเยอะเลยนะเรา หล่อขึ้นด้วย หึหึ ”
“ ขอบคุณพี่ ทำงานกันเหรอครับ? ดูท่าจะยุ่งๆกันเนอะ ”
“ ก็นิดหน่อยนะแป๋ม เออ.. แป๋มมีการบ้านไหม? เอามานั่งทำด้วยกันสิ เผื่อมีอะไรสงสัยพี่จะได้อธิบายให้ ”
“ ไม่เป็นไรหรอกพี่หน่อย ผมมีนิดหน่อยเอง พรุ่งนี้ก็หยุด ค่อยทำก็ได้ พี่ตามสบายเถิด ผมไม่กวนหรอก งั้นผมเข้าบ้านก่อนนะพี่ ”
แป๋มพูดจบก็ปลีกตัวไขกุญแจเข้าบ้าน แม่เขายังไม่กลับ แม่เขาจะกลับค่ำๆเกือบทุกวัน แป๋มรู้สึกหิวเล็กน้อย จึงเปิดตู้เย็นหาอะไรมารองท้อง แม่ของเขามักจะทำอาหารที่เก็บได้นานแช่ใส่ตู้เย็นไว้ และซื้อพวกข้าวกล่องแช่ฟรีซ เก็บตุนไว้ให้แป๋ม แป๋มเลือกเอาข้าวกระเพราไก่ ใส่ไมโครเวฟ รอสักครู่ข้าวกล่องก็พร้อมสำหรับรับประทาน อาหารที่แสนสะดวกของคนยุคใหม่ แป๋มนั่งกินข้าวดูทีวีไปด้วย ดูไปได้สักพักเมื่อเห็นไม่มีอะไรน่าสนใจเขาก็ปิดและขึ้นไปอาบน้ำชำระร่างกาย เมื่อเรียบร้อยแป๋มก็ลอบมองไปยังบ้านหน่อย ก็เห็นพี่หน่อยและพี่ต่อยังคงคร่ำเคร่งช่วยกันทำงานอยู่ แป๋มขึงมาเปิดคอมพิวเตอร์ฟังเพลงนั่งคิดอะไรเล่นเงียบๆคนเดียว นึกถึงเรื่องที่หน่อยเคยเล่าให้ฟังถึงเรื่องพี่ต่อคนที่เป็นเพื่อนสนิทของหน่อยในตอนนี้ ว่าในครั้งหนึ่ง พี่หน่อยและพี่ต่อเคยคบกันชอบกันก่อนพี่หน่อยจะมาคบแป๋มแบบในทุกวันนี้ เรื่องราวในครั้งนั้น จากคำบอกเล่าของพี่หน่อยในครั้งที่พี่หน่อยอยู่ชั้น ม.4..
. . . .
ในตอนนั้น..
ต่อเป็นนักเรียนใหม่ที่เพิ่งย้ายเข้ามาเรียนในปีนี้ เขาได้มาอยู่ห้องเดียวกันกับหน่อย ในคราแรกที่หน่อยได้พบต่อ ต่อดูเป็นคนหน้าตาหล่อเหลาพอควรในความรู้สึกของหน่อย ระหว่างเรียนเขามักแอบลอบมองต่ออยู่เสมอๆ แต่หน่อยก็ได้ไม่แสดงท่าทีอะไรมาก คงได้แค่แอบชอบและแสดงท่าทีเป็นเพียงเพื่อนเท่านั้น จวบจนคุ้นเคยกันมากขึ้น หน่อยรู้สึกว่า ต่อดูจะให้ความสนิทสนมกับเขาเป็นพิเศษ คราแรกเขาคิดว่าเขาคงคิดไปเอง แต่ดูเหมือนว่าต่อจะให้ความสนิทสนมกับหน่อยมากเป็นพิเศษจริงๆ วันหนึ่งในช่วงพักกลางวันหลังกินอาหารเสร็จ ต่อก็ชวนหน่อยไปนั่งคุยที่ใต้ต้นไม้หลังอาคาร 2 ที่ซึ่งค่อนข้างเงียบไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน หลังจากที่มาถึง ต่อก็เอ่ยขึ้นว่า..
“ เรามีเรื่องอยากคุยกับนายน่ะ ”
“ ว่ามาเลยต่อ มีเรื่องอะไรเหรอ? ”
“ ถามจริงๆเหอะหน่อย ทำไมนายชอบแอบมองเราตอนเรียน เรารู้นะ ”
ต่อถามแบบนี้เล่นเอาหน่อยสะอึก ต่อรู้ได้ไง ว่าแอบมอง หรือว่า.. ต่อก็แอบมองเขาอยู่เหมือนกัน?
“ อืม.. ก็ใช่ เราแอบมอง ก็เราอยากมองน่ะ มองไม่ได้เหรอ? แล้วต่อรู้ได้ไงว่าเราแอบมอง ”
“ รู้ก็แล้วกันน่า นายแอบชอบเราใช่ไหม? บอกมาตามตรงเถิด เราคิดว่าเรารู้นะ ว่านายเป็น เอ่อ.. แบบนั้น ”
หน่อยรู้สึกตกใจกับคำถามที่จู่โจม ทำให้เขาไม่ค่อยมั่นใจว่าจะตอบรับหรือปฎิเสธดี แต่ในยามนี้เขารู้แล้วว่า ต่อคงสนใจเขาอยู่ไม่น้อยเช่นกัน
“ เป็นอะไร? เอ่อ.. เราไม่รู้สิ เราเหมือนกะเทยเหรอ? ”
ต่อหัวเราะในคำถามของหน่อย ก่อนจะเอ่ยตอบมาว่า..
“ ไม่เหมือนหรอก ถ้าเหมือนจะเรามาถามทำไม? อาการคงออกโดยไม่ต้องบอกก็รู้แล้ว ตอนแรกเราไม่ค่อยแน่ใจนะ แต่ตอนนี้เราคิดว่าเราค่อนข้างมั่นใจ เราน่าจะ.. เอ่อ.. แบบว่า มีความรู้สึกแบบเดียวกัน เราอยากจะบอกว่า เราชอบนายเหมือนกันนะ หน่อย มาคบกับเราได้ไหม? ”
หน่อยรู้สึกดีใจลึกๆ เขาก้มหนานิ่งอยู่ครู่หนึ่งด้วยความเขินอาย แล้วก็ตัดสินใจตอบตกลง
“ ก็ได้ ลองคบกันดูก็ได้ ”
นับแต่นั้น ทั้งคู่ก็ดูสนิทสนมกันมากขึ้น ภายนอกโดยทั่วไป ทั้งคู่จึงดูเหมือนเป็นเพื่อนสนิทที่รู้ใจกันเพียงเท่านั้น อาจจะเป็นเพราะทั้งต่อและหน่อยอยากจะปิดบังพฤติกรรม เพราะ ด้วยว่ามันอาจจะไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องเปิดเผยมากมาย เพื่อนๆก็ดูเหมือนกับว่าจะไม่มีใครสงสัยในพฤติกรรมของต่อและหน่อย แต่ในยามที่อยู่ด้วยกันส่วนตัว 2 คน ทั้งคู่จะมีแอบหวานใส่กันบ้าง นานวัน ความสนิทสนมระหว่างหน่อยและต่อก็ดูเพิ่มพูนขึ้นทุกที แต่หน่อยก็อดแปลกใจตัวเองไม่ได้ว่า ทำไม ความรู้สึกของเขาที่มีต่อนายต่อจึงเปลี่ยนไป เขามีความรู้สึกว่าอยากเป็นเพื่อนกับต่อมากกว่า ถ้าจะถามว่าหน่อยรักต่อไหม? แน่นอนเขารัก แต่ทำไม เขาจึงรู้สึกว่าต่อไม่ใช่คนที่ใช่ของเขา เขารู้สึกว่า.. เขาไม่ได้รักต่อแบบแฟน แรกๆเขาอาจจะนึกสนใจต่อเพราะรูปลักษณ์ของต่อที่ดูดี หรือว่า.. เขากำลังหลงรักใครบางคนที่อยู่ใกล้ตัว ซึ่งในตอนนั้นยังเด็กอยู่มาก เขาจึงรู้สึกว่า.. ต่อน่าจะไม่ใช่คนที่ใช่สำหรับเขา ในเรื่องของอารมณ์และความรักของหน่อย บางครั้งก็ดูเหมือนกับว่าเขาก็ไม่ค่อยจะเข้าใจตัวเองเหมือนกัน
จวบจนในวันหนึ่ง ณ สถานที่เดิมคือบริเวณหลังอาคาร 2 ช่วงเวลาหลังเลิกเรียน ที่ต่อและหน่อยมักแอบมาคุยหวานใส่กันบ่อยๆ ในช่วงหนึ่งของการสนทนากัน หน่อยก็เอ่ยขึ้นว่า..
“ ต่อ หน่อยว่าเราเลิกเป็นแฟนกันดีกว่า เราเป็นเพื่อนกันดีกว่านะ ”
หน่อยรู้ดีว่า การพูดแบบนี้ดูจะหักหาญน้ำใจกันมากเกินไป แต่เขาก็ไม่อยากฝืนความรู้สึกตัวเองอีกต่อไป เขาคิดว่า.. ต่อน่าจะเข้าใจเขา เขาคิดอยู่นานเหมือนกันกว่าจะเอ่ยคำพูดนี้ออกมาได้ แต่เขาคิดว่า.. มันก็ดีกว่าเก็บงำไว้แล้วฝืนความรู้สึกตัวเองต่อไป รังแต่จะทำให้เจ็บปวดทั้ง 2 ฝ่าย
ต่อรู้สึกตกใจที่ทำไมหน่อยมาพูดตัดสัมพันธ์ง่ายๆแบบนี้ ที่ผ่านมาเขาไม่มีความหมายกับหน่อยสักนิดเลยหรือไรกัน?
“ ทำไมล่ะหน่อย ทำไมหน่อยพูดแบบนี้ หน่อยไม่รักต่อแล้วเหรอ? ”
“ รักนะ หน่อยรักและแคร์ต่อมากๆนะ ”
“ แล้วทำไม? หน่อยมีคนใหม่ใช่ไหม? ”
“ ก็ไม่มีนะ แต่สำหรับความรู้สึกหน่อยที่มีกับต่อ ก็ยังรู้สึกดีๆกับต่อเหมือนเดิม เพียงแต่ว่าอยากเป็นเพื่อนมากกว่า เราคบกันแบบเพื่อนดีกว่านะ ที่ผ่านมา ยิ่งเราสนิทสนมกันมากขึ้น หน่อยก็รู้สึกว่า.. เราคงเป็นแฟนกันไม่ได้ไม่อยากฝืนความรู้สึกตัวเอง ขอโทษนะต่อ คำพูดเราอาจจะดูเหมือนกับว่า มันโหดร้ายกับต่อเกินไป หน่อยก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน แต่..เราคิดว่าเราน่าจะมาพูดกับต่อตรงๆแบบนี้ จะเป็นการดีที่สุดแล้ว มันน่าจะดีกว่าฝืนความรู้สึกตัวเองต่อไป เข้าใจเราด้วยนะต่อ เราคิดว่าต่อเป็นคนที่รู้ใจหน่อยที่สุดนะ ”
ต่อดูสลดไป สักพักเขาก็ปรับสีหน้า พยายามเก็บอารมณ์ผิดหวัง เขาคิดว่า.. เขาเข้าใจความรู้สึกของหน่อย เขาเชื่อว่าหน่อยไม่ได้มีใครใหม่จริงๆ จากการที่ลองคบกันมา หน่อยอาจจะค้นพบแล้วว่า เขาไม่ใช่คนหน่อยจะรู้สึกชอบแบบแฟน เขานิ่งงันไปครู่ใหญ่เหมือนพยายามทำใจ บางครั้งก็ควรจะต้องยอมรับความจริง ความจริงที่แม้จะทำให้เจ็บปวดก็ตาม
“ อืม.. เราไม่ใช่คงคนที่ใช่ของหน่อย เป็นเพื่อนก็เป็นเพื่อน นายนี่มันจริงๆ น่าเตะมากๆ บอกรักง่าย บอกเลิกก็ง่าย เฮ้อ เย็นแล้วกลับกันเถิด เดี๋ยวเราขอไปล้างหน้าแปบนึงนะ รอแปบนึง ”
. .
ต่อวักน้ำแรงๆล้างหน้า เพื่อซ่อนน้ำตาที่กำลังไหล เขาไม่อยากให้หน่อยเห็นน้ำตาของเขา เขาอยากจะชำระล้างความเศร้าให้หมดไปในวันนี้ ในเมื่อหน่อยต้องการแบบนั้น เขาก็คงต้องยอมตามนั้น แม้จะเจ็บแปลบๆก็ตาม แต่จะทำไงได้ ในเมื่อหน่อยไม่ได้รักเขาแบบนั้นแล้ว แต่อย่างน้อยๆ ยังคงเหลือเยื่อใยของความเป็นเพื่อนบ้างก็ยังดี ต่อรันทดกับการถูกหักอกซึ่งๆหน้าแบบนี้เหลือเกิน เขาหัวเราะเบาๆกับตัวเองอย่างขมขื่น และรำพึงกับตัวเองเบาๆว่า..
“ อกหักเนี่ยมันเจ็บปวดจริงๆเลยเว้ย ”
. .
แป๋มจำได้ว่า เมื่อหน่อยเล่าให้ฟังมาถึงตรงนี้ เขาก็เอ่ยถามหน่อยว่า..
“ ทำไมพี่ใจร้ายจัง ไปบอกเลิกพี่ต่อเฉยเลย ผมว่ามันดูโหดร้ายจริงๆนะ แล้วจากนั้นพี่ก็คงมีคนใหม่ ใช่ไหม? ”
“ ทำไงได้ ก็พี่ไม่ได้รู้สึกชอบต่อแบบนั้นอีกแล้วนี่นา รู้สึกเหมือนแค่เพื่อนกัน จะไปฝืนใจทำไมจริงไหม? แล้วก็.. ใช่ หลังจากนั้นพี่ก็มีคนใหม่ ”
“ แล้วจากนั้น ก่อนที่พี่จะมาคบผม ผมขอเดาว่าพี่คงโดนบอกเลิก ผมว่ากรรมต้องตามทันพี่แน่ๆ พี่โหดร้ายขนาดนั้น ”
“ แป๋มเดาถูก ใช่.. พี่โดนบอกเลิกอย่างเจ็บปวด กรรมตามทันพี่จริงๆ แต่แล้ว.. อีกไม่เกิน 10 นาที เขาคนนั้นก็กลับมาขอคืนดีใหม่ ”
“ ใครกันนะ ท่าจะบ้า บอกเลิกแค่ 10 นาที แล้วขอคืนดี แล้วอย่างนี้จะไปบอกเลิกทำไมกัน ”
“ ก็นั่นน่ะสิ พี่ก็ว่าถ้าจะบ้าจริงๆ ก็.. คน คนนั้นมันก็คือ.. แป๋มน่ะแหละ หลังจากนายต่อ พี่ก็มาคบกับแป๋ม แล้วในวันหนึ่ง เมื่อไม่นานมานี้เองด้วย จู่ๆ แป๋มก็มาบอกเลิกกับพี่ เล่นเอาพี่ใจหายเลย พี่ร้องไห้แทบขาดใจเลยวันนั้น แต่.. อีกไม่เกิน 10 นาทีต่อมา แป๋มก็มาขอคืนดี ใช่ไหม? ลืมไปแล้วหรือ? เจ้าบ๊อง หึหึ ”
“ อ้าว.. เป็นผมเองเหรอเนี่ย จริงๆด้วยสิ เวรกรรม เฮ้อ!! ”
. . . .
แป๋มนึกมาถึงตรงนี้ก็หัวเราะคนเดียวเบาๆ สักพัก.. เขาก็ได้ยินเสียงรถยนต์ของแม่เขากลับมาแล้ว เขาจึงลงไปเปิดประตูหน้าบ้านให้ ขณะที่แป๋มกำลังปิดประตูหน้าบ้าน หน่อยก็เดินออกมาจากบ้านเขา ตรงมาหาแป๋ม แล้วก็บอกกับแป๋มว่า..
“ แป๋ม พรุ่งนี้วันหยุดเราไปเที่ยวกันนะ ”
“ ได้ๆ แหะๆ อ้าวพี่หน่อย แล้วพี่ต่อกลับไปแล้วเหรอ? ”
“ อืม.. กลับไปแล้ว ทำงานกันเสร็จเพิ่งกลับไปเมื่อครู่นี้เอง แล้วนี่แป๋มทำการบ้านหรือยัง? ”
“ ยังเลยพี่ หยุดตั้งหลายวันเดี๋ยวค่อยทำก็ได้ ”
“ ไปเอามาทำสิ เดี๋ยวพี่จะได้ช่วยดูให้ไง ทำเสียให้เสร็จๆ วันหยุดจะได้มีเวลาให้กันเยอะๆ ช่วงนี้พี่ก็ว่างๆแล้ว งานที่คั่งค้างก็ทำเสร็จไปแล้วเมื่อกี้ พรุ่งนี้เราจะได้ไปร่อนกันให้ทั่วดีไหม? พี่กับแป๋มไม่ได้ไปไหนต่อไหนกันตั้งนานแล้วนะ ”
“ ครับ ดีเลยพี่ หึหึ ”
พูดจบ นายแป๋มก็วิ่งแผลุบเข้าไปในบ้าน เพียงชั่วครู่.. แป๋มก็หอบหิ้วสมุดออกมา แล้วปีนรั้วผลุบเข้าไปในของบ้านหน่อยแบบที่เคยทำมาตั้งแต่เด็กๆ จวบจนถึงบัดนี้ก็ยังไม่เคยเปลี่ยน..
:-[ :-[ :-[
*โปรดติดตามตอนต่อไปเร็วๆนี้ครับ^^
มีเรื่องสั้นแถมให้อ่านกันเพลินๆครับผม ข้างล่าง อิอิ
-
*ผมขอแถมเรื่องสั้นน้ำเน่าแบบเวอร์ ให้อ่านกันเล่นๆอีกเรื่องครับ
เคยเขียนไว้นานแล้ว เอาปัดฝุ่นใหม่ แก้ไขให้เป็นแนวบอยเลิฟครับ
อ่านกันเล่นๆเพลินๆนะครับผม^^
ชมพู่กับมังคุด
หนุ่มน้อยนั่งเอียงไปเอียงมาหน้ากระจกได้สักพักใหญ่แล้ว จนในที่สุด.. เขาก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ดูเหมือนว่าคงต้องปลงกับสิ่งที่เกิดขึ้นเสียแล้ว
“ เฮ้อ!! สิวหนอสิว ขึ้นที่ไหนไม่ขึ้น ดันมาขึ้นตรงปลายจมูกพอดีเลย บวมแดงน่าเกลียดจริงๆ เจ็บๆเสียด้วยสิ ไม่อยากไปโรงเรียนเลยวันนี้ อายจังเลย ”
แล้วเขาก็ตัดใจลุกขึ้น คว้ากระเป๋า เดินด๊อกแด๊กเพื่อเตรียมตัวไปโรงเรียน อย่างหมดอาลัยตายอยากในชีวิต ด้วยความกังวลว่าจะโดนเพื่อนล้อไหมหนอ? แต่.. คงไม่หรอกน่า เขาพยายามนึกปลอบใจตัวเอง เพื่อนๆคงเข้าใจ เรื่องสิวเป็นเรื่องธรรมชาตินี่นา เขาพยายามมองโลกในแง่ดีไว้ก่อน แต่..ถ้าเกิดว่า.. โดนล้อขึ้นมา เขาจะทำไม่สน เพราะสิว ขึ้นเองเดี๋ยวมันก็หายเอง ความหล่อเหลาลดลงไปวันสองวัน คงไม่เป็นไรนักหรอก เดี๋ยวสิวหายเขาก็กลับมาหล่อระเบิดเหมือนเดิม โฮะๆๆ เขาแค่นหัวเราะในใจอย่างแกนๆ ดูเหมือนว่าเขาจะซีเรียสกับสิวเม็ดนี้มากเลย คนรูปหล่อลากยกกำลังสองแบบเขาก็เงี้ยแหละ..
“ ชมพู่ๆ แหมทำไมวันนี้ ไม่ทักเลยนะ รอด้วยสิ ”
นั่นเจ้าต้นนี่นา แล้วนี่เขาเรียกใครนะ ข้างหลังก็ไม่มีใคร? มองมาทางตัวเขา แต่เรียกชื่อใครไม่รู้ อะไรกันนะไอ้บ๊องนี่
“ นายเรียกใครเหรอ? เพื่อนใหม่เหรอ? ไหนล่ะ อยู่ไหน? ”
“ ก็เรียกนายนั่นแหละ ไม่ยอมทัก ไม่ยอมรอเลยนะ จะรีบไปตามควายที่ไหนเหรอ? หืม ตาชมพู่ ”
“ เฮ้ยไอ้บ้า เราไม่ได้ชื่อชมพู่นะ เราชื่อแจ๊ค ลืมชื่อเราแล้วเหรอไอ้เพี้ยน แต่.. นายอย่าบอกบอกเรานะว่า.. นายตั้งฉายาใหม่ให้กับเรา ”
“ ก็แหม วันนี้หน้านายดูเหมือนชมพู่จัง โดยเฉพาะตรงจมูก เหมือนชมพู่มากๆ น่ากินๆ อยากกินชมพู่ เหอๆๆ ”
“ กวนจริงๆ แซวแต่เช้าเลยนะ เออ ไม่เป็นสิวมั่งให้มันรู้ไป คอยดูนะ อย่าพลาดก็แล้วกัน เราจะเล่นกลับไม่ให้ได้ผุดได้เกิดเลย ไอ้บ้า ไอ้มังคุด ”
“ อะไรๆๆ ใครมังคุด เราต้นสุดหล่อต่างหาก ไหนๆ หน้าเราเหมือนมังคุดตรงไหน? หล่อออกอย่างนี้ มองมุมไหนก็หล่อ จริงไหมจ๊ะตาชมพู่ ฮ่าๆ ”
“ เชอะ เนี่ยเหรอหล่อ ตัวดำหน้าดำยังกับผิวมังคุด ดีหน่อยนะที่หน้าไม่มีสิว ไม่งั้นนะเราจะเรียกนายว่า ไอ้น้อยหน่าเน่า โฮะๆๆ เดี๋ยววันนี้เรากลับบ้าน จะเผาพริกเผาเกลือแช่ง ให้สิวนายขึ้นเต็มไปหมดเลย คอยดูเถอะ ”
“ โหย.. เล่นงี้เลยเหรอ? ล้อเล่นหน่อยเดียว ทำฉุนไปได้ ถึงตอนนี้นายเป็นสิว นายก็ยังดูหล่อลากไส้อยู่เหมือนเดิมนั่นแหละ ฮ่าๆ ”
“ เชอะ ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดี ตบหัวแล้วมาลูบหลังเหรอ ไปดีกว่า ไม่อยากคุยกับคนตัวดำเหมือนมังคุด ไอ้มังคุดๆๆๆ ไปแล้ว.. เดี๋ยวมังคุดติด เหอะๆๆๆ ”
แล้วเขาก็หันขวับอย่างรวดเร็วจนคอแทบเคล็ด เดินต๊อกๆเดินจากไปพลางนึกในใจว่า.. เราต้องไม่หวั่นไหว เราต้องมั่นใจในความหล่อ ที่อาจจะลดลงไปเล็กน้อย เพราะสิวเจ้ากรรม ที่นานๆจะขึ้นสักเม็ด..
เวลาผ่านไปไม่นานสิวก็หาย เขากลับมามีความมั่นใจเต็มเปี่ยมอีกครั้ง แต่.. สิ่งที่ทำให้เขารำคาญใจต่อมา คือ เพื่อนๆต่างพากันเรียกเขาว่าตาชมพู่ตามเจ้าต้น นายมังคุดตัวดำจอมแสบนั่นเอง แรกๆเขาก็ไม่พอใจนัก แต่พักหลังๆนี้เขาชักจะชินๆเสียแล้ว ซึ่งมันก็ไม่น่าจะเสียหายอะไร? ชื่อชมพู่ไม่เห็นน่าจะเกลียดตรงไหน? ฟังดูก็น่ารักดีออก แม้จะฟังดูเป็นผู้หญิงๆหน่อยก็เถิด ถึงนายต้นดูเหมือนจะชอบป่วน ชอบแซว กวนใจเขาเสมอๆก็ตาม แต่เขาก็ไมได้นึกโกรธเคืองอะไรมากนัก คงเป็นเพราะความสนิทสนมที่เรียนด้วยกันมายาวนาน และความที่ต้นเป็นคนสนุกสนาน เจ้าต้นจะคอยเย้าแหย่ทำให้เขาหัวเราะบ่อยครั้ง ในยามที่เขาไม่ค่อยสบายใจหรือเศร้าใจ ต้นก็จะคอยให้กำลังใจในแบบของเขา ซึ่งมันก็ทำให้เขาหัวเราะได้ทั้งน้ำตาเสมอ ถึงนายต้นจะตัวดำ กวนๆ ปากเก่งชอบแซว แต่ต้นก็เป็นเพื่อนที่มีน้ำใจดีคนหนึ่ง เขามานั่งนึกๆดูแล้ว.. แม้ว่านายต้นจะตัวดำไปหน่อย แต่ใบหน้าคมคายที่เรียบเนียนไม่มีสิว บวกกับอุปนิสัยนิสัยสนุกสนานร่าเริงของเขา ทำให้นายต้นดูมีเสน่ห์ไม่น้อยเลย บางทีเขาก็แอบคิดว่า.. บางที..เจ้าต้นอาจจะแอบสนใจเขาอยู่เงียบๆก็ได้ กระมัง? จึงได้จึงชอบมาหยอกล้อเขาอยู่ตลอด นี่เจ้าต้นจะรู้ไหมหนอ? ว่าที่เขาต่อปากต่อคำ ทำท่าไม่พอใจบ่อยครั้งแบบนั้น จริงๆแล้ว เขาแอบชอบนายต้นนะ
. . . .
ต้นหยุดเรียนไปหลายวันแล้ว เขาได้ข่าวว่าต้นป่วย แต่ก็ใกล้หายดีแล้ว และต้นคงกลับมาเรียนได้ในวันพรุ่งนี้ ช่วงที่ต้นหยุดเรียนไปหลายวันมานี้ แจ๊ครู้สึกเหงาๆชอบกล และคิดถึงจ้าต้นจริงๆ มันเป็นความรู้สึกแปลกๆ ที่เหมือนขาดๆอะไรไป แต่..พรุ่งนี้เจ้าต้นก็จะกลับมาเรียนแล้วนี่นา เขารู้สึกดีใจที่จะได้พบหน้าต้นอีกครั้ง เขาอยากให้ถึงวันพรุ่งนี้เร็วๆจัง..
. . . .
“ แจ๊คๆ รอด้วย ”
“ อ้าวต้น เป็นไงบ้าง? ค่อยยังชั่วขึ้นมากแล้วใช่ไหม? ”
“ อืม ดีขึ้นมากแล้วละ ช่วงที่เราป่วยเราคิดถึงนายมากๆเลยนะ คิดถึงมากจริงๆ มันรู้สึกเหงาๆปากชอบกล หึหึ ”
“ ฮึ!! เออ.. เราก็เหงาหูเหมือนกัน อุ๊ป!! หนังสือหล่น ”
“ แจ๊ค เดี๋ยวเราเก็บให้นะ ”
“ ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวเราเก็บเอง ”
แล้วทั้งคู่ต่างก็ก้มลงเก็บพร้อมกัน ทำให้แก้มต่อแก้มมาชนกันโดยบังเอิญ เมื่อแก้มแนบแก้ม ทั้งคู่ต่างก็รู้สึกวูบวาบแปลกๆ ทั้งสอง นั่งมองหน้ากันนิ่ง จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจของกันและกัน และรู้สึกว่า.. ใบหน้าร้อนผ่าววูบวาบ ทำให้แก้มใสๆของแจ๊คเปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อ ในขณะที่หน้าดำๆของต้น ก็คล้ำลงจนเหมือนสีม่วงคล้ำ แล้วต้นก็เอ่ยขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ ด้วยเสียงหัวเราะเก้อเขิน..
“ หน้านาย.. เอ่อ.. สีชมพูเหมือนสีของลูกชมพู่เลยนะแจ๊ค แต่ก็.. เอ่อ เราว่า ก็น่ารักดีนะ แหะๆ ”
“ นายก็เหมือนกันนั่นแหละ สีหน้าของนายดูเหมือนกับสีของลูกมังคุดเลยนะ นายมังคุด ก็ดูหล่อดีไปอีกแบบ แหะๆ ”
ตาสบตา สัมผัสที่สื่อถึงใจ สื่อความหมายที่เข้าใจกันได้กับความรู้สึกที่วูบวาบสั่นไหว โลกทั้งใบจึงเป็นสีชมพู และอบอวลไปด้วยกลิ่นไอที่อบอุ่น สดใส กับความรักแรกรุ่นที่เริ่มผลิบาน ของ..
ชมพู่ กับ มังคุด
:-[ :-[ :-[
-
ไปเที่ยวๆๆๆ
น่าีรักดี เรื่องนี้
-
เรื่องชมพู่น่ารักดีเนอะซี แต่ตอนใหม่ก็น่ารักนะ ฮ่าๆๆ
เป็นกำลังใจให้นะครับ......................แล้วมาลงต่ออีกนะครับ
-
รอตอนต่อไป :z2:
-
ง่ะ ชักจะยังงัยๆ นะคร้าบบบ
เอาน้องที่ป้ายรถเมล์มานะหรอ
หวังว่าจะไม่เกิดเรื่องนะครับ
เอางี้ เอามาหั้ยเพื่อนหน่อย(รุ้สึกว่าช่อต่อ)ท่าจะโอน้าคร้าบบบบ
แบบว่า มิอยากกหั้ยดราม่ามากมาย
เด๋วน้ำตาหมดเปงกราบุงไหอีก
เริ่มระเเวง อย่าทำร้ายกานน้าคร้าบบบบ
แต่ก็ยังคงชอบน้องคนนั้นอยู่อ่ะ ตูบ้าไปแล้ววว
รออ่านตอนต่อไปดีก่าเนอะ :z10:
-
คนเขียนน่ารักมาก มีเรื่องสั้นมาให้อ่านเพลิน ๆ ด้วย :กอด1:
+1 ให้กับความน่ารัก
ชอบหน่อยอ่ะ ~! เปิดเผย แ่บ่งเวลามาเอาใจใส่ แป๋มได้ดีจัง ^__^ ... แล้วเป็นแฟนกะต่อมาก่อนหรือนิ อุ อุ
ขอบคุณคนเขียนมาก ๆ น้า
-
เข้ามารอตอนต่อไป :z2:
-
:กอด1:
-
น่ารักทั้งสองเรื่องเลย :man1:
-
ชอบทั้งสองเรื่องเลย ไม่เอาเศร้าแล้วน้า :m1:
-
ไปเที่ยวไหนกันคู่นี้ จะได้ตามไปดู
ปล. เรื่องชมพู่กับมังคุด น่ารักดี ไม่เอามาต่อให้ยาวกว่านี้หน่อยเหรอค่ะ
-
น่ารักทั้งสองเรื่องเลยคับ
ว่าแต่ไปเที่ยวกันเนี๊ย จะมีอะไรหรือเปล่าหว่า?? :serius2: :serius2:
-
ขอขอบพระคุณ..
สำหรับทุกคอมเม้นจากเพื่อนๆ พี่ๆทุกคนนะครับ
ผมโหวต +1 ให้เพื่อเป็นการขอบคุณจากใจผมครับ
โปรดติดตามตอนต่อไปของนิยายเรื่องนี้ได้เลยครับ^^
:z2: :z2: :z2: :z2:
-
สองเรา
สายๆของวันถัดมา หน่อยเดินออกมาจากบ้านและชะโงกหน้าไปทางบ้านแป๋มตรงบริเวณกำแพงโปร่งเตี้ยๆที่กั้นระหว่าง 2 บ้าน แล้วหน่อยเอ่ยเรียกแป๋ม
“ แป๋มๆ เสร็จหรือยัง? ”
สักพัก หน่อยก็เห็นแม่ของแป๋มเดินออกมาแล้วก็เอ่ยพูดคุยกับเขา
“ อ้าวหน่อย จะออกไปข้างนอกกับแป๋มแล้วใช่ไหม? ”
“ ครับน้า นัดกันไว้น่ะครับ ”
“ อืม.. เห็นแป๋มมาขอน้าตั้งแต่เมื่อคืนแล้วเหมือนกัน นี่เจ้าแป๋มเงียบอยู่บนห้องยังไม่ลงมาเลย เดี๋ยวน้าขึ้นไปดูให้นะลูก ”
“ ครับน้า ขอบคุณครับ ”
ผ่านไปได้ครู่ใหญ่ แป๋มก็ออกมาด้วยชุดแต่งกายที่ทันสมัยสไตลล์วัยรุ่น ทำให้แป๋มแลดูหล่อเหลาไม่เบา
“ ทำไมช้าจังเลยแป๋ม ”
“ โทษทีพี่หน่อย แป๋มตื่นสายน่ะ เมื่อคืนเล่นเกมส์ดึกไปหน่อย แหะๆ ”
“ มิน่าล่ะ อืม.. แป๋มแต่งตัวหล่อจังเลย กางเกงแป๋มสวยมากเลยนะ ”
“ ตัวใหม่น่ะพี่ แม่เพิ่งพาไปซื้อให้เมื่อวันก่อน นี่ยังไม่ได้ซักเลย กลิ่นใหม่ยังฟุ้งอยู่เลย เอามาใส่ก่อน เห่อของใหม่ แหะๆ พี่หน่อยก็แต่งตัวหล่อน้า ดูสิเท่ห์ระเบิดเลย หึหึ ”
“ มาชมกันเองซะแล้วเจ้าแป๋มเนี่ย เออ.. แป๋ม นี่แป๋มคงยังไม่ได้กินอะไรเลยละสิ เห็นบอกตื่นสาย ”
“ เมื่อกี้คว้าขนมปังมากินแผ่นหนึ่งแล้ว เดี๋ยวว่าจะเอานมเปรี้ยวมากินรองท้องอีกสักกล่องหนึ่ง พี่หน่อยจะเอาด้วยไหม? เดี๋ยวแป๋มเอามาเผื่อ ”
“ ไม่ละแป๋ม เมื่อกี้พี่กินข้าวต้มมาถ้วยหนึ่งแล้ว งั้นไปกันเถิด เดี๋ยวพี่ขับรถพ่อพี่ไป ”
“ แล้วนี่พี่หน่อยขับรถแข็งแล้วเหรอ? ”
“ พอได้นะแป๋ม ช่วงก่อนที่จะไปสอบใบขับขี่คราวนั้น พ่อพี่ก็พาขับซ้อมๆ ตอนนี้พี่ขับพอคล่องบ้างแล้วละ ไม่งั้นพ่อพี่จะยอมให้เอารถมาใช้เหรอ? แล้ววันนี้ก็วันหยุดถนนโล่งขับง่ายสบายๆ พี่จะฝึกมือให้คล่องๆด้วยน่ะแป๋ม เนี่ยแม่พี่ยังสั่งให้แวะซื้อของใช้มาด้วย จดรายการมายาวเหยียดเลย ถ้าไม่เอารถไป หิ้วของไม่ไหวหรอกแป๋ม พี่กะว่า.. วันนี้เราคงไปกันไม่ไกล ไปกันที่แฟชั่นฯก็แล้วกันไม่ไกลมากเท่าไร ไปดูหนังแล้วหาอะไรกินกันแล้วก็ซื้อของนะ ตามนี้แล้วกันนะแป๋ม ”
“ ก็ได้พี่ เดี๋ยวแป๋มวิ่งไปเอานมแล้วไปเปิดประตูให้นะ ”
แล้วแป๋มก็วิ่งผลุบเข้าไปในบ้าน เพียงชั่วเวลาไม่นาน เขาก็ออกมาแล้วก็ไปเปิดประตูหน้าบ้านของหน่อย พอหน่อยถอยรถเคลื่อนออกมานอกตัวบ้าน แป๋มก็ปิดประตูให้ แล้วก็เปิดประตูรถขึ้นไปนั่งเคียงด้านหน้า แล้วรถยนต์สีดำมันวาววับคันนั้นก็เคลื่อนตัวออกไปตรงออกจากหมู่บ้าน มุ่งสู่ถนนใหญ่
. . . .
“ พี่หน่อย ผมรู้สึกว่าพี่ขับช้าไปหน่อยไหม? ผมว่า.. แม่ผมขับรถไม่ค่อยเร็วมากแล้วนะ แต่ก็ยังขับฟิ้วกว่าพี่นะ ”
“ ก็มันเสียวๆเหมือนกันนี่หว่าแป๋ม พี่มือใหม่นะเว๊ย เดี๋ยวพี่ก็คล่องเองแหละ ใจเย็นๆน่า ”
“ อืม.. แล้วนี่พี่จะไปไหนเนี่ย ผมว่าจะถามตั้งนานแล้ว ไหนบอกไปแฟชั่นฯไง? มันไปทางนี้เหรอพี่ ดูไม่คุ้นทางเลย ผมว่าไม่น่าใช่ว่าจะไปทางนี้นะพี่ ”
“ เมื่อกี้พี่เลี้ยวผิดว่ะแป๋ม จำทางผิดน่ะ เคยแต่ขึ้นรถเมลล์นี่นา นี่ตอนนี้พี่กำลังหาที่กลับรถอยู่ แหะๆ ”
“ ถึงว่าสิ.. โธ่เอ๊ย!! แล้วนี่เมื่อไหร่จะถึงละเนี่ย ”
“ อย่าบ่นสิวะไอ้แป๋ม เดี๋ยวก็ถึงเองน่ะแหละ ทำเป็นวัยรุ่นใจร้อนไปได้ เดี๋ยวเบิ๊ดกะโหลกแตก ฮ่าๆ ก็ถือซะว่านั่งรถเล่นเรื่อยๆกินลมชมวิวเล่นกับพี่ ไม่ดีหรือไงวะเจ้าแป๋มฮ่าๆ ”
“ กินลมชมวิวซะงั้น เอ้า.. ไม่บ่นก็ได้ หึหึ ”
. . . .
แล้วทั้งคู่ก็มาถึงที่หมาย ศูนย์การแห่งนี้กว้างใหญ่พอสมควร แต่ในวันหยุดแบบนี้ดูเหมือนกับว่าผู้คนจะมาจับจ่ายใช้สอยและเดินเล่นพักผ่อนกันหนาตาพอสมควร หน่อยและแป๋มเดินเตร็ดเตร่อยู่บริเวณส่วนที่เป็นโรงภาพยนตร์ เลือกดูโปรแกรมหนังที่น่าสนใจอยู่ครู่ใหญ่ก็ตัดสินใจเลือกดูภาพยนต์แนวรักวัยรุ่นที่กำลังโด่งดังอยู่ในช่วงนั้น จากนั้น.. เวลาผ่านไปได้พักใหญ่จวบจนภาพยนต์ได้จบลงทั้งสองก็เดินเคียงกันออกมาและเอ่ยพูดคุยกันถึงภาพยนต์ที่เพิ่งดูจบไปเมื่อสักครู่ อยู่ภายในบริเวณศูนย์การค้าที่กว้างใหญ่แห่งนั้น
“ แป๋มหนังสนุกจังเลยเนอะ ซึ้งๆด้วย พี่ชอบจังเลย มีบางช่วงพี่ดูแล้วน้ำตาซึมๆเลย ”
“ แป๋มก็ว่างั้นแหละ สนุกดี หนังดีจริงๆ ซึ้งมากๆ ”
“ มิน่าล่ะ แป๋มถึงเอาหัวมาซบ แล้วกุมมือพี่แน่นเลยน้า แหมๆ ซึ้งใหญ่เลยละสิ ”
“ ก็มันซาบซึ้งนี่นา ดูแล้วมันก็เคลิ้มๆใจหวิวๆ ก็เลยอยากซบน่ะ พี่หน่อยเองก็ยังซบแป๋มเลย ผมว่า.. ไม่มีใครเห็นหรอก ในโรงมันมืดๆ ที่ตรงเรานั่งกันก็ไม่มีใครมานั่งข้างๆ ”
“ พี่ว่า.. ความจริงหนังเรื่องนี้ดังนะ แต่รอบที่เราดูคนไม่ค่อยเยอะ ที่นั่งว่างเต็มเลย คงจะปลายๆโปรแกรมแล้วด้วย ”
“ ก็คงจะอย่างนั้นนะพี่ เออ.. พี่ ผมชักหิวแล้ว เราไปหาอะไรกินกันเถิดนะ “
“ ก็ได้แป๋ม พี่ก็ชักหิวเหมือนกัน แล้วนี่แป๋มอยากกินอะไรล่ะ ”
“ ฟาสฟู้ดก็แล้วกัน มีให้เลือกหลายอย่างดี อยู่ตรงนั้นเอง เดี๋ยวแป๋มไปแลกการ์ดก่อนนะ ”
หลังจากนั้นทั้งคู่แลกซื้ออาหารมารับประทานร่วมกันมากมายหลายอย่างจนอิ่มหนำ จนเวลาล่วงเลยได้สักพักใหญ่จนบ่ายคล้อยใกล้เย็นเต็มที หลังจากนั้นหน่อยและแป๋มก็พากันไปเดินเล่นดูของต่างๆกันอย่างเพลิดเพลิน
“ แป๋ม เราไปดูตรงนั้นกันเถิด เป็นเสื้อผ้าลดราคายี่ห้อดีด้วย ”
“ ก็ได้พี่ ”
.
.
.
“ แป๋มว่าเสื้อตัวนี้สวยไหม? ราคาไม่แพงเลย ลดตั้ง 50% แน่ะ ”
“ สวยดีพี่ ราคาไม่แพงจริงๆด้วย ”
“ แป๋มชอบไหม? พี่ซื้อให้นะ ”
“ ชอบนะพี่ พี่หน่อยใจดีจังเลย ผมเกรงใจนะ ”
แป๋มมีความรู้สึกว่า หน่อยช่างดีกับเขาเหลือเกิน เกือบตลอดทั้งวันในวันนี้ หน่อยก็ออกค่าใช้จ่ายเกือบทุกอย่างให้กับเขา แล้วนี่ยังจะซื้อเสื้อให้เขาอีก หน่อยคงหมดเงินไปเยอะพอดูจากการที่ได้มาเที่ยวกัน เขารู้สึกเกรงใจจริงๆ ทุกครั้งที่ไปไหนต่อไหนกัน หน่อยจะคอยเทคแคร์เรื่องค่าใช้จ่ายให้ตลอด หลายต่อหลายครั้งที่เขาช่วยค่าใช้จ่ายบ้าง แต่เขาก็รู้สึกว่า มันไม่มากเท่าที่หน่อยจ่ายให้กับเขาเลย หน่อยดูจะรักเขามากจริงๆ เขารู้สึกตื้นตันใจเหลือเกิน
“ ไม่เห็นจะเป็นไรเลย พี่อยากให้แป๋มน่ะ เดี๋ยวพี่ก็จะซื้อตัวหนึ่งเหมือนกัน คนละตัวเนอะแป๋มเนอะ ”
“ ขอบคุณนะครับพี่ พี่เนี่ยดีกับผมจริงๆ ”
หน่อยยิ้มและไม่ตอบว่าอะไร เขานำเสื้อที่เลือกไว้สองตัวไปส่งให้กับพนักงาน และเมื่อชำระเงินเรียบร้อย หน่อยก็หันมาพูดกับแป๋มว่า..
“ แป๋ม เดี๋ยวเราไปซื้อของใช้ในซุปเปอร์มาร์เก็ตให้แม่พี่แล้วเรากลับกันนะ ชักจะเย็นมากแล้วน่ะแป๋ม ”
“ เอาอย่างนั้นก็ได้พี่หน่อย ”
. . . .
แล้วทั้งคู่ก็เดินทางกลับเมื่อเวลาเย็นมากแล้ว ในระหว่างที่หน่อยกำลังขับรถ ทั้งคู่ก็เอ่ยสนทนากันไปด้วย
“ เป็นไงแป๋ม วันนี้สนุกไหม? ”
“ สนุกมากเลยพี่ ”
“ อืม.. แล้วนี่พรุ่งนี้เราจะไปไหนกันดี? ”
“ ผมว่า.. ไม่ไปดีกว่า นอนอยู่บ้านน่าจะดีกว่า ”
“ อ้าว.. ทำไมละแป๋ม ก็เรานัดกันไว้แล้วไง ว่าวันหยุดเราจะไปเที่ยวกันให้ทั่วเลยไง ”
“ พี่หน่อยหมดเงินเยอะแล้ว ไปกับผมทีไรพี่ก็เปลืองเงินนะ ผมจะออกให้บ้าง พี่ก็ไม่ค่อยอยากให้ผมจ่ายเลย ผมเกรงใจน่ะพี่ วันนี้ก็สนุกมากๆแล้ว วันหยุดที่เหลือก็นอนอยู่บ้านก็ได้ ไม่อยากให้เปลืองเงินพี่น่ะ ”
“ ทำไมละแป๋ม ไม่เห็นจะเป็นไรเลย พี่พอมีนะแป๋ม แป๋มคิดมากทำไมล่ะ มันก็แค่นิดหน่อยเอง นานๆจะเต็มที่กันสักครั้ง งั้นเอางี้ก็ได้ พรุ่งนี้เราไม่ไปไหนไกลๆกันก็ได้ ไปนั่งรถเล่นวนๆแถวๆบ้านเรากัน พี่อยากจะฝึกมือขับรถให้คล่องๆน่ะ วันหยุดพ่ออยู่บ้านไมได้ไปไหน พี่จะขอรถพ่อพี่มาฝึกขับให้คล่องมากขึ้น พ่อพี่คงไม่ว่าหรอก เอาแบบนี้แล้วกันนะแป๋ม ”
“ ก็ได้พี่ เอาแบบนี้แหละ ”
“ แล้วแป๋มก็ต้องเลี้ยงก๋วยเตี๋ยวเรือพี่ด้วยนะ พี่อยากกิน พี่จะกินให้พุงกางเลย ให้แป๋มเลี้ยงพี่มั่ง แป๋มจะได้สบายใจ ”
“ ได้เลย ผมก็อยากจะตอบแทนพี่บ้างอยู่เหมือนกัน แล้วพี่หน่อยจะให้ผมเหมาร้านเขาเลยดีไหม? เราจะได้กินกันกันให้เต็มที่เลยไง ฮ่าๆ ”
“ แล้วแป๋มจ่ายไหวเหรอ? จะเหมาร้านเขาน่ะ หึหึ ”
“ ก็พูดเล่นไปงั้นแหละ ขำขำน่ะ แหะๆ อ้าว.. แล้วนี่พี่จะไปไหนอีกละเนี่ย มันคนละทางแล้วนะพี่ เลี้ยวผิดอีกละสิ ”
“ ไม่ผิดหรอก พี่ขับอ้อม อยากอยู่กับแป๋มนานๆไง อยากขับกินลมเล่นๆแบบนี้กับแป๋ม จะเปลืองน้ำมัน เปลืองแกสก็ช่างมันเถิด เพราะพ่อเป็นคนจ่ายนี่นา ฮ่าๆ ”
“ อย่าๆ อย่ามากลบเกลื่อน พี่เลี้ยวผิดชัวร์เลย ผมรู้หรอก ”
“ รู้ทันอีก ไอ้เด็กบ้า ก็แป๋มอยากมาชวนพี่คุยทำไมล่ะ พี่เลยไม่มีสมาธิ ฮ่าๆ ”
“ จำทางผิดเอง แล้วยังจะมาโทษผมอีก พี่นี่จริงๆเลย หึหึ ”
ทั้งคู่พูดคุยหยอกเย้ากันตลอดทางจวบจนถึงบ้านเมื่อฟ้าเริ่มมืด การได้ใกล้ชิดกันแบบนี้ หน่อยและแป๋มรู้สึกมีความสุขเหลือเกิน มันช่างเป็นวันแห่งความสุข ที่มีแค่เพียง.. สองเรา
:L1: :L1: :L1:
*โปรดติดตามตอนต่อไปเร็วๆนี้ครับ^^
-
:z13:
มีความสุขทั้งสองคน :impress2:
-
ว้าววว มีความสุขไปกะสองหนุ่มด้วยเลย พี่หน่อยใจดีจังอบอุ่นๆ :m1:
-
ยิ้มตามตลอดทั้งเรื่องเลยนะซี ดีจังๆๆๆๆๆๆๆๆ คนอ่านจะลอยไปกับปุยเมฆแล้วว
เป็นกำลังใจให้นะครับ................แล้วมาลงต่ออีกนะครับ
-
:impress2: :impress2: :impress2:
พี่หน่อยน่าร๊ากกกกอะ ใจดีอย่างแรง
อยากมีพี่ชายใจดีบ้างจัง จะได้สบาย
-
สุขแล้วจาเศร้ามั๊ยเนี่ยยยย
-
อร้ายย ไม่ได้มาหลายวัน ซีลงเพียบเลย
แนนแปะไว้ก่อนน๊า
วันนี้ไม่มีแรงแล้ว
เดี๋ยวพรุ่งนี้ตามเข้ามาอ่านนะ
คืนนี้ฝันดีน๊า
-
พี่หน่อย ตื่นเต้นเพราะ แป๋ม เป็นตุ๊กตาหน้ารถ หรือเปล่า :o8:
-
ขอขอบพระคุณ สำหรับคอมเม้นมากๆนะครับ^^
ผมโหวต +1 ให้กับพี่ๆ เพื่อนๆ เพื่อเป็นการขอบคุณนะครับ
*ติดตามตอนต่อไปได้เลยครับ วันนี้มีของแถมมาให้ด้วย
:z10: :z10: :z10: :z10: :z10: :z10:
-
เพื่อน (2)
เช้าตรู่ที่ท้องฟ้าโปร่ง อากาศแสนจะสดชื่น แป๋มมาถึงโรงเรียนแต่เช้าในวันนี้ เขาเดินตรงไปยังโรงอาหาร ตั้งใจว่าจะหาซื้อนมมาดื่มสักกล่อง ก่อนนำกระเป๋าเป้หนังสือไปเก็บที่ห้องเรียน ปกติช่วงเช้าก่อนมาโรงเรียนแป๋มจะกินอาหารเช้าง่ายๆที่แม่เขาเตรียมให้ทุกวันอยู่แล้ว แต่วันนี้เขามาถึงค่อนข้างเช้า เขาคิดว่า.. ถ้าไปที่ห้องในตอนนี้ เพื่อนๆเขาคงจะยังไม่มากัน เมื่อมาถึงโรงเรียนเขาจึงเดินดิ่งตรงมาที่โรงอาหารก่อน ขณะที่แป๋มกำลังเดินตรงไปยังโรงอาหาร เขาก็ได้ยินเสียงเอ่ยทักทาย
“ แป๋มๆ ”
แป๋มหันขวับไปตามเสียงเรียก แล้วเขาก็พบว่าเป็น.. นายนกเพื่อนสนิท
“ อ้าวนก ว่าไง? มาแต่เช้าเลยนะ ”
“ พอดีวันนี้ตื่นเช้าน่ะ เออ.. เห็นมึงกำลังเดินไปโรงอาหาร มึงจะซื้ออะไรกินเหรอ? บอกมาเดี๋ยวกูบริการ ”
“ มึงจะขอลอกการบ้านกูใช่ไหมไอ้นก มาฟอร์มเนี้ย กูรู้หรอก มิน่า.. มึงถึงมาแต่เช้า ”
“ ก็.. เออ.. แหมรู้ทัน แหะๆ ให้กูลอกหน่อยสิ กูทำไม่ค่อยได้ว่ะ ”
“ เออๆ มึงนี่จริงๆเลย โคตรจะขี้เกียจ เออ.. นี่กูกำลังจะไปซื้อนม แล้วมึงจะเอาไหม? ”
“ เอาก็ได้ ”
“ งั้นมึงก็จ่ายมาสิ ”
“ เอ้า.. เอาไป ”
“ อะไรกัน? แค่นี้เหรอ? ไม่พอหรอก เอามาอีก ”
“ อะไรวะแป๋ม นมขึ้นราคาแล้วเหรอวะ? ”
“ นมก็ราคาเท่าเดิมนั่นแหละ แต่มึงต้องจ่ายส่วนของกูมาด้วย ค่าลอกการบ้านไง เรื่องอะไรกูจะให้มึงลอกฟรีๆ หึหึ ”
“ โคตรงกเลยมึง ไอ้แป๋ม เออๆ เอาไป ห่านี่ ”
แป๋มรับเงินจากนกแล้วตรงไปซื้อนมกล่องสำหรับตัวเองและซื้อมาเผื่อนก เขานั่งดื่มจากกล่องมองดูนกลอกการบ้านเขาอยู่เงียบๆ ความจริง..แป๋มก็แค่.. อยากจะกวนๆเล่นไปอย่างนั้นเอง ก็แค่อยากจะแกล้งนายนกเล่น เพราะนกเป็นเพื่อนสนิทที่มักจะชอบเย้าแหย่กันแบบนี้เป็นประจำ จะว่าไป.. แป๋มก็มีเพื่อนที่ค่อนข้างสนิทหลายคน แต่กับนกดูจะเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุด ทั้งคู่มักทำอะไรร่วมกัน ไปไหนต่อไหนด้วยกันแทบจะทุกครั้ง ทั้งแป๋มและนกเรียนร่วมกันมาตั้งแต่มัธยมต้น จวบจนมัธยมปลายก็เลือกเรียนสายวิชาเดียวกันและได้อยู่ห้องเดียวกัน การคบหากันมาอย่างยาวนานจึงทำให้ทั้งสองดูจะสนิทสนมกันเป็นพิเศษมากกว่าเพื่อนคนอื่นๆ นกมักไปเที่ยวเล่นที่บ้านแป๋มบ่อยๆ บางครั้งก็ไปทำรายงานที่บ้านแป๋ม เขาจึงพอจะรู้จักกับหน่อย และเคยพูดคุยกับหน่อยบ้าง แรกๆนกก็ไม่รู้ว่าแป๋มมีพฤติกรรมชอบผู้ชาย เพราะแป๋มจะมีบุคลิกที่มองไม่ออกเลย แต่นกก็เคยแอบสงสัยอยู่บ้างเมื่อเห็นความสนิทสนมที่ดูจะเป็นพิเศษของหน่อยและแป๋มในยามที่เขาไปบ้านแป๋ม จวบจนวันที่เขาได้เห็นอาการของแป๋มที่เห็นหน่อยเดินกับเพื่อนหญิงในวันนั้น ทุกอย่างมันจึงกระจ่างทั้งหมด เมื่อนกได้รู้ความจริงแบบนี้ เขาก็รู้สึกว่ามันก็ไม่น่าจะเสียหายอะไรถ้าเพื่อนรักจะมีพฤติกรรมชอบผู้ชายด้วยกัน ท่าทีและความสนิทสนมระหว่างเขาและแป๋มจึงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง อาจจะเป็นเพราะนกรักและแคร์แป๋ม เพราะคบหากับแป๋มมาเป็นเวลายาวนานก็เป็นได้ อีกทั้งตลอดเวลาที่ผ่านมา แป๋มไม่เคยมีท่าทีในลักษณะแอบหื่นกับเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว เขาจึงไม่รู้สึกแปลกแยกเท่าไรนัก เมื่อมารู้ความจริงว่าแป๋มเป็นแบบนี้ กระมัง?
หลังจากที่นกทำการบ้านเสร็จซึ่งก็ใกล้เวลาเข้าเรียนพอดี นกก็เอ่ยกับแป๋มว่า..
“ เออ.. แป๋ม วันนี้ไปนอนค้างบ้านกูไหม? ที่บ้านกูเขาไปต่างจังหวัดกันหมดเลย กูอยู่คนเดียวเอง กว่าเขาจะกลับกันก็วันอาทิตย์น่ะ แต่ว่า.. เอ่อ ถ้ามึงไม่ว่างไม่เป็นไรนะ เผื่อว่าวันหยุดมึงอาจจะอยากไปเที่ยวไหนๆกับพี่หน่อยเขา กูอยู่แบบเหงาๆคนเดียวก็ได้ ”
“ ทำไมมึงถึงพูดน่าสงสารแบบนี้ละนก ”
“ ก็กูเกรงใจไง ความจริงกูอยู่คนเดียวได้ ก็คงแค่เหงาๆหน่อย แต่ก็คิดว่าถ้ามีเพื่อนมาอยู่เป็นเพื่อนด้วยก็น่าจะดี ความจริง กูอยากจะบอกว่า.. จริงๆแล้วกูอยากให้มึงมานอนเป็นเพื่อนกูนะ กูอยู่คนเดียว กูกลัวผีว่ะ ”
“ ไอ้นก นั่นบ้านมึงเองนะ มึงอยู่มาตั้งแต่ตัวเท่าแย้ แล้วมึงจะกลัวอะไรวะ ”
“ ก็.. ทุกทีมีคนอยู่เต็มบ้านตลอดนี่นา พอมานึกว่าต้องมาอยู่คนเดียวแล้วมันโหวงๆว่ะ บ้านกูหลังตั้งใหญ่ มึงก็เห็นนี่ นะแป๋ม ช่วยกูที แต่กูก็เกรงใจมึงนะ แหะๆ ”
“ เออ แล้วกูถามหน่อย แล้วทำไมมึงไม่ไปกับเขาวะนก มึงยอมอยู่บ้านคนเดียวทำไม? ”
“ ก็เขาไปกันตั้งแต่วันนี้น่ะ ถ้ากูไป กูก็ต้องขาดเรียนวันนี้ กูไม่อยากขาดวันนี้ เพราะมันต้องส่งงานที่กูลอกมึงเมื่อกี้ไง กูกะว่า.. ยังไงซะ มึงต้องมาอยู่เป็นเพื่อนกูแน่นอน นะแป๋ม ช่วยกูที ”
“ เออ.. งั้นกูไป กูไปก็ได้นะนก งั้นตอนเย็นแวะบ้านกูก่อนนะ กูเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วจะได้เตรียมของไปนอนบ้านมึง ค่อยโทรบอกแม่กูตอนเย็นก็ได้ แม่กูเคยเห็นมึงมาบ้านกูบ่อยๆ ถ้ากูจะขอไปนอนบ้านมึง แม่กูคงไม่ว่าหรอก ”
“ เอาอย่างนั้นก็ได้แป๋ม ”
. . . .
ในเย็นวันนั้น กว่าจะมาถึงบ้านนกก็เย็นมากแล้ว พอมาถึงได้สักพักทั้งคู่ก็ช่วยกันทำกับข้าวกินกันในครัวบ้านของนก ด้วยว่า.. ทั้งคู่ต่างก็รู้สึกหิว เพราะในขณะนี้ก็ถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว นกมัวง่วนอยู่กับการจัดเตรียมทำผัดกระเพรา ในขณะที่แป๋มกำลังจะเจียวไข่
“ นก ตะหลิวอยู่ไหน? กูจะเจียวไข่น่ะ หาไม่เจอว่ะ ”
“ เอ้า อยู่นี่ไง เฮ้ย!! แป๋ม ทำไมไข่มันดำงั้นวะ ”
“ กูเผลอใส่ซีอิ๊วดำว่ะ กูหยิบผิด ”
“ ไอ้แป๋ม ขวดซีอิ๊ว กับขวดน้ำปลามันคนละเรื่องเลยนะมึง มึงดูซิ.. อยู่เนี่ย เห็นไหม? แล้วใส่เข้าไปได้ยังไง ”
“ ก็ตอนกูหยิบกูไม่ได้ดูน่ะ พอเทลงไปแล้วมันเป็นซีอิ๊วว่ะ ก็กูไม่ค่อยคุ้นครัวบ้านมึงนี่ หาอะไรไม่ค่อยถูก น่า..กูว่าไม่เป็นไรหรอกนะไม่ค่อยดำมากหรอก ”
“ ไม่ค่อยดำห่าอะไร โคตรดำเลย มึงนี่จริงๆเลย ”
“ นก มึงก็อย่าบ่นสิวะ หรือว่าจะเอาทิ้งล่ะ? เสียดายนะ ไข่ตั้ง 3 ฟองแน่ะ กูว่าไม่เป็นไรหรอก แค่ดำนิดเดียวเอง ”
“ เออๆ เฮ้อ!! เดี๋ยวผัดกระเพรากูผัดเองแล้วกัน ตอนแรกกูเตรียมๆไว้ว่าจะให้มึงผัด เพราะเห็นว่ามึงจะเจียวไข่ กะว่าพอมึงเจียวเสร็จจะให้มึงทำต่อไปเลย ตอนนี้กูไม่ไว้ใจมึงแล้ว ขืนให้มึงผัดคงอร่อยตายห่าเลย ”
“ บ่นเข้าไปไอ้นก ก็กูทำกับช้าวไม่เก่งเหมือนมึงนี่นา อุตส่าห์ช่วยเจียวไข่ให้แล้วยังบ่นกูอีก รู้งี้กูนั่งเฉยๆรอกินก็ดีหรอก ”
หลังจากนั้นไม่นานนัก อาหารง่ายๆจากฝีมือของ 2 หนุ่มก็เรียบร้อยพร้อมรับประทาน ทั้งคู่จัดการกับอาหารที่อยู่ตรงหน้าพร้อมพูดคุยกันไปด้วยระหว่างรับประทานอาหารในมื้อนั้น
“ เออ.. นก ผัดกระเพรานี่กูว่ามันก็ไม่น่าจะทำยากนะ ที่ซื้อเขาทำไมมันถึงอร่อยวะ แต่ทำไมมึงทำถึงไม่อร่อยเลยล่ะ หา? โคตรห่วยว่ะ ฮ่าๆ รสชาติสุนัขไม่รับประทานเลย กูอุตส่าห์ชมว่ามึงทำกับข้าวเก่งแท้ๆ หึหึ ”
“ ไอ้ห่าแป๋ม มาว่ากูเสียเลย อย่างกับไข่เจียวของมึงอร่อยนักนี่ กูอุตส่าห์ผัดมึงให้กินมึงก็กินๆเข้าไปเหอะ ดีกว่าไปซื้อเขาเปลืองเงินเปล่าๆ ”
“ แหม.. ล้อเล่นทำเป็นใจน้อย กูก็พูดไปงั้นแหละ ความจริงรสชาติก็พอไหวว่ะ อร่อยนะนก กูก็แค่อยากแหย่มึงเล่นเท่านั้นเอง ก็มึงอยากมาว่ากูตอนกูทำไข่เจียวก่อนทำไม? มึงบ่นกูใหญ่เลยนะ เมื่อกี้ ”
“ ก็ไข่เจียวบ้านไหนเขาใส่ซีอิ๊วดำ มึงดูซิเนี่ย ดำปิ๊ดปี๋เลย ไหนมึงบอกว่าใส่ไปแค่นิดเดียวไง แต่กูว่ามึงเทพรวดไปเลยมากกว่า กลิ่นซีอิ๊วนี้หึ่งเลย ฮ่าๆ กูเห็นแล้วขำ ”
“ ก็รูขวดซีอิ๊วมันใหญ่ มันเลยออกเยอะมั๊ง ฮ่าๆๆ อร่อยไปอีกแบบ เหอะๆ ”
ทั้งคู่พูดคุยหยอกล้อกัน พร้อมรับประทานกันไป ไม่นานนัก อาหารมื้อนั้นก็เรียบร้อย จากนั้นก็ช่วยกันเก็บกวาดนำจานไปล้าง แป๋มรู้สึกว่า.. การได้มาทำอะไรแบบนี้กับนายนก มันก็สนุกดีเหมือนกัน หลังจากนั่งคุยเล่นและดูทีวีร่วมกันจนเห็นว่าไม่มีอะไรน่าสนใจจนมืดค่ำพอสมควร ทั้งคู่ก็ขึ้นไปยังห้องนอนของนก และผลัดเปลี่ยนกันไปอาบน้ำ..
หลังจากแป๋มอาบน้ำเสร็จ ก็เหลือบมองไปยังนกซึ่งอาบน้ำเสร็จไปก่อนนั่งอยู่ในในอริยาบถสบายๆ ด้วยกางเกงบอกเซอร์ ไม่ใส่เสื้อ ด้วยว่าอากาศค่อนข้างอบอ้าวในวันนี้กำลังนั่งอ่านการ์ตูนอยู่ เขาจึงหันมาเปิดอินเตอร์เน็ทเล่น ผ่านไปได้ครู่หนึ่ง เสียงโทรศัพท์มือถือของแป๋มก็ดังขึ้น เขาหยิบมาดูจึงเห็นว่าหน่อยโทรมา เขากดรับและโทรคุยเล่นกันได้สักพัก ก็กดวางหู ขณะที่แป๋มกำลังจะหันมาเล่นอินเตอร์เน็ทต่อ แป๋มเหลือบมองไปทางนายนกแบบไม่ตั้งใจ แล้วเขาก็แลเห็นบางอย่าง แป๋มรู้สึกขำในใจ และรู้สึกอยากจะเย้าแหย่นก จึงเอ่ยแซวเล่น
“ ไอ้นก มึงไปนุ่งกางเกงในไป๊ ปีกาจู๋มึงโผล่ออกมาสูดอากาศแน่ะ นั่งดีๆสิวะ ฮ่าๆ ”
นกได้ยินดังนั้นก็รู้สึกตัว จึงนั่งเรียบร้อยมากขึ้น แล้วจึงตอบกลับไปทันควันว่า..
“ ห่าแป๋ม ตาดีนักนะมึง กูขี้เกียจนุ่งเว๊ย เดี๋ยวก็นอนแล้ว กูก็สบายๆของกูแบบนี้แหละ เห็นก็เห็นไปสิ กูไม่อายมึงหรอก ”
“ หน้าด้านนักนะมึง ไม่อายกูเหรอ? งั้นมึงไม่แก้ผ้าไปเลยล่ะ ฮ่าๆ ”
“ ไม่อาววหรอก เดี๋ยวมึงปล้ำกู ”
“ โหย ไอ้นก อย่างกับกูพิศวาสมึงนักนี่ กูเห็นปีกาจู๋เหี่ยวๆของมึงแค่นี้ของกูก็ฝ่อไปหมดแล้ว ฮ่าๆ ”
“ ต่อปากต่อคำหน้าระรื่นเชียวนะมึง เมื่อกี้พี่หน่อยโทรมาละสิ เห็นคุยกันริกๆ หัวเราะคิกๆ แหม.. อารมณ์ดีใหญ่เชียวนะมึง เชอะ!! ”
“ ก็.. เออ มึงอิจฉากูละสิ ”
“ เมินเสียเถิดไอ้แป๋ม กูไม่ได้นิยมแบบดุ้นมึงหรอก เออ.. แป๋ม กูถามจริงๆ กูเห็นมึงกับพี่หน่อยท่าทางจะชอบกันมากๆแบบนี้ แล้วนี่มึงเคยสบึมกันหรือยังวะ? ”
“ ไอ้เชี่ยนก ทุเรศ ถามมาได้ มึงต้องให้กูฟันมึงทีนึงก่อนกูถึงจะบอก ห่านี่ ”
“ ฟันกูก่อนมึงถึงจะบอกเหรอ? งั้นกูไม่อยากรู้แล้วก็ได้ ”
“ อยากรู้หน่อยเหอะ มามะ มาให้กูฟันซะดีๆ ฮ่าๆ ”
“ ไหนมึงบอกว่า.. มึงเห็นปีกาจู๋ของกูแล้วของมึงฝ่อหมดไง ที่เงี้ยจะมาล่อกูซะแล้ว ”
“ ก็หลับหูหลับตากลั้นๆใจ ทำๆไปงั้นแหละ แปบเดียว เดี๋ยวก็เสร็จ อยากรู้ก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนสิวะ หึหึ ”
“ เอาไว้วันหลังนะแป๋ม วันนี้กูท้องไม่ค่อยดี เหมือนๆจะท้องเสีย .... ไอ้เชี่ยแป๋ม ทุเรศมาก พูดมาได้ กูรับไม่ได้ ไอ้ห่า ”
“ แล้งมึงไม่ทุเรศหรือไงไอ้นก คำถามที่มึงถามกู กูรับได้เสียที่ไหน? ดันเสือกถามมาได้ เล่นเอากูหน้าเกือบหงาย จ้างให้กูก็ไม่บอกมึงหรอก ”
“ แหนะๆๆ หึหึ ขี้เกียจเถียงกับมึงแล้ว เถียงกับมึงกูเมื่อยปากเปลืองพลังงาน เออ.. แป๋มกูชักง่วงๆแล้ว นี่มึงจะนอนหรือยัง? เดี๋ยวกูจะลงไปปิดบ้านแล้ว ”
“ เออ กูก็ง่วงๆเหมือนกัน นอนก็ได้ ”
. . . .
ในคืนนั้น ทั้งคู่นอนเคียงกันบนเตียง คุยกันเบาๆในความมืดสลัว ช่วงหนึ่งของการสนทนา แป๋มได้เอ่ยขึ้นมาว่า..
“ นก.. มึงน่ะดีจริงๆเลยนะ ขนาดมึงรู้ว่ากูเป็นแบบนี้ มึงยังไม่รังเกียจกูเลย ยังสนิทกับกูเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง กูดีใจนะที่ได้เป็นเพื่อนกับมึง มึงเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ กูรักมึงจริงๆเลยว่ะนก ”
“ ไม่ต้องมาทำพูดหวานมากหรอกไอ้แป๋ม เดี๋ยวกูก็เคลิบเคลิ้ม หลงเสน่ห์มึง เดี๋ยวกูก็เสร็จมึงตูดบานจนได้ ”
“ แหม มึงนี่ ฮ่าๆ ไอ้ห่านก กูจะพูดอะไรดีๆให้มึงบ้าง มึงก็มาทำเสียเรื่องหมด เล่นเอากูขำเลย กูไม่ได้นึกสยิวอะไรกับมึงนักหรอก จ้างกู 1000 นึงกูยังไม่อยากจะเอามึงเลย กูไม่อยากคุยกับมึงแล้ว นอนดีกว่า ”
จากนั้นทั้งคู่ก็ต่างคนต่างนอน และหลับไปในเวลาไม่นาน แต่แล้ว แป๋มก็ต้องดื่นมากลางดึกหลายต่อหลายครั้ง เพราะนายนก นอนดิ้นมาก มาก่าย มาทับ จนเขาอึดอัด เกือบตลอดคืน จนทำให้เขานอนหลับไม่ค่อยเต็มตานัก เขาอยู่เป็นเพื่อนนกต่ออีกวัน จนถึงสายๆวันของอาทิตย์ เขาก็กลับ เพราะอีกไม่นาน ครอบครัวของนกก็จะกลับมาแล้ว อีกทั้งแป๋มก็ต้องกลับไปเตรียมทำอะไรส่วนตัวของเขาบ้าง นกมาส่งเขาที่ป้ายรถประจำทาง ระหว่างรอรถ นกก็เอ่ยขึ้นว่า..
“ ขอบใจนะแป๋มที่มาอยู่เป็นเพื่อน แทนที่มึงจะได้อยู่กับพี่หน่อย มึงยังเสียสละมาอยู่เป็นเพื่อนกู ”
“ ไม่เป็นไรหรอก กูเจอพี่หน่อยทุกวันอยู่แล้ว บ้านอยู่ติดกันแค่นี้เอง มาค้างกับมึงก็สนุกดีนะ เออ.. กูไปก่อนนะ รถมาแล้ว แล้วเจอกันวันจันทร์นะนก ”
“ อืม.. โชคดีแป๋ม ”
แล้วแป๋มก็ขึ้นรถโดยสารเพื่อกลับมายังบ้านของเขาในสายๆของวันนั้น..
:laugh: :laugh: :laugh:
*โปรดติดตามตอนต่อไปเร็วๆนี้ครับ
มีของแถมมาให้ ข้างล่างครับ^^
-
พอดีได้ไปอ่านต้นฉบับเก่าๆของนิยายที่เคยเขียนร่วมกับ High_Wizard
ก็เลยคิดถึงตัวละครเก่าๆ จากนิยาย Robot เฮ้!! เขาคือหุ่นยนต์
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=5241.0
ก็เลยเขียนตอนพิเศษที่จบในตอนเล่นๆน่ะครับ
ว่างๆแวะไปอ่านนิยายเต็มๆตามลิ้งข้างบนได้นะครับ
ลงจนจบบริบูรณ์แล้ว รับรองว่าสนุกมากครับ แฮ่ๆ^^
มาอ่านตอนพิเศษกันเล่นๆ เพลินๆได้เลยครับผม..
คือรัก..
( Robot เฮ้!! เขาคือหุ่นยนต์ ตอนพิเศษ )
“ ดูรูปอยู่หรือนัท? ”
นัทรู้สึกถึงใครบางคนโอบไหล่เขาจากทางด้านหลังและเอ่ยกับเขาด้วยน้ำเสียงที่คุ้นเคย ในขณะที่เขากำลังนั่งดูภาพเก่าๆจากอัลบั้มภาพ เขาละสายตาจากภาพถ่ายในครั้งอดีตในอัลบั้ม แล้วเหลือบตาขึ้นมองก็พบว่า.. เป็น เชน เคสเตอร์ นั่นเอง หนุ่มน้อยผมทอง ดวงตาสีเขียวมรกต กับโครงหน้าที่ดูหล่อเหลา
“ อืม.. เสียดายจังเลย มีภาพที่เราถ่ายคู่กับนิคไม่กี่ภาพเอง ”
“ นัทคงกำลังคิดถึงนิค? ”
“ ก็นิดหน่อยนะ เราก็แค่.. รู้สึกเสียดาย ที่ตอนนั้นเราน่าจะถ่ายรูปร่วมกันกับนิคให้มากกว่านี้ เพราะถึงในตอนนี้ มันไม่มีนิคอีกต่อไปแล้ว ”
เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ นัทสังเกตเห็นเชนดูหน้าสลดไป เขาจึงเอ่ยขึ้นพร้อมกับตบไหล่เชนเบาๆเชิงปลอบใจ
“ ถึงตอนนี้จะไม่มีนิค แต่เราก็มีเชนนี่นา มันก็เหมือนกันนั่นแหละเชน ”
“ นัทคงรู้สึกแปลกแยกระหว่างเราในตอนนี้กับนิคในครั้งอดีต ”
“ เชนอย่าคิดมากสิ อย่าลืมนะ นิคกับเชนก็คนเดียวกัน มันจะแปลกแยกอะไร? เรื่องมันก็ผ่านมาตั้งปีกว่าแล้ว เราก็แค่คิดถึงภาพลักษณ์เก่าของนิคเท่านั้นเอง ”
“ บางครั้งเราก็ไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจดีที่เราได้เป็นตัวเราแบบนี้ ในตอนนั้นเราอยากเป็นมนุษย์แบบนัท แต่พอเราได้มาเป็นมนุษย์จริงๆ เราก็สูญเสียสิ่งพิเศษไป ตอนนี้เราเป็นเพียงแค่คนธรรมดา ไม่มีโหมดอัจฉริยะที่มีพลังพิเศษ ที่จะคอยปกป้องดูแลนัทอีกต่อไปแล้ว ถ้านัทเกิดอันตรายขึ้นมา เราก็อาจจะช่วยเหลือนัทไม่ทัน ”
“ โธ่.. เขน เราอยากจะบอกนายว่า.. เป็นเชนในแบบอย่างนี้มันดีที่สุดแล้วนะ ถึงนายจะไม่มีพลังพิเศษอีกต่อไป แต่นายอย่าลืมสิ สมองของนายยังคงเป็นสมองกลที่สามารถจดจำสิ่งต่างๆได้อย่างแม่นยำมากกว่าสมองมนุษย์อย่างเรา แล้วมันก็ช่วยเราได้มาก นายลืมไปแล้วหรือ? ว่าในบางครั้ง นายยังช่วยอธิบายการเรียนต่างๆให้เราได้ เพราะนายบันทึกความทรงจำระหว่างเรียนได้อย่างแม่นยำ บางครั้งเราลืมๆเนื้อหาการเรียนบางอย่าง เรายังต้องอาศัยให้นายช่วยเราอยู่บ่อยๆไง จนถึงในตอนนี้ ความรู้สึกของเราที่มีต่อนาย มันไม่เคยแปลกแยกและเปลี่ยนแปลงไปเลยนะเชน เรายังรักเชน เคสเตอร์ หรือเจ้านิค ไอ้หุ่นซื่อบื้อ อยู่เหมือนเดิมนะ ”
เชนได้ยินนัทพูดเช่นนั้น ก็รู้สึกตื้นตัน ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขากลัวเหลือเกินที่นัทจะยอมรับภาพลักษณ์ใหม่ของเขาแบบนี้ ไม่ได้ เพราะมันแตกต่างกันมากเหลือเกินกับในครั้งที่เขายังเป็นหุ่นยนต์ แม้ว่า.. การแสดงออกของนัทที่มีต่อเขาตลอดเวลาที่ผ่านมา มันก็เหมือนเดิมไม่เคยเปลื่ยนเลยก็ตาม แต่เขาก็ยังอดคิดไม่ได้เสมอๆ จากคำพูดของนัทเมื่อครู่ มันทำให้เขาแน่ใจและมั่นใจมากขึ้นแล้ว ว่านัทยังคงรู้สึกกับเขาเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง เขารู้สึกตื้อ ล้นๆในใจ จนน้ำตาค่อยๆเอ่อ และรินไหลออกมา..
“ ขอบใจนะนัท นัทดีกับเราเสมอ เรารักนัทที่สุดเลย ”
“ แล้วนี่นายจะร้องไห้ทำไม เจ้าฝรั่งขี้แย เดี๋ยวนี้ต้องเปลี่ยนใหม่ จากไอ้หุ่นซื่อบื้อ มาเป็นฝรั่งขี้แยจริงไหม? หึหึ ”
นัทเอ่ยหยอกล้อแล้วดึงเชนเข้ามากอดพร้อมขยี้หัวเขาเบาๆแบบเย้าแหย่
“ ดึกแล้ว เข้านอนกันเถิดนะเชน พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าไปโรงเรียนอีก ตอนนี้เราชักง่วงแล้วด้วย ”
“ เข้านอนก็ได้นัท เราก็ง่วงเหมือนกัน ”
แล้วทั้งคู่ก็เขานอนและนอนเคียงกันบนเตียง เตียงเดิมที่นอนร่วมกันมาเป็นเวลายาวนานจนถึงทุกวันนี้ แล้วนัทก็ดึงเชนเข้ามากอด พร้อมกับเอ่ยเบาๆในความมืดสลัว
“ นายหมอนข้าง มาขอกอดหน่อย ไม่งั้นเรานอนไม่หลับนะ เราติดหมอนข้างนะรู้ไหม? ”
แล้วนัทก็ดึงเชนหนุ่มน้อยต่างชาติที่แสนจะหล่อเหลาเข้ามาสวมกอด นัทยังคงเป็นนัท ที่ชอบจะนอนกอดเขาแบบนี้เสมอมานับแต่ครั้งที่เขายังคงเป็น นิค หุ่นน้อยสมองกล จวบจนเป็นเชนในแบบทุกวันนี้ไม่เคยเปลี่ยน เชนรู้สึกอบอุ่นและรักนัทมากมายเหลือเกิน เขาหลับตาพริ้มนอนอมยิ้มในอ้อมกอดของนัท แล้วทั้งคู่ก็เคลิ้มหลับไปในเวลาไล่เลี่ยกันของราตรีนั้น..
. . . .
ยามเย็นหลังเลิกเรียน ณ บริเวณห้องน้ำหลังตึกเรียนที่ค่อนข้างเงียบ เพราะได้ล่วงเลยเวลาเลิกเรียนมาพักใหญ่แล้ว
“ กล้วยๆ เลิกซ้อมร้องเพลงแล้วหรือ? ”
“ อ้าวต๋อง อืม..วันนี้เรา เลิกแล้ว แล้วนี่นายก็เลิกซ้อมบาสฯแล้วหรือ? ทำไมวันนี้เลิกเร็วจัง ทุกที.. เราเห็นนายเลิกทีหลังเราทุกครั้งเลยนี่นา ”
“ ก็วันนี้เลิกเร็วหน่อยน่ะ วันนี้เรากลับบ้านพร้อมกันนะ เดี๋ยวขอล้างหน้าแปบนึง ”
“ ได้ๆ ”
ระหว่างที่ต๋องกำลังล้างหน้า กล้วยก็เหลือบไปเห็นบางอย่างตรงบริเวณแขนของต๋อง เขารอจนต๋องล้างหน้าเสร็จ ก็เอ่ยถามต๋อง พร้อมกับจับแขนของต๋องยกขึ้นมาดู
“ ต๋องแขนนายไปโดนอะไรมาน่ะ ”
“ วันนี้ ซ้อมพลาดไปนิดนึง เราก็เลยขอเลิกก่อน ”
กล้วยลูบคลำบวิเวณแขนของต๋องที่บาดเจ็บด้วยสีหน้าห่วงใย
“ เจ็บไหมเนี่ย บวมช้ำเลย ”
“ ไม่เท่าไรหรอกกล้วย นิดหน่อยเอง ขอบใจนะที่เป็นห่วง ”
ต๋องเอ่ยตอบพร้อมกับสบตากล้วย เขาคิดอะไรอยู่ชั่วครู่ ก็เอ่ยถามขึ้นมาเบาๆ
“ กล้วย เราขอถามอะไรหน่อยได้ไหม? เราอยากให้นายตอบออกมาแบบจริงๆเลย นายอย่าโกรธเรานะ ถ้าเราถามแบบนี้ เราก็แค่.. อยากรู้จริงๆเท่านั้นแหละ ”
“ ก็ได้ ถามมาสิ ”
“ กล้วยชอบนัทใช่ไหม?
กล้วยได้ยินคำถาม ก็หลบสายตาต๋องอยู่ครู่หนึ่ง ก็เอ่ยตอบ
“ ใช่ เราชอบนัทมานานแล้ว ตั้งแต่ที่เพิ่งเริ่มรู้จักกันใหม่ๆ ”
กล้วยเห็นต๋องดูหน้าสลดไป เมื่อได้ยินคำตอบของเขา แต่เขาก็ได้เอ่ยต่อไปว่า
“ แต่.. นัทก็มีเชนแล้ว ดูเขาจะรักกันมากๆด้วย เราคงเข้าไปแทรกไม่ได้หรอก เพราะเราทั้ง 4 คนเป็นเพื่อนสนิทกัน เราก็คงแค่ ขอเก็บความรู้สึกดีๆแบบนี้ไว้ในใจคนเดียวก็พอ ”
ต๋องได้ยินคำตอบก็อึ้งไปอยู่ครู่หนึ่ง แล้วต๋องก็ตัดสินใจพูดบางอย่างออกมาจากความรู้สึกจริงๆจากใจเขา
“ กล้วย เราอยากจะบอกนายว่า.. เราชอบนายนะ บางครั้ง เราก็มีความรู้สึกเหมือนๆกับว่า นายพอจะมีใจให้เราบ้างเหมือนกัน ”
พูดจบต๋องก็เอามือของกล้วยมากุมไว้หลวมๆ พร้อมกับเอ่ยต่อว่า
“ มันจะพอเป็นไปได้ไหม? ถ้า.. เอ่อ เราจะลองมาคบกัน กล้วยคบกับต๋องได้ไหม? ”
กล้วยไม่ตอบว่ากระไร เขาหลบสายตาของต๋อง ก้มหน้านิ่งด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อด้วยความเขินอาย เขาพยักหน้าตอบรับเบาๆ พร้อมกับกุมมือของต๋องแน่นขึ้น
“ แหมๆ แอบมาจีบกันอยู่นี่เองนะเจ้าต๋องเจ้ากล้วย ไม่ยักรู้มาก่อนเลยว่านาย 2 คน ชอบกัน หึหึ ”
นัทเอ่ยเสียงดัง ทำให้ต๋องและกล้วยรีบผละออกจากกันในทันที แล้วต๋องก็รีบเอ่ยระล่ำระลักปกปิดความเขินอาย
“ อ้าวนัท เชน ยังไม่กลับกันอีกหรือ? เย็นมากแล้วนี่นา ทุกทีเห็นป่านนี้เห็นนาย 2 คนกลับกันไปแล้ว ”
“ ก็.. วันนี้ เรามัวหาหนังสืออ่านที่ห้องสมุด กะยืมไปอ่านเล่นที่บ้าน พอกำลังจะกลับ เจ้าเชนมันดันสะดุดท้องร่องหน้าโรงเรียน รองเท้าจมโคลนดำปี๋เลย ก็เลยพากันจะมาล้างรองเท้า แล้วก็มาเจอ.. เอ่อ.. แหนะๆๆ หึหึ ”
“ ต๋องกับกล้วยเป็นแฟนกันแน่เลยใช่ไหม? เมื่อกี้เราเห็นกุมมือกันแน่นเลย ”
เชนเอ่ยสมทบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“ ก็.. เอ่อ.. แหะๆ ”
ต๋องเอ่ยตอบได้แค่นั้นเพราะพูดไม่ออก ในขณะที่กล้วยเงียบนิ่งสนิทไม่พูดไม่จา เอาแต่ยืนก้มหน้าบิดไปบิดมาด้วยความประหม่าอาย นัทเห็นอาการก็ดูจะเข้าใจ ความจริงเขาเคยแอบสงสัยมานานแล้ว พอมาเห็นภาพเมื่อครู่ก็ดูออกทั้งหมด เขาไม่อยากเย้าแหย่อีกต่อไปด้วยว่าแอบยินดีด้วยในใจลึกๆ เขาจึงเอ่ยตัดบทด้วยทีท่าทะเล้นตามนิสัยเขา ขึ้นมาว่า
“ วันนี้อยู่พร้อมหน้ากัน 4 คนเลย งั้นเดี๋ยวไปกินน้ำแข็งใสกันนะ แล้วค่อยกลับบ้าน เดี๋ยวรอให้เชนมันล้างรองเท้าเสร็จก่อน เอ้า.. เชนมาล้างรองเท้าสิ นายนี่จริงๆ เบ๊อะไม่เคยเปลี่ยน ตอนเป็นเจ้านิคก็เดินเหยียบขี้หมา พอมาเป็นเชนก็ยังจะสะดุดท้องร่องรองเท้าจมโคลนอีก ดูสิ ดำปิ๊ดปี๋เลย ฮ่าๆ ”
กล้วย ต๋อง นัท เหลือบมองมาที่รองเท้าของเชนแล้วก็หัวเราะกันลั่น ในขณะที่เชนก้มหน้าก้มตาล้างรองเท้า ที่บริเวณก๊อกน้ำคร่ำเคร่งอยู่คนเดียว..
:laugh: :laugh: :laugh:
-
สบึม.........ฮาคำนี้จัง
เป็นกำลังใจให้นะครับ........แล้วมาลงต่อด้วยนะครับ
-
ูู^
^
^
:mc4:
แทงผ่าน re บน จนถึงคนแต่ง
อ่านตอนพิเศษแล้วคิดถึงเรื่องเก่าจังอ่ะ
-
เหตุผลของนก นี่น่าเห็นใจจริงๆๆๆ :laugh:
ปล. เดี๋ยวตามไปอีกเรื่องนะคะ อ่านจากตอนพิเศษแล้วน่าสนใจ
-
อ่านทันแล้วจ้า
เรื่องนี้น่ารักอ้ะ คนแต่งก้อขยันอัพด้วย
มีของแถมมาให้บ่อยๆอีก
บวก 1 ขอบคุณนะคะ :pig4:
-
เรื่องนี้น่ารักดีนะ
แต่ป้าห่วงว่าสักวันหนึ่งพ่อแม่ของสองคนนี้รู้เรื่อง
คงจะระเบิดลงแน่ๆ
:t3:
-
ช่วยกันทำอาหารทานกัน น่ารักดี .... ดีที่กินได้หมด 555
ขอบคุณคนเขียนนะครับ ... อ่านแล้วมีความสุขมากมาย
+1 เป็นกำลังใจ และ ขอบคุณที่ขยันโพส และนำตอนพิเศษมาให้ได้อ่านบ่อย ๆ ครับ ^__^
-
+1 ให้เลยอิๆ ขยันโพสต์จริงๆ ส่วนของแถมอะก็โดนใจ
อ่านตอนนี้แล้วเกือบจะคิดว่า นกมันจะมีใจให้แป๋มซะอีก :เฮ้อ:
โล่งใจไปเปราะนึง
คิดถึงหน่อยจังงะตอนหน้าขอโผล่มาทั้งตอนนะ ไม่เอาแค่ชื่อที่โผล่ อิๆ
-
ซี
เอาตอนพิเศษไปลงในเรื่องRobot เฮ้!!! เขาคือหุ่นยนต์ด้วยสิ
แล้วเขียนที่หัวหน้าแรก ว่าตอนพิเศษอัพวันไหนอ่ะ
เพื่อคนที่เคยอ่านเรื่องRobot เฮ้!!! เขาคือหุ่นยนต์
แต่ไม่ได้อ่านเรื่องนี้ เขาจะได้ตามเข้าไปอ่านนะ
ไม่งั้นคนที่ไม่ได้อ่านเรื่องนี้จะไม่รู้นะว่ามีตอนพิเศษ
-
^
^
^
ครับพี่ ขอบคุณครับ เดี๋ยวไปลง แหะๆ^^
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ขอบคุณทุกคอมเม้นนะครับ พอดีวันนี้แวะเข้ามาดู
เดี๋ยวว่างๆลงต่อให้อีกครับผม^^
เรื่องนี้น่ารักดีนะ
แต่ป้าห่วงว่าสักวันหนึ่งพ่อแม่ของสองคนนี้รู้เรื่อง
คงจะระเบิดลงแน่ๆ
:t3:
ขอบคุณมากครับป้า ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมเขียนให้คลี่คลาย
อยากให้อ่านกันสบายๆครับผม ขอบคุณที่ชอบนะครับ^^
-
กด+ ให้เป็นกำลังใจซี ชอบตอนพิเศษจ้า
มาให้หายคิดถึงสี่หนุ่ม จาก Robotฯ เลย
-
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นนะครับ
ผมโหวต+1ให้เพื่อเป็นการขอบคุณครับผม^^
มาติดตามตอนต่อไปกันได้เลยนะครับ.. หุหุ
(http://img10.imageshack.us/img10/8424/dddd3az9.jpg)
หน่อย..
หน่อยนอนคิดอะไรเล่นๆอยู่เงียบๆคนเดียวอยู่ในห้องนอน หลังจากที่เขาช่วยพ่อของเขาเอาต้นไม้จากกระถางลงดินในสวนเล็กๆบริเวณหน้าบ้านเมื่อสักครู่ใหญ่ที่ผ่านมา เขารู้สึกว่า.. เวลาที่เจ้าแป๋มไม่อยู่แบบนี้มันดูเงียบๆชอบกล ทุกทีในวันหยุดถ้าเขาไม่ยุ่งวุ่นวายจนเกินไปนัก หรือถ้าเขาและแป๋มไม่ได้ออกไปไหนกัน แป๋มก็จะเข้ามาคลุกคลีในบ้านเขาแทบจะทั้งวัน จะมาช่วยพ่อของเขาทำนั่นทำนี่ตลอด เพราะพ่อของเขาเป็นคนชอบต้นไม้ ยามที่พ่อมีเวลาว่างก็มักจะจัดแต่ง ปลูกและดูแลต้นไม้ โดยมีเจ้าแป๋มมาคอยเป็นลูกมือเสมอ พ่อและแม่เขาดูจะเอ็นดูและชอบแป๋มไม่น้อยเลยนับแต่เด็กมาแล้วเพราะแป๋มดูจะออดอ้อนช่างพูดช่างคุยเหมือนน้องคนเล็กที่พ่อกับแม่อยากจะมีให้เขาแต่ไม่สามารถมีได้ เพราะแม่มีเขาเมื่ออายุค่อนข้างมากแล้ว นี่ถ้าพ่อแม่รู้ว่า.. จริงๆแล้วเขากับแป๋มเป็นแบบนี้กันจะเป็นไงบ้างหนอ? แต่คงจะไม่เป็นไรกระมัง? เพราะในบางครั้ง เขารู้สึกว่า.. สายตาของพ่อและแม่ ที่มองมายังเขาและแป๋ม ดูเหมือนกับว่า.. พ่อกับแม่จะล่วงรู้และดูออก เขาและแป๋มอาจจะดูสนิทสนมกันมากเกินไปจนพ่อกับแม่จับสังเกตุได้ จะเป็นแบบนั้นหรือเปล่า? เขาก็ไม่ค่อยแน่ใจนัก เพราะพ่อกับแม่ ไม่เคยพูดอะไรออกมาเลยเกี่ยวกับเรื่องของเขาและแป๋มในทำนองแบบนี้เลย สำหรับเขาดูจะไม่กังวลอะไรมากนัก แต่.. แป๋ม นี่สิ ดูเขาจะกลัวมากๆในเรื่องนี้ หลายต่อหลายครั้งที่แป๋มมักเอาเรื่องนี้มาพูดคุยกับเขาด้วยความกังวลใจ หน่อยยังจำบทสนทนา เมื่อครั้งล่าสุดที่เขาได้คุยกับแป๋มในเรื่องนี้ได้ดี..
. . . .
“ พี่หน่อย ผมว่าเรามาคบกันแบบนี้ไม่ค่อยดีเท่าไรเลยพี่ ผมกลัวจังเลย แต่ผมก็ไม่อยากจะเลิกกับพี่เลยนะ แต่ก็ผมไม่รู้จะทำไงดีเหมือนกัน ผมรู้สึกผิดและกลุ้มใจจริงๆเลยพี่หน่อย ”
“ แป๋มอย่าคิดมากสิ พี่ยังไม่ค่อยคิดอะไรมากเลย พี่ว่า.. มันไม่เห็นจะเสียหายตรงไหนเลยนะแป๋ม พี่กับแป๋มก็ไม่เคยทำอะไรประเจิดประเจ้อนี่นา รักกัน เข้าใจกันแบบนี้พี่ว่าดีออก มันเหมือนเป็นกำลังใจให้กัน อีกอย่างนะ เราได้เข้าใจกันแบบนี้ เราก็ไม่ต้องไปแสวงหาความรักจากที่ไหนอีก เพราะถ้าเกิดว่า.. เราไม่ได้รักกันแบบนี้ เราก็คงไปแสวงหาความรักแบบนี้จากคนอื่นอยู่ดีจริงไหม? และมันก็อาจจะเลยเถิดไม่เหมาะสมหลายๆอย่างไปมากกว่านี้อีกก็ได้นะแป๋ม เพราะเราอาจจะไม่รู้จักเขาคนนั้นดีพอว่าความคิด จิตใจเขาเป็นแบบไหน? มันไม่เหมือนที่พี่รู้จักแป๋ม และแป๋มรู้จักพี่นะ เพราะเรารู้จักกันมาตั้งแต่เรายังเด็กแล้วนะแป๋ม ”
“ พี่พูดมาก็มีเหตุผล แต่ผู้ใหญ่เขาจะเข้าใจแบบนี้หรือเปล่า? พี่ลองคิดดู ถ้าพ่อแม่พี่รู้ เขาจะว่าอย่างไร? ”
“ พี่ว่า.. เขาคงไม่ว่าอะไรหรอกแป๋ม ก็พ่อแม่พี่ชอบแป๋มจะตาย แป๋มรู้ไหม? เวลาที่แป๋มไม่อยู่ พ่อแม่พี่จะพูดถึงแป๋มอยู่เรื่อย อย่างตอนที่แป๋มไปประจวบฯกับพ่อของแป๋มเป็นอาทิตย์ตอนปิดเทอมคราวก่อนน่ะ พ่อพี่ยังบ่นคิดถึงแป๋มเลย ยังพูดเลย ว่าแป๋มไม่อยู่ มันเงียบๆชอบกล คิดถึงไอ้แป๋มมัน ก็แป๋มคิดดูสิ แป๋มมาคลุกคลีอยู่ที่บ้านพี่ตั้งแต่เรายังเด็กๆกัน นี่มันกี่ปีมาแล้วละแป๋ม พี่คิดว่าพ่อแม่พี่น่ารู้นะแป๋ม เพราะบางที.. เราอาจจะดูสนิทสนมกันมากจนผิดปกติ พ่อแม่พี่เขาก็อาจจะรู้ก็ได้ พ่อแม่เลี้ยงเรามาเขาก็คงพอจะรู้ว่าเราเป็นอะไรยังไง? แต่เขาก็ไม่เคยพูดอะไรนะ คงเพราะเราไม่เคยทำอะไรน่าเกลียดนี่แป๋ม พี่ว่า.. พ่อแม่พี่อาจจะรู้และก็เข้าใจก็ได้ พี่คิดงั้นจริงๆ พี่เลยไม่ค่อยกลุ้มไงแป๋ม ”
“ จริงเหรอพี่.. เออ.. วันก่อนนะ ทำไมลุงเขาพูดกับผมแบบนี้ละพี่ อยู่ๆเขาก็พูดขึ้นมาว่า.. ไอ้แป๋มมันน่าจะเป็นผู้หญิงนะ แล้วเขาก็หันไปยิ้มๆกับพี่น่ะ ผมอายแทบแย่เลย ผมดูออกสาวเหรอพี่ ทำไมลุงเขาพูดแบบนี้ล่ะ ”
“ หึหึ ดูไม่ออกหรอกแป๋ม พ่อพี่เขาแหย่แป๋มเล่นน่ะ พ่อเขาคงอาจจะอยากได้แป๋มมาเป็นลูกสะไภ้ก็ได้มั๊ง ฮ่าๆ ”
“ พี่ยังจะมาขำอีก พี่จะบ้าเหรอ? ลูกสะไภ้บ้าอะไร ผู้ชายเป็นลูกสะไภ้ได้เหรอ? ผมกำลังซีเรียสนะจะบอกให้ แล้วพี่คิดว่า.. นี่เราจะโชคดีขนาดผู้ใหญ่เข้าใจเราในเรื่องที่เราคบกันแบบนี้ได้เหรอ? มันจะเป็นไปได้เหรอพี่ มันดูจะเวอร์ไปหน่อยไหม ผมว่า.. พี่คิดไปเองมากกว่า ”
“ เป็นไปได้สิแป๋ม ก็บอกแล้วไง พ่อแม่พี่เขารู้จักแป๋มมาตั้งแต่วันที่แป๋มมาช่วยพี่ย้ายของเข้าบ้าน ตั้งแต่แป๋มยังตัวกะเปี๊ยก ตอนนั้นเขายังบอกเลยว่า.. ไอ้เด็กคนนี้มันน่ารักดี มาช่วยขนของเหย็งๆเลย ฮ่าๆ พ่อแม่พี่เขาชอบแป๋มนะ แป๋มเองก็น่าจะรู้ พี่ว่า.. แป๋มอย่าไปคิดมากเลยน่า ”
“ เฮ้อ!! ถ้าพ่อแม่พี่ เป็นแบบที่พี่คิดจริงๆก็ดีนะสิ แต่ทีนี้แม่ผมล่ะ? เขาจะเข้าใจหรือเปล่า? ผมละกลัวจริงๆ บางทีมันก็อึดอัดนะพี่ ผมไม่อยากให้แม่เสียใจน่ะ สงสารแม่ บางทีผมก็อยากจะสารภาพกับแม่เลยนะพี่ แต่มันก็ไม่กล้า ”
ในตอนนั้นหน่อยได้แต่ลูบหัวแป๋มเบาๆเหมือนจะปลอบใจและให้กำลังใจ เขาทำได้เพียงแค่นี้และเขาก็ไม่อาจกล่าวอะไรได้อีก ในยามนี้เขาคิดว่า.. เขาเข้าใจความรู้สึกของแป๋มว่าคงกำลังกังวลใจและอึดอัดใจพอควร
. . . .
ความคิดของหน่อยสะดุดลง เมื่อเขามีความรู้สึกว่า.. ได้ยินเสียงแป๋มกลับมาแล้ว เขาแอบไปชำเลืองมองทางหน้าต่าง ก็เห็นว่าแป๋มกลับมาแล้วจริงๆและกำลังยืนคุยอยู่กับพ่อของเขาอยู่บริเวณหน้าบ้าน เขาคิดในใจว่า.. เดี๋ยวอีกสักพัก เจ้าแป๋มคงต้องขึ้นมาหาเขาแน่ เขาจึงไปเปิดประตูห้องแง้มๆไว้ แล้วแกล้งมานอนหลับอยู่บนเตียง ผ่านไปได้สักพักใหญ่ จนเขารู้สึกเคลิ้มๆเหมือนกำลังจะหลับจริงๆ แล้วก็ดูเหมือนกับว่า.. สิ่งที่หน่อยคาดการณ์ไว้จะเป็นจริงดังคาด แป๋มขึ้นมาหาหน่อยจริงๆ แป๋มแอบมองเข้ามาในห้องของหน่อย ก็เห็นว่าหน่อยกำลังหลับอยู่บนเตียง คราแรกเขาคิดว่าจะคาะประตูก่อน แต่แล้วก็เปลี่ยนความคิด เขาค่อยๆก้าวเข้ามาในห้อง ค่อยๆปิดประตูและกดล๊อคให้เสียงเบาที่สุด ดูเหมือนกับว่า.. หน่อยกำลังหลับสนิทไม่รู้สึกตัว แป๋มพิศมองใบหน้าหล่อคมคายของหน่อยแล้ว เขารู้สึกว่า.. หน่อยช่างเป็นคนที่หล่อเหลาเหลือเกิน หน่อยมีคมคิ้วเข้มกับขนตาที่ยาวงอนทำให้ดวงตาเขาดูหวานแต่คมคาย ใบหน้าเรียบเนียนใสไร้รอยตำหนิ ริมฝีปากที่อวบอิ่มแดงระเรื่อ ผิวกายสีเข้มแต่ไม่คล้ำมากแต่เนียนละมุนยามลูบไล้ รูปร่างสมส่วนแข็งแรงแบบคนที่สุขภาพดีอุดมไปด้วยเลือดฝาดและดูเข้มแข็ง เขาแอบมองนิ่งๆอยู่อย่างนั้นเนิ่นนานและรู้สึกชื่นชมในใจ แป๋มเกิดความคิดบางอย่าง แล้วแอบยิ้มคนเดียว เขาก้มลงหอมแก้มหน่อยเบาๆสูดดมกลิ่นหนุ่มของหน่อยอยู่ครู่หนึ่ง แป๋มรู้สึกว่า.. มันช่างรัญจวนใจน่าไหลหลงเหลือเกิน จนถึงในยามนี้ ก็ดูเหมือนกับว่า.. หน่อยก็ยังคงไม่รู้สึกตัว เขาจึงเอามือค่อยๆเลื้อย ไปที่.. ที่.. ที่.. จนใกล้ถึงตรงจุดนั้น และแล้ว.. หน่อยก็คว้าหมับที่มือแป๋มแล้วเอ่ยว่า
“ ทำอะไรน่ะแป๋ม? ”
“ เปล่านะ ”
“ เปล่าอะไร? พี่เห็นอยู่ ”
“ เห็นได้ไง ก็พี่หลับไม่ใช่เหรอ? ”
“ ไมได้หลับแต่แกล้งหลับ อยากจะรู้ว่าไอ้เด็กลามก มันจะทำอะไรบ้าง แล้วก็ได้เห็น หึหึ ”
“ แหะๆ ”
แป๋มยิ้มแหยๆ แล้วหัวเราะแก้เก้อ
“ แล้วเป็นไงบ้าง? ไปค้างที่บ้านนก? ”
“ ก็ดีนะพี่ สงสารมันถ้าผมไม่ไปมันก็คงจะเหงาๆ เพราะต้องอยู่คนเดียวตั้งหลายวัน เพราะปกติบ้านมันคนเยอะ จะว่าไปตอนนี้ ผมก็รู้สึกเพลียๆหน่อยๆอยู่เหมือนกัน นอนไม่ค่อยเต็มตาน่ะ ”
“ เพลียๆ? ทำไมถึงเพลียเพราะนอนไม่เต็มตา? ”
หน่อยเอ่ยถามเสียงห้วน พร้อมกับแสดงสีหน้าแปลกๆ จนเห็นได้ชัด
“ พี่เนี่ย!! ผมรู้นะ.. ว่าพี่คิดอะไร? ไอ้นกมันเป็นเพื่อนผมนะ พี่จะบ้าเหรอ? ไม่ได้ทำอะไรกันแบบนั้นหรอก ”
“ พี่ยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะแป๋ม ทำไมแป๋มพูดเหมือนร้อนตัวเลย หึหึ ”
“ ก็ใช่ พี่ไม่ได้พูด แต่สีหน้าพี่มันบอกว่าพี่คิดอะไร? หน้าพี่มันฟ้องออกมาเลย จริงไหมล่ะ? พี่นี่ถ้าจะบ้าไปแล้ว เหอะๆ ”
“ หึหึ เออ.. แล้วทำไมแป๋มถึงนอนไม่ค่อยเต็มตาล่ะ? นอนไม่ค่อยหลับเหรอ? ปกติพี่เห็นแป๋มเป็นคนหลับง่ายนี่นา ”
“ นกมันนอนดิ้นน่ะพี่ มันก่าย มันทับ มันเตะ มันถีบผมเกือบทั้งคืน มันนอนกลิ้งไปทั่วที่นอนเลย เล่นเอาผมเกือบตกเตียง เป็นอย่างนี้ทั้ง 2 คืนเลย จนเมื่อตอนใกล้เช้าวันนี้ ตอนนอนด้วยกัน ผมทนไม่ไหวแล้ว ถีบมันกลิ้ง กระเด็นไปเลย เหอะๆ ”
“ หึหึ ตลกดีนะ เจ้านกเนี่ย เคยเห็นมาเที่ยวบ้านแป๋มบ่อยๆ พี่ก็เคยคุยเล่นกับนก ก็ดูเจ้านกมันเป็นคนตลกๆแก่นๆน่ารักดีหน้าตามันก็น่ารักดีด้วย พี่ดูเหมือนกับแป๋มจะสนิทกับนกมากๆเลยนะ พี่ชอบดูเวลาแป๋มต่อปากต่อคำกับเจ้านก มันดูตลกมากๆเลย พี่ยังขำอยู่บ่อยๆ ”
“ อืม.. ก็คงงั้นน่ะพี่ ก็คบกับมันมาตั้งแต่ม.1แล้ว มันเป็นชอบพูดกวนบาทาจะตาย ผมเถียงกับมันไม่อยากจะยอมมันหรอกนิสัยมันเป็นคนอย่างนั้นแหละ ปากมันก็แว๊ดๆ แต่จริงๆแล้วมันไม่มีอะไรหรอก เถียงกันแล้วก็ขำกัน หึหึ เอ้อ.. พี่ผมง่วงจังเลย ขนาดนั่งรถมายังหลับเกือบเลยป้ายแน่ะ ขอหลับกลางวันที่นี่แล้วกันนะพี่ ”
พูดจบแป๋มก็ล้มตัวลงนอนหนุนตักหน่อย หน่อยเอามือลูบเส้นผมของแป๋มเบาๆ ดูเหมือนว่าแป๋มจะชอบมาก เพียงชั่วไม่นาน แป๋มก็เคลิ้มแล้วก็หลับไป เขาคงจะกำลังง่วงจริงๆ หน่อยลอบมองดวงหน้าของแป๋มยามหลับแล้วอมยิ้ม เขารู้สึกว่า.. ดวงหน้ายามหลับของแป๋ม ดูอ่อนเยาว์และไร้เดียงสาเหมือนเด็กๆเหลือเกิน ดูน่ารักมากๆ เขานั่งลอบมองนิ่งๆอยู่เช่นนั้นจนรู้สึกเมื่อยขบเล็กน้อย แต่ไม่อยากขยับตัวด้วยเกรงว่าจะทำให้แป๋มจะตื่น เขาชอบมองแป๋มหลับแบบนี้ เขาเอานิ้วเกลี่ยแก้มใสๆที่เนียนลื่นของแป๋มด้วยความรักใคร่ แล้วยังคงจ้องมองดวงหน้าแป๋มอยู่เงียบๆเช่นนั้น ยิ่งมองก็ยิ่งคิดถึงเรื่องราวของเขาและแป๋ม และคืนที่เหมือนกับความฝัน คืนที่ได้รู้ว่าแป๋มมีหัวใจแบบเดียวกับเขา ในคืนครั้งที่เขาและแป๋มเพียงแค่สนิทกัน และยังไม่รับรู้ความในใจซึ่งกันและกัน การแสดงออกที่มีต่อกันในตอนนั้นยังคงแค่เหมือนเพื่อน เหมือนแป๋มเป็นน้อง ในราตรีนั้นแม่ของแป๋มไม่อยู่ และเขาก็ไปอยู่ ไปนอนเป็นเพื่อนแป๋มเหมือนดังเช่นเคยที่ผ่านมา เขาและแป๋มนอนเคียงกัน และเขาก็เกินที่จะห้ามใจที่จะเก็บงำแอบซ่อนความเสน่หาแป๋มอีกต่อไป ในคืนนั้น.. เขาตัดสินใจประกบริมฝีปากจูบแป๋มพลางคิดในใจว่า.. เป็นไงเป็นกัน ทนไม่ไหวแล้ว ถ้าแป๋มไม่ใช่ และไม่ได้มีใจให้กับเขาแบบนั้น ก็คงจะมองหน้ากันไม่ได้อีกเลย แต่แล้ว.. จากสัมผัส มันก็ทำให้เขาได้รับรู้ได้ในทันทีเลยว่า แป๋มก็รอคอยวันนี้มาเนิ่นนานแล้วเช่นกัน ต่อจากนั้นทุกอย่างจึงดำเนินไปต่อจนถึงสุดสายป่านของอารมณ์ปรารถนาที่ชักพาไปและหัวใจที่หล่อหลอมเป็นหนึ่งเดียว นับแต่นั้น ความสัมพันธ์ของเขาและแป๋มก็รักและเข้าใจกันแบบที่เป็นดังเช่นทุกวันนี้..
“ หน่อย น้องแป๋ม ลงมากินขนมกันลูก ”
เสียงแม่ของหน่อยเรียกดังมาจากข้างล่าง หน่อยได้ยินดังนั้นก็ค่อยๆสะกิดปลุกแป๋ม
“ แป๋มๆ ตื่นเถิด ”
“ อืมมม.. มีอะไรเหรอพี่? ”
แป๋มลืมตาตื่นขึ้น แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงงัวเงีย
“ แม่พี่เรียกกินขนมน่ะ เราลงไปข้างล่างกันเถิดนะ ไปกินขนมฝีมือแม่พี่ ”
“ อืม.. ครับ ”
แล้วทั้งคู่ ก็ออกจากห้อง เดินเคียงกันลงไปข้างล่าง
. . . .
“ แป๋มหลับอยู่เหรอลูก หน้าตายู่ยี่ ตาตุ่ยชียว ”
แม่ของหน่อยเอ่ยทักแป๋มด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเมื่อทั้งคู่ลงมาถึง
“ ครับ ง่วงๆ ก็เลยงีบไปนิดนึงครับป้า แหะๆ ”
“ เอ้า มากินขนมกันลูก เอ้อ.. แป๋มขนมนี่ป้าทำเอง เพิ่งทำเสร็จเมื่อกี้เอง เอ้า.. นี่ป้าตักให้แล้ว ”
แป๋มนั่งลงและตักขนมเข้าปากและเขาก็รู้สึกว่า.. มันอร่อยจริงๆ
“ อร่อยจังเลย แป๋มกินขนมฝีมือป้าทีไรต้องขอเบิ้ลทุกทีเลย เพราะมันอร่อยจริงๆครับป้า ”
“ แม่ดูแป๋มสิครับ ทำปากหวานอ้อนปะเหลาะแม่ใหญ่เลย แหนะๆ หึหึ ”
“ ไม่ได้ปะเหลาะนะพี่หน่อย ขนมอร่อยจริงๆ ที่แป๋มซื้อเขากิน ยังไม่อร่อยแบบนี้เลยจริงๆนะครับป้า ”
“ ก็นั่นเขาทำขายนี่ลูก มันจะเหมือนที่เราทำกินเองเหรอ? เราทำกินเอง เราก็ใส่ทุกอย่างเต็มที่ อร่อยก็กินเยอะๆนะลูก ป้าทำตั้งเยอะแน่ะ เดี๋ยวแป๋มเอาไปฝากแม่แป๋มด้วยนะลูก ”
“ ขอบพระคุณครับป้า ”
สักพัก พ่อของหน่อยก็มาร่วมรับประทานขนมด้วยกัน แล้วทั้งหมดก็ร่วมรับประทานและพูดคุยกันอย่างอบอุ่นเป็นกันเอง หน่อยรู้สึกว่า.. มันดูจะเป็นยามบ่ายวันสุดสัปดาห์ที่อบอุ่นและแสนจะมีความสุข หน่อยอดคิดในใจไม่ได้ว่า.. ถ้าพ่อแม่เขาล่วงรู้ความจริงเรื่องเขาและแป๋ม และสามารถยอมรับแป๋มโดยไม่ตะขิดตะขวงใจ เหมือนดังที่เขาเคยคาดเดาไว้ มันก็คงจะเป็นเรื่องที่ดีไม่น้อย มันจะสามารถเป็นความจริง หรือจะเป็นได้แค่เพียงความฝันหนอ? หน่อยอยากรู้อนาคตของเขาและแป๋มเหลือเกิน..
:z1: :z1: :z1:
*โปรดติดตามตอนต่อไปเร็วๆนี้ครับ^^
( ภาพประกอบออกแบบโดย ~Pikachu~ สร้างสรรค์ภาพจากเกมส์ The Sims 2 และโปรแกรม Photoshop )
-
:z13:
จิ้มพี่ซี
+1 คืนให้พี่ซี อิๆ
นิวว่า รูปที่เอามาลงอะเหมาะเหม่งมากมายงะ
แต่อยากบอกว่าตอนนี้ หน่อย กวนได้น่ารักมากมายอะ
อยากอ่านตอนต่อจังเลย ถ้าเป็นไปได้นะอยากให้พ่อแม่หน่อยรู้เรื่องจัง ไม่รู้เนื้อเรื่องจะไปยังไงต่อ
แล้วจะรออ่านต่อนคราบ
-
^
^
:z13:จิ้มน้องนิว ทะลุไปถึงคนแต่ง
ตอนนี้น่ารักจังเลยค่ะ หวานนิดๆ ใสๆ ชอบๆๆๆๆๆ
บวก 1 ให้ด้วยนะคะ :L2:
-
ตลกกันจังเลย พี่หน่อยและน้องแป๋ม ซีนี้แต่งได้น่ารักเหมือนเดิมเลยวะ
เป็นกำลังใจให้นะครับ........................แล้วมาลงต่ออีกนะครับ
-
ขอหั้ยผ่านไปด้วยดีคร้าบบบ
เอาจัยช่วย สู้ๆๆๆๆ
รอตอนต่อปายคร้าบ
-
น่ารักดีครับคู่นี้
-
น่าร๊ากกกกกก
ตอนต่อไปอยู่หน่ายยยน้องซี o11
-
นั่นสินะ ถ้าผู้ใหญ่จะว่าอย่างไงมั้งเนี่ย
ว่าแต่ตอนต่อไปอยู่ไหนค่ะ
-
ว้าว ~!! พ่อ แม่ หน่อย เอ็นดูแป๋มด้วย ^__^ ดีจัง
ขอบคุณคนเขียนนะครับ
ใส่ใจคนอ่านมาก ~! +1 เป็นกำลังใจให้ครับ
-
น่ารักทั้งสองคนเลย ขอให้ทุกอย่างดำเนินไปด้วยดี
ป้าช่วยลุ้นจ๊ะ
:t3:
-
ยังน่ารักเหมือนเดิม :impress2:
-
ยังน่ารักกันเหมือนเดิม :กอด1:
-
พ่อแม่หน่อยน่าจะรับได้ แต่แม่แป๋มหล่ะ :เฮ้อ:
-
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นนะครับ^^
ผมขอโหวต+1ให้ทุกท่านเพื่อเป็นการขอบคุณนะครับ
วันนี้ผมมาลงตอนต่อให้ พร้อมกับของแถมอีก 1 เรื่อง
อ่านของแถมก่อนแล้วกันนะครับ
อย่าลืมฟังเพลงประกอบไปด้วย
เพลงเพราะๆเพลงนี้..
ที่ทำให้ผมเขียนเรื่องสั้นเรื่องนี้ขึ้นมา
เรื่องสั้นที่ขอมอบแด่ทุกท่านที่เคยแอบรักเพื่อนนะครับ
เพียงแค่นี้.. ก็พอ
http://media.imeem.com/m/zJbW1Byrpc
รักเธอ แต่เธอไม่เคยรู้ ฉันรักเธออยู่ มากมายเท่าไร
แค่เพียง ได้เก็บเธอเอาไว้ ไว้ภายในใจ ของฉันตลอดมา
อยากบอกเธอในบางครั้ง แต่ฉันยังคงไม่กล้า
เพราะฉันกลัวจะเสียน้ำตา และอาจจะสูญเสียเธอไป
ได้ใกล้ชิดกับเธอก็พอ ได้แค่ขอมีเธอในใจ
แค่เพียงเธอไม่ร้างไกล เท่านี้ก็พอ
ได้แค่เพียงสบตาเท่านั้น ได้แค่ฝันข้างเดียวเรื่อยไป
รู้คนเดียวอยู่ทั้งใจ ว่าฉันรักเธอ..
ห้ามใจเก็บกดอยู่อย่างนั้น ถึงแม้ว่ามัน อัดอั้นเพียงใด
ฉันกลัวถ้าบอกเธอออกไป แล้วเธอจะเปลี่ยน ไม่เหมือนที่ผ่านมา
อยากบอกเธอในบางครั้ง แต่ฉันยังคงไม่กล้า
เพราะฉันกลัวจะเสียน้ำตา และอาจจะสูญเสียเธอไป
ได้ใกล้ชิดกับเธอก็พอ ได้แค่ขอมีเธอในใจ
แค่เพียงเธอไม่ร้างไกล เท่านี้ก็พอ
ได้แค่เพียงสบตาเท่านั้น ได้แค่ฝันข้างเดียวเรื่อยไป
รู้คนเดียวอยู่ทั้งใจ ว่าฉันรักเธอ..
และรักตลอดไป
และรักตลอดไป
. . . .
เพลงเพราะเหลือเกิน มันช่างตรงกับเรื่องราวและอารมณ์ของเขาในตอนนี้ทุกอย่าง พีทหลับตาฟังเพลงจากหูฟังที่ต่อมาจากเครื่องเล่นเพลง แล้วเขารู้สึก.. เคลิบเคลิ้มและดื่มด่ำไปกับเสียงเพลงอันไพเราะ จนทำให้อารมณ์ของเขาวูบวาบสั่นไหว น้ำตาเขาเริ่มซึมๆที่หน่วยตาและพาลจะไหลออกมา เขาปล่อยอารมณ์ให้ล่องลอยไปกับเสียงเพลง และจมไปกับภวังค์ความคิดตัวเองอยู่เช่นนั้น เนิ่นนาน..
“ ฟังเพลงอะไรอยู่? เคลิ้มใหญ่เลยนะพีท ”
น้ำเสียงที่คุ้นเคยเอ่ยทัก ทำให้พีทลืมตาขึ้นมองและรีบกรีดน้ำตาทิ้งในทันที เป็นแทนนั่นเอง แทนหย่อนกายลงนั่งข้างๆเขา พร้อมกับโอบไหล่ของเขาอย่างสนิทสนมคุ้นเคย
“ นี่พีทร้องไห้ด้วยเหรอ? มีอะไรเศร้าใจหรือเปล่า? ระบายออกมาก็ได้นะเพื่อน เผื่อนายจะได้สบายใจขึ้น ”
“ ไม่ได้ร้องไห้ ฟังเพลงแล้วมันเคลิ้มๆ น้ำตาเลยซึมๆน่ะ ไม่ได้เศร้าอะไรหรอกแทน ”
“ เพลงอะไรหนอ? ที่ทำนายให้เป็นแบบนี้ได้ ไหนขอฟังบ้างสิ ”
แทนพูดจบก็ฉวยหูฟังอีกข้างไปจากเขา แล้วก็นั่งเบียดเขาเข้ามาจนชิดมากขึ้นเพื่อร่วมฟังเพลงจากหูฟังอีกข้างด้วยกัน กายต่อกายแนบชิด พีทสัมผัสได้ถึงกลิ่นกายและลมหายใจอันอบอุ่นของแทน สัมผัสที่ชิดใกล้กันขนาดนี้.. มันทำให้พีททรมานใจเหลือเกิน เขารักแทนจนล้นในอก รักแบบนี้มาเนิ่นนานแล้ว แต่ก็ไม่อาจแสดงท่าทีมากกว่าความเป็นเพื่อนได้ คงได้แต่แอบซ่อนไว้ในใจเงียบๆ เพราะ.. เขากลัว กลัวเหลือเกิน ที่จะสูญเสียแทนและเขาคงมองหน้ากันไม่ได้อีกต่อไป ในยามนี้และเวลานี้ เขาอยากจะสนิทกับแทนแบบนี้ ได้อยู่ใกล้ๆกับแทนแบบนี้ แอบรักเงียบๆแบบนี้ต่อไป มันคงจะดีกว่าที่จะให้แทนรับได้รู้ความในใจ ความรู้สึกจริงๆของเขาที่มีต่อแทน เพราะมันอาจจะทำแทนให้รังเกียจเขา และทำให้ความรู้สึกดีๆต้องพังทลายลง ถ้าเป็นแบบนั้น.. เขาคง.. หัวใจแตกสลาย เขาลอบมองดวงหน้าของแทนที่กำลังหลับตาพริ้มฟังเพลงอย่างเคลิบเคลิ้ม แล้วมันยิ่งทำให้เขาหลงไหลแทนจนแทบจะอดใจไม่ไหว เขารู้สึก.. อยากเอาศีรษะไปซบไหล่กว้างที่ดูน่าอบอุ่นของแทนเหลือเกิน อยากสัมผัสกอดแทนอย่างแนบแน่น อยากสูดกลิ่นกายจากแผงอกของแทน อยาก.. ไม่.. ไม่.. เขาต้องไม่ทำเช่นนั้น เขาทำเช่นนั้นไม่ได้ เขาพยายามตัดใจ แล้วผลุดลุกขึ้นยืนในทันที
“ อ้าวพีท.. เป็นอะไรไป? นี่เราคงจะมาเบียดนายจนอึดอัดละสิ ขอโทษทีนะ ”
“ ปละ เปล่า ไม่ใช่แบบนั้น คือ คือว่า.. สงสัยว่า.. เราคงจะโดนมดกัดน่ะ เราก็เลยสะดุ้ง ”
“ อ่อ.. มิน่า นายถึงรีบลุกจนเราแปลกใจเลย อืม.. พีท เพลงนี้เพราะดีนะ ขนาดเราฟังครั้งแรกยังชอบเลย ”
“ ใช่.. เพลงเพราะมาก เพลงเก่าแล้ว แต่เราชอบมากๆเลย ความหมายก็ดีด้วย มันตรงใจเรามากๆ ”
“ ตรงใจพีทมากๆงั้นเหรอ? ”
แทนพูดแค่นั้นก็ปรายตามายังพีทแล้วยิ้มมุมปากแบบแปลกๆ พีทรู้สึกแปลกใจในรอยยิ้ม และคำพูดแปลกๆของแทน นี่เขาพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า? ทำไมแทนมีท่าทีแปลกๆแบบนั้น เขายืนนิ่งงันอยู่เช่นนั้น จนแทนเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมา..
“ อืม.. พีท นี่ก็ใกล้วาเลนไทน์แล้ว นายคงเตรียมของให้กับคนที่นายชอบแล้วใช่ไหม? ”
“ ก็ เอ่อ.. ก็เตรียมแล้วนะ แต่กำลังคิดอยู่ว่าจะให้ดีไหม? ”
“ ทำไมล่ะพีท? ”
“ ก็ไม่รู้สิ เรา เอ่อ.. เรามาคิดๆดู เราว่า.. เราคงไม่ให้ดีกว่า เรากลัวเขาจะเสียความรู้สึกน่ะ เพราะ.. มันอาจจะเป็นเพราะ เราคงรักเขาข้างเดียว ”
“ เราว่า.. เขาคงไม่เสียความรู้สึกหรอก ถึงจะเป็นการรักเขาข้างเดียวก็ตามเถิด คนรับน่าดีใจด้วยซ้ำ ที่มีคนมามอบสิ่งที่สื่อถึงความรักให้ ถ้าพีทอยากจะให้ ก็ให้เขาเถิดนะ เราว่า.. คนรับคงอยากได้แน่ๆ ”
แทนพูดจบ ก็ยิ้มมุมปากแบบแปลกๆอีกแล้ว พีทรู้สึกงุนงงชอบกลในท่าทีแบบนั้นของแทน นี่แทนพูดอะไรของเขา มันฟังดูมีเลศนัยแปลกๆ เหมือนเขาจะรู้อะไรบางอย่าง เขาจะขยับจะเอ่ยถาม แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี จึงได้แต่ยืนอ้ำอึ้งเช่นนั้นด้วยความงุนงงสงสัย แล้ว.. แทนก็เอ่ยขึ้น พร้อมกับส่งของบางอย่างมาให้เขา
“ เอ้อ.. พีท นี่เราเอาสมุดจดงานมาคืนนายน่ะ เราลอกในส่วนของวันที่เราขาดเรียนเสร็จแล้ว ขอบใจนะพีท ”
สมุดจดงาน? จริงสิ.. นี่เขาลืมไปเลย ว่าเขาได้สอดของบางอย่างเอาไว้ที่นั่น ของที่เขาเตรียมเอาไว้เพื่อที่จะแอบเอาไปให้แทนโดยไม่ให้แทนรู้ เขาคิดอยู่นานกว่าจะตัดสินใจทำแบบนี้ เขาคิดว่า.. แทนไม่น่าจะรู้ว่าเป็นใคร แทนอาจจะคิดว่าน่าจะเป็นเพียงคนที่แอบเขาชอบมาทำเซอร์ไพร์สเท่านั้น เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาจึงอยากทำอย่างนี้.. มันอาจะเป็นเพราะ อย่างน้อยๆ มันคงพอบบรรเทาความรู้สึกอัดอั้นในใจ ในความรักที่ต้องแบบซ่อนเช่นนี้ลงบ้างก็ได้บ้างกระมัง? ในวันก่อนเขาได้แวะซื้อการ์ดรูปหัวใจสีชมพูหวาน แล้วได้วานให้น้องสาวที่อยู่ข้างบ้านช่วยเขียนข้อความบางอย่างให้ ด้วยเพราะเขาเกรงว่า.. ถ้าเขาเขียนเองแทนน่าจะจำลายมือของเขาได้และรู้ว่าเป็นเขาแน่นอน ในข้อความนั้น ข้อความในใจที่เขาอยากสื่อถึงแทน เพื่อบรรเทาความรักจนล้นใจของเขาที่มีต่อแทนลงบ้างนั้น มันมีใจความว่า..
.. จากใครคนหนึ่ง
ซึ่ง.. รักแทนมากเหลือเกิน รักมากที่สุด และจะขอรักอย่างสุดหัวใจตลอดไป
ถึงแม้ว่ารักของเราที่มีต่อแทน จะเป็นดังเส้นขนาน ที่ไม่อาจมีวันมาบรรจบกันได้
แต่เราก็จะขอเก็บงำและแอบซ่อนความรู้สึกรักแทนแบบนี้ไว้กับหัวใจตัวเองตลอดกาล
สุขสันต์วันแห่งความรัก ขอให้แทนได้พบรักที่สมหวัง และมีความสุขตลอดไป ..
จากนั้นเขาก็สอดเอาไว้ในสมุดจดงาน จนเมื่อ.. เมื่อวานแทนมาขอยืมสมุด แล้วเขาก็ให้ไปโดยลืมไปว่าในนั้นมี.. การ์ดที่เขาเตรียมไว้ แล้วนี่.. แทนจะเห็นหรือเปล่า? แทนคงจะเห็นแน่ๆ มิน่าล่ะ แทนจึงพูด และแสดงท่าทีแปลกๆแบบนั้น เขายืนมองหน้าแทนดัวยหัวใจที่เต้นระทึก แทนหลบตาเขาเหมือนจะคิดอะไรบางอย่าง จากนั้น.. แทนก็หันมาสบตาเขา และเอ่ยบางอย่างออกมา..
“ พีท เอ่อ.. เราคบกับนายมาตั้งนาน เราไม่ยักรู้มาก่อนเลย.. ว่านาย เอ่อ.. นายจะเป็น เกย์ ”
“ แทน นี่นาย? ”
พีทพูดได้แค่นั้น เขาก็ไม่อาจกล่าวอะไรได้อีก เพราะเขารู้สึกตกใจและหวาดกลัวเหลือเกิน นี่.. แทนรู้แล้ว แทนเห็นของสิ่งนั้นแล้ว ถ้าเป็นแบบนี้.. มันคงพังหมดแล้ว มันคงจะจบลงแค่นี้ เขาคงมองไม่อาจมองหน้าแทนได้อย่างสนิทใจอีกต่อไป
“ ขอโทษนะ ที่เราเสียมรรยาทแอบเปิดดู เราก็แค่อยากรู้ ว่านายชอบใคร แล้วเราก็ไม่นึกเลยว่า.. คนที่นายชอบจะเป็นเรา ”
“ แทน แล้วนี่นาย เอ่อ.. ที่เราเป็นแบบนี้ นายจะ.. เอ่อ เราขอโทษ เราพยายามแล้ว มันทรมานใจจริงๆนะแทน เราหลงรักมานานแล้วแต่เราก็พยายามอย่างที่สุดแล้ว.. ที่จะไม่.. เราไม่น่าเป็นแบบนี้เลย แล้วนี่.. นายรู้แบบนี้แล้ว นายก็คง.. คงจะเลิกคบกับเรา ใช่ไหม? ใช่ไหมแทน? นายคงรับไม่ได้? ”
พีทเอ่ยด้วยน้ำเสียงระล่ำระลัก ด้วยความประหวั่นพรั่นพรึง เขาตกประหม่า จนแทบเรียบเรียงคำพูดไม่ถูก ขอบตาเขาร้อนผ่าว น้ำตาเริ่มเอ่อเต็มหน่วยตา พีทจ้องมองแทนผ่านม่านน้ำตาที่คลอเต็มตาเพื่อรอคำตอบ แทนยืนเงียบอยู่ครู่หนึ่ง และเขาก็ไม่ได้ตอบคำถามนั้น แต่กลับเอ่ยออกมาว่า..
“ พีท.. การ์ดนั้นที่นายเตรียมไว้ ถ้านายอยากจะให้ก็ให้เถิดนะ เราอยากได้จริงๆนะพีท ความจริงเราก็รักนายนะ นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเรา ที่เราคบหาได้อย่างสนิทใจตลอดมา แต่.. เมื่อเรามารู้ความจริงแบบนี้ ถึงแม้เราจะรักและแคร์นาย เราก็คงรักนายเกินกว่าคำว่าเพื่อนไม่ได้ เพราะเราไม่ได้เป็นเกย์ เข้าใจเราด้วยนะ ขอโทษนะพีท เราคงทำได้เพียงแค่นี้จริงๆ แต่.. เราก็คิดว่า.. เราสามารถเป็นเพื่อนที่ดีของนายได้ตลอดไปนะเพื่อน เราเป็นเพื่อนกันได้นะพีท นายคงเข้าใจเรานะ ”
พีทได้ยินคำพูดของแทนเช่นนั้น น้ำตาเขาก็ไหลรินอาบแก้มด้วยความตื้นตัน ถึงแม้ว่า.. มันจะเป็นความรักที่ไม่สมดังที่หวัง เป็นรักที่ไม่สามารถจะครอบครองเป็นเจ้าของหัวใจ แต่.. มิตรภาพและความรัก ความผูกพันฉันท์เพื่อนนั้นยังคงอยู่ ไม่แตกสลายไปเพราะความแปลกแยกในความรู้สึกที่แตกต่าง แค่แทนเข้าใจเขา ให้เขาได้แค่นี้ มันก็น่าจะเพียงพอแล้ว เพียงแค่นี้ ก็พอแล้ว เพียงพอแล้วจริงๆ แทนเดินมาโอบไหล่เขาเหมือนดังจะปลอบโยนด้วยสัมผัสแห่งมิตรภาพดังเดิม แล้วแทนก็เอ่ยกับเขาด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นและแววตาที่อาทรอย่างบริสุทธิ์ใจ
“ ร้องไห้ทำไม? ไปล้างหน้าแล้วกลับบ้านกันเถิด นี่ก็เย็นมากแล้ว อืม.. พีท เราชอบเพลงที่เราฟังเมื่อกี้นี้จังเลย เดี๋ยวว่างๆเราจะหาคอร์ดมาเล่นกีตาร์ให้นายฟังบ้าง มันอาจจะไม่เพราะเท่ากับนักร้อง แต่เราก็อยากจะเป็นคนร้องให้นายฟังนะ ”
“ ขอบใจนะแทน ขอบใจจริงๆ ที่นายเข้าใจเรา นายให้เราได้แค่นี้ สำหรับเรามันก็มากเกินพอแล้ว เราขอบใจจริงๆนะแทน ”
แทนยิ้มและไม่ตอบว่ากระไร เขาโอบไหล่พีทกระชับขึ้น แล้วทั้งคู่ก็พากันเดินช้าๆ จนค่อยๆลับตาไป ในยามเย็น ที่แสงอาทิตย์กำลังใกล้จะลับจากขอบฟ้า..
:m1: :m1: :m1:
*เชิญติดตาม " หลังคาติดกัน" ตอนต่อไปข้างล่างเลยครับผม
-
(http://img10.imageshack.us/img10/8424/dddd3az9.jpg)
แป๋ม..
แป๋มเลิกเรียนกลับมาถึงบ้านในวันนี้ ก็เห็นรถยนต์ของแม่เขาจอดอยู่ เขาก็อดรู้สึกแปลกใจไม่ได้ว่า.. ทำไมวันนี้แม่เขากลับมาเร็ว ปกติแม่เขาจะกลับค่ำๆเกือบทุกวัน บางครั้งในวันหยุดสุดสัปดาห์แม่ก็มักไม่ค่อยอยู่บ้าน บ่อยครั้งที่แม่ของเขามักต้องออกต่างจังหวัดครั้งละ 2-3 วัน เป็นประจำ น้อยครั้งมากที่แม่จะอยู่และไม่ได้ออกไปไหน แต่แม่ก็จะนั่งทำงานเงียบๆที่ห้องทำงานส่วนตัวของแม่ครั้งละนานๆเมื่อยามที่แม่อยู่บ้าน ดูเหมือนกับว่า.. แม่ของเขาจะงานยุ่งมากๆและทำงานหนักพอสมควร เพราะมันเป็นบริษัทเล็กๆของแม่เอง แม่จะออกไปทำงานในช่วงสายๆหรือเกือบๆเที่ยงหลังจากที่ดูแลทำงานบ้านเรียบร้อยแล้วทุกวัน แม่เขาคงจะเหนื่อยมากๆ บางครั้งเขาก็รู้สึกสงสารแม่ของเขาเหมือนกัน จริงอยู่ในวัยเด็ก เขาเคยรู้สึกเหงา ที่ดูเหมือนกับว่า.. แม่จะไม่ค่อยจะมีเวลาให้กับเขาเลย แต่เมื่อเติบโตมากขึ้น เขาก็เข้าใจ แม่พยายามทำทุกอย่าง เพื่อให้เขาได้มีความเป็นอยู่ที่สุขสบายเฉกเช่นทุกวันนี้ นับแต่วันที่แม่เลิกร้างกับพ่อซึ่งเขายังเด็กอยู่มากในขณะนั้น พ่อก็ได้จากไปใช้ชีวิตในต่างแดนในประเทศที่เป็นถิ่นกำเนิดของพ่อ ซึ่งนานๆครั้ง ที่พ่อของเขาจะมีโอกาสเดินทางมาเมืองไทยเพื่อมาหาเขา ซึ่งส่วนมากมักจะเป็นในช่วงที่เขาปิดภาคเรียน และพาเขาไปเที่ยวพักผ่อนต่างจังหวัดกันหลายๆวัน ตลอดเวลาที่ผ่านมา พ่อจะส่งค่าใช้จ่ายเกี่ยวกับตัวเขามาให้แม่ทุกเดือนไม่เคยขาด เขารู้ดีเสมอว่าพ่อรักและคิดถึงเขามาก เพราะพ่อมักจะโทรทางไกลจากต่างประเทศมาหาเขาบ่อยๆ คอยถามไถ่เรื่องความเป็นอยู่ การเรียนและต่างๆด้วยความห่วงใย บางครั้งก็ซื้อสิ่งของต่างๆส่งมาให้นานๆครั้ง จริงๆแล้ว.. ถ้าเลือกได้ เขาก็ไม่อยากให้ครอบครัวแตกแยกแบบนี้เลย แต่จะทำไงได้ บางครั้งเรื่องราวของผู้ใหญ่ ก็ยากที่จะเข้าใจเช่นกัน เขาเปิดประตูเข้ามาในบ้าน สอดส่ายสายตามองหากลับไม่เจอแม่ จึงเดินเข้ามาในครัวก็เห็นแม่ของเขากำลังทำอะไรง่วนอยู่ เขาจึงเอ่ยทักแม่ของเขาพร้อมกับยกมือไหว้..
“ สวัสดีครับแม่ ทำไมวันนี้แม่กลับเร็วจังครับ ”
“ อ้าวแป๋มมาแล้วเหรอลูก มาให้แม่หอมทีนึง ”
แม่ของแป๋มสวมกอด และหอมแก้มแป๋มเบาๆ แล้วเอ่ยขึ้นมาว่า
“ แม่ เหนื่อยๆ อยากจะพักบ้างน่ะลูก อยากจะอยู่จู๋จี๋กับลูกบ้างไมได้เหรอ? แล้วนี่หนูหิวไหม? ”
“ ไม่ค่อยหิวครับ พอดีแป๋มซื้อขนมกินมานิดหน่อยแล้วครับ แล้วนี่แม่กำลังทำกับข้าวเหรอครับ? ”
“ อืม.. แม่จะทำเนื้ออบให้หนูกินน่ะลูก ได้สูตรจากแม่พี่หน่อยเขามา ว่าจะทำมาตั้งนานแล้ว ก็ไม่ค่อยมีเวลา เออ.. พักนี้ แม่ไม่ค่อยเห็นพี่หน่อย เขามาเล่นมาคุยกับแป๋มเลย โกรธอะไรกันหรือเปล่าล่ะลูก? ”
“ เปล่าครับ พี่หน่อยเขายุ่งๆน่ะครับ เขาใกล้จะจบม.6แล้ว ก็เลยยุ่งๆเรื่องเรียน เรื่องเตรียมสอบ เรื่องเรียนต่อน่ะครับ ”
“ อ่อ เป็นอย่างนี้นี่เอง แม่ว่า.. หน่อยนี่เป็นเด็กดีน่ารักนะ ไม่เคยเหลวไหล ไม่เคยเกเรเลย เห็นหน่อยเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆแล้ว แม่เห็นแป๋มสนิทสนมคลุกคลีกับเขา แม่ก็เบาใจหมดห่วง คนเรานะลูก ถ้าคบหาคนที่ดี เขาก็จะชักนำเราไปสู่สิ่งที่ดีๆ เด็กดีๆเพื่อนดีๆสมัยนี้มีให้คบหาไม่เยอะนักนะลูก ยังไง.. ถ้าโกรธเคืองอะไรกันก็ให้อภัยกันนะ คอยถนอมน้ำใจกันไว้ คบหากันไว้ให้นานๆนะลูก ”
“ ครับแม่ ”
แป๋มตอบรับคำของแม่ แต่ก็อดแปลกใจลึกๆไม่ได้ว่า.. แทบทุกครั้งที่พูดคุยกับแม่ แม่จะพูดถึงพี่หน่อย และก็ชื่นชมเสมอแล้วยิ่งในวันนี้.. น้ำเสียง แววตาและคำพูดของแม่ที่พูดถึงพี่หน่อยทำให้เขารู้สึกแปลกๆชอบกล ในบางครั้ง.. เหมือนราวกับว่าแม่ล่วงรู้ถึงความสัมพันธ์ของเขาและพี่หน่อย มันจะจริงอย่างที่พี่หน่อยพูดหรือเปล่าหนอ? ที่พ่อแม่เลี้ยงเรามา ย่อมรู้ว่าลูกเป็นอะไรอย่างไร เขากับพี่หน่อยดูจะสนิทสนมกันจนดูเกินปกติมากเกินไปหรือเปล่า? แต่มันก็แปลก.. ถ้าแม่รู้จริงๆ ทำไมแม่ไม่เคยพูดอะไรทำร้ายจิตใจเขาเลย ไม่เคยแม่แต่ครั้งเดียว หลายครั้งที่เขารู้สึกกลัวมากๆ จนแทบอยากจะเลิกความสัมพันธ์กับหน่อยหลายต่อหลายครั้ง เพราะเขาไม่อยากให้แม่เสียใจ เพราะเขารักและแคร์แม่ของเขามากเหลือเกินแต่เขาก็ยากที่จะห้ามใจไม่ให้รักพี่หน่อยได้ พี่หน่อยดีกับเขาและรักเขามากเช่นกัน ความรักที่พี่หน่อยมีให้กับเขามันดูจริงจังและมั่นคงจริงๆ คนรูปหล่ออย่างพี่หน่อยมีคนมาติดพันเขามากมาย แต่ดูเขาจะไม่ใคร่สนใจใครเลย มาทุ่มเทความรักให้แต่เขาคนเดียว การกระทำและการแสดงออกที่พี่หน่อยมีต่อเขามันเป็นเช่นนี้ตลอดมา ในบางครั้งเขาก็รู้สึกอึดอัด จนแทบอยากจะสารภาพความจริงกับแม่ แต่ใจเขาก็ไม่กล้าพอ ทำได้แต่เพียง.. เอาความรู้สึกนี้ ระบายให้หน่อยฟังหลายต่อหลายครั้ง หน่อยก็ได้แต่ปลอบโยนและให้กำลังใจ พี่หน่อยมักหน่อยจะพูดเสมอว่า.. พ่อแม่พี่หน่อยน่าจะรู้เรื่องนี้และยอมรับแป๋มได้มานานแล้ว ความรักไม่ใช่เรื่องเสียหาย ถ้าเรารู้จักวางตัวในกรอบที่เหมาะสมตามวัย และไม่ทำให้ชีวิตเราเหลวแหลกและตกต่ำ ผู้ใหญ่ก็คงน่าที่จะเข้าใจ แต่แป๋มก็ไม่ปักใจเชื่อนัก เขายังพูดเสมอว่าพี่หน่อยคาดเดาไปเอง แต่มาลองนึกดู.. เท่าที่แป๋ม ลองลอบสังเกตุท่าทีที่พ่อแม่ของพี่หน่อยที่แสดงออกต่อเขา เขาก็เห็นว่า.. น่าจะเป็นเช่นที่พี่หน่อยพูดเช่นนั้นจริงๆ มันทำให้แป๋มเบาใจไปเรื่องหนึ่ง แต่.. สิ่งที่หนักใจเขาจริงๆในตอนนี้ก็คือ.. เรื่องแม่ของเขานี่เอง
แป๋มยืนมองแม่เขาทำกับข้าวเงียบๆอยู่ครู่หนึ่ง แม่เขาก็เอ่ยขึ้นมาว่า..
“ เออ.. แป๋ม พ่อเขาส่งของมาให้น่ะลูก อยู่ในห้องทำงานแม่ หนูไปเปิดดูสิ ”
“ เหรอครับ? หลายวันก่อนที่พ่อโทรมาหาแป๋ม พ่อก็บอกอยู่ว่าส่งของมาให้ ผมถามพ่อเท่าไรพ่อก็ไม่ยอมบอกว่าส่งอะไรมาให้รอดูเอาเอง แป๋มใจจดจ่อตื่นเต้นจะแย่ แล้วมาส่งถึงแล้วเหรอเนี่ย งั้นแป๋มไปเปิดดูก่อนนะครับ ”
แป๋มเดินเข้ามาในห้องทำงานของแม่ ซึ่งจริงๆแล้วมันก็คือบริเวญห้องรับแขก แต่กั้นแบ่งเป็นสัดส่วน ที่ซึ่งแม่ของเขามักจะนั่งทำงานตรงนี้เป็นประจำครั้งละนานๆ บนโต๊ะทำงานของแม่ แป๋มพบกล่องพัสดุขนาดใหญ่ตั้งอยู่ เขาจึงเปิดออกดูก็พบว่า.มีเสื้อยืดสีสวยสดใส สไตล์วัยรุ่นซึ่งสวยมาก 2-3 ตัว และขนมของกินแปลกๆอีกหอบใหญ่ เขารู้สึกถูกใจและดีใจมากจนแทบเก็บอาการไม่อยู่ เขาจึงรีบดิ่งไปหาแม่เขาในครัวทันที
“ แม่ครับ ถูกใจแป๋มมากเลย ดีใจจัง แหะๆ ”
“ พ่อเขาส่งอะไรมาให้ละลูก ”
“ เสื้อครับ สวยมากเลย คงจะราคาแพงทีเดียว เพราะยี่ห้อนี้ดีครับ แป๋มชอบ แล้วก็มีขนมอีกครับ เพียบเลย อิอิ เอ้อ.. แม่ครับ พ่อส่งของมากล่องใหญ่ขนาดนี้ คงเสียค่าส่งแพงมากเลยนะครับ ”
“ แพงสิลูกหลายเงินทีเดียวล่ะ แป๋มรู้ไหม? พ่อเขารักแป๋มมากนะลูก พ่อเขาถึงให้อะไรต่ออะไรแป๋มขนาดนี้ หนูอย่าไปโกรธพ่ออย่าเกลียดพ่อนะ ที่พ่อเขาไม่ได้อยู่กับเรา ทิ้งให้แป๋มอยู่กับแม่แค่ 2 คน พ่อน่ะมีพระคุณกับแป๋มนะ แม่อยากให้แป๋มสำนึกตรงนี้ไว้ตลอดเวลา จริงๆแล้ว ถ้าแม่เลือกได้ แม่ก็ไม่อยากให้สภาพครอบครัวเราเป็นแบบนี้ หรอก แต่ความเป็นจริงในชีวิตบางอย่างมันก็ไม่เป็นดังที่เราคาดหวัง และมันก็หลีกเลี่ยงไม่ได้จริงๆน่ะลูก แม่พยายามเต็มที่แล้วลูก ไม่อยากให้แป๋มรู้สึกเหมือนเด็กขาดความอบอุ่น แล้วแม่ก็คิดว่า.. พ่อเขาก็คงพยายามด้วยเช่นกัน ”
“ ความจริงมันก็มีบ้างที่แป๋มจะรู้สึกแบบนั้น แต่แป๋มเข้าใจครับแม่ แม่ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นหรอกนะครับ แม่ครับขนมที่พ่อส่งมาให้นี่มันเยอะมากๆเลย ผมเอาไปแบ่งให้พี่หน่อยกินบ้างได้ไหมครับ? ”
“ ทำไมจะไม่ได้ล่ะลูก ก็ขนมเป็นของแป๋มนี่นา ”
“ งั้นผมไปหาพี่หน่อยก่อนนะครับ เดี๋ยวมา เดี๋ยวมาจู๋จี๋กับแม่ แหะๆ ”
“ เออ.. แป๋ม ถ้าพี่หน่อยเขาว่างๆ ไม่ได้ยุ่งอะไรมาก ขอแรงเขามาช่วยขยับตู้เย็นให้แม่หน่อยนะ แม่อยากจะเลื่อนมันออกมาหน่อยนึงน่ะลูก ตู้เย็นมันท่าทางจะหนัก แป๋มกับแม่ 2 คน คงเอาไม่ไหว ”
“ ครับแม่ ”
แป๋มรับคำแล้วก็ตรงเข้าไปหอมแม่ของเขาฟอดใหญ่แบบประจบ บุคลิกของแป๋มเจะมีเป็นลักษณะเช่นนี้เสมอ ดูคล้ายกับขี้อ้อนกับผู้สูงวัยกว่า และดูคล้ายกับชอบที่จะสร้างไมตรีกับผู้มีวัยไล่เลี่ยกัน แป๋มจะเป็นแบบนี้กับทุกคนที่เขารู้สึกดีๆ เป็นดังราวกับว่า.. เขาจะต้องการความรักจากทุกคนที่เขารู้สึกดีและผูกไมตรีด้วย อาจจะเป็นเพราะ.. ชีวิตครอบครัวของแป๋มที่มีรอยร้าว กระมัง? จึงทำให้เขาโหยหาแต่ความรักและความอบอุ่นมาเพื่อมาเติมเต็มสิ่งที่ขาดหายไปในหัวใจ จากนั้น.. แป๋มก็หอบหิ้วขนมวิ่งตื๋อไปบ้านของหน่อยในทันที แม่เขาลอบมองแล้วอมยิ้มพร้อมกับส่ายหัวน้อยๆ แป๋ม หายเงียบไปจนพักใหญ่ๆ จวบจนแม่ของแป๋มทำกับข้าวเสร็จเรียบร้อยพอดี ก็เห็นแป๋มกับหน่อยเดินเคียงกันเข้ามาในบ้าน เมื่อเดินมาถึงหน่อยก็เอ่ยกับแม่ของแป๋มด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“ วันนี้น้ากลับเร็วจังนะครับ ทุกทีหน่อยเห็นน้ากลับค่ำๆ ”
“ น้าเหนื่อยๆน่ะลูก ก็อยากจะพักบ้าง อยากอยู่กับเจ้าแป๋มมันมั่ง มันก็คงจะเหงาๆ ถึงชอบไปขลุก ไปกวนหน่อยตลอดเลย น้าขอบใจนะหน่อย ที่ช่วยดูแลแป๋ม บางครั้งก็มาอยู่เป็นเพื่อนเจ้าแป๋มเวลาที่น้าไม่อยู่ เป็นแบบนี้ตั้งแต่เจ้าแป๋มเด็กๆมาแล้ว บางทีน้าก็เกรงใจ พ่อแม่ของหน่อยอยู่เหมือนกันนะ ”
“ ไม่เป็นไรหรอกครับน้า หน่อยอยู่กับแป๋มก็สนุกดีครับ พ่อกับแม่ผมก็ชอบแป๋มจะตาย แป๋มเขาขี้อ้อนดีครับ แหะๆ แล้วนี่น้าจะให้หน่อยจะช่วยขยับตู้เย็นไปตรงไหนครับ? ”
“ เลื่อนออกมาตรงนี้หน่อยนึงน่ะจ้ะ เอ้า.. มา.. ช่วยกัน 3 คน ”
“ น้าไม่ต้องก็ได้ครับ หน่อยว่า.. หน่อยกับแป๋มพอไหวครับ เลื่อนมาตรงนี้นะครับ เอ้า.. แป๋ม เรามาช่วยกัน ฮึบ!! ”
หน่อยและแป๋มช่วยกันขยับตู้เย็น โดยมีแม่ของแป๋มคอยยืนประคองและบอกตำแหน่งอยู่ไม่ห่างนัก สักพักก็เรียบร้อยและเข้าที่เข้าทางดี
“ ขอบใจนะหน่อย แล้วนี่พ่อกับแม่ของหน่อยคงจะยังไม่กลับกันละสิ ”
“ ยังครับแต่เดี๋ยวอีกสักพักก็คงจะกลับแล้วละครับ ”
“ นี่น้าทำกับข้าวเพิ่งเสร็จ เดี๋ยวว่าจะกินข้าวกัน หน่อยก็มากินข้าวด้วยกันสิลูก ”
“ นั่นสิพี่หน่อย มากินข้าวด้วยกัน เห็นพี่บอกกำลังหิวๆนิดหน่อยแต่ขี้เกียจไปหาอะไรกินไม่ใช่เหรอ? เมื่อกี้ยังกินขนมของผมใหญ่เลยนี่นา หึหึ ”
“ ก็ได้ครับ แหะๆ ขอบคุณครับน้า ”
แล้วทั้งหมดก็ร่วมรับประทานอาหารเย็นกัน ระหว่างรับประทานอาหารแป๋มสังเกตุแววตาของแม่ที่มองมายังเขาและพี่หน่อยตลอดถึงการแสดงออกและการพูดคุยกันในระหว่างรับประทานอาหารร่วมกันในมื้อนั้น แล้วเขามีความรู้สึกเหมือนกับว่า แม่จะล่วงรู้ถึงความสัมพันธ์ของเขาและพี่หน่อยและแม่ก็ยอมรับ แม่รู้แน่ๆสายตาของแม่แบบนั้น แม่ยอมรับเรื่องเขาและพี่หน่อย เขารู้สึกเช่นนั้นจริงๆ เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมจึงรู้สึกเช่นนั้น แต่อย่างน้อย ถ้ามันเป็นไปตามความรู้สึกของเขาจริงๆแบบนี้ มันก็ทำให้เขารู้สึกกดดันน้อยลง มันทำให้เขาตั้งใจว่า.. เขาจะทำตัวให้ดี ไม่ทำให้แม่ผิดหวัง แล้วสักวัน.. เขาจะบอกกับแม่ สารภาพกับแม่ด้วยตัวเอง เพียงแค่.. ขอเวลาให้เขากล้าหาญขึ้นอีกสักนิด
ขอเวลาให้ผมอีกสักนิดนะครับแม่.. แป๋มบอกกับตัวเองอย่างนั้นเบาๆในใจ..
:oni2: :oni2: :oni2:
*โปรดติดตามตอนต่อไปเร็วๆนี้ครับ^^
-
น่ารักเหมือนเดิมเลยซี ยังไงก็ให้แป๋มเขากล้าๆบอกแม่ซะทีนะ หึหึ ระเบิดได้ลงแน่ อ้อๆๆไม่ใช่ๆ แหะๆ
เป็นกำลังใจให้นะครับ..................................แล้วมาลงต่ออีกนะครับ
-
:z13:
จิ้มน้องซี อิๆ
อ่านตอนนี้แล้วแป๋มนี่ดูจะขี้กังวลจังน๊า
อย่างที่หน่อยบอกก็ถูกแล้ว คนเป็นพ่อเป็นแม่เลี้ยงลูกมากับทำไจไม่รู้ละว่าลูกตัวเองเป็นอะไร
เพียงแต่ เค้าแค่รอเวลาที่ลูกจะเปิดอกพูดในสิ่งที่เป็นให้รับรู้ก็เพียงเท่านั้น
อาจจะมีบางครอบครัวที่ดูแลลูกแบบปล่อยให้ลูกดูแลตัวเองเสียมากกว่าอันนั้นพ่อแม่ก็คงจะดูไม่ออกเวลามาบอกในเรื่องราวแบบนี้ต้องอาศัยเวลา และการยอมรับ
การอธิบายให้เข้าใจจึงเป็นสำคัญมากเพราะการที่จะรอบรับว่าลูกของเค้าเป็นในสิ่งที่สังคม
วงกว้างมองว่าผิดเพศ ดูไม่เหมาะไม่ควร ควรกลับตัวกลับใจให้เป็นปกติ
แต่เราต้องใช้การพูดคุยและอธิบายอย่าได้ใช้อารมณ์มาเป็นเครื่องมือในการสร้างรอยร้าวเลย
เพราะการที่เราจะเป็นอะไรที่ไม่เหมือนคนอื่นมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกหากแต่ เราต้องบอกให้เข้าใจว่า เป็นแล้วมันไม่ใช่จะเลิกเป็นได้ มันไม่เหมือนกับเราเลือกงานที่อยากเปลี่ยนก็เปลี่ยน
มันเป็นอะไรที่เป็นและจะติดตัวไปตลอดชีวิต
:bye2: :bye2: :bye2:
แล้วจะรออ่านไปนะคราบ
บอกตรงอ่านตอนของพีท กับแทนแล้วก็เข้าใจว่ามันเป็นธรรมดาแม้เราจะรักเค้ามากอย่างหากแต่เค้าไม่ได้เป็นเหมือนเราเราก็ต้องทำใจยอมรับให้ได้ยังดีที่เค้ารับเราได้ความเป็นเพื่อนก็จะยังคงอยู่ตลอดไป
-
ท่าทางจะไปได้สวย
รึเปล่า
-
ทางสะดวกแล้ว :mc4:
-
ใกล้จะถึงเวลาแล้วนะ แล้วก็จะได้บอกให้รู้เสียที
คงจะไม่มีอะไรน่าห่วงแล้ว :t3:
-
หนูแป๋มสู้ ๆ :ped149:
-
เรื่องหลักก็ชอบ ของแถมก็ชอบ แอร๊ยยยยยยยยยยยย :o8:
+1 แทนคำขอบคุณนะคะ
-
สู้ๆๆน้า
ไปได้สวย....อิอิ
-
บวก 1 ให้นะคะ :pig4:
ขอบคุณสำหรับเรื่องสั้นพิเศษๆน่ารักๆด้วยค่ะ
มิตรภาพที่ดีจะยั่งยืนได้ก้อเพราะความเข้าใจและการยอมรับในกันและกัน เช่นพีทกะแทน ชอบมากๆค่ะ
ส่วนตอนนี้อ่านแล้วลุ้นกะแป๋มค่ะ
ถ้าผู้ใหญ่สองฝ่ายยอมรับได้จริงๆ ก้อนับเป็นโชคดีของหน่อยกะแป๋มจริงๆ :L2:
-
คุณแม่คงเข้าใจ :กอด1:
-
[ ~ กอด ~ .. คนเขียน]
บวก 1 ให้กับความน่ารัก ขยันส่งความสุขให้คนอ่าน ... เพลงเพราะดีครับ ^_^
ตอนนี้ คุณแม่แป๋มน่ารัก คำพูด เปิดโอกาสใกล้ชิดได้อีก อิ อิ
ขอบคุณคนเขียนมาก ๆ นะครับ (^_^)
-
:z13:
จิ้มน้องซี อิๆ
อ่านตอนนี้แล้วแป๋มนี่ดูจะขี้กังวลจังน๊า
อย่างที่หน่อยบอกก็ถูกแล้ว คนเป็นพ่อเป็นแม่เลี้ยงลูกมากับทำไจไม่รู้ละว่าลูกตัวเองเป็นอะไร
เพียงแต่ เค้าแค่รอเวลาที่ลูกจะเปิดอกพูดในสิ่งที่เป็นให้รับรู้ก็เพียงเท่านั้น
อาจจะมีบางครอบครัวที่ดูแลลูกแบบปล่อยให้ลูกดูแลตัวเองเสียมากกว่าอันนั้นพ่อแม่ก็คงจะดูไม่ออกเวลามาบอกในเรื่องราวแบบนี้ต้องอาศัยเวลา และการยอมรับ
การอธิบายให้เข้าใจจึงเป็นสำคัญมากเพราะการที่จะรอบรับว่าลูกของเค้าเป็นในสิ่งที่สังคม
วงกว้างมองว่าผิดเพศ ดูไม่เหมาะไม่ควร ควรกลับตัวกลับใจให้เป็นปกติ
แต่เราต้องใช้การพูดคุยและอธิบายอย่าได้ใช้อารมณ์มาเป็นเครื่องมือในการสร้างรอยร้าวเลย
เพราะการที่เราจะเป็นอะไรที่ไม่เหมือนคนอื่นมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกหากแต่ เราต้องบอกให้เข้าใจว่า เป็นแล้วมันไม่ใช่จะเลิกเป็นได้ มันไม่เหมือนกับเราเลือกงานที่อยากเปลี่ยนก็เปลี่ยน
มันเป็นอะไรที่เป็นและจะติดตัวไปตลอดชีวิต
:bye2: :bye2: :bye2:
แล้วจะรออ่านไปนะคราบ
บอกตรงอ่านตอนของพีท กับแทนแล้วก็เข้าใจว่ามันเป็นธรรมดาแม้เราจะรักเค้ามากอย่างหากแต่เค้าไม่ได้เป็นเหมือนเราเราก็ต้องทำใจยอมรับให้ได้ยังดีที่เค้ารับเราได้ความเป็นเพื่อนก็จะยังคงอยู่ตลอดไป
ขอบคุณครับพี่นิว เป็นตามที่พี่พูดจริงๆด้วยแหละ แหะๆ
ขอขอบพระคุณสำหรับทุกคอมเม้นมากนะครับ
ผมโหวต+1ให้เพื่อเป็นการขอบคุณนะครับ
นิยายเรื่องนี้ ความจริงผมเขียนจบนานแล้ว
แต่ค่อยๆทะยอยนำมาลง..
ถึงในวันนี้.. คือ 2 บทสุดท้ายของนิยายเรื่องนี้
เชิญติดตามตอนต่อกันได้เลยครับ^^
-
(http://img10.imageshack.us/img10/8424/dddd3az9.jpg)
หน่อยและแป๋ม
“ นี่แป๋มเป็นอะไรของเขานะ? ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ”
หน่อยรู้สึกว่า ช่วงหลายวันที่ผ่านมานี้แป๋มดูแปลกไป เขารู้สึกเหมือนกับว่า.. แป๋มดูจะเฉยเมยกับเขาชอบกล เมื่อสัปดาห์ก่อน แป๋มและเขายังพูดคุยกันดีๆอยู่เลยนี่นา เขายังรู้สึกเหมือนกับว่า.. แป๋มดูจะอยากรู้เรื่องราวต่างๆของเขามากมาย สอบถามทุกอย่างที่เกี่ยวกับตัวเขา ทั้งเรื่องทั่วๆไปของเขา เรื่องของความรู้สึกต่างๆนานาของเขา จนเขาอดรู้สึกแปลกใจไม่ได้ ว่าแป๋มจะอยากรู้อะไรหนักหนา แล้วจากนั้นผ่านมาไม่กี่วัน แป๋มก็เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้อง เขาพูดคุยด้วยแป๋มก็ดูเหมือนกับว่าไม่ค่อยอยากคุยเท่าไร? เมื่อเย็นเขาไปนั่งคุยด้วย ก็ดูเหมือนกับว่า แป๋มจะดูอึดอัด พะว้าพะวงอย่างไรชอบกล จากนั้นแป๋มก็ปลีกตัวขึ้นห้องเขาไป เมื่อสักครู่ที่ผ่านมาเขาก็ไปขะโงกหน้าตรงระเบียง มองไปยังห้องนอนแป๋ม ก็เห็นแป๋มกำลังคร่ำเคร่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ หน่อยรู้สึกคับข้องใจเป็นอย่างมาก จึงตัดสินใจกดโทรศัพท์โทรหาแป๋มในทันที
“ ฮัลโหลแป๋ม ทำอะไรอยู่? ”
“ ทำอะไรเล่นๆนิดหน่อยน่ะพี่ พี่หน่อยมีอะไรเหรอ? ”
“ ก็ไม่มีนะ แค่อยากคุยด้วย ”
“ คุยอะไรล่ะพี่? ก็เมื่อเย็นเราก็เพิ่งนั่งคุยกันนี่นา ”
“ งั้น.. ตอนนี้พี่ไปหาได้ไหม? อยากไปหาแป๋มน่ะ ไปนั่งเล่นแปบนึง พี่ไม่กวนแป๋มหรอก ”
“ อย่าเลยพี่ นี่มันดึกแล้ว ”
“ นี่เพิ่งจะทุ่มกว่าๆ ยังไม่ 2 ทุ่มเลยนะแป๋ม ”
หน่อยนึกในใจว่า ทำไมแป๋มต้องพูดเช่นนี้ ทุกทีเมื่อก่อน เขานึกจะโทรคุยอะไรกับแป๋มแม้จะบ้านติดกันแค่นี้ก็เถิด ก็ยังคุยกันได้เรื่อยเปื่อย ไม่เคยมีคำถามของแป๋มแบบนี้เลย อีกทั้ง.. เขายังเคยไปนั่งเล่นนั่งคุยกับแป๋ม ยัน 2-3 ทุ่มได้เมื่อนึกอยากไปหา แม่ของแป๋มก็ไม่เคยว่าอะไร ในตอนนี้ ทำไมมันดูเหมือนกับว่า.. การคุยกับเขา มันทำให้แป๋มเสียเวลา เมื่อเขาได้ยินแป๋มพูดออกมาแบบนี้ เขาก็อดรู้สึกน้อยใจลึกๆไม่ได้
“ พอดีผมยุ่งๆนะพี่ พีมีอะไรอีกไหม? ถ้าไม่งั้นผมขอวางหูก่อนนะ ”
แล้วแป๋มก็กดวางหู
หน่อยทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างอ่อนแรง นึกในใจว่า.. ทำไมแป๋มเป็นแบบนี้ เขาคิดไปสารพัดร้อยแปด นี่แป๋มกำลังติดเกมส์หรือเปล่า? ก็ไม่น่าจะใช่ ถึงแป๋มจะชอบเล่นเกมส์ แต่แป๋มก็ไม่เคยติดถึงขนาดหัวปักหัวปำ หรือว่าแป๋มกำลังเบื่อเขา? จะเป็นอย่างนั้นหรือเปล่า? หรือว่า.. แป๋มกำลังติดพันคนใหม่? ยิ่งคิดก็ยิ่งท้อใจ หรือว่า.. มันถึงเวลาจบเรื่องราวของเขากับแป๋มแล้ว? มันจะเป็นเช่นนั้นจริงๆหรือ? ทำไมมันไม่มีทีท่ามาก่อน จะปุบปับกะทันหันอะไรกันขนาดนี้? เมื่อหน่อยคิดมาถึงตรงนี้ เขารู้สึกน้อยใจจนน้ำตาก็พาลจะไหล เขารักแป๋มเหลือเกินแต่ทำไมแป๋มถึงเป็นแบบนี้ไปได้ เขาพยายามปลอบใจตัวเองว่า.. มันคงไม่เป็นเช่นนั้นหรอก ก็แป๋มรักเขามากนี่นา ติดเขาอย่างกับอะไรดี แต่.. มันก็ไม่แน่.. บางที การใกล้ชิดกันมากเกินไป มันก็อาจจะทำให้เกิดการเบื่อหน่ายก็ได้ใช่ไหม? ความคิดของหน่อยขัดแย้งกันจนเขาสับสนไปหมดจนไม่มีแก่ใจจะทำอะไรเลยในยามนี้..
. . . .
ยามเย็นในวันถัดมา วันนี้เขามีเรียนแค่ในช่วงเช้า เมื่อเขากลับมาถึงบ้านก็เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องคิดถึงแต่เรื่องที่แป๋มทำให้เขาน้อยใจ เขาพยายามไม่อยากจะคิดอะไรมาก จึงเอาหนังสือมาอ่านทบทวนเนื้อหาการเรียนด้วยไม่อยากฟุ้งซ่าน ขณะที่หน่อยกำลังอ่านหนังสืออยู่ในห้องนอนของเขานั้น เขาก็ได้เสียงแป๋มมาเคาะประตูเรียก
“ พี่หน่อย ผมเข้าไปได้ไหม? ”
“ เข้ามาสิแป๋ม ”
หน่อยเอ่ยเสียงเรียบพร้อมชำเลืองเหลือบมองไปทางประตู ก็เห็นแป๋มกำลังเปิดประตูเดินเข้ามา ความน้อยใจแป๋มในวันที่ผ่านมา ทำให้หน่อยรู้สึกมึนตึงจนไม่อยากสบตาแป๋ม เขาจึงก้มหน้าอ่านหนังสือต่อโดยไม่มองหน้าแป๋ม จนเมื่อแป๋มเดินมายืนเคียงใกล้ๆเขา แป๋มก็เอ่ยกับหน่อยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ อ่านหนังสืออยู่เหรอพี่ ดูพี่เคร่งเครียดเลยนะ ”
“ ก็ อืม.. ”
“ พี่หน่อยงอนแป๋มเหรอ? พี่ไม่มองหน้าผมเลยนะ ”
แป๋มเอ่ยตัดพ้อด้วยน้ำเสียงเจือไปด้วยความน้อยใจ
“ ก็เปล่านะ ”
หน่อยตอบห้วนเสียงเรียบโดยไม่ละสายตาจากหนังสือที่อ่านเลย ทั้งๆที่ในตอนนี้เขาก็อ่านไม่รู้เรื่องแล้ว ปากหน่อยตอบไปเช่นนั้น แต่ในใจจริงๆของเขาอยากจะบอกกับแป๋มว่า.. ก็งอนน่ะสิ ก็แป๋มไม่สนใจเขาเลยนี่นา เขาเสียใจมากรู้ไหม?
“ ขอโทษนะพี่หน่อย ที่ช่วงก่อนผมดูเหมือนกับว่าจะไม่ค่อยสนใจพี่เท่าไร จริงๆแล้วผมไม่อยากทำแบบนั้นเลย ผมรู้ว่าพี่จะต้องน้อยใจผมแน่ๆ พี่หน่อยอย่าโกรธผมเลยนะ พอดี คือว่า.. ”
ตาของหน่อยยังคงจับจ้องอยู่ที่หนังสือ แต่หูเขาคอยเงี่ยฟังสิ่งที่แป๋มกำลังจะพูดออกมาอย่างใจดใจจ่อ
“ ผมกำลังยุ่งๆนิดหน่อยในตอนนั้น ก็ผมกลัวว่าจะทำไม่ทัน แต่ผมก็ไม่อยากบอกอะไรพี่ ผมอยากจะเซอร์ไพร์สพี่ แบบที่พี่เคยเซอร์ไพร์สผม เพราะพรุ่งนี้เป็นวันเกิดของพี่แล้วนี่นา แต่สุดท้าย แป๋มก็ทำเสร็จทันพอดี นี่ไง.. ของขวัญที่แป๋มตั้งใจทำมาให้พี่ สุขสันต์วันเกิดนะครับพี่หน่อย ผมเอาของขวัญมาให้ มีความสุขมากๆนะครับพี่ พี่ครับ.. ผมขอโทษที่ทำให้พี่น้อยใจ จริงๆแล้วผมรักพี่มากๆนะ รักเสมอเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน ”
แป๋มพูดจบ ก็ส่งของขวัญให้แล้วโอบกอดพร้อมหอมแก้มหน่อยเบาๆ จากนั้นแป๋มก็เอ่ยขึ้นมาว่า..
“ เอาละ แป๋มไม่กวนพี่แล้ว ดูท่าพี่คงกำลังยุ่งๆ อ่านหนังสืออยู่ งั้นผมไปก่อนนะพี่ ”
พูดจบแป๋มก็เดินออกไปพร้อมกับปิดประตูให้ หน่อยรู้สึกอึ้งและงงไปชั่วครู่ นี่เขาคิดมากไปเองจริงๆ ที่แท้.. แป๋มกำลังซุ่มทำของขวัญมาให้เขานี่เอง จริงสิ พรุ่งนี้.. เขาก็จะอายุครบ 19 ปีแล้ว เขาลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปเลย การเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยในปีแรกของเขา ทั้งเรื่องเรียน เรื่องกิจกรรมของคณะ มันทำให้เขาวุ่นวายพอดูจนลืมเรื่องบางเรื่องไปได้อย่างไม่น่าเชื่อ แต่.. แป๋มกลับจำวันเกิดของเขาได้ ตอนนี้แป๋มก็อายุย่าง 17 ปีแล้วละสิ เกือบ 5 ปีแล้วที่เขาได้รู้จักกับแป๋ม และเกือบ 3 ปีแล้วที่เขาและแป๋มได้หันมารักกันในแบบทุกวันนี้ วันเวลาช่างผ่านไปอย่างรวดเร็วจริงๆ หน่อยนั่งมองของขวัญและจมอยู่ในภวังค์ความคิดตัวเอง พอเขารู้สึกตัวอีกที และขยับจะเรียกแป๋ม แป๋มก็เดินออกไปแล้ว
หน่อยเหลือบมองของห่อของขวัญของแป๋มพลางคิดในว่า.. นี่แป๋มทำอะไรมาให้หนอ? ช่วงวันเกิดแป๋มอายุครบ 16 ปี ตอนนั้นเขาตั้งใจประดิดประดอยทำรูปแป๋มเพื่อเซอร์ไพร์สแป๋มและแป๋มก็ดูจะประทับใจมากๆ แล้วนี่.. แป๋มจะเซอร์ไพร์สเขาบ้าง เขาอยากรู้จริงๆว่ามันจะทำให้เขาประทับใจได้ขนาดไหน? เขาค่อยๆแกะกระดาษห่อของขวัญสีฟ้าที่เป็นสีโปรดของแป๋มออกดู แล้วจึงพบว่า.. มันคือนิยายที่แป๋มเขียน นำมาปริ้นและเข้ารูปเล่มออกแบบปกดูเรียบง่ายจากภาพที่ถ่ายจากหน้าบ้านแต่ดูสวยงามปราณีต เขาเปิดออกดูในหน้าแรก ก็เป็นลายมือเขียนของแป๋มที่เป็นระเบียบตัวหนังสือกลมๆแบบวัยรุ่นเขียนถึงเขาว่า..
. . . .
สุขสันต์วันเกิดครับพี่หน่อย
นี่คือของขวัญที่ผมตั้งใจทำมาให้จริงๆ
มันคือนิยายที่ผมตั้งใจเขียนขึ้นมาให้พี่โดยเฉพาะ
ฝีมือของผมมีอยู่เพียงแค่นี้ แต่ผมก็ตั้งใจทำออกมาสุดฝีมือของผม
ผมตั้งใจทำอย่างปราณีตบรรจง จึงใช้เวลาค่อนข้างนาน
ความถนัดของผมมีแค่เพียงเรื่องการเขียน ผมจึงทำสิ่งนี้ออกมาให้
หวังใจว่า.. มันคงจะพอจะทำให้พี่ประทับใจบ้างไม่มากก็น้อย
ขอให้พี่มีความสุขมากๆ สมหวังในทุกสิ่งที่พี่ปรารถนา
และได้พบแต่สิ่งที่ดีๆตลอดไป
รักพี่เสมอนะครับ
แป๋ม..
. . . .
หน่อยแอบอมยิ้มอยู่คนเดียวเงียบๆ เขาอ่านทบทวนข้อความอวยพรที่แป๋มเขียนถึงเขา 2-3 ครั้ง จากนั้นเขาก็เปิดหน้าต่อไป เพื่อเริ่มอ่านบทนำและเนื้อหานิยายฝีมือนายแป๋ม นิยายที่แป๋มตั้งใจเขียนเพื่อเขาโดยเฉพาะ..
นิยายเรื่องนั้นที่มีชื่อเรื่องว่า..
“ หลังคาติดกัน ”
. . . .
.
.
.
.
.
.
ฟ้ามืดแล้ว..
แม่ของแป๋มก็คงยังไม่กลับเช่นเคย หลังจากที่แป๋มเอาของขวัญไปให้หน่อย แป๋มก็มานอนฟังเพลงคิดอะไรเล่นๆในห้องนอน จวบจนเวลาผ่านไปได้ครู่ใหญ่ แป๋มก็ได้ยินเสียงหน่อยมาเคาะประตูห้องเรียกเขา
“ แป๋มพี่เข้าไปได้ไหม? ”
“ เข้ามาสิพี่ ”
“ พอดีพี่มองหาแป๋มข้างล่างไม่เห็น ก็เลยถือโอกาสเดินขึ้นมาหาเองเลย แป๋มคงไม่ว่าอะไรพี่นะ ”
“ ไม่เป็นไรหรอกพี่ ผมกับพี่ก็เข้านอกออกในกันแบบนี้อยู่บ่อยๆอยู่แล้ว เป็นแบบนี้มาตั้งนานหนักหนาแล้วนี่นา แลัวนี่พี่ไม่อ่านหนังสือแล้วเหรอ? ถึงได้มาหาแป๋ม? พี่หายโกรธแป๋มหรือยัง? ”
“ หนังสือน่ะพี่ไม่อยากอ่านแล้ว ขี้เกียจอ่าน อ่านแล้วปวดหัว สู้อ่านนิยายฝีมือแป๋มไม่ได้ อ่านแล้วไม่ปวดหัวเลย อ่านแล้วก็เลยอยากมาหาแป๋มนี่แหละ พี่มาหาแป๋มแบบนี้ แป๋มคิดว่าพี่หายโกรธหรือยังล่ะ หึหึ ”
“ แล้วนี่พี่อ่านจนจบแล้วเหรอ? ”
“ ก็.. อืม ”
“ สนุกไหม? มันอาจจะโม้ มันอาจจะดูเวอร์ไปบ้าง แต่มันก็นินยายน่ะพี่ เขียนให้มันล้นๆ อยากให้พี่ประทับใจน่ะ แล้วนี่พี่หน่อยชอบไหม? ”
“ ไม่บอกหรอก หึหึ ”
แป๋มมีสีหน้าแปลกใจในคำตอบของหน่อย เขากำลังจะเอ่ยปากพูดบางอย่าง หน่อยก็โน้มตัวดึงแป๋มเข้ามาโอบกอดพร้อมกับประกบริมฝีปากจูบอย่างดูดดื่มอ่อนหวาน จูบอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน ส่งสัมผัสที่สื่อออกมาจากส่วนลึกของหัวใจ และแป๋มก็ได้รับรู้แล้วว่า.. นิยายที่เขาตั้งใจเขียนให้เพื่อหน่อยนั้น หน่อยชอบหรือไม่..
:o8: :o8: :o8:
-
(http://img10.imageshack.us/img10/8424/dddd3az9.jpg)
บทส่งท้าย
บริเวณป้ายรถประจำทางในยามเย็นในวันหนึ่ง ผู้คนมากมายหลากหลายวัย ต่างจดจ่อรอเฝ้ารถโดยสาร สายที่จะนำพาพวกเขาเหล่านั้น ไปสู่ยังจุดหมายปลายทาง ในระหว่างนั้น.. เสียงเอ่ยทักเบาๆที่ดูนอบน้อมและประหม่า เอ่ยทักชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังเฝ้ามองรถโดยสารสายที่เขารอคอย..
“ พี่ครับ.. พี่.. ”
ชายหนุ่มหันมาตามเสียงเอ่ยทักนั้น ก็พบว่า.. เป็นเด็กหนุ่มในชุดนักเรียน ซึ่งคาดว่า.. น่าจะเป็นเด็กนักเรียนมัธยม เขามองเด็กหนุ่มคนนั้น แล้วเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ
“ มีอะไรหรือครับน้อง? ”
“ คือ.. คือว่า.. คือผมอยากจะรบกวน เอ่อ.. คือ.. ผมไม่มีตังค์อ่าครับ คือแบบว่า ผมทำเงินหายหมด ไม่มีค่ารถกลับบ้านครับ ตอนแรกว่าจะเดินกลับ แต่นี่ผมเดินมา 2 ป้ายรถเมล์แล้ว มันเหนื่อยมากครับ ไม่ไหวจริงๆ รบกวนพี่หน่อยนะครับ ขอแค่พอค่ารถเมล์ก็พอครับ ผมเดินไม่ไหวจริงๆ ครับ ”
เด็กหนุ่มเอ่ยตอบพร้อมทำหน้าแหยๆ แล้วก้มมองพื้น ด้วยท่าทีประหม่าอายและเกรงใจ เขามองดูแล้วรู้สึกว่า เด็กคนนี้น่าจะไม่ได้โกหกมาขอไถเงิน จึงรู้สึกสงสารและเห็นใจ จึงหยิบแบงค์ 20 ส่งให้แล้วเอ่ยว่า..
“ 20 นี่พอถึงบ้านไหมน้อง คงพอช่วยได้แค่นี้เอง ”
“ พอครับพี่ ขอบคุณครับ ”
หนุ่มน้อยยกมือไหว้แล้วรับเงินไป พร้อมกับเอ่ยขึ้นมาว่า
“ ความจริง แค่พอค่ารถเมล์ก็พอแล้วครับ พอได้ถึงปากซอย ผมนั่งมอเตอร์ไซค์เข้าไปแล้วไปเอาเงินที่บ้านจ่ายค่ารถมอเตอร์ไซค์ก็ได้ครับ ผมเกรงใจพี่จังเลย อายด้วยครับ แต่ไม่รู้จะทำไงจริงๆ ขอบคุณพี่มากนะครับ ”
“ ไม่เป็นไรหรอกน้อง ช่วยๆกันไป ”
หน่อยและแป๋ม ลอบมองการสนทนาของเด็กหนุ่มและชายหนุ่มคนนั้น แล้วหันมามองหน้ากัน แล้วแป๋มก็เอ่ยกับหน่อยว่า..
“ พี่หน่อย ผมว่า.. ผมคุ้นๆนักเรียนคนนั้นนะ ฟังจากที่เขาคุยกัน ผมจำได้ว่า.. ผมเคยเห็นเขาขอเงินพี่ผู้ชายคนหนึ่งที่ป้ายรถเมลล์แบบนี้มาครั้งหนึ่งแล้ว แล้วก็ใช้คำพูดแบบนี้เป๊ะๆเลย ”
“ พี่ก็กำลังจะบอกแป๋มว่า.. น้องคนนั้นก็เคยมาขอเงินพี่ โดยใช้คำพูดแบบนี้เป๊ะๆเลยเหมือนกัน ”
“ จริงเหรอพี่ แล้วทำไมเขาจึงทำเงินหายบ่อยขนาดนั้น? ”
“ ก็นั่นน่ะสิ พี่ก็ว่าอย่างนั้นแหละ เออ..แป๋ม รถมาแล้ว เราไปกันเถิด ”
แล้วหน่อยและแป๋มก็พากันขึ้นรถประจำทาง โดยไม่ได้สังเกตุว่าเด็กหนุ่มคนนั้นไปทางไหน หรือขึ้นรถสายอะไรไป
.
.
.
.
ในมุมลับตาถัดจากป้ายรถประจำทางแห่งนั้น เด็กหนุ่มในชุดนักเรียนคนนั้น ล้วงกระเป๋ากางเกง หยิบเอาเงินออกมานับดู แล้วก็พบว่า.. มันมีจำนวนเกือบ 100 บาทแล้ว เขาเหยียดยิ้มมุมปาก พร้อมรำพึงกับตัวเองเบาๆ
“ ได้เกือบร้อยแล้ว คนสมัยนี้ใจอ่อนกันง่ายจริงๆ แค่ตีหน้าเศร้าหน่อยเดียวก็ได้เงินใช้แล้ว เดี๋ยวเดินหาเหยื่ออีกสักป้ายสองป้ายรถเมล์ ค่อยกลับบ้านดีกว่า เย็นมากแล้ว เดินมากๆ ชักจะรู้สึกเมื่อยๆ หึหึ ”
เขาหัวเราะเบาๆกับตัวเอง ด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเดินมุ่งตรงไปยังป้ายรถเมล์ถัดไป..
. . . .
ในค่ำคืนนั้น..
เป็นอีกคืนหนึ่งที่แม่ของแป๋มไปต่างจังหวัดและหน่อยก็มานอนเป็นเพื่อนแป๋มเหมือนเช่นดังเคย หน่อยปิดหน้านิยาย เมื่อเขาอ่านบทส่งท้ายของนิยายเรื่องนี้จบลงหลังจากที่เขาอ่านนิยายเรื่องนี้มาหลายรอบแล้ว เขาเหลือบมองมายังแป๋มที่นั่งเคียงกันอยู่บนเตียงและกำลังมองเขาอ่านนิยายอยู่เงียบๆ หน่อยสบตาแป๋ม แล้วหน่อยก็เอ่ยถามแป๋มว่า..
“ แป๋ม.. ในนิยายของแป๋มเนี่ย.. ทำไมแป๋มถึงคิดว่าเด็กที่มาขอเงินที่ป้ายรถเมลล์เป็นจะคนแบบนี้ล่ะ ในวันนั้นเราก็ไม่เห็นนี่นาว่าเขาไปทางไหนต่อ เพราะเรามัวรีบขึ้นรถเมลล์กัน ”
“ แล้วพี่หน่อยไม่สงสัยบ้างเหรอ? ว่าทำไมเขาจึงทำเงินหายบ่อยจัง ”
“ อืม.. จะว่าไป.. พี่ก็สงสัยนะ จริงสิ.. พี่ว่า.. ก็คงจะเป็นแบบที่แป๋มเขียนจริงๆนั่นแหละ ว่าแต่.. ทำไมแป๋มต้องเอาเรื่องเด็กที่ป้ายรถเมลล์มาลงตอนเปิดเรื่อง แล้วก็ตอนปิดเรื่องล่ะ? ประทับใจอะไรเขาหนักหนาเหรอแป๋ม? ”
“ ก็ไม่หรอก ก็แป๋มกะจะให้มันแหวกแนวเล่นไปงั้นแหละ นิยายนะพี่ไม่ใช่ชีวประวัติ พี่จะไปคิดอะไรมากล่ะ หึหึ ว่าแต่.. พี่อ่านไม่รู้กี่รอบแล้ว ไม่เบื่อบ้างหรือไง? ”
“ เบื่อจะแย่แล้ว ก็อ่านๆไปงั้นแหละ ก็แป๋มอยากเขียนมาให้พี่อ่านทำไมล่ะ หึหึ ”
พูดจบหน่อยก็ดึงจมูกแป๋มเล่นเบาๆ แล้วดึงแปํมมากอดพร้อมขยี้หัวแป๋มเล่นแบบหยอกเย้า
“ เป็นงั้นไป พี่นี่จริงๆเลย ชอบก็ยอมรับมาเถิด ไม่ต้องมาทำเขินหรอก หึหึ เออ.. เข้านอนกันเหอะพี่ ดึกแล้วชักจะง่วงๆ ”
“ อืม.. ก็ดีเหมือนกัน พี่ก็ง่วงๆแล้ว คืนนี้อากาศเย็นๆเนอะ เรานอนกอดกันดีกว่านะแป๋ม อุ่นดี มา.. แป๋ม มาให้พี่หอมทีหนึ่งก่อน ”
หน่อยโอบแป๋มมาสูดดมกลิ่นแก้มด้วยความรักใคร่ แล้วทั้งคู่ก็ปิดไฟเข้านอนเคียงกันในคืนที่อากาศหนาวเย็น เพราะในยามนี้.. อยู่ในช่วงฤดูหนาว อากาศภายนอกจึงดูจะเยือกเย็นและเหน็บหนาว
แต่..
ภายในหัวใจของคนทั้งคู่ กลับไม่รู้สึกหนาวเลย มันกลับรู้สึกอบอุ่น และอบอวลไปด้วยกลิ่นไอของความรักความเข้าใจซึ่งกันและกัน ความรักที่ค่อยๆก่อตัวด้วยความชิดใกล้และเติบโตขึ้นมาตามกาลเวลา..
ณ ยามนี้ เรื่องราวความรักของเด็กหนุ่มคู่นี้คงยังไม่มีตอนจบ เพราะ.. ตอนจบของนิยายรักของคนทั้งคู่นั้นยังมาไม่ถึง มันเพิ่งจะเริ่มต้น และค่อยๆดำเนินต่อไป และสักวัน.. เมื่อเวลานั้นมาถึง.. คนทั้งคู่คงจะให้คำตอบแด่กันและกันได้เอง ว่านิยายเรื่องนี้ ควรจบลงอย่างไร?
. . . .
ฉันดีใจที่มีเธอ
http://media.imeem.com/m/N5uhA1Lqd7
ในโลกที่มี ความวกวน ในโลกที่ทุกคนต้องดิ้นรน
ที่สับสน ร้อนรนจนใจ นั้นแสนเหนื่อย ในโลกที่ความทุกข์ท้อใจ
ได้เดินผ่านเข้ามาเรื่อยๆ จนบางครั้งไม่รู้จะข้ามไปเช่นไร
แต่ยิ่งชีวิต ยิ่งผ่าน ยิ่งได้พบ ยิ่งเจอ กลับทำให้ฉันยิ่งคิด ในใจ
ฉันดีใจทีมีเธอ ฉันดีใจที่เจอเธอ เธอคือกำลังใจเดียวที่มี ไม่ว่านาทีไหนๆ
ฉันดีใจที่มีเธอ แม้จะต้องพบอะไร ฉันรู้และฉันอุ่นใจ
ว่าฉันนั้นจะมีเธออยู่ ตรงนี้
ในอุปสรรค ที่มากมาย ในความหวาดหวั่น ที่วุ่นวาย
และอนาคต ในปัจจุบัน และ อดีต ในความเจ็บปวดที่ต้องเจอ
ที่ไม่เคยคุ้นเลยสักที ไม่เคยรู้วันพรุ่งนี้ต้องเจอกับเรื่องใด
แต่ยิ่งชีวิต ยิ่งผ่าน ยิ่งได้พบ ยิ่งเจอ กลับทำให้ฉันยิ่งคิด ในใจ
ฉันดีใจทีมีเธอ ฉันดีใจที่เจอเธอ เธอคือกำลังใจเดียวที่มี ไม่ว่านาทีไหนๆ
ฉันดีใจที่มีเธอ แม้จะต้องพบอะไร ฉันรู้และฉันอุ่นใจ
ว่าฉันนั้นจะมีเธออยู่ ตรงนี้
แต่ยิ่งชีวิต ยิ่งผ่าน ยิ่งได้พบ ยิ่งเจอ กลับทำให้ฉันยิ่งคิด ในใจ
ฉันดีใจทีมีเธอ ฉันดีใจที่เจอเธอ เธอคือกำลังใจเดียวที่มี ไม่ว่านาทีไหนๆ
ฉันดีใจที่มีเธอ แม้จะต้องพบอะไร ฉันรู้และฉันอุ่นใจ
ว่าฉันนั้นจะมีเธออยู่ ตรงนี้
ฉันก็รู้ และฉันอุ่นใจ ว่าฉันนั้นจะมีเธออยู่กับฉัน..
:-[ :-[ :-[
ขอขอบพระคุณทุกท่านที่แวะเวียนมาอ่านนะครับ
ผมหวังว่า.. นิยายเรื่องนี้คงพอให้ความบันเทิงได้บ้าง
อ่านจบแล้วแนะนำติชมกันได้นะครับ
เผื่อว่า.. มันจะได้เป็นแนวทางให้ผมได้นำไปปรับปรุงแก้ไข
เพื่อผมจะได้พัฒนาและเขียนเรื่องใหม่มาให้อ่านกันอีกครับผม
ขอให้ทุกท่านมีความสุขมากๆ และได้พบกับความรักที่สมหวัง
แล้วพบกันใหม่นะครับ บ๊ายบาย..
:bye2: :bye2: :bye2:
-
:m23: เพิ่งเข้ามาอ่าน แต่ก็จบซะแล้ว
เป็นเรื่องราวที่น่ารักดี ระหว่างบ้านสองบ้านที่หลังคาติดกัน
โดยเฉพาะคนที่ชื่อหน่อยนี่ส่วนใหญ่จะน่ารักทุกคนเลยอ่ะ :-[
แป๋มก็น่ารักดี หวานกันมาก ๆ เลย
:pig4: ที่นำเรื่องราวดี ๆมาให้อ่าน :L2:
+1 ให้คนแต่ง
-
เรื่องนี้ใสๆ ดี เสียดายจบเร็วจัง
หวังว่าคงจะมีเรื่องใหม่มาต่อนะ
-
จบแล้วเหรอ ขอบคุณที่มาแต่งให้อ่าน :bye2:
-
เป็นเรื่องที่ใส ๆ น่ารักดี เรียบง่าย แต่ที่ขอชมคนแต่งคือ ภาษาที่เขียนดีมากค่ะ ถูกหลักภาษาไทยดีน่าชื่นชมนะคะ
+1 ให้คนแต่งด้วยค่ะ :pig4:
-
+1 ให้น้องซีที่น่ารักอิๆ
เท่าที่อ่านดูนะเหมือนซีจะตัดของเก่าออกไปเยอะเหมือนกันอะ
เพราะเรื่องนี้ที่แต่ก่อนพี่อ่านพี่จำได้กว่าจะเป็นการเล่าเรื่องแบบเริ่มต้นนับจาก ศูนย์อะนะ
ไม่ได้เล่าแบบกลวิธีที่ใช้เล่าอยู่นี้อะทำให้บางทีมันก็มีรายละเอียดบางจุดที่ดูจะตกหายไป
แต่ถึงอย่างก็ชอบมากๆอะ กับความสดใสของแป๋มที่มันบริสุทธิ์และมาจากใจจริงเสมอ
ส่วนหน่อยก็มีความคิดยึดติดกับการกระทำทำให้บางทีทั้งสองคนมีงอลง้อกันบ้างน่ารักดี
เท่าที่ดูความรักของคนทั้งสองคงจะยังไม่จบง่ายๆแน่ดูแล้วพ่อแม่ของหน่อย และแม่ของแป๋มก็คงพอจะเดาท่าทางของลูกๆได้และไม่อยากจะพูดอะไร
สักวันนึงเมื่อทั้งคู่พร้อมเรื่องราวความรักครั้งนี้ก็คงจะยังต้องดำเนินต่อไปอยู่ดีแหละอิๆ
แต่สิ่งหนึ่งที่อยากจะบอกส่งท้ายก็คือว่า
ไม่มีรักใดที่ยั่งยืนเท่ากับ รักที่เกิดจากความเข้าใจ ไว้ใจ และคอยประคับประคองร่วมกันหรอก
เพราะความรักเป็นสิ่งเปราะบางที่มองไม่เห็นได้ด้วยตาแต่ต้องรับรู้ด้วยหัวใจ
ซึ่งมันเป็นเช่นนี้มาเนิ่นนาน และคงจะเป็นเช่นนี้เรื่อยไป
แล้วจะรออ่านเรื่องที่สองของซีต่อน๊า
:bye2: o13 o13 :bye2:
-
+1 ให้คนแต่งนะ :กอด1:
เรื่องนี้น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก o13
-
ขอบคุณคุณ Pikachu ด้วยครับ ที่เขียนเรื่องราวดีๆ ให้ได้อ่านกัน
อ่านแล้วสยาบใจดีครับ ไม่เครียด อ่านได้เรื่อยๆ
เอาเป็นว่า ชอบครับ
รอผลงานเรื่องต่อไปนะครับ
+1 เป็นกำลังใจครับ
-
โหยย ซีจบแล้วสินะ ปล่อยให้ลุ้นซะหัวลีบเลยว่าจะเป็นยังไง เซอร์ไพร์สที่สุด ยังคาใจไอเด็กนั้นอยู่เลยนะนึกว่าจะสำคัญประการใดที่แท้ก็เด็กขอทาน(หรือเปล่า)..........เขียนเสนุกเหมือนเดิม เอาเป็นว่าเขียนอีกนะเฟร้ย จะรออ่าน เรื่องนี้นะสนุกสุดๆ ตอนจบแหม! มันประทับใจดีจัง เอาเป็นว่าต้องเขียนให้อ่านต่อนะ
เป็นกำลังใจให้.............. o13 o13
-
ขอบคุณนิยายที่แสนจะอบอุ่น
เรื่องหน้าเขียนอีกนะคับ จะติดตามอย่างเป็นระยะ
:bye2:
-
ว้า จบซะแล้ว
สั้นไปนิด แต่ว่าจบแบบนี้ก็ดีแล้ว สบายใจดี
ป้า+1ให้แล้วนะจ๊ะ
-
บวก 1 ให้ก่อนเลยค่ะ :L2:
เป็นนิยายที่อ่านสบายๆไม่เครียด
อ่านแล้วเรียกรอยยิ้มซะเป็นส่วนใหญ่
แต่ค่อนข้างสั้นไปนิดนึง
ถ้ามีการเพิ่มรายละเอียดบางส่วนเพิ่มเติมน่าจะทำให้ได้อรรถรสในการอ่านมากขึ้น
เหมือนมีช่องว่างระหว่างคนอ่านกับตัวละคร(แป๋มกะหน่อย)มากไปนิด
แต่โดยภาพรวมชวนติดตาม
โดยเฉพาะการพูดถึงเรื่องของเด็กที่มาขอเงินตรงป้ายรถเมล์ ทำให้อยากรู้ต่อ
แม้ว่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องที่เล่าไม่มาก แต่ก็สามารถนำมาใส่ไว้ได้อย่างไม่น่าเกลียด ดูน่าสนใจด้วย ว่าทำไมต้องพูดถึงเด็กคนนี้
:pig4: ขอบคุณคนแต่งมากๆๆๆนะจ๊ะ
-
จบแบบไม่ทันตั้งตัวเลย อ่านเพลินๆ จบซะแล้ว เป็นเรื่องที่น่ารักอีกเรื่องหนึ่งเลย
ขอบคุณนะคะ :man1:
-
จบแบบมีความสุข :pig4:ค่ะ
:L1: :L1: :L1:
-
เอิ๊กกกก จบแล้วหรอ
อยากอ่านอีกอ่ะ
น้องซีมีเรื่องใหม่อีกป่าววว
ขอบคุณนะจ๊ะที่เอาเรื่องสนุกๆและน่ารักมาให้อ่าน
+1 แทนคำขอบคุณ o(>_<)o
-
แวะมาอ่านเรื่องใสๆ อีกเรื่องค่ะ อ่านแล้วสบายใจดี อยากมีบ้านข้างๆ แบบนี้บ้างจัง :-[
พออ่านแล้วก็คล้ายๆว่าเคยอ่านมาแล้วเหมือนกันน๊า แต่จากที่ไหนนึกไม่ออก ปลาทองมากๆเรา
-
จบแล้ว ~!!! o13
บวก 1 ให้เลย~!! ... อ่านแล้วมีความสุขมากมาย
ขอบคุณนะครับ ... เป็นนักเขียนที่ใส่ใจคนอ่าน น่ารักมากมาย :กอด1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารัก ๆ
อ่านสนุกและอยากให้เป็นเรื่องยาวมากกว่านี้นะเนี่ย
แล้วจะติดตามผลงานเรื่องใหม่ๆ ของน้องซีด้วยจ้ะ :L2:
-
นิยายเรื่องนี้ใสๆ น่ารักมากค่ะ
มากดบวกหนึ่งเป็นการขอบคุณคนเขียน
ที่เขียนนิยายดีๆ มาให้อ่านกันนะคะ
-
คู่นี้อ่านแล้วมีความสุขจังเลยครับ
หวานๆ น่ารัก
ขอบคุณมากครับ
เป็นกำลังใจให้นะครับ :L2:
-
เข้ามาขอบคุฯและเป็นกำลังใจให้คนแต่ง คนโพส
ถึงแม้จะจบแบบงง งง ตั้งตัวไม่ติด เพราะ ไวเกิ๊นน :really2: :really2:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุกๆเรื่องนี้นะคะ
นั้งอ่านอยู่ครึ่งวันก็จบ สนุกค่ะ :-[
แอบขำน้องที่มีขอเงินที่ป้ายรถเมย์ :laugh:
-
เรื่องนี้น่ารักเชียวครับ
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวค่ะ
น่ารักมากมาย
^^
-
นิยายที่จบไปนานแล้ว
แต่อ่านแล้วสบายใจ ไม่เครียด
อ่านได้เรื่อยๆ น่ารักดีค่ะ
รอผลงานเรื่องต่อไปนะคะ
เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ค่ะ :pig4:
-
เรื่องนี้่เคยอ่านทั้งเวอร์ชั่นแรกแล้วก็ มา Rewrite อันนี่ รู้สึกชอบมากๆเลยละ ชอบพี่หน่อยกับแป๋มมากๆ
เหมือนมันมีเสน่ห์มากอะครับสำหรับคู่นี้ ไม่รู้สิอ่านทีไรก็ไม่เคยเบื่อนะครับ ตัวแรกอ่านไป 3 รอบมั้งครับ หึหึ
-
นิยายเรื่องนี้น่ารักมากๆเลยอ่า
ขอบคุงมักมากน๊า
-
o13
-
รักใสๆ น่ารักมากมายเลยค่า :man1:
-
น่ารักคะเป็นความเข้าใจและไว้เนื้อเชื่อใจซึ่งกันและกันดีจัง
มันช่างดีจังเลยนะคะ ความรักที่ดึงดูดกันแบบนี้
ต่างฝ่ายต่างก็รู้สึกรักกันทั้งคู่
สมหวัง
แหมอิจฉาจัง อยากจะรักใครสักคนที่เค้าจะตอบรับแบบนี้จัง
ชีวิตจริงมันหายากเหลือเกิน :bye2:
ขอบคุณสำหรับนิยายคะ ^^
-
:-[ :-[ น่ารัก.........
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารัก ๆ แบบนี้ :L2:
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ
เรื่องนี้ใสๆ น่ารักดีอ่ะ ชอบๆ o13
ฟ้าลิขิตรึป่าวเนี่ย ที่ให้มาอยู่บ้านติดกัน ^^
ขอบคุณคนแต่งมากๆนะค่ะ :กอด1:
ที่แต่งเรื่องน่ารักๆๆ มาให้ได้อ่านกัน
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2: :L2:
-
ฮ่วย
เอาอีกๆๆๆๆ
-
น่ารักดีค่า :o8:
-
เรื่องน่ารักมากจ๊า เป็นกำลังใจให้คนเขียนน่ะ o13
-
o13 สนุกจังคับ
-
เป็นนิยายที่น่ารักมากๆ อ่านแล้วไม่เครียดด้วย :กอด1:
-
น่ารักมากๆเลยค่ะ
เรื่องนี้
แป๋มกะพี่หน่อย
ว่าแต่ยังคงงง
ว่าเรื่องนี้ใครเป็นพระนาง
ฮ่าฮ่่า
:o8: :-[ :o8: :-[
-
น่ารักดีค่ะ
-
ชอบมากๆครับ
น่ารักดี ใสใส มาก อยากหาแบบนี้อ่่านมานานแล้ว o13
-
เนื้อเรื่องดูใสๆ น่ารักดี เปนความรักที่ดูอบอุ่นและงดงาม
อ่านแล้วอมยิ้มไปกับการกระทำของแป๋มกะพี่หน่อย
-
นิยายเรื่องนี้แบบเต็ม ยังมีอยู่ไหมครับ ผมไล่หาแล้ว หาไม่เจอเลย
แต่เท่าที่จำได้ เหมือนจะไม่ใช่ชื่อนี้ แต่เนื้อเรื่องแบบนี้เลย
-
เป็นเรื่องสั้นอีกเรื่องที่ทำให้คนอ่านมีความสุข
ขอบคุณมากค่ะ :กอด1:
-
เป้นกำลังใจให้นะ
-
:pig4:
-
:mew1:
-
โอ้โหหหหห สนุกกมากกกอร๊ายยเพิ่งมาอ่าน พี่หน่อย+น้องแป๋ม เป็นความรักที่สวยงามและอบอุ่นหัวใจดีจริงๆ ผ่านการไม่เข้าใจกัน สุดท้ายก็กลายเป็นรักที่มั่นคง รักแท้ ชอบบบบบบบบบ
-
:pig4: