คุณพระรองคนนั้น หยุดเสแสร้งเถอะครับ!
-------------------------
บนโลกใบนี้สำหรับ"พิรัล"นั้นอาจจะมีขาวและดำปะปนกันไป แต่สำหรับ "อคิราห์" แล้วนั้นคือข้อยกเว้น
คนนี้มันคือพระรองที่ชั่วยันเงา ยันรูขุมขน แม่จ๋า! ดูผู้ชายคนนี้สิเขาแกล้งทำเป็นดีต่อหน้าคนอื่น
แต่กับหนูแทบจะแดกเข้าไปแล้วแล้วไอ้คำพูดคำจาแบบนี้ด่าเจ็บกว่าครูห้องปกครองอีกแม๊
-----------------------
โนโรแมนติกค่ะ คอมเมดี้ไหมไม่รู้ แต่ไม่โรแมนติกแน่ ๆ!!!!!
-----------------
tag : #รักนิดๆแต่รักนานๆ
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะ เรื่องนี้แต่งขึ้นมาจากจินตนาการของเราทั้งสิ้น
ย้ำนะค้าว่าจินตนาการของเรา ><
บทนำ
“อะไรนะ! แม่จะให้พี่หน่อยแต่งงานหรอ”
เสียงตะโกนดังลั่นกลางห้องนั่งเล่น เสียงแหลมทุ้มร้องออกมาด้วยความตกใจ พิรัลมองหน้าพี่ชายของตัวเองที่บัดนี้ทำหน้าเศร้าสร้อยจะเป็นจะตาย
“อืม แม่บอกว่าจะให้แต่งงานกับลูกคนโตตระกูลดังเลยแหละ”พิรัชเอ่ย วันนี้เขาค่อนข้างเจอเรื่องมาหนักพอสมควรเลยในตอนนี้ เพราะอะไรน่ะหรือ...ก็เมื่อเช้าอยู่ ๆ คุณภาวิณีคุณแม่ของเขาทั้งสองเดินเข้ามาและบอกว่าอาทิตย์หน้าจะพาไปดูตัว ถ้าชอบพอกันก็จะให้แต่งงานเลย
“โอ้ชิต! แล้วพี่น้อยก็ตอบตกลงหรือ”
“พี่ยังไม่ได้ตอบเลยนิด ยังไม่ทันได้อ้าปากค้านเลยแม่ก็เดินออกไปแล้ว”
พิรัลมองหน้าพี่ชายของตัวเอง พิรัชนั้นอยู่ในช่วงวัยสามสิบปีเรียกได้ว่ากำลังสร้างเนื้อสร้างตัวสร้างอาชีพของตัวเอง พี่ชายของเขามีธุรกิจเป็นร้านชาบูชื่อดังกว่าสิบสาขาทั่วประเทศ กำลังจะได้ขึ้นเป็นชายผู้อายุน้อยที่สุดในการสร้างอาชีพ
แต่ก็เหมือนหักพวงมาลัยขวาเข้าป่าละเมาะเข้าไปดันเจอขวากหนามเสียได้ ไม่รู้ว่าคุณภาวิณีเธอคิดอะไรอยู่ถึงได้ให้พิรัชแต่งงานกับคนที่ไม่เคยพบหน้ามาก่อน
“แล้วแม่ได้บอกไหมว่าคนที่แต่งงานด้วยเป็นใคร”
“อื้ม”พิรัชพยักหน้า
“เขาบอกว่าพี่จะแต่งงานกับคุณอคิราห์ ลูกชายตระกูลสวัสดิกุล”
พิรัลถามหน้างงเล็กน้อย ก่อนที่จะร้องอ๋อออกมา แหม...ใครล่ะจะไม่รู้จักก็คุณพระร้องแสนดีของนิยายเรื่องนี้อย่างไรล่ะ
อ้าว!
เริ่มเรื่องมาก็ชวนคิดหนักเสียแล้ว พิรัลนั่งลงบนโซฟาราคาแพงแสนจะนุ่ม เขานั่งไขว่ห้างพลางค้นหาชื่อของอคิราห์ สวัสดิกุล ลูกชายคนโตของบ้านสวัสดิกุล จะว่าไปนิยายเรื่องนี้อคิราห์อะไรนี่ก็เป็นพระรองที่ดีเชียวล่ะ ทั้งซัพพอร์ตนายเอก ซัพพอร์ตพระเอกของเรา เฟรนด์โซนก็คงไม่พ้นพ่อหนุ่มคนนี้
ถามว่าทำไมพิรัลถึงรู้..
ก็เพราะว่าเขาอ่านเรื่องนี้มาแล้วอย่างไรล่ะ!
แต่พิรัลไม่อ่านจนถึงตอนจบหรอกนะ เขาอ่านแค่ถึงตอนที่พระเอกใช้ความร่ำรวยของตัวเองในการให้ความช่วยเหลือพระเอกและนายเอกของเรื่องเท่านั้น แต่ประเด็นมันดันไม่ได้อยู่ตรงนั้นไง ประเด็นมันดันอยู่ตรงที่ในฉากมันมีงานแต่งด้วยหรอ?
“อคิราห์เจ้าของ AK Group ค่ายยักษ์ใหญ่ที่เป็นสื่อในด้านการผลิตละครและหนังชั้นนำหลาย ๆ เรื่อง อาทิเช่น โอมายก็อด!
แฟนผมเป็นเบต้า หรือหนังพันล้านตลอดกาลอย่าง ฟีโรโมนั้นขอฉันเถอะนะ!”
พิรัลอ่านชื่อหนังแล้วรู้สึกแปลกอย่างไรชอบกล ชื่อหนังพวกนี้มันดูคุ้นหูอย่างมากในโลกของเขา แต่ประเด็นมันไม่ได้อยู่ตรงนั้นแต่มันดันอยู่ตรงที่อคิราห์ผู้นี้เป็นถึงเจ้าของค่ายหนังชื่อดังเลยนะ แถมยังสร้างผลงานในฐานะผู้ผลิตมาตั้งหลายเรื่อง
“แต่ง ๆ ไปไหมพี่น้อย เขาโคตรรวยเลยนะพี่!”พิรัลยื่นขอเสนอ ไอ้พระเอกจน ๆ ของนิยายเรื่องนี้น่ะอย่าไปสนใจเลย
“ไม่เอาหรอก พี่ไม่ได้รักเขาเสียหน่อยจะให้ไปแต่งได้อย่างไร”
“หรือพี่น้อยมีแฟนแล้ว”พิรัลหรี่ตามองพี่ชาย
พิรัชเลิ่กลั่กเล็กน้อยอยู่ ๆ น้องชายก็ดันมาจับผิดแถมยังหรี่ตามองเขาอย่างมีนัยนะ พิรัชจึงรีบปฏิเสธเป็นพัลวันกลัวว่าน้องจะเข้าใจผิด
“ไม่ใช่นะ พี่ยังโสดสนิท”
“แต่ว่าทำไมแม่ถึงอยากให้พี่น้อยแต่งงานกับเขาล่ะ”
“นั่นน่ะสิ...”
“เอาอย่างนี้ไหมพี่น้อย”
“อะไรหรอ?”
พิรัลเอนตัวไปด้านหน้าพลางซุบซิบกับพิรัชกับการวางแผนเปิดตัวคุณพระรอง เขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่านิยายที่เห็นเพียงแค่ด้านเดียวของคุณพระรองกับตัวจริงที่เจอกันซึ่ง ๆ หน้ามันจะเหมือนกันไหมา