วชิราฤทัย...ดวงใจแห่งวชิระ
คนพี่นั้นทำตัวสูงส่ง แข็งแกร่ง ทว่าโหดร้ายและเย็นชา..
คนน้องนั้นอ่อนโยน ปกป้อง ทว่ามีความรักที่มากเกินไป บิดเบี้ยวจนเกินพอดี..
ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่พวกเขาเปลี่ยนไปขนาดนี้..
เราทั้งสามต่างเคยพันธ์ผูก เหนียวแน่น
ความรักและความหวังดีช่างบริสุทธิ์..งดงาม
หากย้อนเวลากลับไปได้ ข้าคงไม่เลือกเส้นทางเช่นนี้..
แต่พอคิดอีกที ข้าไม่รู้ว่ามีทางเลือกหรือไม่...
ปฐมบท
"แม่ ทำไมเราถึงต้องเป็นทาส"
ข้าถามแม่ขณะทาขี้ผึ้งลงบนแผลที่หลังให้ท่านอย่างเบามือ..
ทุกครั้งหลังจากเข้าไป'ทำงาน'ให้กับนายท่าน แม่มักจะได้รับรอยแผลเล็กๆน้อยๆตามเนื้อตัวมาอยู่เสมอ..
ตอนยังเด็กกว่านี้ข้าไม่เคยเข้าใจว่าทำไม...
"..."
"แม่ ทำไมข้าถึงต้องเป็นทาส"
"อย่าถามเยอะนัก.. ลูกแม่"
แม่เอ่ยก่อนจะลูบหัวข้าเบาๆ อันเป็นกิริยาที่นางไม่ค่อยได้ทำบ่อยนัก
"ในที่บางแห่งการตั้งคำถามอาจทำให้เจ้าดูฉลาด..
แต่ที่แห่งนี้ ทุกคำถามล้วนมาจากคนโง่"
นางเอ่ยเสียงเบาราวกับเสียงกระซิบ
"คาร์เดีย เจ้าอธิบายมาสิว่าทำไมเราจึงต้องแบ่งเขตเมืองต่างๆด้วยแม่น้ำ"
เสียงของท่านครูเรียกข้าออกจากความเหม่อลอย ข้าเหลือบสายตามองไปยังเพื่อนร่วมชั้นเรียน..
จะว่าเพื่อนร่วมชั้นเรียนก็ดูจะยกตนไปหน่อย..
เนื่องจากข้าเป็นเพียงทาส..ลูกของทาสอีกที ซึ่งต่ำต้อยยิ่งนัก
เมื่อเทียบกับไรเดนและราฟาเอล บุตรชายคนโตและบุตรชายคนรองของท่านดยุค
ดวงตาสีน้ำเงินเข้มของไรเดนตวัดมองข้าด้วยความเหยียดหยาม..
เขาส่งสายตาเป็นนัยว่าข้าไม่ควรมาอยู่ตรงนี้..
ข้าเพียงเเต่มองผ่านก่อนจะตอบท่านครู
ด้วยคำตอบที่เรียบง่ายที่สุด
"หากท่านใช้ภูเขาจะวัดพื้นที่อย่างไรได้แน่นอนเล่า"
เป็นที่รู้กันดีว่าแม่น้ำเป็นแหล่งอาหาร เป็นแหล่งดำรงชีวิต เป็นทั้งทางเข้าของข้าศึกและทางหนีของฝั่งเมือง
กษัตริย์ควบคุมหัวเมืองผ่านแม่น้ำ..
ข้าไม่ตอบท่านครูไปเช่นนั้น
จะมีประโยชน์อันใดกับการอวดฉลาดในห้องเรียนทึมทึบนี่
ท่านครูผงกศีรษะพอใจในคำตอบของข้า..แบบที่ข้าไม่เคยพอใจ
ไรเดนทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ
ข้าไม่อาจไปบอกเขาได้ว่ากิริยามารยาทของเขานั้นไม่เหมือนผู้ดีที่ผ่านการอบรมมาเสียเลย
ข้าทำได้เพียงนั่งลง
ท่านครูกล่าวชื่นชมข้าอย่างที่ทำอยู่เสมอ ก่อนจะตำหนิกิริยาของไรเดน เเล้วปล่อยพวกเราออกจากห้องสมุด
"คาร์เดีย..จะเป็นอะไรไหม หากเจ้าจะช่วยอธิบายเรื่องการแบ่งเขตแดนให้ข้าฟังอีกนิด"
ราฟาเอลวิ่งถือหนังสือตามข้ามา.. เขาอายุรุ่นราวคราวเดียวกับข้า แต่ส่วนสูงต่างกันลิบลับ เนื่องจากภาวะทางโภชนาการของข้า.. ข้าไม่อาจกล่าวโทษแม่หรอก.. ท่านทำทุกอย่างเพื่อให้ข้ามีชีวิตที่ดีที่สุด
ได้มีเครื่องนุ่งห่มและได้รับการศึกษาเทียมเท่าลูกชายท่านดยุค..
แต่สิทธิพิเศษเหล่านั้นไม่รวมถึงอาหาร..
ซึ่งดูเหมือนจะมีราคาแพงกว่าหนังสือในบ้านเมืองนี้
ข้าหยุดเดินก่อนจะหันมายิ้มให้เขา
ราฟาเอลเป็นเพียงไม่กี่คนที่ข้าไม่นับว่าเป็นศัตรู..
'ตระกูลออกัสโต' ของเขานั้นสูงส่งเฉกเช่นดวงตาสีน้ำเงินล้ำลึกนั่น
แต่เขาใจดีกับข้า.. เขาผู้เเตกต่างกับพี่ชายราวฟ้ากับเหว
"เจ้าสงสัยตรงไหนล่ะ"
ข้านำเขาไปนั่งยังม้าหินอ่อน ก่อนจะกางหนังสือที่เรียนวันนี้ตรงหน้าเขา
เขามีท่าทีขวยเขินเหมือนทุกครั้ง..และเอาแต่จ้องมองหน้าข้า
ตอนที่ยังเด็กเขาไม่เป็นเช่นนี้หรอก..
ตอนข้ายังเด็กกว่านี้ ข้า ราฟาเอล และไรเดน ได้ร่ำเรียนหนังสือด้วยกัน ข้าได้เรียนทุกอย่างที่ลูกชายของท่านดยุคเรียน ทุกอย่างจริงๆ..ก่อนหน้าที่เราจะแบ่งกันว่าใครเป็นลูกดยุค หรือลูกทาส
ตอนนั้นพวกเราสามคนยังสนิทกันดี
และราฟาเอลในตอนนั้น..ยังไม่ตัวสูงเท่านี้ และไม่เอาแต่จ้องหน้าข้าจนเรียนไม่รู้เรื่องเช่นนี้ด้วย..
ข้าถอนหายใจ
"..ถ้าเจ้าไม่ยอมถามเสียที เห็นทีข้าต้องขอตัวไปทำธุระก่อน"
"..อย่าไป! ..เอ่อ..ข้า ข้ามีคำถามจริงๆนะ ..ทำไม ทำไมถึงต้องใช้แม่น้ำแบ่งเขตเมือง.."
ร่างสูงลุกลี้ลุกลนพูด ใบหน้าคมคายเองก็ดูวิตกเมื่อถามคำถามนั้น ข้าเลิกคิ้ว..กำลังคิดว่านี้เป็นคำถามที่เขาตั้งใจเอามาถามข้าจริงๆ หรือแค่จำออกมาพูดพล่อยๆ..
"และข้าไม่ต้องการฟังคำตอบกำปั้นทุบดินของเจ้าด้วย"
คราวนี้เสียงเย็นชาดังจากด้านหลังของข้า แต่ข้าไม่ตกใจนัก
ก็ด้วยเหตุว่าเมื่อมีราฟาเอล จะต้องมีไรเดนเสมอ
ข้าเองก็เคยชอบไรเดนพอๆกับราฟาเอล..แต่นั่นมันก่อนที่เขาจะใจร้ายกับข้า..
"หากเจ้าฉลาดนัก ทำไมไม่คิดหาคำตอบเอาเอง"
ข้าพูดลอยๆ ตั้งใจส่งไปถึงคนที่ยืนค้ำหัวอยู่ด้านหลัง แต่ดูเหมือนว่าคนข้างๆจะหน้าแดงก่ำเเทน..
..โถ.. ราฟาเอล .. เจ้าจะน้อมรับทุกคำด่าของข้าไปไม่ได้หรอกนะ
"โอ้ แน่นอน..ราฟาเอล เจ้าต้องหัดใช้สมองให้มากกว่านี้ ไม่ฉลาดเลยนะที่มาถามลูกทาส.. โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ทาสที่เป็นโสเภณี"
น้ำเสียงเหยียดหยามดูถูกข้าดังขึ้นเรื่อยๆ ..
ต้องบอกก่อนว่าด้วยชาติกำเนิดของข้า ทำให้ข้าเป็นผู้มีความอดทนต่อคำดูถูกที่มีต่อตัวข้าเป็นอย่างยิ่ง
แต่นั่นไม่รวมแม่ของข้า..
"นางไม่ใช่โสเภณี"
ข้าพูด หันหน้าไปเผชิญหน้ากับดวงตาสีน้ำเงินลึกที่จ้องข้ากลับอย่างท้าทาย
"นางเป็น .. นางนอนกับท่านพ่อของข้า"
ไรเดนพูด น้ำเสียงเกรี้ยวกราดในประโยคหลัง..
"เจ้าเข้าใจผิด"
ข้าพูด ก่อนจะเบือนหน้าหนี..
เป็นโชคร้ายที่ข้าเกิดมาฉลาด.. และรู้มากเหลือเกิน..
ข้าอับอายจนไม่สามารถสบสายตาสีน้ำเงินล้ำลึกนั้นได้
"ข้าไม่เคยเข้าใจผิด..แม่ของเจ้าเป็นโสเภณี นางนอนครวญครางใต้ร่างท่านพ่อ"
"เพี๊ยะ!!!"
ข้าใช้ฝ่ามือตบหน้าเขาจนขึ้นสี.. ก่อนจะยืนนิ่งยอมรับชะตากรรมใดๆที่จะเกิดขึ้นตามมา
ไรเดนมองหน้าข้า ในแววตานั้นมีบางอย่าง ..บางอย่างที่แปลกไป.. มันคล้ายๆกับราฟาเอลที่มองข้า..
ข้าไม่รู้ว่ามันคืออะไร..
"..อื้อ..อ"
ข้าพยายามหันหน้าหนีแต่ศรีษะถูกจับไว้โดยข้อมือแกร่งของเด็กหนุ่มตรงหน้า เขากดริมฝีปากลงมา และส่งลิ้นร้อนๆเข้ามาในโพรงปากของข้า มันลุกล้ำ หนักแน่น ให้ความรู้สึกหวาบหวามจนข้าเผลอตอบโต้กลับไปด้วยการกระทำแบบเดียวกัน..
เมื่อสำรวจในปากข้าจนพอใจ เขากลับกัดที่ริมฝีปากข้าก่อนจะผละออก
ข้าไม่เข้าใจถึงความเจ็บที่ทำให้ข้ามึนงงนี้
"แม่ของเจ้าเป็นโสเภณี เจ้าก็เช่นกัน"
ไรเดนพูดก่อนจะวิ่งกลับเข้าไปในปราสาท
ที่ที่เขาไม่ควรออกมา
"เจ้าเป็นอะไรมากหรือเปล่า"
ราฟาเอลถามก่อนจะจับคางข้าอย่างเบามือ..
ข้านึกถึงคำสุดท้ายของไรเดน นึกถึงสายตาเหยียดหยามของเขา..
และด้วยเหตุใดไม่ทราบ น้ำตาของข้าค่อยๆไหลออกมา..
ข้าไม่ใช่คนที่ร้องไห้บ่อยนัก เพราะมันเป็นเรื่องน่าอาย
แต่คราวนี้ข้ากลับร้องไห้จนหยุดไม่อยู่เลยทีเดียว..
"คาร์..คาร์เดีย เจ้าอย่าเศร้าไปเลย.. ไรเดนไม่เคยระวังคำพูด.. เขาไม่ได้ตั้งใจทำร้ายเจ้าหรอก"
ราฟาเอลพูดก่อนจะกอดปลอบข้า..ข้าปล่อยให้เขากอด แม้จะไม่เคยยอมในเวลาปกติ
จนกระทั่งน้ำตาของข้าเเห้งเหือดไป เขาจึงยอมปล่อยให้ข้าเป็นอิสระ..
"คาร์เดีย..อีกไม่นานไรเดนจะอายุครบ 18 ปี ..เขาจะต้องเข้าไปเรียนรู้ ฝึกงานในโรงเรียนเขตพระราชวัง ..
เขาคงแค่อยากคุยกับเจ้าให้มากขึ้น.."
ข้าไม่ตอบราฟาเอล แต่ไม่เห็นด้วยเพราะไม่คิดว่าการกระทำเมื่อครู่เป็นการ 'คุย'
"ส่วนข้าอีกตั้ง 2 ปี ..เจ้าก็ด้วย.. เราอยู่ด้วยกันไปนานๆเลยนะ"
ราฟาเอลพูดก่อนจะยิ้มกว้างให้ข้า..ข้ายังไม่ยิ้มตอบเช่นเคย
..ใครบอกเจ้าว่าข้าจะตามพวกเจ้าไปโรงเรียนพระราชวังสูงส่งนั่น
ใครบอกเจ้ากันว่าข้าได้รับอนุญาตให้เข้าไป..
"ข้าอาจต้องไปเป็นโสเภณีอย่างที่ไรเดนพูด"
ข้าพูดและมองสีหน้าตกใจของราฟาเอลอย่างเฉยชา
"เจ้าคิดว่าจะมีคนรวยๆที่ไหนยอมจ่ายเพื่อนอนกับข้าไหมละ"
ข้าถามโดยไม่ได้หวังคำตอบจริงจังแต่อย่างใด แต่น้ำเสียงที่ตอบกลับมานั้นหนักแน่น
..มันเเฝงไปด้วยความเกรี้ยวกราดแบบที่ข้าเองก็ยังขนลุก
"ข้าจะไม่ยอมให้มีวันนั้น"
วันนี้เป็นวันเกิดครบรอบ 18 ปีของไรเดน..ผ่านมา 1 อาทิตย์กว่าๆตั้งแต่ข้าตบหน้าเขาไป
เรายังไม่ได้คุยกันจนถึงบัดนี้..
ภายในคฤหาสน์และบริเวณโดยรอบประดับประดาด้วยสัญลักษณ์ของตระกูลออกัสโต..
สายฟ้าสีทองบนผืนผ้าไหมน้ำเงิน..อาวุธของราชันย์แห่งเทพ..
มีริบบิ้นสีน้ำเงินเข้มประดับต้นไม้ภายในคฤหาสน์
ในวันเกิดของลูกชายคนโตท่านดยุค แน่นอนว่าห้องโถงคฤหาสน์ถูกแปรเปลี่ยนให้กลายเป็นฟลอร์เต้นรำ
สตรีงดงามจากตระกูลสูงส่ง บุตรชายและบุตรสาวของผู้มียศถาบรรดาศักดิ์ ตั้งแต่เสมอเทียมดยุค ไปจนถึงชั้นต่ำกว่าอย่างบารอน
ข้าผู้เป็นเพียงลูกของทาสในเรือน ทำได้มากสุดคือเจียมเนื้อเจียมตัว
ข้าตั้งใจจะไปหลบอยู่ในห้องสมุดเหมือนเช่นเคย
เพราะมีไม่กี่ที่ที่ทำให้ข้ารู้สึกปลอดภัย
"เดี๋ยวสิ"
เสียงเสียงหนึ่งดังขึ้น แต่ข้ายังเดินต่อไป
"เจ้า..เจ้านั่นแหละ..คาร์เดีย"
ข้าหันไปสบตากับผู้มาใหม่..ผู้สามารถเรียกชื่อข้าได้อย่างถูกต้อง
"เจ้ายังงดงามดั่งอัญมณีเพียงหนึ่งเดียวของคฤหาสน์หลังนี้.."
ชายหนุ่มผู้นั้นดึงมือข้าขึ้นไปจุมพิต.. ข้าผู้ได้ร่ำเรียนมารยาทมาบ้าง มีสติพอที่จะไม่ชักมือกลับ
"เจ้าเป็นใคร"
"..น่าเศร้า เจ้าถูกขังจึงจำข้าไม่ได้.. ข้าคือแคโรว์ บุตรชายเพียงหนึ่งเดียวแห่งตระกูลวาเรเรียน ข้าพบเจ้า ณ ที่แห่งนี้เมื่อ 3 ปีก่อน..เจ้าจำได้หรือไม่"
เมื่อสามปีก่อน.. ตระกูลออกัสโตจัดงานเฉลิมฉลองที่ไรเดนอายุครบ 15 ปี..
แคโรว์..บุตรชายเพียงหนึ่งเดียวของดยุคแวนเซ..ได้มาร่วมงานด้วย
ดวงตาสีเขียวมรกตดั่งน้ำในทะเลสาบ และเส้นผมสีทองหยักศก ทำให้เขาดูราวกับรูปปั้นของทวยเทพ..
ข้าพยักหน้า
"เจ้ายังคงงดงามเช่นครั้งนั้น ไม่สิ..มากยิ่งขึ้น.."
แคโรว์พูดก่อนจะจับข้อมือข้า แต่คราวนี้ข้าจับมันออกอย่างเบามือ
แม้จะไม่ได้มีชาติกำเนิดสูงส่ง
แต่ข้าก็ไม่ชอบให้คนแปลกหน้าแตะเนื้อต้องตัวนัก
"เจ้าไม่ต้องกลัวหรอก ข้าสัญญาว่าจะไม่ทำอะไร..ให้ข้าได้มองดวงตากับใบหน้างดงามของเจ้า"
..ข้าเป็นเด็กผู้ชาย แม้จะถูกเลี้ยงมาอย่างยากลำบากก็ยังคงเป็นเด็กผู้ชาย
..ถ้าไม่ติดว่าข้าต้องรักษามารยาท ข้าคงอ้วกใส่หน้าเขาไปแล้ว
"คาร์เดีย"
น้ำเสียงที่คุ้นเคยเรียกข้า เมื่อข้าหันไปก็พบกับร่างของราฟาเอล เขามองข้าด้วยแววตาแปลกๆ เพียงชั่วครู่ ก็หันไปมองแคโรว์ผู้ถือวิสาสะจับข้อมือข้าไว้อีกครั้ง
"ดยุคบาเลนดินเรียกเจ้าไปพบ"
ราฟาเอลพูดกับข้าแต่สายตายังคงมองจ้องไปที่แคโรว์ ราวกับจะจับผิด
ข้าขอตัวออกมาจากแคโรว์และเดินเคียงคู่ไปกับราฟาเอล
"ขอบคุณนะ"
ข้าพูดเบาๆกับเขา ราฟาเอลไม่ตอบ แต่ฉวยข้อมือข้าไปจับ
ก่อนจะเลื่อนมือของเขาลงมากุมมือข้า
"ข้าไม่ชอบให้ใครแตะต้องตัวเจ้า"
เขาพูด น้ำเสียงฟังดูทั้งหงุดหงิด ทั้งพยายามข่มมัน
"ตอนพี่ชายเจ้าแตะตัวข้า เจ้ายืนนิ่งเป็นก้อนหินเชียว"
ข้าพูดเเซวถึงเหตุการณ์เมื่ออาทิตย์ก่อน
เเต่เขาไม่เล่นด้วย
"ข้าเป็นน้อง ถูกสอนมาให้ยอมพี่เสมอ.."
ข้าไม่พูดอะไร แต่มองเขาอย่างเห็นใจ
ข้าเป็นทาส ..และบทเรียนเเรกๆในชีวิตทาสอันต่ำต้อยคือการเรียนรู้ที่จะหุบปาก ...
"แต่ใช่ว่าข้าชอบใจ..อย่างไรเสียท่านพี่ก็จะอยู่ที่นี้อีกไม่นาน"
ราฟาเอลพูดเบาๆ ข้าพยักหน้า
"ชั้นเรียนดาบคงมีผู้ชนะคนใหม่"
ข้าพูดก่อนจะยิ้มให้เขา .. ในชั้นเรียนดาบของเรานั้น ไรเดนจะเป็นที่หนึ่งเสมอ ส่วนข้านั้นเป็นที่สอง
ไม่ใช่เพราะมีฝีมือแข็งแกร่งแต่อย่างใด แต่เป็นเพราะราฟาเอลไม่เคยดวลดาบอย่างเอาจริงเอาจังกับข้า
"ข้าเข้าใจว่าเจ้าไม่อยากเอาชนะข้า เพราะไม่อยากสู้กับไรเดน เจ้าต้องก้มหัวให้เขาเพราะเขาเป็นพี่"
ข้าพูดเเสดงความเห็นใจ แม้กระทั่งจะดวลดาบด้วยความยุติธรรมกับพี่ชาย เขายังทำไม่ได้
"เปล่า..ข้าแค่ไม่เคยหันปลายดาบไปทางเจ้าสำเร็จ"
ราฟาเอลพูดก่อนจะมองหน้าข้า..เขามองเช่นนั้นเนิ่นนานจนใบหน้าของข้ารู้สึกร้อนผ่าว
"เจ้าไม่รู้ตัวว่ากำลังพูดเรื่องอะไร"
ข้าพูดก่อนจะเริ่มตระหนักถึงความเป็นไปได้ที่น่ากลัวบางอย่าง
"ข้ารู้"
เขาพูด แต่คราวนี้น้ำเสียงไม่หนักแน่นเท่าที่เคย
มันเเผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบ