พิมพ์หน้านี้ - My son (ลูกชายที่รัก) MPreg ตอนที่6 อย่ารังเกียจเราเลยนะ
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => ข้อความที่เริ่มโดย: Eiweiw eff ที่ 01-02-2020 20:57:00
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะคะกรุณาอ่านทุกคนนะคะ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะคะ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะคะ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
นิยาย เรื่อง my son (ลูกชายที่รัก)
เป็นนิยายที่ไซอิ๋วเรียบเรียงขึ้นมาใหม่ เปลี่ยนเนื้อหาใหม่ทั้งหมดจากเรื่องก่อนหน้านี้ที่เคยอัพ แต่ยังใช้ชื่อเรื่องเดิม
ฝากติดตามด้วยนะคะ
#
#
#
#
#
#
#
:mew3: :mew3: :mew3:
ตอนที่1น้องอาบน้ำแทนด้ายเป่า
คำว่าลูก สำหรับคนทั่วไป คงหมายถึงโซ่ทองคล้องใจของคนเป็นพ่อและแม่
แต่สำหรับผม ลูกไม่ใช่โซ่ ไม่ใช่ตรวนไม่ใช่สิ่งยึดเหนี่ยวระหว่างคนสองคนให้อยู่ด้วยกัน
เพราะสำหรับผมแล้วลูกคือสิ่งมหรรศจรรย์ที่สุดที่เกิดขึ้นในชีวิตของผม เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของผม
ผมชื่อน้ำไนล์ครับ
ผมเป็นแค่ผู้ชายคนหนึ่ง ที่เจอความมหรรศจรรย์เข้ามาทักทายครั้งแรกตอนอายุ21ตอนนั้นผมยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ ทุกอย่างมันเริ่มต้นจากความไร้สติที่เกิดขึ้นจากน้ำเมา
ผมมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งทางกายกับผู้ชายที่ผมแอบชอบทั้งๆ ที่ผมแทบจะเป็นคนแปลกหน้าที่เขารู้จักผมแค่ชื่อด้วยซ้ำ ตอนนั้นผมไม่มีสติเหลืออยู่เลย ผมไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง ตื่นมาผมก็แทบจำอะไรไม่ได้แล้ว แต่ภาพทุกอย่างและสภาพร่างกายของผมมันบ่งบอกทุกอย่างว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง พอตั้งสติได้ผมก็รีบใส่เสื้อผ้าแต่ในขณะที่เดินออกจากห้องผมรู้สึกว่าเท้าผมมันไปเตะเข้ากับอะไรสักอย่าง ผมส่ายตามองหาว่าสิ่งที่ผมเตะไปเมื่อสักครู่มันคืออะไร
แล้วผมก็เจอเข้ากับแหวนสแตนเลตเกลี้ยงๆ ไม่มีลวดลายอะไรวงหนึ่งซึ่งดูแล้วก็ไม่น่าจะมีราคาอะไรมากมาย ด้านในมีชื่อของคนที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงสลักไว้อยู่
มันจะผิดมากไหมที่ผมจะเก็บแหวนวงนี้ไว้เพื่อเป็นตัวแทนของเขาก่อนที่ผมจะหายไปจากชีวิตเขา
แล้วตอนนี้ผมก็มอบมันให้กับคนที่ผมรักมากที่สุดไปแล้วครับ
ตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้ผมก็ไม่รู้สึกเสียใจเลยนะกับเรื่องที่เกิดขึ้น ระหว่างผมกับเขา
แต่.... สำหรับเขานั้น...
ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะรู้สึกยังไงที่มีอะไรกับผู้ชายอย่างผม
นั่นคือสิ่งมหรรศจรรย์แรกที่เกิดขึ้นกับชีวิตผม
ต่อมาไม่นาน...
สิ่งมหรรศจรรย์ก็เข้ามาทักทายผมอีกครั้ง
ผมกลายเป็นแม่คน ใช่ครับผมท้อง ท้องทั้งๆ ที่ผมเป็นผู้ชาย พวกคุณว่ามันเหลือเชื่อไหมล่ะ ตอนแรกผมก็ช็อคไปเหมือนกัน แต่สุดท้ายผมก็เลือกที่จะยอมรับความจริงและอยู่กับมันให้ได้
ตอนนี้ผมก็อยู่กับสิ่งมหรรศจรรย์ของผมมานานแล้วครับ เราอยู่ด้วยกันแค่2คน
ตั้งแต่รู้ตัวว่ามีสิ่งมหัศจรรย์อยู่กับตัวจนถึงวันนี้ก็3ปีแล้วครับ
ตอนนี้สิ่งมหัศจรรย์ของผมก็อายุ2ขวบกว่าแล้ว กำลังน่ารักน่าฟัดสุดๆ เลยแล้วผมก็หลงมากอีกด้วย
"หม่าม๊าค้าบบ น้องอยากหม่ำๆ คุณเค้กจังเยย" ก็จะไม่ให้ผมหลงได้ยังไงไหวครับ ก็ขี้อ้อนขนาดนี้
"เดี๋ยวหม่าม๊าหยิบให้นะครับ น้องเนลนั่งรอก่อนนะ" กินจนจะกลิ้งได้อยู่แล้วครับ แต่ผมก็ไม่ได้ตามใจให้กินเยอะนะ
ผมให้กินแค่วันล่ะ1ชิ้นเท่านั้น แต่ถึงอย่างนั้น ลูกผมก็กลมขึ้นทุกวันอยู่ดี
ผมหยิบบลูเบอร์รี่ชีสเค้กส่งให้เจ้าลูกชาย1ชิ้น
"งื้ออ ง่ำๆ อาหย่อยที่ฉุดในโลกเยย" เห็นแก้มพองๆ ตอนเคี้ยวแล้วอยากจะบีบให้แตกจริงเลย
"น้องเนลนั่งกินเค้กรอหม่าม๊าตรงนี้ก่อนะ หม่าม๊าไปเก็บร้านก่อนนะครับ ฟอดดด"
ผมสั่งลูกเสร็จก็เดินไปพลิกป้ายหน้าร้านจากเปิดเป็นปิด เพราะได้เวลาปิดร้านแล้ว
ผมมีร้านคาเฟ่เล็กๆ เป็นของตัวเองครับ ผมเรียนไม่จบเพราะท้อง ช่วงนั้นผมมืดแปดด้านไปหมด ผมเหมือนตัวคนเดียวบนโลก ทุกอย่างมันรอบตัวมันดูมืดไปหมด เพราะผมไม่เหลือใคร พ่อแม่ผมเสียไปหลายปีแล้ว ตอนนั้นมันรู้สึกแย่มากๆ เลยครับ แต่พอเริ่มตั้งหลักได้ ผมคิดแค่ว่าผมจะเลี้ยงลูกให้ดีที่สุด จะทำทุกอย่างเพื่อเขา ผมวางแผนอนาคตว่าจะทำอะไรต่อไป แล้วผมก็ตัดสินใจได้ ว่าผมอยากมีร้านคาเฟ่เล็กเป็นของตัวเองผมจึงนำเงินประกันก้อนสุดท้ายที่พ่อกับแม่ผมทิ้งไว้ให้หลังจากท่านเสีย มาลงทุนเปิดร้านคาเฟ่เล็กๆ เป็นของตัวเอง แรกๆ ก็ลำบากพอสมควรเลยครับ
แต่พอทำไปสักพักก็เริ่มตั้งตัวได้ ตอนนี้ร้านก็เข้าที่เข้าทางบ้างแล้ว
ร้านผมเป็นร้านเล็กๆ ครับมี2ชั้น ชั้นแรกเปิดเป็นคาเฟ่ ส่วนชั้นบน เป็นห้องนอนของผมกับลูกแล้วก็ห้องทำงานของผมอีกหนึ่งห้อง
"ไทม์กับจิ๊บกลับกันเลยก็ได้นะ เดี๋ยวที่เหลือพี่จัดการต่อเอง" ที่ร้านผมมีลูกจ้างสองคนครับ แต่เราอยู่กันแบบพี่น้อง ไม่ใช่ลูกจ้างกับนายจ้าง
"ไม่เป็นไรพี่ไนล์ อีกนิดเดียวก็จะเสร็จแล้ว ผมกับจิ๊บไม่ได้มีธุรด่วนที่ไหนด้วย"
จิ๊บก็พยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วยกับสิ่งที่ไทม์พูด
"ใช่ค่ะ ช่วยกันจะได้เสร็จเร็วๆ " งั้นผมก็แล้วแต่พวกเขาเลยล่ะกัน
"ขอบใจนะ ไว้พรุ่งนี้ปิดร้านเสร็จเราทำสุกี้กินกันไหม พี่เป็นเจ้ามือเอง" นานๆ ทีจะเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง
"จัดไปเลยพี่ไนล์ ผมจะล้างท้องไว้รอ"
"จิ๊บก็จะกินให้พุงกลางเลย"
นี่ลูกน้องผมคงจะไม่กินจนผมล้มละลายใช่มั้ย ฮ่าๆ
"น้องโด้ยๆ จุกี้ๆ "เรื่องของกินนี่หูดีๆ จริงเลยนะเจ้าอ้วน
"จะล้างท้องแบบพี่เขาหรือไงเราอ่ะ"ผมหันไปคุยกับลูก
"ย้างยางงาย น้องอาบน้ำแทนด้ายเป่าค้าบ ง่ำ"พูดไปก็ตักเค้กยัดเข้าปากไปด้วย ย้ำว่ายัด555
"โห่ น้องเนลครับพี่แค่จะล้างท้อง น้องเนลจะอาบน้ำเลยหรอฮ่าๆ " ไทม์ขำตัวงอไปแล้วครับ
"ก๊ะ น้องเนลย้างท้องม่ายเปง แต่น้องเนลอาบน้ำเปน "พูดด้วยสีหน้ามั่นอกใจเต็มที่เลยครับ ฮ่าๆ
"้ิน้องเนลครับ พี่ไทม์ไม่ได้หมายความว่าล้างท้องแบบนั้นครับ พี่ไทม์เขาหมายถึงทำท้องให้ว่างจะได้กินได้เยอะๆ ครับ"ผมรีบอธิบายก่อนเรื่องมันจะไปกันใหญ่
"ง้านๆ น้องทามท้องว่างโด้ย"
"จะทำได้เหร้อเจ้าอ้วน แค่เห็นของกินก็น้ำลายยืดเป็นทางแล้ว"ไทม์พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ
"ด้ายจิ น้องเก่งน้าา"
"แล้วหม่าม๊าจะคอยดูว่าใครจะบ่นหิวก่อนคนแรก"
ผมบอกแล้วว่าลูกผมน่ารัก ผมอยากจะขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างเหลือเกินที่ทำให้เรื่องมหรรศจรรย์ทั้งหมดมันเกิดขึ้นกับผม ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้ผมมีเนเนลอยู่ข้างๆ ในวันนี้ ส่วนเขาคนนั้นผมจะเก็บเขาเอาไว้ในใจ
ผมมองไปที่แหวนสแตนเลตที่ผมร้อยเข้ากับสร้อย สวมไว้ที่คอลูกชาย แหวนวงนี้คงเป็นสิ่งเดียวที่ยืนยันได้ว่าอย่างน้อยผมก็เคยมีช่วงเวลาร่วมกันในชีวิตของเขา
ตอนนี้เขาจะทำอะไรอยู่ที่ไหนกันนะ เขาจะรับรู้ได้บ้างไหมวันนี้ลูกของเขาที่เค้าไม่เคยรู้ว่ามีตัวตนอยู่บนโลกนั้นน่ารักแค่ไหน
_____________________
ถึงเนื้อเรื่องจะไม่เหมือนเดิมแล้วแต่น้องเนลน่ารักเหมือนเดิมนะคะ
1 comment = 1กำลังใจนะคะที่รัก
ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยน้าาาา
-
02 สิ่งมหัศจรรย์กับสายฝน
ช่วงนี้เป็นช่วงหน้าฝนครับ ลูกค้าไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ วันนี้ผมเลยจะปิดเร็วหน่อย เพราะวันนี้เราจะปาร์ตี้สุกี้กันที่ร้าน
ตอนนี้ก็บ่ายสามโมงกว่าแล้ว ผมว่าจะไปซื้อของที่ห้าง ถ้าไปช้ากว่านี้เดี๋ยวผมกลัวว่าฝนจะตกเสียก่อน ที่สำคัญผมก็ไม่ได้มีรถส่วนตัวด้วย ต้องเดินทางโดยแท็กซี่ แต่ห้างกับร้านมันก็ไม่ไกลกันมากหรอกครับ ใช้เวลาประมาณ30นาทีก็ถึง ถ้ารถไม่ติดมาก
"ไทม์ จิ๊บ เดี๋ยวพี่จะออกไปซื้อของมาทำสุกี้นะ ยังไงถ้า5โมงแล้วพี่ยังไม่กลับก็ปิดร้านได้เลย "
ผมสั่งจิ๊บกับไทม์เอาไว้ เผื่อผมกลับช้า
"รับทราบครับ/ค่ะ" ทั้งสองคนตอบรับพร้อมกัน
"หม่าม๊า น้องปายโด้ยค้าบ น้าๆ "เด็กอ้วนวิ่งเข้ามาเกาะขาเอามือดึงชายเสื้อผมแล้ว ทำหน้าอ้อนๆ จะไปกับผมด้วยสงสัยจะเบื่อ
เพราะวันๆก็อยู่แต่ที่ร้าน ผมไม่ค่อยมีเวลาพาไปไหนสักเท่าไหร่ ผมว่าผมคงต้องหาเวลาปิดร้านพาลูกไปเที่ยวเปิดหูเปิดตาบ้างแล้ว
"อยากไปหรอครับ"ผมย่อตัวนั่งลงข้างหน้าลูก
"อยากปายคั้บ ห้ายน้องเนลปายโด้ยน้า น้องม่ายดื้อม่ายโซน เป็นเดกดี" ใครสอนให้อ้อนเก่งแบบนี้เนี้ย
"โอเค ถ้าน้องเนลเป็นเด็กดีงั้นหม่าม๊าก็จะให้เด็กดีไปด้วยก็ได้"
"เย้ๆ "
ดึ๋ง ดึ๋ง ดึ๋ง
เด็กอ้วนกระโดดไปมาทั่วร้าน
"พี่ไทม์ เดวน้องเนลจื้อจุ้กี้มาฝากน้าา พี่จิ๊บโด้ยย คิกๆ" วิ่งเข้าไปหาไทม์กับจิ๊บที่กำลังทำเมนูให้ลูกค้าอยู่ที่เคาท์เตอร์แล้วร้องบอกลั่นร้าน
"จ้าาา"ทั้งสองก็ตอบรับด้วยรอยยิ้ม
ผมเห็นลูกค้าบางคนก็นั่งมองเด็กน้อย แล้วอมยิ้มกับความน่ารักของลูกผม
ที่จริงลูกค้าส่วนใหญ่ของที่นี่ก็โดนความน่ารักของลูกผมตกมากันทั้งนั้น
บางคนก็มาขอถ่ายรูปด้วยก็มี
"ไปกันได้แล้วครับน้องเนล"ผมหยิบกระเป๋าสตางค์แล้วร้องเรียกลูก ที่ยังยืนบอกลาคนในร้านอยู่
"เดวน้องเนลกับมานะค้าบทุ้กโคนน" นี่ขนาดไปแค่ห้างนะเนี่ย ถ้าไปไกลกว่านี้ ลูกผมจะขนาดไหน
ล่ำลากันเสร็จแล้วก็วิ่งเข้ามาหาผมชูมือขึ้นสองข้างเพื่อให้ผมอุ้ม
"ฮึบบ หนักจังเจ้าอ้วน ต่อไปหม่าม๊าจะอุ้มไหวไหมเนี่ย"
"งื้อ น้องเป่าอ้วน พี่ไทม์อกว่าเปนเดกต้องกีนเย้อๆ จาได่โตวายๆงาย" อืมม สงสัยตอนนี้คงจะโตเกินซะแล้วมั้งครับ เหมืินลูกหมูขึ้นไปทุกวัน ฮ่าๆ
"โอเค้ ไม่อ้วนก็ไม่อ้วน"ผมอุ้มลูกเดินมาขึ้นแท็กซี่ที่โทรเรียกไว้
"ไปห้างAAAครับ"
#
#
#
ตอนนี้ผมก็ถึงห้างแล้วครับ ผมกำลังเดินซื้อของอยู่ในโซนของสด ผมคงต้องทำเวลาหน่อยเพราะขามารถค่อนข้างติด เลยทำให้เสียเวลาไปพอสมควร
เดี๋ยวเจ้าอ้วนจะหิวเสียก่อน เห็นวันนี้บอกจะทำท้องให้ว่าง เค้กก็ไม่ยอมแตะเลยครับ
ตอนนี้ผมก็ซื้อของเกือบครบแล้วครับ
ผมเข็นรถ
"บรื้นนนน รดแรงๆ " สนุกเขาล่ะครับ ผมก็เข็นไปเดินหยิบของที่ต้องการไปเรื่อยๆจนได้ของครบ
"น้องเนลอยากกินอะไรไหมลูก หม่าม๊าให้ซื้อได้1ชิ้น" ผมถามเด็กน้อย
"น้องเนลอยากจินเยนยี่พี่หมี"
"เยลลี่พี่หมีหรอครับ"
"ค้าบ"เด็กน้อยตอบรับด้วยรอยยิ้ม
"โอเค "ผมหยิบเยลลี่ลงรถเข็น แล้วเดินไปคิดเงินที่เค้าท์เตอร์
ผมจ่ายเงินแล้วอุ้มลูกออกจากรถเข็นหยิบของทั้งหมดมาถือ
จ๊อกกก จ๊อกกก
ผมว่าผมได้ยินเสียงคนท้องร้อง
"อู๊ววว พี่เฉือย้อง"ฮ่าาๆ นี่ไม่รู้ว่าผมจะขำหรอสงสารก่อนดี บอกให้กินเค้กรองท้องก่อนก็ไม่กิน นี่คงหิวแล้วล่ะสิ
"งั้นเรารีบกลับกันดีกว่าเนอะ พี่เสือร้องเสียงดังแล้ว"
"โอ๋ๆ พี่เฉือไม่ย้องนะ เดวจะได้กีนจุกี้แย้ว" พูดไปด้วยเอามือลูบพุงไปด้วย นี่คงคิดว่ามีเสืออยู่ในท้องจริงๆใช่ไหมเนี่ยเจ้าอ้วน
#
#
#
ผมกับลูกกลับมาถึงร้านแล้วครับ ของทุกอย่างพร้อมแล้ว
"ปาร์ตี้สุกี้เริ่มได้!! "
"เย้ๆ จินได้ๆ หม่าม๊าๆ น้องเนลเอาคุนจุ้งๆ อู้วๆเอาอันนั้นโด้ย " เสียงของไทม์ดังขึ้นตามด้วยเสียงของเนเนล ส่วนมือก็ชี้บอกให้ผมตักให้
ผมแกะกุ้งแล้วหั่นเป็นชิ้นพอดีคำใส่ถ้วยให้ลูก กุ้งนี่ของโปรดเขาเลยล่ะ
"อ้ามม ง่ำๆ อาหย่อยยย"
"กินระวังร้อนด้วยครับ ค่อยๆเคี้ยว เดี๋ยวติดคอ"
"ง้าบบบบ" ตอบทั้งที่ปากเต็มไปด้วยกุ้ง
"พวกเราก็กินเยอะๆนะ พี่ซื้อของมาเยอะเลย"ผมบอกไทม์กับจิ๊บให้กินเยอะๆ เพราะผมก็อยากตอบแทนที่เขาคอยช่วยเหลือผม
ที่ผ่านมากว่าผมจะมีวันนี้ได้ พวกเขาก็เป็นส่วนหนึ่งที่ช่วยผลักดันผมมาจนถึงวันนี้
เรากินกันจนอิ่ม ก็เริ่มเก็บของ เพราะนี่ก็ไกลจะได้เวลาเข้านอนของเนเนลแล้ว
"ผมกลับก่อนนะครับพี่ไนล์"ไทม์พูด
"หนูก็กลับก่อนนะพี่ไนล์ วันนี้อิ่มมากเลย"ตามมาด้วยจิ้บ
"กลับกันดีๆล่ะ มืดแล้วระวังตัวด้วย เอาร่มไปเผื่อฝนตกด้วย ถึงแล้วไลน์บอกพี่ด้วยนะ"
เก็บของเสร็จทั้งสองคนก็ขอตัวกลับ ก่อนกลับผมก็ยื่นร่มให้ทั้งสองคน ช่วงนี้ฝนชอบตกกลางคืน ผมไม่อยากให้พวกเขาป่วย
ปิดประตูเสร็จผมก็เดินไปหาเจ้าเด็กอ้วน
"ง่วงยังครับคนเก่ง" ผมถามลูกที่ตอนนี้กำลังนั่งกินเยลลี่ที่ซื้อมาเมื่อตอนเย็นอยู่ ตาก็ดูการ์ตูนไปด้วย
"งื้ออ. ยางค้าบ เยนยี่ยางม่ายหมดเยย" พูดพร้อมกลับยื่นซองเยลลี่มาให้ดูว่ายังไม่หมดจริงๆ
"เก็บไว้กินพรุ่งนี้ก็ได้ครับ ไปอาบน้ำกันดีกว่าครับ เดี๋ยวหม่าม๊าเล่านิทานให้ฟัง"
"ค้าบป๋ม"
พอตกลงกันได้ผมก็พาลูกไปอาบน้ำเสร็จแล้วก็ส่งเข้าลูกเข้านอน
ตอนนี้ก็เกือบสามทุ่มแล้วครับ ฝนก็กำลังตก แถมยังตกแรงซะด้วย ผมหาโทรศัพย์ไม่เจอ สงสัยจะลืมไว้ที่เคาท์เตอร์
ไม่รู้ป่านนี้สองคนนั้นจะถึงน้องหรือยัง
ผมเดินลงมาชั้นล่าง พอถึงผมก็เดินไปเปิดไฟ พอไฟสว่าง ผมเห็นคนยืนอยู่หน้าร้านในสภาพที่เปียกซก เพราะร้านผมเป็นกระจกใจสามารถมองเห็นด้านนอกได้
เขาน่าจะมาหลบฝน แต่เขาเปียกมากเลยครับ ฝนก็ไม่มีท่าทีจะหยุดตกเลย ผมว่าผมให้เขามาหลบฝนข้างในดีกว่า ขืนปล่อยไว้ได้เป็นปอดบวมแน่ๆ
ผมเดินไปเปิดประตูร้านแล้วลองเรียกเขาที่ยืนหันหลังอยู่
"คุณครับ เข้ามาหลบฝนด้านในก่อนได้นะครับ ฝนน่าจะตกอีกนาน"
"เอ่อ ขอรบกวนด้วยนะครับ พอดีรถผมขับมาดีๆก็ดับสตาร์ทก็ไม่ติด" เขาค่อยๆหันลังกลับมาคุยกับผม
พอเห็นหน้าเขาชัดๆ สติผมก็แทบจะขาดหายไปทันที
ผมจำเขาได้ ต่อให้เขาจะอยู่ในสภาพที่ดูแย่แค่ไหนผมก็จำเขาได้ เขายังชัดเจนในความทรงจำผมเสมอ เขาคือหนึ่งในความมหัศจรรย์ในชีวิตของผม
ตึก ตึก ตึก
"พี่คินนน.. "ผมพึมพัมออกมาเบาๆ
"เอ่อ คุณใช่น้ำไนล์หรือเปล่าครับ? "
"............. " ผมไม่ได้ยินว่าเขาพูดอะไร ผมได้ยินแต่เสียงหัวใจตัวเองที่มันกำลังเต้นอย่างบ้าคลั่ง
"คุณครับ คุณ" เขาเรียกผมพร้อมกับเขย่าที่หัวไหล่ผมเบาๆ เมื่อผมเอาแต่นิ่งไม่ตอบอะไร
"เอ่อ หงะ งั้นเชิญเข้ามาหลบฝนในร้านก่อนครับ"ผมที่ได้สติ รีบพูดออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ผมไม่รู้ว่าผมเป็นอะไร มันทั้งตกใจ และดีใจที่ได้เจอ
"รบกวนด้วยนะครับ" ปมเดินนำเขาเข่ามาในร้านอย่างเงียบๆ
ผมให้เค้านั่งรอ
ผมเดินเข้าไปเอาผ้าเช็ดตัวมายื่นให้เขาที่นั่งรออยู่
"ขอบคุณครับ"เขารับผ้าไปเช็ดหน้เช็ดผม
"ไม่เป็นไรครับ"ผมตอบออกไปด้วยน้ำเสียงนิ่งๆทั้งที่ใจนั้นเต้นแรงยิ่งกว่ากลองชุด
แล้วทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบ
.
.
"แล้วที่ผมถามว่าคุณใช่น้ำไนล์หรือเปล่า แล้วคุณเงียบไป สรุปแล้วไม่ใช่สินะครับ" จู่ๆเค้าก็พูดขึ้นมา ตาเหม่อมองออกไปนอกร้าน
เขาจำผมได้....
แล้วผมต้องทำยังไง ควรหนีต่อไปหรือเปล่า หรือควรยอมรับความจริง ว่าใจผมผมไม่เคยลืมเขาได้เลย
"ครับผมชื่อน้ำไนล์ ส่วนคุณก็คือคุณนคินท์ รุ่นพี่ที่มหาลัยที่ผมเคยเรียน ผมจำคุณได้ครับ" เขาหันมาเบิกตามองผมเหมือนคนตกใจ
"ใช่น้ำไนล์จริงๆด้วย ไนล์หายไปไหนมา หรือว่าเป็นเพราะวันนั้น" เขาจำคืนนั้นได้ เขาจะรังเกียจผมไหม
-
รอติดตาม
-
:pig4: ได้กลับมาเจอกันแล้ว รอติดตามอ่านตอนต่อไปนะ
-
:mew1:
-
เราว่านคินท์ไม่เคยลืมน้ำไนล์เลยนะเนี่ย จะยังไงต่อ อยากเห็นครอบครัวสุขสันต์แล้ว
-
น้องเนล น่าร๊ากกกกก
-
อย่าดราม่าเยอะนะครับ //เช็ดน้ำตาไม่ทัน T^T
อยากให้ลูกได้เจอพ่อ ครอบครัวสุขสันต์
-
03 แหวนของป่ะป๊า
"ใช่น้ำไนล์จริงๆ ด้วย ไนล์หายไปไหนมา หรือว่าเป็นเพราะวันนั้น" เขาจำคืนนั้นได้ เขาจะรังเกียจผมไหม
"เปล่าหรอกครับไม่เกี่ยวกับคืนนั้น พอดีผมมีปัญหาส่วนตัวนิดหน่อย เลยทำให้ต้องหยุดเรียน " ผมไม่อยากให้เขาคิดว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นเพราะเขา
"แต่... "
"นี่ฝนก็หยุดแล้ว คุณกลับไปอาบน้ำพักผ่อนเถอะครับเดี๋ยวจะไม่สบาย ผมก็จะเข้านอนแล้วเหมือนกัน"
ผมพูดสวนขึ้นก่อนที่เขาจะพูดอะไรออกมาอีก
"เอ่อ งั้นพี่กลับก่อนนะ ขอบคุณที่ให้เข้ามาหลบฝน"
"ครับ"
เขาหันหลังเดินออกไปแล้วครับ แต่ผมยังยืนมองเขาอยู่ที่เดิม ผมไม่รู้ว่าวันข้างหน้า ระหว่างผมกับเขาจะเป็นยังไง จะได้เจอกันอีกไหม
แต่อย่างน้อย วันนี้ผมมันก็ทำให้ผมได้เจอสิงมหัศจรรย์ของผมอีกครั้ง
.
.
.
.
ตั้งแต่วันที่ผมเจอพี่คินวันฝนตก ก็ผ่านมา1อาทิตย์แล้วครับ ผมก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย
วันนี้ถึงกำหนดที่ผมต้องไปซื้อของเข้าร้าน เพราะของในร้านไกล้จะหมดแล้ว
"วันนี้อยู่ร้านช่วยพี่ไทม์ดูลูกค้านะครับ เดี๋ยวหม่าม๊าซื้อขนมมาฝาก" วันนี้ผมต้องไปคนเดียว เพราะของค่อนข้างเยอะ เอาลูกไปด้วยคงไม่สะดวกเท่าไหร่
"ค้าบป๋ม"
ฟอด ฟอด
ผมหอมแก้มลูกก่อนเดินไปขึ้นแท็กซี่
....................................
. จบ
.
. ล้อเล่นน่าาา
นคินท์
ตอนนี้ผมยืนอยู่หน้าร้านคาเฟ่นมสดที่ผมมาติดฝนเมื่ออาทิตย์
ที่จริงผมหาเวลามาที่ที่ตลอด แต่พอมาถึงร้านก็ปิดแล้ว
วันนี้ผมเลยรีบเคลียร์งานให้เสร็จแล้วรีบมา ผมอยากเจอน้ำไนล์ ผมยังมีอีกหลายเรื่องต้องคุยกับน้ำไนล์
ผมอยากรู้ว่าเขาหายไปไหนมา
หายไปเพราะอะไร
เขาโกรธผมหรือเปล่าเรื่องคืนนั้น เพราะตื่นมาผมก็ไม่เจอเขาแล้ว
ผมไม่รู้ว่าเขาหายไปเพราะอะไร เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องคืนนั้นขึ้น ผมก็ไม่เจอเขาอีกเลย จนเมืออาทิตย์ก่อน
ที่บังเอิญรถผมดันมาเสียที่หน้าร้านเขาพอดี สตาร์ท์ก็ไม่ติด ผมเลยต้องออกจากรถมาหลบฝนที่หน้าร้านของเขา
พลัก!
กรุ๊งกริ๊ง
"ฉวัดดีค้าบ รับอารายดีค้าบ" ผมเปิดประตูเข้ามาก็ได้ยินเสียงเด็กที่ดังมาจากทางเคาท์เตอร์
ผมสาวเท้าเดินเข้าไปหา ก็พบเด็กผู้ชาย ตาคมโต คิ้วเข้ม ผิวขาว นั่งอยู่บนเคาท์เตอร์ ด้านหลังเด็กน้อยก็มี ผู้หญิงยืนจดออร์เดอร์อยู่กับผู้ชาย ที่กำลังทำเมนูที่ที่ลูกค้าสั่ง
"มีเมนูอะไรแนะนำบ้างครับ"ผมถามเด็กตรงหน้า
"งื้ออ ย้านหม่าม๊าอาหย่อยทุ๊กอย่างเยย น้องเนลเยือกม่ายด้าย" เด็กน้อยขมวดคิ้วพร้อมกับส่ายหัวไปมา เหมือนคนตัดสินใจไม่ได้
"่ชื่อน้องเนลหรอครับ " เด็กคนนี้น่ารักดีนะครับ หรือว่าเด็กคนนี้จะเป็นลูกน้ำไนล์ แล้วใครคือแม่เด็กล่ะ?
"น้องเนชื่อเนเนลค้าบ คุนยุงล่าชื่อราย"เด็กน้อยตอบพร้อมถามผมกลับ กี่ขวบแล้วเนี่ย พูดยังไม่ค่อยชัดเท่าไหร่เลย
"ลุงชื่อคินครับ" ผมตอบเด็กน้อยกลับไป แต่สายผมดันไปสะดุดเข้ากับแหวนที่ร้อยเข้ากับสร้อยที่คล้องคอเด็กน้อยคนนี้อยู่
"งื้อ ฉวัดดีค้าบลุงคิน" ทำไมมันถึงมาอยู่กับเด็กคนนี้ มันหายไปตั้งแต่เมื่อสามปีก่อนแล้วนี่
ผมยื่นมือไปจับแหวน เพื่อดูให้ชัดๆว่าใช่วงเดียวกันไหม
เพี๊ยะ!
เด็กน้อยตีมือผมแล้วทำหน้ายุ่งๆพองลมที่แก้มใส่ผม
"อย่ามายุ่งกาบของน้องเนลนะ" ใช่จริงๆด้วยครับ ด้านในมีชื่อผมสลักอยู่
"เอ่อ ลุงขอโทษครับ ว่าแต่แหวนนี่ใครให้มาครับ"ผมถามออกไปตามที่ใจอยากรู้
"นี่ของน้อง หม่าม๊าห้าย บอกว่านี่เป็นของปะป๊า ห้ามทามหาย ห้ายเก็บดีๆ ลุงห้ามอาวของน้องปายนะ! " ตัวแค่นี้ดุเป็นด้วยครับ สงสัยจะหวงจริงๆ
แล้วหม่าม๊ากับปะป๊าเด็กนี่เป็นใครว่ะ ทำไมถึงได้มีแหวนของผม
"แล้วปะป๊าน้องไปไหนครับ"ผมลองถามออกไป เพราะตั้งแต่เข้ามาผมยังไม่เห็นน้ำไนล์เลย
"น้องเนลก็ไม่ยู้เหมือนกาน แต่หม่าม๊าบอกว่า ปะป๊าทำงานอยู่ที่ไกลๆ มาหาน้องม่ายด้าย น้องเลยต้อมอยูกาบหม่าม๊าฉองโคน" เดี๋ยวนะครับ ถ้าอยู่กับหม่าม๊าสองคนแล้วเด็กคนนี้เป็นอะไรกับน้ำไนล์ล่ะ
กรุ๊งกริ๊ง
"หละ.. "
"หม่าม๊ามาแย้ววว น้องเนลคิ๊ดถึ้งคิดถึง" ผมกำลังจะถามต่อแต่เด็กน้อยกับหันความสนใจไปหาคนที่พึ่งเปิดประตูเข้ามาสะก่อน
"หืมม ขนาดนั้นเลย ฟอด ฟอด" คนมาใหม่เดินเข้ามาหาเด็กน้อยที่ยิ้มแป้นแตกต่างจากตอนที่คุยกับผม
ผมหันไปก็เจอกับคนที่ผมตั้งใจจะมาหาในวันนี้ เขาก็หันมามองที่ผมเหมือนกัน แต่เขาดูตกใจที่เจอผม
"งื้อ น้องเนลทำงานจ้วยพี่ๆ น้องเจ่ง "เสียงของเด็กน้อยดึงความสนใจจากน้ำไนล์ไปจากผม
"ครับๆคนเก่งของหม่าม๊าเก่งที่สุดเลย"
ผมว่าผมได้คำตอบที่ผมกำลังจะถามเมื่อกี้แล้วหล่ะครับ
แล้วถ้าน้ำไนล์คือหม่าม๊า แล้วเจ้าของแหวนคือป่ะป๊า งั้นก็หมายความว่า...
"คุณสั่งอะไรหรือยังครับ สั่งได้เลยนะครับเดี๋ยวผมทำให้" ร่างบางผละตัวออกจากเด็กน้อยแล้วหันมาพูดกับผม
"เอ่อ พี่ พี่เอา คาปูชิโน่แก้วนึงครับ"ผมพูดออกไปเหมือนคนติดอ่าง
"รอสักครู่นะครับ"ร่างบากรับคำเสร็จก็เดินเข้าไปหลังร้าน
เห้ย!!! ผมว่าผมต้องการคำอธิบายสำหรับเรื่องนี้ แต่ทำไมน้ำไนล์ถึงทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งๆที่ผมก็ยืนอยู่ตรงนี้
หรือว่ามันไม่ใช่แบบที่ผมคิดว่ะ แต่เด็กตัวขนาดนี้ก็ไม่น่าจะโกหกเป็น
สามปีที่ผ่านมามันเกิดอะไรขึ้นบ้างว่ะเนี่ย
"นี่คุนยุง อย่ามามองหม่าม๊าน้องเนลนะ" นี่คือหวงแม่ใช่ไหม
"แล้วจะให้ลุงมองอะไรล่ะ"ผมถามกับ นี่ถ้าเป็นลูกผมจริงๆนี่ผมรักตายเลย เด็กอะไรน่ารักชมัด
"มองน้องเนลงาย แต่ห้ามมองหม่าม๊า"
ผมว่าเรื่องนี้คงต้องพึ่งเพื่อนผมให้ช่วยสืบดูแล้วล่ะ
.....................................
จบ จบจริงๆแล้วจ้า
อยากอ่านคอมเมนท์จังเลยยย
ใครอ่านแล้วชอบไม่ชอบ เมนท์บอกเราด้วยน้า
#
-
:mew1:
-
เอ็นดูน้องเนล
-
:กอด1:
รอตอนต่อไป
-
04
ผมกลับมาจากไปซื้อของเข้าร้านก็เกือบเที่ยงวันแล้วครับ
กลับมาผมก็เจอพี่คินยืนอยู่กับเนเนลที่เค้าท์เตอร์ ผมไม่รู้ว่าทั้งสองคนคุยอะไรกันบ้าง
เขาก็คงแค่มาสั่งเมนูแล้วก็แค่คุยเล่นกับลูกเท่านั้นล่ะมั้ง เพราะคนอื่นก็มักจะหยุดคุยเล่นกับเนเนลก่อนเวลาที่เนเนลมานั่งรับลูกค้าตรงเค้าท์เตอร์
หรือไม่ก็ถ่ายรูป
ผมไม่อยากคิดอะไรในแง่ร้าย เพราะถ้าเขารู้ว่าเนเนลเป็นลูกของผม ้ขาคงไม่คิดว่าผมเป็นแม่หรอก
เขาก็คงคิดว่าผมแต่งงานมีลูกมีภรรยาไปแล้ว
คงไม่มีใครคิดว่าผมเป็นผู้ชายท้องได้หรอกครับ
ขนาดผมเองถ้าไม่เจอกับตัวเองผมยังไม่อยากจะเชื่อเลยครับ ว่ามันมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นจริงๆ จะมีผู้ชายคนไหนที่เมาแล้วเผลอไปมีอะไรกับผู้ชายด้วยกันแล้วท้องแบบผมกันเล่า
ต่อให้ผมไปบอกพี่คินว่า ผมท้องกับเขา แล้วเนเนลก็เป็นลูกของเขา ที่เกิดจากผมที่เป็นผู้ชาย
เขาก็คงจะเชื่อผมหรอก อาจจะหาว่าผมเพ้อเจ้อหรือเป็นบ้าด้วยซ้ำ
ตอนนี้เขาก็ไปนั่งรอที่โต๊ะ รอผมเอาน้ำไปเสิร์ฟ
เขาสั่งคาปูชิโน่1แก้ว ซึ่งผมทำเสร็จแล้ว เหลือแค่เอาไปเสิร์ฟ
แต่ผมก็ไม่ค่อยอยากจะไปเสิร์ฟเองสักเท่าไหร่ เพราะดูเหมือนเขามีเรื่องอยากจะคุยกับผม เขามองมาทางผมตลอดเลยครับ แต่ผมยังไม่พร้อมที่จะคุยกับเขา
แต่จะให้คนอื่นไปเสิร์ฟแทน ก็ไม่มีใครว่างเลย เพราะวันนี้ลูกค้าค่อนข้างเยอะ
สุดท้ายผมก็ต้องเป็นคนไปเสิร์ฟเอง
ผมเดินไปที่โต๊ะที่พี่คินนั่งอยู่
"น้ำได้แล้วครับ"ผมวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะแล้วรีบถอยหลังออกมาแต่ก็ไม่ทัน
หมับ
"คุยกันก่อนสิ พี่มีเรื่องจะคุยด้วย" พี่คินคว้ามือผมไว้
"อะ เอ่อ ตะตอนนี้ผมไม่ว่างครับ ลูกค้าเยอะ เอาไว้วันหลังนะครับ" ผมรีบพูดออกไปด้วยเสียงตะกุกตะกัก แทบจะฟังไม่รู้เรื่อง
"แต่พี่มีเรื่องสำคัญจะคุยกับเราจริงๆนะ"พี่คินยังจับมือผมไว้ไม่ปล่อย
"นี่คุนยุง! ปล่อยมือหม่าม๊าน้องเนลเยยนะ ปล่อยย" น้องเนลที่ไม่รู้ว่ามาตั้งแต่ตอนไหนวิ่งเข้ามาผลักขาพี่คินพร้อมร้องบอกให้ปล่อยมือผม
ผมได้จังหวะตอนพี่คินเผลอบิดข้อมือออกจากการจับกุมของพี่คิน
"ผมขอตัวก่อนนะครับ "พูดเสร็จผมก็อุ้มลูกเดินออกมา
แล้วผมก็ไม่ออกไปเสิร์ฟอีกเลย จนร้านถึงเวลาปิดเขาถึงยอมกลับไป
เขามีเรื่องสำคัญอะไรจะคุยกับผมกัน หรือเรื่องเมื่อสามปีก่อน ผมว่าผมก็ปฏิเสธไปชัดเจนแล้วนะ
หรือว่าจะมีเรื่องอื่นอีก แล้วเรื่องอะไรล่ะ ผมกับเขาก็ไม่น่าจะมีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้วนี่
ผมว่าผมเลิกคิดดีกว่าครับ ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว
ผมกับลูกพึ่งทานข้าวเย็นเสร็จ
ผมก็มานั่งดูการ์ตูนเป็นเพื่อนลูกรออาหารย่อย จะได้ขึ้นนอน
.
.
.
"ไปนอนกันดีกว่าครับ ดึกแล้ว" ผมเรียกลูกที่นั่งดูการ์อยู่แบบตาปรือ
"อุ้ม อุ้ม" เจ้าเด็กอ้วนอ้อนให้ผมอุ้มขึ้นห้อง
"ครับๆ"ผมช้อนตัวลูกขึ้นอุ้ม เดินตรงเข้าไปที่ห้องนอน
พอเข้ามาในห้องผมก็วางลูกลงบนเตียงแล้วจัดท่านอนให้ลูกดีๆ จากนั้นก็ตามขึ้นไปนอนข้างๆ แล้วหยิบหนังสือนิทานที่วางอยู่ข้างเตียงขึ้นมาเลือก
จะอ่านเรื่องไหนให้เด็กอ้วนฟังดีน้า
ในขณะที่ผมกำลังเลือกนิทานอยู่
จู่ๆลูกผมก็พูดขึ้นมา
"หม่าม๊าค้าบ น้องเนลม่ายชอบลุงคินเยย" ผมที่กำลังเลือกนิทานอยู่ ถึงกับตกใจกับคำพูดของลูกหนังสือนิทานแทบล่วงออกจากมือ
แล้วนี่ยังรู้ชื่อกันอีก วันนี้เขาคุยอะไรกันมาบ้าง
"ทำไมล่ะครับ"ผมถามลูกต่อ เอาจริงๆผมก็พอรู้แล้วแหละว่าลูกดูไม่ค่อยชอบพี่คิด เพราะดูจากการที่เดินเข้าไปผลักเมื่อตอนกลางวันแล้ว
แต่ที่ผมสงสัย คือ ลูกไม่ชอบพี่คินเพราะอะไร
"กะ ก้อ คุนยุง จาบมือหม่าม๊า น้องม่ายชอบ" หึหึ ที่แท้ก็หวงผมนี่เอง แต่ผมจะให้ลูกรู้สึกแบบนี้กับพ่อตัวเองไม่ได้หรอกครับ มันบาป
"แต่คุณลุงไม่ได้ทำอะไรหม่าม๊าเลยนะครับ คุณลุงจับมือหม่าม๊า คุณลุงมีเหตุผลเพราะคุณลุงมีเรื่องจะคุยกับหม่าม๊า เพราะฉนั้น ไม่คิดแบบนั้นกับคุณลุงนะครับ มันไม่ดี" ผมอธิบายให้ลูกฟัง
"ก้อด้าย แต่ม่ายห้ายจาบแย้วน้า น้องจะปกป้องหม่าม๊าเองเพื่อป่ะป๊า โคนอื่นน้องม่ายห้ายจาบ" ลูกผมพูดออกมาด้วยสีหน้าจิงจัง
ตัวแค่นี้คิดอะไรแก่แดดแก่ลมแบบนี้เป็นด้วยหรอ แล้วยังจะหวงผมไว้ให้คนที่ตัวเองพึ่งบอกว่าไม่ชอบไปหยกๆอีก
เจ้าอ้วนเอ้ย แล้วแบบนี้จะไม่ให้ผมหลงได้ยังไง
แล้วถ้าลูกรู้ว่าพ่อเขาเป็นใคร ลูกชายผมจะดีใจไหมนะ
"เนเนลครับ หนูอยากเจอป่ะป๊าไหมครับ" ผมเอ่ยถามไปตามที่ใจคิด
"งื้อ น้องเนลอยากจิ อยากเจอป่ะป๊า แต่หม่าม๊าบอกว่าป่ะป๊าอยู่ไกลไกล มาม่ายด้าย ง้านๆ น้องม่ายเจอก๊ะได้ มันไกลเดวปะป๊าจาเหนื่อย" นั่นสินะ ผมก็ไม่อยากให้เขาเหนื่อยเหมือนกัน ตอนนี้ชีวิตเขาอาจจะกำลังดีอยู่ก็ได้ ถ้าเกิดมีผมกับลูกเพิ่มเข้าไป มันคงไม่ดี
"เก่งมาเลยครับ เพราะงั้นเราอยู่กันแค่2คนก็พอแล้วเนอะฟอด ฟอด" ผมหอมแก้มลูกไปอีก2ที ชื่นใจจริงๆเลยครับ
"น้องหอมโด้ยๆ ฟอด ฟอด" เนเนลเอามือจับแก้มผมไว้สองข้างแล้วกดจมูกลงมาหนักๆที่แก้มของผมทั้งสองข้าง
แค่ผมมีลูกอยู่ด้วยแบบทุกวันนี้มันก็มีความสุขมากพอแล้วครับ
.......................................
tbc.
-
นั่นแหละจ๊ะ ป๊าของน้องเนล
-
มาดูสิว่าจะเป็นไง
-
:mew1: น้อนน่ารัก
-
น้องเนลน่ารัก
:-[ :-[
-
รอลุ้น
-
น้องเนล
คนเก่ง
น่ารักมากกกก
-
น้องน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกก :กอด1:
-
น้องน่ารัก :pig4: :pig4:
-
นคินท์
ตอนนี้ผมอยู่ที่บ้านแล้วครับ ผมพึ่งกลับมาจากร้านของน้ำไนล์
ผมนั่งอยู่ที่ร้านตั้งแต่บ่ายเพื่อรอคุยกับน้ำไนล์
แต่น้ำไนล์ก็ไม่ยอมเดินออกมาเสิร์ฟหรือเดินโฉบเข้ามาไกล้ผมอีกเลยตั้งแต่ที่ผมดึงมือเขาไว้เพื่อที่จะคุยกันให้รู้เรื่องแต่แล้วเด็กนั่นวิ่งมาผลักผมออก
ผมนั่งรอจนร้านปิด แต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววของร่างบางเลย เอาแต่เก็บตัวอยู่หลังเคาท์เตอร์
สุดท้ายผมก็ต้องยอมถอยทัพออกจากร้านเพราะยังไงวันนี้น้ำไนล์ก็คงไม่ยอมคุยหรือบอกอะไรผมเป็นแน่
และผมคงต้องหาทางรู้ความจริงเอง
ว่าสิ่งที่เด็กคนนั้นพูดเป็นความจริงมันเป็นยังไงกันแน่
มีอะไรที่มันพอจะยืนยันได้บ้างว่ะ อืมมมม หลักฐานที่พิสูจน์ได้ เออใช่ ดีเอ็นเอไง แล้วจะทำยังไงถึงจะพาเด็กนั่นไปตรวจได้ ถ้าไปพูดตรงๆน้ำไนล์คงไม่ยอมแน่ๆ ขนาดแค่คุยยังไม่ยอมคุย
แล้วมันใช้อะไรแทนได้บ้างว่ะ
จริงสิ ผมมีเพื่อนเป็นหมอนี่หว่า ไอ้หมอมันต้องช่วยผมได้แน่ๆ ว่าแล้วก็โทรหามันเลยดีกว่า
ตู๊ดดดด ตู๊ดดดด
"ว่าไงไอ้สัส หายหน้าหายตาเลยนะมึง"โอ้โห ไอ้หมอเถื่อน นี่หมอเค้ารับโทรศัพกันแบบนี้หรอว่ะ
"เออ ไอ้เจมส์ กูมีเรื่องให้มึงช่วยหน่อย แต่ก่อนอื่น กูมีเรื่องอยากรู้ว่ะ " ผมพูดออกไปทันที
"เรื่องอะไรล่ะ"เจมส์ถามกลับ
"มึงว่าผู้ชายมันท้องได้ป่ะว่ะ"ผมถามสิ่งที่ผมอยากรู้ออกไป มันเป็นหมอมันต้องรู้สิว่ะ ถ้าหมอไม่รู้ผมก็ไม่รู้จะไปถามใครแล้ว
"ก็เคยมีข่าวออกมาอยู่นะ ว่ามีผู้ชายท้องได้ แต่มันเป็นเคสที่ค่อนข้างเกิดขึ้นได้ยาก กูก็ยังไม่เคยเจอเหมือนกัน ว่าแต่มึงถามทำไม หรือมึงอยากท้อง! " มันตะโกนใส่หูผมแทบแตก
แต่ที่มันพูดก็แสดงว่าก็มีความเป็นไปได้ที่น้ำไนล์นะท้องได้
"พ่องมึงสิ คิดได้นะมึงอ่ะ กูแค่คิดว่ากูอาจจะทำผู้ชายท้อง แล้วเรื่องที่กูจะให้มึงช่วย คือกุอยากให้มึงตรวจดีเอ็นเอ เด็กคนนึงให้กูหน่อย"
"ตรวจดีเอ็นเอ? มึงไปทำใครท้องมาว่ะ นี่แม่มึงเขารู้ยัง " เขาจะรู้ได้ไง ขนาดกูยังพึ่งรู้เรื่องจากเด็กอายุถึงสองขวบรึยังก็ไม่รู้ แถมยังรู้เรื่องไม่ถึงถึง5ชั่วโมงเลยมั้ง
"คุณนายยังไม่รู้ ขนาดกูยังงงๆอยู่เลยแล้วกูก็ไม่มั่นใจว่าใช่ลูกกูไหม กูถึงอยากให้มึงช่วยตรวจให้นี่ไง" ผมบ่นให้มันฟังพร้อมทั้งขอความช่วยเหลือจากมันด้วย
"งั้นมึงก็พาเด็กมาหากู" พูดเหมือนง่ายอ่ะไอ่สัส
"แม่เขาคงยอมอ่ะ ขนาดเขาท้องเขายังไม่บอกกูสักคำ คนอะไรใจแข็งชมัด" ประโยคหลังผมพึมพัมคนเดียว
"มีด้วยหรอว่ะคนที่ปฎิเสธมึงอ่ะ แล้วแม่เด็กนี่ใครว่ะ"
"มึงจำเรื่องเมื่อสามปีก่อนที่ผับได้ป่ะ ที่กูหายตัวไปทั้งคืนอ่ะ"ผมเริ่มรื้อฟื้นเรื่องเมื่อสามปี่ก่อนให้ไอ้เจมส์ฟัง
"จำได้ ทำไมว่ะ" ไอ้เจมส์ถามกลับ
"คืนนั้นกูเมา แล้วมีอะไรกับผู้ชายคนนึง แต่พอตื่นเช้ามาเขาก็หายไป แต่กูจำได้ว่าเขาเป็นใคร กูพยายามไปดักเจอเขาแต่เขาก็เอาแต่หลบหน้ากู หลังจากนั้นประมาณเดือนกว่าๆเค้าก็ลาออกจากมหาลัย แล้วกูก็ไม่เจอเขาอีกเลย จนอาทิตย์ก่อน กูบังเอิญเจอเขาอีกครั้ง"ผมเริ่มเล่าเรื่องให้เจมส์ฟัง
"แล้วไงต่อว่ะ มึงคิดว่าเขาท้อง? นี่มึงทำงานหนักไปป่ะว่ะ ครั้งเดียวนี่ท้องเลยหรอว่ะ" มันถามออกมาเหมือนไม่เชื่อสิ่งที่ผมพูด แต่ผมว่าน้ำเชื่อผมก็แรงอยู่นะฮ่าๆ
"เออ วันนี้กูก็ไปหาเขา แต่ดันเจอกับเด็กคนนึงอายุน่าจะประมาณสองขวบได้
แถมหน้าตาเหมือนกูชิบหายแล้วยังคล้องสร้อยที่ร้อยแหวนที่สลักชื่อกุที่หายไปอีก พอกูถามว่าได้มาจากไหน เด็กก็เสือกตอบว่าของปะป๊า แล้วยังเรียกผู้ชายคนนั้นว่าหม่าม๊าแทนที่จะเรียก พ่อ หรือป่ะป๊าแล้วจะให้กูคิดเป็นอย่างอื่นได้อีกหรอว่ะ ในเมื่อเรื่องทุกอย่างมันทำให้กูคิดไปในทางนั้น"ผมบ่นออกไปยืดยาว ไม่รู้ว่าไอ้เจมส์มันจะฟังผมทันหรือเปล่า
"ถ้ามึงยืนยันว่าหน้าเหมือนมึงขนาดนั้น ทำไมมึงไม่คุยกับแม่เด็กล่ะหว่ะ" รอมาครึ่งวันนี่กูไม่อยากคุยกับเขาเลยมั้งไอ้ห่า
"กูไปนั่งรอคุยกับเขาตั้งแต่บ่ายจนห้าโมงเย็น แต่เขาไม่ยอมคุยกับกูนี่สิ กุถึงต้องมาพึ่งมึงนี่ไง"
"งั้นก็พาเด็กมาหากูที่โรงพยาบาล" พูดโง่ๆอีกล่ะ ขนาดคุยเขายังไม่คุย แล้วเขาจะปล่อยลูกเขามากับคนแปลกหน้าอย่างกูไหมล่ะไอ้ควาย นี่มันเป็นหมอได้ไงว่ะ
"โถ่ไอ่ควายเขาคงยอมให้ลูกเขามากับกูหรอก"ขอด่าหมอหน่อยเถอะ เสือกโง่เรื่องไม่เป็นเรื่อง
"เออว่ะ งั้นมึงก็ต้องหาทางเอา เศษเล็บ เส้นผม หรือน้ำลายก็ได้มาให้กู เอาของมึงมาด้วย" อืม เล็บ นี่น่าจะยาก น้ำลาย ยากพอกัน ง่ายสุดก็น่าจะเส้นผม ไปลูบหัวสักสองสามทีมันจะติดมือมาบ้างไหมว่ะ มันต้องมีสักทางสิน่า
"เออๆกูจะพยามไปเอามาให้ ได้ของแล้วกูจะเอาเข้าไปให้ที่โรงบาล"
"เออๆ ไม่ทันไรก็จะได้เป็นพ่อไม่รู้ตัวสะแล้วเพื่อนกู"
"เออ เตรียมตัวรับขวัญหลานได้เลย" ผมว่าผมมั่นใจ70%เลยล่ะว่าเด็กอ้วนนั่นเป็นลูกผม
"ถุย ให้มันได้เป็นก่อนเถอะพ่อคนหน่ะ แล้วค่อยมาพูดประโยคนี้" หนอยย น้ำเชื้อกุดีขนาดนี้มันต้องมีหวังบ้างล่ะว่ะ
"เออ แล้วเจอกัน กุทำงานต่อล่ะ" ผมกดวางสาย
ผมต้องรู้ความจริงให้ได้ ว่าเรื่องทั้งหมดมันคืออะไรกันแน่ เด็กคนนั้นจะใช่ลูกผมไหม แต่งานนี้ดูท่าจะไม่ง่ายเลย
ดูจากวันนี้ที่เด็กนั่นวิ่งเข้ามาผลักผมให้ออกห่างจากน้ำไนล์แล้ว คงจะไม่ชอบผมพอสมควรเลยล่ะ แถมยังหวงแม่อีกตั้งหาก
นี่ถ้าเกิดเป็นลูกผมขึ้นมาจริงๆนะผมจะจับฟัดให้ตัวช้ำเลยคอยดู พูดแล้วผมก็อยากบีบแก้มย้วยๆนั่นให้แตก เด็กอะไรน่าหมั่นเขี้ยวชมัด นี่ผมไม่ได้ดูเหมือนโรคจิตเกินไปใช่ไหม ฮ่าๆ
ก๊อกๆๆ
ใครมาเคาะประตูห้องผมตอนนี้ว่ะ
"ตาคิน ทำอะไรอยู่ลูกไปทานข้าวได้เย็นได้แล้ว คุณพ่อรอนานแล้ว"
เสียงคุณนายนี่หว่า คุณนายที่ว่าก็แม่ผมนั่นแหละครับ
"ครับๆจะตามไปเดี๋ยวนี้หละครับ"ผมตะโกนตอบแม่ออกไป
@โต๊ะอาหาร
"วันนี้พี่ไปไหนมา ผมไปหาที่ห้องทำงาน เลขาพี่บอกว่าพี่ออกไปตั้งแต่บ่าย"เสียงน้องชายผมถามขึ้นทันทีที่ผมก้นถึงเก้าอี้
ผมเป็นลูกชายคนโตครับ มีน้องชายอีกหนึ่งคน ชื่อ คีตะ อายุห่างกัน2ปี
"กูไปทำธุระ แล้วมึงมีธุระอะไรถึงไปหากู" ผมเลือกที่จะถามกลับแทนตอบคำถาม จริงๆผมก็อยากปรึกษาคนที่บ้านเหมือนกันนะ หรือผมจะลองเกริ่นๆไว้ดีว่ะ ตอนที่เรื่องทุกอย่างมันคลี่คลาย คนที่บ้านผมจะได้ไม่ตกใจมาก
"ผมจะเอางานไปปรึกษาพี่อ่ะ แต่ไม่มีอะไรสำคัญหรอก"
"อืม"ผมพยักหน้ารับรู้
"เอ่อ พ่อ คุณนายด้วย ผมถามไรหน่อยดิ" ผมเอ่ยเรียกพ่อกับแม่
"มีอะไรล่ะ"พ่อผมถามกลับ
"ว่าไงค่ะพ่อลูกชาย"ตามมาด้วยเสียงของแม่
"เอ่อ คือ ถ้าจู่ๆผมมีลูก พ่อกับคุณนายจะว่าไงอ่ะ"ผมถามออกไปแบบตะกุกตะกักนิดหน่อย
"ว่าไงนะตาคิน แกล้อแม่เล่นหรือเปล่าเนี่ย แกไปทำใครท้อง พ่อแม่เขาจะมาฉีกอกฉันกับพ่อแกไหมเนี่ย" เสียงแม่ผมดังขึ้นทันทีที่ผมพูดจบ
"......... "ส่วนพ่อผมเงียบไปเลยครับ
"OoO"ส่วนน้องชายผมขึ้นยานไปแล้วครับ
"ใจเย็นก่อนคุณนาย ผมก็แค่ถามไว้ ตอนนี้ผมยังไม่มีหลักฐานมาแสดงว่าเด็กนั่นเป็นลูกผมหรือเปล่า" ผมค่อยๆอธิบายออกไป เดี๋ยวคุณนายจะตีโพยตีพายไปมากกว่านี้
"อ้าว อะไรของแก สรุปแล้วเรื่องมันเป็นยังไง แล้วแม่เด็กเขาว่าไงล่ะ ใช่หลานฉันหรือเปล่า " แม่ผมถามกลับรัวๆเลยครับ
"ผมยังไม่ได้คุยกับเขาเลย เขาไม่ยอมบอกอะไรผมสักอย่าง เขาหายตัวไป ปิดเรื่องท้อง ผมพึ่งเจอเขาเมื่ออาทิตย์ก่อนที่รถผมเสีย แล้ววันนี้ผมก็ไปหาเขามา แล้วก็เจอเด็กที่หน้าเหมือนกับผมจนผมจนผมแปลกใจ แล้วยังมีแหวนที่คุณย่าให้ผมแขวนอยู่ที่คออีกพอผมจะขอคุยกับเขาแต่เขาก็ไม่คุยด้วย ผมกำลังหาทางตรวจดีเอ็นเออยู่" ผมพูดออกมายืดยาว
"แล้วพี่จะทำไงอ่ะ แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร" คีตะถามขึ้น
"ไม่ใช่ผู้หญิง"ผมตอบกลับเสียงเรียบ
"ห๊าา!!! แกจะบอกว่าแกมีลูกกับผู้ชาย" อื้อหือ ขี้หูผมนี่แทบเต้นระบำแล้วครับ
"คุณนายจะตะโกนไมเนี่ย"
"แล้วแกจะเอาไงต่อ"พ่อผมถามขึ้นนิ่งต่างจากแม่ผมกับไอ้คีที่ช็อคไปแล้ว
"ผมจะหาทางเอาเส้นผมเด็กคนนั้นไปให้ไอ้หมอมันตรวจดีเอ็นเอให้" ผมตอบพ่อกลับตามที่ผมคิดไว้
"แล้วบ้านเขาอยู่ที่ไหนล่ะ"คุณนายถามขึ้นหลังจากดึงสติได้
"เป็นคาเฟ่ร้านนมแถวห้างAAAคุณนายถามทำไม" ผมไม่ไว้ใจคุณนานเลย บอกตามตรง
"ฉันก็ถามไปงั้น ได้เรื่องยังไงก็บอกด้วยล่ะ ฉันก็อยากจะอุ้มหลานเหมือนกัน" แม่ผมพูดก่อนจะเดินออกจากโต๊ะอาหารไปพร้อมพ่อ
"มีอะไรให้ผมช่วยก็บอกนะพี่" ตามด้วยไอ้คี
"เออขอบใจ"
ตอนแรกผมว่าจะแค่ลองถามเรื่องหลาน ทำไมมันกลายเป็นโดนซักหมดเปลือกแบบนี้ล่ะ
พรุ่งนี้ผมจะไปที่ร้านของน้ำไนล์อีก
แต่คงต้องหาของไปผูกมิตรกับเจ้าเด็กนั่นสักหน่อยแล้ว
.....................................
เอาใจช่วยคุณพ่อกันด้วยนะคะ
-
คุณนายต้องแอบไปดูหลานกับลูกสะไภ้แน่เลย
:กอด1: :กอด1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
รอดูพระเอกจะทำไง
-
:mew1:
-
คุณม๊ากับน้ิองเนลสู้ๆนะ
อย่าใจอ่อนง่ายๆ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:katai2-1:
-
เรื่องน่าจะวุ่นกว่าเดิม
-
น่ารักจังเลยค่ะ
คำว่า "มหัศจรรย์" สะกดแบบนี้นะคะ
-
น้ำไนล์
วันนี้ผมก็เปิดร้านตามปกติ
คนก็เยอะพอสมควร เกือบเต็มทุกโต๊ะแล้วครับ ตอนนี้ก็ประมาณ10โมงได้
วันนี้จิ๊บลาครับที่ร้านเลยเหลือแค่ผมกับไทม์ แล้วก็เนเนลพนักต้อนรับลูกค้า นั่งเรียกลูกค้าอยู่ที่เคาท์เตอร์ เสน่ห์แรงจริงๆครับนั่งอ้อนแขกที่เข้ามาขอถ่ายรูปด้วยจนใจละลายเป็นน้ำไปหลายคนแล้ว
"พี่ฉาว รับอายัยดีค้าบ อย่อยทุ้กอย่างเยย" พูดกับลูกค้าสาวเสร็จก็ยิ้มหวานให้อีก ไม่รู้ไปจำมาจากไหน ผมว่าผมก็ไมเคยสอนนะ
"น่ารักจังเลยครับ พี่เอาชาเขียวปั่นเพิ่มวิปรรีมแก้วนึงจ้า" พูดเสร็จก็บีบแก้มลูกผมไปอีก1ทีแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะ
"หม่าม๊าค้าบ พี่ฉาวอาวชาเขียวป่านเพิ่มวิปคีมค้าบ"
"คร้าบ เดี๋ยวหม่าม๊าทำให้น้า" ผมจดเมนูลงต่อจากคิวก่อนหน้านี้
กรุ๊งกริ๊ง
เสียงประตูร้านเปิดออกเป็นสัญญานว่ามีลูกค้าเข้าร้าน
"ฉวัดดีค้าบ รับอายัยดีค้าบพี่ฉาว" เสียงลูกผมทักทายลูกค้า
"อุ๊ยตายปากหวานจังเลยครับ เรียกพี่สาวเลยหรอจ๊ะ" ผมหันไปตามเสียงพูดคุย เห็นเป็นผู้หญิงวัยกลางคนหน้าตาสวยกำลังยืนคุยอยู่กับเนเนล
"ช่ายค้าบ พี่ฉาวคนฉวย"ใครสอนให้ลูกผมพูดแบบนี้กัน โตขึ้นนี่จะเจ้าชู้ขนาดไหน ขนาดแค่สองขวบกว่ายังขนาดนี้
"อุ้ยตาย เรียกว่าคุณย่าก็ได้ครับ ลูกเต้าเหล่าใครเนี่ย น่ารักจริงๆ ขโมยกลับบ้านได้ไหมเนี่ย" คุณผู้หญิงเอามือลูบแก้มลูกผมอย่างเอ็นดู
"ยูกหม่าม๊าน้ำไนล์งาย นั่นๆหม่าม๊า"เนเนลชี้มาที่ผมที่ยืนชงชาเชียวอยู่ เขาคงไม่คิดว่ามันแปลกใช่ไหมที่ลูกผมเรียกผมว่าหม่าม๊าเนี่ย
"เอ่อ สวัสดีครับ คุณลูกค้ารับอะไรดีครับ" ผมหันไปทักทายลูกค้าด้วยรอยยิ้มแหยๆ แล้วอีกอย่างลูกผมก็จริงนะ แต่ผมไม่เคยสอนให้พูดแบบนั้นนะ ไม่รู้ไปจำมาจากไหน ไหนจะทำเล่นหูเล่นตานั่นอีก
"ฉันขอเป็นกาแฟร้อนสักแก้วก็พอจ๊ะ แล้วถ้าจะขอให้หนูน้อยไปนั่งคุยเป็นเพื่อนจะได้ไหมจ๊ะ "เขาหันมาสั่งกาแฟกับผมแล้วหันไปทางเนเนล
"ด้ายค้าบ เดวน้องเนเนลปายนั่งเปนเพื่อนคุณย่าเอง หม่าม๊าอุ้มๆ"พูดเสร็จก็ชูมือให้ผมอุ้มลงจากเคาท์เตอร์
ฮึ้บ!
"อย่ากวนคุณเค้าเยอะนะลูก"ผมสั่งลูก
"ค้าบโผมม"เนเนลรับปากผมแล้วก็เดินจูงมือลูกค้าไปนั่งที่โต๊ะที่ยังว่างอยู่
ผมทำตามออร์เดอร์ แล้วให้ไทม์เป็นคนไปเสิร์ฟ
ผ่านไปสักพัก ผมหันไปมองทางโต๊ะที่ลูกค้ากับเนเนลนั่งอยู่
ก็เห็นคุยกันเป็นตุเป็นตะไม่รู้คุยอะไรกัน หน้าดูจริงจังเชียว ผมเลิกสนใจแล้วกลับมาทำงานต่อ
จนตอนนี้ก็11โมงกว่าล่ะ
"ไทม์ไปพักก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวพี่ดูร้านเอง จะได้มาเปลี่ยนกัน เดี๋ยวเที่ยงเจ้าอ้วนก็คงหิวแล้วหล่ะ
"โอเค งั้นเดี๋ยวผมรีบกินแล้วรีบมาเปลี่ยนนะ" ผมพยักหน้ารับคำ
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ไทม์ก็ออกมาจากหลังร้าน ผมว่าเที่ยงค่อยไปตามลูกมากินข้าว ลูกผมดูจะถูกชะตากับลูกค้าคนนี้นะ นั่งคุยกันนานสองนาน ไม่รู้ว่าคุยอะไรกัน
กรุ๊งกริ๊ง
เสียงประตูร้านเปิดพร้อมกับร่างสูงของพี่คินที่เดินเข้ามา
เขามาทำไมอีกเนี่ย
เขาเดินตรงมาที่เคาท์เตอร์ที่ผมยืนอยู่
"ไนล์ พอจะมีวะ.. "
"ไทม์รับออร์เดอร์ลูกค้าหน่อย พี่จะไปพัก" พี่ไทม์ยังพูดไม่จบผมก็ขัดขึ้นมาเสียก่อน
"เดี๋ยวสิไนล์"พี่คินเรียกผมไว้ แต่ผมทำเป็นไม่ได้ยิน แล้วเดินเข้าไปตามเนเนลไปทานข้าว
"เอ่อ ขอโทษนะครับ เนเนลไปทานข้าวกันครับ" ผมเอ่ยขอโทษลูกค้าก่อนที่จะพาลูกออกมา
ส่วนพี่คินก็เดินตามผมมาด้วย
"น้ำไนล์คุยกันก่อนดะ.. คุณนาย!! " คุณนายไหนของเขาว่ะ
"อ้าว ตาคิน บังเอิญจัง" เขารู้จักกันหรอ ผมมองหน้าพวกเขาสลับกันไปมา
"คุณนายมาทำอะไรที่นี่"พี่คินถามกลับ
"แม่ก็มาหาอะไรดื่มหน่ะสิ แล้วแกล่ะ รู้จักกับหนูคนนี้ด้วยหรอ"คุณนายที่พี่คินเรียกถามพี่คินกลับ แต่เดี๋ยวก่อนนะ แม่?!!! อย่าบอกนะว่าผู้หญิงรนนี้แม่พี่คิน!!!
นี่มันเรื่องอะไรกันว่ะเนี่ย แค่พี่คินคนเดียวก็ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว แล้วยังมีแม่พี่คินอีก
"เอ่อ ผมขอตัวก่อนนะครับ"ผมเอ่ยขึ้นขัดสองแม่ลูก
หมับ!
พี่คินจับมือผมไว้อีกแล้ว
"เดี๋ยวก่อนสิน้ำไนล์ เรายังไม่ได้คุยอะไรกันเลยนะ"
เพี๊ย!!
"คุนยุงอย่ามาจาบหม่าม๊านะ นิฉัยไม่ดี " เนเนลก็มือไวจริงๆครับ ลูกผมจะบาปไหมเนี่ยที่ตีพ่อตัวเอง
"มีอะไรกันหรือเปล่าจ๊ะ หนูนั่งลงก่อนสิ มีอัไรก็ค่อยพูดค่อยจากัน" เสียงของแม่พี่คินดังขึ้น ผมจะทำไงดีเนี่ย
"เอ่อ ผมต้องพาลูกไปกินข้าว"ผมแย้งออกไป
"แต่น้องเนลยางม่ะหิวเยยคับ" โถ่ลูก ช่วยหิวให้หม่าม๊าหน่อยเถอะ
"งั้นอยู่คุยกับย่าก่อนดีไหมครับ หนูด้วยนะ ตาคินคงมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย" แล้วผมเลือกอะไรได้หรือเปล่าครับ ผมอยากจะถามคุณเขากลับเหลือเกิน
พูดเสร็จก็พาเนเนลกลับไปนั่งคุยที่โต๊ะ เหลือผมกับพี่คินยืนอยู่แค่สองคน
"คุณมีธุระอะไรก็ว่ามา ผมไม่ได้ว่างทั้งวันหรอกนะ"ผมหันไปพูดกับพี่คิน ในเมื่อผมหนีไม่ได้ ก็คงต้องคุยให้มันจบๆ
"เราไปหาที่นั่งคุยกันเงียบๆดีไหม ที่นี่คนเยอะเกินไป" ทำไมเรื่องมากแบบนี้ ผมข่วนหน้าคนที่ตัวเองรักสักทีได้ไหมครับ ขนาดคนเยอะแบบนี้ใจผมมันยังเต้นแรงขนาดนี้แล้วถ้าอยู่แค่สองคนหัวใจผมไม่ล้มเหลวเลยหรอ
"งั้นก็ตามผมมา"ผมพาเขาเดินไปหลังร้าน
.
.
"มีอะไรจะคุยครับ"ผมพูดขึ้นทำลายความเงียบ เพราะพี่คินเอาแต่ยืนจ้องหน้าผม
"ตอบพี่ตามตรงนะ หลังจากวันนั้น มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงหายไป" พี่คินพูดด้วยสืหน้าจริงจัง นี่เขาอยากรู้ขนาดนั้นเลยหรอ แต่ผมก็ดีใจนะที่เขาสนใจเรื่องของผม แต่ทำไมต้องจริงจังขนาดนั้น
"ก็เหมือนที่ผมเคยบอกไปว่าผมมีปัญหาส่วนตัว มันไม่เกี่ยวอะไรกับคืนนั้น คุณสะบายใจได้" ผมบอกให้เขาสบายใจ จะได้เลิกมาตามผมอยู่แบบนี้
"แน่ใจหรอ ไม่ใช่ว่าที่หายไปเพราะท้องกับพี่หรอ" ผมชาไปทั้งตัว เขารู้หรอ
"คะ คุณพูดบ้าอะไร ผมเป็นผู้ชายนะ จะท้องได้ยังไง "ผมเถียงออกไปด้วยเสียงสั่นๆ
"แล้วเด็กที่หน้าตาเหมือนพี่แทบจะทุกอย่างนั่นล่ะลูกใคร ถ้าไม่ใช่ลูกของพี่กับไนล์ ไหนจะแหวนที่คอนั่นอีก เด็กนั่นบอกว่าเป็นของพ่อ ซึ่งมันก็คือแหวนของพี่ คิดว่าพี่โง่หรอที่ดูไม่ออก"
ฟุบ!
ผมทรุดลงไปกองกับพื้นทันทีที่พี่คินพูดจบ
"ฮึกๆ ฮืออ" ผมร้องไห้ออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ สติผมแทบจะไม่เหลือ
ผมไม่อยากให้เขารู้ เขารู้แล้วเขาจะคิดยังไงกับผม สำหรับผมมันคือเรื่องมหัศจรรย์แต่ในสายตาคนทั่วไปผมก็แค่ตัวประหลาดที่ท้องได้
ผมยอมเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเขาดีกว่าให้เขารังเกียจตัวประหลาดแบบผม
"น้ำไนล์ เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม "พี่คินนั่งประครองผมที่นั่งร้องไห้ตัวสั่นอยู่ที่พื้น
"ฮึกๆ รังเกียจ ฮึก ผมไหม รังเกียจตัวประหลาด ฮึก แบบผมหรือเปล่า ฮือออ" ผมปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาย เพราะสิ่งที่ผมกลัวที่สุดคือกลัวว่าพี่คินจะรังเกียจผมกับลูก ตอนนี้ผมเหมือนคนเสียสติไปแล้ว ผมลืมไปหมดแล้วไม่รู้จะอ้างต่อไปว่าอะไรดี เหมือนสมองมันหยุดทำงาน มีแต่หัวใจที่เต้นรัวระคนไปด้วยความกลัว
"พูดอะไรแบบนั้นกัน"พี่คินตอบกลับมา
"ฮึก ภ้าจะเกลียดฮึก ก็เกลียดแค่ผมแต่อย่ารังเกียจเนเนลเลย ฮึก นะ ลูกไม่ผิดที่เกิดมา ถ้าจะผิด ฮึก มันผิดที่ผมเอง" ผมพูดด้วยเสียงสะอื้น อย่ารังเกียจเราสองคนเลยนะพี่คิน
"ไนล์ฟังพี่นะ พี่ไม่ได้รังเกียจลูกหรือรังเกียจไนล์เลย ไม่เคยคิดด้วยซ้ำ พี่อยากรู้ความจริงพี่อยากให้ไนล์พูดความจริงกับพี่ พี่อยากรู้ว่าพี่ใช่พ่อของเนเนลไหม อยากรู้ว่าทำไมไนล์ถึงหายไป อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง พี่แค่อยากทำหน้าที่พ่อ พี่ต่างหากที่ควรจะถูกไนล์โกรธหรือรังเกียจ พี่ทำให้ไนล์ต้องหมดอนาคตนะ หยุดร้องนะครับ "
พี่คินพูดพร้อมกับลูบหัวปลอบประโลมผมไปด้วย
"ผมไม่เคยคิด ฮึก แบบนั้น" ผมพูดออกไปแทบจะทันทีที่เขาพูดประโยคนั้นออกมา ผมไม่เคยโกรธไม่เคยเกลียดเขาเลยสักครั้ง ผมจะเกลียดเขาได้ยังไง ในเมื่อที่ผ่านมาในหัวใจผมมีแต่เขา
"หม่าม๊า น้องหิวแย้วววว" เสียงของเนเนลดังเข้ามาพร้อมกับร่างกลมๆที่วิ่งตรงมาทางหลังร้านที่คนสองคนนั่งอยู่
...................................
โอ๋ๆนะน้ำไนล์ บางทีแต่งเองก็นอยด์เอง T^T ยังมีคนอ่านอยู่ไหมน้อ
สำหรับใครที่อยากอ่านก่อน สามารถเข้าไปอ่านได้ที่ เว็บรีดอะไรท์เราลงถึงตอนที่14แล้ว
-
ทำไงกับคุณลุงดีเนเนล
-
ไรท์จ๊ะ ช่วยเช็คคำผิดหน่อยนะ เยอะมากเลย
น้องเนลคือแมวกวักประจำร้าน555
-
น้องเนลลลลล
-
:katai2-1:
-
เนเลน่าร้าก
-
:pig4: อ่านอยู่ค่า
-
คุณนานจะลุยเองมั้ยนะ
-
ชอบบบบบ :mew1:
ตั้งชื่อได้น่ารักมาก น้ำไนล์ เนเนล :o8: