เริ่มหัวข้อโดย: 19august ที่ 09-10-2019 16:08:28
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
_______________________________________________
#เรื่องค่อนข้างสั้นสิบเก้าสิงหา
เรื่อง Love Again | mpreg
" เขาว่ากันว่า ลูกคือโซ่ทองคล้องใจ
แล้วถ้าไม่มีล่ะ? "
twitter : @19august___ (https://twitter.com/19august___)
hashtag : #เรื่องค่อนข้างสั้นสิบเก้าสิงหา #ไป๋เจีย
ปล. #เรื่องค่อนข้างสั้นสิบเก้าสิงหา คือแท็กรวมเรื่องสั้นต่าง ๆ ที่มีตามโอกาสและความขยันของเราค่ะ
_______________________________________
ผลงานอื่น
➳ (TIMEVERSE) Other Half #ครึ่งชีวิตของผม (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67369.0)
➳ (เรื่องสั้น) Behind that mask (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67672.msg3854795;topicseen#msg3854795)
➳ (เรื่องสั้น) 45.7 centimetre (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68132.msg3875407#msg3875407)
เรื่อง Love Again | mpreg
" เขาว่ากันว่า ลูกคือโซ่ทองคล้องใจ
แล้วถ้าไม่มีล่ะ? "
twitter : @19august___ (https://twitter.com/19august___)
hashtag : #เรื่องค่อนข้างสั้นสิบเก้าสิงหา #ไป๋เจีย
ปล. #เรื่องค่อนข้างสั้นสิบเก้าสิงหา คือแท็กรวมเรื่องสั้นต่าง ๆ ที่มีตามโอกาสและความขยันของเราค่ะ
_______________________________________
ผลงานอื่น
➳ (TIMEVERSE) Other Half #ครึ่งชีวิตของผม (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67369.0)
➳ (เรื่องสั้น) Behind that mask (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67672.msg3854795;topicseen#msg3854795)
➳ (เรื่องสั้น) 45.7 centimetre (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68132.msg3875407#msg3875407)
เริ่มหัวข้อโดย: 19august ที่ 09-10-2019 16:16:34
1
[/size]เจียมองแท่งพลาสติกในมือที่แสดงขีดสีแดงสองขีดอยู่ด้านบน เขามองมันอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองว่ามันจะเกิดขึ้นจริง ๆ ไม่พร้อมตั้งรับทว่าไม่ได้เสียใจเท่าที่ควร มือเรียวยาวตามประสาคนตัวบางทาบทับลงบนหน้าท้องของตัวเองด้วยอาการสั่นเล็กน้อย ฟันกระต่ายคมคู่หน้างับริมฝีปากล่างเมื่อกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก
แม้ไม่ได้เสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นก็ไม่ใช่ว่าจะไม่คิดมาก แม้ว่าอีกไม่กี่เดือนก็จะจบการศึกษาในรั้วมหาวิทยาลัยแล้วแต่ก็ใช่ว่าอะไรจะเป็นใจ เขายังไม่มีงานก็เท่ากับว่าไม่มีเงินมากพอที่จะเลี้ยงดูคน ๆ หนึ่งอย่างเต็มที่ได้
ดวงตาเรียวหลุบมองร่างกายตัวเองที่สะท้อนอยู่บนกระจกแล้วพบตัวเองที่ดูโทรมลงอย่างเห็นได้ชัด คงเป็นเพราะก่อนที่จะตัดสินใจซื้อเครื่องมือมาตรวจ เขาก็มีอาการฟ้องอยู่หลายสัปดาห์ ทั้งอาเจียน ทั้งกินไม่ได้นอนไม่หลับ ครั่นเนื้อครั่นตัวไปหมด
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
เฮือก!
คนที่กำลังจมอยู่กับความคิดตัวเองสะดุ้งเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เหลือบมองหน้าจอที่แสดงชื่อของเพื่อนสนิทด้วยความลำบากใจกลัวว่าถ้ารับสายแล้วทุกอย่างจะพรั่งพรูออกไปจนหมด แต่หากให้เก็บเอาไว้กับตัวเพียงคนเดียวตอนนี้ก็เกรงว่าสติจะแตกก่อน
“ฮะ ฮัลโหล”
(มึงอยู่ไหนวะเจีย ‘จารย์จะเข้าแล้วนะ)
“กูป่วยอะ ฝากลาที”
(อ้าว เป็นไรมากไหมวะ กินยากินไรยัง)
“ยัง ๆ แต่เดี๋ยวนอนก็น่าจะดีขึ้น” เจียได้ยินเสียงถอนหายใจของเพื่อนดังลอดมาตามสายเพราะความหน่ายใจกับนิสัยดื้อรั้นเล็ก ๆ ของเขา
(เออนอนไป เดี๋ยวเรียนเสร็จกูเข้าไปหาที่หอ)
“โอเค”
จบจากเพื่อนสนิทก็พบว่ามีการแจ้งเตือนจากแอปพลิเคชั่นสนทนาค้างไว้หลายสิบข้อความจากคน ๆ เดียว และคน ๆ นั้นก็เป็นคนที่ตอนนี้เขาไม่อยากคุยด้วยที่สุด แต่ว่าถ้าไม่ยอมตอบกลับอีกไม่นานห้องเขาต้องถูกรุกรานอย่างแน่นอน
‘แบตหมดตั้งแต่เมื่อคืน ขอโทษที’
‘อยู่ไหน’ เจียมองข้อความที่ตอบกลับมาอย่างรวดเร็วราวกับอีกฝ่ายกำลังรออยู่
ไม่มีทาง คนอย่างไป๋ไม่มีทางจะมาคอยข้อความเขาหรอก เพ้อเจ้อใหญ่แล้วไอ้เจีย
‘หอ ไป๋มีอะไรหรือเปล่า’
‘รอมาเปิดประตู กำลังไป’
เดี๋ยวนะ! มาตอนนี้ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด จะให้มาเจอเขาในสภาพนี้คงไม่ดีเป็นแน่ ต้องถูกซักไซ้อย่างแน่นอน แต่ถ้าให้ปฏิเสธคนอย่างไป๋ก็ไม่มีทางยอม เจียพยายามสูดลมหายใจเชื่องช้าเพื่อเรียกสติของตัวเอง ก่อนจะกดตอบรับข้อความดังกล่าวแล้วรีบลุกเอาที่ตรวจครรภ์ไปซ่อนไว้ในตู้เสื้อผ้า
‘ถึงแล้ว’
ไม่ถึงสิบนาที ข้อความใหม่ก็แจ้งเตือน เจียตบอกตัวเองเพื่อเรียกกำลังใจ ปรับสีหน้าให้ดูปกติมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ก่อนจะหยิบคีย์การ์ดเดินออกจากห้องเพื่อลงไปรับอีกฝ่าย
“ไง”
“อือ ไง”
ทันทีที่ทักกันสั้น ๆ ก็พากันเดินเข้าลิฟต์ทันที บรรยากาศกระอักกระอวนแปลก ๆ นั้นเกิดขึ้นเสมอในทุกครั้งที่เราเจอกัน ความสัมพันธ์ของเราสองคนนั้นไม่ใช่เพื่อนแทบจะไม่ใกล้เคียงคำนั้นเลยด้วยซ้ำ เราเป็นแค่คนร่วมมหาวิทยาลัยที่มีตึกคณะอยู่ข้างกัน เขาอยู่ปีสี่หัวหมุนกับธีสิสที่ใกล้จะจบอีกสองเดือนข้างหน้า ส่วนไป๋อยู่ปีสามเด็กกว่าเขาปีเดียว แต่กลับมีกลิ่นอายความเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเขาเสียอีก
ส่วนจุดเริ่มต้นของเราน่ะเหรอ ก็เดาได้ไม่ยากนี่มันก็แค่ One Night Stand ที่ไม่ใช่แค่ One Night
“ทำไมดูซูบ ๆ ธีสิสหนักหรอ” น้อยครั้งที่เราจะพบกันเพียงเพื่อพูดคุยธรรมดา แทบทุกทีเราจะจบกันที่เตียง ไม่ห้องเชาก็ห้องอีกฝ่ายนั่นแหละ
เจียเม้มปากก่อนจะพยักหน้ารับ เดินนำคนเด็กกว่าเข้ามาในห้องก่อนจะปล่อยให้นั่งอยู่บนโซฟาที่ประจำส่วนเขาก็รีบสับขาเข้าห้องน้ำแล้วอาเจียนออกมาทันที อุตส่าห์พยายามอดทนเอาไว้ให้ถึงห้องและยังพยายามทำเสียงให้เบาที่สุดเพื่อไม่ให้คนด้านนอกได้ยิน
ปัง ปัง ปัง
“เจีย เป็นอะไร!”
แต่เหมือนจะไม่ทัน
“เฮ้อ” เจ้าของร่างสูงโปร่งค่อย ๆ ขยับตัวมายืนพิงอ่างล้างหน้าเพื่อล้างหน้าและบ้วนปาก สองมือสั่นเทากว่าเดิมเสียจนถ้าออกไปตอนนี้คงไม่พ้นโดนจับผิดเป็นแน่
“เจีย!! ตอบ!!” ไป๋ยืนเคาะประตูจนมือแดงเพียงเพราะได้ยินเสียงแปลก ๆ ลอดออกจากห้องน้ำ
“เราไม่ได้เป็นอะไร” เจียเปิดประตูออกมาก็พบเด็กที่ปกติก็หน้าดุอยู่แล้วตอนนี้กลับดุกว่าเดิมหลายเท่าทำเอาไม่กล้าสบตา เขากำมือตัวเองแน่นรีบเดินผ่านอีกฝ่ายไปยังโซฟาเล็กกลางห้อง
จะบอกยังไงดี เขาไม่ได้เหม็นกลิ่นอีกฝ่ายแต่เขาเหม็นน้ำหอมต่างหาก ยิ่งตอนนี้กำลังเดินมานั่งข้าง ๆ กลัวจะเผลอหันไปอ้วกรดตัวเข้าให้น่ะสิ
“ไป๋ไปเปลี่ยนเสื้อได้ไหม”
“ทำไม” อีกคนมองหน้าเขาอย่างคลางแคลงใจ รู้เลยว่ายังไม่หายสงสัยกับอาการเมื่อครู่ของเขา
“คือ ... คือเราเหม็น”
ไป๋หน้าชาไปทันทีที่ได้ยินอีกฝ่ายตอบกลับ เหม็น?! คนอย่างเขาที่เนี้ยบตั้งแต่หัวจรดเท้าเนี่ยนะเหม็น?!! อยากจะหันไปดุแต่เมื่อเห็นหน้าคนข้างกายซีดเซียวและเบ้ปากเบ้หน้าไปมาราวกับว่าเหม็นจริงไม่ได้โกหก ก็ทำเสียความมั่นใจไปไม่ใช่น้อย
“ไม่มีเสื้อ”
“ไปหยิบเอาในตู้เราได้เลย” ไป๋ถอนหายใจก่อนจะยอมลุกขึ้นเดินเข้าไปในส่วนของห้องนอน เมื่อพ้นสายตาเจ้าของห้องก็แอบยกเสื้อขึ้นมาดม
ก็ไม่เห็นเหม็นนี่หว่า กลิ่น Montblanc ยังติดแน่นอยู่เลย
หรือขี่มอเตอร์ไซค์มาเมื่อกี้แล้วควันรถมันติดมาวะ
คนถูกไล่ให้มาเปลี่ยนเสื้อแอบหัวเสียเล็กน้อยก่อนจะเปิดประตูเสื้อผ้าหาเสื้อยืดที่จะมาเปลี่ยน โชคดีที่ขนาดตัวเราไม่ได้ต่างกันมากนักจึงหยิบยืมกันได้ไม่ยาก ไป๋ถอดเสื้อตัวเองโยนกองลงบนพื้นแล้วหยิบสุ่มจากในตู้มาหนึ่งตัว
เฮ้ย
“เดี๋ยวนะ”
“ไป๋!” เจียที่ผุดลุกขึ้นมาเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงดังลั่นแต่เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในมือของไป๋แล้วก็แทบทรุดลงไปกองกับพื้น
บ้าเอ๊ย ไม่ทัน!
“นี่มันอะไร”
“...”
“เจีย ตอบผม”
“คือ ...”
“คุณท้อง?” ในคราแรกไป๋กะว่าจะแหย่อีกฝ่ายเล่นเท่านั้น แต่เมื่อเห็นสีหน้าตกตื่นใจก็เริ่มรู้สึกว่ามันไม่ขำเสียแล้ว นี่มันเรื่องจริงหรอวะเนี่ย
“เรา ...”
“กับใคร”
“...”
“เจีย!! ตอบดิวะ!!”
“เออเราท้อง!! เราท้องกับไป๋นั่นแหละ!! พอใจยัง!!!”
ทันทีที่ตะโกนบอกจนหมดเปลือก กายบางก็ทรุดลงกับพื้นแล้วปล่อยโฮออกมาอย่างหมดความอดกลั้น จากที่คิดว่ามันไม่เป็นไร ไม่จำเป็นต้องร้องไห้ ลูกคนเดียวเขาต้องเลี้ยงได้ แต่ความจริงมันกดดันมากจนเขาอยากจะระบายมันออกมา
“แน่ใจหรอ”
“ฮะ?” คนที่กำลังนั่งร้องไห้ถึงกับชะงัก เงยหน้ามองคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อของเด็กในท้องด้วยสายตาผิดหวังทันทีกับคำถาม
“ไม่ใช่ว่าผมไม่เชื่อเจียนะ แต่เราต่างเคยวันไนท์ด้วยกันมาทั้งคู่ มัน...”
“กลับไปซะ”
“เดี๋ยวสิ เรายังคุยกันไม่รู้เรื่องเลยนะเจีย”
“เราไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้วต่างหากไป๋ เชิญ”
เจียลุกขึ้นปาดน้ำตาออกจากใบหน้า สายตาไม่แม้แต่จะเหลือบมองอีกคนที่ละล้าละหลังไม่ยอมเดินออกไปตามคำบอก จนความเงียบปกคลุมอยู่สักพักอีกฝ่ายจึงยอมล่าถอยเดินออกไป
“แม่งพูดมาได้ เฮงซวย”
__________________________
เป็นเรื่องสั้น ๆ คั่นเวลา สนองความอยากเขียน mpreg
มาทีละสั้น ๆ จะพยายามมาให้บ่อยเพราะช่วงนี้งานน้อย แหะๆ
น่าจะไม่เกิน 10 - 15 ตอน (นี่สั้นแล้ว?)
ฝากติดตามได้ด้วยนะคะ
#เรื่องค่อนข้างสั้นสิบเก้าสิงหา #ไป๋เจีย
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 09-10-2019 16:51:02
เริ่มหัวข้อโดย: unicorncolour ที่ 09-10-2019 18:23:14
ตามจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 09-10-2019 19:04:39
เริ่มหัวข้อโดย: AeAng11 ที่ 09-10-2019 19:26:55
เริ่มหัวข้อโดย: rawi62442 ที่ 09-10-2019 23:53:00
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 10-10-2019 01:08:42
เริ่มหัวข้อโดย: 19august ที่ 10-10-2019 16:20:23
2
[/size]เจียไม่ปฏิเสธว่าตัวเองผิดหวังและเจ็บในใจแค่ไหนที่ไป๋มีปฏิกิริยาเช่นนั้น แม้เราจะเพียงนอนด้วยกันชั่วคราวแต่เป็นความชั่วคราวที่แทบจะทุกวัน 4-5 เดือนที่ผ่านมาเราอยู่ด้วยกันบ่อยมาก ตัวติดกันทุกคืน แต่กลับมาถามว่า ใช่ลูกของมันแน่หรอ ถ้าไม่ใช่มันก็ท้องกับจิ้งจกในห้องแล้วนะ
เขาผิดเองที่วันเกิดที่ผ่านมาของเราทั้งคู่ยอมปล่อยให้อีกฝ่ายไม่ใส่ถุงยางและหลั่งใน แต่ไม่คิดว่าระบบภายในของตัวเองจะสามารถให้กำเนินสิ่งมีชีวิตขึ้นมาได้
‘กูเรียนเสร็จแล้ว กำลังจะไปหา อยากกินไรปะ’
‘ข้าวผัดน้ำพริกแซลมอนไข่เค็ม’ เขาบอกเมนูอะไรสักอย่างที่อยู่ ๆ ก็ผุดขึ้นมาในหัว
‘แซลมอนห่าไรของมึง ร้านป้าทิพย์คงจะมีให้หรอก เนื้อ หมู ไก่ กุ้ง เลือก!’ เจีบเบ้ปากอย่างขัดใจ น้ำตารื้นขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่
ก็อยากกินอะ!
‘จะกินแซลมอน’
‘มึงงอแงไรเนี่ยเจีย เอาดี ๆ ดิ’
‘จะกินแซลมอน’
‘จะกินแซลมอน’
‘จะกินแซลมอน’
‘เออ ไอสัด ถ้าแดกไม่หมดกูจะเอายีหัว’ เจียยิ้มกว้างเมื่อเพื่อนยอมไปสรรหามาให้ ไม่อยากจะโทษฮอร์โมนส์คนท้องหรอกนะ เพราะปกติเขาก็ไม่ใช่คนเรื่องมากเรื่องอาหารการกิน แต่ตอนนี้มันไม่ปกติฉะนั้นเอาแต่ใจได้แหละ
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง เสียงคนสแกนคีย์การ์ดก็ดังขึ้นพร้อมกับประตูที่เปิดออกด้วยฝีมือเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่มีคีย์การ์ดเข้า-ออกห้องเขาได้
“เอาไป แล้วกินให้หมดนะมึง”
“รักมึงที่สุด” เจียถลาไปเอากล่องข้าวมาเปิดก่อนจะพบเมนูที่เขาสั่งไว้ไม่ขาดตกบกพร่อง รอยยิ้มหวานที่เป็นเอกลักษณ์ก็เผยออกมา ต้าส่ายหน้ากับอาการดีใจมากเกินของเพื่อน
“แล้วทำไมสภาพมึงโทรมอะไรขนาดนี้เนี่ย ไม่ได้เจอกันอาทิตย์เดียวเองนะ” ต้าขาดเรียนเพราะไปเยี่ยมแม่ที่ไม่สบายถามด้วยความสงสัย ไม่สบายอะไรหนักถึงขั้นโทรมหน้าซีดเซียว
“ก็เร่งทำเล่มด้วย มันเลยไม่ค่อยได้นอนอะ แล้วนี่ต้าทำถึงไหนแล้ว”
“ก็ถ้าพรีเซนต์รอบหน้าไม่โดนแก้อะไรมากก็คิดว่าน่าจะเสร็จก่อนกำหนดหลายอาทิตย์” เจียพยักหน้ารับหงึกหงักพลางตักข้าวเข้าปากเคี้ยวตุ้ย ๆ หัวโยกไปมาอย่างอารมณ์ดีที่ได้กินของที่ต้องการ
“กูขอเข้าห้องน้ำนะ”
เพียงไม่ถึงห้านาทีกล่องข้าวก็เกลี้ยง เจียลุกขึ้นไปทิ้งขยะแต่ทันทีที่หมุนตัวกลับมาก็พบเพื่อนสนิทยืนหน้าทะมึนชูที่ตรวจครรภ์ขึ้น เวรกรรม เมื่อครู่มัวแต่โมโหจนลืมเก็บแน่
“ทำใครท้องหรือไปท้องกับใคร เล่า”
“อือ” เจียยอมเปิดปากเล่าทุกอย่างตั้งแต่ต้นยันเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ทั้งหมดแบบไม่คิดปิดบังเพื่อนแม้เพียงเสี้ยวเดียวเพราะรู้ว่าต่อให้เก็บไว้ก็จะเป็นตนเองนี่แหละที่จะทนไม่ไหวเข้าสักวัน ได้ระบายมันออกมาคงจะดีกว่า
“เหี้ย”
“อือ”
“เหี้ยมาก ทำไมมันพูดงี้กับมึงวะ กูถามจริงมันไม่รู้หรอว่ามึงนอนกับมันคนเดียว ก็ไหนว่ามึงบอกว่าตกลงกันไว้ว่าจะไม่นอนกับคนอื่นระหว่างที่ยังดีลกันอยู่ไง”
“อืม ไม่รู้เหมือนกัน” นั่นน่ะสิ เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมอีกฝ่ายถึงลืมหรือแกล้งทำเป็นลืมกันแน่ ถึงเจียจะไม่ซีเรียสเรื่องการนอนชั่วข้ามคืนกับคนแปลกหน้า แต่ก็ใช่ว่าเขาจะทั่วถึงหรือนอนกับคนอื่นไปทั่วสักหน่อย
“อยากจะด่าแม่งจริง ๆ”
“ช่างมันเหอะ” เจียเอนตัวพิงโซฟาด้วยความเหนื่อยอ่อน ทั้งอ้วก ทั้งเครียด ร่างกายก็ล้า งานก็ยังไม่ได้ทำ ทุกอย่างมันรุ้มเร้าจนเขาหมดแรง ต้าที่เห็นสภาพเพื่อนตัวดีก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างนึกเวทนากรรมของเพื่อน
“แล้วมึงจะเอาไงต่อ จะบอกพ่อกับแม่มึงไหม”
“ก็คงต้องบอก กูไม่สามารถผ่านมันไปได้คนเดียวแน่ ๆ ไหนจะเรียน ไหนจะท้อง ใกล้จบก็ต้องหางานอีก”
“กูว่ามึงต้องพักเรื่องหางานก่อนไหม ยังไงมึงก็ต้องคลอดลูก พักฟื้นอีก”
“เฮ้อ”
“พรุ่งนี้กูจะพาไปฝากท้องหลังเลิกเรียนละกัน”
“อือ ขอบใจมึงมากนะต้า ถ้าไม่มีมึงกูคงแย่ว่ะ” ต้าลูบหัวเพื่อนตัวเอง เพื่อนที่เติบโตมาด้วยกันตั้งแต่ประถมจนกระทั่งปัจจุบัน ใครมันจะไปทิ้งลงคอ
หลังจากเคลียร์ทุกอย่างก็เริ่มหันหลังชนกันแล้วเปิดคอมปั่นธีสิสต่อ แม้ชีวิตจะใจร้ายเราขนาดไหนก็ตามแต่โปรจ็คจบยังคงต้องดำเนินต่อไป ทำไปวิ่งไปอ้วกไปจนต้าเริ่มจะสงสารเพื่อน
“มึงนอนพักเหอะว่ะ เดี๋ยวกูออกไปซื้อข้าวมาให้แล้วนอนพักไปเลย งานไว้ค่อยหลังจากหาหมอค่อยกลับมาทำ”
“กูกลัวไม่ทัน”
“งานมึงคืบหน้ากว่ากูเยอะเจีย ตอนนี้มึงไม่ได้ตัวคนเดียวแล้วนะ คิดเยอะ ๆ”
“อือ ก็ได้” เจียยอมกดเซฟงานแล้วเดินไปทิ้งตัวที่เตียงเพราะความเพลียจึงทำให้หลับไปอย่างง่ายดาย ส่วนต้าเมื่อเช็คว่าเพื่อนหลับสนิทแล้วจึงแวบลงมาซื้อข้าวด้านล่างหอให้ ทั้งของคาว ของหวานและผลไม้ที่ขนซื้อมาบำรุงคนท้อง
แต่พอเดินกลับมาถึงหน้าหอก็พบคนที่หน้าคลับคล้ายคลับคลาว่าจะเป็นไอ้เวรคนเดียวกับที่ทำเพื่อนเขาท้อง เราเคยเจอกันผ่าน ๆ เพราะอีกฝ่ายก็ค่อนข้างเป็นที่รู้จักในมอ คนถูกมองเริ่มรู้ตัวจึงหันมาสบตาดูจากสายตาที่ตกใจนั่นคงจะรู้ว่าเขาเป็นเพื่อนของเจีย
ต้าทำเป็นไม่สนใจ เดินถือของกินผ่านไปอย่างไม่คิดจะปรายตามองอีก ทว่าก็ต้องหยุดเมื่อถูกวิ่งมาขวางทาง คนตาโตชะงักพร้อมมองคนที่ทำร้ายเพื่อนด้วยแววตาหาเรื่อง
“พี่ต้าใช่ไหม”
“มีอะไร” เสียงทุ้มตวัดตอบห้วนอย่างไม่สบอารมณ์ เพียงแค่นั้นไป๋ก็เดาได้ทันทีว่าคงจะรู้เรื่องจากเจียทั้งหมดแล้ว เขามันพูดจาสั่ว ๆ จริง ๆ นั่นแหละ ไม่แปลกเลยที่อีกคนจะทำเหมือนไม่ชอบหน้าเขาขนาดนี้
“ผมไลน์ไปหาเจียแต่เจียไม่ตอบ เจียเป็นยังไงบ้างครับ” ต้าส่งเสียงเหอะในลำคอออกมาอย่างดังเพื่อให้คนตรงหน้ารู้ว่าเขาไม่ชอบใจ
“มาถามหาเอาอะไรอีก”
“ผมอยากคุยกับเจีย”
“เพื่อนกูไม่มีอะไรจะคุยกับมึงแล้ว”
“ผมรู้ว่าผมเหี้ยนะพี่ แต่พี่จะให้ผมทำยังไง ผมไม่ทันตั้งตัวตอนนั้นมันเลยพลั้งปาก”
“มึงไม่ต้องทำอะไร หลานกู เพื่อนกู กูดูแลได้ มึงจะไปไหนก็ไปเหอะ เด็กอย่างมึงจะรักอนาคตตัวเองมันก็ถูกแล้ว” ต้าพยายามใจเย็นอย่างถึงที่สุด เพราะรู้ว่ามันไม่ง่ายนักหรอกกับการที่จะต้องเป็นพ่อคนในอายุเท่านี้แถมคนอุ้มท้องยังเป็นผู้ชายอีกด้วย
“แต่”
“ถ้ามึงยังอยากจะรับผิดชอบแค่ชีวิตตัวเองก็ทำไป ไม่พร้อมรับผิดชอบชีวิตเพื่อนกูนั่นก็เรื่องของมึง เจียมันเป็นคนตัดแล้วคือตัดเลย มึงอยู่กับมันมาหลายเดือนน่าจะพอรู้นิสัยมันดี เพราะฉะนั้นกลับไปตั้งใจเรียนซะไอ้หนู ลืมเรื่องวันนี้ไปให้หมด โชคดี” พอพูดจบคนรักเพื่อนอย่างต้าก็เดินเข้าตึกอย่างไม่คิดจะเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายได้พูดอีก
“อ้าว ตื่นไวจังวะ”
“ตื่นมาอ้วก” ต้ามองสภาพเพื่อนที่อ่อนระโหยโรยแรงด้วยความเห็นใจ
“กินข้าวไหวไหม หรือเดี๋ยวค่อยกิน”
“เดี๋ยวค่อยกินละกัน กูแสบคอไปหมด”
“โอเค งั้นเดี๋ยวกูกลับละ แล้วพรุ่งนี้เช้าจะเข้ามาเอาข้าวให้กินก่อนค่อยไปฝากท้อง”
“ได้มึง ขอบคุณมึงมากนะ”
เจียยิ้มกว้างให้เพื่อนสนิทที่อยู่กันมาตั้งแต่เด็กยันโตจนเขามีลูกก็ยังเป็นมันคนเดิมที่อยู่ข้างกัน ถ้าเกิดไม่มีเพื่อนคนนี้แล้วล่ะก็คงผ่านเหตุการณ์หลาย ๆ อย่างไปได้ยากแน่นอน
“มึง”
“ฮะ?” คนถูกเรียกละสายตาออกจากโทรศัพท์ไปสบตากับเพื่อนที่ยืนข้างอยู่หน้าประตู
“ถ้าไอ้เด็กเหี้ยนั่นกลับมา มึงจะกลับไปปะวะ”
“ ... ไม่รู้ว่ะ กูไม่อยากให้มันมาทำเป็นรับผิดชอบไปส่ง ๆ ถ้าลูกเกิดมาแล้วเห็นกูกับมันมึนตึงใส่กันมันคงไม่ดีอะ สู้ให้แยกกันไปจบ ๆ คงจะดีกว่า” นั่นคือคำตอบของชีวิตนับจากนี้ของเขา ลึก ๆ ก็ยอมรับว่าผิดหวังและเสียใจที่พ่อของลูกมีท่าทีแบบนั้น จะไม่โกหกว่าเขาไม่ผูกพัน ไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยตลอดครึ่งปีที่ใช้เวลาร่วมกัน ทว่ามันก็เท่านั้นในเมื่อความรู้สึกนึกคิดต่างสวนทางกัน เจียก็ไม่คิดจะรั้งให้ใครจะต้องมาติดอยู่กับตัวเอง
“มึงแม่ง”
“หึ”
“เออ หลานกู กูช่วยเลี้ยงเอง ช่างหัวพ่อมัน”
“เนี่ยรักมึงจัง”
“รำคาญไอ้เวร มีไรก็โทรมาละกัน” เจียอมยิ้มให้เพื่อนก่อนที่ทั้งห้องจะเหลือเพียงเขาคนเดียว จากที่ทำเป็นเข้มแข็งเข้าใจโลกเสียเหลือเกินเมื่อครู่ก็พังทลายลง มือทั้งสองข้างสั่นเล็กน้อยจากความเครียดที่เกิดขึ้น จะให้ปฏิเสธว่าไม่เครียดก็คงจะไม่ได้ ต้องยอมรับว่าเขาไม่พร้อมจะมีลูก ไม่พร้อมที่จะยอมรับว่าตัวเองอุ้มท้องคนได้
เจียพยายามสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะกดไปที่เบอร์ของคนเป็นแม่เพื่อบอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้น ไม่ว่าจะเป็นยังไงเขาหวังว่าพวกท่านจะยอมรับและเข้าใจ อย่างน้อยก็ยอมรับหลานคนนี้ เด็กที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่อะไร
“แม่ครับ ... ”
__________________________
มาทีละนิดทีละหน่อย แต่จะมาบ่อยๆค่ะ
ถ้าใครสงสัยว่าเรื่องนี้ดราม่ามั้ย
จริงๆอยากเขียนดราม่ามากๆๆ
แต่เอาเป็นว่าให้ระดับความดราม่าโดยรวมซัก 20% ละกันค่ะ ><
ฝากด้วยนะคะ
#เรื่องค่อนข้างสั้นสิบเก้าสิงหา
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 10-10-2019 19:50:56
เริ่มหัวข้อโดย: totorobabii ที่ 10-10-2019 20:32:17
เริ่มหัวข้อโดย: Quatree ที่ 11-10-2019 18:48:19
เริ่มหัวข้อโดย: Soogood014 ที่ 12-10-2019 20:18:31
เริ่มหัวข้อโดย: yunnutjae ที่ 13-10-2019 12:18:22
พี่เจียก็สู้ๆนะว่าที่คุณแม่ เข้มแข็งๆเพื่อเจ้าตัวเล็ก :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 13-10-2019 20:08:05
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 14-10-2019 20:31:22
เริ่มหัวข้อโดย: theindiez ที่ 15-10-2019 11:20:01
เริ่มหัวข้อโดย: Quatree ที่ 15-10-2019 22:19:56
เริ่มหัวข้อโดย: Veesi3 ที่ 15-10-2019 23:48:51
เริ่มหัวข้อโดย: gibari ที่ 16-10-2019 07:32:39
เนี่ย... สงสารเจีย มาแพ้ท้องเอาแบบนี้ด้วยอีก
รอคอยตอนต่อไปค่าาา~
เริ่มหัวข้อโดย: Geawgard ที่ 16-10-2019 16:18:53
เริ่มหัวข้อโดย: m_ilk_y ที่ 16-10-2019 16:58:50
สงสารน้องเจียย
ขอให้อย่าให้ชีวิตน้องดราม่าเยอะเลยนะะะะ
เริ่มหัวข้อโดย: ตัวยุ่ง ที่ 16-10-2019 22:00:10
เริ่มหัวข้อโดย: Foggy Time ที่ 17-10-2019 14:15:48
เริ่มหัวข้อโดย: greenapple ที่ 17-10-2019 15:21:05
รออยู่
ติดตามๆ
:mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: 19august ที่ 18-10-2019 15:30:51
3 [/size]
เจียตื่นแต่เช้ามืดเพราะอาการแพ้ท้อง วิ่งไปเกาะขอบชักโครกไม่ห่างราวกับอวัยวะที่ 33 นั่งพักจนรู้สึกดีขึ้นก็พาตัวเองไปอาบน้ำพยายามทำให้รู้สึกสดชื่น โชคดีที่ต้าไลน์มาบอกว่ากำลังจะเข้ามาพร้อมมื้อเช้าจึงไม่ต้องกระเสือกกระสนพาตัวเองเข้าครัวให้เสี่ยงวูบเพราะแรงไม่มี
เขานึกย้อนถึงบทสนทนายืดยาวกับผู้เป็นแม่เมื่อคืนแล้วก็ได้แต่ปลดปลง เพราะอยู่ห่างไกลกันจึงทำได้เพียงโทรผ่านไลน์แต่ขนาดไม่ได้เจอหน้าตรง ๆ เขายังร้องไห้งอแงเป็นเด็กจนโดนเอ็ดว่าเป็นแม่คนแล้วยังโยเยอยู่ อยากจะเถียงแม่เหลือเกินว่า ไม่เป็นแม่ได้ไหม มันยังไงไม่รู้ แต่ก้อนชีวิตที่อยู่ในท้องก็เป็นเครื่องยืนยันว่าเขาเป็นผู้ให้กำเนิด
‘หมอเคยตรวจร่างกายแล้วพบฮอร์โมนหญิงของเราสูงเกินปกติ แต่หมอบอกว่าไม่มีอะไรผิดปกติเพราะการตั้งท้องในเพศชายมีโอกาสเกิดขึ้นได้ แม้จะน้อยแต่ก็เกิดขึ้นได้’
สิ่งที่แม่บอกเมื่อวานจึงเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเขาถึงสามารถตั้งท้องและด้วยความที่แม่ไม่เคยบอกมาก่อนจึงทำให้เขาไม่รู้ตัวว่าตัวเองเป็นหนึ่งในโอกาสน้อย ๆ นั่น ดีว่าที่ผ่านมาเขาป้องกันมาโดยตลอด มีมาดีแตกก็ตอนกับไป๋นั่นแหละ
หลังกลับมาจากการฝากท้องนั้นคุณแม่มือใหม่ก็ทิ้งตัวลงบนที่นอนทันทีด้วยความอ่อนเพลีย เพียงแค่นั่งรถ เจอผู้คนเดินขวักไขว่ กลิ่นนั่นนี่ตีกันจนเวียนหัวก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำ กว่าจะได้ถึงคิวพบหมอเขาก็อ้วกแตกอ้วกแตนไปหลายรอบ
“ไหวนะมึง ให้กูอยู่เป็นเพื่อนไหม หรือมึงย้ายหอไปอยู่กับกูดีกว่าปะวะ เอ๊ะ เดี๋ยวกูย้ายมาอยู่กับมึงดีไหม” เจียยิ้มขำมองเพื่อนตัวขาวที่ยืนกอดอกหน้านิ่วคิ้วขมวดเมื่อเห็นสภาพการแพ้ท้องของเขาหนัก ๆ ครั้งแรก
“ใจเย็นมึง กูไม่เป็นไร”
“ไม่ได้ดิ ถ้ามึงวูบไปใครจะรู้กับมึงอะ”
“เอางี้เมื่อวานกูคุยกับแม่แล้ว แม่อยากให้ไปหาคอนโดกว้าง ๆ ที่อยู่ไม่ไกลมอกับโรง’บาล เขาจะซื้อให้ มึงช่วยกูหาละกันแล้วย้ายมาอยู่กับกู”
“เออได้ งั้นมึงนอนพักไปก่อน เดี๋ยวกูลองเสิร์ชดูไปพลาง ๆ” เจียพยักหน้าปล่อยให้เพื่อนทำตามใจ เขารู้ดีกว่าต้าเป็นห่วงตัวเองมากแค่ไหน
เมื่อพักจนหายเหนื่อยก็ลุกขึ้นมาทำอีกหนึ่งหน้าที่ของตัวเอง ภาระการเป็นนักศึกษายังคงมี ธีสิสยังรอเราอยู่ เจียยกโต๊ะญี่ปุ่นมาวางไว้บนเตียงตามด้วยแล็ปท็อปก่อนจะสอดตัวตามลงไปแล้วเริ่มทำงาน ตั้งแต่รู้ว่าท้องก็ต้องย้ายตัวเองขึ้นมานั่งทำงานบนเตียงเพราะความปวดเมื่อยตามตัว ทำให้ไม่สามารถนั่งแช่บนพื้นแข็งได้นานเท่าใดนัก
งมกับงานจนลืมเวลาเงยหน้ามาอีกครั้งก็ตอนที่ทั้งห้องมืดสนิทเพราะแสงแดดหมดไปแล้ว เขาพาตัวเองลงมาจากเตียงขยับบิดกายเพื่อไล่ความเมื่อยขบ ก่อนจะเดินไปเข้าครัวเพื่อทำอาหารอย่างง่ายแต่ต้องมีสารอาหารครบเท่าที่จะเป็นไปได้
เจียมองของสดที่เมื่อกลางวันขนซื้อมาไว้อย่างใช้ความคิด แต่จู่ ๆ ก็รู้สึกอยากกินแซลมอนขึ้นมาอีกแล้ว แปลกแหะ ปกติเขาไม่ใช่คนพิศวาสเจ้าปลาสีส้มนีสักเท่าไร แต่ตั้งแต่ท้องก็อยากจะกินมันทุกมื้อ
“อ่า”
เขาลืมไปได้ยังไงกัน ในเมื่อแซลมอนน่ะของโปรดของไป๋
“เฮ้อ”
ถึงจะขุ่นเคืองหน้าพ่อแต่ลูกอยากกินเขาก็จะกินให้ก็ได้
บ่นกับตัวเองเสร็จก็หยิบข้าวเก่าที่แช่เอาไว้มาผัด ปรุงรส ตามด้วยไข่ ผัก และแซลมอน อาหารง่าย ๆ ที่ (คิดว่า) น่าจะพอมีประโยชน์มากพอ กินไปนั่งตีขาไปอย่างอารมณ์ดีเมื่อได้กินสมใจอยาก ข้าวจบตามด้วยนมสดอุ่น ๆ เพื่อเพิ่มประโยชน์เข้าไปอีก
แทบจะกล้ำกลืนกว่าจะหมดแก้ว เพราะเขาไม่ใช่คนชอบกินนมมาตั้งแต่เด็ก ที่สูงเฉียดร้อยแปดสิบมาได้ก็เพราะกรรมพันธุ์ล้วน ๆ ต้องขอบคุณพ่อแม่อย่างสูงเลยทีเดียว
“อ่า อิ่มจัง”
เจียหยิบแล็ปท็อปขึ้นมาวางบนหน้าตักก่อนจะเปิดโซเชียลดูนั่นดูนี่ไปเรื่อยเปื่อย ก่อนจะพบกับรูปของหญิงชายคู่หนึ่งบนหน้าฟีดตัวเอง ฝ่ายหญิงเป็นเพื่อนในคณะที่เขาเองก็ไม่ได้รู้จักมักจี่อะไรนัก ส่วนฝ่ายชาย หึ คุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างดีเพราะคือเจ้าของเชื้อที่ทำให้เขามีเจ้าตัวเล็กในท้องนี่ไง
“เหอะ”
เขาก็น่าจะรู้ว่าคนอย่างไป๋ใครต่อใครก็อยากเข้าหา แต่นี่เรื่องยังไม่ทันพ้น 24 ชั่วโมงดีไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะมีคนใหม่ได้เร็วอย่างนี้ ก็อย่างว่าแหละ เราไม่ได้รักกัน ไป๋ไม่ได้รักเขา อาจจะมีความรู้สึกผิดหลงเหลือบ้างแต่คงไม่มากที่จะทำให้อีกคนมีความรับผิดชอบขึ้นมา
ลูกคงรั้งไป๋ไว้ไม่ได้
“ฮ่ะ ๆ” คิดอะไรไร้สาระ ไหนว่าทำเป็นหนักแน่นว่าไม่ได้อยากให้ใครมารับผิดชอบ ลูกคนเดียวเลี้ยงได้ ปากเก่งจริง ๆ เลยไอ้เจียเอ๊ย
“มึงร้องไห้ทำไมเจีย! เจ็บท้องหรอวะ” เสียงของต้าที่กลับมาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ทำเอาสะดุ้งเฮือก เจียจับหน้าตัวเองด้วยความมึนงง เขาไม่รู้ตัวเลยว่าร้องไห้ตอนไหน คนถูกถามส่ายหน้าก่อนจะยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดคราบน้ำตา
“เปล่า แล้วนี่พี่คินล่ะ” เจียถามถึงแฟนของเพื่อนที่แวบไปหามา
“ส่งเสร็จก็กลับไปแล้ว พี่เขาฝากมายินดีด้วยนะ บอกว่าเดี๋ยวไว้เจอกันจะซื้อของรับขวัญหลานให้” เจียพยักหน้ายิ้มรับกับคำกล่าวนั้น ต้าโชคดีที่ได้เจอคนรักที่ดี คบกันมาจะสิบปีแล้วตั้งแต่มัธยมเรียกว่าเป็นคู่ที่ทำให้ใครหลายคนอิจฉาไม่น้อย
“แล้วนี่มึงกับพี่คินเรียนจบละแต่งเลยปะเนี่ย” เจียแอบแซว
“ก็แย่ละ”
“รีบแต่งดิ ลูกกูจะได้มีเพื่อนเล่น”
“ไม่ต้องมาพูดเลย” คนถูกแซวหน้าแดงก่ำทำเป็นโวยวายกลบเกลื่อน แต่ก็รีบลากกลับเข้าประเด็นที่ตัวเองต้องการรู้ว่าทำไมอยู่ ๆ เจียถึงนั่งร้องไห้แบบเมื่อครู่
“อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง ร้องไห้ทำไม”
“มึงตาฝาดแล้ว”
ต้าไม่ยอมง่าย ๆ เขารีบเดินมาคว้าแล็ปท็อปมาจากมือก่อนที่เพื่อนจะรู้ตัวแล้วรีบเปิดดูว่าอะไรอยู่ที่หน้าจอ คนตาโตมองภาพบนนั้นก่อนจะถอนหายใจพลางเหลือบตามองเพื่อนตัวเองที่นั่งหลบตา ต้าถอนหายใจก่อนจะวางของในมือลงแล้วเข้าไปกอดเพื่อน
“ไหวไหม”
“อื้อ”
“มึง ... มึงรักมันใช่ปะ”
เจียเงยหน้าขึ้นสบตาเพื่อน ความสั่นไหวของนัยน์ตาก็เป็นคำตอบได้อย่างดี ใบหน้าที่ใครต่อใครก็บอกว่าน่ารักกำลังบิดเบี้ยวเพราะต้องการกลั้นความรู้สึกที่ตีเอ่อขึ้นมา แต่เพียงอ้อมกอดของเพื่อนสนิทเท่านั้นทำนบน้ำตาก็พังทลาย
“ตอนแรกมันก็เป็นเรื่องขำ ๆ นะมึง กูแค่คิดว่าเออคนนี้เข้ากันได้ดีในเรื่องนั้น ไม่ต้องพูดเยอะ”
“...”
“แต่มึง ... มันไม่ง่ายเลยที่จะห้ามใจ มันดูแลกูดีนะเว้ย ไม่ใช่แค่เอาเสร็จก็ทิ้งขว้าง”
“อืมกูรู้”
“แม่งวันนั้นกูน่าจะไม่ยอม ไม่งั้นวันนี้คงไม่มาถึง กูไม่ได้อยากท้องมึงเข้าใจกูไหม กูไม่พร้อม กูยอมรับเลยว่ากูไม่พร้อม”
“มึง”
“มันมีความคิดแวบขึ้นมาตลอดว่าทำไมต้องเป็นกู คนตั้งกี่พันล้านคนทำไมต้องเป็นกู!”
“มึง”
“ถ้าไม่ท้อง วันนี้กูคงยังนอนกอดกับมันอยู่”
“มึง! เจีย! ใจเย็น ๆ หายใจเข้าลึก ๆ” ต้าจับล็อคใบหน้าเพื่อนให้สบตาตัวเอง สั่งเสียงเข้มให้หายใจเพราะตัวบางเริ่มสั่นเหมือนควบคุมตัวเองไม่ได้จนสะอื้นฮักตัวโยน
“มึง ฮึก มึงกูไม่ไหว กูคิดถึงไป๋”
ต้าไม่รู้จะทำยังไงจึงได้แต่กอดเพื่อนไว้ไม่ยอมปล่อย เขาน่าจะรู้นิสัยเพื่อนดีว่าเป็นคนเก็บความรู้สึกเก่งขนาดไหน หรือเขาควรจะยอมปล่อยให้มันเจอกันดี แต่ดูจากภาพไป๋ก็กำลังมีชีวิตส่วนตัวของตัวเองเช่นกัน แล้วแบบนี้เขาควรจะทำยังไง
“มึงอยากกลับไปหามันไหม”
“กู ... กูไม่รู้”
“โอเค ๆ วันนี้มึงเหนื่อยมากแล้วเจีย อาบน้ำแล้วนอนพักดีกว่า”
“แล้วกินยาหรือยัง”
“ยัง”
“มึงจะลืมไม่ได้นะเจีย ครรภ์ยังไม่แข็งแรงและระบบภายในมึงไม่ได้เหมือนผู้หญิงร้อยเปอร์เซ็นต์ หมอบอกต้องกินยาบำรุงไม่ให้ขาด”
“...”
ต้าลอบถอนหายใจเมื่อเผลอดุคุณแม่มือใหม่ที่อารมณ์ยังขึ้น ๆ ลง ๆ อยู่ เขาเดินไปหยิบยาบำรุงครรภ์ออกจากถุงพร้อมกับน้ำเปล่ามาส่งให้เพื่อน เจียมองยาในมือสักพักด้วยสายตาที่ต้าเองก็อ่านไม่ออกแต่ก็ยอมกินมันโดยดี
“พักผ่อนนะมึง มีอะไรเรียกกูได้เลย”
หลังจากปิดไฟใช้เวลาเพียงไม่นานก็ได้ยินเสียงลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอจากต้า ส่วนคนที่อารมณ์ยังไม่นิ่งอย่างเจียทำเพียงนอนมองเพดานท่ามกลางความมืด เมื่อครู่นี้เหมือนน็อตหลุดพรั่งพรูทุกสิ่งอย่างออกมาจนรู้สึกว่าตัวเองไร้สาระเสียเหลือเกินที่มัวแต่คร่ำครวญอะไรไม่รู้ แต่มันก็ช่วยให้คลายความอึดอัดในใจลงไปได้บางส่วน
เจียปาดน้ำตาที่ไหลเป็นทางทิ้งเมื่อคิดถึงความอบอุ่นของกายหนาที่เคยได้ซุกซบตลอดครึ่งปีที่ผ่านมา นอนร้องไห้ราวกับเด็กเพิ่งหัดมีความรัก
หรือจะว่าอย่างนั้นก็คงจะได้
แฟนคนล่าสุดของเขามันก็ตั้งแต่ม.ต้น ป็อปปี้เลิฟขำ ๆ และหลังจากนั้นก็มาหวั่นไหวกับไป๋ในที่สุด เขาน่าจะห้ามใจตัวเองตั้งแต่แรก น่าจะรู้ว่าความสัมพันธ์ครั้งนี้มันฉาบฉวยแค่ไหน น่าจะเข้าใจว่ามันไม่มีทางเป็นอะไรกันไปมากกว่าคู่นอนแม้อีกคนจะให้เกียรติกันโดยตอบคำถามกับคนอื่นว่าเรากำลังคุยกันอยู่ก็ตาม
ถึงอย่างนั้นเหตุการณ์ในวันนี้มันก็ทำให้เจียยอมรับความจริงกับตัวเองในที่สุดว่า เขารักไป๋ เขารักไป๋จริง ๆ ถ้าหากเขาลองทำตัวโง่เง่าเรียกร้องให้ไป๋ยอมรับลูกมันจะเป็นยังไงนะ มันจะดีกว่าหรือเปล่าถ้าลูกเกิดมามีพ่อแม่ที่พร้อมหน้าพร้อมตา หรือการปล่อยให้อีกคนจากไปโดยไม่รั้งไว้ดีที่สุด
__________________________
ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ
ฝากเป็นกำลังใจให้กันด้วยน้า
หรือสามารถติดตามกันอัพเดตได้จากแท็กนิยายได้เลยจ้า
#เรื่องค่อนข้างสั้นสิบเก้าสิงหา
เริ่มหัวข้อโดย: Fufufeel ที่ 18-10-2019 15:40:28
เริ่มหัวข้อโดย: greenapple ที่ 18-10-2019 16:17:05
แม่คิดถึงพ่อ..
พ่อล่ะ..
..ไม่คิดถึงแม่
ไม่คิดถึงลูกในท้องบ้างหรือ
พ่อน่าจะแพ้ท้องหนักๆแทนแม่ อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 18-10-2019 17:07:37
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 18-10-2019 20:42:44
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 18-10-2019 21:03:40
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 18-10-2019 22:25:27
เริ่มหัวข้อโดย: Majariga ที่ 18-10-2019 22:49:03
เริ่มหัวข้อโดย: totorobabii ที่ 18-10-2019 22:52:59
เริ่มหัวข้อโดย: rawi62442 ที่ 19-10-2019 01:08:34
เริ่มหัวข้อโดย: pearlluv ที่ 19-10-2019 01:17:49
:pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 19-10-2019 10:08:04
เริ่มหัวข้อโดย: skies ที่ 20-10-2019 02:50:54
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 20-10-2019 06:19:32
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 20-10-2019 21:29:31
ไป๋นี่พระเอกอยู่มั้ยยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: gibari ที่ 21-10-2019 22:51:47
อยากกอดเจีย อยากเป็นพระเอกแทนเองแล้วล่ะค่ะ แง้ :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: yunnutjae ที่ 23-10-2019 22:27:35
เริ่มหัวข้อโดย: 19august ที่ 25-10-2019 16:44:16
4
[/size]ย้ายมาห้องใหม่พร้อมกับต้าที่อาสาจะอยู่ด้วย เจียมองเพื่อนรักกำลังทำอาหารเย็นที่จะเจ้าตัวให้สัญญาว่าถ้าไม่ติดเรื่องด่วนอะไรจะทำให้กินทุกมื้อเพราะอยากให้หลานได้รับสารอาหารที่ครบถ้วน นอกเหนือจากต้าที่เห่อหลานก็คงเป็นพ่อและแม่ของเขาที่ตั้งแต่รู้เรื่องก็มักจะส่งข้อความไม่ก็โทรมาบ่อยกว่าเดิม
เขายิ้มรับกับความเป็นห่วงของทุกคน
ทว่าภายในใจยังมีวูบโหวงและกลวงโบ๋ เขารู้สึกขอบคุณทุกคนที่เอ็นดูเด็กในท้องแต่ความเว้าแหว่งในใจที่มีมันไม่มีทางหายไป รู้ดีว่าเพราอะไร
ความหงุดหงิดงุ่นง่านก่อรวมเป็นพายุอารมณ์ขนาดย่อมที่ถูกกักเก็บเอาไว้รอเวลาปลดปล่อย ยิ่งทุกคืนที่กว่าจะนอนได้ต้องใช้เสื้อผ้าพ่อของลูกที่ทิ้งไว้ไม่กี่ตัวมานอนกกกอดเพื่อสูดกลิ่นที่ยังหลงเหลือช่วยให้หายจากอาการได้อย่างน่าเหลือเชื่อ
เจียนอนน้ำตาไหลเป็นทางจนเสื้อที่กอดไว้ชุ่มเป็นวง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะท้องหรือเป็นเพราะส่วนลึกในใจจึงทำให้เขาอ่อนไหวได้ขนาดนี้ แต่ก่อนจะได้คิดเพ้อเจ้ออะไรไปมากกว่านี้ความรู้สึกคลื่นไส้ก็ตีขึ้นมาจนต้องรีบผุดลุกจากที่นอนวิ่งไปเข้าห้องน้ำ
ม่านน้ำตาที่ยังบังหน้าและความรีบร้อนจึงไม่ทันได้ระวัง ปลายนิ้วสะกิดเกี่ยวกับที่เช็ดเท้าจนทำให้ลื่นหงายหลัง โดยใช้ข้อศอกลงเพื่อลดแรงกระแทกนั่นคือทางที่ดีที่สุดเท่าที่เขาจะนึกขึ้นได้ในตอนนั้น ข้อศอกข้างซ้ายกระแทกพื้นอย่างแรงพร้อมกับก้นกบที่กระเทือน
“เชี่ย โอ๊ย”
เจ็บจนน้ำตาไหลไม่หยุดยิ่งไปกว่านั้นคือความเจ็บที่รวดร้าวไปทั้งสะโพกลามมายันบั้นเอว เขารีบจับหน้าท้องตัวเองพยายามคิดในแง่ดีว่ามันจะไม่เป็นไร แต่พอจะขยับลุกกลับลุกไม่ไหวมันเจ็บจนชาไปหมด เจียสูดลมหายใจก่อนจะเปล่งเสียงเรียกต้าที่อยู่ห้องนั่งเล่น
“ไอ้เจีย! เชี่ย เกิดไรขึ้นวะ”
“มึง ฮึก กูล้ม มึงกูเจ็บ ละ ลูก”
“มึงนอนนิ่ง ๆ อย่าเพิ่งขยับนะ” ต้ามือสั่นแต่พยายามควบคุมสติอย่างที่สุด เขาโทรออกหาเบอร์คนรักบอกเล่าเหตุการณ์สั้น ๆ ก่อนที่ปลายสายรับปากว่าจะมาให้ถึงภายในสิบนาที
ต้านั่งกุมมือตัวเองอยู่หน้าห้องฉุกเฉินด้วยความกังวลกลัวไปหมดในหัวคิดสารพัดสิ่ง ช่วงเวลาเกือบชั่วโมงที่นั่งรอยาวนานราวกับเป็นวัน จนกระทั่งหมอเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินเพื่อแจ้งอาการว่าทำการอัลตราซาวด์ท้อง เอกซเรย์กระดูก ไม่พบการกระทบกระเทือนอะไรรวมถึงเด็กก็ยังปลอดภัย เพียงแต่การตั้งครรภ์ในผู้ชายมีความเสี่ยงต่อการแท้งสูงกว่าจึงอยากให้นอนนิ่ง ๆ ที่โรงพยาบาลเพื่อตรวจเช็คอาการ 2 วัน
“ขอบคุณครับ”
ก่อนจะทำเรื่องการย้ายเข้าห้องพักและทำประวัติคนไข้ ต้ามองเพื่อนที่นอนหน้าซีดอยู่บนเตียงก็ได้แต่สงสาร สภาพของเจียตอนนี้โทรมจนแทบไม่เหลือเค้าอดีตคิวท์บอยเบอร์ต้นของมหาวิทยาลัย ต้าเดินเข้าไปยืนข้างเตียงพร้อมกับยกมือลูบหัวเพื่อนด้วยเห็นใจ
“ให้กูโทรบอกแม่ไหม”
“ไม่เอา ๆ เดี๋ยวอีกสองวันกูก็ออกแล้ว ไม่อยากให้เขาห่วง” เจียเชื่อเลยว่าถ้าบอกแม่ ท่านจะต้องรีบจองตั๋วบินกลับมาอย่างเร่งด่วนแน่นอน เขาไม่อยากสร้างภาระเพิ่มความเป็นห่วงให้บุพการี แค่เรื่องท้องก่อนเรียนจบแถมยังไม่มีพ่อมันก็ทำให้พวกท่านห่วงมากพออยู่แล้ว
“ต้าจะอยู่เฝ้าเจียใช่ไหม”
“ครับ ปล่อยให้อยู่คนเดียวเดี๋ยวจะงอแง” ต้าแกล้งแซวเพื่อให้เจียเลิกทำหน้ามู่ทู่
“โอเค งั้นเดี๋ยวพี่กลับไปเอาเสื้อผ้าให้ อยากกินอะไรกันไหม”
“ไม่เอาครับ ขอบคุณนะพี่คิน”
“ขอบคุณเหมือนกันนะพี่คิน ถ้าไม่ได้พี่เนี่ยเจียแย่แน่”
“ไม่เป็นไร ๆ เราก็น้องพี่ มีอะไรก็บอกพี่ได้เลย”
หลังจากที่ทั้งห้องเหลือเพียงแค่สองคน ทำนบน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ก็พังลงมาอีกระลอก ต้าจับมือเพื่อนตัวเองแน่นเพื่อให้กำลังใจ เขาเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรในวินาที ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าในหัวของเจียตอนนี้กำลังคิดอะไร แววตาที่เคยเป็นประกายฉายแต่ความสับสน
“เจียใจเย็น ๆ ค่อย ๆ หายใจ”
“กูเหนื่อยอะต้า มันเหนื่อยมาก ๆ เลย ธีสิสก็ยังไม่เสร็จเดี๋ยวอาทิตย์หน้าก็ต้องไปพรีเซนต์ ดันมาเกิดเรื่องอีก แม่งไม่น่าพลาดเลย”
“ยังไงมันก็เกิดขึ้นแล้ว มึงต้องดูแลตัวเองให้ดี ส่วนธีสิสน่ะทันอยู่แล้วกูจะช่วยมึงเอง เราต้องผ่านไปได้ดิวะ” เจียพยักหน้าเนือยก่อนจะหลับตาลงเพื่อปิดการรับรู้ทุกอย่าง ปล่อยให้ความคิดมันลอยฟุ้งอยู่บนอากาศ ต้าที่เห็นท่าทีเช่นนั้นก็รับรู้ว่าเพื่อนคงไม่อยากต่อความยาวจึงยอมปล่อยอีกฝ่ายพักผ่อนส่วนตัวเองก็แยกมานั่งบนโซฟา
“อยากได้อะไรเรียกกูเลยนะ” เจียไม่ได้ตอบรับหรือแสดงปฏิกิริยาอะไรตอบกลับจนทั้งห้องเหลือเพียงแค่เสียงเครื่องปรับอากาศเท่านั้น
แต่ยิ่งภายในห้องเงียบเท่าไหร่ก็ได้ยินเสียงความคิดในหัวตัวเองดังมากเท่านั้น เจียได้ยินเสียงประตูเปิดพร้อมด้วยเสียงคุยกันแผ่วเบาคาดว่าน่าจะเป็นภาคินก่อนเสียงทั้งหมดจะเงียบไปตามด้วยไฟในห้องดับลง คนที่แสร้งทำเป็นหลับมาหลายนาทีเปิดเปลือกตาขึ้นมองเพดานกว้างอย่างใช้เคว้งคว้าง เขาพยายามจัดระเบียบความคิดของตัวเองให้พยายามเข้าที่เข้าทาง พยายามถามตัวเองเป็นอะไรนัก มันจะอะไรนักหนาไหนตอนแรกก็ทำท่าว่ารับได้ อยู่ ๆ ก็ร้องไห้คร่ำครวญ ทุกอย่างมันตีกันในหัวไปหมดพบแต่ความคิดด้านลบจนเขานึกขยาดตัวเอง
มันจะดีกว่าไหมถ้าชีวิตเขากลับไปเหมือนเดิม กลับไปในจุดที่ไม่ต้องแคร์ใครตั้งหน้าตั้งตาเรียนเพื่อทำตามความฝันการเป็นกราฟิกดีไซน์ เพราะมันไม่ง่ายเลยที่บริษัทเอเจนซี่ชื่อดังจะถูกใจผลงานมาติดต่อไปทำงาน แต่เขากลับต้องหยุดเพื่อสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น
มันจะมีหนทางไหนที่เขาจะได้ทำความฝันตัวเองตามเดิม
หลังจากกลับออกจากโรงพยาบาลก็ไม่มีเวลาให้คิดเรื่องอื่นนอกจากงานที่ท่วมหัว ยิ่งวันนี้เป็นวันที่เจียต้องไปมหา’ลัยเพื่อพรีเ.ซนต์ความคืบหน้าของธีสิสหลังจากไม่ได้เข้ามาหลายอาทิตย์ก็ยิ่งเครียด เจียหลบซ่อนไปหน้าซีดขาวไว้ภายใต้หน้ากากอนามัย ปิดบังดวงตาอ่อนล้าด้วยแว่นสายตาแทนการใส่คอนแทคเลนส์
“มึงนั่งจองโต๊ะละกันเดี๋ยวกูไปซื้อให้”
“อือ เอาโจ๊กนะ”
เจียนั่งก้มหน้าอ่านสไลด์พรีเซนเทชั่นในมือถือตัวเองเพื่อทบทวนสิ่งที่ต้องพูด เมื่อมั่นใจในระดับนึงจึงละสายตาออกจากหน้าจอมองไปเรื่อยเปื่อย แต่แล้วสายตาก็ดันไปเจอกับคนที่ไม่อยากพบมากที่สุดในเวลานี้ มันจะไม่เป็นอะไรเลยหากข้างกายของไป๋ไม่ใช่ผู้ชายหน้าตาน่ารักคนนึง ทั้งคู่ยืนหัวเราะต่อกระซิกกันราวกับคู่รักทั่วไป เจียมองภาพนั้นด้วยความเวทนาตัวเอง
จังหวะที่เขากำลังดึงสายตาตัวเองกลับมาก็เป็นตอนที่ฝ่ายนั้นเงยหน้าขึ้นมาสบตากันพอดี เราทั้งคู่ต่างชะงักงันเพราะความไม่ตั้งตัว ไป๋มองเขาด้วยสายตาตกใจชั่วครู่ก่อนจะเรียบนิ่งไปและเขาก็รีบเบือนหน้าหนี ไม่อยากยอมรับเลยว่า
เขากำลังรู้สึกแย่
มันแย่มาก
“มึง”
“เฮ้ยมึง มึงร้องไห้ทำไม เป็นอะไร”
“เปล่า ๆ”
“มึงเป็นอะไรต้องรีบบอกกูนะ ช่วงท้องมึงอาจจะอ่อนไหวมากเป็นพิเศษ เครียดนิดเดียวก็ต้องบอก กูไม่อยากให้มึงรู้สึกว่าตัวคนเดียว” ต้าทำหน้าเครียดมองเพื่อนที่ยกมือขึ้นปาดน้ำตาด้วยแววตาเป็นห่วง
“อื้อ ขอบใจมากนะมึง แต่กูไม่เป็นอะไรจริง ๆ”
การพรีเซนต์ความคืบหน้าของธีสิสผ่านไปอย่างเรียบร้อยมีบ้างที่ถูกคอมเมนต์แต่โดยรวมแล้วไม่ได้ทำให้รู้สึกแย่เท่าไหร่นัก เจียเดินลงมาจากห้องเพื่อมานั่งรอต้าที่ได้คิวทีหลัง แม้จะเป็นช่วงเวลากลางวันแต่ก็โชคดีที่อากาศค่อนข้างถ่ายเทมีลมเย็น ๆ ทำให้วันนี้เขาไม่รู้สึกหงุดหงิดสักเท่าไรนัก
“เจีย”
“... ไป๋”
เจียผุดลุกจากที่นั่งเพื่อหลีกเลี่ยงคนที่ไม่อยากเจอแต่ข้อมือบางกลับถูกรั้งไว้ เขาไม่คิดจะหันกลับไปมองพร้อมกับพยายามดึงมือตัวเองออกมาแต่ยิ่งดึงก็ยิ่งถูกจับแน่นขึ้นไปอีก ไม่เข้าใจว่าต้องการอะไรอีก จะมายุ่งกันอีกทำไม ยิ่งมาทำแบบนี้แล้วเมื่อไหร่เขาจะเข้มแข็งได้สักที
“เป็นยังไงบ้าง”
“...” เหนื่อยแทบตาย
“แพ้มากหรือเปล่า”
“...” มาก ๆ ลูกดื้อมากเลย
“ไปหาหมอมาหรือยัง”
“...” อื้อ ต้าพาไป
“แล้ว—”
“กลับมาได้ไหม” เสียงหวานถามแผ่วเบาทว่ามันกลับดังชัดเจนสำหรับทั้งคู่ ความเงียบไปชั่วขณะหนึ่งของอีกฝ่ายทำให้เจียแค่นยิ้มออกมาด้วยความสมเพชตัวเองที่ขนาดหน้าด้านออกปากอ้อนวอน ก็ยังทำให้ไป๋กลับมาไม่ได้
“เจีย ขอ—”
“ขอตัวนะ”
เจียรู้ว่าไป๋กำลังจะพูดอะไรออกมา เขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะถามเอาอะไร ถามไปเพื่ออะไร ทำเหมือนแคร์กันไปทำไม และคำขอโทษไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการจะได้ยิน เขาอยากได้กำลังใจ อยากได้คนเคียงข้างกัน อยากได้คนที่ดูแลในวันที่เขากำลังอ่อนแอ การตั้งท้องชีวิตคน ๆ นึงไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับนักศึกษาที่กำลังเตรียมจบจะรับไหว เขาไม่ได้เข้มแข็งขนาดนั้น
‘กูกลับก่อนนะ’
เขาขึ้นแท็กซี่ได้ก็ส่งข้อความบอกต้าก่อนจะปล่อยให้น้ำตาไหลเป็นสายด้วยความอัดอั้น ร้องจนปวดหัวปวดตาแทบจะหายใจไม่ทัน ร้องตั้งแต่ขึ้นรถกระทั่งถึงปลายทางแล้วน้ำตาก็ยังไม่หยุดไหล เขาไม่สามารถห้ามตัวเองได้เลย มือสั่น กายสะท้าน
เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ภายในห้องแอร์เย็นฉ่ำ มองภาพรอบตัวด้วยความหวาดระแวงแต่ทำใจแข็งเมื่อในวินาทีที่ได้รับคำปฏิเสธกลับมาเขาก็ตัดสินใจมาที่แห่งนี้หลังจากหลังจากเลใจมาหลายวัน มือทั้งสองข้างกำแน่นด้วยความหวาดหวั่น หูได้ยินเสียงร้องไห้และเสียงกรีดร้องแว่วออกมา
“คุณจีระนนท์ เชิญค่ะ”
__________________________
พระเอกเราค่าตัวแพงค่ะ
จะจบภายใน 15 ตอนมั้ยนะ แหะๆ
ขอโทษที่มาทีละสั้นๆนะคะ
เราใช้เวลาช่วงอู้งานเขียนค่ะ
อยากให้เป็นเรื่องที่รีสตาร์ทตัวเองหลังจาก rest ไปหลายเดือน แหะๆ
ฝากติดตามด้วยนะคะ /โค้ง
#เรื่องค่อนข้างสั้นสิบเก้าสิงหา
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 25-10-2019 17:26:41
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 25-10-2019 18:02:15
โอ้ยยยยย
เจีย เข้มแข็งนะ คิดดีๆ ทำอะไรก็ได้ที่ตัวเองจะไม่เสียใจทีหลังเนอะ กอดดดดด
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 25-10-2019 18:50:44
เริ่มหัวข้อโดย: Majariga ที่ 25-10-2019 19:03:33
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 25-10-2019 20:04:00
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 25-10-2019 20:46:08
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 25-10-2019 22:08:57
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 26-10-2019 13:36:07
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 26-10-2019 22:29:50
กอดๆเจีย ต้องผ่านไปให้ได้นะ
เริ่มหัวข้อโดย: rawi62442 ที่ 26-10-2019 22:38:37
เริ่มหัวข้อโดย: Malibu ที่ 27-10-2019 01:15:02
เริ่มหัวข้อโดย: Foggy Time ที่ 27-10-2019 02:23:44
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 27-10-2019 07:34:59
ไป๋ คือแย่อะ
เจียควรจะ move on ไปซะ
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 29-10-2019 05:21:41
เริ่มหัวข้อโดย: 19august ที่ 29-10-2019 13:44:17
5
[/size]เจียสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเรียก สองขายาวก้าวไปด้านหน้าด้วยความไม่มั่นคง เรียวปากบางเม้มเข้าหากันแน่น กลิ่นไม่พึงประสงค์ปะปนไปกับแอลกอฮอล์ฉุนกึกพาลทำให้นัยน์ตาสั่นสะท้าน ละล้าละหลังอยู่ตรงกรอบประตูเพราะความหวาดกลัวเริ่มเกาะกุมจิตใจ
ครืด ครืด ครืด
เจียหยิบโทรศัพท์ขึ้นมามองรายชื่อบนหน้าจอ มันเหมือนกับว่าช่วยเรียกสติเรียกความฉุกคิดบางอย่างขึ้นมา นิ้วมือสั่นเทาค่อย ๆ กดรับและวางโทรศัพท์แนบหู
(เจียลูก เป็นยังไงบ้าง)
“... มะ แม่”
เพียงได้แค่ยินเสียงน้ำตาที่กลั้นไว้ก็ร่วงเผาะพร้อมกับหมุนตัวหันหลังวิ่งออกจากสถานที่แห่งนั้นด้วยหัวใจที่เต้นรัว อาการคลื่นเหียนตีขึ้นมาจนเขาต้องรีบวิ่งหลบเข้าข้างทางแล้วปล่อยความมวนท้องออกมา เสียงเรียกชื่อจากปลายสายดังอยู่เป็นระยะแต่เขายังพูดอะไรไม่ไหว อาเจียนออกมาจนหมดแรงโชคดีที่มินิมาร์ทอยู่ไม่ไกลเขาค่อย ๆ ลากขาพาตัวเองไปนั่งตากแอร์ด้านใน
(เจีย เจีย! เป็นอะไรลูก ตอบแม่หน่อย เจีย!)
“แม่ อึก”
(เป็นยังไงบ้างลูก ไหวไหม นี่ลูกอยู่ไหน)
“เจียออกมามหา’ลัย กำลังจะกลับหอ” เขาเม้มปากพูดปดออกไปด้วยความไม่สบายใจ ดวงตาเรียวที่ใครต่อใครมักบอกว่าดูมีชีวิตชีวาเปล่งประกายเหลือเพียงแต่ความแห้งผาก
(เจีย ไหวไหมลูก)
“แม่ เจีย ... แม่เจียแย่มาก แย่มาก ๆ เลย เจีย ฮึก เจียเกือบจะทำร้ายเขา เกือบจะฆ่าเขาด้วยมือของเจียเอง ฮึก แม่” เจียสะอึกสะอื้นสารภาพบาปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ในคราแรกก็คิดอยากจะปิดบังโกหกเอาไว้แต่จิตสำนึกเพียงเล็กน้อยที่ยังหลงเหลือทำให้เขายอมเอ่ยปากบอกกับผู้เป็นแม่ไป
( ... )
“แม่ครับ อึก แม่ ... แม่ผิดหวังกับเจียใช่ไหม” เพราะแม่เงียบไปจึงทำให้คนจิตใจไม่เข็มแข็งปล่อยโฮออกมาอีกระลอกไม่คิดอายใคร
(ขอโทษนะครับลูก เมื่อกี้แม่ให้พี่เรารีบหาไฟลท์ที่ไวที่สุดให้ อดทนรอแม่ได้ไหม แม่จะรีบไปหานะ)
“แม่”
(แล้วก็ไม่ต้องคิดมากนะครับ แม่ไม่ผิดหวังกับลูกเลย แม่เข้าใจว่าทุกอย่างมันอาจจะหนักเกินกว่าที่เราจะรับไหว แต่เจียฟังแม่นะครับ)
“...”
(เจียยังมีแม่ มีพ่อ มีพี่จุ้ย มีน้องต้า ทุกคนพร้อมจะอยู่เคียงข้างเจีย ช่วยดูแลเจียและลูกของเจีย มันอาจจะยาก มันอาจจะเหนื่อย แต่เราทั้งหมดจะผ่านไปด้วยกันนะ)
“ครับ”
(คิดซะว่า ถ้าวันนึงพ่อแม่ไม่อยู่แล้ว เจียจะได้มีเพื่อนอยู่ด้วยก็ได้เนอะ)
“ ไม่เอา ไม่เอาแม่ อย่าพูดแบบนั้นครับ”
(โอ๋ ๆ เจี่ยเจียคนขี้แยของแม่ ไม่ร้องนะ โทรให้น้องต้ามารับดีไหม)
“แต่ว่า”
(กลัวน้องต้าบ่นล่ะสิ แต่แม่ไม่อยากให้เรากลับเองเลย)
“ครับ เจียจะโทร”
(แม่รักลูกนะครับ)
“เจียก็รักแม่”
เจียกดวางสายก่อนจะส่งข้อความหาต้าพร้อมกับแชร์พิกัดสถานที่ไปให้ ระหว่างนั่งรอเขาได้แต่ทำใจว่าหากเล่าให้เพื่อนฟังคงจะโดนบ่นจนหูชาเป็นแน่ แค่นึกถึงหน้าต้าตอนโกรธขนก็ลุกแล้ว ต้าน่ะดุกว่าแม่เขาเสียอีก
“เจีย!” เจ้าของชื่อหันไปตามเสียงเรียกก็พบไปในทะมึนทึมของเพื่อนสนิทด้วยความหวั่นใจ สงสัยวันนี้จะหลายคดีทั้งที่บอกจะกลับหอแต่กลับโผล่มาเสียไกล และเรื่องโง่ ๆ ที่เกือบจะทำลงไปนั่นอีก
“ต้า”
“เฮ้อ ไม่ต้องมาทำตาละห้อย ขึ้นรถแล้วค่อยคุยกัน” เจียเดินตามเพื่อนตัวขนาดพอกันต้อย ๆ ไปขึ้นรถด้วยท่าทีสงบเสงี่ยม สติแตกเมื่อครู่นั้นหายวับไปกับตาเพียงแค่คิดว่าต้าจะโกรธเขาก็หงอยแล้ว
ภายในรถเงียบสนิทจนได้ยินเสียงลำมหายใจ ปกติต้ามักจะเปิดเพลงระหว่างขับรถแต่วันนี้กลับไปเปิดแถมยังเงียบนิ่งยิ่งกว่าเคยพาลทำใจเสีย ส่วนต้าเองก็เหลือบมองเพื่อนที่นั่งหน้าจ๋อยขยับตัวไปมาเหมือนว่ามีอะไรจะพูด
“ไปอยู่แถวนั้นได้ยังไงไหนบอกกลับห้อง”
“คือ ... กูแม่งแย่ว่ะต้า แย่มาก ตอนลงมานั่งรอมึงน่ะกูเจอไป๋ มันเข้ามาคุย ถามเหี้ยไรนักหนาไม่รู้ ถามไปทำไม ถามเพื่ออะไร ในเมื่อมันเองไม่ใช่หรอที่ไม่เชื่อว่ากูท้องกับมัน ไม่ใช่มันหรอที่ไม่รับผิดชอบกู จะมาถามทำเหี้ยไรนัก กูเจ็บจะตายห่าไม่รู้บ้างเลยหรอ กูน่ะ กูน่ะเลยสติแตก โมโห มันสุมอยู่ในอก ถ้าตัวที่มันอยู่ในท้องกูเป็นปัญหานักก็ไปเอาออกแม่งเลย ตอนนั้น ตอนนั้นกูน่ะคิดแบบนั้น” เจียหอบหายใจจนตัวโยนราวกับว่าพอได้ระบายหนึ่งครั้งทุกสิ่งที่อยู่ข้างในก็ออกมา
“เจีย ... นี่มึง ...”
“ใช่ กูเกือบทำไปแล้ว ขอบคุณพระเจ้าหรืออะไรสักอย่างที่ทำให้แม่โทรมาหากูตอนนั้น ลูก ... ลูกเลยยังอยู่กับกู” ท้ายเสียงที่เขาใช้เรียกคำนั้น คำว่าลูกนั้นถูกพูดออกมาอย่างแผ่วเบาคล้ายกลับกำลังลังเลใจว่าควรจะใช้คำนั้นเรียกเด็กในท้องตัวเองได้หรือยัง
“มึงแม่ง” ต้าตบไฟเข้าข้างทางก่อนจะจอดรถแล้วคว้าตัวเพื่อนเข้ามากอดจนแน่น ต่างคนต่างปล่อยให้น้ำตาไหลซึมไหล่กันและกันอย่างเงียบเชียบ ปล่อยให้ความรู้สึกที่อยู่ในอ้อมแขนเป็นตัวสื่อสาร ต้าขอบคุณทุกอย่างที่ดลใจให้แม่โทรหามัน ไม่อย่างนั้นเขาไม่อยากคิดเลยว่าเจียที่ดูคล้ายจะพังทลายจะแหลกสลายขนาดไหน
หลังจากวันนั้นก็ผ่านมาเป็นเดือนแล้วสภาพร่างกายรวมถึงจิตใจของเจียดีขึ้นกว่าเดิม เขายอมรับและปรับตัวเพื่อดูแลลูกในท้องตัวเองให้ดีกว่าเดิมเพื่อชดใช้ความผิดบาปในใจและชดเชยกับบางครั้งที่ละเลยไป อีกทั้งนับตั้งแต่วันที่เขาสติแตกก็พยายามเลี่ยงในสถานที่ที่คิดจะเจอไป๋ ไม่ว่าจะในมหา’ลัยหรือนอกมหา’ลัยก็ตามที ปิดกั้นเรื่องราวของอีกฝ่ายทุกอย่าง บล็อกหมดทุกช่องทางเพราะต้องการปกป้องความรู้สึกตัวเอง
แม้บางครั้งยังได้ยินเรื่องราวของอีกฝ่ายบ้างจากการถูกพูดถึง แต่พยายามจะไม่เก็บมาใส่ใจถึงบางทีก็ทำได้ยากเสียเหลือเกิน อย่างครั้งนี้
“มึง ๆ เห็นที่เพจ XU Boy ลงที่จิ้นกับไป๋กับพีท IR ปะ”
“เออเห็นแต่กูว่าของจริง เมื่อวันก่อนกูไปหลังมอก็เจอลงร้านด้วยกัน”
“เอ้าแต่เห็นช่วงนึงกิ๊กกับคนในคณะเราอยู่เลยไม่ใช่หรอวะ”
“เจีย JR ปะ”
“เออคนที่ตัวสูง ๆ ยิ้มหวาน ๆ อะ”
“เออนั่นแหละ แต่น่าจะโดนเทละปะ ไม่เห็นอยู่ด้วยกันแล้ว”
เจียผละตัวออกจากเสาก่อนจะหมุนตัวหันหลังเดินออกจากตรงนั้น เขาไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองกำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อเป็นรอย จนกระทั่งต้าเดินเข้ามาจับมือแล้วช่วยคลายมันออกจากกันแต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร ไม่รู้ว่าเคราะห์ซ้ำกรรมซัดหรืออย่างไร เลี่ยงมาได้เป็นเดือนแต่ดันมาเจอเอาเข้าง่าย ๆ ในตอนที่ไม่ได้ตั้งตัว
ไป๋เดินมากับคนที่เขาเคยเห็นเมื่อเดือนก่อน แขนแกร่งที่เคยโอบรอบตัวเขาในครั้งนั้นวางอยู่บนไหล่บอบบางของผู้ชายคนนั้น ทั้งคู่หัวร่อต่อกระซิกกันดูน่ารักจวบจนในจังหวะที่เราเกือบจะเดินสวนกัน ไป๋ก็เงยหน้าขึ้นมาพอดีและสบตากันเข้าอย่างจัง
แต่มันก็แค่นั้น นัยน์ตาคมไม่แสดงอาการตกตื่นใจ ไม่ได้แสดงอาการว่าเรารู้จักกัน ไม่มีแววตาที่เคยอ่อนหวาน ไม่มีแม้แต่แววตาสำนึกผิดเหมือนในวันก่อน ไม่มี ... ไม่เหลืออะไรเลย เราทำเพียงแค่เดินผ่านกันราวกับช่วงที่ผ่านมามันไม่มีอะไรเกิดขึ้น
บางทีมันอาจจะมาถึงในจุดที่เจียต้องพอ เลิกคาดหวัง เลิกคิดว่าเขาจะมาง้อ เลิกคิดว่าเขาจะมาสนใจ คงต้องพออย่างจริงจังสักที หลายคนอาจคิดว่าทำไมเขายังรัก ทำไมถึงไม่โกรธไม่เกลียดกับคนที่ไม่รับผิดชอบการกระทำของตัวเอง
มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น
แต่เขาจะไม่จมปลัก เขาจะดูแลลูกอย่างดีที่สุดเท่าที่เด็กอายุยี่สิบเอ็ดอย่างเขาจะทำได้เพราะนั่นเป็นสิ่งเดียวที่ไป๋ได้ฝากทิ้งไว้ให้เป็นความรักแทนอีกฝ่ายที่คงไม่สามารถตอบแทนความรู้สึกเขาได้ ใช่ ... เขาต้องคิดแบบนั้น เขาจะคิดแบบนั้น
4 เดือนผ่านไป
เจียที่เรียนจบมาได้ 3 เดือนแล้วและอายุครรภ์ตอนนี้ก็กำลังย่างเข้ายี่สิบสี่สัปดาห์ สุขภาพของทั้งเจียและลูกแข็งแรงดี เจียกินยาบำรุงอย่างต่อเนื่องรวมถึงไปหาคุณหมอเพื่ออัลตราซาวด์เช็คความสมบูรณ์ของลูก แต่เขาไม่ยอมให้ตรวจดูเพศเพราะอยากลุ้นในวันคลอดทีเดียว
“หนาวไหมลูก” ผู้เป็นแม่กระชับโค้ทตัวหนาให้กับลูกคนเล็กของเธอที่ยืนประคองหน้าท้องรออยู่ เจียละสายตาออกจากหิมะตรงหน้ามามองแม่พลางส่ายหน้า
“พี่จุ้ยล่ะครับ”
“เอารถไปจอด เราเข้าไปในร้านก่อนดีกว่าแม่ว่ามันหนาวไป”
เจียกับแม่จับมือกันเดินเข้ามาในร้านอาหารที่อุ่นขึ้นกว่าข้างนอก นับตั้งแต่วันที่เสร็จธีสิสจบทุกหมดเขาก็ย้ายมาอยู่ต่างประเทศกับครอบครัวทันที เพราะพ่อกับแม่เป็นห่วงว่าหากท้องแก่ไปแล้วจะไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อน จะหวังพึ่งต้าอย่างเดียวก็ไม่ได้ในเมื่อต้าเองก็ต้องทำงาน อีกทั้งการเปลี่ยนสภาพแวดล้อมอาจช่วยทำให้จิตใจของเจียดีขึ้นอีกด้วย ซึ่งหลังจากอยู่มาได้หลายเดือนคุณแม่มือใหม่ก็ดูสดใสขึ้นจริง ๆ
เจียกลายเป็นคนใหม่เขาทิ้งปัญหาทุกอย่างเอาไว้ที่ไทยและเริ่มต้นทุกอย่างใหม่ที่นี่ เปลี่ยนทั้งเบอร์ ไลน์ รวมไปถึงโซเชียลแอคเคาท์ทั้งหมดที่จะมีแค่คนสนิทเท่านั้นที่จะมีคอนแทคของเขา และอันใหม่นี้เขาก็ไม่ได้ตามไปบล็อกไป๋อีกเพราะถือว่าทุกอย่างมันจบสิ้นแล้ว เขาไม่ได้โกรธ ไม่ได้เกลียด ทำใจได้แล้วแม้เขาก็ยังรักอีกฝ่ายอยู่เหมือนเดิม เพียงแต่ความรู้สึกมันเบาบางลงจนเจือจางไปตามกาลเวลา
เป็นอีกครั้งที่เจียเข้าไปส่องอินสตาแกรมของไป๋ด้วยแอคเคาท์ที่ปิดบังตัวตนหรือแอคหลุมนั่นแหละ เขาแค่อยากรู้ความเป็นไปของอีกฝ่ายเท่านั้น แต่น่าแปลกดีที่หลายเดือนมานี้นอกจากเพื่อนในกลุ่มและรูปตัวเอง ไป๋ก็ไม่มมีรูปคู่ใครเลยสักคน
อินสตาแกรมของไป๋ล่าสุดได้แชร์เพลงเก่ายอดฮิตในสมัยหนึ่งอย่าง Payphone ของ Maroon 5 จากแอปฟังเพลงพร้อมใส่ข้อความพ่วงท้ายไว้เล็ก ๆ ว่า ‘Still stuck in that time’ ตามด้วยคอมเมนต์จากเพื่อนสนิทของไป๋ที่พอคุ้นหน้าคุ้นตาอยู่ เขาอ่านมันอย่างไม่เข้าใจความหมายแต่ก็กดไลค์ไปก่อนจะวางมือถือเพื่อใช้เวลาอยู่กับครอบครัว
“เขี่ยผักทิ้งอีกแล้วนะ” เจียที่กำลังเขี่ยแครอททิ้งถึงกับหยุดมือพร้อมมุ่ยหน้าใส่พี่ชายตัวเอง
“ก็ไม่อยากกินอ่าแต่ผักอื่นเค้าก็กินหมดนะ” คุณแม่ร่างนุ่มนิ่มที่กำลังเคี้ยวไข่ตุ๋นเต็มปากเถียงกลับก่อนจะเขี่ยแครอททิ้งต่ออย่างไม่สนใจ
“ปกติน้องก็กินผักทุกชนิดแหละพี่จุ้ย แต่นี่น่าจะเพราะท้องเลยไม่อยากกินใช่ไหม” แม่บอกลูกชายคนโตก่อนจะหันไปถามลูกคนเล็กที่รีบพยักหน้าตอบรับทันที
ร่างขาวที่เคยผอมบางเริ่มนุ่มนิ่มและอวบอิ่มขึ้นมาพร้อมกับแก้มที่เป็นก้อนกลมเสริมให้อีกฝ่ายดูน่ารักยิ่งขึ้นกว่าเดิม ลูกชายคนโตของบ้านส่ายหน้าพลางยิ้มขำน้องตัวเองที่ตั้งแต่ท้องมาพ่อกับแม่ก็เอาอกเอาใจยิ่งกว่าเดิม จุ้ยเหลือบมองหน้าจอโทรศัพท์ของน้องที่วางไว้ด้วยสายตาฉายความเข้มขึ้นเมื่อเห็นชื่อแอคเคาท์
คนชื่อ ไป๋ มันมีไม่เยอะหรอก
เขามองหน้าจอสลับกับมองหน้าน้องตัวเองอย่างใช้ความคิด อย่าคิดว่าเขาไม่รู้เชียวว่ามันพยายามหาทางติดต่อกลับมาหาน้องเขา เพราะตั้งแต่วันที่เขารู้ตัวว่าใครมันทำเจีย เขาก็ไหว้วานคนรู้จักส่งคนไปสืบและตามติดชีวิตมันหากเห็นว่าจะกลับมาวุ่นวายกับเจียก็ให้รีบสะกัดทิ้งทันที
ไม่มีทาง เขาจะไม่มีทางให้น้องกลับไปเจอกับไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมนั่นแน่ คนที่ไม่คิดจะรับผิดชอบสิ่งที่ตัวเองทำมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย
__________________________
พระเอกก็ยังค่าตัวแพงค่ะ
ตาไป๋เป็นพระเอกนะคะไม่มีใครอื่น
แต่จะไม่ได้เป็นพระเอกกันง่ายๆหรอกนะนังไป๋
ด้วยความที่เป็นเรื่องสั้น
เราจึงค่อนข้างจะพยายามทำให้มันกระชับ
บางช่วงอาจจะรวบรัดไปบ้าง คอมเมนต์ติชมกันได้เลยนะคะ
ฝากติดตามด้วยนะคะ /โค้ง
#เรื่องค่อนข้างสั้นสิบเก้าสิงหา
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 29-10-2019 16:18:18
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 29-10-2019 20:28:20
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 29-10-2019 21:03:58
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 29-10-2019 21:22:43
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 29-10-2019 22:40:20
เริ่มหัวข้อโดย: rawi62442 ที่ 29-10-2019 23:07:02
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 29-10-2019 23:18:49
เริ่มหัวข้อโดย: Majariga ที่ 30-10-2019 01:34:23
ส่วนนังไป๋ขอให้ลูกเกลียดขี้หน้านะคะ :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 30-10-2019 11:47:04
เริ่มหัวข้อโดย: fahhee_zeze ที่ 30-10-2019 21:31:19
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 30-10-2019 21:45:55
หาทางคืนดีให้ได้ล่ะไป๋ :m16:
เริ่มหัวข้อโดย: Fufufeel ที่ 31-10-2019 11:48:34
เริ่มหัวข้อโดย: gibari ที่ 01-11-2019 08:11:07
เอาให้สำนึกให้ได้ ว่าไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ที่เจียจะต้องก้าวผ่านไปให้ได้ในช่วงเวลาแบบนั้นน่ะ แล้วก็จะได้ไม่ทำอะไรที่ทำให้แม่ของลูกในท้องต้องเจ็บช้ำน้ำใจได้อีก :hao7:
รอตอนต่อไปค่า
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 01-11-2019 22:12:14
เริ่มหัวข้อโดย: Pittabird ที่ 01-11-2019 23:59:30
เริ่มหัวข้อโดย: cass-meyz ที่ 05-11-2019 09:36:50
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 06-11-2019 01:33:57
เริ่มหัวข้อโดย: SoSweetCB ที่ 08-11-2019 02:42:13
เริ่มหัวข้อโดย: SoSweetCB ที่ 08-11-2019 03:17:21
พอเขาไม่อยู่แล้วก็คิดถึงโหยหา สงสารเจีย อยากอุ้มหลานแล้ววว
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 13-11-2019 15:18:20
เริ่มหัวข้อโดย: yunnutjae ที่ 17-11-2019 11:31:20
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 17-11-2019 21:00:46
เริ่มหัวข้อโดย: omgrung ที่ 22-11-2019 22:49:45
Sent from my MI MAX 2 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: nofsnof ที่ 24-11-2019 20:18:52
แค้นน :fire: :m31:
เริ่มหัวข้อโดย: 19august ที่ 25-11-2019 10:43:45
6
[/size]“จะ เจ็บ พี่จุ้ย อึก” เจียเรียกพี่ชายด้วยเสียงสั่นเครือ มือนึงวางบนท้องอีกมือกำชุดไว้แน่น ขมับทั้งสองข้างชื้นเหงื่อ พยายามส่งเสียงเรียกพี่ชายที่นอนเฝ้าอยู่ข้างเตียงตั้งแต่ท้องแก่ “พี่จุ้ย!” จุ้ยสะดุ้งสุดตัวรีบถลาเข้ามาที่เตียงเพียงแค่เห็นลักษณะของน้องก็รับรู้ได้ทันที ช่วงขายาวรีบวิ่งออกจากห้องเพื่อไปแจ้งพยาบาลเพราะรีบจนหลงลืมไปเลยว่าสามารถกดเรียกจากในห้องได้
“พะ พี่จุ้ย” ดวงตาหวานสั่นระริกด้วยความหวาดกลัวเพราะต่อให้เก่งแค่ไหน แต่การจะคลอดเด็กคนนึงออกมาและยังเป็นการผ่าตัดใหญ่ที่สุดในชีวิตก็ทำให้กลัวได้ไม่ยาก สองมือใหญ่ที่เคยประคองน้องในวัยเด็กเวลาล้ม คอยซับน้ำตาในเวลาเจ็บมาตลอดก็ยังคงเป็นมือคู่เดิมที่จับมือน้องไว้แน่น
“ไม่ต้องกลัวนะ พี่จะรอเราอยู่ตรงนี้คนเก่งของพี่” จุ้ยลูบหัวน้องและปล่อยให้พยาบาลเข็นเตียงเข้าไปในห้องคลอด ก่อนจะรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรแจ้งไปยังพ่อและแม่ของตัวเองทันที
เจียมองไฟที่วางอยู่เหนือร่างกายด้วยความสั่นไหว เขาเจ็บร้าวไปหมดทั้งสรรพางค์กายมันรุนแรงและทรมานชนิดที่ว่าจะให้เปรียบอะไรก็คงเทียบไม่ได้เลย เขาเข้าใจอย่างถ่องแท้ของการเป็นแม่คนที่ต้องเสียสละอย่างมากมาย หมอพูดถึงการบล็อกหลังกับอะไรสักอย่างที่เขาไม่มีสติจะรับฟัง ทำเพียงพยักหน้าอย่างเลื่อนลอย
‘เดี๋ยวจะได้เจอกันแล้วนะคนเก่ง’ เขาบอกกับลูกในใจ
ความเจ็บปวดเริ่มหายไปคงจะเป็นเพราะกระบวนการเตรียมการผ่าคลอด เขาไม่รับรู้ว่าหมอกำลังทำอะไรกับตัวเองบ้างเพราะลึก ๆ ภายในใจเขากำลังนึกถึงใครบางคนที่ได้มอบของขวัญชิ้นนี้ให้กับเขา คิดฝันอยากให้คน ๆ นั้นยืนให้กำลังใจอยู่ข้างเตียงเหมือนกับคลิปที่เขาเคยดู
แต่ไม่เป็นไร
เขาน่ะเข้มแข็งขึ้นเยอะแล้วและเขาต้องเข็มแข็งให้มากกว่เดิมเพราะมีใครอีกคนที่ต้องดูแล หากเขาอ่อนแอแล้วจะเป็นหลักที่มั่นคงให้กับลูกได้อย่างไร จริงไหม
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด แต่สติกลับเข้าร่างอีกครั้งก็ตอนได้ยินเสียงร้องทักทายโลกใบใหม่จากลูก พยาบาลห่อหุ้มคนเก่งของเขาด้วยผ้าสะอาดเพื่อเช็ดคราบต่าง ๆ เบื้องต้น ทำอะไรอยู่สักพักก็ส่งตัวเด็กน้อยตัวแดงที่สะอาดสะอ้านกว่าเดิมมาให้เขาได้เห็นหน้า
วินาทีแรกที่พบกัน เขาก็รักเด็กน้อยคนนี้ด้วยหัวใจทั้งหมดที่มี หยาดน้ำตาแห่งความปลาบปลื้ม ความโล่งอก ความยินดี ความสิ้นสุดการอดทนตลอดระยะเกือบ 9 เดือน ทุกสิ่งทุกอย่างมันจบแล้วและบทเรียนชีวิตบทใหม่ก็กำลังจะเริ่มต้นขึ้น
“คนเก่งของแม่ ขอบคุณนะครับและดีใจนะที่ได้เจอกัน” แม้จะยังกระด้างกระเดื่องไม่น้อยที่ต้องแทนตัวเองว่าแม่ แต่มันก็คงปฏิเสธไม่ได้เพราะก็เพิ่งคลอดออกมาจากร่างกายตัวเอง
เขาตื่นขึ้นมาอีกครั้งท่ามกลางเสียงพูดคุยที่ยังจับใจความไม่ได้ ดวงตากลมกะพริบถี่เพื่อปรับประสาทการรับภาพ จุ้ยเป็นคนแรกที่เห็นว่าเจียตื่นแล้วก่อนที่ทั้งแม่และจุ้ยจะถลาเข้ามาข้างเตียง
“เป็นยังไงบ้างลูก”
“ก็โอเคครับ แล้ว... ลูกล่ะครับแม่” เป็นธรรมดาที่คนเป็นแม่มือใหม่จะตื่นขึ้นมาก็รีบถามหาลูกตัวเอง
“อีกสักพักพยาบาลน่าจะพาเข้ามาจ้ะ ดื่มน้ำไหม พี่จุ้ยเอาน้ำให้น้องหน่อยเร็ว” คนเพิ่งเคยเป็นลุงครั้งแรกในชีวิตก็ตื่นเต้นเช่นกัน กระวีดกระวาดประคบประหงมน้องชายตัวเองเช่นกัน บรรยากาศแห่งความสุขอบอวลไปทุกอณูก่อนเสียงเคาะประตูจะดังขึ้นแทรกบทสนทนา
“ขออนุญาตครับ”
“อ้าว คุณแพทมาได้ยังไงคะเนี่ย” ทุกสายตาจับจ้องไปยังผู้มาใหม่เป็นชายหนุ่มลูกครึ่งร่างสูงใหญ่ หากจะอวยว่าอีกฝ่ายหล่อเหลาราวกับรูปปั้นนั่นก็ไม่ได้เกินจริงเลยสักนิดกับนายแพททริคคนนี้
“พอดีวันนี้ผมคุยงานกับคุณจักรกฤษณ์มาและท่านบอกว่าเจียคลอดแล้ว ผมเลยแวะมาเยี่ยมครับ” แพททริคเดินเข้ามาพร้อมกับกระเช้าผลไม้ขนาดกลาง ๆ โดยทั้งหมดมีแต่ผลไม้ที่คุณแม่มือใหม่ชอบทั้งสิ้น
“ขอบคุณมากนะครับคุณแพท จริง ๆ ไม่น่าลำบากเลย”
“ไม่ลำบากเลยครับ เป็นยังไงบ้างครับเจีย” แพททริคหยุดยืนอยู่ข้างเตียงมองใบหน้าหวานที่ดูซีดเซียวไปบ้างแต่แววตากลับดูสดใสกว่าเดิม
“เจ็บแผลนิดหน่อยตามประสาแหละครับ แต่นี่กำลังรอพยาบาลพาน้องมา”
“เอ้อ ว่าแต่เจีย เราตั้งชื่อลูกหรือยัง” จุ้ยถามขึ้นเมื่อนึกได้
“อื้อ เจียมีในใจแล้ว”
ไจ่ไจ๋
ชื่อที่เกิดจากการผสมกันระหว่างพ่อของเลือดเนื้อเชื้อไขและเขา แม้คนเป็นพ่อจะไม่ยอมรับแต่เขาก็ไม่ได้คิดจะปิดบังหรือจะก่อความเกลียดชังฝังเข้าไปในตัวลูก เขาไม่ขัดหากว่าในอนาคตไป๋จะอยากรับรู้เรื่องราวและมาหาลูกบ้างเป็นครั้งคราว ไม่เคยคิดจะกีดขวางเว้นเสียแต่ว่าอีกฝ่ายจะไม่อยากเจอ ไม่อยากรับรู้ หากเป็นเช่นนั้นเขาก็ไม่ทำอะไรไม่ได้
…
PAI
1 ปี ผ่านไป
กิจวัตรประจำวันที่ทำทุกเช้าเมื่อตื่นนอนนั่นคือการกดเข้าไปในอินสตาแกรมที่เขาคอยเฝ้าดูเงียบ ๆ มาตลอดหนึ่งปีเพราะเขาไม่สามารถเข้าไปใกล้ได้มากกว่านี้และละอายใจเกินกว่าจะเข้าไปพูดคุย รูปล่าสุดที่เพิ่งโพสต์ไปเมื่อ 3 ชั่วโมงก่อนเรียกรอยยิ้มจากคนยิ้มยากอย่างเขาได้อย่างง่าย เขากดรูปหัวใจที่โพสต์นั้นอย่างที่ทำทุกครั้งก่อนจะกดออกแล้วลุกขึ้นเตรียมตัวไปเรียน
แปลกดีคุณว่าไหม
เมื่อเราโตขึ้นจึงค้นพบว่าบางอย่างที่เคยทำลงไปในอดีตมันโง่เง่าและไร้ความคิด พอได้มานั่งขึ้นก็มีแต่คำว่า รู้อย่างนี้จะทำแบบนี้ รู้อย่างนี้ไม่น่าทำแบบนั้น แต่ก็ได้แค่คิดเพราะสุดท้ายเขาต้องยอมรับผลจากการกระทำตัวเอง
ถ้าหากย้อนเวลากลับไปได้ เขาคงเลือกที่จะใช้สติในการแก้ปัญหามากกว่าใช้อารมณ์
เมื่อสองปีก่อนเขาเจอกับเจียในร้านนั่งเล่นย่านดังใจกลางเมือง โต๊ะเราติดกันในแบบที่ถ้านั่งพิงพนัก หลังของเราจะสัมผัสกัน ในคราแรกเขาไม่ได้สนใจอะไรเลยจนกระทั่งได้ยินเสียงเมาอ้อแอ้ดังมาจากด้านหลังก่อนสัมผัสแผ่วเบาที่หลังจะหายไป เขาเหลือบตามองคนตัวสูงโปร่งเดินดุ่ม ไปหน้าเวทีแล้วขยับร่างกายไปตามเสียงเพลง
แม้ไฟด้านในร้านจะมืดขนาดไหนแต่สายตาเขากลับเห็นใบหน้าอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน แปลกใจตัวเองเหมือนกันที่ละสายตาจากอีกฝ่ายไม่ได้ ดวงตากลมโต รอยยิ้มหวานที่ถูกกระจายเรี่ยราดไปทั่วทำคิ้วขมวดอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“มองอะไรวะ”
“เอ๊ะ นั่นพี่เจียนี่”
“เจียไหนวะ”
“เจีย JR หน้าตาดีแต่ไม่ค่อยสุงสิงกับใครเท่าไหร่ คนเลยไม่ค่อยวอแว”
เขาฟังข้อมูลจากเพื่อนเงียบ ๆ จังหวะที่อยากเลิกสนใจก็เป็นตอนเดียวกันกับที่เอวบาง ๆ ภายใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวขยับวับแวมให้เห็นผิวเนื้อถูกใครสักคนโอบรัด ใบหน้าน่ารักนั่นมุ่ยลงแต่ไม่ได้ขัดขืนนั่นอาจเป็นเพราะเมาหรืออะไรก็แล้วแต่ แต่เขากลับไม่ชอบใจ
รู้ตัวอีกทีก็เข้าไปแยกทั้งคู่ออกจากกัน รู้ตัวอีกทีเขาก็จูบกับอีกฝ่ายบนรถตัวเอง รู้ตัวอีกทีร่างโปร่งบางนั่นก็ทอดกายอยู่ใต้ร่างเขาเอง กลิ่นแห่งห้วงอารมณ์กำจายไปทั่วห้องที่แทบไม่เคยให้ใครเข้ามายุ่งย่าม ความคับแน่นของอีกฝ่าย เนื้อกายที่หอมกรุ่น ความหวานล้ำที่ได้ลิ้มลองทำให้เขาติดใจ จนยื่นข้อเสนอเพื่อนนอนให้และอีกฝ่ายก็ตอบตกลง
สถานะของเราเป็นไปด้วยดีมาตลอด 6 เดือน เราไปกินข้าวกันบ้าง ดูหนังกันบ้าง นอนเล่นข้างกันบ้าง และกิจกรรมที่ขาดไม่ได้เลยก็คือเซ็กส์ พบว่าเราเข้ากันได้ดีแทบทุกเรื่อง เขารู้สึกสบายใจที่ได้อยู่เจียอาจจะเพราะอีกคนโตกว่าและมีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้เขาเถียงไม่ได้ แต่บางครั้งก็ทำให้รู้สึกอยากปกป้องแม้เจียจะไม่ใช่คนบอบบางอะไรแบบนั้นเลย
จนกระทั่งวันนั้นที่เขารู้ว่าเจียท้อง มันสับสน ไม่เข้าใจ เขาพอจะรู้ว่ามีผู้ชายที่ท้องได้อยู่บ้างแต่ไม่คิดว่าจะเจอกับตัวเอง ในวินาทีนั้นเขาโกรธพาลคิดไปว่าอีกฝ่ายก็เหมือนกับคนอื่นที่คิดอยากจะจับเขา อยากจะผูกมัด คิดจะผิดข้อตกลงจึงปากพล่อยไปแบบนั้น
พอได้สติก็แอบรู้สึกผิดลึก ๆ เขาไม่ได้เลวขนาดนั้นแต่มันก็ยังทำใจรับไม่ได้ แอบคิดชั่วว่าถ้านอนกับเขาได้ง่าย ๆ ก็นอนกับคนอื่นได้เหมือนกัน อาจจะไม่ใช่ลูกเขาก็ได้หรือเปล่า ถึงอย่างนั้นเขาก็คิดจะไปคุยให้รู้เรื่องแต่ก็โดนเพื่อนของเจียไล่ตะเพิดออกมาพร้อมกับประโยคแทงใจ
และเพราะความดื้อรั้นในตัวเองเลยทำเป็นปล่อยผ่านเลยไป ในเมื่อไม่อยากให้สนใจก็จะไม่สนใจ กลับไปทำตัวแบบเดิม คั่วคนนั้นที คั่วคนนี้บ้างเหมือนเคย ถึงอย่างนั้นเขาก็พอจะมีจิตสำนึกอยู่เล็ก ๆ ทำให้วันนั้นที่เจอโดยบังเอิญจึงเข้าไปถามไถ่ แต่หลังจากวันนั้นเขาไม่ได้พบหน้าของเจียเลย ไม่ว่าจะพยายามทำเป็นพาคู่ควงไปเดินผ่านคณะหรืออะไรก็ตาม จนเพื่อนยังถามว่าเขาต้องการอะไร
นั่นสิ เขาต้องการอะไร
ตอบไม่ได้
ไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร
จนปิดเทอมไปก็ไม่ได้ยินข่าวคราวอะไรจากฝั่งนั้นเลยสักนิด แอคเคาท์โซเชียลต่าง ๆ ก็คาดว่าจะถูกบล็อกทั้งหมด มันขมุกขมัวในใจมันเหมือนกับว่าเขาไม่สามารถละทิ้งได้จริงเลยพยายามสืบหาแต่กลับไม่พบร่องรอยอะไรแม้แต่นิดเดียว สิ่งหนึ่งที่พอจะทำได้คือการใช้แอคเคาท์สร้างใหม่กดติดตามอินสตาแกรมของเจีย
วันที่ 4 สิงหาคมปีที่แล้ว เขาจำได้ดีว่าเป็นวันที่เขาตื่นเต้นที่สุด เขาเข้าอินสตาแกรมของเจียเพื่อดูความเคลื่อนไหวอย่างทุกที แต่วันนั้นก็มีโพสต์ใหม่ขึ้นมาเป็นรูปเด็กทารกตัวเล็กอยู่ในก้อนผ้าห่มซุกซบภายใต้อ้อมกอดของเจีย เขามือสั่นอย่างห้ามตัวเองไม่อยู่ต่อให้ตอนนั้นทำตัวโง่ไม่ยอมรับความจริงแค่ไหน ใบหน้าที่แค่มองก็รู้ดีว่าถอดมาจากตัวเองราวกับแกะนั่นมันปฏิเสธไม่ได้เลย
“ไอ้ไป๋ ไป๋ ไอ้เหี้ยไป๋!!”
“เสียงดัง” เขากดล็อคโทรศัพท์แล้ววางลงบนโต๊ะก่อนจะลากสายตากลับไปที่สไลด์หน้าห้องของอาจารย์ เขายังคงเป็นเด็กปีสี่ที่กำลังจะทำตัวเองให้โตขึ้นเพื่อการเป็นผู้ใหญ่ ถ้าหากว่าเขาคิดจะกลับไปสิ่งที่เขาต้องทำอย่างแรกคือจัดการตัวเองให้ได้
“มึงจะไปสหกิจจริงหรอวะ” พยักหน้ารับโดยไม่อธิบายเพิ่มเติม
สหกิจศึกษาคือการที่มหาวิทยาลัยทำข้อตกลงกับบริษัทต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นบริษัทในประเทศหรือต่างประเทศเอาไว้เพื่อส่งตัวนักศึกษาที่ผ่านคุณสมบัติไปทำงานระยะเวลาประมาณ 1 เทอม หากทำงานเข้าตาก็อาจได้รับการเซ็นสัญญาทำงานที่นั่นได้เลย
แน่นอนว่าเขาเลือกยื่นบริษัทต่างประเทศ นี่คือก้าวแรกของคนที่เรียน ๆ เล่น ๆ ไปเรื่อยเปื่อยอย่างเขาอยากจะทำมันให้สำเร็จ อย่างน้อยถ้าได้ไปทำงานบริษัทหนึ่งในโครงการเหล่านั้นก็พอจะเป็นใบเบิกทางในอนาคตที่ดีได้ และหวังว่ามันจะทำให้เขาโตขึ้นเพื่อที่จะรับผิดชอบชีวิตสองชีวิตได้
เพียงแต่เขาหวังว่ากว่าจะถึงเวลานั้น มันจะยังพอมีโอกาสและที่ว่างเหลือให้กัน
________________________________
หลังจากนี้มารอลุ้นกันค่ะว่าไป๋จะหาเมียเจอมั้ย
จะง้อเจียยังไง เขาจะรักกันได้มั้ย
จะผ่านด่านครอบครัวไปได้มั้ย
เหตุการณ์อาจจะดำเนินเร็วขึ้นในบางส่วนด้วยค่ะ
ขอโทษที่มาช้าและแอบสั้นไปหน่อย
ช่วงที่ผ่านมาเราติดพันงานประจำ แทบไม่ว่างเลย
ตอนหน้าจะมาแก้ตัวให้นะคะ
*แอบสอบถามนิดนึงค่ะ ถ้าเราจะรวมเล่มเองเรื่องนี้ มีใครสนใจมั้ยเอ่ยย**
#เรื่องค่อนข้างสั้นสิบเก้าสิงหา
เริ่มหัวข้อโดย: AeAng11 ที่ 25-11-2019 11:02:49
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 25-11-2019 13:22:24
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 25-11-2019 20:59:34
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 25-11-2019 21:37:03
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 26-11-2019 02:58:56
เริ่มหัวข้อโดย: Fufufeel ที่ 26-11-2019 03:05:49
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 26-11-2019 07:53:57
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 26-11-2019 08:48:03
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 26-11-2019 11:07:43
เริ่มหัวข้อโดย: golove2 ที่ 26-11-2019 22:54:05
:z6: :z6:
เริ่มหัวข้อโดย: rawi62442 ที่ 27-11-2019 00:57:03
เริ่มหัวข้อโดย: didididia ที่ 27-11-2019 17:34:48
รอติดตามนะคะ :3123:
เริ่มหัวข้อโดย: pj25 ที่ 28-11-2019 17:23:25
เริ่มหัวข้อโดย: Majariga ที่ 30-11-2019 23:41:16
เริ่มหัวข้อโดย: skies ที่ 08-12-2019 15:09:22
เริ่มหัวข้อโดย: totorobabii ที่ 08-12-2019 17:23:17
ดีแล้วที่เข้มแข็งขึ้นและคิดบวกขนาดนี้
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 10-12-2019 07:10:19
เริ่มหัวข้อโดย: 19august ที่ 09-01-2020 16:06:28
7
[/size]“หม่ำ ๆ นะครับคนเก่ง” เจียอุ้มลูกเข้าอกเพื่อป้อนนมให้เจ้าก้อนที่กำลังทำหน้างอแงใส่ผู้เป็นแม่เรียกร้องจะกินนมนอนให้ได้ ทันทีที่ได้รับรสชาติจากอกแม่ที่คุ้นเคยเจ้าตัวน้อยก็เงียบกริบ ปากขยับรับสารอาหารเข้าร่างกายส่วนตาก็จดจ้องไปยังเจ้าของอก เจียไม่รู้ว่าลูกกำลังคิดอะไรอยู่แต่ก็ส่งยิ้มหวานให้ไปเพื่อให้เขามั่นใจว่าคน ๆ นี้จะไม่มีวันทำร้าย
ตลอดระยะเวลา 4 เดือนแห่งการเติบโตของหนึ่งชีวิตมันไม่ง่ายเลยสักนิดแม้เจียจะมีพ่อแม่และพี่ชาย รวมไปถึงเพื่อนพ้องที่รู้จักกันที่นี่ แต่เวลาเห็นครอบครัวที่ผู้เป็นแม่มีคนคอยช่วยดูแลไม่เว้นแม้แต่แม่ตัวเองที่มีพ่อเคียงข้างกันเขาก็อดอิจฉาในใจไม่ได้ ข่าวคราวของฝั่งนั้นเงียบหายเจียไม่ได้ยินเรื่องราวอะไรของไป๋เลยตั้งแต่มา
เรื่องราวมันก็ผ่านมาค่อนปีแล้วแต่ต้องยอมรับว่าเจียเองยังตัดใจจากพ่อของไจ๋ไม่ได้เลย
“มะ มะ” เสียงร้องเรียกความสนใจจากดวงตาหวานที่ส่อแววหม่นให้กลับมาจดจ่ออยู่กับดวงใจของตัวเอง แค่รอยยิ้มกว้างจนเห็นเหงือกแดง ๆ แสนน่าเอ็นดูนั่นก็ทำให้ความขมุกขมัวในใจหายวับไปกับตา
“ไหนเมื่อกี้ใครจะหลับครับหือ ยังนอนทำตาแป๋วใส่แม่อยู่เลย” คนตัวบางที่รับบทเป็นแม่โน้มหน้าลงไปหยอกล้อกับเด็กน้อยที่เลิกกินนมแล้วหัวเราะเอิ๊กอ๊ากใส่
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เจียลูก” เสียงเรียกเบา ๆ ดังขึ้นที่กรอบประตูแต่เมื่อเห็นว่าหลานชายหัวแก้วหัวแหวนยังไม่หลับ คนเป็นย่าก็เดินเข้ามาใกล้
“ครับแม่”
“พี่แพทมาน่ะ เห็นบอกว่าจะมาพาเรากับหลานไปซื้อของ แอบไปนัดกันตอนไหนน่ะเรา” เจียหัวเราะพลางส่ายหัวเบา ๆ เมื่อเห็นรอยยิ้มแซวของแม่ตนเอง ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคนที่บ้านเชียร์ให้เขาเปิดใจกับผู้ชายคนนี้ แต่จะว่าก็ว่าเถอะเขายังไม่พร้อมกับความรักครั้งใหม่เพราะอะไรทุกคนก็รู้ดี
“ไม่มีอะไรหรอกแม่ วันก่อนเจียบ่นกับพี่จุ้ยว่าของใช้ลูกจะหมดแล้ว อยากไปเดินซื้อเองไม่อยากฝากแม่บ้าน ไม่รู้พี่จุ้ยน่ะสิไปคุยอีท่าไหนเมื่อวานคุณแพทเขาเลยส่งข้อความมาชวน” อธิบายเสียยืดยาวแต่ดูเหมือนแม่จะจับใจความได้แค่ประโยคสุดท้ายถึงยังไม่เลิกยิ้มแซว
“แล้วจะเอาลูกไปด้วยไหม ให้ตาหนูอยู่กับแม่ก็ได้นะ”
“เจียอยากพาไปด้วยครับ”
หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าและเตรียมของใช้สำหรับเด็กอ่อนเสร็จเรียบร้อย เจียก็อุ้มลูกพร้อมกระเป๋าสัมภาระใบย่อมลงมาหาแขกที่นั่งรออยู่นาน
“ขอโทษที่ทำให้รอนานนะครับคุณแพท”
“ไม่เป็นไรเลยครับ มาเดี๋ยวผมช่วยถือ” แพททริครับกระเป๋ามาก่อนทั้งหมดจะไหว้ลาผู้ใหญ่แล้วจึงออกมา
“คุณแพทจะไปทำธุระอะไรไหมครับ เจียเดินกับลูกสองคนได้นะ” เจียหันมาถามร่างสูงใหญ่ข้างกายที่เข็นรถเข็นตามไม่ห่าง ไม่ได้คิดจะหลงตัวเองหรอกแต่เขารู้อยู่ว่าอีกฝ่ายไม่ได้มีธุระปะปังอะไรที่ไหนเพียงแต่ใช้เป็นข้ออ้างออกมาด้วยกัน
“ขอผมเดินด้วยคนนะ” แพททริคหันมาทำเสียงอ่อนใส่แม่ลูกหนึ่ง เจียหัวเราะพลางพยักหน้ารับก่อนจะอุ้มลูกเดินนำไปยังของที่ต้องการ
“แอะ แอะ” มือเล็กป้อมพยายามจะเอื้อมหยิบถุงขนมสีสดใสด้วยความสนใจ แต่ก็ถูกแม่ตนเองขืนเอาไว้ไม่ให้แตะ
“No No ครับคนเก่ง อันนี้ของแม่ ลูกยังกินไม่ได้นะครับ”
ในระหว่างที่กำลังยืนเลือกขนมที่อยู่ ๆ ก็นึกอยากขึ้นมา หางตาก็เหลือบเห็นว่ามีคนยืนมองอยู่จะบอกว่าเป็นแพททริคก็คงจะเป็นไปไม่ได้ในเมื่ออีกฝ่ายยืนประชิดอีกฝั่งอยู่ เรียวคิ้วขมวดเข้าหากันหวั่นใจจะเป็นผู้ประสงค์ร้ายที่หาจังหวะขโมยของ และเพราะความอยากรู้ทำให้เขาตัดสินใจหันไปมองแม้จะยังไม่ทันได้เห็นเต็มตาแต่ใครจะจำความรักครั้งเดียวของตัวเองไม่ได้กัน!
“ป...ไป๋” คนตรงหน้าที่พอสบสายตาก็สะดุ้งแต่ไม่หันหนีต่างจากเขาที่รีบหันหลังขวับใส่ด้วยอารามตกใจจนลูกและแพททริคสะดุ้ง
“ฮึก มะ มะ อึก”
“ชู่ว เด็กดี แม่ขอโทษครับ” เจียได้สติก็รีบโยกตัวกล่อมให้คนตั้งท่าจะเบะร้องเงียบลง พลางสบตากับแพททริคที่ส่งสายตาเป็นคำถามมาให้ แต่ก่อนจะได้พูดอะไรเสียงเรียกจากด้านหลังก็ดังขึ้น
“เจีย”
“...”
“เจียครับ” เพียงแค่น้ำเสียงที่คุ้นเคยเอ่ยชื่อเขาออกมาก็แทบจะยกทิฐิทั้งหมดในใจโยนทิ้งเอาไว้ แต่เพราะลูกที่อยู่ในอ้อมแขนทำให้เขายั้งเอาไว้ได้ และย้ำเตือนตัวเองว่าครั้งหนึ่งผู้ชายคนนี้เคยใจร้ายต่อกันมากแค่ไหน
“มีอะไรหรือเปล่าครับเจีย” แพททริคมองคนข้างกายสลับกับคนแปลกหน้าที่ยืนจ้องไม่ยอมไปไหน เจียเม้มปากไม่กล้าตอบและไม่รู้จะต้องบอกว่าอีกฝ่ายเป็นใคร
เป็นพ่อน้องเจีย? ไม่หรอก จะให้อ้างถึงกับคนที่ครั้งนึงไม่ยอมลูก เขาทำไม่ได้หรอก
เป็นเพื่อน? ไม่ เราไม่เคยเป็นเพื่อนกัน
เป็นแฟนเก่า? นั่นยิ่งแล้วกันใหญ่ เราไม่เคยแม้แต่จะพูดถึงสถานะจริงจังกันเลยสักครั้งด้วยซ้ำ
“เจีย”
“ไปกันเถอะครับคุณแพท” คนถูกเรียกตัดใจหันหลังกลับเดินออกมาจากตรงนั้น แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ง่ายอย่างที่คิดเมื่อคนที่เขาหนีกลับไม่ยินยอม แขนเรียวบางถูกรั้งด้วยมือหนา อุณหภูมิอุ่นร้อนพร้อมด้วยสัมผัสที่คิดถึงทำให้เจ้าของแขนใจสั่นได้อย่างง่ายดาย
“คุยกันหน่อยนะ ... นะครับเจีย”
ไป๋คว้าเอาโอกาสเพียงแค่หนึ่งในล้านของตัวเองเอาไว้เพราะเขาไม่รู้เลยว่าหากชวดจากครั้งนี้ไปแล้วจะได้พบอีกฝ่ายอีกเมื่อไหร่ กว่าเขาจะสืบหาจนเจอว่าเจียพักอยู่ประเทศนี้ เมืองนี้ ก็ได้มันมาอย่างยากลำบาก หนำซ้ำพอมาตามมาหาบริษัทที่สามารถฝึกงานไปด้วยและพบเจียไปด้วยได้ก็ไม่ง่ายเลย เขาจะไม่ยอมปล่อยโอกาสนี้ไปแน่ ๆ
ภายในร้านกาแฟกับโต๊ะมุมนึงของร้าน ระหว่างเรามีเพียงแต่ความเงียบและเสียงลมหายใจแผ่วเบาของเจ้าตัวน้อยที่เจียกล่อมให้หลับไป ใช่ เขายอมมาคุยกับไป๋เพียงคิดว่าเวลามันก็ผ่านมาสักพักแล้ว เราก็ควรจะเคลียร์กันให้มันจบเรื่องจบราว
ดวงตาเรียวเป็นเอกลักษณ์ของไป๋ยังคงจับจ้องไปที่เด็กเล็กตรงหน้าไม่ยอมกะพริบตา ยิ่งได้มาเห็นกับตาตัวเองยิ่งรู้สึกแย่ อยากจะตบตัวเองแรง ๆ หลายที วันนั้นกล้าพูดออกไปได้ยังไงในเมื่อรู้อยู่แก่ใจว่าเจียซื่อสัตย์ต่อกฎของเราขนาดไหน
“เป็นยังไงบ้าง”
เจียไม่ยอมสบตาคนฝั่งตรงข้าม เขาเหม่อมองออกไปข้างนอกพร้อมกับความรู้สึกที่ล่องลอยไม่รู้ว่าจะต้องยึดจับสิ่งใดไว้ ไม่รู้เลยว่าจะต้องรู้สึกอะไรกับเหตุการณ์ในตอนนี้ ไป๋เองก็ไม่ได้เร่งรัดเอาคำตอบ เจียเองก็พยายามรวบรวมสมาธิตัวเองกลับคืนมาก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาและเอ่ยตอบคำถาม
“ก็เรื่อย ๆ ไป๋ล่ะมา ... มาทำอะไรที่นี่”
“ถ้าบอกว่าตามมาจะเชื่อไหม” ดวงตาเรียวเบิกขึ้นด้วยความตกใจ เขารู้ว่าไป๋ไม่ใช่พวกชอบพูดเล่นอีกทั้งยังสำทับด้วยแววตาที่จ้องมาด้วยความจริงจังนั่นทำให้ลึก ๆ แล้วเจียเชื่อว่าสิ่งที่ไป๋พูดคือความจริง
“...”
“เราตามดูเธอกับล- เด็กคนนี้ในไอจีตลอด พยายา--”
“พอเถอะ! ถ้าไม่มีอะไรแล้ว เราขอตัว” เจียไม่อยากฟังคำพูดอะไรก็ตามที่จะทำให้ความตั้งใจเดิมของเขาเปลี่ยนแปลงไป ในเมื่อมาถึงจุดนี้แล้วและเขาก็ผ่านความรู้สึกเหล่านั้นมาได้แล้วก็ไม่จำเป็นที่ต้องมารื้อฟื้นให้มันมาตอกย้ำเขาอีก
“เดี๋ยวก่อน!”
“... ขอร้องล่ะไป๋ มันผ่านไปแล้วเราไม่อยากคิดถึงเรื่องเก่า ๆ อีกแล้วล่ะ”
ร่างโปร่งบางกระชับลูกน้อยในอ้อมกอดก่อนจะหมุนตัวหันหลังเดินไปหาแพททริคที่นั่งรอและพาเดินกลับออกไป คล้อยหลังสองแม่ลูกแล้วแพททริคหันกลับมาสบสายตากับไป๋และเราทั้งคู่รู้ดีว่าต่างรู้สึกกับเจียในทิศทางเดียวกัน
คนไร้โอกาสกำฝ่ามือแน่นมองแผ่นของทั้งคู่ลับตาไปด้วยความอึดอัดที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย แต่ประกายไฟในดวงตากลับไม่มอดดับ มีคนใหม่แล้วอย่างไร ดีกว่าแล้วอย่างไร เขานี่แหละที่จะทวงลูกและเมียตัวเองคืนมาให้ได้ เขาเชื่อว่าลึก ๆ แล้วเจียยังไม่ลืมตนเอง เพียงแต่ต้องอาศัยระยะเวลา
ระยะเวลาอีกเกือบปีเขาจะต้องทำให้เจียยอมรับเขาให้ได้อีกครั้ง และเขามั่นใจว่าตัวเองจะทำมันได้ดียิ่งกว่าเคย
เจียเมื่อกลับถึงบ้านก็รีบขอแยกตัวขึ้นห้องนอนทันทีหลังจากพาลูกกล่อมนอนได้ มือเรียวก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาเพื่อสนิทเพียงคนเดียวเพื่อระบายความอึดอัด
“ต้า ... กูเจอเขา”
(ฮะ ใครวะ) คนตัวบางพยายามกลั้นเสียงสะอื้นจนตาและจมูกแดงไปหมด เขาไม่อยากให้ลูกได้ยินเสียงร้องไห้ของตัวเอง
“ไป๋ ... กูเจอไป๋”
(เชี่ย! ได้ไงวะ มันตามมึงไปถึงนู่นเลยหรอ)
“ไม่รู้ ไม่รู้เลยเหมือนไป๋จะเล่า แต่กูไม่อยากฟัง ต้า .. กูกลัว ฮึก แค่ดูกับตาก็รู้แล้วว่าไจ๋หน้าเหมือนไป๋อย่างกับอะไร กูกลัวเขาจะเอาลูกไป อึก” เสียงสะอื้นแผ่วทำให้ปลายสายสงสารเพื่อนตัวเองกว่าเดิม
(เจียฟังกูนะ ลองคิดถึงความเป็นจริงว่าถ้าการที่มันหามึงเจอจนตามไปถึงนั่นได้ มันก็ดูจะเป็นคำตอบอะไรบางอย่างว่ามันไม่ได้แค่อยากได้ลูกหรอกนะ) ต้ารู้ว่าเจียก็พอจะรู้อยู่แก่ใจ เราไม่ใช่เด็ก ๆ ที่อ่อนต่อโลกขนาดนั้นแล้ว
“กูกลัว”
(โอเค กูเข้าใจที่มึงจะกลัว มึงจะตั้งป้อมกำแพงกี่สิบกี่ร้อยชั้นมึงทำได้ มึงทำไปเลย)
“...”
(ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ ถ้ามึงยังไม่โอเคก็ไม่ต้องไปสนใจ ทุกอย่างมันต้องใช้เวลา)
“อืม”
(กูถามหน่อยดิ ถ้าวันนึงไอ้ไป๋มันอยากจะเข้ามาขอเจอลูก มึงจะให้มันเจอไหม)
“กูไม่ขวางหรอกต้า กูรู้ว่าเด็กที่เกิดมาแม้จะไม่มีพ่อแม่ครบก็สามารถมีความสุขได้ แต่ลึก ๆ อย่างน้อยกูก็อยากให้ไจ๋ได้รู้จักพ่อตัวเอง ถ้าเขายอมรับนะ แต่...”
(...)
“แต่ขออย่างเดียวว่าแยกลูกกับกูก็พอ ถ้าเป็นอย่างนั้น .... ถ้าเป็นอย่างนั้นกูคงทนไม่ได้” เจียใช้สายตาที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำตามองลูกชายตัวน้อยบนเปลด้วยความรักและสุดแสนจะหวง
(มันไม่มีทางเอาลูกไปจากมึงหรอก ต่อให้มันทำให้กูคนนึงนี่แหละที่จะช่วยขัดขวางเต็มที่)
…
PAI
‘ให้เวลาเขาหน่อยนะเจ้าไป๋ เพราะถ้าเป็นแม่เจอเหตุการณ์แบบนั้นแม่ก็คงไม่หายโกรธเราง่าย ๆ หรอกนะ’
‘ครับ’
‘แล้วก็ทำตัวดี ๆ แม่น่ะอยากเจอลูกสะใภ้กับหลานใจจะขาดแล้ว’
เขาได้แต่นั่งนึกย้อนบทสนทนากับผู้เป็นแม่หลังจากเจียกลับไปแล้ว ใช่ ที่บ้านของเขารู้เรื่องราวทั้งหมดแล้วและเขาก็โดนพ่อแม่ตำหนิอย่างหนักที่ทำนิสัยไม่ดีแบบนั้นไป อีกทั้งพวกท่านก็เข้าข้างเจียอย่างแรงและยังไม่เคยถามหาการตรวจเช็คด้วยซ้ำว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกของเขาจริงหรือเปล่า
จำได้เลยว่าวันที่เจียอัปโหลดรูปลูกลงอินสตาแกรมครั้งแรก เขาดีใจลั่นบ้านทั้งยังรีบส่งไปให้พ่อกับแม่ดูอย่างรวดเร็ว ซึ่งแม่ก็ตอบกลับมาประโยคนึงที่ทำให้เขาจุกอกจนเจ็บว่า
‘หน้าเหมือนเราตอนเด็กอย่างกับแกะ แล้วยังกล้าคิดอีกนะว่าไม่ใช่ลูกตัวเอง’
นั่นสิ โง่ชิบหาย
“น้องไจ๋น่ารักจังเลยเนอะ” ไป๋เหลือบตามองเพื่อนสนิทที่ตามมาฝึกงานถึงนี่ด้วยกันพลางพยักหน้ารับ ดูในรูปว่าน่ารักแล้วตัวจริงยิ่งกว่าอีก ดวงตากลมเป็นประกายเหมือนแม่ของเจ้าตัว แต่โครงหน้ารวมถึงจมูกและปากกลับได้เขามาเต็ม ๆ
“แต่ดูเหมือนพี่เจียเขาจะมีใหม่แล้วใช่ปะวะ” แต่ประโยคถัดมากลับทำให้ไม่สบอารมณ์จนต้องตวัดตามอง
“ไม่ต้องมามองกูแบบนั้นเลย มึงก็เห็นแบบที่กูเห็น น่าจะใช่แพททริคเดียวกับคนที่เห็นมาเมนต์ใต้รูปพี่เจียเขาบ่อย ๆ น่ะแหละ”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็ออกไป กูจะนอน” ไล่แบบไม่คิดรักษาน้ำใจเพียงเพราะคำพูดที่ไม่ถูกหู โซ่ยักไหล่พร้อมลุกขึ้นยืนอย่างไม่ยี่หระกับอารมณ์ของเพื่อน ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะชิน
“มึงจะไปกลับไปจริง ๆ หรอวะ” แต่ก่อนออกไปก็ขอถามย้ำให้ชัดเจนอีกสักครั้ง ไป๋เงยหน้าสบตาเพื่อนด้วยดวงตาที่จริงจังจนน่ากลัว
“ไม่ใช่แค่จะกลับไปเฉย ๆ แต่กูจะไม่มีวันยอมปล่อยเขาไปไหนอีก” เพียงแต่ไป๋หวังว่าเขาจะทำมันสำเร็จ ภาวนาให้อย่างน้อยก็เป็นคนลูกเห็นใจพ่อไม่ได้เรื่องคนนี้ด้วย
__________________________
สวัสดีปีใหม่ทุกคนนะคะ
เรามาแล้วววว ขอโทษที่หายไปเป็นเดือน
กลับมาแล้วจ้า ลงต่อจนจบแน่นอนน
ยังคงคอนเซปต์แต่ละตอนสั้นเหมือนเดิม
ไม่เกิน 15-20 ตอนจบจ้า
ฝากเป็นกำลังใจให้คนปากไม่ดี ง้อลูกง้อเมียได้ด้วยน้า
#เรื่องค่อนข้างสั้นสิบเก้าสิงหา
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 09-01-2020 22:08:43
สวัสดีปีใหม่จ้าคุณนักเขียน :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 09-01-2020 22:27:49
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 10-01-2020 14:46:36
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 10-01-2020 17:34:20
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 10-01-2020 21:45:54
เริ่มหัวข้อโดย: ตุยชิคชิค ที่ 10-01-2020 21:58:51
เริ่มหัวข้อโดย: ตุยชิคชิค ที่ 10-01-2020 22:12:15
เริ่มหัวข้อโดย: ตุยชิคชิค ที่ 10-01-2020 22:18:27
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 10-01-2020 22:27:32
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 11-01-2020 03:03:22
ต่อไปนี้ก็...ยากหน่อยนะไป๋ :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหมี.PP ที่ 11-01-2020 06:05:22
เริ่มหัวข้อโดย: Fufufeel ที่ 11-01-2020 16:18:19
เริ่มหัวข้อโดย: HunHan9407 ที่ 11-01-2020 22:22:59
เราจะเป็นกำลังใจให้เจียและน้องไจ๋สู้ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 11-01-2020 23:46:25
ขอบคุณค่ั
เริ่มหัวข้อโดย: totorobabii ที่ 11-01-2020 23:56:35
เฮอะ
เริ่มหัวข้อโดย: namzagirl ที่ 12-01-2020 01:49:39
เริ่มหัวข้อโดย: Majariga ที่ 12-01-2020 02:14:54
เริ่มหัวข้อโดย: didididia ที่ 13-01-2020 10:41:41
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 13-01-2020 12:54:01
เริ่มหัวข้อโดย: SoSweetCB ที่ 13-01-2020 13:26:17
เริ่มหัวข้อโดย: Veesi3 ที่ 14-01-2020 22:02:44
เริ่มหัวข้อโดย: rawi62442 ที่ 16-01-2020 23:35:41
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 17-01-2020 22:36:14
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 20-01-2020 17:51:04
แต่สิ่งที่ผ่านมามันแบบ นายปล่อยเวลาไว้นานมากๆเลย
ยังไงก็พยายามเข้านะ
เริ่มหัวข้อโดย: 19august ที่ 03-02-2020 14:10:03
8
[/size]เช้าวันต่อมาร่างสูงใหญ่ตื่นขึ้นมาก่อนเวลาปกติเล็กน้อยเพราะเรื่องราวที่รบกวนภายในใจ นั่งพิงหัวเตียงเพื่อตั้งสติก่อนจะลุกขึ้นเพื่อทำกิจวัตรประจำวัน ส่งข้อความทิ้งไว้ให้เพื่อนว่าตนเองจะออกไปก่อน สองมือซุกลงกับกระเป๋าเสื้อโค้ทตัวหนาเพื่อรักษาความอบอุ่น เพราะเวลาที่เหลือเยอะอยู่พอสมควรทำให้ไม่ต้องรีบเร่งมากนัก ไป๋ตัดสินใจเลี้ยวเข้าร้านอาหารไทยที่อยู่ไม่ไกลจากอพาร์ตเมนท์ เป็นร้านเล็ก ๆ ที่เขาพบเจอโดยบังเอิญ
ไป๋มองเวลาแล้วพบยังมีเหลืออีกนิดหน่อยจึงขึ้นบัสที่ปลายทางเป็นบ้านของเจีย ประโยคที่ว่าไม่ได้เห็นหน้า แต่เห็นหลังคาบ้านก็ยังดี ในวันนี้เขาเข้าใจมันอย่างชัดเจน เขารู้ว่าเจียยังไม่พร้อมที่จะพูดคุยเรื่องราวทั้งหมดอย่างจริงจัง วันนั้นจึงเป็นการคุยที่ไม่ได้ช่วยให้เข้าใจกันเลยแม้แต่น้อย รอเพียงเวลาอีกสักเล็กน้อยให้อีกฝ่ายได้ซึบซับการมีตัวตนของเขาอีกครั้ง
“มาหาใครหรือเปล่าคะ” เสียงหญิงวัยกลางคนพูดด้วยภาษาท้องถิ่นเอ่ยขึ้นผ่านประตูรั้วบ้าน แววตามีความระแวดระวัง ไป๋สะดุ้งเผลอหยุดหายใจไปสักพักแต่ก่อนที่จะได้พูดอะไรก็มีเสียงของใครอีกคนแทรกขึ้นมา
“มีอะไรหรือเปล่าครับป้ามิแรนด้า”
เจีย ...
ไป๋รีบเดินออกมาก่อนที่เจ้าของบ้านเขาจะรู้ตัว มันยังไม่ใช่เวลาที่เจียจะรู้เพราะหากเห็นเขาในตอนนี้ดีไม่ดีอาจจะเพิ่มโทสะไปกว่าเดิมอีกก็เป็นได้
วันนี้เป็นวันที่เขาไม่ได้มีใจจดจ่อกับเรื่องงานเท่าที่ควรแต่ก็พยายามไม่สร้างความเสียหายอะไรให้กับเนื้องาน มันดีที่ว่าเมื่อทำงานกับบริษัทต่างชาติผู้คนมักไม่ได้สนใจเรื่องส่วนตัวคุณมากเท่าไรนัก ยังพอมีอิสระ
“ขอบคุณมากครับพี่ เงินส่วนที่เหลือผมจะโอนให้ภายในสิบห้านาทีครับ สวัสดีครับ” ไป๋กดวางสายหลังจากคนที่เขาจ้างให้สืบเรื่องราวของเจียที่ประเทศนี้ แน่นอนว่าเมื่อบังเอิญได้เจอกันแล้วเขาจะไม่มีทางปล่อยให้ใครมาขัดขวางได้อีก
คุณคิดว่ามันจะมีโอกาสสักกี่เปอร์เซ็นต์ที่โลกจะเหวี่ยงให้คุณได้พบกับคนที่ต้องการเจอ เมื่อวานเขาคิดว่าฝันไปด้วยซ้ำที่ได้เจอกัน ต่อให้จะมีอีกกี่สิบพี่ชายของเจียเขาก็จะไม่ยอมแพ้เพราะหากหมดไปจากครั้งนี้เขาก็ไม่คิดว่ามันจะมีโอกาสครั้งที่สอง
ในตอนนี้นอกจากจะรู้ที่อยู่บ้านแล้วก็พบว่าเจียมีร้านคาเฟ่เล็ก ๆ อยู่มุมตึกใต้อาคารสำนักงานแห่งหนึ่ง เป็นร้านที่เจียทำด้วยน้ำพักน้ำแรงของตนเอง เขาจำได้ที่อีกคนเคยเล่าว่าอยากมีร้านเป็นของตัวเองตามประสาคนชอบกินกาแฟและของหวานในที่สุดก็ประสบความสำเร็จ
ส่วนเรื่องของผู้ชายคนนั้นที่เจออยู่ด้วยกันคือผู้ร่วมงานของพ่อเจีย ข้อมูลบอกไว้ว่าฝ่ายนั้นตามดูแล ตามรับ ตามส่งเจียตลอดระยะเวลาที่ย้ายมาอยู่ที่นี่ ดูเป็นคนดี แต่แล้วยังไงล่ะเมื่อแน่ใจว่ามันไม่ได้มีอะไรไปมากกว่าคนตามจีบและคนถูกจีบ เขาไม่สนใจหรอก หรือต่อให้ทั้งคู่คบกันเขาก็ไม่สนใจอยู่ดี
“กูกลับก่อนนะ”
“เดี๋ยวดิ จะรีบไปไหน”
“หาเจีย” ไป๋เหลือบมองนาฬิกาเห็นว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงร้านของเจียจะปิดแล้วเขาต้องรีบเสนอหน้าไป
“กูไปด้วย”
“เออ ๆ”
เมื่อมาถึงก็โชคดีที่พอจะมีที่นั่งว่างให้อยู่มุมในของร้าน ไป๋ให้โซ่ไปสั่งน้ำที่เคาท์เตอร์ส่วนตัวเองก็พยายามสอดส่องสายตามองหาเจ้าของร้าน
“ขอโทษนะครับ คุณเจียอยู่ร้านไหมครับ” ไป๋สะกิดถามพนักงานของร้านคนนึงที่กำลังเดินผ่าน เขาทำหน้าสงสัยเล็กน้อยแต่ก็ยอมตอบ “ชั้นสองครับ แต่ขึ้นไปไม่ได้นะครับเป็นชั้นส่วนห้องพัก”
“ขอบคุณครับ” เขาไม่ได้คิดจะฝ่าฝืนกฎของทางร้านที่จะทำให้พนักงานเดือดร้อน จึงทำใจเย็นนั่งจิบกาแฟรอจนกว่าอีกฝ่ายจะลงมา
“อีกนานปะ กูหิว ไปกินข้าวกันก่อนไหมมึง” โซ่เอื้อมไปเขย่าแขนเร้าสำทับ
“มึงไปกินก่อนเลย”
“แต่ว่า”
“เจีย” ไป๋หลุดเรียกชื่อคนที่รอเสียงแผ่วจึงไม่ทันเห็นสายตาเชิงไม่พอใจจากเพื่อนของตน
เจียเดินลงมาก่อนจะไปนั่งอยู่หลังเคาท์เตอร์และคาดว่าคงจะยังไม่เห็นเขา ไป๋เม้มปากด้วยความประหม่าพลางถูมือทั้งสองข้างเข้าด้วยกันเพื่อเรียกกำลังใจตัวเอง คนอย่างเขาไม่เคยคิดเลยสักครั้งที่จะมีวันนี้ที่จะต้องมาตามง้องอนใคร ในวันนั้นตัวตนเขาตอนนั้นคิดว่าอยู่เหนือยอดพีรามิด ทุกคนต้องโอนอ่อนและยอมให้กับเขา
แต่กลับไม่ใช่เลย
ไม่ใช่มาตั้งแต่วันนั้น วันที่เขาสำนึกตัวเองได้ว่ากำลังเสียครอบครัวของตัวเองไป
“เจีย” ดวงตาเรียวเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าเป็นใครอยู่ตรงหน้า รีบลุกขึ้นเพื่อจะเดินหนีแต่เขาไหวตัวทันรีบวิ่งอ้อมมาดักหน้า
“ขอร้อง คุยกับผมที ได้โปรด” เจียมองคนที่กำลังคุกเข่าอยู่ตรงหน้าด้วยสายตาว่างเปล่าแต่เพราะไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาคนในร้านจึงตัดสินใจพยักหน้าแล้วตอบรับเสียงเรียบ “ตามมา”
ไป๋รีบลุกขึ้นยืนแล้วเดินตามเจ้าของแผ่นหลังบางขึ้นไปยังชั้นสองของร้าน ภายในห้องเป็นเหมือนห้องพักขนาดย่อม มีที่นอนหลังกว้างที่ตอนนี้มีสิ่งมีชีวิตตัวเล็กที่เขาอยากพบหน้านอนอยู่ อีกด้านก็เป็นโต๊ะทำงานและคอมพิวเตอร์
“ต้องการอะไร-”
“แอ๊ะ แอะ” ไม่ทันที่ทั้งคู่จะได้คุยกันอย่างใจ เสียงเจ้าตัวน้อยก็ดังขึ้นเรียกความสนใจไปเสียก่อน เจียปรี่เข้าไปหาลูกที่ตื่นขึ้นมาตาแป๋วแล้วอุ้มขึ้นแนบอก ไป๋ยืนมองสองแม่ลูกที่ออดอ้อนหอมกันไม่หยุดด้วยความรู้สึกอะไรบางอย่างตีตื้นขึ้นมา
“ผม .. ผมขอดูลูกหน่อยได้ไหม” เจียแค่นเสียงเมื่อได้ยินคำว่าลูกหลุดออกจากปาก
“ก็มาซิ” ไป๋ก้าวพรวดเดียวก็ถึงปลายเตียงก่อนจะทรุดกายนั่งถัดและเว้นระยะห่างเล็กน้อยเพื่อไม่ให้อีกคนอึดอัด
ไป๋เงยหน้าสบกับดวงตาเรียวรีที่มองมายังตนอย่างไร้เดียงสา ปากเล็กขยับอ้าและหุบอยู่อย่างนั้นราวกับอยากจะพูดอะไรสักอย่าง อุ้งมือกลมกำและแบยื่นมาด้านหน้าหาเขาราวกับอยากให้แตะต้อง เขาไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่ามุมปากค่อย ๆ ขยับยิ้มออกมากว้างที่สุดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ความอ่อนเดียงสาของเด็กน้อยทำให้ใจของไป๋อ่อนยวบ พินิจมองอย่างไรเจ้าหนูตรงหน้าก็เหมือนเขาตอนเด็กทุกกระเบียดนิ้ว ไม่เว้นแม้แต่ปากและจมูก มีเพียงปลายคางที่มนคล้ายกับผู้เป็นแม่ ยิ่งพิศดูเขาก็ยิ่งอยากทุบหัวตัวเองที่พูดจาแย่ ๆ ในวันนั้น
“หน้าเหมือนเธอไหม” เมื่อได้ยินคำถามก็พลันชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะพยักหน้ายอมรับอย่างเสียไม่ได้
“อืม”
“เหมือนขนาดนี้ เชื่อหรือยังว่าลูกของใคร”
สะอึกจุกอยู่ที่อกเมื่อถูกย้อนถาม ไป๋เม้มปากแน่นด้วยความรู้สึกแย่ที่ตีตื้นขึ้นมาแต่เขารู้ดีว่ามันยังแย่ไม่เท่าที่เจียเคยพบเจอ ถึงอย่างนั้นในวันนี้เขาก็สำนึกและรู้ค่าแล้ว มันจะยังพอมีทางเป็นไปได้ไหมที่เขาจะได้ทั้งคู่กลับคืน
“ขอโทษนะ ขอโทษจริง ๆ ที่ทำแบบนั้นไป”
“เราอยากรู้ว่าไป๋กลับมาทำไม ตอนนี้ทุกอย่างมันก็ดีอยู่แล้ว” เจียกัดริมฝีปากหลังจากเอ่ยถามออกมา คนถูกถามวางนิ้วชี้ตัวเองลงบนฝ่ามือเล็กจิ๋วนั่นก่อนจะโดนความอบอุ่นกอบกุมเอาไว้ ก่อนจะสูดลมหายใจแล้วเงยหน้าสบตาเจียที่มองมาด้วยความสับสน
“ถ้าผมบอกว่าผมสำนึกได้แล้วและรู้สึกผิดกับสิ่งที่เคยทำไป เจียจะเชื่อผมไหม”
“แล้วเพิ่งมาสำนึกได้อะไรตอนนี้”
“จริง ๆ แล้วผมพยายามตามหาเจียมาตลอด แต่ไม่พบข้อมูลอะไรเลย จนเราบังเอิญเจอกันนี่แหละจึงให้คนช่วยสืบหาที่อยู่ของเจีย”
“หาเราไปเพื่ออะไรวะ! ก็ให้มันจบ ๆ ไปดิ จะมารื้อฟื้นมันทำไม!” ดวงตาเรียวคลอหน่วงไปด้วยหยาดน้ำ เสียงทุ้มหวานสั่นเครือในทุกครั้งที่เอื้อนเอ่ย ลูกน้อยบนตักสะดุ้งก่อนจะส่งเสียงร้องจ้าเมื่อได้ยินเสียงคนเป็นแม่ดังขึ้นกะทันหัน ซึ่งนั่นก็เป็นสิ่งที่ช่วยดึงสติของเจียให้กลับมา
“ชู่ว แม่ขอโทษครับ แม่ขอโทษ” เจียลุกขึ้นยืนขยับปลอบลูกน้อยไปมา ไป๋ยืนขนาบข้างไม่ยอมห่างพลางเอื้อมมือไปแตะที่ข้อศอกของคนตัวบาง เจียที่แม้จะอยากหนีแต่ก็ทำไม่ได้เพราะกลัวลูกจะตกใจขึ้นมาอีก
“ถ้าเราบอกว่าความจริงเรารักเจีย เจียจะเชื่อเราไหม” ไป๋กล่าวเสียงอ่อนระคนอ้อนวอน
“เหอะ” คนฟังอยากจะหัวเราะใส่หน้าให้ฟันร่วงหมดปาก
รักอย่างนั้นเหรอ? จะให้เขาเอาอะไรมาเชื่อ เวลาแก้ตัวของอีกฝ่ายมีตั้งมากมายแต่เพิ่งจะมาทำเอาตอนนี้ แม้จะอ้างว่าหาไม่เจอแล้วเขาจะต้องใจอ่อนอย่างนั้นเหรอ เขาไม่รู้หรอกว่าอีกฝ่ายพบความลำบากอะไรกว่าจะหาเขาและลูกเจอ แต่หากเทียบกับสภาพจิตใจเขาในตอนนั้นที่เกือบคิดสั้นฆ่าลูกตัวเอง ตั้งสติไม่ได้จนเกือบเรียนจะไม่จบ แพ้ท้องจนร่างกายอ่อนเพลีย
ตอนที่เขาต้องการในเวลานั้นอีกฝ่ายไปอยู่ที่ไหนกัน
“ให้ผมพิสูจน์ได้ไหม”
แต่ถึงอย่างนั้นลึก ๆ แล้วนี่ก็คือสิ่งที่เขาอยากจะได้รับมาตลอด
“จะพิสูจน์อะไรอีก” เจียสวนกลับเสียงแข็ง
“พิสูจน์ว่าผมรักเจีย และผม...ก็รักลูกเหมือนกัน” ปลายนิ้วแตะลงบนหางตาของเจียเพื่อซับน้ำตาที่ไหลออกมาจากความรู้สึกแย่ ๆ ภายใน ไป๋สัญญากับตัวเองว่านับตั้งแต่วันนี้เขาจะไม่มีวันทำให้เจียเสียใจอีกเป็นอันขาด
เพราะปลายนิ้วเย็นที่แตะอยู่บนใบหน้าทำให้ใจสั่นไหวอย่างห้ามไม่อยู่กว่าจะรู้ระยะห่างของเราก็ลดลง คล้ายอย่างที่ใครเขาพูดไว้ว่าคนคุ้นเคยกันจะอย่างไรก็ต่อความรู้สึกภายในให้ติดได้ไม่ยากนัก ยิ่งมีเรื่องของความรู้สึกเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยแล้ว ยิ่งทำให้เจียเผลอลดปราการอย่างไม่รู้ตัว
ตึง!
เสียงเปิดประตูพรวดเข้ามาทำให้ทั้งคู่ได้สติ เจียถอนหายใจยาวเหยียดก่อนจะผงะถอยหลังออกมาพร้อมค้อนคนตัวโตกว่าขวับที่เข้ามาทำให้เผลอไผล ส่วนไป๋เลียริมฝีปากแก้เก้อและตวัดสายตามองเพื่อนอย่างขุ่นเคือง ถึงอย่างไรก็ยังดีที่เราต่างได้สติกันทั้งคู่ ไม่อย่างนั้นเขาคงจะถูกเกลียดหน้ามากกว่าเดิม
“อ่า ขอโทษที เห็นขึ้นมานานเลยมาตาม” โซ่เอ่ยทำลายบรรยากาศกระอักกระอ่วนตรงหน้า
“งั้นผมกลับก่อนนะ ... ไว้เจอกันนะไจ่ไจ๋” ประโยคแรกพูดกับแม่ของลูกส่วนประโยคหลังพูดกับลูกที่เงยคอมองตาแป๋ว ก่อนจะผละออกมาเดินผ่านเพื่อนออกจากห้องไปโดยไม่ทันเห็นสายตาแปลก ๆ ที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น
__________________________________
อย่างที่เราเคยบอกไปว่าลึกๆเจียยังรักไป๋อยู่
แต่ก็เจ็บกับทุกอย่าง
ส่วนไป๋ตอนแรกไม่ได้คิดว่าตัวเองจะรักเจีย
แต่พอเวลาผ่านไปก็รู้ตัวเอง
ด่าพระเอกได้ แต่อย่าด่าเราาาา
หลังจากนี้อาจจะมาช้า (ยังจะช้ากว่านี้อีกหรอ แงๆ)
เพราะกำลังจะปิดต้นฉบับอีกเรื่องนึงที่ค้างคาอยู่ไม่จบซักที 5555
ส่วนเรื่องนี้จะมีการจัดทำเป็นเล่มนะคะ โดยเราทำเองไม่มีสนพ.
รวมถึงเรื่อง #ครึ่งชีวิตของผม ที่กำลังปิดต้นฉบับด้วยจ้า ที่พิมพ์กับสนพ.
ใครสนใจเรื่องไหนฝากยอดกระปุกไว้เลยน้า
#เรื่องค่อนข้างสั้นสิบเก้าสิงหา
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 03-02-2020 17:33:44
ว่าแต่ โซ่นี่คิดอะไรกับไป๋หรือเปล่าเนี่ย?
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 03-02-2020 21:18:36
เริ่มหัวข้อโดย: SoSweetCB ที่ 05-02-2020 03:21:56
Sent from my iPhone using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 05-02-2020 07:05:33
เฮ้ย เซ้นต์เราไม่ได้ดีขนาดนั้นนา
หยอดปุกรอตั้งแต่วันนี้เลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 06-02-2020 09:27:49
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 06-02-2020 22:23:13
มาขนาดนี้แล้วต้องถึงคราวครอบครัวสุขสันต์แล้วนะะะ
เริ่มหัวข้อโดย: chaoyui ที่ 08-02-2020 01:49:47
เริ่มหัวข้อโดย: skies ที่ 11-02-2020 12:11:49
เริ่มหัวข้อโดย: Fufufeel ที่ 13-02-2020 22:18:48
เริ่มหัวข้อโดย: 19august ที่ 17-03-2020 14:47:46
9
[/size]ตั้งแต่วันนั้นก็ผ่านมาสองวันแล้ว แต่ไป๋ยังไม่มีโอกาสกลับไปหาเจียและลูกอย่างที่เคยพูดไว้เลย งานที่ติดพันยิ่งเมื่อใกล้ครบกำหนดครึ่งทางของการฝึกงาน รุ่นพี่ที่เป็นคนเทรนก็พยายามให้เขาได้มีส่วนร่วมในการจับงานจริงมากขึ้น อีกทั้งหลังจบการฝึกยังมีการทำแบบทดสอบอีกด้วย เรียกได้ว่าเป็นการฝึกงานที่จริงจังและเข้มข้นมาก
ไป๋ทำได้เพียงส่งข้อความไปยังไอดีที่ไปสืบมาแม้อีกฝ่ายจะไม่ตอบกลับแต่เห็นว่าขึ้นอ่านก็ยังดี แต่วันนี้งานที่ทำหัวหมุนใกล้จะเสร็จแล้วจึงคิดไว้ว่าจะไปที่ร้านอีกครั้ง เขาปล่อยเวลามานานมากเกินไปแล้วมาจนถึงตอนที่รู้ใจตัวเองและตามหาคนทั้งคู่เจอก็ไม่อยากเสียเวลาอีก
“กูไปด้วย” ไป๋หันไปมองหน้าเพื่อนด้วยความไม่เข้าใจว่ามันจะไปทำไม แต่เพราะรีบจึงขี้เกียจพูดอะไรมากนอกจากเร่งฝีเท้าไปที่ป้ายรถบัส เหลือบมองนาฬิกาก็จวนจะหกโมงแล้วไม่รู้ว่าทางนั้นกลับบ้านไปหรือยัง ทักไปถามก็ไม่มีคำตอบกลับมา ก็ไม่อยากวุ่นวายให้รำคาญใจ
ร่างสูงวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในร้าน กวาดสายตาไปทั่วอย่างรวดเร็วก็พบคนที่ต้องการยังยืนคุยกับลูกจ้างอยู่หลังเคาน์เตอร์ ช่วงขายาวรีบก้าวเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว เจียที่กำลังสั่งงานอยู่เป็นอันชะงักเมื่อเห็นคนที่ไม่ได้เจอกันหลายวัน
“จะกลับแล้วหรอ” เจียพยักหน้า กะไว้ว่าคุยงานเสร็จก็จะพาลูกกลับบ้านเลยก่อนที่อากาศจะเย็นมากกว่านี้
“อ่า” ไป๋หลุบตามองพื้นอย่างใช้ความคิด ถึงแม้จะลั่นปากไปว่าจะพิสูจน์ตัวเองแต่เขาก็ไม่รู้ว่าต้องทำแบบไหน จะต้องเข้าหายังไง มันไม่เหมือนกับตอนนั้นที่เราดึงดูดกันด้วยเรื่องของเซ็ก ตอนนี้มันต่างไปโดยสิ้นเชิง
“ลูกมาหรือเปล่า ผมขอเจอเขาหน่อยได้ไหม” เจียมองผมอยู่สักพักก่อนจะเดินนำขึ้นไปชั้นบน มือเรียวค่อย ๆ ผลักประตูเข้าไปพบเจ้าตัวเล็กนอนอยู่บนเปลกลางห้อง เมื่อเห็นคนคุ้นตาก็ส่งเสียงอ้อแอ้เรียกหาพร้อมกับยิ้มปากกว้าง เพียงเท่านั้นเขาก็รู้สึกหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง
เข้าใจคนที่เขาบอกว่าลูกสามารถเยียวยาหัวใจแล้ว
ไป๋เดินเข้าไปหาลูกหลังจากถูกเจียชี้ไปทางห้องน้ำเป็นเชิงให้ล้างมือก่อนจะมาเล่น แขนแกร่งช้อนเอาตัวเจ้าก้อนน้อยเข้ามาไว้ในอ้อมกอด ราวกับเด็กรู้ว่าคนที่อุ้มตนอยู่คือใครจึงไม่มีอาการผวาคนเลยสักนิด ซ้ำยังเอียงหัวซบไหล่ผู้เป็นพ่ออย่างสบายใจ คนที่ถูกลูกอ้อนเข้าให้ถึงกับใจละลายกลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่ ล้วงมือหยิบโทรศัพท์ออกจากกางเกงแล้วเปิดกล้องเก็บภาพทั้งเดี่ยวและคู่ไว้เป็นสิบรูป
ระหว่างที่พ่อลูกกำลังทำความรู้จักกันอย่างสมานฉันท์ คนเป็นแม่ที่ถูกลืมยืนมองด้วยความรู้สึกอุ่นวาบไปทั้งใจ ปฏิเสธไม่ได้เลยภาพตรงหน้าตอนนี้คือสิ่งที่เจียฝันอยากจะเห็นมันมาตลอด ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังตระหนักถึงความเจ็บปวดที่ได้รับมานานนับปีได้ดี หากเมื่อใดที่อีกฝ่ายล้ำเส้นเขาก็พร้อมจะหายไปอีกรอบเช่นกัน
“แล้วนี่เจียกินอะไรหรือยัง”
“ยัง”
“งั้นหาอะไรกินด้วยกันไหม” ไป๋กลั้นใจถาม สายตาคมจับจ้องไปยังใบหน้าเรียวไม่
“ไม่เป็นไร” เจียมองดวงตาคมที่สลดลงด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก เขาถอนหายใจพยายามบอกตัวเองไม่ให้ใจอ่อน เดินเข้าไปอุ้มลูกออกมาจากอีกฝ่ายก่อนจะหันหลังให้แล้วเอ่ยบอก “กลับไปเถอะ เรากับลูกจะกลับบ้าน” ก่อนจะคว้ากระเป๋าของตัวเองและสัมภาระของลูกแล้วเดินออกจากห้องไป ทิ้งคนตัวโตเอาไว้ทำเพียงได้แค่มองตามแผ่นหลังบางนั้น
ไป๋รู้แก่ใจดี รู้ว่ามันไม่มีทางง่ายที่จะทำให้เจียกลับมา
“ไปหาเขามาหรอ” ไป๋พยักหน้าตอบรับโซ่ที่นั่งอยู่ที่โซฟาพร้อมกับพาตัวเองไปทิ้งตัวข้าง ๆ กลิ่นเบียร์ที่โชยออกมาจากตัวและลมหายใจทำให้เขาหันแบมือขอและได้รับเป็นเบียร์เย็น ๆ แนบลงบนฝ่ามือ
“แย่ว่ะ”
“...”
“เขาไม่เปิดโอกาสให้กูเลย”
“...”
“ทำไมวะ ทำผิดแล้วจะแก้ตัวไม่ได้หรอ”
ในเวลานี้มีเพียงโซ่เพื่อนที่เจอในที่ฝึกงานเท่านั้นที่เขาพอจะระบายความอึดอัดในใจได้ หรือเอาเข้าจริงแล้ว ชีวิตของไป๋ก็ไม่ได้มีเพื่อนสนิทที่มากพอจะเล่าเรื่องราวในชีวิตได้โดยไม่โดนทับถม เพื่อนที่เรียนด้วยกันแม้จะพอรู้เรื่องนี้อยู่แล้วแต่เขาก็ไม่ได้ลงรายละเอียดไปมากกว่านั้น
คราแรกเขาก็ไม่ได้เล่าอะไรให้โซ่ฟังเท่าไรแต่ช่วงมาถึงที่นี่ใหม่ ๆ หาเจียก็ไม่เจอ งานก็ยังปรับตัวไม่ได้จึงเครียดและเมามายจนเผลอหลุดปากเล่าออกไปหมด กลายเป็นตอนนี้อีกฝ่ายจึงรู้เรื่องทุกอย่าง
“ถ้าเขาไม่ได้อยากให้มึงกลับไป แล้วจะดันทุรังทำไมวะ” โซ่เหลือบตามองเสี้ยวหน้าด้านข้างของเพื่อนใหม่ที่ทำให้ตัวเองใจเต้นแรงตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกัน จนต้องขอแลกรูมเมทกับเพื่อนอีกคนที่ได้พักกับไป๋ นำพาตัวเองเข้ามาอยู่ใกล้ ๆ เพื่อหวังจะได้เข้าไปอยู่ในใจ แต่สุดท้ายจึงได้รู้ว่าใจของคนที่ตัวเองต้องการนั้นมีใครอีกคนอยู่แล้ว
“กูรักเขา”
“มันไม่ทันแล้วมั้ง” แต่โซ่ก็พยายามจะดึงดันให้ไป๋หลุดออกมา หลังจากที่ได้รู้ที่อยู่และพบผู้ชายที่ชื่อเจีย โซ่ก็โผล่ไปที่นั่นบ่อยกว่าไป๋ทั้งที่งานรัดตัว เพราะเขาอยากรู้ว่าทำไมถึงทำให้ไป๋รักได้ และเขาก็ได้เข้าใจ ไม่ว่าจะเป็นรอยยิ้มหรือนิสัยที่ปฏิบัติตัวต่อคนใต้อาณัติ
ใข่ เจียเป็นคนดี
แต่เขาไม่ใช่
กระป๋องแล้วกระป๋องเล่าดูท่าจะไม่หยุดลงง่าย ๆ ยิ่งพรุ่งนี้ไม่ต้องไปทำงานยิ่งทำให้ไป๋ไม่ได้คิดอยากจะเขยื้อนตัวไปไหน ไป๋ที๋โดนแอลกอฮอล์พรากสติไปทีละน้อยเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ มือหนาล้วงเอาโทรศัพท์ออกมา เพ่งสายตาเพื่อหารายชื่อของเจีย จิตใต้สำนึกฟ้องเพียงแต่อยากจะคุยกับอีกฝ่าย แต่สติไม่ได้สั่งเตือนว่าผลจากการกระทำจะเป็นเช่นไร
“ไป๋” โซ่ขยับตัวเข้าไปหาเพื่อนที่กำลังเพ่งโทรศัพท์ เอนหัวพิงลงกับไหล่กว้างอย่างถือวิสาสะ หากเป็นเวลาปกติไป๋คงไม่มีทางยอมแต่เพราะสติสัมปชัญญะไม่ครบถ้วนจึงเป็นการเปิดโอกาสให้เขาได้ใกล้ชิดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“ไป๋”
“อือ”
ดวงตาเรียวปรือลงด้วยความอ่อนเพลียรวมถึงฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ มือที่จับโทรศัพท์อยู่ค่อย ๆ ปล่อยลงจนมันตกอยู่ข้างตัว โซ่ที่เห็นอีกฝ่ายหลับไปแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ เขาพยุงตัวเองที่เริ่มจะโงนเงนขึ้นยืนแล้วจับท่าจับทางให้ไป๋นอนลงกับโซฟา
“ถ้าเปลี่ยนจากเขาเป็นกู ไม่ได้หรอวะ” ถึงมาที่หลังแต่ก็รักไม่แพ้กัน เพียงแต่เขาไม่มีเด็กมาฉุดรั้งไป๋เอาไว้เท่านั้นเอง ดวงตากลมมีความไม่พอใจพาดทับเมื่อนึกถึงเรื่องนี้ โซ่แนบฝ่ามือกับใบหน้าของไป๋พลันทำให้คนที่ยังไม่ได้หลับลึกปรือปรอยขึ้นมา
“เจียหรอ” สัมผัสอุ่นที่ไป๋คิดถึงยามที่เราเคยอยู่ด้วยกัน เวลาที่เขาออกไปดื่มกับเพื่อนจนเมาหัวราน้ำ ก็มีเจียที่คอยดูแลอยู่ข้าง ๆ เสมอ
“เจียกลับมาแล้วหรอ” เสียงทุ้มเอ่ยยานคางอย่างอ่อนแรง เอียงหน้าซบกับฝ่ามือนั้นพลางจับไว้แน่นไม่คิดปล่อย เกรงว่าคนตรงหน้าจะหายไป
“เจียเอง” โซ่กัดฟันตอบ ขอแค่เวลานี้เท่านั้นที่เขาจะได้ใกล้ชิด
“ผม ... ผมคิดถึง ไป๋คิดถึงเจีย”
ความรู้สึกอัดแน่นในใจก่อเกิดเป็นหยาดน้ำตาที่หล่นลงมา ไป๋รู้สึกผิดจวนจะเป็นบ้า แม้จะเคยโง่งมขนาดไหนแต่เขาแค่ต้องการโอกาสที่จะได้รักได้ดูแลอีกสักครั้ง เขาอยากจะแก้ไขมัน เขาคิดถึงตัวเองเวลาอยู่เจีย คิดถึงความรู้สึกที่พอมาคิดได้ก็เพิ่งรู้ว่านั่นคือความสุขที่สุดในชีวิตของคนอย่างเขา
“โซ่รักไป๋นะ”
“ผมก็รักเจีย”
โซ่ผลักดันตัวเองมาจนถึงปากเหวแม้จะเห็นว่าตกลงไปแล้วจะเจ็บมากแค่ไหนแต่ก็ยินยอมที่จะกระโดดลงไป โซ่ฉวยโอกาสที่ไป๋เห็นตนเองเป็นเจียแนบริมฝีปากเข้าไป ก่อนที่มันจะกลายเป็นจูบที่ลึกซึ้งจากเบื้องลึกของความรู้สึกคนทั้งคู่ เพียงต่างกันแค่ภาพในหัวของไป๋คือคนที่เขากำลังจูบด้วยเป็นเจีย
...
เนื่องจากเป็นวันหยุดเจียจึงฝากลูกไว้กับแม่ของตนแล้วเข้ามาเคลียร์งานที่ร้าน ทว่าตั้งแต่มาถึงเจียกลับเหม่อลอยอยู่หลายครั้งเพราะจิตใจที่สลัดใบหน้าหม่นหมองของไป๋ไม่ได้ เจียได้แต่ถอดถอนหายใจต่อให้จะกี่ครั้งเขาก็แพ้อีกฝ่ายอยู่เรื่อยไป ขนาดตอนที่ยังมีความสัมพันธ์กันหากไป๋ขอให้ทำอะไรเขาก็ทำให้ทุกอย่าง พอมาคิดย้อนแล้วก็นึกขำตัวเอง เพราะให้ไปมากแบบนั้นความรู้สึกของเขาถึงไม่เคยถูกมองเห็นและไม่เคยถูกตอบรับ
นาฬิกาตีบอกเวลาเที่ยงตรงซึ่งจะเป็นเวลาที่ร้านของเขาเต็มไปด้วยผู้คน เจียหยุดความคิดฟุ้งซ่านทั้งหลายแล้วลงไปช่วยลูกน้องทำงาน ไปวิ่งหัวหมุนรอบร้านยังดีกว่ามาเสียเวลาคิดถึงคนที่ทำเราเจ็บช้ำ
“อ้าวคุณแพท”
“ผมมากวนหรือเปล่าครับ” ร่างสูงใหญ่ตามสไตล์ลูกครึ่งเดินมาหยุดหน้าเคาน์เตอร์พลางอมยิ้มอย่างเขิน ๆ เมื่อถูกสายตาของพนักงานในร้านมองแซว ทุกคนต่างคิดว่าแพททริคคือสามีและพ่อของน้องไจ่ไจ๋ซึ่งตัวเจียเองก็รู้แต่ไม่ได้คิดจะแก้ไขความเข้าใจผิดนั้น เพียงเพื่อรักษามิตรภาพที่ดีและเป็นกันชนคนอื่นที่พยายามจะเข้าหา
“ไม่เลยครับ ลูกค้าเบาลงเยอะแล้ว ว่าแต่คุณแพททานอะไรมาหรือยัง”
“ยังเลยครับ กะจะมาฝากท้องกับร้านเจียนี่แหละ พอจะยังมีอะไรเหลือให้ผมแก้หิวไหมครับ” แพททริคคือผู้ชายที่ใกล้เคียงกับคำว่าสมบูรณ์แบบจนแม้แต่เขาก็ปฏิเสธไม่ได้ อีกทั้งยังคอยดูแลเขามาตั้งแต่ท้องจนกระทั่งปัจจุบัน ไม่เคยรังเกียจลูกเขา และไม่เคยถามอะไรเลยสักครั้ง
มันทำให้เจียอดรู้สึกผิดในใจไม่ได้ แต่ถ้าจะให้เขาปฏิเสธไปเขายอมรับว่าก็ยังทำไม่ลง เขากลัวการถูกทิ้ง กลัวการถูกไม่รักไปเสียแล้ว
“โธ่คุณแพท เดี๋ยวให้เด็กพาไปโต๊ะนั่งครับ วันนี้ที่ร้านมีเมนูข้าวผัดไข่ใส่แฮม กะเพราไก่ห่อไข่ แล้วก็ต้มยำกับข้าวสวยครับ คุณแพทอยากทานเป็นอะไรดี หรืออยากได้เป็นอเมริกันไหมครับ” ด้วยความที่ร้านเป็นคาเฟ่ที่มีเมนูของคาวเฉพาะวันหยุดและจะเป็นเมนูอาหารไทย
“ผมทานอาหารไทยบ้างดีกว่าครับ เอาเป็นกะเพราไก่ห่อไข่ครับ” เจียก็ลืมไปว่าแพททริคเป็นลูกครึ่งไทย แม้จะไร้เค้าโครงเอเชียเลยก็ตาม แต่อาหารไทยก็เป็นอาหารพื้นฐานที่แพททริคทานได้แถมยังเคยทานข้าวกับครอบครัวไทยอย่างครอบครัวเขาด้วย
“ได้เลยครับ เดี๋ยวเจียจะแสดงฝีมือให้เลย” ร่างโปร่งบางเดินหายเข้าไปหลังครัวไปทำตามคำพูดตัวเองโดยมีสายตาคมแสนหวานเชื่อมมองตาม และทั้งคู่กลับไม่รู้เลยว่าการกระทำทั้งหมดตกอยู่ในสายตาของชายหนุ่มที่ต้องการทวงหัวใจตัวเองคืน
“แฟนใหม่เขาหรือเปล่า” ทันทีที่โซ่ถามออกมาสายตาไป๋ก็เข้มขึ้นกว่าเดิม เขาทั้งคู่นั่งหลบมุมอีกฝั่งของร้านจึงไม่แปลกที่เจียจะไม่เห็น แต่ไม่ใช่กับไป๋ที่มองเห็นทุกรอยยิ้มที่เจียได้ให้กับผู้ชายคนนั้น
เขาจำได้ไม่ผิดผู้ชายคนนี้เป็นคนเดียวกันกับที่เจอเจียครั้งแรกในซูเปอร์มาร์เก็ตและยังอยู่ข้างกายเจียมาตลอดอีกด้วย แววตาของไป๋ยิ่งประกายความไม่พอใจมากขึ้นเรื่อย ๆ จิตใจเริ่มดำดิ่ง สารพัดความคิดตัดพ้อขึ้นในหัว
เจียอยากได้คนนี้มาเป็นพ่อคนใหม่ของลูกเขาอย่างนั้นหรอ
เจียรักคน ๆ นี้แล้วใช่ไหม
ที่ไม่สนใจกันก็เพราะแบบนี้ใช่หรือเปล่า
โซ่มองไป๋ที่นั่งขบกรามแน่นด้วยความพอใจ อีกไม่นานไป๋ก็คงจะเลิกราและท้อไปเองนั่นแหละ แต่ใครจะรู้ว่ายิ่งเห็นแบบนี้ก็ยิ่งเป็นแรงกระตุ้น
“มึงกลับไปก่อน กูจะอยู่รอเขา”
“แต่”
“กลับไปเหอะ กูอยากอยู่คนเดียว” ไป๋ไม่หันไปมองหน้าโซ่เลยสักนิดด้วยซ้ำ ราวกับพูดจบก็เปิดโหมดสนใจแต่เจีย คนถูกไล่เม้มปากแน่นแต่ก็ยอมลุกขึ้นเดินออกจากร้านไป
ไป๋สั่งกาแฟแก้วใหม่มาก่อนจะนั่งแช่จนลูกค้าคนแล้วคนเล่าผ่านไป รวมถึงแพททริคที่เพิ่งกลับไปก่อนหน้านี้ไม่นานก็ถึงเวลาของเขาแล้ว แต่จังหวะที่กำลังจะลุกขึ้นเข้าไปหา คนมาใหม่ก็ทำให้เขาต้องชะงัก หญิงวัยกลางคนที่มาพร้อมกับลูกของเขา ผู้หญิงคนนั้นคงเป็นแม่ของเจียอย่างแน่นอน นั่นทำให้ไป๋ถอยกลับมานั่งที่เดิมและรอดูสถานการณ์ เพราะเขาเองก็ไม่รู้ว่าคนที่ปิดกั้นข้อมูลของเจียนั้นเป็นใครในครอบครัวนี้
“น้องไจ๋ครับลูก” เจียรีบล้างมือแล้วถลาเข้าหาลูกรับมากอดและหอมเพื่อเพิ่มแรงใจ ส่วนเจ้าของแก้มนุ่มก็หัวเราะคิกคักส่งเสียงอ้อแอ้หาคนเป็นแม่ราวกับแสนคิดถึง
“แหมทีตอนอยู่กับยายล่ะหน้านิ่ง พอเจอแม่ก็หัวเราะปากกว้างเลยนะตัวแสบ” เจียหัวเราะเมื่อแม่ของตนแกล้งดุหลานรัก แต่คนถูกดุมีหรือจะรู้เรื่องเอาแต่ซุกอกแม่แล้วหัวเราะคิกคักไปมาไม่หยุด
“แม่จะไปไหนหรือเปล่าครับ”
“ไปรับพี่ชายเราน่ะแหละ”
“อ้าวพี่จุ้ยกลับมาแล้วหรอครับ”
“ใช่น่ะสิ เตรียมตัวไว้เลยนะ โดนสปอยล์ทั้งน้องทั้งหลานแน่นอน” ผู้เป็นแม่ยิ้มกว้างเมื่อพูดถึงลูกชายคนโตของตนเองที่แต่ไหนแต่ไรมาก็ตามใจน้องชายมาตลอด รักและทะนุถนอมเป็นอย่างดี ตอนที่เจียขอเรียนอยู่ไทยแรก ๆ ก็บินไปหาเกือบทุกอาทิตย์จนถูกน้องงอนเข้าให้นั่นแหละถึงจะหยุด นี่พอมีหลานก็ขนซื้อของนั่นนี่มาให้ล้นบ้าน หลานคลอดได้ไม่ทันไรก็ต้องบินไปดูงานที่อื่น กลับมาคราวนี้ทั้งเจียและไจ่ไจ๋คงไม่ได้ขยับตัวทำอะไรแน่เพราะมีคนคอยตามใจ
“ก็ดีน่ะสิครับ เจียคิดถึงพี่จุ้ย ไจ๋ก็คิดถึงลุงจุ้ยใช่ไหมครับ ใช่ไหมครับหืมเจ้าก้อนของแม่”
ไป๋มองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกแน่นอกอย่างบอกไม่ถูก ความรู้สึกที่ตัวเองเป็นส่วนเกินนี่มันคืออะไรกันนะ ดวงตาเจ้าสเน่ห์หลุบลงต่ำยอมถอยทัพกลับเมื่อมองไม่เห็นช่องว่างที่จะได้เข้าหาตัวเจีย ร่างสูงผุดลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นว่าที่แม่ยายที่ถือวิสาสะเรียกเองเดินกลับออกไปก็คงถึงเวลากลับของเขาบ้างแล้ว
แต่ไป๋คงไม่รู้และลืมคิดไปว่าร้านนั้นมีกล้องวงจรปิด อย่างไรเจ้าของร้านอย่างเจียก็เห็นทั่วทุกมุมของร้าน เห็นตั้งแต่อีกฝ่ายเข้ามากับเพื่อน จนเพื่อนกลับออกไป นั่งอยู่นานทำท่าจะเข้ามาอยู่บ่อยครั้ง แต่สุดท้ายเขาก็เห็นแต่แผ่นหลังกว้างที่งองุ้มเดินกลับออกไป
“มันอาจจะดีแล้ว”
ใช่ มันอาจจะดีแล้วที่เป็นอย่างนี้ ให้มันเจ็บแต่ทุกอย่างจบไปอาจจะดีกว่า ถ้าไป๋ยอมแพ้ไปได้เขาจะได้ตัดใจจากอีกฝ่ายอย่างจริงจังอีกสักหนเสียที เจียได้แต่กล่อมตัวเองเช่นนั้นเพื่อรักษาหัวใจที่เหลือเพียงเศษเสี้ยวของตน
__________________________
ตอนแรกตั้งใจจะเขียนไม่กี่ตอน
แต่พอเขียนไปเขียนมาแล้วรู้สึกบางอย่างก็ต้องใส่รายละเอียด
มันก็เลยดูเหมือนอาจจะเดินเรื่องช้านะคะ แต่ก็เร็วแล้วน้า 5555
บอกตาไป๋เลยจ้าว่าของจริงคือหลังจากนี้ต่างหาก อิอิ
เรื่องนี้จะเปิดให้พรีออเดอร์อาจจะค่อนไปกลางปีหลัง
เพราะเรามีเรื่องที่ออกกับสนพ.อยู่เรื่องนึง กะว่าให้เรื่องนั้นพรีให้จบก่อน
แล้วเราค่อยเปิดพรีเรื่องนี้ค่า ใครรออยู่บ้างงง ฝากหยอดกระปุกรอไว้ก่อนน้า
ปล.ตอนทำเล่มจะมีการเปลี่ยนชื่อเรื่องเพื่อป้องกันการนั่งอ่านที่บ้านแล้วถูกแม่เข้าใจผิดนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 17-03-2020 22:10:21
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 17-03-2020 23:26:41
เริ่มหัวข้อโดย: van16 ที่ 17-03-2020 23:38:59
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 18-03-2020 09:24:57
เริ่มหัวข้อโดย: mickeyz.min ที่ 18-04-2020 15:06:09
เริ่มหัวข้อโดย: ป้าหมีโคตรขี้เกียจ ที่ 03-05-2020 15:57:41
ดีใจที่บอกว่าจะรวมเล่ม เราจะไม่พลาดแน่ :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: lostinthelight ที่ 17-06-2020 18:21:08
เริ่มหัวข้อโดย: lostinthelight ที่ 19-06-2020 12:51:04
เริ่มหัวข้อโดย: 19august ที่ 23-06-2020 21:21:53
10
[/size]แม้ความรู้สึกจะยับย่นเป็นกระดาษาโดนขยำทิ้งอย่างไรแต่ไป๋ก็ยังมายังร้านของเจียอยู่ดี ทว่ากลับคว้าน้ำเหลวสามวันติด ไม่พบแม้แต่เงา ถามเด็กในร้านก็รู้เพียงแค่ว่าเจียติดธุระจะไม่เข้าร้านทั้งอาทิตย์ แล้วแบบนี้เขาจะไปหาเจียได้จากไหน เบอร์ก็ไม่มี โง่จริง ๆ เลยไอ้ไป๋แทนที่จะขอเบอร์เขามาไว้
ท่อนขายาวเดินเตะฝุ่นตามถนนไปเรื่อยเปื่อยด้วยความเบื่อหน่าย เขาไม่รู้ว่าเรื่องราวทั้งหมดนี้จะสิ้นสุดเมื่อใด มันจะดีขึ้นแบบที่หวัง จะยังย่ำอยู่กับที่ หรือไม่มีวี่แววว่าจะดีขึ้นเลย ไป๋ทรุดกายลงนั่งลงบนเก้าอี้ริมฟุตบาธเพื่อปรับอารมณ์ตัวเอง ดีกว่ากลับห้องไปแล้วต้องเอาเหล้าเข้ากล่อมตัวเอง
“ไง”
อยู่ ๆ ก็มีผู้ชายคนนึงเดินมานั่งที่เก้าอี้ตัวถัดไปแล้วส่งเสียงทักขึ้นมา ไป๋หันไปมองตามเสียงนั้นด้วยความสงสัยว่าคนนั้นคุยกับใคร แต่เมื่อได้เห็นอีกฝ่ายชัดเต็มสองตาเขาก็รู้ทันทีว่าได้เวลาเผชิญหน้ากับด่านยากในเรื่องนี้แล้ว
“ได้เจอกันสักทีนะ”
ผู้ชายคนนี้คือ ‘จุ้ย’ พี่ชายแท้ ๆ ของเจีย คนที่ทำให้เขาหาเจียไม่เจอเป็นปี ไป๋กลืนน้ำลายมองคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก มันทั้งโกรธเคืองที่ถูกปิดกั้น ทั้งรู้สึกผิดและเสียใจที่ทำร้ายน้องชายอีกฝ่าย
“พี่จุ้ย”
“เราคงไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นหรอกมั้งคุณไป๋” บรรยากาศระหว่างจุ้ยและเจียแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ตอนที่เรายังอยู่ด้วยกันเจียเคยเล่าว่าพี่ชายหวงตนมาก ทั้งหวง ทั้งสปอยล์น้องชายคนเดียวสุด ๆ ในเวลานั้นเขาไม่ได้สนใจที่จะใส่ใจ แต่เวลานี้เข้าใจแล้วกับคำพูดที่เจียเคยบอกไว้
“ครับคุณจุ้ย”
“หาเจอจนได้สินะ”
“ครับ”
“ยากไหมล่ะ”
“ก็ยากครับ”
“แล้วยังจะทำไปทำไม” ราวกับว่าน้ำเสียงของพี่ชายเจียในประโยคนี้ตีความได้ว่าแล้วเขายังจะกระเสือกกระสนที่จะโผล่หน้าเข้ามาในชีวิตน้องชายเขาอีกทีทำไม
“ผมรักเจีย”
“เหรอ”
“จริง ๆ นะครับ”
“คุณทำให้ชีวิตน้องชายผมเกือบพัง แล้วยังมีน่ามาบอกว่ารักอีกเหรอ” ไป๋จนมุมเถียงไม่ออก ตอนนั้นถ้าเราพูดกันด้วยเหตุผล เรื่องราวมันคงไม่เดินมาถึงจุดนี้ ทุกครั้งที่คิดไป๋ก็เสียใจเสมอหากแต่มันไม่สามารถกลับไปแก้ไขได้แล้วและเขาก็ได้เรียนรู้จากเหตุการณ์นั้นเช่นกัน
“เรื่องในอดีตผมไม่อยากขุดมาพูด แต่ที่อยากรู้ว่าคุณยังจะเข้ามาวุ่นวายชีวิตของน้องชายผมอีกทำไม” น้ำเสียงที่ไม่มีความคุกคามแต่กลับทำให้ไป๋สะท้านไปทั้งร่างกาย
ดูกระจอกชะมัดเลย ไอ้ไป๋เอ๊ย
“ผมยืนยันคำตอบเดิมว่าผมรักเจีย โอเค ผมรู้ว่ารู้สึกตัวช้าจนทำร้ายเจียไปไม่น้อย ซ้ำยังเกือบทำให้ลูกไม่ได้เกิดมา แต่ผมสำนึกผิดแล้ว สำนึกผิดแล้วจริง ๆ ผมมาเพียงเพราะอยากขอโอกาส” ไป๋เดินเข้าไปโค้งตัวให้เป็นการขอโทษพี่ชายของเจียด้วยความสำนึกผิด
“ช่วยให้โอกาสผมได้ไหมครั- อั่ก!” ไม่ทันได้ตั้งตัวหมัดหนัก ๆ จากอีกคนก็กระแทกเข้าที่เสี้ยวหน้าด้านซ้ายจนสะบัดและล้มลงกับพื้น ไป๋ถ่มเลือดออกจากปากพลางหยัดตัวขึ้นมาอีกครั้ง แต่ไม่ได้คิดจะสู้กลับเขาทำเพียงยืนนิ่งรอให้คนแก่กว่าทำจนกว่าจะพอใจ ทำจนกว่าเขาจะเจ็บได้ถึงเสี้ยวนึงของเจีย
“พี่จุ้ย! พอแล้ว! พอแล้วครับ”
“เจีย ลงมาทำไม”
ไป๋มองสองพี่น้องด้วยแววตาเสียใจ เจียลอบมองอย่างเป็นห่วงเพราะรู้ดีว่าหมัดของพี่ชายตนหนักแค่ไหน อดีตนักเทควันโดเยาวชนทีมชาติทำมุมปากแตกเลือดซิบ
“กลับไปหาหลานก่อน พี่ขอคุยกับเขาให้รู้เรื่อง”
“เจียขอรอได้ไหม ตรงนู้นก็ได้” เจียเข้าใจว่าพี่จุ้ยเป็นห่วงตนเองแค่ไหน เพราะชีวิตก่อนหน้านี้ที่เขาเกือบทำมันพังไป นอกจากเขาที่เสียใจแล้วก็มีครอบครัวนี่แหละที่กอดคอร้องไห้ไปด้วยกัน เพราะฉะนั้นตอนที่รู้ว่าพี่จุ้ยจะออกมาเคลียร์กับไป๋เขาถึงขอติดมาด้วย
“โอเค” ไป๋มองเจียที่เดินห่างออกไปก่อนจะดึงสายตาตัวเองกลับมาสบกับคนโตกว่าด้วยความจริงใจ
“จะอยู่ให้ได้เลยใช่ไหม”
“ครับ ผมอยากได้โอกาส”
“เหรอ แล้วรู้ไหมว่าเจียเขามีคุณแพททริคอยู่แล้ว” สถานะของผู้ชายคนนี้ยังคลุมเครือแต่เอาเข้าใจความรู้สึกลึก ๆ ในใจมันบอกว่าไม่ใช่ ระหว่างเจียและคุณแพททริคอะไรนั่น ไม่น่าจะมีอะไรมากไปกว่าคนรู้จักหรือเพื่อน
“จะหาว่าผมหลงตัวเองก็ได้ แต่ผมเชื่อว่าเจียยังรักผมอยู่”
“ยังรักไม่ได้หมายความว่าจะต้องการ” อ่า นั่นสินะ ไป๋ถอนหายใจ แต่ความหม่นหมองอยู่ในใจได้ไม่นาน เพียงแค่เผลอเหลือบสายตาไปหาคนที่ยืนห่างกันออกไป ดวงตาเรียวสวยที่ยังทอประกายความเป็นห่วงอยู่ ทำให้เขามีแรงฮึดขึ้นมา
“ถ้าเจียไม่ต้องการ ผมคงไม่มีหน้ามายืนอยู่อหน้าคุณแบบนี้หรอกครับ” ใช่ จะหาว่าเขาคิดเข้าข้างตัวเองก็ได้ แต่ถ้าคนที่ไม่ต้องการกันจริง ๆ ไม่มีทางยอมให้เขาเข้าใกล้ตนเองและเข้าใกล้ลูกแบบนี้หรอก
“หึ ผมคุยกับเจียแล้ว หลังจากนี้ผมจะปล่อยให้เขาจัดการเรื่องนี้เอง แต่ไม่ว่าผลลัพธ์สุดท้ายจะเป็นยังไง คุณต้องยอมรับมันให้ได้”
“ครับ”
“แต่บอกตามตรงว่าผมปล่อยคุณไว้ตอนนี้ในฐานะพ่อของหลานผมเท่านั้น ส่วนฐานะอื่นคงไม่ได้จะให้ง่าย ๆ”จุ้ยพูดทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้นก็เดินหมุนตัวจากไปพร้อมกับโอบร่างบอบบางของน้องชายตัวเองไปด้วย เขาได้แต่มองตามหลังทั้งคู่ไปด้วยความรู้สึกหนักอึ้งในใจเบาบางลงไปหลายส่วน
อย่างน้อยเขาก็พอจะมีโอกาส มีพื้นที่ได้สู้เพื่อเรียกความรักตัวเองคืนกลับมา
…
“ฮัลโหล”
(อยู่ไหนวะไป๋)
“อยู่กับลูก มีอะไร”
(เหรอ กูไปหาได้ปะ)
“มึงกลับมาแล้วเหรอ”
(อืม)
“มึงพักผ่อนเถอะ ไม่ต้องมาหรอก เดี๋ยวกูหิ้วข้าวไปฝาก”
ไป๋กดวางสายทันทีไม่ให้มีการสาวความยาวยืดก่อนจะหันกลับมาสนใจลูกชายในอ้อมแขนที่ส่งเสียงอ้อแอ้ หัวเราะเอิ๊กอ๊ากเมื่อได้เล่นกับเขา ไปทำงานมาเหนื่อย ๆ ได้แวบมาเจอลูกและแม่ของลูก ก็ทำให้หายเหนื่อยได้เป็นปลิดทิ้ง
นับตั้งแต่วันนั้น ไป๋ก็กล้าที่จะเดินหน้ามากขึ้น กล้าที่จะเข้าหาทั้งเจียและลูกมากขึ้น แรก ๆ เจียก็ยังคงไว้ด้วยความเย็นชาแต่นานวันเข้าก็เริ่มผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัดจนเขารู้สึกได้ แต่จะไม่ทักหรอกนะ ไม่อย่างนั้นแม่แมวตัวนี้คงคาบลูกวิ่งหนีเขาไปอีกแน่นอน
“เจียครับผมฝากสั่งข้าวกลับบ้านซัก 2 กล่องได้ไหม” ไป๋ส่งเสียงถามแม่แมวที่นั่งทำบัญชีอยู่ไม่ไกลแต่ไม่ได้ละมือจากการเล่นกับลูกเลย
“ได้สิ เอาอะไรล่ะ” เจียหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรลงไปบอกน้องที่เคาน์เตอร์
“เอาอะไรก็ได้เลย แต่ขอเผ็ดน้อยกล่องนึงนะครับ ไอ้โซ่มันกินเผ็ดไม่ค่อยได้” เจียพยักหน้ารับก่อนจะโทรสั่งข้าวผัดกุ้งง่าย ๆ ให้ ก่อนจะเผลอมองไป๋ด้วยแววตาพิจารณา ตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอกันที่นี่จนถึงตอนนี้ก็มักได้ยินชื่อ โซ่ ผ่านเข้าหูอยู่บ่อยครั้ง ช่วงแรก ๆ ก็มีมาพร้อมกับไป๋ด้วยซ้ำ แต่อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยเขาว่าเขาดูออก เหลือเพียงแต่เจ้าตัวนั่นแหละที่ดูออกไหม
“ทำไมทำหน้าแบบนั้น คิดอะไรอยู่เหรอ”
ไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำว่าไป๋อุ้มลูกมาหยุดยืนอยู่ข้าง ๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่ เจียเงยคอมองคนที่ก้มหน้าลงมาหา ความใกล้ชิดที่เขาไม่ได้ตั้งตัวแบบนี้ก็ทำเอาประหม่าไม่น้อยแม้เราจะเคยผ่านกันมามากกว่าแค่หน้าอยู่ใกล้กันก็ตาม
“โซ่ ... เอ่อ ไม่มีอะไร จะกลับแล้วใช่ไหม ส่งลูกมาสิ"
“เดี๋ยวก่อน ... เจียพูดถึงโซ่เหรอ” ไป๋ขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นเจียไม่ยอมสบตา ไม่ยอมตอบ เขาไม่รู้เลยว่าเรื่องของโซ่จะทำให้เจียไม่สบายใจ
“ผมกับโซ่เราเป็นเพื่อนกัน ไม่มีอะไรเลยจริง ๆ นะ” คนที่กลัวโดนโกรธก็ร้อนรน รีบอธิบาย เจียที่เห็นไป๋เป็นแบบนี้ความหน่วงในใจก็ลดฮวบลงทันที นั่นสินะ เขาจะไประแวงอะไร ในเมื่อเจ้าตัววิ่งวุ่นหาเขากับลูกเช้าถึงเย็นถึงแบบนี้
“อืม ส่งลูกมาเถอะ รีบกลับได้แล้วเดี๋ยวจะดึกซะก่อน” ไป๋ยอมส่งลูกให้เจีย ไจ่ไจ๋ที่ละออกจากอกอุ่นของพ่อกำลังจะอ้าปากร้องแต่พอเจออ้อมแขนที่คุ้นเคยของแม่ก็หยุดนิ่งแล้วซบลงบนไหล่บางพลางส่งยิ้มมาให้เขา
ให้ตายสิ ลูกใครหว่ามันน่ารักจังวะเฮ้ย
“พรุ่งนี้เจอกันครับ”
“อื้อ กลับดี ๆ”
ไป๋แบกอารมณ์ดี ๆ กลับมาที่ห้องเหมือนทุกวัน แม้ใจจะไม่อยากห่างแต่ก็ต้องให้พื้นที่กับอีกฝ่ายเพราะตอนนี้บอกตามตรงก็ยังไม่ได้คืบหน้าอะไรไปมากกว่าการถูกยอมรับว่าเป็นพ่อของลูก แต่ในฐานะคนรักเจียยังคงเว้นระยะห่างไว้เช่นเดิม
“นี่ข้าว เป็นไงบ้างเรียบร้อยแล้วเหรอ”
“อื้อ ฝึกเสร็จกูคงต้องกลับเลย” ไป๋ที่คิดอะไรในหัวเพลิน ๆ ก็โพล่งสิ่งที่คิดออกมา
“อาทิตย์หน้ากูพาเจียกับลูกไปเที่ยวดีกว่า มึงว่าดีปะ จะได้ใช้เวลาด้วยกันแบบครอบครัวด้วย” พูดเสร็จก็ไม่รีรอเดินไปหยิบโน้ตบุ๊กแล้วเสิร์ชหาสถานที่น่าสนใจเหมาะสมเที่ยวกับครอบครัว ไป๋ตกลงอยู่ในห้วงความคิดจนไม่ทันได้เห็นสายตาตัดพ้อน้อยใจจากเพื่อนข้างกาย
เพราะเมื่อคืนมัวแต่ตื่นเต้นกับการพยายามคิดว่าจะทำอย่างไรให้เจียยอมไปเที่ยวด้วยกันจนดึกดื่น วันนี้เลยตื่นสายกว่าปกติ ความรู้สึกหนักช่วงอกทำให้เขารีบลืมตาตื่นขึ้นมาดูแล้วพบกลุ่มผมของคนอยู่บนอกตัวเอง ไป๋ขมวดคิ้วด้วยความไม่ชอบใจ เขาไม่ชอบให้ใครมาโดนตัวหรือยุ่มย่ามกับร่างกาย เขาดันตัวโซ่ลงจากอกซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่โซ่ตื่นขึ้นมาแล้วหน้าซีดเมื่อเห็นไป๋ส่งสายตาไม่พอใจ
“คือ”
“มึงมานอนบนเตียงกูได้ไง”
“กูนอนละเมอ”
“เหรอ”
โซ่หลบสายตา รู้ว่ามันคำแก้ตัวที่โคตรจะไม่น่าเชื่อ อยู่กันมาตั้งหลายเดือนไม่เคยมีพฤติกรรมละเมอเดินแล้วใครมันจะไปเชื่อ แต่จะว่าไม่เคยมีก็ไม่ได้ เพราะคืนก่อน ๆ เขาลอบเข้ามาในห้องนอนของไป๋ หากโชคดีไป๋ไม่ได้ล็อกประตูเขาก็จะมานั่งมองหน้าไป๋จนหลับ แล้วจะตื่นมาตอนเช้ามืดเพื่อกลับเข้าห้องตัวเอง
“อย่าทำแบบนี้อีก กูไม่ชอบ” คำว่าไม่ชอบของไป๋กระแทกหน้าจนโซ่ได้แต่กัดปากเพื่อห้ามตัวเอง ร่างสูงโปร่งเดินเข้าห้องน้ำโดยไม่คิดหันมาสนใจอีก
“วันนี้ไปแฮงค์เอาท์กันไป๋” เจมส์ รุ่นพี่ที่เป็นเทรนเนอร์ให้หันมาชวนหลังจากเลิกงาน แต่สิ่งสำคัญที่สุดของไป๋ตอนนี้คือการไปหาเจียและลูกทุกเย็น ฉะนั้นอีเวนท์อื่นปลีกย่อยเขาปฏิเสธมันไปทั้งหมด
“โทษทีเจมส์ ผมมีธุระแล้ว”
“เฮ้ยได้ไง ช่วงนี้เลิกงานแล้วหายตลอด ติดสาวที่ไหนเปล่า” ไป๋หัวเราะเมื่อถูกรุ่นพี่แซวเข้าตรงประเด็น ผิดแต่ว่าคนที่เขาไปติดด้วยไม่ใช่ผู้หญิงน่ะสิ
“ไปแล้วครับ” คนถูกถามไม่ได้ตอบทำเพียงส่งยิ้มกรุ้มกริ่มแล้วคว้ากระเป๋าขึ้นมาสะพายหลัง สองเท้าชะงักเมื่อได้ยินเสียงเรียกตามหลังมา
“จะไปหาเจียเหรอ” เป็นโซ่ที่วิ่งกระหืดกระหอบมาหาที่หน้าลิฟต์ ไป๋ทำเพียงพยักหน้าก่อนจะหันกลับไปมองเลขลิฟต์
“กูไปด้วยสิ มึงยังไม่ยอมให้กูเจอหลานเลยนะเว้ย”
“หน้ามึงซีดขนาดนี้ กลับไปนอนเหอะ” ไม่ใช่ว่าเขาดูไม่ออก เพียงแต่ไม่เคยพูดและคิดว่าท่าทีของตัวเองชัดเจนมากพอที่จะไม่ทำให้ใครอีกคนคิดเกินไปไกล แต่บางทีก็คงลืมไปว่าหากไม่พูดให้ชัดเจน ก็จะมีคนฉวยโอกาสจากจังหวะคลุมเครือแบบนี้
“กูอยากไป ให้กูไปเหอะนะ” ไป๋พยักหน้าตัดความรำคาญ ทั้งคู่พากันนั่งบัสจนมาถึงป้ายปลายทาง แต่ร้านของเจียจะต้องเดินเท้าต่อเข้าไปในซอยเล็กน้อย ช่วงเย็นมีคนเดินอยู่ริมถนนประปรายทว่ากลับไม่ได้มากมายเหมือนประเทศไทยเพราะอากาศที่เริ่มหนาวจัดทำให้คนออกจากบ้านน้อยลง
“มึงสั่งอาหารเอาเลยละกัน เดี๋ยวกูมา” ร่างสูงใหญ่ของไป๋หายขึ้นมาด้านบนซึ่งตอนนี้เขาได้กลายเป็นแขกขาประจำโดยที่สามารถขึ้นชั้น 2 ของร้านได้ตามสะดวก แม้จะมีสายตาอยากรู้อยากเห็นจากพนักงานในร้านบ้างแต่ถ้าเจียยังไม่สะดวกใจที่จะระบุสถานะของเขา เขาก็จะทำเป็นไม่สนใจ
“แอ้!!” ทันทีที่เจ้าเด็กน้อยตัวอวบอ้วนเห็นคนคุ้นหน้าก็รีบส่งเสียงเรียกทันที ทว่ารอยยิ้มของไป๋กลับชะงักไปเมื่อเห็นว่านอกจากเจียแล้วยังมีคนอื่นอยู่ภายในห้องอีกคน คุณแพททริคอะไรนั่นหันมามองเขา เราต่างมองกันอย่างหยั่งเชิง
เจียลอบมองสถานการณ์ตรงหน้าด้วยความรู้สึกนั่งไม่ติดอย่างไรชอบกล เขายอมรับว่าตัวเองเริ่มจะโอนอ่อนกับไป๋มากขึ้น คนตัวบางกัดปากแสร้งทำเป็นก้มหน้าเล่นกับลูกน้อยในอ้อมแขน เจียรู้สึกได้ว่าไป๋เดินเข้ามายืนซ้อนด้านหลังเก้าอี้ ก่อนจะชะงักงันเมื่อใบหน้าคมคายโน้มตัวลงจนแก้มจะแนบแก้มเขา ดวงใจที่มันสงบราบเรียบกลับเต้นโครมครามอย่างห้ามไม่อยู่ นี่นับเป็นการใกล้ชิดจริงจังครั้งแรกหลังจากกลับมาเจอกัน
“ว่าไงครับไจ่ไจ๋ วันนี้ดื้อกับคุณแม่หรือเปล่าหืม” ดวงตาเรียวกลิ้งหลุกหลิกไม่กล้าขยับกาย เขารู้สึกเสียอาการมากเมื่ออีกฝ่ายเข้ามาใกล้แบบนี้ ไป๋ก็ยังทำทีท่าเหมือนไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป
“ผมกลับก่อนนะครับ” แพททริคพูดขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มบางติดริมฝีปาก เจียถอนหายใจเมื่อไป๋ดึงตัวเองกลับขึ้นไป เขาจึงได้ทีลุกขึ้นยืย
“ครับ เดินทางดี ๆ นะครับ”
“ครับ อย่าดื้อกับมัม ๆ นะครับเด็กดี” แพททริคเอื้อมมือมาแตะข้างแก้มของเด็กน้อย ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งคำพูดสุดท้ายที่ทำให้เจียต้องเหลือบมองหน้าไป๋อย่างห้ามไม่อยู่ ปกติแล้วคุณแพททริคไม่เคยเรียกแทนตัวเขาว่า มัม ๆ เลยสักครั้ง
“สนิทกันมากเลยเหรอ”
“เขาเป็นหุ้นส่วนที่บริษัทพ่อน่ะ รับลูกไปสิ”
เจียส่งลูกให้ไป๋แล้วผละตัวกลับมาทำงานดังเดิม ปล่อยให้พ่อลูกเล่นกันเหมือนอย่างทุกวัน คนเป็นแม่เช็คสต็อคของไปลอบมองพ่อลูกไป มันทำให้รู้สึกอบอวลในใจอย่างบอกไม่ถูก ยอมรับเลยว่ามันเป็นภาพที่เขาอยากเห็นมาตลอด เขายินดีที่ลูกได้รับความอบอุ่นและรอยยิ้มที่หาดูได้ยากของไป๋ก็มักมีให้ลูกเสมอ
หากว่าเราเริ่มต้นกันได้
หากว่าตอนนั้นเราต่างรักกัน
ทุกอย่างมันก็คงจะดีกว่านี้
“เจีย”
“อือ” คนถูกเรียกขานรับในลำคอพลางกดหน้าลงต่ำเพื่อป้องกันแววตาสั่นไหวของตัวเอง
“อาทิตย์นี้เราไปเที่ยวกันไหม พาลูกไปด้วย” ประโยคคำถามนั้นของไป๋ ทำให้เจียรีบเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะผงะไปเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายเดินมาหยุดยืนอยู่หน้าโต๊ะ รอยยิ้มร่าเริงของลูกบวกกับแววตาเว้าวอนของไป๋ เจียจึงเผลอพยักหน้าตอบตกลงไปไม่ทันรู้ตัว
“ขอบคุณนะ ไปวันศุกร์กลับวันอาทิตย์นะ”
“อะแฮ่ม อื้ม” เจียกระแอมไอแล้วตอบรับพลางเสหน้าหนี ทำเป็นอ่านกระดาษบนโต๊ะไม่สนใจเสียงหัวเราะแผ่วเบาจากอีกคนที่ชวนเขินอาย
เจียหวังว่าการไปเที่ยวครั้งนี้เขาจะพบความสุขอีกครั้งในชีวิต
__________________________________
จะจบแล้วค่ะ เกียมรับแรงกระแทก
ดราม่าของจริงคือหลังจากนี้ เตือนแน้วนะ
#เรื่องค่อนข้างสั้นสิบเก้าสิงหา
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 25-06-2020 00:06:02
เริ่มหัวข้อโดย: Freezz ที่ 07-07-2020 22:40:46
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 08-07-2020 10:33:25
เริ่มหัวข้อโดย: JUST_M ที่ 08-09-2020 06:56:22
ว่างๆแวะมาบ้างนะคะ
ฮือออออ
เอ็นดูไจ่ไจ๋