ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*******************************************************
ตะวันพิงภพ
พิงภพใช้เวลาแต่ละวันเป็นครูสอนดำน้ำ บนเกาะที่ห้อมล้อมด้วยชายหาดและเกลียวคลื่น ใครเลยจะรู้ว่าสายน้ำจะพาตะวันสองดวงเข้ามาในชีวิตของเขา
ภาณุกร เปรียบดั่งตะวันยามเช้าอบอุ่น ทอแสงสดใสเหมือนเสียงกระซิบให้เริ่มต้นวันใหม่
อทิตยะ คือตะวันยามบ่ายเจิดจ้า พร้อมจะสาดแสงแผดเผาต่อให้หลบหลังเงากำบัง
เมื่อตะวันสองดวงล้วนปรารถนาที่หยุดพัก แต่พิงภพสามารถโอบอุ้มความร้อนของตะวันได้เพียงดวงเดียว แล้วตะวันดวงไหนที่จะได้ทอแสงในใจของเขา
****************************
บทนำ
สายลมยามบ่ายพัดผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้องเรียน แรงลมเกือบพัดกระดาษปลิวจากโต๊ะถ้าเด็กหนุ่มคนหนึ่งไม่ตะปบไว้เสียก่อน
“ซัน อย่ามัวแต่เล่นเกมดิวะ กรอกแบบสอบถามให้เสร็จๆ จะได้เอาไปส่งอาจารย์นุช”
พิงภพเอ่ยพลางจิ้มนิ้วลงบนกระดาษ ตอนนี้เลิกเรียนแล้ว แต่เขากับภาณุกรยังนั่งอยู่ในห้อง กระดาษบนโต๊ะคือแบบสอบถามแผนการศึกษาต่อที่อาจารย์แนะแนวแจกให้นักเรียนชั้น ม.5/4 หลายคนกรอกและส่งคืนไปแล้ว มีแต่เจ้าเพื่อนเขานี่ละที่อิดออดไม่กรอกสักที
“ฮะ? ไอ้นี่น่ะเหรอ? ก็ยังไม่รู้จะเขียนอะไรนี่นา”
นัยน์ตาของคนตอบจดจ่ออยู่กับเกมในโทรศัพท์ พิงภพเห็นแล้วอยากตบกะโหลกเพื่อนด้วยความหมั่นไส้ อันที่จริงเขาก็ไม่ได้อยากจ้ำจี้จ้ำไชหรอก แต่อาจารย์นุจรีดันฝากให้ช่วยตามนี่สิ
ภาณุกรเป็นเพื่อนที่สนิทกับพิงภพที่สุดมาตั้งแต่มัธยมต้น ไม่รู้เพราะผลการเรียนไล่เลี่ยกันหรือเพราะนามสกุลขึ้นต้นด้วย ว.แหวนเหมือนกัน พวกเขาถึงมักได้อยู่ห้องเดียวกันทุกปี สำหรับคนทั้งห้อง...อันที่จริงต้องบอกว่าทั้งโรงเรียนจะดีกว่า ภาณุกรค่อนข้างจะโดดเด่นเพราะเป็นลูกครึ่ง ยีนจากพ่อชาวแคเนเดียนฉายชัดบนจมูกโด่ง ผิวสีน้ำนมและโครงร่างเพรียวสูง ส่วนคิ้วกับนัยน์ตาคมเข้มก็ได้รับจากแม่ซึ่งเป็นคนไทย เคยมีแมวมองจากหลายเอเจนซี่มาทาบทามให้ไปรับงานบันเทิง แต่แม่ของภาณุกรปฏิเสธมาตลอดเพราะอยากให้ตั้งใจเรียนก่อน
“จะไม่รู้ได้ไง ของช่องมหา’ลัยก็เขียนตามที่เคยคุยกันไว้ดิ ส่วนช่องอาชีพก็ไม่ต้องจริงจังมากหรอก ขนาดพ่อกูเรียนจบรัฐศาสตร์ยังมาเปิดร้านสักเลย”
พิงภพเอ่ยพลางลากเก้าอี้มานั่งข้างเพื่อน อาชีพของพ่อทำให้เด็กหนุ่มชินกับปฏิกิริยาหลากหลายของเหล่าอาจารย์และเพื่อนร่วมโรงเรียน บางคนก็คิดว่าเขาคงเกเรขวางโลก บางคนก็สนใจขอตามไปที่ร้านจนพ่อต้องปิดประกาศไม่ต้อนรับเด็กในเครื่องแบบ ส่วนพวกอาจารย์ที่ไม่เคยสอนเขาก็มองอย่างระแวง ยังดีที่ผลการเรียนของพิงภพไม่แย่จึงไม่โดนเพ่งเล็งมากนัก พ่อเสียอีกที่คอยกำชับไม่ให้เที่ยวโอ้อวดเรื่องร้านสักกับคนอื่น แต่กับร้านทำเล็บของแม่ให้โฆษณาได้เต็มที่
แสงแดดยามบ่ายสะท้อนฝุ่นชอล์กที่ลอยในอากาศ ความเงียบในอาคารบ่งบอกว่านักเรียนส่วนใหญ่คงกลับบ้านกันแล้ว ครู่หนึ่งภาณุกรก็เหลือบตาขึ้นแล้วยื่นมือมาหา
“มึงซุ่มยกเวทแล้วไม่บอกกูใช่ปะ กล้ามถึงได้ปูดยังกะลูกเทนนิส”
“ไอ้ทะลึ่ง! ไม่ต้องมาแซว รีบๆ เขียนให้เสร็จสักที”
เด็กหนุ่มตีมือเพื่อนที่กำลังบีบต้นแขน ช่วยไม่ได้นี่ เขากับภาณุกรมักไปไหนมาไหนด้วยกัน คนรอบข้างเลยชอบเปรียบเทียบความแตกต่าง จริงอยู่ว่าพอยืนคู่กันแล้วเขาจืดสนิท ดังนั้นถ้าอยากทำให้ตัวเองดูดีขึ้นบ้างก็ไม่ผิดสักหน่อย
“ขี้เกียจเขียนอะ อีกอย่างมึงก็พูดถูก เป้าหมายอนาคตมันเปลี่ยนง่ายจะตาย บางอย่างถึงเราไม่อยากทำ แต่ถ้าผู้ใหญ่บอกว่าต้องทำก็ขัดไม่ได้”
“พูดอะไร พ่อกับแม่เขาเคยขัดใจมึงด้วยเหรอ เห็นสปอยล์จะตายยกเว้นเรื่องที่ไม่ให้เข้าวงการ”
“เขาสปอยล์กูเฉพาะเรื่องจิ๊บจ๊อย พอเป็นเรื่องที่สำคัญจริงๆ ก็ไม่ฟังหรอก ใครจะเหมือนมึงที่เถียงทุกคนในบ้านได้เป็นวรรคเป็นเวร”
“เฮ่ยๆๆ นี่คุยเรื่องมึงกันอยู่ ไม่ต้องวกมาแขวะกูเลย”
พิงภพผลักไหล่คนข้างตัว พยายามไม่ทักว่าอีกฝ่ายก็กล้ามแน่นใช่เล่น ตอนนี้พวกเขายังอายุแค่สิบหก ไม่รู้ว่าพอเข้ามหา’ลัยแล้วเจ้าเพื่อนลูกครึ่งของเขาจะขยายไซส์ไปเท่ากัปตันอเมริกาหรือเปล่า หน้าตามันยิ่งมีเค้าคล้ายๆ อยู่ด้วย
เด็กหนุ่มแทบอยากเตะตัวเองกับความคิดนั้น เขารู้มานานแล้วว่าภานุกรหน้าตาดี ครั้งแรกที่ได้เจอกันตอนรับน้องเข้า ม.1 เขานึกว่าเจ้าเด็กหน้าฝรั่งนี่คงหยิ่ง แต่ก็ต้องเปลี่ยนความคิดเมื่อเห็นอีกฝ่ายเต้นเพลงรับน้องได้รั่วแถมยังทำทุกอย่างตามที่รุ่นพี่สั่ง เวลารุ่นพี่ผู้หญิงแซวก็เขินจนหน้าแดงแจ๋ แต่ทั้งหมดนั้นเป็นอดีตไปแล้ว เดี๋ยวนี้ภาณุกรไม่เคยแสดงท่าทีเขินอายเมื่อโดนแซว แถมพิงภพก็ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เพื่อนสนิทเริ่มพูดน้อยลง ไม่บอกเล่าความลับทุกอย่างกับเขาเหมือนแต่ก่อน
นั่นทำให้พิงภพนึกขึ้นได้ เหตุผลอะไรกันที่ทำให้ภาณุกรไม่อยากกรอกแบบสอบถามอนาคต ทั้งที่ปกติก็เป็นคนชอบทำอะไรให้เสร็จๆ ไปเหมือนเขาแท้ๆ
“ซัน? ทำไมเงียบไปอะ เฮ่ย”
เขาผลักไหล่เพื่อนอีกครั้ง และครั้งนี้ถึงได้สังเกตเห็นริมฝีปากรูปกระจับที่เม้มแน่นจนสะดุดใจ
“...ซัน?”
“กูคงไม่ได้เรียนมหา’ลัยเดียวกับมึงแล้วไปเช่าห้องด้วยกันแล้วนะ จำได้ไหมว่าปู่กูเพิ่งเสียเมื่อปีก่อน ตอนนี้ย่าก็เริ่มเป็นอัลไซเมอร์ พ่อเลยจะพาทั้งครอบครัวย้ายไปอยู่กับย่าที่แคนาดา เดี๋ยวสิ้นเดือนนี้พวกกูก็จะบินแล้ว”
จู่ๆ พิงภพก็รู้สึกเหมือนแก้วหูลั่น นัยน์ตาดำขลับเบิกจ้องเพื่อนที่คบกันมาห้าปี คนที่มักเลือกที่นั่งติดกัน คนที่พอพักเที่ยงก็ต้องไปกินข้าวด้วยกัน คนที่พอถึงวันหยุดก็เรียนกวดวิชาแล้วกลับไปเล่นเกมที่บ้านด้วยกัน พวกเขาเคยวางแผนว่าหลังมัธยมปลายจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่ต่างจังหวัดแล้วแชร์ห้องเช่า แต่สิ่งที่เพิ่งได้ยินทำลายภาพฝันนั้นลงโดยสิ้นเชิง
“ทำไมถึงไม่บอกกูก่อนหน้านี้”
พอหลุดคำตัดพ้อไปแล้วพิงภพก็ชะงัก เขาไม่มีสิทธิ์ใช้คำพูดเห็นแก่ตัวแบบนี้ เรื่องที่จะเช่าหอพักด้วยกันเป็นเพียงการวาดฝันในอากาศ พวกเขาก็แค่เด็กวัยรุ่นที่อยากใช้ชีวิตอย่างอิสระกับเพื่อนสนิท แต่ความฝันนั้นเลือนรางลงทุกทีที่เห็นขอบตาแดงเรื่อตรงหน้า
“ขอโทษ...กูไม่อยากทำให้มึงผิดหวัง”
“แล้วบอกตอนนี้กูไม่ผิดหวังเหรอ? แล้วอะไรคือจะบินสิ้นเดือนนี้? ที่เคยบอกว่าต้องซ่อมบ้านตั้งแต่เดือนที่แล้ว ที่จริงคือเพราะเก็บของเตรียมย้ายมานานแล้วใช่ไหม?”
ความสงสัยที่เคยวูบขึ้นเป็นระยะพลันคลี่คลาย จู่ๆ เดือนที่แล้วภาณุกรก็บอกเขาว่าต้องซ่อมหลังคาบ้านเลยไม่สะดวกให้ไปหา พอผ่านไปสักพักก็บอกว่าต้องซ่อมห้องน้ำกับโรงรถ เนื่องจากบ้านของทั้งสองไม่ได้อยู่ใกล้กัน เขาก็เลยไม่เคยเอะใจว่าต้องไปดูให้เห็นกับตา ที่ไหนได้...เขาถูกเพื่อนที่ไว้ใจที่สุดโกหกมาเกือบสองเดือนแล้ว
“พุธ ขอโทษ ถึงกูไม่อยู่เมืองไทยแต่เรายังติดต่อกันได้นี่”
ภาณุกรยื่นมือมาหาแต่ถูกปัดออกอย่างแรง พิงภพรีบหยิบกระเป๋าแล้วลุกขึ้น แต่แล้วก็ตัวแข็งทื่อเพราะอ้อมแขนที่โอบรัดจากด้านหลัง ลมหายใจร้อนและเสียงสั่นเครือข้างหูทำเอากระเป๋าเกือบหลุดจากมือ
“มึงอย่าทำอย่างนี้สิ กูไม่ได้อยากจากกับมึงแบบนี้นะ”
อ้อมแขนที่โอบกอดกระชับยิ่งขึ้น เสียงเล็กๆ ในหัวบอกพิงภพว่านี่ไม่ใช่อ้อมกอดของเพื่อนที่อยากง้อเพื่อน ขณะเดียวกันก็ชวนให้นึกถึงแขนที่มักพาดมากอดก่ายเวลาไปนอนค้างที่บ้าน เมื่อก่อนเขาไม่เคยติดใจเพราะนึกว่าภาณุกรคงละเมอ แต่ตอนนี้ชัดเจนแล้วว่าทุกสัมผัสที่ผ่านมาล้วนมีความหมาย
ขอบตาของเด็กหนุ่มร้อนผ่าว ในอกหนึบหน่วงจนแทบหายใจไม่ได้
“ปล่อย กูไม่มีเพื่อนชอบโกหก”
พิงภพเอ่ยเสียงแข็ง เขาแงะแขนที่โอบกอดแล้ววิ่งออกจากห้องพร้อมกระเป๋านักเรียน เท้าทั้งสองไม่ชะลอความเร็วถึงแม้จะไม่ได้ยินเสียงวิ่งตาม ไม่มีการหยุดแล้วหันกลับไปหา ไม่มีคำอำลาอันน่าซาบซึ้ง สิ่งเดียวที่รู้คือความอึดอัดในอกที่ไม่เคยสัมผัส ตามมาด้วยน้ำอุ่นร้อนที่กบเต็มขอบตา
++------++