เป็นชายรักชายนะคะ จินตนาการซะส่วนใหญ่ มีบางช่วงที่แอบเรียล
นิยายเรื่องแรกในชีวิตค่ะ ยังไงฝากติชม คอมเม้นมาได้เต็มที่ ยังต้องพัฒนากันอีกเยอะเลยจ้า
**************************************************************************
เรื่องเล็กๆ (A Small Story)
เป็นเรื่องราวความรักของเด็กมัธยมต้นที่มาเจอกันในชมรมดนตรีไทย ในเรื่องจะเป็นการบอกเล่าผ่านทางความคิดของณภัทร นายเอกของเราเป็นส่วนใหญ่
ภัทร - ณภัทร
เด็กผู้ชายที่ต้องย้ายโรงเรียนบ่อยๆ ทำให้ไม่มีเพื่อนสนิท ไม่ชอบเข้าหาใคร มีความสุขกับการอยู่เงียบๆ จึงตัดสินใจเข้าร่วมชมรมดนตรีไทย เพื่อที่จะใช้เวลาว่างไปโดยไม่ต้องหาเพื่อนคุย นายเอกของเราจะเป็นคนคิดเยอะมาก กังวลไปหมด ไม่มีความมั่นใจในตัวเองเท่าไหร่
เป้ - ปณวัช
เด็กผู้ชายอารมณ์ดี เรียนเก่ง คนที่ใส่ใจเรื่องเล็กๆที่ดูไม่สลักสำคัญกับใคร แต่กลายมาเป็นจุดเปลี่ยนสำคัญในชีวิตของภัทรอย่างไม่รู้ตัว ในเรื่องน้องเป้จะเล่นระนาดเอกจ้า
**************************************************************************
สารบัญ
บทนำ เรื่องเล็กๆ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=70000.msg3962467#msg3962467)
บทที่ 1 เรื่องของความรู้สึก (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=70000.msg3962473#msg3962473)
บทที่ 2 เรื่องที่แน่ใจ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=70000.msg3967620#msg3967620)
บทที่ 3 เรื่องที่สับสน (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=70000.msg3967630#msg3967630)
บทที่ 4 เรื่องของเป้ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=70000.msg3968007#msg3968007)
บทที่ 5 เรื่องจริงยิ่งกว่าละคร (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=70000.msg3968618#msg3968618)
**************************************************************************
ฝากด้วยนะคะ อยากได้คำติชม จะเอาไปปรับปรุงแน่นอนค่ะ
บทที่ 5 เรื่องจริงยิ่งกว่าละคร
[/b]
หลังจากผ่านการแสดงประจำจังหวัดไปได้ด้วยดี อาจารย์ประดิษฐ์ก็บอกให้เราเข้ามาซ้อมแค่ช่วงกลางวันที่ว่าง เพราะใกล้จะถึงช่วงสอบปลายภาคแล้ว ผมที่ตั้งใจจะหัดเล่นซออู้ก็เลยล้มเลิกความตั้งใจไปชั่วคราว เทอมหน้าค่อยว่ากันอีกที ตอนนี้ขอตั้งใจอ่านหนังสือสอบก่อน
นอกจากการเตรียมตัวสอบแล้ว ก็มีรายงานกลุ่มหลายวิชาที่กำหนดส่งใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ด้วยควาที่ว่างานกลุ่มทั้งหมดไม่ว่าจะสังคม, ศิลปะ เลข และวิชาเกษตร ผม เป้ บอล และเดี่ยวก็อยู่ด้วยกันหมด เราเลยตกลงกันว่าเสาร์นี้ไปประชุมและแบ่งกันทำคนละวิชาไปเลย ด้วยเหตุนี้ตอนนี้ผมถึงยืนรอรถสองแถวอยู่หน้าซอยพร้อมกับมองโทรศัพท์มือถือสลับกันมาไปมา รอเป้ให้สัญญาณเมื่อสองแถวคันที่เป้นั่งมาถึงจะได้นั่งคันเดียวกัน
เมื่อเป้ไลน์มาบอก ผมก็โบกสองแถวและเดินขึ้นไป ยิ้มและนั่งลงข้างเป้ที่รออยู่แล้ว วันนี้เรานัดกันไปบ้านเดี่ยว เป้ให้ผมรอขึ้นรถสองแถวคันเดียวกันเพราะผมไม่เคยไปมาก่อน
“กินข้าวเช้ามายัง” เป้ถามขึ้นตอนผมนั่งลงเรียบร้อยแล้ว
ตั้งแต่วันที่เรานั่งกินข้าวด้วยกันที่งานแสดง เราสองคนก็ดูเหมือนจะกลับมาใกล้ชิดกันเหมือนเดิม
ไม่สิ มากกว่าเดิมด้วยซ้ำ
ทั้งหมดมันก็เป็นที่ตัวผมเอง ผมเลิกคิดมากว่าควรจะทำยังไงกับความรู้สึก ควรจะบอกความในใจ หรือควรจะเก็บไว้ ผมเลิกหลบหน้าเป้ ปล่อยให้ทุกอย่างมันเป็นอย่างที่ควรจะเป็น ไม่เร่งรัดหรือตัดสินใจอะไร เมื่อคิดได้แล้ว ก็เหมือนอะไรๆมันง่ายขึ้นเยอะ อย่างน้อยที่สุด จากจุดที่ผมยืนอยู่ ก็ได้เห็นเป้ในมุมที่อบอุ่นที่สุดแบบที่คิดว่าไม่มีใครได้เห็น เป้ที่ห่วงความรู้สึกของผมเสมอ...
“ยังเลย เดี่ยวบอกให้ไปกินด้วยกันนิ”
“อือ แถวหน้าบ้านมันมีร้านหมูปิ้ง ซื้อเข้าไปแล้วกันเนอะ”
“โถถ ที่โรงเรียนตอนเช้าก็เห็นกินแต่หมูปิ้ง ไปบ้านเดี่ยวก็ยังจะกินอีก ชอบจริงๆเลยนะ”
“ก็มันอิ่มดี กินอย่างอื่นยังไม่ทันเที่ยงหิวอีกแหละ แล้วภัทรเช้าๆกินไรอะ”
“เช้าๆ เราชอบกินปาท่องโก๋ที่สุด ถ้าแบบมอดแบบกรอบๆนะ อร่อยลืม แถวบ้านเรามีเจ้าประจำ เดี๋ยววันหลังเราซื้อมาฝากเป้ แล้วยิ่งถ้ามีน้ำเต้าหู้ด้วยนะ ให้เอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอมมม”
เป้หัวเราะให้กับหน้าตาจริงจังของผมตอนพูดถึงปาท่องโก๋ เราเถียงกันไปมาตลอดทางว่าระหว่างจิ้มนมข้นกับกินเปล่าๆแบบไหนอร่อยกว่ากัน จนรถมาจอดหน้าซอยเข้าบ้านเดี่ยว ลงจากรถซื้อข้าวเหนียวหมูปิ้งไปเผื่อเพื่อนๆแล้วเดินเข้าบ้านไปด้วยกัน
บ้านของเดี่ยวอยู่ในหมู่บ้านจัดสรรค์เล็กๆ หนึ่งซอยมีบ้านอยู่แค่แปดหลัง ด้านละสี่หลังซ้ายขวา หันหน้าเข้าหากัน เป็นซอยตันที่มีทางเข้าทางเดียวทำให้ซอยนี้สงบและร่มรื่นไปด้วยต้นไม้ที่มีอยู่ตลอดทางเดิน บ้านแต่ละหลังมีสองชั้นและสนามเล็กๆหน้าบ้าน เราเข้ามาถึงบ้านในสุดด้านซ้าย เป้ก็เปิดประตูเข้าไปอย่างคุ้นเคย ไม่เสียเวลาเรียกเจ้าของบ้านให้ออกมาเปิด
“มากันแล้วหรอมึง มาๆกินข้าวกัน แม่กูเตรียมของกินไว้เพียบเลย” เดี่ยวกวักมือเรียกเราไปทางโต๊ะกินข้าว บอลที่นั่งอยู่ก่อนแล้วโบกมือที่ถือไก่ปิ้งและข้าวเหนียวขึ้นทักทาย แก้มป่องเป็นกระรอก เคี้ยวตุ้ยๆไม่หยุด
“อ้าว ของกินเยอะเลย กูกับภัทรอุตส่าห์ซื้อหมูปิ้งกับข้าวเหนียวมาฝาก แล้วพ่อแม่มึงล่ะ ยังไม่ได้สวัสดีเลย” เป้วางถุงกับข้าวลงบนโต๊ะที่ตอนนี้เหมือนโต๊ะจีนลิงไปแล้ว ของกินเยอะแบบกินกันสามวันไม่หมด แล้วนั่งลงฝั่งตรงข้ามบอลกับเดี่ยว เลื่อนเก้าอี้ข้างๆเป็นสัญญาณให้ผมนั่ง
“วันนี้ไปเที่ยวสวีทกันสองคน พี่กูก็ไม่อยู่ ตามสบายนะ” เดี่ยวพูดขึ้น
“มีกันสี่คนจะกินหมดไหม เยอะเลย” ผมถามขึ้น
“ไม่สี่ดิ เป้มึงไม่ได้บอกภัทรหรอว่าวันนี้กลุ่มแต้วจะมา นี่ก็ไลน์มาบอกว่าใกล้ถึงละ เดี๋ยวกูออกไปดูหน้าซอยก่อน” เดี่ยวตอบผมพร้อมลุกขึ้นเดินออกไปหน้าบ้าน
“มลมาด้วยนะ ภัทรเคยเห็นยัง เด็กไอ้เป้” บอลยื่นหน้าทะเล้นมาหาผมกับเป้ เอามือป้องปากพร้อมกระซิบสิ่งที่ผมไม่อยากได้ยินที่สุด
บอล...กินไก่ต่อไปไหม..
“เด็กพ่องมึงดิ อย่าพูดแบบนี้เขาเสียหายหมด”
เป้กับบอลเถียงกันไปมา ผมก็ได้แต่นั่งทำตัวไม่ถูก สัญญากับตัวเองแล้วว่าจะไม่ทำให้เป้ลำบากใจอีก ยังไงก็ต้องทำตัวให้ปกติที่สุด เดี่ยวและแต้วเดินมาพร้อมกับเพื่อนอีกสามคน คือ กิ๊ฟ ฝน และแน่นอน มล
มลเป็นคนที่แตกต่างจากผมสิ้นเชิง ไม่ใช่แค่เรื่องเพศ แต่มลร่าเริง คุยเก่ง เป็นผู้หญิงขาวตัวเล็กๆที่คุยด้วยง่าย แถมตลกขบขัน ทั้งๆที่ผมเพิ่งรู้จักเป็นครั้งแรกผมยังไม่รู้สึกอึดอัดกับบทสนทนาที่ฝ่ายนั้นยื่นมา เรียกได้ว่ามลเป็นผู้หญิงที่มีพลังบวกอยู่รอบตัวจริงๆ ใครอยู่ด้วยก็ต้องมีความสุข ไม่แปลกเลยที่เป้จะชมว่าเขาน่ารัก
ผมรู้สึกทึ่งความสามารถในการวางแผนชองเดี่ยวก็วันนี้ อยู่ๆเดี่ยวก็มีไอเดียบรรเจิดให้เราสี่คนแบ่งหัวข้อวิชากันเป็นสองกลุ่มโดยผมกับเป้ ทำวิชาเลขที่เป้ถนัดกับวิชาเกษตร บอลกับเดี่ยวก็รับผิดชอบวิชาสังคม กับศิลปะ
“หัวเดียวมันจะสู้สองหัวได้ไง” เดี่ยวว่า
แค่นั้นยังไม่พอ ถึงจะอยู่กันคนละห้อง แต่กลุ่มของแต้วก็ต้องทำรายงานวิชาเหมือนๆกัน เดี่ยวก็เลยเรียกพวกเขามา บอกว่าแทนที่จะคิดสองคน คิดสี่คนสองหัวข้อมันน่าจะเวิร์คกว่า และยังบอกอีกว่าความเห็นชายหญิงมันต่างกัน ช่วยกันคิดช่วยกันทำจะได้ออกมาดี เหตุผลร้อยแปดพันเก้าที่สรุปไปสรุปมา เดี่ยวกับบอลได้รวมกลุ่มกับแต้วและฝน ส่วนผมต้องทำรายงานกับเป้ มลและกิ๊ฟ
โธ่ นี่แน่ใจนะว่าเพิ่งคิดได้เมื่อคืน แผนการสลับซับซ้อนอย่างกับFBI
รู้นะว่าใกล้สอบมันยุ่ง ไม่ค่อยมีเวลากัน แต่อยากอยู่กับแฟนนี่ ต้องเดือดร้อนเราขนาดนี้เลยหรอเดี่ยว...
หลังข้าวเช้าเราสี่คนก็นั่งคิดหัวข้อรายงานวิชาเลขกันก่อน ถึงจะไม่ค่อยพอใจแต่ความคิดของเดี่ยวแต่มันก็ใช้ได้ผลเหมือนกัน มลกับกิ๊ฟช่วยบอกข้อดีข้อเสียของหัวข้อหลักที่เราเลือกได้หลายอย่าง ช่วยกำหนดหัวข้อย่อยและวิธีนำเสนออีกด้วย เราสองคนก็ช่วยฝั่งนั้นคิดหัวข้อจนงานของทั้งสองกลุ่มเสร็จเร็วกว่าที่คาดไว้จริงๆ เหลือก็แต่ทำเล่มรายงานก็ถือเป็นอันเสร็จสมบูรณ์
“เหลือหัวข้องานเกษตร มลขอเสนอการทำปุ๋ยหมักชีวภาพ พ่อมลมีความรู้เรื่องปุ๋ยหมักหลายประเภทเลย มลกับกิ๊ฟว่าจะลองทำปุ๋ยหมักจากผลไม้เน่าเสีย กลุ่มเป้ลองทำปุ๋ยหมักจากใบไม้เแห้งไหมละ เป็นการลดขยะไปด้วย ได้ประโยชน์สองต่อ ถ้าสนใจเริ่มทำกันพรุ่งนี้ที่บ้านมลก็ได้ มีเวลาหมักสักสองอาทิตย์ก็น่าจะพอเห็นผลไปทำรายงานส่งได้”
เมื่อเปิดหัวข้อรายงานเกษตร มลก็เสนอสิ่งที่คิดไว้ให้พวกเราฟัง เป้ดูตั้งอกตั้งใจและสนใจในหัวข้อนี้เป็นที่สุด ก็เล่นถามรายละเอียดไม่ยอมหยุด
ไม่รู้ว่าหัวข้อดีหรืออยากไปบ้านมลกันแน่
“เราว่าหัวข้อดีเลยนะ พรุ่งนี้ไปเก็บใบไม้แห้งในสวนสาธารณะแถวบ้านภัทร แล้วไปบ้านมลกันเลยไหม” เป้หันมาถามผม
ถามกันสักคำไหมว่าอยากทำหัวข้อนี้หรือเปล่า
“เอางั้นก็ได้..” ผมตอบเสียงอ่อยออกไป
“โอเค งั้นเดี๋ยวพวกเรากลับแล้วนะ ต้องไปขอผลไม้เน่าจากแม่ค้าในตลาดน่ะ” กิ๊ฟว่า
“เอ้า แล้วจะถือกลับกันยังไง ให้เราไปช่วยไหม” เป้ถามขึ้นหลังจากเห็นกิ๊ฟและมลเริ่มเก็บของลงกระเป๋า
ก็รู้นะว่าเป้เป็นคนดี ดีเผื่อแผ่ ดีไปทั่ว แต่วันนี้ความอดทนมันมาถึงจุดสุดท้ายแล้ว เห็นใจกันหน่อยแล้วกันนะ
“เอ่อ..คือเราจะไปธุระกับแม่ คงไปช่วยพวกมลไม่ได้ ขอโทษทีนะ ยังไงเราขอตรงกลับบ้านเลย ฝากเป้ด้วยนะ”
วันนี้ขอกลับไปทำใจตุนไว้สำหรับพรุ่งนี้หน่อยแล้วกัน
เมื่อตกลงกันได้เราก็เก็บข้าวของ ลากลุ่มเดี่ยวที่ยังนั่งทำงานกันต่อ พวกเป้ก็เดินไปตลาดที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านเดี่ยวเท่าไหร่ ผมก็ใช้วิธีที่ผมถนัดที่สุด “หนีไปตั้งหลัก” ที่บ้านผม..
*************
ผมนั่งเหม่ออยู่บนเตียงในห้องนอนของผมอีกครั้ง ในมือยังมีหนังสือเรียนภาษาไทยที่ควรอ่านให้จบ บอกตามตรงว่าไม่เข้าหัวสักนิด เรื่องวันนี้มันยังวนเวียนอยู่ในหัวไม่ไปไหน ยังไม่รวมเรื่องวันพรุ่งนี้อีก จะต้องทำตัวยังไงก็ไม่รู้ นี่กำลังเล่นเกมส์ทดสอบความอดทนกันอยู่หรือเปล่านะ
ติ้ง! ติ้ง! ติ้งๆๆๆๆๆๆ
เสียงเตือนในไลน์ดังขึ้นหลายครั้งติดต่อกันจนต้องรีบหยิบขึ้นมาดู
*Pe’*LE added you to “ปุ๋ยหมักฝักใฝ่”
<3 NamMoL <3 joined the group
Perfect Gift *~* joined the group
<3 NamMoL <3
ชื่อกลุ่มอะไรเนี้ย ฝักใฝ่อะไรเป้ 5555 20:23
Perfect Gift *~*
หวัดดีจ้าทุกคนนนน นั่นสิฝักใฝ่ด้านไหน 555 20:24
*Pe’*LE
ขอต้อนรับทุกคนเข้ากลุ่มครับ คุยกันในนี้นะ สะดวกดี 20:24
ไม่รู้จะตั้งชื่ออะไรดีน่ะมล ช่วยกันคิดชื่อใหม่หน่อยสิครับ 555 20:25
<3 NamMoL <3
ล้อเล่นน้า ไม่รู้จะตั้งอะไรเหมือนกัน ยากกว่ารายงานอีก เอาชื่อนี้ก็ได้ :) 20:26
Perfect Gift *~*
เราตั้งให้ๆ ปุ๋ยหมักลองมารักกันไหม ฮิ้ววววว ชงเข้มๆ ชูป้ายไฟ *หัวใจ* 20:27
<3 NamMoL <3
กิ๊ฟไม่เอา แซวอีกแล้ว แค่พวกเดี่ยวแซวก็จะทำตัวไม่ถูก รับมือไม่ไหวแล้ว เป้ช่วยด้วยยยย 20:28
*Pe’*LE
5555 ไม่เอาไม่แซวนะครับกิ๊ฟ 20:28
Perfect Gift *~*
อ่ะๆ ไม่เล่นแล้วก็ได้ แหม รีบปกป้องกันเลยนะ แล้วไปส่งมลที่บ้านเรียบร้อยนะ 20:29
<3 NamMoL <3
ถึงบ้านแล้วจ้า ขอบใจมากเลยนะเป้ ไม่งั้นขนมาไม่ไหวแน่ๆเลย 20:30
*Pe’*LE
ไม่เป็นไรเลยครับ ยังไงขอรายละเอียดอุปกรณ์ที่เหลือหน่อยนะครับ พรุ่งนี้จะได้ซื้อเข้าไปเลย 20:32
<3 NamMoL <3
โอเคจ้า แปปนึงน้า 20:33
*Sent photo*
รายละเอียดตามนี้เลยจ้า 20:38
*Pe’*LE
ขอบคุณนะครับ พรุ่งนี้เจอกันครับ ยังไงก่อนเข้าไปจะโทรไปก่อนครับ 20:38
<3 NamMoL <3
จ้า เจอกันพรุ่งนี้นะ 20:39
*Pe’*LE
@NaPat อ่านอยู่หรือเปล่า รอเราเหมือนวันนี้ เจ็ดโมงนะ ต้องไปเก็บใบไม้ 20:39
20:45 โทษทีนะ เปิดค้างไว้ ลงไปกินข้าวมาเลยเพิ่งเห็นน่ะ
20:45 อืม เจอกันเจ็ดโมงนะ
.
.
.
ผมตัดสินใจกดปิดปุ่มเตือนของกลุ่ม แล้วโยนโทรศัพท์ลงบนเตียง ล้มตัวลงนอนมองเพดานห้องสีขาว ตอนนี้ในหัวมันขาวโพลนไปหมด หน้าอกผมมันร้อนเหมือนมีฮีตเตอร์ซ่อนอยู่ข้างใน ขอบตาเริ่มร้อนและมีน้ำขังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
จริงๆละครที่ว่านำ้เน่ามันก็มาจากเรื่องจริงทั้งนั้นเลยนะ
พระเอกคมเข้มกับนางเอกหน้าใสที่คู่ควรกัน
คนรอบข้างต่างเชียร์ มีตัวช่วยเยอะแยะ มีแต่คนดูจิ้นให้เขาสมหวัง
ส่วนผม..
ถ้าอยู่เงียบๆ ไม่แสดงออก ก็จะได้เป็นคนดี อารมณ์แบบเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ ชอบมาก แต่ก็ยอมปล่อยเขาไป อยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ
หึงหวงขึ้นมาก็จะได้เป็นตัวร้าย ไม่อยากให้เขาลงเอยกัน อยากจับแยกแล้วตะโกนออกไปว่าคนที่รักเขามากที่สุดคือผม โดนคนดูเกลียด ไม่มีใครสงสาร ไม่ว่าจะรักเขามากกว่าแค่ไหน
แต่คิดเล่นๆ ยังเจ็บเลย
เพราะไม่ว่าจะเล่นบทไหน ถ้าไม่ใช่นางเอก ก็ไม่มีสิทธิ์ในตัวพระเอกอยู่ดี..
******************
เห็นพัฒนาการของตัวละครภัทรหรือเปล่าคะ เราพยายามทำให้เห็นว่ายามที่ภัทรสบายใจ สนิทใจนางก็เป็นคนน่ารัก คุยง่ายนะ ไม่ได้อึมครึมไปซะตลอด น้องยังเด็กเนาะ ตอนเราเด็กๆเรื่องของความรักมันก็เรื่องใหญ่นะ ยิ่งกับรักแรกแบบนี้ สงสารน้องงงงง