พิมพ์หน้านี้ - [ Wrong Number? แค่กดเบอร์ผิดเองนะ ] re-write (12) กอดอุ่นๆ
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => ข้อความที่เริ่มโดย: Eyemovement ที่ 21-01-2019 15:56:44
-
:fire:ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับเล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบกรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับสรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง 7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด 7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ 7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ8.เมื่อนิยายจบแล้วให้แก้ไขหัวกระทู้ต่อท้ายว่าจบแล้วเวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรงข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชมกรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
กราบสวัสดีค่ะ :-[
นี่เตยไงเตยเอง กับนิยายเรื่องเดิมที่ตั้งใจจะรีไรท์ใหม่ ไม่รู้ยังจะมีคนอ่านอยู่รึเปล่า แต่หลังจาก 4 ปีผ่านไป เตยตั้งใจว่าจะไม่ให้นิยายเรื่องนี้เสียไปเปล่าโดยที่ยังไม่จบค่ะ
ก่อนจะอ่านได้โปรดอ่านตรงนี้ก่อนนะคะ
เรื่องนี้ได้รับแรงบันดาลใจด้านแนวเขียนกับคาแร็คเตอร์มาจากฟิคของอังกฤษที่ชื่อ A finger slip จะว่าเราก๊อปแนวเขาก็ได้นะ แต่เราอ่านแล้วเราชอบวิธีการดำเนินเรื่องจริงๆ เพราะงั้นอย่าด่ากันเลยนะคะ
2)เรื่องนี้ ส่วนใหญ่ประมาณ 98% ตัวละครคุยกันด้วยข้อความค่ะ ส่วนตัวเลขบนข้อความจะเป้นเวลาที่ส่งข้อความไป
3)
พระเอก ข้อความสีฟ้า
นายเอก ข้อความสีส้ม
4)เราจะใช้สำนวนค่อนข้างเป้นสำนวนต่างประเทศน่ะค่ะ ถ้าอ่านแล้ว นเหมือนนิยายแปลก็ขอโทษด้วยค่า :z3: :z3:
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
-
วันอาทิตย์ 16 กรกฎาคม 2557
19.34น.
"มึงอยู่ไหนแล้ว กูรอมึงนานแล้วนะ"
19.37น.
"วันนี้เรามีนัดอะไรกัน?"
19.38น.
"เดี๋ยวๆ อย่าบอกนะว่าลืม ก็ดูหนังไง! กูรอมึงอยู่เมเจอร์จะเป็นชั่วโมงแล้วเนี่ย"
19.40น.
"ดูหนังเนี่ยนะ นี่มึงกำลังละเมอหรือตั้งใจส่งข้อความมากวนตีนกูเนี่ย กูไม่มีวัน ไม่มีทางไปนั่งดูหนังเด็ดขาด"
.
.
.
.
.
.
.
19.53น.
"ผมขอโทษด้วยครับ เมื่อกี้ผมส่งผิดเบอร์"
19.55น.
"รู้สึกว่าความสะเพร่าของใครบางคนจะทำให้ฉันเสียเวลา"
19.56น.
"นี่คุณ พูดดีๆก็ได้ ผมก็ขอโทษคุณไปแล้วไง"
19.59น.
"มันเป็นความจริง นายควรยอมรับมันสิ"
20.11น.
"ที่ผมส่งผิดเพราะผมเพิ่งซื้อโทรศัพท์มาใหม่ แล้วเบอร์คุณก็ต่างจากเบอร์เพื่อนผมแค่ตัวเดียว เพราะงั้นความผิดเราก็เสมอกันล่ะ"
20.12น.
"เสมอ? เสมอยังไง?"
20.14น.
"คุณก็ตอบข้อความผมเป็นวรรคเป็นเวรเหมือนกัน ไม่รู้รึไง ว่าไม่ใช่เบอร์เพื่อนคุณ"
20.16น.
"ฉันก็แค่เดาผิดเท่านั้นแหละ เพราะเพื่อนฉันที่จะส่งข้อความแบบนี้มาในเวลานี้มีแค่คนเดียว เพราะอย่างนั้นก็เลยไม่ได้เช็คเบอร์"
20.17น.
"นั่นมันเป็นข้อแก้ตัวจากคนที่กล้ามาว่าคนอื่นว่าสะเพร่ารึเปล่า?"
20.23 น.
"ถึงอย่างนั้น คนที่เสร่อคนแรกไม่ใช่นายรึไง?"
20.28น.
"งั้นคุณจะบอกว่าตัวเองเป็นคนเสร่อคนต่อไปงั้นสิ?"
20.31น.
"นายกำลังพยายามให้ฉันเป็นพวกเดียวกันกับนายงั้นสิ? ป้ายความผิดให้คนอื่นอยู่รึไง?"
20.34น.
"คุณเองก็กำลังยัดเยียดให้ผมเป็นคนสะเพร่าอยู่เหมือนกันไม่ใช่รึไง"
20.36น.
"นั่นไม่ใช่การยัดเยียด มันเป็นความจริง"
20.38น.
"คนอย่างคุณต้องเป็นชายแก่อายุ 60 ที่นั่งอ่านหนังสือพิมอยู่หน้าบ้านแล้วคอยตะโกนด่าเด็กตัวเล็กๆที่วิ่งมาเล่นใกล้ๆรั้วบ้านคุณแน่ๆ"
20.40น.
"นายเองก็คงจะเป็นเด็ก 7 ขวบ...ถ้าไม่ใช่อายุนายก็อายุสมองนาย"
20.44น.
"ถ้าให้ผมเดาคุณคงยังไม่มีแฟนหรอกใช่มั้ย คงเป็นโสดตั้งแต่เกิดยันแก่"
20.47น.
"งั้นนายก็คงเป็นพวกเด็กเกหลังห้อง? โง่แต่อวดฉลาด"
20.50น.
"ผมจะตามหาตัวคุณแล้วจะเอาถังน้ำแข็งราดหัวคุณให้ได้เลย! "
20.55น.
"ฉันถึงได้บอกไงว่าอายุสมองนายมันเป็นเด็ก 7 ขวบ...หรืออาจจะต่ำกว่านั้น?"
20.56น.
"คุณมันตาแก่มารยาทแย่"
21.03น.
"จะยังไงก็เถอะ ฉันว่าฉันเสียเวลาทะเลาะกับคนในโทรศัพท์นานเกินไปแล้ว"
21.07น.
"แต่ทะเลาะกับคุณมันก็สนุกดี"
21.10น.
"ขอบคุณที่ช่วยฆ่าเวลานะคุณลุง "
วันจันทร์ 17 กรกฎาคม 2557
06.41น.
"คุณลุงตื่นรึยัง ฮูเร่ๆ"
06.43น.
"ฉันไม่เข้าใจกลไกสมองเด็ก 7 ขวบของนายเลย ส่งมาทำไมอีก"
06.44น.
"ผมก็ไม่เข้าใจกลไกสมองลุง 60 ปีของคุณเหมือนกัน ตอบข้อความผมทำไมล่ะ?"
06.46น.
"โอเคบาย"
06.47น
"ไม่นะๆๆๆ ผมล้อเล่น อย่าทิ้งผมสิลุงงงง พลีสส"
07.11น.
"นายกำลังทำฉันหงุดหงิด"
07.14น.
"หรอครับ เรื่องอะไรล่ะ"
07.20น.
"เพราะนายส่งข้อความมาแบบไร้จุดหมาย และนายก็เรียกฉันว่าลุงทุกข้อความที่ส่งมา ใครเป็นญาตินาย?"
07.21น.
"คุณก็ชอบบอกว่าผมเป็นเด็ก 7 ขวบเหมือนกันนะ"
07.23น.
"เพราะตัวจริงนายอาจจะเป็นเด็กอายุ 7 ขวบจริงๆก็ได้ แต่ฉันไม่มีทางเป็นคุณลุงอายุ 60"
07.25น.
"ผิดแล้วว ผมเป็นนิสิตอายุ 21 ต่างหาก"
07.27น.
"ฉันตกใจจริงๆนะเนี่ย ระบบการศึกษาไทยกำลังอยู่ในอันตรายเพราะนาย"
07.30น.
"เป็นคำที่เหมือนจะออกมาจากปากลุงแก่ๆ?"
07.32น.
"ฉันแปลกใจมากนะ ที่คนอายุสมองเท่านี้จะอายุเท่าฉัน"
07.33น.
"ล้อเล่นรึเปล่า คุณเนี่ยนะ อายุ 21 แอ๊บเด็กรึเปล่าลุง"
07.35น.
"ฉันอายุเท่านายยังไม่น่าตกใจเท่านายอายุเท่าฉันเลย"
07.36น.
"ถ้าอายุเท่ากันก็คงต้องเปลี่ยนสรรพนามแล้วน่ะสิ"
07.37น.
"ไม่จำเป็น เพราะต่อไปนี้คงไม่ต้องมาคุยกันอีกแล้วล่ะ"
07.39น.
"นี่นายกำลังจะทิ้งฉันหรอ?"
07.43น.
"ฉันเหงานะ"
07.48น.
"ฉันไม่มีอะไรทำอ่ะ ตอนเช้าไม่มีเรียนแล้วฉันก็ตื่นก่อนเวลาด้วย"
07.52น.
"ตอบข้อความฉันเดี๋ยวนี้นะ"
08.02น.
"ฉันเบื่ออ่า!!! คุยเป็นเพื่อนหน่อยซิ"
08.07น.
"คุณลุงๆๆๆๆๆ"
08.13น.
"หนังเรื่องเมื่อวานสนุกสุดยอดเลย"
08.15น.
"ตอนจบพระเอกกลายเป็นแวมไพร์ด้วย"
08.19น.
"ส่วนนางเอกก็โดนแม่มดฆ่าตาย"
08.20น.
"แม่พระเอกสั่งพิซซ่ามากิน"
08.21น.
"แล้วแมวยักษ์ก็ถล่มนิวยอร์ก"
08.28น.
"ก็ได้ วันนี้ฉันยอมแพ้"
.
.
.
.
.
10.56น.
"ฉันรู้สึกเหมือนกำลังโดนโรคจิตตามตื้อ หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้วเห็นข้อความส่งมาเป็นสิบๆ"
10.58น.
"ในที่สุด นายก็กลับมาหาฉันน"
10.59น.
"อย่าส่งข้อความน่าขนลุกแบบนี้มาอีกนะ แล้วสรุปคือนายส่งข้อความมาหาเพื่อแค่ฆ่าเวลา?"
11.04น.
"ใช้คำว่าฆ่าเวลามันดูแย่นะ ต้องบอกว่ากำลังผูกมิตรกับเพื่อนใหม่"
11.09น.
"นั่นเป็นหนึ่งในข้อความน่าขนลุก"
11.12น.
"จะว่าไปนายมันปากเสียจริงๆนะเนี่ย"
11.13น.
"จะว่าไปก็มีคนพูดแบบนี้กับฉันบ่อยอยู่ แค่พูดความจริงเท่านั้นเอง"
11.15น.
"แต่ฉันก็ชอบคนแบบนายอยู่นะ"
11.21น.
"ข้อความน่าขนลุกฉบับที่สอง"
.
.
.
.
11.35น.
"ฉันกำลังจินตนาการภาพของนายอยู่"
11.37น.
"ออกมาเป็นยังไงบ้างล่ะ"
11.40น.
"นายต้องเป็นคนที่อ้วนๆแล้วค่อนข้างเตี้ย แต่เจ้าระเบียบรึเปล่า ฉันเอาภาพนายไปซ้อนทับกับพวกนายทหารตำแหน่งสูงๆน่ะ นิสัยนายคล้ายอย่างนั้น แบบเผด็จการ?"
11.41น.
"เดาผิดแบบไม่น่าให้อภัยนะ"
11.42น.
"จะบอกว่านายผอมสูงหรอ?"
11.44น.
"จะว่างั้นก็ได้"
11.48น.
"สูงซัก 175 ซม.ได้มั้ย?"
11.50น.
"ไม่ใช่"
11.51น.
"178?"
11.52น.
"ยังไม่ใช่"
11.54น.
"มากกว่านั้นหรือน้อยกว่านั้น"
11.57น.
"มากกว่านั้น"
11.58น.
"180?"
11.59น.
"ใกล้แล้ว"
12.02น.
"185 หรอ?"
12.04น.
"มากไป"
12.05น.
"182"
12.06น.
"น้อยไป"
12.07น.
"โอ้ย 183 เอ้า ถ้ายังไม่ถูกอีกนะ ฉันจะจับหัวตัวเองกดน้ำให้ดู"
12.10น.
"น่าเสียดาย นายน่าจะได้เอาหัวตัวเองกดน้ำ"
12.12น.
"นายสูง 183?! นี่นายเป็นอะไรกับเสาไฟฟ้ารึเปล่า?"
12.16น.
"ถ้าให้ฉันเดานะ นายน่าจะสูงซัก 173 ซม."
12.18น.
"อะไรวะ ครั้งแรกก็เดาถูกเลยหรอ"
12.20น.
"คนอย่างนายเดาได้ไม่ยากหรอก"
12.22น.
"คนอย่างฉันหรอ? เสียมารยาทจริงนะ"
12.26น.
"ก็จริงนี่ และฉันเดาว่านายไม่มีแฟนหรือไม่ก็เพิ่งเลิกกัน"
12.30น.
"รู้ได้ไง เพิ่งเลิกกันเมื่อสามวันก่อน"
12.32น.
"นายคิดว่าผู้ชายที่มานั่งตื้อคนที่บังเอิญส่งข้อความผิดไปให้มานั่งคุยเป็นเพื่อนน่ะ จะเป็นคนที่มีแฟนอยู่แล้วรึไง?"
12.33น.
"5555 ก็จริงนะ"
12.34น.
"จะว่าไปฉันยังไม่รู้ชื่อนายเลย"
12.35น.
"หรือเราไม่ต้องรู้จักชื่อกันดี เวลาฉันพูดอะไรจะได้ไม่ต้องมานั่งแคร์นาย 555"
12.37น.
"อะไรของนายน่ะ?"
12.39น.
"อะไรอะ นี่นายไม่เคยดูกวนมึนโฮรึไง ที่พระเอกกับนางเอกบังเอิญไปเจอกันที่เกาหลีน่ะ"
12.40 น.
"ฉันไม่ดูหนัง"
12.44น.
"อย่างน้อยก็ต้องเคยดูหนังอมตะบ้างล่ะ นายต้องเคยดูไททานิกแน่ๆ"
12.46น.
"ไททานิก? ใช่ชื่อโลหะรึเปล่า?"
12.51น.
"นั่นมันไทเทเนียม นี่นายไม่เคยดูไททานิกจริงอะ? แจ็คกับโรสต้องเสียใจมากแน่ๆ"
12.52น.
"พูดอะไรของนายน่ะ'
12.54น.
"นายกำลังพลาดสิ่งดีๆในชีวิตไปอยู่นะ ไปหาดูซะ!"
12.55น.
"ฉันต้องเข้าเรียน ขอบใจที่คุยเป็นเพื่อนนะ
ปล. ฉันพูดจริงๆนะ ไปดูไททานิกซะ"
-
งื้อออออออออออ ตัวเองกลับมาแล้วววววววว ตอนแรกเห็นชื่อตกใจ ต้องเสิชดูอีกรอบ ใช่จริงๆล่วยย
จะประกาศตามหาไรท์แล้วนะเนี่ย
-
2
วันพฤหัสบดี 20 กรกฎาคม 2557
14.26น.
"ฉันดูไททานิกแล้ว"
14.49น.
"นี่นายดูตามที่ฉันบอกจริงๆหรอ? น่าปลื้มใจจริง"
14.50น.
"ทำไมโรสถึงได้ใช้ชื่อปลอมได้ ถ้าใช้ชีวิตโดยปลอมแปลงชื่อ ก็จะไม่มีเอกสารรับรองจากราชการนะ มันผิดกฎหมาย"
14.53น.
"นายอย่าไปจริงจังนักสิ มันเป็นหนังนะ"
14.55น.
"ถ้าแจ็คกับโรสผลัดกันเกาะประตูบานนั้นก็น่าจะรอดทั้งคู่ได้นี่นา"
.
.
.
.
15.10น.
"ให้ตายสิ ฉันขำนายจริงๆนะเนี่ย 555"
15.13น.
"ขำอะไร?"
15.14น.
"นายว่าแต่ฉันสมอง 7 ขวบ แต่นายเองก็เหมือนเด็กที่เพิ่งเคยดูการ์ตูนครั้งแรกแล้วถามนู่นถามนี่เลย 555"
15.16น.
"ก็มันจริงนี่นา นายไม่คิดบ้างหรอ ว่าถ้าโรสขึ้นไปบนเรือกู้ชีพนั่นก่อน แล้วแจ็คค่อยไปหาทางเอาตัวซึ่งมันง่ายกว่าถ้าไม่มีคนให้ดูแล ทั้งคู่คงรอดไปแล้ว"
15.18
"มันเป็นความโรแมนติกนี่นา คลาสสิกไงคลาสสิก"
15.19
"ไม่เข้าท่าเอาซะเลย"
15.21น.
"ที่นายกำลังวิจารณ์อยู่มันเป็นหนังมหากาพย์ของโลกเลยนะ"
15.24น.
"ฉันกำลังบ่นให้นายฟัง ไม่ได้บ่นให้คนทั้งโลกฟังซักหน่อย"
15.27น.
"พูดแบบนี้เหมือนฉันมีความสำคัญกับนายขึ้นมานิดหน่อยเลยแฮะ"
15.30น.
"เปล่าหรอก ฉันแค่ระบายอารมณ์กับนายแค่นั้นเอง"
15.35น.
"จะเอาคืนเรื่องที่ฉันใช้นายฆ่าเวลารึไง"
15.36น.
"รู้สึกนายฉลาดขึ้นมาหน่อยแล้ว"
15.41น.
"ทำไมฉันรู้สึกดีใจที่โดนนายบอกว่าฉลาดขึ้น ยิ่งกว่าได้คะแนนสอบฟิสิกส์ได้เต็มอีกล่ะเนี่ย"
15.43น.
"นั่นเป็นข้อพิสูจน์ว่านายยังโง่อยู่"
15.45น.
"ฉันชักเริ่มเกลียดนายขึ้นมาหน่อยแล้วสิ"
วันเสาร์ 22 กรกฎาคม 2557
08.36น.
"ชื่อ?"
08.38น.
"เอาอีกแล้ว ข้อความที่ส่งมาแบบไร้จุดหมาย"
08.39น.
"คราวนี้มีจุดหมายนะ ชื่อของนายน่ะๆ"
08.42น.
"ไม่บอกหรอก นายดูไม่น่าไว้ใจ ไม่แน่ว่าตอนนี้ฉันอาจจะคุยกับสโตรกเกอร์อยู่ก็ได้"
08.46น.
"ใจร้ายนะนั่น ฉันเหมือนสโตรกเกอร์รึไง?!"
08.50น.
"ก็เข้าเค้าอยู่"
08.57น.
"ถ้าฉันสโตรกเกอร์ นายก็เป็น โรคจิตที่ชอบเก็บตัวอยู่ในห้อง, ฮิคิโคโมริ?"
08.59น.
"ฉันดูเป็นงั้นรึไง?"
09.03น.
"ก็เข้าเค้าอยู่"
09.05น.
"โอเค เราหายกัน"
09.07น.
"บอกชื่อมาซะดีๆ ไม่งั้นฉันจะปีนหน้าต่างบ้านนาย"
09.09น.
"เสียใจด้วย ฉันอยู่คอนโด 30 ชั้น"
09.11น.
"นายกำลังให้ข้อมูลที่อยู่ของนายอยู่รึเปล่า?"
09.15น.
"ให้ตายเถอะ นายมันสโตรกเกอร์จริงๆด้วย"
09.19น.
"ฉันกำลังเสิร์ชหาข้อมูลคอนโดที่มี 30 ชั้นอยู่ และมันก็มีไม่กี่ที่เอง :D"
09.21น.
"นายทำให้ฉันขนลุกได้ทุกทีสิน่า"
09.26น.
"นายไม่รู้หรอกว่าฉันทำได้มากกว่านี้ 555"
.
.
.
.
.
10.24น.
"บีท"
10.33น.
"อะไรล่ะนั่น?"
10.35น.
"ก็นายขอชื่อไม่ใช่หรอ ก็นี่ไงชื่อ"
10.37น.
"นายชื่อบีทหรอ? ไม่ใช่ชื่อปลอมนะ?"
10.39น.
"ถ้าฉันจะบอกชื่อปลอมสู้ไม่บอกชื่อนายไม่ดีกว่าหรอ"
10.42น.
"นั่นสิ 555 บีทนี่ บีทแบบอสูร ปีศาจไรงี้หรอ?"
10.45น.
"Beat"
10.46น.
"ดูไม่เหมาะกับนายเลยนะ นายดูเป็นพวกไม่มีดนตรีในหัวใจของเอาซะเลย"
10.48น.
"เห็นอย่างนี้ฉันก็เล่นเปียโนนะ"
10.54น.
"ภาพคุณชายกำลังเล่นเปียโนพร้อมใส่ชุดสูทมันมาซ้อนทับภาพนายในจินตนาการของฉัน"
10.56น.
"มันก็ยังดีกว่าที่นายจินตนาการว่าฉันเป็นทหารตัวอ้วนเตี้ยนะ"
10.58น.
"ทำไมล่ะ น่ารักดีออก 55"
11.02น.
"จะว่าไป บอกชื่อนายมาสิ"
11.04น.
"อะไรกันๆ นายเองก็อยากรู้จักฉันเหมือนกันหรอ?"
11.07น.
"งั้นไม่ต้องบอกก็ได้นะ"
11.09น.
"นายนี่มันเซ็นซิทีฟจริงนะ"
11.09น.
"ฉันชื่อยู"
11.11น.
"ตอนแนะนำตัวเป็นภาษาอังกฤษคงลำบากแย่เลยนะ 'My name is You'"
11.13น.
"เรื่องนั้นฉันโดนล้อมาตั้งแต่เด็กแล้วน่า ตอนเด็กๆฉันก็เขียนชื่อตัวเองเป็น yoo อยู่นะ แต่โดนแม่ดุว่าให้เขียนแบบ you เท่านั้น"
11.15น.
"มันทำให้นายเป็นเด็กมีปม?"
11.21
"ฉันดูเหมือนเด็กมีปัญหารึไง?"
11.27น.
":' )"
11.28น.
"ก็เข้าเค้าอยู่"
วันอาทิตย์ 23 กรกฎาคม 2557
18.54น.
"ฉันว่าแมวมันเป็นกำลังวางแผนจะฆ่าฉันแน่ๆ"
19.12น.
"นายว่างมากหรอ?"
19.15น.
"วันนี้แมวสองตัวของฉันมันโคตรจะดื้อเกินแมวเลยล่ะ"
19.17น.
"ก็เป็นปกติของแมว"
19.21น.
"วันนี้พวกมันไม่ปกติ มันพยายามจะฆ่าฉัน"
19.23น.
"ฉันไม่ใช่กรมปศุสัตว์นะ ถ้านายตายเพราะแมวฆ่านาย มันคงจะเป็นเรื่องน่าสนใจดีนะ? มนุษย์อาจจะเอาแมวมาเป็นอาวุธสงครามแบบใหม่ก็ได้"
19.25น.
"ฉันว่ามันจะครองโลกมากกว่าเป็นอาวุธนะ วันนี้ฉันตื่นมาเพราะรู้สึกหายใจไม่ออก พอลืมตาขึ้น ไอ้แมวตัวนึงมันกำลังนอนทับ
หน้าฉันอยู่"
19.30น.
"พวกมันเพิ่งรู้สึกถึงความน่ารำคาญของนายรึเปล่า"
19.33น.
"ฉันเกือบตายเลยนะ แล้วก็ตอนกลางวัน แมวอีกตัวมันวิ่งคาบเอาศพหนูมาวางไว้บนจานข้าวที่ฉันกำลังจะกิน ฉันล่ะอยากจะบ้า"
19.46น.
"แจ้งตำรวจมั้ย ไปบอกตำรวจว่า 'คุณตำรวจครับ แมวของผมกำลังร่วมมือคิดแผนฆาตรกรรมผมครับ'"
19.52น.
"ขอบคุณนะ มันช่วยปลอบใจฉันได้ดีจริงๆ"
20.01น.
"เรื่องเล็กน้อย"
20.04น.
"นายเข้าใจใช่มั้ยว่าฉันกำลังประชดนายอยู่"
20.16น.
"นอกจากเรื่องที่แมวกำลังพยายามฆ่านายแล้วฉันก็ไม่เข้าใจอะไรจากสมอง 7 ขวบของนายหรอก"
20.20น.
"ออกมาแล้วๆ มุกสมองเด็ก 7 ขวบของนาย ไม่ได้เห็นซะตั้งนาน"
20.22น.
"ทำอย่างกับว่าเรารู้จักกันมานานแล้ว"
20.24น.
"ฉันรู้สึกว่านานนะ สงสัยชาติก่อนเราต้องเป็นเพื่อนสนิทกันแหงๆ"
20.32น.
"ตัวฉันในชาติก่อนนี่น่าสงสารจริงๆ"
.
.
.
.
21.16น.
"ยู?"
.
.
.
.
21.44น.
"ฉันโดนแมวข่วนล่ะ"
21.46น.
"เพราะงั้นนายก็เลยหายไปเป็นชั่วโมง?"
21.48น.
"อืม มันโคตรแสบเลย ฉันบอกแล้วว่าพวกมันคิดจะฆ่าฉัน"
21.49น.
"นายควรไปหาหมอนะ"
21.55น.
"จะสี่ทุ่มแล้ว ไม่มีคลีนิคไหนเปิดหรอก"
21.56น.
"โรงพยาบาล"
22.04น.
"นี่นายง่วงหรือขี้เกียจพิมเนี่ย ถึงส่งมาสั้นขนาดนี้"
22.09น.
"ไปโรงพยาบาลซะ ยาวพอรึยัง?"
22.14น.
"ผู้ชายอะไรขี้แดกดันจริง"
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
กลับมาแล้วน้าาาา คิดถึงกันบ้างรึเปล่า 4 ปีที่ไม่ได้เจอกัน เป็นไงกันบ้างคะ คราวนี้จะไม่ยอมปล่อยให้นิยายเรื่องนี้เสียเปล่าแล้วนะ
-
ดีจัยยยยยยยยยยยยยย ดีใจที่กลับมา เกาะขอบโต๊ะค่ะ :katai4: :katai4: :katai4:
-
ฉันตาฝาดไปช่ายม๊ายยยยย
ดีใจจัง ยินดีต้อนรับกลับค่ะ :mc3: :mc3:
-
นึกว่าตาฝาดหรือไม่ก็นิยายที่ชื่อเหมือน ดีใจค่ะที่กลับมานะคะ
-
2.5 ใครคือยู?
วอลเลย์ ข้อความสีเขียวฟ้านะคะ
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
วันอังคาร 25 กรกฎาคม 2557
-----Valley Calling------
"ฮัลโหล?"
"ใครคือยู?"
"มึงแอบอ่านข้อความกู?"
"ช่วยไม่ได้นี่หว่า ใครจะไปนึกล่ะว่าคุณชายตายด้านอย่างมึงจะมีความสุขกับการได้ส่งข้อความคุยกับผู้ชาย"
"ก็แค่คนน่ารำคาญที่พอว่างๆก็ส่งข้อความมากวนคนอื่น"
"ฟังดูไม่เหมือนว่ามึงจะคิดอย่างนั้นจริงๆเลยนะ"
"ก็ไม่ใช่อะไร คุยกับเขาก็ฆ่าเวลาได้ดีอยู่"
"อ๋อ มึงก็เลยฆ่าเวลาด้วยการไปสมัครโปรข้อความเนี่ยนะ"
"...butt in"
"เฮ้ยๆ ถึงกูจะโง่อังกฤษ แต่กูก็พอจะรู้นะว่ามึงกำลังด่ากูว่าเสือก"
"แต่เขาก็น่ารักดีนะ ถ้าได้คุยกันผ่านข้อความแบบนั้นคงโรแมนติกน่าดู ฮะๆ"
"งั้นเอาเบอร์เขาไปมั้ยล่ะ ถ้าอยากได้นักน่ะ"
"อ๋อ กูเอามาแล้ว ตอนแอบดูข้อความมึง"
"ไอ้...เลว"
"หึง?"
"พูดอะไรน่ะ มึงหยุดทำเหมือนว่าพวกกูกำลังเป็นคู่เกย์กำลังจีบกันได้มั้ย?"
"ถึงจะมีคนเข้าใจอย่างนั้นมึงก็ยังไม่คิดจะหยุดคุยกับเขานี่?"
"...เแค่นี้แหละ"
"เฮ้ย...เดี๋ยวว....ติ๊ด!"
.
.
.
.
.
"...นั่นสินะ...ใครคือยู..."
-
ฮื้อออ คิดถึงเรื่องนี้ :ling3:
-
ยูคือคนน่ารักกก
-
กลับมาแล้วว เย่ๆ
-
คิดถึงงงงงงที่สุดเลยย รอมา 4 ปีแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าจะมีวันนี้ ฮืออ รักคุณเตยนะคะ
-
หูย กลับมาใหม่อีกแล้ว คราวนี้ขอให้จบเรื่องนะ ครั้งที่แล้วกำลังฟินๆหายไปเลย
-
ยูคือว่าที่แฟนในอนาคตไงคะบีท
-
กลับมาคราวนี้ ขอให้ลงจนจบนะคะ
:L2: :L2:
-
วันพฤหัสบดี 24 กรกฎาคม 2557
00.08น.
"หมากับแมว?"
00.16น.
"เมื่อไหร่นายจะเลิกส่งข้อความที่มีแต่คำถามแบบนี้มาซักที"
00.23น.
"ระหว่างหมากับแมวนายชอบอะไรมากกว่ากัน"
00.25น.
"ฉันไม่ชอบสัตว์"
00.26น.
"จะว่าไปนายดูไม่เหมือนพวกรักสัตว์"
00.27น.
"แย่ล่ะสิ ภาพนายกำลังเชือดคอหมูมันเข้ามาซ้อนทับจินตนาการฉันอีกแล้ว"
00.30น.
"ในจินตนาการนาย ฉันไม่เคยกลายเป็นคนปกติเลยใช่มั้ย?"
00.31น.
"งั้นถ้าต้องเลือกระหว่างหมากับแมวล่ะ?"
.
.
.
00.46น.
"หมา"
00.49น.
"คิดนานจังนะ นายไม่ชอบแมวรึไง?"
00.52น.
"แต่ก่อนฉันก็เฉยๆนะ แต่ตั้งแต่นายบอกว่าแมววางแผนจะฆ่านาย ฉันว่ามันไม่น่าปลอดภัยแล้วล่ะ"
00.57น
"นายเก็บเรื่องของฉันไปคิดมากกว่าที่คิดอีกนะเนี่ย, นี่ฉันแอบดีใจอยู่นะ"
00.59น.
"ถ้าการคิดเข้าข้างตัวเองมันมีความสุขก็ทำไปเถอะ"
01.04น.
"นายเป็นคนแรกที่ทำให้ฉันต้องแลบลิ้นใส่มือถือตัวเอง"
01.07น.
"ฉันว่ามันเป็นภาพที่ไม่ค่อยน่าดูเท่าไหร่หรอกนะ?"
01.10น.
"นายนี่มันน่าหมั่นไส้จริงๆเลย ;p"
01.15น.
"นายก็น่ารำคาญจริงๆเลย"
01.19น.
"สำเร็จๆ ที่ฉันส่งข้อความมาตอนเที่ยงคืนแบบนี้ เพราะต้องการรบกวนเวลานอนของนายไงล่ะ! และการที่นายบอกว่านายรำคาญฉันนั่นก็เป็นส่วนนึงในแผน"
01.23น.
"ก็เป็นแผนที่เหมาะกับสมองเด็ก 7 ขวบของนายดีนะ แต่เสียใจด้วย ปกติฉันนอนดึกกว่านี้"
01.24น.
"บ้าจริง แล้วฉันจะยอมถ่างตา รอแกล้งนายถึงตอนเนี่ยไปทำไมเนี่ย?!"
01.27น.
"ทุ่มเทดีนะ, สำหรับคนที่ไม่รู้จักอย่างฉัน?"
01.42น.
"ฉันรู้จักนายนะ นายชื่อบีท สูง 183 อายุ 21 ไม่ชอบดูหนัง ไม่ชอบสัตว์ นายเล่นเปียโน
อยู่คอนโด 30 ชั้น แล้วก็นิสัยเหมือนคุณลุงอายุ 60, นี่ไง ฉันรู้เยอะจะตาย"
01.45น.
"นั่นไม่เรียกว่ารู้จักหรอกนะ"
01.49น.
"แล้วรู้จักต้องเป็นยังไงหรอ?"
01.52น.
"ไม่รู้สิ ฉันว่าฉันเป็นคนที่นายไม่น่าถามเรื่องมนุษยสัมพันธ์มากที่สุดแล้วนะ"
01.54น.
"555 ก็จริงนะ, แต่ว่านี่เราเพื่อนกันใช่มั้ย?"
01.59น.
"ไม่รู้สิ"
02.03น.
"บางทีฉันยังไม่มั่นใจว่านายมีตัวตนด้วยซ้ำ"
02.04น.
"นายทำให้ฉันรู้สึกเหมือนคุยกับโทรศัพท์ตัวเอง"
02.06น.
"เพราะงั้นฉันเลยไม่รู้ว่าคำว่าเพื่อนจะใช้กับเราได้รึเปล่า?"
.
.
.
02.20น.
"นี่?"
02.28น.
"อย่าบอกนะว่านายหลับไปก่อน"
02.37น.
"น่าหงุดหงิดชะมัด"
.
.
.
.
.
.
.
10.21น.
"ขอโทษนะ เมื่อคืนฉันเผลอหลับไปก่อนน่ะ"
10.34น.
"ไม่ให้อภัย"
10.37น.
"ก็มันง่วงนี่ มันตีสองแล้วอะ ปกติฉันไม่ใช่คนนอนดึกนี่"
10.39น.
"ยังไงก็เถอะ เมื่อคืนนายบอกว่าฉันไม่มีตัวตนนี่ก็แอบเคืองอยู่เหมือนกันนะ!"
10.42น.
"ก็ฉันบอกว่าเราไม่ได้รู้จักกันนี่ ฉันก็เลยรู้สึกว่านายมันเป็นคนแน่หรอ?"
10.47น.
"ฉันไม่ใช่คนหรอก ฉันเป็นเทพบุตร"
10.49น.
"เทพบุตรหรือหมากระเป๋า?"
10.52น.
"ถ้าฉันเป็นผู้หญิงจะกรี๊ดให้ดู, ความจริงฉันไม่ได้เตี้ยหรอกนะ นายมันสูงเกินมาตรฐานคนไทยต่างหาก! ไปอยู่ต่างประเทศไป!"
10.55น.
"ที่จริงฉันเป็นลูกครึ่งนะ"
10.56น.
"ครึ่งคนครึ่งเสาไฟฟ้า?"
10.58น.
"ก็ยังดีกว่าครึ่งคนครึ่งหลักกิโลแบบนายนะ"
11.02น.
"ฉันเจ็บนะ มันเจ็บตรงนี้ ที่หัวใจ"
11.04น.
"ฉันพูดจริงๆนะ นั่นเป็นหนึ่งในข้อความน่าขนลุก"
11.08น.
"ไม่คุยกับนายแล้ว ฉันว่าฉันจัดการสเต็กที่อยู่ตรงหน้านี่ดีกว่า"
11.10น.
"นายสนใจสเต็กนั่นมากกว่าฉันหรอ?"
11.13น.
"นายเป็นสเต็กทีโบนที่ราดด้วยน้ำเกรวี่รึเปล่าล่ะ?"
11.15น.
"คิดว่าไม่นะ"
11.17น.
"งั้นก็ สวัสดี"
.
.
.
.
.
.
.
.
วันศุกร์ 25 กรกฎาคม 2557
00.07น.
"ฉันหิวอะ"
00.24น.
"นายหิวตอนเที่ยงคืนเนี่ยนะ"
00.31น.
"ฉันว่าช่วงนี้ฉันอ้วนขึ้นล่ะ"
00.34น.
"ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไม"
00.37น.
"ฉันสะดุ้งตื่นมาเพราะเสียงท้องร้อง, มีร้านเค้กที่ไหนเปิดตอนเที่ยงคืนมั้ย?"
00.40น.
"สเต็กทีโบนน้ำเกรวี่ของนาย มันไม่ได้ทำให้นายคิดเรื่องน้ำหนักเลยใช่มั้ย?"
00.43น.
"อย่าพูดเรื่องของกินนะ ท้องฉันร้องอย่างกับเสียงฟ้าร้องแน่ะ"
00.46น.
"ฉันจะเล่านิทานให้ฟัง"
00.49น.
"มาแปลกนะวันนี้?"
00.57น.
"มีกระต่ายตัวหนึ่ง นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารและจัดการกินเค้กมิกซ์เบอรี่ที่สูงพอๆกับหัวของมันอย่างเอร็ดอร่อย จากนั้นมันก็โดดลงแม่น้ำที่มีแต่โคล่า ก่อนจะไปเด็ดดอกไม้ที่มีเกสรเป็นไก่ทอด แล้วก็กลับบ้านไปนอนบนเตียงที่ทำมาจากฟิเลมิยอง"
01.05น.
"ให้ตายสิ ฉันเกลียดนาย"
01.07น.
"ฉันจะถือว่าเป็นเรื่องดีนะ"
.
.
.
01.23น.
"นายจะรับผิดชอบขนมปังทาเนยที่อยู่ในท้องฉันยังไง?"
01.25น.
"แต่งงานกับมัน?"
01.27น.
"ขอโทษที่ทำให้ผิดหวัง รู้สึกว่าฉันจะฆ่ามันด้วยน้ำย่อยในกระเพราะไปแล้ว และไม่นานมันคงจะกลายเป็นส่วนหนึ่งในตัวฉัน, แต่งงานกับฉันแทนมั้ย?"
01.30น.
"วันนี้คงเป็นวันที่ฉันจะนอนฝันร้ายที่สุดในรอบปี"
01.33น.
"ฉันกำลังจินตนาการว่าฉันกำลังแต่งงานกับทหารที่ใส่ชุดสูท ในมือก็ถือมีดชำแหละหมู และมีขนมปังทาเนยเป็นบาทหลวง"
01.36น.
"ฉันพูดจริงๆนะ ฉันเกลียดจินตนาการของนายจริงๆ"
01.39น.
"พนันได้เลยว่าคืนนี้นายจะฝันถึงมัน :')"
----------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอบคุณทุกๆคนที่คอมเม้นนะคะ เป็นกำลังใจในการลงต่อเลย ฮือฮา จะได้รู้ว่าทุกคนคิดยังไงกับเราด้วย จะได้แก้ไขปรับปรุง ขอบคุณนะคะ
-
สู้ๆนะน้องเตยยย ขอให้มีคนมาอ่านเยอะๆจะได้ลงเร็วๆ แหะๆ ยูยังน่ารักเหมือนเดิมเลยน้า
-
:mew1:
-
พาร์ทนี้ พระนางจะไม่ได้คุยกันค่ะ 55
จะเป็นพาร์ทที่คุยกับเพือนตัวเอง เรื่องของอีกคนนึง
บีทสีน้ำเงิน
ยูสีส้ม
วอลเล่ย์สีเขียวฟ้า
โปสีเขียว
--------------------------------------------------------------------------------------------
วันเสาร์ 26 กรกฎาคม 2557
11.32น.
"กูเพิ่งเคยเห็นมึงเล่านิทาน
ปล. เสียใจด้วยนะที่นี่ไม่ใช่ข้อความของยู"
11.45น.
"นี่มึงไปแอบดูข้อความกูตอนไหนอีกเนี่ย?"
11.49น.
"เมื่อวานตอนมึงไปเข้าห้องน้ำ มึงวางโทรศัพท์ไว้ล่อตาล่อใจเองนะเว้ย"
11.51น.
"เห็นได้ชัดว่ามึงเป็นคนขี้เสือก"
11.53น.
"ครับ ยอมรับครับ, ทำไมพวกมึงไม่โทรหากันให้รู้แแล้วรู้รอดไปเลยวะ"
11.57น.
"กูชอบส่งข้อความมากกว่า"
11.59น.
"อยากได้อารมณ์โรแมนติกว่างั้น?"
12.03น.
"เปล่า แค่ถ้าคุยกัน มันคิดคำพูดไม่ทันต่างหาก"
12.05น.
"นี่กูตกใจจริงๆนะเนี่ย มึงจะบอกว่ามึงประหม่า? เขิน? ทำตัวไม่ถูก?"
12.09น.
"ก็ไม่ใช่ทั้งหมดนั่นแหละ อีกอย่างไม่มีความจำเป็นต้องคุยกันด้วยมั้ง"
12.12น.
"เพราะ? ไม่อยากคุยกับเขาหรอ? มึงไม่ได้ยินเสียงเขาบ้างหรอ?"
12.15น.
"เล่ย์ กูกับเขาไม่ได้กำลังจีบกันอยู่นะ แค่คนที่คุยกันตอนว่างๆเอง"
12.17น.
"กูหงุดหงิดมึงจริงๆนะเนี่ย ชอบเขาแล้วยังเสือกไม่รู้ตัวอีก"
12.19น.
"กูไม่ใช่เกย์"
12.26น.
"กูก็ยังไม่ได้บอกซักคำว่ามึงเป็นเกย์, ไม่แน่ ยูของมึงอาจจะเป็นผู้หญิงก็ได้"
12.29น.
"จากที่มึงอ่านข้อความแล้วมึงยังคิดงั้นอยู่อีกหรอ?"
12.33น.
"เปล่า กูกำลังพูดไซโคให้มึงกล้ายอมรับว่าชอบเขา"
12.42น.
"กูเพิ่งรู้จักเขาเแค่สองอาทิตย์นะ, อีกอย่าง คนอย่างกูเนี่ยนะจะไปชอบคนกวนตีนแบบนั้น"
12.45น.
"มึงก็กวนตีนนะ มึงสองคนเหมาะกันดี"
12.49น.
"พอๆ กูไม่คิดเรื่องความรัก"
12.53น.
"ครับๆ พ่อคุณชายตายด้าน เออ, มึงอยู่ไหนเนี่ย?"
12.58น.
"กำลังลง BTS"
------------------------------------------------------------------------------------------------
-ขณะเดียวกัน-
11.53น.
"นี่มึงมีแฟนใหม่แล้วหรอ?"
11.57น.
"ไม่มีนี่, ทำไมคิดงั้น?"
12.01น.
"ก็ช่วงนี้กูเห็นมึงนั่งเฝ้าโทรศัพท์ตลอดเลย พอข้อความเข้าก็ยิ้มซะจนแก้มจะแตกใส่หน้าพวกกูอยู่แล้ว"
12.04น.
"เปล่าหรอก นั่นแค่เพื่อน"
12.06น.
"กูไม่ใช่นักข่าวนะ ไม่ต้องมาตอบแบบรักษาภาพพจน์เลยนะ"
12.09น.
"เปล่าๆ พูดจริงๆ คนๆนั้นเป็นผู้ชาย"
12.12น.
"นี่มึง มีแฟนเป็นผู้ชายหรอ?"
12.14น.
"ก็บอกว่าไม่ใช่แฟนไง แค่เพื่อนน่ะ"
12.18น.
"กูไม่เคยเห็นมึงยิ้มขนาดนั้นเพราะเห็นข้อความกู กูเพื่อนมึงนะ เพื่อนสนิทด้วย!"
12.21น.
"เขาก็ ค่อนข้างจะแปลกๆอยู่นะ"
12.25น.
"นั่นทำให้มึงชอบเขา??"
12.31น.
"ที่จริงก็ค่อนข้างชอบเขามากเลยล่ะ 555"
12.34น.
"แบบไหนล่ะ? ซึ่งจะแบบไหนก็โอเคนะ กูเป็นพวกเปิดกว้างเรื่องเพศ และสิทธิมนุษยชน 5555"
12.36น.
"ไม่รู้สิ ไม่แน่ใจเหมือนกัน"
12.38น.
"แล้วเคยเจอ เคยโทรคุยกัยรึยัง?"
12.41น.
"ยังเลย แต่ก็อยากโทรไปหาอยู่นะ แต่ไม่รู้จะเริ่มยังไง"
12.45น.
"ไม่เห็นยากเลยก็แค่โทรไป"
12.49น.
"555 นั่นดิ เดี๋ยวขอทำใจก่อน พรุ่งนี้ค่อยโทรไป"
12.54น.
"ตอนนี้มึงอยู่บ้านรึเปล่า เดี๋ยวไปหา"
12.59น.
"กูกำลังจะขึ้น BTS กลับบ้าน"
----------------------------------------------------------------------------------------------------
-
ฮือออออออ ยังรออ่านอยู่น้าาา
-
ลงมาถี่ๆเลยค่ะ เรายังไหว 555555
-
วันอาทิตย์ 27 กรกฎาคม 2557
12.32น.
"มื้อเที่ยงวันนี้เป็นมาม่าล่ะ"
12.43น.
"หัวข้อสนทนาในวันนี้เป็นมื้อเที่ยงของนาย?"
12.50น.
"ทั้งบ้านไม่มีใครอยู่เลย แถมแดดยังร้อนสุดๆ ฉันไม่อยากออกไปข้างนอก"
12.53น.
"ฉันว่านายกินสเต๊กติดมันยังไม่อ้วนเท่ามาม่าเลยนะ"
12.58น.
"เงียบน่า ฉันกำลังกังวลเรื่องนี้อยู่นะ"
13.02น.
"ฉันกำลังจินตานาการภาพนายเป็นหมูอ้วน"
13.05น.
"อย่าลอกเลียนแบบฉันดิ"
13.08น.
"นายจะได้รู้บ้างว่าฉันรู้สึกยังไง"
13.13น.
"แล้วนายทำอะไรอยู่?"
13.16น.
"อ่านหนังสือ"
13.19น.
"โอ้ ภาพนายใส่แว่นมันแล่นเข้ามาในหัวฉัน"
13.23น.
"เป็นครั้งแรกที่ภาพในจินตนาการนายถูก"
13.27น.
"นายใส่แว่นหรอ?"
13.29น.
"ใส่แค่ตอนเรียนกับอ่านหนังสือ"
13.32น.
"ว่าไง พ่อหนุ่มเนิร์ด"
13.37น
"ว่าไง เด็ก 7 ขวบ"
13.41น.
"เอาอีกแล้ว เด็ก 7 ขวบ, ฉันเลิกเรียกนายว่าคุณลุงไปแล้วนะ"
13.47น.
"แต่นายก็เรียกฉันอย่างอื่นแทนนี่ นายยังไม่เคยเรียกชื่อฉันเลย"
13.50น.
"ฉันไม่มีโอกาสเรียกต่างหาก"
13.52น.
"และนายก็เคยเรียกชื่อฉันแค่ครั้งเดียว"
13.57น.
"นั่นเป็นหลักฐานว่านายกลับไปอ่านข้อความเก่าๆของเรารึเปล่า?"
14.02น.
"ฉันเปล่านะ ฉันจำได้ต่างหาก"
14.04น.
"ฉันเชื่อว่านายจำไม่ได้หรอก นอกจากจะกลับไปอ่าน"
14.08น.
"นายกำลังทำให้ฉันดูเหมือนเป็นคนติดแฟนอยู่ใช่มั้ย"
14.12น.
"ข้อความนี่น่าขนลุกที่สุดที่นายเคยส่งมาเลย"
14.16น.
"ฉันไม่ได้หมายความว่าจริงเป็นแฟนฉันซักหน่อย"
14.19น.
"เรายังไม่ถึงขั้นนั้นนี่ จริงมั้ย?"
14.21น.
"ฉันล้อเล่นน่ะ"
14.30น.
"ยู?"
14.32น.
"ฉันกำลังตัดสินใจ"
14.35น.
"ตัดสินใจเรื่องอะไร?"
.
.
.
.
.
.
.
14.48น.
--------You's Calling----------
"...ฮัลโหล?"
"...ไง"
"นายโทรมา?"
"อืม ฉันน่าจะบอกก่อน ไม่สะดวกรึเปล่า?"
"ก็เปล่าหรอก แต่ฉันชอบส่งข้อความมากกว่า"
"ขอโทษนะ ฉันควรจะวางรึเปล่า"
"ไม่เป็นไร"
"..."
"..."
"...เอ่อ..."
"...นายเป็นพวกที่อยู่หน้าคีย์บอร์ดกับชีวิตจริงแล้วจะเป็นคนละคนรึไง"
"เปล่าซะหน่อย...ฉันแค่...ประหม่านิดหน่อย ไม่รู้จะพูดอะไรดี"
"เขินรึไง?"
"เงียบน่า คนโทรหาน่ะมันฉันนี่นา ฉันทำใจกดโทรนานแค่ไหนรู้มั้ย?"
"แล้วพอโทรแล้วมันคุ้มค่ามั้ยล่ะ?"
"นั่นสินะ คุ้มค่ารึเปล่านะ, แต่เสียงนายน่ะ ต่ำจังนะ"
"นั่นเป็นคำชมรึเปล่า?"
"ฉันหมายถึงต่ำแบบทุ้มๆน่ะ"
"งั้นหรอ?"
"ฉันชอบนะ"
"หือ?"
"เสียงนายน่ะ"
"ยู, ทีหลังนายช่วยพูดอะไรให้มันเต็มประโยคหน่อยได้มั้ย เอาแบบประธาน กริยา กรรมครบน่ะ"
"ฮะๆๆ นายคิดว่าฉันจะบอกว่าฉันชอบนายหรอ?"
"เป็นใครใครก็ตกใจเหอะ"
"นึกว่านายจะบอกว่าขนลุกซะอีก ฮะๆๆ"
"ที่จริงฉันก็แอบขนลุกอยู่"
"...นายดูทีวีอยู่หรอ?"
"อืม ดูหนังน่ะ"
"เฮ้ๆ ไหนบอกว่าไม่ดูหนังไง"
"ไม่ใช่เพราะนายหรอกน่า เพราะไททานิกต่างหาก"
"นั่นมันก็เป็นเพราะฉันด้วยส่วนนึงไม่ใช่หรอ"
"นายกำลังพยายามจะทำให้ตัวเองสำคัญขึ้นรึเปล่า?"
"เชื่อฉันสิว่ามันได้ผล"
"ก็ถือว่าใช้ได้"
"อืม พนันได้เลยว่าตัวจริงนายหล่อแน่ๆ"
"ทำไมล่ะ?"
"ก็เสียงนายหล่อดี"
"นายเอาแค่นั้นมาตัดสินหรอ"
"ทำไงได้ล่ะ ฉันไม่เคยเห็นหน้านายนี่นา"
"แต่นายก็เดาไม่ผิดนะ"
"หลงตัวเอง"
"ฉันพูดความจริง"
"นายอาจจะเป็นเหมือนพวกคุณลุงที่เสียงเข้มๆแต่หน้าแก่ก็ได้นะ"
"เอาอีกแล้ว นายว่าฉันเป็นคุณลุงอีกแล้ว"
"ฉันแค่บอกว่าอาจจะต่างหาก"
"ว่าแต่นายดูเรื่องอะไรอยู่"
"in time,"
"อ๋อ เรื่องนั้นฉันเคยดู"
"ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไม..."
"หยุดดดด, ถ้านายบ่นได้ยาวแน่, หนังเรื่องนี้มันออกไซไฟ แฟนตาซีหน่อยนี่นา"
"ขัดใจชะมัดเลย"
"ฮะๆ ฉันว่าการดูหนังมันไม่ค่อยเหมาะกับนายเท่าไหร่นะ"
"แต่นายชอบดูงั้นสิ?"
"อืมม ชอบมากๆเลย ถ้าไม่ได้ดูชีวิตฉันคงอยู่ไม่ได้ ฮะๆ"
"ฉันกำลังจินตการภาพนายถูกจับขังไว้ในห้องมืดๆ 2 วันโดยไม่ได้ดูหนัง แล้วลงแดงตาย?"
"จินตนาการนายฉันตายได้อนาจมาก"
"นายว่าเราจะเคยเจอกันรึเปล่า?"
"จู่ๆก็ถามอะไรเนี่ย?"
"บางทีเราอาจจะเคยเจอกันก็ได้"
"ไม่รู้สิ นายอยู่กรุงเทพใช่มั้ยล่ะ"
"อืม"
"งั้นเราก็อาจจะเคยเจอกันก็ได้มั้ง"
"แสดงว่านายมีตัวตนจริงๆหรอ?"
"แหงสิ คุยกันมาขนาดนี้แล้วยังไม่รู้อีกหรอ?"
"นั่นสินะ"
"นายเคยไปร้าน Pioneer มั้ย?"
"ร้านกาแฟน่ะหรอ? เคยไปอยู่ครั้งนึง"
"ร้านนั้นเป็นร้านประจำฉันล่ะ รู้สึกดีแฮะ"
"หืม? เรื่องอะไร?"
"แค่คิดว่า นายกับฉันเคยไปสถานที่เดียวกัน หรือไม่แน่อาจจะนั่งโต๊ะข้างๆกันก็ได้"
"แล้วประเด็นของร้าน Pioneer คือ?"
"ไม่รู้สิ ฉันแค่ตั้งมันเป็นจุดโฟกัสให้เราดูใกล้กันขึ้นมั้ง"
"ความคิดนายไม่ค่อยปกติเหมือนคนอื่นเขาเท่าไหร่นะ"
"นี่นายด่าฉันรึเปล่า?"
"ก็ประมาณนั้นแหละ"
"ไอ้บ้า แค่นี้แหละ"
"อืม"
"นี่ บีท"
"หืม?"
"ดีใจที่ได้ยินเสียงนายนะ"
"ฉันก็เหมือนกัน"
-------- Ending a Call------------
Total time : 08.35 minute
14.56น.
"เขาโทรหากู"
15.05น.
"ใคร? นายกคนที่ 29 ของไทย?"
15.07น.
"ยู"
15.12น.
"น่าตกใจกว่านายกคนที่ 29 อีก, เป็นไง ได้ยินเสียงเขาแล้วรู้สึกยังไงบ้าง"
15.16น.
"มันก็ดี, มันโอเค"
15.20น.
"หมายถึงมึงรู้สึกดี?"
15.23น.
"กูคุยกับเขา 8 นาทีครึ่ง"
15.26น.
"เหี้ยยย นี่กูโคตรตกใจ เวลากูโทรหามึงไม่เกิน 1 นาที แต่มึงคุยกับเขาตั้งแปดนาทีเนี่ยนะ"
15.30น.
"มันเป็นเรื่องแปลกสำหรับกูแค่ไหนมึงก็รู้"
15.36น.
"แล้วอึดอัดบ้างรึเปล่า, มีเดธแอร์บ้างมั้ย?"
15.39น.
"ก็มีแค่ตอนแรก, ยูบอกว่าประหม่าเลยไม่รู้จะพูดอะไร แต่หลังจากนั้น ก็ไม่อึดอัดเลย"
15.43น.
"มึงจะยอมรับแล้วรึเปล่าว่ามึงชอบเขา"
15.48น.
"กูไม่รู้, ไอ้อาการใจเต้นเร็วน่ะมันถือว่าใช่รึเปล่า"
15.50น.
"แป๊ปนึงนะ"
15.56น.
"มึงจะไปไหน?"
16.02น.
"กูจะโทรบอกทุกคนว่าเพื่อนกูกำลังมีความรัก"
16.06น.
"ไอ้บ้า ใจเย็นๆ กูยังไม่ได้บอกว่ากูชอบเขา"
16.08น.
"หยุดซึนได้แล้วเพื่อน ไปนัดเจอเขาซะ"
-------------------------------
15.01น.
"โป กูโทรหาเขาแล้ว"
15.04น.
"เป็นไงมั่ง"
15.09น
"มันก็โอเค"
15.13น.
"มึงไม่น่าสงข้อความมาหากูเพื่อบอกว่ามันก็โอเคหรอกนะ"
15.18น.
"กูรู้สึกแปลกๆว่ะ มันรู้สึกดีแบบแปลกๆ"
15.21น.
"อาฮะ แล้วเป็นไงมั่ง?"
15.32น.
"ใจกู แม่ง เต้นโคตรแรงเลยว่ะ"
-----------------------------------------
-
รออออออออ
-
อยากให้ถึงตอนใหม่ที่ไม่ใช่รีอัพเร็วๆจัง รอน้าาาา
-
อยากให้ถึงตอนใหม่ที่ไม่ใช่รีอัพเร็วๆจัง รอน้าาาา
จริงด้วยยค่ะ รอถึงตอนนั้นนนน
-
เริ่มอ่านใหม่ก็ฟินใหม่ ขอให้มาต่อเร็วๆนะ โมเม้นต์แบบในเรื่องคือดีมากได้ลุ้นดี
-
วันจันทร์ 28 กรกฎาคม 2557
22.04น.
"สิ่งที่น่าเบื่อที่สุดในโลกคือ ไฟดับ"
22.07น.
"บ้านนายไฟดับ?"
22.12น.
"ใช่ ฉันเกลียดๆๆตอนไฟดับที่สุดเลย ร้อนก็ร้อน ไม่มีอะไรทำ อ่านหนังสือก็ไม่ได้ แบตก็จะหมด"
22.14น.
"แบตจะหมดแต่ก็ยังส่งข้อความมาหาฉันเนี่ยนะ"
22.18น.
"การคุยกับนายเป็นเรื่องสนุกที่สุดในตอนนี้"
22.20น.
"ซึ่งแน่นอนว่าถ้าไฟไม่ดับเรื่องที่สนุกที่สุดจะเป็นการดูหนัง"
22.23น.
"ฉันไม่ชอบเป็นที่สองหรอกนะ"
22.27น
"ไม่ใช่ที่สอง ที่สามต่างหาก, ดูหนัง เล่นเกมส์ แล้วค่อยเป็นคุยกับนาย"
22.32น.
"น่าหงุดหงิดชะมัด นี่ฉันแพ้หนังกับเกมส์หรอเนี่ย"
22.37น.
"นายกำลังบอกว่านายอยากเป็นคนสำคัญของฉันรึเปล่า?"
22.45น.
"ฉันแค่ไม่ชอบการแพ้"
22.49น.
"ปากแข็งจริงนะ"
22.52น.
"อย่าคิดเข้าข้างตัวเองหน่อยเลยหลักกิโล"
22.56น.
"เป็นฉายาที่น่าร้องไห้ชะมัด"
23.02น.
"เห็นภาพดีใช่มั้ยล่ะ, เสาไฟฟ้ากับหลักกิโล"
23.05น.
"10 เซ็นมันแค่ครึ่งไม้บรรทัดเองนะ"
23.08น.
"ถ้าคุยกับฉันนายคงจะเมื่อยคอน่าดูเลยนะ"
23.12น.
"นายกำลังทำฉันน้ำตาซึมนะ, ฉันเป็นเด็กมีปมเรื่องความสูง"
23.17น.
"ผู้ชายอายุ 21 แต่สูง 173 นี่ ไม่ค่อยปกติเลยนะ?"
23.20น.
"ฉันเกลียดนาย"
23.25น.
"ฉันไม่ปฏิเสธหรอกนะว่าฉันกำลังสนุก"
23.30น.
"ไม่ว่าตอนนี้นายจะอยู่ส่วนไหนของโลก ฉันกำลังชูนิ้วกลางใส่นายอยู่"
23.36น.
"ขอบคุณ, นิ้วกลางเป็นนิ้วที่สูงที่สุดนะ, ฉันชูนิ้วโป้งให้นายดีมั้ย?"
23.41น.
"ตอนแรกฉันกะจะส่งมาเล่นสนุกกับนายนะ แต่ไหงเป็นนายที่สนุกเองเนี่ย"
23.45น.
"ชั้นเชิงเรามันคนละชั้นไอ้หนู"
23.49น.
"หมั่นไส้ชะมัด อย่าให้ฉันเจอหน้านายนะ ฉันจะต่อยหน้านายคอยดู"
23.48น.
"ต้องใช้บันไดช่วยรึเปล่า? หรือว่าฉันต้องก้มให้มั้ย?"
23.53น.
"มีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นเหลือเกินนะพ่อคุณ"
23.55น.
"เย้ๆๆ ไฟติดแล้วว"
23.59น.
"แย่ที่สุด ฉันยังแกล้งนายไม่สะใจเลย"
00.03น.
"กลับไปวิจารณ์หนังไป ฉันจะนอนแล้ว"
00.07น.
"แต่คุยกับนายมันสนุกกว่าเยอะนี่"
00.11น.
"ให้ตายสิ นี่ฉันยิ้มจนแก้มจะฉีกถึงหูแล้วนะ"
00.14น.
"ฉันเข้าใจว่านายดีใจนะ, แต่นายเข้าใจฉันมั้ย ว่าฉันจินตนาการภาพตาม ภาพผู้ชายยิ้มแก้มฉีกถึงหู, สยองชะมัด"
00.17น.
"นายเอาความโรแมนติกของฉันไปเป็นหนังสยองขวัญหรอ, ช่างจินตนาการได้ลงนะ"
00.21น.
"นายลองคิดดูสิ ผู้ชายผิวซีดๆ ตาขาวโพลน ปากก็ยิ้มจนฉีกถึงหู แถมยังมีเลือดไหลออกมาด้วย"
00.26น.
"หยุดเลยนะ ฉันจะนอนไม่หลับก็เพราะนายนี่แหละ"
00.29น.
"วันนี้เป็นวันที่ฉันประสบความสำเร็จในการแกล้งนายดีจริงๆ"
00.35น.
"แกล้งฉันมากๆเดี๋ยวก็ไม่คุยด้วยซะเลย แล้วนายจะเหงา คอยดู"
00.38น.
"คนที่จะเหงามันก็นายด้วยไม่ใช่รึไง?"
00.43น.
"ก็ใช่ไง ไอ้บ้า"
วันอังคาร 29 กรกฎาคม 2557
11.04น.
"สุขสันต์วันภาษาไทย!!!"
11.16น.
"วันนี้เป็นวันที่ต้องฉลองด้วยรึไง?"
11.19น.
"ต้องสิ วันนี้เป็นวันพิเศษนะ"
11.23น.
"ทำไมล่ะ? นายจะแต่งตัวเป็นพระอภัยมณีแล้วไปแสดงละครให้เด็ก 7 ขวบเพื่อนนายดูหรอ?"
11.27น.
"กวนตีนนะ, วันนี้เป็นวันครบรอบ 13 วันที่เราคุยกันต่างหาก"
11.30น.
"ไม่ว่านายจะจำได้ หรือกลับไปอ่านข้อความเก่าๆของเรา นั่นมันก็หมายความว่านายกำลังใส่ใจฉันมากเลยนะ?"
11.35น.
"เพราะฉันเป็นคนน่ารัก นิสัยดี และคุยสนุกไงล่ะ"
11.39น.
"ถ้ามีความสุขก็คิดไปนะ"
11.43น.
"เลข 13 น่ะมันเป็นเลขอันลัคกี้นะ จะมีอะไรเกิดขึ้นกับเรารึเปล่านะ"
11.49น.
"ถ้าจะมีก็คงเป็นนายเดินไปแล้วหัวชนลูกบิดประตู?"
11.52น.
"จริงๆแล้วฉันเป็นคนนะบีท ไม่ใช่ฮอบบิท"
11.58น.
"อะไรคือฮอบบิท?"
12.02น.
"ลืมไป นายไม่ดูหนังนี่เนอะ, ฮอบบิทก็เป็นเผ่าพันธ์ที่ตัวเล็กๆเตี้ยๆน่ะ ตัวเล็กกว่าคนแคระอีกนะ"
12.06น.
"ชัดเลย นายเป็นฮอบบิท"
12.09น.
"ฉันสาบานว่าฉันต้องมีวันที่ฉันจะได้ต่อยนาย"
12.14น.
"เจอกันให้ได้ก่อนเถอะ"
12.18น.
"ฉันกำลังส่งใจฉันไปต่อยใจนายอยู่นะ, เป็นไง เจ็บใจมั้ยล่ะ?"
12.23น.
"นี่นายอายุเจ็ดขวบจริงๆใช่มั้ย บอกความจริงมา"
12.28น.
"ขอโทษคับพี่บีท, ยูอายุเจ็ดขวบจิงๆคับ เง้อออ"
12.32น.
"ฉันขอโทษ แต่อย่าทำแบบนี้อีกเด็ดขาดนะ ฉันกินข้าวเที่ยงไม่ลง"
12.38น.
"ใจร้ายชะมัด, พูดถึงข้าวเที่ยง, ข้าวเที่ยงของฉันวันนี้เป็นซูชิล่ะ!!!!"
12.43น.
"กินซูชิฉลองเนื่องในวันภาษาไทย?"
12.50น.
"วันนี้เป็นวันเกิดฉันต่างหาก"
12.55น.
"นายคิดว่านั่นเป็นเรื่องที่ควรบอกฉันให้เร็วกว่านี้รึเปล่า?"
12.59น.
"ถ้าบอกนายแล้วนายจะส่งของขวัญให้ฉันมาทางคลื่นโทรศัพท์รึเปล่า?"
13.03น.
"ก็เปล่า ฉันแค่คิดว่ามันเป็นเรื่องที่ฉันควรรู้ไว้ล่ะมั้ง?"
13.06น.
"ฉันดีใจนะเนี่ยที่นายสนใจฉันขนาดนี้"
13.09น.
"เอาเป็นว่าสุขสันต์วันเกิดละกัน"
13.14น.
"ขอบคุณนะ รู้สึกดีชะมัดเลย 5555"
13.18น.
"ตอนนี้นายนั่งอยู่กับครอบครัวหรอ?"
13.23น.
"อืม ทำไมหรอ?"
13.27น.
"ไม่มีอะไรหรอก"
13.32น.
"ว่าแต่นายเกิดวันไหนล่ะ?"
13.36น.
"31 ธันวา"
13.40น.
"ให้ตายสิ เกิดคาบเส้นชะมัด อย่างนี้เวลาได้ของขวัญก็ได้ทั้งของขวัญวันเกิดกับของขวัญปีใหม่พร้อมกันอะดิ"
13.43น.
"ได้รวบกันมากกว่าเหอะ ส่วนใหญ่ก็จัดงานปีใหม่กัน ไม่ใช่จัดวันเกิดฉันหรอก"
13.47น.
"วันไหนก็วันสำคัญเหมือนกันไม่ใช่หรอ นายนี่โชคดีจริงๆเลยได้เกิดมาพร้อมกับความสุขของคนทั้งโลกเลย"
13.52น.
"ฉันว่าฉันเคยบอกไปแล้วนะว่าวิธีการคิดของนายมันแปลกๆ"
13.54น.
"แต่มันก็น่ารักดีนะ"
13.59น.
"ฉันได้ของขวัญวันเกิดจากนายแล้วล่ะ 555"
14.03น.
"ไอ้ที่ฉันชมนายว่าน่ารักน่ะหรอ?"
14.09น.
"นั่นก็ส่วนนึง แต่ฉันจินตนาการภาพนายยิ้มตอนนายกำลังพิมพ์ข้อความนั้นมาให้ฉัน, นั่นนับเป็นของขวัญวันเกิดจากนายนะ"
14.13น.
"คิดไปเองแล้วมีความสุขเอง?"
14.17น.
"หรือว่าไม่จริง? ฉันกล้าพนันเลยว่านายทำอย่างนั้น"
14.21น.
"นายชนะพนัน"
.
.
.
.
.
.
.
.
23.57น.
----Beat's Calling------
"ว่าไง นึกยังไงถึงโทรหาฉันล่ะเนี่ย?"
"ก็ไม่มีอะไร ปวดขา นอนไม่หลับ ไม่มีอะไรทำเลยโทรหานาย"
"เสียงฉันส่งคลื่นนวดไฟฟ้าไม่ได้หรอกนะ?"
"อย่างน้อยเสียงนายก็ทำให้นายนอนหลับได้นะ"
"นายจะหาว่าเสียงฉันฟังแล้วง่วงหรอ?"
"ก็ประมาณนั้นแหละ"
"งั้นให้ฉันร้องเพลงกล่อมให้ฟังมั้ย? จะได้หลับ ฮะๆ"
"ฉันว่าฉันคงหลับไม่ลงไปซักสามวันเลยล่ะ"
"ผู้ชายอะไรปากจัดชะมัด"
"นายก็พอๆกันแหละน่า"
"ไม่ใช่ซะหน่อย ฉันเป็นผู้ชายเรียบร้อยที่ไม่มีปากเสียงต่างหาก"
"โกหกน่ะตกนรกนะ"
"นายนี่มันโคตรน่าหมั่นไส้"
"เชื่อสิว่าตอนที่นายกำลังด่าฉันนายกำลังยิ้มอยู่"
"อย่ามาทำเป็นรู้ดีน่า"
"ต้องรู้สิ"
"เพราะฉันก็เป็นเหมือนกัน"
"อะ..."
"..."
"จ...จู่ๆก็พูดอะไรเนี่ย นายทำฉัน..."
"ชู่วว เงียบก่อน"
"หือ?"
(23.59)
"สุขสันต์วันเกิด"
"..."
"..."
"..."
"นี่พูดอะไรหน่อยสิ"
"ห...ให้ตายสิ ฮะๆๆ นายมันบ้า"
"ฉันทำขนาดนี้ยังหาว่าฉันบ้าอีกหรอ?"
"ทุ่มเทดีนะ สำหรับคนไม่รู้จักอย่างฉันน่ะ ฮะๆ"
"ประโยคนี้มันคุ้นๆนะ"
"แต่ว่าตอนนี้มันไม่ใช่วันเกิดฉันแล้วนะ มันวันใหม่แล้วต่างหาก"
"ฉันไม่ได้เป็นคนแรกก็ต้องเป็นคนสุดท้าย"
"ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ชอบการแพ้"
"นายนี่น่ารักจริงนะ"
"เป็นคำที่ไม่ค่อยเหมาะจะมานิยามตัวฉันเท่าไหร่เลยนะ"
"แต่ว่านายน่ะน่ารักจริงๆนะ ขอบใจมากนะ"
"..."
"ให้ตายสิ ฉันน้ำตาซึมเลยนะเนี่ย ไม่เคยมีใครทำอะไรอย่างนี้ให้ฉันมาก่อนเลยนะ"
"เสียใจด้วยนะที่คนแรกเป็นผู้ชายอย่างฉัน"
"ที่เป็นนายมันจะน่าดีใจมากต่างหาก"
"เอาล่ะ กลับไปนอนได้แล้วไป ฉันก็จะนอนแล้ว"
"ไหนว่าปวดขานอนไม่หลับไง?"
"ใครพูดกัน, ฉันไม่ได้พูดซักหน่อย"
แค่นี้ล่ะ, ฝันดี"
"ฝันดีนะ คนโกหก"
---------------------------------------------------------------------------------------------------
จะถอยลงวันละ 2-3 ตอนนะคะ อดใจรอตอนใหม่กันนิดนึง ถ้าตอนใหม่ลงจะไม่คำว่า re-write แล้วค่ะ รอกันนิดนึงง
-
ฮือออ อยากอ่านตอนใหม่จะแย่แล้ววว
-
รอฉากที่เขาเจอกันครั้งแรกแทบไม่ไหว o9 o9
-
รอค่ะรอออออออออ รอตลอดดด :hao5: :hao5:
-
วันพฤหัสบดี 31 กรกฎาคม 2557
"เฮ้ย ยู ไปกินข้าวกัน"
"แปปนึงๆ" ยูหันไปตอบเพื่อนก่อนจะก้มหน้าก้มตาพิมพ์ข้อความสุดท้าย
'ไม่คุยด้วยแล้ว' ถึงข้อความจะเหมือนงอนอะไรกันซะอย่างก็เถอะ แต่อีกฝ่ายคงจะรู้ว่าเขาต้องแอบอมยิ้มอยู่ๆ, ไม่นานนัก ข้อความจากอีกฝ่ายก็ส่งกลับมา
'ฉันเหงานะ?' ข้อความสั้นๆนั้นทำเอาเขาถึงกับยิ้มแก้มปริ ก่อนจะเก็บโทรศัพท์กลับเข้ากระเป๋าเป้ แล้วรีบวิ่งไปหาโป
"ยิ้มแก้มปริเลยนะพ่อคุณ"
"ฮะๆ นิดหน่อยๆ"
"ทำไมไม่นัดเจอกันให้รู้แล้วรู้รอดเลยว่ะ จีบกันไปกันมาอยู่แม่ง"
"ก็ไม่รู้สิ ไม่เคยคุยกันเรื่องนี้"
"กูเห็นแล้วหงุดหงิด เป็นกูนะ จะนัดเจอแม่งตั้งแต่สามวันแรก"
"แบบนี้มันโรแมนติกกว่ามั้ง ฮะๆๆ"
"ครับๆ พ่อหนุ่มนักรัก"
.
.
.
"พี่ยู" ยังไม่ทันจะเดินไปถึงโรงอาหาร เสียงหวานๆที่คุ้นเคยก็เรียกขึ้นมาซะก่อน โปกับยูหันไปทางต้นเสียงอย่างพร้อมเพรียง อย่างไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นใคร
"ฝ้าย?"
"พี่เป็นยังไบ้างค่ะ"
"พี่...ก็เหมือนเดิมแหละครับ ฝ้ายล่ะ?" ถึงจะรู้สึกอึดอัดใจก็เถอะ แต่ถ้าไม่คุยก็ดูจะเสียมารยาทไปซักหน่อย
"...ฝ้ายเหงา" อีกฝ่ายเริ่มมีน้ำตารื้นขึ้นมาเอ่อที่เบ้าตา
'ชิบหายแล้ว'
"ฝ้าย ฟังนะ คือเรา..."
"เรากลับมาคบกันนะคะ" ยังไม่ทันได้อธิบายอะไรสาวเจ้าก็โพล่งขึ้นมาด้วยน้ำตาอาบแก้ม
"แต่...แต่ฝ้ายขอเลิกพี่เองนะ?"
"ฝ้ายขอโทษค่ะ ตอนนั้นฝ้ายมันโง่เอง ฝ้ายคิดว่าพี่ยูไม่รักฝ้าย...แต่ตอนนี้ฝ้ายรู้แล้วว่าฝ้ายขาดพี่ยูไม่ได้" ปุยฝ้ายโผเข้ามากอดยูไว้ พร้อมเอาหน้าซุกอกอีกฝ่าย ตอนนี้้ทั้งสองคนกลายเป็นจุดสนใจอย่างเด่นชัดของคนแถวๆนั้น ฝ่ายยูเองก็ทำอะไรไม่ถูก ถึงจะไม่พยายามดันออกแล้วแต่ก็ไม่กล้าทำแรง ยังไงเธอก็เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆนี่นะ
"ฝ้ายรักพี่ยูจริงๆนะคะ" ไม่ใช่แค่ไม่ยอมปล่อย แต่กลับกอดรัดซะแรงขึ้นกว่าเดิม
"...ฝ้าย...พี่ขอโทษนะ แต่ว่า...เอ่อ..." ยูหันหน้าไปทางเพื่อนสนิทพร้อมส่งสายตาอ้อนวอนไปว่า 'ช่วยกูหน่อย'
โปเดินมาข้างหลังฝ้ายแล้วดึงเธอออกมาให้พ้นจากเพื่อนตัวเอง...อย่าเรียกว่าดึงเลย เรียกว่ากระชากดีกว่า แรงถึงขนาดที่ว่าฝ้ายเซไปข้างหลังจนเกือบล้ม เธอหันมามองโปอย่างเอาเรื่อง
"ฝ้ายเจ็บนะคะพี่โป" แต่นั่นก็ไม่ทำให้มนุษย์ผู้ชายใจหมาอย่างมันสะทกสะท้านได้แม้แต้น้อย
"ขอโทษนะครับน้อง เพื่อนพี่น่ะ มันมีแฟนใหม่แล้ว" จบประโยคฝ้ายก็หันขวับมามองยูทันที
"พี่ยู จริงหรอ?"
"อ...ครับ ใช่"
"ไปเหอะมึง กูหิวข้าวจนจะแดกหัวคนได้อยู่แล้ว"
"เออๆ...ฝ้ายพี่ไปก่อน" อีกฝ่ายไม่ตอบอะไรได้แต่ก้มหน้ามองพื้นเงียบๆ ถึงจะรู้ว่าฝ้ายร้องไห้ก็เถอะ แต่ตอนนี้เขาไม่มีหน้าที่เป็นคนปลอบใจเธอได้หรอก ก็มีคนอื่นอยู่ในใจอยู่แล้วนี่
.
.
.
.
"ขอบใจมากนะมึง"
"เออๆ กูแม่งไม่ชอบคนแบบนี้เลยว่ะ บอกเลิกเองแล้วยังจะมาขอคบต่ออีก ประสาท"
"ใจเย็นๆ คนที่ต้องโมโหน่ะมันกู ฮะๆๆ"
"โอย ถึงซักที ทำไมเดี๋ยวนี้กูรู้สึกว่าโรงอาหารแม่งไกลขึ้นวะ"
"กูว่าสันหลังมึงมากกว่าเหอะที่ยาวขึ้น"
"ดีนะเนี่ย ที่มีที่เหลืออยู่ คนแม่งโคตรเยอะอะ"
"ไปซื้อข้าวเหอะ หิวว่ะ"
"เอากระเป๋ามึงวางจองที่ไว้ก่อนดิ"
"โอเคๆ"
.
.
.
.
.
"คนเยอะเชี่ยๆ แม่งกว่าจะได้แดก"
"เฮ้ย เดี๋ยว" ยูชะงักก่อนจะเดินไปถึงตัวโต๊ะที่จองไว้ เมื่อพบว่ามีสิ่งผิดปกติไป
"มีอะไรมึง"
"กระเป๋ากู...หายไปไหนวะ?"
"หา? กระเป๋าหาย?"
"มีคนเอาไปรึเปล่าวะ?"
"ตกรึเปล่า มึงดูดีๆ" ยูพยักหน้าก่อนจะก้มลงมองใต้โต๊ะให้รอบๆ แต่ก็ไม่มีวี่แววของกระเป๋าเป้ใบสีแดงดำเลย
"ไม่มีจริงๆมึง แม่ง ต้องมีคนเอาไปแน่เลย"
"โอ้ย แล้วในนั้นมีอะไรบ้างวะ ของสำคัญรึเปล่า"
"ก็มี...หนังสือ กระเป๋าดินสอ...สมุดเลกเชอร์ พีเอสพีกับ..."
"เหี้ย!!"
"ห้ะ? เหี้ย?"
"โทรศัพท์กู!!"
ชิบหายแล้ววววววววว
------------------------------------------------------------------------------------------------
และก็ตัดฉับ
ไม่มีมือถือแล้วจะคุยกันยังไงงงง ติดตามต่อไป (ไป ไป ไป ไป)
-
ถ้าขอให้ลงรัวๆจะเป็นการขอมากไปมั้ยคะ 555555
-
โอ๊ยยยยยยยยยย อยากให้ถึงตอนใหม่เร็ว ๆ จัง แต่อ่านใหม่แบบนี้ก็ลุ้นเหมือนเพิ่งเคยอ่านเป็นครั้งแรกเหมือนกัน 5555
-
วันศุกร์ 1 กันยายน 2557
13.45น.
"แล้ว...เอาไงต่อ?"
"กูเสียดาย"
"เป็นกูกูก็เสียดาย ไอโฟนเป็นหมื่นสองหมื่น สลัดเป็ด"
"เปล่า กูไม่ได้เสียดายไอโฟน กูเสียดายข้อความ"
"...มึงนี่ชอบเขามากกว่าที่กูคิดอีกนะ"
"อือ...แล้วกูจะทำไงดีล่ะเนี่ยยย, จะติดต่อบีทยังไงดีวะ"
"มึงจำเบอร์บีทได้มั้ยล่ะ เดี๋ยวกูให้ยืมโทรศัพท์"
"...จำไม่ได้ กูถึงเครียดอยู่นี่ไง"
"โง่แม่ง คุยกันทุกวัน เสือกจำกันไม่ได้"
"ใช่ กูมันโง่ กูมันสมควรตาย ถ้าบีทรู้ แม่ง ต้องโกรธกูมากแน่ๆเลยเว้ย"
"กว่ามึงจะได้โทรศัพท์ใหม่ กว่ามึงจะติดต่อศูนย์ขอใช้เบอร์เดิม กูว่าบีทมันคงลืมมึงไปแล้วมั้งง"
"ปากเสีย, ใครแม่งเอาโทรศัพท์กูไปวะ กูแช่งให้ตกบันไดแม่ง"
"ก่อนมึงจะแช่งเขามึงพยายามจำเบอร์ผัวมึงให้ได้ก่อนมั้ย?"
"ผัวพ่อง"
"..."
"..."
"...เออใช่!!"
"ห้ะ?"
"มึงเคยบอกว่าเบอร์กูกับเบอร์บีทต่างกันแค่ตัวเดียวนี่, งั้นมึงก็เอาเบอร์กูไปเปลี่ยนเป็นเบอร์มันดิ!"
"เฮ้ย จริงด้วย! ยืมมือถือหน่อยๆ"
"อะนี่"
"..."
"..."
"..."
"รีบพิมสิวะ รอพ่อมึงตัดริบบิ้นไง?"
"...ที่ว่าต่างกันตัวเดียวนี่มัน...ต่างกันตัวไหนวะ?"
"ควายยยย"
"เออ กูมันควายจริงๆแหละ แม่งอยากร้องไห้"
"ใจเย็นก่อนๆ ข้อมูลที่มึงติดต่อกันกับบีท มีแค่เบอร์รึไงวะ, คณะหรือมหาลัยไม่รู้รึไง?"
"ไม่รู้"
"แล้วทำไมมึงไม่ถาม?!!"
"ก็...ลืมถาม"
"แม่งเอ้ย คุยกันตั้งนานเสือกไม่รู้อะไรกันเลย"
"...เฮ้ย จำได้แล้ว! บีทเคยบอกว่าเขาอยู่คอนโด 30 ชั้นในกรุงเทพ"
"มึงคิดว่ามันจะมีอยู่กี่ที่ เยอะแยะไป"
"ลองหาดูก่อน เผื่อมีไม่กี่ที่"
Google search 'คอนโด 30 ชั้น กรุงเทพ'
.
.
.
ผลการค้นหา "32 แห่ง"
"..."
"..."
"..."
"ทำไมมันเยอะจังวะ"
"...กูว่าเราหาทางอื่นกันเหอะ"
"ป่านนี้บีทต้องกำลังโกรธกูอยู่แน่ๆเลย โอ้ยยย กูจะบ้าตาย"
"เฮ้ย อย่าเพิ่งจิตตกดิวะ"
"นี่ก็สองวันแล้วนะมึง แจ้งตำรวจก็แล้ว ยังไม่มีใครเอากระเป๋ามาคืนกูเลย"
"...กูรู้แล้วว่าจะทำไงดี"
"หือ?"
"โทรไปตั้งแต่เบอร์ 080-000-0000 ถึงเบอร์ 089-999-9999 กัน"
"ชาติหน้ากูจะโทรเสร็จมั้ย?"
"เออน่ะ ลองดู"
"ลองพ่อง นี่มึงจริงจังกับวิธีนี้จริงอะ?"
"เออ...มึงว่าจะเป็นไปได้มั้ยวะ ที่คนที่เอาไปมันจะเป็นน้องฝ้ายมึง"
"เฮ้ย ไม่ใช่หรอก"
"เอ้ามึงคิดดู เราเอากระเป๋าจองที่มาตลอดสามปีแม่งไม่เคยหาย แต่พอทะเลาะกับน้องฝ้ายมึงแปปเดียว อินวิซิเบิล"
"...กูว่าน้องเขาเข้าใจกูอยู่หรอก...มั้ง"
"อย่าโลกสวยมากมึง นั่นผู้หญิงนะเว้ย ผู้หญิงน่ะ จะทำอะไรมึงเดาใจเขาไม่ออกหรอก"
"...มึงน่ะคิดมาก"
"ถ้าใช่อย่ามาหาว่ากูไม่เตือนละกัน"
"ยังไงก็เหอะ...กูคิดถึงบีทว่ะ"
"โอ้ย ไม่ได้คุยกันแค่วันสองวันนี่มึงจะเป็นจะตายเลยนะ"
"มึงไม่เข้าใจกูหรอก"
"เฮ้อ เอางี้ เดี๋ยวกูพาไปเลี้ยงนมปั่น จะได้ใจเย็นๆ"
"ไม่เอา กูจะหาโทรศัพท์ต่อ"
"เฮ้อ มึงนี่นะ"
"จะไม่ช่วยกูหาก็ได้นะ?"
"เออ ช่วยก็ช่วยวะ"
.
.
.
.
.
.
14.56น.
------"Beat's Calling"------
"ฮัลโหล"
"เล่ย์ ยูไม่ตอบข้อความกู, โทรไปก็ไม่รับ แถมล่าสุดก็ยังปิดเครื่องใส่, เหี้ยเอ้ย กูโทรไปเป็นสิบๆสาย ส่งข้อความไปเป็นร้อยๆแม่งไม่ตอบกูเลย, ยูเป็นอะไรวะ? โกรธกูรึเปล่า หรือว่าเบื่อกูแล้ว"
"เฮ้ย ใจเย็นๆ กูฟังไม่ทัน"
"กูจะบ้าตายอยู่แล้ว"
"เขาไม่ตอบตั้งแต่เมื่อไหร่"
"ก็ข้อความสุดท้ายที่กูส่งไปก็ประมาณเมื่อวานตอนเที่ยงๆ"
"อาจจะไม่ว่างเฉยๆรึเปล่า?"
"อย่างน้อยก็ต้องรับสายกูบ้าง! ไม่ใช่ปิดเครื่องหนีแบบนี้ กูไปทำอะไรให้ยูโกรธนักโกรธหนาวะเนี่ย?"
"แล้วเรื่องที่คุยกันก่อนจะไม่ตอบนี่คุยอะไรกันวะ"
"กูก็หยอกยูเรื่องส่วนสูงปกตินะ แล้วก่อนจะไปก็ส่งมาว่าไม่คุยด้วยแล้ว, กูนึกว่าส่งมาเล่นๆ ไม่นึกว่าจะจริงจัง"
"แต่กูว่ายูไม่น่าจะเป็นคนไม่มีเหตุผลขนาดนี้นะ"
"กูก็คิดว่างั้น แต่ว่า...โอ้ย แม่ง"
"ใจเย็นครับคุณเพื่อน ใจเย็น"
"จะไปเย็นได้ยังไง กูคิดมากจะตายอยู่แล้ว"
"..."
"ทำยังไงดีวะ"
"มึงนี่...เปลี่ยนไปเยอะนะ"
"...ยังไง?"
"ก็บีทที่กูรู้จักแต่ก่อนน่ะ อยู่คนเดียวได้เป็นเดือนๆโดยไม่บ่นเหงาซักคำ แต่นี่มึงไม่ได้คุยกับเขาแค่สองวันมึงกำลังดิ้นจะเป็นจะตาย"
"..."
"แล้วยังมาเสือกซึนว่าไม่ได้ชอบเขาๆ ยอมรับซะเหอะเพื่อน"
"...เรื่องนั้นน่ะ"
"..."
"กูเพิ่งรู้จักยูได้แค่สองสามอาทิตย์เอง"
"เจอกันวิเดียวก็ตกหลุมรักกันได้เว้ย"
"ถึงจะเป็นงั้นจริงก็เหอะ แต่ตอนนี้ยูหายไปไหนกูก็ไม่รู้ อาจจะไม่คุยกับกูแล้วก็ได้"
"อย่ามาทำน้อยใจสัส เดี๋ยวหัวล้าน, มึงเอาความเยือกเย็นมึงไปไว้ไหนหมดวะ"
"ทิ้งไปตั้งแต่ยูปิดเครื่องหนีกูแล้ว"
"ติดต่อไม่ได้ ก็ไปตามหาตัวเป็นเลยดิ"
"ถ้ากูรู้ว่าเขาอยู่ไหนกูคงไปตั้งนานแล้วล่ะ"
"เฮ้อ กูบอกให้มึงนัดเจอเขา แล้วมึงไม่ทำเองนะ"
"อย่ามาซ้ำเติมน่า"
"ถ้าเจอกันป่านนี้มึงไม่ต้องมานั่งงอแงแบบนี้หรอก"
"เล่ย์...หรือว่ายูมีแฟนใหม่ไปแล้ว"
"มึงกำลังจะบอกว่าตอนนี้มึงเป็นแฟนยู?"
"เปล่า...แค่คิดว่า ถ้ายูมีแฟนใหม่อาจจะเลิกคุยกับกูไปเลยก็ได้"
"มึงอย่าเพิ่งมองโลกในแย่ร้ายเลย"
"อืม..."
.
.
.
.
.
15.12น.
"เฮ้ย นี่มึงร้องไห้หรอ?"
"เปล่า...ไม่ได้ร้อง"
"ไม่ได้ร้องเหี้ยอะไร น้ำตาท่วมหน้าขนาดนี้"
"ก็มัน...แม่ง...กูไม่รู้ว่ะ...กูไม่รู้ว่าบีทแม่งจะคิดยังไง ไม่รู้ว่าตอนนี้บีทเป็นไงบ้าง"
"ร้องไห้ไปโทรศัพท์ก็ไม่เปิดวาร์ปกลับมาหามึงหรอก"
"มึงนี่แม่ง...ใจร้าย"
"ก็กูพูดจริงนี่หว่า แทนที่จะมามัวร้องไห้ สู้หาต่อไม่ดีกว่ารึไง"
"อือ..."
"จะว่าไป...โอ้ย แม่งโคตรเสียดาย"
"ห้ะ? เสียดายอะไร"
"ก็ในพีเอสพีมึงอะ กูเล่นเทคเคนจนจบสเตจแล้วเซฟกูก็อยู่ในนั้นนะเว้ย"
"สัส นี่มึงอาลัยอาวรณ์เซฟเกมส์มากกว่าโทรศัพท์กูอีกหรอ"
"มึงรู้มั้ยว่าเดวิลจินมันบวกยากแค่ไหน กูตายอยู่สามสิบแปดรอบกว่าจะชนะ แม่ง"
"พอๆมึง อย่ามาบ่น ซื้อก็ไม่ได้ซื้อเอง เงียบไปเลย"
----Yo's Calling------
"เฮ้ย ยู"
"ห้ะ?"
"พี่สาวมึงโทรมาว่ะ"
"ก็รับสิครับ รอพ่อมึงจุดพลุเปิดงานไง?"
"ฮัลโหลครับเจ๊"
"อยู่ครับ ข้างๆผมนี่แหละ"
"พวกผมอยู่ตรงหน้าโรงอาหารคณะอักษรน่ะเจ๊ พาไอ้ยูหากระเป๋าอยู่"
"โอเคครับ"
"โยว่าไง?"
"เจ๊แกบอกให้นั่งรออยู่ตรงนี้แหละ เดี๋ยวแกมาหา"
"มาหาทำไม?"
"ไม่รู้เหมือนกัน"
.
.
.
.
.
"นั่นไงมาแล้ว"
"เฮ้ยๆ แล้วไหงเจ๊แกพาน้องฝ้ายมึงมาด้วยล่ะ?" พี่สาวคนสวยของยูเดินมาพร้อมกับฝ้าย ซึ่งมือข้างนึงของโยก็บีบแขนฝ้ายให้เดินมาด้วยกัน ซึ่งอีกฝ่ายก็ดูพยายามจะขัดขืนทุกวิถีทาง
"นั่น...กระเป๋ากู?" กระเป๋าเป้สีดำแดงที่หายไปตอนนี้มันกำลังถูกสะพายอยู่ที่หลังของพี่สาว
"ฝ้ายเจ็บนะ!" ฝ้ายสะบัดแขนข้างที่ถูกโยบีบไว้อย่างเต็มแรง แต่ก็ยังจะแอบโดนเล็บแหลมๆของโยจิกไว้จนได้
"เงียบไปเลย! ยู นี่กระเป๋าแก" โยส่งกระเป๋าคืนยู แต่มือถือของเขายังอยู่ในมือฝ้ายอย่างไม่มีท่าทีว่าจะยอมปล่อย
"นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย"
"เมื่อกี้พี่ไปหาเพื่อนที่คณะบัญชี ก็เห็นยัยนี่มันนั่งกดนั่งเล่นโทรศัพท์แกอยู่ แล้วข้างๆก็มีกระเป๋าแกนี่แหละ เลยพามา"
"ฝ้าย...นี่ฝ้ายเอามือถือพี่ไปหรอ?"
"..."
"ทำแบบนี้ทำไม?"
"..."
"พี่ถามว่าทำแบบนี้ทำไม?!"
"เฮ้ย ยู ใจเย็นๆ"
"ก็พี่บอกว่ามีแฟนใหม่! ฝ้ายแค่อยากรู้ว่าใครมันจะดีกว่าฝ้าย...เหอะ...สุดท้ายก็เป็นผู้ชาย!"
"ฝ้ายเอาโทรศัพท์พี่คืนมา"
"สงสัยจะรักกันมากนะ เขาโทรหาพี่เป็นสิบๆสาย ส่งข้อความหาพี่ก็ตั้งเยอะ เหอะ ถ้าพี่โยไม่มาเจอฝ้ายก็คงไม่ได้ติดต่อกันอีกแล้วล่ะสิ"
"พี่บอกให้เอาโทรศัพท์พี่คืนมา!"
"ถ้าฝ้ายไม่คืนพี่จะทำอะไรฝ้าย จะตบฝ้ายรึไง" ฝ้ายยื่นหน้าเข้าไปใกล้ยูอย่างท้าทายซึ่งนั่นก็ยิ่งทำให้ยูรู้สึกโมโหยิ่งขึ้นไปอีก หมัดที่กำไว้จนแน่นจนรู้สึกอยากตวัดมันออกไปซะให้เต็มแรง
"เพี้ยะ!"
"เชี่ย..." หน้าฝ้ายถูกตวัดไปตามแรงฝ่ามือของอีกฝ่ายอย่างรุนแรง แต่เจ้าของฝ่ามือนั้นไม่ใช่ของยู แต่เป็นของพี่สาวที่ดูท่าทางจะเหลืออดเต็มที
"ผู้ชายเขาไม่เอาแล้วยังจะหน้าด้านอีก เอาโทรศัพท์คืนน้องกูได้แล้ว หรือจะอยากจะโดนอีกที"
"...ฮึก" ฝ้ายยกมือขึ้นลูบแก้มที่โดนตบ พร้อมกับน้ำตาที่ค่อยรื้นออกมา
"ไม่ต้องร้องเลยนะ กูไม่ส่งมึงให้ตำรวจก็บุญเท่าไหร่แล้ว แทนที่กูจะได้กลับบ้าน กลับต้องมาเสียเวลากับมึงเนี่ย"
"...เอาไปเลยอีบ้า!" ฝ้ายยกโทรศัพท์ขึ้นเหนือหัว ทำท่าจะโยนไอโฟนนั่นใส่หน้าโยให้ได้
"มึงแน่ใจนะว่าจะโยน?" โยเอื้อมมือไปบีบไหล่ฝ้ายแล้วใช้เล็บจิกอย่างแรงจนเหมือนกับจะจมลงไปในผิวบางๆ
ฝ้ายเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวดก่อนจะยื่นโทรศัพท์ให้ยู
"ว่าง่ายๆหน่อย ไสหัวไปได้แล้ว" พอสิ้นประโยคคำสั่ง สาวน้อยตัวเล็กก็วิ่งร้องไห้ออกไปจากบรรยากาศตรงนี้ทันที
"เจ๊แม่ง...โคตรโหดเลย"
"เออ กูอย่างเกลียดผู้หญิงแบบนี้เลย ประสาท"
"ใช่ๆ ผมเห็นด้วย"
"โย...ขอบใจนะ"
"เออๆ พี่กลับบ้านก่อนล่ะ เจอกันที่บ้าน กูไปก่อนนะโป"
"ครับเจ๊"
พอได้มือถือคืนมาปุ๊ป แน่นอนว่าอย่างแรกที่ต้องทำคือ เช็คข้อความ และโชคดีที่ฝ้ายไม่ได้แตะต้องข้อความของเขากับบีทเลยแม้แต่น้อย ทุกอย่างอยู่ครบเหมือนเดิม เว้นแต่ว่า ข้อความที่ส่งมาใหม่มากกว่า 30 ข้อความเป็นของบีททั้งสิ้น
'34 ข้อความไม่ได้อ่าน"
วันพฤหัสบดี 31 กรกฎาคม 2557
13.45น.
"มื้อเที่ยงวันนี้ของฉันแย่ชะมัด"
14.19น.
"นี่?"
14.50น.
"นี่นายหายไปไหนน่ะ?"
15.34น.
"นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่นายไม่ตอบข้อความฉันเป็นสองสามชั่วโมง"
16.36น.
"แบตหมด?"
17.18น.
"นี่มันจะเกินไปแล้วนะ"
17.49น.
"ยู?"
18.19น.
"นายติดธุระหรอ?"
18.41น.
"แต่ไม่ว่านายจะติดอะไรนายควรบอกฉันก่อนนะ"
19.05น.
3 Missed call
20.04น.
"นอกจากไม่ตอบข้อความฉันแล้วยังจะไม่รับโทรศัพท์ฉันอีกหรอ?"
20.41น.
"ถ้าฉันโทรติด งั้นก็แสดงว่าแบตนายไม่ได้หมดนี่"
21.09น.
"ฉันทำอะไรให้นายโกรธรึเปล่า?"
21.39น.
"ถ้ามีนายบอกฉันได้นะ"
21.53น.
"อย่ามาหายไปแบบนี้สิ"
22.22น.
"ฉันจะไม่ล้อนายแล้วก็ได้"
23.09น.
"ไม่แฟร์เลย"
23.43น.
"ฉันทำอะไรให้นายงอนจริงๆใช่มั้ย?"
23.57น.
"8 missed call"
00.07น.
"ยู นายต้องตอบข้อความฉันเดี๋ยวนี้นะ"
00.25น.
"ฉันทำอะไรผิดหรอ?"
00.59น.
"ฉันขอโทษ"
02.41น.
"ให้ตายสิ นายทำฉันนอนไม่หลับ"
03.06น.
"นี่ฉันจะบ้าตายเพราะนานแล้วนะ"
วันศุกร์ 1 กันยายน 2557
07.19น.
"5 missed call"
07.25น.
"นายปิดเครื่องหนีฉัน?"
08.30น.
"ยู"
09.02น.
"ขอทีเถอะน่า ตอบฉันซักที"
10.02น.
"ฉันเรียนไม่รู้เรื่องก็เพราะนาย"
10.32น.
"นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ฉันรู้สึกอยากร้องไห้ชะมัด"
11.59น.
"ให้ตายสิ ถ้านายไม่ตอบฉันภายใน 10 นาทีนี้ ฉันจะแช่งให้นายนอนไม่หลับเหมือนฉัน"
13.41น.
"ฉันจะบ้าตายจริงๆ แล้วนะ นายหายไปไหนน่ะ"
13.56น.
"12 missed call"
14.20น.
"ได้โปรดอย่าทำแบบนี้เลย"
15.46น.
"ฉันคิดถึงนาย"
.
.
.
.
.
.
"...ฉันก็คิดถึงนาย"
-----------------------------------------------------------------------
มาแล้วเด้อ
ส่วนตัวชอบพาร์ทนี้เป็นพิเศษค่ะ
ใครที่รอตอนใหม่อดใจนิดนึงนะ รักคนอ่านทุกคนน้า
-
มาเรื่อยๆเลยค่ะแม่นาย เรายังไหว 55555555
-
ใกล้ความเป็นจริงแล้ว
-
16.03น.
----You's Calling-------
"ยู?!"
"บีทคือว่า...ฉันขอโทษนะ พอดีโทรศัพท์ฉันหายเมื่อวาน"
"..."
"แต่ตอนนี้ได้คืนแล้วล่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ฉันขอโทษ"
"..."
"...เอ่อ...นายโกรธฉันหรอ?"
"เปล่า"
"ทีหลังฉันจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีกแล้วนะ ฉันขอโทษ"
"...ฉัน...ให้ตายสิ นายไม่ได้เกลียดฉันใช่มั้ย?"
"ใครจะไปเกลียดนายลงกัน"
"ฉันนึกว่านายจะไม่อยากคุยกับฉันอีกแล้ว ฉันคิดว่านายจะเกลียดฉันจริงๆซะแล้ว"
"ขอโทษนะ"
"นายไม่รู้หรอกว่าเมื่อวานฉันกระวนกระวายมากแค่ไหน ฉันจะบ้าตายจริงๆอยู่แล้ว ฉันโทรหานายก็ไม่รับ แถมยังปิดเครื่องใส่ฉันอีก ฉันคิดมากจนนอนไม่หลับ เรียนก็ไม่รู้เรื่องก็เพราะนาย จะรับผิดชอบยังไง?"
"ฮะๆ ฉันก็เหมือนกันแหละน่า ทั้งวันนี้แล้วก็เมื่อวานฉันก็ไปตามหามือถือตลอดเลยนะ รู้สึกแย่ชะมัดเลยที่ปล่อยให้นายรอ"
"...พอคิดว่าจะไม่ได้คุยกับนายแล้วมัน...ไม่รู้สิ...รู้สึกอยากร้องไห้ชะมัดเลย"
"ฉันร้องไปแล้วล่ะ"
"...นั่นเป็นคำพูดที่นายจะยืนยันว่านายคิดถึงฉันมากรึเปล่า?"
"จะว่างั้นก็ได้นะ"
"..."
"นายก็เป็นเหมือนกันนี่"
"ก็น่าจะใช่มั้ง"
"น่าจะหรอ? ใจร้ายจริงนะ"
"ยังไงก็เถอะ นายห้าม ห้าม ห้ามหายไปแบบนี้อีก ห้ามทำมือถือหาย ต้องติดตัวไว้ตลอด แล้วก็ต้องเช็คทุก 5 วิด้วยว่าอยู่รึเปล่า"
"นายเป็นฮิตเลอร์รึไงน่ะ?"
"ถ้านายทำมือถือหายอีกฉันจะทำยิ่งกว่าฮิตเลอร์อีก"
"ว่าแต่ทำไมนายไม่ใช้เครื่องมือถืออื่นติดต่อฉัน?"
"ขอโทษจริงๆนะ...ฉันจำเบอร์นายไม่ได้"
"...น่าน้อยใจชะมัด"
"ฉันขอโทษ ฉันมันโง่ๆๆ แต่ว่านะตอนนี้เบอร์นายโคตรฝังลึกอยู่ในสมองฉันเลย"
"ฉันไม่ให้อภัยนาย"
"บีท ไหนบอกว่านายคิดถึงฉันไง อย่าใจร้ายสิ"
"ฉันแค่บอกว่าอาจจะเฉยๆ"
"แต่ฉันคิดถึงนายนะ ให้อภัยฉันเถอะ"
"ฉันขนลุกแบบดีใจแปลกๆยังไงไม่รู้สิ"
"นายไม่รู้หรอกว่าฉันคิดถึงนายแค่ไหน ได้คุยกับนายอีกครั้งน้ำตาฉันก็ซึมแล้วเนี่ย อย่ามาทำลายความโรแมนติกในใจฉันสิ"
"แล้วนายคิดว่าฉันไม่คิดถึงนายรึไง?"
"ทำไมนายจะไม่คิดถึงฉันล่ะ ก็เห็นส่งข้อความมาง้อฉันตั้งเยอะแยะนี่"
"เงียบน่า"
"ฉันทำอะไรให้นายโกรธรึเปล่า, ฉันขอโทษนะ นายต้องตอบข้อความฉันเดี๋ยวนี้ ฉันคิดถึงนาย, ฮะๆ"
"อย่ามาล้อนะ"
"นายไม่รู้หรอกว่าฉันดีใจที่เห็นข้อความพวกนี้มากแค่ไหน"
"ขอบคุณนะ"
"..."
"จะไม่พูดอะไรหน่อยหรอ?"
"ฉันดีใจนะที่นายไม่ได้หายไปไหน"
"แล้วก็ดีใจที่ได้ยินเสียงนายอีกครั้ง"
"ฉันก็เหมือนกัน"
"ฉันว่า..."
"..."
"ฉันคงจะชอบนายเข้าจริงๆแล้วล่ะ"
"นายว่าไงนะ?"
----Ending a call-------
"...ตัดสายไปแล้ว?"
วันเสาร์ 2 กันยายน 2557
10.27น.
"มีอะไรที่ต้องบอกพี่รึเปล่า?"
10.35น.
"เรื่องผู้ชายที่ฝ้ายพูดใช่มั้ย?"
10.42น.
"ก็ใช่สิ เรื่องนี้พี่จะพลาดได้ยังไง"
10.47น.
"แล้วยูจะอธิบายให้โยฟังยังไงดีเนี่ย มันเรียบเรียงลำบาก"
10.54น.
"แกกับเขาเป็นแฟนกันหรอ?"
10.59น.
"ก็ไม่ใช่หรอก เดี๋ยวยูเล่าให้ฟังแบบละเอียดๆเลยนะ รอให้โยกลับมาจากค่ายก่อนนะ"
11.03น.
"กว่าพี่จะกลับก็ตั้งวันพุธนู่น รอไม่ไหวหรอก เล่ามา เอาพอคร่าวๆก็พอ"
11.19น.
"ก็ประมาณเดือนก่อน วันที่ยูนัดกับโปว่าจะไปดูหนังน่ะ ยูส่งข้อความไปหาโปแล้วดันกดผิดเบอร์ไปโดนเบอร์เขาเข้า จากนั้นก็เลย แบบว่า คุยกันมาเรื่อยๆล่ะมั้ง? แบบเพื่อน?"
11.26น.
"แบบเพื่อนนี่คือ ไม่ได้คุยกันวันสองวัน เขาต้องส่งข้อความมาหาแกเป็นสามสิบสี่สิบข้อความด้วยรึไง? ถ้าไม่บอกความจริง พี่จะไปถามไอ้โปเอาก็ได้นะ"
11.35น.
"ยูว่ายูชอบเขาว่ะ"
11.38น.
"แล้วเคยเจอกันรึยัง?"
11.42น.
"ยังเลย ยูไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลยนอกจากเบอร์โทร"
11.52น.
"ถึงอย่างนั้นก็ยังยืนยันว่าแกชอบเขา?"
11.59น.
"ใช่ ยูชอบเขาจริงๆ"
12.03น.
"หนักแน่นดีนี่ มีความตั้งใจดี 555"
12.07น.
"โยโกรธรึเปล่าที่ยูไปชอบผู้ชาย"
12.13น.
"ไร้สาระน่ะ แกจะเป็นอะไร จะชอบใครพี่รับได้ทุกอย่างแหละ พี่มีน้องชายอยู่คนเดียว ใครจะไปโกรธแกลง"
12.17น.
"ยูโคตรรักโยเลย"
12.25น.
"แล้วเขาชื่ออะไร อายุเท่าไหร่"
12.31น.
"ชื่อบีท อายุเท่ายูนี่แหละ"
12.36น.
"บีท? ชื่อเหมือนรุ่นน้องที่คณะพี่เลย"
12.43น.
"ไม่ใช่หรอกมั้ง 555 อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น"
12.49น.
"ก็นั่นสิ แต่ถ้าใช่จริงๆก็ข่าวร้ายเลยล่ะ?"
12.54น.
"ทำไมล่ะ?"
12.58น.
"ก็ไอ้นี่สาวติดเป็นร้อย มีแต่ผู้หญิงชอบเกือบครึ่งคณะแน่ะ"
13.02น.
"เวอร์น่ะ คณะโยก็ไม่ได้มีผู้หญิงเยอะอยู่แล้วนี่"
13.07น.
"นิตินี่ก็ดงชะนีเหมือนกันนะ อย่าได้ดูถูกไปไอ้น้อง"
13.13น.
"โยก็เป็นหนึ่งในนั้นใช่ปะ 55"
13.17น.
"กวนตีนนะไอ้เตี้ย"
13.24น.
"โยอย่าบอกพ่อกับแม่นะ"
13.29น.
"บอกทำไม? แกยังไม่ได้เป็นอะไรกับเขานี่ ไว้แกได้เสียเป็นผัวเมียกับเขาก่อนเถอะ ค่อยคิดดูอีกทีว่าจะบอกดีมั้ย"
13.34น.
"ใช้คำน่ากลัวจังนะ"
13.37น.
"เอาเป็นว่าถ้าโดนนางมโนนั่นตามรังควานอีก แกบอกพี่ได้เลยนะ เดี๋ยวยกทั้งวิศวะไปตีแม่ง"
13.41น.
"ตกลงโยจะอยู่คณะไหนกันแน่เนี่ย"
13.50น.
"เขาเรียกว่าเส้นสาย ไอ้น้อง"
.
.
.
.
15.49น.
"เข้าค่ายนี่มันน่าเบื่อขนาดนี้เลยหรอ?"
15.56น.
"นี่นายไปเข้าค่ายหรอ?"
16.05น.
"อืม ที่นี่มันน่าเบื่อชะมัด"
16.09น.
"อย่าบอกนะว่านายไปเข้าค่ายของคณะนิติ?"
16.15น.
"นายรู้ได้ไง?"
16.21น.
"นายบังเอิญกลับวันพุธรึเปล่า?"
16.26น.
"ตกลงนายรู้ได้ยังไงเนี่ย?"
16.31น.
"แล้วนายก็บังเอิญมีรุ่นพี่ชื่อโยรึเปล่า?"
16.36น.
"นายรู้จักยัยป้านั่นด้วยหรอ?"
16.39น.
"ยัยป้านั่นของนายเป็นพี่สาวฉัน"
16.45น.
"นี่นายพูดเล่นหรือจริงจังเนี่ย?"
16.51น.
"ก็ต้องจริงจังสิ ชื่อพวกเราไม่เหมือนกันรึไง โย-ยู?"
16.57น.
"จะว่าก็ใช่นะ นี่นายเป็นน้องชายยัยเจ๊นั่น มันน่าตกใจจริงๆนะเนี่ย"
17.02น.
"ทำไมล่ะ?"
17.06น.
"พวกนายดูไม่เหมือนกันเลย"
17.09น.
"นายไม่เคยเจอหน้าฉันซักหน่อย"
17.13น.
"ฉันหมายถึงนิสัยน่ะ"
17.19น.
"ก็นั่นสินะ ฉันว่าโยนิสัยเหมือนนายมากกว่า"
17.23น.
"ไม่จริงน่ะ ฉันหมั่นไส้ยัยเจ๊นั่นจะตายไป"
17.28น.
"เพราะนายนิสัยคล้ายโยรึเปล่านะ ฉันเลยชอบนาย
ปล. ถ้าโยรู้นายตายแน่"
17.32น.
"แค่นี้ฉันก็รู้สึกว่ายัยนั่นจ้องจะเอาชีวิตฉันอยู่ทุกวินาทีแล้ว"
17.36น.
"นายเมินคำว่าชอบของฉันหรอ?"
17.39น.
"ฉันตั้งใจเมินน่ะ"
17.43น.
"ใจร้ายชะมัด"
17.48น.
"พอเห็นคำว่าชอบแล้วมันคิดถึงเรื่องที่ฉันบอกนายเมื่อวาน แล้วมันรู้สึกเขินๆยังไงไม่รู้"
17.52น.
"นายนี่มันน่ารักจริงๆเลยนะ"
17.58น.
"ฉันบอกแล้วไงว่าคำนี้ไม่ค่อยเหมาะกับฉันเท่าไหร่"
18.06น.
"ว่าแต่นายอยู่ค่ายนายทำอะไรมั่ง?"
18.10น.
"ก็วันแรก คนอื่นๆก็มาเล่นน้ำทะเลอย่างเดียวเลยน่ะสิ พรุ่งนี้ค่อยทำกิจกรรม"
18.15น.
"ฉันกำลังจินตนาการภาพนายใส่ชุดว่ายน้ำกางเกงในตัวเดียววิ่งไปมาตามชายหาด?"
18.19น.
"นั่นเป็นภาพที่อุบาทว์มาก"
18.23น.
"55 ว่าแต่ว่าโยบอกเอาไว้ว่านายป๊อปน่าดูเลยไม่ใช่หรอ?"
18.27น.
"แล้วยัยนั่นทำไมถึงได้มาพูดถึงฉันได้ล่ะเนี่ย"
18.32น.
"ก็โยถามถึงคนที่ฉันคุยด้วย ก็เลยบอกไปว่าชื่อบีท โยก็เลยบอกถ้าเป็นบีทที่เป็นรุ่นน้องโยล่ะก็ ป๊อปสุดๆเลย"
18.37น.
"ก็ฉันเคยบอกนายไปแล้วไม่ใช่หรอว่าฉันหล่อ"
18.42น.
"หลงตัวเองจริงๆ"
18.46น.
"แล้วนายหน้าเหมือนพี่โยรึเปล่า?"
18.53น.
"ก็มีแต่คนบอกว่าคล้ายๆกันนะ เราทั้งคู่หน้าเหมือนแม่แหละ"
19.02น.
"ฉันรู้สึกว่าฉันไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับนายเลย"
19.11น.
"ก็แน่ล่ะ ขนาดหน้ายังไม่เคยเจอกันเลย"
19.19น.
"นายเรียนคณะอะไร"
19.28น.
"อักษร เอกอิตาลี"
19.32น.
"ก็ดูเข้ากับนายดี?"
19.47น.
"แล้วนายมีแฟนมั้ย?"
19.58น.
"นายคิดว่าไงล่ะ?"
20.06น.
"มีแล้ว?"
20.10น.
"นายคิดจริงๆหรอว่าฉันจะมี?"
20.17น.
"ก็นายบอกว่านายป๊อปนี่นา อาจจะมีซักคนสองคนก็ได้"
20.20น.
"ไม่มีหรอกน่า"
20.24น.
"แล้วนายมีพี่น้องมั้ย?"
20.26น.
"มีพี่ชายคนนึง ทำงานเป็นอาจารย์สอนฟิสิกส์ในมหาลัยเรานี่แหละ"
20.29น.
"พูดถึงเรื่องมหาลัย นายว่ามั้ยว่ามันโคตรบังเอิญเลย ลองคิดดูสิ"
20.32น.
"ยังไง?"
20.39น.
"ก็ฉันบังเอิญกดเบอร์ผิดไปหานายมีอายุเท่ากัน อยู่มหาลัยเดียวกัน แถมนายยังเป็นรุ่นน้องพี่สาวฉันอีก"
20.43น.
"ก็จริงนะ"
20.48น.
"ถ้าวันนั้นนายไม่ด่าฉันว่าสะเพร่าเราก็คงไม่ได้คุยกันอีกล่ะมั้ง"
20.53น.
"ฉันคิดดีแล้วล่ะที่ฉันด่านายไปตอนนั้น"
20.57น.
"นายกำลังบอกว่านายดีใจที่ตอนนี้ได้คุยกับฉันอยู่รึเปล่า?"
21.24น.
"ก็ใช่น่ะสิ ยังไม่รู้อีกรึไง"
21.29น.
"นายต้องกำลังเขินอยู่แน่เลย 55"
21.34น.
"เงียบน่า ฉันต้องไปนอนแล้ว ฝันดีนะ"
21.39น.
"อื้ม ฝันดีบีท"
.
.
.
.
.
22.04น.
"บีทที่ยูพูดถึงเป็นคนเดียวกันกับรุ่นน้องโยแหละ"
22.16น.
"ว่าแล้วเชียว"
22.19น.
"บังเอิญจริงๆเลย"
22.24น.
"มิน่าล่ะ จู่ๆไอ้นั่นก็มานั่งจ้องหน้าฉันไม่พูดไม่จา"
22.29น.
"555 จริงหรอ? แล้วโยทำไงล่ะ?"
22.34น.
"ก็ถีบให้ไงล่ะ จู่ๆมาจ้องหน้าซะขนาดนั้นเป็นใครใครก็หงุดหงิด"
22.39น.
"อย่าไปทำเขาสิ 555 นั่นน่ะคนที่ยูชอบเชียวนะ"
22.47น.
"แต่ถึงหมอนั่นจะป๊อปก็เหอะ แต่ก็ยังไม่เคยเห็นมันชอบใครเลยนะ"
22.51น.
"ก็ดูไม่ใช่คนที่สนเรื่องความรักจริงๆแหละน่ะ"
22.59น.
"เอาเป็นว่าถ้าชอบเขาก็จีบเขาให้ติดละกันนะ พี่นอนละ ฝันดี"
23.02น.
"โยก็เหมือนกันนะ"
.
.
.
.
.
23.15น.
"นายอาจจะนอนไปแล้วนะ แต่ว่า"
23.17น.
"ถ้านายกลับมาจากค่ายเมื่อไหร่เราไปเดทกันเถอะ"
-----------------------------------------------------------------------------------------
-
จะได้เดทแล้ววว
-
ชวนเดทแล้วล่ะ
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
อ่านกี่ทีก็ฟินนนนน
-
โอ้ยยน คือมันดีมาก
อยากให้เจอกันแล้วจริง
น่ารักสุดๆ :กอด1:
-
ชวนผู้ชายเดท :mew1:
-
ค่ายนิติ
วันเสาร์ 2 กันยายน 2557
21.45น.
"เตรียมตัวนอนกันได้แล้วโว้ย พวกปีสาม" โยซึ่งเป็นหัวหน้าค่ายตะโกนไล่พวกเด็กปีสามที่บ้างก็นั่งเล่นกีต้าร์ บ้างก็นั่งเล่นไพ่ หรือแม้กระทั่งบ้างคนก็ยังนั่งกินอาหารทะเลอยู่ไม่หยุดปากให้กลับเข้าไปในบังกะโล
"โหย เจ๊ เพิ่งสามทุ่มกว่าเอง จะให้รีบนอนไปไหน" และหนึ่งในคนที่กำลังยัดกุ้งเข้าปากอยู่นั่นก็คือวอลเลย์ น้องรหัสของหัวหน้าค่ายคนนี้นี่เอง และแน่นอนว่าถ้าคนนึงบ่นขึ้นมาคนอื่นก็ต้องร้องอิดโอยตามงุ้งงิ้งยังกับเสียงยุงตีกัน
"พรุ่งนี้พวกคุณน้องต้องตื่นมาเตรียมของตักบาตรตั้งแต่ตี 4 ถ้าใครตื่นได้ก็แล้วไป แต่ถ้าใครไม่ตื่นกูจับขังห้องน้ำแม่ง" สิ้นคำประกาศิตเด็กปีสามทุกคนก็จรลีกันกลับบังกะโลตัวเองอย่างพร้อมเพรียง
"แล้วพวกเจ๊จะไปไหนอะ?" วอลเล่ย์จัดการยัดกุ้งตัวสุดท้ายเข้าปากก่อนจะหันไปถามพวกรุ่นพี่ปี 4 ที่ค่อยๆทยอยออกมาจากบ้านพักตัวเอง พร้อมแต่งตัวซะเต็มยศพร้อมท่องราตรีเต็มที่
"ก็ต้องเที่ยวดิไอ้น้อง มาพัทยาทั้งที"
"แล้วพรุ่งนี้เจ๊จะตื่นทันหรอ?"
"ไม่นอนเว้ย ฮะๆๆ"
"โห ผมไปด้วยยย"
"ฝันเหอะ Adult Only เว้ย"
"พวกผมก็เด็กกว่าพวกเจ๊แค่ปีเดียวเอง"
"อย่าบ่นๆ พอขึ้นปี 4 พวกมึงค่อยทำ กูไปก่อนล่ะ" โยลาวอลเล่ย์ก่อนจะเดินตามเพื่อนคนอื่นๆไปที่รถ แต่ยังไม่ทันจะก้าวได้ไปถึง 3 ก้าว ก็มีคนคว้าไหล่ให้หันไปอีกจนได้
"ไอ้บีท? มีอะไรวะ?" พอหันมาก็เจอไอ้รุ่นน้องโคตรหล่อที่ถือว่าเป็นรุ่นน้องคนสนิทพอสมควร
"..."
"..."
"..." ถึงมันจะเป็นคนเรียกให้หันมา แต่ก็ไม่พูดอะไรเอาแต่จ้องหน้าตัวเองหน้านิ่งๆอยู่นั่นแหละ
"...มึงเป็นอะไรเนี่ย?"
"..." ถึงจะร้องถาม อีกคนก็ยังไม่ตอบใดๆ แถมยังเริ่มมองเพ่งแบบจะให้เห็นทุกซอกทุกมุมของเธอให้ได้
"...ไอ้เหี้ยบีท มีอะไรก็รีบว่ามา กูรีบ"
"..."
"ไอ้สัส" ในเมื่อมันกวนตีนมามันก็คงต้องเจอตีน โยบรรจงยกขาเรียวๆเตะเข้าที่สีข้างบีทเข้าอย่างจัง นี่ยังดีนะที่ไม่ได้ใส่กระโปรง เพราะนางเล่นยกขาแทบจะฉีกขาได้อยู่แล้ว
"โอ้ย เจ็บนะพี่"
"ก็ต้องเจ็บดิ มึงเป็นเหี้ยอะไรเนี่ย มามองหน้ากูไม่พูดไม่จา คือตั้งใจกวนตีน?"
"เปล่า..."
"..."
"ผมว่าพี่ก็น่ารักดี"
"ห้ะ? จู่ๆมึงก็ผีเข้าอะไรของมึงเนี่ย?" ไอ้รุ่นน้องคนนี้ตั้งแต่รู้จักมันมาไม่เคยเดาใจอะไรมันได้เลยซักครั้ง
"ถ้าพี่น่ารัก...เขาก็คงน่ารักเหมือนกันล่ะมั้ง"
--------------------------------------------------------------------------------------------
-
โอ๊ยยยยยยยย บีทน่ารักว่ะ มีการจ้องหน้าเพื่ออยากรู้ว่ายูหน้าตายังไง
-
อีกนิดดด ก็จะถึงแล้ววว :mew1:
-
เมื่อไหร่จะเจอกันนนน :hao7: :hao7:
-
ย้ากกกกก เพิ่งเห็นว่ากลับมาแล้ววววว :hao7:
-
9
วันอาทิตย์ 3 กันยายน 2557
04.15น.
"เดท?"
.
.
.
.
08.48น.
"ทำไมนายตื่นเช้าจังเนี่ย?"
09.05น.
"ก็ไปตักบาตรมา ว่าแต่เดทหรอ?"
09.12น.
"ใช่ เดทก็คือการที่คนสองคนไปเที่ยวด้วยกันไงล่ะ"
09.17น.
"ฉันรู้ว่าเดทคืออะไร ยู"
09.18น.
"ฉันแค่สงสัยว่าทำไม?"
09.22น.
"ฉันอยากเจอนายไงล่ะ"
09.24น.
"แต่ถ้านายไม่อยากไป มันก็โอเค มันไม่เป็นไร"
09.28น.
"น้อยใจ?"
09.32น.
"เปล่าซักหน่อย ฉันนอนต่อล่ะ"
09.41น.
"นั่นเป็นการยืนยันว่านายกำลังงอนอยู่"
09.49น.
"ฉันเปล่า"
09.53น.
"แต่ฉันยังไม่ได้ปฏิเสธเลยนะ"
10.01น.
"ช่างเหอะ ขอโทษละกันที่ถาม"
10.07น.
"นี่นายงอนจริงๆหรอ?"
10.10น.
"คนอะไรขี้งอนจริง"
10.14น.
"ฉันง้อคนไม่เป็นนะ"
10.17น.
"ยู ฉันขอโทษ"
10.21น.
"โอเค ไปเดทกัน"
10.24น.
"จริงนะ? จริงๆนะ"
10.29น.
"นี่นายไม่ได้งอนจริงๆใช่มั้ย?"
10.34น.
"ก็ใช่น่ะสิ นายโดนหลอกแล้ว"
10.37น.
"ถ้าหลอกงั้นไม่ไปแล้วนะ"
10.41น.
"ไม่ได้นะ ไม่ไปไม่ได้นะ ไปเดทกัน"
10.46น.
"ถ้าฉันไม่ไปนายจะตามสต็อกเกอร์ฉันรึเปล่า?"
10.48น.
"แน่นอน ฉันจะปีนหน้าต่างห้องนาย แล้วขโมยกางเกงในนาย?"
10.50น.
"น่ากลัวจริงๆ ฉันกำลังคุยกับคนโรคจิตอยู่หรอ?"
10.54น.
"ใช่ ฉันเป็นคนโรคจิต เพราะงั้นนายต้องไปเดทกับฉัน"
10.58น.
"นายคิดว่าฉันอยากไปเดทกับคนโรคจิตรึเปล่าล่ะ?"
11.01น.
"นายกำลังทำให้ฉันงอนจริงๆแล้วนะ"
11.04น.
"ถ้าคนโรคจิตคนนั้นเป็นนาย มันก็โอเค"
11.08น.
"งั้นตกลงไปเดทนะๆ"
11.12น.
"อืม ไปก็ได้"
11.18น.
"ในที่สุดฉันก็จะได้เจอนายแล้วว"
11.21น.
"ทำตื่นเต้นไปได้"
11.27น.
"ใจแข็งจริงนะพ่อคุณ"
11.31น.
"ฉันไปทำกิจกกรมต่อละ เดี๋ยวค่อยคุยกัน"
11.37น.
"เฮ้ย บีท มึงเตรียมตัวเสร็จยัง จะออกไปกินข้าวกันแล้วเนี่ย"
"แปปนึง เดี๋ยวกูออกไป"
"เร็วๆนะมึง ถ้าเจ๊บ่นขึ้นมามึงหูชาแน่"
"เฮ้ย...บีท?"
"...อะไร"
"มึงไม่สบายหรอ?"
"เปล่า"
"เปล่าเหี้ยอะไร หน้าแดงเป็นลูกตำลึงขนาดนั้น"
"กูสบายดี"
"อย่ามาเถียง เดี๋ยวกูไปบอกพวกเจ๊เองว่ามึงไม่สบาย"
"ก็บอกว่าไม่เป็นไรไง ไม่ต้องเลยมึง"
"แล้วมึงเป็นอะไร หน้าแม่งโคตรแดง"
"ไม่รู้ว่ะ...กูเขินมั้ง"
.
.
.
.
.
18.07น.
"พวกมึงทำอะไรกันน่ะ?" บีทเดินเช็ดหัวออกมาจากห้องน้ำก็เห็นเพื่อนประมาณสิบคนเศษกำลังมุงอะไรกันไม่อยู่อยู่บนเตียง แถมยังหัวเราะคิกๆคักๆกันอีก
"แหมๆๆ คุณชาย ช่วงนี้อินเลิฟอินเลิฟนะครับผม" พอเพื่อนคนนึงหันมาแซว คนที่เหลือก็เห็นมายิ้มแซวๆแล้วโห่กันใหญ่
"อะไรของพวกมึงเนี่ย?"
"ก็แหม พวกผมเพิ่งเห็นคุณมึงมีความรักก็เลยมาร่วมเผือกน่ะครับ" หนึ่งในนั้นชูมือถือขึ้นมา ซึ่งแน่นอนว่านั่นคือมือถือของบีทนั่นเอง แล้วหน้าจอก็ยังเปิดค้างหน้าต่างข้อความของยูไว้อยู่
"..."
"อ้าวๆ ถึงกับพูดไม่ออก ฮะๆๆ จะไปเดทกันแล้วหรอครับคุณชาย"
"พวกมึงแม่ง...เสือกว่ะ" เห็นอย่างนั้นบีทก็รีบจ้ำเท้าไปคว้ามือถือตัวเองคืนมา บอกได้เลยว่าตอนนี้รู้สึกอารมณ์เสียมาก
"ฮะๆๆ โกรธหรอๆ"
"หุบปากไปเลยพวกมึง"
"โหย เขินรึไง? พวกกูแค่อยากรู้ว่าคนตายด้านอย่างมึงจะมีมุมนี้กับเขาด้วย แม่งน่ารักว่ะ ฮะๆ"
"ไอ้พวกเหี้ย"
"นี่มึงโกรธกูจริงๆหรอวะ?"
"เออ"
"เฮ้ย พวกกูขอโทษ"
"เป็นอะไรกันวะ?" วอลเล่ย์ที่เพิ่งเข้ามาใหม่ถามขึ้นเมื่อเห็นสถานการณ์ที่ไม่น่าปกติ
"ก็พวกกูไปแอบดูข้อความที่ไอ้บีททันคุยกับแฟน แล้วมันโกรธอะ"
"พวกกูก็ไม่คิดว่ามันจะอายขนาดนี้นี่หว่า"
"กูไม่ได้อาย"
"แล้วเป็นอะไรวะ พวกกูขอโทษจริงๆ"
"กูไม่ได้อาย...กูหวง"
"ห้ะ? หวง?"
"ไม่รู้ว่ะ เล่ย์มึงเคยรู้สึกว่ามันมีของที่เป็นของเราคนเดียวมั้ย กูหวงแม่ง"
"..."
"มันเป็นพื้นที่ส่วนตัวของกูกับยู มึงเข้าใจมั้ย? กูไม่อยากให้ใครมายุ่งหรือมาดู"
"เชี่ย..."
"มึงแม่ง...โคตรโรแมนติกเลยว่ะ"
"พวกกูแม่ง...ทำลายความโรแมนติกมึง พวกกูมันโคตรเลวเลย"
"เออ พวกสารเลว"
"จะว่าไป กูยังไม่เคยเห็นมึงมีแฟนเลยนะ"
"ก็ยังไม่เคยมี"
"ห้ะ? จะบอกว่ามึงซิงหรอ?"
"แปลกรึไง?"
"แปลกเหี้ยๆ"
"หน้าตาแบบมึงนี่แม่ง...เสียของ"
"ถึงจะเสียของก็เหอะ แต่พอจะเปิดซิงก็เสือกไปจีบน้องเจ๊โย ทำเขาอกหักมึงตายแน่นอน กูไม่ไปงานศพมึงด้วยเอ้า"
"กูไม่ได้เป็นแฟนยู"
"ไปเดทนี่คือไม่ได้เป็นแฟน?"
"ยูบอกว่าเดท แต่ที่จริงแค่ไปเจอกันเฉยๆ"
"อย่าไปเชื่อมันมากพวกมึง มันปากแข็งจะตายชัก"
"น้องเจ๊โยหรอ?...กูเคยเห็นอยู่นะ"
"จริงอะ? ไปเจอกันตอนไหนวะ?"
"ก็เคยอยู่กับเจ๊แก...เออ เป็นแฟนเก่าน้องฝ้ายดาวคณะบัญชีด้วยนะ"
"เช้ดดด...น้องเขาโคตรน่ารัก แสดงว่าแม่งหล่อแน่เลย"
"ก็น่ารักดี ตัวเล็กๆ...หน้าคล้ายๆเจ๊ว่ะ"
"พวกมึงหยุดพูดเรื่องยูได้แล้ว ไม่ได้ยินรึไงว่ากูหวง แม่ง"
"เดือนก่อนยังพูดว่าไม่ชอบๆอยู่แม่ง ตอนนี้กล้าพูดได้เต็มปากเลยว่าหวง?"
"เออ ก็ของกูแม่ง"
.
.
.
.
.
.
01.47น.
------Beat's Calling------
"ฮัลโหล?"
"นอนรึยัง?"
"อืม...นอนไปซักพักแล้วล่ะ มีอะไรรึเปล่า?"
"อยู่คุยเป็นเพื่อนที"
"ห้ะ? ว่าไงนะ"
"ก็..."
'เปรี้ยง!'
"เฮ้ย!"
"เฮ้ย บีท? เป็นอะไร?"
"ตอนนี้ฝนตก..."
"แล้ว?"
"ฟ้ามันร้อง...ฉันไม่ชอบ"
"คือนายกลัวเสียงฟ้าร้องหรอ?"
"จะว่างั้นก็ได้"
"ฮะๆๆ จริงหรอเนี่ย?"
"อย่ามาหัวเราะนะ"
"นายมันน่ารักจริงๆนะเนี่ย"
"ก็เสียงมันโคตรดัง แถมฟ้าอาจจะผ่าลงมาที่ฉันก็ได้ใครจะไปรู้"
"แล้วจะให้ฉันทำอะไรให้นายดีล่ะ"
"พูดเรื่องอะไรได้ให้ฉันไม่ต้องสนใจเรื่องฟ้าผ่า"
"...จะพูดอะไรดีล่ะ"
"..."
"ฉัน...เคยมีแฟนสามคน"
"เรื่องนี้ฉันไม่อยากฟัง"
"หึงหรอ?"
"พูดอะไรของนายน่ะ"
"ก็ฟังหน่อยสิ"
"เฮ้อ..."
"แฟนคนแรกของฉันตอนม.ปลาย เป็นเพื่อนโยด้วย"
"นายไปจีบเขาหรอ?"
"เปล่า เขามาจีบ เห็นน่ารักดีก็เลยคบด้วย แต่สามเดือนก็เลิกกัน"
"นายบอกเลิก?"
"เปล่า...เขาบอกเลิก เขาบอกว่าฉันนิสัยเด็กไป"
"ก็จริงนะ"
"นายไม่ชอบหรอ?"
"มันก็ดู...น่ารักดี"
"จริงหรอๆ? ฮะๆ ฉันดูน่ารักหรอ?"
"เงียบน่า แล้วคนที่สองล่ะ"
"ก็ตอนปีหนึ่งกับเพื่อนในคณะ ก็มาจีบอีกนั่นแหละ"
"กี่เดือนเลิกอีกล่ะ?"
"อาทิตย์เดียว"
"ทำไมเร็วจัง"
"เขามาบอกเลิก เขาบอกว่าฉันไม่สนใจเขาเลย"
"แล้วมันเป็นแบบนั้นจริงๆรึเปล่า?"
"ก็ไม่รู้สิ ฉันก็แค่ทำเหมือนที่เคยเป็นมา มันผิดหรอ?"
"ฉันเป็นคนที่นายถามเรื่องพวกนี้ได้รึไง?"
"ก็จริงนะ ฮะๆ แล้วคนที่สามที่เพิ่งเลิกกันน่ะ"
"อย่าบอกนะว่านายโดนบอกเลิกอีก"
"ใช่ ฮะๆๆ เขาบอกฉันดูไม่รักเขาเลย"
"แล้วอย่าบอกนะว่าคนนี้เขามาจีบนายก่อน"
"อืม เขามาสารภาพรักฉันแหละ"
"นายนี่เหมือนจะอาภัพรักยังไงไม่รู้สิ"
"ก็นั่นสินะ แต่ฉันไม่เคยจีบใครเลยนะ"
"จะว่าตัวเองหล่อเลือกได้ว่างั้น?"
"เปล่า ที่พูดมาทั้งหมดประเด็นก็คือ ฉันเพิ่งรู้สึกอยากจีบคนขึ้นมาเมื่อเร็วๆนี้เองแหละ"
'เปรี้ยง'
"..."
"บีท?"
"..."
"ฟ้าร้อง นายไม่ตกใจแล้วหรอ?"
"...ไม่แล้ว"
"ที่ว่าจีบ นายหมายถึง..."
"คนที่คุยโทรศัพท์ด้วยอยู่ละมั้ง"
"แค่นี้ล่ะ ฝันดีนะ"
------Ending a Call-------
"ใครจะไปหลับลงกัน"
-------------------------------------------------------------------------------------
-
เขินแทนบีทอ่ะ :-[ :-[ :-[
-
เอ็นดูความกลัวฟ้าร้องงงงง
-
โอ้ยยย ตายยๆๆ
เจอแบบนี้เขินสุดๆไปเลยใช่ม๊ะ บีท
:o8: :-[
-
ดีใจจังกลับมาต่อแล้ว นึกว่าจะไม่ได้อ่านเรื่องนี้ต่อแล้วนะเนี่ย ขอบคุณมากจ้า
-
อ้อยกันเก่งเหลือเกินนน :m3: :m3:
-
ตอนเห็นชื่อเรื่องก็คิดว่าคงแค้ชื่อเหมือน พอมาอ่านฮือออออ
คุณนักเขียนกลับมาแล้ว ดีใจจังงงงงงงง มาต่อไห้จบนะ อ่านแล้วก็คิดถึงอะ สมัยที่แบบส่งแต่ข้อความ
-
ใกล้ได้เจอกันแล้ว หยอด จีบกันตลอด :mew1:
-
รอเรื่องนี้มาตฃอดในที่สุดก็กลับมารีอีกรอบ ขอให้รอบนี้จบด้วยเถิด :sad4:
-
10
วันพฤหัสบดี 7 กันยายน 2557
06.07น.
"ตื่นรึยังงง ถ้ายังไม่ตื่นนายต้องตื่นเดี๋ยวนี้นะ"
06.15น.
"ฉันว่านายนัด 10 โมงนะ จะรีบตื่นไปไหน"
06.19น.
"ก็ตื่นเต้นไง เมื่อฉันเกือบนอนไม่หลับแหละ ตาคล้ำหมดเลย"
06.23น.
"วันนี้ฉันจะต้องไปเดทกับแพนด้ารึเปล่า?"
06.27น.
"ฉันชอบแพนด้า :'D"
06.31น.
"ฉันว่านายกลับไปงีบซักพักก่อนเถอะ นายน่าจะเริ่มเบลอแล้วนะ"
06.35น.
"นอนต่อไม่ได้ เดี๋ยวเสื้อยับหมด"
06.42น.
"นี่นายอาบน้ำแต่งตัวแล้วหรอ?"
06.45น.
"อืมม ก็นะ 555 มันตื่นเต้นนี่นา"
06.49น.
"งั้นฉันก็ไปอาบน้ำบ้างละกัน"
06.52น.
"เอาไว้เจอกันนะ"
06.58น.
"เจอกัน"
.
.
.
.
.
.
08.32น.
"ฉันอยู่บนบีทีเอสล่ะ ใกล้ถึงแล้วว"
08.39น.
"งั้นนายจะไปถึงก่อนเวลาหรอ?"
08.43น.
"อืม นายอยู่ไหนแล้ว?"
08.49น.
"ฉันอยู่ตรงสถานี"
08.53น.
"งั้นเดี๋ยวฉันไปนั่งรอนะ รีบๆมาล่ะ"
08.57น.
"นี่มันน่าตื่นเต้นเหมือนกัน"
08.59น.
"ที่จะได้เจอฉันน่ะหรอ?"
09.03น.
"ฉันเคยคิดว่านายไม่มีตัวตนนะ จำได้มั้ย?"
09.06น.
"ฉันจะมีตัวตนจริงๆรึเปล่า ก็รีบมาพิสูจน์ด้วยตัวเองละกันนะ"
09.09น.
"ไม่ต้องให้นายบอกก็รีบไปอยู่แล้วล่ะน่า"
.
.
.
.
.
.
09.14น.
-------MoM's Calling------
"ฮัลโหลครับแม่?"
"ยู ตอนไหนยูอยู่ไหนลูก?"
"อยู่บนบีทีเอสครับ ยูกำลังจะไปเที่ยวกับเพื่อน แม่มีอะไรรึเปล่าครับ?"
"ยูช่วยไปรับพี่เฟียตที่สนามบินให้แม่หน่อยได้มั้ยลูก"
"ใครหรอครับ?"
"ลูกเพื่อนแม่น่ะลูก เขามาฝึกงานที่กรุงเทพเดือนนึงก็เลยจะมาพักบ้านเรา"
"ทำไมแม่ไม่บอกยูเร็วกว่านี้ล่ะครับ"
"ก็ตอนแรกพี่เขาบอกจะมามะรืนนี่นา แต่จู่ๆก็โทรมาบอกว่าจะเลื่อน แม่ก็ลืมบอกลูกเลย"
"เฮ้อ แล้วกี่โมงล่ะครับ?"
"เครื่องพี่เขาลง 10 โมง"
"แต่แม่ ยูนัดเพื่อนตอน 10 โมงนะ แม่ให้โยไปรับแทนได้มั้ย"
"พี่โยเขาติดอบรมวันนี้ไงลูก แม่กับพ่อก็ติดงานด้วย"
"ให้พี่เขามาเองไม่ได้หรอครับแม่ นี่นัดสำคัญนะ"
"พี่เขามาไม่ถูกหรอลูก เดี๋ยวก็หลงทงหลงทาง ไปรับพี่เขาให้แม่หน่อยนะลูก นัดเพื่อนนัดเมื่อไหร่ก็ได้"
"แต่แม่..."
"ยู อย่าดื้อสิ ไปรับพี่เขา"
"..."
"แม่ทำงานต่อล่ะ เดี๋ยวแม่ส่งเบอร์พี่เขาไปให้"
"...ครับ"
.
.
.
.
.
09.21น.
-----You's Calling--------
"ฉันใกล้ถึงแล้ว นายรอนานหรอ?"
"...เปล่า...ฉัน...ขอโทษนะ แต่ว่าฉันไปไม่ได้แล้ว"
"...ทำไม?"
"ฉันติดธุระน่ะ ฉันขอโทษจริงๆนะ เป็นคนนัดแท้ๆ"
"เสียงนายสั่นๆนะ ร้องไห้หรอ?"
"...ก็นิดหน่อย มันน่าผิดหวังจริงๆนั่นแหละ"
"ฉันไม่เป็นอะไรหรอก"
"แต่ฉันเป็นน่ะสิ...บีท นายว่ามีอะไรไม่อยากให้เราได้เจอกันรึเปล่า?"
"คิดมากน่ะ ค่อยนัดใหม่ก็ได้"
"โกรธรึเปล่า?"
"เรียกว่าเสียใจมากกว่า"
"พออย่างนี้แล้วพูดตรงเชียวนะ"
"ถ้าพูดอ้อมแบบเมื่อก่อนนายอาจจะร้องไห้งอแงเอาน่ะสิ"
"ฉันไม่ใช่เด็กนะ"
"แบบนี้มันก็เป็นการปลอบใจอย่างนึงใช่มั้ยล่ะ?"
"ฮะๆ มันได้ผลดีเลยล่ะ"
"ฉันขอโทษจริงๆนะ"
"ไม่เป็นไร...นายจำได้มั้ยว่าฉันเคยบอกนายว่า ฉันว่าฉันน่าจะชอบนาย"
"จำได้สิ ไม่เคยลืมเลยล่ะ"
"แล้วนายก็บอกว่านายชอบฉัน"
"แต่เพราะตอนนี้ยังไม่เจอกัน คำว่าชอบฉันมันก็ยังน่าจะอยู่"
"ใจร้าย ไหนว่าจะปลอบใจฉันไง"
"ฮะๆ แล้วตอนนี้นายอยู่ไหนน่ะ?"
"ก็นั่งบีทีเอสเลยไปสนามบินน่ะ ธุระที่ว่าคือต้องไปรับลูกชายเพื่อนแม่น่ะ"
"ฉันรู้สึกเกลียดหมอนั่นแฮะ"
"นายยังไม่เคยเจอเขาซักหน่อย"
"มันเรียกว่าอะไรนะ กว้างขวางคอ?"
"ฮะๆ ก็ใช่นะ น่าหมั่นไส้ชะมัดเลย"
"แล้วนายอยู่ไหนน่ะ"
"ฉันก็กำลังจะไป Piorneer"
"ยังจะไปอีกหรอ?"
"อืม ไม่ได้มาตั้งนานแล้วก็เลยกะจะไปนั่งซักหน่อย"
"งั้นก็ไปนั่งตรงโต๊ะที่ติดหน้าต่างบานสุดท้ายที่อยู่ฝั่งซ้ายนะ"
"ทำไมล่ะ?"
"มันเป็นโต๊ะประจำฉัน"
"แค่นี้นายก็ยังจะเอาหรอ?"
"นั่งไปเหอะน่า ถือว่าเป็นการเอาฤกษ์เอาชัยเวลาเจอกันครั้งหน้า"
"โอเค นั่งก็นั่ง"
"ฉันถึงสนามบินแล้ว คนเยอะชะมัดเลย"
"ก็ต้องเยอะสิ สนามบินนะ"
"งั้นฉันโทรหาพี่ก่อนนะ"
"โอเค"
"บีท"
"ว่าไง"
"ขอบคุณนะที่เข้าใจฉัน แล้วก็ขอโทษอีกครั้งนะ"
-----Ending a Call----------
.
.
.
.
.
.
.
10.04น.
-----You's Calling-------
"ฮัลโหลครับ?"
"พี่เฟียตครับ นี่ยูนะครับ ลูกแม่แป้ง"
"อ๋อ ครับ น้องยู"
"พี่เฟียตเครื่องลงแล้วใช่มั้ยครับ ตอนนี้อยู่ไหนครับ?"
"พี่กำลังรอเอากระเป๋าอยู่ครับ น้องยูรอพี่ข้างหน้าทางออกแปปนึงนะ"
"ครับ"
.
.
.
.
.
.
"น้องยู?" ยูยืนเหม่อรอพี่ชายแปลกหน้าที่เขาไม่รู้จัก จู่ๆก็มีคนมาสะกิดจากด้านหลัง พอหันไปดูก็เป็นผู้ชายตัวสูงที่หน้าตาออกจะตี๋ๆซักหน่อย ซึ่งก็คงจะไม่ใช่ใครอื่นนอกจากคนที่เขาต้องมารับนั่นเอง
"พี่เฟียต?"
"ครับ รอพี่นานมั้ย?" เฟียตฉีกยิ้มอย่างเป็นมิตร แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ยูรู้สึกดีในตัวของคนๆนี้ขึ้นเลยซักนิด 'ขอโทษนะครับพี่ ถึงพี่จะดูใจดี แต่ผมไม่ชอบพี่ลงไปแล้วล่ะ'
"ไม่นานครับ เดี๋ยวยูช่วยถือกระเป๋า"
"ไม่เป็นไรๆ พี่ถือเองดีกว่า มันหนักนะ"
"อ่อ...แล้วพี่รู้ได้ไงครับว่าเป็นยู?" ยูถามอย่างไม่ได้สนใจอะไรมาก แค่หาเรื่องคุยแล้วก็ออกเดินนำเฟียตไปก่อน
"ก็แม่พี่เอารูปน้องยูกับโยให้พี่ดูก่อนจะมาน่ะ ยูหน้าเหมือนพี่สาวเลยนะ"
"ก็มีคนบอกบ่อยๆครับ"
"น่ารักดี"
"ครับ?" ไม่ใช่ว่าอีกคนพูดไม่ชัดหรือพูดเบาๆไปหรอกนะ แต่จู่ๆก็พูดแบบนี้กับผู้ชายด้วยกันเองมันก็ออกจะน่าขนลุกหน่อยๆอยู่นะ
"พี่ว่ายูน่ารักดี"
"อ่อ...ครับ พี่ก็...หล่อเหมือนกันครับ" ยูตอบพร้อมหัวเราะแหะๆอย่างเสียไม่ได้ รู้สึกมีบางอย่างไม่ค่อยชอบมาพากลเท่าไหร่ ความรู้สึกมันบอก
"ฮะๆ ขอบใจนะ" เฟียตยิ้มจนตาหยีพร้อมกับเอื้อมที่ว่างขึ้นมาลูบหัวยูเบาๆ
"...เอ่อ" ยูรีบเผลอผงกหัวหลบมือของอีกคนทันทีที่มาแตะโดนหัว
"อ่า...ขอโทษนะ พอดีพี่ชอบลูบหัวน้องสาวน่ะ ก็เลยติด ยูไม่ชอบหรอ?"
"ก็...ไม่หรอกครับ แค่ไม่ชินน่ะ"
"แล้วยูมีแฟนรึยัง?"
"ยังไม่มีครับ แต่ก็คุยๆกันอยู่" ยูตอบโดยไม่หันมามองหน้าเฟียตพร้อมกับกวักมือเรียกแท็กซี่ไปด้วย
"ก็นั่นสินะ ยูหน้าตาดีออก"
"ไม่หรอกครับ พี่เฟียตหล่อกว่าอีก"
"แต่พี่ยังไม่มีแฟนนะ"
"โห สาวๆคงติดตรึมแน่เลย" แล้วรถแท็กซี่ก็จอดเทียบอยู่ตรงหน้าทั้งคู่ เฟียตอาสาเปิดประตูให้ยูขึ้นก่อน ก่อนจะจัดการเก็บกระเป๋าแล้วกลับมานั่งในรถให้เรียบร้อย แล้วพูดต่อ
"พี่ยังไม่อยากมีแฟนน่ะ แต่ถ้าคนที่พี่สนใจมาชอบพี่ก็คงจะคบด้วยล่ะนะ"
"หล่อแบบพี่เนี่ยคงไม่ยากหรอกครับ"
"พี่สนใจพี่สาวผมเปล่า? โยยังไม่แฟนเลยนะครับ ฮะๆ"
"โยก็น่ารักดีนะ แต่พี่ว่ายูน่ารักกว่านะ" เพราะคำว่าน่ารักที่ออกมาจากปากผู้ชายคนนี้อีกครั้งทำให้ยูต้องหันขวับมามองอีกคนทันที
"...เอ่อ...ชมผู้ชายว่าน่ารักมันไม่น่าดีใจเท่าไหร่หรอกนะครับ"
"แต่พี่ว่าคำนี้มันเหมาะกับเราดีนะ" เฟียตเอื้มมือมาลูบหัวยูอีกครั้งซึ่งครั้งนี้ยูก็ไม่ได้โยกหัวหลบแต่อย่างใด เพราะถ้าทำไปคงจะเสียมารยาทอยู่เหมือนกัน เลยปล่อยให้อีกคนลูกหัวตามใจ แล้วเบือนหน้าหนีไปมองหน้าต่าง
ชักจะยังไงๆจริงๆนะเนี่ยพี่คนนี้ ถึงยูจะตามคนไม่ทัน แต่ก็ไม่โง่ถึงขนาดที่โดนหยอดขนาดนี้แล้วจะไม่รู้ตัวหรอกนะ
.
.
.
.
.
.
.
วันศุกร์ 8 กันยายน 2557
06.32น.
'ก๊อกๆ'
"ยูครับ ตื่นรึยัง? เปิดประตูให้พี่หน่อยสิ" ยูสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเรียกโหวกเหวกของไอ้พี่เฟียตที่อยู่อีกด้านของประตูดังขึ้น ก็เลยจำต้องลากสังขารง่วงๆเดินไปเปิดประตูให้
"มีอะไรหรอครับ ปลุกแต่เช้าเชียว"
"แถวนี้มีสวนสาธารณะบ้างมั้ยครับ? ปกติพี่จะออกไปวิ่งตอนเช้าน่ะ" แม้หน้าตายูจะไม่แสดงออกอะไร แต่ในใจกำลังด่าว่า 'เรื่องของมึง' แต่ก็ได้แต่ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงติดหงุดหงิดนิดๆเท่านั้นเอง
"...หน้าปากซอยเลี้ยวขวาแล้วก็เลี้ยวซ้ายเข้าซอยที่มีเซเว่นข้างหน้าก็เจอแล้วครับ"
"ยูไปเป็นเพื่อนพี่หน่อยได้มั้ย พี่กลัวหลงทางน่ะ"
"...แต่ว่ายูยังไม่ได้อาบน้ำเลย"
"พี่รอได้ พาพี่ไปหน่อยนะ"
"เฮ้อ...รอแปปนึงนะครับ" พอรับปาก พี่ชายก็ยิ้มจนแก้มแทบจะปริถึงหูอยู่แล้ว ยูถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะปิดประตูใส่หน้าแบบกระแทกกระทั้นนิดหน่อย
'คนอะไรน่ารำคาญชะมัด'
.
.
.
.
.
07.12น.
"ยูจะไปวิ่งกับพี่มั้ย หรือจะเดินเล่น?" พอถึงสวนสาธารณะ เฟียตก็ถามขึ้นทันที สงสัยเพราะยูค่อนข้างจะอาบน้ำนาน แดดก็เลยเริ่มออกแล้ว
"เดี๋ยวยูรอแถวๆนี้ละกันครับ"
"งั้นถ้าอยากกลับแล้วโทรบอกพี่นะ" เฟียตพูดก่อนจะออกตัววิ่งไป ยูมองตามอย่างเบื่อหน่าย 'โทรบอกตอนนี้เลยได้มั้ย อยากกลับไปนอนต่อแล้ว'
ที่จริงแล้วพี่เฟียตก็ดูเป็นคนดีอยู่หรอก แต่ติดก็ตรงที่อคติไปเรียบร้อยแล้ว เพราะพี่คนนี้นี่แหละทำให้วันที่เขารอต้องมาพังลง ก็รู้สึกผิดอยู่หรอกที่ต้องมาหงุดหงิดพี่เขาทั้งที่เขาไม่รู้อะไรเลย แต่ให้ทำไงได้ล่ะ ก็ไม่ชอบไปแล้วนี่
เพราะเริ่มจะสายแล้ว สวนสาธารณะก็เลยเริ่มจะมีคนขึ้นมาส่วนนึง ยังดีกว่าที่เดินไปเงียบๆวังเวงๆคนเดียว
ยูเดินเล่นมาเรื่อยๆจนถึงสะพานข้ามแอ่งน้ำเล็กๆในสวนสาธารณะที่มีเรื่องเล่าที่ใครเล่าไว้รู้ แล้วคนก็เชื่อกันไปเองว่า ถ้าโยนเหรียญบาทลงไปแล้วมันลงไปหยุดบนก้อนหินใหญ่ในแอ่งพอดีแบบไม่ไหลลง ไม่ว่าจะขอเรื่องอะไรก็จะสมหวัง
เพราะอย่างนั้น ในแอ่งน้ำเล็กนี่ก็เลยมีเหรียญบาทนับร้อยเหรียญอยู่ที่ก้นบ่อ แต่มีเหรียญไม่ถึงสิบเหรียญด้วยซ้ำที่อยู่บนก้อนหิน
ยูพิงราวสะพานแล้วมองลงไปในแอ่งน้ำซักพักก่อนจะตัดสินใจเดินต่อไป แต่พอก้มมองดูที่เท้า ก็มีเหรียญบาทตกอยู่เหรียญนึงพอดี เขาก้มลงไปหยิบเหรียญบาทนั่นขึ้นมาแล้วมองลงไปในแอ่งน้ำนั่นอีกครั้ง
'ลองโยนดูซักครั้งก็น่าสนุกดี' เขาโยนเหรียญออกไปเบาๆพร้อมกับอธิษฐานในใจ
'ขอให้ได้เจอบีทด้วยเถอะ'
เหรียญนั้นตกลงน้ำไปตรงกับตำแหน่งของหินพอดี ถึงจะรู้ว่ามันยากที่เหรียญจะไปลงตรงกับหินก็เถอะ แต่ในใจก็แอบหวังอยู่นิดๆ
เหรียญค่อยจมลงไปเรื่อยจนไปหยุดอยู่ตรงด้านบนของหินพอดี และมันก็ไม่ไหลลงมา ยูแอบอมยิ้มด้วยความดีใจ แต่ก็แน่นอนว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้น คงไม่มีพรวิเศษหรือปาฏิหารย์อะไรเกิดขึ้นจริงหรอก
เขาหยิบมือถือขึ้นมาแล้วกดพิมพ์ข้อความส่งไปหาคนที่เขาคิดถึงแทบจะตลอดเวลา
07.31น.
"นายเชื่อเรื่องพรวิเศษมั้ย?"
'ปิ๊ป ปิ๊ป'
พอกดส่งไปเท่านั้นแหละ เสียงข้อความเข้าก็ดังขึ้นจากข้างหลัง ยูรีบหันไปมองทางต้นเสียงทันที ด้านหลังของเขามีผู้ชายตัวสูงกำลังยืนหันหลังพิงราวสะพานอีกด้านนึงไว้อยู้ พร้อมกับหยิบมือถือขึ้นมากด
'ปิ๊ป ปิ็ป' ไม่นานนักเสียงข้อความเข้าจากมือถือของยูก็ดังขึ้นเช่นกัน ผู้ชายคนนั้นก็ค่อยๆหันหน้ามามองทางเขา
ทั้งคู่สบตากันอยู่อย่างนั้น ไม่มีใครพูดอะไร พวกเขาไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อน แต่กลับมองกันอย่างนั้นไม่ละสายตา ถึงต่างฝ่ายจะไม่แน่ใจว่าใช่อีกคนรึเปล่า แต่ก็มีอะไรไม่รู้บอกว่า 'คนนี้แหละ ใช่เขาจริงๆ'
.
.
.
.
07.32น.
"ถ้ามันมีจริงก็ดีสิ"
---------------------------------------------------------------------------------
-
ชั้นก็ไม่ชอบอีพี่เฟียตเหมือนกัน
แกจะสนใจยู จีบยูหรอ ฝันไปเถอะ :hao3:
พรหมลิขิตชะมัด สุดท้ายยูกะบีทก็ได้เจอกัน
-
เจอกันแล้ว
-
เหมือนจะสมหวังนะ
-
ฉากโยนเหรียญที่รอคอยมาแล้วววว :m3: :m3:
-
โถ้พี่เฟียตหล่อซะปล่าว สกิลการจีบคือแย่มาก สงสารเขานะ55555
-
โอ้ยย ดีใจที่กลับมาค่าาา เห็นผ่านตานึกว่าแค่ชื่อคล้ายๆ พอลองกดเข้ามาเท่านั้น :impress3:
ในที่สุดก็เจอกันแล้วว แทบรอให้ถึงตอนที่อ่านไว้ไม่ไหว อยากให้ถึงไวๆ
-
ซีนเหรียญในตำนานมาแล้ววงงง
-
พรหมลิขิตนี่คือพรหมลิขิตแน่ ๆ
-
เพิ่งจะเห็นว่ามาลงใหม่ เย้ๆๆ
อย่าทิ้งกันไปอีกนะคะ พลีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
-
ทั้งคู่ยังคงมองหน้ากัน ไม่มีใครพูดอะไร ไม่ใช่ว่าไม่แน่ใจว่าอีกคนใช่คนที่อยากเจอรึเปล่า แต่มันแค่พูดอะไรออก ไม่รู้ว่าจะเริ่มว่ายังไงดี และมันมีความรู้สึกแปลกๆมี่อธิบายไม่ถูกว่ามันคืออะไร
ทั้งๆที่เพิ่งเคยเห็นหน้ากันครั้งแรกแต่กลับรู้สึก 'คิดถึง'
ความรู้สึกที่บอกว่าคิดถึงมันลอยวนไปมาเต็มไปในใจทั้งคู่ไปทั่วอย่าห้ามไม่ได้ ถ้าจะอธิบายความรู้สึกให้ใกล้เคียงมากที่สุดคือมันรู้สึก 'อิ่มในใจ'
"...ไง" ผู้ชายตัวสูงคนนั้นพูดขึ้นมาเบาๆราวกับเสียงกระซิบ แต่แค่นั้นมันก็ดังพอที่จะทำให้ยูได้ยินเสียงที่คุ้นเคย
"..." ยูไม่ได้ตอบอะไร แต่รอยยิ้มที่ค่อยๆกว้างขึ้นจนแก้มปริของเขาเป็นคำตอบที่ดีที่สุดในเวลานี้ บีทเห็นอย่างนั้นก็อดอมยิ้มตามไม่ได้ 'ใช่เขาจริงๆด้วย'
"...สูงชะมัด" ยูเงยหน้าขึ้นไปมองจรดหัวของฝ่ายตรงข้ามแล้วย่นหน้าใส่บีทอย่างหมั่นไส้ แต่ปากก็ยังคงอมยิ้มอยู่
"นายเตี้ยต่างหากล่ะ" บีทเอื้อมมือไปวางแหมะไว้บนหัวของยู ทั้งๆที่เมื่อวานโดนพี่เฟียตทำแล้วยังรู้สึกแปลกๆอยู่เลยแท้ๆ แต่ตอนนี้กลับรู้สึกดีแบบอยากให้เขาจับนานๆ
"นายน่ะ..." ยูพูดขึ้นพร้อมกับก้มหน้าลงมองพื้น ทำให้อีกคนที่สูงกว่าไม่เห็นหน้าของเขา
"คือบีทใช่มั้ย?"
"นายคิดว่าไงล่ะ? ฉันใช่คนที่นายเคยบอกว่าเป็นลุงอายุ 60 รึเปล่า?"
"...ไอ้บ้า" ถึงจะไม่เห็นหน้าก็เถอะ แต่ไหล่ที่เริ่มสั่นหน่อยกับหูที่ตอนนี้แดงอย่างกับสีมาป้ายก็ทำให้บีทรู้สีหน้าของอีกคนได้
"ร้องไห้?"
"จะบ้ารึไง ฉันไม่ได้เจ้าน้ำตาขนาดนั้นซะหน่อย"
"ก็เงยหน้าขึ้นมาสิ"
"...ไม่เอา"
"ไหนว่าอยากเจอฉันไง ถ้าอยากเจอก็เงยหน้าขึ้นมาสิ"
"ไม่เอา ไม่เงย" จบประโยคนั้นก็แอบมีเสียงสูดจมูกเบาๆให้บีทพอจับทางได้
"คนอะไรขี้แงจริงๆ"
"ก็บอกว่าไม่ได้ร้องไง"
"แค่ซึมๆ"
"มันก็เหมือนร้องนั่นแหละน่า"
"..."
"..."
"บีท"
"ว่าไง?" หลังจากเกิดเดธแอร์ไปซักพัก ยูก็พูดขึ้นโดยยังไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขาเลย
"กอดหน่อย"
"..." สิ้นประโยคนั้นถึงกับต้องทำให้บีทเสหน้ามองไปทางอื่น ทำไมหน้าถึงรู้สึกร้อนๆขึ้นมาก็ไม่รู้
"ได้มั้ย?" ยูจัดการเอามือไปขยี้ๆตาก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามอง
"เฮ้ออ มานี่มา" บีทถอนหายใจกลบเกลื่อนความเขินเฮือกใหญ่ก่อนดึงยูเข้าไปกอด ด้านของยูเองก็ใช้แขนรัดอีกคนแน่นจนแทบไม่มีช่องว่างเลย และด้วยส่วนสูงที่ต่างกันซัก 10 เซนต์ได้ คางของยูเลยไปเกยอยู่ตรงไหล่ของบีทพอดี
"ขอบคุณนะ"
"ขอบคุณเรื่องอะไร?"
"ฉันไม่ได้ขอบคุณนายซักหน่อย"
"ฉันขอบคุณสะพานต่างหาก"
"ขอบคุณสะพาน?"
"ที่ทำให้ฉันได้เจอนายไง"
"นั่นมันก็น่าจะขอบคุณฉันด้วยไม่ใช่รึไง"
"ไม่เอาด้วยหรอก" ยูพูดก่อนจะผละออกมาจากอ้อมกอด ก่อนจะยิ้มจนแก้มปริอย่างชื่นใจ
"ฉันคิดถึงนายนะ"
"คิดถึง? ฉันกับนายเพิ่งเคยเจอกันนะ?"
"ไม่รู้สิ ก็มันมีความรู้สึกแบบว่าคิดถึงคนที่ไม่ได้เจอกันมานานน่ะ นายไม่เป็นรึไง"
"ก็นั่นสิ...ไอ้ความรู้สึกที่มันแน่นๆเต็มๆเนี่ยมันคือคิดถึงใช่มั้ย?" ยังไม่ทันที่ยูจะได้ตอบอะไรก็มีเสียงดังขึ้นไม่ไกลนัก และมันก็เป็นเสียงที่เขาไม่อยากได้ยินที่สุดในตอนนี้
"น้องยู?" พอหันไปมองก็เป็นไปตามคาด ไอ้พี่เฟียตนั่นเอง นี่มันจะเป็นกว้างขวางคอชีวิตไปถึงไหนเนี่ย
"ใครหรอครับ?" เฟียตมองไปที่บีทด้วยสีหน้างงๆ
"เอ่อ..."
"เพื่อนยูหรอ?" ยูเงยหน้าของบีทซึ่งตอนนี้บีทกำลังมองเฟียตด้วยสายตาที่ค่อนข้างหงุดหงิด ไม่รู้สิ แค่รู้สึกไม่ถูกชะตากับหมอนี่ขึ้นมายังไงไม่รู้
"นี่บีท" ยูหันไปกระซิบบีทเบาๆขณะที่เฟียตกำลังเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
"หือ?"
"เตรียมตัววิ่งนะ"
"หา? ทำไม...เฮ้ย!" ยังไม่ทันได้ถามจบประโยค ยูก็จับมือบีทแล้ววิ่งหนีไปจากตรงนั้นทันที
"เฮ้ย น้องยู!? เดี๋ยวสิ จะไปไหน?" เฟียตที่จู่ๆก็โดนยูวิ่งหนีได้แต่ยืนตะโกนเรียกอย่างงงๆ เรียกไปก็เท่านั้นแหละ ตอนนี้ยูไม่ฟังอะไรแล้ว เมื่อวานไอ้นี่ก็ทำลายวันที่เขารอมารอบนึงแล้ว จะไม่ยอมให้มาขัดขวางเวลาของเขากับบีทอีกหรอก
"เดี๋ยวสิ ยู นายจะวิ่งทำไมเนี่ย?" บีทท้วงขึ้นแต่ก็ยังวิ่งตามมาไม่มีท่าทีที่จะผ่อน ฝ่ายยูก็ไม่ตอบอะไรได้แต่วิ่งไปเรื่อยๆจนถึงอีกด้านนึงของสวนสาธารณะที่เป็นทุ้งหญ้ากว้างๆให้คนได้ปิกนิกกัน พอเห็นว่าน่าจะวิ่งมาไกลแล้ว ยูก็เลยทิ้งตัวลงนั่งพักตรงพื้นหญ้า
"เฮ้ออ...โคตรเหนื่อยเลย"
"จะบอกได้รึยังว่าวิ่งทำไม" บีทค่อยๆหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ และไม่มีท่าทีว่าจะเหนื่อยเท่ายูเลย หรืออาจเป็นเพราะขายาวกว่า?
"ก็คนๆนั้นน่ะ...เป็นคนที่ฉันต้องไปรับมาเมื่อวานไง"
"อ้อ...หมอนั่นนี่เอง ไม่น่าล่ะ..." บีทละประโยคอีกส่วนนึงไว้ แต่ก็แอบคิดในใจ 'มิน่าล่ะฉันถึงรู้สึกเกลียดหมอนั่นชะมัดเลย'
"แล้วตกลงนายวิ่งทำไม?"
"ใครจะไปยอมให้เขามาทำลายเวลาที่ฉันได้เจอนายตอนนี้ล่ะ" ยูย่นหน้าแบบหมั่นไส้ๆแล้วเบือนหน้าไปทางอื่น
"แล้วอีกอย่างนะ"
"?"
"ฉันรู้สึกว่า...ไม่รู้สิ แบบว่าพี่เฟียตเหมือนเขาจะจีบฉันยังไงไม่รู้" ยูหันไปนั่งกอดเขาแล้วหันไปหาบีทที่ทำหน้าตาบึ้งๆอยู่ข้างๆ
"หึงมั้ย?" ยูยิ้มแฉ่งแบบแซวๆ
"หึง" บีทตอบกลับสั้นๆหน้าบึ้งๆ ตอนแรกยูกะจะทำให้อีกคนเขิน แต่แค่คำเดียวก็ทำให้ตัวเองเขินซะจนไม่กล้ามองหน้าอีกคน
"ฉันไม่ชอบหมอนั่น"
"ไม่ชอบเขาเพราะเขาจีบฉันหรอ?"
"นั่นก็ส่วนนึง แต่ว่าฉันรู้สึกไม่ถูกชะตากับหมอนั่น"
"นายกำลังจะบอกว่านายชอบฉันรึเปล่า?"
"..." บีทไม่ตอบ แต่กลับยิ้มบางๆให้ แล้วเบือนหน้าไปทางอื่น
"อะไรน่ะ ยิ้มนั่นมันหมายความว่ายังไงกัน"
"ก็ไม่รู้สิ" บีทตอบไปแล้วแกล้งทำลอยหน้าลอยตาไม่รู้เรื่อง
"ไม่ต้องบอกก็รู้แล้วน่ะว่านายชอบฉัน ใช่มั้ยๆ?"
"เอาตามที่นายสบายใจเถอะ"
"ใจร้ายชะมัด" ยูทำแก้มป่องอย่างงอนๆแล้วเอียงหน้าเข้ามาใกล้ มันดูน่าเอ็นดูยังไงไม่รู้สิ มือซ้ายก็ขยับไปลูบหัวอีกคนโดยไม่รู้ตัว จะบอกว่ายูน่ารักเหมือนพี่สาวก็ไม่ใช่ซะทีเดียว จะว่ายังไงดี ถ้าสวยน่ะ พี่โยก็สวยกว่าจริงๆแหละ แต่ถ้าน่ารัก ขอเถียงสุดใจเลยว่าโยเทียบยูไม่ติด แค่วินาทีแรกที่เห็นก็รู้สึกเหมือนใจตัวเองมันกระตุกวูบลอยไปไหนแล้วไม่รู้ ทั้งที่ไม่เคยรู้สึกอย่างนี้กับใครแท้ๆไม่ว่าคนๆนั้นจะน่ารักแค่ไหน แต่กับคนที่แค่ส่งข้อความหากัน กลับรู้สึกดีจนอยากกอดอยากหอมให้มันรู้แล้วรู้รอด
"มองอะไรหืม?" หลังจากที่เหม่อๆอยู่พอได้สติก็เห็นยูนั่งจ้องหน้าเขายิ้มๆอย่างไม่วางตา
"ไม่รู้สิ ได้อยู่กับนายแบบนี้มันรู้สึกหลายอารมณ์มากเลย"
"หืม?"
"ก็มัน...ดีใจ คิดถึง ตื้นตัน ตกใจ อิ่ม เขิน แล้วก็อีกเยอะแยะเลยที่เป็นความรู้สึกดีๆ อยากจะค่อยๆรู้สึกทีละอย่างแท้ๆ" ยูเอาหน้าซุกไปที่เข่าตัวเองแล้วชำเลืองมองไปที่บีท
"ความรู้สึกพวกนั้นเล่นเอาฉันเกือบแย่แน่ะ"
"หือ? ยังไงหรอ?"
"มันมาเร็วมากเลยแบบไม่ได้ทันตั้งตัว นายว่ามั้ย? ว่ามันบังเอิญมากแค่ไหนที่เราได้มาเจอกันแบบนี้"
"ไม่ได้บังเอิญนะ! ฉันขอพรกับสะพานให้ได้เจอนายแล้วก็ได้เจอเลย"
"นายขอพรจริงๆหรอ?"
"อื้อ! ฉันถึงได้ส่งข้อความแบบนั้นไปหานายไง"
"...บังเอิญเกินไปแล้ว" บีทเปรยขึ้นมาเบาๆแล้วเหม่อไปข้างหน้าอย่างแปลกใจ
"หือ?"
"ฉันก็ทำเหมือนกัน"
"จริงหรอ?"
"นี่นายคิดถึงฉันถึงขนาดต้องขอพรเลยหรอเนี่ย?"
"ก็แค่ลองดูเฉยๆ ไม่คิดว่ามันจะเจอจริงๆ"
"นายนี่มันน่ารักจริงๆเลยบีท" ยูทิ้งตัวลงไปนอนบนตักบีทแล้วเอาหัวกลิ้งไปกลิ้งมาตรงตัก มันเป็นความรู้สึกที่คุ้นเคยกันทั้งๆที่เพิ่งเคยรู้จักกันแค่ไม่ถึงชั่วโมง รู้สึกสบายใจไม่อึดอัดเหมือนคนเพิ่งเคยรู้จักกัน
"...ฉันน่ะไม่น่ารักหรอก" บีทก้มหน้ามามองยูที่นอนอยู่บนตักตัวเองนิ่งๆ ยูที่หลับตาปี๋อยู่ก็ลืมตาขึ้นมามองตาแป๋ว
"นายต่างหากที่น่ารัก"
----------------------------------------------------------------------
-
คิดถึงเรื่องนี้ ปาดน้ำตา
-
เพลงพรหมลิขิตเข้ามาในหัวเลยตอนที่อ่าน
-
น่ารักทั้งคู่นะว่ามั้ย
-
เราจะได้อ่านจนจบใช่ไหม ชอบเรื่องนี้ จำได้ว่าเคยอ่านนานแล้ว
-
:mew1: หวานหยดย้อย
-
ชอบตอนนี้ง้าาา
-
:jul1: โถ้พี่เฟียส พญานกของน้อง ฮ่าๆๆ นกตั้งแต่ยังไม่เริ่มจีบ
-
น่ารักทั้งเลยย มีแต่ความน่ารักกก :-[
-
ฟินนน ชอบตอนเขาอยู่ด้วยกันมากกกก :m1: :m1:
-
คิดถึงเรื่องนี้ คิดถึงบีทกับยู คิดถึงไรท์ กลับมาแล้วววว ดีใจจ :mew1:
-
นึกว่าตาฝาด ขอบคุณที่กลับมานะคะ
-
สุดจริงครับ
-
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ ในที่สุดก็ได้มาเจอกันซะที ฟินมาก
-
"จะว่าไป นายเป็นเจ้าเตี้ยจริงๆด้วยนะ ยังกับเด็ก"
"จะล้อเรื่องส่วนสูงฉันไปถึงไหนนะ"
"ไม่ใช่แค่ส่วนสูงนะ หน้านายก็เด็ก"
"นายชอบเด็กรึเปล่าล่ะ"
"ไม่ ฉันเหมือนคนชอบเด็กรึไง?"
"อ๋า ภาพนายแย่งขนมจากมือเด็กมันแล่นเข้ามาในหัวฉัน"
"มาอีกแล้ว ไอ้ภาพจินตนาการเนี่ย"
"หน้านายดูใจร้ายนี่นา"
"หน้าฉัน? ดูใจร้ายหรอ?"
"อื้อ ดูไม่เป็นมิตรเอาซะเลย หน้านิ่งๆเนี่ย"
"ใครจะยิ้มได้ทั้งวันแบบนายล่ะ"
"นายรู้มั้ยว่าตอนนายยิ้มให้ฉัน นายน่ะหล่อที่สุดเลย" ยูเอนหัวไปซบไหล่บีทเบาๆ
"นายกำลังทำให้ฉันอยากหอมแก้มนายชะมัด"
"ก็เอาสิ" ยูทำแก้มป่องๆแล้วเอียงไปหา จนบีทต้องใช้นิ้วจิ้มแก้มยูจนลมออกปาก
"ยังไม่ใช่ตอนนี้ไอ้เตี้ย"
"ใจร้าย ทั้งๆที่ฉันรอวันที่จะได้เจอกับนายแบบโรแมนติกๆแท้ๆ"
"นี่ก็โรแมนติกแล้วนี่"
"อือ โรแมนติกของฉันคือนายหอมแก้มฉัน"
"ยังไม่ใช่ตอนนี้ เราเพิ่งเจอกันนะ นายเนี่ยไม่หวงตัวเลยนะ"
"ใช่สิ ฉันไม่หวงกับนายหรอก งั้นมากอดกันนะ มากอดกัน"
"..." หน้าบีทเริ่มมีสีแดงระเรื่ออยู่ที่แก้ม แต่ก็ยังคงเงียบไม่แสดงอาการปฏิเสธหรือตกลง
"ไม่เอาหรอ" ยูกดหน้าลงอย่างผิดหวัง
"อะๆ มานี่มา" บีททำหน้าอย่างเสียไม่ได้แต่มือก็ดึงยูเข้าไปกอดแนบที่หน้าอกซะแน่นจนหายใจแทบไม่ออก
"..." คนโดนกอดเริ่มมีสีแดงระเรื่อที่หน้า จากนั้นก็ค่อยเอื้อมมือไปกอดคนตัวใหญ่รอบเอว
ทั้งคู่แช่อยู่อย่างนั้นนานหลายนาที ไม่มีใครพูดอะไรหรือขยับอะไร มีแต่ความเงียบและอ้อมแขนที่เริ่มอุ่นขึ้นทุกที ในใจของทั้งคู่ ภาวนาให้ช่วงเวลานี้อยู่นานที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
แต่แล้วเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของยูก็ดังขึ้น
--------Yo's Calling----------
"ฮัลโหลโย"
"อยู่ไหนเนี่ย?"
"อยู่สวนสาธารณะ"
"รีบกลับมาเลยนะ ไปหาตัวไอ้คุณเฟียตมาด้วย มันโทรไปฟ้องแม่แล้วแม่โกรธใหญ่เลย"
"โย...ยูยังไม่อยากกลับ"
"ทำไมวะ?"
"ยูอยู่กับบีท"
"..."
"..."
"...ให้พี่คุยกับไอ้บีทที" จบประโยคของพี่สาว ยูก็เปิดลำโพงแล้วส่งโทรศัพท์ให้บีททันที "โยจะคุยด้วย" บีทก็รับโทรศัพท์มาอย่างงงๆแล้วเอาแนบหู
"ฮัลโหลพี่?"
"...บีท?"
"ผมเอง"
"มึงอยู่กับน้องกู?"
"อืม"
"แล้วไปเจอกันได้ยังไง?"
"ก็บังเอิญเจอกัน"
"แล้วมึงทำอะไรกับน้องกูบ้าง?"
"ก็นั่งคุยกัน"
"ห้ามแตะต้องน้องกูจนกว่าจะได้รับอนุญาตนะ"
"ไม่ทันแล้วล่ะมั้ง"
"เฮ้ย มึงหมายความว่ายังไง?!"
"ก็เมื่อกี้ผม..." บีทกำลังจะอ้าปากบอกคำต่อไป ก็โดนยูตีแขนห้ามไว้
"ไม่เอานะ ห้ามบอกโยนะ"
"อะไร? ห้ามบอกอะไรกูวะ? ไอ้บีทมึงบอกมาเลยนะ มึงทำอะไรน้องกู ไม่งั้นกูไม่เลี้ยงมึงไว้แน่" บีทหันหน้าไปมองยูประมาณว่าเอาไงดี ยูเลยยกมือเป็นกากบาทแล้วส่ายหน้าไปด้วย
"ขอโทษนะพี่ ยูไม่ให้บอก"
"ห้ะ ว่าไงนะ? นี่มึงเจอน้องกูแปปเดียวแล้วเชื่อฟังมันมากกว่ากูหรอ?"
"ขอโทษนะพี่ คนอื่นขัดได้ คนนี้ขัดไม่ได้จริงๆ"
"โอ้ย ฮะๆๆ นี่มึงยังไม่ทันได้เป็นแฟนกันก็หัดกลัวเมียแล้วหรอ?"
"เงียบน่า"
"ฮะๆ เอาเป็นว่ากูขอโทษละกันที่ต้องขัดเวลาแห่งความสุขของพวกมึงละกัน แต่แม่กูด่าแล้วให้ยูมันรีบกลับบ้าน ไปรับไอ้เฟียตมันกลับด้วย"
"ครับๆ เดี๋ยวบอกให้" บีทตอบแบบขอไปทีแล้วรีบวางสาย
"โยบอกให้รีบกลับใช่มั้ย?"
"อืม บอกให้ไปหาไอ้เฟียตอะไรนี่ด้วย"
"เฮ้อ ก็ได้ๆ" ยูรับโทรศัพท์ก่อนจะลุกขึ้นปัดฝุ่นที่กางเกง ก่อนจะเอื้อมมือไปหา บีทก็ยกมือขึ้นมาจับแล้วลุกขึ้น จังหวะที่ค่อยๆลุกขึ้น ยูก้ดึงมือข้างที่จับกันไว้มาข้างหลัง จนตัวบีทเอนเข้าไปชิดกับตัวเอง
"ทำอะไรน่ะ" บีทถามขึ้นหลังจากที่คนตัวเล็กจัดการใช้แขนรัดตัวเองเข้ามาแนบตัวสุดแรง
"บีท..."
"ว่าไง?"
"ฉันชอบนายจริงๆนะ...ไปล่ะ" พูดจบยูก็รีบวิ่งหนีไปทันที ปล่อยให้บีทมองไล่ตามหลังอยู่คนเดียว จนยูวิ่งลับไป เขาถึงค่อยๆทิ้งตัวลงพื้นหญ้า
"ทำไมชอบมาพูดแล้วปล่อยให้ค้างทุกทีเลยนะ"
.
.
.
.
.
.
.
.
วันจันทร์ 11 กันยายน 2557
16.07น.
--------You's Calling----------
"ฮัลโหล"
"โยเสร็จรึยัง?"
"เฮ้ย ยังว่ะ พี่ต้องเตรียมงานที่คณะต่อ"
"อ้าว ไหนว่าโยจะกลับ 4 โมงไง แล้วจะให้ยูทำไงอะ ขึ้นแท็กซี่กลับเองมั้ย?"
"ให้ไอ้โปอยู่เป็นเพื่อนก่อนดิ แปปเดียว ชั่วโมงนึงก็เสร็จ"
ขน
"โปกลับแล้ว ตอนนี้ยูอยู่คนเดียว"
"อ่า...งั้นเดี๋ยวแกมานั่งรอพี่ที่คณะก่อนได้มั้ย?"
"อ่า...บีทอยู่มั้ยอะ?"
"แหม ไอ้บีทของแกมันไม่อยู่หรอกค่ะคุณน้อง"
"เงียบไปเลยโย เดี๋ยวยูไปหาละกัน"
"เอ้อๆ รีบมาๆ"
.
.
.
.
.
.
.
พอเดินไปถึงใต้ตึกนิติก็เห็นพี่สาวกำลังยืนเป็นหัวหน้าการประชุมโดยมีพวกปีสามปีสี่นั่งฟังอยู่ พอเห็นน้องชายเดินเข้ามาก็รีบตะโกนพร้อมกับกวักมือเรียกจนคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นหันมากันหมด
"เฮ้ยยู เดี๋ยวนั่งรอก่อนๆ แปปเดียวก็เสร็จ"
"อื้อ" ยูตอบรับก่อนจะไปนั่งลงที่ม้านั่งใกล้ๆนั้น พอหันไปทางพี่สาวกลับเห็นผู้ชายจากที่ประชมประมาณ 5-6 คนวิ่งเข้ามาหาแล้วล้อมรอบโต๊ะ
"เฮ้ย นี่นายเป็นน้องชายเจ๊โยหรอ?"
"งั้นก็แสดงว่าเป็นแฟนไอ้บีทอะดิ"
"เฮ้ย ไม่ใช่ ฉันไม่ได้เป็นแฟน"
"ไม่ต้องปฏิเสธเลย ไอ้บีทมันติดนายจะตาย"
"น่ารักขนาดนี้ไม่น่าล่ะไอ้บีทถึงได้หลงนัก" แต่ละคนก็แย่งกันพูดแย่งกันถาม แต่มีผู้ชายคนนึงที่จู่ๆก็ลงมานั่งซะใกล้ แล้วกระซิบถามดังๆเอาซะได้ยินกันทั่วโต๊ะ
"พวกนายเคยจูบกันยังอะ ถามจริง" จบคำถามนั้น ผู้ชายปากโทรโข่งก็ร้องโหวกเหวกแบบแซวขึ้นมาพร้อมกับหัวเราะคิกๆคักๆ ยูก็ได้แต่นั่งหน้าแดงเงียบ เพราะถึงพูดไปยังไงพวกผู้ชายลิงกังแบบนี้คงทำได้อย่างเดียวคือแซว 'ใครก็ได้ เอากูออกไปจากบรรยากาศตรงนี้ที'
พอคิดได้อย่างนั้นก็มีกระเป๋าปริศนาลอยมากระแทกหัวไอ้คนที่ถามเรื่องจูบเมื่อกี้จนหัวแทบจะลงไปโขกกับโต๊ะ
"ไอ้พวกเหี้ย กูบอกแล้วไงว่าอย่ามายุ่งกับยู" เป็นบีทนั่นเองที่เดินเข้ามาทางข้างหลังของโต๊ะพร้อมกับหน้าตาที่บูดบึ้งดูท่าจะอารมณ์เสียสุดๆ
"แหงะ พวกกูแค่อยากรู้จักแฟนมึงเอง"
"ถ้ากูอยากให้รู้จักเดี๋ยวกูแนะนำเอง" บีทแหวกทางลิงกังทั้ง 6 ตัวแล้วเดินมาดึงแขนยูให้ลุกขึ้น
"แล้วนายมานี่ทำไมเนี่ย?" คนตัวสูงหันหน้าไปถามยูที่ตอนนี้กำลังหน้าแดงสุดๆจนแทบคุมสติไม่อยู่ เมื่อกี้บีทบอกว่าเขาเป็นแฟนเราหรอ?
"ว่าไง นายมาทำไม?" หน้าตาที่ไม่สบอารมณ์อยู่แล้วกลับดูหงุดหงิดขึ้นอีกเมื่อยูไม่ตอบ
"ก็...ก็มารอโย กลับบ้านด้วยกัน"
"โอ้ย กว่าไอ้พี่โยจะประชุมเสร็จไม่ใช่เป็นทุ่มสองทุ่มเลยรึไง?"
"ไม่เป็นไร ฉันรอได้"
"ไม่ เดี๋ยวฉันไปส่งเอง"
"เฮ้ย ไม่ต้องๆ ลำบากเปล่าๆ"
"เออ ไอ้บีท มึงเพิ่งมาประชุมเองไม่ใช่รึไง จะกลับแล้วหรอวะ" เพื่อนคนที่โดนกระเป๋าบีทขึ้นไป บ่นอู้อี้ๆขึ้น
"มึงหุบปากไปเลยปัน กูรีบพายูกลับเพราะพวกมึงนั่นแหละ กูบอกแล้วไงว่ากูหวง แม่ง" น้ำเสียงหงุดหงิดปนตะโกนของบีททำให้คนที่ประชุมแถวนั้นหันมามองหมด โยที่เพิ่งสังเกตเห็นความวุ่นวายกับน้องตัวเองเลยถามขึ้น
"เฮ้ย มีอะไรวะ?"
"พี่โย ผมไปส่งยูที่บ้านนะพี่" ใบหน้าหงุดหงิดเต็มที่ที่ไม่ค่อยได้ปรากฏบนหน้าของคุณชายไร้อารมณ์คนนี้ซักเท่าไหร่เลยทำให้คนทั้งคณะที่ประชุมอยู่หันมามองยูเป็นตาเดียวว่าใครกันที่เป็นคนทำให้บีทหงุดหงิดได้ขนาดนี้
"เออๆ แล้วแต่มึง ฝากน้องกูด้วยนะ เฮ้ย พวกมึงเลิกเผือกเรื่องชาวบ้านได้แล้ว รีบกลับมาประชุมแม่ง กูอยากรีบกลับบ้านแล้ว" แค่นั้นแหละ พวกลิงเผือกทั้งหลายก็ได้แต่กลับมานั่งประชุมอย่างไม่เต็มใจนัก ส่วนบีทก็จัดการลากแขนยูให้เดินออกไปจากตรงนั้นด้วยกัน
ตลอดทางกลับบ้านทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไรกัน อาจเป็นเพราะบีทที่กำลังหงุดหงิดอยู่ ยูก็เลยไม่กล้าพูดด้วย นอกจากจะบอกทางแล้วยูได้แต่นั่งเงียบๆปล่อยให้บีทขับรถไปเรื่อยๆ จนเวลาไม่นานนัก รถเก๋งสีขาวก็มาจอดเทียบอยู่หน้าบ้านของยู
"ขอบคุณนะที่มาส่ง" ยูหันไปพูดก่อนจะหันไปเปิดประตูรถ แต่ยังไม่ทันที่ประตูรถจะเปิดออก บีทก็คว้ามือข้างนึงของยูไว้ จนยูต้องหันกลับมาอย่างงงๆ
"ห้ามไปที่คณะนั้นอีกนะ ฉันไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับนาย"
---------------------------------------------------------------------------------------------------
และแล้วตอนนี้ก็คือตอนที่เขียนใหม่เกือบทั้งหมด ถ้าใครจำได้ สองคนนี้จะหอมแก้มกัน ซึ่งพอเรากลับไปมองแล้ว มันเร็วไปสำหรับทั้งคู่เลนกลายเป็นกอดแทน ถ้าใครชอบแบบเก่าก็ขอโทษด้วยนะคะ
-
ดีใจสุดๆที่มาต่อแล้ว
อินกะคู่นี้มากกกก
:pig4: :L1:
-
จะหอมแก้มหรือกอดก็ดีต่อใจเราทั้ง 2 แบบค่ะ
-
บีทขี้หวงสุดๆเลย
-
โถ้ถ้าจะหวงขนาดนี้ อยากบอกว่าอ่านครั้งที่แล้วเฉยๆกะอิพี่เฟียสนะ กลับมาอ่านอีกรอบ โถ้พญานกขงน้องงงงงขออวยพรไห้มีชายหนุ่มกล้ามโตมาดามอกละกัน555555 สงสารนะ แต่ไม่ไห้แกเป็นมือที่สามเฟ้ย
-
ชอบบบบบบ ตอนกอดอบอุ่นยังเลยยยย
-
พบคนขี้หวงหนึ่งอัตราาาา :m26: :m26:
-
แบบไหนก็ดี แบบนี้ก็ได้ น่ารักดี ดีใจที่มาต่อ :mew1:
-
ทั้งรักทั้งหลงทั้งหวงนะบีท
-
เราชอบแบบนี้มากกว่าแบบเก่านะ
ของเก่ามันเร็วไปจริงๆสำหรับการหอมแก้มกัน
-
มาต่อแล้ว ขอบคุณนะคะ
-
รอเรื่องนี้มานาน ดีใจที่กลับมาแล้ว
-
ทำไงดีชอบเรื่องนี้ไปแล้วอยากอ่านอีกมาต่อไวๆนะ :กอด1: จะตั้งตารอ
-
แอบแวะมาดู มายังน้ออออ :katai4: :katai4:
-
อย่าหายนะคะะะะะะะะ เลาลออยุ่น้าาา
-
กลับมานะคะ เรารออยู่ :mew1: :mew1:
-
รีบ ๆ กลับมาต่อนะ #รอๆ :mew1:
-
เหมือนเดิม หายไปเหมือนเดิม จะกลับมาให้เสียความรู้สึกทำไมถ้าจะทำแบบนี้
-
หายไปอีกแล้วอ่ะ ไรท์กลับมาเถอะเราให้อภัยไรท์ทุกอย่าง อย่าทิ้งกันไปแบบนี้เลย
-
เคยเห็นเรื่องนี้ผ่านผ่านแบบไม่ค่อยชอบแนวคุยผ่านแชทเท่าไหร่ด้วยเลยไม่อ่าน
แต่ด้วยอะไรไม่รู้มาอ่านจนถึงตอนล่าสุดเลย แบบกรี๊ดไปหลายตลบมากคือมันดีมากเลยค่ะ :heaven
พระนายน่ารักหึงหวงกันแล้ว แหม่พี่เฟียตนี่ต้องมีคู่บ้างแล้วล่ะจะได้ไม่กขค.เขาเนี่ย------
-
ว่าละหายเก่ง
-
ทั้งๆที่เรื่องออกจะดีขนาดนี้ :mew2:
เทได้ยังไงกันนะ แงงงง
-
ตั้ลล้าคคค ยิ้มแก้มปริเลย
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วค่าาาาา
-
มาต่อเถอะนะค้า
รออ่านมากๆ เลย
ส่งกำลังใจให้นะคะ
อยากอ่านเรื่องนี้ต่อ
รอน้า
-
:sad4:
มาต่อเถอะนะค้า
รออ่านมากๆ เลย
ส่งกำลังใจให้นะคะ
อยากอ่านเรื่องนี้ต่อ
รอน้า