ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
_______________________________________________
แซนเดอร์กริมป์ แวมไพร์ผู้อาภัพที่สุดในโลก
เรื่องสั้นหลายตอนจบ...ราวๆ 30 ตอนค่ะ (นี้เรียกสั้น?)
คือเนื้อหาตอนนึงตกอยู่ประมาณ 2 หน้าเวิร์ด ถือซะว่าเป็นเรื่องสั้นละกันนะคะ /โดนทุบ
นี้เป็นหนึ่งในชาเลนจ์ #Novelber2018
ปล.กำลังหัดลงในเล้าเป็ดค่ะ หากตรงไหนผิดพลาดขออภัยด้วย -/\-
Day2 : ภูมิแพ้
แท้จริงแล้วแวมไพรส์ไม่ใช่พวกกลัวแสงแดด กลับกันพวกเขาชอบที่จะอยู่ท่ามกลางความอบอุ่นในยามเช้าเพื่อรับวิตามินดีซึ่งเป็นตัวช่วยเสริมสร้างกระดูกให้แข็งแรงมากกว่ายืนหลบในมุมมืดซะอีก
ทว่าแดดเวลาเที่ยงวันของประเทศไทยมันเกินจะรับไหวไปหน่อย...
เจ้าของส่วนสูงร้อยแปดสิบเซนติเมตรภายใต้ฮู้ดดำทรุดฮวบเพราะทนรับความร้อนไม่ได้ หลังปล่อยเกรย์แมนอยู่เฝ้าบ้านและตนเองออกเดินทางจากคฤหาสน์ตั้งแต่เช้าตรู่จนกระทั่งถึงเมืองใหญ่เมืองหนึ่งโดยไม่ได้พักเหนื่อย สิ่งที่ตามมาคือร่างกายอ่อนเพลียจนแทบประคับประคองสติเอาไว้ไม่อยู่และล้มพับลงมันซะตรงนั้นนั่นเอง
"เฮ้คุณ เป็นอะไรมั้ย?"
แซนเดอร์ได้ยินน้ำเสียงทุ้มต่ำภาษาแปลกๆ ของใครบางคนดังขึ้นจากทางด้านหลัง
อีกฝ่ายเขยิบเข้ามาช้อนเอวเขาขึ้นอย่างง่ายดาย นั่นส่งผลให้ร่างกายที่กำลังอ่อนแอเอนซบลงตรงลาดไหล่คนสูงกว่าอย่างช่วยไม่ได้
"ข..ข้า...หิว"
แซนเดอร์ตอบเป็นภาษาอังกฤษ พลางพยายามเหลือบมองซอกคอซึ่งส่งกลิ่นเลือดหอมกรุ่นยั่วยวนเขาไม่หยุด
"อะไรนะ ฟังไม่ถนัดเลย" อีกฝ่ายโน้มตัวลงมาใกล้
แซนเดอร์มองอาหารที่ขยับเข้ามาด้วยสายตาวาววับ เขาพยายามอ้าปากจนทำให้เห็นเขี้ยวคมๆ สองซี่ ขณะกำลังจะงับเหยื่อตัวน้อยๆ (?) พลันแสงแดดอันเจิดจ้าก็ส่องแยงตาจนรู้สึกพร่าเบลอไปหมด
ไอ้แดดนรก...
เขาได้แต่เข่นเขี้ยวอยู่ในใจ ก่อนจะคิดแผนการบางอย่างขึ้นมาได้ซะก่อน
"พาข้า..."
พูดยังไม่ทันจบ นัยน์ตาหงส์สีเทอควอยซ์ก็เบิกกว้างขึ้น เหนือลำคอขึ้นไปคือใบหน้าหล่อเหลาคมคาย คิ้วเข้มพาดเฉียง ดวงตาคมกริบรับกันดีกับจมูกโด่งเป็นสัน แต่อะไรก็ไม่สำคัญเท่ากับ...
คนๆ นี้ แม่งใส่ต่างหูรูปกระเทียม!
"อ้าว ทำไมจู่ๆ เนื้อตัวถึงมีผื่นขึ้นแบบนี้ เป็นอะไรรึเปล่าครับ?"
จะเป็นอะไรซะอีกละ นอกจากโรคภูมิแพ้กระเทียมอ่ะ! อย่าเข้ามาใกล้นะโว้ย!
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Day3 : Sweet
เขาว่ากันว่าต่อมรับรสของแวมไพร์รับได้เพียงความเค็มเท่านั้นถึงได้ดื่มกินแค่เลือดประทังชีวิต...
จริงๆ แล้วไม่ใช่หรอก เราสามารถรับรู้ได้ทั้ง เผ็ด เปรี้ยว หวาน เค็มเลยต่างหาก ก็แค่แวมไพร์ส่วนมากมักหัวสูงเกินกว่าจะดื่มกินอาหารทั่วไปอย่างพวกมนุษย์เท่านั้นเอง
พูดก็พูดเถอะ ครั้งสุดท้ายที่ได้ลิ้มรสหวานละมุนแบบนี้มันเนินนานเท่าใดแล้วนะ...
ในช่วงเวลาที่หัวสมองกำลังครุ่นคิด กลับมีลมบางเบาระลอกหนึ่งถูกส่งเข้ามาในปาก ก่อนจะตามด้วยสัมผัสอุ่นซึ่งทาบทับลงมาย้ำๆ ราวสี่ครั้งถ้วน
กระทั่งรอบที่ห้า แซนเดอร์เผยอปากอ้าออกเล็กน้อยจนเขี้ยวคมๆ เกี่ยวบางสิ่งอันนุ่มนิ่มนั่นจนได้เลือด
เจ้าของนัยน์ตาสีเทอควอยซ์เปิดเปลือกตาอันพร่าเลือนขึ้นช้าๆ เขามองเห็นบุรุษคุ้นหน้าผู้หนึ่งกำลังจดจ้องตนเองอย่างใกล้ชิด
"คุณฟื้นแล้ว"
"..."
ว้อท??
แซนเดอร์มองซ้ายมองขวาแล้วยิ่งงงหนักกว่าเก่า เหมือนว่าตอนนี้เขาจะอยู่ในบ้านเล็กๆ(?) หรืออาจจะเป็นโรงศพขนาดใหญ่สำหรับสองคนนอนละมั้ง เห็นมีหน้าต่างกระจกรอบด้านเลยแฮะ ว่าแต่โรงศพนึงนอนพักผ่อนได้เพียงคนเดียวมิใช่หรือ? เขาไม่แน่ใจเลย
"ผมตกใจหมด อยู่ๆ คุณก็สลบแถมเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น เลยตัดสินใจอุ้มมานอนในรถก่อน" เจ้าของใบหน้าคมคายพูดหน้านิ่งทว่าแววตากลับส่อประกายบางอย่าง
"ผมอุตส่าห์ผายปอดช่วยเหลือ แต่อยู่ๆ คุณก็กัดปากผมซะจนได้เลือด"
"..."
แซนเดอร์ชะงัก ก่อนจะนึกได้ถึงรสชาติหอมหวานก่อนหน้านี้
อย่าบอกนะว่า...
"จะรับผิดชอบผมยังไงดีครับ หื้ม?"
อะไรกันละนั้นนะ เขาไปขอร้องไอ้มนุษย์เจ้าเล่ห์คนนี้ตอนไหน เริ่มเองทำเองทั้งนั้น บ้าบอจริงๆ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Day 4 : แกงเผ็ดเป็ดย่าง
จนแล้วจนรอดแซนเดอร์ก็ถูกมนุษย์คนนั้นพามาร้านอาหารไทยร้านหนึ่งอย่างงงๆ
เขาผงะถอยหลังด้วยความตกใจไปสามก้าวตอนที่ประตูใสเปิดออกเองอัติโนมัติจนโดนอีกฝ่ายหัวเราะเยาะใส่
นัยน์ตาสีเทอควอยซ์หันไปคาดโทษก่อนเบือนหน้าหนียามมองเห็นต่างหูอัปมงคลนั่น ขนในกายพากันลุกซู่ราวกับจะบอกเจ้าของมันว่าอยู่ใกล้ตัวอันตรายแบบนี้ต่อไปผื่นต้องขึ้นแน่ๆ
พลางเหลือบแลบรรยากาศภายในร้านซึ่งถูกประดับตกแต่งด้วยไฟสีส้มนวลตาและวอลเปเปอร์ลายอิฐเก่าๆ กลิ่นอาหารหลากหลายสไตล์ลอยกระทบจมูกเป็นระยะพร้อมกับเสียงจังหวะสูบฉีดของหัวใจซึ่งเต้นตุบตับดังอยู่รอบกาย
"เรามาทำอะไรที่นี้"
นับเป็นประโยคแรกที่แซนเดอร์ยอมคุยกับมนุษย์บ้าบอคนนี้ดีๆ โดยไม่เชิดใส่
"ที่สลบไปเมื่อกี้ไม่ใช่ว่าหิวจนหน้ามืดตาลายเหรอครับ?"
"..." นั่นมันก็ใช่
เขาตอบอีกฝ่ายในใจพลางเดินตามร่างสูงๆ ไปนั่งยังโต๊ะมืดสลัวมุมในสุด
ขณะมองใบหน้าคมคายเอ่ยสั่งอาหารพร้อมเครื่องดื่ม เจ้าของนัยน์ตาสีเทอควอยซ์ก็กำลังวางแผนเตรียมตัวเผ่นกลับคฤหาสน์ทันทีที่พระอาทิตย์ตกดิน
จะอย่างไรเดินทางตอนกลางคืนย่อมดีกว่ากลางวันเป็นไหนๆ
"ฟังจากภาษาที่พูด คุณเป็นชาวต่างชาติสินะครับ"
อีกฝ่ายเริ่มชวนคุยเสียงนุ่ม เป็นจังหวะเดียวกันกับพนักงานของร้านซึ่งนำไวท์ชั้นดีมาเสิร์ฟ มนุษย์ตรงหน้าจึงหยิบขวดขึ้นเปิดจุกแล้วเทใส่แก้วของตัวเองก่อนจะยกขึ้นจิบ เสียงครางฮัมอย่างถูกใจดังตามมาติดๆ
"อืม"
แซนเดอร์ครางรับอย่างตัดรำคาญ พลางเบนสายตามองระหว่างขวดไวท์ในมืออีกฝ่ายสลับกับแก้วของตนเอง
'รินให้ข้าด้วยสิเจ้ามนุษย์!'
อีกฝ่ายเหมือนจะอ่านสายตาเขาได้จึงขำออกมาเบาๆ ก่อนทำการรินใส่แก้วให้ช้าๆ
"จริงๆ ผมก็เป็นคนต่างชาตินะ" มนุษย์ยังคงชวนคุยต่อ "ชาติหมาไปละแปดสิบเปอร์เซ็นอีกยี่สิบได้ยีนส์มาจากแม่"
ยามกล่าว สายตาแพรวพราวนั่นก็กำลังสำรวจร่างกายเขาขึ้นลงอย่างเปิดเผย แซนเดอร์ขมวดคิ้ว ว่าเสียงดุอย่างไม่พอใจ
"ต้องการอะไร"
แม้ว่าเขาจะเพิ่งผ่านพ้นช่วงวัยผู้ใหญ่มาไม่กี่ชั่วโมงแต่แวมไพร์เช่นแซนเดอร์กริมป์ไม่ใช่พวกหน้าโง่ที่ดูไม่ออกว่ามนุษย์ตรงหน้าต้องการผลประโยชน์อะไรบางอย่าง
มนุษย์เราจะทำดีต่อผู้อื่นโดยไม่หวังสิ่งใดตอบแทนน่ะ เป็นไปไม่ได้หรอก
"เฮ้ ใจเย็นๆ ผมไม่ได้คิดร้ายกับคุณหรอกน่า"
อีกฝ่ายยกมือสองข้างขึ้นอย่างยอมแพ้ แล้วเผยรอยยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ย บรรยากาศกดดันแผ่ปกคลุมทั้งโต๊ะอยู่ชั่วอึดใจหนึ่งจนกระทั่งพนักงานทยอยยกอาหารมาเสิร์ฟ
"นี่อะไร!"
แซนเดอร์ยกมือปิดจมูกทันทียามได้กลิ่นอันไม่พึงประสงค์
"เริ่มจากซ้ายมือคุณคือแกงเผ็ดเป็ดย่าง ถัดมาคือต้มซี่โครงหมู ผัดผักบลอกโคลีใส่กุ้ง แล้วก็ไก่ทอดกระเทียม"
ฆาตกร!
มนุษย์ผู้นี้ต้องการฆาตกรรมเขาทางอ้อมแน่ๆ ของกินที่มีแต่กลิ่นเครื่องเทศฉุนจมูกแบบนี้ยังสามารถเรียกออกมาว่าอาหารได้อยู่อีกเรอะไง
"รังแกข้ารึ ของเช่นนี้ใครมันจะไปกินได้กัน!"
แซนเดอร์ผุดลุกขึ้นยืนพลางชี้หน้าด่าอีกฝ่ายอย่างลืมมาด ก่อนจะพึ่งนึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติก็ตอนที่เห็นสายตาทอประกายวาบวับของบุคคลตรงหน้านั่นแล...
"จริงๆ แล้วมนุษย์ปกติทั่วไปเขาก็กินได้นะครับ เว้นเสียแต่ว่าคุณจะไม่ใช่มนุษย์"
"..."
เขาชะงักจนทำอะไรไม่ถูก อีกฝ่ายเว้นช่วงให้แซนเดอร์ได้หวั่นใจเล่นพร้อมกับยกมือข้างหนึ่งขึ้นเท้าคาง
"ไม่คิดไม่ฝันว่าเผ่าพันธุ์ของคุณจะยังเหลือรอดอยู่ในยุคปัจจุบัน..."
ใบหน้าคมคายแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ ดวงตาหรี่ลงจับจ้อง 'เหยื่อ' ไม่ละไม่ไปไหน แล้วเอ่ยต่อช้าๆ
"แวมไพร์เนี้ยยังไม่สูญพันธุ์ไปหมดจริงๆ ด้วยสินะครับ"
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Day 5 : Attach
ความเงียบเป็นเพียงคำตอบเดียวสำหรับทั้งคู่ในตอนนี้ แต่เดิมแซนเดอร์ตั้งใจเอาไว้ว่าจะเดินทางกลับในเวลากลางคืน เห็นทีคงต้องเลื่อนให้เร็วขึ้นเสียแล้ว
"ลาล่ะ"
พูดไม่ทันขาดคำขณะเตรียมออกตัววิ่งเต็มที่ ข้อมือขาวซีดก็ถูกรั้งไว้โดยใครอีกคน
"ตามบทคุณต้องถามผมสิว่ารู้ได้ไง หรือนายเป็นใคร ไม่ใช่หนีกลับเสียดื้อๆ"
แซนเดอร์พยายามสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมจากบุคคลตรงหน้าทว่าสะบัดอย่างไรก็ไม่หลุดสักนิด แม้ว่าเขาจะเป็นแวมไพร์ขาดสารอาหาร แต่ก็ไม่ควรจะมีแรงเท่ามดจนสลัดมนุษย์ธรรมดาออกไม่ได้อย่างนี้สิ
หรืออีกฝ่ายก็ไม่ใช่มนุษย์...
"เจ้า--"
"นั่งลงก่อน แล้วผมจะอธิบายให้ฟัง"
เขาสะดุ้งจนเผลอหยุดขัดขืนยามเห็นดวงตาที่ควรจะเป็นสีดำอย่างทุกทีกำลังเรืองรองสีอำพันเหมือนพวกสัตว์หน้าขน
มนุษย์-- ไม่สิ พวกหมาป่า...
"เป็นไปไม่ได้ ทำไมข้าไม่ได้กลิ่นสัตว์จากตัวเจ้า!"
"เพราะผมเป็นลูกเสี้ยวระหว่างพ่อที่เป็นสายพันธุ์ผสมกับแม่ที่เป็นมนุษย์ ไม่แปลกถ้าคุณจะไม่ได้กลิ่นเลย" อีกฝ่ายว่าแล้วแลบลิ้นเลียริมฝีปากจ้องหน้าเขา "ผมเคยได้ยินพ่อเล่าเกี่ยวกับสงครามโลกครั้งที่ 2 ที่ทวีปยุโรป เขาเล่าว่าก่อนที่เผ่าพันธุ์คุณจะโดนกวาดล้าง จริงๆ แล้วหัวหน้าของสองเผ่าเราทำพันธะสัญญาบางอย่างเอาไว้ให้คนรุ่นต่อๆ ไปสืบทอดเจตนารมณ์"
"พันธะอะไร" ใบหน้าสง่างามขมวดคิ้ว
"พันธะผูกสัมพันธ์เลือกคู่ครอง"
นัยน์ตาสีอำพันส่อประกายระยิบระยับดูแพรวพราว ประกอบกับเครื่องหน้าหล่อเหลาคมคาย ยิ่งเสริมให้อีกฝ่ายเหมาะสมกับความเจ้าเล่ห์ฉบับพวกหมาป่าได้อย่างไม่มีที่ติ
"แล้วเกี่ยวอะไรกับข้า" แซนเดอร์ถามเสียงสั่น เผลอหลบตาอีกฝ่ายด้วยความประหม่า
เพียงพริบตาเดียว ร่างทั้งร่างของเขาก็ถูกกักขังไว้ด้วยแขนแกร่ง ด้วยเพราะด้านหลังเป็นเก้าอี้พิง เขาเลยไม่สามารถหลบหนีออกไปได้แม้แต่น้อย
"เกี่ยวสิ เพราะคุณคือผู้สืบทอดเจตนารมณ์คู่กับผมไงละครับ" สัมผัสเปียกชื้นงับแตะหยอกเอินเบาๆ ตรงติ่งหูด้านซ้าย "ใช่กลิ่นนี้แหละ"
"..." แซนเดอร์สะดุ้งสุดตัว ทำได้แค่สบตาอีกฝ่ายคาดโทษเท่านั้น
"คุณไม่มีทางรู้หรอกว่าผมออกตามหาคุณมานานแค่ไหน..."
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Day 6 : ตุ๊กตากระดาษ
'ข้าให้เจ้า'
กระดาษแผ่นบางๆ ที่ถูกลงน้ำหมึกสีดำเข้มปื้นใหญ่ซึ่งถูกตัดเป็นรูปร่างประหลาดๆ แต่ยังพอดูออกว่ามันคือหมาป่าถูกยื่นมาให้ตรงหน้า
'...'
เด็กชายในวัยเจ็ดขวบเดินกลับไปนั่งที่เดิมหลังคะยั้นคะยอยัดตุ๊กตากระดาษใส่มือเด็กน้อยอีกคนซึ่งน่าจะอายุราวๆ ได้ 2 อาทิตย์ ทว่าร่างกายนั้นเติบโตคล้ายกับเด็กมนุษย์วัย 2 ขวบที่นั่งจุมปุ๊กอยู่หลังบานประตูโดยยื่นแก้มกลมๆ กับลูกตาใสแจ๋วแอบมองมาได้ครู่ใหญ่แล้ว
ใบหน้าหมดจดงดงาม ดวงตาสีเทอควอยซ์ระยิบระยับยามตั้งใจทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งติดตรึงในใจเด็กน้อยเข้าอย่างจัง
เส้นผมสีจินเจอร์แปลกตานั้นตัดกันดีกับผิวซึ่งขาวจนซีดทว่าไม่ได้ดูขี้โรคแม้แต่น้อย อีกทั้งยังสวมเสื้อผ้าสั่งตัดหรูหรานั่งวาดรูปอยู่ในห้องหนังสือ ซึ่งดูๆ ไปภาพที่เห็นก็ช่างคล้ายกับเป็นผลงานจากฝีมือจิตรกรชื่อดังภาพหนึ่ง
นับเป็นครั้งแรกที่เด็กน้อยได้เจอกับผู้ที่เหมือนดั่งนางฟ้าบนสวรรค์...
อยากจะเอื้อนเอ่ยสนทนา อยากจะคุยด้วยหลายๆ ประโยคเพราะติดใจในเสียงใสกังวานนั่น เสียแต่ว่าตนยังเด็กเกินไป จึงไม่สามารถพูดเป็นคำได้
หลังรับตุ๊กตากระดาษจากมือนิ่มๆ แล้ว เด็กน้อยก็ยังคงทำตัวเช่นเดิม แอบอยู่หลังบานประตู โผล่แค่ตากับแก้มยุ้ยๆ เหม่อมองอีกฝ่ายไม่ได้ไปไหนจนกระทั่งมีคนเรียก
'วินซ์ ได้เวลากลับแล้ว'
ท่านพ่อที่เดินออกมาจากประตูอีกห้องเอ่ย ตามมาด้วยท่านปู่และลอร์ดออทัม
เด็กชายมองผู้เป็นพ่อสลับกับคนในห้องอย่างลังเล
เขายังไม่อยากไป...
เหมือนคนเป็นผู้ใหญ่จะเข้าใจความรู้สึกของเด็กน้อยได้เป็นอย่างดี ท่านพ่อยิ้มแล้วลูบหัวเขาอย่างอ่อนโยน
'ยังไงก็ต้องได้เจอกัน ไว้พ่อจะพาเจ้ามาหาเขาอีก'
เด็กน้อยพยักหน้า เชื่ออย่างสุดหัวใจในคำพูดนั้น ทว่านั่นกลับเป็นเพียงครั้งสุดท้ายที่พวกเขาทั้งสองได้เจอกัน ตราบนานกระทั่งร้อยปีผ่านไป...
กลิ่นกายจางๆ ของคนผู้หนึ่งซึ่งเดินระโหยโรยแรงตรงริมถนนนั่นช่างคุ้นเคย
ไวเท่าความคิด ขณะที่รถกำลังติดไฟแดง เจ้าของส่วนสูงร้อยเก้าสิบก็พุ่งทะยานออกไปรวดเร็วจนเห็นเป็นเส้นสายสีดำเส้นหนึ่งพาดผ่านไปราวกับสายลม
"เฮ้คุณ เป็นอะไรมั้ย?"
เขาช้อนเอวคอดขึ้นด้วยแขนข้างเดียวอย่างสบายๆ จมูกขยับฟุดฟิดดอมดมกลิ่นอีกฝ่ายเงียบๆ
ใช่ กลิ่นเดียวกันกับตุ๊กตากระดาษที่เขาเฝ้าถนุถนอมเอาไว้
ไม่ผิดแน่
ในที่สุดก็ตามหาเจอ...
TBC.