ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
ตอนที่ 1
2 มิถุนายน 2560
No.Name Café
04:15 PM
“น้องณิช! แฮกๆๆ ” เสียงพี่พนักงานคนหนึ่งในร้านที่ผมทำพาร์ทไทม์อยู่ดังขึ้น
“ไปช่วยพี่รับแขกทางโน้นหน่อยสิ แฮะๆ” พี่รินยิ้มเขินๆ
“ได้ครับพี่ริน” ผมตอบรับพนักงานรุ่นพี่ในร้านพร้อมอมยิ้มกับท่าทีของพี่เขา เนื่องจากวันนี้ลูกค้ามาร้านเราเยอะ
มากเพราะเป็นวันหยุดแถมช่วงนี้ยังมีโปรโมชั่นลดอีกด้วยจึงเป็นเหตุที่ทำให้คนเลยเยอะกว่าปกติระดับปานกลางถึงเยอะมาก
“ขอบคุณมากน้าาา” พูดเสร็จพี่แกก็วิ่งแจ้นไปหลังร้านทันที
ผมเดินไปหยิบถาดสำหรับยกอาหารไปเสิร์ฟพร้อมเมนูและเดินไปรับออเดอร์ลูกค้าที่โต๊ะด้านในซึ่งตรงนี้เป็นโซนวีไอพีที่มีกำแพงเล็กๆ กั้นไว้ในแต่ละโต๊ะเพื่อการเป็นส่วนตัว
“สวัสดีครับคุณลูกค้า” ผมพูดพร้อมก้มหัวลงไหว้พร้อมกับยิ้มให้ “นี่เมนูครับ”
“เอากาแฟดำ”
“กาแฟดำหนึ่งแก้ว” ผมจดออเดอร์ลงในกระดาษใบเล็กจากนั้นจึงเงยหน้าถามขึ้นต่อ “รับอะไรเพิ่มไหมครับ”
“ไม่”
“ครับ รอสักครู่นะครับ”
04:30 PM
ผมรับกาแฟดำมาใส่ถาดและกำลังเดินไปทางโต๊ะลูกค้าที่สั่ง จู่ๆ ก็มีเท้าปริศนามาขัดขาผมทำให้เสียการทรงตัว
“เฮ้ย!!”
เพล้ง!
แก้วเซรามิกตกกระทบพื้นเสียงดัง ทำให้คนในร้านต่างก็มองมาเป็นตาเดียว
ผมร้องออกมาทันทีเพราะคิดว่ายังไงก็ต้องล้มแน่ แต่ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายของผมเพราะมีผู้ชายโต๊ะข้างๆ เข้ามารับตัวผมได้ทัน ไม่งั้นผมคงได้ลงไปจูบกับพื้นแน่ แต่ที่เลวร้ายกว่าการจูบพื้นก็คือกาแฟดำที่ลูกค้าโต๊ะอื่นสั่งมามันหกใส่เชิ้ตสีขาวของเขาเป็นวงกว้าง ผมเริ่มหน้าซีดเพราะคิดว่าคงจะต้องชดใช้ค่าเสียหายให้เขาแน่ๆ แถมเสื้อตัวนี้ก็คงจะราคาไม่น้อยเลยทีเดียว
“เป็นอะไรไหม”
เสียงทุ้มถามขึ้นข้างหู ทำให้ผมต้องเงยหน้าไปมอง ยังไม่ทันได้หันไปมองเต็มตาด้วยซ้ำ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
“หึ”
ผมหันขวับกลับไปมองทางต้นเสียงด้านหลังทันที เขาคนนั้นนั่งร่วมโต๊ะกับฮีโร่ที่ช่วยผมไว้ ดูจากองศาแล้วคงจะเป็นเขาสินะที่จงใจขัดขาผม แต่ผมก็ได้แต่เงียบเพราะว่าไม่มีหลักฐานมายืนยันว่าเขาเป็นคนทำ
“มะ ไม่เป็นไรครับ” ผมตอบลนลานพร้อมกับพยุงตัวเองขึ้น
“ว้าย!!! ตายแล้ว!!” เสียงเจ๊นีสาวประเภทสองผู้จัดการของที่นี่ดังขึ้นพร้อมกับทำหน้าถมึงทึง
“แกไปทำอิท่าไหนทำไมถึงซุ่มซ่ามขนาดนี้ห้ะไอ้ณิช!!” เจ๊นีตะโกนด่าผมเสียงดัง เป็นผลทำให้ทุกคนในร้านรวมถึงพนักงานเองก็มองมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“เข้ามาคุยกับฉันหลังร้าน!!”
“ครับ” ผมได้แต่ก้มหน้าก้มตาไม่กล้ามองใคร
“เดี๋ยวนี้!!”
“ครับ ฮึก” ผมตอบรับพร้อมกับน้ำใสที่คลอดวงตาทั้งสองข้าง
หลังร้าน
“เจ๊นี คือผม...”
“ฉันไล่แกออก”
ผมที่ยังไม่ทันได้พูดอธิบายก็ถูกเจ๊นีสวนขึ้นมาด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ พร้อมกับใบหน้าที่เชิ่ดขึ้นและตาที่มองต่ำ
คำนั้นมันทำให้ผมอึ้งและตัวชาไปชั่วขณะ
“ตะ แต่ผม ผมอธิบายได้”
“ไม่ต้อง ฉันไม่อยากฟังคำแก้ตัวของแก ก็เห็นๆ กันอยู่” เจ๊นียิ้มอย่างผู้มีชัย
ผมที่พยายามอธิบายแต่เขาก็ไม่รับฟังจะไล่ผมออกอย่างเดียว มีสิ่งหนึ่งแวบขึ้นมาในใจผม ผมคิดว่าเขาคงจะเกลียดขี้หน้าผมเพราะก่อนหน้านี้เมื่อผมทำอะไรพลาดไปเขาก็จะคอยตัดเงินเดือน ต่อว่าผมต่างๆ นาๆ ซึ่งผมก็ทนมันมาได้ แต่ครั้งนี้มันไม่ไหวจริงๆ
“ไปเก็บของของแกด้วยล่ะ”
“...”
“อ้อ! อย่าลืมถอดชุดพนักงานกับผ้ากันเปื้อนออกด้วยนะ”
ผมทรุดลงกับพื้น ก้มหน้าร้องไห้อย่างหนัก ที่เจ๊นีบอกให้เก็บของเพราะว่าหลังร้านเป็นห้องไว้สำหรับให้พนักงานอยู่ ถูกไล่ออกแบบนี้ผมจะไปอยู่ที่ไหน บ้านก็ไม่มี จะให้ไปเช้าห้องอยู่เหรอ แค่ลำพังค่าใช้จ่ายในแต่ละวันก็แทบจะไม่พอใช้อยู่แล้ว
“ฮึก ฮืออออ”
“ณิช!! เกิดอะไรขึ้น”
ผมเงยหน้ามองพี่รินที่วิ่งตาตื่นมาหาผมที่ร้องได้น้ำหูน้ำตาไหลอยู่กับพื้น
“ผมถูกไล่ออก ฮืออ”
“ได้ยังไงกัน!” รุ่นพี่สาวถามขึ้นพลางนั่งลงปลอมพร้อมกับลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน “ไหนเล่าให้พี่ฟังซิ”
ผมเล่าเรื่องทั้งหมดให้พี่รินฟัง พอฟังเสร็จพี่รินก็ทำหน้าโกรธพร้อมกับใช้กำปั้นทุบลงที่เข่าตัวเอง
“หน่อย! อีเจ๊นี อีใจดำ ทำลูกฉันได้ลงคอ!! ฉันออกไปส่งของแค่แป๊ปเดียวเกิดเรื่องแบบนี้ได้ยังไง ไร้เหตุผลสิ้นดี!!”
“ฮึก ฮึก ฮืออออ”
“...”
“ณิช มาอยู่กับพี่ก่อนไหม” พี่รินถามผมขึ้น
“ตะ แต่ว่า..” ผมกำลังจะปฏิเสธแต่พี่รินก็ขัดขึ้น
“ไม่ต้องแต่อะไรทั้งนั้น เอาเป็นว่ามาพักอยู่กับพี่ไปก่อน ไว้เราหาที่พักได้ค่อยย้ายออก”
“แล้วพี่จะไม่ลำบากเหรอครับ ฮึก” ผมพูดพร้อมปาดน้ำตา “พี่รินจะไม่อึดอัดเหรอ”
“ไม่หรอก พี่เห็นแกเป็นเด็กดีเลยอยากช่วย พี่รู้ว่าเราแข็งแกร่ง อดทน แต่บางเรื่องก็ให้พี่ช่วยบ้างก็ได้ อย่าแบกภาระให้ตนเองจนเกินไป พี่เองก็รักณิชเหมือนน้องแท้ๆ”
พี่รินพูดพร้อมกับลูบหัวผมอีกครั้ง ความอบอุ่นที่ส่งผ่านมามันทำให้ผมรู้สึกดีเหลือเกิน
“ขอบคุณครับพี่ริน ฮึก ผมล่ะอยากมีพี่สาวแบบพี่จังเลย ฮึก” ผมพูดไปสะอื้นไป เมื่อพี่รินฟังแล้วถึงกับตาโต
“จริงเหรอณิช!!”
“คะ ครับ”
“อร๊ายยยย! ฉันล่ะอยากมีน้องชายน่ารักๆ แบบนี้มานานแล้ว ถึงจะแค่ในนามก็เถอะ” พี่รินพูดพร้อมกับเอาสองมือมาบีบมาคลึงแก้มใส่ทั้งสองข้างของผมอย่างหมั่นเขี้ยว
“พี่รินก็ น่ารักอะไรกัน ผมหล่อต่างหากล่ะพี่” ผมหน้าแดงเพราะเขินที่ถูกชมโต้งๆ ว่าน่ารัก
“อะๆ หล่อก็หล่อ ยิ้มได้สักทีนะเรา รู้ป่ะเวลาเรายิ้มนะโลกทั้งใบสดใสขึ้นมาเลย ^_^”
พี่รินพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืนแล้วส่งมือมาให้ผม “ป่ะ เราไปเก็บของกัน”
“ครับ”
ตอนที่ 6
แกร๊ก!
คุณติณณ์เปิดประตูออกมาตอนที่ผมหนีออกมาหอดี เขามองสำรวจผมตั้งแต่หัวจรดเท้า เขาจ้องมองที่คอผมนาน
เป็นพิเศษพร้อมกับทำตาขวางใส่
พอรู้สึกตัวว่าเขากำลังคิดอะไรผมจึงรีบเอามือมาปิดที่คอก่อนจะวิ่งออกไป
คอผมคงจะมีรอยแน่ๆ
ติ๊ง!
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นตอนที่กำลังวิ่งออกจากบ้านผมจึงหยุดแล้วรีบหยิบมันขึ้นมาอ่าน
มาแล้ว!!
-ภารกิจที่สอง-
เก็บรวบรวมข้อมูลให้ได้มากที่สุด
ขอให้โชคดี Zee
-บอส-
ผมรีบเก็บโทรศัพท์ก่อนที่จะวิ่งเข้าห้องเพื่อเตรียมอุปกรณ์สำหรับทำภารกิจคืนนี้
อีกสามชั่วโมงฟ้าจะมืด ก่อนหน้านั้นผมต้องวางแผนและคิดวิธีหนีไว้เผื่อในกรณีฉุกเฉิน
ผมหยิบชุดหนังสีดำและที่คาดเอวขึ้นมาสวมก่อนจะเอาลูกรักของผมสองกระบอกเหน็บไว้คนละข้าง รองเท้าบูทเป็นแบบที่ทำขึ้นมาเป็นพิเศษ ที่ปลายรองเท้ามีมีดเล่มเล็กๆ ซ่อนอยู่ เพียงแค่ผมใช้เท้ากดปุ่มที่อยู่ในรองเท้ามีดมันก็จะโผล่ออกมาก
ที่ไหล่ก็มีกระเป๋าสะพายข้างที่ข้างในเป็นอุปกรณ์เก็บรวมรวมข้อมูลและอุปกรณ์ที่ใช้สอดแนมต่างๆ หลังจากนั้นผมก็หยิบหน้ากากแฟนซีสีดำที่มีรูปดอกจิกอยู่ตรงกลางขึ้นมาสวมอำพรางหน้า
ผมคิดแผนและหาทางหนีกรณีฉุกเฉินเผื่อไว้หลายแผนเพราะงานผมอะไรมันก็เกิดขึ้นได้ จะตายเมื่อไหร่ผมยังไม่รู้เลย
หึ แต่ไว้ใจผมเถอะ เพราะผมไม่เคยทำงานพลาดสักครั้ง
ไม่นานฟ้าสีส้มอ่อนก็ถูกความมืดเข้ามาแทนที่
ถึงเวลาที่ผมจะออกปฏิบัติการแล้ว!
ก่อนออกจากห้องผมหันซ้ายหันขวาเพื่อเช็คว่าไม่มีใครอยู่แถมนี้ก่อนที่ผมจะเหยียบถังน้ำและปีนข้ามกำแพงที่อยู่หลังห้องผม ซึ่งห้องพักของเหล่าคนใช้นั้นจะอยู่ที่หลังบ้านซึ่งมันค่อนข้างจะห่างจากบ้านใหญ่และมีต้นไม้บังอยู่พอสมควร
ผมปีนกำแพงข้ามมาได้สำเร็จก่อนจะมองซ้ายขวาอีกครั้งเพื่อความแน่ใจและรีบวิ่งไปที่ป่าไม้รกใกล้ๆ ก่อนจะเปิดผ้าคลุมสีเขียวลายใบไม้ออกเผยให้เห็นรถมอเตอร์ไซค์ Kawasaki Z900 สีดำแกมเขียวออกมาก่อนที่ผมหยิบหมวกกันน็อคจากกล่องที่ซ่อนไว้ใกล้ๆ กันขึ้นมาสวมและคร่อมบิ๊กไบท์คันงามไว้แล้วบิดออกตัวไปอย่างรวดเร็ว
มอเตอร์ไซค์คันนี้ของผมถูกดัดแปลงมาเพื่อใช้สอดแนมโดยเฉพาะ ตัวเครื่องยนต์และเสียงท่อไอเสียนั้นเบาถึงเบามาก เรียกได้ว่าแอบขี่เข้าไปสอดแนมได้สบายเลยล่ะ
ส่วนระบบไฟของตัวรถนั้นถูกออกแบบมาสองโหมดคือโหมดปกติและโหมดกลางคืน
ซึ่งโหมดกลางคืนนั้นมีไว้สำหรับหลบหนีโดยเฉพาะ เมื่อเปิดใช้ตัวรถจะดับไฟทั้งหมดและเปลี่ยนมาใช้ระบบเซ็นเซอร์อินฟาเรดแสดงขึ้นที่หน้าปัดและหน้ากระจกหมวกกันน็อค
ผมขี่รถมาตามแผนที่ที่บอสส่งมาให้ อีกหนึ่งกิโลเมตรถึงเป้าหมาย ผมจึงชะลอแล้วหาที่เหมาะๆ แล้วนำรถเข้าไปซ่อนไม่ลืมที่จะคลุมผ้าอย่างเสร็จสรรพ จากนี้ไปผมต้องเดินเท้าลัดเลาะไปตามป่าเพราะว่ามันเป็นวิธีเดียวที่จะเข้าไปสอดแนมแล้วพวกมันไม่สงสัย
ผมขับรถมาตามแผนที่ราวๆ หนึ่งชั่วโมงก่อนจะถึงเป้าหมายที่เป็นตึกร้างขนาดใหญ่ใจกลางป่าดงดิบ
บอสบอกมาแบบนี้ ผมก็ไม่รู้หรอกว่าสร้างมันไว้ทำไม อาจจะเป็นรีสอร์ตที่เก่าแล้วถูกทิ้งให้ร้างก็ได้
หึ! ช่างเลือกสถานที่ได้ดีจริงๆ
ผมเดินเข้าป่าลึกขึ้นเรื่อยๆ ตลอดทางที่ผ่านผมก็ไม่ลืมที่จะป้ายของเหลวชนิดพิเศษไว้ที่ต้นไม้เผื่อว่าผมหลงทาง
ซึ่งของเหลวชนิดนี้ไม่สามารถมองได้ด้วยตาเปล่าต้องมองผ่านคอนแทคเลนส์แบบพิเศษที่ผมใส่อยู่เท่านั้น
หึ ของเล่นผมไม่ได้หมดแค่นี้หรอกนะครับ
เมื่อครั้งทำงานแรกๆ ผมไม่ค่อยปลื้มเท่าไหร่ที่ต้องทำภารกิจแบบไม่มีอุปกรณ์พิเศษสักอย่างซึ่งมันค่อนข้างลำบาก แต่ตั้งแต่ที่บอสชวนนักวิทยาศาสตร์ที่ทั้งประดิษฐ์ คิดค้นและพัฒนาชื่อ ดร.เจมส์จาวาน เข้ามาในองค์ภารกิจก็สามารถทำได้ง่ายขึ้นเพราะอุปกรณ์พิเศษที่เขาออกแบบขึ้นมาเอง
ผมเดินมาได้ไม่นานก็เห็นแสงไฟหลายดวงที่ลอดออกมาจากหน้าต่างผมจึงรีบหลบหลังพุ่มไม้ก่อนที่จะหยิบกล้องส่องทางไกลระบบอินฟาเรดขึ้นมาส่อง
ภายในตึกผมเห็นผู้ชายร่างใหญ่สองคนกำลังคุยอะไรสักอย่าง ข้างหลังของพวกเขามีลูกน้องประมาณสามถึงสี่คน ซึ่งแต่ละคนก็ถือกระเป๋าที่ใส่บางอย่างไว้
ผมคลานต่ำเข้าไปใกล้พวกมันกว่าเดิมเพื่อที่จะแอบดูและฟังสิ่งที่พวกมันคุยกัน
“ครบหรือเปล่า” ชายคนหนึ่งกล่าวขึ้น
“ครบ”
ก่อนที่ชายที่เหมือนหัวหน้าอีกคนจะเปิดกระเป๋าแล้วโชว์สิ่งที่อยู่ภายใน
นั่นมัน!!!
อะไร!!!
ผมเบิกตากว้างก่อนจะจ้องไปที่กระเป๋าเพื่อดูให้แน่ชัดว่ามันคืออะไร
ภายในกระเป๋ามีถุงทรงกระบอกขนาดพอดีมืออยู่สองถุง ภายในนั้นมีผงอะไรสักอย่างที่เป็นสีฟ้าบรรจุอยู่
หึ แล้วทางแกล่ะ” ชายเจ้าของสารสีฟ้าพูดพร้อมกับปิดกระเป๋าลง “ครบหรือเปล่า”
ชายที่ถูกถามกวักมือเรียกลูกน้องที่ถือกระเป๋าแล้วเปิดออก ภายในนั้นบรรจุเงินลอนล่าร์จำนวนมาก
“แกแน่ใจนะว่าไอสารนี้มันทำได้อย่างที่พูดจริงๆ” ชายที่มีเงินพูดขึ้นก่อนจะหรี่ตาลงเล็กน้อย “มันชื่ออะไรนะ พี พี...”
“พีทูเว้ย ไอ้โง่!”
“เออ ชื่อนั้นแหละ”
“เมื่อกี้มึงว่าไงนะ!! มึงด่ากูเหรอ!!” ชายถือเงินตะคอกขึ้นเมื่อนึกได้ว่าตนโดนพร้อม เขาชักปืนออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วเล็งมาที่ชายที่มีผงสีฟ้า ซึ่งทางนั้นก็กำลังเล็งปืนมาที่เขาเช่นกัน
“ใจเย็นๆ น่า คุยกันก่อน” ชายที่มีผงสีฟ้ายกมือซ้ายขึ้นทำท่ายอมแพ้ แต่มือขวาก็ยังคงเล็งปืนไปที่อีกฝ่ายแน่น
“มึงด่ากู!!”
“เอาล่ะๆ กูขอโทษ แค่พูดเล่นนิดหน่อยเอง”
เขาค่อยๆ ย่อตัวลงแล้ววางปืนไว้ที่พื้น ลูกน้องข้างหลังเขาก็ทำตามเช่นกัน
“มึงจะเอายังไงไอ้กันต์ ว่ามา!!”
กันต์...
“ข้อแลกเปลี่ยนก็ยังเหมือนเดิม เงินมาของไป”
“หึ”
“หึ”
ทั้งสองเค้นเสียงก่อนจะนำกระเป๋าห้าใบมาแลกกัน ผมจึงใช้จังหวะนั้นหยิบกล้องส่องทางไกลที่สามารถถ่ายรูปได้ขึ้นมา
แชะ!
วูบวาบ!
“เฮ้ย!” ผมอุทานออกมาเสียงดังเพราะจังหวะที่ผมกดถ่ายรูปนั้นก็มีแสงแฟลชสว่างวาบขึ้น
“ใครวะ!!!”
ผมมองที่กล้องของตัวเองด้วยความตกใจ
กูก็ปิดแฟลชแล้วนี่!!! แล้วแสงเมื่อกี้มันของใคร!!!
ผมหันไปซ้ายหันขวาไปมองรอบตัวก่อนจะเจอชายคนหนึ่งที่หลบอยู่หลังถังน้ำขนาดใหญ่
มันเป็นใคร!! มาตั้งแต่เมื่อไหร่!!
ชายคนนั้นมองมาที่ผมด้วยท่าทีตกใจเช่นกัน เขาสวมแมสปิดปากสีเทาที่ตรงกลางสลักรูปโพธิ์ดำ
โพธิ์ดำ!!!!
“กูถามว่าใคร!!!”
ผมหันไปตามเสียงก่อนที่สมองจะเริ่มประมวลผลแล้วว่าต้องรีบหนีจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด
ปัง!!
ปิ้ว!! ฟึบ!!
ลูกกระสุนลูกหนึ่งผ่านหน้าผมไปไม่กี่เซ็น ผมรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าป่าไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับเสียงของหนึ่งในพวกนั้นประกาศกร้าวขึ้น
“จับมันมา!! จับตายยิ่งดี!!!”
เวรกูแล้วไง!!
ผมวิ่งกลับไปทางเดิมที่มาร์คไว้อย่างรวดเร็วก่อนจะพบกับชายคนที่สวมแมสอีกครั้งที่ถนนทางออก
“นาย!!/นาย!!”
ผมกับพูดขึ้นและชี้หน้ากันและกัน
“แม่งเอ๊ย!”
ผมสบถก่อนจะวิ่งไปที่มอเตอร์ไซค์ที่ซ่อนไว้แล้วสตาร์ทอย่างเร็ว ซึ่งอีกฝ่ายก็มีมอเตอร์ไซค์ซ่อนไว้เช่น
ปัง! ปัง! ปัง!
“มันอยู่นั่น ตามไป เร็ว!!”
บรืนนนนน
“เชี่ยเอ๊ย!” พวกมันสบถตามหลังผมมา
ผมกดเปิดโหมดหลบหนีแล้วบิดสุดชีวิตก่อนจะมองไปที่ด้านหลังเห็นไอ้คนปิดปากมันขับไปถนนอีกเส้นหนึ่งแล้วจากนั้นแสงไฟรถมันก็หายไปในความมืด
“แม่งเอ๊ยย!” ผมสบถอีกครั้งก่อนจะเปิดโหมดหลบหนีกลางคืน
ผมไม่รู้หรอกนะว่าไอ้นั่นมันเป็นใคร ไม่ว่าจะบอสหรือใครที่สั่งมันมาผมไม่ชอบเอามากๆ มันทำให้งานผมล่มไม่เป็นท่าเพราะการลืมปิดไอ้แฟลชบ้าๆ นั่นจนทำให้พวกมันรู้ตัว
จะยังไงก็ช่างบอสต้องอธิบายเรื่องนี้เพราะไม่งั้นผมจะจับเขาเจื๋อนไอ้นั่นซะ!!
สายลับน่ะ ไม่ทำงานร่วมกับคนอื่น!!! นั่นคือคติของผม
เพราะถ้าทำแล้วแม่งก็เกิดปัญหาตามาอย่างที่เห็นไง!!!!!!!!!!!!!
เหี้ยเอ๊ย!!
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: