สวัสดีค่ะ เป็นสมาชิกใหม่เพิ่งหัดวายนะคะ นี่เป็นนิยายวายเรื่องแรกของเรา ขอฝากผลงานด้วยนะคะ :)
**ตอนที่ 1 ลงในคอมเม้นที่ 5 นะคะ**
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
ตอนที่ 9
“พี่กันย์!! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!”
เสียงแหลมแผดขึ้นดังลั่น ไม่สนใจว่ากำลังอยู่ในโรงพยาบาลซึ่งเป็นสถานที่ห้ามใช้เสียงดัง ร่างสูงใหญ่นั้นทำเป็นหูทวนลม เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นจนถึงลานจอดรถ หญิงสาวเหมือนจะรู้ทันรีบเร่งฝีเท้าให้ทันคนขายาวแล้วชิงเดินตัดหน้าไปจนถึงรถปิกอัพของชายหนุ่มที่จอดอยู่
“เอ้า ว่าไง” กันยกรหันมาเผชิญหน้ากับเวณิกา
“บอกมาเดี๋ยวนี้นะว่าพี่กันย์คิดจะทำอะไร ที่พี่กันย์ตามมาที่นี่มีอะไรแอบแฝงใช่ไหม” เวณิกาคาดคั้น
“เฮ้อ” ญาติผู้พี่ถอนหายใจเบาๆ “พี่จะทำอย่างนั้นทำไมกัน”
“ก็...ไม่รู้สิ พี่กันย์อาจจะแอบชอบหมอเหมือนหมิวก็ได้ เลยตามมากีดกัน” เพราะรู้ว่าญาติผู้พี่ของตัวเองเป็น ‘แบบไหน’ เธอจึงเดาว่าชายหนุ่มกำลังหมายปองผู้ชายคนเดียวกัน ซึ่งก็เดาได้ถูก กันยกรเลิกคิ้วพยายามทำสีหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“จะบ้าเหรอ ไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย”
“หมิวรู้ตัวหรือเปล่าว่าคนอื่นเขาพูดถึงหมิวว่ายังไง” เขารีบเปลี่ยนเรื่อง
“หมิวไม่แคร์หรอก ใครจะพูดยังไงก็ช่าง”
“ไม่แคร์คนอื่น แต่แคร์พ่อกับแม่บ้างก็ดีนะ เดี๋ยวนี้น้าเส็งน้ารีไปไหนแทบจะเอาถุงคลุมหัว ชาวบ้านลือกันว่าลูกสาวตามมาหาผู้ชายถึงโรงพยาบาล แล้วคงจะเป็นลมหรอกถ้ารู้ว่าลูกสาวเพิ่งเสนอจะส่งเสียเลี้ยงดูผู้ชาย”
“แกอาจจะไม่สนใจความรู้สึกของน้ารีน้าเส็งก็ได้นะ แต่แกควรสนใจความรู้สึกของหมอเขาบ้าง”
กันยกรโยนหินถามทาง...ซึ่งได้ผล หญิงสาวหันขวับมาหาเขาทันที เธอเขย่าแขนชายหนุ่มอย่างคาดคั้นเอาคำตอบ
“ทำไม? พี่หมอเป็นอะไร พี่กันย์รู้อะไรมาเหรอ เล่ามาเดี๋ยวนี้นะ” หญิงสาวเร่งเร้าจนเกือบจะกระชากแขนใหญ่นั้น
“โอ๊ย เบาๆดิวะ เออๆๆ บอกก็ได้ แต่ไม่ใช่ตรงนี้นะ ปะ ไปหาที่นั่งคุยกันดีกว่า”
กันยกรเลือกร้านไอศกรีมร้านดังในห้างสรรพสินค้าเป็นสถานที่พูดคุย เมื่อไอศกรีมร็อกกี้โรสถูกนำมาเสิร์ฟไว้ตรงหน้า หญิงสาวค่อยๆ ละเลียดไอศกรีมกินอย่างเอร็ดอร่อย
“อะ เล่ามาให้หมดนะพี่กันย์ พี่หมอเขาบอกพี่กันย์ว่าอย่างไรบ้าง”
“ก็...เอ่อ...” กันยกรเกาหัวพยายามนึกคำพูด
“หมอเค้าก็ไม่ได้บอกอะไรหรอก แต่พี่ดูออก”
“ดูออก? ดูออกยังไง”
“หมิวอาจจะไม่ได้สังเกตนะ แต่เมื่อกี้พี่เห็นอะไรบางอย่างในแววตาของหมอ ตาของหมอมันบอกว่าหมอกำลังอึดอัด แล้วอีกอย่างแกเพิ่งเสนอตัวไปว่าจะให้เงินเลี้ยงดูหมอทุกเดือนแบบนี้ใครจะวางตัวถูก”
“หมายความว่าไงอะ หมอเขาไม่ชอบงั้นเหรอ อยู่เฉยๆ ก็มีเงินเข้าบัญชี เผลอๆ อาจจะมากกว่าเงินเดือนหมอด้วยซ้ำ” กันยกรยิ้ม แต่เป็นยิ้มที่ฝืนเต็มที
“ในฐานะที่พี่เป็นผู้ชายเหมือนกันนะ ผู้ชายเค้าไม่ชอบให้ผู้หญิงมาทำอะไรแบบนี้หรอก มันเสียเกียรติมาก แล้วอีกอย่างนึงผู้ชายก็ไม่ชอบผู้หญิงที่มาตามตื๊อทุกวันด้วย”
“แต่พี่หมอเค้าไม่เคยบอกว่าไม่ชอบเลยนะพี่กันย์”
“แกคิดว่าหมอเค้าจะพูดออกมาตรงๆ เหรอ ล
องมองในมุมกลับกันสิ ถ้ามีคนมาตามตื๊อแกมากๆ แกชอบเหรอ ไม่รำคาญบ้างเหรอ” เวณิกาครุ่นคิดตาม วางมือจากช้อนตักไอศกรีม
“มันก็จริงนะ พี่กันย์ว่าหมิวควรทำยังไงดี” หญิงสาวนิ่งคิดตามคำพูดของญาติผู้พี่ ชายหนุ่มทำท่า
เกาคางอย่างครุ่นคิด
“เอางี้สิ ลองใช้แผนของพี่ดูไหม แกลองหายไปสักพัก ไม่ต้องไม่หาหมอที่โรงพยาบาลสักเดือนนึง”
“โอ๊ย ไม่เอาอะ หมิวคิดถึงพี่หมอ ไม่ได้เห็นหน้าหล่อๆ แค่วันเดียวก็คิดถึงจะแย่ นี่ตั้งเดือนนึงเลยเหรอ มันนานไปนะ” หญิงสาวโอดครวญจนกันยกรหมั่นไส้ นึกอยากเขกหัวญาติผู้น้องสักทีหนึ่ง
“แบบนี้แหละดีแล้ว ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเลยนะ แกหายไปนานๆ หมอเค้าได้อิสระกลับคืนมาก็จริง แต่เค้าไม่ได้เจอหน้าแกนานๆ เค้าจะต้องคิดถึงแกแน่นอน”
“แล้ว...ถ้าระหว่างนั้นมีคนมาชอบหมอล่ะ ไม่เอาอะ คนนี้หวง”
“โอ๊ย ใครจะกล้าแย่ง พี่เอาหัวเป็นประกันเลยว่าไม่มีทางที่จะมีใครดีเท่าแกหรอก” เวณิกาครุ่นคิด เริ่มคล้อยตามสิ่งที่กันยกรพูด
“เออ มันก็จริงนะ ดีล่ะ! พรุ่งนี้หมิวจะไม่ไปหาพี่หมอละ หมิวจะหายไปเลย พี่หมอจะต้องทนคิดถึงไม่ไหวแน่ๆ ขอบคุณมากนะคะพี่กันย์ที่แนะนำ”
กันยกรยืนโบกมือให้มอเตอร์ไซค์สีชมพูของเวณิกาที่กำลังแล่นออกจากลานจอดรถ ชายหนุ่มยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ แทบจะเก็บความดีใจที่กำจัดญาติผู้น้องผู้เหนียวดั่งกาวตราช้างออกไปได้ เวณิกาเป็นคนที่ไม่ยอมแพ้ต่ออะไรง่ายๆ บางครั้งจึงต้องใช้เล่ห์กลหลอกลวงให้ตายใจ
ธีทัตแยกตัวออกมาจากห้องผู้ป่วยใน เขามองหน้าจอโทรศัพท์มือถือที่เปิดไลน์ค้างเอาไว้ ในนั้นบอกรายชื่อที่เจ้าของเครื่องบล็อกจากการติดต่อ แพทย์หนุ่มชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะปลดบล็อกรายชื่อหนึ่ง...ชื่อของกันยกร
‘ขอบคุณนะครับที่ช่วยผมวันนี้’
ธีทัตพิมพ์ข้อความ ชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งแต่สุดท้ายก็กดส่ง ทันทีที่ข้อความถูกส่งไปไม่กี่วินาทีก็ขึ้นว่าอ่าน
‘ไม่เป็นไรครับ’ ข้อความต่อมาตอบกลับมาแทบจะทันที
‘หมอว่างไหม ขอโทรไปได้หรือเปล่า’ ธีทัตนิ่งคิดก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไป
‘ครับ’
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ชายหนุ่มรีบกดรับทันที
“ครับ”
“เป็นไงครับหมอ ช็อกไหมที่อยู่ๆ ก็มีผู้หญิงมาขอเสนอเลี้ยงดู” กันยกรพูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ
“ช็อกนิดนึงครับ มาคิดดูก็ตลกดีเหมือนกัน ไม่คิดว่าน้องสาวพี่กันย์จะกล้าทำอะไรแบบนี้”
“แล้วหมออยากให้มันเลี้ยงดูหรือเปล่าล่ะ”
“ไม่เอาครับ” ธีทัตรีบตอบทันที
“สบายใจได้เลยนะ ช่วงนี้หมิวคงไม่ได้ไปกวนใจหมอออมสักพัก”
“เหรอครับ พี่กันย์ทำยังไงครับ หมิวหมิวถึงยอม”
“พี่มีวิธีของพี่ก็แล้วกัน วิธีธรรมดาไอ้หมิวมันไม่ยอมหรอก นี่ต้องใช้วิธีพิเศษเท่านั้น”
“ขอบคุณนะครับ งั้น...แค่นี้ก่อนนะครับ ขอตัวกลับไปทำงานก่อน”
“อ้อ เดี๋ยวครับ อย่าเพิ่งวาง”
“ครับ?”
“ขอบคุณเหมือนกันนะครับ ที่ปลดบล็อกไลน์”
“พี่กันย์รู้ได้ไงครับว่าผมบล็อกไลน์พี่” ธีทัตนิ่งเงียบก่อนจะถามออกไป
“รู้สิครับ หมอไม่รู้หรอกว่าพี่ส่งไลน์หาหมอทุกวันเลย แต่หมอก็ไม่เคยอ่าน แค่นี้ก็รู้แล้วว่าโดนหมอบล็อกไลน์” กันยกรหัวเราะเบาๆ
“หมอไปทำงานเถอะ พรุ่งนี้เจอกันน้า”
“พรุ่งนี้?” ธีทัตทวนคำ
“พรุ่งนี้หมอมีนัดกับแม่พี่ไง”
“อ้อ งั้นเหรอครับ งั้น...ไว้เจอกันนะครับ”
ธีทัตกดวางสาย ความรู้สึกมากมายปนกัน แต่สิ่งหนึ่งที่ชัดเจนคือเขาเพิ่งเข้าใจสิ่งหนึ่งที่เคยมีคนบอกไว้ นั่นก็คือ ‘รู้สึกเหมือนมีผีเสื้อบินอยู่ในท้อง’
“บ้าเอ๊ย! นี่เราชอบผู้ชายหรือวะเนี่ย” ธีทัตทึ้งผมตัวเองเบาๆ แต่ก็ต้องยอมรับว่าเขาชอบผู้ชายจริงๆ
ชายหนุ่มคิดทบทวนตัวเอง ตลอดเวลาที่ผ่านมามีผู้หญิงมากมายที่แสดงออกว่าสนใจในตัวเขา แต่เขาก็ไม่เคยชอบใครจนคบจริงจัง จนผู้หญิงเหล่านั้นหายไปเอง ธีทัตคิดว่าตัวเองคงเป็นคนเลือกมากและหัวสูงไปหน่อย จึงไม่เคยเจอผู้หญิงที่ชอบเลย แต่เมื่อคิดดูดีๆ แล้วเขาเองก็ไม่เคยตั้งสเปกไว้เลยว่าชอบผู้หญิงแบบไหน แต่ตอนนี้...ธีทัตเข้าใจตัวเองแล้ว เขาไม่ได้ชอบผู้หญิง
“หมอคะ หมอออม หมอ...” เสียงเรียกจากพยาบาลคนหนึ่งดึงชายหนุ่มกลับมาจากภวังค์
“ครับ” ธีทัตตอบรับ
“พรุ่งนี้เช้าราวน์วอร์ดออโถ*นะคะ”
ธีทัตเกือบลืมไปแล้วว่าการทำงานในโรงพยาบาลจะต้องทำงานวอร์ดละสองเดือน แล้วจึงสลับไปทำงานยังวอร์ดอื่นต่อไป เพื่อเป็นการเรียนรู้การทำงานในแต่ละวอร์ดอย่างเท่าๆ กันนั่นหมายความว่าพรุ่งนี้เขาจะไม่ได้พบกับกันยกร
“ป้ากานดาคิวต่อไปนะคะ”
“ขอบคุณนะจ๊ะหนู” กานดาบอกพยาบาลสาว
“แม่...อีกนานไหมกว่าคนที่อยู่ในห้องจะออกมา” กันยกรที่นั่งอยู่ข้างๆ ถามขึ้นมาอย่างหงุดหงิด
“รอหน่อยสิ แม่ก็บอกไม่ได้ว่าเขาจะใช้เวลาเท่าไหร่”
“เฮ้อ นานจัง ป่วยอะไรนักหนา คนอื่นเค้ารอนาน”
“ใจเย็นสิ วันนี้เป็นอะไร ดูใจร้อนหงุดหงิดพิกล” ชายหนุ่มจึงได้ยอมปิดปาก นั่งรออย่างเงียบๆ
เมื่อประตูห้องตรวจเปิดออก กันยกรรีบลุกขึ้นด้วยความดีใจ เขาเร่งเมารดาให้รีบลุกขึ้นแต่หญิงสูงวัยกลับเคลื่อนไหวด้วยความชักช้า ไม่ได้ดั่งใจชายหนุ่มก็ช่วยประคองมารดาอีกแรง แต่เมื่อไปถึงห้องตรวจก็ต้องชะงักเมื่อคนที่อยู่ในห้องไม่ใช่คนที่อยากเจอ แพทย์หญิงร่างอวบหน้าตาท่าทางเป็นคุณหมอใจดีเงยหน้าขึ้นมาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ ส่งยิ้มให้คนไข้และชายหนุ่มอย่างเป็นมิตร
“สวัสดีค่ะ คุณป้า เชิญนั่งก่อนค่ะ” เธอผายมือไปยังเก้าอี้ว่างตรงข้าม กันยกรมองซ้ายขวาอย่างงุนงง
“เอ๊ะ หมอออมล่ะครับ”
“หมอออม...อ๋อ ธีทัตเหรอคะ วันนี้ธีทัตไปราวน์วอร์ดออโถ*ค่ะ ไม่มาโอพีดี” เธอตอบ
หัวใจกันยกรแห้งเหี่ยวเหมือนดอกไม้ที่โดนรดด้วยน้ำร้อน ใบหน้าที่ยิ้มแย้มและท่าทางกระตือรือร้นในตอนแรกกลัยหายวับไปในพริบตา ชายหนุ่มนั่งรอผู้เป็นแม่ด้วยความหมดอาลัย เมื่อตรวจเสร็จเขาก็ไม่ได้กระตือรือร้นที่จะช่วยประคองมารดาเหมือนครั้งแรก
“อาการดีขึ้นแล้วนะคะ คิดว่าน่าจะหยุดยาได้แล้ว อย่าลืมทำตามที่หมอแนะนำนะคะ หมอไม่นัดแล้วนะคะ” เมื่อได้ยินคำว่าไม่นัดแล้วทำเอาจิตใจของชายหนุ่มห่อเหี่ยวมากขึ้นกว่าเดิม โอกาสที่จะได้เจอธีทัตอีกครั้งเป็นศูนย์ ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนยื่นมือให้มารดาด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“อ้อ คุณคะ” หมอสาวเรียกเอาไว้ก่อนกันยกรจะออกจากห้อง
“ธีทัตฝากบอกว่าเสร็จจากวอร์ดแล้วจะไลน์หานะคะ” เธอยื่นโทรศัพท์ให้ สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าชายหนุ่มคือหน้าจอที่เปิดไลน์ค้างเอาไว้
‘ฝากบอกผู้ชายตัวสูงๆ ที่มากับคนไข้ด้วยว่าราวน์วอร์ดเสร็จแล้วจะไลน์หา’
หลังจากอ่านข้อความที่ปรากฏตรงหน้าจบ หัวใจที่ห่อเหี่ยวกลับสดใสมีชีวิตชีวาขึ้นมาอย่างน่าอัศจรรย์ กันยกรส่งโทรศัพท์คืนหญิงสาวแล้วกล่าวขอบคุณ พยายามกลั้นรอยยิ้มเอาไว้ไม่ให้ระบายบนใบหน้า
“เป็นอะไร ยิ้มทำไม” กานดาถามเมื่อเห็นลูกชายอมยิ้ม
“เปล่านี่ครับ ผมยิ้มเหรอ” กันยกรถามกลับ
“ใช่น่ะสิ เนี่ย ยิ้มอยู่” ลูกชายไม่ตอบกลับโอบไหล่มารดาแล้วพาเธอไปที่รถด้วยความสุขใจ
เสียงเตือนข้อความจากไลน์ดังขึ้น ธีทัตล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง หน้าจอเป็นข้อความที่หมอสาวเพื่อนร่วมงานส่งมา
‘อะไรยังไง ผู้ชายคนนั้นเค้าจีบแกเหรอ’ ข้อความแจ้งเตือนขึ้นมาในหน้าจอ ธีทัตรีบพิมพ์ข้อความตอบกลับไป
‘เปล่า เรารู้จักเค้า เป็นญาติกับหมิวเด็กที่มาจีบเรา’
‘อ้อ งั้นเหรอ’ ข้อความจากเพื่อนจบลงเพียงเท่านี้
ธีทัตไม่ได้พิมพ์ข้อความตอบกลับไปอีก เขาปล่อยให้จบลงเพียงแค่นั้นแล้วเก็บโทรศัพท์มือถือลงในกระเป๋ากางเกงตามเดิม
“ออม” เสียงเรียกของใครคนหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง
“พี่วีมีอะไรเหรอครับ”
“ช่วยอะไรพี่หน่อยสิ” ปฐวีส่งซองสีน้ำตาลขนาดใหญ่ให้ ธีทัตดึงแผ่นฟิล์มเอ็กซเรย์ออกมาดู เป็นภาพโครงกระดูกส่วนแขนข้างหนึ่ง
“คิดว่าไง” ปฐวีหันมาถามมองธทัตที่กำลังดูแผ่นฟิล์ม
“colles fracture รึเปล่าครับ” ธีทัตตอบ
“เก่งนี่นา” ปฐวีตบบ่าแล้วดึงปฐวีดึงฟิล์มมาเก็บใส่ซองตามเดิม
“โรงพยาบาลของเรามีนโยบายให้ทุนอินเทิร์นไปเรียนต่อเฉพาะทาง สนใจบ้างไหม” ธีทัตส่ายหัว
“ผมยังไม่รู้ตัวเองเลยครับว่าชอบด้านไหน แต่ก็ขอบคุณที่แนะนำนะครับ”
“ไม่เป็นไร มีอะไรก็คุยกับพี่ได้นะ”
ธีทัตมองตามปฐวีที่เดินกลับออกไป บางครั้งเขาสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่ส่งผ่านมาจากสายตาของรุ่นพี่คนนี้ แต่เมื่อต้องการจะค้นหาเพิ่มเติมกลับเป็นปฐวีเสียเองที่ซ่อนมันจนมิดชิด
หมายเหตุ
*ออโถ - ออโธปิดิกส์ แผนกรักษาโรคเกี่ยวกับกระดูก
ตอนที่ 10
‘การคาดหวังเป็นแรงดึงดูดที่ทรงอานุภาพ จงคาดหวังสิ่งที่คุณต้องการ และอย่าคาดหวังสิ่งที่คุณไม่ต้องการ’
ชายหนุ่มในชุดเสื้อกาวน์สีขาวตัวสั้นพลิกหน้ากระดาษในแฟ้มประวัติคนไข้อย่างช้าๆ มือเรียวขาวที่กำลังจดขยุกขยิกชะงักมือเหมือนนึกขึ้นได้ว่าลืมโทรกันยกรตามที่ได้บอกเอาไว้
“เหนื่อยไหมคะหมอ” เสียงหวานของพยาบาลคนหนึ่งถามขึ้น
“นิดหน่อยครับ แต่เหนื่อยกว่านี้ก็เจอมาแล้ว” ชายหนุ่มเร่งมือทำงานต่อจนเสร็จ
“หมออยากดื่มอะไรหน่อยไหมคะ” หญิงสาวชวนคุยอีกครั้ง แต่ชายหนุ่มส่ายหน้าแทนคำตอบ
“ไม่ดีกว่าครับ ผมยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เที่ยงกะว่าจะไปหาอะไรกินสักหน่อย นี่ครับ เสร็จเรียบร้อยแล้ว” เขายื่นแฟ้มคืนให้
ธีทัตเดินออกมาจากวอร์ด เขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู หน้าปัดบอกเวลาเกือบหกโมงเย็น กระเพาะอาหารที่ว่างเปล่าปราศจากอาหารมาตั้งแต่เที่ยงเริ่มส่งสัญญาณเตือนว่าอาการโรคแผลในกระเพาะอาหารเริ่มจะแสดงอาการกำเริบอีกครั้ง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาทำงานติดต่อกันเป็นเวลาเกือบสิบชั่วโมงโดยที่ไม่มีอาหารตกถึงท้อง ชายหนุ่มเคยชินกับการเรียนและทำงานหนักมาตั้งแต่สมัยเป็นนักศึกษาแพทย์ แต่เมื่อได้มาทำงานเต็มตัวภาระหน้าที่การงานมีมากกว่าตอนเป็นนักศึกษา จนเวลาที่จะหยุดหายใจเข้าลึกๆ ยังแทบจะไม่มี ความเจ็บปวดทำให้ธีทัตต้องหยุดนั่งพักที่เก้าอี้ยาวพลางยกมือข้างหนึ่งกดบริเวณท้องน้อย เพื่อบรรเทาความปวด
“หมอ” ธีทัตเงยหน้าขึ้นมองหาเสียงทุ้มที่คุ้นเคยทันที
“พี่กันย์...มาทำอะไรที่นี่ครับ” ความรู้สึกแสบมวนในช่องท้องเริ่มก่อตัวขึ้นทวีคูณเมื่อร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาหาแล้วยิ้มอวดฟันขาว
“หมอบอกว่าจะไลน์มาหา แต่พี่ไม่เห็นไลน์มาสักทีก็เลยมารอที่นี่ เพิ่งเลิกงานเหรอแล้วนี่เป็นอะไร” กันยกรถามเมื่อเห็นธีทัตกุมท้องขมวดคิ้วมุ่น
“ปวดท้องครับ เป็นแผลในกระเพาะอาหารน่ะครับ”
“อ้าว งั้นทำไงดี ไปหาหมอไหม”
“ฮ่าๆๆ ผมก็เป็นหมอนะครับ ทำไมต้องไปหาคนอื่นอีก” ธีทัตหัวเราะร่วนลืมอาการเจ็บไปชั่วขณะ
‘น่ารักชิบหาย’ ธีทัตคิดในใจ
“เออ จริงด้วย ลืมไปเลย” กันยกรเกาหัวแก้เก้อ
“แล้วต้องทำยังไงถึงจะหาย ต้องกินยาไหม”
“ไม่เป็นไรครับ ผมมียาเคลือบกระเพาะอยู่ที่ห้อง ตอนนี้ต้องหาอะไรกินก่อน ผมยังไม่ได้กินอะไร
ตั้งแต่เที่ยง”
“งั้นไปหาอะไรกินกันเถอะ หมออยากกินอะไร เดินไหวไหมหรือจะให้พี่ซื้อมาให้กินที่นี่”
“ไหวครับ ออกไปกินหน้าโรงพยาบาลดีกว่า อยากกินบะหมี่เกี๊ยวหน้าโรงพยาบาล ป่านนี้น่าจะมาขายแล้ว”
“เอาสิ ไปกินด้วยกันนะ”
ร่างสูงทั้งสองเดินไปตามโถงทางเดินของโรงพยาบาลผ่านแผนกอายุรกรรมที่ว่างเปล่าไร้คนไข้ ธีทัตซุกมือทั้งสองข้างลงในกระเป๋าเสื้อกาวน์ แม้จะเคยยืนเคียงข้างกันตามลำพังมาก่อน แต่ลึกๆ แล้วธีทัตก็รู้สึกประหม่าเกินกว่าจะชวนกันยกรพูดคุย ทั้งคู่จึงได้แต่เดินอย่างเงียบๆ ไปจนออกไปนอกบริเวณโรงพยาบาล ตลาดกลางวันเริ่มเปลี่ยนมาเป็นตลาดโต้รุ่ง ธีทัตเลือกร้านบะหมี่เจ้าดังที่เพิ่งตั้งร้านเสร็จ ร้านบะหมี่ร้านนี้เปิดเกือบตลอดทั้งคืน ยิ่งดึกก็ยิ่งคึกคักเพราะของดีขึ้นชื่อของร้านนี้คือเกี๊ยวกุ้งที่โด่งดังจนติดอันดับบนเว็บไซต์รีวิวจากนักท่องเที่ยวจีน
“วันนี้โคตรเหนื่อยเลย” ธีทัตบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนเนือยหลังจากสั่งอาหารเสร็จแล้ว เขาถอดแว่นกรอบดำออกเสียบไว้กับสาบเสื้อแล้วยกมือขึ้นเสยผมอย่างลวกๆ
“ปกติหมอทำงานจนไม่ได้กินข้าวแบบนี้ทุกวันเลยเหรอ”
“หนักกว่านี้ก็เจอมาแล้ว ไม่ได้นอนติดต่อกันสองวันข้าวก็ไม่ได้กินก็เคยเจอมาแล้ว แต่ก็ชินแล้วฮะ”
“โห ทำงานหนักขนาดนี้แล้วจะมีเวลาให้แฟนเหรอ”
“เคยบอกแล้วไงว่าไม่มีแฟน ตั้งแต่เกิดมาผมยังไม่เคยมีแฟนเลย” น้ำเสียงของธีทัตเหมือนจะเหนื่อยเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า
“ไม่น่าเชื่อว่าหมอไม่เคยมีแฟน หล่ออย่างหมอน่าจะมีสาวๆ มาชอบเยอะแยะ”
“แน่นอน สวยๆ ทั้งนั้นเลยนะ แต่ผมไม่เลือกใครเลย”
“ทำไมอะ หมอไม่ชอบผู้หญิงเหรอ”
“ก็...” ธีทัตดูดน้ำอัดลมอึกหนึ่ง แต่ยังไม่ทันจะตอบคำถามบะหมี่เกี๊ยวกุ้งที่สั่งไว้ก็เสิร์ฟลงตรงหน้า
“มาแล้วค่า ของคุณหมอป้าแถมเกี๊ยวเพิ่มให้ด้วย แล้วก็แถมถุงนี้ให้อีกเอากลับไปกินที่แฟลตเวลาหิวกลางดึกนะคะ”
“ขอบคุณนะครับ” ธีทัตยิ้มหวานตอบ
“โอ้โห แฟนคลับเยอะนะเนี่ย อิจฉาชะมัด” ธีทัตรีบหยิบตะเกียบมาคีบบะหมี่ร้อนๆ เข้าปากอย่างหิวโหย
“หิวมากใช่ไหม เอ้า เอาไปเลย ยกให้” กันยกรคีบเกี๊ยวกุ้งในชามของตัวเองให้
“กินเยอะๆ เลยนะ” กันยกรมองคนที่นั่งตรงข้าม ใบหน้าขาวอมชมพูบ่งบอกว่าเจ้าตัวไม่เคยสัมผัสงานหนักกลางแดดบัดนี้ไม่มีแว่นกรอบดำแบบทุกครั้ง
“หมอตาสั้นเท่าไหร่”
“ประมาณ 800 มั้ง” ธีทัตเงยหน้าขึ้นตอบแล้วคีบเกี๊ยวกุ้งเข้าปาก
“โห สั้นเยอะจัง หมอตาสั้นตั้งแต่เด็กเลยรึเปล่าเนี่ย ถ้าถอดแว่นจะมองเห็นไหมอะ”
“ถอดแว่นออกก็มองไม่เห็นอะไรเลย นี่ก็เห็นพี่กันย์แค่รางๆ เอง”
“งั้นเหรอ อ้ะ ไหนทายสิ นี่กี่นิ้ว” ชายหนุ่มโบกมือไปมา
“พี่กันย์! ตาสั้นนะไม่ได้ตาบอด” ธีทัตถอนหายใจมองชายหนุ่มยังคงคะยั้นคะยอให้เขาตอบ เขามองดูกันยกรที่เล่นซนเหมือนเด็กชายทั้งที่ตัวโตอย่างกับยักษ์
“อืม” ธีทัตหรี่ตา พยายามจะมองก่อนจะคว้าหมับมือใหญ่เอาไว้ได้
“อยู่นิ่งๆ สิ โบกมือแบบนี้ใครจะไปมองทัน” กันยกรนิ่งอึ้งมองคนตรงหน้าที่กำลังจับมือสากใหญ่ของเขา ชายหนุ่มสัมผัสอ่อนนุ่มของมือเรียวขาว
“โหย ถ้าอยู่นิ่งๆ ก็ไม่สนุกสิ ไม่เอาละ ไม่เล่นด้วยแล้ว” ชายหนุ่มชักมือกลับ ใบหน้าร้อนวูบวาบจนต้องแกล้งก้มหน้าลงดูดน้ำอัดลมอึกใหญ่ โชคดีที่ผิวคล้ำกร้านแดดช่วยบดบังความอายไว้ได้
“เออนี่ คุณป้าน่ะ ถึงไม่มีนัดแล้วแต่ก็ต้องดูแลตัวเองดีๆ นะครับ หมั่นตรวจสุขภาพด้วย อาหารก็ควรจะควบคุมไม่กินรสจัดเกินไป ผมว่าพี่กันย์พาคุณป้ามาตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลเดือนละครั้งจะดีกว่า”
“มาครั้งหน้าจะได้เจอหมอรึเปล่าล่ะ ถ้าได้เจอหมอก็จะมาอีก”
“พี่อยากเจอผมเหรอ”
ดวงตาเรียวยาวสบกับดวงตาคมอย่างตั้งใจ แม้จะเห็นเพียงแค่รางๆ แต่ธีทัตก็รู้ว่ากันยกรกำลังสบตากับเขาอยู่ ทั้งคู่สบตากันราวกับจะรู้ว่าอีกฝ่ายคิดอย่างไร ปล่อยให้ความเงียบบอกเล่าความรู้สึกของกันและกัน
“ถ้าตอบว่าใช่ล่ะ” กันยกรยกมือขึ้นเท้าคางจ้องตาหมอหนุ่มอย่างทะเล้นแล้วยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ จนธีทัตเองต้องเป็นฝ่ายหลบสายตากรุ้มกริ่มนั้น แพทย์หนุ่มแก้เก้อด้วยการเติมน้ำอัดลมให้ตัวเอง
“ตารางเวรเดือนหน้ายังไม่ออกเลย ถ้าตารางออกเมื่อไหร่จะบอกอีกทีนะครับ ผมไม่ค่อยเล่นมือถือสักเท่าไหร่ อาจจะลืมตอบไลน์ ถ้าผมลืมพี่ก็โทรมาได้เลยนะครับ” ธีทัตหลุบตาดูดน้ำจนหมดแก้ว
“พี่กันย์ มีอีกเรื่องนึงจะบอก เวลาอยู่ด้วยกันอย่าเรียกว่าหมออีกนะครับ ผมมีชื่อเล่นเรียกชื่อเล่นก็ได้”
“ทำไมอะ ก็หมอเป็นหมอ เรียกว่าหมอก็ถูกแล้วนี่นา” ธีทัตหยิบแว่นที่เสียบมาใส่ตามเดิม
“ทีพี่กันย์ยังไม่ให้เรียกว่านายหัวเลย ผมก็ไม่อยากให้เรียกว่าหมอเหมือนกัน มันดูเหินห่างยังไงก็ไม่รู้ เรียกว่าออมดีกว่า เป็นกันเองดีออก เอ่อ มื้อนี้ผมเลี้ยงเองนะ”
“เฮ้ย พี่จ่ายเอง พี่เลี้ยงหมอ เอ๊ย พี่เลี้ยงออมเอง”
“ถ้าพี่อยากจะเลี้ยงเอาไว้เลี้ยงผมคราวหน้าก็แล้วกัน คราวหน้าไม่ใช่แค่บะหมี่หน้าโรงพยาบาล
หรอก ผมจะกินภัตตาคารเลย” ธีทัตยิ้มมุมปาก เป็นยิ้มที่กันยกรเพิ่งจะเคยเห็นเป็นครั้งแรก และเขาก็ชอบมันมากเสียด้วย
“เอาสิ อยากกินอะไรก็บอกมา แพงเท่าไหร่ก็เลี้ยงได้หรือจะให้เลี้ยงตลอดชีวิตก็ยังได้นะ” ธีทัตสะอึกในใจนึกอยากจะต่อยปากคนพูดสักเปรี้ยง แต่ชีวิตนี้ก็ไม่เคยต่อยใครมาก่อนแถมอีกฝ่ายยังตัวโตกว่าตั้งเยอะ จึงทำได้แค่ลุกขึ้นไปจ่ายเงินค่าอาหารทั้งหมด
ความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นภายในเวลาเพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมงที่อยู่ด้วยกัน ทำให้ทั้งสองต่างรับรู้ถึงความรู้สึกดีๆ ที่อีกฝ่ายส่งมาได้ แม้จะไม่แสดงออกโดยตรงแต่ก็รับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายรู้สึกอย่างไร ทั้งคู่เดินอ้อมผ่านตึกฉุกเฉินไปยังที่พักด้านหลัง กันยกรเหลือบมองธีทัตชายหนุ่มยังคงซุกมือทั้งสองข้างไว้ในกระเป๋าเสื้อกาวน์เหมือนเดิม
“พรุ่งนี้พี่มาอีกนะ” ธีทัตเลิกคิ้ว
“ก็มาดิ ไม่ได้ห้ามซะหน่อย แต่ไม่ว่างคุยด้วยนะ งานยุ่งมาก”
“ไม่เป็นไร เจอตอนพักเที่ยงก็ได้ กำลังหาคนกินข้าวเที่ยงด้วยพอดี”
“ตัวโตยังกะยักษ์ กินข้าวคนเดียวไม่เป็นหรือไง” ธีทัตแหย่
“เป็น แต่อยากมีเพื่อนกินด้วย ออมอยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า จะให้แม่ทำมาให้”
“อะไรก็ได้ เกรงใจคุณป้า ไม่อยากรบกวน”
ธีทัตอยากให้ระยะทางเดินยาวขึ้นมากกว่านี้ เขาจะได้คุยกับกันยกรให้มากขึ้นกว่าเดิม ธีทัตชะลอฝีเท้าเมื่อเดินมาถึงทางเข้าอาคาร เขาหันมาหาชายหนุ่มอีกคน แสงไฟส่องกระทบใบหน้าคมสันด้านหนึ่ง
“อย่าลืมกินยานะออม”
“พี่กันย์ยังอยากรู้อีกหรือเปล่า” ธีทัตถาม
“เรื่องอะไร?”
“เรื่องที่พี่ถามไงว่าชอบคนแบบไหนน่ะ”
“อ้อ อยากรู้สิ ตกลงว่าออมชอบคนแบบไหนล่ะ”
“ผมไม่เคยมีแฟนก็เลยไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองชอบคนแบบไหน ผมเคยคิดว่าอยากจะมีแฟนเป็นคนที่เพอร์เฟกต์ทุกอย่าง แต่ผมก็พบว่าผมไม่ได้ต้องการแบบนั้นเลย ผมต้องการแค่คนที่เข้าใจในตัวผมก็พอ แค่ทำงานอย่างเดียวผมก็แทบจะไม่มีเวลาให้ตัวเองแล้ว”
“เราสองคนนี่สเป๊กเหมือนกันเลย” กันยกรหันขวับมาบอกพร้อมกับส่งยิ้มให้ธีทัต
“ผมขึ้นไปนอนดีกว่า พรุ่งนี้ต้องไปราวน์วอร์ดเช้าอีก ฝากบอกคุณป้าด้วยว่าผมเป็นห่วง ถ้าว่างจะไปเยี่ยมที่บ้าน”
กันยกรมองร่างสูงโปร่งเดินไปจนลับตาแล้วลอบยิ้มคนเดียว ร่างสูงใหญ่หันหลังจะเดินกลับไปที่รถแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเสียงหนึ่งดังขึ้นจากมุมมืด
“ช่วงนี้มาโรงพยาบาลบ่อยเหลือเกินนะ” กันยกรหันไปตามเสียง เห็นปฐวีเดินกอดอกออกมาจากมุมมืดด้านหนึ่ง
“ไอ้วี...มึงมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ” กันยกรถาม
“นานพอที่จะเห็นแกยืนคุยกับออมนี่แหละ” ปฐวีตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแต่สายตาที่มองมาเป็นสายตาฉายแววเฉลียวฉลาดเหมือนจะรู้ทันทุกเรื่อง
“ไอ้กันย์...บ้านมึงนี่ก็แปลกเนอะชอบมาโรงพยาบาลทั้งที่ไม่ได้ป่วย ทั้งพี่ทั้งน้องมาเฝ้าหมอคนเดียวกัน”
“มึงพูดเรื่องอะไรวะ” กันยกรแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ
“มึงคิดว่ากูดูไม่ออกเหรอวะ ว่ามึงคิดอะไรอยู่” คราวนี้กันยกรเป็นฝ่ายนิ่งอึ้ง
“กูจะเตือนมึงในฐานะที่เคยเป็นเพื่อนเรียนห้องเดียวกันนะ อย่าคิดอะไรเกินตัวไปหน่อยเลยว่ะ”
“มึงอยากจะบอกอะไรก็บอกมาเลยเหอะ”
“กูขอพูดตรงๆ นะ มึงกับออมมันเป็นไปไม่ได้หรอก”
“แล้วมึงคิดว่ามึงกับออมจะเป็นไปได้งั้นเหรอ” กันยกรตอบโต้กลับด้วยน้ำเสียงยียวน
“ลองมาแข่งกันไหมล่ะ ว่าใครจะเป็นไปได้มากกว่ากัน”
“เอาดิ มาแข่งกัน จะได้รู้กันไปเลย” กันยกรตอบแววตาสงบนิ่งแต่ไม่แข็งกระด้าง