พิมพ์หน้านี้ - ++เรื่องสั่น++ เรื่องของเธอและเขา
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: เพียงรัก ที่ 30-01-2018 13:26:58
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
-
ต้องขอโทษด้วยนะคะ ถ้าทำอะไรที่ผิดพลาดไป เกิดจากการไม่ได้ศึกษาให้ดีก่อน ขอโทษด้วยค่ะจะปรับปรุงให้ดีขึ้นค่ะ
-
ตอนที่1
....เรื่องนี้มันไม่หน้าเกิดขึ้นจริง.... "มึงไม่หน้าเข้ามาในชีวิตกูเลย" คำพูดที่พูดได้แค่พูดในใจ
ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเปิดประตู หลังจากได้ยินเสียงเคาะประตูเงียบไปซักพัก...
ฉันชื่อบลู
เป็นหญิงสาวผู้แสนจะอาภัพ และคนตรงหน้านี้ก็คือเพื่อนฉันมันชื่อโฮม เราสองคนเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ฉันเข้าเรียนชั้นม.1
เราอยู่ห้องใกล้ๆกัน ความชอบอะไรที่คล้ายๆกัน แต่ที่ทำให้เราสนิทกันก็เพราะมันแอบชอบเพื่อนฉันมันเลยพยามตีสนิทฉันจนกลายเป็นว่าเราสนิทกันจริงๆ จนถึงตอนนี้แม้ว่ามันจะไม่ได้คบกับเพื่อนฉันแต่มันก็ยังอยู่ในชีวิตฉันมาโดยตลอด
คุณคงคิดว่าแล้วทำไมเราสองคนไม่คบกันล่ะ เพราะโฮมมันไม่ได้ชอบผู้หญิง แล้วถึงมันจะชอบผู้หญิงฉันก็คงไม่ใช่ผู้หญิงแบบที่มันจะชอบหรอก
หน้าตาบอกบุญไม่รับ...คงจะมีดราม่ากันมั้งล่ะคืนนี้
"ไม่มีความเกรงใจเอาซะเลยนะมึง"ฉันทำถ้าเหวี่ยงๆเผื่อมันจะทำให้คนตรงหน้าฉันหายเครียดหรือไม่ก็ละความคิดมาสนใจคำพูดฉันซักนิด...แต่ป่าวเลย มันเดินตรงไปที่ตู้เย็นหยิบเบียร์ออกมาดื่มก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่...
...กูเจ้าของห้องนะ...เฮ้ยกูอยู่นี้!!!
"...กูทำอะไรผิดว่ะ"คำถามครอบจักวาล!!!...สถาการณ์ตอนนี้ฉันคงต้องคิดเยอะๆก่อนจะพูดออกไป
ไม่งันคงทำให้อาการมันแย่ลงกว่าเดิมแน่!
"..................มึงไม่ได้ผิดอะไรหรอก แต่บางครั้งอะไรที่มันไม่ใช่ก็ไม่ควรฝืน กูว่าเขาก็คงคิดแล้วและ
เขาถึงเลือกที่จะทำแบบนี้ มึงเองก็ควรคิดเหมือนกัน"
ฉันมองสบตาคนตรงหน้า ดวงตาเออไปด้วยน้ำตามองฉัน ฉับตบไหล่มันเบาๆ
ฉันถอนหายใจ.....ฉันโอบแขนกอดมันจากด้านข้าง ใช้มือค่อยๆโน้มหัวมาแนบที่หน้าอกอย่างคุ้นเคย
เสียงร้องไห้ดังก้องไปถึงหัวใจฉัน มึงรู้มั้ยว่ากูก็เจ็บปวดที่มึงเป็นแบบนี้
กี่ครั้งแล้วที่ฉันต้องมานั่งฟังเรื่องราวความรักของมัน กี่ครั้งที่ฉันต้องนั่งปลอบมันเวลามันร้องไห้ กี่ครั้งที่ฉันต้องค่อยทนดูมันหลับไปทั้งน้ำตา อยู่ข้างๆมันอย่างนี้ ฉันรู้ว่าไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่ฉันต้องทำ แต่เหตุผลเดียวที่ฉันอยู่ตรงนี้.....
...ฉันชอบมัน...ชอบมันตั้งแต่เราเรียนด้วยกัน ตอนนั้นมันก็ยังไม่ชัดเจนเท่าไหร่แต่วันเวลามันก็ทำให้ฉันรู้ว่าฉันชอบมันจริงๆ
ทุกครั้งเวลาที่เห็นมันไม่สบายใจฉันก็อยากจะรู้ว่ามันเป็นอะไร ทำยังไงมันถึงจะดีขึ้น อยากอยู่ใกล้ๆมันตลอด
ยอมแม้ว่าคนอื่นจะมองว่าฉันเป็นทอมหรือบ้าผู้ชาย ครั้งหนึ่งมันเคยถามฉันว่าเคยรู้สึกชอบมันบ้างมั้ย
ฉันเลือกที่จะบอกความรู้สึกของฉันให้มันรู้
ดูเหมือนมันจะตกใจมาก "กูไม่เคยรู้สึกเป็นอย่างอื่นเลยนอกจากเพื่อน"
คำพูดของมันทำให้ฉันต้องรีบบอกไปว่าเคยชอบเมื่อนานมาแล้ว ตอนนี้ไม่รู้สึกอย่างนั้นแล้ว
ฉันกลัวการที่จะต้องเสียมันไปถ้ามันรู้ความรู้สึกจริงๆของฉัน กลัวว่าฉันจะไม่ได้เจอมันอีก
ทุกอย่างจึงควรเก็บไว้ในใจฉันคนเดียวก็พอ.........
-
ตอนที่2
แสงแดดส่องผ่านช่องเล็กๆของผ้าม่านทำให้ห้องดูสว่างขึ้น เผยให้เห็นสภาพห้องที่เต็มไปด้วยหนังสือที่ถูกเรียงซ้อนกันเกือบจะอยู่ทุกๆมุมของห้อง ก็ไม่เชิงว่ารกหรอกนะ
ฉันนั่งอยู่หน้าคอมกับงานที่ยังไม่มีแนวโน้วว่าจะเสร็จ...อ่อลืมบอกฉันเป็นอาร์ตไดเร็คเตอร์ให้กับนิตยสารX เป็นช่างภาพอิสระ มันทำให้ฉันไม่ค่อยจะมีเวลา แต่มันก็เป็นสิ่งที่ฉันรักที่จะทำที่สุดล่ะนะ
"โฮม...โฮม...โฮม...ไอ้โฮม!!!" ต้องตะโกนสินะ ยิ่งง่วงๆอยู่ต้องให้ใช้เสียงจนได้
"มึงจะหลับลึกอะไรขนาดนั้นว่ะ"ฉันเดินไปจับม่านแยกออกจากกันให้แสงส่องเข้ามาได้เต็มที่
ได้ผลมันค่อยๆหลี่ตาขึ้น ถ้าตามันไม่บวมตุ่ยมันก็ถือว่าเป็นผู้ชายที่หล่อคนหนึ่งเลยล่ะนะ หน้าขาวๆปะทะเข้ากับแสงอ่อน
ตอนเช้ายิ่งทำให้หน้ามันดูใสชวนมอง ฟันที่เรียงกันแบบไม่มีที่ติ ไหนจะลักยิ้มทั้งสองข้างแก้มนั้นอีก...
เชี้ยหล่อเกินไปแล้วนะมึง!!!
"...พึ่งจะเจ็ด..!!!เฮ้ย...!!! สายแล้ว มึงทำไม่ไปปลุกกูเร็วกว่านี้ ไหนกูจะอาบน้ำกว่าจะขับรถไปจะทันมั้ยเนี้ย"
พอพูดจบคำยังไม่ทันได้ด่าสวน มันก็วิ่งออกประตูห้องไปเรียบร้อย ดีนะที่ห้องมันอยู่ใกล้ๆไม่งันคงหูตาเหลือกกว่านี้แน่
"ขอนอนซักงีบนึงล่ะกันนะ"ฉันทิ้งตัวลงบนโซฟา
ครืด...ครืด....ครืด..."สวัสดีค่ะ"
"....ค่ะ..."
"เดี๋ยวเข้าไปนะคะ"
"...ค่ะพี่..."สรุปไม่ต้องนอนล่ะจ้า
ติ๊ง!...เสียงลิฟท์ดังขึ้น ดึงสติฉันให้กลับมาจากความง่วง
ฉันก้าวเท้ายาวๆมองหามุม จะเรียกว่าเป็นโรคจิตก็ได้นะ เพราะฉันชอบเอาหลังพิงกับมุมของลิฟท์มันทำให้รู้สึกอุ่นใจ
ว่าจะปลอดภัยขึ้น ซึ่งจริงๆแล้วก็ไม่ได้ช่วยอะไร
"รอด้วยครับ!!!"ฉันสะดุ้งเมื่อเห็นมือที่ยื่นเข้ามาในลิฟท์ที่กำลังจะปิดสนิทเล่นเอาตื่นเลย!!!
เล่นบ้าอะไรของแม่งว่ะถ้าเซ็นเซอร์มันไม่ทำงานหรือทำงานพลาดมือมึงขาดแน่
แต่ที่มันจะแย่กว่าคือมันเป็นภาพติดตาฉันเนี้ยและ
ฉันมองหน้าคนที่เดินเข้ามาในลิฟท์เราสบตากันพอดี ดวงตาคมดูเย้ายวนนี่มันคืออะไร
ฉันมองด้วยสายตาเรียบเฉยพยามไม่ให้รู้สึกว่าฉันสนใจ
ผู้ชายสมัยนี้ยิ่งหลงตัวเองอยู่ คิดว่าหล่อแล้วผู้หญิงทุกคนต้องวิ่งเข้าหาตลอดสินะ ไอ้หล่อนี้ก็คงเหมือนๆกันนะและ
เขาถอนหายใจแรง ท่าทางเขาเหนื่อยหอบเล็กน้อยคงวิ่งมา...เหนื่อยสินะ
....ทำไมมันรู้สึกอึดอัดจังว่ะ...
คงเพราะรัศมีความหล่อที่มันแผ่ออกมา ตอนนี้ไอ้หล่อยื่นอยู่ข้างๆฉัน
ฉันมองออกไปที่หน้าประตูลิฟท์ที่มีคนยืนรอที่จะเข้ามาอีก
ตอนนี้ฉันอึดอัดจริงๆแล้วล่ะคงไม่ใช่แค่ความรู้สึก
ไอ้หล่อเปลี่ยนที่ยืนแล้วจากที่ยืนอยู่ข้างๆกลายเป็นมายืนอยู่ตรงหน้าฉัน มันใช้มือสองข้างยันผนังลิฟท์ไว้เหมือนเป็นการกัน
"....ขอโทษนะคุณ..."คำพูดเบาๆที่ดังก้องในหัว หน้าอกของไอ้หล่อแทบจะแนบกับหน้าฉันอยู่แล้ว
ฉันพูดอะไรไม่ออกได้แต่หันหน้าหนี ก็ไม่ใช่ไม่ชอบหรอกนะที่มีคนหล่อมาอยู่ใกล้ขนาดนี้ แต่จะยื่นหน้าสู้ตามันก็ทำไม่ไหวจริงๆ
เมื่อไหร่จะถึงว่ะทำไมวันนี้ลิฟท์ขึ้นช้าจังว่ะ...ใครก็ได้มาช่วยกูที่จะโดนความหล่อมันทับตายแล้วววว
ติ๊ง!...ชั้น38
ฉันหลุดออกมาจากลิฟท์นรกจนได้ มองดูนาฬิกาจะ10โมงแล้ว!!!
"อ่าว....."พี่อ้อนเดินมาพอดีแต่นางไม่ได้มองมาที่ฉัน...ทั้งๆที่ฉันยืนอยู่ตรงหน้านางเนี้ย
"....พี่อ้อนบลูขอ......"
"วันนี้มาคนเดียวหรอ เชิญด้านในก่อนนะน้องทัส"พี่อ้อนเดินผ่านฉันเฉย.....
อ่าวไอ้หล่อ!!!
พอพี่อ้อนส่งไอ้หล่อเข้าห้องประชุมด้วยดวงตาแสนหวาน ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าทันทีอย่างกับถอดหน้ากาก(นี้และหน้าตาที่แท้ของนาง)
"ไอ้บลู...พี่นัดแกกี่โมง...แล้วนี่มันกี่โมง แกเห็นมั้ยนายแบบมารอแล้ว แต่แกยังไม่ได้เตรียมอะไรเลย"
สายตาดุดันต่างจากเมื่อกี้จังว่ะ
"เดี๋ยวก่อนนะๆให้จบฟรีเซ้นนี้ก่อนเราคงต้องคุยกันยาวๆแล้วล่ะ"
โอ้ย!! อะไรว่ะเข้างานมาก็โดนด่าเลย ไอ้หล่อ...ไอ้คนซวย2018(ถึงแม้ว่าฉันจะผิดที่มาสาย ก็จะโทษคนอื่น)
"สเต็ปงานคร่าวๆก็จะเป็นอย่างนี้นะคะ มีอะไรที่คุณสงสัยมั้ยคะ"
ใบหน้าแต้มรอยยิ้ม(ปลอมๆ)ของฉันใช้ได้ผลเสมอฉันคิด
ฉันมองไปที่ไอ้หล่อที่ทำหน้าตาเหมือนจะไม่สบอารมณ์กับการฟรีเซ้นเท่าไหร่
"ผมอยากได้รูปแบบการทำงานแบบละเอียดครับ...ไมใช่แค่คร่าวๆ"
เสียงที่ดังฟังชัด ดังเต็มสองหูเลยและมันก็จะไม่ค่อยสบอารมณ์ฉันเท่าไหร่
ฉันหุบยิ้มลงทันทีถึงแม้สายตาคู่นั้นยังคงมองฉันอยู่
"ขอโทษค่ะที่ฉันอาจจะพูดไม่ละเอียดพอ ข้อมูลสิ่งที่คุณต้องทำโดยละเอียดทางเราจะส่งไปให้คุณภายในสัปดาห์นี้ค่ะ
วันนี้เราจะขอแจ้งสเต็ปงานที่จะเกิดขึ้นแบบคร่าวๆเพื่อให้คุณเตรียมตัวได้ทันนะค่ะ"
สายตาสองคู่ยังคงมองกันและกัน มันไม่ใช่สายตาแข็งกร้าวหรือต้องการจะหาเรื่อง แต่เป็นการเผชิญหน้ากันมากกว่า
พอมองดูดีๆทำไมฉันรู้สึกคุ้นตาเหมือนเราเคยรู้จักกันมาก่อนนะ...ดวงตาของเขาเหมือนคนที่ฉันน่าจะรู้จักแต่นึกไม่ออก...
"ครับ...งันผมจะรอข้อมูลงานโดยละเอียดจากคุณ"เขาพูดพร้อมยิ้มให้เหมือนกับว่าเมื่อกี้ผมล้อเล่นนะ
"พี่อ้อนจะว่าอะไรมั้ยครับ...ถ้าผมจะขอให้คุณบลูเป็นคนมาอธิบายงานให้ผมเข้าใจ...เป็นการส่วนตัว"
"...ได้สิจ๊ะ"พี่อ้อนยิ้มกว้างปากจะฉีก รีบเดินไปส่งไอ้หล่อถึงหน้าลิฟท์ ทิ้งฉันให้ยืนงงอยู่ห้องประชุมอยู่คนเดียว
ไม่อยากจบแบบง่ายๆสินะไอ้หล่อ
ฉันขับรถออกจากบริษัทวิ่งตรงกลับคอนโด
ขอกลับไปนอนซักงีบเถอะน้าแล้วค่อยคิดว่าจะทำอะไรต่อ ตอนนี้สมองเบลอไปหมด ร่างกายต้องการที่นอนหนักมาก
"ฮะโหล...ว่าไงมึง"
"กูไม่ไปอ่ะ กูจะนอน"
โฮมมันโทรมาชวนกินเหล้ากับชาวแก๊ง ถ้าปกติฉันก็ไม่เคยปฎิเสธนะแต่วันนี้ไม่ไหวจริงๆง่วงสุด
"...มึงไปเถอะ..."
"บลู..........."
"บลู..........มึง........."
"อื้มมมมมมมม......................"พลิกตัวอีกซักที
"......มึง....."
".....ไอ้บลู....แม่มึงมา"ห่ะ...แม่กู!!! เฮี้ย...ห้องรก!!!
ฉันรีบลุกขึ้น...ภาพตรงหน้าไม่ใช่แม่...แต่เป็นไอ้โฮม
"...ไหนแม่กู"ฉันมองซ้ายมองขวา
"กูไงแม่มึง"มันยิ้ม
"...เ_ี้ยจริงๆมึงนิ"......เดี๋ยวนะ มันมากับใคร?........ปรับภาพแปบ มั่วแต่ตกใจนึกว่าแม่มาจริงๆ
เลยไม่ได้มองอีกคนที่มากับมัน..!!!
"นาย!!!..มาได้ไง"ฉันอุทาน ก็คนตรงหน้าฉันคือไอ้หล่อที่พึ่งเจอเมื่อเช้า...
"มึงจำทัสไม่ได้หรอมึง"ทัส........!!!หน้าฉันตอนนี้คงเหมือนคนที่โดนแกล้งจนซ็อค...ซ็อคจริงๆนะ!!!
"มึงนึกดีๆดิ๊ คนที่ตอนมัธยมเรียนเก่งๆ...ที่ใส่แว่นหนาๆอ่า"....ไม่มั้ง....มันต่างกันเกินไป!!!
ไอ้ทัสนั่นปานนี้มันน่าจะไปอยู่นอกโลกหรือไม่ก็ไปอยู่องค์การนาซ่าคุยกับมนุษย์ต่างดาวแล้วมั้ง...
ไม่มีทางเป็นไปได้หรอกที่จะเป็นไอ้หล่อนี้
ฉันนั่งจองหน้า พิจารณามันแบบไม่เกร่งใจ อึ่งจนไม่กล้าคุยกับมัน...
"จะจ้องอีกนานมั้ย หรือต้องให้เอาบัตรประชาชนมายืนยัน"ปากดีด้วยค่ะคู้ณรรรร
"นี้ไงมึง"ไอ้โฮมเดินมาพร้อมกับหนังสือรุ่น ชี้ให้ดูคนในภาพที่ใส่แว่นหนาๆ
"ไม่เหมือนอ่ะ..."มันต้องพิสูจน์
"ทัสมันถนัดข้างไหน"เริ่มการสอบประวัติผู้ต้องสงสัยที่น่าจะฆ่าไอ้ทัสตายแล้วสวมรอยเป็นมัน
"ทั้ง2ข้าง"มันตอบถูก!!!
ไอ้ทัสถนัดเขียนหนังสือทั้งข้างขวาและซ้ายจริงๆ
"วิชาที่ไอ้ทัสไม่ชอบ"
"ภาษาไทย"ถูก!!! มันเป็นคนแปลกมันเคยบอกฉันว่าภาษาไทยเรียนยาก
แต่มันยังเบสิคไป มันอาจหาข้อมูลมาดี
มันต้องเป็นเรื่องที่ไม่มีใครรู้นอกจากฉันกับมัน...เรื่องนั้นมันจะรู้มั้ยลองดู
"ตอนเรียนมันเคยสารภาพรักกับรุ่นพี่คนนึง...เค้าเป็นใคร"
".....พี่วานักว่ายน้ำโรงเรียน เค้าไล่กูให้ไปตายซะ กูอายมากจนกูต้องกระโดดลงน้ำทั้งที่ว่ายน้ำไม่เป็นแล้วมึงก็เข้ามาช่วยกู"
ตัวจริง....ฉันอึ่งหูอื่อไปหมด หลังจากเหตุการณ์วันนั้นมันไม่มาโรงเรียนอีกเลย ฉันไปหาที่บ้านก็ได้รู้ว่ามันไปเรียนต่อต่างประเทศแบบกะทันหันมาก แล้วจู่ๆวันนี้มันก็มาอยู่ตรงหน้าฉัน...แบบนี้ก็มีหรอ
"กุบอกมึงแล้วว่าตัวจริง มึงจะถามอะไรมันหนักหนา"ไอ้โฮมเสริม
"ก็เพราะมึงมันหัวอ่อนไงไอ้โฮม คราวที่แล้วก็ให้เงินโจร กุก็ต้องสงสัยไว้ก่อน"
"อ่าว...ก็เขาหน้าสงสารจริงๆนิ แล้วอีกอย่างกูก็ไม่ได้มองโลกแต่ด่านลบเหมือนมึง"จ๊ะพ่อเทวดา ขี่เกียจจะเถียงกับมัน
"แล้วมึงไปเจอกันได้ไง...ไหนมึงบอกมึงไปกินเหล้ากะแก๊ง"
"ก็ไปเจอมันที่ร้านเหล้านะและ มันมากับพวกไอ้อาร์ต กูเลยชวนมันมาเที่ยวห้องจะได้เจอมึงนี้ไง"
หึหึ....กุเจอมันไปแล้วรอบนึงแล้วก็ไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ด้วย ฉันยิ้มแหย่ๆให้ไอ้โฮม
"บลูเดี๋ยวกูมานะ กูเอาผ้าไปซักก่อนมึงคุยกันไปก่อนนะ กุจะไม่มีเสื้อผ้าใส่และ"
"...แล้วเสื้อผ้าที่ใส่วันนี้มึงซักป่ะเนี้ย" นั้นไงมันเงียบ "ไอ้เน่าเอ้ยยยย"
"อายไอ้ทัสมัน มึงหัดไว้หน้ากูมั่งดิ๊"
หล่อแต่หน้าจริงๆ นี่มันดีขึ้นหน่อยแล้วนะเมื่อก่อนต้องเข้าไปเก็บเสื้อผ้ามันมาซักให้เพราะความที่มันเป็นคนเพื่อนเยอะ
เดี๋ยวเที่ยวๆจนไม่มีเวลาซักผ้า
"แล้วเมื่อเช้าทำไมมึงไม่ทักกูล่ะทัส"
"จะดูว่ามึงจำได้มั้ย..."แล้วฉันก็จำไม่ได้...แฮ่!
"มึงก็ยังเป็นเพื่อนกันจนถึงทุกวันนี้ดีว่ะ ถ้ากูอยู่กับมึงวันนั้นก็คงจะดีเนอะ"อ่าว...มาดึงดราม่าซะงัน
"มึงก็อยู่นี่แล้วไง..."
"...บลู...มึงคงไม่คิดว่ากูมาแค่เพราะต้องการเจอเพื่อนเก่าเฉยๆหรอกนะ"
ฉันกำลังเท่น้ำใส่แก้ว พอได้ยินมันพูดแบบนี้ก็ต้องรีบซ้อนตาขึ้นมองคนตรงหน้า
สายตาฉันเปลี่ยนเป็นนิ่ง นั้นไง......ต้องการอะไร
"กูชอบโฮม..."
"มึงจะช่วยกูมั้ย ถ้ากูจีบมัน"
"...กูไม่รู้..."
มาแบบนี้อีกแล้ว มันไม่ใช่คนแรกหรอกที่มาพูดกับฉันแบบนี้
ฉันไม่เคยเห็นใครจีบโฮมแล้วมันจะไปรอดสักราย ไม่เทมันก่อนก็โดนมันเท
แต่ไอ้อย่างหลังก็จะสร้างความหนักใจแล้วความลำบากให้ฉันพอสมควร
"มึง...หวงมันหรอหรือมึงชอบมัน..."คำถามจี้ใจ
"..........."
"ไม่ใช่..........แต่มึงไม่ใช่คนแรกหรอกนะที่มาขอให้กูช่วย"
"...กูคิดว่ากูไม่เหมือนคนพวกนั้น กูรู้จักโฮมดี"คำพูดมันฟังดูแปลกๆ
"..........."
"...รู้จักมันดี...กว่า...กูหรอ"ฉันเน้นคำ
"ก็ไม่ถึงขนาดมึงหรอก"มันทำหน้าเขิลซึ่งดูไม่เหมาะกับมันเอาซะเลย
" กูเจอโฮมตอนมันไปสัมมนาต่างประเทศปีที่แล้ว ตอนนั้นกูไปทำงาน มันก็จำกูไม่ได้เหมือนมึงนี่และ
กูเลยเข้าไปทักมันก่อน เราเลยคุยกัน ได้เที่ยวด้วยกัน
กูรู้สึกมีความสุขมากช่วงที่อยู่กับมัน ไม่รู้เพราะอะไรกูก็ตอบตัวเองไม่ได้
พอแยกกันกูก็คิดถึงแต่มัน
เลยพยามหาข้อมูลของมัน มาแอบดูมันเรื่อยๆจนรู้ว่ามันอยู่กับมึง
แล้วกูรู้ว่ามันพึ่งเลิกกับแฟน
กูเลยคิดว่ามันเป็นโอกาสที่ดีที่กูจะเริ่มจีบมันซะที"
มันหันมามองหน้าฉันดวงตาเป็นประกายดูมีความหวัง
ฉันไม่รู้ว่าควรจะตอบมันว่าอะไรดี ฉันไม่มีสิทธิ์จะห้ามอะไรมันอยู่แล้ว แต่จะให้ฉันช่วยมันก็คงไม่ มันฝืนความรู้สึกเกินไป
"...จะทำอะไรก็ทำเถอะ...แต่กูไม่ช่วยนะ กูไม่อยากยุ่งเรื่องมึงสองคน"
เสียงเปิดประตูดึงความสนใจทำให้การสนทนาจบลง
"มึงหิวกันมั้ยไปหาอะไรกินกัน"
ไอ้โฮมเดินปาดเหงือมาถึงก็ยกแก้วน้ำที่ฉันรินไว้ดื่มเฉย
"มึงไปกันเถอะกูโทรสั่งไลน์แมนมาแล้วเมื่อกี้"
"อ่าว...ทำไมไม่รอกู"เหมือนกันจะโกรธ
"กูหิว...ปากก็คนล่ะปากจะรู้มั้ยมึงจะกินด้วย"
"ทัสมึงพามันไปหาไรกินดิ๊ อย่าลืมซื้อนมให้มันกินด้วยนะสงสัยจะหิวนมม"
ฉันแกล้งแหย่ไม่อยากให้บรรยากาศดูเครียด
"เออๆเดี๋ยวพาไป...มึงเอาอะไรมั้ย"
"...ไม่อ่ะ"
ทุกอย่างเงียบลง...ทำไมฉันไม่เกิดเป็นผู้ชายว่ะ...ทำไมฉันถึงไม่ใช่คนที่จะจีบโฮมได้เหมือนคนอื่นว่ะ...
ทำไมกูต้องรู้สึกแบบนี้ว่ะ
ฉันนั่งมองหน้าจอคอมฯ อย่าเรียกว่ามองดีกว่าเรียกว่าเหม่อจะเหมาะกว่า
เอาเถอะทำอะไรไม่ได้ก็แค่อยู่กับมันไปแบบนี้และ
ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก
อะไรของไอ้โฮมว่ะ ไม่หลับไม่นอนนะมึง
"อะ....กูรู้ว่ามึงยังไม่ได้กินข้าว"ไอ้ทัสยื่นถุงมาที่หน้าฉัน
"...อะไร"ฉันมองถุงข้าว "...เซ่นกูหรอ"
"ป่าว...ก็มึงยังไม่ได้กินข้าว หรือมึงจะคิดว่ากูเซ่นก็ได้"ไม่ต้องมาทำหน้าหล่อใส่กู เก็บไว้ใช้กะเพื่อนกูเถอะ
"ขอบใจ"
"เออ....มึงงานที่กูขอมึงตอนเช้านะมึงไม่ต้องรีบทำก็ได้นะ กูจะได้มีข้ออ้างมาที่นี่บ่อย"
มันยิ้มทะเล้นๆ หึ...แต่กูงานเป็นงานค่ะ
"...งานก็คืองาน อย่าเอามาปนกัน"
มันอาจไม่เหมือนคนอื่นจริงๆก็ได้ ถ้ามันดีกว่าทุกคนที่ผ่านมาก็ขอให้มันสองคนได้คบกันแล้วกัน
-
ตอนที่3
ช่วงนี้ทำไมไลน์มันเงียบๆ ปกติถ้าไม่ได้เจอกันไอ้โฮมก็จะไลน์มาหาจนรู้สึกรำคาญ แต่ตั้งแต่เจอไอ้ทัสไลน์มันเงียบไปเลย
...หรือฉันคิดไปเอง...
"บลู...งานที่พี่ให้ทำไปถึงไหนแล้ว"เสียงใสๆแต่แผงความสยองนี้มันอะไร!!!
"เสร็จแล้วค่ะพี่...เหลือแต่นัดทางนู้นเข้ามาคุยรายละเอียดอีกที"
"ทำไมต้องนัดมา แกก็เอาไปคุยกับเขาสิ ไม่มีเซ้นต์เอาซะเลยนะ เรื่องอื่นนะไม่ต้องให้สอนแต่เรื่องงานเนี่ย.........
เฮ้ยพี่ยังพูดไม่ทันจบเลยนะไอ้บลู"
พี่อ้อนตะโกนตามมา "บ่นเยอะปากห้อยหมดแล้วววว"
ฉันตะโกนกลับ รีบไปก่อนอะไรจะลอยมา555
"สวัสดีค่ะ ฉันโทรจากนิตยาสารXนะคะ ไม่ทราบว่าคุณทัสจะว่าง....."
"อาทิตย์หน้าเลยหรอคะ"
"อ่อ...ฉันใช้เวลาไม่นานค่ะ แค่จะเข้าไปบอกรายละเอียดงานรายละเอียดงานนะค่ะ"
"ตอนนี้...ได้ค่ะ...."ดีกว่ารอไปสัปดาห์หน้าพี่อ้อนคงด่ายับ
ณ สตูดิโอถ่ายภาพแห่งหนึ่ง
"พี่คะ บลูมาถึงแล้วค่ะ"
"อ่ะ...น้องบลูพี่เห็นแล้วเดินตรงมาทางนี้เลย"
ผู้จัดการไอ้ทัสเดินมารับฉัน ท่าทางการเดินการกรีดนิ้วกวักมือเรียกก็ไม่ต้องเดาค่ะ นางเป็นหญิงในร่างชายนี่เอง
ทัสมึงจะไม่มีคนรอบข้างเป็นเพศปกติเลยรึไง
ฉันนั่งมองการทำงานของมัน แสงไฟสว่างจร้าที่ส่องเข้าหน้าสะท้อนท่าทางการยื่นที่ดูสง่างาม
เสื้อเชิตสีดำที่สวมอยู่ปลิ้วไปตามแรงลมเผยให้เห็นแผ่นอกและมัดกล้ามที่สวยงาม
ใบหน้าแสนคมมองไปที่กล้องอย่างยั่วยวนสื่ออารมณ์ประมาณว่ากินฉันสิฉันอร่อยนะ
"น้องบลู...น้องบลู....น้องบลู!!!"
"คะ...คะพี่ตุ๊กติ๊ก!!!"ตกใจวุ้ย
"เคลิ้มเชียวนะคะ" ฉันจ้องมันจนเคลิ้มเลยหรอว่ะ...หน้าอายชิบ
"เอกสารล่ะคะ"
"...นี่ค่ะ"
"น้องทัสเล่าให้พี่ฟังว่าน้องบลูเป็นเพื่อนสมัยมัธยม"
"ค่ะ...มัน...เอ้ย!เขาเปลี่ยนไปเยอะเลยนะค่ะ"
"ใช่ค่ะ ครั้งแรกที่พี่เจอเขาก็ไม่คิดว่าเขาจะสามารถทำงานแบบนี้ได้หรอก แต่เขาพยามเปลี่ยนตัวเอง เปลี่ยนจนพี่เองที่อยู่กับเขาตลอดยังรู้สึกตกใจเลย ทัสเขาเป็นคนที่มีความมุ่งมั่นมากเลยนะ"งานอวยก็มาจร้า
แต่มันก็อาจจะจริงก็ได้ ขนาดตอนมันเรียนมันขี่อายไม่กล้าคุยกับใครในห้องก็ยังสามารถไปบอกชอบรุ่นพี่ได้
"มาทำไร"เดินมาตอนไหนว่ะ ฉันหันตามเสียงประทะเข้ากับซิคแพคเต็มสองตา...เชี่ยแล้วจะไม่มองได้ไงห่ะ!
"เอาเอกสารรายละเอียดงานมาให้"มึงช่วยไปใส่เสื้อผ้าให้มันเรียบร้อยหน่อยได้มั้ย ไม่หนาวรึไง
"วันนี้กูนัดกับพวกศิษย์เก่าโรงเรียนเราไว้ มึงไปด้วยกันมั้ย"...มึงนี่พอหล่อขึ้นก็เพื่อนเยอะขึ้นด้วยหรอว่ะ...สงสัยจริงๆ
"....ฟรีม่ะ..."ยัง...มึงยังไม่ปิดอีก
"เออกูเลี้ยงเอง กูชวนโฮมแล้วด้วย"ไว้ไฟนะ ถ้ามึงเป็นผู้หญิงกูจะด่ามึงแรด
"เออ...ไปๆกี่โมงล่ะ"ยัง...ยังจะเดินเข้ามาใกล้กูอีก
"2ทุ่ม ร้านเดิมที่ไปกับแก๊งมึงนะล่ะ"
"...อย่าลืมดูรายละเอียดงานด้วยล่ะ สงสัยอาไรก็โทรมาถามแล้วกัน"กูจะไม่ทนกับเรื่องนี้แล้วนะ
"พี่ตุ๊กติ๊ก งันบลูขอตัวก่อนกลับนะคะ"ลาแล้วค่ะ ก่อนจะสำลักความหล่อมันตายตรงนี้
กลับบ้านไปอาบน้ำล้างตาแปบ...เชี้ยไม่แค่ติดตาแล้วมั้งกูเนี้ยติดสมองไปแล้วจ้า
3ทุ่ม
ฉันมองนาฬิกา...หลับเพลินอีกตามเคย เอาว่ะยังไงก็ดีกว่าไม่ไป
จริงๆฉันก็ไม่ได้ชอบงานสังสรรค์หรอกนะ แต่ส่วนใหญ่ที่ไปก็เพราะมีไอ้โฮมหรือไม่ก็ไปหาเหล้าฟรีกิน
"โทษนะมึง กูหลับเพลินไปนิดเดียวเอง"มาหลังเขาก็ต้องหาที่ว่างลงสิงและค่ะ
"ชงมาๆของกูโซดานะ"ไอ้อาร์ตวันนี้ทำหน้าที่เป็นมือชงเพราะมันอยู่ใกล้มิกเซอร์สุด
วันนี้ดนตรีเล่นเพลงเบาๆดูไม่ค่อยครึกครื้นเท่าไหร่ คนก็ดูบางตาจังแต่ก็ดีแล้วล่ะเวลาคุยจะได้ไม่ต้องตะโกนพูด
ทุกทีกลับบ้านแสบคอทุกรอบ
วันนี้ก็มีแต่คนที่รู้จักกันหมดทั้งนั้น ถ้าจะว่าหน้าใหม่สุดก็ไอ้ทัสนี่และ แต่ดูมันจะเข้ากับทุกคนได้ดีกว่าที่คิดนะ
ฉันแอบมองมันคุยกับเพื่อนๆคุยไปยิ้มไปลบภาพที่เคยเข้าใจว่ามันเป็นคนขี่อายไปสิ้นเลย
"มึง...กูถามอะไรหน่อยดิ๊ มันคันในอารมณ์กูตั้งแต่กินเหล้าคราวที่แล้วล่ะ มึงก็เสือกไม่มากูก็ไม่รู้จะถามใคร"
พอไอ้ทัสกับไอ้โฮมลุกไปเท่านั้นและ ทีมงานสายเผือกก็ทำงานทันที
"...อะไรของมึง...เสือกเรื่องเขาจังนะ"ฉันกระดกแก้วทีหนึ่ง หางตาก็แอบมองดูสองคนที่ลุกไป ก็ห่วงโฮมนิดๆอะนะ
"มึง........ไอ้โฮมกับไอ้ทัสมันคบกันหรอว่ะ"มีการพูดเบาๆด้วยนะไอ้อาร์ต ไม่ต้องเบาหรอกมั้งคนอื่นเขาก็อยากรู้
ฉันมองสายตาเพื่อนในโต๊ะที่ตอนนี้นิ่งตั้งใจฟังสมกับเป็นทีมงานสายเผือก
"กุก็ไม่รู้ว่ามันสองคนคบกันยัง แต่ไอ้ทัสมันก็มาบอกกูว่ามันจะจีบไอ้โฮม"กระดกแก้วอีกซักที "...มึงเติมมาดิ๊"
"...อ่าวววว...มีหึงเว้ยๆ"ฮือกันใหญ่เลยทีนี้ พวกมึงนี่ไม่น่าเล่าอะไรให้ฟังเลยจริง
"...หึงเ_ี้ยไร...เดี๋ยวมันมาได้ยินก็เข้าใจกูผิดอีกไอ้พวกเหี้ย"
กลายเป็นเรื่องสนุกในวงเหล้ามาตั้งนานแล้วล่ะเรื่องฉันกับไอ้โฮมด้วยความที่เราสนิทกัน
ก็โดนแซวว่าไอ้โฮมมันเป็นเมียมั้งล่ะ ฉันหึงมันมั้งล่ะ ไอ้โฮมแม่งก็ไม่ปฏิเสธชอบให้พวกห่านี้มันแซว
"เมียมีชู้ๆ นั้นๆเดินมากับชู้แล้ว"
"มึงขยับไปนั่งที่กูดิ๊ กูจะนั่งกับไอ้บลู"โฮมเดินมานั่งข้างๆฉัน
"เมียมาแล้วหายงอนนะมึง"ไอ้คนลุกให้ยังแซวต่อ
"งอนไรว่ะ กูขอโทษนะที่ไม่ได้มากับมึงก็กูดันไปรับปากไอ้ทัสว่าจะพามันไปกินข้าวก่อนมา"
โฮมมึงก็คิดเป็นจริงเป็นจัง
"กูไม่ได้งอน ไอ้พวกเหี้ยมันแซวเล่น"กระดกอีกซักทีแก้เขิน
"มึงกินอันนี้ดิอร่อย"ไอ้โฮมชี้ไปที่กับแกล้ม
"ป้อนหน่อยดิ"ฉันอาปากรอ
"อ่ะ...อาร์ตอันนี้อร่อยนะ"ไอ้โก้พูดขึ้น...พวกขี่อิจฉา
"ป้อนหน่อยดิ"ไอ้อาร์ตทำเสียงอ้อน
"มานี่ๆ มึงจะแดกอะไรกูจะป้อน เอาทั้งจานมั้ยคะที่รัก"ฉันแย่งช้อนมาจากมือไอ้โก้
เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นเรื่อยๆจนร้านเริ่มครึกครื้นขึ้น ร้านนี้เป็นร้านประจำของพวกเราตั้งแต่เรียนมหาลัย
ถึงจะอยู่กันคนล่ะม.แต่ก็จะพยามหาเวลามานั่งกันบ่อยๆ ยิ่งหลังเรียนจบต่างคนต่างทำงานก็ยิ่งบ่อย
สร้างวีรกรรมให้เจ้าของร้านจำหน้าได้กันทุกคนกลายเป็นสนิทกับเจ้าของร้านแบบเนียนๆ
"เจ้ๆขอเพลงหน่อย"เจ้าของร้านเดินผ่านมาพอดี
"จดมาๆ"เจ้เดินผ่านไปรับลูกค้าที่พึ่งเข้ามา
"กระดาษล่ะเจ้"ไอ้อาร์ตเริ่มกวนตีน เดี๋ยวมึงได้ตีนแน่
"...มึงเดินไปหยิบเอาไม่ได้รึไงไอ้อาร์ต หาไม่ได้ก็ไม่ต้องฟัง เพลงที่นักดนตรีเล่นให้ฟังมันฟังไม่ได้รึไง
หรือมึงจะขึ้นไปร้องเองก็ไปไป๊"
สบายใจไอ้อาร์ตมันล่ะ วันไหนไม่ได้แหย่เจ้แกก็จะไม่ค่อยสบายตัวเท่าไหร่
"ทำยิ้มไปเถอะมึง วันไหนผัวเขามาเถอะ"ฉันแกล้งแหย่ แต่มันกับเปลี่ยนสีหน้าเป็นจริงจังเฉย
"...เขามีผัวแล้วหรอว่ะ"ดูอาการก็พอจะรู้น่ะ ว่ามันชอบเจ้แก ไอ้นี้มันสเป็คแปลกชอบผู้หญิงเปรี้ยว มั่น ปากเจ็บๆ
แล้วเจ้เขาก็สเป็คมันทุกอย่างเลย เจ้แกสักที่หน้าอกแล้วนมแกก็เล็กๆที่ไหน แถวแกชอบแต่งตัวเปิดๆอะนะก็ไปคิดกันเอาแล้วกัน แต่ไอ้อาร์ตก็ได้แค่แซวเขาไปวันๆนะและ มันไม่กล้าไปทำอะไรเขาหรอก
เพราะฉันชอบแหย่มันว่าผัวเขาดุซึ่งจริงๆก็ไม่เคยเห็นว่าแกมีหรือไม่มีหรอกนะ
"ไอ้บลูมึงขึ้นไปร้องเพลงให้กูฟังหน่อยดิ"ไอ้อาร์ตนั่งอยู่ข้างๆเอาคางมาเกยที่บ่าฉันทำเสียงออดอ้อน
"เชี้ย.......ไอ้ขี่หวง"ไอ้โฮมปัดคางออกจากบ่า
ก็เข้าใจมันนะเพราะฉันเป็นผู้หญิงคนเดียวที่อยู่ในกลุ่ม มันคงกลัวจะเมาแล้วลามบาม
แต่ดูจะมีอยู่คนหนึ่งที่ก็พอจะดูออกล่ะนะว่าไม่ค่อยจะพอใจเท่าไหร่ที่ไอ้โฮมมานั่งข้างฉัน
ก็มันเงียบมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว เอาแต่ดื่มอย่างเดียวเลย
"อ่าวๆอย่าพึ่งตบแยกกันนะสาวๆกูจะฟังเพลง มึงขึ้นไปร้องดิ๊"ไอ้โก้เสริมอีกคน
"....เออๆ...แต่เพลงช้านะกูเริ่มมึนๆแล้วด้วย"
"เออ!..."ประสานเสียงกันดีจัง
"กลับไม่ได้ไปไม่ถึง...เล่นได้มั้ยพี่"ฉันเดินไปบอกนักดนตรี
"ได้ๆ..นานๆจะมาร้อง "
เสียงกีต้าร์ขึ้น ดึงอารมณ์ฉันให้เข้าสู่อารมณ์เพลงบวกกับฤทธิ์เหล้า
"ฉันรู้ว่าเธอรู้ และฉันก็ดูรู้ มันดูว่าเรื่องเราเริ่มไปกันใหญ่
กว่าจะรู้ก็เริ่มพัวผัน ปล่อยให้รักกันได้ยังไง ทั้ง ๆที่เธออยู่กับคนนั้น
ไม่รู้ว่าใจคิด ไม่คิดว่าใจเพ้อ เวลาได้ใกล้เธอหัวใจมันสั่น
ในสมองว่าให้เลิกไป แต่ลึก ๆ หัวใจต้องการ แล้วฉันจะยืนอยู่ที่ตรงไหน"
กลับตัวก็ไม่ได้ ให้เดินต่อไปก็ไปไม่ถึง
เหมือนมีอะไรที่ดึง ไม่ให้เราเลือกทางใด
รักคนมีเจ้าของ ต้องทนเก็บมันในใจ
ไม่รู้จะทำอย่างไร และชีวิตจะเดินต่อไปทางไหนดี
สิ้นเสียงเพลงก็เป็นเสียงปรบมือ งานอวยเพื่อนมันต้องทำกันเป็นทีม
ฉันมองไอ้โฮมและพยามมองคนอื่นๆ ไม่อยากให้มันรู้สึกอะไรพิเศษ แค่การร้องเพลง.............
เรานั่งกันต่ออีกซักพักฉันเหลือบมองนาฬิกาเกือบจะเที่ยงคืนแล้ว หันไปดูไอ้โฮมหายไปอีกแล้วไอ้ทัสก็หาย
"มึงกูกลับก่อนนะ มึนๆแล้วว่ะ"ดูไอ้อาร์ตจะยังมีสติดีที่สุดในบรรดาพวกที่นั่งอยู่ตอนนี้
"...มึงขับรถกลับได้ใช่มั้ย"ไอ้อาร์ตจับแขนไว้ก่อนที่ฉันจะลุก
"เออ...ไหวๆเดี๋ยวกูแวะไปเข้าห้องน้ำแล้วกลับล่ะ มึงก็กลับได้แล้วนะ"
ฉันพิมพ์ข้อความบอกไอ้โฮม "มึงกูกลับก่อนนะ" แล้วเดินต่อ
ไปไหนของมันว่ะ ตั้งแต่มีไอ้ทัสนี่ไม่สนใจกูเลยนะ เดี๋ยววันไหนว่างๆต้องจับเข่า...................ฉันบ่นพึมพำเดินออกจากห้องน้ำ ก้มหน้าเซ็คความเรียบร้อย พอเงยหน้ามาก็ต้องซ็อคหนักกับภาพตรงหน้า
ไอ้โฮมกับไอ้ทัสกำลังจูบกันอย่างดูดดื่มอยู่ในมุมมืดมุงหนึ่งของห้องน้ำ
ฉันพยามเดินออกมาอย่างเงียบๆแต่ขามันดูจะแข็งๆยังไงบอกไม่ถูก
"ไอ้บลู...เจอมึงพอดีเดี๋ยวมึงรอกูก่อนกูขับรถไปส่ง"ไอ้เชี้ยอาร์ตเสียงดังไปแล้ว!!!
".................."
ไอ้สองคนนั้นสะดุ้งเดินออกจากมุมมืดกำลังตรงมาทางฉัน
"กุไปรอที่รถนะ"ฉันแข็งใจวิ่งออกมา ขาก็แข็งจังว่ะ
ไม่ใช่ตอนนี้ๆ กุไม่มีอะไรจะพูดกับพวกมึงตอนนี้
ไอ้อาร์ตขับรถฉันมาส่งที่หอแล้วให้ไอ้โก้ขับมารับมันอีกที มันคงกลัวฉันลงข้างทางนะและ ยังไงๆฉันก็ผู้หญิงคนหนึ่งอะนะ
ระหว่างทาง ฉันเองก็ได้แต่เงียบเมื่อในหัวเปิดเทปกอกลับไปที่ภาพเดิม
"มึงเห็นใช่มั้ย..."คำถามทำลายความเงียบ
"กูไม่อยากคุยเรื่องนี้"มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลยฉันบอกตัวเอง แต่ใจมันเสือกรู้สึกเจ็บ
"กูรู้มึงเจ็บ กูแค่อยากให้มึงระบายมันออกมา"ไอ้อาร์ตเป็นคนเดียวที่รู้ว่าฉันรู้สึกยังไงกับไอ้โฮม มันจึงเป็นคนที่เข้าใจฉันมากที่สุด มันพยามเชียร์ให้ฉันคบกับไอ้โฮมมาตลอด แต่ก็อย่างที่รู้ๆนะและโฮมมันไม่ได้ชอบฉัน ไม่เคยคิดแบบนั้นกับฉันเลยซักนิด
"...เดี๋ยวมันก็ผ่านไป กูชินแล้ว"แต่น้ำตามันไหลออกมาเอง "เป็นเชี้ยไรว่ะกู"
ฉันคงไม่สามารถจะเก็บความเสียใจนี้ไว้ได้อีกต่อไปแล้ว นี่ล่ะมั้งที่เขาบอกว่า คนเราหลอกใครก็ได้แต่ไม่สามารถหลอกตัวเองได้
"ฮะโหล....ไอ้โก้วันนี้กูนอนห้องไอ้บลูนะ"
"..........คิดเฮี้ยๆนะมึงกูแค่มึนหัวขี่เกียจขับรถไปส่งมึงด้วย"
"เออ...แค่นี้และ"
"มึงไม่ต้อง...."
ไอ้อาร์ตจอดรถ มันดึงฉันเข้าไปกอด"มึงไม่ต้องเข้มแข็งกับกูหรอก"
เสียงกระซิบเบาๆที่ดังอยู่ข้างหูเหมือนปลดล็อคทุกความรู้สึกที่ฉันเก็บไว้ให้พรั่งพรูออกมา
เสียงโทรศัพท์ดังตั้งแต่ในรถแล้วล่ะ ทั้งข้อความทั้งโทรโฮมมันคงอยากอธิบาย แต่ขอก่อนนะมึงกูยังไม่อยากฟัง
"มึงเข้าไปนอนในห้องนอนกูได้นะ กูจะนั่งทำงานต่ออีกหน่อย"ฉันวางกระเป๋าลงที่เก้าอี้ทำงาน
"พอแล้ว...มึงไปอาบน้ำแล้วมานอนซะ"
"ในตู้เย็นมึงมีนมสดมั้ย"
ถ้าไม่นับไอ้โฮมก็ไอ้อาร์ตนี่แหละที่เข้าห้องฉันบ่อยที่สุด ไม่มาขออาบน้ำก็มาแอบสาว
มันเป็นพวกประเภทที่ฉันไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ เพลย์บอยเน้นสนุกไม่ผูกมัด
หว่านเสน่ห์ไปเรื่อย แต่ก็เพราะมันเป็นเพื่อนนะและที่ทำให้ฉันมองข้ามเรื่องพวกนั้นไป
"น่าจะมีนะ มึงลองหาดูแล้วกันกูอาบน้ำก่อน"
"เออ...รีบไปอาบกุจะได้อาบมั้ง"อีกนิดนึงๆจะใช่คำว่าสาธารณะได้แล้วล่ะห้องฉันเนี้ย
"อาบน้ำเสร็จแล้ว"ฉันเดินออกมานั่งที่โซฟา
"นมร้อน...."อาร์ตเดินมาพร้อมกับแก้วในมือ
"ขอบใจ..."ฉันเอื่อมมือไปเปิดเพลง ล้มตัวลงนอนที่โซฟาหลับตาฟังเสียงเพลง ปล่อยความคิดให้ลอยออกไป
.......................................
ฉันเคยเป็นดั่งคนที่เธอรัก
ที่เธอเคยมอบความรัก
แต่เหมือนหัวใจวันนี้เธอเปลี่ยนไป
ครั้งหนึ่งฉันเคยคิดว่าฉันมีความหวัง
ที่จริงเป็นแค่ความหลัง
จึงยอมให้เธอเลือกทางที่วาดไว้
การอยู่คนเดียว
ก็รู้ว่ามันต้องเหงา
แต่ว่าฉันคงไม่อาจฝืนใจเธอ
ฉันเลยถอยไปอยู่ตรงนั้น
ตรงที่ไม่มีใครให้กอด
เลยถอยไปอยู่ตรงนั้น
พบความลำพังเหมือนครั้งก่อน
เหมือนตอนที่ไม่มีใคร
ฉันยังทนได้ ได้เห็นเธออยู่กับเขา
แล้วตัวฉันเองก็อุ่นใจ
รับรู้ข้างในว่าเธอนั้น
เดินไปไกลเกินหวนคืนกลับ
กลับมามองฉัน
ให้เหมือน เหมือนก่อน
เหมือนตอนที่สองเราเคยรักกัน
เพลงก็เสือกเศร้า...
ฉันถอยมาตลอด ถอยให้กับทุกคนที่เข้ามาในชีวิตไอ้โฮม แล้วมันก็วิ่งมาหาฉัน แล้วพอมันเจอคนใหม่ฉันก็ถอยอีก ถอยจนตอนนี้รู้สึกแล้วว่าถ้าถอยอีกก็คงตกลงไปในเหวลึกแล้วล่ะ...ความรู้สึกตอนนี้มันยิ่งกว่าคำว่าลำบากใจ
พรุ่งนี้ฉันจะคุยกับมันให้ปกติที่สุด เรื่องความรู้สึกของฉันมันไม่ได้สำคัญอะไร ยังไงมันก็ต้องเป็นความลับตลอดไป
วันหนึ่งฉันอาจเจอคนที่ฉันจะสามารถชอบเขาได้มากกว่ามันก็ได้ใครจะรู้
"เหม่ออะไรมึง..."ไอ้อาร์ตชะโงกหน้ามาตรงหน้าฉัน น้ำจากเส้นผมที่พึ่งสระเสร็จใหม่ๆหยดลงมาที่หน้าฉันหยดแล้วหยดเล่า ใบหน้ากลับหัวของมันก็ยังดูดี ดวงตาเงางามสะท้อนหน้าฉันในดวงตามัน
ไอ้อาร์ตเป็นผู้ชายที่เพียบพร้อมพอที่จะทำให้ผู้หญิงหลงรักมันได้ทุกเมื่อ
ด้วยความหล่อของมันทำให้มันเป็นผู้เชียวชาญด้านผู้หญิงประจำแก๊ง บางครั้งฉันเองยังแอบมองมันอยู่บ่อยๆ
"....มึงไปเอาผ้ามาเช็ดดีๆดิ๊"ฉันลุกขึ้น....เชี้ย..เสื้อก็ไม่ใส่"ไอ้เชี้ยกูก็ผู้หญิงม่ะ มึงช่วยแต่งตัวให้ดีหน่อยเถอะ"
"กุไม่มีเสื้อใส่...ตัวที่ใส่มาก็เหม็นทั้งเหล้าทั้งบุหรี่"
"...มึงรอกูแปบ"ฉันเดินไปหยิบเสื้อในตู้ ก็พอจะมีอยู่หรอกเสื้อตัวใหญ่ๆ
"5555 กุใส่หลวมมึงใส่ซะฟิตเลย"ฉันอดไม่ไหวจริงก็รู้อยู่หรอกนะว่าเสื้อผู้หญิงผู้ชายใส่ก็จะแน่นแต่นี่แม่งแน่นจนเห็นหัวนม
"กุบอกแล้วว่ามึงอย่าเล่นกล้ามเยอะ555"
"มึงมานี่เลยบังอาจมาหัวเราะกู"มันเอาผ้าขนหนูมาครอบหัวฉัน
"เฮี้ยๆ...อย่าจี้กูๆ5555""อย่าๆ 5555 กูยอมๆๆ"
บึก!!....เสียงประตูปิดดังขึ้น
ภาพตอนนี้คือฉันกำลังนั่งอยู่บนตักไอ้อาร์ตโดยที่มีผ้าขนหนูพันรอบตัว ฉันกับไอ้อาร์ตมองไปทางต้นเสียง
ต้นเสียงเป็นไอ้โฮมหน้ามันดูซ็อคไม่น้อย ฉันกับไอ้อาร์ตรรีบแยกออกจากกัน
"กูเข้ามาผิดจังหวะใช่ป่ะ"
"ป่าวๆกูแกล้งไอ้บลูมัน มันมาล้อกูว่ากูใส่เสื้อฟิต"ไอ้อาร์ตรีบออกตัว
"....มึงมีอะไรรึป่าว"ฉันถาม พยามคุมเสียงให้เรียบเฉยที่สุด
"ตอนแรกมี...ตอนนี้ไม่มีและ"แล้วมันก็หันหลังเดินออกไป
ปั้ง!!!เสียงประตูที่ถูกปิดอย่างแรง พังแล้วมั้งประตูกู
"...มึง...มันเข้าใจผิดแล้วนะกูว่า"ไอ้อาร์ตเกาหัว
"เออ...ดีแล้วที่มันเข้าใจอย่างนั้น"ฉันถอนหายใจ มันอาจจะเป็นทางออกสำหรับปัญหาของฉันก็ได้
"เชี้ย...กูเนี้ยสิลำบาก"
"มันต้องคิดว่ากูกับมึงคบกันแน่ๆ"
"แล้วต่อไปกูจะไปจีบใครได้ล่ะเนี้ย"
"......มึงก็จีบกูเลยดิ"ฉันหยอกไอ้อาร์ต
".................."มันเงียบ
"ทำไมๆ...ถ้ามึงคบกับกู มันเป็นเรื่องที่แย่สำหรับมึงขนาดนั้นเลยรึไง"ฉันจ้องหน้าไอ้อาร์ตทำหน้าตาจริงจังกะจะแกล้งมัน
"..........มันไม่ได้แย่............."
สายตามันเปลี่ยนไปเป็นจริงจัง
"มึง...อย่ามองกูด้วยสายตาแบบนี้...กูเป็นผู้ชายแบบไหนมึงก็รู้ คราวหน้ากูอาจทนไม่ได้ มึงจะลำบาก"
มันก้มลงมากระซิบที่ข้างหูฉันเบาๆก่อนที่จะเดินไป
....เชี้ยอำกูแรงไปแล้วนะ
ฉันรีบเดินเข้าห้องนอนไปเอาหมอนออกมาให้ไอ้อาร์ต อ่าว...มันไปไหนแล้วล่ะ
ฉันมองไปทั่วห้องเห็นมันออกไปยืนอยู่ระเบียงห้อง ในเวลานี้ฉันไม่ควรไปกวนมันน่าจะดีที่สุด
ที่มันพูดก็ถูกมันก็ผู้ชายฉันก็ผู้หญิงอะไรก็เกิดขึ้นไป