Listen to my heart
ตอนพิเศษ : หน้าที่สุดท้าย
สายลมเย็นปะทะมาอีกระลอกหนึ่ง เหมือนลืมเอาความเหน็บหนาวกลับคืนไปด้วย รอบกายถึงได้มีแต่กลิ่นอายของความอ้างว้างโดดเดี่ยว ราวกับว่าเส้นทางต่อจากนี้จะมีแค่เขาคนเดียวเป็นผู้เดินทาง
ร่างสูงดึงใครอีกคนเข้ามากอด เมื่อคิดว่านี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ความกลัว ความว่างเปล่า
ทุกความรู้สึกที่ได้สัมผัส สอนให้เขารู้แล้วว่าจะต้องเจอกับอะไรหลังจากนี้ ชีวิตที่ไร้หัวใจนั้นเหน็บหนาวเพียงใด
ชายหนุ่มแทบไม่มีเรี่ยวแรง ต้องการแค่ความอบอุ่นช่วยต่อเติมช่วงเวลาที่เหลือ ที่เคยห่วงว่าอีกฝ่ายจะเป็นอย่างไรตอนนี้แค่ได้เจอกัน
เขาก็รู้สึกขอบคุณมากแล้วที่ปั้นไม่รังเกียจ
สองสัปดาห์ที่ไม่เจอเขายังอ่อนแอขนาดนี้ หากต้องปล่อยมือจากกันจริงๆ ไม่รู้เลยว่าจะใช้ชีวิตอย่างไร
เนิ่นนาน...กว่าจะเรียบเรียงคำพูดได้
“พี่อยากเอาแต่ใจ อยากทำทุกอย่างเพื่อให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม อยากหลอกตัวเองอีกสักครั้ง แต่ว่าตอนนี้ พี่เริ่มเหนื่อยแล้ว...”
น้ำเสียงสั่นเครือบอกอาการของคนพูดได้ดีกว่าสิ่งใด คนที่ไม่เคยอ่อนแอในสายตา คนที่เป็นที่พึ่งพาให้ผู้อื่นอยู่เสมอ ทว่าบัดนี้นั้น...
“พี่อธิน...”
“ขอถามครั้งสุดท้ายนะปั้น ครั้งนี้อย่าโกหกตัวเอง อย่ากลัวว่าจะทำให้พี่เสียใจ” สองแขนกระชับร่างในอ้อมกอดแนบแน่น หายใจเข้าลึก พยายามรวบรวมคำพูด
“ยังรักหมอนั่นอยู่ใช่รึเปล่า?” น้ำเสียงอ่อนโยนกว่าทุกครั้ง ไม่มีอารมณ์โกรธแค้นขุ่นเคืองใดๆ เหลือแฝง เพราะทำใจยอมรับความจริงข้อนั้นได้แล้ว
เหลือเพียงแต่...คำยืนยัน
อธินไม่ได้รับคำตอบในทันที แต่เขารู้สึกถึงแรงสะอื้นของคนในอ้อมกอด อีกทั้งฝ่ามือที่แนบอยู่บนแผ่นหลังของเขาก็เริ่มกระชับแน่น
ความรู้สึกให้คำตอบแทนคำพูด
ร่างบางพยักหน้ารัว หากถามว่าใครเห็นแก่ตัวที่สุด คนที่ไม่น่าให้อภัยที่สุด ที่ผ่านมานั้น...ก็คือเขาเอง
“ผมขอโทษ ขอโทษที่ปล่อยให้เวลามันล่วงเลยมานานขนาดนี้ ความจริงผมน่าจะชัดเจน...” คนตัวเล็กกว่ารู้สึกผิดเกินกว่าจะให้อภัยตัวเอง เมื่อเงยหน้ามองพี่อธินและรับรู้ถึงความเจ็บปวดในดวงตาคู่นั้น
“ตอนนี้ปั้นยังมีเวลาอยู่นะ...”
“ผมไม่สมควรจะมีความสุข ผมรู้ตัวเองดีครับ”
“อย่าโทษตัวเองแบบนั้นสิ...”
“ผมกลัวแม้กระทั่งความคิดของตัวเองว่ามันจะเป็นสิ่งที่ผิด กลัวว่าความปรารถนาของผมจะทำร้ายคนอื่น กลัวว่าหากแสดงความต้องการไปแล้วจะกลายเป็นการเห็นแก่ตัว”
“ปั้นของพี่ไม่ใช่คนแบบนั้น...” เขาต่างหากที่เห็นแก่ตัว รวบรัดทุกอย่างมาเป็นของตัวเอง ทั้งที่ควรเว้นระยะห่างให้อีกฝ่ายได้ทบทวนใจตัวเอง และทั้งๆ ที่รู้สึกว่าฝืนต่อไปไม่ได้แล้ว แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือ ซ้ำยังคิดหาทางบังคับใจอีกฝ่ายเรื่อยมา
“พี่อธิน”
“จากนี้ทำตามที่หัวใจบอกเถอะนะ”
“ทำไมพี่ถึงดีกับผม ทั้งที่ผมตอบแทนอะไรให้พี่ไม่ได้เลย”
“เพราะว่าพี่รัก...” และเป็นหนทางเดียวที่จะชดเชยทุกอย่างให้ได้ ทดแทนความผิดครั้งใหญ่ในอดีต
จบคำพูดนั้นปั้นก็กอดอีกฝ่ายแน่น ไม่สามารถพูดอะไรต่อได้อีก เพราะยิ่งรู้เหตุผล ก็ยิ่งทำให้เกลียดตัวเองมากขึ้นทุกที
ในใจได้แต่ภาวนา ขอให้สักวันหนึ่งผู้ชายคนนี้ได้เจอกับเจ้าของหัวใจที่แท้จริง คนที่จะไม่ทำให้ผิดหวัง
และรักพี่อธินที่แสนดีคนนี้อย่างสุดหัวใจ...
............................................
มาส่งพี่อธินด้วยตอนพิเศษสั้นๆ นี้ (หน้าที่สุดท้าย) ฮือๆ เศร้าใจยิ่งนัก ทำไม ทำไม :hao5:
หลังจากนี้ติดตามชีวิตพี่อธินของเราต่อได้ในเรื่อง Dear to me นะคะ
ก่อนอื่นเข้ามาก็ตกใจเลย ขอบคุณคุณ UNCHXLXX ที่เขียนแนะนำนิยายเรื่องนี้ในกระทู้
จึงทำให้ได้รับกำลังใจมากมายขนาดนี้ รู้สึกขอบคุณจริงๆ และดีใจมากที่นิยายเรื่องนี้สร้างความสุข (เอ้ะ หรือสร้างน้ำตาให้กับผู้อ่านกันแน่นะ)
จะเก็บไปเป็นแรงใจในการเขียนต่อไปนะคะ
ส่วนตอนพิเศษหลังจากนี้จะว่าด้วยเรื่องราวที่ไม่ต้องใช้เสียงหัวใจในการบอกผ่านความรู้สึกแล้ว
เพราะตัวละครจะได้แสดงออกอย่างเต็มที่ ตรงกับความรู้สึก
ตอนแรกก็กะจะรอให้เรื่องน้องเดียร์ ให้เหตุการณ์ในเรื่องใกล้เคียงกันแล้วค่อยเขียนตอนพิเศษ
แต่ตอนนี้อดใจรอไม่ไหว เอามาลงเลยละกัน อิอิ :o8:
ขอให้มีความสุขกันนะคะ ร่ายยาวนิดนึง เอิ้กกกกกก :bye2:
มีต่ออีกตอนด้านล่างจ้า