-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
-
Intro
ในยามวิกาล ณ สถานบันเทิงแห่งหนึ่ง ตั้งอยู่ใจกลางเมือง ขณะนี้ภายในนั้นครื้นเครงด้วยเสียงเพลงอันเร้าใจ ผู้คนมากมายโยกกายส่ายสะโพกอย่างสนุกสนานเมามันส์ตามจังหวะ เหมือนได้ปลดปล่อยสิ่งเป็นทุกข์รับความสนุกสุดเหวี่ยงมาแทนที่
บนชั้นสองโซนวีไอพีเจาะจงไปที่โต๊ะที่ติดกับบานกระจกแผ่นใหญ่ซึ่งสามารถมองเห็นวิวด้านล่างได้แจ่มชัดปรากฎชายหนุ่มร่างใหญ่สามตน ล้วนหน้าตาหล่อเหลาเอาการณ์
คนหนึ่งในนั้นที่นั่งติดกับกระจกบานใหญ่เมื่อดื่มน้ำแก้วล่าสุดหมดสิ้นก็ผินหน้ามามองด้านล่าง สายตาอันแหลมคมประดุจเหยี่ยวกวาดดูรอบๆและจำต้องหยุดที่ใครคนหนึ่ง ผู้นั่งอยู่ตรงมุมใดมุมหนึ่งของร้านไม่สว่างและมืดจนเกินเหตุเผ้าผมสีส้มเฉียบเซ็ทเป็นทรงหน้าม้า กำลังนั่งไขว้ขาขวาขณะมือข้างเดียวกันถือแก้วทรงสูง ตวัดไล้ลิ้นเลียปากแก้วน้ำอำพันอย่างเย้ายวน
คิ้วหนาขมวดมุ่นยามมีแสงเลื่อนมาตกกระทบบนใบหน้าของใครคนนั้น ส่งผลให้เขาเห็นรูปหน้าของอีกฝ่าย แม้นไม่แจ่มชัดมากนัก แต่ก็พอทราบได้
นั่นมัน...เพื่อนสมัยมัธยมเขาหนิ ไม่ผิดแน่
สองขาลุกขึ้นยืน กระแทกกระทั้นฝ่ามือลงกับโต๊ะ ประกายตาวาววับ จนเพื่อนที่มาด้วยนั้นหันมามองหน้ากันเองอย่างฉงน ริมฝีปากขมุบขมิบใส่กัน...เป็นอะไรของมัน?
"เดี๋ยวกูมา" เจ้าตัวบอกเพียงเท่านี้แล้วสาวเท้าก้าวออกมา ทิ้งหนุ่มอีกสองหน่อให้จมอยู่ในสภาวะความงงงวยต่อไป
มือขาววางแก้วน้ำลงบนโต๊ะกระจกสีดำ แล้วจับชายกางเกงขาสามส่วนร่นพับขึ้นมาถึงหน้าขา เผยให้เห็นขายาวเนื้อเนียนละเอียดไร้รอยตำหนิติเตียนราวกับสาวน้อยผู้รักการเอาใจใส่ดูแลเรื่องผิวพรรณเป็นชีวิตจิตใจ
"คอส"
คนถูกเรียกชื่อ เบือนหน้ามาตามแหล่งกำเนิดเสียง เมื่อพบว่าเป็นผู้ใด ริมฝีปากกระจับจึงระบายยิ้ม ทั้งที่อยากต่อว่าอีกฝ่ายใจจะขาดก็ต้องเก็บไว้ และแน่นอนว่ากิริยาที่คอสเพิ่งแสดงออกมาเมื่อครู่เป็นเพียงการแสดง
ผู้เป็นคนขานเดินมานั่งข้างๆเจ้าของนามพลางเอ่ยถาม "รอนานหรือเปล่า พี่ขอโทษนะที่มาช้า พอดีพี่ติด..."
คอสรีบพุ่งเข้ามาโอบกอดอีกฝ่ายด้วยความประจบประแจง แนบหัวเข้าที่อกตามมาด้วยเสียงหวานเสนาะหูของตน "งานที่บริษัทสินะครับ ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเข้าใจ" ถ้าไม่ใช่เพราะเงิน ป่านนี้เขากลับที่พักนอนกอดคนสำคัญแล้ว...ไม่มานั่งรอให้เวลาผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์แบบนี้หรอก เพียงแต่ประโยคหลังเจ้าตัวเลือกเก็บไว้ในใจ
คนคนนี้ลอบถอนหายใจอย่างงโล่งอก นึกว่าร่างเล็กจะโกรธเสียอีก "นี่ก็ดึกมากแล้ว เราคงเริ่มง่วงแล้ว คอสอยากกลับเลยไหม พี่อาสาไปส่งก็ได้นะ พรุ่งนี้ค่อย..."
คอสผละออกมา ร้องทัดท้านทันที "ไม่เป็นไรครับ! ผมยังไหว!"
"แล้วแต่คอสละกันเนอะ เราไหวพี่ก็ไหว งั้น..." เริ่มขยับมาประชิดตัวคอส มือสากกระด้างไม่ระคายต่อผิวจนเกินทานรับของผู้ถูกกระทำลูบไล้ขาอ่อน เจ้าตัวเคลื่อนใบหน้ามากระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงแหบพร่า "เริ่มเลยดีไหม..."
ทว่าก่อนที่จะมีอะไรเลยเถิดมากกว่านั้น บุคคลที่คนใหม่ที่ไม่ได้การเชิญชวนจากคนทั้งสองก็ปรี่เข้ามาจับพวกเขาแยกออกจากกัน ก่อนเหวี่ยงกำปั้นลงบนใบหน้าของชายหนุ่มมาดนักธุรกิจ จนท่อนบนของฝ่ายนั้นเซตามแรงที่วาดลงมาโดยเฉพาะส่วนหัว
คนตัวเล็กเบิกตากว้างอย่างตกตะลึง "คะ...คุณเป็น...." ยังไม่ทันจบประโยคคนที่ยืนเยื้องกับเขาก็ลั่นวาจาออกมาอย่างเด็ดขาด
"มึงเงียบปากไปถ้าไม่อยากมีสภาพเหมือนไอ้เหี้-นี่!"
ร่างบางกำมือแน่น ตวัดตามองผู้ที่เขาไม่ได้อยากพบปะมากที่สุดอย่างโกรธเคือง ก่อนขานนามคนที่เพิ่งบัญชาเขาเสร็จสิ้นหยกๆด้วยเสียงโทนต่ำ "มะ...มึง ไอ้ทัช!"
ทว่าสิ่งที่ได้รับกลับมาคือการหัวเราะเย้ยหยันอย่างสมเพชเวทนา "ว้าววว จำกูได้ด้วยหรอ น่าปลื้มซะจริง"
คนที่รับแรงหมัดก่อนหน้านี้สะบัดหัวสองสามทีราวกับไล่ความมึนแสนหนักอึ้ง แล้วค่อยผงกศีรษะขึ้นมากล่าวไถ่ความกับร่างเล็ก "คอสรู้จักมันหรอ มันเป็นคระ...อ่อก ยะ...อย่าบีบคอกู"
"รู้จักไม่รู้จัก ไม่เกี่ยว" ทัชหันมามองคอส มุมปากกระตุกขึ้นข้างหนึ่งอย่างมีชัยแล้วว่าเสริม...
"แต่ที่สำคัญกูได้ขึ้นชื่อว่า 'ผัว' มันละกัน"
สิ้นคำคนที่ถือไพ่เหนือกว่าก็ซัดหมัดลงบนใบหน้าที่ช้ำอีกรอบ อีกรอบ และ อีกรอบ ประจวบฝ่ายนั้นสิ้นฤทธิ์สงบลง
ช่วง ทัลลัลล็อค ท็อลค์ๆ...
หวายๆๆๆพี่ทัชชี่เปิดตัวแรงมาตั้งแต่อินโทรเลยแหละตัวเธอวววววววว
ช่องทางการติดต่อสื่อสารของเฮาาาา TW : @Coffee_breadBL , PAGE : Coffee_bread นาจา มีไว้เพื่อแจ้งข่าวสาร จะทวงนิยายก็ได้นะเออ^^
-
เอ๊ะอะไรยังไงๆๆๆ
ตอนเต็มมาเลยๆๆๆ
-
เปิดตัวน่าติดตามมากครับ
-
:hao6: แรงงงง o13
-
o13 o13
-
Step by step’01
[/b]
“มึงไม่มีสิทธิ์มาทำกับกูแบบนี้ ปล่อยกู!” เสียงหวานเจือขุ่นมัวตามอารมณ์ที่ถือกำเนิดขึ้นและกำลังโหมกระหน่ำอยู่ภายในกายตวาดลั่น พยายามดึงแขนซ้ายให้หลุดพ้นจากการพันธนาการของผู้ที่ลากตนออกมาอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ทว่าเหมือนตัวเองยิ่งดิ้นขัดขืนเป็นพัลวันมากเท่าไหร่ แรงบีบรัดที่ข้อมือก็เพิ่มขึ้นมากขึ้นเท่านั้น
ผู้เป็นคนลงมือการทะเลาะวิวาทชกต่อยในครั้งนี้ ขบฟันกรอดบ่งบอกถึงความอดทนอดกลั้นใกล้มอดเต็มที หากฝ่ายนั้นยังพูดไม่เข้าหูเขาอีกรอบล่ะก็ คงต้องชำระสะสางและคิดบัญชีกันตรงนี้แล้วล่ะ
“กูบอกให้ปล่อยไงเล่า หูหนวกชั่วคราวหรือไงห๊ะ! ขืนมึงยังพูดไม่รู้เรื่องอยู่แบบนี้ถ้ากูรอดไปได้เมื่อไหร่กูโทรเรียกตำรวจมาจับมึงเข้าคุกแน่!”
จากนั้นไม่ถึงเสี้ยววินาที คนเดินนำหน้าก็หันหลังหลับมา มือใหญ่จับบ่าที่มีความกว้างพอๆกับเพศหญิง ออกแรงผลักแผ่นหลังบางชนกับกำแพงด้วยความมานะ แล้วถกแขนเสื้อทั้งสองที่ยาวครึ่งแขนขึ้น ก่อนตามมาทับทาบกันหนีโดยการท้าวแขนสองข้างตั้งฉากกับกำแพงปูนขาวที่เย็นเฉียบตามสภาพอากาศในท้องที่นี้ซึ่งทำหน้าที่ไม่ต่างจากเหล็กกล้าที่มีไว้กักขังผู้กระทำผิดทางด้านรูปแบบของกฎหมายอาญา ตาคมกริบจ้องเข้ามานัยน์ตาของอีกฝ่ายที่บัดนี้ระริกระรี้ไปมาอย่างปิดไม่อยู่ด้วยความประหม่า ไม่เหลือคราบคอสที่เมื่อกี้ขู่ฟ่อๆเหมือนงูสักน้อยนิด...
ไม่แน่จริงนี่หว่า หึ
“ปากดีจริงนะ กล้าก็เอาเลย ดีเสียอีกมึงจะได้ไม่ต้องไปแรดร่านที่ไหนจนได้เชื้อเอดส์ติดตัวกลับมา เพราะกูนี่แหละจะลากมึงเข้ามาด้วย”
ฝ่ายนี้ชะงักกึก อีกพักเมื่อสมองประมวลผลคิดตามเบ็ดเสร็จก็ดันอีกฝ่ายให้ออกห่าง ปากก็พ่นคำต่อว่าด่าทอไม่ขาดสาย “มึงไสหัวไปไกลๆตีนกูเลย ไอ้สถุนระยำบัดซบ! ไอ้คนวิปริตโรคจิต! ไอ้ควายเปรดครึ่งคน!... ไอ้@&):(§:).&;;!” แต่ด้วยสรีระทางกายภาพและน้ำหนักตัวที่ต่างกันราวกับก้อนหินกับปุยนุ่นส่งผลให้ผลลัพธ์ที่ได้ไม่ค่อยสมดั่งปารถนาเสียเท่าไหร่
คนตัวใหญ่คว้าข้อมือเล็ก กดแนบลงกับกำแพงข้างฝา ย่อเข่าลงมาเล็กน้อยเพื่อความสะดวกในการทำการใดการหนึ่งต่อจากนี้ ปากหยุ่นกดแนบกับริมฝีปากกระจับอย่างดุดันร้อนแรงราวกับกองสุมไฟที่ลุกโชติช่วง ดูดกลืนคำหยาบคำถัดไปที่เตรียมจะพ่นออกมา อีกพักค่อยปล่อยออก
"ถ้ามึงยังไม่หยุดด่าพ่นคำเหี้-ๆ คราวนี้กูจะไม่หยุดแค่จูบสั่งสอนแน่!" จบประโยคก็จูบหนักๆลงบนริมฝีปากข้างหนึ่งของฝ่ายตรงข้าม "กูจะกัดปากมึง"
"..."
"ดูดลิ้นมึง"
"..."
"จนกว่า..." คนคนนี้ร่นระยะห่างเข้ามาให้เหลือน้อยลง สูดปากซี๊ดซ๊าดชวนหวาดเสียวแล้วส่งเสียงเบาๆ "มึงจะเข่าอ่อน แล้วลากเข้า..."
"อย่าแม้แต่จะคิด!" คนที่ทนฟังคำพล่ามมานมนานตวัดตามามองอย่าเคืองๆพร้อมดีดดิ้นไปมาอย่างต้องการอิสระภาพ
ทัชยิ้มร้ายอย่างชอบอกชอบใจทว่าปนเปด้วยความเจ้าเล่ห์กลอกกลิ้ง ให้มันได้อย่างนี้สิ...พยศเพยิศเข้า ถ้าเขาไม่ทนหรือคิดทำการใดใครก็ห้ามปรามเขาไม่ได้ทั้งนั้นล่ะ แม้กระทั่งเพื่อนสนิทมิตรสหายก็ตาม "ทำไม ไม่อยากลิ้มลองรสชาติผัวอีกสักหน่อยหรอ?"
ร่างบางแทบอยากกระโดดถีบคนตรงหน้าด้วยความเหลืออด พูดมาได้ไม่อายฟ้าอายเทวดา ตอนนั้นเขาก็แค่ไว้ใจอีกฝ่ายมากเกินจนไม่ได้คาดว่าจะเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นกับตัวเขา สุดท้ายใครเสียหายล่ะ...เขานี่ไง
ยังไม่ทันลงมือตอบโต้กลับ สมองอันชาญฉลาดก็ประมวลหากลวิธี่ที่สามารถทำให้รอดพ้นจากสถานการณ์นี้พบ เจ้าตัวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เปลือกตาสองข้างเลื่อนลงมาเรื่อยๆจนเห็นดวงตาเหลือเพียงริบหรี่ ทำให้อีกฝ่ายชะล่าใจว่าตนอ่อนข้อแล้วถองเข่าเข้าที่กลางลำตัวโดยไม่มีการผ่อนแรงใดใดทั้งสิ้น
"อุ่กกกก!" กายกำยำทรุดลงกับพื้นทันใด มือหนาเอื้อมมากุมส่วนกลางลำตัว ใบหน้าเสี้ยวคมเหยเกขึ้นสีเขียวจัดแสดงถึงระดับความเจ็บปวดที่ได้รับเมื่อครู่นี้ได้เป็นอย่างดี แม่งเอ้ยยย เขาประเมินอีกฝ่ายต่ำไปหรอวะเนี่ย!!
ครั้นเด็กหนุ่มกลับคืนสู่อิสรภาพ ก็รีบจ้ำอ้าวออกมาจากตรงนั้น แต่ก็มิวายฝากคำพูดไว้อีกสักหน่อย "อย่ามายุ่มย่ามวุ่นวายกับกูอีก! เพราะกูไม่มีวันญาติดีกับมึงอีกเป็นอันขาด...ไม่ว่าจะชาตินี้หรือชาติใดก็ตาม จำใส่หัวไว้ให้ดี!!"
ดวงสุริยันเคลื่อนขึ้นสู่แนวระดับสายตา สาดแสงส้มอ่อนเจิดจรัสทั่วทุกสารทิศ หมู่วิหคเกาะตามกิ่งไม้พร้อมเพรียงกันส่งเสียงร้องตามประสาของมันก้องกังวาลไปทั่วผืนนภา เบื้องล่างปรากฏตึกสูงตระหง่านเทียมฟ้า ถนนสารพัดสายที่ยั้วเยี้ยราวกับเส้นเกี๋ยวเตี๋ยว
เจาะมาที่คอนโดมิเนี่ยมสูงสิบแปดชั้น ในห้องพักห้องหนึ่ง เมื่อเปิดประตูเข้ามาจะพบว่า ถูกแบ่งเป็นสองโซนด้วยกัน ด้านขวามีโต๊ะญี่ปุ่นขนาดกลางทรงสี่เหลี่ยมจัตุรัสตั้งชิดติดกับผนังขาว ตรงข้ามคือตู้ที่มีความกว้างประมาณหนึ่งเมตร สูงระดับหัวเข่าซึ่งมีทีวีจอแบนซ้อนทับอยู่ด้านบน อีกครึ่งห้องส่วนซ้ายเป็นส่วนที่มีไว้สำหรับการผ่อนพักซึ่งถูกแยกออกจากพื้นที่ทั้งหมดภายในนั้น และขณะนี้บนเตียงกำลังมีผู้พักผ่อนอยู่ด้วยกันถึงสองคน
ร่างเล็กของคอสที่หลับใหลบนเตียงหลังกลาง หันหลังให้ประตูกระจกบานใหญ่ระเบียงห้อง เปลือกตาที่ปิดสนิทมาตลอดราตรีค่อยๆลืมขึ้น แสงแดดรำไรสอดส่องเข้ามาบ่งบอกถึงช่วงเวลาในกาลนี้นี่คือสิ่งที่เขารับรู้เป็นอันดับแรก ก่อนพบว่าข้างๆตนมีเด็กอ่อนคนหนึ่งนอนหลับตาพริ้มอยู่ ริมฝีปากเล็กเผยยิ้มบาง เขาจึงพลอยยิ้มไปด้วย มือบางยื่นมาลูบหัวของเด็กน้อยสองสามทีด้วยความอ่อนโยนแล้วรั้งเข้ามาใกล้ ก่อนกดจมูกลงบนแก้ม
ฟอดดดด
ทารกอายุได้สามขวบกับสองเดือนคราง 'อือ' ในลำคอพร้อมกับบิดตัวยืดแขนเหยียดเข่าสุดกำลังสามารถของการยืดหยุ่นกล้ามเนื้อเสมือนใกล้หลุดออกจากห้วงความฝันเต็มที เลเยอร์เนื้อหนังที่หุ้มนัยน์ตากระเถิบร่นขึ้นมาทีละน้อยประจวบสุดขอบทาง เมื่อเห็นว่าเป็นใคร เจ้าตัวน้อยยิ้มกว้างกว่าเดิม มือเล็กตีเบาๆที่แขนของผู้ให้กำเนิดราวกับทายทัก
แปะๆๆ
"ตื่นแล้วหรอครับเด็กดี"ร่างบางกล่าวกับผู้เป็นหัวแก้วหัวแหวนอย่างนุ่มนวล
"งื้ออออ..." ทารกซุกตัวเขาหาอกบางที่กระเพื่อมขึ้นลงตามการผ่อนลมหายใจ
ร่างบางไม่ว่าความกระไรต่อ ทั้งยังกระชับเจ้าตัวน้อยให้ใกล้ชิดกันมากขึ้นจนแนบสนิทไร้ช่องว่าง ขณะนั้นเองสายตาเจ้ากรรมดันเหลือมาเห็นเครื่องบอกเวลาแบบดิจิตอลบนโต๊ะข้างหัวเตียง "คัทครับ อีกไม่นานพ่อต้องไปแล้วนะ เรา...ไปกินข้าวเช้ากันเลยดีไหม?"
"นอน...อยากนอน...งืมๆ" เด็กน้อยพึมพำ พลางเอาศีรษะถูๆไถๆกับแผ่นอกผ่านเสื้อยืดอย่างออดอ้อน
เช้านั้นกลายเป็นว่าหนุ่มหน้าหวานจำต้องอยู่ที่ห้องตามคำเรียกร้องของลูกน้อย มิใช่ว่าเขาอยากขาดคลาสนักหรอกนะ แต่ทว่าในเมื่อคนที่สำคัญที่สุดของเขาในเพลานี้เอ่ยปากร้องขอ เขาก็ยอมยกให้แต่โดยดี แม้นรู้ว่าต้องแลกมากับการเสี่ยงในบทลงโทษของอาจารย์ประจำคลาสนั้นๆก็ตาม
รถยนต์คันเหลืองแล่นเข้าสู่สถาบันแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่กลางใจเมือง หยุดจอดที่ลานหน้าคณะคณะหนึ่ง
ร่างเพรียวสูงโปร่งดั่งหญิงสาวก็ไม่ใช่ ชายก็ไม่เชิงหยิบเงินในกระเป๋าสตางค์ยื่นให้คนขับ แล้วก้าวลงมาจากยานพาหนะอำนวยความสะดวก เยื้องกรายมุ่งหน้าไปที่โรงอาหารทันที
ตลอดทางเขาเดินสวนกับนิสิตนักศึกษามากมายหลายคณะ กระทั่งมาถึงโต๊ะที่มีสองที่นั่งโต๊ะหนึ่งเขาจึงวางกระเป๋าเป้ที่สะพายมาครู่หนึ่งได้ลงบนโต๊ะพร้อมเลื่อนเก้าอี้นั่ง
คนที่กำลังหมกมุ่นอยู่กับการกินกลืนอาหารในปากลงกระเพาะผ่านคอหอยแล้วเงยหน้าขึ้นมาประจัญกับผู้มาเยือนได้ไม่นาน"มาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ กินอะไรมายัง?" วรรคแรกเหมือนเจ้าตัวพูดกับตนเองเสียมากกว่า
ฝ่ายนี้ท้าวแขนกับโต๊ะ จากนั้นจึงตอบกลับ "ยังอ่ะ รีบไปหน่อย งั้น...เดี๋ยวมานะ" ครั้นเอ่ยเสร็จสิ้นก็ลุกออกจากโต๊ะ ตรงไปที่ร้านอาหารร้านหนึ่งทันที...
ขณะกำลังสาวเท้าด้วยความเร็วคงที่นั้น อุบัติเหตุราวกับอุกาบาตพุ่งชนก็มาเยือนตัวเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว
ปึกกก...
ไหล่หนาใครคนหนึ่งกระทบบ่าร่างบางเข้าอย่างจัง จนผู้ถูกกระทำซวนเซตามแรง ฝ่ามือขาวรีบปฏิบัติการคว้าอย่างใดอย่างหนึ่งไว้ก่อนจะล้มพับลงกับพื้นเป็นที่ยึดเหนี่ยวตามสัญชาติญาณ บุคคลนั้นหันมายิ้มมุมปากเล็กน้อยแล้วกระตุกมือให้อีกฝ่ายหมุนตัว ก่อนจะพรวดเข้ามารองรับด้วยสองมือ
"หึ"
ร่างเล็กกล้าๆกลัวๆหรี่ตาขึ้นมา กระพริบปริบๆสองสามทีเป็นการปรับโฟกัส พอเห็นว่าคนคนนั้นเป็นผู้ใด ก็รีบผละออกมาแล้วสาวเท้าออกจากตรงนี้ทันท่วงที ก็ไอ้คนที่กระแทกไหล่เขาเมื่อตะกี้น่ะ มันคือคนที่เขาเกลียดขี้หน้าและไม่อยากเจอที่สุดน่ะสิ
หากแต่ยังไม่ทันก้าวเดินไปไหนคนคนนั้นก็ยื่นมือมาจับบ่าเขาไว้พร้อมกล่าวบางอย่างออกมา...บางอย่างที่ทำให้คิ้วบางเกิดอาการกระตุกฉับพลัน
"อย่าเพิ่งไปสิ มาอยู่คุยกันก่อน...เรื่องวันนั้นกูยังไม่ได้สะสางให้รู้เรื่องเลยนะ"
:mew3:
รอนานเปล่าตะเองงงงงงง เก๊าขอโทษน้า งานเยอะมากจริงๆ
#หน้าหนาเข้าไว้เพื่อเมีย คติประจำใจของพี่ทัช555
อ้อ ลืมบอกไป เรื่องนี่นายเอกท้องได้นะจ๊ะะะ
จ้ายยยยยย ตอนหน้ามีนัวเนียแหละเธอวววววววว กรี๊ดดดดดดดดด ใกล้กันมากขึ้นไปอี๊กกกกกกกกกกกกกกกกก
รอดูละกันเน้ออออ
บายจ้าาาาา
-
บวกเป็ดแรก :mc3: :mc2:
o13 o13 o13
-
ทำไมมีลูกด้วบย
-
ต่ออออออออออออออ :katai4: :katai4:
-
น้องเป็นลูกทัชแม่นก้อ :กอด1:
-
ติดตามจ้า :L2:
-
กรี้ดดดดดดดดดดดด
รอจ๊ะ
-
หื้ออออ น่าติดตามๆ รออออ :katai2-1:
-
งานดีมาอีกแล้วว
-
o13 o13 o13
-
รอน๊าาา เป็นกำลังใจให้จร้า น่าติดตามๆ :bye2:
-
รอติดตามน้าคะ
:pig4:
-
:z13: มาปักรอตอนต่อไป
-
Step by step’02 เพื่อน ‘ที่รัก’
เจ้าตัวหันกลับมามองรอยเชื่อมระหว่างกายพวกเขาก่อนจะเหลือบขึ้นมาทำตาขีดตาขวางใส่อีกฝ่ายพร้อมสะบัดแขนให้หลุดออกจากพันธนาการนั้น ขาคู่เล็กย่างก้าวปฏิบัติหน้าที่ต่อ เขาเกือบลืมเรื่องนั้นได้อยู่แล้วเชียว ทำไมต้องมาเจอคนที่เขาชังที่สุดในชีวิตนี้อีกด้วยก็ไม่รู้!
หากกลับผิดคาด ร่างสูงเดินตามมาวอแวไม่เลิกลา
"ทำหน้าบูดบึ้งใส่รุ่นพี่มันถูกแล้วหรือ...กฎเหล็กในการอยู่ในรั้วมหา'ลัยนี้คืออะไรลืมไปแล้วหรือไง" คนตัวใหญ่กล่าวอิงสิ่งนู้นนี้เต็มกำลังเสียง จนละเลยในการคำนึงถึงเลยว่าที่ที่เขาอยู่ในขณะนี้คือที่ใด ซึ่งมารู้ตัวอีกทีก็ล่วงมาพักหนึ่ง รับรู้จากพฤติกรรมของคนรอบข้างที่รวมตัวกันเป็นกระจุกตั้งแต่เมื่อใดก็มิอาจทราบได้ ซิบซุบกันดังกระหึ่ม... แต่ใครบอกว่าเขาแคร์ล่ะ ในเมื่อผู้ 'โครตดึงดูดความสนใจ' ของเขาอยู่ตรงหน้าในยามนี้ เขาจำต้องสนใจใครอื่นไม่
วาจาเปรียบดั่งดาบคมอันเรียกความสนใจจากคนรอบข้างได้ ทำให้ร่างบางพลันหยุดเคลื่อนไหว และละจะตอบโต้กลับมิได้ "ถ้าคุณเป็นรุ่นพี่อย่างที่ว่าจริงๆ ก็ควรรู้จักสัมมาคารวะสิครับ มาเดินตามรุ่นน้องต้อยๆ เป็นหมาข้างถนนไร้เจ้าของอย่างนี้ ไม่เข้าใจหรือครับว่าผมรำคาญ จะทำอะไรก็ระเกะระกะมือเท้าผมฉิบหาย"
มิใช่เขาไม่รู้กฎเหล็กนั่น...ที่ว่า 'รุ่นน้องต้องให้ความเคารพแก่รุ่นพี่แม้จะอยู่ต่างคณะกันก็ตาม' ทว่าในเมื่ออีกฝ่ายประสงค์จะเล่นอย่างนี้ ครั้งนี้เขาก็จะยอมเป็นคู่ให้...จะเอาคืนให้เจ็บแสบลามถึงกระดูกเลยคอยดู
ร่างสูงขบกรามกรอด ผ่อนลมเข้าออกจากกายผ่านโพรงจมูกฮึดฮัดบ่งถึงความไม่พอใจ ก่อนจะตัดสินใจลากอีกฝ่ายไปที่ใดสักแห่งใกล้ระแวกนี้
"อื้อออ ไอ้เหี้-จะพากูไปไหน ปล่อยกู!!! " เสียงทุ้มหวานร้องบอก เมื่อฝ่ายที่จับแขนเขาเอาแต่จ้ำอ้าวๆ ไม่ใส่ใจว่าเขาจะเดินทันหรือไม่สักเพียงนิด...อีห่าลาก กูจวนจะไถพื้นได้อยู่แล้ว เกลียดคนขายาวจริงๆ!
เมื่อย่างมาถึงที่หมาย คนที่เข้ามาก่อนหน้ามีก้าวออกมาเล็กน้อย บ้างก็กำลังเซทผมเสริมหล่อด้วยน้ำสะอาดจากก๊อกราวกับบ้านขาดสนไม่มีเจลใช้ (เจลสำหรับเซทผม)
สรุปคือห้องน้ำ
ครั้นเบียดเสียดแทรกตัวเข้ามาภายในห้องๆ หนึ่งที่แสนโรแมนติกได้ นักศึกษาที่มีศักดิ์เป็นรุ่นพี่ก็เหวี่ยงร่างเล็กเข้าที่ผนัง หันมาลงกลอนประตูที่สามารถนับเป็นหนทางแห่งการหลุดพ้นสำหรับอีกฝ่ายได้แล้วประกบจูบอันดุดันปนความรุ่มร้อนตามลงมาทันที
"อืออออห์ อ่อย ~! " กำปั้นทุบอกหนา พลางครางบอกในลำคอเนื่องจากริมฝีปากตนถูกคนคนนั้นช่วงชิงปิดระงับคำกล่าวขานต่างๆ ระหว่างที่ฝ่ามือหนาชอนไชเลื้อยลูบคลำไปตามกายเล็กอย่างหลงใหลใคร่ครวญและอารมณ์อื่นๆ ในเวลาเดียวกัน ทั้งยังดูดปากเขาจนเกิดเสียงหยาบโลน
จวบจนความอดทนของชายหนุ่มขาดผึง เจ้าตัวรวบสองมือสุดแสนซนนั่นไว้ด้วยมือเดียวแล้วกดลงแนบกับผนังเหนือศีรษะ ขาทั้งสองย่างถอยออกมาเล็กน้อยเฉกเช่นเดียวกับใบหน้า เป็นเหตุให้ปลายจมูกโด่งสันชนกับอวัยวะเดียวกันของฝ่ายตรงข้าม
เขาตั้งใจจะมองเข้ามานัยน์ตาอีกฝ่าย พบว่าคอสกำลังหลับตาปี๋อยู่ เลยใช้โอกาสนาทีนั้นเปลี่ยนมากวาดตาสำรวจใบหน้าหวานแทนเสียเลย…นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นใบหน้าของเพื่อนรักที่มิได้พานพบหันมานานนม เปลี่ยนไปเยอะพอควรเลยล่ะแต่ถึงกระนั้นก็ยังพอมีเค้าโครงเดิมอยู่บ้าง... สุดท้ายร่างหนาก็ตกอยู่ในห้วงภวังค์ความคิดของตัวเองที่มีเพียงร่างเล็กปรากฎข้องเกี่ยวกับข้อมูลทั้งหลายแหล่ในนั้น จนเผลอไผลคืนอิสระให้กับมือคู่ขาว ซึ่งดูท่าว่าหากจะให้หลุดออกมาจากภวังค์คงยากเอาการ
บัดดลนั้นผู้พ้นจากเบื้องล่างภายใต้อำนาจของชายหนุ่มเริ่มปรือตาขึ้นมาทีละนิด พอเห็นร่างสูงนิ่งเฉยไปก็รู้สึกคลางแคลงใจไม่น้อยกระทั่งพอทราบและมั่นใจว่าสติของอีกฝ่ายล่องลอยไปในอากาศแล้ว มือขาวเขยื้อนมาปลดล็อคถอดถอนกลอนประตูอย่างระแวกระวัง จนในที่สุดก็บรรลุหมายขั้นแรก
ร่างบางสูดลมเข้าปอดผ่านโพรงจมูกยาวๆ แล้วตัดสินใจผลักอีกฝ่ายออกห่าง ขาสองข้างกุลีกุจรรีบวิ่งออกมาสุดพลังความสามารถ ชายหนุ่มสะดุงตัวโหยง แผ่นหลังที่กระทบผนังกระเบื้องมันเจ็บพอควรเจ้าตัวสะบัดหัวสองสามทีไล่ความมึนมัว ก่อนจะวิ่งตามผู้ที่เพิ่งสาวเท้าออกไปได้ไม่นาน
เมื่อก้าวมาประชิดตัวหนุ่มหน้าหวานเสี้ยวคมได้ วงแขนแกร่งตวัดโอบรัดรอบเอวบาง จับยกขึ้นพาดบ่า หากแต่ครั้งนี้มันคงไม่ง่ายอย่างครั้งคราที่แล้ว
ร่างเล็กสะบัดสะบิ้งดีดดิ้นไปมาจนเกือบตกจากบ่าหนาพลางทุบกำปั้นลงบนหลังอีกฝ่าย "เอากูลงเดี๋ยวนี้นะ! ไอ้ควายเถื่อน...กูบอกให้เอากูลง!!! ฟังไม่รู้ภาษาหรือไง!! "
'ไอ้ควายเถื่อน' ได้ยินสรรพนามที่ใช้เรียกดังนี้ คิ้วหนาก็ขมวดมุ่น ส่งเสียงจิ๊จ๊ะอย่างหวุดหวิด ในเมื่อยัดเยียดคำๆ นั้นให้เขา เขาจะยอมรับมาก็แล้วกัน แล้วจะได้รู้ฤทธิ์ของควายเถื่อนตัวนี้แน่!
ทว่าตอนนี้สิ่งที่เขาทำได้มากที่สุดคือยึดจับอีกคนไว้ให้มั่น พร้อมกับก้าวย่างมายังสถานที่ที่เพิ่งออกมาได้ไม่นาน ขณะสาวเท้านั่นมิใช่ว่าคนที่ถูกอุ้มพาดอยู่บนบ่าจะยอมให้ความร่วมมือให้สถานการณ์ขณะนี้เป็นไปอย่างราบรื่น
เจ้าตัวทั้งดิ้นดุกดิก ตะโกนโหวกเหวก ทุบหลังแต่อีกฝ่ายก็ไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยตามคำขอเชิงสั่งเสียที สุดท้ายความอดทนอดกลั้นที่ถูกข่มมานานก็สิ้นลง
งั่บบบบบ
ฟันแถบหน้าของผู้ถูกควบคุมการขยับกัดเข้าที่หลังคอแกร่งสุดแรง ทัชมีสีหน้าเหยเกทันท่วงที ร่างสูงเองแทบจะทุ่มอีกฝ่ายลงพื้น ดีที่ไหวตัวรับกลับมาคืนสู่อ้อมอกทัน มิฉะนั้นคงมีการเสียโฉมเกิดขึ้นแน่
พอถึงห้องน้ำ ชายร่างใหญ่ก็วางคนคนนั้นลง ห่างเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าประมาณหกสิบเซนติเมตร มือหนาส่งมาดุนดันบริเวณไหล่ดันจนติดผนังกระเบื้องลายดอกไม้สุดทางก้าว
ทัชปล่อยให้ฝ่ายนั้นได้ใจนาน ขายาวรีบย่ำมาบดเบียดกายเล็กประจวบแนบสนิทไร้ช่องว่าง จากนั้นก็จับปกเสื้อออกอีกฝ่ายแล้วกระตุกแรงๆ จนผ้าส่วนบนบนกายของคอสฉีกขาด รังดุมหลุดร่วงกระจัดกระจายเต็มพื้น
ร่างเล็กเริ่มตัวสั่นไหว ห่อแขนเข้าหากันด้วยความรีบร้อนและพยายามหาที่ปกปิด แม้นรู้ว่ามันจะช่วยได้ไม่มากก็ตาม ตาระริกทอดมองต่ำ ก่อนจะผวาเฮือกเมื่อคนคนนั้นจับข้อมือของตนแยกออก ดันติดกับผนังไปตามๆ กัน ใบหน้าคมโน้มลงมา ริมฝีปากหนาขบเม้มที่คอดูดดุนอย่างกระหาย
สักพักคนเป็นฝ่ายบุกลุกล้ำก็ผละออกพร้อมชักมือตนข้างหนึ่งกลับ ย้ายเป้าหมายมุ่งตรงไปด้านล่างที่ส่วนกลางลำตัวของฝ่ายตรงข้าม เสียงทุ้มเข้มเอ่ย “อะไรกัน...โดนจู่โจมแค่สองสามทีก็ตื่นแล้วหรือ เส้นตื้นจริงๆ นะคอสน้อยเนี่ย" น้ำเสียงเย้ยหยัน พลางแลบลิ้นตวัดกวาดทั่วริมฝีปากตนเอง
"อะ อื้มมม ปะ ปล่อยยย อึกกกกก" เจ้าตัวบอกหักห้ามด้วยเสียงครางกระเส่า ใบหน้าเหยเกเชิดขึ้น ปิดตาแน่นสนิท ความอุ่นชื้นในโพรงปากหนาที่เจาะจงมาที่ยอดอกสีชมพูมันกำลังทำให้เขาเป็นบ้า
ยิ่งฝืน ยิ่งรู้สึก
ยิ่งยับยั้ง ยิ่งรุนแรง
ชายสองตนยืนค้างอยู่ตรงนั้นในท่านั้นนานพอที่จะทำให้คนตัวเล็กอ่อนระทวยแทบล้มทั้งยืนได้ ยังดีที่มีคนตัวสูงสอดแขนเข้ามาใต้วงแขนเล็กค้ำยันกับผนังอีกที ช่วยยึดเหนี่ยวคอสไว้ไม่ให้ทรุดลงมาตามแรงโน้มถ่วงของโลก กระทั่งมีเสียงหนึ่งแทรกขึ้นมาพร้อมกับแสงขาวที่ฉายมาทางพวกเขาชั่วขณะหนึ่ง
แชะะะะะ
ร่างสูงหยุดกระทำการต่างๆ สองมือชักกลับมาข้างลำตัวทันท่วงที หน้าคมผินมาด้านหลังด้วยความขุ่นเคือง
เพียงเห็นคนหมู่มากที่มารวมตัวกันตั้งแต่เมื่อใดก็มิทราบจดจ้องมาที่เขาและโดยเฉพาะร่างบาง เขาก็ของขึ้นแล้ว แม่มึงเอ๊ย มีที่ไหนมายืนมองเมียชาวบ้านวะ
ทัชจ้องกลับเขม็ง เคลื่อนกายมาบังผู้ที่เปลือยท่อนบนในขณะนี้อย่างหวงแหน พร้อมลั่นวาจาประกาศกร้าวด้วยน้ำเสียงแกมประชดประชัน "ไม่เคยเห็นผัวเมียจะเอากันหรือครับ เอากล้องลงให้หมด! ในเมื่อเสือกไม่รู้ที่รู้ทางก็ลบรูปที่ถ่ายไปปิดปากให้สนิทด้วย ถ้ามีข่าวของกูเล็ดลอดออกไป กูตามเล่นรายตัวแน่!! "
จากนั้นไม่ถึงเสี้ยววินาที กล้องโทรศัพท์ของทุกคนในที่นี้ก็ถูกยัดคืนใส่กระเป๋ากางเกงโดยเจ้าของเรียบร้อย... หากแต่ทุกคนในที่นั้นยังไม่กระจายกันไปจนชายหนุ่มนึกกลุ้ม ผสมกับความหัวเสียที่ถูกขัดจังหวะกลางคันจึงทำให้เจ้าตัวออกปากตะเพิดไล่
"ไม่มีห่าอะไรทำกันแล้วหรือไง!! จะไปไหนก็ไป! กูบอกให้ไปไง ไปสิวะ!!! "
ครั้นกล่าวจบสิ้น หมู่คนที่ยกมาเป็นกองทัพก็วิ่งเตลิดเปิดโปงกันไปคนละทิศทางด้วยความเร็วปานสายฟ้าแลบ
ทัชผ่อนลมภายในร่างออกเอามือแนบหัวอย่างระอา ก่อนจะจัดการปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาของตน ยื่นให้อีกฝ่าย
"เอาไปใส่ซะ กูไม่ชอบให้คนอื่นมองมึงแบบนั้น”
คนตัวเล็กที่นั่งชันเข่าเงยหน้าขึ้นมองขวับ ใจก็นึกข้องไขสงสัย ถ้าทัชสละเสื้อมาให้เขา แล้วเจ้าตัวจะใส่อะไรล่ะ
แต่เหมือนว่าร่างสูงรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอันใดอยู่ "กูบอกไม่ชอบก็ไม่ชอบสิวะ ให้ใส่ก็ใส่ไปเถอะอย่าเรื่องมากนักเลย"
คอสถึงกับรอกตาเลิกลั่กไม่มั่นใจในสิ่งที่ฝ่ายตรงข้ามเลือก ครู่แล้วครู่เล่าจนทัชเริ่มหงุดหงิด
“กูจะหนาวตายเพราะอากาศตรงนี้นี่แหละ เร็วรับไปสิ อยากให้กูปล้ำมึงอย่างที่พูดไล่พวกห่านั่นหรือไง”
ได้ผล…ร่างบางรีบรับคว้ามาทันทีเพราะคาดว่าขืนอยู่ตรงนี้นานไปก็มีแต่ผลเสีย พร้อมกับสีหน้าที่เปลี่ยนมาเตรียมจะจิกกัดได้ทุกเมื่อดังเดิม “ทีนี้จะไสหัวไปได้ยัง!”
“อยากโดนกระแทกรูแหกมากหรือไง กูเป็นใครมึงเป็นใครฐานะอะไรอย่าลืมสิ”
“ถ้าตอนนั้นรู้ว่าโตมามึงจะเหี้-ได้ถึงขนาดนี้กูไม่คบมึงเป็นเพื่อนหรอก!!”
“หึ อย่าปากดีนักเลย ถึงกูจะแย่จะเหี้ยจะเลวขนาดไหน ก็ได้มึงเป็นเมียละกัน อืม รู้สึกว่าตอนนั้นมึงยังใสๆซิงๆไม่มั่วเหมือนตอนนี้ด้วยซิ อย่างที่โบราณว่าจริงๆกาลเวลาแปรผันคนก็ย่อมเปลี่ยนไป”
“มึง!...” คำที่กำลังจะหลุดออกมาต่อจากนี้จำต้องหยุดลงเมื่อเจ้าตัวเริ่มคาดเดาการณ์ได้ว่า หากจะต่อปากต่อคำกับควายเถื่อนแถวนี้ต่อไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา แถมยังเจ็บแค้นใจด้วย มีแต่เสียกับเสีย เลยสงบปากสงบคำลง
หันมาสวมใส่เสื้อตัวโคร่งแทน ถ้าก่อนหน้านี้เขาไม่หยุดเรียนถึงสี่ห้าวัน ป่านนี้เขาคงไม่ต้องรอฤกษ์ยามที่จะได้เข้าเรียนหรอก
ร่างหนายักไหล่ด้วยท่าทีสบายๆ ไม่เป็นกังวลหรือเกรงขามใดใด สองเท้ายินยอมก้าวถอยมา เป็นยามเดียวกับที่โทรศัพท์ของตนแผดเสียงดังขึ้น จึงล้วงจ้วงมือควานมันขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง ดูหน้าจอสายเรียกเข้าก่อนกดรับ ยกแนบหู
"อยู่ไหนวะ กูกับไอ้เทคหามึงจนจะมุดซีเมนต์หาแล้วเนี่ย อีกสิบนาทีเข้าคลาสเรียน'จารย์ยายแล้วนะเว้ย! " ฝ่ายตรงข้ามรีบรนเริ่มบทสนทนาขึ้น
เขารับคำ 'อืม' ในลำคอเชิงเปป็นอย่างแรก เสียงเข้มโต้ตอบพร้อมเดินออกมาหน้าห้องน้ำ (ด้านนอก) "กูกะจะโทรบอกมึงพอดีเลย กูโดดนะคาบบ่ายฝากจดเล็คเชอร์ด้วย เดี๋ยวเลี้ยงข้าวมื้อหนึ่ง"
คนทางนี้เหมือนจะตกใจนิดหน่อย ทว่าถึงกระนั้นก็มิได้ค้านคัดขัดใจอันใด "อ้าว...ไหงงั้นวะ เออๆ เดี๋ยวกูจัดการให้ แต่อย่าลืมที่พูดนะมึง กูไปก่อนล่ะ...บาย" เมื่อตกลงข้อแลกเปลี่ยนกันเรียบร้อยก็ตัดสายทิ้งทันใด
ทัชเลื่อนอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ชนิดนั้นมาไว้ระดับใบหน้า จ้องจนมันแทบจะเงือดงดสลายแหลกคามือ กว่าจะเป็นที่พอใจยัดเก็บเข้าที่ก็กินเวลาไปมากพอสมควร หลังจากนั้นก็เคลื่อนย้ายพาร่างกลับไปยังที่ที่เพิ่งก้าวออกมา เจ้าตัวผินหน้าซ้ายขวาปารถนาจะได้พบคนของเขา กลับเห็นเพียงสิ่งของเครื่องใช้ที่มีอยู่ก่อนแล้ว มาถึงจุดนั้นเขารีบตรวจตาค้นหาแถวบริเวณนั้นมาสำรวจในส่วนของห้องน้ำที่กั้นแบ่เป็นห้องๆ
คิ้วหนาขมวดเครียดครุ่นเมื่อวิ่งเวียนหาอีกคนหลายสิบรอบแล้วพบเพียงความว่างเปล่า ใบหน้าคมคายผินไปมาอย่างยังคงบากบั่นเสาะหา สุดท้ายก็มาหยุดตากับตึกเรียนของคณะหนึ่ง ปากหยักฉีกยิ้มข้างหนึ่ง เริ่มปล่อยวางความตึงเครียดสังเกตเห็นได้จากหว่างคิ้วที่คลายตัวลงต่างกับช่วงเวลาเมื่อครู่ที่ตีหน้ายักษ์จนคนเดินสวนผ่านคิดไปในทางเดียวกันและไม่กล้าเข้าใกล้เพราะรับรู้ถึงรังสีอันตรายที่แผ่ตีออกมารอบกาย ‘อดีตเดือนมหาลัยผีเข้าหรือ ถึงได้มาเดินโชของโต้งๆตอนกลางวันแสกๆอย่างนี้ ไหนจะใบหน้าที่ดูเข้งขรึมจริงจังกว่าทุกทีอีก‘ จึงทำให้ครั้งนี้ไม่มีผู้คนกล้าแสดงตัวออกไปขอเบอร์ติดต่อหรือลายเซ็นดังทุกที แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นความหล่อเหลาก็สามารถเอาชนะใจคนพวกนั้นได้อยู่วันยันค่ำ
กลับมาต่อที่ทัชพระเอกสุดหล่ออันเป็นถึงคนโด่งดังในสถานศึกษารวมถึงโลกโซเชี่ยลและน้อยคนที่จะไม่รู้จัก สัปดาห์ก่อนหรือวันถัดมาที่เขาพบกับคนตัวเล็กที่ผับ เขาได้ฝากคนไปสืบหาเรื่องราวของคนตัวเล็กมานี่ เขาลืมข้อมูลสำคัญไปได้อย่างไรกันนะว่าเจ้าตัวเข้ามาเรียนต่อที่นี่...ที่มหา’ลัยเดียวกับเขา เพียงแต่ต่างคณะและชั้นปีกันก็เท่านั้น ซึ่งเป็นผลพลอยได้ให้เขาได้มีโอกาสเข้าหาเจ้าตัวได้มากขึ้น ฉะนั้นตอนนี้เขาขอกลับไปนอนเอาแรงที่ห้องพักของตนก่อนก็แล้วกัน ไว้ค่อยมาสานต่อมันคงไม่สายเกินไปหรอกกระมัง
“ขออนุญาตเข้าห้องครับอาจารย์”
ผู้ที่กำลังทำการสอนหันมามองขวับ ยกมือขยับแว่นทีหนึ่ง “เธอไปทำธุรกิจใหญ่โตที่ไหนมาหรือไงทำไมถึงช้าเยี่ยงนี้ เพื่อนเขาเรียนไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว แล้วนั่นชายเสื้อยับเยินหลุดลุ่ยออกจากกางเกงนักศึกษามันผิดกฎระเบียบนะคะ เชิญโน่นด่วนเลยค่ะไปวิ่งรอบสนามสิบรอบ” ท่านร่ายยาวพร้อม ชี้ไปทางสนามหญ้าของสถานศึกษาแห่งนี้โดยน้ำเสียงที่ใช้สื่อสารไม่มีความหยอกล้อปนเพียงนิด
ก้มหน้าน้อมรับอย่างจำใจ “ครับอาจารย์”
ขณะที่คนตัวเล็กกำลังก้าวห่างจากห้องไปเรื่อยๆ ก็มีซุ่มเสียงหนึ่งตะโกนขึ้นมา “อาจารย์ครับ แต่เพื่อนผมมาช้าแค่ห้านาทีเองนะครับ อาจารย์ไม่เยอะไปหน่อยหรือครับ”
“ห้านาทีหรือ เธอรู้ไหมว่าห้านาทีเนี่ยมีค่ามากแค่ไหน สำหรับฉันทุกนาทีทุกวินาทีมันมีค่าเสมอ พ่อแม่เขาให้เงินพวกเธอมาเล่าเรียนหนังสือไม่ใช่ไปเที่ยวเตร่เถลไถลจนเข้าคลาสช้าอย่างนี้ พวกเธอไม่คิดสงสารพ่อแม่เลยหรือ...ว่ากว่าการที่พวกเขาจะหาเงินมาได้แต่ละบาทต้องแลกกับหยาดเหงื่อเท่าไหร่กัน และอีกคดีหนึ่ง…เธอหาว่าฉันเยอะหรือ ได้…ฉันยอมรับว่าฉันเยอะ”
“=..,..=“
“ดังนั้น ฉันขอสั่งให้เธอ…”
ลมพัดโชยพาความเย็นชื้น ยอดไม้สนต้นสูงรอบสนามหญ้าอันกว้างใหญ่สะบัดโบกโยกเอนตามแรงในอากาศ หากลองวาดแขนจากทางทิศเหนือมาสองร้อยเจ็ดสิบองศา(จะได้ทิศตะวันตก)แล้วกวาดขึ้นไปด้านบนอีกประมาณเจ็ดสิบแปดองศาจะพบดวงอาทิตย์กำลังฉายแสงอร่ามสีส้ม เบื้องใต้แผ่นก้อนเมฆเหล่านั้น ปรากฎผู้ชายสองตนที่ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งเอารอบ แน่นอนว่ามีคอสร่วมด้วย
วิ่งได้แปดรอบหมือนร่างกายของคนตัวเล็กเริ่มไม่ไหว เขาทรุดลงข้างสนามพิงลำต้นของต้นไม้ ปากและจมูกทำงานพร้อมกันแล้ว ณ เวลานี้ หยาดน้ำใสใสผุดขึ้นมาตามขมับบางรวมถึงส่วนอื่นๆ ล้นหลามบ่งบอกถึงระดับความเหน็ดเหนื่อย จนเพื่อนสนิทที่กะจะช่วยในตอนแรกสุดท้ายก็ถูกพลอยทำโทษไปด้วยนึกเป็นห่วง
“ไหวเปล่ามึง กูไม่ได้เอาน้ำลงมาด้วยซิ” พลางย่อเข่าลดตัวลง หยิบผ้าผืนขาวสี่เหลี่ยมจัตุรัสออกมาจากเสื้อนักศึกษาตน ซับตามโครงหน้าของอีกฝ่าย แล้วเอ่ยต่ออย่างนุ่มนวล “โทษนะที่กูช่วยมึงไม่ได้อ่ะ แต่ก็สภาพมึงตอนนี้โครตเหมือนลูกหมาตกน้ำไม่มีผิดเลยว่ะ ฮ่าฮ่า”
ใบหน้าหวานเผยยิ้มบางขณะที่ยังหอบหายใจ ก่อนจะกอบโกยอากาศเข้าปอดฟืดใหญ่อีกครั้ง จากนั้นค่อยเปิดปากเริ่มเปล่งวาจาด้วยสีหน้าหมองหม่น “อือห์ ขอโทษด้วยนะที่ทำให้ลำบาก”
“หืม...ลำบากเรื่อง?” เลิกคิ้วฉงน
“ทำให้แทนกับอาจารย์…”
“ลำบากอะไรกัน มึงเพื่อนรักกูเชียวนะ แถมเรามีกันแค่สองคน ไม่ให้กูห่วงเพื่อนแล้วจะให้กูห่วงแมวที่ไหนล่ะจริงไหม ส่วนเรื่อง’ จารย์ ช่างเถอะอะไรมันจะเกิดก็ปล่อยให้มันเกิดไปเถอะ กูแคร์แค่มึงคนเดียวก็พอแล้ว” หลังจากนั้นก็ผละออกมา วางผ้าเช็ดหน้าพักไว้บนหน้าขาของเพื่อนตน ก่อนจับไหล่เล็กหมุนไปมากวาดตาสำรวจพินิจ “ว่าแต่เสื้อตัวโคร่งพอๆ กับกูเลยนะวันนี้ ปกติมึงใส่ไซส์เล็กกว่ากูไม่ใช่หรือวะ!?”
“…อะ เอ่อ คือ…”
ทันใดนั้นเองก็มีเสียงอันคุ้นหูตะโกนแทรกแซงเข้ามา เสียงที่ทุกคนมักจะหลอนและเสียวสันหลังวาบเมื่อได้ยิน
“นายกฤษณะ นายวิภาวดี ชาติไหนจะวิ่งเสร็จคะ!! ลุกขึ้นมาให้มันเร็วๆ หน่อย!”
ทั้งสองสบตากัน สื่อเป็นนัยน์ราว ‘จารย์ท่านมาเฝ้าด้วยหรือ คอสส่ายหน้าหงึกๆพร้อมขมุบขมิบปาก ‘ไม่รู้’ ก่อนพวกเขาจะลุกขึ้นวิ่งต่ออย่างกระตือรือร้น
ใครจะคิดล่ะว่า 'จารย์ท่านจะขยันมาคุม และหากท่านได้ยินที่เขาคุยกัน จะซวยซ้ำซวยซ้อนของจริงก็ทีนี้ล่ะ
ปล่อยมันไปปปปปปป กู๊ดบัยยยยยยย
-
:fcuk: ซ้อม ๆ ให้เคยมือ ไว้ใช้กับทัชตอนหน้า o18
-
:hao6: :hao6:
-
อ่านยากมากค่ะ อันนี้คนเขียนน่าจะรู้ดีอยู่แล้วแต่ก็คงเป็นสไตล์ละมั้ง ต้องอ่านทวนประมาณ3รอบถึงจะเข้าใจบางเหตุการณ์ แต่ที่อ่านเพราะเนื้อเรื่องน่าสนใจค่ะ เรามีความรักเด็กชอบแนวท้องได้อยู่แล้ว
-
ฮือออออ
ต้องอ่านทวนหลายรอบเลยกว่าจะเข้าใจ
ไม่รู้ว่าคนเขียนติดการเขียนนิยายย้อนยุคหรือเปล่า
เพราะบางช่วงเห็นใช้ศัพท์ย้อนยุค
-
ติดตามค่าา
-
Step by step’03
ตกเย็นวันหนึ่ง ร่างบางเดินทอดน่องออกจากห้องเรียนคนสุดท้ายโดยมีเพื่อนสนิทกอดคอออกมาเช่นเคย ระหว่างเดินมาหน้าคณะคนตัวสูงก็ชวนคุยนั่นนี่ไปเรื่อยเปื่อย กระทั่งถึงไฮไลท์...
"มึง...สองวันนี้ กูขอไปนอนด้วยได้เปล่า คือห้องกูแอร์มันเจ๊งอ่ะ กว่าช่างจะเข้ามาซ่อมก็นานโข ร้อนตายห่าแน่ๆเลยอ่ะ" ถามตะกุกตะกักอย่างไม่ค่อยมั่นใจ ก็แน่ล่ะ...เป็นเพื่อนกันมาหนึ่งปีเต็มแต่เพื่อนตัวเล็กสุดน่ารักของเขายังไม่เคยให้เขาย่างกรายเข้าไปในห้องเจ้าตัวเลย
ส่วนที่บอกว่าแอร์ห้องเขาเจ๊งน่ะหรือ ไม่จริงหรอก เขาแค่อยากทำความรู้จักและเข้าใกล้อีกคนมากกว่านี้เท่านั้นเองเพราะตั้งแต่วันที่วิ่งรอบสนามวันนั้นมันก็ทำให้เขารู้ใจตนเอง ว่าตนน่ะหลงรักเพื่อนสนิทคนนี้หัวปักหัวปำถึงขั้นโงศีรษะไม่ขึ้นแล้ว... และเท่าที่ทราบมาตอนนี้ก็ยังอีกฝ่ายยังไม่มีแฟนซึ่งมันเข้าทางเขาพอดี...
คอสหยุดเท้ากระทันหัน ปิดเปลือกตาแน่นเหมือนกำลังใช้ความคิด แทนขอไปนอนด้วยงั้นหรือ ขอไปนอนห้องด้วย แล้วลูกเขา...ไม่นะ ไม่ได้เด็ดขาด "ห้องเราแคบนะแถมรกมากๆด้วย ยังไม่มีเวลาจัดเลยอ่ะ เราว่า..."
"ไม่เป็นไรๆ กูนอนตรงไหนก็ได้ไม่ซีอ่ะ ขอให้มีที่ซุกหัวนอนในช่วงนี้ก็พอ นะ นะ ถือว่ากูขอร้องนะคอส ให้กูไปนอนด้วยนะ" พร้อมโผกอดจากทางด้านหลัง ซบไหล่ออดอ้อนเสมือนเหมียวน้อยที่รักในเจ้านายของมัน
ครานี้ร่างบางแทบจะกุมขมับลงไปสลบกับพื้นให้เสียจงได้ถ้าไม่ติดว่ากลัวเปลืองเงินเสียค่ารักษาพยาบาล
เดี๋ยวนั้นเองชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ล่ำสันก็เดินมาหยุดตรงหน้าร่างบาง เค้นเสียงพูดเชิงกระทบกระแทกแดกดัน
"เป็นแค่เพื่อนไม่จำเป็นต้องกอดต้องซบกันขนาดนั้นก็ได้กระมัง แล้วยังเป็นพวกป่าเดียวกันอีก เหอะ ประหลาดสิ้นดี"
พื้นที่นัยน์ตาของร่างเล็กเพิ่มขึ้นมาโดยฉับพลัน เจ้าตัวเงย ใบหน้าขึ้นแลดูผู้มาใหม่ ขณะเพื่อนสนิทที่ตัวสูงกว่าก็คลายกอดขยับตัวออกมาเล็กน้อย
ร่างบางชักสีหน้าไม่พอใจ สองขากลับมาปฏิบัติทำการพาร่างหนีออกจากที่ด้วยความเร็วต่อเนื่อง ส่วนเพื่อนที่ถูกลืมพอรู้ตัวก็กะจะวิ่งตามมา ถ้าไม่ติดที่...
"เดี๋ยว!"
แทนเบือนหน้าไปหา พร้อมกับผลักแขนทัชออกอย่างรำคาญ “ปากหมาแล้วยังจะมาเป็นเสี้ยนหนามกูอีก เออๆมีห่าอะไรก็ว่ามา! เร็วๆด้วยกูรีบ!"
"มึงไม่มีที่ซุกหัวนอนนักใช่ไหม!" จากนั้นควานกระเป๋าสตางค์ตน หยิบกระดาษธนบัตรสีเทาแวววาวยามแสงตกกระทบขึ้นมาสามใบ แล้วยัดใส่มือฝ่ายตรงข้าม
"กูให้ ไม่ต้องเอามาคืน คืนนี้ไม่ต้องโผล่ไปที่ห้องเพื่อนมึงล่ะ ถ้ากูรู้มึงก็อย่าหวังว่าจะได้อยู่เป็นเพื่อนกับเพื่อนมึงอีก!!"
เมื่อสั่งเสียรุ่นน้องเสร็จสรรพพร้อมขู่เขี้ยวเข็ญ ก็เตรียมจะเดินเบี่ยงเลี่ยงจากไป หากแต่แทนเริ่มคลางแคลงใจในอะไรบางอย่าง แล้วอดีตเดือนมหา'ลัยที่ตกกระป๋องเป็นของเก็บของเก่ามายุ่งอะไรด้วยวะ
"สิทธิ์อะไรของมึง ทำไมกูต้องทำตาม เงินนี่ก็เหมือนกัน...กูไม่รับ!"
เงินมูลค่าหลายพันปลิวว่อนล่อนกลางอากาศต่อหน้าผู้ให้ สักพักก็ตกลงพื้นตามแรงโน้มถ่วงโลก
ตาคมจ้องมองอากัปกิริยาแสนหยาบคายเขม็ง มุมปากเผยยิ้มอย่างมีเลศนัยแล้วเงยขึ้นมาประจัญหน้ากับฝ่ายนั้น "สิทธิ์อะไรน่ะหรือ หึ...เรื่องอะไรกูต้องบอกรุ่นน้องปอดแหกอย่างมึงล่ะ"
คำดูหมิ่นดูแคลนนั้นทำให้รุ่นน้องผิวสีแทนคนนี้อยากจะปล่อยกำปั้นลงบนหน้าคมของรุ่นพี่ที่เชิดขึ้นอย่างเย่อหยิ่งนั่นสักหมัดให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย เป็นรุ่นพี่ที่กร่างไปทั่วจริงๆ
"ก็แค่คนรู้จักสินะ ถึงตอบไม่ได้ แหม่ ไม่จำเป็นต้องอ้อมค้อมเลย ทำเหมือนตัวเองเป็นเจ้าเข้าเจ้าของเพื่อนกูอยู่ได้ แต่กูยอมรับนะว่าแผนเรียกร้องความสนใจของคุณมึงได้ผลดีเลยทีเดียว"
ทัชตวัดตามองด้วยความเกรี้ยวกราด มือสองข้างกำแน่นราวกับสามารถปลดปล่อยพลังกายออกมาจากทางนั้นได้ทุกเมื่อ เมื่อนั้นเองหญิงสาวร่างสูงเพรียวก็แทรกเข้ามาขัดจังหวะกลางคัน
"อ้าว ทัช"
เจ้าตัวที่ถูกขานนามผินหน้าไล่ตามมา ก่อนจะพบว่าเป็น.. "พริ้ม เลิกนานยัง ขอโทษทีนะ" พร้อมเดินเข้าไปจับมือหญิงสาว ทิ้งคู่คดีให้ยืนบื้ออยู่แบบนั้น
"เพิ่งเลิกเอง อย่ากังวลไปเลย แล้วนั่น..." สาวนางชะเง้อชะโงกคอยาวราวกับยีราฟ "น้องแทนทำไมเดินคนเดียวล่ะจ๊ะ?"
"ครับ” ฉีกยิ้มแหยๆแล้วว่าเพิ่ม “ คอสมันชิ่งผมไปแล้วอ่ะ เนี่ย…ผมกะจะตามไปแต่แฟนพี่แม่งก็มาขวางขัดไว้ “ พลางชี้นิ้วมาที่ทัช หลายคนคงอยากทราบว่าทำไมเขาจึงรู้จักหญิงรุ่นพี่คนนั้นน่ะหรือ เจ้าตัวฮอตจะตาย...เป็นดาวมหา'ลัยคู่กับรุ่นพี่ปากวอนส้นปีก่อน และที่สำคัญ อดีตดาวเดือนคู่นี้ปปัจจุบันยังเป็นแฟนกันด้วย ไม่รู้เหมือนกันว่าพี่พริ้มตาต่ำหรืออย่างไร ถึงเลือกคนปากพร่อยอย่างมันเป็นแฟน
สาวนางหันมาหาคนข้างกายในขณะนี้ทันที “จริงหรือทัช…ทัชไปแกล้งน้องเขาทำไม?”
“ใช่พี่ ว่ามันเอ็ดมันด่ามันปะ…อุ๊บบบบส์” เจ้าตัวรีบตะครุบปากตนไว้แทบไม่ทัน เมื่อชายหนุ่มส่งสายตาพิฆาตเชือดเฉือนมาให้ ไหนจะรังสีอำมหิตที่เขาสัมผัสได้จากตัวคนนั้นอีก เขาไม่ได้กลัวมันนะเว้ย คนอย่างเขาบุกถ้ำลุยป่าฝ่าดงมาหมดแล้ว กะอีแค่ผู้ชายล่ำๆไม่เห็นมีอะไรต้องกลัวเล๊ยยยย…
ไม่เลยจริงจริ๊งงงงงงง
“โถ่พริ้มใช่ว่าเราเป็นคนเริ่มนะ น้องนี่มันเริ่มก่อนต่างหาก เรายืนรอพริ้มอยู่ดีดีจู่ๆมันก็เข้ามาหาเรื่องเราอ่ะ ถึงตอนนี้เราก็ยังจับต้นชนปลายไม่ถูกเลย…เออ วันนี้กินอะไรดีอ่ะ ไปห้างกันไหม”
ไม่อยากเชื่อหูตัวเองก็ต้องเชื่อเถอะ อยู่กับคนอื่นพาลหาเรื่องไปทั่ว พอกับแฟนนี่คนละเรื่อง ทั้งน้ำเสียง ลักษณะท่าทางทุกอย่าง หากใครคิดว่าผีเข้าก็ไม่ประหลาด
หญิงสาวพูดกับแฟนหนุ่มอีกสองสามคำ สักพักก็เอ่ยลาเพื่อนน้องสายรหัส ขอตัวเดินออกไปพร้อมกับแฟนหนุ่ม ปล่อยแทน…นักศึกษาปีสองไว้ตรงนั้นเพียงลำพัง
ขาคู่หนึ่งกำลังวิ่งด้วยความไวว่องปราดเปรียว ตามผิวหนังมีน้ำหลั่งขึ้นมาเกาะ หยาดผกาแวววาวระยิบระยับเมื่อต้องแสง ออกซิเจนและก๊าซอื่นๆจากภายนอกถูกสูบเข้าไปในปอดอย่างรวดเร็วเช่นเดียวกับการปล่อยลมหายใจออก เขาหยุดนิ่งอีกครั้งเมื่อรู้สึกว่าตนปลอดภัยแล้ว มือขาวเสยผมด้านหน้าที่เป็นหน้าม้าขึ้นระบายไอความร้อน อีกข้างก็จับเสาปูนที่หล่อเป็นทรงกระบอกไว้
นึกว่าจะไม่เจอกันแล้วเสียอีก โชคไม่เข้าข้างเขาเลย
เขาพักเหนื่อยอีกประเดี๋ยวก็โบกรถกลับที่พัก ถัดมาไม่ถึงสิบครึ่งชั่วโมงหลังจากที่เขาเข้ามาเยือนห้องตนเอง ออดก็ดังขึ้นภายในห้อง เขาจึงเคลื่อนย้ายสังขารมาหน้าประตูปลดกลอน
แกร๊กกกก
“สวัสดีครับพี่คอส”
"หืม ซันเองหรือ...มีอะไรหรือเปล่า?" ถึงปากจะเอ่ยถามทว่ากลับปรายตาแลเด็กน้อยที่นอนหลับตาพริ้ม เอนหัวซบไหล่ฝ่ายตรงข้าม
"คะ คือพอดีเย็นนี้พวกเพื่อนผมมันนัดแฮงก์เอ้าท์กัน ผมคงเอาลูกพี่ไปด้วยไม่ได้ ขอโทษด้วยนะครับ" พร้อมกับจับทารกอย่างเบามืออุ้มส่งให้ผู้ปกครองเด็กตนนี้
ร่างเล็กเอามือรองรับเด็กน้อย แล้วจัดท่าลูกตนให้เหมือนตอนที่อยู่กับพี่เลี้ยง เสียงหวานเอ่ยทักขึ้น "เอาจริงหรือ ระวังตัวด้วยนะ ผู้ชายบางคนเดี๋ยวนี้มันไว้ใจไม่ค่อยได้ เรายิ่งตัวเล็กด้วยแล้วใหญ่”
หากไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของร่างบาง คนอื่นที่ได้ยินแบบนี้คงคิดว่าร่างบางกำลังดูหมิ่น แต่ความเป็นจริงแล้วคนคนนี้ไม่มีพิษมีภัย เพราะเขารู้ว่าเจ้าตัวตักเตือนด้วยความประสงค์ดี
ฝ่ายนี้ยิ้มรับพร้อมโค้งตัวเล็กน้อยอย่างน้อมนบ "ครับพี่ ขอบคุณนะครับที่เป็นห่วง ถ้าอย่างนั้นหากไม่มีธุระอะไรแล้วผมขอตัวก่อนนะครับ"
คอสผงกศีรษะรับทราบ ตาคู่ว่างเปล่าทว่าบัดนี้เปี่ยมด้วยความปลื้มปิติจ้องมองแผ่นหลังของรุ่นน้องที่มหา’ลัยพ่วงตำแหน่งเป็นพี่เลี้ยงของลูกตนจนพ้นกรอบความสามารถในการมองเห็น ค่อยหันกลับเข้าห้องตนบ้าง
ยามค่ำคืนภายในห้องนอนของร่างบาง ขณะที่พวกเขากำลังหลับฝันหวานอยู่ ข้อความแมจเสจก็แล่นเข้ามาชนิดที่ว่าไม่ขาดสายเลยทีเดียว จนหนุ่มน้อยจำต้องลืมตาปรือไขว่คว้ามาเปิดดู
30 Messages from 098+++++++
คิ้วสองข้างขมวดเข้าหากันอัตโนมัติยามแลเห็นข้อความส่งมาจากใครก็มิทราบมากมายมหาศาล ไม่ทราบว่าคนที่ส่งมาญาติเสีย เหงาหรืออย่างไร ป่านนี้ถึงยังไม่ยอมหลับไม่ยอมนอนผ่อนพักเสียที
นิ้วชี้ปัดสไลด์หน้าจอ เลื่อนดูเนื้อความ หากแต่ในช่วงแรกๆพบเพียงรูปภาพที่มีเพื่อนสนิท(ที่คิดไม่ซื่อ)สมัยมัธยมปลายสถิตอยู่ในนั้นและกำลังจับมือถือแขนกับหญิงสาวรุ่นพี่คนหนึ่ง ซึ่งเขารู้จักเป็นอย่างดี คนคนนั้นไม่ใช่ใครอื่นไกล และคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก
...พี่รหัสแสนดีของเขา
เลื่อนดูรูปต่อไปได้อีกระยะหนึ่งที่ผู้หนึ่งที่ปรากฎอยู่ในนั้นเปลี่ยนเป็นคนละคนจากภาพก่อนหน้านี้ และมันก็คล้ายคลาอีกคนหนึ่งที่เขารู้จักและสนิทสนมพอควร ขนาบข้างด้วยสาวสวยอกใหญ่สะบึ้มหนำใจที่พยายามบดเบียดอกเต้าโตโตเข้าที่แขนของชายผู้นั่งคั่นกลางหว่างพวกหล่อน ขณะที่มือของชายหนุ่มก็หมุนคลึงอยู่ที่สะโพกของชายร่างผอมบางน่าถนุถนอมที่นั่งอยู่บนตัก ทันใดนั้นเองแจ้งเตือนก็ขึ้นอีกครั้ง ด้วยความที่อยากทราบวัตถุประสงค์ของคนถ่ายส่งมาให้จึงเลื่อนลงมาดูข้อความล่าสุดจากบุคคลแปลกหน้าที่น่าสงสัยต่อ
“สงสัยล่ะสิว่ากูส่งไปให้ทำไม หึ ก็ให้เชยชมบรรดาผัวของมึงไงล่ะ ว่าอันที่จริงน่ะเขาไม่ได้แยแสอะไรมึงเลยสักนิดไม่อย่างนั้นถ้าพวกมันแคร์มึงจริง พวกมันจะทำอย่างนี้กับคนอื่นในที่สาธารณะหรือ”
“อีกอย่างพี่ทัชก็มีแฟนแล้ว หวังว่ามึงคงไม่ได้ตาบอดนะ ดังนั้นหากจะหว่านสเน่ห์หรือจะทำอะไรช่วยไตร่ตรองหน่อยก็ดี เพื่อนมึงก็ใช่ย่อยดูในรูปสิทั้งผู้หญิงผู้ชายแม่งเอาหมด กูนี่แทบไม่อยากคิดเลยว่าถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆสภาพร่างกายของมึงจะพรุนจะกลวงไปถึงไหนต่อไหนแล้ว”
ในตอนนี้พี่ทัชนางเหมือนจิ้งจกสองหน้าเลย55555 ปล่อยความเบลอคุมความสัมพันธ์ไปก่อน กริ๊ๆ
ส่วนเรื่องข้อความหากใครใคร่จะรู้นั้นคงต้องติดตามกันต่อไปก่อน ใบ้ให้ก่อนว่า รู้แล้วหนักใจแน่นวล ฮุฮุฮุ
-
รอ รอ รอ รอดูว่าใครเป็นคนเผือกเรื่องคอส :m16:
-
แวดราม่ามาแต่ไกลเลย ลงชื่อติดตามด้วยคน
-
:m31:
-
ถ้าให้ทายคงไม่พ้นแฟนของทัชในตอนนี้หรอกที่ส่งข้อความมาให้ เอ๊ะ!! คงไม่น่าใช่แทนหรอกนะ??
-
:katai4:
-
Step by step’04 [ดร๊าฟ-ซัน]
ถึงจุดนี้ คนตัวเล็กขบฟันแน่น จากนั้นก็ลุกออกจากเตียงไปเปลี่ยนชุดแต่งกายอย่างเงียบเชียบ แล้วตรงไปสถานบันเทิงเริงรมย์แห่งนั้นอันคุ้นตาเขาทันที
มือข้างหนึ่งที่เกาะกอดเอวสาวคนหนึ่งละปล่อยออกมา เป็นการปฏิบัติตามคำขอที่หล่อนทั้งสองได้ขอตัวออกไปทำธุระสักประเดี๋ยว โดยที่อีกข้างยังคงหมกมุ่นคลอเคลียกับการบีบคลำขย้ำบั้นท้ายของคนบนตักไม่หายห่าง
…มาแบบแพ็กคู่ แล้วก็ไปแบบนั้น
“คะ คุณ…มัน อื้มมมม” หนุ่มน้อยที่กำลังจะปริปากพูดบางสิ่งอย่างจำต้องยุติความต้องการนั้นลงเมื่อฝ่ายตรงข้ามโน้มหน้าเข้าใกล้ บดขยี้กะบี้ปากลงมาอย่างแรง
“อะฮื่อหหห์” เหลือบตาขึ้นครางกระเส่าเมื่อชายหนุ่มเลื่อยมาไซร้ที่คอ ในองศาระดับนั้นใบหน้าคมหยุดอยู่ที่ข้างใบหูพอดิบพอดี แทนปล่อยตัวไปตามอารมณ์ที่ลุกโหมกระหน่ำจนคาดว่าในวินาทีนี้ไม่มีอะไรสามารถหยุดยั้งได้แล้ว เจ้าตัวแลบลิ้นเลียติ่งหู เสียงคราวหวานย้อยหยดจากหนุ่มน้อยตรงหน้าช่างเป็นตัวกระตุ้นความหื่นในตัวเขาได้ดีเยี่ยม
อีกฝ่ายชายที่เป็นผู้เสียหายจากการกระทำจาบจ้วงนั้น เกิดความเสียวสะท้าน ขนลุกชันทั่วทั้งกาย
ทว่าใจภาวนาวิงวอนอย่างมีความหวัง เนื่องจากเขารู้ตัวดีว่ากำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่โตครจะเสี่ยงต่อการเสียตัว เปอร์เซ็นต์ก็โครตจะสูงด้วย
เป็นการพบปะกันครั้งแรกระหว่างเขากับชายหนุ่มตนนี้ที่แสนจะไม่เป็นทางการเอามากเนื่องจากดูท่าแล้วฝ่ายที่เป็นต้นตอของเรื่องในครั้งนี้คงไม่ค่อยมีสติสัมปชัญญะอยู่กับเนื้อกับตัวเท่าที่ควร ซึ่งหากจะให้ย้อนกลับไปอธิบายความก่อนหน้านี้ก็ขอเล่าเพียงสั้นๆ ..การที่เขามาดื่มในครั้งนี้เพราะตั้งใจมาฉลองวันเกิดให้กับเพื่อนคนหนึ่งในแก๊งซึ่งนัดเพื่อนที่เหลืออีกสามคนมาด้วย เขาตั้งโต๊ะดื่มอยู่แถบหน้าเวทีที่มีเหล่าสาวนมใหญ่สายแดนซ์เลื้อยกรายอยู่บนนั้น ทว่าจู่ๆเพื่อนพวกนั้นบังเอิญปวดห้องน้ำพร้อมกันจึงขอตัวไปปล่อยทุกข์ตามๆกันไป แล้วเหลือเขาที่เฝ้าอยู่โต๊ะเพียงหนึ่ง เผลอสติเพียงครู่ชายคนนี้ก็ฉวยโอกาสลากเขามาจมปักหลักที่โต๊ะของเจ้าตัวอันไกลจากแสงไฟหลากสีของผับนี้มากหลายคณา.
และในที่สุดเสียงสวรรค์ที่เขารอคอยก็มาถึง
มันคือการมาเยือนของคนคนหนึ่งที่พุ่งมาจัดการดึงหนุ่มน้อยอย่างเขาให้ลุกออกจากตักแกร่งยื้อเปลี่ยนให้มายืนด้านหลังของผู้มาใหม่ จากนั้นค่อยจัดการกับชายหนุ่มที่เหยียดตัวอยู่บนแท่นที่นั่งโดยการเข้าไปจับที่แขนดึงขึ้นด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีเพราะเกรงว่าจะเป็นการรบกวนความสนุกของคนข้างเคียง
“…” แต่ทว่ากลับไม่เป็นผล นอกจากจะไม่มีการขยับเขยื้อนสักนิดแล้ว เจ้าตัวยังขมวดคิ้ว หายใจฟุดฟิดอย่างหวุดหวิด พร้อมสะบัดมือออกจากการกุมของใครคนนั้น จนฝ่ายนั้นต้องเอ่ยเตือนสติ
“แทนกลับบะ..”
“ยุ่ง”ปัดมือออกอย่างไร้เยื่อใย
ทว่าเจ้าตัวยังไม่ยอมล้มเลิกเป้าหมายจะพาอีกฝ่ายกลับให้ได้ “ตกลงจะอยู่ที่นี่ กับพวกนี้ใช่ไหม” เขาถามย้ำกับอีกฝ่ายที่บัดนี้ตาปรือเบนหน้ามองทางทิศอื่น
สารอินทรีย์เหลวใสอันระเหยง่าย มีต้นกำเนิดจากการนำน้ำตาลหมักผสมยีสต์ชนิดหนึ่งที่โหมดื่มเข้าสู่กระแสเลือดก่อนหน้าแผลงฤทธิ์หนักขึ้น สมองที่เต็มไปด้วยความตึงเครียดในช่วงแรก ผันแปรได้ความโพลนโล่งว่างเปล่า ระยะท้ายสุดคือการที่หัวหนักอึ้งมึนเบลอ ตาพร่ามัวเห็นรอบกายหมุนเอนบิดเบือน สติสัมปชัญญะเริ่มทรยศกับเจ้าของร่าง… จุดนั้นทำให้เจ้าตัวเริ่มนึกถึงใครบางคนที่เขากำลังตกหลุมรักและมันก็มีทางเป็นไปได้ยากหากเขากับคนคนนั้นจะคบหาดูใจจนถึงขั้นตกลงเป็นแฟนกัน อยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่า
เพียงเพราะคำว่า’ เพื่อน’ ที่เป็นตัวขวางกั้นระหว่างพวกเขา
คอสที่อยู่ตรงนั้นยังคงความพยายาม
“กะ…”
ขวับ!
ไม่มีความประสงค์ที่จะให้เขาเอ่ยได้มากความกว่านี้ แทนโซซัดโซเซลุกขึ้นยืน สะบัดแขนออกจากพันธนาการอย่างแรง แล้วผลักไสคนตัวเล็กกว่าด้วยสองมือจนฝ่ายนั้นเซถลาไปด้านหลัง ทว่าหลังจากนั้นความไม่สมดุลในการทรงตัวก็เขวล้มลงทับชายหนุ่มหน้าหวานเสี้ยวคมตามกันไป
เหตุการณ์เกิดขึ้นอย่างกะทันหันรวดเร็วไม่มีฝ่ายใดตั้งรับทัน
ลมหายใจอุ่นเจือฤทธิ์แอลกอฮอล์เป่ารดต้นคอขาวเนียน เสี้ยวรูปหน้าข้างขวาแนบลงติดกับเนื้อผ้าของอีกฝ่าย แขนทั้งสองที่ก่อนหน้าออกแรงดันบัดนี้ราบขนานกับพื้นแล้วยังทำมุมเก้าสิบองศากับกระดูกแกนที่อยู่ตามแนวตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า
ผู้รองรับน้ำหนักใต้ร่างหนุ่มกายสันหนากำยำนิ่วหน้าด้วยความเจ็บจากแรงปฏิกริยาของพื้นที่กระทำต่อตัวของเขาบวกกับแรงกดทับด้านบน
ซึ่งคอสคาดหวังว่าฝ่ายนั้นจะรู้สึกตัวลุกขึ้นไปเอง
หากแต่..กลับไม่เป็นอย่างที่คอยท่า ไม่ว่าเวลาที่คาดว่าเจ้าตัวควรรู้สำนึกได้แล้วหรือเถิดเกินมาอีกหน่อยก็ยังไม่มีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น
ทีท่าชักประหลาดเสียแล้ว…
คอสเม้มปากอย่างพะวง ก่อนจะตกลงใจดันอีกฝ่ายให้เขาสามารถหลุดลอดออกจากอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นโดยบังเอิญอย่างไม่มีผู้ใดเจตนาสุดแรงเกิดได้ ซึ่งในที่สุดก็พลิกตัวกลับขึ้นมาได้สำเร็จ
เจ้าตัวแจงจัดเสื้อผ้าตัวเองให้เข้าที่ทาง ค่อยยื่นมือตบปุๆไหล่ทั้งสองของสหายตนที่ปิดหลับตาลงสองสามทีด้วยความเพรียงพร้อมพร้อมขานชื่อ
“แทน… แทนตื่น …แทน..”
เขาเรียกเจ้าตัวที่ยังมีคงนิ่งงันอยู่อย่างนั้น โดยไม่มีอากัปกิริยาว่าจะฟื้นเลยสักนิด ทั้งยังมีเสียงกรนคร่อกๆดังแผ่วขึ้นนับจากที่เขาเป็นอิสระได้ไม่นาน ซึ่งตีความได้ว่า เพื่อนสนิทตัวดีหลับหนีไปเรียบร้อยแล้ว
วาล์วก็อกถูกผลักเบี่ยงไปด้านข้าง แรงดันอากาศที่มีอยู่แล้วภายในนั้นดันให้สายน้ำไหลพรูออกมา กระทบลงบนสองฝ่ามือที่วาดเป็นรูปครึ่งทรงกลมเสมือนแอ่งกักน้ำชั่วคราว ครั้นรอได้เต็มถึงขอบบนสุดก็วักใส่หน้าและบ้วนน้ำจนหนำใจ จากนั้นจึงเปลี่ยนมาขัดถูริมฝีปากที่ถูกช่วงชิงทารุณโดยชายหนุ่มแปลกหน้าคนนั้นอย่างหนักหน่วง
การเสียดสีของหนึ่งในแม่น้ำทั้งห้ากับปากบางเล็กได้รูป ยิ่งทวีคูณความแดงก่ำบริเวณนั้นมากขึ้นไปอีก หุ้มผ้าขาวม้าเหมือนกัน เพศเดียวกัน สอดลิ้นเข้าในโพรงปาก เกี่ยวกระหวัดราวกับหางจระเข้ ควานหาความหวานอย่างกระเหือดกระหาย ปั๊ดโล่เอ๊ย เจ็บกระโด๊กใจจริงๆ นอกจากเกือบเสียท่าให้แล้ว ยังเจ็บใจอีก เป็นอะไรที่โครตย่ำแย่
คนหนึ่งที่ยืนพิงกำแพงอยู่หน้าห้องน้ำสูบสารบางอย่างเข้าร่างกาย ก่อนปล่อยมวลควันสีขาวเทาช้าๆ ดวงตาคมปรายมองหว่างนิ้วชี้และนิ่วกลางซึ่งคีบยาสูบมวนขาวที่เหลือไม่ถึงครึ่ง เจ้าตัวตัดสินใจสูบยานั้นเข้าโพรงปอดอีกฟืดหนึ่ง แล้วโยนทิ้งลงบนสแตนเลสเงินอันอยู่ด้านบนและเป็นส่วนหนึ่งของถังขยะนั้น
สองขายาวภายใต้กางเกงขายาวยอบสาวผ่านเข้าประตูที่มีป้ายติดประดาอยู่บนบานว่า
‘restroom’(mens)
เขาจำได้ว่าเมื่อครู่เห็นชายผู้ชนเขามุ่งตรงมาในบริเวณนี้ โดยไร้ซึ่งคำกล่าวอภัยใดใด ทั้งยังส่งเสียงไม่พอใจในลำคออีก แต่ถึงกระนั้นเขากลับ…รู้สึกประหลาด
ความรู้สึกเหมือนครั้งนั้นที่เข้าไปปลอบรุ่นน้องขวัญสลายคนหนึ่งจากการถูกรุ่นพี่ปฏิเสธความรักที่เจ้าตัวมีให้อย่างชืดชา
…ไม่ต่างกันเลย
“หัวใจไม่เคยอยู่กับเนื้ออออตัววววว ตั้งแต่วันแรกเจอออออ หารู้ไม่ว่าตอนนอนชั้นก็เห็นหน้าเธอเป็นหม๊อนข้างงงงที่เคียงกายชั้นทู๊กคืนวันนน ซึ่งเธอไม่มีทางได้เข่าจายยยยยย…ฮึก.กกก”
เสียงปริศนาดังแล่นเข้ามาในโสตประสาทของทั้งสองตบท้ายด้วยเสียงสะอื้น
คนที่ยืนหน้าบานกระจกชะงัก ค่อยๆปรายตามองรอบข้างอย่างเชื่องช้าและหวาดระแวง แสงไฟสลัวๆในนี้มันไม่มีส่วนช่วยให้เขาพบสิ่งแปลกหรือต้นกำเนิดเสียงเลย จะมีเพียงก็แต่…
ประตูห้องน้ำห้องหนึ่งปิดอยู่กับคนที่ยืนอยู่ตรงประตูเข้าห้องน้ำ
ค..คนยืนอยู่น...นั่น
เจ้าตัวถอยหลังครูดติดผนังกระเบื้องสีน้ำตาลเข้ม ความกลัวแล่นเข้ามาในต่อมความรู้สึกตรงข้ามกับแรงโทษะที่พรวดออกไปโดยเร็ว ชันเข่าทั้งสองขึ้นแนบติดอก หน้าผากก้มจรดกับหัวเข่าพร้อมกับยกมือพนมไหว้ขึ้นเหนือหัว ปากพร่ำเพ้ออย่างบ้าคลั่ง
“นะโม…โอมมะรึกกึกกึ๋ย มะรึกกึกกึ๋ย มะรึกกึกกึ๋ย อย่าหลอกหลอนลูกอีกเลย ลูกแค่มาเที่ยวฉลองสังสรรค์กับเพื่อน ไม่คิดว่าจะเจอแบบนี้ ฮือออ.อ..”
คนทางนั้นที่คาดว่าสติน่าจะอยู่กับเจ้าตัวเยอะที่สุดในยามนี้มองห้องน้ำห้องนั้นสลับกับคนที่นั่งสวดบทต่างๆนาๆไม่ยอมหยุดอย่างขบขัน
เด็กบ้าบอ เห็นเขาเป็นผีเงียบแต่ข้างในโหยหวนอยู่หรืออย่างไร ก็เห็นๆอยู่ว่าในที่นี้ไม่ได้มีเพียงแต่เขากับเจ้าตัว มันยังมีคนที่เข้าห้องนั้นอยู่ด้วย
เขาพยายามกลั้นขำ แล้วย่างเข้าไปเคาะประตูห้องน้ำที่มีคนใช้อยู่ “พี่ครับ ช่วยเงียบๆเลิกทำเสียงโหยหวนหน่อยได้ไหมครับ เด็กผมร้องไห้ตัวสั่นหงึกๆกลัวไปหมดแล้ว”
“ไม่มีใครต้องการชั้นนน แต่ชั้นต้องการเธอ ขอโอกาสสักนิดโปรดรับชั้นไปพิจารณา”
ฝ่ายนั้นดูเหมือนไม่ค่อยเต็มใจ เพราะมีเพียงแต่ความดังเท่านั้นที่ลดระดับลง เขาจึงกล่าวพอเป็นมารยาทต่อไป “ขอบคุณครับ” ก่อนจะหันมาให้ความสนใจกับเด็กหนุ่ม พลางนั่งยองๆ
“ซันนี่ใช่ไหม ซันใช่ไหม”
ผู้ถูกขานลืมตาเงยหน้าขึ้นมา มือสองข้างค่อยๆเคลื่อนต่ำคืนสู่ที่ “ค..ใคร ทำไมรู้จักซัน ทำไมรู้ชื่อนั้น”
เอียงใบหน้ารับ ทำให้จากอายุสิบเก้าขวบยิ่งดูเด็กลงไปใหญ่ในความคิดของชายหนุ่ม
“พี่จำเราได้แต่เราจำได้ไม่ได้ มันน่าน้อยใจน้า งั้น…” ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ จนปลายจมูกชนกัน ทั้งคู่ประสานตามองกันและกัน
ความจริงซันจะผละหนีก็ย่อมได้เพราะฝ่ายนั้นไม่ได้กักกั้นกระไรเขาแต่ก้นบึ้งของหัวใจสั่งให้อยู่เฉยๆ ซึ่งเขาดันเป็นพวกการกระทำสื่อตรงกับใจ จึงได้แต่ปล่อยตัวไป
“ลองทายดู ถ้าถูกพี่ให้กอด”
หลังจบคำ เจ้าตัวก็เริ่มสืบโดยเริ่มกวาดสายตาทั่วใบหน้าของชายหนุ่ม
คิ้วเข้มรับกับดวงตาคมแลใจดีและเรือนผมสีดำขลับ จมูกโด่งสัน ริมฝีปากหนาได้รูป หนวดเคราเกลี้ยงเกลา เนื้อกายขาวอร่าม กับกลิ่นกายติดบุหรี่อ่อนๆอย่างนี้
ซันเสียงผะแผ่ว เลื่อนมือข้างขวามากุมใบหน้าของคนตรงหน้าก่อนจะลูบไล้เบาๆ “พี่หายไปไหนมา สามปีมานี้พี่หายไปไหนมา”
หากแต่คนตัวใหญ่ก็ยังคงทำเหมือนไม่เข้าใจความหมายที่อีกฝ่ายต้องการจะสื่อ ทั้งที่ใจแทบจะอยากกระโดดโลดเต้นเหมือนลิงไต่ราวจะแย่ น้องน่ารักจำหน้าเขาได้ด้วย “อะไรกัน ยังไม่ตอบคำถามพี่เลย ข้ามขั้นอีกแล้ว”
“ผะ ผมประหลาดใจนี่ ผิดด้วยหรือ ผมผิดด้วยหรือไงไอ้พี่ดร๊าฟบ้า ทิ้งกันไปตั้งหลายปี นึกว่าหนีไปเพราะไม่อยากเจอผมแล้วเสียอีก” เจ้าตัวเปลี่ยนมาตีที่อกรุ่นพี่ที่เคยอยู่โรงเรียนเดียวกันตอนมอปลายแถมยังเป็นพี่รหัสของพี่รหัสของเขาที่เป็นผู้หญิงอีก
ทว่าหนุ่มรุ่นพี่ไม่ขัดขืน ยอมให้เด็กหนุ่มทำตามอำเภอใจ ทั้งยังตวัดแขนโอบรอบเอวบาง รั้งเข้าใกล้แล้วตอบด้วยสีหน้าท่าทางจริงจัง “ถึงยังไงพี่ก็กลับมาแล้ว พี่ไม่รู้ว่าเราจะโกรธพี่หรือเปล่า แต่พี่ขออย่างเดียว ขอให้พี่อยู่ใกล้ๆซัน ดูแลซัน ปลอบซัน ยิ้มและจับมือไปพร้อมกับซันได้ไหม”
คนตัวเล็กเบนหน้าหนี ฝ่ายนั้นพูดจาราวกับเกี้ยวพาราสีอย่างไรอย่างนั้น เขาประพฤติตัวไม่ถูกแล้วในตอนนี้ หัวใจดวงน้อยที่อยู่อย่างสงบเงียบมานานกลับมาเต้นแรงอีกครั้ง
“พี่ยังไม่ขอซันเป็นแฟน พี่แค่อยากให้เราลองมาศึกษากันและกันให้ลึกซึ้งก่อน และเพื่อให้เรามั่นใจว่าพี่ไม่ได้มาเล่นๆ แต่ก็ประมาณนั้นแหละพี่อธิบายไม่ถูกว่ะปกติพี่ไม่ใช่คนพูดเยอะเว้นแต่กับซัน ข้อนี้ซันเองก็รู้”
ยิ่งพูดเหมือนยิ่งต้อนให้ซันหมดหนทางจะหนี
เจ้าตัวจึงตอบกลับมาเพียงประโยคสั้นกระชับทว่าทำคนฟังยิ้มได้พร้อมกับหูแดงฝาดใต้แสงเงาที่คนอายุมากกว่าไม่มีทางได้เห็นเป็นแน่
“ถ้ามันจะทำให้ผมไม่ต้องแยกห่างจากพี่อีก ผมตกลงก็ได้ แต่…พี่เอามือออกจากหน้าขาซันก่อนได้ไหมอ่ะครับ มันเสียววูบแปลกๆตอนใส่ขาสั้น”
มือหนารีบชักกลับคืนสู่ที่ ปากหยักยิ้มแหยๆพลางหัวเราะอย่างเก้อเกิ่นในลำคอ ประสาทสัมผัสไวดีชะมัด หลานรหัสสุดรักของเขา นี่ถ้าเจ้าตัวไม่ห้ามไว้ก่อนป่านนี้เขาได้กำไรมากกว่านี้แล้ว แต่ก็ชั่งเถอะ คนเกิดมาคู่กันยังไงก็ไม่พรากพรัดจากกันหรอก เขายังมีเวลาได้แต๊ะอั๋งคนน่ารักนี่อีกเยอะ
คู่พี่ดร๊าฟมาเร็วไปเร็วปานสายฟ้าแลบบบบ
เพิ่มเติมนิดนุงงง คือก่อนหน้านี้น้องซันกับพี่ดร๊าฟเคยสนิทกันพอตัวมาก่อนแล้วซึ่งตอนแรกที่พี่ดร๊าฟเข้าหานุ้งซัน เจ้าตัวก็ไม่คิดว่าซันเป็นน้องนุ่นอยู่แล้ว ก็คนมันแอบรักมาก่อนแล้วอ่ะ เลยถือโอกาสเข้าหาซันตอนที่ซันใจบอบช้ำ หลังจากดร๊าฟเรียนจบมอปลายก็หายเงียบไป มีเบอร์โทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้ จนได้มาเจอกันอีกทีก็ตอนนี้แหละ
-เหตุที่ปังให้ชื่อพี่ดร๊าฟเพราะจ๊าฟดี5555
-ไม่มีชื่อเพลงประกอบ มีแต่คนเพ้อบ่นเวิ่นเว้อ(ฉากในห้องน้ำ)นะเออออ
-บางคนอาจจะงงๆทำไมต้นตอนมีแค่2บรรทัด คือมันติดมาจากตอนที่แล้วอ่ะ ไว้ปังจะปรับบทใหม่ให้น้าตะได้ไม่งง(ถ้ามีโอกาสนะ555)
จุ๊บุๆ ไว้เจอกันตอนหน้าน้าเธอววว คิดถึงเสมอน้าา บายจ้าาาา^333
-
:pig4: :pig4:
-
เจอกันในรอบสามปี แต่ดันไปเจอกันในห้องน้ำ ลุ้น ๆ คู่นี้ :hao3:
-
Step by step‘05
ฟันธงฟันเราฟันเธอได้ไหม
“คะ คอสๆ กู…ขอตัวไปรับโทรศัพท์แป๊ปนึงนะ น้องโทรมาอ่ะ มึงเดินล่วงไปก่อนเลย เดี๋ยวตามไปทีหลัง” คนที่อิงติดพ่วงมาด้วยสะกิดบอกพร้อมคว้าเครื่องมือสื่อสารชนิดนั้นขึ้นมาโชหลาให้ดูบนหน้าจอ
N’Pam
“อืมรีบไปรับเถอะเผื่อมีเรื่องสำคัญรออยู่ เอารถเข็นมาเรารับช่วงต่อเอง” ว่าประหนึ่งขออนุญาต ทว่าเจ้าตัววางเด็กน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มออกคมนิดๆลงในตะกร้ารถเข็นเรียบร้อยแล้วออกแรงขับเคลื่อนไปต่อ
แทนยืนอึ้ง มองตามแผ่นหลังของคอสที่คิดจะชิ่งก็ไปเสียดื้อๆ แรงสั่นในมือเป็นตัวเตือนสติเขาในยามต่อมา เจ้าตัวจิปากรีบหมุนกายกลับหลังหันกดปุ่มรับสาย
อยากรู้ไหมว่าทำไมถึงต้องทำลับๆล่อๆแบบนี้ ก็น้องเขาน่ะสิโทรมาทีไร พูดแต่เรื่องไม่เข้าท่าไม่สมกับเป็นหญิงเสียเลย นับตั้งแต่หลังจากที่น้องนัดเขาไปเจอที่ร้านกาแฟ และบังเอิญเจอเพื่อนสนิทหัวทองคนนี้ ซึ่งพอลองสนทนาทั้งสองก็ดูเข้ากันได้จนถึงขั้นถูกปากหอมคอ
“(哥···你好啊!)” (สวัสดีค่ะ พี่ชาย)
คำทักทายภาษาจีนที่จวนจะถูกหลอมเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตจิตใจของน้องสาวเชื้อสายไทยแท้แล่นเข้าโสตประสาทชายหนุ่ม ผู้ตอบรับสายส่ายหน้าอย่างหน่ายๆกับการกระทำที่ดูเหมือนจะเป็นปกติสำหรับพวกเขา(?) เขาไม่น่าส่งเสริมช่วยพูดกับพ่อแม่ให้น้องเรียนห้องจีนตามใจเจ้าตัวตอนมอปลายเลย
ศึกษาแล้วมาใช้กับเขา..จะรู้บ้างไหมว่าพี่ชายตนเองจิตตกแค่ไหน
“แพม พูดภาษาไทยเถอะ พี่ฟังไม่รู้เรื่อง”
“(โถ่ หนูก็พูดทุกครั้งที่เราคุยกันนะ พี่ยังไม่ชินอีกหรอ ไม่ไหวเลยนะคะๆ เฮ้อออ)” ปิดตาเอาหลังมือทาบหน้าผากส่ายหัวไปมา แต่เพียงชั่วครู่ดวงตาก็กลับมาเปล่งประกายวาวแวว “แล้วนี่คืบหน้าไปกับพี่คอสถึงไหนกันแล้วคะ..ได้กันหรือยัง อิอิอิ!?”
“อยากรู้ไปทำไม?”
“แสดงว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลยสินะ พี่ก็อย่างนี้ทั้งกะปี ถ้าพี่อยู่ใกล้ๆนะ หนูจะเอาส้นสูงยันพี่เลย พี่แพนซะเปล่า ทำไมกากอย่างนี้ นี่ถ้าช้าแล้วคนอื่นคาบไปกินหนูเจื๊อนพี่แน่” เจ้าตัวเว้นช่วงเพียงนิดก่อนเอ่ยขึ้นใหม่ “หรือว่า พี่ไม่ชอบ เดี๋ยวหนูเลิกกับแฟนไปงาบแทนพี่ดีไหม อืม ความคิดนี้ก็ดีไม่หยอกนะคะ..พี่คิดอย่าง-”
นี่ล่ะ ธาตุแท้ของหญิงคนนี้ที่ทุกคนรวมถึงบิดรมารดาก็ไม่มีใครใคร่รู้ ภายนอกดูใสซื่อบริสุทธิ์ตรงกันข้ามกับจิตใจอันแฝงด้วยเล่ห์เหลี่ยมและความเหี้ยมโหด
”หึ ใครว่าอย่างนั้นล่ะ รอดูไปเถอะน่า”
ทุกวันนี้เขาก็ทำตามเสียงเรียกร้องของหัวใจตัวเองอยู่แล้ว ยิ่งน้องสาวคุยถูกคอถึงขั้นจ้องจะจับคอสเป็นพี่สะใภ้ด้วยขนาดนี้ เขาก็ขอฮึดสู้เดินหน้าเต็มกำลัง
“พ่อ พ่อจ๋า คัทอยากได้อันนั้น”
ล้อรถชะลอความเร็ว นัยน์ตาของผู้ปกครองไล่มองตามแขนเล็กไปจนถึงเป้าหมาย เจ้าตัวหยิบกล่องซีเรียลขึ้นมา
เด็กน้อยส่ายหน้า
“กล่องดำๆเหลืองๆที่อยู่ชั้นบนสุดอ่ะฮะ”
รอบนี้ร่างบางถึงกับเหงื่อตกเมื่อแจ้งจุดประสงค์ที่แท้จริง กระนั้นก็มิวายละความพยายามเขย่งยืนบนปลายเท้าไปคว้า ซึ่งมันอยู่สูงเกินเอื้อมมือเขามาก กระทั่งมีผู้คนย่างกรายมายืนข้างๆ หยิบสิ่งนั้นลงมาก่อนจะใช้มือข้างที่ให้เกิดประโยชน์สะกิดคอสที่ต้นแขนแล้วส่งให้พร้อมรอยยิ้ม
เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าไม่ยอมรับไปเสียทีจึงเอ่ยขึ้น “รับไปสิครับ ผมหยิบให้พี่นะ”
“ขะ ขอบใจนะซุป” หน้าเหวอ รับมาอย่างเก้ๆกังๆ แล้ววางแขนแนบลงข้างลำตัว “แล้วเรามาทำอะไรที่นี่หรือ?”
ชายรุ่นน้องดีกรีนักบาสตัวยงและเป็นหนึ่งในสายรหัส ยิ้มกว้างขึ้นกว่าเดิม เสียงทุ้มนุ่มกล่าวตอบ “แม่ผมบอกเย็นนี้จะมาหา ผมว่าจะทำอาหารให้แม่ทานสักหน่อยน่ะครับเลยตั้งใจมาหาซื้อวัตถุดิบ พี่ล่ะครับ…มาคนเดียวหรือ!?” ชะเง้อคอยาวกวาดตารอบทิศ ก่อนจะหยุดชะงักที่รถเข็นอันมีร่างของพี่รหัสยืนบังอยู่กลายๆ “เด็กคนนั้น…”
คนในฐานะรุ่นพี่ก็ผินผิดใบหน้าตาม ตัวบางเคลื่อนไหวมาจับราวรถเข็น
เพียงเท่านั้นสมองอันชานเฉลียวของซุปก็ประมวลความบางอย่างออกมาตามภาพที่เห็นได้ สองขาก้าวกรายเข้าหาเด็กชายจิ้มลิ้มพริ้มเพราเยาว์วัย บริเวณหน้าถัดตาลงมากลมกลึงดุจซาลาเปา เขาโน้มตัวลงหา ขยี้ศีรษะเอ็นดูพร้อมกดปลายจมูกเข้าที่แก้มใส คนที่โดนก็หัวเราะชอบใจใหญ่
ม่านตาเล็กของมารดาตามพฤตินัยขยายกว้างค้างเติ่ง สติเลื่อนลอย ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อสองโทนเสียงของผู้มาใหม่ดังขึ้นจากทางซ้าย กึกก้องกังวาลไปทั่วอาณาบริเวณ
“ทำอะไรกัน!!/มึงทำอะไรหลานกู!”
คนคนนี้ผละออกมายืนในทางสุภาพ จับปลายเสื้อเชิ้ตสีฟ้าครามซ้ายขวากระตุกดึงลง ค่อยหันเหมายังบุคคลพวกนั้น
“พะ…พวกพี่” เขาขานด้วยน้ำเสียงสั่นคลอน ความมั่นใจพลันหดหายไปกับตา เมื่อพบกับคนที่เขาทราบตระหนักรู้จักเป็นอย่างดี
สองเดือนมาบรรจบกัน สมานพลังอาณุภาพแห่งความสะหวั่นพรั่นพรึงและดุดันน่าเกรงขามกัน แลน่ากลัวกว่าถูกเป็นลูกเป้าของจระเข้หลายเท่าตัว
ปกติเขาไม่กลัวเกรงกระไรหรอกโดยเฉพาะรุ่นพี่โซฮอตสองตนนี้ ดีใจเสียด้วยซ้ำยามปะหน้ากัน แต่ไม่ใช่ในตอนนี้สายตาที่มองเขาผิดแปลกไปรวมทั้งเสียงดุดันอีก
คืนนี้ถึงยามที่พระอาทิตย์ต้องดับสลายกลายเป็นหลุมดำเป็นแน่แท้ หมอซุปน่าซดผู้นี้ขอฟันธง!
ฮี่ฟย์ๆๆ ปังฟีลไลค์ตอนที่แล้วสั้นนนนไปปปปปปปปปปป
ซุปนางแลดูอบอุ่น โฮ้ช์ๆๆๆ
เชื่อเถิดหนาคนดีว่าชื่อตอนของพี่มิได้เกี่ยวเนื่องหรือสัมพันธ์กับเนื้อเรื่องเลย(เข้าโหมดขุนพี่หมื่น5555)
**ขอบคุณทุกคอมเมนต์ทุกกำลังใจที่ส่งมอบให้กันมาโดยตลอดนะคะ ทั้งคนที่แอบซุ่มอ่านอยู่และคนที่เม้นให้**//งุ้ยยยเขินนนนนนน
จุ๊บๆน้า ตอนหน้าเจอกันนะคะ^3
-
:z3: :z3:
-
จะมีระเบิดพลีชีพในตอนหน้าปะเนี่ย :ling3:
-
รอจนลืม :เฮ้อ: