พิมพ์หน้านี้ - บ้านสวนของผม มีสิ่งเหนือธรรมชาติอยู่ครับ (Up ตอนชดเชย P.6 28/10/2560)
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบ => ข้อความที่เริ่มโดย: Velusia ที่ 08-09-2017 11:56:41
-
รบกวนอ่านกันนิดนึงนะครับ
**************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
***********************************************************************************
เปิดเรื่อง 8/9/2560
-
บทนำ
*******************
หลังแม่ตาย ตัวผมที่เป็นลูกเมียน้อยเลยต้องระเห็จจากบ้านใหญ่ในกรุงเทพฯ มาอยู่บ้านสวนที่ต่างจังหวัดอันเป็นมรดกตกทอดชิ้นสุดท้ายจากแม่ เพราะมันเป็นของแม่ เมียหลวงของพ่อจึงไม่มีสิทธิ์มาก้าวก่ายผม โดยที่ผู้ชายที่เป็นพ่อของผมจะรับหน้าที่ส่งเสียเงินค่าเลี้ยงดูตามสมควรเพียงอย่างเดียว
หึ...คิดว่าไม่มีแม่ผมแล้วพ่อคนนั้นจะหยุดเจ้าชู้อย่างนั้นเหรอ คุณหญิงพิมผกาฝันเฟื่องเป็นบ้า!
ผมถอนหายใจขณะขนของขึ้นเรือน ในตอนนี้ผมมีเงินก้อนใหญ่ก้อนหนึ่งอยู่ในมือ เป็นเงินที่ผมเก็บออมจากงานพิเศษและค่าขนมที่ได้เกินความจำเป็นตั้งแต่เล็กๆ ถ้าใช้ดีๆผมอาจจะอยู่ได้สบายๆโดยไม่ต้องพึ่งพาเงินจากพ่อไปอีกปีสองปี แต่ก็นั่นแหละ ผมเพิ่งเรียนมัธยมปลายจบ และแม่ฝันอยากให้ผมจบปริญญา จะได้ไม่ต้องลำบากเหมือนแม่ ดังนั้นเงินก้อนนี้คงช่วยยื้อลมหายใจของผมได้ประมาณครึ่งปี ในกรณีที่พ่อผิดสัญญา
แต่อย่างน้อยเขาก็โอนในส่วนของเดือนนี้มาให้สองหมื่น ถ้าหักค่าเทอมกับอะไรต่อมีอะไรที่ต้องจ่าย ผมก็เหลือเงินอีกไม่กี่พัน
ผมถอนหายใจ วางสมุดบัญชีสามเล่มลงบนโต๊ะเครื่องแป้ง เป็นบัญชีส่วนตัวหนึ่งเล่ม เล่มที่เปิดให้พ่อโอนเงินมาให้อีกหนึ่งเล่ม และเล่มสุดท้ายเป็นสมุดบัญชีเงินฝากของแม่ที่ตอนนี้บริษัทประกันโอนเงินประกันของแม่มาให้เรียบร้อยแล้ว ผมหยิบสมุดบัญชีของแม่เก็บไว้ในตู้เสื้อผ้าให้มิดชิดที่สุด มันเป็นเงินที่แลกมาด้วยชีวิตของแม่ ดังนั้นถ้าไม่คอขาดบาดตายจริงๆผมจะไม่เอามาใช้เด็ดขาด
ผมเก็บข้าวของเสร็จในตอนบ่ายสี่โมงเย็น เลยปิดบ้านแล้วจูงจักรยานของตัวเองที่ขนมาด้วยอกมาปั่นไปตลาดเพื่อซื้อของ ผมแวะจอดที่ตลาดคลองถม มีร้านเยอะแยะมากมาย ผมเดินเลือกซื้อของที่จำเป็นหลายอย่างเพราะที่บ้านโล่งมาก ในที่สุดผมก็ได้ตู้เย็นเล็กหนึ่งหลังในราคาที่ไม่แพงนัก ออกจะถูกกว่าในเมืองเสียด้วยซ้ำเพราะมันเป็นรุ่นที่เก่าแล้ว แต่เพราะฉลากเบอร์ห้าทำให้ผมเชื่อว่ามันคงจะไม่สูบค่าไฟของผมมากนัก ผมได้ฟูกนอนราคาสามร้อยบาทพอเหมาะให้นอนกลิ้งได้สบาย แอบนึกเสียดายที่ไม่ขนผ้าห่มมาจากบ้านใหญ่ ผมเลยต้องจ่ายไปอีกสี่ร้อย แม้ฟูกนอนจะเกรดต่ำแต่ผมก็ควรจะได้ผ้าห่มดีๆเพราะแถบนี้หนาวมากจริงๆในหน้าหนาว ผมนึกขอบคุณที่ในบ้านมีตู้เสื้อผ้า โต๊ะเครื่องแป้ง ตู้กับข้าว แล้วก็โต๊ะกินข้าว ไม่งั้นผมอาจจะต้องเจียดเงินซื้อเพิ่มก็เป็นได้ ผมเสียเงินไปอีกร้อยเพื่อเป็นค่าจัดส่งให้เขาไปส่งให้ที่บ้าน คนรับส่งมองหน้าผมอย่างแปลกใจแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรผม
หลังจากจบเรื่องเครื่องเรือน ผมก็ไปต่อกับพวกสบู่ยาสีฟันแปรงสีฟันยาสีฟันยาสระผม แล้วปิดท้ายด้วยซื้อกับข้าวสำเร็จรูปกับข้าวสวยหนึ่งถุงเพราะผมยังได้ซื้อข้าวสารไว้สำหรับกรอกหม้อ จากนั้นจึงปั่นจักรยานกลับบ้าน
*****************
ผมตื่นขึ้นมารับเช้าวันใหม่ตั้งแต่ตีห้า ปั่นจักรยานออกไปซื้อน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋มาเป็นมื้อเช้า แล้วเริ่มต้นสำรวจบ้านอย่างจริงจัง
บ้านของแม่เป็นเรือนไทยประยุกต์สองชั้นติดแอร์มีห้องน้ำเรียบร้อย รอบด้านเป็นสวนผลไม้ ที่ล้อมรั้วปูนสูงป้องกันการล้ำแดนอย่างดี ในสวนของผมที่เห็นและนับได้คร่าวๆตอนนี้มีต้นมะพร้าวอยู่สี่ห้าต้น ต้นมะม่วงสี่สิบต้น มังคุดอีกสามสิบต้น ลองกองอีกยี่สิบต้น แล้วก็ทุเรียน เงาะ อย่างละอีกสิบกว่าต้นแบ่งโซนปลูกแยกกันอย่างชัดเจน มีแปลงเตยหอมที่จงใจให้เห็นว่าปลูกขายอยู่หน้าบ้านเป็นแนวยาวข้างหลังบ้านมีสระเก็บน้ำส่วนตัวขนาดกลางที่ผมเดาๆเอาว่าไว้สำหรับใช้สอยและใช้รดสวนช่วงแล้ง ในสระมีบัวอยู่เต็มและมีเรือพายกับท่าไว้ให้พายเก็บสายบัวสร้างติดกับศาลาไม้ริมสระ รอบสระน้ำเป็นดงกล้วยน้ำว้า มีกอกล้วยตานีหนึ่งกอใหญ่ๆกับต้นไทรต้นใหญ่ต้นหนึ่งคั่นระหว่างบ้านกับสระน้ำ นอกจากนี้ผมก็มีพื้นที่ว่างข้างบ้านอีกพอสมควร แต่จะทำอะไรคงต้องคิดทีหลัง
ดูๆไปทุกอย่างก็ดูลงตัวดี เว้นเสียแต่ต้นไทรกับกอกล้วยตานี...
เอาเถอะ...ถ้ามีปัญหาค่อยว่ากันทีหลัง
ผมถอนหายใจแล้วหมุนตัวเดินเข้าบ้านไปสำรวจว่ายังขาดเหลืออะไรอีกบ้าง
...โดยที่ไม่ได้สังเกตว่ามีสายตากำลังจับจ้องอยู่
******************
สองมือของผมพะรุงพะรังไปด้วยข้าวของที่แม้แต่ตัวผมเองก็ยังไม่เข้าใจว่ายัดใส่จักรยานขี่กลับมาบ้านได้ยังไง
วันนี้ผมใช้เวลาทั้งวันไปกับการจัดบ้านและตรวจสอบดูว่ามีอะไรเสียหายหรือไม่ ผมยอมรับว่าโล่งอกที่ไม่มีอะไรให้ต้องเสียเงินซ่อม แถมที่นี่ระบบน้ำประปาก็เข้าถึง ผมวางแพ็คน้ำดื่มและถุงหูหิ้วที่ถือติดมาลงบนพื้นข้างตู้เย็นแล้วเดินออกไปเอากระสอบข้าวขนาดห้ากิโลฯเข้าบ้านแล้วค่อยเปิดตู้เย็นก่อนจะนั่งลงบนพื้นจัดของใส่ตู้เย็นอย่างเป็นระเบียบ
ผมได้หมูสดมาหนึ่งกิโลฯ ไข่ไก่สดอีกหนึ่งแผง น้ำหนึ่งแพ็ค ข้าวสารหนึ่งกระสอบ ผักกะหล่ำ ผักกาด ผักคะน้า-กวางตุ้ง แตงกวาอย่างละนิดละหน่อย ขนมปังปอนด์หนึ่งแถว แยมผลไม้กับนมข้นหวาน แล้วก็ขนมเค้กอีกปอนด์หนึ่ง ฟังดูเหมือนผมใช้เงินแบบหนักมือมาตั้งแต่เมื่อวาน แต่เชื่อเถอะครับ อีกหนึ่งสัปดาห์ มันจะไม่มีเหตุการณ์แบบนี้อีกแล้ว เพราะนอกจากของกินผมคงไม่ต้องซื้ออย่างหรอกถ้ามันไม่จำเป็น
เพราะบ้านหลังนี้เคยปล่อยให้เช่า จึงไม่มีแปลกที่จะมีสัญญาณไวไฟ วันนี้ผมติดต่อเรื่องปล่อยสัญญาณและจ่ายล่วงหน้าไปเรียบร้อย
ผมไม่มีโทรทัศน์ แต่ผมมีโน้ตบุ๊คกับคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะ ดังนั้นสิ่งที่จะทำให้ผมไม่โดนโลกภายนอกทอดทิ้งคือสองสิ่งนี้กับสัญญาณไวไฟ
เพราะความเหนื่อยผสมกับความขี้เกียจ ทำให้มื้อเย็นของผมจึงกลายเป็นขนมปังกับแยมไม่ก็ขนมปังกับนมข้นหวาน หลังกินเสร็จผมก็อาบน้ำ ปรับแอร์ แล้วก็ล้มตัวนอนบนฟูกราคาสามร้อยของตัวเองทันที
...ไว้พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่แล้วกัน...วันนี้ผมเหนื่อยแล้ว
*******************
เสียงฝีเท้าก้าวขึ้นบันไดอย่างแผ่วเบากับเสียงเปิดประตูไม่ได้ทำให้เด็กหนุ่มที่นอนขดตัวภายใต้ผ้าห่มรู้สึกตัวแต่อย่างใด
ร่างในชุดสไบสีตองอ่อนหย่อนกายนั่งลงบนฟูกอย่างเชื่องช้าก่อนจะยกมือลูบกลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อน ดวงตาสีน้ำตาลเข้มจ้องมองใบหน้าขาวนวลเหมือนก้อนสำลีของผู้ที่จมอยู่ในห้วงนิทราอย่างแสนจะคิดถึง
“กลับมาบ้านเราได้เสียทีนะ....ใบตอง”
***********************
นิยายเรื่องแรกครับ ยังไงก็ฝากติชมด้วยนะครับ
-
แค่ intro ก็น่าอ่านแล้ว จะรออ่านนะคะ
-
:mew1: :mew1: :katai2-1: :katai2-1:
แค่เปิดเรื่องก็น่าสนใจแล้ว
เรารออ่านนะ อยากให้แต่งให้จบ อิอิ
-
ติดตามค่า ชอบ ๆ มีวิญญาณด้วย
นายเอกของเรา ดูเป็นคนสู้ชีวิต ผู้ใหญ่เกินตัวดี ชอบมาก
บ้านสวนน่าอยู่ แต่ถ้าตอนกลางคืนอยู่คนเดียวนี่น่ากลัวมากนะ
รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณคนเขียนนะคะ :กอด1:
-
1.ตานี
**************************
หลังจากมาอยู่ที่นี่ได้ประมาณหนึ่งสัปดาห์ ทุกวันผมจะตื่นมาด้วยความรู้สึกอบอุ่นในอก แม้ไม่รู้ว่าทำไม และผมก็ไม่คิดจะสนใจมันด้วย ผมดำเนินกิจวัตรเดิมๆคือออกไปซื้อน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋ แต่ก็นึกได้ว่าต้องไหว้เจ้าที่เจ้าทางตามที่แม่เคยสอนไว้เลยซื้อมาสองชุด
บ้านหลังนี้ไม่มีศาลพระภูมิ อาจจะด้วยเหตุอะไรผมก็ไม่รู้ แต่เมื่อวานผมเห็นแว๊บๆว่ามีก้านธูปเก่าอยู่ที่โคนต้นไทรแล้วก็มีขวดแก้ววางเกลื่อนอยู่ เลยเดาๆเอาว่าต้องเป็นที่ๆเขาเอาไว้ไหว้เจ้าที่ ผมเลยจัดขนมปังทาแยมกับปาท่องโก๋วางเคียงกับนมข้นหวาน และรินน้ำหวานสีแดง จัดเป็นสองชุด เพราะผมไม่รู้ว่าเขาไหว้ที่ต้นไรหรือกอตานี งั้นผมก็ไหว้มันทั้งคู่นั่นแหละ!
“ท่านเจ้าที่เจ้าทางครับ ผมชื่อใบตอง เป็นลูกแม่บัว แม่บัวเพิ่งเสียไปผมเลยย้ายกลับมาอยู่บ้าน หวังว่าท่านจะเมตตาคุ้มครองผมกับบ้านหลังน้อยๆนี้บ้างนะครับ”
ผมกล่าวเสร็จก็ปักธูปลงดิน แล้วค่อยเดินออกมา วันนี้ผมต้องเข้าไปในตัวเมืองเพื่อซื้อชุดนักศึกษาครับ ความเป็นจริงผมสอบได้มหาวิทยาลัยที่นี่ตั้งแต่ต้น และตั้งใจจะย้ายมาพร้อมกับแม่ แต่แม่ก็เสียไปเสียก่อน
ผมสอบเข้าคณะเกษตรศาสตร์ เพราะดูท่าทางว่าน่าจะไปได้ไกล จริงๆพ่อกับแม่อยากให้ลงวิศวะหรือไม่ก็หมอ แต่หัวผมไม่สู้กับทางนั้นเสียเท่าไหร่ สุดท้ายแล้วเกษตรก็เหมาะกับผมที่สุดอยู่ดี
****************
ผมฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีขณะตากผ้าอยู่ข้างบ้าน ผมเปิดเทอมได้เกือบสัปดาห์แล้ว ทุกอย่างราบรื่นดีถึงผมจะยังไม่มีเพื่อนก็เถอะ เพราะไม่ใช่คนละแวกนี้เลยยังต้องดูกันไปอีกซักพัก ก่อนที่ผมจะถือตะกร้าผ้าเข้าบ้านผมเห็นคุณยายคนหนึ่งแกมาด้อมๆมองๆอยู่หน้าบ้านผม ผมเลยละมือจากตะกร้าผ้าแล้วเดินออกไปหาแก
“มีอะไรหรือเปล่าครับยาย”
“นี่ใบเตยบ้านหนูเหรอลูก”
“ครับ”
“งั้นขายให้ยายหน่อย เดี๋ยวอีกสองสามวันยายจะให้หลานมาเอา ยายจะเอาไปทำขนมไปงานบุญหมู่บ้าน”
ผมร้องอ้อแล้วพยักหน้าอย่างเข้าใจ
“ยายอยากได้เท่าไหร่ให้หลานมาตัดเอาเลยนะครับ ผมไม่คิดเงินหรอก ถือเสียว่าช่วยๆงานบุญกัน แล้วก็สระหลังบ้านผมมีกล้วยน้ำว้าอยู่ เมื่อวานผมเดินดูเห็นมีใกล้จะสุกหลายเครือ ถ้ายายอยากได้ก็ให้คนมาตัดไปได้นะครับผมไม่หวง แต่ผมคงไม่มีเวลาตัดให้เพราะเดี๋ยวผมต้องไปเรียน”
“จะดีเหรอ ยายเอาเยอะอยู่นา”
“ไม่ต้องเกรงใจครับยาย เอาไปเถอะ”
ผมย้ำอีกครั้ง ยายแกก็ขอบอกขอบใจผมไม่หยุด แกบอกว่าแกชื่อเพียร อยู่ถัดไปอีกห้าหลัง แกถามชื่อแซ่ผมไว้แล้วบอกว่าเดี๋ยวแกจะให้หลานมาตัด ผมก็มองส่งแกพร้อมยิ้มให้ งานบุญทั้งทีผมไม่ขายหรอกครับ ถือเสียว่าช่วยๆกัน ผังไงผมก็เข้ามาอยู่ในหมู่บ้านนี้แล้ว ช่วยกันคนละนิดคนละหน่อยว่ากันไป
***********
“ข้ามาตัดกล้วยกับใบเตย”
ชายรูปร่างกำยำที่มาพร้อมกับพรรคพวกเอ่ยขึ้นในเย็นวันหนึ่งที่ผมเพิ่งกลับมาจากมหาลัย ผมตกใจเล็กน้อย ยังดีหน่อยที่เขาบอกว่าตัวเองเป็นหลานยายเพียร ผมพยักหน้าให้พวกเขาแล้วชี้ไปที่แปลงเตยหอม
“ใบเตยหน้าบ้านตัดเอาเลยนะครับ ส่วนกล้วยอยู่ที่สระหลังบ้าน อ้อ ไม่ต้องฟันกล้วยตานีทิ้งนะครับ”
ผมบอกพร้อมห้ามไว้ ผมเคยเห็นคนตัดกล้วยตานีทิ้งหลายครั้งเพราะเชื่อว่ามันมีผี ผมก็กลัวนะครับ แต่กอมันใหญ่แถมใบยังสวย ผมเลยว่าจะเก็บไว้เอาใบ ถ้ามีตานีสิงสู่อยู่จริงๆถ้าขอเขาดีๆเขาน่าจะให้นะ...รึเปล่า??
“ข้าไม่ตัดของคุณซี้ซั้วหรอก”
พอได้ยินแบบนั้นผมก็เดินเข้าบ้านไปอาบน้ำ หากแต่สิ่งแปลกตาก็เกิดขึ้นเมื่อผมเดินผ่านเข้าครัวเพื่อดื่มน้ำ
...มีจานกับข้าววางอยู่บนโต๊ะครอบด้วยฝาชี ส่วนข้าวก็ถูกหุงไว้รอแล้ว...
ผมผวาด้วยความกลัว ผมปิดบ้านเรียบร้อยแล้วนี่ ใครกันที่มาทำแบบนี้เอาไว้ ผมวิ่งพล่าน สำรวจไปทั่วบ้าน ไม่มีข้าวของอะไรเสียหาย หนำซ้ำบ้านยังถูกปัดกวาดเสียดิบดีจนน่าเป็นลมหงายท้อง
...แต่ถ้ามองในแง่ดีผมก็อาจจะเป็นคนหุงข้าวทิ้งไว้ กับข้าวในฝาชีผมอาจจะกินเหลือจากเมื่อเช้า ส่วนบ้านผมก็เป็นคนกวาด ...ภาวนาให้เป็นแบบนั้นแล้วกัน...
*****************
“พี่กล่ำเห็นเจ้าของบ้านไหมพี่? ข้านึกว่าผู้หญิง ผิวนี่ขาวแบบอื้อหือ”
“พล่ามอะไรของเอ็งไอ้กาย เร่งตัดเข้า เดี๋ยวยายเพียรแกรอนานแล้วแกจะโมโหเอา”
“โหย ... อย่าพูดถึงยายเพียรแกเลยพี่ มีอย่างที่ไหนเห็นข้าหิ้วกระเป๋ากลับมาจากโรงเรียน แกก็รีบส่งพร้าใช้ให้ข้ามาตัดไปตอง แต่เอาเถอะ ได้มาเจอคนสวยนับว่าเป็นบุญตาข้าแล้ว”
“คุณเขาเป็นผู้ชาย สวยเสยอะไรของเอง เร่งๆตัดกล้วยเข้า เดี๋ยวไอ้เขียดมันจะบ่น ป่านนี้มันคงตัดใบเตยเสร็จแล้ว”
นายกล่ำบ่นน้องชายของตนให้เร่งตัดเอาเครือกล้วยสุกออกไปวางหน้าบ้าน ร่างสูงยกมือขึ้นปาดเหงื่อ กวาดตาคมมองปราดไปทั่วดงกล้วย ไม่ใช่ว่าไม่รู้ว่าที่นี่มีดง กล้วย แต่เขาก็ไม่รู้ว่ามันจะเยอะแบบนี้ ถ้าเจ้าของบ้านเอาไปขายคงจะได้เงินเยอะพอดู
“มาตัดกล้วยหรือจ๊ะพ่อ?”
“เฮ้ย!?”
เสียงเย็นๆถามขึ้น นายกล่ำสะดุ้งเฮือก หันไปมองด้านหลัง ชายหนุ่มหน้าตาดีผิวขาวเนียนยืนส่งยิ้มให้เขาจากบนศาลา นายกล่ำยกมือลูบอกด้วยความตกอกตกใจ อีกฝ่ายหัวเราะผะแผ่วก่อนจะถามย้ำอีกครั้ง
“มาตัดกล้วยไปทำอะไรเหรอจ๊ะ”
“มาตัดกล้วยไปให้ยายเพียรแกทำขนมกล้วยเลี้ยงงานบุญครับ คุณ...”
“ตานี...ข้าชื่อตานี”
อีกฝ่ายว่าพลางยกยิ้มบางเบา เดินเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นหอมดุจดอกแก้วพลางยกผ้าเช็ดหน้าซัดเหงื่อไคลให้ เล่นเอาเสียนายกล่ำไปไม่เป็นเมื่ออีกฝ่ายช้อนตาขึ้นมอง
“ถ้าจะทำขนมกล้วย ไม่ลองของน้องใบตองเอาใบกล้วยตานีไปทำกระทงใส่ขนมล่ะพ่อ ใบมันสวยเหนียวดี”
“เอ่อ...คุณเขาขอไว้ไม่ให้ตัดน่ะครับ”
“น้องใบตองเขาคงกลัวพ่อจะตัดกอกล้วยตานีเขาทิ้งเสียเฉยๆน่ะ เขาเสียดาย ถ้าพ่ออยากได้ ลองขอเขาดูสิ น้องใบตองเขาไม่หวงหรอก”
นายกล่ำพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะขอหามเครือกล้วยไปวางหน้าบ้านก่อนค่อยกลับมาเอาใบตอง เมื่อเดินมาหน้าบ้านก็เห็นเจ้ากายน้องชายของตนกับเขียดที่เป็นเพื่อนของตนนั่งดื่มน้ำหวานกินขนมอยู่บนแคร่หน้าบ้าน
“อ้าวคุณ พักดื่มน้ำก่อนสิครับ เห็นน้องกายบอกว่ายังได้กล้วยไม่เท่าที่ยายเพียรต้องใช้เลย”
นายกล่ำหันขวับไปมองเจ้าตัวดี เขาตัวใจว่าจะไม่เอาของเจ้าของบ้านเยอะเพราะเกรงใจแท้ๆ ส่วนเจ้าของบ้านก็หัวเราะน้อยๆอย่างรู้ทัน
“ไม่ต้องเกรงใจนะครับ กล้วยบ้านผมมีเยอะ ปล่อยทิ้งไว้นกก็จิกกินเสียเปล่าๆ ตัดๆเอาไปเถอะ”
“ไม่คิดจะขายบ้างหรือคุณ”
กล่ำอดถามไม่ได้ กล้วยกับใบเตยที่พวกเขามาตัดเอากันวันนี้ถ้าคิดเงินก็หลายตังค์อยู่ เจ้าของบ้านส่ายหน้าน้อยๆแล้วยิ้ม
“ถ้าเป็นที่อื่นมาซื้อคงจะขายครับ แต่นี่งานบุญคนหมู่บ้านเดียวกัน ช่วยๆกันไปเล็กๆน้อยๆครับ”
กล่ำพยักหน้าตอบรับเงียบๆ หันไปบอกเพื่อนกับน้องให้ไปช่วยกันตัดกล้วยเพิ่ม ก่อนที่จะนึกเรื่องใบกล้วยตานีขึ้นได้
“เอ้อ...คุณ”
“เรียกใบตองเถอะครับ เรียกคุณๆแบบนี้ขัดหูพิกล เพราะผมน่าจะอายุน้อยกว่าคุณเยอะอยู่”
“คุณใบตองอายุเท่าไหร่หรือครับ?”
“ พี่ตองสิบแปดพี่กล่ำ อายุเยอะกว่าข้าปีเดียวเอง”
“มารยาทน่ะไอ้กาย ข้าสอนกี่รอบแล้วว่าอย่าสอดเวลาผู้ใหญ่คุยกัน”
หันไปแจกลูกมะกรูดให้น้องชายอย่างอดเสียไม่ได้ โดยมีเสียงหัวเราะใสๆของเจ้าบ้านผสมปนเปไปกับเสียงโอดครวญ กล่ำสังเกตว่าเขียดเงียบไปแปลกๆ แต่อีกฝ่ายก็ส่ายหน้าว่าไม่มีอะไร กล่ำจึงไม่ได้ซักไซ้
“งั้นเรียกน้องใบตองได้ใช่ไหม?”
“ครับ งั้นผมเรียกคุณว่าพี่กล่ำเหมือนน้องกายนะ”
“ได้ๆ เอ้อ น้องใบตอง พี่ขอใบกล้วยตานีหลังบ้านหน่อยได้ไหม? มีคนแนะว่าใบมันเหนียวใช้ทำกระทงสวย”
“เอาเลยครับไม่ต้องเกรงใจ ขอแค่ไม่ตัดทิ้งก็พอ แต่ไหว้ก่อนนะครับ ผมไม่รู้ว่าเจ้าที่อยู่ที่ต้นไทรหรือกอกล้วย”
ใบตองพยักหน้าพร้อมเอ่ยบอก พวกเขานั่งคุยกันอีกเล็กน้อยก่อนที่เจ้าของบ้านร่างโปร่งจะขอตัวออกไปจ่ายตลาด ส่วนกล่ำเองก็ลากคอเจ้ากายที่ยังไม่ยอมวางมือจากขนมที่เจ้าบ้านเอามาเลี้ยงไปตัดกล้วยต่อเพราะเดี๋ยวมันจะค่ำเสียก่อน
เมื่อได้ทั้งกล้วย ทั้งใบตอง ทั้งใบเตยหอมจมพอใจแล้ว พวกกล่ำก็ช่วยเก็บๆของบนแคร่ให้เรียบร้อยก่อนจะพากันกลับบ้านเอาของไปให้ยายเพียรทำขนม
******************
“น้องใบตอง ยายเพียรแกให้เอาขนมมาให้”
“โห ขอบคุณครับพี่กล่ำ ให้มาเยอะเชียว”
“ไม่ต้องขอบคุณหรอก ถ้าไม่ได้กล้วยจากสวนน้องใบตอง ยายแกลำบากวิ่งไปหาไกลแน่ๆ แล้วคราวนี้คนที่จะเดือดร้อนมากกว่าคือพี่กับไอ้กาย”
“ฮะๆ ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวถ้าผลไม้ในสวนออกลูก พี่กล่ำกับน้องกายอยากกินก็มาเก็บเอาก็ได้นะครับ”
ผมบอกพร้อมรอยยิ้ม มองขนมกล้วยในมือที่ใส่ถุงห่อมาอย่างดี พี่กล่ำท่าทางลุกลี้ลุกลน พยายามชะเง้อคอมองเข้าไปในบ้านผมอย่างมีพิรุธ
“มีอะไรเหรอครับพี่กล่ำ?”
“อ้อ พี่มองหาคุณตานีน่ะ นี่ก็เอาขนมกล้วยมาเผื่อเขาอีกถุง ยังไงก็ฝากน้องใบตองเอาให้เขาทีนะ พี่ไปล่ะ”
ผมหนาวสันหลังวาบ มองตามหลังพี่กล่ำที่เดินจากไปอย่างพูดไม่ออกเหมือนมีอะไรจุกตันอยู่ที่ลำคอ ผมก้มมองมือของตัวเอง
...ที่มีขนมกล้วยอยู่สองถุง...
...และบ้านหลังนี้ก็มีผมอยู่แค่คนเดียว...
*************************
แฮ่...ลงแบบถี่ๆจะใครว่าไหม?(ฮา) พี่ตานีมาแล้วนะครับ มาแบบสวยๆ...อะไรนะ?แกเป็นผู้ชายเหรอ?(ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้) ขอบคุณสำหรับคอมเม้นต์ของทุกคนแล้วก็ขอบคุณคนอ่านด้วยนะครับ แค่รู้ว่ามีคนอ่านก็มีกำลังใจขึ้นมาแล้ว(ซับน้ำตา-)
ที่ผมไม่เขียนตอนที่ใบตองไปมหาลัย มีสาเหตุนะครับ...
...ผมเรียน ปวส. ไม่ได้เรียนมหาลัยครับ(กัดผ้าเช็ดหน้า)
เพราะแบบนั้นอาจจะบรรยายบรรยากาศวันแรกในมหาลัยถูก ตอนนี้หาข้อมูลอยู่ครับว่าคณะเกษตรเนี่ยเขาเรียนอะไรบ้าง เพราะมาอยู่เมืองชนบทเนี่ยคงไม่ต้องขวนขวายเรียนศิลปะ นิเทศ หรือวิศวะหรอกเนอะ สมองใบตองไม่อำนวย(พรั่ก) เลยให้เรียนเกษตร พราะใบตองต้องเอามาใช้ประโยชน์ได้ครับ
...อะไรนะ?? พระเอกเหรอ?? (เกาหัวแกร่กๆ)
ไม่รู้สินะครับ(ยักไหล่)
เรื่องนี้จะไปเอื่อยๆ เรื่อยๆ อย่าพึ่งรีบเบื่อผมนะครับ(โค้ง)
-
มาอัพบ่อยๆไม่โกรธ แต่ถ้าไม่ค่อยมาอัพนี่จะโกรธมาก 55555 :angry2:
-
ชอบๆ รอจ้า
-
รออออ :katai5:
-
อืม ก็คิดอยู่ค่ะ ว่าไหนพระเอก ฮา
เพราะดูท่าพี่ตานีกับน้องใบตองจะสวยทั้งคู่ ฮา
ว่าแต่ ทำไมตอนแรกพี่ตานีปรากฎตัวแบบใส่สไบล่ะ ผู้ชายนี่เขาใส่สไบกันยังไงหนอ
-
ใบตองเก่งอ่ะ อายุยังน้อย ก็ดูแลตัวเองได้ รู้จักคิด แถมใจดีมีน้ำใจด้วย
ว่าแต่ พี่ตานีเป็นผู้ชายเหรอเนี่ย ตอนแรกใส่ชุดสไบก็คิดว่าผู้หญิงเนาะ
แต่พี่ตานี เป็นผู้ชายที่สวย น้องใบตอง ก็สวย เอ้ะ ยังไง
คิดว่าพี่ตานี น่าจะรักน้องใบตองแบบน้อง แบบลูกแบบหลานหรือเปล่า
คอยปกป้องคุ้มครอง ดูแลบ้าน หุงหาอาหารให้ แต่แอบมาทำให้แบบนี้
เราเป็นใบตองก็ขนลุกอ่ะ ยิ่งตอนที่พี่กล่ำเอาขนมมาฝากให้พี่ตานีนี่
โห ถ้าเราเป็นใบตอง จะทำยังไง คือ ยังไงก็ต้องอยู่ที่นี่ ไม่มีที่ไปอยู่แล้ว
แล้วต้องอยู่ร่วมกับสิ่งที่มองไม่เห็น แต่รู้ว่ามีอยู่นี่ โหยยย น่ากลัว
เขียด ไม่มีบทพูดเลยอ่ะ แล้วที่เงียบไปแปลก ๆ เนี่ย หรือว่าเขียดรู้ หรือ เห็นอะไรอยู่
รอตอนต่อไปค่า เอาใจช่วยน้องใบตองมาก ๆ รอคุณพระเอก จะเป็นใครน้อ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ :กอด1:
-
ใบตองเก่งอ่ะ อายุยังน้อย ก็ดูแลตัวเองได้ รู้จักคิด แถมใจดีมีน้ำใจด้วย
ว่าแต่ พี่ตานีเป็นผู้ชายเหรอเนี่ย ตอนแรกใส่ชุดสไบก็คิดว่าผู้หญิงเนาะ
แต่พี่ตานี เป็นผู้ชายที่สวย น้องใบตอง ก็สวย เอ้ะ ยังไง
คิดว่าพี่ตานี น่าจะรักน้องใบตองแบบน้อง แบบลูกแบบหลานหรือเปล่า
คอยปกป้องคุ้มครอง ดูแลบ้าน หุงหาอาหารให้ แต่แอบมาทำให้แบบนี้
เราเป็นใบตองก็ขนลุกอ่ะ ยิ่งตอนที่พี่กล่ำเอาขนมมาฝากให้พี่ตานีนี่
โห ถ้าเราเป็นใบตอง จะทำยังไง คือ ยังไงก็ต้องอยู่ที่นี่ ไม่มีที่ไปอยู่แล้ว
แล้วต้องอยู่ร่วมกับสิ่งที่มองไม่เห็น แต่รู้ว่ามีอยู่นี่ โหยยย น่ากลัว
เขียด ไม่มีบทพูดเลยอ่ะ แล้วที่เงียบไปแปลก ๆ เนี่ย หรือว่าเขียดรู้ หรือ เห็นอะไรอยู่
รอตอนต่อไปค่า เอาใจช่วยน้องใบตองมาก ๆ รอคุณพระเอก จะเป็นใครน้อ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ :กอด1:
แหมชื่อคล้องจอง
ใบตอง ตานี
เลยไม่คิดเป็นอื่นนนนนนน :serius2:
ได้ขนม ก็เอาไปให้ก็จบนะะะะะะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
รอตอนต่อไปค้าบบบบ o13
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ตอนที่ 2 ทำบุญ
เพราะคำพูดของพี่กล่ำ ทำเอาคืนนั้นผมนอนไม่หลังไปเสียดื้อๆ บ้านที่อยู่อาศัยมาเกือบเดือนน่ากลัวขึ้นมาทันตา ยิ่งตอนมองออกไปหลังบ้าน เห็นกอกล้วยกับต้นไทรเป็นเงาตะคุ่มๆแล้วขนทั่วร่างลุกชันแปลกๆ แม่เคยสอนผมเอาไว้ว่าผีเกิดจากจินตนาการของเราที่เกิดขึ้นมาจากในหัวแล้วส่งผลออกมาเป็นการคิดไปเองว่าได้กลิ่นแปลกๆ ทุกๆอย่างล้วนมาจากความคิดเราทั้งนั้น เพราะเรากับเขานั้นต่างคนต่างอยู่เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
ผมพยักหน้าให้ตัวเอง เอาเป็นว่าผมเชื่อแม่ คิดได้แบบนั้นก็เลยแบกแก้วนมปั่นมานั่งจ๋องอยู่หน้าจอคอมฯ เพราะวันนี้เป็นวันหยุดและผมก็ไม่ได้ลงกิจกรรมอาสาที่ไหนเลยได้อืดอยู่บ้าน ผมเปิดคลิปดูการทำสวนผลไม้แล้วพยักหน้าให้กับตัวเองหงึกๆ อืม ไหนๆที่บ้านก็มีสวนอยู่แล้ว ถ้ามันออกลูกเมื่อไหร่ค่อยลองเก็บไปขายแล้วกัน ดูไปพักใหญ่ผมถึงได้ปิดคลิปสอนทำสวนแล้วเปิดหนังดู
...จะว่าไปผมมีที่ว่างอยู่อีกนี่นะ ช่วงนี้ผักแพง ปลูกผักดีไหมนะ?
คิดเองเออเองหมด ผมก็เดินไปหยิบถุงขนมกล้วยที่ได้มาเมื่อวาน เดินออกไปด้อมๆมองๆหลังบ้านอย่างหวาดระแวงก่อนจะค่อยๆย่องเดินด้วยปลายเท้าไปที่กอกล้วยตานี นั่งยองๆพนมมือขึ้นเหนือหัว
“คุณผีครับ ถ้ามีจริงก็อย่ามาหลอกกันเลยนะครับ อ้อ พี่กล่ำให้เอาขนมกล้วยมาฝาก ทานให้อร่อยนะครับ”
ผมวางถุงใส่ขนมกล้วยลงตรงโคนต้นกล้วยแล้วขยับลุกไปหาต้นไทร
“ผมกลัวคุณเจ้าที่น้อยหน้า ดังนั้นผมจะแบ่งขนมกล้วยส่วนของผมให้ แต่แค่สองชิ้นนะครับ ถ้าอร่อยแล้วอยากกินอีกต้องไปแบ่งกับพี่ตานีเอาเอง ผมไม่แบ่งของผมให้มากกว่านี้หรอก”
ผมรีบวางขนมกล้วยลงที่โคนต้นไทรจากนั้นก็จ้ำพรวดๆวิ่งหนีกลับเข้าบ้านอย่างรวดเร็ว
...และใบตองก็ไม่รู้อีกนั่นแหละว่ามีสายตามองตามด้วยความขบขัน
****************
เพราะยังรู้สึกไม่สบายใจ วันต่อมาผมจึงจัดสังฆทานแล้วหิ้วไปวัด คนค่อนข้างหนาตาเพราะวันนี้เป็นวันพระ ชาวบ้านแถบนี้เขานิยมมาทำบุญวันพระกัน เพราะผมยังไม่ค่อยคุ้นกับชาวบ้านคนอื่นเท่าไหร่ ผมจึงมองหายายเพียรเผื่อว่าแกจะมาทำบุญ แต่จนแล้วจนรอดผมก็ยังไม่เห็น หรือยายเพียรจะไม่มา?
“ใบตอง....นั่งกับพี่ไหม?”
“พี่เขียด? หวัดดีครับ มาคนเดียวเหรอครับ?”
“อืม พวกไอ้กล่ำพาตาบุญส่งไปหาหมอ ยายเพียรแกก็ไปเฝ้า”
ผมพยักหน้ารับรู้น้อย ตาบุญส่งเป็นสามีของยายเพียรครับ ได้ข่าวว่าแกเจ็บออดๆแอดๆ เพราะอายุมากแล้ว พี่เขียดจับแขนผมแล้วดึงเบาๆให้เดินตามไปนั่งที่เสื่อแถวหน้าสุด พอวางข้าวของที่เตรียมมาฝากไว้กับพี่เขียดแล้ว ผมก็หยิบช่อดอกไม้ธูปเทียน ลุกเดินไปไหว้พระประธานแล้วค่อยกลับมานั่งข้างๆพี่เขียด พอพระมา มัคนายกก็เริ่มนำสวด พอถึงเวลาถวายสังฆทานผมก็ชวนพี่เขียดไปถวายด้วยกัน พี่เขียดก็ทำหน้าลังเลนิดหน่อยก่อนจะขยับลุกมาจับสังฆทานถวายพระด้วยกัน หลังจากรับศีลรับพร ชาวบ้านบางส่วนก็ทยอยกลับออกไปจนเริ่มบางตา บางคนก็อยู่กินข้าวก่อนค่อยกลับ พระรูปหนึ่งยกมือกวักเรียกมาทางพวกผม พี่เขียดแกเลยสะกิดให้ผมคลานไปหา
“แฟนรึโยมเขียด”
“ไม่ใช่ครับหลวงปู่ น้องน่ะน้อง แล้วน้องมันก็เป็นผู้ชายด้วย”
พี่เขียดทำหน้ามุ่ย หลวงปู่หัวเราะน้อยๆยกมือขยี้ผมพี่เขียดอย่างเอ็นดู ดวงตาที่ฉายแววอบอุ่นหันมาหาผมแล้วเอ่ยถาม
“ไปยังไงมายังไงล่ะโยม ลูกเต้าหลานใครรึ? อาตมาไม่เคยเห็น”
“ผมมาจากกรุงเทพฯครับ ชื่อใบตอง ลูกแม่บัวครับ เพิ่งกลับมาอยู่บ้านเมื่อต้นเดือนนี่เองครับ”
“โฮะ? เจ้าใบตองรึ? ไหนๆ มาให้หลวงปู่ดูใกล้ๆซิ ตะก่อนเอ็งยังตีนเท่าฝาหอยอยู่เลย โตเป็นหนุ่มแล้วนี่หว่า หน้าคล้ายแม่เอ็งจริงๆ”
ผมขยับๆเข้าไปใกล้ๆ หลวงปู่พูดพลางยกมือขึ้นลูบหัวผม ท่านให้ศีลให้พรผมเล็กน้อยก่อนที่จะปล่อยให้ผมกับพี่เขียดได้กลับบ้าน
****************
หลังคล้อยหลังใบตองและเขียด หลวงปู่ก็เบือนสายตามายังร่างในชุดสไบสีตองอ่อนที่ยังคงนั่งพับเพียบอยู่
“แล้วโยมล่ะ มาตามเกาะเจ้าใบตองมันทำไม? จะจับมันทำผัวรึ”
ตานีอมยิ้มแล้วก้มลงกราบพระชราอย่างมีจริต ดวงตาพราวระยับก่อนจะเอ่ยตอบอย่างนอบน้อม
“หามิได้ขอรับพระคุณท่าน กระผมเป็นพรายตานีที่แม่บัวตองเคยเลี้ยงไว้ก่อนจะไปกรุงเทพฯ กระผมเลยอยู่เฝ้าบ้านเขาที่นี่ให้ มาตอนนี้แม่บัวตองเสียแล้วเลยฝากฝังให้กระผมดูลูกชายเขาที่กลับมาบ้าน”
“งั้นรึ? แล้วเหตุใดเอ็งที่เป็นชายถึงได้ไปนุ่งห่มสไบเหมือนแม่หญิงอย่างนั้นเล่าฮึ? พ่อพรายตานี?”
“เพราะกระผมสวยขอรับ”
“บ๊ะ! ใจไอ้พรายตนนี้มันได้จริงๆ ใครได้ไปเป็นเมียคงปวดหัวพิลึก”
หลวงปู่ตบเข่าฉาดอย่างถูกใจ ก่อนจะหันไปยกชาขึ้นจิบและกระแอมเบาๆ ตานีนั่งพับเพียบเรียบร้อยรอฟังหลวงปู่อย่างใจเย็น
“เอ้อๆ จะว่าไปแล้ว เจ้าใบตองของเอ็งมันเคยไปตีงูตายหรือเปล่า”
“คาดว่าจะไม่นะขอรับ”
“งั้นเอ็งก็ระวังๆน้องเอ็งไว้แล้วกัน ข้าว่าอีกไม่นานหรอก เจ้ากรรมนายเวรเขาจะตามมาเจอแล้ว”
หลวงปู่เอ่ยเสียงเรียบ ตานีชะงักงัน ร่างนายพรายนั่งค้างอยู่ครู่หนึ่งก่อนก้มกราบลาก่อนจะลุกเดินออกไป แว่วเสียหลวงปู่ว่าไล่หลังมาเบาๆ
“ตานีเอ้ย...เอ็งช่วยมันไปจนตลอดรอดฝั่งไม่ได้หรอก กรรมมันเป็นของใครของมัน ใช้แทนกันไม่ได้หรอกนะ”
********************
“ทำไมวันนี้ถึงไปวัดล่ะ?”
พี่เขียดถามขึ้นหลังออกจากวัดมาไกลพอสมควร ผมเงยหน้ามองคนตัวสูงกว่า เหมือนว่าวันนี้พี่แกจะพูดกับผมเยอะทีเดียว ผมนึกถึงเหตุผลที่มาทำบุญของตัวเองแล้วถอนหายใจ
“ผมไม่สบายใจครับพี่”
“ไม่สบายใจอะไรล่ะ?”
“ผมสงสัยว่าบ้านผมจะมีผีครับ”
“....”
พี่เขียดเงียบ เอียงคอไปข้างหนึ่ง กระพริบตาปริบๆแล้วยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาขยี้หัวผมพร้อมส่งเสียงคราง “อือ”ในลำคอยาวๆ แกขยี้อยู่พักหนึ่งจนผมของผมเริ่มยุ่งฟู พี่แกก็ละมือออก
“อันนั้นมันก็น่าจะปกติไม่ใช่เหรอ? ที่ไหนๆก็มีผีทั้งนั้นแหละ”
พี่เขียดว่าด้วยใบหน้าใสซื่อจนผมจะกระอั่กเลือด พี่แกเล่นพูดอย่างกับว่าผีมันเป็นอะไรที่เห็นกันได้ง่ายๆทั่วไป
“อันที่จริงบ้านเราน่ะมันเป็นบ้านสวน มันก็ดูน่ากลัวอยู่แล้ว แรกๆพี่เห็นว่าเราอยู่ได้ก็เลยไม่ได้ว่าอะไร แล้วไปทำอีท่าไหนถึงได้มานึกกลัวผีเอาป่านนี้ล่ะ? พี่ก็เห็นอยู่ได้จะเป็นเดือนแล้ว”
“พี่กล่ำเขาว่าเห็นคนในบ้านผมครับ เมื่อวานซืนเขาเอาขนมกล้วยมาฝากให้ผมเอาให้คนชื่อตานี ผมเลยเอาไหว้กอกล้วยตานีไปแล้ว น่ากลัวอ่ะพี่ ผมผวาไปหมดแล้ว”
“...เดี๋ยวพี่ไปต่อยปากมันให้ เลิกคิดมากเหอะ”
พี่เขียดว่าพลางจับหัวผมโยกไปมา คิ้วพี่แกขมวดมุ่นอย่างใช้ความคิด ผมกับพี่เขียดเดินไปคุยกันไป พี่เขียดเป็นคนคุยง่ายครับ คุยกับพี่เขาแล้วรู้สึกสบายใจดี พี่เขาเดินมาส่งผมที่หน้าบ้านก่อนจะชี้ให้ผมดูบ้านเรือนไทยที่อยู่ถัดไปอีกสองหลัง
“นั่นบ้านพี่ มีเรื่องอะไรก็ไปหาแล้วกัน จะตีสองตีสามก็มาได้”
“ขอบคุณครับพี่”
ผมยกมือไหว้ พี่เขาพยักหน้ารับแล้วเดินไปเข้าบ้านตัวเอง ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก อย่างน้อยก็มีคนรู้จักอยู่ใกล้ๆ แต่จะว่าไปบ้านยายเพียรแกก็อยู่ถัดไปอีกหน่อยนี่นา? ผมคิดก่อนจะส่ายหัว เอาไว้วันหลังไปเดินทำความรู้จักบ้านใกล้ๆบ้างแล้วกัน ผมเปิดประตูเดินเข้าบ้าน พยายามทำใจให้ชินกับความสะอาดของบ้านที่ตัวเองไม่ได้เป็นคนทำ ไหนจะผ้าที่รีดและพับวางไว้ที่มุมหนึ่งของบ้าน พักหลังๆเรื่องนี้เริ่มหลักขึ้นจนผมอดทำใจไม่ให้ไม่กลัวไม่ได้จริงๆถ้าคนที่ทำเป็นผีขึ้นมามันก็น่ากลัวจริงๆ แต่ถ้าคนที่ทำไม่ใช่ผีมันจะยิ่งน่ากลัวมากกว่าเดิม ผมวางความคิดทุกอย่างลงก่อนจะหยิบผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำ เพื่ออาบน้ำเตรียมตัวไปเรียนช่วงบ่าย
ผมถอนหายใจ นึกอยากหาสัญญาณกันขโมยมาติดแล้วก็เพิ่มพระขลังๆมาห้อยคอสักองค์ขึ้นมาจริงๆ ในตอนที่เดินออกมาเจอชุดนักศึกษาแขวนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า พร้อมกับบนเตียงที่มีกระเป๋าเป้ที่ผมสะพายไปมหาลัยประจำวางอยู่ที่ปลายเตียง พอไปเปิดดูก็พบว่าของข้างในถูกจัดเตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้วยิ่งอยากจะเป็นลม
...ไม่รู้หรอกนะว่าใครทำ จะคนหรือผีก็ขอให้หยุดเถอะ ถ้ามากกว่านี้จิตใจของผมจะรับไม่ไหวเอานะ
ผมปิดบ้านล็อคกุญแจ เข็นจักรยานออกมาปั่นไปรอรถสองแถวที่หน้าหมู่บ้านเพื่อจะได้นั่งเข้าไปที่มหาลัยที่อยู่ในตัวเมือง
*********************
ตานีมองส่งเด็กหนุ่มจากชั้นสองของบ้าน เมื่อใบตองปั่นจักรยานออกไปไกลจนลับสายตาแล้ว เขาก็เดินตรวจดูความเรียบร้อยของบ้าน ก่อนจะเดินออกไปหลังบ้าน กลับเข้าไปอยู่ในต้นกล้วยเพื่อพักผ่อน
“ถึงน้องตองขอให้หยุด พี่ก็จะทำอยู่ดีนั่นแหละ เรายังไม่ได้เก่งขนาดจะอยู่คนเดียวได้อย่างที่คิดนะ”
*****************
ผมไปถึงมหาลัยตอนเที่ยง ปกติผมจะนั่งรถหนึ่งชั่วโมงในการมามหาลัย แต่เพราะวันนี้คนขึ้นน้อย ผมเลยมาเร็วกว่าปกติสิบห้านาที ผมเข้าคลาสตอนบ่ายโมง เลยไปเดินหาอะไรกินก่อนเพราะเวลายังเหลือ
“นั่นใช่ใบตองหรือเปล่า?”
ผมหันไปมองด้านหลังอย่างแปลกใจ เด็กสาวรุ่นเดียวกับผมเธอยืนโบกมือให้ผม เหมือนผมจะจำได้ลางๆว่าเธอเป็นเพื่อนร่วมชั้นของผม เธอเดิมมาหาผมด้วยความดีใจ ส่วนผม...ตกใจ
“ใบตองใช่ไหม? เราชื่อแก้ว เรียนคณะเดียวกับใบตอง”
“เอ่อ...สวัสดีครับ”
“นี่ใบตองจะกินอะไรเหรอ?”
เธอถามพร้อมคว้าแขนผมข้างหนึ่งไปกอด ผมสะดุ้งด้วยความตกใจ เพราะผมไม่คุ้นเคยกับการถึงเนื้อถึงตัวขนาดนี้ ผมตั้งสติแล้วค่อยๆดึงแขนตัวเองออกช้าๆ หันไปรับจานข้าวจากแม่ค้า
“ข้าวมันไก่ครับ ยังไงขอตัวก่อนนะครับ เจอกันในคลาสนะ”
ผมบอกพร้อมขอแยกตัวออกมา อะไรบางอย่างทำให้ผมไม่ไว้ใจแก้วแบบแปลกๆ ผมเดินออกมาอย่างรวดเร็วก่อนจะมองเห็นเพื่อนของผมคนหนึ่งนั่งกินข้าวอยู่
“แตงอ่อน เรานั่งด้วยได้ไหม?”
“อ้าวใบตอง? มาแล้วเหรอ?”
ผมพยักหน้าพลางนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับแตงอ่อน แตงอ่อนเป็นเพื่อนคนแรกของผมในมหาลัยนี้และตอนนี้คงสถานะเพื่อนคนเดียวไว้ด้วยครับ เธอเองก็ไม่มีเพื่อนเหมือนกันเพราะเธอบอกผมว่าเธอสวยเกินไปเลยไม่มีคนคบ( แน่นอนว่าผมแค่ยิ้มให้อย่างเดียวไม่ได้ออกความเห็นใดๆทั้งสิ้นครับ)
ผมลงมือกินข้าวมันไก่อย่างช้าๆ ส่วนแตงอ่อนเธอกินแค่โยเกิร์ตครับ เธอบอกว่ากลัวอ้วน จนกระทั่งผมกินข้าวเสร็จ เพื่อนสาวของผมก็บุ้ยใบ้ให้ผมมองไปด้านหลัง
“นายไปเหยียบตาปลายัยแก้วมาหรือเปล่า เห็นมองนายไม่วางตาเลย”
...และผมก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆให้แตงอ่อนเท่านั้น
*******************
หลังจบคลาสบ่ายที่มีเพียงวิชาเดียว ผมก็ถูกแตงอ่อนลากไปเที่ยวต่อ แม้ใจจริงผมจะไม่อยากไปเท่าไหร่แต่นานๆทีก็คงต้องปล่อยๆบ้าง ถือเสียว่ามาซื้อของเข้าบ้านแล้วกัน หลังจากแยกกับแตงอ่อน ผมก็กลับมาถึงบ้านด้วยรถสองแถวและปั่นจักรยานเข้ามาในหมู่บ้าน กว่าจะถึงหน้าบ้านตัวเองก็เกือบจะทุ่มหนึ่งแล้ว ทันทีที่เข้าบ้านได้ผมก็ชะโงกหน้ามองเข้าไปในครัว สำรับกับข้าวแล้วข้าวถูกหุงถูกเตรียมไว้รอจนผมขนลุก กาหัวไว้ว่าต้องหาพระมาห้อยแล้วก็ติดสัญญาณกันขโมยจริงๆ แต่ด้วยความเหนื่อยที่มีมากกว่า ผมเลยเดินผ่านสำรับกับข้าวตรงไปอาบน้ำ
***********************
ตานีนั่งฮัมเพลงอยู่ที่ศาลาริมน้ำหลังบ้าน เมื่อครู่ใบตองเพิ่งกลับมาถึงบ้าน ตอนนี้กำลังอาบน้ำอยู่ พรายหนุ่มใช้เท้าเตะน้ำไปมาก่อนจะสะดุ้งสุดตัว
เสียงลากดังครืดๆดังออกมาจากในบ้านทำให้ตานีผุดลุกขึ้นทันที หากแต่เขาก็ไม่สามารถก้าวออกจากศาลาได้เลย ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างด้วยความสยดสยอง งูมากมายเลื้อยเต็มพื้นดินไปหมด บางส่วนเลื้อยเปะปะขึ้นไปตามกำแพงบ้านอย่างน่ากลัว ดวงตาของพวกมันแดงก่ำอีกทั้งยังเรืองแสงได้เป็นสิ่งยืนยันว่ามันไม่ใช่งูทั่วไป ตานีร้องเรียกไปยังต้นไทรที่อยู่ใกล้บ้านอย่างร้อนรน
“พี่ภพ! ช่วยด้วย! งูขึ้นบ้านน้องตองเต็มเลยพี่!”
....
ครืด....
เด็กหนุ่มในห้องน้ำชะงักมือที่กำลังถูสบู่ ก่อนจะเอื้อมไปปิดฝักบัวช้าๆ
ครืด...
เสียงแปลกๆดังขึ้นอีกครั้ง ใบตองเร่งกว้าผ้าขนหนูพันตัวแล้วเปิดประตูห้องน้ำออกไปดู
ฟ่อ...
“!!!”
ดวงตากลมโตเบิกกว้าง หัวของสิ่งที่เป็นต้นเสียงแปลกๆนั้นอยู่สูงในระดับสายตา มันขู่ฟ่อออกมาอย่างน่ากลัว ร่างของเด็กหนุ่มนิ่งแข็งอย่างไม่สามารถขยับได้ สิ่งสุดท้ายที่เขาเห็นคือเงาหัวสีดำกำลังพุ่งฉกเข้ามาอย่างรวดเร็ว
-
เอาแล้วๆๆๆๆ
-
ว๊ากกกก กลัวววว (เรากลัวงูอ่ะ)
พี่ตานีมั่นมาก (ฮา) แต่ก็คงจะสวยจริง (หัวเราะ)
ว่าแต่ใครเป็นพระเอกหนอ
งูมาเร็วจริง หลวงตาเพิ่งทักไปไม่นาน โผล่ละ (ยกมากันเยอะเสียด้วย)
รอตอนต่อไปค่ะ
-
แก้ว เป็นไรกับใบตอง
เจ้ากรรมนายเวรหรือเปล่า
คนในเรื่อง ส่วนใหญ่ชื่อต้นไม้ นะ
ใบตอง / ตานี / ไทร /(มะ)กล่ำ / แก้ว / แตงอ่อน
มีเขียด ชื่อสัตว์
งู เจ้ากรรมนายเวร
มาไม่มาตัวเดียว มาเป็นฝูงเลย
แล้วใบตอง จะทำยังไงล่ะ
พี่เขียด นี่จะมาเป็นคู่ใบตองปะเนี่ย :ling1: :ling1: :ling1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
นึกตานีจะเป็นพระเอกนะนี
-
โอ้ยยย ตัดฉับบบ น้องใบตอง ฮืออ :ling1: แต่คิดว่าพี่ตานีกับพี่ภพ ต้องมาช่วยทันแน่ ๆ
พี่ภพ ผู้ที่อยู่ในต้นไทร เป็นเจ้าที่งั้นเหรอ แล้วทำไมพี่ภพ ไม่เคยออกมาปรากฎกายเลยนะ
สายตาที่มองตามน้องตองด้วยความขบขัน ตอนถวายขนมกล้วยนี่ พี่ภพสินะ
งูที่เป็นเจ้ากรรมนายเวรของน้องใบตอง ตามมาจากชาติที่แล้วหรือเปล่า
แล้วจะเกี่ยวข้องยังไงกับแก้วไหม ทำไมใบตองถึงรู้สึกไม่ไว้ใจแก้วแบบแปลก ๆ
ตอนนี้ กำลังนั่งเดาพระเอกของน้องตอง ระหว่างพี่ภพกับพี่เขียด ส่วนพี่ตานีนั้น
ขอจัดให้เป็นพี่ชายแสนสวยของน้องตองแทนแล้วกันนะ ก็พี่มั่นซะขนาดนั้น 555
นี่แอบจิ้นพี่ตานีคนสวยกับพี่กล่ำคนล่ำล่ะ ตั้งแต่ตอนที่แล้ว มีเช็ดเหงื่อให้ด้วย > <
พี่ภพ ยังไม่ออกมา ก็เลยยังให้คะแนนไม่ได้ แต่ตอนนี้ เชียร์พี่เขียดสุด ๆ เลย
ตอนที่แล้วไม่มีบทพูด ตอนนี้พี่เขียดเลยฉายเดียวเคียงคู่น้องตองไปทำบุญ น่ารัก
มีการถวายสังฆทานร่วมกันด้วยอ่ะ ทำบุญร่วมชาติตักบาตรร่วมขันนะคะ :-[
ชอบเวลาพี่เขียดโยกหัวน้องตองไปมา รู้สึกถึงความเอ็นดูน้อง น่ารักดี
แล้วก็รู้สึกว่า พี่เขียดเป็นคนมีอะไรจริง ๆ อ่ะ เพราะรู้สึกเฉยมาก ๆ กับเรื่องผีสาง
น่าจะเป็นคนมีเซ้นที่เห็นสิ่งพวกนี้ได้อยู่แล้ว อาจจะช่วยดูแลปกป้องน้องตองได้ในระดับหนึ่งนะ
รอตอนต่อไปค่า เรื่องสนุกมากเลย ภาษาก็ดีด้วย ขอบคุณคนเขียนนะคะ :กอด1:
-
:hao7: o13 :hao7:
เขียนได้น่าติดตามมากครับ....
:L2: :pig4: :L2:
-
เชียร์ใครดีนะ ถถถ
-
ชอบ เรื่อง นี้ อยากรู้ใครคือพระเอก
-
อ้าวตานี เราก็นึกว่านายจะเป็นสัมมี
-
ยังไม่พบพระเอก
-
3
ฟ่อ! สวบ!
งูเห่าสีดำตัวเขื่องอ้าปากโชว์เขี้ยวยาวโค้งของมันพร้อมพุ่งใส่ร่างของเด็กหนุ่มที่เป็นลมล้มพับกองอยู่กับพื้นอย่างรวดเร็ว แต่คมเขี้ยวของมันยังไม่ทันได้แตะถึงร่างของเด็กหนุ่ม ร่างของมันก็งูจงอางที่มีขนาดตัวไล่เลี่ยกันงับเข้าเต็มเขี้ยวใน บริเวรใกล้ๆกับส่วนหัว ร่างของงูเห่าโดนกระชากฟาดพื้นเสียงดังตึง ลำตัวสีดำของมันขดงอและเริ่มถูกงูจงอางรัดแน่น นานชั่วอึดใจก่อนที่ร่างสีดำจะแน่นิ่งไป ก่อนจะสลายกลายเป็นละอองฝุ่นสีดำ
ตานีวิ่งเข้ามาภายในบ้าน ช้อนประคองร่างใบตองขึ้นอุ้ม เดินตรงไปยังห้องนอน บรรจงวางร่างไร้สติลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล แล้วจึงนั่งลงพับเพียบกับพื้นยกสองมือขึ้นพนมระดับอก งูจงอางตัวใหญ่เลื้อยตามเข้ามาหยุดอยู่ข้างเตียง ตานีมองตางูใหญ่ก่อนจะว่าด้วยเสียงสั่นเครือ
“เมตตาน้องมันเถอะพี่ภพ เด็กมันไม่รู้เรื่องรู้ราว”
-มันเป็นกรรมของเด็กมัน เอ็งอย่าห่วงไปเลยไอ้ตานีเอ๊ย ตราบใดที่มันอยู่ในบ้านกู ในที่ดินกู ชะตามันจะยังไม่ถึงคาดเร็วๆนี้หรอก เร่งผลัดเปลี่ยนผ้านุ่งให้มันเถอะ ประเดี๋ยวจะไม่สบาย แล้วกูจะเปลี่ยนความจำมันให้ สติจะได้ไม่เตลิดไปเสียก่อน-
“จ๊ะพี่”
ตานียกมือขึ้นไหว้อีกครั้งก่อนจะรีบไปค้นชุดนอนมาเปลี่ยนให้คนบนเตียง งูจงอางใหญ่ที่ถูกเรียกว่าพี่ภพ พ่นสิ่งที่คล้ายคลึงกับไอหมอกให้ปกคลุมร่างของเด็กหนุ่มก่อนจะผงกหัวอย่างพึงพอใจแล้วเลื้อยกลับไปอยู่ในโพรงไม้ใต้ต้นไทรของตน
*************************
ผมลุกขึ้นจากเตียงนอนด้วยความมึนงง เบือนสายตามองดูนาฬิกาก็พบว่าเป็นเวลาตีสาม ผมคลำหาสวิตช์ไฟอยากยากลำบาก ผมหยีตาเล็กน้อยตอนที่แสงไฟสว่างขึ้น ใช้เวลาอยู่พักใหญ่กว่าที่สายตาจะปรับให้ชินกับแสง ผมกวาดตามองรอบๆ ผมนอนอยู่ในห้องของตัวเอง แต่งตัวเรียบร้อยในสภาพพร้อมนอน ผมรู้สึกมึนหัว ผมมานั่งนึกดูว่าเกิดอะไรขึ้น ผมกลับมาจากมหาลัย อาบน้ำกินข้าวแล้วก็เข้านอน แต่บางส่วนในจิตใจมันบอกว่ามีบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง ผมล้มตัวลงนอนในหัวยังคงคิดวุ่นวายไปหมดจนจับต้นชนปลายไม่ถูก
มันต้องมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นแน่ๆ
***********
ผมสะดุ้งตื่นในตอนเช้าเพราะเสียงโทรศัพท์ ผมหยีตามองชื่อที่ปรากฏบนจออยู่ครู่หนึ่ง พอเห็นว่าชื่อคนโทรเข้าเป็น “พระพาย” ผมถึงได้ยอมกดรับแล้วยกโทรศัพท์แนบหู
“ฮัลโหลพาย โทรมาทำไมแต่เช้า?”
-พี่ตองให้พายไปอยู่ด้วยได้ไหม?-
ผมขยับลุกจากเตียง อาการปวดตามตัวเล่นงานผมโดยที่ผมไม่รู้สาเหตุ ผมเดินลากขาไปเปิดหน้าต่างรับลมตอนเช้า
“พายพูดอะไรน่ะ? พี่ไม่เข้าใจ”
-พายอยากไปอยู่กับพี่ตอง พายเกลียดพี่เพลิง-
ผมส่ายหน้าไปมา พระพายเป็นลูกของคุณหญิงพิมผกา เป็นน้องชายต่างแม่ของผมเอง ส่วนพี่เพลิงที่เจ้าตัวพูดถึงคือคุณพระเพลิง เป็นพี่ชายแท้ๆของพระพาย ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมพระพายถึงได้เกลียดคุณพระเพลิง พี่น้องท้องเดียวกันแท้ๆ
“พาย....พายยังต้องเรียนนะครับ ถ้ามาอยู่กับพี่ตองจะทำยังไงกับโรงเรียนล่ะ เดี๋ยวแม่พิมของพายก็พาลเกลียดพี่มากกว่าเดิมเพราะหาว่าพี่ทำให้พายเสียการเรียนหรอก”
-พี่ตองก็รู้ว่าแม่ไม่รักพาย พายอยู่ไม่ได้แล้วพี่ตอง พายอึดอัด-
ผมได้ยินเสียงร้องไห้ดังลอดมาตามสาย ผมถอนหายใจออกมาหนักๆ ใจหนึ่งก็สงสารน้อง แต่ลำพังตัวผมเองผมยังไม่รู้ว่าจะไปรอดได้อีกนานเท่าไหร่ ผมฟังพระพายงอแงอีกเล็กน้อยก่อนที่เจ้าตัวจะยอมวางสายไปในที่สุด ผมเดินลงมาหน้าบ้าน เจอพ่อค้าผลไม้ที่เคยเห็นในตลาดมายืนรอหน้าบ้าน ผมยกมือไหว้แล้วถามไถ่ถึงธุระที่เขามาบ้านผม
“อยากได้ผลไม้ในสวนเอ็งน่ะหนุ่ม ลุงให้ราคาดีนะ”
“แต่ผมไม่สะดวกเก็บให้นะครับ” ผมบอกพ่อค้าไป ซึ่งเขาก็พยักหน้า
“ลุงมีลูกน้อง เดี๋ยวสั่งให้มันมาเก็บได้ ตกลงจะขายให้ลุงไหม?”
“ครับ”
“งั้นเก็บชั่งน้ำหนักเสร็จเดี๋ยวลุงเอาเงินมาให้”
ผมพยักหน้าแล้วลุงพ่อค้าก็เดินพาลูกน้องไปทางสวนมะม่วงที่ตอนนี้มีลูกมีผลพร้อมขายแบบยังเขียว ผมหยิบโทรศัพท์มาโทรหาแตงอ่อน เพื่อบอกว่าผมรู้สึกไม่สบายวันนี้เลยจะไม่เข้า ซึ่งแตงอ่อนก็รับปากว่าจะจดเลคเชอร์ไว้ให้ ผมวางสายแล้วเดินไปดูเขาเก็บมะม่วงจนถึงเจ็ดโมงครึ่ง มะม่วงชุดแรกของปีก็ถูกเอามาชั่ง พ่อค้าก็ให้เงินผมมาสามพันสำหรับมะม่วงเขียวเสวยหกสิบกิโลแกให้ผมกิโลละห้าสิบบาท ผมเปิดเช็คดู เห็นว่าราคานี้ถือว่ากำลังดีในตลาด เพราะต่ำสุดตอนนี้คือสามสิบห้าบาท ลุงพ่อค้าบอกว่าถ้าผมเก็บเองจะได้เพิ่มอีกห้าบาทเพราะมะม่วงผมสวยไม่มีตำหนิแล้วก็ลูกใหญ่ ผมก็พยักหน้า แต่ก็บอกไว้ว่าคราวหน้าคงรบกวนให้คนงานของลุงมาเก็บอีกเพราะผมตัวคนเดียว คงจะเก็บไม่ไหว ลุงแกก็ถามถึงผลไม้ชนิดอื่นว่าถ้ามันออกลูกผมจะขายไหม ผมเลยตอบไปว่าขาย แกเลยให้เบอร์โทรแล้วบอกให้โทรไปเรียกถ้ามันออกลูกแล้ว
พอรถพ่อค้าผลไม้ไปแล้วผมก็เข้าบ้านไปกินข้าว(ที่มีใครหรืออะไรบางอย่างเตรียมไว้ให้ตอนที่ผมลงไปที่สวน) หลังจากล้างจานผมก็คว้าผ้าขนหนูเดินไปอาบน้ำ ผมขมวดคิ้วพลางมองเงาตัวเองในกระจก ทั้งๆที่ไม่มีร่องรอยฟกช้ำแต่ผมกลับปวดล้าไปทั้งตัวเหมือนโดนอะไรทุบมาเสียอย่างนั้น ผมถอนหายใจ ทุกๆอย่างมันแปลกขึ้นมากทุกที ผมคิดแบบนั้นก่อนจะแต่งตัว
ตอนบ่ายแก่ๆผมเดินกลับเข้าไปในสวนใช้ตะกร้อสอยมะม่วงสุกที่เห็นเหลืออยู่บนต้นหลายลูกลงใส่ตะกร้าแล้วหิ้วออกจากบ้าน
“พี่เขียด ผมเอามะม่วงมาฝาก”
ผมบอกคนที่กำลังก้มๆเงยๆถอนหญ้าในแปลงผักหน้าบ้าน พี่เขียดรับตะกร้ามะม่วงไปแล้วบอกให้ผมรอเดี๋ยวก่อนที่จะเดินเข้าบ้านแล้วหิ้วถุงใส่กล่องพลาสติกมาส่งให้
“สะเดาน้ำปลาหวาน พี่ทำเอง กินเป็นไหม?”
“ขอบคุณครับ กินเป็นสิพี่ เมื่อก่อนแม่ทำให้กินบ่อยๆ”
“ใบตอง”
“ครับ?”
“เมื่อคืนหลับสบายไหม?”
พี่เขียดถามพร้อมจ้องผมเขม็ง ผมกระพริบตาแล้วตอบไปตามตรง
“ตอนนอนก็สบายครับ แต่ตอนตื่นมาผมปวดไปทั้งตัวเลย”
พอผมพูดเสร็จ พี่เขียดก็ถอนหายใจแล้วบอกให้ผมกลับบ้านไปเก็บของ แล้วให้รอที่หน้าบ้าน เดี๋ยวจะไปรับ แล้วพี่แกก็วิ่งกลับเข้าบ้านไป ส่วนผมก็เดินงงๆกลับบ้าน
***************
เขียดพาใบตองที่วัด ตรงไปที่กุฏิหลังหนึ่ง เป็นกุฏิของหลวงปู่ ท่านก็ยิ้มรับ เขียดกับใบตองก้มลงกราบท่านเสียหนึ่งที แล้วคนอายุมากกว่าก็กล่าวกับหลวงปู่ด้วยท่าทางสำรวม
“หลวงปู่ครับ เมื่อคืนผมฝันไม่ดี แล้ววันนี้น้องมันก็ปวดไปทั้งตัว หลวงปู่คิดว่ายังไงครับ”
“แล้วเอ็งฝันอะไรล่ะไอ้เขียด”
“ผมฝันเห็นงู งูเห่าสีดำตัวใหญ่ แล้วผมก็ฝันเห็นงูเต็มทั่วบ้าน”
“แค่นั้นหรือ?”
เขียดทำท่าทางลุลี้ลุกลน แล้วขยับเข้าไปกระซิบเบาๆกับหลวงปู่
“ผม...ฝันเห็นว่าพวกมันมาจากดงพญานาคครับ”
“เป็นนิมิตที่ไม่เลว เจ้าเขียด แล้วเอ็งล่ะว่าไงพ่อตานี”
หลวงตาหันไปถามที่ว่าข้างตัวเด็กหนุ่ม ใบตองสะดุ้งเฮือกขยับหนีไปอยู่ข้างหลังเขียดอย่างรวดเร็ว ร่างบางสั่นระริกพร้อมถามคนที่ตนเองเกาะอยู่ด้วยเสียงที่สั่นไม่แพ้ร่างกาย
“นะ...นี่มันเรื่องอะไรกันครับพี่เขียด”
หลวงปู่หันมายิ้มแล้วพยักหน้า เขียดยกมือขึ้นลูบหัวใบตองเบาๆแล้วชี้ไปตรงที่ว่าง
“ใบตองมองตามนิ้วพี่ แล้วบอกพี่หน่อยว่าพี่กำลังชี้อะไร” เขียดถาม ใบตองมองตามแล้วตอบ
“เสื่อครับ” เขียดส่ายหน้าแล้วชี้ให้ดูอีกครั้ง คราวนี้ชี้มาที่ข้างๆตัวของใบตอง
“คราวนี้พี่ชี้อะไร?”
“ผะ...ผมไม่รู้ พี่เขียดผมกลัว”
เขียดถอนหายใจ แล้วยกมือลูบหัวคนที่กำลังเกาะแขนเขาตัวสั่น ชายหนุ่มมองสบกับตานีที่กำลังส่ายหน้าให้อย่างอ่อนใจ
-ให้ตายก็ไม่เห็นหรอกนายเขียด แม่บัวเขาสะกดน้องไว้ –
“เอ้าๆ ฟังหลวงปู่ก่อนนะ ทั้งสองคน” หลวงปู่ยกไม้เรียวตีพื้นดังแปะๆ ใบตองสะดุ้งเฮือกแต่ยังคงเกาะเขียดแน่นไม่ห่าง ส่วนตานีก็มองค้อนตาเขียวเพราะไม้เรียวฟาดลงไม่ไกลร่างตนเท่าไหร่
“ทั้งสองคนกับอีกหนึ่งตนนั่นล่ะ ฟังหลวงปู่ เรื่องมันจะได้เบาๆลง ใบตองเอ๊ย เอ็งอยู่ต่อหน้าพระหน้าเจ้า ยังจะกลัวอะไรอีก”
“ก็มันกลัวนี่ครับหลวงปู่”
ใบตองตอบเสียงสั่น ก่อนจะขยับห่างร่างสูงของเขียดออกมาเล็กน้อย เขียดถอนหายใจแล้วขยับนั่งขัดสมาธิหลังตรง ตานีขยับนั่งพับเพียบแอบอิงข้างกายใบตองที่ตอนนี้ยังคงตัวสั่นอยู่ หลวงปู่ยกชาขึ้นจิบ แล้วถาม
“แล้วเป็นยังไงพ่อตานี นิมิตไอ้เขียดน่ะมันถูกหรือไม่?”
ตานียกมือขึ้นพนมแล้วตอบเสียงหวาน –จริงขอรับพระคุณเจ้า อาศัยพี่ภพเขาช่วยไว้ เฉียดไปนิดเดียว ถ้าหากไปไม่ทันไม่แคล้วน้องตองคงได้ลงท้องงูผีเป็นแน่-
หลวงปู่พยักหน้าแล้วมองตรงมายังร่างของเด็กหนุ่ม หลับตาลงชั่วครู่แล้วส่ายหน้าไปมา
“ ใบตองเอ๊ย ไม่รู้ว่าชาติก่อนเอ็งไปสร้างกรรมไว้กับเขาหรือเพราะดวงเอ็งตกกรรมคนอื่นมันเลยมาลงกับเอ็ง หลวงปู่ก็ไม่รู้จะช่วยเอ็งยังไงดีเหมือนกัน วันที่เอ็งเกิดเขาเผาผีกันพอดี ตอนแรกข้าว่าก็คงจะไม่เกี่ยวหรอก แต่หวยมันดันมาลงที่เอ็งจริงๆ”
“มันเกี่ยวอะไรกับวันเผาผีครับหลวงปู่?”
เขียดถามขึ้นด้วยความสงสัย พระชราถอนหายใจแล้วยกชาขึ้นจิบ
“ข้าจะค่อยๆเล่าให้ฟัง ไอ้ใบตองมันจะได้ตามเรื่องทัน
ศพผีที่เผาเป็นทวดไอ้ใบตองมัน ชื่อบุลลา(ดอกไม้) ตอนเป็นสาวรุ่นแกทั้งสวยทั้งมีเสน่ห์ หัวกระไดเรือนแกนี่ไม่เคยแห้ง ผู้ชายมาจีบไม่เว้นวัน แต่แกก็ไม่เคยเอาใครเสียที จนวันหนึ่ง มีข่าวว่านางบุลลาไปได้กับหมองู ผัวแกก็ปลูกเรือนอยู่ในสวน หลังที่เจ้าใบตองมันอยู่นี่ล่ะ แล้วก็มีไอ้บัวลอยกับนางบัวเผื่อนออกมา อยู่กันสี่คนพ่อแม่ลูก เมียเก็บผลไม้กับของป่าขาย ผัวก็จับงูขายให้พวกคนมีตังค์ สร้างเนื้อสร้างตัวกันมาจนไอ้บัวลอยอายุได้สิบห้า ผัวนางบุลลาก็ตายเพราะโดนงูเห่าฉก พอมันเหลือสามคนแม่ลูก แล้วอีกห้าปีต่อมาเรื่องมันก็เกิด”
หลวงปู่หยุดพูด ยกน้ำชาขึ้นจิบ พลางกวาดสายตามองสองคนกับหนึ่งตนที่ตั้งอกตั้งใจกันฟังอย่างน่าเหลือเชื่อ ก่อนจะกระแอมไอแล้วเล่าต่อ
“นางบัวเผื่อนตอนนั้นอายุได้สิบแปด ไอ้บัวลอยอายุได้ยี่สิบ ตอนนั้นไอ้บัวลอยกับข้าเข้าไปหางานทำในเมืองกรุง ช่วงนั้นเงินหายาก แต่ตอนนั้นพวกคนรวยยังนิยมกินดีงูเห่ากันอยู่ นางบุลลาเลยเอาตำราหมองูของผัวมาศึกษาแล้วออกจับงูเห่าขายเหมือนผัว แต่ก็นานๆทีจะจับได้เพราะงูมันหายหมด มีครั้งหนึ่งแม่ข้าเล่าว่านางบุลลาจับงูเห่าเผือกได้ ตัวมันใหญ่เท่าขาผู้ชายวัยกลัดมัน ชาวบ้านหลายคนก็ว่าถ้าขายเป็นๆมันคงขายได้เงินเยอะน่าดูเพราะพวกคนมีเงินเขาคงอยากได้ไปเลี้ยงเสริมบารมี ชาวบ้านบางคนเขาก็ว่าเป็นงูเจ้าที่ เป็นพญานาคแปลงตัวมา อะไรก็ว่ากันไป แต่สุดท้ายมันก็ไม่ได้โดนขาย เพราะมันหลุดจากกรงแล้วเลื้อยเข้าห้องนางบัวเผื่อน”
“โดนทวดบุลลาฆ่าตายเพราะไปฉกคุณยายน้อยบัวเผื่อนเหรอครับ?” ใบตองถามขึ้น พลางจ้องพระชราเขม็ง หลวงปู่ส่ายหน้า
“งูเห่าเผือกตัวนั้นได้นางบัวเผื่อนเป็นเมีย แล้วมันก็หนีหายไปในคืนนั้นเลย นางบุลลาเลยแค้นเพราะงูเป็นสัตว์เดรัจฉาน แต่ทำงามไส้ได้คนเป็นเมีย แถมเป็นลูกสาวตัวเองอีกเลยยิ่งแค้นหนัก คนเขาก็เอาไปพูดกันไปสามบ้านแปดบ้าน”
คนฟังขนลุกพรึ่บ หลวงปู่พักดื่มน้ำชาอีกยกแล้วเล่าต่อ
“แต่เหมือนนางบัวเผื่อนมันจะสมยอมด้วย เพราะตอนที่ข้ากับไอ้บัวลอยกลับมาบ้าน คนเขาก็ว่านางบัวเผื่อนหนีตามผัวงูไปแล้ว ไอ้บัวลอยมันก็อึ้งๆแต่มันก็ไม่ได้ว่าอะไร นอกจากไปตามหาน้อง ข้ากับไอ้บัวลอยไปเจอนางบัวเผื่อนอยู่ที่ถ้ำใกล้ๆแม่น้ำริมป่าท้ายหมู่บ้าน กำลังท้องโต ข้ากับพี่ชายมันก็ไปไม่เป็น ไม่รู้ว่าคนมันท้องกับงูได้ ไอ้บัวลอยก็รักน้องมันมากเลยไม่ยอมบอกแม่ แต่จนได้ฤกษ์กลับไปทำงาน พวกข้าก็ไม่เคยเห็นผัวมันเสียที พอกลับมาอีกทีนางบัวเผื่อนกับผัวงูมันก็ตายแล้ว เห็นว่านางบุลลาตามไปเจอเลยใช้มนต์หมอฆ่างูตาย ส่วนนางบัวเผื่อนก็แท้งลูกตายหลังจากเสียผัวไม่กี่วัน แล้วน้ำก็ท่วมหมู่บ้าน คนว่ากันว่าเป็นฝีมือพญานาค จริงเท็จแค่ไหนข้าก็ไม่รู้ เขาว่ากันแบบนั้น”
“อ้าว? แล้วที่หลวงปู่เล่าให้ผมกับใบตองฟังมันเกี่ยวกันยังไงล่ะ”
เขียดถาม ใบตองนั่งทำหน้างงๆ ส่วนตานีนั่งเอามือแตะคางพลางหรี่ตาอย่างครุ่นคิด
-หลวงปู่จะบอกว่างูผีมันแค้นทวดน้องใบตอง เลยมาเก็บดอกเอากับน้องหรือขอรับ-
“ข้ายังเล่าไม่ทันจบ บ๊ะ! พวกเอ็งก็ช่างสอดจริง!”
พวกช่างสอดสะดุ้งโหยง ตานีหลิ่วตาให้เขียดส่วนเขียดก็มองค้อนกลับ ใบตองขยับเข้าไปใกล้พระชราก่อนจะชงชาให้ใหม่
“ หลังจากน้ำลด ไอ้บัวลอยมันก็ได้เมียเข้าบ้าน หน้าตางามหมดจดประหนึ่งนางไม้ พอมันพาเมียมาอยู่บ้าน นางบุลลาแกก็เริ่มเป็นโรคประสาท หลอนว่าพญานาคจะมาเอาชีวิตแกเพราะแกไปฆ่าลูกนาค พอเห็นหน้าลูกสะใภ้แกก็จะกรีดร้องแล้วเอาพร้ามาวิ่งไล่ฟัน ไอ้บัวลอยมันเลยต้องพาเมียมันย้ายหนี กลับมาหานางบุลลาครั้งเดียวคือตอนนางบัวตองมันเกิด พอไอ้บัวลอยตาย เมียมันก็พาลูกสาวกลับมาอยู่บ้านสวน ตอนนั้นนางบุลลาแกก็แก่จนไม่มีแรงจะยกพร้าแล้ว แล้วตอนที่เอ็งเกิดเป็นวันที่ทวดเอ็งเผาพอดีเจ้าตอง แม่เอ็งน้ำคร่ำแตกหน้าเมรุเผาศพเลยเชียวหามไปโรงพยาบาลแทบไม่ทัน พระทั้งวัดนี่จีวรแทบจะบินตอนวิ่งหารถเพราะงานเผาผีทั้งงานมีแค่แม่เอ็ง ยายเอ็งแล้วก็พระในวัด จะเกิดมาทั้งทีก็เล่นเอาพระเกือบอาบัติกันทั้งวัดนะเอ็ง”
ใบตองยกมือปิดหน้า ตานีพยักหน้านิ่งๆเพราะตนก็อยู่ในเหตุการณ์ เขียดทำหน้าเหวอก่อนจะหันไปตบหลังเด็กหนุ่มข้างตัวเบาๆ
“เพราะสถานที่ๆจะออกไม่ค่อยจะเป็นมงคล กับเพราะเอ็งเกิดมาจากการผิดศีลข้อสาม กรรมมันเลยอาจจะมาหาเอ็งตอนนั้นด้วย”
“กรรมมันส่งต่อกันด้วยเหรอหลวงปู่?”
“ข้าก็ไม่รู้เขียดเอ๊ย แต่พอไอ้ตองมันออกจากท้องแม่ ยายมันก็หายตัวไปเลยเหมือนว่ามันทำหน้าที่เสร็จสิ้นเลยหายไปเสียเฉย มันชื่อเสียงเรียงนามอะไรไม่มีใครรู้ พอไอ้ตองมันได้เจ็ดขวบปี พ่อมันก็มารับไป”
“ผมก็ยังไม่เห็นจะเกี่ยวกับกรรมน้องเลยหลวงปู่”
“บ๊ะ! ไอ้ช่างสอด เอ็งนี่สอดได้สอดดีจริงๆ”
“ก็หลวงปู่ชอบเว้นช่วงนานๆ”
“ข้าแก่จนเห็นฝาโลงเป็นเตียงทองแล้ว เอ็งไม่คิดจะให้ข้าพักหายใจหายคอเลยรึ?”
-หรือจะเกี่ยวกับตอนที่น้องตองยังเล็กขอรับ-
ตานีเอ่ยถามขึ้นพลางมองไปยังใบตองที่ยังคงหวาดระแวงเรื่องตน เขียดหันหน้ามองพรายตานีสลับกับหลวงปู่ที่พยักหน้านิ่งๆ
“ใช่ เพราะเกินมาบนบาปของบรรพบุรุษและบาปของพ่อแม่มัน มันเลยกลายเป็นเด็กเห็นผี”
“ผม...ไม่เห็นอะไรเลย”
ใบตองแทรกขึ้น กวาดตามองไปรอบๆแล้วหันกลับมามองพระชราอีกครั้ง
“ไม่เห็นจริงๆครับหลวงปู่”
“ก็ถือว่าเป็นเรื่องดี ยังไงวันนี้ก็กลับๆไปกันก่อนไหม? ฟ้าเริ่มจะมืดแล้วนะ”
หลวงปู่บอกพร้อมชี้ไปด้านนอก เขียดพยักหน้ารับก่อนจะพาใบตองกราบลาแล้วพากันออกไป ส่วนตานียังคงนั่งนิ่งด้วยท่าทีสงบ หลวงปู่ล้วงมือลงในย่ามหยิบว่านชนิดหนึ่งขึ้นมา
“เอ็งจงเอาว่านนี้ไปปลูกที่กอกล้วยของเอ็ง มันจะช่วยกันงูออกไปได้ระยะหนึ่ง”
-ขอรับพระคุณเจ้า...พระคุณเจ้าขอรับ ท่านคิดเห็นเช่นไรเรื่องเจ้ากรรม-
ตานีรับว่านมาแล้วถาม หลวงปู่หลับตาถอนหายใจ แล้วโบกมือไล่
“แล้วทำไมเอ็งไม่ไปถามเจ้าพ่อต้นไทรเอาล่ะ ข้ายังเป็นมนุษย์ไม่รู้เยอะปานนั้นหรอก”
*************************
คืนนั้นใบตองฝัน
เขาฝันเห็นสระน้ำขนาดใหญ่มีปลาตัวเล็กแหวกว่ายอยู่ในน้ำที่ใสจนมองเห็นก้นสระ เขาถอดเปลื้องเสื้อผ้าออกแล้วก้าวลงไปในน้ำ แต่เท้าของเขาไม่ได้หยั่งลงที่ก้นสระ เขาเสียหลักและร่างทั้งร่างก็ร่วงหล่นลงใต้ผืนน้ำ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้ทรมานอะไรเลย ราวกับว่ามันเป็นเรื่องง่ายๆที่จะหายใจใต้น้ำ ใบตองแหวกว่ายในน้ำอย่างที่ใจปรารถนา แต่แล้วความสนุกของเขาก็หมดลงเมื่อร่างทั้งร่างถูกงูตัวมหึมารัดเอาไว้อย่างแน่นหนา มันไม่ได้เจ็บปวด กลับกันมันให้ความรู้สึกเหมือนได้รับการปกป้องและน่าโหยหาอย่างน่าประหลาด แก้วตาสีแดงของยูยักษ์ฉายประกายอ่อนโยน ก่อนที่มันจะแปรเปลี่ยนเป็นแววตาโกรธแค้นในพริบตา แล้วในวินาทีต่อมา ปากกว้างๆที่มีเขี้ยวคมของมันจะอ้าออกแล้วฝังเขี้ยวลงบนไหล่ของเขาอย่างรุนแรง
“อ๊าก!!!!!!”
ร่างบางผุดลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็วราวกับโดนลวกด้วยน้ำร้อน ใบตองหอบหายใจถี่ๆด้วยความตื่นกลัว ยกมือจับไหล่ของตัวเองตามสัญชาตญาณ ก่อนจะนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด
...มีเลือดไหลอาบมือของเขาเต็มไปหมด...
เด็กหนุ่มถลาวิ่งไปที่ห้องน้ำ ภาพสะท้อนทำเอาเขาอกสั่นขวัญแขวน
บนไหล่ของใบตอง...มีรอยเขี้ยว...
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...พระเอกอยู่ไหน...
เงินยังไม่พอจ้างเลยครับ (ซับน้ำตาสะอื้นฮึกๆ)
ตอนนี้ขอใช้เพื่อพูดถึงครอบครัวของใบตองก่อนนะครับ ชาตินี้น้องจะได้เห็นหน้าพี่ตานีไหม? เดี๋ยวก็ได้เห็นนะครับ ขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาอ่านนะครับ มีตรงไหนควรแก้ไขแนะนำได้เลยนะครับ
...แน่นอนว่าเรื่องคำผิดก็ด้วยครับ...
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
รออๆๆ ลุ้นๆๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ใบตอง ต้องกลายเป็นเมียงูปะเนี่ย
อ่านไปนึกภาพตามไปแขยงมาก
แฟนตาซี ผีเต็มเล้า ติดตามคับ
-
ตื่นเต้นสุดๆ ชอบบบบบแนวนี้สุดๆ อยากจะขอบคุณมากกกที่เเต่ง :mew1: ติดตามมมมม o13
-
:mew1: :mew1:
-
ชอบบบบบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ชอบแนวนี้ อย่าหายไปนานนะคนแต่ง เข้ามารออ่านอยู่นะ
-
โอ้ยยชอบบบ ตามมม
-
น่าสงสารน้องตอง น้องที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ แต่อะไร ๆ ก็ดันมาลงที่น้องเนี่ยนะ
บาปกรรม ทำให้น้องตองมองเห็นภูติผีได้ แต่โดนแม่บัวสะกดไว้
แต่เหมือนจะมีอะไรมากกว่านั้นอ่ะ น้องตองมีเชื้อสายของพญานาคหรือเปล่า
แล้วในฝันนั้น งูที่รัดน้องตองเป็นใครกัน พระเอกเรื่องนี้เป็นพญานาคหรือเปล่าเนี่ย
แต่ถ้าใช่ แล้วทำไมถึงอาฆาตแค้น แล้วส่งงูมาทำร้ายน้องตองล่ะ
อุตส่าห์เชียร์พี่เขียด คงเป็นได้แค่พี่ชายที่แสนดีเท่านั้นสินะ ฮึกกก T^T
เรื่องน่าติดตามมากเลย ขอบคุณคนเขียนนะคะ :กอด1:
-
เราจะเปย์คนเขียนเอง //โปรยเงิน o8
พระเอกอย่าเล่นตัวนานนะตัวเอง o18
-
หุ้ยชอบอ่ะมาต่อเร็วๆนะ อย่าลืมใส่วันทีกับหน้าด้วยนะครับ
-
รอตอนต่อไปค่ะ
-
:seng2ped: เอาเป็นเมียงูแล้วท้องได้ เลยได้ไหม555 ไหนๆก็ไหนๆล่ะ
-
ชูป้ายไฟทีมพี่ภพค่ะ :katai5:
-
เป็นพระเอกของนิยายค่าตัวมันจะแพงหน่อยนะ
ให้ใบตองเซิ้งเปิดเวทีเรียกแขกเรียกแบงค์ไปก่อน
-
:hao7: o13 :hao7:
:L2: :pig4: :L2:
-
สนุกมากจ้า ชอบบรรยากาศเวลาบรรยายถึงบ้านสวนค่ะดูอบอุ่นดี รอพระเอกอยู่เน้อ :hao3:
-
Where are you? พระเอกจ๋าาาาาา
คือแบบพี่ตานีก้อสวยไปไง ไม่เชียร์ให้เปนพระเอก
หรือจะเปนพี่งูภพ? หรือพญานาคปริศนา?
รออ่านจร้าาาาาา ^0^
-
หรือว่าพี่กล่ำจะเป็นพระเอก
-
สนุกมากๆเลยค่ะ ชอบจัง
-
อุ๊ยตาย มีพี่งูเข้ามาเกี่ยวด้วย :katai2-1:
-
o13 ว๊าวๆ เจอเรื่องน่าสนใจเข้าแล้วเรา ลุ้นๆ เอาว่าใครคือพระเอก ตื่นเต้นกับต้นเหตุ สิ่งเหนือธรรมชาติ ชอบค่ะ
:3123: :pig4: :3123:
-
4.
ก็อกๆ
“ครับๆ ,มาแล้ว”
ผมวิ่งไปเปิดประตูบ้านเพื่อต้อนรับคนที่มายืนเคาะในช่วงบ่าย ใบหน้าสวยหลังบานประตูบูดบึ้ง ในมือข้างหนึ่งหอบถุงกระดาษที่มีเอกสารปึกใหญ่ดูแล้วท่าจะหนักเอาการกับถือกระเป๋าไว้ใบหนึ่ง อีกมือถือร่มบังแดดเอาไว้
“แตงอ่อน? มาทำอะไรเหรอ?”
“แตงว่าแตงไลน์มาบอกตองว่าจะขนงานมาทำบ้านตองแล้วนะ”
“โทษทีแตงอ่อน ตองยังไม่ได้เปิดโทรศัพท์”
“ช่างเถอะ แตงเป็นคนมากวนเอง เข้าไปได้ไหม?”
“อื้อๆ ได้สิ”
ผมพยักหน้า แตงอ่อนหุบร่มพิงไว้ข้างประตู ถอดรองไว้หน้าบ้านแล้วเดินเข้ามา ดวงตากลมโตกวาดมองไปทั่วบ้านของผมแล้ววางกระเป๋ากับถุงกระดาษลง
“บ้านสะอาดดีนะ จ้างแม่บ้านเหรอ?”
“เราไม่มีเงินจ้างแม่บ้านหรอก แต่มีคนเข้ามาทำให้อยู่”
“เหรอ? ช่างเถอะ มันเรื่องของตองนี่นะ มาทำรายงานดีกว่าจะได้ทันส่งวันศุกร์”
“งั้นเดี๋ยวเราไปเอาน้ำกับขนมมาให้”
“อื้อ เดี๋ยวขอใช้โน๊ตบุ๊คนะ”
“เอาเลยๆ ตายสบายนะ”
ผมบอก แตงอ่อนพยักหน้าแล้วหยิบโน้ตบุ๊คของผมมาเปิดพิมพ์รายงาน ส่วนผมก็นั่งทำในส่วนที่ต้องเขียนด้วยมือเพราะแตงอ่อนบอกว่าลายมือผมอ่านง่ายกว่า เรานั่งทำกันอยู่เกือบๆชั่วโมง ประตูบ้านผมก็ถูกเคาะอีกรอบ ผมขยับลุกไปเปิดประตูก่อนจะเจอพี่เขียดยืนถือถุงพลาสติกอยู่หน้าประตู พี่เขียดชูถุงขึ้นให้ดู
“พี่ทำหมูผัดขิงมาให้ แล้วก็จะมาขออาบน้ำหน่อย บ้านพี่โอ่งแตกน้ำไม่ไหล”
ผมพยักหน้าหงึกๆ พี่เขียดส่งถุงใส่กล่องที่บรรจุหมูผัดขิงเอาไว้ ผมวิ่งปรือเอาไปเก็บในครัว แตงอ่อนยกมือไหว้พี่เขียดแล้วหันไปพิมพ์งานต่อ พอจัดการเก็บกับข้าวเสร็จ ผมก็มานั่งทำงานต่อ ไม่วานขอให้พี่เขียดมาช่วยนั่งทำอีก ทีแล้วสัญญาว่าจะเลี้ยงข้าว(ซ่ึ่งก็คงไม่พ้นหมูผัดขิงที่พี่เขาเอามาให้)
“ตองๆ รู้เรื่องที่จะไปเข้าค่ายศึกษาบ้านสวนที่หมู่บ้านดงพญานาคยัง?”
แกร่ก
“ขอโทษทีๆ พี่คงจะถือปากกาไม่ดีน่ะ”
พี่เขียดขอโทษขอโพยทีทำปากกาหล่นทั้งที่ยังไม่มีใครว่า ใบหน้าของพี่เขียดซีดเผือดแววตาหลุกหลิกไปมา ผมเองก็เจ็บไหล่แปล๊บขึ้นมา ดงพญานาค เหมือนผมจะคลับคล้ายเคยได้เห็นว่าอยู่ไม่ไกลจากหมู่บ้านผมเสียเท่าไหร่ เอาจริงๆคืออยู่ติดๆกับหมู่บ้านผมเลยเสียด้วยซ้ำไป พี่เขียดยกยิ้มให้พลางส่ายหน้าว่าไม่เป็นอะไร ผมกลืนน้ำลายลงคอแล้วหันไปพูดกับแตงอ่อน
“ที่อาจารย์เปรยๆไว้เมื่อตอนเปิดเทอมเหรอ?”
“ใช่ เห็นว่าเป็นกิจกรรมกึ่งค่ายอาสากึ่งศึกษานอกสถานที่ พวกปีสามเขาจัดเอาไว้ให้น่ะ สัปดาห์หน้าต้องส่งแบบตอบรับแล้วนะ”
“อือ...คงต้องถามความคิดเห็นของผู้ปกครองก่อน”
ผมตอบส่งๆ แต่แตงอ่อนเงยหน้าขึ้นพรึ่บดวงตาวาววับด้วยความอยากรู้ เพราะเธอคงจำได้ว่าผมอยู่ที่นี่คนเดียว
“ใครเป็นผู้ปกครองตองเหรอ?”
ยิ้มแห้งๆ ใจนึงก็อยากชี้ไปที่กอกล้วยหลังบ้านแล้วบอกเพื่อนว่า “อ๋อ อยู่ในกอกล้วยน่ะ แต่เราไม่เคยเห็นหน้าหรอกนะ”
“พ่อน่ะ ต้องโทรไปบอกด้วยเดี๋ยวท่านเป็นห่วง”
แตงอ่อนพยักหน้าหงึกๆ แล้วลงมือทำงานต่อ พวกเราสามคนไม่พูดอะไรกันอีกและเร่งมือทำงานให้เสร็จ จนบ่ายสี่โมง งานก็เสร็จพร้อมเข้าเล่ม แตงอ่อนเลยเก็บของและบอกว่าจะเอาไปเข้าเล่มก่อนแล้วค่อยมาหารค่าใช้จ่ายกัน พอแตงอ่อนกลับไปแล้วพี่เขียดก็จับผมนั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่งแล้วแกก็ลากเก้าอี้สองตัวมานั่งลงตรงข้ามผม
“ฟังนะใบตอง พี่กับตานีเห็นพ้องต้องกันว่าใบตองไม่ควรไป”
“ทำไมเหรอครับ?”
พี่เขียดหันไปมองข้างตัวครู่หนึ่ง ผมเดาเอาว่าพี่ตานีอยู่ตรงนั้น ตอนนี้ผมโอเคครับ เพราะมองไม่เห็นแล้วก็ไม่ได้ยิน แล้วเขาก็มาดูแลผมด้วยเลยไม่ค่อยรู้สึกอะไรมาก...แต่ผมก็รู้สึกว่าตัวเองรู้สึกคุ้นเคยกับเรื่องพวกนี้อย่างประหลาด
“พี่กับตานีรู้สึกว่าไม่ชอบมาพากล”
“แค่เข้าค่ายเองครับ”
-อีคำว่าแค่นี่แหละ ทำคนตกวัวตายมาเยอะแล้ว-
“อีคำว่าแค่นี่แหละ ทำคนตกวัวตายมาเยอะแล้ว ตานีว่าแบบนั้น”
“ไม่ใช่ตกม้าตายเหรอครับ”
-แถวนี้มันมีแต่วัวกับควาย พี่จะเอาไปเปรียบกับม้าทำมะเขือพวงอะไรล่ะ-
“แถวนี้มันมีแต่วัวกับควาย พี่จะเอาไปเปรียบกับม้าทำมะเขือพวงอะไรล่ะ ตานีเขาว่ามา”
“แต่ยังไงผมก็ต้องไป มันเป็นกิจกรรมของมหาลัยครับ”
ผมตอบพร้อมกอดอก พี่เขียดหันไปมองที่ว่างข้างตัวอีกครั้งก่อนจะถอนหายใจแล้วหันมาบอกผม
“ตานีเขาบอกว่าขอคิดก่อน พี่ก็ไม่อยากให้ไปเหมือนกัน เรายังมีเรื่องคอขาดบาดตายพาดคออยู่ งูที่มาบ้านเราตอนนั้นก็มาจากดงพญานาค ไม่เท่ากับว่าเราเดินเข้าไปถิ่นเขาเลยเหรอใบตอง?”
ผมนิ่งเงียบและคิดตาม จริงอยู่ที่ว่าถ้าผมไม่ไปค่าย ผมอาจจะตกกิจกรรม แต่ชีวิตผมก็สำคัญเหมือนกัน ระหว่างที่กำลังคิดถึงปัญหานี้กันอยู่ก็มีเสียงลากวัตถุหนักๆมากจากทางหลังบ้าน
-ถ้าอย่างนั้น ให้กูไปด้วยไหม?-
พอเห็นต้นเสียง ผมก็กระโดดขึ้นตักพี่เขียดใช้สองแขนล็อคคอพี่เขาแน่นแล้วแหกปากโวยวายพร้อมๆกับพี่แกทันที
“งูยักษ์! อ๊ากกกกกก”
ผมกับพี่เขียดกอดกันกลมพร้อมแหกปากร้องลั่นบ้านอย่างพร้อมเพรียงโดยไม่ได้นัดหมาย
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ผมจุดธูปติดต่อพระเอกได้แล้วครับ! ดีใจกับน้องใบตองที่ไม่ต้องไปเซิ้งเรียดแขกแล้วนะครับแค่ก!
ขอบคุณทุกๆความเห็นนะครับ บางคอมเม้นท์อ่านแล้วก็ขำดี ขอบคุณมากครับ มานั่งจุดธูปเรียกพระเอกไปด้วยกันนะครับ(ฮา)
ตามปกติผมจะลงวันอังคารกับวันศุกร์เพราะมีคาบว่างบ่าย แต่ว่า จันทร์-อังคาร ผมมีสอบปลายภาคครับ จะได้ปิดเทอมแล้ววว เย้~ (จุดพลุฉลอง)
ผมกำลังบอกให้ตัวเองไปอ่านหนังสือ จริงๆนะครับ(ทำหน้าคนสอบพรุ่งนี้)
ผมไม่ได้มีเวลาว่ามาเขียนนิยาย จริงๆนะครับ(เขี่ยหนังสือไปไกลๆ)
-
ติดตามนะค๊ะ สนุกมีลุ้น อ่านเพลินมากเลย
-
:hao7:
:L2: :pig4: :L2:
-
พระเอกนี่พี่ถพหรือเปล่าคะ
หรือเป็นพญานาคลุ้นสุดไรสุด :hao6:
-
นิยายก็อยากอ่านคะ แต่คนเขียนก็ต้องอ่านหนังสือก่อน
จะได้เกรดดีๆ พอเกรดดีๆ จะได้มีงานทำ พอมีงานทำ จะได้มีตังค์จ่ายให้พระเอกร้อยล้านตอนต่อๆไป
เดี๋ยวนางหายอีก แย่เลย :D
-
:L2: สู้ๆจร้า
รอลุ้นกันต่อไปว่าน้องจะไปหรือเปล่า ไปแล้วเจอกับอะไรให้เราตื่นเต้นอีก
:3123: :pig4: :3123:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ใครรรร ใครคือสามี-- แค่ก หมายถึงพระเองของหนูตองกันนน มาจากดงพญานาคใช่มั้ยตัวเธออออ
-
น้องตองน่ารักจังเลยลูก :impress2:
พระเอกนี่น่าจะอยู่ที่ดงพญานาครึเปล่าน้า อิอิ ขอจิ้นพี่ภพกับน้องตานีคนสวยแล้วกันน้า :impress2:
-
เดี๋ยวๆ งูยักษ์ที่มานี่ไม่ใช่พี่ภพเรอะ ทำไมคนเขียนว่าเรียกพระเอกออกมาได้แล้ว
ดูทุกคนจะลุ้นเรื่องพระเอกมากกกก (เราก็ด้วย) ฮา
รอตอนต่อไปค่ะ
-
พี่ภพของน้องตองสินะ อิอิ
-
คู่ของตองเป็นพญานาคใช่มั้ย o22
ตีตราประทับที่ไหล่แล้วนี่นะ :hao3:
แล้วงูยักษ์ที่มาล่ะ :z3: :z3: :z3:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
-ว่าไง ให้กูไปด้วยไหม? มีกรมธรรม์คุ้มครองนะ-
ภพลากร่างอันใหญ่โตของตนเองเข้าในห้องนั่งเล่น ก่อนจะยื่นหัวที่ปกคลุมไปด้วยเกล็ดไปถูไถนัวเนียบรรดามนุษย์สองคนที่กอดกันแหกปากร้องไม่อายเพื่อนบ้าน ไม่ทันไร เท้าขาวเนียนสวยๆ ของพรายตานีในชุดสไบประหนึ่งแม่หญิงก็ลอยวูบมาถีบหัวโตๆของงูจงอางสีน้ำตาลอ่อน
-อย่ามาลามกจ๊ะไอ้พี่ภพ ถึงเป็นเจ้าที่ แต่ตานีก็ถีบได้ถ้าเห็นว่าไม่เหมาะไม่ควรนะจ๊ะ-
-กูแค่เก็บค่าดูแลบ้านเอง มึงนี่ก็ขัดความสุขกูจริงไอ้พรายกล้วยเน่า-
-พูดแบบนี้เดี๋ยวน้องก็ถีบอีกทีหรอกจ๊ะพี่ภพ-
ตานียกเท้าไว้รอท่าพลางยิ้มหวาน งูจงอางตัวเขื่องส่งเสียงจิ๊จ๊ะ ก่อนจะขดร่างแล้วชูหัวขึ้น ดวงตากลมสีดำวาวจับจ้องไปยังสองมนุษย์ที่ยังกอดกันกลมอย่างไม่กลัวฟ้าผ่าใส่ ใบตองหอบฮั่กๆ ก่อนจะหงายหลังตึงจนเขียดรับไว้แทบไม่ทัน
“ใบตอง!!!”
*******************
เขียดนั่งขัดสมาธิ ดวงตาจับจ้องไปที่งูใหญ่ที่นอนพาดยาวเกินโซฟา ปากกว้างอ้าหาวอย่างเกียจคร้าน ชายหนุ่มเบือนสายตาไปหาพรายตานีที่นั่งตะไบเล็บแกร่กๆอยู่ข้างๆใบตองที่นอนสลบเหมือดไม่ได้สติ ตานีเป่าเล็บฟู่ๆเพื่อไล่ผงเล็บที่มาจากการตะไบแล้วหยิบขวดน้ำยาทาเล็บมาทาเล็บต่อหน้าตาเฉย
-กูชื่อภพ เป็นเจ้าที่ ยินดีที่ได้รู้จักคนข้างบ้าน-
งูเจ้าที่แนะนำตัวด้วยเสียงเรียบนิ่ง เขียดกลืนน้ำลายลงคอดังอึก รู้สึกวางตัวขึ้นมาไม่ถูกแบบกะทันหัน เห็นผีกับสิ่งเหนือธรรมชาติมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย แต่เจ้าที่ ที่ทำตัวขี้เกียจได้แหวกแนวขนาดนี้เขาไม่เคยพบเคยเจอมาก่อนเลยจริงๆ ภพอ้าปากหาวหวอดโชว์เขี้ยวยาว ก่อนจะใช้หางตวัดตบถุงมันฝรั่งทอดกรอบปลิวไปหาตานีที่โดนถุงมันฝรั่งทอดฟาดหน้าเข้าเต็มรัก
-ไอ้ตา แกะถุงให้หน่อย น้องมึงไม่ได้หิ้วขนมมาเซ่นกูสองวันแล้ว กูหิวขนม-
-ขนาดจะแดกขนมยังขี้เกียจอีกหรือจ๊ะพี่- ตานีฉีกซองถุงขนมพร้อมพูดเหน็ดแนมงูเจ้าที่ ที่ขี้เกียจจนตัวจะมีขนขึ้นมาแทนเกล็ด ภพมองตานีด้วยสายตาเบื่อๆ
-กูยังงอนที่มึงไม่แบ่งขนมกล้วยให้กูอยู่ น้องมึงแม่งก็งก กะอีแค่ขนมกล้วยก็แบ่งให้กูไม่ได้-
-เขาให้พี่ก็ดีแล้ว งูห่าอะไรแดกกล้วยจ๊ะพี่ภพ แล้วขนมกล้วยนั่นคุณกล่ำเขาฝากให้กูจ๊ะอีพี่-
-กู ขอให้มึงนก นกๆๆ เพราะมึงไม่แบ่งขนมให้กู-
-ไปเรียนศัพท์เพี้ยนๆมาจากไหนวะ? แล้วมึงอยากเป็นงูผัดเผ็ดเหรอพี่? เจ้าที่ผัดเผ็ดนี่น่าลองนะ เผื่อตานีจะได้ยกระดับจากโอปปาติกะชั้นล่างเป็นชั้นอื่นกับเขาบ้าง-
-มึงเป็นโอปปาติกะชั้นเปรตเหรอ?-
-ปากมึงวอนเขี้ยวหักมากอีพี่!-
ตานีพูดเสียงเขียวพลางปาถุงขนมใส่แบบข้ามหัวมนุษย์ธรรมดาไปเลย ภพทำสายตาเหม็นเบื่อแล้วหันมาหาเขียดที่สะดุ้งโหยงทันที
นั่นเจ้าที่นะเหวยยย
-คนข้างบ้าน ป้อนขนมกูที กูหยิบกินเองไม่ได้ ปากถุงแคบจัดยัดหัวไม่ลง-
“...”
-...ไม่ได้เหรอ? ไอ้ตา มึงปลุกน้องมึงมาป้อนกูที-
-อย่ามาลามปามน้องตานีพี่ ไปหัวงูไกลๆ-
-ก็น้องมึงน่าแดก-
-ใบตองไม่ใช่หนู!-
-กูไม่แดกหนู กูชอบแดกเด็ก-
-หัวงู!-
-ตอนเด็กๆมึงก็น่าแดกนะ...จะว่าไปตอนนี้มึงโตหรือยัง-
-โตแล้ว!-
-ไม่เห็นมีนม-
-ว้อยยยยย อิเจ้าที่สัปดน! เอาความเคารพในตัวมึงของกูคืนมานะอิพี่!-
เขียดมองเจ้าที่ของบ้านใบตองกับพรายตานีเถียงกันข้ามหัวไปมา ชายหนุ่มพยักหน้าให้ตัวเองเงียบๆแล้วคลานออกไปช้าๆ
...ซึ่งงูเจ้าที่ก็เห็นเข้าก่อนเลยใช้หางพัดรัดรอบขาข้างหนึ่งของเขียดแล้วลากกลับมา
-จะรีบไปไหน บ้านมึงไม่หายหรอก อยู่คุยธุระกับกูก่อน-
...ฮือ...แต่กูไม่มีอะไรจะคุยครับ!!
เขียดร่ำไห้แล้วนอนหมอบไปกับพื้นบ้าน แค่อยากช่วยน้องเพราะสงสารมัน แต่เจอแบบนี้พี่ก็ไม่ไหวนะ!
************************
ส่งท้ายกันนิดๆก่อนจะหายไปหนึ่งสัปดาห์เต็มๆ มาเปิดโปงความตัลลั๊ค(?)ของพี่ภพกันซักนิด เพราะหลังจากนี้อิพี่เขาจะเกาะน้องประหนึ่งปลิง-(พี่ภพโดนตานีจิกหัวลากกลับต้นไทร) แลทุกคนจะชุลมุนวุ่นวายกันเรื่องพระเอกเรามากเลย(ฮา) พระเอกกำลังจะมาแล้ว รอกันอีกนิดดด ไม่ห้าก็หกละฟะ! รักใครเชียร์ใครอย่าลืมป้ายไฟเชียร์นะครับ!
ปล. ใครมีสูตรท่องจำภาษาซีมั่ง---
-
พี่ภพน่ารักอ้ะ เป็นเจ้าที่ที่อินเทรนด์สุดๆ น้องตาเค้าไม่นกหรอกจ้ะ น่าจะได้กับพี่งูนี่แหละ5555 :z1:
-
สนุกกก ตามค่าา
เราก้จะสอบเหมือนกัน สะกดจิตตัวเองไปอ่านหนังสืออยู่
แต่มาเจอเรื่องนี้ก่อน เลยยาวเลย55555555
ตัดมาใส่ส่วนขอการเดาเนื้อเรื่อง
นี่ว่าพี่ภพนั่งแหละที่มา พี่แกเป็นงูจงอางหนิใช่มั้ย ตอนที่ออกมาช่วยน้องตอนนั้น
พี่แกกัดงูเห่าตัวอื่นกระจุยเลยแปลว่าตัวต้องใหญ่พอควรแหละ
แถมในบ้านในเขตพี่แก จะมีงูตัวอื่นเลื้อยมากัดน้องถึงห้องนอนได้เลยหรออ
ตีตราจองขนาดนี้ ตำแหน่งพระเองต้องมาแล้วค่ะ
ในส่วนของประเด็นที่น้องฝันนี่น่าสนใจ สายตาที่ตอนแรกรักเอ็นดู แต่เปลี่ยนมาโกรธแค้นเนี่ย
เดาไว้ว่าน้องอาจจะเป็นลูกในท้องตอนนั้นที่ตายไปก่อนรึป่าวงี้
รักเพราะเป็นลูก แต่ก้โกรธแค้นส่วนที่เป็นมนุษย์ที่ทำตัวเองและเมียตายงี้ //มั่วมาก
อาจจะเพราะเราปักธงไปแล้วว่าพี่ภพเป็นพระเอก พญานาคอีกฝั่งถ้าไม่มีปมผูกกันมาก้ต้องตัวร้าย555
พี่ตานีต้องมีคู่นางน่ารักก คูลลลมาก ใส่สไบเพราะสวย! พี่เขียดมั้ยคะ น่าสนนะ5555
รอค่าาาาา เราจะช่วยเปย์ค่าตัวพระเอกก //จ่ายเงินซื้อธูป
-----------------------------------Edit--------------------------------------
พึ่งเห็นตอนล่าสุดค่ะ55
พี่ภพน่ารักมากกกกก ไม่เหลือความเคารพใดๆให้อีกต่อไปป
น่าจับฟัดมากกกก พี่ภพเป็นพระเอกเถอะะะ!!
รอค่าา ลาไปสอบ1อาทิตย์ด้วยคนน
-
สงสารเขียดมาก :m20:
น้องตากะพี่ภพเถียงกันน่ารักน่อ
รอๆ พระเอกกำลังจะมา กำลังจะมาๆๆๆ ?
:L2: :pig4: :L2:
-
จะลุ้นจะดันใครดี เพราะรักทุกคน :กอด1:
-
:L2: :pig4: :L2:
-
เอิ่มมมม หมดกัน ความน่าเชื่อถือของงูเจ้าที่ ที่สั่งสมมานาน เราเชียร์ตานี จับพี่ภพผัดเผ็ดเลยจ้า :hao6:
-
เรื่องก็ฮา talkคนเขียนก็ฮา ตกลงพระเอกคือพี่ภพใช่ม้ายยย หรือwho?
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ้ยย พี่ภพ น่ารักกกก ทำไมรู้สึกอยากจับฟัด 555 :m1:
ที่โผล่มาตอนแรกซะน่าเกรงขามนั่น หลอกกันใช่ไหม ห๊ะ
แต่ยังไง ก็ยังคงเชียร์พี่เขียดคนดี สุดใจเน้อ
พี่ภพ ตอนนี้ขอเชียร์ให้พี่ตานีสุดสวยแทนดีกว่า เข้ากันดี๊ดี
ยกป้ายไฟพี่เขียดจ้า รอตอนต่อไปน้า
ขอบคุณคนเขียนมากค่า :กอด1:
-
น่าติดตามม
-
หมดกัน... เจ้าที่ในอุดมคติของฉัน55555
-
โถ่พี่ภพพี่ไม่น่าเลย
-
เป็นเจ้าที่ ที้เกร๋มากๆ 555555555
-
ท่านเจ้าที่สุดยอดมากกกก :laugh: ปล.ภาษาซีนี่ต้องเขียนบ่อยๆแล้วจะจำได้เอง555
-
ชอบเรื่องนี้มากต่อเร็วๆนะ
-
สนุกๆๆๆ
พระเอกเป็น พญานาค?
-
สนุกกกก ชอบบบบ
// พี่ภพนี้นะ 5555555
// พระเอกยังไม่มาาา
-
ตอนแรกที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้ ก็คิดว่าตานีเป็นพระเอก แล้วพอบอกว่าสวย ก็เอ๊ะ อาจจะเป็นเมะสวย แล้วไงล่ะทีนี้พอบอกว่าพระเอกยังไม่ปรากฏ ถถถเมะสวยเราหายวับไปกับตา :ling1:
-
ตัวละครที่ผ่านๆมีแต่ extra สินะ ตามลุ้น ใครคือพระเอก
-
มาดูทุกวันเลยยยยยย คิดดถึงงแล้ววว
-
เป็นเรื่องที่น่าสนใจมาก แฟนตาซีผสมไสยศสาสตร์นะเนี่ย :hao3:
-
เจ้าที่แรง แถมหัวงูด้วย อะจ๊ากกกกก :laugh:
อ้าวๆ......ตอนนี้เป็นงูจงอางอยู่ ต้องมีหัวเป็นงูอยู่แล้ว
ตองโดนแย่งซีนซะและ :katai2-1:
เป็นเจ้าที่ที่ทันสมัยมาก รู้คำใหม่ๆ นกงี้
แสดงว่าแอบฟังวันรุ่นหนุ่มสาวคุยกันสินะ
อย่างนี้ก็ขยันเรียนรู้โลกปัจจุบัน
แต่ขี้เกียจเรื่องจะหยิบอาหารเข้าปาก
ชอบอ่อย หรือชอบถูกเอาใจสินะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมาก ขำอิพี่งูกับน้องตานีตอนเถียงกันมาก หมดมาดเจ้าที่เบิ้ดดดด :katai2-1: :katai2-1:
-
หายไปนานเกินไปละ อย่าเทนะ พลีสสสส
-
(ตอนที่ 5 ครึ่งแรก)
“ตอง...เฮียหิวหนม”
งูจงอางตัวจิ๋วโผล่หัวออกมาจากกระเป๋าเสื้อของผม ลิ้นเล็กแลบออกมาพลางจ้องไปยังขนมคอเป็ด*ในมือผมที่รถบัสแจกให้ มือที่ถือขนมของผมสั่นระริก ผมหันมองรอบตัวก่อนจะหันมามองงูจงอางตัวเดิมที่เลื้อยพรืดไปขดตัวบนที่วางแก้วแล้วชูคอมองขนมตาวาวปนเฉื่อยๆ
“นะ...ให้เฮียนะ เฮียอยากกินอ่ะ”
“เอ่อ...คนอื่นเขาจะไม่เห็นพี่กินแล้วตกใจเอาเหรอครับ?”
“ไม่มีใครเห็นเฮียหรอก นะๆ เฮียจะกินคอเป็ด นะตองนะ”
ผมวางขนมที่พึ่งกินไปได้แค่สองคำลงตรงหน้างูตัวเล็ก จ้องมองตามไม่วางตา งูจงอางไซส์มินิอ้าปากเขมือบขนมคอเป็ดชิ้นใหญ่ต่อหน้าต่อตาผมช้าๆ เป็นภาพที่ดูน่าสยดสยองชอบกล ผมหันซ้ายแลขวา กลัวครับ กลัวเหลือเกินว่าจะมีเพื่อนหรือว่าพี่คนไหนเดินมาเห็นแล้วเอาเสียมมือมาฟาดงูเจ้าที่ไซส์มินิของผมหัวแบะ
ครับ...งูจงอางจิ๋วไซส์พกพาสะดวกที่กำลังเขมือบขนมคอเป็ดจนตัวบวมตรงที่วางแก้วข้างหน้าผมคืองูเจ้าที่แห่งบ้านสวนนายวิษธร(นึกภาพงูตัวเท่านิ้วก้อยที่เขมือบขนมคอเป็ดชิ้นใหญ่หมดทีเดียวสิครับ) ที่ไม่รู้ไปทำยังไงให้ตัวหดจากขนาดเท่าท่อนซุงกลายเป็นงูไซส์มินิแล้วเลื้อยเข้ามาในกระเป๋าเสื้อผมแบบมึนๆตอนที่ผมหิ้วกระเป๋าไปขึ้นรถที่มหาลัยเพื่อเช็คชื่อหลังจากที่สองสัปดาห์หลังพบหน้ากันครั้งแรกผ่านไปไวเหมือนโกหก สรุปคือพี่ตานีอนุญาตให้ผมไปเข้าค่ายได้แต่ต้องหิ้วพี่ภพไปด้วย ซึ่งคุณงูก็ดีใจจนหางสั่นอยากไปด้วยสุดขีด
เหตุผลของคุณเจ้าที่นามว่าภพเป็นอะไรที่เข้าใจได้ง่ายมากครับ
-กูอยากไปเที่ยว-
...จ๊ะ...
ส่วนนายวิษธรคือชื่อของผมเองครับ(ยิ้มอ่อน) ในตอนนี้ผมกำลังโดยสารรถบัสที่ทางมหาลัยจัดการเช่าเหมาไว้ให้ เพื่อทำกิจกรรมเข้าค่ายที่หมู่บ้านเศรษฐกิจพอเพียงที่ชื่อดงพญานาคซึ่งอยู่ห่างจากบ้านผมราวสี่สิบกิโลเมตร ดังนั้นผมที่เมื่อเช้าตื่นตั้งแต่ตีห้าเพื่อเตรียมของและออกไปขึ้นรถโดยสารรอบหกโมงเช้า ก็ต้องหอบงูจงอางอยากเที่ยวใส่กระเป๋ามาด้วย ไม่ใช่แค่พี่ภพครับที่มาด้วย พี่ตานีเขาก็มาแบบสวยๆนั่งรอบนรถโดยที่ไม่ถามสุขภาพคนนั่งข้างๆซักคำ
ผมไม่รู้ว่าพี่ตานีเขาไปทำอะไรมา ผมกับคนอื่นถึงมองเห็นพี่เขาได้ พอจะถามพี่เขียดที่อยู่ข้างๆพี่ตานี พี่เขาก็แค่ถอนหายใจแล้วตอบแค่ว่า “แค่จะหายใจพี่ยังลำบากเลย” สุดท้ายผมเลยต้องโงกลับไปถามพรายตานีที่ตอนนี้นั่งเนียนรวมกับชาวบ้านเขาแบบสวยๆแทน
...พี่เขาสวยจริงๆนะครับ...
“อ่อ...พี่แค่ให้พ่อเขียดไปเตะกล้วยในกอพี่สองสามต้น ให้ถือเป็นการรังควาญ พี่จะได้จองล้างจองผลาญตามสูบพลังชีวิตมันได้ พี่จะได้มีแรงมีพลังมาปรากฏร่างกลางแดดเปรี้ยงๆ ตอนนี้ก็ซีดๆงี้แหละแต่เดี๋ยวก็ชิน พี่ไม่ได้กะเอาตายด้วย เพราะฉะนั้น สบม.มตห.(สบายมากไม่ต้องห่วง) แล้วก็ตัดหน่อกล้วยอ่อนใส่กระเป๋ามา พ่อเขียดหิ้วหน่อกล้วยพี่ไปไหน พี่ไปด้วย แค่นี้ก็ตามมาดูแลน้องตองได้ จิ๊บๆ”
พี่ตานีอธิบายน้ำไหลไฟดับ นั่งไขว่ห้างอยู่ที่เบาะด้านผมสบายๆ พี่เขาใส่ชุดนักศึกษา(ที่ปล้นจากในตู้ของผมมา)เพื่อให้กลมกลืนไปกับคนอื่นมีพี่เขียดนั่งหลับหัวพิงกระจกอยู่ข้างๆ ผมเพิ่งรู้เมื่อเช้าว่าพี่เขียดเป็นรุ่นพี่ปีสามในคณะของผม พอใส่ชุดนักศึกษาแล้วพี่เขาทั้งดูเด็ก ดูเป็นคุณชายสำอาง ถ้าเอาไปเทียบกับพี่กล่ำนี่คงจะ...(มองบนแล้วมองล่าง) นั่นล่ะครับ...
พี่กล่ำก็มานะครับแกอยู่ปีสี่ แต่พี่เขียดกลับด่าได้หน้าตาเฉยไม่สนชั้นสนขั้นซักนิด พี่กล่ำอยู่ข้างหน้าสุดกับน้องกายเลย เห็นว่าขนน้องมาใช้แรงงานทาส จริงๆคือไม่อยากปล่อยน้องไว้คนเดียวเพราะตากับยายยังอยู่โรงพยาบาล พี่ตานีนี่ยิ้มปากแทบฉีกไปถึงใบหู ตาเป็นประกายวิ้งๆจนผมขนลุกขนพอง พี่เขียดก็หลับเหมือนตาย ไม่รู้ไม่สน ไม่ลุกไปทำหน้าที่อะไรทั้งสิ้น
สรุปคือขนกันมาหมดบ้านครับ ถ้าโจรขึ้นบ้านนี่ไปหมดทั้งสามหลัง ทั้งบ้านผม บ้านพี่เขียด(พี่เขาอยู่คนเดียว) บ้านพี่กล่ำ เลือกได้ตามใจชอบเลยจะขึ้นหลังไหน ทั้งสามหลังยิ่งมีสิ่งป้องกันเป็นแม่กุญแจดอกเล็กๆหน้าตาโง่ๆเอาเลื่อยไถไม่กี่ทีก็พัง แถมแถบนั้นเป็นบ้านเมียฝรั่งที่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ไม่มีของมีค่าอะไรเพราะย้ายไปอยู่กับสามี สรุป! เป็นพื้นที่ไร้ผู้อยู่อาศัย มีบ้านที่ควรค่าให้ปล้นถึงสามหลัง เลือกเอาตามสบายใจกายสะดวกได้เลยครับ
ผมล้อเล่น...อย่าปล้นบ้านผมนะ
นั่งรถไม่นานก็ถึงที่หมาย พอผม(และงูที่พาดอยู่บนบ่า)ก้าวลงจากรถ ผมก็มองบ้านสวนตรงหน้า
เหมือนเห็นบ้านตัวเองที่ขยายเพิ่มมากกว่าเป็นห้าสิบเท่าเลยแฮะ...
“อี๋ เหม็นสาบงู”
พี่ตานีที่หิ้วพี่เขียดเดินลงมาบ่นพลางยกมือปิดจมูก ดวงตามองจ้องบ้านทรงไทยประยุกต์ตรงหน้าอย่างไม่ชอบใจ พี่เขียดเบ้หน้าเกาะแขนพี่ตานีแล้วมองไปรอบๆก่อนจะบ่นพึมพำ
“สัมภเวสียั้วเยี้ยไปหมดเลย พี่ตานีเรากลับกันเหอะ”
“ฮึ้ย~~~ พ่อเขียดจะกลับไม่ได้นะ ถ้าพ่อกลับพี่ก็ต้องกลับด้วยสิ!”
“พี่ก็ไปเกาะคนอื่นดิพี่ ไอ้กล่ำกล้ามไง ไปเกาะมันเหอะ ผมจะอ้วกแล้ว”
“โหย~ ไม่มีน้ำใจ ป่ะๆ เดินเล่นรอบบ้านเอาให้หายมึนสัมภเวสีไปเลย”
“พี่~~~~”
ภาพที่ผู้ชายสองคนฉุดกระชากลากถูกันโดยที่คนตัวเล็กกว่าเป็นคนฉุด(?)นี่ก็ดูแปลกใหม่สำหรับผมเหมือนกันนะ
“ตอง เฮียอยากเข้าร่มแล้วอ่า มันร้อน”
งูเจ้าที่บนบ่าผมเริ่มออกอาการงอแง ทำตัวอ่อนตัวเพลีย ผมทำหน้าละเหี่ยใจ นี่ตกลงพวกเขาจะมาคุ้มครองผมหรือเพิ่มภาระให้ผมกันแน่ครับเนี่ย!
“ตอง~ เฮียเป็นเด็กดีนะ ไม่พูดคำหยาบแล้วนะ ตามใจเฮียได้ยัง เข้าร่มกันเหอะ เฮียจะสุกแล้ว”
“ครับๆ เข้าร่มๆ”
ผมตอบกลับไป งูบนไหล่ของผมร้องเย้ด้วยความดีใจ สองอาทิตย์ก่อนมาที่นี่ผมก็เจอมาหนักนะครับ ผมค่อนข้างตกใจตัวเองที่คุ้นชินกับมันหรือไม่ก็สิ่งนี้เป็นสิ่งที่ผมควรจะเป็น
-นายก็แค่ลืมวิธีที่จะหายใจในแบบของนาย-
ผมหัวเราเบาๆให้กับเสียงในหัวของตัวเอง ก่อนจะยกกระเป๋าพางูขี้ร้อนเข้าไปหลบแดดในบ้าน ที่พี่กล่ำกับน้องกายเข้าไปก่อนแล้วเพราะพี่กล่ำต้องไปตามดูว่าปีสามใช้อำนาจกับน้องปีหนึ่งในทางที่ไม่ควรหรือเปล่า ส่วนพี่เขียดก็โดนพี่ตานีลากไปถึงไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้ สนุกสนานกันจริงคู่นั้น...ถึงจะเป็นพี่ตานีคนเดียวที่สนุกก็เถอะ...
*******************************************
*ขนมคอเป็ด ทำจากแป้งข้าวเจ้าผสมกับแป้งข้าวเหนียว นวดรวมกับไข่ไก่ รีดเป็นแผ่น ตัดเป็นชิ้นๆ เอาไปทอด สุกแล้วเอาไปเคล้ากับน้ำตาลโตนดที่เคี่ยวจนเหนียวข้น
กลับมาแล้วครับบบบบ(จุดพลุฉลอง) ในที่สุดก็เคลียงานที่ค้างเสร็จซักที คราวนี้ก็รอแต่ว่าเกรดจะออกเท่าไหร่ ฮา...ฮา...ฮา(ร้องไห้)
หนึ่งสัปดาห์ กับเลทไปนิดๆ-(นี่นิดเหรอ---) ตอนนี้ก็กลับมาลงเหมือนเดิมแล้วนะครับ แต่มีแค่50%(โดนจิกหัวตบ-)
จริงๆผมก็อยากลงให้ครบร้อยทีเดียวเหมือนกันนะ(เอานิ้วชี้จิ้มๆกัน) แต่ตอนปิดเทอมผมจะยุ่งกว่าตอนเปิดเทอม ทำให้มีเวลาน้อยหน่อยเพราะผมต้องทำงานช่วยครอบครัว แต่หลังจากนี้ก็จะลงตามตารางเดิมครับ อังคารกับศุกร์ (แต่นี่วันเสาร์ พรั่ก---)
อย่าคาดหวังกับคนเขียนมากนะครับเรื่องคู่ เพราะบางทีอาจจะเป็นอะไรที่คุณคาดไม่ถึงก็ได้(ฮา) คนเขียนเป็นพวกรีบะแบบมึนๆ ตอนนี้ที่จริงแท้แน่นอนคือน้องตองเป็นรับ อิพี่ภพเป็นรุก อิพี่กล่ำก็รุก แต่จะคู่กับใคร...(ทำหน้าเอ๋อๆ) เดี๋ยวถึงเวลาก็มาเองครับ(ฮา)
แต่ที่แน่ๆพี่เขียดพี่ตานีน้องกายนี่หลายจิตหลายใจเหลือเกิน พี่เขียดดูยาซาชี่เหมาะกับบทรุกมากแต่นางน่ารังแกเหลือเกิน- พี่ตานี นางสวย นางแม่บ้านแม่เรือนเคะในอุดมคติ- แต่ถ้านางเป็นรุกมันก็กร้าวใจเหลือเกิน(ชอบรุกหน้าสวย-) น้องกาย หมาโกลเด้น รุกก็ได้รับก็ดี ว้อยยย พวกเองจะหลายแง่หลายมุมอะไรกันนักหนา!!!(ได้ข่าวว่าตัวเองเป็นคนออกแบบคาร์ฯเองว่าให้มันเป็นแบบนี้)
เอาเป็นว่าครึ่งหลังจะลงให้เร็วที่สุดนะครับ แล้วเจอกันนะ :mew1:
-
รอตอนที่เหลือค่ะ
-
ต่อคิวรอ :katai5:
-
:L1: :pig4: :L1:
-
เฮียน่ารักจุงเบย อ้อนแบบนี้เค้ารักตายยยย
-
ชอบพี่ภพ งูน้อยยยยยย
พี่ภพตอนอ้อน พูดเพราะๆ น่ารักเว่อร์~~~~!!!
-
โอ้ย เฮียภพตัวน้อย ๆ กระจิดริด น่ารักอ่ะ ยิ่งเวลาอ้อนกินขนมนี่ อยากฟัดเฮีย :m3:
นี่สรุปก็แห่กันมาหมดเลย ไม่คิดว่าพี่กล่ำกับพี่เขียดจะยังเรียนอยู่นะเนี่ย คิดว่าวัยทำงานแล้วซะอีก 555
ว่าแต่ พี่ตานี แล้วทำไมไม่ไปเกาะติดพี่กล่ำกล้ามล่ำล่ะจ้ะ มองเขาตาเป็นประกายขนาดนั้น
สงสารพี่เขียด พลังชีวิตโดนสูบไปจะหมดแล้ว นี่เรายังคงเชียร์พี่เขียดกับน้องตองอยู่นะ
พี่ตานีเกาะติดพี่เขียดขนาดนี้ แล้วพี่เขียดจะไปมีโมเม้นกับน้องตองได้ไงเนี่ย ฮืออ
ส่วนเฮียภพเราไม่จับคู่กับใครทั้งนั้นแล้ว เพราะเฮียเหมาะจะเป็นมาสคอตผู้น่ารักของเรื่องนี้
คุณงูเจ้าที่ผู้คอยตามช่วยน้องตอง ให้ความรู้สึกเหมือนเนียนโกะเซนเซย์จากเรื่องนัตสึเมะมากเลย ชอบบบบ
รอที่เหลือนะจ้ะ ขอบคุณคนเขียนมากค่า :กอด1:
-
ครอบครัวสุขสันต์เหลือเกินค่ะน้องตอง555 คู่พี่ตาน้องเขียดนี่ก็มุ้งมิ้งกันดีจัง :laugh:
กล่ำภพดีมั้ยค่ะ เมะชนเมะ พี่ภพแกแลดูงุ้งงิ้งดีจัง :hao6:
-
พระเอกก็ยังค่าตัวแพงเหมือนเดิม
-
:hao7: พระเอกตองจะเป็นใครรรรน้ออออ
-
(ตอนที่ 5 ครึ่งหลัง)
“เอาล่ะครับน้องๆ เราจะอยู่ที่นี่กันสามสัปดาห์ตามกำหนดการณ์นะครับ เดี๋ยวพี่สต๊าฟจะไล่แจกตารางกำหนดการณ์ของแต่ละวันให้ ในนั้นมีทั้งกำหนดการณ์ทำกิจกรรมแล้วก็ข้อกำหนด กฎ ระเบียบที่พี่จะขอให้น้องๆทำนะครับ แล้วก็ห้องพัก ถ้าน้องๆอ้อมไปหลังบ้านจะเห็นเรือนอีกสองหลังเป็นเรือนโล่งๆมีห้องเดียว เจ้าของสวนเขาเตรียมหมอนผ้าห่มให้นอนแล้ว จัดสรรกันเอาเองนะครับ ผู้หญิงหลังที่อยู่ข้างแปลงผัก ผู้ชายหลังที่อยู่ริมสระน้ำ น้องกับพี่นอนรวมกันเลยนะครับ เอาล่ะ คนที่ได้ใบตารางกิจกรรมแล้วยกสัมภาระไปเก็บที่เรือนได้เลยครับ”
พี่โก๋หัวหน้ากิจกรรมปีสามบอกหลังจากพวกเรามารวมตัวกันอยู่ที่ลานหน้าบ้านใหญ่ ผมรับใบมาจากพี่ผู้หญิงคนหนึ่งแล้วหยิบกระเป๋าลุกขึ้น เดินอ้อมไปทางหลังบ้านตามที่พี่โก๋บอกเอาไว้ เรือนขนาดกลางที่ปลูกอยู่ริมสระน้ำ ผมถอดรองเท้าวางแอบไว้ข้างบันได แล้วเดินขึ้นไปบนเรือน พี่ภพโผล่หัวออกมานอกเสื้อคลุมที่ผมสวมทับไหล่ไว้งูไซส์มินิแลบลิ้นออกสัมผัสอากาศอย่างอารมณ์ดี พื้นเรือนมีเสื่อปูเอาไว้อย่างเรียบร้อย ผมหยิบหมอนกับผ้าห่มที่วางกองไว้ข้างประตูขึ้นมาแล้วมองหาทำเลของตัวเอง
“เอาข้างหน้าต่างสิ เฮียจะได้ออกได้ง่ายๆ”
“ครับ”
ผมเดินไปที่หน้าต่างบานหนึ่ง มันเป็นด้านที่ติดกับสระและยื่นออกไปเหนือน้ำ ผมเลือกบานนี้เพราะถ้าพี่ภพออกไปทางนี้จะได้เลื้อยลงน้ำเลย ไม่ต้องเสี่ยงไปถูกใครเขาเหยียบเอา พี่ภพเลื้อยลงจากบ่าไปขดอยู่บนหมอนที่ผมวางเอาไว้ ผมวางกระเป๋าสองใบไว้ติดผนังไม้ ยกหมอนที่มีงูเจ้าที่ขดอยู่ไปวางต่อจากกระเป๋าอีกที
“ใบตอง~”
“พี่ตานี เดินเล่นเสร็จแล้วเหรอครับ?”
“ป่าวอ่ะ พ่อเขียดไปเป็นลมอยู่ตรงกอตะไคร้นู้น พี่เลยว่าจะมาตามใครไปช่วยพี่หามหน่อย”
พี่ตานีถลามากอดคอผมพลางบุ่ยปาก ผมยิ้มแห้ง วางของทุกอย่างที่กำลังจัดอยู่แล้วเดินออกไปพร้อมพี่ตานี ส่วนพี่ภพก็เลื้อยออกไปทางหน้าต่าง ผมเดินตามพี่ตานีออกมาไกลเรือนพักพอสมควรจนมาเจอพี่เขียดนอนพิงต้นไม้อยู่ ผมย่อตัวลงไปหาพี่เขา
“พี่เขียด ไหวไหมพี่?”
“ใบตอง? พี่ไม่ไหวล่ะ จะอ้วกบรรยากาศอึดอัดไปหมดเลย”
“ผมช่วยหามกลับเรือนนะ”
“อือ”
ผมพยุงพี่เขียดขึ้นแล้วหันไปมองพี่ตานีที่หมุนไปหมุนมา ท่าทางอารมณ์ดีแปลกจนน่าสงสัย พี่ตานียิ้มหวาน แล้วบอกให้ผมหิ้วพี่เขียดกลับเรือนไป เขาจะขอไปทำธุระส่วนตัวนิดหน่อยแล้วจะตามไปกินข้าวเย็นด้วย
ธุระอะไรของเขาผมไม่รู้นะ แต่ตอนกินข้าวเนี่ยผมต้องเคาะชามหรือจุดธูปเรียกไหมเนี่ย?
****************
“พี่ภพจ๊ะ ไปกันยัง?”
พรายหนุ่มร้องเรียกพลางหมุนตัวไปมา งูจงอางตัวใหญ่เลื้อยมาหยุดอยู่ข้างๆช้าๆ ดวงตาสีอ่อนทอดมองป่ารกทึบตรงหน้าอย่างชั่งใจ
“กูต้องเข้าไปจริงๆเหรอวะ?”
“ไปทักทายเจ้าถิ่นไงพี่ แล้วทำไมไม่พูดเพราะๆเหมือนตอนอยู่กับน้องตองบ้างว้า”
“พูดหยาบแล้วมันไม่ให้กูแดกหนม”
ภพตอบแล้วเลื้อยนำเข้าไปในป่า ตานีส่ายหัวแล้วหันไปมองเรือนพักที่อยู่ห่างออกไป พร้อมหมอกเย็นที่เคลื่อนปกคลุมร่างของเขา เมื่อมันคลายลง ชุดนักศึกษาบนร่างของตานีก็เปลี่ยนเป็นชุดสไบที่เจ้าตัวใส่ประจำ จากนั้นจึงค่อยเดินนวยนาดตามงูใหญ่เข้าป่าไป
“ทิ้งไว้สองคนคงไม่เป็นไรมั้ง”
ตานีเดินลึกเข้าไปในป่า ก่อนที่ร่างของงูจงอางใหญ่โตข้างกายตานีจะขดตัวแล้วชูคอขึ้นสูงกว่าสองเมตร
ฟ่อ!!!
เสียงขู่ฟ่อดังขึ้นรอบทิศ ตานีกวาดตามองรอบด้าน ภพจ้องมองตรงเข้าไปในโพรงไม้ขนาดใหญ่ด้านหน้า ดวงตาสีแดงก่ำคู่หนึ่งจ้องตอบกลับมาอย่างดุร้าย ตานีถอยห่างออกจากภพหันไปเผชิญหน้ากับงูเห่าเล็กๆที่เริ่มเลื้อยออกมาให้เห็นมากมายจนพื้นดำทะมึน มือหยิบแส้กล้วยที่เอาไปให้หลวงปู่ปลุกเสกให้ออกมาสะบัดขู่งูที่รายล้อมอยู่รอบด้าน
รอไม่นานงูเห่าสีดำที่มีขนาดเล็กกว่าภพเล็กน้อยก็เลื้อยออกมาจากโพรง ชูคอขึ้นประชันหน้ากับแขกไม่ได้รับเชิญอย่างเอาเรื่อง
-มึงมาบุกรุกถิ่นกูทำไม-
“คราที่แล้วมึงเองก็บุกรุกถิ่นกู ครั้งนี้กูมาบ้างจะเป็นอะไรไป”
-ออกไป-
“ดงเหม็นๆของมึงกูก็ไม่อยากเลื้อยเข้ามาให้สิ่งสาปเหม็นมันเปรอะเกล็ดงามๆของกูหรอก ถ้าหากมึงไม่ได้มาระรานคนของกู”
-ไม่ใช่เรื่องของมึง อย่าเสือก!-
“คนของกู ทำไมกูจะเสือกไม่ได้! มึงนั่นแหละมายุ่งอะไรกับมันนัก มันไปเหยียบหัวมึงรึ!”
- มึงมันแค่เจ้าที่ เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องของมึง อีพรายนั่นก็ด้วย ถ้าพวกมึงไม่มาสอดเรื่องของนายกูกับไอ้เด็กนั่น พวกมึงก็จะไม่มีอันตราย ดังนั้นถ้าพวกมึงกลับไปดีๆกูจะถือว่ามึงไม่เคยมาที่นี่ นายกูก็จะไม่รู้ นายกูเป็นพญานาคเจ้าคุ้ง ท่านมีพลังอำนาจมากกว่าพวกมึงพันหัวรวมกันเสียอีก ถ้าอยากรอดก็รีบๆกลับไปเสีย-
งูเห่าดำเชิดหัวอย่างเหนือกว่า ภพพ่นลมหายใจก่อนจะหันไปผงกหัวให้ตานี พรายหนุ่มพยักหน้ารับแล้วตวัดแส้แหวกอากาศเป็นวงกว้าง งูเห่าเล็กๆที่อยู่แนวหน้าเมื่อโดนแส้ของตานีฟาดก็สลายกลายเป็นควันสีดำ งูเห่าตัวใหญ่เมื่อเห็นดังนั้นจึงตวัดหางฟาดพื้นอย่างโกรธแค้น
-มึง! ไอ้พวกไม่รู้เรื่อง! วอนอยากโดนกูกัดจมเขี้ยวนักรึ!-
ภพส่ายหัวไปมา ก่อนจะพุ่งหลบวูบเมื่ออีกฝ่ายพ่นกรดพิษใส่ งูจงอางส่งเสียงขู่ฟอดฟ่ออย่างท้าทาย
“หึ! อย่างมึงรึจะกัดกูจมเขี้ยว? แค่ไอ้ตานีลูกน้องกูมึงกัดตายไม่ได้เสียด้วยซ้ำไป โอปาติกะชั้นต่ำอย่างมึงนี่อวดเขี้ยวเสียเหลือเกิน มึงมีนายคุ้มหัวแล้วอย่างไร? ให้มันมาเจอกับกูสักทีเถอะ! กูอยากรู้เหลือเกินว่านาคเหนือหัวคุ้งใต้มันแน่เพียงใด!”
ยิ่งได้ฟังภพปรามาสนายตน งูเห่าใหญ่ยิ่งโกรธ ร่างสีดำพุ่งเข้าหาหมายฉกศัตรูให้ดับดิ้นด้วยพิษร้าย หากแต่งูจงอางเพียงแค่สะบัดหางตบหัวมันลงทั้งยังกดให้จมพื้น
“จำใส่หัวกลวงๆของมึงเอาไว้ แล้วบอกนายมึง! ถ้ายังไม่เลิกยุ่งกับไอ้ตอง เตรียมตัวเจอกูได้เลย! กูไม่ปล่อยเอาไว้แน่ถ้าน้องกูเป็นอะไรไป!”
-มึง! บังอาจท้าทายนายกู! มึงคิดว่ามึงใหญ่มาจากไหน! นายกูจะกุดหัวมึงแน่!-
“ กูนี่แหละ! นาคเหนือหัวของคุ้งเหนือ! ถ้าไอ้รเณศมันอยากเอาเลือดหัวออกให้มันมาหากูได้เลย! ”
*****************************************************************
โซนอธิบาย
-พญานาคในเรื่องนี้มีหลายคุ้ง แต่ไม่ใช่แค่แบ่งเขตหมู่บ้านนะครับ แต่เผอิญคุ้งของพี่ภพกับของคุณรเณศจรดปลายเขตกันที่รอยต่อหมู่บ้านใบตองกับดงพญานาคพอดี ส่วนเรื่องทำไมพี่ภพเป็นงูจงอาง? ...(มันเท่) เออ...นั่นแหละ เขาว่ามาแบบนั้น(มันใช่รึ?) คุ้งเหนือเป็นคุ้งของพี่ภพครับ(ไม่ได้หมายความว่าเป็นภาคเหนือ แต่คุ้งอยู่ทางทิศเหนือ) เป็นเขตดงงูจงอาง ส่วนคุ้งใต้จะเป็นดงงูเห่า (บางคนคงเดาเรื่องบางส่วนได้แล้วสินะ? เอ๊ะหรือไม่ได้ กร๊าก) พี่ภพกับคุณรเณศเขารู้จักกันไหม นั่นสิ จะเรียกว่ารู้จักหรือเปล่าน้อ? เอาไว้ตามเรื่องเองแล้วกัน(ถถถ)
น้องใบตองเองก็ยังมีความลับอีกเยอะ ยายน้องเป็นใคร กรรมนั่นมันเกี่ยวกับน้องจริงๆเหรอ? หรือยังไงกันแน่ ทำไมพี่ภพต้องช่วยน้องขนาดนี้ พี่มันเกี่ยวข้องกับน้องยังไง ไหนจะพี่เขียดอีก ทั้งๆที่ไม่ต้องเอาตัวเข้ามายุ่งก็ได้แท้ๆ ก็คงต้องขอให้ตามกันต่อไป
ปล. ตอนนี้ทีมงานกำหนดตัวพระเอกแล้ว ตอนหน้ามีตัวละครใหม่ แต่จะใช่พระเอกหรือไม่ เราก็ต้องมาลุ้นกัน ว่าจะเป็นเขาหรือคนแถวนี้ พระเอกเรื่องนี้ไม่แน่ไม่นอน เราจะพลิกเรือไปมาให้คนอ่านปวดหัวเล่น---(โดนบีบคอ-)
------------------------------------
ว่าจะลงตั้งแต่เมื่อวาน แต่คนเขียนมาค้างบ้านเพื่อนครับ ไปดูลูกมันลอกคราบ แล้วบ้านมันโดนพายุสัญญาณเน็ตไม่มี อาภัพไปอีก เพื่อนคนเขียนเลี้ยงงูคอนกับงูบอล มาดักรอตั้งแต่เมื่อวาน สรุปน้องบอลของเพื่อนลอกคราบเสร็จตอนตีสาม นี่ก็เลยต้องนั่งถ่างตาอยู่เป็นเพื่อนมันเขียนครึ่งหลังตอนห้าเสร็จพอดี วันนี้เพื่อนคนเขียนเอาน้องคอนมาแกล้ง แม่งเชื่องมากครับ แต่ประเด็นคือคนเขียนกลัวงูไงครับ! โว้ยยย ฮือออ เลื้อยป่ายไปป่ายมาน่ากลัวชิบผาย เพื่อนโคตรแย่เลย!
...ว่าแต่ผมจะเขียนทอล์กนี่นา งั้นสวัสดีครับ ตอนต่อไปจะมาให้เร็วที่สุด ไม่เกินพรุ่งนี้ สัญญาเลย
...แต่ขอฟ้องเรื่องงูหน่อยนะ มันลื่นๆ ดึ๋ยๆ ขนลุกไหมลุก กลัวไหมกลัว แต่กล้าจับไหม ไม่ครับ เพื่อนแม่มรังแกคนเขียน ฮือออ หาพังพอนมาแดรวกแม่ม! :ling3:
-
โหหหห เฮียภพของใบตอง ไม่ใช่งูเจ้าที่ธรรมดาเสียด้วย เป็นถึงนาคเหนือหัวของคุ้งเหนือ อย่างเท่ห์อ่ะ
มีชื่อตัวละครใหม่โผล่มาแล้ว คุณรเณศนาคเหนือหัวคุ้งใต้ แล้วมีเรื่องแค้นเคืองอะไรกับน้องตองเนี่ย
อ่านแล้วก็รู้สึกว่า ในฝันของน้องตอง ต้องเป็นคุณรเณศนี่แน่ ๆ เลยอ่ะ เหมือนทั้งรักทั้งแค้น แต่เรื่องอะไรเนี่ยสิ
ตอนนี้เฮียภพกับพี่ตานี เท่ห์มาก นี่นึกภาพพี่ตานีหวดแส้ตามแล้ว อย่างนางพญาอ่ะ ชอบ ๆ
แต่ยังไง ๆ ก็ยังยึดมั่นในพี่เขียดค่ะ ยกป้ายไฟเชียร์พี่เขียดต่อไป ถึงตอนนี้พี่จะเป็นลมหมดสภาพก็เถอะนะ 555
รอตอนต่อไปจ้า ชอบมากเลย ขอบคุณคนเขียนนะคะ :กอด1:
-
รอตอนต่อไปค่ะ
-
พี่ภพเท่ห์มากอ้ะ ชอบ ยกน้องตองให้พี่ภพได้มั้ย คุณรเณศนี่ใช่พระเอกหรือเปล่า ท่าจะแบ้ดน่าดู แต่เห่าดำลูกน้องนี่ไม่ไหวนะ นิสัยแย่ อ้าว :laugh:
นี่ยังสงสัยยายของน้องตองอยู่ ลึกลับมาก ตั้งแต่ตอนเล่าประวัติแล้วตงิดๆคนนี้มาตลอดเลย o18
-
อ่านเจอคุ้งเหนือ คุ้งใต้
คิดถึงแม่น้ำยม ที่บ้านต่างจังหวัดซะจริง
เรียกกันแบบนี้ บางที่เรียกบ้านเหนือ บ้านใต้
พญานาค นี่เป็นเจ้ากรรมนายเวรของตองสินะ
รอตอนใหม่
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
แล้วอิพี่ภพก้ทำค้างจนได้
-
พี่ภพตอนอยู่กับน้องตองคือมุ้งมิ้งมากกก
น่ารักกแบบอยากจะบมาเลี้ยงที่บ้าน
เรื่องคู่ เรื่องพระเอกเดาไม่ถูกแล้วค่าา
มีโอกาสเกิดเรือผีในมโนได้เรื่อยๆเลยด้วยถ้าคนแต่งยังไม่ฟิกตัว
555555555 จินตนาการสำคัญกว่าความจริงค่ะ
รอค่าาา
-
อยากเอาหนมให้พี่ภพกินจริงๆ จะคิ้วไปไหน
-
เอาซี๊ ฝั่งเราก้อนาคคุ้งเหนือนะคะ!!
ไม่ใช่งูให้เคี้ยวง่ายๆแน่นอน
แต่ว่าพี้ภพตอนอยู่กีบใบตอง น่าเอ็นดูกินขาด >\\\<
-
:hao3: :hao3:
-
ยังเก็บเงินค่าตัวพระเอกได้ไม่ครบใช่ไหม พระเอกถึงยังไม่ออกมาซะที
คิดว่าพี่ภพนี่เป็นพระเอกแล้วนะเนี่ย
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:L2: :pig4: :L2:
-
ก็ยังรอตอนต่อไปอยู่นะครับ
-
ผมชะเง้อคอมองหาพี่ตานีที่ตอนนี้ก็ยังไม่มากินข้าว พี่เขียด หลังจากพักได้ครู่ใหญ่ก็หายไปไหนไม่รู้ ผมนั่งเขี่ยข้าวในจานไปมาอย่างเหงาๆ แตงอ่อนไปอาบน้ำครับ ตอนผู้หญิงอาบน้ำผู้ชายมากินข้าว ตอนผู้ชายอาบน้ำผู้หญิงก็กินข้าว อาบที่ไหนเหรอ? สระน้ำข้างเรือนผมนั่นแหละครับ เลยเรือนไปอีกหน่อยมีท่าให้อาบอยู่ ผมมองไปรอบๆ การมีเพื่อนน้อยมันลำบากอย่างนี้นี่เอง ขณะที่มองเพลินๆ พี่เขียดที่ดูโทรมๆเหมือนไปฟัดกับแมวมาก็สะพายเป้ถือจานข้าวสองจานมานั่งข้างๆผม
“พี่เขียดไปไหนมาเหรอครับ?”
“พี่กลับไปเอาไอ้นี่มา”
พี่เขียด เปิดเป้ให้ผมดู มีหน่อกล้วยอ่อนที่ล้างจนสะอาดห่อด้วยผ้าขนหนูกับธูปไฟฟ้าอยู่ข้างใน...นี่ต้องจุดธูปเรียกจริงๆด้วยสินะ...
พี่เขียดเร่งให้ผมรีบกินข้าวในขณะที่เขาก็รีบตักข้าวกิน ดวงตาของพี่เขียดกวาดมองไปรอบๆอย่างไม่ไว้วางใจ แล้วโทรศัพท์ของพี่เขียดก็สั่นครืด พี่เขากดรับแล้วยกแนบหู คิ้วเรียวของพี่เขียดขมวดมุ่นก่อนที่จะกดวาง
“ใบตอง ถ้าจะไปอาบน้ำให้รอพี่ภพกับพี่ตานีก่อนนะ ไม่งั้นก็รอไปอาบพร้อมพี่ เดี๋ยวพี่มา มีเด็กผู้หญิงจมน้ำ”
พี่เขียดสั่งก่อนจะลุกไปอย่างรีบร้อน ทิ้งผมไว้กับกระเป๋าหน่อกล้วย จริงด้วยสิ ถ้าพี่เขียดเอาหน่อกล้วยไป พี่ตานีก็ต้องตามหน่อกล้วยไปด้วย ผมดึงกระเป๋าเป้เข้ามาวางบนตักแล้วกินข้าวต่อ
“สวัสดีครับ”
“...คุณภุชคะ เอ่อ มาทานข้าวเหรอครับ?”
“ครับ”
อีกฝ่ายยิ้มตอบพร้อมพยักหน้า คุณภุชคะ(ออกเสียงว่า พุดชะคะ ถ้าภุช อย่างเดียวออกเสียงว่าพุด ไม่ใช่พุดชะ)เป็นลูกชายเจ้าของสวน อัธยาศัยดีด้วยครับแต่ดูพี่เขียดจะไม่ค่อยชอบเขาเท่าไหร่ บอกว่าเขาหาเรื่องมาใกล้ผมมากไป ผู้ชายแบบนี้อันตราย บลาๆ ว่ากันไป แต่สรุปคือพี่เขาไม่ชอบนั่นแหละครับ จบ
“ใบตองนั่งทานคนเดียว...ไม่เหงาเหรอ?”
“ไม่เหงาครับ”
“ให้ผมนั่งเป็นเพื่อนไหม?”
“ไม่ครับ ผมไม่เหงา”
“ผมนั่งด้วยดีไหม?”
“ผมไม่เหงาครับ”
คุณภุชคะยกยิ้ม ผมยิ้มกลับ อา...เริ่มเข้าใจพี่เขียดขึ้นมานิดๆ ตอนนี้ข้าวในจานผมเย็นชืดจนไม่น่ากินแล้วล่ะ แต่เหลืออีกไม่กี่คำ จะทิ้งก็เสียดายข้าว เจ้าของบ้านก็ยังนั่งท้าวคางมองผมไม่เลิกจนกินข้าวไม่ลง ไม่ครับ ไม่เขิน คนหน้าตาดีรายล้อมรอบตัวผมเยอะแล้ว พี่ตานี พี่เขียด พี่กล่ำงี้ มีคนหน้าตาดีมานั่งมองเพิ่มอีกคนก็ไม่รู้สึกอะไรนอกจากความอึดอัด
...ผมจะกินข้าว เลิกมองได้ไหม?
“ผมนั่งด้วยนะ”
“เชิญครับ” ...บ้านคุณนี่ครับ ถ้าเป็นบ้านผม ผมคงจะไม่ให้นั่งล่ะ
คุณภุชคะยกยิ้มอีกครั้ง ประสานมือไว้ใต้คางแล้วมองผมอย่างมีเลศนัย
“วิษธร เป็นชื่อที่แปลกดีนะครับ” เขาเปิดประเด็นพลางมองมาที่ผมไม่วางตา
“...ผมไม่เห็นว่าจะแปลกนี่ครับ” ผมหลบตา แกล้งทำเป็นรวบช้อน
“แปลกสิครับใบตอง”
“...”
“เพราะมันแปลว่า “พญานาค” เหมือนกับของผมเลย”
“...”
“จะว่าไปใบตองเชื่อเรื่องผีพรายไหมครับ?”
“เชื่อสิครับ”
ผมเงยหน้า ตอบด้วยเสียงจริงจัง แล้วจิตใต้สำนึกของผมก็สั่งให้ผมพูดประโยคหนึ่งที่ตัวผมเองก็ไม่รู้ว่าพูดออกไปได้ยังไง
“แล้วคุณภุชคะล่ะครับ เชื่อเรื่องเวรกรรมไหม?”
เจ้าของบ้านสวนดงพญานาคหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจแล้วลุกขึ้น
“แน่นอนสิครับผมเชื่อ....
...แล้วใบตองล่ะ? เชื่อไหม?”
ผมยกยิ้มบางๆแทนคำตอบ
*********************
ผมนอนพลิกตัวไปมา พี่เขียดยังอยู่ที่โรงพยาบาลเพราะเด็กผู้หญิงที่จมน้ำยังอยู่ในห้องฉุกเฉินแล้วก็ต้องเตรียมรับมือผู้ปกครองแทนพี่โก๋ด้วย น่าเห็นใจพี่เขียดนะครับ ท่าทางตอนนี้ดูยังไงก็ไม่แข็งแรงแต่ก็ยังฝืนทำงาน และเพราะพี่ตานีกับพี่ภพยังไม่กลับมา ผมเลยยังไม่ได้อาบน้ำ อาศัยแค่เปลี่ยนชุดตอนคนอื่นไม่อยู่ ผมผุดลุกขึ้น ทั้งๆที่ลมพัดโกรกจนน่าจะหนาว แต่ร่างกายของผมมันร้อนรุ่มไปหมด เหมือนผมกำลังอยู่ในหม้อน้ำที่กำลังร้อนขึ้นเรื่อยๆ เหงื่อไหลอาบท่วมตัวจนเสื้อด้านหลังของผมเปียก
ร้อน...ทำไมมันร้อนอย่างนี้...
-มาสิ...มาหาฉัน...-
เสียงใครกัน...
ผมหอบหายใจถี่ พยุงตัวขึ้นเกาะขอบหน้าต่างอย่างยากลำบาก เอื้อมมือหยิบตะเกียงเจ้าพายุที่แขวนอยู่ใกล้ๆตัวมาถือ คืนนี้เป็นคืนเดือนมืด และเพราะเป็นเรือนเปล่าที่ยังไม่ได้เดินสายไฟทำให้เหมือนตัวเองหลงไปอยู่ในสมัยไม่มีไฟฟ้าใช้
-มา...ออกมา...ฉันอยู่ตรงนี้-
เสียงนั้นยังคงร่ำร้องเรียกหา ร่างกายของผมขยับตรงออกไปที่ทางลงเรือน ผมตกใจสุดขีดเพราะผมไม่ได้ตั้งใจจะเดินไป ผมเดินย่ำไปบนหญ้านุ่มๆโดยที่ไม่ได้สวมรองเท้า ผมผวาวูบ ร่างกายของผมไม่ทำตามที่ผมสั่งเลยซักนิดเดียว
-มา... เดินมาทางนี้-
สองขาของผมก้าวไปตามที่เสียงนั้นสั่ง มันพาผมเดินไปเรื่อยๆจนมาหยุดที่ท่าอาบน้ำ ตัวของผมแข็งทื่อไม่อาจสั่งการได้ ที่กลางสระ ชายคนหนึ่งกำลังเล่นน้ำอย่างอารมณ์ดี แต่สิ่งที่ทำให้ผมหวาดผวาคือช่วงล่างใต้สะดือลงไปมันเป็นท่อนที่ผมไม่สามารถคิดเป็นอย่างอื่นได้นอกจากว่าเป็นท่อนล่างของงู
ถ้าไม่งูก็ต้องปลาไหล แต่ปลาไหลไม่มีเกล็ดใช่ไหมล่ะ!
-มา...เดินมาตรงนี้ ร้อนใช่ไหม? ทรมานใช่ไหม? มาสิ ฉันจะทำให้เธอสบายตัวเอง-
สิ้นคำ สองขาของผมก็ค่อยๆก้าวลงไปในน้ำ ผมส่ายหน้าไปมาขืนตัวเอาไว้สุดชีวิต หากแต่ชายคนนั้นกลับยิ่งว่ายเข้ามาใกล้ หางงูที่ขนาดพอๆกับของพี่ภพแต่ยาวกว่าเคลื่อนรัดช่วงเอวดึงรั้งร่างผมให้ลงไปในน้ำ
เชี่ยเอ๊ยยยยย ถ้าไม่ใช่พี่ภพอย่ามารัดกูแบบนี้ได้ไหม ขนลุก! ขยะแขยง! กูกลั๊ว!
พี่ภพพี่ตานีช่วยน้องด้วย!
*************************
ภพลากร่างของตัวเองเลื้อยออกจากป่าอย่างช้าๆ ก่อนจะตวัดหัวมองลูกน้องตัวเองที่เดินเอื่อยๆตามมาทีหลัง
“มึงจะเอามันมาทำไมวะตา?”
“มันน่ารักอ่ะพี่ ตานีจะเลี้ยง”
“โยนแม่งกลับเข้าป่าไป มาเลี้ยงกูนี่ ไม่สิ้นเปลือง”
“ค่าขนมที่หมดไปนั่นคือไม่สิ้นเปลืองเหรอจ๊ะ?”
ตานีถามเสียงหวานหยด ภพมองลูกงูเห่าในมือพรายตานีแล้วแลบลิ้น
“ไม่เปลือง! งูเห่าไม่เห็นน่ารักเลย มันพ่นพิษได้ด้วยนะมึง ไม่เหมือนกู กูน่ารัก กูไม่กัดด้วย อยากได้ไซส์มินิกูก็หดตัวได้ อยากได้ไซส์ใหญ่กอดอุ่นๆกูก็เป็นได้ ดูตากูดิ ตากูใสแจ๋วโคตรน่ารักออก กูกินขนมนี่เลี้ยงง่ายนะเว้ย มึงคิดดู มึงเลี้ยงงูเห่ามึงต้องถือกรงถือตาข่ายวิ่งจับหนู ทั้งเหนื่อยทั้งยังล้มลุกคลุกฝุ่นหมดสวยเลยนะเว้ย! เลี้ยงกูนี่มึงนั่งป้อนขนมสวยๆเลย ไม่เหนื่อยด้วย เห็นป่ะ กูดีกว่างูเห่าเป็นไหนๆ เผลอๆมึงลืมมองกูอาจเขมือบงูเห่าลงท้องด้วยนะ”
“พี่กำลังเรียกร้องอะไรอยู่วะ?”
“กูกลัวมึงเอางูเห่าไปเลี้ยงแล้วมึงจะไม่มาป้อนขนมกู ใช่ซี๊~~ กูไม่ใช่น้องใบตองนี่! จะว่าไปกูมีใบตองกะไอ้เขียด เดี๋ยวใช้สองคนนั้นก็ได้ เชิญมึงแฮปปี้ลั้นลากับไอ้เห่าจิ๋วไปเถอะ”
ตานีส่ายหน้าอย่างจนปัญญาจะเถียง ถามว่าไอ้พี่งูเจ้าที่มันเท่ไหม? พอลองเอามาบวกลบกับนิสัยเด็กๆงอแงดีดไปมาตอนโวยวายจะกินเยลลี่หมีแล้ว ความน่านับถือแม่งหายไปหมด ไม่เหลือซักเมล็ดข้าวเลยเชียว
สุดท้าย งูเห่าจิ๋วที่ถือมาบีบเล่นก็โดนโยนทิ้งลงข้างทาง แต่แล้วขนทั่วร่างของตานีก็ลุกชัน กายสะท้านหนาววาบเมื่อมีบางอย่างส่งมาจากมนุษย์ที่ตนเชื่อมต่อดูดกินพลังชีวิตอยู่
“พี่ภพ นิมิตใหม่ของพ่อเขียด”
“...”
*************************************
...ชื่อของผมคือเขียด...เอาเป็นว่าไว้แนะนำตัวกันทีหลัง!
ฟ่อ!!
เพราะตอนนี้ผมกำลังสับขาวิ่งหนีงูเป็นฝูงอยู่โว้ย!!!!!
“จะตามอะไรกันนักกันหนาวะ! กูไปแดกไข่พวกมึงมารึไง!!!”
ผมตะโกนโวยวาย แต่ไม่ยักกะมีใครตื่นมาดูซักคน! วิ่งหน้าตั้งหมายมั่นจะไปเรือนนอนชาย ห่วงกว่าตัวเองก็ใบตองน้องรักนี่แหละครับ! ผมมีพลังพิเศษครับ ติดตัวมาตั้งแต่เกิดพร้อมๆกับอาการ “เห็นผี” นั่นคือถ้าผมนอน ผมจะไม่ฝัน ถ้าหากผมฝัน สิ่งที่เห็นในฝันคือสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในอนาคต หรือไม่ก็กำลังเกิดขึ้นอยู่ในเวลาปัจจุบัน
แล้วก่อนหน้านี้ ตอนที่อยู่โรงพยาบาลผมเผลองีบเพราะเพลียจาก(ไอ้)พี่ตานี สูบเอาพลังชีวิตของผมไปเพิ่มพลังให้ตัวเอง แล้วดันเกิดนิมิตขึ้นมา เลยคว้ารถจักรยานยนต์ของเพื่อนบิดร้อยอัพกลับมาเนี่ยแหละครับ แต่โดนงูเจาะยางก่อนเลยต้องมาวิ่งประหนึ่งพี่ตูนอยู่แบบนี้
พี่ตูนเขาวิ่งด้วยใจกุศลแต่ผมอ่ะวิ่งหนีตาย ยิ่งแรงไม่ค่อยมีเพราะพี่ตานีอยู่!
...คิดแล้วช้ำใจ ทำไมไม่เอาของไอ้กล่ำวะ!
ผมวิ่งลัดผ่านดงไผ่รวก สะดุดงูล้มหน้าทิ่มไปหลายที แต่ผมไม่ยอมหรอกเว้ย! เรื่องอะไรจะยอมปล่อยให้น้องมันตายวะ!
...ผมไม่อยากให้คนอื่นมามีชะตากรรมเดียวกับผม...
ผมวิ่งทะลุดงไผ่ออกมาเจอสระ มองเห็นเหตุการณ์ที่เห็นในนิมิตตัวเองอยู่อีกฝั่งของสระ ผมตัดสินใจกระโจนลงน้ำว่ายตัดไปทันทีเพราะน้องมันโดนงูเห่าเผือกตัวเขื่องลากลงน้ำจะครึ่งตัวอยู่แล้ว แม่ง...งูหรือตัวเงินตัวทองวะ!
“พ่อผมกำลังสนุก อย่าเข้าไปขวางดีกว่านะเขียด”
“ไอ้เหี้ยภุช!”
“จ้าๆ พี่ภุชนี่ล่ะ”
พรืด!
ว่ายไปยังไม่ทันถึงกลางสระดี ขาของผมโดนกระชากลงก้นสระ ไอ้ภุชคะงูผียกยิ้มยียวนจนน่าเสียบด้วยมีดหมอ ผมพยายามสะบัดตัวให้หลุดจากการรัดของภุชคะที่ร่างกายท่อนล่างเป็นงู มันรัดแน่นจนผมหายใจแทบไม่ออก
เหี้ย! นี่กูจะมาช่วยน้องหรือจะมาตายเสียเองวะ!
แต่แล้วเหมือนว่าอายุขัยผมจะยังไม่หมด เพราะจู่ก็มีแส้สีขาวตวัดรัดดึงรอบคอภุชคะ ก่อนจะกระชากมันขึ้นเหนือน้ำ ส่งผลให้ร่างของผมถูกดึงขึ้นไปด้วย
ซ่า!!!
แค่กๆๆ
“เขียด! ตายยังมึง!”
พี่ภพว่ายน้ำเข้ามาให้ผมเกาะ ผมไอโขลก สำลักเอาน้ำออกก่อนจะหอบหายใจแรง สองมือกอดรัดลำตัวใหญ่โตของพี่มันเพื่อพยุงตัว พี่ตานีดึงแส้กระชากเหวี่ยงร่างครึ่งคนครึ่งงูให้ลอยไปกระแทกขอบสระจนเกิดเสียงดังตึง
“เหี้ย! ไปไหนมาวะพี่!” ผมตะโกนถามงูจงอางใหญ่ที่ว่ายน้ำพาผมไปหาน้องใบตองที่จะจมน้ำอยู่รอมร่อ
“กูกับไอ้ตาหลงป่า ไว้คุยทีหลัง! เดี๋ยวกูแยกน้องตองกับไอ้งูผี มึงรีบฉกน้องขึ้นฝั่งไปเลยนะมึง”
พี่แม่งสั่งฉอดๆ อยากเถียงว่าดูสปีดการว่ายน้ำกูด้วย แต่สถานการณ์ไม่อำนวย ผมจึงตอบรับสั้นๆแล้วผละออกจากพี่ภพ ว่ายสี่คูณร้อยเหมือนตัวเองเป็นนักกีฬาทีมชาติ ตรงดิ่งไปหาน้องที่มันพยายามยื้อตัวเองสุดชีวิต
นี่ขนาดว่ามาวันแรกนะ อย่าให้กูรู้นะมึงว่าใครเปลี่ยนให้มาเข้าที่ดงพญานาค! กูจะจับแม่งหย่อนลงตู้งูแม่ม!
“เขียด~~~ มาเล่นกับภุชเถอะนะ”
“อย่าตามกูมา!”
ผมร้องเสียงหลงพร้อมรีบจ้ำหนีอย่างว่อง แต่ก็อย่างว่า คนกับงู ใครว่าน้ำเร็วกว่า มันรู้ๆกันอยู่แล้ว
ท่อนล่างของไอ้ภุชคะรัดร่างผมดึงไปหามันอีกครั้ง ผมดิ้นรนขัดขืน ไอ้พี่ภพกับพี่ตานีพากันไปช่วยน้องใบตองอยู่ พอพี่ตานีคว้าตัวน้องใบตองได้ ไอ้พี่ภพก็สั่งให้พี่มันอุ้มน้องวิ่งชนิดที่ไม่ต้องเหลียวหลัง แล้วพี่ภพมันก็หันไปฟัดกับบอสของคุ้งนี้
แล้วเป็นยังไงน่ะเหรอ? เหลือกูกับไอ้งูผีนี่ไง!
“คิดถึงภุชไหมเขียด”
“ไม่! อึก...”
เขียดใจร้ายว่ะ ไหนสัญญาว่าจะอยู่กับภุชไง”
ไอ้เหี้ยเม่ม! ผมสบทในใจ มองงูยักษ์สองตัวฟัดกันตรงหน้า ส่วนไอ้ครึ่งคนครึ่งงูมันก็รัดผมแน่นไม่ปล่อย หางงูของไอ้ภุชคะรัดผมแน่นขึ้นจนผมหายใจแทบจะไม่ออก
“มึงแค้นกูขนาดนี้เลยเหรอภุช”
“โคตรๆอ่ะ กูบอกแล้วไง งูอย่างพวกกูรักแรงเกลียดแรง ใบตองก็เหมือนกัน มันไม่รอดมือพ่อกูหรอก”
“ฮึ่ก...ภุช กูหายใจไม่ออก”
สติของผมเริ่มพร่าเลือน เห็นไอ้พี่ภพอยู่ลิบๆ กำลังฟัดกับงูเห่าเผือกตัวพอๆกันจนน้ำกระจาย เลือดสีสดจากบาดแผลของงูทั้งสองตัวลอยคลุ้งทั้งสระน้ำจนกลิ่นคาวตีขึ้นคอ ก่อนที่หัวงูเห่าอีกตัวจะโน้มลงมาในระยะประชิด ดวงตาสีแดงสดจ้องมองผมอย่างอาฆาต
“ไปอยู่กับภุชนะเขียด ไปอยู่ด้วยกัน”
“ไม่...พี่ภพ...ช่วย”
แล้วทุกอย่างก็ดับวูบลงพร้อมเสียงที่บ่งบอกผมว่าพี่ภพเป็นฝ่ายชนะ...
***************************************
นี่คือสาเหตุว่าทำไมพี่เขียดถึงได้ช่วยน้องนะครับทุกคน
ณ.จุดๆนี้ คนเขียนได้บึ้มเรือทิ้งหนึ่งลำนะครับ...(ซับน้ำตา) แต่อย่างเพิ่งหมดหวัง ถ้าพี่เขียดรอดมาได้ พี่แกต้องวิ่งโร่กลับมาหาน้องตองแน่นอน ตอนนี้ปล่อยแกกลับไปตายรังก่อนนะ
สปอยก่อนได้ไหม อยากสปอยอ่ะ
...ทุกคนในเรื่องนี้นอกจากพี่กล่ำกับน้องกายแล้ว ไม่มีใครปกติซักคน ถ้า"ไม่ใช่คน" ก็ต้องมี "อะไรบางอย่างที่ทำให้เหมือนไม่ใช่คน"
-
พี่ภพนี่พระเอกช่ายมะ อิอิ
-
โอ้โห แค่วันแรกก็เอาสะแล้วไง พุชเขียดก็โออยู่ แต่นี่ชอบพี่เขียดมาก วอนพี่พุชอย่ารังแกพี่เขียดมาก ปล่อยเขียดกลับมาหาน้องตองบ้างอะ. ชอบโมเม้นท์เขียดตองอยู่ด้วยกัน พี่ภพกับพ่อพี่พุชนี่ใครเป็นพระเอกของน้องตอง เชียร์พี่ภพสุดใจเลย น้องตองเค้าไม่ชอบงูเห่าเผือกรัดแต่ถ้าเป็นพี่ภพรัด น้องตองยินดีนะง้อววว
:hao7: :hao7:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านตอนพี่ภพมุ้งมิ้งเรียกร้องความสนใจและเรียกร้องความมั่นคง(ทางขนม)กับตานีแล้วนึกภาพพี่เป็นพระเอกไม่ออกเลย ฮา
-
ภุชเขียดก็โอนะ แต่ไม่เอาพระเอกมีลูกแล้วได้ม้ายยยย :ling3:
-
มารอ
-
พี่ภพสู้ๆๆๆๆ นอกจากพี่ น้องตองไม่อยากให้ใครรัดเลยนะพี่!!!
-
บ้านสวน Ep 7
********************************************
“ตอง...”
“...”
“...ใบตอง”
“...”
“น้องใบตองครับ”
มือหนาตบแก้มเด็กหนุ่มเบาๆ แต่เด็กหนุ่มร่างเล็กก็ไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกตัวเลยซักนิด ชายหนุ่มขมวดคิ้วมุ่นก่อนจะช้อนร่างไร้สติที่เปียกโชกขึ้น แล้วหันไปบอกกับเด็กหนุ่มที่เป็นน้องชายของเพื่อน
“กาย บอกกล่ำมันด้วย ถ้าตามไอ้เขียดเจอแล้วให้พามันไปหากูที่โรงพยาบาล”
“พี่ใบตองไม่รู้สึกตัวเลยเหรอพี่ยุ?”
“เออ เดี๋ยวกูพาไปโรงพยาบาลก่อน อย่าลืมบอกไอ้กล่ำพี่มึง ถ้าหาน้องกูไม่เจอ ตาย!”
“ชฎายุ” ว่าก่อนจะพาร่างของเด็กหนุ่มที่ชื่อใบตองไปขึ้นรถยนต์ของตนที่จอดอยู่หน้าบ้านสวน ก่อนจะขับตรงไปที่โรงพยาบาลที่อยู่ไม่ไกลทันที
ชฎายุ เป็นพี่ชายของเขียด ปกติเขาอาศัยอยู่ที่กรุงเทพฯ และจะลงมาหาน้องชายเดือนละครั้งหรือสองครั้งตามที่ตัวเองสะดวก เพียงแต่ครั้งนี้เขามาหาน้องชายที่ค่ายและดูเหมือนว่าน้องชายเขาจะหายตัวไปเมื่อคืนพร้อมเด็กนักเรียนอีกสองคน ซึ่งคนหนึ่งก็นอนอยู่ในรถเขานี่ล่ะ อีกทั้งเขายังร้อนใจไม่น้อยที่น้องชายมาหายตัวไปในเขตดงพญานาค และไม่รู้ว่าทำไมเขียดถึงได้กล้ามา ทั้งๆที่เขาสั่งห้ามเอาไว้แท้ๆ
“อือ...”
“ตื่นแล้วเหรอ?”
“หนาว”
ชฎายุตบไฟเลี้ยว หักพวงมาลัยจอดข้างทางแล้วเอื้อมไปหยิบเสื้อคลุมหลังรถมาคลุมตัวคนเปียกแล้วเบาแอร์ให้ ใบตองขยับตัวไปมาเพราะรู้สึกไม่สบายตัว ก่อนที่ชฎายุจะขับรถต่อไปจนถึงโรงพยาบาล พอส่งตัวเด็กหนุ่มถึงมือหมอ โทรศัพท์ของเขาก็มีสายเรียกเข้า ปรากฏว่าเป็นชื่อของกล่ำเขาจึงรีบกดรับทันที
“ว่าไงมึง”
-เจอไอ้เขียดแล้วเฮีย มันนอนตัวซีดอยู่ที่ดงตาลท้ายไร่นู่น เหมือนมันจะมีไข้ด้วย เพ้อไม่ได้ศัพท์ไม่หยุดเลยเฮีย-
“มึงรีบพามันมาโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้! แม่ง! หัวดื้อไม่เปลี่ยน ทั้งๆที่กูบอกมันแล้วว่าอย่ากลับมาที่ดงพญานาค”
-เฮีย...น้องเฮียมันไม่ใช่เด็กแล้วนะเว้ย เพราะมันเชื่อว่ามันดูแลตัวเองได้มันถึงได้กลับมา-
พูดจบ หนุ่มกล้ามก็ตัดสายทิ้งทันที ชฎายุจุดบุหรี่ขึ้นสูบ อัดควันเข้าปอดหนักๆเป็นการระบายความเครียด
“เพราะกูไม่เชื่อว่ามันจะดูแลตัวเองได้ กูเลยพามันไปอยู่อีกคุ้งไง อย่างน้อยไอ้ภพมันยังช่วยเป็นหูเป็นตาให้กูได้บ้าง ”
***********************************
ภพขยับร่างกายอย่างยากลำบาก เมื่อวานเขาฟัดกับนายเหนือหัวเจ้าถิ่นไปแบบเต็มเหนี่ยวจนแยกไม่ออกว่าเลือดใครเป็นเลือดใคร ร่างกายเล็กๆเลื้อยขยับไปมาบนใบไผ่ที่กองสุมกันอยู่บนพื้น ก่อนจะหากอไผ่ที่ปลอดภัยแล้วเลื้อยเข้าไปขดตัวหลบ ดวงตากลมๆเหมือนลูกปัดหลับลงช้าๆ ส่งกระแสจิตหาพรายตานีที่หนีไปกับใบตองเมื่อคืน รอไม่นานตานีก็ตอบกลับมา
-จ๊ะพี่ภพ พี่ภพปลอดภัยไหม?-
- กูบาดเจ็บ แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูก็หาย ตานี...มึงอยู่ไหน?-
-อยู่โรงพยาบาลจ๊ะพี่ น้องใบตองโดนพามาส่งโรงพยาบาล พ่อเขียดก็เพิ่งมาถึงเมื่อครู่ ท่าทางหนักกว่าน้องใบตองเสียอีก นี่ฉันกำลังเดินไปดูจ๊ะ-
-ดูพวกมันสองคนด้วย กูคงต้องหลบซ่อนตัวเพื่อนอนพักฟื้นร่างกายซักสองวัน-
-จะกลับคุ้งหรือพี่?-
-กูอยู่แถวๆนี้แหละ ไอ้รเณศน่าจะเจ็บหนักกว่ากู ดังนั้นตอนนี้คุ้งใต้ยังพอจะปลอดภัยอยู่...ถ้าหากว่ามันไม่สั่งลูกน้องมันล่ะก็นะ-
-ดูแลตัวเองด้วยนะพี่-
-เออ มึงก็ระวังตัวด้วย-
แล้วเสียงจากฝั่งตานีก็เงียบไป พิภพในร่างลูกงูขดตัวนิ่งให้กลมกลืนไปกับใบไผ่ ก่อนจะหลับตาลงช้าๆด้วยความเหนื่อยอ่อน ถึงแม้ตนจะเก่งกว่า แต่อีกฝ่ายอยู่มานานกว่าหลายร้อยปี ย่อมต้องมีลูกเล่นมากกว่าเขาที่อายุยังไม่เหยียบร้อยปี ภพพ่นลมหายใจพรืด
“กูคงจะหละหลวมในการฝึกตนเกินไปสินะ งั้นก่อนอื่นต้องงดเยลลี่...แต่ไม่อยากงดเลยว่ะ ทำไงดี...”
***********************************
“สวัสดีขอรับท่านชฎายุ”
“ตามสบายเถิดตานี มึงเป็นอย่างไรบ้าง”
“ได้แต้มบุญจากพ่อเขียดช่วยไว้โขอยู่ขอรับ”
“งั้นเปลี่ยนมารับเอากับกูแทนเขียดก่อนแล้วกัน”
“ไม่เป็นไรขอรับ ที่เก็บเกี่ยวมาจากน้องมันก็มากพอให้ปรากฏตัวได้เป็นเดือนแล้ว คงไม่อาจไปเบียดเบียนท่านชฎายุหรอกขอรับ”
ตานีเอ่ยอย่างนอบน้อม ชฎายุพยักหน้าแล้วหันไปลูบหัวของเขียดที่ตอนนี้มีสภาพซีดเซียวเหมือนศพ
“ลำพังแค่มึงสูบพลังชีวิต เขียดมันไม่น่าโทรมได้ปานนี้ ใครมันทำอะไรน้องกูวะตานี”
ชฎายุเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเหยียบ ตานีจึงนั่งลงแล้วเล่าให้อีกฝ่ายฟังทุกอย่าง เพราะชฎายุก็เป็นผู้ที่มีตัวตนเกี่ยวข้องกับโลกทาง “ฝั่งนี้” อย่างเต็มตัวเหมือนเขียดและใบตอง อีกทั้งยังเป็นสหายคนสนิทของนายเหนือพิภพ นาคเหนือหัวของคุ้งเหนือ
แม้ไม่รู้ว่าทำไม “ครุฑ” กับ “นาค” ถึงเป็นสหายสนิทกันได้ แต่ตานีก็ไม่กล้าละลาบละล้วงถาม เพราะไม่สามารถปีนเกลียวใส่เหมือนพี่ภพได้
ชฎายุเป็นครุฑที่เป็นสหายกับนาค ทั้งยังมีน้องชายเป็นมนุษย์ ไม่ว่าจะมองยังไงก็ช่างเป็นเรื่องที่ประหลาดเหนือความเข้าใจจริงๆ
“พอแย่งน้องใบตองมาได้ พี่ภพแกก็สั่งให้กระผมพาน้องหนี เพราะไอ้รเณศมันกะเอาน้องถึงตาย ไม่รู้ว่าทำไมมันจึงแค้นน้องใบตองนักหนา แต่เพราะต้องหนีเลยไม่สามารถไปช่วยพ่อเขียดได้ กระผมต้องขอโทษจริงๆครับ”
“ช่างเถอะ กูไม่ถือโทษโกรธมึงหรอก ไปดูน้องมึงเถอะ ประเดี๋ยวน้องกู กูจะดูแลเอง”
“ขอบคุณท่านชฎายุมากขอรับ”
ตานียกมือไหว้ ก่อนจะเดินกลับไปดูใบตองที่อยู่อีกห้อง ชฎายุกอดอกแล้วถอนหายใจ ผินสายตาไปมองคนบนเตียงที่ค่อยๆปรือตาขึ้น
“เพราะเด็กที่ชื่อใบตอง มึงเลยกลับมาที่คุ้งนี้รึ สฎายุ?”
“เขียดขอโทษ แต่เขียดรู้สึกว่าปล่อยน้องไปไม่ได้จริงๆพี่ยุ แล้วเขียดก็ไม่รู้ว่าไอ้ภุชมันยังโกรธเขียดอยู่”
“ระดับนี้มึงเรียกโกรธ? แถวบ้านกูนี่เรียกว่าแค้นจนจะฆ่าให้ตายนะมึง”
“อย่าแช่งน้องดิวะ แล้วงานพี่หยุดเหรอ? ยังไม่ถึงวันหยุดเสียหน่อย”
เขียดถามผู้เป็นพี่ชายอย่างสงสัย เพราะไม่มีทางที่พี่ชายจอมบ้างานของเขาจะยอมทิ้งงานมาหาเขาในวันทำงานปกติเป็นแน่แท้ ชฎายุยกยิ้มมุมปากยกนิ้วดันหน้าผากที่ขาวจนซีดของผู้เป็นน้องจนหัวจมไปกับหมอน
“กู-ลา-ออก-แล้ว-เว้ย”
“หา? ลาออก???”
เขียดร้องด้วยความตกใจ ยกมือขึ้นทาบอก ชฎายุส่ายหน้าให้ท่าทางโอเว่อร์เกินจริงของน้องชาย
“พี่ลาออกได้ไง แล้วใครจะจ่ายค่าเทอมให้เขียดวะ???”
“กูเบื่อกรุงเทพไง จะได้กลับมาอยู่กับมึงด้วย”
“ไม่ๆๆ พี่มึง เราไม่ได้พูดเรื่องที่พี่เบื่อกรุงเทพฯหรืออยากกลับมาอยู่กับเขียด เขียดกำลังพูดถึงค่าเทอมต่างหาก”
“ กูลาออกก็จริง แต่กูยังเล่นหุ้นอยู่นะ หุ้นมึงก็มี มึงก็ขายมาจ่ายค่าเทอมตัวเองซะสิ”
“พี่แม่ง! ไม่ขายโว้ย!”
“หึๆ จะเดี้ยงอยู่แท้ๆ แต่เถียงกูฉอดๆเลยนะไอ้ดื้อ”
ยุส่ายหน้าให้กับน้องชายของตน เขียดเบ้ปากใส่ ก่อนที่คนบนเตียงจะทำท่านึกบางอย่างได้
“เออๆ พี่ น้องตองมันเป็นไงบ้าง”
“ เป็นไข้ แต่สภาพดีกว่ามึงเยอะ สภาพมึงนี่ยังกับศพ ไปไหนหมดล่ะกล้ามที่กูเคยฟิตให้”
“ยังมีอยู่น่า! แต่เขียดชอบใช้เลือดเลี้ยงสมองไม่ใช่เลี้ยงกล้ามแบบไอ้กล่ำ”
“มันอายุเยอะกว่ามึง เคารพมันหน่อย”
“มันยังไม่บ่นเลยป่ะ”
ชฎายุยกมือเขกหัวคนป่วยจนร้องโอดโอย เขียดยกมือถูหน้าผากอย่างอ่อนแรงก่อนจะบ่นงุบงิบว่าจะนอนแล้ว จากนั้นก็ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมโปงหันหลังให้พี่ชายตัวเองอย่างสมบูรณ์แบบ ชฎายุส่ายหน้าไปมาอย่างระอาแล้วลุกขึ้น
“จะออกไปสูบบุหรี่ แล้วเดี๋ยวจะเลยไปเยี่ยมน้องตองของมึงด้วย ดีไหม?”
“ดี แต่อย่าทำมิดีมิร้ายน้องมันนะเว้ย เขียดรู้ว่าน้องมันน่ารักมาก แต่พี่จะจับมันกลืนลงท้องไม่ได้เด็ดขาดเลยนะ”
“มึงเห็นกูเป็นคนยังไงวะ? กูชอบกินเด็ก แต่กูก็ไม่กินคนที่เพิ่งเจอหน้ากันหรอก”
“ไม่รู้ ไม่ไว้ใจ เขียดเชื่อในลางสังหรณ์ของเขียดว่าน้องมันจะโดนคนรอบตัวจับงาบเข้าซักวัน คนธรรมดาๆอย่างน้องมันนี่น่าสงสารจริงๆ”
“กูสิต้องไม่ไว้ใจมึง อย่าปล่อยตัวนัก ถ้าโดนงู “แดก”ขึ้นมาไม่ว่าจะด้วยกรณีไหนก็ตาม กูขี้เกียจผ่าท้องเอามึงออกมา”
“สึด! ฝากราตรีสวัสดิ์น้องมันให้ด้วย บอกให้ด้วยว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้จะไปเยี่ยม”
“มึงไปเยี่ยมมันหรือมันต้องเยี่ยมมึง”
“พี่ยุ!”
“หึๆ”
พอโดนคนบนเตียงแง่วใส่ ชฎายุเลยเดินออกจากห้องไปที่ห้องพักฟื้นอีกห้องหนึ่งที่อยู่ติดๆกัน
แกร่ก!
“ตานี น้องมึงเป็นไงบ้าง”
“เพิ่งหลับเมื่อครู่เองขอรับ”
“พูดกับกูธรรมดาๆก็ได้”
“...เข้าใจแล้วครับ”
ตานีพยักหน้า แล้วหันกลับไปใช้ผ้าขนหนูซับเหงื่อให้เด็กหนุ่มบนเตียง ที่นอนกระสับกระส่ายไปมา ริมฝีปากบางอ้าหอบพลางครางเรียกชื่อคนสามคนไม่ขาดปาก
“พีภพ...พี่ตานี...พี่เขียด...”
“ชู่ว์... พี่อยู่นี่คนดี พี่อยู่นี่”
“ช่วยตองด้วย...”
“พี่อยู่นี่คนดี ปลอดภัยแล้ว”
ชฎายุมองร่างที่กระสับกระส่ายทุรนทุรายอยู่บนเตียงด้วยความสงสัย ก่อนที่ร่างสูงจะเคลื่อนเข้าไปจับสำรวจร่างของใบตองทันที
“มีอะไรหรือครับท่านชฎายุ”
“กูแค่สงสัย ทั้งๆที่ได้รับยาแก้ไข้แล้วทำไมร่างมันถึงได้ร้อนเหมือนไฟปานนี้”
“ไม่รู้ครับ”
ตานีส่ายหน้าพร้อมทั้งตั้งหน้าตั้งตาเช็ดเหงื่อเช็ดตัวให้ใบตองอย่างตั้งใจ ชฎายุจับแขนที่ร้อนเหมือนไฟของใบตองขึ้นมาข้างหนึ่งแล้วลูบผิวเนียนไปมา
“ตานี...”
“ครับท่านชฎายุ?”
“กูว่าน้องมึงไม่ได้เป็นไข้ธรรมดาแล้วว่ะ”
ชายหนุ่มแบมือให้พรายตานีเห็นสิ่งที่ติดอยู่บนฝ่ามือของตน ผ้าขนหนูผืนนุ่มร่วงหล่นจากมือขาวตกลงบนพื้น ดวงตาของเขาเบิกกว้างอย่างไม่เชื่อสายตา
“ไม่...จริง...ทำไมล่ะ”
“กูว่ากูรู้แล้ว ว่าทำไมไอ้รเณศมันถึงอยากฆ่าน้องมึงนักหนา”
ชฎายุเดินไปล้างมือกับกะละมังน้ำเช็ดตัวคนป่วยอย่างไม่คิดมาก ตรงกันข้ามกับตานีที่ร่างสั่นเทา มือไม้สั่นระริก
“ก็น้องมึงเล่นเป็นพี่ชายมันกลับชาติมาเกิดนี่เนอะ แถมมีบาปเกาะแบบนี้ฆ่าได้ง่ายๆเลยล่ะ”
*************************************************************************
***สรุปตัวละคร+ความสัมพันธ์***
ใบตอง - มีพิภพ(ไม่ได้เขียนผิด เฮียชื่อพิภพ) กับตานีคอยคุ้มครอง มีเพื่อนบ้านเป็นบ้านกล่ำกายและบ้านเขียด มีพี่น้องต่างแม่ชื่อพระเพลิงกับพระพาย มีเพื่อนวัยเดียวกันคือแตงอ่อน เป็นพี่ชายของรเณศกลับชาติมาเกิด(สปอยเลยว่าเป็นงูเห่าเผือกตัวที่โดนบุลลาเจื๋อนตาย)
กล่ำ- เพื่อนบ้านใบตอง เป็นพี่ของกาย เป็นรุ่นพี่ของเขียด(แต่เขียดไม่เคารพและเล่นหัวอยู่บ่อยๆ) เป็นรุ่นน้องของชฎายุ
กาย - น้องของกล่ำ ปลื้มใบตอง เคารพเขียดมากกว่าพี่ชายตัวเอง
ตานี - เป็นพรายตานีที่แม่ของใบตองชุบเลี้ยงไว้ ปัจจุบันเป็นลูกน้องของพิภพพ่วงกับผู้ปกครองของใบตอง รู้จักกับชฎายุเพราะเป็นเพื่อนสนิทของพิภพ
พิภพ - เป็นพญานาคผู้ปกครองคุ้งน้ำทางทิศเหนือพ่วงด้วยงานอดิเรกเป็นเจ้าที่บ้านใบตอง ถึงจะนิสัยเด็กๆแต่อยุใกล้จะร้อยแล้ว เป็นเพื่อนสนิทของชฎายุ ถึงอีกฝ่ายจะเป็นครุฑแล้วไง? ข้าโนสนโนแคร์ เอาเป็นว่ามันไม่จับกูแดร๊กเราก็ยังผูกมิตรกันได้ รู้จักกับรเณศเพราะเป็นนาคเจ้าคุ้งเหมือนกัน แต่ไม่ได้สนิท ค่อนจะไปทางเกลียดกันเสียด้วยซ้ำไป(ถึงได้ฟัดกันเกือบตายได้น่าตาเฉย )
เขียด -ชื่อจริงชื่อสฎายุ(เป็นชื่อลูกเทพปกรณัมของครุฑในศาสนาพราหมณ์-ฮินดูที่เป็นอีกเสียงหนึ่งของชฎายุ)เพื่อนบ้านของใบตองและกล่ำกาย เป็นเด็กเห็นผีตั้งแต่เกิด และเป็นคนมีพลังพิเศษคือเห็นนิมิตอนาคตหรือปัจจุบัน(ส่วนใหญ่เป็นนิมิตที่เป็นเรื่องร้าย) มีพี่ชายหนึ่งคนคือชฎายุ (แต่ไม่รู้ว่าพี่ชายเป็นครุฑ) มีความสัมพันธ์พิเศษที่ไม่ค่อยดีกับภุชคะ
ภุชคะ - ลูกชายของรเณศ มีความสัมพันธ์พิเศษกับเขียด ค่อนไปทางไหนมากกว่ากันไม่รู้ระหว่างรักมากๆจนอยากเก็บเอาไว้เหมือนไข่งูกับแค้นมากๆจนอยากฆ่าให้ตายเหมือนกบเขียดแล้วจับกลืนลงท้อง สนใจใบตองเพราะน่าสนุกแต่ไม่ได้มีความแค้นส่วนตัว ถ้าให้เลือกระหว่างเขียดกับใบตองว่าจะฆ่าใคร อาจจะพุ่งไปหาเขียดอย่างไม่ลังเล
รเณศ - พญานาคผู้ปกครองฝั่งคุ้งใต้ มีความสัมพันธ์ไม่ค่อยดีกับพี่ชายที่ตายไป(และจะกล่าวถึงในคราวหลัง) ไม่ถูกกับพิภพเรื่องผู้หญิงเลยพาลเกลียดจนอยากสู้ให้ตายไปข้าง(อย่าได้ไปถามเฮียนะว่าผู้หญิงคนไหน เพราะเฮียจะตอบแค่ว่า "จะไปรู้เหรอ? วันๆก็เอาแต่นอนกินขนมอ่ะ") ตั้งเป้าจะฆ่าใบตองเพราะเป็นพี่ชายกลับชาติมาเกิด(ถามว่าแล้วน้องมันระลึกชาติได้ไหม? ไม่---)
ชฎายุ - ออกเสียง ชะดายุ พ้องเสียงกับสฎายุ(ชื่อน้องชาย) มีน้องชายคือเขียด ปัจจุบันทำหน้าที่หาเงินเข้าบ้านมาเปย์น้อง(ถามว่าน้องมีปัญญาหาเงินใช้เองไหม? มี มันมี แต่มันอยากเกาะพี่กิน และเค็มเกลือชนิดที่กะจะดองดอกเบื้ียเงินฝากให้เค็มตายกันไปข้าง) รู้ว่าน้องชายตัวเองเป็นพวกมีเซ้นส์ และก็ยังๆอยู่ว่าทำไมน้องถึงออกมาเป็นมนุษย์ทั้งๆที่ตัวเองเป็นครุฑ("แม่มีชู้ป่ะวะ?" หันไปถามน้องงงๆแล้วโดนน้องเอาเงินตบหน้า-) เป็นเพื่อนสนิทตัวเดียวที่พิภพจะมีได้แม้จะต่างเผ่าพันธ์( ตอนแรกตั้งใจจะกิน แต่มันตะมุตะมิโมเอ้เกินไป มองตามันก็จิกเล็บไม่ลงละ เลิกๆ ไม่ต้องแดร๊ก)
*********************************************************
เชียร์ชฎายุ กด 1
เชียร์พี่ตานี กด 2
เชียร์พี่กล่ำ กด 3
เชียร์รเณศ กด 4
เชียร์พี่ภพ กด Love
เอ๊ะ...ต้องกด 5 เหรอ??? ว้า~ แย่จังเลย จำผิดซะได้
งั้นเชียร์พี่ภพ กด 5
แต่ถ้าLoveเฮียภพให้กดเปย์รัวๆ พี่ตานีเปิดกล่องรับบริจาคค่าเยลลี่หมีของเฮียแล้วครับ-----------
-
จะว่าไปนึกขึ้นได้ ท่อนที่พี่ยุบอกว่าพี่ภพจะได้เป็นหูเป็นตาดูแลน้องให้ เขียนเองตอบเองเลยว่า หื๊อออออออ
อิพี่นี่แหละแม่มตัวแกนนำพากันไปตายยกแก๊งค์ 5555 เฮียอยากไปเที่ยววววววววววว(นัวเนียๆน้องตอง ดีดดิ้นร้องแง้วๆจะปัยๆ)
แต่กูน่ารักไงยุ มึงต้องให้อภัยกูไม่อย่างงั้นกูจะงอนมึงแล้วมึงต้องเอาเยลลี่กับพุดดิ้งมาถวายกู กูถึงจะหายงอน <<<เฮียได้กล่าวเอาไว้
-
ปาเยลลี่รัวๆ อะ :hao7:
-
:katai4:กด111111111รัวๆ
-
ทำไมพออ่านเจอว่าพี่ภพตะมุตะมิแล้วเอนเอียงอยากให้พี่ภพเป็นรับเสียจริง ฮา
-
เลือก555555 เลยค่า เอ๊ะ1 ก็ดีนะ :hao7:
-
เลือกไม่ถูกเลยทีเดียว 5555 ความฮาเร็มนี้ เลือกครุฑฑ กด1111
พี่ภพควรโดนกดอะ 55555 พี่แกดูน่ากดอะ 5555
-
พี่ภพนางแบ๊วเกินกว่าจะคู่กับน้องตองอ่ะ
เพราะงั้นยกให้คุณครุฑแล้วกันดูเค้าจะชอบอะไร
น่ารักๆ น่าจะเข้ากันอยู่ ส่วนพี่กล่ำก็ของพี่ตานีไปจับคู่
มั่วซั่วกลัวเจ๊แกจะตบเอา ส่วนเขียดนี่somethingกะภุชแน่ๆ
ยิ่งมาอ่านตอนนี้ แอบมุมิเบาๆ สุดท้ายขอกดให้น้องตองคู่กับพี่รเณศ
แอบฮอตเวอร์ ดูมีอะไรดี ยังงงอยู่ว่านางแค้นอะไรขนาดนั้นถึงต้องมาตามฆ่าเชียว
เบาๆกับน้องมันหน่อย รับรองน้องตองน่ารักถูกใจพี่เอ๊ะหรือต้องเรียกลุงเพราะอยู่มานานมาก
นั่นแหละ ถูกใจแน่ๆ อย่าเพิ่งฆ่าน้อง รับรองสุดท้ายได้หลงน้องแน่ๆ รอตอนต่อไปจ้า :katai2-1:
-
กด1 รัวๆ เชียร์พี่ครุฑ เท่ห์มากเจ้าค่ะ หรือจะกด555ดี อิอิ ต้องโดเนทเยลลี่ให้นาคคุ้งเหนือซะละม้าง ติดขนาดนี้ :laugh:
ภุชทำอะไรเขียดเนี่ย บอกแล้วอย่ารุนแรงกับน้อง สาย sm รึเปล่าคู่นี้ รุนแรงจริง
พ่อนาคคุ้งใต้แค้นอะไรพี่ชายหนักหนาคะนั่น แค้นข้ามภพข้ามชาติเลยทีเดียว :katai1:
-
กด55555555เลย ชอบเมะมุ้งมิ้ง :laugh:
-
พี่ภพรัวๆเลย
-
กด 4 คู่นี้มันกร๊าวใจดี 55555
มันดูมีอะไรในความสัมพันธ์ :hao6:
-
ถึงพี่ชฎายุจะดุดี ป๋า พึ่งพาได้
แต่ก้อต้องขอกด love เอ๊ย! กด 5 ให้งูต๊องอย่างพี่ภพค่ะ!!!! ^0^//
-
อ่านเรื่องนี้แล้วทำไมรู้สึกรักพี่ภพจัง. :-[
-
ภพมุ้งมิ้งงงงงงง
-
บ้านสวน Ep8
*********************************
ปึด ปึด
“สู้ๆนะคะทูนหัว เฮียจะเชียร์อยู่ในร่มนี่ล่ะ”
ผมละมือจากการถอนหญ้ายกมือข้างหนึ่งขึ้นปาดเหงื่อแล้วหันไปทำตาดุใส่งูเจ้าที่ไซส์มินิที่โบกหางมาให้จากใต้ร่มไม้ ข้างๆพี่ภพคือพี่เขียดที่นั่งโบกพัดกระดาษคลายร้อนพอเห็นว่าผมมองอยู่พี่แกก็ยกมือโบกไปมา
“สู้ๆนะคะตัวเอง เค้าจะเชียร์สุดใจขาดดิ้นเลย”
พี่เขียดพูดจบก็หันไปวี๊ดว๊ายกับพี่ภพอย่างถูกอกถูกใจ หนึ่งคนกับหนึ่งงูนั่งเอกเขนกใต้ร่มไม้อย่างสบายใจ ส่วนผมกับพี่ตานีน่ะเหรอ? หึๆ
หลังสู้แดด หน้าสู้หญ้า สองมือดึงกระชากต้นหญ้ากันวนไปสิ!
ตอนนี้บรรดาน้องปีหนึ่ง(นับรวมพี่ตานีด้วย)กำลังช่วยกันถอนหญ้าในแปลงผักอย่างขยันขันแข็งครับ พวกพี่ๆบอกว่าเรามาอยู่บ้านเขาแล้วต้องช่วยงานเขาด้วย ...จ๊ะ!
“โอ้ย! ร้อนเว้ย! ใครมันคนต้นคิดให้มาถอนหญ้าตอนบ่ายสามวะ!”
“แตงอ่อน มึงใจเย็นๆ เดี๋ยวหลังจากนี้ค่อยไปคิดบัญชีกับอีตัวต้นคิดทีหลัง”
พี่ตานีคว้าไหล่แตงอ่อนหมับ เมื่อเห็นว่าสาวถึกอารมณ์ร้อนเตรียมจะเขวี้ยงต้นหญ้าที่มีดินเหนียวติดมากับรากเป็นก้อนใหญ่ใส่หัวใครซักคน แตงอ่อนทำหน้าหงิกแล้วหันไปอ้อนพี่ตานี
“ขุ่นแม่คะ! ดูดิ มือแตงแดงไปหมดแล้วอ่ะ ผิวต้องไหม้แล้วหน้าต้องเป็นฝ้าแน่ๆเลยค่ะ หนูไม่ยอมนะคะขุ่นแม่!”(ออกเสียงข.ไข่เพื่อความวิบัต-)
“ใจเย็นค่ะลูกขา เดี๋ยวเราถอนไปอีกซักนิดแล้วสำออยเป็นลมกันเถอะค่ะ”
“เห็นด้วยอย่างยิ่งค่ะขุ่นแม่ ดูสิคะมีอย่างที่ไหนให้น้องตองที่แสนบอบบางของแตงมาดึงผักถอนหญ้า โหดร้ายมากเลยค่ะ”
ผมเบะปาก หมั่นไส้เหลือเกินครับกับการเล่นแม่ลูกของพี่ตานีกับแตงอ่อน เล่นกันสองคนไม่พอนะครับ โบ้ยมาหาผมด้วย น่ารักกันจริงๆ
สัปดาห์ที่สองกับการอยู่ค่าย...อันที่จริงผมเพิ่งออกจากโรงพยาบาลมาครับ พอมาถึงก็โดนรุมยิงคำถามจนพรุนเหมือนรังผึ้ง แต่ดีว่าได้พี่ชายของพี่เขียดเตี๊ยมคำตอบมาให้ตั้งแต่ตอนที่นอนอยู่ที่โรงพยาบาลแล้วครับ
-ถ้าใครถามว่ามึงไปทำอะไรมา ให้ตอบว่าลุกไปเข้าห้องน้ำแล้วเจองู มึงตกใจเลยวิ่งหนีสะดุดขาตัวเองล้มกลิ้งตกลงไปในน้ำแล้วมึงเสือกทะลึ่งว่ายน้ำไม่เป็นเลยจมน้ำ แม้ว่าจะเป็นการจมโง่ๆให้น้ำที่สูงแค่เข่า ให้อ้างไปว่างมึงตกใจหนักมาก เข้าใจนะ-
เป็นข้อแก้ตัวที่ดูโง่มากจริงๆครับ แต่ก็ต้องขอบคุณมาก เพราะเรื่องโกหก โกเจ็ด โกแปด ของพี่ชายพี่เขียดมันดูน่าเชื่อถือมากในสายตาคนอื่น ผมเลยรอดพ้นคำถามทั้งหลายมาได้แบบงงๆ
พี่เขาน่าจะไปเขียนบทละครไม่ก็นิยายนะ เรียงลำดับเรื่องโง่ๆให้ดูน่าเชื่อถือได้เนี่ย
“น้องตองคะ พี่ว่าเราพอแล้วล่ะ เดี๋ยวไปพักก่อนนะเพิ่งออกจากโรงพยาบาลมาเองนี่นา”
“ขอบคุณครับพี่หลิน”
พี่หลิน รุ่นพี่ปีสามยิ้มให้แล้วพยักหน้าน้อย ผมเลยเดินไปล้างมือที่โอ่งน้ำใกล้ๆแปลงผัก สวนกับพี่กล่ำที่เดินดุ่มๆไปหาพี่หลิน
“หลินๆ เหนื่อยป่าว? เข้าร่มป่ะ”
“พี่กล่ำก็...หลินไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย น้องปีหนึ่งเหนื่อยกว่าหลินเยอะ”
พี่หลินตอบเสียงหวาน พี่กล่ำยกยิ้มอย่างชอบอกชอบใจแล้วยกมือลูบหัวหญิงสาว ดูก็รู้ว่าสองคนนี้มีซัมติงกันบางอย่าง ผมรีบหลบหลังโอ่ง ส่วนพี่เขียดกับพี่ภพก็กอดกันแน่น(พี่เขียดกอดแต่พี่ภพรัดแขน)แม้จะอยู่ห่างกันแต่พวกเราก็พร้อมใจมองไปที่พี่ตานีผู้มีเอฟเฟคไฟลุกพรึ่บพรับ
พี่ตานี!!! อย่าปล่อยออร่าอยากฆ่าคนพรึ่บพรับแบบนั้นสิครับ!
**********************
ฉึก...ฉึก...
“ตอง...เฮียจะได้กินปลาไหมอ่ะ”
“กินกุ้งกับผมแล้วกันนะครับ”
ผมบอกแล้วบรรจงแกะกุ้งลวกที่เป็นหนึ่งในเมนูอาหารเย็น พี่ภพตัวน้อยมองปลากะพงนึ่งตาละห้อย ผมก็สงสารแกนะครับ แต่พี่ตานีเล่นแทงส้อมไม่เลิกจนปลาเละชาตินั้น ไม่กล้ายื่นมือไปตักอ่ะ เสียวส้อมปัก
“เฮ้อ...”
“พี่ตานี อย่ามาทำตัวอกหักรักคุดแถวนี้ดิ”
พี่เขียดบ่นงึมงำปลาตักเนื้อปลากะพงนึ่งที่ไปปล้นโต๊ะอื่นเขามา จัดการแกะก้างแล้วบรรจงป้อนให้พี่ภพ พี่มันตีหางปึกๆอย่างดีใจแล้วเขมือบเนื้อปลาลงท้อง ก่อนจะร้องเอาอีกๆ
...โอ้ยยย อย่าทำตัวน่ารักสิครับบบ เดี๋ยวผมก็จับกลืนลงท้องหรอก!
“มึงเป็นโอจิค่อนเหรอวะ” คุณชฎายุทำหน้าแขยงผมที่มองพี่ภพด้วยท่าทางที่บ่งบอกชัดเจนว่าพี่ภพน่ารัก จะจับพี่ภพกลืนลงท้อง ผมตวัดตาค้อนควับแล้วเอ่ยตอบเสียงดังฟังชัด
“ไม่ได้เป็นครับ!” โอจิค่อนคืออะไรยังไม่รู้จักเล๊ยยย
“มึงทำท่าเหมือนจะเขมือบไอ้ภพลงท้องทั้งตัวอ่ะ เอ้าแดกๆ”
เขาว่าแล้วโกย(เปลือก)ปูใส่จานผมแบบมึนๆ แล้วตัวเองก็หันไปแกะปูประเคนป้อนน้องตัวเองต่อ ผมกรอกตามองเพื่อนร่วมโต๊ะแต่ละคน พี่ตานีนี่ไปแล้วครับ สตงสติ หมดไปกับการจิ้มส้อมและเหล่ตามองพี่กล่ำ พี่เขียดก็อ้าปากรับเนื้อปูจากพี่ชายพร้อมทั้งป้อนเนื้อปลาใส่ปากงูจิ๋ว ส่วนคุณชฎายุ(ที่ไม่รู้ว่าทำไมมาสิงอยู่ค่ายนี่ได้) ก็แกะเนื้อปูประเคนใส่ปากน้องตัวเองไม่หยุด(ไม่วายกลั่นแกล้งผมด้วยการเขี่ยเศษเปลือกปูใส่จานผมแบบเนียนๆ)
“ตอง~อ้าม~”
และพี่ภพที่พยายามเอากุ้ง(ที่ผมแกะ)ป้อนใส่ปากผมอย่างหนักหน่วง หางเรียวเล็กรัดกุ้งส่งใส่ปากผม โอ้ยย น่ารัก
“การจะกำจัดศัตรูทางความรักควรจะทำยังไงนะ?” พี่ตานีถามขึ้น
“กูคาดว่านั่นไม่ใช่เรื่องที่ควรทำ” คุณชฎายุเอ่ยขึ้นอย่างแหยงๆ และผมพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
“ปล่อยวางเหอะพี่ เดี๋ยวผมพาไปหาผู้หล่อๆ” พี่เขียดว่าพลางตักปลาส่งป้อนพี่ตานี
“ผู้ชายเยอะแยะนะตะเตง เอานาคหนุ่มล่ำๆไหม หล่อถึกและบึกบึน” พี่ภพเสนอก่อนจะเอาหัวไปถูไถที่ข้อมือพี่ตานี พี่ตานีถอนหายใจ อ้าปากรับปลาจากพี่เขียดพร้อมใช้ปลายนิ้วลูบหัวพี่ภพ
“ก็แค่หนึบๆที่หัวจนคิดอะไรไม่ออกน่ะ พอเห็นผู้ชายที่อยากได้โดนคาบไปแล้วมันเลยตื้อเลย” พี่ตานีพูดพลางถอนหายใจ
ผมมองพี่ตานีอย่างเห็นใจ แต่ก็นะ นี่มันรักข้างเดียวนี่นา เพราะงั้นพี่เขาจะนอยด์โดยที่อีกฝ่ายไม่รู้ก็ไม่แปลกล่ะนะ
“ครอบครัวสุขสันต์ตรงนี้ทำอะไรกันอยู่”
เฮือก!!!
หมับ!!!
ขนทั่วร่างของผมลุกชัน คุณภุชคะยกยิ้มสนุกสนานทั้งที่ข้อมือของเขาถูกจับแน่นจนปลายนิ้วขาว คุณชฎายุใช้ร่างกายใหญ่โตของตัวเองบังพี่เขียดเอาไว้ ผมทำหน้าเหรอหรา ไม่รู้ว่าพวกเขามีเรื่องอะไรกัน พี่ภพขู่ฟ่อพร้อมแผ่แม่เบี้ย ผมคว้าพี่แกเก็บแทบไม่ทัน นี่ลืมไปหรือไงว่าเราอยู่ในพื้นที่กินข้าวน่ะ!
“อุ๊ยตาย มีคนขี้หวงอยู่ด้วย เพิ่งเห็นนะเนี่ย~”
“จะไปตายที่ไหนก็ไป” พี่เขียดพูดเสียงเขียว
“พูดแบบนี้เจ็บปวดนะเขียด” คุณภุชคะแสร้งทำหน้าเสียอกเสียใจก่อนจะค่อยๆบิดดึงข้อมือออก ใบหน้ายิ้มแย้มนั้นหันมาหาผม
“พ่อจะไม่อยู่สองสามวันน่ะ ไม่ต้องห่วงหรอก”
ผมทำหน้าสงสัย ใครคือพ่อที่เขาพูดถึงกัน เขามองผมแล้วครางอือยาวๆก่อนจะหันไปหาคุณชฎายุอีกครั้ง
“ตอนที่มันลอกคราบ น่าแดกไปเลยใช่ไหม?”
“กูไม่ได้แดกซี้ซั้ว”
“ยอมรับเถอะ มึงอยากจิกเล็บลงแล้วฉีกมันเป็นชิ้นๆ”
คุณภุชคะยกยิ้มเหลือบตามามองผมนิดนึงแล้วหันหลังเดินจากไป ผมหันไปมองคุณชฎายุเป็นเชิงถาม เขาตอบเบาๆว่ามีอะไร แล้วหันไปแกะปูต่อ พอผมจะหันไปถามสามคน(หนึ่งคน หนึ่งตน และหนึ่งตัว) ที่เหลือ พี่ภพก็เลื้อยขึ้นมาถูหัวที่ปกคลุมด้วยเกล็ดลื่นๆของพี่มันกับแก้มของผม แล้วคะยั้นคะยอให้ผมกินต่อ
...แต่ผมเชื่อว่าพวกเขากำลังปิดบังอะไรผมอยู่
***************************************************
วันนี้ไม่มีทอลก์ แต่มี...
พี่ภพพพพพพพพพ
(https://www.mx7.com/view2/AaCHVyxQgm10doiJ)
หัวข้อวันนี้...พี่ภพ ลงมากินข้าว!
ปล.เผื่อภาพไม่ขึ้น https://www.mx7.com/view2/AaCHVyxQgm10doiJ (https://www.mx7.com/view2/AaCHVyxQgm10doiJ)
-
จิ้นพี่ภพกะน้องตองอ่าาา :katai2-1:
-
รูปพี่ภพมุ้งมิ้งมากค่ะ นางดูจะตาหวานนะ ฮา
-
มาปูเสื่อรอ พี่ภพน่าร๊ากก
-
พี่ภพน่ารัก
-
เค้ากำลังกินข้าวมุ้งมิ้งกันเพลินๆ พอภุชมาวงแตกอะค่า :laugh:
น้องตองลอกคราบตอนที่อยู่โรงพยาบาลใช่มั้ย แปลว่าสวยขึ้นใช่ป้ะ เพราะงูลอกคราบแล้วผิวสวยมากแต่ก็อ่อนแอมากเหมือนกัน ที่ว่าจับแดกนี่ ขอคำอธิบายด้วยค่ะภุช คิดไปไกลแล้วเด้อ :hao7:
พี่ตานีโอ๋ๆนะคะ ขอให้เจอผู้ใหม่หล่อๆปังๆ อย่าเศร้าไปเลยนะค้า :sad4:
ภุชชอบให้เขียดโกรธนะดูแล้ว จะลงเอยกันยังไงนี่ ภุชตัวอันตรายกวนตลอด :mew5:
พี่ภพค่ะ น่ารักน่าเอ็นดูขึ้นทุกตอน มาเป็นของเค้าดีกว่า ไม่ให้ตองแล้ว555
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:3123: :pig4: :3123:
-
ลุ้นต่อ
-
พี่ภพน่าร๊ากกกกกกกกกก
แต่ว่าตอนหน้าจะมีความตึงเครียดไหมน๊า?
-
นี้ก็อยากจับพี่ภพปั้นเป็นก้อนๆแล้วกลืนลงท้องเช่ยกันค่ะ 555555
พี่ครุฑดูท่าจะเป็นบราค่อนนะคะ 5555
-
อิพี่ภพ น่ารักอะ
-
พีภพน่ารักดี
-
พี่ภพของน้องตองตั๊ลล๊าคคคค :mew1:
-
บวก1 ให้กับความโมเอะของพี่ภพ
ตอนนี้สั๊นสั้น
-
พี่ภพน่าเอ็นดูเกิ๊น
รอตอนต่อไปค่ะ
-
พี่ภพ น่ารักเกินไปมั้ย งูงุ้งงิ้งมาก
-
คิดถึงพี่ภพพแล้ววววววววววว :sad4:
-
หายปายหนายยยย แงงงง
-
ตอนชดเชย : ลูกอ๊อดกับงูมีหงอน
-เนื้อหาต่อไปนี้ไม่ได้มีความเชื่อมโยงกับเนื้อเรื่องปัจจุบันแต่อย่างใด...จริงๆนะ-
-มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย และการล่วงละเมิดทางเพศกับเด็ก “ชาย” ที่มีอายุต่ำกว่าสิบห้าปี(หรือเด็กล่อลวงผู้ใหญ่ก็ไม่แน่ใจเช่นกัน-) โปรดปั่นจักรยานขณะอ่าน-
-นี่คือโชตะ โชตะนะ! เข้าใจไหม!!!!-
-มีคำหยาบคายและฉาก18+ด้วยนะขอรับ-
***********************************************
ครั้งแรกที่เจอกัน “เจ้านั่น” ยังเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆ ที่มีดีแค่แก้มป่องๆ ตาโตๆ และร่างกายที่เหมือนมีแต่ไขมันเพราะว่าจะจับตรงไหนมันก็นิ่ม นุ่ม เหมือน....อืม...เหมือนพุงแมว เคยขยำพุงแมวกันใช่ไหม? มันก็นิ่มๆนุ่มแบบนั้นนั่นแหละ-
แปะ!
“โอ้ย! ตีทำไมเนี่ยอ้วน?!”
ผมหันไปถามลูกอ๊อดตัวอ้วนกลมที่กลิ้นหลุนๆอยู่ข้าง พอถูกเรียกว่า “อ้วน” แก้มกลมๆนั่นก็พองออกจนเหมือนซาลาเปา ปากล่างเล็กๆนั่นเบะออก กับตากลมๆที่จ้องเขม็งเหมือนใครไปตีงูที่บ้านมันตาย
ป้าบ!
“โอ้ย! มันเจ็บนะอ้วน จะตีทำไมนักหนา จะเอาอะไรก็บอกดีๆสิ”
“ฮึ!”
หน้ากลมๆเหมือนแปะยิ้มที่ตอนนี้ไม่ยิ้มสะบัดหนี ก่อนที่ก้อนกลมๆนั่นจะคลานดุ๊กดิ๊กหนีไปหาคนมาใหม่ ก้อนกลมดิ๊กอุดมไปด้วยไขมันชูสองมือป้อมๆร้องอืออา โบกมือไปมาให้คนมาใหม่อุ้ม
“อุ้มเหรอ?”
“อื้อ!”
คนมาใหม่อุ้มก้อนเก้าโลเฉียดๆสิบโลขึ้นแนบอก พอถูกอุ้ม ก้อนไขมันกลมๆก็ส่งเสียงคิกคักชอบอกชอบใจเสียยกใหญ่
เอออออ ไม่ใช่พี่มันนี่! แตะนิดแตะหน่อยเป็นโดนมันตี เอ๊อออออ กูผิดดด
แล้วมันเวรกรรมอะไรของกูที่จะมี “เมียเด็ก” ฟันน้ำนมยังไม่โยกวะ!!!
“มองค้อนกูทำไม หึงเหรอที่น้องมันชอบนัวเนียกู?”
“กูไม่ได้ค้อนมึง แต่กูค้อนให้น้องมึง! ห่า! มึงดู! ดูกูนะไอ้ยุ! น้องมึงเห็นกูเป็นของกัดแก้คันเขี้ยวแล้ว มึงดูกู๊!!!"
ผมชี้ให้ไอ้นกมันดูรอยเขี้ยวที่เขียวเป็นจ้ำๆ ทั่วทั้งตัวผม โคตรดีใจที่ไอ้ลูกอ๊อดมันไม่เคี้ยวนิ้วหัวแม่ทีนผมไปด้วย ไอ้ตัวต้นเหตุมันก็ทำหน้าเอ๋อ นั่งน้ำลายยืดอยู่ในอ้อมแขนพี่มัน เหมือน “กูจะกัดใครจะทำไม?” เห็นแล้วอยากฟัดให้แก้มแตก แม่งเอ๊ย! รีบโตดิวะ!
“หึ! มึงเจอแค่นี้ยังร้องโวยวาย สงสัยกูว่าอนาคตน้องกูจิกหัวใช้มึงหน่อยนี่มึงคงโวยวายจนบ้านแตก”
“สัส! นั่นมันเรื่องของอนาคต เอามันคืนมา กูจะหยิกแก้มแม่ง”
“กูพี่มันนะ”
“กูสน?”
ไอ้ตัวพี่มันหัวเราะชอบใจแล้วส่งน้องมันมาใส่ตักผมแล้วมันก็เดินลั่นล้าออกไปจากบ้าน พบพี่มันหายไปจากระยะสายตาไอ้ก้อนไขมันก็พองแก้มแล้วเบะปาก จิกตามองมาเหมือนเบื่อหน่าย
มึงพองนักใช่ไหมแก้มน่ะฮึ!
...ฟัดแม่ง!!!!!!!!!!!!
“กรี๊ดดด ฮ่าๆๆๆ”
ขำให้ท้องแข็งตายไปเลยนะมึง!วันนี้กูฟัดมึงทั้งตัวไม่หยุดแน่นอน!!!!!!
-------------------
ตอนนี้ไอ้อ้วนมันอายุหกขวบ ชอบวิ่งดุ๊กดิ๊กไปโน่นมานี่ แอบหวั่นใจว่าแม่งจะตกคลองจมน้ำตายห่าขึ้นมารึเปล่า มันตายคนเดียวคงจะไม่พอเพราะผมคงต้องตายตามมันไปด้วยเพราะพี่มันจะมาแหกอกโทษฐานไม่ดูแล
“พี่ภุช น้องอยากกินมะม่วงจิ้มกะปิอ่ะ”
ลูกอ๊อดที่เพิ่งจับใส่กระด้งได้ไม่นานชี้ไปที่ต้นมะม่วงที่ผมจำได้ว่าโคตรบิดาจะเปรี้ยว มันเงยหน้ามองผมด้วยตากลมๆที่เป็นประกาย
อย่า..อย่าตามใจไอ้อ้วนมันนะภุช แค่นี้แม่งก็ป่องยิ่งกว่าไข่งูแล้ว
แต่ไอ้อ้วนมันไม่หยุด
สองมือนิ่มๆเหมือนอุ้งตีนแมวตะปบแหมะที่แขน ลงเล็บจิกเกาะแน่นไม่มีวี่แววจะปล่อยซ้ำมันยังออกแรงที่มีน้อยนิดนั่นเขย่าแขนผมไปมา ทำหน้าอ้อนเพิ่มขึ้นสักห้าส่วน บวกเพิ่มด้วยปากล่างที่เบะเหมือนตอนเล็กๆเดี๊ยะ!
“น้าๆ น้องอยากกิน”
“เดี๋ยวก็กินข้าวแล้วอ้วนอย่าดื้อ!” ดุมันทั้งปากทั้งตา แต่ไอ้อ้วนมันไม่หยุด...
...แล้วมันก็ฉีกยิ้มใสซื่อแล้วพูดประโยคพิฆาตออกมาอย่างที่ช่วงนี้เหมือนจะใช้บ่อย
“ถ้าพี่ภุชให้น้องกินมะม่วงจิ้มกะปิตอนนี้...”
“...”
“เดี๋ยวคืนนี้อาบน้ำด้วยกันนะ!”
เชี่ยเอ๊ย...
“ใครเก็บมะม่วงเปรี้ยวต้นนั้นมาให้กูได้ในสิบวิกูให้ลูกละร้อย!!!”
มึงไปเรียนต่อรองแบบนี้มาจากไหนวะลูกอ๊อด! ตอบ!!!
--------------------------
ตอนนี้ไอ้อ้วนที่ไม่อ้วนแปดขวบแล้ว...
“พี่ภุชชชชชช”
ลูกอ๊อดที่ตอนนี้ขาหลังงอกแล้วมันแหกปากร้องเรียกลั่นบ้านตั้งแต่ตัวมันยังไม่โผล่มาถึงห้องราวกับประกาศว่าอยู่ในห้องพี่ภุชนะ มันวิ่งดุ๊กๆมาหาผมที่นั่งเขียนรายงานอยู่ในห้องนอน
“อะไรมึง?” หมุนเก้าอี้กลับไปกางแขนรอมันพุ่งใส่ ลูกอ๊อดมันก็โดดใส่เต็มที่อย่างไม่กลัวเก้าอี้จะหักหรือผมจะเจ็บ ถ้าผมเจ็บแม่งคงจะยิ้มแก้มปริ หลังโดดใส่มันก็ตะเกียกตะกายขึ้นมานั่งแปะบนตัก มือเล็กยกขึ้นตีปากผมแปะๆ
เล็กแต่เจ็บนะ...
“พี่ภุชพูดไม่เพราะเลย แบบนี้น้องไม่จุ๊บด้วยนะ” มันตีปากผมอีกแล้วตีหน้าดุ ไม่วายยังขู่ใส่ด้วย แหม...ถามว่ากูกลัวไหม?
“น้องมีอะไรเหรอจ๊ะ?” ไม่ได้กลัวนะ
“พี่ยุบอกว่าจะไปกรุงเทพฯ ให้มานอนกับพี่ภุชล่ะ!”
“เหรอ? พี่ยุไปกี่วันครับ?”
“สามวันฮะ! และป๋าของพี่ภุชบอกว่าจะไม่อยู่บ้านสองสามวัน บอกว่าจะพาแม่ครัวกับคนงานไปช่วยงานแต่งที่หมู่บ้านข้างๆ”
เปรี้ยง!
เหมือนฟ้าผ่าลงกางหัว เหมือนมีเลือดไหลออกมุมปาก ผมนั่นนิ่งค้างจนอ้วนมันเอียงคออย่างสงสัย คือทุกวันนี้ก็ยังลวนลามมันไม่มากพอใช่ไหม? เขาอยากให้กูพรากผู้เยาว์กันใช่หรือเปล่า? กลัวไม่ได้อุ้มหลานกันหรือไง? ขนกับไปหมดบ้านหมดเมืองแบบนี้คืออะไร? กลัวมันไม่เสียสาว(?)ก่อนวัยอันควรกันเหรอ?
“พี่ภุช กินไอติมกัน”
แค่ก!!!
ไอ้อ้วนมันยิ้มแฉ่งชวนกินไอติมหน้าตาเฉย ผมถึงกับสำลักน้ำลายถลึงตามองหน้าลูกอ๊อดมีขาที่นั่งโยกซ้ายโยกขวาร้องอารมณ์ดีอย่างไม่กลัวงูตื่น มึงหื่นเหรออีหนู?!
“น้องซื้อไอติมกะทิมา อยู่ในครัวอ่ะ กินด้วยกันนะ”
...งูเห่าเหี่ยวเลยกู...
--------------------------
ตอนนี้ไอ้อ้วนที่หุ่นมีน้ำมีนวลอายุย่างสิบสี่...
“พี่ภุช ชักว่าวนี่คืออะไรเหรอ?”
แค่ก!!!!!!!!!!!!!!
กาแฟถูกสำลักพรวดออกมาจนเลอะรายงาน คอของผมร้อนฉ่าจนน่ากลัวว่าแม่งจะไหม้ มองไอ้อ้วนที่นั่งทำตาใสอยากรู้อยากเห็นอยู่บนพื้นหน้าโต๊ะญี่ปุ่นแล้วร้องถามมันเสียงหลง
“ตะกี้น้องถามว่าอะไรนะ???”
“ถามว่า ชัก-ว่าวคืออะไร? เห็นเพื่อนมันคุยกันอ่ะ พอถามมันเพื่อนก็บอกว่าไม่ใช่ว่าวที่ชักเล่นบนฟ้า พี่ยุก็ไม่อยู่ให้ถามด้วย”
น้องมันย้ำคำถามแบบเน้นๆ ชัดถ้อยชัดคำ ผมยกมือลูบหน้าตัวเองสักทีสองที จะอธิบายยังไงให้มันเข้าใจวะ?
“อ่า...มันก็คือน้องรูดหนอนของน้องแล้วมันก็มีน้ำไหลออกมาไง”
“อ้าว?แล้วหนอนมันเกี่ยวอะไรกับว่าวอ่ะ?” มันยังคงถามหน้าตาใสซื่อต่อไป นี่พูดถึงหนอนขนาดนี้น้องยังไม่เก็ทอีกหรือออ พี่ต้องสาธิตให้ดูไหมลูก? ตอบ!
“เขียด มานี่ดิ๊” ยกมือปิดหน้าตัวเองอย่างจนใจแล้วกวักมือเรียกให้มันลุกมาหา ไอ้อ้วนมันก็ลุกขึ้นมาหาแบบมึนๆ
“อะไรเหรอ?”
“ต้องสาธิตให้ดูไหม?”
“ดู”
“จะเอาหนอนพี่หรือหนอนเขียด”
“หนอนพี่ภุช” ใช้เวลาคิดไม่ถึงสามวิ ลูบหน้าอย่างหมดหนทางก่อนจะงัดเจ้าโลกของตัวเองออกมาให้เด็กดู อ้วนมันนั่งลงเกาะขามองเจ้าโลกของผมตาใสแล้วเงยหน้ามาถามแบบมึนๆ
“ไม่เกี่ยวกับหนอนหรือว่าวเลยนะ”
“ก็จะสอนอยู่นี่ไง!”
และแล้วการสาธิตการชักแม่นางทั้งห้าต่อหน้าเด็กก็ดำเนินต่อไป ไอ้อ้วนนี่ก็มองตาไม่กระพริบจนงูเหี่ยวไม่พ่นพิษอะไรออกมา โอ้ยเด็ก! มึงจะตั้งใจอะไรนักหนาเนี่ย!
“ทำไมไม่ตั้งล่ะพี่ภุช?”
“จ้องตาไม่กระพริบแบบนี้จะตั้งไหมล่ะ?”
“เดี๋ยวช่วยนะ”
หมับ!
ว่าแล้วมือนิ่มๆของไอ้อ้วนก็คว้าหมับเข้ากลางลำ ผมถึงกับชะงักไปต่อไม่เป็น มือนิ่มๆขยับรูดขึ้นลงเป็นจังหวะเหมือนที่ผมใช้มือตัวเองทำเมื่อครู่จงงูเห่ามันชูคอขู่ แล้วจู่ๆไอ้อ้วนมันก็ก้มวูบลงคาบหัวงูเข้าปาก
“เห้ยยยยย ทำอะไรเนี่ยเขียด!” ผมร้องเบรกมันเสียงหลง ไอ้อ้วนมันเป่าลมใส่งูเบาๆจนผมขนลุกเกรียว
“ก็ใช้ปากให้ไง พี่ภุชไม่รู้เหรอ?” พูดจบอ้วนมันก็เลียปาก ไอ้รู้น่ะกูรู้ครับน้อง! แต่มึงนั่นแหละไปรู้มาจากไหน!!!???
“เว็บหนังโป๊มีเยอะแยะออก” มันตอบด้วยเสียงเหมือนนี่ไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่ทั้งยังสาวคองูต่อหน้าตาเฉย เป็นผมเองที่อ้าปากพะงาบๆพูดไม่ออก
“นี่พี่ภุช...”
“อะ...อะไร?”
“ขอใช้ปากทำให้นะ”
ลูกอ๊อดทำหน้าอ้อนวอน เชือกฟางในหัวของผมนี่ลั่นดังปึดๆ เด็กมันหน้าซื่อตาใสเหมือน “ผมไม่ได้ทำอะไรผิดนะครับ”
“นะ...”
มันส่งเสียงนะตามมาอีกดอก ว๊ากกก เด็กเปรต! เด็กบ้า! ไอ้ลูกอ๊อดแก่แดด! มึงดูหนังโป๊แต่ สะตอว่าไม่รู้จักว่าชักว่าวคืออะไร ไอ้เด็กหื่นกาม! ตกลงอนาคตใครเป็นผัวใครเป็นเมียวะ ไอ้ %^#$%%^&%^&*()(*()&@!
“เอาไงพี่ภุช?” มันถามกดดันพร้อมเอียงคอ
“...รบกวนด้วยครับ”
ผ...ผมไม่ได้พรากผู้เยาว์นะ...
“อือ...ทำไมใหญ่จังอ่ะพี่ภุช คับปากไปหมดแล้ว”
กูไม่ได้พรากผู้เยาว์!!!!!!!!!!!!!
--------------------------
ตอนนี้ไอ้อ้วนที่หุ่นแสลนเดอร์มันยี่สิบแล้ว...
“มองหาพ่อง! อย่าเข้ามาใกล้น้องตองนะ!”
ผมมองลูกอ๊อดที่ตอนนี้วิวัฒนาการเป็นเขียดอย่างสมบูรณ์เต็มร้อยอยู่ในวัยพร้อมวางไข่ยืนกอดคอน้องใบกล้วยของมันพร้อมขู่ฟอดๆเหมือนพังพอน ข้างหลังมีงูจงอางแผ่แม่เบี้ยช่วยขู่ฟ่อๆอีกแรง มีบัพเป็นพรายตานียืนส่งจิตสังหารใส่ผมเป็นระยะอยู่ด้วย ไอ้เขียดมันมองผมตาเขียว พองหางขู่ผมจนน้ำตาตกใน อยากรัดแม่งให้กระดูกแหลกแล้วกลืนลงท้องชิบ!
ไปไหนแล้ววะไอ้อ้วนที่ร้องพี่ภุชๆ แทนตัวว่าน้องร้องจะเอานั่นนู่นนี่ ลูกอ๊อดที่แม่งสาวงูกูหน้าตาเฉยน่ะ!!!
เวรเอ๊ยยยย เอาลูกอ๊อดโชตะของกูคืนมา!!!!!
-------------------------------------------------------------------------------------------------
จริงๆแล้วเขียดอาจจะแรดเงียบ------ (ถามว่าใครทำ ใครเสี้ยม//ชี้ไอ้คุณภุช นั่นคนเลี้ยง(ต้อย)มาตั้งแต่เล็กๆ) เขาเริ่มผิดใจจนจะฆ่ากันตายตอนพี่เขียดขึ้น ม.ปลาย แต่ก่อนหน้านี้ก็แบบนี้แหละ—(โดนฆ่าหมกดงไผ่)
ตอนชดเชยจากคนเขียน ไม่ได้หาย ไม่ได้อู้นะ แต่ตารางมันแค่รวนไปหมด เริ่มตั้งแต่ลงตอนที่ 8 ได้ไม่กี่วัน คนรู้จักแถวบ้านเขาเสียเลยต้องไปช่วยเขา สวดห้าคืนแน่ะ นับรวดวันเผาด้วยเป็นหก นี่คือคนไปนั่งล้างจานทุกคืนแล้วเก็บของส่งคืนวัดวันสุดท้ายครับ ห้า...ห้า...ห้า(ปวดเอวเพราะต้องนั่งยองๆล้าง เก้าอี้นี่ต่ำสิ้นดีเลย(ซับน้ำตา))
พ้นงานศพยังไม่ถึงอาทิตย์ ย่ากับปู่หนีน้ำท่วมมาอยู่ที่บ้านด้วย อินี่เป็นผู้ชายซกมกไง บ้านรก ห้องรก โดนแม่จิกหัวทำความสะอาด จนตอนนี้ยังซักผ้าไม่เสร็จเลย 555(จะซักทีไรจูงมือน้องสาวหนีไปเล่นน้ำทุกที ถถถ)
และเรื่องสุดท้าย เมื่อต้นสัปดาห์ไปลงทะเบียนกับเสียค่าเทอมมา ขนของย้ายเข้าหอด้วย 555 และวันจันทร์ที่สามสิบนี้เปิดเทอมครับ เอ้า!ปรบมือแสดงความยินดีหน่อย 555(มองตารางเรียนด้วยแววตาซอมบี้ คาบว่างกับเลิกครึ่งวันของพรี่อยู่ไหน???)
ไม่ต้องห่วงครับ ไม่ได้หายไปไหน วนๆเวียนๆอยู่แถวๆนี้ล่ะ เพื่อนยิ่งชวนโคลาโบะนิยายอยู่(จับหัวมันโขกกับตู้งู เอ็งเห็นตูว่างเรอะ!!!)
ขอบคุณสำหรับการเข้ามาชมและคอมเม้นต์ เจอกันเมื่อปั่นเสร็จครับ คร่อก!
-
:pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โถพี่ภุชน่าสงสารจริง :laugh: เมื่อก่อนก็สนิทกันมากนี่นา เกิดอะไรขึ้นถึงกลายเป็นแบบนี้ไปน้อคู่นี้ :hao4:
พอได้อ่านมุมพี่ภุชแล้วพี่แกก็ไม่ได้แบ้ดนี่ ออกจะเอ็นดูน้องจะตาย แล้วก็ดูสนิทกับพี่ยุด้วย แล้วดูตอนนี้นิแทบจะฆ่ากันตาย :mew5:
พี่ภุชนี่อิจฉาใบกล้วยใช่มั้ยพูด แหมๆ555
-
กลับมาแล้วววว พี่ภุชกับเขียดนี้ยังไงเนี้ยยย ดูสนิทกันน :katai1:
-
โอ๊ะโอ..........เขียดกินไอติมพี่ภุชด้วย อะจ๊ากกกกกก
เขียดแก่แดด :z3: :z3: :z3:
มันต้องมีอะไรแน่ๆ ที่ทำให้ห่างกัน
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ไรท์คิดถึงแล้วววววววววว หายไปไหนนนนน T^T
:sad4: ยังรออยู่เสมอออ~~ :a11: :a11: :ped149: :ped149:
-
T^T ยังรออยู่น้าา ไรท์อาจจะยุ่ง แต่ไม่เป็นไรเรารอได้แต่อย่าเทนะคะะ น้องขอร้องงงง :hao5: :hao5:
-
จัดการธุระต่างๆเรียบร้อยก็แวะมาอัพให้หายคิดถึงกันบ้างละกัน
-
. . จะไม่มาแล้วหรอคะ? เสียใจจจ :hao5: :o12: ถึงจะไม่มาต่อแล้วยังไงเราก็จะบอกว่าเราชอบนิยายคุณนะคะ o13 //รอด้วยความหวังต่อปายยย :o12:
-
เข้ามารอครับ หวังว่าจะมีเวลามาต่อเรื่องได้ในเร็ววันนี้
-
อ่านซ้ำก็ยังขำอยู่ :)
-
ชอบพล็อต ชอบภาษา .. เขียนได้น่าอ่านมาก
ตอนนี้ อ่านคร่าว ๆ จบหน้าที่ 1 มีคำผิดนะคะ
(เท่าที่เห็นผ่านตาก่อนนะคะ ถ้าเขียนจบแล้วจะอ่านละเอียดอีกรอบค่ะ)
มันเป็นกรรมของเด็กมัน เอ็งอย่าห่วงไปเลยไอ้ตานีเอ๊ย ตราบใดที่มันอยู่ในบ้านกู ในที่ดินกู ชะตามันจะยังไม่ถึงคาดถึงฆาตเร็วๆนี้หรอก เร่งผลัดเปลี่ยนผ้านุ่งให้มันเถอะ ประเดี๋ยวจะไม่สบาย แล้วกูจะเปลี่ยนความจำมันให้ สติจะได้ไม่เตลิดไปเสียก่อน-
ผมคลำหาสวิตช์ไฟอยากอย่างยากลำบาก
พี่เขียดถามพร้อมจ้องผมเขม็ง ผมกระพริบกะพริบตาแล้วตอบไปตามตรง
หลวงตาหันไปถามที่ว่างข้างตัวเด็กหนุ่ม
-
:katai4:รออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
-
รอค่ะ
-
:serius2: :angry2: :z13: :z13: :z13:
-
หายไปนานจนลืมละเนี่ย
-
คนเขียนยังมีชีวิตอยู่ไหมเอ่ยยยย
:mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
-
น่าติดตามค่า เดาปมไม่ออกเลย ใครเป็นพระเอก ตอนแรกเชียร์คุ้งใต้ แต่มีลูกละ แถมเป็นพี่น้องกันอีก เชียร์พิภพก็ด้ายยยยยย รอค่าาา
-
ผุกไว้กี่ปมแล้วเนี่ยยย :hao6: คนเขียนเล่นทวิตไหมเราจะได้ตามบวกติดแท็กด้วย
-
:o12: :o12:
-
รออ่านจ้าา