พิมพ์หน้านี้ - [เรื่องสั้นตอนเดียวจบ] Sweet Dream (Vampire X Incubus)[2017-08-18]
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: ChabaSri ที่ 18-08-2017 10:57:13
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
-
Sweet Dream
ราตรีมืดมิดไร้แสงจันทร์ บรรยากาศกดต่ำหนาวยะเยือกเสียงนกกลางคืนแว่วมาไกล
ความมืดมิดแผ่ปกคลุมทั่วผืนป่า เป็นช่วงเวลาที่เหล่า ‘นักล่า’ โปรดปราน ลมเย็นๆวูบหนึ่งพัดเอากลิ่นสนิมเหล็กหนักอึ้งมากับอากาศ
‘สิ่งมีชีวิต’ บางอย่างนอนอยู่บนคาคบสูงของต้นไม้ใหญ่ไหวตัวอย่างระแวดระวัง ประสาทสัมผัสทุกส่วนตื่นตัวความกระหายฉายชัดในแววตา รูม่านตาขยายใหญ่ให้ง่ายต่อการมองในความมืด เสียงคำรามต่ำๆของสัตว์นักล่าบางชนิดใกล้เข้ามา
กลิ่นเหม็นสาบของสัตว์บางชนิดลอยมาตามลม
“หึ พวกผีดิบป่าเถื่อนกับพวกหมาสกปรก คงทำเลอะเทอะไปทั่วอีกตามเคย” มันเอ่ยรำพึงด้วยน้ำเสียงเหยียดหยัน
เสียงของการไล่ล่าเคลื่อนห่างออกไป
‘อินคิวบัส’ ตนนั้นกลับไปนอนเอกเขนกบนคาคบไม้เช่นเดิม
ในคืนเดือนมืดแบบนี้พวกนักล่ามักออกหากินเต็มป่าไปหมด ดวงตาเรียวรีของปีศาจกลืนฝันมองไปไกล ที่แสงสว่างเรืองรองที่ขอบฟ้า เมืองคือสถานที่ล่าของมัน แม้จะไม่หิวแต่ในค่ำคืนมืดมิดเช่นนี้เลือดในกายนักล่าก็พลุ่งพล่าน กลิ่นความกลัวช่างน่าเย้ายวนใจ ปล่อยให้พวกผีดิบกับหมาตัวน้อยๆของมันวิ่งไล่กันอยู่ในนี้แล้วตัวมันเองก็ไปสำราญกับอาหารโอชะในเมืองก็เข้าท่าดีไม่น้อย
พลันนั้นปีศาจฝันก็หายไป ทิ้งไว้เพียงเสียงโหยหวนของผู้ถูกล่าและเสียงฉีกขย้ำเหยื่อของสัตว์ร้าย
ชายหนุ่มร่างโปร่งบางผิวขาวจัดยืนมองสถานบันเทิงเบื้องหน้าด้วยแววตาลิงโลด แม้ในคืนเดือนมืดพวกเหยื่อก็ยังคงสำเริงสำราญมิได้ตระหนักว่าความตายกำลังมาเยือน ปีศาจกลืนฝันในร่างมนุษย์กระชับเสื้อคลุมที่สวมอยู่ให้กระชับขึ้น ไม่พอดีเท่าไหร่ เจ้าของเสื้อผ้าที่พึ่งจะถูกกลืนวิญญาณนอนเป็นศพอยู่ในตรอกแคบๆห่างไปสองช่วงถนน พวกอาชญากรไม่ค่อยมีฝันดีดีให้กินนักไม่ต้องพูดถึงวิญญาณดีดี ต่างกับพวกที่อยู่ในสถานบันเทิงเหล่านี้ ความสนุกสนานรื่นเริงช่างหอมหวน ‘น่ากิน’ จริงๆ
ปีศาจฝันพาตัวเองก้าวเข้ามาในผับแห่งหนึ่งท่ามกลางสถานบันเทิงมากมายบนถนนสายนี้ ผับหรูสองชั้นเต็มไปด้วยนักท่องราตรีผู้แสวงหาฝันดีในยามค่ำคืนเพื่อทดแทนฝันร้าย
เมื่อแรกก้าวเข้ามากลิ่นอายมนุษย์มากมายอบอวลอยู่ในสถานที่แห่งนี้แต่นอกจากกลิ่นหอมๆของมนุษย์ ปีศาจหนุ่มยังได้กลิ่นอื่น กลิ่นของความชั่วร้ายอื่นที่ส่งกลิ่นหนักอึ้งอยู่ แต่ชั่วครู่ก็หายวับไป
จากประสาทสัมผัสที่คมเฉียบมันเข้าใจได้เลยว่าเจ้าของกลิ่นอายนี้จะต้องมีพลังอำนาจเหนือกว่าตนเองมาก อาจอายุมากกว่าหรือมีสายเลือดปีศาจที่บริสุทธิ์และสูงส่งกว่า...แต่พวกราชวงศ์จะมาทำอะไรในที่แบบนี้ พวกนั้นควรจะอยู่ในคฤหาสน์หรูหรารอให้ขี้ข้าเอาอาหารมาประเคนมากกว่า
มันปัดความกังวลนั้นทิ้งไป ช่างประไรไม่มาวุ่นวายก็พอแล้ว
อินคิวบัสในร่างมนุษย์นั่งลงที่เคาต์เตอร์บาร์ ร้องสั่งมาตินี่1แก้ว ถามว่ามันมีเงินจ่ายหรือก็...คนตายไม่ต้องใช้เงินนี่จริงไหม? ศพที่นอนอยู่ในตรอกข้างนอกนั่นก็เหมือนกัน
นั่งฟังเพลงและดื่มด่ำบรรยากาศที่นานๆจะได้สัมผัส อินคิวบัสแบบมันไม่จำเป็นต้องกินอาหารบ่อยนัก แค่ 2 ครั้งต่อเดือนก็อิ่มหนำสำราญ มันมักจะใช้เวลาว่างๆไปกับการนอนและเที่ยวเล่น อีกอย่างหลายปีที่ผ่านมานี้สงครามของพวกผีกับหมาก็ได้ก่อตัวขึ้นอีกแม้จะเป็นแค่การปะทะเล็กๆน้อยๆก็สร้างความปั่นป่วนไปทั่วในสังคมปีศาจเล็กๆนี่ พวกแวมไพร์ที่ตั้งตนเป็นผู้นำก็เริ่มล่ารายชื่อพรรค์พวกปีศาจที่จะเข้ากับฝ่ายตน โดยให้เหตุผลว่าเป็นการคุ้มครอง พวกเพื่อนๆของมันส่วนใหญ่..ไม่สิ เรียกได้ว่าทั้งหมดไปเข้าพวกกับพวกผีน่าเบื่อนั่นส่วนพวกหมาก็ได้พวกก็อปลินกับเอลฟ์มืดบางกลุ่ม ตัวมันเองนั้นไม่ประสงค์จะฝักใฝ่ฝ่ายใดเพราะก็หากินกันคนล่ะแบบ สงครามที่มีแต่กลิ่นคาวเลือดและการฆ่าฟันนั้นมันช่าง...ไม่เป็นศิลปะเอาซะเลย
กลิ่นหอมบางอย่างลอยมากระทบจมูกทำให้ความคิดล่องลอยหยุดชะงัก
กลิ่นวิญญาณบริสุทธิ์
มันเป็นกลิ่นที่นานทีจะได้กลิ่นเพราะกลิ่นอายแบบนี้มักเป็นของพวกบาทหลวงและแม่ชีแต่กลับมาส่งกลิ่นอยู่ในสถานที่แบบนี้ มันมองตามกลิ่นนั้นไป หญิงสาวเจ้าของกลิ่นหอมเย้ายวนกำลังเดินตรงมาที่มัน...ไม่สิ เธอกำลังเดินตรงมาที่เคาต์เตอร์
หญิงร่างเล็กเจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มในชุดเครื่องแบบพนักงานของร้านเดินมาพูดคุยบาอย่างกับบาร์เทนเดอร์ก่อนจะพยักเพยิดหน้ามาทางมัน
ปีศาจหนุ่มส่งยิ้มพร้อมส่งกระแสจิตบางอย่างที่จะกระทำเมื่อพบเหยื่อแต่ดูเหมือนพลังนั้นจะไม่มีผลต่อหญิงสาวเลย มีอยู่สาเหตุเดียว
พวกมีความรัก
อ่า...พวกมีความรักช่างน่าเบื่อเสียจริง ถึงแม้กลิ่นหอมๆจะยวนเย้าเพียงใดแต่มันก็ไม่ชอบฝืนใจเหยื่อ รสรักที่เกิดจากความเต็มใจทำให้อิ่มเอมมากกว่า
ในขณะที่ความคิดกำลังล่องลอย แก้วเครื่องดื่มสีสดก็ถูกวางลงตรงหน้า บลัดดี้ แมร์รี่ มันหันไปมองคนให้เป็นเชิงถาม
“คุณผู้ชายจากโต๊ะด้านบนเลี้ยงคุณครับ พร้อมกับฝากโน้ตมาให้” บาร์เทนเดอร์หนุ่มยื่นกระดาษโน้ตใหม่เอี่ยมมาให้ ปีศาจฝันเอื้อมมือไปรับมา
กระดาษโน้ตแผ่นนั้นไม่มีสิ่งใดเขียนอยู่ มีเพียงหยดสีแดงเล็กๆตรงกลางเท่านั้น ความสงสัยในวินาทีแรกแปรเปลี่ยนเป็นความตระหนกตกใจ กลิ่นสนิมเหล็กหนักหน่วงกำจายออกมาจากหยดแดงๆเล็กๆนั่น พลันเลือดในกายดุจถูกแช่แข็ง เมื่อสัมผัสเฉียบคมรับรู้ถึงสายตาคู่หนึ่งที่มองมา สายตาของ ‘นักล่า’ ตัวจริง
ดวงตาเรียวรีกวาดมองไปตามสัญชาตญาณ เพียงครู่เดียวก็พบกับดวงตาคมกล้าดำมืดคู่หนึ่งมองลงมาจากชั้นสอง ความกระหายเลือดแฝงอยู่ในดวงตาคู่นั้น มันรับรู้ได้ในทันทีว่าหากมันไม่หนีเสียแต่ตอนนี้ตัวมันเองนั่นแหละจะกลายเป็นเหยื่อเสียเอง แม้จะมั่นใจในฝีมือของตนเองแต่การเอาตัวเองเข้าไปเกี่ยวข้องกับ ‘ไอ้ตัวนั้น’ ไม่ใช่เรื่องควรกระทำ
มันตัดสินใจวางเงินลงบนเคาต์เตอร์บาร์ แล้วรีบก้าวออกจากสถานเริงรมย์แห่งนั้น
ปีศาจฝันรีบสาวเท้าเพื่อให้ตนพ้นจากถนนสายแสงสีแห่งนี้ มันพยายามกวาดสายตาหาตรอกมืดๆสักตรอกเพื่อคืนร่างเดิมจะได้หายตัวไปได้ แต่ดูเหมือนทุกซอกทุกมุมจะมีผู้คนจับจอง ยิ่งดึกผู้คนยิ่งมาก
ต้องไปให้พ้นจากที่นี่
สัญชาตญาณร้องเตือน
มันไม่รู้ว่าคนผู้นั้นต้องการอะไรจากมัน แต่จากแววตากระหายเลือดที่มองมา มันรู้ว่าไม่ใช่เรื่องดีแน่
พลันในความคิดมันก็นึกถึงสถานที่ที่หนึ่งที่เมื่อนานมาแล้วมันเคยไปเยี่ยมเยือนเป็นประจำ บ้านเก่าๆหลังหนึ่งที่ในอดีตพวกมันเคยใช้เป็นที่กบดานจนเมื่อพวกผีดิบเริ่มออกล่ารายชื่อปีศาจทำให้มันต้องหลบเข้าป่าไป แต่บ้านหลังนั้นอยู่ห่างจากที่นี่ไปถึงสี่ช่วงถนน แต่ถ้าไม่คืนร่างกลิ่นอายของมันก็จะไม่ส่งออกมามากนักต้องไปถึงที่นั่นให้ได้ก่อน เมื่อตัดสินใจได้ดังนั้นมันจึงหมุนตัวไปอีกทาง จดจ่อที่จุดหมายโดยที่ไม่รับรู้เลยว่ามีสายตาดำมืดคู่หนึ่งมองตามอยู่ทุกความเคลื่อนไหว
ตั้งแต่ชายหนุ่มผิวขาวจัดร่างโปร่งบางภายใต้เสื้อผ้าเก่าๆดูรัดกุมก้าวเข้ามาในสถานเริงรมย์ที่หรูหราที่สุดในถนนสายนี้ เขาก็ตกอยู่ในสายตาของคนผู้หนึ่งตลอดเวลา สัญชาตญาณนักล่าร้องเตือนว่า ‘เหยื่อ’ ที่พึ่งก้าวเข้ามานั้นไม่ธรรมดา กลิ่นอายปีศาจรุนแรง รุนแรงในแง่ของความยั่วยวนให้ลุ่มหลงซึ่งเป็นกลิ่นอายเฉพาะของพวกนักล่าฝัน เผ่าพันธุ์ที่เป็นปริศนาและเย่อหยิ่งที่สุดเผ่าพันธุ์หนึ่งด้วยการกำเนิดที่ไม่ธรรมดาความทะนงตนว่าเป็นบุตรแห่งลิลิธมารดาแห่งโลก ซึ่งในปัจจุบันสายเลือดนั้นก็เจือจางลงหลงเหลือเพียงแต่การส่งต่อเผ่าพันธุ์เท่านั้น ต่างจากเผ่าพันธุ์อื่นที่มีวิธีการคงความบริสุทธิ์ของสายเลือดปีศาจไว้อย่างเหนียวแน่นอย่าง แวมไพร์
“สนใจหรือไงเจ้าชาย” เสียงหนึ่งดังขึ้นเบื้องหลัง
ชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาไม่ตอบสิ่งใด เขาเอนกายพิงพนักสายตาจ้องมองคนผู้นั้นด้วยความรื่นเริงในที
“นั่นมันเจ้าอินคิวบัสที่ไม่ยอมมาขึ้นทะเบียนนี่? ใช่ไหม” หญิงสาวเจ้าของใบหน้าสวยจัดเอ่ยขึ้นเบาๆ
“หรอ? ไหนดูหน่อยซิ ท่าทางเก่งไม่เบา”
เหล่าบรรดาเพื่อนร่วมโต๊ะของบุคคลที่ถูกเอ่ยนามเจ้าชายต่างก็เมียงมองไปที่ปีศาจเจ้าของหัวข้อสนทนา ในระหว่างที่คนอื่นมัวแต่สนใจและวิพากษ์วิจารณ์ปีศาจฝันตนนั้น เขาหยิบกระดาษโน้ตของร้านที่เสียบอยู่ข้างกล่องทิชชู่มาพิจารณาก่อนจะตัดสินใจทำบางอย่างที่ทำให้คนรอบข้างขนลุกซู่
ชายหนุ่มเผยเขี้ยวเรียวยาวขาววาววับ ดวงตาดำมืดทรงเสน่ห์แปรเปลี่ยนเป็นแดงฉานดุจเลือดกลิ่นอายความตายคละคลุ้ง เขี้ยวคมกริบกัดที่ปลายนิ้วขาวซีดปรากฏหยดเลือดเล็กๆตรงนั้น ก่อนที่ทุกอย่างจะกลับสู่ความปกติ ชายหนุ่มกดรอยเลือดนั้นลงที่กระดาษโน้ต
เขากวักมือเรียกพนักงานสาวของร้านแล้วกระซิบบอกความต้องการของตนพร้อมฝากเจ้ากระดาษแผ่นนั้นไปด้วยและไม่ลืมทิปให้กับหญิงสาว จากนั้นก็เอนกายพิงพนักรอดูผลงาน เพื่อนๆรอบข้างต่างก็มองมาอย่างสนใจมีบางคนที่มองด้วยแววตารู้ทัน เขาไม่สนใจเพราะตอนนี้ความสนใจทั้งหมดพุ่งเป้าไปที่ ‘เหยื่อ’ที่ตนเองหมายตาเอาไว้ และแน่นอนว่าหากสิ่งใดที่เขาต้องการเขาก็มักจะได้เสมอ
ทุกอิริยาบถของปีศาจฝันในร่างมนุษย์ตนนั้นตกอยู่ในสายตาของเจ้าของหยดเลือด ทั้งท่าทีแปลกใจจนถึงความตระหนกที่ฉายชัดออกมา อ่าส์...กลิ่นความกลัว
ดวงตาเรียวรีกวาดมองไปทั่วจนกระทั่งสบเข้ากับดวงตาคมกล้าดำสนิท รอยยิ้มนิดๆผุดขึ้นตรงริมฝีปากของนักล่า หากทว่าดุจเหยื่อจะไหวตัวทัน เพราะทันทีที่รู้ตัวเจ้าของร่างโปร่งบางน่าหลงใหลนั่นก็รีบร้อนออกไปจากสถานเริงรมย์แห่งนี้
“เอาไงล่ะเจ้าชาย หนูตัวน้อยๆนั่นหนีไปซะแล้ว” เสียงเย้าแหย่จากหญิงสาวคนเดิมดังขึ้น ในน้ำเสียงเจือแววท้าทายในที
“รู้ตัวเร็วชะมัดเลยน้า จะปล่อยให้วิ่งหนีไปแบบนั้นหรอ?” ชายหนุ่มที่เป็นสหายสนิทถามขึ้น
“แบบเจ้าชายน่ะ เคยปล่อยให้เหยื่อหนีรอดด้วยหรอ?”
“แต่เหยื่อคราวนี้ไม่ธรรมดาน้า เป็นถึงอินคิวบัสไม่ใช่พวกหมาเหม็นๆอย่างเคย”
“หึ...ฉันว่า...”
หญิงสาวนางเดิมยังไม่ทันได้พูดจบ เจ้าของสมยาเจ้าชายก็ผุดลุกขึ้นและเพียงเสี้ยววินาทีเขาก็หายไปจากตรงนั้น
ราวกับถูกความมืดพาตัวไป หรืออันที่จริงความมืดเองนั่นแหละที่รับใช้คนคนนั้นอย่างเต็มใจ
บนยอดตึกสูงกลางเมืองใหญ่ ท้องฟ้ามืดไร้ดวงดาวด้วยแสงจากเบื้องล่างส่องสว่างเรืองรอง พลันอากาศบิดมวนอยู่ในความมืด
ชั่วหนึ่งก่อนจะปรากฏร่างของชายหนุ่มร่างสูง ผิวขาวจัดใบหน้าหล่อเหลาทรงเสน่ห์ ดวงตาดำสนิทนิ่งเรียบเย็นชาดุจความมืดมิดเบื้องบน กวาดมองไปเบื้องล่างกลิ่นบางอย่างที่สายลมพัดมากระทบจมูกทำให้บนใบหน้าหล่อนั่นเผยรอยยิ้ม...รอยยิ้มที่ไม่ว่าใครมาเห็นคงพร้อมยอมสวามิภักดิ์
“หนี วิ่งหนีเหมือนหนูตัวเล็กๆ” เสียงนุ่มทุ้มน่าหลงใหลรำพึงออกมา เมื่อสัมผัสได้ว่าเหยื่อกำลังร้อนรนเพียงใด
ชายหนุ่มมองตามทิศทางที่ปีศาจฝันกำลังมุ่งหน้าไปก็นึกถึงสถานที่หนึ่งที่เขาเคยผ่านไปบ่อยครั้งเมื่อนานมาแล้ว เพราะบริเวณนั้นมีโบสถ์ใหญ่เก่าแก่ตั้งอยู่ ซึ่งแหล่งสะสมความดีงามพวกนี้แหละเป็นแหล่งอาหารของเหล่าบุตร-ธิดาแห่งลิลิธ บ้านหลังใหญ่เก่าๆโทรมๆหลังหนึ่งเคยเป็นที่พำนักของพวกกินฝัน เขาค่อนข้างมั่นใจว่าเจ้านั่นจะมุ่งหน้าไปที่นั่น พลันนั้นคนผู้นั้นก็หายไปจากยอดตึกสูง ทิ้งไว้เพียงความมืดมิด
(ต่อด้านล่าง)
-
(ต่อตรงนี้)
อินคิวบัสหนุ่มวิ่งกระหืดกระหอบมาจนถึงบ้านหลังเดิมที่เคยพำนักอยู่ยาวนาน มันก้าวข้ามรั้วบ้านเข้าไปอย่างไม่ลังเล และไม่ได้รู้เลยว่าความตายรอท่ามันอยู่ภายใน
ฝุ่นผงขมุกขมัวคลุ้งออกมาเมื่อมันเปิดประตูเข้าไป สิ่งแรกที่กระทบสายตาคือโซฟาสีแดงตัวยาวที่ตั้งโดดเด่นอยู่กลางโถง แสงจากถนนเบื้องนอกทอดเข้ามาเพียงเล็กน้อย รูม่านตาของปีศาจฝันขยายกว้างเพื่อง่ายต่อการมองในความมืด มันกวาดสายตาไปรอบๆเมื่อไม่พบสิ่งผิดปกติก็เริ่มวางใจว่าจะไม่ถูกตาม เพราะที่นี่เป็นรังเก่าของบรรดาบุตร-ธิดาแห่งลิลิธ มันนึกขอบคุณมารดาแห่งโลกขึ้นมาอย่างท่วมท้นที่ตนเองหนีจากสัตว์ร้ายนั่นมาได้ มันนึกภาพไม่ออกเลยว่าตนจะเป็นเช่นไรหากถูกจับได้
ขาเรียวยาวพาตัวเองไปทรุดตัวลงนั่งที่โซฟายาวตัวนั้น ถอนหายใจยาวอย่างเหนื่อยอ่อนการควบคุมพลังในร่างมนุษย์ทำให้มันเสียพลังไปมากทั้งวิ่งมาที่นี่และคืนนี้มันก็พึ่งกินไปเพียงนิดเดียวเท่านั้น ก่อนหน้านี้มันไม่รู้สึกหิวเลยจนบัดนี้ที่พลังงานถูกใช้ไปกับการกลบร่องรอยมันถึงรู้สึกว่าตนเองต้องการพลังงาน โบสถ์ใหญ่เก่าแก่ที่อยู่ไม่ห่างออกไปมากนักที่นั่นคงมีอาหารให้มันแน่ แต่ตอนนี้มันยังนอนใจไม่ได้ว่าผีดิบตนนั้นจะยังตามมาหรือไม่ พวกผีดิบเป็นพวกยึดติดมากเสียด้วยและจากการสัมผัสพลังของคนผู้นั้นมันรู้ได้เลยว่าตนเองไม่สามารถต่อกรได้ด้วยแน่ หากตนเองกำลังถูกล่าอยู่ มันก็ไม่อยากเสี่ยงนัก พรุ่งนี้ค่อยกินก็ได้
จากคราแรกที่ว่าเมื่อมาถึงจะแปลงร่างแล้วหายตัวไปซะแต่ตอนนี้มันกลับไม่มีแรงพอจะทำเช่นนั้น
“คงต้องนอนที่นี่สักคืนสองคืน แล้วค่อยกลับป่าละกัน” มันพึมพำออกมาก่อนจะลุกขึ้นยืนอย่างเกียจคร้าน
ห้องนอนเดิมของมันอยู่ชั้นบน
ทว่ายังไม่ทันได้เขยื้อนกาย กลิ่นอายความตายหนักหน่วงก็ประชิดกาย พริบตาเดียวใบหน้าเรียวสวยก็ตกอยู่ในอุ้งมือใหญ่ ร่างกายสูงใหญ่เย็นเฉียบของอะไรบางอย่างประชิดแผ่นหลัง
มือใหญ่แข็งแกร่งนั้นบังคับให้มันแหงนเงยใบหน้าขึ้น แก้มขาวของอินคิวบัสแนบชิดกับใบหน้าขาวซีดเย็นเฉียบของบุตรแห่งความมืด ความกลัวแล่นเข้าครอบงำจิตใจแบบที่เหยื่อมักจะเป็นเสมอเมื่อพบนักล่า
มันหอบหายใจหนักหน่วง ในอากาศที่คละคลุ้งด้วยไอฝุ่นบัดนี้เต็มไปด้วยกลิ่นของความตาย
“หิวหรือ หนูน้อย” เสียงเย็นเยียบกระซิบติดใบหู
กลิ่นหอมบางอย่างกำจายออกมาจากกายของแวมไพร์ มันตกอยู่ในความลุ่มหลงชั่วขณะจนความเจ็บแปลบฝังลงที่ลำคอขาว พลันนั้นมันออกแรงต้านสุดฤทธิ์หากทว่าไร้ผล เสียงดื่มกินยังดำเนินไปจนผู้ล่าพึงพอใจถึงถอดคมเขี้ยวออกจากลำคอขาว เผยหยดเลือดให้ไหลลงมาจากรอยแผลถูกกัด ร่างกายอ่อนแรงทรุดลงในอ้อมกอดของบุตรแห่งรัตติกาล
อ้อมแขนเย็นเยียบรับร่างนั้นไว้ด้วยความเต็มใจกลิ่นอายหอมหวนเย้ายวนของอินคิวบัสกำลังมอมเมาเขา แวมไพร์หนุ่มรู้ดีว่าร่างโปร่งในอ้อมกอดต้องการอาหาร
อืม...ป้อนอาหารให้เจ้าหนูนี่หน่อยก็แล้วกัน
“ว่าไงล่ะ หิวใช่ไหม” แวมไพร์เอ่ยถามชิดใบหู น้ำเสียงแหบพร่าชวนหลงใหลนั้นกำลังมอมเมาอินคิวบัสหนุ่มอีกครา
มันพยักหน้าตอบรับอย่างไม่รู้ตัว ประสาทสัมผัสที่เคยเฉียบคมบัดนี้พร่าเลือนเพราะถูกสูบเอาพลังงานไป ใช่มันหิว หิวมากเสียด้วย
ร่างกายปวกเปียกของอินคิวบัสถูกพลิกให้หันมาเผชิญหน้ากับผู้ที่ดื่มกินเลือดของมันไปเมื่อครู่ ใบหน้าหล่อเหลาขาวจัดอย่างที่แวมไพร์เป็นเสมอ ทรงพลังและทรงเสน่ห์อยู่ชิดใบหน้าเรียวของปีศาจฝัน ริมฝีปากแดงสดที่บัดนี้ยังมีเลือดติดอยู่ช่างน่าลุ่มหลง
บุตรแห่งความมืดจ้องมองปีศาจฝันด้วยความเริงใจ เมื่อเจ้าของนัยน์ตาชวนหลงใหลนั้นกำลังจ้องมองเขาราวกับลุ่มหลงเสียเต็มประดา นอกจากฝันดีที่เหล่าบุตร-ธิดาแห่งมารดาโลกกินเป็นอาหารแล้วก็มีพลังงานชีวิตของมนุษย์และราคะที่เป็นอาหารชั้นเลิศของปีศาจเหล่านี้
สองนักล่าที่มีกลิ่นอายที่ชวนลุ่มหลงทั้งคู่สบตากันชั่วหนึ่ง ความรู้สึกรุนแรงก็ถาโถม แวมไพร์ประทับปากสีสดนั้นเข้ากับริมฝีปากบางชวนสัมผัส
ทั้งคู่ตอบสนองความต้องการด้วยความรู้สึกที่เร่าร้อนรุนแรงไม่ต่างกัน ไม่นานอาภรณ์ของอินคิวบัสก็หลุดออกจนหมดเหลือเพียงร่างกายเปล่าเปลือยขาวผุดผาด อยู่ในอ้อมกอดเย็นเยียบของบุตรแห่งรัตกาล
แวมไพร์ผลักให้ร่างในอ้อมกอดล้มหงายลงบนโซฟาที่เป็นเฟอร์นิเจอร์เพียงหนึ่งเดียวในโถงของบ้าน โซฟาสีแดงกำมะหยี่กับร่างกายขาวนวลยั่วยวนของอินคิวบัสช่างเป็นภาพที่งดงามราวกับฝัน แม้แต่แกนิมีดสนมแห่งซุสยังต้องสยบแก่ความงามเบื้องหน้านี้ ขาเรียวข้างหนึ่งตั้งชันขึ้นเผยให้เห็นช่องทางสีสวยที่เต้นตุบตับเชิญชวน
เจ้าชายแห่งราตรีปลดเปลื้องอาภรณ์ของตนก่อนจะเข้าทาบทับไปบนร่างของอินคิวบัสหนุ่ม มือเย็นเฉียบข้างหนึ่งเข้ากอบกุมความปรารถนาของคนใต้ร่างเอาไว้ขยับรูดรั้งแผ่วเบา
“อ่าส์” เสียงครางกระเส่าดังจากคนเบื้องล่างสร้างความพึงใจให้ผู้กระทำ
เนื้อตัวของอินคิวบัสสะท้านน้อยๆด้วยความต้องการที่มากล้น ทั้งราคะและความหิวกระหายกำลังหลอกล่อมันให้ตกลงไปในหลุมดำมืดแห่งความต้องการ จนเอ่ยร้องขออย่างที่ไม่เคยต้องกระทำ
“ใส่เข้ามาซะที” เสียงหวานกระเส่าเรียกร้องดังขึ้นชิดใบหูของผู้ล่า
เรียวขาขาวแยกออกกว้าง สะโพกบดเบียดกับความปรารถนาแข็งขืนของบุตรแห่งความมืดยั่วยวนอย่างลืมอาย
“เธอชื่ออะไร” แวมไพร์หนุ่มไม่ตอบสนองคำร้องทั้งยังเอ่ยถามชื่อของปีศาจราคะ แลบเลียรอยแผลที่ตนเป็นผู้กระทำแผ่วเบาให้กายน้อยๆในอ้อมกอดสะท้านด้วยความต้องการมากขึ้น
“.....” ปีศาจฝันเอ่ยตอบ
“ชื่อเล่นสิครับ” น้ำเสียงแหบพร่ายังยั่วเย้าไม่เลิกทั้งยังเพิ่มแรงขยับรูดรั้งจนสติของอินคิวบัสหนุ่มกระเจิดกระเจิง
“ห่ะ...ชื่อ...” มันเอ่ยตอบกระท่อนกระแท่น
“แล้วเธอรู้จักฉันไหม” เมื่อเอ่ยถามคำถามนั้นแวมไพร์หนุ่มหยุดการกระทำทุกอย่าง แล้วจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของปีศาจฝัน
“เจ้าชาย...” แรงบีบที่ความปรารถนากลางกายทำให้มันผวาเฮือก
“ชื่อของฉัน เด็กน้อย”
“.....”
เมื่อสิ้นสุดการขานนามนั้น ความต้องการเย็นเยียบก็แทรกเข้ามาในกายของอินคิวบัส มันเงยหน้าเริดขึ้นด้วยความเสียดเจ็บปะปนไปกับความต้องการที่มากล้น
ความรุ่มร้อนที่ตอดรับร่างกายที่กำลังสอดลึกทำให้บุตรแห่งรัตติกาลหมดความอดทน เขากระแทกกายเข้าไปจนสุด
“อ๊า” เรียกเสียงครางแว่วหวานจากปีศาจฝัน
ทั้งคู่สบตากันเสี้ยวหนึ่ง แล้วจากนั้นก็ราวกับไร้กาลเวลาเมื่อร่างสองร่างต่างถาโถมความต้องการใส่กันไม่หยุดยั้ง เสียงหอบกระเส่าประสานกันเพิ่มความระอุในทุกอนูอากาศ เมื่อฝ่ายหนึ่งร้องขออีกฝ่ายก็ไม่รั้งรอจะตอบรับ ทุกท่วงท่าเต็มเปี่ยมด้วยความร้อนแรง ทุกการสอดใส่เปี่ยมล้นด้วยความต้องการ
จนเมื่อแวมไพร์พลิกร่างของปีศาจฝันให้ขยับควบเคลื่อนกายอยู่ด้านบน ส่วนตัวเองก็นอนมองร่างกายตนเองที่ผลุบเข้าออกช่องทางหฤหรรษ์นั้น หยาดเหงื่อพร่างพรายจากร่างของปีศาจฝันหยดลงบนร่างกายเย็นเยียบ หยดเลือดจากปากแผลที่ตนเองสร้างไหลระเรื่อยปะปนกับเหงื่อ กลิ่นอายแห่งกามารมย์กรุ่นกลิ่นกำจายสร้างความลุ่มหลงให้หนาหนักขึ้นฉุดให้สัตว์ร้ายเผยเขี้ยวเล็บและร่างจริงออกมา
ดวงตาแดงก่ำโลหิตจ้องมองร่างขาวเนียนด้านบนด้วยความกระหายเลือด ไม่ต่างกันกับปีศาจราคะที่เผยร่างจริงเมื่อความต้องการใกล้ถึงขีดสุด พวงหางสีดำสนิทปรากฏขึ้นพร้อมกับเขาเล็กๆบนศีรษะ
กลิ่นหอมที่แสนยวนเย้าจากร่างของปีศาจทั้งสองส่งกลิ่นหอมไปทั่วทั้งห้องหนึ่งคือความเย็นเยียบราวธารน้ำแข็งอีกหนึ่งร้อนแรงดุจเปลวเพลิง ประสานกันเกี่ยวพันรัดแน่น จนในที่สุดขมวดเกร็งก่อนจะแตกละเอียดพร่างพราย
เรือนร่างขาวเนียนด้านบนกระตุกเฮือกแล้วทรุดลงในอ้อมกอดของแวมไพร์หนุ่มเมื่อความสุขสมมาเยือน
เกิดความเงียบขึ้นในบรรยากาศที่ยังคละคลุ้งด้วยกลิ่นโสมมของตัณหา มือเย็นเยียบข้างหนึ่งลูบแผ่นหลังขาวเนียนแผ่วเบาระเรื่อยจนถึงโคนหางเป็นพวงนั้น
“อือ อย่าสิ” เสียงห้ามอู้อี้ดังมาจากปีศาจฝันที่ซุกซบอยู่ที่อกของแวมไพร์
ความต้องการที่ยังฝังลึกอยู่ในกายรุ่มร้อนตื่นขึ้นอีกครา เรียกเสียงครางแผ่วเบาจากปีศาจฝัน ทั้งที่พึ่งจะกินไปแท้ๆ
“แบบนี้ใครกินใครกันแน่” แวมไพร์เอ่ยถามน้ำเสียกระเซ้าเย้าแหย่ แบบที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับใคร
เจ้าของพวงหางสีดำน่ารักนั้นผงกหัวขึ้นจากแผ่นอก ใช้คางเกยไว้สายตาจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาแดงก่ำที่เจ้าของมันมิได้พยายามซ่อนไว้เช่นที่ผ่านมา หางนั้นปัดไปมาน้อยๆอย่างสบายอารมณ์ราวกับไม่สนใจเจ้านั่นที่กำลังแข็งขืนขึ้นในร่างกายของตน
“ทำไมถึงรู้จักที่นี่ เจ้าชาย”
เจ้าของนามจ้องมองคนที่ใช้อกเขาเป็นที่วางคางด้วยแววตาอ่านยาก พวงหาที่ปัดไปมานั่นสร้างความเพลิดเพลินดีไม่น้อย
“ให้กินอีกรอบแล้วจะบอก” บุตรแห่งความมืดเอ่ยต่อรอง
“แลกกัน” บุตรแห่งลิลิธวางเดิมพัน
ก่อนจะยันตัวแล้วถอนตัวขึ้นให้ส่วนนั้นหลุดออกจากร่างกายตน มันยืนขึ้นก่อนจะเอ่ยคำชวนที่อีกฝ่ายไม่อาจปฏิเสธ
“ไปบนห้องดีกว่า ตรงนี้เมื่อยกินไม่สนุกหรอก”
แล้วทั้งคู่ก็หายไปด้านบนของบ้าน
เสียงครางหวานผสมกับเสียงคำรามต่ำของสัตว์ร้ายบางชนิดดังลอดออกมาให้ได้ยินเป็นระยะ
ราตรีดำมืดไร้แสงจันทร์ยังดำเนินต่อไปจวบจนรุ่งสาง
ร่างกายสองร่างยังนอนกกกอดกัน สภาพภายในห้องนอนยับเยินเครื่องเรือนบางชนิดหักพังก็อย่าง...โต๊ะเครื่องแป้ง ที่ถูกใช้เป็นสมรภูมิแลกเปลี่ยนจนสาสมใจ
แสงแดดยามสายไม่อาจเล็ดลอดเข้ามาได้เพราะผ้าม่านกำมะหยี่หนาหนักสีแดงเลือดปิดคลุมไว้มิด ให้ห้องนอนนี้มีสีแดงเรื่อๆ
มือเย็นเฉียบข้างหนึ่งของแวมไพร์หนุ่มเกลี่ยแผ่วเบาบนไหล่นวลเนียนของอินคิวบัสที่บัดนี้ยังไม่คืนร่างมนุษย์ ไม่จำเป็น นี่คือคำพูดของคนที่ใช้แขนคนอื่นเป็นหมอนอยู่ตอนนี้
“อือ..ขอนอนก่อน” เสียงอู้อี้ดังขึ้นจากเจ้าของพวงหางสีดำที่โผล่พ้นผ้าห่มที่คลุมร่างทั้งสองไว้อย่างหมิ่นเหม่
แวมไพร์หนุ่มก้มลงมองคนที่ยอมให้เขาดื่มเลือดตลอดทั้งคืนแลกเปลี่ยนกับความสุขสมทางร่างกายที่อีกคนใช้ดื่มกิน เรียกได้ว่าอิ่มเอมกันทั้งสองฝ่าย เลือดของปีศาจอย่างอินคิวบัสนั้นให้พลังงานมากกว่าเลือดมนุษย์หรือเลือดของพวกแวร์วูฟ
“นี่” เรียกปลุกปีศาจขี้เซาแผ่วเบา
“หือ” เสียงตอบรับงัวเงียดังขึ้น เจ้าตัวซุกตัวเข้าหาอ้อมกอดเย็นๆนั้นอีก
“ไปอยู่ด้วยกันไหม” บุตรแห่งความมืดเอ่ยชวน
แวมไพร์หนุ่มรู้ดีว่าปีศาจฝันตนนี้นั้นเร่ร่อนไปทั่วในป่าที่ห่างออกไปจากเมืองนี้ เพราะไม่อยากมีส่วนเกี่ยวข้องกับสงครามระหว่างเผ่าพันธุ์ แต่เมื่อได้แล้วเขาก็อยากได้อีกอยากได้เรื่อยๆ รู้แค่ว่าตนเองติดใจเจ้าปีศาจฝันอายุน้อยนี่เข้าเสียแล้ว
“ไม่ไปหรอก” ปีศาจฝันเอ่ยตอบแผ่วเบาทว่าหนักแน่นในที บัดนี้มันเงยหน้ามองเจ้าของอ้อมกอดเต็มตา
“ทำไม”
“ไม่อยากยุ่ง ไปอยู่รวมๆกันมีแต่เรื่องยุ่งๆ”
“ก็ถ้าทำให้ไม่ยุ่ง”
“ทำได้?”
“นี่ใคร”
เสียงหัวเราะน้อยๆดังมาจากอินคิวบัส
“พูดน่ะง่ายนะเจ้าชาย ผมน่ะมันแปลกแยกมาตั้งนานแล้วจะให้ปุบปับไปอยู่รวมกลุ่มเลยมันก็คงไม่ไหว”
“แล้วให้ทำไง”
“ไม่ต้องทำไง”
“...”
“ก็ถ้าคุณอยากเจอผม คุณก็มีวิธีตามหาอยู่แล้วไม่ใช่หรือ?”
“จริงสินะ”
บทสนทนาทั้งหมดจบลงเท่านั้น จนเมื่อตะวันตกดินอีกครั้งปีศาจฝันก็หายไปจากบ้านหลังนั้นและเช่นกันบุตรแห่งรัตติกาลผู้นั้นก็กลับคฤหาสน์ของตน ทิ้งให้ค่ำคืนที่ผ่านมาเป็นดุจความฝัน...เป็นฝันดีเสียด้วย
ปีศาจฝันเข้าใจว่าหยดเลือดที่ตนสัมผัสเป็นเครื่องพันธนาการที่แวมไพร์หนุ่มได้ทำไว้กับตนนั้นเป็นสิ่งเดียวเกิดขึ้นเจ้าตัวก็เข้าใจผิดมหันต์ เพราะมีสิ่งหนึ่งที่มันยังไม่รู้คือเมื่อบุตรแห่งความมืดผู้นี้ได้พันธนาการคำพูดใดกับใครด้วยชื่อแล้วคนผู้นั้นจะมิสามารถหลุดพ้นจากเขาไปได้
2 สัปดาห์ถัดมา
“เจ้าชาย มีคนมาหาครับเอ่อ...เป็นอินคิวบัส...” ข้ารับใช้ยังไม่ทันได้เอ่ยจบร่างของปีศาจฝันแสนดื้อดึงตนนั้นก็ปรากฏขึ้นที่ห้องโถงของคฤหาสน์หลังงาม
ดวงตาเรียวรีนั้นเริงโรจน์ไปด้วยโทสะและความต้องการ กลิ่มหอมเฉพาะตัวของปีศาจราคะกำจายอยู่ในอากาศและไม่ได้มีแค่เขาแน่ที่ได้กลิ่น หากใครจะกล้าหาญเข้าใกล้ปีศาจตนนั้นเมื่อรังสีแห่งความโกรธเกรี้ยวห้อมล้อมถึงเพียงนี้ จะมีเพียงเจ้าของบ้านเท่านั้นกระมังที่เดินเอื่อยๆลงบันไดมาหยุดอยู่เบื้องหน้า
“คุณทำอะไรกับผม” น้ำเสียงนั้นเจือไปด้วยความโกรธเกรี้ยวและยังปนไปด้วยความโหยหาในบางอย่าง
“กินก่อนไหม...แล้วจะเล่าให้ฟัง”
จบคำนั้นร่างของทั้งคู่ก็หายวับไปจากบริเวณนั้น และเพียงครู่เดียวเสียงกระเส่าปะปนกับเสียงครางหวานก็ลอดออกมาจากห้องนอนใหญ่ของบ้าน จวบจนรุ่งสาง...
END
------------------------------------------------------
Talk W ChabaSri
ศรีไม่รู้ศรีทำอะไรลงไป...สั้นกุดแล้วยังไม่มีแก่นอะไรนอกจาก...ให้เขาเล่นไล่จับกัน ฮ่าๆๆๆ นิยายก็คือนิยายเนอะอย่าไปคิดมาก อ่านแล้วสนุกอ่านแล้วผ่อนคลาย แค่นั้นคนเขียนก็ดีใจแล้ว
เป็นเรื่องที่พล็อตมันปุบปับขึ้นมาในหัวแล้วก็อดทนไม่ไหวจนต้องเขียนออกมาสนองความต้องการของตัวเอง แค่อยากเห็นอินคิวบัสXแวมไพร์ก็เท่านั้น
ถึงจะเป็นเรื่องสั้น(มากๆ)แต่ก็ใช้เวลาในการหาข้อมูลเกี่ยวกับทั้งสองเผ่าพันธุ์ในตำนานนี้ค่อนข้างมากโดยเฉพาะฝั่งอินคิวบัสเพราะไม่อยากให้มันเป็นนิยายที่คนอ่านไม่ได้อะไร...ถึงจะไม่ได้อะไรจริงๆก็ตามฮี่ๆๆ
ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงตอนนี้ครับทุกๆคอมเม้นทุกๆยอดวิวคือกำลังใจและแรงบันดานใจที่ดีเสมอมา^^
แล้วพบกันใหม่ครับ
ปล.อ่าส์ อยากเข้าไปในห้องนอนของเจ้าชายด้วยจัง
ปล2.จริงๆนิยายเรื่องนี้สีพาสเทล หุหุ
-
ติดบ่วงแล้วลูกอินคิวบัส
แต่อยากอ่านอีกสักตอนจังเน้อ. :hao7:
-
ออกจะเร่าร้อนอ่อนหวาน..จนอยากอ่านต่อ :impress2:
-
อยากอ่านต่ออะ :hao5: เผื่อมีฉากหวานๆให้ได้อ่านบ้าง
-
:o8: :-[
อยากอ่านต่อจังค่ะ
ละมุน มีเรื่องราว แต่งเรื่องยาวววเลยค่ะ
-
:z1: :z1: :z1:
-
ภาษาสวย ชอบๆ
-
สนุกค่ะ :pig4:
-
ภาษาสวยมาก ดีงามมาก ฮรืออออออดี ดีจริงๆ บางทีมีหางก็เซ็กซี่อีกแบบ โง้ยยยยยยยยอยากมีภาคต่อ
-
ชอบมากค่ะ ชอบทุกอย่างเลย อยากติดตามผลงานของคนเขียนต่อเลยค่ะ :mew1: :man1:
-
ชอบบ ยังไม่เคยอ่านเรื่องที่เป็นแวมไพร์กับอินคิวบัส
พอจับคู่กันก็เป็นคู่ที่สมน้ำสมเนื้อดีนะคะเนี่ย..
-
รักต่างสายพันธ์น่าติดตามนะ o13
-
ชอบมากกก มันดีย์จริมๆ :katai2-1:
-
:-[ :o12:
ดีมากๆเลยค่าาา ชอบมาก คุ่รักต่างสายพัน :katai2-1:
-
น้องโดนเจ้าชายเล่นแล้ว555555 ชอบมากเลยค่า น่ารักมากเลย ขอบคุณค่าาา
-
อินคิวบัสน้อยติดบ่วงเจ้าชายซะแล้ว
อ่านเพลินมาก ภาษาก็สวยค่ะ
อยากให้มีตอนต่อไปจัง
-
สีพาสเทลสุด ๆไปเลยค่ะ 555 อินคิวบัสตกบ่วงแล้ววว
-
:serius2: :katai2-1: :-[ :pig4: :3123:
-
เรื่องนี้คือดียยยย์ มากกกก แซ่บมากกก ตอนเราอ่านเราคิดไว้ละคุณไรท์คงมีไปเสิร์ชข้อมูลมาแน่นมากกกก เรานี่ได้อะไรๆจากเรื่องนี้มาเยอะเหมือนกันนะเนี่ย เจ้าชายคือเห็นนิ่งๆกินเรียบนะคะ ผูกพันธะไม่ให้น้องรู้ตัวด้วย ละมีหูมีหาง โอ๊ยยยยยย ใจอีแม่แบบ ฟาดๆๆๆๆค่ะ ชอบมาก ขอกลับไปอ่านใหม่อีกรอบนะคะ ภาษาดีมากเลย ชอบบบ ไอเริ้ฟฟ
-
ทำไมดูเป็นสีพาสเทลที่ร้อนแรงขนาดนี้ แซ่บทั้งคู่ อยากอ่านอีกอ่า ไรทืเขียนตอนพิเศษต่อได้ม๊ายยยย พลีสสสสส
-
ขอตอนพิเศษอีกสักนิดได้ไหมคะ
-
สนุกมากเลยค่ะ :pig4:
-
เพิ่งได้อ่าน ชอบมากเลยค่ะ ❤️❤️❤️
สรุปคุณแวมไพร์นี่ เคยเจอน้องมาก่อนรึเปล่า ชอบน้องใช่ไหม ตั้งแต่รู้ว่าน้องจะไปอยู่ที่ไหน แถมยังผูกเค้าไว้ด้วยชื่อที่เรียกขานอีก ... ที่ว่าเดี๋ยวจะเล่าให้ฟังนี่ คนอ่านก็รอฟังอยู่นะคะ อิอิ
ขอบคุณมากเลยค่า
-
โอ้โห แซ่บนัวมาก น้องนี่มีแววเป็นยัยลูกแมวน้อยยั่วๆบดๆ ส่วนคนโตนี่ไม่น้อยหน้า มีแววหลงเมียสุดๆเช่นกัน :-[
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ ภาษาดี เนื้อเรื่องก็สนุกมากเลย