พิมพ์หน้านี้ - เริ่มต้นวัฏจักร [สืบพันธุ์หรรษา] จบแล้ว
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: PantanapatN ที่ 16-06-2017 12:15:36
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
ในวันที่ร้อนอบอ้าว
ผมพนักงานบริษัทธรรมดา ๆ คนหนึ่งเพิ่งถูกย้ายจากเมืองหลวงมาทำงานในแถบภูมิภาคตะวันออกเฉียงเหนือที่ห่างไกล "โทโฮกุ" วันนี้เป็นวันแรก
สถานที่แห่งนี้ไม่มีอะไรเลยในสายตาคนเมืองเช่นผม ไม่มีทั้งรถไฟฟ้าใต้ดิน ร้านสะดวกซื้อเปิด 24 ชม. สัญญาณอินเตอร์เน็ต หรือตู้น้ำหยอดเหรียญสักตู้ ขนาดรถโดยสารประจำทางยังจอดเทียบให้บริการห่างกันนานเป็นชั่วโมง ๆ ผมถอนหายใจยาวพลางคิดถึงชีวิตในภายภาคหน้าที่ 'บ้านนอก' แห่งนี้
กวาดสายตาไปรอบทิศพบเจอเพียงป่า เขา ต้นหญ้า ทุ่งนาเขียวขจี แถมผู้คนส่วนใหญ่ที่อาศัยอยู่ที่เมืองนี้มักเป็นผู้สูงอายุ ตลอดทางเดินเท้ามุ่งสู่บริษัทที่ผมต้องไปรายงานตัว ลุง ป้า น้า อา ต่างพากันจ้องมองและส่งยิ้มให้อย่างมีไมตรีจิต ผมก็รู้สึกดีอยู่บ้าง หากอยู่ไปนาน ๆ อะไร ๆ มันคงดีขึ้นมา ได้แต่นึกอย่างปลอบใจตัวเอง
หลังจากเข้าไปรายงานตัวที่บริษัทเขาก็ให้ผมกลับบ้าน พักทำความคุ้นเคยกับที่นี่และเริ่มทำงานอาทิตย์หน้า ช่างเป็นบริษัทที่ประเสริฐยิ่งนัก ผมก้มหัวบอกลา แล้วเดินดุ่ม ๆ มายืนรอรถโดยสาร ณ ป้ายจอดรถที่อยู่ไกลออกไปอย่างเหนื่อยอ่อน
จุดจอดรถแห่งนี้ดูรกร้างและเสื่อมโทรม มันทำจากไม้และตอนนี้ก็ผุพังไปพอสมควร บ่งบอกว่าไม่ค่อยมีคนมาใช้บริการหรือให้ความสนใจนัก เกรอะกรังไปด้วยหยากไย่ใยแมงมุม ทั้งยังตั้งอยู่ห่างไกลบ้านเรือน และนาน ๆ ครั้งจะมีจักรยานของคนในหมู่บ้านขับผ่านมาให้ได้เห็น
ผมนั่งรอรถอยู่นาน นานจนตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสี่โมงเย็นกว่า ๆ เข้าไปแล้ว
อากาศอบอ้าวเหนอะหนะเหนียวตัวตั้งแต่ตอนเช้าพลิกผัน เกิดลมกรรโชกแรง ท้องฟ้าเริ่มก่อตัวเป็นเมฆดำครึ้มบดบังแสงอาทิตย์ ส่งสัญญาณเตือนว่าอีกไม่นานฝนคงจะตกเป็นแน่
ผมเงยหน้าเพ่งมองหลังคาเก่ากึ้กของที่นี่อย่างหวาด ๆ 'หลังคามันคงไม่ถล่มลงมานะ' บ่นกับตัวเองในใจพร้อมสวดภาวนาให้รถโดยสารประจำทางมาให้เร็วขึ้นอีกนิด
ลมพัดหวนตีเข้าหน้าจนเริ่มหวั่นใจ ต้นไม้รอบบริเวณลู่ไหวตามแรงลม ส่งเสียงโหยหวนหวีดหวิวน่าขนลุก ท้องฟ้ามืดมิดดำสนิท บรรยากาศวังเวงเปล่าเปลี่ยวตีรวนความกลัวให้ผมสั่นสะท้าน สะดุ้งตกใจเพราะเสียงฟ้าที่ก้องคำรามร้อง
แม้ผมอายุจะปาเข้าไป 25 ปี แถมยังเป็นชายชาตรีร่างสูงส่วนเกินตามมาตรฐาน แต่ภัยธรรมชาติไม่เข้าใครออกใคร หากมันก่อตัวเป็นพายุรุนแรง จุดรอรถเล็ก ๆ โทรม ๆ แห่งนี้คงไม่เหลือแน่ รวมทั้งผมก็ไม่รอดด้วยเช่นกัน
ยังไม่ทันที่ผมจะนึกถึงสิ่งใดต่อ หยาดฝนเม็ดเล็กก็เริ่มเทลงมา
'ครืน ครืน ครืน'
สายฟ้าแวบวาบเกิดแสงสีทองตัดเมฆทะมึนให้ใจหล่นวูบ หยดน้ำตกกระทบพื้นจากเบากลายเป็นโหมกระหน่ำอย่างไม่ลืมหูลืมตา ผมจ้องมองออกไปนอกชายคาจุดรอรถ รอบกายมืดมัวเหมือนมีหมอกม่านมาปกคลุม
อากาศตอนนี้เริ่มหนาวเย็นจากละอองเม็ดฝนที่สาดเข้ามา ทั้ง ๆ ที่ร้อนมาทั้งวัน แถมเสื้อผ้าที่สวมใส่ก็หนา ให้ความอบอุ่นกับร่างกายจนเกินงามยามหน้าร้อน ด้วยเสื้อสูทสีดำทับเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาว และกางเกงสแล็กเนื้อดีราคาสูง แต่ผมก็อดจะลูบแขนไล่ความยะเยือกนี้ออกไปเสียมิได้
ดูท่ารถโดยสารประจำทางจะไม่มาตามกำหนดเวลา ผมรอเนินนานร่วมสองชั่วโมง กลับไม่เห็นแม้เงารถ ฝนก็ยังคงตกแรงไม่มีแนวโน้มจะหยุดลง ผมเริ่มมีอาการคัดจมูกเพราะนั่งตากละอองชื้นอยู่นาน พลางยกมือถูจมูกจนมันแสบแดงระคายเคือง
พลันอยู่ ๆ หางตาก็เห็นบางสิ่งเคลื่อนไหวอยู่ทางซ้ายมือ
มันขยับเขยื้อนเลื่อนเข้ามา
ผมพยายามเพ่งสายตามอง แต่ม่านฝนก็กางกั้นจนประสาทแยกไม่ออกว่าคือสิ่งใดในระยะที่ยังดูไกลห่าง
มันเคลื่อนเข้ามาเรื่อย ๆ
ทีละนิด...
ดูเหมือนสิ่งนั้นจะมุ่งตรงมายังจุดรอรถแห่งนี้ ผมนั่งไม่ติด ลุกขึ้นยืนและจดจ้องอย่างไม่วางตา
จนในที่สุด ภาพก็ปรากฏเด่นชัดตรงหน้า..
เด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักในชุดมัธยมต้น ยืนหอบหายใจใกล้ ๆ ผมด้วยร่างกายเปียกปอน...
ณ ที่แห่งนี้มีเพียงแค่เราสองคน กับสายฝนที่กระหน่ำรัวเหมือนเสียงหัวใจของผมในตอนนี้
หลังจากร่างเล็กในชุดมัธยมต้นเยื้องกายเข้ามาในจุดรอรถแห่งนี้ สถานที่ที่เคยเปลี่ยวเหงาก็ไม่มีอีกต่อไป ดวงหน้ากลมมนยืนเหนื่อยหอบ หยดน้ำฝนพร่างพรายระยิบระยับจับทั่วใบหน้าน่ารัก ตามเนื้อตัวเปียกปอนชุ่มน้ำ เสื้อนักเรียนสีขาวพิสุทธิ์แนบลู่ติดผิวกายอมชมพู ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก จดจ้องยืนมองอีกฝ่ายอยู่นาน จนเจ้าตัวคงรู้สึกได้ ถึงสายตาสำรวจจาบจ้วงของผม
'น่ารักชะมัด เด็กผู้ชายแน่เหรอ'
แก้มขาวซีดที่วิ่งตากฝนมานาน ค่อย ๆ เผยสีแดงซ่านแล่นกระจายไปจนถึงใบหูเล็ก ผมสูดลมหายใจเข้าปอดเรียกสติให้กลับคืนมา หันหน้าออกไปมองทิศทางด้านนอกเพื่อเบี่ยงเบนความว้าวุ้นในใจตน
"อะ...เออ ฝนตกหนักมากเลยนะครับ" เสียงใส ๆ กังวานแทรกเสียงฝนที่เซ็งแซ่ เรียกให้ผมหันกลับไปมองร่างเล็ก
"นั่นสินะ มาถึงวันแรกก็ต้อนรับกันแบบนี้เลย" พูดติดตลกแกมประชดประชันดินฟ้าอากาศ ร่างบางเงยหน้าขึ้นสบตาผม ในดวงตากลมโตสีดำสุกสกาวเหมือนมีอะไรดึงดูดให้ผมอยากเข้าหา ร่างเล็กตรงหน้าหัวเราะขำออกมาน้อย ๆ พลางหลุบตาลงเป็นการตัดบท
"มิน่าละ ผมเพิ่งเคยเห็นหน้าคุณเป็นครั้งแรก" ปากบางขยับเขยื้อนขึ้นลง ผมเผลอมองตามจนเกือบลืมว่าอีกฝ่ายพูดว่าอะไรบ้าง
"อ้อ เพิ่งย้ายมาวันนี้น่ะ ตอนแรกคิดว่าคงอยู่ที่นี่ไม่นาน" ผมเว้นวรรคประโยค จ้องมองปฏิกิริยาของอีกฝ่าย
"แต่ตอนนี้อยากอยู่ต่อนาน ๆ ซะแล้ว" เสริมจนจบใจความ ดวงหน้าด้านข้างของอีกฝ่ายเห่อร้อน มันแดงเรื่อขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ตัดกับคอระหงขาวนวลน่าเอ็นดู สถานการณ์ตอนนี้คงเหมือนผมยืนเกี้ยวพาเด็กหนุ่มร่างบางอยู่ก็มิปาน
เอาความจริงประโยคเมื่อครู่ของผมก็มีความในแฝงอยู่จริง ๆ นั่นแหละ พอได้เจอเด็กคนนี้ผมก็อยากอยู่ที่นี่ให้นานขึ้น นึกขำตัวเองในใจที่วันหนึ่งเด็กผู้ชายที่เพิ่งเคยเจอมีอธิพลต่อผมได้ขนาดนี้
หลังจากเอ่ยประโยคกำกวมนั้นออกไป บรรยากาศกลับมาเงียบเชียบอีกครั้ง เราทั้งคู่ซึ่งเพิ่งเคยพบหน้ากันคงไม่มีอะไรจะสนทนากันได้มากไปกว่านี้
ร่างบางเริ่มหนาวสั่น ใช้มือลูบไล้ต้นแขนเพื่อคลายความหนาวเย็นให้จางลง ผมมองร่างเล็กที่ยืนข้าง ๆ ชั่งใจอยู่ซักครู่จึงถอดเสื้อสูทตัวหนาออก เตรียมยื่นให้อีกฝ่ายไปห่มคลุม
"เปรี้ยงงงง"
เสียงฟ้าผ่าดังสะเทือนเลื่อนลั่นบริเวณใกล้เคียง เอวสอบของผมรู้สึกถึงสัมผัสนุ่มหยุ่นรัดแน่น พอก้มมองก็พบร่างเล็กมุดหน้าบนอกแกร่ง เนื้อตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว ผมมองต่ำลงไปอีกนิด ยอดอกสีชมพูสวยตั้งชันดันเสื้อนักเรียนตัวบางออกมาอวดสายตาคม
'อาจเพราะอากาศหนาว' ผมนึกถึงความเป็นไปได้
ร่างบางเบียดตัวกอดรัดผมอย่างไม่รู้ตัว หัวนมชูชันน่ารักบดถูกล้ามแขนล่ำ ๆ ของผมคล้ายจงใจ ผมค่อย ๆ สูดหายใจลึก พยายามข่มอารมณ์ให้มั่นคงดังเดิม "อะแฮ่ม"
"ขะ...ขอโทษครับ.. ผม.." หลังจากทุกอย่างกลับสู่ปกติ เสียงฟ้าผ่าหายไปจากโสตประสาทเราทั้งคู่ เหลือเพียงสายฝนยังคงเทลงมาไม่มีแนวโน้มจะซาลง เสียงใสเอ่ยตะกุกตะกัก ลนลานผละตัวออกห่างจากร่างผม งุดหน้ามองต่ำซ่อนใบหน้าเขินอาย
"อ่า ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่นายโอเคนะ" น้ำเสียงห่วงใยถูกส่งผ่านออกมา เมื่ออีกฝ่ายได้ยินจึงพยักหน้าหงึกหงักเป็นคำตอบว่าร่างบางยังสบายดี หากแต่ผมยังคงเห็นเด็กดื้อปากเเข็งยืนตัวสั่นงันงกเป็นลูกนกน่าสงสาร ผมใช้เสื้อสูทที่ถอดค้างไว้คุมให้ร่างเล็กอย่างแผ่วเบา
"นี่ บ้านนายอยู่ไหนเหรอ ฝนหยุดให้ฉันไปส่งไหม ป่านนี้พ่อแม่เป็นห่วงแย่"
ตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว ความมืดเริ่มคืบคลานเข้ามาแทนที่ ถึงผมจะไม่รู้จักเส้นทางที่นี่ดี แต่จะทิ้งให้หนุ่มน้อยน่ารักตรงหน้า เดินฝ่าความมืดกลับเองก็กระไรอยู่
"ผมอยู่คนเดียวครับ พ่อแม่อยู่เมืองหลวง" ได้ยินแบบนั้นความเป็นห่วงยิ่งเพิ่มทวีขึ้น
"คือ...บ้านผมอยู่ไม่ไกลจากที่นี่เท่าไหร่ แต่ผมแวะพักเพราะกลัวฟ้า.." ดวงตากลมสวยสะท้อนความหวาดหวั่นอยู่ภายใน
"คุณ.....ไปส่งผมที่บ้านได้ไหมครับ ถ้าไม่รังเกียจคุณจะพักที่บ้านผมก็ได้" เวลาล่วงเลยมาจนถึงตอนนี้ความมืดปกคลุมทั่วทุกพื้นที่ ร่างกายรู้สึกเหนียวเหนอะ และผมคงต้องเลิกหวังถึงรถโดยสารประจำทาง แล้วหาที่พักให้กับตัวเองในค่ำคืนนี้
"ได้สิ ยังไงฉันก็ปล่อยนายกลับคนเดียวไม่ได้หรอก กลัวเสียงฟ้าซะขนาดนั้น" ผมยิ้มกว้าง ยกสูทที่เคยคลุมไหล่บอบบางขึ้นปิดหัวทุยของอีกฝ่าย เริ่มออกวิ่ง พาร่างเล็กไปจากจุดรอรถโทรม ๆ แห่งนี้ทันที
เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของเรานะคะ อ่านแล้วเป็นยังไงคอมเมนต์ทักทายติชมขว้างปาขวดได้^^
-
ตลอดระยะทาง...
แม้บ้านของร่างบางจะไม่ไกลจากจุดรอรถมากนัก แต่ฝนเม็ดใหญ่รินรดจนเสื้อสูทหนาไม่อาจปกป้องร่างเล็กได้ เราทั้งคู่เปียกโชก ยืนอยู่หน้าบ้านหลังน้อยด้วยความเหนื่อยหอบ
ผมยืนสำรวจบ้านหลังสวยแบบโบราญของร่างบางอย่างตื่นตา ประตู หน้าต่างแบบเลื่อน ผมไม่ได้เห็นมานานแล้วตั้งแต่ทำงานในเมืองใหญ่ เด็กหนุ่มเปิดเลื่อนประตูพร้อมเชื้อเชิญผมเข้าไปด้านใน ความเงียบสงบแผ่กระจาย เป็นเพราะบริเวณนี้มีเพียงบ้านของร่างบางเพียงหลังเดียว ผมก้าวเท้าเข้ามาในส่วนแรกของตัวบ้าน ยืนเก้ ๆ กัง ๆ เพราะไม่อยากจะทำให้บ้านของคนตัวเล็กต้องเลอะเทอะ
"คุณรออยู่ตรงนี้นะครับ ผมจะไปเอาผ้าเช็ดตัวมาให้" ว่าแล้วร่างเล็กก็วางเสื้อสูทของผมพาดลงบนที่แขวนร่ม ก้าวขาเตรียมเข้าไปในตัวบ้าน
"อะ ผมควรถอดเสื้อผ้าเปียก ๆ ไว้ตรงนี้ก่อน" มือน้อยค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อนักเรียนออกทีละเม็ด
ทีละเม็ด..
ร่นเสื้อลงเปิดเผยไหล่ขาวนวลเนียน ไล่เรื่อยอวดแผ่นหลังบางใสไร้มลทิน นิ้วเรียวยังมิวายเกี่ยวหัวเข็มขัดสายหนังออก กางเกงขายาวสีดำร่วงหลุดกองอยู่บนพื้น เหลือเพียงซับในสีอ่อนบังปกปิดส่วนสงวนอยู่รำไรให้คนมองว้าวุ่นจิตใจ พ่อหนุ่มน้อยร่างเล็กคงลืมไปว่ามีผมอยู่ด้วยตรงนี้ ผมอ้าปากค้างกับความงดงานในเรือนร่างบาง มันช่างดูเย้ายวนชวนเคลิบเคลิ้ม ยากจะถอดถอนสายตา เหมือนสวิตซ์บางอย่างในตัวถูกปลุกขึ้น มือเย็นเฉียบของผมเอื้อมไปจับไหล่เล็กจนอีกฝ่ายสะดุ้งตกใจ
"อ๊ะ ..." ร่างบางร้องเสียงหลงเมื่อผมกระชับมือเพิ่มแรงบีบไหล่กลมมนเอาไว้อย่างห้ามตัวเองไม่อยู่ ทั้งหรี่ตามองเด็กหนุ่มตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาทอแววประกาย
...อีกฝ่ายคงนึกว่าเราทั้งคู่เป็นผู้ชาย คงไม่เป็นอะไรถ้าจะเปลือยล่อนจ้อนต่อหน้ากัน
หาได้รู้ไม่ ….การกระทำไร้เดียงสาของร่างเล็กทำสติสัมปชัญญะผมขาดผึง
จนทนไม่ไหวอีกต่อไป...
ผมกระชากร่างเล็กเข้ามาประกบริมฝีปาก ดึงทึ้งกลีบล่างให้เผยอออก สอดลิ้นอุ่นเข้าพัวพันจนน้ำลายยืดเยิ้ม
"อืมม... อะ...อย่า...ยะ" คนตัวเล็กพยายามดันไหล่หนาของผมออก ยกมือปัดป่ายทุบตีแต่ไม่เป็นผล อารมณ์ผมโหมแบบกู่ไม่กลับเมื่อได้ชิมรสริมฝีปากหอมหวานปานน้ำผึ้ง
ไฟราคะถูกจุดติดเหมือนใครเอาน้ำมันไปราดบนกองเพลิง ผมขบกัดสร้างรอยรักดูดดุนต้นคอขาวจนเป็นปื้นแดงจ้ำ ชะงักหยุดจ้องมองนัยน์ตารื้นชื้นไปด้วยน้ำตาคลอหน่วย ผมก็ไม่อาจจะหยุดยั้ง...
ร่างบางทำท่าจะวิ่งหนี ผมคว้าข้อมือเล็กเอาไว้ได้ทัน ดึงรั้งให้อีกฝ่ายกลับมาหาตน ผมย่อตัวใช้ลิ้นร้อนตวัดเลียลานนมสีสวยสด ฟันคมขูดโดนหัวนมแดงจนมันชูช่อให้ผมหยอกล้อเล่นด้วยความย่ามใจ ดูดจ๊วบใส่ยอดอกเล็ก ๆ น่ารักแรง ๆ เป็นการทิ้งท้าย
"อืมมม อร่อย"
ผมครางฮึม ประชิดโอบรัดเอวคอดเข้าหาตัว ลากลิ้นหนาไล้วนแอ่งสะดือยั่วเย้า ร่างเล็กสะดุ้งเฮือก ผมเหลือบมองกลางตัวของอีกฝ่าย ตอนนี้มันเริ่มตื่นตัว กางเกงในสีอ่อนนูนเด่นดูลามก เพียงแค่ถูกสัมผัสเล้าโลม แก่นกายของเด็กชายผู้ไร้เดียงสาก็แข็งขืนตั้งชันขึ้นมาเสียแล้ว
ผมเกลี่ยนิ้วยาวสะกิดเย้าแท่งเล็กตรงหน้า
"ฮึก..ก." ร่างบางเม้มปากสกัดกันเสียงใสไม่ให้เล็ดลอดออกมาอย่างฝืนทน มือเล็กจับขยุ้มกลุ่มผมดกดำ จนหนังศีรษะผมเจ็บแสบยามร่างบางลงแรง เพื่อกลบความเสียวซ่านที่แล่นสูง
"ยะ....อย่า..อื้มม ..ผมกลัว" ร่างเล็กเอ่ยบอก ขาแข้งสั่นเทาแทบยืนอยู่ไม่ไหว
"ไม่ต้องกลัว ฉันจะเบามือที่สุด..นะ" ผมปลอบร่างเล็ก หากแต่มือก็ไม่ยอมหยุดการกระทำ เอ่ยอ้อนวอนขออย่างหน้าไม่อาย เพราะความอยากมันบังตาให้มืดมัว
"อ้าาา...ฮึก..พะ....กลัว" เด็กชายเสียงสั่นเครือแต่ก็ห้ามความกระสันที่เพิ่งเคยพบเจอนี้ไม่ได้
"กลัว...พอคุณ..ฮึกก...เบื่อคุณ..กะ...ก็ทิ้ง.. ผม" ร่างเล็กตัดพ้อ จะให้เชื่อคนที่เพิ่งเจอกันได้อย่างไร ดวงตาเด็กชายช่างดูเปลี่ยวเหงา เศร้าสร้อย
"ฉันสัญญาจะไม่ทิ้งเธอไปไหน ฉันจะดูแลเธอเอง" ผมรีบเอ่ยสัญญาด้วยความจริงใจ ผมหลงรักเด็กคนนี้ตั้งแต่แรกเห็น มันคงดูทุเรศที่พูดออกมาแบบนี้ แต่ผมก็ทนอารมณ์ที่โหมกระพือแทบไม่ไหวแล้ว ผมอยากได้
อยากได้เด็กคนนี้ แม้จะต้องพรากผู้เยาว์ ผมก็จะยอมรับชะตากรรมที่ต้องเจอ เสียงฟ้าร้องคำรามให้ร่างบางยิ่งหวาดหวั่น ผมโอบกอดปลอบประโลมลูบเรือนผมเส้นสลวยด้วยความอ่อนโยน
ร่างบางช้อนตากลมใสขึ้นมอง หยดน้ำตาคั่งค้างอยู่ปลายหางตา ผมปาดมันออกอย่างเบามือ
"จริงนะ ..ฮึกก....ไม่ทิ้งผมจริง ๆ นะ...อยู่ที่นี่ ผมเหงามาก" เด็กหนุ่มเอ่ยถามใบหน้าออดอ้อนแต่แฝงความว้าเหว่อยู่ในที
"จริงสิ จะไม่ไปไหนแน่นอน" ผมเสริมให้อีกฝ่ายเชื่อมั่น ผมคงทิ้งเด็กน้อยคนนี่ไม่ลง อีกฝ่ายทั้งน่ารักและน่าทะนุถนอมออกขนาดนี้
"สัญญานะ" ร่างบางยังคงลังเล
"สัญญา" ผมตอบด้วยความมั่นใจ ร่างเล็กพยักหน้าหงึกหงัก วาดแขนบอบบางโอบกอดเอวสอบของผมคืน ดวงตาเด็กหนุ่มทอแสงสดใส
"อืมม....ผม....ปวดตรงนี้ พะ...พาผมไปที่ห้องนะ" ร่างบางใช้สองมือกุมกลางกายเอาไว้ ใบหน้าขึ้นสีดูเอียงอาย กัดริมฝีปากด้วยความอดกลั้น ผมช้อนอุ้มร่างเล็กแนบอกแกร่ง ก้าวขาพาเราทั้งคู่เข้าไปด้านในอย่างรีบร้อน
ประตูห้องนอนเปิดเลื่อนออก...
ฟูกนอนที่อยู่บนพื้นห้องทำผมใจกระตุกเต้นรัว กระชับอ้อมเเขนกอดร่างเล็กแน่นขึ้นราวกลับว่าอีกฝ่ายจะหนีหายไปไหน
ร่างบางโอบแขนเล็กรอบคอของผม ส่งยิ้มหวานหยาดเยิ้ม ก้มกระซิบข้างหูเสียงกระเส่า
"สัญญากันแล้วนะ คุณทิ้งโอกาสที่จะหนีผมไปหมดแล้ว"
-
วิญญาณหรือเปล่านี่
ปล. ไม่ต้องจัดกึ่งกลางหน้าก็ได้ค่ะ เพราะเป็นนิยายปกติ จัดหน้าแบบปกติเถอะค่ะ มันอ่านยากอยู่นะแบบนี้
-
ขอบคุณคอมเมนท์ค่า //รอลุ้นดูนะคะว่าคืออะไร
-
คุณริวค๊ะ..เจนสัมผัสได้ถึงอันตรายบางอย่าง o22
-
จะเป็นอย่างที่คิดไหมหนอ :katai2-1:
-
เอาละสิ บ้านนอก ไม่มีอะไรเลย มีแต่ป่าเขา
มันแปลกๆ ตรงที่ หนุ่มน้อยค่อยๆ กระดึ๊บๆเข้ามา :ling1: :ling1: :ling1:
ใครเสร็จใคร
แล้วหนุ่มน้อยเป็นอะไร :katai1:
หนุ่มใหญ่ล่ะ เป็นอะไร :katai1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อือออ ลุ้นแทน อะไรยังไงน้า....
-
น่าสงสัย
-
เอิ่ม... o22
-
ผีไหมอะ
-
ผมมองภาพตรงหน้าด้วยอารมณ์ที่พุ่งสูง ไม่รู้ว่าตอนไหนที่ผมเหวี่ยงกางเกงซับในตัวบางของอีกฝ่ายทิ้งไปให้พ้นทาง เด็กหนุ่มร่างเล็กบนตัก ขยับเกร็งตัวด้วยความเสียวซ่านอย่างมิอาจห้ามความรัญจวนที่เพิ่งเคยพานพบ
เราทั้งคู่เบียดตัวบนฟูกนอนอุ่นๆ ที่กางรอไว้อยู่นานแล้ว ห้องเล็กมีเพียงตู้เก็บฟูกอยู่มุมห้อง 'ตัวผมและร่างบาง' มือใหญ่ชักรูดแก่นกายเล็กรูดรั้งขึ้นลงเนิบนาบ เรียกเสียงครางหอบกระเส่าเย้ายวนก้องข้างหู
"อ๊าาาา.... มะ..มันร้อน.. ได้โปรด.." ร่างเล็กกุมมือผมที่กอบกำลำแท่งน้อยให้รัวเร็วขึ้น แก้มใสขึ้นสีแดงปลั่งดูน่ารักจนผมอดฟัดฝังจมูกโด่งหอมแก้มกลมป่องของอีกฝ่ายแรงๆ อย่างหมั่นเขี้ยวไม่ได้
ผมงัดแก่นกายอันเขื่องที่แข็งนูนผงกหัวตั้งชันออกมานอกกางเกงสแล็ก จับรวบท่อนเนื้อทั้งสองลำประกบเข้าหากัน เริ่มรูดไล้เร่งกามอารมณ์ให้โหมกระพือ
"สะ..เสียว ..จับ..อื้ออ..สัมผัส..ตรงนี้นะครับ" ร่างเล็กไม่ปล่อยให้มืออีกข้างของผมวางนิ่งเฉย เรียกร้องแอ่นหน้าอกขาว อวดปลายยอดชูชันสู้สายตา ผมจัดการยกมือขึ้นนวดเฟ้นเนินอกบาง ขย้ำมือบีบเค้น เวียนแวะสะกิดหัวนมเล็กมิห่างหาย
ตาคมจดจ้องเด็กชายตรงหน้าด้วยความลุ่มหลง ร่างเล็กดูยั่วเย้า เร้าอารมณ์ใคร่จนผมปั่นป่วนในอก ความหลงใหลลุกลามอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ดั่งโดนเสน่ห์เล่ห์กลล่อลวงไม่อาจถอนตัว จนเผลอไผลเพิ่มแรง นวดคลึงสองแท่งเนื้อให้รุ่มร้อน
"อ้ะ.... ผะ..ผมไม่ไหว....อืมมม" ไม่ทันไรเด็กน้อยเกร็งกระตุก จิกเล็บลงไหล่หนาหาที่ระบาย ผมเร่งเร้ารัวมือจนร่างเล็กฉีดพ่นธารน้ำนมอุ่นเปรอะเปื้อนหน้าท้องแบนราบ ความเดียงสาพาเด็กน้อยไปถึงสวรรค์อย่างรวดเร็ว แม้อีกฝ่ายจะสุขสมไปแล้วแต่ผมก็ไม่ยอมปล่อยมือจากท่อนลำเล็ก ยังคงกำรูดให้สองกายกลางของเราบดเบียดแนบแน่น แต่อีกฝ่ายขืนตัวออก นั่งมองหน้าผม
"ปวดไหม ผมอยากช่วยคุณ" เด็กน้อยจ้องตาใส เอ่ยถามอย่างใคร่รู้ จับหมับไปที่แก่นกายพองขยายเต็มลำรายล้อมด้วยเส้นเลือดโป่งนูนดูน่ากลัว ผมสะดุ้งตัว ปล่อยมือตนออกให้ร่างบางนวดคลึงท่อนเนื้อได้ตามอำเภอใจ
เด็กหนุ่มก้มตัวลงในท่าคลานเข่า ไล้จมูกเล็กซุกซนดอมดมความเป็นชาย สูดกลิ่นราคะที่แผ่กระจายไอร้อนรอปลดปล่อยหยาดรักเหนียวข้นได้ทุกเวลา
"ผมอยากชิม ให้ผมชิมได้ไหมครับ" ช้อนตากลมโตเมียงมอง เอ่ยคำออดอ้อนขออนุญาต ดั่งเจ้าโลกอันเขื่องเป็นอมยิ้มอันแสนหวาน นัยน์ตาฉ่ำเยิ้มเปล่งประกาย อย่างอยากได้ อย่างต้องการ
ผมพยักหน้าอนุญาตไม่อิดออด เพราะแพ้คำอ้อนวอนขอ ปล่อยให้ลิ้นเล็กสีชมพูอ่อน ชิมเลียปลายยอดหัวบานป้านปริ่มน้ำดูเอร็ดอร่อย ร่างบางเกลี่ยนิ้วเย้าแหย่เล่นลูกกลมทั้งสองลูก เลื่อนปากน้อยดูดดึงหนังอัณฑะให้ผมเสียวกระสัน หยอกล้ออยู่อย่างนั้นจนพอใจ จึงครอบปากอมท่อนลำอันใหญ่สีคล้ำเข้ม ด้วยความไม่ประสา... ฟันขาวครูดโดนแท่งเนื้ออุ่นร้อน ผมซี้ดปากเจ็บแสบแต่เสียวซ่านเผลอกดหัวกลมทุย ให้แท่งแข็งแทรกตัวเข้าไปได้ลึกมากกว่าเดิม
เด็กชายรัวมือทุบลงต้นขาแกร่งไม่แรงนัก ใบหน้าแดงก่ำบ่งบอกให้รู้ว่าร่างเล็กใกล้ขาดอากาศหายใจเต็มที น้ำตาใสคลอหน่วยขึ้นอีกครั้ง มุมปากเล็กยืดเยิ้มด้วยน้ำลายเหนียวหนืด ผมหน้ามืดหลงลืมสติไปชั่วครู่จนทำคนตัวเล็กตรงหน้ามีน้ำตาอีกจนได้
พยายามอดกลั้นแรงอารมณ์...
ยกมือห่างจากเรือนกลุ่มผมลื่นสลวย ร่างเล็กผละตัวออก รีบกอบโกยอากาศเข้าเต็มปอด เคลื่อนยกแขนขึ้นปาดน้ำตาทิ้งอย่างลวกๆ ฝืนกลืนก้อนสะอื้นลงคอเสีย
หลังจากจัดการทุกอย่างจนเรียบร้อย ร่างบางก้มตัวต่ำมุดหน้าเข้าหากลางกายที่ยังคงตื่นตัวผงาดชันของผมอีกครั้ง เร็วเท่าความคิด ปากเล็กนุ่มชื้นกลืนกินเอ็นอุ่นอันเขื่องจนครึ่งลำ พยายามอมลึกเข้าไปให้ได้มากที่สุด
มากเท่าที่ปากน้อยจะรับได้....
สีหน้ากล้ำกลืนฉายออกมาอย่างชัดเจน ผมอมยิ้มการกระทำของอีกฝ่ายด้วยความเอ็นดู จับหมับเข้าที่แก้มใส...
"เด็กดื้อ" ดึงแก้มหยุ่นยืดให้เด็กน้อยขมวดคิ้วยุ่ง ทำหน้ามุ่ยใส่
"อ๋มเอ็บอ๊ะ! " เด็กชายบ่นอุบทั้งๆ ที่ท่อนลำยังคาอยู่ในปาก แก่นกายรู้สึกเสียดเสียวยามลิ้นเล็กที่พยายามพูดให้เป็นคำ ลิ้นเรียวระโดนหัวบานอย่างไม่ได้ตั้งใจ ผมกัดฟันแน่น ครางฮึม...
พลั้งปล่อยน้ำข้นร้อนออกมาเล็กน้อย ร่างเล็กรู้สึกได้ถึงน้ำคาวอุ่นในช่องปาก จึงคายท่อนลำแท่งโตออกแบบไม่รีรอ แลบลิ้นเล็กจนเห็นน้ำรักของผมอยู่ในนั้น...
"ผมกินมันได้ไหมครับ" เด็กชายเอียงคอเอ่ยถาม ลิ้นน้อยๆ สีชมพูเข้มยังคงเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำกามขาวขุ่น ช่างเป็นภาพที่หยาบโลนแต่กลับกระดุ้นความกำหนัดของผมได้อย่างดีเยี่ยม
"อึก.." ร่างเล็กกลืนกินน้ำรักลงคอไม่รอคำตอบ เตรียมลุกตัวขึ้นเหมือนเสร็จกิจ ทั้งๆ ที่กายกลางผมยังชูคอรอปลดเปลื้อง
"อะ เสื้อผ้าคุณ! " ร่างเล็กชะงักตัวลง "ถึงมันจะใกล้แห้งแล้วแต่ผมถอดให้คุณดีกว่านะครับ" เด็กชายเอื้อมมือปลดกระดุมเสื้อเปียกหมาด ยืดตัวโน้มเข้าใกล้หวังถอดเชิ้ตแขนยาวออกจากร่างกำยำ ผมสบโอกาสใช้มือใหญ่ตะปบแก้มก้นกลมกลึงสองลูก เคล้าคลึงจนเด็กหนุ่มอ่อนระทวย ทิ้งกายยวบลงบนตักแกร่ง
"อย่า...แกล้งผมสิครับ" ร่างเล็กต่อว่า หลุบตาลงเพ่งมองท่อนลำที่ยังคงแข็งนูนไม่ได้ปลดปล่อยให้ขึ้นสวรรค์เสียที เพราะร่างบางอ่อนต่อโลกจนเกินไปนั่นแหละ ผมปล่อยให้อีกฝ่ายเล่นสนุกอยู่นานแล้ว คราวนี้ถึงเวลาผมได้เอาจริงเสียที
ไม่รอช้า ผมแหวกก้นมนสวยออกจากกันให้อากาศเย็นของค่ำคืนนี้ทักทายร่องหลืบลับ ยกมือตนขึ้นดูดเลียนิ้วกร้านยาวจนชุ่มเยิ้ม หมุนวนรอบจีบตูมเขี่ยกระเซ้า ให้ร่างเล็กหายใจไม่ทั่วท้อง
"ใจร้ายนะเรา ถึงคนเดียวแล้วจะทิ้งฉันไว้แบบนี้งั้นเหรอ" ผมยิ้มร่ามองสีหน้าหวั่นๆ ของอีกฝ่ายด้วยอารมณ์เหนือกว่า เด็กชายพยายามส่ายหน้าบอกว่าไม่ได้ตั้งใจอย่างรู้สึกผิด
ผมหมุนวนรอบจีบตูมอยู่นาน จนอีกฝ่ายเกร็งขมิบถี่รัวราวกับเชิญชวน นิ้วกร้านค่อยๆ แทรกตัวเข้าไปทักทาย ผนังนุ่มหยุ่นร้อนผ่าวที่ด้านใน คนตัวเล็กกลั้นลมหายใจร่างกายสั่นเทิ้ม จนในที่สุดนิ้วผมก็เข้าไปจนสุดปลายโคน
จากหนึ่งเพิ่มเป็นสองชักเข้าชักออกให้ร่างบางเหงื่อกาฬไหลหยดย้อยชโลมกาย ผมเริ่มทนไม่ไหวเพิ่มนิ้วที่สามเข้าไปอย่างรีบๆ
"อ๊าาา....." เสียงครางเครือของเด็กชายดังสนั่นลั่นห้อง สายฝนที่ด้านนอกยังคงโปรยปรายให้อากาศหนาวยะเยือก หากแต่มวลอากาศในห้องนอนเล็กกลับร้อนระอุแทบเผาไหม้หลอมละลายเราทั้งคู่
"อืมม... ผมรู้สึก..อึก..แปลกกก..." ผมควานควงนิ้วยาวเร้ารัวแรง ร่างบางกระสับกระส่ายไหวโอนเอน ค่อยๆ ถอนนิ้วออกเตรียมจ่อแก่นกายแข็งขืนที่กลีบปากทางเข้าด้วยความกระหาย จีบรูสวยขมิบเกร็งตัวหุบเข้าหุบออกมีน้ำใสไหลเยิ้ม ผมเพ่งมองด้วยตาวาวระยับ
"ฉันขอนะ ฮึกกก.." เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายพูดปฏิเสธ ผมเร่งดันท่อนเนื้ออันเขื่องแทรกตัวรุดคืบเข้าไปภายในทันที ความนุ่มอุ่นบีบรัดกายกลางแทบแหลก ผมสูดหายใจเคลื่อนขยับสะโพกสอบ ขืนคืบเข้าไปให้ลึกยิ่งขึ้น..
แม้ด้านนอกเสียงฟ้าฝ่าดังกึกก้องกัมปนาททั่วบริเวณ ร่างเล็กที่เคยหวาดกลัวเสียงนี้กลับลืมหาย ปล่อยใจไปตามแรงราคะตรงหน้า กรีดร้องบิดเร่าไม่อาจห้ามความวาบหวามที่ได้รับ เมื่อเครื่องติดผมคว้าร่างบางขึ้นคร่อมจับตัวขาวเคลื่อนขย่มบนร่างแกร่งของตน
อารมณ์เราทั้งคู่สั่นสะท้านวูบไหว เด็กน้อยขย่มเอวโดยไม่ต้องมีมือหนาคอยประคองข้าง บดเบียดก้นอวบกระทบต้นขาแข็งแรงเสียงดังลั่น ข้างในรูด้านหลังครอบกลืนตอดรัดท่อนเนื้อแข็งอย่างไม่ให้หยุดพัก ผมหลับตาเคลิบเคลิ้มสัมผัสสวาท รับรู้ว่าอีกฝ่ายขยับไหวร่างเล็กด้วยท่วงท่าที่แปลกไป
ผมลืมตาขึ้นมอง....
ภาพตรงหน้าทำผมแทบหยุดลมหายใจ ความเร่าร้อนก่อนหน้าถูกกระชากทิ้งไม่เหลือซาก ร่างเล็กที่เคยน่ารักกลับเปลี่ยนไป..
เหนือสะโพกกลมมนมีบางสิ่งงอกยาวโผล่พ้นเนื้อนวลเนียนออกมา...
เด็กน้อยเกร็งร่างจนช่องทางด้านหลังบีบรัดท่อนลำอันเขื่องจนปวดหนึบ ขาเรียวค่อยๆ แปรเปลี่ยนหดหาย ท่อนล่างขาวนวลกลายเป็นปล้องกลมสีดำป่อง ผมแยกอะไรไม่ออกรู้เพียงแต่กายแกร่งของผมยังคงซุกตัวอยู่ในโพรงอุ่นลื่นชื้น
ขาปล้องยาวปลายแหลม ตามขาเรียวเล็กมีขนปุยไรอ่อนอยู่ทั่วบริเวณ ลวดลายสีสวยเหลืองสลับดำทำให้ผมหวาดหวั่น แขนขายืดยาวยั้วะเยียะบนลำตัวท่อนล่างที่ทำเอาผมชาวาบ มือขาวเชิดคางแกร่งให้ดวงตาเราสบกัน ผมเบี่ยงหน้าหลบสายตาไม่กล้ามอง กล้ำกลืนความกลัวลงคออย่างยากลำบาก
"ทำไมถึงหลบหน้าผมละ คุณชอบมองผมไม่ใช่เหรอ ก่อนหน้านั้นก็..." เสียงใสยังคงกังวานแว่วหากแต่มันเคลือบแฝงความเย็นเยียบจับขั้วหัวใจ
"ดูอยากได้ผมออกจะตาย ขยับสิครับ....อืมม.." สะโพกกลมงอนเบียดตัวขึ้นลงครอบกลืนแก่นกายแข็งให้ผลุบเข้าผลุบออกอยู่ภายในโพรงอุ่นร้อน
ผมเหลียวมองการกระทำของร่างเล็กที่บอกได้ไม่เต็มปากว่าเป็นมนุษย์ ใบหน้าสดใสยังคงน่ารัก มีเพียงแค่ขายาวปล้องงอกออกมาจากสะโพกด้านหลังให้ดูขัดตา
ปากเล็กชมพูสดเคลื่อนเข้าใกล้คอหนา ไล้เลียลิ้นเปียกชื้นจูบซับจนผมเคลิบเคลิ้ม ร่างบางแยกเขี้ยวเล็กน่าเอ็นดูตรงมุมปาก กดฝังเขี้ยวคมให้ผมปวดแปลบ... ในที่สุดเด็กชายถอดถอนเขี้ยวออก เงยใบหน้าขึ้นบดชิมริมฝีปากสวย ประกบปากกระจับกัดทึ้งปากหนา
"อืม... จ๊วบบบ...จุ๊บ..บบ" เหมือนลืมเลือนความหวาดกลัวที่ได้พานพบ ผมสุขสมอย่างเกินห้ามใจ ปากน้อยหวานฉ่ำทำดวงตาพร่าเรือน โดยมิอาจล่วงรู้...
พิษสวาทถูกฉีดพ่นจากปลายเขี้ยวคมเมื่อครู่ มันมีฤทธิ์กระตุ้นกำหนัดอย่างหนักหน่วง ปลุกเพลิงราคะไม่ให้ดับมอดได้เป็นเวลานาน
"เธอ... เป็นตัวอะไร..ฮึก" พลั้งปากเอ่ยถามอย่างลืมตน ร่างบางส่งยิ้มยั่ว กัดริมฝีปากทิ้งสะโพกลงอย่างแรง
"อืมมม.. .มะ... ผมเป็นปีศาจ..แมงมุม.. กะ..กินหยาดราคะ..เป็นอาหาร...อ่าาา" ผมไม่ได้ตกใจกับคำตอบที่ได้เท่าไรนัก รุดสวนกายกระแทกใส่จาบจ้วงเน้นย้ำด้วยความอยากกระหาย หลงใหลมัวเมาจนไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะเป็นสิ่งใด
"กลัว..ผม อืมมม...เหรอ" เด็กชายหลุบตาเศร้าลง ร่างกายเรายังคงแนบสนิท สอดใส่กันอย่างเร่าร้อน บอกไม่ได้ว่าผมไม่กลัวร่างบางเลย แต่ผมก็ไม่สนสิ่งใดแล้วปล่อยกายปล่อยใจให้กับร่างเล็กตรงหน้าอย่างมิอาจถอนตัว
ผมหยุดยั้งตัวเองไม่ได้กระหน่ำรัวเอวสอบใส่ปล้องอวบ พลิกร่างสัตว์แปดขาลงกับฟูกนอน อีกฝ่ายกรีดร้องครวญครางอยู่ใต้ร่างแกร่ง กอดก่ายขาเรียวปล้องดันเอวหนาของผมให้แทงลึกยิ่งขึ้น
"อ้าาาา ลึกอีก... ผมอยากได้..อึก...น้ำรักข้นๆ ...ปล่อยเข้ามา..ในนี้นะครับ.." เด็กชายอ้อนขอแม้ร่างจะไม่เหมือนเดิมแต่ผมก็ยังคงหลงใหลอีกฝ่ายอย่างหน้ามืดตามัว ซอยสะโพกถี่ยิบ เร้ากายคืบสวนไม่ยั้งมือ โพรงนุ่มบีบรัดตอบกลับจนท่อนเอ็นร้อนแข็งแทบลอมละลาย
และแล้วก็เป็นดั่งเด็กชายหมายมาด ผมกระตุกเกร็งร่างสะท้านเฮือก ปลดปล่อยน้ำขุ่นข้นเต็มล้นทะลักโพรงอุ่น ผมถอนตัวออก สายธารขาวเยิ้มย้อยหลั่งรินจากหลืบรูบริเวณเกือบปลายปล้องกลมป่อง
ร่างเล็กของเด็กชายกลายกลับเป็นมนุษย์เช่นดังเดิม ร่างขาวเปลือยเปล่านอนหายใจหอบ ดวงหน้าน่ารักฉีกยิ้มกว้างตาหยี เกลี่ยนิ้วเรียวสวยไปยังกลีบดอกผลิบานที่เพิ่งผ่านการใช้งานจนกลวงแทบหุบไม่ลง ป้ายหยาดรักยืดเหนียวขึ้นเลียชิม ดูดดึงเรียวนิ้วจนฉ่ำใจ
"อืม...อร่อย.." ร่างเล็กยันตัวขึ้นพาร่างนวลผ่องไปทางตู้เก็บฟูกนอน เปิดอ้าเลื่อนออก...
ร่างมากมายของชายหนุ่มนอนเรียงรายด้วยร่างกายพ่ายผอมซีดเผือก ดวงตาทุกคนดูเลื่อนลอยไร้แวววาบ ใจผมกระตุกไหววูบซ้ำแล้วซ้ำเล่า เป็นอีกครั้งแล้วที่โดนหลอกล่อให้ตายใจ โอนเอนหวั่นไหวให้ทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจว่าอีกฝ่ายคือตัวอะไร!
เหมือนรักปักอกยากถอนตัว พาเหม่อลอยลุกขึ้นเข้าหาร่างเล็กสวมกอดเอวคอดจากด้านหลัง กระชับแน่นแนบเนื้อให้อีกฝ่ายรู้ว่าผมไม่ไปไหน
ใบหน้าที่ผมหลงใหลใคร่หาเอียงมองส่งสายตาหวานเชื่อมพราวประกาย แก้มใสพ่วงระเรื่อถูไถไล้หาแก้มสาก เอื้อนเอ่ยประโยคเย็นเยียบจากปากเล็กเป็นกระจับด้วยน้ำเสียงเริงร่า
"คุณไม่ต้องห่วงนะ เมื่อวานผมกินไปคนนึง มีที่ว่างเหลือให้คุณแน่นอน! "
-
แมงมุมขยุ้ม... :sad3:
-
ขย่ม เฮ้ยย ขยุ้มมมม......
-
โอยยยยย หลงมสอ่านตอนกลางคีน ดึกๆแบบนี้ :ling3: ตกใจมาก กลัวแทน :o
-
o22
-
สุขสม บรรลุจุดสุดยอดทั้งสองฝ่าย :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ประทับใจช่วงเวลานั้นเท่านั้น
แต่ไม่เก็บไว้ทำอย่างนั้นมื้ออื่น
เพราะเก็บไว้เป็นมื้ออาหารอย่างเดียว
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: สุรุ่ยสุร่ายเป็นบ้าเลย
แต่สุขสมประโลมใจคนอ่าน :z1: :pighaun: :haun4:
ขอบคุณไรท์ ให้คนอ่านมีความสุข
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
แมงมุม ขย่ม เอ้ย! ขยุ้มหลังคา~
-
แม่ม่ายดำ????
-
ขอบคุณทุกคอมเมนท์ทุกคำติชมมากนะคะ :-[ :-[
รีบปั่นความหื่นต่อเจอกันในเรื่องสั้นหน้านะคะ :katai4:
-
อู๊วววว เด็ด รอตอนต่อไปจ้า
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เข้ามากรี๊ดดดด ชอบค่ะ ชอบเรื่องนี้จัง จบหรือยังน้อ มีตอนพิเศษไหมคะ
-
จบของเรื่องแมงมุมแล้วค่า แต่มีเรื่องสั้นตอนอื่นๆด้วย รวมเหล่าสัตว์ต่างๆ อยากอ่านตัวอะไรไอบีเสนอที่เพจ Y indee ได้นะคะ ^^
-
เดี๋ยวนะ ไม่รู้จะแอบกลัว หรือฟินดี^^
-
มันมีความย้อนแยงในตัว 5555
-
:a5: :a5: :a5: :a5:
-
เราอ่านไม่จบ เราเกลียดแมงมุม
-
ขอโทษด้วยน้าาาา แต่เราชอบแมงมุมมันดูน่ารักเลยเขียน :hao5: :hao5:
-
แมงมุมขยุ้ม นั้นเอง
โดนจับกินเลย
ขอไปสูบเลือกก่อน อิอิ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
:pighaun: :a5: :pig4: :pig4:
-
โอ้มายกู้ดเนสสสสสสสสส o22