-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
** นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นตามจินตนาการของคนเขียน ต้วละครและบางสถานที่ไม่มีอยู่จริง โปรดใช้วิจารณญาณ
ผลงานที่ผ่านมา
:. all in ♡ ทั้งหมดใจ...-จบแล้ว- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54688.0)
:. t h u g ♡ ตัวร้าย -จบแล้ว- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.0)
f a n p a g e (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
♡ twitter ♡ (https://twitter.com/_mysecretlove)
-
-00-
ฉันจะทำยังไง ในสัญญา
เคยตกลงไว้ด้วยกัน ลองคบกันดู
ฉันคิดว่าคงทำได้ ไม่เสียใจ
หากว่าเราไม่เข้ากัน ยังคบกันอยู่
แล้ววันผ่านไป
หมดเลยหมดใจ ไปรักเธอ
พร้อมกันที่เธอ รู้แล้วว่าฉันยังไม่ใช่
ขอเป็นอย่างเดิม เธอทวงคำนั้น ที่พูดไป
ได้ไหม ยังเป็นเพื่อนกันเสมอ...
เจ็บขนาดนี้ คงจะไม่ไหว
ทำตามไม่ได้ ที่บอกไว้ในสัญญา
อาจจะหลบหายไป ไม่ต้องตามหา
ขอเวลาให้ฉัน... ตอนนี้ยังคบกันไม่ได้
เสียงดนตรีจบลงพร้อมกับเสียงหวานของนักร้องสาวสวย เสียงปรบมือโห่ร้องดังขึ้น ไม่บ่อยนักที่พวกเขามาร้องเพลงให้ที่นี่ถ้าวงดนตรีประจำไม่ติดงานอื่นหรือมีอะไรเร่งด่วนเข้ามาเหมือนเช่นวันนี้ สกายก็คงยังเปิดแผ่นอยู่อีกฝั่งหนึ่งของผับ แต่วันนี้พอดีพี่ดรีมพี่สาวของเขามาขอร้องให้ช่วยเพราะวงดนตรีที่มาเล่นประจำนักร้องนำกับมือกีตาร์ดันพากันขี่มอเตอร์ไซต์ลงคลอง
ด้วยความที่เป็นน้องชายที่ดี (จริง ๆ แล้วโดนพี่ดรีมบังคับ) สกายจึงต้องรีบต่อสายหาบรรดาเพื่อนสนิทให้มาช่วยเล่นดนตรีเฉพาะกิจให้หน่อย พวกเพื่อนก็แสนดีรีบบึ่งรถมาจากที่บ้านกันอย่างพร้อมเพรียง ดีที่พวกเขาเวลาว่าง ๆ มักจะร้องเพลงเล่นกันอยู่แล้วจึงไม่มีปัญหาในการเล่นสดเสียเท่าไหร่
“ขอบคุณมากเลยนะเด็ก ๆ เอ้านี่ค่าขนม”
พี่ดรีมเดินยิ้มหวานเข้ามาหาพวกเขาทันทีที่พากันเดินลงมาด้านล่างเวที เชนมือกลองเฉพาะกิจยิ้มร่าพนมมือไหว้แล้วส่ายหัวแบบสายัญสัญญารับเงินปึกหนึ่งจากมือพี่ดรีม
“ไม่เป็นไรค่ะพี่ดรีม จริง ๆ ไม่ต้องให้ก็ได้นะคะช่วย ๆ กัน”
เจนมือเบสกล่าวด้วยน้ำเสียงเกรงใจแล้วมองมาที่สกายหมายจะให้ช่วยคืนเงินให้พี่สาวแต่สกายยักไหล่เอามือล้วงกระเป๋าโดยมีแตงกวานักร้องนำพยักหน้าเห็นด้วยกับเจน
“ได้ไงกันเสียเวลาพวกเรา จะมาช่วยฟรี ๆ ได้ไงกัน รับไปเถอะเอาไว้กินขนม”
พี่ดรีมโบกมือปฏิเสธยิ้มมองเชนที่กอดเงินไว้แนบอกอย่างหวงแหนโดยมีเพื่อนสาวทั้งสองมองเขม่น สกายยิ้มมุมปากแล้วกอดคอเจนรั้งเพื่อนสาวเข้ามาหาตัวเองเบา ๆ
“เดี๋ยวเอาไปซื้อของมาทำกินกันที่บ้าน รับไปเถอะค่าเหนื่อย”
เจนเงยหน้ามองเพื่อนสนิทครู่หนึ่งสุดท้ายหญิงสาวก็พยักหน้าพร้อมกับถอนหายใจแล้วหันไปไหว้ขอบคุณพี่สาวของเพื่อนแตงกวาเองก็ทำเช่นเดียวกัน
“ไหว้พระเถอะจ๊ะ”
“อาบัตินะพี่ดรีมพระมาผับแบบนี้ได้ไงกัน”
“กวนส้นตีนแล้วเชน”
“ชะอุ่ย โหมดโหดประทับพี่ดรีมแว้ว”
เชนขยับตัวไปด้านหลังโดยคว้าแตงกวามายืนบังระหว่างตัวเองและพี่สาวเพื่อนแล้วยิ้มกว้าง
“แมนมากเลยมึง”
แตงกวาค้อนเพื่อนที่หลบอยู่หลังตัวเอง ชายหนุ่มยิ้มอ้อนเพื่อนตัวเองแล้วบุ้ยปากไปยังพี่ดรีม
“ก็พี่ดรีมน่ากลัว”
“มึงกวนตีนพี่เขาก่อนไหมล่ะ”
“ขำ ๆ เอง”
แล้วหญิงสาวที่อายุมากสุดก็หลุดยิ้มออกมาในที่สุด ดรีมโบกมือเป็นเชิงไม่ถือสาแต่ก็เดินมาตบหลังเพื่อนสนิทน้องชายเบา ๆ (เบาของพี่ดรีมคือฝากรอยฝ่ามือไว้แดงเถือก)
“อยู่กินอะไรกันก่อนค่อยกลับสิ”
“พี่ดรีมเลี้ยงใช่ไหมคะ”
เจนกล่าวเย้า พี่สาวคนสวยยิ้มหวานพยักหน้า
“เอาเลยเดี๋ยวลงบัญชีสกาย”
“อ้าว อะไรอ่ะพี่!”
คนถูกพาดพิงโวยวายเสียงดังตามมาด้วยเสียงหัวเราะของเพื่อนและพี่สาวตัวเอง ดรีมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เดินผิวปากออกไปทิ้งน้องชายให้ยืนหน้างออยู่ตรงนั้น เจนตบไหล่เพื่อนเบา ๆ แต่ครู่เดียวเท่านั้นสกายก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม ชายหนุ่มพาเพื่อนไปนั่งที่โซนวีไอพีด้านบน
ระหว่างทางก็มีทั้งชายหนุ่มหญิงสาวมากมายดักรอพวกเขาอยู่ เพื่อนสาวของเขาดูจะได้รับความสนใจเป็นพิเศษจากพวกผู้ชายหน้าม่อทั้งหลาย สกายและเชนจึงไม่มีเวลาโปรยสเน่ห์มากนักเพราะต้องช่วยกันกันพวกเห็บหมัดที่พยายามเข้าหาเพื่อนเขา
“นี่ดีนะมากันแค่สองถ้าพวกที่เหลือมาพวกเค้าไม่ต้องหาเหยื่อกันแล้ว”
เชนบ่นแล้วทิ้งตัวนั่งบนโซฟายกมือปาดเหงื่อ สกายพยักหน้าเห็นด้วยแล้วนั่งลงตรงข้ามกับเชน ข้างเขาคือเจนส่วนแตงกวานั่งอยู่ข้างเชน สองสาวยักไหล่
“ขอโทษที่สวย”
แตงกวาเชิดหน้ายิ้มบอก เชนกับสกายกลอกตาใส่แต่ก็ไม่ได้เถียงอะไรออกไป เจนหัวเราะ
“เออถ้ามากันหมดเค้าต้องเกณฑ์พวกที่เหลือมาหมดบ้านแน่”
สกายว่าพลางส่ายหัว ชายหนุ่มรับเมนูจากพนักงานในร้านส่งให้สาว ๆ เลือก ถ้าจะกล่าวถึงเพื่อน ๆ ในกลุ่มของพวกเขาก็คงต้องบอกว่ายาว เอาคร่าว ๆ คือกลุ่มพวกเขามีทั้งหมด 12 คน ชาย 6 หญิง 6 อาศัยอยู่บ้านเดียวกันมาตั้งแต่จบม.ปลาย จนตอนนี้ก็ล่วงเลยมาจะ 3 ปีแล้วที่พวกเขาทั้ง 12 คนใช้ชีวิตร่วมกันในบ้านแฝดหลังใหญ่
อ้อแล้วเมื่อไม่นานมานี้ก็มีสมาชิกใหม่เพิ่มเข้ามาอีก 1 คนด้วย ไว้เจอแล้วจะแนะนำให้รู้จัก
“เกณฑ์มาช่วยดูพวกกูหรือแพรว”
แตงกวากล่าวอย่างรู้ทัน สกายยักไหล่ยิ้มมุมปากเพื่อนอีกสองคนหัวเราะหึ ๆ
“ว่าแต่ตอนเล่นเพลง คบไม่ได้ นี่หน้ามึงอินมากเลยอ่ะกาย”
เชนยักคิ้วล้อ สกายขว้างถั่วใส่เพื่อนอย่างไม่เกรงใจ
“มึงตีกลองอยู่หลังกูแล้วมึงจะเห็นได้ไงสัดเชน”
“กูรู้สึกได้เว้ย”
“สัด”
ว่าแล้วก็ขว้างถั่วใส่เพื่อนอีกรอบจนเจนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ตีหน้าขาสกายให้หยุดเพราะมันเลอะเทอะ เชนกับแตงกวาหัวเราะแล้วแปะมือกัน
“ว่าแต่อินจริงดิ”
เจนชะโงกหน้าเข้ามาล้อ สกายยิ้มมุมปากโยกหัวเพื่อนสาวเบา ๆ
“จะเอาอะไรมาอิน”
“เอ๋าก็ตรงกับเพลงอยู่ไม่ใช่เรอะ”
“เนอะแต่ดีแล้วที่ไม่ตรงเป๊ะไม่งั้นพวกเราแย่แน่”
คราวนี้เป็นแตงกวาที่เอ่ยถามโดยมีเชนเป็นลูกคู่ สกายยิ้มส่ายหัวแต่ไม่ได้ตอบอะไร ร่างสูงนึกไปถึงคนที่โดนดึงเข้ามาเกี่ยวในความหมายเพลงนี้ด้วย
คบไม่ได้ อย่างนั้นหรือ
สกายหัวเราะกับตัวเอง
ไม่ใช่เสียหน่อย
เพราะเขาทั้งสองคนเลือกที่จะไม่คบกันต่างหาก
“เพ้อเจ้อกันไปใหญ่ละ ไม่ได้ตรงสักนิด”
เพื่อนทั้งสามคนอมยิ้มแล้วเลิกคิ้ว จริง ๆ พวกเขาก็รู้อยู่แล้วล่ะว่าเรื่องมันเป็นมาอย่างไรแต่มันสนุกน้อยเสียที่ไหนล่ะตอนได้เอามาล้อไอ้คนกวนตีนหน้าหล่อรอยสักเต็มตัวคนนี้น่ะ
“แต่เอาจริงนะจะมีซักกี่คนในโลกนี้วะที่คิดแบบมึงสองคน”
เจนกอดอกพิงโซฟาถาม สกายยักไหล่
“ไม่รู้สิ”
“รักกันแต่ไม่คบกันเนี่ยนะ”
สกายเอียงคอกวาดตามองเพื่อนทั้งสามแล้วถอนหายใจเหนื่อยหน่าย ไม่รู้ว่าพูดประโยคนี้มากี่ร้อยกี่พันครั้งแล้วก็ไม่รู้
“ก็ไม่ได้รักกันขนาดนั้นไหม”
“ฟังทีไรก็ไม่เข้าใจทู๊กที”
แตงกวาส่ายหัวบอกเสียงสูงเชนพยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วยกับเพื่อนสาว
“นี่ก็ขี้เกียจจะอธิบายแล้วนะ”
สกายกล่าวกลั้วหัวเราะ
“อธิบายอีกซักทีเถอะ”
สกายเลิกคิ้วแล้วยกเหล้าขึ้นจิบ
“งั้นถามมาดีกว่าแล้วจะตอบ”
“เอางั้นก็ได้”
“มึงรักแพรวใช่ไหม”
“ใช่”
“แล้วทำไมไม่คบกัน”
“ไปกันไม่รอดหรอก”
สกายตอบด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ
“ยังไงวะ กูไม่เข้าใจกูก็เห็นสองคนไปกันได้ดีไม่ใช่หรือไง”
เชนเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจเรื่องของสกายกับเพื่อนสาวอีกหนึ่งคนในกลุ่มเป็นเรื่องที่ผ่านมาจนกระทั่งวันนี้แพรวมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วพวกเขาก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมทั้งสองถึงไม่ลงเอยกัน
“ไปกันได้ดีไม่ได้หมายความว่าจะคบกันรอด”
“แล้วอยู่อย่างนี้ไม่เจ็บหรือไง”
สกายหันไปเลิกคิ้วถามเจนที่ถามคำถามนี้ หญิงสาวยักไหล่แล้วพูดต่อ
“ก็เวลาเห็นแพรวมันอยู่กับโฟล์คไง”
“อ้อ...แรก ๆ ก็มีบ้างแหละ แต่พอกลับมาคิด ๆ ดู เป็นไอ้โฟล์คน่ะดีแล้ว”
“นี่แหละที่กูไม่เข้าใจมึง”
แตงกวาเกาหัว
“อือบางเรื่องก็ไม่รู้จะอธิบายให้ฟังยังไงน่ะ”
“แต่กูว่าโฟล์คมันต้องมีความคิดบ้างแหละว่าแพรวเห็นมันเป็นตัวแทนมึงก็เล่นนิสัยเหมือนกันซะขนาดนั้น”
แตงกวาตักข้าวเข้าปากแล้วพูดทั้งอย่างนั้น สกายยิ้มส่ายหัว
“อันนั้นต้องไปถามมันเอง แต่เค้าว่าแพรวไม่ได้คิดแบบนั้นหรอก”
เจนพยักหน้าเห็นด้วยกับสกาย
“อือ กูก็ว่างั้น แต่ถามจริงนะมึงเคยคิดจะขอแพรวคบป่ะ”
“เคยนะ แต่พอมาคุยกันดูแล้วก็คิดตรงกันว่าถ้าคบคงไปกันไม่รอด”
“ก็เลยเลือกเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม?”
“อืม แบบนั้นแหละ อีกอย่างเราก็ไม่ได้รักกันขนาดนั้น อย่างที่รู้ ๆ ว่าเค้านิสัยยังไงแพรวนิสัยยังไง”
“มึงสองคนมันติสตัวพ่อกับตัวแม่”
“ความคิดหลุดโลก”
“บางทีก็เข้าไม่ถึง”
สกายหัวเราะกับแต่ละประโยคที่เพื่อนสามคนพูดออกมา แต่ทั้งหมดนั่นคือนิสัยของเขากับอีกคนล่ะ
สาเหตุหนึ่งที่เลือกจะไม่คบกันนั่นก็คือ
เขาทั้งสองคนเหมือนกันเกินไป
“วุ๊ ! พอละไม่ถามละ พอถามเรื่องมึงสองคนทีไรกูงงทุกที”
แตงกวาโบกมือปัดรำคาญแล้วกระดกน้ำสีอำพันรวดเดียวหมดแก้วแล้วยื่นไปให้เชนชงให้ใหม่ ชายหนุ่มรับแก้วมาแล้วยิ้มส่ายหัว
“ปีชงซะงั้นกู”
“คุยอะไรกันอยู่เด็ก ๆ”
พี่ดรีมเดินยิ้มหวานเข้ามานั่งตรงที่วางแขนข้างสกาย
“คุยเรื่องความรักค่ะ”
ดรีมเลิกคิ้วสนใจแล้วกวาดตามองทุกคน
“ไหน ๆ เรื่องใคร”
“จะเรื่องใครล่ะพี่ ก็น้องชายคนดีของพี่ไง”
พอรู้ว่าเป็นเรื่องน้องชายตัวเอง ดรีมก็หัวเราะชอบใจแล้วยกมือขยี้หัวน้องชายตัวเอง สกายหน้างอที่พี่สาวตัวเองทำผมเสียทรงแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะถ้ายิ่งว่าพี่ดรีมจะยิ่งทำ
“โถ ๆ น้องชายพี่อกหักรักคุด”
“อะไรวะทำไมทุกคนต้องคิดว่าผมอกหัก ผมไม่ได้อกหักเว้ยยย”
สกายโวยวายแต่ทุกคนหัวเราะขำ ส่วนหนึ่งที่ทุกคนคิดว่าเจ้าตัวอกหักก็เพราะว่าแพรวมีแฟนไปแล้วแต่เขายังโสดอยู่นั่นเอง
แต่เขาก็ยังยืนยันนั่งยันนอนยันนะว่าตัวเองไม่ได้อกหัก แต่ยังหาคนที่ใช่ไม่เจอต่างหาก
“โถ่ ๆ คุณเท่าฟ้าผู้น่าสงสาร~”
“หยุดเลย ก็บอกว่าไม่ได้อกหักไงเล่า”
สกายมองค้อนแตงกวาแต่หญิงสาวลอยหน้าลอยตาล้อไม่หยุด
“หึหึ ใช่แล้วเด็ก ๆ สกายของเราไม่ได้อกหักหรอกเขาแค่รอการกลับมาของใครบางคนแค่นั้นเอง”
ดรีมยกยิ้มกล่าว ที่เหลือหยุดชะงักไม่เว้นแม้แต่คนถูกกล่าวถึง สกายเงยหน้ามองพี่สาวด้วยความงงงวย
“ใครอ่ะ”
“ใครคะพี่ดรีม”
“สกายมึงรอใครวะ”
เสียงสุดท้ายเป็นของเจนที่หันมาถาม ชายหนุ่มเองก็ส่ายหน้าเพราะเขาก็ไม่รู้ว่าพี่ดรีมพูดถึงอะไรอยู่ พี่ดรีมยกยิ้มเจ้าเล่ห์
“อะไรกันสกายลืมไปแล้วหรือไง”
“ลืมอะไรพี่ ผมงงจริงนะเนี่ย”
“ไปสัญญาอะไรกับใครเขาไว้ล่ะ”
สกายยังงงไม่เลิก คิ้วเข้มขมวดมุ่นเพราะนึกไม่ออกว่าตัวเองเคยไปพูดอะไรทำนองนั้นกับใครที่ไหน แต่จนแล้วจนรอดก็จำไม่ได้สักที จนกระทั่งเสียงหนึ่งดังขึ้นด้านหลัง
“แล้วใครกันที่บอกว่าโตขึ้นแล้วจะแต่งงานกับพี่ครับ...ฟ้า”
tbc
talk. ถึงเวลาของสกายแล้ววววว เรื่องนี้มีแต่ความเกรียนง่ะ รู้สึกเป็นตัวเอง 555555 :laugh: ยังไงก็ขอฝากน้องสกายไว้ในอ้อมอกอ้อมใจทุกคนด้วยน้าาาา เจอกันตอนหน้าค่าา :katai5:
#ฟ้าของคุณ
f a n p a g e (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
♡ twitter ♡ (https://twitter.com/_mysecretlove)
-
:L2: :pig4:
-
ถึงคิวคุณเท่าฟ้าแล้ว
รอนะ
-
55+ พระเอกบอก กำลังจะเท่แล้วเชียว จบตอนซะงัน
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เป็นประโยคคำถามที่ชวนกรีดร้องมากกกกก เรื่องตัวร้ายรู้จักแค่ชื่อมาเรื่อง้ได้รู้แล้วว่าว่าที่แฟนสกายนี่จะเป็นยังไงเพราะสกายก็สักซะเป็นแบดกายเลยคนเป็นแฟนถ้าแบดกว่านี่คงเท่มากอะ
-
รักคุณเท่าฟ้า......ดีงามอีกแล้วววววววว
้เปิดตัวคุณแฟนของสกาย อิอิ
-
อ้าว สกายไปสัญญากับใครไว้น้าาาา :hao7: จะรออ่านนะคะ
-
o13 :mc4:
-
o18 o18 o18
-
:pig4: :pig4:
-
-01-
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ โอ๊ยแม่งเอ๊ยกูเขียมมมมมมมมมม”
สกายกลอกตามองเพื่อนทั้งสามด้วยความเซ็ง หนุ่มรอยสักกอดอกหน้ามุ่ยมองค้อนพี่สาวตัวเองและคนมาใหม่ที่ถือวิสาสะนั่งลงข้างกายเขา
“ขำมากไหมไอ้สัด”
“มาก”
เชนยังไม่หยุดหัวเราะ ชายหนุ่มยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลจากหางตาเหตุเพราะหัวเราะมากเกินไปเจนกับแตงกวาเองก็เหมือนกันหญิงสาวทั้งสองเอามือกุมท้องหัวเราะกันหน้าดำหน้าแดง
“จะฮากันเกินไปละ”
สกายบอกเพื่อนเสียงสะบัดไม่วายส่งค้อนวงโตมาให้คนข้างกาย ดรีมหัวเราะขำมองน้องชายจอมโวยวายของตัวเองแล้วบุ้ยปากให้ชายหนุ่มที่มาใหม่จัดการแต่ชายหนุ่มคนนั้นทำเพียงแค่อมยิ้มขำมองคนเจ้าอารมณ์เท่านั้น
“แล้วคิดไงไปขอพี่เขาแต่งงานวะกาย”
เจนถามกลั้วหัวเราะพลางนวดท้องไปด้วย สกายจิ๊ปากขัดใจ
“ไม่รู้จำไม่ได้ นั่นมันตอนหกขวบนะเจน”
“เสียใจนะเนี่ย”
ชายหนุ่มข้างกายสกายส่งเสียงตัดพ้อทันทีสกายกลอกตาแล้วหันไปมองคนพูด ใบหน้าหล่อเหลามีไรหนวดจาง ๆ อมยิ้มมองเขาอยู่มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าที่ตัดพ้อมาน่ะ สตรอเบอร์รี่!
“เงียบไปเลยพี่คุณ”
คนถูกบอกให้เงียบเลิกคิ้วอมยิ้มมองเด็กขี้โมโห ตอนเด็ก ๆ ก็ดูไม่ใช่คนขี้โมโหแท้ ๆ ตรัยคุณ หรือ พี่คุณ ที่สกายเรียกออกจะแปลกใจเล็กน้อยที่เด็กน้อยน่ารักตัวขาวในวันวานจะโตมาเป็นชายหนุ่มลุคแบดบอยได้ขนาดนี้
“แต่กูยอมใจมึงเลยนะกาย สรุปมึงขอพี่เขาแต่งงานหรือพี่เขาขอมึงวะ”
สกายขว้างถั่วใส่เพื่อนด้วยความแม่นยำ เชนยกมือกุมหน้าผากตัวเองแล้วมองค้อน
“กูจำได้ก็อัศจรรย์แล้วไอ้ควาย ก็บอกอยู่ว่าตั้งแต่หกขวบ”
“โด่กูไม่ถามมึงก็ได้ ถามพี่เขาดีกว่า พี่คุณครับสรุปพี่หรือมันที่ขอแต่งงาน”
เชนเปลี่ยนคนถาม ตรัยคุณเหลือบตามองน้องชายเพื่อนที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่ข้าง ๆ แล้วหันไปโคลงหัวตอบเชน
“อืม...พี่ก็จำบริบทไม่ค่อยได้ด้วยสิแต่เหมือนว่าจะเป็นฟ้านะที่เป็นคนขอพี่แต่งงาน ใช่ไหมฝัน”
ท้ายประโยคชายหนุ่มหันไปถามความเห็นเพื่อนตัวเอง ดรีมทำท่าคิดแล้วก็พยักหน้า
“อือ จำได้ว่าสกายวิ่งเข้ามาประกาศว่าโตขึ้นจะเป็นเจ้าสาวของพี่คุณ พ่อกับแม่ตกใจจะแย่”
เหล่าคนที่ได้ฟังพากันหัวเราะครืนอีกครั้งมีแต่คนต้นเรื่องอย่างสกายนี่แหละที่กุมขมับคล้ายเส้นเลือดในสมองใกล้แตก ความผิดพลาดในวัยเยาว์นั้นตามมาหลอกหลอนในปัจจุบันได้น่ากลัวขนาดนี้เลยหรือ ไม่ต้องเดาเลยว่าถ้าเรื่องถึงหูไอ้พวกที่บ้านนะ สามเดือนพวกมันจะเลิกล้อเขาเรื่องนี้หรือเปล่าก็ไม่รู้
แล้วกูไปขอผู้ชายแต่งงานได้ไงวะเนี่ย แถมยังบอกว่าตัวเองเป็นเจ้าสาวด้วย!
ถุยชีวิต พัง พังจริง ๆ
“ว่าแต่ทำไมพี่คุณถึงเรียกสกายว่าฟ้าล่ะคะ เรียกพี่ดรีมว่าฝันด้วย”
แตงกวาที่เพิ่งหยุดหัวเราะได้เอ่ยถามด้วยความสงสัย คนฟังยิ้มเล็กน้อยมองสองพี่น้องแล้วจึงตอบ
“ก็เอามาจากชื่อจริงของสองคนไง เหมือนฝัน กับเท่าฟ้า”
“มันเป็นคนบ้า ชอบเรียกอะไรที่แตกต่าง”
ดรีมกล่าวเสริม สกายพยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วยกับพี่สาว ส่วนคนถูกว่านั้นยักไหล่ด้วยท่าทีสบาย
“ก็พิเศษดีไม่ใช่หรือไง”
“เชิญตามสบายเถอะพระเดชพระคุณท่าน”
ดรีมโบกมือเบื่อหน่าย เธอไม่ได้มีปัญหาอะไรกับการเรียกของเพื่อนหรอกคนมีปัญหาก็โน่น น้องชายเขาที่นั่งหน้าหงิกอยู่ข้างเพื่อนเขาโน่น
“เรียกสกายเถอะพี่ กายเฉย ๆ ก็ได้”
“ทำไมล่ะ”
“ฟ้ามันเหมือนเรียกผู้หญิง”
“ไม่ล่ะ พี่เรียกของพี่อย่างนี้มาตั้งนานแล้ว”
“พี่แม่ง!”
สกายเมื่อทำอะไรไม่ได้ก็ได้แต่ฟึดฟัดอยู่คนเดียว เห็นอย่างนี้สกายค่อนข้างจะเป็นเด็กมีสัมมาคาราวะกับคนที่อายุมากกว่า ลองเป็นเพื่อนกันเรียกเขาว่าฟ้าสิ ไม่ด่าจนเสียหมาก็ได้วางมวยเลือดกลบปากกันไปข้าง
“แล้วพี่คุณตอบตกลงเป็นเจ้าบ่าวของมันไหมคะ”
เจนวกกลับมาเรื่องเดิม สกายถอนหายใจทิ้งตัวกระแทกพนักโซฟาด้วยอารมณ์หงุดหงิด
“ครับ เพราะถ้าไม่ตอบตกลงฟ้าจะร้องไห้งอแง”
“ผมไม่เคยทำแบบนั้นเถอะ!”
สกายเถียงทันควัน ดรีมกับคุณหัวเราะชอบใจ หญิงสาวผลักหัวน้องชายตัวเองเบา ๆ
“น้อยไปสิ แหม ใครขัดใจร้องไห้ไปสามบ้านแปดบ้าน”
“กิ้ว ๆ น้องสกายขี้งอแงหรือจ๊ะ”
“ไอ้สัดเชนเงียบไปเลย!”
“น่ะ โมโหกลบเกลื่อน”
“ไอ้เหี้ย”
“ฟ้า ไม่ด่าเพื่อนแบบนั้น”
คุณเอ่ยบอกน้องชายเพื่อนเสียงต่ำ ก็เข้าใจอยู่ว่ามันเป็นธรรมดาของวัยรุ่นแต่เขาก็รู้สึกไม่ชอบอยู่ดีที่มันออกมาจากปากน้องชายเพื่อน สกายจิ๊ปากขัดใจแต่ก็ยอมเงียบ
“ว่ะ! พี่คุณมีของ”
“ถ้ามึงยังไม่เงียบกูเตะปากมึงแน่ไอ้เชน”
สกายกดเสียงต่ำบ่งบอกถึงอารมณ์ไม่ดีขั้นสุดของตัวเอง เชนอมยิ้มแล้วยกมือขึ้นสองข้างเป็นสัญญาณยอมแพ้
“ใกล้เที่ยงคืนแล้วพวกกูกลับก่อนดีกว่าพรุ่งนี้มีเรียนเช้า”
เจนกดโทรศัพท์ดูเวลาแล้วเอ่ยบอก สกายพยักหน้ารับหันไปบอกพี่สาวตัวเอง
“ถ้างั้นผมกลับพร้อมเพื่อนนะพี่ พรุ่งนี้มีสอบย่อยตอนเช้าต้องอ่านทวนหน่อย”
ดรีมพยักหน้าเข้าใจ นึกทึ่งในตัวน้องชายของตัวเอง เรียนก็หนักสอบก็เยอะแต่เจ้าน้องชายตัวดียังคงมาทำงานที่ผับสม่ำเสมอแถมผลการเรียนยังไม่เคยตกเสียด้วย สุดยอดจริง ๆ น้องใครก็ไม่รู้อัจฉริยะเหมือนพี่มันไม่มีผิด
“ถ้าเรียนหนักมากมาทำงานไม่ไหวก็บอกนะ ปีสูงเรียนหนักงานเยอะสอบบ่อยด้วยไม่ใช่หรือไงเดี๋ยวก็ได้น็อคตาย”
ดรีมเอ่ยบอกน้องชายด้วยความเป็นห่วงแต่สกายไหวไหล่โบกมือไปมา
“สบายน่าพี่ ผมมันเทพ”
“จ่ะพ่อเทพกาย ล้มหมอนนอนเสื่อขึ้นมาจะกระทืบให้”
สกายมุ่ยหน้า
“นี่น้องพี่นะ!”
“เออก็น้องไงถึงเป็นห่วงอยู่เนี่ย”
ดรีมท้าวเอวว่า สกายยิ้มกว้างกอดเอวพี่สาวไว้แน่น หญิงสาวเองก็ยกมือกอดตอบน้องชายแล้วลูบหัวอีกฝ่ายเบา ๆ
“อย่าหักโหมนะ”
“ครับ”
“แล้วนี่จะกลับกันยังไง สกายกลับบ้านนั้นใช่ไหม”
สกายส่ายหน้าแล้วหันไปถามเพื่อน
“วันนี้กูนอนคอนโดนะ พี่ฉายมารับใช่ป่ะ”
เชนพยักหน้าหลังจากวางโทรศัพท์
“อือ จอดรออยู่หน้าร้านแล้ว แล้วเจอกันใหม่นะครับพี่ดรีมเรียกใช้ได้ตลอด สวัสดีครับพี่คุณ เจอกันมึง”
“สวัสดีค่ะพี่ดรีมพี่คุณ เจอกันมึง”
เชนกล่าวลาก่อนตามด้วยสองสาว ผู้ใหญ่ทั้งสองคนยิ้มรับไหว้ คล้อยหลังเพื่อนสกายก็หันมาลาพี่สาวบ้าง
“ไปนะพี่”
“แล้วจะกลับไง”
“ใต้ดิน”
“จะทันหรือไง จะเที่ยงคืนแล้วนะ”
สกายยักไหล่
“ไม่ทันก็แท็กซี่สิพี่ไม่เห็นยาก”
“เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
สกายหันไปมองต้นเสียงแล้วโบกมือปฏิเสธ
“ไม่เป็นไรพี่คุณ ผมกลับเองได้สบายมาก”
“พี่จะกลับพอดี แวะมาทักทายฝันเฉย ๆ”
“เออใช่คุณอยู่คอนโดเดียวกับสกายนี่”
ดรีมเอ่ยอย่างนึกขึ้นได้เพราะเขาคุยกับเพื่อนช่วงหัวค่ำคุยไปคุยมาก็รู้ว่าเพื่อนเก่าที่ย้ายกลับมาไทยเมื่อไม่นานมานี้อยู่คอนโดเดียวกับน้องชายตัวเอง
“อืม ป่ะฟ้า แล้วเจอกันนะฝัน”
“อื้อ ขับรถกลับกันดี ๆ นะ”
ไม่ทันได้ค้านคนพี่ก็ลุกขึ้นใช้สายตากดดันให้สกายลุกตาม สกายเกาหัวด้วยความหงุดหงิดแต่ก็ยอมเดินตามอีกคนออกไป
“หน้ามุ่ยทำไม”
“เปล่าครับ”
ชายหนุ่มเหลือบมองน้องชายเพื่อนที่เงียบเป็นเป่าสากแถมยังนั่งกอดอกหน้ามุ่ยเหมือนคนถูกขัดใจตั้งแต่ขึ้นมานั่งบนรถด้วยสายตาขบขัน นิสัยไม่ชอบให้ใครมาสั่งยังเหมือนเดิมเลยนะ
“ฟ้าเป็นดีเจอยู่ที่ผับฝันหรือครับ”
“ครับ”
“เรียนหมอใช่ไหม”
“ครับ”
“ปีอะไรแล้ว”
“สามครับ”
“แล้วเรียนไม่หนักหรือ”
“ก็หนักครับแต่ผมไหว”
“ดื้อ”
“เอ๊ะ!”
สกายจิ๊ปากไม่สบอารมณ์มองเพื่อนของพี่สาวตาขวาง ไม่ชอบที่ถูกบังคับให้กลับด้วยตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว แล้วนี่อะไรมาว่าเขาดื้อ พี่ดรีมยังไม่เคยว่าเลยนะ! แล้วเขาบอกว่าไหวก็คือเขาทำไหวจริง ๆ !!
“ครับ?”
แต่คนพี่ยังคงตีมึนหันมาถามเสียงนุ่ม สกายพ่นลมหายใจอย่างระงับอารมณ์
“ไม่มีอะไรครับ ผมบอกว่าไหวก็คือผมทำไหวจริง ๆ ผมรู้ลิมิตตัวเองดี”
“ครับ”
คุณกลั้นยิ้มหางตาเหลือบมองเด็กน้อยที่รอเวลาระเบิด ถือว่าโตขึ้นมากเลย กี่ปีแล้วนะที่ไม่ได้เจอกัน สิบสี่หรือสิบห้าปีเขาเองก็ไม่มั่นใจ ภาพของฟ้าภาพสุดท้ายที่เขาจำได้คือเด็กน้อยตัวขาวปากแดงยิ้มเก่งแต่พอถูกขัดใจหรือถูกบังคับจะกลายเป็นเด็กเจ้าอารมณ์พร้อมระเบิดฟาดงวงฟาดงาได้ทุกเวลา
“แล้วพี่คุณย้ายกลับมาถาวรเลยหรือครับ”
“ครับ”
“ครับ”
สกายจบบทสนทนาเพียงเท่านั้นเพราะไม่รู้จะถามอะไรต่อ ความทรงจำที่มีกับคนข้างกายเลือนรางจนแทบจำไม่ได้แล้ว พี่คุณเป็นเพื่อนในกลุ่มของพี่ดรีม เขากับพี่สาวอายุห่างกันสี่ปี เพื่อนพี่ดรีมก็คล้าย ๆ กับเพื่อนของเขาคือพ่อแม่รู้จักกันพวกลูก ๆ ที่รุ่นราวคราวเดียวกันก็จะถูกพามารู้จักทำความสนิทสนมกันไว้
พี่คุณก็เป็นหนึ่งในนั้น ตอนเด็ก ๆ สกายจำได้แค่ว่า พี่คุณใจดีชอบตามใจเขาและมาเล่นที่บ้านบ่อย ๆ จนกระทั่งพี่คุณถูกส่งไปเรียนที่ต่างประเทศแล้วเขาก็ไม่ได้เจอพี่คุณอีกเลย อ่า...นั่นแหละที่สกายจำได้ทั้งหมดเกี่ยวกับเรื่องของเพื่อนพี่สาว
แต่เอาจริงนะ...กูเคยขอพี่เขาแต่งงานจริง ๆ หรือวะเนี่ย!
หรือเขาจะถูกพวกพี่ ๆ ต้ม ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวจำไม่เห็นจะได้แต่เหนือสิ่งอื่นใดคือ มันคือตราบาป!!
เพราะพวกเพื่อนบ้ามันต้องล้อไม่จบไม่สิ้นแน่ หมดกันความคูลของพี่หมอสกาย
tbc
talk. โถ ๆ สกายลูกแม่ ไปขอพี่เขาก็ดันจำไม่ได้มันน่าให้พี่คุณจับมาตีให้ก้นลายจริง ๆ อิอิ
#ฟ้าของคุณ
f a n p a g e (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
♡ twitter ♡ (https://twitter.com/_mysecretlove)
-
:-[ พี่คุณล่ะก็ เรื่องตั้งนานแล้วก็ยังจำได้อีก มาให้เราจุ๊บเหม่งทีมาา :mew1:
-
ตามมาจากบ้านใหญ่ ตามมาล้วงความลับของสกายตัวแสบ
ถถถถ เงียบเลยตัวแสบเอ๊ยยย
-
จะรอดูพี่คุณจีบกายมาเป็นเจ้าสาวอีกครั้ง
-
จะรออ่านนะคะ สู้ๆค่ะ
-
พี่คุณกลับมาทวงสัญญา :-[
-
ประเด็นคือขอเป็น เจ้าสาวของพี่คุณ นี่ละค่ะ ฮา
-
สกายเปิดมาเด็ดจริงๆ ขอพี่คุณแต่งงานก่อนเลย ไม่ธรรมดาจริงพี่สกายคนคูล :laugh:
-
ตายแล้ววววววววว!!!!!!!!
เขาเรียกชื่อกันแบบพิเศษด้วย ยอมใจพี่คุณค่ะ
-
สกายยยย~
-
แซวมาร์คกับซันไว้มาก คราวนี้แหละ น้องฟ้าเอ๋ยยย หึหึหึ :hao3:
-
โถๆ.. พ่อคนคูลลล.. รอติดตามมมม
-
จะรักกันยังไงละทีนี555555555555
รอตอนต่อไปนะคะ :mew1:
-
น้องฟ้าดูจะแพ้ทางพี่คุณนะเนี่ย
ชอบค่ะ รอติดตามนะคะ
:mew1:
-
สกายมาแว้ววววว
-
โอ้ยยย พอเห็นชื่อเรื่องกับชื่อคนแต่งก็รีบวิ่งเข้ามาอ่านเลย
กรี๊ดดด ใช่จริงๆด้วย
ได้กัน ได้กัน ได้กัน
-
เรื่องสนุก น่าติดตาม ขอติดตามด้วยคนน่ะคะ o13 :L2: :กอด1:
-
-02-
ด้วยความปากดีของตัวเองนั้น ไปบอกพวกพี่ว่าไหว...ไหวก็เหี้ยละ
“โว๊ยยยยยยยอะไรนักหนาวะเนี่ยไอ้สั๊ด!”
สกายขยี้หัวตัวเองจนฟูฟ่องซบหน้าลงบนชีทเรียนที่กระจัดกระจายอยู่บนโต๊ะหนังสือ ตั้งแต่บอกลากับพี่คุณอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ามานั่งอ่านทวนก็พบว่า
“ไม่น่าทวนเลยกู ยิ่งอ่านยิ่งงงเข้าใจตอนแรกก็ดี ๆ อยู่แล้วตีกันมั่วหมดแม่งเอ๊ย!”
บ่นอยู่คนเดียวแล้วก็ถอนหายใจเมื่อไม่เห็นว่าจะมีอะไรดีขึ้นจึงตัดสินใจปิดหนังสือเตรียมตัวเข้านอน ช่างแม่งแล้วกันยังไงต่อให้โง่แค่ไหนสกายก็มั่นใจว่าตัวเองผ่านมีนอย่างแน่นอน
ร่างสูงโปร่งในชุดนอนลายคุมะปิดโคมไฟยืดตัวบิดขี้เกียจจนกระดูกดังกร๊อบก็เดินออกจากห้องนอนมาหานมอุ่น ๆ ดื่ม เขาเป็นพวกติดดื่มนมก่อนนอนไม่ดื่มจะนอนไม่หลับ ไปเที่ยวที่อื่นก็ต้องซื้อนมจืดติดตัวไว้ดื่มก่อนนอน
ติ๊ง~
สัญญาณไมโครเวฟดังขึ้น ชายหนุ่มดึงปลั๊กออกเปิดไมโครเวฟหยิบแก้วมัคที่บรรจุนมไว้เกือบเต็มออกมานั่งตรงโซฟาหน้าทีวี หยิบมือถือมาสไลด์ตอบข้อความพร้อมกับจิบนมไปด้วย
เห็นรูปแพรวที่ลงอินสตราแกรมล่าสุด เป็นรูปไอ้โฟล์คนั่งหน้าเครียดในมือกดโทรศัพท์ที่เห็นว่าในหน้าจอภาพที่ปรากฏคือเกมส์ที่ฮิตกันอยู่ในตอนนี้ สกายอ่านแคปชั่นที่แพรวด่าแฟนตัวเองแล้วหัวเราะออกมา
ไม่เข้าใจเหมือนกันทำไมคนอื่น ๆ ถึงคิดว่าเขาคือคนอกหักแค่เพราะแพรวมีแฟนแล้วเขาจึงกลายเป็นคนอกหักอย่างนั้นหรือ เอากฏเกณฑ์อะไรมาวัด
คู่ของเขาไม่ได้เหมือนคู่ของยูกับแจมเพื่อนสองคนในกลุ่มที่คบกัน อธิบายให้ใครฟังคงไม่เข้าใจแต่เขากับแพรวรู้ดีว่าเรารู้สึกอย่างไร เรารักกันอาจจะมากกว่าคำว่าเพื่อนแต่ก็ไม่ได้มากพอที่จะเปลี่ยนสถานะแบบยูกับแจมได้
เห็นไหม พูดไปก็ไม่มีใครเข้าใจเอาเป็นว่าเรารู้ว่าถ้าคบกันแล้วทุกอย่างจะพัง เราจึงเลือกที่จะเป็นเพื่อนกันต่อไป เขาไม่คิดจะเปลี่ยนแพรวเองก็ไม่ยอมเปลี่ยนในเรื่องที่เรารับกันไม่ได้ ทางออกสุดท้ายก็คือเป็นเพื่อนกันนี่แหละดีแล้ว
ไม่ได้ดราม่าด้วยบอกไว้ก่อนแล้วก็ไม่ใช่เพราะคำสัญญาบ้าบอที่ให้ไว้กับพี่คุณด้วย กรณีนั้นนั่งนึกให้ตายก็นึกไม่ออกว่าอะไรเข้าสิงให้ไปขอพี่แกแต่งงาน
สกายไม่ได้มีใครแล้วก็ยังไม่อยากคบใครตอนนี้ด้วย อยู่คนเดียวสบายจะตายไม่ต้องคอยแคร์ใคร แคร์แต่พวกเพื่อนบ้าก็พอแล้ว
Rrrrr Rrrrr
สกายเลิกคิ้วแปลกใจเมื่อเห็นรายชื่อของคนที่โทรเข้ามา เหลือบมองนาฬิกาเป็นเวลาเกือบ ๆ ตีสาม คงมีเรื่องเร่งด่วนจริง ๆ นั่นแหละ
“ครับพี่คุณ”
‘ฟ้ายังไม่นอนใช่ไหมครับ’
“ครับ”
นอนแล้วเขาคงรับโทรศัพท์ได้หรอก คิดสิคิด สกายแอบจิกกัดปลายสายอยู่ในใจ
‘พี่ขอรบกวนหน่อยได้ไหม น้ำที่ห้องพี่ไม่ไหลเลยขอไปอาบน้ำที่ห้องฟ้าได้ไหมครับ’
ถ้าตอบว่าไม่ได้ที่จะโดนฟาดหน้าไหมนะ สกายคิดในใจคนตัวขาวกระตุกยิ้มนึกหน้าพี่คุณโมโหมีควันปุด ๆ แบบในการ์ตูนแล้วก็ขำ
“ครับ”
‘ขอบคุณครับถ้าอย่างนั้นพี่ลงไปเลยนะ’
“ครับ”
สกายกดวางโทรศัพท์แล้วเล่นมือถือต่อดื่มนมได้ครึ่งแก้วเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เมื่อส่องตาแมวเห็นว่าเป็นพี่คุณชายหนุ่มก็เปิดประตูรับ
“รบกวนหน่อยนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะเรียกช่างมาดู”
สกายพยักหน้าเบี่ยงตัวหลบให้พี่คุณเดินเข้ามาในห้อง ปิดประตูเรียบร้อยก็เดินนำร่างสูงไปยังห้องน้ำ ห้องของเขาและพี่คุณต่างกันมากอยู่เพราะห้องเขาเป็นคอนโดแบบหนึ่งห้องนอนส่วนของพี่คุณเป็นเพนส์เฮาส์ที่อยู่ชั้นบนสุดของคอนโดนี้ ภายในห้องหรูหราอลังการสมฐานะของเจ้าของห้อง มีสระว่ายน้ำด้วยนะ เออว่าแต่ทำไมไม่อาบน้ำในสระ
“อมยิ้มอะไรอยู่คนเดียวครับฟ้า แล้วนี่เราใส่แว่นด้วยหรือ”
สกายหยุดความคิดตัวเองเงยหน้ามองพี่ชายที่สูงกว่าเขาเล็กน้อยแล้วส่ายหน้า มือเรียวถอดแว่นออกมาเสียบไว้ตรงกระเป๋าเสื้อ
“เลนส์กรองแสงครับ อ่านหนังสือมาก ๆ แล้วผมปวดตา”
ตรัยคุณพยักหน้าเข้าใจมองน้องชายเพื่อนแล้วก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปขยี้ผมอีกคน สกายงงการกระทำนั้นมองคนพี่ตาปริบ ๆ
“ชุดนอนน่ารักดี”
ไอ้สั๊ด! พลาดอีกแล้วกู
สกายขยุ้มหัวตัวเองหลังจากที่ตรัยคุณอมยิ้มเดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว แม่งเอ๊ยเขาก็ลืมตัวชุดนอนนี้จำไม่ได้ว่าแจมหรือแตงกวาซื้อให้วันเกิดแต่ที่ชอบใส่คือผ้ามันใส่สบาย พลาดรอบสองของวันขนาดพวกที่บ้านยังไม่รู้เลยนะว่านี่คือชุดนอนตัวเก่งของเขา
หวังว่าพี่คุณจะไม่ปากโป้ง
ความคูลชักจะหายไปเรื่อย ๆ เหมือนน้ำแข็งขั้วโลก คิดแล้วก็เจ็บหัวใจ
สกายตีหน้าขรึมนั่งอ่านชีทในมือหางตาเห็นพี่คุณเดินเข้ามา พี่ชายใส่ชุดเสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงผ้าทิ้งตัวนั่งลงตรงพื้นที่ว่างข้างเขาก่อนจะชะโงกหน้ามามองที่เขาอ่านอยู่ในมือ
“Pharmacology?”
“ครับ”
“ให้พี่สอนไหม”
เสียงพี่คุณดังขึ้นใกล้ ๆ เมื่อสกายหันไปตามเสียงก็ เอ่อ...ใกล้จริงแหละ จมูกเขาเฉียดปากพี่คุณไปไม่กี่มิลฯ ใกล้จนได้กลิ่นครีมอาบน้ำของตัวเอง แหมเนียนใช้ของกูเลยนะพี่มึงแต่เอาเถอะคนคูลไม่ถือ
“ไม่เป็นไรครับผมทวนอีกนิดเดียวก็จะไปนอนแล้ว พรุ่งนี้สอบตอนเช้าด้วย”
ตรัยคุณไม่เซ้าซี้เพราะเห็นว่านี่ก็ดึกมากสมควรแก่เวลานอนจริง ๆ นั่นแหละ ร่างสูงพยักหน้าลุกขึ้นก่อนคิ้วเข้มจะขมวดเข้าหากัน
“เราสักเยอะขนาดนี้เลย?”
ไม่ว่าเปล่ามือตรัยคุณก็ยื่นมาเปิดเสื้อของสกายดู คนที่จู่ ๆ ถูกเปิดเสื้อสะดุ้งโหยงแต่พอตั้งสติได้ก็นั่งนิ่งให้พี่คุณสำรวจรอยสักบนตัว
“ผมชอบ”
แต่ดูท่าว่าเพื่อนพี่สาวจะไม่ชอบ ตรัยคุณหน้านิ่วคิ้วขมวดหลังจากตรวจพบรอยสักเกือบสิบแห่งบนร่างกายของเด็กชายตัวน้อยในวันวาน
“เสียดายผิวสวย ๆ หมดแล้วดูสิสักอะไรก็ไม่รู้”
“พี่คุณขี้บ่น”
สกายยู่ปากขัดใจเมื่อถูกพี่ชายมองดุ ก็จริงนี่บ่นเป็นลุงแก่ ๆ หัวโบราณเลยเดี๋ยวนี้ใคร ๆ เขาก็สักกันแล้วรู้ไหมว่ารอยสักแต่ละรอยมันมีความหมายนะเว้ย
พี่คุณแม่งไม่เข้าใจวัยรุ่น!
ไม่เฟี้ยวเลย สกายคนคูลรับไม่ได้
“ฮ้าว~ ง่วงนอนจัง พี่คุณจะกลับเลยไหมครับ”
เมื่อเถียงกลับไม่ได้สกายจึงเลือกที่จะไล่อีกฝ่ายทางอ้อมซึ่งตรัยคุณรู้ดีว่าตัวเองถูกไล่ คนอายุมากกว่าส่ายหัวแล้วเดินนำไปยังประตูห้อง
“ขอให้สอบได้ผ่านฉลุยคะแนนดี ๆ นะครับ แล้วก็ถ้าไม่เข้าใจวิชาไหนจะถามพี่ก็ได้นะ”
“ขอบคุณครับ”
“ฝันดีครับฟ้า”
“ฝันดีพี่ บ๊ายบาย~”
ให้ถามตาลุงขี้บ่นน่ะหรือฝันไปเถอะ ถึงพี่คุณจะเป็นคุณหมออนาคตไกลจบนอกเกรดนิยมก็เถอะ! สกายขอบาย
“เธอ!!! คิดผิดใช่ไหมเธอ ทำผิดใช่ไหมเธอที่เลือกเรียนแพทย์กูพลาดไปใช่หม๊ายยยยยยยยย”
“ไอ้ห่าแวนมึงจะโวยวายทำไม”
สกายผลักหัวเพื่อนด้วยความรำคาญเป็นอย่างนี้ทุกทีเวลาสอบเสร็จมันจะร้องเพลงโหยหวนว่าผิดไปแล้วที่เลือกเรียนหมอ คนโดนด่าว่าโวยวายหันมาจ้องเขม็งดันแว่นขึ้นแล้วจิกตามองเพื่อน
“แหมไอ้ห่าใครจะเก่งแบบมึงล่ะ”
“กูทำบุญมาดี”
ไม่มีการถ่อมตัวใดใดทั้งสิ้น สกายเอามือล้วงกระเป๋ายักไหล่ใส่เพื่อนด้วยท่าทางกวนโอ๊ยเป็นที่สุด
“เกลียดมึงจริง ๆ ไอ้สัด”
อีกเสียงดังขึ้นด้านหลัง สกายหันไปยักคิ้วกวนใส่เพื่อนอีกคนที่เดินเข้ามาสมทบ
“ไม่อิจฉาพี่สิน้องเนม”
“กวนส้นตีนดีจริงมึงเนี่ย”
เนมส่ายหัวด่าเพื่อน สงสารคนไข้ของมันในภายภาคหน้าจริง ๆ ที่ต้องมีหมอเจ้าของไข้โคตรกวนตีน
“หึหึหึ”
สกายหัวเราะชอบใจ การกวนตีนคนอื่นคือหนึ่งในการคลายเครียดของเขาล่ะ รู้สึกโรคจิตแปลก ๆ แต่พอพูดทีไรปากมันก็ไปเองตลอด บางทีนะเขาพูดธรรมดาพวกมันยังหาว่าเขากวนตีนเลย
นี่สิคนไม่ใช่ทำอะไรก็ผิด!
“แล้วนี่มึงแดกข้าวมายัง”
คนถูกถามส่ายหน้า แค่ตื่นมาสอบให้ทันยังยากแล้วจะเอาเวลาที่ไหนหาอะไรกิน อีกอย่างเขานอนคอนโดไม่ใช่ที่บ้าน ไม่มีอะไรกินนอกจากนมจืดหรอก
“งั้นไปหาไรกินกันเหลือเวลาอีกชั่วโมงกว่าจะถึงคาบถัดไป”
“อือไปดิ ไปโรงอาหารกลางนะ”
สกายบอก เพื่อนทั้งสองพยักหน้ารับทั้งสามคนจึงพากันกอดคอเดินไปยังโรงอาหารกลางที่ไม่ไกลจากคณะมากนัก
“คือที่อยากมาแดกโรงอาหารกลางนี่มึงอยากมาเช็คเรทติ้งป่ะวะกาย”
“เช็คเรทติ้งตะระริ่งตะระริ่ง”
ไม่ว่าเปล่าสกายคนคูลแถมส่ายนมให้เพื่อนทั้งสองดูด้วย เนมกับแวนกุมขมับปวดหัวกับความกวนตีนและความเกรียนของมันเหลือเกิน สกายเห็นเพื่อนทำท่าทางละเหี่ยใจก็หัวเราะชอบใจ นี่ถ้าแวนมันอารมณ์ดีมันคงร่วมส่ายนมไปกับเขาแต่มันเครียดอยู่เลยมีแค่เขาเล่นอยู่คนเดียว
“นี่กูเอ็นเตอร์เทนพวกมึงอยู่นะ อย่าเครียดดิวะมันผ่านไปแล้ว ครั้งหน้าก็เตรียมตัวใหม่”
“มึงเก่งมึงก็พูดได้ดิวะไอ้กาย”
สกายส่ายหัวแล้วเดินเข้าไปกอดคอแวน
“คนเก่งแพ้คนขยันนะและกูเชื่อว่ายังไงมึงก็ผ่านแวน อย่าคิดมากไปหาเตี๋ยวไก่แดกกันดีกว่า”
สกายยิ้มกว้างขยี้หัวเพื่อนจนยุ่งแล้วรั้งคอให้อีกคนเดินตาม โดยไม่เห็นรอยยิ้มเขินของคนในอ้อมกอด
“พวกมึงไปซื้อเลยกูเฝ้าโต๊ะให้”
“แล้วมึงไม่กินอะไรหรือไง”
แวนส่ายหน้า
“กูกินมาแล้ว”
สกายกับเนมพยักหน้าเข้าใจและเดินแยกกันไปซื้อข้าว สกายเลือกร้านก๋วยเตี๋ยวไก่มะระที่อยากกินและเป็นสาเหตุที่เขาชวนพวกเพื่อนมากินที่โรงอาหารกลาง
“เอาอะไรจ๊ะสุดหล่อ”
“ผมเอาเล็กแห้งยำไก่ฉีก น่องสองน่องครับป้า”
แถมด้วยรอยยิ้มหวานให้ป้าคนขายใจสั่นเล่น ระหว่างยืนรอสกายก็กดมือถือเล่นไปด้วย
Rrrrrr Rrrrr
คราวนี้อะไรที่ห้องเสียอีกล่ะ สกายถอนหายใจก่อนจะกดรับสายจากพี่คุณ
“ครับพี่”
‘ฟ้าอยู่มหาลัยใช่หรือเปล่า’
“ครับ”
‘ตอนนี้อยู่ไหน’
“โรงอาหารกลางครับ พี่คุณมีอะไรหรือเปล่า”
‘แปบนะครับ มึงโรงอาหารกลางไปทางไหน’
สกายเงียบฟังเหมือนพี่คุณจะคุยอยู่กับใครสักคนที่เสียงคุ้น ๆ แต่สกายก็นึกไม่ออกว่าใคร สักครู่พี่คุณก็กลับมาคุยกับเขาอีกครั้ง
‘เดี๋ยวพี่ไปหา’
“ดะ...เดี๋ยวพี่คุณ โว๊ย! เอาแต่ใจจังวะฟังมั่งไหมเล่า”
สกายโวยวายใส่โทรศัพท์ที่ถูกตัดสายไปตั้งแต่ปลายสายพูดจบ ถามหน่อยไหมว่าทำอะไรอยู่ โอเคอาจจะโง่ไปหน่อยอยู่โรงอาหารก็ต้องกินข้าวใครจะนั่งอ่านหนังสือแต่ตามมารยาทแล้วก็ควรถามไม่ใช่หรือไงว่าเขาว่างไหม
ไม่ใช่แบบนี้! ทำไมเอาแต่ใจจังวะ!
ตีอกชกหัวอยู่กับตัวเองได้สักแปบก๋วยเตี๋ยวที่สั่งก็ได้เลยทำให้สกายอารมณ์ดีขึ้นมานิดหน่อยเดินกลับมาที่โต๊ะก็เห็นว่าเนมกลับมาและเริ่มกินข้าวก่อนไปแล้วมีขวดน้ำเปล่าวางอยู่สองขวดตรงที่นั่งของมันและของเขา
“ขอบใจ”
“ใครบอกกูซื้อมาให้กูแดกเองสองขวดเว่ย”
เนมคว้าขวดไปทางตัวเองแล้วยักคิ้วกวนให้ สกายชี้หน้าเพื่อน
“แดกให้หมดนะไอ้สัด”
“พุงกูแตกตายก่อนสิใครจะแดกน้ำเยอะเหมือนมึงขนาดนั้นวะ”
เนมพูดกลั้วหัวเราะแล้วส่งขวดน้ำขนาด 1.5 ลิตรมาให้สกาย ฟังไม่ผิดหรอกน้ำขวดใหญ่ถ้าเนสเล่กับคริสตัลก็ 14 บาท ถ้าพวกน้ำแร่อย่างออร่าหรือมิเนเร่ก็ราคายี่สิบกว่าบาทนั่นแหละ
“เคล็ดลับผิวสวย”
“ถรุ้ย//ถรุ้ย”
เพื่อนทั้งสองถุยออกมาพร้อมกันแล้วเบ้ปากกับท่าทางลูบแขนที่แสนกระแดะของสกาย สกายหัวเราะชอบใจแล้วเริ่มลงมือกินก๋วยเตี๋ยวสุดโปรดของตัวเอง กินไปได้สองคำโทรศัพท์มือถือก็สั่น สกายจิ๊ปากเซ็ง ๆ แล้วกดรับ
“ครับพี่คุณ”
‘ฟ้าอยู่ตรงไหนครับ’
สกายไม่ตอบในทันทีแต่ยืดตัวมองหาพี่ชายหน้าหนวด? พอเห็นพี่คุณยืนอยู่ตรงทางเข้าโรงอาหารเขาก็ลุกขึ้นยืนแล้วยกมือข้างหนึ่ง
“พี่คุณหันมาทางซ้ายดิ”
พออีกคนเห็นก็กดตัดสายและเดินยิ้มมาหาสกาย เนมกับแวนมองหน้ากันงง ๆ ก่อนสกายจะเป็นคนแนะนำ
“พี่คุณนี่เนมกับแวนเพื่อนในคณะ ส่วนพวกมึงนี่พี่คุณเพื่อนพี่ดรีม”
“สวัสดีครับ//สวัสดีครับ”
“สวัสดีครับ กินข้าวอยู่หรือ”
“ครับ พี่คุณมีอะไรหรือเปล่า”
“พี่แวะมาหาเพื่อนแล้วนึกได้ว่าฟ้าเรียนอยู่ที่นี่เลยซื้อขนมของโปรดมาให้ ไม่รู้ว่าตอนนี้ยังชอบอยู่หรือเปล่า”
ตรัยคุณพูดแล้วยื่นถุงขนมให้สกาย เด็กหนุ่มยกมือไหว้ขอบคุณแล้วเปิดถุงดูก็ตาโตเป็นประกายด้วยความดีใจ
“ลูกชุบ!!!! ขอบคุณมากเลยครับพี่คุณ”
สกายยิ้มกว้าง คนที่ซื้อมาฝากก็พลอยยิ้มตามไปด้วย
“ดีใจที่ฟ้ายังชอบอยู่”
“ไม่เลิกชอบง่าย ๆ หรอกน่าของอร่อย ๆ แบบนี้”
“ครับ ๆ แล้วเป็นไงบ้างสอบได้ไหม”
สกายยักไหล่
“ก็ได้อยู่ครับ”
“อ่าฮะถ้าไม่เข้าใจตรงไหนก็ถามพี่ได้นะ”
“ครับ”
“พี่คุณเป็นหมอหรือครับ”
แวนที่นั่งฟังอยู่นานเอ่ยถามขึ้น ตรัยคุณละสายตาจากน้องชายมายิ้มมองเด็กแว่นตัวขาว
“ครับ”
“เจ๋ง!!!!”
แล้วบทสนทนาก็กลายเป็นเรื่องราวของบทเรียนระหว่างเพื่อน ๆ และพี่คุณซึ่งสกายไม่คิดจะเปล่งเสียงของตัวเองเข้าไปร่วมวงด้วยแม้แต่น้อย คนที่รักรอยสักเป็นชีวิตจิตใจกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่คนเดียว
ของรักของข้า~~~~
ลูกชุบที่รัก พี่หมอสกายจะกินไม่แบ่งใครเลย! หึหึหึ
Tbc.
talk. ความคูลชักไม่เหลือแล้วลูกเอ๊ย สงสารที๋สวดดดดดด :katai2-1:
#ฟ้าของคุณ
แล้วเจอกันตอนหน้าค่า
f a n p a g e (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
♡ twitter ♡ (https://twitter.com/_mysecretlove)
-
:mew1: พี่คุณเริ่มรุกน้องฟ้าละ..... o13
-
มันคือแผนรึป่าวคะพี่คุณ น้ำไม่ไหลนั่นข้ออ้างใช่ป่าว อิอิ อยากเจอน้องสกายก็บอกมาเถอะค่ะ
-
:katai2-1:
-
ถถถถ สกายคนคูลลลล พ่อซังนัมจาาาาาา หมดคูลแล้วลูกกกก
-
ความคูลมันไม่เหลือตั้งแต่ไปขอเป็นเจ้าสาวเขาแล้วลูก ก็ยังจะห่วงความคูลเนอะ 555
-
สกายยยยยยยย ไหนความคูลของลูกคะ? ขุ่นแม่เห็นแต่ลิลัคจอมซนเห็นขนมแล้วหูตั้งหางสั่นน้ำยายหย๋ายยย คึคึ พี่คุณนี่ช่างมาเพื่อฆ่าสกายจริงๆ ดักทางได้หมดเลย ดีๆๆ แกล้งคนอื่นดีนัก เอาให้หนักๆ
-
กาย ความคูลเริ่มเบาบางลงทุกที
พี่คุณเริ่มจับทางได้ อย่างตอนนี้ก็เอาลูกชุบเข้าล่อ 555
-
สกาย นายเริ่มจะไม่คูลฟลูออไรด์แล้วล่ะ 55555
-
:L2: :pig4:
-
ตกลงนี่สกายหรือสมีโก้555555
-
น้องกายตะมุตะมิลิรัคคุมะ :-[
-
แอบปลื้มน้องสกายตั้งแต่ตัวร้าย
ความรักน้องสกายคนคูลจะเป็นยังไงน้า :katai2-1:
-
น่ารักอะ
พี่คุณนี่จีบแบบเนียนๆเลยนะคะ
-
ไหนคนคูลค่ะคุณเท่าฟ้า ดิฉันแค่คนมุ้งมิ้ง โอ่ย...เจ็บท้องเพราะขำนางนี่ล่ะ เด็กน้อยจริงๆ ของรักของข้า จ้าๆล่อลวงง่ายๆแค่มีลูกชุบ จ้าๆ
-
เราขอโทษนะที่ไม่เห็นตอนใหม่เธอหมอสกาย นี่เรานึกว่าพี่คุณชื่อจริงชื่อรักคุณซะอีกนะเนี่ย ฮาา ดูท่าแล้วพี่คุณจะอยากให้สกายมาเป็นเจ้าสาวอยู่นะ สกายจะรับมือไหวไหมก็พี่คุณเอาขนมมาล่อก็ยิ้มหน้าบานซะแล้ว
-
พี่คุณน่ารักจัง อยากได้แบบนี้หาได้ที่ไหนเหรอคะ
#โดนสกายตบ 5555
-
ของรักของข้า - แหวน
ของรักของข้า - ขนมลูกชุบ
พี่หมอสกาย หวงลูกชุบ ขนมของข้าใครอย่าแตะ
พี่คุณ ฟ้า :กอด1: :กอด1: :กอด1:
พี่คุณ มายืนยันว่า กลับมาเป็นคู่กับฟ้าแล้ว
เด็กสิบขวบนี่จำเรื่องขอแต่งงาน ของเด็กหกขวบได้แม่นมาก
ชักสงสัย พี่คุณถูกใจฟ้าตอนนี้ หรือฟ้าตอนเด็ก
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
-03-
มีคนเคยบอกไหม
ว่ามึงโคตรเอาแต่ใจเลยพี่คุณ!!!!!!
สกายกำลังหงุดหงิดมากถึงมากที่สุดเพราะเพื่อนพี่สาวที่แสนดี ไอดอลที่โคตรเท่ของเพื่อนทั้งสองหลังจากคุยกันได้ไม่ถึงชั่วโมง ไอ้แวนกับไอ้เนมก็ดูจะปลาบปลื้มในตัวพี่คุณเสียเหลือเกิน แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นที่ทำให้เขาหงุดหงิด เขาไม่เคยอิจฉาใครอยู่แล้ว ประเด็นมันอยู่ตรงนี้ต่างหาก!
“พี่ผมง่วงจริง ๆ นะ”
“ฟ้าหลับไปก่อนก็ได้ถึงแล้วเดี๋ยวพี่ปลุก”
ไม่ใช่ที่ต้องการสื่อเว้ย ความหมายของเขาคืออยากกลับไปนอนที่ห้อง ไม่อยากไป! จบไหม!
“หน้างออีกแล้ว ไหนงอนอะไรพี่ลองบอกมาซิ”
“ผมไม่ได้งอน!”
“แล้วหน้างอทำไมครับ”
ตรัยคุณถามเสียงนุ่มพยายามกลั้นยิ้มเอาไว้ ก็รู้อยู่หรอกว่าน้องต้องการอะไร แต่ฟ้าตอนหน้างอตอนถูกขัดใจมันน่าแกล้งจนเขาอดไม่ได้จริง ๆ
“ผมง่วง”
“พี่ถึงบอกให้หลับไปก่อนไงครับ”
สกายทิ้งตัวกระแทกเบาะพ่นลมหายใจแรงด้วยความหงุดหงิด คันปากอยากด่าแต่แม่งคำว่าเพื่อนพี่ดรีมและลูกเพื่อนสนิทพ่อมันค้ำคออยู่จึงทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าการที่ต้องหงุดหงิดอยู่คนเดียวแบบนี้ แทนที่เรียนเสร็จจะได้กลับบ้านนอนให้ชุ่มปอดเล่นกับหมาเล่นเกมกับไอ้เปาให้หนำใจเพราะพรุ่งนี้มีเรียนบ่าย แต่ทุกอย่างดันผิดแผนไปหมดเพราะพี่คุณคนเดียว!
“พี่อยากซื้อของเข้าห้องครับ”
นี่คือคำพูดของพี่คุณที่พูดขึ้นหลังจากที่สกายเดินลงบันไดตึกเรียนมาเห็นพี่ชายหน้าหล่อยืนยิ้มแฉ่งรออยู่ ได้แต่ยืนงงว่าพี่มันต้องการอะไรรู้ตัวอีกทีก็ถูกลากขึ้นรถมาแล้ว ถามกูซักคำไหมครับว่ากูอยากไปด้วยไหม
ไม่อยากไปเว้ย จะกลับบ้าน!
“ถ้าไม่พูดพี่ก็ไม่รู้นะว่าฟ้าไม่พอใจอะไร”
“ทำอย่างกับพูดแล้วจะฟัง”
สกายบ่นอุบอิบเบา ๆ
“ครับ?”
“เปล่าครับ แล้วพี่คุณจะซื้ออะไรบ้างครับ”
“พวกของกินของใช้ครับ ในห้องโล่งมากเลยไม่มีอะไรสักอย่าง”
“ลิสรายการไว้หรือยังครับ”
“ยังเลยครับ ต้องทำด้วยหรือ?”
สกายแอบหันไปกลอกตาถอนหายใจหน่ายแล้วหันกลับมาพยักหน้าบอกเพื่อนพี่สาว ตรัยคุณขมวดคิ้วย่นจมูกเขาแค่คิดเอาไว้คร่าว ๆ เท่านั้นว่าจะซื้ออะไรบ้าง
“เดี๋ยวผมจดให้พี่คุณพูดมาก็แล้วกัน”
“พี่แค่คิดเอาไว้คร่าว ๆ เองครับว่าจะซื้ออะไรบ้าง”
คราวนี้สกายถอนหายใจให้อีกคนได้ยิน
“คิดเถอะครับเดี๋ยวผมจดให้ ทำแบบที่พี่คุณว่ามันเสียเวลา”
“ถ้ามันรบกวนฟ้าขนาดนั้นพี่ไปคนเดียวก็ได้ครับ”
สกายชะงักมือที่กำลังควานหาถุงดินสอในกระเป๋าขึ้นมามอง แล้วก็คิดผิดมากที่เงยหน้ามามองพี่ท่าน คือยังไงอ่ะ เขาแค่พูดว่ามันเสียเวลาเองนะเว้ย...ก็เอออยากกลับบ้านเร็ว ๆ แต่ก็ไม่ได้รบกวนอะไรขนาดนั้นแล้วทำไมต้องทำหน้าเศร้าขนาดนั้นด้วยเล่า!
แล้วทำไมกูต้องรู้สึกผิดขนาดนี้ด้วยวะ!
“ไม่ได้รบกวนครับ แต่ผมหมายความว่าถ้ามัวแต่นึกตอนไปถึงว่าจะซื้ออะไรบ้างอาจลืมซื้อบางอย่างไป แล้วสุดท้ายก็ต้องเสียเวลามาซื้อใหม่ไงครับ”
แถสิแถ นาทีนี้ต้องแถอย่างเดียวเรื่องอะไรจะยอมรับล่ะว่าจริง ๆ แล้วสกายคิดว่ามันเป็นการรบกวน เดี๋ยวพี่คุณเอาไปฟ้องพ่อกับพี่ดรีมมีหวังถูกบ่นหูชาแน่ ๆ เอาเถอะอะไรช่วยได้ก็ช่วยพี่เขาไปแล้วกัน ไปซื้อของกับพี่คุณก็ไม่ได้ลำบากอะไรมากมายนี่
“อ๋ออย่างนั้นหรือครับ ขอโทษนะครับพี่คิดว่าทำให้ฟ้ารำคาญ”
คนพี่ระบายยิ้มโล่งใจ สีหน้าหล่อดูดีขึ้นกว่าเมื่อสักครู่ชัดเจน สกายรีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธว่าตนไม่ได้คิดแบบนั้นถึงเขาจะคิดแบบนั้นจริง ๆ ก็เถอะ
“พี่คุณคิดมาก ผมสบาย ๆ อยู่แล้วน่า ว่าไงครับซื้ออะไรบ้างเดี๋ยวผมจดให้”
สกายยิ้มประจบอีกคนตาหยี ตรัยคุณยิ้มเอ็นดูขยี้หัวคนน้องแล้วบอกสิ่งที่ต้องการจะซื้อ เด็กหนุ่มผู้มากด้วยรอยสักก็ตั้งหน้าตั้งตาจดจนไม่เห็นรอยยิ้มมุมปากแสนเจ้าเล่ห์ของคนขับรถ
บอกแล้วว่าตรัยคุณรู้ทุกอย่างว่าน้องต้องการอะไร และเขาก็รู้อีกนั่นแหละว่าจะต้องจัดการกับเด็กดื้อคนนี้อย่างไร
“ฟ้าใช้ยี่ห้อไหน”
ทั้งสองคนหยุดอยู่หน้าเชล์ฟแชมพูที่มีสารพัดยี่ห้อตั้งเรียงรายอยู่มากมายไม่ว่าจะของไทยของนอกเรียกว่ามีครบก็ว่าได้ จริง ๆ แล้วสกายแอบขัดใจพี่คุณนิดหน่อยคือถ้าจะมาซื้อของอะไรแบบนี้เขาคิดว่าไปซื้อบิ๊กซีแถวคอนโดน่าจะถูกกว่าไม่เห็นจะต้องถ่อมาห้างใหญ่เวอร์ขนาดนี้เลย แต่พอหันไปมองสารรูปพี่คุณก็ต้องบอกว่า
เออ มาที่นี่น่ะถูกแล้ว สมฐานะเขาแล้วล่ะ แล้วก้มมองสารรูปตัวเอง ถ้าเปรียบเทียบเขาสองคนเป็นห้างสรรพสินค้าพี่คุณก็คงเป็นเอ็มควอเทียร์ส่วนสกายก็คงแม็คโครแถว ๆ นอกเมืองดีหน่อยที่วันนี้มาจากมหาลัยเลยใส่ชุดเรียบร้อยกว่าปกติ แล้วถ้าถามว่าปกติของสกายแต่งตัวแบบไหน
ขอแจกแจงเลยแล้วกันเพราะคนแบบคุณเท่าฟ้าการแต่งตัวมีหลายระดับตามความติส ณ ช่วงเวลานั้นของตนเอง ถ้าไปทำงานที่ผับแน่นอนว่าต้องดูดีมีสไตล์ให้สาว ๆ ได้หลงใหล ถ้าอยู่บ้านก็สบาย ๆ เสื้อยืดกางเกงบอลที่เผื่อแผ่ออกมานอกบ้านเป็นครั้งคราว แต่ถ้าขี้เกียจซึ่งส่วนใหญ่แล้วเป็นแบบนั้นก็จะเสื้อกล้ามย้วย ๆตามประสาคนขี้ร้อนและคนชอบโชว์(รอยสัก) กางเกงห้าส่วนรองเท้าแตะคีบนั่นแหละไปได้หมดตั้งแต่ตลาดนัดยันพารากอน
โชคดีที่เพื่อน ๆ เข้าใจในความเป็นสกายถึงไม่มีใครว่าอะไร (จริง ๆ คือทุกคนขี้เกียจจะพูดแล้วก็เท่านั้น) จบข่าว มาเข้าเรื่องกันต่อ สกายเลิกคิ้วมองตรัยคุณที่จู่ ๆ ก็ถามว่าเขาใช้แชมพูยี่ห้ออะไรแต่เมื่อคนพี่ไม่พูดอะไรต่อสกายจึงจำเป็นต้องตอบคำถามนั้น
“ใช้ของอันนี้ครับ”
สกายชี้ไปที่แชมพูยี่ห้อหนึ่งที่มีขายทั่วไปตามท้องตลาด ตรัยคุณพยักหน้าแล้วก้มลงหยิบมาหนึ่งขวดเปิดฝาดมกลิ่นแล้วขมวดคิ้ว
“แน่ใจนะ”
“ครับ”
สกายทำหน้างงแต่ก่อนจะได้ถามคำถามกลับไปใบหน้าหล่อของพี่ชายก็ยื่นเข้ามาใกล้จนสกายย่นคอหนีเมื่อจมูกโด่งกดลงบนกลุ่มผมนุ่มไม่เบานัก
“กลิ่นไม่เห็นเหมือนกันเลย ทำไมอยู่บนหัวเราแล้วหอม”
อยากจะบอกพี่คุณเหลือเกินว่าไม่ได้สระผมมาสองวันแล้วแต่กลัวพี่จะรังเกียจเลยได้แต่ยิ้มแหยคืนกลับไป ตรัยคุณยักไหล่มองแชมพูในมือแล้วก็วางสิ่งนั้นลงในรถเข็น สกายเกาหัวงง ไม่หอมแล้วจะซื้อทำไมวะแล้วอีกอย่างเขาไม่ได้ชอบที่มันหอมแต่ชอบเพราะมันสระแล้วเย็นหัวดีต่างหาก พี่คุณแม่งชอบผิดประเด็นวัยรุ่น
“แล้วสบู่ฟ้าใช้ยี่ห้อไหนครับ”
และอีกหลาย ๆ อย่างที่ลิสไว้มักจะมีคำถามเดิมถามขึ้นมาก่อนซื้อเสมอว่า ฟ้าใช้ยี่ห้อไหน คือพี่คุณครับ พระเดชพระคุณท่านเป็นคนใช้นะไม่ใช่เขานี่ถามจนจะลืมตัวนึกว่าตัวเองมาซื้อของเข้าห้องแทนแล้วนะเนี่ย คนอะไรจะขี้เกียจคิดได้ขนาดนี้วะ ของใช้ตัวเองแท้ ๆ ยังจะมาถามความเห็นคนอื่นอีก แต่ก็ดีอยู่อย่างตรงที่บอกไปแล้วพี่คุณก็จะหยิบสิ่งนั้น อืมก็ไม่เรื่องมากดี พอรับไหว
“พี่คุณ ๆ แปบ ๆ ผมขอแวะตรงนี้ก่อน”
สกายร้องบอกอีกคนกะทันหันเมื่อทั้งสองกำลังจะเดินผ่านโซนขายนมสารพัดชนิด สกายกวาดตามองหานมยี่ห้อประจำเมื่อเจอแล้วก็เอื้อมมือไปหยิบแกลลอนมาใส่ไว้ในรถเข็น ตรัยคุณเลิกคิ้วมองน้องชาย
“นมพวกนี้มันอยู่ได้ไม่นานนี่ครับ ทำไมไม่ซื้อขวดพอดี ๆ ไป”
“นี่พอดีผมแล้วพี่ กินหมดก่อนด้วยซ้ำ”
สกายยิ้มตาหยียักคิ้วบอกอีกคนด้วยความภูมิใจ ถ้าตัวกินไก่คือตัวเหี้ย ตัวกินนมก็คือเท่าฟ้านี่แหละ สู้กันได้สูสีเลยล่ะ
“จริงนะ”
“โถ่พี่คุณ ผมจะโกหกพี่ให้ได้อะไรเล่า พูดจริงสิพี่ ไป ๆ ไปซื้ออย่างอื่นต่อกันครับ”
สกายใช้มือนึงดึงรถเข็นที่มีตรัยคุณเข็นอยู่ด้านหลังให้ออกเดินตาม ตรัยคุณมองแผ่นหลังบางแล้วได้แต่อมยิ้มส่ายหัว ทั้งสองคนเดินมาหยุดอยู่ตรงโซนขายของสดซึ่งคราวนี้ไม่ใช่สกายที่เป็นคนตัดสินใจ เพราะคนคูลนั้นต้องทำอาหารไม่เป็นหน้าที่นี้เลยเป็นของพี่คุณอย่างแท้จริงเสียที
“ปกติทำอาหารทานเองหรือเปล่าครับ”
“ไม่ครับ ปกติผมสั่งร้านป้าข้างล่างเอาหรือไม่ก็ซื้อเซเว่น”
คำตอบของสกายดูจะไม่เป็นที่พอใจเท่าที่ควร รู้ได้อย่างไรน่ะหรือก็ดูพี่คุณสิขมวดคิ้วจนหัวคิ้วแทบจะติดกันอยู่แล้ว
“ทานอาหารร้านสะดวกซื้อมาก ๆ ไม่ดีนะครับ ตัวเองเรียนหมอก็น่าจะรู้ดี”
สกายยักไหล่ ก็รู้แต่มันไม่มีทางเลือกนี่ จะให้เขาทำอะไรทั้งชีวิตทำได้แค่มาม่า แต่พนันได้เลยว่าถ้าบอกว่ากินมาม่าพี่คุณต้องบ่นมากกว่านี้แหง ๆ
“ก็ผมทำอาหารไม่เป็น แต่ก็ไม่บ่อยหรอกครับผมกลับบ้านบ่อย พวกสาว ๆ ทำอาหารทานกันเองแทบทุกมื้อนั่นแหละ ถ้าสาว ๆ ไม่ทำก็มีทั้งบีสท์ทั้งยู ผมเอาตัวเองเสี่ยงมะเร็งแค่ไม่กี่วันต่อสัปดาห์หรอกครับ”
“บ้านที่อยู่กับพวกเพื่อน ๆ ใช่ไหม”
“ครับ”
“แล้วปกติฟ้าอยู่คอนโดกี่วันครับ”
สกายกลอกตาเอียงคอนับนิ้ว
“ก็วันธรรมดายกเว้นวันพุธครับ”
ตรัยคุณเลิกคิ้วยกนาฬิกาข้อมือที่มีวันที่อยู่ด้วยขึ้นมาดู
“วันนี้วันอังคาร”
สกายพยักหน้า
“ครับเดี๋ยวซื้อของกับพี่เสร็จก็กลับไปนอนบ้านนั้น”
“วันนี้ไม่กลับได้ไหมครับพี่ว่าจะทำอาหารเลี้ยงขอบคุณเราที่สละเวลามาเป็นเพื่อนพี่ แต่ถ้าฟ้าไม่สะดวกเอาไว้วันอื่นก็ได้ครับ”
สกายนิ่งคิดก็ไม่เชิงว่าไม่สะดวกหรอกแต่เขาอยากกลับบ้านนั้นนี่นา แต่ถ้าบอกปฏิเสธพี่คุณไปก็จะเสียมารยาทเหมือนกัน ควักมือถือมาดูเวลาคำนวณคร่าว ๆ กินข้าวเสร็จคงไม่เกินสามทุ่มค่อยกลับบ้านยังทันคิดได้ดังนั้นสกายจึงเอ่ยบอกพี่ชาย
“สะดวกครับ พี่คุณเลี้ยงทั้งทีนี่เนอะกินเสร็จค่อยกลับบ้านก็ได้ครับ”
ตรัยคุณเลิกคิ้วแปลกใจ
“กลับคอนโดแล้วยังจะไปนอนที่บ้านอีกหรือครับ”
“ก็...ครับผมค่อนข้างติดบ้านน่ะพี่”
เมื่อได้ฟังคำตอบตรัยคุณก็พยักหน้าเข้าใจ ถึงจะไม่เข้าใจทั้งหมดแต่สิ่งหนึ่งที่ได้รู้เพิ่มก็คือ น้องชายตัวขาวของเขาติดเพื่อนมากเลยล่ะ
“ฟ้าอยากกินอาหารประเภทไหนครับ”
“เอาแบบที่พี่คุณถนัดเลยพี่”
สกายไหวไหล่ตอบด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ ตรัยคุณหรี่ตามองน้องชาย
“เห็นแบบนี้พี่ทำได้หลายอย่างนะครับ”
“ถ้าอย่างนั้นพี่คุณทำอาหารอิตาเลียนได้ไหม”
สกายถามหยั่งเชิงแต่พอได้รับคำตอบก็ทำเอาคนชอบสักตาโตด้วยความตกใจ
“ถ้าพวกพาสต้า พิซซ่า สปาเก็ตตี้อะไรพวกนี้ก็ทำได้ครับ”
“ทำได้จริงดิ”
“พี่จะโกหกฟ้าทำไมครับ ว่าไงเราอยากกินอะไร”
“ผมอยากกินพาสต้า ลาซานญ่าด้วย ชีสเยิ้ม ๆ พี่คุณทำได้ไหม”
“ได้ครับ”
“เจ๋ง! พี่คุณสุดยอด”
ตรัยคุณหัวเราะมองเด็กน้อยที่ยิ้มกว้างชูนิ้วโป้งตาเป็นประกายส่งมาให้เขาด้วยความเอ็นดู ทั้งสองคนเลือกซื้อวัตถุดิบกันเสร็จซึ่งความจริงแล้วมีเพียงตรัยคุณคนเดียวเท่านั้นที่เป็นคนเลือก ส่วนเด็กน้อยของเขาน่ะหรือ
“ซื้อชีสไปเยอะ ๆ เลยนะพี่ผมโคตรชอบ”
“เท่านี้ก็เยอะแล้วครับ”
“พี่คุณ ๆ ชีสยี่ห้อนี้ก็อร่อยแพรวเคยซื้อมาทำผักโขมอบชีส”
“แต่เรามีอันนี้แล้วนะครับถ้าอย่างนั้นเปลี่ยนไปเอาอันที่ฟ้าเลือกไหม”
เด็กน้อยของตรัยคุณยืนนิ่งจ้องมองชีสสองยี่ห้อด้วยสายตาจริงจังก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างจนปัญญา
“ซื้อไปสองอันเลยได้ไหมพี่คุณ”
สุดท้ายตรัยคุณก็ต้องยอมจำนนกับถ้อยคำร้องขอที่เจ้าตัวไม่ได้รู้เลยว่ามันฟังออดอ้อนชวนให้ตามใจแค่ไหนและเขาก็ไม่คิดจะบอกให้อีกฝ่ายได้รู้หรอก ซื้อของกันอีกพักใหญ่ก็พากันเดินมาจ่ายเงินสุดท้ายก็ถึงเวลาเดินทางกลับเสียทีแต่สกายคงลืมไปว่าช่วงเลิกงานในมหานครใหญ่อย่างนี้เป็นเช่นไร
บ้าไปแล้วรถติดเกือบสองชั่วโมง!
“หิววววววว โอ่ยยยยย ไส้ผมต้องขาดแล้วแน่ ๆ”
เด็กหนุ่มเดินลากสังขารในมือถือถุงข้าวของที่ซื้อมาจากซุปเปอร์ตามตรัยคุณมาวางไว้บนเคาท์เตอร์ในครัวและทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้อย่างหมดแรง
“อดทนอีกนิดนะครับพี่จะทำเร็ว ๆ แล้วกัน”
สกายพยักหน้าหงึกหงักวางคางกับเคาท์เตอร์ตาปรือมองพี่ชาย
“พี่คุณจะทำอะไรบ้าง”
“พาสต้าซอสครีมต้มยำกุ้ง ลาซานญ่าหมู ขนมปังกระเทียมแล้วก็สลัดผักโขมดีไหม”
แทนคำตอบสกายยกนิ้วโป้งให้พี่ชายด้วยท่าทีเนือย ๆ เพราะเจ้าตัวทั้งหิวทั้งง่วงเกินจะบรรยาย ตรัยคุณอมยิ้มเอ็นดูแล้วเอ่ยไล่ให้น้องชายไปหาอย่างอื่นทำ
“ออกไปดูทีวีรอก่อนก็ได้ครับเสร็จแล้วเดี๋ยวพี่ไปเรียก”
สกายพยักหน้าว่าง่ายเดินสะโหลสะเหลออกมาจากครัวทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา หยิบรีโมทบนโต๊ะมากดเปิดทีวีดูเลื่อนไปยังช่องสารคดีที่เขาชอบดูแล้วหลับไปนอนไหนก็ไม่รู้
Rrrrr Rrrrr
ตรัยคุณเงยหน้าขึ้นมามองเจ้าของแรงสั่นสะเทือน โทรศัพท์ของฟ้า? สงสัยจะลืมวางเอาไว้ ร่างสูงวางมือจากสิ่งที่ทำอยู่ตรงหน้าเช็ดมือกับผ้ากันเปื้อนแล้วเดินมาหยิบโทรศัพท์ของน้องขึ้นมาดู
หมาเชน
ตรัยคุณหัวเราะไม่ใช่เพราะชื่อที่เด็กแสบเมมเอาไว้แต่เป็นรูปคนโทรเข้ามาต่างหาก ฟ้าก็ช่างแกล้งเพื่อนจริง ๆ คุณหมอหนุ่มส่ายหน้าแล้วเดินเอาโทรศัพท์ที่สั่นไม่หยุดมาให้เจ้าของแต่ก็ต้องเป็นหมันไปเพราะว่าเจ้าของนั้นนอนหลับคอพับคออ่อนไปเสียแล้ว ตรัยคุณจึงถือวิสาสะรับโทรศัพท์ของอีกคนเสียเอง
“ครับเชน”
“เอ่อ...ใครพูดอยู่ครับ”
“พี่เองครับ พี่คุณ”
“อ๋อออ พี่คุณเพื่อนพี่ดรีมเจ้าบ่าวไอ้กาย”
ตรัยคุณหัวเราะกับคำเรียกที่อีกฝ่ายเรียกตน
“แล้วกายมันอยู่กับพี่หรือครับ”
“ครับมากินข้าวที่ห้องพี่ แต่ตอนนี้ฟ้าหลับอยู่ครับ”
“อ้าวงั้นหรือครับ ไหนมันบอกว่าจะกลับบ้าน”
ท้ายประโยคเหมือนคนพูดจะพูดกับตัวเองเสียมากกว่า
“คงไม่ได้กลับแล้วครับเชน พอดีรถติดมากกว่าจะมาถึงคอนโดก็เกือบสองทุ่มแล้ว นี่พี่ยังทำกับข้าวไม่เสร็จเลยวันนี้ฟ้าคงไม่ได้กลับหรอกครับ”
ตรัยคุณตัดสินใจให้น้องเองเสร็จสรรพโดยไม่ถามความเห็นของคนในห้วงนิทราเลยสักคำ
“โอเคครับ ผมจะได้บอกพวกเพื่อน ถ้าอย่างนั้นแค่นี้นะครับพี่คุณ สวัสดีครับ”
“สวัสดีครับ”
เมื่อสัญญาณตัดไปแล้วตรัยคุณก็เอามือถือมาส่งคืนเจ้าของโดยวางไว้ตรงโต๊ะหน้าทีวี ร่างสูงกอดอกยืนมองน้องชายที่นอนหลับสนิทด้วยแววตาขบขัน สงสัยวันนี้เขาจะแกล้งอีกคนเยอะไปหน่อยและดูท่าว่าฟ้าจะเหนื่อยจริง ๆ นั่นแหละ หลับสนิทเสียขนาดนี้ ร่างสูงเดินหายเข้าไปในห้องและกลับออกมาพร้อมกับผ้าห่มผืนเล็กและหมอน สองมือเรียวค่อย ๆ ประคองตัวและศีรษะน้องให้นอนราบไปกับโซฟาจัดท่าทางการนอนห่มผ้าให้เรียบร้อยก็หันหลังกลับเข้าไปในครัว
ทำไมเวลาตื่นไม่ทำตัวน่ารักว่าง่ายเหมือนเวลานอนก็ไม่รู้
tbc
talk. ความสกายนั้นแพ้ความตรัยคุณทุกทาง 55555555555 :laugh: :laugh: อิฉันบอกแล้วว่านังพี่คุณมันร้าย คุณ ๆ ขาไม่เชื่อกันเองงงงง :katai3: น่าจ๋งจ๋านลูกขาของแม่ แล้วเจอกันตอนหน้าค่า
#ฟ้าของคุณ
f a n p a g e (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
♡ twitter ♡ (https://twitter.com/_mysecretlove)
-
นี้สินะคนที่จะเอาสกายอยู่หมัด ฮ่าๆๆ เสร็จแน่สกายเอ๋ย
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
พี่คุณเอาอยู่ ฮา
ถามจริงพี่จบหมอหรือการแสดงมากันแน่ อิอิ
-
พี่คุณมันร้าย เล่นละครเก่งอีกด้วยน้องกายไม่รอดมือพี่คุณแล้วลูก
-
พี่คุณณณ ข่นเจ้าเล่ห์
:-[
-
พี่คุณมาเพื่อฆ่าสกายคนคูลจริมๆ :katai2-1:
-
แพ้ทางชัดๆเลย สกายเอ๋ย 555
-
ก๊ากกกก สกาย แท้ทางตรัยคุณ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ทั้งหลอกพาไปซื้อของเข้าห้อง
ทั้งล่อด้วยของกิน อาหารอิตาเลี่ยน
รถติดอีก สกายเลยหลับปุ๋ยไปเลย
ที่ตั้งใจกลับบ้านเลยเฟลและ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มันคือแผนพี่คุณทั้งนั้น!!!!!!!!!!!!!
55555+
-
:pig4:
-
พี่คุณเจ้าเล่ห์มากอ่ะ 5555
-
:-[ :ling2:ความแพ้ทางพี่คุณคืออะไร...ฟ้าขาน่าสงสารนางจริงๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตายแล้วๆๆๆๆ มีความแพ้ทางในทุกๆทาง
ชอบความค่อยๆตะล่อมฟ้าของพี่คุณจริงๆค่ะ
#ยกป้ายไปทีมพี่คุณ ฮาาาาา
-
คุณฟ้าเลาลาอยู่กับเพื่อน คือสกายเกรียนแตก
พออยู่กับพี่คุณทำไม ฟ้าน่ารัก คือไม่รู้สึกแปลกๆเลยหรอคนคลู มีจับเนิ้อตัว หอมหัว แหมะ คนคลู
เท่าฟ้าแพ้ทางพี่คุณสุดๆ หึหึ
เอฟซี พี่คุณ คือชอบพี่คุณที่มันร้ายๆ แต่น่ารัก และก็รักและเอ็นดูน้องนี้แหละ
ติดตามคู่นี้มาตังแต่ตััวร้ายละ คือ ฟ้าเวลาอยู่กับพี่คุณยังกับคนละคน คือนน่ารัก น่าเอ็นดู(แม้เจ้าตัวจะไม่รู้ตัวก็ตาม)
มาต่อเร็ววววว
-
น่ารัก อยากมีแบบพี่คุณดูแลสักคน ^^
-
-04-
“ฟ้าครับ ตื่นเถอะ”
สกายปรือตาขึ้นมาตามแรงเขย่า พี่คุณในสภาพเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนพับแขนถึงข้อศอกคาดทับด้วยผ้ากันเปื้อนก็ดูเท่ไม่หยอกในความคิดของสกายแต่เหนือสิ่งอื่นใด เสียงร้องดังสนั่นของท้องตัวเองนั้นทำให้ความเท่ห์ของพี่คุณค่อย ๆ จางลงไป ฝ่ายตรัยคุณยิ้มเอ็นดูน้องลูบผมเผ้าอีกคนให้เข้าที่ก่อนจะตบแก้มอีกฝ่ายเบา ๆ
“ไปล้างหน้าก่อนนะครับ”
“ครับ”
สกายพยักหน้าว่าง่ายเดินคลำทางเข้าห้องน้ำไป สักครู่ก็เดินกลับออกมาด้วยสีหน้าสดชื่นขึ้นไม่เห็นพี่คุณในห้องนั่งเล่นแล้วจึงเดินตรงมาในครัวและภาพที่เห็นก็ทำให้สกายตาค้าง
“โอ้โห!!! พี่คุณสาบานนะว่าทำเองไม่ได้สั่งมาจากร้าน”
“เด็กคนนี้นี่ ถ้าสั่งมาจากร้านแล้วพี่จะซื้อของมาทำไมกัน พี่ก็ต้องทำเองสิครับเป็นไงใช้ได้ไหม”
สกายตาเป็นประกายมองเหล่าอาหารน่ารับประทานเบื้องหน้าแล้วนั่งลงจัดการโดยพลัน คำแรกที่ได้ลิ้มรสลาซานญ่าของโปรดก็ต้องยิ้มกว้างด้วยความถูกใจ สองมือยกนิ้วโป้งชูไปให้คนพี่พร้อมด้วยรอยยิ้มกว้างจนตาหยี
“พี่คุณสุดยอด อร่อยมากครับ อันนี้ก็อร่อย อร่อยทุกอย่างเลย โอ๊ยเป็นบุญ”
ตรัยคุณนั่งเท้าคางมองเด็กน้อยเพลิดเพลินกับอาหารตรงหน้าและชมเขาไม่หยุดปาก แก้มขาวเคี้ยวอาหารตุ้ย ๆ ส่ายหัวด๊อกแด็กช่างน่าเอ็นดูเหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิด ถ้าตัดพวกรอยสักขัดหูขัดตาพวกนี้ออกไปตรัยคุณบอกได้เลยว่าฟ้าจะน่ารักกว่านี้ร้อยเท่า
ต้องหาทางให้น้องไปลบรอยสักให้ได้เลย
นั่นคือสิ่งที่ตรัยคุณมาดมั่นไว้ในใจ
“อ๋อพี่ลืมไปเมื่อหัวค่ำเชนโทรมาหานะครับ แต่พี่บอกไปแล้วว่าฟ้าไม่กลับ ขอโทษนะแต่พี่เห็นว่ามันดึกแล้ว”
สกายเลิกคิ้วให้คำบอกกล่าวของพี่คุณก่อนจะโคลงหัวไม่ได้ว่าอะไร ก็คิดอยู่เหมือนกันว่าวันนี้จะไม่กลับ รู้สึกเพลียให้เดินออกไปร้านสะดวกซื้อข้างล่างยังไม่ค่อยอยากจะไปเลยตอนนี้
“ไม่เป็นไรครับก็ว่าจะไม่กลับแล้วเหมือนกัน”
คนพี่ยิ้มกว้างดีใจ
“ดีแล้วครับกลับดึกมันอันตรายถึงจะเป็นผู้ชายก็เถอะ”
สกายอยากจะขำ พี่คุณไม่ควรเอาตัวเองมาเป็นมาตรฐานของผู้ชายทุกคนนะ คือเข้าใจว่าถ้าพี่คุณออกไปเดินข้างนอกดึก ๆ ดื่น ๆ คนเดียวก็น่าจะอันตรายเพราะพี่แกดูมีกะตังค์แต่นี่สกายไง สกายเองเดินผ่านหมามันยังไม่มองเลยสภาพแบบนี้ใครมันจะมาดักตีหัวเอาเงินครับ แค่โชว์รอยสักพวกมันก็นึกว่าเขาเป็นลูกน้องเก่งลายพรางแล้วมั้ง
“พี่คุณไม่กินหรือครับ”
สกายเงยหน้าขึ้นมาถามเมื่อเห็นว่าคนพี่ยังไม่แตะอาหารสักอย่างบนโต๊ะ หรือมันวางยาเขาวะ ฝ่ายตรัยคุณเมื่อน้องถามก็พยักหน้าแล้วเริ่มลงมือกินเช่นกันนั่นทำให้สกายกลับมากินต่อ
“ขอบคุณครับพี่คุณอาหารอร่อยมากเลย”
“นิดหน่อยเองครับ”
“เดี๋ยวผมล้างเองครับพี่คุณนั่งพักให้สบายเถอะ”
สกายยิ้มตาหยีลุกขึ้นเก็บจานชามไปล้างด้วยความกระฉับกระเฉงแต่แล้วก็ยืนทำตัวงก ๆ เงิ่น ๆ มองหาอะไรสักอย่างอยู่ตรงที่ล้างจานจนตรัยคุณอดถามออกไปไม่ได้
“ฟ้าหาอะไรครับ”
คนน้องหันมาเกาท้ายทอยยิ้มแห้ง
“พี่คุณมีถุงมือพลาสติกไหมครับ คือผมแพ้น้ำยาล้างจาน”
“อ้าวถ้าอย่างนั้นไม่ต้องเดี๋ยวพี่ล้างเอง”
สกายส่ายหน้าหวือ ถึงจะเป็นคนเห็นแก่กินแต่เขาก็สำนึกบุญคุณนะเว้ย ได้ไงกันพี่คุณทำให้กินแล้วหน้าที่เก็บล้างก็ต้องเป็นของเขาสิ
“ไม่เอา ๆ ไม่มีใช่ไหมพี่เดี๋ยวผมลงไปซื้อนะข้างล่างเอง”
“พี่ล้าง...”
“นะครับพี่คุณแค่ทำอาหารอร่อย ๆ ให้กินก็เกรงใจจะแย่แล้ว หน้าที่เก็บล้างไว้ใจผมเถอะนะ”
ตรัยคุณเลิกคิ้วมองน้องชายนิ่งก่อนจะถอนหายใจออกมาแล้วพยักหน้าตกลง ร่างสูงลุกขึ้นหายออกไปจากห้องครัวก่อนจะเดินกลับเข้ามาพร้อมกับพวงกุญแจในมือส่งให้สกาย
“ฟ้าเก็บไว้เลยก็ได้ครับจะขึ้นมาเมื่อไหร่ก็มาได้”
สกายเอียงคอทำหน้างง ไม่เข้าใจในสิ่งที่พี่คุณพูด เขาจะมาทำไมบ่อย ๆ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกไปสกายพยักหน้าเข้าใจและรับเอากุญแจมาเดินออกมาหยิบกระเป๋าสตางค์แต่พี่คุณมายืนดักไว้แล้วยื่นแบงค์ร้อยมาให้
“เอาเงินพี่ไปซื้อครับซื้อมาหลาย ๆ คู่ก็ได้”
“อ่า...ครับ”
ก็ดีนะจะได้ไม่ต้องเปลืองเงินตัวเอง พี่คุณนี่ป๋าดีจริง ๆ เมื่อซื้อของที่ต้องการเสร็จสกายก็กลับขึ้นมาที่ห้องของพี่คุณพอดีกับที่อีกคนกินข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้วแถมยังใจดีล้างน้ำเปล่าไว้ให้เขาก่อนอีกต่างหาก
“พี่คุณครับเดี๋ยวผมทำต่อเอง”
“ครับงั้นเดี๋ยวพี่ขอตัวเองของที่ซื้อมาไปเก็บก่อนนะ”
“ครับ”
ตอบรับพี่คุณแล้วก็หันหลังกลับมาทำหน้าที่ของตัวเอง ที่บ้านเขาก็มีหน้าที่ล้างประจำกับอีกสามกุมารนั่นก็คือ เชน เปาและมาร์ค ส่วนยูกับบีสท์เพื่อนผู้ชายอีกสองคนนั้นมันมีหน้าที่ทำอาหารซึ่งนานน๊านทีบีสท์มันจะทำให้กิน และส่วนมากก็จะเป็นพวกสาว ๆ ที่ทำให้พวกเขากิน
“หืม? สะอาดเหมือนกันนะเนี่ย”
เสียงทุ้มของพี่คุณดังขึ้นพร้อมกับใบหน้าหล่อที่ยื่นผ่านไหล่ของสกายมามองผลงานของน้องชายสกายเอี้ยวหน้าหันกลับมายิ้มประจบ แน่นอนสิเขาล้างประจำอยู่แล้วไม่สะอาดก็ถูกนาฟเอาจานฟาดหัวแล้วไล่ให้ไปล้างใหม่ทั้งหมดน่ะสิ
ว่าแต่ว่านะ...พี่คุณมึงใกล้กูเกินไปไหมครับ
“เอ่อ...พี่คุณขยับหน่อยพี่ ผมล้างจานไม่ถนัด”
ตรัยคุณเลิกคิ้วก่อนจะพยักหน้าถอยห่างออกมาเล็กน้อย ร่างสูงก้าวถอยหลังมายืนพิงสะโพกกอดอกมองน้องชายที่กำลังขะมักเขม้นล้างจานด้วยรอยยิ้ม เมื่อก่อนไม่ใช่แบบนี้นะฟ้าที่คุณรู้จักถ้าให้มาทำอะไรเองแบบนี้มีแต่จะขว้างจานทิ้งน่ะสิ เอาแต่ใจตัวเองก็ที่หนึ่งได้มาเห็นว่าน้องโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นก็อดดีใจไม่ได้
“เสร็จเรียบร้อยแล้วครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวกลับห้องก่อนนะพี่”
สกายเช็ดมือเสร็จหันกลับมารายงานผลด้วยรอยยิ้มกว้างจนคนพี่ยิ้มตาม ตรัยคุณเหยียดตัวตรงแล้วกวักมือให้น้องเข้ามาหา สกายเลิกคิ้วแล้วเดินเข้ามาหาตรัยคุณ ร่างสูงคว้าข้อมือน้องชายแล้วจูงมืออีกคนให้เดินตามออกมายังห้อง ๆ หนึ่ง
“โหนี่มันคลังสมบัติชัด ๆ”
สกายเบิกตากว้างอย่างตื่นเต้นแล้วเดินมองรอบ ๆ ห้องหนังสือ ห้องหนังสือบ้านพี่คุณมีแต่ทางสายงานแพทย์ มีแทบทุกวิชาที่สกายเรียนแล้วก็พวกหนังสือหายากอีกมากมาย โคตรเจ๋ง!
ให้พี่คุณคูลขึ้นมานิดนึงก็ได้
“นี่แหละที่พี่ให้กุญแจฟ้าเอาไว้ เผื่อเราจะเข้ามาใช้งานห้องนี้ก็มาได้ตลอดนะ”
“ขอบคุณครับพี่ พี่คุณโคตรใจดี”
“แต่เด็กบางคนเคยคิดว่าพี่ใจร้ายนี่ครับ”
“ใครครับ”
“ก็เราไง”
สกายทำหน้างง ตรัยคุณกวักมือเรียกให้คนน้องเดินมานั่งตรงโซฟา สกายเดินเกาหัวไปนั่งข้าง ๆ คนพี่
“ตอนไหนอีกเนี่ย”
“ตอนที่พี่จะไปอยู่อังกฤษ”
พอพูดถึงเรื่องนี้ดูเหมือนสกายจะเข้าใจอะไรมากขึ้น จำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าตอนนั้นตัวเองร้องไห้บ้านแทบแตก ใครก็เข้าหน้าไม่ติดสกายขังตัวเองอยู่ในห้องไม่ยอมคุยกับใครจนแม่โทรให้บีสท์กับไทน์มาหานั่นแหละ พอมีเพื่อนเรื่องของพี่คุณก็ค่อย ๆ หายไป
“ก็ตอนนั้นผมยังเด็กแล้วจู่ ๆ พี่คุณก็มาบอกว่าจะไปแล้วก็ไปเลย”
ตรัยคุณอมยิ้ม
“แล้วตอนนี้หายโกรธพี่หรือยังครับ”
สกายทิ้งตัวกับพนักพิงโซฟาแล้วส่ายหน้า
“ผมโตแล้ว ไม่โกรธแล้ว”
พอได้ยินคนน้องอมยิ้มพูดแบบนี้ คนพี่ก็ได้แต่ยิ้มโล่งใจแต่ตรัยคุณก็รู้สึกเหมือนจะไม่พอใจนิด ๆ ที่น้องดูไม่สนใจเรื่องของเขาเท่าที่ควร ก็อย่างว่าแหละนะห่างกันไปเป็นสิบปีจะให้น้องมาฝังใจเรื่องเขาอย่างเดียวก็ใช่เรื่อง
แต่ก็นะคนมันเคยเป็นที่หนึ่งและตรัยคุณไม่ชอบเป็นที่อื่นนอกจากที่หนึ่งเสียด้วยสิ
“ถ้าอย่างนั้นผมไม่กวนพี่คุณแล้วดีกว่าไว้คราวหน้าจะมารบกวนใหม่นะพี่”
“ครับ เดี๋ยวพี่เดินลงไปส่งนะ”
“ไม่ต้อง ๆ พี่แค่นี้เอง”
“ไม่เป็นไรครับ ฟ้ามีของด้วยนี่นาให้พี่ช่วยถือเถอะ”
“เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ”
สกายยักไหล่ รู้สึกจั๊กจี้หัวใจแปลก ๆ พี่คุณปฏิบัติกับเขาอย่างกับคุณปู่มีหลานสาวดูแลชนิดยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอมได้พี่แกก็คงจะทำเลย
“วันนั้นทำไมมึงถึงไปอยู่กับพี่คุณได้วะกาย”
เชนถามเพื่อนสนิทถึงเหตุการณ์เมื่อหลายวันก่อนที่เขาโทรมาหาเจ้าตัวแต่กลับเป็นคนอื่นรับ
“อ่อ วันนั้นเจอตาลุงแกเผด็จการลากไปซื้อของ”
สกายกินขนมไปบ่นไปอยู่ตรงโซฟา เชนเดินออกมาจากในครัวหลังจากที่เก็บพวกขนมอะไรต่อมิอะไรให้คุณเท่าฟ้าเขาเสร็จเรียบร้อยแล้วทิ้งตัวลงนั่งข้างเพื่อน
“มึงก็เรียกเขาซะเสีย”
สกายยักไหล่แล้วพูดต่อ
“ก็มันจริงนี่หว่า เอาแต่ใจชิปหายลากกกูไปโดยที่ไม่ถามอะไรกูซักคำเหนื่อยจะตายห่าวันนั้นแต่ดีหน่อยที่ลุงแกเลี้ยงข้าวกู”
เชนหัวเราะขำเหลือบตาถามเพื่อน
“เขาพามึงไปแดกอะไรล่ะ”
สกายส่ายหน้าแล้วเล่าให้เพื่อนฟังอย่างตื่นเต้น
“พี่แกทำเองเว่ย โคตรเจ๋งทำอาหารอิตาเลี่ยนอร่อยสาดเป็นบุญกูมาก”
คราวนี้เชนหลุดหัวเราะออกมาเสียงดัง ไอ้เพื่อนบ้าเอ๊ยตอนแรกเขายังเป็นลุงอยู่เลยพอได้ของถูกใจได้ขยับเป็นพี่ปั๊บ มึงนี่มันสกายจริง ๆ
“มึงนี่มันจริง ๆ เลยนะไอ้กาย”
“อะไรหมาเชน”
เชนยักไหล่ไม่ตอบอะไรสกายถลึงตาใส่แล้วก็ได้แต่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันเพราะเชนมันไม่ยอมพูดออกมา ช่างแม่งไม่อยากรู้แล้วก็ได้วะสกายเชิดหน้าคว้าชีทเรียนขึ้นมาอ่านปล่อยให้ไอ้เพื่อนบ้าเล่นเกมเพลย์ของตัวเองไปสักพักเปากับยูก็ตามมาสมทบเขาทั้งสี่คนเรียนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกันอ้อรวมเจนเข้าไปอีกคนเป็นห้า เยอะสุดในบรรดาเพื่อนทั้งหมดสิบสองคนแล้วที่อยู่มหาลัยเดียวกันและจากที่อ่านหนังสืออยู่ดี ๆ พอมารมาผจญเท่านั้นแหละ วางหนังสือสิครับรออะไรนั่งจ๋องเล่นเกมกับพวกเพื่อนบ้าจนเย็นสั่งพิซซ่ามากินกันแล้วก็แยกย้ายในเวลาเกือบสองทุ่มเพิ่งมาสำนึกได้ว่า
ไอ้สั๊ด! ยังอ่านหนังสือไม่จบ!
ทำไงดีตายห่าแน่ ๆ ยังจำอะไรไม่ได้สักอย่างเลยพรุ่งนี้สอบอีก โอย...ความผิดตัวเองล้วน ๆ เลยสกายไม่โทษเพื่อนเพราะถ้าเขาบอกพวกมันว่าพรุ่งนี้มีสอบพวกมันจะไม่กวนใจเขาเลยแต่นี่ก็ไม่ได้บอกอะไรพวกมันไงแถมยังไปร่วมเล่นเกมเองอีกต่างหากโทษใครไม่ได้นอกจากตัวเอง ตายแน่กูตายแน่ ๆ ทำไงดีวะ
“พี่คุณ!!!!”
นาทีนี้ต้องพี่คุณเท่านั้น ร่างสูงโปร่งหอบข้าวหอบของวิ่งปรู๊ดไปที่ประตูเพื่อไปยังห้องของอีกคนที่อยู่ชั้นบน พี่คุณพ่อเทวดา พ่อสวรรค์มาโปรด ช่วยน้องด้วยพระเดชพระคุณท่าน!
กดกริ่งไม่นานคนทางด้านในก็เดินมาเปิดประตู ตรัยคุณแปลกใจเล็กน้อยที่คนที่ยืนอยู่หน้าประตูคือน้องชายของเพื่อน สกายยิ้มแผล่เอาใจอีกคนทันทีที่อีกคนหลบทางให้ตัวเองเข้ามาในห้อง
“พี่ก็ให้กุญแจไปแล้วไม่ใช่หรือครับ”
“ครับแต่ผมเกรงใจอ่ะ เผื่อพี่คุณไม่สะดวกจะพรวดพราดเข้ามาก็ใช่เรื่อง”
ตรัยคุณยิ้มเอ็นดูเด็กน้อยแล้วเลิกคิ้วถามเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในมืออีกคน
“คือผมมีส่วนที่ไม่เข้าใจครับ พี่คุณช่วยติวให้หน่อยได้ไหม”
ตรัยคุณยิ้มกว้างพยักหน้าออกเดินนำให้เด็กตัวขาวเดินตามมายังห้องหนังสือที่เปิดไฟเปิดแอร์ทิ้งไว้ซึ่งสกายคาดว่าเมื่อสักครู่อีกคนก็คงนั่งอยู่ที่นี่มาก่อนจะออกไปเปิดประตูให้เขา
“ฟ้านั่งรออยู่นี่ก่อนนะครับเดี๋ยวพี่ไปเอาน้ำกับขนมมาให้”
ได้แต่ยกมือค้างไว้ในอากาศและถอนหายใจปลงกับความเอาแต่ใจของพี่คุณ กำลังจะส่งเสียงเรียกแผ่นหลังกว้างก็หายวับไปในพริบตาคนหรือผีมาไวไปไวเหลือเกิน เนี่ยเห็นป่ะไปไม่ถึงสามนาทียิ้มแผล่กลับมาแล้ว
“ไหนตรงไหนที่ไม่เข้าใจครับ”
แล้วชั่วโมงติวของสกายก็เกิดขึ้นนับจากนั้น อย่างหนึ่งที่ทำให้สกายนึกทึ่งในตัวพี่คุณคือต่อให้เขาจะโชว์โง่ใส่แค่ไหนพี่คุณก็จะยิ้มรับและแก้เป็นคำตอบที่ถูกต้องให้เสมอ เอ้อ...จริง ๆ แล้วการเรียนกับพี่คุณก็ไม่ได้แย่อะไรหรอกดีมากเสียด้วยซ้ำเพราะฉะนั้นจะกลับมาใช้บริการอีกแน่นอน พี่คุณติวเตอร์
tbc
talk. ความสกายนั้นมันช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยยยยย ทำไงถึงจะได้พี่คุณมาเป็นของตัวเอง พี่คุณมาหาเราเถอะ แล้วเจอกันตอนหน้าจ้า
#ฟ้าของคุณ
ฝากเอ็นดูสกายด้วยน้า รักทุกคนจ้า
f a n p a g e (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
♡ twitter ♡ (https://twitter.com/_mysecretlove)
-
พี่คุณ เอาใจน้องกายน่าดู
มีความหลงเด็ก
-
นางใสมากกกกกค่ะคุณเท่าฟ้าค่ะ น่ารักทะลุรอยสักเลยค่ะ พี่คุณค่ะจะเป็นที่หนึ่งของน้องต้องล่อลวงอีกเยอะนะจ๊ะ
-
พี่คุณใจดีเวอร์ๆ เอ็นดู อิอิ
-
ตอนนี้ก็รู้สึกโง่ล่ะเกินน ขอพี่คุณมาติวให้ได้ไหมมม
น้องงฟ้าถ้ายังไม่รู้เรื่องนี่จะแย่งพี่คุณล่ะนะ 5555
-
:L2: :pig4:
-
พี่คุณติวเตอร์ :z1:
-
พี่คุณ แค่อยากเป็นที่หนึ่งของสกายเอง o18
-
พี่คุณกำลังรุกคืบเข้าไปในชีวิตสกายแบบเนียน ๆ ฮา
-
แหม พี่คุณนี่ใช่ย่อยนะคะอยากเป็นที่หนึ่งของน้องแบบไม่ยอมลดอันดับด้วย คงต้องพยายามเยอะๆหน่อยแล้วค่ะ ว่าแต่พี่จะให้สกายไปลบรอยสักจริงเหรอคะ บางทีลบแล้วไม่หมดผิวมันจะเสียเอานะ ให้เก็บไว้ไม่ดีกว่าเหรอคะถึงจะขัดตาแต่เท่ดีนะคะ
-
พี่คุณเก่งไปหมดซะทุกอย่าง ทำกับข้าวก็เป็น ชอบอ่ะ
-
สกายแพ้ทางพี่คุณละ :katai2-1:
-
พี่คุณน่ารักจัง
กะหลอกให้เค้าขาดไม่ได้เลยใช่ไหม
-
กายเอ๊ยยยย ไม่รอดแน่ๆ
-
น้องกายยย
หนูไม่รอดแน่นอน o18
-
มีพี่คุณคนนึงนี่ดีไปหลายอย่างเลยเนอะกายเนอะ
-
ฟ้าของคุณน่ารักจัง ระวังตกหลุมรักลุงนะ
-
ทีนี้ก็เข้าทางพี่คุณละ :katai2-1:
-
ความคูลน้องฟ้ากำลังจะหายไป แล้วเดี๋ยวต้องกลายเป็นขี้อ้อน ที่อะไรๆ ก็พี่คุณ พี่คุณ แน่ๆเลย
-
ใสแบบนี้ พี่คุณจับกินแน่ :hao7: :hao7:
-
:katai3: :katai3: :katai3:
-
-05-
อย่างที่เคยบอกไปแล้วจะกลับมาใช้บริการพี่คุณติวเตอร์อีกบ่อย ๆ และสกายไม่เคยโกหก พี่คุณนี่เทพมาเกิดชัด ๆ โอ้โหคนอะไรเก่งฉิบหาย เก่งโคตรพ่อโคตรแม่ อธิบายอะไรก็เข้าใจทุกอย่างอยากจะกราบพี่คุณวันละสามเวลาหลังอาหาร ใจดีก็ที่หนึ่งแต่ติดจะดุไปนิดเวลาเขาไม่ค่อยกินข้าว
วันนี้ก็เช่นกัน
“ไม่ได้ทานอาหารเช้าอีกแล้วใช่ไหมครับ”
เสียงดุเอ่ยขึ้นทันทีที่สกายก้นแตะเบาะรถ สกายยิ้มแห้งเกาหัวแกรก
“ตื่นสายครับพี่”
“แสดงว่าหลังจากวางโทรศัพท์พี่ไปฟ้านอนต่อใช่ไหม”
“แหะ ๆ”
“เดี๋ยวจะโดนตี แซนวิชอยู่ข้างหลังครับเอามาทานรองท้องก่อน”
สกายยิ้มตาหยีขยับตัวหันไปด้านหลังหยิบเอากล่องแซนวิชกับนมของเขาและน้ำส้มของพี่คุณมาวางไว้บนตัก ถ้าจะถามว่าทำไมตอนนี้เขาถึงได้มานั่งเจ๋ออยู่ในรถของพี่คุณล่ะก็ต้องบอกว่าคงเป็นเรื่องเมื่อสองวันก่อนที่จู่ ๆ พี่คุณก็โทรมาบอกว่าจะมาเป็นอาจารย์พิเศษที่มหาลัยสามเดือน ตอนแรกก็งงว่าบอกเขาทำไมวะแต่พอพี่คุณบอกวิชาที่สอนปุ๊บ...อ้อ....ตัวหินเลยเพราะฉะนั้นไม่ควรหืออือกับพี่คุณอย่างยิ่ง
และควรจะประจบสอพลอพี่มันให้มากที่สุด ฮิฮิ
“พี่คุณกินยัง”
เมื่อคนพี่ส่ายหัวสกายที่แสนใจดีก็ยื่นแซนวิชชิ้นใหม่เอี่ยมจ่อปากคนขับรถ ตรัยคุณเลิกคิ้วเหลือบมองแซนวิชตรงหน้าแล้วหันสายตาไปที่น้อง สกายยิ้มแล้วพยักหน้าพร้อมกับจ่อแซนวิชชิดปากจนตรัยคุณต้องอ้าปากงับเท่านั้นยังไม่พอเซอร์วิสของคุณเท่าฟ้าเขาช่างล้นเหลือจัดการเปิดขวดน้ำส้มเสียบหลอดยื่นให้พี่คุณเสร็จสรรพ
“วันนี้เรียนเสร็จกี่โมงครับ”
“สี่โมงครับ”
“ฟ้าจะกลับบ้านพร้อมพี่ไหม”
“ไม่กลับพี่ วันนี้ผมกลับบ้านที่อยู่กับเพื่อน”
ตรัยคุณพยักหน้าเข้าใจไม่ถามอะไรต่อทำหน้าที่ขับรถต่อไปโดยมีนิสิตแพทย์เท่าฟ้าบริการป้อนข้าวป้อนน้ำให้อย่างดี ราว ๆ ยี่สิบนาทีถัดมารถคันสวยของตรัยคุณก็จอดลงหน้าตึกคณะ
“ขอบคุณมากครับพี่คุณแล้วเจอกันพี่”
“ครับตั้งใจเรียนนะฟ้า”
สกายยกมือไหว้พี่ชายพยักหน้ารับคำเป็นมั่นเป็นเหมาะกระชับสายสะพายแล้วเปิดประตูเดินลงจากรถไป ร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาภายในตึกคณะเห็นเพื่อนทั้งสองนั่งอยู่ไม่ไกล
“หวัดดีพวกชนชั้นล่าง”
สกายเดินล้วงกระเป๋ากางเกงเต๊ะท่าหล่อเอ่ยทักเพื่อนทั้งสองที่ทำหน้าเหม็นเบื่ออยู่ที่โต๊ะ เห็นเพื่อนทำหน้าทำตาแบบนั้นคนจอมกวนก็หัวเราะชอบใจ ยีหัวแวนเล่นแล้วนั่งลงข้าง ๆ
“หน้าตาแบบนี้แดกข้าวมาอีกแล้วสิ”
แวนเอ่ยถามน้ำเสียงจิกกัดเล็กน้อย สกายยักไหล่แล้วพยักหน้า เนมโคลงหัวไม่ใส่ใจแล้วก้มลงกดเกมเล่นต่อผิดกับแวนที่หรี่ตามองสกาย
“กูว่าชักแปลก ๆ แล้วนะ”
“แปลกอะไร” สกายเลิกคิ้วถาม
“เขาคิดอะไรกับมึงหรือเปล่าทำไมต้องดูแลดีขนาดนั้น”
“คิดมากอะไรวะ ปกติของพี่คุณเขาแล้วเว่ย มึงอย่ามาบ้าพี่คุณกับกูเนี่ยนะ แค่คิดก็ขนลุกตายชัก”
สกายทำท่าสลัดขน ลูบแขนตัวเองขนลุกขนพองแถมยังชูแขนให้เพื่อนดูด้วยว่าขนตัวเองลุกจริง ๆ แวนถอนหายใจแล้วยิ้มบางเมื่อเห็นท่าทางที่ไม่ได้คิดอะไรจริง ๆ ของสกาย
สกายก็ยังเป็นสกายอยู่วันยังค่ำคิดอะไรอยากได้อะไรก็พูดออกมาโดยไม่อ้อมค้อมอย่างนี้เสมอ มันทำให้แวนรู้สึกโล่งใจก็อย่างนี้แหละเพราะถ้าสกายพูดว่ามีอะไรคือไม่มีอะไรจริง ๆ
เหมือนกับเรื่องของเขาที่อีกฝ่ายขีดเส้นไว้ให้อย่างชัดเจนว่าเป็นได้แค่ไหนและแวนเองก็เต็มใจที่จะอยู่ในเฟรนโซนตราบใดที่สกายยังไม่มีท่าทีว่าจะชอบผู้ชายคนไหน
“แวน...แวนเว้ย!!”
คนถูกเรียกสะดุ้งสุดตัว เจ้าตัวกระพริบตาดันแว่นขึ้นแล้วหันไปมองสกายที่ยื่นหน้าเข้ามามองจนได้กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ จากเจ้าตัว
“เป็นอะไรหรือเปล่ามึง กูเรียกตั้งหลายทีแล้ว”
“ปะ...เปล่า ๆ กูคิดอะเพลิน ๆ ไปหน่อยมึงว่าอะไรนะ”
“กูถามว่ามึงจะเอาอะไรไหมกูจะไปซื้อขนม”
"ไม่เอา ๆ มึงไปเถอะ"
สกายยักไหล่แล้วเดินออกมาซื้อขนมคนเดียวในหัวคิดไปถึงสิ่งที่เพื่อนบอกแต่จนแล้วจนรอดสกายก็ไม่สามารถคิดว่าการกระทำของพี่คุณนั้นมันดูมากเกินพี่ดูแลน้อง เอาเถอะในเมื่อสกายยังไม่ได้อึดอัดอะไรกับการกระทำของพี่คุณเขาก็จะไม่หาเหตุผลก็แล้วกัน วันนั้นเรียนเสร็จเขาก็รอกลับบ้านพร้อมกับยูที่มานั่งรอใต้โถงคณะ
"รอนานป่ะ"
"แปบนึง กลับเลยไหม"
ยูส่งยิ้มใจดีเผื่อแผ่มาให้เพื่อนทั้งสองคนของสกาย แวนกับเนมโบกมือลาสกายหันมาพยักหน้าให้เพื่อนออกเดิน คนตัวสูงเดินสะโหลสะเหลตามหลังเพื่อนมาจนถึงรถเปิดประตูเข้าไปนั่งได้ก็เร่งแอร์จนสุด
"ร้อนอะไรขนาดนั้น มึงเพิ่งลงมาจากตึกเรียนไม่ถึงห้านาทีนะกาย"
"ก็กูร้อนอ่ะ เหนื่อยด้วย ง่วงด้วย ต้องการขนม"
ยูเหลือบตามองเพื่อนขี้บ่นแล้วหัวเราะขำ เขาออกรถเบาแอร์ลงมาหนึ่งระดับช่วงเย็นวันศุกร์แบบนี้กว่าจะขับรถถึงบ้านน่าจะกินเวลาเป็นชั่วโมง
"แวะซื้อก่อนไหมกูว่ารถน่าจะติดอีกนาน"
"แวะ"
สั้น ๆ ง่าย ๆ ตามสไตล์คนคูลอย่างเท่าฟ้านั่งเลือกเพลงไปสักครู่รถคันสวยของยูก็ขับมาถึงร้านเบเกอร์รี่หน้ามหาวิทยาลัยสกายวิ่งลงไปซื้อแปบเดียวก็กลับมาพร้อมกับขนมต่างชนิดถุงใหญ่ ยูส่ายหน้าอ่อนใจเป็นอย่างนี้ทุกทีถ้าปล่อยให้มันลงไปคนเดียวได้มาเต็มไม้เต็มมือทุกครั้ง
"แบ่งคนอื่นด้วยนะ"
"รู้แล้วน่า"
สกายหน้ามุ่ยกอดถุงขนมไว้ตรงอกและเริ่มแกะกินทีละอย่าง
"กินป่ะมึงอันนี้อร่อยไส้มะพร้าวไม่หวานมาก"
สกายเอ่ยถามพร้อมบอกสรรพคุณเสร็จสรรพเพราะรู้ว่าเพื่อนไม่ค่อยชอบของหวานเสียเท่าไหร่ ยูเหลือบตามามองและพยักหน้า สกายยื่นขนมปังไส้มะพร้าวไปจ่อปากให้เพื่อนงับ เนี่ยเห็นป่ะกับคนอื่นเขาก็ทำแบบนี้ไม่น่าเก็บเอาคำไอ้แวนมาคิดให้รกสมองเลยให้ตายเถอะ
"เออมึงเมื่อวานแวะไปหาข่าวคนที่ตามซันมา ที่ชื่ออินอ่ะ"
"ว่าไงมั่ง"
"มันยังเข้าใจผิดว่าเป็นมึงอยู่เลยมั้งทำอะไรระวังตัวหน่อยล่ะดูเหมือนมันจะเล่นแรงอยู่ว่ะ"
สกายเอ่ยเตือนเมื่อสองสามวันก่อนพี่ฉายโทรมาบอกเรื่องคนที่ชื่ออิน สกายกับนาฟตามไปที่ผับโชคดีที่หมอนั่นไปผับของพี่สาวเขา สกายเลยไปขอเท็นบาร์เท็นเดอร์ที่สนิทกันให้มันช่วยอัดเสียงแอบฟังโดยตัวเองมุดอยู่ใต้เคาท์เตอร์ แล้วก็โดนพี่คุณจับได้บ่นแล้วบ่นอีก บ่นจนหูวิ๊งไปเลย
"อืมกูจะระวังตัว มึงกับนาฟก็อย่าทำอะไรบุ่มบ่ามล่ะ"
"นาฟมันอยากกินแหละ"
สกายฟ้องเพื่อน ยูหัวเราะส่ายหัวระอา
"พูดตอนทะเลาะกับพี่แน็กอีกล่ะสิ"
สกายยักไหล่ ก็จริงอย่างที่ยูว่า ทะเลาะกับแฟนทีไรชอบพูดจาประชดประชันพี่เขาไปเรื่อยแต่เขาก็เห็นว่าอีกวันก็ดีกันเหมือนเดิม ความรักนี่เข้าใจยากเสียจริง ๆ
"แจมเคยทำอะไรแบบนาฟป่ะ"
"หมายถึงประชดอะไรแบบนี้หรือ"
"อือ" ยูยิ้มแล้วส่ายหน้า
"ไม่เคยหรอก แจมเขาดีอยู่อย่างคือถ้าเขาไม่พอใจอะไรเขาก็จะพูดออกมาตรง ๆ เลย ทำให้กูได้รู้ว่ากูทำอะไรผิดหรือเขาทำอะไรผิดไปแล้วเราก็จะคุยกันดี ๆ แต่ถ้าแจมโมโหมาก ๆ กูก็จะนั่งเงียบ ๆ อยู่กับเขารอจนกว่าเขาจะเย็นลงแล้วเราค่อยพูดกันใหม่"
สกายยิ้มมองเพื่อนด้วยสีหน้าชื่นชม ยูเป็นผู้ชายที่สกายสามารถยืดอกบอกได้เลยว่าถ้าผู้หญิงคนไหนได้ไปเป็นแฟนจะต้องเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดเพราะเพื่อนเขาแทบจะไม่มีข้อเสียเลยก็ว่าได้ เป็นเพื่อนที่ดี เป็นลูกที่ดีแถมยังเป็นแฟนที่โคตรดีอีกต่างหาก แต่เสียใจด้วยนะครับคุณผู้หญิงทั้งหลาย ชายยูเพื่อนรักของสกายคนนี้มีเจ้าของแล้ว
"ลองให้แจมนิสัยอย่างนาฟดิ กูว่ามึงต้องหนีไปบวชเป็นพี่แน็กแน่" ยูขำพรืด
"ก็ไม่น่าจะขนาดนั้นนะ"
"น้อยไปสิ ทำอย่างกับไม่รู้จักเพื่อนตัวเอง"
สกายทำท่าสลัดขนแล้วแกะขนมชิ้นใหม่มากิน กว่าจะถึงบ้านหนังท้องตึงหน้าตาก็หย่อนคนคูลหลับคอพับคออ่อนไปตั้งแต่กินขนมชิ้นที่สามหมด รถคันสวยของยูถอยจอดที่โรงรถเรียบร้อยชายหนุ่มก็หันมาสะกิดเพื่อนสนิท
"กายถึงแล้ว"
"อือ...มึงแม่งขับนุ่มชิบเป๋งหลับสบายเหี้ย ๆ"
แถมท้ายด้วยการยกนิ้วโป้งให้เพื่อนเดินผิวปากล้วงกระเป๋าไปหารักกับยม รักกับยมที่ว่าคือหมาพันธุ์ไซบีเรียนฮัสกี้กับโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ที่สกายกับเปาขอเพื่อนซื้อมาเลี้ยง
"มึงให้ข้าวมันไปยัง"
สกายเดินเข้ามาถามเปาที่ถูกหมาสองตัวรุมทึ้งอยู่ พอได้ยินเสียงเจ้าของอีกคนก็เปลี่ยนเป้าหมายมาที่สกายแทน รักกระโดดโถมตัวเข้าหาสกายจนเจ้าตัวหงายหลังนอนแผ่บนพื้นหญ้า
"ให้ไปแล้ว วันนี้แม่งคึกอะไรก็ไม่รู้เอะอะกระโจนใส่อยู่นั่น"
เปาหยัดตัวขึ้นมานั่งพลางปัดเนื้อตัวแล้วโยนลูกบอลออกไปให้รักกับยมวิ่งไปเก็บ สกายยิ้มตาหยีมองหมาสองตัววิ่งแข่งกันอยู่ สกายชอบสัตว์ชอบมากที่สุดก็สุนัขนี่แหละ ไม่มีสัตว์ที่ไม่ชอบเลยกระทั่งงูหรือพวกสัตว์เลื้อยคลานน่ากลัว ๆ สกายก็ชอบ ตอนแรกสกายเสนอขอเลี้ยงงูเหลือมแต่โครงการถูกยุบทันทีหลังที่เอ่ยปากเพราะเพื่อนทุกคนไม่เห็นด้วย ถัดมาขอเลี้ยงเหยี่ยวแบบพวกชีคแถบตะวันออกกลางก็ถูกห้ามอีกเพราะว่าเลี้ยงดูยากจนสุดท้ายต้องมาจบที่สุนัขนี่แหละทุกคนถึงยอมรับ
เพื่อน ๆ ไม่ค่อยคูลเลยไม่เข้าใจความต้องการของสกาย เขาแค่ไม่อยากเลี้ยงสัตว์ที่เหมือนคนอื่น ดูสิหมานะคนเลี้ยงกันแทบทุกบ้านต้องเลี้ยงงูนี่เท่จะตาย แต่ไม่เป็นไรค่อยไปขอพ่อเลี้ยงไว้ที่บ้านใหญ่ก็ได้
"มึง ๆ อยากเลี้ยงธิเบตันอ่ะ"
สกายสะกิดแขนเปาแล้วยื่นมือถือให้เพื่อนดูสุนัขพันธุ์ธิเบตันตัวใหญ่มหึมาคล้ายหมี เปากลอกตาถอนหายใจยาว
"มันน่ารักดีนะกายแต่มึงคิดว่าสาว ๆ จะอนุมัติไหม"
พอเปาพูดจบสกายก็ยู่หน้าขัดใจ ถ้าเอาไปพูดต้องโดนเบรคอีกแหง ๆ เพราะว่าสุนัขพันธุ์นี้ราคาค่อนข้างแพงแถมต้องอยู่ในที่เย็นตลอดเวลา บลาบลาบลา โอเคไม่เลี้ยงก็ได้โถ่
"แล้วเป็นไงบ้างเรื่องเรียน"
"ก็เรื่อย ๆ ว่ะ"
"งานที่ผับล่ะ"
"กูว่าจะรับให้น้อยลงแล้ว" เปาพยักหน้าเห็นด้วย
"อืมดีแล้ว กูล่ะกลัวร่างกายมึงไม่ไหวจริง ๆ"
"มึงพูดเหมือนพี่คุณเลย"
"พี่คุณ? ใครวะ"
"อ่อวันนั้นมึงไม่ได้ไป พี่คุณเป็นเพื่อนพี่ดรีมไง"
"เดี๋ยว ๆ กูว่าคุ้น ๆ แล้ว ที่ตอนเด็ก ๆ มึงติดเขามากใช่ป่ะ" สกายเบิกตากว้างชี้หน้าเพื่อน
"ใช่ ๆ มึงความจำดีว่ะ" เปาหัวเราะขึ้นจมูก
"แหมไอ้กายมึงตอนนั้นนะที่พี่เขาไปร้องห่มร้องไห้จะเป็นจะตายขนาดตอนนั้นกูไม่ได้อยู่ไทยมึงยังโทรมาร้องไห้กับกูถึงชิงเต่าเลยไอ้สัด"
สกายหัวเราะชอบใจจำได้อยู่ลาง ๆ เหมือนกันว่าตอนนั้นเที่ยวโทรหาเพื่อนสนิททุกคนร้องห่มร้องไห้ฟ้องเพื่อนหนักหน่อยก็บีสท์กับไทน์ที่แม่โทรเรียกให้มาอยู่เป็นเพื่อนเขาที่บ้าน
"แล้วพี่แกกลับมาแล้วหรือวะ"
"อือกลับมาได้สักพักแล้ว ตอนนี้มาเป็นอาจารย์พิเศษที่คณะกูด้วย"
“หึหึหึ” สกายหรี่ตามองเพื่อนที่หัวเราะได้อย่างไม่น่าไว้ใจที่สุด
“อะไรของมึงวะ”
“เขากลับมาทวงสัญญาจากมึงหรือเปล่า” สกายหน้าเหวออ้าปากพะงาบ ชี้หน้าเพื่อน
“มะ...มึงจำได้?” เปาหัวเราะเสียงดัง
“จำได้สิวะใครจะสมองปลาทองแบบมึง ไอ้ห่าตอนนั้นโคตรฮาจะว่าไปกูก็ลืมไปเลยนะเนี่ยต้องไปขยายหน่อยละ” สกายกลอกตาเซ็ง
“ไม่ต้องแล้วไอ้ห่าไอ้เชนไปโพนทะนาสามบ้านแปดบ้านแล้วมั้งวันนั้นที่ไปเล่นผับพี่ดรีมอ่ะ เจ๊แกเผากูซะเกรียมเลย” เปาหัวเราะชอบใจ
“แต่มึงแม่งความจำดีจริง ๆ ว่ะเปา” คนถูกชมยักคิ้วยืดอกภูมิใจ
“แน่นอนเว้ยเรื่องที่ไอ้เชนดำน้ำแล้วถูกคนเมากระชากหัวขึ้นมาที่เขาคิดว่ามันตายอ่ะกูก็จำได้ ไอ้ห่าเอ๊ยคนบ้าอะไรจะดำน้ำได้เหมือนศพเกยตื้นได้ขนาดนั้น”
พอพูดเรื่องนี้ขึ้นมาสกายก็หัวเราะผสมโรงไปกับเพื่อนด้วย เขาพยักหน้ารัวเพื่อเป็นการบอกว่าเรื่องนี้เขาก็จำได้ ตราบาปในชีวิตเชนมันเลยล่ะมีอย่างที่ไหนเอาหน้ากากดำน้ำใส่แล้ววิ่งลงชายหาดปล่อยตัวลอยตามกระแสคลื่นแบบไร้เรี่ยวแรง สกายว่าถึงจะเป็นคนปกติไม่เมาเห็นแบบนั้นก็นึกว่าศพเถอะ
“นินทากูนะ ๆ ไอ้พวกเลว”
พูดถึงเชนเชนก็มาทันที คนหน้ากวนเดินหัวเราะมาทิ้งตัวนั่งอีกข้างของสกายแล้วก็ตามธรรมเนียม รักกับยมกระโจนเลียหน้าจนพอใจเชนมันถึงงัดตัวเองขึ้นมาจากพื้นหญ้าได้
“มึงเลี้ยงไอ้สองตัวนี้ดีไปไหมเนี่ย กูว่ามันอ้วนไปแล้วนะ”
“อย่าว่าลูกกู ลูกกูออกจะสมบูรณ์มีอันจะกิน”
“ใช่ ๆ” สกายช่วยเสริมเปา
“แล้วทำไมอยู่ ๆ นินทากู”
“อ่อ กูคุยกันเรื่องพี่คุณ” เชนเลิกคิ้วแปลกใจ
“มึงก็รู้จักพี่คุณหรือ” เปาพยักหน้า
“ตอนนั้นพวกกูยังไม่รู้จักมึงไง กายมันติดพี่คุณมากคนที่รู้เรื่องนี้มีแค่กู บีสท์ ไทน์แล้วก็แพรว มึงเอ๊ยตอนนั้นนะที่พี่คุณเขาย้ายไปเมืองนอกไอ้กายอย่างกับผู้หญิงถูกผัวทิ้ง” สกายเขย่าแขนเพื่อนเบา ๆ
“มึงก็เกินไปเปา กูก็ไม่ขนาดนั้น” เปาส่งเสียงจิ๊จ๊ะมองดุ
“อย่าขัดกู กูใส่อารมณ์เพื่ออรรถรสในการเล่า” สกายยิ้มแหยส่วนเชนหัวเราะชอบใจฟังเปาเล่าต่อ
“ไม่ยอมกินข้าวกินปลาเลยเว้ย ขังตัวเองอยู่ในห้องโทรมาร้องไห้กับกูที่อยู่ชิงเต่า แพรวก็โดนหนักสุดก็ไอ้บีสท์ไอ้ไทน์เลย แม่มันโทรมาตามให้ไปอยู่เป็นเพื่อนไอ้นี่ที่บ้าน” เชนมองสกายตาโตก่อนจะปรบมือแปะ ๆ
“ดราม่าควีนชัด ๆ”
“จัดชุดใหญ่ไฟกระพริบเลยล่ะเพื่อนมึงน่ะ”
“โว้ยยยยย ไอ้พวกบ้ากูไม่คุยกับพวกมึงแล้ว”
สกายลุกหนีได้ยินเสียงหัวเราะตามหลังมา หงุดหงิด ๆ ความหงุดหงิดนี้เผื่อแผ่ไปถึงตัวต้นเรื่องอย่างพี่คุณด้วย! ไม่รู้เขาจะพาล!!!
tbc
talk. โถ่น้องฟ้าลูกแม่ ไม่รู้อะไรบ้างเลยยยยยยย เอ๊หรือว่าพี่คุณเข้าไม่ได้มีเจตนาจริงๆ นะ
-
แต่เราว่าพี่คุณมาทวงสัญญาแบบเหนือและเนียนสุด ๆ มากกว่านะ ฮา
-
พี่คุณเขาออกจะมาดี ตะเองแค่เขินนะฟ้า
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
สกายยยยยยยยย
ใจร้าย
-
เราขอพี่คุณ พลาดจากยู จากบีสท์แล้ว เราจะเอาพี่คุณ สกายไม่คิดเราคิดเอง
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
เมื่อไหร่จะเข้าห้องหอกับพีคุณค่าาาาาา :o8: :o8: :o8:
-
เปาความจำดีมากกก ทำไมจำได้มากกว่าน้องฟ้าล่ะเนี่ย 555
พี่คุณ อบอุ่นเหลือเกิน ค่อย ๆ เนียน ๆ ไปนะพี่คุณ เดี๋ยวน้องฟ้าตกใจเตลิดไปซะก่อน
แวนแอบคิดเกินเพื่อนกับสกายจริง ๆ ด้วยอ่ะ หวังว่าจะตัดใจได้นะ
พี่คุณน้องฟ้า อ่านแล้วสบาย ๆ ดีจัง ชอบมาก ๆ
รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณนะคะ
-
สกายน่ารัก :)
-
พี่คุณก็ทำให้น้องฟ้าจำได้อีกครั้งสิคะ
ว่าเมื่อก่อนนาะสนิทกันแค่ไหน
:hao6:
-
:impress2:ตามอ่านพร้อมกันทั้งสองเรื่อง ไปๆมาๆ คงจะไม่ 3p หรอกนะสกาย ....นั่นก็ดีนี่ก็โอ งานนี้สกายลำบากแน่...:hao7:
-
ลงว่าเพื่อนๆจำได้ลึกขนาดนี้
พี่คุณ ยิ่งจำได้กว่าคนอื่นแน่ๆ
ช่วงที่เท่าฟ้าติดพี่คุณขนาดหนัก
ถึงกับบอกว่าจะแต่งงานกับพี่คุณ
ยู สุดหล่อ สุดดี
สาวๆอิจฉาแจมแน่ๆ ได้เป็นแฟนยู :hao3: :hao3: :hao3:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สกายไม่ต้องประจบพี่คุณหรอกแค่อ้อนๆ หน่อยพี่คุณก็ทำทุกอย่างให้แล้ว o18
-
ตามมมมมมมม :mew3: :mew3: :mew3:
-
:hao7: :hao7:
-
หมอกายคนคูลตามหมอคุณไม่ทันหรอกค่ะ ฮ่าๆๆ
-
555555 พี่คุณเนียนสุด
-
น้องกาย ไปไหนไม่รอดแล้วล่ะ
-
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
อย่าเขินแล้วพาลสิน้องฟ้า 5555
สงสารพี่คุณเบาๆ
-
คิดถึงพี่คุณ กับเท่าฟ้าแล้วววววว
ชอบคู่นี้ตั้งแต่เรื่องของบีสท์กับซันมาก กรี้ดกราดสุดๆ :hao7: :sad4:
-
ใครว่าน้องฟ้าบ้า นี้เค้าออกน่ารัก :hao3:
-
คิดถึงพี่คุณ
-
-06-
ความสุขของสกายนั้นก็คือการได้นอนตีพุงอยู่กับบ้านที่มีเพื่อน ๆ อยู่ด้วย หิวหน่อยก็เดินไปบ้านของสาว ๆ ที่หลังคาติดกันหรือถ้าพวกเธอไม่อยู่ก็ไปอ้อนให้เชนไม่ก็ยูทำกับข้าวให้กิน เห็นไหมชีวิตของคุณเท่าฟ้าสบายเท่าฟ้าเลย วันนี้ก็เช่นกัน
“หิวอ่ะมีไรให้กินบ้าง” สกายในชุดเสื้อกล้ามคว้านถึงไส้กับกางเกงขาสั้นย้วย ๆ เดินเกาพุงเข้ามาในครัวชะโงกหน้าผ่านไหล่ยูคุณชายผู้แสนดีของบ้าน
“คะน้าหมูกรอบ ไข่ทอดชะอมพอดีแม่บ้านแวะมาเมื่อเช้าทำน้ำพริกกะปิมาให้ บ้านโน้นเขาทำแกงเขียวหวานหม้อเบ้อเร้อเลย”
“ขอไข่เจียวด้วยดิยู”
“ใส่เนื้อปูด้วยไหมมีเหลือพอดี” ยูบอกเพื่อนอย่างใจดี
สกายพยักหน้ายิ้มกว้างด้วยความชอบใจ แกงเขียวหวานนี่ของโปรดเขาเลยล่ะ ยิ่งกินกับไข่เจียวยิ่งฟิน โอ๊ยเห็นไหมบอกแล้วว่ากลับบ้านนี่สวรรค์ชัด ๆ
“แหมไอ้สัดกายตื่นมารู้เวลาแดกเลยนะมึง รวบข้าวเช้าข้าวเที่ยงเลยหรือไง” เสียงมาร์คดังขึ้นมาจากด้านหลังสกายหันไปยักคิ้วใส่เพื่อนตัวเล็กที่สุดในบ้านแล้วหันกลับมาหายู
“ให้ช่วยอะไรป่าว”
“ช่วยไปนั่งเฉย ๆ จะดีที่สุด มาร์คมาช่วยหน่อยได้ป่าว”
“ฮ่า ๆ ยูแม่งพูดถูกใจที่สุด” คนตัวเล็กหัวเราะชอบใจพยักหน้าตอบกลับยูแล้วยิ้มเย้ยสกาย
สกายแยกเขี้ยวใส่เพื่อนหน้าหล่อที่อมยิ้มขำเขาอยู่แล้วเดินไปถีบขามาร์คให้อีกคนร้องโอดโอยเล่นแต่เดินมาได้ไม่เท่าไหร่กรรมก็ตามสนอง ความเจ็บปวดแล่นริ้วมาที่ท้องทางฝั่งซ้ายจนสกายต้องหยุดเดินกุมท้องตัวงอ
“แดกข้าวไม่ตรงเวลามากี่มื้อแล้ว”
เชนเดินขมวดคิ้วเข้ามาหา เขากำลังจะเดินมาหาน้ำดื่มในครัวพอดีเห็นท่าทางเจ็บปวดของสกายก็รู้ได้ทันทีเลยว่าเพื่อนเป็นอะไร อีหรอบนี้อาการของโรคกระเพาะกำเริบแน่ ๆ สกายย่นหน้า
“ไม่กี่วันเอง”
“เอาให้เคลียร์กาย มึงก็รู้อยู่ว่าเวลาตัวเองเป็นแล้วมันหนักกว่าชาวบ้าน”
ด้วยความที่เป็นความผิดของตัวเองสกายจึงพยายามยิ้มเอาใจแต่พอเห็นท่าทีจริงจังของเชนชายหนุ่มก็หงอและก้มหน้าตอบเสียงเบา
“สองสามวันเองแต่กูกินข้าวเช้าทุกมื้อนะยกเว้นวันนี้” สกายรีบบอกเพราะกลัวโดนดุอีก เชนจิ๊ปากขัดใจเอ่ยถามต่อ
“แล้วกลางวันกับเย็นล่ะ”
“กลางวันกินไม่ทัน...อย่ามองกูแบบนั้นดิวะก็งานมันเยอะตอนเย็นกลับห้องไปก็ง่วงหลับเป็นตายเลย แหะ ๆ”
“ไม่ต้องมาแหะ ๆ เดี๋ยวกูโบกแล้วไหวไหมตอนนี้”
สกายส่ายหน้า จริง ๆ เขาปวดมาตั้งแต่สองสามวันที่แล้วแล้วแต่มันยังอยู่ในระดับที่ทนไหว พอมาวันนี้มันคงถึงขีดจำกัดของกระเพาะแล้วมันถึงปวดได้ทรมานขนาดนี้
“ไปนั่งรอกับข้าวจะเสร็จแล้ว กินเสร็จแล้วเดี๋ยวกูพาไปโรงพยาบาล”
“เฮ้ยกินข้าวกินยาเดี๋ยวก็หายแล้วไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร” สกายเอ่ยปฏิเสธ
“อย่ามาทำเก่งสกาย ส่องกล้องไปครั้งที่แล้วยังไม่เข็ดอีกรึไง” เชนว่าเสียงเข้ม สกายได้แต่ก้มหน้ารับผิดและยอมทำตามที่เพื่อนสั่ง
“ดุอะไรมันวะเชน” เปาเดินงัวเงียลงมาเอ่ยถามด้วยความสงสัยเพราะเห็นท่าทีเหมือนหมาหงอยของสกายแล้วก็อดสงสารไม่ได้
“มึงมาดูเพื่อนมึงแดกข้าวไม่ตรงเวลาปวดท้องขึ้นมาอีกแล้ว”
เปาเลิกคิ้วร้องอ้อพยักหน้า เรื่องนี้สมควรแล้วที่สกายจะโดนดุ โรคเวรโรคกรรมที่เพื่อนเป็นมายาวนานรักษาไม่หายเสียทีเพราะสกายละเลยไม่ยอมกินยาและกินข้าวให้ตรงเวลา
“ไปหาขนมกินรองท้องก่อนไป” เปาโบกมือไล่แต่ก็ต้องชะงักเพราะสีหน้าซีดเซียวไร้สีของสกาย หนุ่มแว่นถอนหายใจแล้วเดินไปหันหลังย่อตัวตรงหน้าเพื่อน
“เอ้า ขึ้นมา” สกายยิ้มกว้างค่อย ๆ ขยับตัวขึ้นขี่หลังเพื่อน เปาหันไปพูดกับเชนแล้วเดินแบกสกายเข้าไปในห้องนั่งเล่น
“ไปเอาขนมมาให้มันที” เชนท้าวเอวส่ายหัว
“แล้วว่าแต่กูตามใจมันนะ” เปาโคลงหัวยิ้มมุมปากใส่ผิดกับอีกคนที่อยู่บนหลัง สกายแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เชนจนลับสายตาหายเข้าไปในห้องนั่งเล่น
“อ่าวทำไมมาในสภาพนี้ล่ะ” ซัน(ว่าที่)แฟนของบีสท์เอ่ยถามมาเห็นสกายขี่หลังเปาเข้ามาในห้องนั่งเล่น สกายถลึงตาใส่คนหน้าหวานไปหนึ่งทีพร้อมกับคำด่าแสนเจ็บแสบ
“เสือก”
ปั่ก !
“โอ๊ยไอ้ห่าบีสท์กูเจ็บนะแล้วก็มึงนะไอ้เปาจะรับแทนกูหน่อยก็ไม่ได้” สกายโวยวายเสียงดังเมื่อตัวเองถูกหมอนปาใส่หน้าเต็ม ๆ แถมไอ้เพื่อนที่แบกเขาอยู่ยังความรู้สึกไวเบี่ยงหัวหลบได้ทัน
“มึงโง่เองนะกาย” สกายเบะปากมองค้อนเพื่อนทั้งสองคนรวมทั้งไอ้เพื่อนใหม่หน้าสวยแต่แล้วก็ต้องเบ้หน้าเมื่ออาการปวดกำเริบขึ้นมาอีก
“ปวดท้อง?” บีสท์เอ่ยถาม คนเจ็บพยักหน้าเบา ๆ เปาย่อตัวปล่อยสกายนั่งลงบนโซฟาด้วยความนุ่มนวลแล้วตัวเองก็นั่งลงข้าง ๆ
“หาอะไรให้มันกินหรือยัง” บีสท์เอ่ยถามเปาบุ้ยปากไปทางเชนที่เดินถือจานขนมเข้ามา
“อ่ะ ทนอีกหน่อยนะมึงกับข้าวใกล้จะเสร็จแล้ว” สกายพยักหน้าหยิบคุ้กกี้ขึ้นมากินหนึ่งชิ้นแล้วก็ต้องเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด
“มึงปล่อยให้ตัวเองปวดหนักขนาดนี้ได้ไงกาย” บีสท์ว่าเสียงเข้ม สกายหน้าหงอยหันไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนอีกสองคนแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะทั้งเชนและเปาไม่มีใครเข้าข้างเขาสักคนในตอนนี้
“ก็ไม่มีเวลากิน” สกายพยายามหาข้ออ้างมาหักล้างความผิดของตัวเองแต่เหมือนจะยิ่งกลบหลุมฝังตนเองไปอีก
“ขนาดตัวเองยังดูแลไม่ได้แล้วจะไปดูแลคนอื่นได้ยังไง” เจอประโยคนี้เข้าไปสกายก็ได้แต่ก้มหน้ารับความผิดของตัวเอง จริงอย่างที่บีสท์ว่าถ้าตัวเองยังดูแลไม่ได้แล้วจะเอาปัญญาที่ไหนไปดูแลพวกเพื่อน ๆ กัน
“ขอโทษ” สกายกล่าวขอโทษเสียงอ่อย
“อย่าทำอีกดูแลตัวเองดี ๆ รู้ไหมว่าพวกกูเป็นห่วง” บีสท์บอกเพื่อนเสียงนุ่ม สกายเงยหน้าขึ้นมาพยักหน้ายิ้มกว้าง
“อื้อสัญญา”
“สัญญาแล้วก็ทำให้ได้ด้วยไอ้หมา” เปาว่าแล้วโยกหัวเพื่อนเบา ๆ ไม่นานนักมาร์คก็เข้ามาตามพวกเขาให้ไปกินข้าว
เป็นไปตามคาดสกายโดนเพื่อนทุกคนบ่นไปตามระเบียบโดยเฉพาะพวกเพื่อนผู้หญิงแต่นั่นไม่ได้ทำให้เขารู้สึกโกรธเคืองอะไรกลับกันสกายรู้สึกดีใจที่เพื่อนเป็นห่วงเขามากขนาดนี้และให้สัญญากับตัวเองว่าจะไม่ทำให้เพื่อนเป็นห่วงอีกเป็นอันขาด
“เดี๋ยวกูพามันไปเอง”
เชนบอกกับยูหลังจากที่พวกเขากินข้าวกลางวันกันเสร็จเรียบร้อยในตอนแรกจะยกโขยงกันไปทั้งบ้านจนสกายร้องห้ามแทบไม่ทัน เขาแค่ปวดโรคกระเพาะไม่ได้ไส้ติ่งแตก ไอ้ห่วงก็ดีใจอยู่หรอกแต่ถ้าให้ยกโขยงไปกันทั้งหมดจะได้อายมากกว่าดีใจน่ะสิ
“เค้าไปด้วย” สกายยิ้มกว้างเมื่อได้ยินเสียงหญิงสาวจากทางด้านหลัง ร่างสูงโปร่งหันไปออดอ้อนคนที่เดินเข้ามาใหม่ทันที
“แพรวเค้าปวดท้อง” เชนกลอกตาทำหน้าเหม็นเบื่อ ยูหัวเราะเบา ๆ แล้วโบกมือเดินกลับเข้าบ้านมีแต่แพรวนี่แหละที่วันนี้ใจดีไม่ด่าเขาอย่างเคย
“อ้อนเค้าไปแกก็ไม่หายหรอกไปขึ้นรถสิ” ไม่ว่าเปล่าหญิงสาวดึงมือคนป่วยให้เดินตามเข้าไปนั่งในรถด้านหลังแล้วตัวเองก็ไปนั่งด้านหน้ากับเชน
“แพรวมานั่งกับเค้าสิไปนั่งกับไอ้เชนมันทำไม” สกายทำปากยื่นขยับตัวมานั่งตรงช่องว่างเกียร์
“ยังปวดอยู่ไหมกาย” แพรวไม่ตอบคำถามแต่ถามคำถามใหม่ขึ้นมา สกายพยักหน้าตอบ
“ถ้าอย่างนั้นนอนยาวไปก่อนนะ” เชนหัวเราะคิกคักเมื่อสกายไม่ได้รับความสนใจจากเพื่อนสาวเท่าที่ควร คนป่วยหน้ายู่แต่ก็ยอมถอยไปทิ้งตัวลงนอนยาวเพราะอาการปวดที่ยังไม่ทุเลาลง
ประมาณครึ่งชั่วโมงถัดมารถคันสวยของเชนก็มาจอดเทียบหน้าโรงพยาบาลที่พวกเขาคุ้นเคย จะไม่ให้คุ้นได้อย่างไรล่ะก็มันเป็นโรงพยาบาลของบ้านสกายและบีสท์เอง บุรุษพยาบาลเมื่อเห็นคนคุ้นหน้าคุ้นตาก็รีบเดินมารับด้วยความรวดเร็ว
“คุณสกายเป็นอะไรมาครับ รับรถเข็นดีกว่าไหมครับสีหน้าไม่ค่อยดีเลย”
“ไม่เป็นไรครับพี่ผมเดินไหวอยู่ปวดท้องนิดหน่อย”
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมโทรแจ้งผอ.ให้นะครับ” สกายรีบยกมือห้าม
“ไม่เป็นไรครับพี่เดี๋ยวผมโทรหาแม่เอง” สกายยิ้มแหยรีบจูงมือแพรวเดินหนีพี่บุรุษพยาบาล ได้ยินเสียงหญิงสาวหัวเราะอยู่ด้านหลัง
“กลัวโดนดุล่ะสิ อย่างไรแม่แกก็ต้องรู้ไหม”
“เอาน่ะให้รู้ช้าเท่าไหร่ยิ่งดี” แพรวส่ายหัวอ่อนใจแล้วเดินไปยังประชาสัมพันธ์ของโรงพยาบาล ยื่นบัตรติดต่อเรียบร้อยก็เดินกลับมานั่งรอเป็นเพื่อนสกายไม่นานเชนก็เดินตามมาสมทบ
“บอกแม่มึงยัง” สกายส่ายหน้าหวือ
“ไม่เอาอ่ะ”
“ไอ้นี่เดี๋ยวก็ได้โดนแม่มึงบิดหูขาดหรอก”
“แม่ขี้บ่น”
“ก็มึงทำตัวให้น่าบ่น” เชนสวน
“กูเป็นเด็กดีจะตาย”
“ตายห่าไปเลยน่ะสิ” คราวนี้เป็นแพรวที่พูดขึ้น สกายหน้าตูมเอียงหัวซบไหล่เพื่อนสาวอย่างออดอ้อน
“เค้าป่วยอยู่นะไม่ว่าเค้าสิ”
“ไม่ได้มีความเชื่อมโยงกันสักนิดเลยไอ้ห่ากาย” เชนอดไม่ได้ที่จะแขวะ หมั่นไส้นักล่ะไอ้อาการออดอ้อนตอแหลของสกายเวลามันอยู่กับแพรวเนี่ย
“ไม่เสือกสิเชน”
“ไอ้สัดลืมบุญคุณกูเลยนะมึง” สกายลอยหน้าลอยตาไม่สนใจคำด่าของเพื่อน ตอนนี้ร่างกายเขากำลังอ่อนแอต้องการการเอาใจจากแพรวอย่างถึงที่สุดและแพรวก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีโดยการปล่อยให้เขาพิงไหล่แถมยังลูบหัวปลอบเขาอีกต่างหาก
สกายรู้ดีว่าการกระทำแบบนี้ของเขาและแพรวมันอาจทำให้คนรอบข้างเข้าใจผิดแต่ในเมื่อมันเป็นความพอใจของเขาทั้งสองคนและเราก็รู้ดีกันอยู่แล้วว่าเรารู้สึกต่อกันแบบไหนก็ไม่ต้องเป็นกังวลอะไรส่วนไอ้โฟล์คแฟนของแพรวนั้นให้มันอกแตกตายไปเลย หึ! โทษฐานที่มันแย่งของรักของเขาไป
“ฟ้า?” สกายหลุดจากความคิดตัวเองเงยหน้ามองตามเสียงเรียก เป็นใครไปไม่ได้หรอกเรียกเขาอย่างนี้มีอยู่คนเดียวเท่านั้นแหละ
“พี่คุณทำไมอยู่ที่นี่ล่ะครับ” สกายเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ ตรัยคุณเดินเข้ามาหาแล้วเขกหัวคนน้องเบา ๆ
“ลืมไปแล้วหรือไงว่าพี่ก็ทำงานที่นี่”
“อ่า...ผมลืมไปครับ” สกายขยับตัวขึ้นมานั่งดี ๆ
“สวัสดีครับ//สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีครับเด็ก ๆ แล้วมาทำอะไรกันที่นี่ครับ” ตรัยคุณรับไหว้เพื่อนน้องชาย เชนเขาจำหน้าได้แต่เด็กผู้หญิงที่น้องพิงไหล่เมื่อครู่นี่สิ...เป็นใครกัน
“ไอ้นี่สิครับพี่ โรคกระเพาะกำเริบ” เชนเห็นดังนั้นก็รีบฟ้อง ตรัยคุณพอได้ยินว่าน้องป่วยก็ขมวดคิ้วมองเด็กตัวขาวทันที
“ตามพี่มาครับ” ไม่ว่าเปล่าร่างสูงฉวยข้อมือน้องชายให้เดินตามมาจนพวกเพื่อนน้องร้องเรียกไม่ทัน
“พี่คุณไปไหนพี่”
“ไปตรวจครับ”
“แต่ยังไม่ถึงคิวผมนะพี่” สกายร้องท้วง เขาทั้งคู่เดินผ่านสายตาหลายคู่มาจนถึงห้องตรวจเบอร์สี่ที่หน้าห้องติดชื่อของพี่คุณอยู่ ตายห่าออกไปไม่โดนมองแรงก็โดนพวกคนไข้รุมกระทืบแน่กู
“ขึ้นไปนอนบนเตียงครับ”
“พี่คุณ”
“ฟ้าอย่าให้พี่พูดซ้ำขึ้นไปนอนบนเตียงครับ” สกายพ่นลมหายใจออกด้วยความหงุดหงิดเมื่อไม่สามารถอ้าปากค้านอีกคนได้เขาจึงเดินปึงปังถอดรองเท้าขึ้นไปนอนบนเตียงคนไข้ พี่คุณที่หายออกไปนอกห้องได้ไม่นานก็กลับเข้ามาพร้อมกับแฟ้มที่คาดว่าจะเป็นแฟ้มประวัติของเขา
“ไม่ต้องเข้ามาครับเดี๋ยวผมตรวจน้องเอง”
พี่แกบอกกับพยาบาลหน้าห้องที่ทำท่าจะเข้ามาช่วยแล้วปิดประตูทันทีไม่รอฟังเสียงจากนอกห้อง เอาแต่ใจชิบเป๋ง ร่างสูงเดินเข้ามายืนข้างเตียงแล้วกดตรงช่องท้องของสกายเบา ๆ พอเห็นเขาเบ้หน้าพี่คุณก็ขมวดคิ้วแน่น
“ส่องกล้องดีกว่าไหม” พี่คุณเอ่ยขึ้นเมื่อตรวจและถามอาการของเขาไปพักหนึ่ง
“ไม่เอา ไม่ส่อง” สกายตอบทันควัน
“ฟ้าพี่ว่าเราเลือดออกในกระเพาะนะ มันเคยเป็นแผลอยู่แล้วไม่ใช่หรือไงแล้วจากอาการที่เราบอกพี่มาแผลมันอาจจะใหญ่ขึ้นก็ได้นะครับ”
“ไม่ส่องได้ไหมพี่คุณ” เมื่อสกายเห็นว่าอีกคนทำท่าจะไม่ยอมก็งัดเอาลูกอ้อนที่ชอบใช้กับพวกเพื่อน ๆ มาใช้กับอีกคน ตรัยคุณนิ่งไปสักครู่ก่อนจะเลื่อนเก้าอี้มานั่งข้างน้อง
“ทำไมถึงไม่อยากส่องไหนบอกพี่มาซิ” เสียงทุ้มเอ่ยบอกอย่างใจดีมือใหญ่คลึงมือสกายเบา ๆ
“มันเจ็บ” สกายจำความรู้สึกนั้นได้ขึ้นใจ เจ็บจนน้ำตาไหลสาบานว่าครั้งเดียวในชีวิตก็เกินพอแล้ว
“แต่ถ้าไม่ส่องดูเราก็จะไม่รู้นะว่ามันเป็นแผลใหญ่แค่ไหน” สกายเบะปากเขย่ามือพี่คุณแรง ๆ
“กินยาก็หายนะพี่คุณ นะครับผมจะกินยาจะกินข้าวให้ตรงเวลาทุกมื้อเลยนะพี่คุณ ถ้ามันยังไม่หายผมสัญญาจะส่องแน่นอนนะครับ” ชายหนุ่มมองน้องชายนิ่งก่อนจะถอนหายใจพยักหน้าตกลง สกายเห็นดังนั้นก็ยิ้มกว้างยกมือไหว้พี่ชายเสียยกใหญ่
“ถ้าไม่หายต้องกลับมาส่องกล้องนะครับฟ้า พี่เป็นห่วงนะรู้ไหม” บอกน้องเสียงนุ่มมือใหญ่เกลี่ยแก้มขาวเบา ๆ สกายยิ้มเอาใจแนบหน้าตัวเองกับฝ่ามือใหญ่ของพี่คุณแล้วพยักหน้ารับเบา ๆ
“ครับ”
“ตัวดื้อเอ๊ย เดี๋ยวพี่จัดยาให้นะครับอย่าเพิ่งออกไปนะรอออกไปพร้อมกัน” พี่คุณลุกขึ้นโน้มตัวลงมาจูบกลางกระหม่อมสกายแผ่วเบาแล้วเดินหายออกไปนอกห้องทิ้งให้คนน้องนั่งงงกับสัมผัสอุ่นซ่านที่ยังคงอยู่บนศีรษะ
“อะไรของพี่เขาวะ” แล้วทำไมเขาถึงต้องคันหัวใจแปลก ๆ ด้วย โอ๊ยอยากเกาเว้ย!!
tbc
talk. เรากลับมาแว้วววววว มาพร้อมกับน้องฟ้าป่วย โถ ๆ ลูกแม่เริ่มรู้สึกซักทีนะหนูน้อย คันก็เกาสิคะเอ๊แต่คันข้างในจะเกาไงน้อ 55555 หายไปนานเพราะเริ่มงานใหม่ค่ะ ไม่มีเวลาเลยตอนนี้เริ่มลงตัวคาดว่าจะกลับมาอัพได้บ่อยขึ้นแล้วเจอกันตอนหน้าค่า รักคนอ่าน
f a n p a g e (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
♡ twitter ♡ (https://twitter.com/_mysecretlove)
-
แหม คันหัวใจขนาดนั้นก็ควักออกมาเกาเลยไหมจ๊ะสกาย ต่อจากนี้พี่คุณต้องคุมเข้มเรื่องการกินของสกายแน่
-
คิดถึงสกายยยยยยยยยย พี่คุณละมุนนนนนกับน้องจังเลยยยย ใจบางงงงงง :o8:
-
ก็เกาดิกาย 5555 โดนพี่คุณควบคุมแน่
ทีนีมีคนกินข้าวตรงเวลาแน่นอน
-
:L2: :L1: :pig4:
-
คิดถึงมากกกกกก ได้อ่านแล้วค่ะ
-
อย่างนี้พี่คุณต้องควบคุมความประพฤติเด็กดื้อให้กินข้าวตรงเวลานะ :o9:
-
พี่คุณละมุนมาก
ฟ้าดูแลตัวเองหน่อย
-
ต้องให้พี่คุณช่วยเกาค่ะน้องฟ้า o18
-
หมอกายคนคูลกลับมาแล้ว และเราก็ยังชอบความสัมพันธ์ของเพื่อนกลุ่มนี้เหมือนเดิมอบอุ่นกันจริงๆ แล้วพี่หมอคุณนี่ยังไงคะจะจับน้องก็รุกเร็วๆค่ะ รอฟินอยู่ ฮ่าๆๆ
-
แค่คันเหรอสกายยยยยยยยยยยย
-
ถึงมือพี่คุณ จนได้ :katai2-1:
แต่เวลาอยู่กับพี่คุณก็ถึงเนื้อถึงตัวกันตลอดนะ
พี่คุณลูบหัว คราวนี้ลูบแก้ม หอมหน้าผากด้วย :o8: :-[ :impress2:
สกายเอียงหน้าแนบมือพี่คุณ :hao5:
พี่คุณ ฟ้า :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่คุณ!!!!!!!!!! อะไรกันคะเนี่ยจูบกระหม่อมปลอบเด็กดื้อน่ารักจังเลยค่ะ
-
:m25: :hao3: :-[
เขินพี้คุณ ชอบสกาย
นี่ตามมาอ่านต่อจากตัวร้าย โอ้ยชอบมากอ่ะ
มันอบอุ่นจนรู้สึกดี
ขอบคุณคนเขียนมากเลยนะ
เรามาอ่านตอนฟีลกำลังแย่พอดี
พออ่านแล้วความอบอุ่นที้รู้สึกตอนอ่าน
มันช่วยให้เรารู้สึกดีมาก
ขอบคุณอีกครั้งนะ :)
-
ว๊ายตายแหล่ววววว
หน่องฟ้า....
-
เขินพี่คุณเลย เอาฟ้าอยู่หมัดเลย :hao7:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ดีต่อใจ
ชอบพี่หมอคุณกับน้องฟ้า
:mew1:
:mew1:
:mew1:
-
คิดถึงน้องฟ้าาาาจังค่ะ :mew2:
-
:pig4: :pig4:
-
-07-
“เป็นห่าอะไรของมึงกาย กูเห็นมึงเกาตั้งแต่เดินออกมาจากห้องตรวจละ”
เชนตวัดหางเสียงถามเพื่อนด้วยความรำคาญ จะไม่ให้เขาแสดงอาการอย่างนี้ได้อย่างไรก็ในเมื่อไอ้เพื่อนตัวดีทำตัวเหมือนคนมีอาการทางจิต(เรียกง่าย ๆ ว่าบ้า) พูดพึมพำอยู่คนเดียวแถมยังเกานมซ้ายอยู่นั่น สกายเหลือบตามองเชนเล็กน้อยจากนั้นก็สะบัดหน้าหนีเร่งฝีเท้าเดินไปเกาะแข้งเกาะขาแพรวมันเหมือนเคย เชนยืนมองไอ้เพื่อนบ้าปลง ๆ เท้าเอวส่ายหัวจนกระทั่งข้างตัวมีพี่หมอสุดหล่อมายืนมองด้วยนั่นแหละเขาจึงเลิกสนใจไอ้บ้าสกาย
“อาการมันเป็นไงบ้างครับพี่คุณ ต้องไปศรีธัญญาไหม” ตรัยคุณเลิกคิ้วประมวลผลอยู่ชั่วครู่ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมา คนพี่ส่ายหน้า
“ยังไม่หนักเท่าไหร่ครับยังไม่ต้องส่งไปหรอก แต่ยังไงพี่ก็ฝากดู ๆ กันด้วยนะบังคับให้ฟ้ากินข้าวทุกมื้อด้วยก็ดีเพราะถ้ามีคราวหน้าต่อให้เจ้าตัวอ้อนวอนแค่ไหนพี่ก็จะจับเขาส่องกล้อง” เชนพยักหน้าตอบรับเสียงหนักแน่น
“ครับผมจะบังคับมันให้ แต่เอาจริง ๆ พวกผมก็บังคับมันกินข้าวให้ตรงเวลาตลอดนะครับถ้าอยู่ที่บ้านพวกเราแต่ที่คอนโดต้องคอยโทรเช็คซึ่งก็ไม่รู้ว่ามันกินจริงอย่างปากมันว่าหรือเปล่า ดื้อจะตายไอ้บ้านั่น” เชนบ่นเพื่อนยกใหญ่
สกายน่ะทั้งดื้อทั้งด้านพูดอะไรก็ไม่เคยจะฟังพอมันรำคาญหน่อยก็บอกปัดเดินหนีหรือไม่ก็ใช้ไม้ตายของมันคือการอ้อน เห็นตัวควาย ๆ แบบนี้มันอ้อนทีพวกเขาก็ใจอ่อนเหมือนกันจะบอกว่าพวกเขาตามใจเพื่อนก็ไม่ผิดก็เหลือกันแค่นี้นี่นา พวกผู้หญิงนี่พวกเขาตามใจเป็นประจำอยู่แล้วถ้าพวกตัวผู้ก็ยกตำแหน่งให้มาร์คกับสกายเลย พวกที่บ้านมักจะเรียกเขาว่าพ่อของสกายส่วนแม่ก็แพรวที่สกายมันไม่ค่อยอยากให้เป็นสักเท่าไหร่ ส่วนพ่อแม่ของมาร์คก็โน่นเลยครับพี่เปาสุดเซอร์กับนาฟต้าคุณแม่จอมโหด
“เดี๋ยวที่คอนโดพี่ดูให้เองครับ ฟ้าน่ะดื้อจริง ๆ นั่นแหละเอาอย่างนี้พี่ขอเบอร์เชนไว้หน่อยได้ไหมจะคอยถามอาการฟ้า พี่กลัวว่าน้องจะเลือดออกในกระเพาะ”
“ได้ครับได้ ดีเลยพี่ช่วยผมดูมันหน่อยยิ่งช่วงนี้มันเรียนปีสูงเวลามันก็ไม่ค่อยมี บางทีมันเหนื่อยจะตายก็ดื้อจะกลับบ้านพวกผมต้องคอยรอรับอยู่เรื่อย ไม่ได้ลำบากนะครับแต่ผมเป็นห่วงมันมีพี่คุณคอยดูอีกคนค่อยอุ่นใจหน่อย” เชนยิ้มกว้างก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของอีกคนมากดเบอร์แถมแอดโซเชียลต่าง ๆ ให้เสร็จสรรพ
“เป็นอะไรกาย” อีกฝั่งหนึ่งสองคนที่นั่งรอรับยาอยู่ หญิงสาวเอ่ยถามเพื่อนตัวโตที่มีท่าทีแปลก ๆ ออกมาจากห้องตรวจ สกายเลิกคิ้วก่อนจะโคลงหัว
“ไม่รู้สิแพรวเค้ายังหาคำตอบไม่ได้” หญิงสาวไม่ได้ซักไซ้ต่อก้มกดโทรศัพท์ตอบข้อความแฟนหนุ่มตัวเองปล่อยให้สกายเอนตัวพิงไหล่จมอยู่กับความคิดของตัวเอง
มันเกิดอะไรขึ้นกับสกาย ไอ้ความรู้สึกคันยุบยิบในใจยามที่ถูกพี่คุณถูกเนื้อต้องตัวหรือทำตัวอ่อนโยนใส่นี่มันคืออะไรกันแน่ สกายไม่ใช่คนโง่แต่เขาไม่คิดว่าการกระทำของพี่คุณมันจะสื่อไปในทิศทางแบบนั้นเพราะคนพี่เอ็นดูเขาแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วจะมีแต่ความรู้สึกของเขาเองนี่แหละ
ไม่ดีเลย เป็นแบบนี้ไม่ดีแน่ ๆ สกายไม่ชอบความรู้สึกนี้ของตัวเอง เขาไม่ได้รังเกียจเพศที่สามแล้วก็ไม่ได้สนใจอนาคตด้วยว่าตัวเองจะชอบหรือไม่ชอบผู้ชาย เขาอาจจะชอบใครก็ได้แต่ต้องไม่ใช่คนใกล้ตัวเดี๋ยวจะเข้าหน้ากันไม่ติดเสียเปล่า ๆ
“อยากกินเหล้า”
“หยุดเลยอยากให้กระเพาะตัวเองทะลุหรือไงฮะ!” แพรวแหวก่อนจะบิดแขนเพื่อนอย่างแรงจนสกายสะดุ้งโหยงร้องโอดโอยเสียงดัง ร้อนถึงคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลต้องรีบเดินมาไถ่ถาม
“เป็นอะไรครับฟ้า ปวดท้องหรือครับ” ตรัยคุณสาวเท้าเดินมาหยุดตรงหน้าน้องชายพลางก้มหน้าถามด้วยความเป็นห่วง สกายเบะปากส่ายหัว
“เปล่าครับ โดนแพรวหยิก” ตรัยคุณเลิกคิ้วก่อนจะหันมองไปที่คนข้างกายของน้องชาย หญิงสาวรู้สึกถึงสายตากดดันจึงรีบบอกเหตุผลออกไป
“ก็สกายน่ะสิคะบ่นกับแพรวว่าอยากกินเหล้า มันน่าโดนหยิกไหมล่ะ” สิ้นคำบอกเล่าของหญิงสาวหนึ่งเดียวในที่นี้สกายก็ตกเป็นผู้ต้องหาอย่างสมบูรณ์ คนชอบสักถูกสายตาดุจ้องมองจากรอบทิศทางจะหันไปอ้อนแพรวเหมือนเดิมก็ไม่ได้ เชนเพื่อนรักน่ะหรือดีไม่ดีตบหัวซ้ำเขาด้วยซ้ำ เหลือก็แต่...
“พี่คุณ...” สกายเรียกอีกคนเสียงอ่อน
“ทำไมถึงดื้อแบบนี้ครับฟ้า”
“ผมแค่บ่นเฉย ๆ เองไม่ได้จะกินจริง ๆ เสียหน่อย” สกายเอ่ยแก้ตัว คนตัวขาวเขย่าข้อมือคนพี่เบา ๆ
“จริง ๆ นะครับ พี่คุณเชื่อสิ” ตรัยคุณมองเจ้าจอมดื้อของเขาก่อนจะถอนหายใจออกมา
“ให้มันได้อย่างนี้สิ ไปครับเขาเรียกรับยาแล้ว แล้วนี่ฟ้าจะกลับบ้านที่อยู่กับเพื่อน ๆ ใช่ไหม”
“ครับพี่”
“โอเคครับ กลับไปก็พักผ่อนนะ แล้วก็กินข้าวให้ตรงเวลาห้ามดื้อเข้าใจไหม”
“ผมเปล่า!” สกายเถียงทันควัน เชนกับแพรวที่ฟังอยู่เงียบ ๆ ยิ้มขำ คนเถียงตีหน้ายุ่งผิดกับคนว่าที่ยิ้มเอ็นดูแล้วยืดแก้มอีกคนเบา ๆ
“ครับ ๆ ไม่ดื้อครับ เด็กดีของพี่”
“พี่คุณแม่ง!”
“เด็กดีของพี่ โอ๊ยฟังแล้วกูจั๊กจี้หัวใจฉิบหาย”
ป้าบ!
“ไอ้ห่ากาย กูเจ็บเว้ย” เชนลูบหัวตัวเองป้อย ๆ แต่ใบหน้าของเขายังเจือไปด้วยรอยยิ้มเช่นเดียวกับแพรวที่นั่งอยู่ข้างคนขับมีสกายนั่งกอดอกหน้ามุ่ยอยู่ด้านหลัง
พี่คุณแม่ง! นอกจากจะชอบทำให้เขาคันหัวใจแล้วยังมาทำให้ความคูลของเขาหายไปเรื่อย ๆ อีก เด็กดงเด็กดีของพี่อะไรกันเล่า แม่ง! เพื่อนล้อกันยันลูกบวชแน่ ๆ
“ทำเป็นเขินนะมึง”
“เขินห่าอะไร ขับรถให้มันดี ๆ หน่อยกูเวียนหัว!”
เมื่อเถียงไม่ชนะสกายก็ได้แต่โวยวายกลบเกลื่อนความ...เอ่อ...เออเขินก็ได้วะ ยอมรับแบบแมน ๆ แต่เขินแค่นิดเดียวนะเว้ย ที่ไม่ชอบใจก็คือพี่คุณชอบทำเหมือนเขาเป็นเด็กอยู่เรื่อย สกายโตแล้วนะแถมยังโคตรหล่อด้วยแบดบอยในฝันที่สาว ๆ ต้องการเชียวนะ!
“ดูลูกเราสิแม่ ดื้อจริง ๆ”
“นั่นสิพ่อต้องให้พี่คุณกำราบแล้วแหละ” แพรวเล่นด้วยกับเชนแต่คนนั่งด้านหลังไม่เล่นด้วย กอดอกหน้าตึงถีบเบาะคนขับอย่างแรงด้วยความหงุดหงิด
“กูไม่นับคนบ้าเป็นพ่อเว้ย! แล้วแพรวก็ไม่ใช่แม่กูด้วย!”
“หึหึหึ”
“หึหาพระมารดามึงรึไง!”
“พอ ๆ เถียงกันจนเค้าเวียนหัวแล้วเนี่ย อ่ะ...ฮัลโหลว่าไงโฟล์ค” แพรวห้ามทัพเพื่อนรักทั้งสองคนก่อนจะกดรับโทรศัพท์จากแฟนหนุ่มของตนเอง ด้วยความพาลของสกายเมื่อทำอะไรเพื่อนทั้งสองคนไม่ได้งั้นรายต่อไปก็คงหนีไม่พ้น
“กูเกลียดมึงมากโฟล์ค!!!!” สกายตะโกนลั่นรถ มั่นใจได้ว่าเสียงอันทรงพลังของเขาจะต้องส่งผ่านไปถึงปลายสายที่โทรมาหาแพรวได้อย่างแน่นอน
และนี่คือวิถีคนพาลของสกายนั่นเอง
จากวันนั้นเป็นต้นมาสกายก็ได้ถูกคุมการกินโดยสมบูรณ์ถ้ากลับบ้านก็จะมีพวกเพื่อนคอยบังคับให้เขากินข้าวถ้าอยู่คอนโดกับที่มหาลัยไม่ต้องพูดถึง มีพี่คุณไงจะใครล่ะบังคับอย่างกับฮิตเลอร์กลับชาติมาเกิดน่าหงุดหงิดเป็นที่สุดจะอะไรกันนักกันหนาก็ไม่รู้แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้อีกนะว่าอาการปวดท้องของเขาทุเลาลงอย่างเห็นได้ชัด วันนี้จึงเป็นวันดีที่สกายจะได้ปล่อยผี ได้ออกมาเริงร่าที่ผับหลังจากเก็บตัวเงียบมาร่วมเดือนเพราะอ่านหนังสือหนัง เดี๋ยวสอบเดี๋ยวเข้าแลปชีวิตไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น
“วันนี้จะเมาให้หนำใจ” สกายพูดด้วยสีหน้าชื่นมื่นเดินหน้าบานเข้ามาในผับพี่สาวตัวเอง
“เห็นแล้วอยากถีบ” เนมกลอกตามองเพื่อนด้วยความหมั่นไส้ผิดกับอีกคนที่ยิ้มมีความสุขเดินตามหลังสกายไป เนมได้แต่ส่ายหัวทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเพื่อนตัวเล็กมีความรู้สึกอย่างไรต่อสกายและเนมก็คาดว่าตัวสกายเองมันก็น่าจะรู้เพียงแต่มันแกล้งมองไม่เห็นก็เท่านั้น
คงจะประมาณว่าถ้ารู้แล้วทุกอย่างเปลี่ยนไปสู้ทำเป็นไม่รู้จะดีเสียกว่า อีกอย่างก็ไม่เห็นสกายมันเคยควงหนุ่มที่ไหนด้วยขนาดสาว ๆ มันยังนาน ๆ ควงครั้งเลย แวนเอ๊ยทำใจเถอะเพื่อนรัก
“ว่าไงไอ้เสือวันนี้ทำจะงานไหม” พี่เดย์ดีเจประจำผับเอ่ยถามสกายเมื่อเห็นว่าดีเจขวัญใจสาว ๆ มาผับในวันนี้ สกายเดินเข้าไปแปะมือกับพี่ชายที่เขานับถือแถมพี่เดย์ยังเป็นเพื่อนพี่ดรีมหุ้นส่วนผับอีกด้วย
“ไม่ดีกว่าพี่วันนี้ผมอยากนั่งหล่อ ๆ รอสาว ๆ มาหา” เดย์ชกไหล่น้องชายเพื่อนเบา ๆ เป็นการเย้าแหย่
สกายหยุดทำงานที่ผับของพี่ดรีมมาได้สักพักแล้วเพราะการเรียนของเขาไม่เอื้ออำนวย วันนี้ที่พากันมาได้ก็เพราะว่าสอบปิดบล็อคเพิ่งเสร็จมีเวลาพักตั้งสามวัน! เลยขอเมามันสักวันเถอะไม่ไหวแล้วเว้ย เรื่องคะแนนสกายไม่เคยห่วงอยู่แล้ว แหม่ก็มีพี่คุณติวเตอร์คอยจ้ำจี้จ้ำไชเขาอยู่ตลอดเวลาแถมยังเผื่อแผ่มาถึงเรื่องอื่นด้วย อย่างเช่นวันนี้ที่กว่าจะออกมาจากห้องได้เถียงกันไปหลายยก
ทำตัวอย่างกับพ่อหวงลูกสาว
แต่ขอโทษเถอะเขาเป็นผู้ชายเว้ย!!!
“อ้าวพี่คุณหวัดดีครับ” นั่นไง สกายอยากจะกลอกตาเป็นเลขแปดไทย จ้างให้ก็ไม่มองไปทางด้านหลังที่พวกเพื่อน ๆ เขายกมือไหว้หรอก
“ดื้อ!” ตรัยคุณส่งเสียงดุข้างหูเด็กน้อยของเขา สกายเบะปากเซ็งดีหน่อยที่มันมืดอีกคนไม่ทันได้เห็น คุณมึงสิดื้อเขาพูดอะไรไปเคยฟังที่ไหนเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา! หงุดหงิด!!!
“ฟ้าพี่พูดด้วยนะครับ” สกายเบนหน้าหนีแต่เพียงเสี้ยววิก็ถูกสองมือใหญ่ประกบแก้มแล้วบังคับให้หันมองหน้าหล่อที่สกายเบื่อจะมองเต็มที
“ฟ้าครับ” ตรัยคุณทอดเสียงอ่อนเรียกอีกคนและก็ได้ผล สกายถอนหายใจมองหน้าตอบรับคนพี่เบา ๆ
“ครับ”
“ทำไมไม่รอพี่ครับ”
“ผมบอกแล้วว่าออกมาพร้อมกับพวกแวน” สกายบอกแล้วบุ้ยหน้ามาทางเพื่อน ๆ ของตนเอง ตรัยคุณลดมือลงจากใบหน้าเกลี้ยงเกลายกมือรับไหว้เพื่อนน้องชายอีกครั้งเพราะตอนแรกเขามัวแต่สนใจเด็กดื้อที่ไม่ยอมรอเขาออกมาด้วยกัน
เถียงกันไปหลายรอบเพราะน้องดื้อที่จะมาสังสรรค์กับพวกเพื่อน ๆ ให้ได้แต่ในความคิดของตรัยคุณเขาอยากให้น้องพักผ่อนมากกว่าเวลานอนก็ไม่ค่อยจะมี พอว่างเข้าหน่อยก็เอามาใช้ทำอะไรก็ไม่รู้ มันน่าตีจริง ๆ และในเมื่อห้ามไม่ฟังเขาก็ต้องมาเฝ้าแบบนี้แหละ
“เอ่อ...พี่คุณมาได้ไงครับ บังเอิญจังเลย” แวนยิ้มแห้งเอ่ยถามอาจารย์พิเศษที่ค่อนข้างจะสนิทกับกลุ่มพวกเขา
“ไม่บังเอิญครับพี่มากับฟ้าแต่เด็กดื้อคนนี้ไม่ยอมรอพี่มาด้วยกัน”
“พี่คุณ!”
“ครับ” สกายสะบัดหน้าหนี เถียงไปก็ไม่เคยชนะเอาแต่ใจสุด ๆ ไอ้พี่บ้า
แวนมองการกระทำของทั้งคู่ด้วยความตะขิดตะขวงใจ เขารู้ดีว่าพี่หมอคุณสนิทกับสกายเพียงแต่บางสิ่งบางอย่างในใจมันร้องเตือนเขาว่าไม่ควรไว้ใจความสัมพันธ์ของสองคนนี้
คงไม่ดีถ้าจะให้เขาได้ใกล้กันมากกว่านี้
“กาย”
“ว่าไงแวน”
“ไปเข้าห้องน้ำเป็นเพื่อนหน่อยสิ” สกายเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าตกลง
“ให้พี่ไปด้วยไหม” ตรัยคุณรั้งข้อมือสกายไว้ก่อนที่น้องจะเดินออกไป สกายกำลังจะอ้าปากพูดแต่เสียงของแวนแทรกมาเสียก่อน
“พี่คุณอยู่เป็นเพื่อนเนมมันดีกว่าครับเดี๋ยวผมไปกับสกายสองคนเอง” ตรัยคุณมองหน้าแวนนิ่งก่อนจะหันไปหาสกาย
“รีบกลับมานะครับ”
“เคพี่” สกายเกาหัวกับท่าทางแปลก ๆ ของพี่คุณและงงเข้าไปใหญ่เมื่อจู่ ๆ แวนก็เดินเข้ามากอดแขนของเขาไว้
“มีอะไรเปล่ามึง”
“โต๊ะนั้นมองกูแปลก ๆ ช่วยหน่อย” แวนเขย่งตัวกระซิบข้างใบหูของสกาย
คนชอบสักเหลือบตามองไปยังโต๊ะเป้าหมายและก็เป็นอย่างที่แวนบอกจริง ๆ สกายจึงยกแขนขึ้นมาพาดไหล่ของเพื่อนเอาไว้แล้วพากันเดินไปเข้าห้องน้ำ กลับมาสกายก็บอกให้เนมเปลี่ยนที่นั่งกับตนเองแล้วมานั่งข้างแวนแทน เวลาล่วงเลยมาจนเกือบเที่ยงคืนดูเหมือนว่าทั้งเนมและแวนต่างก็เริ่มได้ที่ คนตัวเล็กเริ่มเลื้อยมาซบไหล่ของสกายซึ่งเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเห็นว่าเพื่อนเมา ต่างจากตรัยคุณที่มองภาพนั้นอย่างไม่ชอบใจเสียเท่าไหร่
ดูสายตาของเด็กคนนั้นก็รู้ว่าคิดอะไรเกินเลยกับฟ้า แล้วนี่เด็กดื้อของเขารู้เรื่องหรือเปล่า
“กาย~”
“หืม?” สกายก้มหน้าลงมองแวนที่ปรือตาเงยหน้าขึ้นมาหา มือเรียวลูบแก้มของเขาเบา ๆ ก่อนที่ใบหน้าของแวนจะเลื่อนเข้ามาใกล้
ปึก!
“พี่ว่าเรากลับกันเถอะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง” ตรัยคุณลุกพรวดขึ้นมาแยกทั้งคู่ออกจากกัน แวนตวัดสายตามองตรัยคุณด้วยความไม่พอใจแต่อีกคนไม่ได้สนใจ ร่างสูงเข้ามายืนแทรกกลางระหว่างสกายและแวนโดยที่ตนเองหันหลังให้แวนและส่งเสียงเรียกเนมที่นอนฟุบอยู่ตรงข้าม
“เนมครับพาแวนกลับเถอะ เราไหวไหมหรือจะให้พี่ไปส่งด้วย” เนมค่อย ๆ ยันตัวขึ้นมาทำสัญญาณโอเคให้ตรัยคุณโดยมีแวนร้องท้วง
“กาย”
“ไปครับเนมพาแวนกลับ พี่เองก็จะพาฟ้ากลับเหมือนกัน”
“ผมจะกลับกับสกาย” แวนลุกขึ้นยืนเท้าแขนไว้กับโต๊ะบอกความต้องการของตนเองแต่ตรัยคุณทำหูทวนลม เขาลูบแก้มน้องชายที่นั่งเบลออยู่เบา ๆ พร้อมกับเอ่ยเรียก
“ฟ้าครับ” สกายเงยหน้าขึ้นมามองคนเรียกช้า ๆ ตรัยคุณยิ้มบางก่อนจะเรียกน้องอีกครั้ง
“กลับบ้านกันนะ”
“ครับ”
“กายคืนนี้กูนอนห้องมึงนะ” แวนรีบโผเข้ามาหาสกายแต่ตรัยคุณขยับตัวมาขวางไว้
“พี่ว่าเรากลับห้องเราดีกว่านะ”
“ผมจะนอนกับกาย”
“เนมพาแวนกลับครับ” ตรัยคุณไม่สนความต้องการของเพื่อนน้องชาย เขาโอบไหล่สกายให้ลุกขึ้นเดินตามตัวเองออกมาโดยมีแวนก้ามตามหลังมาด้วย
“กายเดี๋ยวกาย”
“แวนพี่บอกให้กลับกับเนมไงครับ”
“ผมจะคุยกับกาย!” คนตัวเล็กเอ่ยเสียงกร้าวเมื่อพวกเขาทั้งสี่คนเดินออกมาถึงลานจอดรถ สกายยืนนิ่งผิดกับตรัยคุณที่ตอนนี้เริ่มรู้สึกกรุ่น
“ฟ้าเข้าไปรอพี่ในรถนะครับ” สกายพยักหน้าตอบรับแล้วเข้าไปนั่งในรถก่อนที่แวนจะเข้ามาถึงตัว
“กาย!”
“แวนพี่ว่าเราเมามากแล้วพูดกันไม่รู้เรื่องหรอก” ตรัยคุณพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ
“นั่นสิแวนกลับกันเถอะมึง”
“ไม่กูจะคุยกับกาย” คนตัวเล็กยังดื้อดึงนั่นทำให้ตรัยคุณรู้สึกไม่ชอบใจ
“อยากคุยอะไรกับฟ้าครับ คุยในตอนสติไม่ครบถ้วนน้องคิดว่าผลลัพธ์ต่อไปมันจะดีใช่ไหม ยอมรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นได้หรือเปล่าล่ะ” แวนชะงัก คนตัวเล็กกำมือแน่นมองคนตรงหน้าด้วยสายตาไม่เป็นมิตร
“ที่ขวางผมนี่เป็นเพราะหวังดีหรือทำเพื่อตัวเองกันล่ะครับ อย่าคิดว่าผมจะดูไม่ออก” ตรัยคุณเหยียดยิ้มมุมปากแล้วยักไหล่
“แล้วมันต่างกันยังไงครับในเมื่อสุดท้ายฟ้าก็ขีดเส้นให้น้องไว้แล้วว่าควรยืนอยู่ตรงไหน”
“พี่ก็เหมือนกันนั่นแหละ!!!”
“หรือครับ? มั่นใจแล้วใช่ไหมว่าพี่ไม่ต่างจากน้อง” คราวนี้แวนเงียบ ตรัยคุณสาวเท้าเข้ามาใกล้ก่อนจะก้มลงกระซิบให้ได้ยินกันแค่สองคน
“ถ้าพี่ไม่มั่นใจพี่ไม่ยืนอยู่ตรงนี้หรอกครับ อย่ายุ่งกับฟ้าเพราะฟ้าเป็นของพี่คนเดียวแต่ถ้าอยากลองดูก็ได้นะ พี่เชื่อว่าแค่เราน่ะพี่ทำให้ออกจากชีวิตฟ้าได้ไม่ยากหรอก”
เตือนกันดี ๆ แล้วนะ หวังว่าคงจะเข้าใจ
tbc
talk. เรากลับมาแว้ววววว กลับมาพร้อมกับความร้ายกาจของพี่คุณ ทำไมต้องประกาศขนาดนี้คะ! แล้วหัวใจอิฉันใครจะรับผิดชอบบบบ
f a n p a g e (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
♡ twitter ♡ (https://twitter.com/_mysecretlove)
-
:L2: :L1: :pig4:
-
ตรัยคุณ=>มั่นมากแมน
-
อื้อหือ มีความหวง มีความกันท่าอย่างแรง
-
พี่คุณกลับมาแล้วจ้า อิอิ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
สกายคนคูลกลับมาแล้ววววว นี่ไงร่าง 2 ของพี่คุณ แวนคิดจะงัด คิดใหม่ดีไหม :hao3:? // ทิ้งช่วงไปนาน แอบมีจำเรื่องราวไม่ค่อยได้ แถมเรื่องนี้ตัวละครพลพรรคไม่ใช่น้อยๆคนนะ ยังดีที่ตอนนี้ยังมารายงานตัวไม่ครบบ้านกัน ค่อยๆรื้อฟื้นความจำกันไปเนอะ 55555
-
สุดยอดไปเลยอ่ะพี่คุณ :katai2-1:
-
ชัดเจนมากค่ะพี่คุณ โง้ยยยยยยยยยย :-[
-
ฟ้าเป็นของพี่คุณเท่าน้านนนนนนน :laugh:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
พี่คุณท้ารบแล้วจร้าาาา
น้องฟ้าผู้ไม่รู้อะไรเลย
Love Love Love
:mew1:
:mew1:
:mew1:
-
พี่คุณแอบโหด ใครมายุ่งกับสกายต้องเจอพี่คุณ :fire:
-
พี่คุณจะดาร์คเหรอค้าาา หวายยยย ขอเตรียมใจก่อนน้าเดี๋ยวใจสั่นหายใจไม่ทัน ฮ่าๆๆ เอาจริงๆเรารำคาญแวนมาสักพักแล้วแหละด้วยการทำตัวของแวนแล้วสมควรที่จะโดนพี่คุณสกัดและคิดว่าที่ฟ้ายอมเข้าไปในรถดีๆก็คงเพราะไม่อยากพูดตรงๆให้เสียเพื่อนนั่นแหละ แวนควรทำใจและเลิกทำตัวน่ารำคาญนะ
-
โหพี่คุณ ร้ายกาจมากอ่ะ o13 มันต้องอย่างนี้สิ ดูท่าฟ้าคงไม่เหมาะไปดุแลคนอื่น ให้พี่คุณดูแลนะดีแล้ว
-
-08-
“ชอบแวนหรือครับ”
“หือ?...เปล่าครับ ไม่ได้ชอบ”
“แล้วทำไมถึงปล่อยให้เขาเกือบจูบ”
“ตั้งสติไม่ทัน...ผมมึน”
ตรัยคุณถอนหายใจเหนื่อยอ่อน เขาขับรถออกมาจากผับได้สักครู่แล้วจอดข้างทาง ตั้งใจจะคุยกับเด็กดื้อที่นั่งเงียบไม่พูดไม่จาตั้งแต่ที่เขาพาออกจากผับและอีกหนึ่งสิ่งคือเขาอยากจะเคลียร์ความรู้สึกไม่พอใจลึก ๆ ในใจของตนเอง
“อ่ะ!”
สกายผงะเมื่อจู่ ๆ ตรัยคุณโน้มตัวข้ามฝั่งมาประชิดจนจมูกของทั้งคู่ชนกันมือแกร่งยึดไหล่คนน้องไว้แน่น สกายเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อระยะห่างลดลงเรื่อย ๆ
“พี่คุณ...ไม่”
“ใช่ครับ”
“หือ?”
ตรัยคุณยิ้มอ่อนโยนขยับกายออกห่างจากสกายเล็กน้อย มองเด็กน้อยที่มีท่าทีงุนงงกับคำพูดของเขามือใหญ่เกลี่ยแก้มขาวด้วยความเอ็นดู
“พี่บอกว่าฟ้าทำถูกแล้วครับที่ปฏิเสธ คราวหลังถ้าไม่ต้องการให้พูดออกมาเลยอย่านิ่งเฉยและปล่อยให้อีกฝ่ายทำตามใจชอบเพราะเขาจะคิดว่าเราเต็มใจ เข้าใจที่พี่พูดใช่ไหมครับ”
“ครับ”
“เก่งมากครับ จุ๊บ!”
“เฮ้ย!!! แล้วพี่จูบผมทำไมเนี่ย!!!” ตรัยคุณอมยิ้มยักไหล่ขยับตัวนั่งตรง ฟังน้องร้องโวยวายเสียงดังแถมยังมองเขาตาขวางอีกต่างหาก
“จูบที่ไหนกันพี่แค่จุ๊บฟ้าเฉย ๆ เหมือนตอนเด็ก ๆ ไงครับ”
“แต่นี่ผมโตเป็นควายแล้วนะพี่! แล้วจะจุ๊บหรือจูบผลลัพธ์ก็คือปากพี่แตะปากผมนะ!”
“หรือครับ”
“พี่คุณ!!”
“ครับฟ้า” คนพี่ตอบรับเสียงนุ่ม สกายกระแทกตัวกับเบาะด้วยความหงุดหงิด คนขี้โวยวายเม้มปากแน่นหูแดงก่ำ
พี่คุณแม่งทำบ้าอะไรก็ไม่รู้ หัวใจเขาเกือบจะวายตายแล้วรู้ตัวบ้างหรือเปล่า โอ๊ยแม่งแล้วจะได้ยินเสียงหัวใจเขาเต้นหรือเปล่าวะเนี่ย หมด หมดกันความคูลนี้!!! เขินเป็นตุ๊ดเลยกู
“โกรธพี่หรือครับ”
สกายหันหน้าหนีไปทางหน้าต่างเรื่องอะไรจะให้พี่คุณเห็นหน้าล่ะ ร้อนจนแก้มจะระเบิดถ้าส่องกระจกคาดว่ามันต้องเป็นสีแดงแน่ ไม่ให้เห็นหรอกเว้ย
“ฟ้าครับ หันมามองพี่หน่อย”
“ไม่”
ตรัยคุณกลั้นยิ้มแทบไม่อยู่ โถ่เด็กน้อยเขินจนหน้าแดงหูแดงไปหมดแล้วน่าจับมาฟัดแก้มสักสองสามทีจริง ๆ ตรัยคุณยื่นมือไปสะกิดแขนน้องเบา ๆ ผลก็คือสกายเบี่ยงตัวหนีแถมขยับตัวจนแทบจะหันหลังให้เขาอยู่แล้ว
“เด็กดีโกรธพี่หรือครับ”
“อย่ามาเรียกแบบนี้ด้วย!”
“พี่ขอโทษครับ ถ้าฟ้ารังเกียจพี่จะไม่ทำอีก”
สกายชะงักเมื่อเสียงทุ้มกล่าวเศร้า เขาเม้มปากแน่นก่อนจะค่อย ๆ ขยับตัวกลับมานั่งตรง เหล่ตามองพี่ชายที่ก้มหน้ามองตักตัวเองแล้วก็ใจไม่ดี
“ไม่ได้รังเกียจ...ผมแค่...แค่ตกใจ”
“แต่เราโกรธพี่”
“ผมไม่ได้โกรธ”
“แต่ฟ้าไม่ยอมมองหน้าพี่”
“มองแล้วครับมองแล้ว”
สุดท้ายคนน้องก็ยอมแพ้หันหน้ามองพี่ชาย ตรัยคุณลอบยิ้มก่อนจะค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมาสบตาน้องแสร้งยิ้มเศร้าส่งไปให้คนตรงหน้าแล้วก็ได้ผลเมื่อเด็กน้อยของเขาร้อนรนรีบคว้ามือเขาไปกุมแล้วเขย่าเบา ๆ
“พี่คุณไม่เป็นแบบนี้สิ ผมไม่ได้โกรธพี่จริง ๆ นะ นี่ไงผมมองหน้าพี่แล้วเมื่อกี้ผมเขิ...เอ่อ...ผมตกใจเฉย ๆ”
“ไม่ได้โกรธพี่จริง ๆ นะครับ” ตรัยคุณถามย้ำ มือใหญ่เปลี่ยนมาจับมืออีกคนกุมเอาไว้แล้วบีบเบา ๆ สกายรีบพยักหน้าหงึกหงัก
“ครับ ไม่โกรธเรื่องแค่นี้ผมจะโกรธพี่ทำไม”
หมับ!
“อ่ะ!”
“พี่ดีใจนะครับที่ฟ้าไม่โกรธพี่”
ตรัยคุณคว้าตัวน้องชายเข้าไปกอดลูบหัวไม่เพียงเท่านั้นคนเจ้าเล่ห์ยังกดจูบเบา ๆ ที่ขมับสวยอีกต่างหาก สกายรู้สึกว่าลมหายใจตัวเองติดขัดเมื่อได้รับสัมผัสนั้นแต่เขาก็ไม่ได้ผลักไสอีกคนออกแถมยังยกแขนตัวเองกอดตอบอีกฝ่าย
ไม่รู้เหมือนกันว่าคิดอะไรอยู่แต่เขารู้สึกแค่ว่าอ้อมกอดของพี่คุณมันอบอุ่นจนเขาไม่อยากให้อีกคนปล่อยก็เท่านั้น
บรรยากาศอึดอัดระหว่างเพื่อนเกิดขึ้นมาได้สองสามวันแล้วหลังจากเหตุการณ์เมื่อคืนวันเสาร์ เนมหันหน้ามองสกายทีมองแวนทีแล้วก็ถอนหายใจกับตัวเอง อยากจะวิ่งออกไปตะโกนหน้าคณะเหลือเกินว่ากูอึดอัดเว้ยแต่ก็ไม่กล้าจึงได้แต่นั่งมองเพื่อนทั้งสองคนแล้วถอนหายใจอยู่อย่างนี้ คนนึงก็ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือไม่สนใจใครส่วนอีกคนก็นั่งจ้องหน้าไอ้คนที่อ่านหนังสือร่วมชั่วโมงแล้วสกายมันยังใส่หูฟังตัดตัวเองออกจากโลกภายนอกอีกจะเงยหน้าขึ้นมาก็ต่อเมื่อใครบางคนมาหาเท่านั้น
“ฟ้าครับ” เสียงทุ้มของพี่หมอคุณเอ่ยเรียกพร้อมกับสัมผัสอุ่นที่แขน สกายเงยหน้าขึ้นมองตรัยคุณแล้วยิ้มบางสองมือถอดหูฟังออก
“สอนเสร็จแล้วหรอพี่”
“ครับ ฟ้าเหลืออีกวิชานึงใช่ไหมเรียนเสร็จแล้วโทรหาพี่นะครับ”
“ได้เลยพี่”
“ป่ะเดี๋ยวพี่ไปส่งที่ห้องเรียน” บอกพลางดึงแขนน้องให้ลุกตาม สกายทำตามอย่างว่าง่ายเขาเหลือบมองเนมแล้วบุ้ยปากเป็นสัญญาณว่าตัวเองจะไปกับพี่คุณ เนมพยักหน้าแล้วสะกิดแขนแวน
“ไปกันมึง”
“กูเกลียดเขา” เนมชะงักเท้าที่กำลังจะเดินตามสกายหันหลังกลับมามองเพื่อนตัวเล็ก
“มึงหมายความว่าไงวะ”
“กูเกลียดหมอคุณ”
“เขาไปทำอะไรให้มึง” เนมทิ้งตัวนั่งลงอีกรอบ ถอนหายใจเอ่ยถามเพื่อนสนิท
“มึงไม่เห็นรึไง!ว่าเขาคิดอะไรกับสกายมันน่ะ!”
“แล้วไงวะ เขาจะคิดไงกับไอ้กายแล้วยังไง สำคัญตรงไหนกูว่าที่มึงควรให้ความสำคัญคือกายมันคิดไงกับเขามากกว่า”
ปึง!
“กายมันไม่คิดอะไรกับเขาหรอก มันแค่ปฏิเสธเขาไม่ได้ต่างหาก” เนมส่ายหัวกับความดื้อดึงของเพื่อน
“มึงคิดงั้นหรือวะ”
“...”
“ยอมรับเถอะว่ามึงกำลังหลอกตัวเอง”
“ถ้าเขามีสิทธิ์กูก็ต้องมีสิทธิ์!”
“มึงมัน...” ยังไม่ทันที่เนมจะทันพูดอะไรแวนก็หอบข้าวของเดินขึ้นบันไดไปยังห้องเรียนเสียก่อน เนมถอนหายใจอย่างปลงตกเขาว่าเขาเข้าใจความรู้สึกของทั้งสองคนดี ทั้งแวนและสกายแต่ก็ไม่รู้ว่าจะช่วยทั้งสองคนนี้อย่างไร
เรื่องของหัวใจจะให้ใครมาบังคับคงไม่ได้
“กาย” แวนเอ่ยเรียกคนตัวสูงข้างกาย สกายทำหูทวนลมสายตาจ้องมองจอโปรเจคเตอร์ด้านหน้า
“กาย” แวนเรียกอีกครั้ง สกายถอนหายใจยาวแล้วตอบโดยที่ไม่มองหน้าอีกฝ่าย
“เลิกเรียนแล้วค่อยคุย”
“อื้อ”
สกายควงปากกาไปมาเนื้อหาที่เรียนอยู่ไม่เข้าสู่หัวสมองแม้แต่น้อย เขาไม่อยากคุยกับแวนอย่างน้อยก็ในตอนนี้ที่อีกคนแสดงท่าทีชัดเจนเช่นนี้ว่ารู้สึกอย่างไรต่อเขา มันยากที่จะตอบรับความรู้สึกเกินเลยของเพื่อน สกายไม่ได้คิดกับแวนแบบนั้น แวนเป็นเพื่อนของเขาและจะเป็นแบบนี้ตลอดไป
ไม่ดีเลย ไม่ชอบความรู้สึกนี้
“กายเราจะคุยกันได้หรือยัง” แวนพูดขึ้นทันทีที่อาจารย์หมอเดินออกจากห้องเรียนและเพื่อนคนอื่น ๆ ทยอยเดินตามออกไป เนมเลิกคิ้วมองเพื่อนทั้งสอง สกายโบกมือพลางส่งเสียงบอก
“มึงออกไปก่อนเลยเนม กูมีเรื่องจะคุยกับแวนมันหน่อย”
“เอางั้นหรือวะ” เนมถามด้วยความไม่มั่นใจ
“อือ มึงกลับไปก่อนเถอะ”
“เค คุยกันดี ๆ นะพวกมึง” เนมโบกมือลาเพื่อนแล้วเดินออกไปจากห้องเรียน สกายเก็บของเสร็จแล้วหันไปมองแวนที่ยืนพิงโต๊ะอยู่ด้านข้าง
“มีอะไรจะพูดกับกูวะ”
“เรื่องเมื่อวันนั้น...กูเมา”
“อือกูไม่ได้คิดอะไร”
“แต่กูคิด กูจำทุกอย่างได้”
“แวน...”
“กูรู้นะกายว่ามึงรู้ว่ากูคิดไงกับมึง ที่ผ่านมากูเงียบมาตลอดเพราะเห็นว่ามึงไม่ได้สนใจใคร”
“แล้วทำไมตอนนี้มึงถึงพูดวะแวนในเมื่อกูก็ไม่ได้สนใจใคร มึงช่วยเงียบแล้วเป็นเพื่อนกูอย่างเดิมไม่ได้หรือไงวะ” สกายขยี้หัวตัวเองจนยุ่ง อีกฝ่ายส่ายหน้าอย่างดื้อดึง
“ไม่เลยกายมึงกำลังสนใจ มึงให้เขาเข้ามาในชีวิตมึง ให้เขาเข้ามาใกล้มึงกาย”
“ใคร มึงหมายถึงใคร”
“หึ! จะเป็นใครไปได้ล่ะถ้าไม่ใช่พี่หมอคุณที่แสนดีของมึงน่ะ”
“มึงอย่าลามปามถึงพี่คุณนะแวน” สกายเอ่ยเสียงแข็งเมื่อเพื่อนดึงเอาพี่ชายเข้ามาเกี่ยวกับเรื่องนี้
“ทำไมกูเอ่ยถึงเขาไม่ได้เลยรึไงฮะ!”
“แวนมึงชักรวนแล้วนะ เรื่องนี้มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพี่คุณเลย”
“มันจะไม่เกี่ยวได้ไง มึงรู้ไหมว่าตัวเองเปลี่ยนไปมากแค่ไหนตั้งแต่มีเขาเข้ามา สกายมึงรู้สึกอะไรกับเขาใช่ไหม” สกายส่ายหัว
“มันไม่ใช่เรื่องของมึง” แวนน้ำตาคลอเมื่อถูกอีกฝ่ายตัดบทร่างเล็กทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้
“ทำไมวะ ทั้งที่กูอยู่ตรงนี้มาตลอด กูอยู่ข้างมึงมาตลอดนะกายทำไมถึงไม่มองกูบ้าง”
“เราคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วล่ะ” สกายถอนหายใจแล้วก้าวเดินไปจนถึงหน้าห้อง ร่างสูงโปร่งเม้มปากหันกลับมามองเพื่อนอีกครั้ง แวนมองกลับมาด้วยสายตาตัดพ้อ
“มึงยังเป็นเพื่อนกูอยู่นะแวน กูขอโทษ”
สกายเดินใจลอยมาจนถึงด้านล่าง เห็นพี่คุณนั่งหันหลังอ่านหนังสือรออยู่จึงเดินเข้าไปหา
“พี่คุณ”
“ลงมาแล้วหรือ ทำอะไรอยู่ครับพี่เห็นเพื่อน ๆ ทยอยลงมากันสักพักแล้ว”
“คุยกับแวน” ตรัยคุณนิ่งไป ร่างสูงเลิกคิ้วเป็นเชิงถามแต่เมื่อสกายส่ายหัวเขาก็ไม่คิดจะบังคับให้น้องบอก
“กลับกันเลยไหมครับวันนี้กินอะไรดี” ตรัยคุณเก็บหนังสือใส่กระเป๋าลุกขึ้นยืนส่งมือมาทางด้านหน้า
“วันนี้ขอกลับบ้านที่อยู่กับเพื่อนนะครับ”
“ได้ครับถ้าอย่างนั้นพี่ไปส่งนะ”
สกายพยักหน้าแล้วยื่นมือตัวเองไปจับกับมือที่ยื่นมารออยู่ก่อนแล้ว ไม่รู้หรอกว่ามันแปลกไหมที่เดินจับมือกันแต่ตอนนี้ในอารมณ์ที่ไม่คงที่ มือคู่นี้ของพี่คุณช่วยเรียกสติกลับคืนมาได้เยอะจริง ๆ
“อย่าลืมทานข้าวให้ครบทุกมื้อนะครับ พรุ่งนี้เรียนบ่ายใช่ไหม ให้พี่มารับหรือเปล่า” สกายหัวเราะไม่รู้ว่าควรจะตอบคำถามไหนก่อนดี
“ครับ”
“ครับนี่คือ? ตอบให้เคลียร์สิครับ” ตรัยคุณยื่นมือมาบีบจมูกเด็กจอมกวนเบา ๆ
“จะกินข้าวให้ครบทุกมื้อ พรุ่งนี้เรียนบ่ายแต่พี่คุณไม่ต้องมารับหรอกผมไปเองได้ สบาย ๆ พี่”
“โอเคครับ งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ”
“ครับพี่”
สกายลงจากรถคันสวยของพี่คุณตรงหน้าบ้าน ไหว้ทักทายพวกพี่ฉายคนดูแลพวกเขาเล็กน้อยแล้วเดินหน้าเหนื่อยเข้ามาในบ้าน ยามที่รู้สึกว่าอารมณ์ไม่มั่นคงเขาแค่ต้องการกลับมาที่บ้านนี้มานั่งโง่ ๆ อยู่กับพวกเพื่อนฟังเสียงพวกมันคุยเล่นกันเพียงเท่านี้ความหนักใจจากเรื่องอื่นที่สกายเคยมีก็ทุเลาลงจนสามารถกลับไปเผชิญหน้ากับปัญหาใหม่ ๆ ได้อีกครั้ง คนตัวสูงเดินเข้ามาถึงห้องรับแขกเห็นสมาชิกใหม่นั่งหน้ามึนหัวโด่อยู่ก็อดกัดไม่ได้
“แต่งเข้าบ้านพวกกูเถอะถ้ามึงจะอยู่บ้านบ่อยกว่าที่กูอยู่ขนาดนี้ซัน”
นี่ก็เป็นกิจกรรมแก้เบื่อใหม่ของสกายอีกหนึ่งอย่างคือการได้เห็นสีหน้าเอ๋อ ๆ ของเพื่อนใหม่ทำหน้าเซ็งใส่เขา ใบหน้าหวานที่ถ้ามองผ่าน ๆ อาจเข้าใจผิดว่าเป็นผู้หญิงมองค้อนเขาแล้วเอ่ยตอบ
“ถ้าถึงวันนั้นแล้วกูจะไล่มึงให้ไปอยู่บ้านรักยม”
อ่า...การที่โดนไอ้หน้ามึนพูดน้อยเถียงกลับนี่มันสนุกสกายจริง ๆ
“ร้ายกาจ!” สกายหัวเราะแล้วเตะขาซันเบา ๆ เป็นการหยอกเอิน ขยับตัวนอนแผ่ตรงโซฟาเดี่ยว
“แล้วทำไมวันนี้กลับบ้าน” บีสท์เพื่อนรักเอ่ยถามแต่ถ้าตอบแบบธรรมดามันจะไม่คูล สกายเลยเดาะลิ้นกวนเพื่อนไปนิดหน่อยก่อนจะหลับตาถอนหายใจตอบ
“เหนื่อย กลับมาชาร์ตพลังหน่อย”
“สอบเป็นไง”
“ก็ผ่านนั่นแหละ แต่อาจารย์หมออะไรกับกูนักหนาก็ไม่รู้ รำคาญเพื่อนด้วยพรุ่งนี้มีเรียนบ่ายเลยกลับมาอยู่กับพวกมึงดีกว่า”
ความจริงก็ไม่ได้เครียดเรื่องเรียนอะไรมากหรอกบอกแล้วว่าติวเตอร์เขาดีเรื่องนี้ต้องยกความดีความชอบให้พี่คุณเขาล่ะ แต่เรื่องเพื่อนนี่ของจริงดึงพลังในตัวเขาไปเกือบหมดมันอยู่ก้ำกึ่งระหว่างสงสารและรำคาญ สกายไม่ใช่คนที่จะทนกับอะไรได้นานนักกลัวตัวเองจะระเบิดอารมณ์ใส่แวนมันเลยต้องรีบหนีออกมา
อย่างน้อยสกายก็ยังเห็นแก่มิตรภาพที่เคยมีมาระหว่างเขาและแวน จะให้ตัดความหวังแบบจริงจังใจหมาไปเลยสกายก็สามารถทำได้แต่ถ้าทำแล้วไงล่ะ ผลลัพธ์ที่ตามมาก็คงจะเข้าหน้ากันไม่ติดต่างคนต่างอยู่ซึ่งเขาไม่อยากให้เป็นแบบนั้น สกายเป็นคนให้ความสำคัญกับเพื่อนเพียงแต่ในนั้นก็มีระดับความสำคัญเช่นกัน
“ให้กูเรียกพวกที่เหลือมาไหม” เสียงทุ้มของบีสท์ดังขึ้น สกายโบกมือปฏิเสธทั้งที่ยังหลับตาอยู่
“ไม่เป็นไร กูไม่อยากรบกวนพวกมันแค่อยากกลับมาบ้านเฉย ๆ”
แค่อยากกลับมาอยู่ในเซฟโซนของตัวเองให้อุ่นใจก่อนจะกลับไปเผชิญหน้ากับสิ่งที่กวนใจอยู่ก็เท่านั้น
“โอะ!”
สกายสะดุ้งเมื่อรู้สึกถึงแรงกอดจากด้านหลังแต่พอได้กลิ่นที่คุ้นเคยก็ต้องยิ้มออกมาด้วยความดีใจ เขาลืมตาเงยหน้าขึ้นมามองแพรวที่ยิ้มหวานส่งมาให้ก่อนที่เธอจะขยี้หัวเขาแล้วเดินมานั่งตรงที่พักแขน
“เค้าเหนื่อย”
โอกาสทองมาถึงมีหรือสกายจะปล่อยให้หลุดลอยไป ไม่บ่อยหรอกที่แพรวจะยอมให้เขาอ้อน ขอสักหน่อยแล้วกันสกายทิ้งหัวลงบนตักของเพื่อนสาวอย่างออดอ้อน
“เหนื่อยก็กลับมาพัก” เสียงหวานกับสัมผัสอ่อนโยนจากเพื่อนสนิททำให้ความกังวลใจทั้งหลายของสกายหลุดลอยไปอย่างง่ายดาย
“อือ”
“แหมพอมีมันนี่โลกทั้งใบมองไม่เห็นพวกกูเลยนะไอ้ห่ากาย”
สกายแอบยู่ปากเมื่อได้ยินเสียงเหน็บแนมจากเมเปิ้ล แต่ไม่สนใจจะมองหรอกนอนตักแพรวอยู่ สกายจึงทำเพียงแค่โบกมือทักทายเธอเท่านั้น ผลที่ได้รับก็คือความเจ็บจี๊ดที่เท้าเพราะเมเปิ้ลหมั่นไส้เหยียบลงไปเต็มแรง
“เจ็บนะเม”
“สมน้ำหน้า”
เธอเบะปากใส่สกายแล้วเดินมานั่งตรงที่วางแขนอีกฝั่งของโซฟาที่สกายนั่งอยู่ สักครู่เปากับยูก็เดินถือถาดที่มีขนมของโปรดของสกายอยู่ คุณชายยูส่งน้ำผลไม้คั้นสดส่งมาให้ สกายยิ้มรับด้วยความตื้นตัน
ไม่ต้องมีคำบรรยายใด ๆ ให้มากความแค่มีกันอยู่ตรงนี้ก็พอนี่แหละนิยามคำว่าเพื่อนของพวกเขา
“ใจว่ะ” เขากล่าวขอบคุณเพื่อน ทุกคนแย้มยิ้มมาให้อย่างรู้ความหมายในคำขอบคุณนั้นของเขา นั่งอ้อนแพรวอยู่สักพักพวกที่เหลือก็ตามมาสมทบ
“พวกมึง ๆ กูมีเรื่องมาเล่าเว้ย” แจมที่นั่งเอาหลังพิงขาแฟนตัวเองยกมือเอ่ยขึ้นทุกคนจึงละสายตาจากจอโทรทัศน์ไปมองเธอ ยังไม่ทันที่เธอจะเอ่ยเล่าอะไรพวกผู้หญิงก็หัวเราะนำกันไปก่อนแล้ว
“ว่า ๆ” เปานั่งขัดสมาธิกอดหมอนไว้ตรงอกเอ่ยถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“วันนี้ตอนนั่งแอร์ลิงก์กลับมาบ้านใช่ป่ะ กำลังดีลเรื่องลิปสติกกับแตงมันอยู่ใช่ป่ะก็ไม่ได้ดูว่าคนที่ยืนข้างหน้าเป็นไง สักพักเขาเปิดโฆษณายาดมตราโป๊ยเซียนอ่ะพวกมึง เปิดเสียงดังไม่พอพูดตามโฆษณาด้วยเว้ย” พวกเขานั่งขำกันแต่เรื่องยังไม่จบแค่นั้นเมื่อแจมเริ่มเล่าต่อ
“ไม่จบแค่นั้นไง ความซวยของกูวันนี้คือเขาเงยหน้าขึ้นมาหากูแล้วตะโกนถามกูว่า คุณมียาดมขายไหมครับ!!! ยาดมตราโป๊ยเซียนใช้ดมใช้ทาในหลอดเดียวกัน!!! อีเหี้ยยยยกูอยากร้องไห้พอถึงอีกสถานีนึงกูรีบลงเลยอ่ะแล้วโทรให้พี่ฉายขับรถมารับเลย คือไม่กล้าคุยกับเขาไงกลัวคนหาว่ากูบ้าแต่อีกใจนึงคือกำยาดมในเป๋าแน่นแล้วอ่ะจะส่งให้แล้ว” แจมเบ้หน้าเล่าไปหัวเราะไป พวกที่เหลือขำกันลั่น
“โคตรฮาอ่ะพวกมึง คือมันคุยไลน์กับกูอยู่ดี ๆ ก็บอกว่าแปบนะมีเรื่องพีคกูก็นึกว่ามันมีคนมาจีบ” แตงกวาหัวเราะขำเพื่อนสาว แจมถลึงตาใส่
“เรื่องนั้นไม่บอกหรอกเว้ย” เธอบอกก่อนที่ยูจะยีผมเธอเบา ๆ สกายเห็นแล้วอดหมั่นไส้ไม่ได้ อย่าให้เขามีแฟนมั่งนะจะอวดให้คนทั้งโลกรู้เลยโดยเฉพาะไอ้คู่นี้ นั่งคุยเล่นกันอยู่สักพักก็ได้ยินเสียงรถดังขึ้น แจมเป็นคนลุกขึ้นไปดู
“เชนมาละ”
“กูบอกแล้วว่าไม่ได้เป็นอะไร แห่กันมาทำไม” สกายอดบ่นเพื่อนตัวเองไม่ได้ ไม่มีใครตอบคำพูดของเขาทุกคนเพียงอมยิ้มมองกัน สกายเองก็เช่นกันทำเป็นพูดไปอย่างนั้นแหละ จริง ๆ แล้วเขาดีใจจะตายที่เพื่อนอยู่กันเยอะ
“วางไว้ตรงในครัวเลยครับพี่เมษ ขอบคุณครับ” เสียงหมาเชนดังแว่วมาก่อนที่ร่างสูงจะเดินมานั่งแหมบบนพรมข้างเปา
“ไอ้พวกห่าไม่มีใครออกไปช่วยกูถือของสักคน” เชนบ่นเสียงไม่จริงจัง
“ก็มึงไม่เรียก” เปาตอบอย่างกวนตีน
“ไงมึง”
“อือ ขอบคุณว่ะ”
สกายส่งยิ้มให้เชนเผื่อแผ่ไปถึงเพื่อนทุกคน พวกเขานั่งดูหนังฟอร์มยักษ์กันอยู่พักใหญ่มาร์ค นาฟและเจนก็กลับมาถึงบ้านพอดี สกายรู้สึกตัวเมื่อได้รับอ้อมกอดจากทางด้านหลังจากนาฟเหมือนที่แพรวกอดเขา เขายิ้มให้เพื่อนจับมือเธอบีบเบา ๆ แล้วก็ก้มมองไอ้แมวมาร์คที่มานั่งคลอเคลียพิงขาเขาอยู่ เจนเดินมาผลักหัวเขาแล้วเดินไปหาแตงกวา
สกายยิ้มกว้างทิ้งตัวดูหนังด้วยความสบายใจ สำหรับเขาเพื่อนกลุ่มนี้สำคัญกับเขามาก พวกเราผ่านอะไรกันมาเยอะเราถึงสามารถสื่อถึงกันได้แม้ไม่ต้องเอ่ยปากพูดออกมา เฮ่อ...ได้ชาร์ตพลังแล้วต่อไปก็เหลือแต่คิดหาวิธีแก้ปัญหาเรื่องของแวนเห็นทีต้องนัดประชุมเหล่าชายหนุ่มผู้หล่อเหลาแห่งบ้านแฝดเสียแล้ว
แต่ตอนนี้...ขออ้อนแพรวต่อก่อนแล้วกัน ฮิฮิ
tbc
talk. มันจะมากไปแล้วนะพี่คุณ!!! ใจน้องเจ็บบบบบบบบบบบบบบบบบบ #ฟ้าของคุณ
ลงให้ก่อนเพราะจะรีบนอน ป่วยยย ดูแลสุขภาพกันด้วยนะทุกคนนน
f a n p a g e (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
♡ twitter ♡ (https://twitter.com/_mysecretlove)
-
:L2: :pig4:
-
อิจฉาสกาย อิจฉาแก๊งค์สหายก๊วนนี้มาก เขามีหลุมหลบภัย เขามีขุมพลังที่เปิดรอรับให้กลับไปทุกเมื่อที่อ่อนล้า เขาอยากได้แบบนี้มั่ง เขาอยากได้~~~ :hao5: #ชีวิตจริงโหดร้ายนัก #อ่อนแอก็แพ้ไป #หาที่พักใจกันต่อไป #เดี๋ยวลากเราม่าเพื่อ :m23:
-
:pig4:
-
พี่คุณนี่รับวันยิ่งเจ้าเล่ห์ร้ายกาจนะคะ นี่ใช่พี่หมอคุณคนเดียวกับที่เราเจอเมื่อตอนต้นเรื่องรึเปล่าเนี่ย ฮ่าๆๆ และแก๊งค์เพื่อนก็ยังน่ารักเหมือนเดิม อบอุ่นกันดีจริงๆ ถ้าเรามีแบบนี้บ้างก็คงรักเพื่อนมากเหมือนกัน
-
:pig4: :pig4:
-
:mc4: :mc4: :mc4:
-
ชอบบรรยากาศอบอุ่นของแกงค์นี้จริงๆ ฮือออออ //ส่วนพี่คุณนี่ร้ายจริงๆน้า :o8:
-
สกายย ทำไมไม่ไปอ้อนพี่คุณละ
-
พี่คุณแผนสูงมาก เหลี่ยมจัดอีกด้วย
แวน เอาแต่ใจ ชอบสกาย แต่ไม่มองว่าสกายชอบตัวเองหรือเปล่า
ชื่นใจกับความรักที่มีต่อกันของเพื่อนๆสกาย
ชอบบบบ บีสท์ ซัน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่คุณตอแหลมากอ่ะ รักพี่คุณ #ฟ้าของคุณ :laugh:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
น้องสกายเขินหนักมากกกกก
เข้าทางพีคุณ
:pig4:
:pig4:
:pig4:
-
คิดถึงนะ น้องฟ้า :)
-
น่ารักมากกกก ชอบมิตรภาพของสกายด้วย แวนตัดใจเหอะ ดูก็รู้กายไม่ได้คิดกับนายเกินเพื่อน พี่คุณแหมมมม ได้จุ๊บน้องเนอะ
-
:-[ :-[
-
:hao6: ตรัยคุณ ร้ายยยยยย ใช่เล่น 555
-
รออยู่นะคะ เมื่อไหร่จะมาอัพอ่ะคะ
-
09
ก๊อก ก๊อก
“ใครอ่ะ” สกายนั่งเช็ดผมอยู่บนเตียงปากเอ่ยถามคนที่มาเยือนยามวิกาลในมือก็ไถทวิตเตอร์อ่านข่าวสารอะไรไปเรื่อย
“เค้าเอง” สกายลุกพรวดทิ้งโทรศัพท์มือถือไว้บนเตียงอย่างไม่ดูดำดูดีเดินก้าวยาวไปที่ประตูเปิดกว้างต้อนรับคนที่มาหาด้วยรอยยิ้มกว้าง
“เข้าห้องผู้ชายดึก ๆ ดื่น ๆ มันไม่ดีนะแพรว” ปากว่าแต่ตัวนี่เบี่ยงหลบให้หญิงสาวเข้ามาด้านในด้วยความเต็มใจ แพรวหัวเราะน้อย ๆ แล้วเดินสำรวจภายในห้องนอนเพื่อน นานแล้วที่ไม่ได้เข้ามา ดูเหมือนสกายจะซื้อของแต่งเพิ่มด้วย
“งั้นออกก็ได้” แพรวแกล้งจะเดินกลับแต่มีหรือว่าที่คุณหมอจะยอม ร่างสูงโปร่งปิดประตูยืนขวางยิ้มแฉ่งแล้วเดินมากอดแขนอ้อนเพื่อนสาว
“ง่า...มาแล้วก็อยู่ด้วยกันก่อนมีอะไรจะคุยกับเค้าไม่ใช่หรอ” ถูกอย่างที่สกายว่า เธอมีเรื่องอยากคุยกับเจ้าเพื่อนบ้านี่จริง ๆ นั่นแหละ
แพรวมองอีกคนที่อยู่ในชุดเสื้อกล้ามโชว์รอยสักกับกางเกงขาสั้นแล้วก็นึกขำ ตอนใส่ชุดนิสิตไม่มีใครรู้เลยว่าเพื่อนของเธอชอบสักมากแค่ไหนเพราะรอยสักของสกายอยู่ในร่มผ้าทั้งหมด แต่ถ้าเจอตอนใส่ชุดธรรมดาก็อีกเรื่องชอบนักล่ะไอ้เสื้อกล้ามคว้านไส้อย่างกับเศษผ้าแต่ราคาเทียบกับสูทได้เลย เธอไม่เข้าใจจริง ๆ ว่ามันน่าซื้อตรงไหน
“อือก็เป็นห่วงน่ะ มีเรื่องอะไรอยากเล่าไหม” สกายยิ้มเดินตามหลังแพรวมานอนทิ้งตัวหนุนตักอ้อนอย่างที่ชอบทำ หญิงสาวตรงหน้าก็เป็นเสียอย่างนี้ จะไม่ให้เขารู้สึกพิเศษกับเธอมากกว่าเพื่อนคนอื่นได้อย่างไร
สกายเคยคิดนะว่าถ้าสุดท้ายแล้วเขายังหาคนที่รักจริง ๆ ไม่ได้และในตอนนั้นแพรวยังไม่มีใคร เขาจะขอเธอแต่งงานเพราะสกายคิดว่าแพรวน่าจะเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เขาสามารถใช้ชีวิตไปด้วยจนตายมันไม่ใช่ความรู้สึกพิศวาสอยากมีอะไรด้วยหรอกนะแต่มันเป็นความสบายใจที่สามารถอยู่ได้ในทุก ๆ วัน นั่นล่ะสิ่งที่เขาเคยคิดแต่ตอนนี้แพรวมีคนที่เธอรู้สึกอยากใช้อนาคตร่วมด้วยแล้วเขาก็ยินดี ไอ้โฟล์คถึงมันจะบ้าบอเหมือนคนสติไม่สมประกอบในบางเรื่องแต่ถ้าเป็นเรื่องของแพรวสกายรู้ว่ามันจริงจัง
“เพื่อนสนิทที่คณะมาบอกชอบ” สกายบอกพร้อมกับถอนหายใจยาว
“แวน?” สกายเลิกคิ้ว แพรวหัวเราะแล้วลูบผมเพื่อนเบา ๆ
“ก็แสดงออกชัดขนาดนั้น จริง ๆ แกก็รู้มาตั้งนานแล้วไม่ใช่หรือไง”
“อือแต่ไม่รู้ทำไมอยู่ ๆ ถึงมาบอกแล้วก็มาพาลใส่พี่คุณเฉย”
“พี่หมอคุณ?”
“อืม พาลใส่หาว่าเค้าทำตัวเปลี่ยนไปตั้งแต่ที่พี่คุณเข้ามา โน่นนั่นนี่สารพัดสุดท้ายเหตุผลก็แค่ไม่พอใจที่มีผู้ชายคนอื่นมาใกล้เค้า” แพรวพยักหน้าเข้าใจ
ปกติสกายก็เป็นคนประเภทดึงดูดคนอื่นให้เข้าหาอยู่แล้วไม่ว่าจะหญิงหรือชายเพียงแต่โลกส่วนตัวของเพื่อนเธอค่อนข้างจะสูงไปเสียหน่อยคนอื่นที่เข้ามาจึงมีระยะห่างผิดกับพี่คุณที่เธอพอจะรู้เรื่องราวมาบ้างว่าพี่เขากลับมาแล้วและตัวติดกับเพื่อนเขาเหมือนเดิม มันไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่สำหรับเธอแต่ก็คงเป็นเรื่องที่ยากจะยอมรับสำหรับแวน
“แวนคงคิดว่าเขามาก่อน” สกายหัวเราะหึ
“มาก่อนแล้วไงอ่ะ ไม่รักก็คือไม่รักป่ะ”
แปะ!
“ง่ะแพรวตบหน้าผากเค้าทำไมอ่ะ” เสียงทุ้มกระเง้ากระงอดเมื่อเห็นหญิงสาวทำหน้าดุ
“ไม่ได้หลอกด่าเค้าใช่ป่ะ” แพรวพูดจบสกายก็ตาโตก่อนจะหัวเราะออกมา
“เปล่า ๆ ไม่ได้ว่ากระทบเลย โถ่นี่เค้าไม่ได้คิดถึงเรื่องของเราเลยเถอะสาบานเลย” สกายชูสามนิ้วเป็นการยืนยัน
“อีกอย่างนะเรื่องของเราเคลียร์กันรู้เรื่องและเราก็ยังเป็นเหมือนเดิมแต่ในประเด็นของแวน เค้าว่าถ้าเคลียร์จริง ๆ คงกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว” สกายเข้าสู่โหมดจริงจังอีกครั้ง ร่างสูงขดตัวเข้าหาแพรวเหมือนเด็กต้องการที่พึ่ง
“เพราะความรู้สึกคนเราไม่เท่ากันไง เรื่องของเรามันต่างจากเรื่องของแกกับแวนตรงที่ เรื่องของเรา เราทั้งคู่รู้สึกเหมือนกัน เราคุยกัน เราตัดสินใจด้วยกันแต่เรื่องของแวน เขารู้สึกของเขาคนเดียว คิดคนเดียวและก็หวังอยู่คนเดียว” สกายพยักหน้าเห็นด้วยกับสิ่งที่แพรวพูดแล้วก็ถอนหายใจอีกรอบ
“แล้วเค้าควรทำไงดีแพรว แวนมันเป็นเพื่อนที่ดีนะเค้าไม่อยากเสียมันไป” แพรวมองคนบนตักด้วยความเห็นใจ สกายเป็นคนรักเพื่อน ให้เพื่อนเต็มร้อยเสมอและเพราะเป็นอย่างนี้ชายหนุ่มตรงหน้าเธอถึงคิดมาก
“ที่แวนร้อนเพราะเรื่องพี่คุณใช่ไหม” เธอเอ่ยถาม
“ใช่”
“ถ้าอย่างนั้นแวนคงจะรู้สึกถึงความสัมพันธ์บางอย่างของแกกับพี่คุณที่ต่างไปจากพี่น้องน่ะสิ” คราวนี้สกายเงียบ หญิงสาวยิ้มน้อย ๆ แล้วพูดต่อ
“ก่อนที่จะตัดสินใจเรื่องของแวนเค้าว่าแกอธิบายความสัมพันธ์ระหว่างแกกับพี่คุณให้ได้ก่อนดีกว่า” เจอคำถามนี้เข้าไปคนเกรียนแตกอย่างสกายก็ไปไม่เป็น ชายหนุ่มเม้มริมฝีปากแน่นหลบสายตารู้ทันของเพื่อนสนิทแต่ก็หนีไปไหนไม่ได้เพราะในห้องก็มีกันอยู่แค่สองคน
“ว่าไงกาย มีอะไรที่ยังไม่ได้บอกเค้ามั้ย”
แน่นอนว่ามี สกายรู้ดีว่าปิดเธอไม่ได้ คนขี้โวยวายบึนปากแล้วขยับตัวขึ้นนั่งคว้าหมอนหนุนมากอดแนบอก
“ก็...พี่น้อง”
“แน่ใจ?”
“ก็...ก็ตอนนี้ไง”
“หึหึหึ”
“แพรวอ่า...” หญิงสาวยักไหล่ก่อนจะเป็นฝ่ายล้มหนุนตักสกายบ้าง ชายหนุ่มยกหัวเพื่อนเล็กน้อยก่อนจะสอดหมอนไปรองให้เธอนอนสบายยิ่งขึ้น
“แปลว่ารู้สึกพิเศษกับพี่เขา” สกายส่ายหน้า
“ยังไม่มั่นใจเลย แต่พี่คุณชอบทำตัวแปลก ๆ”
“เช่นอะไร”
“ก็ชอบดูแลดีเวอร์เกินไป ชอบดุ ชอบสั่งแต่ก็ชอบตามใจแล้วก็เอ่อ...ชอบโดนตัว” แพรวหรี่ตามองจับผิดคำสุดท้ายที่สกายเอ่ยออกมา
“โดนตรงไหนบ้างล่ะ” คราวนี้สกายร้องงอแงจนหญิงสาวหัวเราะเสียงดังแล้วลูบหัวโอ๋คนขี้โวยวาย
“โอ๋นะ ๆ แล้วแกรู้สึกยังไงล่ะที่พี่เขาทำแบบนั้น”
“ก็ไม่ได้รังเกียจอะไร”
“อ่าฮะแล้วถ้ากลับกันนะ ถ้าคนที่ทำทั้งหมดนั้นเป็นแวนแกจะรู้สึกยังไง” สกายขมวดคิ้วเครียดแล้วส่ายหน้า
“เค้าคงอึดอัด” แพรวยิ้มบาง จับมือเพื่อนมาบีบเล่น
“นั่นก็แปลว่า แกรู้สึกพิเศษกับพี่คุณมากกว่าคนอื่นไงล่ะ”
“...”
“แวนคงจับสังเกตได้ถึงแสดงอาการอย่างนั้นใส่แกมา เขาคงรู้สึกว่าถ้าพี่คุณมีโอกาสเขาที่อยู่ข้างแกมานานก็ต้องมีโอกาสเหมือนกันโดยที่เขาไม่ได้สนใจเลยว่า แกเป็นคนที่เลือกให้ใครได้โอกาสนั้นไปหรือไม่เขาก็ไม่ยอมรับนั่นแหละ”
“แล้วเค้าจะทำไงดี” คราวนี้แพรวถอนหายใจ
“ก็คงต้องทำให้เห็นหรือพูดให้ชัด ๆ ไปเลย เค้าพูดแบบนี้เพราะเค้าเป็นเพื่อนแกและไม่ต้องการเห็นแกเป็นแบบนี้แต่เค้ารู้ว่าแกคิดมากกว่านั้นเพราะคำว่าเพื่อนของแกมันสำคัญ”
“แวนเป็นเพื่อนที่ดีมาตลอด ช่วยเค้าไว้หลายเรื่องถ้าตัดเรื่องที่มันคิดเกินเลยไปได้ก็คงดี” สกายโน้มตัวลงมาเอาหน้าผากซบกับไหล่ของแพรว
“เค้ารู้กาย ลองไปคุยกันดี ๆ ก่อนไหมคุยกันตรง ๆ ไปเลย” สกายถอนหายใจแรง
“แวนมันดื้อ” แพรวหัวเราะ
“แต่เชื่อถ้าเถอะไม่มีใครดื้อกว่าแกแล้วล่ะ”
“แพรวอ๊า”
แชะ!
เสียงชัตเตอร์ดังขึ้นทำให้ทั้งสองคนที่กำลังคุยกันอยู่หันไปมองต้นเสียง เชนยืนยิ้มร้ายพิงกรอบประตูชูรูปที่เพิ่งถ่ายในโทรศัพท์มือถือให้สองคนดู
“ถ้าไม่อยากให้ไอ้โฟล์คพิโรธก็คายที่คุยกันไปเมื่อกี้ออกมาให้หมด เอ๊...หรือจะส่งให้พี่คุณด้วยดีน้า” เชนแสยะยิ้มเหมือนตัวร้ายในละคร
“ไอ้เชน!!//ไอ้หมาเชน”
และด้วยคำขู่ซึ่งแน่นอนว่ามันได้ผล จากสองหัวก็กลายมาเป็นสามหัวไปโดยปริยาย เชนนอนกลิ้งเตียงสกายไปฟังไปโดยจับใจความได้ครบถ้วน
“เออก็ที่เล่าไปนั่นแหละ” คนหล่อขี้เล่นเด้งตัวขึ้นมานั่งพิงหัวเตียง ขมวดคิ้วใช้ความคิดเล็กน้อยก่อนจะตอบ
“กูเห็นด้วยกับแพรวนะ ไปคุยกับแวนมันตรง ๆ เหอะมึงปล่อยไว้นานมันจะยิ่งคิดว่าตัวเองมีโอกาสและแน่นอนว่าจากดี ๆ มึงจะกลายเป็นรำคาญมันแล้วคราวนี้ก็จะได้พังจริง ๆ แน่” เชนพูดได้ตรงประเด็นจนสกายสะอึก
“ถ้ามันไม่ยอมรับล่ะ” เชนยักไหล่
“มึงมีมันเป็นเพื่อนคนเดียวรึไง ถ้ามึงคุยกับมันใช้เหตุผลและแสดงจุดยืนของตัวมึงเองไปแล้วมันยังดื้อดึงนั่นเป็นเรื่องของมันแล้วกายไม่เกี่ยวกับมึงแล้ว มึงเป็นคนธรรมดานะไม่ต้องไปแคร์คนทั้งโลกก็ได้” แพรวพยักหน้าเห็นด้วยกับเชน
“คิดดูนะกายขนาดคนไม่มีสาระอย่างเชนมันยังใช้สมองที่มีน้อยนิดเค้นคำพูดดี ๆ แบบนี้ออกมาได้ แกก็เชื่อมันหน่อยเถอะ” แพรวตบไหล่สกายพูดกลั้วหัวเราะ คนถูกแดกดันดีดดิ้นเหมือนตุ๊ด
“แพรวอ๊าว่าเค้าแบบนี้เค้ารู้สึกสะเทือนใจไนติงเกลมาก”
“แต่เค้ารู้สึกเฮฮาอาราเล่ดีนะเชน”
“ข่นใจ่ร้ายยยย” เชนทำท่าร้องไห้กระซิกจนสกายทนไม่ไหวโบกหัวเพื่อนไปสักที เชนร้องงอแงเป็นเด็กแต่พอแพรวง้างมือเท่านั้นแหละยิ้มแผล่ประจบทันที ไม่อยากเอาหัวไปเสี่ยงกับฝ่ามือพิฆาตสักเท่าไหร่ มือแพรวหนักจะตายตบทีมีสลบ
และคืนนั้นก็จบลงด้วยการที่สกายทั้งผลักทั้งถีบเชนออกจากห้องผิดกับอีกคนที่อยากจะดึงรั้งไว้ให้นอนด้วยกันแต่ก็งอแงขำ ๆ ไปนั่นแหละ สกายล้มตัวลงนอนยิ้มให้กับตัวเองกลับบ้านมาแล้วมันดีอย่างนี้นี่เอง
ตื่นมาตอนเช้าก็ได้ยินข่าวดีจากคู่รักคู่ใหม่ของบ้าน เห็นมันสองคนนั่งเขินแล้วมันก็น่าแกล้งโดยเฉพาะไอ้หน้าหวานสมาชิกใหม่ของบ้าน
“สรุปมึงแต่งเข้าบ้านพวกกูแล้ว?” ผลที่ได้คือสกายถูกปาทิชชู่ใช้แล้วใส่ ชายหนุ่มเบะปากแสร้งปัดด้วยท่าทางรังเกียจ
“สกปรกมากหมอสกายรับไม่ได้”
“สกปรกกว่าตัวมึงมีด้วยหรอวะกาย” มาร์คยิ้มแฉ่งยื่นหน้ามากวนเลยโดนสกายเอามือปาดหน้า คนตัวเล็กร้องโวยวายยูหัวเราะแล้วยื่นทิชชู่ให้มาร์คเช็ดหน้า
“นิสัย” มาร์คค้อนเพื่อนจอมกวน สกายลอยหน้าลอยตาใส่
“ดี” แถมต่อประโยคให้เสร็จสรรพ มาร์คชูนิ้วกลางใส่ สกายหัวเราะชอบใจแล้วหันกลับมาสนใจบีสท์กับซันต่อ
“ฮะแฮ่ม...เออก็ยินดีกับมึงสองคนด้วยนะมีอะไรก็ดูแลกันไป” สกายยิ้มบอกเพื่อน รู้สึกดีใจที่บีสท์มันหาคน ๆ นั้นของมันเจอซักที
“ใช่ ๆ หนักนิดเบาหน่อยก็ผ่านกันไปให้ได้นะ” มาร์คเสริม
“เห็นหน้าโหดแบบนี้เพื่อนกูอบอุ่นมากนะบอกเลย” งานขายเพื่อนจากเชนต้องมา
“ดีใจด้วยนะ” ยูยิ้มบอก ชายยูนี่มันชายยูจริง ๆ เห็นแล้วอิจฉาในความหล่อผู้ดีของเพื่อนมาก
“ลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง” พวกที่เหลือหัวเราะขำกับคำอวยพรของเปา จะมีก็แต่ไอ้คู่รักคู่ใหม่ที่ยิ้มเขิน ซันมันแก้มแดงน่าแกล้งมากแต่เหมือนบีสท์จะรู้ทันความคิดของสกายเพื่อนตัวใหญ่เลยได้แต่ส่งสายตาขู่มาให้ เชอะปล่อยไปก่อนก็ได้
“พวกมึงนี่มันจริง ๆ เลย” ซันว่าทั้งแก้มแดงอย่างนั้น เขินก็บอกว่าเขินอย่ามา ๆ ฮิฮิ
“นี่ถ้าพวกผู้หญิงรู้นะต้องกรี๊ดกันลั่นบ้านแน่” เชนบอกมาร์คพยักหน้าเห็นด้วย
“เห็นแตงบอกจะทำเพจบีเอสเลิฟเวอร์โฉมงามกับเจ้าชายอสูร” เปาพูดขึ้นมาเนิบ ๆ บีสท์ฟังแล้วส่ายหัวอ่อนใจ พวกที่เหลือยิ้มขำ นึกออกเลยว่าพวกเพื่อนผู้หญิงจะเป็นไงกันบ้าง
“ไปกันใหญ่”
“นั่นสิ” สกายจุ๊ปากใส่ซันทันที ไม่รู้อะไรซะแล้วซันเอ๋ย
“อย่าไปขัดจินตนาการหญิงสาว เดี๋ยวพวกนางจะกลายร่างเป็นนางมาร”
บีสท์ยิ้มขำส่ายหัวแล้วจูงมือแฟนหมาด ๆ ของมันออกไปจากบ้าน พวกที่เหลือนั่งกินข้าวคุยเล่นอีกนิดหน่อยมาร์คก็ออกไปอีกคนเพราะนาฟเดินมาเรียก ในห้องอาหารจึงเหลือแค่ เชน สกาย เปาและยู สี่หนุ่มที่อยู่มหาลัยเดียวกัน
“มีเรียนตอนกี่โมงกาย” ยูนั่งอ่านข่าวจากไอแพดเงยหน้าขึ้นมาถาม สกายเคี้ยวข้าวคำสุดท้ายเสร็จดื่มนมจนหมดแก้วแล้วถึงเอ่ยตอบเพื่อนหน้าหล่อ
“มีบ่าย มึงล่ะ” ยูยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู
“เดี๋ยวก็ออกแล้ว จะออกไปพร้อมกันเลยไหม” สกายกดมือถือดูเวลาเพิ่งจะสิบโมงมีเวลานอนกลิ้งอยู่บ้านอีกตั้งนานจึงส่ายหน้าปฏิเสธ
“ยังดีกว่าแล้วพวกมึงเรียนกี่โมงอ่ะ” สกายหันไปถามเชนกับเปา
“กูเรียนพร้อมยูเดี๋ยวออกไปพร้อมกัน” เชนตอบพร้อมกับลุกเอาจานไปเก็บที่ซิงค์
“เดี๋ยวกูล้างเองพวกมึงไปเถอะแล้วมึงอ่ะเปา” สกายเดินตามหลังเชนมาบอกแล้วหันไปถามเพื่อนแว่นหน้าง่วงของตัวอง
“บ่ายเหมือนกันวันนี้ตรวจงานขับรถให้กูหน่อยดิง่วงว่ะ” เปาบอกเสียงจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่ สงสัยเมื่อคืนจะไม่ได้นอนอีกเหมือนเคย สกายพยักหน้าตกลงเดินไปเก็บจานข้าวของยูและเปามาล้างสวมถุงมือยางเรียบร้อยก็ลงมือจัดการจานชามที่อยู่ตรงหน้า
“พวกกูไปก่อนนะ” สกายโบกมือลายูและเชน คล้อยหลังเพื่อนทั้งสองโทรศัพท์มือถือเขาก็ดังเพราะสกายเปิดไนท์โหมดเอาไว้และตั้งค่าเฉพาะเบอร์พิเศษที่สามารถโทรเข้าได้จึงเอ่ยบอกให้เปารับโทรศัพท์ให้
“รับให้หน่อยเปามือกูเปื้อน”
“เอางั้น?” เปาถามเหมือนไม่แน่ใจอะไรสักอย่างแต่เมื่อเห็นสกายพยักหน้าย้ำจึงกดรับพร้อมเปิดสปีคเกอร์โฟนเดินไปหาเพื่อน
“สวัสดีครับ”
‘ใครครับ’ เปาเลิกคิ้วแล้วตอบกวนคนในสาย
“แล้วโทรหาใครล่ะครับ”
‘โทรหาฟ้าครับ เอ่อ...นี่ใช่เบอร์ของสกายหรือเปล่า’ เปาเดินมาหยุดข้างกายเพื่อนเห็นสกายหน้าเหวอเล็กน้อยทำท่าจะหยิบโทรศัพท์จากมือเขาไปก็เบี่ยงตัวหนี
“ใช่ครับแต่ตอนนี้ฟ้าไม่ว่างรับโทรศัพท์ครับมีอะไรสั่งผมไว้ก่อนได้” สกายกำลังจะอ้าปากว่าเพื่อนแต่หนุ่มแว่นส่งสายตาดุให้เงียบเจ้าตัวจึงทำได้เพียงฟึดฟัดล้างจานต่อไป ปลายสายเงียบไปสักครู่ก่อนเสียงทุ้มจะเปล่งออกมาอีกครั้งและครั้งนี้เปารู้สึกได้ถึงน้ำเสียงเย็น ๆ จากอีกฝ่ายได้ชัดเจน
‘เพื่อนฟ้าหรือครับ นี่พี่คุณเองนะพี่จะบอกว่าตอนนี้พี่จอดรถอยู่หน้าบ้านแล้วให้ฟ้ามาเปิดประตูให้พี่หน่อยสิครับ’ สิ้นเสียงในสายเสียงอุทานจากสองเพื่อนซี้ก็ดังขึ้นพร้อมกัน
“ห๊า!!!!//เฮ้ย!!!”
‘อ่าวฟ้าก็อยู่หรือครับ’
“พี่คุณอยู่หน้าบ้านแล้วหรอพี่” ไม่รอคำตอบของคนเป็นพี่สกายถอดถุงมือวิ่งปรู๊ดออกไปหน้าบ้านทันที เปาหัวเราะขำท่าทางของเพื่อนแล้วคุยตอบคนในสายเสียงสบาย
“มันวิ่งออกไปแล้วครับ เมื่อกี้มันล้างจานอยู่ครับเลยไม่มีมือว่างผมแค่หวังดีกดรับให้มันเฉย ๆ”
‘อ่อครับ พี่นึกว่าเด็กดื้อหนีเที่ยวแล้วไม่อยู่บ้าน’
“ฮ่า ๆ ไม่หรอกพี่ อย่าคิดมากหึงมากแก่เร็วนะครับ”
‘หึหึครับ พี่วางก่อนนะเห็นฟ้าวิ่งมาแล้ว’
เปากดวางโทรศัพท์เดินไปชะเง้อคอดูที่หน้าต่าง เห็นสกายมันวิ่งไปเปิดประตูรั้วแล้วก็ขำ มึงลืมไปหรือเปล่าเพื่อนว่าพวกพี่เมษก็อยู่หน้าบ้านให้เขาเปิดให้ก็จบ แต่เอ...คนสำคัญก็ควรจะออกไปรับเองนี่เนอะ ถูกแล้ว ๆ เพื่อนทำถูกแล้ว
เปาหัวเราะอารมณ์ดีเดินผิวปากออกมานอกบ้านนั่งเล่นกับรักยม(หมาที่พวกเขาเลี้ยงไว้) สักครู่รถคันสวยของคนที่แทนตัวเองว่าพี่คุณก็เข้ามาจอดแทนที่ว่างในโรงรถ ร่างสูงเปิดประตูลงมาจากรถเรียกความสนใจจากเปาได้ไม่ยาก รูปร่างดีท่าทางภูมิฐาน รอยยิ้มพิมพ์ใจที่ยิ้มให้เพื่อนของเขาคล้ายกับว่าโลกนี้มีกันสองคน
ดูท่าเขาคงต้องตัดสกายออกจากรายชื่อผลิตหลานให้เขาเล่นอีกคนแล้วสิ
tbc
talk. มาแล้ววว ยังมีคนคิดถึงอยู่รึเปล่า 55555 ใจจริงอยากเขียนตอนพิเศษวันปีใหม่ของเหล่าเพื่อนบ้ามากเลยแต่เราไม่ได้หยุดปีใหม่ ฮึกกกก จะพยายามนะคิดถึงทุกคนมากถ้าทันจะลงแต่ถ้าไม่ทันก็จะมาหลังปีใหม่มาก ๆ ไปเลยเด้อ ก๊ากกกก
f a n p a g e (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
♡ twitter ♡ (https://twitter.com/_mysecretlove)
-
หายไปนานมาก
คิดถึงฟ้าของพี่คุณ
-
:pig4: :pig4:
-
ดีใจที่ได้อ่าน
คิดถึงน้องฟ้ากับพี่คุณ
-
:กอด1: :L2: :pig4:
-
:L2: :L1: :pig4:
-
ดีใจที่พี่คุณกับน้องฟ้ามา
-
สกานกับพี่คุณหายไปนานเลย คิดถึงนะคะ
-
ชอบบบบบบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
คิดถึงบีสท์ ซัน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
คิดถึงเพื่อนๆกลุ่มนี้
พี่คุณ ฟ้า :กอด1: :กอด1: :กอด1:
คิดถึงไรท์ นะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
หายไปนานจนเกือบลืมพี่คุณกับสกาย
:L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เย้ นักเขียนกลับมาต่อเรื่องนี้แล้ว มาพร้อมกับความขี้หึงของพี่คุณเลย ฮ่าๆๆ เรื่องสกายกับแวนนี่เราอยากให้สกายคุยกับแวนเร็วๆนะเพราะเราก็รำคาญนิสัยแวนเหมือนกัน แต่ถ้ายังไม่รู้เรื่องคงต้องเป็นพี่คุณจัดการแล้วแหละ
-
ตลกเปาอ่ะ 5555 ถึงขนาดต้องลิสต์รายชื่อกันเลยทีเดียว
คิดถึงฟ้านะคะ
-
แล้วเราก็อ่านตามมาทันถึงตอนล่าสุด ไม่คิดว่าสกายจะมีโมเมนท์มุ้งมิ้งแบบนี้ด้วยแต่ก็เข้าใจนะว่าคุณคนเขียนตั้งใจให้ไทม์ไลน์เกี่ยวพันกับเรื่องนั้นด้วย ยังคงความเป็นกลุ่มเพื่อนที่เฮฮาแล้วก็รักกันดีเหมือนเดิม แล้วจะรออ่านตอนต่อไปนะคะ :mew1:
-
10
“มาได้ไงอ่ะพี่” สกายเอ่ยถามอีกคนเสียงตื่นเมื่อคนพี่เดินลงจากรถเรียบร้อยแล้ว ตรัยคุณยิ้มมองเด็กน้อยของเขาที่ตอนนี้แก้มขาวขึ้นสีเพราะเจ้าตัววิ่งฝ่าแดดออกมารับเขาถึงหน้าบ้าน
“ขับรถมาครับ” สกายยู่หน้ากลอกตาใส่ อยากด่าว่ากวนตีนแต่สำนึกได้ว่านี่พี่คุณจึงได้แต่กลอกตาด้านคนพี่พอเห็นเด็กน้อยทำท่าทางแบบนั้นก็ยิ้มขำแล้วขยี้หัวอีกคนอย่างเอ็นดูก่อนจะคิ้วขมวดเมื่อเห็นเสื้อผ้าที่อีกคนใส่อยู่บ้าน
“ฟ้าครับ”
“ว่าไงพี่” สกายขานรับโดยไม่หันไปมองหน้าอีกคนเพราะเจ้าตัวนั่งยองรอรับแรงกระแทกจากสุนัขตัวใหญ่ที่วิ่งส่ายหางเข้ามาหา
“นี่เสื้อหรือผ้าขี้ริ้ว” สกายเบิกตากว้างหันไปมองคนพี่ตาขวางแต่พอเห็นสีหน้าไม่ชอบใจของตรัยคุณก็เปลี่ยนสีหน้าทันที
“โถ่พี่คุณนี่อยู่บ้านนะครับ รักหวัดดีพี่คุณยัง หวัดดีพี่คุณก่อนเร็ว”
ตัวดื้อของตรัยคุณแก้สถานการณ์โดยใช้หมาเปลี่ยนเรื่องและเจ้าไซบีเรียนตัวใหญ่ก็ให้ความร่วมมือเจ้าของเป็นอย่างดีมันยกเท้าหน้าของมันขึ้นมาสะกิดขาตรัยคุณพร้อมกับเงยหน้ามอง คนพี่หลุดขำเพราะทั้งหมาทั้งเจ้าของหมาทำท่าเหมือนกันเปี๊ยบ ตรัยคุณยิ้มอ่อนก่อนจะย่อตัวลงมาส่งมือข้างหนึ่งให้สุนัขตัวใหญ่วางแต่ก็ต้องเหวอหนักเมื่อแทนที่มันจะเอาเท้ามาวางกลับเอาหน้าที่ปกคลุมด้วยขนนุ่มนิ่มมาวางแทน
“ฮ่าๆ ๆ ๆ โอ๊ยแม่งรักโคตรฮา เปามึงสอนมันหรอวะ” สกายหัวเราะเสียงดังเมื่อเห็นหมาตัวเองเอาหน้าไปวางบนมือพี่คุณแทน หันไปตะโกนถามเพื่อนแว่นของตัวเองที่เดินหัวเราะเข้ามา
“กูเปล่า น่าจะเป็นไอ้เชนไม่ก็สาวๆ สักคนที่สอน สวัสดีครับพี่คุณ” เปาตอบคำถามเพื่อนก่อนจะยกมือไหว้ตรัยคุณที่ยกมือข้างเดียวรับไหว้เพราะอีกข้างมีหน้าของหมาเขาวางอยู่
“สวัสดีครับเปา” ตรัยคุณยิ้มให้เพื่อนน้องแล้วหันมองเด็กดื้อที่หัวเราะชอบใจหมาตัวเองจนน้ำตาไหล
“น้ำตาไหลหมดแล้วฟ้า”
“ฮ่าๆ ก็มันตลกอ่ะพี่ รู้ป่าวว่าไอ้ที่ทำแบบนี้มันกำลังฮิตมากเลยนะ” สกายยกมือปาดน้ำตาบอกอีกคน ตรัยคุณเลิกคิ้วให้เด็กตัวขาวอธิบายต่อ
“พวกวัยรุ่นชอบอัดวีดีโอแบมือแล้วให้อีกคนเอาหน้ามาวางบนมืออ่ะพี่ ส่วนมากพวกคู่รักเขาจะทำกันเห็นแพรวบอกมางั้นก็ไม่คิดเหมือนกันว่าหมาผมจะตามเทรน” ตรัยคุณพยักหน้ายิ้มเอ็นดูให้ทั้งหมาทั้งเจ้าของหมา สกายให้รางวัลหมาตัวเองโดยการกอดรัดฟัดเหวี่ยงจนตัวเองล้มนั่งกับพื้น
“พี่คุณทานอะไรมาหรือยังครับ” เป็นเปาที่เอ่ยขึ้นมา หนุ่มแว่นอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าคนพี่กระแอมไอแก้เขินที่เขาจับได้ว่าเจ้าตัวมองเพื่อนเขาด้วยสายตาแบบไหน
ไม่รู้ว่าสกายมันรู้หรือเปล่าแต่ถ้าจากสายตาคนนอกมองก็โคตรจะชัด
พี่คุณชัดเจนมาก
“เรียบร้อยแล้วครับ พี่แวะมารับฟ้าเฉยๆ” คนที่ถูกลากเข้าสู่บทสนทนาหันกลับมาสนใจกันอีกครั้ง สกายเลิกคิ้ว
“เอ…เมื่อวานผมไม่ได้บอกพี่เหรอว่าไม่ต้องมารับ” สกายเอียงคอใช้ความคิด คลับคล้ายคลับคลาว่าเมื่อวานบอกพี่คุณว่าไม่ต้องมารับนะหรือว่าให้มารับนะ ต่างจากอีกคนเมื่อเห็นสีหน้าลังเลของน้องก็รีบใช้โอกาสให้เป็นประโยชน์
“หืม ฟ้าบอกพี่เองนะครับว่าให้มารับก็ได้” สกายอ้าปากจะเถียงแต่ก็หุบลงเพราะเขาเองก็ไม่มั่นใจว่าบอกแบบไหนออกไปแต่ในเมื่อตอนนี้พี่คุณมาถึงบ้านแล้วจะไล่กลับก็จะดูเสียมารยาท
“อ่าถ้าอย่างนั้นพี่คุณรอแปบได้ป่ะพี่ ผมยังไม่ได้อาบน้ำแต่งตัวเลย เออเปามึงจะไปพร้อมกูเลยมั้ย” ท้ายประโยคสกายหันไปถามเพื่อน เปาไม่ตอบในทันทีชายหนุ่มหันไปมองหน้าคนอาวุโสกว่าเมื่อเห็นใบหน้าหล่อยิ้มใจดีส่งมาให้ก็พยักหน้าตอบตกลงสกายไป
“เออ ไม่รบกวนพี่คุณนะครับ?” ตรัยคุณยิ้มกว้างส่ายหน้า
“ไม่เลยครับพี่แวะส่งได้ เปาอยู่คณะไหนครับ”
“สถาปัตย์ฯครับ”
“โอเคครับ”
“ขอบคุณมากครับพี่ ไปอาบน้ำได้แล้วมั้งมึงแล้วก็พาพี่เขาเข้าบ้านเหอะข้างนอกร้อนอย่างกับนรก” สกายพยักหน้าว่าง่ายขยี้ขนรักอย่างหมั่นเขี้ยวอีกทีก่อนจะลุกขึ้นโดยมีคนพี่ลุกตาม
“เดี๋ยวไปล้างมือกันก่อนครับพี่”
“ครับ”
ตรัยคุณเดินตามหลังอีกคนไปถึงก๊อกน้ำ สกายดึงสายยางขึ้นมาเปิดน้ำให้ไหลรดมือพี่คุณก่อนจะมาราดมือตัวเองปิดน้ำแล้วกดปั๊มสบู่เหลวที่วางอยู่ข้างก๊อกน้ำถูจนเกิดฟองแล้วยื่นมือไปดึงมือคนพี่มาถูทำความสะอาด ตรัยคุณยิ้มมองเด็กดื้อที่ตั้งอกตั้งใจล้างมือให้เขา แก้มขาวขึ้นสีจางเพราะอากาศร้อนไรผมเริ่มชื้นเหงื่อจนเด็กน้อยบ่น
“จะร้อนแข่งกับนรกหรือไงก็ไม่รู้ อ่ะพี่เสร็จแล้วครับเดี๋ยวไปเช็ดมือในบ้านนะ”
“ครับ เดี๋ยวครับฟ้า” สกายกำลังจะหันหลังเดินนำเข้าบ้านหันกลับมาตามเสียงเรียกก่อนจะยืนตัวแข็งทื่อ
“เหงื่อออกครับ ระวังไหลเข้าตาจะแสบเอา” ตรัยคุณเดินเข้าไปใกล้น้องใช้สันมือหมาดน้ำค่อย ๆ ซับเหงื่อให้เด็กตัวขาวและก็ต้องแอบอมยิ้มเมื่อใบหน้าของน้องขึ้นสีแข่งกับพระอาทิตย์
น่ารัก
อยากแกล้งมากกว่านี้ถ้าไม่ติดสายตาล้อเลียนของเพื่อนน้องที่ยืนมองอยู่ตรงประตูบ้าน ตรัยคุณก็คงหอมหน้าผากอีกคนไปด้วยความหมั่นเขี้ยวแต่กลัวน้องจะเขินหนักเพราะเพื่อนอยู่ด้วยแล้วพาลไม่เข้าใกล้เขาเลยต้องอดใจเอาไว้ก่อน
เด็กตัวขาวเม้มปากแน่นก่อนจะเดินดุ่มๆ ก้มหน้าเข้าบ้านปล่อยเขาอยู่คนเดียวแต่ตรัยคุณไม่ถือสาหาความเพราะรู้ว่าน้องกำลังเขินร่างสูงจึงเดินยิ้มมองตามแผ่นหลังบางหายขึ้นไปยังชั้นบนของบ้าน
“ไม่เบานะครับพี่ น้ำครับ” เปาเดินออกมาจากครัวพร้อมน้ำเย็นหนึ่งแก้วเอ่ยกลั้วหัวเราะ
“ขอบคุณครับเปา เบาไม่ได้หรอกครับฟ้าไม่ค่อยจะรู้ตัวแล้วอีกอย่างริ้นไรเยอะถ้าไม่แสดงออกเดี๋ยวจะยิ่งได้ใจกันไปใหญ่”
เปายกนิ้วโป้งให้คนพี่ที่พูดออกมาโดยไม่ปิดบัง เขาล่ะชอบคนจริงแบบนี้จริงๆ เลย ต้องคนแบบนี้สิถึงจะปราบไอ้เพื่อนจอมดื้อของเขาอยู่หมัด ต้องมีลูกล่อลูกชนแพรวพราวแบบนี้ ใสๆ มาเสร็จสกายมันหมดไม่ได้แอ้มมันหรอก
“ผมชอบพี่จริงๆ สู้ๆ นะครับ ผมเอาใจช่วย”
“ขอบคุณครับ เปาเองก็ไปเตรียมตัวเถอะเดี๋ยวฟ้าลงมาเห็นเรายังไม่เสร็จจะโวยวาย” หนุ่มแว่นหัวเราะชอบใจอีกครั้ง พี่คุณคนนี้รู้จักเพื่อนเขาดีจริงๆ ชายหนุ่มพยักหน้ารับก่อนจะเดินหายไปยังชั้นสองของบ้านอีกคน
สองหนุ่มใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวไม่นานก็ลงมาชั้นล่างด้วยสภาพพร้อมไปเรียน ตรัยคุณมองเด็กดื้อของเขาที่หลบตาเขาเล็กน้อยแล้วหันไปหาเพื่อน
“ไปกันเลยป่ะมึง”
“ไปสิ เฮ้ยเดี๋ยวมึงออกไปรอที่รถกับพี่คุณก่อนเลยกูลืมโทรศัพท์ไว้บนห้อง” เปาไม่รอให้เพื่อนท้วง ร่างสูงรีบวิ่งกลับขึ้นไปทางด้านบนทิ้งให้เพื่อนตัวเองยืนอ้าปากหวอ
“เอ่อ…ไปรอที่รถกันพี่” สกายบอกอีกคนโดยไม่มองหน้า
“ฟ้าครับ”
“มีไรพี่” ขานรับแต่ไม่มองหน้า ตรัยคุณยิ้มส่ายหัวก่อนจะเดินไปยืนซ้อนหลังอีกคน มือใหญ่ทั้งสองข้างจับไหล่ให้อีกคนหันกลับมามอง สกายขืนตัวไว้ในตอนแรกแต่ก็ต้องยอมโอนอ่อนหันมาหาคนพี่ดีๆ
“คุยกับผู้ใหญ่ไม่มองหน้าแบบนี้ใช้ได้ที่ไหนกัน”
“เอ๊ะ!” สกายกำลังจะอ้าปากเถียงแต่พอเผลอมองหน้าอีกคนภาพที่พี่คุณซับเหงื่อให้ก็โผล่เข้ามาในหัวแถมยังมีตอนจุ๊บเขาในรถโผล่มาด้วย คนดีที่ไหนจะกล้าสู้หน้าวะถามจริง
พี่คุณแม่งนิสัยไม่ดี!
“เอ๊ะอะไรเด็กดื้อ แน่ะ! พี่บอกให้มองหน้าหันหนีพี่อีกแล้ว” คราวนี้สองมือใหญ่ประกบแก้มขาวบังคับให้น้องมองหน้าตนเอง
“ผมไม่ใช่เด็กดื้อ! ผมโตแล้วนะ” สกายเถียง รู้สึกจั๊กจี้หัวใจทุกครั้งที่พี่คุณเรียกเขาว่าเด็กดื้อ
“โอเคครับไม่ใช่เด็กดื้อเนอะ แต่เป็นเด็กดีของพี่” แล้วก็รู้สึกคันหัวใจมากๆ ตอนที่พี่คุณเรียกว่าเด็กดีด้วย!
“ไม่คุยกับพี่คุณแล้ว! ผมจะไปรอไอ้เปาที่รถ!” เมื่อทำอะไรไม่ได้สกายก็โวยวายคนพี่แล้วเดินกระแทกเท้าหนีออกจากบ้านแล้วก็ต้องรีบจ้ำหนีเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ของพี่คุณตามหลังมา
พี่คุณแม่งโคตรนิสัยไม่ดีเลย!!!
“วันนี้ฟ้ากลับเองได้ไหมครับ พี่มีเข้าเวรต่อที่โรงพยาบาล” ตรัยคุณเอ่ยถามน้องเมื่อรถคันสวยของเขาขับออกจากตึกคณะสถาปัตย์ฯมาได้สักครู่
“สบายมากพี่ไม่ต้องห่วง แต่พี่สอนเสร็จแล้วทำงานต่อเลยหรอโหดอ่ะ”
“เพื่อนขอแลกเวรน่ะครับพอดีมันติดธุระด่วน”
“อ่อ” สกายพยักหน้าเข้าใจ
“อย่าลืมทานข้าวเย็นนะครับ เอายามาหรือเปล่า” สกายรีบชูถุงยาในกระเป๋าให้อีกคนดู
“ไม่ลืมๆ พี่เองก็อย่าลืมกินข้าวนะครับ”
“ครับ”
“ถ้าอย่างนั้นผมไปก่อนนะพี่ ขอบคุณครับที่มาส่ง”
“ตั้งใจเรียนนะฟ้า”
“ตั้งใจสอนนะครับพี่คุณ” ตรัยคุณยิ้มขำเมื่อเด็กดื้อของเขากวนกลับมาก่อนจะวิ่งหายเข้าไปในตึกคณะ
ร่างสูงโปร่งของนสพ.เท่าฟ้าเดินเข้ามาในตึกเรียนด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มแต่ก็ต้องหุบลงเมื่อเห็นว่าใครนั่งอยู่ที่โต๊ะประจำของเขาและเพื่อน สกายพ่นลมหายใจออกมาช้าๆ ก่อนจะเดินเข้าไปหาคนตัวเล็ก
“ดีมึง เนมมันยังไม่มาหรอ” คนตัวเล็กที่อ่านหนังสืออยู่สะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาหาสกาย
“ยะ…ยัง” สกายยักไหล่ก่อนจะเดินไปนั่งตรงข้ามแวน
“ก็ดี กูมีเรื่องจะคุยกับมึงพอดี” แวนเผลอเม้มปากแน่นหลบสายตาจริงจังของสกายรู้สึกกลัวสิ่งที่คนตรงหน้าจะพูดขึ้นมาจับใจ
“ขอตอนเรียนเสร็จได้ไหม” แวนเอ่ยถามเสียงเบาแต่สกายส่ายหน้าปฏิเสธ
“จะช้าหรือเร็วยังไงมึงก็ต้องรู้แวน” คนตัวเล็กก้มหน้านิ่ง สกายเห็นดังนั้นก็ถอนหายใจแล้วเอ่ยพูด
“มึงเป็นเพื่อนที่ดีของกูนะแวน ถ้าเลือกได้กูก็ไม่อยากเสียมิตรภาพดีๆ ของมึงไป กูขอโทษที่ตอบรับความรู้สึกของมึงไม่ได้เพราะกูไม่เคยคิดกับมึงในแง่นั้นเลย ถ้ามึงจะห่างไปกูก็เข้าใจนะ”
“ให้โอกาสกูสักนิดไม่ได้เลยหรอกาย” คนตัวเล็กตรงหน้าร้องขออย่างน่าสงสาร
“ขอโทษว่ะแวน กูไม่อยากฝืนตัวเอง” แวนเงยหน้ามองสกายดวงตาใสใต้กรอบแว่นฉ่ำไปด้วยน้ำตา สกายถอนหายใจอีกรอบก่อนจะเอื้อมมือไปบีบไหล่เล็กเบาๆ
“ต้องเป็นแบบหมอคุณหรอมึงถึงจะไม่ฝืน” สกายนิ่วหน้าเมื่อชื่อพี่คุณถูกลากมาเกี่ยวอีกครั้ง
“ทำไมต้องเอาคนอื่นมาเกี่ยวอีกแล้ว”
“เพราะกูคนที่เจอมึงก่อนแพ้ให้เขาที่มาทีหลังไงกาย กูคิดมาตลอดว่าตราบใดที่มึงไม่สนผู้ชายคนไหนกูก็จะอยู่ของกูแบบนี้เผื่อสักวันมึงจะมองเห็นความรักของกูบ้าง…แต่มันไม่ใช่เลย จู่ๆ เขาก็โผล่เข้ามาในชีวิตมึง มารับมาส่งมึง ตัวติดกับมึงยิ่งกว่าพวกกูแล้วจะไม่ให้กูเอาเขามาเกี่ยวได้ไงวะในเมื่อมึงเอง…ฮึก ก็ยอมให้เขาเข้ามา” สกายนั่งนิ่งฟังเพื่อนที่พรั่งพรูคำพูดในใจออกมาทั้งน้ำตา มือเรียวยังคงบีบไหล่เล็กอย่างให้กำลังใจ
“ที่มึงพูดก็ไม่ผิดหรอก กูปล่อยให้เขาเข้ามาเอง กูเป็นคนให้เขามายุ่งวุ่นวายกับชีวิตเองเพราะอะไรรู้ไหมแวน เพราะนั่นคือที่ของพี่คุณตั้งแต่ก่อนที่กูจะเจอมึง ไม่ใช่เขาเพิ่งเข้ามาเขาอยู่ของเขามานานแล้วแค่ช่วงเวลาหนึ่งเขาหายไปไม่ได้แปลว่าเขามาทีหลัง ส่วนเรื่องความรู้สึกกูเองก็ยังให้คำตอบไม่ได้มันเป็นเรื่องของอนาคต กูอาจจะชอบหรือไม่ชอบเขาก็ได้แต่กูอยากขอมึงนะแวน ถ้าจะโกรธโกรธกูเพราะพี่คุณเขาไม่ผิด”
สกายมองเพื่อนตัวเล็กที่ก้มหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้น ร่างสูงโปร่งลุกขึ้นขยับมานั่งข้างๆ โอบไหล่เล็กเข้าหาตัว มองคนที่ร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดด้วยความสงสารแต่จะให้ทำอย่างไรได้ ถ้าไม่ทำแบบนี้แวนก็จะไม่ยอมรับความจริง
สิ่งที่เขาทำได้คือยังนั่งอยู่ตรงนี้ให้มันรู้ว่าเขายังเป็นเพื่อนที่หวังดีกับมันเสมอ
“กู…ฮึก…แพ้” สกายส่ายหน้า
“ไม่ใช่หรอกมึง เรื่องนี้ไม่มีใครแพ้ใครชนะหรอก ความรักมันไม่ใช่การแข่งขัน”
“ฮึก”
“มึงจะยังเป็นเพื่อนกูได้ป่ะวะ” คนตัวเล็กนิ่งไป สกายยิ้มบางให้ตัวเองสุดท้ายก็เป็นแบบนี้ เขาเสียเพื่อนไปอีกคน
“คำถามนี้…กู…ต่างหาก…ที่ต้องถาม”
“กูบอกไปแล้วว่ามึงเป็นเพื่อนกูเสมอ” สกายกระชับไหล่อีกคนเอ่ยตอบอย่างมีความหวัง
“กูเอง…ก็อยากเป็น…เพื่อนมึง ขอเวลากู…หน่อยนะ”
“มึงจะไม่หนีกูไปไหนนะแวน”
“อือ…กูขอเวลาทำใจ” สกายยิ้มกว้าง
“ขอบคุณมึงมากๆ เลยนะเว้ยที่ไม่ทิ้งกูไป” สกายขยี้หัวเพื่อนด้วยรอยยิ้ม
“อืม”
“แต่ถ้ากูทำอะไรให้มึงลำบากใจให้รีบบอกกูเลยนะ จะด่าอะไรกูมาก็ได้กูยอมรับฟังหมด มึงสำคัญกับกูนะแวนถึงจะไม่ใช่ในรูปแบบนั้นแต่มึงเองก็รู้ใช่ไหมว่ามึงไม่ได้สำคัญกับกูน้อยไปกว่าใครเลย”
คนตัวเล็กพยักหน้าช้าๆ ใบหน้าเปื้อนน้ำตาเงยขึ้นมองคนที่เขาหลงรักมาตลอด รู้สิและเพราะรู้เลยตกหลุมรักในความเป็นสกาย เกิดความหวังเล็กๆ ขึ้นมาในใจว่าอาจจะได้เป็นคนข้างกาย แต่ความจริงก็คือความจริง
แวนทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากยอมรับมัน
เขาเองก็ไม่อยากเสียมิตรภาพดีๆ ของสกายไปเช่นกัน เมื่อวานที่ทะเลาะกันพอได้มานั่งคิดทบทวนและฟังคำพูดเตือนของเนมก็ทำให้เขาคิดขึ้นมาได้ว่าเพื่อนดีๆ ไม่ใช่จะหากันง่ายๆ อย่างที่หลายคนบอกว่าตบมือข้างเดียวมันไม่ดัง รักข้างเดียวก็เหมือนกัน
เขาผิดเองที่พาล ผิดที่นิสัยไม่ดีทำอะไรแย่ๆ ใส่สกายและหมอคุณ ความจริงสกายไม่จำเป็นต้องสนใจเขาเลยก็ได้ แต่เพราะสกายคือสกาย คนที่เห็นคำว่าเพื่อนสำคัญยิ่งกว่าอะไร มันถึงยังนั่งอธิบายให้เขาฟังอยู่แบบนี้แถมยังคอยนั่งปลอบใจ
จะมีซักกี่คนที่นั่งปลอบคนที่ตัวเองเพิ่งปฏิเสธไปแบบมันบ้าง
“ขอบคุณมึงมากนะกายแล้วก็ขอโทษด้วยที่กูทำตัวงี่เง่า” สกายส่ายหน้าไม่ถือสา
“ไม่เป็นไรเลยเว้ย”
“อืม ไว้กูจะไปขอโทษหมอคุณนะ”
“เออๆ ไปขอโทษเขาก็ดี” แวนพยักหน้า
“แล้วก็นะข้อแรกที่กูจะขอมึงเลยคืออย่าสกินชิพกูเกินความจำเป็นได้ป่ะ กูยังอยู่ในระยะทำใจนะเว้ย” สกายยิ้มกว้างเมื่อคนตัวเล็กโวยวายแล้วปัดแขนเขาทิ้ง
“เออกูขอโทษไว้คราวหลังกูจะใช้เท้าสะกิด”
“มึงนี่มันกวนตีนจริงๆ” สกายหัวเราะชอบใจพร้อมทั้งโบกมือทักทายเนมที่เดินเข้ามา
“ไงพวกมึงคุยกันรู้เรื่องแล้วดิ” สกายกับแวนพยักหน้าพร้อมกัน
“บอกผลให้กูทราบด้วยครับ”
“ก็เพื่อนกัน” แวนบอก สกายกับเนมยิ้มให้กันอย่างยินดี
“มันต้องแบบนี้สิวะ ไป! เย็นนี้ต้องฉลอง”
“ฉลองห่าอะไรล่ะไอ้เนมจะสอบแลปอยู่วันนี้พรุ่งนี้ เอาตัวเองไปแดกข้าวให้ครบทุกมื้อยังยากเลยไอ้ห่า” สกายด่าเพื่อนพร้อมกับปาสมุดใส่ด้วยรอยยิ้ม แวนกับเนมหัวเราะ
“เออพูดถึงเรื่องสอบแล้วกูอยากร้องไห้” แวนเริ่มคร่ำครวญ
“กลับตัวก็ไม่ได้ให้กลับใจก็ไปไม่ถึงงงงงงงงงงง” เนมเสริมเสียงสูง
“เอาน่าพวกมึง เรื่องแลปไว้ใจกู” สกายทุบอกตัวเอง
“ติวให้กูด้วยนะมึง”
“เออกูด้วย หักอกกูแล้วห้ามทิ้งให้กูตกแลป!”
“เออ เชื่อใจกูได้เลยเว้ยยยยย”
สกายรู้สึกโล่งใจมากที่ทุกอย่างจบด้วยดีและแฮปปี้กันทุกฝ่าย โดยเฉพาะเขาเองที่มีความสุขม๊ากมากเห็นทีต้องรายงานผลให้เชนกับแพรวฟังเสียแล้ว
แต่ก่อนอื่นต้องขึ้นเรียนและกินข้าวให้ครบทุกมื้อก่อนเป็นอันดับแรกไม่อย่างนั้นถ้าคนบางคนรู้จะมาดุเขาอีก อืม…วันนี้พี่คุณอยู่เวรจะมีอะไรกินตอนดึกหรือเปล่านะ เห็นทีเรียนเสร็จต้องไปหาซื้อของกินไปตุนไว้ให้คนแก่เสียหน่อยแล้ว
Tbc
talk. ฮัลโหลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล สวัสดีทุกคนนนนน เราคัมแบคมาพร้อมกับน้องฟ้า ไม่ได้ทิ้งน้าแต่ตั้งแต่ปีใหม่เป็นต้นมามีเรื่องอะไรเข้ามาเยอะมากมันเลยทำให้ไม่อยากทำอะไรเลย ฮ่า ๆ แต่ตอนนี้มันดีขึ้นตามลำดับแล้วค่ะ จะพยายามมาให้บ่อย ๆ น้า คิดถึงทุกคนค่า ไปแล้วพรุ่งนี้เข้างานตีสาม 55555555
-
ตกใจค่ะ คิดถึง
-
ดีที่แวนยอมเข้าใจอะไรง่ายๆ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คิดถึง :)
พี่คุณทำน้องฟ้าเขินอีกแล้วววววว
-
พีคุณสู้ๆ ทำฟ้าเขินตลอด
-
พี่คุณทำแต่ละอย่างชวนคนอ่านเขินตามตลอด :-[
-
งื้ออออออ ชอบบบอ่ะะ ชอบความเป็นเจ้าของที่ตรงนั้นมานานแสนนานแล้วอ่ะ คนมันรักอ่ะเนาะ น่ารักอ่ะ จริงๆนะ รักกกกกกก มาอัพบ่อยๆๆคิดถึงความคนคลูของนางมาๆเลย555
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4:
-
ดีนะที่แวนเข้าใจจะได้ไม่เสียเพื่อนดีๆไป กลัวคนแก่หิวอ่อสกายดูแลว่าที่แฟน o13
-
:pig4: :pig4:
-
11
“อ่าวมานั่งเจ๋ออะไรใต้คณะกู” สกายเอ่ยกัดเชนเพื่อนรักทันทีที่เห็นมันนั่งก้มหน้าก้มตาเล่นเกมอยู่ตรงโต๊ะใต้คณะ พี่เชนคนหล่อเงยหน้ากลอกตาใส่เพื่อนแล้วถอนหายใจ ปากอย่างนี้น่าให้มันเดินกลับบ้านเองไหม
“มารอมึงไงไอ้หอก” สกายชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง
“กู? มารอกูทำไม” เชนถอนหายใจเหมือนคนเบื่อโลกบิดขี้เกียจแล้วลุกขึ้นเต็มความสูง
“แล้วมึงมีรถกลับบ้านหรือไง”
“เออว่ะ กูลืมเลย อ่ะไปๆ กลับๆ” สกายเดินเข้าไปกอดคอเพื่อนที่สูงกว่าเขาเล็กน้อย โบกมือลาเนมกับแวนแล้วลากคอเชนที่มัวแต่ยักคิ้วหลิ่วตาให้สาวๆ เดินออกมาแต่ก็ต้องชะงักฝีเท้าเพราะนึกขึ้นได้
“มีอะไร” เชนเอ่ยถามเพื่อนรักที่จู่ๆ ก็หยุดเดิน
“แวะหน้าม.แปบ”
“ทำไม? หิว?”
“เปล่าแวะซื้อข้าวเข้าไปให้พี่คุณแปบ” เชนมองเพื่อนสนิทด้วยแววตาล้อเลียน สกายกลอกตาถอนหายใจใส่เพื่อนด้วยความเบื่อหน่าย
“ไม่ต้องล้อกูรำคาญ ไม่มีอะไรเว้ยแค่วันนี้เขาสอนเสร็จแล้วก็ต้องไปเข้าเวรแทนเพื่อนต่อเลยกูเลยว่าจะซื้ออะไรไปให้เขากินหน่อยอย่างน้อยเขาก็อุตส่าห์ขับรถไปรับไปส่งกูตลอด” คราวนี้เชนหัวเราะเสียงดัง
“ไม่ให้ล้อแต่มึงแก้ตัวได้ยาวเหยียดมาก ฮ่าๆ” สกายวิ่งไล่เตะไอ้เพื่อนตัวดีที่หัวเราะวิ่งหนีไปยังรถคันสวยของมันที่จอดอยู่ ไม่ได้แก้ตัวสักหน่อยแค่พูดความจริงป่านนี้จะได้กินอะไรบ้างหรือยังเถอะว่าแต่เขาตัวเองน่ะบางทีดื่มแค่กาแฟแก้วเดียวทั้งวัน เขารู้นะเว้ยคุณป้าพยาบาลบอกมา
“กูรอบนรถได้ป่ะอยากเล่นเกมส์อีกสักตา” สกายพยักหน้าเออออไม่ได้กะให้เชนลงไปเป็นเพื่อนอยู่แล้วยิ่งเห็นว่าช่วงนี้มันเป็นเด็กติดเกมส์ก็ไม่อยากจะขัดใจมันสักเท่าไหร่
ร่างสูงโปร่งเดินลงมาจากรถคันสวยของเพื่อนแล้วก็ต้องถอนหายใจออกมา ประเทศไทยทำไมมันร้อนได้ขนาดนี้วะเนี่ย จะว่าแต่ประเทศไทยคงไม่ถูกเสียเท่าไหร่ต้องบอกว่าโลกทำไมร้อนได้ขนาดนี้แต่คิดไปคิดมาก็ยักไหล่เพราะพวกเขาเองไม่ใช่หรือสาเหตุที่ทำให้โลกร้อน พอคิดได้ดังนั้นก็ได้แต่ถอนหายใจเฮือกยอมรับความจริง สกายเดินเข้าร้านโน้นออกร้านนี้จนได้ของกินมาเต็มสองมือไม่ได้เอาไปฝากพี่คุณคนเดียวหรอก นั่นโรงพยาบาลที่บ้านเขากับบีสท์คนรู้จักเต็มไปหมดจะซื้อไปให้พี่คุณคนเดียวเดี๋ยวถูกหาว่าลำเอียง
“มึงซื้อไปเลี้ยงทั้งโรงพยาบาลหรือไงไอ้กาย” เชนเอ่ยถามทันทีเมื่อสายตามองผ่านกระจกหลังเห็นเพื่อนเอาของกินมากมายมาวางไว้เบาะหลัง
“ซื้อไปให้คนอื่นด้วยเดี๋ยวเขาหาว่ากูลำเอียงซื้อไปให้แต่พี่คุณ” สกายว่าอย่างนั้นแต่ตาวิเศษเห็นนะเว้ยว่ามีถุงสองสามถุงที่วางแยกอยู่แยกชนิดคนละเบาะเลยไม่บอกก็รู้ว่านั่นของใคร
หึหึหึ มึงไม่ได้ลำเอียงเลยกายแต่กูเนี่ยลำไยตัวเองที่เสือกรู้ทันมึงมากเพื่อน ฮิฮิ
“ทำหน้ากวนตีนแบบนี้ทำไม” เชนขำพรวด ส่ายหัวไม่ตอบพาลนึกไปถึงคนข้างกาย สกายเป็นผู้ชายที่เป็นผู้ชายจริงๆ ใส่ชุดนิสิตน่ะไม่เท่าไหร่หรอกแต่ถ้าใส่ชุดธรรมดามันก็ผู้ชายดิบเถื่อนคนนึงดีๆ นี่เอง ไม่เข้าใจพี่คุณเหมือนกันที่มาชอบอะไรเพื่อนเขา ปากร้ายก็เท่านั้นขี้โวยวายก็ที่หนึ่ง
หรือพี่คุณจะชอบของแปลก ไม่เข้าใจคนหล่อเลยจริงๆ แต่เอ๊ะจะว่าไปก็เข้าใจนิดนึงก็ได้เพราะเขาก็หล่อเหมือนกัน
“หน้ามึงเหี้ยมากอ่ะเชนคิดอะไรสัปดนอยู่หรือเปล่าวะ” เชนจิ๊ปากขัดใจไอ้หมากาย
“เหี้ยอะไรจะหล่อได้ขนาดนี้ไอ้กาย มึงนี่มันตาไม่ถึง” สกายที่กลับมานั่งข้างคนขับปรายตามองเพื่อนรักอย่างเหยียดหยามจนเชนแทบร้องไห้ไปซบอกนุ่มๆ เต็มไปด้วยขนของรักยม
“มึงเหยียดหยามกูทางสายตามากไปกาย” สกายหัวเราะยักไหล่
“ไม่อยากพูดเยอะเจ็บคอ” เชนเบะปากด้วยความหมั่นไส้ หึ! พอดวงจะมีผัวเข้าหน่อยละทำเป็นไม่พูดเยอะเจ็บคอ ขอให้มึงเจ็บตูด!
“พี่คุณอยู่เวรถึงกี่โมง” เมื่อหาอะไรมากัดกันไม่ได้แล้วพวกเขาจึงเข้าสู่บทสนทนาธรรมดากันดูบ้าง
“แปดโมงเช้า” เชนตาโต
“โหข้ามวันข้ามคืนเลยหรือมึง” สกายพยักหน้าถอนหายใจ
“อย่างนี้แหละมึง เดี๋ยวต่อไปกูก็คงเป็นแบบนี้” เชนขมวดคิ้วแน่น พอจะรู้มาบ้างว่าเป็นหมอมันไม่ได้สบายอย่างที่คิดเรียนมาก็โคตรจะหนักพอจบมาทำงานแล้วหนักกว่าอีกหลายเท่า เวลาก็ไม่ค่อยจะมีถึงผลตอบแทนจะสูงแต่ก็แลกมาด้วยอะไรหลายๆ อย่าง คิดแล้วก็ชักจะห่วงเพื่อนตัวดีของเขาขึ้นมาเสียแล้วสิ
สกายไม่ใช่คนที่อยู่กับที่ได้นาน เพื่อนเขาคนนี้ชอบอิสระอยากทำอะไรก็ทำ เขารู้ดีว่าสกายไม่ได้อยากเรียนหมออะไรนี่มากนักหรอกมันแค่ไม่มีอะไรที่ชอบที่สุดมันเลยเลือกที่จะสานต่อกิจการที่บ้านแทนพี่สาวที่ขอมีชีวิตที่ตัวเองเลือกแล้วอีกอย่างหนึ่งก็คือ สกายเลือกที่จะเป็นหมอเพื่อพวกเขา เห็นเถื่อนรอยสักเต็มกลางหลังแบบนั้นมันน่ะจิตใจดียิ่งกว่าใคร รักเพื่อนก็ที่หนึ่ง อะไรๆ ก็เพื่อนมาก่อนเสมอจนบางทีแม่มันก็มาบ่นน้อยใจกับพวกเขาบ่อยๆ สาเหตุที่ลูกชายติดเพื่อนไม่ค่อยยอมกลับบ้าน
“มึงจะไหวหรือวะกาย เอาจริงๆ นะกูว่าเรียนจบแล้วต่อโทบริหารไหม จะได้มาดูแลโรงพยาบาลมึงในส่วนบริหารแทนจะได้ไม่เหนื่อยมาก” เชนบอกด้วยความเป็นห่วง สกายหันมามองเพื่อนแล้วยิ้มส่ายหน้า
“ไม่ล่ะ กูไหวอยู่ไม่ได้หนักหนาอะไรมากแค่คิดถึงพ่อแม่พี่ดรีมแล้วก็พวกมึงกูก็รู้แล้วว่าต้องทำอะไร” เชนยิ้มอ่อนสกายนี่มันสกายจริงๆ
“คิดถึงตัวเองบ้างสิ” สกายยักไหล่
“คิดอยู่ตลอดเวลานั่นแหละ”
“ให้มันจริงเถอะไอ้หมากายแต่กูคงไม่ต้องห่วงแล้วมั้งเพราะมีคนเขาคิดถึงมึงและดูแลมึงได้อยู่ทั้งคนนี่เนอะ” สกายหันไปหรี่ตามองเพื่อนแล้วจิ๊ปาก
“สู่รู้” เชนหัวเราะชอบใจ ด่าได้ด่าไปเว้ยของจริงเขาไม่พูดเยอะเจ็บคอ! รถคันสวยของยู (บ้านนี้เขาวนรถกันขับ เดินลงมาเจอกุญแจห้อยอยู่ก็หยิบมาขับเลย) ขับมาจอดยังที่จอดรถของผู้บริหารโรงพยาบาลเสร็จเรียบร้อยเอ่ยทักทายคุณยามที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดีก็กำลังจะเอ่ยปากบอกเพื่อนตัวดีว่าขอรอบนรถเช่นเคยแต่ถูกสกายมันดักทางไว้เสียก่อน
“ช่วยกูถือลงไปด้วยเกมส์น่ะกลับบ้านค่อยเล่น!” สกายสั่งก่อนจะปิดประตูเดินไปเปิดประตูหลังเอาของออกมา เชนหัวเราะส่ายหัวให้กับความสกายตอนไปซื้อทำไมถือเองได้วะแล้วกูเห็นนะว่ามึงถือแต่ถุงที่จะเอาไปให้หมอคุณน่ะ ไอ้เพื่อนเวร!
“สั่งกูเป็นเมียแก่ขี้บ่นเลยนะมึง” สกายพ่นหัวเราะ
“อย่างมึงกูไม่เอามาทำพันธุ์หรอกเว้ย หมาพันทางอย่างมึงเอาไปขายเสียราคาหมด” เชนอ้าปากพะงาบจะด่ากลับก็คิดไม่ทัน ดูมันสิไอ้เพื่อนตัวดีด่าเขาเป็นหมาแล้วก็หัวเราะเดินผิวปากตัวปลิวเข้าไปในโรงพยาบาลเฉย
“มานี่เลยนะนังตัวดี!” เชนตะโกนไล่หลังดัดเสียงแบบนางร้ายในละคร เดินตามเพื่อนที่หัวเราะแล้วหันหลังมาแลบลิ้นปลิ้นตาใส่แล้วด้วยความที่มันมัวแต่หันหลังเลยไม่ได้ดูทางข้างหน้าทำให้มันชนกับคนที่เดินมาอย่างจัง
“โอ๊ะ! ขอโทษครับ อ้าว! พี่คุณเจ็บไหมพี่ขอโทษๆ” สกายขอโทษขอโพยคนพี่เป็นการใหญ่ ตรัยคุณที่โดนชนเซเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรน้อง
“ไม่เจ็บครับว่าแต่ฟ้ามาทำไมครับปวดท้องอีกหรือเปล่า มาเดี๋ยวพี่ตรวจให้ครับเรากินข้าวไม่ตรงเวลาอีกแล้วใช่ไหมคราวนี้พี่จับเราส่องกล้องแน่ ไม่ต้องมามองพี่ตาแป๋วแบบนั้นเลยครับ” ตรัยคุณบ่นน้องยาวเหยียด สกายก็สกายเถอะเจอตรัยคุณโหมดนี้เข้าไปคนเถียงเก่งได้แต่อ้าปากพะงาบเพราะพูดแทรกไม่ทัน เชนที่มองอยู่ไม่ไกลหัวเราะสะใจมองเพื่อนถูกลากไปยังห้องตรวจที่มีชื่อนายแพทย์ตรัยคุณอยู่หน้าห้อง
“พี่คุณ พี่คู๊น! ฟังก่อนพี่ๆ” ตรัยคุณตวัดสายตามองดุจนคนที่คิดจะโวยวายคืนเงียบปากฉับ ท่าทางหงอยของน้องทำให้คนพี่ใจเย็นลงก่อนจะดึงข้อมือน้องให้นั่งลงบนเก้าอี้คนไข้ในห้องตรวจส่วนตัวเองนั่งยองคุกเข่าข้างนึงตรงหน้าน้อง
“เป็นอะไรมาครับไหนบอกพี่ซิ” เสียงทุ้มเอ่ยนุ่มมือข้างหนึ่งเกลี่ยแก้มน้องเบาๆ สกายทำปากยื่นทีอย่างนี้ทำมาเป็นพูดดี พี่คุณนะพี่คุณน่าด่าชิบเป๋งแต่พอมาทำแบบนี้ก็ด่าไม่ลงไง คนอะไรวะไบโพลาร์ฉิบหายแต่กูนี่แหละจะบ้าก่อนเพราะตามอารมณ์พี่ท่านไม่ทัน
“ไม่ได้เป็นอะไรเลยพี่” ตรัยคุณทำหน้างง
“อ้าว...แล้วฟ้ามาทำไมครับ” คนพี่เอ่ยถามด้วยความสงสัยแล้วก็ต้องร้องอ๋อเมื่อเด็กน้อยของเขาชูถุงมากมายในมือขึ้นมาให้ดู
“ซื้อข้าวกับขนมมาให้พี่น่ะสิ! คนอะไรขี้บ่นผมยังไม่ทันพูดอะไรก็บ่นยาวเหยียดเป็นลุงแก่ๆ เลย” ตรัยคุณหัวเราะขำก่อนจะลูบหัวขอโทษน้อง
“ขอโทษนะครับพี่เป็นห่วงเราะน่ะเห็นมาโรงพยาบาลกลัวจะเป็นอะไรไปอีกไม่ทันได้ดูว่าเราถืออะไรมาบ้าง ขอบคุณนะครับพี่กำลังหิวพอดีเลย” คำว่าเป็นห่วงของพี่คุณทำให้สกายที่กำลังจะบ่นต่อหุบปากฉับก้มหน้างุดอย่างหาสาเหตุไม่ได้หัวใจคันยิบๆ ปวดๆ จนอยากยกมือขึ้นมานวด
“พะ...พี่ยังไม่ได้กินอะไรใช่ไหม” ตรัยคุณยิ้มกว้างพยักหน้าเอ่ยอ้อนน้อง
“ใช่ครับพี่เพิ่งได้พักเมื่อครู่นี้เองกะจะออกไปหาอะไรกินก็มาเดินชนเราเสียก่อน ดีจังเลยที่เจอเรา” สกายเม้มปากช้อนตามองพี่คุณที่ยิ้มเต็มแก้มมองเขาอยู่บวกกับมือใหญ่ที่วนเวียนอยู่ตรงแก้มแล้วก็รู้สึกร้อนหน้าแปลกๆ
“งั้นไปนั่งกินข้าวเถอะพี่ เดี๋ยวผมจะกลับแล้วแวะเอาข้าวมาฝากเฉยๆ”
“กินข้าวคนเดียวมันเหงานะครับ” สกายมองคนตัวใหญ่ที่อยู่ดีๆ ก็หลายเป็นเด็กซะงั้น
“แล้ว?”
“ไปนั่งเป็นเพื่อนพี่หน่อยนะ พี่กินแปบเดียวเอง” คนพี่เอ่ยอ้อนพร้อมกับแกว่งมือน้องไปด้วย สกายมองซ้ายมองขวาแทนการมองหน้าพี่คุณ
“ชวนผมไปมองดูพี่กินเนี่ยนะ” ตรัยคุณหัวเราะแล้วขยี้ผมน้องอย่างหมั่นเขี้ยวถ้าไม่ติดว่าอยู่โรงพยาบาลนะเขาจะฟัดแก้มน้องสักฟอด
“ก็ฟ้าต้องกลับไปกินข้าวกับเพื่อนๆ ไม่ใช่หรือครับ” สกายพยักหน้า พูดอีกก็ถูกอีกพี่คุณนี่เจ๋งจริงๆ
“ก็ได้ครับ ไปนั่งกินที่ไหนกันดี”
“ที่ห้องพักพี่ก็ได้ครับ” ตรัยคุณคว้าถุงในมือน้องมาถือไว้อีกมือก็ดึงข้อมือขาวให้ลุกตามมา เอ่ยบอกคุณพยาบาลหน้าห้องตรวจแล้วพาน้องออกเดิน เดินไปไม่กี่ก้าวก็เจอเชนเพื่อนน้องนั่งมองเขาสองคนด้วยสายตาเป็นประกาย
“กู...”
“อะๆ ไม่ต้องพูดมาก จะไปไหนก็ไปกูนั่งเล่นเกมส์รอตรงนี้แหละ ดีนะพกพาวเวอร์แบงค์ลงมาด้วย” เชนบอกอย่างรู้ทันก่อนจะโบกมือไล่เพื่อน สกายเห็นดังนั้นเลยเดินไปโฉบใกล้แล้วเหยียบเท้าเชนไปหนึ่งที พอเพื่อนสะดุ้งร้องโอดโอยตัวดื้อของตรัยคุณก็หัวเราะชอบใจสบายอารมณ์
“ไปแกล้งเพื่อนทำไมครับ” สกายหัวเราะ
“หมั่นไส้มันอ่ะพี่ทำมาเป็นรู้ดี ไม่กระทืบเท้ามันก็ดีเท่าไหร่แล้ว” ตรัยคุณยิ้มส่ายหัว
เด็กน้อยตัวร้ายของเขาดื้อแล้วยังขี้แกล้งอีกต่างหาก ร่างสูงพาน้องเข้ามาในห้องพักปล่อยให้น้องนั่งเล่นโทรศัพท์ส่วนเขาก็กินข้าวที่เด็กตรงหน้าซื้อมาให้ เอ่ยถามเรื่องการเรียนของน้องเล็กน้อยพอเห็นว่าไม่มีปัญหาอะไรก็ปล่อยให้น้องเล่นโทรศัพท์ไปสักครู่ใหญ่ข้าวก็หมดจริงๆ แล้วเขาเป็นคนกินเร็วแต่ที่ค่อยๆ ละเลียดก็เพราะว่าอยากใช้เวลาอยู่กับน้องนานๆ มองแก้มขาวที่บางทีก็พองลม คิ้วขมวดเหมือนเครียดอะไรนักหนาแต่พอเด็กน้อยสบถออกมาก็รู้ได้ทันดีว่าเด็กดื้อของเขาเล่นเกมส์อยู่ ให้มันได้อย่างนี้สิ ฟ้าไม่ใช่ผู้ชายตัวเล็กบอบบาง เป็นผู้ชายที่หล่อคนหนึ่งเลยล่ะแต่สำหรับเขา ฟ้าก็ยังคงเป็นฟ้าเด็กชายตัวน้อยที่วิ่งมาขอเขาแต่งงานอยู่วันยังค่ำ จะลบอย่างไรก็ลบภาพนั้นไม่ได้เลยสักที
“ขอบคุณมากครับสำหรับอาหาร” สกายยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าพี่คุณกินทุกอย่างที่เขาซื้อมาให้หมด สกายหยิบถุงขนมปังกับนมออกมาจากกระเป๋ายื่นให้คนพี่
“เอาไว้กินตอนดึกนะพี่เผื่อหิว” ตรัยคุณยิ้มรับ
“ขอบคุณครับฟ้า แล้วนี่เราจะกลับเลยไหม” สกายก้มดูนาฬิกาข้อมือแล้วพยักหน้า
“กลับเลยครับแต่วันนี้ว่าจะนอนคอนโดเพิ่งตกลงกับไอ้เชนในไลน์ไป”
“ครับอย่าลืมแวะหาอะไรกินกันนะแล้วก็ขับรถกลับดีๆ ครับถึงแล้วไลน์มาบอกพี่นิดนึงนะ”
“ครับผม!” สกายตะเบ๊ะรับยิ้มตาหยี ตรัยคุณเดินออกมาส่งน้อง เชนพอเห็นเขาทั้งคู่เดินมาก็เก็บโทรศัพท์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วยกมือไหว้เขา
“สวัสดีครับพี่คุณ”
“ครับ ขับรถกลับกันดีๆนะ ขอบคุณมากนะเชน”
“ครับพี่” เชนเดินนำสกายออกไปก่อน เด็กน้อยของเขาหันมายกมือไหว้แล้วเดินตามหลังเพื่อนออกไป ตรัยคุณยืนมองจนกระทั่งรถของน้องขับออกไปจนลับสายตาจึงเดินกลับเข้ามาทำงานด้วยความกระปรี้กระเปร่าก็ได้ยาดีทั้งทีนี่นาให้อยู่เวรสองคืนติดก็ยังไหวแต่ต้องแลกกับการได้กินข้าวแล้วมองหน้าขาวๆ ของเด็กบางคนด้วยนะ
“แวะกินไรกันดีวะ” เชนเอ่ยถามเมื่อพวกเขาขับรถออกมาจากโรงพยาบาลกันแล้ว
“เอาที่มึงอยากแดก” สกายตอบแล้วก้มกดมือถือ
“งั้นแวะตามสั่งหน้าคอนโดแล้วกันกูขี้เกียจคิดค่อยไปคิดอีกทีที่ร้าน” สกายพยักหน้าเออออไม่ได้ตอบอะไรเพื่อน ตาเฉี่ยวเลื่อนดูไทม์ไลน์เฟสบุ๊คไปเรื่อยๆ จนมีการแจ้งเตือนรูปที่ถูกแท็กมาจากแตงกวาพอเข้าไปดูก็ต้องเบะปากกลอกตา
“มึงดูเพื่อนมึงงงงงงง มีเมียแล้วสนใจแต่เมีย” สกายอดไม่ได้ที่จะฟ้องเพื่อนที่นั่งข้างๆ มือเรียวยื่นโทรศัพท์ไปให้คนที่ขับรถอยู่ดู เชนมองรูปภาพก่อนจะหัวเราะชอบใจ
“เออเว้ยคนอวดเมียที่แท้ทรู” รถติดไฟแดงพอดีพวกเขาเลยปฏิบัติการล้อคนอวดเมียกันเสียหน่อย
“ไอ้บีสท์มึงเจอกูๆ” สกายแสยะยิ้มก่อนจะพิมพ์ข้อความตอบใต้รูปภาพที่แตงกวาแท็กมา ไม่ใช่รูปหวานแหววอะไรหรอกเป็นเพียงรูปอาหารแต่อาหารพวกนั้นเพื่อนบีสท์ของเขามันตั้งใจทำให้แฟนมันกินคนเดียวไง ย้ำว่าคนเดียว หึ! ทีกูนี่ขอให้ทำให้กินแทบจะกราบอ้อนวอน มึงเจอกูเพื่อน! ไม่ได้อิจฉาแค่รำคาญญญญญญญญญ
อย่าให้ถึงทีกูบ้างนะ กูจะอวดให้โลกรู้ไปเลย!
tbc
talk. กลับมาแล้ววววววววววววววววววววววว สิ้นสุดการรอคอยแล้วน้า จากนี้รออ่านกันได้เลยจ้า มาไม่บ่อยแต่มาแน่นอนนนน พี่คุณทำหน่องใจบ่ดีเลยยยยย อ่อนโยนทำไม อ่อนโยนเพื่อใครรรรรร ฝากแท็ก #ฟ้าของคุณ ด้วยน้า
-
อยากอวดบ้างก็ไปบอกพี่คุณสิสกาย รับรองได้อวดทุกวันแน่
ปล.ดีใจที่กลับมาอัพแล้ว รออ่านค่า
-
รารอฟ้ามานานมากกกกก เราจะรอต่อไปปปมานิดหน่อยก็ดีใจแล้วววววบอกเฃยยชอบความแมนของฟ้าแต่ฟวานและหงิมกับพี่คุณ. รักกนางงงงงงงง
-
คิดถึงฟ้า คิดถึงคนเขียนด้วย ^^
-
:L2: :L1: :pig4:
-
:pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
12
“โอ๊ยยยยยย กูเหม็นความรัก!!!!” สกายชักดิ้นชักงอสร้างความแปลกใจให้กับเพื่อนทั้งสองได้เป็นอย่างดี เมื่อสักครู่มันดูมือถือเสร็จแล้วก็เบิกตากว้างกดโทรศัพท์อย่างเอาเป็นเอาตายแล้วก็ดิ้นเป็นหมาถูกน้ำร้อนลวกอยู่บนพื้นเนี่ย
“เป็นห่าอะไรของมึงกาย” เนมทนไม่ได้เอ่ยถามออกไปด้วยความรำคาญ พักจากการอ่านหนังสือที่ว่าเครียดแล้วมาเห็นสภาพเพื่อนแบบนี้บอกเลยว่าเครียดกว่า แล้วที่ทำอยู่นั่นไม่ได้ดูน่ารักสักนิด น่าถีบให้คว่ำเสียมากกว่า แวนเองก็หัวเราะขำแล้วหันไปสนใจหนังสือตรงหน้าตัวเองต่อ ปล่อยให้สกายดิ้นเหมือนคนบ้าอยู่คนเดียว
“มึงดูเพื่อนกู! พอมีเมียแล้วก็อวดใหญ่ อวดเข้าไปกูเหม็น!” เมื่อสกายดีดดิ้นจนพอใจแล้วก็ลุกขึ้นนั่งส่งมือถือตัวเองให้เนมดู ชายหนุ่มชะโงกหน้าดูรูปนั้นแล้วก็ยักไหล่
“ไม่เห็นแปลกคนมีแฟนจะตั้งโปรไฟล์รูปคู่ก็ไม่เห็นจะมีอะไรแต่ถ่ายสวยดีนะ” สกายฟึดฟัดขัดใจแล้วยื่นไปให้แวนดู คนตัวเล็กมองแล้วก็พูดในทางเดียวกับเนมซึ่งขัดใจเขามาก!
“น่ารักดี”
“โว๊ยยยยยย พวกมึงไม่เข้าใจกู การที่เห็นมันสองคนงุ๊งงิ๊งกันตลอดเวลานี่มันเหม็นมากเว้ย เหม็นๆๆๆๆๆ” สกายทิ้งโทรศัพท์ที่เปิดรูปเพื่อนตัวใหญ่ของตัวเองกอดกับแฟนไว้บนเบาะแล้วลุกขึ้นไปหาขนมกินในครัวของคอนโด ตอนนี้พวกเขามานั่งอ่านหนังสือกันที่คอนโดของเขาใกล้มหาลัยเพราะพรุ่งนี้มีควิซ อ่านหนังสือเบื่อๆ เลยพักเล่นมือถือใครจะคิดว่าต้องมาเห็นอะไรคันหัวใจแบบนี้
ปากก็ว่าไปแต่หน้านี่ยิ้มเป็นจานดาวเทียม บ่นมันไปอย่างนั้นแหละสกายน่ะดีใจจะตายที่เห็นบีสท์มันมีความสุขเป็นครั้งแรกเลยนะที่เห็นบีสท์มันทำอะไรอย่างนี้ รู้สึกดีใจกับเพื่อนด้วยจริงๆ แต่ก็อดหมั่นไส้ไม่ได้เห็นหวานกันจนมดทำรังเต็มบ้านแล้วมันอิจฉาอ่ะ อิจฉาเข้าใจไหมคนโสดจะพาล!! เดินออกมาจากครัวเห็นพวกเพื่อนเก็บของเตรียมกลับแถมในห้องยังมีคนเพิ่มมาอีกนั่นก็คือเชนเพื่อนรักก็นึกขึ้นได้ว่าวันนี้ที่บ้านมีปาร์ตี้
“เออลืมไปเลย กลับกันดีๆ นะพวกมึง ไอ้เชนรอกูแปบเก็บหนังสือก่อน” สกายโบกมือลาเพื่อนท้ายประโยคหันไปบอกกับเชนที่ก้มหน้าก้มตาเล่นเกมส์
เมื่อเสร็จเรียบร้อยก็พากันขับรถกลับบ้าน งานปาร์ตี้หมูกระทะฉลองให้เพื่อนรักที่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วก็ได้จัดทริปเชียงใหม่ในวันหยุดยาวหน้า ช่วยเพื่อนเก็บล้างทุกอย่างเสร็จสกายก็ขึ้นมาอาบน้ำเตรียมตัวทบทวนบทเรียนอีกรอบ ดีที่พรุ่งนี้สอบบ่ายเขากะอ่านยาวๆ ใกล้เช้าค่อยงีบหลับเอาแรง
Rrrr Rrrrr
“ครับพี่คุณ”
‘เปิดกล้องด้วยสิครับฟ้า’ สกายเลิกคิ้วละออกมามองจอโทรศัพท์เมื่อเห็นว่าพี่คุณคอลวีดีโอมาจึงเปิดกล้องตามคำสั่ง พี่คุณในชุดทำงานเดาได้ว่าคงเข้าเวรดึกอีกตามเคยผิดกับเขาที่ใส่ชุดนอนพร้อมแว่นตาเตรียมอ่านหนังสือเต็มที่
“ว่างหรือพี่ตอนนี้” สกายมองผ่านหลังพี่คุณเห็นความเงียบไม่จอแจเช่นเคยจึงเอ่ยถาม
‘ครับ ได้พักพอดีเลยโทรหากำลังจะนอนหรือเปล่า’ สกายส่ายหน้าแล้วชูตำราให้คนพี่ดู
“อ่านทวนครับพรุ่งนี้สอบ” ตรัยคุณยิ้มมองน้องด้วยความพอใจ เหมือนว่าเด็กน้อยของเขาจะเลิกทำงานที่ผับแล้วทุ่มเทให้กับการเรียนซึ่งเขาพอใจเป็นอย่างมาก
‘พี่ช่วยติวไหม’ เมื่อเสนอมาอย่างนี้อ้อยเข้าปากช้างชัดๆ มีหรือสกายจะปฏิเสธ เคยบอกแล้วว่าพี่คุณน่ะโคตรเทพจะปล่อยให้ลาปลอยมาลอยผ่านไปได้อย่างไร เด็กตัวขาวพยักหน้ายิ้มยิงฟัน ตรัยคุณยิ้มเอ็นดูจากนั้นเขาก็เริ่มอธิบายสิ่งที่น้องไม่เข้าใจช้าๆ ผ่านไปพักใหญ่เห็นควรว่าตัวเองควรกลับไปทำงานจึงเอ่ยลาเด็กดื้อที่ขมวดคิ้วเคร่งเครียดอยู่กับตำรา
‘มีอะไรไม่เข้าใจพิมพ์ทิ้งไว้ก็ได้นะครับพี่ว่างแล้วจะตอบ’ สกายพยักหน้า
“ขอบคุณมากครับพี่คุณ ช่วยได้เยอะเลย” แถมด้วยรอยยิ้มประจบไปอีกหนึ่งที พี่คุณนี่ยอดมนุษย์จริงๆ ถามไรตอบได้อับดุลยังแพ้
‘อย่านอนดึกมากนะครับฟ้า เท่าที่ดูแล้วเราก็เข้าใจหมดแล้วนี่พักผ่อนเถอะครับ’ สกายยิ้มรับ
“ขอทวนอีกซักรอบเดี๋ยวนอนพี่ พี่เองก็อย่าหักโหมมากนะ กาแฟห้ามดื่มเกินวันละสองแก้ว!” ตรัยคุณหลุดขำ สกายหรี่ตาจับผิดขำแบบนี้มากกว่าสองชัวร์
‘โถ่นั่นชีวิตพี่เลยนะครับ’ เมื่อได้ยินดังนั้นคนน้องก็หน้าง้ำร้อนถึงคนปลายสายต้องรีบโอ๋
‘แต่ไม่ดื่มแล้วครับวันนี้เด็กดีไม่โกรธพี่นะ’
“ผมเปล่าโกรธเสียหน่อย ผมรู้ว่ากาแฟกับพวกเรามันของคู่กันแต่พี่คุณอ่ะชอบดื่มอย่างเดียวข้าวก็ไม่ค่อยจะกินแล้วก็มาว่าแต่ผมนะ” คนพี่มองหน้าจอโทรศัพท์ด้วยแววตาอ่อนโยนจนสกายเสตาหลบ
‘ห่วงพี่หรือครับ’ สกายเม้มปากก่อนจะหลับหูหลับตาตอบ
“ห่วงดิพี่!” ถามมาก็กล้าตอบเว้ย คนจริงพอ ตรัยคุณยิ้มกว้างเมื่อเห็นน้องหน้าแดง คุณหมอคนหล่อหัวเราะเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยบอกเด็กน้อยของเขาอย่างอ่อนโยน
‘ขอบคุณครับฟ้า ต่อไปพี่จะหาอะไรกินด้วยจะไม่ดื่มแค่กาแฟแล้วครับแต่ถ้าจะให้ดีวานฟ้าช่วยเตือนพี่บ่อยๆ ได้ไหม’ สกายเม้มปากเหลือบมองพี่คุณในจอโทรศัพท์แล้วหันหนี
“คนแก่ก็งี้แหละแต่เอาเถอะผมเป็นคนดีจะช่วยเตือนให้แล้วกัน” ตรัยคุณหัวเราะขำ
‘ครับๆ ยอมแก่ก็ได้พี่ต้องไปแล้วจริงๆ นะ ฝันดีครับฟ้า’ สกายหันมามองพี่คุณเต็มตายิ้มแล้วโบกมือลา
“ตั้งใจทำงานนะพี่” วางสายจากพี่คุณเขาก็กลับมาตั้งใจอ่านหนังสืออีกครั้ง ราวๆ ตีสี่เห็นว่าสมควรแก่การพักผ่อนแล้วสกายจึงถอดแว่นกระดกนมจนหมดแก้วเข้าไปล้างหน้าแปรงฟันอีกรอบจึงเข้านอน ไม่รู้ตอนนี้พี่คุณจะยุ่งมากหรือเปล่าช่วงดึกๆ บางทีในห้องฉุกเฉินก็จะยุ่งมากเพราะมีทั้งผู้ป่วยปกติและผู้ป่วยฉุกเฉิน บางวันเห็นพี่คุณตอนออกเวรสภาพเหมือนไปฟัดกับหมาที่ไหนมาแล้วก็สงสาร อืม...นอนซักสามชั่วโมงก็พอแปดโมงเช้าจะได้ซื้อข้าวเช้าไปให้ใครบางคนที่โรงพยาบาล
สกายงัวเงียขึ้นมาในตอนเช้า มือเรียวควานปิดนาฬิกาปลุกนอนบิดขี้เกียจสองสามทีก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำแปรงฟัน ลงมาข้างล่างเห็นคุณชายของบ้านนั่งอ่านข่าวในไอแพดแล้วก็นึกแปลกใจ
“ทำไมมึงตื่นเช้าจังวะยู” ยูเงยหน้าขึ้นมาเลิกคิ้วแล้วยิ้มในแบบฉบับคุณชายของมัน
“กูต้องถามมึงมากกว่าว่าทำไมตื่นเช้าสกายแล้วนี่จะไปไหนมีสอบบ่ายไม่ใช่หรือไง” ยูเอ่ยถามอย่างกับพ่อ ถ้าเป็นไอ้เชนเขาสวนกลับว่าเสือกไปแล้วแต่นี่ชายยูไง จะพูดแบบนั้นกับเพื่อนไม่ได้มันไม่ดี
“ว่าจะออกไปข้างนอกหน่อยเดี๋ยวแวะเข้าคอนโดเลย” สกายในชุดไปรเวทเอ่ยบอกพร้อมกับสะพายเป้เดินไปหยุดตรงที่แขวนกุญแจแล้วหันมาตะโกนบอกเพื่อน
“ยูกูเอารถมึงไปนะ”
“ฝากเติมน้ำมันด้วยเมื่อวานเชนบอกว่าลืมเติม” สกายจิ๊ปาก
“เออเค ไอ้เชนนี่มันน่าด่าจริงๆ” ป่านนี้คนนอนหลับอุตุอยู่บนห้องคงจามจนตื่นแล้ว ร่างสูงโปร่งเดินออกมานอกบ้านทักทายรักยมที่พี่ฉายเปิดกรงให้ออกมาวิ่งเล่นแต่เช้าเสร็จก็ขับรถไปยังโรงพยาบาล
“อ้าวฟ้า” ตรัยคุยเดินหาวนอนออกมาจากโรงพยาบาลเห็นเด็กตัวขาวยืนยิ้มแฉ่งอยู่ข้างรถก็รีบเดินเข้ามาหา
“ผมมารับครับ ดูสภาพพี่คุณสิหมดหล่อเลย” สกายกล่าวกลั้วหัวเราะมองคนพี่ที่สภาพเหมือนผ่านศึกมา
“ก็ตั้งแต่วางสายจากเราไปพี่ก็ไม่ได้หยุดอีกเลย มีแต่เคสหนักๆ ทั้งนั้นเลยครับนี่ก็เพิ่งส่งเคสเสร็จ” สกายยกนาฬิกาขึ้นดูแล้วพยักหน้า
“ไปครับพี่เดี๋ยวผมขับรถไปส่งรถพี่ทิ้งไว้โรงพยาบาลนี่แหละ นี่ตอนมาผมแวะซื้อโจ๊ก น้ำเต้าหู้แล้วก็ปาท่องโก๋มาให้ด้วยนะยังร้อนๆ อยู่เลยกลับไปกินให้อิ่มท้องจะได้นอนเนอะ” เสียงเจื้อยแจ้วเอ่ยบอกจากที่ง่วงอยู่ตรัยคุณหายเป็นปลิดทิ้ง เด็กน้อยของเขาเหมือนพลังงานสำรองแค่ได้เห็นหน้าหรือแม้แต่ได้ยินเสียงก็ทำให้เขากระชุ่มกระชวยได้แล้ว
“ขอบคุณนะครับวันนี้พี่เหนื่อยจริงๆ” สกายยิ้มภูมิใจ เด็กน้อยของตรัยคุณยิ้มกว้างจนคนพี่อดไม่ได้ที่จะขยี้ผมด้วยความเอ็นดู
“อิอิ คิดถูกจริงๆ ที่ตื่นมารับ หลับไปก่อนก็ได้นะพี่ถึงแล้วเดี๋ยวผมปลุก” คนพี่หลับตาว่าง่ายเพราะความอ่อนล้าจากการทำงาน สกายเบาเสียงเพลงเปิดคลอไว้เบาๆ เพราะพี่คุณเคยบอกว่าไม่ชอบให้รถเงียบจนเกินไปหรี่แอร์ให้อีกคนแล้วตั้งใจขับรถกลับคอนโด
ใช้เวลาไม่นานรถคันสวยของเพื่อนยูที่สกายเป็นคนขับก็กลับมาจอดยังคอนโดอย่างปลอดภัย สกายดับเครื่องแล้วหันมาปลุกคนพี่เสียงเบาแต่เหมือนว่าพี่คุณไม่ได้หลับตั้งแต่แรกแล้ว คงจะแค่พักสายตาเฉยๆ เมื่อเขาเอ่ยเรียกเพียงครั้งเดียวคนหล่อก็เปิดเปลือกตาขึ้นมายิ้มอ่อนให้เขาในทันที
“ขอบคุณครับ” พี่คุณเอ่ยเสียงนุ่ม สกายจะไม่รู้สึกอะไรเลยถ้าไอ้พี่บ้าแม่งไม่ยืดตัวมาจูบแก้มเขาเป็นการแถมแล้วยังเปิดประตูลงไปรออย่างสบายอารมณ์อีกแน่ะ โว้ยยยยยยยยยพี่คุณมึงจะมาทำแบบนี้กับกูไม่ได้นะเว้ย! มันไม่คูล!!!
“ฟ้าซื้อของตัวเองมาด้วยหรือเปล่าครับ” เสียงทุ้มเอ่ยถามเมื่อจัดการอาบน้ำให้ร่างกายสดชื่นขึ้นมาบ้างเป็นที่เรียบร้อย เดินเข้าไปที่โซนครัวเห็นสกายกำลังเอาโจ๊กออกจากไมโครเวฟพอดี เขาไม่ได้เอ่ยล้ออาการแก้มแดงของอีกคนเพราะเกรงว่าน้องจะเตลิดแล้วหนีกลับบ้าน
“ซื้อพี่ มาๆ มากินข้าวแล้วค่อยนอน” ตรัยคุณทำตามอย่างว่าง่าย เขาสองคนกินข้าวเช้าไปพร้อมกับเอ่ยทวนเนื้อหาที่น้องต้องสอบวันนี้ไปอีกเล็กน้อย เมื่อจัดการอาหารเช้าทั้งหมดเสร็จเขาก็เป็นคนเก็บล้างให้น้องนั่งอยู่เฉยๆ เพราะเด็กดีของเขาแพ้น้ำยาล้างจาน
“เสร็จแล้วพี่ก็ไปนอนเถอะ” สกายเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าพี่คุณเช็ดจานใบสุดท้ายเสร็จ คนพี่หันมาพิงสะโพกกับเคาท์เตอร์มองมาที่เขา
“แล้วฟ้าจะไปไหน”
“เดี๋ยวว่าจะกลับไปนอนที่ห้องอีกซักตื่นอ่ะพี่” สกายลุกขึ้นหาวบิดขี้เกียจเตรียมตัวกลับห้องตัวเองแต่ข้อมือขาวถูกรั้งเอาไว้จากคนเป็นพี่
“ไปนอนด้วยกันสิเตียงพี่ตั้งกว้าง” สกายตาค้าง
“หะ...หา” เห็นน้องทำท่าทางตลกตรัยคุณก็หัวเราะแล้วดึงน้องเข้ามาใกล้ ขยี้ผมเด็กดีของเขาเบาๆ
“คิดอะไรหืม?”
“ปะ...เปล่าซักหน่อยพี่จะคิดอะไร ผู้ชายด้วยกันแต่เห็นว่ามันรบกวนเปล่าๆ ผมกลับไปนอนที่ห้องดีกว่าไม่กี่ชั้นเอง” แต่คราวนี้คนอายุมากกว่าไม่ยอมเขายืนเต็มความสูงดึงน้องเข้ามาใกล้อีกจนตอนนี้ระยะห่างของเขาทั้งคู่ห่างกันเพียงไม่กี่เซนติเมตร สกายตกใจแต่ก็ไม่ได้ผลักออก คือจะให้ทำไงอ่ะขามันแข็งไปหมดแล้ว สกายได้แต่ร่ำร้องอยู่ในใจไม่กล้าโวยวายออกมา
“เสียเวลาครับ นอนกับพี่นี่แหละเดี๋ยวพี่ปลุกเราเอง”
“แต่ผมอยากให้พี่นอนยาวๆ พี่เหนื่อยมาทั้งคืนแล้ว” เขายิ้มเอ็นดูเด็กน้อยตรงหน้า มืออีกข้างที่ไม่ได้จับข้อมือน้องยกขึ้นมาลูบแก้มขาวอย่างที่เขาชอบทำ
“นอนกับพี่นะครับ” สกายหลับหูหลับตาพยักหน้า ยอมแล้วเว้ย! ไม่ต้องมาทำเสียงอ้อนแบบนี้เขาหัวใจจะวาย! อีกด้านพอเห็นว่าน้องยอมตรัยคุณก็ยิ้มกว้างออกแรงจูงน้องเข้ามายังห้องนอน หาเสื้อผ้าสบายๆ ให้น้องเปลี่ยนนอน
“เอาไปเปลี่ยนครับจะได้นอนสบาย”
“ขอบคุณครับ”
สกายเดินหายเข้าไปในห้องน้ำไม่นานก็ออกมา คนตัวสูงยิ้มขำเมื่อเห็นอีกคนใส่เสื้อผ้าของเขาเขาไม่ใช่คนตัวใหญ่มาก ใหญ่ไม่เท่ากับเพื่อนน้องที่ชื่อบีสท์แต่เขาก็มีกล้ามเนื้อในระดับหนึ่งผิดกับฟ้าที่สูงอย่างเดียวน้องไม่ได้ผอมเกินไปแต่ก็ไม่ได้ตัวใหญ่แบบเขาหรือเพื่อนของน้อง เรียกว่าหุ่นกำลังดีน่ากอดและเสื้อของเขาคงจะตัวใหญ่ไปหน่อยพอไปอยู่บนไหล่ของฟ้ามันถึงตกลงมาโชว์รอยสักที่เขาเห็นทีไรก็ขัดใจทุกที
“เสร็จแล้วก็มานอนครับ” ตรัยคุณตบที่นอนอีกฝั่งหนึ่งที่ยังว่างอยู่ สกายเกาท้ายทอยเก้อเขินก่อนจะถอนหายใจบอกกับตัวเองว่าแค่นอนด้วยกันเฉยๆ พี่ชายน้องชายนอนเตียงเดียวกันไม่แปลกหรอก
ใช่ไม่แปลกแต่หัวใจที่เต้นรัวอยู่นี่สิแปลก!
“สอบกี่โมงครับ” ตรัยคุณเอ่ยถามเมื่อน้องล้มตัวลงนอนห่มผ้าเรียบร้อย
“บ่ายสองพี่”
“งั้นพี่ปลุกนาฬิกาตอนเที่ยงนะครับจะได้ตื่นมากินข้าวก่อนแล้วค่อยออก” สกายพยักหน้า
“ครับ”
“ฝันดีนะครับฟ้า”
“ฝันดีพี่คุณ”
ใช้เวลาไม่นานสกายก็เข้าสู่ห้วงนิทราเรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากคนที่นอนอยู่ข้างๆ ได้ไม่ยาก คงนอนไปไม่กี่ชั่วโมงแล้วตื่นขับรถมารับเขา น่ารักจริงๆ เลยเด็กคนนี้ ตรัยคุณขยับตัวเข้าไปใกล้ก่อนจะค่อยๆ สอดแขนเข้าไปใต้หัวน้องรั้งให้อีกคนเข้ามาในอ้อมแขน สูดลมหายใจจากแก้มนุ่มไปเต็มปอดแอบจูบหน้าผากเด็กขี้เซาอีกนิดแล้วเข้าสู่ห้วงนิทราตามอีกคนไป
“ขอบคุณนะครับเด็กดีของพี่”
tbc
talk. ความสกายนี่มันน่าเอ็นดูจริงๆ เลย ส่วนพี่คุณอ่อนโยนทำไมคะ หัวใจเราหวั่นไหวเดี๋ยวก็เก็บไว้เองเลยซะนี่! ฝาก #ฟ้าของคุณด้วยน้า แล้วก็ใครที่อยากได้เล่มตัวร้ายไว้นอนกอดตอนนี้เปิดจองแล้วน้า กระซิบอีกนิดรอบจองแถมพี่เปาให้ด้วยจ้า อิอิ ไปแอบดูความรักของพี่เค้ากัน
-
เด็กดีของพี่คุณ เขินมากกกกกก
-
แงงงงงง เขินกับพี่คุณมากกกกกจำเป็นต้องละมุนขนาดนี้มั้ยคะ นี่แน่ใจนะคะพี่ว่ายังไม่ได้เริ่มจีบน่ะ
-
ชีวิตรักของสองหมอมันน่สเอ็นดูแท้ๆๆๆเด้อออ เหนื่อยหน่อยแต่ชาทแบตก็หายยยยย หวานๆๆๆๆๆๆๆ 5555555
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่าเอ็นดูน้งฟ้าเป็นอย่างนี้จะไม่ให้พี่คุณหลงได้ยังไง
-
:L2: :L1: :pig4:
-
:กอด1: น้องฟ้า เด็กดีของพี่คุณ
-
13
“พี่ทำข้าวผัดกุนเชียงกับไข่เจียวปูไว้ให้นะครับมาทานก่อนเร็ว”
ตรัยคุณกวักมือเรียกน้องที่ตอนนี้กลายเป็นเด็กดื้อ นั่งกอดอกประท้วงอยู่ตรงโซฟา เรื่องของเรื่องก็คือน้องตื่นมาแล้วเห็นว่าตัวเองนอนอยู่ในอ้อมกอดของเขาแล้วก็โวยวายหน้าแดง รู้ว่าเขินแต่เพราะเขาเพิ่งตื่นสติยังมาไม่ครบถ้วนจึงจับเด็กดื้อมาจูบปิดปาก
แล้วก็อย่างที่เห็น
“ฟ้าครับได้ยินที่พี่เรียกไหม”
ตรัยคุณเรียกน้องเสียงอ่อนแต่เด็กดื้ออย่างไรก็คงเป็นเด็กดื้ออยู่วันยังค่ำ สกายปรายตามองพี่คุณด้วยความขัดใจ โมโหก็โมโหแต่มันเสือกเขินมากกว่านี่สิ โว้ย! คนหล่ออารมณ์เสีย! มึงกระทำการอุกอาจมากพี่คุณเรื่องนี้สกายจะไม่ยอม เหอะไม่ต้องมาทำหน้าอ่อนใจเลยนะ โกรธเว้ย โกรธๆๆๆๆ ไม่คุยด้วยหรอก แบร่! ไอ้พี่บ้า สกายสะบัดหน้าหนีหากแต่ร่างสูงก็ลุกขึ้นเดินไปในครัวอย่างไร้เสียง ตรัยคุณอมยิ้มส่ายหัวบทจะดีก็ดีใจหายบทจะดื้อก็ดื้อสุดๆ เลยให้ตายสิ
แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้หรอกนะว่าฟ้าน่ารักมาก
“โกรธพี่ขนาดนั้นเลยหรือครับ” สกายพ่นลมหายใจออกจมูกแสร้งทำหูทวนลมตักข้าวเข้าปากเคี้ยวจนแก้มตุ่ย ไม่ต้องมาทอดเสียงอ่อนคราวนี้ไม่ใจอ่อนหรอกเว้ย ฝั่งคนพี่ก็ได้แต่กลั้นยิ้มเพราะเด็กดื้อของเขาก้มหน้าก้มตากินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย นี่ขนาดงอนเขาอยู่นะ ถ้าเป็นปกติเขาคงได้รับรอยยิ้มหวานๆ กับคำชมว่าอร่อยอย่างนั้นอร่อยอย่างนี้มาเป็นกระบุงแน่
“เด็กดี”
“ไม่ต้องมาเรียก จะกินข้าว” สกายเอ่ยเสียงเขียว ตรัยคุณชูมือสองข้างเป็นสัญญาณยอมแพ้ ชายหนุ่มลุกขึ้นทำท่าจะเดินออกไปด้านนอกร้อนถึงคนที่กำลังโกรธพี่เขาหนักหนาต้องรีบดึงชายเสื้ออีกคนไว้
“พี่จะไปไหน” ตรัยคุณหันกลับมายิ้มบาง
“ก็เหมือนว่าฟ้าจะไม่อยากเห็นหน้าไม่อยากได้ยินเสียงพี่ พี่ก็เลยไม่อยากอยู่ขวางหูขวางตาครับเดี๋ยวจะพาลกินข้าวไม่อร่อย” สกายตาโต โอ้โหนี่ถ้าเป็นไอ้เชนเขาคงด่าสวนไปว่าทำไมต้องเล่นใหญ่เบอร์นี้ แต่นี่พี่คุณไง ลุงแกคงน้อยใจเขาเสียแล้วล่ะ โด่! หายงอนก็ได้วะ
“มานั่งกินข้าวสิพี่” ไม่พูดเปล่ามือขาวกระตุกชายเสื้อชายหนุ่มยิกๆ เร่งให้อีกคนนั่งลง ตรัยคุณซ่อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ไว้ได้อย่างแนบเนียนก่อนจะตีหน้าเศร้านั่งลงข้างน้อง
“แต่ฟ้าโกรธพี่”
“ผมหายแล้ว” คนพี่หลุดยิ้มก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าเศร้าทันทีเมื่อเด็กดื้อของเขาช้อนตามอง ก็ทำตัวน่ารักขนาดนี้จะให้เขาห้ามใจไม่ให้ฟัดอีกคนอย่างไรไหว
“จริงนะครับ”
“จริงดิพี่ แต่พี่ห้ามทำแบบนั้นอีกนะ” สกายหลบสายตาบอกเสียงอ้อมแอ้ม
“แบบไหนครับ”
“ไม่ต้องมาตีมึนเลยนะ” สกายเริ่มแหวอีกรอบ คราวนี้ตรัยคุณหัวเราะเบาๆ แล้วพยักหน้าลูบผมน้องอย่างเอ็นดู
“ครับๆ ไม่ทำแล้วครับ”
“พี่แม่งนิสัยไม่ดี” สกายบ่นพึมพำกับตัวเองแต่อีกคนได้ยินชัดเจน คิ้วเข้มขมวดเล็กน้อยก่อนที่มือใหญ่จะบีบปากน้องจนสกายร้องโอดโอยโวยวายทันที
“อะไรของพี่เนี่ย!” ตาเฉี่ยวตวัดมองคนพี่อย่างเอาเรื่อง
“พูดไม่เพราะ” สกายทำหน้างง
“อะ...ไร”
“ครับด้วย”
“ฮะ? โอ๊ยพี่คุณอย่าบีบดิ” สกายโวยวายปัดมืออีกคนออกจากปากพัลวัน
“ก็ฟ้าพูดไม่เพราะ ไม่มีหางเสียง ไหนลงท้ายด้วยครับสิครับเร็ว” ตรัยคุณเอ่ยเร่งแต่มีหรือเด็กดื้อจะยอม
“ไม่!”
น่าโดนจับจูบให้ปากบวมจริงๆ เด็กดื้อคนนี้
สกายขับรถมาส่งพี่คุณเอารถที่โรงพยาบาลก่อนจากนั้นก็ขับมามหาวิทยาลัย เดินเข้าคณะมาด้วยสีหน้าเบิกบานนึกกระหยิ่มยิ้มย่องในใจที่ทำให้พี่คุณมีสีหน้าไม่พอใจได้ หึคิดว่าขัดใจเขาได้คนเดียวหรือไง โดนบ้างจะได้รู้สึก จริงๆ เขาก็ไม่ใช่คนพูดไม่เพราะหรอกนะแต่พอเห็นสีหน้าไม่พอใจของพี่คุณเวลาเขาพูดไม่มีหางเสียงทีไรมันก็ตลกทุกที
ก็เลยแกล้งดื้อกับลุงแกเสียหน่อย
“เดินยิ้มมาเลยนะมึง พร้อมล่ะสิ” เนมอดจะแขวะไอ้เพื่อนตัวดีของตัวเองไม่ได้
สกายนอกจากจะเป็นคนเก่งโดยพรสวรรค์แล้วมันยังเป็นคนขยันอีกต่างหากไม่แปลกใจเลยทำไมเหล่าอาจารย์หมอถึงยกให้มันเป็นลูกรัก น้อยคนนักที่จะรู้ว่าเพื่อนบ้ารอยสักของเขาเป็นทายาทโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังเพราะสกายมันใช้นามสกุลฝั่งแม่ เห็นว่าเพราะยายมันขอไว้เพราะเป็นหลานชายคนเดียวทางฝั่งแม่ แต่ถึงอย่างนั้นส่วนนึงก็เพราะสกายไม่เคยโอ้อวดหรือยกตนข่มท่าน จึงมีแต่คนชื่นชมมันไม่เว้นแม้แต่พวกเขาที่เป็นเพื่อน
“เออสิกูอ่านจนจะอ้วกออกมาเป็นตัวหนังสืออยู่แล้วขนาดกินข้าวยังมองจานข้าวเป็นตัวหนังสือเลยมึง” สกายบอกก่อนจะทำท่าสลัดขน เนมกระตุกยิ้มกับความเกรียนของเพื่อน
“ดีที่มึงไม่กินข้าวอยู่แล้วเห็นข้าวในจานเป็นเครื่องในคน” แวนเงยหน้าขึ้นจากหนังสือเอ่ยบอกเลยโดนสกายขยี้ผมจนยุ่งอย่างหมั่นเขี้ยว
“เดี๋ยวกูก็กระซวกไส้มึงซะนี่ มีตรงไหนไม่เข้าใจอีกป่าว” สกายเอ่ยถามอย่างใจดี ยังพอมีเวลาอยู่ก่อนเข้าห้องสอบ เมื่อเพื่อนเสนอตัวมาอย่างนี้แวนกับเนมก็ไม่ขัด สามเพื่อนซี้สุมหัวติวกันจนกระทั่งได้เวลาสอบ
เวลาสอบผ่านไปไวเหมือนโกหก เหล่านิสิตแพทย์ทั้งหลายพากันเดินสะโหลสะเหลออกมาจากห้องสอบด้วยสภาพวิญญาณหลุดลอยไม่เว้นแม้กระทั่งนิสิตแพทย์เท่าฟ้า สกายเดินล่องลอยออกมาจากห้องสอบทิ้งตัวนั่งลงตรงเก้าอี้หน้าห้องรอแวนกับเนมเดินออกมา ขนาดว่าอ่านมาดีแล้วยังมีบางข้อที่เขาทำไม่ได้อยู่เลย ร่างโปร่งถอนหายใจด้วยความเหนื่อยอ่อน
ไม่ได้แย่แต่ก็ไม่ถึงกับดีมาก ช่างแม่งผ่านไปแล้วครั้งหน้าค่อยสู้ใหม่ สกายสูดหายใจลึกให้กำลังใจตัวเองพอดีกับที่เพื่อนทั้งสองคนแทบจะคลานออกมาจากห้องสอบ แวนเบะปากเตรียมร้องไห้เลยโดนเนมคว้าคอจับหัวทุยซุกจั๊กแร้ก่อนที่คนตัวเล็กจะได้ร้องงอแง
“พอเลยไอ้แวนอย่าเพิ่งคร่ำครวญ กูไม่พร้อมฟังอะไรทั้งนั้น” เนมเอ่ยขัดคอทันที ร่างเล็กได้แต่ฟึดฟัดแต่ก็ยอมเงียบเมื่อเห็นว่าแวนไม่ร้องโวยวายเนมจึงปล่อยคนตัวเล็กเป็นอิสระแล้วเตะขาสกายเบาๆ
“ไปหาไรแดกก่อนป่ะเดี๋ยวต้องมาเรียนต่ออีกชีวิตกูอนาถสัด”
“เออไปดิวันนี้อีกยาวไกล ไหนจะต้องเข้าแล็ปอีก โว๊ะ!” สกายบ่นออกมาบ้าง คนขี้โวยวายขยี้ผมตัวเองจนไม่เป็นทรงแล้วลุกขึ้นเดินตามเพื่อนไป ปีสูงขึ้นก็เรียนหนักขึ้นเวลาก็แทบจะไม่มี ยิ่งปีหน้าขึ้นชั้นคลินิกแล้วด้วย จะบอกว่าทั้งตื่นเต้นทั้งกลัว
ตื่นเต้นที่จะได้ออกตรวจคนไข้แต่ก็กลัวว่าจะเผลอโวยวายใส่คนไข้น่ะสิ เขายิ่งเป็นพวกยุขึ้นเสียด้วย ด่ามาด่ากลับไม่โกงนี่ว่าจะลงเรียนคอร์สมารยาทกับชายยูสักสองสามคอร์สก่อนขึ้นปีสี่ คนไข้จะได้ไม่ตกใจกับว่าที่หมอมารยาททรามแบบเขามาก ไอ้หมาเชนด่าเขาอยู่ทุกวันมันแนะนำให้เขาไปเป็นหมอเด็กเพราะมันกลัวเขาวางมวยกับญาติคนไข้ ไอ้บ้าเอ๊ยใครมันจะไปทำแบบนั้นวะ
“หยุดยาวนี้ไปไหนกันวะ” แวนเอ่ยถาม ตอนนี้พวกเขาอยู่ในโรงอาหารของคณะ สกายก้มหน้าก้มตาโซ้ยข้าวขาหมูด้วยความหิวโหยทั้งที่เพิ่งกินข้าวที่พี่คุณทำให้ไปเมื่อเที่ยง
“นอน” เนมตอบแทบจะในทันที แวนเลยหันมาเลิกคิ้วถามสกาย
“ไปเชียงใหม่ มึงอ่ะ” สกายถามกลับ
“ภูเก็ต” แล้วบทสนทนาก็เงียบลงอีกครั้งเมื่อพวกเขาเห็นอาหารตรงหน้าน่าสนใจมากกว่า
เมื่อเติมพลังกันเสร็จก็กลับไปเรียนอีกครั้ง คราวนี้ลากยาวถึงสองทุ่ม สกายนึกก่นด่าตัวเองในใจ ไม่น่าเสร่อขับรถมาเลย ตอนนี้ง่วงจนจะหลับได้ทุกนาทีจะให้พวกเพื่อนหรือพี่ฉายมารับก็เกรงใจ เอาไงดีวะพยายามฝืนขับกลับไปนอนคอนโดน่าจะไหว ถ้าเป็นตอนปีหนึ่งนะคลานกลับไปนอนหอในสบายใจเฉิบไปแล้ว
“ฟ้า” สกายที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ สะดุ้งเล็กน้อยหันไปทางเสียงเรียกก็เห็นพี่คุณนั่งอยู่ ร่างสูงในชุดทำงานกวักมือเรียกให้เขาไปหา
“อ้าวไม่ได้ทำงานหรอพี่”
“หยุดครับ” เพราะเพื่อนที่ขอแลกเวรไปมาทำแทนให้วันนี้ เขาก็เลยว่างมารับเด็กน้อยของเขาได้
“แล้วมานี่ทำไมอ่ะ มาหาอาจารย์หมอหรอพี่” ตรัยคุณส่ายหน้ายิ้มทำให้สกายยิ่งงงไปใหญ่
“มารับครับ” สกายชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง
“มารับผม”
“ครับ”
“ผมขับรถมาพี่” ตรัยคุณยิ้มใจดีแล้วลุกขึ้นเดินเข้ามาหาน้อง
“เดินไปดูสิว่ารถเรายังจอดอยู่หรือเปล่า” สกายทำตามที่คนพี่บอกร่างสูงโปร่งเดินไปยังลานจอดรถโดยมีอีกคนเดินตามหลังมาด้วยแล้วก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อรถคันสวยของยูหายไปจากลานจอด
“ไอ้หมาเชน” รายชื่อแรกของเพื่อนหลุดออกมาจากปากทำให้ตรัยคุณหลุดขำ ร่างสูงกว่าพยักหน้าแล้วเดินเข้ามาดึงข้อมือน้องให้เดินตาม
“ครับเชนไลน์มาบอกพี่ว่าฝากรับเรากลับด้วย พอดีเขาจะใช้รถด่วน” สกายรู้ดีว่ามันเป็นข้ออ้างของเพื่อน โกหกไม่เนียนไปเรียนมาใหม่ไอ้หมาเชน รถที่บ้านจอดเรียงอย่างกับโชว์รูมมีหน้ามาบอกว่าใช้รถด่วน ลงทุนเอากุญแจสำรองมาขับออกไปด้วย
โง่ในโง่จริงๆ เพื่อนเขา แต่เอาเถอะกำลังขี้เกียจขับรถพอดีมีคนขับให้ก็ดีไปอย่าง
“กินอะไรหรือยังครับ” สกายปิดปากหาวพยักหน้าเป็นคำตอบก่อนจะเอ่ยบอกเสียงงัวเงีย
“กินก่อนเรียนแล้วพี่ตอนนี้โคตรง่วง” ถ้าอย่างนั้นนอนไปนะครับถึงแล้วเดี๋ยวพี่ปลุก สกายพยักหน้าว่าง่ายแล้วเข้าสู่ห้วงนิทราทันใดปล่อยให้อีกคนมองด้วยสายตาเอ็นดูตั้งแต่มหาลัยจนถึงคอนโด
ตอนได้รับข้อความจากเชนว่าเจ้าตัวแอบมาจิ๊กรถที่สกายขับมาเรียนกลับบ้านแล้วขอให้เขามารับน้องแทนก็แปลกใจ แต่พอรู้เหตุผลก็เข้าใจเพื่อนของน้องได้ทันที เพราะเป็นห่วงไม่อยากให้น้องขับกลับทั้งที่ง่วงนอน เชนเสริมมาว่าเวลาสกายเลิกดึกน้องชอบง่วงแต่ไม่ยอมให้คนที่บ้านมารับเพราะเกรงใจ เชนจึงขอความช่วยเหลือมายังเขาที่ว่างอยู่พอดี อีกอย่างเขาก็ตั้งใจว่าจะมารอรับน้องอยู่แล้วด้วยเลยตอบตกลงทันที
เชนแอบเล่าให้ฟังด้วยว่าน้องเคยเกือบประสบอุบัติเหตุเพราะหลับใน พอรู้แล้วก็รู้สึกอยากตีเด็กดื้อที่นอนหลับปุ๋ยขึ้นมาทันที ห่วงว่าคนอื่นจะลำบากแต่ไม่เคยห่วงตัวเองเลยสักนิด เด็กดื้อเอ๊ย
น้องอาจจะยังไม่รู้และเขาก็ไม่คิดจะเล่าให้ฟังด้วยว่าช่วงนี้เขาคุยกับเชนเพื่อนของน้องบ่อยเป็นพิเศษ เรื่องทั้งหมดที่คุยกันก็คงเป็นเรื่องอื่นไปไม่ได้นอกจากเรื่องของเด็กดื้อที่นอนหลับปุ๋ยไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่ตรงนี้ ตลอดหลายปีที่ห่างกันไป แน่นอนว่ามีหลายอย่างเปลี่ยนไปตามกาลเวลา เขารู้ข่าวคราวน้องตลอดเพราะฝันพี่สาวของฟ้ามักจะพูดถึงน้องชายให้ฟังบ่อยๆ และเขาเองก็ชอบที่จะฟัง
เขารู้เรื่องราวของน้องแทบทุกเรื่องไม่เว้นแม้กระทั่งเรื่องที่น้องเคยรักเพื่อนสนิทในกลุ่ม ยอมรับว่ารู้สึกไม่ชอบใจอย่างมากและอยากจะลงโทษเด็กดื้อที่ออกนอกลู่นอกทางให้เข็ดหลาบ จะได้จำว่าตัวเองเป็นของใคร
เขาไม่ยอมหรอกนะ ขอเขาแต่งงานแล้วจะมานอกใจไปหาคนอื่นได้อย่างไร ถึงตอนนี้น้องกับน้องแพรวจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันแต่เวลาที่เขาเห็นทั้งคู่อยู่ด้วยกันความรู้สึกหวงก็พวยพุ่งขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้และรับรู้ได้ในตอนนั้นเอง
ว่าความรักมักจะใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผลเสมอ
ส่ายหัวให้กับความคิดในทางลบของตัวเอง ทำตัวไม่สมกับเป็นผู้ใหญ่เลย เขารู้ว่าตอนนี้น้องแพรวมีคนรักแล้วแต่ความหึงหวงใช่จะเป็นสิ่งที่ห้ามกันได้ไม่อย่างนั้นแฟนน้องแพรวจะทะเลาะกับฟ้าทุกครั้งที่เจอกันหรือ ทุกเรื่องเชนเล่าให้เขาฟังหมดนั่นแหละ เดาได้เลยว่าถ้าน้องรู้น้องต้องจับเพื่อนตัวเองบูชายัญแน่นอน ตรัยคุณคิดมาถึงตรงนี้ก็ยิ้มขำหันไปมองคนหลับด้วยสายตาเอ็นดู
ทั้งดื้อและร้ายกาจแต่ทำไมถึงทำให้เขาหลงได้มากขนาดนี้กันนะ ร่างสูงยิ้มมุมปาก
พี่ปล่อยให้ฟ้ามีชีวิตอิสระมานานแล้วครับ ต่อไปนี้เป็นเวลาของพี่ที่จะเอาตัวเจ้าสาวกลับคืนมาในอ้อมกอดแล้วนะ จะหนีอย่างไรก็หนีไม่พ้นหรอกเด็กดื้อของพี่
tbc
talk. ความร้ายของพี่เขานั้นชนะน้องทุกทาง สงสารลูกจริงๆ เลยทำไมอนาคตสาร้ายแบบนี้คะ ฝาก #ฟ้าของคุณ ด้วยน้า
มาคุยกันหน่อยน้า อย่างที่เราเคยบอกว่าจะลงเรื่องนี้ได้บ่อยขึ้น บ่อยในความหมายของเราคือเมื่อเราหยุดซึ่งวันหยุดของเรานั้นมันไม่เหมือนชาวบ้านชาวช่องเขา เอาเป็นว่าภายในหนึ่งอาทิตย์จะมีออกมาหนึ่งตอนแล้วกันนะคะ ถ้าติดอะไรลงไม่ได้เราจะแจ้งบอกไว้ในทวิตเตอร์กับในเพจนะคะ
-
ฟ้าน่ารักอย่างนี้พี่คุณถึงหวงมาก
-
:L2: :pig4: :L1:
-
14
“ช่วงนี้เราไม่ค่อยได้นอนหรือเปล่า ดูสิตาโหลเชียว” ไม่ว่าเปล่ามือใหญ่เอื้อมมาคลึงรอบดวงตาน้องแผ่วเบาสกายพยักหน้าหงึกหงักแทนการตอบเพราะรู้สึกไร้เรี่ยวแรงเป็นอย่างมาก เรียนก็หนักกลับมาก็ต้องทวนไหนจะแล็ปโน่นนั่นนี่อีก อยากจะลุกขึ้นแล้วตะโกนดังๆ ติดตรงที่ไม่มีแรงนี่แหละ
จะว่าไปช่วงนี้ก็ไม่ค่อยได้กลับบ้านเลยแฮะ
“พี่คุณ” คนพี่ที่ง่วงอยู่กับรอบดวงตาเด็กดื้ออยู่ชะงักมือเลิกคิ้วถามน้อง
“ครับ?”
“ผมว่าวันนี้จะกลับบ้านใหญ่” มือใหญ่เปลี่ยนเป็นลูบผมน้องเลื่อนลงมาเกลี่ยแก้มตอบ
“พี่ขับไปส่งไหมครับ” สกายนิ่งคิดไปนิดนึงสุดท้ายก็พยักหน้าตกลง ก็มันขี้เกียจนี่นามีพี่คุณคอยสปอยมันดีอย่างนี้นี่เอง
“จะไปเลยไหมครับ” สกายยู่ปากหันไปมองนาฬิกา บ่ายโมงครึ่งรีบกลับก็ดีเหมือนกันเย็นๆ รถน่าจะติด คิดได้ดังนั้นก็ไลน์เข้าในกรุ๊ปครอบครัวว่าเย็นนี้จะกลับไปนอนที่บ้าน โดนแม่ประชดเสียยกใหญ่แต่พอบอกว่าพี่คุณจะไปด้วยก็กระดี้กระด้าจนพ่อต้องปราม
“ว่าไงครับฟ้า” พี่คุณถามก่อนจะขยับเข้ามานั่งข้างแถมยังถือวิสาสะชะโงกมาดูมือถือของเขาอีก นิสัยไม่ดีเลยไอ้พี่บ้า
“แปบนะพี่ พี่ดรีมฝากซื้อของ”
“ครับ” พี่คุณตอบก่อนจะเอาหัวพิงไหล่ของสกายไว้ สกายคุยกับที่บ้านอีกสองสามประโยคแล้วก็สะกิดบอกคนพี่
“ไปพี่ ต้องไปซื้อของให้พี่ดรีมก่อนด้วย” ตรัยคุณขยับตัวลุกขึ้นยืนดึงข้อมือน้องให้ลุกตาม
“ฝันสั่งซื้ออะไรครับ”
“คุณเธออยากกินติ่มซำเจ้าดัง เสียเวลาขับรถไปซื้อให้ชะมัด” สกายบ่นหงุงหงิงพลางบิดขี้เกียจไปด้วย ตรัยคุณอมยิ้มบิดจมูกน้องอย่างหมั่นเขี้ยว
“คนขับน่ะพี่ไม่ใช่หรือไงครับ” สกายยู่ปากทำหน้ามู่ทู่
“พี่ขับแต่ผมนั่งไปด้วยไง อีกอย่างพี่คุณก็ไม่ค่อยได้นอนเหมือนกันนี่ครับ” คนพี่ยิ้มกว้างอยากจับน้องมาหอมซักฟอดแต่เมื่อนึกได้ว่าถูกงอนคราวที่แล้วเพิ่งผ่านมาไม่นานเขาก็ไม่อยากจะทำให้น้องโมโหขึ้นมาอีก
“พี่ไหวครับชินแล้วล่ะ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะครับเด็กดี” มือใหญ่เกลี่ยแก้มเด็กน้อยของเขาด้วยความรักสกายได้แต่เสตาหลบเพราะรู้สึกร้อนแก้ม พี่คุณแม่งชอบทำแบบนี้อยู่เรื่อย
“ปะ...ไปกันได้แล้วมั้งพี่”
“หึหึ ไปสิครับ” ตรัยคุณเลื่อนมือลงมาดึงข้อมือน้องให้เดินตาม สกายมองมือพี่คุณที่กุมข้อมือของตัวเอง ยังๆ ไม่หยุดนะพี่มึงถ้าวันไหนไม่ได้แตะตัวเขาสักส่วนนึงของร่างกายสงสัยพี่มันคงชักดิ้นชักงอแน่ เนี่ยพอทำท่าจะชักมือออกก็กำไว้เสียแน่นมันน่างับหัวแล้วกลืนลงท้องไปจริงๆ เลย
แวะซื้อซาลาเปาติ่มซำเจ้าดังให้พี่ดรีมเรียบร้อยแล้ว พี่คุณก็แวะร้านไวน์เห็นบอกว่าสั่งไวน์ไว้ให้พอของเขานานแล้วได้โอกาสเลยแวะเข้ามาเอา ส่วนเขาก็นั่งกินขนมรออยู่บนรถสบายใจเฉิบ มีพี่คุณขับรถให้โคตรจะดี สบ๊ายสบายเหมือนชายยูขับเลย แถมจะกินขนมเท่าไหร่ก็ไม่ว่าดี๊ดีอ่ะ
“ตัวยุ่งทำหน้าอะไรแบบนั้นครับ” สกายหุบยิ้มมองค้อนพี่คุณที่ขึ้นมาประจำที่นั่งคนขับเรียบร้อย หันไปมองหลังรถก็เห็นกล่องไวน์แพ็คเสียเรียบหรูข้างกันมีกระเช้าผลไม้ที่แม่เขาชอบ สกายหรี่ตาหึ! มิน่าล่ะแม่เขาถึงได้อะไรๆ ก็หมอคุณๆ ขี้ประจบแบบนี้นี่เอง
“ไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย พี่คุณขับไปเลยนะผมจะนอน” เอ่ยสั่งคนพี่แล้วปรับเอนเบาะทิ้งตัวลงนอนเอาผ้าห่มมาห่มยักคิ้วกวนพี่คุณแล้วหลับหนีสายตาเอ็นดูของพี่คุณ
มองนานไม่ได้หรอก คันหัวใจ
“แม่สวัดดีครับพ่อสวัสดีครับ พี่ดรีมหวัดดี” สกายที่นอนเต็มอิ่มกล่าวทักทายทุกคนด้วยน้ำเสียงร่าเริง เดินตัวปลิวมากอดแม่เต็มรักแต่ก็โดนหยิกจนสะดุ้งโหยง
“ง่ะแม่อ่ะ” แถมด้วยโดนตีแขน
“ดูสิเจ้าลูกคนนี้ปล่อยให้พี่เขาถือของมาคนเดียวได้ไง”
สกายหน้างอหันหลังไปมองพี่คุณที่ยิ้มกว้างของเต็มสองมือก็ทำได้แต่เดินไปช่วยคนพี่ถือของ ตรัยคุณส่งถุงติ่มซำพี่ดรีมให้น้องส่วนของพ่อกับแม่เจ้าตัวเดินเอาเข้าไปให้เอง แม่ยิ้มกว้างกว่าจานดาวเทียมพ่อเองก็เหมือนกัน สงสัยแสดงออกทางสีหน้ามากไปพี่ดรีมเลยผลักหัวเขาแล้วจิกกัด
“ไอ้เด็กขี้อิจฉา”
“ก็พี่ดูเดะ ผมลูกนะ นี่ลูกยืนหัวโด่อยู่นี่มีใครสนใจผมซักคนไหมอ่ะ” สกายหน้าง้ำขนาดพูดอย่างนี้พ่อแม่ยังเมินเขาเลย แม่เดินกอดแขนพี่คุณเข้าบ้านมีพ่อเดินตามเข้าไปทิ้งเขาเป็นหมาหัวเน่าไม่มีใครรักอยู่กับพี่ดรีมเนี่ย
“หึหึ มันก็ทำเพราะเราทั้งนั้นแหละน่า” สกายเอียงคองงไม่เข้าใจคำพูดพี่สาวที่เดินหัวเราะแกว่งถุงติ่มซำเข้าบ้านแล้วยังไม่วายตะโกนเรียกน้องชายให้รีบตามเข้ามาก่อนจะหัวเน่าของจริง
“หน้างออีกแล้วเป็นอะไรครับ” ตรัยคุณเอ่ยถามเด็กน้อยของตน ตั้งแต่เดินเข้าบ้านตลอดมื้ออาหารเด็กน้อยของเขาก็หน้างอเหมือนงอนอะไรสักอย่างอยู่ตลอดเวลากระทั่งตอนกำลังจะนอนสีหน้าก็ยังไม่ดีขึ้น
“หึ!” สกายพ่นหัวเราะออกจมูกมองพี่คุณด้วยความอิจฉา ตรัยคุณเห็นดังนั้นจึงเดินเข้ามานั่งบนเตียงข้างสกาย
“เป็นอะไรไหนบอกพี่ซิ”
“พี่คิดจะฮุบสมบัติผมใช่ป่ะ” ตรัยคุณแปลกใจที่จู่ๆ น้องก็เอ่ยถามอะไรแบบนี้ออกมา
“ไม่ต้องมาทำหน้างงเลย ก็เนี่ยตั้งแต่มาถึงพ่อกับแม่คุยกับผมนับประโยคได้แล้วดูพี่ดิอะไรๆ ก็หมอคุณๆ พี่คุณอย่างนั้น หมอคุณอย่างนี้ พี่จะฮุบสมบัติผมใช่ไหมตอบมาเลยนะ!”
สุดท้ายคนพี่ก็หลุดหัวเราะออกมาเสียงดัง เด็กน้อยของเขาน้อยใจพ่อกับแม่ตัวเองนี่เอง ตรัยคุณขยับนั่งขัดสมาธิหันหน้าเข้าหาน้องที่นั่งท่าเดียวกันอยู่ต่างกันแค่สกายกอดหมอนไว้ตรงหน้าอกแต่เขาดึงมือเรียวมากุมไว้เท่านั้น
“น้อยใจหรือครับ” สกายหน้างอไม่ตอบ ตรัยคุณยิ้มเอ็นดูคลึงมือขาวเบาๆ
“ฟ้าไม่ชอบใช่ไหมล่ะ เวลาคุณพ่อถามเกี่ยวกับเรื่องเรียน”
สกายชะงักหันมองพี่คุณอย่างไม่เชื่อสายตา ไม่คิดว่าพี่คุณจะดูออก เขารู้ว่าพ่อกับแม่ไม่เคยกดดันเรื่องเรียนแต่ถ้าเลือกได้เขาก็ไม่อยากจะให้ท่านสองคนพูดถึงมันเท่าไหร่ เพราะพ่อกับแม่เป็นอัจฉริยะ เขาที่เรียนดีแต่ไม่ถึงกับพวกท่านเลยไม่อยากพูดถึง มันรู้สึกไม่ค่อยดีอ่ะ เข้าใจความสกายไหม แต่พี่คุณนี่สุดยอดจริงๆ แฮะ
“ทำไมรู้ครับ” ตรัยคุณยิ้มมือที่ไม่ได้จับมือน้องถูกส่งขึ้นมาเกลี่ยแก้มอีกคนและรอยยิ้มนั้นกว้างขึ้นไปอีกเมื่อน้องเอียงหน้ามาซบมือของเขา
“แค่เห็นฟ้าพยายามบ่ายเบี่ยงที่จะคุยเรื่องเรียนพี่ก็พอจะเดาได้ครับ พี่เลยชวนพวกท่านคุยเรื่องแทนไงเราจะได้ไม่เครียด ไม่ดีหรือครับหืม?”
ตรัยคุณทอดเสียงอ่อนเอ่ยถามเด็กน้อย สกายพยักหน้าหงึกหงักหลับตาพริ้มแก้มยังวางอยู่บนมือคนพี่ อาการอ้อนแบบนั้นทำให้ตรัยคุณอยากจะหอมแก้มน้องซักฟอด ติดแค่ว่าที่นี่บ้านของน้องจะทำอะไรประเจิดประเจ้อคงไม่ดี ถึงจะเป็นในห้องนอนก็เถอะ ถ้าถามว่าทำไมทั้งคู่ถึงนอนห้องเดียวกันก็เพราะว่าห้องที่เอาไว้รับแขกถูกพี่ดรีมใช้เป็นห้องเก็บของไปเสียแล้วน่ะสิ
วันนี้เลยไม่ใช่แค่สกายที่เป็นหมาหัวเน่า พี่ดรีมเองก็เน่าพอกันเพราะแม่บ่นใหญ่ว่าพี่คุณต้องมานอนเบียดเขา ถึงกับจะไล่เขาไปนอนบนพื้นเลยนะ ดีที่สกายร้องโวยวายงอแงแม่ถึงอมยิ้มแล้วบอกว่าพูดเล่น โด่ดูก็รู้ว่าแม่พูดจริงแต่เห็นเขาจะงอนล่ะสิเลยแกล้งบอกว่าพูดเล่น
“พี่คุณจะไม่แย่งสมบัติผมนะ” คนพี่ยิ้มขำบีบแก้มน้องด้วยความหมั่นเขี้ยว เขาน่ะหรือจะแย่งสมบัติมีแต่จะเพิ่มสินสอดให้น่ะสิ เด็กดื้อเอ๊ย
“ไม่แย่งหรอกครับ” เด็กน้อยกลับมายิ้มแฉ่งได้อีกครั้งตรัยคุณเลยแถมด้วยการบีบจมูกรั้นไปอีกหนึ่งที
“ง่วงหรือยังครับ” สกายพยักหน้าเป็นคำตอบ เด็กหนุ่มขยับตัวนอนอีกฝั่งของเตียงเหลือที่กว้างมาพอให้พี่คุณกลิ้งนอนสบายๆ บอกกล่าวราตรีสวัสดิ์กันเสร็จก็ผล็อยหลับไปง่ายๆ เหมือนเดิม
ตรัยคุณนอนตะแคงข้างมองน้องที่นอนขดอย่างกับตัวหนอนด้วยความเอ็นดู รอสักพักใหญ่จนแน่ใจว่าน้องหลับจริงๆ ก็ขยับกายเข้ามาใกล้สอดมือรองใต้ลำคอขาวพร้อมกับรั้งเอวน้องเข้ามาในอ้อมแขน จูบหน้าผากราตรีสวัสดิ์เด็กดื้ออีกที ที่ริมฝีปากอีกหน่อยแล้วหลับตามอีกคนไป
ตื่นกันตั้งแต่เช้าเพราะแม่เคาะปลุกให้ทั้งบ้านออกมาใส่บาตรทำบุญพร้อมกัน สกายสัปหงกหัวแทบทิ่มใส่ขันข้าวดีที่ตรัยคุณเอามือรองหัวน้องไว้ได้ทัน คราวนี้ล่ะตื่นเต็มตามเลยเพราะโดนแม่บ่น
“อยู่บ้านโน้นก็มีเพื่อนตามใจ อยู่คอนโดพี่คุณคงตามใจน้องใหญ่เลยใช่ไหมเนี่ย” แม่บ่นออกมาเมื่อเห็นว่าลูกชายคนเล็กของเธอถูกประคบประหงมอย่างดี สกายยู่หน้า
“แม่อ่ะไม่ได้ตามใจซักหน่อย กายโตแล้วนะแม่”
“โตแต่ตัวน่ะสิไอ้ลูกหมา มีอะไรก็ร้องแง้วๆ ฟ้องเพื่อนตลอด” พ่อคือกองกำลังสนับสนุนของแม่ อื้อหือจี๊ดเลย
“เปล่านะพ่อ!”
“จะบอกว่าเดี๋ยวนี้ฟ้องคุณแทนล่ะสิ” สกายหันขวับไปหาพี่สาวตัวเอง พี่คุณก็ไม่เคยช่วยกันเลยร่วมด้วยช่วยกันกับพ่อแม่หัวเราะเยาะเขาอีกแหน่ะ เดี๋ยวปั๊ดงอนซะนี่
“เราก็อย่าตามใจน้องมากนะคุณ รายนี้น่ะพอไม่ได้ดั่งใจก็พยศ ดื้อล่ะที่หนึ่ง”
“แม่! นี่ลูกนะ ลูกเอง” ตรัยคุณยิ้มขำเห็นเด็กดื้อหน้างอแล้วก็นึกเอ็นดู ที่บ้านของฟ้าคงคิดเหมือนกันทุกคนถึงรวมหัวกันแกล้งน้องอยู่แบบนี้
“ไม่หรอกครับเดี๋ยวนี้น้องว่าง่ายขึ้นเยอะ” สกายยิ้มแฉ่งเมื่อพี่คุณเข้าข้างเขา
“เห็นป่ะๆ โด่พ่อกับแม่อ่ะใส่ร้าย” พ่อกับแม่อมยิ้มขำมีแต่พี่ดรีมคนเดียวที่ผลักหาเขาด้วยความหมั่นไส้
“เจ้าลูกคนนี้นี่มันจริงๆ เลย มาๆ พระมาแล้ว” แม่ตัดจบบทสนทนา พวกเขาเข้าแถวจับแขนต่อกันเป็นลูกเป็ดแม่เลยให้เขากับพี่คุณเป็นคนใส่ขนมกับน้ำ
“ฟ้ารู้อะไรไหม” ตรัยคุณกระซิบข้างหูน้องเบาๆ ให้ได้ยินกันสองคน สกายเงยหน้ามองคนพี่ด้วยสายตาสงสัย
“อะไรพี่”
“ก็ที่โบราณเขาบอกว่าทำบุญร่วมชาติตักบาตรร่วมขันกันไงครับ เห็นทีชาติหน้าเราคงจะได้เกิดมาคู่กันเหมือนเดิม”
ฉ่า!
ได้ยินเสียงอะไรไหม สกายกำลังรู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนจนไหม้ พี่คุณ...ไอ้พี่บ้าพูดจาอะไรก็ไม่รู้ สมองกระทบกระเทือนหรือไงแล้ว แล้ว แล้วไอ้ที่บอกว่าชาติหน้าจะได้เกิดมาคู่กันเหมือนเดิมคืออะไร!
ชาตินี้เรายังไม่ได้คู่กันเลยนะเว้ย!!!
“เป็นอะไรไอ้น้องบื้อ จะยืนหน้าแดงแข่งกับพระอาทิตย์หรือไง เขาเข้าบ้านกันหมดแล้วจะกินไหมข้าวเช้าอ่ะ!” พี่ดรีมผลักหัวเราะเรียกสติที่หลุดลอยให้กลับเข้าร่าง พอเขากระพริบตาปริบๆ ใส่คุณเธอก็หัวเราะแล้วเดินฮัมเพลงเข้าบ้านทิ้งให้เขายืนเอ๋ออยู่คนเดียว
ฮือทำไงดีอ่ะ กลับบ้านแฝดไปฟ้องไอ้พวกนั้นได้ไหม ไม่ได้ดิพวกมันล้อยันแก่แน่ แล้วทำไงดีวะ สกายอยากตะโกนดังๆ
“ฟ้าครับเข้าบ้านเร็ว” ตรัยคุณเดินออกมาตามน้องเห็นว่าเด็กดื้อยืนหน้าแดงขยับปากงุบงิบเหมือนบ่นอะไรอยู่คนเดียวแล้วก็อดขำไม่ได้ ดวงตาเฉี่ยวพอได้ยินเสียงคนที่ทำให้เขางุ่นง่านอยู่ในใจเอ่ยเรียกก็ตวัดสายตาไปมองกระทืบเท้าไปใกล้คนพี่แล้วตะโกนใส่
“พี่คุณนิสัยไม่ดี!”
ร่างสูงโปร่งกระทืบเท้าเข้าบ้านไปแล้วแต่ตรัยคุณยังยืนค้างอยู่ตรงนั้น ไม่ได้โกรธที่น้องตะโกนใส่หน้าแถมยังหาว่าเขานิสัยไม่ดีหรอก แต่ตอนที่น้องตะโกนว่าบวกกับแก้มแดงนั่นแถมสายตายังเป็นไปในทิศทางตรงข้ามกับคำพูดอีกมันเลยทำให้หัวใจเขาเต้นแรง ชายหนุ่มยกมือขึ้นข้างหนึ่งขึ้นมาปิดหน้าตัวเองเพื่อปกปิดรอยยิ้มกว้างเอาไว้
“อย่าน่ารักขนาดนี้สิครับฟ้า พี่จะอดใจไม่ไหวเอานะเด็กดื้อ”
tbc
talk. ลูกฉันพาผู้ชายเข้าบ้าน ตายๆๆๆๆๆๆๆ งามหน้ามากค่ะ แถมยังทำบุญร่วมกันอีก โอ๊ยยยยคุณพี่ขาาาา คุณพี่จะเอาลูกน้องไปให้ได้เลยใช่มั้ยคะพี่คุณขาาาาาา #ฟ้าของคุณ
แจ้งข่าวนิดนึงน้า อาทิตย์หน้างดอัพนะคะ เรากลับบ้านต่างจังหวัดยาวเลยค่า แล้วเจอกันน้า
-
พี่คุณต้องทนให้ได้!!! :katai2-1:
-
ทำบุญด้วยอะไรถึงจะได้พี่คุณมาเป็นแฟนอ่ะคะ 55555
ฟ้านี่ลุคผิดกะนิสัยเลยยยยยย
หวานแบบไม่น่าสัก เข็มแข็งแบบไม่น่างอแงเปฟ้นนนน
น่ารักกกกกกกกกกก
รอยุ่ทุกๆๆๆวันเลบจ้าไรท์ จุ้ปๆ
-
ไม่ธรรมดานะคะพี่คุณเนี่ย
ทำน้องฟ้าของเราเขินตลอด ดีต่อใจ :)
-
ไปหาแฟนแบบพี่คุณสักคนมีเหลือไหม
-
:pig4: :pig4:
-
15
ปัง!!
“เฮ้ยกายมึงใจเย็นๆ ดิวะ ไอ้เหี้ยโทรศัพท์พังเลยเห็นไหม!”
เชนเดินไปเก็บซากโทรศัพท์ที่สกายขว้างเข้ากำแพงมาพลิกดู ตายสนิท ไอ้เพื่อนห่านี่! สอนกี่ครั้งไม่เคยจำว่าอย่ามาลงที่ข้าวของ ใบหน้าหล่อหันไปมองคนขว้างที่ตอนนี้หัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่ที่โซฟาพอดีกับตรัยคุณเดินเข้ามาในห้อง ร่างสูงมองน้องทีมองเพื่อนน้องที เห็นซากโทรศัพท์ในมือเชนหัวคิ้วก็ขมวดเข้าหากัน
“เกิดอะไรขึ้นครับ”
สกายสะบัดหน้าหนี ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์จะคุยดีกับใครทั้งนั้น ในหัวมีแต่คำว่าเอาคืนให้เพื่อน มีคนตัดสายเบรกรถยูเขารู้ว่ามันคือใครเหมือนกับที่ทุกคนรู้และสกายก็รู้ว่ามันคือคำเตือนเพราะมันตั้งใจตัดให้ขาดแถมยังทิ้งร่องรอยเอาไว้ให้เพื่อนเขารู้อุบัติเหตุจึงไม่เกิดขึ้น
แต่ถ้ามันเกิดขึ้นล่ะจะทำอย่างไร ใครจะรับผิดชอบถ้าเขาเสียเพื่อนอีกคนไปจากความเห็นแก่ตัวของคนแค่คนเดียว แม่งเอ๊ยอยากกระทืบคน โมโหเว้ยโมโห!!!! สอบก็จะสอบกระทืบคนก็อยากกระทืบทำไมเกิดเป็นกูมันลำบากจังวะ
“กายมันโมโหนิดหน่อยครับพี่คุณ”
เชนเห็นว่าเพื่อนยังไงก็ไม่ตอบคำถามพี่คุณแน่จึงเป็นฝ่ายตอบแทนด้านสกายนั้นเดินดุ่มๆ เข้าไปยังห้องนอนปิดประตูดังโครม เชนได้แต่ส่งยิ้มแหยให้นายแพทย์คนหล่อแต่ดูว่าคำตอบแค่นี้พี่คุณจะยังไม่พอใจเชนจึงจำเป็นต้องเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง
“แล้วก็อย่างที่เห็นครับ ไม่พอใจอะไรก็พังข้าวของผมล่ะอยากจับมันมาตีก้นจริงๆ เลย” เชนเล่าเรื่องทั้งหมดให้ตรัยคุณฟังแถมท้ายด้วยการบ่นเพื่อนขี้โมโหของตัวเองในห้องอีกเล็กน้อย ตรัยคุณผ่อนลมหายออกช้าๆ
“เรื่องนี้พี่ว่าควรแจ้งตำรวจนะครับไม่ควรทำอะไรกันเอง” เขาเตือนในฐานะผู้ใหญ่แต่ดูทรงแล้วก็รู้ว่าเด็กพวกนี้ฟังแต่ไม่ทำตาม ดื้อกันหมดทั้งกลุ่มสินะ
“ลงบันทึกประจำวันไปแล้วครับแต่ก็เท่านั้นแหละพี่”
“ก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไรเลยนะเชน อีกอย่างเรื่องเอาคืนอะไรนั่นพี่ไม่สนับสนุนเลยนะเพราะมันจะทำให้เรื่องไม่จบมีแต่ความยุ่งยาก”
“ครับ ไงก็ฝากดูมันหน่อยนะพี่ผมว่าจะกลับบ้านแฝดแปบนึง สวัสดีครับพี่คุณ”
คนเด็กกว่ายกมือไหว้แล้วเดินออกจากห้องของสกายไป ตรัยคุณส่ายหัวถอนหายใจเชื่อเถอะว่าที่พูดไปไม่ฟังหรอกเอาเถอะถ้ายังอยู่ในขอบเขตเขาก็จะไม่ว่าอะไร ถ้ายังไม่ใช่อะไรที่ร้ายแรงแต่ถ้ามันเกินขอบเขตที่เขาวางไว้เมื่อไหร่และคนของเขามีอันตรายเมื่อนั้นแหละได้เห็นดีกัน
“ฟ้าครับพี่ขอเข้าไปนะ” เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับและประตูไม่ได้ล็อคตรัยคุณจึงถือวิสาสะเปิดเข้าไป ภายในห้องนอนเห็นเด็กดื้อของเขานอนคลุมโปงอยู่ที่เตียงจึงเดินเข้าไปนั่งข้างๆ
“เชนเล่าให้พี่ฟังหมดแล้วนะ ลุกขึ้นมาคุยกันก่อนเร็ว” ตีก้นน้องเบาๆ สองสามทีร่างในผ้าห่มก็ขยับยุกยิกโผล่หน้าออกมา ตรัยคุณดึงมือน้องให้ลุกขึ้นนั่ง สกายขยับตัวนั่งขัดสมาธิหันหน้าเข้าหาคนพี่ เอ...เหมือนเดจาวูเลยแฮะท่านั่งนี้
“ห้ามทำอะไรโดยพละการนะครับ” สิ้นคำพูดของคนพี่สกายก็ยู่หน้าทันที
“ไม่ฟังได้ไหมอ่ะ” เด็กดื้อเถียงเลยโดนบีบแก้มไปตามระเบียบ
“ถ้าแก้แค้นกันไปแก้แค้นกันมาเรื่องมันก็ไม่จบสักทีสิครับ” ตรัยคุณคว้ามือทั้งสองข้างของน้องมาบีบเล่น
“แต่มันทำเพื่อนผมก่อนอ่ะ”
“พี่ถึงบอกให้พวกเราไปแจ้งความ” คราวนี้สกายเบะปาก
“พี่คิดว่าแจ้งความแล้วจะจับตัวคนผิดได้หรือไง ตำรวจไทยมาตอนจบทุกที อื้อ!” สกายร้องโวยวายเมื่อโดนตรัยคุณบีบปากแต่ก็มีท่าทีอ่อนลงเมื่อคนพี่สีหน้าจริงจัง
“อย่าพูดอย่างนี้ครับ พี่เชื่อว่าคนผิดอย่างไรก็ต้องถูกจับมาลงโทษเชื่อในกระบวนการยุติธรรมหน่อยสิครับ”
คำพูดของพี่คุณก็เหมือนคำพูดของคุณครูไม่ก็แม่คือเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา ถามว่าสกายฟังไหม ฟังสิแต่จำหรือเปล่านั่นก็อีกเรื่อง คนพี่เห็นเด็กน้อยลอยหน้าลอยตาน่าหมั่นเขี้ยวจึงหลุดยิ้มบีบแก้มเด็กดื้อของเขาไปมา
“แก้มช้ำหมดแล้วพี่”
“ก็เรามันดื้อพูดอะไรก็ไม่ฟัง”
“ไม่รู้ไม่ชี้” สกายยิ้มตาหยีดูก็รู้ว่าจงใจกวนคนพี่ ตรัยคุณยิ้มส่ายหัวอย่างอ่อนใจบีบแก้มเด็กดื้ออีกหนึ่งทีแล้วตีหน้าขาน้องเบาๆ
“ไปครับ” สกายหน้าเหวอ
“ไปไหนพี่” เพราะทำหน้าตาน่าเอ็นดูเลยโดนบีบจมูกไปอีกหนึ่งที
“เดี๋ยวพี่พาไปซื้อมือถือใหม่ครับ ก็เด็กดื้อที่ไหนก็ไม่รู้โมโหแล้วทำลายข้าวของ ถ้าทำอีกพี่ตีจริงๆ นะ” สกายยิ้มปะเหลาะพลางเอียงหัวซบไหล่คนพี่อย่างออดอ้อน
“ตีผมลงหรอพี่ตีผมลงหรอออออ” ว่าพลางช้อนตาอ้อน เห็นแล้วมันน่าจับฟัดแต่ตรัยคุณรู้ดีว่าถ้าทำคงโวยวายใหญ่โตแล้วก็พาลงอนเขาไปตามระเบียบ คนพี่จึงได้แค่บีบจมูกอย่างหมั่นเขี้ยวแล้วดึงน้องให้ลุกจากเตียง
“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าครับ”
“ไปทั้งอย่างนี้เลยก็ได้พี่ สบายๆ” ปากว่าแต่การกระทำนั้นเดินไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้าหาเสื้อยืดกางเกงยีนส์มาใส่เรียบร้อย ก็ดูหน้าพี่ท่านสิดุอย่างกับจะงับหัวที่เปลี่ยนนี่ไม่ได้กลัวนะแค่ขี้เกียจทะเลาะเฉยๆ เถอะ
สามสิบนาทีถัดมาสกายก็เดินเฉิดฉายอยู่ที่ห้างดังใจกลางเมืองข้างกายมีชายหนุ่มหล่อเดินไม่ห่างดีที่พี่คุณใส่ชุดไปรเวทเลยเหมือนพี่ชายน้องชายมากกว่าอาเสี่ยกับอีหนู เอ๊ะ...นี่เขาคิดอะไรของเขา
“เอาแบบไหนดีครับฟ้า” ตรัยคุณสะกิดแขนน้องที่มัวแต่มองโน่นนี่ไม่ได้สนใจโทรศัพท์ที่เขายื่นให้ดูตรงหน้าสักนิด
“เอาแบบเดิมก็ได้พี่”
เรื่องของใช้สกายไม่ใช่คนเรื่องมากเอาแค่ใช้งานได้ก็พอ ตรัยคุณคุยกับพนักงานขายอีกเล็กน้อยก่อนจะยื่นบัตรเครดิตให้ ส่วนสกายนั้นลอยตัวอยากจ่ายให้ก็จ่ายเถียงไปเดี๋ยวลุงแกก็บีบปากอีก บีบจนปากเขาจะเล็กเท่ารูเข็มอยู่แล้ว
“คราวหลังถ้าโมโหอะไรห้ามทำลายข้าวของอีกนะครับ” สกายปากยื่นก่อนจะยกมือไหว้รับกล่องโทรศัพท์ที่พี่คุณยื่นมาให้ บอกว่าเอารุ่นเดิมลุงแกก็จัดให้ซะรุ่นใหม่ล่าสัตว์ เอ๊ยล่าสุดราคาเหยียบสี่หมื่น
ขนตูดลุกซู่แต่ถ้าขนหน้าแข้งพี่คุณไม่ร่วงสกายก็ยินดีรับ รวยนักใช่ไหม หึ!
“ครับๆ”
ตรัยคุณได้แต่ส่ายหน้าอ่อนใจ หลังจากซื้อโทรศัพท์ให้เด็กดื้อของเขาเสร็จแล้วก็พาน้องมากินข้าวจากนั้นน้องก็อยากซื้อหนังสือเพิ่มอีกนิดหน่อยเขาจึงมาช่วยเด็กน้อยของเขาเลือกจนบ่ายแก่ๆ ก็พาน้องกลับมาอ่านหนังสือที่ห้องหนังสือของเขา
“ลุกขึ้นมาอ่านดีๆ สิครับ” เขาบ่นน้องที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดอยู่บ้านคว้านลึกเห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้วก็อ่อนใจและขัดใจไปในที ดูสิผิวขาวๆ มีตำหนิหมด สกายที่นอนกลิ้งเกลือกอยู่บนพื้นเงยหน้ามองคนพี่ก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธ
“แบบนี้สบายดีพี่” ป่วยการจะบ่น ตรัยคุณปล่อยให้เด็กดื้อของเขานอนเอกเขนกอยู่บนพื้นพรมส่วนตัวเขานั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟา
“หลังสอบเสร็จไปไหนหรือเปล่าครับ”
“ไปเชียงใหม่กับพวกเพื่อนอ่ะพี่”
สกายกลืนข้าวลงท้องเอ่ยตอบ รู้สึกว่าตัวเองเหมือนคุณชายที่มีคนคอยทำทุกอย่างให้ เขามีหน้าที่แค่อ่านหนังสืออย่างเดียว ข้าวปลาอาหารพี่คุณเตรียมให้พร้อมนี่ไม่รวมไปรับไปส่งซื้อของโน่นนี่ให้ โอ้โหเฮะ ทำไมเกิดเป็นคุณเท่าฟ้าเขาดีอย่างนี้วะ
“แล้วพี่คุณไปไหนป่าวพี่”
“อยู่เวรยาวเลยครับ” สกายทำหน้าเห็นใจแล้วก็ยิ้มกว้างมือขาวเอื้อมไปบีบมืออีกคนเป็นการปลอบ
“ไม่เป็นไรนะพี่เดี๋ยวผมซื้อของฝากมาให้เยอะๆ เลย” ตรัยคุณยิ้มก่อนจะยื่นบัตรเครดิตของตัวเองให้น้อง สกายตาโตโบกมือปฏิเสธเป็นการใหญ่
“เฮ้ยไม่เอาพี่ ผมซื้อฝากไงซื้อฝาก”
“แต่อันนี้พี่ฝากซื้อครับ ฝากซื้อมาให้คนที่โรงพยาบาลด้วยนะส่วนจากนั้นเราจะเอาไปใช้อะไรก็ได้” ไม่ว่าเปล่าตรัยคุณจับมือน้องแบออกแล้ววางบัตรเครดิตของตัวเองบนมือน้อง
“เดี๋ยวผมก็รูดให้เต็มวงเงินซะนี่ทำตัวป๋าดีนัก” คนพี่หัวเราะเท้าคางมองเด็กดื้อตรงข้าม
“จะรูดให้เต็มเลยหรือครับรู้ไหมว่าวงเงินเท่าไหร่” สกายหรี่ตาพิจารณาบัตรเครดิตในมือตัวเอง ดูก็รู้ว่ามันต้องเยอะแน่แต่ใครจะสนเล่า
“ไม่รู้แหละก็พี่ให้ผมมาใช้เอง” ตรัยคุณขยี้ผมน้องอย่างหมั่นเขี้ยวแถมท้ายด้วยการลูบแก้มน้องเบาๆ
“ใช้ไปเถอะครับพี่จ่ายได้ ให้เลี้ยงเราตลอดชีวิตพี่ก็เลี้ยงไหว”
“กายมึงไหวป่ะวะ สอบแค่นี้สติมึงหลุดลอยไปเลยหรือไง”
แวนโบกมือตรงหน้าเพื่อนพลางถามกลั้วหัวเราะ เนมเองก็มองเพื่อนด้วยความแปลกใจ วันนี้สกายมาแปลกเหมือนคนไม่มีสติ หรือมันวิญญาณหลุดออกจากร่างไปแล้วแต่ก็ไม่น่าเป็นไปได้เพราะวันนี้สอบตัวที่กายมันเทพ แล้วมันจะเป็นอะไร
“มึง...” สกายเรียกเพื่อนแค่นั้นแล้วก็เงียบ จะโทษก็ต้องโทษพี่คุณคนนิสัยเสีย แม่งเอ๊ยเรียบเรียงคำพูดไม่เป็นประโยคเลยเนี่ย
จากที่เมื่อคืนเจอประโยคฮุคของตาลุงนั่นเข้าไปแล้วเขาก็สติหลุดลอยชนิดที่ว่าเดินกลับมาห้องอาบน้ำนอนตื่นมาสอบทำข้อสอบได้อย่างไรก็สุดจะรู้ได้ ขนาดตอนนี้นั่งรอสอบตัวต่อไปสติเขายังไม่ค่อยเข้าร่างดีเลย อยากจะคุยกับเพื่อนมากกว่านี้แต่ก็นึกไม่ออกว่าจะพูดอะไรสุดท้ายก็ได้แต่ส่ายหน้าแล้วก้มลงอ่านหนังสือต่อ
พี่คุณนะพี่คุณ นิสัยไม่ดีเลยแม่ง!
พูดอย่างกับจะขอเขาแต่งงาน เหี้ย! คิดอะไรของกูเนี่ย! สกายสะดุ้งตบแก้มตัวเองแรงๆ จนเนมและแวนตกใจรีบดึงมือเพื่อนไว้คนละข้าง
“กายไปวัดกับกูไหมเอาจริง”
แวนถามเสียงเครียด สกายได้แต่หันมองเพื่อนตาปริบๆ ซึ่งทำให้อีกสองคนขนลุกซู่ ผิดปกติ เพื่อนเขาต้องถูกองค์แม่อะไรเข้าสิงแน่นอนเพราะถ้าเป็นสกายตัวจริงมันต้องด่าเขาเสียหมาไปแล้ว ไม่นิ่งเงียบแล้วมองแบ๊วใส่อยู่แบบนี้หรอก
“หรือให้กูวิ่งไปนิมนต์หลวงพ่อมาที่นี่เลยดีวะ” เนมเองก็เริ่มอยู่ไม่สุข สกายมองเนมทีมองแวนทีแล้วก็อ้าปากคล้ายจะพูดอะไรแล้วก็หุบลงส่ายหน้าก้มอ่านหนังสือต่อ
“มึง...กูเริ่มกลัวมันแล้วเนี่ย” แวนกระซิบคุยกับเนมซึ่งอีกคนก็พยักหน้าเห็นด้วย
“เป็นอะไรกัน” เสียงดังขึ้นจากด้านหลังทำให้สองหนุ่มสะดุ้งสุดตัวพอหันไปเจอเชนที่ยืนเท้าเอวมองการกระทำแปลกๆ ของสามว่าที่หมออยู่เนมกับแวนก็แทบร้องไห้ด้วยความดีใจ
“มึงช่วยด้วยเพื่อนมึงผีเข้า” แวนเขย่าแขนเชนขอความช่วยเหลือ เชนเลิกคิ้วพอเห็นว่าเนมเองก็พยักหน้าเป็นไปในทางเดียวกับแวนก็ต้องเดินอ้อมไปดูสกายที่นั่งอ่านหนังสืออยู่นิ่งๆ นิ่งจนเกินไปเหมือนว่ามันไม่ได้อ่าน
“กาย” คนถูกเรียกเงยหน้าขึ้นมาพอเห็นว่าเป็นเพื่อนรักก็ลุกพรวดจนสามคนที่เหลือสะดุ้ง
“พุทโธ ธัมโม สังโฆ อย่าได้เบียดเบียดซึ่งกันและกันเลย” แวนพนมมือท่องบทสวดเชนทั้งขำทั้งสงสารหันไปมองเพื่อนบ้าที่อยู่ๆ ก็ลุกขึ้น
“มึงไปกับกูเร็ว” สกายบอกแค่นั้นแล้วก็ลากเชนออกจากโต๊ะด้วยความว่องไว
“มึงเป็นอะไรวะกายเพื่อนมึงกลัวใหญ่แล้วนั่น” สกายส่ายหน้าแล้วเดินวนไปวนมาเป็นหนูติดจั่นจนเชนเริ่มเวียนหัวจึงยึดไหล่ของเพื่อนไว้
“กาย”
“หือ?”
“มึงเป็นอะไรวะ”
“คือ...มึง”
“อะไร” อ้าปากแล้วก็เงียบ
“มึงไม่ได้โดนผีสิงอย่างที่เนมกับแวนมันบอกใช่ไหมกูเริ่มกลัวแล้วนะเว้ย” สกายส่ายหน้าแล้วถอนหายใจทิ้งตัวนั่งยอง เชนเห็นดังนั้นจึงนั่งตาม
“เป็นอะไรวะ”
“พี่คุณ” คราวนี้เชนเบิกตากว้างจับเพื่อนสำรวจทั้งตัว
“พี่เขาจับมึงทำเมียแล้วหรือวะ โอ๊ย! ไอ้ก๊ายตบกูทำไม” จากมือที่สาละวนกับเพื่อนอยู่ดึงกลับมากุมหัวตัวเองแทบไม่ทัน
“ไม่ถีบหน้ามึงก็ดีเท่าไหร่ละ ไม่ใช่อย่างที่มึงคิดเว้ย”
“อ่าวก็มึงเรียกพี่คุณแล้วก็เงียบไปกูก็คิดว่ามึงตกเป็นของพี่เขาแล้วสิ” สกายหน้าแดงขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุก่อนจะถอนหายใจยาว
“พี่คุณแม่งพูดอะไรแปลกๆ” เชนเลิกคิ้วก่อนจะทิ้งตัวนั่งขัดสมาธิบนพื้นอย่างไม่ใส่ใจก็นั่งยองๆ แล้วมันเมื่อยอ่ะ
“เขาพูดว่าอะไร”
“เขาให้บัตรเครดิตกูมา”
“อ่าฮะ”
“บอกให้เอาไปใช้ซื้ออะไรก็ได้ที่เชียงใหม่” เชนเริ่มขยับตัวเข้ามาใกล้เพราะเสียงเพื่อนเริ่มเบาลง ใบหน้าหล่อยิ้มอย่างถูกใจโดยที่สกายยังไม่รู้ตัวเพราะมัวแต่ก้มหน้ามองหญ้า
“แล้วไงต่อ”
“กูก็เลยบอกว่าเดี๋ยวแม่งรูดให้เต็มวงเงินแม่งเลย”
“อือฮึ”
“แล้วทีนี้นะมึง พี่มัน...พี่มันแม่ง!”
“พี่เขาทำอะไร”
“พี่คุณแม่งบอกว่าใช้ไปเถอะให้เลี้ยงกูทั้งชีวิตก็ไหว มึงดูพี่มันเด้!!!!” สกายร้องโวยวายกับเพื่อนที่ยิ้มกว้างอยากจะหัวเราะดังๆ พี่หมอคุณแม่งคนจริงแต่ไม่รู้จะขำหรือสงสารดีที่ไอ้เพื่อนบ้าของเขายังคงไม่รู้สึกตัว
“ชัดเลยมึง”
“ชัดอะไรวะไอ้เชน พูดดีๆ กูไม่เข้าใจ” เชนยักไหล่กระหยิ่มยิ้มย่องลุกขึ้นปัดฝุ่นที่ตูดแล้วเต๊ะท่ายืนล้วงกระเป๋า
“เรื่องแบบนี้มึงต้องรู้ด้วยตัวเองเว้ย ไปดีกั่ววววววบรัยยยยย” เชนเดินผิวปากจากไปด้วยอารมณ์เบิกบานผิดกับสกายที่ร้องด่าตามหลังแต่พี่เชนคนหล่อหาได้สนใจไม่
เห็นทีเรื่องนี้ต้องขยาย ฮริฮริ เพื่อนจะเป็นฝั่งเป็นฝาทั้งทีแถมหลัวเพื่อนยังรวยมากด้วย เกิดเป็นเท่าฟ้านี่ดีจริงๆ พี่เชนคอนเฟิร์ม!
tbc
#ฟ้าของคุณ
-
:pig4 :pig4: :pig4:
-
พี่คุณสายเปย์สินะ555
-
:pig4:
-
ขอได้ใหม
.
.
.
.
.
ผู้ชายแบบพี่คุณ
-
โอ้ยยยยความรวยยยเว้ยยยยยความรวยยยยรวยยที่สุดดดดแแดเลยจ้าาาาา5555
-
อยากได้หลัวแบบพี่คุณบ้างงงงงง :m1:
-
:L2: :L1: :pig4:
-
พี่คุณาายเปย์ เล่นเอาฟ้าอาการหนัก
-
โอยๆ............. ปลื้มปริ่ม ดีต่อใจจริงๆ ❤❤❤❤❤
พี่คุณ ตอดนิด หอมหน่อย ต้อนฟ้าตลอด
ฟ้า จะเขิน จะโมโหไปก็เท่านั้น ไม่ทันพี่คุณหรอก :-[
ตรัยคุณ เท่าฟ้า :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่มีอะไรจะพูด แค่คำว่า "อิจฉาฟ้า" พี่หมอคุณแม่งสุดๆอ่ะ หล่อ รวย เริ่ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
แอบอิจฉาน้องฟ้า ที่ได้หนุ่มสายเปย์ขนาดนี้
-
16
“สอบเสร็จแล้วโว้ย!” สกายตะโกนเสียงดังเมื่อเดินลงมายังบันไดขั้นสุดท้ายของตึกเรียน เนมกับแวนถอยกรูออกห่างทำท่าไม่รู้จักจนสกายอยากไล่เตะตูดพวกมันเรียงตัว ทำไมวะตะโกนแค่นี้ทำหน้าบางกันไปได้ ไม่คูลกันเลยสักนิด
“ตะโกนทำไมกายรบกวนคนอื่นเขา” สกายหันไปตามเสียงก็พบกับท่านชายยูเพื่อนรักในชุดไปรเวทเดินยิ้มมาหา
“อ้าวนึกว่าจะไปเจอกันที่โน่นเลย” สกายเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ
“แวะมาหาเพื่อนนิดหน่อยอ่ะแล้วก็รอมึงเลย” ยูตอบ สกายพยักหน้าเข้าใจก่อนจะหันไปลาเพื่อนทั้งสอง
“ไปก่อนนะพวกมึงกูมีธุระกับชายยูต่อ”
“เออ เจอกันมึง” แวนกับเนมโบกมือลาเผื่อแผ่มาถึงยูที่ยิ้มตอบตามสไตล์แล้วทั้งสองก็พากันออกจากมหาวิทยาลัยของตนเองไปยังที่หมายใหม่ นั่นก็คือมหาวิทยาลัยของแพรวกับบีสท์
เมื่อคืนยูโทรมาถามว่าเขาสอบเสร็จกี่โมงเมื่อตอบแล้วเจ้าตัวจึงบอกว่ารู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ ว่าบีสท์จะทำอะไรสักอย่างเกี่ยวกับเรื่องที่ยูถูกตัดสายเบรค ตัวการก็คือคนรักเก่าของซันที่เข้าใจผิดคิดว่ายูคือแฟนใหม่ของซันเลยมาขู่ ตอนแรกก็ปิดกันไม่ให้ทั้งบีสท์ทั้งซันรู้เพราะไม่อยากให้สองคนนั้นคิดมาก ซันน่ะชอบคิดมากว่ากลัวจะทำให้พวกเขาเดือดร้อนส่วนไอ้เพื่อนบีสท์ตัวดี เห็นว่าสกายรักเพื่อนเท่าไหนสำหรับบีสท์ให้คูณสอง
รายนั้นรักเพื่อนห่วงเพื่อนยิ่งกว่าตัวเอง ใครทำเพื่อนเจ็บก็เจ็บด้วย สกายเองก็คิดเช่นเดียวกับยูว่าไอ้ท่าทางนิ่งๆ ของบีสท์นั้นมันก็แค่ระเบิดเวลาดีๆ นี่เองและวันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้ายเขาสองคนจึงลงความเห็นกันว่าน่าจะต้องไปให้เห็นกับตาว่าเพื่อนจะไม่ทำอะไรหรือถ้าทำขึ้นมาจะได้ไปช่วยไว้ทันแต่การจราจรของกรุงเทพนั้นก็ไม่เคยเป็นใจกับอะไรทั้งสิ้น
“ไอ้ห่าเอ๊ยรถจะติดไปไหนเนี่ย” สกายบ่นเมื่อเขาทั้งสองติดแหง็กอยู่ที่เดิมมาร่วมชั่วโมงแล้ว
“ใจเย็นดิกาย อีกนิดเดียวก็ถึงใต้ดินแล้ว” ยูบอกเพื่อนอย่างใจเย็นแต่ดูจะไม่ได้ผลกับคนขี้โมโหเสียเท่าไหร่
“โอ้โหมึงคิดดู ช่วงเวลานี้คนเลิกงานทั้งใต้ดินทั้งบีทีเอสมึงเอ๊ยอัดกันเป็นปลากระป๋องแล้วมั้ง” สกายบ่นโดยมียูกับพี่ฉายหัวเราะ
และก็เป็นอย่างที่พวกเขาคิดบีสท์ไปต่อยพี่อินถึงคณะท่ามกลางกลุ่มไทยมุงมากมายแต่ไม่เห็นมีใครกล้าเข้ามายุ่งสักคนสงสัยจะกลัวข่าวลือบ้าบอที่ว่าไอ้บีสท์เพื่อนรักของเขาเป็นมาเฟียตะวันออกกลางอะไรนั่นล่ะมั้ง ปัญญาอ่อนจริงๆ
“แม่งเอ๊ยเป็นตำรวจไทยอีกแล้วกู มาไม่ทันตลอด” สกายบ่นเสียงดังก่อนจะเดินเข้าไปหาเพื่อนที่มีแพรวกับซันยื้อไม่ให้มันกระโจนไปหาไอ้พี่อินนั่นอีกรอบ สกายเดินมาสำรวจเพื่อนด้วยความเป็นห่วงพอเห็นว่าเพื่อนตัวเองไม่มีแผลอะไรก็ปรายตามองคู่กรณีที่เลือดเต็มหน้า
บีสท์เดินเข้าไปคุยกับอีกฝ่ายซึ่งสกายไม่ได้สนใจเท่าไหร่เพียงแต่มองรอบตัวด้วยความสนใจ อย่างกับดูละครหลังข่าวไม่มีผิดพระเอกกับตัวร้ายต่อยกันเพื่อแย่งนางเอ๊ยนายเอก ติดแต่ว่าในสายตาคนอื่นเพื่อนเขาน่ะคือตัวร้ายไม่ใช่พระเอกแต่อย่างใด
หึ! แล้วไงวะ ตัวร้ายเรื่องนี้ได้นายเอกไปครองเว้ยไอ้พระเอกหน้าโง่!
“แพรวพาบีสท์ออกไปก่อนนะ” ซันหันไปบอกกับแพรวให้พาบีสท์ที่ยังโมโหอยู่ออกไปโดยมีไอ้โฟล์คอริแต่ชาติปางก่อนของเขาตามออกไปด้วย สกายนะคันปากอยากกัดไอ้โฟล์คซักสองสามคำแต่ตอนนี้งานหลวงต้องมาก่อน ร่างโปร่งเดินมายืนคู่กับซันโดยอีกข้างของซันมียูยืนอยู่
สกายมองหน้าอีกฝ่ายด้วยสายตาดูถูก เขาเกลียดพวกลอบกัดแบบนี้ที่สุดมีอะไรก็มาเคลียร์กันซึ่งๆ หน้าเลยยังดีเสียกว่า หน้าตาอีกฝ่ายก็ดีนะไม่น่าเชื่อว่าจะนิสัยแบบนี้ นี่แหละคนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ
“เสน่ห์แรงจริงนะมึง” รู้นะว่าสถานการณ์ตอนนี้ตึงเครียดแต่สกายอดไม่ได้จริงๆ ที่จะไม่กัดไอ้เพื่อนหน้าสวย ก็แหมเห็นแล้วหมั่นไส้นี่ไอ้พี่อินแฟนเก่ามองมาเหมือนกับจะเป็นจะตายที่ซันมันสลัดรัก ขนตูดสกายนี่ลุกซู่
“ไอ้ห่ามันใช่เวลาไหม” ซันหันมาด่าแต่มีหรือคนอย่างเท่าฟ้าจะเจ็บลอยหน้าลอยตาใส่มันไปด้วยความร่าเริงพร้อมกับยืนดูดราม่าหลังข่าวต่อไปด้วย
“ที่ผ่านมาไม่ใช่ว่าผมไม่รู้ว่าอินทำอะไรไปบ้าง แต่ผมเลือกที่จะมองข้ามมันไปเพราะผมเห็นว่ามันไม่ได้สำคัญอะไรแต่ครั้งนี้ผมจะไม่ยอมอยู่เฉยอีกแล้ว”
“ทำไมครับ รักมันหรือครับ” ซันพูดกับอีกฝ่าย ไอ้หมอนั่นถามกลับพยายามยืนขึ้นอย่างไม่เจียมสังขาร สภาพน่าอดสูมากคือถ้ามึงไม่เป็นศัตรูกับเพื่อนกูนะก็จะเข้าไปช่วยทำแผลให้อยู่หรอก
“ถึงไม่มีเขาคนที่ผมรักก็ไม่ใช่อินหรอกครับ อย่าหวังหรือต้องการอะไรที่เป็นไปไม่ได้อีกเลย ผมว่าเรายื้อกันมาพอแล้วนะและที่ถามว่าผมรักเขาใช่ไหม ใช่ครับผมรักเขา”
“ร้ายกาจ” อดไม่ได้จึงเอ่ยแซ็วมันไปผลคือโดนไอ้หน้าสวยกระทุ้งสีข้างจนจุกหน้าเขียว ฝากไว้ก่อนนะซัน!!! ยูแม่งก็ไม่ช่วยกันสักนิดยังมีหน้ามาหัวเราะซ้ำเติมอีก กูจดไว้แล้วหนึ่งดอกกูเอาคืนแน่ซันบอกเลย!
เรื่องราวจบลงด้วยดีในแบบของพวกเขาเพราะไม่ได้สนใจว่าอีกฝ่ายจะจบด้วยหรือไม่เลยยกโขยงกันมาที่ร้านกาแฟตอนเดินมาก็กัดซันมันนิดหน่อยพอให้มันได้อายมาถึงร้านกาแฟก็เปิดศึกกับไอ้โฟล์คพอให้ชุ่มชื่นหัวใจแล้วก็พากันกลับบ้านเพื่อเตรียมกระเป๋าเสื้อผ้าไปเที่ยวเชียงใหม่กันในวันพรุ่งนี้
คอยดูนะจะเที่ยวให้ลืมตัวหนังสือทั้งหมดในหัวเลยคอยดู!
“นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เป็นคนบ้าเลยนะคุณเพื่อน”
หญิงสาวนั่งเท้าคางยิ้มมองเพื่อนตัวเองที่เอาแต่จ้องมองโทรศัพท์แล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่บางครั้งก็หลุดหัวเราะแบบนี้มาทั้งวันโดยไม่สนใจโลก ขนาดเธอที่ลงไปจัดการธุระข้างล่างผับขึ้นมานั่งมองอยู่พักใหญ่ยังไม่รู้สึกตัวเลย
ให้ตายสิจะหลงอะไรนักหนากับไอ้น้องชายตัวดีของเขาน่ะ
“อ้าวฝันขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่” ตรัยคุณเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนด้วยความสงสัย หญิงสาวส่ายหน้าระอา
“นานแล้วไหม นายมัวแต่มองโทรศัพท์แล้วยิ้มอยู่นั่นไหนกายมันทำอะไรดูมั่ง”
เธอรู้ดีว่าที่เพื่อนเขามีอาการติดโทรศัพท์งอมแงมแบบนี้สาเหตุก็มาจากน้องชายตัวดีของตัวเองที่ไปเที่ยวเชียงใหม่กับเพื่อนๆ ก็แหมถ้าปกติสกายมันอยู่เคยห่างกันเสียที่ไหน เวลาเขาโทรหานะงงไปหมดเพราะโทรหาน้องชายเพื่อนดันรับพอโทรหาเพื่อนน้องชายก็รับเสียอย่างนั้น นี่ถ้าสกายมันเป็นผู้หญิงนะเขาจะจับมันสองคนแต่งงานกันให้รู้แล้วรู้รอด
“น้องไปสวนสัตว์น่ารักมากเลยฝันดูสิ” ตรัยคุณยิ้มกว้างส่งโทรศัพท์ให้เพื่อนดูรูปน้องที่มองเสือขาวตาเป็นประกาย ตรัยคุณชอบรูปนี้มากจนเอามาตั้งเป็นรูปหน้าจอในโทรศัพท์ตัวเองเลยทีเดียว
“ตรงไหนอ่ะคุณ เราว่าคำว่าน่ารักของนายที่เอามาใช้กับกายมันดูจะไม่เข้ากันเลยนะ” ดรีมยักไหล่จ้องมองรูปดูยังไงน้องชายของเธอก็ห่างไกลคำว่าน่ารักอยู่มากโข
“น้องน่ารักจะตายฝันมองไม่เห็นเอง” ตรัยคุณบอกก่อนจะคว้าโทรศัพท์คืนมาจากเพื่อนแล้วมองรูปอีกครั้ง ยิ้มกว้างขนาดนั้นน่าเอ็นดูน้อยเสียเมื่อไหร่ อยากจับน้องมากอดฟัดสักทีจริงๆ มือเรียวเลื่อนดูรูปที่เชนส่งมาให้เรื่อยๆ จนกระทั่งฝันสะกิด
“กินข้าวก่อนค่อยมองต่อ เชื่อนายเลยจริงๆ” เขาหัวเราะเล็กน้อยเมื่อเห็นสีหน้าปุเลี่ยนของเพื่อน
“ทำหน้าอะไรแบบนั้น”
“นี่ถามจริงๆ เถอะ” ชายหนุ่มเลิกคิ้วเมื่อเพื่อนสาวมีสีหน้าจริงจัง
“ว่ามาสิตอบได้จะตอบนะ” ตรัยคุณว่าเสียงสบายพอดีกับที่เชนส่งรูปล่าสุดมาให้ดู น้องกับเพื่อนๆ ถ่ายรวมกันที่หน้าบ้านต้นไม้แห่งหนึ่งที่สวยจนตรัยคุณอยากไปแถมเด็กน้อยของเขายิ้มกว้างจนตาหยี น่ารักน่าเอ็นดูที่สุด
“คุณคะช่วยสนใจเพื่อนสักนาทีนะขอร้อง ดูรูปทุกสามวิขนาดนี้ไม่โทรไปหาให้รู้แล้วรู้รอดเลยล่ะ” ดรีมกระแนะกระแหน คนถูกว่าหัวเราะก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่ล่ะ ให้น้องได้มีเวลากับเพื่อนๆ นั่นแหละดีแล้วอีกอย่างน้องก็ส่งข้อความมาบอกตลอดอยู่แล้วด้วย ว่าแต่ฝันเถอะมีอะไรหรือเปล่าที่ว่ามีอะไรจะถามน่ะ”
“อ้อ จะถามว่าคิดดีแล้วจริงๆ ใช่ไหมเรื่องของสกายน่ะ” ตรัยคุณมองหน้าเพื่อนนิ่ง
“เราไม่เคยเล่นฝันก็รู้” รู้สิและเพราะรู้ดีเธอถึงได้ห่วงทั้งคู่อยู่แบบนี้
“เนรินโทรมาหาเราเมื่อวาน” ตรัยคุณขมวดคิ้วเมื่อได้ยินชื่อใครบางคนที่ไม่ได้ยินมานาน
“โทรมาทำไม” เหมือนฝันถอนหายใจยาวมองเพื่อนด้วยแววตาหนักใจ
“เธอจะมาไทย”
“เมื่อไหร่” คราวนี้หญิงสาวยักไหล่
“ไม่รู้สิคงเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้แหละมั้ง”
“ทำไมถึงชอบทำตัวไร้สาระ” ตรัยคุณบ่นก่อนจะตักอาหารเข้าปาก ดรีมหลุดหัวเราะเล็กน้อยแล้วลงมือทานอาหารตรงหน้าบ้างแต่ก็ไม่วายจิกกัดเพื่อนตัวเองพอให้ได้แสบคันเล่น
“ก็อยากทำตัวใจดีให้ความหวังนางทำไมล่ะ”
“เราเปล่านี่” หญิงสาวเบะปากจนตรัยคุณหัวเราะก็ไอ้ท่าทางแบบนี้น่ะเหมือนกันทั้งพี่ทั้งน้องเลย
“คอยดูเถอะถ้าสกายมันโกรธเมื่อไหร่นะเราจะไม่ช่วยเลยเรื่องนี้” เหมือนฝันจิ้มกุ้งตัวโตเข้าปากเคี้ยวกร้วมๆ
“น้องโกรธสิดีเพราะนั่นแปลว่าสิ่งที่เราทำไปทั้งหมดเกิดผลลัพธ์ที่น่าพอใจแล้วก็ต้องง้ออยู่แล้วล่ะน้องมีคนเดียวในโลกไม่ง้อน้องแล้วเราจะง้อใคร” ดรีมเบะปากมองเพื่อนด้วยความหมั่นไส้
“จ้ารักมากจ้า รำคาญจริงๆ ขอให้ไอ้น้องบื้อของเราซื้อบื้อจนหยดสุดท้ายให้นายอกแตกตายไปเลย!”
“เป็นคำแช่งที่แรงมากนะบอกเลย” ทั้งสองหัวเราะพาลคิดไปถึงเด็กที่อยู่ในบทสนทนา ตรัยคุณรู้ว่าน้องเริ่มมีความรู้สึกให้กับเขาเพียงแต่เจ้าตัวนั้นยังไม่มั่นใจและอาจจะยังสบสนอยู่ เขาไม่เคยเร่งเร้าอะไรอยู่แล้วในเมื่อตัวเขามีเวลาให้น้องทั้งชีวิต
จะติดก็แต่ริ้นไรที่ปัดเท่าไหร่ก็ออกไปไม่หมดเสียที
Rrrr Rrrrr
“ครับฟ้า”
‘พี่คุณอยู่ไหนอ่ะทำไมเงียบจัง’
“พี่กำลังขับรถกลับห้องครับไปทานข้าวเย็นกับฝันมา เป็นไงบ้างครับเที่ยวสนุกไหม” ตรัยคุณยิ้มคนเดียวเมื่อได้ยินเสียงสดใสดังมาจากปลายสาย
‘สนุกมากกกกกก มากแบบมากๆๆๆๆๆ ไปดูคุณช้าง คุณเสือ คุณสิงโต คุณแพนด้า คุณแรคคูณโหยพี่คุณถ้าให้ผมพูดสามวันก็ไม่จบอ่ะบอกเลย อากาศร้อนแต่ก็ไหวอยู่นะพี่ ได้ขี่คุณช้างด้วยแหละ’
“ฟ้าเล่าจนพี่อยากไปด้วยเลย” เขาพูดไปยิ้มไป รู้ว่าน้องชอบสัตว์แต่ไม่รู้ว่าจะเรียกสัตว์ทุกตัวว่าคุณขนาดนี้ น่ารักน่าชังจริงๆ
‘คราวหน้าถ้าพี่คุณอยากมาผมเป็นไกด์ให้ได้นะ ศึกษามาแล้วเรื่องเที่ยวไว้ใจเท่าฟ้าได้ครับท่าน แถมทริปนี้นะอยู่ฟรีเพราะบ้านซันแถมยังกินฟรีเพราะตังค์พี่ด้วยธนาคารโทรมาหาบ้างป่าวพี่’
เสียงสดใสดังผ่านสายมาเดาได้เลยว่าเด็กน้อยของเขาต้องทำหน้ากวนอยู่แน่นอน เขาหัวเราะตบไฟเลี้ยวเพื่อเลี้ยวรถเข้าคอนโดก่อนจะเอ่ยเย้าน้อง “ยังไม่มีเลยครับสงสัยเรายังรูดไม่ทะลุเป้า”
‘เบื่อคนนิสัยรวย’
เสียงเด็กดื้อของเขาติดจะหมั่นไส้ทำให้คนฟังยิ้มกว้างที่ได้แกล้งอีกคน “นิสัยรวยนี่เป็นไงครับพี่ไม่เห็นเคยรู้จัก”
‘อยากรู้ใช่ป่ะพี่ ส่องกระจกสิเดี๋ยวก็เจอ คนอะไรใจป๋าสุดนี่ถ้าผมเอาไปรูดจนเต็มวงเงินขึ้นมาจริงๆ พี่เป็นหนี้หัวโตแล้วผมไม่ช่วยจ่ายหรอกนะจะบอกให้แถมจะหนีหายอีกด้วยบอกเลยยยยย’
น้องลากเสียงยาวจนคนฟังหมั่นเขี้ยวถ้าอยู่ตรงหน้าจะบีบปากให้เข็ด “หึหึ ฟ้าจะใจร้ายทิ้งพี่ไว้คนเดียวจริงๆ หรือครับ”
‘แน่น๊อน’
“ใจร้ายจัง ไม่รักพี่แล้วหรอ”
‘อะ...เอ้อพี่คุณที่นี่ดาวสวยมากเลยอ่ะ’
ตรัยคุณยิ้มกว้างเมื่อเด็กน้อยเงียบไปนานเหมือนสติหลุดก่อนจะโพล่งเปลี่ยนเรื่องใส่โทรศัพท์เสียงดัง อยากหัวเราะใส่ปลายสายแต่ก็กลัวน้องจะเขินแล้วหนีวางสายไปเสียก่อน
“พักที่บ้านน้องซันใช่ไหมครับ” ซันที่พูดถึงคือคนรักของบีสท์เพื่อนในกลุ่มของน้อง ตรัยคุณยังไม่เคยเจอตัวจริงเห็นแต่ในรูปที่น้องเคยให้ดู เป็นเด็กผู้ชายที่หน้าสวยมาก แต่ก็เท่านั้นแหละเขาชมแต่ไม่ใช่ว่าเขาจะชอบเสียหน่อย
‘ใช่พี่ พวกผู้หญิงนอนที่บ้านตายายของซันส่วนพวกผมมานอนที่บ้านต้นไม้ของซันมัน’
“บ้านสวยมากเลยครับพี่ชอบ”
‘ใช่ป่ะๆ ผมก็ชอบเนี่ยว่ากลับไปจะไปอ้อนพ่อให้สร้างบ้านแบบนี้ให้มั่ง’
“คิดว่าจะได้?” เขายิ้มขำ
‘โห่พี่แม่งโคตรไม่ให้กำลังใจกันเลยอ่ะแต่ก็จริงผมนึกหน้าพ่อออกเลยอ่ะ ถ้าไปขอนะต้องถูกด่ากลับมาแหงๆ บรึ๋ยยยย แค่คิดก็สยองนี่ถ้าแม่อยู่ด้วยนะผมตายอย่างสงบศพสีชมพูเลยนะพี่’
“เด็กบ๊อง”
ตรัยคุณยิ้มกว้างฟังเด็กน้อยของเขาเล่าวีรกรรมประจำวันที่ตัวเองทำยิ่งถ้าได้อยู่กับพวกเพื่อนด้วยแล้วฟ้าจะเหมือนเด็กวัยรุ่นซนๆ คนหนึ่งที่ชอบเล่นแหย่เพื่อนเห็นเชนเล่าให้ฟังว่าช่วงนี้น้องมีของเล่นใหม่นั่นก็คือซันแฟนของบีสท์ที่เจ้าตัวชอบแหย่ชอบแกล้งให้ถูกอีกฝ่ายด่ากลับมาแล้วก็มาหัวเราะชอบใจเล่าให้เขาฟังประจำ
“ฟ้าครับ”
‘ว่าไงพี่’
“ถ้าอ้อนขอคุณพ่อไม่ได้มาอ้อนพี่สิพี่สร้างให้ได้หมดเลยนะเท่าที่เราต้องการ”
ตรู้ด ตรู้ด ตรู้ด
ตรัยคุณหัวเราะเสียงดังเมื่อปลายสายตัดไปทันทีหลังเขาพูดจบ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเด็กน้อยของเขาคงเขินจนหน้าดำหน้าแดงไปหมดแล้ว อ่า...คิดถึงหน้าน้องตอนเขินจัง ไม่สิคิดถึงทุกตอนเลยต่างหากเมื่อไหร่จะกลับมาสักทีนะ
“คิดถึงแล้วนะครับฟ้า”
“ไอ้ ไอ้ ไอ้พี่บ้า ไอ้คนนิสัยไม่ดี ไอ้ ไอ้ ไอ้ โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” สกายโวยวายเสียงดังจนพวกเพื่อนที่นั่งเล่นกันอยู่ในบ้านตายายของซันวิ่งออกมาดู
“มึงเป็นไรกาย” เปาเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงเหมือนทุกคนมีแต่เชนเท่านั้นที่ยิ้มทันทีเมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อน
“มันไม่เป็นไรหรอกพวกมึง” เชนว่าก่อนจะโกยเพื่อนๆ กลับเข้าบ้าน
“มึงรู้อะไรมาอ่ะเชนเชน” มาร์คมุดหัวทุยๆ ของตัวเองมาในวงแขนเชนเอ่ยถามด้วยท่าทางระริกระรี้จนคนถูกถามหมั่นไส้ขยี้หัวมันไปจนฟูฟ่อง
“เอาน่ะเดี๋ยวก็ได้รู้กัน ฮิฮิ”
ทางด้านสกายเมื่อหลุดโวยวายเสียงดังจนเพื่อนออกมาดูแล้วก็สำนึกได้ว่าไม่ได้อยู่บ้านตัวเองจึงขอโทษขอโพยทุกคนก่อนจะเดินหนีมาหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่คนเดียว
ไอ้พี่คุณได้พี่บ้า ฮือออ วันนี้หลายดอกแล้วนะเว้ย จะทำให้หัวใจเขาวายตายเลยหรือไงกัน แล้วไอ้ที่พูดมาทั้งหมดนั้นสรุปใจความสำคัญได้ว่า จีบ กันอยู่ใช่ไหม
ตอบ!
tbc
talk. พี่คุณฝากบอกว่า ไม่พูดเยอะเจ็บคอ ฮิฮิ
-
เนริน คือ ...
ตัวปัญหากำลังจะมา?
ถ้าใช่ ไม่ต้องมากนะคะ
-
โอย.....พี่คุณ น่ารัก เอ็นดูฟ้ามากมาย :mew1: :mew1: :mew1:
หยอดฟ้าตลอด จนฟ้าเขินแล้ว
ตรัยคุณ เท่าฟ้า :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ฟ้ายังไม่รู้ตัวเหรอ พี่คุณสายเปย์จัดให้ขนาดนี้
-
ตัวปัญหากำลังมาสินะ :pig4: :pig4:
-
เอาแล้วววววว สาวของพี่ตรัยคุณจะมา ขอดราม่านิดๆได้ไหมนะ อิอิ อยากเห็นฟ้างอน 5555
-
เขินแรงนะสกาย :laugh:
-
ไม่กินมาม่านะคะะะะะ และคิดว่าเค้าคงรักกันแล้วแต่ซึน55555
-
ขอบคุณครับ กด +1 ให้นะครับ :a9:
-
:pig4: :pig4:
-
พี่คุณ
ป๋ามากกกกกก
ขอแบบพี่คุณ
ห่อกลับบ้าน
ที่นึง
-
:katai2-1: :katai2-1:
ไอ้พี่คุณ น่ารัก....
หึหึหึ สกายครับ ....ไม่ทันพี่เค้าหรอก ความเจ้าเล่ห์นั้น...ห่างกันหลาย ช่วงตัวนัก
พลาดท่าพี่เค้า บ่อยมากกกกก 555555
ทำไม เราเห็นการพลาดท่าน้อง แล้ว ชอบ อ่า :hao6: :hao6: :hao6:
มาปูเสื่อ ปักธง วางขนม รอตอนต่อไป ขอบคุณ ผู้เขียน ค่า
-
แงงงงงงงงงง น่ารักมากๆเลยน้องฟ้า
-
17
“เอาไปเลยของฝาก” สกายหน้าบึ้งยื่นถุงของฝากเต็มสองมือไปให้พี่คุณที่ขับรถมารับถึงหน้าบ้านแฝด กว่าจะฝ่าพวกมันออกมาได้หน้าแทบไหม้ดีหน่อยพวกนั้นไม่ออกมาไม่อย่างนั้นสกายได้ตายจริงๆ แน่
“เป็นอะไรครับหน้าบึ้งเชียว” ตรัยคุณยิ้มถามเด็กน้อยของเขาแต่สกายไม่ตอบแถมยังส่งค้อนวงโตมาให้เขาด้วย
“ขอเป๋าตังค์หน่อยพี่” ตรัยคุณส่งกระเป๋าสตางค์ตัวเองไปให้น้องอย่างว่าง่ายพอเห็นว่าน้องเอาบัตรเครดิตใส่คืนให้ก็ถามต่อ
“จริงๆ เอาเก็บไว้ที่ฟ้าเลยก็ได้นะ” สกายส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่เอา” เดี๋ยวพวกมันก็ล้อกันอีก สกายต่อประโยคเองในใจ
“เด็กดื้อ” ตรัยคุณว่าก่อนจะลูบหัวลูบแก้มน้องคาไว้อย่างที่เขาชอบทำ ใจจริงอยากจะกอดสักหมับเพราะทนความคิดถึงแทบไม่ไหวแต่พอเห็นน้องหน้าบึ้งเลยต้องยับยั้งชั่งใจเอาไว้ก่อน
“ชิ! ดื้อก็ไม่ต้องมายุ่ง” สกายสะบัดหน้าหนีมือของคนพี่ ตรัยคุณอมยิ้มเหลือบมองเด็กน้อยของเขาบังคับพวงมาลัยด้วยมือข้างเดียวส่วนอีกข้างเลื่อนลงมากุมมือของน้อง สกายที่ตอนแรกทำท่าจะสะบัดออกแต่พอตรัยคุณกระชับฝ่ามือแน่นเขาก็นั่งอยู่เฉยๆ ปล่อยให้อีกคนจับอยู่อย่างนั้น
“ต้องยุ่งสิครับไหนเป็นอะไรบอกพี่ซิ”
“หิว” สกายโกหกใครจะยอมบอกว่าเขินที่พวกเพื่อนล้อไหนจะคำพูดของพี่คุณที่นับวันยิ่งแปลกประหลาด อยากจะถามแต่ก็กลัวว่าจะมั่นหน้าเกินไป
“อยากกินอะไรดีครับ”
“พี่คุณเจียวกากหมูเป็นไหมอ่ะ” ตรัยคุณหันมองน้องด้วยความสงสัยก่อนจะพยักหน้า สกายยิ้มกว้างยกมือพี่ขึ้นมาแนบแก้ม
“ทำให้กินหน่อยสิพี่ผมอยากกินมากเลย”
“แค่กากหมูน่ะหรือครับ” สกายยิ้มพยักหน้าตาหยี
“ใช่ครับ กากหมูคลุกข้าวใส่แม็กกี้อีกนิด โอ๊ยยแค่คิดก็น้ำลายไหลแล้วอ่ะ อยากกินๆ” เอ่ยอ้อนไม่พอสกายยังเผลอเขย่าแขนคนพี่อีกต่างหาก อากัปกิริยาแบบนั้นทำให้ตรัยคุณอดใจไม่ไหวดึงมือน้องมาจูบแช่ สกายชะงักหน้าแดงอ้าปากพะงาบแต่แล้วก็เม้มปากก้มหน้า
“พี่คุณนิสัยไม่ดี”
“หืม? พี่ทำอะไรครับ” เลิกคิ้วถามน้องที่บ่นเขาแก้มแดงก่ำอย่างน่ารัก
“ไม่รู้ปล่อยเลย” สกายสะบัดมือคนพี่ทิ้งซึ่งคราวนี้ตรัยคุณว่าง่ายยอมปล่อยให้น้องนั่งเขินเงียบๆ อยู่คนเดียว เขาพอจะรู้ว่าน้องมีท่าทางแบบนี้เพราะอะไร
เมื่อวานเขาติดต่อน้องไม่ได้รู้มาจากเชนว่าเด็กดื้อถูกเพื่อนยึดโทรศัพท์เขาจึงไม่ได้ส่งข้อความอะไรไปมากมายนักจะมีก็แต่ก่อนกลับจากเชียงใหม่เขาส่งข้อความไปถามไฟล์ทกลับ ถามว่าให้มารับไหมก็แค่นั้นแต่ดูจากประโยคที่ตอบกลับมาตรัยคุณก็รู้อีกนั่นแหละว่าไม่ใช่น้องที่ตอบกลับมาคงจะเป็นพวกเพื่อนของน้องที่รุมแกล้งจนเด็กดื้อของเขางอนแล้วพาลมางอนเขาด้วยอีกคน
“แวะซื้ออะไรก่อนไหมครับ” เขาเอ่ยถามเมื่อใกล้จะถึงคอนโดน้องเอียงคอคิดก่อนจะพยักหน้าแล้วชี้ไปยังร้านผลไม้รถเข็นแถวๆ คอนโดของเขาทั้งสองคน
“อยากกินแตงโมอ่ะพี่”
“ครับ” ตรัยคุณตบไฟเลี้ยวเข้าข้างทางปลดเข็มขัดนิรภัยคว้ากระเป๋าสตางค์เตรียมตัวลงจากรถแต่ถูกมือขาวคว้าแขนไว้ก่อน
“เดี๋ยวผมไปซื้อให้ก็ได้พี่ พี่จะเอาอะไรไหม”
“ไม่ครับพี่จะลงไปซื้อให้เรานั่นแหละเห็นกลับมาเหนื่อยๆ นั่งพักให้สบายๆ บนรถเถอะ” สกายบึนปากแล้วถอนหายใจส่ายหน้า
“พี่คุณนี่นะ” คนพี่เห็นน้องทำท่าทางแบบนั้นก็หลุดขำ มือใหญ่เลื่อนขึ้นไปลูบผมน้องแผ่วเบา
“อะไรครับแล้วทำหน้าอะไรของเราแบบนี้หืม?”
“ก็พี่น่ะ จะตามใจผมมากไปแล้วรู้ตัวหรือเปล่าครับ” สกายถอนหายใจยาวช้อนตามองคนพี่ ตรัยคุณยิ้มบางขยี้ผมน้องเบาๆ ด้วยความเอ็นดู
“แล้วฟ้าไม่ชอบหรือครับ”
“ก็ไม่ใช่ไม่ชอบหรอกพี่ แต่มันเอ่อ...มัน...” สกายเม้มปากอยากจะบอกว่าแปลกเกินไปสำหรับการดูแลน้องชายแต่อีกใจก็ไม่กล้า
“มันอะไรครับ” สกายค้อนขวับมองคนพี่ที่ยิ้มมองเขาอยู่นั่นแล้วก็ถอนหายใจส่ายหน้าออกมาในที่สุด
คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง
“มันจะทำให้ผมเสียนิสัยอย่างที่แม่ชอบว่าไงพี่” สุดท้ายสกายก็เบนความสนใจไปยังประเด็นอื่นแทน ส่ายหัวไล่ความคิดสับสนออกไป ไม่ใช่ว่าเขาไม่คิดหรอกแต่สกายไม่ได้อยากเร่งรัดอะไร
เขาชอบให้มันเป็นไปในแบบนี้มากกว่า
“โถ่ ก็พี่เห็นเราเดินทางเหนื่อยๆ มานี่ครับ”
“พี่ก็ขับรถมาเหนื่อยเหมือนกันนั่นแหละ ลงเวรแทนที่จะนอนพักผ่อนดันขับมารับผมทำไมก็ไม่รู้” สกายบ่นพี่ชายหน้าหล่อ เด็กจอมกวนส่ายหน้าแล้วควานหากระเป๋าสตางค์ของตนเอง
“พี่รออยู่บนรถนี่แหละเดี๋ยวผมมาแปบเดียว” ว่าแล้วก็วิ่งปรู๊ดลงจากรถไปด้วยความรวดเร็วไม่ทันได้ฟังเสียงทุ้มที่เอ่ยบอกความในใจด้วยรอยยิ้ม
“ก็เพราะทนความคิดถึงไม่ไหวน่ะสิครับ”
“คุณป้าคนสวยครับผมเอาแตงโม 20 บาทเอามะละกอด้วยครับ”
สกายยิ้มทะเล้นสั่งป้าเจ้าของร้านหางตาเหลือบไปเห็นร้านลูกชิ้นปลานึ่งแล้วรู้สึกอยากกินขึ้นมาตะหงิดๆ เลยเดินเข้าไปสั่งอีกถุงใหญ่ เดินกลับมารับของที่สั่งไว้ทั้งหมดแล้วเดินกลับมาที่รถก็เจอพี่คุณยิ้มรอหน้าบานเป็นจานดาวเทียม
“ซื้อมาให้พี่หรือครับ” เสียงทุ้มของคนที่นั่งประจำหลังพวงมาลัยเอ่ยถาม สกายยิ้มตามไม่เข้าใจเหมือนกันว่าแค่ซื้อมะละกอมาฝากแค่นี้พี่คุณจะดีใจอะไรนักหนา
“แน่สิพี่ก็อยู่กันแค่สองคนไม่ซื้อให้พี่ผมจะซื้อให้ใครล่ะ”
“นั่นสิเนอะ” ตรัยคุณยิ้มกว้างก่อนจะออกรถอีกครั้ง
ทั้งสองกลับมาถึงคอนโดในเวลาต่อมาสกายสะพายเป้ขึ้นบ่าโดยมีคนพี่ถือของทุกอย่างให้ที่จริงพี่คุณจะแย่งไปถือทุกอย่างแต่สกายนั้นกลัวว่าตัวเองจะไม่เหลือความคูลจึงยื้อแย่งมาเป็นของตัวเองไว้ได้หนึ่งอย่าง
“เดี๋ยวผมเอาของไปเก็บที่ห้องก่อนนะพี่” สกายเอ่ยบอกเมื่อทั้งคู่เข้ามาในลิฟท์แต่คนพี่กลับส่ายหน้าปฏิเสธ
“เก็บห้องพี่ก็ได้ครับ” สกายย่นคิ้ว
“เอาไปเก็บไว้ทำไมห้องพี่ล่ะ ห้องผมก็มี”
“มันเสียเวลาครับ”
“เวลาอะไรพี่” จอมกวนของเพื่อนเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจก่อนที่จะได้แต่อ้าปากค้างสติหลุดลอยเมื่อเจอหมัดฮุคอีกดอกของคุณหมอสุดหล่อเข้าไป
“พี่อยากกอดเราจะแย่แล้ว ทนความคิดถึงมากกว่านี้ไม่ได้แล้วครับ”
คนพี่ยิ้มกว้างเมื่อน้องว่าง่ายเดินตามเข้ามายังห้องของเขาจนกระทั่งเด็กดื้อจมหายไปในอ้อมอกของเขาอีกคนก็ยังคงความเงียบอยู่เขาเลยได้เนียนกอดเนียนหอมน้องอีกฟอดใหญ่ จนน้องเริ่มร้องงอแงออกมานั่นแหละเขาถึงหยุด
“ฮื้อ! พี่ปล่อยเลยนะเว้ยยย” ตรัยคุณขำความคิดตัวเองแต่ค่อนข้างสวนทางกับความเป็นจริงแต่สำหรับเขาไม่ว่าน้องจะงอแงหรือโวยวายจะอย่างไหนก็น่ารักทั้งนั้น
“ก็พี่คิดถึง” ตรัยคุณยังไม่ยอมปล่อย เขารั้งเอวน้องเข้ามาใกล้ขึ้นอีกพลางซบหน้าหล่อกับซอกคอขาวบอกเสียงอู้อี้อย่างเอาแต่ใจ
“ไอ้พี่บ้านิสัยไม่ดี”
“ยอมครับแต่ขอพี่กอดต่อนะ” สกายอยากขัดขืนแต่ร่างกายไม่เป็นดั่งใจหวัง ทำไมถึงอ่อนปวกเปียกได้ขนาดนี้ก็ไม่รู้ ยิ่งได้รับสัมผัสจากพี่คุณมากเท่าไหร่ร่างกายยิ่งไร้การขัดขืนมากขึ้นเท่านั้น
“พี่แม่งเอาแต่ใจ”
เสียงของสกายเบาหวิวหากแต่อีกคนได้ยินอย่างชัดเจน ใบหน้าหล่อยิ้มกว้างอดใจไม่ไหวที่จะกดจมูกลงบนแก้มนิ่มแรงๆ ให้น้องได้โวยวายเล่นแต่แปลกที่คราวนี้น้องนิ่งกว่าที่คาดการณ์เอาไว้แถมยังไม่บ่นอะไรเขาต่ออีกเลยทำให้เขายิ่งได้ใจ จมูกโด่งหอมแก้มน้องอยู่หลายครั้งก่อนจะไล้ลงมาเรื่อยๆ ริมฝีปากแดงฉ่ำอยู่เพียงปลายสัมผัส ตรัยคุณเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้จนกระทั่ง
“มากไปแล้วพี่ มากไป” สกายบอกก่อนจะยกมือปิดปากตรัยคุณได้ทันก่อนที่จะมาถึงริมฝีปากของเขา แค่นี้หัวใจก็จะวายตายอยู่แล้วถ้าจูบกันจริงมีหวังเขาคงได้ตายอย่างสงบศพสีม่วงแน่ๆ
“หึหึ พี่ก็นึกว่าเราจะไม่ขัดเสียแล้ว”
ไม่ว่าเปล่าดึงมือน้องมาจูบที่หลังมืออีกหลายครั้งจนน้องเขินหน้าแดงแจ๋ สกายถลึงตาใส่คนที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาว อยากจะด่าแต่ก็ไม่รู้ว่าจะด่าว่าอะไรเพราะตอนนี้เขินจนคิดคำพูดไม่ทันจะเดินหนีขาก็เสือกไม่มีแรงถึงได้ยืนอยู่ตรงนี้ให้ลุงแกตอดเล็กตอดน้อยจนหัวใจจะวายตายอยู่แล้ว
“พี่...พอ”
“ครับ พอก็พอฟ้าไปอาบน้ำนะเสื้อผ้าหยิบใส่จากในตู้พี่ได้เลย”
“แต่ผมอยากกลับหะ...ก็ได้ๆ พี่คุณแม่งเอาแต่ใจ” สกายเดินกระฟัดกระเฟียดขึ้นไปยังชั้นสองที่เป็นห้องนอนและห้องอาบน้ำของเจ้าของห้องโดยมีสายตาขำปนเอ็นดู
“ก็เด็กน้อยตามใจพี่ตลอดนี่ครับ” ตรัยคุณพูดกับตัวเองก่อนจะจัดการกับข้าวของที่น้องซื้อมาฝากเก็บเข้าที่ให้เรียบร้อยพลางมองไปรอบห้อง เห็นทีต้องให้ช่างมารีโนเวทห้องใหม่เสียแล้วเอาที่น้องชอบจนไม่อยากกลับห้องตัวเองเลย
“ตั้งแต่กลับมาจากเชียงใหม่กูว่ามึงดูแปลกๆ ไปนะกาย”
มาร์คหรี่ตามองเพื่อนด้วยสายตาสงสัย วันนี้จอมป่วนของกลุ่มว่างและไม่มีอะไรทำที่บ้านก็ไม่ค่อยมีคนอยู่เพราะกิจกรรมที่มหาลัยเยอะเป็นหางว่าวเลยมีโอกาสมากวนเพื่อนจอมซ่าคิดว่ามันอาจตายคากองหนังสือไปแล้วที่ไหนได้...
ชีวิตความเป็นอยู่ของมันเยี่ยงราชาดียิ่งกว่าเขาอีก!
“อะไรของมึงเตี้ย” สกายเลิกคิ้วถามอยู่ๆ มันก็โทรมาบอกว่าอยู่ล่างคอนโดให้ลงมารับหน่อย เขารีบวิ่งกลับลงมาที่ห้องตัวเองแทบไม่ทัน
“เปล๊า ก็ไม่มีอะไร๊แค่รู้สึกว่ามึงสดใสเหมือนคนมีความรักก็เท่านั้น” มาร์คว่าเสียงเหมือนไม่ใส่ใจแต่ก็ทำให้อีกคนสะดุ้งตัวโยนดีที่เพื่อนตัวเล็กสังเกตไม่ทัน
ไม่ทันก็บ้าแล้ว! สกายเพื่อนบ้ามีพิรุธขนาดนั้น มาร์คกระหยิ่มยิ้มย่องในใจพลางมองไปรอบห้องเพื่อนบ้าที่ไม่ได้มาเสียนานแหมสะอาดเอี่ยมอ่องอย่างกับไม่เคยอยู่ หึหึหึ
“เพ้อเจ้อว่ะมึงเนี่ย แล้วมาหากูมีเรื่องอะไร” มาร์คยักไหล่
“ก็ไม่มีไรทำเลยมาหาทำไมเดี๋ยวนี้กูมาหามึงไม่ได้หรือไงเอ๋...หรือว่าเพื่อนซ่อนใครไว้”
“โว๊! มึงนี่ไปใหญ่แล้วมาร์คเลิกกับผัวคนล่าสัตว์ไปแล้วล่ะเส่ะถึงมาตามป่วนคนอื่นอยู่เนี่ย” สกายด่าเพื่อนแต่แทนที่จะโดนด่ากลับอีกคนดันหัวเราะชอบใจเสียอย่างนั้น
“ก็นะกูมันไม่โลกสีชมพูแบบมึงตอนนี้นี่”
“ไอ้บ้าจะทำอะไรก็ทำไปกูจะอ่านหนังสือ” สกายแสร้งทำท่ารำคาญแต่ก็เหมือนจะไม่ช่วยอะไรเมื่อมาร์คยังคงล้อเลียนลอยหน้าลอยตาใส่จนต้องขว้างหมอนใส่หน้ามันด้วยความหมั่นไส้
“แน่ะๆ”
“อะไร” สกายถลึงตาใส่
“เปล๊าก็แค่ยินดีที่เพื่อนมีความรักเฉยๆ” มาร์คยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“บ้าบอ”
“อ่ะหรือมึงจะเถียง” คราวนี้คนที่เถียงสวนได้ตลอดเวลาเงียบทำให้มาร์คยิ้มกว้าง อะโด่เอ๊ย!
“มีอะไรเล่าให้กูฟังหรือเปล่า” สกายนิ่งไปก่อนจะพยักหน้าถอนหายใจยาวมือขาวปิดหนังสือแล้วหันหน้าเข้าหาเพื่อนสนิทตัวเล็ก
“มึงจำพี่คุณได้ใช่ป่ะ” สกายเกริ่น มาร์คพยักหน้ารับ
“เขา...หมายถึงช่วงนี้เขาแปลกๆ กับกู แบบเหมือนจะ...”
“จีบ” สกายสะดุดเมื่อเพื่อนชิงพูดก่อน คนขี้โวยวายพยักหน้าเบาๆ
“อือ”
“แล้วไงอ่ะ มึงก็ไม่ได้รังเกียจอะไรพี่เขาไม่ใช่หรือวะ หรือว่ารังเกียจ?” คนถูกถามส่ายหน้า
“คือกูไม่รู้จะทำตัวยังไงว่ะ มันสับสนอ่ะ” มาร์คยิ้มขำมองคนที่เก่งไปเสียทุกเรื่องแต่กลับอ่อนด้อยเรื่องความรัก
“ไม่เห็นต้องคิดอะไรมากเลยนี่หว่ามึง ก็แค่ปล่อยไปตามธรรมชาติ” สกายขมวดคิ้ว
“ปล่อยได้หรือวะ” มาร์คหัวเราะแล้วพยักหน้า
“ได้ดิวะเพื่อน มึงจะทำให้มันยากทำไมอ่ะ”
“มันแบบ...ไม่รู้ดิวะ อธิบายไม่ถูก”
“อย่าบอกนะว่ามึงกำลังหาเหตุผลมารองรับ” มาร์คถามอย่างไม่เชื่อแต่พอสกายพยักหน้าคนตัวเล็กก็หัวเราะเสียงดัง
ไอ้เพื่อนบ้าเอ๊ย! มึงจะทึ่มไปถึงไหนกัน
“ของอย่างนี้มันใช้หัวใจเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“แล้วถ้ามันจบเหมือนไทน์ล่ะ” สกายเอ่ยถามเสียงเบาพาลให้บรรยากาศในห้องเย็นเยียบไปโดยปริยาย ไทน์คือเพื่อนรักของพวกเขาที่ต้องจบชีวิตลงเพราะความรักที่ไม่สมหวัง
“ถ้าสุดท้ายมันเจ็บพวกกูก็จะอยู่กับมึง มึงก็รู้ใช่ไหมว่ากูจะไม่ยอมปล่อยให้มึงตาย” สกายหัวเราะน้อยๆ แล้วคว้าคอเพื่อนตัวเล็กมากอด
“กูจะไม่ตายใช่ไหมวะ”
“เออดูกูเซ่! เลิกกับแฟนมาเป็นสิบกูยังไม่เคยตายเลย” มาร์คตบอกตัวเองเสียงดัง สกายหัวเราะขำแล้วปรายตามองเพื่อนรัก
“ก็แรดมันตายไม่ได้ไม่ใช่หรือไง”
“ไอ้ฟวย กูไม่เล่นกับมึงแล้ว! กูจะกลับบ้าน!” มาร์คดีดดิ้นอยู่ในอ้อมแขนของสกายที่ยิ่งเพื่อนดิ้นเขาก็ยิ่งรัดแน่น
“โอ๋ๆ กูไม่แกล้งมึงแล้วก็ได้ ไปๆ กูเลี้ยงเอ็มเค” คนที่กำลังดิ้นชะงักเงยหน้ามองเพื่อนยิ้มแฉ่งจนตาหยี
“โอ้ ศิษย์พี่ช่างมีน้ำใจอะไรเยี่ยงนี้ไปกันเถิดข้าหิวเหลือเกิน” สกายกลอกตาระอากับความเกรียนของเพื่อนตัวเอง หน้าตาก็น่ารักดีอยู่หรอกแต่นิสัยเกรียนเกินทน
อืม...จะว่าไปทำไมพี่คุณถึงไม่ชอบพวกหน้าตาน่ารักๆ แบบไอ้มาร์คมันวะ มาชอบอะไรกับคนแบบเขาแต่คิดอีกแง่พี่มันอาจจะแค่เอ็นดูตามประสาสุภาพบุรุษจุฑาเทพก็ได้นะเว้ย
อือมันอาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้อย่าคิดมากดิวะกายคนคูลเขาไม่คิดเยอะหรอก โว้!
tbc
-
:hao3: :hao3: โดน พี่คุณ เตาะ มาอีกละ น้องฟ้า
-
เปิดใจรับรักพี่คุณถอะนะน้องฟ้า แล้วหนูจะพบกับความสุขที่สุดในโลกเลย จากผู้ชายที่พร้อมจะเอาใจและสอยดาวบนฟ้ามากองไว้ข้างหน้าถ้าน้องฟ้าต้องการ
-
:pig4: :L1:
-
มาร์ค ให้คำปรึกษาสกายดีมากกกกกก :mew1:
"ไม่ต้องใช้เหตุผลมารองรับ ของอย่างนี้ต้องใช้หัวใจ"
พี่คุณรุกสกายหนักเลย ชอบบบบบบ :impress2:
ตรัยคุณ เท่าฟ้า :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่คุณไม่ได้ชอบพวกน่ารัก
แต่พี่คุณชอบเด็กดื้ออออออ
-
พี่คุณนนนนยนนนนนนนนนนนน รุกหนักมากกกกกกก
-
:L2: :pig4:
-
ฟ้าเวลาอยู่กับพี่คุณหลุดตลอด
น่าสงสารพี่ฟ้าคนคูล (พี่คุณรุกหนักมาก)
-
ขอบคุณครับ +1 ให้นะครับ :a2: :katai2-1: o13
-
:pig4: :pig4:
-
จะตายเพราะพี่คุณนี่แหละค่ะ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
18
มาร์คบอกว่าเรื่องแบบนี้มันต้องใช้หัวใจ สกายมานั่งคิดนอนคิดอ่านหนังสือไปด้วยรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้างสับสนเล็กน้อยจนถึงค่อนข้างมากก็ยังหาข้อสรุปกับตัวเองยังไม่ค่อยได้ การกระทำของพี่คุณมันก็มากกว่าพี่น้องอยู่มากแต่จะให้ฟันธงว่าเป็นไปในทางชอบพอฉันชู้สาวมันก็ดูจะมั่นหน้ามากเกินไปเพราะสกายไม่เคยเห็นพี่คุณตอนอยู่กับคนอื่น
สกายเห็นแค่พี่คุณที่อยู่กับสกาย
ซึ่งเรื่องนี้มันก็ทำให้เขาวกกลับมาคิดถึงตัวเอง ว่าแท้จริงแล้วความรู้สึกของเขาที่มีให้พี่คุณมันคือความรู้สึกจริงๆ หรือแค่เพราะเราใกล้ชิดกัน เพราะเผลอไผลเพราะบรรยากาศเป็นใจ เพราะ...เพราะอะไรก็ช่างแม่ง! โว้ยกูปวดหัว คนคูลเครียด!!!
“ดูทำหน้าเข้าสิ เป็นอะไรครับ” ตรัยคุณเดินกลับเข้ามาในห้องทำงานของตนเองเห็นน้องนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ก็อดเอ่ยถามออกมาไม่ได้
วันนี้เขาพาน้องมาที่โรงพยาบาลเหมือนเคย ที่ว่าเหมือนเคยคือช่วงนี้เขาพาน้องมาบ่อย ตั้งแต่ได้ห้องพักแพทย์ส่วนตัวเมื่อสองเดือนที่แล้วได้ขึ้นมาอยู่ในหนึ่งในคณะของผู้บริหารโรงพยาบาล ตรัยคุณก็พาน้องเข้านอกออกในโรงพยาบาลของที่บ้านน้องเป็นว่าเล่น อย่างเช่นวันนี้เป็นต้น
“เปล่าพี่ เคสผ่าตัดเป็นไงบ้างครับ” สกายเงยหน้ามองพี่ก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธช้าๆ
“ผ่านไปได้ด้วยดีครับแล้วเราเป็นไงบ้างอ่านหนังสือเหนื่อยไหมหรืออยากกลับบ้านครับ”
ตรัยคุณเดินมานั่งบนโซฟาข้างๆ น้อง มองใบหน้าขาวที่โทรมนิดหน่อยเพราะช่วงนี้น้องเริ่มเรียนหนักแถมปีหน้าต้องขึ้นชั้นคลินิกแล้วด้วย น้องเลยต้องขยันมากขึ้นไปอีก บ้านแฝดจากที่กลับแทบจะวันเว้นวันตอนนี้น้องกลับอาทิตย์ละครั้ง บ้านใหญ่ไม่ต้องพูดถึงสองสามเดือนครั้งดีนะช่วงนี้เขาพาน้องมาที่โรงพยาบาลบ่อยทำให้คุณพ่อคุณแม่ของน้องได้เจอหน้าลูกชายคนเล็กให้ได้หายคิดถึงบ้าง
“พี่คุณออกเวรสี่โมงเย็นใช่ป่ะพี่” สกายไม่ตอบแต่ถามคนพี่กลับ
“ครับ” คนน้องหันไปมองนาฬิกาข้างฝาผนังแล้วหน้ายู่ อีกตั้งนานกว่าพี่คุณจะเลิก
“ถ้าอย่างนั้นผมกลับเองก็ได้พี่เดี๋ยวให้พี่ฉายมารับ” คราวนี้คนคิ้วขมวดกลายเป็นคนพี่แทน
“อดทนอีกนิดได้ไหมเดี๋ยวพี่ไปส่ง” สกายส่ายหน้างอแง ก็อยากกลับแล้วอ่ะ อยากไปหาเพื่อนอยู่กับพี่คุณแล้วฟุ้งซ่านอ่านหนังสือไม่รู้เรื่อง
“อยากกลับแล้วอ่ะพี่”
“งอแง” สกายพยักหน้ารับคำว่า ยอมรับว่างอแงจุดนี้จะว่าเขาอย่างไรก็ได้ขอให้แค่ได้กลับบ้านแฝดเขายอมถูกว่าทั้งนั้น
“นะพี่คุณนะ ขอกลับบ้านนะครับ” เขย่าแขนช้อนตาเอ่ยอ้อนขนาดนี้มีหรือคนหลงน้องจะไม่ยอม ตรัยคุณพยักหน้าตกลงทำให้คนอ้อนยิ้มกว้างแต่ก็ยิ้มได้ไม่นานเมื่อถูกคนตัวโตจู่โจมให้หัวใจเต้นแรงอีกครั้ง
ฟอด!
“ขอกำลังใจทำงานต่อแค่นี้ไม่เป็นไรเนอะ” ตรัยคุณอมยิ้มเมื่อน้องนิ่งค้างแต่พอได้สติก็ตวัดตามองเขาส่งค้อนวงโตมาให้แต่ก็ไม่ได้โวยวายอะไร ซึ่งตรัยคุณตีความไปเองว่าน้องเริ่มจะชินกับพฤติกรรมแบบนี้ของเขาแล้ว
อีกอย่างถึงน้องโวยวายอย่างไรเขาก็จะทำอยู่ดี เพราะน้องแค่โวยวายแต่ไม่เคยปฏิเสธเขาจริงจังเลยสักครั้ง
“พี่ฉายผมขอแวะซื้อขนมแปบนึงนะพี่” สกายเอ่ยบอกคนดูแลของพวกเขาพลางชี้ไปยังร้านกาแฟชื่อดังตรงอเวนิวใกล้บ้าน
“น้องกายจะเอาอะไรให้พี่ลงไปซื้อให้ไหมครับ” คนถูกถามส่ายหน้า
“ไม่ต้องพี่ๆ ว่าแต่ที่บ้านมีใครอยู่บ้างครับ”
“อยู่กันเกือบทุกคนครับยกเว้นคุณหนูกับคุณซัน อ้อรู้สึกว่าที่บ้านผู้หญิงจะยกโขยงกันออกไปห้างตอนที่พี่ออกมารับน้องกายนะครับ”
สกายพยักหน้ารับรู้ พี่ฉายชอบเรียกพวกเขาว่าคุณหนูหรือไม่ก็มีคุณนำหน้าซึ่งสกายรู้สึกขนลุกทุกครั้งที่ถูกเรียกแบบนี้เขาจึงบอกให้พวกพี่เรียกเขาว่าน้องแทน เรียกคุณหนูๆ แบบนั้นมันดูไฮโซเกินไปสำหรับคนอย่างสกาย จริงๆ พวกเพื่อนก็ให้เรียกน้องแทนคำว่าคุณหนูกันหมดทุกคนแต่ดูเหมือนจะยกเว้นไว้หนึ่งคนที่พวกพี่เขาไม่ยอมเรียก นั่นก็คือบีสท์เพื่อนของเขา พี่ฉายให้เหตุผลว่าก็เขาเรียกคุณหนูมาตั้งแต่บีสท์มันเกิดจะให้เปลี่ยนมันทำใจไม่ได้ ผลกรรมก็เลยตกไปเป็นของไอ้บีสท์คนเดียว ฮิฮิ
“เอาอันนี้ อันนี้ แล้วก็อันนี้ครับ” สกายชี้ขนมในตู้กระจกด้วยความรวดเร็วก่อนจะต่อสายหาเพื่อนที่บ้าน
‘เหวย’
“กูอยู่อเวนิวพวกมึงอยากแดกไรไหม” สกายได้ยินเสียงเชนร้องถามเพื่อนๆ พร้อมกับรายการอาหารยาวเป็นหางว่าว อยากจะด่าก็ด่าไม่ได้เพราะเขาเสือกโทรหามันเอง
“มาครับพี่ช่วยถือ” ตะวันฉายเห็นสกายถือของเต็มสองมือเดินมาที่รถก็รีบวิ่งมาช่วย สกายปาดเหงื่อบนหน้าแล้วถอนหายใจเฮือก
“ผมฝากของพวกนี้ไว้ก่อนนะพี่ มีที่พวกมันฝากอีก ซวยจริงๆ ไม่น่าโทรไปหาพวกมันเลย” ตะวันฉายมองเด็กหนุ่มเดินหันหลังบ่นจากไปด้วยรอยยิ้ม จะบ่นอย่างไรเขาก็เห็นน้องกายหาซื้อทุกอย่างตามที่เพื่อนสั่งอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง เป็นเด็กที่น่ารักจริงๆ
“ให้พี่ไปช่วยซื้อไหมครับ” ตะโกนถามแต่ก็ได้รับคำปฏิเสธกลับมาเขาจึงทำได้แค่นั่งรอเจ้านายอยู่ที่รถ ประมาณยี่สิบนาทีถัดมาสกายก็เดินหอบเอาถุงของกินอีกสามสี่ถุงใหญ่กลับมาที่รถ
“ซื้อเยอะเลยนะครับ”
“ใช่พี่ไอ้พวกบ้านั่นเหมือนแกล้งผมอ่ะ แม่งสั่งกันคนละร้านผมนี่เดินซื้อให้วุ่นไอ้พวกเพื่อนเลวอ้อพี่ฉายถุงขนมสีขาวนั่นของพวกพี่นะครับผมซื้อมาฝากรับรองอร่อยเหาะ!”
“ขอบคุณครับน้องกาย” สกายยิ้มตาหยีให้พี่ฉายก่อนจะหยิบมือถือที่สั่นไม่หยุดขึ้นมาดู โอ้โหพี่คุณโทรมาเป็นสิบสายแล้วหรือเนี่ยสงสัยเขาเดินอยู่เลยไม่รู้สึกตัวว่าโทรศัพท์สั่นและก่อนจะมีสายที่สิบเอ็ดสกายก็รีบกดรับ
“ครับพี่คุณ”
‘ฟ้าทำไมไม่รับโทรศัพท์พี่ครับ!’
พอรับปุ๊บองค์พระพ่อลงปั๊บ สกายหน้าเหยก่อนจะบอกเหตุผลที่ทำไมตัวเองไม่รับโทรศัพท์ไปอย่างใจเย็น “พอดีเดินซื้อของให้พวกเพื่อนอยู่ที่อเวนิวอ่ะพี่ พวกมันสั่งกันเยอะมากผมเดินหาจนขาขวิดเลยเนี่ยแล้วก็ลืมเปิดเสียงไว้ครับ ขอโทษนะพี่” สกายได้ยินเสียงถอนหายใจมาจากปลายสายก็อนุมานได้ว่าพี่คุณใจเย็นลงแล้วจึงรีบชวนคนพี่คุย
“เนี่ยพี่คุณพวกมันนะแกล้งผม ผมโทรไปถามพวกมันใช่ป่ะว่าเอาอะไรไหมอยู่ที่อเวนิว โอ้โหพี่จดรายการจนเมื่อยมืออ่ะแล้วแต่ละคนนะสั่งไม่เหมือนกันด้วยไอ้มาร์คเสือกอยากกินคุกกี้ ไอ้ห่าเปาอยากกินติ่มซำไอ้เชนอยากกินพิซซ่าอิตาเลียนเตาถ่านร้านออริจินอลเท่านั้นส่วนชายยูแม่งอยากกินส้มตำ! พี่ดูดิพวกมันแกล้งผมอ่ะดีนะไอ้บีสท์กับพวกผู้หญิงไม่อยู่”
‘หึหึ ก็เราทำตัวน่าแกล้งแล้วซื้อให้เพื่อนครบไหมครับ’
“ครบดิพี่ไม่ครบพวกมันได้ด่าเสียหมา แล้วพี่โทรมามีอะไรหรือเปล่าครับ” สกายยิ้มเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะจากปลายสาย
‘อ๋อเปล่าครับพี่แค่จะโทรถามว่าฟ้าถึงบ้านหรือยัง’
“ใกล้ถึงแล้วครับอีกไม่เกินสิบนาที”
‘แล้วจะกลับมาบ้านเราวันไหนครับ’
จู่ๆ ความร้อนก็พุ่งขึ้นมาที่หน้า สกายอ้าปากค้างจังหวะเดียวกับที่ตะวันฉายหันไปมองเจ้านายด้วยความสงสัยที่อยู่ดีๆ ก็เงียบไปแล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อน้องหน้าแดง เขายิ้มกับตัวเองสงสัยคนมีความรักคงไม่ใช่แค่คุณหนูของเขาแล้วสิ ไม่แน่อาจจะเป็นคุณหมอคนหล่อที่เคยมารับน้องกายที่บ้านวันนั้นก็เป็นได้
“อะ...อะไรของพี่เนี่ย พูดอะไรก็ไม่รู้โว้ว!”
‘กลับมาเร็วๆ นะครับพี่เหงา’
“ทำงานแก้เหงาไปก่อนนะพี่ ผมว่าจะอยู่สักสองสามวันอ่ะช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลาให้เพื่อนเท่าไหร่พวกมันบ่นผมใหญ่แล้วเนี่ย” แถเท่านั้นที่จะครองโลก ไม่มีใครบ่นอะไรสกายหรอกเขามโนขึ้นมาเองทั้งนั้น
‘ครับ’
สกายขมวดคิ้วเมื่อเสียงที่ตอบกลับมาแผ่วเบา คนขี้แถเม้มปากเหลือบมองพี่ฉายนิดหน่อยพอเห็นว่าพี่แกไม่ได้สนใจอะไรเขาก็เลยป้องปากกระซิบบอกคนในโทรศัพท์เสียงเบา
“เดี๋ยวกลางคืนผมจะวีดิโอคอลหาพี่ทุกคืนเลยนะครับ เห็นว่าขี้เหงานะเนี่ยคนแก่ขี้เหงา”
‘ก็เด็กแถวนี้ทิ้งพี่ไปหาเพื่อนนี่ครับ’
แน่ะ! เดี๋ยวนี้มีเถียงนะตาลุง “โอ๋ๆ นะพี่ถึงบ้านแล้วครับเดี๋ยวคืนนี้ผมโทรหานะ ตั้งใจทำงานนะครับ”
‘ครับ ฟ้าก็กินข้าวให้ตรงเวลานะครับ’
“รับทราบครับผม!” สกายวางโทรศัพท์ด้วยรอยยิ้มแล้วก็ต้องยิ้มค้างเมื่อเห็นพี่ฉายอมยิ้มน้อยๆ เหลือบมองมาที่เขา
“อะ...เอ้อ ขนมที่ผมซื้อให้โคตรอร่อยเลยนะพี่” คนขับรถหัวเราะ
“น้องกายบอกพี่ไปรอบนึงแล้วครับ”
“ไม่พูดกับพี่ฉายแล้ว! ช่วยผมขนของลงเลยพี่!” เมื่อยิ่งแถสีข้างก็ยิ่งถลอกสกายเลยทำท่าฟาดงวงฟาดงาเดินปึงปังลงจากรถไปเล่นกับหมาที่พอเห็นว่าเจ้านายตัวเองกลับมาบ้านก็วิ่งมาต้อนรับอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา
“รักยมคิดถึงพ่อมากอ่ะดี้ โอ้ยอ้วนขึ้นป่าววะทำไมตัวหนักอย่างนี้”
โฮ่ง! สกายหัวเราะแล้วกอดฟัดสุนัขแสนรู้ของตัวเองจนมาร์คตะโกนตามให้เข้าบ้านนั่นแหละเขาถึงยอมรามือ
“ไม่เห็นหน้าเห็นตาเลยนะมึง” พอก้าวเท้าเข้าบ้านปุ๊บไอ้หมากก็เปิดศึกปั๊บ
“กูเรียนหนักไหมล่ะ”
“อ้อเหรออออออ ถุ้ยไอ้กายเค็ม!” สกายหัวเราะเยาะเพื่อนที่ถูกเขาเอามือ (ที่ล้างจนสะอาดแล้ว) ปาดหน้ามันด้วยความหมั่นไส้ เขาทิ้งตัวนั่งลงข้างชายยูข้างล่างพื้นมีมาร์คกับเปานอนกลิ้งเล่นกันอยู่เชนนั่งอยู่ตรงโซฟาเดี่ยวอีกตัว
“แล้วนี่ไอ้บีสท์กับเมียมันหายไปไหน” สกายเอ่ยถามขาประจำที่ไม่ว่าเขากลับมาเมื่อไหร่ก็ต้องเจอไอ้คู่รักบันลือโลกอยู่บ้านเสมอ
“ไปบ้านใหญ่ไอ้บีสท์” เชนบอก สกายตีหน้าขาตัวเองด้วยความชอบใจ
“บร๊ะ!!!! ร้ายกาจเว้ยเพื่อนกูพาเมียเข้าบ้าน”
“ถ้าอย่างนั้นซันมันไม่ร้ายกว่าหรือไงพาผัวกับเพื่อนผัวเข้าบ้านก่อนหน้าไอ้บีสท์ไปแล้ว” มาร์คเสริม
“เออว่ะ ใช่ๆ ไอ้ซันมันร้ายนัก” สกายเออออตามเพื่อนแล้วแย่งขนมคุกกี้ของมาร์คมากิน
“ทำไมมึงไม่ซื้อของมึงมาเองวะมาแย่งกูกินทำไมเนี่ย” เพื่อนตัวเล็กร้องโวยวายแต่มีหรือสกายจะสำนึก
“เพราะกูเป็นคนซื้อกูแย่งกินได้”
“ไอ้ฟวย”
“กูหาแคร์ไม่”
“หน้าด้าน”
“ด่ามากูก็ไม่สะท้าน”
“โว๊ยกูขอให้มึงมีผัว!” สกายยักไหล่เล็กน้อยแล้วทิ้งตัวนอนยาวไปกับโซฟาพาดขาตัวเองไว้บนตักชายยูเพื่อนผู้แสนดีที่ไม่ว่าอะไรสกายสักคำแถมยังส่งหมอนให้เขาหนุนอีกต่างหาก
“ไม่เถียงคืนแบบนี้มีอะไรหรือเปล่าน้า” เปาแกล้งลากเสียงยาวยักคิ้วหลิ่วตาใส่สกายที่ถลึงตาใส่แต่เพื่อนก็ไม่กลัวแถมยังพากันหัวเราะท่าทางของสกายอีกต่างหาก
“ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใคร” ยูเอ่ยเสียงนุ่มสกายตาค้างผงกหัวขึ้นมามองเพื่อนหน้าหล่ออย่างไม่เชื่อสายตาแล้วหันไปมองดุพวกที่เหลือ สามหนุ่มส่ายหน้าอย่างพร้อมเพรียงว่าไม่ได้เป็นคนปูดเรื่องของเพื่อน ยูเห็นดังนั้นก็หัวเราะแล้วเฉลยให้สกายฟัง
“เขารู้กันหมดบ้านแล้วกาย ไม่มีใครบอกหรอกเขาดูออกจากการกระทำมึงเองล้วนๆ” สกายอ้าปากค้าง
“กะ...กูเนี่ยนะ” เขาชี้นิ้วเข้าหาตัวเองพลางมองเพื่อนทุกคนที่พยักหน้าให้กับคำพูดของยูอย่างพร้อมเพรียงโดยมิได้นัดหมาย
“เออ อาการมึงตอนอยู่กับพี่คุณโคตรจะออกอ่ะ” เชนบอก
“นี่ยังไม่รวมที่มีเข้านอกออกในโรงพยาบาลเป็นว่าเล่นนะ” เปาเสริม สกายกำลังจะอ้าปากเถียงแต่มาร์คเอ่ยขัดเสียก่อน
“ถามว่าพวกกูรู้ได้ไง มึงลืมหรือเปล่าว่านั่นไม่ใช่โรงพยาบาลบ้านมึงคนเดียว แม่บีสท์ก็ทำงานที่นั่นเขาเห็นมึงบ่อยๆ ก็เลยมาถามพวกกูก็แค่นั้น เป็นไงวะพัฒนากันไปถึงไหนแล้ว” สกายฟังจบก็เถียงไม่ออก ร่างโปร่งลุกขึ้นนั่งเอาหมอนหนุนมากอดไว้ตรงช่วงอก
“ก็เรื่อยๆ”
“เรื่อยๆ นี่คบกันหรือยัง” ยูถาม สกายส่ายหน้าหวือ
“ไม่ๆ ไม่ได้คบ พี่คุณไม่ได้พูดอะไร”
“แต่การกระทำพี่เขาชัดเจนมากนะกาย” สกายเงียบเรื่องนี้ไม่ใช่เขาไม่รู้สึก แต่ก็อย่างที่บอกเขาไม่รู้ว่าพี่คุณทำแบบนี้กับคนอื่นเหมือนกันหรือเปล่า
“ไม่รู้ว่ะ ดูๆ กันไป” เพื่อนที่เหลือยักไหล่ สกายว่าไงพวกเขาก็ว่าตามนั้น
“เอาที่มึงสบายใจ เอ้อมึงรู้ยังว่าซันมันตัดผม” มาร์คบอกพร้อมกับโชว์รูปแฟนเพื่อนที่ตัดผมสั้นเลยติ่งหูมานิดเดียวแต่หน้ามันดีตัดเลยติ่งหูขึ้นไปมันก็ดูดี
“น่ารักดี” สกายเอ่ยชมจากใจแต่ถ้าอยู่ต่อหน้าแฟนเพื่อนไม่มีทางที่สกายจะพูดอย่างนี้หรอก มีแต่จะแกล้งด่าให้ไอ้หน้าสวยมันหน้าบึ้งแล้วด่าเขากลับก็นะการแกล้งมันเล่นคือความสนุกอย่างหนึ่งของสกาย
“เออฝีมือผัวมันนั่นแหละ ไอ้บีสท์นะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างกับคนบ้า”
“คนหลงเมีย” สกายว่าเพื่อนตัวเองด้วยรอยยิ้มทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนที่สกายจะขอแยกตัวไปอ่านหนังสือในห้องหนังสือชั้นสามของบ้าน ก่อนไปห้องหนังสือเขาก็แวะพูดคุยกับไทน์นิดหน่อยในห้องที่ว่างเปล่าของมัน
ไทน์จากพวกเขาไปนานแล้ว แต่เพื่อนยังอยู่ในใจของพวกเขาเสมอ บ้านหลังนี้ ห้องๆ นี้ถึงไทน์จะไม่มีโอกาสได้ใช้แต่พวกเขาก็เต็มใจสร้างขึ้นเพื่อมัน ทุกอย่างในห้องล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่ไทน์ชอบ ไม่ใช่แค่สกายแต่ทุกคนในบ้านมักจะหมุนเวียนกันมาช่วยดูแลห้องนี้ มานอนเล่นพูดคุยเสมือนว่าไทน์ยังมีชีวิตอยู่ ถ้าจะบอกว่าพวกเขายึดติดก็คงจะใช่
แต่จะให้พวกเขาลืมเพื่อนคนสำคัญคนนี้ไปพวกเขาทำไม่ได้จริงๆ
สกายใช้เวลาเล่าเรื่องราวชีวิตของตัวเองให้ไทน์ฟังราวๆ ครึ่งชั่วโมงจากนั้นก็มุ่งหน้าสู่ห้องหนังสือ เอาเอกสารการเรียนต่างๆ มาวางไว้ตรงหน้าแล้วก็เริ่มเข้าสู่โลกของตัวเองอย่างแท้จริงจนเวลาล่วงเลยเข้าสู่ช่วงเย็นยูก็ขึ้นมาตามให้เขาลงไปกินข้าว วันนี้สาวๆ ซื้อของมาทำหมูจุ่มกินกัน
“ว่าไงหมากายไม่เห็นหน้านานเลยนะ” แพรวเอ่ยถาม พอสกายเห็นเพื่อนสาวคนสำคัญเขาก็รีบเดินไปกอดอ้อนเพื่อนเป็นการใหญ่
“แพรวเค้าหิวอ่ะ เหนื๊อยเหนื่อย”
“กูรำคาญ” นาฟกลอกตาเซ็งเช่นเดียวกับคนอื่นๆ
“กูจะถ่ายรูปไปฟ้องไอ้โฟล์ค” เจนว่า สกายหันไปยิ้มกว้าง
“เอาเลยๆ เดี๋ยวขอเก๊กหน้าหล่อๆ ก่อนนะ” แพรวหัวเราะแล้วตีแขนเพื่อนเบาๆ
“พอเลยเดี๋ยวมันได้ร้องโหยหวนโทรมางอแงกับเค้าไม่เลิก” แพรวเอ่ยถึงแฟนตัวเองด้วยรอยยิ้ม สกายยิ้มตามยกมือขยี้ผมเธอเบาๆ อย่างที่เขาชอบทำ
“ไอ้โฟล์คอาจแค่งอแงแต่ใครบางคนอาจพิโรธถ้าได้เห็นรูปนี้” เปาผิวปากบอกก่อนจะชูรูปที่ตัวเองถ่ายได้ ในภาพเป็นสกายยิ้มลูบหัวแพรวบรรยากาศเหมือนคู่รักหวานแหววก็ไม่ปาน
“ใครที่ว่ามึงหมายถึงใครว้าพี่เปา” มาร์คช่วยตบมุกเพื่อน สกายเริ่มทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“เอ่อ...เพื่อนเปารูปสวยเนอะ แหะๆ"
“นั่นสิสวยแบบนี้ต้องอัพลงโซเชียล”
“ไอ้เชนไอ้ปากมาก!” สกายหันไปด่าเพื่อนสนิท พวกที่เหลือหัวเราะคิกคัก
“เอออัพเลยเปา รูปสวยดีออกเค้าชอบเวลาไอ้โฟล์คโทรมางอแงกับแพรว” แจมช่วยเสริมโดยมีแตงกวากับเมเปิ้ลเป็นลูกคู่ ทุกคนดูรื่นเริงยกเว้นสกายที่รู้ดีว่าภัยมืดเริ่มคืบคลานเข้าหาตัวเอง
“อย่าเลยมึง สงสารไอ้โฟล์คมัน” สกายพยายามบ่ายเบี่ยง
“เห...วันนี้เพื่อนกายมาแปลกว่ะ ปกติเห็นชอบจะตายเวลาไอ้โฟล์คมันโวยวายน่ะ”
“ก็...ก็...” สกายคิดหาคำแก้ตัวไม่ทันได้แต่มองเพื่อนคนนั้นทีคนนี้ที จนสุดท้ายเสียงทุ้มของชายยูเพื่อนรักก็เอ่ยออกมา
“ถึงเวลาสารภาพให้ทุกคนรู้แล้วมั้งกาย” สกายอยากร้องไห้ ไม่ใช่ว่าทุกคนรู้กันอยู่แล้วไม่ใช่หรือไงฟระ!!!!
ในเวลานี้สกายอยากให้พี่คุณมารับกลับคอนโดที่สุดเลย!
tbc
talk. ฝากเอ็นดูน้องฟ้าด้วยนะคะ ร่วมกันติดแท็กได้ที่ #ฟ้าของคุณ น้า ส่วนใครใคร่กรีดร้องในนี้เชิญเลยค่า เราแอบอ่านตลอดดด อิอิ
-
น้องฟ้าน่าเอ็นดู พี่คุณอย่าห่างนะคะ รุกเข้าไป
ว่าแต่เนรินอะไรนั่น ไม่ต้องมาแล้วก็ได้นะคะ
-
:pig4: :L1:
-
แถไม่ออกก็ยอมนะน้องกายยน555
-
อะอะ น้องสกายสุดหล่อ ไม่รอดแล้ว เพื่อนๆมาเต็ม
-
ชอบเพื่อนๆ แก๊งส์นี้จัง น่ารักทุกคนเลย
-
:pig4: :pig4:
-
:ling1: :ling1:คนคูลเขินๆๆๆๆๆ5555
-
น้องกาย จนมุมแล้วค่ะ :laugh:
-
ไม่รอดแล้ว สารภาพมาซะดีๆ เลย :m12:
-
พี่คุณ สกาย :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
19
“โอ้โหไอ้หมากาย เขาทำขนาดนี้แล้วมีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่ดูไม่ออก”
“เอ่อเจน...แกไม่ได้ด่าเค้าใช่ป่ะ” สกายถามเพื่อนเสียงอ่อย
“มันด่ามึงนั่นแหละ!” สกายเบะปาก
“แตงจะย้ำให้เค้าเจ็บทำไมอ่ะ ใจบางไปหมดแล้วเนี่ย”
“ตอแหลเป็นไอ้มาร์คเลยนะมึงอ่ะ”
“ง่ะ ด่ามันไม่พาดพิงเค้าสิแจม” มาร์คกระเง้ากระงอด แจมยิ้มหัวเราะยกมือขอโทษขอโพยเพื่อนตัวเล็ก
“เออๆ โทษๆ อินมากไปนิด”
หลังจากที่สกายเล่าเรื่องทั้งหมดของเขาและพี่คุณให้พวกเพื่อนฟัง ทั้งหมดนี่คือทั้งหมดจริงๆ ไม่มีการเก็บกั๊กใดๆ ทั้งสิ้น ผลก็คือเขาถูกเพื่อนๆ รุมด่าอย่างที่เห็นกันนี่แล ทำไมทุกคนเอาความมั่นใจมาจากไหนกันว่าพี่คุณมันชัดเจน มีตั้งหลายอย่างนะที่พี่มันไม่ชัดเจน อย่างเช่น...อย่างเช่นอะไรตอนนี้สกายก็ยังนึกไม่ออกเอาเป็นว่ามีก็แล้วกันนั่นแหละ!
“ทำขนาดนี้คบๆ กันไปก็จบ”
“บ้าหรอเจน ไม่ขนาดนั้นเสียหน่อย” สกายรีบแย้งความคิดเพื่อน คบหรือ...เขาไม่เคยคิดถึงเรื่องนั้นเลย
สำหรับสกายการคบกับใครสักคนมันเป็นเรื่องที่ไกลตัวเขามานาน ตั้งแต่เรื่องแพรวเขาก็ไม่เคยคิดคบกับใครอีกเลยไม่ใช่ว่ากลัวความผิดหวังแต่สกายยังไม่ได้รู้สึกกับใครมากขนาดนั้น พี่คุณเองก็เหมือนกัน สกายรู้ว่าตอนนี้พี่คุณพิเศษกว่าคนอื่นแต่จะพิเศษได้นานแค่ไหนและความรู้สึกของสกายจะไปได้ไกลเท่าใด เป็นเรื่องที่เขาไม่สามารถรู้ได้เลย
“มาร์คก็เคยบอกไปแล้วไม่ใช่หรือไงกาย” เมเปิ้ลเอ่ยถาม เรื่องความรักพวกผู้ชายบ้านนี้เขาปล่อยให้เป็นหน้าที่ผู้หญิงช่วยเป็นที่ปรึกษา ดังนั้นในตอนนี้ทุกคนจึงล้อมวงกันโดยมีสกายนั่งอยู่ตรงกลางล้อมด้วยเพื่อนผู้หญิง ส่วนพวกเพื่อนผู้ชายก็กระจัดกระจายกันนั่งตามพื้นบ้างโซฟาบ้างตามแต่พวกมันจะปรารถนา
“ก็รู้แต่เขายังไม่ค่อยมั่นใจตัวเอง”
“อ้อ...ก็พอจะเข้าใจอยู่แต่ความจริงมึงก็อ่อยพี่เขาเยอะอยู่เหมือนกันนา”
“แจม! เค้าไม่ได้อ่อยนะ! ไอ้พี่บ้านั่นฉวยโอกาสเองต่างหาก”
“อ้อเหรออออออ” คราวนี้ทั้งบ้านพร้อมใจกันตะโกนใส่หน้า สกายเบะปากงอแงเรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนๆ ทุกคนไม่เว้นแม้แต่บีสท์ที่วีดีโอคอลมาร่วมการประชุมครั้งนี้ด้วย มันยังไม่กลับมาบ้านแฝดเพราะดูแลเมียที่ป่วยจากการอะจึ๊ๆ กันครั้งแรกไป
“พวกบ้า” เพราะมีเพื่อนผู้หญิงอยู่ด้วยคำด่าของสกายจาก พวกห่า เลยต้องลดลงเหลือแค่พวกบ้า
“ไม่คุยด้วยแล้วเว้ย!”
“น่ะพอเขินแม่งก็สะบัดตูดหนีทุกที”
“อย่าให้ถึงตามึงบ้างนะไอ้หมาก!” สกายหันไปชี้หน้าคาดโทษเพื่อนตัวเล็ก มาร์คลอยหน้าลอยตาแลบลิ้นใส่
“กลัวตายแหละ แบร่!”
พอหนีเพื่อนขึ้นมายังห้องนอนของตัวเองสกายก็เดินเข้าไปอาบน้ำให้หัวโล่ง กลับมานอนบนเตียงแล้วก็วีดีโอคอลหาใครบางคนที่รับปากว่าจะคอลหารอสายไม่นานใบหน้าหล่อก็ปรากฏยังจอโทรศัพท์
‘ทานข้าวหรือยังครับ’
“เรียบร้อยแล้วพี่ แล้วพี่อ่ะกินไรยัง” สกายมองพี่คุณที่อยู่ในชุดนอนเรียบร้อยแถมตอนนี้ยังนอนอยู่บนเตียงเรียบร้อยแล้วด้วยเหมือนเขาเลย
‘เรียบร้อยครับ นี่อาบน้ำเสร็จก็อ่านพวกเคสศึกษารอฟ้าคอลมานี่แหละ’
“ไม่ได้กวนพี่ใช่ป่าว” สกายเอ่ยถามด้วยความเกรงใจ
‘สำหรับฟ้าไม่เคยกวนอะไรพี่อยู่แล้วครับ’
“พี่นี่นะ” สกายอยากจะพ่นลมหายใจใส่หน้าคนที่อยู่ในจอโทรศัพท์ ขยันหยอดจริงเว้ยคนนะไม่ใช่ขนมครก!
‘พี่ทำอะไรครับ’ เนี่ยแล้วยังทำหน้าตาบ๊องแบ๊วไม่รู้ไม่ชี้แบบนี้อีก
“เปล่าพี่” พอสกายเงียบคนพี่ก็เงียบ ตรัยคุณมองน้องยิ้มๆ
“ยิ้มอะไร”
‘ยิ้มไม่ได้หรือครับ’
“ก็ถามไม่ได้หรือไง” ตรัยคุณยิ้มกว้างมองน้องด้วยสายตาเอ็นดู
‘มองเรา’
“อะไรของพี่”
‘ก็ฟ้าถามไม่ใช่หรือครับว่ายิ้มอะไร พี่ก็ตอบแล้วไงว่าพี่ยิ้มเพราะมองเรา’
“ท่าจะบ้า” สกายบ่นงุบงิบหูแดงนิดหน่อยเพราะเดี๋ยวนี้เริ่มมีภูมิต้านทานคำหวานจากพี่คุณแต่หัวใจก็ยังคงเต้นแรงทุกครั้ง
‘หึหึ’
“ไปนอนเลยไปพรุ่งนี้เข้าเวรเช้าไม่ใช่หรือพี่”
‘เดี๋ยวขออ่านเคสนี้ให้จบแล้วพี่จะไปนอนแล้วครับ’
“โอเคพี่งั้น...”
‘ยังไม่วางได้ไหมครับฟ้า ตั้งโทรศัพท์ไว้เฉยๆ ก็ได้’
สกายชะงักคำที่กำลังจะเอ่ยลา เลิกคิ้วมองคนพี่ด้วยความแปลกใจ “มีอะไรหรือเปล่าพี่คุณ”
‘อยากเห็นหน้าฟ้าให้นานกว่านี้อีกหน่อยน่ะครับ’
แล้วสกายก็ได้รู้ว่าไม่ควรถามให้ตัวเองหน้าไหม้เลยให้ตายสิ “แล้วแต่พี่ก็แล้วกันผมจะนอนแล้ว”
สกายว่าพลางปิดไฟแล้วเดินมาเปิดโคมไฟหัวเตียงวางโทรศัพท์พิงไว้ให้เห็นหน้าเขาแล้วทิ้งตัวลงนอน สกายตะแคงข้างหันมองโทรศัพท์ พี่คุณวางโทรศัพท์ตั้งไว้ข้างตัวทำให้สกายเห็นคนพี่จากมุมด้านข้าง
ก็ไม่อยากจะชมหรอกนะแต่พี่คุณแม่งหล่อจริงๆ หน้าหล่อใจก็หล่อ สาวๆ ติดทั้งโรงพยาบาลไม่ว่าจะพยาบาลหรือคนไข้หมอคุณก็เป็นขวัญใจของคนทุกชนชั้น คนบ้าอะไรหล่อทุกมุมมองหล่อสามร้อยหกสิบองศาเห็นแล้วก็รู้สึกอิจฉาตงิดๆ แต่ก็ต้องตัดใจยอมรับในความหล่อเพอร์เฟ็คของพี่มัน
แล้วก็นะ...คนเพียบพร้อมขนาดนี้น่ะหรือจะมาจริงจังกับเขา สกายไม่รู้หรอกนะว่าพี่คุณจริงจังหรือเปล่า ทำแบบนี้เพราะอะไรถ้าเป็นเพราะคำสัญญาในวัยเด็กสกายก็อยากจะบอกพี่แกไปเหมือนกันว่าลืมๆ มันไปเถอะไม่ต้องยึดติดอะไรขนาดนั้นเพราะตัวเขาเองก็เผลอหลงลืมมันไปจนกระทั่งวันที่พี่คุณกลับมา ภาพความทรงจำที่มีพี่ชายที่แสนดีคนนี้ได้กลับเข้ามาอีกครั้ง
“ทั้งๆ ที่ลืมไปหมดแล้วแท้ๆ” สกายพูดกับตัวเองแผ่วเบาแต่เพราะอยู่กันแค่สองคนปลายสายถึงหันมองจอและเลิกคิ้วถาม สกายส่ายหน้าพลางยกผ้าห่มขึ้นมาคลุมปิดครึ่งหน้า
“ถ้าพี่จะนอนกดปิดวีดีโอได้เลยนะพี่ผมขอนอนแล้ว”
‘ครับ ฝันดีครับฟ้า’
“ฝันดีครับพี่คุณ”
เด็กน้อยของเขาหลับปุ๋ยไปแล้ว ตรัยคุณวางเอกสารทั้งหมดลงข้างเตียงคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาไล้มือไปยังจอโทรศัพท์เสมือนว่าตัวเองกำลังลูบแก้มน้องอยู่ดวงตาคู่คมมองคนในจอภาพด้วยความรัก
“อดทนอีกนิดนะครับ และเมื่อถึงวันนั้นพี่จะบอกทุกอย่างที่ฟ้าต้องการ”
ตรัยคุณกดปิดวีดีโอพอดีกับข้อความจากเชนถูกส่งเข้ามา นิ้วเรียวสวยของคุณหมอคนหล่อกดเข้าไปดูทันที ภาพที่เห็นทำให้คิ้วเข้มขมวดด้วยความไม่ชอบใจ
‘มีคนนอกลู่นอกทางอ่ะพี่’
ข้อความจากเชนที่ส่งมาพร้อมกับรูปของน้องที่ยิ้มมองหน้าเพื่อนสนิทที่น้องเคยคิดไม่ซื่อรูปถ่ายสวยแต่เขาแทบจะปาโทรศัพท์ทิ้ง รู้ว่าน้องไม่ได้คิดอะไรแล้วแต่มันก็อดระแวงไม่ได้
“นี่พี่ต้องทำโทษเด็กดื้อของพี่อย่างไรดีครับ จับล่ามโซ่ไว้ที่ห้องเลยดีไหมนะ” ตรัยคุณพึมพำกับตัวเอง ใจหนึ่งก็อยากขับรถไปที่บ้านแฝดของน้องเสียเดี๋ยวนี้แต่อีกใจก็บอกให้รอสุดท้ายคุณหมอก็ได้แต่ถอนหายใจและล้มตัวลงนอนในที่สุด
“ถึงวันนั้นเมื่อไหร่พี่จะทบต้นทบดอกเลยคอยดู”
“มันกลับมากันแล้วๆ” มาร์ควิ่งดุ๊กๆ กลับเข้ามาในห้องนั่งเล่นร้องบอกเพื่อนๆ ว่าบีสท์กับซันกลับมาถึงบ้านแล้ว ไอ้เพื่อนตัวเล็กดูจะกระดี๊กระด๊ามากที่เพื่อนเขารวบหัวรวบหางแฟนตัวเองได้สำเร็จ ก็จะไม่ให้ดีใจได้อย่างไรล่ะเพราะถ้าไอ้มาร์คมันไม่เสือกอยากกินขนมแล้วเป็นคนดีวิ่งไปเคาะห้องเพื่อนทุกคนให้ไปกินขนมกับมันตอนนั้นไอ้บีสท์มันก็คงได้กินซันมันไปตั้งนานแล้ว
“อู๊ยๆ เดินไม่ตรงเลยหรอเตง” เมื่อเพื่อนมาร์คให้สัญญาณสกายคนคูลก็เริ่มทันทีและได้ผล ไอ้คนหน้าสวยตวัดสายตามองค้อนเขาก่อนจะเอ่ยด่า
“เตงพ่อง”
“กายอย่าถือสาเพื่อนซันเลยนะ คนท้องมักจะอารมณ์แปรปรวน” เชนแสร้งทำหน้าขึงขังเอ่ยบอกผลลัพธ์ก็คือโดนไอ้คนหลงเมียปาสลิปเปอร์ใส่หน้า
“โอ๊ยไอ้บีสท์นี่กูเพื่อนมึงนะเว้ย” บีสท์พยุงซันมานั่งแล้วหัวเราะหึหึหันไปยักคิ้วใส่ไอ้เชน
“ก็รู้นี่ว่าเพื่อนไม่ใช่เมียทำไมกูต้องถนอมมึง”
ว่าเสร็จก็หันไปลูบหัวเมียมันคุยกันงุ๊งงิ๊งแล้วก็หายไปในครัวทิ้งให้พวกเขาอ้าปากพะงาบเป็นวิญญาณเร่ร่อนที่ไม่มีใครมองเห็นเมื่อรวบรวมสติกันได้ก็ล้อซันมันอีกครั้ง นั่นแหละความจรรโลงใจของเท่าฟ้าไม่มีอำนาจใดมาลบล้างความสนุกนี้ได้ ยิ่งเห็นซันมันด่ากลับพวกเขายิ่งสนุกแกล้งมันจนผัวมันกลับมานั่นแหละถึงหยุดแล้วพวกเขาก็กลับไปสนใจหนังที่เปิดดูกันต่อ
“กลับวันไหน” บีสท์เอ่ยถาม สกายเหลือบมองไอ้เพื่อนรักผู้ที่รักเมียที่สุดในโลกก่อนจะหันกลับไปมองจอทีวีต่อ
“อีกวันสองวันมั้ง ดูก่อน” ได้ยินเสียงเพื่อนหัวเราะเบาๆ
“คนที่รออยู่เขาทนไหวหรือไง” สกายยักไหล่
“ก็บอกไปแล้วว่าจะมาสองสามวัน”
“อ้อ”
“มึงน่ะเงียบไปเลยไม่ต้องล้อ ดูแลเมียง่อยของมึงไปเถอะ!” สกายจิกกัดแถมยังปรายตามองซันที่นอนตักไอ้บีสท์หลับอยู่ บีสท์หัวเราะกับคำพูดของเขาแล้วเกลี่ยผมคนรักตัวเองด้วยความเอ็นดูจนสกายต้องเบะปากหันหน้าหนี
เหม็นความรักจริงเว้ย!
อย่าให้กูมีบ้างนะ พลันความคิดก็พาลเห็นภาพใครคนนึงขึ้นมาในหัว ภาพพี่คุณลูบผมเขาด้วยสายตาแบบเดียวกับที่บีสท์ใช้มองซันมันทำให้เลือดในกายของสกายร้อนขึ้นมาถึงใบหน้า คนชอบฟุ้งซ่านเม้มปากแน่นสะบัดหัวไล่ความคิดบ้าบอของตัวเอง ทำไมเขาต้องทำตัวอ้อนผัวแบบซันมันด้วยเล่า! ไม่มีทางเสียหรอก มันไม่ใช่วิถีคนคูล!!!
เวลาพักผ่อนของสกายผ่านไปไวเหมือนโกหก ชีวิตกลับมาสู่การเรียนอย่างหนักหน่วงอีกครั้งโชคดีที่มีคุณหมอที่แสนดีจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคุณหมอตรัยคุณคอยดูแลในทุกๆ อย่างไม่ว่าจะเรื่องการเรียนการกินนี่ถ้าพี่มันพาเข้านอนตบตูดกล่อมได้พี่มันคงทำไปแล้ว ยอมใจความใจหล่อของพี่คุณจริงๆ และสกายเองก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าหัวใจของเขามันหวั่นไหวให้กับการกระทำอีกคนอย่างรุนแรงไปแล้ว
จะมีสักกี่คนที่สละเวลาในชีวิตของตัวเองที่มีน้อยอยู่แล้วเอามาเพื่อดูแลคนอย่างเขา มันก็น่าหวั่นไหวไหมล่ะ
“ช่วงนี้แม่เห็นเราบ่อยจนนึกว่าตัวเองตาฝาดไปแล้วนะเนี่ย” สกายเดินลงมาซื้อน้ำข้างล่างกำลังจะขึ้นลิฟท์กลับไปห้องทำงานของพี่คุณเจอแม่ตัวเองเดินออกมาจากลิฟท์ก็ทำหน้าไม่ถูกแถมยังถูกแม่หรี่ตามองอย่างจับผิดยิ่งทำให้เขารู้สึกเหมือนตัวเองมีชนักติดหลัง
“โห่แม่ไม่ดีหรือไงครับ แม่จะได้เจอหน้าผมบ่อยๆไง เนอะๆ” ลูกคนเล็กของบ้านเดินเข้าไปกอดแม่อย่างออดอ้อนพลางยิ้มกว้างกลบเกลื่อนอาการที่ตัวเองก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องกลบเกลื่อนแม่เหมือนกัน
“กวนอะไรพี่เขาอีกล่ะวันนี้” มารดาถามเหมือนไถ่ถามสภาพอาการทั่วไป สกายเห็นดังนั้นจึงถอนหายใจแล้วเบะปากเหมือนเด็กกอดอ้อนแม่อีกครั้ง
“แม่อ่ะ ไม่ได้กวนอะไรเลยเหอะพี่คุณต่างหากที่ลากผมมา บอกให้มาเรียนรู้งานบ้างล่ะ มาอ่านหนังสือบ้างล่ะนี่ผมเพิ่งจะปีสามเองนะแม่ดูคนโปรดของแม่บังคับผมดิ” ได้ทีตัวยุ่งของบ้านก็เอ่ยฟ้องแม่ใหญ่ แต่นอกจากแม่จะไม่เข้าข้างแล้วยังเอ่ยชมอีกฝ่ายให้ลูกชายได้เจ็บใจเล่นด้วย
“พี่เขาก็ทำถูกแล้วนี่ เราน่ะหัดเชื่อฟังพี่เขาเยอะๆ รู้ไหม พี่เขาสอนอะไรก็จำอย่าไปดื้อกับพี่เขามาก หมอคุณน่ะเก่งมากเลยรู้ไหมแล้วพี่เขาน่ะพยายามมากกว่าใครเลยรู้บ้างไหมฮะไอ้ดื้อของแม่” สกายย่นคิ้วมองแม่ตัวเองที่พูดถึงอีกคนยาวเหยียดแล้วก็ยกมือยอมแพ้
“ก็ได้ๆ เชอะ!”
“เดี๋ยวเถอะเจ้าลูกคนนี้ แล้วได้ขึ้นไปหาพ่อเขาบ้างหรือเปล่า” แม่ตีแขนเขาเบาๆ ไปหนึ่งทีแล้วเปลี่ยนเรื่อง สกายส่ายหน้าพองแก้ม
“ขึ้นไปทีไรพ่อก็ไม่ว่างตลอดอ่ะ ให้ผมไปนั่งอยู่เฉยๆ เป็นชั่วโมงก็มี ผมไม่ไปหรอกถ้าพ่อว่างเดี๋ยวพ่อก็ลงมาหาผมที่ห้องทำงานพี่คุณเองนั่นแหละ” แม่ถอนหายใจอย่างอ่อนใจเมื่อได้ยินลูกชายคนเล็กพูดออกมาแบบนั้น
“เรานี่มันเอาแต่ใจจริงๆ”
“โทษใครดีอ่ะ” ดูสิเถียงเก่งอีกต่างหาก
“ย่ะ! โทษฉันกับพ่อแกนี่แหละ พี่แกอีกคน เพื่อนแกอีกอ้อตอนนี้แถมหมอคุณอีกคนดีไหม ตามใจกันดีจริงๆ ให้ตายสิ!” สกายหัวเราะขำเมื่อได้ยินแม่พูดออกมาแบบนี้ คนขี้เอาแต่ใจกอดหอมแม่ฟอดใหญ่
“คิดถึงแม่นะครับเดี๋ยวผมขึ้นไปอ่านหนังสือต่อก่อน พี่คุณติดเคสผ่าตัด”
แม่พยักหน้าเข้าใจก่อนจะกอดหอมลูกชายคนเดียวให้หายคิดถึงก่อนจะแยกกันไป สกายออกจากลิฟท์มายังชั้นเกือบสูงสุดของโรงพยาบาลเห็นพยาบาลสาวใหญ่ที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดียืนอ่านแฟ้มเอกสารอยู่จึงเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงสดใส
“พี่นิดสวัสดีครับ” สกายยกมือไหว้อีกฝ่ายด้วยท่าทีนอบน้อม พยาบาลนิดยิ้มกว้างรับไหว้
“สวัสดีค่ะน้องกาย วันนี้อยู่ถึงกี่โมงคะเนี่ย”
“ไม่รู้เหมือนกันครับน่าจะรอพี่คุณเสร็จเคส แล้วนี่พี่นิดจะไปไหนครับ”
“อ่อพี่จะเอาแฟ้มคนไข้ไปไว้ในห้องทำงานหมอคุณน่ะค่ะ”
“เดี๋ยวผมเอาไปให้ก็ได้ครับ”
“ขอบคุณนะคะน้องกาย” สกายยิ้มรับตาหยีพอดีกับลิฟท์อีกตัวดังขึ้นก่อนคนสองคนจะเดินออกมาจากลิฟท์ หนึ่งคนคือคนที่เขาคุ้นหน้าเป็นอย่างดีแต่อีกคนนั้นสกายไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน ทั้งสองคนกำลังพูดคุยกันด้วยรอยยิ้ม
“พี่คุณเก่งมากเลยครับ ถ้าเคสนี้ผมไม่ได้พี่ช่วยต้องแย่แน่ๆ เลย” เสียงทุ้มหวานเอ่ยกระเง้ากระงอดอีกฝ่ายดูเป็นภาพที่น่ารักแต่สกายรู้สึกหงุดหงิดใจที่ได้เห็น เหมือนว่าสองคนนั้นจะยังไม่สังเกตเห็นเขาและคุณพยาบาลนิดถึงได้คุยหัวร่อต่อกระซิกเหมือนโลกนี้มีกันสองคน
“แค่นี้เองครับต้องศึกษาเยอะๆ แล้วก็ต้องเห็นของจริง เราเองก็ทำได้เชื่อพี่สิ” สกายย่นคิ้วมองพี่คุณที่ตอบกลับอีกฝ่ายอย่างเป็นธรรมชาติ น่าหงุดหงิดว่ะ
“ใครหรือครับพี่นิด หมอใหม่โรงพยาบาลเราหรือ” เมื่อทั้งสองคนดูจะอยู่ในโลกส่วนตัวสกายจึงหันมาถามพยาบาลที่อยู่ข้างกายเห็นพี่นิดเบะปากใส่อีกฝ่ายเล็กน้อยแล้วจีบปากจีบคอตอบเขา
“ใช่ค่ะน้องกาย เพิ่งมาเมื่อสองสามวันที่แล้ว แล้วก็เกาะติดหมอคุณอย่างกับปลิงดูก็รู้ว่าคิดอะไร ออกตัวแรงมากเลยค่ะพี่ไม่ค่อยชอบ” สกายยิ้มแห้งหันไปมองทั้งคู่พอดีกับคนคุ้นเคยสังเกตถึงการมีอยู่ของเขา ร่างสูงใหญ่จึงยิ้มกว้างเดินมาหา
“ฟ้าไปไหนมาครับ” หึ! สกายไม่ตอบแต่คืนแฟ้มคนไข้ให้พยาบาลนิดที่รับคืนไปอย่างงงๆ แทน
“ให้เขาเองแล้วกันนะครับเผื่อต้องคุยเรื่องเคสกัน” สกายว่าแล้วก็เดินเข้าไปในห้องทำงานของคุณหมอคนหล่อ เก็บหนังสือเอกสารเรียนของตัวเองใส่เป้ยกขึ้นสะพายแล้วเดินออกมา ตรัยคุณมองน้องที่สะพายเป้ก็หยุดคุยเรื่องคนไข้แล้วเดินเข้ามาหาน้องทันที
“ฟ้าจะไปไหนครับ” สกายมองหน้าอีกฝ่ายนิ่ง
“กลับบ้านอ่ะพี่”
“รอแปบนะครับเดี๋ยวพี่คุยกับคุณนิดอีกหน่อยเดี๋ยวเรากลับกัน” ตรัยคุณบอกน้องก่อนจะหันกลับไปหาพยาบาลและหมอคนใหม่ของโรงพยาบาลเพื่อคุยเรื่องเคสคนไข้ต่อแต่สกายเอ่ยขัดขึ้นมา
“ไม่ต้องพี่ ผมกลับเอง สวัสดีครับ” สกายไม่รอให้อีกฝ่ายท้วง เขายกมือไหว้ทุกคนในนั้นยกเว้นคนไม่รู้จักแล้วเดินไปกดลิฟท์ที่จอดค้างอยู่ชั้นนี้พอดี
“ฟ้าครับ” พี่คุณกำลังจะเดินตามมาแต่ถูกหมอคนใหม่รั้งแขนเอาไว้พร้อมกับประตูลิฟท์ที่ปิดลงและอารมณ์ขุ่นมัวของสกายที่ปะทุขึ้น
tbc
talk. มาแก้คำผิดนิดหน่อยค่ะ แล้วก็ประชาสัมพันธ์นิดหน่อย ขายของอีกแล้ว thug...ตัวร้าย มีขายที่ร้านนายอินทร์และB2Sบางสาขานะคะ แต่ถ้าใครอยากสั่งซื้อในเว็บสั่งได้ที่ >> facai novels (http://www.facainovels.com/showroom/new) << จิ้มได้เลยค่า ฝากน้องฟ้าไว้ให้รักกันด้วยน้า #ฟ้าของคุณ แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ
-
พี่คุณ...เตรียมตัวเจอของดีของเด็ด จากน้องได้เลยค่ะ :m16: :m16: :m16: หึม หึม
-
งานเข้าแล้วพี่คุณ มาเคลียร์ด่วน
มาเร็วๆเลยเดี๋ยวก็มีคนหลบหน้าหลบตา
-
ฟ้ารู้ตัวไหมว่าตัวเองเป็นอะไร :)
พี่คุณรีบๆ ตามไปด่วนนะ
อย่าปล่อยนาน เดี๋ยวยาว หุหุ
-
:pig4: :pig4:
-
ขอบคุณครับ +1 ให้นะครับ o13
-
:pig4: :pig4:
-
หึงก็บอกว่าหึงสืคะเท่าาฟ้าาาาาาา
-
เจอความร้ายของเท่าฟ้ามั่งละนะ ระวังพี่เค้าเอมคืนทบต้นทบดอกละ :hao6:
-
น้องฟ้าหึงพี่คุณ
-
เข้ามารอจ้ะ เพิ่งตามเก็บครบ คิดถึงเด็ก ๆ กลุ่มนี้จังงงง
-
20
ทำไมมองอะไรก็หงุดหงิดไปเสียหมด สกายเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงลงมาถึงหน้าโรงพยาบาลกำลังจะกวักเรียกแท็กซี่ข้อมือขาวก็ถูกรั้งไว้จากคนที่เป็นสาเหตุให้เขาหงุดหงิด
“กลับบ้านกันครับ” ตรัยคุณบอกเสียงนุ่มแล้วรั้งข้อมือน้องให้เดินตามแต่สกายในตอนนี้ไม่พร้อมที่จะฟังอะไรทั้งนั้น
แค่ได้ยินเสียงพี่คุณเขายังหงุดหงิดเลยเหอะ ก็น้ำเสียงแบบนี้ไม่ใช่หรือไงที่เอาไว้คุยกับคนอื่นด้วย ก็หลงคิดเข้าข้างตัวเองตั้งนาน ไอ้กายไอ้โง่เอ๊ย
“ยังไม่เลิกงานไม่ใช่หรือไงพี่” สกายถามกลับเสียงนิ่งแถมยังยืนไม่ยอมเดินตามแรงรั้ง
“งานพี่เสร็จหมดแล้วครับ ป่ะกลับกัน” สกายยังขืนตัวไว้ คนพี่มองเด็กน้อยของเขาที่จู่ๆ เกิดดื้อแพ่งขึ้นมาด้วยความไม่เข้าใจ
“ไม่รบกวนพี่ดีกว่าเดี๋ยวผมกลับเองจะกลับบ้านแฝด” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันทันทีที่ฟังน้องพูดจบ
“ไหนว่าวันนี้อยากกินหอยลายผัดฉ่า”
“ไม่อยากกินแล้ว ไปนะพี่หวัดดีครับ” สกายแกะมือปลาหมึกของพี่คุณออกแต่คุณหมอหนุ่มไม่ยอมให้ความร่วมมือ
“เดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้านแล้วกัน”
“ไม่ต้องพี่ผมกลับเองได้ ไม่อยากรบกวนจะแวะไปหาแพรวที่มหาลัยก่อนด้วย” ชื่อของคนที่ตรัยคุณไม่ใคร่ได้ยินนักหลุดออกมาจากปากน้องทำให้แรงที่กระชับข้อมืออีกคนอยู่แรงขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ
“พี่ไปส่ง”
“ผมบอกว่าไม่ต้อง” สกายเริ่มเสียงแข็ง ไม่รู้ว่าทำไมยิ่งได้ยินเสียงพี่คุณยิ่งหงุดหงิด แม่งโคตรหงุดหงิดเลยเว้ยเมื่อไหร่จะปล่อยซักที!
“ฟ้าครับ” สกายหันหน้าหนีกำมือแน่น ตอนนี้เขาไม่อยากคุยกับพี่คุณจริงๆ นะ อย่าทำให้เขาโมโหจะได้ไหม
“ให้พี่ไปส่งนะ มีอะไรไปคุยกันในรถนะครับ” ตรัยคุณบอกน้องเสียงอ่อน เขาไม่รู้ว่าน้องเป็นอะไรแต่เขาไม่ชอบเลยที่เรามึนตึงกันแบบนี้
แล้วก็รู้สึกใจหายที่แก้วตากลมใสไม่ยอมสบมองเขา
“นะครับ” สกายถอนหายใจยาวแล้วพยักหน้าโดยที่ยังไม่ยอมมองหน้า
“นำไปดิพี่แล้วก็ปล่อยผมเหอะ ผมเดินเองได้” ตรัยคุณยอมปล่อยตามที่น้องต้องการร่างสูงเดินนำไปยังรถที่จอดอยู่ไม่ไกล สกายมองแผ่นหลังกว้างแล้วถอนหายใจ
“คุณคะ”
ทั้งสองคนชะงักเท้าหันไปทางต้นเสียง หญิงสาวสวยหมดจดคนหนึ่งร้องเรียกพี่คุณด้วยน้ำเสียงดีใจก่อนจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามากอดแขนคนที่อยู่หน้าสกายไปไม่กี่ก้าว
“ริน?” ตรัยคุณเรียกชื่อหญิงสาวตรงหน้าก่อนใบหน้าหล่อจะสบมองสกายที่ยืนนิ่งอยู่ด้านหลัง
“คิดถึงคุณมากเลย ทำไมรินโทรหาไม่ติดเลยล่ะคะ” เสียงหวานเอ่ยถามอย่างตัดพ้อ
“ช่วงนี้ผมยุ่งนิดหน่อยครับแล้วรินมาถึงเมื่อไหร่”
“วันนี้เลยค่ะ พอลงเครื่องแล้วก็รีบมาหาคุณเลย เอ๋แล้วหนุ่มน้อยคนนี้เป็นใครคะเนี่ย พี่ขอโทษที่เสียมารยาทน้าพอดีพี่ดีใจมากไปหน่อยที่เจอคู่หมั้นตัวเองที่ติดต่อไม่ได้เลยตั้งแต่กลับมาไทยเลยร้อนใจไปหน่อย พี่ชื่อเนรินค่ะ”
สกายรู้สึกเจ็บจี๊ดที่ใจเหมือนมีใครเอาอะไรแหลมๆมาทิ่มแทง หัวสมองขาวโพลนไปชั่วขณะ ก่อนเสียงพี่คุณจะเรียกให้เขาหลุดจากภวังค์
“ริน” เสียงพี่คุณกดต่ำอย่างที่สกายไม่เคยได้ยิน แต่หญิงสาวดูจะชินจึงยิ้มอ้อนกอดแขนอีกฝ่ายแล้วแกว่งไปมาเบาๆ
“ง่ะ ไม่อารมณ์เสียสิคะคุณ ดูสิน้องหน้าซีดแล้วน้อง…”
“สกายครับ เป็นน้องของพี่ดรีมเพื่อนพี่คุณขอโทษที่เสียมารยาทครับ” สกายพยายามทำสีหน้าปกติที่ทำได้ยากเหลือเกินตอบอีกฝ่ายโดยที่ไม่มองหน้าพี่คุณ
“อ๋อน้องของดรีม แล้วกำลังจะไปไหนกันคะ รินมารบกวนทั้งคู่หรือเปล่า” สกายยิ้มบางส่ายหน้าพร้อมโบกมือปฏิเสธ
“ไม่ครับ ผมแค่จะติดรถพี่คุณไปลงสถานีรถไฟฟ้าเฉยๆ”
“อย่างนั้นคุณก็ว่างใช่ไหมคะ” หญิงสาวหันไปถามคนที่เงียบอยู่ด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น ตรัยคุณมองน้องที่กำลังจงใจหลบหน้าเขานิ่งก่อนจะถอนหายใจแล้วก้มลงตอบหญิงสาว
“ว่างครับ” เคลียร์ให้จบๆ ไปทีละเรื่องแล้วกัน ร่างสูงคิดในใจ โดยไม่รู้เลยว่าคำตอบนั้นทำให้ทั้งสองคนที่ได้ยินตีความต่างกันอย่างสิ้นเชิง
“ดีใจที่สุดเลยถ้าอย่างนั้นไปดินเนอร์กับรินนะคะ” ตรัยคุณพยักหน้าตกลงแล้วหันไปมองเด็กน้อยของเขา
“แต่ต้องไปส่งน้องก่อนนะครับ”
“ได้เลยค่ะ”
“ไม่ต้องหรอกพี่ผมกลับเอง พี่ไปดินเนอร์กันเถอะเย็นกว่านี้เดี๋ยวรถติด หวัดดีครับ” สกายพูดรัวยกมือไหว้ทั้งคู่แล้วหันหลังก้าวไวๆ ออกมา
เจ็บซ้ำซ้อนจริงกู เป็นไงล่ะผลของการคิดไปเองแล้วมองเพียงแค่ด้านเดียว พอได้เห็นด้านอื่นของพี่คุณก็ทำให้สกายประจักแจ้งว่า
เขาไม่ได้พิเศษไปกว่าใคร พี่คุณมีคนๆ นั้นของเขาอยู่แล้ว ไม่มีทางจะมาคิดเป็นอื่นกับเด็กกะโปโลแบบเขาแถมยังเป็นผู้ชายอีก
ตาสว่างเลยกู
สกายเดินเตะฝุ่นมายังสถานีรถไฟฟ้าใกล้โรงพยาบาลไม่ได้จะแวะไปหาแพรวหรือใครอย่างที่อ้างไว้ กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยมือถือตัวเองก็ส่งเสียงดังขึ้น
“ไรหมาเชน”
‘อยู่ข้างถนนหรอวะหมากายเสียงดังสัด’
“แม่นอย่างกับเห็นภาพ เออกูอยู่ข้างถนนกำลังจะไปขึ้นรถไฟฟ้ามึงโทรมาไม”
‘ไปไหนวะ’
“กลับบ้าน”
‘บ้านเรา?’
คำพูดของเชนทำให้สกายชะงักเท้าที่กำลังก้าวเดินจู่ๆ ก็รู้สึกร้อนที่กระบอกตา ใบหน้าหล่อก้มมองปลายเท้าตัวเองก่อนจะยิ้มบาง
“อือบ้านเรา”
‘อยู่ไหนเดี๋ยวกูไปรับ’
“ไม่เป็นไรมึง”
‘กายอย่าดื้อ อยู่ไหนกูจะไปรับ’
“ไม่เป็นไรจริงๆ มึง”
‘มึงเป็น! บอกกูมากายว่าอยู่ไหนอย่าให้พูดซ้ำ’
สกายเดินมาหลบใต้ทางขึ้นรถไฟฟ้า ร่างสูงทรุดตัวนั่งยองมือหนึ่งถือโทรศัพท์อีกมือยกขึ้นปิดหน้า
“เชน…มาหากูที กูอยู่xxx”
‘รออยู่ตรงนั้นอย่าไปไหน กูจะรีบไป’
สกายวางสายจากเพื่อนแล้วถอนหายใจยาวพลางเงยหน้าสูดน้ำมูก เขาไม่ได้ร้องไห้แค่เกือบจะร้อง ไม่ได้อยากอ่อนแอให้เพื่อนเห็นและก็ไม่รู้ด้วยว่าเพื่อนจับได้อย่างไร
“อย่างกับคนอกหักเลยกู หึ!” ยิ้มมุมปากคุยกับตัวเองสักครู่มือถือของเขาก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“ว่า?”
‘14นาฬิกา รีบขึ้นมาอย่ามัวแต่ทำเอ็มวี’
สายถูกตัดไปแล้ว สกายมองรถคันสวยของเพื่อนแล้วรีบวิ่งไปยังรถด้วยรอยยิ้มเหมือนเด็กที่รอพ่อแม่มารับกลับบ้าน
“ทำไมเป็นมึงอ่ะ หมาเชนไปไหน” สกายรัดเข็มขัดนิรภัยเสร็จก็หันไปถามบีสท์เพื่อนรัก
“กูโทรหาเชนพอดีมันบอกจะมารับมึงกูอยู่ใกล้กว่าเลยบอกมันว่าจะมารับเอง”
“อ้อ” สกายร้องอ้อพยักหน้าหงึกหงักแล้วเอนตัวพิงเบาะมองออกไปนอกหน้าต่าง
“ถ้าอยากพูดกูจะฟัง” เสียงทุ้มของเพื่อนรักเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ สกายยิ้มสายตายังคงมองวิวข้างทาง
“เหมือนตกจากสวรรค์เลยว่ะ คิดว่าตัวเองสำคัญมาตลอด คิดว่าพิเศษสุดท้ายก็ได้รู้ว่าเขามีคนของเขาอยู่แล้ว กูแม่งโคตรมโน” สกายแค่นยิ้มพูดถึงความโง่งมมั่นหน้าของตัวเอง
“คนของเขาจริงแท้แค่ไหน”
“แท้ชนิดที่คำว่าคู่หมั้นตีแสกหน้ากูเลย” คิ้วเข้มขมวดแน่นเมื่อได้ยินคำบอกเล่าของเพื่อน
พวกเขาค่อนข้างมั่นใจว่าพี่หมอคุณจริงจังกับเพื่อนเขา การกระทำของอีกฝ่ายชัดเจนเสมอแล้วเรื่องนี้มันคืออะไร บีสท์ต้องการคำอธิบายจากอีกฝ่าย เพราะถ้าความจริงเป็นอย่างที่เพื่อนเขาบอกก็อย่าได้หวังว่าจะเฉียดเข้าใกล้สกายได้อีก
“ได้คุยกันหรือยัง” สกายส่ายหน้า บีสท์รู้ดีว่าเพื่อนนิสัยเป็นอย่างไร เมื่ออารมณ์ไม่คงที่สกายมักจะหลบเลี่ยงการพูดคุยกับอีกฝ่าย นิ่งเงียบและเก็บตัวอยู่คนเดียวหรือไม่ก็หนีหายไปติดต่อไม่ได้เลยก็มี
ครั้งล่าสุดที่มันหายไปก็คงเป็นตอนที่แพรวคบกับโฟล์ค กายมันไม่ได้เสียใจที่แพรวไม่เลือกมัน มันยินดีกับเพื่อนจากใจจริงแต่ลึกๆ ข้างในแล้วปฏิเสธไม่ได้หรอกว่ามันก็เจ็บ
ความรักมักมีหลายด้านเสมอ
“ไม่อยากได้ยินเสียง” ใบหน้าหล่อยิ้มมุมปาก มาอีหรอบนี้เพื่อนเขาคงทั้งโกรธ น้อยใจและพ่วงคำว่าหึงไปด้วยอย่างแน่นอน
“โกรธไหม”
“โกรธแต่ก็โกรธตัวเองด้วยเหมือนกัน”
“โกรธตัวเองทำไม”
“ถ้าไม่หวั่นไหวก็ไม่เจ็บ ความรู้สึกโกรธพี่มันก็จะไม่มี”
“อย่าโทษตัวเอง รอฟังอีกฝ่ายก่อน” สกายหน้างอตวัดสายตากอดอกมองเพื่อน
“ต้องฟังอีกหรอวะเต็มตาขนาดนั้น เด็กอนุบาลยังดูออกเลย”
“ต้องฟัง”
“แต่กูไม่อยากคุยไม่อยากเห็นหน้าไม่อยากยุ่งแม่ง” บีสท์ขำความเอาแต่ใจของเพื่อน
“จะให้ไปคุยให้ไหมล่ะ ไปได้นะ” บีสท์เสนอตัวแต่สกายส่ายหน้าปฏิเสธ เขาไม่อยากให้เพื่อนวุ่นวาย มันเป็นเรื่องของเขาอีกอย่างคือเขากลัวใจเพื่อนตัวเอง กลัวมันจะไปกระทืบพี่คุณก่อนได้คุยกันน่ะสิ
“เดี๋ยวเคลียร์เองแต่ยังไม่ใช่ตอนนี้”
“ตามใจ” สกายยิ้มขอบคุณเพื่อนก่อนจะเอ่ยอ้อน
“แวะพารากอนแปบได้มั้ยอ่ะช่วงนี้อินคุกกี้” บีสท์กระตุกยิ้มอ่อน
“เหมือนซันเลยช่วงนี้กินแต่ขนม” สกายทำหน้าปุเลี่ยนเมื่อเห็นหน้าและน้ำเสียงที่เพื่อนกล่าวถึงคนรัก มันทั้งรักและเอ็นดู
“เหม็น” สกายจิกกัด
“ขี้แตกหรือไง” คนโดนตอกกลับถลึงตาใส่
“เหม็นความรักมึงนั่นแหละ!” คนขี้โมโหสวนทันควัน บีสท์หัวเราะพอดีกับหักพวกมาลัยเข้าจอดในห้างสรรพสินค้าชื่อดังที่เพื่อนอ้อนจะมา
“หึหึ ไปเร็วรีบซื้อรีบกลับฝากเลือกเผื่อพวกที่เหลือด้วยนะ เดี๋ยวกูไปดูหนังสือให้ยูก่อน” สกายยกมือทำท่าโอเคแล้วแยกกับเพื่อนลงมาด้านล่างส่วนบีสท์ขึ้นไปชั้นบน
สกายเดินเลือกซื้อขนมของตัวเองและของเพื่อนๆ ด้วยความเพลิดเพลิน อารมณ์ดีขึ้นมานิดหน่อยเมื่อไม่คิดถึงเรื่องที่เพิ่งเจอมา เสียงจากข้อความแชทสีเขียวดังขึ้นเป็นระยะสกายค่อนข้างมั่นใจว่าข้อความเหล่านั้นถูกส่งมาจากใคร เพราะนอกจากข้อความแล้วสายที่โทรเข้าก็มาจากคนๆ เดียวกัน
“บล็อคแม่งดีมั้ยเนี่ย” คนตัวข่าวบ่นกับตัวเองไม่ทันได้ดูทางจึงชนเข้ากับคนที่เดินสวนออกมาจากร้านค้าร้านหนึ่ง
“โอ่ะ! ขอโทษครับๆ”
“ขอโทษครับผมไม่ทันได้มอง อ้าวนาย” อีกฝ่ายชี้หน้าเขาแล้วยิ้มทัก สกายเอียงคอมองคนหน้าตาดีที่สูงกว่าเขานิดหน่อยก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเพิ่งเจออีกฝ่ายไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้วตอนไปรับซันที่ท่ามหาราช
“เพื่อนซันใช่ป่ะ โทษทีนะมัวแต่ก้มมองโทรศัพท์เจ็บตรงไหนไหม” สกายเอ่ยขอโทษเพื่อนของแฟนเพื่อน อีกฝ่ายยิ้มแล้วโบกมือปฏิเสธ
“ไม่เจ็บกูก็ขอโทษเหมือนกัน กูคิงนะมึงสกายใช่ไหม” สกายพยักหน้า
“ใช่”
“มาซื้อของหรอ” อีกฝ่ายชวนคุย สกายมองว่าอีกฝ่ายดูน่าคบหาจึงเอ่ยตอบด้วยท่าทีสบายๆ
“อื้อมาซื้อขนม” พร้อมกับโชว์ขนมหลากหลายยี่ห้อให้อีกฝ่ายดู
“ซื้อเยอะนะ” คิงถามกลับยิ้มๆ สกายเผลอพองแก้มขมวดคิ้วมองถุงขนมในมือก่อนจะตอบ
“ของกูแค่คุกกี้ที่เหลือของพวกที่บ้านเถอะมีของเพื่อนมึงด้วยเนี่ยใช้งานกูเยี่ยงทาสเลย สั่งเอาๆ อย่างกับกูเป็นทาสในเรือนเบี้ยของมันคอยดูนะกลับถึงบ้านกูจะเอาหมากฝรั่งไปแปะผมมัน” ได้ทีจึงเอ่ยฟ้อง อากัปกิริยาเหมือนเด็กน้อยช่างฟ้องของสกายทำเอาคนฟังอมยิ้ม ไม่คิดว่าคนปากร้ายที่เคยเจอจะมีมุมน่ารักๆ อย่างนี้
“มายังไงช่วยถือป่าว” คิงเสนอตัวอย่างมีน้ำใจแต่สกายยิ้มส่ายหน้าปฏิเสธ
“ขับรถมาไม่เป็นไรมึงขอบใจมาก มึงก็มาซื้อของหรอ”
“มาเดินเล่นเฉยๆ”
“อ้อ งั้นกูไปนะ เจอกันคิง” สกายยิ้มโบกมือให้อีกฝ่าย
“อื้อเจอกันกาย” ร่างสูงอมยิ้มมองคนขี้ฟ้องเดินจากไปก่อนจะส่งข้อความไปบอกเพื่อนของตัวเองให้ระวังโดนหมากฝรั่งแปะผมพอซันส่งสติ๊กเกอร์หมีไฟลุกกลับมาก็หลุดขำ
“เหมือนเด็กทะเลาะกันถ้าได้เห็นคงน่ารักไม่หยอก”
ทางฝั่งสกายเมื่อแยกกับคิงแล้วก็เดินเฉิดฉายเหมือนหมาเชนตอนที่มันซิปร่นแล้วไม่รู้ตัวดีที่เขาไม่ได้เป็นแบบมัน ร่างสูงโปร่งเดินขึ้นมารอบีสท์ที่หน้าร้านหนังสือเพราะมองเข้าไปเห็นเพื่อนกำลังจ่ายเงินพอดี สักครู่เพื่อนหน้าดุก็เดินออกมา
“ทำไมยูฝากซื้อเยอะจัง” สกายเอ่ยถามด้วยความสงสัยเพราะปกติยูมันจะฝากแค่เล่มสองเล่มเท่านั้นไม่มาเป็นสิบแบบที่บีสท์กำลังถืออยู่ในตอนนี้
“อ้อ อันนี้ซื้อให้ซันได้ยินมันบ่นกับยูว่าอยากได้” พอฟังคำตอบปุ๊บสกายก็อยากจะเบ้ปากให้เบี้ยวไปถึงบ้านแฝด คนบ้าอะไรจะหลงเมียได้ขนาดนั้น
“จ้าๆ กูอยากกระชากหัวมึงมากอ่ะบีสท์ รำคาญความรักเมียของมึง”
“ลองมีเมียดูไหมล่ะ อาจจะหลงเหมือนกูก็ได้” สกายหัวเราะกับคำแนะนำของเพื่อน
“ตอนนี้เบรคก่อนว่ะ เอาเรื่องเรียนก่อนหัวใจกูยังไม่แข็งแรงถ้าถูกซ้ำเดี๋ยวจะบางกว่าผ้าอนามัย”
“มึงนี่มัน…” บีสท์หยุดปากเพราะไม่รู้ว่าควรด่าเพื่อนว่าอะไรดีส่วนสกายนั้นยิ้มแผล่
“กลับบ้านกันๆ กูจะอยู่บ้านให้หนำใจเลย” สกายบอกพร้อมกับดันหลังเพื่อนให้เดิน วางแผนไว้แล้วว่าจะอยู่บ้านแฝดยาวไปเรียนค่อยให้พวกพี่ฉายคอยไปรับไปส่งเพราะเขานั้นขี้เกียจขับรถ
“นี่”
“ว่า?” สกายเลิกคิ้วหันไปมองเพื่อนที่ควบตำแหน่งสารถี
“อย่าหายไปโดยไม่บอกนะ”
“อือ หายไม่ได้ตารางสอบแน่นเอี๊ยด” บีสท์หัวเราะเบาๆ แล้วผลักหัวเพื่อน
“นี่ถ้าไม่สอบแสดงว่ามึงจะหายหัวใช่ไหม” สกายเงียบสักแปบก็พยักหน้า
“ก็นะ คิดไว้ว่าอยากไปอยู่ที่เงียบๆ สักพัก”
“โดยที่ไม่มีพวกกู?”
“บางฟีลมันก็อยากคิดอะไรเงียบๆ คนเดียวอ่ะ ไม่ใช่ว่ามีพวกมึงแล้วไม่ดีนะแน่นอนว่าดีมากแต่กูก็ไม่อยากให้พวกมึงเป็นห่วง”
“แล้วรู้ไหมว่าหายไปอ่ะพวกกูโคตรเป็นห่วงเลย” คราวนี้คนเอาแต่ใจยิ้มแห้งเอียงตัวเอาหัวไถแขนเพื่อนอย่างออดอ้อน
“ก็รู้ กูขอโทษนะเอาเป็นว่าถ้าไปจะบอกก่อน” บีสท์บังคับพวงมาลัยด้วยมือข้างเดียวส่วนอีกข้างวางแช่ไว้บนหัวเพื่อน
“อย่าทำให้เป็นห่วง”
“อื้อ”
“รู้ใช่ไหมว่ามึงสำคัญกับกูมาก” เสียงทุ้มของบีสท์และความอุ่นของมือที่สัมผัสอยู่บนศีรษะทำให้สกายน้ำตาคลอ
“รู้”
“ดี”
“ขอบคุณนะไอ้พี่บีสท์”
“หึหึ ไม่เป็นไรไอ้น้องกาย”
เพราะว่าสกายเกิดหลังบีสท์เดือนกว่าทำให้ตอนเด็กๆ สกายมักจะเรียกบีสท์ว่าพี่เพราะว่าเพื่อนตัวใหญ่กว่า เกิดก่อนและชอบปกป้องพวกเขาเสมอ พอโตขึ้นมาก็เริ่มเรียกแค่ชื่อเฉยๆ วันนี้ได้กลับไปเรียกเหมือนตอนเด็กอีกครั้งมันก็ทำให้รู้สึกอุ่นใจแปลกๆ เหมือนว่าตัวเขาได้รับการปกป้องอีกครั้ง
ในวันนั้นที่พี่คุณจากไปบีสท์ก็อยู่กับเขา ความรู้สึกในวันนั้นแม้จะเลือนลางในตอนแรกแต่ ณ ตอนนี้สกายกลับจำความรู้สึกนั้นได้ชัดเจน ความรู้สึกที่ถูกทอดทิ้ง เขาในตอนนั้นไม่เข้าใจว่าทำไมพี่คุณต้องไป ไม่เข้าใจว่าการจากลาเป็นอย่างไรจึงเสียใจจะเป็นจะตายยังดีที่มีพวกเพื่อนทำให้ความเศร้าในตอนนั้นมลายหายไป
พอมาวันนี้ความรู้สึกเจ็บปวดกลับมาเล่นงานเขาอีกครั้งและเขาเองก็รู้สึกว่ามันรุนแรง เพราะสกายรู้แล้วว่าความรู้สึกตัวเองเป็นอย่างไร มันตื้อไปหมดจากที่รู้สึกไม่ชอบใจที่เห็นคนอื่นอยู่ใกล้พี่คุณจนมารู้ว่าพี่คุณมีคนสำคัญของตัวเองแล้ว
ทุกอย่างมันเกิดเร็วจนเขาไม่รู้ว่าต้องรู้สึกอย่างไรก่อน หึง เสียใจหรือโกรธ ความรู้สึกพวกนั้นมันตีรวนในอกจนสกายรู้สึกเจ็บไปหมด อยากหนีไปให้ไกลๆ แต่พอได้เจอเพื่อน ได้ยินน้ำเสียงห่วงใย ได้เห็นการกระทำที่ใส่ใจและพร้อมจะปกป้องเขาเสมอ
มันทำให้สกายคิดได้ ว่าต่อให้เขาไม่มีพี่คุณก็ยังมีคนอื่นที่รักเขาถึงจะไม่ใช่ในความหมายนั้นแต่มันก็ทำให้สกายมีกำลังใจก้าวเดินต่อไป
อกหักครั้งเดียวไม่ตายหรอกน่า
เจ็บนิดๆ นะเจ็บนิดๆ เจ็บเหมือนมดกัดนิ๊ดเดียว โว้ยยยย มาเป็นเพลงเก่าเลยกู สกายหลุดหัวเราะให้กับความคิดบ้าบอของตัวเอง
“เป็นบ้า?”
“เป็นคนหล่อ” สกายตอบกลับผลที่ตามมาคือถูกผลักหัวออกจากไหล่เพื่อนอย่างแรง
“หลับไปเลยไป”
“เชอะนอนก็ได้” สกายเอนเบาะนิดหน่อยหันไปคว้าผ้าห่มจากเบาะหลังมาห่มตัวเองและหลับตานอนตามเพื่อนบอก
พี่คุณมึงดูได้เลยครับ เท่าฟ้าคนนี้สตรองมากเวอร์! โนสนโนแคร์ใดใดทั้งสิ้น!
tbc
talk. หลบไปคนสรองจะเดิน มาดูกันว่าจะสตรองได้แค่ไหนไอ้หนูอ่อนด๋อยของเจ้ #ฟ้าของคุณ
-
พี่คุณ อย่าให้ผิดหวัง และต้องมาง้อน้องวันนี้นะ
ทิ้งไว้นาน แย่แน่ๆ ทั้งพี่คุณ ทั้งน้อง ทั้งคนอ่าน
คนชื่อคิวอะไรนี่อีก คนเขียนคงให้มีบท แบบเดี๋ยวคงเข้ามาจีบ ไม่งั้นจะชนกันทำไม (แอบพาล)
ถอนหายใจแรงๆ จะเอาสีชมพู!!
-
:hao3: :hao3: โด่...เดี๋ยวเจอ พี่คุณ ก็ น้ำตาแตก คึคึคึ :o12: :o12: :o12:
-
รักน้องยังไงถึงเลือกที่จะบอกสกายทีหลังอ่ะ?
คิดว่ารอได้หรืออะไร ถ้าแคร์กันจริงก็ไม่น่าทำแบบนี้มั้ย
สองรอบละอ่ะที่ปล่อยสกายไว้ทีหลัง 55555555
-
พี่คุ๊ณณณ รีบเคลียร์ ด่วน ๆ ค่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
เคลียร์กันยาวละม้างงานนี้
-
:pig4: :pig4:
-
:m16: พี่คุณค่ะ :m16: ทำอย่างงี้กับน้องได้อย่างไรค่ะ :m31:
-
พี่คุณรีบมากเคลียร์เลยค่ะ ตอนนี้น้องสตรองมาก แต่ไม่รู้จะสตรองได้กี่วัน
-
น้องงงง ไม่งอแงงงน้าาาาา น้องงงงเอ้ยยพี่คุณเค้ามีแต่เทออเชื่อเราาาาสิ
-
โอ๋สกายใจเย็นๆ
ฟังพี่คุณก่อน
-
คู่หมั้นพี่คุณหรือ..... ไม่น่าเป็นไปได้
ก็พี่คุณยึดมั่นรักแต่สกายคนเดียว
ถ้าพี่คุณมีคู่หมั้น แม่ กับพี่สาวสกายทำไมจะไม่รู้
เหมือนนางมโนดังๆ เพราะความอยากได้ อยากเป็นนะ :angry2:
รีบๆมาง้อคนงอน คนหึงไวๆก่อนจะชิ่งหนีหายเงียบไปนะพี่คุณ
หอมความรักบีสท์ กับซันตลอด :-[ :impress2:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
กอดเท่าฟ้า
ของอนพี่คุณ รีบมาเคลียร์เลยนะ
-
อย่างน้อยก็มีพี่ดรีมที่รู้ละน่า พี่ดรีมไม่ปล่อยให้น้องเสียใจหรอกใช่มะ
-
21
“ทำหน้าอะไรแบบนั้นคะคุณ” หญิงสาวเอ่ยถามชายหนุ่มที่นั่งเงียบตรงข้ามเธอ ตั้งแต่เข้ามาที่ร้านตรัยคุณพูดกับเธอนับคำได้ ไหนจะอาการติดโทรศัพท์จนเกินพอดีนี้อีก
เหมือนกับว่าต้องการติดต่อใครสักคนอยู่
“คุณไปบอกน้องแบบนั้นทำไม” ตรัยคุณวางโทรศัพท์แล้วเริ่มพูดคุยธุระที่เขาตั้งใจไว้เพราะตอนนี้เริ่มรู้สึกไม่ดีที่น้องไม่ยอมรับโทรศัพท์ของเขาและไม่แม้แต่จะกดอ่านข้อความ
ถ้าน้องโกรธเขาก็อยากรีบทำตรงนี้ให้จบแล้วจะได้รีบไปง้อ กลัวว่าถ้านานกว่านี้สิ่งที่ทำมาทั้งหมดจะสูญเปล่า
และน้องก็จะหลุดลอยไป
“รินบอกอะไรคะ” หญิงสาวตีมึนใส่
“คุณรู้ดีรินว่าความจริงมันเป็นยังไง”
“ความจริงคือเราจะหมั้นกัน” เธอยังคงดึงดัน ตรัยคุณมองเธอด้วยแววตาระอา
เรื่องนี้เป็นเรื่องเก่านานนมตั้งแต่ปู่ย่าเขายังหนุ่มยังสาว พวกท่านมีเพื่อนรักเลยอยากจะให้ลูกหลานได้แต่งงานกัน คราวพ่อเขาก็ทีนึงแล้วหลุดจากพ่อคราวนี้ก็ตกมาที่เขาแต่มีหรือคนอย่างตรัยคุณจะยอมถูกคลุมถุงชนไม่มีทางเสียหรอก เขาตอบปฏิเสธอีกฝ่ายไปอย่างชัดเจนชนิดที่ว่าเกือบเข้าหน้ากันไม่ติด ปู่กับย่าโกรธมากแต่ดีเขามีพ่อกับแม่คอยหนุนหลัง เขาเลยไม่เก็บเอามันมาใส่ใจเท่าไหร่ ส่วนเนรินนั้นถึงจะถูกปฏิเสธไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งเธอก็ยังดึงดัน ไม่สิเรียกว่าดันทุรังถึงจะถูก
“มันจะไม่มีวันเกิดขึ้น”
“คุณ!!!!! ทำไมคุณใจร้ายกับรินแบบนี้คะ รินรักคุณมากนะ หรือว่าคุณมีใคร! คุณซุกใครไว้ใช่ไหมบอกรินมานะ!” เนรินเริ่มร้องไห้โวยวาย หลายโต๊ะมองมาที่พวกเขาแล้วกระซิบกระซาบ ตรัยคุณไม่เคยสนใจสายตาพวกนั้น
ขอแค่คนเดียวที่เชื่อใจกันก็พอ ไม่รู้ว่าตอนนี้เด็กดื้อจะโกรธไปถึงไหนแล้ว
“ผมมีคนที่ผมรักแล้ว ผมจำได้ว่าบอกรินไปทุกครั้งที่รินถามอะไรทำนองนี้นะแต่ทำไมรินถึงไม่เข้าใจซักที”
“เพราะรินรักคุณไงคะ รินถึงปิดหูปิดตาไม่ยอมรับรู้อะไร” ตรัยคุณเลิกคิ้วมองอีกฝ่ายแล้วกระตุกยิ้ม
“พูดแบบนี้ผมว่ารินใช้คำได้ไม่ถูกต้องนะครับ คำว่าปิดหูปิดตามันน่าจะใช้กับคนรักที่อีกฝ่ายนอกใจมากกว่า ในกรณีของเราผมขอใช้คำนี้แล้วกัน ไม่ยอมรับความจริง”
“คุณ!!!!!!!!” เนรินตบโต๊ะเรียกอีกฝ่ายเสียงดัง เธอทั้งโกรธทั้งเสียใจที่ถูกตรัยคุณพูดแบบนี้ใส่ ปกติแล้วอีกฝ่ายมักจะปฏิเสธเธอด้วยความนิ่มนวลมาตลอดทำให้เธอถือคติที่ว่าตื๊อเท่านั้นที่จะครองโลก
เธอดั้นด้นข้ามน้ำข้ามทะเลมาเพื่อขอความรักจากอีกฝ่ายอยากให้รู้ว่าเธอรักและมั่นคงกับเขามากแค่ไหน แต่ดูคำพูดของเขาตอนนี้สิ อะไรที่ทำให้คุณพูดจาตัดรอนเธอได้ขนาดนี้ แน่นอนว่ามันต้องเป็นคนๆ นั้น คนที่คุณพร่ำว่ารักมันนักรักมันหนามาตลอด เขาเก็บมันคนนั้นไว้อย่างมิดชิดเธอไม่มีโอกาสได้รู้เลยว่าคนที่แย่งผู้ชายที่เธอใฝ่ฝันไปคือใคร ทั้งที่คิดว่าได้เจอกันเร็วแล้วแท้ๆ แต่ยังมีคนที่เร็วกว่า
ไม่เป็นไรเธอจะไม่ยอมแพ้ ต่อให้แม่นั่นจะสวยหรือคู่ควรกับคุณแค่ไหนเธอก็จะไม่ยอม
“คนๆ นั้นของคุณดีมากหรือคะถึงทำให้คุณไม่สนใจรินได้” เธอสูดลมหายใจลึกพยายามปั้นหน้ายิ้มพูดกับชายหนุ่มที่เธอหลงใหล เธอไม่เคยรู้เลยว่าผู้หญิงคนนั้นหน้าตาเป็นอย่างไร นิสัยแบบไหนเพราะคุณเก็บซ่อนมันไว้อย่างมิดชิด คนฉลาดแบบคุณรู้ดีว่าถ้าเปิดตัวมันออกมาก็จะเป็นเป้านิ่งให้ทั้งเธอและปู่ย่าของอีกฝ่ายได้เล่นงาน
“ครับ เขาน่ารักมาก” เนรินขมวดคิ้ว เธอได้ยินผิดไปหรือเปล่าตรัยคุณเรียกผู้หญิงคนนั้นว่าเขาด้วยท่าทางและน้ำเสียงนุ่มนวลราวกับว่าเห็นอีกฝ่ายนั่งอยู่ตรงหน้า
“เขา? นี่คุณ...” เมื่อเธอเริ่มประมวลผลได้ ร่างอรชรของหญิงสาวก็นิ่งเกร็ง เนรินเบิกตากว้างมองชายหนุ่มที่เธอหลงรักด้วยความตกใจ
“อย่างที่รินคิดนั่นแหละครับ”
“มะ...ไม่จริงคุณพยายามจะกันรินออกไปจากชีวิตถึงหลอกรินด้วยวิธีนี้” เธอส่ายหัวปฏิเสธให้ตายอย่างไรเธอก็ไม่เชื่อหรอกว่าอีกฝ่ายจะสนใจในเพศเดียวกัน ตรัยคุณต้องหลอกเธอแน่ๆ ไม่มีทางเธอไม่เชื่อเด็ดขาด
“ถ้ารินคิดอย่างนั้นแล้วสบายใจก็ตามนั้นครับแต่ผมยืนยันว่าผมรักเขา” ร่างของหญิงสาวสั่นเทิ้ม เธอสับสนกับข้อมูลที่ได้รับมาใหม่เป็นอย่างมากใจพยายามบอกว่าตรัยคุณหลอกเธอแต่สีหน้าและท่าทางของเขาไม่มีแววล้อเล่นเลยสักนิด หรือว่าที่เก็บซ่อนไว้เสียเนิ่นนานเพราะอย่างนี้
ทุกอย่างมันลงล็อคไปหมด ทั้งที่เธอพยายามทุกอย่างให้เขาสนใจแต่ตรัยคุณก็ยังเพิกเฉยและวางเธอไว้ในสถานะเพื่อนมาตลอด ตอนแรกเธอสงสัยเหมือนฝันเพราะผู้หญิงคนนั้นเป็นเพื่อนสนิทเพศตรงข้ามคนเดียวที่ตรัยคุณมี คุณให้ความสำคัญกับเธอจนเนรินอิจฉาแต่เมื่อเหมือนฝันเปิดตัวคบกับนักธุรกิจหนุ่มสัญชาติอังกฤษเธอก็โล่งใจและคิดว่านี่คือโอกาสของเธอ แต่ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้
“ไม่จริง รินไม่เชื่อคุณหรอก” หากแต่เสียงค้านของเธอเบาหวิวและสิ่งที่ทำให้ร่างกายเธอเย็นเยียบก็คือเสียงทุ้มหวานที่เอ่ยเรียกผู้ชายที่เธอรักมาตลอดดังมาจากด้านหลังของเธอ
“พี่หมอคุณ” ตรัยคุณหันมองตามเสียงเรียกแล้วเผยรอยยิ้มละมุน ชั่วขณะหนึ่งเขาเหลือบตามองหญิงสาวและยิ้มมุมปากแต่เนรินที่นิ่งค้างไม่ทันเห็นกิริยาเจ้าเล่ห์นั้น
“เอ็กซ์มาได้ไงครับ” ตรัยคุณยิ้มอ่อนโยนส่งผลให้อีกฝ่ายชะงัก ร่างเล็กแสดงอาการขวยเขินก่อนจะเดินเข้ามาหาร่างสูง ตรัยคุณเอื้อมมือไปดึงข้อมืออีกฝ่ายให้เข้ามาใกล้ตัวเองที่นั่งอยู่
“มากินข้าวกับเพื่อนครับ ไหนพี่หมอคุณบอกจะรีบกลับบ้านไงครับ” คุณหมอคนใหม่ของโรงพยาบาลเอ่ยถามเสียงงอน เขาจำได้ว่าหมอคุณมีท่าทีรีบร้อนและปฏิเสธที่จะมาดินเนอร์กับเขาอย่างไร้เยื่อใยแต่พออีกฝ่ายถึงเนื้อถึงตัวเขาแบบนี้มันก็อดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้แถมยังรอยยิ้มกระชากใจกับเสียงทุ้มที่เอ่ยเรียกนั่นอีก
“พี่ติดธุระกับเพื่อนนิดหน่อยครับ ขอโทษนะครับที่ต้องผิดนัดของเรา นี่เพื่อนพี่ครับชื่อเนริน รินนี่น้องเอ็กซ์” ตรัยคุณเอ่ยให้ทั้งสองได้ทำความรู้จักกัน ร่างสูงเลือกที่จะไม่บอกว่าคุณหมอคนใหม่อยู่ในสถานะไหนแต่ดูเหมือนหญิงสาวจะคิดไปเองเป็นที่เรียบร้อยแล้วจากท่าทีของเขา
“สวัสดีครับพี่เนรินเพื่อนของพี่หมอคุณ” ร่างเล็กหน้าตาจิ้มลิ้มย้ำสถานะของอีกฝ่ายเสียงดังฟังชัดจนเนรินสั่นเทิ้มด้วยความโกรธ
“สวัสดีค่ะ”
“แล้วเพื่อนเราอยู่ไหนครับ มานั่งด้วยกันไหม”
“ได้หรือครับ ง่ะแต่เหมือนเอ็กซ์จะโดนเพื่อนเทแล้ว” คุณหมอคนใหม่ท่าทางดีใจอย่างออกหน้าออกตาก่อนจะบอกตรัยคุณเสียงออดอ้อน ตรัยคุณยิ้มบางดึงอีกฝ่ายนั่งลงข้างๆ แล้วลูบหัว
“หืม? งั้นนั่งกับพี่นี่แหละครับ รินเขาไม่ว่าหรอก...ใช่ไหม?” ท้ายประโยคตรัยคุณหันไปถามหญิงสาวที่ถูกทำเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกิน เธอเม้มปากแน่นสูดหายใจลึกปั้นหน้ายิ้มกลับ
“ได้สิคะ ทานกันหลายคนสนุกดี”
“ขอบคุณนะครับพี่ริน”
“ค่ะแล้วน้องเอ็กซ์รู้จักกับคุณนานแล้วหรือคะ”
“ระยะนึงแล้วครับ อ๊ะพี่หมอครับเอ็กซ์สั่งอันนี้ได้ไหม” ร่างเล็กตอบหญิงสาวอย่างไม่ใส่ใจก่อนมือขาวจะเปิดเมนูแล้วเอ่ยอ้อนชายหนุ่มข้างกาย
“สั่งเต็มที่เลยครับ”
“ใจดีจังเลย” เอ็กซ์ลากเสียงยาวอย่างน่ารัก ตรัยคุณยิ้มละมุนลูบหัวอีกฝ่าย ท่าทางเหมือนโลกนี้มีกันแค่สองคนทำให้เนรินยิ่งรู้สึกร้อนรน ไฟอิจฉาในใจเธอเปี่ยมล้นจนอยากจะพ่นออกมา ทำไมเธอจะต้องมาเห็นภาพบาดตาที่ไม่คิดว่าจะเจอแบบนี้ด้วย! เขาไม่รักเธอยังเจ็บไม่เท่าที่ตรัยคุณแสดงออกชัดเจนว่าชอบเพศเดียวกัน!
“เดี๋ยวพี่ขอตัวไปเข้าห้องน้ำแปบนะครับเราอยู่คนเดียวได้ไหม” ตรัยคุณบอกคนตัวเล็กเสียงห่วงใย
“ได้ครับแต่รีบไปรีบมานะครับ” เอ่ยเสียงออดอ้อนไปอีกที เอ็กซ์รู้สึกดีใจมากที่ร่างสูงปฏิบัติกับเขาราวกับเป็นคนรัก ดูท่าอีกฝ่ายคงจะคิดแบบเดียวกับที่เขาคิดอย่างนี้อะไรๆ ก็ง่ายเข้าไปใหญ่ ความใฝ่ฝันที่จะได้เป็นแฟนกับศัลยแพทย์หนุ่มอนาคตไกลทำให้เอ็กซ์ยิ้มกว้างโดยที่ไม่รู้เลยว่าร่างสูงเอาของใช้ส่วนตัวติดตัวไปด้วยทั้งหมดทั้งโทรศัพท์และกระเป๋าสตางค์
“ครับ ขอตัวสักครู่นะครับรินหวังว่าที่เราคุยกันรินจะเข้าใจผมนะครับ” ตรัยคุณกล่าวทิ้งท้ายก่อนจะเดินไปทางห้องน้ำแต่พอลับสายตาของคนทั้งคู่ชายหนุ่มก็ต่อสายหาเลขาส่วนตัว
“คุณพรตรบกวนจัดการที่เหลือต่อด้วยนะครับ” เขาบอกกับปลายสายก่อนจะเดินออกจากร้านอาหารโดยไม่เหลียวหลัง ชายหนุ่มกระตุกยิ้ม ที่เหลือฝากด้วยแล้วกันคุณหมอคนใหม่หวังว่าจะไม่ทำให้ผมผิดหวัง
ตรัยคุณขับรถกลับมาถึงห้องเปิดประตูมาก็รู้สึกโหวงเพราะในห้องไม่มีคนที่เขาคิดถึง น้องต้องโกรธเขาจริงจังแน่ๆ เพราะเขาพยายามติดต่อเชนแต่อีกฝ่ายก็เงียบหายเดาได้เลยว่าเขาคงถูกโกรธไปด้วยอย่างแน่นอน ร่างสูงถอนหายใจยกมือขึ้นคลึงระหว่างคิ้ว เครียดนะแต่ก็อดยิ้มไม่ได้อาการอย่างนี้มันเรียกได้ว่าหึงไม่ใช่หรือ
ท่าทางงอนเขาตั้งแต่ที่เห็นเขากับหมอคนใหม่คุยกันจนกระทั่งได้เจอกับริน หน้างอแบบนั้นน่าแกล้งมากแต่พอเห็นน้องหงอยเขาก็แทบอยากจะจับเด็กดื้อมากอดโอ๋แต่เมื่อยังมีริ้นไรในชีวิตเขากับน้องอยู่ ตรัยคุณเองก็จำเป็นต้องกำจัดคนพวกนั้นออกไปก่อนเรียกว่ายิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเลยก็ว่าได้ ร่างสูงยิ้มพอใจเมื่อเห็นข้อความที่เลขาส่วนตัวส่งมาให้
‘พรุ่งนี้เจ้านายรออ่านข่าวได้เลยครับ’
“เอ่าหงอย หงอยเป็นหมาเลยเพื่อนกู” เชนยืนพิงกรอบประตูมองไอ้เพื่อนบ้าในชุดนอนย้วยๆ ของมันนั่งหงอยอยู่ริมหน้าต่าง แล้วก็ต้องใช้ทักษะนินจาเบี่ยงตัวหลบอย่างรวดเร็วเพราะสกายมันขว้างหมอนใส่
“เอ๊ะไอ้นี่โกรธคนอื่นมาลงที่เพื่อน”
“กูเปล่า!” เชนส่ายหัวก้มเก็บหมอนแล้วโยนคืน ร่างสูงก้าวเท้าเข้ามาในห้องนอนของเพื่อนนั่งลงบนเตียงมองไอ้ตัวขาวรอยสักพร้อยนั่งกอดเข่าหงอยเหงาอยู่ตรงโซฟาริมหน้าต่าง
“พี่เขาทั้งโทรทั้งส่งข้อความมาหากูเลยเนี่ยจะเอาไง”
“ห้ามตอบกลับ! ตอบกลับกูโกรธมึงนะกูพูดจริงทำจริง!” สกายขู่ร้องบอกเหมือนเด็กเวลาเพื่อนจะไปเล่นกับคนที่ตัวเองไม่ชอบ เชนหัวเราะขำยกมือสองข้างยอมแพ้พอเห็นแบบนั้นคนอารมณ์ไม่ดีก็กอดหมอนตรงช่วงอกแน่นและซบหน้าลง
“กูจะไม่สนพี่มันแล้ว”
“กูว่ามันไม่มีอะไรหรอกน่า มึงอ่ะคิดมาก”
“มี! มันมีไอ้บีสท์ก็เล่าให้มึงฟังแล้วนี่!” สกายเถียงคอเป็นเอ็น
“เฮ้อ มึงนี่นะ เออๆ มีก็มีไอ้บ้านี่แล้วก็อย่าลืมที่บีสท์มันบอกด้วยล่ะ ถ้าไม่อยากให้พวกกูไปคุยกับพี่เขามึงก็ต้องไปคุยเอง” สกายส่งเสียงจิ๊จ๊ะพยักหน้าส่งๆ
“เออๆ แต่ไม่ใช่ตอนนี้” โกรธอยู่ยังไม่อยากคุย
“ตามใจมึง”
“เออน่าขอกูจัดการกับความรู้สึกตัวเองแปบ” เชนขมวดคิ้วมอง หวังว่ามันคงไม่ทำอะไรแปลกๆ หรอกนะ
“จัดการยังไงของมึง”
“ขอกูถอยกลับมาตรงที่เก่าก่อนแล้วกัน” เชนเบิกตากว้าง
“อย่าบอกนะว่ามึง...” สกายถอนหายใจแล้วพยักหน้า
“อือ กูคงยังไม่พร้อมที่จะมีใคร”
“เฮ้ยกายบางทีมันอาจจะไม่เป็นอย่างที่มึงคิดก็ได้นะ ก่อนจะตัดสินใจทำอะไรลงไปฟังพี่เขาก่อนไหมมึง” เชนพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบเขาไม่อยากให้เพื่อนตัดสินใจอะไรผลีผลาม
“ฟังหรือไม่ฟังคงไม่ต่างกันในแง่ของความรู้สึกกูอ่ะ ถ้ากูสำคัญกูก็น่าจะเป็นคนแรกที่รู้ไม่ใช่หรือวะตอนนั้นเขาก็ควรจะเลือกกูไม่ใช่...” ไปกับผู้หญิงคนนั้น สกายต่อประโยคเองในใจคิดแล้วแม่งก็เศร้าเลยเนี่ยหมาเชนจะมาสะกิดต่อมทำไมก็ไม่รู้ โว๊ะ! เชนเห็นท่าทางเดี๋ยวเดี๋ยวโกรธของเพื่อนก็แทบกุมขมับ สักวันมันคงกลายเป็นไบโพลาร์ เอ๊ะ! หรือมันเป็นไปแล้ว
“มึงน้อยใจ” สกายพยักหน้ารับว่าง่าย
“แล้วกูก็เสียใจ” พอฟังถึงตรงนี้เชนก็เงียบคำพูดที่เขาเตรียมมาพูดกับเพื่อนเรื่องพี่คุณเป็นอันตกลงไป เพราะสำหรับเชนความรู้สึกของสกายเพื่อนเขาสำคัญกว่าอยู่แล้ว มีไม่เยอะหรอกที่สกายมันจะพูดว่าเสียใจออกมาตรงๆ แบบนี้
“กูอยู่กับมึง พวกเราอยู่ข้างมึง” สกายเบือนหน้าจากความมืดด้านนอกหันกลับมามองเพื่อนพร้อมรอยยิ้ม
“กูรู้น่า ต่อให้เรื่องนี้กูเป็นคนผิดพวกมึงก็เข้าข้างกูอยู่ดี” เชนหัวเราะ ร่างสูงโคลงหัวก่อนจะทิ้งตัวลงนอนหงายบนเตียงเพื่อน
“เออแต่มึงคงหูชาอ่ะโทษฐานทำนิสัยเสีย” เชนยิ้มตอบได้ยินเสียงหัวเราะของเพื่อนเขาก็เบาใจ เรื่องหัวใจบางทีก็ต้องให้เจ้าตัวเขาจัดการเองเพื่อนอย่างพวกเขาก็ทำได้แค่คอยอยู่ข้างๆ เท่านั้น
“ครับพ่อ”
“หึ งั้นกูไปละ”
“ฝันดีมึง ขอบคุณมาก”
“เออ ฝันดี” สกายยิ้มมองจนกระทั่งบานประตูห้องปิดลง ร่างโปร่งถอนหายใจมองไปยังโทรศัพท์ของตัวเองที่ปิดเครื่องไว้ อย่างที่บอกกับเชนไปเขาตัดสินใจแล้วที่จะถอยออกมาไม่ว่าเรื่องราวจะจบลงอย่างไรเพื่อให้โอกาสทั้งตัวเองและอีกฝ่าย
หวังว่าพี่คุณคงเข้าใจ
“ไฮโซสาวตบหนุ่มหน้าหวานกลางร้านอาหารดัง ปมแย่งผู้ชาย โอ้โหเดี๋ยวนี้ผู้หญิงไม่ได้ตบกันแย่งผู้ชายอย่างเดียวแล้วนะเว้ยตบกับผู้ชายแย่งผู้ชายด้วย” สกายละสายตาจากชีทเรียนมองไอ้แมวมาร์คที่จีบปากจีบคอพูด
“กูว่าเดี๋ยวมึงก็กลายเป็นไอ้หนุ่มหน้าหวานในข่าวนั่น” สกายบอกก่อนจะเอาเท้าเขี่ยแกล้งเพื่อนเลยโดนคนตัวเล็กตวัดสายตาใส่
“ไม่ได้ตบกูหรอกกูชิงถีบก่อน”
“เฉียบ!” เปายกนิ้วให้เพื่อนตัวเล็ก สกายหัวเราะขำแล้วผลักหัวมาร์คเบาๆ ไอ้ตัวเล็กยู่ปาก
“ผู้หญิงหน้าตาก็ดีนะ โอ้โหผู้ชายที่ถูกตบเป็นหมอด้วยว่ะ เอ๊ะหมอโรงพยาบาลบ้านมึงนี่กาย” มาร์คขมวดคิ้วแล้วส่งโทรศัพท์ให้เพื่อนดู สกายกลอกตาวางชีทบนตักแล้วรับเอาโทรศัพท์เพื่อนมาดูก่อนจะเบิกตากว้าง
“เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย” สกายร้องเสียงดังจนเพื่อนที่เหลือสะดุ้ง
“อะไรของมึงวะกายรู้จักหรอ” มาร์คถามด้วยน้ำเสียงใคร่รู้ สกายพยักหน้า รู้จักดีเลยล่ะก็เพิ่งเจอทั้งสองคนไปเมื่อวานนี่
หมอคนใหม่กับพี่เนริน!
“เนรินเป็นไง” ตรัยคุณเอ่ยถามเลขาส่วนตัว มือใหญ่วางแท็ปเล็ตที่เปิดหน้าข่าวไฮโซสาวตบหนุ่มหน้าหวานกลางร้านดังคาไว้
“บินกลับไปตั้งแต่เช้าแล้วครับเห็นว่าโดนทางบ้านต่อว่าอย่างหนัก” คนฟังยิ้มพยักหน้าเป็นอย่างที่เขาคาดไว้ ที่บ้านเนรินถือหน้าตายิ่งกว่าอะไรมามีข่าวเสียหายแบบนี้คงเสียหน้าจนต้องรีบเรียกตัวกลับและคงไม่มายุ่งอะไรอีกถ้าปู่กับย่าของเธอรู้ว่าเขาเป็นสาเหตุของเรื่องนี้ฝั่งนั้นก็คงไม่ให้หลานสาวมายุ่งกับเขาอีก
“แล้วไอศูรย์” ตรัยคุณถามถึงหมอคนใหม่ที่มีเรื่องในข่าว
“ถูกย้ายไปเรียบร้อยครับเจ้านายไม่ต้องบอกก็รู้ใช่ไหมครับว่าฝีมือใคร” หนึ่งเจ้านายหนึ่งลูกน้องยิ้มรู้กัน ตรัยคุณถอนหายใจพิงเก้าอี้ หมดเรื่องวุ่นวายเสียทีต่อจากนี้ก็เข้าสู่ภารกิจสำคัญเสียที
ภารกิจตามง้อเด็กดื้อขี้งอน
tbc
talk. สกายฝากบอกว่า คิดว่าหล่อแล้วจะรอหรอจ๊ะ หึหึ บอกแล้วว่าดราม่าไม่มีจะมีก็แต่พี่คุณนั่นแหละจะทำยังไงงงงงงง
-
พี่คุณทำดีมาก เดี๋ยวพวกเราเป็นแบ็คให้พี่คุณเอง
แต่มาน้อยจังเลยอ่า ฮือออ ยังไม่หายคิดถึงเลย
-
-พี่คุณ สกาย :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พี่คุณลุยเลยค่ะ
ให้มันรู้ไปว่าจะง้อไม่ได้
ให้มันรู้ไปว่าภารกิจจะไม่สำเร็จ
สกาย หุหุ
-
พี่คุณแอบร้ายนะเนี่ยะ แต่รีบๆไปง้อเหอะน้องมันเครียดมากละ
-
จ้ะะยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว
นกอีกตัวจะบินหายไปไหนไม่รู้แล่ว :hao3:
-
:pig4: :pig4:
-
:L2: :L2: :L2:
สู้สู้พี่คุณ
น้องสกายไม่งอนนานนะจ๊ะ
:mew1:
-
พี่คุณแอบร้ายยย :pig4: :pig4:
-
พี่คุณน่ากลัว กว่าที่มองเห็น
-
จ้า ลงทุนแค่คำพูด กำจัดได้ถึง 2 ร้ายกาจสุด
คราวนี้ง้อน้องนังไงล่ะ
-
:L2: :L2: :L2:
พี่คุณเดินหน้าง้อน้องฟ้าด่วน
เข้าเกียร์เดินหน้าไม่มีถอยหลัง
สู้สู้
:mc4:
:mc4:
-
รีบมาง้อฟ้าเร็วๆ
-
22
“พี่ดรีมให้ไปเล่นดนตรีที่ร้านให้อ่ะ เสาร์นี้ว่างกันป่าว” สกายละสายตาจากมือถือหันมาถามเพื่อนๆ ตอนนี้พวกเขานั่งเอกเขนกกันอยู่ที่ห้องดูหนังบ้านสาวๆ เปิดหนังตลกรุ่นพ่อแม่ยังสาวอย่างเรื่องปอบดูกัน
“กูว่างนะ ไอ้เหี้ยกูชอบฉากลงโอ่งที่สุดในเรื่องแล้วคลาสสิกสาดดดด” เชนตอบก่อนจะหัวเราะชอบใจกับหนัง
“เค้ากับเจนก็ว่าง” แตงกวาเป็นคนตอบ สกายพยักหน้าแล้วตอบกลับข้อความของพี่สาวเขาเลือกตอบเฉพาะเรื่องงานร้านที่พี่ขอมาส่วนเรื่องคนอื่นสกายไม่สน
คนขี้โวยวายเบ้ปากใส่โทรศัพท์เล็กน้อยเมินชื่อของพี่คุณที่ส่งข้อความเข้ามากกว่าหนึ่งอาทิตย์ มีมาหาเขาที่มหาลัยหนึ่งครั้งแต่สกายก็ไหลเอาตัวรอดโดยที่ไม่เจอหน้ามาได้ ส่วนเรื่องมาหาที่บ้านต้องขอบคุณพี่เมษที่ไม่ยอมให้เข้ามาและปฏิเสธให้เขาทุกครั้ง
เขาอยู่ในระยะทำใจยังไม่อยากพบเจอหรือพูดคุยอะไรกับพี่คุณทั้งนั้น ขนาดพี่ดรีมพยายามหาเรื่องมาคุยเพื่อปูไปหาพี่คุณสกายยังเฉไฉไม่ยอมให้พี่สาวมีโอกาสช่วยเพื่อน หนึ่งอาทิตย์ของการอยู่ที่บ้านแฝดบอกเลยว่ามันทำให้สกายหยุดคิดเรื่องของพี่คุณได้มาก
“แล้วไอ้สองผัวเมียละเหี่ยใจไปไหน” สกายสอดส่ายสายตามองหาคู่รักบันลือโลกแต่ก็ไม่เจอ ยูที่นอนหนุนตักแจมอยู่จึงเป็นคนตอบแทน
“เห็นว่าไปเคลียร์กับพวกเพื่อนซัน”
“เอ๊ไอ้เพื่อนพวกนี้นี่มันยังไง” สกายส่ายหัวไม่ชอบใจ รู้มาจากบีสท์ว่าเพื่อนซันอยู่ข้างไอ้พี่พระเอกกันแบบไม่ลืมหูลืมตา
“ก็พวกมันไม่รู้นี่ว่าพี่เหี้ยนั่นทำอะไรบ้าง” เปายักไหล่คว้าเอามันฝรั่งใส่ปากเอ่ยตอบ
“คนเราจะเสแสร้งแกล้งทำได้ขนาดนั้นเลยหรอวะ” มาร์คถามพลางทิ้งตัวพิงขาสกาย
“มันอาจจะเลือกปฏิบัติแบบพวกเราก็ได้” เชนตอบบ้างมีแพรวพยักหน้าเสริม
“เขาอาจจะไม่ดีแค่ด้านความรักอย่างเดียวก็ได้นะ นิสัยอย่างอื่นจากที่เห็นและพอรู้จักมาบ้างก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร”
“ความรักนี่มันน่ากลัวจริงๆ” สกายบ่นหงุงหงิงแล้วเอนตัวพิงไหล่แพรวอีกที เพื่อนสาวได้ยินดังนั้นก็หัวเราะแล้วผลักหัวสกายเบาๆ
“ทำมาเป็นบ่น หึหึ”
“ไม่ต้องหัวเราะเลยแพรว เค้าเข็ดแล้ว”
“เข็ดง่ายเกิ๊น รอพี่คุณมาง้อล่ะสิท่า” มาร์คกระแซะเพื่อนและด้วยความที่พูดไม่เข้าหูสกายเลยถีบเบาๆ จะคนตัวเล็กที่พิงขาเขาอยู่ร่วงไปนอนกับพื้น
“ไอ้หมากายนิสัยไม่ดี”
“กูไม่ได้รอให้มาง้อเหอะ”
“อ้อเหรอ”
“เออ”
“ไม่ต้องเถียงกันๆ กูจะดูหนัง” เมเปิ้ลขว้างหมอนมาเป็นการเตือน สองหนุ่มหุบปากฉับแต่ก็ไม่วายขยับปากด่ากันแบบไร้เสียง
“ไม่ได้รอมาง้อจริงดิ” แพรวกระซิบถามพอให้ได้ยินกันสองคน สกายถอนหายใจแล้วพยักหน้า
“อือ เค้าถอยแล้ว” หญิงสาวเลิกคิ้วแปลกใจหันมองหน้าเพื่อนจอมกวนที่ตอนนี้หงอยเหงาหางลู่หูตกเหมือนรักยมไม่มีผิด
“จะไม่ฟังก่อนจริงๆ หรอ”
“ฟังไปการตัดสินใจของเค้าก็ไม่เปลี่ยนหรอกแพรว ได้คุยกับหมาเชนหรือยัง” แพรวพยักหน้าแปลว่าพวกเขาคุยกันแล้ว
“ก็ตามนั้นแหละ”
“ไม่ได้เชียร์อะไรพี่คุณหรอกนะเพราะแกก็รู้ว่าเค้าเข้าข้างแกแต่แค่อยากจะบอกว่าเรื่องบางเรื่องการให้อภัยกันก็เป็นสิ่งที่ดี”
“เค้ารู้”
“อย่าคิดมากเลยปล่อยให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์” แพรวตีหน้าขาสกายเบาๆ
“อื้อ”
“หึเป็นยังไงล่ะคะคุณเพื่อน เห็นอิทธิฤทธิ์น้องชายฉันหรือยังล่ะ”
เหมือนฝันหัวเราะเท้าคางมองเพื่อนสนิทที่เอาแต่จ้องมองโทรศัพท์อย่างมีความหวัง ตรัยคุณถอนหายใจยาวช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมางานเขาหนักมากจนแทบไม่มีเวลามาตามง้อน้อง ไปหาที่มหาลัยอยู่ครั้งหนึ่งแต่น้องก็หลบพอไปหาที่บ้านพวกคนดูแลก็ไม่ยอมให้เข้า โทรไปไม่รับข้อความไม่ตอบ ฟ้าจะฆ่าพี่จริงๆ ใช่ไหมครับ
“ฟ้าโกรธแล้วเราก็มีหน้าที่ง้อ” ดรีมตาโตมองเพื่อนที่ตอบกลับเธอด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อนไม่รู้ว่าเหนื่อยเพราะงานหรือเหนื่อยเพราะน้องชายตัวดีของเธอกันแน่
“อยากให้เจ้าตัวได้ยินจริงๆ มันจะได้รู้ว่าใครบางคนตรงนี้ทั้งรักทั้งหลงมันขนาดไหน” ตรัยคุณยิ้มบาง
“นั่นสินะ” อยากให้ฟ้าอยู่ตรงนี้จัง อยากกอดเด็กดื้อแล้วอ้อนว่างานเหนื่อย อยากเห็นหน้าให้มีกำลังใจทำงานต่อแต่จะทำอย่างไรได้ก็เขาเป็นคนทำให้น้องโกรธเองนี่นา
“นี่อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะ เราว่ารีบหน่อยก็ดี” เหมือนฝันกลับมาพูดกับเพื่อนด้วยท่าทางจริงจัง ตรัยคุณมองหน้าเพื่อนสาวอย่างสงสัย
“ฝันหมายความว่ายังไง”
“จากที่เลี้ยงมาเองกับมือ เราบอกได้เลยว่าสกายเป็นคนที่อารมณ์แปรปรวนมาก” ตรัยคุณพยักหน้าเรื่องนี้เขารู้ดี
“และเพราะมันเป็นแบบนี้เราเลยกลัวว่าถ้ากายมันตัดสินใจอะไรไปแล้วทุกอย่างที่นายทำมามันจะศูนย์เปล่า” คราวนี้ตรัยคุณยิ้มแล้วส่ายหน้า เหมือนฝันมองเพื่อนด้วยสายตาไม่เข้าใจ
“ฝันรู้ไหมว่าไม่มีอะไรศูนย์เปล่าเลย ทุกสิ่งทุกอย่างที่เราทำเพื่อน้องเราเต็มใจทำ ที่ผ่านมามันมีอุปสรรคมาขั้นกลางระหว่างเราสองคนเสมอเรามั่นใจว่าเราจะเอาทุกอย่างที่ขวางทางของเราออกไปได้เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา”
“แล้วถ้าสกายมันไม่รอแล้วล่ะคุณ”
“ไม่เป็นไร เราพอใจที่จะเป็นฝ่ายตามน้องเพราะน้องคือของขวัญที่มีค่าของเรา” เหมือนฝันมองเพื่อนนิ่งก่อนจะถอนหายใจยกมือยอมแพ้ คนนึงก็ดื้ออีกคนนึงก็รั้นพอกันทั้งคู่
“มันนานมากแล้วนะที่นายทำอะไรแบบนี้”
“ใช่เรารอน้องมานานรอต่อไปอีกหน่อยก็ไม่เป็นไร”
“ระวังมันไปรักคนอื่นล่ะ” เธออดไม่ได้ที่จะเอ่ยยุแหย่ให้เพื่อนไขว้เขวแต่ตรัยคุณก็ยังคงเป็นตรัยคุณ ชายหนุ่มยิ้มบางก่อนจะจิบน้ำผลไม้
“น้องจะกลับมา”
“อะไรทำให้มั่นใจขนาดนั้น”
“เราไม่ได้มั่นใจหรอกแต่เราแค่จะทำตามที่หัวใจเราบอกให้ทำ”
“น้ำเน่าจริงๆ เพื่อนฉัน” เหมือนฝันหัวเราะส่ายหัว ตรัยคุณอมยิ้มก่อนจะก้มกดส่งข้อความหาคนที่ไม่ยอมตอบกลับเขาเลยตั้งแต่วันนั้น
‘พี่มีเรื่องเยอะแยะเลยที่อยากเล่าให้ฟ้าฟัง’
‘พร้อมฟังพี่เมื่อไหร่บอกพี่หน่อยนะครับคนดี’
‘คิดถึงเรามากๆ ดูแลตัวเองด้วยนะครับ’
‘อย่าหักโหม ทานข้าวให้ตรงเวลานะครับ’
สกายเม้มปากแน่นเพราะเสือกเหลือบไปเห็นข้อความของพี่คุณที่เด้งขึ้นมาสว่างบนหน้าจอมือถือ มือขาวกำปากกาไฮไลท์แน่นพยายามดึงสติกลับมาอ่านหนังสือแต่ประโยคที่ไอ้พี่บ้านั่นพิมพ์มาเอาแต่วนเวียนอยู่ในหัวไม่ยอมหายไปสักที ไม่ชอบให้ตัวเองเป็นแบบนี้หรือเขาควรจะต้องบอกพี่คุณให้ชัดเจนไปเลยว่าสถานะของเราคืออะไร
“ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอะไรแบบนั้น” ยูเอ่ยถาม ตอนนี้สกายกับยูเข้ามานั่งอ่านหนังสือในห้องหนังสือของบ้านไม่ใช่เขาแค่สองคนหรอกรวมซันสมาชิกใหม่อีกคนแต่ไอ้หน้าสวยนั้นปลีกวิเวกไปนั่งอ่านตรงมุมอยู่คนเดียวตัดตัวเองออกจากโลกภายนอกอย่างสิ้นเชิง
“กำลังคิดว่าจะคุยกับพี่คุณให้จบๆ ไปเลยดีไหม” ยูเลิกคิ้ว
“พร้อมจะคุยแล้ว?” สกายโคลงหัว
“คิดว่าพร้อมนะ ปล่อยไว้แบบนี้มันค้างคาว่ะเหมือนจะเดินไปข้างหน้าก็ทำไม่ได้”
“คุยดีๆ ล่ะอย่าใช้อารมณ์” สกายยู่หน้า
“เห็นกูเป็นคนอย่างไงเนี่ย” ยูอมยิ้มแล้วก้มลงอ่านหนังสือต่อ
“อยากให้สาธยายไหมล่ะ” สกายรีบโบกมือปฏิเสธ
“ไม่ต้องเลย ตอนนี้ใจบางห้ามด่าห้ามว่า” ได้ยินเสียงหัวเราะมาจากมุมห้อง สกายหรี่ตามองไอ้หน้าสวยที่เหมือนจะหัวเราะกับหนังสือในมือแต่สกายสัมผัสได้ว่ามันหัวเราะเยาะเขามือขาวเลยขว้างหมอนไปใส่
“อ๊ะ นิสัยไม่ดี” ซันเอ่ยว่า สกายแลบลิ้นใส่
“มึงหัวเราะเยาะกูก่อน”
“กูจะไปหัวเราะเห็บหมาแบบมึงทำไมกูอ่านหนังสืออยู่” ซันตอบหน้าตายพร้อมกับยกหนังสือในมือโชว์ สกายกลอกตาแล้วเดินไปล็อคคอขยี้หัวไอ้เพื่อนหน้ามึน
“โอ๊ยกายแม่งกูจะฟ้องบีสท์” ซันร้องโวยวายเอามือปัดป่าย สกายหัวเราะชอบใจแล้วขยี้ผมยาวประบ่าของเพื่อนจนฟูฟ่อง
“อะไรไม่ได้ไม่ดีก็ฟ้องผัวตลอดแล้วอีกอย่างนะกูเชื่อมึงตายล่ะเว้ย อ่านเจ็ดวันจองเวรอยู่มึงคงขำมากสินะไอ้หมา!!!” แล้วสงครามขนาดย่อมในห้องหนังสือก็เริ่มขึ้นโดยไร้กรรมการเพราะยูเห็นว่าห้ามไปสองคนนั้นก็หาเรื่องแกล้งกันอยู่ดี
จากที่ว่าจะคุยกับพี่คุณสกายก็ยังไม่ได้ทำอะไรต่อเพราะเขามัวแต่เรียนกับซ้อมวงเพื่อไปเล่นที่ร้านพี่ดรีม พวกเขายกโขยงกันมาที่ร้านตั้งแต่เย็น นั่งคุยเล่นกินข้าวกันสักพักร้านก็เปิด พวกเขานั่งกันอยู่ข้างบนโซนวีไอพีที่วันนี้โต๊ะของพวกเขายาวเป็นพิเศษเพราะมีพวกเพื่อนของซันมาร่วมแจมด้วย บีสท์บอกว่ามันเคลียร์กับเพื่อนแฟนมันเรียบร้อยตอนนี้เลยสมัครสมานสามัคคีมาถล่มร้านพี่สาวของเขาด้วยกัน
“เชี่ยมึงพี่คนนั้นหล่อมาก” มาร์คถองสีข้างเปายิกๆ สกายที่มัวแต่สนใจอาหารจึงเงยหน้ามองตาม
“หล่อแบบไม่ให้อภัยกูเลย” ขนาดไอ้เชนยังเอ่ยชมสกายจึงพยายามหรี่ตามองคนที่พวกมันมองบ้างแล้วก็เห็นเป้าหมาย
“หล่อจริงด้วยว่ะแต่เดินมากับผู้ชายอีกคนโอบเอวด้วยกูว่าผัวเขาแน่ๆ” มาร์คป้องปากบอกพวกเขาซึ่งสกายก็พยักหน้าเห็นด้วยเพราะไอ้หุ่นหมีที่โอบเอวคนหล่อคนนั้นมองรอบข้างด้วยสายตาอาฆาตมาก
“คิวทางนี้” ซันยกมือเรียกผู้ชายหุ่นหมีคนนั้นแล้วหันมาขยิบตาใส่พวกเขาที่จ้องมันตาค้าง
“เพื่อนกูเองชื่อคิว ส่วนคนที่หล่อแบบไม่ให้อภัยมึงก็พี่พีทแฟนมัน” เชนอ้าปากค้างทำให้พวกที่เหลือในโต๊ะหัวเราะขำ
“ไงเจอกันอีกแล้ว” สกายหันตามแรงสะกิดเงยหน้ามองร่างสูงที่ยิ้มทักทายแลนั่งลงข้างๆ เขา
“ดีคิง สบายดีมึงล่ะ”
“สบายดีเหมือนกัน สบายแบบคนโสดน่ะ” อีกฝ่ายยิ้มตอบกลับและก่อนที่จะพูดอะไรกันมากกว่านั้นซานเพื่อนของซันก็ยื่นหน้ามาบอก
“มันเพิ่งเลิกกับแฟนมา”
“อ้าวไหวไหมมึง” สกายเอ่ยถามแต่อีกฝ่ายหัวเราะเบาๆ ยักไหล่ยกน้ำสีอำพันขึ้นดื่มด้วยท่าทางสบายใจ
“ไม่เป็นไรแค่แสบๆ คันๆ” สกายพยักหน้าให้อีกฝ่ายด้วยสีหน้าเข้าอกเข้าใจจนคิงหัวเราะขำ
“กูเลิกกันด้วยดีไม่มีอะไรหรอก ไม่รักกันก็เลิกดีกว่ายื้อให้เสียเวลาเสียความรู้สึก” สกายพยักหน้าเห็นด้วยแล้วตบไหล่อีกคนเบาๆ พร้อมกับส่งแก้วเหล้าให้
“อ่ะ ดื่มเพื่อลืมเธอ” คิงยิ้มบางมองคนข้างกายก่อนจะรับแก้วมาไว้ในมือยกขึ้นจิบนิดหน่อยฟังพวกเพื่อนคุยกันอย่างออกรสออกชาติ
“ได้เวลาแล้วกูไปเช็คเครื่องดนตรีแปบนะ” สกายบอกคิง อีกฝ่ายทำมือโอเคส่งมาให้ สกายเลยหันไปสะกิดเชนแตงกวาและเจน
“วันนี้เล่นเพลงที่ลูกค้าขอด้วยนะ”
แตงกวาหันมาบอกตอนที่พวกเขาซาวน์เช็คกันพวกเขาที่เหลือพยักหน้าตอบรับ สกายมองไปรอบๆ ร้านด้วยความคิดถึงเพราะไม่ได้มานานพลันสายตาก็เหลือบไปเห็นใครบางคนนั่งหน้าหล่ออยู่ที่เคาท์เตอร์บาร์ เชนเห็นเพื่อนแช่สายตานานจึงมองตามพอเห็นใครคนนั้นมุมปากก็กระตุกรอยยิ้ม
“เลี่ยงไม่คุยไม่ได้แล้วมั้งวันนี้” สกายยู่ปากเมื่อฟังคำเพื่อนพูดลอยๆ ไม่ได้เจาะจงใครแต่เขารู้ดีว่าหมาเชนมันพูดกับเขาแน่นอน
“กูพร้อมนานแล้วเหอะแค่ธุรกิจรัดตัว”
“อ้อหรา” สกายถลึงตาใส่ไอ้เพื่อนบ้าและก่อนที่จะเปิดศึกแตงกวาก็กระแอมเสียงเป็นเชิงว่าถ้าไม่หยุดตีกันพวกเขาต้องตายด้วยน้ำมือคุณเธอจริงๆ แน่
พอเสียงดนตรีเริ่มสกายก็เหมือนหลุดเข้าไปอีกโลกหนึ่ง ร่างโปร่งทิ้งสิ่งรบกวนจิตใจไว้เบื้องหลังและจมอยู่กับทำนองเพลงอย่างสนุกสนานจนกระทั่งถึงเวลาที่แตงกวาให้ลูกค้าสามารถเขียนขอเพลงใส่กระดาษมาได้ความสนุกปนวุ่นวายก็เริ่มขึ้นเพราะมันมีทั้งเพลงที่พวกเขาเล่นได้และไม่ได้อยู่ในนั้น
“มาๆ อันนี้หวังว่าพวกเราจะเล่นได้นะคะ” แตงกวาพูดใส่ไมค์แล้วเอื้อมมือไปรับกระดาษจากน้องในร้าน
“โหเพลงเก่าเสียด้วยแต่ถือว่าผ่านค่ะเพลงนี้แตงชอบมากและร้องได้ ฮ่าๆ” เธอหัวเราะใส่ไมค์เรียกเสียงเชียร์จากลูกค้าได้มากโข
“เอ๋ เหมือนว่าเขาจะขอมาให้ใครบางคนในวงเรานะคะ ฮะแฮ่มๆ ร้องไปจะเขินไปไหมเนี่ย” พอแตงกวาพูดเสียงกรี๊ดกร๊าดก็ดังขึ้นจากด้านล่าง พวกเขาที่เหลือมองหน้ากันยิ้มๆ ก่อนที่เจนจะเดินไปอ่านข้อความในกระดาษแล้วยิ้มกริ่มมองมาที่สกาย
“อะไรไหนดูมั่ง” แต่พอสกายจะเดินไปดูเพื่อนสาวก็กระแอมไอแล้วเก็บกระดาษใส่กระเป๋ากางเกงหันไปบอกเชนว่าจะเล่นเพลงอะไรแล้วหันมาพูดกับสกาย
“เขาขอเพลงอยากให้รู้ว่ารักมึงเล่นได้ใช่ไหม” สกายชะงักหันไปมองตรงที่ใครบางคนนั่นอยู่โดยอัตโนมัติ บริเวณบาร์เครื่องดื่มมีแสงไฟเปิดสลัวอยู่สกายจึงรู้ว่าพี่คุณยิ้มมองเขาอยู่เหมือนกัน ร่างโปร่งเม้มปากแน่นแล้วพยักหน้าตอบเพื่อน
“เล่นได้” แตงกวายิ้ม
“แล้วร้องได้ป่ะ” คราวนี้สกายเลิกคิ้วแล้วพยักหน้างงๆ
“ก็พอได้นะ” หญิงสาวยิ้มกว้างแล้วผลักให้สกายไปยืนแทนที่ตัวเอง
“งั้นดีเลยมึงร้องกูจำเนื้อไม่ค่อยได้”
“ห๊ะ! ไหนว่าเพลงนี้แตงชอบ”
“ก็ชอบแต่จำเนื้อไม่ได้ไง อย่าถามมากร้องไป” พอเธอส่งสายตาบังคับมาให้สกายก็จำใจร้องอย่างเสียไม่ได้ พอลูกค้าเห็นว่าใครเป็นคนร้องเสียงกรี๊ดจากสาวๆ ก็ดังขึ้นอีกละรอก
“สกายๆๆๆ กรี๊ดดดดด แบดบอยของฉัน” สกายเกาแก้มเขินแล้วพูดออกไมค์
“อ่า...สวัสดีครับผมไม่ค่อยได้ร้องเพลงเท่าไหร่ ทนฟังเสียงหน่อยนะครับ” พอทำนองเพลงขึ้นเสียงกรี๊ดก็ดังระงม สกายประหม่าเล็กน้อยสายตามองไปยังใครบางคนที่ยิ้มมองเขาอย่างสื่อความหมาย
ด้วยเหตุใดก็ตาม เธอไม่เคยรับรู้
ใกล้เธอสักเท่าไหร่ แต่เหมือนไกล ไกลห่างกัน
ได้แค่มองหน้าเธอ ทำได้เพียงแค่นั้น
หัวใจที่แอบฝัน อยู่ใกล้กันยิ่งหวั่นไหว
เสียงทุ้มของสกายร้องไปตามจังหวะแล้วก็ต้องประหม่ายิ่งขึ้นเมื่อเห็นว่าพี่คุณเคาะมือเป็นจังหวะแล้วทำปากเหมือนร้องตาม เหลือบมองพวกเพื่อนข้างหลังก็เห็นแต่ละคนอมยิ้มจนสกายอยากล้มไมค์เดินลงเวทีไปเสียเฉยๆ ไอ้พี่บ้า ไอ้คนนิสัยไม่ดี จากตอนแรกไม่แน่ใจแต่ตอนนี้รู้แล้วว่าใครเป็นคนขอเพลงนี้
หากเธอรู้ใจ หากเธอรู้ตัว เธอจะเข้าใจกันรึเปล่า
ก็ไม่รู้เลย แต่ต้องพูดไป และจะมาเพื่อกวนใจคำถามเดียว
เสียงร้องคลอดังขึ้นทั่วทุกสารทิศบ่งบอกอายุของคนในผับแห่งนี้ สกายยิ้มมองคนดูเหมือนว่าคนเหล่านั้นจะรู้ว่ารอยยิ้มของสกายหมายความว่าอะไรจึงส่งเสียงโห่ร้องปนขำขัน
แค่อยากรู้รังเกียจกันไหม ขอให้มันอย่าเป็นแบบนั้นเลย
อยากได้ยินเสียงคนที่คุ้นเคย อยากจะเจอคนเดิมที่เคยที่เจอในเมื่อวาน
หากพรุ่งนี้ทุกอย่างหมุนไป ฉันคนหนึ่งจะยืนตรงที่เก่า
อยู่เพื่อบอกเธอ คำที่ค้างใจ ต่อให้มันจะไม่มีวันเป็นจริงเลยก็ตาม
เสียงร้องในท่อนฮุคดังทั่วทั้งร้าน สกายหลับตาฟังเสียงเหล่านั้นพร้อมกับร้องไปด้วย หัวใจสั่นไหวเพราะเนื้อเพลง คนขี้โวยวายลืมตาขึ้นมองไปยังที่พี่คุณนั่งอยู่และร้องประโยคสุดท้ายของท่อนฮุคออกมาพร้อมกับริมฝีปากของพี่คุณที่ขยับเป็นประโยคเดียวกัน
“อยากให้รู้ว่ารักเธอ”
สกายก้มหน้ายกมือขึ้นกุมหน้าอกตัวเอง เล่นไม้นี้เลยหรือไอ้พี่บ้า คนนิสัยไม่ดี พี่คุณโคตรนิสัยไม่ดีเลย!
tbc
talk. คิดว่าจะง่ายหรอคะพี่คุณ พยายามไปอีกเถอะ ลูกฉันฉันรักฉันหวง ทำลูกฉันเสียใจรับกรรมไปก่อนแล้วกัน ง้ออีกมีหน้าที่ง้อก็ง้อไป 5555 มาดึกเลยเพราะเพิ่งเลิกงานและสารภาพเลยว่าเรานับวันผิด 5555555555 คิดว่าพรุ่งนี้วันอาทิตย์ คืองานที่เราทำมันไม่ได้หยุดตรงเสาร์อาทิตย์อ่ะเลยจำแค่วันที่ไม่รู้วัน ผลคือพลาดไงแต่ก็มาทันอยู่นา ฝากดูน้องฟ้าด้วยน้าอย่าเพิ่งทิ้งกันไป #ฟ้าของคุณ
-
น้องเขาจะทำยังไงต่อไป 5555555555555
-
ส่งเพลงมาเป็นทัพหน้าเลยนะพี่คุณ
เดินหน้าง้อฟ้าเต็มที่ไปเลย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คุณพี่ส่งเพลงมาง้อ กริ้ดดดดดดดดด
-
เอาใจช่วยพี่คุณ
-
วิธีง้อนี้ เนียนไปอี๊กก o16
-
สกาย รู้ใจตัวเอง..........
ยอมฟังพี่คุณพูดสักที ............
ก็เป็นเรื่องดีๆของทั้งคู่นี่นะ :mew1: :mew1: :mew1:
พี่คุณ สกาย :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่คุณสู้ๆน้าาา :pig4:
-
ทีมพี่คุณ ถ้าเด็กงี่เง่าไม่ยอมเข้าใจ
ป้าก็พร้อมจะเข้าใจพี่คุณคนดีของป้าเสมอ
-
อื้อหือ ง้อ แบบนี้เลยยยย
-
:pig4: :pig4:
-
:-[ :katai2-1:
-
23
พอลงมาจากเวทีได้สกายก็ซดเหล้าอย่างกับน้ำเปล่า ตอนแรกพวกเพื่อนก็งงแต่พอแตงกวามาเล่าว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมสกายถึงเป็นคนร้องเพลงนั้นทุกคนก็ร้องอ๋อแล้วมองมาที่คนขี้โวยวายอย่างเห็นใจกึ่งเอ็นดู
“เดี๋ยวก็เมาเป็นหมาหรอก” คิงผู้ไม่รู้เรื่องรู้ราวนั่งข้างสกายเห็นอีกคนกระดกเอากระดกเอาจึงแตะแขนปราม สกายพอถูกขัดจังหวะก็หน้ามุ่ยแต่ระลึกได้ว่าคนที่นั่งข้างไม่ใช่เพื่อนสนิทจะเอาแต่ใจมากก็ไม่ได้จึงเอาแต่ใจเท่าที่จะทำทำได้
“ก็อยากกินให้เมา” คิงยักไหล่ไม่ห้ามอยากกินก็กินเขาไม่ได้อยู่ในฐานะคนสนิทขนาดที่จะปรามหรือยุ่งกับเรื่องส่วนตัวของอีกฝ่ายได้แต่พอเห็นคนข้างกายเดี๋ยวหน้าหงอยเดี๋ยวหน้ามุ่ยเขาก็รู้สึกชอบใจและมองอีกคนอย่างเพลินตา
ก็น่ารักดีถ้าตัดรอยสักพวกนี้ไปล่ะน่ะ
“กูว่าแปลกแล้วนะคิง” ซานที่นั่งอยู่อีกข้างของคิงเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนสนิทตัวเองเอาแต่จ้องมองเพื่อนใหม่ไม่วางตา พอถูกทักชายหนุ่มก็หันมายิ้มยักคิ้วให้เพื่อนได้ยิ้มค้าง ซานตาโตมองเพื่อนที่หันกลับมาสนใจเขาได้แว๊บเดียวแล้วกลับไปมองเพื่อนใหม่ต่ออยากจะหันไปขอความเห็นจากซันมันก็เอาแต่สนใจผัวมีแค่ไอ้เพชรน้อยที่หัวเราะมองท่าทางของเขาอย่างขำขัน
“ไอ้หมาน้องรัก” พร้อมกับแรงสะกิดที่ไหล่ สกายกลอกตาหน้ามุ่ยรู้หรอกว่าใครเรียกแต่ไม่อยากหันไปมอง ดื้ออยู่ได้ครู่เดียวใบหน้าก็ถูกสองมือนุ่มของพี่สาวล็อคไว้ดรีมบังคับให้น้องเงยหน้ามองตัวเอง เห็นใบหน้ายับยู่ยี่ของน้องชายก็อดเอ็นดูไม่ได้เลยบีบแก้มไปอีกที
“งื้อพี่ดรีมอ่ะอย่าทำดิมันไม่คูลเนี่ยเห็นไหม” สกายโวยวายแต่ก็ไม่ได้ปัดป่ายมือของพี่สาวออกแต่อย่างใด
“พวกมึงนี่พี่ดรีมพี่สาวสกายแล้วก็เป็นหนึ่งในเจ้าของร้าน” เชนเอ่ยบอกกับทุกคนในโต๊ะให้รู้จักกับหญิงสาวที่มาใหม่ คิงและคนอื่นๆ ยกมือไหว้ เหมือนฝันใช้มือข้างเดียวยกขึ้นรับไหว้เพราะอีกมือล็อคคอน้องชายจอมดื้อของตัวเองอยู่
“สวัสดีค่ะทุกคนเต็มที่เลยนะเดี๋ยวพี่ลงบิลสกายมันไว้”
“พี่!!!! นี่น้องนะเว้ยอื้อ!!!” โวยวายได้ไม่มากก็โดนบีบปากโทษฐานพูดจาไม่เพราะ
“ฉันพี่แกนะกายพูดจาวะเว้ยได้ไงฮะ!” คิงยิ้มมองสองพี่น้องที่แกล้งกันอยู่ความจริงคือสกายฝ่ายเดียวที่ถูกแกล้งแต่เจ้าตัวก็ยอมพี่สาวถึงจะหน้าตาบู้บี้อย่างถึงที่สุดก็เถอะ
“ไปกับพี่หน่อย” เหมือนฝันก้มหน้าลงมากระซิบน้องชาย สกายหยุดดิ้นทันทีหรี่ตามองพี่สาวเหมือนฝันเห็นท่าทางของน้องก็ป่วยการจะปิดบังเธอยักไหล่แล้วบุ้ยปากไปทางห้องทำงานของเธอ
“ไปคุยกับมันหน่อยไป จะตรอมใจตายอยู่แล้ว” เธอกระซิบบอกน้องชายสกายถอนหายใจยาวแล้วพยักหน้า คุยก็คุยเคลียร์กันให้รู้เรื่องไปเลยน่าจะดีแบบนี้โคตรค้างคาและเขาก็รู้สึกไม่โอเค
“เดี๋ยวมานะ” สกายหันไปบอกเพื่อนๆ ทุกคนพยักหน้าอย่างรู้ความหมายผิดก็แต่เพื่อนใหม่อย่างคิงที่พยักหน้าโดยไม่รู้เรื่องอะไร ร่างสูงโปร่งก้าวตามพี่สาวเข้ามาในห้องทำงาน เหมือนฝันเปิดประตูให้น้องเข้าไปแต่เธอไม่ได้เดินตามเข้าไปด้วย
“ฟังมันหน่อยแล้วพี่จะไม่ขออะไรเราอีกเลย” พี่ดรีมแตะไหล่บอกกับเขาก่อนที่ประตูห้องจะปิดลง สกายถอนหายใจยาวมองไปยังคนที่นั่งอยู่บนโซฟาติดกับกระจกทึบพอเห็นเขาเข้ามาพี่คุณก็ลุกยืนยิ้มมองเขาด้วยความดีใจทำท่าจะก้าวเข้ามาหาแต่สกายยกมือปรามเสียก่อน
“นั่งคุยกันเถอะพี่” เขาบอกก่อนจะเดินเข้าไปนั่งที่โซฟาเดี่ยว ตรัยคุณยอมนั่งลงตามคำสั่งน้องอย่างว่าง่ายสายตาของเขายังไม่ละจากใบหน้าน้อง ดวงตาคู่คมจ้องมองอีกฝ่ายด้วยความคิดถึงกี่วันแล้วที่ไม่ได้เห็นหน้าให้ชื่นใจกี่คืนแล้วที่ไม่ได้ยินเสียงน้องให้หายคิดถึง เขาคิดถึงอีกคนมากจริงๆ
“ฟ้า...คิดถึงมากเลยครับ” สกายตาโตไม่คิดว่าประโยคแรกที่พี่คุณเอ่ยกับเขาจะเป็นประโยคนี้แทนที่จะรู้สึกไม่ชอบใจแต่ไอ้หัวใจไม่รักดีเสือกเต้นแรงเพราะคำพูดและสายตาของพี่คุณ อยากควักออกมากระทืบนัก!
“เอ่อ...พี่มีอะไรจะพูดกับผมอ่ะ” สกายเปลี่ยนเรื่องเสสายตาหนีเพราะถ้ามองต่อมิวายสิ่งที่เตรียมมาพูดกับพี่คุณได้พับเก็บและเป็นง่อยให้พี่คุณอุ้มไปโน่นไปนี่เหมือนเดิมแน่
“เรื่องเมื่อวันนั้นที่ทำให้เราไม่เข้าใจกันฟ้าพร้อมจะฟังพี่หรือยังครับ” สกายพยักหน้าแทนคำพูด เขาพยายามมองโน่นมองนี่ในห้องทำงานพี่ดรีมแทนการมองหน้าพี่คุณ ไม่ไหวรู้สึกหัวใจไม่แข็งแรงเฉียบพลันพอได้ยินเสียงทุ้มนุ่มของพี่คุณสกายปฏิเสธไม่ได้เลยว่าคิดถึง ใช่! สกายคิดถึงพี่คุณแต่แล้วไงล่ะสิ่งที่เขาตั้งปณิธานเอาไว้จะไม่สั่นคลอน สกายหมายมาดกับตนเองไว้อย่างนั้น
“ก่อนอื่นคือเรื่องของหมอคนใหม่พี่ไม่รู้ว่าฟ้าจะใส่ใจกับเรื่องนี้ไหมแต่พี่มองว่ามันมีส่วนอยู่ในความไม่เข้าใจของเราสองคน ไอศูรย์...พี่หมายถึงชื่อของหมอคนนั้นเขาเพิ่งมาใหม่ได้ไม่กี่สัปดาห์เป็นคนเก่งมีความสามารถติดก็แต่ท่าทางที่แสดงออกกับพี่มากไปก็เท่านั้น ในมุมมองของพี่เขาเป็นแค่เพื่อนร่วมงานครับไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น ไม่มีความสำคัญอะไรกับหัวใจพี่เลย” สกายเม้มปากฟังเสียงทุ้มของพี่คุณอธิบายอย่างช้าๆ ฝ่ายตรัยคุณพอเห็นหน้าน้องก็ยิ้มเล็กน้อยและเริ่มอธิบายต่อ
“ส่วนเรื่องเนรินพี่รู้จักกับเธอตอนย้ายไปอังกฤษเธอเป็นหลานสาวของเพื่อนรักคุณปู่คุณย่าพวกท่านอยากให้สองครอบครัวเกี่ยวดองกันที่จริงมันเริ่มตั้งแต่รุ่นของคุณพ่อของพี่แต่ท่านก็ดื้อรั้นจะรักกับคุณแม่ให้ได้ทุกอย่างถึงตกมาที่รุ่นพี่แต่พี่ก็ยืนกรานกับพวกท่านว่าจะไม่แต่งงานกับเนรินไม่แม้แต่จะคบกับเธอเกินกว่าสถานะเพื่อนเพราะพี่มีคนในหัวใจของพี่อยู่แล้ว รินไม่เคยเข้าใจในเรื่องนี้เธอยังดันทุรังทำทุกอย่างบอกกับทุกคนว่าพี่เป็นคู่หมั้นของเธอ ตอนอยู่ที่นั่นพี่ไม่ได้ขัดใจอะไรเธอเพราะมันก็เป็นการดีที่จะกันคนอื่นไม่ให้เข้ามายุ่งกับพี่เพราะรินเขาก็แรงพอสมควร” มาถึงตรงนี้สกายอยากจะอ้าปากถามแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเผลอมองหน้าพี่คุณเขาจึงทำได้แต่เม้มปากก้มมองมือของตัวเองฟังพี่คุณพูดต่อไป
“แต่พี่ก็ปฏิเสธสถานะที่เธอพยายามจะก้าวข้ามมาทุกครั้งพี่บอกกับเธออย่างที่บอกกับคุณปู่คุณย่าแต่เธอก็ยังดึงดันจนกระทั่งพี่กลับมาไทยและเธอก็ตามมาทำให้เราไม่เข้าใจกัน พี่เป็นคนนิสัยไม่ดีครับพี่กำจัดเธอออกไปจากชีวิตโดยใช้ไอศูรย์เป็นเครื่องมือคนที่ทำให้เขาทะเลาะกันจนเป็นข่าวคือพี่เองและมันได้ผลเมื่อทางฝั่งของเนรินประกาศกร้าวไม่ให้หลานสาวของตัวเองมายุ่งกับพี่อีกและไอศูรย์ก็ถูกย้ายไปโรงพยาบาลในเครือเพื่อเป็นการทำโทษที่เกิดเหตุทะเลาะวิวาทจนทำให้โรงพยาบาลเสียชื่อเสียงอันนี้พี่ไม่ได้ทำนะครับเป็นมติของบอร์ดบริหาร” สกายพยักหน้าเข้าใจ บอร์ดบริหารก็ไม่ใช่ใครอื่นหรอกพ่อแม่ของเขากับเพื่อนของพวกท่านนั่นแหละ
“ที่พี่อยากพูดทั้งหมดมีเท่านี้ครับ มีบางเรื่องที่พี่ยังบอกเราไม่ได้เพราะมันยังไม่ถึงเวลาแต่พี่อยากให้ฟ้ารู้ว่าคนที่พี่แคร์มีแค่คนเดียวคือเรา” สกายเงยหน้าสบตาอีกฝ่ายนิ่งงัน หัวใจเต้นแรงจนเจ็บในอก พี่คุณยิ้มบางแล้วขยับเข้ามาใกล้ร่างสูงของพี่คุณลุกจากโซฟามานั่งคุกเข่าตรงหน้าของสกาย มือใหญ่คว้ามือของน้องข้างหนึ่งมากุมไว้ ก้มลงจรดริมฝีปากบนหลังมือก่อนจะเอามาทาบแก้ม
“พี่มาหาเพื่อมารับการลงโทษจากฟ้าครับ จะลงโทษพี่อย่างไรก็ได้แค่อย่าหายไปจากชีวิตพี่ก็พอ” ช้อนตาสบมองหน้าน้องอย่างอ้อนวอน สกายแทบลืมหายใจไม่คิดว่าพี่คุณจะแสดงออกมากมายขนาดนี้ กระบอกตาร้อนแปลกๆ ไม่รู้ว่าเพราะอารมณ์ไหน รู้แค่ว่าแพ้...สกายแพ้ให้กับพี่คุณอย่างหมดท่า
“ถ้า...ถ้าผมให้คนอื่นเข้ามา” สกายลองหยั่งเชิงเขาอยากรู้ว่าพี่คุณจะมีปฏิกิริยาอย่างไรและได้ผลพี่คุณชะงักหน้าเสียไปครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มอ่อน สกายรู้สึกว่ามันเป็นยิ้มที่ฝืนอย่างไรก็ไม่รู้
“พี่เคารพการตัดสินใจของฟ้าครับเพราะพี่รู้ว่าทำให้เราเสียใจ” สกายเม้มปากพยักหน้าตอบรับ
“ใช่ ผมเสียใจ”
“พี่ขอโทษครับคนดี” หยดน้ำตาหยดกระทบหลังมือตรัยคุณทันทีที่เขาเอ่ยคำขอโทษ น้องก้มหน้าร้องไห้เงียบๆ ไม่ร้องโวยวายหรือต่อว่าเขาเหมือนเคยหัวใจของชายหนุ่มเจ็บปวด เขายืดตัวรั้งน้องเข้ามาในอ้อมกอดกล่าวขอโทษเด็กน้อยของเขาซ้ำไปซ้ำมา
“พี่ไม่ห้ามถ้าฟ้าอยากเรียนรู้คนอื่นพี่จะถือว่านั่นคือการลงโทษที่ฟ้ามีให้พี่แต่รู้ไว้นะครับว่าพี่ยังอยู่ที่เดิม พี่ไม่เคยไปไหนและยังรอเราตรงนี้เสมอ”
“พี่คุณ...นิสัยไม่ดี” นิสัยไม่ดีมากทำไมต้องเป็นคนแบบนี้ ทำไมต้องทำให้เขารู้สึกผิดทั้งที่มันไม่ใช่ความผิดของเขาด้วย ทำไมต้องแสดงออกว่ารักมากมายขนาดนี้ ทำไมต้องทำให้เขาหลงคิดว่าตัวเองโคตรสำคัญ ทำไม...ทำไมต้องทำให้เขาแพ้ ทำไมต้องทำให้เขารัก
“พี่ขอโทษครับ พี่นิสัยไม่ดีอย่างที่ฟ้าว่าจริงๆ นั่นแหละ” ตรัยคุณยิ้มกับตัวเองเพราะน้องยังร้องไห้ซบอกของเขาอยู่ เขากอดกระชับจูบขมับสวยด้วยความคิดถึงกอดซึมซับทุกความรู้สึกรับความเจ็บปวดความเสียใจของน้องมา ถึงจะรู้สึกไม่พอใจที่น้องพูดว่าจะให้คนอื่นเข้ามาแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ สิ่งที่ตรัยคุณทำได้คือทำให้น้องรู้ว่าไม่มีใครดีเท่าเขา
ไม่มีใครรักเท่าฟ้าได้เท่าตรัยคุณอีกแล้ว
ให้โอกาสคนอื่นให้พอ ฟ้ามีคำตอบของฟ้าพี่ก็มีคำตอบของพี่เหมือนกัน คนอื่นนั้นเข้ามาในชีวิตของฟ้าได้แต่จะไม่มีวันเข้าไปถึงหัวใจ เรื่องนี้ตรัยคุณมั่นใจอย่างยิ่ง เขารู้ดีว่าตอนนี้หัวใจของน้องอยู่ที่เขาและตัวเองเองก็มีหน้าที่เก็บรักษาไม่ให้ใครได้เฉียดเข้าใกล้อีกต่อไป
“ผมจะไม่เหมือนเดิม” สกายบอกอย่างเอาแต่ใจ เขาร้องไห้โยเยเหมือนเด็กจนพอใจก็ผละตัวออกจากอ้อมกอดของพี่คุณ
“ครับแต่พี่จะเหมือนเดิม”
“ผมจะเว้นระยะห่างกับพี่”
“ครับพี่จะอยู่กับระยะห่างที่เราขีดไว้ให้”
“ผมจะระ...” สกายพูดไม่ทันจบประโยคนิ้วเรียวสวยของคุณหมอคนหล่อก็แตะปากหยุดคำพูดไว้ได้ทันเวลา ตรัยคุณมองหน้าน้องนิ่งส่งความรู้สึกผ่านดวงตาจนสกายเองก็ไม่กล้าดึงดัน
“ฟ้าจะทำอะไรก็ได้แค่อย่าพูดว่ารักคนอื่นก็พอครับ”
“ถึงบอกว่าพี่นิสัยไม่ดี” สกายบ่นอุบอิบผิดกับอีกคนที่ยิ้มเอ็นดู
“ครับ”
“พี่คุณ...ผมยอมรับนะว่าผมเสียใจเพราะทุกอย่างตั้งแต่ที่พี่กลับมาในชีวิตพี่ทำเหมือนผมเป็นคนสำคัญ ทำให้ผมรู้สึกว่าเป็นที่หนึ่งเสมอไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตามพอมาวันนั้นที่พี่ไม่เลือกผมเหมือนเคยมันก็...โคตรเจ็บเลยอ่ะ มันแบบเสียความรู้สึกพี่เข้าใจใช่ป่ะ ผมมานั่งคิดกับตัวเอง คิดจนปวดหัวก็ไม่รู้จะเอาคำตอบไหนมาใช้กับตัวเอง ผมไม่ใช่คนน่ารัก ไม่ได้น่าทะนุถนอมเหมือนซัน ไม่ได้น่ารักเหมือนไอ้มาร์คหรือหมอคนใหม่ ไม่ได้สวยจนต้องเหลียวมองเหมือนพี่เนริน เอาจริงผมแม่งก็เป็นแค่เด็กผู้ชายธรรมดาอ่ะ ปากก็หมาพอมาคิดถึงตรงนี้แม่งก็เจ็บจี๊ดเลยรู้ป่ะ รู้ตัวเองเลยว่าไม่มีดีแล้วพี่จะมาชอบคนแบบผมได้ยังไง” สกายเอ่ยบอกสิ่งที่ตัวเองอัดอั้นไว้ในใจให้อีกฝ่ายได้รับรู้ เมื่อพี่คุณพูดความรู้สึกของตัวเองสกายก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะปิดบังความรู้สึกของตัวเองเช่นกัน
“ผมไม่รู้เลยว่าอะไรที่ทำให้ผมสำคัญสำหรับพี่” สกายก้มหน้ามองมือตัวเองที่ตอนนี้ถูกกุมทับด้วยมือของพี่คุณ สัมผัสอบอุ่นชวนให้รู้สึกผ่อนคลายของพี่คุณทำให้สกายกล้าที่จะพูดความในใจออกมา
“แค่เป็นฟ้าก็สำคัญกับพี่แล้วครับ” เสียงทุ้มน่าฟังเอ่ยตอบ สกายมองอีกฝ่ายด้วยสายตาสั่นไหวผิดกับตรัยคุณที่มองตอบด้วยสายตามั่นคง
“แต่ผมเป็นผู้ชาย”
“ฟ้าก็คือฟ้า”
“ผม...ไม่รู้สิการเริ่มต้นของเรามันแปลกๆ” สกายตัดสินใจบอกสิ่งที่ตัวเองคิดมาตลอด ตรัยคุณยิ้มบางบีบมือน้อง
“เอาอย่างนี้ดีไหมครับ เรามาเริ่มต้นกันใหม่ฟ้าให้โอกาสพี่เหมือนกับที่ฟ้าให้โอกาสคนอื่นแบบนี้ดีไหม” สกายยู่ปากมองพี่คุณที่ยิ้มมองเขาด้วยสายตาเป็นประกาย เจ้าเล่ห์นักรู้อยู่แก่ใจว่าต่อให้เขาให้โอกาสคนอื่นผลแพ้ชนะมันก็เหมือนหวยล็อคไว้อยู่แล้ว
“ว่าไงครับแบบนี้ดีไหม”
“อยากทำอะไรก็ทำแต่บอกเลยนะคะแนนพี่เริ่มจะติดลบ!” สกายกล่าวด้วยน้ำเสียงเอาแต่ใจเช่นเดิมทำให้ตรัยคุณหลุดขำ ชายหนุ่มพยักหน้าก่อนจะยกมือน้องที่ตัวเองกุมอยู่ขึ้นมาจูบ สกายสะดุ้งเขินก่อนจะสะบัดมือเบาๆ แล้วมองพี่ด้วยสายตาคาดโทษ
“นี่อีกไม่ต้องมาเนียนเลย จะเริ่มใหม่ก็อย่ามาเนียน” ตรัยคุณหัวเราะปล่อยมือน้องยกมือสองข้างเป็นเชิงยอมแพ้ก่อนจะกลับขึ้นมานั่งบนโซฟาเช่นเดิม
“ขอบคุณครับที่ให้โอกาสพี่”
“คนร้ายกาจ”
“ยอมรับครับ” สกายถลึงตาใส่แล้วก็ยิ้มบาง รู้สึกเหมือนหินก้อนใหญ่ถูกยกออกไปจากอก มองพี่คุณที่นั่งยิ้มอยู่ตรงหน้าแล้วก็อยากยิ้มให้กว้างขึ้นไปอีก มันไม่ใช่การเอาคืนหรือการลงโทษแต่มันคือการเริ่มต้นถึงแม้ว่าความรู้สึกของเขาทั้งคู่มันจะไปไกลกว่าการเริ่มต้นแล้วก็เถอะ
สกายอยากเรียนรู้พี่คุณให้มากกว่านี้ อยากมองในมุมมองที่กว้างขึ้นพี่คุณบอกว่ามีหลายเรื่องที่ยังไม่ได้บอกสกายไม่รีบร้อนอะไรหรอก ถ้าอีกฝ่ายบอกให้รอเวลาเขาก็พร้อมที่จะรอ
“พี่เองก็ลองเปิดใจดูบ้างนะ” ตรัยคุณขมวดคิ้ว
“ฟ้าหมายความว่าอะไรครับ” พอถูกถามกลับสกายก็ยักไหล่เอนตัวพิงโซฟา
“ก็เราจะเริ่มใหม่กันใช่ไหมล่ะ พี่คุณบอกว่าผมจะให้โอกาสใครก็ได้ผมเองก็อยากให้พี่คุณทำแบบนั้นบ้าง บางทีคนที่ดีกว่าผมก็มีอีกเยอะแยะไม่ดิมีอีกโคตรเยอะ ผมแค่ไม่อยากให้พี่ยึดติด” ตรัยคุณยิ้ม
“พี่มีคำตอบของพี่ชัดเจนอยู่แล้วครับ”
“ก็เป็นซะอย่างเนียะผมแม่งดูเป็นตัวร้ายไปเลย” สกายกอดอกบู้หน้า ตรัยคุณหัวเราะก่อนจะเอื้อมมือหมายจะลูบหัวน้องแต่ถูกเด็กดื้อจ้องชี้หน้าเขม็ง
“แอ่ะๆ อย่ามาเนียน ห้ามถูกเนื้อต้องตัวกันนะ”
“ฟ้า...” ตรัยคุณโอดครวญสีหน้าคนแก่กว่าเหมือนโลกถล่มทลายทำให้สกายมีความสุขที่ได้แกล้งอีกคนคืน เด็กดื้อดีดตัวลุกจากโซฟาเต๊ะท่ามองอีกคนด้วยสายตากวน
“จำไว้นะครับคุณลุง ถ้ายังไม่ได้เป็นอะไรกันก็ห้ามมาถูกเนื้อต้องตัวไปล่ะพี่ เจอกันลั้นลา” สกายก้าวกระโดดออกไปจากห้องทำงานของพี่สาวทิ้งให้คนแก่กว่าได้แต่มองตามด้วยสายตาหมั่นเขี้ยว
“เด็กดื้อคอยดูนะถึงตอนจบเมื่อไหร่พี่จะกัดให้จมเขี้ยวเลย ทำตัวน่าฟัดนักนะฮึ่ม!”
tbc
talk. เนี่ยก็พี่คุณเป็นแบบนี้อ่ะ จะให้เราทำยังไงน้องงงงงง ลูกแม่ทำไงดี รอบนี้มาไวนะจ๊ะ อิอิ #ฟ้าของคุณ
-
พี่หมอคุณ สุดยอด
-
จะรอดูเขาจีบกัน
-
เอาแค่ให้พี่คุณจีบคนเดียวนะคะ
ไม่เอาคนอื่นเพราะคนๆ นั้นจะน่าสงสารมาก ผลเห็นๆ อยู่ คิงเคิง ไม่เอา ...
นี่คือเรื่องของฟ้ากับพี่คุณ ประมาณช่วงเอาคืน
-
คุณ ฟ้า :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:pig4: :pig4:
-
จ้านับหนึ่งกันใหม่ แต่ผลเป็นไงก็รุ้ๆกันอยู่เนอะ
-
จ้ะสกายจ้ะะะะะะะะะะะะ :hao3:
-
สถานะเพิ่งจีบ แต่ความรู้สึกนี่ รัก กันไปแล้ววว
-
“เด็กดื้อคอยดูนะถึงตอนจบเมื่อไหร่พี่จะกัดให้จมเขี้ยวเลย ทำตัวน่าฟัดนักนะฮึ่ม!”
จัดไปค่ะพี่คุณ อิอิ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
พี่คุณเก่งโคต่ร
ปล.อย่าลากคนอื่นมาเจ็บ ไม่เอา
:mew1:
-
:z13: :z13: :z13:
-
24
“ไหมต๋องมาเจอได้มั้ยยยย เพราะฉันหมั่นข่นใจจจจจอ่อนนนนนนนน” สกายยกมืออุดหูเพราะรำคาญเสียงไอ้เตี้ยมาร์คที่ระเบิดเสียงร้องผิดคีย์ร้อยแปดสิบเดซิเบลของมันออกมาลั่นบ้าน
“กูรำคาญเว้ย!!! คนยิ่งปวดหัวอยู่ไอ้ห่านี่”
สกายด่าเพื่อนตัวเล็กอย่างหงุดหงิดเพราะด้วยอาการเมาค้างของตัวเองส่วนหนึ่งอีกส่วนหนึ่งเพราะเขิน ก็หลังจากที่เล่าเรื่องที่ไปคุยกับพี่คุณมาไอ้เพื่อนห่าก็ร้องเพลงยอดฮิตของวงดีทูบีเสียลั่นบ้านด่าเท่าไหร่มันก็ไม่สะท้านแถมยังมีไอ้เชนโหยหวนเป็นลูกคู่อีก สกายอยากจะบ้าตาย
“อ่อนกว่ากองขี้ควายเหลวก็ใจเพื่อนมึงนี่แหละพี่เปา” มาร์ควิ่งหนีกระสุนหมอนที่สกายขว้างใส่มาหลบหลังยูยื่นหน้าออกมาเสี้ยวหนึ่งบอกกับเปา อีกคนพยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วยสกายแทบอยากลุกไปถีบมันเรียงตัวผิดก็แต่ตัวเองง่อยเปลี้ยเพราะดื่มหนักมากเมื่อคืน ก็พอได้เคลียร์กับพี่คุณเสร็จมันก็อารมณ์ดี พออารมณ์ดีก็ดื่มไม่ยั้งรู้ตัวอีกทีก็ภาพตัดตื่นมานอนตายในห้องตัวเองแล้ว
“มึงเปรียบใจกูได้อุบาทมากไอ้น้องหมาก”
“คริคริ”
“แต่เคลียร์กันได้ก็ดีแล้ว กูบอกแล้วว่าพี่คุณโคตรคนจริง” เปาบอกไม่ผิดจากที่เขาคิดไว้เสียเท่าไหร่ ท่าทางพี่คุณที่แสดงออกกับเพื่อนเขามันชัดเจนมากจนเปาคิดไปในทางอื่นไม่ได้พอเกิดเรื่องวันนั้นเขาก็รู้สึกว่ามันต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลังและก็เป็นอย่างที่คิดจริงๆ
“คือผัวเลยอ่ะ นิสัยแบบผัวมากเลยนะเว้ยไอ้กาย” มาร์คยื่นหน้าออกมาจากหลังของชายยู
ป้าบ!
“โอ๊ยไอ้กาย! กูเจ็บ!” มาร์คร้องโวยวายเพราะการที่ยื่นหน้าออกมาทำให้สกายโจมตีอีกฝ่ายอย่างง่ายดาย คนตัวเล็กเลยโดนเพื่อนปาหมอนใส่หน้าเต็มๆ
“เยส!” สกายร้องเสียงดังเมื่อเป้าหมายถูกโจมตียักคิ้วกวนใส่เพื่อนตัวเล็กที่กระโจนโถมตัวใส่เขาอย่างอาฆาต
“โอ๊ยไอ้มาร์คเบากูปวดหัว” สกายร้องบอกแต่ก็อ้าแขนรับตัวเพื่อนที่โถมเข้าใส่
“สมน้ำหน้านี่แน่ะๆ” ไม่ว่าเปล่ามาร์คยังเขย่าไหล่เพื่อนจนสกายเริ่มหน้าซีดคนตัวเล็กจึงถูกยูลากคอออกจากตัวสกาย
“เดี๋ยวมันอ้วก” ชายยูบอกแค่นั้น มาร์คแลบลิ้นใส่สกายอีกทีก่อนวิ่งหายไปหายาให้เพื่อนกินอย่างรวดเร็ว
“แล้วเมียมึงไปไหน” สกายทิ้งตัวนอนยาวบนโซฟาใช้ตักบีสท์ต่างหมอนเอ่ยทักเมื่อไม่เห็นซัน
“ไปมหาลัย”
“อ่อไม่ตามไปเฝ้ารึไง” เอ่ยถามเพราะเรื่องราวของเพื่อนไม่ได้ปิดบังอีกต่อไป บีสท์ส่ายหน้าปฏิเสธ
“เดี๋ยวตอนเย็นค่อยไปรับแล้วมึงโอเครึยังเรื่องพี่คุณน่ะ”
“อือก็ตามที่เล่าไปนั่นแหละ” สกายพลิกตัวนอนตะแคงด้วยความเกียจคร้านยกขาตัวเองวางพาดผ่านหน้าตักของเชนที่นั่งอยู่อีกฝั่งของโซฟา
“เพื่อนบังเกิดเกล้าจริงๆ มึง” เชนบ่นแล้วตีขาเพื่อนเบาๆ คนถูกว่าหัวเราะเบาๆ แล้วหลับตา
“กูทำถูกไหมวะ” พวกเพื่อนที่เหลือมองหน้ากันแล้วยิ้ม
“ก็ไม่ได้ทำอะไรผิดนี่” ยูตอบ
“กูชอบในความตรงไปตรงมาของพี่คุณนะ เขาดูจริงจังกับเรื่องของมึงมาก” บีสท์บอกสกายพยักหน้าทั้งที่ยังหลับตา
“จริงจังจนกูสะท้อนใจตัวเองที่หาความดีไม่ได้” คนขี้โวยวายหัวเราะกับคำพูดตัวเอง
“คนทุกคนมีนิสัยต่างกัน อย่าคิดว่าตัวเองไม่มีดี” ยูบอกอีกครั้งพอดีกับมาร์คเดินกลับมาสะกิดสกายให้ลุกขึ้นมากินยา
“กินยาก่อนกาย กูอิจฉามึงจริงๆ นะเนี่ยแต่ก็ยินดีมากที่มึงมีความรักที่ดี” มาร์คบอกคนตัวเล็กยื่นยาพร้อมน้ำให้เพื่อนแล้วนั่งจ๋องบนพื้น สกายอมยิ้มแล้วขยี้หัวเพื่อนตัวเล็กอย่างหมั่นเขี้ยว
“มันเพิ่งเริ่มน่า”
“หรา” คราวนี้ทุกคนประสานเสียงแม้กระทั่งยูและบีสท์ สกายถลึงตาเกาแก้มแก้เขินและล้มตัวลงนอนตักเพื่อนอีกครั้ง
“กูจะหลับ”
“เขินแล้วเปลี่ยนเรื่องตลอด”
“ไม่มีใครเขาหน้าด้านเท่ามึงหรอกมาร์ค”
“เดี๋ยวโดนกูกัดหูขาด” สกายหัวเราะชอบใจแล้วหลับพักสายตา
“แต่อย่าว่างั้นงี้เลยนะเมื่อคืนใครเห็นเหมือนกูเห็นบ้าง คิงเพื่อนซันอ่ะ” มาร์คพูดโพล่งขึ้นกวาดตามองพวกเพื่อนก็ได้รับเสียงตอบรับอย่างกระตือรือร้นจากเชน
“กูๆ กูเห็น”
“กูก็ว่าเห็นนะ” เปาตอบกลับมา
“เห็น” ยูตอบส่วนบีสท์พยักหน้าแปลว่าตัวเองก็เห็นเหมือนกัน มาร์คจิ้มแขนสกายรู้ว่ามันไม่ได้หลับ
“แล้วมึงอ่ะ” คนถูกถามขมวดคิ้วส่ายหน้าทั้งที่ยังหลับตา
“ไม่เห็นกูเมา” สกายตอบตามความจริง
“เออว่ะกูลืม ถ้างั้นกูบอกเลยแล้วกันว่าพี่หมออาจจะมีคู่แข่ง” คราวนี้สกายลืมตามองเพื่อนด้วยสายตาสงสัย
“อะไรของมึงไอ้น้องหมาก”
“คิงมันชอบมึง”
“กู?” สกายชี้นิ้วเข้าตัวแล้วหัวเราะเมื่อเพื่อนตัวเล็กพยักหน้าขึ้นลงแข็งขัน
“ตลกแล้วบอกว่ามันชอบมึงยังน่าเชื่อมากกว่า” นอกจากพี่คุณที่แก่จนสายตาฝ้าฟางแล้วไม่น่ามีคนอื่นที่มาหลงชอบเขานะ อ่า...ยกเว้นแวนไว้คนอันนั้นมันผ่านไปแล้วสกายไม่นับแล้วกันเพราะตอนนี้พวกเขาเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันและกันเช่นเดิม
“มึงไม่รู้อะไรไอ้กายเมื่อคืนมึงเมาแล้วอ้อนมันจนมันตาเยิ้มเลยเหอะ” มาร์คกอดอกบอก สกายตาค้าง
“กะ...กูเนี่ยนะอ้อน”
“เออ ไม่เชื่อถามไอ้บีสท์หรือคนอื่นก็ได้” พอเพื่อนคนอื่นพยักหน้าสกายก็รู้สึกปวดหัวตุบๆ เรื่องพี่คุณยังไม่ทันจบก็มีเรื่องคนอื่นเข้ามาอีกหรือเนี่ย
“ก็ไม่ผิดที่จะให้โอกาสมันดูไม่ใช่หรือไง พี่คุณเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่” เปายิ้มบอก สกายขมวดคิ้วเครียด
“กูรู้แต่...” แต่ก็ไม่คิดจะทำจริง ปากดีบอกพี่คุณไปอย่างนั้นเพราะไม่คิดว่าจะมีใครเข้ามาแต่พอรู้ว่าตัวเองมีคนมาสนใจมันก็อดเครียดไม่ได้ พี่คุณจะโกรธหรือเปล่านะ
“หึ” สกายตวัดสายตามองเพื่อน บีสท์หัวเราะออกมาน้อยๆ มองสกายด้วยสายตารู้ทันทำเอาคนท่ามากเก้อเขินเพราะถูกเพื่อนจับได้
“ไม่ต้องมาหัวเราะกูแบบนี้เลยไอ้บ้าบีสท์”
“ปากดี”
“ดีแต่ปากด้วย” เชนเสริมเลยถูกคนขี้โมโหถีบขาไปหนึ่งที
“เดี๋ยวถีบให้ตกโซฟาเลย” สกายโวยวาย
“เอาไงทีนี้” เปาถามทะลุกลางปล้อง สกายชะงักเท้าที่จะถีบเชนอีกรอบกลางอากาศแล้ววางบนตักเพื่อนอีกรอบ
“พวกมึงคิดมากกันไปเอง ไม่มีอะไรหรอก” สกายบอกปัด
“แล้วจะคอยดู”
เย็นวันนั้นหลังจากที่บีสท์ไปรับซันกลับจากมหาวิทยาลัยและแวะซื้อของที่ซุปเปอร์มาเก็ตใกล้บ้านพวกเขาก็นั่งล้อมวงกินข้าวทางหลังบ้านเช่นเดิม ด้วยความที่อยู่กันครบและพวกสาวๆ เกิดอยากกินปูไข่ดองมากบวกไอ้หมากเพิ่มเข้าไปอีกคนและสกายก็รู้สึกอยากกินกุ้งแม่น้ำตัวใหญ่ๆ พวกเขาทั้งหมดจึงจัดการสั่งร้านเดลิเวอร์รี่มาส่ง สั่งกันเยอะจนเจ้าของร้านน่าจะยิ้มแก้มปริแต่คนมาส่งอาจต้องหลั่งน้ำตาเพราะมันเยอะมาก รอเกือบชั่วโมงของก็มาส่งพวกเขาแบ่งให้พวกพี่เมษเรียบร้อยแล้วก็มาทำอาหารเพิ่มอีกสองสามอย่าง
“ว่าไงไอ้หนุ่มเนื้อหอม” เจนผลักหัวสกายแล้วนั่งลงข้างๆ ในมือเธอมีจานกุ้งตัวใหญ่พร้อมน้ำจิ้มซีฟู้ดสุดแซ่บ
“เจนดมดูแล้วหรอ” สกายยิ้มกวนแถมยื่นแขนไปตรงหน้าเพื่อนสาว เจนเบ้ปากแล้วผลักแขนสกายออก
“กูไม่ชอบดมตัวคนบ้า” สกายตาโตแล้วแสยะยิ้ม
“แหมไอ้กี้ก็ไม่ได้สติดีไปกว่าเค้าเท่าไหร่หรอกเจน” คนขี้โวยวายเอ่ยพาลไปถึงแฟนหนุ่มของเพื่อน พวกที่เหลือได้ยินก็หัวเราะพยักหน้าเห็นด้วยกับสกาย เจนยิ้มส่ายหัวยกมือนวดขมับ
“สงสัยตอนนั้นกูโดนมันเล่นของใส่”
“ตอนนี้จะชิ่งก็ไม่ได้แล้วด้วย” แตงกวายิ้มเยาะ แต่เพื่อนที่เหลือหัวเราะหึ ๆ ส่งสายตามองเธออย่างมีเลศนัยไม่เว้นแต่สกาย
“เห็นนะกับจิมมี่เพื่อนซันอ่ะ” เชนหรี่ตาชี้นิ้วใส่เพื่อนสาว แตงกวายักไหล่จกกุ้งกินต่อไม่สะทกสะท้าน
“ก็ดูๆ ไปเรื่อยๆ”
“นั่นก็คนบ้าเหมือนกันนะ” ซันแกะปูให้บีสท์เสร็จก็เงยหน้าขึ้นมาบอกแตงกวาเสียงเอื่อย พวกที่เหลือหัวเราะเมื่อเห็นหญิงสาวหน้าเหวอคนที่หัวเราะเสียงดังสุดก็หนีไม่พ้นเจน
“ไม่ต่างจากกูเลยแตง”
“แต่จิมนิสัยดี” ซันบอกอีกครั้งแล้วหันไปอ้าปากรับกุ้งที่ป้อนถึงปากจากแฟนหนุ่มตัวเอง สกายกลอกตาอยากจะด่าความรักของมันสองคนแต่ก็คร้านจะทำเพราะด่าไปพวกมันก็ไม่สะทกสะท้านแถมเพื่อนบีสท์จะยังกวนให้เขาหมั่นไส้มากขึ้นไปอีก
“แล้วเพื่อนมึงคนอื่นอ่ะนิสัยดีไหม” เปาถามซันแต่สายตามองสกายแล้วยิ้มมุมปาก สกายถลึงตาใส่แล้วก้มหน้ากินต่อ
“ถ้านิสัยไม่ดีจะคบเป็นเพื่อนทำไม” ซันขมวดคิ้วถาม สีหน้าสงสัยจริงจังไม่มีความกวนอยู่ในน้ำเสียงสักนิดทำให้คนฟังหัวเราะกับความมึนของแฟนเพื่อนคนนี้ นี่แหละที่ทำให้สกายชอบแกล้งมันนัก
“เออมึงก็ถามอะไรโง่ๆ นะพี่เปา” เมเปิ้ลบอกกลั้วหัวเราะ เปาพยักหน้าเกาหัว
“อือไม่รู้เลยว่าใครโง่กว่ากัน อ่ะ! ไอ้บีสท์แหย่นิดแหย่หน่อยไม่ได้เลยนะ!” เปาขว้างเปลือกกุ้งคืนบีสท์รับไว้อย่างแม่นยำแล้วทิ้งในจานขยะ
“ว่าแฟนกู”
“โอ๊ยมึงเอามันไปเลี่ยมทองบูชาเถอะจะรักอะไรขนาดนั้น” สกายอดรนทนไม่ได้เอ่ยกัด วันนี้ว่าจะสงบปากสงบคำไม่จิกกัดไอ้คู่รักบันลือโลกแล้วนะแต่มันทนไม่ได้จริงๆ
“ความคิดดี” บีสท์อมยิ้มมองแฟนตัวเองเลยถูกตีแขนจากนั้นมันก็คุยกันงุ๊งงิ๊งอยู่สองคนป่วยการจะไปแทรกสกายเลยหันมากินกุ้งของตัวเองพอดีกับโทรศัพท์ที่ดังขึ้น รายชื่อคนโทรเข้ามาทำเอาพวกเพื่อนยิ้มส่งสายตาล้อเลียน คนขี้โวยวายทำได้แค่ถลึงตาใส่ก่อนจะลุกขึ้นคว้าโทรศัพท์เดินออกไปคุยนอกวงข้าวท่ามกลางเสียงโห่แซวของเพื่อน
“ครับพี่” สกายกดรับโทรศัพท์เมื่ออยู่ไกลจากเสียงรบกวนของพวกเพื่อน
‘กินข้าวหรือยังครับฟ้า’
“กำลังกินเลยพี่วันนี้สั่งซีฟู้ดมากินกันอร่อยโคตร พี่อ่ะกินอะไรหรือยัง” สกายทิ้งตัวนั่งลงข้างสระน้ำ
‘ยังเลยครับพี่เพิ่งออกเวร’
“แล้วกลับบ้านเลยหรือเปล่าพี่ ถ้าไม่ไหวก็ไม่ต้องทำกินเองนะซื้อจากข้างนอกเอาจะได้ไม่เสียเวลา” ช่วงนี้งานของพี่คุณหนักมาก เขาสองคนพอปรับความเข้าใจกันแล้วสกายก็รับสายคนพี่เหมือนปกติ
‘ครับ’
“เป็นอะไรหรือเปล่าพี่เสียงดูเหนื่อยๆ” สกายเอ่ยถามเมื่อพี่คุณตอบกลับมาเสียงเหนื่อยอ่อน ได้ยินเสียงถอนหายใจจากปลายสายก็อดเป็นห่วงไม่ได้
‘นิดหน่อยครับแต่ที่มากก็คือคิดถึงฟ้ามากเลย’
“ไอ้พี่บ้า” สกายแทบเอาความเป็นห่วงกลับคืนมาไม่ทัน ปลายสายหัวเราะชอบใจเมื่อแหย่น้องสำเร็จ
“พี่คุณ” สกายเรียกอีกฝ่ายแล้วเงียบ เขากำลังชั่งใจอยู่ว่าจะเล่าเรื่องคิงให้พี่คุณรู้ดีหรือเปล่า แต่เขากับพี่คุณก็ยังไม่ได้เป็นอะไรกันจะไม่บอกก็ได้นี่นา
‘ครับ’
“พวกเพื่อนบอกว่า...เพื่อนของซันชอบผม” สุดท้ายสกายก็เลือกที่จะบอกกับพี่คุณไปตามตรง
‘ทำไมถึงเลือกบอกพี่ครับ’
“ไม่รู้เหมือนกัน แค่คิดว่าน่าจะบอกพี่คุณ” สกายก้มหน้ามองผิวน้ำในสระ พี่คุณเงียบไปอีกครั้งก่อนเสียงทุ้มจะดังขึ้น
‘ฟ้าไม่ผิดที่จะเปิดโอกาสแต่พี่ก็คงต้องตอบตามความจริงว่าพี่หวง’
“ตาลุงนิสัยไม่ดี มีสิทธิ์อะไรมาหวงฮะ”
‘นั่นสิครับสิทธิ์อะไรดีนะ’
“ไม่ต้องพูดต่อเลยพี่บ้า” สกายได้ยินเสียงอีกฝ่ายหัวเราะก็หัวเราะตาม
‘เขามาบอกกับฟ้าเองหรือเปล่า’
“เปล่าครับ เพื่อนบอกมา”
‘ถ้าเขาเป็นคนดีก็ทำความรู้จักเขาไว้เถอะครับถึงจะไม่ใช่ในแง่นั้นแต่เป็นเพื่อนกันไว้ก็ไม่เสียหาย ฟ้าไม่ผิดที่จะเรียนรู้คนอื่นถ้าเขาดีกว่าพี่ทำให้ฟ้ามีความสุขมากกว่าพี่ก็ยินดี’
“จะไม่เสียใจหรอ”
‘เสียใจครับ’
“พี่แม่ง” แล้วอย่างนี้สกายจะกล้าทำหรือพูดออกมาเสียขนาดนี้แล้ว
‘แต่ถ้ามันเป็นความสุขของฟ้าถึงจะเสียใจก็ไม่เป็นไรครับ’
“ไม่พูดแล้ว พี่ไปหาอะไรกินเลยแล้วก็พักผ่อนด้วยนะพี่” สกายเปลี่ยนเรื่องเอ่ยบอกอีกคนให้ไปพักผ่อน
‘ครับ ฟ้าเองก็เหมือนกันนะกินแต่พอดีอย่ากินเยอะเกินไปนะครับเดี๋ยวปวดท้อง’
“รู้น่าผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ” สกายย่นจมูกใส่ถึงอีกฝ่ายจะไม่เห็นก็เถอะ
‘ครับๆ ไปแล้วนะครับเด็กดี’
“ครับๆ คุณลุงขับรถดีๆ พี่ถึงห้องแล้วไลน์มาบอกหน่อยก็ดี”
‘ครับผม’
ทุกวันของสกายผ่านไปอย่างเรียบง่าย เรียนกลับห้องมาอ่านหนังสือพี่คุณแวะเวียนมาหาบ้างแต่ก็ไม่ได้รุ่มร่ามเหมือนเมื่อก่อน บอกว่าจะเริ่มใหม่ก็คือเริ่มกันใหม่การเข้าหาของพี่คุณชัดเจนว่าเขาไม่ได้อยู่ในสถานะน้องชายของเพื่อนสนิทเหมือนเมื่อก่อนที่สกายเข้าใจและสกายก็รู้สึกพอใจกับความสัมพันธ์นี้จะมีก็แต่...
“คนนี้เพื่อนซันที่ชื่อคิงใช่ป่ะ” สกายยื่นโทรศัพท์ตัวเองให้ยูดู ชายหนุ่มยื่นหน้าเข้ามามองแล้วพยักหน้า
“ใช่เขาเริ่มรุกเข้าหามึงแล้ว?” สกายส่ายหน้า
“มันอาจจะแอดมาเฉยๆ ก็ได้คิดมากว่ะ”
“อย่าโลกสวย” พอโดนเพื่อนว่าคนขี้โวยวายก็หน้ามุ่ย ยูผลักหัวเพื่อนด้วยความเอ็นดู วันนี้สกายว่างไม่มีอะไรทำและอยากผ่อนคลายสมองเห็นชายยูว่างอยู่เหมือนกันจึงชักชวนกันออกมาหาหนังดูสักเรื่อง พอดูเสร็จเห็นว่าใกล้มหาวิทยาลัยของบีสท์เลยโทรหาเพื่อนเพื่อติดรถมันกลับบ้านด้วยกัน
“เชอะโทรหาบีสท์ดีกว่า” สกายกดโทรศัพท์โทรหาเพื่อนสนิทนัดแนะเจอกันที่มหาวิทยาลัยของเพื่อนเสร็จพวกเขาก็ออกเดินทางไปยังสถานที่นัดหมายทันที
“ลมอะไรหอบเอาคนหล่อมากันวะเนี่ย” ฟี่เพื่อนในคณะของบีสท์ตะโกนเสียงดังจนคนที่นั่งอยู่ใต้คณะหันมาสนใจสกายและยูที่เดินเข้ามา สกายกลอกตาผิดกับยูที่ยิ้มบางเขาทั้งคู่เดินเข้ามานั่งที่โต๊ะของฟี่โดยไม่สนใจสายตาใคร่รู้ของใครหลายคน
“หวัดดีฟี่ บีสท์ล่ะ” ยูเอ่ยทักแล้วถามหาเพื่อน ฟี่บุ้ยปากขึ้นไปยังด้านบนตึก
“ตรวจงานอยู่เดี๋ยวก็เสร็จรอแปบ”
“แล้วมึงอ่ะ” สกายถามบ้าง
“ของกูเสร็จแล้วแต่มันบอกให้กูรอต้อนรับมึงสองคนก็เลยต้องอยู่รอ” ฟี่ยักคิ้วสลับข้างจนสกายอยากเอื้อมไปดึงขนคิ้วมันให้หลุดออกมาสักหย่อมสองหย่อม
“ทำไมไม่ปูพรมแดงให้กู”
“คณะกูมีแต่เสื่อแดงแทนกันได้มั้ย”
“ก็พอไหว”
“งั้นรอแปบ” ฟี่ทำท่าจะลุกไปจริงร้อนถึงยูต้องรีบรั้งไว้ส่วนคนที่ต่อล้อต่อเถียงอย่างสกายกลับหัวเราะชอบใจแล้วยื่นมือไปแปะกับฟี่ที่หัวเราะเช่นเดียวกัน
“มึงนี่ยังกวนตีนเหมือนเดิมเลยนะฟี่”
“ไม่ต่างจากมึงหรอกหมากาย”
“หมอเว้ยหมอ”
“ดีนะที่แก้ถ้าไม่แก้ไม่ฮานะ” และอีกมากมายเท่าที่ความเกรียนของทั้งคู่จะมี ยูได้แต่ยิ้มและปล่อยให้ทั้งสองคนฟาดฟันความเกรียนใส่กันสักพักบีสท์ก็ลงมาพร้อมกับโมเดลในมือ
“ป่ะเสร็จแล้วฟี่มึงกลับเลยป่าว” บีสท์บอกเพื่อนสนิทก่อนจะหันไปถามฟี่
“อือกลับก็กลับ”
“เอารถอะไรมาให้กูไปส่งก่อนไหม” บีสท์อาสาแต่ฟี่ส่ายหน้าปฏิเสธ
“วันนี้เอารถยนต์มา ไปนะพวกมึงไว้เจอกันใหม่”
“เคกลับดีๆ หมาฟี่”
“รับทราบหมากาย” พวกเขาโบกมือลากันก่อนทั้งสามจะพากันเดินไปยังรถของบีสท์
“เดี๋ยวไปหาซันก่อนนะ” บีสท์บอก
“ต้องรอแพรวกลับด้วยนะ” คราวนี้เป็นสกาย บีสท์กับยูพยักหน้าก่อนจะขับรถไปยังคณะของซัน ทั้งสามเดินเข้ามาในคณะท่ามกลางสายตาที่มองมาด้วยความสนใจอีกครั้ง สกายยักไหล่ก็เข้าใจว่าหล่อแต่ไม่ต้องมองขนาดนี้ก็ได้เสียดายไอ้เชนเพื่อนรักไม่มาด้วยไม่อย่างนั้นได้เดินหน้ากระดานเป็นสี่หนุ่มเอฟโฟไปแล้ว
“มึงชอบสกาย?” เสียงทุ้มของซันเอ่ยขึ้นพวกเขาทั้งสามคนหยุดเท้าทันที คนรักของเพื่อนกำลังคุยอยู่กับเพื่อนสนิทในกลุ่มตัวเองและทั้งหมดก็ไม่ได้รับรู้ถึงการมาของเขาทั้งสามคน บีสท์กับยูหันมองหน้าเขาทันทีที่ได้ยินประโยคนั้นของซัน
“ไม่ใช่กูแต่เป็นเพื่อนมึงที่เพิ่งโสดต่างหาก” เพื่อนซันที่ชื่อซานปฏิเสธแล้วบุ้ยหน้าไปทางคิง
“มันเมาน่ารักดี”
“หา?” ซันตาโตเมื่อได้ยินคำตอบของเพื่อนตัวเองท่าทางของซันไม่ผิดไปจากสกายนัก ร่างโปร่งตาค้างเมื่อได้ยินคนกล่าวถึงตัวเองว่าน่ารักบีสท์กับยูแทบกลั้นขำไว้ไม่อยู่
“แปลว่ามึงไม่เคยเจอมันตอนเมา” ซานเอ่ยขึ้นอีกครั้งสกายรู้สึกปวดหัวตุบๆ เหตุการณ์วันที่เมาเหมือนหมาวันนั้นเขาจำอะไรไม่ได้เลยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเผลอไปทำตัวแบบที่เรียกว่าน่ารักนั่นตอนไหน
“ไม่เคยเห็นตอนเมามาก ๆ”
“นี่ไง ให้คิงมันพูดดีกว่าว่าทำไมอยู่ดี ๆ ก็ใจสั่นกับผู้ชายด้วยกัน” ซานบอกกับซันอีกครั้งแล้วหันไปให้เจ้าของเรื่องเป็นคนพูดเอง
“มันเมาแล้วอ้อน น่ารักมาก” สกายอ้าปากค้างบีสท์กับยูหลุดขำกันไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วดีที่ที่พวกเขาทั้งสามคนยืนอยู่คือหลังเสาทำให้พวกซันไม่เห็นและพวกเขาก็ไม่เห็นสีหน้าคนพูดเหมือนกันแต่ฟังจากน้ำเสียงแล้วสกายก็อยากจะเอาเท้าขึ้นมาก่ายหน้าผาก
ไม่น่าเลยกู ไม่น่าเกิดมาหล่อจนทำให้คนสนใจเลย เฮ้อ...เกิดเป็นเท่าฟ้านี่เหนื่อยใจจริงๆ
tbc
talk. เกิดเป็นคนหล่อนี่มันน่าลำบากใจจริมๆ เฮ้อออออออ #ฟ้าของคุณ
-
:pig4: :pig4:
-
ถ้าสกายหวั่นไหวกับคิง จะเสียใจมาก
พี่คุณคือที่สุดแล้ว อย่าให้พี่คุณเสียใจ
-
เสน่ห์แรงจริงนะคุณเท่าฟ้า อิอิ
-
เท่าฟ้าต้องเป็นของพี่คุณเท่านั้น :ling1: :ling1:
-
แล่วแล้ววววว เท่าฟ้าค๊าาา เสน่ห์แรงจุง
-
ชอบบบบบ ความรักระหว่างเพื่อนกลุ่มสกาย :mew1: :mew1: :mew1:
พี่คุณ แมนมาก ได้ใจจริงๆ
บีสท์ ซัน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ตรัยคุณ เท่าฟื้า :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
เหอๆๆเบื่อคนฮอตจริงๆ
พี่คุณสู้ๆนะ
-
พี่คุณคือที่สุดของคำตอบ
-
:L2:
น้องสกายเสน่ห์แรงนะจ๊ะ
:กอด1:
:กอด1:
:กอด1:
:กอด1:
:กอด1:
-
สกายจะทำยังไง :hao3:
-
25
“มันเมาแล้วอ้อน น่ารักมาก”
“แหะ ๆ แต่ตอนมันไม่เมามันเกรียนมากเลยนะ ขี้วีนขี้เหวี่ยง ปากอย่างกับกรร...” สกายทนนิ่งไม่ไหวจำต้องเดินออกจากมุมเสาก่อนที่ซันมันจะได้พูดว่าอะไรเขาไปมากกว่านั้นมือก็เหวี่ยงไปที่หัวทุยสวยอย่างทันท่วงที
ป้าบ!
“โอ๊ย!” ซันร้องเสียงดังสกายเห็นว่าบีสท์มองดุมาที่เขาเลยได้แต่ส่งสายตาขอโทษไป ช่วยไม่ได้ก็มือมันไวกว่าความคิดนี่นา
“นินทากูๆ เดี๋ยวจะโดน”
ยืนท้าวเอวมองจิกแฟนเพื่อนอยากจะตบหัวมันอีกสักป้าบติดตรงที่ผัวมันยืนมองตาเขียวอยู่ถ้าสกายทำจริงมีหวังคอหักเพราะโดนบีสท์มันเตะก้านคอแน่ บีสท์หันไปมองแฟนมันด้วยสายตาอ่อนโยนติดจะขำเล็กน้อยก่อนจะเดินไปรวบตัวแฟนมันไปกอดโอ๋ ส่วนซันก็พอกันพอผัวโอ๋ก็อ้อนจนสกายอยากถีบตูดมันสักทีดีที่พวกเพื่อนมันแซะแทนไม่อย่างนั้นเขาคงอกแตกตาย
“นี่ยังน้อย อยู่ที่บ้านนะกูอ้วกจนมีแต่น้ำย่อยออกมาละ”
“ขี้เวอร์” ซันเถียง สกายถลึงตาใส่เตรียมง้างมืออีกรอบ
“เดี๋ยวเถอะไอ้เอ๋อ เดี๋ยวกูตบเกรียนแตก”
“เห็นป่ะคิง กูบอกแล้วว่ามันไม่ได้น่ารักซักนิด” ซันหันหน้าไปฟ้องเพื่อนมัน สกายเหลือบมองอีกฝ่ายนิดหน่อยแล้วเฉไฉมองทางอื่น
“หูแดงนะ” ชายยูเพื่อนชั่วจะพูดแซวออกมาทำไมก็ไม่รู้ว่าจะเขินเงียบๆ อยู่แล้วเชียว! แล้วยังจะมีสายตาคิงที่มองมาทางเขาด้วยสายตาคุ้นเคย
ไอ้คุ้นเคยที่ว่าก็เพราะสายตานี้เหมือนสายตาที่พี่คุณมองสกายน่ะสิ เป็นแบบนี้ไม่ดีเลย
“อะ...เอ้อ คือมึงอ่ะคิงใช่ป่าวกูว่าอย่าหลงผิดมาชอบกูเลย” สกายเลือกที่จะตัดไฟตั้งแต่ต้นลม เขาไม่อยากวุ่นวายมากไปกว่านี้
“ทำไมล่ะ มึงรังเกียจหรือ?” สกายส่ายหัวเมื่อเห็นดังนั้นคิงจึงถามต่อ
“หรือมีคนที่ชอบอยู่แล้ว” คนขี้โวยวายนิ่งไป เรื่องของเขากับพี่คุณไม่ใช่เรื่องที่จะต้องเอาไปโพนทะนาบอกคนอื่น
“ก็ไม่เชิง”
“ถ้ามึงไม่ได้รังเกียจแล้วก็ยังไม่มีใคร ให้โอกาสกูได้ไหมล่ะ” แต่คิงใจกล้ากว่าที่สกายคิด แถมพวกเพื่อนเจ้าตัวก็ส่งเสียงเชียร์จนคนรอบข้างหันมาสนใจ รู้ว่าหล่อแต่ไม่ต้องมองกันขนาดนี้ก็ได้ไหม
“กูกลัวจะเสียเวลามึง” สกายเลือกตอบแบบถนอมน้ำใจคนฟังที่สุด ตามปกติแล้วเขาสามารถพูดปฏิเสธแบบไร้เยื่อไยเลยก็ได้แต่เมื่ออีกฝ่ายเป็นถึงเพื่อนสนิทของซัน สกายจึงไม่สามารถพูดจาทำร้ายจิตใจคนฟังได้
“ให้กูลองก่อนสิเผื่อมึงชอบกูมากกว่าเขานะ” คิงตื๊ออย่างไม่ยอมแพ้ สกายเม้มปากพลางเหลือบมองเพื่อน คาดไม่ถึงว่าบีสท์กับยูต่างก็พยักหน้าเป็นเชิงว่าให้ลองดูส่งมาให้ สกายขมวดคิ้วไม่เข้าใจแต่ก็ไม่อยากจะหักหาญน้ำใจเพื่อนจึงพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้
“ก็ได้ แต่ถ้าไม่รอดอย่ามาโทษกันนะ” คิงยิ้มพยักหน้า
“กูแฟร์พอน่า”
สกายถอนหายใจกะว่าจะหาเวลาคุยกับคิงให้เคลียร์ เขาไม่อยากหักหน้าอีกฝ่ายต่อหน้าเพื่อนๆ และไม่เข้าใจว่าทำไมบีสท์และยูถึงพยักหน้าสนับสนุนยอมให้ฝ่ายนั้นจีบเขา จากนั้นพวกเขาก็ตกลงกันย้ายที่ปักหลักไปยังร้านกาแฟหน้ามหาวิทยาลัย
“มึงคุยกันหน่อยดิ” สกายสะกิดเรียกคิงระหว่างทางที่พวกเขากำลังเดินไปร้านกาแฟ ร่างสูงหันมาเลิกคิ้วยิ้มพยักหน้าให้
“เดินไปกันก่อนเลยขอคุยแปบ” สกายบอกกับยูที่หยุดรออีกฝ่ายพยักหน้าแล้วเดินตามหลังบีสท์กับซันไป
“ว่า?” คิงเริ่มบทสนทนาก่อน สกายมองอีกฝ่ายก่อนจะถอนหายใจยาว
“เมื่อกี้ขอโทษนะที่พูดแบบนั้นออกไปแต่อย่ามาเสียเวลากับกูเลย” คิงเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเล็กน้อยก่อนจะยิ้มบาง
“แปลว่ามีคนในใจแล้ว” สกายหลบสายตาพยักหน้า
“อือแต่ยังไม่ได้เป็นแฟนกันหรอก ดูๆ กันอยู่แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็ไม่อยากคุยกับคนอื่นมึงเข้าใจกูไหมอ่ะ”
“เข้าใจแต่กูก็อยากลอง” สกายขมวดคิ้วมองหน้าอีกฝ่าย
“ให้โอกาสกูหน่อยนะแค่เพื่อนก็ได้”
“แต่...”
“ไม่รู้แล้ว มึงบอกว่าจะให้โอกาสกูยึดเอาคำพูดแรก” คิงบอกเสร็จก็เดินผิวปากนำออกไป สกายทึ้งหัวตัวเองอย่างหงุดหงิดแล้วเดินตามอีกฝ่ายเข้าไปในร้าน
พอเข้ามาในร้านคิงก็เริ่มด้วยการเอาอกเอาใจตามใจสกายทุกอย่างด้วยความโลภอยากกินทุกอย่างสกายเลยปล่อยให้อีกฝ่ายตามใจ ระหว่างที่คิงจ่ายเงินก็ดึงตัวเพื่อนสนิทออกมาถาม
“ทำไมถึงให้กูเปิดโอกาสให้คิงอ่ะ”
“แล้วมึงว่าไง” บีสท์ตอบคำถามด้วยคำถาม สกายมุ่ยหน้า
“เมื่อกี้กูคุยกับมันไปแล้วแต่มันตีมึนอ่ะ ไม่น่าเลยกู” บีสท์หัวเราะหึผลักหัวเพื่อนตัวยุ่ง
“ก็ไม่ปฏิเสธแต่แรกเอง”
“เอ้าก็มึงกับยูเป็นคนบอกให้กูให้โอกาสมันเองนะ” คราวนี้บีสท์ถอนหายใจ
“แล้วกูเป็นมึงหรอกาย สุดท้ายแล้วคนที่จะคบหรือไม่คบมันก็มึงไหม ที่กูสองคนพยักหน้ามันหมายความว่าให้มึงตัดสินใจเองเลยไม่ได้บอกให้มึงให้โอกาส”
“อ้าว!!!” สกายอ้าปากค้าง สรุปคือตัวเองเข้าใจผิดไปเองและเพราะความเข้าใจผิดนั้นทำให้เรื่องยุ่งยากขึ้นไปอีก โทรไปสารภาพบาปกับตาลุงตอนนี้ทันไหมอ่ะ แต่ขนมที่คิงซื้อมาเอาใจก็โคตรน่ากินเลย
ค่อยบอกพี่คุณแล้วกันขอกินขนมก่อน
“อันนี้อร่อยอ่ะ” สกายชี้ไปทางบราวนี่สูตรพิเศษของร้านเคี้ยวตุ้ยๆ จนเต็มสองแก้มพอดีกับที่โทรศัพท์ของคริษฐ์เพื่อนซันดังขึ้น
“ไอ้พี่อินอะไรนั่นยังไม่หยุดอีกหรอวะ กระทืบอีกซักทีมั้ยจะได้จบ” สกายเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันพูดหันไปมองเพื่อนที่มองตามแฟนตัวเองเดินออกนอกร้านไปคุยกับคริษฐ์เป็นการส่วนตัว
“เขารักซันมาก” ซานพูดออกมาอย่างจนใจ
“รักในทางที่ผิด” ยูพูดขึ้นบ้างคราวนี้ซานพยักหน้าถอนหายใจยาว
“กูเพิ่งมารู้เมื่อไม่นานมานี้ว่าเขาทำสิ่งที่เลวร้าย ขอโทษมึงอีกทีนะบีสท์ที่เคยมองมึงผิดไป” ซานกล่าวขอโทษบีสท์ที่ยิ้มรับ
“มันผ่านไปแล้วและกูคิดว่าพอจะเข้าใจความรู้สึกของหมอนั่น”
“เข้าใจว่าอะไรมึงไม่ได้โรคจิตเหมือนมันซักหน่อย” สกายขมวดคิ้วถามรู้สึกไม่ชอบที่เพื่อนทำท่าเข้าอกเข้าใจคนที่คิดร้าย
“เขาทำไปเพราะความรัก” บีสท์บอกก่อนจะขมวดคิ้วเครียดพอดีกับคริษฐ์เดินกลับเข้ามาในร้านเพียงคนเดียว
“พ่อซันมาหา มันฝากบอกมึงว่าเดี๋ยวมา” คริษฐ์บอกกับบีสท์ก่อนจะนั่งลงฝั่งตรงข้าม คราวนี้ทั้งโต๊ะเงียบคริษฐ์ถอนหายใจยาวแล้วเริ่มเล่า
“พี่อินโทรมาบอกกูว่าพ่อของซันรู้เรื่องมึงกับซันแล้วเขาเลยมาหาซันที่มหาลัยต้องการจะคุยด้วย กูถามมันแล้วว่าจะให้ไปเป็นเพื่อนไหมแต่มันยืนยันว่าจะไปเอง กูเป็นห่วงมันนะแต่ก็เข้าใจว่านั่นเป็นเรื่องในครอบครัว”
ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดของคริษฐ์ บีสท์ไม่ได้ว่าอะไรแต่เพื่อนเขามองออกไปทางหน้าต่างตรงไปยังฝั่งตรงข้ามที่มีผู้ชายวัยกลางคนยืนอยู่กับไอ้พี่พระเอก
“กูรู้สึกไม่ค่อยดี” สกายโน้มตัวมากระซิบบอกยู จู่ๆ ก็รู้สึกใจหายแปลกๆ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเป็นอะไรจะบอกว่ากินขนมมากไปก็ไม่ใช่มันไม่ใช่อาการของโรคแต่มันคือความรู้สึก
และลางสังหรณ์ของสกายก็เป็นจริงเมื่ออีกฝั่งของถนนกำลังฉุดกระชากกันไปมาคนที่โดนกระชากก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ซันคนรักของเพื่อนเขานั่นเองคราวนี้ทุกคนนั่งไม่ติดผุดลุกขึ้นพากันวิ่งออกไปนอกร้าน บีสท์สติกำลังจะแตกเพื่อนสนิทตะโกนเรียกชื่อคนรักของตัวเองตลอดเวลาพร้อมกับก่นด่าไอ้พี่อินทร์ที่กระชากซันจนล้มแต่อุปสรรคของพวกเราตอนนี้ก็คือรถที่วิ่งขวักไขว่อยู่บนถนน จะวิ่งไปข้ามสะพานลอยดูแล้วก็จะไม่ทันการณ์สุดท้ายเส้นความอดทนของบีสท์ก็หมดลง ร่างสูงของเพื่อนวิ่งข้ามถนนไปได้ถึงเกาะกลาง สกายจะวิ่งตามไปแต่ยูรั้งไว้เพราะรถที่วิ่งสวนมาด้วยความเร็ว
“ใจเย็นๆ” ยูกล่าวเตือนแต่สกายเย็นไม่ไหวแล้ว ความรู้สึกเป็นห่วงตีขึ้นมาในอกจนเขาร้อนรนไปหมดและความกลัวผุดขึ้นมาจากก้นบึ้งของจิตใจ
“ไม่ได้ เย็นไม่ได้” สกายบอกเสียงสั่น ร่างโปร่งมองถนนอีกรอบก่อนจะวิ่งตามเพื่อนไปถึงเกาะกลางและสิ่งไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อบีสท์วิ่งพุ่งออกไปกลางถนนในวินาทีที่สกายกำลังจะคว้าแขนเพื่อนไว้แต่ไม่ทัน เพียงเสี้ยววิสกายร้องเรียกชื่อเพื่อนไม่ทันด้วยซ้ำเสียงโครมใหญ่ก็พรากสติเขาหลุดลอย
ราวกับเห็นภาพซ้ำในอดีต ร่างของเพื่อนรักลอยอยู่ตรงหน้าต่างกันแค่เหตุการณ์ในอดีตคือไทน์แต่ตรงหน้าสกายตอนนี้คือบีสท์
“ม่าย!!!!!!” สกายร้องสุดเสียงวิ่งไปยังร่างของเพื่อนสนิทที่นอนจมกองเลือดตอนนี้กลุ่มไทยมุงเริ่มวิ่งกรูกันเข้ามาดู สกายหอบหายใจสั่นน้ำตานองหน้าตวัดสายตาตะโกนไล่คนที่จะเข้ามามุง
“โทรเรียกรถพยาบาลหรือยัง!!! อย่ามุง!! ไม่ต้องเสือกกูเป็นหมอ!!!”
สกายคุกเข่าลงตรงหน้าบีสท์ เขาสูดลมหายใจยาวประมวลผลในสมองถึงสิ่งที่ได้ร่ำเรียนมา เขาเริ่มประเมินอาการของบีสท์ว่าบาดเจ็บรุนแรงมากน้อยแค่ไหนและเริ่มทำการปฐมพยาบาล แขนของเพื่อนผิดรูปสกายคาดว่าบีสท์น่าจะแขนหัก ชีพจรของเพื่อนยังเต้นอยู่นั่นแปลว่ายังไม่ต้องซีพีอาร์ สกายทำทุกอย่างด้วยความรวดเร็ว
จะไม่มีอีกแล้ววันที่เขาต้องเสียเพื่อนไป เขาต้องทำ ทำให้ดีที่สุด ม่านน้ำตาบดบังภาพเบื้องหน้าสกายปาดมันออกอย่างไม่ใส่ใจเขารับรู้เพียงแค่ว่าบีสท์ต้องปลอดภัยและเขาต้องช่วยเพื่อนให้ได้มากที่สุด เวลาผ่านไปไม่นานแต่คนรอคอยความช่วยเหลืออย่างสกายกลับรู้สึกว่ามันนานเหมือนชั่วชีวิตในที่สุดรถพยาบาลก็มาถึงสกายส่งต่อให้ทีมช่วยเหลือเขาถอยออกมาเพื่อให้เจ้าหน้าที่ทำงาน เมื่อพวกเขาพาบีสท์ขึ้นรถพยาบาลแล้วสกาย ยูและซันก็กระโดดขึ้นตามมา
สกายโอบไหล่ซันที่ร้องไห้ปานจะขาดใจอีกข้างยูกำลังต่อสายหาพ่อแม่ของบีสท์และเพื่อนๆ ด้วยเสียงสั่นเครือ จนถึงโรงพยาบาลพวกเขาก็วิ่งตามไปยังห้องฉุกเฉินและหมอที่วิ่งหน้าตื่นมาก็คือพี่คุณ
“พี่คุณ...บีสท์...ช่วยบีสท์” สกายวิ่งเข้าไปหาพี่คุณบอกอีกคนเสียงตะกุกตะกัก น้ำตาไหลออกมาเป็นสายตรัยคุณอยากกอดปลอบน้องแต่หน้าที่ช่วยเหลือคนสำคัญกว่า
“ครับ ๆ ที่เหลือพี่จัดการต่อเองนะ เก่งมากคนเก่งนั่งรอนะ”
“บีสท์จะไม่เป็นไรใช่ไหม...” สกายน้ำตานองหน้าเอ่ยถาม ตรัยคุณลูบแก้มเด็กน้อยของเขาก่อนจะยิ้มให้
“พี่จะช่วยเต็มที่ครับ” พี่คุณหายเข้าไปในห้องฉุกเฉิน สกายเงยหน้าสูดน้ำมูกปาดน้ำตาทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นอย่างอ่อนแรงรู้สึกว่ามีคนคุกเข่าอยู่ตรงหน้าจึงลืมตาขึ้นมามองเป็นซันคนรักของบีสท์ อีกฝ่ายร้องไห้สะอึกสะอื้น
“ขอ...โทษ”
หมับ!!
สกายคว้าตัวซันเข้าไปกอดทันทีที่อีกฝ่ายกล่าวขอโทษ เขาส่ายหน้าไปมา “กูขอโทษ” ซันกล่าวขอโทษเขาอีกครั้ง
“อย่า...ฮึก...โทษตัวเอง”
“ฮึก”
“บีสท์ต้องไม่...เป็นอะไร”
“ขอโทษ กูขอโทษ”
เขาทั้งสองคนกอดกันร้องไห้โฮจนกระทั่งครอบครัวของบีสท์และเพื่อนๆ เดินทางมาถึงทุกคนต่างตื่นตระหนกกอดกันร้องไห้อยู่ด้านนอก ยิ่งตอนพยาบาลวิ่งออกมาบอกว่าบีสท์หยุดหายใจและต้องการเลือดด่วนใจของสกายเหมือนจะขาด เขาคงทนไม่ได้ถ้าต้องเสียเพื่อนคนสำคัญไปอีกคนแต่ข้างในนั้นมีพี่คุณอยู่ พี่คุณต้องไม่ปล่อยให้บีสท์เป็นอะไรเขาเชื่ออย่างนั้น เมื่อรวบรวมสติได้สกายก็ปาดน้ำตาลุกขึ้นไปเอากล่องพยาบาลมานั่งลงทำแผลให้ซันที่ดื้อไม่ยอมตามพยาบาลไปทำแผลข้างซันมีพ่อของบีสท์กอดปลอบอีกคนอยู่
“เก่งขึ้นเยอะเลยนะกาย ยูบอกพ่อว่ากายมีสติดีมากปฐมพยาบาลให้บีสท์จนรถพยาบาลมาถึง พ่อขอบคุณมากนะลูก” สกายส่ายหน้าทั้งน้ำตา
“มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้วครับพ่อ ผมเลือกเรียนหมอเพราะพวกเขา ผมไม่อยากเสียใครไปอีกแล้ว” พ่อบีสท์ยิ้มใจดีเกลี่ยเช็ดน้ำตาให้สกาย
“บีสท์โชคดีมากที่มีเพื่อนที่ดีแบบนี้”
“ผมก็โชคดีที่มีบีสท์เป็นเพื่อนครับ” เพราะการจากไปของไทน์ทำให้สกายตั้งเป้าหมายว่าต้องเป็นหมอ ต้องดูแลคนสำคัญทุกคนของเขาถึงจะช่วยอะไรไม่ได้มากแต่สกายก็ขอทำให้ดีที่สุด ดีกว่าไม่ทำอะไรเลยเขาได้แต่ภาวนาขอให้บีสท์ปลอดภัย
‘ไทน์อย่าเพิ่งเอาบีสท์ไปจากพวกเราเลยนะ’ สกายจมอยู่ในความคิดตัวเอง หลับตาสงบสติอารมณ์โดยมีคิงนั่งอยู่ข้างๆ จนในที่สุดก็ได้รับข่าวดีว่าบีสท์ปลอดภัย สกายทิ้งตัวร้องไห้ด้วยความดีใจจนกระทั่งพี่คุณเดินออกมาย่อตัวนั่งลงตรงหน้าเขา
“พี่คุณ...ขอบคุณครับ” ตรัยคุณยิ้มให้น้องด้วยความเหนื่อยอ่อน
“ในห้องพี่มีเสื้อผ้าอยู่ไปเปลี่ยนกันนะ” แต่เหนื่อยแค่ไหนเด็กน้อยที่อยู่ตรงหน้าเขาก็สำคัญกว่าสิ่งอื่นใด สกายปาดน้ำตาพยักหน้าเหมือนเด็กเดินตามการจับจูงของคนพี่ พอเข้ามาถึงห้องพักตรัยคุณก็คว้าตัวน้องมากอดปลอบ สกายร้องไห้โฮอีกครั้งพร้อมกับกล่าวขอบคุณซ้ำไปซ้ำมา
“ชู่ว...ไม่เป็นไรแล้วนะครับเด็กดี บีสท์ปลอดภัยแล้วนะ ไหนดูซิคนดีของพี่มอมแมมหมดเลย” เขาคลายอ้อมกอดลูบหน้าลูบตาน้องด้วยความเอ็นดูก่อนจะพาสกายไปนั่งบนโซฟาและตัวเองเดินออกไปด้านนอก ตรัยคุณกลับมาพร้อมกับผ้าสะอาดชุบน้ำเกลือหมาดหนึ่งผืน นั่งลงข้างสกายและบรรจงเช็ดเนื้อตัวให้น้องอย่างอ่อนโยน
“ตาบวมหมดแล้วคนเก่ง” เขาเกลี่ยใต้ตาน้องแผ่วเบาแล้วยิ้มให้ สกายสูดน้ำมูกเหมือนเด็กแล้วโถมตัวกอดเขา
“เปลี่ยนเสื้อผ้าไหมครับ” เขาถามน้องเสียงนุ่มพร้อมกับลูบหัวอีกคนไปด้วยแต่คนในอ้อมกอดส่ายหน้า
“กอดก่อนค่อยเปลี่ยน” ตัวยุ่งของเขากล่าวด้วยน้ำเสียงเอาแต่ใจ คนโตกว่าหัวเราะเอ็นดูแต่ก็ไม่ขัดน้องแถมยังดึงน้องมากอดแน่นขึ้นอีกต่างหาก เขารู้ว่าน้องกำลังเสียขวัญและต้องการที่พึ่งซึ่งนั่นก็ทำให้เขาดีใจมากที่ได้เป็นที่พึ่งนั้นของน้อง หลังจากที่สกายกอดพี่คุณจนพอใจและมีสติขึ้นมาอีกครั้ง เจ้าตัวก็ลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่พี่คุณหาเอาไว้ให้อย่างว่าง่ายจากนั้นก็เดินตามการจูงมือของพี่คุณกลับไปหาพวกเพื่อน
“ตาบวมน่าเกลียด” มาร์คเอ่ยทักทันทีที่เพื่อนตัวแสบเดินกลับมา สกายถลึงตาบวมๆ ใส่อีกฝ่ายก็ไม่ต่างจากเขาเท่าไหร่ ก่อนทั้งคู่จะหัวเราะให้กันสกายดึงมาร์คเข้ามากอด
“เดี๋ยวพี่หมอแดกหัวกู” มาร์คกระซิบให้สกายได้ยินแต่มีหรือสกายจะสนใจ พี่คุณไม่หึงงี่เง่า...หรอก...มั้ง สกายเหลือบไปมองคนข้างกายที่มองเขากอดกับมาร์คนิ่งแล้วค่อยๆ คลายอ้อมกอดเพื่อนตัวเล็กออก มาร์คเหมือนรู้สึกถึงรังสีอาฆาตรีบเด้งตัวออกวิ่งไปกอดแขนนาฟทันที
“เมื่อไหร่จะย้ายไปห้องพิเศษได้อ่ะพี่” สกายเปลี่ยนเรื่องหันไปถามพี่คุณ
“รอดูอาหาร 24 ชั่วโมงครับถ้าไม่มีปัญหาอะไรน่าจะย้ายไปห้องพิเศษได้” สกายพยักหน้าหงึกหงักยิ้มอ้อนไปอีกที ตรัยคุณเก๊กขรึมไม่ไหวได้แต่ยิ้มส่ายหัวอ่อนใจถึงจะรู้สึกหวงนิดหน่อยแต่ก็รู้ว่านั่นเพื่อนน้องแต่ที่ทำขรึมไปก็เพราะอยากแกล้งเด็กดื้อเท่านั้น
“หิวไหมเดี๋ยวกูไปซื้ออะไรให้กิน” เสียงทุ้มหนึ่งดังขึ้นอีกข้างหนึ่งของสกาย ร่างสูงของตรัยคุณเลิกคิ้วมองไปยังต้นเสียงก่อนมุมปากจะกระตุก
“เอ่อ...” สกายอึกอัก ทำอะไรไม่ถูกเมื่อคิงเดินเข้ามาถามด้วยความห่วงใยชัดเจน อาการเหมือนรถไฟชนกันจนพวกเพื่อนที่ยืนอยู่กลั้นขำแทบไม่ไหว
“มะ...ไม่หิวเท่าไหร่ แหะๆ” สกายโบกมือปฏิเสธยิ้มแหยปาดเหงื่อมองพี่คุณเหมือนคนมีชนักติดหลังยิ่งเห็นว่าพี่คุณนิ่งสกายยิ่งเหงื่อตก
ทำไงดีลุงแกจะโกรธไหม เรื่องเก่าหมดไปเรื่องใหม่เข้ามายิ่งกว่าพระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรกอีกชีวิตเท่าฟ้า!
tbc
-
ให้พี่คุณงอนเลย สกายจะได้ตามง้อมั่ง
ไม่เอาคิง เพื่อนกันก็พอค่ะ
-
งานเข้าคนฮอตแล้ว
-
ชนกันตู้ม เคลียร์จ้าสกายย
-
เสน่ห์แรงจริงนะน้องฟ้าเนี่ย อิอิ
ยังไงหัวใจน้องฟ้ามีแต่พี่ตรัยคุณเท่านั้น เขินๆๆๆๆ
-
แอบหงุดหงิดสกาย :ling2:
ใจเขาใจเราดิ ตอนที่พี่คุณทำแบบนั้นตัวเองก็ไม่โอเคไม่ใช่เหรอ เฮ้อ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
พี่คุณงอนเลย
ให้น้องสกายง้อบาง
อยากเห็น
5555555:)
:mew1:
-
น้องกายต้องชัดเจนนลูกกกก
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
คิง ผิดหวังแน่ๆ :mew2:
ไรท์หาคู่ให้คิงด้วยนะ :mew1:
พี่คุณ สกาย :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
26
“มึง...” สกายสะกิดแขนเพื่อนเรียกร้องความสนใจแต่พอเปาหันมาสนใจไอ้เพื่อนตัวดีก็ปิดปากเงียบเป็นอย่างนี้มาประมาณสามสี่รอบจนเปาคิดว่าถ้ามีรอบที่ห้าเขาจะฟาดกบาลมันจริงจังแล้ว
“อะไร”
เปาปรายตามองเพื่อนครู่หนึ่งก็กลับไปสนใจหนังสือในมือต่อ คนที่กำลังว้าวุ่นใจบึนปากงอนที่เพื่อนไม่สนใจตัวเองเท่าที่ควรวันนี้เปาและสกายเป็นเวรมาอยู่เฝ้าบีสท์ที่โรงพยาบาล ภาพเหล่านั้นทำเอาผู้ที่เห็นเหตุการณ์ทั้งสองคนอมยิ้มหัวเราะกลั้นขำกันจนหน้าดำหน้าแดงจนกระทั่งคนเจ็บอย่างบีสท์ทนความท่ามากของสกายไม่ไหวจึงเอ่ยขึ้น
“พูดก่อนจะโดนมันถีบไอ้กาย” สกายเม้มปากแน่น ย่นจมูกเหลือบมองซันที่นั่งให้เพื่อนบีสท์อ้อนก่อนจะเปล่งเสียงออกมา
“กูว่าลุงงอนกูแน่เลยอ่ะ”
“ลุง?” บีสท์ย้อนถาม สกายกลอกตาถอนหายใจตอบเสียงหน่าย
“พี่คุณ”
“อ้อ ก็มึงเรียกพี่เขาซะเสียหมด หล่อหนุ่มแน่นขนาดนั้นไปเรียกเขาลุงได้ไง” ซันแก้ตัวแทนแฟนตัวเองเลยถูกสกายโยนหมอนใส่แต่คนรักแฟนยิ่งชีพอย่างบีสท์มีหรือจะปัดป้องให้ไม่ทัน
“ไปทำอะไรให้พี่เขางอนล่ะ” เปาเอ่ยถามเนิบๆ
“เรื่องคิง”
“อ้อ” คราวนี้ทั้งสามคนร้องอ้อพร้อมกัน
“ไปเคลียร์กับคิงก่อนไป” ซันบอกเสียงสบายแต่คนไม่สบายใจน่ะสกาย
“ขอโทษนะซัน” ซันเลิกคิ้วแล้วหันไปป้อนผลไม้บีสท์ต่อ
“เรื่องอะไร ถ้าเป็นเรื่องคิงไม่ต้องขอโทษหรอกขานั้นมันรู้ตัวเองดีถึงจะขยันหยอดมึงยังไงกูว่ามันก็รู้นะว่าสายตามึงหยุดที่ใครแต่ไปคุยให้รู้เรื่องน่ะดีที่สุด”
“อือ...” สกายตอบรับเสียงหงอย
“ว้าหมดเวลาของกูแล้วหรอ” เสียงของคิงดังมาจากประตูพวกเขาหันไปมองโดยมีสกายทำหน้าตื่นมองอีกฝ่ายตาโต
“คิง...มึงได้ยินหมดเลยหรอ” สกายถามเสียงเบาคิงยิ้มบางพยักหน้ารับร่างสูงถอนหายใจเล็กน้อยแล้วเดินมานั่งตรงโซฟาไม่ไกลจากสกายนัก
“กูขอโทษที่ทำให้มึงเสียเวลานะคิงแต่ แต่กูเคยบอกมึงแล้วนะเว้ย” สกายกล่าวขอโทษแต่ก็ไม่วายแก้ตัวให้ตัวเอง สีหน้าเดี๋ยวหงอยเดี๋ยวเอาแต่ใจทำให้คนที่โดนปฏิเสธอมยิ้มเอ็นดู คิงถอนหายใจอีกครั้งรู้สึกเสียดายที่เจอกับคนๆ นี้ช้ากว่าใครบางคน
“ตอนแรกกูก็ตั้งความหวังเอาไว้นะแต่พอวันที่บีสท์มันถูกรถชนแล้วเห็นมึงพุ่งเข้าหาหมอคนนั้นกูก็รู้เลยว่าแข่งยังไงก็แพ้”
“โกรธกูไหมอ่ะ” สกายเหลือบตาถามคิงยิ้มส่ายหน้า
“โกรธทำไมวะกูเป็นคนดึงดันเองไม่ใช่รึไง ก็นะเจอคนถูกใจทั้งทีก็อยากจะลองดูสักตั้งแต่แหม่พี่เขาครบสูตรขนาดนั้นกูจะเอาอะไรไปสู้วะ หล่อ รวย เก่ง อ่อนโยน นี่มันผู้ชายในฝันของสาวๆ เลยนะ” คิงเอ่ยชมคนที่เขาเคยเกือบตั้งให้เป็นคู่แข่งแต่พอประเมินดูแล้วไม่ต้องแข่งก็รู้ว่าตัวเองยังห่างชั้นกับอีกฝ่ายเยอะ
“เออแต่ตอนนี้ไอ้คนที่มึงชมว่าหล่อ รวย เก่ง อ่อนโยนน่ะแถมความขี้งอนเข้าไปด้วย!” สกายบ่นร่างสูงโปร่งถอนหายใจฮึดฮัดทิ้งตัวพิงพนักพิงโซฟาแล้วเตะขาไปมา
“ทำไงดีวะ” สุดท้ายคนขี้โวยวายก็หงอยช้อนตามองเพื่อนทีละคนอย่างขอความช่วยเหลือ ทุกคนมองหน้ากันยิ้มๆ แล้วพยักเพยิดให้เปาเป็นคนตอบ
“ก็ไปง้อสิวะง่ายๆ” สกายขมวดคิ้ว
“ง่ายตรงไหน กูต้องเริ่มง้อยังไงกูยังไม่รู้เลยไอ้หมาเปา อีกอย่างนะกูกับพี่คุณก็ไม่ได้เป็นอะไรกันด้วย” ท้ายประโยคเสียงเบาจนทุกคนในห้องแทบจะไม่ได้ยิน คิงกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะโน้มตัวป้องปากเข้าหาสกาย
“กูมีวิธีนะติดแต่ว่ามึงจะกล้าหรือเปล่า” เมื่อได้ยินดังนั้นสกายก็ตาวาวพยักหน้าหงึกหงักเหมือนเด็กที่พ่อแม่อนุมัติซื้อของเล่น
สกายยืนละล้าละลังอยู่หน้าห้องของใครบางคน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่านี่คือหน้าห้องของคุณหมอตรัยคุณคนดีศรีสยามแต่ตอนนี้คุณหมอคนดีของทุกคนกำลังงอนสกายผู้หล่อเหลาคนนี้อยู่ถึงขนาดไม่ยอมตอบข้อความกันเลยนะ พี่คุณแม่งต้องโกรธเขามากแน่ๆ เลยอ่ะ โทรหาก็ถามคำตอบคำเป็นอะไรที่สกายขัดใจสุดๆ พอหนักเข้าอีกฝ่ายถึงขนาดตัดบทเขาวางสายใส่กันเลยนั่นทำให้ความอดทนของสกายหมดลงและตั้งใจว่าจะต้องเคลียร์กับพี่คุณให้รู้เรื่องวันนี้
เขาจดจำวิธีที่คิงแนะนำมาได้ขึ้นใจ สกายใช้เวลาทำใจถึงสามวันเต็ม! ก่อนที่จะเดินไปรวบรวมขอกำลังใจจากเพื่อนๆ ทุกคนในกลุ่มแล้วขับรถมาถึงคอนโดของพี่คุณเพราะคุณหมอเขาออกเวรมาตั้งแต่สองชั่วโมงที่แล้ว วิธีการของคิงเหมือนจะง่ายแต่พอคนอย่างสกายฟังปุ๊บขนตูดก็ลุกซู่นึกสภาพตัวเองทำอะไรแบบนั้นแล้วก็อยากอ้วกแต่คิงมันคอนเฟิร์มมาแล้วว่าได้ผลล้านเปอร์เซ็นต์แล้วคนอย่างสกายมีหรือจะไม่อยากลอง
“เอาวะ! สู้ดิมึงกายแค่อ้อนเอง” สกายพึมพำกับตัวเองเบาๆ แล้วเดินวนไปวนมาหน้าประตูของพี่คุณมากว่าห้านาทีแล้ว บอกว่าแค่อ้อนนั้นเหมือนจะง่ายแต่พอต้องตั้งใจทำสกายกลับรู้สึกว่ามันยากแสนยาก ตัวเขาก็ใหญ่อย่างกับควายไบซันให้มาทำอ้อนทำแบ๊วใส่พี่คุณที่ตัวใหญ่กว่ากันอย่างนี้ดูอย่างไรมันจะไม่ทุเรศลูกตามากกว่าน่ารักหรือ แต่แบบมีแค่พี่คุณที่เห็นไง ลุงอาจจะมองข้ามความตัวควายของเขาไปแล้วมองว่าน่ารักก็ได้
หรือเปล่าวะ
แม่งเอ๊ย! ยิ่งคิดยิ่งเครียด เครียดเว้ย! อยากโทรไปตะโกนด่าใครสักคนสองคนและสองชื่อที่ผุดมาในหัวของสกายก็คือ เพื่อนเชนและไอ้โฟล์คแฟนหนุ่มของแพรว คิดได้ดังนั้นมือก็รีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกหาเพื่อนสนิทเป็นคนแรก
“หวะ...”
“ไอ้ควายเชน!!!!!” เพื่อนยังไม่ทันพูดสวัสดีจบคำสกายก็ด่าสวนกลับไปเสียงดังก่อนจะตัดสายทิ้งแล้วกดโทรหาไอ้โฟล์คต่อทันที
“ว่างะ...”
“กูเกลียดมึงมากไอ้โฟล์ค!!!!!”
อีกครั้งที่ปลายสายยังไม่ทันพูดอะไรสกายก็ตะโกนใส่โทรศัพท์เสียงดังแล้วกดสายทิ้งถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งอกเหมือนได้ระบายความอึดอัดระลอกใหญ่ออกไป คราวนี้มีแรงฮึดขึ้นมาเยอะเขายิ้มกับตัวเองก้มลงกดส่งข้อความไปหาเพื่อนทั้งสองใจความว่าระบายอารมณ์เสร็จก็ปิดโทรศัพท์กันพวกมันโทรกลับมาด่า สูดลมหายใจลึกพร้อมเผชิญหน้ากับพี่คุณเต็มที่แต่แล้วก็สะดุ้งตกใจจนเข่าอ่อนเมื่อคนที่เขาตั้งใจมาหาเอ่ยถามพร้อมขมวดคิ้วมองเขาอยู่ตรงประตูหน้าห้อง
“โวยวายอะไรหน้าห้องพี่ครับ”
“พะ...พี่คุณ”
“ครับ” เป็นอีกครั้งที่พี่คุณไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้าเช่นเคยแถมยังพูดจาห้วนสั้นใส่กันอีก สกายเม้มปากกำมือแน่นด้วยความประหม่าก่อนจะสาวเท้าเข้าใกล้พี่ชาย
“มาหา...มากินข้าวด้วย” สกายบอกเสียงเบา ตรัยคุณเหลือบมองถุงกับข้าวพะรุงพะรังในมือน้องก่อนจะพยักหน้าเบี่ยงตัวให้อีกคนเข้ามาในห้อง สกายยิ้มดีใจรู้สึกมีกำลังใจง้อขึ้นมาหนึ่งระดับรีบวิ่งเข้ามาในห้องพี่คุณก่อนที่อีกคนจะเปลี่ยนใจ
“พี่คุณเหนื่อยไหม อาบน้ำหรือยังพี่ไปอาบน้ำก่อนนะเดี๋ยวผมจัดการอุ่นกับข้าวให้” สกายเดินถือของไปวางตรงเคาท์เตอร์ครัวแล้วหันกลับมาพูดคุยกับคนพี่ที่เดินตามเข้ามา พี่คุณยังอยู่ในชุดทำงานอยู่สกายเลยรีบเอ่ยเอาใจ
“ครัวพี่จะไม่พังใช่ไหม” สกายย่นหน้าทันทีที่ได้ยินแต่สำเหนียกได้ว่าวันนี้มาง้อห้ามโวยวายเอาแต่ใจใส่พี่คุณเด็ดขาด
“โห่พี่ไว้ใจผมได้เลย นะๆ ไปอาบน้ำให้สดชื่นก่อน” ไม่ว่าเปล่าสกายวิ่งมาพลิกตัวคนพี่เกาะหลังพี่คุณแล้วออกแรงดันให้อีกคนเดินไปยังห้องนอนชั้นบน เมื่อพี่คุณยอมขึ้นไปอาบน้ำแต่โดยดีสกายก็จัดการเอากับข้าวที่ตัวเองซื้อมาอุ่นและจัดใส่จานเรียบร้อยไม่นานพี่คุณในชุดลำลองก็เดินลงมา
“มาๆ พี่กินข้าวกันของโปรดพี่ทั้งนั้น” สกายก้าวเร็วมาจูงมือพี่คุณไปนั่ง ตรัยคุณมองการกระทำเอาใจเล็กน้อยของน้องกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อยอย่างที่น้องไม่ทันได้เห็นแล้วปล่อยตัวตามการชักนำของอีกคน รอดูวิธีง้อของน้องจนแทบทนไม่ไหว
ถือว่าเขาอดทนมาได้หลายวันไม่หลุดมาดนิ่งตามคำแนะนำของเพื่อนสาวซึ่งก็คือพี่สาวของน้องนั่นแหละ ฝันบอกว่าถ้าอยากให้น้องชัดเจนก็ต้องใช้ไม้แข็งไม่อย่างนั้นจอมดื้อของเขาก็ไม่มีวันแสดงออก ตรัยคุณเกือบหลุดแผนหลายครั้งเพราะอยากโอ๋น้องแต่ที่เขาทำได้ก็คือรีบกดตัดสายทิ้งเมื่อได้ยินเสียงหงอยเหงาของน้องแล้วก็ต้องมานั่งทอดถอนหายใจเฮือกใหญ่ รอมาหลายวันจนใจแป้วคิดว่าน้องจะไม่มาง้อกันเสียแล้วสุดท้ายแผนแกล้งงอนของเขาก็ได้ผล
เขากำลังจะได้จัดการเด็กดื้อสมใจแล้ว
“อร่อยไหมพี่” ตรัยคุณเหลือบมองน้องที่จ้องเขาตาแป๋วอย่างรอคอยคำตอบ ท่าทางน่ารักจนเขาอยากจะฝังเขี้ยวลงไปที่แก้มขาวแต่ก็ทำได้แค่พยักหน้ารับนิ่งๆ
“ครับ” พวกเขาทานข้าวกันต่อโดยมีสกายตักกับข้าวเอาใจคนพี่อย่างไม่ขาด พอทานข้าวเย็นกันเสร็จสกายก็ลุกขึ้นเก็บถ้วยชามเตรียมล้างแต่ตรัยคุณแย่งงานน้องไปเสียก่อน
“ไปนั่งรอเถอะครับ พี่ไม่ได้ซื้อถุงมือไว้ให้คู่เก่าเปื่อยไปหมดแล้ว”
สกายอมยิ้มมองแผ่นหลังของพี่คุณที่ยืนล้างจานอยู่ ร่างโปรงสูดลมหายใจลึกก่อนจะก้าวเข้าไปประชิดตัวพี่คุณแล้วกอดเอวพี่จากด้านหลัง ซบหน้ากับแผ่นหลังกว้างอย่างออดอ้อน ตรัยคุณชะงักมือที่กำลังล้างจานอยู่เล็กน้อยก่อนจะนิ่งเงียบรอดูว่าน้องจะทำอะไรต่อไป
“ขอบคุณครับ” สกายเอ่ยขอบคุณเสียงอู้อี้เพราะยังฝังหน้าอยู่กับแผ่นหลังของพี่คุณ
“ไม่ไปนั่งรอดีๆ ล่ะครับ” แทนคำตอบสกายถูหน้าไปมากับหลังพี่คุณพร้อมกับกอดเอวอีกคนแน่น
“ไม่เอา พี่คุณโกรธ”
“พี่ไม่ได้โกรธครับ”
“งั้นงอน” คราวนี้พี่คุณเงียบแสดงว่างอนจริงๆ
“งอนอะไรผมอ่ะพี่”
“ไม่มีอะไรนี่ครับ” สกายย่นจมูกเมื่อได้ฟังพี่คุณปฏิเสธเสียงสูง
“ถ้าเรื่องคิงฟังผมอธิบายก่อนได้ไหมอ่ะ” ตรัยคุณล้างจานใบสุดท้ายเสร็จพลิกตัวหันกลับมาหาสกาย
“ไปนั่งคุยกันดีๆ เถอะครับ” สกายพยักหน้าหงึกดึงมือตรัยคุณให้เดินตาม
“ผมคุยกับคิงเรียบร้อยแล้วนะพี่ เราเป็นเพื่อนกัน” ตรัยคุณนั่งเว้นระยะห่างจากน้องเล็กน้อยนั่งกอดอกฟังน้องพูด
“ครับ” สกายยู่หน้าเมื่อพี่คุณตอบกลับมาสั้นๆ
“พี่อ่ะ”
“ครับ? พี่ทำไม เอาจริงพี่ก็ว่าอะไรเราไม่ได้ไม่ใช่หรือครับ พี่แค่รู้สึกไม่พอใจแต่ในเมื่อเราไม่ได้เป็นอะไรกันพี่ก็ต้องจัดการกับความรู้สึกของพี่ด้วยตัวเอง” เป็นครั้งแรกในรอบหลายวันที่พี่คุณพูดประโยคยาวๆ แบบนี้ให้สกายได้ยิน แต่พอได้ยินแล้วใจคนฟังก็วูบโหวง
“พี่คุณ...ถ้าไม่สำคัญทำไมผมต้องตามมาง้อพี่ล่ะ” สกายขยับเข้ามาใกล้
“ไม่รู้สิครับเพราะพี่เป็นเพื่อนของฝันมั้งครับ” สกายเบะปากคล้ายจะร้องไห้ พี่คุณไม่เคยประชดประชันแบบนี้เลย สกายทำไรไม่ถูกเลยโถมตัวกอดเอวอีกคนแน่น
“ไม่ใช่สิพี่ พี่คุณไม่เป็นแบบนี้ ไม่เอา”
“แบบไหนครับ” ตรัยคุณไล่ต้อนเด็กน้อยของเขาอยากกอดตอบแทบแย่แต่ต้องห้ามใจตัวเองเอาไว้
“พี่ก็รู้ว่าผมไม่เคยคิดแบบนั้นมานานแล้ว พี่สำคัญคือพี่สำคัญ พี่คุณสำคัญเพราะพี่คุณพิเศษ…เป็นคนพิเศษของผม” ตรัยคุณยิ้มกว้างเพราะน้องยังซบหน้าในอกเขาจึงไม่เห็น
“แล้วคนพิเศษคนนี้ทำอะไรได้บ้างครับ”
“ได้หมดเลย” สกายรีบตอบเพราะกลัวพี่คุณจะคิดมากไปกว่านี้โดยที่ไม่รู้เลยว่ากำลังจะถูกหมาป่าเจ้าเล่ห์จับกิน
“พี่หวงได้ไหม”
“ได้”
“พี่ห้ามได้ไหม”
“ได้ครับ”
“พี่กอดเราได้ไหม”
“ได้ได้”
“พี่จูบเราได้ไหม”
“กะ…ก็ได้”
“แล้วอย่างนี้ฟ้าจะยอมรับได้หรือยังครับว่าเรารักกัน” สกายแทบลืมหายใจเมื่อฟังคำพูดจี้ใจของพี่คุณ
“พี่คุณ…มั่นใจแล้วใช่ไหมว่าเป็นผม” สกายสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่โอบล้อมร่างกายของเขา ใบหน้าขาวฝังแน่นกับอกอุ่นของพี่คุณ การกระทำของพี่คุณชัดเจนเสมอเป็นตัวสกายเองที่เฉไฉมาตลอด
“ฟ้ารู้คำตอบดีอยู่แล้วครับ”
“ครับ”
“คำตอบล่ะครับ” สกายพยักหน้าหงึกหงักก่อนตอบเสียงเบา
“ผมรักพี่คุณ” ตรัยคุณยิ้มกว้างกอดกระชับตัวน้องแน่นก่อนจะก้มหน้าลงจูบหน้าผากเด็กดื้ออย่างแสนรัก
“กว่าจะบอกรักพี่ได้นะเด็กดื้อ”
“ก็มันพูดง่ายที่ไหนกันเล่า” สกายโวยวายอยู่ในอ้อมกอดของตรัยคุณ คนพี่ยิ้มกว้างกดจูบทั่วใบหน้าแดงๆ ของเด็กดื้อแล้วจูบซ้ำๆ บนริมฝีปากสีอ่อน
“พี่รักเราคนเดียวนะครับ รักมาตลอดไม่เคยเปลี่ยน” สกายน้ำตารื้น รู้สึกอุ่นไปทั้งหัวใจ ใบหน้าและน้ำเสียงของพี่คุณไม่มีส่วนไหนเลยที่สกายจะสังเกตเห็นคำโกหก มันมั่นคงจนหัวใจสกายสั่นไหวไปกับคำว่ารักเป็นครั้งแรก
ครั้งแรกที่เขารู้สึกได้รับความรักมากมายขนาดนี้
“พี่เหนื่อยกับผมบ้างหรือเปล่า” ตรัยคุณรวบเอวน้องยกตัวสกายให้ขึ้นมานั่งคร่อมตักกอดเอวน้องไว้หลวมๆ ส่ายหน้าเป็นคำตอบ
“ไม่เคยครับ”
“ซักนิดก็ไม่มีหรอ” ตรัยคุณยิ้มยืดตัวจูบปากน้องแล้วผละออกมาส่ายหน้า
“ไม่มีครับ” สกายหน้าแดงโน้มตัวมากอดคอพี่คุณแล้วซบหน้าบนไหล่หนาอย่างขวยเขิน หัวใจเต้นแรงจนเจ็บแต่กลับมีความสุขจนต้องยิ้มออกมากว้างๆ เป็นการระบาย
“บอกได้ไหมว่าทำไม”
“เพราะฟ้าเป็นเป้าหมายเดียวในชีวิตพี่ที่ต้องคว้าเอามาให้ได้” สกายนิ่งอึ้ง ผละตัวออกมามองหน้าพี่คุณเล็กน้อยแล้วเอ่ยถามต่อ
“นานเท่าไหร่แล้ว” ตรัยคุณยิ้มอ่อนโยนยกมือข้างหนึ่งลูบหัวน้องไล้ลงมาลูบแก้มแช่เอาไว้
“ตั้งแต่ที่เราสัญญากัน” สกายตาโต
“ตั้งแต่เด็ก”
“ครับ”
“นั่นมัน…บ้าไปแล้ว” สกายสบถออกมาอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
“ฟ้าจำเหตุการณ์ตอนนั้นได้ไหมครับ” สกายเม้มปากแน่น สมองพยายามคิดไปถึงอดีตในตอนที่เขากับพี่คุณสัญญาว่าจะแต่งงานกัน
ในตอนนั้นเขานั่งเล่นกับพี่คุณอยู่ในสวนหลังบ้าน นั่งต่อเลโก้กันอยู่เป็นบ้านและอาณาจักรของเรา สกายจำบริบทตอนนั้นไม่ค่อยได้แต่ใจความโดยรวมคือเขาไปขอพี่คุณแต่งงาน
“จำได้ไม่หมดอ่ะพี่” ตรัยคุณอมยิ้มแล้วดึงตัวน้องเข้ามากอดซบอกตัวเองอีกครั้ง
“วันนั้นเรานั่งเล่นเลโก้กันอยู่”
“ครับอันนี้ผมจำได้”
“ฟ้าขอให้พี่ต่อบ้านหลังใหญ่ๆ ให้” ตรัยคุณเล่าต่อ สกายพยักหน้ารับ
“ผมต่อต้นไม้กับสวน” สกายเล่าบ้าง ตรัยคุณยิ้มแล้วหันไปหอมแก้มน้องฟอดใหญ่
“ฟอด! ครับ แล้วฟ้าก็บอกว่าถ้าโตมาฟ้าจะแต่งงานแล้วมีบ้านใหญ่ๆ แบบนี้” คราวนี้สกายเงียบเพราะเขาจำไม่ค่อยได้
“พี่เลยบอกว่าบ้านนี้พี่เป็นคนต่อ” สกายเม้มปากแก้มแดง คำพูดในวันวานเริ่มไหลกลับเข้ามาในความทรงจำ
“ฟ้าถามพี่ว่าต้องทำยังไง” ยิ่งฟังพี่คุณเล่าแก้มสกายก็ยิ่งแดง มือขาวกำเสื้อพี่คุณแน่น
“พี่บอกว่าถ้าฟ้าอยากได้บ้านหลังนี้ฟ้าต้องแต่งงานกับพี่”
“พี่คุณบอกว่าจะให้เลี้ยงหมาตัวใหญ่ๆ หลายๆ ตัวด้วย”
“ใช่ครับแล้วพี่บอกอะไรอีกจำได้ไหมหืม?”
“พี่คุณบอกว่าถ้าแต่งงานกับพี่คุณ พี่คุณจะตามใจทุกอย่าง”
“ใช่แล้วครับ”
“ผมเลยวิ่งเข้าไปบอกทุกคนว่าจะแต่งงานกับพี่คุณ” ตรัยคุณยิ้มขำแล้วหอมแก้มน้องอีกฟอดใหญ่ ใช่แล้ว ในตอนนั้นไม่ใช่น้องหรอกที่อยู่ๆ ก็วิ่งเข้าไปประกาศกับทุกคนว่าจะแต่งงานกับเขา
แต่เป็นเขาเองที่เป็นผู้บงการอยู่เบื้องหลังทั้งหมด ก็ช่วยไม่ได้นี่นาน้องดันทำให้เขาตกหลุมรักจนถอนตัวไม่ขึ้นทำไมล่ะ
น้องฟ้าของพี่คุณ
tbc
talk. ถึงร้ายก็รักค่ะพี่หมอ หนูรักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ฮืออออ ทำไมพี่หมอไม่ใช่ของฉัน!
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ดีมาก อ่านแล้วสบายใจ :)
-
พี่คุณมันร้ายมาตั้งนานแล้วก็เขารักมาตั้งแต่เด็ก
-
ถึงพี่คุณจะร้ายแต่น้องก็รักค่ะ
-
น้องฟ้าในที่สุดก็ยอมรับสักที ยินดีกับพี่คุณ คราวนี้ไม่ต้องออกโรงกำจัดคิงนะพี่ น้องฟ้าเคลียร์เอง
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4:
-
สกายลูก ทำไมอ้อนน่ารักแบบนี้
เขินอ่ะ
-
หมอคุณ เค้าขุดหลุมรอนานแล้ววววว
-
อ่านอย่างมีความสุข อ่านไป ยิ้มไป :mew1:
พี่คุณ ก็แกล้งงอน ให้น้องง้อ
โอ๊ย สกาย น่ารัก ..... พี่คุณทั้งกอด ทั้งหอม ไม่ปล่อยมือเลย ชื่นใจ
ตรัยคุณ เท่าฟ้า :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เค้าเป็นแฟนกันแล้ววววว :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
น้องสกายมีง้อด้วย
น่ารัก
พีคุณแอบร้ายนะเราอะ
:mew1:
:mew1:
:mew1:
-
:z13: :z13: :z13:
:mew1:
-
พี่คุณมันร้าย 55
-
27
“คืนนี้นอนที่ไหนครับ”
ตรัยคุณเอ่ยถามเสียงนุ่มหลังจากที่พวกเขาปรับความเข้าใจและกอบโกยเอาผลกำไรชุ่มปอดจนเด็กในอ้อมกอดหน้าแดงไม่หาย ตอนนี้สถานะของพวกเขาไม่ต้องพูดก็รู้ว่าเป็นคนรักกันแล้วและอย่างที่รู้ว่าเมื่อได้เป็นคนรักตรัยคุณก็รู้สึกอยากรักอีกคนเสียจนเต็มแก่ ที่ถามก็เพราะให้โอกาสน้องได้ตัดสินใจถ้าน้องจะกลับไปนอนที่ห้องเขาก็ไม่ห้ามแต่ถ้านอนที่นี่ก็ หึหึ
เขาอดทนมานานแค่ไหนใครๆ ก็รู้
“หน้าลุงหื่นมากรู้ตัวไหม” สกายหรี่ตามองพี่คุณด้วยความไม่ไว้ใจ คนที่ถูกเรียกว่าลุงขมวดคิ้วฉับทันใดนั้นก็รวบเอวน้องดึงมานั่งตักวางคางบนไหล่เด็กดื้อที่กล้าเรียกเขาว่าลุง
“เรียกพี่ว่าอะไรนะครับ”
“ลุง อื้อ!” สกายถูกลงโทษด้วยการดูดปากแรงๆ จากพี่คุณหนึ่งที พอน้องขมวดคิ้วจะอ้าปากว่าก็โดนอีกหนึ่งทีจนสกายหน้ามุ่ยดิ้นลงจากตัก
“พี่คุณแม่ง!”
“หึหึ ไม่เรียกพี่ลุงอีกหรือครับ” สกายมองคนขี้แกล้งตาขวาง
“ไม่เรียกแล้วปล่อยเลยจะกลับไปนอนห้อง!” นอกจากไม่ปล่อยแล้วตรัยคุณยังกอดเอวน้องแน่นขึ้นพร้อมกับเอ่ยอ้อน
“คิดใหม่อีกทีได้นะครับ ฟ้าอยากกลับห้องจริงๆ ใช่ไหม ไม่อยากนอนกับพี่หรือครับ” สกายเม้มปากเหลือบตามองคนแก่ขี้อ้อน
“นอนนี่ผมจะปลอดภัยไหมอ่ะ” สกายได้ยินเสียงพี่คุณหัวเราะ
“แน่นอนว่าไม่ครับ” นั่นไง! สกายร้องดังในใจก็พอรู้ว่าถ้าคืนนี้นอนที่นี่เอกราชประตูหลังต้องถูกช่วงชิงอย่างแน่นอนแต่ไม่คิดว่าพี่คุณจะตรงไปตรงมาได้ขนาดนี้
“แล้วพี่ยังจะให้ผมนอนอีกหรอ คิดว่าผมจะยอมหรือไง”
“อยากรักก็ต้องเสี่ยง ไม่อยากให้เธอเป็นเพียงภาพในความฝัน” สกายหัวเราะพรืด ไม่ได้คำตอบแต่ได้เพลงมาท่อนนึงแทนแล้วมันตรงคำตอบตรงไหนกันฟระ! พี่คุณแม่งแถได้โล่จริงๆ
“พี่นี่มันจริงๆ เลย”
“ฟ้าไม่อยากรู้หรือครับว่าที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้นกับพี่บ้างแล้วพี่ยังมีเรื่องอะไรที่ยังไม่บอกเราอีก” สกายตีมืออีกคนที่อยู่ไม่สุขเผลอแปบเดียวหายผลุบเข้าไปในเสื้อของเขาแล้ว
“ผมไม่หลงกลพี่หรอก” ตรัยคุณย่นจมูกใส่เมื่อหลอกล่อน้องไม่สำเร็จ ร่างสูงใหญ่จูบไหล่แล้วขบเบาๆ อย่างมันเขี้ยวก่อนจะคลายอ้อมกอดปล่อยน้องให้ลุกยืน
“ยอมแล้วครับ ว้า...แย่จังหลอกแฟนไม่สำเร็จ” สกายหน้าร้อนฉ่าเป็นครั้งแรกที่พี่คุณเรียกเขาว่าแฟนแถมยังมองด้วยสายตาหวานล้ำถึงจะมีภูมิต้านทานบ้างแต่ก็แอบมีเข่าอ่อนเล็กน้อย
“ผะ...ผมจะกลับห้อง” สกายบอกเสียงตะกุกตะกัก ตรัยคุณยิ้มเอ็นดูพยักหน้าลุกขึ้นจูงมือเดินไปส่งน้องแต่ยังไม่พ้นห้องนั่งเล่นสกายก็ขืนตัวไว้
“ครับ?”
“ผมบอกว่าผมจะกลับห้อง” สกายย้ำและตรัยคุณก็พยักหน้าตกลงแต่เมื่อเด็กน้อยของเขามีท่าทีลังเลจึงเลิกคิ้วถาม
“เป็นอะไรไหนบอกพี่สิครับ หืม?” ตรัยคุณสาวเท้าเข้าประชิดดึงข้อมือน้องสองข้างเข้าหาตัวใช้จมูกตัวเองเกลี่ยชนจมูกน้องเบาๆ
“ก็บอกว่าจะกลับห้องไง” สกายย้ำเสียงเบาหมั่นไส้พี่คุณเลยงับปากอีกคนเป็นการลงโทษ
“พี่ก็จะพาไปส่งไงครับ” ดูเหมือนว่าความเข้าใจของทั้งคู่จะไม่ตรงกันสกายจึงฟึดฟัดหน้ามุ่ย
“ตาลุงซื่อบื้อ! ผมหมายถึงห้องพี่ต่างหากเล่า!” เพียงเท่านั้นคนฟังก็ยิ้มกว้างก้มลงจูบน้องซ้ำๆ แต่นอกจากสกายจะไม่หลบแล้วยังจูบตอบคนพี่อย่างเร่าร้อนอีกต่างหาก
ทั้งสองแลกลมหายใจกันอย่างไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อยจนกระทั่งแผ่นหลังของสกายสัมผัสกับเตียงคิงไซส์ของพี่คุณ เสื้อผ้าถูกปลดเปลื้องทีละชิ้นสายตาเร่าร้อนของตรัยคุณมองไล่ทุกสัดส่วนบนตัวสกาย เคยรู้สึกว่ารอยสักของน้องมันรกหูรกตาทำลายผิวขาวสวยๆ ที่เขาชอบจับชอบหอมแต่ในตอนนี้เขากลับรู้สึกว่ามันกระตุ้นอารมณ์ดิบในร่างกายได้อย่างดียิ่ง ยิ่งมองน้องยิ่งดูเซ็กซี่และไวเท่าความคิดตรัยคุณที่คร่อมตัวสกายอยู่ทางด้านบนก็โน้มตัวลงมาจูบไล้ตามรอยสักของสกายทีละแห่ง
ร่างขาวกระตุกวูบตามสัมผัสร้อนที่พี่คุณกระทำความรู้สึกหวามไหวอย่างนี้ใช่ว่าสกายจะไม่เคยประสบพบเจอเพียงแต่ประสบการณ์ที่ผ่านมาไม่เคยมีสักครั้งที่หัวใจเขาจะเต้นแรงไปกับสัมผัสของฝั่งตรงข้ามได้มากขนาดนี้มันมากเสียจนสกายต้องจับไหล่พี่คุณที่กำลังง่วนอยู่กับรอยสักตรงอกให้เงยหน้าขึ้นมามองด้วยความสงสัย สองแขนของสกายโอบรอบคอของพี่คุณก่อนจะส่งผ่านความต้องการทางสายตาให้คนพี่เลื่อนตัวขึ้นมาจูบตัวเอง ตรัยคุณอมยิ้มเล็กน้อยแกล้งแฟนเด็กของตนเองโดยการเลื่อนตัวขึ้นมาให้ใบหน้าของเขาทั้งสองคนอยู่ในระนาบเดียวกันแต่ยังไม่ยอมก้มลงมามอบจูบหวานๆ ให้สกายสักที คนอายุน้อยกว่ามองค้อนขัดใจยันศอกตัวเองดันตัวขึ้นไปจูบพี่เขาเสียเอง
“อือ...พี่คุณขี้โกง”
“หืม? พี่ทำอะไรครับ” จมูกโด่งกดหอมแรงๆ ตรงซอกคอขาวแล้วผละหน้าออกมามองหน้าน้อง สกายย่นจมูกแล้วงับปากพี่คุณเบาๆ
“ผมแทบจะเปลือยอยู่แล้วแต่พี่กลับเสื้อผ้าอยู่ครบทุกชิ้น” ตรัยคุณหลุดหัวเราะรู้สึกมันเขี้ยวเด็กดื้อจนต้องดูดแรงๆ ที่ต้นคอขาวจนเกิดรอย
“ถ้าอย่างนั้นฟ้าถอดให้พี่ได้ไหม”
สกายชั่งใจเม้มปากครุ่นคิด อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะมาเสนอตัวให้พี่คุณขนาดนี้แล้วจะมัวมาทำเขินอายก็ใช่เรื่อง สองมือเรียวจึงผลักให้คนพี่ขยับตัวนั่งโดยตัวเองขยับตามมาคร่อมตักอีกฝ่ายมือเรียวแกะกระดุมเสื้อพี่คุณทีละเม็ดช้าๆ เหมือนจงใจจะยั่วกันและเป็นตรัยคุณที่ทนไม่ไหวสองแขนรวบเอวน้องมาแนบชิดเสียจนอะไรๆ ของทั้งคู่เสียดสีกัน สกายตกใจเล็กน้อยไม่เคยเห็นพี่คุณที่ใจร้อนแบบนี้แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าพี่คุณตอนนี้น่ะโคตรฮอท!
ร่างเปลือยเปล่าสองร่างนัวเนียแนบชิดอยู่บนเตียงกว้างสกายแทบหลอมละลายไปกับความเร่าร้อนของคุณหมอคนหล่อเด็กหนุ่มหายใจหอบถี่ทุกครั้งที่ริมฝีปากร้อนกดจูบทุกส่วนของร่างกายเสียงครางต่ำกระตุ้นอารมณ์ดิบของคุณหมอยังหนุ่มได้เป็นอย่างดี นิ้วเรียวยาวชโลมเจลหล่อลื่นจนชุ่มกดลึกเข้าไปในช่องทางด้านหลังของสกายช้าๆ ยิ่งร่างโปร่งข้างใต้บิดเร่าเผยเสียงครางหวานมากเท่าไหร่ ตรัยคุณแทบอยากจะเอาของเขาเข้าไปในตัวน้องมากเท่านั้นแต่เขาก็ยังยั้งใจเอาไว้ได้เพราะไม่อยากให้น้องเจ็บ
ทุกอย่างต้องค่อยเป็นค่อยไป ตรัยคุณเรียนรู้ข้อนี้มาเป็นอย่างดี
“ฮือ...พี่คุณ” ดวงตาฉ่ำน้ำช้อนมองคนพี่ด้วยแรงปรารถนา ตรัยคุณกระตุกยิ้มมุมปากรู้ดีว่าไปกระตุ้นส่วนกระสันของน้องนิ้วเรียวจึงจงใจกดย้ำจนสกายครางลั่นและถูกปิดปากด้วยจูบหวานฉ่ำ
“พี่เข้าไปนะครับ” สกายพยักหน้าสองแขนคล้องคอคนด้านบนให้โน้มตัวลงมาจูบตนเองอีกครั้ง ตรัยคุณกดส่วนหัวเข้าไปช้าๆ ก่อนจะหยุดเมื่อน้องเกร็ง
“ไม่เกร็งนะครับ”
“เจ็บ” สกายเบะปากเหมือนจะร้องไห้ คุณหมอตรัยคุณยิ้มเอ็นดูกดจูบทั่วหน้าน้องด้วยความรักใคร่ สกายสูดลมหายใจลึกพยายามผ่อนคลายแล้วพยักหน้าให้อีกคนต่อ ตรัยคุณดันของตัวเองเข้าไปจนสุดให้น้องได้ปรับตัวสักครู่ก็เริ่มขยับ เขากัดฟันจนสันกรามนูนพยายามจะไม่กระแทกแรงเพราะกลัวน้องเจ็บ
“ฮ่ะ...อะ...พี่คุณ”
“ครับ”
“ทำอย่างที่อยากทำก็ได้” สกายเอ่ยเสียงแผ่วยอมรับว่าเขินแต่เขาก็ไม่ได้เห็นแก่ตัวมีความสุขอยู่คนเดียว การเมคเลิฟมันคือเขาทั้งคู่ต้องมีความสุขไม่ใช่หรือ ฝั่งตรัยคุณพอได้ยินน้องพูดดังนั้นก็ยิ้มบางก้มลงจูบขมับขาวอย่างแสนรัก
“ถ้าให้พี่ทำอย่างที่อยากทำฟ้าจะเจ็บ” พูดจบก็แกล้งกระแทกสวนแรงๆ จนสกายหลุดเสียงร้อง น้องตีแขนเขาดังเพียะมองค้อนหน้ามุ่ยซึ่งตรัยคุณเห็นว่ามันน่ารักน่าแกล้งมาก
“นิสัย!”
“หึหึ ก็สาธิตให้ดูไงครับว่าถ้าทำอย่างที่อยากทำฟ้าจะเจ็บ”
“ไม่”
“หืม?”
“ไม่เป็นไร ผมอยากให้พี่มีความสุข” สิ้นประโยคนั้นตรัยคุณก็ยิ้มกว้างและสกายก็ไม่ได้เอ่ยอะไรอีกเลยนอกจากเสียงครางและเสียงทุ้มของคุณหมอตรัยคุณที่พร่ำบอกรักเด็กดื้อของเขาจนรุ่งสาง
“เฮือก! พี่คุณมันลึก!” สกายสะดุ้งเฮือกเมื่อถูกจับเปลี่ยนท่าทั้งที่ส่วนนั้นของพี่คุณยังอยู่ในตัวเขา ตรัยคุณยิ้มร้ายแล้วบังคับให้สกายขยับสะโพก
“ขอท่านี้นะครับ” ตรัยคุณกระซิบบอกน้องเสียงแหบพร่า สกายเม้มปากมองค้อนแต่พอเห็นสีหน้าของพี่คุณแล้วก็ยอมเป็นฝ่ายขยับเอง
“อือ ฟ้าดีครับ”
“อ๊ะ อย่าสวนดิพี่!”
“ก็เราฮอทพี่ทนไม่ไหว อืมมม”
“พี่คุณ อื้ออ” สกายรู้สึกเหมือนใจจะขาดเมื่อพี่คุณกระแทกสวนขึ้นมาสองแขนขาวโอบรอบคออีกคนแน่นเสียงครางหวานกระตุ้นให้อารมณ์ตรัยคุณพุ่งสูง เขาขยับแก่นกายเข้าออกถี่จนการปลดปล่อยครั้งสุดท้ายมาถึง
“รักเรานะครับที่รักของพี่”
สกายตื่นมาเกือบเที่ยงของอีกวัน ร่างสูงโปร่งนิ่วหน้าทันทีที่ขยับตัวขนาดพี่คุณปลุกขึ้นมากินยาทายาให้แล้วนะเนี่ยยังโคตรเจ็บเลย คนที่สูญเสียเอกราชทางประตูหลังได้แต่นอนหน้ามุ่ยอยู่บนเตียงพลางมองหาเจ้าของห้องที่หายไปไหนก็ไม่รู้
‘ตื่นแล้วหรือครับฟ้า’
“อยู่ไหนอ่ะพี่” สกายกระแอมไอเล็กน้อยก่อนพูดใส่โทรศัพท์
‘ห้องหนังสือครับ’
“ผมเจ็บ”
‘กำลังเดินไปหานะครับที่รักไม่งอแงนะ’
“ฮึ่ย!” สกายกดตัดสายด้วยใบหน้าร้อนผ่าวไม่ถึงนาทีร่างสูงก็ก้าวเข้ามาในห้องทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงอมยิ้มมองเขา
“ปวดหัวไหมครับ” สกายส่ายหน้า
“เจ็บตรงนั้นมากไหม” คราวนี้สกายพยักหน้า ตรัยคุณยิ้มแล้วก้มลงมาจูบปากน้องเบาๆ
“พี่บอกแล้วว่าถ้าตามใจพี่เราจะเจ็บมาก” สิ้นคำคุณหมอก็ถูกค้อนวงโตส่งเข้าให้ เขาหัวเราะแล้วทิ้งตัวลงนอนคว้าเด็กงอแงเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด
“หิวไหมอยากกินอะไรดีครับ”
“ยังไม่ค่อยหิวเลยพี่”
“แต่เดี๋ยวต้องกินยานะครับ ข้าวต้มกุ้งดีไหมเมื่อเช้าพี่ให้แม่บ้านซื้อกุ้งแม่น้ำมาให้”
สกายนิ่งคิดตามก่อนจะพยักหน้าตกลง เขาถูกลวนลามอีกนิดหน่อย จริงๆ ก็ไม่หน่อยพี่คุณหอมโน่นหอมนี่จนพอใจจึงพาเขาขี่หลังไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ ความจริงแล้วลุงแกอยากอุ้มท่าเจ้าสาวแต่ขอโทษทีเถอะสกายไม่ได้ตาบอดจนลืมขนาดตัวของตัวเองนะ
“พี่รอหน้าห้องน้ำนะครับ”
“ครับ”
จุ๊บ!
“ค่าอุ้ม” สกายถูกคิดค่าอุ้มเป็นจูบหนึ่งจูบซึ่งเขาก็คิดว่าตัวเองมีแต่เสียเปรียบฝั่งลุงแกได้เปรียบเห็นๆ แถมยังค้ากำไรเกินควรด้วย!
“เอาใหญ่เลยนะพี่”
“ก็พี่รัก” โอเคสกายยกมือยอมแพ้เล่นพูดออกมาหน้าตาเฉยแบบนี้กะให้เขาเขินตายไปเลยหรืออย่างไร พอจะเข้าใจความรู้สึกเพื่อนบีสท์เสียแล้วสิ
“ออกไปเลยผมจะแปรงฟัน”
“ครับๆ เสร็จแล้วเรียกพี่นะ” สกายทำท่าโอเคแล้วปิดประตูห้องน้ำ พอเห็นสภาพตัวเองในกระจกก็ต้องเบิกตากว้าง
“พี่คุณมึงไปตายอดตายอยากมาจากไหนเนี่ย” ร่างโปร่งบ่นคนรักเสียงเบาเพราะกลัวคนที่ยืนรออยู่หน้าห้องน้ำได้ยินพลางบิดตัวสำรวจร่างกายตัวเองที่เต็มไปด้วยรอยรักแล้วแบบนี้เขาจะใส่เสื้อคอกว้างได้ยังไง คิดแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจเพราะตัวเองเป็นฝ่ายยอมเขาเอง แม่รู้แม่จะตีไหมนะที่ลูกชายทำตัวแบบนี้
พอออกมาจากห้องน้ำสกายก็ขี่หลังพี่คุณลงมาข้างล่าง นั่งดูการ์ตูนอยู่ในห้องนั่งเล่นส่วนคนพี่ก็เข้าครัวทำอาหาร สกายเอี้ยวตัวไปหยิบมือถือขึ้นมาดูข่าวสารบ้านเมืองเล็กน้อยพอเห็นว่าไม่มีอะไรก็วางโทรศัพท์ทิ้งไว้ข้างกายและนั่งดูการ์ตูนต่อ อีกครู่ใหญ่พี่คุณก็เดินเข้ามาพร้อมกับข้าวต้มชามใหญ่ในมือแถมน้ำส้มคั้นสดและน้ำเปล่าอีกแก้วใหญ่
“กินข้าวครับจะได้กินยา”
“ผมเจ็บ”
ตรัยคุณอมยิ้มมองเด็กช่างอ้อน เขาพยักหน้านั่งลงข้างน้องยกชามข้าวต้มมาวางไว้ตรงตักและป้อนสกายทีละคำ ทางด้านสกายเมื่อเห็นพี่คุณเอาอกเอาใจก็ยิ้มตาหยีเหมือนเด็กอ้าปากรับข้าวต้มที่คนพี่ป้อนเคี้ยวตุ้ยๆ
“กินยานะครับแล้วนอนพักผ่อน” สกายรับยามากินอย่างว่าง่ายแล้วล้มตัวลงนอนบนโซฟาเบดตัวใหญ่ในห้องพี่คุณ
“ไม่ขึ้นไปนอนข้างบนดีๆ ล่ะครับ” ร่างสูงเดินมาทิ้งตัวลงนอนข้างน้องนิ้วเรียวปัดปอยผมที่เริ่มยาวของสกายออกให้เห็นใบหน้าเกลี้ยงเกลา
“ขี้เกียจ”
ฟอด!
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพี่ขึ้นไปเอาผ้าห่มมาให้นะครับ” หอมแก้มน้องฟอดใหญ่แล้วเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม สกายเขินจนไม่รู้จะเขินอย่างไรแล้วจึงได้แต่พยักหน้าแล้วฝังหน้าตัวเองลงกับหมอนใบโต
“ครับฟ้าหลับอยู่ครับเชน ฝากอะไรพี่ไว้ไหม”
“อ่า...พี่หนักมือไปน่ะครับ”
“ครับ”
สกายได้ยินเสียงคุยโทรศัพท์ดังอยู่ข้างตัวเปลือกตาสีมุกก็ค่อยๆ ลืมขึ้น ไม่รู้ว่าใช้อกพี่คุณหนุนแทนหมอนตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ว่าอยู่ทำไมได้ยินเสียงชัด
“ตื่นแล้วหรือครับ พี่ทำให้ตื่นหรอขอโทษนะพอดีเชนโทรมาหาเรา”
“อือออ” สกายครางรับแล้วซบหน้ากับอกพี่คุณอย่างออดอ้อน
“มันว่าไงมั่งอ่ะพี่” เอ่ยถามเสียงอู้อี้ ตรัยคุณลูบผมน้องเบาๆ อีกข้างกอดเอวน้องเอาไว้
“ถามว่าฟ้าจะกลับบ้านไหม พี่เลยบอกว่าฟ้าหลับอยู่” สกายขมวดคิ้ว
“แค่นั้น?” เขาถามเสียงสูงเพราะได้ยินเหมือนพี่คุณคุยกับหมาเชนมากกว่านี้
“ครับ” สกายเอียงคอ ทำไมรู้สึกว่าคำว่าครับของพี่คุณมันดูไม่จริงใจเลยวะ
“แล้วฟ้าจะกลับบ้านไหมครับ”
“พี่อยากให้ผมกลับไหม” สกายถามกลับเลยโดนหอมหัวไปอีกฟอดใหญ่พร้อมกับแรงกระชับที่เอว
“ถ้าเป็นไปได้พี่อยากให้เราอยู่กับพี่ตลอดเวลาเลย” เอ่ยอ้อนน้องจนสกายแก้มแดง
“หึ แม่รู้ผมถูกตีตายแน่”
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพี่ไปขอเรากับคุณพ่อคุณแม่ก่อนดีกว่าเนอะ แล้วเราค่อยแต่งงานกัน”
“จะบ้าหรือไงพี่คุณผมไม่ใช่ผู้หญิงซักหน่อย” สกายเอ็ดพี่คุณเสียงเบาแต่คนพี่กลับหัวเราะชอบใจ
“ไม่เห็นเกี่ยวเลยครับ พี่แค่ทำตามสัญญาของเราสองคนเท่านั้นเอง” สกายปากยื่น
“ไม่ต้องทำขนาดนั้นก็ได้” ตรัยคุณยิ้มลูบหัวน้องด้วยความเอ็นดู
“ไม่ได้สิครับ พี่จริงจังนะอีกอย่างพี่พูดแล้วไม่คืนคำด้วย” สกายพลิกตัวนอนคว่ำวางคางบนอกพี่คุณช้อนตามองหน้าคุณหมอคนหล่ออย่างจริงจัง
“เรา...ได้หรอพี่” ตรัยคุณยิ้มเขาจับมือน้องข้างนึงมาคลึงเล่น เขาคลึงรอบนิ้วนางข้างซ้ายของน้องแล้วยิ้มกว้าง
“ได้สิครับ” สกายย่นจมูกใส่
“มั่นใจเหลือเกินนะครับคุณ ฮื้อพี่คุณเป็นหมาหรอ” สกายโวยวายเมื่อถูกพี่คุณกัดจมูกอย่างมันเขี้ยว
“มั่นใจสิครับ ก็ที่พี่ทำมาทั้งหมดก็เพื่อให้เราอยู่ด้วยกันนี่นา”
“พี่คุณหมายความว่ายังไง” สกายขมวดคิ้วไม่เข้าใจแต่อีกคนกลับยิ้มอย่างมีเลศนัย เห็นดังนั้นคนขี้โวยวายก็จับมือพี่คุณมางับอย่างหมั่นไส้
“หึหึ ว่าพี่เป็นหมาหรอหมาน้อย”
“ชิ ก็ชอบทำตัวมีความลับอ่ะ” สกายบ่น
“จะไม่มีอีกแล้วครับ เราล่ะตอนนี้พร้อมจะฟังพี่หรือยัง” สกายลุกขึ้นนั่งแล้วดึงให้พี่คุณนั่งตาม
“ผมพร้อมนานแล้ว เล่ามาให้หมดเลยนะห้ามหมกเม็ด!” สกายกอดอกบอกคนตรงหน้าอย่างเอาแต่ใจ ถึงเวลารู้ความจริงได้สักที หื้ม!!
tbc
tlak. NC อาจไม่ได้อย่างใจหวังเราต้องขออภัย ยากมากจริงๆ เราแก้หลายรอบมากจนแบบ เออแค่นี้ก็แค่นี้เดี๋ยวต้องไปศึกษาเพิ่มอีกเยอะเลย โซสอรี่จริงๆ น้า
ปล. ลำคานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนมากกกกกกกกกก ห่างกันซักนิ้วนึงจะตายมั้ยยยย
-
สกายอ้อน
พี่คุณหื่น
-
:L2: :pig4:
-
พี่คุณ สมหวังแล้ว :z1: :pighaun: :haun4:
พี่คุณ ฟ้า :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่คุณจัดหนักจัดเต็มฟ้าจริงๆ สมใจพี่เขาหละ
-
:pig4: :pig4:
-
รอพี่คุณมาเล่า อะไรคือรู้ความจริง ... น่าสนใจค่ะ
-
น่ารักมากๆเลยค่ะ
-
:L2: :pig4:
-
มดขึ้นแร้วจ้ะะะะะะะ
รอฟังแผนการของพี่ 5555555555555
-
Goddd อ้อนสุด
-
SO GOOD :L2: :L2: :L2:
-
:pig4: :pig4:
-
พี่คุณของน้องงงงงง
-
จริงๆไม่ต้องNCก็เขินได้
กริ้ดดดดดดดดดเขาเป็นของกันและกันแล้วววววว
-
อื้อหือ ตรัยคุณร้ายมาก ร้ายแต่เด็ก
กะจะผูกมัดน้องไม่ให้ไปไหนได้เลย
ดีนะที่กลับมา ไม่งั้นน้องมีลืม
เอ็นดูสกาย คือนิสัยไม่เข้ากับหน้าตา
แต่คนหล่อจะทำไรก็ได้เนาะ
ยังไงก็น่ารักสำหรับพี่คุณเสมอ
มีความลับอะไรไว้นะคุณหมอ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
สมใจพี่คุณเขาเลย
น้องฟ้าอ้อนเก่ง
:mc4:
:mc4:
:mc4:
-
:-[
-
:กอด1:
คิดถึง
-
ในที่สุด :z1: :z1: :z1:
-
น่ารักมากกกกก
-
แวะมาบอกว่า "คิดถึง"
-
คิดถึงน้องฟ้ากับพี่คุณ เมื่อไหร่จะมาอัพน้า นานแล้วน้าาาาา
-
28
“มันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่พี่รู้สึกกับเราแบบนั้น” ตรัยคุณอมยิ้มมองเด็กน้อยของเขาที่นั่งฟังตาแป๋วด้วยความตั้งใจ
“ผมจะรู้กับพี่ไหมเล่า” สกายบ่นอุบเลยโดนบีบจมูกด้วยความมันเขี้ยวไปหนึ่งที
“คงตั้งแต่ที่เราได้เจอกัน เด็กตัวขาวที่ชอบงอแงเอาแต่ใจแต่อีกด้านหนึ่งก็เป็นเด็กที่น่ารักมาก พี่ชอบที่ฟ้ามองเห็นแค่พี่ อะไรๆ ก็พี่ตลอดมันทำให้พี่รู้สึกว่าตัวเองสำคัญกับฟ้า พี่รู้ว่าตอนนั้นเราทั้งคู่เด็กมากพี่ไม่เคยมีน้องไม่เคยรู้ว่าความรักเป็นอย่างไร”
“ตอนนั้นผมก็ไม่ได้คิดกับพี่แบบนั้นเถอะ ฮื้อ! ทำไมพี่นัวเนียจังวะ” สกายบ่นแล้วเอามือปัดป่ายบริเวณจมูกที่พี่คุณชอบมาป้วนเปี้ยนแต่ก็ทำได้แค่นั้นแหละ แพ้ลุงแกทุกทีไปทั้งกอดทั้งรัดเกาะหนึบยิ่งกว่าหมีโคอาล่า
“หึหึ แต่ยิ่งนานวันเข้าพี่ก็ยิ่งรู้สึกอยากมีฟ้าไว้คนเดียวและเริ่มรู้สึกว่ามันไม่ใช่อาการของเด็กหวงของสุดท้ายพี่เลยเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาคุณแม่” สกายตาค้างเมื่อพี่คุณพูดจบ
“คุณป้าไม่อกแตกตายไปแล้วหรอนั่น ตอนนั้นพี่แค่กี่ขวบเอง”
“อืม...สิบเอ็ดหรือสิบสองนี่แหละครับ” สกายตีแขนพี่คุณแล้วถลึงตาใส่ ที่พูดไปนั่นไม่ได้ต้องการคำตอบแค่พูดเปรียบเปรยว่าตอนนั้นน่ะเด็กมากทั้งเขาและพี่คุณ แก่แดดจริงๆ อายุแค่นั้นริมีความรัก
“ตกใจสิครับ ตกใจทั้งคุณพ่อทั้งคุณแม่เลยและนั่นก็เป็นสาเหตุที่พี่ต้องไปเรียนที่อังกฤษ คุณแม่บอกว่าให้ลองอยู่ห่างกันดูความรู้สึกของพี่อาจจะเปลี่ยนไป”
“แล้วพี่คุณก็ตกลง?” ตรัยคุณยิ้มดึงน้องมากอดส่ายหน้ากับไหล่ขาว
“ไม่ยอมครับ”
“อ้าว” สกายร้องอ้าวเสียงดังเอี้ยวหน้าไปมอง
“พี่เชื่อว่าพวกท่านหวังดีแต่พี่เองก็เชื่อในความรู้สึกตัวเองเหมือนกัน”
“พี่ยังเด็ก”
“ครับพี่ยังเด็ก แต่ฟ้าก็เห็นแล้วไม่ใช่หรือครับว่าเด็กคนนี้โตมาก็ยังรักเราคนเดียว ตอนนั้นถึงพี่จะไม่ยอมไปสุดท้ายก็ต้องยอมรับว่าเด็กอย่างพี่ไม่สามารถคัดค้านอะไรได้แต่ไม่มีใครรู้หรอกว่าเด็กอย่างพี่น่ะมีแผนการอะไรไว้ในหัวบ้าง” สกายพ่นเสียงหึในลำคอ เรื่องนี้เขารู้ดีเลยเชียวล่ะคนอะไรร้ายกาจสุดๆ หลอกเขาตั้งแต่เด็กยันโต
“พี่นี่มันจริงๆ เลย” เท่าฟ้าได้แต่บ่นพึมพำแต่ในห้องมีเพียงเขาสองคนมีหรือตรัยคุณจะไม่ได้ยินเด็กตัวขาวจึงโดนฟัดแก้มไปอีกสามสี่ฟอดใหญ่
“หึหึ ถ้าจะโทษต้องโทษเรานะที่ทำให้พี่รักมากขนาดนี้”
“ผมผิดหมดนั่นแหละ ผิดตั้งแต่เชื่อพี่เล่า!” สกายหน้างอเบี่ยงตัวหนีอ้อมกอดแข็งแรง ตรัยคุณยิ้มกว้างรั้งเอวน้องเข้ามาหาตัวมากยิ่งขึ้น
“โอ๋ๆ คนดีงอนพี่แล้ว” สกายตวัดสายตากลับไปมองค้อนคนหน้าระรื่น
“ไม่ต้องมาทำเหมือนผมเป็นเด็กเลย เล่าต่อสิผมอยากฟัง” เมื่อหนีอ้อมกอดโคอาล่าไม่พ้นสกายจึงยอมแพ้และเอนตัวพิงอกอีกคนหนุนนอนอย่างสบายอกสบายใจ
“พี่ถามคุณลุงคุณป้าหลังจากที่ฟ้างอแงจะแต่งงานกับพี่ว่าต้องทำยังไงถึงจะได้แต่งงานกับเราจริงๆ พี่ถามพวกท่านว่าถ้าพี่เป็นคนที่ดีพอพวกท่านจะอนุญาตให้พี่รักฟ้าได้ไหม”
“พี่พูดจริงดิ” สกายที่กำลังเล่นมือพี่คุณอยู่หันหน้ากลับไปถามตาโต คนเล่ายิ้มบางพยักหน้าแล้วเล่าต่อ
“จริงครับ ตอนนั้นฝันก็อยู่นะทุกคนดูตกใจแต่ก็ไม่ได้ห้ามพี่เหมือนที่พ่อแม่พี่ทำ คุณลุงคุณป้าบอกว่าการที่พี่คิดจะเป็นคนที่ดีนั้นคือสิ่งที่ถูกแต่ไม่อยากให้พี่ผูกติดตัวเองไว้กับเรา อนาคตข้างหน้าโตขึ้นไปจะมีคนมากมายผ่านเข้ามาในชีวิตพวกท่านบอกว่าไว้พี่โตพอที่จะดูแลตัวเองได้และยังรู้สึกกับฟ้าแบบเดิมเมื่อนั้นค่อยมาคุยกันใหม่ยังไม่สาย”
สกายรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองทำงานหนักเกินไป เขารู้ว่าพี่คุณรักเขามาตลอดแต่ที่สกายไม่เคยรู้ก็คือความรักของพี่คุณที่มากมายขนาดนี้ เคยบอกว่าซันโชคดีที่ได้เจอบีสท์ โฟล์คโชคดีที่ได้เจอแพรวแต่ตอนนี้สกายได้รู้แล้วว่าเขาเองก็โชคดีไม่ได้น้อยไปกว่าใครเลย
เขาโชคดีมากที่ได้เจอพี่คุณ
“พี่ก็เลยทำทุกอย่างสุดความสามารถเพื่อที่จะเป็นคนที่ดีพอสำหรับฟ้า”
“เหนื่อยไหมครับ” ตรัยคุณแนบแก้มตัวเองกับแก้มน้องแล้วส่ายหน้าไปมา
“ถ้าฟ้าหมายถึงเรื่องของเราพี่ไม่เคยเหนื่อยครับ”
“แล้วตอนนี้คุณลุงกับคุณป้ารู้ไหมว่าพี่...กับผม” ตรัยคุณพยักหน้า
“รู้สิครับก่อนที่พี่จะกลับมาไทยก็เปิดอกคุยกันไปแล้ว ถึงจะไม่อยากยอมรับแต่ตอนนี้พี่มีทุกอย่างพร้อมพวกท่านก็ว่าอะไรไม่ได้หรอกครับ”
“ถูกตัดออกจากกองมรดกไม่รู้ด้วย” สกายแกล้งว่าคนด้านหลังหัวเราะเบาๆ
“ตายแล้วทำไงดีล่ะครับ” ตรัยคุณเย้าน้องกลับ สกายพองลมเต็มแก้มขยับตัวหันไปกอดคนพี่
“แค่นี้พ่อแม่ผมยังรักพี่ไม่พอหรือไง ไม่ได้มรดกฝั่งนั้นฝั่งผมก็เลี้ยงพี่ได้เถอะ”
“หึหึ สายเปย์หรือครับ”
“จะว่างั้นก็ได้นะ” สกายยิ้มรับตาหยีก่อนจะพูดเสียงจริงจัง
“ขอบคุณนะครับที่เลือกผม” ตรัยคุณจับมือน้องขึ้นมาทาบตรงหัวใจอีกมือเกลี่ยแก้มขาวที่ตอนนี้ขึ้นสีแดงเรื่อน่ามอง
“ขอบคุณฟ้าเหมือนกันครับที่เลือกพี่ หิวหรือยังตัวยุ่ง” ถามแล้วก็หอมแก้มน้องอีกซักฟอด พอได้พูดทุกอย่างออกไปตรัยคุณก็เหมือนได้ปลดปล่อย เขารู้สึกอยากกอดอยากสัมผัสน้องอยู่ตลอดเวลายิ่งพอเห็นน้องเหมือนจะว่าแต่ก็ไม่ว่าเขายิ่งได้ใจ
“หิว” พูดเสร็จก็กอดคออ้อน สกายเลิกเหนียมอายและเลือกที่จะแสดงความรู้สึกออกไปตรงๆ เขาคิดแล้วว่าอะไรที่สกายสามารถทำเพื่อตอบแทนความรักของพี่คุณได้แม้เพียงน้อยนิดสกายก็เต็มใจจะทำ
“ขี้อ้อน”
“แล้วพี่ไม่ชอบหรอ” สกายถามพลางซุกหน้ากับอกพี่คุณ ไอ้พี่บ้าคนเขาเขินจะตายอยู่แล้วยังมาจี้จุดอีก ตรัยคุณหัวเราะลูบผมลูบหลังน้องเบาๆ
“ชอบสิครับ ชอบมากๆ เลยและเพราะชอบมากเลยกลัวห้ามใจตัวเองไม่อยู่”
ป้าบ!
“ไอ้พี่บ้า!” สกายทั้งเขินทั้งโมโห พี่คุณนี่จริงๆ เลย!
“หึหึ ยังไม่ทำหรอกครับพี่รู้เรายังเจ็บอยู่ว่าแต่เราอยากกินอะไรครับที่รัก” แม้ว่าจะรู้สึกจั๊กจี้รูหูที่พี่คุณเรียกว่าที่รักแต่สกายก็ไม่ได้ห้ามแต่อย่างใด บอกแล้วว่าอะไรที่ลุงแกอยากทำอยากให้จากนี้ไปเขาจะเต็มใจรับ
“กินอะไรดี คิดไม่ออกง่ะ” สกายพองลมเต็มแก้ม เขารู้สึกอยากอาหารแต่ไม่รู้ว่าจะกินอะไร
“อาหารไทย จีน ฝรั่ง ญี่ปุ่น เกาหลี” พี่คุณเสนอทางเลือกหลากหลายให้สกาย คนน้องเอียงคอขมวดคิ้วคิดหนักสุดท้ายก็ยืดตัวไปหอมแก้มคนพี่ฟอดใหญ่พร้อมเอ่ยเอาใจ
“อยากกินอาหารที่พี่คุณทำ กะเพราะหมูสับไข่ดาวก็ได้ครับ” ตรัยคุณยิ้มกว้างก้มลงฟัดแก้มเด็กในอ้อมกอดจนพอใจแล้วอุ้มน้องขึ้น
“รับทราบครับที่รัก ไปในครัวกันนะหรือฟ้าอยากนั่งรอพี่ที่นี่”
“นั่งในครัวก็ได้ครับ” ว่าแล้วทั้งคู่ก็พากันเข้ามาในห้องครัว สกายนั่งเท้าคางมองพี่คุณทำอาหารสบายใจเฉิบก่อนที่สมองอันชาญฉลาดของตัวเองจะนึกอะไรสนุกๆ ขึ้นมาได้ มือขาวหยิบมือถือขึ้นมาตั้งกล้องกดถ่ายรูปพี่คุณที่หันหลังผัดกะเพราอยู่หน้าเตา เสร็จแล้วก็แต่งรูปนิดหน่อยโพสลงอินสตราแกรมส่วนตัวของตนเองโดยไม่ใส่แคปชั่นใดใดไม่ถึงสองนาทีขาเผือกทั้งหลายที่ตั้งตารออยู่ที่บ้านก็กระหน่ำคอมเม้นจนสกายตอบไม่ทัน
the1Mark คอผ
paopao@the1Mark ได้กันแล้วอ่อ
the1Mark@paopao มึงว่าไงล่ะแต่พิเชน @soChain บอกกุมาว่านอนซมพี่หมอรับโทสับแทน หิหิ
paopao อมก *เอามือทาบอก เพื่อนกูเสียสาวแล้ว @Praya_ Bhumphat แพรวลูกแกผิดผีแล้ว
Praya_Bhumphat@paopao เออพ่อมันบอกละกำลังคิดว่าจะเรียกสินสอดพี่หมอเท่าไหร่ดี @soChain
soChain เรื่องเงินเรื่องทองผมต้องยกให้ @Taeng-Gwaa1234
Taeng-Gwaa1234@soChain ใจเย็นพิเชนคิดการณ์ใหญ่ใจต้องนิ่งตอนนี้พวกกุช่วยกันคำนวณอยู่ @tawin_u @jam_nora @IamNafta @jennieraspberryjane @maple_Isika @breathssun @sunsbreath
Dreamchaser อย่าเรียกเพื่อนพี่เยอะนะเด็กๆ น้องพี่มันหนีตามเขาไปเอง
the1Mark 55555555555555555555555555555 ไอ้กายเป็นหมา
tawin_u สงสารเขานะครับ
jennieraspberryjane ทอง2บาทพอ
jam_nora@jennieraspberry ทองคำแท่ง?
jennieraspberry@jam_nora เปล่าทองคำเปลวแผ่นละ 2 บาท
breathssun ซันบอกให้แถมข้าวสารให้พี่คุณด้วยสกายมันกินจุ
maple_Isika เออซันพูดมีเหตุผลเดี๋ยวกุแถมพวกอุปกรณ์ทำอาหารให้พี่หมอด้วยดีกว่า
IamNafta เลี้ยงยากจะตายห่าพี่หมอคิดดีแล้วหรอคะ
Taeng-Gwaa1234@IamNafta มันเล่นของไม่รู้อ่อวันนั้นเห็นเปิดยูทูปดูผีอิแพงย้อนหลังอยู่
IamNafta *ตบเข่าฉาด!!! นั่นไงกูว่าแล้วไม่งั้นพี่หมอไม่มีทางหลงผิดหรอก!
สกายหน้างอบ่นอุบอิบอยู่คนเดียวจนกระทั่งกลิ่นหอมชวนหิวโชยมาปะทะจมูกพร้อมกับแรงกอดรัดทางด้านหลังเขาจึงกลับมาสนใจสิ่งที่อยู่ตรงหน้าแทนโทรศัพท์ของตัวเอง
“ดูอะไรอยู่ครับ” ตรัยคุณวางคางบนไหล่น้องเอ่ยถาม สกายยู่ปากแล้วเอ่ยฟ้อง
“พี่ดูดิผมลงรูปพี่ใช่ป่ะแล้วดูพวกมันมาคอมเม้นขนาดพี่ดรีมยังไม่เข้าข้างผมเลย! ฮึ่ย!” สกายส่งโทรศัพท์ให้พี่คุณถือส่วนตัวเองระบายความแค้นโดยการกิน! ตรัยคุณรับโทรศัพท์มาเล่นอ่านแล้วหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหยิบมือถือตัวเองกดยุกยิกอยู่ครู่นึงแล้วส่งโทรศัพท์คืนน้อง
“เท่านี้ก็ไม่อารมณ์เสียแล้วเนอะ” สกายเคี้ยวข้าวเต็มแก้มก้มมองคอมเม้นของพี่คุณแล้วยิ้มกว้าง
“อื้อ!!!”
khunsky@Dreamchaser เรียกเยอะๆ ก็ได้ฝัน เรารวย
พี่คุณตัวจริงกระทิงแดงมาก!!! อิอิ
“ให้มันได้งี้สิ พี่คุณแม่งโคตรตามใจเลย” เชนส่ายหัวขำหลังจากพวกเขาเห็นคอมเม้นของพี่คุณทุกคนก็พร้อมใจกันจ้าเสียงดังลั่นบ้าน
“อิจฉาหมากายมันจริงๆ” นาฟกอดตุ๊กตาแนบอกพูดขึ้นด้วยความอิจฉา พวกเพื่อนผู้หญิงพยักหน้าเห็นด้วยอย่างมิได้นัดหมาย
“ตามใจในเรื่องที่ตามใจได้” บีสท์บอกสั้นๆ ก้มลงลูบหัวซันที่นอนหนุนตักเล่นเกมในมือถืออยู่
“อือคิดเหมือนบีสท์ เสร็จแล้วครับ” ยูบอกกับเพื่อนท้ายประโยคบอกกับแฟนตัวเองที่นั่งนิ่งให้เขาถักเปียให้
“ฝีมือพัฒนานะเนี่ย กูว่าคนที่จะเอาสกายอยู่ในโลกนี้ก็มีแค่พี่คุณคนเดียวนี่แหละ” แจมยิ้มชมแฟนตัวเองแล้วหันไปพูดกับเพื่อนๆ
“เห็นด้วยๆ เหมือนนิยายรักเจ้าหญิงเจ้าชายเลยเรื่องไอ้กายอ่ะ” มาร์คเคี้ยวขนมไปพูดไป
“ติดตรงมันไม่ใช่เจ้าหญิงแสนสวยแต่เป็นไอ้กากแสนเกรียนน่ะสิ” แพรวพูดกลั้วหัวเราะ โดยที่คนถูกพาดพิงจามไปหลายทีจนตรัยคุณคิดว่าน้องป่วย
“ฮัดชิ่ว!”
“เดี๋ยวพี่ไปเอายามาให้นะครับ” ตรัยคุณกำลังจะลุกขึ้นไปเอายาให้น้องแต่ถูกมือขาวรั้งไว้
“ไม่ต้องหรอกพี่ มีคนนินทาผมชัวร์” สกายเอ่ยบอกอย่างมั่นใจ ตรัยคุณส่ายหัวแต่ก็ยอมนั่งลง
“เชื่ออะไรก็ไม่รู้เราเนี่ย” เขาบ่นไม่จริงจังหยิบทิชชู่ให้น้องเช็ดหน้าเช็ดตา
“ไม่เชื่ออย่าลบหลู่”
“ครับๆ เอ้อฟ้าครับ ฝันโทรมาบอกให้พี่พาเรากลับบ้านเย็นนี้” สกายหน้าเสียหันมองพี่คุณ คนพี่เห็นดังนั้นจึงรวบตัวน้องเข้ามากอด
“กลัวอะไรหืม”
“กลัวแม่ว่า” สกายบอกตามความจริง ตรัยคุณอมยิ้มแล้วกอดปลอบน้อง
“มีพี่อยู่ทั้งคน” สกายตาโตเหมือนเพิ่งนึกได้แล้วก็ยิ้มกว้าง
“นั่นสิเนอะมีพี่คุณลูกรักแม่อยู่ทั้งคนไม่ต้องกลั๊ว”
ตรัยคุณบีบจมูกเด็กช่างจ้อด้วยความหมั่นเขี้ยวจากนั้นก็พาน้องไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวกลับบ้าน ระหว่างทางก็แวะซื้อของบำรุงให้คุณพ่อคุณแม่ของน้องซื้อขนมฝากฝันอีกนิดหน่อยเป็นอันเสร็จ พอรถเลี้ยวเข้ามาในบริเวณบ้านขนแขนของสกายก็ลุกซู่เหมือนมีพลังงานบางอย่างและพลังงานนั้นสกายก็เห็นมาแต่ไกลคือพ่อแม่แล้วก็พี่ดรีมยืนรอต้อนรับอยู่หน้าประตูบ้าน
“มาแล้วสินะพ่อลูกชายตัวดี” ลงรถปุ๊บคุณนายเขาก็จัดปั๊บ สกายยิ้มอ้อนแล้วรีบพุ่งตัวไปกอดเอวแม่
“โห่แม่อย่าทำหน้างั้นสิเดี๋ยวไม่สวยนะ” สกายได้ยินเสียงพ่อหัวเราะหึส่วนแม่มองค้อนเขาไปทีหนึ่งแล้วหันไปรับไหว้พี่คุณ
“เดี๋ยวคุณเข้าไปคุยกับพ่อแม่หน่อยนะ ดรีมจัดการน้องเราด้วย” พ่อสั่งอย่างว่องไวจนสกายไม่ทันได้ค้าน เขาถูกพี่ดรีมลากมานั่งคุยหลังบ้าน พี่สาวจับเขาพลิกไปพลิกมาหรี่ตามองแล้วกระหยิ่มยิ้มย่อง
“เรียบร้อยโรงเรียนคุณไปแล้วสินะ” สกายปากยื่นแต่ก็พยักหน้าตอบรับ เด็กหนุ่มทิ้งตัวลงหนุนตักพี่สาว
“พี่โกรธไหม” เหมือนฝันเลิกคิ้วก้มหน้ามองน้องชายตัวเองพลางลูบหัวสกายไปด้วย
“โกรธทำไม”
“ที่ผมจะไม่มีหลานให้พี่อุ้ม” เหมือนฝันหัวเราะเธอขยี้หัวน้องชายเบาๆ
“พี่ก็มีของพี่เองได้ไหมล่ะ อีกอย่างนะกายถ้าเราไม่ได้ลงเอยกับคุณนี่สิพี่ถึงจะโกรธ” สกายได้ยินดังนั้นก็ค้อนใส่พี่สาว เข้าข้างเพื่อนตัวเองเหลือเกินและท่าทางนั้นเหมือนฝันก็สังเกตเห็นเธอจึงบีบจมูกแกล้งน้องชายตัวแสบเล่น
“ไม่ต้องมาค้อนใส่พี่เลย คุณไม่ได้เล่าให้ฟังหรือไงว่ากว่าจะมาถึงวันนี้ได้มันต้องผ่านอะไรมาบ้าง”
“เล่าแต่ไม่ได้ลงรายละเอียดเท่าไหร่” เหมือนฝันยิ้มบางลูบหัวน้อง
“คุณน่ะเพื่อเราแล้วหมอนั่นยอมทำทุกอย่าง เรียนหมอก็หนักยังเรียนบริหารเพิ่มอีกไหนจะต้องทำความเข้าใจกับครอบครัวเรื่องของเรา หมอนั่นเหนื่อยมากเลยรู้ไหม”
“พี่คุณบอกไม่เคยเหนื่อย ฮื้อพี่ดรีมอ่ะ!” สกายเถียงเลยโดนพี่สาวบี้แก้ม เหมือนฝันถลึงตาใส่
“เออพี่รู้ว่าแค่เพื่อเราอะไรคุณมันก็ผ่านไปได้ ตั้งแต่วันที่บอกพ่อกับแม่ว่าจะเป็นคนที่ดีพอเพื่อเราน่ะหมอนั่นก็ทำแบบนั้นมาตลอดจนถึงตอนนี้วันที่คุณมีทุกอย่างพร้อมและกลับมาหาเรา”
“เพื่อนพี่ยึดติด” สกายบ่นไปเขินไป เหมือนฝันหัวเราะพยักหน้าเห็นด้วย
“อือยึดติดกับตัวอะไรก็ไม่รู้เนี่ย แต่ก็อย่างว่าแหละคนเขารักของเขา” สกายบึนปากใส่พี่สาว
“ผมโคตรโชคดีเลยอ่ะ” สกายตะแคงข้างมองสภาพรอบบ้านที่ไม่ต่างจากเมื่อก่อนสักเท่าไหร่และที่ตรงนี้ก็คือที่ๆ เขาชอบมานั่งเล่นกับพี่คุณ
“อันนี้พี่ไม่เถียงนะ”
“เชอะ พี่ดรีมโคตรเข้าข้างเพื่อน”
“เอ้าก็เพื่อนพี่ดีอ่ะผิดหรือไงที่อยากให้น้องชายได้คนดีๆ” เป็นสกายที่เถียงกลับไม่ออก เหมือนฝันเห็นดังนั้นก็ตีก้นน้องชายด้วยความหมั่นเขี้ยว
“รู้อย่างนี้แล้วก็ดูแลคุณดีๆ นะ พี่ไม่ว่าอะไรหรอกแค่อยากให้เราสองคนดูแลกันไปดีๆ เพราะสองคนคือคนที่พี่รักโดยเฉพาะเราไอ้ดื้อ!” สกายยิ้มกว้างพลิกตัวกลับมากอดเอวอ้อนพี่สาว
“ครับพี่ขอบคุณนะครับ รักพี่นะ” หญิงสาวยิ้มก้มมองน้องชายที่เธอเลี้ยงมาเองกับมือด้วยความรักใคร่
“พี่ก็รักแก”
“ฮะแฮ่ม” ตรัยคุณยืนมองสองพี่น้องแสดงความรักใส่กันจนเขาคิดว่าได้เวลาแยกคนของเขาออกมาแล้วจึงกระแอมขัด เหมือนฝันกลอกตาใส่เพื่อนสนิทยอมใจในความขี้หวงขนาดเขาเป็นพี่สาวพ่วงเพื่อนสนิทเจ้าตัวยังขนาดนี้ถ้าคนอื่นจะขนาดไหนกัน สกายยันตัวขึ้นนั่งหันไปยิ้มให้พี่คุณที่เดินเข้ามานั่งข้างเขา
“คุยกับพ่อแม่เสร็จแล้วหรอพี่” เอ่ยถามพลางสำรวจว่าพี่คุณยังอยู่ครบสามสิบสองดีไหม
“เรียบร้อยดีครับ ฝันคุณพ่อคุณแม่เรียกแน่ะ” ท้ายประโยคตรัยคุณบอกกับเพื่อนสนิท เหมือนฝันกลอกตาเป็นรอบที่สองดูก็รู้ว่าพ่อกับแม่ไม่ได้เรียกเธอหรอกแต่ไอ้เพื่อนตัวดีมันหาทางไล่เธอเพื่อที่จะอยู่กับน้องชายเธอสองคนต่างหาก!
“จ้า!!! ไปแล้วจ้า!!!!” หญิงสาวลุกขึ้นสะบัดก้นออกไปด้วยความหมั่นไส้ ให้มันได้อย่างนี้สิพอเปิดใจให้กันตัวประกอบอย่างเธอก็หมดความหมาย! ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้คุณเพื่อนจอมเจ้าเล่ห์!
tbc
talk. หายไปเกือบ 2 เดือนเต็ม กราบขอประทานอภัยทุกท่าน โปรดให้อภัยเราด้วย งานยุ่งมากจีๆ เวลานอนยังไม่ค่อยจะมีเลย ฮืออออ แต่เรากลับมาแล้วน้ากลับมาพร้อมความลำไย 5555 มาร่วมด้วยช่วยกันลำไยหน่อย อะไรจะขนาดนั้นคะพี่คุณ ฟ้าไม่ยอมนะคะพ่อ พ่อต้องรักฟ้าคนเดียวสิคะไม่ใช่สกาย!
ขอนอกเรื่องนิดนึงน้าสำหรับคนที่เคยอ่าน All in ทั้งหมดใจและกำลังรอรูปเล่มอยู่ ทางสำนักพิมพ์ประกาศออกมาแล้วนะคะว่าจะวางจำหน่ายในช่วงสิ้นเดือน ส่วนรายละเอียดนั้นเดี๋ยวเราแจ้งในแฟนเพจอีกทีนะคะ
ขอบคุณที่ติดตามกันมาจนเกือบตอนสุดท้ายและเราก็ต้องเตรียมใจบอกลาพี่คุณกับน้องฟ้าล้าววว เจอกันตอนหน้าค่า รักคนอ่านที๋สวดดดดดดด
-
พี่คุณทุ่มเทสุดๆกายโชคดีมาก
-
กลับมาต่อแล้วววววว :pig4: :z13:
-
มีความสุข.......... :mew1: :mew1: :mew1:
พี่คุณ สกาย :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โชคดีจริงๆแหละ :katai2-1:
-
:L2: :pig4:
-
พี่คุณคนดี
-
ใจบางมากค่ะ คุณมั่นคง รอคอย และสู้เพื่อให้มีน้องมาก
คือถ้าสกายเผลอไปจริงจังกับใคร คุณคงต้องรีบทำแต้มแน่นอน
สกายได้คนที่รักจริงรักจัง รักมากรักมายน่ะ
โชคดีที่ยังไม่ปันใจไปหาใคร เอ็นดูความสกาย
อยู่กับคนที่รัก คนที่สนิท อ้อนใหญ่โตมากจ้า
และก็ได้จังหวะมากที่มีเรื่องขัดใจกันได้เปิดใจกัน
ทีมเพื่อนลุ้นหนักมาก เชียร์พี่คุณนะ 555
-
อิจ สกายยยย
-
:pig4: :pig4:
-
อิจสกาย อยากได้พี่คุณ :กอด1:
-
ขอพี่คุณ ห่อกลับบ้านที่นึงค่ะ
-
อิจฉาสกายมากกกกกกกกกกกก
-
:pig4: :pig4: :pig4:
อิจฉาน้องสกายอยากได้แบบพี่คุณ
:mew1:
-
:z13:
-
โอ้~~ เรื่องของสกาย ปักหมุดไว้ก่อนเลย ชอบผองเพื่อนเซ็ตนี้มากกกกกกกก / ขอบคุณจ้าาาา
-
o13
:pig4:
-
พี่คุณคือดจีย์ อิจเด้ออออ :-[ :hao5:
-
29
“เอ่อ…พ่อกับแม่ไม่มองแบบนี้ได้มั้ยอ่า” สกายลากเสียงยาวมือไม้วางเกะกะไปหมดจนคนพี่ต้องรวบมือเอาไว้บนตัก
“อะไร พ่อมองลูกชายตัวเองไม่ได้หรือไง” พ่ออมยิ้มบอก น้ำเสียงล้อเลียนจนสกายต้องโอดครวญออกมาแล้วหันไปมองค้อนใส่คนพี่ที่ยิ้มไม่รู้ร้อนรู้หนาวอยู่ข้างๆ
“ฮื้อพ่ออ่ะ พี่คุณปล่อยเลยจับไว้งี้พ่อกับแม่ก็ล้อผมไม่หยุดซักที”
“ไอ้ดื้อ เขาล้อก็เพราะเรามัวแต่เขินนี่แหละ” สุดท้ายเหมือนฝันที่ทนไม่ไหวเพราะพ่อกับแม่มัวแต่แกล้งลูกชายคนเล็กด้วยการมองแล้วยิ้มล้อจนสกายเกิดอาการเขินแล้วพาลส่วนเพื่อนตัวดีของเธอก็เอาแต่ยิ้มแล้วจับมือน้องชายเธออยู่อย่างนั้น
“ผม…เปล่าซักหน่อย” สกายตอบอ้อมแอ้มก้มหน้างุด พ่อกับแม่หัวเราะแกล้งลูกชายจนเป็นที่พอใจแล้วก็เปลี่ยนไปคุยเรื่องสัพเพเหระอย่างอื่นแทน
“วันนี้ลูกแม่จะนอนบ้านไหมหรือจะตามพี่เขากลับ” สกายหันไปปรึกษาพี่คุณครู่หนึ่งก็ยิ้มประจบแม่
“วันนี้จะนอนกับแม่แหละให้พ่อไปนอนที่อื่น”
“เดี๋ยวแกจะได้นอนนอกบ้านไอ้ลูกคนนี้” สกายหัวเราะคิกคักชอบใจเมื่อโดนพ่อดุ
“แล้วพี่คุณล่ะลูกจะนอนกับน้องที่นี่หรือจะกลับคอนโด”
“กลับคอนโดครับพอดีพรุ่งนี้ขึ้นเวรเช้า เอาไว้คราวหน้านะครับคุณแม่” สกายปากยื่นขยับปากล้อเลียน คุณหมอเขากลายเป็นลูกชายอีกคนของบ้านนี้ไปแล้ว จากที่แม่เขาอะไรๆ ก็หมอคุณๆ ตอนนี้อัพสกิลเป็น พี่คุณลูก ไปละ คิดแล้วก็เศร้าคนหล่อตกกระป๋อง
“อย่าหักโหมมากนะลูก เหลืองานไว้ให้ไอ้ดื้อของแม่ทำต่อบ้างเดี๋ยวจบไปแล้วจะสบายเกินมีพี่คุณทำให้ทุกอย่าง” แม่บอกแล้วหรี่ตามองสกายที่หยุดทำหน้าล้อเลียนแทบไม่ทัน คนถูกพาดพิงยิ้มกว้างประจบแล้วกระแซะตัวไปนั่งโซฟาตัวเดียวกับมารดากอดเอวอ้อนเอาใจ
“โหแม่ อีกตั้งหลายปีกว่าจะจบให้พี่คุณทำไปนั่นแหละดีแล้ว โอ๊ยๆ แม่ผมเจ็บๆ อย่าบิดๆ” สกายร้องโอดโอยสะดุ้งถอยหนีกลับไปหาพี่คุณ คนพี่ยิ้มอ่อนแล้วลูบหัวปลอบ
“ไม่โหมครับ ผมทำไหว” ตรัยคุณยิ้มบอกพอมีคนให้ท้ายสกายก็ยิ้มกว้าง
“เห็นป่าวผมบอกแล้ว พี่คุณอ่ะสุดยอด เนอะๆ” ท้ายประโยคหันมายิ้มกับคนพี่ ตรัยคุณเองก็พยักหน้ารับ กิริยาเหล่านั้นทำเอาอีกสามคนที่อยู่ร่วมในห้องนั่งเล่นพากันทอดถอนหายใจ
“เราก็อย่าไปตามใจน้องมากคุณ เอาแต่ใจจนพ่อไม่รู้จะปรามไงแล้ว” พ่อบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนอกอ่อนใจ
“เป็นบางเรื่องครับเดี๋ยวนี้น้องไม่ค่อยดื้อ” สกายตวัดสายตามองคนพี่
“แปลว่าเมื่อก่อนผมดื้อหรือไงพี่”
“ฟ้าจะให้พี่พูดความจริงไหมครับ” สิ้นคำพูดตรัยคุณทุกคนยกเว้นสกายก็หัวเราะชอบใจ เด็กดื้อของตรัยคุณหน้ามุ่ยแต่ก็ไม่ได้โต้ตอบแต่อย่างใดเท่ากับว่ายอมรับสิ่งที่พี่คุณพูดมาเหมือนกัน
“ไม่พูดด้วยแล้ว ดึกแล้วนะพี่กลับเลยป่าว” สกายเปลี่ยนเรื่อง เขามองนาฬิกาเรือนใหญ่ของบ้านแล้วหันกลับมาถาม
“ตายจริงดึกขนาดนี้แล้วหรอเนี่ย ไปๆ พี่คุณกลับไปพักผ่อนนะแล้วว่างๆ มาเยี่ยมแม่ใหม่นะลูก” สกายกลอกตาลับหลังแม่ตัวเอง มาเยี่ยมอะไรล่ะที่โรงพยาบาลก็เจอกันแทบทุกวันเจอกันบ่อยกว่าเขาอีกเถอะ
“ขับรถดีๆ นะพี่หรือจะให้ผมกลับด้วยดีมันดึกแล้ว” เมื่อเหลือกันอยู่สองคนสกายก็เอ่ยถามขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง ตรัยคุณยิ้มกว้างก่อนจะดึงน้องเข้ามากอดสูดกลิ่นหอมจากตัวเด็กดื้อจนพอใจแล้วจึงคลายอ้อมกอดออก
“ชาร์ตพลังแล้วครับ เรานอนที่นี่แหละคุณแม่ท่านคิดถึงไว้เดี๋ยวพี่ถึงคอนโดแล้วจะโทรหานะครับ”
“โอเคพี่ เจอกันพรุ่งนี้ครับ” สกายเม้มปากชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะทำตามความต้องการของตัวเอง ร่างสูงโปร่งขยับตัวเข้าไปกอดเอวซบหน้ากับไหล่พี่คุณอย่างออดอ้อน
“อย่าขับรถเร็วนะครับ” ตรัยคุณยิ้มกว้างกอดตอบน้องก่อนจะโยกตัวเด็กดื้อของเขาไปมา
“รับทราบครับคนดี”
ตลอดทั้งสัปดาห์ชีวิตของสกายก็วนลูปเดิมคือเรียนหนักเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือมีพี่คุณคอยดูแลชนิดที่ว่าสบายกว่ารักยมที่บ้านแฝดอีกและวันนี้มีเวลาหยุดพักสกายจึงคิดไว้ว่าจะกลับไปบ้านแฝดแต่ที่ทำให้เขาต้องมานั่งหน้าเคร่งเครียดก็คือ จะทำอย่างไรให้ไอ้พวกเพื่อนบ้ามันไม่ล้อเขาจนอยากจะมุดดินหนีแต่คิดไปคิดมาสกายก็กระจ่างใจว่า
ไม่มีเสียหรอก! เล่นพวกนั้นไว้เยอะถึงเวลาพวกมันต้องเอาคืนไม่เหลือซากแน่
“เป็นอะไรครับ ถ้าเราเครียดขนาดนั้นพี่ไม่ไปด้วยก็ได้นะ พี่เข้าใจครับ” ตรัยคุณยิ้มอ่อนกอดไหล่น้องไว้ สกายรีบส่ายหน้าปฏิเสธเพราะกลัวอีกคนคิดมาก เดี๋ยวลุงจะพาลน้อยใจหาว่าเขาอายเพื่อน
“ป่าวพี่ ผมแค่กำลังคิด”
“คิดอะไรคนดีบอกพี่หน่อยสิครับ” ได้ยินคำว่าคนดีที่ช่วงนี้พี่คุณชอบเรียกใจสกายก็อ่อนยวบได้ตลอด พลังทำลายล้างของคำนี้ทำไมมันขนาดนี้วะเนี่ย
“พวกมันชอบล้อ” สกายบ่นอุบอิบเสียงเบาแต่เพราะว่าอยู่กันแค่สองคนในห้องตรัยคุณเลยได้ยินชัดเจน
“หึหึ เราเองก็ชอบล้อเพื่อนไม่ใช่หรือไงครับ” สกายเม้มปากเอนตัวซบไหล่กว้าง
“ก็ผมสนุกนี่”
“เพื่อนเราก็คิดแบบนั้นแหละครับ”
“แต่ผมอาย ไม่ได้หมายความว่าอายที่มีพี่เป็นคนรักนะแต่อายที่พวกมันล้อเนี่ยแหละ ล้อเหมือนพวกชาวบ้านเขาที่ไหนกันล้อทีหน้าแทบไหม้!” สกายบ่นเพื่อนตัวเองซึ่งคนพี่ก็พอจะเดาได้จากที่เขาเคยเจอมา ถึงจะเจอแค่ไม่กี่คนและไม่ได้เจอพร้อมกันแต่ก็พอจะรู้ถึงความแสบของกลุ่มนี้ โดยเฉพาะเด็กแสบของเขา
อย่างว่าแหละนะ อยู่ด้วยกันมาได้นานขนาดนี้ความแสบก็คงไม่ต่างกันเท่าไหร่
“กลัวอะไรครับเดี๋ยวพี่ยืนเขินอยู่ข้างๆ ฟ้าเอง” โอ่ยสกายอยากตายเมื่อเสียงทุ้มนุ่มของพี่คุณเอ่ยออกมา ก่อนจะไปอายกับเพื่อนเขาคงต้องซ้อมอายพี่คุณให้ชินก่อนใช่ไหมตอบ!
“โอ๊ะโออออออออออออออออออออออออออออออออออ ใครน้าหาทางกลับบ้านเจอล้าวววววววววว” ยังไม่ทันจะก้าวเท้าออกจากรถได้ครบสองข้างไอ้หมากเพื่อนบ้าก็เริ่มปฏิบัติการล้อมันลงทุนเดินฝ่าแดดตอนกลางวันมาต้อนรับเขาและพี่คุณถึงโรงรถพร้อมด้วยไอ้เชนลูกคู่
“เพื่อนเราแค่หลงทางอยู่ในวังวนแห่งรักมาร์ค ตอนนี้หาทางออกมาพบปะเพื่อนฝูงได้แล้ว” สกายแสร้งตีหน้าขรึมทั้งที่แก้มเริ่มแดงเรื่อ ร่างสูงเดินลงมาจากรถพร้อมกับพี่คุณ เชนกับมาร์คยิ้มแฉ่งก่อนจะยกมือไหว้พี่คุณอย่างพร้อมเพรียง พร้อมขนาดที่ว่าพวกมันนับหนึ่งสองสามพร้อมกันแล้วค่อยไหว้กันเลยทีเดียว
“สวัสดีครับพี่เขยเอ้ยพี่คุณ” ไอ้หมาหมากนี่มันน่าเตะจริงๆ สกายถลึงตาใส่เพื่อนก่อนจะยิ้มกว้างย่อตัวลงรับแรงปะทะ
โฮ่ง!
“โอ๊ะ ลูกพ่อคิดถึงมากเลยดิ ฮิๆ โอ๊ยๆ รักอย่าทับ เฮ้ยยมหัวพ่อแดกไม่ได้นะเว้ย” สกายร้องโวยวายเมื่อสุนัขสองตัวแย่งความรักจากเจ้าของโดยการกระโดดทับแสดงความรักกระดิกหางแย่งกันเลียหน้าสกาย
“เออ พ่อมันหนีตามผู้ชาย อุ่ย ขอโทษครับพี่คุณ” มาร์คโพล่งออกมาตามใจคิดก่อนจะสะดุ้งเมื่อนึกขึ้นได้ว่าผู้ชายที่เพื่อนหนีตามยืนอยู่ตรงหน้า ร่างเล็กยกมือไหว้ขอโทษแทบไม่ทัน ตรัยคุณยิ้มขำโบกมือไม่ถือสาก่อนจะย่อตัวลงช่วยเด็กดื้อของเขาจากสุนัขแสนรัก
“หึหึ ไม่เป็นไรครับ ตัวไหนรัก ตัวไหนยมครับเนี่ย” เมื่อสุนัขสองตัวได้ยินเสียงเรียกชื่อตนเองเป้าหมายก็เปลี่ยนจากสกายมาเป็นอีกคนทันทีแต่ปฏิกิริยาแค่ดมทำเสียงฟุดฟิดแล้วส่ายหางวิ่งรอบตัวตรัยคุณเท่านั้น
“ไซบีเรียนชื่อรักโกลเด้นชื่อยมครับ” สกายยันตัวขึ้นมาจากพื้นด้วยความช่วยเหลือจากพี่คุณก่อนจะเอ่ยตอบ
“น่ารักครับ”
“เนอะๆ ผมโคตรรักเลย” สกายยิ้มกว้างก่อนจะขยี้ขนโกลเด้นตัวใหญ่ด้วยความหมั่นเขี้ยวส่วนตรัยคุณก็ลูบขนไซบีเรียนจอมซนที่ตอนนี้ยอมนั่งเฉยๆ ให้ตรัยคุณลูบหัวแถมยังทำหน้าเคลิ้มจนน่าหมั่นไส้
“ที่น่ารักพี่หมายถึงฟ้าเวลาเล่นกับเจ้าพวกนี้ต่างหากครับ”
“อู่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” สองเสียงจากท่านผู้ชมดังขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกับความร้อนทั้งหมดมากองอยู่ที่แก้มของสกาย
“เฉียบมาก” เชนทำหน้าอึ้งแล้วยกนิ้วส่งให้พี่คุณ มาร์คเองก็ทำตาม
“ยิ่งกว่าเห็บหมาอีกอ่ะพวกเรา”
“ไส้ติ่งยังภูมิใจในตัวมันกว่าพวกเราอีกอ่ะมึงมาร์ค”
“ส่วนเกินสุดๆ” สองคนผลัดกันพูดไปมา สกายหน้าร้อนถลึงตามองพี่คุณที่ยิ้มขำก่อนจะลุกพรวดจนสุนัขทั้งสองตัวสะดุ้งตกใจ
“ผมเข้าบ้านเล่า! ฮึ่ย! ไอ้พี่บ้า!” ว่าแล้วก็สะบัดก้นเดินงอนเข้าบ้านด้วยความรวดเร็วทิ้งให้ทั้งสามคนยืนหัวเราะชอบใจเดินตามหลังมาช้าๆ
“พี่คุณก็ร้ายเหมือนกันนะครับเนี่ย” เชนเอ่ยแซว
“เวลาฟ้าเขินน่ารักดีครับ มาช่วยขนขนมดีกว่าครับพี่ซื้อมาฝากพวกเราเต็มเลย” คนตัวเล็กเหมือนมีหางงอกออกมามาร์คตาเป็นประกายรีบออกตัวช่วยตรัยคุณถือถุงขนม
“โหเยอะมาก ขอบคุณครับพี่คุณ โคตรป๋าเลยอ่ะ”
“เห็นฟ้าบอกว่าวันนี้อยู่กันครบพี่เลยซื้อมาเยอะครับกลัวทานกันไม่พอ” ทั้งสามคนช่วยกันหอบหิ้วถุงขนมและของทานเล่นเดินเข้ามาในบ้านได้ยินเสียงโห่แซวดังมาจากในห้องนั่งเล่นพร้อมกับเสียงโวยวายของน้องดังออกมาตรัยคุณก็ยิ้มขำ คงไม่แคล้วเด็กดื้อของเขาโดนเพื่อนแกล้ง
“มาแล้วๆ” มาร์คตะโกนบอกพวกเพื่อนในห้องสกายที่กำลังโวยวายเงียบก่อนจะเดินเข้ามาช่วยพี่คุณถือของ ร่างโปร่งเม้มปากมองพี่คุณแล้วหันไปทางเพื่อนๆ
“ต้องแนะนำใช่ป่ะ” สกายบอกเสียงเบา
“แน่นอนสิอย่าเสียมารยาทดิกาย” บีสท์บอกด้วยรอยยิ้มกวน สกายถลึงตาใส่เพื่อนแย่งถุงขนมจากมือซ้ายพี่คุณไปถือแล้วแทนที่ถุงขนมด้วยมือตัวเอง ตรัยคุณมองภาพนั้นด้วยรอยยิ้มกว้างถ้าไม่ติดว่ามีเพื่อนน้องอยู่เขาคงดึงเด็กดื้อของเขามาหอมสักฟอดสองฟอดใครให้ทำตัวน่ารักขนาดนี้ก็ไม่รู้
“พี่คุณครับเรียงจากซ้ายไปขวานะ ยู แจม เจน แตงกวา เปา เมเปิ้ล แพรว บีสท์ ซันแฟนบีสท์ นาฟต้า ไอ้หมาที่ถือถุงขนมนี่ชื่อมาร์คแล้วก็เชนที่พี่คุณน่าจะรู้จักอยู่แล้ว ทุกคน...นี่พี่คุณคนรักของเค้าเอง” เพราะมีเพื่อนผู้หญิงอยู่ด้วยสรรพนามที่สกายใช้จึงสุภาพขึ้นมาหนึ่งระดับ ตรัยคุณมองเด็กน้อยของเขาด้วยความเอ็นดูชอบที่น้องเรียกเขาว่าคนรักมากกว่าคำว่าแฟน มันทำให้เขารู้สึกว่ามันสำคัญและให้ความหมายได้มากกว่า
“สวัสดีครับทุกคน”
“สวัสดีค่ะพี่คุณ // สวัสดีครับ ยินดีต้อนรับสู่บ้านของพวกเรานะครับ//นะคะ” พวกเพื่อนพูดกันอย่างพร้อมเพรียงตามมาด้วยเสียงโห่แซวจนสกายหน้าแดงแจ๋
“วิ้วววววววววววววว ในที่สุดก็เปิดตัวแล้วเว้ยยยยยย”
“ก็คิดอยู่ว่าจะให้ป่องก่อนหรือเปล่าค่อยมาแนะนำอย่างเป็นทางการ”
“ท้อง?” เปาหันไปถามเมเปิ้ล หญิงสาวตัวเล็กอมยิ้มแล้วพยักหน้า
“เปล่ามันอ้วน พี่คุณเลี้ยงดีเกินเห็นกินแต่ละอย่างน่าหมั่นไส้มาก!”
“หึหึ” คนพี่หัวเราะแล้วยกมือลูบแก้มน้องเบาๆ เป็นการปลอบแต่เหมือนยิ่งเติมเชื้อเพลิงให้พวกเพื่อนได้ล้อมากขึ้น
“โอ๊ยหัวใจจจจจ เขามีจับหน้ากันด้วยค่าคุณขา” แตงกวากรีดร้องขึ้นมาเธอแสร้งยกหมอนขึ้นมาปิดหน้าเขินอาย
“แบบนี้ต้องโพส!” เจนบอกแล้วพยักหน้าให้เปาที่ลดกล้องโปรราคาแพงลงมาเช็ครูป สกายตาค้าง
“ไอ้เปา นี่มึงเล่นงี้เลยหรอวะ”
“คนอย่างแกต้องเจอแบบนี้แหละนังตัวดี!” แจมจีบปากจีบคอบอกก่อนจะชะโงกหน้าไปดูรูปที่เปาถ่าย
“อื้อหืออออออ หวานมาก มึงแพ้เลยอ่ะบีสท์” มาร์คที่วิ่งดุ๊กๆ ไปดูรูปหันไปบอกเพื่อนตัวใหญ่ที่เป็นคู่รักสโลแกนโคตรเหม็นความรักของบ้าน บีสท์กระตุกยิ้มแล้วเล่นผมแฟนตัวเอง
“ยอมไหม” ก้มหน้าถามซันแฟนตัวเองที่ชะโงกหน้าไปดูรูปกลับมา
“ก็ไม่เท่าไหร่ ยังสู้เราไม่ได้” ซันพูดช้าๆ สกายเห็นแล้วอยากจะเดินไปขยี้หัวมันให้ฟูติดตรงที่พี่คุณจับมือไว้อยู่
“กล้าหยามกูหรอไอ้เอ๋อ” ซันปรายตามากระตุกยิ้มกวน สกายดิ้นเร่าจะเดินไปแก้แค้นแต่ตรัยคุณรั้งตัวเด็กดื้อของเขาเอาไว้ได้ทัน
“พี่คุณดูมันดิ!” เมื่อทำอะไรอีกคนไม่ได้ก็หันมาฟ้องแทน คนพี่ยิ้มแล้วจูงมือน้องมานั่งตรงโซฟาที่พวกเพื่อนน้องเว้นว่างไว้ให้
“บ้านนี้ครึกครื้นกันดีนะครับ” ตรัยคุณเปลี่ยนเรื่อง สกายฟึดฟัดอีกนิดหน่อยแล้วตอบ
“ปกติยิ่งกว่านี้อีกพี่แต่พวกนี้กำลังให้เกียรติพี่อยู่” ตรัยคุณหลุดขำกับคำบอกเล่าของน้องมองพวกเพื่อนที่ยิ้มแห้งพยักหน้าอย่างพร้อมเพรียง เขาคลึงหัวคิ้วเล็กน้อยยิ้มส่ายหัวเด็กแสบพวกนี้นี่ขนาดให้เกียรติยังแซวน้องจนหน้าแดงหูแดงไปหมดถ้าไม่ให้เกียรติเขาจะขนาดไหนกันนะ
“พี่คุณอยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันก่อนนะคะ” แพรวเอ่ยชวน
“ความจริงนอนที่นี่เลยก็ได้นะครับพี่ เป็นแฟนสกายก็เหมือนเป็นคนในครอบครัวของพวกเรา” ยูบอกกับคนอายุมากกว่าด้วยรอยยิ้ม
“ใช่ครับใช่ พี่คุณก็เหมือนพี่ชายของพวกเราอยู่ที่ว่าจะยอมรับพวกเราเป็นน้องหรือเปล่า” มาร์คเอ่ยสมทบ
“ให้เป็นน้องเถอะค่ะเป็นอย่างอื่นเกรงว่าเพื่อนเราจะช้ำใจตาย ฮริฮริ” หญิงสาวตัวเล็กที่ตรัยคุณจำได้ว่าชื่อนาฟต้าบอกด้วยเสียงหัวเราะแปลกที่เขาไม่เคยได้ยินแต่คงจะเริ่มได้ยินจากพวกเพื่อนน้องนี่แหละ
“ขอบคุณทุกคนมากนะ คิดว่าพี่เป็นพี่ชายของพวกเราก็ได้ครับมีอะไรก็ปรึกษากันได้” ตรัยคุณบอกอย่างใจดี แตงกวายกมือขึ้นสุดมือเหมือนเด็กนักเรียนมีคำถามกับคุณครู ตรัยคุณผายมือเล่นด้วยเป็นเชิงให้พูดได้
“ยืมเงินได้มั้ยคะพี่คุณ” ชายหนุ่มหลุดขำกับคำถามของเพื่อนน้อง เขาหันไปหาน้องแล้วตอบคำถามหญิงสาว
“ต้องถามฟ้าครับ สิทธ์การตัดสินใจพี่ให้ฟ้าทั้งหมดเลยไม่ว่าจะเรื่องอะไร”
“ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว”
“พบคนหลงเมี...เอ่อหลงแฟนเพิ่มอีกหนึ่งคนนอกจากไอ้บีสท์แล้วคร้าบบบบบบบบบบบบบบ”
“โอ๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ใจหน่องงงงงงง ไม่ไหวล้าวววววว”
“ชาติที่แล้วหมากายมันต้องทำบุญไว้เยอะมากแน่เลยอ่ะถึงได้พี่คุณคนดีศรีรามเทพนครมาเป็นของตัวเอง”
“ไป ไปทำบุญกันกูจะสร้างอารามหลวงชั้นวรมหาวิหารเลย ชาติหน้ากูต้องได้ของดีบ้าง!!!!” มาร์คลุกขึ้นชูมือข้างซ้ายขึ้นอย่างฮึกเหิม เจนตบเข่าฉาด
“ไป! กูไปด้วยมาร์ค เดี๋ยววิ่งไปเอากระเป๋าตังค์กับสมุดบัญชีแปบ!”
“เฮ้ยไปด้วย!”
“ไปด้วยๆๆๆ”
แล้วความวุ่นวายก็เกิดขึ้นภายในบ้านหลังใหญ่ ตรัยคุณมองเพื่อนน้องที่วิ่งกันไปมาเหมือนเด็กแล้วก็ยิ้มขำ เขาหันไปมองเด็กดื้อที่ทั้งเขินทั้งขำเพื่อนของตัวเองเป็นจังหวะเดียวกับน้องหันมาสบตาเขาพอดี
“เราก็ไปทำบุญกันมั่งไหมพี่” ตรัยคุณเลิกคิ้ว
“ทำไมครับ พี่ก็อยู่ตรงนี้แล้วไง” สกายหน้าแดงยิ้มกว้าง
“ก็ชาติหน้าและชาติต่อๆ ไปผมจะได้เจอพี่อีกไง เนี่ยเดี๋ยวตอนเราทำบุญนะผมจะจับมือพี่ให้แน่นๆ เลย จะเกาะติดพี่ทุกชาติไปยิ่งกว่าผีอีแพงอีก” ตรัยคุณหัวเราะขยี้ผมเด็กน้อยของเขาอย่างหมั่นเขี้ยว ขยันพูดจาเอาอกเอาใจเขาเหลือเกิน ชักจะร้ายขึ้นทุกวี่ทุกวันแต่เขาก็ไม่ปฏิเสธหรอกว่าเขาชอบน้องที่พูดจาแบบนี้มาก ฟังแล้วอยากจะจับมากอดหอมให้หายหมั่นเขี้ยว
“ไปสิครับให้ตามที่เราต้องการเลย”
“โคตรรักพี่คุณเลยอ่ะ”
“พี่ก็รักเราเหมือนกันครับ”
ขยันทำตัวน่ารักแบบนี้หัวใจพี่ก็ไม่ค่อยไหวเหมือนกัน แต่เขาก็ชอบที่จะได้ฟังมันไปทุกๆ วัน แค่คนที่อยู่ตรงหน้าเขาคือคนๆ นี้ คนที่เขารักและรอคอยมาตลอด คนที่อยู่ในอดีต ปัจจุบันและอนาคต ทุกความคิดและเป้าหมายของตรัยคุณมีน้องอยู่เสมอ ถ้าถามว่าความรักสำหรับตรัยคุณคืออะไร เขาก็คงตอบได้เพียงประโยคเดียว
ความรักของตรัยคุณคือเท่าฟ้า
รักนะครับฟ้าของพี่คุณ
END
เดินทางกันมาถึงตอนสุดท้าย ต้องขอโทษทุกคนที่เราทิ้งช่วงไว้นานมาก หนึ่งคือเราไม่มีเวลาเลยค่ะ งานหนักและเหนื่อยมากบวกกับทุกหยุดต้องบินกลับบ้านตลอด พ่อเราป่วยค่ะ สร้างบ้านใหม่ด้วย ตั้งแต่ปีใหม่มาเลยไม่มีเวลาและพอมันเหนื่อยมากๆ สมองก็ตันค่ะ ยอมรับว่าหมดแรงบรรดาลใจไปหลายๆ ส่วน หลายครั้งที่เราเปิดหน้าเวิร์ดมาแล้วนั่งนิ่งๆเป็นชั่วโมง เขียนได้สามสี่บรรทัดแล้วก็ต้องพอทิ้งตัวลงนอนเฉยๆ 55555 แต่เราตั้งใจไว้กับตัวเองแล้วว่ายังไงก็ต้องเขียนให้จบ
มาพูดถึงเรื่องนี้กันค่ะ สกายคือตัวละครที่เรารักมาก น้องเป็นเด็กที่น่ารักและจิตใจดี เราเลยคิดว่าคนที่จะมารักน้องต้องเป็นคนที่รักม๊ากกกกกกและพี่คุณคือตัวเลือกของเราค่ะ 55555 พ่อไม่เคยทำให้ฟ้าผิดหวัง พระเดชพระคุณท่านรักน้องมากเวอร์ รักจนบางทีเราแต่งเองยังเบ้ปากใส่เลย ก๊ากกกกก เราตั้งใจไว้แล้วว่าจะลงตอนพิเศษในเว็บ 3-4 ตอนและตอนพิเศษในเล่มรวมที่ลงในเว็บ ประมาณ 10 ตอน ตั้งใจให้เท่ากับตัวร้ายค่ะและก็จะพยายามเขียนทั้งหมดให้เสร็จในเดือนเมษานะคะ จะพยายาม ก๊ากกกกกกก ไม่มั่นใจในตัวเองเลย
แล้วเจอกันเรื่องหน้าค่ะ ขอบคุณทุกคนที่อยู่กันมาจนถึงตอนสุดท้าย บางคนตามกันมาตั้งแต่พี่พีทน้องคิวเลย ดีใจมากๆ ค่ะ แล้วก็อยู่ด้วยกันต่อๆ ไปน้า
รักทุกคน
แอบบอกนิดนึงว่า เล่มทั้งหมดใจ และ ตัวร้าย มีวางจำหน่ายตามร้านหนังสือทั่วไปแล้วนะคะ ไปจับจองกันได้เล้ยยยยย
-
:mew1: :mew1: ขอบคุณไรท์ มากค่ะ จบละมุน อย่างที่สุด
ติดตาม ต้งแต่ ตัวร้าย ทั้งหมดใจ และเรื่องนี้ รอเก็บเล่ม ให้ครบเซ็ท ^^
ไรท์ อย่าลืมพักผ่อน เยอะๆ ด้วยนะคะ
-
จบซ่ะแล้ว ขอบคุณน้าาาาาาา สำหรับนิยายดีๆ :pig4: :pig4:
-
รักพี่คุณ
รักทุกคน
-
ฮิ้วววววว น้องฟ้าาาาา เปิดตัวได้น่ารัก
น้องซันมีคู่แข่งโชว์หวานแร้วววว
:o8: :o8:
-
น่าแกล้งจริงๆน่ะแหละสกาย :katai2-1:
-
ขอบคุณมากค่ะ o13
-
จะไม่ให้รักพี่คุณได้ยังไง เขินมากกกกกกกก
ชายยูเธอก็น่ารักนะ
-
เป็นกำลังใจให้นะคะ ยังติดตามเสมอน้า
เอ็นดูสกาย เขินมากเลยโดนล้อมากไง
แต่ก็นะ ความรักล้นอกล้นใจ จะทำนิ่งยังไงไหว
พี่คุณก็เอากับเค้าด้วย ชอบเนียนเอ็นดูน้องเพลินเลยนะ
โดนแซ็วหนักกว่าเดิมไปอีกจ้าคนเรา
สกายแฮปปี้มีคนดูแลดีแล้ว เราก็ดีใจค่ะ 5555
ชอบความเพื่อนบ้านดี ดูแลกันดีมากเลย
ขอบคุณมากนะคะสำหรับนิยายดีๆ น่าติดตามทุกตอนเลย
สนุกมาก ยิ้มได้ หัวเราะได้ และร้องไห้ด้วย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :L2:
-
อบอุ่นมากกกกกกกกกก :mew1:
พี่คุณ สกาย :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ขอบคุณไรท์มาก
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สกายน่ารักไม่เกรงใจรอยสักเลยลูกเอ้ย :m1:
-
น้องกายน่ารักมากคะ ได้คนดีอย่างพี่คุณด้วยอิจฉาสุด ๆ :hao7:
-
ของขวัญวันเกิด
“ลองดูอันนี้ป่ะ” เชนเลื่อนนาฬิกาเรือนหรูมาตรงหน้าสกาย ร่างโปร่งยกมาพิจารณาเปรียบเทียบกับเรือนที่อยู่ตรงหน้าตัวเองขมวดคิ้วมุ่นแล้วถอนหายใจยาว
“แพงว่ะ” สกายยู่ปาก
“ลงทุนหน่อยดิว๊าวันเกิดแฟนไม่ใช่หรือไง” เชนยิ้มมุมปากมองเพื่อนด้วยสายตาสนุกสนาน สกายถลึงตาใส่แล้วตบหัวเพื่อนจนหน้าคว่ำ
“มึงดูราคาเรือนที่มึงหยิบมาก่อนไอ้ฟวยเรือนละเป็นล้าน กูยังเกาะพ่อแม่กินอยู่เลยมั้ย”
“ฮิฮิ อะไรว้าถอนจากบัญชีมึงนิดๆ หน่อยๆ เอง” สกายทำท่าจะตบอีกรอบแต่เชนเบี่ยงตัวหลบได้ทัน
“ไม่เอาเว้ย ของมันแพงไป” สกายวางนาฬิกาลง ก้มหัวขอบคุณพนักงานในร้านแล้วลากเชนออกมา
“ไม่ใจเลยอ่ะกาย” ยัง ไอ้เชนเพื่อนบ้ายังไม่หยุด
“ใจมึงสิไอ้เชน งั้นมึงก็ซื้อให้พี่มันเลยเดี๋ยวแฟนอย่างกูไปซื้ออย่างอื่นให้แทน” สกายทิ้งให้เพื่อนเชนอ้าปากพะงาบเดินหนีไปดูอย่างอื่นให้พี่คุณแทน ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด วันเกิดพี่คุณก็ใกล้เข้ามาแล้วสกายยังไม่มีของขวัญอะไรให้คนรักเลย
เกิดมานอกจากของขวัญวันเกิดที่ชอบหารซื้อกับคนอื่นสกายก็ไม่เคยซื้ออะไรให้ใครมาก่อน ตอนนี้เลยพาไอ้เพื่อนเชนเดินวนรอบห้างจนปวดขาแล้วยังไม่ได้อะไรติดมือมาสักอย่าง เหนื่อยก็เหนื่อยหิวก็หิวทำไมแค่ของขวัญแค่นี้มันถึงยากขนาดนี้เนี่ย!
“กูว่าเราไปหาอะไรกินกันก่อนมั้ย” เชนตบไหล่อีกมือก็ลูบท้องตัวเองบอกเพื่อนว่าเขาหิวจริงๆ สกายถอนหายใจยาวอีกครั้งแล้วพยักหน้ารับ ทั้งสองจึงเดินเข้าร้านอาหารเพื่อเติมพลังก่อนจะไปเสาะหาของขวัญให้พี่คุณกันต่อ
“มึง กูเครียดจริงจังนะเว้ยอาทิตย์หน้าก็วันเกิดพี่คุณแล้วอ่ะกูยังไม่มีอะไรให้เขาเลย” สกายไถลตัวไปกับโต๊ะ เชนมองเพื่อนที่ขมวดคิ้วเคร่งเครียดก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้
“เอาจริงนะ มึงให้อะไรกูว่าพี่เขาก็ดีใจหมดอ่ะ เผลอๆ ไม่ต้องการอะไรนอกจากมึงผูกโบว์เสียด้วยซ้ำ โอ๊ย! ไอ้ห่ากายเจ็บนะมึงโดนเล็บขบกู!” เชนสะดุ้งโหยงยกเท้าขึ้นมากุมแทบไม่ทันเพราะเพื่อนสนิทเขินแล้วชอบรุนแรงกับคนรอบข้างตลอด เขาไม่ได้พูดเกินจริงเสียหน่อยฝ่ายนั้นน่ะทั้งรักทั้งหลงสกายมันอย่างกับอะไรดี ให้อะไรก็ยิ้มแก้มบานทั้งนั้นแหละ
“ก็มึงพูดจาหมาๆ แต่ว่าจริงหรอวะ” สกายถามเสียงอ่อยในตอนท้ายผิดกับท่าทางจะกินหัวในตอนแรก เชนแกล้งหัวเราะไหล่ยกไปสองทีให้เพื่อนได้วุ่นวายใจเล่นก่อนจะยียวนไปอีกสักหน่อย
“อะไรที่จริงล่ะระหว่างมึงให้อะไรพี่เขาก็ชอบกับมึงผูกโบว์น่ะ”
“อยากโดนถีบกลางร้านอาหารมั้ยล่ะเชนไอ้สันขวานนี่ กูก็ต้องหมายถึงอย่างแรกสิวะ!” อย่างหลังนั้นค่อยเป็นของแถมให้ลุงแก สกายไม่ได้ลามกแต่อย่างใดเขาเพียงแค่คิดว่าไม่ใช่เรื่องเสียหายของคนที่เป็นคนรักกัน ก็ดีกว่าให้พี่คุณไปมีอะไรกับคนอื่นน่าเพราะถ้าเป็นอย่างนั้นสกายคงตามไปแหกอกแทบไม่ทัน
“ฮ่าๆ แกล้งมึงสนุกดีว่ะ เออไม่แกล้งแล้วตอบนะ จริงสิวะมึงให้อะไรพี่คุณเขาก็ชอบทั้งนั้นแหละนั่นของขวัญจากคนรักนะเว้ยมึงลองคิดกลับกันเปลี่ยนจากพี่คุณเป็นมึงเขาให้มึงจะดีใจไหมล่ะ” สกายทำหน้าคิดตามก่อนจะพยักหน้า
“จริงอย่างที่มึงพูดแต่มันก็ยังยากอยู่ดีว่ะ มึงเข้าใจป่ะว่าพี่คุณเขามีพร้อมหมดทุกอย่างแล้วอ่ะ จะให้กูเอาอะไรไปให้เขาอีกดีวะยิ่งคิดก็ยิ่งเครียดแม่ง!” สกายขยี้ผมของตัวเองที่ไม่ได้จัดทรงมาจนชี้ฟูอย่างกับรังนก
“เอางี้ป่ะ ลองทำอะไรที่เป็นแฮนด์เมดให้พี่เขาดูมั้ย” เชนเสนอแนะกลับเป็นสกายที่พ่นหัวเราะแล้วชี้หน้าตัวเอง
“อย่างกูเนี่ยนะ คนแบบกูที่ขนาดลงสียังพังเขียนวงกลมยังเบี้ยวเนี่ยนะจะให้ไปทำอะไรแฮนด์เมดให้พี่คุณ” เชนถอนหายใจหน่าย
“มึงฟังกูนะกาย ยิ่งมึงง่อยแบบนี้สิยิ่งมีค่าของที่ให้มันไม่ได้อยู่ที่มูลค่าหรอกเว้ยมันอยู่ที่ความตั้งใจของคนให้มากกว่า กูเชื่อว่าพี่เขาต้องดีใจมากแน่ๆ” สกายชะงักคำที่กำลังจะพ่นด่าตัวเองแล้วคิดตามคำพูดของเชนก่อนที่ใบหน้าจะยกยิ้มกว้างจนตาหยี
“เฮ้ยแม่งได้ว่ะ คำพูดมึงหล่อมากพิเชน” เชนหัวเราะ
“เมื่อกี้ยังเรียกกูไอ้สันขวานอยู่เลยได้ข่าว”
“เออน่าตอนนี้มึงเป็นพิเชนของสาวๆ แล้วไง หล่อมากเพื่อนคำพูดมึงหล่อมาก” สกายยกนิ้วโป้งให้เพื่อนที่ยิ้มยักคิ้วหน้าบานเพราะคำชม
“หน้ากูก็หล่อมากเช่นกัน” สกายแกล้งทำตาโต
“โอ้อันนี้กูไม่ได้พูด” เชนง้างมือถลึงตาใส่
“เดี๋ยวกูตบ”
“ว๊ายพี่เชนออกค่ะ” สกายทำกระมิดกระเมี้ยนดัดเสียง เชนถอนหายใจกำลังจะอ้าปากด่ามันแต่อาหารมาเสิร์ฟขัดจังหวะเสียก่อน
“ว่าแต่นะมึง กูจะทำอะไรดีวะ”
“เอาที่ไม่ฝืนมึงจนเกินไปอ่ะ กูก็ไม่สันทัดเรื่องพวกนี้ด้วยสิเอาไงดีวะเรียกกำลังเสริมดีมั้ย” สกายรีบพยักหน้า ตอนนี้เขาต้องการกำลังเสริมโดยด่วนแต่ไม่รู้ว่าพวกเพื่อนจะว่างกันหรือเปล่า
“เดี๋ยวกูพิมพ์ถามในกรุ๊ปก่อน” เชนบอกก่อนจะก้มกดโทรศัพท์ยุกยิกอยู่ครู่นึงก็เงยหน้าบอกสกายที่สนใจแต่ข้าวตรงหน้า
“เดี๋ยวบีสท์กับแพรวมา” สกายยิ้มหน้าบานโซ้ยข้าวเต็มกระพุ้งแก้ม เมื่อพวกเขากินเสร็จเดินออกมานอกร้านบีสท์กับแพรวก็มาถึงพอดี สกายกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปหาหญิงสาว
“แพรววววช่วยเค้าด้วยยยย” สกายเขย่ามือเพื่อนสาวเหมือนเด็ก แพรวหัวเราะพยักหน้าแล้วเอ่ยถาม
“คิดไว้ยัง” สกายส่ายหน้า
“คิดไม่ออก ไม่เคยทำอะไรให้ใครเลย”
“แหงสิทั้งชีวิตมีแต่คนประเคนให้” บีสท์กัดเพื่อนนิ่งๆ แต่เจ็บลึกจนสกายแสร้งกุมอกกระอักเลือด
“เฮือก! ข้าเจ็บมากคำพูดท่านช่างเชือดเฉือน” บีสท์กระตุกยิ้ม
“นี่ถ้าซันมาด้วยมันต้องด่ามึงว่าไอ้บ้าแน่ๆ” สกายกลับมาอยู่ในท่าทางปกติอย่างคนทั่วไปแล้วยิ้มกว้าง
“แล้วไอ้เอ๋อมันหายไปไหนปกติตัวติดกับมึงอย่างกับปลิง” โทษฐานที่กล้าว่าแฟนอันเป็นที่รักยิ่งของเพื่อนสนิท สกายเลยโดนโบกหัวไปนิ่มๆ หนึ่งที คนตัวขาวลูบหัวตัวเองป้อยๆ เดินกระแซะออดอ้อนแพรวจนน่าหมั่นไส้
“ซันไปทำงานที่คณะ”
“เออถามก็ตอบไม่ใช่ต้องลงไม้ลงมือด้วย แพรวเค้าเจ็บอ่ะ”
“สมน้ำหน้า”
“ฮือออ” สกายแกล้งร้องไห้เหมือนเด็กติดตรงที่ไม่มีเพื่อนคนไหนสนใจเจ้าตัวจึงหยุดทำและรีบเดินตามหลังเพื่อนไป
“ไม่มีคิดอะไรไว้ในใจบ้างหรอ” แพรวเอ่ยถามหลังจากเดินวนรอบห้างไปรอบนึงแต่เป็นรอบที่สามของสกายและเชน คนถูกถามส่ายหน้าเหนื่อยใจ
“ไม่มีเลยแพรวว่างเปล่ามากตอนแรกว่าจะซื้อพวกของใช้ไว้ให้พี่คุณแต่เข้าใจมั้ยอ่ะว่าพี่คุณแม่งก็คงมีหมดทุกอย่างแล้ว
“อืมก็พอจะเข้าใจ”
“ปกติให้ไรโฟล์คมันวันเกิดอ่ะ” เชนถามหญิงสาว แพรวเอียงคอคิด
“ก็ไม่มีไรมากหรอก แผ่นเกมส์ เสื้อ อะไรพวกนี้โฟล์คมันไม่อะไรมากไงแต่กับพี่คุณเค้าว่ายากเพราะพี่เขาโตกว่าแถมหน้าที่การงานก็ดี๊ดี” พอได้ยินคำพูดของเพื่อนสกายก็ยิ่งหงอย
“ชอบแอบถ่ายรูปพี่คุณไม่ใช่หรอ” บีสท์ที่นิ่งเงียบอยู่นานโพล่งขึ้น ทั้งสามคนหันไปมองเพื่อนตัวใหญ่ บีสท์หันมาเลิกคิ้วถามสกายอีกครั้งเจ้าตัวจึงพยักหน้ารับด้วยท่าทางเขินอาย
“ก็...อือ” แพรวกับเชนยิ้มล้อทันที
“ทำสมุดภาพสิ” บีสท์เสนอง่ายๆ แต่สกายส่ายหัวทันที
“ไม่เอา”
“ทำไมล่ะเค้าว่าดีออกนะ” แพรวบอกขึ้นบ้างแต่สกายก็ยังส่ายหน้าปฏิเสธอยู่ดี ใครจะกล้าเล่าน่าอายจะตายไป
“แต่กูว่าพี่คุณต้องดีใจมากแน่ๆ” สกายขมวดคิ้วใจเริ่มเอนเอียง
“นั่นสิเค้าก็ว่าพี่คุณน่าจะต้องดีใจมาก แกเคยทำอะไรแบบนี้ให้ใครที่ไหนยิ่งถ้าพี่เค้ารู้ว่าเป็นคนแรกที่ได้ของทำมือแบบนี้จากแกนะ มีร้อยให้ล้านหลงจนโงหัวไม่ขึ้น”
“แต่มัน...น่าอายออกนะถ่ายก็ไม่ใช่ว่าดีแค่ชอบถ่ายตอนพี่มันเผลอเอง”
“น่ารักดีออก แกก็เขียนบอกไปสิว่าตอนนี้พี่คุณกำลังทำอะไรอยู่ โอ๊ยขี้คร้านจะเปิดดูทุกเวลาหลังอาหาร”
“แพรวก็เวอร์ไป”
“หึ” บีสท์หัวเราะแล้วเลิกคิ้วถามว่าจะเอายังไง สกายถอนหายใจยาวแล้วพยักหน้า
“เออเอาก็เอาแม่งเอ๊ย!” เมื่อตกลงกันได้พวกเขาก็ย้ายร่างไปยังแผนกเครื่องเขียน สกายเลือกทุกอย่างเองกับมือโดยมีเพื่อนๆ คอยให้คำแนะนำ
“มึงจำแอ็คชั่นในวันนั้นๆ ที่มึงถ่ายไปได้ป่ะ” เชนถามขณะที่พวกเขาเดินกลับมายังรถเพื่อตรงกลับบ้านแฝด
“ถ้าเห็นรูปก็จะจำได้”
“อ่าฮะ เรื่องรูปก็เลือกๆ ไปให้เปามันล้างให้แล้วกันพวกกูสัญญาว่าจะไม่ล้อ” เชนไขว้นิ้วตรงข้ามกับสิ่งที่พูดยิ้มยิงฟันให้เพื่อน สกายหน้าแดงถลึงตาใส่
“ฟวย”
“เอาน่าๆ ทนอายหน่อย” แพรวหัวเราะชอบใจตบไหล่ปลอบสกาย
“เออแพรวเค้ามีอีกเรื่องจะรบกวน”
“หือ? ว่ามาสิ”
“เค้าอยากทำเค้ก”
“อู้วววว” ไม่ใช่เสียงของแพรวแต่เป็นเชนเจ้าเก่า ชายหนุ่มรีบปิดปากตัวเองเมื่อบีสท์หันมองดุ
“ถ้าเรื่องเค้กต้องนาฟไม่ก็เมนะเดี๋ยวบอกสองคนนั้นให้”
“อื้อขอบคุณนะ”
“ได้เสมอ”
พวกเขาเดินทางกลับบ้านแฝดกันด้วยรถคันเก่งของบีสท์เพราะสกายกับเชนนั่งรถไฟฟ้าจากคอนโดไปห้างสรรพสินค้า เมื่อกลับมาถึงสกายก็จัดการเลือกรูปส่งไฟล์ให้เปาล้างโดนยิ้มล้อมาเล็กน้อยดีที่สกายพยายามเกร็งหน้าไม่ออกอาการเขินมากเลยผ่านมาได้ ตอนนี้คนตัวสูงเดินผ่านทางเชื่อมตามหลังแพรวมาที่บ้านของสาวๆ ที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นกันพร้อมหน้า
“มาๆ ไหนอยากทำเค้กอะไร” เมเปิ้ลกวักมือเรียกให้สกายไปนั่งลงข้างๆ ตัวเอง ด้านหน้าหญิงสาวมีแล็ปท็อปตั้งอยู่
“มีอะไรที่เค้าพอจะทำได้มั้ยอ่ะ แบบไม่ยากเกินไป”
“เอาจริงมันก็ยากหมดนะกาย เอางี้ดีกว่าพี่คุณชอบอะไร” นาฟต้านั่งลงอีกข้างของสกายเอ่ยถาม
“พี่คุณไม่ค่อยชอบของหวาน”
“อ้าว!!!” หกเสียงจากหญิงสาวดังขึ้นอย่างพร้อมเพรียง
“แต่เราก็อยากทำให้อ่ะ คือพี่มันก็กินได้แหละแบบนานๆ กินแค่ไม่หวานแสบไส้มากก็พอ”
“อืม...แล้วพี่เขาชอบผลไม้อะไรอ่ะ” เจนที่นอนกลิ้งอยู่บนพื้นพรมเอ่ยถาม สกายขมวดคิ้วใช้ความคิด ผลไม้หรอผลไม้...อืม...
“ส้มโอ ใช่! พี่คุณชอบกินส้มโอ! ส้มก็ชอบพวกส้มโอสีชมพูๆ อ่ะเห็นชอบซื้อมากินจัง ส้มโอแบบยายแก้วยายคำตามตลาดที่พวกเราชอบกินพี่แกไม่กินนะ” สกายยิ้มดีใจเอ่ยบอกเพื่อนๆ แถมด้วยการกัดคนรักตัวเองเล็กน้อยถึงปานกลาง
“ไม่ชอบหวานมาก ชอบส้มโอหรอพี่คุณเขากินพวกชีสเค้กไรงี้ป่ะ” เมเปิ้ลวิเคราะห์แล้วหันไปถามเพื่อนตัวขาว
“อื้อ ถ้าไปนั่งร้านกาแฟนอกจากอเมริกาโน่ถ้าขนมเค้กเค้าเห็นพี่คุณกินแค่พวกชีสเค้กนั่นแหละ พี่คุณบอกว่าไม่หวานมากหวานอมเปรี้ยวดี”
“ถ้างั้นก็ทำชีสเค้กส้มโอป่ะล่ะ ไม่ต้องอบด้วยง่อยขนาดแกก็น่าจะไหวอยู่” เมเปิ้ลดีดนิ้วบอกเสียงดังแต่สกายหน้าม่อยเพราะคำว่าง่อยของเพื่อน
“เมอ่ะ! แต่ก็ยอมรับขอแค่ออกมากินได้ก็พอ” สาวๆ ยกนิ้วให้สกายก่อนที่เมเปิ้ลจะค้นหาสูตรในอินเตอร์เน็ตเมื่อตกลงกับสกายได้ว่าจะทำแบบไหนพวกเขาก็เริ่มลิสรายชื่อส่วนผสมที่พรุ่งนี้จะออกไปซื้อกัน
“ต้องซื้อเยอะหน่อยเผื่อให้มันซ้อมมือเยอะๆ”
“แล้วใครจะกิน” แตงกวาที่เงียบอยู่นานถามขึ้น ทุกคนในห้องนั่งเล่นมองหน้ากันเลิกลั่กผิดกับสกายที่ยิ้มกว้าง
“ไม่เห็นยากก็พวกแกทุกคนไง”
“ม่ายยยยยยยย!!!!!!” สกายหัวเราะคิกคักชอบใจกับท่าทางของเพื่อนก่อนจะกล่าวลาสาวๆ เดินกลับมายังบ้านอีกหลังของตัวเอง
(ต่อ)
-
Rrrr Rrrr
‘s sky
สกายเห็นชื่อคนโทรเข้าบนหน้าจอก็หัวเราะออกมา พี่คุณเอาไปเปลี่ยนเองแน่ๆ ชอบทำอะไรเป็นเด็กวัยรุ่นอยู่เรื่อย
“ครับพี่คุณ”
‘หายไปทั้งวันเลยนะครับแอบไปไหนกับเชนมาครับเนี่ย’
“ไปเป็นเพื่อนหมาเชนซื้อของอ่ะพี่มีบีสท์กับแพรวไปด้วยเนี่ยเพิ่งกลับมาถึงบ้านกัน”
‘ทานข้าวเย็นเรียบร้อยแล้วใช่ไหมครับแล้วพรุ่งนี้ไปไหนหรือเปล่า’
“เรียบร้อยครับแล้วพี่คุณกินอะไรหรือยัง งานทางโน้นเรียบร้อยดีไหมครับ” สกายเอ่ยถามคนที่อยู่อีกซีกโลก พี่คุณบินไปดูงานที่ต่างประเทศตั้งแต่เมื่อวันจันทร์พร้อมกับพ่อของเขา สกายจึงมีเวลาออกไปเดินเฉิดฉายหาของขวัญให้พี่คุณอย่างไม่กลัวถูกอีกฝ่ายจับได้
‘เรียบร้อยแล้วเหมือนกันครับ กำลังจะออกไปประชุมกับคุณพ่อ’
คนน้องหน้าร้อนวูบเมื่อได้ยินพี่คุณเรียกพ่อตัวเองว่าพ่ออย่างเต็มปากเต็มคำ เขายกมือนวดหัวใจตัวเองเบาๆ กระแอมไอแล้วชวนพี่คุณคุยต่อ
“โดนพ่อใช้งานหนักแน่ๆ ที่นี่ฝนตกทั้งวันเลยผมไม่อยากออกไปไหนเลยอ่ะ”
‘แต่ก็ออกไปเดินเล่นกับเชนไม่ใช่หรือไงตัวยุ่ง’
“โถ่ก็นั่นไอ้พี่เชนมันลากไปหรอกวันหยุดใครเขาจะอยากไปไหนกัน”
‘หึหึ แล้วพรุ่งนี้ไปไหนไหมครับ อยากได้อะไรจากที่นี่หรือเปล่าพี่เห็นรองเท้าที่เราชอบออกคอลเลคชั่นใหม่ด้วยที่ไทยน่าจะยังไม่มี’
“จริงดิพี่!” สกายร้องดีใจ
‘ครับเดี๋ยวพี่ซื้อไปให้นะฟ้าเลือกลายแล้วส่งมาให้พี่เลยครับ’
“ไม่เอาหรอก ผมส่งให้พ่อดีกว่าให้พ่อซื้อให้โทษฐานขโมยแฟนผมไปเป็นอาทิตย์” สกายได้ยินเสียงพี่คุณหัวเราะคนตัวขาวจึงยิ้มออกมาบ้าง
‘คุณพ่อฝากบอกว่าจะเอาอันไหนก็เลือกมาครับแลกกับการที่พี่กลับช้ากว่ากำหนดสองสามวัน’
“เฮ้ย! ไม่เอาดิพี่ผมขอคุยกับพ่อ ทำไมอ่ะงานไม่เสร็จหรอทำไมต้องกลับช้ากว่ากำหนดตั้งสองสามวันอ่ะ พี่คุณให้ผมคุยกับพ่อเลยยยยย” สกายร้องโวยวายได้ยินเสียงหัวเราะของพ่อแว่วเข้ามาในสายเจ้าตัวดียิ่งร้องโวยวาย
‘หึหึหึ คุณพ่อแกล้งเล่นน่ะครับเดี๋ยวพี่ต้องไปแล้วนะ’
“อื้อ พี่คุณตั้งใจทำงานนะกลับมาหาผมเร็วๆ ด้วย...คิดถึงนะครับ” ท้ายประโยคสกายบอกปลายสายเสียงอ้อมแอ้ม
‘คิดถึงมากเลยครับคนดี หลับฝันดีนะครับ’
“ฝันดีครับ”
สกายตื่นแต่เช้าเดินนวยนาดลงมาด้วยจิตใจแจ่มใสเจอเพื่อนๆ นั่งกันเต็มห้องนั่งเล่นจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“ทำไมตื่นกันเช้าจัง”
“แหกตาดูนาฬิกานะไอ้กายว่านี่มันจะเที่ยงแล้ว” มาร์คกลอกตาบอกเพื่อนด้วยความเบื่อหน่าย สกายเบิกตากว้างหันไปมองนาฬิกาตรงผนังกดมือถือตัวเองดูเป็นการยืนยันสรุปว่าเป็นเวลาเกือบเที่ยงแล้วจริงๆ
“เห้ยก็เมื่อกี้ก่อนกูลงมานาฬิกาห้องกูยังเพิ่งแปดโมงกว่าเองนะเว้ย”
“นั่นก็แปลว่านาฬิกาในห้องมึงตายไงไอ้ควายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” มาร์คลากเสียงยาวจนสกายไหว้ท่วมหัวให้เพื่อนพอ
“ลากยาวจนเขากูจะทิ่มหลังคาบ้านแล้วไอ้ห่า ก็ว่าทำไมหิวแปลกๆ”
“ไปกินข้าวไปแล้วเดี๋ยวออกไปซื้อของกัน” เมเปิ้ลโบกมือไล่คนตัวขาวทำตามอย่างว่าง่ายเมื่อกินข้าวเสร็จส่งข้อความหาพี่คุณเรียบร้อยก็พร้อมออกจากบ้านพร้อมกับเมเปิ้ล แจมและยูคนดีที่อาสาเป็นคนขับรถให้
“อันนี้มันคือไรอ่ะ” สกายชูของที่เมเปิ้ลเพิ่งเอาใส่ตะกร้าขึ้นมาดู
“เจลาตินไปเปิดกูเกิ้ลเอาเองขี้เกียจอธิบาย” เมเปิ้ลบอกปัดสกายได้แต่ทำปากขมุบขมิบเดินตามหลังเธอไป
“มาเลือกส้มโอ” เมเปิ้ลกวักมือเรียก
“เอาอันไหน”
“เอาสีชมพูกับสีส้ม” หญิงสาวกลอกตาเหนื่อยหน่าย
“มันมีตั้งหลายพันธุ์ไหมกาย” สกายยู่หน้า
“ก็เค้าไม่รู้อ่ะเมเลือกให้หน่อยน้าๆ”
“เออๆ ไม่ต้องมาอ้อน ดูแล้วก็จำด้วยนะว่าอันไหนบ้าง”
“ครับผม!”
เมื่อซื้อของที่ต้องการครบก็ได้เวลาลงมือทำสักที สกายในชุดผ้ากันเปื้อนกำลังคั้นน้ำส้มโออย่างเอาเป็นเอาตายจะเมเปิ้ลหลุดขำ หญิงสาวตบหลังเพื่อนสนิทดังป้าบสกายตกใจจนส้มโอหลุดมือ
“อะไรเล่าเม!”
“มึงไม่ต้องคั้นแรงขนาดนั้นก็ได้มั้ยกายเอาแต่พอดีๆ ค่อยๆทำ ทำแบบนี้ดูนี่” ว่าแล้วเธอก็สาธิตให้เพื่อนทำตาม ผ่านไปครึ่งชั่วโมงสกายก็ร้องโอดโอยตามประสาคนไม่เคยทำ
“ทำไมมันยากงี้อ่ะ!”
“แล้วจะทำมั้ย”
“ทำ”
“เอองั้นก็อย่าบ่น” สกายห่อไหล่เดินกลับไปยืนข้างเมเปิ้ลเริ่มทำชีสเค้กต่อ
“ใส่เจลาตินไปยัง”
“ใส่แล้ว”
“เอาไปแช่ตู้เย็นก่อนพอสีชมพูเซ็ตตัวค่อยใส่สีส้มไปแล้วก็เข้าตู้เย็นอีกรอบ” สกายพยักหน้าทำตาม
“เสร็จแล้วทำไรต่ออ่ะเม”
“มาตีครีมชีส”
“โคตรเมื่อยอ่ะ กล้ามขึ้นแล้วเนี่ย” ทำไปได้ไม่เท่าไหร่ก็เริ่มบ่นอีกรอบ
“บ่นมาเดี๋ยวตบ”
“ไม่บ่นแล้วค้าบบบบบบบบบ” สกายแสร้งทำท่าแอบซับน้ำตาตัวเองเบาๆ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำเค้กต่อไปเมเปิ้ลมองเพื่อนกระตุกยิ้มส่ายหัวระอา
“เสดแล้วววววววววววววววววววว พวกมึงมาชิมมมมมมมมมมมม” สกายร้องดีใจวิ่งเอาเค้กที่ตัวเองทำออกมาให้เพื่อนๆ ชิม พวกเพื่อนมองหน้ากันแล้วผลักกันไปผลักกันมาจนสุดท้ายหวยไปออกที่ยูคนดีคนเดิม ชายหนุ่มกลืนน้ำลายสีหน้าเหมือนคนอมทุกข์ตักชีสเค้กขึ้นมาคำเล็กๆ แล้วเอาเข้าปาก
“เป็นไงๆ” สกายมองหน้าเพื่อนอย่างมีความหวัง ยูยิ้มแห้งรับน้ำเปล่าที่แจมยื่นมาให้ดื่มจนหมดแก้ว
“เอ่อกายกูว่ามึงใส่ส่วนผสมผิดหรือเปล่ามันเค็มแปลกๆ”
“มึงไม่เค็มแปลกๆ แล้วไอ้เหี้ยกายมึงใส่ผิดแน่ๆ เค็มจนไตกูจะวาย” มาร์คโวยวายขึ้นมาบ้าง
“เห้ยก็ทำตามสูตรเมทุกอย่างนะ” สกายประท้วงก่อนตักเค้กเข้าปากแล้วคายออกมาแทบไม่ทัน
“เค็มเหี้ยๆ”
“เออไม่เค็มได้ไงล่ะ น้ำตาลยังอยู่เต็มกระปุกแต่เกลือหายไปจนจะหมดกระปุก! ไอ้กายมึงใส่เกลือแทนน้ำตาลได้ยังไงห๊ะ! กูเผลอแปบเดียวใครจะไปคิดว่าคนอย่างมึงแม้กระทั่งเกลือกับน้ำตาลยังแยกไม่ได้!!!” เมเปิ้ลโวยวายพร้อมกับเสียงระเบิดหัวเราะจะพวกที่เหลือลั่นบ้าน สรุปเค้กที่ทำก็ต้องทิ้งไปตามระเบียบ สกายสูดลมหายใจลึกยังมีเวลาอีกหลายวันเขาจะทำมันทุกวันเลยมันต้องดีขึ้นสิน่า!
“แบบนี้ดีไหม”
สกายวางรูปบนกระดาษแล้วหันไปถามความเห็นของเปา อีกสองวันพี่คุณก็จะกลับมาแล้วของขวัญวันเกิดเขายังไปไม่ถึงไหนเลย พูดถึงเค้กตอนนี้อยู่ในระดับที่สามารถกินได้โดยไม่ท้องเสียแล้วนะหลังจากที่สกายเพียรพยายามทำอยู่ทุกวันจนพวกที่บ้านแบนส้มโอและชีสเค้กกันไปเป็นที่เรียบร้อย เหลือก็แต่โฟโต้บุ๊คทำมือนี่แหละ ไม่คิดเลยว่าแค่เอารูปมาวางๆ มันจะยากขนาดนี้
“อือทำไปเหอะ มันเป็นศิลปะ”
“มึงพูดจริงหรือแดกดันกู” สกายหันหน้าไปหาเพื่อน เปาขำพรืดส่ายหน้า
“กูพูดจริงเว้ย แต่แหมก็ไม่คิดว่ารูปที่มึงถ่ายจะมีเด็ดๆ เยอะเหมือนกันนะเพื่อน หึหึ”
“เงียบปากน่า เสร็จแล้วเอาเข้าเล่มไง”
“เดี๋ยวกูทำให้ไม่ต้องห่วง”
“เคใจมากเดี๋ยวป๋าเลี้ยงหนม”
ในที่สุดพี่คุณก็กลับมาไทยซักทีเย่! กำหนดการล่าช้าอย่างที่พ่อแกล้งจริงๆ ด้วยแต่ยังดีที่กลับมาทันวันเกิดของพี่คุณ สกายเดินกระวนกระวายอยู่บริเวณผู้โดยสารขาเข้าเครื่องพี่คุณลงมาได้สักพักแล้วแต่คนที่เขารอยังไม่ออกมาเลย
“เดินเป็นหนูติดจั่นเลย”
“พ่อ! สวัสดีครับ พี่คุณสวัสดีครับ” สกายหันไปตามเสียงก่อนจะตะโกนเรียกด้วยความดีใจ ลูกคนเล็กของบ้านรีบวิ่งเข้าไปกอดสวัสดีพ่อตัวเองก่อนจะหันไปทักทายคนรัก
“เป็นไงไอ้ดื้อกลัวพ่อพาพี่เขาหนีไปหรือไง” สกายหน้าบึ้งผิดกับอีกสองคนที่เพิ่งกลับมายิ้มเอ็นดู
“ก็พ่ออ่ะ”
“หือ? พ่อทำอะไร”
“ไม่คุยกับพ่อแล้วไหนของฝากผมครับ” สกายรีบแบมือขอของฝากเลยโดนบิดาตีมือไปหนึ่งที
“โน่นอยู่ที่พี่เขาแล้ววันนี้จะไปนอนบ้านหรือเปล่า” สกายส่ายหน้า
“พรุ่งนี้เรียนเช้าครับ ลุงสมมาแล้วนะอยู่โน่น” สกายบุ้ยปากที่ทางคุณลุงคนขับรถของพ่อ
“แหมพอเจอแฟนก็ไล่พ่อเลยนะ หึหึ”
“พ่อออออออออออออออออออออออออออออออออออออ” สกายลากเสียงยาวอายก็อายเขินก็เขินพ่อจะแกล้งอะไรมากมายก็ไม่รู้!
“หึหึ ถ้าอย่างนั้นผมลานะครับคุณพ่อ” ตรัยคุณยืนยิ้มมองน้องแล้วยกมือลาบิดาคนรัก
“เจอกันพรุ่งนี้นะคุณขอบคุณมากลูก”
“สวัสดีครับพ่อ ไปพี่เหนื่อยไหมครับเนี่ย” เมื่อส่งพ่อถึงมือคนขับรถแล้วสกายก็หันมาใส่ใจคนรัก ตรัยคุณยิ้มวางมือบนเอวน้องแล้วพาออกเดิน
“เห็นหน้าฟ้าพี่ก็หายแล้วครับ”
“ปากหวานตลอด”
“หวานไม่หวานฟ้าต้องเป็นคนที่รู้นะครับ”
“ไอ้พี่บ้า!” สกายหน้าแดงเถือกพยายามสะบัดตัวหนีแต่มีหรือตรัยคุณจะยอมสุดท้ายก็ถูลู่ถูกังกันจนถึงรถ
“เดี๋ยวผมขับให้เชิญครับคุณหมอสุดหล่อ”
บริการคนรักด้วยการเปิดประตูให้ ตรัยคุณขยี้ผมน้องด้วยความเอ็นดูก่อนจะเข้าไปนั่งในรถ ระหว่างทางจากสนามบินจนถึงคอนโดเต็มไปด้วยเสียงใสของสกายและเสียงทุ้มของตรัยคุณอบอวลอยู่ภายในรถ ถึงแม้ว่าจะวีดีโอคอลคุยกันทุกวันแต่ความคิดถึงนั้นไม่ได้ลดลงเลยพอได้เห็นหน้าคนที่คิดถึงทั้งสองฝ่ายต่างพูดคุยแลกเปลี่ยนกันอย่างไม่รู้เบื่อ
“พี่คุณไปอาบน้ำก่อนนะครับเดี๋ยวผมเก็บของให้” สกายรุนหลังคนพี่ให้ไปอาบน้ำแต่ตรัยคุณขืนตัวไว้ ร่างสูงหันกลับมาเผชิญหน้าก่อนจะรั้งตัวสกายเข้ามากอด เนิ่นนานจนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าไหร่แต่สกายปรารถนาให้มันยาวนานต่อไปเรื่อยๆ อ้อมกอดของพี่คุณอบอุ่นและปลอดภัยเสมอ
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ”
“ครับ คิดถึงฟ้ามากๆ เลย” เสียงทุ้มเอ่ยบอกข้างหูพร้อมกับสัมผัสอุ่นที่แก้มฟอดใหญ่ สกายเองก็ไม่อยากน้อยหน้าพี่คุณร่างโปร่งเขย่งตัวเล็กน้อยเพื่อหอมแก้มคนพี่ทั้งสองข้าง
“ชื่นใจจังครับ” สกายยิ้มตาปิดเมื่อพี่คุณพูด
“ไปอาบน้ำดีกว่านะครับ”
“ครับ” แถมท้ายด้วยจูบเบาๆ ที่ริมฝีปาก เมื่อแผ่นหลังของพี่คุณหายไปในห้องน้ำแล้วสกายก็รีบไปจัดเตรียมเค้กและของขวัญทางด้านนอกอีกเพียงไม่กี่นาทีก็จะก้าวเข้าสู่วันใหม่และก็เป็นวันเกิดของพี่คุณอีกด้วย
“หืม? ทำไมไฟดับ ฟ้า ฟ้าครับ” ตรัยคุณเดินออกมาจากห้องน้ำรู้สึกแปลกใจที่ไฟในห้องดับทั้งที่ในห้องน้ำก็ยังใช้ได้ ร่างสูงร้องเรียกคนรักพอเห็นแสงลอดผ่านประตูเข้ามาก็อมยิ้ม
จริงสินะวันนี้วันเกิดเขานี่นา และก็ต้องยิ้มกว้างขึ้นเมื่อเห็นคนรักยืนถือเค้กและร้องเพลงอวยพรให้อยู่ตรงหน้า ร่างสูงของตรัยคุณเดินเข้าไปช่วยน้องประคองเค้กมองใบหน้าที่เขาแสนรักร้องเพลงให้ด้วยความเก้อเขินจนจบ
“อธิษฐานนะครับ” ตรัยคุณหลับตาอธิษฐานแล้วเป่าเทียน
“สุขสันต์วันเกิดนะครับพี่คุณ มีความสุขมากๆ นะครับ รักนะครับ” เป็นคำอวยพรสั้นๆ แต่ทำให้ชายหนุ่มยิ้มเต็มแก้ม ตรัยคุณวางเค้กบนโต๊ะแล้วรวบตัวคนรักเข้าไปกอดแน่น
“ขอบคุณนะครับที่รักของพี่”
“เอ่อ...เค้กนี้...ผมทำเองนะ อยากทำอะไรให้พี่บ้างแต่ไม่รู้ว่าจะอร่อยหรือเปล่าแล้วก็นี่ครับ ของขวัญวันเกิดนี้ผมทำเองมันอาจจะไม่มีค่าอะไรมากแต่ผมก็ตั้งใจทำให้พี่นะ อยากให้รู้ว่าพี่มีค่าสำหรับผมเสมอ รักพี่ครับอย่าเบื่อที่จะฟังคำว่ารักของผมนะ” สกายยิ้มตาหยีในอ้อมกอดของพี่คุณที่ทั้งกอดทั้งหอมทั้งจูบ
“ขอบคุณมากเลยครับฟ้า พี่ดีใจมากเลยดูสิหัวใจพี่เต้นแรงมากเลยครับ” ตรัยคุณบอกน้องด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นรั้งคนตัวเล็กกว่าให้เข้ามาในอ้อมกอดอีกรอบ สกายยิ้มกว้างเมื่อหูแนบอยู่ตรงอกพี่คุณและได้ยินเสียงหัวใจของอีกคนชัดเจน
“พี่ขอลองชิมเค้กก่อนนะคนดีของพี่ทำเองเลยหรอครับ” สกายเม้มปากพยักหน้า ตรัยคุณวิ่งหายเข้าไปในห้องและออกมาพร้อมกับโทรศัพท์มือถือกดถ่ายรูปเค้กกับของขวัญจนพอใจแล้วรั้งสกายให้มาถ่ายรูปคู่
“เป็นไงบ้างครับถ้าไม่อร่อยก็ทิ้งมันไว้อย่างนั้นนะพี่ผมจัดสวยถ่ายอวดได้” สกายบอกน้ำเสียงติดตลกแต่แอบหวั่นใจกลัวว่าจะไม่อร่อยเมื่อพี่คุณกินแล้วนิ่งไป ตอนทำเขาหยิบเอาแต่ส่วนผสมที่ใช้ทำมาวางเรียงเก็บขวดเกลือไว้ในตู้เลยเสียด้วยซ้ำกันการพลาด
“อร่อยครับ อร่อยมากเลย” ตรัยคุณยิ้มหวานแล้วตักชีสเค้กอีกคำใหญ่เข้าปาก
“ไม่ได้พูดเอาใจผมนา” สกายหรี่ตามองคนรักเลยโดนป้อนจูบรสชีสเค้กส้มโอให้
“เป็นไงครับอร่อยไหม” ตรัยคุณผละจูบออกมายิ้มถามแล้วก้มหน้าเข้าไปเลียริมฝีปากล่างคนรักอย่างเย้าแหย่
“พี่คุณแม่ง” สกายอายจนก้มหน้าชิดอก ตรัยคุณหัวเราะหอมขมับน้องอีกฟอดใหญ่ก่อนจะแกะของขวัญที่น้องบอกว่าทำให้ด้วยตัวเองออกมาดู
“โฟโต้บุ๊ค? หืม? รูปแอบถ่ายพี่ทั้งนั้นเลยนี่ครับ” สกายเม้มปากแก้มแดงแจ๋
“ขอบคุณมากครับฟ้าพี่ชอบมากเลยชอบทั้งหมดที่ฟ้าตั้งใจทำให้พี่ ขอบคุณนะครับคนดี”
“เต็มใจมากครับที่รักของผม”
“พูดแบบนี้ไม่อยากไปเรียนแล้วใช่ไหมหื้ม” ตรัยคุณฟัดแก้มน้องอย่างหมั่นเขี้ยว สกายหัวเราะชอบใจกอดอ้อนพี่คุณยกใหญ่
ก็น่ารักซะแบบนี้เขาจะไปไหนรอด สงสัยพรุ่งนี้คงต้องให้เด็กดื้อของเขาหยุดเรียนและเปิดติวพิเศษให้ตัวต่อตัวเสียแล้ว
ต้องโทษที่ตัวเองน่ารักกับพี่มากเกินไปนะครับฟ้าแล้วก็บวกความคิดถึงของพี่เข้าไปด้วย ของขวัญปีนี้พิเศษสำหรับเขาจริงๆ
talk. :katai3: จะเกินไปมั้ยสกายมันจะเกินไปแล้วนะ!!! นั่นพี่คุณนะพี่คุณที่เป็นของทุกคนเธอจะเอาพ่อของฉันไปไม่ได้!!! สุขสันต์วันเกิดนะคะสามี มีความสุขมากๆ ค่ะ
มาด้วยความคิดถึง
ปล. ชีสเค้กที่สกายทำเราเอามาจากที่นี่เลยค่ะ ==> Cooking tree (https://www.youtube.com/channel/UCtby6rJtBGgUm-2oD_E7bzw) เป็นชาแนลที่เราดูทู๊กวัน ชอบมาก 55555
ปล.2 แถมรูปเค้ก
(https://uppic.cc/d/KB9V) (https://uppic.cc/v/KB9V)
ปล.3 แถมรูปในโฟโต้บุ๊ค
(https://uppic.cc/d/KB9i) (https://uppic.cc/v/KB9i)
แม่ขานางร้ายมาก!!!! นางอวดหลัวมาก!!!!!
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณค่ะ
:กอด1: :กอด1:
-
:pig4: :pig4:
-
น่ารักที่สุดดดด :m1:
-
:pig4:หแ
-
:katai2-1: :L2: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ชอบมากกกกกกกกก
ขออีกนะคะ
ตอนพิเศษ
:L2:
:กอด1:
:mew1:
-
ร้ายกาจมากจริงเลยค่ะ สกาย
มิน่าพี่คุณถึงรักถึงหลงขนาดนี้
ชอบความแหย่ของพ่อแม่ และเพื่อนๆ
ทุกคนรักสกายจนต้องซ้ำให้เขินม้วน
เป็นวันเกิดที่พี่คุณได้กำไรทั้งขึ้นทั้งล่องเลยจ้า
ขอบคุณมากนะคะ สำหรับตอนพิเศษ ฟินมาก อยากบอก
-
หวานมดขึ้นเต็มหน้าจอแล้วค่าา อยากมีพี่คุณเป็นของตัวเอง พี่เค้าช่างแสนดี๊แสนดีและอบอุ่น :pig4:
-
เท่าฟ้า
“เลิกแล้วไปไหนป่ะ” แวนเอ่ยถามเพื่อนทั้งสองคน
“ว่าจะไปหาพี่คุณ” คำตอบที่ทำให้เพื่อนทั้งสองพากันเบะปากกลอกตาแต่คุณเท่าฟ้ามีหรือจะแคร์ ยอมรับแบบแมนๆ เลยว่าติดแฟน
“มึงก็ไม่น่าถามให้ปวดตาเลยไอ้แวนรู้ๆ กันอยู่ว่ามันกินข้าวกับเราแค่ตอนกลางวันเท่านั้นแหละนอกเวลาทำการก็เป็นของหมอคุณเขาทั้งหมด” สกายยิ้มร่าตบไหล่เนม
“สู่รู้จริงๆ ไอ้เนม”
“เหมือนกูถูกด่าเลยว่ะ” เนมเอียงคอถามเพื่อนตัวเล็ก แวนหัวเราะขำส่ายหัวระอา
“กูว่าสมองมึงไปแล้วเนม ป่ะเดี๋ยวกูพาไปกินข้าวงั้นแยกกันตรงนี้เลยนะกาย” สกายโบกมือลาเพื่อนทั้งสองก่อนจะนั่งรถเวียนในมหาวิทยาลัยออกมาขึ้นรถไฟฟ้าเพื่อนั่งไปโรงพยาบาลของที่บ้าน ชีวิตประจำวันของเขาก็มีเท่านี้แหละถึงช่วงหลังจะยุ่งมากหน่อยเวลานอนแทบไม่มีแต่ก็ยังมานะมาหาคนรักถึงโรงพยาบาลได้ รู้ว่ายังไงก็เจอกันที่ห้องแต่สกายอยากมาหานี่นาเพราะถ้าไม่มาก็จะเป็นแบบนี้
“หมอคุณคะช่วยเก๋ดูเคสนี้หน่อยสิคะ” แล้วก็
“หมอคุณครับผมปวดท้องมากเลยเย็นนี้ไปหาอะไรกินกันไหมครับ” สกายอยากสวนไปว่าควรไปกินยาแล้วนอนพักมากกว่ามาอ่อยแฟนคนอื่น! นี่ยังแค่ส่วนน้อยที่สกายยกตัวอย่างมาให้ดูอยากจะถอนหายใจวันละหลายรอบมีแฟนหล่อและดีมากก็จะลำบากแบบนี้ สกายแอบเบะปากใส่คนมารยาก่อนจะปั้นหน้าแบ๊วเอ่ยเรียกคนรัก
“พี่คุณครับ” คนถูกเรียกละความสนใจจากคนตรงหน้าหันมายิ้มกว้างยื่นมือไปหาคนรัก สกายเองก็ยิ้มไม่ต่างกันยื่นมือไปจับอีกคนอย่างเป็นธรรมชาติ
“เลิกแล้วหรือครับฟ้าหิวไหมคนดีรอพี่แปบนึงได้ไหมครับขอคุยเคสกับหมอเก๋แปบนึง” ตรัยคุณเปลี่ยนจากกุมมือเป็นโอบเอวโชว์สายตาใคร่รู้ทั้งสองคู่ จะบอกว่าไม่รู้เลยก็ไม่ถูกเพราะทุกคนในโรงพยาบาลต่างรู้ดีถึงความสัมพันธ์ของหมอตรัยคุณและเท่าฟ้าลูกชายคนเล็กของบอร์ดบริหารโรงพยาบาลแห่งนี้
แต่ก็เห็นๆ กันอยู่ว่าคนเหล่านั้นไม่ได้สนใจเลยสักนิดคนสมัยนี้เป็นอะไรกันไปหมด
“ตามสบายครับผมรอได้แต่ขอฟังด้วยได้ไหมครับเพื่อเป็นความรู้” สกายฉีกยิ้มให้หมอคนสวย อีกฝ่ายยิ้มตอบกลับ
“ได้เลยค่ะน้องกาย ดีจังนะคะมาเรียนรู้งานไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ”
“หรือมาเฝ้าก็ไม่รู้นะครับ” อีกเสียงโพล่งขึ้นมา สกายเลิกคิ้วมองหมอสูติด้วยหางตาแล้วกระตุกยิ้มมุมปาก
“มีบ้างครับเพราะคนเดี๋ยวนี้หน้าค่อนข้างหนาต้องมาย้ำๆ เผื่อจะได้ซึมซับเข้าสู่ผิวและรับรู้ได้บ้างว่าคนเขามีคนรักแล้ว” สกายตอกกลับด้วยรอยยิ้มแต่ทำให้อีกสองคนหุบยิ้มหน้าตึงทันที ตรัยคุณอมยิ้มมองเด็กดื้อแล้วลูบเอวน้องเบาๆ
“นี่!”
“คุณเก๋รีบพูดเคสมาดีกว่าครับผมมีธุระต้องไปทำต่อ” หญิงสาวที่บัดนี้ใบหน้าไร้รอยยิ้มปรายตามองสกายก่อนจะเอ่ยเหน็บแนม
“แหมพี่ขอกินเวลาน้องสกายแค่นิดหน่อยคงไม่ว่ากันหรอกนะคะ พอดีนี่มันเป็นงานที่พี่กับหมอคุณต้องรับผิดชอบร่วมกันน่ะค่ะ” สกายมองอีกฝ่ายตาแป๋วหันมองหน้าคนรัก
“ผมบอกหรือครับพี่ว่าจะว่าเขาน่ะ”
“เปล่าครับฟ้าไม่ได้พูด คุณเก๋ครับธุระที่ผมว่าคือต้องไปทานข้าวเย็นกับครอบครัวน้องน่ะครับ ผมไม่อยากไปสายแล้วต้องตอบคำถามผอ.ว่าที่มาช้าเพราะคุยเรื่องเคสคนไข้ที่ควรจะคุยเสร็จไปแล้วตั้งแต่เมื่อเช้าหรอกนะครับ” ตรัยคุณตอบกลับหญิงสาวเสียงเรียบทำให้คนฟังหน้าม้าน หญิงสาวเม้มปากข่มอารมณ์ที่ปะทุอยู่ในอก
“ค่ะ! ถ้าอย่างนั้นเรารีบคุยกันดีกว่าจะได้ไม่เสียเวลาหมอคุณกับแฟน!”
“ขอบคุณครับ”
“แล้วแผนกสูติเกี่ยวอะไรด้วยหรอครับเนี่ยหรือมาฟังเอาความรู้เหมือนผม” สกายอดไม่ได้ที่จะกัดหมอตัวเล็กที่จ้องมองเขาตาขวาง ไม่ได้อยากร้ายใส่หรอกนะแต่กับคนประเภทนี้ยิ่งเรานิ่งก็จะยิ่งพุ่งเข้าใส่ไม่รู้เป็นบ้าอะไร
“ผมขอตัว!” ว่าแล้วคนตัวเล็กก็เดินสะบัดตูดไปสกายหัวเราะน้อยๆ แล้วหันมาสนใจกรณีศึกษาตรงหน้า ใช้เวลาไม่นานเพราะพี่คุณพูดแต่เนื้อไม่เอาน้ำถึงคุณหมอคนสวยจะพยายามชักแม่น้ำทั้งห้ามาคุยเปลี่ยนเรื่องแต่พี่แกก็ไม่วอกแวกสักนิด
“ตามนี้นะครับผมขอตัว ไปครับฟ้าเดี๋ยวพี่ไปเอากระเป๋าก่อน” ตรัยคุณบอกลาหญิงสาวด้วยความรวดเร็วหันหลังเดินโอบเอวสกายเพื่อขึ้นลิฟท์มายังห้องทำงานของตัวเอง
“เหนื่อยแย่เลยนะครับ” สกายอมยิ้มมองคนรักที่ถอนหายใจยาวพิงเขาอย่างเหนื่อยอ่อน ตรัยคุณหอมขมับคนรักฟอดใหญ่แล้วเอ่ยตอบ
“งานไม่เหนื่อยครับเหนื่อยคนมากกว่า”
“หล่อพร้อมขนาดนี้ก็ต้องทำใจหน่อยนะครับ” สกายยักคิ้วบอก ร่างสูงยิ้มบางขยี้ผมคนรักอย่างเอ็นดู
“ดีที่แฟนพี่ชอบมาหาช่วยได้เยอะเลยครับ” สกายหัวเราะ
“ขนาดผมมาวันเว้นวันขนาดนี้พวกเขายังมายุ่งกับพี่เลย” สกายบ่นไปตามประสาไม่ได้ว่าอะไรพี่คุณหรอกเพราะเขารู้ว่าคนรักของเขาเป็นอย่างไรแต่ก็อดหงุดหงิดคนพวกนั้นไม่ได้ รู้ทั้งรู้แต่ก็ยังจะเข้ามา
“นั่นสิครับ พี่ว่าพี่ก็เว้นระยะห่างดีแล้วนะ” พี่คุณเหมือนบ่นกับตัวเองมากกว่าพูดให้สกายฟัง คนเด็กกว่ายิ้มแล้วบีบมือใหญ่เบาๆ
“อย่าคิดมากเลยครับ ผมเชื่อใจพี่อยู่แล้วถึงจะหวงนิดหน่อยก็เถอะ”
“นิดหน่อยเองหรอครับ” ตรัยคุณเอ่ยอ้อน
“ถ้ามากผมเหวี่ยงเอานา” สกายแกล้งบอกคนพี่เลยรีบโอบเอวเขาเอาไว้
“ถ้าอย่างนั้นนิดหน่อยนี่แหละครับดีแล้วถึงพี่จะชอบง้อเราแต่ให้เป็นแบบตอนนั้นพี่ไม่เอาอีกแล้วครับ” สกายยิ้มเมื่อลิฟท์มาถึงชั้นห้องทำงานของพี่คุณเขาก็จูงมือใหญ่ออกมาเดินแกว่งมือเหมือนเด็ก
“ไม่มีแล้วครับผมที่เป็นแบบนั้น ถ้ามีอะไรผมจะถามพี่ก่อนอย่างแรกเลยแต่จะรู้เรื่องมากน้อยแค่ไหนก็ขึ้นอยู่กับอารมณ์ในตอนนั้นนะครับ” ตรัยคุณหัวเราะเมื่อฟังน้องพูดจบ
“ได้ครับพี่จะจับมือฟ้าให้แน่นๆ แล้วอธิบายจนเราเข้าใจดีไหมครับ” เด็กน้อยของตรัยคุณพยักหน้ายิ้มกว้างจนพยาบาลแถวนั้นอมยิ้มกันเป็นแถบ
“เดี๋ยวนี้มึงอวดผัวบ่อยไปนะกาย” มาร์คที่นอนกลิ้งอยู่บนพื้นนอนหงายบอกเพื่อน สกายเลิกคิ้วเชิงถามพอเพื่อนตัวเล็กชูรูปในอินสตราแกรมที่เขาลงรูปพี่คุณนอนอยู่ก็ถึงบางอ้อ
“ริ้นไรมันเยอะว่ะ” สกายบอกเสียงเรียบเรื่อยแต่มาร์คกับซันที่ฟังอยู่ชะงักมองหน้ากัน
“มีคนมายุ่งกับพี่คุณหรอ” ซันถาม สกายถอนหายใจแล้วพยักหน้า
“บ่อย” มาร์คทำหน้าเข้าอกเข้าใจซึ่งสกายก็ไม่มั่นใจเหมือนกันว่ามันเข้าใจอะไร
“ทะเลาะกันหรือเปล่า” ซันถามต่อสกายส่ายหน้า
“ไม่ทะเลาะ จะทะเลาะกับพี่คุณทำไมล่ะกูแค่เซ็งๆ คนพวกนั้นเฉยๆ ทั้งที่รู้ว่ากูกับพี่คุณเป็นอะไรกันแต่ก็ยังไม่ละความพยายาม” สกายเห็นว่าไหนๆ ก็พูดแล้วคนตัวขาวเลยระบายให้เพื่อนฟัง หลังจากวันนั้นที่เขาได้ลับฝีปากกับหมอทั้งสองคนสกายก็ไม่ได้เจอทั้งคู่อีกแต่ก็ยังเห็นคนพวกนั้นขยันแท็กพี่คุณมาในโซเชียลเหลือเกิน อยากจะบอกว่าพี่มันแทบจะไม่เคยแตะโซเชียลพวกนั้นเลยเถอะ เต่าล้านปีจะตายพี่คุณน่ะ
“คนมันอยากได้อ่ะมึงแล้วมึงทำไงอ่ะเปิดศึกเลยมะเดี๋ยวกูช่วย” มาร์คบอกอย่างกระตือรือร้น สกายส่ายหน้า
“ยิ่งทำก็ยิ่งเข้าทางพวกนั้น เดี๋ยวจะหาว่ายุแยงกูสำเร็จอีก ล่าสุดทำเป็นแท็กเฟสพี่คุณมาว่าไปกินข้าวด้วยกันทั้งๆ ที่ไอ้คนถูกแท็กน่ะทำกับข้าวงกๆ ให้กูกินอยู่ในครัว” สกายบอกเสียงเซ็ง ซันกับมาร์คหัวเราะขำ
“เขาอาจมีโลกหลายใบ” มาร์คบอกกลั้วหัวเราะ
“โลกมโน” ซันเสริมมาร์คเลยชูนิ้วโป้งให้
“มึงเลยแก้เผ็ดด้วยการถ่ายรูปพี่คุณลงอินสตราแกรม?” สกายพยักหน้ายิ้มร้าย
“เออวันนั้นที่แท็กกินข้าวมโนมากูเลยถ่ายวีดีโอพี่มันตอนกำลังผัดคะน้าลงแสกหน้าแม่ง รำคาญ”
“อ้อๆ อันนี้กูจำได้ ที่แท้น้องกายก็มีมุมหวงผัวเหมือนกันนะจ๊ะ” มาร์คเอ่ยล้อเลยโดนสกายปาหมอนใส่ คนตัวเล็กหัวเราะคิกคักชอบใจที่เห็นเพื่อนเขิน
“มันก็ต้องมีกันบ้างป่ะวะ”
“ไม่ผิดหรอก” ซันบอกมาร์คร้องอู้
“อู้วหายากนะที่ซันจะเข้าข้างมึงอ่ะ” คราวนี้ไม่ใช่หมอนจากสกายแต่เป็นจากซันคนรักของบีสท์ คนตัวเล็กหัวเราะเสียงดังที่ได้แหย่เพื่อนตั้งสองคน
“แล้วทางนั้นเป็นไงวะกูอยากรู้” สกายกระตุกยิ้ม
“กูน่ะไม่เท่าไหร่แต่พี่คุณมันแรงกว่าแชร์โพสกูในเฟสจนอีกฝ่ายลบแท็กแทบไม่ทัน กูว่ามีหน้าแหกกันล่ะงานนี้” ซันกระตุกยิ้มผิดกับมาร์คที่หัวเราะชอบใจ
“พี่คุณก็ชัดเจนดีนะ ว่าแต่ทำไมไม่ตั้งค่าเวลามีคนแท็กมาล่ะ” มาร์คเอ่ยถามด้วยความอยากรู้
“พี่คุณบอกว่าเปิดไว้แบบนี้แหละเพราะถ้าตั้งค่าไว้เขาจะเห็นคนเดียวกูไม่เห็นเขาไม่อยากให้กูคิดมากถ้ามารู้ทีหลัง”
“โอ้โหผัวแห่งชาติ”
“ผัวกูเถอะ” สกายสวนทันควันพอรู้ตัวว่าหลุดปากพูดออกไปก็ไม่ทันเสียแล้ว
“โอ๊ยๆๆๆๆ เต็มปากเต็มคำ คนหวงผัวอันดับหนึ่งของโลกใบนี้ ฮิ้ววววววว”
“หึหึ”
“ไอ้พวกห่า!!” สกายพุ่งตัวทับซันก่อนจะเอื้อมมือไปตีไอ้มาร์คที่กลิ้งหนีปากก็ล้อเขาไปด้วย
“เล่นอะไรกันครับ” เสียงทุ้มดังขึ้นเด็กโข่งทั้งสามคนหยุดชะงักหันหน้าไปทางต้นเสียง สกายลุกขึ้นเดินไปหาคนรักที่ยืนพิงประตูมองเขาด้วยรอยยิ้ม
“ไอ้พวกนี้แกล้งผม” ได้ทีก็รีบฟ้องจนมาร์คเบะปาก
“ไม่บอกพี่คุณไปอ่ะว่ากูแกล้งเพราะมึงพูดว่าอะไร”
“ไอ้มาร์คเงียบ!” สกายทำท่าจะพุ่งตัวไปหาเพื่อนตัวเล็กดีที่ตรัยคุณคว้าเอาเด็กดื้อไว้ได้ทัน สกายจึงได้แต่ชี้หน้าคาดโทษเพื่อนแล้วหันมาสนใจคนรักของตัวเอง
“นอนหลับสบายไหมครับ” สกายเอ่ยถามคนรักที่นอนหลับยาวจนถึงตอนนี้ เมื่อวานกว่าพี่คุณจะกลับมาก็ล่วงเลยเข้าสู่เช้าวันใหม่มาได้หลายชั่วโมงเนื่องจากมีเคสผ่าตัดด่วน กลับมาถึงบ้านคุณหมอคนเก่งเขาก็เดินสะลึมสะลือมากอดสกายที่นั่งอ่านหนังสือรออยู่เล่าเคสให้ฟังก่อนจะอาบน้ำนอนพัก
“ครับฉายอยู่ไหนพี่ยังไม่ได้ขอบคุณเขาเลยที่เมื่อคืนอุตส่าห์รอรับ” ตรัยคุณเอ่ยถามหาคนดูแลของสกาย
“พี่ฉายหยุดครับวันนี้”
“อ้อไว้พี่ซื้อของมาขอบคุณเขาวันหลังแล้วกัน”
“ผมจะไปรอรับพี่ก็ไม่ยอมเมื่อคืนอ่ะ” สกายบ่นพลางเดินจูงมือคนรักมากินข้าว
“เราอ่านหนังสือนี่ครับ อ่านอยู่บ้านสบายๆ ดีแล้วตอนแรกพี่ก็คิดว่าขับกลับไหวแต่เหนื่อยจริงๆ ครับไม่กล้าเสี่ยง ขอบคุณครับฟ้า” คนตัวสูงเอ่ยบอกคนรักก่อนจะขอบคุณเมื่อน้องเตรียมอาหารให้เขาเรียบร้อยพร้อมทาน
“ดีแล้วครับพี่ที่โทรมาบอกอย่าฝืนตัวเองนะครับ”
“ครับคนดีแล้วเมื่อกี้คุยอะไรกันครับพี่ถามได้ไหม” สกายท้าวคางอมยิ้มมองคนรักก่อนจะพยักหน้า
“มาร์คมันล้อเรื่องรูปที่ช่วงนี้ผมลงรูปพี่บ่อยน่ะครับ”
“อ๋อแล้วเราได้บอกเพื่อนไหมครับว่าเพราะอะไร”
“จะเหลือหรอพี่” สกายบอกกลั้วหัวเราะ
“พี่จะหาวิธีแก้ไขนะครับ”
“ไม่ใช่เรื่องที่พี่ต้องแก้ไขนี่ครับ ผมไม่เห็นว่าพี่คุณจะทำอะไรเลยมีแต่ฝ่ายนั้นที่พยายามทำให้มันมีอะไร” สกายบอกไปตามความจริง พี่คุณน่ะชัดเจนกว่าศาลยุติธรรมอีกสกายไม่เคยตะขิดตะขวงใจกับการกระทำพี่คุณสักนิดอีกอย่างพวกเขาก็อยู่ด้วยกันตลอด ไปไหนก็บอกไม่มีเหตุผลที่สกายจะต้องระแวง
“แต่ถ้ามันเยอะไปฟ้าก็จะไม่สบายใจหรือเปล่าครับ” ตรัยคุณเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง สกายเอื้อมมือมากุมมือคนพี่ไว้แล้วประสานนิ้วแน่น
“ผมไม่ได้ไม่สบายใจครับผมแค่รำคาญพวกเขา คนอะไรจะมโนกันได้จริงจังขนาดนั้น” สกายบ่นไปตามประสา
“นั่นก็คือความไม่สบายใจอย่างนึงนะครับ”
“โถ่พี่อย่าคิดมากสิผมไม่ได้ระแวงจริงๆ นะ”
“พี่รู้ครับแต่พี่ก็ไม่รู้จะจัดการกับพวกเขาอย่างไรดีหรือพี่จะเลิกเล่นโซเชียลพวกนี้ดี” ตรัยคุณเสนอความคิด สกายอมยิ้มส่ายหน้าปฏิเสธ
“เราไม่จำเป็นต้องหนีนี่ครับ พวกเขาต่างหากที่ควรจะรู้ตัว” ร่างสูงมองเด็กน้อยของเขาอย่างแสนรัก รู้สึกดีใจที่น้องโตขึ้นมาอีกนิดเพราะถ้าเป็นเมื่อก่อนใครก็ตามที่มากวนใจน้องเด็กดื้อของเขาได้โวยวายบ้านแตกไปแล้ว ตรัยคุณยิ้มเมื่อนึกถึงเด็กน้อยเอาแต่ใจในวันวานนิ้วเรียวยาวเกลี่ยแหวนบนนิ้วนางข้างซ้ายของน้องเล่น
“คิดอะไรอยู่ครับ” สกายเห็นอีกคนเหม่อจึงเอ่ยถาม
“คิดถึงฟ้าตอนเด็กเวลาที่ไม่ได้อย่างใจครับ” คนฟังถึงกับยู่หน้า
“โห่พี่จะคิดถึงอดีตทำไมตอนนี้ผมไม่โวยวายแบบนั้นแล้วเถอะ” ตรัยคุณหัวเราะแล้วบีบมือน้องเบาๆ
“นั่นสิครับ ฟ้าของพี่โตแล้วและก็น่ารักมากด้วย”
“ตอนนั้นผมไม่น่ารักหรือไง” สกายเชิดหน้างอน
“ตอนนั้นดื้อไปหน่อยแต่ก็น่ารักครับพี่แค่จะพูดว่าตอนนี้ฟ้าที่มีเหตุผลน่ารักมากกว่าเดิมต่างหาก” สกายหน้าแดงเมื่อได้ฟังคำชมซึ่งหน้า คนตัวขาวเม้มปากกลั้นยิ้มเขิน
“ก็ผมโตแล้ว” คนเด็กกว่าบ่นอุบอิบ ตรัยคุณยิ้มมองน้องอย่างเอ็นดู
“ครับโตแล้วเพราะถ้าฟ้าไม่โตเราคงทำอย่างนั้นกันไม่ได้” สกายหน้าแดงเถือกก่อนจะโวยวายเสียงดัง
“พี่คุณ!!! ไอ้พี่บ้า ไอ้คนลามก!!!” คนถูกตราหน้าว่าลามกยิ้มกว้างตักข้าวเข้าปากอย่างไม่ทุกข์ร้อนด้วยมือข้างเดียวเพราะอีกข้างกุมมือเด็กขี้เขินเอาไว้แน่น
“ขมวดคิ้วเครียดนี่เป็นไรคะเพื่อน” เหมือนฝันเอ่ยถามเพื่อนสนิทที่นั่งหน้าเครียดอยู่ตรงข้าม
“คงไม่พ้นเรื่องน้องชายคุณนั่นแหละ” โอ๊คแฟนหนุ่มของเหมือนฝันเอ่ยบอกอย่างรู้ทัน
“รู้ดีไปนะนายน่ะ” ตรัยคุณยิ้มบาง
“น้องเราทำอะไรล่ะ ดื้ออะไรใส่เธออีก” เหมือนฝันถามกลั้วหัวเราะ
“ฟ้าไม่ได้ดื้อใส่เราหรอกแต่เป็นคนอื่นต่างหาก”
“หืม?” เหมือนฝันทำหน้างงก่อนจะหันไปถามความเห็นคนรักของตัวเอง
“พวกที่โรงพยาบาลน่ะเหรอ” โอ๊คเอ่ยถามเหมือนรู้เรื่องอยู่แล้วยิ่งทำให้หญิงสาวหนึ่งเดียวในโต๊ะสงสัย
“ใครอ่ะแล้วทำไมคุณรู้”
“เมเปิ้ลเล่าให้ฟัง” โอ๊คพูดถึงน้องสาวที่เป็นเพื่อนสนิทของน้องชายคนรัก
“อ่อแล้วทำไมน้องชายตัวดีไม่เล่าให้เราฟังบ้าง” เหมือนฝันบ่นด้วยความน้อยใจ ตรัยคุณยิ้มบาง
“เพราะน้องไม่ได้เก็บมาใส่ใจน่ะฝันเลยไม่ได้เล่า เรารู้เพราะเราถามเห็นน้องคุยกับเพื่อนว่ารำคาญ”
“แล้วพวกนั้นทำอะไร” ตรัยคุณตอบคำถามด้วยการยื่นโทรศัพท์ให้เพื่อนดู สีหน้าเหมือนฝันตอนที่ดูเดี๋ยวขมวดคิ้วเดี๋ยวหัวเราะจนชายหนุ่มทั้งสองมองหน้ากันแล้วยิ้มบาง
“นายก็ร้ายเหมือนกันนะ” เหมือนฝันส่งโทรศัพท์คืนให้เพื่อน
“เราชัดเจนในส่วนของเราแล้วแต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมพวกเขาถึงพยายาม” คราวนี้หญิงสาวถอนหายใจส่ายหน้า
“เรื่องนี้พูดยากนะคุณ คนพวกนั้นเห็นว่าเธอดีพร้อมเป็นผู้ชายในฝันแต่พวกเขาไม่เคยรู้เลยว่าที่นายเป็นอย่างนี้เพราะใคร” ตรัยคุณกระตุกยิ้ม
“นั่นสิเราเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าถ้าวันนั้นไม่รู้ตัวว่ารักน้องเราจะเป็นเราอย่างทุกวันนี้ได้ไหม”
“ได้สิแค่นายอาจจะไม่รักใครมากเท่านี้” โอ๊คพูดขึ้นมาบ้างเหมือนฝันเองก็พยักหน้าเห็นด้วยกับคนรักของตัวเอง
“ใครจะรู้ตอนนี้นายอาจจะเมียเป็นร้อยแล้วก็ได้” ชายหนุ่มทั้งสองหลุดขำ
“เราดูร้ายขนาดนั้นเลยหรอฝัน”
“น้อยไปสิ หึ! เข้าเรื่องดีกว่าแล้วนายจะทำไงอ่ะ ดูแล้วคนพวกนั้นจะจบเอกมโน” ตรัยคุณอมยิ้มพี่น้องปากร้ายถอดแบบกันมาไม่มีผิด
“บอกคุณพรตให้จัดการไปแล้ว” คู่รักหันมองหน้ากันแล้วยิ้มระอา
“สกายมันจะรู้ไหมว่าแฟนมันอ่ะร้ายที่สุด” เหมือนฝันอดจิกกัดเพื่อนรักของตัวเองไม่ได้ ตรัยคุณกระตุกยิ้มมุมปากยักไหล่ไม่ได้ตอบคำถามเพื่อนสาว เขาก้มมองข้อความที่เลขาส่วนตัวส่งมาว่าจัดการเรียบร้อยแล้วยกไวน์ขึ้นมาจิบ
เขาอาจจะเป็นคนใจดีแต่ความใจดีของเขานั้นขอบเขตุมันมีแค่เท่าฟ้าเท่านั้น ถ้าไม่ใช่ฟ้าของเขาก็จะลำบากเสียหน่อยแล้วก็ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรด้วย ชายหนุ่มยิ้มกับตัวเองก่อนที่มือใหญ่จะโพสรูปลงอินสตราแกรมส่วนตัวแท็กคนรักพร้อมข้อความที่อยากบอกอีกคนว่าน้องมีความหมายกับเขามากแค่ไหนและก็ต้องยิ้มกว้างเมื่อน้องคอมเม้นใต้รูป
♡ รักครับ
“ยิ้มเป็นบ้าแล้วเพื่อนฉัน” เหมือนฝันยิ้มระอาเพื่อนรักไม่บอกก็รู้ว่าสาเหตุมาจากอะไรเพราะเธอก็เห็นข้อความนั้นเหมือนกัน
(https://uppic.cc/d/5vqn) (https://uppic.cc/v/5vqn)
talk. มาลงด้วยความคิดถึงก่อนกำหนดการรูปเล่มจะออกค่ะ คิดถึงทุกคนมากๆ จริงๆ ตอนลงอยู่คือมีอะไรอยากพิมพ์บอกกับเพื่อนๆ เยอะแยะไปหมดแต่พอพิมพ์คำว่าทอร์คปุ๊บ ลืมหมดเลย 5555555 ไม่รู้ว่าจะยังมีคนรอเล่มอยู่ไหมแต่เราก็อยากบอกว่าอีกไม่นานน้าน้องฟ้าจะคลอดออกมาแน่นอนค่ะ พร้อมกับตอนพิเศษจุใจ เราใส่ไป 10 ตอนเต็มๆ
แล้วเจอกันค่ะ สุดท้ายนี้ขอฝากนิยายเรื่องหม่นิดนึงน้า
:✎ s e i z e ❣ ขอเธอคืน #ป๋อขอคืน (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=70772.0)
เป็นเรื่องของนักบินผู้ช่วยหนุ่มและคนรักเก่าของเขา ไม่ดราม่าค่ะอ่านสบายๆ
ปล. อันนี้เป็นรูปที่สกายอวดแฟนค่ะ อิอิ สงสารมาร์คตัวเล็กตัวน้อยของเราที่สุดดดดด
(https://uppic.cc/d/5vqz) (https://uppic.cc/v/5vqz)
-
:pig4: :pig4:
-
มันดีมากเลย พี่คุณคือดีมากๆ อิจฉาฟ้าสุดๆ เลย
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะค้า :กอด1:
-
พี่คุณณณณ ผัวแห่งชาติ ทำไมถึงดีต่อใจอย่างนี้ สกายเลยถูกสยบเลบพอเจอพี่คุณ ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมานะคะ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ขอบคุณมากๆนะคะ อ่านแล้วฮีลลิ่งใจมากๆเลย พี่คุณดีงามที่สุดในโลกเลยค่ะ ฟ้าก็น่ารักมากกกกกก :-[
-
มันดีมากกก อ่านแล้วยิ้ม มีความสุข
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
พี่คุณ สมแล้วที่เป็นหลัวแห่งชาติ งื้อออออออ :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
รักน้องฟ้า&พี่คุณ
ของเขาดีงัยเลยมีคนอยากได้มาก
:mew1:
-
พี่คุณดีมากกก :m1:
-
ขอแบบพี่ฟ้าซักคนสิคะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
:hao7: ตามน้องสกายมา อิอิ
-
❤️❤️❤️
-
ขอบคุณนะคะ สนุกทุกเรื่องเลย
-
มันดีไปหมดเลยยยยยยยยย
แงงงง
:o8: :o8: :o8:
-
ขอบคุณที่แต่งนิยายน่ารักๆมาให้อ่านนะคะ ชอบความสัมพันธ์ของเพื่อนกลุ่มนี้มากเลย :mew1: :mew1: :mew1:
-
:pig4:
-
สนุกมากครับ
-
:-[
-
พี่คุณดี๊ดี บอกตรงๆ อิจฉาสกายมากกกกกกกกกกกกกกกก :กอด1: :กอด1:
-
โอ้ยยยยยย เรื่องนี้น่ารักมากค่ะ
หาผู้ชายแบบพี่คุณได้ที่ไหนบาง ขอสักคน
อ่านเพลินมากเลยค่ะ ชอบสนุก น่ารักมากๆ
ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยายน่ารักๆค่ะ