ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
คำเตือน
คุณอาจจะมองนิทานแบบเดิมๆของคุณต่างออกไป โปรดทำใจยอมรับก่อนอ่าน เราเตือนคุณแล้ว
เรื่องแรกเราจะลงเรื่องหนูน้อยหมวกแดงนะคะ แล้วต่อไปจะเป็นเรื่องอะไรจะแจ้งอีกที แต่จะมี2ตอนจบ 3ตอนจบ ไม่ยืดเรื่องค่ะ :katai3:
หมาป่ากับนายพราน....จากนิทานหนูน้อยหมวกแดง 1/2
เช้าวันที่สดใส หมู่นกร้องส่งเสียงที่ไพเราะยิ่งทำให้ป่าแห่งนี้ดูงดงามยิ่งขึ้น แต่เมื่อขึ้นชื่ว่าป่า ย่ยอมต้องมีสัตว์ร้ายอาศัยอยู่มากมาย แน่นอน หนึ่งในนั้นยอมไม่พ้น หมาป่า ที่ได้ชื่อว่าเจ้าเลห์และดุร้าย หึหึ!! หากคุณเคยได้ฟังเรื่องนี้มา คุณคงจะบอกว่าผมเลวร้ายแน่นอน เพราะงั้น มาฟังเรื่องนี้ ในมุมมองของ
ตัวผมที่เป็นหมาป่าก็ออกเดินเล่นไปตามทางเดินในป่า โดยกวาดสายตามองโน้นมองนี้ไปเรื่อยๆอย่างเบื่อหน่าย
“เบื่อชะมัด ไม่มีอะไรตื่นเต้นๆเลยรึไงกันนะ ชิส์” ผมเดินเตะก้อนหินเล็กไปมาอย่างไม่สบอารมณ์ บางครั้งการอยู่ในป่ามันก็ไม่มีอะไรเลย นอกจาก ล่า ล่า แล้วก็ล่า แต่ตอนนี้ผมไม่อยากล่านะสิครับ
“นี่นะเจ้านกน้อย ดูนี่สิ เสื้อคลุมตัวนี้มีหมวกด้วยนะ แถมมันยังเป็นสีแดงที่หนูชอบด้วย คุณแม่บอกว่าคุณยายตั้งใจทำมันให้หนูเองเลยนะ” เสียงใคร?
ผมตัดสินใจเดินไปตามเสียงหวานนั้น แล้วก็พบกับใบหน้าหวานที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มสดใสเมื่อได้ของที่ต้องใจ ผมหยุดฝีเท้ายืนมองร่างเล็กของเด็กน้อยคนนั้นที่มัวแต่สนใจกับการคุยกับบรรดาเหล่านกน้อยใหญ่พวกนั่นอยู่ อ๊าาาาา......อยากได้จัง
“เดี๋ยวสิ จะรีบไปไหนกันนะ รอหนูก่อน” เสียงเล็กเรียกเมื่อพวกสัตว์ปีกตัวเล็กๆบินหนี จะไม่หนีได้ไง ก็ผมยืนอยู่ตรงนี้ ใบหน้างดงามนั้นง้ำงอเมื่อเรียกเท่าไหร่เจ้านกพวกนั้นก็ไม่ยอมกลับมา ร่างเล็กๆลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปข้างหน้าโดยมีผมที่เดินตามห่างๆ ผมเดินตามจนเห็นเด็กคนนั้นเข้าไปในสิ่งที่มนุษย์เรียกมันว่าบ้าน เท่านี้ก็รู้แล้วว่าอาศัยอยู่ที่ไหน ผมต้องการรู้แค่นี้หึๆ
ผมเฝ้าคอยเดินตามทุกๆวัน จนจากวันเป็นอาทิตย์ จากอาทิตย์เป็นเดือน ยังไงๆผมก็ต้องเอเขามาเป็นของผมให้ได้
ร่างเล็กๆเดินออกมาพร้อมกับผู้หญิงอีกคนนึงซึ่งเด็กคนนั้นเรียกเธอว่าแม่
“ลูกต้องเอาอาหารนี่ไปเยี่ยมคุณยาย จำไว้นะ อย่าเถลไถล อย่าพูดคุยกับคนแปลกหน้า และรีบกลับด้วยละ เข้าใจใช่ไหมลูก” เธอดึงหมวกสีแดงที่หนูน้อยสวมใส่ลงมาปิดเพื่อบดบังแสงอาทิตย์ให้ลูกของเธอมากขึ้น หนูน้อยยิ้มแฉ่งอย่าเอาใจ
“ค่ะแม่ หนูเข้าใจแล้วค่ะ” อ่า........ในที่สุดวันของผมก็มาถึงแล้ว
ผมทิ้งระยะห่างของผมและเด็กน้อยลงให้มากขึ้น เพราะแม่ของเขามองอยู่จนร่าง้ล็กลับตาไปเธอจึฃเดินกลับเข้าบ้านไป ผมจึงได้เดินตามร่างเล็กและเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น หอม หอมจริงๆ อา.....น่ากินอะไรอย่างนี้ ยิ่งผมเข้าใกล้กลิ่นหอมๆจากร่างเล็กยิ่งทำให้ผมอยากจะกระโจนใส่
“อะ เอ่อ” อ้าว นี่ผมเผลอพาตัวเองมาหยุดตรงหน้าเธอหรือนี่ แต่ช่างเถอะ
“สวัสดีหนูน้อย จะไปไหนหรือ?” ผมถามพร้อมกับส่งยิ้มให้เธอ อ่าา ผมต้องเก็บอาการ จะให้เธอรู้ไม่ได้
“สวัสดีค่ะคุณหมาป่า หนูเอ่อ กำลังจะไปเยี่ยมคุณยายค่ะ” เธอตอบกลับมาแต่สีหน้าฉายแววหวาดหวั่น โถ......แม่หนูน้อยของผม
“หืมม แล้วอะไรอยู่ในนั้นรึ” ผมชี้นิ้วไปที่ตะกร้าที่เธอถือมันอยู่
“มีแซนด์วิชกับไวน์ค่ะ” เด็กน้อยฉีกยิ้มกว้างอย่างลืมตัว ช่างน่ารักอะไรอย่างนี้นะ
“แล้วหนูไม่มีดอกไม้สวยๆไปด้วยหรือ”ผมทำท่าทีว่ามองหาดอกไม้จากเธอ
“อะ จริงด้วยค่ะ หนูลืมไปเลย ทำไงดีคะคุณหมาป่า”
“มาสิ เดี๋ยวฉันจะพาไปเก็บดอกไม้สวยๆหอมๆ” ผมว่าพร้อมจับมือเล็กแล้วพาเดินไปทางทุ่งดอกไม้ นุ่มจังงง
“ว้าวว ดอกไม้สวยๆทั้งนั้นเลยค่ะ สวยมากๆเลย” ตาผมพร่าไปหมดแล้ว รอยยิ้มกว้างของหนู อูยยย ผมจะเก็บไม่อยู่แล้ว ผมต้องไปรอที่บ้านคุณยายของเธอ ต้องรีบไป
“แล้วบ้านคุณยายอยู่ที่ไหนล่ะ?”
“อยู่ที่ชายป่าด้านโน้นค่ะ คุณยายอยู่คนเดียว”
“ถ้าอย่างนั้น หนูเก็บดอกไม้เถอะนะ เดี๋ยวฉันจะไปธุระก่อน” ผมยกนิ้วไล่วนเบาๆที่แก้มใส่
“ขอบคุณนะคะคุณหมาป่าใจดี” ผมกัดปากแล้วเดินจากเธอมา ขืนอยู่นานกว่านี้ ผมคงจับเขากินตรงนั่นเป็นแน่
ผมเดินลัดเลาะตามเส้นทางที่ผมรู้ดีว่ามันจะนำผมไปถึง ‘บ้านคุณยาย’ ของหนูน้อยที่ผิดหมายมั่นปั้นมือว่าจะกินให้ได้อย่างรวดเร็วขึ้นกว่าทางปกติ ก็ผมเป็นหมาป่านี่ครับ ผมย่อมต้องรู้เส้นทางดีเป็นธรรมดา และแล้วผมก็มายืนที่หน้าบ้านของยายแก่จนได้ รอก่อนเถอะหนูน้อยหมวกแดง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ใครจ๊ะ?” เสียงแหบแห้งของคนสูงวัยเอ่ยถามเมื่อผมเคาะประตู
“หนูเองค่ะคุณยาย หลานสาวของยายไงคะ” ผมดัดเสียงให้เล็กลง มันไม่ใช่เรื่องยากสำหรับผมที่มีเสียงที่เล็กกว่าหมาป่าตัวอื่นๆอยู่แล้ว เสียงกลอนประตูที่กำลังจะถูกปลดออกทำให้ผมต้องขยับตัวหลบ เมื่อประตูเปิดออกผมจึงพุ่งเข้าไปหาคุณยายทันที
“แก เจ้าหมาป่า ออกไปเดี๋ยวนี้ ช่วยดะ..” ผมยกมือขึ้นปิดปากของคุณยาย แล้วลากร่างที่เหี่ยวย่นตามกาลเวลามาหยุดอยู่ที่หน้าตู้เสื้อผ้า ผมเปิดออกแล้วหาผ้ามาสามผืนเพื่อมัดเท้า มัดมือ และมัดปากเอาไว้ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย ผมจึงจับร่างนั้นยัดไว้ในตู้เสื้อผ้าซะจะได้ไม่มาขัดขวางเวลาผมจับหนูน้อยหมวกแดงกิน ผมเลือกเสื้อผ้าบางตัวของยายแก่มาใส่แล้วขึ้นไปนอนรอเวลาที่หนูน้อยหมวกจะมา
“อีกไม่นาน อาาาาา.....แทบจะรอไม่ไหวแล้ว”
คุณหมาป่าของเราน่ารักน่าหยิกใช่ไหมล่ะคะ อย่าลืมให้กำลังใจกันบ้างนะคะ ถูกใจไม่ถูกใจก็บอกกันเนอะ
เด็กชายกับไม้ขีดไฟ
คืนหนึ่งในเมืองเล็กๆซึ่งมีผู้คนมากหน้าหลายตาเดินสวนกันไปมา แต่ละคนสมเสื้อที่หนาเพื่อป้องกันอากาศที่เหน็บหนาวเอาไว้ แต่ใครเล่าจะให้ความสนใจ เด็กชายน่าตามอมแมมเดินถือตระกร้าที่บรรจุกล่องไม้ขีดไฟ เขาสวมเสื้อผ้าขาดๆที่ไม่เหมาะกับอากาศเลยสักนิด
“ไม้ขีดไฟไหมครับ รับไม้ขีดไฟไหมครับ” เสียงของเด็กน้อยช่างสั่นนักไม่ต่างจากร่างกายเล็กๆที่สั่นสะท้านเพราะความหนาว ไม่มีใครสนใจจะช่วยซื้อเลยสักนิด ผู้คนมากมายไม่มองเขาด้วยซ้ำ เด็กน้อยยกฝ่ามือขึ้นมาเป่าให้ลมร้อนจากปากบางช่วยให้อุ่นขึ้นแม้สักนิดก็ยังดี ร่างเล็กตัดสินใจถลาเข้าหาชายวัยกลางคนคนหนึ่งทันที
“คุณอาครับ ไม้ขีดไฟสักกล่องไหมครับ” มือเล็กๆจับเข้าที่เสื้อโค้ดของชายคนนั่น เขาก้มลงมามองก่อนที่มือใหญ่ๆจะสะบัดเข้าที่ใบหน้าเล็กๆทันที
เพี๊ยะ!!
“โอ๊ย”
“อย่ามาจับฉันนะเจ้าเด็กโสโครก” ชายคนรั้งเช็ดหลังมือเข้ากับเสื้ออย่างรังเกียจ มองร่างที่สั่นอยู่ที่พื้นด้วยหาวตาก่อนจะเดินต่อไป ไม่มีใครสนใจเรื่องตรงหน้าเลยสักคน
“เจ็บจังเลย” ยิ่งอากาศหนาวเท่าไหร่ ยิ่งทำให้ความเจ็บปวดที่ผิวแก้มมีมากขึ้น เด็กน้อยเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ ปากก็พูดเรียกลูกค้าจนเมื่อเท้าเล็กๆเริ่มชา เด็กน้อยจึงหลบไปยืนที่ซอกเล็กมุมตึกแทน อย่างน้อยก็หลบลมหนาวๆได้บ้าง
มือบางๆลูบไปมาที่แขนทั้งสองข้างเพื่อลดความหนาวก่อนจะยกขึ้นมาเป่าอีกครั้ง เด็กน้อยทำได้เพียงแค่นั้นเอง
“หนูน้อย หนาวหรือ?” ชายหนุ่มร่างสูงที่มีใบหน้าหล่อเหลาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขาก่อนจะถามขึ้น
“ฮะ พี่ชายซื้อไม้ขีดไฟสักกล่องไหมฮะ” มือเล็กๆยกตระกล้าขึ้นมาถามด้วยแขนที่สั่นๆ
“เอาสิ กล่องเท่าไหร่ล่ะ”
“กล่องล่ะ10 ฮะพี่ชาย” ร่างเล็กรีบตอบด้วยความดีใจ
“งั้นพี่เอาสี่กล่องนะ อ่ะนี่” ร่างสูงยื่นธนบัตรใบใหญ่ที่มีจำนวนมากกว่าค่าไม้ขีดไฟสี่กล่อง
“ผม ผม ผมไม่มีถอนฮะ พี่ชายมีเศษเหรียญไหมฮะ”
“เฮ้ออ... พี่ไม่ได้พกเหรียญมาน่ะสิ เอาแบบนี้ รอพี่อยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวพี่กลับไปเอาที่บ้านก่อน” ร่างสูงลุกขึ้นยืนและทำท่าว่าจะเดินไป
“เดี๋ยวฮะพี่ชาย” ชายร่างสูงเลิกคิ้วอย่างสงสัย
“พี่ชายลืมไม้ขีดไฟฮะ” มือเล็กๆยื่นกล่องไม้ขีดไฟสี่กล่องให้ร่างสูง
“แต่พี่ยังไม่ได้จ่ายเงินเราเลย” ใบหน้าเล็กๆส่ายไปมาช้าๆ
“ไม่เป็นไรฮะ พี่เอาไปก่อนก็ได้ฮะ เดี๋ยวผมรอพี่ชายอยู่ตรงนี้ พี่ชายค่อยเอามาให้ผม ไม่อย่างนั้นพี่ชายอาจจะหนาวนะฮะ เอาไปจุดไฟเถอะฮะ” เด็กน้อยส่งยิ้มจริงใจให้ชายหนุ่ม
“ขอบใจนะ น้องสาวพี่คงหนาวแล้ว เดี๋ยวพี่จะรีบกลับมา” มือหนายกขึ้นลูบศรีษะเล็กด้วยความเอ็นดู ก่อนจะเดินออกไป
ช่างเป็นเด็กดีจริงๆ
ร่างเล็กๆยังคงนั่งรออยู่ที่เดิม ออกไปยืนขายบ้างเข้ามาหลบลมบ้าง ยิ่งดึกมากเท่าไหร่ ความหนาวเย็นยิ่งทวีมากยิ่งขึ้น
“หนู มานั่งทำอะไรตรงนี้จ๊ะ” ชายร่างท้วมท่าทางเมามายถามขึ้น
“ผมขายไม้ขีดไฟฮะ คุณลุงรับไหมฮะ”
“อา...เอาสิจ๊ะ ลุงเอาสองกล่องเลย” ใบหน้างามเต็มไปด้วยความตื่นเต้นที่เริ่มมีคนมาซื้อบ้าง มือเล็กหยิบออกมาและส่งให้คนตรงหน้า
หมับ!
มืออวบอูมจับจ้อมือเล็กๆเอาไว้แล้วออกแรงกระชากจนตระกร้าของร่างเล็กล่วงลงสู่พื้น มือใหญ่ปิดปากเด็กน้อยเอาไว้ไม่ให้ร้องออกมา ก่อนจะจับร่างบางหันมาเผชิญหน้า
“อา หอมจริงๆ กลิ่นของเนื้อเด็กๆ” ใบหน้าใหญ่ไล่จมูกไปตามผิวกายของเด็กน้อยที่ยืนนิ่งแข็งทื่ออย่างตกใจ
“อ้าปากสิจ๊ะหนู” มือใหญ่บีบปลายคางเอาไว้อย่างแรง จนเด็กน้อยต้องอ้าปากออกอย่างช่วยไม่ได้ล
“ดีมาก ดูดและเลียมันสิ” ไอแกตัณหากลับส่งนิ้วที่อวบอ้วนของมันเข้าไปในปากเล็กๆสองนิ้ว เด็กน้อยน้ำตานองหน้าด้วยความกลัว ปากเล็กๆค่อยดูดและเลียตามคำสั่งทั้งที่ไม่เต็มใจ ลิ้นเล็กๆตวัดเลียนิ้วไปมา ไอแก่ดึงนิ้วเข้าออกปากเล็กตามแรงอารมณ์ หมุนวนไปมาในช่องปาก
“ดี อา ซี๊ด” นิ้วอวบถอนออกจากปากเล็กๆ ก่อนจะปลดกางเกงของตนเองออก ความเป็นชายผงาดขึ้นมาชี้หน้าเด็กน้อย มือใหญ่ชักของตัวเองขึ้นลงตรงหน้าร่างเล็ก
“อ้าปากสิ เร็ว!!” เด็กน้อยร้องไห้สะอื้นแต่ก็ต้องอ้าปากออกตามคำสั่ง
“อมไว้” แก่นกายของไอเฒ่าถูกยัดเข้ามาในปากเล็กๆ
เพี๊ยะ!
“ดูดแล้วเลียมันด้วยสิวะ” มือใหญ่ตบเข้าที่แก้มช้ำข้างเก่าอย่างแรงเมื่อเด็กน้อยไม่ยอมทำตามที่เขาสั่ง ปากบาวจึงเริ่มขยับเข้าออกและออกแรงดูดความใหญ่โตคับปากที่มีกลิ่นชวนอ้วก
“อา ดี เลียตรงหัวหน่อย” ลิ้นเล็กๆเลียปลายแท่นด้วยใบหน้าเหยเก ทั้งกลิ่นและรสไม่ชวนให้อยากกินมันเลยแม้แต่น้อย เฒ่าตัณหาแหงนหน้าซูดปากครางกระเส่า มือทั้งสองข้างกดหัวเล็กกระแทกเข้าออกโดยไม่สนใจเสียงร้องแม้แต่น้อย ภาพนั้นชวนให้หดหู่แก่คนที่เดินผ่านไปผ่านมายิ่งนัก ภาพการออรัลของเด็กน้อยกับชายรุ่นพ่อทำให้ผู้คนเดินเหลี่ยงไปทางอื่น ไม่มีใครสนใจจะเข้ามาช่วยหนูน้อยเลยสักคน เสียงครางพร้อมเสียงสะอื้นมีมาเป็นระยะ จนเมื่อมืออวบอูมนั้นขยับหัวของเด็กน้อยเร็วขึ้นและความอุ่นร้อนกับกลิ่นคาวก็ถูกฉีดพุ่งเข้าไปในปากเล็กจนหมด เฒ่าตัณหาพลักศรีษะของหนูน้อยออกอย่างแรง เก็บแก่นกายที่อ่อนตัวลงไปในกางแล้วเดินออกไปโดยมาสนใจเด็กน้อยเลยสักนิด ร่างเล็กๆนั่งร้องไห้สะอื้นกับชะตากรรมที่ต้องเจออย่างหวาดกลัว กลิ่นคาวยังคงคละคลุ้งไปทั่วทั้งปากและภายในลำคอ ความหนาวเหน็บก็ไม่ได้ลดลง จมูกเริ่มหายใจลำบากจากการร้องไห้และอากาศจนมือเล็กๆต้องจุดไม้ขีดไฟที่จะขายเพื่อลดความหนาวแทน
ความสว่างส่งผลให้เด็กน้องอุ่นขึ้นราวกับว่าถูกโอบกอดด้วยความรัก แต่เมื่อมันดับลง ความเหน็บหนาวก็กลับมา มือเล็กๆที่สั่นควานหาไม้ขีดมาจุดต่อไปเพียงเพื่อจะได้รับความรู้สึกนั่นให้นานอีกสักนิดก็พอ ใบหน้าสวยยิ้มทั้งน้ำตาเพราะคิดว่ามารดามากอดตนไว้ ลมหายใจของหนูน้อยเริ่มติดขัด จนเขาล้มตัวลงนอนคู้ตัวแต่ในความรู้สึกของเด็กน้อยกลับคิดว่าได้นอนบนตักแม่ของตนเอง ผู้คนเริ่มจางลง แสงไฟเริ่มหรี่ลงกว่าที่ผ่านมาพร้อมกับลมหายใจของเด็กน้อยที่ค่อยๆแผ่วลงเช่นกัน ค่อนคืนผ่านไป ร่างเล็กหลับไปด้วยรอยยิ้มและหยาดน้ำตา ในที่สุดแสงไฟก็มืดดับลงจนหมด
“อุ้ย ดูสิ น่าสงสารจริงๆ ยังเด็กอยู่แท้ๆ” เสียงพูดคุยกันของชาวเมือง เมื่อทุกคนมาหยุดอยู่ตรงร่างเล็กๆที่นอนอยู่ที่เดิม หากแต่กลับไร้ลมหายใจ ชายร่างสูงตกใจเมื่อได้ยิน เขารีบวิ่งแทรกฝูงชนเข้ามาดู ภาวนาในใจอย่าให้เป็นไปดั่งเช่นที่เขาคิดเลย
แต่มันไม่มีประโยชน์ เมื่อภาพตรงหน้าปรากฎร่างของเด็กน้อยที่เขาบอกให้รอคอยการกลับมาของเขา ร่างสูงทิ้งตัวลงพื้นอย่างหมดแรง น้ำตาของลูกผู้ชายไหลออกมา เขาปล่อยโฮอย่างไม่อายใคร
รู้สึกผิด
แน่นอน เขาคงไม่ใช่คนหากไม่รู้สึกเช่น เมื่อคืน น้องสาวเขาเกิดป่วยขึ้นมากระทันหันจนต้องพาหปหาหมอเสียยกใหญ่จึงทำให้ล่าช้าต่อนัดของเด็กชายตรงหน้า กว่าจะมาได้ก็เช้าแล้ว เขาคิดว่าเด็กน้อยอาจจะกลับบ้านไป เดี๋ยวพอเช้าเขาก็จะนำเงินมาให้ แต่เขามาไม่ทัน เขาน่าจะฉุกใจคิด น่าจะมาดูก่อนก็ยังดี มือหนากวาดเศษไม่ขีดไฟที่ถูดจุดแล้วขึ้นมาแบนหน้า
“พี่ขอโทษ ฮื่อๆ ยกโทษให้พี่ด้วย พี่ผิดเอง พี่น่าจะมาให้เร็วกว่านี้” ร่างสูงพึมพำบอกกับเด็กน้อยตรงหน้าที่ไม่สามารถรับฟังเค้าได้อีกแล้ว
“เมื่อคืนฉันเห็นนะ ไอแก่นั่นแหละ มันให้เจ้าหนูนี่ออรัลให้มัน ฉันล่ะสงสารจริงๆ ตำรวจน่าจะตามจับมันไปเสียที น่ากลัวชะมัดเลย” ร่างสูงชะงักอย่างตกใจ นี่เขาทิ้งให้เด็กน้อยตรงหน้า พบเรื่องเลวร้ายเช่นนั้นเชียวหรือ ก่อนเด็กคนนี้จะตาย ต้องเจอเรื่องต่ำช้าแบบนั่นเลยหรือ นั่นยิ่งทำให้ร่างหนาเกลียดตัวเองจนยากจะอภัย
ความหนาวเหน็บไม่ได้ไปไหนเลย มันยังคงอยู่ที่เดิมเช่นดังเดิม อย่างเช่นที่ร่างของเด็กชายที่นอนอยู่ตรงหน้าพร้อมกับซากของไม้ขีดไฟ แม้เขาจะจากไปด้วยรอยยิ้มก็ตาม
THE END
[/b][/size][/color]
เจอกันเรื่องใหม่ อทิตย์หน้านะค่าาาา
[/b][/color][/i]