-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
♥ ♥ ♥ ♥ ♥
ก ว้ า ง x ย า ว x รั ก
{0}
ถ้าไม่นับทฤษฎีสัมพัทธภาพของไอน์สไตน์
ทุกอย่างบนโลกใบนี้ล้วนเป็นรูปทรงสามมิติ
ที่ประกอบด้วยความกว้าง ยาว และสูง
เราเรียกการวัดขนาดของสิ่งต่างๆ ว่า Dimension
ในโลกของนักออกแบบภาพ
Dimension คือสิ่งจำเป็นที่ขาดไม่ได้
จินตนาการอาจสร้างกล่อง Megagon
แต่ Dimension จะทำให้มันสมจริง
น่าแปลกที่เราคำนวณพื้นที่เหลี่ยมมุมได้เป็นล้านๆ
แต่กับ หั ว ใ จ ของใครบางคน
กลับวัด Dimension ด้านใดไม่ได้เลย...
♥ ♥ ♥ ♥ ♥
#กว้างxยาวxรัก
-
{1}
“งั้นเสาร์นี้ก็ไปวัดพื้นที่กัน มีใครไม่ว่างมั้ย”
ห้องประชุมของบริษัทอีเวนต์ออแกไนเซอร์เล็กๆ ที่บรรจุอาร์ต 2D, 3D, เออี และโปรเจกต์รวม 4 คน กำลังร้อนระอุด้วยงานด่วนที่ได้รับคำสั่งมาจากเบื้องบน พี่เจตในฐานะเออีซึ่งเป็นคนคุมงานทั้งหมดสรุปไทม์ไลน์การทำงานด้วยระยะเวลาเพียงน้อยนิดที่มี
“ลาเต้” อาร์ต 2D คนออกแบบภาพแบล็กดรอปต่างๆ
“ได้ฮะ”
“แคน” โปรเจกต์ไดเรกเตอร์น้องเล็กที่ทำหน้าที่คุมโครงสร้างในงาน
“เคครับ”
“นนท์” อาร์ต 3D ที่คอยออกแบบเปอร์สเปกทีฟ
“ได้ๆ”
พี่เจตยิ้มอย่างพอใจ “โอเคนะ งั้นก็...”
“เฮ้ยยย! โทษๆ พี่ เสาร์ที่ 1 นี้เหรอ” อยู่ๆ ชานนท์ก็ร้องโวยวายขึ้น
“เออดิเชี่ยนนท์ ก็ต้องขึ้นเปอร์วันจันทร์นี้แล้ว” พี่เจตตอบ รอยยิ้มบนปากเปลี่ยนเป็นเส้นตรง วันนี้วันพฤหัสแล้ว ถ้าไม่เริ่มเสาร์นี้ทุกอย่างก็จะช้าไปหมด
“เสาร์นี้ไม่ได้จริงๆ ว่ะ” คนขึ้นเปอร์งึมงำ “คือ...ผมแต่งงานว่ะพี่”
“หา?? ไปงานแต่ง??”
“ไม่ๆ แต่งงานอะ”
“หมายถึง มึงเป็นเจ้าบ่าวอ่านะ”
“เออ ผมคงไปไม่ได้อะ” ว่าที่เจ้าบ่าวทำเสียงซึม
“เหี้ยยย!!” คราวนี้โปรเจกต์น้องเล็กสุดร้องขึ้นบ้าง
“โหย... ไปกันสามคนก็พอมะห่าแคน”
แคนทำตาขวาง “ไม่ใช่เรื่องนั้น คือเหี้ยพี่นนท์แต่งงานนี่จะไม่บอกพวกกูสักคำเหรอ”
“ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ปะวะ”
“ไม่ใหญ่ห่าไร นี่แต่งงานนะ แ-ต่-ง-ง-า-น” น้องเล็กสุดลงเสียงหนักในคำสุดท้าย ทว่าคนที่ต้องแต่งงานยังทำเสียงเหมือนพูดเรื่องดินฟ้าอากาศ
“ไร้สาระจะตายห่า พวกมึงไม่ต้องมากันนะ ไม่ต้องบอกคนอื่นด้วย รำคาญอะ”
“แล้วเมียมึงนี่ใครวะ” พี่เจตนวดขมับเบาๆ ขณะถามคนที่จะเข้าพิธีในวันสองวันนี้
“เมียผมก็คือเมียผมไงพี่” ตอบอย่างยียวนตามนิสัย ซึ่งคนฟังก็ได้แต่อุทานด้วยความงงปนทึ่ง
“ไอ้นี่มันร้าย เห็นวันๆ ทำแต่งาน แม่งไวไฟฉิบหาย”
“ห่า ก็ไม่ได้อยากจะแต่งปะวะครับ”
“แล้วไง? ท้อง?” ไอ้แคนทำหูตั้งตาโต หวังจะได้ฟังซีเคร็ตกอซซิปเยี่ยงข่าวดารา
“ไม่ได้ท้องเว้ย แต่...” คนพูดถอนหายใจ ขณะเหลือบมองไปยังอาร์ต 2D ที่นั่งเงียบอยู่ในห้องประชุม “นั่นแหละๆ ช่างแม่งเหอะ เอาเป็นว่าเสาร์นี้ผมไม่ว่าง ถ้าอยากให้ไปด้วยก็เลื่อนเป็นศุกร์หรืออาทิตย์แล้วกัน”
“วันศุกร์มึงไม่เตรียมงานแต่งเหรอ”
“เตรียมไม จ้างออแกไนซ์แล้วก็ให้เค้าทำไปดิ” พี่เจตแม่งถามไรง่าวๆ ดูอย่างบริษัทเราดิ ไปจัดงานที่ไหน เคยเห็นลูกค้าต้องมาช่วยแบกป้าย ยกสแตนด์มั้ยล่ะ ปัดโธ่ว!
“แล้ววันอาทิตย์พี่ไม่คิดจะพักเหรอ เผื่อป่ามป๊ามดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์กันมาทั้งคืนงี้” ห่าแคนทำท่าเอานิ้วชี้จิ้มกันดูตะมุตะมิน่าถีบ
“ป๊ามพ่อง! ตกลงจะให้ไปด้วยมั้ยเนี่ย” ชานนท์วกกลับมาที่เรื่องงาน ทำให้ทั้งหมดในห้องประชุมต้องกลับมาโฟกัสที่ไทม์ไลน์กันต่อ
“พวกกูไปกันสามคนก็ได้ นัดโรงแรมไว้แล้วอะ ขี้เกียจเลื่อน” พี่เจตสรุป
“เคๆ” คนไม่ว่างพยักหน้าเป็นอันว่าเข้าใจ ก่อนจะโพล่งขึ้นมาเมื่อนึกขึ้นได้ “เฮ้ย! แต่โรงแรมนั้นใกล้ร้านที่จัดงานแต่งผมเลยนะ ช่วงบ่ายว่างๆ เดี๋ยวแว่บไปหา”
“ไม่ต้อง!!” เจอเพื่อนร่วมงานประสานเสียงกันดังสนั่น นายชานนท์เลยเบ้หน้ารับคำไปแบบเซ็งๆ
------------------------------
ฝนตกรถติดแถมยังเป็นเย็นวันศุกร์ ลาเต้ที่ไม่มีนัดอะไรสำคัญจึงนั่งเคลียร์งานที่ค้างไว้ แทนที่จะรีบกลับบ้านเหมือนคนอื่นๆ พอเงยหน้าจากจออีกทีก็เป็นเวลาเกือบทุ่มแล้ว ร่างโปร่งจึงลุกบิดขี้เกียจแล้วลงไปหาอะไรกินในครัวของออฟฟิศแก้หิว แต่เมื่อเดินผ่านชั้นสองก็เห็นไฟในห้องเออียังเปิดอยู่ สองเท้าจึงชะงักและคิดว่าจะเดินเข้าไปทักทายสาวๆ เออีเสียหน่อย
“อ้าว...” คนผลักประตูเข้ามาร้องอย่างแปลกใจ เมื่อคนที่ควรจะอยู่ในห้องกลับกลายเป็นอาร์ต 3D ที่น่าจะกลับไปตั้งนานแล้ว
“อ่าว ยังไม่กลับเหรอ” นนท์ร้องถามคนที่ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ตรงประตู คนถูกถามพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะหันหลังเดินออกไป
“เต้!” เสียงเรียกของอีกฝ่ายทำให้คนกำลังลงบันไดต้องชะงัก “ช่วยกูหาไฟล์หน่อยดิ พี่เจตแม่งเซฟไว้ไหนก็ไม่รู้”
คนถูกเรียกลอบถอนหายใจ ก่อนจะเดินเข้าห้องนั้นไปอีกครั้ง
พี่เจตที่กำลังติดแหงกบนทางด่วนพยายามต่อสายตรงหาทุกคนในออฟฟิศเพื่อให้เปิดคอมแล้วส่งใบเสนอราคาของซัพพลายเออร์มาให้ ก่อนจะพบว่าเข็มสั้นที่ชี้เลข 6 ได้พามนุษย์ทุกคนออกจากบริษัทไปหมดแล้ว และคนสุดท้ายที่นึกถึงก็คือไอ้นนท์ ผู้ที่มีห้องทำงานเป็นบ้านหลังที่สอง และก็ไม่ผิดหวัง เมื่อปลายสายบอกว่าจะกลับมาดูให้ เพราะรถติดอยู่ปากซอยออฟฟิศนี่เอง
“เค้าบอกว่าอยู่ใน Drive D: – Jet Job – MNBA – Kick off 2017 – Quotation – ไฟล์ชื่อ Kick off Quotation_Re4” ตาคมอ่านข้อความในไลน์ ขณะที่มือก็บังคับเมาส์แบบเงอะๆ งะๆ เพราะเคยชินกับเมาส์ปากกามากกว่า เขาพยายามคลิกเข้าโฟลเดอร์ตามที่พี่เจตบอก แต่ก็มาติดอยู่ที่หาแฟ้มชื่อ Kick off 2017 ไม่เจอ โทรไปหาพี่เจตก็ไม่รับอีก
คนที่ตกกระไดพลอยโจนจำต้องเดินเข้ามาใกล้ มือเล็กเอื้อมมาแตะเมาส์ เป็นสัญญาณให้คนที่นั่งอยู่ต้องลุกขึ้น เต้เห็นร่างสูงใหญ่หลีกทางให้จึงหย่อนกายลงนั่งแทนที่ หลังกดเข้ากดออกไฟล์นั้นไฟล์นี้สักพักก็ยังไม่เจอโฟลเดอร์ Kick off เจ้าปัญหาเช่นกัน
“พี่เจตแม่งมั่วปะเนี่ย” ชานนท์บ่นอุบ ขณะที่สายตามองตามหน้าจอและมือก็พยายามกดโทรหาเออีไปด้วย แต่โทรเท่าไรปลายสายก็ไม่มีการตอบรับ
“ชาๆ” น้ำเสียงตื่นเต้นที่เรียกชื่อตนเองในแบบที่ไม่เคยมีใครเรียก ทำให้ชานนท์ต้องรีบกดวางสาย “เจอแล้ว!!”
ตาคมไม่ได้สนใจสิ่งที่อยู่บนจอ แต่กลับโฟกัสไปยังมือเล็กๆ ที่กำลังดึงแขนเขาอยู่ พออีกฝ่ายยังเงียบ ลาเต้เลยหันกลับมามอง ก่อนจะรีบปล่อยมือจากแขนแข็งแรงที่ตนเองคว้าไว้อย่างลืมตัว
“โทษที... ไฟล์อยู่ตรงนี้นะ ...กูไปละ”
“อืม ขอบใจ”
พอลาเต้ลุกออกมา ร่างสูงก็กลับไปนั่งแทนที่และจัดการส่งงานให้เออีรุ่นพี่ โดยไม่สนใจคนที่เดินคอตกจากไปแม้แต่น้อย
ขาที่กำลังก้าวลงบันไดเหมือนมีทรายสิบตันถ่วงอยู่ แต่ละก้าวช่างยากเย็นจนแทบเดินต่อไปไม่ไหว เขาไม่รู้จริงๆ ว่าเพื่อนที่สนิทที่สุดในวันนั้น ทำไมถึงกลายมาเป็นคนแปลกหน้าต่อกันในวันนี้
เราห่างเหินกันขนาดนี้ได้ยังไง
เรากลายเป็นคนอื่นของกันและกันตั้งแต่เมื่อไร....
TBC.
สวัสดีค่ะ
เอาเรื่องสั้นมาฝากทุกคนค่ะ ♥
สำหรับเรื่อง กว้าง x ยาว x รัก นี้ เป็นเรื่องสั้นๆ ไม่กี่ตอนก็จบแล้วค่ะ
เคยลงในเพจส่วนตัวไปแล้ว แต่อันนี้จะเป็นเวอร์ชันรีไวส์
มีแก้ไขคำผิด เพิ่มเติมเนื้อหาบางส่วนเล็กน้อย
แต่เนื้อหาโดยรวมและโครงเรื่องไม่มีเปลี่ยนค่ะ
สำหรับใครที่อ่านจบไปแล้ว ไม่ต้องอ่านซ้ำก็ได้น้า
แต่ถ้าอ่านอีกก็จะดีใจมากเลย อิอิ
บทแรกนี้ขออธิบายเรื่องตำแหน่งของคนในเรื่องเล็กน้อยนะคะ
บริษัทในเรื่องนี้เป็นบริษัทรับจัดงานอีเวนต์
ทีมที่ทำงานก็จะมีหลายตำแหน่งคือ
- AE (เออี) เป็นฝ่ายขายและประสานงานกับลูกค้า รับบรีฟว่าลูกค้าต้องการอะไร ทำใบเสนอราคา ดีลกับซัปพลายเออร์ ถ่ายทอดงานให้กับคนในบริษัท เรียกว่าเป็นจุดศูนย์กลางของงานเลย
- Project Director (โปรเจกต์) หรือบางบริษัทก็เรียก Producer ทำหน้าที่ควบคุมโครงสร้างภายในงาน คือในอีเวนต์หนึ่งๆ ก็ต้องมีพวกเวที แสง ไฟ เสียง ซาวนด์เอฟเฟกต์ ป้ายนู่นนี่ ซึ่งโปรเจกต์ก็จะต้องติดตั้งและดูแลความเรียบร้อยตรงนี้ ให้งานออกมาตรงสเป็กที่สุด
- Art Director 2D (อาร์ต 2D) คือคนออกแบบภาพสองมิติ เช่น โปสเตอร์ การ์ดเชิญ ภาพฉากหลังต่างๆ
- Art Director 3D (อาร์ต 3D) คือคนออกแบบภาพแบบสามมิติ เช่น เวที ต้องขึ้นภาพเปอร์ (เปอร์สเปกทีฟ) ให้เห็นทุกด้านทุกมุม บางครั้งต้องเอาภาพที่ทาง 2D ออกแบบมาขึ้นเปอร์ต่อ เพื่อให้ทางโปรเจกต์เอาไปสั่งผลิตแล้วมาประกอบเป็นโครงสร้างในงาน
ตำแหน่งต่างๆ ก็ประมาณนี้ค่ะ ยังไงก็ฝากเรื่องสั้นเรื่องนี้ไว้ในใจอีกสักเรื่องนะคะ
ปล. ไปสกรีมที่ไหน ฝาก #กว้างxยาวxรัก ด้วยน้าาา
-
รอ....ออออออออออ จ้า :katai5:
-
ติดตามค่ะ
-
{2}
กว่าจะวัดขนาดของพื้น ผนัง ประตู บันได ไปจนถึงหน้าลิฟต์เสร็จ ทั้งเออี โปรเจกต์และอาร์ตก็แทบจะหมดแรงข้าวต้ม ถึงไม่ใช่งานกลางแจ้ง แต่ห้องเล็กๆ ที่ไม่เปิดแอร์ก็กลายเป็นเตาอบดีๆ นี่เอง ดีหน่อยที่เซลส์ของโรงแรมยังมีน้ำใจหาน้ำมาให้ดื่ม ไม่งั้นพวกเขาสามคนคงได้เป็นลมให้ขายขี้หน้าจริงๆ
“ปะ! ไปหาไรกินที่งานไอ้นนท์กัน” พี่เจตเอ่ยชวนน้องๆ ที่กำลังเก็บของลงกระเป๋า
“พี่นนท์มันชวนพวกเราที่ไหน ไปเดี๋ยวมันก็ด่าหรอก” แคนบ่นโวยวาย ก็วันก่อนไอ้ห่าพี่นนท์ออกตัวซะขนาดนั้น จะไปให้มันเฉดหัวออกมาเหรอ
“เฮ้ย! มันก็พูดไปงั้นแหละ...” พี่ใหญ่สุดยังยืนยัน “นี่ไง มีไอ้เต้ไปด้วย นี่แก๊งเพื่อนที่ทำงาน แถมยังเป็นเพื่อนสมัยมหา’ลัยอีก สนิทกว่านี้ก็เป็นพ่อเจ้าบ่าวแล้ว”
“คือผมไม่ได้...” คนถูกอ้างถึงพยายามปฏิเสธ
“มึงอย่าบอกนะว่าไม่สนิทกับมัน กูเห็นเพื่อนสมัยเรียนแท็กรูปคู่รูปหมู่ของพวกมึงประจำอะ”
“ก็ตอนนี้ไม่ได้สนิทแล้วนี่พี่” เต้งึมงำในลำคอ ตอนนี้แค่คนรู้จักยังมากไปด้วยซ้ำ...
“ไปเหอะ นี่งานแต่งไอ้ชานนท์เชียวนะ มึงไม่อยากเห็นหน้าเจ้าสาวเหรอ!!”
ร้านอาหารกึ่งโอเพ่นแอร์ถูกประดับประดาด้วยลูกโป่งสีฟ้าชมพู และของกระจุกกระจิกอื่นๆ ในโทนเดียวกัน ลาเต้เดินตามหลังเพื่อนร่วมงานอีกสองคนเพราะรู้สึกทำตัวไม่ถูก เมื่อต้องมาร่วมงานที่เจ้าภาพไม่ได้เชิญ
“เจริญหูเจริญตาจริงโว้ย” พี่เจตยิ้มกริ่มขณะหยิบซองที่วางอยู่บนโต๊ะด้านหน้า แล้วใส่เงินช่วยงานลงไป บรรดาเพื่อนเจ้าสาวยิ้มหวานรอมอบของชำร่วย ซึ่งพี่เจตก็ไม่ปฏิเสธรอยยิ้มจากเหล่านางฟ้าที่แต่งตัวมาในธีมเดียวกัน แถมยังขาวหมวยสวยโดนใจไปหมด
“คนอย่างเชี่ยพี่นนท์นี่จะมีเพื่อนมางานปะวะ” แคนบ่นลอยๆ ในมือก็หมุนพวงกุญแจของชำร่วยเล่นไปเรื่อย งานแม่งโคตรมุ้งมิ้ง สงสัยคำสั่งว่าที่เมียแน่ๆ
“สวัสดีครับ”
สามหนุ่มที่ยืนหันรีหันขวางอยู่ทางเข้าหันไปตามเสียงทักทาย ก่อนจะพบชายสูงอายุในชุดสูทสีเทายืนอยู่พร้อมหญิงวัยกลางคนท่าทางยิ้มแย้มแจ่มใส ในระหว่างที่ทุกคนกำลังงุนงง ลาเต้ก็ยกมือขึ้นไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองคนก่อนจะสะกิดเพื่อนที่เหลือให้ทำตามกัน
“สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่”
“อ้อ เพื่อนเจ้าชานนท์ใช่มั้ย” คุณพ่อร้องทัก ไม่รู้ว่าคุ้นหน้าจริงๆ หรือเดาเอาจากลักษณะท่าทาง “ขอบใจที่มากันนะลูก เดี๋ยวเจ้าบ่าวเจ้าสาวก็มาแล้ว รอถ่ายรูปด้วยกันเลยนะ”
แขกที่ไม่ได้รับเชิญยิ้มหวานให้ผู้ใหญ่ และไม่ถึงนาทีบ่าวสาวของงานก็เดินออกมาที่แบ็กดรอปตามที่คุณพ่อว่าไว้ อาร์ต 3D ที่คืนนี้ดูหล่อเนี้ยบมาในชุดสูทสากลสีฟ้าอมเทา มีกิมมิกน่ารักๆ เป็นหูกระต่ายสีชมพูพาสเทล ส่วนเจ้าสาวสวมเดรสขาวทรงหางปลา ใบหน้าหวานนั้นแต่งแต้มเครื่องสำอางอย่างพอเหมาะ ผมยาวถูกเกล้าขึ้นประดับดอกกุหลาบสีชมพู ทิ้งปอยผมบางส่วนให้ระกรอบหน้า ดูสวยหวานและช่างเหมาะสมกับร่างสูงที่ยืนเคียงคู่กันอย่างยิ่ง
พี่เจตปรี่เข้าไปทักทายเจ้าของงาน ชานนท์หันมามองแขกสุดเซอร์ไพรส์ก่อนจะหัวเราะอย่างยินดี เต้แอบมองเพื่อนร่วมงานกับเจ้าบ่าวคุยกันสักพัก เมื่อเห็นว่าเจ้าของงานไม่ได้มีทีท่าไม่พอใจอะไรจึงเดินเข้าไปทักทายบ้าง
“ดีใจด้วยนะ” ร่างเล็กกว่าพยายามส่งยิ้มให้ แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือแววตาอันเฉยชาของคนมอง
“อืม”
แคนเห็นบรรยากาศเริ่มมาคุแปลกๆ เลยรีบชวนบ่าวสาวมาถ่ายรูปด้วยกัน ในระหว่างที่ลาเต้กำลังคิดว่าควรจะเข้าเฟรมหรือไม่ เสียงเจ้าสาวก็เรียกให้เขาเขยิบเข้ามาใกล้ๆ ถึงแม้จะถูกชานนท์มองแปลกๆ แต่สุดท้ายเขาก็ก้าวเข้าไปตามมารยาท
“ไปกินข้าวกันได้เลยนะ ร้านนี้อร่อยจริงๆ พี่” ชายหนุ่มในชุดสูทสุดเนี้ยบเชิญแขกเข้างานก่อนจะยิ้มต้อนรับแขกกลุ่มต่อไป
“โอ๊ยยยย กว่าจะมากันเนอะพวกมึง!” เสียงเจ้าบ่าวทักทายผู้มาใหม่ดังลั่น
“สัดนนท์ เป็นผู้เป็นคน เอ๊ย เป็นฝั่งเป็นฝาแล้วว่ะ เชี่ยยย กอดทีดิ๊”
เสียงเอ่ยแซวอย่างสนิทสนมนั่นทำให้คนที่เดินผละมาต้องหันกลับไปมอง และลาเต้ก็ได้แต่ยืนตัวชาดิก ปลายนิ้วมือเย็นเฉียบกำลังสั่นน้อยๆ เมื่อเห็นว่าแขกกลุ่มที่ทักทายเจ้าบ่าวอยู่นั้นไม่ใช่ใคร แต่เป็นเพื่อนสมัยมหา’ลัยแก๊งเดียวกัน ซึ่งแต่ละคนแต่งตัวด้วยโทนสีฟ้าชมพูดูคุมโทน แบบมองปราดเดียวก็รู้ว่าได้รับเชิญพร้อมแจ้งธีมงานเรียบร้อย
นัยน์ตาวาวฉ่ำก้มมองสภาพตนเองแล้วก็อยากจะหัวเราะให้ดังลั่น เสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีแดงเลือดหมูกับกางเกงยีนส์สีดำที่ยังแฝงรอยฝุ่นเขรอะจากการวัดพื้นที่ แค่เห็นก็รู้ว่าแปลกแยกและไม่ได้รับเชิญ
“เชี่ยเต้ ไปดิ! กูหิว” พี่เจตพยายามลากคอรุ่นน้องที่อยู่ๆ ก็หยุดเดินให้เข้าไปในงาน
“พี่...ผมขอกลับ...”
“เต้! ลาเต้!” เสียงตะโกนด้านหลังทำเอาขาที่แข็งอยู่แล้วแทบหมดความรู้สึก ร่างโปร่งไม่อยากหันกลับไปมองคนเรียก ที่ได้ยินเพียงเสียงก็รู้แล้วว่าใคร
“เชี่ยเต้ ได้ยินพวกกูปะเนี่ย” พอถูกเรียกหนักๆ เข้า เจ้าของชื่อเลยต้องจำใจหันไป ก่อนจะส่งยิ้มให้กลุ่มเพื่อนที่คุ้นหน้าคุ้นตากันทุกคน
“ห่า นึกว่าไม่มา ในกลุ่มไลน์นี่ไม่เคยตอบเลยนะมึง” ไอ้โอ้ หัวโจกของกลุ่มบ่นคนที่ไม่ได้เจอกันนาน ก่อนจะต้องหันไปตามแรงสะกิดของเพื่อนด้านหลัง
ลาเต้ยิ้มให้เพื่อนเก่า แสร้งทำเป็นไม่รู้ว่ามันกำลังกระซิบกระซาบอะไรกัน ทั้งๆ ที่ไม่ต้องเดาก็คิดได้ไม่ยาก
“อ่า... เดี๋ยวพวกกูเข้างานก่อนนะ ไว้คุยกันเว้ย” อยู่ๆ แก๊งเพื่อนมหา’ลัย ก็เดินผ่านเขาไป ทำเอาพี่เจตกับแคนงุนงงจนต้องเอ่ยถามคนที่ยังยืนนิ่งอยู่ตรงนี้
“มันทักคนผิดหรือยังไงวะ มาเอะอะๆ แล้วก็ไป”
“คงงั้นมั้งพี่” เสียงเครือเอ่ยเบาจนแทบกระซิบ ก็น่าจะทักคนผิดแหละ เพราะเขาไม่เคยรู้เลยว่ามีกลุ่มไลน์ของแก๊งเพื่อนมหา’ลัยอยู่ด้วย
“ไปเหอะ แดกข้าวกัน”
“ผมกลับก่อนดีกว่า” ร่างโปร่งสูดหายใจเข้าลึก “รู้สึกไม่ค่อยสบาย”
เพื่อนร่วมงานเห็นใบหน้าเนียนที่ดูหม่นซีดกับปลายจมูกแดงๆ เหมือนคนเป็นหวัดแล้วก็เลยปล่อยให้อาร์ต 2D กลับไปก่อน ส่วนตัวเองก็ไปเนียนนั่งกับเพื่อนเจ้าสาวโต๊ะนั้นโต๊ะนี้ไปเรื่อยเปื่อย จนถึงเวลาที่คู่บ่าวสาวเดินมาถ่ายรูปตามโต๊ะ
“อ้าว ไอ้เต้ล่ะ” หนุ่มหล่อในชุดสูทเอ่ยถาม เมื่อเห็นว่าเพื่อนร่วมงานเหลือกันอยู่สองหน่อ
“มันไม่สบาย กลับไปละ” แคนตอบตามความจริง โดยไม่ได้สนใจแววตาที่เปลี่ยนไปของคนฟัง
ชานนท์ถอนหายใจ กลับไปก็ดี...ไม่ได้อยากให้มารู้มาเห็นเลยสักนิด แค่เห็นใบหน้ากระอักกระอ่วนที่หน้างาน เขาก็รู้แล้วว่าอดีตเพื่อนสนิทรู้สึกยังไง จะว่าเขาใจร้ายก็คงใช่ แต่ถ้าอยู่ใกล้แล้วอีกฝ่ายต้องเจ็บ ก็ขอก้าวออกมาไกลๆ ให้ทำร้ายกันน้อยลงยังจะดีกว่า
รู้ดีว่าไม่อาจกลับไปเป็นเหมือนเดิม
...แต่แค่ให้อีกคนยิ้มได้เหมือนเดิมก็พอ
TBC.
-
อ่า...เต้กับนนท์ เคยมี something กันอ่อ?? :เฮ้อ:
-
อ่านแล้วน้ำตาซึมเลย มันไม่ได้เศร้าจนร้องไห้ออกมาแต่มันหม่นในใจจนต้องร้องไห้ออกมา สงสารหนูเต้ :hao5: :mew2:
-
สงสารเต้จังเลย
ต่อด่วนนนน
-
{3}
“ขอไดเมนชันหน่อย” ชานนท์ยืนหน้ายุ่งอยู่ด้านหลังอาร์ต 2D ในมือถือแก้วกาแฟใบใหญ่อย่างที่ทำประจำทุกเช้า
เสียงขุ่นที่ไม่มีแม้แต่คำทักทายทำให้ลาเต้ต้องถอนหายใจ “พี่เจตไม่ได้ส่งให้เหรอ”
“เปล่า แกประชุมอยู่”
“อือ เดี๋ยวส่งเมลให้”
ตอบไปแล้วก็หันมาสนใจหน้าจอตัวเองต่อ ปลายเมาส์ปากกากดยุบหน้าโปรแกรมออกแบบ ก่อนจะเปิดอีเมลของบริษัทขึ้นมา “เอ้า! เน็ตตายอีก”
“เอาที่จดมาก็ได้”
เสียงจากคนที่เต้คิดว่าเดินกลับไปแล้วดังขึ้นมา ทำเอาไหล่บางสะดุ้งไหวเบาๆ อาร์ต 2D พยายามรวบรวมสติก่อนจะควานหาสมุดจดเล่มบางของตัวเองแล้วส่งให้คนที่ยืนรออยู่
มือหนาคว้าสมุดตรงหน้ามาแล้วเดินจากไปเงียบๆ ห้องทำงานของฝ่ายอาร์ตแบ่งออกเป็นสองส่วน ด้านซ้ายคืออาร์ต 2D ส่วนด้านขวาคืออาร์ต 3D ซึ่งเป็นที่นั่งของเขา ทั้งสองฝั่งมีแผ่นกระจกใสกั้นอยู่ ไม่รู้ว่าเพิ่มความเป็นส่วนตัวหรือเพิ่มความยุ่งยากให้การเดินผ่านกันแน่ เลิกงานดึกๆ นี่มีเดินชนกันประจำ
โป๊ก!!
อย่างนี้เป็นต้น...
“อ้าว พี่นนท์ เดินไงให้ชนกระจกวะ” อาร์ต 2D อีกคนร้องทักเมื่ออยู่ๆ ก็มีคนเอาหัวโหม่งกระจกกั้นห้อง
คนซุ่มซ่ามเอานิ้วนวดหน้าผากตัวเอง ขณะที่สายตาก็ยังไม่ละจากลายมือในสมุดจดที่เพิ่งได้รับมา เส้นปากกาที่ถูกลากเป็นกรอบกว้างxยาวxสูง พร้อมข้อความอธิบายว่าส่วนไหนเป็นส่วนไหนนั้นคุ้นตาจนลามไปถึงขั้นคุ้นเคย จนเขาเผลอเปิดย้อนดูหน้าก่อนๆ ที่เจ้าของสมุดได้บันทึกเอาไว้ โดยลืมไปว่านี่เป็นการกระทำที่เสียมารยาทขนาดไหน
เนื้อหาในสมุดเป็นบรีฟงานเก่าๆ อย่างไม่ต้องเดาให้ยาก และสไตล์การจดไปวาดรูปไปของลาเต้ก็ยังไม่เปลี่ยนจากตอนเรียนแม้แต่น้อย บางหน้าเจ้าตัวคงประชุมเบื่อมาก เลยวาดภาพนั้นภาพนี้ แถมยังมีการ์ตูนสามช่องนินทาเจ้านายและลูกค้าอยู่ด้วย คนแอบอ่านเห็นแล้วก็เผลอหัวเราะออกมากับบรรดามุกตลกกวนอารมณ์ที่ไม่ได้เห็นมานาน
“รมณ์ดีเว้ยวันนี้” หัวหน้า 3D ยื่นหน้ามาแซวลูกน้องที่หัวเราะคิกคักอย่างที่ไม่ค่อยได้เห็น พอถูกทักอย่างนั้นนนท์เลยแสร้งหยิบสมุดตัวเองมาลอกขนาดพื้นที่ที่เพื่อนร่วมงานไปวัดมาเมื่อวันเสาร์ และตีสีหน้าเรียบราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
พอทุกอย่างสงบลง มือหนาเลยกลับไปเปิดการ์ตูนที่อ่านค้างไว้ต่อ เขายอมรับว่าอารมณ์ดีจริงๆ หลังจากได้ซอกแซกอ่านอะไรต่างๆ ในสมุดเล่มนี้ ยิ่งอ่านยิ่งนึกถึงสมัยมหา’ลัย ที่นอกจากรอลอกเลกเชอร์ไอ้เต้แล้วก็รออ่านการ์ตูนของมันไปด้วย
อืม...
มือที่กำลังพลิกหน้ากระดาษชะงักค้าง ก่อนจะรีบปิดสมุดเล่มนั้นแล้วไสออกไปให้ไกลตัว ตาคมยังเหลือบมองมันราวกับเป็นวัตถุอันตราย หากสุดท้ายก็ต้องเปิดมันอีกรอบ แต่ครั้งนี้ชานนท์โฟกัสอยู่ที่หน้าที่จำเป็นต้องใช้จริงๆ
เมื่อได้สิ่งที่ต้องการมาครบ ร่างสูงก็เดินนำสมุดเล่มนั้นไปคืนเจ้าของ ทว่าที่เก้าอี้ตัวเมื่อเช้ากลับมีเพียงความว่างเปล่า
“เต้ไปไหนอะ” ร้องถามกับเพื่อนที่นั่งข้างๆ ซึ่งคนถูกถามก็ส่ายหน้าเป็นคำตอบ
ทั้งๆ ที่วางสมุดคืนไว้บนโต๊ะได้ แต่เขากลับถือมันกลับมา โดยที่ชานนท์ก็ตอบตัวเองไม่ได้เช่นกันว่าทำแบบนี้ทำไม
บ่ายวันเดียวกันนั้นพี่เจตเรียกประชุมทีมทั้งหมดอีกรอบ เนื่องจากลูกค้ามีการเปลี่ยนแปลงรายละเอียดหลายอย่าง เมื่ออาร์ต 3D เดินเข้ามาในห้องประชุม ก็ต้องแปลกใจที่คนที่หายไปตั้งแต่เช้ายังไม่ปรากฏตัวเช่นเคย
“พี่เต้ล่ะ” คนถามคือแคนที่เพิ่งมาถึงเช่นกัน และหลังจากนั้นทุกคนในห้องประชุมก็มองมาที่ชานนท์ราวกับเป็นผู้กุมคำตอบ
“กูจะรู้มั้ยล่ะ ไม่ใช่พ่อมันนี่” คนถูกมองตอบเสียงเข้ม
“ไอ้เต้ไปโรงบาล เห็นว่าท้องเสีย” พี่เจตที่กำลังเตรียมโปรเจกเตอร์หันมาตอบแคน ก่อนจะหันไปปรามคนที่พูดจาไม่ดีเมื่อครู่ “มึงก็เกรี้ยวกราดจังวะ น้องมันแค่ถามเอง”
ชานนท์ทิ้งตัวนั่งกอดอกแสร้งทำหูทวนลมกับคำตำหนิจากเออี แม้ในใจจะนึกห่วงคนป่วยอยู่ลึกๆ แต่ก็ปากหนักเกินกว่าจะถามต่อ
พี่เจตเปิดประชุมเพื่ออัปเดตงานที่ไปวัดพื้นที่มาเมื่อวันเสาร์ ซึ่งสิ่งที่เออีแจ้งมาทำให้ทุกฝ่ายต้องดึงสติไปตามๆ กัน เพราะไม่ใช่แค่การเปลี่ยนแปลงรายละเอียดปลีกย่อย แต่กลายเป็นเปลี่ยนโครงสร้างทั้งงานจนโปรเจกต์อย่างไอ้แคนน้ำตาไหลเป็นสายเลือด
“แบ็กดรอปตรงโลโก้มาเนียปรับเป็น 1.7 เมตรนะครับ”
มือที่กำลังจดยิกๆ ของ 3D สะดุดกึก “1.7 นี่ยังไม่พ้นหัวดาราเลยนะพี่ เอาจริงดิ”
พี่เจตกรอกตาเป็นเชิงว่า ‘กูก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน’ ทำเอาคนต้องขึ้นเปอร์สเปกทีฟบ่นอุบ “แม่งผิดไดเมนชันแบบนี้ เดี๋ยวก็ต้องรื้อทำใหม่อีก ลูกค้าสับสนระหว่างด้านกว้างกับด้านสูงปะเนี่ย”
“มึงวางโมเดลให้เค้าดูด้วยนะ เค้าจะได้รู้ว่ามันเตี้ยไป” เออีสั่งก่อนจะกลับไปอธิบายเรื่องอื่นๆ จนจบการประชุม
ทุ่มกว่าแล้ว แต่ชานนท์ยังง่วนกับภาพบนหน้าจอในตอนที่พี่เจตเดินเข้ามาหา มือหนาวางเมาส์ปากกาลงแล้วหันเก้าอี้มาคุยกับเออีแทน
“ว่าไงพี่”
“กูจะไปเยี่ยมไอ้เต้ มึงจะไปมั้ย”
“หือ?” เส้มทุ้มร้องอย่างแปลกใจ “แค่ท้องเสียไม่ใช่เหรอ นึกว่าไปตรวจแล้วก็กลับ”
“สรุปว่าลำไส้ติดเชื้อ” คนรายงานอาการถอนหายใจ “สงสัยอยู่ยาวอะ”
“จริงดิ”
“เออสิ นี่งานกูก็ไม่รู้จะยังไงเลย บอกพี่ปาล์มไปแล้วให้หาคนอื่นทำให้หน่อย แม่งก็มาโวยวายว่างานล้น ไม่มีอาร์ตว่าง” เออีบ่นยาวเหยียด เมื่อขอความร่วมมือจากหัวหน้าอาร์ต 2D แล้วได้รับการปฏิเสธกลับมา “เกลียดแม่ง นี่ถ้ากูยืนอยู่บนอีโก้ของมัน แล้วกระโดดลงมาบนฝีมือจริงๆ ที่มันมี กูว่าใช้เวลาสามชาติอะ กว่ากูจะตาย”
คนฟังขำพรืด ก่อนจะมองไปด้านหลัง แล้วรีบยกมือขึ้นไหว้ “อ้าว พี่ปาล์ม หวัดดีฮะ”
พี่เจตขนลุกซู่ก่อนจะรีบหันตามไป แล้วจึงพบว่าโดนไอ้ห่านนท์อำเข้าให้
“กวนตีนแล้วมึงอะ” ดวงตาวาวมองอย่างเอาเรื่อง “แล้วตกลงจะไปเยี่ยมไอ้เต้มั้ยเนี่ย”
ใบหน้าคมหันกลับมาที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ จริงๆ ทำต่ออีกสักสองชั่วโมงก็น่าจะเสร็จ ทว่าตาคมกลับเหลือบไปเห็นสมุดจดของคนป่วยที่ยังวางนิ่งอยู่บนโต๊ะตนเองเสียก่อน...
“ไปก็ไป”
ลาเต้กำลังพาตัวเองไปเข้าห้องน้ำ ในตอนที่ประตูห้องพักพิเศษมีเสียงเคาะและถูกเปิดเข้ามาอย่างแผ่วเบา พอเห็นว่าผู้มาเยือนคือพี่เจต คนป่วยก็ส่งยิ้มให้จนตาหยี ก่อนรอยยิ้มจะคลายลงเมื่อได้ประสานสายตากับใครอีกคนที่เดินตามหลังเออีรุ่นพี่มาด้วย
“เข้าห้องน้ำเหรอ” เจตโผเข้าไปประคองร่างคนป่วย พลางช่วยถือถุงน้ำเกลือตามเข้าไปในห้องน้ำ ชานนท์กรอกตาให้กับการประคบประหงมกันของเพื่อนร่วมงานอย่างหมั่นไส้ ขณะพาตัวเองไปนั่งตรงโซฟารับแขกด้านใน
หลังส่งคนป่วยเข้าห้องน้ำแล้วพี่เจตก็เดินมานั่งลงตรงเก้าอี้อีกตัว ท่าทางเป็นห่วงเป็นใยนั้นทำเอาคนที่นั่งอยู่ก่อนอดแซะไม่ได้
“ไม่เข้าไปช่วยมันเบ่งด้วยเลยล่ะพี่”
“ก็เหี้ยละ” เออีหันมาตอบทันควัน
“ถามจริง” ร่างสูงโปร่งขยับตัวนั่งหลังตรง แล้วลดเสียงลงเหลือเพียงเสียงกระซิบ “ชอบ-มัน-เหรอ”
“สัด!!” คนถูกกล่าวหาร้องเสียงดัง ก่อนจะรีบเบาเสียงลงเมื่อนึกขึ้นได้ว่าอยู่ในโรงพยาบาล “จิตใจต่ำช้าจริงนะมึง ไม่เข้าใจมิตรภาพของลูกผู้ชายเหรอ”
ชานนท์ยักไหล่
“อ่อ...” พี่เจตหรี่ตาลงขณะจ้องหน้าอาร์ต 3D “ลืมไปว่ามึงมันสายทำลายมิตรภาพ”
เสียงกดชักโครกเป็นเสมือนระฆังห้ามยก พี่เจตลุกหนีไปยืนรอคนป่วยหน้าห้องน้ำ ก่อนจะพามานอนที่เตียงแถมห่มผ้าให้เรียบร้อย
“โทษทีนะพี่ ไม่ได้เข้าประชุมด้วยเลย” ลาเต้เอ่ยออกมาเป็นประโยคแรก
“เฮ้ยยยย เรื่องสุดวิสัยน่า มึงจะคิดมากทำไมเนี่ย” พี่เจตขยี้หัวที่ยุ่งๆ ของคนป่วยให้ยุ่งขึ้นไปอีก
ชานนท์เบื่อภาพหยอกเย้าตรงหน้า จึงโพล่งถามถึงอาการของเพื่อนร่วมงานขึ้นมาแทน “หมอว่าไงมั่ง”
คนบนเตียงหันหน้าไปมองคนถามอย่างประหลาดใจ แต่ก็ตอบไปเท่าที่รู้ “ก็ลำไส้อักเสบแหละ น่าจะติดเชื้อ ต้องดูอาการสองสามวัน”
ใบหน้าคมพยักหน้ารับคำตอบนั้น ก่อนจะเบนสายตาออกไปมองนอกหน้าต่าง วิวที่เห็นคือตึกสูงอีกตึกของโรงพยาบาล ที่ตั้งบดบังทัศนียภาพทุกอย่างจนไม่มีอะไรไว้พักสายตา
“แล้วใครมาเฝ้ามึงล่ะ” พี่เจตที่ลุกไปเปิดตู้นั้นตู้นี้เอ่ยถามขึ้น ทว่าคำถามนั้นกลับทำให้ใบหน้าซีดๆ ของคนป่วยหม่นลงกว่าเดิม
“ไม่มีหรอกพี่”
“หืม?”
“จริ้งงงงง” เสียงแหบพร่าพยายามปรับให้ร่าเริง ราวกับต้องการปิดความวูบโหวงในใจ
“ไอ้เต้เอ๊ยยยย” คนอายุมากกว่าเอ่ยอย่างสงสาร “วันนี้กูก็อยู่ด้วยไม่ได้จริงๆ ว่ะ”
“เฮ้ย! ไม่เป็นไรๆ ผมอยู่ได้” คนป่วยรีบปฏิเสธทันควัน
แขกที่มาเยี่ยมอยู่ต่อกันจนเกือบสามทุ่ม ก่อนจะต้องขอตัวกลับเพราะพี่เจตยังต้องไปทำใบเสนอราคาต่ออีกหลายชุด ลาเต้ยกมือไหว้เพื่อนร่วมงานที่อุตส่าห์มาหา และสัญญาว่าจะรีบหายให้เร็วที่สุด
ห้องพักเงียบเสียงลงเมื่อทุกคนจากไปแล้ว ร่างโปร่งที่ตอนนี้ดูซูบซีดไร้เรี่ยวแรงค่อยๆ ขดตัวลงกับเตียงขาวสะอาด ดวงตาเลื่อนลอยจ้องไปยังนาฬิกาบนผนังที่เคลื่อนตัวอย่างเชื่องช้า ลาเต้บอกกับตัวเองให้พักผ่อน เพราะอีกไม่กี่ชั่วโมง พยาบาลก็จะเข้ามาดูอาการแล้ว ทว่าความป่วยไข้และความเดียวดายกำลังตีกรอบล้อมเขาจนไม่อาจข่มตาหลับ
หากวัดขนาดของห้องห้องนี้ คงได้ไดเมนชันของความอ้างว้างอันเป็นนิรันดร์
------------------------
ก๊อก...ก๊อก...
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นอีกครั้งในเวลาสี่ทุ่ม คนบนเตียงขยับตัวลุกขึ้นนั่งก่อนจะหันไปมองอย่างแปลกใจ ทว่าคนที่ยืนอยู่หลังประตูบานนั้นกลับสร้างความแปลกใจให้กับคนป่วยยิ่งกว่า
“ชา...”
TBC.
-
แนวปวดจิตหรือนี่ สงสารลาเต้
ชานนท์รักลาเต้บ้างไหม หรือไม่อาจจะรักมากกว่าเพื่อน หรือยังไง
ทำไมลาเต้เหมือนถูกกันจากกลุ่มเพื่อนเลย
-
รอลุ้นรักของลาเต้
นนท์มาไหมอ่ะ
-
ลุ้นพี่เจตแทนดีกว่า #ทีมพี่เจต :hao3:
-
{4}
หนึ่งชั่วโมงที่แล้ว...
หลังโดนพี่เจตปล่อยไว้หน้าออฟฟิศ ชานนท์ก็หอบร่างตัวเองขึ้นมาจนถึงแผนก 3D ก่อนจะทิ้งกายลงนั่งที่เก้าอี้ตัวเอง บางคืนที่ต้องทำงานจนดึกแล้วขี้เกียจกลับบ้าน เขาก็มักจะนอนที่โซฟายาวริมห้อง หนักๆ เข้าก็เริ่มขนหมอนผ้าห่ม อุปกรณ์อาบน้ำมาไว้ถาวร ซึ่งหนึ่งในเหตุผลที่เขายอมแต่งงานกับภรรยาที่ทางบ้านเลือกให้ ก็เพราะเธอยอมรับเงื่อนไขที่บางคืนเขาจะนอนค้างออฟฟิศได้นี่แหละ และคืนนี้ก็คงจะเป็นแบบนั้น
ร่างสูงใหญ่พาตัวเองเข้าไปอาบน้ำคลายร้อนแล้วกลับมานั่งที่เดิม ทว่าอารมณ์จะทำงานนั้นกลายเป็นศูนย์ ทำไมมันว้าวุ่นแบบนี้วะ...
อยากจะตะโกน ‘โว้ยยยยยย’ ออกมาดังๆ แต่ก็คงจะรำคาญตัวเองเสียเปล่าๆ ไม่ใช่ไม่รู้สาเหตุ แต่ไม่อยากยอมรับมันมากกว่า สุดท้ายคนว้าวุ่นก็วางเมาส์ลงแล้วหันมาวุ่นวายกับของบนโต๊ะแทน ตั้งใจจะเคลียร์พื้นที่รกๆ ให้เป็นระเบียบเท่าที่จะทำได้ และนั่นทำให้ชานนท์ได้สบตากับสมุดจดเล่มบางๆ เล่มเดิมอีกครั้ง ซึ่งเจ้าของคือต้นตอของอารมณ์พาลพาโลตอนนี้
ลาเต้...
มือหนาเอื้อมไปหยิบสมุดเจ้าปัญหาเล่มนั้นขึ้นมา เมื่อพิจารณาดีๆ แล้วจึงเห็นว่ามันเป็นสมุดขนาด A5 ที่เย็บแม็กตรงกลางเล่มเหมือนสมุดจดการบ้านเด็ก ตอนเรียนจำได้ว่าใครๆ ก็ใช้สมุดสเก็ตช์ปกดำเรียบๆ เท่ๆ แบบที่ถือไปไหนมาไหนก็ดูเก๋ เรียกสายตาสาวๆ ต่างคณะได้ทั้งแก๊ง มีก็แต่ไอ้เต้ที่หอบสมุดปกการ์ตูนมุ้งมิ้งเล่มบางๆ แบบนี้ตั้งแต่ปีหนึ่งยันเรียนจบ ใช้หมดแล้วก็เริ่มเล่มใหม่ไปเรื่อยๆ
การ์ตูนสามช่องที่ชานนท์อ่านไปเมื่อเช้าดำเนินมาถึงกลางเล่ม แต่แล้วมือที่กำลังพลิกหน้ากระดาษกลับชะงักกึก และอยู่ๆ หัวใจก็เต้นแรงและพานให้มือสั่น แล้วความทรงจำในครั้งนั้นก็ย้อนกลับมาราวกับมันซ่อนตัวอยู่ในเยื่อกระดาษมาแสนนาน
.
.
.
‘เขียนตอนใหม่เสร็จยัง’
เป็นปกติที่ตอนสมัยเรียนชานนท์จะต้องมาถามหาการ์ตูนตอนใหม่จากเต้ทุกวัน แล้วสมุดจดเล่มบางๆ ก็จะถูกหมุนเวียนอ่านกันรอบกลุ่ม มีทั้งซีรีส์ต่อสู้คล้ายๆ การ์ตูนญี่ปุ่น และแก๊กฮาๆ แบบขายหัวเราะ อยู่ที่ว่านักวาดอย่างลาเต้จะวาดอะไรออกมา บางเรื่องหายไปนานก็จะถูกไอ้พวกแฟนคลับทวงยิกๆ
‘ยังเลย เมื่อคืนหลับ’
‘โห่ ไรวะ กูอยากอ่านต่อแล้วววว’
‘กูเล่าให้ฟังมั้ยล่ะชา’
‘ไม่!! มึงอย่ามาสปอยล์’ ชานนท์ยกมือปิดหู
เต้หัวเราะกับท่าทีของเพื่อน ‘มึงรอนี่นะ เดี๋ยวกูไปหาอาจารย์แป๊บ’
บอกกับเพื่อนจบ ร่างโปร่งก็เดินลิ่วๆ ไปพร้อมสมุดเล่มหนึ่ง คนนั่งรอจึงหันกลับมาสนใจสมุดอีกเล่มที่วางซ้อนอยู่กับกองชีท ตอนนั้นชานนท์ไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่าหาอะไรอ่านเล่น สมุดในมือถูกเปิดมาที่หน้ากลางซึ่งเป็นกระดาษเปล่า ตอนแรกเขาจะปิดมันแล้ววางคืนที่เดิม แต่รอยดินสอบางๆ ที่มองทะลุกระดาษออกมาทำให้เขาเลือกที่จะเปิดหน้าต่อไป
[ผมไม่เคยเข้าใจในมิติที่ 3]
ภาพเด็กผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่บนจุดสูงสุดของวงกลม
[การเพิ่ม ‘ด้านสูง’ เข้ามา เป็นเรื่องเหนือจินตนาการ]
วงกลมวงเดิมเริ่มหมุนเหมือนชิงช้าสวรรค์ และเด็กผู้ชายคนนั้นก็ร่วงลงมาด้านล่าง
[โลก 2 มิติจึงเป็นพื้นที่ปลอดภัยยิ่งกว่าโลกใบไหน]
เด็กผู้ชายกำลังพยายามปีนขึ้นไปด้านบนวงกลม แต่ก็ตกลงมาอีก
[แต่ใครบางคนทำให้ผมเข้าใจในโลก 3 มิติ]
ภาพวงกลมตรงหน้าของเด็กชายค่อยๆ เปลี่ยนไป
[ใครที่เข้ามาเผยโลกอีกด้าน]
จากวงกลมธรรมดา ก็มีแสงและเงาเข้ามาจนกลายเป็นทรงกลม
[ใครที่ทำให้โลกหมุน]
เด็กผู้ชายคนเดิม หันไปเจอเด็กผู้ชายอีกคนที่กำลังผลักวงกลมให้เคลื่อนที่
[ให้รู้จักความสุข]
ทั้งสองคนหันมายิ้มให้กัน ในขณะที่วงกลมกลายเป็นทรงกลมเต็มใบ
[ให้สัมผัสความเศร้า]
เด็กผู้ชายคนแรกพยายามเดินเข้าไปหาอีกคน แต่เดินยังไงก็ไม่ถึง
[และให้เข้าใจว่าด้านสุดท้ายไม่ใช่ความสูง]
เขาเอื้อมมือออกไป แม้คนคนนั้นจะอยู่ใกล้ แต่ไม่อาจแตะต้องได้
[เพราะโลก 3 มิติที่มีเขา
มันวัดไดเมนชันด้วย...]
เด็กผู้ชายยอมแพ้ ทรุดตัวลงนั่ง มองโลกสามมิติที่กำลังหมุนไป
พร้อมการโคจรของเด็กชายอีกคน วนออกห่าง เข้ามาใกล้ และผ่านเลยไปอยู่อย่างนั้น
[กว้าง x ยาว x รัก]
[ขอบคุณที่ทำให้เข้าใจในมิติของความรักนะ]
ภาพสุดท้ายคือแก้วกาแฟหน้าตาคล้ายกาแฟยี่ห้อดัง ซึ่งลาเต้ชอบวาดเป็นภาพแทนตัวเอง
ส่วนอีกภาพ....
มือสั่นเทาของชานนท์เอื้อมไปหยิบสมุดสเก็ตช์ของตัวเอง ก่อนจะเปิดไปที่หน้าแรก ซึ่งมีใครบางคนวาดรูปบางอย่างไว้ที่มุมกระดาษ
‘ชื่อชานนท์เหรอ ชื่อเล่นก็ชื่อชานนท์เหรอ’
‘เออ’
‘กูเรียกมึงว่า ‘ชา’ แล้วกันนะ’
‘ทำไมไม่เรียกนนท์วะ’
‘ก็เพราะกูไม่ได้ชื่อเต้ แต่ชื่อ ‘ลาเต้’ ไง’
‘แล้วไงอะ’
‘ก็กูเป็นกาแฟแล้ว มึงก็เป็นชาสิ’
‘มีอะไรปัญญาอ่อนกว่ามึงมั้ย’
‘แล้วมึงตกลงมั้ยล่ะ’
‘เออ’
‘นั่นง่ะ มึงปัญญาอ่อนกว่ากูอีก ฮ่าๆๆ’
‘ห่าเต้!’
‘กลัวแล้วววว มาๆ กูวาดรูปกาน้ำชาให้ ต่อไปนี้นี่คือสัญลักษณ์ของมึง’
‘ทำไมภาพมันแบนๆ’
‘วาดแบบมีมิติไม่เป็น’
‘เอ้า! แล้วตอนสอบเข้ามึงสอบมาได้ไงวะ’
‘ก็ติวมาไง แต่ปกติวาดไม่เป็นอะ ไม่เข้าใจ’
‘เหี้ย! แล้วจะเรียนจบมั้ยมึงอะ’
‘มึงก็สอนกูแล้วกัน นะ นะ น้า’
ตาคมจ้องภาพกาน้ำชาที่ถูกวาดคู่กับแก้วลาเต้ พยายามคิดยังไงก็คิดเป็นอื่นไม่ได้ นอกจากการ์ตูนทั้งเรื่องที่วาดมามันหมายถึงเขา... ชานนท์ปิดสมุดเล่มนั้น แล้วนำมันไปสอดไว้กับกองชีทเหมือนเดิม แต่ไม่อาจลบความทรงจำให้กลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว
ไม่นานนักเจ้าของสมุดก็วิ่งกระหืดกระหอบกลับมา ก่อนมือเรียวจะคว้าชีททั้งกองมากอดไว้ราวกับเป็นสมบัติล้ำค่า คนที่นั่งรออยู่พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ขณะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
‘อ้าว จะไปแล้วเหรอ’ ลาเต้ถามอย่างงุนงุง แต่ก็เตรียมรวบของทั้งหมดใส่กระเป๋า
‘จะกลับไปหอ ลืมของ’
‘ให้ไปด้วยมั้ย’
‘ไม่ต้อง’
‘เหรอ... โอเค งั้นเจอกันที่คลาสเลยนะ’
‘อืม’
คำสุดท้ายที่คนฟังคิดไม่ถึงว่ามันเป็นคำลา นับจากวันนั้นชานนท์ก็ดึงตัวเองออกห่างจากคนที่เคยเป็นเพื่อนสนิท เรียนห้องเดียวกันก็นั่งคนละแถว กินข้าวโต๊ะเดียวกันก็นั่งคนละมุม พอนานๆ เข้า กลุ่มเพื่อนที่สนิทกับชานนท์มากกว่าก็พลอยเฉยเมยต่อลาเต้ไปด้วย ลาเต้เคยถามว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ในเมื่อชานนท์ไม่มีคำตอบให้ คนถามก็เลยเลิกถาม และยอมรับในความสัมพันธ์ที่เงียบงันนั้นจนเรียนจบ
เขารู้ว่าตัวเองมันเหี้ยที่อยู่ๆ ก็ตัดขาดกับเพื่อนสนิทซึ่งไม่ได้มีความผิดอะไร แต่จะให้เขายอมรับเป็นเพื่อนกับมันต่อ ทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจว่าไอ้เต้แอบชอบตัวเอง เขาก็ฝืนใจไม่เป็น และเชื่อว่าความห่างเหินแบบนี้คงเป็นทางออกที่ดีที่สุด อย่างน้อยก็ดีกว่าการใกล้กันให้อีกฝ่ายมีความหวัง แล้วสุดท้ายก็ใจพังยิ่งกว่าเดิม
เพราะเขาไม่เคยรักมันเกินเพื่อนเลย...
.
.
.
เรื่องราวในวันเก่าย้อนกลับมาจนทำให้หน้ากระดาษในมือนั้นหนักอึ้ง สุดท้ายชานนท์ก็ปิดสมุดจดงานของลาเต้ ที่ตนเองถือวิสาสะเอามาครอบครอง ก่อนจะผลุนผลันออกจากออฟฟิศไปโดยถือสมุดเล่มนั้นติดไปด้วย ปลายทางคือโรงพยาบาลที่เขาเพิ่งจากมาเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้ว
คนป่วยจ้องมองร่างสูงใหญ่ที่กำลังเคลื่อนตัวมานั่งตรงโซฟาสำหรับคนเยี่ยมอีกครั้ง ราวกับไม่เชื่อสายตาตัวเอง พอถูกจับจ้องอย่างนั้นชานนท์เลยแสร้งกระแอมในลำคอเสียงดัง
“ลืม...ลืมอะไรเหรอ” เสียงแหบพร่าของคนป่วยเอ่ยถามอย่างไม่มั่นใจนัก
“เปล่า” อีกฝ่ายตอบ ทว่าตาคมยังคงหลุบมองพื้น “จะมานอนเฝ้า”
“หา!!”
“ไม่ได้เหรอ” คราวนี้ชานนท์เงยหน้าขึ้น จึงได้เห็นความตื่นตกใจในแววตาอันเหนื่อยล้าคู่นั้น
“คือ...”
“ป่วยขนาดนี้จะอยู่คนเดียวได้ยังไง” คำพูดจากผู้มาเยือนทำให้คนป่วยเงียบเสียงลง
“ขอบ...ขอบคุณ”
“ไม่เป็นไร มึงนอนเถอะ”
ร่างเล็กล้มตัวลงนอนตามคำสั่ง แต่ตากลมยังไม่ละไปจากแถวๆ โซฟาที่ใครบางคนนั่งอยู่ “อ้าว สมุด...”
“อ้อ...” ชานนท์ก้มมองตาม ก่อนจะเลื่อนสมุดมาไว้บนตัก “อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว”
“หือ?”
“การ์ตูนมึงไง”
“เห็นด้วยเหรอ” เสียงพร่าร้องถามอย่างตกใจ “ไม่ได้ตั้งใจนินทาคนในออฟฟิศนะ วาดสนุกๆ เฉยๆ”
“ไม่ได้หมายถึงการ์ตูนเรื่องนั้น...” คนพูดสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด
“หมายถึงเรื่อง... กว้าง x ยาว x รัก”
“ชา...!!!” คนวาดการ์ตูนร้องอย่างตกใจ ดวงตาอิดโรยมีน้ำตาเอ่อคลอ
“ตอนต่อไป...” ตาคมจ้องมองคนป่วยที่ตอนนี้ดูเปราะบางจนคล้ายจะแตกสลาย “ตอนต่อไปจะเป็นยังไงเหรอ”
“ฮึก...ไม่รู้” ลาเต้กดหน้าลงกับหมอน พยายามเก็บซ่อนน้ำตาที่ไม่ควรจะไหลในเวลานี้ ร่างสูงบนโซฟาลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้ามาหาคนบนเตียง ก่อนฝ่ามืออุ่นจะลูบเบาๆ บนเส้นผมนิ่ม
“สปอยล์หน่อย”
“ฮือ....”
“คนอะไร ดองการ์ตูนมาได้เกือบสิบปี”
คนโดนกล่าวหาว่าดองงาน หันกลับมาสบตากับเจ้าของมืออุ่นที่ยังคงลูบไล้เส้นผมของตนเองอย่างแผ่วเบา
ลาเต้รู้...ความรักในวันนั้นยังคงลอยวนในโลกแบนๆ ใบเดิมไม่เคยจางหาย
ไม่ว่าในฐานะเพื่อนสนิท คนรู้จัก หรือเพื่อนร่วมงาน
ชานนท์ก็ยังเป็นคนที่เติมเต็มมิติให้ชีวิตของเขาเสมอ
“ถ้า...ถ้างั้น ตอนต่อไป ฮึก... ให้เรากลับมาเป็นเพื่อนกันได้มั้ย ชา”
รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าของคนฟัง
“ขอบคุณนะ : )”
.
.
.
เมื่อคูณด้วย ‘รัก’ แล้ว ไม่ว่าในฐานะไหน ผลลัพธ์ที่ได้ก็ยังเป็น ‘ความรัก’
End
สวัสดีค่ะ
เรื่องสั้น 3 มิติเรื่องนี้ก็จบลงแล้ว
ขอบคุณทุกๆ คนที่เข้ามาอ่านน้าา
ชอบหรือไม่ชอบยังไงคอมเมนต์บอกกันได้นะคะ
แล้วกลับไปเจอกันที่เรื่องยาวเหมือนเดิมจ้าา
Sweet Dilemma : http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57204.0
:hao5: :hao5:
-
รับในแบบรูปรักแบบนี้ได้ก็แปลว่าโอเคแล้ว นิเนอะ
แอบอยากให้ชาเจอคนที่ใช่แบบรักคนรักกันจัง
-
น่าจะบอกกันตรง ๆ นี่ดันปล่อยให้ลาเต้อยู่กับความไม่รู้แล้วถูกทิ้งให้โดดเดี่ยวไม่มีใครเลย
-
สงสารเต้อ่ะ
-
เ-ศ-ร้-า :o12: :o12: :o12:
-
อันนี้ก็เกินไป เหมือนทิ้งเพื่อนไปคนแล้วทำให้คนอื่นทิ้งเต้ไปด้วย ถ้าทิ้งไปแล้วจะย้อนกลับมาทำไม
-
สงสารลาเต้ :mew2:
-
อ้าวววววววววว
สงสารลาเต้
-
ละมุนดีจัง แต่ทำแบบนี้ตอนนั้นก็น่าจะบอกซักคำเนอะว่าอ่านแล้ว
ขอบคุณค่าาาา :katai2-1: :กอด1:
-
เป็นนี่จะสะบัดบ๊อบใส่ชาแล้วเมินเลยคนอะไรวะอยู่ดีๆแม่งก็เทเพื่อนตัวเองแบบไม่ให้เหตุผลก็บอกไปดิว่าอ่านแล้วหรือเคลียอะไรให้มันจบๆไม่ใช่อยู่ดีๆก็ห่างไปแบบนี้คนที่เจ็บอยู่คนเดียวจริงๆแม้กระทั่งตอนจบก็ยังคงเป็นเต้แอบรักข้างเดียวจนวันตายอ่ะแบบนี้ฮือออออสงสารอ่ะคือต่อให้มองภาพสถานะไม่สำคัญแค่ไม่ว่าสถานะอะไรก็เป็นความรักแต่มันก็แบบโว้ยยยยยยยยยยยยเต้ลูกหาใหม่นะลูกเอาให้ดีกว่าคนนี้
-
รักก็คือรักอยู่ดีอะแงง้ ถึงแม่จะในสถานะเพื่อนก็ตาม แอบสงสารตอนเตโดนเพื่อกันออกมาทั้งที่ไม่ได้ผิดอะไรเลย กันออกจากกลุ่มแบบงงๆ :hao5: :pig4:
-
แอบนำตาไหลสงสารลาเต้จัง ฮื่อออ
-
อ่านจบแล้วนอนร้องไห้ตอนนี้ อินมากค่ะ
-
นึกว่าเรื่องน่ารักใส ๆ ....หน่วงในใจ..เจ็บจี๊ด ๆ :o12:
-
จะร้องห้ายยยยยยยยยยยยยย :hao5:
-
เป็นนิยายที่อ่านแล้วอดทุเรศแทนลาเต้ไม่ได้ น่าเกลียดทุเรศมาก ไม่เห็นซึ้งอะไรสักนิด อ่านแล้วโครตรู้สึกไม่ดี
-
สงสารเต้ ถูกทิ้งเฉยๆเลย ต้องอยู่กับความเฉยชามาตั้งนาน
-
โอเค รักก็คือรัก ไม่เป็นไร
แต่ขอหลบมุมไปร้องไห้ก่อนนะ
-
:เฮ้อ:
-
:katai1:เหม่อมองฟ้าาาไกลลล สงสารน้องงง น้องไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมต้องใจร้ายกัน :hao4:
-
กอดกันนะ :กอด1:
-
เป็นความเศร้าที่แบบ เฮ้อออออ แอบรักก็เจ็บอยู่แล้ว แอบอยู่ในที่ของตัวเองแท้ ๆ โดนเมินก็เจ็บ เขาแต่งงานก็เจ็บ เพื่อนร่วมรุ่นก็ไม่สุงสิงด้วยอีก อยู่ ๆ เขาอยากกลับมาก็กลับมาเฉยเลย คนถูกแอบชอบนี่ มันสบายจังเลยเนาะ
-
โหคือปวดใจมากค่ะ หน่วงมากด้วย
-
ไม่เป็นไรนะลูก เขาไม่รักก็รักตัวเองเถอะนะ :hao5: