คุณเก็บความลับได้ไหม
หากผมนั้นมีอะไรจะบอก
ผมชื่อข้าวโพด ผู้ชายธรรมดาที่ไม่มีอะไร สูง174 หนัก62 หน้าตาธรรมดาแบบที่หาได้ทั่วไป ผมกำลังตกหลุมรักคนๆ หนึ่ง เขาเป็นคนที่ธรรมดาไม่ต่างจากผม สูงราวๆ170บวกลบไม่เกินสอง
ไม่รู้สิ สำหรับผมแล้วความธรรมดาของเขามันดึงดูดให้ผมต้องมอง เขาเป็นคนธรรมดาที่มีเพื่อนปกติ ไม่มีจุดเด่นและไม่ได้เป็นที่สนใจ ไม่มีอะไรพิเศษ แต่นั่นคือความพิเศษของเขา
วันนี้ผมก็มานั่งรอเขาที่โรงอาหารคณะ ด้วยความที่เป็นโรงอาหารเล็กๆ การจะมองคนๆหนึ่งไม่ใช่เรื่องยากเลย เขาเดินไปซื้อข้าวมันไก่ ก่อนจะเดินตรงมา...ตรงมา...ตรงมาทางผม!!!
"ขอนั่งด้วยนะ"
อีกคนเอ่ย ผมพยักหน้าหงึกๆ มือไม้สั่นไปหมด ใครก็ได้บอกทีว่าผมไม่ได้ฝัน เสียงของเขาไม่ได้เพราะหวานหู เป็นเสียงผู้ชายแตกหนุ่มธรรมดาแต่กลับน่าฟังสำหรับผม
"โพดไม่กินอะ" เขาทักขึ้นมา
"ร...รู้ชื่อเราด้วยเหรอ"
"รู้ดิ จำชื่อเพื่อนร่วมรุ่นได้หมดแหละ จำเราไม่ได้เหรอ?"
ผมลนลานเมื่ออีกคนจำผมได้ แถมยังถามกลับ ผมจะจำเขาไม่ได้ได้ยังไงกัน ในเมื่อชอบเขาซะขนาดนี้
"จำได้ดิเมฆใช่ปะ"
"นึกว่าจะจำไม่ได้"
เมฆยิ้ม เขายิ้มให้ผม!!! ให้ตายเถอะ คุณอย่าไปบอกใครนะว่าผมใจเต้นแรงแค่ไหนกับรอยยิ้มของเขา
เรานั่งกินข้าวกันไปเงียบๆก่อนที่อีกฝ่ายจะเป็นคนพูดออกมา
"โพดเก็บความลับเก่งปะ เรามีความลับอย่างนึงจะบอก"
"อ..อะไรเหรอ เราไม่บอกใครหรอก สัญญา"
ผมตกใจที่อยู่ๆคนตรงหน้าก็มาพูดอะไรแบบนี้ใส่ คือผมก็ไม่เคยคุยกับเมฆมาก่อนด้วย
"รู้แล้วอย่าบอกใครนะ...ความจริงแล้วเรา...."
.
.
.
.
.
หากผมไว้ใจระบายมันออก
จะเก็บความลับได้หรือไม่
ผมชื่อเมฆ สูง171 หนัก 57 ผู้ชายธรรมดาที่ไม่มีอะไรพิเศษ แต่อาจจะชอบคนๆนึงเป็นพิเศษ เขาเรียนคณะเดียวกับผม
เราไม่เคยคุยกัน แต่เดินสวนกันเป็นประจำ
เราไม่เคยคุยกัน แต่ผมเห็นเขาทุกครั้งที่เรียน
เราไม่เคยคุยกัน แต่ผมรู้ว่าเขากำลังมองมา
รู้ตัวอีกทีผมก็ชอบเขาไปแล้ว ผมไม่ค่อยแน่ใจว่าเขาชอบผมรึเปล่า หรืออาจจะแค่มองไปอย่างนั้น แต่ผมก็หวังให้เป็นอย่างแรก
ผมมักจะเจอเขาทุกครั้งที่มากินข้าวในโรงอาหารคณะ ผมแอบมองเขาทุกครั้งเวลาเขาเผลอ เขาไม่รู้ตัวหรอกว่ากำลังถูกมองอยู่
วันนี้ผมก็มากินข้าวที่โรงอาหารเหมือนเคย และเจอเขาเหมือนเดิม
ผมยิ้ม
แล้วค่อยๆถือจานข้าวตรงไปยังเขา ผมเห็นว่าคนตรงหน้ามองอยู่ เขาดูตกใจไม่น้อย
"ขอนั่งด้วยนะ"
คนตรงหน้าดูลนลานไม่น้อย ซึ่งก็น่ารักดี
"โพดไม่กินอะ" ผมทักเพราะเห็นเขาเอาแต่จ้องผม
"ร...รู้ชื่อเราด้วยเหรอ"
"รู้ดิ จำชื่อเพื่อนร่วมรุ่นได้หมดแหละ จำเราไม่ได้เหรอ?"
แกล้งถามไปอย่างนั้น ผมว่าเขาไม่มีทางจำผมไม่ได้แน่นอน
"จำได้ดิเมฆใช่ปะ"
"นึกว่าจะจำไม่ได้"
พูดแล้วยิ้มให้ ผมเห็นนะว่าอีกคนดูตกใจแค่ไหน
"โพดเก็บความลับเก่งปะ เรามีความลับอย่างนึงจะบอก"
ผมเริ่มประโยคสนทนาหลังจากนั่งเงียบกินข้าวมานาน
"อ..อะไรเหรอ เราไม่บอกใครหรอก สัญญา"
"รู้แล้วอย่าบอกใครนะ...ความจริงแล้วเรา...."
ผมยิ้มให้โพดหลังพูดจบ เขาหน้าแดงแล้วก้มหน้าลงสลับกับเงยหน้ามามองผมอย่างไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน
หืม?
ผมบอกอะไรกับโพดงั้นเหรอ
ไม่เอาหรอก ผมไม่ไว้ใจคุณ
: P