พิมพ์หน้านี้ - ➤➤ใจเย็นกับเป็นไท ◑แจ้งข่าวตีพิมพ์หน้า 19 ค่ะ
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: แยมส้มขมคอ ที่ 07-02-2017 22:50:47
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
************************************************************************************************************
-
สงสารคุณนายแม่ ทำไมใจเย็นถึงกลายเป็นเย็นเป็นน้ำแข็งไปได้ล่ะ
ว่าถึงเป็นไท ต้องย้อนกลับไปหาเลยเชียว ที่แท้ก็ลูกของป้าของปรายนี่เอง
-
อิน น้ำตาซึมกับใจเย็นที่เป็นหมา
แต่ไม่รู้ว่าจะน้ำตาแตกกับใจเย็นที่เป็นคนหรือเปล่า
สายหน่วงค่ะ กัลป์ปรายเพิ่งหายหน่วงไปก็ตามมาหน่วงต่อกับเรื่องนี้555555
รอนะคะ
-
มาตอนแรกก็หน่วงเลย น้ำตาไหลซะและ
โมโหกับความไม่ซื่อสัตย์ของสามี
แค้นแทนคนภรรยาเลย
แต่ใจเย็นสุนัข แสนจะซื่อสัตย์
รักนายโดยไม่มีข้อแม้ ช่วยชีวิตนายอีก
ตายเพราะรัก วิ่งตามจนถูกรถชนตาย
แล้วใจเย็นคน ถูกเลี้ยงดูแบบไหน
ทำไมถึงเย็นเยียบ เหมือนน้ำแข็งไปซะล่ะ
แต่มีพ่อ ที่มีเมียน้อย ลูกคงไร้ใจเพราะพ่อหรือเปล่า
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เฮ้อ สงสารคุณนายจัง ผัวมีเมียน้อยตั้งสองคนแถมหมาที่ตัวเองรักยังมาตายจากไปวันคลอดลูกอีก
-
รออ่านค่ะะะะะ :hao7:
ชอบความหน่วงของทุกเรื่อง ฮ่าๆๆ
-
รอติดตามต่อนะคะ
ใจเย็นกับเป็นไท
-
รอติดตามค่ะ ^^
-
:3123: :3123: :3123: :3123:
-
นี่แค่ทีอินโทรหนูใจเย็นนะ โหยยยยยย
-
กลับมาดู ชื่อคนแต่งกัลปาบนี่นา มิน่าละเราถึงชอบสำนวนดี555
-
เป็นไทคนใจร้อน ต้องมาเย็นเพราะคนนี้นี่เอง
-
ใจจะเจ็บจนชาเหมือนกัลป์ปรายหรือเปล่า
-
อ่านแล้วสงสารหมา
-
รอค่ะ
-
ร้องไห้เลย
-
อะ...อ้าว...ทำไมได้มาแต่ "เย็น" ล่ะลูกกกกก
-
คุณเกษราไม่น่ากินหวานเย็นเยอะเลย หะ ๆ
เป็นไทจะเป็นคนมาละลายเหรอเนี่ย สู้เขานะเป็นไท :sad4:
//ร้องเชียร์ในใจว่า ตอน 2 รัว ๆ :hao7:
-
สงสารคุณเกษรา
-
เกิดอะไรขึ้นกับหนูล่ะลูโตมาท่าทางจะเอาแต่ใจน่าดู
-
น้ำตาซึมตอนอ่านถึงเย็นใจโดนรถชน
-
แค่ตอนแรกก็ทำให้ใจชาๆเหมือนโดนน้ำแข็งมาวางทับไว้แล้ว 55555555 ชอบผลงานคุณแยมมากเลยค่ะ ตามอ่านมาทุกเรื่องแล้วนะคะ จะติดตามต่อไปเรื่อยๆเลยค่ะ รอตามฝั่งเป็นไทบ้างค่ะ ติดใจหนักมากจากเรื่องที่แล้ว ที่น้องปรายบอกว่า ก็จริงที่ว่าคนที่อะไรดีๆไปมักไม่รู้ตัวหรอก รู้สึกแทงใจคนอ่านอย่างบอกไม่ถูกกเลยค่ะ อยากรู้ว่าเป็นไทต้องเจอกับอะไรกันแน่ โอมมมม ตอน2มาไวไวๆ เพี้ยงงงงง ยำยำ หรือมาม่าไม่เอาค่ะ :impress2:
-
รอตอน2จ้า
-
รอตอน2จ้า
เหมือนใจตรงกันเลย เห็นว่าคอมเม้นขึ้นตอนกำลังกดแสดงตัวอย่างกระทู้เลยค่ะ 55 ดีใจที่รอน้า
-
ปัญหาครอบครัว (ที่ส่งผลต่อตัวตน) ของทั้งคู่ช่างหนักหน่วง
เห็นด้วยกับคนเขียนแล้วค่ะ (พยักหน้า) ว่าชื่อเรื่องดูจะมุ้งมิ้ง ใสใส กว่าเนื้อหามากนัก (หัวเราะ)
รอตอนต่อไปค่ะ
-
สถาบันครอบครัวสำคัญจริงๆนะ :mew6:
-
โอ้ แม่ของเป็นไทช่างพร่ำเพ้อนัก
สงสารลูกจริงๆ คือเด็กจะเป็นยังไงคิดอะไรมันขึ้นอยู่กับการแสดงออก การสอนของผู้ใหญ่จริงๆ
รออ่านต่อ อยากรู้ว่าเรื่องจะเป็นไง
-
อื้อหือออออ
หนักหน่วง
-
:ling3:
-
รอน้องใจเย็นมาเป็นน้ำแข็งให้ไฟอย่างเป็นไทยนะคะ
-
สิ่งหนึ่งที่ทำให้ตามอ่านงานแยมเรื่อยๆ เป็นเพราะแต่ละเรื่องรสชาติไม่เหมือนกัน อย่าให้ผมนับเลยว่ากี่คนที่เพิ่งจบไปนั้น'น้อย'มาก พอมาเรื่องนี้กลับ'เยอะ'มาก
ยังคงไม่ชินสำนวนแนวนี้ แต่ก็ยังมีจุดที่ชอบให้ตามอ่านต่อไปเสมอ เอาล่ะตอนหน้าน้ำแข็งกับไฟจะเจอกันแล้วใช่ม๊ายยยย /ลุ้น
ปล.ไหนว่าเรื่องหน้าจะตลก ง้างรอขำมาตั้งกะตอน 1 ละนะคะ :z13:
-
ติดตามค่ะ :mew2:
-
เป็นดราม่าที่ดีต่อใจเหลือเกิน - ชอบ!
(สารภาพว่าลืมว่าเป็นไทคือใคร...
แต่พออ่านตอนนี้จบก็เกิดพุทธิปัญญา
เพราะความกร้าวของเด็กน้อยนี้ช่างคุ้นเคยเสียจริง ๆ )
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1:
-
โอ้.... ไรท์ ชื่อเรื่อง ไม่ได้มุ้งมิ้งหรอก
แต่มันตรงกันข้ามเลยแหละ
อธิป นายไม่ควรมีครอบครัวโคตรจริง
ควรเป็นโสด เป็นพ่อพวงมาลัย
ไม่มีใครให้ดูแลปกป้อง เพราะนายทำไม่ได้
และจะได้ไม่ทำร้ายจิตใจ และร่างกายของลูกเมีย
จนลูกเป็นโรคจิต หรือเล็กๆนายก็ถูกพ่อทำแบบนี้
เป็นความผิดของนายซะ 80%
อีก 20% เป็นของแม่เป็นไท
ที่ไม่ปกป้องลูก เอาแต่เพ้อเจ้อไปวันๆ
อยากรู้ นายทำกับลูกคนอื่นเหมือนเป็นไทไหม
หรือไม่มีลูกกับเมียคนอื่น
นี่ขนาดลูกเมียแต่งนะเนี่ย
เกลียดโคตร พ่อแบบนี้ :fire:
อย่าหวังว่าลูกจะกลับไปหาพ่อแบบนี้
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โดนทำร้ายทั้งกายและใจจนฝังลึก
เด็กที่โตมากับความหวาดระแวงและความกลัว
ไม่แปลกใจเลยที่เป็นไทอารมณ์ร้าย
-
เป็นไทเจอแบบนี้มาแต่เด็กสินะ
ถึงได้ดูก้าวร้าวตลอดเวลา
คนก้าวร้าวกับคนเย็นชาจะมาป๊ะกันได้จะได๋น้ออออออ
-
:hao4: หนักจัง ตอนนี้เราคิดไปถึงตอนที่สองคนคบกัน มันน่าจะคล้ายกับคนโรคจิตรักกันอ่ะ ไม่รู้สิ :mew3:
-
สงสารเป็นไท บางทีแค่โดนด่าก็เจ็บมากแล้ว มาเจอแบบนี้อีก :hao5:
-
ตามมาจากเรื่องของ กัลป์ปลาย อยากอ่นต่อเร็วๆจัง แต่เข้าใจค่ะ รออออออ
ตอนเรื่องของปลาย เราจำได้ว่าเราถูกหลอกด้วยชื่อเรื่องอยู่นานมาก (คือไม่อ่านเพร่ะชื่อเรื่อง) จนเมื่อวานคือกดเข้าไปอ่าน แล้วมันก็แบบใช่ที่เราชอบจริงๆ เขาถึงบอกว่าอย่าตัดสินหนังสือจากปกสินะ นี่เอาเรื่องนู้นมาเวิ่นเว้อในเรื่องนี้ค่ะ ขออภัย
จะติดตามต่อไปนะคะ เป็นไทกับใจเย็น
-
ไฟจะละลายน้ำแข็งไปเอง และน้ำแข็งที่ละลายก็มากพอจะดับไฟ
จะได้จริง ๆ ไหมน่อ 5555 ใจเป็นไทพังเหลือเกิน :hao5:
-
หูยยยยยย กลลิ่นมาม่าหึ่งเลยค่ะเรื่องนี้ :katai1:
-
ยิ่งรู้จักยิ่งรักเธอออออ สงสารเป็นไททท แงงงงงงงงงงงง
สู้ๆนะลูกกกก ฮึบบบ ฮึบบบบบบบบบ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ใจเย็น ไร้หัวใจ
-
อื้อหืออออออออออ
Coming of age จากสภาพครอบครัวที่ซับซ้อน บรรยายได้ดีมาก
-
สนุกมากกกก รอนะคะะะะ :monkeysad:
-
ไร้หัวใจมาก เปรียบเด็กสาวคนนั้นเป็นทันใจได้ยังไง 55555
-
ควรเปลี่ยนชื่อจากใจเย็นเป็นใจร้ายอ้ะ!
ขนาดรู้ตัวว่าไม่ได้รักเค้ายังโกหกได้แบบไม่รู้สึกอะไรเลย
เอ็งจะทำงี้กะใครก็ได้แต่ทำกับเป็นไทไม่ได้นะ!!! //กางปีกปกป้องลูกรักอย่างเต็มที่ 5555555555555555555
-
นอกจากจะรักใครไม่เป็นแล้ว ยังเหมือนจะไร้ความรู้สึกซะด้วยไหมเนี่ย 555
ไม่ได้สนใจความต้องการของตัวเอง ไม่ได้เอารอบข้างมาใส่ใจ
ตอบไปอย่างนั้นเอง
ทีแรกก็นึกว่าช่วงอายุเท่า ๆ กันซะอีก
-
ตามเรื่องนี้ต่อ มีปมกันทั้ง2คนเลย
-
ชอบครับ มาเร็วๆน่ะคับ อยากจะอ่านอีก สงสานแม่ของน้องใจเย็นมากกๆๆๆ แต่อยากจะ :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: พ่อของใจเย็น ทำไมมีเมียหลายคนแบบนีี้ เอาตอนของคุณพ่อของใจเย็นมาให้อ่านหน่อยน่ะครับ อยากรู้เรื่องของพ่อใจเย็นด้วย ว่าพ่อของใจเย็นกำลังคิดอะไรอยู่ถึงได้มีเมียน้อยด้วยยยยย
-
:serius2:
-
ตามติด ติดตาม
-
บางทีก็เป็นเพราะผู้ใหญ่ไม่ยอมรับความจริงว่าครอบครัวตัวเองมีปัญหานะ เด็กอย่างใจเย็นเลยสับสนเลย
-
แย่เนอะ อะไรที่เด็กเป็นก็ล้วนหล่อหลอมมาจากผู้ใหญ่รอบตัวทั้งนั้น ความเจ็บปวดที่ไม่ได้เลือก เลี่ยงก็ไม่ได้ หน่วงจัง นิยายสนุกมากค่ะ รอติดตามน้าา :กอด1:
-
งงๆนิดๆแต่เราชอบอ่านของฝากใจเย็นมากๆอ่ะมันเป็นมุมมองที่ประหลาดดี 555
-
เด็กก็เหมือนเฟรมภาพแฟรมหนึ่ง คนในครอบครัวคือพู่กัน แงะสภาพแวดล้อมการเลียงดูคือสี เด็กจะกลายมาเป็นภาพอะไรสีอะไร ล้วนเกิดจากครอบครัวทั้งนั้น :katai1:
-
พระเอกคุณแยมส้มมาแนวเข้าใจยากอีกแล้วค่าา
-
ใจเย็นคงจะเป็นพวกร้ายตาใส
ร้ายแบบ ไม่รู้ตัวว่าสิ่งที่ทำมันผิด อะนะ
อยากให้ลงนิยายจนจบตอนนี้เลยเนี่ย งอแงๆ
เพราะเราอะชื่อใจร้อนนนนน
คนเขียนเขียนบทบรรยายดีมากเลยอะ
ชื่นชมและเป็นกำลังใจให้นะคะ
รีบๆมาต่อนะ เค้ารอออออออ
-
ใจเย็นแสดงอำนาจแบบเนียน ๆ
น่ากลัว
-
ใจเย็น เป็นไท
มีความเหมือนกันนะ
เก็บแอบความลับ ซุกซ่อนภายใน
ใจเย็น อ่านความเป็นไท ออก
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
ใจเย็นจะใช้วิธีไหนกลบหลุมลึกของใจเป็นไทกันน้อ~~
-
งืออ ขอให้ เจอกันบ่อยๆ ชอบบบบบ ชอบเป็นไทตอนที่อยู่กะใจเย็น :o8:
-
ใจเย็นรู้ได้ไงอ่ะ ว่าเป็นไทชอบไอศกรีมรสสตรอเบอร์รี่
-
งูยยย ยิ่งอ่านยิ่งชอบ
รักใจเย็นมาก รู้สึกเป็นตัวละครที่เปี่ยมพลังแต่ก็หมิ่นเหม่ใกล้พังได้ทุกเมื่อ
ส่วนเป็นไทนั้น... อืม ไม่รู้แฮะ ยังกลัวอยู่มาก (เพราะติดมาจากปราย ฮ่า ๆๆๆ )
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ ^^
:กอด1:
-
ฮู้ยยยย ชอบเรื่องนี้อ่ะ :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4:
-
เป็นไทโดนแน่ 5555
-
ชอบอ่ะะ ชอบใจเย็น ชอบเป็นไทท
ติดตามๆๆๆๆๆๆ
-
:L2: :L2:
-
สนุกมากค่ะ รออ่านต่อเลย ชอบๆแนวนี้
-
คนอ่านน่ะ เหมือนเป็นไท>>>>ใจร้อน
ส่วนคนเขียนอะ จะเหมือนใครล่ะ ก็ใจเย็นไง
ใจเย็นๆๆๆๆๆ
เมื่อไหร่จะมา รอน้าาาาา งอแงๆๆๆ
-
ชอบบบบบ :hao7:
-
:katai5:
-
o13
-
คนหนึ่งชอบค้นหา
คนหนึ่งเลือกปกปิด ละทิ้ง เพื่อลืมเลือน
ใครจะเปิดแผลใครกันแน่
-
ไม่ชอบวิชาเลข แต่ชอบคนที่สอนเลขใช่ปะ
ไม่ดีเลยย เหมือนจะติดเรื่องนี้เเล้วว
พออ่านจบแล้วอยากอ่านต่อ ฮือออ ทรมานชิบ 55555
-
ทำไมเป็นไท น่ารักนะ
-
คนหนึ่งชอบค้นหา
คนหนึ่งเลือกปกปิด ละทิ้ง เพื่อลืมเลือน
ใครจะเปิดแผลใครกันแน่
-
ไม่ชอบวิชาเลข แต่ชอบคนที่สอนเลขใช่ปะ
ไม่ดีเลยย เหมือนจะติดเรื่องนี้เเล้วว
พออ่านจบแล้วอยากอ่านต่อ ฮือออ ทรมานชิบ 55555
ใช่เลย
-
เป็นไทดูใจเย็นกว่าใจเย็นอีก / ขอชื่อย่อทั้ง2ทีค่ะ พลีส พลีส
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด ใจเย็นจะชวนเป็นไทกินไอติมแบบนี้ไม่ได้นะคะ คนอื่นเขาคิดลึก :hao6:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เข้าใกล้กัน แต่ดูจะสนิทกันยาก
-
เป็นไทอาจจะคิดในใจว่า นี่กูมาเจอมนุษย์ประเภทไหนวะ (หัวเราะ)
-
รอดูความหวงของต่อไป ใจเย้นจะทำให้เป็นไทระเบิดเมื่อไหร่น้าาา
-
เรื่อย ๆ มาเรียง ๆ
บินเฉียง ๆ ในโลกเบี้ยว ๆ
-
ยังนึกถึงภาพความรุนแรงทุกอย่างที่ปรายโดนตลอดเลยเมื่ออ่านเป็นไท
-
เป็นไทททท หวงเยอะๆเลยลูกกก จะได้สอนพิเศษใจเย็นไปนานๆ
ชอบอ่ะ พระเอกพูดเพราะ ตามหามานาน ดีจายยยย
พอเห็นว่าอัพ ก็ยิ่งดีต่อจายยยย
-
ชวนกันกิมติม :hao6:
-
ใจเย็นกวนตีนเว่อออออ 555
-
อื้อหือออ คนรวยนี่ก็รวยจริงจริ๊งง สายเปย์ที่แท้จริงสินะใจเย็น
-
เป็นไทมีความเคะ ส่วนใจเย็นมีความเมะ แฮะ
-
ใจเย็นสายเปย์
-
ภาษาอย่างนี้แหละค่ะ ชอบ
เป็นกำลังใจให้รักษาแนวทางของตัวเองไว้นะคะ
-
:pig4:
เราชอบสำนวนคุณแยมส้มจัง เหมือนกินซอฟเค้กเลย แม้รสจะหวานอมขมกลืนก็เถอะ
-
สนุกดี
-
นี่คือ ใจเย็นกำลังรุกแบบใึนๆป่ะ 555
-
ใจเย็นเหมือนเจ้าหนูจำไมแต่ชอบถามเกี่ยวกับความสัมพันธ์ ความรู้สึก จิตใจ อะไรแบบนี้
-
ใจเย็นนน รู้สึกอะไรกับเป็นไืทแล้วว
-
ความใกล้ชิด ทำให้เห็น สัมผัสกันมากขึ้น :mew1: :mew1: :mew1:
-
ใจเย็นคงเริ่มสนใจแล้วล่ะมั้ง
-
ใจเย็นอยากทำให้เป็นไทร้องไห้หรอ
-
ขอเข้ามาแอร๊ยยยกับคำว่าชอบของใจเย็นก่อนนะคะ
ตอนนี้เริ่มลืมแล้วเหมิอนกันว่าใจเย้นพยายามเข้าหาเป็นไทเพราะอะไร 5555
-
เอาแล้วววว ความรู้สึกที่ิอยากเห็นเขาร้องไห้
แล้วอยากจะเป็นคนโอ๋เองด้วยไหมล่ะ :-[
พยายามเข้านะใจเย็น
แต่ถ้าไม่เลิกมองการคบหลายคนเป็นเรื่องผิด
โดนเป็นไทฆ่าแน่ o18
-
สััมผัสได้ถึงความ S
-
โอยยย ยิ่งอ่านยิ่งชอบอ่ะ
ดีใจทุกครั้งที่เห็นว่านิยายอัพ ฮืออออออ
ชอบบ ใจเย็น กับ เป็นไททท
-
ชอบแบบงง ๆ สินะ
ใจเย็นสไตล์
-
เป็นความสัมพันธ์ที่แปลกดี เริ่มจากสนใจในความแตกต่างระหว่างกัน แล้วจะกลายเป็นความรักได้ยังไงนะ
-
สายเอสก็มาน้องเย็นนนนนนนนน :hao7:
-
ชอบบบบบบบบบบบ ทุกอย่างในเรื่องนี้เลย เป็นกำลังใจให้นะคะ :mew1:
-
อ้าว ใจเย็นแบบนี้มันเรียกว่าตกหลุมรักแบบไม่รู้ตัวซะแล้วล่ะมั้ง
-
เป็นเรื่องที่ดูเรื่อยๆ แต่ก็น่าติดตาม ทั้งสองคนมีปมใในใจคนละอย่าง เหมือนมันจะอึมครึมครึ้มฟ้าครึ้มฝนแต่มันก็สนุกดี
-
เจอสำนวนแบบนี้ทีไร ติดตามทูกที
-
ใจเย็น อยากเข้าหา ค้นคว้า ตัวตนของเป็นไท
แต่แววตา ท่าทีของใจเย็น ชอบลูบผมเป็นไท
ไม่ทำให้เป็นไทเข้าใจซะเลย
ถูกว่ากลับว่าปีนเกลียว
ก็น่าที่เป็นไท จะสับสนกับใจเย็นนะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เดินหลงวนไปวนมาใต้ซุ้มม่านบาหลี
เหมือนจะเห็นทางออก แต่ก็ไม่เห็น
ติดตามต่อไป
-
มันเป็นความสัมพันธ์ที่อึดอัดนะ ถึงไม่ได้บรรยายถึงความคิดของใจเย็นด้วย แต่เจ้าตัวน่าจะสับสนกับความรู้สึกที่มีต่อเป็นไทไม่น้อย ยังไงก็เด็กเนอะ ถึงจะความคิดอินดี้สุดโต่งก็เถอะ
แต่เชื่อว่าพอเปิดใจให้กันคู่นี้ต้องรักกันแบบสุดๆ แน่
-
ให้ความรู้สึกคลุมเครือ ทึม ๆ เหมือนเรื่องโน้นเลย
-
ถ้าเราเป็นเป็นไทก็ค่อนข้างจะงงๆและอึดอัดนะ o22
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
ถ้าเราเป็นเป็นไทคงไม่เข้าใจกับความคิดของใจเย็นเหมือนกันแน่ๆ
-
เป็นไทคงงง
-
อยากให้ใจเย็นเป็นเคะ ที่จับเอาเป็นไทมาเป็นวัตถุทางเพศ
-
เข้าใจยากกันทั้งคู่อึมครึมกันดีแท้
-
:pig4: :pig4:
-
ชอบเป็นใจเย็นนน
ชอบพระเอกพูดเพราะ แล้วนายเอกดูห่ามๆนิดๆ
ปลื้มปริ่ม ติดตามตลอด รอวันที่อัพทุกวันนน
ช๊อบบๆๆๆ รุกเยอะๆเลยลูกกก ใจเย็นนนน 555555
-
เย็นชาเหลือเกินค่ะคุณใจเย็น :hao7:
-
ดีใจที่มีคนปกติมาปรากฏตัวในเรื่องนี้บ้าง พิชญะน่าเอ็นดูเกิ๊น
-
ดูเป็นเด็กมีความคิดนะ
-
น้องพิชญ์คือแฟนหนูอ่ะโอ้ยคนปกติที่สุดในบ้าน
-
ไม่นะะะะ โอยยยย เริ่มกลัวใจเย็น
กลัวใจพี่แก กลัวทิ้งเป็นอ่ะ
ถ้าทิ้งนี่ เป็นไทเป็นหนักกว่าเดิมแน่ๆ
-
กลัวใจเย็น :katai1:
-
ใจเย็น เย็นเกิ๊นนนนนน
-
พิชญะ จะปกติจริงหรือ
ดูมีความเก็บกดและครุ่นคำนึงอยู่เสมอ
พริมาสิดูเป็นสาวน้อยปกติ
แต่ก็นะ คนในบ้านใจเย็นไม่ปกติไปได้หรอก
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
ใจเย็น สืบยีนไร้หัวใจมาจากพ่อเหรอ
“ไม่ทำให้เรามีความสุขแล้วก็ตัดทิ้ง ผิดอะไรล่ะ”
“น้องพิชญ์ เคยอยากลูบหัวใครสักคนไหม”
“ไม่รู้สิ แค่อยากสัมผัสดู”
“ไม่ก็อยากได้มาอยู่ในบ้าน”
เหมือนใจเย็นอยากเลี้ยงสัตว์นะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โหหหห ใจเย็นนี่แอบน่ากลัวนะเนี่ย จะเย็นชาไปไหน
-
พ่อคุณ นี่ไม่ใช่ใจเย็นแล้ว นี่เลือดเย็นจะเหมาะกว่า
สภาพแวดล้อมครอบครัวแท้ ๆ ทำให้กลายเป็นเฉยชากับเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ
แค่ว่าต้องการ ไม่ได้รู้สึกผูกพัน
ลักษณะนี้ เป็นไทไม่ควรชอบก่อน จิตใจบอบช้ำกับเรื่องเป็นคนสำคัญ เป็นที่ต้องการ ไม่ใช่คนที่ไร้ค่า :katai1:
-
ลุ้นๆ
เหมือนใจเย็นจะรุกคืบมาหลายตอนแล้ว แต่ดูๆ ก็ไปไม่ถึงไหน
-
เป็นการเดทกันสินะคะ
-
ถ้าคนอื่นพูดแบบนี้ถ้าไม่เขินก็คงเบ้ปากใส่ แต่พอใจเย็นพูดทำไมคิดไม่ออกว่าต้องทำหน้ายังไง :hao4:
-
หวาน...มั้ย?
-
เราก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงติดเรื่องนี้
-
อ่านตอนนี้ แล้วก็อยากอ่านอีก อยากอ่นเรื่อยๆ
คือตอนนึงก็ความยาวโอเค แต่อ่านเพลินไง
แปปๆ จบตอนแหละ รอตอนต่อไปค่าาาา
สนุกอ่ะ ชอบความเขยิบเข้ามาเรื่อยๆของใจเย็น
-
อ่านไปกลัวดราม่าไป
-
เขินอ่ะใจเย็นคนซึน โอ้ยๆหัวใจจะวายเป็นไทคือเคะไปเลยอ่ะ :hao7:
-
เดท!!! นี่คือการเดท :-[ #ใจเย็นสายเปย์
-
จริง ๆ แล้วใจเย็นก็ไม่ใช่คนซับซ้อนอะไร ชอบอะไรก็บอก แสดงออกมาแบบตรง ๆ ดูซื่อ ๆ ซะด้วยซ้ำ
แต่ทำไม ไม่เข้าใจเขาเลยยยยยยย
-
พูดกันก็เข้าใจ จะมากจะน้อยก็ยังดีกว่าไม่พูดกันเลย
ตอนนี้เป็นไท ก็รู้ว่าพ่อใจเย็นมีเมียสามคน
แม่แต่ละแม่มีลูกคนเดียว รู้ว่าใจเย็นชอบสังเกตคนจริงจัง
และใจเย็น ชอบเป็นไท จะเข้าใจยาก หรือง่ายก็ชอบ
เป็นไท คร้านที่จะเข้าใจพ่อใจเย็นทำไมมีเมียหลายคน
เหมือนที่ยังไงก็ไม่เข้าใจพ่อตัวเอง ก็เลิกสนใจ
จริงๆ คนที่มีเมียหลายคนนี่อีโก้คงสูง และรู้สึกว่าตัวเองมีอำนาจ
จะมากกว่าพวกเมีย หรือมากกว่าคนที่มีเมียคนเดียวมั้ง :katai1: :katai1: :katai1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่ใช่นิยายตลก แต่ทำไมขำเวลาพระนายเขาคุยกัน :laugh:
"โถ น่าสงสาร"
กับคนที่สนใจ ยังไงก็อยากเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเขาสินะ แต่กำแพงเป็นไทสูงนะ ทำลายได้แค่บล็อคก้อนเดียวอย่าเพิ่งได้ใจไป :hao3:
-
โถ น่าสงสาร มันลอยมาเต็มหน้ากระดาษเลยค่ะตอนนี้
-
ถ้าได้ทั้งหมดแล้ว ใจเย็นจะเบื่อเป็นไทไหมอ่ะ
เดานิสัยใจเย็นไม่ค่อยออกเลยอ่ะ
-
โหหหห ใจเย็นรุกเป็นไทหนักมากกกก
-
มันดูมีความหวังแบบที่รากฐานง่อนแง่น
-
ฟินนนนน
-
เป็นไทน่ารักจริงๆ :hao6:
-
อย่าได้ใจไปใจเย็น กำแพงของเป็นไทยังแข็งแกร่งอยู่ถึงจะทลายไปแค่ก้อนสองก้อนแต่ถ้ายังไม่ใช่ฐานของกำแพงมันก็ไม่ทลายง่ายๆ นะ
-
รุกเบอร์แรง
-
:katai5:
-
ชอบใจเย็น ดูเป็นเมะมีอำนาจ (ทางการเงิน - เดี๋ยว!)
การที่ใจเย็นชอบเป็นไท นอกจากใจเย็นจะได้เรียนรู้เรื่องของอีกฝ่ายแล้ว
ใจเย็นก็ได้ทำความรู้จักกับแง่มุมใหม่ ๆ เกี่ยวกับตัวเองอีกด้วย
แต่บอกตรง ๆ ว่านึกไม่ออกจริง ๆ หากสองหนุ่มลงเอยกันแล้ว
ทั้งคู่จะครองคู่กันทำนองไหน
กับกัลป์ปรายน่ะพอเห็นภาพ แต่กับคู่นี้...
ตอนนี้เห็นอย่างเดียวเลยว่า ใจเย็นมันต้องขังเป็นไทไว้ในสวนรุกขชาติ
แล้วแวะเข้ามาหยอดไอติมสตรอเบอร์รี่ให้กินเป็นพัก ๆ แน่ ๆ เลย
รอติดตามค่ะ ^^
-
ไปค้างแรมแต่มีก้าง
-
เหมือนอยากได้ของเล่น... หรือเปล่า
-
รู้สึก เอออ เจอกันเวลาอื่นนอกจากตอนสอนพิเศษสักที ใจเย็น ตอไปรุกเยอะๆเลยลูกกก
-
บอกเลยว่าตอนนี้อ่านหลายรอบ
พยายามทำความเข้าใจกับกลิ่นดอกไม้ที่ติดใจเป็นไทเหลือเกิน
แต่จนแล้วจนรอดก็ยังนึกไม่ออกว่าทำไมเมื่อได้กลิ่นดอกไม้แล้วเป็นไทถึงนึกถึงใจเย็นขึ้นมา
(กำลังหาจุดเชื่อมโยงอยู่ ไม่แน่ว่าพอคุณแยมลงจบ เราอาจจะต้องไปเริ่มอ่านใหม่ทั้งหมด ฮาาา!)
เอาจริง ๆ ถึงเป็นไทจะได้กลิ่นดอกไม้ลอยอวล
แต่เรากลับรู้สึกถึงความกลับไม่ได้ไปไม่ถึงของเป็นไทในวันวานมากกว่า
รู้สึกเหมือนเป็นไทเป็นเด็กชายตัวเล็ก ๆ ที่โดนกักบริเวณอยู่ตรงมุมมืดของบ้าน ฝันถึงบางสิ่งที่ดีกว่า
แต่ก็ไม่กล้าก้าวขาเดินออกมาเพราะอะไรบางอย่าง
แต่ถึงเป็นไทจะขังตัวเองอยู่ตรงนั้น ข้อดีของมันก็คือ ตอนนี้เป็นไทมีใจเย็นอยู่เป็นเพื่อนในมโนสำนึกแล้ว
กลัวอย่างเดียวเลยว่าการไปพักค้างอ้างแรมด้วยกันครั้งแรก ใจเย็นมันจะเบรกแตก ทำอุกอาจมากกว่าลูบผมพี่
เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นล่ะคุณเอ๋ย... รสขมของกัลป์ปรายนี่เทียบไม่ได้เลยนะฮะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ ^^ :กอด1:
-
อยากให้เป็นไทได้ระบายความหงุดหงิดลงบ้างจัง ด่าใจเย็นไปบ้างก็ได้นะเรื่องความเอาแต่ใจไม่คิดถึงคนอื่นว่าจะรู้สึกยังไง อยากไปด้วยมั้ยเนี่ย เป็นเราคงได้ด่าและตบตีใจเย็นไปบ้างแล้วนะเนี่ยที่ไม่ฟังความเห็นเราบ้างมามัดมือชกกันแบบนี้
-
ความเป็นใจเย็นค่อยๆซึมซาบไปในความคิดของเป็นไท
แต่เข้าไปแบบบางเบา เหมือนกับกลิ่นดอกไม้ของใจเย็น
เอาน่า.....ยังไงก็ได้เข้าไป แบบที่ถ้าใจเย็นรู้ คงยิ้มแก้มปริ
สักวันถ้าความเป็นใจเย็น เข้าไปเต็มพื้นที่ของเป็นไท
เป็นไท คงพร้อมที่จะบอกอดีตของตัวเองให้ใจเย็นรู้บ้าง
การเข้าหาของใจเย็น แม้ทำให้เป็นไทหงุดหงิด
แต่ก็ทำให้เป็นไท ได้ก้าวออกจากพื้นที่เดิมๆ
ได้เปลี่ยนสถานที่ เปลี่ยนโลกทัศน์ ซะบ้าง
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ไอ้การชวนไปไหนไม่บอกไม่กล่าว มาถึงมัดมือชกให้ไปนี่
ถ้าเราเป็นเป็นไท จะโมโหให้มากกว่านี้อีก
พระเอกก็พระเอกเถอะ จะด่าให้หงอยเลย :m16:
ทำใจนะเป็นไท //ตบบ่า
จะมีอีเว้นท์ไหน ที่จะทำให้เป็นไทเปิดใจได้นะ เดาว่าถ้าใจเย็นทำให้เป็นไทเปิดใจได้ ต้องมีน้ำตาแตกแน่ ๆ
-
นี่คือการจีบใช่มี้ย แน่ใจนะว่าจีบกัน ใจเย็นผู้เย็นชาและเอาแต่ใจ
โหดร้ายอีกต่างหาก ถ้าวันนึงหมดเรื่องให้ค้นหาหรือเบื่อแล้ว ก็จะทิ้งเป็นไทเลยมั้ย น่ากลัวตรงนี้
-
:pig4: :pig4:
-
อร้างงงงงง น้องใจเย็นมือปลาหมึกไปอีกโอ้ยยยยยยยยย หนูเป็นสาวนะลูกไปลวนลามผู้ชายได้ไงโอ้ยยยยยย
-
ใช้พลังในการทำความเข้ใจเยอะมาก
-
ทำไมมีความเห็นด้วยกับคอมเม้นข้างบน
เหมือนว่าต้องอ่านอีกรอบ หรือเพราะอ่านตอนพึ่งตื่น
สมองปรับไม่ทัน 555555
แต่รู้สึกเหมือน พวกมึงจะคุยกันมากกว่านี้ได้มายยยย
มีมิติสัมพันกันหน่อยเว้ยย คนอ่านจะขาดจายยย 5555555
-
คืออาร้าย...
-
ตอนนี้มืดพอ ๆ กับห้องไฟดับและปั่นป่วนพอ ๆ กับพายุฝนข้างนอกนั่นเลย
ไม่เข้าใจ สับสน
-
ใจเย็นนะใจเย็น :hao7:
-
ความมืดที่มีฝนตกมันทำให้บรรยากาศพาไปได้ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย ใจเย็นรุกแล้วววว รุกถึงตัวแล้วววว
จะใช้โอกาสนี้เป็นข้อต่อรองอะไรกับเป็นไทรึเปล่าเนี่ย
นี่มันซีนกลืนไม่เข้าคายไม่ออกของเป็นไทเลย
กลัวก็กลัว ใจเย็นก็ลวนลาม :hao6:
ขอผมจับขอผมทัชนะครับเป็นไท
-
อธิบายในนี้ด้วยก็ดีค่ะ ไม่ได้เล่นทวิตอ่ะ
-
เป็นไท ตอนนี้จะสงบเสงี่ยม ว่าง่าย เพราะกลัวความมืด
แล้วก็คงกลัวฟ้าร้อง ฟ้าผ่าด้วย จนไม่ขยับไปไหน
ใจเย็นรู้แล้วว่าเป็นไทกลัวความมืด
ก็คงอยากปลอบ อยากเข้าถึงตัวตนของเป็นไท
แต่จะเข้าถึง จนถึงลึกแค่ไหนก็ไม่รู้เหมือนกัน :ling1: :ling1: :ling1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณสำหรับคำอธิบายที่คนเขียนเพิ่มให้ค่ะ เข้าใจมากขึ้น
-
ตั้งแต่ตอนที่แล้วเป็นต้นมา แม้จะต้องเพิ่มรอบอ่านกว่าปกติ
แต่ส่วนตัวเรารู้สึกว่า เราพอจะจับทางสัญลักษณ์กับความรู้สึกลึก ๆ ของใจเย็นและเป็นไทได้ดีขึ้น แม้จะไม่ได้อ่านคำอธิบาย
(เพียงแต่ไม่กล้าฟันธง - นิสัยเสียตั้งแต่เรียนวิชาวรรณกรรมสมัยเรียนมหาลัย อย่าถือสากันเลยนะคะ)
สำหรับตอนต่อไป เราขออย่างเดียว ขอให้ไฟติดโดยเร็ว
เพราะเรากลัวมากว่าใจเย็นจะไม่ใจเย็นอีกต่อไปแล้ว และด้วยความที่เป็นไทไม่ใช่คนนุ่มนิ่ม
ที่จะยอมอ่อนข้อให้ใครง่าย ๆ (จะด้วยความซึน ความกลัว หรือจะด้วยอะไรก็แล้วแต่)
แน่นอนว่าหากเกิดเรื่องผิดผีกันขึ้นมาจริง ๆ หลังจากตรวจภายในกันจนพอใจ
ใจเย็นคงได้บุกป่าฝ่าดงปลงผมบวชเพื่อขออโหสิกรรมจากเป็นไทอีกสิบหรือยี่สิบปีกว่าจะได้ครองคู่กันเป็นแน่
ซึ่งถ้ามันเป็นอย่างนั้น แม่ป้าคงล้มหายตายจากด้วยโรคบริโภคผงชูรสในมาม่าจนร่างกายไม่ตอบสนองต่อสารอาหารอื่น ๆ ไปเสียก่อน
คุณแยมอย่าทำกับเป็นไทอย่างนั้นเลยนะคะ เราสงสารนาง
ลำพังแค่เกิดมาเป็นไทและมีความเป็นไทเต็มตัว ก็ลำบากจะแย่แล้ว (ถามปรายสิ ปรายคงพอให้ข้อมูลส่วนนี้ได้ - ฮาาาา)
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ :กอด1:
-
อยากให้ใจเย็นปล้ำไปเลย
-
อย่าว่าเราโรคจิตเลยนะ แต่อยากให้ใจเย็นใช้ความกลัวของเป็นไทมาทำความเข้าใจกันมากขึ้นอ่ะ
-
อ่านไปด้วยความไม่เข้าใจ 5555555555555555555
ฮืออออ ภาษาดีค่ะ เข้าใจยากดี ดูมีอะไร 5555555
-
สงสารเป็นไท
เด็กที่โดนทำร้ายโตมาโดยมีอาการเหลือแค่นี้ถือว่าเข้มแข็งมาก
-
ไอ้ห้องที่นอนสองคนก็วุ่นวาย ปั่นปวน ชวนงงกันไป
สงสารน้องพิชยะที่สุด โธ่ เด็กน้อยของฉัน
-
ในตอนนี้สงสารน้องพิชญ์สุด
-
ใจเย็นหิวเจ้ไทมากอ่ะ ทิ้งน้องทิ้งนุ้งเลยอ่ะแบบแงๆ :katai1:
-
น้องใจเย็นน่ารักค่ะ อ่าว ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่อง
-
โถ่ พิชญะ
-
อ้าวพิชญะโทรมาหรอออ 5555555 ถถถถถถถ
-
เข้าใจยากกันจริงๆทั้งสองคน ให้บรรยากาศอึมครึมๆตลอดเวลา
แต่ใจเย็นดูอึมครึมกว่าเป็นไทเยอะๆเลย
-
ใจเย็น ถามคำถามที่สุดยอด :ling1: :ling1: :ling1:
คำถามแรก พ่อรู้สึกอย่างไรที่มีภรรยาหลายคนแตกต่างจากบ้านอื่น
รู้สึกผิดบ้างไหมอย่างที่สังคมมักจะรุมทึ้ง น่าจะเป็นคำถามที่พ่อไม่อยากตอบ
คำถาม ที่ถามใหม่
"มันแปลกตรงไหนล่ะครับ
ในเมื่อชายหญิงบางทีก็ไม่ได้มีเซ็กส์เพื่อสืบพันธุ์
แต่ก็เพื่อเอาสนุกแบบที่พ่อว่า”
แต่ทั้งสองคำถาม มันมันตรงกับที่พ่อเคยทำมาตลอดเลยนะ
แม้จริงๆ พ่ออาจไม่ได้อยากหยุดแค่ภรรยาสามคน
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
"เหมือนกับที่เขาเคยถามออกไปว่าพ่อรู้สึกอย่างไรที่มีภรรยาหลายคนแตกต่างจากบ้านอื่น รู้สึกผิดบ้างไหมอย่างที่สังคมมักจะรุมทึ้ง แต่พ่อก็เงียบ และไม่เคยตอบ" เป็นคำถามที่เราก็อยากรู้เหมือนกันว่าพ่อขอใจเย็นรู้สึกยังไง ที่ทำให้เมียต้องทุกข์ใจและเป็นคนแก้ปัญหาที่ตัวเองเป็นคนก่อ
-
คือจีบเขาแต่ตัวเองก็ไม่คิดว่าจีบรึเปล่านะ
-
คิดมาแต่แรกแล้วว่าใจเย็นเป็นคนน่ารัก 555555555
รู้ว่าอะไรดีไม่ดีหมดแหละ
ชอบนะ เหมือนอ่านความรู้สึกของทั้งสองคนมากกว่ามันเลยเป็นคำพูดยากๆ
ตามมาจากกัลป์ปราย จ้า
-
หลับมาติ่งน้องเย็นละหลังจากเหม็นนางที่กล้าทิ้งน้องชายสุดน่ารักอย่างพิชญะลงคอ ค่อนข้างชอบตอน15มากถึงมากที่สุด เอาให้พ่อเงิบไปเล้ยยยยยย :katai2-1:
-
นับถือความสงสัยในเรื่องที่คนอื่นไม่กล้าแม้แต่จะคิดแถมยังกล้าถามออกไปอีก
-
ยิ้มมุมปากเลย ที่ใจเย็นถามคำถามแบบนั้นกับพ่อ
เจอแบบนี้ คนเคยทำก็หาคำตอบมาแย้งความจริงไม่ได้ แล้วก็ชอบตรงที่พ่อไม่โวยวายกลบเกลื่อน
สงสารพิชญะ ตอนที่แล้ว คือน้องก็กลัวนะใจเย็น 555
-
สมัครมาเม้นให้คุณแยมเลยค่ะ แอบอ่านมานานชอบมากๆค่ะ เป็นกำลังใจให้อัพนิยายบ่อยๆนะคะ:))
-
ใจเย็นถามพ่อด้วยคำถามนี้เป็นคำถามที่โดนมาก อ่านเรื่องนี้แล้วต้องใช้ความคิด และได้ข้อคิดอีกมุมนึงเลย ชอบมากๆ จากที่อ่าน 2 ตอนแรกแล้วหดหู่มากๆ คิดว่าจะอ่านต่อหรือไม่ อ่านมาถึงปัจจุบัน อยากบอกว่าไม่ควรพลาด มันดีจริงๆ
-
เป็นคำถามที่แบบ โอ้โหหหหห
ชอบๆๆ เข้าหาเป็นไทเยอะๆเลยลูกกกกก
-
เหมือนพ่อของใจเย็นจะเป็น.... มาก่อน
-
มีความฮาช่วงท้ายย 5555555
สู้ต่อไปใจเย็นนน
-
คู่นี้จะคุยกันดีได้สักกี่ประโยค เหมือนจะไม่กวนตีนแต่ก็นะ รุ้สึกได้ถึงความน่าหมั่นไส้
รักกันแล้วจะเป็นยังไงนะ
-
ติดงอมแงม
-
ใจเย็นก็ติดเหลือเกินพ่อคู้นนนนนน
-
ชอบการเปรียบเทียบ ของไรท์ :mew1: :mew1: :mew1:
กลิ่นดอกไม้ ที่ไม่มีดอกไม้
มันลึกซึ้ง ลอยอวล
ให้อารมณ์ความรู้สึกที่เป็นไท ไม่เคยมี
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มีความวกวน และงงงันในตัวเอง แต่ก็ไม่แปลก เพราะโลกมันบิดพร้ิวมาแต่แรก หล่อหลอมมายาวนาน แล้วไม่มีใครแก้ไข
ใจเย็นมีความซื่อแบบซื่อ ไม่ซับซ้อน แล้วรุกหนักมาก 5555
เป็นทันก็ไม่ซับซ้อนนะ แล้วยังรู้จักโลกมากกว่า แต่ไม่เข้าใจชาวบ้านพอกัน
ถึงจะโดนรุกหนัก แต่เป็นไทก็ยังไม่รู้สึกอันใด
ทั้งคู่ไม่รู้จักความรักที่ถูกแบบ แม้แต่ความรักปกติ ก็ยังไม่รู้จัก ค่อยๆเรียนรู้ด้วยกันนะ ใจเย็นเป็นไท
-
ความชอบที่เหมือนกันของใจเย็น เป็นไท คือไอศกรีมสตรอเบอรี่
ของใจเย็น เริ่มรู้แล้วว่า ชอบเป็นไท
จากที่ไม่มีความรู้สึก ไม่มีหัวใจ
ส่วนเป็นไท จะเรียกว่ารู้ตัวคงไม่ได้
แต่กำแพงน้ำแข็งที่กางกั้นกับใจเย็นเริ่มละลาย
ซึ่งดีกับทั้งสองคน
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มันกระจ่างขึ้นตรงหนายยยยย
ฉันยังงง ๆ กับเจ้าเด็กซึนสองคนนี่อยู่เลย
คือแบบ เขาชอบกันแบบไม่รู้ตัวใช่ป่ะ ผูกพันกันมากขึ้นแบบมึน ๆ
55555
มันคุยกันรู้เรื่องด้วยเร๊อะ!?
-
หนูเย็นคือชอบเจ้ไทจริงๆใช่มะไม่นะม่ายยยยยยยย :ling1:หนูเย็นคือชอบเจ้ไทจริงๆใช่มะไม่นะม่ายยยยยยยยยย :ling1:
-
เป็นนิยายรักที่เย็นยะเยือกเหมือนไอศครีมจริงๆ แต่เราก็ยังแอบรู้สึกได้ถึงความหอมหวานของสตรอเบอร์รี
-
ละละละละลายแล้ววววว ค่อยๆทีละนิดๆ
-
โธ่ใจเย็นของป้า ก่อนที่หนูจะดาหน้าพุ่งเข้าชนพ่อเป็นไทอย่างทุกวันนี้
ป้าขอแนะนำให้หนูทำความเข้าใจกับตัวเองก่อนดีไหมคะ?
แล้วอย่างนี้เมื่อไรหนูจะรู้ตัวล่ะลูกว่าอยากผิดผีกับเป็นไทยิ่งกว่าผู้หญิงไหน ๆ ที่ผ่านเข้ามา
แต่ก็นั่นแหละ ถึงใจเย็นจะใช้เวลาหลายหน่วยปีในการเรียนรู้ตัวเอง ป้ากลับเชื่อมั่นเหลือเกินว่าเป็นไทจะไม่ไปไหน
อย่างไรก็ดี ที่ป้าบอกว่าเป็นไทไม่ไปไหนนี่ไม่ใช่เพราะเป็นไทรักหนูหรอกนะลูก
แต่เพราะนอกจากเป็นไทจะไม่เปิดรับใครใหม่สู่ชีวิตแล้ว เป็นไทยังหงุดหงิดมากพอที่จะเหวี่ยงใครต่อใครหลุดจากวงโคจรไปง่าย ๆ เสียอีก
นี่แอบคิดเล่น ๆ ว่า ถ้าเกิดอยู่ดี ๆ เป็นไทเกิดถูกใจใครแบบไร้สาเหตุขึ้นมาสักคน
ใจเย็นอาจจะเลิกสับสนแล้วรู้ตัวเร็วขึ้นก็ได้
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ ^^ :L2:
-
มาคิดได้ว่า ใจเย็นนี่น่าสงสารเหมือนกัน อะไร ๆ ก็ไม่ค่อยเข้าใจ ความรู้สึกตัวเองก็ไม่รู้ เหมือนเด็กที่เพิ่งเริ่มเรียนรู้เลย บางที
และเป็นไทไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยมากเท่าไหร่ 55555 (ทำไมตรงนี้ต้องหัวเราะนะ
)
-
ชอบสำนวนคนเขียนจัง อ่นตอนที่บีบอารมณ์ นี่ก็ไล่เรียงเรื่องราวได้บีบอารมณ์สุดๆ ^^
-
ความสัมพันธ์ก็ยังคลุมเคลือต่อไปครับท่าน เซ็งจิต
-
ใจเย็นคงเกิดความรู้สึกหมั่นเขี้ยวเป็นไทยเรื่อยๆเป็นพักๆเป็นช่วงๆต่อๆไปแน่ๆเลย555555555อ่านแล้วหมั่นเขี่ยวอะทั้งสองคนเลย
-
ใจเย็น ที่จริงๆไม่ได้ใจเย็นอย่างชื่อ
เข้าไปในระบบความคิดของเป็นไทแล้ว
ใจเย็น ทำให้เป็นไท รู้สึกตัวเองมีค่า
ใจเย็น ให้ความสำคัญกับเป็นไท
แรกๆใจเย็น ทำให้เป็นไท รำคาญ
แต่ใจเย็นรู้ใจเป็นไท แม้อยู่คนละที่
ว่าเป็นไท นอนหลับไปโดยลืมปิดไฟ
ใจเย็นไม่รุกเร้า แต่กลับตามใจเป็นไท
ไม่อยากออกไปข้างนอก ก็ไม่ต้องไป
เป็นไท ยอมบอกความกลัวพ่อให้ฟัง
ใจเย็น กลับบอก“วันหลังบอกผมนะครับ”
“ถ้าเป็นไทมีคนอยู่ด้วย จะกลัวน้อยลงนี่ครับ”
ใจเย็นรับได้ทุกอย่างของเป็นไท
ระยะห่างระหว่างสองคน เริ่มขยับเข้าหากัน
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เหมือนใจเย็นจะบอกว่า เป็นไทเหมือนทันใจ
นั้นก็คือหมานั้นเองงง 555555555
เป็นไทเริ่มเปิดใจเรื่อยๆแล้วค่าาา
-
ขำสามบรรทัดสุดท้าย
-
สถานะภาพหมือนแค่ต้องการคนเข้ามาเติมเต็มความรู้สึกมากกว่ารู้สึกรักใคร่นะ
-
สงสารเป็นไท
และก็ชื่นชมที่การถูกทำร้ายโดยพ่อ (และอาจจะแม่ด้วย) ในวัยเด็ก ส่งผลกระทบต่อเป็นไทได้ไม่เลวร้ายนัก เป็นไทต้องเข้มแข็งมากถึงได้ควบคุมไม่ให้มันกลายเป็นปัญหาร้ายแรงต่อคนอื่นถึงข้างในจะมีบาดแผลหนักขนาดนั้น
-
เป็นไท กับ ทันใจ เอ็นดูเหมือนกันฝช่ม๊ะ ใจเย็น
-
ชอบบทบรรยายถึงการเปรียบเทียบอะไรน่างๆจัง อ่านๆไปก็งง 555 แต่สนุกดีค่ะ ชอบบ ><
-
สองคน เหมือนต้องรักษา และดูแลกันและกัน สู้ๆน้า ทั้งสองคน
-
กาแฟยี่ห้อใจเย็น ไม่ต้องกินก็ใจสั่นได้......
ดีใจกับเป็นไทด้วยยยยยย :mc3: :mc2:
ต่อไปนี่จะไม่แตกร้าวแล้ว เบาะและกาวชั้นดี ที่จะช่วยซ่อมแซมและโอบรับ เป็นไท ดีใจ
-
เริ่มเปิดใจทีละนิดแล้ว
-
เราว่ายังไม่รู้สึกรักเลยนะทั้งสองคนเลย ใจเย็นเอ็นดูเป็นใจมาก ในระดับเปรียบเทียบเป็นทันใจแล้วละก็ 555555 ส่วนเป็นไท อืมมม คงอีกนานกว่าจะรู้สึกอะไรๆ กับน้องจริงๆ รอติดตามค่ะะ
-
ทำไมน่ารัก
-
กาแฟยี่ห้อใจเย็น ไม่ต้องกินก็ใจสั่นได้......
ดีใจกับเป็นไทด้วยยยยยย :mc3: :mc2:
ต่อไปนี่จะไม่แตกร้าวแล้ว เบาะและกาวชั้นดี ที่จะช่วยซ่อมแซมและโอบรับ เป็นไท ดีใจ
หูย อ่านความเห็นนี้แล้วอดคิดเข้ารกเข้าพงไม่ได้
คือแบบ เราแอบสงสัยว่าถ้าเป็นไทเกิดได้กินกาแฟยี่ห้อใจเย็นขึ้นมาจริง ๆ นอกจากใจแล้ว จะมีอะไรที่สั่นไหวอีกไหมคะ?
(ถ้าอ่านแล้วไม่พอใจ ด่าได้นะคะ แต่อย่าแรง เห็นแก่แมลงหื่นในใจเราด้วย)
ว่าด้วยนิยาย...
เราว่าเราพอเห็นลู่ทางที่สองหนุ่มจะถักทอความสัมพันธ์กันชัดขึ้นแล้วล่ะค่ะ
จากตอนแรกที่แอบรู้สึกว่า การจับคนที่มีอดีตแตกหักสองคนมาเจอกัน มันจะดราม่ามากไหม
ทำไปทำมา เราเริ่มรู้สึกนิด ๆ แล้วล่ะว่า เป็นไทโชคดีที่เจอใจเย็น เพราะอย่างน้อย ๆ ตอนนี้ใจเย็นก็ทำให้เป็นไทรู้สึกว่าเป็นที่ต้องการของใครสักคน พร้อม ๆ กับที่รู้สึกอบอุ่นใจที่ไม่ต้องต่อสู้กับฝันร้ายในอดีตเพียงลำพัง
ฝั่งใจเย็นนั้น... ป้าเห็นใจค่ะ
เพราะใจเย็นซับซ้อนกว่าเป็นไทมาก ไหนจะตั้งหลัก จูนความรู้สึกนึกคิดของตัวเองให้ได้
ไหนจะต้องคอยผ่อน คอยดึงเป็นไทไม่ให้หนีหายคลายห่างไปไหน
หนำซ้ำยังต้องคอยหักห้ามตัวเองไม่ให้ทำมิดีมิร้ายเป็นไทก่อนวัยอันควรอีก เยอะจนน่าเห็นใจนางค่ะ จุด ๆ นี้
(เอ กรณีที่ผู้เยาว์พรากผู้ใหญ่กว่า มีกฏหมายอาญาข้อไหนเอาผิดไหมคะ?)
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ
อยากอ่านตอนที่เขารักกันเร็ว ๆ อยากรู้ว่ามันจะหวานจนทำให้ลืมเลือนความเจ็บปวดที่ทั้งคู่พานพบหรือเปล่า
เป็นกำลังใจให้ค่ะ ^^ :กอด1:
-
สองคนนี้เป็นคนเข้าใจยากจริงๆ แต่ก็แปลกดีนะเข้าใจยากกันทั้งคู่แต่ก้ดูเหมือนทัั้งคู่จะเข้าใจกันได้ดี ต่างคนต่างทลายกำแพงของกันและกัน ชอบกันตอนไหนก็ไม่รู้แต่ว่ากว่าจะรู้ตัวกันคงขาดกันและกันไม่ได้แล้ว
เป้นนิยายที่หน่วงอึมครึมๆแต่ชอบอ่ะ :3123:
-
:z3: :z3: :z3: บรรยากาศฝั่งเหล่าลูกๆก็ยังอึนๆอยู่เลย อิตัวพ่อก็จะหาเรื่องเข้าบ้านซะงั้น
-
“ไอติมเลอะปากครับ”
นั่นทำให้เป็นไทยกมือขึ้นจะเช็ดรอยเลอะ แต่ก็อีก ใจเย็นจับมือข้างนั้นกดลง เห็นแววตาสงสัยระคนตกใจไม่ทันตั้งตัวของอีกฝ่าย เบิกกว้างเป็นประกายพอๆ กับแดดยามเย็น
ไอศกรีมในถ้วยกำลังละลาย รสหวานที่มุมปากจึงน่าลิ้มลองกว่า
นี่กำลังจะหมายถึงใจเย็นเช็ดไอติมที่เลอะปากเป็นไทด้วยปากตัวเองหรือเปล่านะ
ส่วนคุณพิทักษ์นี่ก็จริง ๆ เลย ทำไมมักมากแบบนี้
:z3:
-
อีคุณพ่ออออ แค่มีคนอื่นแล้วไม่สำนึกนี่ก็ว่าแย่แล้วนะ
เสือกมีเพิ่มอีก โอยยย
-
ชีวิตโหดร้ายมากค่ะ เหมือนไม่มีอะไร ใช้ชีวิตได้ค่อนข้างปกติ แต่ความจริงแล้ว มีบาดแผลเต็มไปหมด
ใจเย็นเป็นไท จะช่วยเยียวยากันและกัน ดูเป็นไทเปิดใจมากขึ้น
สงสารแม่ใจเย็น ต้องทุกข์ขนาดหนัก พ่อก็ทำไมไม่รู้สึกอะไรเลย
-
ริวสัมผัสได้ถึงพลังแห่งดราม่าแรงมาก ในอนาคตกาลตอนหน้า
-
:pig4:
-
คุณเกษรา มีกรรม
ที่มารักคุณพิทักษ์ ที่มักมาก ไม่รู้จักพอ
คุณพิทักษ์ น่าจะมีปมแต่เด็ก
ปมนั้นเลยส่งผลกับตัวเองที่ห้ามไม่ได้
คือ พ่อคุณพิทักษ์ก็มีภรรยาหลายคน
ทำร้ายจิตใจแม่ตัวเอง ทั้งที่ไม่ชอบพ่อที่เป็นแบบนี้
แต่พอโต กลับทำตามพ่อซะงั้น
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คุณพิทักษ์ทำไมถึงไม่รู้จักพอซักที มีปมอะไรกันนักถึงต้องการความรักมากซะขนาดนี้ไม่ได้รู้ถึงจิตใจคนเป็นเมียบ้างหรือ คุณเกษรายอมมา 2 คนแล้วนะ ต้องมีอีกกี่คนถึงจะพอ เราไม่เข้าใจคุณพิทักษ์จริงๆ เราว่าคนแบบนี้สมควรที่จะได้อยู่ตัวคนเดียวนะ จะได้ไม่ต้องมีใครต้องเจ็บปวดกับความไม่ซื่อสัตย์ของผู้ชายคนนี้ หย่าเหอะคุณเกษราอยู่ไปก็ไม่มีความสุขลูกก็โตแล้วคงไม่น่าเป็นห่วงเท่าไหร่ เราว่าอธิบายแบบเปิดใจ เปิดความรู้สึกทั้งหมดให้ใจเย็นได้รู้ว่ารู้สึกยังไงตั้งแต่รู้ว่าพ่อของลูกมีเมียอีกคนและอีกคน ระบายความอัดอั้นออกมาบ้าง เผื่อใจเย็นจะได้เข้าใจความรู้สึกต่างๆ บ้าง เผื่อใจเย็นจะได้รู้ถึงชีวิตจริงๆ มันไม่ได้เป็นแบบที่แม่เคยสอนหรือที่แม่ปิดบังและบิดเบือนไป ไม่ได้อธิบายให้ใจเย็นรู้แบบชัดๆ ซะที
-
เพราะเราไม่อยากให้ผู้หญิงที่เป็นแม่ของใจเย็นเจ็บปวดไปมากกว่านี้อีกแล้ว :ling3:
-
อีกด้านของชีวิต
-
คุณพิทักษ์แย่มาก
-
บอกเลยโคตรแย่ แย่ แย่ พ่อของใจเย็นแย่มาก สงสารคุณเกษรา
-
:ling1:
-
:mew1: :mew1:
-
หายไปเลย
-
รออยู่น้าจร้า
-
หน่วง
-
20 – พริมา
พริมา แปลว่า ดีเยี่ยม เป็นความหมายที่น่าพึงพอใจหากรู้จักเพียงพอ ซึ่งน้อยคนนักที่จะรู้ว่าพริมานั้นพริมาสมชื่อ เนื้อแท้แล้วไม่ได้เป็นดังภาพลักษณ์น้องสาวคนสุดท้องผู้เอาแต่ใจ ไม่ได้ทะเยอทะยานอยากมีอยากได้ให้มากกว่าพี่ชายทั้งสองแม้จะชอบแย่งไอศกรีมสตรอเบอร์รี่จากใจเย็น และได้รับของเล่นที่ไม่น่าสนใจจากพิชญะอยู่บ่อยๆ สิ่งที่พริมาต้องการก็แค่อยากมีอยากได้ให้เท่าเทียมทั้งคู่ก็เท่านั้น
ตั้งแต่เด็ก ปัทมาผู้เป็นแม่ได้พร่ำอธิบายถึงบางสิ่งบางอย่างในโลกให้พริมาฟัง แต่พริมารู้สึกว่ามันดูเป็นทุกสิ่งทุกอย่างในโลกเสียมากกว่า ปัทมาไม่เคยปิดบังว่าตนเองเป็นภรรยานอกกฎหมาย และพริมาเป็นบุตรนอกสมรส ปัทมาแค่อธิบายบางสิ่งบางอย่างเหล่านั้นอย่างละเมียดละไม ค่อยๆ บอกให้พริมาเข้าใจว่าเมียหลวงหมายความว่าอย่างไร เมียน้อยหมายความว่าอย่างไร ให้พริมาซึมซับ รู้ และยอมรับได้อย่างที่หัวใจไม่บกพร่องเว้าแหว่งมากนัก เพราะทุกสิทธิ์ที่พริมาพึงจะได้ในฐานะลูก ปัทมาก็คว้าไว้เต็มกอบเต็มกำอย่างเงียบเชียบภายใต้หน้ากากเจรจาเจื้อยแจ้วที่พริมาถอดแบบไปนั้นเอง
และเพราะพริมาคิดว่าตนเองเข้าใจ ‘ทุกสิ่งทุกอย่าง’ ในโลกดี แก่นแก้วแก่แดดจึงพ่วงมาเหมือนไม่เกรงกลัวต่อสิ่งใด โดยที่หล่อนก็ไม่รู้ตัวว่าบางทีแล้วหล่อนใช้แก่นแก้วแก่แดดนั่นแหละ เป็นเกราะกันเจ็บปวดจากเข้าใจดีที่จะต้องยินเสียงนินทาหรือถูกดูแคลนในฐานะ ‘ลูกเมียน้อย’
ทว่าสิ่งที่พริมาไม่รู้นั้นไม่ใช่แค่ลึกๆ ในใจของตนเอง แต่ยังมีผิวเผินในใจของพี่ชายคนโตอีกคนที่หล่อนไม่รู้ เพราะยิ่งเติบโต พริมาก็รู้สึกว่าจิตใจของใจเย็นนั้นยิ่งยากจะหยั่งถึง และอาจนับได้ว่าเย็นเยียบเข้าไปทุกทีเมื่อได้ยินคำตอบถึงเรื่องเด็กสาวที่ใจเย็นคบและทิ้งขว้าง หากก็เหมือนเดิมที่พริมาแค่ทำเป็นโวยวายและไม่คิดจะสนใจ
“สนิทกับพี่เย็นเข้าไว้นะลูก”
แต่บางครั้ง บางครั้งในวันเมฆหม่น แม่ที่ชอบเจื้อยแจ้วเจรจาเล่าทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกให้ฟังจะทำแค่นั่งนิ่งๆ อยู่ตรงระเบียงชั้นสอง มองออกไปไกล หันหลังให้พริมา จุดบุหรี่สูบและเอ่ยถ้อยแบบนั้น ซึ่งพริมาในตอนเด็กไม่แปลกใจที่ได้ยิน แต่พริมาในตอนเริ่มโตนี่สิที่แปลกใจ ทำไมถึงต้องเป็นใจเย็น แล้วพิชญะเล่าหายไปไหน หากเอ่ยถามไปคำตอบก็คือ ‘เป็นพี่น้องควรสนิทกันไว้’ ฟังดูคลุมเครือไม่ต่างจากควันบุหรี่ที่ลอยอ้อยอิ่งออกจากลมหายใจของแม่เลยแม้แต่น้อย
คลุมเครืออีกอย่างคือพริมาไม่แน่ใจแล้วว่าจะสนิทกับใจเย็นได้อย่างไร ยิ่งเวลาผ่าน ความคิดอ่านก็ต่างกันไปทุกที และกำแพงของใจเย็นก็มองไม่เห็นแต่กลับแข็งกร้าวเหมือนน้ำแข็งที่โปร่งใสนั่นแหละ จะว่าเข้าใกล้ได้ในฐานะพี่น้องก็ว่าได้ แต่จะว่าเข้าใกล้ไม่ได้ในฐานะที่ไม่ต่างจากใครในโลกนี้เลยก็ว่าได้อีกเช่นกัน
จนวันหนึ่งในปลายเดือนกุมภาพันธ์ ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าจ้า อากาศข้างนอกร้อนอ้าวตัดกับข้างในห้องนั่งเล่นของสามพี่น้อง มันเป็นห้องที่เหมือนเป็นศูนย์รวมเดียวของทั้งสามคน เพราะทุกคนในบ้านอัครเสนีย์ชอบทำราวกับว่าบ้านนั้นใหญ่โตซับซ้อนราวเขาวงกต จะหาทางออกมาพบกันได้ก็แค่วันสุดสัปดาห์เท่านั้น ใจเย็นเองก็ไม่ต่าง หากครั้งนี้ต่างออกไปที่ดูจะมีเรื่องชวนคุยกับพริมาในตอนที่พิชญะยังไม่มา
“น้องพริมเคยมีแฟนไหม”
และประเด็นคำถามก็ทำให้พริมาลดหนังสือการ์ตูนตาหวานที่อ่านอยู่ลงเพื่อสบตาพี่ชายคนโตชัดๆ เผื่อจะเข้าใจว่าทำไมถึงถามเช่นนั้นทั้งที่ไม่เคยถาม ไม่สิ แทบไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวด้วยซ้ำ
“เคย แต่เลิกกันไปแล้ว ทำไมเหรอพี่เย็น”
แต่ถึงจะได้สบตาก็กลับไม่อาจหยั่งคำตอบ อีกทั้งเจ้าตัวก็เงียบและถามคำถามใหม่มาเสียแทน
“เคยจูบไหม” คำถามทำเอาพริมาชะงัก
“นี่พี่เย็นไม่ได้จะจับผิดเอาไปฟ้องใครใช่ไหม”
“พี่เคยทำอย่างนั้นด้วยเหรอ”
คำสวนกลับทำให้พริมาคิดได้ว่าใจเย็นไม่เคยทำจริงๆ กระนั้นก็ไม่รู้อยู่ดีว่าคิดสิ่งใดอยู่ พริมาถอนหายใจ
“เคยแต่หอมแก้ม ทำไมล่ะ”
“พิเศษไหม”
“ฮะ?”
“ถามว่าพิเศษไหม”
พริมาขมวดคิ้ว ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมแต่ก็รู้สึกว่าหน้าเห่อร้อน และพาลอยากจะโยนการ์ตูนตาหวานใส่หน้าพี่ชายคนโต “ก็ต้องพิเศษสิ ไม่พิเศษจะทำไปทำไม”
“งั้นเหรอ”
คำพูดติดปากของใจเย็นดังกระทบหู ทั้งยังกระทบความสงสัยของพริมาให้ไม่จบบทสนทนาแค่นั้น
“เคยทำกับใครแล้วพิเศษหรือไง” หล่อนถามแบบนี้เพราะเชื่อว่าใจเย็นคงไม่วางใครให้สำคัญนัก
“ยังไม่ได้ทำ”
“ยังเหรอ? แต่คิดว่าทำแล้วจะพิเศษกว่าคนอื่นใช่ไหม?”
โดยไม่รู้ตัว น้ำเสียงของพริมาดูตื่นเต้น แน่นอนว่าเป็นเพราะหล่อนรับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย...หรืออาจจะใหญ่โตในตัวตนของพี่ชาย กระนั้นก็ไม่ได้รับคำตอบให้ชัดเจนเมื่อพี่ชายคนกลางอย่างพิชญะเปิดประตูเข้ามาในห้อง พอดีกับที่ใจเย็นแค่ยิ้ม เบาบาง และเปลี่ยนไปเอ่ยถึงไอศกรีมรสสตรอเบอร์รี่ บอกว่าจะตักมาให้เผื่อและใช้โอกาสนั้นหนีไปซึ่งๆ หน้า
เมื่อเป็นแบบนั้น พริมาก็ได้แต่หยิบการ์ตูนตาหวานเล่มเดิมขึ้นมาอ่านต่อ และทั้งที่ในเรื่องเป็นตอนเศร้า มุมปากของหล่อนกลับยิ้มเมื่อรู้สึกว่าน้ำแข็งของใจเย็นอาจกำลังละลายลงเพราะใครสักคน ไม่ต่างจากน้ำแข็งของพวกพระเอกเย็นชาในการ์ตูนตาหวานนัก
แล้วสิ่งยืนยันความรู้สึกก็มาวางอยู่หน้าห้องของพริมาในเดือนมีนาคม มันคือถุงกระดาษใส่เสื้อผ้าจำนวนมหาศาล หล่อนหยิบขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นเสื้อผ้าแฟชั่นของผู้หญิง แบรนด์ไทย ของใหม่ เมื่อเอ่ยถามกับป้าแม่บ้านก็ได้ความว่าใจเย็นเป็นคนสั่งให้เอามาให้ ซึ่งแน่นอนว่าพริมาต้องแบกความสงสัยไปพร้อมกับของกลางถุงสองถุงไปถึงห้องใจเย็นเพื่อเอ่ยถามถึงเหตุผล
“ทำไมพี่ให้เสื้อผ้าพวกนี้กับพริมล่ะคะ” พริมาเอ่ยถาม ขณะที่ใจเย็นนอนเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่บนเตียง
“ชอบหรือเปล่า”
“มันเยอะเกินไป พี่ไปเอามาจากไหนเนี่ย” อีกคำถาม แต่ใจเย็นดูจะสนใจหน้าจอโทรศัพท์มือถือมากกว่า พริมาถอนหายใจ “พี่ไม่เคยบ้าซื้ออะไรให้พริม มีเหตุผลอะไรหรือเปล่า”
“พี่ก็แค่ช่วยซื้อเสื้อร้านแม่ของเขา” ในที่สุดใจเย็นก็เอ่ยตอบ แม้จะยังนอนอยู่ในอิริยาบถเดิม
“เขาไหน?” พริมาทวนคำ แต่ใจเย็นไม่ได้ตอบทันที “จากคนที่พี่คิดว่าเขาพิเศษหรือเปล่า”
หล่อนเอ่ยข้อสันนิษฐาน เพราะมีไม่กี่สิ่งหรอกที่จะทำให้คนคนหนึ่งทำตัวแปลกไป
“ใช่”
และก็ตรงเผง แถมคนตอบก็ตอบหน้าตายพลางพาร่างในชุดเสื้อแขนยาวที่ชอบใส่ราวเมืองไทยอากาศหนาวทั้งปีลุกขึ้นจากเตียงนอน เดินตรงมายังพริมาแบบไม่ทันให้ตั้งตัวจากท่าทีเกียจคร้านเมื่อครู่ ใจเย็นหยิบเสื้อผ้าในถุงกระดาษขึ้นมาคลี่ดูพลางเอ่ย
“มีเสื้อครอปเอวลอยด้วยนะ แต่น้องพริมไม่น่าจะใส่สวยเพราะยังไม่มี—”
“พี่เย็น!” พริมาโวยวายก่อนใจเย็นจะพูดจบประโยค หลายครั้งก็เกลียดความหน้าตายยากจะเดาอารมณ์ แถมบางเรื่องก็ไม่รู้ว่าเจ้าตัวจงใจกวนประสาทหรือไม่รู้ตัวว่าไม่ควรพูดกันแน่ กระนั้นเลยพริมาก็ข้ามประเด็นนี้ไปเสียก่อนและคุยเรื่องที่อยากรู้อยู่แทน
“พี่ก็คบผู้หญิงมาตั้งหลายคน ทำไมคนนี้แตกต่างจากคนอื่นล่ะ”
“งั้นเหรอ”
“พี่เย็น พริมถาม ไม่ใช่ให้พี่ย้อนถาม” พริมาแทบจะถอนหายใจพร้อมกับการเปล่งเสียง ขณะที่ใจเย็นก็ยิ้มแบบรู้ตัว แต่ไม่ได้ตอบอะไรนอกจากยัดเสื้อผ้ากลับเข้าถุงกระดาษดังเดิม “เอาเถอะ พี่คบเขาอยู่ใช่ไหม”
พริมาถามด้วยตั้งใจจะบอกว่าถ้าพิเศษขนาดทำให้เกิดภูเขาเสื้อผ้าที่หน้าห้องหล่อนได้ล่ะก็ควรจะดูแล ‘เธอคนนั้น’ ให้ดีๆ พริมาตั้งใจจะเทศนาพี่ชายที่ดูจะเชี่ยวชาญเรื่องผู้หญิงแต่แท้จริงก็ทึ่มทื่อในเรื่องละเอียดอ่อนด้วยซ้ำ แต่ใจเย็นก็ตอบออกมาเสียก่อน
“เปล่านี่” นั่นทำให้พริมาสรรความคิดลำดับต่อมาเข้าสมองไม่ทัน และในช่วงเวลานั้นใจเย็นก็ยื่นถุงกระดาษกลับมาใส่มือหล่อนและเอ่ยถาม “ชอบไหม คราวหน้าจะซื้อมาให้อีก”
“อืม...เอาสิ”
สรุปแล้วพริมาไม่ได้พูดอะไรอย่างที่ตั้งใจเอาไว้เมื่อคำตอบเป็นไปในทางตรงข้าม วันนั้นพริมาเดินกลับไปที่ห้องตัวเองพร้อมกับความรู้สึกลอยๆ แปลกประหลาด คงเพราะหล่อนตีความสิ่งที่พบเจอในวันนี้ว่าใจเย็นกำลังเปลี่ยนไปอย่างมหาศาล และหล่อนก็ตีความอีกด้วยว่าสำหรับใจเย็น การที่ยังไม่ได้คบแต่ทำเรื่องแบบนี้ให้ แสดงว่าน่าจะพิเศษมากๆ
พริมายิ้มขณะไล่ลองเสื้อที่ใจเย็นนำมาให้ เพราะรู้สึกว่าพี่ชายคนโตของหล่อนดูจับต้องเข้าถึงง่ายกว่าที่ผ่านมาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
กระนั้นเลย ปัทมากลับไม่เคยรู้สึกถึงมันดังเช่นที่พริมารู้สึก
“กับพิชญะน่ะ พริมสนิทกับพี่เขาแค่ไหน”
เป็นคำถามในวันที่ฟ้าครึ้มเมฆหม่นตามที่พยากรณ์อากาศบอกว่าพายุฤดูร้อนกำลังมา เหมือนเดิมที่ปัทมานั่งไขว่ห้างอยู่ริมระเบียง มองออกไปไกล และจุดบุหรี่สูบ
“พี่พิชญ์เหรอคะ ก็สนิทนะ แต่บางทีก็ทำตัวเหมือนเป็นน้องชายพริม ยอมไปเสียทุกอย่าง น่าเบื่อนิดๆ” พริมาตอบยืดยาวตามนิสัย
“ยอมสิดี” หากแม่ของหล่อนกลับตอบกลับสั้นๆ ให้พริมามุ่นคิ้ว
“ทำไมล่ะคะ”
“พิชญะจะยืนด้วยตัวของตัวเองไม่ได้หรอก เจรจางานกับใครเขาก็ลำบาก ถ้าพริมอยู่ข้างๆ และคอยซัพพอร์ทได้ก็จะดี” ปัทมาอธิบายพลางเคาะขี้เถ้าปลายมวนบุหรี่ให้ตกพื้น “เพราะงั้นสนิทกับพิชญะเข้าไว้นะลูก”
ท้องฟ้าร้องครืนในตอนนั้น พริมามองขึ้นไปเบื้องบนก็เห็นว่าเมฆกำลังโลดแล่นเหมือนรีบไปไหนสักแห่ง
“แปลกนะคะ เมื่อก่อนแม่บอกแต่ให้พริมสนิทกับพี่เย็นนี่คะ”
สิ้นคำถาม ปัทมาหันมามองลูกสาวของตนเอง ก่อนยิ้มนวลไปกับมวลบุหรี่ เอ่ยเสียงเบาบอกว่าเรื่องต่อไปนี้ให้เก็บเป็นความลับตราบเท่าที่มันยังไม่เริ่มขึ้นจริงๆ
“คุณเกษรากำลังจะฟ้องหย่า”
หรือพูดอีกอย่าง ตราบเท่าที่มันยังไม่แพร่งพรายจากปากคุณเกษราให้ลูกชายเพียงคนเดียวของหล่อนรู้ตัว
วินาทีนั้นท้องฟ้าร้องคำรามกึกก้อง และฟาดเปรี้ยงลงมาเมื่อสิ้นอีกประโยคของปัทมา “คิดว่าใจเย็นจะเลือกอยู่กับใครล่ะ”
พริมาได้ฟังก็รู้สึกว่าข้างในใจของตนเองปั่นป่วนราวกับท้องฟ้าเบื้องบน ไม่อาจอธิบายได้ว่าเพราะอะไร รู้แค่มันปั่นป่วนอยู่เช่นนั้น และรู้ตัวอีกทีว่าเดินอยู่กลางโถงทางเดินมุ่งตรงไปยังห้องของใจเย็นก็ตอนที่ฝนตกกระหน่ำ กระนั้นพริมาก็ไม่อาจอธิบายได้จริงๆ ว่าตนเองกำลังรู้สึกอะไรอยู่
บางทีตอนนี้พริมาอาจจะกำลังไร้ความรู้สึกเหมือนเป็นเครื่องมือที่ถูกเจ้าของใช้กระมัง แต่ก็อีก หล่อนไม่รู้ตัวหรอกว่าตนเองกำลังรู้สึกเช่นนั้น ต่อให้หล่อนจะคิดว่าตนเองรู้ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกต่างจากพี่ชายคนโตก็ตาม
“พี่เย็น”
พริมาเอ่ยเรียกใจเย็นที่หน้าห้อง รอท่ามกลางเสียงฝนไม่นานนักใจเย็นก็เปิดประตูออกมา เอ่ยถามด้วยสายตาว่ามีอะไร ซึ่งพริมาก็ถามออกไป แม้ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องเป็นคำถามนี้ ในเวลานี้
“พี่เลิกคบผู้หญิงหลายๆ คนพร้อมกันแล้วใช่ไหมคะ”
ใจเย็นนิ่งไปก่อนเหมือนไตร่ตรอง ไม่สิ อาจแค่ไม่คิดว่าจะถูกถามเรื่องนี้ เพราะไม่ถึงอึดใจ ใจเย็นก็ตอบออกมาโดยไร้ความลังเลใดๆ
“ทำไมต้องเลิกล่ะ”
ตอนนั้นเองที่พริมารู้สึกว่าที่แท้แล้วหล่อนเองก็ไม่ได้ต่างจากใจเย็นเลยสักนิด เพราะที่คิดว่าเข้าใจทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกดีมาตลอด สุดท้ายก็ไม่ได้เข้าใจอะไรเลยแม้แต่เศษเสี้ยวของมัน
**********************************************************************
ขอโทษที่หายไปนานค่ะ ยังอยู่นะคะ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นติดตามเพราะเป็นแรงกระตุ้นอีกอย่างที่ทำให้อยากกลับมาอัพต่อเร็วๆค่ะ :hao5:
-
สงสารพริมา
หลงเข้าไปในหมอกของใจเย็น
-
เริ่มไม่เข้าใจตามไปด้วยเลย
-
ความคิดของใจเย็น :z6:
-
ดีใจ ไรท์มาต่อ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
พี่น้อง ก็ไม่ได้เข้าใจกันง่ายกว่าคนอื่นเลย
โดยเฉพาะพี่ชายอย่างใจเย็น
แม่ของใจเย็นจะฟ้องหย่า
หย่าแล้วถ้าทำให้มีความสุข ก็ควรทำ
สามีที่นอกใจ เขาก็คิดได้แต่ความต้องการของตัวเองเท่านั้น
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มาแล้วววว ดีใจจจจ :hao5:
-
พายุลูกนี้ปูทางมายาวไกล แลดูน่าจะใหญ่มาก
-
เย้ๆๆๆ มาต่อแล้วดีใจ :mew1:
-
ใจเย๊นนนนน ฮือ คิดถึงในที่สุดก็มาาาา
-
เราคิดว่า ที่ใจเย็นเป็นแบบนี้ก้ความผิดของคนรอบตัวนั่นล่ะ
คิดว่าสิ่งที่เขาทำไม่ดี แต่ตอนเขาถามว่าทำไมถึงไม่วรทำ ไม่มีใครตอบลึกลงไปถึงคำถามของเขา
ไม่มีใครสอนหรืออธิบาย เพราะคิดว่าเขาควรจะรู้ได้ด้วยตัวเอง
เพราะไม่เคยไปแตะต้องในสิ่งที่คัวเองรู้สึกยุ่งยากใจ เราก็ได้เด็กมักง่ายในเรื่องความรู้สึกและไม่ชอบแตะต้องเรื่องยุ่งยากใจมาคนนึง้หมือนใจเย็นนี่ไง..
-
เรื่องของครอบครัวนี่น่าติดตามกว่าใจเย็นกับเป็นไทอีกอ่ะ แบบมันมัวๆอึมครึมๆเว่อมีมิติทุกตัวละคร
-
คนบ้านนี้เข้าใจยากกันไปหมด โลกที่รุ้จักกันมันช่างบิดเบี้ยวเพราะสิ่งที่เห็นสิ่งที่ถูกปลูกฝังกันมา
ทำไมมันดูน่าสงสาร
-
21 – บุหรี่
เป็นไทจำได้ว่าตอนที่สูบบุหรี่ครั้งแรก บุหรี่มวนนั้นเป็นมวนที่เพื่อนสูบไปแล้วและยื่นมันต่อให้เขา เขารับมาสูบ สูดนิโคตินลึกเต็มปอด แม้จะรู้สึกระคายเคืองลมหายใจ แต่ก็ไม่ได้ขัดเคืองจนไอโขลก ตอนนั้นเป็นไทไม่เข้าใจหรอกว่าบุหรี่ช่วยผ่อนคลายอย่างไร อาจแค่รู้สึกสบายตอนควันกอบลมหายใจออกมาพร้อมความทุกข์กลัดกลุ้ม กระนั้น รู้ตัวอีกทีเขาก็ต้องสูบมันอย่างน้อยวันละสองสามมวน
ปราณีเองก็ดูจะรู้ว่าเขาติดบุหรี่ แน่นอนว่าเคยห้ามแต่ก็ไม่เคยเด็ดขาดจริงจัง ไม่สิ ปราณีไม่เคยเด็ดขาดจริงจังกับเรื่องอะไรอยู่แล้ว สิ่งที่ปราณีทำมาตลอดและทำได้ดีดูจะเป็นแค่การเฝ้ามองเป็นไทอยู่ห่างๆ ไม่ว่าจะเรื่องที่เขาชกต่อยทะเลาะวิวาท หรือกระทั่งเรื่องคอขาดบาดตายภายในครอบครัว
นั่นล่ะ แม่ของเป็นไทเป็นแบบนั้นเสมอมา เป็นคนที่ไม่เคยเด็ดขาดจริงจัง ไม่อาจยืนได้ด้วยลำแข้งของตนเอง ดังนั้นตอนที่เป็นไทเห็นแม่เริ่มทำร้านเสื้อผ้า เป็นไทจะรู้สึกแปลกแสลงตา แสลงความรู้สึก ต่อให้ปราณีจะไม่ได้ทำมันด้วยตัวคนเดียวแต่มีเพื่อนเป็นหุ้นส่วนอีกคนก็ตาม
และเป็นไทก็เพิ่งรู้ตัวตอนที่ใจเย็นทัก ว่าเขามักจบลงที่การสูบบุหรี่ทุกครั้งที่แวะมาร้านเสื้อของแม่ตนเอง
“แปลกหรือไง” ครั้งแรกเขาถามกลับไปแบบนั้น ระบายควันไปยังด้านที่ไม่มีคน
“ปกติไม่สูบให้เห็นเลยนี่ครับ”
คำพูดของใจเย็นทำให้รู้สึกว่าจริงดังนั้น แต่ก็เถียงว่าจะให้สูบตอนสอนพิเศษก็ใช่เรื่อง ซึ่งพูดไปแล้วก็ทำให้รู้สึกอีกว่าในช่วงระยะเวลาที่ผ่านมาเขาเจอกับใจเย็นนอกสถานที่ นอกเวลา นอกธุระ บ่อยขึ้นทุกที ทุกที
แน่นอนว่าเพราะอีกฝ่ายมาหาเขาเอง
ยิ่งตอนที่ใจเย็นปิดเทอมก็ยิ่งมาบ่อยไม่ต่างจากปิดเทอมที่แล้ว และก็เหมือนเดิมที่เป็นไทหลงวังวนในช่วงสอบ งานเดี่ยว งานกลุ่ม ไฟนอลโปรเจ็คต์ อะไรต่อมิอะไรทั้งหลายแหล่ที่ทำให้แม้แต่สงกรานต์ก็ไม่ว่างพอจะไปเที่ยวตามคำตื๊อของใจเย็น กระทั่งช่วงหนึ่งที่ใจเย็นไม่โผล่มาให้ไล่แล้วนั่นแหละ เป็นไทจึงเอ่ยถามในวันเสาร์สอนพิเศษที่ต้องเจอหน้ากันอยู่แล้ว
“ไปเรียนชีวะครับ”
“จริงดิ” เป็นไทรู้สึกได้เลยว่าน้ำเสียงของตัวเองแปลกใจเพราะที่ผ่านมาไล่ใจเย็นเท่าไหร่ก็ไม่ไป เอาแต่บอกว่าจะให้เขาสอนอยู่อย่างนั้น
“จริง ผมเรียนเคมีด้วยนะ”
“นึกยังไงวะ”
“ก็เป็นไทไม่ว่างนี่ครับ ผมเบื่อ” แล้วคำตอบจากปากใจเย็นก็ทำให้รู้สึกอยากเบ้หน้า จะว่าใจเย็นตอบตรงคำถามก็ใช่ แต่จะว่าตอบไม่ตรงคำถามก็ไม่เชิง
ที่รู้ๆ เป็นไทรู้สึกว่าตนเองเริ่มจะกลายเป็นดาวฤกษ์ ขณะที่ใจเย็นซึ่งเอาแต่ใจให้คนอื่นโคจรรอบตัวเองมาตลอดก็แปรเปลี่ยนเป็นดาวเคราะห์มาโคจรรอบเขาเสียแทน ให้ความรู้สึกพิลึกพิลั่นไม่อาจอธิบาย แต่ก็ไม่ได้คิดว่าเลวร้ายนัก
“มึงควรจะเรียนเพราะห่วงอนาคตตัวเองดิวะ” โดยไม่รู้ตัว เป็นไทหมุนควงปากกาในมือไปด้วย
“เรียนเพราะเป็นไทบอกให้เรียนไม่ได้เหรอครับ”
อีกครั้งที่อยากเบ้หน้า ไม่ก็ด่าไปสักอย่าง แต่เมื่อคิดว่าจะเรียนเพราะอะไรก็ช่างเถอะ ถ้าสุดท้ายใช้ประโยชน์ได้ก็น่าจะดีแล้ว
“เออๆ แล้วเขาสอนดีไหม”
“ก็ใจดีกว่าเป็นไทครับ”
“อยากให้กูใจร้ายกว่านี้มะ”
“มีใจร้ายกว่านี้อีกเหรอ”
ปวดประสาท – ดูเป็นคำที่เหมาะสำหรับการต่อล้อต่อเถียงกับใจเย็น และเป็นไทก็เริ่มแยกออกนิดๆ แล้วด้วยว่าที่ใจเย็นพูดออกมาน่ะกวนตีนหรือไม่รู้ไม่รู้ตัว
ซึ่งครั้งนี้น่ะกวนตีน เห็นชัดจากรอยยิ้มบนใบหน้า
หากสงครามก็สิ้นสุดด้วยการที่ใจเย็นหนีไปตักไอศกรีมสตรอเบอร์รี่แบบไม่ขออนุญาต ไม่สิ อันที่จริงก็ไม่เคยจะขออยู่แล้ว ถึงจะดูกลายเป็นดาวเคราะห์ที่โคจรรอบเขามากแค่ไหน ก็ยังเป็นดาวเคราะห์ที่เอาแต่ใจนึกอยากทำอะไรก็ทำอยู่ดี
เป็นไทจำได้ว่าการสอนพิเศษวันนั้นจบลงที่ใจเย็นพูดถึงดอกสวีทพี บอกว่าพฤษภาคมเวียนมาอีกปีแล้ว เขาจำไม่ค่อยได้หรอกว่ามันคือดอกไม้ดอกแรกที่ใจเย็นบอกกับเขาว่ามันหอม หากดูท่าอีกฝ่ายจะจำได้ และทั้งที่ปีนี้ก็ไม่ได้ก้มลงไปดอมดมตามคำชวนเหมือนเคย แต่ก็อีก เขารู้สึกเหมือนได้กลิ่นดอกไม้ติดจมูกกลับมา และดูจะอวลอึงไปทั่วความคิดเรื่องเด็กมัธยมปลาย เรื่องการสอบเข้ามหาวิทยาลัย เรื่องเรียน สิ่งที่ชอบ ไม่ชอบ สิ่งที่อยากทำ ไม่อยากทำ ก่อนจะสิ้นสุดลงด้วยความคิดสุดท้ายว่าจะได้ทำในสิ่งที่ชอบหรือเปล่า พร้อมกับกลิ่นบุหรี่ที่กลบกลิ่นดอกไม้ไปในค่ำคืนนั้น
“เป็นไทสูบบุหรี่อีกแล้ว”
และเป็นไทก็ถูกใจเย็นทักเรื่องนี้อีกครั้งในเดือนมิถุนายน เหมือนเดิมที่เขาปลีกตัวออกมาสูบบุหรี่ตรงลานจอดรถหลังจากใจเย็นนึกครึ้มซื้อเสื้อผ้าร้านแม่เขาไปฝากน้องสาวอีก ซึ่งลึกๆ เป็นไทพอจะเดาออกว่าเจ้าตัวอยากช่วยซื้อ เพราะแน่นอนว่าฐานะทางบ้านของใจเย็นคงมีแต่เสื้อผ้าดีๆ ที่บ้านอยู่แล้ว
น่าแปลกที่พอคิด ก็เหมือนกับได้สบตาเข้ากับดอกสวีทพีอีกครั้งท่ามกลางมวลบุหรี่
“ไปยืนที่อื่นก็ได้นะ”
“ไม่เป็นไรครับ” ใจเย็นเอ่ยคำตอบที่ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่ ยืนข้างๆ เขา พิงระเบียงกั้นตกของลานจอดรถ มองออกไปเห็นท้องฟ้าจัดจ้า ทั้งที่อยู่ท่ามกลางเมืองที่จอแจ แต่ที่ตรงนี้กลับเงียบ เงียบพอที่จะได้ยินเสียงคำถามของใจเย็นดังฟังชัด “ขอลองสูบบ้างได้ไหม”
และก็ฟังสะท้อนก้องในใจของเป็นไทจนเขาลังเล นึกอยากจะด่า แต่ภาพตัวเองในอดีตที่ผุดขึ้นมาก็ทำให้ไม่ได้ว่าอะไรนอกจากล้วงหยิบซองบุหรี่ขึ้นมา
“มวนที่เป็นไทสูบอยู่ก็ได้”
ทันใดรุ่นน้องผู้ริลองก็ถือวิสาสะหยิบบุหรี่มวนที่เป็นไทคาบอยู่กับปาก ซึ่งทันทีที่ปากว่างเขาก็สบถด่า แต่ใจเย็นไม่ได้สนใจอะไร เสียบมวนบุหรี่ของเขาเข้าที่ปาก และในชั่ววินาทีก่อนใจเย็นจะเริ่มสูบก็กลับมีภาพซ้อนทับของหลายสิ่งอย่างผุดพรายขึ้นในความคิดของเป็นไท ทั้งภาพที่ตนเองรับมวนบุหรี่จากเพื่อน ภาพที่เขาคาบมันไว้ในปาก สูดลงไปให้ลึกเต็มปอด ภาพรอยยิ้มของใจเย็น ภาพที่ลิ้นไล้เลียไอศกรีมที่เลอะริมฝีปากในบางครั้งบางคราว และภาพของเย็นวันนั้น ที่แสงแดดส่องผ่านม่านบาหลีเข้ามา ประกายวิบไหวชัดในดวงตาของใจเย็นที่รุดตัวเข้ามาใกล้ และริมฝีปาก...
หากภาพทรงจำทุกอย่างก็แตกกระเจิงเมื่อใจเย็นคนปัจจุบันไอเพราะสำลักควัน เท่านั้นไม่พอดูท่าขี้เถ้าปลายมวนจะทำพิษหล่นลงเกาะนิ้ว ความร้อนทำให้เจ้าตัวสะบัดบุหรี่หลุดมือ
นั่นแหละที่ทำให้เป็นไทหัวเราะลั่น
“ไอ้เชี่ย อ่อนสัด” และว่าออกไปอย่างสะใจ แม้จะเห็นแววตาขัดใจแถมน้ำหูน้ำตาไหลของคนถูกด่าแต่เป็นไทก็ยังคงขำ ก่อนในที่สุดจะเอ่ยบอก “ไม่สูบอะดีแล้ว”
“แต่เป็นไทยังสูบเลย”
“เออน่า”
เป็นไทตัดบท ปล่อยควันหลงอาการสำลักของใจเย็นให้ดำเนินไปอีกสักพัก จนเมื่อหยุดลง ความเงียบก็กลับมาอีกครั้ง เป็นดังนั้นจึงเคาะบุหรี่มวนใหม่ออกจากซอง พลันภาพทรงจำสุดท้ายที่แตกกระเจิงไปก็ย้อนกลับมา
เป็นภาพที่ใจเย็นชะงักไปพร้อมกับเขาที่กระชากมือออกจากการถูกกดกุมเอาไว้ ก่อนกลายเป็นว่าทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งคู่ ทั้งที่ก็แน่ใจระคนไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร แต่เพราะไม่มีเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นอีก การลืมไปจึงเป็นสิ่งที่ดีกว่า
หากสุดท้าย เป็นไทก็รู้ดีอยู่ว่าความสัมพันธ์นี้มันประหลาดขึ้นทุกที
เขารู้สึกมานานแล้วว่าใจเย็นชื่นชอบเขาในแบบที่ไร้คำนิยาม และเขาไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก บางทีความสัมพันธ์ของผู้ชายด้วยกันซึ่งไม่เกี่ยวพันเชิงชู้สาวก็หลากหลายซับซ้อนกว่าที่คนทั่วไปเข้าใจ แต่ถ้าตัดออกมาเป็นคำง่ายๆ ก็ดูจะเป็นจำพวกเคารพ ยกย่อง ยึดเป็นแบบอย่าง เทิดทูนด้วยเรื่องสักเรื่อง แน่นอนว่าเป็นไทไม่เห็นว่าตนเองมีอะไรให้ใจเย็นติดเขาแจแบบนั้น ขณะเดียวกันก็ไม่เคยคิดไปในทางอื่น
ทว่าหลังๆ ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าใจเย็นรู้ตนเองในแบบไหน
“มึงชอบผู้หญิงแบบไหน” สุดท้ายเป็นไทก็ตัดสินใจทำลายความเงียบด้วยการถามเรื่องผู้หญิง
“น่ารัก” ใจเย็นตอบแทบไม่ต้องคิด
“สัด ใครก็ชอบผู้หญิงน่ารักปะ เอาแบบนิสัยดิ เด็ก ผู้ใหญ่ ขี้อ้อน”
คราวนี้คำถามดูทำให้อีกฝ่ายคิดอยู่นาน เป็นไทอาศัยเวลานั้นจุดบุหรี่มวนใหม่สูบ
“ไม่รู้สิครับ” ในที่สุดก็ตอบออกมา “แล้วเป็นไทล่ะ”
“ก็คง...ผู้หญิงที่พึ่งตัวเองได้”
“งั้นเหรอ” ใจเย็นตอบรับ “ผู้หญิงที่พึ่งตัวเองได้น่ะเท่จะตาย...ไม่นานแม่เพิ่งพูดแบบนี้พอดี”
เป็นไทเงียบ ไม่รู้จะตอบรับอะไร ขณะที่ในใจก็คิดว่าคำพูดแบบนี้คงไม่หลุดออกจากปากแม่ของเขาเอง
“แต่ผมก็ไม่รู้อยู่ดีว่าชอบผู้หญิงแบบไหน”
“มึงไม่เคยรู้อะไรตัวเองเลยต่างหาก”
“ก็รู้ว่าชอบเป็นไทนะ”
“พอ รำคาญ”
ไม่รู้ว่ากี่ครั้งที่ใจเย็นพูดว่า ‘ชอบ’ และก็ไม่รู้ว่ากี่ครั้งที่เขาจะตอบด้วยคำพูดไร้เยื่อใย กระนั้นใจเย็นก็ยังยิ้ม ยิ้มเป็นเด็กๆ ซึ่งรอยยิ้มที่ดูไม่คิดอะไรให้ลึกซึ้งเลยแบบนั้นก็ชวนให้เป็นไทได้รับอิทธิพลเหมือนกัน
อิทธิพลที่ว่าไม่เห็นต้องคิดอะไรให้มากมาย มีความสุขก็พอ
วันนั้นเองที่เป็นไทก็ยิ้มขำไปด้วย และกลิ่นบุหรี่ก็ดูจะเจือจางยิ่งกว่ากลิ่นดอกไม้ที่ลอยฟุ้งจากความรู้สึก
บางครั้งบางคราวนับจากวันนั้น เป็นไทจะคิดว่าดอกไม้ในแจกันแก้วดอกต่อไปจะเป็นอะไร และเพราะเขาปิดเทอมขณะที่ใจเย็นเปิดเทอม บางครั้งบางคราวที่อยากจะออกปากไล่ใจเย็นทั้งที่เจ้าตัวไม่มาให้เห็นหน้าจึงผุดพรายขึ้นมาบ้าง เป็นความรู้สึกประหลาด แต่ก็นวลเนียนคล้ายกลิ่นดอกไม้ ก่อนจะรู้สึกว่ามันฉุนแสบจมูกในวันหนึ่งของปลายเดือนมิถุนายน
มันเป็นวันอาทิตย์ที่เป็นไทออกมาสอนพิเศษเหมือนอย่างเคยๆ และมันก็คงเป็นหนึ่งในความบังเอิญรอบที่สามหรือสี่ เป็นไทจำไม่ได้ แต่ถ้าใจเย็นไม่คิดให้เขาเป็นครูสอนพิเศษ นี่ก็น่าจะเป็นความบังเอิญอีกครั้งที่พบกัน...โดยที่ครั้งนี้ใจเย็นไม่รู้ตัว
เป็นไทเห็นใจเย็นเดินจับมือกับเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักแบบที่ใจเย็นเคยพูดไว้ว่าเป็นแบบที่ชอบ ตอนที่เห็นก็แค่พึงนึกขึ้นได้ว่าใจเย็นนั้นคบผู้หญิงแบบเปลี่ยนไปเรื่อย เขาลืมนิสัยนี้สนิท เพราะนับจากวันแรกๆ ที่รู้จัก ใจเย็นก็ไม่ได้แสดงออกถึงเรื่องนี้ ตอนที่อยู่ด้วยกันจนเรียกได้ว่า ‘สนิท’ ก็ไม่เคยมีเรื่องนี้โผล่เข้ามาในความสัมพันธ์จนเขาลืมเลือน เป็นไทแค่มองตามผ่านกระจกของร้านกาแฟอย่างไม่รู้สึกอะไร แต่เมื่อถึงจุดหนึ่งของการกระทำ เขากลับรู้สึกขึ้นมาอย่างอัดล้น
มันเป็นความรู้สึกที่ว่าสำหรับใจเย็นแล้ว ที่แท้เขาก็ยังเป็นแค่ดาวเคราะห์ดวงหนึ่ง และใจเย็นยังเป็นดาวฤกษ์ที่ทุกสิ่งทุกอย่างในจักรวาลหมุนรอบตัว เป็นไทรู้สึกอย่างนั้นขึ้นมาในวินาทีที่ใจเย็นยิ้มให้ผู้หญิงคนนั้น ด้วยรอยยิ้มเหมือนเด็กๆ ที่ก็เพิ่งรู้ตัวว่าเขานึกว่าใจเย็นยิ้มให้เขาแบบนี้คนเดียว
ความสัมพันธ์ของพวกเขามันประหลาด
ไม่รู้ทำไมเมื่อประโยคที่เคยคิดแจ่มชัดในหัวอีกครั้ง ก็พลันปั่นป่วนเหมือนมีพายุสุริยะในความรู้สึก เป็นไทไม่รู้ว่าตนเองรู้สึกอะไรและต้องการอะไร ไม่แม้แต่จะอธิบายมันออกมาเป็นคำพูดได้ สิ่งที่เขาทำได้ตอนนี้คือขอตัวจากนักเรียนที่เขายังสอนค้างอยู่และเดินออกมาที่ลานจอดรถ จุดบุหรี่สูบ อัดวิญญาณนิโคตินเข้าปอด ให้มันกระชากเอาลมหายใจและความรู้สึกบ้าๆ บอๆ ที่จู่ๆ ก็เกิดขึ้นด้วยเรื่องเล็กน้อยแค่นั้นออกมา
แต่จนแล้วจนรอด จนหมดบุหรี่มวนที่สอง ที่สาม ที่สี่ ที่ห้า เป็นไทก็ยังไม่รู้ว่าทำไม สิ่งที่เขาทำได้ก็แค่สูบบุหรี่เข้าไปอีก
กระทั่งหมดทั้งซอง เขาก็ตอบได้แค่ว่าเพราะไม่อยากได้กลิ่นดอกไม้คลุ้งในจมูกจนหายใจไม่ออก
****************************************************************************************
เรื่องที่คุณเกษราจะฟ้องหย่าเดี๋ยวบอกทีหลังนะคะว่าทำไมลากยาวหลายเดือนยังเงียบหาย
ที่อยากจะพูดคือ รู้สึกว่านิยายเรื่องนี้คนอ่านไม่เยอะมาก ตอนหายไปและกลับมาก็ไม่คิดว่าจะมีคอมเม้นอะไร แต่พอเห็นว่ามีคนดีใจที่กลับมา มีคนรออยู่ ก็แบบ ดีใจง่ะ :hao5: เนี่ย เลยรีบเขียนต่อเลยค่ะ :hao7:
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ อาจช้าไปบ้างแต่บทจะมาก็มาพรวดๆ ติดกันสองตอนงี้แหละค่ะ แหะๆ
-
ในที่สุดก็มาแล้ววววว แถมสองตอนด้วย ตื่นเต้นมากเลยค่ะ ยิ่งกว่าถูกหวยเลย 555555
ตอนนี้เหมือนสถานะของทั้งคู่ถอยกลับไปอีกขั้นหนึ่งเลย แต่รู้สึกว่าเป็นไทจะรู้สึกตัวขึ้นมาอีกระดับเหมือนกันซะงั้น ฟฟฟฟฟ
เราชอบพาร์ทน้องพริมมากค่ะ ชอบที่คุณแยมใส่ใจตัวละครทุกตัวแบบนี้จัง แงงงง ชอบไปหมดเลยค่ะ ชอบโทนเรื่อง ชอบตัวละคร เราเริ่มต้นมาจากชอบนายขนมต้มเป็นไท จนตอนนี้ชอบไทยเย็นมากกว่าเป็นไทแล้ว (อ้าว) 5555
ที่ผ่านมาไม่ได้คอมเมนท์เลย แต่ต่อจากนี้จะคอมเมนท์บ่อยๆนะคะ สัญญาเลย 5555
เป็นกำลังใจให้นะคะ ฮึบๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อ่าน 2 ตอนรวด ดีจายยยย
กลับมาทั้งที มา 2 ตอนอย่างเร็วววว
หน่วงเกินไปแล้วว ใจเย็นหนูจะต้องเลิกนิสัยนี้นะ
ไม่งั้นเสียเป็นไทแน่ๆ
-
ก็เตรียมใจมาแล้วนะว่าเรื่องนี้มันโคตรจะดราม่า 55555555555
แต่พออ่านถึงตอนนี้อดคิดไม่ได้ว่า กว่าปมของทั้งสองคนจะถูกแก้ มันจะสายเกินไปรึป่าว
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
เป็นกำลังใจให้คนเขียนเน้อ o13
-
งานดราม่าก็มา
-
อยู่ในม่านบาหลีที่ครอบคลุมด้วยกลุ่มหมอกต่อไป
ดีใจที่มาต่อค่ะ เรารออ่านเสมอ สู้ ๆ นะ
-
:pig4:
-
22 – ฉากหลังที่ว่างเปล่า
ถ้าให้ใจเย็นบรรยายถึงคุณเกษราผู้เป็นแม่ของตนเอง สิ่งแรกที่ปรากฏในใจดูจะไม่ใช่นิยามถึงหญิงสาวผู้มอบความรักความอบอุ่น ไม่ใช่นิยามถึงผู้มีพระคุณล้นพ้น ไม่ใช่นิยามถึงครอบครัว บ้าน หรืออื่นใดทั้งนั้น แต่สิ่งแรกที่ปรากฏในใจกลับเป็นสัมผัส สัมผัสทางนาสิกประสาทที่กลิ่นหอมของดอกไม้อวลอบ
ใจเย็นรู้สึกแบบนั้นมาตั้งแต่เด็ก รู้สึกมาตั้งแต่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าดอกไม้เรียกว่าดอกไม้ มันคงเป็นความรู้สึกเดียวกันกับที่รู้สึกว่าคุณเกษราคือแม่ที่รักเขาตั้งแต่ยังไม่รู้ว่าแม่นั้นคืออะไร และคงต่อไปตราบจนชั่วชีวิตที่ใจเย็นจะได้กลิ่นดอกไม้หอมหวานเมื่อนึกถึงแม่ของตน
กระนั้นเลย ใจเย็นกลับไม่ได้สังเกตสังกาเลยว่ากลิ่นหอมของดอกไม้ในบ้านดูเจือจางลงได้สักพักแล้ว อาจเป็นรอยยิ้มของคุณเกษราที่มอบให้เขาเหมือนเดิมสม่ำเสมอจึงทำให้ไม่ได้คิดอะไร อาจเป็นเพราะระยะหลังมานี้เขาก็เอาแต่สนใจเรียนจนน่าประหลาด อาจเพราะคณิตศาสตร์ เคมี ชีวะ หรืออาจเพราะใดๆ ในโลกก็ได้ที่ทำให้ใครสักคนไม่ได้สังเกตความเปลี่ยนแปลงเล็กๆ น้อยๆ ของคนใกล้ตัว
แต่ถ้าจะว่ากันตามจริง ใดๆ ในโลกเหล่านั้นก็ล้วนมีที่มาจากเป็นไท – คนไกลตัวที่ใจเย็นอยากได้มาเป็นคนใกล้ตัวไม่สิ้นสุด
ต่างออกไปจากสัมผัสเวลาใจเย็นนึกถึงคุณเกษรา ตอนที่นึกถึงเป็นไท ใจเย็นไม่รู้สึกถึงกลิ่นดอกไม้ แต่ใจเย็นกลับเห็นภาพชัดขึ้นทุกทีว่าเป็นไทอยู่ท่ามกลางฉากหลังที่ว่างเปล่า อาจจะนั่งอยู่หน้าโต๊ะสักตัว นั่งอ่านอะไรบางอย่าง ไม่ก็เขียนอะไรขยุกขยิกหรือหมุนควงปากกาเล่น ซึ่งเป็นมุมที่เขามักจะได้มองในซุ้มม่านบาหลี
แต่บ่อยครั้งที่เขานึกฉากหลังไม่ออก
บ่อยครั้งที่โดนม่านควันบุหรี่บดบังความว่างเปล่าเบื้องหลังร่างของเป็นไททั้งที่เขาก็เคยเห็นเป็นไทสูบบุหรี่อยู่ไม่กี่ครั้ง บ่อยครั้งที่เขาเห็นภาพเป็นไทนั่งเล่นอยู่กับเพื่อนที่มหาวิทยาลัยแต่เขานึกภาพลานหน้าคณะไม่ออก จนท้ายที่สุด หลายต่อหลายครั้งภาพฉากหลังในความคิดก็กลายเป็นสวนดอกไม้ สระน้ำ สะพานข้ามน้ำตก ห้องโถง ห้องนั่งเล่น ห้องนอน ที่ไหนก็ได้ที่เป็นสถานที่ของเขา เหล่านั้นถูกแทนที่เข้าไปราวกับถูกจับวาง ซึ่งใจเย็นก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นเช่นนั้น พอๆ กับที่เขาไม่เข้าใจว่าการคบผู้หญิงหลายคนนั้นผิดตรงไหน
อย่างไรก็ตาม ถึงภาพเป็นไทจะชัดเพียงใดในทรงจำ ใจเย็นก็ยังเบื่ออยู่ดีที่จะไม่ได้เห็นตัวจริง
เปิดเทอมของมหาวิทยาลัยวนมาอีกครั้ง และเหมือนเดิมที่เป็นไทชอบบอกว่าไม่ว่างต่อให้เขาไปหาในตอนเย็น ไม่ว่าง ไม่ว่าง จนใจเย็นเริ่มชิน แถมถูกสมทบมาด้วยว่าปีสามเป็นปีที่จะเรียนหนักที่สุด หนักตั้งแต่เริ่มแรก และไล่ให้ใจเย็นกลับมาห่วงเรื่องเรียนของตนเอง แน่นอนว่าใจเย็นก็กลับมาสบตากับชีวะ เคมี ลามไปถึงฟิสิกส์ในบางที กระทั่งรู้ตัวว่าเป็นไทไม่ยอมสบตากับเขาก็ตอนที่นั่งอยู่กับนายคำนวณคนเดิมนั่นแหละ
เริ่มแรกใจเย็นจับสังเกตได้ว่าระหว่างที่สอน มือของเป็นไทที่มักควงปากกาเล่นอยู่บ่อยๆ ก็กลับไม่สนใจการเล่นนั้น ดูจับจดกับการกดปุ่มปากกาเสียมากกว่า บ้างก็ปลีกตัวไปเข้าห้องน้ำ อันที่จริงสิ่งเหล่านี้ดูเป็นเรื่องเล็กๆ แต่ก็ชัดขยายใหญ่เมื่อรู้สึกว่าเป็นไทหลบหน้าทั้งๆ ที่นั่งข้างๆ
“เป็นไท” สุดท้ายใจเย็นก็ทนความสงสัยไม่ไหว
“อะไร”
“มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”
“เรื่องอะไรของมึง”
“ผมสังเกตได้นะ”
พอพูดประโยคนี้ อีกฝ่ายก็เงียบชะงักเหมือนนึกคำโต้ตอบทันควันไม่ออก ยิ่งเสริมว่าข้อสันนิษฐานของใจเย็นถูก
“มึงคิดไปเองปะ สะเหล่อ”
และไม่ผิดคาดนักที่จะถูกด่าแถมมาด้วย
ที่สุดใจเย็นก็ถอดใจ เพราะรู้ว่าเรื่องที่เป็นไทไม่คิดจะพูด ตื๊อไปก็เท่านั้น แต่นั่นก็ยิ่งทำให้ใจเย็นละเอียดลออในการสังเกตมากขึ้น และยิ่งสังเกตก็ยิ่งชัด ชัดว่าภาพของเป็นไทในความคิดที่ไร้ซึ่งฉากหลังนั้นห่างไกลออกไปทุกที ทุกที
จนเมื่อกลัวจะเหลือแต่ความว่างเปล่า วันฝนตกของเดือนกันยาที่เป็นไทยังคงบอกว่าไม่ว่าง ใจเย็นก็ขับรถไปหาที่คณะ หวังว่าฝนจะเป็นข้ออ้างให้เป็นไทกลับกับเขา และถึงจะไม่ว่าง มีธุระดึกดื่น เขาก็ตั้งใจที่จะรอ
ซึ่งความตั้งใจนั้นก็ทำให้ได้รู้ว่าจริงๆ แล้วเป็นไทไม่ได้ยุ่งเหยิงทางตารางชีวิตขนาดนั้น เพราะใจเย็นสังเกตได้ถึงสีหน้าที่ดูอึดอัดใจก่อนจะขอปลีกตัวออกจากกลุ่มเพื่อนเพื่อกลับบ้านกับเขา
“ไม่ต้องทำงานแล้วเหรอครับ” ใจเย็นถามตอนที่สตาร์ทรถ เครื่องเล่นเพลงส่งเสียงสำเนียงแจ๊สออกมา
“ส่วนของกูเสร็จแล้ว”
“งั้นเหรอ”
คำพูดติดปากส่งออกไปก่อนที่บทสนทนาจะเงียบงัน เหลือแต่เพลงแจ๊สที่บรรเลงต่อไปพร้อมกับสายฝน และแม้จะชวนคุย ไต่ถามว่าช่วงนี้มีเรื่องอะไรกวนใจไหม คำตอบก็ยังคงเป็นคำตอบเดิมๆ แถมพ่วงด้วยคำด่าก่อนเจ้าตัวจะก้มหน้าก้มตาเล่นมือถือเสียอย่างนั้น ให้ใจเย็นรู้สึกอึดอัดไปพร้อมกับจังหวะสวิงของเพลงแจ๊สที่เหมือนเร่งเร้าขึ้นทุกที
“มึงหยุดมาหากูได้ไหมวะ”
กระทั่งจังหวะเปลี่ยนเพลง จังหวะเดียวกันกับที่ไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียวราวผ่อนคลายลงพร้อมเม็ดฝนที่สร่างซา ใจเย็นก็ได้ยินประโยคไม่เข้าหูนั้น
“ทำไมล่ะ” ใจเย็นหันไปถาม เท้าไม่คิดแตะคันเร่ง
“ไม่คิดว่ามันแปลกเหรอวะ”
“ก็ไม่เห็นแปลกนี่ครับ”
“มีผู้ชายด้วยกันที่ไหนทำแบบนี้บ้างวะ”
เสียงแตรของรถคันหลังดังลั่นคั่นสนทนา ทำให้ใจเย็นต้องกลับไปสนใจเหยียบคันเร่งพารถไปตามทาง แม้ตอนนี้เขาอยากจะจับจ้องจดจ่อแต่กับสิ่งที่เป็นไทพูดออกมาก็ตาม
“ก็เราสนิทกันแล้วทำไม่ได้เหรอ”
“มันเกินไป”
“เกินไปยังไงครับ” พร้อมคำถามนี้ ใจเย็นหันไปมองอีกฝ่าย ครั้งนี้ได้สบกับดวงตาดวงเดิมที่ดูแฝงความกร้าวอย่างที่เป็นมาตลอด หากเหมือนมีอะไรหักความกร้าวลงให้หลบตาไปทางอื่นทันที ใจเย็นจึงกลับไปสนใจทางข้างหน้าเหมือนเดิม
“เอาเป็นว่าเพื่อนกูล้อ”
“ไม่เห็นต้องสนใจเลย”
“มึงมัน—”
“จะว่าไปก็เห็นโดนล้อมาแต่แรกแล้ว เป็นไทก็ไม่ซีเรียสอะไรนี่ครับ”
ครั้งนี้อีกฝ่ายชะงักเงียบเหมือนที่พูดมันแทงใจ แต่ก็พูดต่อในที่สุด
“แล้วไม่คิดเหรอว่าที่คนอื่นเขาล้อเพราะมันแปลก เรื่องแค่นี้มึงน่าจะเข้าใจได้”
“ทำไมไอ้สิ่งที่ผมแค่อยากทำมันแปลกล่ะครับ”
มองไปอีกที เขาเห็นเป็นไทขมวดคิ้วมุ่น “แล้วทำไมถึงอยากทำ”
“ผมก็บอกไปหลายครั้งแล้วว่าชอบ”
“กูเกลียดคำตอบนี้” ทันควันที่ถูกสวนกลับ และใจเย็นรู้สึกไม่สบายใจกว่าครั้งไหนๆ
“เป็นไทไม่อยากให้ผมชอบเหรอ”
“ชอบมีตั้งหลายแบบ มึงก็พูดอยู่ได้ว่าชอบกู รำคาญ”
“แล้วผมชอบเป็นไทแบบไหนไม่ได้—”
“เฮ้ย! ระวัง!”
เสียงร้องเตือนดังลั่น ทำให้ใจเย็นกลับไปมองทางข้างหน้าแล้วเหยียบเบรกได้ทันก่อนที่จะชนเข้ากับรถยนต์ที่ขับปาดเลนเพื่อยูเทิร์น โชคดีที่คันหลังอยู่ห่างพอจึงไม่เกิดอุบัติเหตุอะไร แต่ใจเย็นก็นิ่งอยู่สักพัก เหมือนหัวสมองปะติดปะต่อหลายสิ่งหลายอย่างได้ไม่ดีนัก ปล่อยรถทิ้งค้างอยู่เลนกลางกระทั่งได้ยินเสียงแตรรถดังไล่หลัง นั่นทำให้ใจเย็นตัดสินใจหักพวงมาลัยพารถไปทางซ้าย ขับเข้าซอยเล็กๆ และจอดนิ่ง เรียบเรียงเรื่องที่ต้องการจะพูด ใช่ คราวนี้แหละที่เขาตั้งใจจะพูดคุยกับเป็นไทให้รู้เรื่อง
“กูขอกลับเองดีกว่า”
ทว่า ไม่เป็นอย่างที่หวัง เป็นไทเอ่ยออกมาเสียง่ายๆ แล้วเปิดประตูลงจากรถ แน่นอนว่าใจเย็นเปิดประตูตาม หันไปหาเป็นไทที่เดินฉับๆ ไปด้านหลังแล้ว
“ฝนยังตกอยู่เลยนะครับ” เขาพูด และก็จริงตามนั้นที่ฝนซึ่งซาลงแล้วกลับเทกระหน่ำลงมาอีกรอบ แน่นอนว่ามันทำให้ผมเผ้าและเสื้อผ้าช่วงบนของเป็นไทเริ่มเปียกโชก แต่เหมือนนั่นเป็นสิ่งที่ตรึงอีกฝ่ายหยุดกับที่ “เป็นไทยังไม่ได้ตอบอะไรผมเลยสักอย่างด้วย”
และดูนิ่งนานกว่าเดิมเมื่อถึงคำพูดนั้น เหมือนคิดอะไรบางอย่าง ซึ่งใจเย็นสังเกตละเอียดลออเท่าใดก็คงยังไม่อาจหยั่งรู้ได้ เท้าของเขาจึงตั้งใจจะก้าวตามเป็นไทไป พลันอีกฝ่ายหันกลับมา ท่ามกลางหยาดน้ำที่พร่างพราว ไม่อาจเห็นชัดว่าแววตานั้นคิดอะไร แต่รู้ตัวอีกที เป็นไทก็เดินกลับเข้ามาหาและผลักร่างของเขาให้กลับมาอยู่บนเบาะหน้าคนขับ
“เมื่อกี้มึงถามว่าชอบแบบไหนไม่ได้ใช่มั้ย”
คำถามถูกจู่โจมจากคนที่ยืนอยู่นอกตัวรถแต่ยังโน้มตัวเข้ามาหา ครั้งนี้เห็นแววตาชัด ยังแฝงความกร้าวเอาไว้แต่ก็บรรจุเต็มไปด้วยความสับสน พอๆ กับเสียงกรีดร้องอลหม่านของแซกโซโฟนในเพลงแจ๊สที่กลับดังชัดขึ้นท่ามกลางเสียงของสายฝน เสียงกลองกระหน่ำด้วยจังหวะเดียวกัน บางครั้งกลับลัดจังหวะ เสียงเบสครวญคราง และจังหวะสวิงที่วิ่งวนในสับสน กดดัน อึดอัดก็พลันแตกระเบิดและเงียบดับลง
เหมือนว่าทุกความรู้สึกพร่างพรมพร้อมความเงียบที่ค่อยๆ โรยตัวจากฟากฟ้าเบื้องบน และแตะลงบนพื้นผิวริมฝีปากของเขา
จูบ
เป็นไทจูบเขา
“แบบนี้”
และเอ่ยคำนั้นที่เขาไม่รู้แล้วว่าเป็นคำตอบของคำถามเรื่องอะไร รู้เพียงว่าเป็นไทตัวจริงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเหมือนไร้ซึ่งฉากหลังไม่ต่างจากเป็นไทในความระลึกถึงของเขา และเมื่อดูห่างไกลออกไปจากการที่เจ้าตัวผละออกและทำท่าจะปิดประตูรถหนีไปดื้อๆ ใจเย็นก็ผลักประตูออกอ้ากว้าง ก่อนกระชากร่างของเป็นไทกลับเข้ามาในตัวรถ กระแทกหลังอีกฝ่ายเข้าชนกับพวงมาลัยจนเสียงแตรของรถดังลั่น แต่ใจเย็นไม่ได้ยิน
เขาไม่ได้ยินอะไรเลยนอกจากเสียงกรีดร้องของเพลงแจ๊ส เสียงของสายฝน และเสียงกลองสแนร์ที่ระรัวอยู่ข้างในใจ เหมือนจะได้เห็นแววตาตกใจของเป็นไทแต่ก็จำไม่ได้แล้วว่าตกใจเรื่องอะไร เขากดจูบอีกฝ่าย ใช่ ไม่น่าจะมีกริยาใดเหมาะกับการกระทำตอนนี้นอกจากคำนี้อีกแล้ว กด จูบ บดเบียดลิ้นร้อนและดูดดื่มสิ่งที่กระหายอยู่ลึกๆ ข้างในใจมาตลอด ดำดิ่งไขว่คว้าควานหาและหวังจะกระชากจิตวิญญาณสักส่วนขึ้นมาเพื่อเก็บกลืนและไม่คิดจะคืนให้แม้แต่น้อย
พลันในความมืดมิดหลังเปลือกตานั้น ใจเย็นก็สัมผัสได้ถึงภาพของเป็นไทที่ไร้ฉากหลังขึ้นมาอีกครั้ง เป็นสารพัดภาพสารพัดความทรงจำที่พร่างพรูลงมาซ้อนทับสลับกันไปเหมือนไม่มีสิ้นสุด แต่ใจเย็นกลับเข้าใจแล้วว่าทำไมจิตใจของเขาจับวางสถานที่ที่อยู่ในครอบครองของตนเองให้เป็นฉากหลังของเป็นไทยามที่คิดถึงอยู่ในมโนสำนึก
ก็แค่ย้ำชัดว่าเขาอยากได้คนคนนี้มาเป็นของตนเองไม่ใช่หรือ
**********************************************************************
เป็นตอนที่เขียนสนุกมากเลยค่ะ :o8:
-
ใจเย็น เป็นไท :กอด1: :กอด1: :กอด1:
เหมือนทั้งสองคนจะชัดเจนใความรู้สึกแล้ว
ใจเย็น รู้ตัวว่าชอบเป็นไทตั้งแต่แรกแล้ว
เป็นไท ค่อยๆรู้สึกตัว
หลังจากนี้ เป็นไท ใจเย็น จะเป็นอย่างไร :ling1: :ling1: :ling1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มาแล้วววว มาเร็วมากเลยยยย แต่รู้สึกมันสั้นมากเลยค่ะ :sad4: อันนี้เรารู้สึกไปเอง รึมันสั้นจริงก็ไม่รู้ ฟฟฟฟฟ
ในที่สุดเขาก็จูบกันแล้วววววว ดีมากกกก งื้อออออ ฟินมากกก แต่แอบกลัวนะคะ ว่าใจเย็นทำแบบนี้ เป็นไทจะโกรธมั้ย คือสำหรับเราแล้วเป็นไทไม่ใช่คนประเภทที่จะบอกว่าขอโทษ รู้สึกผิดมากเลยนะ ดีกันเถอะ แล้วจะจบ เลยแอบกลัวว่ามันจะพาดราม่าไปอี๊กกกกกก แต่จริงๆก็ชอบดราม่านะคะ (อ้าว)
คือในขณะที่เป็นไทเหมือนจะรู้สึกตัวว่าชอบใจเย็นเพราะเห็นใจเย็นควงสาวเมื่อวันนั้น เลยพยายามตีตัวออกห่าง เพื่อเหตุผลอะไรบางอย่าง เพราะใจเย็นเป็นผู้ชาย? ใจเย็นชอบคบทีละหลายคน?? เราไม่อาจตีความได้ :hao5: :hao5: :hao5:
ส่วนใจเย็นก็ยังไม่เข้าใจว่าการกระทำบางอย่างตัวเองมันไม่ดี ไม่เข้าใจเป็นไทในบางเรื่อง แต่ก็ยังพยายามเข้าหา
สู้เขานะลูกกก เอาชนะใจนายขนมต้มให้ได้ #ใจเย็นตัวร้ายกับนายขนมต้ม ฟฟฟฟฟฟฟ
สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้เสมอเลยยย #ทีมใจเย็นสายเปย์ :impress2: :impress2: :impress2:
-
รออ่านมาตลอดค่ะ อย่าหายไปนานๆ อีกนะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
มันจะชัดเจนหรือสับสนกว่าเดิมเนี่ย
-
เป็นเรื่องที่มีเสน่ห์ชวนติดตามจริงๆ
เดาอะไรไม่ออกเลย ชวนลุ้นไปกับความคิดตัวละครมากๆ
-
รออ่านตอนต่อไปนะคะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ใจเย็นนนนน :hao5: ในที่สุดด
-
รู้ตัวสักทีนะ
-
ภาษาเขียนประหนึ่งเจ๊วีรพร
-
ยอมรับว่าชอบซึ่งกันและกัน ได้แบบ ความหวานมันอยู่ตรงหนายย
แต่ก็เข้าใจอะนะ คุมโทนกันมาแต่แรก ก็คงคุมโทนหน่วงจิตหน่วงใจกันต่อไป
-
ให้ใจเย็นมันรักเป็น....ท่าจะยาก
ต้องรอดูแม่เกษแล้วหละว่าจะทำให้อีเย็นรู้ว่าที่คบซ้อนมันไม่โอเค...ได้หรือเปล่า :เฮ้อ:
-
แค่ความเข้าใจตัวเองยังยากเลย แล้วจะพยายามไปเข้าใจคนอื่นทำเพื่อ
ใจเย็นเป็นไท อารมณ์หน่วงพอกัน รักก็ไม่รู้จัก ชอบก็ไม่รู้จัก ง่ายๆ คือเกลียดกันเป็นไง ยังตอบง่ายกว่า
อึมครึมมากค่ะ แต่ไม่อยากให้ดราม่าหนักมาก เพราะตอนนี้ก็หน่วงมากแล้ว
แล้วทั้งคู่ก็เป็นประมาณว่า จะยังไง ก็ขอให้กลับมาอยู่ในสายตา แบบไม่มีใคร
พอใจเย็นมี เป็นไทก็ระเบิดไปเลย
ทุกอย่างชัดเจนมาก แต่แค่ไม่รู้จักว่าต้องทำยังไง ค่อยๆก้าวนะ ลุ้นอยู่
-
อ๊ายยยย กร๊าวใจมากค่ะตอนล่าสุด
เราว่าเขาชอบกันแล้วล่ะค่ะ แต่ยังขาดการสื่อสารให้เข้าใจกัน
ปล.แต่แอบกังวลแทนใจเย็น เรื่องคุณเกษรา จะช็อกไปเลยไหมล่ะนี่
-
*** ขอแจ้งก่อนค่ะว่าตอนนี้ใช้บทสนทนาล้วนๆ ในการเล่าค่ะ
23 – ที่ตกลงกันไว้
“ถ้าผมจบ ม.6 แล้ว ผมยังไปหาเป็นไทได้ใช่ไหมครับ”
“ไม่ได้”
“ตอนแรกบอกว่าได้ไม่ใช่เหรอครับ”
“จะตอบแบบไหนมึงก็มาหาอยู่ดีไม่ใช่หรือไง”
“ถ้าเต็มใจให้ไปหา ผมจะดีใจกว่า”
“เออๆ ตอนนี้ก็ตั้งใจติวเหอะ”
“ขอคุยก่อนไม่ได้เหรอครับ”
“ธันวามึงจะสอบแล้วนะ เดือนหน้าเนี่ย”
“เป็นไทกังวลยิ่งกว่าแม่ผมอีก”
“กูแค่จะทำหน้าที่สอน”
“เป็นไทห่วงผมมากกว่า”
“คิดเองเออเองชิบหาย”
“ผมไม่คิดเองเออเองก็ได้ แต่ผมมีเรื่องจะบอกเป็นไท”
“ว่า”
“ผมรู้แล้วนะครับว่าผมอยากทำอะไร ผมอยากทำรายการสารคดีสัตว์โลก”
“...เอาจริง?”
“ครับ”
“คือมึงจะไปเป็นแบบใครนะ...ที่ตายไปแล้ว สตีฟ...”
“สตีฟ เออร์วิน”
“เออ จะไปเป็นแบบนั้นหรือไง นึกภาพไม่ออกเลย ไม่เข้ากับมึงด้วย”
“ว่าแล้วเป็นไทต้องขำ แต่ผมไม่ได้อยากเป็นพิธีกรอะ ผมอยากเป็นคนออกแบบรายการ”
“ออกแบบรายการ? ก็ต้องเป็นเจ้าของรายการปะ”
“ครับ ผมพูดถึงตำแหน่งนั้นแหละ แต่ถ้าจะให้ดีผมหมายถึงนายทุนที่ออกเงินให้รายการไปต่อได้”
“เหรอ... กูก็นึกว่ามึงอยากเข้าป่าไปถ้ำมองสัตว์”
“คือถึงผมจะชอบมองดูพวกมัน แต่ผมก็รู้ตัวว่าผมไม่ชอบความลำบากอะ”
“เออ... กูไม่แปลกใจ”
“ดูชัดขนาดนั้นเลยเหรอครับ”
“เออ ไอ้ลูกคนรวย แต่ถ้ามึงทำแล้วไม่ลงไปลุยเองจะสนุกเหรอวะ”
“จริงๆ สิ่งที่ผมชอบเกี่ยวกับสารคดีสัตว์โลกคือสคริปต์ เพราะรายการพวกนี้คงอยู่ไม่ได้ถ้าสคริปต์ไม่ดี คนดูคงเบื่อ ไม่อยากมาดูสัตว์แบบเรื่อยเปื่อยหรอก แต่ถ้ามีเนื้อเรื่องเหมือนเรื่องเล่ามันก็น่าดูน่ะครับ”
“อ่า กูก็ไม่ค่อยได้ดูหรอกนะ แต่จำได้ว่ารายการพวกนี้จะตั้งชื่อให้สัตว์ที่ไปติดตามปะ”
“ใช่ ประมาณนั้นแหละครับ”
“แต่จะสร้างเนื้อเรื่องได้ก็ต้องติดตามสัตว์ด้วยไม่ใช่หรือไง”
“ผมก็ยังไม่ค่อยแน่ใจกระบวนการสร้างหรอก แต่มันก็มีสารคดีอยู่สองแบบ แบบที่คนลงไปเป็นพิธีกรด้วย กับที่ตามติดชีวิตสัตว์อย่างเดียว ผมอยากทำแบบที่สอง เพราะธรรมชาติก็เป็นไปของมันเองให้เรามีเรื่องมาเล่าได้อะ อย่างแม่กบที่ขุดดินเป็นทางเชื่อมระหว่างแม่น้ำกับแอ่งน้ำที่กำลังจะแห้งเพื่อไม่ให้ลูกมันตาย แค่นี้ก็เอามาเล่าได้แล้ว เป็นดราม่าได้ด้วย หรือจะดราม่าครอบครัวใหญ่ก็ได้ อย่างล่าสุดที่ผมดูเป็นเรื่องของครอบครัวห่านในฝรั่งเศส ที่บินอพยพหนีหนาวไปทางใต้ ทีนี้มันก็จะเล่าว่ามีลูกห่านตัวหนึ่งที่นอกคอก เวลาตัวอื่นหยุดพักกันมันก็ออกไปเดินเล่นไกลๆ จนกลับมาไม่ทันเวลาเดินทางต่อ ทีนี้ก็บินตามและร้องหา ฝั่งพ่อแม่นึกได้แม่ก็บินกลับมาหาจนเจอกันในที่สุด จริงๆ มันก็ขึ้นอยู่กับตัดต่อด้วย แล้วก็... ก็ประมาณนี้แหละครับ”
“อะไรวะ แล้วก็อะไร จบเฉย”
“ก็ทำไมเป็นไทจ้องผมขนาดนั้นล่ะครับ”
“เขินหรือไง”
“เปล่าครับ”
“มึงรู้ตัวไหมเนี่ยว่าตอนเล่าโคตรดวงตาเป็นประกาย”
“...งั้นเหรอ”
“ไม่เคยเห็นมึงแบบนี้ พูดต่อดิ”
“แต่เป็นไทดูขำนะ”
“ก็ไม่ได้ขำเพราะมึงตลกหรอก กูว่าดีแล้ว”
“งั้นเหรอ”
“เล่าต่อดิ”
“ผมลืมหมดแล้ว”
“เอ้า”
“เป็นไทเล่าบ้างสิครับ เป็นการแลกเปลี่ยน”
“อะไรวะอยู่ดีๆ”
“เป็นไทก็ไม่เคยเล่าความฝันให้ผมฟังเลยนี่”
“ไม่รู้ดิ กูไม่รู้เริ่มไงด้วย”
“ทำไมถึงเรียนวิศวะก็ได้ครับ”
“ตอนเลือกก็แค่ถนัดเลข ไม่รู้จะเลือกอะไรด้วย แค่นั้นเลย”
“ไม่มีสตอรี่มากกว่านั้นเลยเหรอครับ”
“มึงดูอยากให้มีมากกว่าตัวกูเองอีกนะ”
“ก็ผมอยากฟัง”
“เออๆ จริงๆ กูมารู้สึกได้ตอนเรียนมากกว่า ว่าอย่างน้อยก็อยากสร้าง ไม่ใช่ทำลาย”
“...ไม่เห็นเข้าใจ”
“วิศวะมันก็งานสร้างทั้งนั้นไงเว้ย”
“อ่า”
“ถ้าได้สร้างอะไรสักอย่าง ได้ผลิตอะไรสักอย่าง มันก็น่าจะภูมิใจและรู้สึกมีค่าล่ะมั้ง ถ้าพูดถึงแบบดีๆ อะนะ ก็คงประมาณนี้”
“ผมก็ยังไม่ค่อยเข้าใจอยู่ดี”
“สมองมึงกลวงไง ถึงบอกให้รีบๆ เริ่มติวได้ละ”
“ผมเข้าใจแค่ว่าเป็นไทคงรู้สึกอยากมีค่า”
“...เออ ใครๆ ก็อยากมีค่าทั้งนั้นไม่ใช่หรือไง”
“งั้นเหรอ”
“มึงพูดคำนี้ทีไรก็รู้สึกว่ามึงไม่ได้เข้าใจอะไรในโลกนี้ทุกทีอะ อ้ะ อย่างมึงอยากทำรายการสารคดีสัตว์โลกเนี่ย ที่มึงพูดๆ มา มึงก็พูดถึงการทำสารคดีให้คนอยากดูด้วยไม่ใช่เหรอ ไม่ใช่สักแต่ว่าจะทำอะไรก็ได้เกี่ยวกับสัตว์อย่างเดียว แต่มึงอยากให้คนอื่นได้เห็นมันด้วย นั่นแหละแปลว่าอยากให้สิ่งที่ทำมันมีค่า”
“ตอนแรกผมไม่ได้คิดเรื่องนี้เลยนะครับ”
“แล้วมึงคิดว่าอะไร”
“คิดแค่ว่าถ้าอยากให้มันได้ถ่ายทอดออกไป ก่อนอื่นก็ต้องมีเงิน”
“...ฟังแล้วทาสทุนนิยมสัด”
“แต่ปลายทางก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอครับ ไม่ว่าจะได้มาจากอะไร สุดท้ายคืออยากให้มีคนได้ดูมันนั่นแหละ อีกอย่างถ้ามีเงินก็ใช้สร้างธุรกิจที่จะจ้างเป็นไทมาทำงานได้ด้วยนะครับ ไม่ดีเหรอ”
“มึงจะซื้อกูด้วยเงินหรือไง”
“ถ้าให้ซื้อนะครับ”
“เลิกพูดจาน่าหมั่นไส้ได้ละ”
“งั้นไม่พูดแต่ซื้อเลยได้ไหมครับ”
“ไม่ต้องทำเหี้ยอะไรทั้งนั้นอะ แล้วก็หยุดพูดจาแบบนี้ด้วย ลืมที่ตกลงกันไว้หรือไง”
“...ขอโทษครับ”
“ช่างมัน เริ่มเรียน—เออ จะว่าไปมึงจะเลือกเรียนคณะอะไรถ้ารู้เป้าหมายขนาดนี้แล้ว”
“ก็เกี่ยวกับสัตว์น่ะแหละครับ อาจจะสัตวแพทย์ ไม่ก็สัตววิทยา”
“แล้ว...พ่อแม่อนุญาต?”
“อนุญาตครับ เพราะจะเรียนอะไร ทำงานอะไร ผมก็จะทำธุรกิจต่อจากพ่อด้วย”
“มึงเลือกเองเหรอ”
“ใช่ เพราะผมอยากได้เงินมาทำสิ่งที่อยากทำ”
“ก็ไม่คิดว่ามึงจะพูดว่าอยากสานต่อธุรกิจที่พ่ออุตส่าห์สร้างมาอะไรแบบนี้หรอกนะ แต่ฟังคำพูดตรงๆ แบบนี้แล้วแม่งโคตรหมั่นไส้เลยว่ะ”
“อยู่กับเป็นไทแล้วผมพูดใจจริงได้หมดนี่ครับ”
“เออๆ”
“ก็เลยอยากอยู่ด้วย”
“รู้แล้วๆ เรียนต่อเหอะ”
“วันนี้ไม่ได้เอาปากกามาเหรอ”
“หมึกหมด มีแต่ดินสอ”
“งั้นเหรอ”
“เสาร์ที่แล้วค้างที่แคลคูลัสข้อนี้ใช่ไหม—”
“เป็นไท”
“อะไร”
“ไม่รู้ว่าสมควรพูดไหม แต่ผมว่าเป็นไทดูเศร้าๆ”
“ฮะ? เศร้าห่าอะไรมึง”
“ผมไม่รู้ ผมรู้แค่ว่าผมดูออก”
“ดูออกของมึงก็คิดเองเออเองทั้งนั้นปะ”
“งั้นเหรอ”
“เลิกนอกเรื่องได้แล้ว เรียนสักที”
“...จะพยายามครับ”
“กูจะเศร้าถ้ามึงนอกเรื่องอีกเนี่ยแหละ”
“ไม่นอกก็ได้ครับ”
“ก็ดี”
“เพราะไม่อยากให้เศร้าเลย”
***********************************************************************************
-
คุณพระคุณเจ้า ข้ามมาแบบนี้เลยย ตะเตือนใต จิตใจคนอยากรู้มันสั่นสะเทือนมากค่ะ แงงง :o12: :o12: รอตอนต่อจากนั้นอย่างใจจดใจจ่ออยู่นะคะ ฟฟฟฟฟฟฟฟ
บทสนทนาล้วนแบบนี้แปลกดีค่ะ ยังคงความใจเย็นผู้ร่ำรวยเช่นเดิม 5555 ไม่ใช่แค่ใจเย็นที่อยากซื้อเป็นไทด้วยเงินนะคะ เราก็อยากซื้อค่ะ :hao6: :hao6: :hao6: #ผิด
สู้ๆนะคะ :mew1:
-
เป็นตอนแรกที่ไม่อึมครึมเลยมั้งเนี่ยะ 55
-
ใจเย็น อ่านเป็นไทออกทุกอารมณ์สินะ
-
เล่าแบบนี้ก็โอเคน้าเราว่า ไม่ขัดใจค่าา
แต่แอบอยากรู้เหมือนกันว่าถัดจากฉากจับกดจูบเขาตกลงกันยังไงน้าา รอติดตามวันต่อไปค่าา
-
มึนแทนเป็นไท
ตะกายฝารอเฉลย
-
:pig4: :pig4: :pig4
-
24 – สะท้อน
กลิ่นดอกไม้ที่ทำให้หายใจไม่ออก สายฝน บทเพลงแจ๊ส ดึงดูด ผลักไส เสียงลมหายใจที่ฟังหนักเหมือนแบกบางอย่างไว้ เสียงเอ่ยเรียกชื่อเขา เป็นไท เป็นไท เสียงเรียกจากใจเย็น แหบห้วน และหื่นกระหาย
“อยากมีอะไรด้วย”
เป็นประโยคที่เหมือนทำให้สร่างมึนเมาของกลิ่นดอกไม้เพราะรู้ดีว่าเกินขอบเขตของจักรวาลความรู้สึก สิ่งที่ตบกลับเข้าขอบเขตได้จึงเป็นความรุนแรง เป็นไทง้างหมัดเหวี่ยงเข้าหน้าของใจเย็น ทั้งตั้งใจและไม่ตั้งใจ แต่ผลลัพธ์ชะงักค้างก็ทำให้เขาค่อนข้างตกใจ รู้สึกผิด สับสน จนสุดท้ายก็ฉกฉวยโอกาสจากความเงียบเพื่อจะหนีไปอีกครั้ง เขาผลักประตูรถให้ปิด และน่าประหลาดที่ในชั่ววินาทีสั้นๆ บนกระจกที่พร่างพรมหยาดน้ำให้มัวเมาเงาเลือนรางของตัวเอง เขาเห็นแววตาของตัวเองชัดบนนั้น แต่บอกไม่ได้เลยว่าเป็นแววตาของความรู้สึกใด
เป็นไท ผมขอโทษ – เขาได้ยินประโยคนั้นดังตามหลังมา – อย่ากลับไปทั้งแบบนี้เลยนะ – ฟังเป็นเสียงอ้อนวอนด้วยหัวใจที่เขาเคยได้ยินไม่กี่ครั้งในชีวิต ก่อนจะถูกสาดซัดซ้ำด้วยประโยคสั้นๆ – ฝนยังตกอยู่เลยนะ
ถึงจะคิดว่าซับซ้อนสับสน แต่นิยามสั้นๆ ของความรู้สึกที่ทำให้เป็นไทเดินกลับไปที่รถคงเป็นคำว่า ‘ใจอ่อน’ เขากลับมานั่งลงที่เบาะข้างคนขับ ต่างจากฉากจุบเมื่อครู่ที่ประตูจะเปิดอ้าค้าง ตอนนั้นประตูปิดหมดแล้วทุกบาน เสียงฝนจึงเบาลงเหลือเพียงเม็ดฝนไร้มารยาทที่ดิ่งตัวเข้าเคาะกระจก
“ทำไมเป็นไทพูดว่าผมจะชอบเป็นไทแบบนี้ไม่ได้” นานกว่าที่ประโยคคำถามนี้จะเริ่มขึ้นหลังเสียงเพลงแจ๊สถูกกดปิด และเป็นไทก็ไม่รู้จะนำคำพูดใดมาปกปิดความเงียบ จนกระทั่ง “ในเมื่อเป็นไทจูบผมก่อน”
“...ก็เพื่อที่จะบอกว่าไม่ได้”
“งั้นไม่ให้ผมเอา เพื่อที่จะบอกว่าเอาไม่ได้ไปเลยล่ะ”
เป็นไทรู้ตัวว่าคำตอบของตัวเองงี่เง่า แต่ก็ไม่คิดว่าจะได้ยินประโยคเสียดแทงหลายจุดความรู้สึก ทั้งตกใจในเนื้อความ ทั้งตกใจในน้ำเสียงแข็งกร้าว ใจเย็นดูหงุดหงิดจากขัดใจแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน และก็ไม่คาดว่าจะได้เห็น
“ขอโทษครับ” แต่พลันก็เพลาเบาบางลงเมื่อรู้ตัวพร้อมกับแววตาที่ค่อยๆ อ่อนลง “แต่ยังไง...มันคงแปลว่าผมชอบเป็นไทแบบนี้”
“แน่ใจหรือไง”
“แน่ใจพอๆ กับที่เป็นไทชอบไอติมสตรอเบอร์รี่”
อีกครั้งที่คำตอบชวนให้ไม่คาดคิด เป็นไทไม่คิดว่าจะได้ยินเรื่องเกี่ยวกับไอศกรีมรสสตรอเบอร์รี่ในเวลานั้น แต่มันก็ดูเป็นคำยื่นยันที่ชวนให้เชื่อ เหมือนใจเย็นจะบอกว่ามองเขาออก และก็เฝ้ามองมาตลอด
ขณะเดียวกันมันก็ชวนให้ปวดใจพิลึก
“แล้วคนอื่นๆ ของมึงล่ะ”
เพราะหลังคำถามนี้ใจเย็นกลับเงียบ ไม่ใช่เงียบเหมือนเจอคำถามที่คาดไม่ถึง แต่เงียบได้สุขุม เหมือนคิดค้นอะไรในความลุ่มลึกมากกว่าลนลานหาคำตอบ
“ทำไมล่ะครับ”
และเอ่ยคำถามที่ยืนยันชัดว่าไม่คิดว่ามันเป็นความผิดแม้แต่น้อย
“มึงไม่ได้ชอบกูหรอก”
ทันควันที่เป็นไทสวนกลับ เปิดประตูรถออกไปอีกครั้ง แต่ก็อีกที่ใจเย็นดึงรั้งไว้ได้ก่อน
“เป็นไท ผมต้องการคำตอบ” มองย้อนกลับไปยังแววตาคู่เดิมก็เห็นว่าหมายความแบบนั้นเต็มความหมาย “ผมอยากรู้จริงๆ ว่าทำไม”
เป็นไทลังเลอยู่ชั่วครู่ แต่สุดท้ายก็ดึงประตูรถให้กลับมาปิด
“มึงเคยรู้ไหมว่ามึงทำให้คนอื่นเขาเจ็บ อย่างพวกผู้หญิงที่มึงคบนั่นน่ะ รู้ไหม”
“รู้ครับ”
“เออ รู้แล้วทำไมยังทำ”
“ก็ผมไม่เห็นเข้าใจเลย”
“ไม่เข้าใจอะไร”
“ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเจ็บปวดกับเรื่องแบบนี้”
วินาทีที่ได้ยินคำตอบนั้น เป็นไทก็พาลอยากจะไม่เข้าใจอะไรบนโลกนี้เลย เหมือนกับที่ใจเย็นไม่เข้าใจมันจริงๆ แบบไม่ได้เสแสร้ง เพราะถ้าไม่เข้าใจก็คงไม่ต้องเจ็บปวด ถ้าไม่เข้าใจก็คงไม่คิดค้นลงไปว่าอะไรที่ทำให้ใจเย็นเป็นแบบนี้ สังคมงั้นหรือ? ครอบครัวงั้นหรือ? หรือเป็นตัวของใจเย็นเองที่ไม่คิดจะทำความเข้าใจความเจ็บปวดของผู้อื่น
ยิ่งคิด ก็ยิ่งเจ็บปวดขึ้นมา เจ็บปวดแบบที่ใจเย็นไม่มีวันเข้าใจ
“ทำไมครับ มันผิดเหมือนไปฆ่าคนตายเลยเหรอ”
และยิ่งใจเย็นส่งคำถามนี้แทรกกลางความอึดอัด ก็ยิ่งย้ำชัดเช่นนั้น
“มึงคงไม่เคยชอบใครจริงๆ”
“ชอบสิครับ”
“แล้วถ้าคนที่มึงชอบ มีคนอื่นเหมือนที่มึงมีล่ะ”
“ก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้”
เป็นไทรู้สึกเหมือนเม็ดฝนไร้มารยาทขึ้นทุกทีในเวลานั้น มันดิ่งตัวลงเคาะกระจกหนักและแรงขึ้น รุมเร้าให้เขายิ่งสับสนอลอึงไปพร้อมกับกลิ่นดอกไม้ที่แสบจมูกทั้งที่เคยอ่อนโยน
“ถ้าเป็นกูล่ะ” เขาถามออกไปเสียงแผ่ว “บอกว่าชอบกูไม่ใช่หรือไง ถ้ากูมีคนอื่นล่ะ”
อีกครั้งที่ใจเย็นเงียบ และอีกครั้งที่ดูจะไม่ได้เงียบเพราะลนลานหาคำตอบ “ถ้าเป็นไทมีความสุขก็ดีครับ”
เพราะมันชัดเจนเหลือเกินว่าไม่มีอะไรที่จะเปลี่ยนใจเย็นได้ง่ายๆ
“แค่อย่าหายไปจากผม—”
“มึงไม่ได้ชอบกูหรอก” เป็นไทไม่รอฟังให้จบ “กูก็ไม่ได้ชอบมึงด้วย
น้ำเสียงมั่นคงจนเผลอแน่ใจไปแล้วว่าไม่ได้โกหก
“แต่...ผมอยากให้เป็นไทอยู่ข้างๆ นะ”
“กูก็อยาก” เป็นที่สัตย์จริงแม้น้ำเสียงสั่นไหว “แต่แค่อยากอยู่ด้วย ก็ไม่ได้หมายความว่าชอบไม่ใช่หรือไง”
“แต่—”
“แค่อย่าหายไปจากกันใช่ไหมที่พูดเมื่อกี้ เออ กูไม่หายไปไหนหรอก แต่ช่วยลืมสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ไปด้วย”
ใจเย็นเงียบ แต่ครั้งนี้ดูเป็นความเงียบที่ว่างเปล่า
“ทำความเข้าใจใหม่ด้วยว่าที่คิดว่ารู้สึกอะไรจนลามปามมันเป็นเรื่องเข้าใจผิด”
ฝนหยุดตกหลังประโยคนั้น สร่าซาพร้อมจางกลิ่นดอกไม้ที่ทำให้เจ็บปวด และในความพลิกผันของสัมพันธ์ ข้อตกลงต่างๆ เกิดขึ้น ขีดเส้นแบ่งสิ่งที่ทำได้และไม่ได้ แม้แต่คำพูดคำจาบางอย่าง เพื่อไม่ให้สัมพันธ์เลยเถิด เพื่อไม่ให้เข้าใจผิดอีก เพื่อคงความสัมพันธ์เอาไว้
แม้จะไม่มีฝ่ายไหนเคยถามเลยว่าความสัมพันธ์นี้คืออะไร
ควันบุหรี่ลอยอ้อยอิ่งในอากาศของเดือนมกราคม อากาศร้อนแบบไม่ปรานีปราศรัยใดๆ เป็นไทนั่งอยู่ในลานจอดรถที่อบอ้าวเพราะไร้ลม มันเป็นลานจอดรถเดียวกันกับที่ใจเย็นลองสูบบุหรี่แล้วสำลักจนน้ำหูน้ำตาไหลให้ขบขัน คิดย้อนภาพนั้นก็ยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อย แต่ไม่นานก็จางหายคล้ายควันบุหรี่ บ่อยครั้งที่เป็นไทนึกเรื่องของใจเย็นและปล่อยมันปลิดปลิวหายไป โดยที่ก็ไม่เคยรวบรวมกลับมานับดูว่ามันมหาศาลแค่ไหน
ทั้งเรื่องของดอกไม้ในแจกันแก้ว เรื่องของหมาชื่อทันใจและใจเย็น เรื่องของการชอบเฝ้ามองผู้คน เรื่องสารคดีสัตว์โลกที่บอกว่าอยากทำ เรื่องของความฝันที่เป็นไทเองก็ไม่อยากให้มันแตกสลาย เรื่องเรียน เรื่องสอบ เรื่องของครอบครัว เรื่องของน้องทั้งสองคน และเรื่องของตัวเขา เรื่องที่ใจเย็นมักบอกว่าเขาคือส่วนประกอบตัวตนของใจเย็นเอง
ฟังเป็นคำหวาน หอมหวนคล้ายกลิ่นดอกไม้ แต่ก็รู้ดีว่าเขาไม่อาจครอบครองไว้เพียงผู้เดียว และเพราะขัดกับนิสัยหวงของที่คงทำให้สัมพันธ์ล่มสลายกลายเป็นซากปรักหักพังในสักวัน เป็นไทรู้สึกว่าสัมพันธ์ตอนนี้มันดีที่สุดแล้ว และก็ไม่ได้มีเรื่องให้ทุกข์ร้อนอะไรด้วย
เขาบี้ไฟปลายมวนบุหรี่ให้มอดดับและทิ้งลงถังขยะ เดินผ่านรถที่จอดเป็นแนวแถวเพื่อกลับไปยังร้านของแม่ แต่ชั่ววูบหนึ่งที่สบตาเงาสะท้อนของตัวเองบนกระจก เขาเห็นแววตาของตัวเองชัดบนนั้น พลันขนลุกขึ้นมาที่เหมือนเห็นภาพซ้อนทับกับวนฝนตก เขายังคงบอกไม่ได้ว่าแววตานั้นเป็นแววตาของความรู้สึกใด
เป็นไทรีบก้าวยาวๆ กลับมายังร้านของแม่ แสงสว่างและอากาศเย็นทำให้รู้สึกสงบลง หากเสียงพูดคุยจุกจิกระหว่างแม่กับชนากานต์ผู้เป็นเพื่อนหุ้นส่วนก็ทำให้เขารู้สึกแสลงหู และจังหวะที่เขาจะขอตัวกลับก็ได้ยินสิ่งที่ทำให้รู้สึกชาวาบไปทั้งร่าง
“เป็นไท เมื่อกี้...แม่เจอพ่อเขาด้วย”
เขาไม่ได้ตอบอะไร แต่แม่ก็ยังคงพูดต่อ
“แปลกนะ คิดว่าจะทำเหมือนไม่รู้จักกันไปก็ดีแล้ว แต่เขากลับเข้ามาถามแม่ว่าสบายดีไหม เขา...ถามถึงลูกด้วยนะ”
วินาทีนั้นที่เป็นไทรู้สึกเกลียดแม่ขึ้นมาจับใจ ทั้งที่ก็รู้ดีว่าแม่ไม่ได้ผิดอะไร แต่เขาก็ห้ามความรู้สึกไม่ได้ พลันการหลบตาจากความเกลียดก็ทำให้เขาสบเข้ากับกระจกบานใหญ่ภายในมุมลองเสื้อของร้านที่ม่านเลื่อนเปิดทิ้งไว้
เป็นไทเห็นแววตาของตัวเองอีกครั้ง หากครั้งนี้เขาเห็นความเจ็บปวดของตนเอง เขารู้ตัวว่าแค่มีอะไรมาสะกิดให้นึกถึงเรื่องพ่อ ตัวของเขาก็จะคลอนแคลนสั่นไหวด้วยเจ็บปวด แต่ความเจ็บปวดในครั้งนี้มันลึกกว่านั้น เพราะเขาเคยคิดเอาไว้ว่าจะมีคนคอยรับไว้ยามที่เขาร่วงหล่น แต่ความจริงไม่มีแล้ว
มันเป็นความเจ็บปวดสืบจากสัมพันธ์ระหว่างเขากับใจเย็น ที่ต่อให้คิดว่าดีแค่ไหนก็จะมีช่องโหว่ เป็นช่องโหว่ที่ทำให้เขาไม่สามารถแบ่งปันความเจ็บปวดในทุกๆ เรื่องให้ฟังได้อย่างที่ต้องการ ไม่สามารถไปทำตัวอ่อนแออยู่ข้างๆ ปล่อยให้อีกฝ่ายลูบหัวตามอำเภอใจอย่างที่เคยทำ เพราะถ้าทำก็จะกลายเป็นการเลยเถิด และพอเลยเถิดถลำลึกก็จะกลายเป็นความเจ็บปวดไร้สิ้นสุด โดยที่ช่องโหว่ก็ไม่ได้หายไปหรือหดแคบเล็กลงเลยสักนิด
และเป็นไทก็ไม่แน่ใจว่าเขาไม่มีความสามารถพอจะหาสิ่งมาอุดช่องโหว่นั้น หรือเป็นใจเย็นเองที่ซ่อนมันไว้โดยไม่มีวันนำออกมาให้ใครเห็นง่ายๆ
แต่ที่รู้ตอนนี้ เป็นไทรู้แล้วว่าแววตาของเขาในวันฝนตกกำลังสะท้อนอะไร เพราะมันไม่ต่างจากแววตาของเขาตอนนี้เลย
มันเป็นแววตาของความขลาดกลัวที่รู้ดีว่าอะไรๆ ก็จะไม่เป็นดังหวังเลยสักอย่าง
******************************************************************************
ติดแท็ก #ใจเย็นกับเป็นไท ไปพูดคุยกันได้นะคะ
คิดว่าเรื่องนี้น่าจะเดินมากลางครึ่งเรื่องแล้วแหละ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันเสมอมานะคะ ก็อยากให้ติดตามต่อไปเนอะ :mew1:
-
เมื่อไหร่ใจเย็นจะมีหัวใจ
-
ใจเย็น กับเป็นไท
เหมือนสองคน สวนทางทางกัน
ใจเย็น ไม่เข้าใจเรื่องรักแบบเป็นรักเดียว ผูกพันแค่คนๆเดียว
เป็นไท ขลาดกลัว ว่าถ้ารักแล้วจะไม่เป็นอย่างที่คิด
กลัว ใจเย็นมีคนอื่นอีก
กลัว ต้องเลิกกัน
จะมีอะไรมาทำให้ใจเย็นรักเป็น
และเป็นไท เลิกกลัว ได้นะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สับสน เจ็บปวด และว้าเหว่มาก
-
โอยยย อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาคลอเลยค่ะ
-
เป็นไทชอบใจเย็นแล้วแน่ๆ :katai1:
-
เอาเข้าไป หน่วงกันเข้าไป
-
เริ่มเข้าประเด็นแบบจริงๆจังแล้ว ความสนุกมันเริ่มแล้ววววว
-
25 – อินทรีหัวขาว
ใจเย็นจำได้ว่ามันเป็นช่วงเย็นวันศุกร์ของปิดเทอมที่น่าจะยาวนานที่สุดในชีวิต เขากำลังนั่งดูรายการสารดีสัตว์โลกอยู่ในห้องนั่งเล่น ซึมซับเรื่องราวของอินทรีหัวขาว นกนักล่าที่เป็นตำนานอันน่าเกรงขามหากก็ใกล้สูญพันธุ์เต็มที ด้วยต้องต่อสู้กับสภาพแวดล้อมอันโหดร้ายจากธรรมชาติและมนุษย์ ทั้งยังเป็นสัตว์คู่แท้* ที่จะจับคู่เพียงครั้งเดียวตลอดชีวิต
ตอนที่มันกำลังโบยบินบนฟากฟ้าเพื่อล่าตัวมอร์มอต คุณเกษราแม่ของเขาก็เลื่อนเปิดประตูกระจกเดินเข้ามาในห้อง ให้กลิ่นหอมของดอกไม้อบอวล ถามแบบไม่ต้องการคำตอบว่าดูรายการนี้อีกแล้วหรือ ก่อนจะนั่งลงข้างๆ เขา นั่งเงียบๆ เหมือนเพียงต้องร่วมวงดูด้วย กระทั่งถึงช่วงการจับคู่ของอินทรี คุณเกษราก็ถามขึ้น
“ใจเย็นไม่คิดจะไปเรียนต่างประเทศเลยเหรอ”
บ่อยครั้ง เรียกได้ว่าบ่อยครั้ง ที่ระยะหลังมานี้คุณเกษราจะเอ่ยถามเรื่องนี้ ทั้งที่ปกติแล้วจะปล่อยให้เขาเป็นหัวคิด เห็นดีเห็นงามตามตลอดไม่ว่าเรื่องอะไร แน่นอนว่าใจเย็นแปลกใจแต่ก็ไม่ได้สงสัยอะไรนัก และครั้งนั้นก็แค่ส่ายหัวไปอย่างเคย ไม่ใช่ว่ามีเป้าหมายแน่วแน่เด็ดเดี่ยวอะไรในประเทศไทย ใจเย็นรู้ว่าอย่างไรการเรียนในต่างประเทศก็ให้โอกาสกว้างไกลกว่า แต่เหตุผลเดียวที่ใจเย็นไม่ไปก็คือเป็นไท
แม้ฟังดูเป็นเหตุผลบกพร่อง แต่มันก็สมบูรณ์แบบสำหรับใจเย็น เพราะแค่เหตุผลนี้ก็เพียงพอที่ทำให้เขาไม่อยากไปไหน ถ้าเขาเอ่ยปากบอกใครสักคนก็คงได้ยินคำพูดสะท้อนกลับว่าเขานั้นช่างเอาแต่ใจในเรื่องไม่เป็นเรื่อ ก็คงใช่ เขาเอาแต่ใจมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ใจเย็นรู้ดีและบอกตนเองเช่นนั้น โดยที่ไม่คิดพลิกเบื้องหลังความรู้สึกขึ้นมาดูเลยว่าแท้จริงแล้วเขานั้นกลัว กลัวว่าอะไรๆ จะไม่เป็นดังใจ
ในช่วงที่ใจเย็นต้องคร่ำเคร่งกับการสอบเข้าไม่ต่างจากเด็ก ม.6 คนอื่นๆ เป็นไทก็อยู่ในช่วงฝึกงานตามตารางของปีสามเทอมสอง ทำให้เวลาที่มีไม่ค่อยตรงกันนั้นทวีเท่า ยิ่งเป็นไทหมดหน้าที่สอนพิเศษเขาด้วยแล้วก็ยิ่งไม่ได้เจอหน้า แต่ใจเย็นก็ไม่รู้จะทำอย่างไร เขาจำข้อตกลงได้ดี ข้อตกลงที่จะไม่ก้าวก่ายอีกฝ่ายจนเกินควร ข้อตกลงที่จะทำให้คนเอาแต่ใจอย่างเขาไม่เอาแต่ใจ ข้อตกลงที่เขาไม่ชอบแต่ก็ยอมตามใจอีกฝ่าย
ใจเย็นไม่เข้าใจอะไรในความสัมพันธ์นี้นัก เขาไม่เข้าใจว่าทำไมถลำลึกไปกว่านี้ไม่ได้ เขาไม่เข้าใจว่าเป็นไทรู้สึกอย่างไร จนสุดท้ายเขาก็ได้แต่ปล่อยความไม่เข้าใจไว้เช่นนั้น ให้เหมือนกับที่เขาจะไม่เข้าใจอะไรเลยบนโลกใบนี้ และเมื่อปล่อยความเข้าใจให้ตกตะกอนนอนก้นบ่อ ก็เหลือเพียงสิ่งที่เขารู้สึก และเขายังคงรู้สึกอยากอยู่ข้างๆ เป็นไทเหมือนที่เป็นมาตลอดต่อให้จะไม่เข้าใจอะไรเลยก็ตาม
ขณะเดียวกัน ก็เพราะความรู้สึกอีกนั่นแหละที่ทำให้เขาบอกเป็นไทเป็นคนแรกเรื่องที่เขาสอบติดมหาวิทยาลัย เขาโทรไปหา รอสาย แน่ใจว่าตื่นเต้น แต่พอเอ่ยบอกและได้ยินเสียงของเป็นไทตอบกลับมา ก็ไม่แน่ใจว่าเมื่อครู่เขารู้สึกอะไร เพราะมั่นใจว่าหัวใจสูบฉีดแรงกว่าระหว่างที่รอสาย
“เออ รู้อยู่แล้วว่ามึงจะติด”
เป็นประโยคง่ายๆ ทั้งยังไร้คำแสดงความยินดีสมกับเป็นคนปลายสาย แต่ใจเย็นก็ไม่ได้ยินประโยคทำนองนี้จากใครอีกเลยแม้แต่จากแม่ของเขา หรือแม้แต่จากตัวของเขาเอง
ใจเย็นรู้สึกเหมือนถูกรู้จักตัวตนมากกว่าที่ตนเองรู้จัก หรือจะคิดตลบไปว่าใครๆ ก็รู้จักเขามากกว่าตัวเขาเอง เขาก็ยังดีใจ และแอบเสียดายที่ในตอนนั้นเป็นไทไม่ได้นั่งอยู่ตรงหน้า ในซุ้มม่านบาหลี ที่บนโต๊ะมีแจกันแก้วบรรจุดอกสวีทพีไว้ทุกปีของเดือนพฤษภาคม และทุกปีเป็นไทก็ไม่เคยจะดอมดมมันตามที่เขาบอกเลย
อย่างไรก็ตาม เขาก็หวังไว้ว่าเป็นไทจะมานั่งที่นี่อีก หรือบางครั้งอาจจะเปลี่ยนไปนั่งในห้องนั่งเล่น ห้องรับประทานอาหาร ห้องของเขา ตรงไหนก็ได้ที่เป็นอาณาบริเวณในครอบครองของเขา ใจเย็นหวังไว้เช่นนั้น หวังจนอาจฟุ้งคล้ายกลิ่นละอองเกสรดอกไม้ที่กระจัดกระจายภายในอากาศทั่วบ้านโดยไม่รู้ตัว
แต่กลิ่นเกสรนั้นก็มัวหมดลงในเย็นวันศุกร์อีกวันของปิดเทอมอันยาวนานก่อนจะขึ้นมหาวิทยาลัย
เหมือนเดิมที่ใจเย็นนั่งดูรายการเดิมอยู่ในห้องนั่งเล่น คราวนี้เป็นเรื่องราวของนกอัลบาทรอส สัตว์คู่แท้อีกชนิดที่ใกล้สูญพันธุ์ ชวนให้เขานึกถึงนกอินทรีหัวขาวที่เป็นหัวข้อให้เขาถกเถียงกับแม่จนจำเย็นวันนั้นได้ดี เขาบอกแม่ว่าสัตว์ใกล้สูญพันธ์ส่วนใหญ่มักเป็นสัตว์คู่แท้ ทำให้โอกาสในการดำรงเผ่าพันธุ์มีน้อยกว่าสัตว์คู่เทียมที่จับคู่ได้หลายครั้งตลอดชีวิต ซึ่งแม่ก็ถกเถียงว่ามันย่อมมีข้อดีเพราะจะร่วมกันดูแลลูกได้ดีกว่า แต่ก็อีก ใจเย็นเถียงกลับไปว่าสัตว์คู่เทียมก็ดูแลลูกของมันให้อยู่รอดได้เหมือนกัน กระทั่งเปรียบกับมนุษย์ที่แท้จริงแล้วก็เป็นสัตว์คู่เทียมตามบรรพบุรุษอย่างเอปยังดูแลลูกได้ดีเลย
ถึงตรงนี้คุณเกษราแม่ของเขาก็ดูหมดกำลังเถียง หล่อนหัวเราะเล็กๆ ตามนิสัยตอนเถียงแพ้ในเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แต่ใจเย็นสัมผัสได้ว่าหล่อนดูจริงจังกว่าปกติ
“แล้วใจเย็นคิดไหมว่าทำไมทุกวันนี้มนุษย์ถึงพยายามทำตัวเหมือนเป็นสัตว์คู่แท้”
“เริ่มต้นบรรทัดฐานนี้ก็เพื่อตัดความยุ่งยากในสังคมไม่ใช่เหรอครับ แต่ผมว่ามันยุ่งยากกว่าเดิมอีก”
“อา...”
ใจเย็นได้ยินเสียงคุณเกษราครวญคำนั้นดังชัด ก่อนประโยคต่อมาจะเสียงแผ่วจางก่อนจะเปลี่ยนเรื่องไปอย่างรวดเร็ว
“คงพูดเรื่องความรักไม่เข้าใจสินะ”
เย็นวันนั้นจึงเป็นเย็นวันศุกร์ที่ใจเย็นจำได้ดี เพราะสุดท้ายแล้วเขาก็ไม่ได้คำตอบอะไรที่ชัดเจน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมแม่ถึงพึมพำออกมาเรื่องความรักในเมื่อครอบครัวของตัวเองนั้นก็เป็นไปตามโครงสร้างของสัตว์คู่เทียม เป็นไปตามธรรมชาติของบรรพบุรุษและสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมส่วนใหญ่ สุดท้าย เหมือนเดิมๆ ใจเย็นจึงปล่อยผ่านไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนมาหวนนึกจริงจังเมื่อเห็นสัตว์คู่แท้อีกครั้งบนหน้าจอโทรทัศน์
พลันเมื่อสารคดีบรรยายถึงคู่ของนกอัลบาทรอสที่ออกเดินทางแยกกันไปหนึ่งปีและกลับมาพบกันอีกรอบก็ยังจับคู่เดิม คุณเกษราก็เลื่อนเปิดประตูกระจกเดินเข้ามาในห้อง หากครั้งนี้ใจเย็นกลับไม่รู้สึกถึงหอมหวานของดอกไม้
“ใจเย็น แม่มีเรื่องจะคุยด้วย”
จริงจังที่ได้ยินจากน้ำเสียงทำให้เขาผละสายตาจากสารคดีหันไปมอง คุณเกษราค่อยๆ หย่อนตัวลงนั่งข้างๆ เขา เอ่ยถามว่าปิดโทรทัศน์ก่อนได้ไหม ถ้าเป็นเวลาปกติเขาอาจแค่หรี่เสียง แต่แววตาของแม่ในตอนนี้ทำให้ใจเย็นเลือกกดปิดให้หน้าจอมืดดับ
“แม่มีเรื่องอะไรเหรอครับ”
“แม่จะไม่อ้อมค้อมนะ” หากถึงจะพูดเช่นนั้น คุณเกษรากลับอ้อมค้อมด้วยความเงียบ ราวต้องการสื่อสารผ่านแววตา ชวนให้ใจเย็นอึดอัด แต่สุดท้ายก็ขาวโพลนสว่างวาบ “แม่เพิ่งฟ้องหย่าพ่อ”
จากขาวโพลนไร้สิ้นสุดก็ค่อยๆ กลับมามีสีอาบแต้มย้อมสิ่งต่างๆ รอบสายตา แต่ใจเย็นรู้สึกเหมือนสีสันนั้นเพี้ยนไป ใช่ อะไรๆ ที่เขามองเห็นมันเพี้ยนไปหมดและเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจอย่างที่เขาไม่เคยเข้าใจอะไรเลย หากทวีเท่าทับถมยิ่งกว่านั้นจนเขากลัวว่าจะพาตัวเองขึ้นมาจากทับถมนั้นไม่ได้เลย
ใจเย็นรู้สึกว่าลำคอตัวเองแห้งผากฉับพลันทั้งที่คำถามเป็นล้านๆ ก็ประเดประดังขึ้นมาในหัว จนสุดท้ายก็ได้แต่ถามไปว่าทำไม ทำไม หากแม่ก็ดูจะกลั่นกรองคำพูดออกมาได้ยากเมื่อเผชิญความจริง ใจเย็นรู้สึกเหมือนจะเห็นน้ำตาของหล่อนไหลออกมา
“พ่อ...พ่อทำอะไรไม่ดีกับแม่เหรอ”
ประโยคนั้นเองที่คุณเกษราร้องไห้ และใจเย็นรู้สึกเหมือนหัวใจสลาย
“ใจเย็นจำเรื่องนกอินทรีหัวขาวที่เราเถียงกันได้ไหม”
“ได้... ผมจำได้”
“ใจเย็นยังจำได้ไหมที่แม่ถามว่าทำไมทุกวันนี้มนุษย์ถึงพยายามทำตัวเป็นสัตว์คู่แท้”
“จำได้ครับ”
“ถ้าแม่ตอบว่าความรัก ใจเย็นจะเข้าใจไหม”
ใจเย็นเงียบ และนั่นก็ทำให้คุณเกษราเข้าใจว่าลูกชายของหล่อนไม่เคยเข้าใจสิ่งที่เรียกว่าความรักเลย
“แม่ขอโทษนะที่ทำให้ลูกไม่เข้าใจมัน” คุณเกษราเอ่ยเสียงเครือ “งั้นแม่จะอธิบายแบบที่ง่ายที่สุดในตอนนี้ การที่มนุษย์ทำตัวเป็นสัตว์คู่แท้น่ะ ไม่ใช่เพียงเพราะทำตามข้อตกลงทางสังคมหรอกนะ เพราะใจเย็นก็เห็นใช่ไหมว่ายังคงวุ่นวายอยู่ดี”
“แล้ว...มันเพราะอะไรล่ะครับ”
คุณเกษราเงียบไปชั่วครู่ ปาดน้ำตาที่หลั่งรินบนพวงแก้ม ก่อนจะพูดออกมาอย่างฉะฉาน ไม่สั่นเครือ และฟังดูเข้มแข็งปราศจากอ่อนแอใดๆ
“มันคือการที่มนุษย์รู้ว่าคนอื่นจะเจ็บปวดจึงมีความยับยั้งชั่งใจไม่ทำ และนั่นแหละสิ่งที่ยกระดับมนุษย์ให้ต่างจากสัตว์”
ใจเย็นพบเพียงความเงียบงันหลังประโยคนั้น
“เรื่องแค่นี้ใจเย็นเข้าใจได้ใช่ไหม”
เขาไม่ได้ตอบ เขารู้ว่าแค่ว่าสีของสรรพสิ่งรอบกายผิดเพี้ยนจากที่เคยเห็นไปทุกที
“แม่ขอโทษนะ”
...ทุกที
“ขอโทษนะ ที่ไม่เคยบอกว่าพ่อทำแม่เสียใจมาตลอด”
และสุดท้ายกลายเป็นสีน้ำตาของแม่เขาเอง
กระนั้น ใจเย็นก็นึกไม่ออกแม้แต่วิธีปลอบแม่ในเวลานั้น นึกไม่ออกว่าจะทำอย่างไรให้ร่างกายและจิตใจอันบอบบางของหล่อนหยุดสั่นเทา เขาไม่รู้ ไม่รู้อะไรเลยเหมือนที่เป็นเสมอมา พลันเจ็บปวดทำให้เบือนหนีจากภาพตรงหน้า เขามองไปยังหน้าจออันมืดดำของโทรทัศน์ ในว่างเปล่านั้นปรากฏภาพอินทรีหัวขาวโบยบินบนฟากฟ้า เป็นเจ้าเวหาที่สง่างามน่าเกรงขาม ทั้งยังรักเดียวใจเดียวให้น่าเคารพยกย่อง
หากไม่รู้ทำไม ใจเย็นกลับอยากยิงอินทรีหัวขาวตัวนั้นให้ตายคามือ ให้พ้นจากสายตาเขาเร็วเท่าไหร่ยิ่งดี
**********************************************************************************
*สัตว์คู่แท้ - คู่เทียม จริงๆ ควรใช้คำว่าสัตว์ผัวเดียวเมียเดียว (monogamous) และสัตว์หลายผัวหลายเมีย (Polygamous)
แต่เนื่องจากแยมเห็นว่าคำมันซ้อนๆ กันเยอะ ทั้งจะใช้ภาษาอังกฤษเดี๋ยวจะลายตากัน เลยเลือกใช้เป็นคำว่า คู่แท้-คู่เทียม เพื่อให้อ่านลื่นไหลค่ะ
และที่คุณเกษราลากยาวเรื่องหย่ามาเป็นปี คือรอให้ใจเย็นเคลียร์เรื่องมหาวิทยาลัยเรียบร้อยค่ะ เดี๋ยวรายละเอียดนี้ใส่ทีหลัง
อ่านแล้วมีฟี้ดแบ้คยังไงเม้นบอกได้น้า หรือจะติดแท็ก #ใจเย็นกับเป็นไท ก็ได้ค่ะ
:mew1:
-
เนี่ยเรื่องครอบครัวใจเย็นนี่แหละสนู๊กสนุก รอให้อีกสองแม่มาเล่าอย่างใจจดใจจ่อ
-
ความรักยับยั้งไม่ให้เราทำในสิ่งที่จะทำให้คนที่เรารักและรักเราเสียใจ
เป็นไทรู้ว่าตัวเองจะเสียใจเพราะใจเย็น เป็นไทต้องการสิ่งเป็นของเขาจริง ไว้วางใจ วางความรัก วางชีวิตไว้กับคนคนนั้นได้
แต่ใจเย็นไม่เข้าใจ ยังไม่เข้าใจ ไม่เคยได้เรียนรู้ ได้เห็นการซื่อสัตย์ในชีวิตคู่
สงสารทั้งเป็นไท ทั้งใจเย็น ครอบครัวทำร้ายเด็กสองคนนี้มาก ๆ เลย
-
โอ้ยยยเข้มข้นนน
-
ใจเย็นค่อยๆเรียนรู้ไปลูก
-
ความรักยับยั้งไม่ให้เราทำในสิ่งที่จะทำให้คนที่เรารักและรักเราเสียใจ
เป็นไทรู้ว่าตัวเองจะเสียใจเพราะใจเย็ เป็นไทต้องการสิ่งเป็นของเขาจริง ไว้วางใจ วางความรัก วางชีวิตไว้กับคนคนนั้นได้
แต่ใจเย็นไม่เข้าใจ ยังไม่เข้าใจ ไม่เคยได้เรียนรู้ ได้เห็นการซื่อสัตย์ในชีวิตคู่
สงสารทั้งเป็นไท ทั้งใจเย็น ครอบครัวทำร้ายเด็กสองคนนี้มาก ๆ เลย
ครอบครัวทำร้าย ใจเย็น กับเป็นไท จริงๆ
ใจเย็นอยู่กับครอบครัวที่พ่อมีเมียหลายคนตั้งแต่เกิด
เลยมองเป็นเรื่องปกติสามัญ เฉยๆ
เป็นไท ครอบครัวแตกแยก พ่อไปมีคนใหม่
เห็นการทะเลาะ มากกว่าการรักใคร่ปรองดอง
เป็นไท ไม่เชื่อเรื่องความรักที่มั่นคงยืนนาน
ไปบ้านใจเย็น ก็เห็นครอบครัวที่มีหลายแม่
ยิ่งตระหนักถึงความรักที่ไม่ทำให้มีความสุข
พอใจเย็นมาบอกชอบ แม้เป็นไท เริ่มไหวหวั่น แต่ไม่เห็นถึงความเป็นไปได้
ไหนจะเพศเดียวกัน ไม่เป็นไปอย่างที่สังคมยอมรับ
เป็นไท จีงยิ่งขลาดกลัวความรักเพิ่มเข้าไปอีก
ใจเย็นที่ชีวิตมีความสุขมาตลอด
ในใจมีแต่เป็นไท พอฟังว่าแม่ฟ้องหย่า
เลยพาลโกรธ ไปถึงเรื่อง นกอินทรีหัวขาว นกอัลบาทรอส สัตว์ที่มีคู่แท้ตลอดชีวิต
ใจเย็นจะสามารถนำเรื่องคู่แท้ ไปทำความเข้าใจลึกๆได้มั้ยนะ
แต่ชอบที่แม่บอกใจเย็นนะ
“มันคือการที่มนุษย์รู้ว่าคนอื่นจะเจ็บปวดจึงมีความยับยั้งชั่งใจไม่ทำ และนั่นแหละสิ่งที่ยกระดับมนุษย์ให้ต่างจากสัตว์”
และสิ่งนั้นเรียกว่าความรัก
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
26 – ทำร้าย
บางครั้งที่เป็นไทไม่แน่ใจว่าความรู้สึกว่างเปล่ากับความเจ็บปวด แบบไหนดีกว่ากัน เพราะถ้าหวนย้อนนึกถึงตอนเป็นเด็ก แน่นอนว่าเขาเกลียดความเจ็บปวดทั้งทางกายและทางใจ แต่บางครั้งถ้าเขาเจ็บรวดร้าวอยู่ภายใน เขาจะทำร้ายภายนอกของตัวเองให้เจ็บยิ่งกว่า หรือบางขณะที่ไม่รู้สึกถึงตัวตนของตนเอง นั่นแหละ เป็นไทก็จะทำร้ายตัวเองเพื่อให้รู้สึกว่ามีชีวิตอยู่ ต่อให้จะเกลียดความเจ็บปวดก็ตาม
เมื่อโตขึ้น เมื่อหลุดพ้นจากต้นเหตุความเจ็บปวดที่เป็นพ่อของเขาเองได้ พฤติกรรมทำร้ายตนเองก็หายไป ที่คงอยู่คือปกติของมนุษย์ที่เป็นไทไม่ชอบเวลารู้สึกว่าตนเองว่างเปล่า ไม่มีค่า ไม่ว่าจะจากทางตรงหรือทางอ้อม โดยเฉพาะจากแม่ แม่ที่สร้างความสับสนให้เขาในหลายๆ ครั้งว่าแม่นั้นห่วงเขาหรือแค่ห่วงตัวเองกันแน่ แต่ก็เพราะเขาโตแล้ว โตพอที่จะมองข้ามปลีกย่อยเหล่านั้น จึงผ่านมันไปได้อย่างปกติธรรมดาและไม่คิดทำร้ายตัวเอง
“ไท แม่ขอยืมเงินไปลงทุนรอบนี้หน่อยได้ไหม”
“อ้าว เดือนที่แล้วแม่ก็ไม่ได้ขาดทุนนี่”
“กานต์ขอเอาเงินไปหมุน—”
“แม่”
“เป็นไท แม่รู้ว่าลูกจะพูดอะไร แต่กานต์เป็นเพื่อนแม่มาตั้งกี่ปีแล้วนะ”
เป็นไทได้แต่ถอนหายใจเมื่อแม่ยืนกรานสิ่งที่ตัวเองคิด สิ่งที่ตัวเองเชื่อ โดยน้อยครั้งที่ฟังเขา สุดท้ายเป็นไทก็ได้แต่ทำตามความต้องการของแม่ ถอนเงินที่เป็นเงินเก็บของตัวเองออกมาให้แม่ยืมตามที่ร้องขอ
“จะทำอะไรก็อย่าลืมเก็บหลักฐานเอาไว้ดีๆ อะแม่”
“จ้า”
แม่ตอบรับแค่นั้น แสดงความรักด้วยการลูบหัวเขาทีหนึ่งซึ่งเขาก็ดึงออก ไม่ใช่แค่รู้สึกไม่ชอบเพราะโตแล้ว แต่เป็นไทรู้สึกไม่ชอบการกระทำเหล่านั้นของแม่จริงๆ
เป็นไทนึกไม่ค่อยออกว่าคนครอบครัวอื่นที่เขาแสดงความรักต่อกันได้อย่างไม่กระอักกระอ่วนนั้นต้องมีหรือไม่มีสิ่งใดในความสัมพันธ์ ต้องไม่เคยถูกทำร้ายหรือ ต้องไม่เคยถูกมองข้ามหรือ เรื่องง่ายๆ แค่นี้เขากลับนึกไม่ออกจริงๆ และก็น่าขันที่เขานึกลามไปถึงครอบครัวของใจเย็น มีอยู่หลายครั้งที่เขาเห็นคุณเกษราเข้ามาพูดคุยกับลูกชาย บางครั้งบทสนทนานึกจะหวานรักก็หวาน แต่เป็นไทไม่เห็นความกระอักกระอ่วนในนั้น มันแค่ดำเนินไปเรียบง่าย แต่เรียบง่ายนั้นแหละที่ชวนน่าอิจฉา
หากพอคิดลามไปถึงคนพ่อที่เป็นไทไม่เคยเห็นเลยสักครั้ง เขาก็คิดว่าใจเย็นอาจจะไม่น่าอิจฉาก็ได้ พลันก็ต้องระงับความคิดตนเอง เขาไม่อยากคิดแทนคนอื่น และที่สำคัญใจเย็นก็ไม่เคยแสดงท่าทีเป็นเดือดเป็นร้อนอะไร หรือไม่ ก็เพราะไม่เข้าใจอะไรเลยจึงไม่เคยเป็นเดือดเป็นร้อน
เป็นไทยังจำวันที่ใจเย็นพูดถึงความไม่เข้าใจต่อการมีรักเดียวใจเดียวได้ดี มันเป็นวันที่เขาร้าวลึกอยู่ข้างใน และทั้งที่คิดว่าเข้าใจได้ดีว่าทำไมถึงเจ็บปวดขนาดนั้น แต่ระยะหลังๆ มานี้เขาก็เริ่มมองข้ามมันเหมือนรายละเอียดปลีกย่อยซับซ้อนต่างๆ ที่เขาชอบมองข้าม เพื่อที่จะได้ไม่ต้องเจ็บปวด ง่ายดายเพียงนั้น
ความสัมพันธ์ที่เขามีกับใจเย็นตอนนี้จึงเรียบเรื่อย นานๆ ครั้งจะมีกลิ่นดอกไม้ลอยอวลในบรรยากาศเหมือนกับนานๆ ครั้งที่เขาจะได้เจอกับใจเย็น และบางครั้งที่นึกครึ้มอะไรไม่รู้ได้ เขาก็จะเปิดโทรทัศน์เลือกดูรายการสารคดีสัตว์โลกที่ใจเย็นชอบดู
เป็นไทคิดว่าเป็นแบบนี้น่ะดีแล้ว นานครั้งเจอกันก็เพียงเพื่อได้รู้ว่าต่างฝ่ายต่างยังสุขสบายดีก็น่าจะพอ แต่บางทีก็เหมือนว่านานเกินไป เพราะรู้ตัวอีกที ใจเย็นก็จะไม่หวนกลับไปใส่เครื่องแบบนักเรียนอีกแล้ว
เป็นไทไม่เคยนึกภาพใจเย็นในชุดนักศึกษามาก่อน ภาพใจเย็นที่ชินตานั้นมีแต่ใส่เสื้อยืดคอกลมแขนยาวไม่ก็ชุดนักเรียนไปเลย ดังนั้นการที่ได้เห็นใจเย็นลองเสื้อนักศึกษาอยู่ตรงหน้าจึงแปลกตาไม่น้อย
“มึงจะเป็นเด็กช่างหรือไง ไหล่ตกจะถึงศอกละ”
“เผื่อโตไงครับ” ใจเย็นหันมายิ้ม ก่อนจะถอดชุดนักศึกษาที่ลองสวมทับออก ดูก็รู้ว่าเจ้าตัวแค่หยิบมาลองเล่นๆ
“ทำตัวเป็นเด็กประถมไปได้”
“ก็ผมอยากตัวใหญ่กว่านี้นี่ครับ”
เอ่ยบอกก่อนจะเลือกเสื้อที่ขนาดเหมาะกับตัวเองมาลองสวม ครั้งนี้ดูไม่ขัดหูขัดตาเพราะพอดีตัว
“เออ ตัวนี้แหละ”
เขาบอกใจเย็น ซึ่งเจ้าตัวได้ฟังก็ลองยกแขน สับเปลี่ยนอิริยาบถ ดูตัวเองหน้ากระจกอยู่เล็กน้อยก็ตกลงปลงใจกับขนาดที่ใส่อยู่ ส่วนกางเกงก็ใช้เวลาเลือกไม่นานนักเพราะไม่ได้หยิบมาลองเล่นแบบเสื้อ และเมื่อใจเย็นใส่ชุดนักศึกษาทั้งชุดเดินออกจากห้องลองเสื้อก็ยิ่งทำให้เป็นไทรู้สึกแปลกตาทั้งที่เป็นเรื่องปกติ
ใช่ ปกติที่คนเราต้องเติบโตและเปลี่ยนแปลง แต่เขาเพิ่งรู้สึกได้ว่าใจเย็นเปลี่ยนแปลงไปมากกว่าที่คิด
ต่างจากวันแรกๆ ที่ใจเย็นดูเก้งก้างกว่านี้ ตอนนี้ใจเย็นตัวสูง ไหล่กว้าง ที่ขาดอาจยังเป็นกล้ามเนื้อ เหมือนเป็นหุ่นวัยรุ่นที่อีกนิดก็จะเข้าที่เข้าทาง และต่อให้เจ้าตัวจะบอกว่าอยากตัวใหญ่กว่านี้อีก เป็นไทกลับรู้สึกว่าแค่นี้ก็น่าจะพอแล้ว เพราะเขาไม่อยากรู้สึกขัดเคืองเล็กๆ หากถูกคนที่เคยเตี้ยกว่าแซงหน้าไปไกลลิบ
และไม่ใช่แค่ทางกายภาพที่ใจเย็นเปลี่ยนไป ความคิดความอ่านก็ดูเติบโตขึ้น อย่างน้อยก็ในเรื่องที่เลือกจะเผชิญหน้ากับสิ่งที่เคยหลีกเลี่ยง กระทั่งได้ค้นพบตัวเองในที่สุด แต่ก็อีก ใจเย็นมักจะบอกว่าที่เป็นแบบนี้ได้ก็เพราะเขา และเขาเป็นส่วนหนึ่งในตัวตนของใจเย็น บอกแบบนั้นด้วยสีหน้าที่บางทีก็แยกไม่ออกว่าจริงจังหรือแค่หน้าตาย
อย่างไร เขาก็ดีใจอยู่ดี แม้ปฏิกิริยาตอบกลับคือบ่นไปว่าพูดเกินจริงเสียทุกครั้ง
“อยากให้เป็นไทได้เห็นผมใส่ชุดนักศึกษาเต็มยศจัง” ใจเย็นเอ่ยบอกหลังพากันเดินออกจากร้านเสื้อผ้ามาแล้ว
“มึงนี่ขี้เห่อ”
“งั้นเหรอ” ตอบรับคำติดปาก “ไหนๆ แล้วก็ไปซื้อเน็กไท้กับเข็มขัดที่มอเลยได้ไหมครับ”
“จริงจังไปไหนวะสัด” เป็นไทขำคนทำตัวเป็นเด็กตรงหน้า เพราะเพิ่งคิดไปแท้ๆ ว่าโตขึ้นเยอะ แต่เจ้าตัวก็ ‘จริงจัง’ อย่างที่เขาว่าด้วยการขับรถไปที่มหาวิทยาลัยจริงๆ ก่อนพบว่าสหกรณ์นั้นปิด ให้เขาหัวเราะขำอีกระลอก ซึ่งก็ไม่กี่ครั้งหรอกที่จะได้เห็นใจเย็นบ่นอุบอิบเมื่อมีอะไรขัดใจ
นั่นแหละ ความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งคู่ผ่านไปเรียบเรื่อยเช่นนั้น และเป็นไทก็เห็นว่าดีกว่าที่จะไม่แบ่งปันความทุกข์ใจเรื่องที่บ้านให้ฟัง ในเมื่อก็ไม่ได้มีอะไรหนักหนา ที่สำคัญชีวิตเขาเคยแย่กว่านี้หลายเท่าแต่ไม่มีคนมารับฟังก็ไม่เห็นเป็นไร
จนกระทั่งวันที่ใจเย็นมาหาเขาอีกครั้งที่คอนโด เป็นไทถึงถูกรื้อความรู้สึกที่เก็บซ่อนว่าเขาเคยปรารถนาจะมีคนรับฟังมากแค่ไหน
มันไม่ใช่วันที่เขามีอะไรจะเล่าให้ใครฟัง แต่เป็นใจเย็นเองที่มีอะไรจะเล่าให้เขาฟัง เป็นไทเพิ่งรู้ตัวว่าแพ้คำพูดแบบนั้น – คำพูดที่บอกว่าอยากมีคนรับฟัง – ก็ตอนที่ใจเย็นถือวิสาสะทิ้งตัวลงบนโซฟา และวางหัวลงบนตักของเขา ทั้งที่เขาอยากจะด่าที่ทำตัวลามปามแต่ก็กลับด่าไม่ออกเลยสักคำ
“แม่ผมเพิ่งฟ้องหย่ากับพ่อ”
เป็นถ้อยคำหนักหน่วงที่ดึงบรรยากาศให้หนักตามไปด้วย สรรพเสียงเหมือนตกตะกอนอยู่บนพื้นห้องสักพักก่อนที่เป็นไทจะตัดสินใจกวนมันให้ขุ่นขึ้นมา เขาถามถึงเหตุผลด้วยเสียงแผ่วเบา ซึ่งใจเย็นก็ตอบด้วยระดับเสียงที่ดังกว่าเพียงเล็กน้อย แต่เพราะตั้งใจฟังจึงไม่ใช่ปัญหาอะไร
ใจเย็นเล่าให้ฟังว่ามันเป็นครั้งที่สองนับจากทันใจตายที่ใจเย็นรู้สึกว่าโลกมันบิดเบี้ยว ใจเย็นอยู่ในความเข้าใจว่าแม่ยอมรับได้กับสิ่งที่พ่อเลือกและก็มีความสุขดีมาตลอด ใจเย็นเข้าใจว่าสิ่งที่พบเจอนั้นคือความรักที่แท้จริงมาตลอดชีวิต ซึ่งน่าเศร้าเหลือเกินที่ทั้งหมดนั้นเป็นแค่ความเข้าใจผิด
เป็นไทได้ฟังก็ไม่รู้จะเอ่ยคำพูดใด เขาปลอบคนไม่เก่ง อาจถึงขั้นห่วยเลยด้วยซ้ำ และเมื่อไร้วาจา การกระทำจึงทำหน้าที่แทน แทบไม่รู้ตัวที่เขาเอื้อมมือไปลูบไล้เส้นผมของใจเย็นอย่างที่ใจเย็นเคยทำกับเขา ได้รู้ในตอนนั้นเองว่าเส้นผมของใจเย็นนั้นนุ่มแค่ไหน จึงยิ่งเบามือแผ่วเบาราวต้องการทะนุถนอม พลันหวังที่เคยกดให้ลึกสุดใจว่าอยากให้ใจเย็นรับฟังเรื่องของเขาอย่างอ่อนโยนแบบนี้เช่นกันก็ล่องลอยขึ้นมาในชั้นบรรยากาศรอบตัว
“แปลกไหมครับถ้าจะบอกว่าผมรู้สึกเหมือนโดนหักหลัง”
“ไม่แปลกหรอก”
“เป็นไท...อยู่ข้างๆ ผมนะ”
“เออ อยู่ตลอดอะ” เขาตอบ หมายความแบบนั้นเต็มความหมาย
สรรพเสียงตกตะกอนลงไปอีกครั้ง ห้องทั้งห้องจึงกลับเงียบ แต่เป็นความเงียบที่อึดอัดน้อยลงจากเมื่อครู่ อย่างน้อยใจเย็นก็ได้ระบายสิ่งที่อยู่ในใจออกมาแล้ว อย่างน้อยเขาก็ได้พูดออกไปว่าจะอยู่ข้างๆ และอย่างน้อยเขาก็ได้ทำในสิ่งที่อยากจะทำให้ เขายังคงลูบหัวใจเย็นแบบที่ไม่เคยทำกับใคร กระทั่งนานพอเหมือนความคิดตกตะกอนตามความเงียบ ใจเย็นจึงตีมันให้ขุ่นขึ้นมา เอ่ยบอกกับเป็นไทถึงสิ่งที่แม่บอก บอกเหตุผลที่การนอกใจเป็นเรื่องผิดเพราะเท่ากับไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจที่จะไม่ทำให้ผู้อื่นเจ็บปวด
ได้ฟัง เป็นไทก็เหมือนถูกรื้อความรู้สึกขึ้นมาอีกครั้ง ความหวังที่เคยฝังให้ลึกจนไม่คิดว่าจะขุดกลับขึ้นมาได้ก็ล่องลอยขึ้นมา เป็นความหวังที่ว่าใจเย็นจะค่อยๆ เข้าใจในสิ่งที่เขารู้สึก
“แต่รู้ไหมครับ จะคิดยังไงผมก็ไม่เข้าใจ”
หากพลันหวังนั้นกลับแตกสลายกระจัดกระจายด้วยคำพูดเดียว
เป็นไทรู้สึกเหมือนเห็นซากความหวังชิ้นเล็กชิ้นน้อยกองอยู่บนพื้น เป็นเศษซากที่ไม่อาจประกอบกลับ เขาหลับตาลงด้วยไม่อยากจะเห็นมัน แต่เหตุใดไม่รู้ได้ ใต้เปลือกตานั้นเขากลับเห็นภาพย้อนไปตอนฝึกงาน บ่อยครั้งที่เป็นไทเหม่อมองเครื่องจักรทำงานจนลืมหน้าที่ จ้องมองรถเครนขนย้ายท่อนเหล็กไร้ชีวิต เหม่อมองจนเหมือนจะทะลุทะลวงไปยังฉากหลังสีฟ้าจ้า ชั่วขณะนั้นเป็นไทคิดว่าความรู้สึกของตนเองว่างเปล่า แต่แท้จริงแล้วเขากำลังหวัง หวังไว้อย่างหนักหนาว่าอะไรๆ มันจะไม่พังลงมาแม้รากฐานอาจดูโอนเอนอ่อนไหว
“นั่นคือความหมายของการรักเดียวใจเดียวเหรอครับ”
แต่มันก็พังทลายลงมาไม่มีชิ้นดี
“ไม่รู้เหมือนกัน”
สุดท้ายเป็นไทก็ได้แต่ตอบไปแค่นั้น ลูบผมปลอบใจอีกฝ่ายจนหลับใหล ขณะที่เขายังตื่นลืมตาในความเสียใจ
เช้าวันรุ่งขึ้นเป็นไทจำไม่ได้ว่าพูดคุยอะไรกับใจเย็นไปบ้าง จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตัวเองได้หลับสักงีบหรือแค่ฝันร้ายทั้งลืมตา ที่จำได้ดีมีแต่ความเจ็บปวดที่แตกแขนงลามเลยมาถึงตอนเช้า เช้าที่เขาก็แค่ทำตัวปกติเหมือนเดิมและคงความสัมพันธ์เอาไว้
ต่อให้พูดไม่ออกถึงสิ่งที่อยากจะพูดให้ฟัง แต่เขาก็อยากจะรับฟังเรื่องต่างๆ ของใจเย็นอยู่ดี
หลังจากที่ใจเย็นไปแล้ว เป็นไทก็ตัดสินใจกลับบ้าน เขาแค่ไม่อยากจะอยู่เงียบๆ คนเดียวที่คอนโด ไม่อยากจะเห็นเศษซากความเจ็บปวดกองอยู่บนพื้นห้อง แต่แล้วการที่ได้เห็นแม่นั่งร้องไห้พร้อมคำสารภาพว่าถูกชนากานต์เพื่อนผู้เป็นหุ้นส่วนในร้านเสื้อผ้าโกงเงิน สารภาพว่าไม่ได้เก็บหลักฐานต่างๆ ไว้เลยเพราะไว้ใจ ก็ทำให้เขารู้สึกเหมือนเห็นความหวังแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ อีกครั้ง แต่ในเศษซากชิ้นเล็กชิ้นน้อยที่กองอยู่บนพื้น ครั้งนี้มีเศษส่วนของตัวเขาเองด้วยที่กระจัดกระจายอยู่ ทั้งรู้สึกได้ว่าไม่อาจนำมาประกอบคืนอีกเพราะเขาไม่รู้แล้วว่าจะไปพูดให้ใครรับฟัง
ไม่สิ เป็นไทรู้ตัวว่าอยากไปพูดให้ใจเย็นฟัง แต่ก็รู้ดีว่าจะพูดไม่ออกสักคำ
คำถามที่ว่าระหว่างความว่างเปล่ากับความเจ็บปวด แบบไหนดีกว่ากัน พลันหวนมาอีกครั้งเหมือนผิดที่ผิดเวลา และเหมือนเดิมที่เป็นไทไม่มีคำตอบ
รู้แค่ว่าตอนนี้เขาอยากทำร้ายกายตัวเองให้เจ็บปวด ให้มากกว่าที่ใจรู้สึกเป็นร้อยเท่าพันเท่า
*****************************************************************************
เวลาไม่ค่อยมีคอมเม้น แยมก็อยากทำร้ายตัวเองเหมือนกันเลยค่ะ :z3:
-
ฮืออออออ เป็นไทททททททท สงสาร
อะไรชีวิตหนูจะรันทดขนาดนี้
แต่ถ้ามันเหนื่อยมันหนักมากๆแล้วไม่ระบายออกซะบ้างมันจะทำร้ายตัวเองแล้วก็คนรอบข้างนะ ตั้งสตินะเป็นไท ; - ;
-
น่าสงสารใจเย็น...เพราะตลอดชีวิตเข้าใจมาตลอด ว่าความเจ้าชู้ และมีเมียเยอะๆ เป็นชีวิตที่่ปกติ และไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วไม่ใช่ แต่เป็นชีวิตที่อยู่บนความเจ็บปวด จนกลายเป็นความชินชา
แต่เราสงสารน้องเป็นไทที่สุดเลย ชีวิตที่ถูกทำร้ายจิตใจด้วยคนเป็นพ่อ แต่แสร้งว่าตัวเองไม่เป็นอะไร แต่เหมือนรอเวลาที่จะปริแตก..
รอให้ถึงวันที่ใจเย็นจะรู้จักความรักที่เป็นรักเดียวใจเดียว รอให้ถึงวันที่เป็นไทจะมีคนที่รู้สึกว่ารักเค้าจริงๆ ทั้งคู่ต่างก้อรักกันและต่างเติมเต็มกันได้ เพียงแต่ใจเย็นยังไม่รู้จักความรัก และเป็นไทก้อมีบาดแผลจึงต้องมีกำแพงเอาไว้
ขอโทษที่ไม่ค่อยได้เม้นนนนนน...แต่ตามอ่านตลอด
ต่อไปจะเม้นบ่อยๆ ค่ะ ชอบเรื่องนี้มากๆ มาต่อบ่อยนะคะ
-
เป็นไทควรสตรองขนาดไหนถึงจะไม่เป็นบ้า
มันหลายอย่างเกินไปแล้ว เหมือนโดนค้อนทุบซ้ำๆลงบนความหวังความเชื่อใจจนแตกจนพัง
ไหนจะเรื่องใจเย็น ไหนจะเรื่องแม่
ตอนหน้า ถ้าเป็นไทไม่ฆ่าตัวตาย ก็ให้นางพบความสุขบ้างได้ไหม
เกลียดความเจ็บปวดของคนที่รู้สึกรักทีหลัง เมื่อรู้ว่าคนที่เริ่มรักเราก่อน มันไม่ใช่อย่างที่เราคิด
-
ฮืออออ สงสารเป็นไท
-
:mew6: :mew6:
สงสารทั้งคู่
ตบใครดี ตบแม่ หรือตบชนากาน
เป็นไทอย่าาาาน้า แงง
-
ทำไมอ่ะๆๆๆๆๆๆๆ ทำไมทำให้ความรู้สึกฟิวดาวน์ขนาดนี้
ไม่ชอบแม่ของเป็นไทเลยอ่ะ ไม่ชอบความไว้ใจเพราะแค่เป็นเพื่อนแบบนี้ ไม่ชอบที่ไม่คิดถึงความรู้สึกของเป็นไทเลย
ชอบการอธิบายเรื่องความรักของคุณเกษรามากค่ะ เพราะตอนที่ใจเย็นถามคำถามนั้น เราก็พยายามที่จะคิดหาคำตอบด้วยว่าทำไม แต่มันก็ได้คำตอบที่ไม่พอดี จนมาได้เห็นคำตอบที่ไรต์เขียน มันดีจริงๆนะ
ชอบการบรรยายมากๆค่ะ ภาษดีมากเลย ถ้าเขียนเองคงคิดไม่ออกอ่ะแบบนี้
ชอบค่ะ เราจะติดตามเรื่อยๆน่า ถึงจะคอมเม้นไม่ทันทุกตอบก็เถอะ 5555555
-
เป็นไทอย่าทำร้ายตัวเองนะ
เป็นไทถูกทำร้ายโดยบุคคลที่น่าจะเป็นที่ทำให้รู้สึกปลอดภัยได้มากที่สุดคือ พ่อกับแม่
ทำให้เป็นไทไม่สามารถรู้สึกไว้วางใจใคร แม้จะมีเพื่อน แต่ก็คบแค่ผิวเผิน กลายเป็นความหวาดระแวงที่ฝังใจ
กับใจเย็นยิ่งแล้วใหญ่ เพราะเขารู้สึกว่า อยากไว้ใจคน ๆ นี้ แต่กลับพบว่า ใจเย็นเป็นคนที่ทำร้ายคนรอบข้างได้โดยไม่รู้สึกว่ามันผิด ไม่รู้สึกผิด (แม้ใจเย็นจะไม่ได้ตั้งใจเช่นนั้น เพราะตนเองก็มีครอบครัวที่ไม่สมประกอบเข่นกัน)
ดังนั้น เป็นไทจึงไม่กล้าเข้าใกล้ หรือเปิดใจรับมากกว่าที่เป็น เพราะกลัวถูกหักหลัง
-
ครั้งนี้คือเป็นไทต้องเคลียกับแม่อะ พูดให้รู้ตัวต่อให้แม่จะเสียใจก็พูดเลย
-
โอ๊ยยย ตอนนี้แตกสลายมากเลยค่ะ ทั้งใจเย็น เป็นไทแล้วก็ใจคนอ่าน โลกใบนี้ทำไมต้องแกล้งนายขนมต้มของเราขนาดนี้คะ แงงงงงง
แอบๆรำคาญคุณแม่ของเป็นไทจังค่ะ เราเป็นคนบาปมั้ยเนี่ย ทำไมต้องผิดพลาดหลายครั้งแบบนี้ ซ้ำๆซากๆเลย เป็นไทก็บอกอยู่นะแม่ ทำไมไม่เชื่อลูก โอ๊ยยยย แต่การที่คุณเกษราฟ้องหย่าไปซะ เราคิดว่าดีมากเลยค่ะ อาจจะไม่ได้เป็นการตัดไฟแต่ต้นลม เพราะตอนนี้มันไหม้จนลามไปถึงไหนต่อไหนจนดับไม่ทันแล้ว แต่เป็นการตัดเนื้อร้ายทิ้งไปซะ ต่อไปคุณเกษราก็ไม่ต้องมาเสียใจกับผู้ชายคนนี้อีก ส่วนใจเย็นก็โตพอที่จะรู้เรื่องรู้ราวได้แล้ว ต่อไปนี้ก็ดูแลคุณแม่นะลูกนะ ฮืออออ
เป็นกำลังใจให้คุณแยมเสมอ และยังรอวันที่เขาได้กันนะคะ #ถูก :hao6: :hao6: :hao6:
-
เป็นไทททท ใจเย็นช่วยด้วยย :hao5:
-
เป็นไทลูกก
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: แม่เป็นไท ทำไมเป็นคนอย่างนี้ :z3: :z3: :z3:
ทำไมไม่รอบคอบ ทั้งที่ลูกเตือนเรื่องให้เก็บหลักฐานดีๆ
ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นคนใจอ่อน ช้า ทำอะไรไม่ทันเพื่อนเลยหรือ
ที่ไม่เข้าใจแม่เป็นไทอีกอย่างคือ เรื่องเงิน
เงินตัวเองก็ไม่มี ก็ไม่วางเฉย
ยังมาเอาเงินลูกไปให้เพื่อนยืม พูดไม่ออกเลย
เป็นไท ชอบใจเย็น แต่ใจเย็นก็ยังไม่รู้สำนึกเรื่องรักเดียวใจเดียว :z3: :z3: :z3:
มันก็น่าที่เป็นไท จะหน่วงๆ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ๊ยยยยย เป็นไทลูกกกกกกก :hao5: :hao5: :hao5:
-
ประจวบเหมาะกับที่ทั้งสองคนเกิดมีเรื่องราวหนักๆในชีวิต
สงสารทั้งเป็นไท ที่แม่ดูจะรักตัวเองเหลือเกิน และใจเย็น
ที่แม่ก็ปกป้องลูกไม่ให้รับรู้เรื่องที่ให้เจ็บปวดใจมาเป็นเวลานาน สงสารทั้งคู่ ปมใหญ่สุดคือครอบครัวนี่แหละ
ไม่ว่าจะเกิดอะไร มักจะให้ความรู้สึกที่เจ็บปวดมากที่สุด :mew6:
-
ภาษาดีมากอ่ะ ไม่ค่อยได้อ่านแบบนี้ อาจจะด้วยเนื้อเรื่องที่มัน down ด้วย
อ่านตั้งแต่แรกจนถึงตอนล่าสุดก็ว่ามันยังคง down ไม่เสื่อมคลาย
คิดว่าถ้าตัวใจเย็นเข้าใจคำว่ารักดีกว่านี้อาจจะเดินหน้ากับเป็นไทไปแล้ว
แต่ปัญหาคือมีปมทั้งคู่ งานยากเลยทีนี้ จบ happy ไหมคะนี่ กลัวใจ 55555
ปล.บทพูดน้อยไปหน่อย อาจจะเพราะเราไม่ค่อยอ่านบทบรรยายด้วย -,-
-
พึ่งได้อ่านเรื่องนี้ค่ะ อ่านเป็นเรื่องแรกของคนเขียนเลย อ่านรวดเดียวถึงตอนล่าสุด อินมากกกกกกกก สงสารแม่ใจเย็นนะ แต่สงสารเป็นไทที่สุด แต่งดีจังเลยชอบบบบ รอต่อนะคะ
-
เพิ่งอ่านทันครับ มีความคิดว่าตัวเองมีนิสัยคล้ายๆ ใจเย็นอยู่ 555 เข้าใจยาก ชอบมองคนอื่น สังเกต อยากรู่ว่าถ้าเขาทำแบบนี้ผลจะเป็นไง เค้าคิดอะไร
ชอบการตีความตังละครของเรื่องนี้มาก ๆ เป็นนิยายที่พล็อตสวย เรียบง่าย แต่เขียนยาก
ยังไงเป็นกำลังใจให้นะครับ จะคอยติดตาม แต่อย่าทิ้งกันนะครับ
-
เพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ ชอบนะ ชอบภาษา การบรรยาย อ่านแล้วมันก็จะรู้สึกมึนๆหน่วงๆหน่อย
เข้าใจนิสัยตัวละครนะ มันมีที่มามีเหตุผลรองรับ แต่บางทีก็เพลียกับใจเย็น สงสารด้วย
ทั้งคู่เลย เป็นไท ใจเย็น น่าสงสาร ครอบครัวมีส่สนอย่างมาก
ขอให้ใจเย็นเข้าใจความรู้สึกได้ไวๆนะ เอาใจช่วยเป็นไท ให้กำลังใจคนแต่งด้วย เย้!
-
สงสารทั้งคู่ที่โตมากับความบิดเบี้ยวแบบนี้จริงๆ
-
ฮืออ เราชอบเรื่องนี้ เหมือนเรากำลังนั่งดูหนังอาร์ตๆที่เล่นกับความรู้สึกอยู่
ชอบที่เอาความรู้สึกมาบรรยายเป็นเสียงดนตรี เป็นกลิ่นดอกไม้ เป็นภาพในหัวฟุ้งๆ
คนเขียนเขียนเก่งจัง เราไม่เคยเห็นงานแบบนี้เลย
ภาษาแบบนี้มันอาจจะไม่แมส ดูเข้าใจยาก แต่สำหรับเรา เราประทับใจและรออยู่ตลอดนะ
พูดถึงเนื้อหาตอนปัจจุบันสักหน่อย
เราสงสารเป็นไทมากเลย มันเจ็บปวดน่าดู
กับการที่คนที่เราคิดว่าเขาจะเข้าใจและเราจะแบ่งปันความทุกข์เล็กๆน้อยร่วมกันได้
แต่ความจริงแล้วไม่ใช่เลยอ่ะ แตกสลายครั้งแล้วครั้งเล่า
-
อ่านแล้วรู้สึกหน่วงๆเลยค่ะ แต่ชอบนะ :hao5:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ มึนๆกับอารมณ์ความรู้สึกของตัวละครยิ่งกับใจเย็นนี่ยิ่งไปกันใหญ่ อ่านๆไปบางทีเราก็รู้สึกเหมือนใจเย็นเป็นเด็กที่พัฒนาการช้าแล้วถูกเลี้ยงดูแบบไข่ในหินไม่ให้รับรู้โลกภายนอกอะไรเลย ซึ่งเอาจริงๆมันผิดปกติสำหรับเด็กวัยนี้นะ
-
27 – กึ่งกลาง
พิชญะไม่รู้ว่าตัวเองได้รู้เป็นลำดับที่เท่าไหร่สำหรับข่าวใหญ่ในบ้านอัครเสนีย์ ข่าวที่ว่าคุณเกษราฟ้องหย่า พิชญะรู้แค่ว่าคุณพิทักษ์นั้นโกรธมาก เขาไม่เคยเห็นชายคนนี้ระเบิดอารมณ์ผรุสวาทกราดเกรี้ยวขนาดนั้นมาก่อน แต่สิ่งที่คุณเกษราทำกลับเป็นเพียงการเฉย นิ่ง เงียบ เยียบเย็นราวกับคุณพิทักษ์ไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้น จนไฟโกรธยิ่งโหมเป็นเท่าทวี ทว่าก็ไม่อาจละลายผาน้ำแข็งที่อยู่ตรงหน้าได้
หลังจากวันนั้น บรรยากาศในบ้านอัครเสนีย์ที่ดูจะเรียบเรื่อยอยู่แล้วก็กลับยิ่งเฉื่อยชา พิชญะรู้สึกเหมือนเข็มของนาฬิกาเดินช้าลง คล้ายพลอยหลงทางไปด้วยในเขาวงกตความสัมพันธ์ของบ้านหลังนี้ แต่ก็มีบ้างบางครั้งที่กลับถูกเร่งให้เร็วขึ้นอย่างลุกลี้ลุกลน
ไม่บ่อยที่คุณพิทักษ์จะมาชวนลูกคนกลางอย่างเขาไปไหนมาไหนด้วย โดยเฉพาะการพาเขาไปดูระบบการทำงานในบริษัทอสังหาริมทรัพย์ที่ตนเองควบตำแหน่งเจ้าของและประธาน – ประธานกรรมการไปในตัว พิชญะรู้มาตลอดว่าเขาไม่ถูกคาดหวังให้เป็นหัวหอกหลักที่จะรับช่วงต่อต่างๆ เหล่านี้ ใจเย็นต่างหากที่คุณพิทักษ์คาดหวังไว้เสียมากมาย กระทั่งตอนที่คุณพิทักษ์พาเขาไปทำความรู้จักกรรมการบริหารสักคน สองคน พิชญะก็ยังคงรู้สึกเช่นนั้น
“คนนี้คนกลาง พิชญะ”
“พิชญะหรือ? ยังเรียนอยู่ล่ะสิ ม.อะไรแล้วล่ะ”
“ม.5 ครับ” พิชญะตอบด้วยตนเอง แอบคิดว่าพ่ออาจขัดใจท่าทีนอบน้อมในน้ำเสียงของเขา
“สนใจงานเหล่านี้หรือเปล่าล่ะครับ หรือชอบแบบพี่ชาย” ถามก่อนหัวเราะน้อยๆ ขณะที่พิชญะไม่รู้สึกว่ามีอะไรน่าขำ จังหวะนั้นเองที่คุณพิทักษ์พูดแทรก
“ใจเย็นน่ะเดี๋ยวให้ต่อโทด้านนี้ก่อนจะมาทำที่นี่ ถ้าไม่ปล่อยตามใจบ้างก็จะควบคุมอะไรไม่ได้เลย”
นั่นแหละที่พิชญะถูกย้ำว่าใจเย็นยังคงถูกคาดหวัง หนักแน่น ไม่เปลี่ยนแปลง การที่พาเขามาด้วยนั้นก็เพียงเพราะความร้อนรนล้นทะลักซ่อนไม่มิด มันเป็นความร้อนรนที่กลัวว่าจะแพ้คดีความต่อให้คุณพิทักษ์จะมีท่าทีมั่นใจแค่ไหนก็ตาม และถ้าแพ้ ใครต่อใครก็คงตอบได้ไม่ต้องคิดเลยว่าใจเย็นจะเลือกอยู่ฝั่งใด
ที่คุณพิทักษ์มั่นใจว่าจะไม่แพ้คดีก็เพราะแม่ของเขาและแม่ของพริมานั้นไม่ใช่เหตุที่คุณเกษราจะฟ้องหย่าได้ ด้วยคุณเกษรารู้เห็นเป็นใจที่สามีตนเองอุปการะเลี้ยงดูหญิงอื่นฉันภริยามาตั้งแต่แรก และถ้าไม่นับเรื่องนั้นแล้วคุณพิทักษ์ก็ปฏิบัติหน้าที่สามีได้ดีไม่ขาดตกบกพร่อง – อย่างน้อยก็เท่าที่พิชญะเห็น กระนั้นเลยลุกลี้ลุกลนที่ร่นลามมาถึงพิชญะในบางครั้งก็ทำให้เขารู้สึกได้ว่าการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่อาจเกิดขึ้นไม่ช้าก็เร็ว แต่คงยังไม่ใช่ภายในปีนี้ ไม่ใช่ภายในห้าสิบวันที่ศาลจะนัดพร้อมกันในครั้งแรก หลายครั้งที่พิชญะรู้สึกว่ากระบวนการนั้นดูเชื่องช้าไม่ต่างจากเข็มนาฬิกาภายในบ้านแม้แต่น้อย
และในระยะระหว่างเข็มวินาทีที่หมุนวนเป็นร้อยเป็นพันรอบ พิชญะก็แทบจะไม่ได้เห็นหน้าค่าตาพี่ชายของตนเอง อาจเป็นเรื่องปกติเมื่อภายในรั้วรอบขอบชิดของบ้านอัครเสนีย์ก็เหมือนมีเขาวงกตวางคั่นความสัมพันธ์มาตลอด แม้พวกเขาไม่ใช่พี่น้องที่ห่างไกลกัน แต่ก็ไม่ได้ใกล้ชิดกันจนเกินไป ยิ่งใจเย็นย้ายออกไปอยู่คอนโดในเครือของพ่อซึ่งใกล้กับมหาวิทยาลัยก็ยิ่งไม่แปลกที่จะหายหน้าหายตาไป
แต่พิชญะรู้สึกไม่สบายใจ และพริมาก็คงเช่นเดียวกัน
ระยะหลังมานี้ก่อนหน้าที่คุณเกษราจะฟ้องหย่า พริมาชอบมาขลุกอยู่กับเขา เอ่ยปากเจื้อยแจ้วเจรจาชวนคุยนั่นนี่รบกวนเวลาศึกษาเรื่องรถของเขาอยู่บ่อยๆ และถ้าเขาไม่ได้ดังใจ พริมาก็จะโวยวาย ถึงเวลานั้นแล้วพิชญะจะทำอะไรได้หรือ คำตอบก็คือไม่ ดังนั้นแล้วเขาจำต้องสนใจน้องสาวผู้เอาแต่ใจ กระทั่งบางครั้งก็ถูกบังคับให้รู้จักวิธีพูดกับคนอื่นๆ ในต่างสถานการณ์ แม้สุดท้ายเขายังแก้นิสัยชอบขุดหลุมถล่มตนเองไม่หายก็ตาม
พิชญะเคยเอ่ยถามอย่างฝืนนิสัยขี้เกรงใจ เขาเอ่ยถามพริมาว่าทำไมถึงมาหาเขาบ่อยๆ แต่พริมาก็ไม่ได้ตอบอะไรชัดเจน กระทั่งวันที่ไฟโมโหโกรธาของคุณพิทักษ์กระหน่ำกลางบ้าน พริมาก็บอกในเรื่องที่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับคำถามนั้นเลย
“พริมรู้มานานแล้วว่าแม่เกษจะฟ้องหย่า”
“พริมรู้ได้ไง”
“จากแม่”
พริมาตอบแค่นั้น พิชญะก็ไม่ได้ถามอะไรอีก หรืออีกนัยหนึ่ง เขาไม่มีอะไรจะถามแล้ว ขณะเดียวกันเขามีคำถามอื่นปรากฏขึ้นในความรู้สึก พิชญะรู้สึกเหมือนพวกเขาสามพี่น้องในบ้านอัครเสนีย์อยู่กึ่งกลางของอะไรสักอย่างมาตลอด อะไรที่เขาคงไม่กล้าถามหาคำตอบแม้แต่กับตัวเขาเอง
“พี่พิชญ์ เรื่องนี้ห้ามไปบอกใครนะ”
แล้ววันหนึ่งในห้าสิบวันนั้น พริมาก็เอ่ยเรื่องที่ฟังดูเป็นความลับสุดยอดในบ่ายวันอาทิตย์ของห้องนั่งเล่นที่ใจเย็นไม่มาให้เห็นหน้าเห็นตา
“มันอาจไม่สำคัญหรอกนะ แต่พริมแค่อยากบอก”
“เรื่องอะไรเหรอพริม”
“พริม...ไม่ค่อยรู้สึกว่าแม่ของพริมรักพ่อเท่าไหร่” เมื่อได้ฟัง พิชญะไม่รู้จะโต้ตอบคำใด “พริมรู้สึกแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ขณะที่แม่เกษน่ะ ถึงจะดูนิ่งๆ แต่พริมคิดว่าเขารักพ่อมาก”
“อือ...”
“ส่วนแม่ทิพย์ พริมว่าพี่พิชญ์ก็คงรู้อยู่แล้วล่ะ”
“แม่พี่รักพ่อมาก”
สิ้นคำ พิชญะก็เพิ่งรู้ตัวว่าเอ่ยฉะฉานแบบที่น้อยครั้งจะทำ ทำให้พริมาเงียบชะงัก ยิ้มบางเบาตรงมุมปากคล้ายรอยยิ้มของพี่คนโต และเอ่ยพึมพำ “อยากพูดว่าดีจัง แต่คงพูดไม่ได้หรอกเนอะ”
“คิดว่าพี่เย็นจะรู้เรื่องแบบนี้ไหม” พิชญะแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินและถามออกไป
“งี่เง่าแบบนั้นน่ะไม่รู้หรอก” ทันควันพริมาเอ่ยตอบ ก่อนจะย้ำคำสมทบราวกับโกรธอะไรมา “ทึ่ม สมองทึบ”
พิชญะได้ฟังก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆ ในตอนนั้นเขาแอบเห็นด้วยกับน้องสาวไม่มากก็น้อย ว่าใจเย็นพี่ชายคนโตน่ะสมองทึบในด้านความสัมพันธ์ เขาเคยสงสัยอยู่บ่อยครั้งว่าต่อให้จะได้รับการเลี้ยงดูมาอย่างไร จะไม่รู้เชียวหรือว่าใครรู้สึกอะไรอย่างไร หรืออะไรถูก อะไรผิด
กระทั่งในวันที่ห้าสิบ วันที่คุณพิทักษ์และคุณเกษรามีนัดขึ้นศาลด้วยกัน ใจเย็นคนสมองทึบก็กลับมาที่บ้าน ไม่ได้กลับมาเพื่อธุระใดของใคร แต่กลับมาทวงตำแหน่งเอาแต่ใจที่สุดในตระกูลจากพริมา พี่ชายของเขาสั่งทั้งเขาและพริมาให้ไปขึ้นรถ ก่อนจะขับออกไปโดยบอกเพียงสั้นๆ ว่า “ขับรถเล่น”
กระนั้นเลย พิชญะและพริมาก็ไม่ได้คิดคัดค้าน ทั้งน่าแปลกใจและไม่น่าแปลกในเวลาเดียวกันที่เป็นอย่างนั้น และไม่นานพริมาก็กลมกลืนไปกับคำว่าขับรถเล่นของใจเย็นได้อย่างเนียนสนิท เอ่ยบอกให้แวะปั๊มน้ำมันข้างทางเพื่อแวะซื้อขนม เปิดประเด็นสนทนาว่าจะขับไปสิ้นสุดที่ไหน ถกเถียงกับใจเย็นว่าทะเลหรือภูเขา พิชญะยิ้มขำเมื่อสุดท้ายใจเย็นชนะทั้งที่บอกว่าจะไปสิ้นสุดที่สวนสัตว์
“เออๆ แล้วแต่พี่เย็นเลย” พริมาบ่นอุบ แต่ไม่นานนัก หล่อนก็เปิดประเด็นขึ้นมาใหม่ “ยังไงอีกหน่อยก็คงไม่ได้อยู่พร้อมหน้ากันบ่อยๆ แล้วนี่”
“งั้นเหรอ”
“โอ๊ย เกลียดคำนี้ของพี่จริงๆ” พริมาโวยวาย ขณะที่ใจเย็นยิ้ม “แต่นะ พริมจะไม่ถือสา พริมไม่รู้นี่ว่าพี่จะออกไปอยู่กับแม่เกษถาวรเมื่อไหร่”
“พี่บอกตอนไหนเหรอว่าจะไปอยู่กับแม่” หากทันควันที่ใจเย็นสวนมา และพิชญะเองก็ชะงักในหลุมสนทนาไปด้วยทั้งที่ไม่ได้เอ่ยพูดสักคำ
“เอ่อ...ต้องให้พริมพูดด้วยเหรอว่าถ้ามันเกิดเรื่องนั้นขึ้น มันก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วนี่”
ใจเย็นเงียบไปนาน แววตาไม่อาจอ่านด้วยจับจ้องไปที่ท้องถนนตรงหน้า แต่พิชญะคิดว่าต่อให้สบตาอยู่ บางทีก็ไม่อาจอ่านใจได้ด้วยซ้ำ – หากถ้าให้เดา ใจเย็นอาจไม่พอใจที่พริมาทำนายว่าพ่อแม่ต้องหย่ากัน
“พี่ยังไม่ได้ตัดสินใจ”
ทว่าพิชญะเดาผิด
“อ้าว แต่ใครๆ ก็คิดว่าพี่เย็นจะเลือกแม่เกษนะ”
“ก็จริงว่าพี่สนิทกับแม่มากกว่าพ่อ แต่ตอนนี้รู้สึกไม่สนิทใจแล้ว”
“ทำไมอย่างนั้นล่ะคะ...”
“เขาก็โกหกไม่ต่างจากพ่อไม่ใช่เหรอ”
“แต่ว่า...” พริมาเหมือนมีอะไรจะพูดไม่ต่างจากพิชญะที่เงียบฟังอยู่ตลอด แต่สุดท้ายก็เก็บกลืนคำพูดลงคอ ปิดปาก และเปิดเพียงโสตประสาทรับฟังคำพูดที่พร่างพรูจากใจเย็น
“มันน่ากลัวนะที่เขาบอกว่าพวกเขารักกันดีมาตลอด เขาพูดกรอกหูพี่ทุกวันตั้งแต่เด็กจนเชื่อคำพูดนั้นได้ท่ามกลางเสียงของสังคมรอบข้าง เชื่ออย่างหนักแน่นเลยด้วย แต่สุดท้ายก็ได้รู้ว่ามันไม่จริง ทำให้กลับมาคิดเยอะมากว่าเขาโกหกอะไรเรามาบ้าง หรือว่าไม่เคยมีอะไรจริงเลย พอรู้สึกแบบนั้นก็จะคิดต่อไปอีกว่าอะไรที่ทำให้เขาต้องโกหก – เป็นตัวเราเองใช่ไหมที่ทำให้เขาต้องโกหก ทำไมเขาไม่บอก ไม่อธิบายแต่แรก ถามไปก็มีแต่บอกว่าไม่อยากทำให้เราเจ็บปวด ไม่อยากทำให้เราเสียใจ แต่ทำไม...พี่กลับไม่รู้สึกอย่างนั้น”
สิ้นสุดประโยคนั้น พิชญะก็พลันเหมือนได้คำตอบของสิ่งที่พวกเขาสามคนพี่น้องอยู่กึ่งกลางระหว่างมันมาตลอด แต่ยังดูเลือนราง ไม่ชัดเจน สิ่งที่ชัดกว่าคือเขารู้สึกขึ้นมาว่าพี่ชายของเขาไม่ใช่คนงี่เง่า ไม่ได้สมองทึบในด้านความสัมพันธ์ แต่เพราะคิดมากไป – ขบคิดซับซ้อนจนหลายครั้งก็ตีกลับให้เหนื่อยจนไม่อยากจะคิด หรือไม่ก็เพราะไม่ได้คำตอบจึงได้แต่ปล่อยค้างกลายเป็นคนไม่เข้าใจอะไรเลยในโลกใบนี้ ทั้งที่ความจริงแล้วเป็นคนละเอียดลออเปราะบางจนน่ากลัวจะแตกหัก
“ที่จริงความรักมันก็ไม่ต้องสอนใช่ไหม แค่สัมผัสได้จากการได้รับ” เป็นอีกคำถามของใจเย็นที่พิชญะคิดว่าเพิ่งได้รู้จักตัวตนจริงๆ
“อื้ม เป็นอย่างนั้นแหละค่ะ” พริมาตอบ อ่อนหวานในน้ำเสียงราวต้องการปลอบโยนทางอ้อม
“แต่ตอนนี้พี่กลับรู้สึกว่าสัมผัสอะไรไม่ได้เลย”
พลันประโยคต่อมาที่สวนกลับทันควันก็ทำให้พิชญะ – อย่างน้อยก็พิชญะที่รู้ว่าไม่มีอะไรปลอบประโลมได้เลย
“น้องพริมว่ามันคืออะไร”
สิ้นคำถามนั้น คำถามที่ฟังดูว่างเปล่าจนพริมานิ่งเงียบไม่ยอมตอบ พิชญะก็กลับมีคำตอบชัดเจนขึ้นมาในใจ แจ่มชัดจนอยากกรีดตะโกน
ว่าพวกเขาสามคนพี่น้อง – หรืออาจจะมนุษย์ทุกคน – ล้วนอยู่กึ่งกลางระหว่างความรักแท้จริงกับความเห็นแก่ตัว
********************************************************************
จากตอนล่าสุด ขอบคุณทุกคอมเม้นจริงๆนะคะ ขอบคุณทุกคนที่ติดตามเลย
ถ้าจะพูดถึงในทวิต ติดแท็ก #ใจเย็นกับเป็นไท ได้นะคะ
-
รอตอนต่อไปค่ะ
-
สู้ๆนะใจเย็น สงสารทั้งคู่เลย เป็นไทก็เจอหนัก
-
มันจึงเป็นความรักที่ไม่ถึงกับสุข เป็นความทุกข์ที่ไม่ถึงกับเศร้า เป็นความรักที่ทั้งซึ้งทั้งเหงาอยู่ด้วยกัน~~~
ทำไมมันถึงทั้งว่างโหวง ทั้งเจ็บปวด ทั้งอบอุ่นปนๆไปด้วยกันในทุกตอนได้แบบนี้~~~~~~
ตอนแรกเราดีใจมากที่คุณเกษฟ้องหย่าสักที แต่พอมาอ่านตอนนี้แล้วสงสารเด็กๆมากเลยค่ะ แต่คุณเกษทำดีแล้วค่ะ ทำต่อไปปปปป
ไม่ใช่แค่คนในเรื่องนะคะที่คิดว่าใจเย็นต้องไปอยู่กับคุณแม่แน่ๆ คนอ่านคนนี้ก็คิดค่ะ เพราะเราเห็นแต่ใจเย็นกับคุณแม่มาตลอด พอมาเป็นแบบนี้แล้วรู้สึกว่าโดนหักหลัง ใจเย็นมีความรู้สึกนึกคิดในเรื่องแบบนี้มากกว่าที่เราคิดจริงๆค่ะ ฮา
เริ่มเข้าใจได้แบบนี้ก็ดีแล้วเนอะ จะได้เข้าใจพี่ขนมต้มด้วย แล้วในเมื่อยังลังเลและเลือกไม่ได้ว่าจะไปอยู่กับใครแบบนี้แล้ว แนะนำให้ใจเย็นไปอยู่กับเป็นไทเลยค่ะ มีแต่ได้กับได้!!!!!! (เหยย ได้อะไรอ่ะ?) รอเขาได้กันอยู่ทุกตอนเลยนะคะ :-[ :-[ :-[
-
บีบรัดหัวใจแท้ อย่าลากนานเด้ออ
-
น่าสงสารใจเย็น
-
เหมือนใจเย็นจะเริ่มมีความรู้สึกขึ้นเเฮะ
จะเริ่มมีหัวใจกับคนอื่นเขาเร็ว ๆ นี้มั้ยน้อ
-
พ่อแม่ทะเลาะกัน
ลูกๆ ใช่ไม่รู้เรื่องอะไร
แต่ที่แน่ๆ ทุกข์กันทั้งนั้น
การปกป้องลูก โดยคิดแต่ไม่อยากให้ลูกเจ็บปวด
แต่การไม่บอกความจริงกับลูก ก็ทำให้ลูกไม่เชื่อใจ ทำไมต้องโกหก
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ความจริงมันแหลมคมและทำให้แสบร้อนได้เสมอ
เด็ก 3 คนนี้โตมาในช่องว่างระหว่างหวังดี (ไม่อยากให้รับรู้ว่าครอบครัวบิดเบี้ยวและอยากให้มีสถานะการเงินมั่งคงจนอยู่ได้อย่างดีกับพ่อที่รวย) กับความเห็นแก่ตัว (แม่กลัวจะเสียหน้า เสียสถานะทางสังคม และความมั่นคงทางการเงิน)
จึงมีคุณเกษที่หน้าชื่นอกตรม มีแม่ของพิชย์ที่หวังให้ลูกชายสนิทกับพ่อและพี่ชาย รวมทั้งโดดเด่นพอจะแทนที่พี่ชายได้ และมีแม่ของพริมาที่ผลักดันให้ลูกสาวเลือกสนิทกับพี่ชายคนที่น่าจะให้ผลประโยชน์ได้
และมีเด็กสามคนที่ถูกคนที่ไว้วางใจมากที่สุดโกหก
ผลพวงมาจากผู้ชายเห็นแก่ตัว มักมากในกามคนหนึ่ง
อันที่จริง ทางที่ดีคือการสื่อสารให้เด็กได้รับรู้ตามความจริงว่า พ่อกับแม่แยกทางกัน แต่ยังอยู่ด้วยกัน (หรืออาจตะไม่ก็ได้) เพื่อทำหน้าที่ของพ่อกับแม่ พ่อกับแม่อาจจะหมดรักกัน แต่ทั้งพ่อและแม่รักลูก ความรักที่มีให้ไม่เปลี่ยนไปแม้พ่อกับแม่จะไม่รักกันก็ตาม
แต่ก็นะ เมื่อรวมกับความหวังดี (แบบผิด ๆ) และความเห็นแก่ตัว (ก็ไม่ใช่ทุกคนจะมีจิตใจและสถานะการเงินที่เข้มแข็งมากพอจะเดินออกมาจากความซับซ้อนนี้ได้) ดังที่กล่าวข้างต้น แม่ ๆ ทั้งหลาย (และคนอีกมากมายในชีวิตจริง) เลยจำยอมอยู่ในบ้านและครอบครัวที่บิดเบี้ยวหลังนี้
-
สงสารทุกคนเลย ฮือออ
-
ใจเย็นฉลาดจนเบี้ยวไปหมดเลยค่ะ..
-
28 – ทะเล
สุดท้ายแล้วเป็นไทก็ไม่ได้ทำร้ายตัวเอง เขาคิดว่าอาจเพราะโตพอแล้วจึงกอดเก็บความเจ็บปวดภายในใจเอาไว้ได้ เขาคิดว่าผิวของเนื้อแขนนั้นหนาทื่อพอจะใช้โอบกอดหนามแหลมโดยไม่ถูกทิ่มแทง เป็นไทคิด คิด คิด และเชื่อเช่นนั้น และคิดว่าถ้าเชื่อมากพอก็จะเป็นความจริง แต่เขาไม่ได้คิดเลยว่ามันจะย้อนกลับมาทำร้ายคนรอบตัวเขาเอง
แตกต่างกับใจเย็น ปรายสอบติดมหาวิทยาลัยเดียวกันกับเขา การที่ปรายย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกัน – หรือพูดให้ถูกว่าย้ายกลับมาอยู่ที่คอนโด – จึงไม่ใช่เรื่องแปลก ที่แปลกคือปรายไม่หือไม่อือยิ่งกว่าที่เคย คล้ายมาขยับขยายห้องให้เพิ่มความเงียบ บ่อยครั้งที่เป็นไทเปิดเพลงเสียงดังกลบทับเงียบงันนั้น แต่ก็ไม่อาจกลบความอึดอัดใจที่มีต่อปรายได้เลยสักนิด
เป็นไทคิดว่าเพราะความเกลียดที่มีเป็นทุนเดิมอยู่แล้วจึงทำให้เขาไม่ชอบขี้หน้าน้องตนเอง แต่ความจริงคือเงียบงันของปรายนั้นไม่ได้ละลายตัวตนของปรายให้หายไป แต่เป็นตัวตนของเขาเองต่างหากที่ถูกเจือจาง บ่อยครั้งจึงกลายเป็นว่าหาเรื่องทะเลาะเพื่อจะได้ยินคำโต้เถียง แต่ก็บ่อยครั้งที่ปรายเพียงเงียบ กระทั่งครั้งที่เขาปากระป๋องเบียร์ใส่ หยามเหยียดถากถางต่อหน้าเพื่อนตนเอง ปรายก็ทำเพียงแค่หนีหน้า ไม่ต่อล้อต่อเถียง จนเขาแทบอยากจะตามไปกรีดตะโกนใส่หน้าว่าพูดกับเขาสิ – ทะเลาะกับเขา – มองเขา – เขามีตัวตน – อย่าทำกับเขาแบบนี้
แต่สุดท้ายก็ทำได้แค่เดินกลับไปเก็บกระป๋องเบียร์ขึ้นมา บี้ให้บุบแบนเหมือนที่เขาไม่รู้จะเรียบเรียงคำพูดดีๆ ออกไปได้อย่างไร
เป็นไทเริ่มไม่รู้ถึงวิธีที่จะสื่อสารความรู้สึกของตนเองมากขึ้นทุกที เขารู้สึกเหมือนตนเองจมดิ่งลงไปในทะเลถ้อยคำ ไม่รู้วิธีแหวกว่ายโผล่พ้นเหนือผิวน้ำ แม้แต่กับใจเย็นก็ไม่อาจฉุดดึงเขาขึ้นไปได้ มันเป็นความรู้สึกที่เหมือนกับว่าเห็นอยู่ตรงหน้าแต่ไม่กล้ายื่นมือไปคว้า เขารู้สึกแย่ แย่ แย่ ย้ำซ้ำ แต่เขาก็ไม่ได้หนีไปไหน ทำได้แค่จมอยู่ที่เดิม และคอยผลักดันใจเย็นเอาไว้ไม่ให้ต้องจมลงมาด้วยกัน
เป็นไทยังคงเจอกับใจเย็นเท่าที่อีกฝ่ายจะมาหา ขณะที่เขาเองถ้าไม่นับที่ต้องไปสอนพิเศษก็ไม่เคยไปหาใจเย็นเองเลยสักครั้ง แม้แต่ตอนที่ได้รู้ว่าแม่ไม่เชื่อเขาจนทำให้ถูกโกงเงิน ตอนที่เขารู้สึกแย่ที่สุดและต้องการใครสักคน เป็นไทก็ทำได้แค่เก็บตัวอยู่เงียบๆ คนเดียว และทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นโดยเฉพาะต่อหน้าใจเย็น
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาไม่กล้าปล่อยตัวเองให้ร่วงหล่นเพราะกลัวจะไม่มีใครรับไว้ แต่ขณะเดียวกันเขาก็พยายามหยัดยืนอยู่เบื้องล่าง ไม่ได้คอยรอรับ แต่เป็นการประคับประคองอีกฝ่ายเอาไว้ เป็นไทไม่รู้ว่าทำไมเป็นแบบนี้ กระทั่งในวันที่ฝนตกกระหน่ำและใจเย็นชวนมาหลบฝนที่คอนโด เป็นไทถึงได้รู้ว่าสิ่งเหล่านั้นแทรกอยู่ในรายละเอียดของตัวตนใจเย็น แทรกอยู่ในกลิ่นดอกไม้ที่ล่องลอยในรู้สึก แทรกอยู่ในคาโมมายล์ ชาคาโมมายล์ที่ถูกชงและหยิบยื่นมาวางให้ตรงหน้า
“ชาเหรอ” เขาถาม ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่ารู้สึกดีกับชาร้อนๆ ท่ามกลางอากาศเย็นของฝนตก
“ก็เป็นไทไม่ชอบกาแฟ”
พลันคำตอบทำให้เขารู้สึกร้อนรานอยู่กลางอก
เป็นไทอยากจะบ่นออกไปว่าจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเคยบอก อยากบ่นออกไปว่าคิดเองเออเองอีกแล้ว แต่ก็พูดไม่ออกสักคำ ตอนนั้นเขาทำได้แค่ยกขึ้นจิบ สัมผัสถึงกลิ่นและรสอันนวลเนียนเหมือนล่องลอยออกจากความรู้สึกที่รู้สึกตลอดมา
ท่ามกลางวันเหล่านั้น ท่ามกลางกลิ่นของดอกไม้ที่ไม่มีในคอนโดของใจเย็นเลยสักช่อ เป็นไทรับฟังเรื่องราวต่างๆ ของใจเย็น เรื่องเรียนที่บ่นว่าเทอมแรกน่าเบื่อเพราะยังไม่ค่อยเจาะลึกเรื่องสัตว์ เรื่องเพื่อนที่ดูจะหายากกว่าวัยมัธยม เรื่องห้องเชียร์น่าเบื่อที่ตัวเองก็ไม่ได้เข้า เรื่องที่ทั้งพูดและไม่ได้พูด เรื่องที่ใจเย็นไม่คิดจะไปที่ศาลเลยสักครั้งระหว่างที่การฟ้องหย่ายังคงดำเนิน เรื่องที่ผิดหวังและรู้สึกเหมือนถูกหักหลัง เรื่องที่ถูกเอาใจแต่ไม่รู้สึกว่าถูกรัก
สิ่งที่ไม่ได้พูดนั้นแทรกในรายละเอียดรอบตัว หรืออาจเป็นคำพูดทางอ้อมอย่างเช่นว่าไม่ต้องการ แม้แต่กับห้องเพนท์เฮาส์ที่ใจเย็นชวนเขามาบ่อยๆ
มันเป็นคอนโดที่มีสองห้องนอน หนึ่งห้องน้ำ และพื้นที่ใช้สอยประมาณหนึ่งครอบครัวใหญ่อยู่ได้สบาย เฟอร์นิเจอร์ภายในห้องส่วนใหญ่เป็นสีโทนน้ำตาล หรือวัสดุจากไม้ สว่างด้วยสีครีมในบางชิ้น ซึ่งที่นั่งประจำของใจเย็นเป็นโซฟาหุ้มเบาะหนังหน้าโต๊ะกาแฟ จากโซฟามองไปข้างหน้าคือกำแพงกระจกที่กรุถึงเพดานที่สูงสามเมตร ทั้งหมดนี้เป็นไทเห็นครั้งแรกแล้วก็บ่นหมั่นไส้ตามนิสัย
“พ่อแค่เอาใจ เหมือนที่บอกว่าจะยกหุ้นช่องทีวีให้ผมน่ะแหละ”
“ฟังยังไงกูก็หมั่นไส้มึงอยู่ดี”
กระนั้น ในความน่าหมั่นไส้ เป็นไทก็สัมผัสได้ว่ามีความหม่นหมองเคลือบคลุมอยู่ เวลาที่เขาได้มาอยู่ที่ห้องนี้ท่ามกลางฝนของเดือนตุลาคม กำแพงกระจกสามเมตรนั่นจึงเหมือนเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตาที่อาบครองโลกทั้งใบ
“ระยะหลังเป็นไทดูมีอะไรในใจแต่ไม่ยอมบอกผมเลย”
และก็ยิ่งย้ำว่าเขากำลังจมอยู่ใต้ผืนน้ำ เป็นผืนน้ำของถ้อยคำเมื่อถูกใจเย็นเอ่ยถามแบบนั้น ถูกจับได้ผ่านแววตาที่เขาทั้งชอบและชังในเวลาเดียวกัน
เป็นไทยังคงไม่รู้จะตอบอย่างไร ไม่รู้จะเรียบเรียงหรือกลั่นกรองมันออกมาได้อย่างไร เขาไม่รู้แม้แต่วิธีจะเริ่มเรื่อง และไม่รู้ทำไมมันถึงได้ยากเย็นนัก สุดท้ายก็ได้แต่บ่ายเบี่ยง หาเรื่องคุยอื่น บ่นเรื่องเรียนของตัวเอง เรื่องเกม เรื่องหนัง เรื่องอะไรก็ได้ที่ทำให้ตัวเองตะเกียกตะกายขึ้นไปพ้นผืนน้ำได้ แต่สุดท้ายก็ได้รู้ว่ายังคงจมอยู่เช่นนั้น เมื่อพบว่าสื่อสารความรู้สึกตัวเองออกไปไม่ได้เลยสักอย่าง
ซ้ำร้าย คนที่ดึงเขาให้ยิ่งจมลึกลงไปอีกกลับเป็นแม่ของเขาเอง
ไม่ใช่แค่เป็นไทที่ปราณีเอ่ยปากขอหยิบยืมเงินก่อนที่จะถูกโกง หล่อนแค่ไม่พูดให้เขาฟังว่าเงินนั้นไม่พอจึงไปขอหยิบยืนจากคนอื่นมาอีกก้อน ให้เป็นไทได้รู้ในภายหลัง และได้รู้พร้อมรู้สึกเจ็บแสบที่สุดว่าแม่แก้ไขมันได้ – ไม่ใช่ด้วยตนเอง แต่ด้วยเงินจากพ่อของเขา
พ่อที่เขาเกลียดกลัวยิ่งกว่าอะไรดี
วินาทีที่ได้รู้ สายฟ้าจากเบื้องบนฟาดผ่าลงมาพร้อมโมโหโกรธาจากตัวเขา สายฝนถั่งเทลงมาพร้อมความรู้สึกนับล้าน เป็นไม่กี่ครั้งที่เป็นไทหลุดออกจากทะเลคำพูด เขาพาถ้อยคำโผล่ขึ้นเหนือน้ำ และอยากตะโกนย้ำชัดทุกคำให้ประทับลงโสตประสาทและจิตใจของผู้เป็นแม่ แต่แล้วก็ได้แค่สั่นเครือ ก่อนจางหายพร้อมประโยคในใจ
ทำไมทำกับเขาแบบนี้ ทำไม ทำไม
ทั้งที่คิดว่าทนได้แล้ว ทั้งที่คิดว่าชีวิตเขาไม่ได้แย่เท่าไหร่ ทั้งที่กล่อมเกลาตัวเองตลอดเวลาว่าชีวิตเขายังมีทางไป ยังมีลู่ทางให้หนีพ้น แต่แล้วความจริงก็ย้อนกลับมาทำร้ายเขา บอกกับเขาว่าต่อให้กายหนีไปได้ พาตัวเองไปมีอนาคตที่ดีกว่านี้ได้ แต่จิตใจของเขากลับยังติดอยู่ที่เดิม และยิ่งดิ้นพล่านเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งถูกบีบรัดและดึงรั้งให้จมลงไป ทุกที ทุกที
เป็นไทไม่แน่ใจว่าตัวเองร้องไห้หรือเปล่า เขารู้แค่ว่าท้องฟ้านั้นร้องไห้ คร่ำครวญ ยังความเดือดร้อนให้มนุษย์ที่ย่ำย่างลงบนพื้นถนน เขาเปียกปอนไปทั้งร่าง พาตัวเองโซซัดโซเซไปตามทางเหมือนแมวจรจัดพลัดหลง ฝนยังคงกระหน่ำความใจร้าย ย้ำชัดรู้สึกที่เหมือนไม่มีที่ไป แต่ปลายทางที่คนเรามักคิดในเวลาแบบนี้ไม่ใช่สถานที่ หากเป็นใครสักคน
ทั้งที่เป็นไทอยากจะนึกถึงเพื่อน อยากจะบอกตัวเองว่าคนคนแรกที่เขานึกถึงไม่ใช่ใจเย็น แต่ในหัวเขากลับมีแค่ชื่อเดียววนเวียนอยู่เช่นนั้น ใจเย็น ใจเย็น ชื่อที่นับครั้งได้ที่เขาจะเอ่ยเรียก แต่กลับคร่ำครวญในความรู้สึกซ้ำแล้วซ้ำเล่า เหมือนถูกกลั่นแกล้งให้โหยหาและถูกดึงดูดให้หลงทางจนท้ายที่สุดแล้ว เขาที่ไม่เคยไปหาใจเย็นก่อนเลยสักครั้ง ก็พาตัวเองไปหา ไปยืนอยู่ตรงหน้าของใจเย็น ทว่าก็พูดอะไรไม่ออกสักคำ
เป็นไทเป็นอะไร – เกิดอะไรขึ้น – โอเคหรือเปล่า – ใจเย็นถามซ้ำไปซ้ำมา แววตาที่เขาทั้งชอบและชังในบางครั้งนั้นดูตระหนกกว่าที่คาดคิด อย่างที่ไม่คิดด้วยซ้ำว่าจะได้เห็น แต่เป็นไทก็ไร้คำตอบ ได้แค่หวังว่าใบหน้าของเขาตอนนี้จะไม่เหมือนคนเพิ่งร้องไห้หรือกำลังร้องไห้
สุดท้ายใจเย็นก็ถอดใจกับการเอ่ยถาม เสียงที่เปล่งออกมาจึงเป็นการเอ่ยปากให้ขึ้นไปอาบน้ำล้างตัวที่ห้อง ระหว่างทางนั้นเงียบงัน จนกระทั่งมาถึง กระทั่งผ้าขนหนูถูกวางลงบนหัวของเขา ใจเย็นถึงเอ่ยถามย้ำอีกครั้งว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เพราะเป็นไทไร้คำตอบ ไร้คำตอบแม้แต่อิริยาบถทางกาย คำตอบเดียวที่มีคือความเจ็บปวดรวดร้าวภายใน ใจเย็นจึงไม่ได้ถามอะไรอีก
มีเพียงมือที่เอื้อมขึ้นมา มือที่เย็นไม่ต่างจากอุณหภูมิของอากาศในตอนนี้แนบเข้ามาที่แก้มของเป็นไท แววตาจับจ้อง หม่นเศร้า ไม่เหลืออะไรให้เขาชังอีกต่อไปในเวลานี้
“เป็นไทมาอยู่กับผมไหม”
และคำพูดนั้นเสียงดังฟังชัด ชัดกว่าเสียงคำรามลั่นของท้องฟ้าในวินาทีต่อมา
“จริงๆ จะพูดว่ามาอยู่ด้วยก็ไม่ถูก ผมยังไม่รู้เลยว่าสุดท้ายแล้วจะได้อยู่ที่คอนโดนี้ไหม หรือว่าต้องไปอยู่กับแม่ แต่...ที่รู้ๆ ผมไม่อยากอยู่กับใครสักคน”
ใจเย็นยังคงพูด อาจเรียกได้ว่าพร่ำพูด อีกแล้วที่เห็นท่าทีที่ไม่คิดว่าจะได้เห็น น้ำเสียงนั้นดูร้อนลน ไม่มั่นใจ ไม่ใช่ใจเย็นแบบที่เคยเป็น ถ้อยความที่พูดออกมาก็เหมือนกัน เป็นไทไม่คิดเลยว่าจะได้ยินมัน
และก็ไม่คิดเลยว่ามันจะเจ็บปวดกว่าที่แม่ทำกับเขา
ทั้งที่เขาไม่กล้าพูดอะไรแบบนี้ออกมาเลยสักคำ ทั้งที่เขาพยายามเผชิญหน้าและประคับประคองความสัมพันธ์พิลึกพิลั่นและงี่เง่านี้ให้คงไว้ ทั้งที่เขากล้ำกลืนจะเป็นจะตายกับการจมอยู่ในทะเลถ้อยคำ ทั้งที่เขาจมลงไปทุกที ทุกที แต่คนตรงหน้าเขาตอนนี้...
“เป็นไทอยู่กับผมได้ไหม—”
“รู้ตัวไหมวะว่าพูดอะไรอยู่!” พร้อมกับคำนั้น เป็นไทกระชากคอเสื้อของใจเย็นด้วยอารมณ์ที่หลุดจากการควบคุม ท้องฟ้าที่คร่ำครวญคำรามคล้ายต้องการแข่งกับเสียงตวาดลั่น “ทำไมขี้ขลาดแบบนี้วะ มึงเอาแต่ใจ มึงหนีทุกอย่างที่ไม่ตรงตามความต้องการ มึงโกรธแม่ มึงรู้สึกเหมือนแม่หักหลัง มึงก็เลยหนีทุกอย่าง ไม่ยอมอยู่ข้างๆ แม่ของมึง เผชิญหน้าก็ไม่ทำ แล้วตลอดมามึงสัมผัสไม่ได้เลยหรือไงว่าแม่มึงน่ะยังไงก็เจ็บปวด”
เป็นไทพูด พูด พูดเท่าที่ทะเลถ้อยคำจะอนุญาต กระนั้นแววตาของใจเย็นที่เขาอุตส่าห์สื่อสารความรู้สึกออกไปก็กลับไม่อาจอ่านสิ่งที่ซ่อนในใจได้เลย
“แล้วมึงยังมาพูดแบบนี้กับกูอีก...มึงพูดว่าอยากอยู่กับกูทั้งที่มึงยังไม่เข้าใจอะไรเลย มึงไม่รู้เลยเหรอว่าไม่มีใครยอมให้คนที่ตัวเองรักมีคนอื่นได้โดยไม่รู้สึกอะไร มึง...มึงสัมผัสไม่ได้เลยหรือไงว่ามันผิดปกติ ความเชื่อความเข้าใจของมึงน่ะมันผิดปกติ มันทำร้ายคนอื่น ทำร้ายกูด้วย มึงจะไม่รู้เลยเหรอวะ!”
แต่พลันผรุสวาทลั่นคำสุดท้ายก็ถูกตัดกลัดกลืนไปพร้อมกับที่ร่างของเขาถูกเหวี่ยงกระแทกเข้ากำแพงในเมื่อมือที่กระชากคอเสื้ออีกฝ่ายเอาไว้ยังคงไม่ยอมปล่อย เมื่อตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบเป็นไทก็ตั้งใจจะใช้แรงเอาชนะ ตั้งใจจะทำร้ายให้เจ็บ เจ็บเท่าที่เขาเจ็บ เท่าที่เขาโกรธ โกรธที่ต้องเสียใจไปกับทุกอย่างบนโลกใบนี้
“ผมรู้”
แต่แล้ว...ทุกอย่างกลับหยุดชะงักลงด้วยคำสั้นๆ
“แต่ตอนเด็ก...ผมก็อยากเชื่อในความรักแบบที่แม่บอก”
แววตาของใจเย็นที่ดูจับจ้องทะลุทะลวงสิ่งข้างในใจเขาได้ตลอด ตอนนี้กลับเหมือนอยู่ท่ามกลางสายฝนน้ำหม่นเศร้า
“เพราะถ้าผมไม่เชื่อแบบนั้น ผมก็จะไม่เหลืออะไร”
และน้ำตาของท้องฟ้าก็แผ่ขยายขจัดขจายบนพื้นดิน เอ่อล้นจนท่วมทนมาถึงจิตใจของคนรับฟัง ทั้งที่ไม่คิดว่าจะมีอะไรทำให้เจ็บได้กว่านี้อีกแล้ว แต่ไม่รู้ทำไมมันยังกรีดลึกลงมาถึงข้างใน ยิ่งมองสีหน้าของใจเย็นตอนนี้ก็รู้สึกเหมือนหัวใจค่อยๆ สลายลงทีละน้อย
“ผมเชื่อ...เชื่อจนกลายเป็นคนที่ไม่เข้าใจคนอื่นเลย และก็ยังคงไม่เข้าใจด้วย”
ทั้งแหลกสลาย และบิดเบี้ยว
“แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าผมไม่เหลืออะไรอยู่ดี”
ถึงประโยคนี้ เป็นไทก็รู้สึกว่าหัวใจนั้นไม่ได้อยู่ในตัวตนของเขาเอง มันสูญหายไปแล้ว เหลือไว้แต่ความเจ็บปวด ทั้งยังเป็นความเจ็บปวดของใจเย็นที่เขารับเข้ามา และเพราะไม่มีหัวใจเขาจึงไม่รู้วิธีจะเยียวยา ได้แต่ปล่อยตัวเองให้จมลงในทะเลคำพูดอีกครั้ง ดำดิ่ง ลึกลงไป สิ่งที่ทำได้เป็นเพียงการดึงคนตรงหน้าเข้ามากอด คนที่เขาไม่อยากให้ร่วงหล่นเลยแม้แต่น้อย และยังประคับประคองเอาไว้ด้วยหวังจะผลักดันขึ้นไป แต่เมื่อมองไปตรงหน้า ยังกำแพงกระจกที่หม่นมัวด้วยหยาดน้ำและราตรีกาล เป็นไทก็รู้สึกว่าพวกเขาสองคนกำลังถูกโอบล้อมด้วยทะเล ไร้ผิวน้ำ ไร้หนทางหนีรอด
ทั้งที่อยากพูดออกไปว่ายังเหลือเขาอีกคน ยังเหลือเขา แต่เป็นไทกลับพูดไม่ออก ได้แต่กอดคนตรงหน้าเอาไว้
และจมลงไปด้วยกันให้ถึงห้วงที่ลึกที่สุดของทะเลน้ำตา
***************************************************************************
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ ฝากแท็ก #ใจเย็นกับเป็นไท ด้วยค่ะ
-
จมดิ่งเหลือเกิน
-
:pig4: :pig4:
-
เรารู้สึกเหมือนโดนค้อนทุบหัวใจเลยค่ะ
-
ทำไมเราถึงต้องพยายามเข้าใจคนอื่นนะ บางทีเพราะเราเองยังอยากให้คนอื่นมาเข้าใจเราเลย มันไม่ได้ง่ายเลยที่จะเข้าใจและรับรู้ถึงความทุกข์ของคนสักคน ใจเย็นคงอยากให้เป็นไทเข้าใจมากที่สุดในเวลานี้ จริงๆคงเป็นทั้งสองคนเนี่ยแหละที่ต้องการใครสักคนที่เข้าใจ
-
วัยรุ่นสองคน ถูกพ่อแม่ตัวเองทำร้าย จนจมอยู่ในทะลน้ำตา
หมดความเชื่อใจในพ่อแม่ตัวเอง
ทั้งคู่จะพากันลอยตัวขึ้นจากทะเลยังไง
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอยยย ใจเย็นน่าสงสารอ่ะ หน่วงแต่ดีเหลือเกินตอนนี้
เป็นกำลังใจให้คนแต่งเน้อ :sad11:
-
หนักอึ้งจนบอกไม่ถูกเลยว่าเรื่องมันจะเป็นยังไงต่อไป แล้วแม่ของทั้งคู่จะรู้สึกไหม
ว่าได้ทำให้ลูกของตัวเองต้องปวดร้าวและแหลกสลายไปแค่ไหนแล้ว
-
โอย จะรอดบ่เน้อ ฮึบบบ
-
รู้สึกเหมือนคนอ่านก็จะดำดิ่งลงไปในทะเลเหมือนกัน
มันเหมือนเจ็บแล้วเจ็บอีก
คิดว่าไม่น่าจะมีอะไรให้เจ็บมากกว่านี้ แต่มันก็ดันมีอีก
แต่ชอบการบรรยายของไรต์มากเลยค่ะ
-
เหนื่อย
-
เราเข้าใจนะ มันสะอิดสะเอียนนะกับการอ้างว่าทำเพื่อเราเพราะรักเรา แต่จริงๆแค่กลัวที่จะต้องอายกับสังคม กลัวที่จะควบคุมให้เราเดินในทางที่ต้องการไม่ได้
-
ฮืออออ เศร้า แต่ยังไงก็สงสารเป็นไทที่สุดแล้ว หาหนุ่มใหม่ให้เอาม้ายยยย
-
โอยยยย อึดอัดแทนใจเย็น แต่ิเสียใจแทนเป็นไท
-
:z3: :z3: :z3:
-
29 – ครั้งสุดท้าย
ใจเย็นจำไม่ได้ว่าตัวเองร้องไห้ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ แม้กับตอนที่ทันใจตายเขาก็จำไม่ได้แน่ชัดว่าตัวเองร้องไห้ ใจเย็นรู้แค่ว่าโลกที่เห็นและเป็นอยู่นั้นบิดเบี้ยว ทุกครั้งที่มีอะไรกระทบใจ เขาจะรู้สึกว่าโลกบิดเบี้ยวไปทุกที ทุกที และครั้งล่าสุดก็เพราะคุณเกษรา – แม่ของเขาเอง
หล่อนหักล้างทุกความเชื่อที่บอกกรอกหูเขามาตลอดชีวิต ที่ว่าครอบครัวเรารักกันดี เราตกลงกันได้ด้วยดี ความรักเป็นสิ่งที่ดี และอย่างไรก็ดี แตกต่างจากบ้านอื่นแล้วจะไม่ใช่ความรักหรือ?
ทุกถ้อย ทุกคำถามถูกหักล้าง ชำระสะสางจนสะอาดพอที่จะเห็นถึงเบื้องหลังของความเชื่อ เห็นถึงสิ่งที่เขาซ่อนไว้และตั้งใจหนีมาตั้งแต่เด็ก หนีตั้งแต่เรื่องที่ว่าแม่ของเขาโกหก หนีว่ามนุษย์ควรรักเดียวใจเดียว หนีว่าครอบครัวเขาไม่ปกติ หนีว่าทุกคนนั้นล้วนเห็นแก่ตัว หนีว่าเขารู้อยู่แล้ว รู้อยู่แล้วซึ่งทุกอย่าง
กระนั้นใจเย็นก็ยังหนีความจริง ความจริงที่เป็นเหมือนพายุซึ่งเคยพรากเอาดวงชีวิตของทันใจไป พรากไปซึ่งความหมายที่เคยมีต่อสิ่งต่างๆ เขาไม่ใคร่ครวญยอมรับว่าตัวเองกำลังเสียใจ ไม่กระทั่งสำรวจตรวจค้นลงในจิตใจตนเอง หรือถ้าจะมองลึกลงไป เขาก็จะเห็นแต่ความว่างเปล่าเพราะไม่เคยใส่ใจจะเติมความรู้สึกแท้จริงใดลงไปเลย
และใจเย็นก็ไม่เคยรู้มาก่อนว่าการถูกสวมกอดเอาไว้จะกลายเป็นการรินรดความรู้สึกจนเปี่ยมล้น เขารู้ในวินาทีนั้นเองว่าตนเองแหลกสลายหักพังแค่ไหน เพราะตัวตนที่แตกกระจายอยู่บนพื้นนั้นค่อยๆ ถูกหยิบขึ้นมาทีละชิ้น ทีละชิ้นอย่างเบามือ ก่อนโอบอุ้มเอาไว้ กอดเอาไว้ด้วยอ้อมแขนของคนตรงหน้า
ทั้งที่เนื้อตัวของเป็นไทเปียกปอนไปด้วยน้ำฝน แต่ใจเย็นกลับรู้สึกว่ามันอบอุ่น อาจจะอุ่นเหมือนน้ำตาที่เขาจำไม่ได้แล้วว่ารสสัมผัสมันเป็นอย่างไร พอๆ กับที่จำไม่ได้ว่ารับอ้อมกอดแบบนี้เป็นครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ อ้อมกอดที่ทั้งนานเหมือนชั่วนิรันดร์ และสั้นเหมือนชั่วพริบตา
ดังนั้นเมื่อคลายห่างออกไป ใจเย็นจึงดึงเป็นไทกลับมากอดอีกครั้ง ครั้งนี้เขาตั้งใจโอบอุ้มแหลกสลายของอีกฝ่ายไว้ดังที่ตนเคยได้รับ ตั้งใจจะประกอบชิ้นส่วนแต่ละชิ้นให้เชื่อมต่อเนียนสนิทราวกับไม่เคยแตกร้าว แต่ทั้งที่ตั้งใจแบบนั้น เป็นไทก็ปฏิเสธเขามาก่อนด้วยคำไม่กี่คำ
ช่างมันเถอะ
ไม่มีอะไร
อีกแล้ว – ทันใดใจเย็นคิดคำนี้พร้อมกับเสียงฟ้าร้องครืนคล้ายไม่พอใจ อีกแล้วที่เป็นไทบอกกับเขาแบบนี้ไม่ต่างจากช่วงเวลาที่ผ่านมา ต่อให้ใจเย็นจะหนีความจริงแค่ไหนเขาก็รู้สึกได้ว่าเป็นไทกำลังโกหก โกหกจนเขานึกอยากโกรธ อยากจะดึงดันคั้นเค้นให้เจ้าตัวบอกความจริง อยากจะรู้ว่าทำไมถึงไม่ยอมบอกอะไรเขาเลย แต่พลันชิ้นส่วนแตกสลายของตนเองที่เคยถูกโอบอุ้มก็ร่วงกราวลงมาอีกครั้ง
ทุกอย่างมันก็เป็นเพราะเขาเอาแต่หนีไม่ใช่หรือ?
หนีกระทั่งว่าเขายังไม่เข้าใจอะไรเลยในความรัก แต่ก็ตะบี้ตะบันอยากจะไขว่คว้าเอามาไว้ในครอบครองก็เพียงเพราะตัวเองไม่อยากรู้สึกเจ็บปวด เขาหนี หนีจนรู้ตัวอีกทีก็พบว่าตนเองกลายเป็นคนที่น่าสมเพชเวทนา
เขาหนีกระทั่งเรื่องที่ว่าเป็นไทไม่อยากบอกอะไรกับเขาอีกแล้ว
เพราะฉะนั้น ตอนที่ยอมเผชิญหน้าความจริงเขาก็ทำได้แค่มองเป็นไทเดินจากไป แม้รู้ดีว่าอีกฝ่ายกำลังปวดร้าวเขาก็ต้องทำแบบนั้น ตราบเท่าที่มันเป็นแบบที่เป็นไทต้องการ ตราบเท่าที่เขายังคงไม่เข้าใจอะไรในตัวเองเลยสักอย่าง และตราบเท่าที่เขายังคงหนีอยู่แบบนั้น
แต่สิ่งเดียว – สิ่งเดียวที่เขาหนีไม่ได้เลยก็คือความรู้สึก
อย่าไป
อย่าไปจากเขาแบบนั้นเลย
อย่าไปทั้งการเดินจากไปแบบนั้น และอย่าไปจากความสัมพันธ์ อย่าห่างไปกว่านี้เลย
ตอนนั้นเองที่ฝนหยุดตก ทั้งที่เขาอยู่ในรถแต่หยาดน้ำสองสามหยดกลับหล่นลงตัก มันเหมือนน้ำตามากพอที่จะทำให้เขาคิดสงสัยอีกครั้งว่าตนเองร้องไห้ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ แต่ก็เช่นเคย ไม่มีคำตอบ
ตั้งแต่วันนั้นใจเย็นจึงพยายามเผชิญหน้ากับความจริง ความจริงที่เป็นเหมือนพายุซึ่งพยายามเอาชนะมันกี่ครั้งก็ยังเหวี่ยงวนเขาให้ติดอยู่ที่เดิม คล้ายก้าวต่อไปข้างหน้าก็ไม่ได้ ถอยหลังก็ไม่ได้ เขาไม่มีที่ให้ไปเลยสักที่ แม้กับบ้านที่เคยรู้สึกว่าปลอดภัย แต่บัดนี้บรรดาดอกไม้ในบ้านดูเหี่ยวเฉาลงทุกที ทุกที รอวันโรยกลีบให้พร่างพรมเต็มพื้นสวน ไม่ต่างจากคุณเกษราที่ค่อยๆ เผยความเศร้าออกมาทีละน้อย เหมือนว่าพอเฉลยความจริงกับเขาแล้วก็ปลดแอกทุกพันธนาการความลับ โดยไม่ได้รู้สึกตัวเลยว่าความเศร้าเหล่านั้นกลับยิ่งทิ่มแทงลึกลงกลางใจของใจเย็น
หรือไม่ ก็เป็นกลางหลังที่เขาไม่เคยระวัง
แม้แต่กับคุณพิทักษ์พ่อของเขาเอง ใจเย็นรู้สึกว่าตัวตนของพ่อแทรกซึมอยู่ทุกวัตถุที่มอบให้เขา ทุกเงินตรา ทุกความสุขสบาย ทุกสิ่งปลูกสร้างที่โอ่โถง ทุกถนนหนทางในอนาคตที่ปูรอไว้ให้ แต่ใจเย็นกลับสัมผัสไม่ได้ถึงความรักที่แท้จริง ที่สัมผัสได้ดูจะมีแต่การที่เลี้ยงเขาให้เติบโตมาด้วยวัตถุและการสอนให้อยู่กับวัตถุเหล่านั้น ทั้งที่ใจเย็นอยากอยู่กับชีวิต ชีวิตที่หล่อเลี้ยงด้วยความรัก และความสัตย์จริงของใจ
ทว่า ต่อให้พายุของความจริงจะทั้งผลักไส ทั้งฉุดรั้ง ให้เขาทรมานเล่น ระบบคิดของใจเย็นต่อเรื่องความรักก็ไม่ได้แปรเปลี่ยน เพราะเขาเชื่อไปแล้ว และเชื่อมานานว่าการรักใครหลายคนไม่ใช่เรื่องผิด ที่ผิดคงมีแต่การสร้างข้อตกลงบ้าๆ ขึ้นมาผูกมัดให้รักเดียวใจเดียวเองทั้งที่รู้ว่าทำไม่ได้ ที่สำคัญการไม่เชื่อใจในข้อตกลงนั้นก็ดูงี่เง่า – ใจเย็นเห็นคู่รักที่หวาดระแวงว่าอีกฝ่ายจะนอกใจเป็นเรื่องงี่เง่าไร้สาระทุกครั้งไป
และเพราะเป็นแบบนี้ เพราะความคิดเขายังตลบหลังความรักในรูปแบบที่แม่เพิ่งเปิดเผย เพราะเขายังไม่เข้าใจความเจ็บปวดของผู้อื่น เพราะยังจัดการความรู้สึกตัวเองไม่ได้ ใจเย็นจึงยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองยังไม่ได้ไปไหน ยังเอาชนะพายุของความจริงไม่ได้ ยังไม่อาจเผชิญหน้ากับอะไรเลยสักอย่าง สุดท้ายแล้วเขาก็หนีอีกครั้ง
ครั้งนี้เขาหนีไปหาเป็นไท
สักพักแล้วนับตั้งแต่ที่เป็นไทมาหาเขาและก็ไม่ได้เจอหน้ากันอีก พูดคุยอย่างมากก็ทางโทรศัพท์ ทั้งที่อยากเจอ อยากพบ ไม่ต้องพูดคุยก็ได้แค่อยากเห็นหน้า แต่เขากลับไม่กล้าไปหา ที่ได้มาเจออย่างในตอนนี้ก็เพราะเขาตัดสินใจก้าวถอยหลัง ถอยจนแทบจะตกหน้าผาเพื่อหนีความจริงทั้งหมดและมาเจอหน้าคนแค่คนเดียว
ที่นั่งตรงลานหน้าคณะ เป็นไทยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น ทั้งในทรงจำและตรงหน้าเขา มันเป็นเดือนมกราคมที่อากาศดีแต่ไม่รู้ทำไมเขานึกถึงวันที่อากาศร้อนอ้าว วันแรกที่ได้เจอกับเป็นไท สายตามักไปวางอยู่ที่ปุ่มกระดูกตรงข้อมือข้างที่ถือแก้วน้ำเย็นฉ่ำ แต่ตอนนี้เขามองเรือนผมคนตรงหน้า ผมยาวกว่าที่เคยเห็นผ่านมาๆ ใจเย็นรู้สึกอยากสัมผัส อยากลูบเหมือนที่เคยทำ ทั้งลูบเล่น ทั้งปลอบโยน หากตอนนี้เขาก็ทำได้แค่เก็บไว้ในใจ
และไม่รู้คิดถูกหรือผิด ใจเย็นตัดสินใจคุ้ยถามถึงเรื่องที่เป็นไทไม่ยอมบอก ถามอย่างหนีความจริงที่สุดว่าเป็นไทไม่คิดจะบอกอะไรเขาอีกแล้ว
“ไม่ใช่บอกมึงไม่ได้ มันแค่พูดไม่ออก”
และกลับพบว่าเขามีเรื่องให้ต้องหนีอีกเรื่อง
“บางทีการไม่พูดออกไปมันก็ง่ายกว่าด้วย”
ใจเย็นรู้สึกเหมือนถูกย้ำว่าเขากลายเป็นคนน่าสมเพช เป็นคนที่หนีความจริงจนไม่เหลือค่า ทั้งที่ถ้าเป็นเมื่อก่อนเป็นไทคงบอกเขา ไม่ว่ายากต่อการพูดแค่ไหนก็จะบอกออกมา อาจไม่ใช่ถ้อยคำโดยตรงแต่อย่างน้อยก็การแสดงออก ผ่านท่าทางหรือแววตาให้เขาจับรู้สึกได้ ใจเย็นยิ่งหวนนึกก็ยิ่งปวดแปลบข้างในอก เขาไม่รู้แล้วว่าควรทำอย่างไร ไม่รู้แล้วว่าผิดพลาดที่ตรงไหนบ้าง แต่ทั้งที่เป็นไทพูดแบบนั้น พูดสิ่งที่ไม่ปกติในสัมพันธ์เช่นนั้น เจ้าตัวกลับยังทำเหมือนทุกอย่างปกติดี ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ว่าแต่มึงเหอะ เป็นไงบ้าง”
ทั้งยังเอ่ยถามถึงตัวเขาแม้จะไม่ได้บอกเรื่องของตัวเอง ซึ่งเป็นตอนนั้นที่ใจเย็นเองก็รู้สึกว่าพูดไม่ออก ไม่ใช่เพราะมันง่ายกว่าที่จะไม่พูด แต่มันเป็นเพราะเขารู้สึกเจ็บจนไม่กล้าพูดเรื่องของตัวเอง
“ผมขอโทษ”
“...ขอโทษอะไรวะ”
ใจเย็นไม่ได้ตอบอะไรอีก แต่ในใจยังคงพร่ำคำว่าขอโทษ ขอโทษ ซ้ำอยู่อย่างนั้น
ขอโทษที่รักไม่เป็น
ทั้งที่เขาไม่ได้คบใครอื่นแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกว่ารักไม่เป็น
กลับมาจากวันนั้น ใจเย็นไม่รู้แล้วว่าเขาควรเดินไปทางไหนต่อ เขาสับสนร้อนรนเหมือนพยายามวิ่งหนีจากพายุของความจริง แต่แล้วก็พบกับทางตัน เขาหนีไปอีกครั้ง และก็พบกับทางตันอีกครั้ง ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนที่สุดแล้วใจเย็นก็เลือกทางที่เป็นไทอยากให้ไป ทางที่ก้าวไปข้างหน้า เผชิญกับพายุ ไม่หนี ไม่ขี้ขลาด แม้มันจะเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม
ใจเย็นตัดสินใจกลับไปอยู่เคียงข้างแม่แม้จะยังไม่เข้าใจสิ่งที่แม่ทำมาตลอดชีวิตของเขา ขับรถพาแม่ไปยังศาลในคดีความฟ้องหย่าที่ยังยืดเยื้อยาวนาน เข้าไปนั่งฟังการพิจารณาคดีอย่างที่ไม่เคยคิดจะทำ พาตัวเองไปตกอยู่ในบรรยากาศอันน่าอึดอัด ครั่นคร้ามในวาจา ทั้งที่หลายต่อหลายอย่างเป็นเพียงคำพูดเอาดีเข้าตัว ไม่ว่าใครหรือแม้แต่แม่ของเขาก็จะพูดถึงแต่สิ่งดีงามของตัวเอง และโจมตีบกพร่องของอีกฝ่าย ทั้งสิ่งที่เขาเคยรู้และไม่รู้ ให้พรั่นพรึงในเรื่องราวตลอดชีวิตที่ผ่านมาเพราะไม่อาจบอกได้เลยว่าสิ่งใดจริง สิ่งใดปลอม
หลังสิ้นสุดการสืบพยานในวันนั้น ใจเย็นรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังหนีอีกครั้งทั้งที่ไม่ตั้งใจจะหนีอีกแล้ว ทุกสับสนวนวิ่งสวนทางกันอยู่ภายในร่างเขา ปะทะปะทุเหมือนคลั่งแค้นของพายุ ใจเย็นอยากสำรอกสิ่งที่อยู่ในร่าง สำรอกออกมาให้หมด กระนั้นเมื่อไปยืนอยู่ในห้องน้ำ กลับไม่มีอะไรตีขึ้นมาสักอย่างในหลอดทางเดินอาหาร ใจเย็นรู้เพียงว่าเขาอึดอัด ไร้หนทางระบายออก ไม่มีที่ไป ไม่มีใครเลย
ทว่าเมื่อถึงถ้อยสุดท้ายเขาก็คิดได้ไม่เต็มคิด ที่ว่าไม่มีใครนั้นเขาก็ยังนึกถึงคนที่ห่างสัมพันธ์จากเขาไปทุกที เขานึกถึงเป็นไท เป็นไทที่มีชีวิตอยู่แม้กระทั่งในความรู้สึกของเขา เคลื่อนไหวในฉากหลังอันว่างเปล่าที่เขามักจะจับวางพื้นที่อันเป็นครอบครองของตนเองเข้าไป เป็นไทคนที่มักจะหมุนควงปากกาเล่นเวลาคิดอะไรสักอย่าง เป็นไทคนที่คลี่ยิ้มเวลาคิดเรื่องยากๆ ออก เป็นไทคนที่ดูขี้หงุดหงิดแต่ก็หายเร็ว เป็นไทคนที่ทำให้เขาค่อยๆ เป็นตัวเองอย่างเต็มตัว คนคนนั้น คนที่อยากจะรับฟังเขา และเขาเองก็อยากจะรับฟังอีกฝ่ายในทุกเรื่องราว
คนที่ไม่มีอะไรแทนที่ได้อีกแล้ว
พลันรู้สึกปวดร้าวเหมือนถูกพายุซัดกระหน่ำหักพังหัวใจให้ย่อยยับ และคำถามที่ว่าตนเองร้องไห้ครั้งสุดท้ายคือเมื่อไหร่ก็แล่นผาดเข้ากลางคิดเหมือนเล่นตลก แต่ที่ตลกกว่านั้นคือเขาได้คำตอบแล้ว
ว่าครั้งสุดท้ายที่เขาร้องไห้ก็คือตอนนี้ ตอนที่คิดถึงเป็นไท คิดถึงจนทรมาน และร้าวราน
-
:z3: โอ๊ย....
-
:pig4:
-
ฮือออออ อยากให้เขากลับมาอยู่ด้วยกันอ่ะ สงสารทั้งคู่แต่สงสารเป็นไทมากกว่า ใจเย็นเข้าใจความรักแล้วรักเดียวใจเดียวได้แล้ววววววว รอต่อค่าาาา
-
โอย
ปวดไปทั้งใจ
-
บีบหัวใจค่ะ ทำไมโลกถึงบิดเบี้ยวขนาดนี้นะ
ใจเย็นคือใจเป๋มากค่ะ น้องยังไม่รู้ความจริงของชีวิต ยังไม่เข้าใจความรัก และอื่น ๆ ที่เป็นการใช้ชีวิตทั่วไป
เป็นไทจะช่วยอะได้บ้างนะ เพราะที่ผ่านมาก็อาการเดียวกัน
-
สงสารทั้งคู่เลย แต่พาร์ทนี้ใจเย็นก็มีพัฒนาแล้วนะ
อย่างน้อยก็ไปที่ศาลมาแล้ว
:hao5:
-
ความหน่วงนี้ ฮรือออ
อ่านตรง ขอโทษที่รักไม่เป็น แล้วแบบ... จะร้องงง
นายจะเข้าใจมันในสักวัน จะต้องรักเป็นได้แน่ๆ!
ลูบหัวใจเย็นโอ๋เอ๋ เอาใจช่วยทั้งสองคนน
-
30 – ปราย
ปราย มาจากคำว่าปรายฟ้า แปลว่าสิ่งที่หยาดลงมาจากฟากฟ้า ปรีดาตั้งใจจะตั้งชื่อนี้ให้เด็กชายตัวน้อยที่เกิดในฤดูฝน แต่ปุริมลงความเห็นว่าชื่อคล้ายเด็กผู้หญิงไปเสียหน่อยจึงตัดคำว่าฟ้าออก ให้กลายเป็นปรายธรรมดา หากยังคงพิเศษ เพราะสำหรับปรีดา ปรายยังคงหมายถึงหยาดน้ำที่ร่วงหล่นจากฟ้า ยังความชุ่มชื่นให้แก่พื้นผิวโลก มอบชีวาให้สรรพชีวิต ฟังดูเป็นความสุข สว่างสดใส ตราบเท่าที่หยาดน้ำนั้นไม่ใช่หยาดน้ำตา
ปรายสูญเสียปุริมผู้เป็นพ่อด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ตั้งแต่ระบบจำความยังไม่เข้าที่เข้าทาง ที่จำได้เห็นจะมีเพียงความสุข รอยยิ้ม และความรัก ปรายจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าพ่อจากไปตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีพ่อก็ไม่กลับมาให้เขากอดหรือขี่คออีกแล้ว ครอบครัวเหลือเพียงเขากับแม่แค่สองคน แต่ก็ไม่นานเท่าไหร่นับจากนั้นที่ปรายเหลือเพียงตัวคนเดียว
หลังจากเฝ้าดูชีวิตของแม่ที่ค่อยๆ โรยราด้วยโรคมะเร็ง เฝ้าดูอย่างละเอียดลออแม้จะเจ็บปวด เฝ้าดูเหมือนไถ่โทษที่ไม่อาวรณ์ในวันที่พ่อจากไป ปรายเก็บทุกความเศร้าให้ซึมลึกตรึงติดตัว แม้แม่จะชอบบอกให้เขายิ้ม บอกว่าเขายิ้มแล้วดูดี แต่ปรายกลับรู้สึกเหมือนตัวเองร้องไห้อยู่ตลอดเวลา ยิ่งอยู่ท่ามกลางผู้คน ปรายยิ่งอยากร้องไห้ เพราะเขาไม่รู้สึกเลยว่ามีใครอยู่เคียงข้างเขา ไม่มีเลย
โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคนที่มีเลือดเนื้อเชื้อไขร่วมกัน ปรายไม่รู้ว่าทำไมเป็นไทถึงเกลียดเขา เกลียดขนาดที่ว่าถ้าเขาหายไปเสียจากตรงนั้นก็คงดี ขณะที่ปราณีนั้นตรงกันข้าม หล่อนไม่ได้เกลียดเขาทั้งยังดูใจดีจนต้องเกรงใจ แต่สุดท้ายแล้วปรายก็ได้รู้ความจริงว่าเขาเป็นแค่ส่วนเกิน ด้วยบ่อยครั้งที่ปราณีมักทำตัวเหมือนลืมไปว่ายังมีเขาอีกคนในครอบครัว ประหนึ่งครอบครัวของหล่อนก็มีแค่ตัวหล่อนเองกับลูกชายแท้ๆ อย่างเป็นไทเท่านั้น
เพราะแบบนั้น ลึกๆ แล้วปรายก็อิจฉาเป็นไทที่ยังมีแม่อยู่เคียงข้าง ลึกๆ แล้วก็รู้สึกว่าเป็นไทโง่จนมองไม่เห็นค่าสิ่งที่มีอยู่ ปรายไม่เข้าใจความก้าวร้าวรุนแรงของเป็นไท ไม่เข้าใจนิสัยหวงของจนเกินเหตุในหลายๆ ครั้ง ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงได้ร้ายกับเขานัก และปรายก็คิดว่าคงไม่มีวันจะเข้าใจ กระทั่งวันที่พายุฝนกระหน่ำลงมาพร้อมๆ กับพายุอารมณ์ของเป็นไทมาถึง
แข่งกับเสียงคำรามของท้องฟ้า เป็นไททะเลาะกับแม่ โวยวาย แผดลั่น ก่อนจะสั่นเครือคล้ายร้องไห้ ปรายไม่เคยเห็นเป็นไทร้องไห้ และเขาก็ไม่ได้เห็นมัน สิ่งที่ทำคือแค่เดินหนีขึ้นห้อง รู้ดีว่าไม่มีใครอยากให้เขาอยู่ตรงนั้น มันไม่ใช่เรื่องที่เกี่ยวกับเขา แต่จากที่ได้ยินสนทนาเล็ดลอดเข้าหู ปรายก็พอจะรู้แล้วว่าเป็นไทเคยถูกพ่อทำร้าย และแม่ก็เหมือนจะทำร้ายซ้ำเติมโดยการพาตัวเองกลับไปข้องเกี่ยวกับพ่ออีกครั้งเพียงเพราะเรื่องเงิน
ปรายหลับตาลงให้ทุกอย่างหม่นมืด เสียงพายุฝนดังชัด เขาเริ่มได้คำตอบแล้วว่าทำไมเป็นไทถึงได้ก้าวร้าว อาจเพราะใจมีรอยแตกเป็นทางยาวลากลามมาตั้งแต่อดีต กระนั้น กระนั้นก็ไม่ใช่ข้ออ้างที่จะทำตัวแย่ๆ กับเขา แต่ก็อีก ปรายเริ่มรู้สึกเหมือนเข้าใจเป็นไทขึ้นมาทีละน้อย ทีละน้อย
และเริ่มคิดว่าคนที่ก้าวร้าว บางทีก็เพราะอยากสร้างเกราะหนามขึ้นมาป้องกันตัวเอง แต่แค่ไม่รู้จะทำอย่างไร
คิดแบบนั้น ฝนนอกหน้าต่างยิ่งกรรโชก ปรายไม่แน่ใจว่าที่คิดนั้นถูกหรือผิด ที่คิดว่าเข้าใจเป็นไท สุดท้ายแล้วเขาก็อาจจะไม่เข้าใจอะไรเลย
แต่นับจากวันนั้น ปรายเริ่มรู้สึกว่าเป็นไทไม่ได้มีพิษสงอะไรนัก คิดดูดีๆ แล้วก็พบว่าอีกฝ่ายไม่เคยทำร้ายเขาเลยด้วยซ้ำ อย่างมากที่สุดคือการปากระป๋องเบียร์เปล่าใส่ ที่เหลือก็เป็นการใช้วาจาถากถาง ขู่กร้าว แต่ก็ไม่เคยเห็นเลยสักครั้งว่าทำจริงอย่างที่ขู่ ถ้าให้คิดอย่างอคติก็คงมองว่าเป็นไทเป็นพวกดีแต่ปาก แต่วีรกรรมอันใช่ย่อยที่ปรายเคยได้ยินมานั้นก็หักล้างคำว่าดีแต่ปากทิ้งง่ายดาย
บางทีความเกลียดที่เป็นไทมีให้เขาคงเป็นความเกลียดที่แปลกประหลาด
ชัดที่สุดที่ปรายสัมผัสได้คือระยะหลังที่เป็นไทไม่ค่อยหาเรื่องเขาแล้ว มันเป็นเดือนกุมภาพันธ์ที่เงียบสงบ แต่ทั้งคิดทั้งรู้สึกหลายอย่างอื้ออึงในกายคล้ายเสียงฝนกระทบโลหะ หนักอึ้งจนไร้เรี่ยวแรงจะลุกไปทำอะไร เขานอนอยู่ทั้งวัน นอนจนได้ยินเป็นไทถามด้วยน้ำเสียงรำคาญใจ ถามว่าเขาไม่สบายหรือ ก่อนจะใช้หลังมือแตะเข้าที่หน้าผากจนเขาสะดุ้ง แล้วปิดท้ายด้วยคำด่าสั้นๆ ว่าสำออย
กระนั้น ปรายกลับรู้สึกว่ามันดีกว่าความเมินเฉยไม่สนใจ หลายกรณีที่ความเมินเฉยนั้นร้ายแรงยิ่งกว่าความเกลียด ปรายรู้ดีเพราะมันเป็นสิ่งที่เขาเจอมาตลอด เวลานั้นเองที่เขาเริ่มคิดย้อนว่ามันอาจเป็นสิ่งที่เขาก็ทำกับเป็นไทโดยไม่รู้ตัว แต่ปรายก็ไม่กล้าที่อยู่ๆ จะก้าวเท้าเข้าเขตส่วนตัวของเป็นไท คนขี้หวงแบบนั้นคงได้ไล่ตะเพิดเขาออกมา สิ่งที่ปรายทำจึงมีแค่ทำตัวเหมือนเดิม เงียบเชียบ เลี่ยงสนทนาที่จะเกิดเรื่องทะเลาะ
เพราะปรายไม่รู้เหมือนกันว่าจะเริ่มเข้าหาเป็นไทอย่างไรดี ไม่รู้แม้กระทั่งวันที่เขากลับบ้านไปได้ยินสนทนาของปราณีกับคนปลายสายโทรศัพท์ – คนที่เคยทำร้ายเป็นไท – คนที่แม้แต่ปรายเองก็จำหน้าไม่ได้แล้ว
“คุณอยากเจอลูกก็มาเจอสิ”
มันเป็นประโยคแรกที่ปรายได้ยิน ทั้งที่ตัวเขาเองไม่ใช่เป็นไทแต่เสียงฟ้าคำรามกลางพายุฝนวันนั้นกลับแผดลั่นในรู้สึก และประโยคต่อๆ มาก็เหมือนสายฟ้าฟาดลงมาจนชาไปหมด
ไม่เป็นไรหรอก ไทโตแล้ว
คิดว่าต้องเข้าใจ
ถ้อยคำเหล่านั้นไหลลื่นผ่านโสตประสาท ทั้งที่อยากให้มันไหลผ่านไปแต่มันกลับทิ้งร่องรอยสะท้อนเป็นเงาความรู้สึก ก่อนที่คำพูดต่อๆ มาจะพร่างพรูตาม ทับถมเงานั้นให้ยิ่งมืดดำ ปรายได้ยินบทสนทนาประมาณว่าถ้าปรับความเข้าใจกันได้ก็น่าจะไม่เป็นไร ถ้าปล่อยผ่านเรื่องราวในอดีตไปและเริ่มใหม่ได้ทุกอย่างก็จะดีเอง
วินาทีนั้น ปรายรู้สึกผิดขึ้นมาที่เคยอิจฉาเป็นไทเรื่องแม่ เพราะรู้แล้วว่าปราณีทำให้เป็นไทโดดเดี่ยวไม่ต่างจากที่เขารู้สึกเลย
ปรายคิด คิด และคิดอยู่ตลอดว่าจะบอกเรื่องนี้กับเป็นไทอย่างไรดี แต่ตอนที่ได้เจอหน้าเป็นไทที่คอนโด เขาก็ได้รู้แล้วว่าที่คิดมาตลอดทางนั้นเปล่าประโยชน์ มันสายไปแล้ว แค่ดูจากท่าทีที่เงียบงันของเป็นไทก็บ่งบอกทุกอย่าง มันเป็นความเงียบที่ทำให้รู้สึกถึงคลื่นลมทะเลที่สงบ นิ่ง คล้ายที่เขาเคยเจอกับเป็นไทเมื่อยังเด็ก
แม้จะเป็นช่วงที่ทรงจำทำงานได้ไม่ดีนัก แต่ปรายก็จำเป็นไทตอนเด็กๆ ได้ จำได้ว่าครอบครัวเขาและครอบครัวเป็นไทเคยไปเที่ยวทะเลด้วยกัน เป็นไทในตอนนั้นยังไม่แผลงฤทธิ์อะไรใส่เขา เป็นแค่เด็กเงียบๆ คนหนึ่ง เงียบ...เงียบจนเขาจำหรือกระทั่งจินตนาการเสียงของเป็นไทในวัยเด็กไทไม่ได้เลยแม้แต่น้อย พอๆ กับที่ปรายจำหน้าพ่อของเป็นไทไม่ได้ จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าผู้ชายคนนั้นมีปฏิสัมพันธ์กับลูกตัวเองอย่างไรบ้าง
แต่ที่รู้ตอนนี้ ปรายรู้แล้วว่าคนที่ขโมยเสียงของเป็นไทให้หายไป คนที่กดทับเสียงที่จะระบายความรู้สึกต่างๆ ออกมานั้นก็คือพ่อของเป็นไทเอง
ปรายไม่รู้ว่าเป็นไทเคยเจออะไรมาบ้าง ไม่รู้ว่าเป็นไทคิด หรือรู้สึกอะไรอยู่ เพราะเป็นไทก็แค่เงียบ นิ่ง ราวต้องการเจือจางตัวตนให้ละลายหายไปจากโลกใบนี้ แม้แต่ตอนที่นั่งอยู่ในห้องเดียวกัน ปรายก็แทบไม่รู้สึกว่าอีกฝ่ายนั่งอยู่ด้วย ที่รู้สึกได้คงมีแต่ความอึดอัด คล้ายรอเวลาระเบิดให้ทุกสิ่งย่อยยับ และสุดท้ายมันก็ไม่ผิดจากที่คิด
ความเงียบของเป็นไทคือคลื่นลมสงบก่อนพายุจะมา
เสียงสัญญาณของพายุดังลั่นในกลางดึกของเดือนเมษา มันคือเสียงโทรศัพท์มือถือของเป็นไท ดังผ่าความเงียบงันในห้องอยู่หลายครั้ง ดังจนปวดประสาทแต่เป็นไทก็ไม่สนใจราวกับไม่ได้ยินเพราะเสียงความคิดและความรู้สึกของตัวเองนั้นดังกว่า สุดท้ายปรายก็ลุกไปหยิบโทรศัพท์มือถือนั้นขึ้นมา เห็นผ่านตาว่าชื่อบนหน้าจอคือแม่ วินาทีนั้นเกิดลังเลเพราะเป็นไทอาจจงใจมองข้ามอยู่แล้ว แต่เมื่อย้อนคิดว่าเจ้าตัวไม่แม้จะหันมามองชื่อบนหน้าจอเลยด้วยซ้ำก็ทำให้ตัดสินใจเอ่ยเรียก
เป็นไท เป็นไท เรียกซ้ำอยู่สองสามครั้งก่อนที่เจ้าตัวจะหันมา ยิ่งเข้าใกล้ก็ยิ่งได้กลิ่นฉุนของเหล้า แต่ปรายก็ไม่ได้สนใจอะไรนอกจากยื่นโทรศัพท์มือถือไปให้ ทว่า ความผิดพลาดเกิดขึ้นเมื่อมันร่วงหล่นก่อนจะถึงมือของเป็นไท เสียงตกกระทบพื้นดังชัด ก้มหน้าลงมองตามก็เห็นว่ามุมหนึ่งของหน้าจอแตกร้าว เสียงเรียกเข้ายังดังลั่นให้ปรายยิ่งร้อนลน เขาหมายจะก้มลงเก็บ แต่แล้วความตั้งใจก็ถูกทำลาย ปรายไม่แน่ใจว่าโลกเปลี่ยนเงียบงันหรือพายุพัดกระหน่ำในวินาทีนั้น
วินาทีที่หลังมือของเป็นไทฟาดลงมาบนหน้าเขาสุดแรง
ปรายหน้าหัน ตัวเซ เกือบจะล้มลง เจ็บแปลบบนใบหน้าก่อนอาการชาหนึบจะค่อยลุกลามพอๆ กับสั่นสะท้านขลาดกลัว เขารู้สึกว่าควรรีบหนีไปให้ห่าง แต่เมื่อหันกลับมองถึงรู้ว่าไม่จำเป็นต้องหนีอีกแล้ว พายุสงบลงแล้วพร้อมกับความรุนแรงเมื่อครู่ หลงเหลือค้างไว้เพียงซากปรักหักพังสั่นสะท้านของผู้กระทำ แววตาของเป็นไทตื่นตระหนก เห็นได้ชัดว่าตกใจกับสิ่งที่เพิ่งทำลงไป มือข้างที่ใช้ทำร้ายปรายสั่นระริก และน้ำในตาก็เริ่มสั่นคลอน
ตอนนั้นเองที่เป็นไทเริ่มร้องไห้ ทรุดลงกับพื้น ก้มหน้าเหมือนไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตา เก็บกลั้นเสียงสะอื้น ก่อนกลั่นคำพูดเอ่ยออกมาแผ่วเบา ขอโทษ ขอโทษ ย้ำซ้ำอย่างนั้น ย้ำซ้ำราวต้องการกรีดตะโกน ตัวตนแตกเป็นเสี่ยง มือกุมขยุ้มหัวตัวเองราวกลัวมันจะระเบิดออก และพึมพำคำถาม
“ทำยังไงดี”
ทั้งที่แผ่วเบาแต่ฟังดูราวเสียงกรีดร้อง จนตรอก
“กูไม่ได้อยากเป็นคนแบบนี้”
และกรีดร้องออกมาให้ดังยิ่งขึ้นในประโยคต่อๆ มา กรีดแทงหัวใจด้วยประโยคที่ว่าไม่อยากเป็นเหมือนกับพ่อตนเอง ไม่อยากให้ใดๆ ก็ตามเป็นเพราะพ่อ ไม่ปรารถนาอะไรทั้งนั้นที่ข้องเกี่ยวกับชายคนนั้น ปรายไม่รู้จะตอบว่าอย่างไร เขาไม่รู้วิธีปลอบคนอื่น แม้แต่ตัวเองยังปลอบไม่เป็นด้วยซ้ำ สุดท้ายเขาก็ได้แค่รับฟัง แต่บางทีมันอาจเป็นสิ่งที่เป็นไทต้องการมากที่สุดแล้วในเวลานี้
ปรายทรุดตัวลงและสวมกอดคนตรงหน้าเอาไว้ สัมผัสได้ถึงความแตกร้าวแหลกสลายภายใน ไม่แน่ใจว่าจะเยียวยาได้อย่างไร แต่ที่แน่ใจอย่างหนึ่งคือต่อให้เป็นไทจะหวาดกลัวสักแค่ไหน เป็นไทคงไม่มีวันเป็นเหมือนพ่อ คนที่ร้องไห้ตอนเผลอทำร้ายคนอื่นจะเป็นแบบนั้นไปได้อย่างไร เขาคิด พยายามเรียบเรียงคำพูด แต่คำขอโทษที่ยังได้ยินซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็ทำให้ถ้อยคำของเขากระจายกระเจิง ปรายจึงได้แต่กอดเอาไว้ กอดเอาไว้ให้แน่นขึ้น
ถ้าเป็นไทไม่เคยโดนพ่อทำร้ายจะเป็นคนแบบนี้ไหม จะเป็นคนอ่อนโยนกว่านี้ใช่ไหม คำถามนั้นผุดผาดขึ้นกลางคิดพร้อมเจ็บปวดที่เขารับมาผ่านอ้อมกอด และเจ็บปวดทวีเท่าเมื่อคำตอบคือใช่ เป็นไทคงเป็นคนที่อ่อนโยนกว่านี้ หรือบางทีอาจจะอ่อนโยนอยู่แล้วด้วยซ้ำ
พลันเมื่อคำขอโทษสุดท้ายขาดห้วง เป็นไทผละหนีจากอ้อมกอด ลุกขึ้นและไม่หันกลับมามอง เหมือนยังคงหลบหน้าไม่อยากให้เห็นน้ำตา แต่ปรายกลับรู้สึกว่ามันเป็นการตะเกียกตะกายหนี ไม่อยากให้เขาเห็นตนเองสภาพนี้ สภาพที่อ่อนแอไร้เปลือกหนามใดห่อหุ้ม นัยหนึ่งปรายก็รู้ว่ามันน่าอับอาย แต่นัยหนึ่งปรายก็รู้ว่าเขายังไม่ใช่คนที่เป็นไทยอมแสดงความอ่อนแอที่ลึกที่สุดออกมาให้เห็น
สิ้นเสียงปิดประตูห้องของเป็นไท ความเศร้าที่เป็นไททิ้งไว้ก็กลายเป็นความเศร้าของปราย ความปรารถนาลึกๆ ที่เคยเก็บซ่อนไว้ยิ่งย้ำให้เศร้าลุกลามเหมือนโรคติดต่อ ความปรารถนาที่ว่าปรายอยากมีพี่ชายมาตลอด ถ้าอะไรๆ ไม่เป็นแบบนี้ พวกเขาคงเป็นพี่น้องที่ดีต่อกันได้ คงไม่อ้างว้างเดียวดายได้ถึงเพียงนี้ทั้งที่อยู่เคียงข้างกัน ปรายจึงได้แต่หวัง หวังว่าความเจ็บปวดเหล่านั้น ถ้าไม่ใช่เขา ก็ขอให้มีใครสักคนรับเอาไว้ได้ อย่าร่วงหล่นหรือแตกสลายไปมากกว่านี้เลย
เพราะทั้งที่ทุกอย่างเงียบงัน ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาจากห้องที่เปิดไฟอยู่ตลอดคืน แต่ปรายรู้สึกว่าเป็นไทกำลังร้องไห้ และร้องไห้อยู่อย่างนั้นทั้งคืน
***********************************************************************
-
:pig4:
-
:z3: :z3: อีกแล้วววว คุณแยมมม all kill มากเลยค่ะ ตอนนี้นายขนมต้มของเราทำไมโดนทำร้ายขนาดนี้ น่าย่ำยีเพิ่มมากเลยค่ะ *โดนตี* ใจเย็นต้องช่วยพี่เป็นไทนะลูกกก เป็นไทก็ต้องช่วยน้อง ช่วยกั---- :hao6: :hao6: :hao6:
ไม่รู้จะคอมเมนท์อะไร แต่คุณแยมทำคนอ่านแตกสลายได้ทุกตอนจริงๆค่ะ แงงงงงงง
รอใจเย็นนะคะ ใจเย็นจะเป็นผู้คอยรับไว้ไม่ให้เป็นไทร่วงหล่นได้อย่างที่น้องปรายบอกได้หรือไม่ ติดตามชมตอนต่อไป :katai4: :katai4:
-
ทำไมชอบทำร้ายเป็นไทของเรา ฮือออออ สงสารอีกแล้วววว
-
ฮือออ หดหู่ไปหม๊ดดดด
-
โอ๊ยยยยยยยย เป็นไทลูก มาค่ะมาเดี๋ยวพี่กอดปลอบหนูเอง อ่านนี้ก็น้ำตาซึมอีกแล้ว
-
เนี่ยรักน้องปรายมากคนอะไรก็ไม่รู้จิตใจอ่อนโยนมากกกกก
-
หายใจเข้าลึก ๆ แล้วหน่วงต่อไป
-
หน่วงงงง :z3: :z3: :z3:
-
อ่านไปเหมือนคนหายใจไม่ค่อยออก
มันทรมานไปหมด คือตอนนี้ไม่มีบทสนทนาเลยนะ
แต่บีบหัวใจมากๆ
-
สงสารเป็นไท ทำร้ายคนอื่นเองแล้วก็เจ็บเอง
ความรุนแรงมันอาจจะฝังหัวมาตอนที่โดนพ่อทำร้ายก็ได้นะ :hao5:
(พออ่านความคิดก็อยาย้อนกลับไปอ่านเรื่องเก่าอีกแล้ววว)
-
31 – ฝุ่นผง
เป็นไทรู้สึกว่าเขายอมแพ้แล้วซึ่งทุกอย่าง เขาร้องไห้ไม่หยุดตั้งแต่มันเริ่มหลั่งรินออกมาต่อหน้าปราย เขาร้องไห้ ร้องไห้ และร้องไห้ ร้องจนไม่รู้เลยว่ามันจะไปจบลงที่ตรงไหน รู้สึกตัวอีกทีก็เป็นตอนที่ลืมตาตื่นจากฝัน ซึ่งคลับคล้ายคลับคลาว่านั่นก็เป็นฝันร้าย ฝันที่เขาร้องไห้อยู่ตลอดเวลาตั้งแต่เด็กยันโต
และตอนที่จมลงในทะเลน้ำตา เป็นไทรู้สึกว่าถูกแววตาของพ่อจับจ้อง แววตาที่ว่างเปล่าและตอกย้ำเจ็บแสบยิ่งกว่าคำพูดไหนๆ ว่าเขามันไร้ค่า ไม่น่าเกิดมา เพราะเกิดมาก็จะประสบพบแต่ความเจ็บปวด ความแหว่งวิ่นของความรัก ความอบอุ่นที่ไม่เคยเป็นของจริง ชีวิตเขาวนเวียนอยู่แค่นี้ แม้หนีเท่าไหร่ก็ยังถูกไล่ตาม และคนที่ขัดขาให้เขาล้มลงก็เป็นแม่ของเขาเอง
แม่เป็นคนพาพ่อมาเจอเขา ชายคนนั้นนั่งอยู่ในบ้านของเขา บนโซฟาตัวที่เขาชอบนอนเล่น เมื่อภาพนั้นปรากฏสู่สายตา เป็นไทรู้สึกว่าชีวิตถูกคุกคามแบบไร้ทางหนีรอด ทันใดเขาขลาดกลัว ตัวสั่นทั้งไม่รู้ตัว รู้ตัวอีกทีเขาก็หนีออกมาจากตรงนั้นแล้ว เขาไม่เห็นว่าสายตาของพ่อเป็นอย่างไร แต่คิดว่าอย่างไรมันก็จะเป็นแววตาที่ว่างเปล่า ว่างเปล่าแต่ทำให้เขาเจ็บปวดใจ เจ็บจนที่สุดแล้วต้องจิกขย้ำเนื้อกายให้มันเจ็บปวดยิ่งกว่า
ด้วยเรี่ยวแรงสุดท้าย เป็นไทตัดสินใจกลับไปคุยกับแม่ ถามว่าทำไมต้องทำแบบนี้ ซึ่งหล่อนบอกกับเขาเพียงว่าอยากให้เข้าใจ ตอนนั้นเองที่เป็นไทอยากจะหัวเราะออกมา เข้าใจกันอย่างนั้นหรือ? แล้วแม่ล่ะเคยเข้าใจเขาบ้างไหม? ความทุกข์ทรมานของเขาน่ะเข้าใจบ้างไหม?
แต่เป็นไทก็ไม่ได้ถามถ้อยเหล่านั้นออกไป อีกครั้งที่เขาเก็บงำในใจเพราะรู้ดีว่าต่อให้พูดอะไรออกไปแม่ก็จะไม่มีวันเข้าใจเขา แม่ที่ขบคิดเรื่องราวต่างๆ แค่ในมุมของตัวเองและเพื่อตัวเอง
พลันคิดขึ้นมาว่าอาจต้องเจอชายคนนั้นอีกครั้ง หรืออาจจะนับครั้งไม่ถ้วนตราบที่แม่ยังไม่เข้าใจเขา เป็นไทก็ยิ่งจมดิ่งลงไปเรื่อยๆ และตอนที่เหมือนจะขาดอากาศหายใจ ห้วงคำนึงหนึ่งก็ดึงดันเขาให้ตะเกียกตะกายขึ้นไป
ห้วงคำนึงที่มีใจเย็นอยู่ในนั้น
ทั้งที่ไม่รู้ว่าถ้าไปพบหน้าแล้วจะกลายเป็นว่ายิ่งจมลงไปอีกไหม บางที อาจจะถูกฉุดดึงถึงก้นเหวห้วงทะเลด้วยซ้ำ
แต่นั่นแหละ เขายอมแพ้แล้ว
อีกครั้งที่ฝนตกในยามเย็นให้เหยียบย่ำบนทุลักทุเล ตกลงมาเหมือนกลั่นแกล้งหรืออาจจะรั้งเตือนเพราะอย่างไรก็เป็นฝนกลางเมษา กระนั้นเป็นไทก็ไม่คิดวกกลับ อีกทั้งเขารู้สึกว่าไม่มีที่ให้กลับไป ไม่มีที่ไหนเป็นของเขา แม้ปรายจะให้อภัยเขาได้ซึ่งทุกอย่าง แต่เขาก็ละอายกับสิ่งที่ตนเองเคยทำเกินกว่าจะกล้าพูดความทุกข์ใจให้ฟัง
พลันห้วงคิดถูกขัดด้วยสั่นเตือนจากโทรศัพท์มือถือ วูบแรกเป็นไทคิดว่าคงเป็นแม่ แต่เมื่อชื่อบนหน้าจอปรากฏเป็นอื่น เขากลับรู้สึกเหมือนจะร้องไห้ ง่ายดายเพียงนั้น
“เป็นไทอยู่ไหนครับ”
และรู้สึกว่าต้องเก็บกลั้นเสียงสั่นเครือกับคำถามโง่ๆ แค่นั้น หรืออาจจะเป็นเสียงที่เขาไม่ได้ยินมาสักพักแล้ว อะไรก็ตามแต่ เป็นไทเงียบอยู่นานก่อนจะเอ่ยออกไปเป็นคำโกหกว่าผ่านแถวคอนโดของใจเย็นพอดี
“งั้นเหรอ เดี๋ยวผมออกไปรับ”
“...รับทำไม”
“มีเรื่องอยากให้ช่วยสอน ฟิสิกส์น่ะครับ”
เป็นไทจำไม่ค่อยได้นักว่าตอบรับไปว่าอย่างไร แต่สรุปแล้วใจเย็นก็ขับรถออกมารับเขาที่อยู่ใกล้ๆ ให้ไม่ต้องเปียกปอนเหมือนครั้งที่แล้ว ท่ามกลางสายฝนในรถยังบรรเลงเพลงแจ๊ส และบรรยากาศนั้นก็ทำให้เป็นไทเผลอคิดว่ามันจะอวลไปด้วยข้ออ้างที่ไม่ใช่ของเขาฝ่ายเดียว
ข้ออ้างที่ว่าอยากเจอ
อีกแล้วที่กลิ่นชาคาโมมายล์นวลอยู่ในห้องของใจเย็นเมื่อเขามาถึง – เพราะเป็นไทไม่ชอบกินกาแฟ – เขาจำได้ และพลันคิดถึงกลิ่นดอกไม้ที่บ้านใจเย็น คิดถึงดอกสวีทพีประจำเดือนพฤษภาคมของทุกปี แต่ปีนี้อาจจะไม่ได้เห็นมันปักอยู่ในแจกันแก้วของซุ้มม่านบาหลีอีกแล้ว
“ที่บ้านเป็นไงบ้าง”
พลันหลุดถามออกไปในตอนที่ใจเย็นถือถ้วยชามาวางบนโต๊ะกาแฟตัวเดิม และนั่งลงข้างเขา รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงฝนทั้งที่ชั้นสูงของคอนโดนั้นไร้สุ้มเสียงเพียงเพราะใจเย็นเงียบอยู่ชั่วครู่ – ไม่สิ – เงียบอยู่นาน นานจนเป็นไทนึกร้าวขึ้นมาว่าเขาอาจไม่มีสิทธิ์ถามอะไรแบบนี้อีกแล้ว
“ไม่กี่วันก่อน ผมเพิ่งพาแม่ไปขึ้นศาล”
แต่ความกังวลคลายลงเมื่อใจเย็นตอบออกมา และเป็นคำตอบที่เขาไม่คาดไว้เลยว่าจะได้ยิน เพราะเหมือนใจเย็นกำลังบอกเขาเลยว่าพยายามอยู่ พยายามเผชิญหน้ากับความจริงอย่างสุดความสามารถ
“แล้ว...คิดว่าอีกนานไหมกว่ามันจะจบ”
“นาน อีกนานเลยครับ”
ใจเย็นตอบ ย้ำคำ จนเป็นไทไม่แน่ใจว่าใจเย็นหมายถึงในระยะเวลา หรือในความรู้สึก
“เป็นไทจำที่แม่บอกกับผมได้ไหมครับ เรื่องรักเดียวใจเดียว”
“อืม จำได้”
จำได้ดีที่ใจเย็นไม่เข้าใจ – เขางำคำนี้ไว้ในใจ ปล่อยกลิ่นคาโมมายล์ที่เพิ่งจิบให้อวลในลำคอ กลบกลิ่นปวดร้าวที่แล่นแปลบปลาบเหมือนวาบแสงของท้องฟ้าที่ฝ่าผ่านเมฆหม่นมืด
“ความหมายของรักเดียวใจเดียวที่แม่บอก คือการที่รู้ว่าอีกฝ่ายจะเจ็บปวดจึงมีความยับยั้งชั่งใจไม่ทำ” ใจเย็นทวนถ้อยนั้น ท้องฟ้ามืดลงอีกเฉด "“ผมไม่เข้าใจคือทำไมต้องยับยั้งชั่งใจ ถ้าต้องยับยั้งก็แปลว่ามันมีความรู้สึกไม่ดีเกิดขึ้นแล้วไม่ใช่เหรอ และเพราะเรากลัวจะยับยั้งมันไม่ได้จึงตั้งเงื่อนไขขึ้นมาป้องกัน แบบนั้นเป็นความหมายของคำว่ารักเดียวใจเดียวจริงๆ เหรอ”
ท้องฟ้ามืดสนิทเมื่อสิ้นสุดคำถาม มากมาย ละเอียดลออ แบบที่ใจเย็นเป็นเสมอมา บ่อยครั้งที่เป็นไทรู้สึกว่าคำถามของใจเย็นนั้นตอบยาก ครั้งนี้ก็เช่นกัน ทั้งที่เขาอยากจะไขข้อข้องใจให้ทุกอย่าง อยากให้อีกฝ่ายไม่ต้องตกอยู่ในมืดดำของความสงสัย แต่เขาก็ไม่รู้จะกลั่นกรองออกมาอย่างไรดี
ขณะเดียวกัน ละเอียดลออของคำถามก็แทรกซึมกัดเซาะลงในความเข้าใจของเป็นไท ไม่ใช่ว่าเขายอมแพ้ แต่เขาแค่เข้าใจ เข้าใจว่าทำไมใจเย็นถึงเป็นใจเย็นคนนี้ เหมือนว่าต่อให้ความคิดจะผิดแผกแปลกแยก แต่ก็พยายามแล้ว พยายามอย่างที่สุดแล้วที่จะเข้าใจผู้อื่น ไม่ใช่แค่ทำตามที่คนอื่นเห็นว่าดีทั้งที่ไม่เข้าใจอะไรเลย
เพราะแบบนี้เขาถึงโกรธไม่ลง
โกรธไม่ลง ทั้งที่ปวดร้าวทรมาน
“แล้วเป็นไทล่ะ เป็นยังไงบ้าง”
“ไว้สอนเสร็จก่อนละกัน จะให้สอนฟิสิกส์ไม่ใช่เหรอ”
อาจเพราะตั้งตัวไม่ทันจึงทำให้เขายกไปไว้ทีหลัง ซึ่งใจเย็นก็เออออยอมตามก่อนจะลุกไปหยิบชีทเรียนมาให้ เป็นวิชาฟิสิกส์เบื้องต้นที่ไม่เกินมือเขานัก แต่ดูจากการจดสะเปะสะปะในชีทและคำตอบที่เว้าแหว่งก็ทำให้รู้ว่าใจเย็นก็ยังคงไม่ชอบวิชาเกี่ยวกับคำนวณอยู่ดี
และอีกอย่างที่เหมือนเดิม ก็ดูจะเป็นการจับจ้องตอนที่เขากำลังใช้ความคิด
เป็นไทรู้สึกมาตลอดว่าใจเย็นชอบจ้องเขา แม้จะพยายามไม่ให้รู้ตัวแต่ก็รู้สึกได้ ตอนนี้เองก็เหมือนกัน และอาจเพราะใจเขาอ่อนแอกว่าปกติ ความประหม่าจึงครอบงำ ก่อนจะสั่นสะเทือนด้วยคำถามสั้นๆ ของใจเย็น
“ไม่ควงปากกาเล่นแล้วเหรอครับ”
“ขี้เกียจ”
และเขาก็ตอบไปสั้นๆ ทั้งที่อยากถามกลับไปว่าเขาทำแบบนั้นตอนใช้ความคิดตลอดเลยหรือ รู้สึกว่ามันเป็นอีกเรื่องเล็กๆ ที่ใจเย็นสังเกตเขา สังเกตกระทั่งเรื่องที่ไม่รู้ตัว ซึ่งนั่นยิ่งทำให้จิตใจของเขาสั่นคลอนวอนไหว
“มึงยังชอบกูอยู่ไหม”
แล้วพลัน – พลันสร้างผลกระทบเป็นวงกว้าง คล้ายผิวน้ำที่มีอะไรหล่นลงไป เกิดเป็นวงน้ำพรั่นกระเพื่อมต่อกันเป็นทอดๆ รวดเร็ว เงียบงัน แต่สั่นระริกในแววตาของอีกฝ่าย
วินาทีนั้นเป็นไทจึงรู้ตัว รู้อย่างไม่เคยมีสติรู้ขนาดนี้มาก่อนว่าเขาพลาดที่ถามมันออกไป ต่อให้จะพ่ายแพ้แล้วซึ่งทุกอย่างก็ไม่ควรถามออกไป
“ช่างมัน—”
“เคยไม่ยอมรับว่าผมชอบไม่ใช่เหรอครับ”
ใจเย็นถามกลับอย่างไม่ยอมให้เขาปล่อยผ่าน และเป็นไทก็ได้เห็นแววตาแบบที่เขาทั้งชอบทั้งชัง แววตาที่จ้องทะลุทะลวงราวจะล้วงทุกความลับในรู้สึก แววตาที่ตรงข้ามกับแววตาว่างเปล่าของพ่อโดยสิ้นเชิง
ก็ใช่ – เขาตอบออกไป อยากให้เสียงดังแต่มันกลับแผ่วเบา เหมือนว่าเขาเถียงไม่ได้ เหมือนว่าที่เคยคิดว่าแพ้แล้วซึ่งทุกสิ่ง ตอนนี้เขาแพ้ยิ่งกว่านั้น แพ้อย่างราบคาบ และหมดรูปให้กับจูบที่ประทับลงมาอย่างแผ่วเบา
อีกแล้ว – ทั้งที่คิดแบบนี้แต่มันแตกต่างจากจูบที่เคยได้รับโดยสิ้นเชิง มันค่อยๆ พรมลงมา แนบชิด เนิบช้า อบอุ่นนุ่มนวลจนรู้ตัวอีกทีก็ถูกเปิดปากให้ความร้อนแทรกซึมเข้ามา แม้ไม่ได้บดเบียดบังคับ แต่ละเลียดละเอียดลออก็ทำให้รู้สึกคล้ายจะถูกเก็บกลืนไปหมดทั้งตัวตน กระทั่งอากาศอัตคัดขัดสน เขาส่งเสียงท้วง หากแม้แต่เสียงก็เหมือนถูกดูดกลืนไปด้วย นาน กว่าที่ใจเย็นจะยอมผละออกไป ปล่อยเขาหายใจก่อนกลับมาประทับจูบอีกครั้ง
ครั้งนี้นุ่มนวลเลือนหาย กลายเป็นร้อนรนกระเสือกกระสนตะกรุมตะกราม ดื้อรั้นดึงดันด้วยขบงับแผ่วเบาบนริมฝีปาก เขาผลักออก แต่ถูกผลักกลับมาแรงยิ่งกว่าให้แผ่นหลังกระแทกลงบนเบาะโซฟา แล้วใจเย็นจึงยอมถอนจูบ แต่ก็แค่จากริมฝีปาก เพราะเปลี่ยนไปพรมย้ำบนต้นคอ ขบเม้มให้เป็นรอยคล้ายตีตรา แล้วไล่กลับขึ้นมาจูบที่สันกราม คาง กระทั่งใบหู ได้ยินจังหวะหายใจชัด เร่งเร้า ร้อนรน ระคนสับสนทรมานจากตัวเขาเอง
แล้วเป็นไทก็รู้สึกว่าตนเองยิ่งจมลงไป จมลงไป มันเป็นอย่างที่เขาคิดว่าจะแหลกสลายกว่าเดิม จะจมลงไปถึงสุดเหวทะเล และเขาก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ปล่อยความพ่ายแพ้ให้ยิ้มเยาะอยู่ตรงหน้า – ไม่สิ – ความจริงเขาจะหนีออกไปก็ได้ หนีจากสัมพันธ์ที่เต็มไปด้วยคำถามแต่ไร้คำตอบ หนีจากสัมพันธ์ที่ละเอียดลออไปด้วยความเจ็บปวด และละเมียดละไมทางความทรมาน แต่ว่า – แต่ว่าเขาก็ถลำลึกเกินจะวกกลับแล้ว เพราะฉะนั้น จะเจ็บปวดก็ได้ จะทรมานก็ได้ ขอแค่ได้อยู่ตรงนี้ พลันได้ยินเสียงหัวเราะของความพ่ายแพ้ดังลั่น
“เป็นไท”
ก่อนจะถูกกลบกลืนด้วยเสียงเรียกของใจเย็น เป็นไทรู้สึกเหมือนได้สติ แต่ก็ไม่เต็มสตินัก
“รู้ไหม ผมน่ะอยากเห็นทุกๆ สีหน้าของเป็นไทมาตลอด”
เพราะเขาไม่รู้ว่าที่ใจเย็นพูดนั้นหมายถึงอะไร
“แม้แต่ตอนกลัว”
กระทั่งมือของเขาถูกอีกฝ่ายจับขึ้นมา พลันสัมผัสได้ถึงความสั่นเทาในนั้น
เขากำลังกลัว
“ตอนร้องไห้”
มือของใจเย็นเอื้อมมาปาดน้ำตาบนใบหน้าที่เขาไม่รู้เลยว่าน้ำตารินรดลงมาเมื่อไหร่ รู้แค่ว่าตอนนี้มันพร่าเบลอจนไม่รู้ว่าแววตาของคนตรงหน้าเป็นอย่างไร พลันใจเย็นซบลงมาข้างไหล่ ให้ได้ยินเสียงพร่ำพูดดังชัด ชัดจนเหมือนดังก้องกังวานไปทั้งโสตประสาต
“คิดว่ามันต้องรู้สึกดีมากที่ได้เห็น”
รู้สึกตัวในตอนนั้นเองว่าเขาเจ็บเหลือเกินที่ใต้อกข้างซ้าย
“แต่ความจริงกลับตรงกันข้าม”
“ทำไมล่ะ...”
“ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังแหลกสลายตามไปด้วย”
ใจเย็นเงยขึ้นมามองหน้าเขาอีกครั้ง ภาพยังคงพร่าเบลอก่อนที่มืออุ่นของอีกฝ่ายจะปาดน้ำตาให้เลือนหาย
“แล้วคนอย่างผมก็คงบอกกับเป็นไทไม่ได้หรอกว่า...อย่าร้องไห้เลย”
พลันร้าวลึกเหมือนท้องฟ้าที่กำลังร้องไห้ส่งสายฟ้าฟาดลงกลางใจของเขา ให้มอดไหม้ทั้งที่เปียกปอนก่อนแตกกระจายออกเป็นเสี่ยง ตัวตนของคนตรงหน้าเขาเองก็ด้วย แตกออกเป็นเสี่ยงไม่มีชิ้นดีและไม่รู้จะประกอบคืนได้อย่างไร ทรมาน ทรมานจนไม่รู้แล้วว่าต้องทำอย่างไรถึงจะหนีพ้น หนีจากห้วงเหวของทะเลน้ำตา แต่แล้วคำพูดต่อมาของใจเย็นก็เหมือนฉุดดึงเขาขึ้นไปช้าๆ ให้ค่อยๆ เห็นแสงสว่างของผิวน้ำที่ไม่ได้เห็นมานาน แม้กระนั้นเขาก็ร้องไห้ออกมา แต่มันเป็นน้ำตาที่สิ้นสุดแล้วซึ่งการเก็บกลั้น เป็นน้ำตาที่เหมือนได้ยินเสียงบอกว่าไม่เป็นไรถ้าจะร้องไห้ออกมา ต่อหน้าคนคนนี้
“ที่ผมทำได้มีแค่แตกสลายตาม เพราะงั้นต่อให้เป็นไทจะแหลกจนกลายเป็นฝุ่นผง ผมก็จะกลายเป็นฝุ่นแล้วปลิวตามไป”
*****************************************************************************
:heaven ตอนนี้เลือดตาจะกระเด็น รักกันชอบกันเม้นเป็นกำลังใจหน่อยนะคะ 55
-
โอ้ จะว่ายังไงดี คือก็สงสารเด็กน้อย (ถึงอายุไม่เด็กแต่ไม่รู้อะไรที่ทำให้เรามองว่าทั้งคู่ยังเด็ก) สองคนนี้นะ
แต่บทนี้อ่านแล้วรู้สึกว่าไม่โดดเดี่ยว (มีเพื่อนทุกข์ไปด้วยกัน)
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ไม่ร้องน้าาาา เป็นไทไม่ร้องนะ ; w ; //โอ้ๆ
สงสารทั้งคู่เลย จะเป็นไทหรือใจเย็นก็น่าสงสารร หน่วงๆ
แบ่งปันความรู้สึกกันนะ ปรับตัวเข้าหากัน ทีละนิดๆ
-
สนุกากค่ะ เจ็บปวดดี
-
ใจปลิวตามไปด้วย
-
เป็นตอนที่บีบคั้นความรู้สึก แต่จบได้โล่งมากเลยค่ะ รู้สึกเหมือนอะไรๆกำลังจะดีขึ้น (หรือเปล่านะ 5555)
-
เวลาจะทำให้ทุกเรื่องทุกอย่างดีขึ้นนะ อดทนกันอีกนิดนะเด็กๆ
-
เพราะการวางตัวเป็นคนนอกทำให้เราเจ็บปวดน้อยกว่า มันง่ายกว่าที่จะบอกกับตัวเองว่ามันไม่ใช่เรื่องของเราและไม่เข้าไปยุ่ง
เพราะเราวางตัวเป็นคนนอกมาตั้งแต่แรก เลยไม่มีวันได้เป็นครอบครัวอย่างแท้จริง
-
ชอบตอนนี้ รู้สึกชอบที่เป็นไทเจ็บปวดนะ ก็เป็นคนธรรมดานี่นา
-
เป็นไท ที่เจ็บปวดรวดร้าวในใจ เหมือนจมลงไปในความทุกข์
แล้วใจเย็นก็แทรกเข้ามา
ยิ่งใจเย็นที่พูดว่ายินดีจะแหลกสลายเป็นผุยผงตามเป็นไท
ใจเย็น ได้ฉุดดึงเป็นไทขึ้นไปจากทะเลน้ำตา
ทำให้เป็นไท เห็นแสงสว่างของผิวน้ำที่ไม่ได้เห็นมานาน
มันยอดมาก ที่มีคนอยู่ข้างๆเรา ขณะที่เรามีความทุกข์
เข้าใจเรา จากที่ทุกข์อยู่คนเดียวมาตลอด
แม้เขาจะช่วยอะไรเราไม่ได้
เป็นไท ยอมรับแล้วใจเย็น :hao5:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คนบอบช้ำสองคนจะเข้าใจกันและกัน มันก็น่าจะดี
พร้อมจะนับหนึ่งไปด้วยกันหรือยัง :heaven
-
ฮือออออ สงสาร รีบๆปรับความเข้าใจแล้วคบกันทีเถอะะะะ
-
เราตามอ่านเรื่องนี้มาก็นานแต่ยังไม่เคยได้มาเมนท์สักที ตามจริงเราสงสารแม่ของใจเย็นมากเพราะต้องทนกับสามีและอยากให้ใจเย็นเข้าใจด้วยว่าการที่แม่ทำแบบนั้นไม่ใช่การโกหกแต่เพื่ออยากให้ลูกโตมาในครอบครัวที่อบอุ่นแต่เราก็เข้าใจ ใจเย็นนะ เพราะการที่โตมาในครอบครัวที่พ่อเป็นแบบนี้แถมยังไม่นับตอนที่แม่เห็นพ่อควงผู้หญิงอื่นอีก เราเชื่อว่าจะผ่านไปได้และสองคนจะเรียนรู้จากกันและกัน.... :mew4: :mew4:
-
เพิ่งมีโอกาสมาอ่าน
.
.
.
.
.
บีบคั้น เศร้าสร้อย สวยงาม เช่นเคย
ส่งใจให้ครับ
-
ชอบประโยคสุดท้ายของใจเย็น ขนลุกเลยอ่ะ
ตอนนี้ก็ยังคงความหน่วง ความเศร้า ดิ่งลงไปในทะเล
แต่ว่าก็จะฉุดให้ขึ้นมาจากน้ำแล้วนี่ พยายามกันเข้าน้าา
-
32 – เกษรา
เกษรา มาจากชื่อหญิงงามในวรรณคดี แต่ด้วยความหลงใหลที่มีให้มวลหมู่ดอกไม้ เกษรานึกอยากเปลี่ยนชื่อเป็น ‘เกสรา’ ที่แปลว่า ‘เกสรดอกไม้’ อยู่บ่อยครั้ง กระทั่งชายหนุ่มคนหนึ่งบอกว่าชอบชื่อของหล่อน ชื่อที่สะกดแบบนี้ไม่ต้องเปลี่ยนแปลงเป็นอื่น เขาชอบมันไม่ต่างจากตัวตนของหล่อน ชอบทุกอย่างที่หล่อนเป็น นับแต่นั้นเกษราจึงไม่คิดเปลี่ยนชื่ออีก
ชายหนุ่มคนนั้นคือพิทักษ์ หรือที่ใครหลายคนก็เรียกกันว่าคุณพิทักษ์ หนึ่งในทายาทของตระกูลนักธุรกิจเก่าแก่และยังติดอันดับต้นๆ ของประเทศ เริ่มแรกที่พบกันเกษราไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร รู้แค่ว่าเป็นหนึ่งในแขกที่เดินทางมาเยี่ยมชมไร่ดอกไม้ที่เป็นกิจการของตระกูลทางฝั่งแม่หล่อน ตอนนั้นหล่อนที่ยังเป็นเด็กสาวก็ต้อนรับเขาด้วยรอยยิ้ม ต่อให้เขาจะเปรยทำนองว่าไม่ค่อยเข้าใจความงามของดอกไม้นักก็ตาม
“บางทีถ้าอยากเห็นความงามของดอกไม้จริงๆ คงต้องลองปลูกมันด้วยมือตัวเองสักต้นล่ะมั้งคะ ได้เฝ้ามองมันตั้งแต่ยังเป็นยอดอ่อน ค่อยๆ เติบโตกระทั่งออกดอกและผลิบาน ตอนนั้นแหละที่อาจเห็นว่ามันสวยกว่าดอกไม้ทั้งสวนนี่เสียอีก”
เกษราออกความเห็นไปตามที่รู้สึก ก่อนกระดากอายขึ้นมาเมื่อคิดว่าคนฟังคงรู้สึกว่าหล่อนฟุ้งฝัน แต่ชายหนุ่มก็ยิ้มและเอ่ยบอก
“ถ้าอย่างนั้นผมคงเห็นมันสวยกว่าที่เธอว่าสักสองเท่า”
“ทำไมล่ะคะ”
“ผมเป็นคนใจร้อน ไม่น่าจะอดทนรอได้”
ได้ฟัง เกษราก็ยิ้ม ด้วยไม่รู้สึกว่าคุณพิทักษ์คนนี้จะดูใจร้อนตรงไหน เขาดูเป็นชายหนุ่มท่าทางภูมิฐาน มีมาดความเป็นผู้นำ ซึ่งเกษราก็จดจำไว้เพียงเท่านั้น เพราะไม่คิดว่าจะได้พบกันอีกเป็นครั้งที่สอง
แต่เมื่อได้พบ หล่อนกลับจำเขาได้ดี
อีกครั้งที่เกษราไม่รู้ว่าคุณพิทักษ์เป็นใคร ไม่รู้ว่าเขาเป็นเจ้าของตึกที่หล่อนเช่าเพื่อจัดแสดงงานศิลปะของตนเอง คุณพิทักษ์บอกกับเกษราว่าภาพวาดของหล่อนอ่อนช้อยเหมือนดอกไม้ เกษราได้ฟังก็คิดว่าเป็นแค่คำหวาน ไม่คิดว่าเขาจะเข้าใจความงามของดอกไม้ กระทั่งวันที่คุณพิทักษ์ส่งดอกกุหลาบมาให้พร้อมซองจดหมายที่บรรจุรูปถ่ายของต้นกุหลาบตั้งแต่ยังไม่ออกดอกมาให้นั่นแหละ เกษราถึงรู้ว่าคุณพิทักษ์ปลูกมันเองกับมือตั้งแต่ได้พบหล่อนเป็นครั้งแรก
นั่นคือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด และไม่นานหลังจากนั้น ก่อนที่พ่อของเกษราจะเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็ง การแต่งงานระหว่างหล่อนกับคุณพิทักษ์ถูกเร่งให้เร็วขึ้น ให้ผู้เป็นพ่อได้เห็นลูกสาวยิ้มแย้มในชุดเจ้าสาวและเข้าสู่ตระกูลอัครเสนีย์อย่างเต็มตัว พร้อมกับเริ่มถูกเรียกว่า ‘คุณเกษรา’ นับแต่นั้น
ซึ่งถ้าหากว่าพ่อของคุณเกษราได้รู้ล่วงหน้า การไม่แต่งงานกับคุณพิทักษ์อาจกลายเป็นสิ่งสุดท้ายที่พ่อขอก่อนตาย
และเพราะเรื่องราวที่หอมหวานกลับกลายเป็นขมตรมเมื่อระลึกถึง คุณเกษราจึงไม่เคยเล่าเรื่องเหล่านี้ให้ใจเย็นฟัง ไม่กระทั่งบอกว่ากุหลาบที่คุณพิทักษ์เคยปลูกและไม่ได้ใส่ใจมันอีกแล้วยังคงเติบโตอยู่ที่มุมหนึ่งของสวนบ้านอัครเสนีย์ ดังนั้นวันที่ใจเย็นเด็ดดอกไม้แทบครึ่งค่อนสวนไปโปรยเล่นกับทันใจ คุณเกษราจึงดุด่าเกินเหตุผลไม่ได้ หล่อนได้แค่บอกไปว่า ของบางสิ่งบางอย่างก็มีไว้เพียงชื่นชมเท่านั้น
โดยไม่คิดเลยว่า สิ่งที่หล่อนพร่ำสอนไปจะถูกย้อนกลับมาถามถึงในตอนที่ใจเย็นโตแล้ว
ใช่ ใจเย็นโตเป็นหนุ่มแล้ว
คุณเกษราคิดขณะจ้องมองใจเย็นที่นั่งอยู่ตรงหน้า ในร้านกาแฟของคอนโดที่หล่อนย้ายมาอยู่ชั่วคราวระหว่างสู้คดี หล่อนรู้สึกเหมือนเพิ่งได้มองลูกชายของตัวเองให้ชัดเต็มตา เต็มความรู้สึกเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ฟ้องหย่าคุณพิทักษ์ แม้ใจเย็นจะไม่ได้อยู่ในชุดนักศึกษา แต่ก็ไม่ได้อยู่ในชุดเสื้อยืดคอกลมแขนยาวที่ชอบใส่ หากเป็นเสื้อเชิ้ตที่หล่อนเคยคะยั้นคะยอนักหนาว่าดูดีกว่า และก็จริงดังที่คิด ลูกชายของตนตอนนี้ดูภูมิฐานไม่ต่างจากคุณพิทักษ์ ทั้งยังดูนิ่ง สงบ และเยือกเย็นกว่าด้วยซ้ำ
เขาโตเป็นหนุ่มแล้ว
คุณเกษราคิดซ้ำอีกครั้งหลังสบตาใจเย็น ที่แม้เป็นลูกชายตนเองแต่หลายครั้งก็อ่านยากว่าคิดอะไรอยู่ หากอย่างน้อย – อย่างน้อยหล่อนก็รู้ว่าก่อนหน้านี้ใจเย็นโกรธหล่อน แต่หล่อนก็คิดโทษตัวเองมาตลอดว่าสาสมแล้ว สาสมแล้วกับที่เคยหลอกลวงคนคนหนึ่งมายาวนานเทียมเท่าทั้งชีวิตของเขาเอง
ดังนั้น การที่ใจเย็นเอ่ยบอกว่าอยากพบ หล่อนจึงรู้สึกเหมือนจะร้องไห้ออกมาได้ตลอดเวลา
“สำหรับแม่ รักคือการครอบครองใช่ไหมครับ”
และพาลปวดแปลบแสบร้าวเมื่อถูกถามถึงสิ่งที่เคยลวงหลอก หล่อนรู้สึกว่าความผิดนั้นถูกตอกย้ำ ขณะเดียวกันก็ได้รับโอกาสในการแก้ไขไถ่โทษ กระนั้น – กระนั้นคุณเกษราก็ไม่รู้ว่าควรตอบออกไปอย่างไร ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร ในเมื่อความรักดูเป็นเรื่องซับซ้อนเหลือเกิน ทั้งหล่อนเองก็ยังคงรักคุณพิทักษ์อยู่ ใช่... รัก รักทั้งที่ถูกทำร้ายให้เจ็บปวดใจอย่างสุดแสน รัก ทั้งที่หัวใจที่เคยได้รับเต็มดวงกลับถูกยื้อคืนและบิแบ่งให้ใครต่อใคร รัก ทั้งที่รู้ว่าเขาเป็นแบบนั้น
และรัก ทั้งที่กำลังจะตัดออกไปให้พ้นจากชีวิต
แล้วจะให้ตอบออกไปอย่างไรหรือถึงจะครอบคลุมที่สุด? ต้องตอบออกไปอย่างไรหรือถึงจะเข้าใจ?
“บางที... ที่สุดแล้วความรักอาจเป็นการปล่อยไปไม่ครอบครองก็ได้”
คุณเกษรานึกหวั่นที่จะต้องเผชิญกับแววตาของใจเย็น พลันอ่านออกว่าแววตานั้นไม่แม้จะเข้าใจคำตอบ และวินาทีถัดมานั้นเองที่หล่อนถูกถามถึงดอกไม้ในสวนที่เคยบอกใจเย็นว่าอย่าไปเด็ดดึง และนำมาครอบครองเป็นของตัวเอง
“ถ้าอย่างนั้น...ดอกไม้ก็ไม่ใช่สิ่งที่แม่รักหรือเปล่าครับ ในเมื่อแม่ก็มีแจกันไว้ใส่ดอกไม้ที่ตัดมาอยู่เต็มบ้าน”
ได้ฟัง หล่อนก็พลันนึกถึงเรื่องที่ว่าต้นไม้นั้นมีความรู้สึก ทุกครั้งที่ถูกเหยียบย่ำ ทิ่มแทง หรือขบเคี้ยวกัดกลืน ต้นไม้จะกรีดร้องในเดซิเบลที่ไม่มีใครหรือสิ่งมีชีวิตใดได้ยิน คุณเกษรานึกไปถึงดอกไม้ในสวนของบ้านอัครเสนีย์ ดอกไม้ที่ตนเคยตัดฉับเข้ากลางลำต้นเพื่อนำมันมาปักในแจกัน ไม่รู้ทำไมตอนนี้หล่อนรู้สึกเหมือนตนเองเป็นดอกไม้ดอกนั้น ดอกไม้ที่เคยบอกกับลูกชายว่าห้ามไปเด็ดไปดึง และมันก็กำลังกรีดร้องร่ำไห้ด้วยเสียงที่ไม่มีใครได้ยิน
ขณะเดียวกัน สิ่งที่พยายามเข้าใจมาตลอดก็กลับกระจ่างชัดขึ้นมาจนน่าตลก
“ใจเย็น”
คุณเกษราเอ่ยเรียกชื่อลูกชายที่ตั้งจากชื่อสัตว์เลี้ยงที่หล่อนรักและให้เกียรติมันเทียมเท่าคนซื่อสัตย์คนหนึ่ง สูดหายใจเข้าออกเนิบช้า และลึก ลึกพอที่ใต้อกข้างซ้ายจะรู้สึกถึงความรักและกลั่นกรองมันออกมาเป็นคำพูดที่เปี่ยมด้วยปรารถนาว่าใจเย็นจะเข้าใจ
“รู้ไหมว่าหลายครั้ง...ความรักก็ชี้นำเราไปในทางที่ไม่ถูกไม่ควร แต่แม่ไม่เชื่อหรอกว่าทุกคนที่เด็ดดอกไม้มาใส่แจกันจะไม่มีใครรักดอกไม้เลย เพราะรักแล้วก็ย่อมกลัวเหมือนกันหมด เช่นว่าถ้าเราไม่เด็ดมาเก็บไว้เอง ก็จะมีคนแย่งไปอยู่ดี หรือไม่ก็อาจจะกลัวว่าดอกไม้จะถูกเหยียบย่ำจนหมดความงดงาม อย่างไรซะมันก็เป็นความกังวลที่เกิดจากความรักทั้งนั้นเลย”
หล่อนเอ่ย เนิบช้า เบาบางแต่หนักแน่น จากความรู้สึก จากความรักในรูปแบบที่หล่อนมีให้คุณพิทักษ์ตลอดมา
“ขณะเดียวกัน คนที่ไม่เด็ดดอกไม้ ปล่อยให้ผลิบานและงดงามตามธรรมชาติ ใครต่อใครก็ได้เห็นความงามของมัน และก็ไม่จำเป็นว่าจะต้องชื่นชมมันแค่เพียงดอกเดียว นั่นก็เป็นความรักเหมือนกัน แต่ทุกสิ่งทุกอย่างก็ขึ้นกับการตัดสินใจของดอกไม้นะรู้ไหม ว่าจะยินดีถูกตัดและย้ายไปอยู่ในแจกันเพราะกลัวถูกเหยียบย่ำทำร้าย หรือจะผลิบานอยู่ข้างทางไม่ต้องถูกขังไว้ในแจกัน”
ถึงตรงนี้น้ำเสียงของหล่อนเริ่มสั่นเครือ ทั้งที่หล่อนพยายามจะไม่นึกถึงอะไรที่ไม่จำเป็น พยายามจะไม่นึกถึงความรักที่คุณพิทักษ์เคยมีให้และยังมีให้ อา ให้ตายเถอะ คุณเกษราพูดในใจกับตัวเองเช่นนั้น ลึกๆ หล่อนรู้ตัวว่าคุณพิทักษ์ยังรักหล่อน แม้เป็นความรักที่บิดเบี้ยวและถูกบิแบ่งให้ใครต่อใครไปแล้วก็ตาม พลันความปวดร้าวถูกลดจางลงเมื่อใจเย็นเอื้อมมือมาจับมือของหล่อนเอาไว้ และบีบเข้ามาเบาๆ จนหล่อนยิ้มออกมา ไม่แน่ใจว่าฝืนยิ้มหรือเปล่า แต่ก็อยากจะยิ้ม และพูดให้จบถึงสิ่งที่ต้องการจะสื่อ
“มันไม่มีอะไรผิดเลยใจเย็น รักแบบไหนก็ไม่ผิดเลย ความรักทุกรูปแบบมีเงื่อนไขในตัวมันเองทั้งนั้น”
เอ่ย พลางประคองน้ำตาไม่ให้รินไหลออกมาจนกว่าจะถึงประโยคสุดท้าย
“เราแค่ต้องหาคนที่อยู่บนเงื่อนไขเดียวกันกับเราเท่านั้นเอง”
เพราะทุกอย่างมันก็แค่คุณพิทักษ์ไม่ได้อยู่ในเงื่อนไขเดียวกันกับหล่อนก็เท่านั้นเอง
ไม่แน่ใจว่าน้ำตาเอ่อล้นจนร่วงหล่นลงมากี่หยาดหยด มันอาจจะกลายเป็นเม็ดฝนบนมือของใจเย็น หล่อนจึงไม่รู้ว่าร้องไห้มากแค่ไหน แต่หล่อนก็ยังมีสติพอจะได้ยินคำพูดแผ่วเบา สั้นง่าย และเป็นคำพูดติดปากของใจเย็น
งั้นเหรอ
คำนั้น ได้ฟัง คุณเกษรายิ้มออกมา แม้ไม่รู้ว่าใจเย็นเข้าใจหรือไม่ แต่อย่างน้อยก็ยอมตอบรับว่ารับรู้แล้ว ทั้งลูกชายที่เคยโกรธหล่อนก็บีบมือหล่อนเอาไว้อย่างนั้นจนกว่าฝนจากดวงตาจะหยุดลง และน่าแปลกเหลือเกินที่นับตั้งแต่ตอนนั้น คุณเกษราไม่มีสิ่งใดติดค้างคาใจอีก ไม่มีฝนตกจากดวงตาของหล่อน แต่เมฆหม่นนั้นกลับย้ายไปอยู่ที่คุณพิทักษ์เมื่อกระบวนการตัดสินของศาลสิ้นสุด หล่อนชนะคดี และได้หย่าขาดในที่สุด
คุณพิทักษ์ในวันนั้นไม่ได้แสดงท่าทีโกรธอย่างคนใจร้อน ไม่ได้เกรี้ยวกราดที่พ่ายแพ้ แต่เขาแค่เศร้า เศร้าอย่างไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำ และแปลกกว่าสามีคนไหนๆ ที่พ่ายแพ้ในคดีความนี้ เขาเดินเข้ามาหาภรรยาที่กำลังจะกลายเป็นคนอื่น และเพิ่งพร่ำคำพูดที่ควรจะพูดและกระทำมาตลอดชีวิต
ผมขอโทษ เกษรา ผมขอโทษ
คุณเกษรา – หรือเรียกให้ถูกในเวลานี้ว่าเกษรา หล่อนแค่รับฟัง ไม่หือไม่อือ ไม่ยิ้มรับหรือร้องไห้ สุดท้ายแค่เดินผ่านมาเฉยๆ ขณะที่ในใจภาวนาจนแทบจะอ้อนวอนให้คุณพิทักษ์พบความสุขในชีวิตที่เหลืออยู่ในบ้านอัครเสนีย์หลังนั้น
*****************************************************************************************
สำหรับแยม ความคิดเกี่ยวกับเรื่องความรักของใจเย็นที่ผ่านมาตลอดเรื่อง ถ้าแยมไม่ได้มีส่วนคิดคล้ายกับใจเย็นบ้าง คงเขียนออกมาไม่ได้เลย และแนวคิดที่ใช้อิงว่ามนุษย์ไม่จำเป็นต้องรักเดียวใจเดียว ก็คือแนวคิดแบบเควียร์ (queer) ค่ะ ซึ่งไม่ใช่แค่การยอมรับเพศที่สาม แต่มันเป็นแนวคิดที่สลายกรอบคิดเรื่องเพศและความสัมพันธ์แบบเดิมไปอย่างสิ้นเชิง ไม่มีอะไรถูก ไม่มีอะไรผิด การจะคบหลายคนก็ไม่ผิด (ถ้าเคยดูเรื่อง Hers น่าจะเห็นภาพอยู่นะคะ และสารภาพว่าดูครั้งแรกแยมโกรธ ไม่เข้าใจ55) และแยมก็มองว่าทุกอย่างอยู่ที่การตกลงกันให้ได้เท่านั้นเลย
ปล. ถ้าเคยอ่านงานคุณวีรพร คงรู้ว่าแยมได้รับอิทธิพลสไตล์ภาษามามากเลยค่ะ เช่นการตัดคำว่า 'การ' และ 'ความ' ออกจากคำนาม อาการนาม และในเรื่องไส้เดือนตาบอดในเขาวงกตของคุณวีรพรมีแนวความคิดแบบ queer ชัดมาก เพียงแต่ในเรื่องนี้แยมมองการดำรงอยู่ของ queer ในอีกทาง อย่างที่บอกว่าทุกอย่างอยู่ที่การตกลงกัน ขนบเดิมก็ไม่ผิด queer ก็ไม่ผิด
-
เศร้าจัง
ชอบคำพูดของคุณเกษรานะ ที่ให้หาคนที่มีเงื่อนไขเดียวกัน
-
น่าคิด (ไม่เคยคิดเชิงนี้มาก่อนเลยนะนี่)
-
:pig4:
-
ไม่ได้อยู่บนเงื่อนไขเดียวกัน....เท่านั้นเอง
-
แค่ไม่ได้อยู่ในเงื่อนไขเดียวกันก็เท่านั้น ไรท์ค่ะจะมีพาทย์ของคุณพิทักษ์ด้วยมั้ยค่ะ
เราอยากรู้ความคิดของคุณพิทักษ์จริงๆ คิดยังไงกับคุณเกษรากันแน่ คิดยังไงถึงมีเมียน้อยถึง 2 คน
และคิดยังไงถึงยอมพูดขอโทษเอาในตอนสุดท้ายที่หย่ากับคุณเกษราทั้งที่ไม่เคยพูดออกมาเลย
-
สุดยอดดดด จริงๆ
“มันไม่มีอะไรผิดเลยใจเย็น รักแบบไหนก็ไม่ผิดเลย ความรักทุกรูปแบบมีเงื่อนไขในตัวมันเองทั้งนั้น”
“เราแค่ต้องหาคนที่อยู่บนเงื่อนไขเดียวกันกับเราเท่านั้นเอง”
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านตอนนี้แล้ว ตอนที่คุณเกษราบอกว่าใจเย็นโตเป็นหนุ่มแล้ว เราพึ่งกลับมานึกขึ้นได้เลย ว่ามองดูตัวละครเติบโตมามากแค่ไหน ใจเย็นคนนั้นจากตอนที่1 กับใจเย็นคนนี้ต่างกันมากจริงๆ
ส่วนใจเย็นคนนี้กับนายขนมต้มผู้น่ารังแก จิตใจด้านดียังหวังให้ทั้งสองคนนับหนึ่งกันใหม่ได้เร็วๆนี้ แต่จิตใจด้านชั่วร้ายก็ยังอยากให้ดราม่าหนักๆ ต้องการน้องใจเย็น dark side และนายขนมต้มโดนกระทำค่ะ 5555
แต่ยังชอบที่คุณแยมใส่ใจตัวละครทุกตัวแบบนี้มากเลยค่ะ เพราะอ่านนิยายหรือดูละครบางเรื่องแล้ว เราก็ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวละครนี้เขาถึงทำแบบนี้ จนทำให้คิดไปว่าสิ่งที่เขาทำไม่ถูกต้อง เพราะเราไม่เข้าใจเหตุผลของความคิดหรือการกระทำแบบนั้นของเขา แต่พอคุณแยมมาเล่าแบบนี้ ถึงแม้ความคิดความอ่านหรือการตัดสินใจของคนจะไม่เหมือนกัน แต่ก็ทำให้รู้สึกได้ว่าสิ่งที่เขาทำมันเพื่ออะไร จนเข้าใจตัวละครแล้วก็เนื้อเรื่องไปอีกระดับนึงเลย
รอพาร์ทคุณพ่อนะคะ แต่ไม่เอาสั้นแบบนี้แล้วน้า พาร์ทนี้สั้นมากค่ะ สะเทือนใจติ่ง 55555
ต้องการน้องใจเย็น dark side จริงๆนะคะ ใจเย็นที่ไม่ใจเย็นอีกต่อไป 5555 เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ ❤️
-
อ่านแล้วน่ำตาจะไหล...
:m15:
-
ชอบคำตอบของคุณเกษราจัง
-
แอบหน่วงๆ รอตอนต่อไปค่ะ สู้ๆนะทุกคน
-
ชอบคำว่า ไม่ได้อยู่เงื่อนไขเดียวกัน เข้าใจเปรียบเทียบ คือมันเข้าใจได้เลยอ่ะ
สุดท้ายเรื่องของพ่อกับแม่ของใจเย็นก็จบลง
แม้ว่าจริงๆแล้ว ทั้งสองจะยังรักกันอยู่ก็เถอะ
-
33 – พิทักษ์
พิทักษ์ แปลว่า ปกปักรักษา เป็นชื่อที่ถูกตั้งขึ้นด้วยความหวังเรียบง่ายไม่ซับซ้อนของผู้มีอันจะกิน ว่าลูกชายคนนี้ต้องปกปักรักษาเงินตราทรัพย์สมบัติอันเป็นมรดกตกทอดของตระกูลอัครเสนีย์ ซึ่งพิทักษ์ก็ทำได้ดีเกินที่คาดหวัง นอกจากรักษาแล้วยังต่อยอด แผ่ขยายออกไปราวกิ่งก้านของต้นไม้ใหญ่โดยมีรากฐานจากความทะเยอทะยานที่แฝงในนิสัยใจร้อนของพิทักษ์เป็นหลัก
พิทักษ์รู้สึกว่าชื่อของตนเองนั้นช่างสมความหมายที่พ่อตั้งให้ รู้สึกมาตั้งแต่ยังเป็นเด็กชาย กระทั่งเติบใหญ่ในธุรกิจจนใครต่อใครก็พากันเรียกว่า ‘คุณพิทักษ์’ เป็นเจ้าคนนายคน อยู่ในจุดสูงสุดของอาชีพ ในหน้าที่การงาน ในความปรารถนาทุกสิ่งอย่าง คุณพิทักษ์คิดว่าเขาควบคุมมันได้ ครอบครองมันได้ ปกปักรักษามันได้ กระทั่งวันที่เกษราไม่ใช้นามสกุลของเขาอีกต่อไป วันนั้นเองที่กิ่งก้านของต้นไม้ใหญ่หักโค่น
เหมือนได้ยินเสียงกระพือปีกของเหล่านกตัวน้อยที่เคยเกาะอาศัยหลีกหนีออกไปจากความหักพัง เหลือแต่ความเงียบงันชั่วขณะ เงียบงันให้คุณพิทักษ์ได้คิดว่าตนเองรู้สึกอะไร ไม่สิ ไม่ควรเรียกว่าคิด รู้สึกก็คือรู้สึก แต่คุณพิทักษ์ก็ดูจะโง่เง่าในเรื่องนี้จนไม่อาจอธิบายได้ว่ามันคืออะไร
เสียใจหรือ? ก็ใช่ เขาเสียใจ แต่เพียงไม่นานหรอกที่เขาบอกตัวเองในใจด้วยเสียงอันดังว่าไม่เห็นเป็นไร เขายังมีหญิงงามอยู่เคียงข้างเขาอีกสองคน ยังมีลูกชายคนกลางและลูกสาวคนสวยให้ห่วงหวง ลูกชายคนโตน่ะหรือหัวดื้อขนาดนั้นปล่อยไปก็คงจะดีกว่า
คุณพิทักษ์คิดแบบนั้น รู้สึกสบายใจ รู้สึกว่าที่ต่อสู้อยากเอาชนะมาตั้งนานนั้นเสียเวลาเปล่า สู้เอาเงินส่วนที่ใช้จ้างทนายยกให้เกษราไปเลยยังจะดีเสียกว่า หล่อนจะได้เอาไปใช้สอยความสุขกับสวนดอกไม้ของหล่อน ไปให้พ้นๆ จากชีวิตของเขาพร้อมกับลูกชายเสียได้ก็ดี คุณพิทักษ์คิด ลืมไป คิดขึ้นมา รู้สึก ลืมไป ก่อนกลับมารู้สึก รู้สึก รู้สึก และรู้สึกจนลืมไม่ได้อีกเลย
สิ่งเหล่านั้นเกิดขึ้นในช่วงเวลาไม่กี่วันหลังจากเรื่องราวทุกอย่างจบลง คุณพิทักษ์ไม่รู้ว่าทำไมอะไรต่อมิอะไรถึงเป็นแบบนี้ ทำไมความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ถึงมากล้น ทะลักท่วมสมาธิในการทำงานจมมิด เขาหงุดหงิดงุ่นง่านอย่างคนใจร้อนและร้อนใจ ก่อนที่มันจะสงบลงอย่างน่าประหลาดในวันที่เห็นใจเย็นกลับมาบ้าน ยืนอยู่ตรงสวนดอกไม้ของเกษรา ยืนมองดอกไม้สีชมพูอ่อนที่เขาจำชื่อมันไม่ได้ มองเหมือนคิดบางอย่างโดยไม่ได้พินิจชื่นชม
แม้จะไม่แปลกนักที่จะเห็นใจเย็นกลับมาบ้าน แต่คุณพิทักษ์กลับดีใจ ดีใจทั้งที่คิดวกวนอยู่หลายวันว่าใจเย็นไปอยู่กับเกษราน่ะดีแล้ว เขารีบสาวเท้าเข้าไปหา ก่อนหยุดเอาเสียดื้อๆ เมื่อเกือบถึงตัว เพราะผุดนึกขึ้นมาได้ว่าไม่รู้จะคุยอะไรกับลูกชายคนนี้ดี
ไม่ใช่ครั้งแรกที่คุณพิทักษ์รู้สึกแบบนี้ ความจริงตั้งแต่ยังเป็นครอบครัวเดียวกัน เขาก็รู้สึกว่าลูกชายคนนี้คุยด้วยยาก หัวดื้อ ไม่ค่อยมีอะไรเหมือนเขานัก แปลก และที่แปลกกว่านั้นคือทั้งที่เขาเป็นคนมีศิลปะในการเจรจาต่อรอง ถึงกับถูกเรียกขานว่าสาริกาลิ้นทองในแวดวงธุรกิจ จะให้ควบคุมลูกน้อง หรือโน้มน้าวใจคู่ค้า เขาก็ทำได้ดี แต่กับลูกชายคนนี้เขากลับรู้สึกว่าลิ้นติดขัดชะงักทุกครั้งไป และนั่นแหละที่ทำให้เขาควบคุมใจเย็นไม่ได้เอาเสียเลย
“มายืนอยู่นานแล้ว มีอะไรหรือเปล่าครับ”
พลันชะงักงันก็ต้องหยุดลงเมื่อใจเย็นหันมาพูดกับเขา แววตานั้นก็ยังอ่านยากเหมือนเคยทั้งที่เป็นลูกชายตัวเองแท้ๆ
“แกเป็นยังไงบ้างล่ะ”
“ไปนั่งคุยกันหน่อยไหมครับ”
“เอาสิ”
คุณพิทักษ์ตอบตกลงรวดเร็ว ก่อนเดินตามลูกชายที่นำไปก่อน แม้เขาจะอยากให้เข้าไปนั่งเย็นๆ ในตัวบ้านแต่ก็ตามใจใจเย็นที่มาทิ้งตัวบนเก้าอี้ไม้ระแนงสีขาวในซุ้มม่านบาหลี เขาทิ้งตัวลงตาม พลางคิดว่านานแล้วที่ไม่ได้มาอยู่ตรงส่วนนี้ของตัวบ้าน เสียงน้ำตกที่แผ่วเบา เสียงนกร้องที่ฟังขี้เกรงใจ ทุกสรรพเสียงฟังดังลั่นในเมื่อเขานึกไม่ออกว่าจะเริ่มพูดอะไรก่อนดี
“พ่อเป็นยังไงบ้างครับ” กระทั่งใจเย็นถามขึ้นมาก่อน
“ก็ดี แกล่ะ เงินพอใช้ไหม”
“ถ้าตอบว่าไม่พอล่ะครับ”
ได้ฟัง คุณพิทักษ์ก็หัวเราะ ยิ้มบางก็ปรากฏบนใบหน้าใจเย็น ในเมื่อเป็นคำตอบยียวนที่เจ้าตัวคงจงใจ เพราะเรื่องเงินค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวัน ค่าเล่าเรียนทุกอย่างของใจเย็น เขายังเต็มใจส่งเสียเหมือนเดิม ไม่สิ ก็ทุกสิ่งทุกอย่างนั่นแหละที่เขายังคงไว้เหมือนเดิม เหมือนเดิมตั้งแต่วันที่ใจเย็นเป็นเด็กตัวเล็กนิดเดียวให้เขาอุ้มขึ้นนั่งบนบ่า ชี้ชวนไปยังตึกสูงตระหง่านตรงหน้า และกระซิบที่ข้างหู
มันเป็นของลูก ของลูกทั้งหมด
ไม่ใช่ว่าคุณพิทักษ์ไม่รักพิชญะและพริมา แต่เขาคาดหวังกับลูกชายคนนี้ไว้มากตั้งแต่แรก คาดหวังเหมือนที่พ่อเคยคาดหวังกับเขา และตอนที่ใจเย็นไม่เป็นดังใจ เขาก็มักนึกถึงช่วงเวลาที่เคยต่อต้านพ่อตัวเอง ต่อต้านในเวลาที่เห็นแม่โกรธเกรี้ยว ทะเลาะ ถกเถียง พยายามเอาชนะที่ถูกพ่อนอกใจ เขาอยู่ข้างแม่ แม้นึกนับถือศิลปะในการพูดของพ่อ เขาก็อยู่ข้างแม่ แต่ท้ายที่สุดแล้วเมื่อแม่ไม่โกรธ ไม่ทะเลาะ ไม่ถกเถียง ไม่กระทั่งเอาชนะ และหันมาใช้ชีวิตของตนเองอย่างมีความสุข คุณพิทักษ์นึกสับสน จากที่เคยอยู่ข้างแม่ก็เหมือนว่าถูกผลักให้ออกมาอยู่ตรงกลางนับแต่นั้น
เขามักนึกเรื่องนี้ขึ้นมา ไม่ค่อยแน่ใจถึงสาเหตุว่าทำไมต้องเรื่องนี้ แต่อาจเพราะอะไรก็ไม่แน่นอน อะไรก็เปลี่ยนแปลงได้ เขาจึงใช้มันบอกกับตนเองว่าใจเย็นคงเป็นดังใจเขาในสักวัน แค่ต้องใช้เวลา
แต่มันก็ดูจะนานเกินไปจนคนใจร้อนอย่างเขาคิดว่าคงไม่สมหวังแล้ว
สุดท้ายในตอนนี้ คุณพิทักษ์พยายามเลิกคาดหวัง พยายามมองคนที่อยู่ตรงหน้าเป็นแค่ลูกชายคนหนึ่ง และเขาก็เป็นแค่พ่อคนหนึ่ง ท่ามกลางเสียงน้ำตกไหลเอื่อย เสียงนกร้องที่ฟังขี้เกรงใจ เขาถามสารทุกข์สุกดิบของใจเย็น ถามถึงเรื่องเรียนที่เขาเคยคิดไม่สนใจในเมื่อไม่เลือกเรียนตามใจเขา ถามเรื่องเพื่อน เรื่องสังคมว่าดีไหม มีความสุขไหม ถามว่าปิดเทอมวางแผนจะทำอะไร ไปไหนไหม ถาม ถามเท่าที่พ่อคนหนึ่งอยากจะถามลูก
“พ่อมีเรื่องไม่สบายใจอยู่หรือเปล่าครับ”
แต่ใจเย็นกลับถามขึ้นมาแบบนั้นให้เขาประหลาดใจ ทั้งที่มั่นใจว่าตัวเองไม่ได้แสดงออก ไม่ได้ลุกลี้ลุกลน ทั้งยังสบตาอีกฝ่ายแทบจะตลอด
“มีตรงไหนบอกแกว่าพ่อไม่สบายใจ”
“พ่อพยายามคุยกับผมเกินไป”
พลันได้ฟังก็ชะงักงัน ก่อนหัวเราะหึในลำคอ
“พ่อเองยังไม่รู้เลยว่าตัวเองไม่สบายใจเรื่องอะไร”
“พ่อรู้ไหมว่าทำไมผมชอบมองพวกสัตว์”
อีกครั้ง ใจเย็นถามกลับถึงเรื่องที่ไม่เกี่ยวกันขึ้นมา ซึ่งคุณพิทักษ์ก็ไม่นึกว่าอะไร นอกจากหาคำตอบให้ เขาจำได้ว่าใจเย็นเคยบอกเขาเอาไว้เมื่อตอนเด็กๆ
“แกอยากรู้ว่ามันคิดอะไร และจะทำอะไรต่อ”
“กับคนก็เหมือนกันนะครับ” ใจเย็นพูดเสริม “พ่ออาจไม่รู้ ระยะหลังผมสังเกตผู้คนมาตลอด สังเกตว่าเขาเป็นใคร ทำอาชีพอะไร ชอบอะไร คิดอะไร กำลังจะไปไหน ผมสนุกมากที่ได้สังเกต เฝ้ามอง และคิดว่าตัวเองได้รู้อะไรมากขึ้น แต่จริงๆ แล้วไม่เลย”
คุณพิทักษ์นิ่งฟัง ใจเย็นพูดเรื่องเหล่านั้นด้วยน้ำเสียงธรรมดา แต่เขารู้สึกว่าบางอย่างทำให้เขาตั้งใจและอยากจะฟังมัน
“ถ้าไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวเอง ก็เหมือนว่าเราไม่ได้รู้อะไรเลย”
บางอย่างที่ลูกชายคนนี้มี แต่เขาไม่มี
“สุดท้ายผมก็ต้องกลับมามองตัวเอง และพบว่าที่หลีกเลี่ยงมาตลอดก็อาจเพราะความจริงมันน่ากลัว ใจเราบางทีก็น่ากลัวเหมือนกัน”
พลันเจ็บจี๊ดเล็กๆ ในอก เขาไม่รู้สาเหตุ
“ถ้าพ่อมองตัวเอง พ่ออาจรู้สาเหตุที่ไม่สบายใจก็ได้”
“แล้วแกมองตัวเองแล้วได้รู้อะไรบ้างไหม”
เขาถามด้วยอยากรู้ แต่ใจเย็นกลับเงียบ เงียบจนนึกกลัวว่าใจเย็นอาจแค่ไม่อยากบอกเขา แต่สุดท้ายเมื่อรอยยิ้มเบาบางปรากฏบนใบหน้าก่อนเอ่ยขอแจกันแก้วใสไร้ดอกไม้ซึ่งวางอยู่บนโต๊ะกลับไป คุณพิทักษ์ก็แค่ถอนหายใจที่ลูกชายไม่ยอมตอบ ทั้งยังเปลี่ยนเรื่องและขอตัวกลับพร้อมแจกันใบนั้นอีก
แต่อย่างไร เขาก็ได้แค่บอกว่าเอาสิ บางทีเขาคงตามใจลูกชายมากกว่าเกษราด้วยซ้ำแค่ไม่รู้ตัว และเมื่อส่งใจเย็นขึ้นรถ มองตัวรถพ้นประตูบ้านไป อะไรบางอย่างดลใจให้คุณพิทักษ์กลับมานั่งเงียบๆ ที่ซุ้มม่านบาหลี
ท่ามกลางเสียงน้ำตกไหลเอื่อย เสียงนกร้องฟังขี้เกรงใจ เขาไม่คิดเลยว่าสิ่งเหล่านั้นจะดึงให้เขาหลงวนในทรงจำ ก่อนจะลองเพ่งมองลงในตัวเองดังคำของลูกชาย ลูกชายที่ไม่เป็นดังใจและทำให้นึกถึงตัวเองที่อยู่ตรงกลางระหว่างพ่อกับแม่เสมอมา
ไม่สิ
ความจริงคุณพิทักษ์ไม่เคยอยู่ตรงกลาง เพราะหลังจากแม่ไม่ยี่หระอะไรกับการนอกใจของพ่อ เขาก็อยู่เคียงข้างพ่อมาตลอด ทั้งรู้ตัวและไม่รู้ตัว ซึมซับมาทุกสิ่งทุกอย่าง ทั้งศิลปะการพูดโน้มน้าวใจคน การเจรจาต่อรองในธุรกิจ การพูดจาเกี้ยวพาราสีหญิงสาว ทุกอย่างเขาเห็นเป็นเรื่องสนุก ท้าทาย และอะไรๆ ในโลกนี้ก็ดูจะเป็นของเขา อะไรก็ตกอยู่ในครอบครองของเขาได้
อา เขารู้ตัวในเวลานั้นเอง และเริ่มนึกถึงรอยยิ้มของหญิงสาว รอยยิ้มที่ทำให้เขานอกใจเกษรา เพราะคิดง่ายๆ แค่ว่าอยากครอบครองเป็นของตัวเอง โดยก็ไม่เคยสังเกตว่ารอยยิ้มของทั้งทิพย์และปัทมาหรือหญิงคนอื่นที่เขาพัวพันด้วยนั้นช่างคล้ายรอยยิ้มของเกษราเหลือเกิน
รอยยิ้มที่ละมุนละไมราวกับดอกไม้แรกแย้ม รอยยิ้มของหญิงสาวที่ทำให้เขาบ้าปลูกดอกกุหลาบอยู่หลายเดือนทั้งที่แค่วิธีรดน้ำไม่ให้ใบเป็นเชื้อราก็ยุ่งยากน่ารำคาญ รอยยิ้มที่ทำให้โลกเขาสว่างไสว รอยยิ้มของเกษรา รอยยิ้มนั้น อา เขาไมได้เห็นมันมานานเท่าไหร่แล้วนะ
พลันสำนึกได้ว่านานมากเหลือเกินที่ไม่อาจทำให้หล่อนยิ้มได้เหมือนดอกไม้แรกแย้ม คุณพิทักษ์ก็เจ็บรวดร้าวเหมือนต้นไม้ที่ถูกสายฟ้าฟาดผ่ากลางลำต้น ค้นพบในตอนนั้นเองว่าเหตุผลที่เขารู้สึก รู้สึก และรู้สึกจนไม่อาจลืมได้นั้นมีแค่เหตุผลเดียว
เกษรา
และคุณพิทักษ์ก็ค้นพบอีกอย่าง ค้นพบหลังค้นลึกลงไปในจิตใจของตัวเองเพียงเพราะคำพูดไม่กี่ประโยคของใจเย็น
ซึ่งไม่กี่ประโยคเหล่านั้นนั่นแหละ ทำให้เขารู้แล้วว่าทำไมถึงควบคุมลูกชายคนนี้ไม่เคยได้เลย
********************************************************************************
ใกล้ความจริงแล้ว ช่วงหลังใช้พลังเยอะมากในการเขียน ยังไงคอมเม้นเป็นกำลังใจหรือแวะไปติดแท็ก #ใจเย็นกับเป็นไท ได้นะคะ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่ะ :กอด1:
-
:ling2:
-
ที่คุณพิทักษ์เป็นแบบนี้ก็มีเหตุผลนี่เอง ทุกอย่างมีเหตุผลของมันสินะ
-
สุดท้าย ก็มารู้ตัวเอาเมื่อมันสายไป เฮ้อออ ที่นอกใจเมีย หรืออะไรก็แล้วแต่ ท้ายที่สุดก็แค่อยากได้ของใหม่ที่เหมือนของเก่า แค่รู้สึกเบื่อ แค่รู้สึกตื่นเต้นไปกับของที่ได้มาใหม่ชั่วคราว เหมือนพวกที่ชอบอะไรสักอย่าง แต่พอเจออันที่คล้ายกันแต่คนละแบบก็เห่อสักพัก แล้วก็จะกลับมาสนใจของที่เคยมี ก็ตอนที่มันพังไปแล้วนั่นแหละถึงจะรู้คุณค่าของมัน พิทักษ์ก็น่าจะเห็นตัวอย่างของครอบครัวตัวเองแล้ว สุดท้ายก็กลับซึมซับมาแล้วก็ทำตามแบบอย่างพ่อของตัวเองไปโดยไม่รู้ตัว ซ้ำรอยเดิม....
-
นี่คือเหตุผลที่มีเมียน้อยใช่ไหม และก็น่าจะรู้นะว่ามันไม่มีครอบครัวไหนจะมีความสุขหรอกถ้าสามีตัวเองมีน้อยน่ะ
-
นิยายดูลึกมาก
-
อย่างนี้หรอกเหรอ
พออ่านเรื่องนี้แล้วไม่กล้าฟันธงอะไรเลยแฮะ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ยังดีที่คุณพิทักษ์ รู้สึก เมื่อขาดคุณเกษรา กับลูกชายใจเย็น
ก็แสดงว่ายังมีหัวใจ
ตอนอยู่ไม่รู้สึกว่าคนๆนั้นมีความสำคัญ
เมื่อคนนั้นไม่อยู่ ถึงได้รู้สึกถึงความสูญเสีย
คุณพิทักษ์ก็มาจากครอบครัวแตกแยก
แตก็ทำให้ครอบครัวตัวเองแตกแยก o22
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เด็กจะโตมาเป็นยังไงครอบครัวก็เป็นส่วนที่มีผลที่สุดจริงๆ ชอบมากค่ะ รอตลอดเลย จริงๆไม่ค่อยชอบนิยายแนวมีรสขมอย่างนี้เท่าไหร่แต่เรื่องนี้มันทำให้รู้สึกอบอุ่นเวลาที่ใจเย็นกับเป็นไทยอยู่ด้วยกัน ชอบค่ะ
-
:hao5:
-
นั่นสินะ
ทุกอย่างมีที่มา มีสาเหตุ และมีความซับซ้อนจนยากจะจินตนาการต้นหรือปลาย
คุณรับมา คุณทำ คนอื่นได้รับผล คุณได้รับผล คุณส่งต่อ คนอื่นส่งต่อ
เท่านี้
-
เป็นเรื่องที่เขียนได้ลึกซึ้ง สวยงาม ซึมลึกช้าๆ จนวางไม่ลง อ่านแล้วอ่านอีก จดจ่อรอคอยตอนต่อไป
ชื่นชมคนเขียนมากๆ รักษาแนวนี้ไว้นะ :katai2-1:
เป็นไทในเรื่องปรายกัลป์ ดูก้าวร้าว นิสัยไม่ดี
เป็นไทในเรื่องนี้ น่ารัก น่าสงสาร
รักใจเย็นกับเป็นไท :กอด1:
-
ที่ควบคุมไม่ได้ เพราะแม้ใจเย็นจะทำตัวหลีกเลี่ยงความจริง แต่จริงๆลึกๆลงไปเขาค้นหามันอยู่ตลอด เขาสังเกต เขาคิด เขาวิเคราะห์ เขาตั้งคำถาม เขาเหมือนจะไม่แคร์อะไรเพราะสิ่งแวดล้อมผลักดันแต่พื้นยืนของนิสัยคือเป็นคนเก็บรายละเอียด เด็กแบบนี้ถ้าไม่มีอะไรบังตาอยู่ ชักจูงไม่ได้ง่ายๆ เพราะเขามีความคิดเป็นของตัวเอง ไม่แปลกที่คุณพิทักษ์จูงจมูกลูกคนนี้ไม่ได้..
-
34 – เหนือผิวน้ำ
เป็นไทจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่ถูกขังในห้องน้ำ เขากลั้นหายใจ พาศีรษะตนเองจุ่มลงไปในน้ำ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำลงไปทำไม เขาอาจแค่อยากดำดิ่งหนีหายลงไปเสียในความมืดมิด ในความกลัวแห่งมืดมนอนธการ หรือบางที อาจแค่อยากหาคุณค่าของตนเองว่าอยู่ที่แห่งใดกันแน่
แต่เป็นไทก็ไม่ได้พบมัน
สิ่งที่พบมีเพียงความเงียบงัน ว่างเปล่า มืดดำ และน่าประหลาดที่เขากลับจำไม่ได้แล้วว่าตนเองเงยหน้าขึ้นมาเมื่อไหร่ เหมือนเขาค้างอยู่ในอิริยาบถนั้นแสนนานทั้งที่กลัวความมืด หรือบางที เขาอาจยังไม่เคยหลุดพ้นจากผืนน้ำคับแคบนั่นเลย ทั้งยิ่งจมลงไป คับแคบยิ่งกลับกลายขยับขยายจากน้ำตาเขาเอง
ดังนั้น – ดังนั้น การถูกฉุดดึงขึ้นใกล้ผิวน้ำ ฉุดจากลุ่มลึกของทะเลน้ำตาและถ้อยคำที่อึดอัดคับข้อง ได้เห็นแสงสว่างรำไรส่องผ่านลงมา หัวใจของเขาเหมือนพบที่ให้ไป และเขาก็ยินดีจะแหวกว่ายขึ้นพบอากาศ สูดเอามันเข้าไปให้เต็มปอด และพร่ำพูดสิ่งในใจออกมา ร้องไห้ออกมา โดยไม่ต้องกังวลอีกแล้วว่าหยาดน้ำตาจะถูกกลืนหายในทะเลและไม่มีใครรับรู้ถึงความเศร้าของเขาเลย
เพราะใจเย็นนั่นเอง ใจเย็นเป็นคนรับรู้และแบกรับมันเอาไว้ เหมือนกับที่เขาคอยประคับประคองตัวตนของอีกฝ่ายตลอดมา
เป็นไทจำไม่ได้ว่าในวันนั้นเขาพูดอะไรออกไปบ้าง แต่อย่างน้อยเขาก็รู้ รู้ว่าใจเย็นรับฟังเขาอยู่อย่างเต็มใจ แค่นั้นพอแล้ว ไม่ขออะไรอีก และหลายครั้งนับจากนั้นที่คำว่า ‘ช่างมัน’ จะผุดพรายขึ้นในความคิดของเป็นไท ช่างมัน – ช่างมันไม่ว่าความสัมพันธ์นี้จะคืออะไร ช่างมันต่อให้ค้นหาความหมายของตนเองกันไม่พบ ช่างมันไม่ว่าท้ายที่สุดแล้วจุดจบจะคืออะไร
ช่างมัน ช่างมันทุกอย่างเลย
อาจเพราะแบบนั้นเป็นไทจึงสบายใจกว่าที่เคยเป็น อยู่กับปัจจุบัน ประคับประคองสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น และอาจเพราะเขาผ่านพ้นทะเลถ้อยคำมาได้ สิ่งที่ทำจึงเป็นการพูด พูด และพูด พูดอย่างที่เก็บกดมาตลอด เล่าให้ใจเย็นฟังในสิ่งที่คิด สิ่งที่เจอ สิ่งที่รู้สึก และใจเย็นก็รับฟัง รับฟัง และรับฟัง
ขณะเดียวกัน เขาก็รับฟังใจเย็นเช่นกัน ยินดีรับฟัง เต็มความหมาย ไม่มีเรื่องใดเลยที่คิดปฏิเสธไม่รับเอาไว้
“ผมตัดสินใจได้แล้วนะครับว่าจะอยู่กับแม่”
กับเรื่องนี้ก็เช่นกัน ใจเย็นพูดขึ้นมาระหว่างมื้ออาหารในร้านแห่งหนึ่ง เป็นไทเงยมองคนตรงหน้า ทั้งแปลกใจและไม่แปลกใจในเวลาเดียวกัน
“อืม งั้นก็ดีแล้ว”
“เป็นไทว่าดีที่ตัดสินใจได้ หรือดีที่ผมเลือกอยู่กับแม่”
“ทั้งสองอย่าง”
“งั้นเหรอ”
“เออ กูว่ามึงอยู่กับแม่น่ะดีแล้ว” เขาพูดอย่างที่คิด ซึ่งก็ได้เห็นใจเย็นยิ้มขึ้นมา บางเบา
“ผมก็กะอยู่ว่าเป็นไทต้องคิดแบบนี้”
“ทำไมวะ”
“เป็นไทต้องไม่อยากให้ผมทิ้งแม่อยู่คนเดียวแน่”
เหมือนเป็นอีกครั้งที่ถูกคาดเดาได้ว่าเขาจะคิดอะไร ยิ่งสบตาก็ยิ่งยืนยัน แววตาของใจเย็นที่มองเขายังคงเหมือนเดิม เหมือนทะลุทะลวงเขามาในสิ่งที่คิด เหมือนปรารถนาบางอย่างที่เขาไม่อาจบอกได้ว่าสิ่งใดบ้าง แต่สุดท้ายเขาก็ตัดบท เอ่ยถามกลับไปท่ามกลางเสียงจ้อกแจ้กจอแจของผู้คนในร้านอาหาร
“แล้วที่มึงตัดสินใจอยู่กับแม่นี่เพราะอะไร”
“ก็เหมือนที่เป็นไทคิด” ได้ฟัง เขาขมวดคิ้วปมเล็ก พลันอีกฝ่ายก็เหมือนรู้ว่าเขาคิดอะไร “แต่ไม่ได้ตัดสินใจเพราะคิดตามแบบเป็นไทหรอกครับ เรื่องนี้ผมเลือกเอง”
“เออ...ดีแล้ว”
“ความจริงมันเลือกยากมากนะครับ ถ้าคิดในมุมของทั้งพ่อและแม่ก็ยิ่งเลือกยาก”
“อืม ยังไง”
“ก็ที่แน่ๆ คือแม่มีผมคนเดียว ส่วนพ่อ ถึงจะมีทั้งน้องพิชญ์กับน้องพริม แต่ผมไม่ค่อยเชื่อหรอกว่าจะเหมือนกัน”
เป็นไทนิ่งคิดกับสิ่งที่ได้ฟังไปชั่วครู่ ก่อนกลั่นกรองออกมา “ที่มึงพูดคือจะบอกว่าพ่อแม่รักลูกไม่เท่ากันใช่ไหม”
“เปล่าครับ ที่จริงผมไม่เข้าใจเรื่องนี้หรอก เพราะงั้นคงพูดได้ไม่เต็มปาก แต่ที่แน่ๆ ผมว่าลูกแต่ละคนก็ได้รับความรักคนละแบบ” ใจเย็นพยายามอธิบาย “อย่างน้องพริม พ่อก็จะห่วงแบบเด็กผู้หญิง น้องพิชญ์ก็เรียบร้อยเลยดูไม่น่าห่วงอะไรมาก ส่วนผม ผมรู้ว่าพ่อคาดหวังมากกว่าคนอื่นๆ ผมบอกไม่ได้หรอกว่าพ่อรักผมมากกว่าน้องอีกสองคน แต่ยังไงพ่อก็คาดหวังกับผมมาก”
เป็นไทรับฟังทั้งหมด แม้เขาไม่อาจออกความเห็นได้ว่าพ่อของใจเย็นเป็นคนอย่างไร แต่เขาชอบที่ใจเย็นมองเรื่องราวอย่างเป็นกลาง ผ่านมุมคิดละเอียดลออที่ไม่ใคร่จะเหมือนใครนัก
“งั้นแปลว่าน้ำหนักในการตัดสินใจแทบจะเท่ากัน”
“ครับ แต่สุดท้ายผมก็เลือกแม่ ตามเหตุผลที่บอก”
“ก็ดีแล้ว อยู่กับแม่ก็ใช่ว่าจะทำให้พ่อภูมิใจไม่ได้ไม่ใช่หรือไง”
พูดจบ เขาก้มกลับลงไปสนใจจานอาหารตรงหน้า แต่รู้สึกถึงสายตาจับจ้องจึงเหลือบขึ้นไปมอง แล้วก็เห็นใจเย็นยิ้มเล็กๆ
“ยิ้มอะไร”
“ชอบ”
“อะไรของมึง”
“ชอบที่เป็นไทพูด”
เขานึกคำตอบโต้ไม่ออกไปชั่วขณะ สุดท้ายสิ่งที่ทำจึงเป็นการจิ้มมะเขือเทศที่เป็นผักเคียงในจานข้าวไปใส่จานของใจเย็น และก็บังคับให้กินด้วยความหมั่นไส้เพราะรู้ว่าใจเย็นไม่ชอบ ทักท้วง ถกเถียงกันอยู่สักพักจนใจเย็นยอม และตอนเคี้ยวก็สีหน้าไม่ดีนักให้เขาหัวเราะ
“ถ้าเป็นไทหัวเราะกับเรื่องนี้ ให้ผมกินอีกก็ได้นะ”
แต่สุดท้าย สุดท้ายเขาพลิกกลับเป็นฝ่ายแพ้เพราะคำพูดหน้าตายแบบนั้น ก่อนจะกลายเป็นคำพูดจริงจังว่าถึงเขาจะพูดหลายสิ่งหลายอย่างในใจออกมา เขาก็ยังไม่ค่อยยิ้มนัก ให้รู้สึกตัวขึ้นมาว่าจริงตามนั้น
“เรื่องที่บ้านผม ผมรู้สึกว่ากำลังจะผ่านมันไปได้แล้ว”
ประโยคนี้เองก็ดูใกล้เคียงความจริงเช่นกัน
“เป็นไทก็ต้องผ่านมันไปให้ได้นะครับ”
ถึงถ้อยคำนี้ ความจริงจังสิ้นสุดลง กลับกลายเป็นเรื่องคุยเล่นเหมือนเดิมในประโยคถัดมา ราวกับเป็นคำพูดผ่านๆ แต่เป็นไทรู้ว่ามันไม่ได้แค่ผ่านไป ใจเย็นหมายความตามนั้น เขาเองก็อยากให้เป็นดังคำ และเพราะอะไรหลายๆ อย่าง – ไม่สิ – อาจเพราะใจเย็น แค่ใจเย็นคนเดียวเท่านั้น เขารู้สึกว่าแค่มีคนคนนี้อยู่ ไม่ว่าอะไรเขาก็จะผ่านมันไปได้
แต่ก็ไม่เป็นอย่างที่คิด
เมื่อเดือนพฤษภาคมร่นโรยเข้ามา เรื่องเรียนใกล้สิ้นสุดกังวล เป็นไทกำลังจะจบปีสี่ เหลือแค่บางเรื่องเท่านั้นที่รอสะสางในชีวิตมหาวิทยาลัย เป็นไทจึงรู้สึกว่าเขาคงจัดการชีวิตตัวเองได้ดีกว่านี้ ฉะนั้นในวันที่ท้องฟ้าปลอดโปร่ง เมฆขาวสะอาด อากาศดี ดีมากพอจนทำให้เขาคิดว่าจะไม่เป็นไร เป็นไทตอบรับนัดพบที่เขาปฏิเสธมาตลอด นัดพบที่บอกผ่านแม่ของเขาเสมอมา
เป็นไทตอบรับนัดพบของพ่อ
สถานที่คือร้านอาหารแห่งหนึ่ง ไม่ใช่ในห้างสรรพสินค้า แต่เป็นร้านอาหารในย่านสุขุมวิท ใจกลางเมือง เวลาเย็น ผู้คนพลุกพล่าน แม้เป็นไทไม่ชอบใจเท่าไหร่นักเพราะเขาเกลียดการเดินทางกลางเมืองเวลานี้ แต่เพราะเขาไม่ยอมสื่อสารกับพ่อด้วยตนเองจึงต้องจำใจรับ หลังลงจากรถไฟฟ้าและมาต่อรถแท็กซี่ที่ติดค้างอยู่บนถนน ความคิดก็กลายเป็นฝ่ายโลดแล่นแทนรถยนต์ เขาสงสัยหลายเรื่องเกี่ยวกับชายที่ตัวเขาเองแทบไม่อยากเรียกว่าพ่อ ว่าทำไม – ทำไมถึงกลับมา ทำไมถึงอยากพบ ทำไม ทำไม และทำไม จนอาจเรียกได้ว่าความสงสัยทั้งชีวิต เขาตั้งใจจะสะสางมันให้หมดวันนี้
ที่สำคัญ มีคำถามหนึ่งที่เขาอยากจะถามให้ได้
ทำไมถึงทำกับเขาแบบนั้น
พลันไหวสะท้านขึ้นมาแค่คิดจะถาม กลัว น่าจะใช่ เป็นไทรู้สึกกลัวขึ้นมา ใจหนึ่งเขาอยากรู้ แต่อีกใจก็ไม่อยากรู้ เขากลัวคำตอบ กระนั้นก็พยายามสูดหายใจเข้าปอด ช้า ลึก ก่อนจะค่อยๆ ผ่อนออกมา ตั้งสติ ทบทวนซ้ำเช่นนั้น จนในที่สุดเมื่อรถแท็กซี่มาจอดหน้าร้านอาหารซึ่งเป็นจุดนัดพบ เขาพยายามไม่คิดอะไร หยิบธนบัตรขึ้นมาจ่ายเงินและลงมาจากรถด้วยความรู้สึกว่างเปล่า
ร้านที่เขามาถึงเป็นร้านอาหารญี่ปุ่นแห่งหนึ่ง หน้าร้านตกแต่งเรียบง่าย สบายตาด้วยสีน้ำตาลอ่อนของไม้เป็นโทนหลัก แต่อย่างไรก็ตามเมื่อมองเข้าไป ผ่านกระจกใสที่กรุแทนกำแพงอย่างที่ร้านอาหารทั่วไปมักจะทำ เป็นไทก็รู้สึกไม่สบายใจนัก
เขาเห็นชายคนนั้นแล้ว จากข้างหน้าร้าน เขาเห็นด้วยสายตาที่สื่อสารกับสมองไม่ผิดเพี้ยน ชายคนนั้นอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตลายทางสีดำ นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ติดริมกระจก หันข้าง พลันรู้สึกดีขึ้นมาที่ยังไม่ถูกเห็น ไม่รู้ทำไมเขาถึงต้องคิดแบบนั้น ทั้งที่ตั้งใจแล้วว่าจะมาพบ ตั้งใจแล้วว่าจะมาสะสางสิ่งที่ติดค้างใจมานาน ตั้งใจว่าจะก้าวข้ามอคติและอดีตของตัวเอง เขาอยากรู้ว่าปัจจุบันเป็นอย่างไร ใช่ เขาอยากรู้
แต่ความกลัวมีมากกว่าหลายเท่า
พลันเจ็บร้าวขึ้นมา แน่นหน้าอกจนหายใจติดขัด ก่อนที่อาการบกพร่องจะเริ่มลามเลยไปทั่วร่าง สั่นสะท้านปกคลุมอย่างไม่อาจต้าน และเหมือนหัวใจถูกดึงให้หล่นวูบเมื่อเห็นว่าชายคนนั้นกำลังหันมาทางเขา กำลังจะเห็นเขา ด้วยแววตาอันว่างเปล่าคู่นั้น ให้เหมือนถูกปกคลุมด้วยความมืดและผืนน้ำที่เย็นเยียบ
แล้วเป็นไทก็รู้ตัวในเวลานั้นเอง ว่าแท้จริงเขาไม่เคยโผล่พ้นเหนือผิวน้ำเลย
ได้สติอีกที เขาพาตัวเองหนีออกมาจากตรงนั้น ผิดนัดอย่างไม่มีข้อกังขา สุดท้ายแล้วเขายังคงขี้ขลาด เขาทำไม่ได้ เขาทำไม่ได้ เขาทำไม่ได้ คำนั้นย้ำซ้ำไปซ้ำมาในหัวสมองที่ขาวโพลน เขาได้แต่ก้าวยาวๆ หนีออกมา ไปให้ไวที่สุด แม้กระนั้นก็ยังกลัวว่าจะถูกตามมา ตามมาเหมือนอดีตที่หลอกหลอนเขามาทั้งชีวิต
และเพราะสติรวนเร ทั้งที่เขาไม่อยากกลับบ้าน ไม่อยากพบแม่ แต่เส้นทางที่เลือกกลับก็ดันเป็นทางเดียวกับที่มา จึงต้องเสียเวลาย้อน หากเมื่อคิดอีกที เขาก็ไม่อยากไปที่คอนโด โทรศัพท์มือถือจึงถูกหยิบขึ้นมาและกดโทรหาคนคนเดียวที่เขาไว้ใจที่สุด ตั้งใจว่าจะไปหา ตั้งใจว่าจะพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมา ระบายมันออกมา และเขาก็คงจะดีขึ้น
“ว่าไงครับ”
กระนั้น เมื่อได้ยินเสียงของอีกฝ่าย เป็นไทกลับรู้สึกว่าตัวเองยิ่งจมลึกลงไปกว่าเดิม
“กู...เพิ่งไปเจอพ่อมา”
“ไปเจอมาเหรอครับ”
“อือ”
“เป็นไงบ้าง”
จมลึกลงไป
“กู...ทำไม่ได้”
ลึกลงไป
“กูผ่านมันไปไม่ได้”
อย่างคนเพิ่งรู้สึกตัว ว่ายิ่งแสดงให้เห็นว่าตนเองแหลกสลายเท่าไหร่ ใจเย็นก็ยิ่งแหลกสลายตามไปด้วยเท่านั้น และจะแหลกกระทั่งกลายเป็นฝุ่นผง ปลิดปลิวอย่างไร้ค่าไปตามลมอย่างที่อีกฝ่ายเคยพูด เขาเชื่อว่าถ้อยคำนั้นสัตย์จริง เพราะไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่จะต้องโกหกเพื่อเขาขนาดนั้น
“แค่นี้นะ”
เป็นไทกดตัดสายไปดื้อๆ อีกแล้วที่รู้สึกเหมือนจะร้องไห้ เขาพยายามเก็บกลืนมันลงคอ กลืนมันลงไปในร่างและหัวใจของตัวเอง เขาเลือกกดโทรหาเพื่อนสนิทในคณะ ต่อให้ไม่ใช่คนที่ไว้ใจที่สุด เขาก็อยากจะให้ออกมาอยู่เป็นเพื่อนในเวลานี้ ต้องการแค่นั้น แต่คนแล้วคนเล่าก็ติดธุระที่เขาไม่อยากรบกวน ทั้งยังรู้สึกว่าเหตุผลของตนเองนั้นไร้สาระขึ้นมาทันที
ภายใต้ท้องฟ้า ความมืดเริ่มห่อคลุม สุดท้าย เขาก็ไม่มีที่ไป ได้แค่เลือกนั่งรถเมล์กลับไปที่คอนโด ท่ามกลางผู้คนที่แออัด ถนนที่รถติด นาทียาวนานเหมือนปี แต่บางทีมันคงดีถ้าความน่าหงุดหงิดเหล่านี้จะช่วยให้ลืมสิ่งที่กำลังรู้สึกอยู่ได้ กระทั่งมีสายเรียกเข้าจากใจเย็นอีกครั้งเมื่อเดินมาถึงล็อบบี้ของคอนโด อะไรหลายๆ อย่างก็ตีกลับมาใหม่อีกครั้ง
เขาอยากจะช่างมันแล้วกดรับสาย ช่างมันไม่ว่าความสัมพันธ์นี้จะคืออะไร ช่างมันต่อให้ค้นหาความหมายของตนเองกันไม่พบ ช่างมันไม่ว่าท้ายที่สุดแล้วจุดจบจะคืออะไร ช่างมัน ช่างมันทุกอย่างแบบที่เคยทำได้ แต่ว่า – แต่ว่าเขาไม่เอาแล้วในเมื่อรู้ดีว่าจะจบลงอย่างไร
แตกสลาย
ไม่ต้องการให้ใจเย็นเป็นแบบนั้นเพราะเขาเลยสักนิด
ทว่า เป็นไทก็ไม่รู้จะทำอย่างไรกับสายเรียกเข้าที่ดังไม่หยุดในตอนนี้ เขาไม่อยากรับ ขณะเดียวกันก็ไม่กล้ากดตัดสาย ได้แค่นั่งลงอย่างเหนื่อยล้าตรงโซฟาของล็อบบี้ มองหน้าจอที่ยังคงขึ้นชื่อเดิมอยู่อีกเป็นนาที จนเมื่อมันมืดดับลง เขารู้สึกเหมือนจมลึกลงไปในผืนน้ำอีกครั้ง ผืนน้ำที่เงียบงันท่ามกลางผู้คน และมืดมิดทั้งที่แสงไฟส่องไสว
พลันถูกกระชากขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว
ดอกไม้กลีบกลมหยักสีม่วงสวยถูกยื่นมาตรงหน้า มันบรรจุในแจกันใสที่คุ้นตา และเขาก็จำได้ว่าดอกไม้นี้คือดอกสวีทพี...ดอกสวีทพีในเดือนพฤษภาคมของทุกปีที่บ้านของใจเย็น เงยขึ้นมองก็ได้สบตากับแววตาคู่เดิม แววตาที่เขาทั้งชอบทั้งชัง แววตาที่เหมือนจะทะลวงล้วงความลับและปรารถนาอะไรบางอย่างในตัวเขา แววตา...ที่ตรงข้ามกับแววตาว่างเปล่าของพ่อในวันนั้น
“รับไว้นะครับ” และนั่นคือประโยคที่ใจเย็นพูดระหว่างที่เขาได้แต่เงียบงัน ก่อนจะย่อตัวลงนั่งยองตรงหน้าเขา จับมือทั้งสองข้างให้ถือแจกันแก้วนั้นเอาไว้ “แม่ผมไม่เชื่อว่าคนที่เด็ดดอกไม้มาใส่แจกันจะไม่รักดอกไม้ จะเด็ดเอามาไว้ในแจกัน หรือจะปล่อยไว้ข้างทางก็รักเหมือนกัน แม่ผมบอกแบบนั้น”
เขาอยากจะด่า ด่าออกไปว่าอยู่ๆ มาพร่ำพูดอะไรไร้สาระในตอนนี้ แต่เขาก็พูดไม่ออก อาจเพราะไม่ว่าใจเย็นจะพูดอะไร ต่อให้ไม่เข้าใจเลยสักนิด เขาก็รับฟัง รับฟังเหมือนกับที่มือเขาถือแจกันแก้วใสนั้นไว้ตามที่อีกฝ่ายบอก ถือเอาไว้แม้ว่ามือจะสั่นเทาอย่างไม่เข้าใจ
“แต่สำหรับผม ถ้าเป็นไทเป็นดอกไม้ ผมจะไม่เด็ดไม่ดึง แต่ก็ไม่ปล่อยไว้ข้างทาง”
ไม่เข้าใจ แม้แต่สิ่งที่ใจเย็นกำลังพูดในตอนนี้
“ผมจะขุดขึ้นมา ทั้งรากทั้งโคน ตักขึ้นมากระทั่งดิน เพื่อเอามาปลูกไว้ในสวน และดูแลดอกไม้นั้นด้วยตัวเอง”
ไม่รู้ทำไม มือของเขายิ่งสั่นเทา บางที อาจเพราะเขาแค่อยากจะทะนุถนอมมันไว้ ไม่อยากประหม่าจนกะน้ำหนักมือไม่ถูก และบีบมันจนแตกร้าว
“นั่นคือความหมายของรักเดียวใจเดียวของผม”
แต่ทั้งที่อยากทะนุถนอม หยาดน้ำตาก็ร่วงหล่นบนกลีบดอกสีม่วงของสวีทพีจนได้
“ตอนนี้...ผมบอกเป็นไทได้แล้วใช่ไหม”
“บอกอะไร...”
ใจเย็นไม่ได้ตอบ แต่ขยับตัวเข้ามาใกล้เขา เอื้อมมือเข้ามาปาดน้ำตาบนพวงแก้มของเขา น้ำตาที่ไม่คาดคิดเลยว่าจะไหลรินลงมา
“อย่าร้องไห้เลยนะ”
พลันได้ฟังคำนั้น เขาเหมือนถูกพาโผล่พ้นจากทะเลน้ำตาทั้งที่กำลังร้องไห้
และเหนือผิวน้ำไม่ได้มีกลิ่นไอเกลือของทะเล
แต่เป็นกลิ่นหอมนวลของดอกไม้ ดอกไม้ที่ใจเย็นมอบให้เขา...เพียงผู้เดียว
****************************************************************************
:hao5: :กอด1:
TL ตอนนี้ รวบตั้งแต่ตอนของเกษรากับพิทักษ์เลยค่ะ ถ้าจำได้ ปลายตอนที่แล้วใจเย็นขอแจกันมาจากที่บ้าน 55
-
:hao5:
-
:ling3:
-
:pig4: :katai5:
-
ซึ้งอ่ะ คือถ้าไม่ปูเรื่องราวของตัวละครมาเลย จะไม่เข้าใจเลยว่าทำไมแค่พูดปลอบใจไม่กี่ประโยคกะให้ดอกไม้ มันจะทำให้ประทับใจได้ขนาดนี้
-
:pig4:
-
มีกันและกัน :katai2-1:
เป็นไท มีใจเย็น
และใจเย็น รักเป็นไท :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ดีใจที่สองคนนี้มาถึงวันนี้ซักที
-
ดีใจที่ใจเย็นหาคำตอบได้ซะที ค่อยๆประคับประคองกันไปไม่แตกสลายไปด้วยกันอย่าที่เป็นไทกลัว
-
โล่งเลย
-
ดีใจที่เป็นไทมีใจเย็นอยู่ข้างๆ ณ ตอนนี้
-
อืมมม!! ในที่สุดก็เป็น "ใจเย็นกับเป็นไท" ซะที
:กอด1: :กอด1:
-
ใจเย็นตอนนี้หล่อมากกกกกกกกกกก
-
รู้สึกยังผลุบ ๆ โผล่ ๆ อยู่เลย
ถ้ามาอีกตอนทันทีน่าจะพ้นน้ำ.....
-
ใจเย็นเริ่มเข้าใจชีวิตมากขึ้นแล้วซินะ
ส่วนเป็นไทย ก็เริ่มเปิดเผยตัวตนที่เปราะบางของตัวเองให้ใจเย็นรับรู้มากขึ้น
ดีจังเลยนะ ต่อไปนี้ทั้งสองคนก็จะมีกันและกัน แบบจริงจังแล้ว :katai2-1:
-
ฮืออออ ชอบประโยคตอนจบมากๆเลยค่ะ
-
อ่า...กำลังจะเริ่มอ่านใหม่ตั้งแต่ต้น
แวะเข้ามาบอกว่า รักนะคะ (⺣◡⺣)♡*
-
35 – นราธิป
นราธิป แปลว่า ผู้เป็นใหญ่ในหมู่คน เป็นชื่อที่ถูกตั้งขึ้นเหมือนประชดคล้ายกับลูกชายของเขาที่จะเกิดในอีกสามสิบหกปีข้างหน้า นราธิปมีพี่ชายทั้งหมดสี่คน เขาเป็นคนสุดท้อง แต่ไม่ใช่คนสุดท้องที่ถูกโอ๋เอาใจ ทุกคนถูกเลี้ยงแบบตามมีตามเกิด อยู่ได้ก็อยู่ อยู่ไม่ได้ก็ไม่ต้องอยู่ แก่งแย่งชิงดีจึงมักเกิดในหมู่พี่น้อง ทั้งทุกคนเป็นผู้ชาย เลือดร้อน ไร้การอบรมที่ดี การแก้ปัญหาด้วยความรุนแรงจึงเป็นเรื่องธรรมดา และธรรมดาที่นราธิปจะเป็นฝ่ายแพ้และตกเป็นเครื่องมือรองรับอารมณ์
นราธิปคับแค้น เก็บกด ขาดที่พึ่ง รู้สึกว่าตนไม่มีอำนาจ แต่ก็นั่นแหละที่ผลักดันให้เขาถีบตัวเองขึ้นมาจากจุดต่ำที่สุด เขาต้องการเป็นใหญ่ในหมู่คนให้สมชื่อ ไม่สนใจเสียงเยาะหยันปั่นหัวจากบรรดาพี่ชาย นราธิปคิดแค่ว่าพวกมันกลัวเขาจะได้ดีกว่า แม้วันที่ทุกคนเติบใหญ่และไม่วิวาทต่อยตี ไม่กลั่นแกล้งด้วยกำลังเหมือนเด็กๆ นราธิปก็ไม่คิดสมานฉันท์ด้วย ที่สมานก็เห็นจะมีแต่หน้ากากยิ้มแย้มบนใบหน้า ขณะที่เท้าเหยียบหัวใครต่อใครขึ้นไปเพื่อไต่เต้าให้ถึงจุดที่ต้องการ
แน่นอน แม้แต่หัวของพี่ชายตัวเองก็ไม่เว้น
สุดท้ายนราธิปไร้ญาติขาดมิตร แต่เขาก็ไม่สนใจถ้าตนเองจะประสบความสำเร็จ เขามีหน้าที่การงานที่ดี มีเงิน มีหน้าตาในสังคม เหลือแค่อีกอย่างคือผู้หญิงที่จะมาเป็นคู่ชีวิต เขาต้องการสาวงามไว้เคียงข้างเพื่อประดับบารมี และเมื่อพบกับปราณี นราธิปก็หลงใหลความงามของหล่อนที่เป็นดังใจเขาทุกอย่าง
การแต่งงานถูกจัดขึ้นหลังคบหาดูใจไม่นาน ด้วยอายุอานามที่ใกล้วัยกลางคนจึงเป็นเหตุให้เขารีบลงหลักปักฐาน เขาคิดอยากมีลูกชายสักคนเพื่อสืบสกุล และก็สมดังปรารถนา ปราณีตั้งครรภ์ให้เขาตื่นเต้น และดีใจในวันที่ทารกตัวน้อยๆ ถือกำเนิดขึ้นมา
เป็นไท คือชื่อลูกชายของเขา เขาให้สิทธิ์ปราณีตั้งชื่อดังที่หล่อนต้องการ เพราะเขาก็หวังให้หล่อนและลูกเป็นดังใจเขาเช่นกัน ทว่าถัดจากนั้นไปอีกสามปี ความหวังก็กร่อนลงพร้อมการมาของวิกฤตเศรษฐกิจครั้งใหญ่
นราธิปเหมือนถูกผลักให้กลับมายืนอยู่จุดต่ำสุดจุดเดิมที่เคยเหยียบหัวใครต่อใครไต่เต้าขึ้นไป แม้ไม่ได้ถูกลอยแพเหมือนพนักงานระดับล่าง แต่เขาก็ถูกบีบด้วยการลดขั้นเงินเดือน บีบด้วยการไม่มีงานให้ทำ ให้สำเหนียกตนเองได้ว่าที่นี่ไม่มีอะไรเหลือให้แล้ว และใกล้จะล้มตายเต็มที
เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าตนเองกลับมาขาดไร้อำนาจ เป็นครั้งแรกที่อะไรๆ ก็กลายเป็นไม่ได้ดังใจ แม้แต่ปราณี เขาทะเลาะกับหล่อนบ่อยขึ้น และเป็นไทก็ชอบแผดเสียงร้องไห้ให้หนวกหู เขาไม่พอใจอะไรในบ้านเลยสักอย่าง แต่ขณะเดียวกัน บ้านก็เป็นสถานที่เดียวที่เขายังมีอำนาจ เขาจึงแผดมันออกไป อาละวาดผ่านผรุสวาทและกำลัง กระนั้นเขาก็ยังไม่พอใจ ไม่พอใจ ไม่พอใจ ไม่พอใจแม้แต่ลูกชายที่ตนเองเคยดีใจเมื่อเขาเกิดมา
และในวันที่นราธิปคิดว่าถ้าย้อนเวลาได้ เขาจะไม่ให้เด็กคนนี้เกิดมา ก็เป็นวันเดียวกันกับที่โทสะถูกเร่งเร้าผ่านฤทธิ์สุรา เขาตบตีปราณีจนลงไปกองกับพื้น ทุกอย่างเงียบงันก่อนแผดลั่นด้วยเสียงร้องไห้ของเป็นไท และเพราะหนวกหูไม่เป็นที่น่าพอใจ เขาจึงมุ่งตรงเข้าไปทุบตีลูกของตนเอง หวังให้หุบปากแต่เสียงร้องก็ยิ่งดังลั่น เขาจึงพูดทุกสิ่งเลวร้ายที่คิด ฉะฉานเต็มปากเต็มคำว่าไม่น่าเกิดมา ก่อนลากไปขังในห้องน้ำคล้ายที่ตนเองเคยถูกพี่ชายแกล้งเอาไปขังในโกดังเก็บของอยู่สองคืน
และแม้ได้ยินเสียงร้องไห้ทรมาน เขาก็ไม่เห็นใจ มันไม่จริงดังคำพูดที่ว่าคนที่ประสบพบเจอเรื่องเดียวกันย่อมเห็นใจกัน ความจริงแล้วจิตใจมนุษย์เฉยชากว่านั้น หลายครั้งที่มองเห็นคนตรงหน้าเดือดร้อนในเรื่องเดียวกันกับที่ตนเคยเจอ สายตาก็พาลทำเป็นมองไม่เห็นเอาเสียดื้อๆ และส่วนลึกที่สุดของจิตใจก็พร่ำพูดซ้ำไปซ้ำมา ฉันก็เคยเจอมา ฉันก็ผ่านมันมาได้ แกผ่านมันไปไม่ได้หรือ? งี่เง่าสิ้นดี พร่ำพูดเช่นนั้น ดังก้อง แต่แสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน
นราธิปเองก็คิดแบบนั้น ทั้งรู้ตัวและไม่รู้ตัวเขาก็คิดมันกับลูกชายตนเอง การแก้ปัญหาด้วยความรุนแรงกลับมาเป็นเรื่องปกติธรรมดา หนำซ้ำเขายังเสพติดมันอย่างน่าสมเพช ยังความเวทนาของเด็กชายตัวเล็กๆ ให้ทวีเท่า เขายังคงก่นด่าแทบทุกคืนวันว่าเป็นไทนั้นไร้ค่า ทั้งที่ใจเขาเองก็รู้ดีว่าเด็กคนนี้มีค่ากับเขา แม้จะเป็นด้านที่เลวทรามที่สุด เป็นไทก็มีค่าในฐานะเครื่องมือรองรับอารมณ์และความบ้าอำนาจซึ่งไร้ที่ลง
ดังนั้น ในวันที่เป็นไทประกาศตัวว่าจะไม่อยู่ในอำนาจของเขาอีกต่อไป แม้ตายก็จะหนีไปให้พ้น นราธิปพลันรู้สึกว่างเปล่า ว่างเปล่าอย่างสมบูรณ์แบบคล้ายภาชนะที่โหวงว่าง และเป็นเขาเองนั่นแหละที่ไร้ค่า ไม่ใช่เป็นไท
นราธิปยอมถอยออกมาจากชีวิตของปราณีและลูกชาย เมื่อหมดสิ้นทุกสิ่ง เขาจึงต้องเริ่มใหม่ เริ่มจากศูนย์ ถ้าไม่เริ่มก็ตายอยู่ตรงนั้น นราธิปกลับไปทำงานเป็นที่ปรึกษาอาวุโสให้กับบริษัทแห่งหนึ่ง ทุกอย่างดูเป็นไปด้วยดี แม้แต่ผู้คนเขาก็ยังพบเจอแต่คนดีๆ กระทั่งผู้หญิงดีๆ
หล่อนเป็นหญิงสาววัยกลางคนคนหนึ่ง ทำงานอยู่ฝ่ายทรัพยากรมนุษย์ หล่อนยิ้มสวย ใจดี เป็นมิตร น่าคบหา และเมื่อได้สานสัมพันธ์ นราธิปก็หวังกับหล่อนเอาไว้ว่าครั้งนี้มันต้องออกมาดี ครั้งนี้เขาต้องไม่ทำพลาดซ้ำสอง เขาหวังไว้ว่านี่จะเป็นการลงหลักปักฐานครั้งสุดท้าย
เขาไม่อยากอยู่คนเดียว
แต่แล้วหล่อนก็ไปกับคนที่หนุ่มกว่า
นราธิปบรรยายความรู้สึกออกมาไม่ถูกในครั้งแรกที่ได้รู้ เขาไม่แน่ใจว่าตนเองโกรธหรือเสียใจมากกว่ากัน แต่บางที ผิดหวัง น่าจะเหมาะกว่า และยิ่งหมดหวังเมื่อเจ้าหล่อนบอกเหตุผลกับเขาว่าเขาแก่เกินไป
ตื่นเช้าวันถัดมา นราธิปก็เหมือนจะได้กลิ่นของสิ่งที่หล่อนว่า กลิ่นของวันเวลาที่ล่วงเลยในร่างกายของเขา มันเป็นกลิ่นที่เคยได้ยินได้ฟังมาว่าคนแก่จะมีกลิ่นเฉพาะตัว แต่เขาก็ไม่นึกเลยว่ามันจะมาจากตัวเขาเองในวันหนึ่ง ให้พรั่นพรึงกระแสเวลาและยิ่งหวาดกลัวในความเดียวดาย
ปราณีที่เขาบังเอิญได้เจอจึงเหมือนฟางเส้นสุดท้าย เขาอยากกลับไปหาหล่อน หล่อนที่ไม่เคยหมดหวังในตัวเขา แม้จะไม่แน่ใจนักว่าเขารักหล่อน แต่ที่แน่ๆ เขารู้สึกผิดและอยากจะไถ่โทษ ใช่ เขาอยากไถ่โทษ ทั้งใช้เป็นข้ออ้าง และอยากจะทำมันจริงๆ ด้วยใจ
แต่เป็นไทดูจะไม่ให้อภัยเขา
อันที่จริง ต่อให้ไม่ต้องไปพบ เขาก็รู้ว่าเป็นไทจะไม่ให้อภัย นราธิปปวดร้าวทั้งที่ไม่คิดว่าจะรู้สึก เมื่อเห็นว่าเป็นไทหนีหน้าเขาถึงสองครั้ง หนีไปอย่างรวดเร็วจนแทบไม่มีเวลาให้เขาจดจำรูปลักษณ์ เขาเห็นผ่านแค่ว่าเป็นไทเป็นเด็กหนุ่มตัวสูง ปราดเปรียว โครงหน้าคล้ายแม่ ดังที่ว่าลูกชายหน้าคล้ายแม่จะดี หากนัยน์ตานั้น นราธิปรู้สึกว่าเป็นไทได้มันจากเขา
แต่เมื่อได้สบตาให้ชัดๆ ตรงหน้าตอนนี้ นราธิปก็รู้สึกว่าแววตานั้นไม่ได้ส่องสะท้อนความคิดที่คล้ายเขาเลยสักเศษเสี้ยว
“ที่ผมมา เพราะอยากรู้ว่าคุณต้องการอะไรจากผม”
เสียงทุ้มเอ่ย ก่อนที่เจ้าตัวจะหลุบตาลงต่ำ หนี คงใช่ นราธิปสัมผัสได้ว่าเป็นไทใช้ความกล้าพอดูกว่าจะมาพบเขาในวันนี้ ทั้งยังเป็นการนัดด้วยตัวเอง แต่ก็ยังหลงเหลือความหวาดหวั่นด้วยท่าทีที่ดูประหม่า และสายตาที่มองออกไปนอกกระจกร้านอาหารอยู่บ่อยครั้ง
เขานึกอยากจุดบุหรี่สูบสักมวน
“ค่อยๆ คุยกันก็ได้ หิวไหม สั่งอะไรก่อนก็ได้ ฉันเลี้ยง”
พยายามทำลายกำแพงน้ำแข็งในสนทนา แต่ก็ดูจะไม่ได้ผล เป็นไทลูกชายของเขาแค่เงียบ เงียบจนน่าอึดอัดในร้านอาหารที่เปิดเพลงเบาสบาย จนจังหวะที่เขาจะเรียกพนักงานมาสั่งอาหาร เป็นไทก็พูดขึ้น
“ผมคิดอยู่นานมาก พยายามคิดว่าคนที่เคยทำร้ายลูกตัวเองเหมือนเขาไม่มีจิตใจ จะกลับมาหาลูกทำไม และผมก็ไม่เชื่อด้วยว่าคุณอยากขอโทษ”
คำพูดเหล่านั้นเหมือนเป็นการจู่โจม นราธิปคิดเอาไว้อยู่แล้วว่าต้องเตรียมรับมือกับความสงสัยมากมาย รวมทั้งอย่างหนึ่งที่สำคัญที่สุด – ความไม่ไว้เนื้อเชื่อใจ
“เข้าใจว่าจะไม่เชื่อ...”
“คุณไม่เข้าใจหรอก” เถียงคั่นขึ้นกลางประโยค “ที่คุณกลับมาเพราะคุณกลัวใช่ไหม เพราะคุณไม่เหลือใครทั้งที่กำลังแก่ลงเรื่อยๆ ...ผมพูดถูกหรือเปล่า”
ประโยคคำถามทำเอาเขาเงียบงัน ทั้งที่ไม่คิดว่าจะถูกรู้ทันแต่กลับถูกเปิดเปลือยจนทะลุปรุโปร่งด้วยสายตาที่ยังหวาดหวั่น นราธิปไม่อาจนึกคำโต้ตอบได้ อารมณ์คุกรุ่นขึ้นมาด้วยไม่พอใจ แต่ไม่ใช่ใครอื่น เขาแค่นึกโกรธตัวเขาเอง และความเงียบก็ดูเป็นคำตอบให้ลูกชายได้ดี
“กลายเป็นว่าตอนนี้ผมเพิ่งมีค่ากับคุณเหรอ”
อีกครั้ง นราธิปไม่อาจตอบ ทั้งที่เขาจะยกอะไรมาพูดก็ได้ ชักแม่น้ำทั้งห้ามาก็ได้ ในเมื่อสายตาของเป็นไทยังไม่ค่อยกล้าสู้หน้าเขา ยังหลบและมองออกนอกร้านอยู่บ่อยครั้ง แต่แล้วนราธิปก็รู้สึกว่าคิดถูกแล้วที่ไม่พูดอะไรออกไป เมื่อเป็นไทกลับมาสบตาเขาอีกครั้ง ด้วยหวาดหวั่นที่จางหาย
“ผมไม่ต้องการมีค่ากับคุณ มีคนทำให้ผมรู้แล้วว่าผมมีค่าในตัวผมเอง”
เพราะพูดอะไรออกไป ก็สู้ประโยคเหล่านี้ไม่ได้อยู่ดี
นราธิปไม่รู้จะพูดอะไรอีก กลับกลายเป็นว่าเขารับฟัง คล้ายกับที่เป็นไทในวัยเด็กรับฟังแต่คำด่าทอของเขา คำก่นด่าว่าไร้ค่าไม่น่าเกิดมา นราธิปเองก็เหมือนได้ยินมันจากปากเป็นไทตอนนี้ ทั้งที่คำพูดออกจะนุ่มนวลถนอมน้ำใจ เป็นไทบอกกับเขาให้ไม่ต้องห่วงว่าจะไม่มีคนดูแลยามแก่ชรา ไม่ต้องห่วงเพราะผมไม่มีทางทิ้งคุณ ผมจะดูแลเอง
แต่ไม่ใช่ในฐานะลูก เพราะผมไม่ได้รักคุณแบบพ่อ
เมื่อจบการสนทนา และเป็นไทเดินออกจากร้านอาหารไป นราธิปได้แต่มองแผ่นหลังของลูกชายตนเองห่างออกไป ห่างออกไป ก่อนจะลับสายตาหลังบานประตูรถออดี้สีขาวคันหนึ่ง วินาทีนั้นเขานึกอยากวิ่งออกไปเท่าที่ร่างกายจะอำนวย วิ่งออกไปและกระชากเป็นไทลงจากรถ กรอกตะโกนใส่หู – แกมันไม่น่าเกิดมาเลย
ไม่น่าเกิดมาเจอพ่ออย่างเขาเลย
**************************************************************************************
- ตอนแรกไม่คิดว่าตอนนี้จะสั้นแบบนี้ เพราะปกติเขียนลงกระดาษก่อน อันนี้เขียนลง A4 ได้ 7 หน้า แต่พอลงคอม cordia new 14 ได้ 4 หน้านิดๆ เอง
- จะเห็นว่าแต่ละตอนสั้นยาวไม่เท่ากัน เรื่องนี้แยมไม่ค่อยแบ่งตอนที่ความยาวหน้าค่ะ จะเน้นเนื้อหากลมจบในตอน ไม่ตัดฉับระหว่างตอน เพราะงั้นอาจสั้นยาวไม่เท่ากันบ้าง
- อย่างไรก็ตาม ใกล้จบแล้วค่ะ ขอให้ติดตาม เอาใจช่วยใจเย็นกับเป็นไทจนจบด้วยนะคะ
- รักทุกคอมเม้น ถึงไม่เม้นก็รักนะคะ :กอด1: (แต่เม้นจะรักมากเลย 55)
หรือส่งฟีดแบ้คในแท็ก #ใจเย็นกับเป็นไท ก็ได้นะคะถ้าเล่นทวิตเตอร์
-
:hao5: :hao5: :pig4: :pig4:
-
นราธิป ที่ในอดีตก็ถูกการแก่งแย่ง ชิงดี เป็นที่ระบายอารมณ์จากพวกพี่ๆ
ก็มาระบายลงกับลูกเมิ่อชีวิตตกอับ
แล้วลูก ที่ถูกพ่อทรมาน กักขัง ใช้ความรุนแรง โตขึ้น มีชีวิตเป็นของตนเอง
จะอยากไปใช้ชีวิตกับพ่อที่ทำเรื่องเลวร้ายกันตัวเองหรือ
ไม่เรียกพ่อ แถมบอกพ่อด้วยว่ามีคนที่เห็นเขามีค่าแล้ว
โอย......นราธิปสมควรเจ็บ ก็เพราะตัวเองทำลายครอบครัวด้วยตัวเอง
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ้โห
เขียนได้เฉียบขาดมาก
-
รอตอนต่อไปค่ะ
-
:hao5:
-
เขียนเก่งจริงๆ คมคาย
-
ดีใจกับเป็นไทที่ออกจากบ่วงใจได้สำเร็จ
แม้อาจจะยังทำได้ไม่สมบูรณ์นัก แต่อย่างน้อยก็มีจุดเริ่มต้น
-
คนไม่ใช่ตุ๊กตานะคุณนราธิป จะไปได้ดั่งใจได้ยังไง
-
ทุกคนคงมีเหตุผลของตัวเองสินะ...
ปล.ก่อนจบเค้าขอเห็นฉากเป็นไททำให้ใจเย็นเขินได้มั้ยยย
-
เป็นไท ก้าวข้ามมันมาได้แล้วใช่มั้ย
-
ไรต์คะ คืออยากจะบอกว่า คุณเป็นคนที่เขียนเก่งมากๆจริงๆ คือบรรยายออกมาดีมาก เหมือนดึงตัวคนอ่านเข้าไปอยู่ในสถานการณ์นั้นๆ จมน้ำไปด้วยกัน พ้นน้ำไปด้วยกัน อ่านไปบางครั้งโคตรขนลุกอ่ะ ชอบมากๆค่าาา
-
36 – เติบโต
พิชญะ กับ พริมา เป็นชื่อที่ถูกตั้งขึ้นโดยยึดพยัญชนะตัวแรกของคุณพิทักษ์เป็นหลัก โดยทั้งทิพย์และปัทมาก็ไม่เคยมีใครรู้ว่าก่อนที่ใจเย็นจะได้ชื่อว่าใจเย็นนั้น คุณพิทักษ์ให้สิทธิ์เกษราในการตั้งชื่อลูกชายอย่างอิสระ ทั้งยังไปสรรหาชื่อที่ขึ้นต้นด้วย ก.ไก่ มาเพื่อให้มีความใกล้ชิดชื่อของเกษราอีกด้วย
แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไรอีกแล้วถ้าทิพย์และปัทมาจะรู้เข้าในตอนนี้ ความรักกลายเป็นแค่องค์ประกอบหนึ่งของชีวิต ไม่ควรจะเป็นจะตายกับมัน พวกหล่อนคิด เพราะพวกหล่อนผ่านมันมาแล้ว ผ่านความรักที่บิดเบี้ยวและการตัดสินใจที่บี้แบนไร้มิติ สุดท้ายมันก็ถูกตบกลับให้เป็นรูปเป็นร่างตามครรลองของโลกความจริง แต่ไม่ใช่ว่าพวกหล่อนไม่รู้สึก พวกหล่อนยังคงรู้สึก แค่อาจยากจะอธิบาย
สำหรับทิพย์ หล่อนยังคงรักคุณพิทักษ์ แม้หลายครั้งจะสับสนเมื่อมันดูเหมือนเจือจาง แต่หล่อนก็พบว่ามันไม่ได้น้อยลง แค่เรียบง่ายขึ้นเท่านั้น ลึกในใจที่เคยปรารถนาแค่ได้อยู่เคียงข้างแม้ต้องทำผิดนั้นเลือนหาย เหลือเพียงขอให้ได้เห็นในสายตา ได้รับรู้ว่าเป็นอย่างไรบ้างก็เพียงพอ เรียบง่ายเพียงนั้น เรียบง่ายจนนึกเสียดายว่าหล่อนควรรู้สึกแค่นี้ตั้งแต่แรก
ส่วนปัทมา หล่อนไม่แน่ใจนักว่ารู้สึกอย่างไรกับคุณพิทักษ์ ในเมื่อตั้งแต่พริมาเกิด หล่อนก็คิดเรื่องลูกมากกว่าความรักฉันชู้สาว หล่อนเคยคิดถอนตัวออกจากบ้านอัครเสนีย์แต่ก็เปลี่ยนใจเพราะพริมา หล่อนคิดว่าลูกควรมีโอกาสเลือกเช่นกัน ไม่ใช่แค่หล่อนเลือก เพราะหล่อนก็เลือกผิดตั้งแต่มาเป็นเมียน้อยบ้านคนอื่น แล้วหล่อนยังจะเลือกออกไปเผชิญความลำบากโดยไม่ถามลูกสักคำอีกหรือ?
เพราะคิดแบบนั้น ปัทมาจึงปักหลักอยู่ไม่ไปไหน และก็กลายเป็นว่าลูกสาวของหล่อนได้เติบโตอย่างสมบูรณ์พูนพร้อมเคียงข้างพี่ชายอีกสองคน ปัทมาเห็นพริมามีสุขก็พอใจ คิดว่าดีแล้วที่ไม่เลือกจากไป ต่อให้จะได้ค่าเลี้ยงดูเท่าไหร่ก็คงไม่สุขสบายเท่าอยู่ที่นี่ หล่อนคิด และเฝ้ามองการเคลื่อนผ่านของชีวิตอย่างอ้อยอิ่งคล้ายควันบุหรี่ที่ลอยคว้างกลางอากาศ
กระทั่งวันแห่งความเปลี่ยนแปลงมาถึง วันที่ได้รู้ว่าเกษราจะฟ้องหย่า ทั้งทิพย์และปัทมากลับมาใคร่ครวญสถานะของตน ไม่มีอะไรมากไปกว่าว่าเมื่อคุณพิทักษ์หย่าแล้วจะกลับมาจดทะเบียนสมรสใหม่กับใคร แต่ก็ดูไม่ต้องคิดให้ยากในเมื่อทิพย์มีลูกชาย นั่นคือพิชญะ แม้ดูไร้หน่วยก้าน อ่อนน้อมถ่อมตนจนขาดไร้ภาวะผู้นำ แต่อย่างไรการเป็นผู้ชายก็ภาษีดีกว่า ทิพย์คิดแบบนั้น ปัทมาคิดแบบนั้น เห็นพ้องต้องกันและไม่มีใครออกตัวแสดงความรู้สึกใด เรื่องจึงเหมือนว่าปล่อยผ่าน แต่ที่จริงแล้วปัทมาก็แอบเก็บมาคิด
ถ้าประจบคุณพิทักษ์เสียหน่อย พะเน้าพะนอเอาอกเอาใจ เจื้อยแจ้วเจรจาอย่างที่หล่อนถนัด ไม่แน่คุณพิทักษ์อาจเลือกจดทะเบียนสมรสกับหล่อน และพริมาก็จะได้ในสิ่งที่ดีกว่า หล่อนคิด ทว่า ความรู้สึกกลับบอกว่าเปล่าประโยชน์ บอกว่าคุณพิทักษ์ไม่คิดจดทะเบียนสมรสใหม่ ไม่ใช่แค่กับหล่อน กับทิพย์เองก็ด้วย ความรู้สึกนี้ถูกย้ำในวันที่คุณพิทักษ์เดือดดาลสาดเสียงโวยวายตอนที่รู้ว่าถูกเกษราฟ้องหย่า และย้ำยืนยันให้แน่ใจในวันที่คุณพิทักษ์แพ้คดีความนี้ เขากลับมาอย่างหมดรูป ไม่ใช่แค่พ่ายแพ้เสียศักดิ์ศรี แต่เขาเสียความรัก อา ดูก็รู้ว่าเขารักเกษรามากที่สุดในบรรดาเมียทั้งสาม และสิ่งเดียวที่เหลือจากการพ่ายแพ้นี้ก็คือสวนดอกไม้ของเกษรา
ทั้งที่คิดว่าเขาอาจถมทำลายมันไม่ให้รกหูรกตา แต่สิ่งที่ทำคือดูแลเอาใจใส่ดอกไม้เหล่านั้น โอนอ่อนละเอียดลออจนหล่อนเผลอคิดว่าช่างน่าเอ็นดูเสียจริง ชายที่หักพังคนนี้ช่างน่าเอ็นดูเหลือเกิน
ตอนนั้นเองที่ปัทมาได้คำตอบว่าตัวหล่อนรู้สึกกับคุณพิทักษ์อย่างไร ดูเหมือนว่าท้ายที่สุดแล้วคนเราจะเคยรักกันแค่ไหน หรืออาจจะไม่รักก็ได้ หล่อนไม่ใส่ใจเรื่องนี้แล้ว เพราะมันไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการดูแลกัน ปัทมาตั้งใจ – หรือไม่ มันก็อาจเป็นความปรารถนาที่แปร่งประหลาด หล่อนอยากดูแลเขา และเขาก็ต้องตอบแทนด้วยการดูแลหล่อน สั้น ง่าย แค่นั้น
ขณะที่ทิพย์ออกจะแปลกใจอยู่เสียหน่อยที่คุณพิทักษ์ไม่คิดจดทะเบียนสมรสใหม่ เพราะหล่อนก็ไม่ค่อยจะสังเกตความเป็นไปของคนในบ้านเท่าไหร่นัก และหล่อนก็ตามคุณพิทักษ์ไม่ค่อยทันพอๆ กับที่ตามใครไม่เคยทัน แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาอะไรตราบที่หล่อนยังได้อยู่ดูแลคุณพิทักษ์ ซึ่งถ้าชายคนไหนได้ล่วงรู้ความคิดของหล่อนก็คงพูดออกมาเต็มปากเต็มคำว่าคุณพิทักษ์ช่างโชคดี โชคดีเหลือเกิน ทั้งที่สร้างความวุ่นวายปั่นป่วนใจให้กับผู้หญิงถึงสามคน เขาก็ยังคงได้รับความรัก ต่อให้จะบอกออกมาว่าไม่ต้องการแล้ว ลึกๆ เขาก็ต้องการมันเป็นแน่ให้กับใจที่หักพัง ดังนั้นทิพย์จึงยังยินดีจะหยิบยื่นมันให้เขา และหวังให้ความเรียบง่ายของหล่อนนั้นสร้างความสุข หรืออย่างน้อยก็ไม่เป็นที่รบกวนป่วนปั่น ซึ่งสิ่งที่หล่อนกระทำก็ยังผลให้ลูกชายมีชีวิตที่สงบสุขและเป็นของตนเอง
พิชญะประกาศเรื่องสำคัญออกมาในเย็นวันอาทิตย์ของเดือนมิถุนายน ไม่ถึงกับประกาศกร้าว แต่ก็เป็นที่น่าประหลาดใจสำหรับคนอย่างพิชญะที่แทบไม่พูดอะไรสักคำบนโต๊ะอาหารหากไม่ถูกถาม พิชญะบอกว่าปีหน้าอยากไปเรียนต่อคณะวิศวกรรมที่ต่างประเทศ เขาตัดสินใจแล้ว เขาบอกแบบนั้น ก่อนบรรยากาศของมื้อเย็นจะเงียบกริบ อึมครึม อึดอัดด้วยเสียงช้อนส้อมกระทบจานอย่างเกรงใจ แล้วถูกตัดฉากด้วยคำพูดสั้นง่ายของคุณพิทักษ์
เอาสิ
เสียงถอนหายใจโล่งอกของพิชญะดังชัดอย่างไม่ตั้งใจ แต่ผู้เป็นพ่อแค่หัวเราะ ถามไถ่ว่าทำไมคิดจะไปเรียนที่นั่น หลักสูตรเป็นอย่างไร ศึกษาอะไรไว้แล้วบ้าง ถาม ถาม และถามเท่าที่พ่อคนหนึ่งจะเป็นห่วงเป็นใยลูก ขณะที่พิชญะดูตั้งรับไม่ทัน เหมือนเขาไม่ชินกับการถูกพ่อชวนคุยมากมายก่ายกอง แต่ถ้ามองลึกในแววตาก็จะเห็นได้ว่าเจ้าตัวกำลังดีใจ
ปัทมาเห็นดังนั้นก็พลอยนึกเอ็นดู พิชญะเหมือนคุณพิทักษ์ในรูปแบบที่กลับตาลปัตรกันทุกอย่าง ส่วนพริมา แน่นอนว่าคล้ายหล่อน แต่เมื่อเติบโตขึ้น พริมาอาจได้ทักษะการเจรจาต่อรองกับบุคคลอื่นอย่างมีชั้นเชิงกว่านี้ถ้าหากคุณพิทักษ์เหลือเพียงลูกสาวที่รับช่วงต่อธุรกิจ ปัทมาคิด แม้คิดพลิกไปมาอีกว่าทั้งใจเย็นและพิชญะก็ใช่ว่าจะเปลี่ยนใจไม่ได้ แต่หล่อนก็คิดเอาไว้ คิดอย่างคนเป็นแม่ที่อยากให้ลูกมีโอกาสเลือกเสมอมา
แต่พริมาไม่ใคร่จะเข้าใจนัก
ท่ามกลางฝนเช้าวันหนึ่ง หล่อนนั่งลงริมระเบียง จุดบุหรี่ แต่ไม่ทันสูบให้ปอดลิ้มรส พริมาเดินเข้ามาหาหล่อน เดินเข้ามาด้วยสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยคำถาม แต่สุดท้ายก็คั้นเค้นออกมาเพียงคำถามเดียว
แม่รักพ่อบ้างไหม?
ไม่รู้ทำไมพริมาถึงถามคำถามนี้ บางทีมันอาจเป็นแก่นหลักใจความของทุกสงสัยที่เด็กคนนี้มี และแม้ปัทมามีคำตอบอยู่ในหัว หล่อนก็ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรให้เด็กสาววัยกำดัดเข้าใจ หล่อนพยายามกลั่นกรองความรู้สึกจริงออกมาเป็นคำพูด แต่ก็ดูเหมือนจะล้มเหลว เห็นได้ชัดจากคิ้วที่ขมวดมุ่นของพริมา และคำถามที่พร่างพรูตามจนตอบไม่ทัน หล่อนได้แค่สูบบุหรี่จนอาจเหมือนไม่แยแสอะไร
เรื่องที่พ่อไม่คิดจดทะเบียนใหม่ แม่รู้อยู่แล้วใช่ไหม? เพราะแบบนั้นเลยให้พริมสนิทกับพี่พิชญ์ไว้ใช่ไหม? แต่พี่พิชญ์ก็ได้เลือกทางของตนเองแล้ว แม่จะทำอย่างไรต่อ? พริมาถาม ถาม และถาม ราวจะแข่งกับสายฝนที่เริ่มเทลงมาหนักขึ้น แต่ช่างน่าเศร้าเหลือเกินที่ในคำถามเหล่านั้น ปัทมาจับคำถามแท้จริงที่พริมาอยากถามได้
‘แม่รักพริมบ้างไหม?’
วาบคำถามนั้นในห้วงคิด ปัทมาบี้ดับไฟปลายมวนบุหรี่ ทิ้งมันลงถังขยะ ลุกจากเก้าอี้เดินตรงไปหน้าพริมา จับไหล่ทั้งสองข้างของหล่อนอย่างเบามือและจับจ้องลึกลงในแววตาและความรู้สึก
“พริม โตขึ้นลูกอยากเป็นอะไร”
“ทำไมแม่ไม่ตอบคำถามพริมก่อน”
“ช่วยตอบคำถามนี้ของแม่ก่อนนะ แล้วแม่จะบอกทั้งหมดเลย”
พลันพริมาอึกอัก หล่อนหลุบตาหนี แต่ก็ยอมตอบคำถาม
“ตอนนี้อยากเป็นบิวตี้บล็อกเกอร์...พริมเพิ่งเปิดแชแนลของตัวเอง”
“อื้ม อนาคตล่ะ”
“อยากเป็นช่างแต่งหน้าให้เซเลบริตี้ในวงการแฟชั่น”
“มีอีกไหม”
“อยากมีแบรนด์เครื่องสำอางของตัวเอง แล้วทำให้แบรนด์นั้นไปถึงระดับโลก อ่า...ที่บอกว่าอยากเป็นช่างแต่งหน้าให้เซเลบริตี้ จริงๆ พริมก็อยากเป็นมันซะเองด้วย...”
“ลูกมีความฝันเยอะมากเลยนะ”
“มันคงเยอะไปใช่ไหมคะ อีกอย่างพริมคงไม่ได้ทำมัน...”
“ไม่หรอก พริมฟังแม่นะ” ปัทมาเอ่ยเสียงหนักแน่น บีบไหล่พริมาแรงขึ้นเพียงเล็กน้อย แต่นั่นก็เหมือนเป็นการกระตุ้นให้ดวงตากลมโตสดใสของพริมากลับมาสบตา
ปัทมายิ้ม ก่อนเอ่ยออกไปชัดถ้อยชัดคำ
“พริมอยากเป็นอะไร พริมก็เป็นมันให้หมดเลยสิ แม่สนับสนุนเต็มที่ทุกอย่าง”
แม้เสียงฝนฟ้าคำรามลั่น แต่หล่อนมั่นใจว่าพริมาได้ยิน เพราะดวงตาของเด็กสาวที่กลมโตอยู่แล้วก็ยิ่งเบิกกว้าง ก่อนที่หยาดน้ำจะไหลรินออกมา พร่างพรูลงมาแข่งกับสายฝนในเวลานี้ ซึ่งก็เป็นเวลาที่ปัทมาโอบกอดลูกสาวของตนเอาไว้
โอบกอดเอาไว้ หลังจากตอบคำถามที่พริมาค้างคาใจมาตลอด
หมดฝนเช้านั้น ท้องฟ้ายังคงมืดครึ้มไม่สว่างดีนัก แต่จากระเบียงห้องของปัทมา หล่อนสามารถมองเห็นสวนดอกไม้ของเกษราอยู่ไกลๆ และเพราะเห็นคุณพิทักษ์ยืนอยู่ตรงนั้น ปัทมาจึงลุกจากเก้าอี้ หยิบผ้าคลุมมาพาดบ่า เมื่อเดินเกือบถึงตัวคุณพิทักษ์ หล่อนเห็นเขายิ้ม บางเบา
“ยิ้มอะไรคนเดียวคะคุณ”
“อ้าว ปัทม์” คุณพิทักษ์หันมาแบบเพิ่งรู้ตัว
“ชื่นชมผลงานตัวเองเหรอคะ”
“ไม่เชิง ที่จริง...ใจเย็นเพิ่งโทรมาหาผมน่ะ”
น่าเอ็นดู – ปัทมาเผลอคิดคำนี้อีกครั้ง กับชายผู้แหลกสลายหักพังและยิ้มดีใจเพียงเพราะลูกชายโทรมา
“พริมอยากทำแบรนด์เครื่องสำอางเหรอ”
“เอ๊ะ... รู้ได้ไงคะ?”
“ใจเย็นบอกน่ะสิ” ปัทมาพยักหน้าร้องอ๋อ หล่อนพอจะเห็นภาพพริมาโทรไปเจื้อยแจ้วหลายสิ่งหลายอย่างให้พี่ชายคนโตฟัง “ได้รู้ก็ยิ่งทำให้คิดว่าไม่มีลูกคนไหนรอสืบธุรกิจของผมเลยสักคน”
“นั่นสิ แต่เมื่อกี้คุณยังยิ้มอยู่เลยไม่ใช่เหรอ”
“ก็ใจเย็นนั่นแหละ มันบอกว่าถ้าไม่มีใครรับช่วง เดี๋ยวผมรับเองก็ได้” พูดถึงตรงนี้คุณพิทักษ์หัวเราะในลำคอ “ใช้คำว่า ‘ก็ได้’ เนี่ย พูดเหมือนมันเป็นของเหลืองั้นแหละ”
“ก็สมเป็นใจเย็นดีนะคะ”
คุณพิทักษ์หัวเราะเบาๆ อีกครั้ง ไม่ได้พูดอะไรต่อ ปัทมาลงความเห็นว่าเขาดูสุขุมขึ้นมากตั้งแต่เกษราและใจเย็นไปจากบ้านหลังนี้ ซึ่งหล่อนก็ว่าเขาแบบนี้น่าเอ็นดูกว่า จำไม่ได้ว่าคิดแบบนี้ครั้งที่เท่าไหร่ทั้งที่เขาแก่กว่าหล่อน แต่มันก็อดไม่ได้จริงๆ
รู้สึกตัวอีกที ท้องฟ้าที่มืดครึ้มก็เปิดโล่ง แสงแดดหลังฟ้าคะนองให้ความรู้สึกอ่อนโยน สว่างไสวขับสีสดใสของดอกไม้ หยาดน้ำที่พร่างพรมบนกลีบอ่อนช้อยก็ดูราวสวมใส่เครื่องประดับ ปัทมาเข้าใจเกษราขึ้นมานาทีนั้นว่าทำไมหล่อนหลงรักดอกไม้เป็นนักหนา ปัทมานึกถึงหล่อน นึกถึงผู้หญิงที่เคยไปทำผิดต่อหล่อนเอาไว้ แม้ไม่เคยพูดคุยเรื่องนี้กันตรงๆ เพราะปัทมาไม่เคยคิดขอให้หล่อนยกโทษให้
แต่ปัทมาก็คิดขอให้หล่อนตอนนี้มีความสุข
“ดอกไม้สวยดีนะคะคุณพิทักษ์”
“อืม”
อีกอย่าง ดอกไม้ของเกษราสวยงามมิใช่เพียงเพราะเราได้เฝ้ามองมันเติบโต แต่ดอกไม้เองก็เฝ้ามองผู้คนเติบโตและก้าวผ่านสิ่งต่างๆ ไปด้วยเช่นกัน
************************************************************************************
- นี่มันนิยายครอบครัวใช่มั้ยตอบ 55
- อิตาคุณพิทักษ์โชคดีมากที่เจอผู้คนประมาณนี้ ปกติน่าจะโดนบรรดาเมียปั่นหัวไม่ก็หักเหลี่ยมกันเองมหาศาลบานบุรี
- ตอนนี้ฟ้าเปิดจริงๆ แล้วนะคะ หวังว่าจะไม่อึมครึมแล้ว
- ใกล้จบแล้วค่ะ วางไว้อีกสองตอน และส่งท้ายอีกหนึ่งตอน
- คิดว่าตอนแบบนี้น่าจะคอมเม้นไม่เยอะ ทั้งใจเย็นทั้งเป็นไทไม่โผล่เลย แต่ถ้าติดตามอยู่ก็ส่งฟีดแบ้คกันบ้างนะคะ
- ขอบคุณทุกคอมเม้นจริงๆค่ะ แยมได้อ่านหมดเลย ทุกคำชมคำติคำให้กำลังใจ เป็นกำลังให้แยมได้มากจริงๆ สัญญาว่าจะพัฒนางานให้ดีขึ้นต่อไปเรื่อยๆ ค่ะ
:กอด1: #ใจเย็นกับเป็นไท
-
:pig4:
-
เป็นคนที่โชคดีจริงๆ นะคุณพิทักษ์ทั้งที่ทำให้ผู้หญิงดีๆ ต้องเสียใจ
-
สุดท้ายชีวิตก็เท่านี้ ดูเหมือนรุ่นพ่อแม่แต่ละคนจะปลงและรับได้แล้ว (มั้ง)
-
ไม่ว่าจะหักพังสักแค่ไหน ต้องอยู่อย่างอึมครึมสักเท่าไร คนเราก็มีตัวเลือกไม่มากนัก
ชีวิตก็ต้องเดินต่อไป และมันจะดิ้นรนหาทางรอดเองแหละ
ดูเหมือนทุกคนจะ "รอด" จากสถานการณ์บีบคั้นได้ดีพอสมควร
ฟ้าใสเนอะ
-
ไม่ว่าจะหักพังสักแค่ไหน ต้องอยู่อย่างอึมครึมสักเท่าไร คนเราก็มีตัวเลือกไม่มากนัก
ชีวิตก็ต้องเดินต่อไป และมันจะดิ้นรนหาทางรอดเองแหละ
ดูเหมือนทุกคนจะ "รอด" จากสถานการณ์บีบคั้นได้ดีพอสมควร
ฟ้าใสเนอะ
ใช่เลย
ชีวตเหมือนดำเนินไปแบบราบเรียบขึ้น
ทุกคนได้คิด ตอบโจทย์ได้
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4::pig4:
-
คนเรามักจะเห็นคุณค่าของกันและกันก็ต่อเมื่อสูญเสียมันไปแล้ว
แต่ในเคสนี้อาจเป็นสิ่งที่ดีกับคนที่เหลือทั้งหมดก็ได้
-
37 – แสงสว่าง
ถ้าไม่นับว่าอากาศเย็นสบายขึ้นมาบ้าง เป็นไทก็ไม่เคยชอบฝนตก เขาไม่ชอบเวลาที่อยู่ข้างนอกแล้วต้องโดนฝน เปียกชื้น เหนอะหนะ ที่แย่คือทำให้ไม่สบาย หรือต่อให้ไม่ออกไปตากฝน หลายครั้งฝนกลับยิ่งปลุกปั่นให้อากาศร้อน ชื้น เหนียวตัว ส่งกลิ่นอับในห้องที่อากาศไม่ถ่ายเท ผ้าที่ตากก็แห้งช้า เป็นไทนึกข้อดีของฝนได้น้อยมาก และข้อที่แย่ที่สุดคือฝนมักมาพร้อมกับไฟดับ
ยิ่งเป็นฝนตอนกลางคืน เป็นไทยิ่งตั้งตัวเป็นปฏิปักษ์ ปกติแล้วเขาจะมีเทียนกับเชิงเทียนเล็กๆ เผื่อไว้ตามแต่ละจุดของบ้าน เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก จนออกมาอยู่ที่คอนโดของปรายก็ยังมีติดไว้ แต่พอย้ายออกมาอยู่หอพักคนเดียวตั้งแต่เริ่มทำงาน เขากลับลืมเรื่องนี้ หรือนึกได้ว่าจะซื้อก็เป็นตอนที่ไม่สะดวก นึกได้อีกทีก็กลายเป็นว่ากลับมาห้องแล้ว พร้อมกับความคิดที่ว่าไม่เป็นไร ใช้โหมดไฟฉายในโทรศัพท์มือถือเอาก็ได้ อีกอย่าง ไฟก็ไม่น่าจะดับบ่อยขนาดนั้น
กระทั่งวันที่ใจเย็นขึ้นมารอฝนหยุดตกที่ห้องเขานั่นแหละ
มันเป็นต้นเดือนกรกฎาคมที่ฝนตกกระหน่ำ หนักขนาดที่ว่ากระจกหน้ารถกลายเป็นม่านน้ำดีๆ ที่ปัดน้ำฝนก็เอาไม่อยู่ เป็นไทจึงไม่อยากให้ใจเย็นขับรถกลับทั้งแบบนี้หลังจากมาส่งเขาที่หอพัก ซึ่งใจเย็นก็เออออเห็นด้วย ก่อนจะทำให้เขานึกหมั่นไส้อยากถีบกลับเข้ารถตอนที่เจ้าตัวยิ้มกว้างเหมือนเด็กๆ และเอ่ยคำ
“เป็นห่วงผมนี่ครับ”
ทั้งที่มันจริงตามนั้นแต่เป็นไทก็นึกหมั่นไส้ ที่สำคัญ หลังจากให้ดอกสวีทพีกับเขาในวันนั้น หลังจากช่วยพาเขาก้าวผ่านอดีตของตัวเองได้ ใจเย็นก็ยิ่งทำตัวน่าหมั่นไส้เป็นพิเศษ ราวกับไปเก็บกดมาจากไหน หรือบางทีเขาเองนั่นแหละที่ทำให้ใจเย็นเก็บกดด้วยข้อตกลงที่เคยสร้างขึ้น การแก้แค้นจึงมาในรูปแบบคำพูดที่ดักทางและรู้ทันแทบทุกความรู้สึกของเขา ไม่พอ ถ้าเรื่องไหนเป็นที่น่าพอใจก็จะยิ้ม ยิ้มเหมือนหยอกเขาอย่างไรอย่างนั้น เป็นไทจึงตั้งใจว่าให้ตายก็จะไม่บอกว่าเก็บดอกสวีทพีที่ให้มาไว้ในหนังสือ ทับไว้เป็นดอกไม้แห้งเพื่อให้มันคงอยู่ตลอดไป
อย่างไรก็ตาม ถ้าคำพูดดักทางทำให้เขาหมั่นไส้ คำพูดจากความรู้สึกของใจเย็นเองกลับทำให้เขาพ่ายแพ้ ยิ่งพูดด้วยสีหน้าตายเหมือนเป็นเรื่องปกติมากเท่าไหร่ เป็นไทยิ่งรู้สึกว่าอากาศร้อนอบอ้าวขึ้นมามากเท่านั้น
“ถ้าฝนตกหนักทั้งคืนก็ดีนะครับ”
และก็ได้อบอ้าวเข้าจริงๆ เมื่อใจเย็นพูดจบ เสียงหม้อแปลงระเบิดแว่วมาแต่ไกล พร้อมกับแสงไฟที่ดับวูบให้ความมืดห่มคลุมแทบทุกตารางสายตา
เป็นไทตกใจกับชั่ววูบนั้น ซ้ำยังตกใจกับตัวเองด้วย เพราะทั้งที่คิดว่าคงไม่กลัวเท่ากับเมื่อก่อน ในเมื่อเขาก้าวผ่านอดีตมาได้แล้ว พ่อที่เคยขังเขาไว้ในความมืดก็เปลี่ยนเป็นคนละคนแล้ว แต่เขากลับยังกลัว ยังยืนตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก ให้พบว่าความจริงแล้วมันเป็นคนละเรื่องกับการก้าวผ่านพ่อของตนเองมาได้ คล้ายมันเป็นหลักฐานยืนยันอดีตที่เคยเกิดขึ้น คล้ายรอยแผลเป็นบางรอยจากการถูกทำร้ายบนแผ่นหลัง เขาตื่นตระหนกอยู่แบบนั้นกระทั่งแสงไฟจากโทรศัพท์มือถือของใจเย็นสว่างโร่
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“...ไม่เป็นไรแล้ว”
บอก แม้จะไม่จริงทั้งหมด แต่โหมดไฟฉายของโทรศัพท์มือถือก็ช่วยเขาไว้ได้มาก เป็นไททิ้งตัวนั่งลงบนเตียงที่อยู่เบื้องหลัง ขณะที่ใจเย็นนั่งลงบนเก้าอี้ของโต๊ะอ่านหนังสือที่อยู่ข้างเตียง วางโทรศัพท์มือถือในบริเวณที่แสงไฟจะส่องสว่างทั่วบริเวณที่เขาสองคนนั่งอยู่
ห้องที่เป็นไทย้ายออกมาอยู่เป็นห้องเล็กๆ เหมาะสำหรับการอยู่คนเดียว เฟอร์นิเจอร์เป็นแบบบิลท์อิน ที่เหลือก็เหมือนหอพักทั่วไป แค่ระเบียงจะค่อนข้างกว้าง ยิ่งเปิดโอกาสให้สายฝนตอนนี้ทิ้งตัวเข้ามาดังอึกทึก และถึงใจเย็นจะชอบชวนไปอยู่ด้วย เขาก็ปฏิเสธ ไม่ใช่ว่าไม่อยากอยู่ด้วย
แต่เป็นไทเห็นภาพเลยว่าใจเย็นคงแทบไม่ให้เขาต้องออกค่าใช้จ่ายอะไรเลย ทั้งโดยรู้ตัว และไม่รู้ตัว
“เล่าเรื่องผีกันไหมครับ”
“ส้นตีนเหอะ” เขาตอบไปทันควัน
“ก็เห็นเป็นไทเงียบ”
ได้ฟังก็ทำให้คิดว่าอีกฝ่ายคงเป็นห่วงเขา แต่เลือกหัวข้อสนทนาอย่างกับจงใจแกล้ง
“มึงเชื่อเรื่องผีด้วยหรือไง”
“ไม่เชื่ออะ”
“กะละ”
“แต่เผื่อเล่าแล้วเป็นไทกลัว กระโจนมากอดผม”
“เกลียดมึงตอนนี้เลยได้ไหม”
“เป็นไทไม่เกลียดผมหรอก”
“เกลียด”
“ผมไม่เชื่อพอๆ กับเรื่องผีแหละ”
พลันแสงไฟดับวูบจังหวะเดียวกับที่เป็นไทกำลังจะโต้ตอบ ซึ่งนั่นทำให้คำพูดถูกกลืนหาย ความกลัวเข้ามาแทนที่ ก่อนค่อยๆ แผ่วจางเมื่อกลับมามีแสงสว่าง แม้อ่อนจางเพราะเป็นแค่แสงจากหน้าจอโทรศัพท์มือถือของใจเย็น
“แบตมันจะหมดน่ะครับ”
“ใช้ของกูก็ได้” เอ่ย ก่อนหยิบโทรศัพท์มือถือของตนเองขึ้นมาเปิดโหมดไฟฉาย แสงสว่างกลับมาอีกครั้งให้เขาสบายใจ
“ผมอยากให้ไฟมาสักที”
“ร้อนเหรอ ไปเปิดหน้าต่างดิ”
“ไม่ร้อนหรอก แต่ผมไม่อยากให้เป็นไทอยู่ในความมืด”
จบประโยคนั้น เป็นไทไม่รู้จะโต้ตอบอะไร อาจเป็นเหมือนทุกทีที่เขาได้ฟังความรู้สึกของใจเย็นเกี่ยวกับตัวเขาเอง ตรง ทื่อ แต่ก็ทำให้เขาแพ้ทาง ที่เอาชนะได้คงมีแต่การด่ากลับแบบไม่จริงจังอะไร เพียงตอนนี้เขาปล่อยเงียบ ให้เสียงฝนดังชัดกว่าเสียงใดๆ ทว่าในจังหวะที่ใจเย็นเริ่มพูดบางคำออกมา เขาก็มีสิ่งที่จะพูดออกไปพอดี
“มึงพูดก่อนเลย”
“เป็นไทก่อนก็ได้”
ได้ฟังคำย้อนมา เป็นไทจึงไม่คิดโยนกลับให้เสียเวลาอีกรอบ
“ก็...กูไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงยังกลัวความมืดอยู่เหมือนเดิม”
“ผมว่าบางทีความกลัวเป็นสิ่งที่ดีนะ”
“แต่ความกลัวของกูมันไม่ได้มีประโยชน์อะไรเลยนี่หว่า”
“ก็จริงครับ ตามธรรมชาติความกลัวมีประโยชน์ในการเอาชีวิตรอด ในการกระตุ้นตัวเองให้ทำอะไรบางอย่างให้ดีขึ้น แต่ของเป็นไทมันไม่ใช่”
“เออ แล้วก็ไม่รู้จะทำยังไงกับมันด้วย”
“ผมจะหาทางช่วย”
ใจเย็นเอ่ย สบตาเขาด้วยแววตาเหมือนที่เคยเป็นมา แววตาที่เขาทั้งชอบทั้งชัง แต่ในวันนี้เขาอาจไม่เหลือความชังแววตานี้อีกแล้ว เพราะเขารู้แล้วว่ามันเป็นแววตาที่บอกกับเขาว่าเขามีค่า ไม่เหมือนกับแววตาของพ่อที่เคยมองมาอย่างว่างเปล่า และต่อให้เป็นไทได้เห็นว่าแววตาของพ่อไม่เหมือนเดิมแล้ว พ่อเห็นค่าในตัวเขาแล้ว เมื่อเปรียบเทียบกับแววตาของใจเย็นมันก็ยังดูต่างกันราวกับ – ไม่สิ อาจไม่มีอะไรเทียบได้ด้วยซ้ำ
“จะช่วยยังไง”
เป็นไทถามออกไปไม่จริงจังนัก เสียงฝนด้านนอกยังไม่สร่างซาแม้แต่น้อย
“ตอนนี้ก็กลัวเป็นเพื่อนไปก่อน”
“มึงไม่กลัวความมืดไม่ใช่หรือไง”
“ความรักก็คือความกลัวเหมือนกันนะครับ”
“อะไรของมึงวะ”
เป็นไทสวนทันควันกับหัวข้อที่ไม่คิดว่าจะพูดขึ้นมา ซึ่งใจเย็นก็แค่ยิ้ม ขณะที่เขานึกอยากลุกหนีไปเปิดหน้าต่างห้อง
เพราะเริ่มรู้สึกว่าห้องนี้ร้อนขึ้นทุกที
“ยิ่งรักเดียวใจเดียวก็ยิ่งกลัว”
ใจเย็นพูดต่อ รอยยิ้มเจือจาง เป็นไทไม่อยากถูกคำพูดของอีกฝ่ายไล่ต้อนจึงต่อบทสนทนา กลัวถูกหักหลัง? กลัวทุ่มเทไปแล้วไม่ได้อะไรกลับคืนมา? สิ่งที่เขาถามออกไปเป็นเรื่องพื้นฐาน รู้ว่าใจเย็นคงคิดซับซ้อนกว่านั้น และก็จริงดังคาดเมื่อใจเย็นตอบคำถามมา แม้ไม่ได้พูดดัง แต่ฟังชัดท่ามกลางเสียงฝน – ก็ใช่ แต่ไม่ใช่ทั้งหมด
“ผมว่ารักเดียวใจเดียวคือความกลัวว่าจะไม่ได้ให้ทั้งหมดที่เรามี แค่เหตุผลนี้ก็ทำให้คนเราไม่คิดอยากหาคนอื่นแล้ว”
รอยยิ้มเจือจางหายไปแล้ว เหลือแต่ความจริงในแววตา แววตาที่เขาชอบ และคำพูดก็เหมือนสะกดเขาเอาไว้ให้ไร้คำตอบโต้ หรืออาจจะเหลือรอดไว้ให้แค่คำคำเดียววนซ้ำไปซ้ำมาในใจ มันเป็นคำติดปากของใจเย็น
“เพราะงั้นผมเลยไม่เข้าใจว่าทำไมรักเดียวใจเดียวถึงต้องยับยั้งชั่งใจ”
งั้นเหรอ
คำถามทวนนั้นดังซ้ำๆ ในใจ
งั้นเหรอ มุมมองความคิดของคนคนนี้เป็นแบบนี้เองสินะ ความจริงแล้วเข้าใจทุกอย่างดี แต่แค่เป็นรูปแบบที่แปลกกว่าคนอื่นเท่านั้น เท่านั้นเอง
ขณะเดียวกัน ความแปลกนั้นยิ่งทำให้เขารู้สึกว่าอากาศร้อนอบอ้าวขึ้นทุกที ทุกที
“ตอนนี้ผมแค่อยากให้ ให้อะไรก็ได้ จะทั้งหมดเลยก็ได้ถ้าทำให้เป็นไทหายกลัวความมืดได้”
ไม่มีการต่อสนทนาหลังประโยคทั้งหมดนี้ เป็นไทแค่ปล่อยให้เงียบ ให้เสียงฝนช่วงชิงลื่นไหลของสนทนา แต่ก็ไม่เป็นไร เขาอยากให้เรื่องราวดำเนินไปเช่นนี้ ให้ความรู้สึกจากแววตาสะท้อนก้องดังชัด จากนั้น ไม่ทันให้ใจเย็นตั้งตัว เป็นไทใช้เท้าลากขาเก้าอี้ล้อเลื่อนให้เข้ามาใกล้เขา ก่อนดึงปกเสื้อเชิ้ตของคนบนเก้าอี้ให้โน้มตัวมาใกล้
และมอบจูบแผ่วเบาประทับลงบนริมฝีปาก
อากาศร้อนอบอ้าวจนเหมือนถูกสุมไฟในกาย เขาหลับตาในอื้ออึงของสายฝน เห็นความมืดหลังเปลือกตา รู้สึกได้ว่ากว่าครึ่งห้องตอนนี้ถูกปกคลุมด้วยมืดมิด แต่ก็ไม่เป็นไรเลย ต่อให้แสงสว่างที่หลงเหลือจะกลายดับวูบก็ไม่เป็นไร
เพราะเขามีใจเย็นแล้ว
มีคนคนนี้ก็พอ
แสงสว่างหนึ่งเดียวของเขา
****************************************************************************
ในที่สุดก็ได้อธิบายแล้วว่าทำไมใจเย็นไม่เข้าใจคำอธิบายง่ายๆ เปรียบเทียบให้เห็นชัดของคุณเกษรา :hao5:
-
โอ้ยยยยย ชอบเรื่องนี้มากค่ะ ขนาดไปค้นเมลล์หาชื่อกับรหัสผ่านที่ลืมไปแล้ว5555 เอาเป็นว่าเป็นกำลังใจให้นะคะ เป็นนิยายคุณภาพมาก ลึกซึ้ง มีไม่กี่เรื่องที่ต้องอ่านประโยคหนึ่งซ้ำๆเพราะอยากเข้าใจมันจริงๆ อินประหนึ่งเป็นไทที่พยายามเข้าใจใจเย็น /// รออออออ ตอนหน้านะคะ :oni3: :ped149:
-
เป็นคำบอกรักที่ใจเย็นมาก......ซับซ้อนได้อีกพ่อคู๊ณณณณณณณ
และเป็นคำตอบรักที่เป็นไทมาก.......แมน ๆ เตะบอล จูบเลย
น่ารักอ้ะ
-
+เป็ดค่ะ
-
กรี้สสสสส //คนเขียนตัดแพนเข้าโคมไฟใช่มั้ยย :ling1:
-
ว้ายยย :pig4:
-
จะแค่จูบหรือมากกว่านั้นเนี่ย แต่บรรยากาศโคตรเป็นใจเลยอ่ะ
-
เป็นคำบอกรักที่ใจเย็นมาก......ซับซ้อนได้อีกพ่อคู๊ณณณณณณณ
และเป็นคำตอบรักที่เป็นไทมาก.......แมน ๆ เตะบอล จูบเลย
น่ารักอ้ะ
แฮะๆ......บรรยากาศก็เป็นใจ๊ เป็นใจ
เป็นใจกับใจเย็นที่ซู้ด
เป็นไท เริ่มแบบนี้ ใจเย็น ใจฟูฟ่องเลย
เอิ่มมมม........ไรท์ต่อนะ อย่าเปลี่ยนเรื่องล่ะ :ling1: :ling1: :ling1:
รอ :z3: :z3: :z3:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
กรี๊ดดดดด มาต่อสะะ ฮือๆๆๆๆ :z3:
-
ฮืออออออแ ทำไมดีต่อใจขนาดนี้คะ!
-
เราพยายามอ่านทุกคำพูดและความคิดของใจเย็นอย่างใจเย็น คิดว่าเข้าใจใจเย็นในแบบของเราแล้ว แต่ไม่รู้จะอธิบายยังไง แล้วก็ไม่รู้ว่าจะเข้าใจใจเย็นถูกไหม :laugh: ชอบทุกตัวละครของเรื่องนี้เลยค่ะ ทุกคนมีความบิดเบี้ยว อ่านแล้วอินมาก รอดูบทสรุปนะคะ :กอด1:
-
กระโดดกระทืบพื้น #รู้สึกค้าง
-
38 – ใจเย็นกับเป็นไท
ใจเย็นนึกถึงฤดูร้อนปีนั้น ฤดูร้อนที่เขาได้เจอกับเป็นไทครั้งแรก นึกถึงแก้วน้ำเย็นๆ ในมือ จำไม่ได้แล้วว่าเป็นน้ำอะไร แต่ยังจำรอยนูนชัดของปุ่มกระดูกข้อมือได้ จำแววตาที่แฝงความกร้าวเอาไว้ จำสำเนียงพูดที่ห้วนห้าวแต่ก็ไม่แสลงหู จำได้ จำได้ทุกอย่างในฤดูร้อนปีนั้น เขานึกถึงมันท่ามกลางจูบที่ร้อนรน ไม่อาจหาเหตุผลได้เลยว่าทำไมจึงนึกถึง
หรือไม่ ตัวเขาตอนนี้ก็หมดสิ้นเหตุผลไปแล้ว
เป็นครั้งที่สองที่เป็นไทจูบเขา แผ่วเบา เนิบช้า ขณะเดียวกันก็รุ่มร้อน เมื่อถอนจูบออก สายตากลับมาประสานกัน แต่ก็แค่เพียงชั่วครู่ อีกฝ่ายหลบตาไปแล้ว ทั้งยังหันหนี ทำท่าเหมือนจะผลักเขาออก ขัดใจจึงพลุ่งพล่านขึ้นมาอย่างไม่อาจต้าน ใจเย็นกดมือที่จะผลักเขาออกให้ลดลงต่ำ จับคางอีกฝ่ายให้หันมาสบตากันอีกครั้งในห้องที่แสงไฟสาดเงาชัด และประทับจูบลงไปบนริมฝีปากนั้น
ประทับ นาบเนิบ ก่อนกลายเป็นกดจูบ ใช่ กดลงไปทั้งริมฝีปากและร่างของอีกฝ่ายให้ทิ้งแผ่นหลังลงบนเตียง เมื่อถอนจูบ ใจเย็นเห็นชัดถึงสีหน้าของเป็นไทที่เขาคร่อมอยู่ มันระเรื่อแดง อาจด้วยความร้อน ทั้งจากภายนอก และในกาย แววตาสับสน ร้อนรน ระคนหวาดหวั่น ริมฝีปากขยับเผยอเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง แต่เพราะใจเย็นไม่อยากได้ยิน ถ้าหากมันเป็นคำห้ามปราม เขาไม่อยากได้ยิน จูบจึงกดลงไปอีกครั้ง บดเบียดละเลียดรสของอีกฝ่าย ทั้งดูดดื่มราวจะดูดกลืนแม้แต่คำพูดห้ามปรามไม่ให้เขาทำ
และเหมือนได้ผล เมื่อผละจูบออกไม่มีคำพูดใดอีก นอกจากเสียงฝนแล้วก็ได้ยินเพียงเสียงลมหายใจ หอบหายใจ ใจเย็นตื่นเต้น กระวนกระวาย อยากได้ อยากได้ทั้งหมด อยากได้ตอนนี้และเดี๋ยวนี้ มือจึงเอื้อมไปปลดกระดุมเสื้อของเป็นไท การกระทำนั้นเกิดขึ้นทั้งโดยรู้ตัวและไม่รู้ตัว พลันไม่ทันดั่งใจจึงกระชากออก หมายพรากผ้าอาภรณ์ที่ห่อคลุมผิวของอีกฝ่าย แต่เมื่อสัมผัสได้ถึงมือของเป็นไทที่ดึงรั้งการกระทำของเขาไว้ เห็นแววตาตระหนกบนใบหน้า ความรู้ตัวจึงกลับคืน เขาผ่อนลมหายใจให้ช้าลง ปล่อยมันรินรดบนผิวกายที่เขาปรารถนาครอบครอง ซบลงที่เนินอก ก่อนจะจูบไล่ลามขึ้นไปที่ต้นคอ ขบเม้มอย่างที่เคยทำ พลันนึกถึงวันที่สั่นเทาเพราะแตกสลายกับการกระทำ วันนี้ต่างออกไปตรงที่ต่อให้แตกสลาย เขาก็รู้วิธีประกอบคืนและเยียวยารอยแตกร้าวให้หายดีดังเดิม
รวมถึงวิธีประคับประคองไม่ให้แตกสลายก็เช่นกัน
จากต้นคอ ใจเย็นจูบไล่ขึ้นไปยังคาง สันกราม แวะขบกัดที่ใบหูจนอีกฝ่ายกระเถิบหนี เหมือนจะได้ยินเสียงร้องในลำคอแต่ถูกกลืนหาย ใจเย็นชอบปฏิกิริยาตอบกลับนั้น ชอบที่ใบหูของเป็นไทนุ่มนิ่มจึงขบเม้มลงไปอีกครั้ง และเพราะหนียิ่งกว่าเดิม เขาจึงประคองใบหน้าให้หันกลับมา คราวนี้เหมือนเห็นสายตาตำหนิ คิ้วขมวดปมเล็ก และโดยใจเย็นไม่รู้ตัว รอยยิ้มบางเบาผุดพรายบนใบหน้า ก่อนใช้รอยยิ้มประทับลงบนกลีบปากอีกครั้ง
จูบครั้งนี้ทำให้ใจเย็นนึกถึงไอศกรีมสตรอเบอร์รี่ เป็นไอศกรีมถ้วยที่ทำให้รู้ว่าเป็นไทชอบรสเดียวกันกับเขา นึกถึงลิ้นที่ลิ้มเลียริมฝีปากที่เปรอะเลอะไอศกรีม นึกถึงใบหน้าพึงพอใจท่ามกลางอากาศที่ร้อนอ้าวนั้น พลันความคิดปั่นประหลาด เขาอยากเป็นไอศกรีม ให้เป็นไทไล้เลียเขา แต่คงได้โดนด่ามาสักชุดสองชุด ใจเย็นจึงทำแค่ไล้เลียอีกฝ่ายเสียเอง แม้เลอะเปรอะด้วยน้ำลายก็ไม่รังเกียจ เขาไล้เลียให้เหมือนไอศกรีม ให้ละลาย เลือนหาย ขณะเดียวกันก็อยากทะนุถนอมไว้ลิ้มรสได้นานๆ
เมื่อผละถอนจากรสจูบ ใจเย็นเลื่อนมือลงเบื้องล่าง สัมผัสโดนกลางกางเกงจนอีกฝ่ายสะดุ้งเฮือก เอื้อมมือมารั้งไว้อีกครั้ง ทว่าเขาไม่ฟังอีก ดึงมือออก รูดซิปกางเกงและถอดมัน และยังไม่ทันถอดพ้นข้อเท้าที่เหลือข้างสุดท้าย ความใจร้อนก็พาเขากลับมาดึงกางเกงชั้นในที่เหลืออยู่ด้วย ซึ่งไม่แปลกนักที่เป็นไทยังคงรั้งไว้ แม้แสงไฟไม่ได้ส่องชัด แต่ใจเย็นก็เห็นสีแดง แดงไปหมดทั้งใบหน้าทำให้เขายิ่งนึกอยากแกล้ง โน้มลงพูดที่ใกล้หู
“ผมทำให้”
“ไม่ ไม่ต้อง”
“งั้นทำให้ผมดูหน่อย”
สิ้นสุดคำท้าทายนั้น เป็นไทชะงักงัน ใบหน้าเหมือนจะยังแดงได้อีก ก่อนด่ามาสั้นๆ ว่าโรคจิต แต่ก็ยังยอมให้ไอ้โรคจิตที่ว่าพรมจูบลงไปอีกครั้ง ยอมปล่อยให้เขากุมสัมผัสส่วนที่ร้อนและคลั่งข้นด้วยเพลิงอารมณ์ ใจเย็นเริ่มขยับเคลื่อนด้วยจังหวะเนิบช้าเหมือนตอนที่จัดการกับความอัดอั้นของตนเอง มองไม่เห็นสีหน้าของเป็นไทตอนนี้แล้วเพราะเจ้าตัวใช้แขนและมือทั้งสองข้างบดบัง ได้ยินเพียงเสียงหอบหายใจแทรกมากับเสียงฝนที่แผ่วจางลง ไม่แน่ใจว่าอากาศเริ่มร้อนขึ้นทุกทีหรือเป็นเพราะร้อนรุ่มในกาย ใจเย็นใช้มือข้างที่เหลือปลดกระดุมเสื้อตนเองและกางเกงที่ทำให้เขาอึดอัด ก่อนกลับไปเร่งจังหวะมือที่ปรนเปรอให้อีกฝ่าย แม้ไม่ยอมพูดหรือส่งเสียงร้องออกมาแต่ห้วงหายใจที่หนักหน่วงขึ้นก็ทำให้รู้ถึงความข้นคลั่กของอารมณ์
จนที่สุดแล้วราคะสีขาวก็ถะถั่งหลั่งไหลออกมา เปรอะเปื้อนเลอะมือเขาให้รู้สึกแปลกแปร่ง ไม่ใช่ว่ารังเกียจ แต่แค่ไม่เคยคิดว่าจะได้มาทำเรื่องแบบนี้ให้กับผู้ชายเหมือนกัน และชั่วขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น เป็นไทขยับตัวเหมือนจะผละออกจากเขา
“ขอโทษ... เดี๋ยวหาอะไรมาเช็ดให้”
“ไม่เป็นไรครับ”
ใจเย็นปฏิเสธ เขาไม่อยากให้เป็นไทลุกไปไหน ขณะเดียวกันก็ไม่รู้จะจัดการกับน้ำเหนียวๆ ในมืออย่างไร รู้ด้วยว่าเป็นไทคงไม่อยากปล่อยให้เป็นแบบนี้ พลันก็จบปัญหาง่ายดาย เขาถอดเสื้อที่ปลดกระดุมเอาไว้แล้ว และใช้มันเช็ดมือ
“เฮ้ย เสื้อมึง...”
“ซื้อใหม่ก็ได้”
เหมือนเห็นสีหน้าหมั่นไส้ของเป็นไท ซึ่งใจเย็นก็แค่ยิ้ม และยิ้มเบาบางอย่างพึงใจที่อีกฝ่ายยังไม่ได้หนีเขาไปไหน ยังอยู่ใต้ร่างของเขา คล้ายยอมให้บังคับควบคุมได้ทุกอย่าง แน่นอนว่าความรู้สึกเดิมๆ ยังคงวนเวียน ทั้งรบเร้าและเร่งเร้า ว่าเขาอยากได้คนคนนี้ ตอนนี้ และเดี๋ยวนี้ แต่ความอยากทะนุถนอมเอาไว้ ความเป็นห่วงและไม่อยากให้ความต้องการของเขาเป็นเรื่องเห็นแก่ตัว จึงทำให้เขาพยายามใจเย็นอย่างถึงที่สุด ถึงขนาดที่ว่ายอมทำให้อีกฝ่ายก่อน ไม่ใช่เอาแต่ความสุขของตนเอง
“เป็นไท”
“...อะไร”
“เคยทำไหม”
เป็นไทไม่ได้ตอบ แต่เห็นชัดในแสงที่สาดส่องไม่ทั่วห้องว่าเจ้าตัวเบิกตาเล็กน้อยเหมือนไม่คิดว่าจะถูกถาม
“ไม่ได้หมายถึงว่าเคยกับผู้ชายไหม กับผู้หญิงก็ได้ เพราะ...แค่อยากรู้ว่ามีประสบการณ์บ้างไหม” ใจเย็นอธิบายต่อ แต่ก็รู้สึกได้ว่าตนเองร้อนรน เรียบเรียงคำพูดได้ไม่ค่อยตรงใจนัก “คือ...มันคงเจ็บมาก”
และก็รู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาเสียเองเมื่อเป็นไทยังคงเงียบ
“ให้ผมไปหาอะไรมา—”
ไม่ทันขาดคำ ใจเย็นถูกดึงลงไป จูบ แต่ก็แค่ไม่กี่วินาที ราวกับสั่งให้หุบปาก
“พูดมาก รำคาญ”
และก็เป็นจริงดังนั้น แต่ถึงผละจูบออกแล้วก็ยังประสานสายตากันด้วยระยะห่างไม่กี่เซนติเมตร ฝนกลับมาตกหนักกลบกลืนทุกสรรพเสียง แต่เสียงห้วงหายใจของเป็นไทยังดังชัด ผิวยังคงระเรื่อสีแดงเหมือนเชื้อเชิญ พลันในห้วงวินาทีใดนับจากนั้นไม่อาจทราบได้ เพราะใจเย็นไม่แน่ใจอะไรอีกแล้ว สิ่งที่ทำปนเปทั้งความรู้ตัวและไม่รู้ตัว แต่ก็มีสิ่งหนึ่งที่แน่ใจ
พอกันที
เขาไม่อดทนอีกแล้ว และไม่แน่ใจด้วยว่าช่วยเปิดช่องทางของอีกฝ่ายได้มากแค่ไหน ทั้งที่อยากให้โอนอ่อนจากอ่อนโยนทะนุถนอม แต่เขาก็ไม่ทนอีกแล้ว ยืนยันได้จากเสียงร้องลั่นของเป็นไทเมื่อเขาพาร่างของตนเองสอดแทรกเข้าไป แม้อึดอัดคับแคบจนเจ็บเสียเองเขาก็ไม่ทนอีกแล้ว ใจเย็นผ่อนลมหายใจให้เข้าทีก่อนจะไปต่อ ได้ยินเสียงร้องหลงจากเจ็บปวดแต่เขาก็หยุดไม่ได้แล้ว ที่ทำได้มีแค่ประคองใบหน้าที่แดงระเรื่อนั้นไว้ ใบหน้าที่ยังพยายามใช้มือและแขนปกปิดไม่ให้เขาเห็น ใจเย็นดึงมันออกและกดไว้กับเตียง กระนั้นก็ยังเหลือการกัดเม้มปากราวกับรังเกียจเสียงตัวเอง ราวกับไม่อยากให้เขาได้ยิน แต่เพราะเขาอยากได้ยิน มือจึงเอื้อมไปบีบกระพุ้งแก้มให้คลายการขบเม้มออก ในทีแรกเบามือเพราะกลัวทำให้เจ็บ แต่เมื่อยังถูกต้านไว้จึงบีบแรงขึ้นจนยอมแพ้
เขาพรมจูบเป็นการปลอบใจ ก่อนใช้นิ้วมือข้างที่ไม่ได้ช่วยปรนเปรอในทีแรกแหย่เข้าไปในปาก ไม่ถึงกับบังคับให้เปิดอ้า แต่ก็เพียงพอที่จะไม่ให้ขบเม้มเก็บกลั้นเสียงร้อง และเขาก็รู้ รู้ว่าเป็นไทจะไม่กล้ากัดลงมาเพราะกลัวเขาเจ็บ
เมื่อเป็นดังใจ จังหวะที่เนิบช้ามาตลอดก็ถูกเร่งให้เร็วขึ้น เร็วขึ้น เหมือนใจที่ร้อนรนมาตลอด ใจที่อยากจะได้ อยากได้ทั้งหมดของคนคนนี้ และแทบไม่น่าเชื่อว่าเขากำลังสมปรารถนา เขากำลังได้ครอบครองเป็นไท ได้เห็นสีหน้าที่อาบเคลือบด้วยสีแดงเรื่อจากเพลิงตัณหา ได้เห็นแววตาที่ฉ่ำด้วยน้ำตา และได้ยินเสียงร้องที่แม้แต่เจ้าตัวยังอยากเก็บเป็นความลับ เขาได้ครอบครองทั้งหมดนั้น ยิ่งคิดก็ยิ่งเหมือนโหมไฟอารมณ์ให้เดือดพล่าน ใจเย็นจึงยิ่งกดกระแทกเข้าไปอย่างตะกรุมตะกราม เสียงร้องดังลั่นไม่เป็นภาษา เขาเก็บกลืนทั้งหมดนั้น
ให้เป็นของเขา ของเขาคนเดียว
และในจังหวะที่ท้องฟ้าคำรามลั่น สายฟ้าของราคะก็ฟาดลงมา ปลดปล่อยทุกปรารถนาเข้าไปในร่างของเป็นไท ผ่อนลมหายใจออกมาหนักหน่วง และเพื่อปลอบประโลม เขาจูบลงบนหยดน้ำตา ซึมซับมันให้จางหาย แล้วจูบลงบนหน้าผาก แนบนาน อบอุ่น
ก่อนกระซิบคำบางคำที่ข้างหู
เป็นไทไม่ตอบอะไร แค่หลับตาลงเหมือนเหนื่อยอ่อนเต็มที ใจเย็นจึงไม่ได้พูดอะไรอีก – รวมถึงคำพูดเอาแต่ใจว่าขออีกรอบได้ไหม – เขาไม่ได้พูดมัน
พอดีกับที่เรื่องบนเตียงจบลง ไฟฟ้าของหอพักก็กลับมาใช้ได้เหมือนรู้งาน ให้พวกเขาได้สะสางตนเองจากเปรอะเปื้อน และตอนนั้นเองที่เป็นไทเริ่มบ่นอุบอิบ แม้เขาจะช่วยประคองพาไปล้างตัวในห้องน้ำก็ตาม
คืนนั้นจบลงด้วยการนอนเคียงบนเตียงเดียวกัน แม้สายฝนหยุดลงแล้วแต่ใจเย็นก็ไม่ได้กลับบ้านที่แม่รออยู่ หลังจากการฟ้องหย่าจบลง เกษราก็หาซื้อบ้านใกล้มหาวิทยาลัยของใจเย็นเพื่ออาศัยชั่วคราว ส่วนใจเย็นก็ย้ายออกจากคอนโดของพ่อเพื่อมาอยู่กับแม่ ดังนั้นเวลาไปไหนเขาจึงต้องโทรบอกเสียบ้าง การมาค้างคืนกับเป็นไทก็เช่นกัน ซึ่งเกษราก็ไม่ได้ว่าอะไร เหมือนกับที่หล่อนตามใจและเห็นดีเห็นงามเรื่องที่ใจเย็นคบกับเป็นไทนั่นแหละ
แต่บางที ก็อาจเพราะหล่อนสัมผัสได้ถึงความรู้สึกแท้จริงไม่บิดพลิ้วของลูกชายตนเอง จึงยินดีไม่ว่าคนนั้นจะเป็นใคร และเพศอะไร
นับจากวันนั้น ใจเย็นกับเป็นไทก็ดำเนินชีวิตตามปกติ มีเวลาว่างเมื่อไหร่ก็ยกให้กัน ไปหา มาหา พบหน้า พูดคุย ถกเถียง หยอกล้อ ด่า และโดนด่า ซึ่งแน่นอนว่าใจเย็นเป็นฝ่ายโดนด่าอยู่ตลอดจากการที่ทั้งตั้งใจและไม่ตั้งใจกวนประสาทเป็นไท แต่เพราะรู้ว่าไม่ใช่คำด่าแบบโกรธหรือโมโห เขาจึงชอบที่จะได้ฟัง
ความจริงก็ชอบทั้งหมดของเป็นไทนั่นแหละ
แม้วันจะผ่าน ใจเย็นก็ไม่เคยเปลี่ยนความละเอียดลออในการสังเกตท่าทีของเป็นไท ไม่สิ เรียกว่าสังเกตอาจไม่ถูกทั้งหมด เพราะหลายครั้งก็แค่เฝ้ามองอย่างไม่คิดอะไร เหมือนว่าจะอย่างไรก็ได้ ขอแค่ให้ได้เห็นในสายตา ได้เฝ้ามองอยู่อย่างนั้นทั้งในความเป็นจริง ในฉากหลังที่ว่างเปล่า ในใจของเขา
เหมือนกับตอนนี้ที่เป็นไทนั่งอยู่ตรงหน้าเขา ท่ามกลางแดดคล้อยยามเย็นของสิงหาคม ในสวนของบ้านใหม่แม่ แม้จะไม่ยิ่งใหญ่ด้วยพฤกษานานาพันธุ์เท่าบ้านอัครเสนีย์ แต่ก็เต็มไปด้วยดอกไม้ กลิ่นหอมนวลเนียนในอากาศ และหอมหวานของไอศกรีมสตรอเบอร์รี่
ทั้งจะมีอะไรดีไปกว่าได้แอบมองคนตรงหน้าที่ลิ้มเลียไอศกรีมที่เปรอะเลอะริมฝีปากเป็นบางคราว ไอศกรีมสตรอเบอร์รี่ที่จนบัดนี้เป็นไทก็ยังไม่เคยเอ่ยกับปากออกมาว่าชอบ พอๆ กับตัวเขาที่เป็นไทไม่เคยบอกรักเลยสักครั้ง
“เป็นไท”
“ว่า?”
เป็นไทเงยหน้าขึ้นจากไอศกรีมสตรอเบอร์รี่
“ผมเคยสนใจเป็นไทเพราะคิดว่ามีเรื่องที่ผมคาดเดาไม่ได้เต็มไปหมด”
“มึงจะพูดอะไรเลี่ยนๆ อีกแล้วใช่ไหม”
พลันใจเย็นยิ้มขำที่โดนดักทาง แต่เขาก็พูดต่ออยู่ดีเพราะอยากให้รับรู้เอาไว้
“แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าต่อให้คาดเดาได้ ผมก็ยังสนใจอยู่ดี”
เป็นไททำเป็นไม่สนใจ ตักไอศกรีมคำสุดท้ายเข้าปาก อีกครั้ง ลิ้มเลียไอศกรีมที่เลอะเล็กน้อยบนริมฝีปาก
อีกครั้ง ใจเย็นนึกอยากเป็นไอศกรีมสตรอเบอร์รี่ขึ้นมา
“เพราะมองยังไงก็น่ารัก”
“รำคาญ”
ทันควัน เป็นไทสวนกลับ
“รักนะครับ”
“รำคาญสัดๆ”
โดยไม่สบตาเขา เป็นไทลากถ้วยไอศกรีมของใจเย็นที่ยังกินไม่หมดไปตักกินเสียเอง
“รำคาญแต่แย่งของกินผมได้ไงอะ”
“ก็รำคาญไง เลยแย่ง”
“รำคาญมันต้องไล่ไปให้พ้นๆ หน้าไม่ใช่เหรอครับ”
เป็นไทไม่ได้ตอบ ตักไอศกรีมเข้าปากอีกคำก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขา ไม่รู้เพราะแสงคล้อยของยามเย็นด้วยหรือเปล่าที่ทำให้แววตาแฝงความกร้าวนั้นดูอบอุ่น และอ่อนโยนขึ้นมา
“ไม่ไล่หรอก”
และก็ได้รู้ว่าไม่ได้คิดไปเอง
“อยู่ให้กูรำคาญนี่แหละ”
“งั้น...งั้นเหรอ”
“เออ ทั้งชีวิตเลยก็ดี”
จบคำ เป็นไทก้มหน้าก้มตากินไอศกรีมต่อ ปล่อยให้ใจเย็นจมอยู่ในคำพูดที่ก้ำกึ่งระหว่างคำหวานและคำธรรมดา แต่อย่างไร เขารู้สึกว่าหวาน หวานเหมือนไอศกรีมสตรอเบอร์รี่ แล้วก็พลันรู้สึกว่าตนเองตอนนี้เป็นไอศกรีม ไม่ใช่เชิงลามกแบบที่เคยคิด แต่เป็นไอศกรีมที่กำลังละลายจากคำบอกรักที่ไม่มีคำว่ารัก
ละลายจริงๆ เพราะเขาคิดคำโต้ตอบไม่ออก แถมรู้ตัวอีกทีว่าหน้าแดงก็ตอนที่เป็นไทหัวเราะใส่และดึงแก้มเขาเล่นแล้ว แต่ใจเย็นก็ไม่ว่าอะไร ไม่เคยคิดว่าอะไรเลยสักครั้ง เพราะถ้าเป็นไทเป็นไฟ เขาก็จะยอมให้แผดเผาจนละลายหาย และถ้าไฟนั้นต้องการมอดดับ เขาก็จะเป็นน้ำแข็งที่เย็นมากพอจะช่วยอีกฝ่ายโดยไม่ทำลายตนเอง ต่อให้ไม่พูด เขาก็รู้ว่าเป็นไทไม่ปรารถนาให้เขาเจ็บปวด ปรารถนาเช่นนั้น ให้มีกันและกัน ประคับประคองและผ่านเรื่องราวต่างๆ ไปด้วยกันเหมือนที่เคยผ่านกันมาได้
แค่กันและกันก็เพียงพอ
ใจเย็นกับเป็นไท.
************************************************************************************
ไม่รู้จะใช้คำพูดไหนปิดในเนื้อเรื่องสำหรับการบอกว่า จบแล้ว เพราะการปิดด้วยคำว่า "ใจเย็นกับเป็นไท" มันดูสมบูรณ์มากเลยสำหรับแยม
แม้ว่ายังมีบทส่งท้ายอีกตอน แต่แยมมองว่ามันคล้ายๆ ตอนพิเศษมากกว่า เนื้อเรื่องจบสมบูรณ์จริงๆ ที่ตอนนี้
ส่วนบทส่งท้าย สปอยล์ว่ามีหมาค่ะ และหมาตัวนี้ไม่ตายนะ 5555
ความจริงมีเรื่องอยากพูดเยอะมาก แต่เรียบเรียงเป็นข้อๆ ดีกว่า เดี๋ยวเวิ่น
- ขอบคุณนักอ่านทุกคนเลยค่ะที่ติดตามมาจนถึงตรงนี้ ขอบคุณทุกฟี้ดแบ้ค ทุกกำลังใจ ทุกคอมเม้น ทุกการบวกเป็ด ขอบคุณจริงๆ ค่ะ มันทำให้แยมอยากเขียนงานให้ดีต่อไป และจะพัฒนาให้ดีขึ้นเรื่อยๆ ด้วยค่ะ
- เคยบอกในทอล์กตอนของเกษราแล้วล่ะว่า เรื่องนี้ ภาษาได้รับอิทธิพลมาจากงานของคุณวีรพรเยอะมาก เป็นติ่งค่ะ 555 แล้วก็ผสมรวมกับความเป็นตัวเองของแยมลงไป ออกมาอย่างที่เห็นค่ะ
- อย่างไรก็ตาม เรื่องหน้าน่าจะใช้ภาษาแบบสบายๆ กว่านี้แล้วค่ะ (จริงๆ นักอ่านก็บอกอยู่ว่าแต่ละเรื่องของแยมภาษาไม่เหมือนกันเลย 55)
- อย่าลืมม มีบทส่งท้ายอีกตอนนะคะ
- แต่ก็เม้นบอกความในใจได้ตั้งแต่ตอนนี้น้า เค้าอยากรู้ อยากอ่านน 55
- รักทุกคนนะคะ รัก #ใจเย็นกับเป็นไท ด้วย :กอด1: :กอด1:
-
อิจฉาในความสัมพันธ์ทั้งคู่มาก ค่อยๆเรียนรู้และยอมรับในตัวตนกันและกัน และยังคงไว้ในความเป็นตัวตนแม้ว่าสถานะจะเปลี่ยนไป รักในความเป็นมนุษย์ที่นักเขียนใส่ลงไปให้ใจเย็นและเป็นไท ทั้งผุกร่อนและเติบโต รัก
-
โอย........ชอบบบบบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ใจเย็น เป็นไท :กอด1: :กอด1: :กอด1:
รักกันแล้ว :o8: :-[ :impress2:
เป็นไท บอกรักใจเย็น ได้สมกับเป็นไทสุดๆ
“อยู่ให้กูรำคาญนี่แหละ”
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เวลาอ่านนิยายคุณแยมต้องใช้พลังเยอะมากจริงๆค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ ถึงจะมาตามอ่านทีเดียวตอนจะจบ แต่ก็คอยแอบดูสปอยด์อยู่ตั้งแต่เปิดเรื่องนะคะ กลัวใจ 555555 เป็นกำลังใจให้นะคะ หลงรักภาษามาก เราอ่านแล้วซึมซับเข้าไปทุกตัวอักษร ดีใจที่ได้อ่านผลงานคุณภาพแบบนี้ค่ะ :L2:
-
:pig4:
-
ขอเม้น
ที่จริงชอบเรื่องชิลๆ สบายๆ มากกว่าแต่เรื่องนี้กลับทำให้ไม่สามารถเลิกอ่านได้ เพราะอยากรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของใจเย็นและเป็นไทย
นอกจากที่แสดงออกมาให้คนอื่นเห็นจะเป็นอย่างไร ถึงแม้เนื้อเรื่องไม่หวือหวา แต่เมื่อได้อ่านตั้งแต่แรกจนจบบทสุดท้ายกลับรู้สึกว่าเรื่องนี้ให้คนที่อ่านฉุกคิดบางอย่างจากความคิดของตัวละคร เพราะคุณได้ทำให้ตัวละครในนิยายกลายเป็นคนขึ้นมาได้จริงๆ สรุปแล้วชอบมากค่ะ
-
นี่เป็นคำจบเรื่องที่ตรึงตรามาก และสรุปความเป็นมาได้ดีที่สุด
เรียนรู้ เติบโต และแก่เฒ่าไปด้วยกัน
ขอบคุณคุณแยม
-
อย่าลืมรวมเล่มน้าจร้า :katai2-1:
-
ปริ่มมากอ่ะ จะติดตามไปเรื่อยๆนะคะ ชอบงานเขียนมากๆเลย
-
:pig4:
-
เขียนได้ดีมาก ลึกซึ้ง กินใจ ขอบคุณคร้าาาาาาาาาาา...สำหรับนิยายดีๆ อีกเรื่องนึง...................................
ชอบมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อบอุ่น อ่อนโยน
-
ประทับใจมากๆ :pig4: :pig4: :pig4:
-
กรี๊ดดดดดด จบแล้ว ร้องไห้ๆๆๆๆๆ คือดีย์อะ ป้าปลิ่มมากคะ
-
ใจเย็น ไม่ใจเย็นสมชื่อเลยน้าตอนนี้ :-[
ยังไม่อยากให้จบเลย ชอบบบบมากกกกกกกกกกค่ะ :L1:
-
ชอบมากถึงแม้เรื่องราวไม่ได้ดำเนินแบบต่อเนื่องให้เห็นการดำเนินชีวิตของตัวละคร แต่ชอบมากกกกก
-
อ่านมาตั้งแต่ต้น เหมือนจะเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจ ตัวละครมีความซับซ้อนแต่บางทีก็เรียบง่าย
อ่านไปก็หน่วงใจดีแท้ แต่ใจเย็นกับเป็นไทเข้าใจกันได้เราก็ดีใจ ผ่านเรื่องร้ายๆมาเยอะแล้วต่อจากนี้ต่อให้มีเรื่องร้ายเข้ามาอีกก็จะไม่หนักหนาแล้วเพราะว่ามีคนแชร์ความรุ้สึกร่วมกัน :mc4:
-
ตามจนทันแล้ว ดีใจ จะเสียใจก็แค่เรื่องเดียวที่เราไม่มีโอกาสได้เข้ามาเมนท์นิยายแบบเรียลไทม์ ดังนั้น พอมารวบ ๆ เมนท์ มันก็เลยจะไม่ลงรายละเอียดเท่าที่ควร (ขอโทษด้วยนะคะ)
เอาเป็นว่า เรื่องของใจเย็นกับเป็นไท สำหรับเรา มันเป็นนิยายดราม่าที่ว่าด้วยเรื่องครอบครัวมากกว่าเรื่องความรัก เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างทาง มันชวนทำให้คนอ่านตั้งคำถามกับตัวเองว่า ทุกวันนี้ เราทำอะไรกับคนใกล้ ๆ ตัว คนที่เรารักและรักเราลงไปบ้าง (โดยเฉพาะกับลูกหลาน)
สิ่งที่เกิดขึ้นกับใจเย็นและเป็นไทซึ่งนับเป็นเพียงปลายน้ำของปัญหายิ่งใหญ่ในรุ่นพ่อแม่นั้น เตือนสติให้พวกเราตระหนักถึงความสำคัญของสิ่งละอันพันละน้อยที่เราทำต่อกันและกันในทุก ๆ วัน นอกจากนั้นมันยังบอกให้เรารู้ว่า จะยังไง คนเราก็มีทางเลือกในการดำเนินชีวิตเสมอ... ทั้งเลือกที่จะดูแลกันและกันให้ดี เพื่อให้สิ่งที่เกิดขึ้นกับทุก ๆ ตัวละครไม่เกิดซ้ำรอยกับตัวเรา หรือเลือกที่จะปล่อยปละละเลย ทำทุกอย่างตามอารมณ์ ตามความพอใจและทำลายกันและกันในท้ายที่สุด
เราว่าการทำให้คนอ่านได้คิดตาม และสอนใจนี่แหละค่ะคือเป็นคุณสมบัติของนิยายดี ๆ สักเรื่องหนึ่ง
ขอบคุณนะคะคุณแยมที่เล่าเรื่องของใจเย็นและเป็นไทให้พวกเราฟัง
หวังว่าพวกเราจะได้ติดตามอ่านเรื่องเล่าของคุณแยมไปเรื่อย ๆ นะคะ ^_^
สู้ ๆ นะคะ พวกเราพร้อมจะเป็นกำลังใจให้คุณแยมเสมอค่ะ :กอด1:
-
อึดอัดมาตั้งแต่ต้นที่อ่าน เป็นเรื่องที่หน่วงเวอร์ๆ ปกติไม่ค่อยชอบอ่านดราม่าแต่ภาษาดีพล็อตดีเลยยอม รอตอนพิเศษนะคะ แม้ตอนนี้เราจะรู้สึกว่ามันพิเศษแล้วที่เป็นไทอยู่กับใจเย็นอย่างมีความสุข 5555
-
ขอบคุณสำหรับสิ่งดีดีที่มอบให้กัน
อิ่ม !!!!!!!
ขอบคุณอีกครั้งครับ
-
ชอบบบบ รู้สึกปลื้มปริ่ม อ่านแล้วขนลุกกับคำว่า ใจเย็นกับเป็นไท ในประโยคสุดท้ายของตอนจบมาก
จริงๆเราไม่ค่อยชอบอ่านเนื้อเรื่องหน่วงๆเลยนะ มันปวดหัวใจ แต่เรากลับชอบเรื่องนี่มากๆ
ถ้าสังเกตเรื่องนี้บทสนทนาน้อยมากก จะเน้นไปที่การบรรยายความรู้สึกของตัวละคร เราชอบภาษาที่ไรต์ใช้ในการบรรยาย มันทำให้เรารับรู้ความรู้สึกของตัวละครนั้นๆ ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆค่ะ
จะรอบทส่งท้ายน้าาา
-
จบได้ดีมากเลยค่ะ เราชอบแบบนี้มาก ไม่ว่าระหว่างทางจะเจออะไรแค่ไหน ร้องไห้กันมาเท่าไร แต่ตอนสุดท้ายก็ยังอยู่ด้วยกันแบบอยากอยู่ด้วยกัน
ในเรื่องนี้เราชอบเข้าข้างเป็นไทมากกว่าใจเย็น เพราะเรารู้สึกว่าเป็นไทเข้าใจได้มากกว่า และใจเย็นบางครั้งก็ใจร้ายได้อย่างไม่น่าเชื่อและไม่รู้ตัว แต่ท้ายที่สุดแล้ว เราว่าตอนที่เขาทั้งคู่อยู่ด้วยกันมันดีและพอดีที่สุดเลยค่ะ รู้สึกอุ่นๆดีมากเลย
ปล.เฝ้ารอตอนพิเศษนะคะ. ^.^
-
:man1:
-
เป็นคำบอกรักที่ไม่เหมือนใคร และคงไม่ซ้ำกับใครแน่
“รำคาญ”
“จะถือเป็นคำบอกรักนะ”
“เออ รำคาญ ทั้งคน ทั้งหมาเลย”
เป็นไท พ่ายรักทั้งใจเย็น และเป็นใจ
ขอบคุณไรท์
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักกก ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายดีๆ
-
น่ารักมากเลยค่ะ ถ้ารวมเล่มแล้วมาแจ้งข่าวคราวบ้างน้าา อยากเปย์แล้ววว
-
อบอุ่น
ขอบคุณค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4: :L2:
-
ต่างคนต่างเติบโต
อบอุ่น
ดีใจที่ได้อ่านครับ
ขอบคุณ
-
หมั่นไส้ใจเย็นสุดด แต่ก็อยากจะให้แกล้งเป็นไทเยอะๆ :hao7:
พึ่งนึกได้ว่าทั้งสองไม่มีชื่อเล่นเนอะ นึกถึงตอนพิเศษของกัลป์ปรายที่หาชื่อเรียกเล่นๆกัน
คิดว่าใจเย็นคงทำให้เป็นไทมองแรงและรำคาญมากๆแน่ ฮ่าๆ :hao7:
-
โอ๊ยน่ารัก ทั้งหมาทั้งคน
-
ดีกว่าไม่ได้อยู่ด้วยกันเนอะ
-
ชอบเวลาเป็นไทบอกรำคาญมาก มันคือการแสดงความรักกลับให้ใจเย็นใช่ไหมคะ 55555555 น่ารัก :กอด1:
-
โอ๊ยน่าร้ากกก :-[
:pig4: :pig4:
-
จบแล้วววววว เรื่องนี้เดี๊ยวยิ้ม เดี๊ยวหัวเราะ หลังๆเครียดเสียส่วนใหญ่ แต่ก็จบอย่างงดงาม
ขอบคุณมากนะคะ
-
จบได้น่าร้ากมักๆเลย
เป็นจายยยยยยย ชื่อน่ารักจัง
-
นี่สินะที่เรียกว่าฟ้าหลังฝนมักสวยเสมอ :mew3: จบแล้วอยากให้มีตอนพิเศษมากๆเลย
-
รู้สึกเหมือนเติบโตมากับทั้งสองคน
เห็นพัฒนาการของใจเย็นและเป็นไท
ความรักที่เริ่มต้นแบบมึนๆไม่คิดว่าจะรักกันได้
สุดท้ายก็แต่ละคนต่างก็เป็นความเติมเต็มให้กันอย่างลงตัว
เขียนดีมากเลยค่ะภาษาสวย
เราคิดว่านิยายเรื่องนี้เป็นสีเทา
อ่านแล้วหายใจไม่ค่อยออก
มาหายใจโล่งก็ตอนก่อนจบนี่แหละ
แต่ก็หยุดอ่านไม่ได้อยากรู้บทสรุป
ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆภาษาสวยๆนะคะ
-
น่ารัก กะแล้วหมาต้องชื่อเป็นใจแน่ๆ
ครอบครัวสมบุรณ์ครบ พ่อแม่ลูก
:pig4:
-
อ่านตอนแรกๆ ไม่คิดว่า เป็นไทยจะโดนกด
-
อ้าว เข้าใจมาตลอดว่า ใจเย็นนะเป็นผู้รับ แป่ววว
อ่านรวมมาทุกตอนแล้ว ทุกอย่างลงตัวเอาตอนที่บอกตัวตนของแต่ละคน บอกความเคลียร์ของใจเย็น
แล้วใจเย็นก็เป็นคนช่วยคลี่คลายทุกอย่าง ไม่หน่วงอย่างที่ผ่านๆ มา คือถ้าเป็นภาพวาดคือ เดาไม่ออกว่าคือ อะไร
และไม่ต่างกันว่า ช่วงตอนแรกมาจนถึงตอนกลางเกือบปลาย ก็เป็นภาพแบบนั้นเหมือนกัน
ใจเย็นช่วยทุกคนให้ดีขึ้น แล้วช่วยให้ตัวเองเคลียร์ได้ในที่สุด มองโลกเป็น และสดใสมากขึ้น
เป็นไทก็หายกลัวได้จากเรื่องฝังใจมาแต่เด็ก แถมแม่ยังละเลย ก็ได้รับการปลดปล่อย และการดูแลจากใจเย็นอีกด้วย
แต่จะว่าไปแล้ว แม่เกษรา ก็ช่วยให้ใจเย็นคิดได้ และเข้าใจมากขึ้นด้วยนะ หลังจากปล่อยผ่านมานาน
ความหน่วง ความมืดมน ความคลุมเครือ และการไม่พูดจา การละเลย ทำทุกอย่างพังจริงๆ ทำจิตใจรวนมาก
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ นะคะ เป็นกำลังใจให้คนแต่งต่อไปนะคะ
-
ไม่ต้องมีคำพูดหวาน ๆ ให้กัน
ก็รู้สึกถึงคำว่ารักของเป็นไท
:pig4:
-
เพิ่งมาตามอ่า แต่ก็รู้สึกอิ่มใจมากๆเลย ทั้งด้วยภาษาสำนวน
อ่านเเล้วลงตัวมากเลย หลงรักในตัวละครแต่ละตัวที่เราต้องทำความเข้าใจในแต่ละเหตุผล เป็นนิยายที่เจ๋งมากๆเลยค่ะ
-
เพิ่งอ่านรวดเดียวจบ
อยากบอกว่าตอนเริ่มอ่านเรื่องนี้รู้สึกว่าภาษาหนักจัง
แต่พออ่านๆไป ด้วยเนื้อเรื่อง ด้วยตัวละคน ด้วยจังหวะของเรื่อง
ทุกอย่างมันลงตัวพอดีไปหมด
เป็นเรื่องโทนน้ำตาลๆ แบบที่ไม่หวานเจี๊ยบ ไม่หม่นจัด แต่พอจบแล้วอุ่นดี
ขอบคุณมากนะคะสำหรับ #ใจเย็นกับเป็นไท น่ารักทั้งคู่เลย
ชอบตัวละครในเรื่องนี้มากๆทุกตัวเลย รู้สึกว่าไม่แบนดี
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายดีๆ
-
เป็นเรื่องที่ลึกในความคิด แต่จบดี ชอบ ขอบคุณคนเขียนมากเลย
-
ภาษาดีมากเลย การเขียนแต่ละตอนดูเรียบๆ แต่ตอนต้น ตอนท้าย มีกิมมิคเก๋ๆ
-
อ่านๆไป เหมือนคำว่า "ความ" "การ" หายไปหมด
หรือว่า ผู้แต่้งพยายามหลีกเลี่ยง .. แต่ผมว่า เลี่ยงมากเกินไป
-
:L2: :3123: :กอด1:เราเพิ่งได้อ่านตอนเรื่องตบแล้วอ่านวันเดียวรวดแล้วทำให้รู้สึกถึงความใส่ใจรายละเอียดของคนเขียนมากใส่ใจในทุกคัวละครเพราะส่วนมากอ่านนิยายถ้าตัวร้ายทำอะไรก็ตะดูร้ายแบบแต่เกิดเลยแย่งกันไปมาตีกันไปมาแต่นี่ได้เห็นเหตุและผลจองทุกตัวละครเลยซึ่งเราประทับใจมากๆแต่ในบางจุดเราแอบคิดนะในความจริงคงไม่มีทางที่ภรรยาสามคนจะอยู่ร่วมกันแบบนี้ได้แอบดูเกินจริงแต่เราก็ยอมรับมันคงเป็นพลอตเพื่อสร้างปมให้ใจเย็น ซึ่งเราหลงรักตัวละครใจเย็นกับเป็นไทยมากจริงๆประทับใจจุดที่ทั้งสองเลิกขังตัวเองแล้วออกมาอยู่กับความเป็นจริงแม้โลกความจริงจะโหดร้ายแต่ทั้งสองก็จะผ่านมันไปด้วยกันซึ่งเรารู้สึกแล้วมันไม่ใช่ความรักที่ฉาบฉวยมันเหมือนค่อยๆเห็นพัฒนาการของทุกๆตัวละครเราชอบมากจริงๆขอบคุณที่สร้างตัวละครและเขียนเรื่องราวดีๆแบบนี้มาให้เราได้ร่วมเรียนรู้นะจ๊ะ :pig4: :L1: :mew1:
-
โอ้ยยย ขอรำคาญด้วยคนนนนน o13 :hao7:
-
มีความละมุนปนน้ำตา อ่านจบแล้วก็นึกถึงคำที่ว่า "ฟ้าหลงฝนย่อมสดใสเสมอ"
ขอบคุณนักเขียนนะคะที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆแบบนี้ :mew1:
-
เขียนดีจังเลยค่ะ ละเอียดกับอารมณ์และความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลมากๆๆๆ
เต็มไปด้วยบทบรรยายที่น่าอ่าน คำไม่ฟุ่มเฟือยเยิ่นเย้อ ไม่สามารถละไปได้เลยซักย่อหน้า
ชอบการเจาะปมหลังปูมปัญหาของทุกตัวละครมาก พอมาโยงกันแล้ว สนุกดี (ชอบ symbol หมา+ดอกไม้ที่สุด)
แม้จบแฮปปี้ แต่จะคงค้างความรู้สึกหม่นๆไว้ นับเป็นอาฟเตอร์ช็อคหลังการอ่านจบที่มีพลังมาก
ซึ่งเกิดกับทุกเรื่องของคุณแยมฯ (รวมจากนามปากกาเดิมด้วย) ...ส่วนเรื่องที่แบดเอ็นด์ อันนั้นคนอ่านตายไปเลย 555
แต่ก็ยังอยากจะอ่าน และติดตามผลงานไปเรื่อยๆ ขอเรียกว่า เป็นนักสร้างบรรยากาศที่แข็งแรงสุดๆเลยค่ะ
-
:monkeysad:
-
อ่านจบแล้ววววว ตามมาจากกัลป์ปรายค่ะ แล้วก็สนใจเป็นไทมาตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว ปรากฏว่าถูกหวย หมอนี่มันน่ารังแก---- น่าย่ำยี--- น่ารักแล้วก็น่าสงสารจริงๆด้วย /ไอรัวมาก
เรารักตัวละครทุกตัวในนี้เลยค่ะ ทุกคนมีความน่ารักเป็นของตัวเอง ไม่ดีแล้วก็ไม่เลวสุดโต่ง แล้วก้มีความคิดมากๆ
พอคนเขียนบอกว่าได้อิทธิพลมาจากไส้เดือนตาบอดเรานี่แถบตบเข่า55555 อยากบอกว่าชอบนะคะ ปกติเวลาอ่านนิยายถ้าเราหยุดอ่านแล้วจะต่อไม่ติดเลย แต่ของคุณแยมเราหยุดนานมากจนเห็นในทวิตแล้วนึกได้ว่ายังอ่านไม่จบนี่หน่า ต่อติดหนึบกว่าเดิมอีกค่ะ5555555555555
ถ้ารวมเล่มก็บอกด้วยนะคะ พร้อมเปย์
-
ชอบเรื่องนี้มากๆ รักเป็นไทกับใจเย็น
:mew4:
-
ชอบมากเลยค่าา ภาษาเขียนสวยมากเลยค่ะ เป็นกำลังให้ค่ะ
-
คิดถึงเรื่องนี้ :L2: :L1:
-
สุดท้ายใจเย็นกับเป็นไทก็หลุดพ้นออกมาได้เนอะ เย้ ถ้าไม่เข้มแข็งพอและจบลงด้วยการใช้ชีวิตตามแบบพ่อแม่ของตัวเอง คงกลายเป็นกงกรรมกงเกวียน ทุกข์กันไม่จบไม่สิ้นสักที
ชอบสไตล์การเขียนค่ะ o13
-
ขอบคุณนะคะ :mew1:
-
เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่ชอบมากที่สุดจริงๆ
เราชอบความมีมิติและการบ่มเพาะตัวตนของตัวละครแต่ละตัวมากๆ
มั่นใจเลยว่านิยายเรื่องนี้คงทำให้มุมมองในเรื่องต่างๆของเราเปลี่ยนไปหลายๆอย่างแน่
อย่างน้อยที่สุดก็เรื่องความชอบไอศกรีมรสสตอเบอร์รี่ที่เพิ่มมากขึ้นเนี่ยแหละ 555
การอ่านเรื่องนี้ทำให้เราอยากอ่านเรื่องของกัลป์ปรายอีกครั้ง เป็นนิยายเรื่องโปรดของเราเลยล่ะ
ถ้ารวมเล่มเรื่องใจเย็นและเป็นไท(รวมถึง'อย่าให้ผมนับเลยว่ากี่คน'ด้วย)ก็จะยินดีมากที่ซื้อมาสะสมไว้
คงดีใจมากถ้าได้เก็บทั้งสองเรื่องนี้ไว้ด้วยกัน พอนึกถึงก็หยิบขึ้นมาอ่านพร้อมกันอีกครั้ง
คงมีความสุขสุดๆไปเลยล่ะ
ขอบคุณคุณแยมมากเลยนะครับ
ครั้งหนึ่งเคยกลัวที่จะอ่านนิยายเรื่องนี้
แต่คิดดูอีกที 'ก็ดีกว่าพลาดเรื่องราวดีๆเหล่านี้ไป' : )
-
อ่านรวดเดียวจบ ไม่หลับไม่นอน
เข้มข้น และสมบูรณ์
:katai2-1:
o1
-
สนุกมากๆเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ คือได้เห็นพัฒนาการของแต่ละคน ปมในใจ การแก้ปัญหา และการก้าวออกจากcomfort zoneของตัวเอง เผชิญหน้า สุดยอดมากๆเลยค่ะ แม้ระหว่างทางจะหน่วงไปมาก ฮือ :hao5:
-
ขอบคุณคุณแยมมากนะคะ เพิ่งมีโอกาสได้มาอ่าน แต่ก็ชอบสำนวนการเขียนมากๆเลยค่ะ :pig4:
-
กว่าจะผ่านทะเลน้ำตามาได้ก้นานอยู่ องงดีใจที่ได้อ่าน ชอบภาษาเขียนมากเลยค่ะ รัวมือๆๆๆ
อยากเป็นเป็นใจเลยค่ะ555555. ดีใจที่ได้อ่านเรื่องนี้มากก :serius2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
ชอบ narrative style ของเรื่องนี้มาก มีความแตกต่างจากนิยายวายเรื่องอื่นที่เคยอ่านมา ให้อารมณ์เหมือนอ่านวรรณกรรม
รู้สึกโกรธปราณี ที่เอาแต่เห็นแก่ตัว ไม่เคยสนใจอยากจะเข้าใจเป็นไทจริงๆเลย แล้วจนจบเรื่อง ก็ไม่ได้รู้ตัวหรือสำนึกเลยว่า ตัวเองนั่นแหล่ะที่คอยทำร้ายเป็นไทซ้ำไปซ้ำมา อยากพูดเรื่องของตัวเอง แต่ไม่เคยอยากฟังเรื่องของคนอื่นจริง ๆ จัง ๆ
โกรธคุณพิทักษ์ด้วยที่เอาแต่ได้ ไม่เคยสนใจความรู้สึกคนรอบข้างเท่าไหร่เลย ถึงแม้ว่าบทลงโทษของพิทักษ์จะไม่สามรถทดแทนสิ่งที่เขาทำไปได้ แต่อย่างน้อยเข้าก็ได้รับบทเรียนและบทลงโทษ
ส่วนนราธิปนั้น ไม่ว่าเขาจะเคยพบเจออะไรมาตอนเด็ก เราคิดว่าไม่มีอะไรที่จะ justify ความรุนแรงในครอบครัวที่เขาเป็นคนก่อได้ บทลงโทษที่ให้ต้องไม่เหลือใครตอนแก่ดูน้อยไปด้วยซ้ำ คนอย่างนี้ จริง ๆ แล้วน่าจะมีจุดจบอยู่ในคุกมากกว่า
อยากให้เป็นไทได้ไปหาจิตแพทย์ เพราะต่อให้กล้ามาเจอพ่อและกล้าสร้างความสัมพันธ์กับใครใหม่แล้ว แต่ก็ยังเหมือนว่าปมในใจยังคลายออกไม่หมด
แอบสะดุดนิดหน่อยตรงที่ใจเย็นขับรถตั้งแต่อายุยังไม่ถึง (หรือเราอ่านแล้วงงไปเอง?)
ชอบเรื่องนี้มากค่ะ ขอบคุณที่เขียนมาให้อ่านและจะตามอ่านเรื่องต่อ ๆ ไปนะคะ
-
ชอบมาก ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะ
-
ขอบคุณมากครับ เนื้อหาไม่งง น่ารักๆๆๆ ภาษาสะละสะรวยมากกก :pig4: :pig4:
-
เป็นนิยายที่ชอบที่สุดเรื่องนึงเลยค่ะ
ชอบตัวละครทั้ง 2 คน
เล่าเรื่องได้ดีมาก
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ เรื่องนี้ค่ะ
:pig4:
-
อบอุ่น มีลูก ชื่อ "เป็นใจ"
-
ขอบคุณมากๆเลยค่ะ เป็นนิยายที่ภาษาสละสลวยมาก ยิ่งอ่านช้าๆ ค่อยๆซึมซับมันเข้าไป ก็ยิ่งทำความเข้าใจกับมันไปเรื่อยๆ ตอนอ่านเรารู้สึกเหมือนว่าฝนกำลังตกอยู่จริงๆเลยค่ะ ใจเย็นกับเป็นไททำให้เรารู้ถึงแง่ชีวิตหลายๆอย่าง คุณคนเขียนเก่งมากๆเลยค่ะ เราอินและมีอารมณ์ร่วมทุกตอนเลย
-
สนุกมากเลยค่ะ ฮืออดีไปหมดเต็มอิ่มมากก