Taxi part time... เรื่องเมื่อคืน
วันนี้เตอร์เบี้ยวนัดผม ผมรอจน 7.30 น. เขาก็ยังไม่มา ทั้งที่ตลอด 2 สัปดาห์ก็มาตรงเวลาทุกวัน ทีแรกผมคิดว่าเตอร์อาจจะไม่สบาย แต่โทรไปก็ไม่รับ ไลน์ไปก็ไม่ตอบ ไปที่ห้องก็ไม่อยู่ เย็นวันนั้นผมเลยลองลงไปเดินเล่นใกล้ๆ คอนโด ไปร้านเหล้าที่เคยเจอกัน เพราะหวังเล็กๆ ว่าจะได้เจอมัน แต่เดินมองหาไปกี่ร้านๆ ก็ยังไม่เจอ เมื่อความคิดถึงแม่งไม่นำพามันมาหาผม ผมเลยกลับไปเอารถแล้วขับไปที่ๆ เจอมันครั้งแรกแทน... ร้านเหล้าหน้ามอ ใครจะไปคิดว่าความคิดถึงจะพาผมมาหามันได้จริงๆ เตอร์กับเพื่อนของเขาอยู่กันครบทีมในร้านนี้ ร้านที่ผมเจอมันครั้งแรก แถมเพื่อนเขายังจำผมได้ แล้วก็ชวนนั่งด้วยกัน
เตอร์ดูไม่ปกติ ไม่พูดไม่จาเท่าไหร่ เอาแต่เทเหล้าลงคอพรวดๆ จนกระทั่งเพื่อนผู้หญิงในกลุ่มนี้บอกกับผมว่าเตอร์ถูกเท นี่เป็นข้อมูลที่ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเตอร์มีแฟน ผมดื่มต่อเฮฮาไปกับน้องๆ พวกนี้จนกระทั่งเตอร์มันนั่งหัวจะทิ่มลงโต๊ะแล้วนั่นแหละ เพื่อนมันถึงสั่งเบรกให้แยกย้ายกลับ แล้วผมก็อาสาพาเตอร์กลับ โดยบอกไปว่าเราอยู่คอนโดเดียวกัน น้องมันก็คงจะงงอยู่หรอกครับว่าไอ้คนแปลกหน้าที่ขับแท็กซี่ มาบังเอิญอยู่คอนโดเดียวกับเพื่อนเขาได้ยังไง แล้วยังอาสาพาไปส่งอีก โชคดีว่าปิงช่วยตัดบทให้แยกย้ายกันไป ก่อนที่จะต่อความยาวสาวความยืด เพราะดูท่าเตอร์มันจะคลานอย่างเพื่อนมันว่าแล้วจริงๆ ผมกับปิงช่วยกันแบกเตอร์จนมาถึงที่รถ แล้วยัดมันเข้าไปที่เบาะข้างคนขับ ผมอาสาว่าจะไปส่งปิงก่อน แต่ปิงปฏิเสธ ขอไปส่งเตอร์แล้วค่อยนั่งแท็กซี่กลับเอง
"จริงๆ พี่พามันกลับเองก็ได้นะ ปิงกลับบ้านเถอะ"
"เอ่อ..." ปิงทำหน้าสงสัย แต่เหมือนไม่รู้ว่าจะถามผมยังไง ผมก็เลยชิงถามมันไปซะก่อนเลย
"รู้เรื่องที่มันส่งข้าวให้พี่ใช่ป่ะ"
"อือ" กะไว้แล้วว่ามันต้องรู้ เพราะตั้งแต่ผมเข้าไปนั่งกินเหล้าด้วย มันดูเฉยๆ ไม่ถามหรือแปลกใจอะไรที่ได้เจอกันเลยสักนิด แล้วมันก็เป็นเพื่อนผู้ชายคนเดียวในกลุ่ม ถ้าเตอร์จะเล่าอะไรให้เพื่อนฟัง ก็คงจะเป็นปิงนี่แหละ
"ไม่น่าล่ะ ดูเฉยมากเลยตอนเจอกัน"
"เอาจริงๆ นะพี่ ผมว่าพี่แปลกว่ะ"
"แปลกยังไง"
"คืออยู่ๆ พี่ก็มาเข้าหาเพื่อนผมขนาดนี้ มันก็คิดได้ไม่กี่อย่าง... พี่น่าจะเป็นพวกต้มตุ๋น แต่เตอร์มันบอกว่าพี่เป็นทั้งเจ้าของอู่ ทั้งหุ้นส่วนคอนโดด้วย ประเด็นนี้ตัดไปได้เลย นอกนั้นผมก็คิดไรไม่ออกแล้วว่ะ ถ้าไอ้เตอร์มันเป็นผู้หญิง ผมคงจะคิดว่าพี่จีบมันแล้วนะ"
"กูอยากอยู่"
"ว่าไงนะ"
"กูก็อยากจีบ แต่ไม่รู้ว่ามันมีแฟนแล้ว เออๆ พี่ชอบเตอร์นั่นแหละ"
"เอาจริงดิ นี่ยิ่งงงใหญ่เลย เจอกันแค่บนแท็กซี่ แถมมันยังเอาแท็กซี่พี่ไปชน พี่จะมาชอบมันได้ไง"
"กูชอบมันตั้งนานแล้ว"
"จะกาบบบบกานยางงงงงว้าาาาาาา" ไอ้คนที่อยู่ในรถส่งเสียงร้องโวยวายขึ้นมา ในขณะที่ผมกับปิงยังยืนคุยกันอยู่ข้างๆ รถ ผมรีบตัดบทบอกให้ปิงกลับได้เลย เดี๋ยวผมเอาเตอร์ไปส่งเอง แต่ความรักเพื่อนของไอ้ปิงก็ยิ่งเพิ่มเติมขึ้นมา หลังจากผมบอกว่าผมชอบเตอร์ไป มันบอกว่ามันไว้ใจใจผม กลัวว่าผมจะไปปล้ำเพื่อนมัน แม่งก็คิดได้
"มึงก็เพ้อเจ้อ เอางี้สั้นๆ เข้าใจง่ายๆ นะ กูอ่ะเป็นรุ่นพี่มึง แต่ตอนมึงเข้าไปเรียนปี 1 กูเรียนจบแล้วพอดี กูเคยเจอไอ้เตอร์ที่ร้านเหล้าหลังงานรับปริญญากู แต่มันคงจำกูไม่ได้หรอกเพราะมันเมา มันน่ารักดี แล้วมันก็บังเอิญมาอยู่คอนโดเดียวกับกูอีก แต่กูไม่เคยไปยุ่งกับมันนะ ก็แค่เห็นๆ มันบ้างที่คอนโด จนวันนั้นกูบังเอิญได้ไปรับพวกมึงขึ้นแท็กซี่แหละ เหตุการณ์มันก็พาไปให้กูได้มาเข้าหามันแบบนี้แหละ"
"บังเอิญเหี้ยๆ เลย"
"จะว่างั้นก็ได้ สรุปกูไว้ใจได้ยัง"
"แหมมม รุ่นพี่ก็ ถ้าสัญญาว่าพี่จะไม่ปล้ำมัน ก็เอามันไปเลยคร้าบบบ งั้นผมไปก่อนนะ" มันยกมือไหว้ผมแล้วทำท่าจะกลับเลย
"เดี๋ยวก่อนปิง"
"ครับ"
"อย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้กับมันนะ"
"ถ้าพี่จะเอาแบบนั้นก็ได้"
"แล้วตกลงนี่มันถูกเทมาหรือว่ายังไงวะ"
"ก็ไม่เชิงหรอก มันคุยๆ อยู่กับผู้หญิงคนนึงมาสักพัก ก็เหมือนแฟนเลยแหละพี่ แต่ผู้หญิงเค้ายังไม่ยอมตกลงเป็นแฟน แต่ก็เห็นมันรักกันดีนะ ไม่รู้ทำไมอยู่ๆ ผู้หญิงก็หลบหน้ามันไปเลย พวกผมเลยเดาว่าเค้าคงจะเทมัน ก็ยังคาราคาซัง มันเลยออกอาการอย่างที่เห็น ยังไงก็ฝากมันด้วยนะพี่"
"ด้วยความยินดีว่ะ"
"ไปแล้วนะ หวัดดีพี่"
"เออเจอกัน"
ผมพาเตอร์กลับมาถึงคอนโด กว่าจะลากมันขึ้นมาจนถึงหน้าห้องก็เหนื่อยไม่ใช่เล่นครับ ถึงมันจะตัวเล็กกว่าผมนิดหน่อย แต่มันไม่ใช่ผู้ชายร่างบางอะไร แถมยังทิ้งน้ำหนักใส่ผมซะเต็มที่ เลยพามันขึ้นมาแบบทุลักทุเลพอสมควร
"เตอร์ เอาคีย์การ์ดมา" ผมผลักหัวมันให้ตั้งตรง แล้วเขย่าตัวมันเพื่อเรียกสติ แต่ก็เหมือนจะไม่เป็นผล
"อยู่หนายยยยยยวะ" มันตะปบกระเป๋ากางเกงซ้ายขวาหน้าหลังอยู่สักพัก แต่ก็ดูสะเปะสะปะจนไม่น่าจะหาเจอได้
"เตอร์ๆ ตั้งสติก่อน ค่อยๆ หา หยิบคีย์การ์ดออกมาให้พี่" มันยังคงตะปบกระเป๋ากางเกงอย่างสะเปะสะปะเหมือนครั้งแรกไม่มีผิดเพี้ยน
"มึงก็ล้วงเอาเลยสิวะ กูหาไม่เจอออออ"
“มึงรู้มั้ยเนี่ยว่ากูเป็นใคร" เตอร์หันมาจ้องหน้าผมแป๊บนึงด้วยสีหน้าที่ตลกสุดๆ ผมอยากจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปมันตอนนี้ไว้มาก แต่ลำพังแค่ประคองมันให้ยืนก็ยากแล้ว
"มึงก็เป็นมึงไง ประสาทเปล่าวะ จำตัวเองไม่ได้รึไง"
"กูแท็กซี่นะ"
"..." มันไม่ตอบ แถมยังทิ้งหัวลงมาที่ไหล่ผมตามเดิม ดูท่าวันนี้ผมคงไม่ได้คีย์การ์ดจากมันแน่ๆ
"โอเค กูยอม สรุปให้กูล้วงเลยนะ"
"เออเร็วๆ กูง่วงงง" ไอ้ปิง กูไม่ได้ทำอะไรเพื่อนมึงนะ กูแค่ล้วงกระเป๋ากางเกงหาคีย์การ์ดตามคำสั่งมันนะโว้ยยย กูจำเป็นต้องพามันเข้าห้อง ผมล้วงกางเกงมันข้างหน้าซ้ายขวา ก็ไม่เจออะไร
"เร็วๆ"
"แล้วมึงเก็บไว้ไหนล่ะ"
“กระเป๋าตังค์ อยู่ในเป๋าตังค์" เอ้าไอนี่ รู้แล้วทำไมไม่หยิบให้ล่ะวะ
"มึงก็หยิบออกมาสิ"
"มึงก็หยิบสิ"
"มึงนี่นะ อย่าอ่อยกูให้มาก กูอดใจไม่ไหว จะโทษกูไม่ได้นะโว้ยยย" เหมือนคำพูดผมจะไม่เข้าหูมันเลยสักนิด ผมว่ามันภาพล้มตั้งแต่ออกจากร้านแล้วแน่ๆ แล้วก็ไม่ใช่แค่ภาพ แต่ตัวมันทั้งตัวก็ล้มใส่ผมตลอดเวลา สุดท้ายผมก็ต้องล้วงกระเป๋าตังค์จากกระเป๋ากางเกงตรงตูดข้างซ้ายของมันออกมาเพื่อเอาคีย์การ์ด ถ้ามันไม่เมา ผมว่ามันต่อยผมแน่นอน ผมเดินเข้าห้องไปแล้วเปิดไฟ ถอดรองเท้าของตัวเอง แล้วก็สั่งให้มันถอดรองเท้า โดยที่ผมยังประคองมันอยู่
"มึงเปิดไฟทำมายยย กูจะนอนนนนน"
"มึงเดินให้ถึงเตียงก่อนมั้ย" ผมประคองมันให้เดินไปที่เตียง แล้วก็โยนมันลงเตียง จัดแจงให้อยู่ในสภาพที่พร้อมนอน
"เจนนนนนนนนนนน เจนคร้าบบบบบ เจนทำไมไม่รับโทรศัพท์เตอร์เลย"
"มึงเพ้อแล้วเตอร์ นอนได้แล้ว" ผมลูบหัวมันเบาๆ เพื่อให้มันสงบสติลง จะได้นอนพักสักที
"อย่าไปไหนนะ"
"กูไม่ไปไหนหรอก มึงนอนซะ"
"พรุ่งนี้จะยังเจอกันใช่มั้ย"
"จะวันไหนก็จะเจอกัน จนกว่ามึงจะเกลียดแล้วไล่กูไปนั่นแหละ" ผมไม่รู้หรอกว่ามันถามผมหรือถามเจนอะไรนั่น แต่มันพูดกับผม ผมก็จะถือว่ามันถามผม ถึงผมจะรู้ว่ามันคงจะจำอะไรไม่ได้เลยตอนที่ตื่นมา แต่ผมก็ยังอยากจะบอกมันว่า
"พี่ชอบเตอร์นะ"
"..." มันนิ่งใส่ผม แน่นอนครับ หลับไปแล้วไอ้สัด เมื่อกี้ยังคุยกับกูอยู่เลย
"งั้นคีย์การ์ดนี่กูขอยืมนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะเสิร์ฟเบร้กกกฟาสสสให้นะคนดี" ไอ้นี่ปกติกวนตีนๆ มันก็น่ารักน่าถีบดี แต่พอหลับไปแล้วผมต้องบอกเลยว่า แม่งน่ารักฉิบหายขึ้นไปอีก นี่กูหลงมึงแล้วเหรอวะไอ้เตอร์
"ฝันดีนะ ฝันถึงกันบ้างล่ะ" ผมก้มลงไปหอมแก้มมันเบาๆ ทีนึง เบาจริงๆ ครับ กลัวมันรู้ตัวแล้วลุกมาโดดถีบ หอมนี้ถือว่ากูคิดเป็นค่าแบกมึงมาส่งแล้วกันนะไอ้เตอร์