-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
••
(https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/236x/f1/6a/6c/f16a6c763d8a0291bf4568e43de82dd8.jpg)
* เป็นเรื่องธรรมดาๆ ของคนธรรมดา ที่มีตังค์ไปเรียนอเมริกา
แล้วบังเอิญคลาสเมทเป็นดารา
...แค่นั้นเอง
(https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/originals/dd/c8/f3/ddc8f3d8467491fa8a12885b26cb80a5.gif)
type : romantic
17+3
ขอบคุณภาพจากpinterest
-
#HollywoodBoyfriend
(https://pbs.twimg.com/media/CvU_zBqUEAABiVL.jpg)
•Intro•
You didn't look real to me at first. I never saw so many colors on one girl before... But you looked like you belonged out there, all right. You and all your colors.
_P.S. I love you_
วรรณกรรมอังกฤษ ใช่ว่าคนที่เรียนจะต้องรู้เนื้อหาเรื่องราวของวรรณกรรมนั้นๆเพียงอย่างเดียว แต่ผู้เรียนจะได้เรียนวิธีวิเคราะห์ ตีความ และองค์ประกอบทั้งหมดของความเป็นวรรณกรรมนั้นๆ
ดังนั้น..เพชรไพลิน เสรีดีพาที
ลูกชายเพียงคนเดียวของตระกูลที่ผลิตอาหารแช่แข็งมาตั้งแต่บรรพบุรุษ ลูกชายคนเดียวที่ไม่สนใจกิจการของครอบครัว ลูกชายผู้มีความหลงใหลในภาษาอังกฤษจนพ่อแม่ต้องจำใจปล่อยให้มาเผชิญกับความเจริญของ....สหรัฐอเมริกา
แสงแดดลอดร่องผ้าม่านสว่างวิบวับ ยิ่งน่ารำคาญเมื่อนกพิราบข้างนอกนั่นส่งเสียงร้องอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
เพชรไพลินหยีตาพร้อมหันหน้าไปทางอื่น แต่กระนั้นเสียงนกร้องระงมก็ทำให้เขานอนต่อไปไม่ได้อยู่ดี
"เฮ่! ยูจะไม่ตื่นก็ไม่เป็นไร แต่กรุณาลุกมาหาอะไรกินด้วย ไอไปล่ะ"
เสียงรูมเมทดังฟุ้งๆข้างหู เจ้าเอ็ดเวิร์ดจอมตื่นเช้าเพราะมันบ้าจ็อกกิ้งกวนใจเขาตามเคย ถึงอย่างนั้นเพชรไพลินก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะถ้อยคำเป็นห่วงที่เจ้านั่นพูด เจอรูมเมทดีก็ดีไป ถ้าเจอรูมเมทอย่างไอ้แมทห้องข้างๆ เขาขอตายดีกว่า ทั้งอัพยา บ้าเซ็กส์ นี่ก็ว่าจะไปแจ้งทางมหาลัย แต่เอ็ดเวิร์ดห้ามไว้ทุกที
Rrrrrrr
คนขี้เซาพรูลมหายใจด้วยความเซ็ง เขาเกลียดการคุยโทรศัพท์สุดๆ ไม่รู้ทำไม
"ครับแม่"
กรอกเสียงที่คิดว่าง่วงสุดๆไป แม่เขาจะได้รีบวาง
("เพิ่งตื่นเหรอ ที่นู่นกี่โมงแล้วล่ะ?")
"ไม่รู้สิ ตีห้ามั้ง แค่นี้นะแม่"
เพชรไพลินก็อย่างนี้ ถ้าง่วงแล้วโดนกวนจะอารมณ์เสียตลอด เขาตอบไปมั่วๆ จบท้ายด้วยการไล่แบบตรงๆ
("เดี๋ยวสิ จะรีบไปไหนนะลูกคนนี้ เมื่อไหร่จะได้เรียนล่ะ")
"เปิดเทอมมะรืน แค่นี้นะครับ"
กดวางโดยไม่สนใจ
แม่เขาชินกับลูกเรื่องโทรศัพท์แล้วหละ ดังนั้นเพชรไพลินเด็กเอาแต่ใจจึงไม่เคยถูกว่าเรื่องนี้เลยสักครั้ง
เมื่อถูกกวนแบบนี้ เขาจึงจำยอมตื่นลุกมาอาบน้ำแต่งตัว ใส่เสื้อยืดเก่าๆสวมทับด้วยสเวตเตอร์สีเขียวขี้ม้าตัวโปรด ส่วนกางเกงก็ขาสั้นผู้ชายทั่วไป หากแต่มันเป็นสีแดง!
เพชรไพลินจ้องผู้ชายตัวสูงร้อยเจ็ดสิบ (ห้ามบอกว่าเตี้ย แค่สูงน้อยกว่าคนอเมริกัน) ผิวขาวเหลืองไม่มีอะไรโดดเด่น ไหนจะหน้าตาเอเชียแท้ๆ แต่เพื่อนเขาไม่ทักหรอกนะว่าเป็นคนจีน ก็เพราะตาสองชั้นของเขา คมสวยอย่างกับกรีดอายไลเนอร์ ...นี่เขาควรสาธยายด้วยความภาคภูมิใจไหมเนี่ย!
เอาเป็นว่าเขาคือหนุ่มน้อยเด็กเนิร์ดธรรมดาๆที่อยากมาเรียนต่างประเทศเพราะแม่มีเงินเท่านั้นแหละ
เพชรไพลินดูจะภูมิใจกับชุดหลากสีของตัวเองมาก ก็ตั้งแต่เขาดูหนังเรื่องP.S.I love you แล้วพระเอกเขียนจดหมายบอกความในใจว่าเขาไม่เคยเห็นผู้หญิงสีเยอะขนาดนี้มาก่อนในชีวิต หรืออะไรพรรค์นั้น เพชรไพลินประทับใจและคิดว่าหากมีผู้ชายเขียนจดหมายถึงเขา แล้วพูดถึงเขาด้วยความเอ็นดูแบบนี้ เขาคงมีความสุขล้นอก
อันดับแรกจึงแต่งตัวหลากสีแบบนางเอก จากนั้นจึงรอดูปฏิกิริยาผู้ชมทีหลัง
"ยัยเพี้ยน แกเคยเห็นอเล็กซานเดอร์ วิลสันหรือยัง"
"ที่จะเรียนคณะเดียวกับเราน่ะเหรอ?"
"นั่นแหละ หล่อมากกกกก ตาสวยมากๆ"
ตาสวยเหรอ...ก็งั้นๆนะ เขาตาสวยกว่าอีก
เพชรไพลินยอมไม่ได้เชียวถ้าใครจะตาสวยกว่าเขา เป็นความต๊องเล็กๆที่ไม่มีใครรู้ สาวผมบลอนด์สองคนนี่ก็เหมือนกัน นินทาเสียงดัง ไม่เกรงใจคนในร้านเลยสักนิด
"นี่ๆ เห็นหนุ่มหลังแกป่ะ ตาสวยคมมาก ชาร์มมิ่งมากๆ"
เดี๋ยวนะ...หนุ่มข้างหลังที่กำลังจิบลาเต้หรือเปล่า?
"หนุ่มเอเชียนี่น่ะเหรอ อยู่หอเดียวกับกิ๊กเก่าแกไม่รู้รึไง เห็นจนเบื่อ แล้วอย่าหวังเลย เกย์จ้ะ!"
"ว้อททท นี่ฉันเล็งอยู่นะยะ!"
หนุ่มเอเชีย ตาสวย นั่งข้างหลัง....ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใคร หนึ่งเดียวคือเพชรไพลินคนนี้นั่นแหละ!
เขาถอนหายใจเซ็งๆที่โดนนินทาระยะเผาขน ลุกขึ้นจ่ายเงิน ไม่ลืมถือแก้วลาเต้ติดมือมาด้วย
วันนี้แดดแรงเป็นพิเศษ เขานั่งแช่ในร้านนานเกินไปเพราะติดใจฮันนี่โทส สายมากแล้วและเพชรไพลินไม่รู้ว่าตนควรทำอะไรต่อ
หนังสือก็อ่านมาล่วงหน้าแล้ว
ติดต่อเอกสารก็เรียบร้อยแล้ว
เพื่อนก็พอมีให้พึ่งพายามลำบากได้
โอเค ลิสต์ถูกขีดฆ่าหมด
......เคว้งคว้าง.....
เขาดูดลาเต้จนหยดสุดท้ายแล้วทิ้งถังขยะ ยกมือบังแดด ก่อนวิ่งข้ามถนนสวนกับกลุ่มผู้ชายถือกล้องตัวใหญ่
...ช่างภาพล่ะมั้ง ว่าแต่มีงานอะไรในมหาลัยเรา
เพชรไพลินคิด โดยไม่รู้ตัวเลยว่าสีสันบนตัวนั้นเตะตาคนๆหนึ่ง ณ อีกฝั่งถนนมากแค่ไหน
...........
-เป็นแนวใสๆ ไม่หน่วงเลย แต่งเสร็จแล้วด้วยค่ะ
ขอให้สนุกกับการอ่านนะคะ หากผิดพลาดประการใดก็ขออภัยมา ณ ที่นี้
ภาพจาก pinterest
-
:katai2-1:
น่าสนใจมากๆ ใสใสจริงนะ(กลัวโดนหลอก)
เดี๋ยวสำรวจกางเกงตัวเองก่อน
:L2: :pig4:
-
:impress3: :impress3:
ชื่อตัวเอกเพราะอะ
น่าติดตาม รอคะๆ
-
#HollywoodBoyfriend
@1 first sight
(https://scontent.fbkk1-2.fna.fbcdn.net/v/t1.0-0/s526x395/14908314_338335069857946_7359922476761834749_n.jpg?oh=ecc1a8bbd77af8eba346a5f6e926db9e&oe=5895AD93)
I’ve fallen in love. I’m an ordinary woman. I didn’t think such violent things could happen to ordinary people.”
—Laura, Brief Encounter
เพชรไพลินพยายามตื่นเช้าให้มากกว่าทุกวัน เพื่อจะได้ที่นั่งข้างหน้า ส่วนเรื่องห้องเรียนวิชาที่เลือกไว้ ก็สืบสำรวจมาหมดแล้วเพราะความว่าง
อันที่จริงเขาอยากไปเที่ยวที่ไกลๆ หรือแลนด์มาร์คดังๆ พออัปเดตข่าวให้คนอื่นรู้บ้างว่าตนอยู่อเมริกานะ อิจฉากันล่ะสิ แต่ความขี้เกียจก็มีมากเกินไป จึงทำได้เพียงแค่รอวันเปิดเทอมเพื่อเจอเพื่อนใหม่เท่านั้น
อากาศตอนเช้าตรู่เย็นสบาย มีหมอกลงจางๆ แต่หนุ่มไทยยังไม่ชินมากนัก จึงรู้สึกคัดจมูก เขาถูปลายจมูกไปมาจนขึ้นสีแดงระเรื่อ ผมซอยสั้นเปิดคอเหมือนทรงผู้ชายทั่วไปทำให้ลำคอขนลุกด้วยความหนาว
วันนี้มีแค่สเวตเตอร์บางๆด้วยสิ ลืมไปสนิทว่าในห้องเรียนมีแอร์
ท่าทางต้องคัดจมูกไปทั้งวันแน่
"เอานี่ไปสิ"
เสียงทุ้มพูดเร็วจากทางซ้ายทำให้เพชรไพลินหันไปมอง ทว่าแสงแดดกลับส่องจากด้านนั้นพอดี เขาจึงรีบหันหลบแล้วรับผ้าพันคอสีดำมาจากมืออีกฝ่าย
"ขอบคุณครับ...อ่าว"
เพชรไพลินเบ้ปาก
คนอเมริกันนี่ยังไง ไม่อยากได้ยินคำขอบคุณเหรอ หรือถ้าจะจีบก็ช่วยเขียนเบอร์ไว้ในผ้าด้วยสิ
ดูซิ เขาคลี่ผ้ามองจนทั่วแล้วยังไม่เจอแม้แต่รอยด้ายหลุด
เห็นหลังสูงๆอยู่ไกลๆบวกกับเสียงทุ้มไพเราะนั่น ก็พอจะเดาได้ว่าหน้าตาคงดีมากทีเดียว แถมยังมีน้ำใจช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์
...ถ้าได้เจออีกครั้งคงดี
....................
เพชรไพลินเลือกเรียนคอร์สที่ผู้เรียนสามารถจัดตารางเองได้ เลือกวิชาที่สนใจเองได้อิสระ ดังนั้นถ้าไม่ใช่คนมีงานมีการทำ ก็คงจะใส่จำนวนวิชาโดยที่ไม่ต้องกังวลเรื่องวันทำงานมากนัก และไม่กังวลว่าควรจะจบแค่สี่ปี
สำหรับตัวเขาเอง จึงเลือกเรียนวันละวิชาสี่วันรวด มีแค่ตอนเช้า จะจบภายในกี่ปีไม่รู้ เขายังไม่ได้คำนวณหน่วยกิต แค่ลงไปเผื่อครั่นเนื้อครั่นตัวอยากหางานทำ จะได้ทำงานอย่างสะดวก
"เฮ่! สเวตเตอร์สีเขียวนั่นน่ะ"
ตาปรือปรอยลืมขึ้นเสียโต เพชรไพลินขยี้ตายุกยิกให้ภาพชัดเจน
"ครับ!"
"ออกมาพูดวรรณกรรมเรื่องนี้หน่อย แค่สรุปพอ"
"เอ่อ...แต่ผมยังไม่เคยอ่าน"
หนุ่มไทยเหงื่อแตกพลั่ก วรรณกรรมเล่มนี้มันถูกบรรจุอยู่ในรายชื่อหนังสือที่ต้องซื้อด้วยเหรอ?!
เขาสะเพร่าเองหรือเปล่า
ในหัวตอนนี้มีแต่ความหายนะ
ถ้าพลาดครั้งนี้ เขาต้องเรียนอย่างอับอายไปตลอดทั้งเทอมแน่
"ลงมาก่อนสิ ลองเดาดูว่าเนื้อเรื่องจะเป็นยังไง จากแค่คำโปรยด้านหลัง"
"อ่า..ครับ"
เขาปฏิเสธได้ด้วยเหรอ?
ไม่แน่ใจนัก เพราะตอนเรียนไทย เขาก็ไม่เคยปฏิเสธอาจารย์เสียด้วย แทบจะเรียกว่าถ้าทำมันจริง ก็จะรู้สึกผิดบาปไปตลอดชีวิต
ร่างโปร่งสมส่วนเดินลงมาจากที่นั่งแบบสโลป สเวตเตอร์สีเขียวแก่ ตัดเสื้อสีชมพู เรียกเสียงหัวเราะคิกคักจากเพื่อนร่วมคลาส
เพชรไพลินยิ้มแหยให้ แม่สอนว่าจะถูกจะแพงต้องยิ้มไว้ก่อน อย่างไรเสีย คนเราย่อมใจอ่อนไปสัก10เปอร์เซนต์
อาจารย์ท่าทางดุตรงหน้าเป็นผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ ผมเริ่มบาง ใส่แว่นกรอบเล็กแทบจะเป็นเส้นตรง
หนุ่มไทยไม่กลัวอาจารย์ประเภทนี้ เพราะสุดท้ายก็จะแพ้รอยยิ้มเขาทุกที
"คุณพูดให้เพื่อนฟังนะ เดี๋ยวผมมา"
ใบหน้ากลมของอาจารย์มีแววบิดเบี้ยวหากแต่พยายามกลั้น
เพชรไพลินเม้มปาก พยายามไม่ขำตามสิ่งที่ตนกำลังคิดอยู่
"ยูไม่ต้องพูดให้พวกเราฟังก็ได้"
หนุ่มหน้าสุดตะโกนบอกเมื่ออาจารย์คล้อยหลังไป จังหวะนั้นเองจึงทำให้เขาตกตะลึงกับภาพนักศึกษานับร้อยตรงหน้า ทุกคนต่างจับจ้องมายังเขา...
ใจดวงน้อยเต้นตุบ หน้าซีด ชักอยากสายตาสั้นขึ้นมา จะได้ไม่ต้องเห็นสีหน้าทุกคนอย่างนี้
ดวงตาคมไล่มองไปถึงที่นั่งริมสุดอันว่างเปล่า เป็นที่ๆเขาเพิ่งลุกมาเมื่อครู่ หากแต่ตอนนี้....
ดาราหนังอินดี้หน้าหยก รอยยิ้มทรงเสน่ห์
อเล็กซานเดอร์ วิลสัน กำลังนั่งที่ของเขาอยู่!!
'หล่อโคตรๆ!!!!'
เพชรไพลินอยากกรีดร้องเป็นภาษาต่างดาว
ดวงตาสีเขียวเหลือบฟ้ามองตรงมาที่เขา
นี่หน้าเรามันไหมนะ ผมเสียทรงหรือเปล่า
เขายืนกระวนกระวายเป็นเจ้าไม่มีศาลไปแล้ว
"เฮ่ยูว! ไอเคยอ่านแล้ว เดี๋ยวสรุปให้ฟังเอามั้ย โอดี้เข้าห้องน้ำนานจะตาย"
ผู้หญิงผิวสีผมฟูทรงเก๋ดีดนิ้วเปาะปลุกเขาให้ตื่นจากความบ้าดารา
วันนั้นเพชรไพลินจึงได้เพื่อนใหม่คุยเก่งมาหนึ่งคน
...........
แต่ละตอนจะสั้นมาก
ขอบคุณคุณ
Billie
เสพศิลป์
และท่านอื่นๆเจ้าค่ะ
-
วรั้ยยย... ไปเรียนมีคนหล่อๆเป็นนี่ทำบุญด้วยอะไรนะ
-
:L2: :L1: :pig4:
ยังคุมโทนสีเหมือนเดิมนะ เมื่อก่อนดราก้มีแต่ดำขาวคืออย่างดูเป็นผู้ใหญ่
ตอนนี้หรอ สีรุ้งเลยเถอะ 55
-
#HollywoodBoyfriend
@2 smile
(https://scontent.fbkk1-2.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/14962752_338811453143641_4580938227026187949_n.jpg?oh=bf2b3c149ee11d492b373f046113f7b3&oe=589879D7)
"You don't have to understand. You just have to have faith... faith in destiny."
-Sara, Serendipity
แซลลี่คือชื่อของสาวผิวสีพูดรัวเร็ว แต่น่าแปลกที่เพชรไพลินฟังออกได้ง่ายกว่าสำเนียงอื่น หล่อนชวนหนุ่มไทยไปหอสมุดเพื่อแนะนำวรรณกรรมที่ควรอ่าน ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมเธอถึงรู้เยอะ แซลลี่บอกเสร็จสรรพว่าพี่ชายจอมเฮี้ยบก็เคยเรียนกับโอดี้
ตลอดเวลาหลายชั่วโมงที่คุยกัน เหมือนกับว่าเขารู้เรื่องของสาวมั่นมาตลอดชีวิต เธอพูดเก่งมาก แถมยังชวนเขาคุยตลอด แทบไม่ให้เสียเปรียบกันเลย
เพชรไพลินแอบนับจำนวนครั้งที่เธอกินน้ำ ปรากฏว่ามันถี่มาก คือ5นาที ต่อการจิบน้ำ 1ครั้งเลยทีเดียว
"เห็นอเล็กซานเดอร์ วิลสันแสนหยิ่งนั่นมั้ย"
เห็นสิ เขาต้องยืนกดดันให้พ่อดาราส่งกระเป๋ามาให้ เพื่อไปหาที่นั่งที่อื่น นึกถึงแล้วขัดใจชะมัด
ไม่คิดว่าหน้าตาหล่อเหลาแบบนั้นจะกวนตีน
ความประทับใจแรกพบลดจาก100 เหลือ99 แล้วล่ะ
ตอนนี้ภาวนาไม่ให้วิลสันเหยียดเกย์ หรือเหยียดเอเชียก็พอ ไม่อย่างนั้นเขาคงเสียใจแย่ เพราะคงเอาไปอวดเพื่อนที่ไทยไม่ได้ว่ามีดาราเรียนคลาสเดียวกัน
"ทำไมถึงอวยมากก็ไม่รู้ วันๆเคยยิ้มบ้างมั้ย"
แซลลี่บ่นต่อ
"เขาอาจเหนื่อยมั้ง"
"เหนื่อยเพราะเยทั้งวันทั้งคืนน่ะซี่ ได้สาวทั้งมหาลัยแล้วมั้ง...ยกเว้นไอนะ"
"ไม่ทำงานหรือไง"
"ทำล่ะมั้ง ไม่รู้สิ แต่ก็เห็นเดินร่อนแถวนี้มาก่อนเปิดเทอมแล้วนะ เจ้าตัวอยู่อพาร์ตเมนต์นั้นน่ะ....อะไรน้า ..สีเขียวๆ"
"กรีน พาเลซเหรอ"
"ใช่ๆ! รวยเนอะ"
"ว้าว"
ตึกนั้นกินพื้นที่ริมถนนไปเกือบกิโล การตกแต่งหรูหราอย่างที่คนธรรมดาเดินผ่านต้องผื่นขึ้น มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน ทั้งฟิตเนส สระว่ายน้ำ ร้านค้าแบรนด์ดัง
มองมาที่หอพักมหาลัยเขาสิ ทรุดโทรมและเป็นแหล่งมั่วสุมทั้งนั้น
"เย็นนี้ยูจะไปกินข้าวที่ไหน ไอไปด้วยสิ"
"ยังไม่รู้ อาจจะไชน่าทาวน์"
เพชรไพลินยังไม่เคยไปหรอก เขารอชวนเพื่อนที่รู้เส้นทางไปด้วยนี่แหละ
"ดีเลย งั้นเดี๋ยวไอจะชวนเพื่อนๆไปด้วยนะ ไปหลายคนสนุกดี"
"โอเค ขอเบอร์หน่อยสิ"
"อุ๊ย...ขอได้แต่อย่าจีบล่ะ ไอไม่ชอบเริ่มจากเพื่อน คิคิ"
เพชรไพลินอมยิ้ม ขืนจีบได้จริง มีหวังในอนาคตเขาต้องพิการทางหูแน่
"ยูต่างหากที่ต้องพาเพื่อนหล่อๆมาด้วย"
เขาเล่นกลับ คิดว่าเปิดเผยตัวตนไปเลยดีกว่า จะได้ไม่ต้องมาอึกอักกันทีหลัง อีกอย่างผู้หญิงส่วนใหญ่ก็ไม่รังเกียจเพศอย่างเขาอยู่แล้ว
"แหมจ้า งั้นเย็นนี้เจอกันนะ"
...............
เพชรไพลินตื่นขึ้นมาในตอนเย็น ท้องฟ้าของที่นี่ยังสว่างโล่ง เขาขยี้ตาคมแรงหลายทีจนน้ำตาคลอ
"ว้าว"
เมื่อรู้ตัวว่ามีอีกคนอยู่ในห้อง ก็รีบดึงผ้าห่มขึ้นปิดถึงคอ เขาเผลอนอนถอดเสื้อกับใส่กางเกงขาสั้นจุ๊ดจู๋ แล้วยังนอนดิ้นถีบผ้าห่มร่นไปอยู่ตรงปลายเท้าอีก
ป่านนี้เอ็ดเวิร์ดคงเห็นทุกส่วนแล้วล่ะมั้ง
"ยูเซ็กซี่เป็นบ้า ยิ่งตอนตื่นเมื่อกี๊นะ...ว้าว! เหมือนเทวดาตัวน้อยๆเลยล่ะ"
"อ..เอ่อ"
"โธ่ๆ ไม่ต้องอายๆ ไอชอบผู้หญิงน่า แต่ยูก็มีเสน่ห์มากจริงๆ อย่าเผลอไปทำอย่างนี้บ่อยนะ ใช่ว่าอเมริกันทุกคนจะใจดี"
เอ็ดเวิร์ดหมุนลูกบาสพลางแนะนำเรื่องการระวังตัว
คนหมั่นไส้พวกเอเชียแถวนี้ก็มีเยอะ จึงต้องอย่าหงอ ทำตัวแกร่งเข้าไว้
และอย่ายิ้มให้ใครสุ่มสี่สุ่มห้า
"ขอบใจนะเอ็ด เอ้อ! กินอะไรมาหรือยัง ไปไชน่าทาวน์กันมั้ย"
"ไปสิ กำลังหิวพอดี"
เพชรไพลินโทรนัดแซลลี่ให้ไปเจอกันที่ประตูมหาลัย พอรู้ว่าเขาพกเพื่อนไปด้วยก็ดีใจใหญ่
เจ้าเอ็ดก็ไม่ได้หน้าตาขี้ริ้วอะไร สงสัยเขาจะได้เป็นพ่อสื่อเสียล่ะมั้ง
"ไฮ~"
แซลลี่ทักคนข้างเพชรไพลินโดยที่เขายังไม่ทันแนะนำตัวด้วยซ้ำ หญิงสาวช่างจ้อยิ้มหวานหยดย้อย ดวงตาเปลี่ยนไปจากตอนอยู่กับเพื่อนลิบลับ
"แซลลี่ นี่เอ็ดเวิร์ด เอ็ด นี่แซลลี่ เพื่อนในคลาส"
"ยินดีที่ได้รู้จักนะ อ้ะนี่ เคนกับฟลอร่า พวกแก นี่เพชร"
"ชื่อน่ารัก เพท...สัตว์เลี้ยงตัวน้อยๆ เข้ากับชื่อดีนะ"
"อย่าเสียมารยาทสิเคน!"
ฟลอร่าตีต้นแขนเพื่อน
"ไม่เป็นไรๆ"
เพชรรู้ว่าแซลลี่ชวนเคนมาเอาใจเขา แต่ท่าทางเคนคงไม่ถูกใจหนุ่มไทยหน้าจืดแล้วล่ะ ดูจากภายนอกและลักษณะการพูดจาก็คนละสไตล์กันแล้ว
เขาไม่ชอบการปรับจูนเข้าหาอีกฝ่าย ไม่ว่าคนนั้นจะเป็นเพื่อน หรือเป็นคนรัก
ใช่ เขาหยิ่ง...
เพชรไพลินคิดว่ามันต้องมีสักวันแหละที่จะเจอคนแบบนั้น
....คนที่ไม่จำเป็นต้องทำอะไร ก็รู้สึกเข้ากันได้ดี
"นี่ทุกคน เดี๋ยวเพื่อนไอจะมาสมทบอีกสองคนนะ ให้ไปรอที่ไชนาทาวน์แล้ว"
ฟลอร่าบอกขณะที่พวกเขาอยู่ในรถบัส
.
.
.
เสียงคนจีนที่ไหนๆก็คงเหมือนกันหมด
แต่ความโล้งเล้งนี่แหละที่เป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งให้ค้นหา
เพชรไพลินนึกถึงที่บ้าน พ่อมีเชื้อสายจีน ส่วนแม่ก็ลูกเสี้ยวของเสี้ยวอีกที เขาจึงชอบอาหารจีนผสมไทยแบบมั่วๆ แล้วพี่ชายที่บ้าคลั่งน้องตัวเองก็มักทำให้กินเป็นประจำ
"เพชร....เพชร!"
"ห..ห้ะ?"
"ยิ้มอะไรเพชร เรียกตั้งนาน"
แซลลี่ดีดนิ้วเปาะ
"อ่า...นึกถึงที่บ้านน่ะ"
"ก็นึกว่าอะไร.....ไอคิดว่ายูตกตะลึงในความหล่อของนายหยิ่งซะอีก"
ประโยคหลัง แซลลี่กระซิบข้างหู สายตาไม่เป็นมิตรและดูเซ็งๆ
เพชรไพลินจึงมองไปยังกลุ่มเพื่อนที่มาด้วยกัน
เฮ้ย!
เขาตาโตเป็นไข่ห่าน
ห่างไปห้าเมตร มีดาราฮอลลีวูดที่กำลังเป็นที่จับตามองยืนอยู่กับสาวสวย
แววตาแห่งหวังหม่นลง
ใครๆก็อยากกินดารา เขาไม่ผิดถ้าจะเก็บเอาไปฝันหวานบ้าง นายคะแนนลดเหลือ95 แล้วนะอเล็กซ์
"บอกแล้วว่าตานี่ฟันหญิงไม่เลือก เอลเลนเป็นเพื่อนฟลอร่าน่ะ นายอเล็กซ์เลยติดสอยห้อยตามมาด้วย"
สาวช่างจ้อยังคงนินทาระยะเผาขน ท่าจะแอนตี้ตัวแม่ เพชรไพลินจึงยิ้มขำ
"เดินข้างไอนะ แล้วเอ็ดเวิร์ดก็ขนาบยูอีกที"
"ว้ายพูดอะไรน่ะ ขนาบอะไรกัน"
สีหน้าหญิงสาวเห่อร้อน ช้อนสายตามองเอ็ดเวิร์ด
"ถ้าจะไม่ชอบดาราขนาดนั้น แล้วนักกีฬาแบบไอล่ะสนไหม"
เจ้าเอ็ดมันรู้งานแฮะ
เพชรไพลินปล่อยให้เขาสองคนจีบกันไป ส่วนตัวเองเดินหาของกินเงียบๆ
พวกที่เดินนวยนาดข้างหลังก็ไม่สนใจ ไม่ชอบยุ่งเรื่องคนอื่นเท่าไหร่นัก
แต่อเล็กซ์นั่นก็หยิ่งจริงๆนั่นแหละ
ตอนฟลอร่าแนะนำเขา นายหล่อก็แค่ยิ้มมุมปากนิดเดียว
นิดเดียวจริงๆ
..............……
ชื่อหนังเรื่องข้างต้น คือที่มาของนามสกุลน้องเพชร
-
:L2: :L1: :pig4:
-
ลดคะเเนนน้อยจัง 55555
-
ชอบค่ะรอค่ะ :ling1:
-
(https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/564x/66/c6/bb/66c6bb26e5460a4fc937b55d40f8eaf7.jpg)
#HollywoodBoyfriend
@3 say my name
People call those imperfections, but no, that’s the good stuff.”
—Sean Maguire, Good Will Hunting
เรื่องแอบเพ้อแอบฝันว่าเขาจะเป็นซินเดอเรลล่า ถูกจูบจากเจ้าชายรูปหล่อพ่อรวย มันก็ย่อมมีเป็นพักๆ
เพชรไพลินไม่ปฏิเสธหรอกว่าเขาแอบยิ้มเชิญชวนอีกฝ่ายจนเหงือกแห้ง พยายามเงี่ยหูฟังว่าอเล็กซ์ชอบอะไร คุยด้วยความสบายใจมากไหม ซื้ออะไรมากินบ้าง
ทุกคนก็ย่อมมีความแรดในตัวกันทั้งนั้นแหละ อยู่ที่ว่าจะเปิดเผยมากหรือน้อย
สำหรับเพชรไพลิน...เขาวางตัวเองให้เป็นกลาง เป็นเด็กเนิร์ดที่สามารถคุยเรื่องทะลึ่งได้ ดูหนังได้ทุกแนว และกินได้ทุกอย่าง ดังนั้นชีวิตของเขาจึงดูง่ายๆ เข้าได้กับทุกคน ยกเว้นพวกนิสัยแย่สุดกู่นะ ให้ตายก็ไม่เล่นด้วยหรอก
"แซลลี่น่ารักว่ะ"
เอ็ดเวิร์ดเอ่ยท่ามกลางความเงียบ ตอนนี้คนในหอส่วนใหญ่นอนกันหมดแล้ว ยกเว้นหนุ่มไทยที่นอนอ่านกระทู้ดัง แล้วจู่ๆเจ้าเอ็ดโพล่งขึ้นมา
"อื้ม นิสัยดีด้วยนะ"
เพชรไพลินเชียร์เพื่อน ถึงเพิ่งเจอกันแค่วันเดียว แต่แซลลี่เป็นคนเปิดเผย ไม่มีละอองแห่งความลึกลับจากเธอเลย
"คุยด้วยแล้วสนุกดี"
"ท่าทางคนแถวนี้จะตกหลุมรักเต็มเปา"
เขาล้อ
"แล้วคนแถวนั้นล่ะ หลงเสน่ห์ดาราหรือเปล่า"
"บ...บ้าน่า! มันก็ปกติมะ หล่อขนาดนั้น แต่ถ้าให้คบก็ไม่เอาหรอก ...อีกอย่าง..เขามองเราหรือเปล่าเหอะ"
"พูดแล้วอย่าคืนคำก็แล้วกัน"
ทำไมเอ็ดเวิร์ดจะไม่รู้....ทว่าฝั่งนี้ไม่น่ากังวลเท่าฝั่งนั้น...
เอ็ดเวิร์ดเห็นเพชรไพลินเหล่คนเดียวเสียที่ไหน
เจ้าดาราหนังนั่น...สายตาของมันอย่างกับสัตว์ป่า เหมือนงูเจ้าเล่ห์ที่พร้อมปล่อยพิษร้ายสู่หัวใจหนุ่มไทย
สัญชาตญาณผู้ชายเหมือนกัน ...ทำไมจะดูไม่ออก
อีกไม่นานหรอก...มันต้องมาเกาะแกะรูมเมทแสนเนิร์ดคนนี้แน่
"อย่าลืมที่บอกนะเพชร อย่าไว้ใจผู้ชายหล่อๆเชียว"
"รู้แล้วน่า นายนี่เหมือนพ่อไอเข้าไปทุกที"
เพชรไพลินหัวเราะลั่น นี่หน้าเขาดูซื่อขนาดนั้นเลยหรือไง
"ถ้ารู้ก็จงนอน จะตีสี่แล้วนะ เดี๋ยวก็ลุกไปเรียนไปไหวหรอก"
"จ้า คุณป๋า อีหนูนอนก่อนนะ"
............
เป็นเช้าที่เพชรไพลินเกลียดที่สุด
เพราะเขาง่วงไง!
ให้ตายเถอะไม่น่านอนอ่านเรื่องชาวบ้านเลย ตัวเองเดือดร้อนรึก็ไม่ใช่ ตามเผือกตามวิเคราะห์อยู่นั่นแหละ พอตื่นไม่ไหวก็เพิ่งสำนึกได้ว่าที่ทำมันไปไม่มีประโยชน์
ฮ้าว~~
"หึ..."
เพชรไพลินหันขวับตามเสียงหัวเราะในคอ ที่มั่นใจว่าต้องขำเขาแน่ๆ
"สวัสดียามเช้า"
เสียงทักมาพร้อมใบหน้าหล่อเข้มชนิดที่ว่าตามัวๆของหนุ่มไทยต้องสว่างจ้า
เท่าที่สังเกตเมื่อวาน อเล็กซานเดอร์เป็นคนพูดน้อยกับคนแปลกหน้า แต่พูดมากกับคนสนิท เสียงเจื้อยแจ้วชวนสาวดูสิ่งแปลกตาย่านไชน่าทาวน์ทำให้ดารากลายเป็นคนธรรมดาติดดิน ซึ่งมีเสน่ห์ไปอีกแบบ
เพชรไพลินส่งยิ้มให้คนข้างๆ ทักแค่ "ไฮ" ก็เงียบ
เขาไม่กล้าตีตนเสมอตัวขนาดนั้น ก็แค่แฟนของเพื่อนของเพื่อนอีกที เรียกได้ว่าแทบจะไม่มีความสัมพันธ์ใดๆต่อกันเลย
"เช้านี้อากาศดีนะ"
พ่อดารารูปหล่อพูดขึ้นอีก
"เหมาะกับการถ่ายหนังจริงๆ"
"ขอโทษนะ อาจารย์สอนแล้ว"
เพชรไพลินพูดตัดสัมพันธ์อย่างไร้เยื่อใย
เขาไม่อยากได้ดาราคนนี้มาเป็นเพื่อนตั้งแต่รู้ว่าเจ้าชู้แล้ว เขาชอบคนปกติ ที่ใช้ชีวิตอย่างปกติมากกว่า
เดี๋ยวหมดคาบค่อยขอถ่ายรูปอวดเพื่อนให้มันจบๆไป จะได้ไม่มานั่งเพ้ออีก
.
.
.
.
"เพชร..."
เสียงทุ้มถามขึ้นขณะที่อาจารย์กำลังสั่งงาน
เจ้าของชื่อกลอกตาอย่างเสียไม่ได้
"เพชรแปลว่าอะไร"
"ไดมอนน่ะ(daimond)"
เขาตอบเบาๆ กำลังจดรายละเอียดของรายงาน
"ชื่อน่ารัก มอนดี้"
"อะไร?"
"มาจากไดมอน ไอจะเรียกยูว่า มอนดี้"
คนได้ยินถึงกับขำ พูดเองเออเอง
ชื่ออะไรห่วยเป็นบ้า
"จริงๆแล้วไอมีพี่ชายที่ชื่อเพชรเฉยๆแล้วน่ะ ชื่อจริงของไอคือ เพชรไพลิน"
คงเป็นประโยคที่ยาวที่สุดตั้งแต่คุยกับอเล็กซ์มา
"พี่น้องชื่อเหมือนกันเหรอ?"
"เปล่า ชื่อจริงพี่ชายชื่อเพชร ชื่อเล่นชื่อเป้ ส่วนชื่อเล่นไอคือเพชร ชื่อจริง..เพชรไพลิน"
"โอย ...สรุปก็ชื่อเดียวกันอยู่ดี"
อเล็กซ์ทำหน้างงเต๊ก
"คนละชื่อต่างหาก"
"แต่ไอขอเรียกมอนดี้"
"ไม่เอาอ่ะไม่ชอบ"
เพชรไพลินโวยวาย
"แล้วอีกชื่อล่ะ ไพลินอะไรนั่น"
"อืมม ไพลินเหรอ....น่าจะอะเมทีส แซฟไฟร์ อะไรเทือกนั้นนะ"
พูดไปแล้วก็อาย ถ้าเขาบอกว่าเขาแยกระหว่างไพลิน เพทาย และอัญมณีอื่นๆไม่ออกเลยล่ะ
เพชรไพลินมองว่ามันก็แค่หินสวยๆที่ผู้หญิงชอบ สำหรับเขาแล้วไม่ได้น่าสนใจขนาดนั้น
เรื่องสวยๆงามๆที่เขาสนใจก็มีแต่พวกเสื้อผ้าเท่านั้นเอง อย่างวันนี้เขาใส่โทนพาสเทลทั้งตัว เสื้อเชิ้ตฟ้าอ่อนลายจุดสีขาว กางเกงขายาวชมพูพาสเทล และรองเท้าผ้าใบสีขาว
"อ้ะ!"
จู่ๆคนหล่อก็ดีดนิ้ว ใบหน้าดีใจเหมือนค้นพบแสงแห่งธรรม
"อะไร??"
"ชื่อเอมสิ มาจากอะเมทีส"
"อ่า..."
เขานึกว่าอเล็กซ์หยุดคิดไปแล้ว ที่เงียบไปคือนั่งคิดชื่อให้อยู่เหรอเนี่ย
"สองคนนั่นน่ะ สรุปการบ้านหน่อยซิว่ามีอะไรบ้าง"
"ซวยแล้วไง.."
เป็นอเล็กซ์ที่พูดขึ้นมา ร่างสูงโย่งยืนขึ้นขอพูดคนเดียว อาจารย์ก็อนุญาต
เพชรไพลินส่งยิ้มโชว์รอยบุ๋มที่แก้มแทนคำขอบคุณ
.
.
.
.
"ทำไมถึงลงเรียนวิชานี้"
อเล็กซ์เอ่ยถามตอนอาจารย์ปล่อย เพชรไพลินกำลังยัดสมุดโน้ตใส่กระเป๋าอย่างลวกๆ ด้วยอยากกลับไปนอนเต็มแก่
"เอาไว้ฝึกความมั่นใจน่ะ"
เขาพูดถึงวิชาการแสดงละครเวที
เพชรไพลินเป็นคนขี้อาย ถ้าอยู่ต่อหน้าคนมากๆ สมองจะรวน ทำอะไรไม่ได้ คิดอะไรไม่ออก กลายเป็นผู้อยู่เหนือการควบคุมไปโดยสิ้นเชิง เขาจึงลงวิชานี้เป็นวิชาโท ไม่นึกว่าจะได้เจอกับอเล็กซ์อีกครั้ง
"แซลลี่ไม่ลงด้วยด้วยเหรอ"
"ไม่หรอก แซลลี่ลงแค่วรรณกรรม"
เขาเก็บกระเป๋าเสร็จแล้ว ยกขึ้นสะพาย
"เป็นอะไรมั้ย?"
พ่อดาราถามขึ้นเมื่อเห็นใบหน้าเหยเกอีกฝ่าย ที่กำลังทุบไหล่ตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตาย
"นอนตกหมอนน่ะ เลยเจ็บไหล่นิดหน่อย"
เพชรไพลินตอบก่อนขอตัวเดินออกมา
...ก็ไม่ได้แย่อย่างที่จินตนาการไว้
อย่างน้อยๆอเล็กซานเดอร์ก็ไม่ได้หยิ่งเหมือนที่แซลลี่บอก เจ้าตัวก็เป็นวัยรุ่นทั่วไป อาจจะมีเครียดบ้าง เฮฮาบ้าง ยิ่งต้องทำงานไปด้วยแล้ว คงยิ่งพยายามมากกว่าคนอื่น
จากบทสนทนาที่คุยกันเมื่อครู่ ...เพชรไพลินไม่ได้อคติเพิ่มขึ้น อเล็กซ์เข้าหาเขาในฐานะเพื่อนนี่นะ ..เขาบวกคะแนนให้เป็น98คะแนนแล้วกัน
อ้ะ..! จะว่าไปแล้ว เขาลืมขอถ่ายรูปนี่นา
"อยู่หอเหรอ เดี๋ยวเดินไปส่ง"
วันนี้จะต้องหันขวับอีกกี่ครั้งกัน
ร่างผู้ชายตัวสูงใหญ่เดินขนาบข้างเขา แว่วเสียงหายใจแรงๆ ราวกับว่าอเล็กซ์วิ่งมา
"ไม่เป็นไร ไปพักเถอะ"
เพชรไพลินตอบอย่างเกรงใจ
เริ่มเอะใจแล้วแหละว่าเพื่อนกันต้องไปส่งกันด้วยเหรอ หรือวัฒนธรรมอเมริกันเป็นอย่างนี้
ตอนอยู่ไทยเขาก็ไม่เคยทำอะไรหวานแหววแบบนี้นะ
"วันนี้ไม่มีถ่ายหนัง"
"เมื่อวานก็ไม่มีไม่ใช่ไง"
หนุ่มไทยบ่นพึมพำเป็นภาษาบ้านเกิด
"ภาษาอะไรน่ะ?"
แววตาขี้สงสัยเหมือนหมารอเจ้าของส่งมา เพชรไพลินเป็นพวกบ้าคลั่งหมามากๆด้วยสิ
"ภาษาไทย ไอเป็นคนไทย"
"อืม แปลกดี"
เขาก็ว่างั้น เวลาเพื่อนฝรั่งได้ยินก็จะพูดแนวนี้กันหมด แปลกบ้างล่ะ น่ากลัวบ้างล่ะ
เพชรไพลินเดินไปตามทางเรื่อยๆ หอเขาอยู่ไม่ไกลมาก เดินเอื่อยๆเนือยๆ รู้ตัวอีกทีก็ถึงแล้ว เขาแอบตัดคะแนนให้อเล็กซ์จนเหลือ50คะแนนพอ เหตุเพราะมันแอบแต๊ะอั๋งเขา โอบเอวแน่นตอนรถจักรยานปั่นสวนทางมา
เอาล่ะ....นี่เขาจะเชื่ออะไรในตัวผู้ชายคนนี้ได้บ้างเนี่ย
..........................
....อยากโดนจีบงี้บ้างอ่ะ5555
ขอขอบคุณ คุณบิลลี่ คุณรักซึงรี คุณพนิตานุ่น และทุกท่านค่า
-
คะเเนนลดฮวบเลยจ้า555555
-
ชอบบรรยากาศของเรื่องจังเลยค่ะ มันเรื่อยๆฟุ้งๆมัวๆ(?)
-
ชอบบบบแนวนี้มากกกกกก เพชรเราสาย ฝ เหมือนกันนะ อิอิ
มาต่อน้าาาาาา :katai4:
-
มาให้กำลังใจจ้า
เรื่องสนุกน่ารักๆดี
-
:m20:
สอบตกแน่แก
:L2: :L1: :pig4:
-
นั่งรอดูคะแนนติดลบ :)
-
เพชรแรดเงียบดีอ่ะ ชอบแบบนี้ 5555 :laugh:
-
#HollywoodBoyfriend
@4 call me
(https://pbs.twimg.com/media/CxDx5CjUsAAUHBy.jpg)
"When you realize you want to spend the rest of your life with somebody, you want the rest of your life to start as soon as possible."
- Harry, When Harry Met Sally
"เอมมี่~ วันนี้มาช้านะ"
แซลลี่ตบไหล่เพื่อนสุดน่ารักเมื่อเขานั่งลง
"อย่าเรียกแบบนั้นได้ไหมเนี่ย แหววเป็นบ้า"
เพชรไพลินทำหน้าหงิกพลางหยิบสมุดโน้ตขึ้นมาเปิดหน้าว่างล่าสุด
เห็นแล้วก็ขำ หน้าก่อนนั้นมีแต่ภาพการ์ตูน เหมือนกับว่าเขาไม่ได้เรียนเลย มัวแต่คุยกับพ่อดาราจอมป่วนนั่น
ตั้งแต่ถูกอเล็กซ์ตั้งชื่อให้ เจ้านั่นก็คอยตามติดเขาทุกวัน นั่งเรียนด้วยกัน จับคู่กันตลอด แต่ส่วนใหญ่เขาจะไม่ได้คุยมากหรอกเพราะตั้งใจเรียน สุดหล่อเลยขอเบอร์ ขออีเมล ขอหนทางติดต่อสารพัดสิ่ง จึงปฏิเสธไม่ได้ว่าช่วงนี้เขาคุยกับอเล็กซ์บ่อยที่สุด
อเล็กซ์เป็นคนหลายบุคลิค ทั้งติสต์แตก เจ้าชู้ เงียบขรึม หากแต่กับบางคนก็เฟรนด์ลี่
เพชรไพลินคงจัดอยู่ในกลุ่ม 'บุคคลที่ข้าพเจ้าคุยด้วยแล้วจะไม่เอาไปโพนทะนา' ล่ะมั้ง
"วันนี้เจ้านั่นคงไม่มาอีกวัน"
สาวผิวสีเอ่ยลอยๆ
"เห็นว่าถ่ายหนังฟอร์มใหญ่อยู่ ต้องบินไปออสเตรเลีย"
"รู้เยอะจังน้า~"
แซลลี่ทำหน้านาล้อเลียน
พลาดแล้ว! เพชรไพลินรู้สึกว่าแก้มตัวเองร้อนเอ่อ เขาตีแขนเพื่อนไปทีเพื่อบอกให้หยุด
"มันก็เล่าแค่เรื่องหนังแหละน่า ขี้อวดจะตาย เรื่องส่วนตัวอื่นๆ ไอก็ไม่รู้หรอก"
"อเล็กซ์เนี่ยนะขี้อวด? นี่! ถึงไอจะไม่ชอบขี้หน้าเจ้านั่น แต่ไอก็เห็นและรู้จักมาก่อนยูนะ"
"แล้วไงเล่า เรียนเถอะ อาจารย์มาแล้ว"
หนุ่มไทยปัดมือพัลวัน เขากำลังเขินจนอยากมุดดินหนีแล้วเนี่ย
ทำไมแซลลี่ต้องไล่ต้อนเขาด้วยนะ
"เจ้านั่นเหมาะเป็นเพื่อนมากที่สุด"
เขาเชื่อว่าถ้าแซลลี่เอ่ยปากห้ามได้ก็คงทำไปแล้ว
ที่พูดอ้อมๆก็เพื่อรักษาน้ำใจกัน
เพชรไพลินอาจจะปลื้มความหล่อและความกวนตีนของอเล็กซ์ก็จริง แต่ใช่ว่าเขาจะอยากได้เป็นแฟนเสียหน่อย จึงบอกย้ำเพื่อนสาวไม่ให้กังวลเรื่องนี้ อเล็กซ์มีแฟนแล้ว เขาไม่สนหรอก
..........
Rrrrrrrrrrrr
นิยายของเช็คสเปียร์ เป็นสิ่งที่เพชรไพลินกระอักกระอ่วนเกินกว่าจะชอบ เขาเรียกมันว่าความสัมพันธ์แบบทั้งรักทั้งเกลียด
รักความสนุกของมัน แต่เกลียดภาษาที่ใช้คำเก่าๆ
แม้แต่ภาษาบ้านเกิดยังไม่รู้ละเอียดเลย แล้วนับประสาอะไรกับภาษาที่สอง เพชรไพลินจึงหัวปั่นกับงานเขียนวิเคราะห์เป็นหน้า ที่เพิ่งเริ่มไปได้แค่สามบรรทัด
Rrrrrrrrrrrrr
"ไม่รับหรือไง?"
เอ็ดเวิร์ดผงกหัวขึ้นมาบ่น
เขาลืมไปว่ารูมเมทหลับอยู่
"เบอร์แปลกน่ะ ไม่กล้ารับ"
Rrrrrrrr Rrrrrrr
"เดี๋ยวรับเอง .... Hello ..อ่า ใช่ โอเค"
รูมเมทตัวใหญ่ยื่นมือถือให้เพชรไพลินแล้วกลับไปนอนต่อ
เจ้าของมือถือรับมาคุยต่ออย่างงงๆ
"ฮัลโหล"
[ฮัลโหลสำเนียงไทยๆ ...น่ารักดี]
ถึงเสียงอีกฟากจะเป็นเสียงเบาๆคลอกับเสียงลมพัดหวีดหวิว ทว่าเพชรไพลินกลับได้ยินเสียงพ่อดาราสุดหล่อชัดเจน
"ล้อกันเหรออเล็กซ์"
หนุ่มไทยแอบเห็นนะว่าหัวรูมเมทกระตุกตอนเขาเอ่ยชื่อต้องห้ามขึ้นมา
ทำไมต้องทำเหมือนเขาเป็นลูกแหง่ด้วยนะ
[เป็นไงบ้าง การบ้านเยอะมั้ย]
"เยอะสิ ถ้านายกลับมาคงโดนกองงานทำตาย"
[อยู่นี่ก็จะตายแล้วเหมือนกัน]
"โอดครวญอยู่ได้ ก็เลือกเองไม่ใช่หรือไง อีกหน่อยพอดังแล้วงานจะเยอะกว่านี้อีก"
[เยอะน่ะไม่เป็นไรหรอก แค่ขอให้เห็นหน้าเอมทุกวันก็พอ]
"พอเหอะน่า! พูดอะไรเล่า!"
[คิก...น้องเอมเขินเหรอครับ]
"พอแล้ว จะทำงาน"
เพชรไพลินตบแก้มตัวเอง เขินจนตัวบิด น่าอายรูมเมทชะมัด
[เดี๋ยวสิๆ ...เอม..รู้ยัง?]
"รู้อะไร.."
เพชรไพลินทำเสียงกระซิบ ราวกับว่าเอ็ดเวิร์ดจะได้ยินเรื่องที่อเล็กซ์จะบอก
[นึกว่าแซลลี่จะบอกแล้วซะอีก ไอเลิกกับเอลเลนแล้วนะ]
เพชรไพลินใจเต้นแรงเมื่อได้ยิน
ไม่อยากให้อเล็กซ์พูดต่ออีกแล้ว ในเมื่อเขาจำกัดอเล็กซ์ให้เป็นแค่เพื่อน
"อืมเหรอ เสียใจด้วยนะ"
[ไม่เป็นไร ก็ไอ..มีคนที่ถูกใจแล้ว]
"เจ้าชู้ว่ะ"
[กับคนนี้ไม่ใช่รักฉาบฉวยนะ...จริงจังมาก]
"ด..ดีเลย"
[พรุ่งนี้ไอจะกลับแล้ว ไว้เจอกันนะ อยากพาไปร้านลึกลับในไชน่าทาวน์]
"ร้านอะไร น่ากลัวหรือเปล่า"
[เดี๋ยวก็รู้น่า ไม่น่ากลัวหรอก]
"อื้ม bye"
[....รอไอนะ]
เพชรไพลินวางสาย ยิ้มไม่หุบ
คำว่า 'รอ' ของอเล็กซานเดอร์ วิลสัน หมายถึงให้รออะไรกัน
รอเจ้าตัว หรือรอบางสิ่งที่เป็นนามธรรม..จับต้องไม่ได้ ทว่ารับรู้ด้วย ..'หัวใจ'
....เขาไม่รู้หรอกว่าเร็วเกินไปหรือเปล่า
แต่หากอเล็กซ์คิดแบบนั้น
.....ก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ
..........
.....ไม่รู้ว่ารักกันเร็วไปหรือเปล่า แต่เรายึดโควทข้างบนเป็นคติประจำเรื่องเจ้าค่า
-
:L2: :L1: :pig4:
อู้วววว เคลมไว
-
:hao7: :hao7: :hao7: เอร้ยยยย อยากมีโมเม้นนี้บ้าง 55555
-
#HollywoodBoyfriend
@5 one fine day
(https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/564x/89/94/fd/8994fd57769dfd686c6bc03a38810960.jpg)
And I like large parties. They’re so intimate. At small parties there isn’t any privacy.
_The Great Gatsby
"ฟู่วว อิ่มจัง"
เพชรไพลินลูบพุงป่องของตัวเอง เอนหลังพิงพนักในท่าสบาย
ตาเหล่มองคนเลี้ยงข้าวที่กำลังมองมาที่เขาเช่นกัน
"เห็นยูชอบ ไอก็มีความสุขแล้ว"
หนุ่มต่างชาติมักมีดวงตาเรียวคม และขนตาหนาเป็นแพ เพชรไพลินมักอิจฉาคนที่ตาสวยกว่าเขา ทว่าพอลองได้มาสัมผัสตัวเป็นๆ ...เขาก็ไม่ได้อิจฉาขนาดนั้น
และชอบมองมันเสียด้วยซ้ำ
"แต่ร้านแบบนี้คงมากินได้ไม่บ่อย"
หนุ่มไทยเอ่ยพลางมองไปรอบๆ
ร้านลึกลับย่านไชน่าทาวน์....ตั้งอยู่ท้ายสุด ต้องเดินขาลากกว่าจะมาถึง แต่ความexoticของมันก็คุ้มค่า รสชาติอร่อย และราคาหลากหลายค่อนไปทางแพงจึงเป็นที่ดึงดูดใจคนชอบของแปลก
การประดับเสมือนอยู่ในพระราชวัง มีแต่สีทองทุกพื้นที่เท่าที่ดวงตาจะกวาดเห็น แม้แต่ในจานยังมีทองคำเปลวประดับตกแต่งน่าสนใจ
"ไปเดินเล่นกันต่อมั้ย"
อเล็กซานเดอร์ชวน หากแต่เขาอิ่มพุงกางแล้ว
"ไม่ล่ะ" หนุ่มไทยส่ายหน้า
เล่นตัวสักหน่อยดีกว่า
"ไอยังทำงานไม่เสร็จ ยูก็ด้วย ต้องกลับก่อน อย่าเหลวไหล"
อเล็กซ์ยิ้มกริ่มอย่างรู้ทัน
แน่ล่ะ ประสบการณ์มากกว่าหนุ่มเอเชียนี่นะ
"เอางั้นก็ได้ แต่ขอไปเที่ยวที่ห้องหน่อยสิ"
ยังคงตื๊อต่อ
"เอ็ดเวิร์ดน่าจะอยู่นะ"
"ไม่หรอก เขาไปค้างห้องแซลลี่น่ะ"
เพชรไพลินกระตุกคิ้ว
"รู้ได้ไง"
"มีสายมาบอก"
"แปลกนะ แซลลี่ชอบบ่นยูประจำ แต่ก็รู้จักกันดีกว่าใคร"
อเล็กซ์ขำกับความไร้เดียงสาที่เห็น
"แซลลี่กับไอเคยอยู่ห้องเดียวกันสมัยมัธยมต้นน่ะสิ ยัยนั่นไม่ชอบขี้หน้าไอตั้งแต่รู้ว่าไอจีบครูที่ยัยนั่นแอบปลื้ม...เด็กมั้ยล่ะ จนทุกวันนี้ก็ยังไม่เลิกนิสัยเพี้ยนๆ"
"คิก...กัดกันไปกัดกันมาก็ชอบกันเองแหละพวกนายน่ะ"
"ซะที่ไหนเล่า"
อเล็กซ์หน้าแดง ไม่รู้เพราะเขินหรือเพราะแอลกอฮอล์ที่กินเข้าไป
"ตอนนี้มีคนที่ชอบอยู่แล้ว"
ดาราหนุ่มตาเยิ้มกับสิ่งที่เอ่ย
ใช่ว่าเพชรไพลินจะเดาไม่ออก ...เขายังไม่พร้อมกับเรื่องรักๆใคร่ๆในเลนส์กล้อง จึงทำได้เพียงเล่นเกมเฉไฉไปมาด้วยการบ่นเรื่องพุงตัวเอง
"เดี๋ยวนี้อ้วนขึ้นเยอะเลย กินมากกว่าแต่ก่อน"
"ออกกำลังกายสักหน่อยก็ยุบเอง"
อเล็กซ์พูดเสียงราบเรียบ ซึ่งเพชรไพลินรู้ว่าเจ้าตัวกำลังไม่พอใจที่เขาไม่ยอมเล่นด้วยสักที ทั้งๆที่จีบมาเกือบเดือน
"ใครๆก็บอกว่าถ้าอยู่ต่างประเทศจะอ้วนขึ้น เห็นท่าจะจริงแฮะ"
"ทำอย่างกับว่าประเทศยูอดอยาก"
เสียงโมโนโทนติดจะไม่พอใจมากขึ้นเรื่อยๆ
เพชรไพลินแอบย่นคิ้วลำบากใจ ...เขาไม่เคยอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกอย่างนี้มาก่อน
"กลับเลยมั้ยอเล็กซ์"
คนฟังพยักหน้าเล็กน้อย สีหน้าอเล็กซ์ไม่ปิดว่ากำลังไม่พอใจ เจ้าตัวเรียกเช็คบิลแถมทิปไปอีกเป็นฟ่อน
ตอนโกรธคงทำอะไรไปโดยไม่คิดสินะ ..เพชรไพลินกระตุกกล้ามแขนพ่อบุญทุ่มให้ออกจากร้าน
"เดี๋ยวไปส่งนะ"
อเล็กซ์เอ่ย หากแต่ตามองไปที่อื่น
"อื้ม...."
เพชรไพลินกำลังคิดไตร่ตรองถึงความเป็นไปได้ของเรื่องในอนาคต
ถ้าเขาเล่นด้วย มันก็ดูใจง่ายไป
แต่ถ้าปล่อยให้อเล็กซ์โกรธข้ามวัน เขาก็ไม่สบายใจเหมือนกัน
"ค้างห้องไอเลยมั้ย จะได้ไม่ต้องย้อนไปมา"
เขาพูดในสิ่งที่คิดว่าน่าจะง้อคนขี้งอนได้
นี่ขนาดยังไม่ได้เป็นแฟนกันนะเนี่ย
ตอนเด็กๆคงมีแต่คนเอาใจ เพราะหน้าตาน่ารักสิท่า โตขึ้นถึงเอาแต่ใจแบบนี้
อเล็กซ์แกล้งคิดนิดหน่อย ทั้งที่ใจจริงก็มีคำตอบอยู่แล้ว "โอเค งั้นคืนนี้ขอฝากตัวด้วยนะ"
พร้อมโปรยยิ้มน้อยๆยั่วเสน่ห์
เปลี่ยนอารมณ์ไวจริง
.
.
.
.
เพชรไพลินเสียสละผ้าห่มผืนหนาหรือที่เขามักเรียกว่าผ้านวมเอามาปูพื้นให้แขก ขอยืมผ้าห่มของเอ็ดเวิร์ดที่บางแสนบางมาให้อเล็กซ์ห่ม
ส่วนเขาใช้ผ้าปูเตียงมาห่มกันหนาว ทำเงียบรักษาฟอร์ม ทำทีว่าโอเค เขาต้องอยู่ให้ได้กับอากาศ25องศานี้ ทั้งๆที่จริงแล้ว ...เพชรไพลินขี้หนาวมาก
เขามักถอดเสื้อนอนตอนบ่าย แล้วใส่สเวตเตอร์นอนหลังเที่ยงคืนเป็นประจำ
"อาบน้ำเหรอ"
อเล็กซ์ขมวดคิ้วถาม
"อื้ม อาบทุกวัน"
"แต่วันนี้อากาศดีนะ"
ว่าพลางล้มตัวลงนอน
"นายนี่ซกมกจริงๆ มาห้องไอก็ต้องอาบน้ำสิ ...ไปอาบเลย มีน้ำอุ่นน่า"
หนุ่มเอเชียที่ร่างบางกว่าพยายามแงะคนร่างยักษ์ออกจากพื้น ก็เหมือนเอาไม้ซีกไปงัดไม้ซุง นั่นแหละ แทนที่พ่อดาราหนุ่มจะขยับ กลับเป็นเพชรไพลินที่หอบแฮก ทำหน้าบู้ด้วยถูกขัดใจ
"ไม่อาบก็ไม่ต้องอาบ"
เขาแกล้งงอน เดินตึงตังขึ้นเตียง คืนนี้สวมเสื้อไหมพรมคอเต่าสีแดงตัดกับกางเกงวอร์มสีเหลืองแจ๋นแสบตา เรียกเสียงหัวเราะจากผู้ชายที่นอนข้างล่างได้ดีนัก
"นอนเถอะ พรุ่งนี้เรียนเช้า"
เพชรไพลินพูดเสียงงัวเงีย พอหัวถึงหมอน สมองเขาก็มักสั่งให้หลับทันที
"ราตรีสวัสดิ์"
"ราตรีสวัสดิ์"
.
.
.
"หลับยัง?"
เสียงผู้ชายวัยกำดัดถามเบาๆลองเชิง
หากแต่ไร้เสียงใดๆตอบกลับ ร่างหนาจึงลุกขึ้นหอบผ้าห่มขึ้นมากอดไว้ แอบชะโงกหน้ามองคนบนเตียง
หลับสนิท แถมเงียบฉี่....เหมือนแมวตัวเล็กๆ
มองเลยไปที่หัวเตียง...ใจชื้นขึ้น
ไม่เห็นใส่มาหลายวัน ก็นึกว่าทิ้งไปแล้ว
ที่ไหนได้ ห้อยต่องแต่งอยู่นี่เอง
................
เป็นเช้าที่ต่างออกไป....
ไม่มีกลิ่นแดดสดชื่น แต่เป็นกลิ่นกายชายหนุ่มวัยกำดัด
ไม่มีไอเย็นของอากาศ แต่มีไออุ่นของร่างกายมนุษย์อยู่เคียงข้าง
เพชรไพลินลอบอมยิ้ม แล้วแสร้งผลักร่างคนฉวยโอกาสออก รออีกสักสองเดือนค่อยเลิกเล่นตัวแล้วกัน
หนุ่มน้อยเหลือบมองนาฬิกาตั้งโต๊ะ ที่ล้มนอนแอ้งแม้ง เอ็ดเวิร์ดคงกลับมาและออกไปเรียนแล้ว ขณะที่เขานอนหลับอุตุไปเรียนไม่ทัน
"ตื่นได้แล้ว สายแล้ว"
เพชรไพลินเขย่ามัดกล้ามแน่นเบาๆ อเล็กซ์ตื่นง่าย ตาคมสวยเปิดขึ้น
"อรุณสวัสดิ์"
ปากเรียวบางตามประสาเชื้อต่างชาติฉีกยิ้ม
"ขาดเรียนมาหลายวัน วันนี้ก็ขาดอีกแล้วนะ"
"ช่างเหอะน่า ไม่ได้หวังจะเรียนแค่สี่ปีจบสักหน่อย"
"จ้าพ่อดารา แต่ถ้าดังกว่านี้ขึ้นมาล่ะ จะยิ่งไม่มีเวลาไม่ใช่เหรอ?"
"ห่วง?"
คิ้วเข้มยกขึ้นอย่างน่าหมั่นไส้
เพชรไพลินส่ายหน้าระอา
"ไหนๆก็ขาดแล้ว...ไปเที่ยวกันมั้ย"
"ไม่ล่ะ อยากนอน เมื่อคืนกินไวน์ที่ยูสั่งมาแล้วเวียนหัวชะมัด"
หนุ่มไทยนวดขมับตัวเองพร้อมทำหน้ามึนอย่างที่ว่าจริงๆ อเล็กซ์ยิ่งเห็นยิ่งเอ็นดู นอนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างกับคนโรคจิต
"ไปหาอะไรกินกันก่อนมั้ย ค่อยมานอนต่อ"
อเล็กซ์ลุกขึ้นนั่ง
เพชรไพลินนิ่งคิด ถ้าได้อาบน้ำแล้วเขาคงกลับมานอนไม่ได้ แต่ตอนนี้ก็หิวมากด้วยสิ
"ที่บอกจะเที่ยวอ่ะ เที่ยวไหนเหรอ"
ถ้าไม่สมบุกสมบันมากก็น่าสนใจ
"แค่ขับรถชมวิวน่ะ เคยไปผาเดดฟอลมั้ย เห็นวิวทั้งเมืองเลยนะ"
"ชื่อผาน่ากลัวชะมัด....แต่ไปก็ได้..."
........
-
:L2: :pig4:
-
ชอบฟีลเรื่องมากลงชื่อติดตามค่า
-
มาต่อเร็วๆน้าาา รออยู่ สนุกมากกกก :heaven :heaven :hao3:
-
น้องเพชรวางตัวดีมากลูก o13
สมเป็นกุลเกย์?! ดีงามมากค่ะ :hao7:
-
#HollywoodBoyfriend
@6 don't pay attention
(https://scontent.fbkk2-3.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/15037258_342055952819191_3944961009756055656_n.jpg?oh=0fe44cf3f5cad245303ae45270306f23&oe=58B88BD7)
Why are you trying so hard to fit in when you were born to stand out
_what a girl want
ไม่รู้ว่าใช่อย่างที่เพชรไพลินคิดไหม...
ดูเหมือนจะ ....แค่เหมือนนะ ว่ามีคนถือกล้องตามเขาสองคนอยู่
พอนึกได้ว่าตัวเองมากับใครก็ได้คำตอบ
พ่อดาราหนุ่มไม่มีทีท่าสนใจการถูกคุกคามนี้เลยสักนิด ยังขับรถเปิดประทุนช้าๆ ชี้นกชี้ไม้ให้หนุ่มไทยผู้แทบไม่เคยออกไปไหนดู
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเผลอให้ใจไปเยอะหรือเปล่า เพชรไพลินถึงไม่เบื่อในทุกเรื่องที่อเล็กซ์พูด การมาเที่ยวทำให้รู้ว่าอเล็กซ์จอมหยิ่งนั้นคลั่งไคล้ต้นไม้มาก รู้จักทุกต้นที่มองเห็น และยังสามารถอธิบายจุดเด่นได้เข้าใจง่าย
เป็นคนที่น่าสนใจจริงๆ...
อากาศวันนี้ราวกับว่ายินดีให้กับคนทั้งคู่
ท้องฟ้าสีฟ้าสดใส เมฆเป็นรูปทรงปุยนุ่นดูน่ารัก เพชรไพลินสูดเอาอ็อกซิเจนเข้าปอด
"อ้ะ!อย่าเด็ดนะ ปล่อยไว้บนต้นเถอะ"
ดารารักษ์โลกท้วงเมื่อเขากำลังเอื้อมมือเด็ดช่อไฮเดรนเยียสีฟ้า
เพชรไพลินเอ่ยขอโทษขอโพยก่อนหันไปเท้าแขนกับรั้วไม้แข็งแรง เพื่อมองภาพข้างหน้า
หน้าผาชื่ออัปมงคล แต่วิวทิวทัศน์กลับแสนงดงาม นอกจากจะเห็นเมืองทั้งเมืองแล้ว สภาพแวดล้อมก็ร่มรื่นมากๆ ทั้งไม้ดอกและไม้ยืนต้นมีอยู่เต็มไปหมด
ไม่ไกลออกไปยังมีลานกิจกรรมขนาดพอเหมาะ เขาเห็นกองไฟเก่าตั้งเรียง
บ้านที่เมืองไทยไม่ได้เป็นอย่างนี้ ...ไม่มีพื้นที่ให้ทำกิจกรรมมากนัก พ่อแม่ก็ออกจะหวงลูก กว่าจะอนุญาตให้ทำอะไรตามใจก็หมดอารมณ์จะเล่นเป็นเด็กๆเสียแล้ว
เพชรไพลินชักติดใจที่นี่เสียแล้วสิ
"ชอบมั้ย"
ร่างสูงเท้าแขนลงข้างๆเพชรไพลิน ทว่ายืนชิดเสียจนต้องขยับออกห่าง
"เดี๋ยวปาปารัซซี่ก็ถ่ายรูปหรอก อ้ะ!"
หนุ่มไทยก้มหน้างุดเมื่ออเล็กซ์แกล้งโอบเอวรั้งตัวเขาให้กลับไปชิดกัน
"ไม่ได้เป็นอะไรกัน จะกลัวทำไม"
อเล็กซ์พูดหน้าตาย
"อ้าว.."
คนเราถึงจะเล่นตัว แต่ถ้าไม่มีใจ ยังไงก็ไม่มาด้วยขนาดนี้หรอก เพชรไพลินทำหน้ายู่ ตกลงเขาถูกจีบอยู่หรือเปล่าเนี่ย
"ถ้ากลัว... ก็เป็นแฟนกับไอสิ"
เพชรไพลินตาโต คำถามเพี้ยนๆอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยออกมาจากปากคนแสนหยิ่งได้ยังไง?!
เขานิ่งอึ้ง ด้วยไม่รู้จะตอบอะไรดี
"ไอรอคำตอบอยู่นะ"
"บทจะรุกก็รุกหนักเป็นบ้า"
เพชรไพลินบ่นเป็นภาษาบ้านเกิด พลางแกะมือปลาหมึกที่เอวออก
ไม่รู้ว่าหน้าเขาแดงหรือตลกมากแค่ไหน เจ้าคนข้างๆถึงยืนกลั้นขำอยู่นานสองนาน เขาเลยแค่พยักหน้างอนๆ ไม่อยากเสวนาด้วย
....หากแต่ในใจยิ้มไม่หุบ
หันไปมองวิวข้างล่าง เห็นมหาวิทยาลัยของตัวเอง เห็นหอพักเก่าๆที่ซุกหัวนอนทุกวัน...เขารู้สึกขอบคุณตัวเอง ขอบคุณพ่อแม่ที่รวย ขอบคุณโชคชะตาที่พาให้มาเจอที่นี่
ในเมื่อมีโอกาสมากกว่าใครหลายคน เขาก็จะใช้มันให้คุ้มค่า ...และเก็บภาพความประทับใจนี้ให้อยู่ตลอดไป....
...........
มันไม่ใช่ภาพอย่างในหนังที่จะมีคนซุบซิบนินทาทันทีที่เขาเดินผ่าน ทุกอย่างนั้นเป็นปกติ เพชรไพลินทักทายเพื่อนที่เคยคุยกันบ้าง เช่นพวกเฟรนด์ลี่ที่สนิทกับทุกคน กับบางคนเขาก็ส่งยิ้มให้ ....ทุกอย่างเหมือนเดิม ไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนนอกเสียจาก...แววตา
เพชรไพลินรู้ได้ทันทีว่าแววตาสงสัยใคร่รู้แต่ไม่กล้าถามนั้นหมายถึงเรื่องอะไร ฉะนั้นเมื่อเขาหาโต๊ะนั่งได้ก็รีบเข้าอินเตอร์เน็ต เช็คข่าวของอเล็กซ์ในเว็บแฟนเพจของเจ้าตัว
คิดไว้ไม่มีผิด....
แม้อเล็กซ์จะไม่ดังมาก แต่ก็ดังในหมู่วัยรุ่น อารมณ์ประมาณเซเลบริตี้ กลุ่มเพื่อนของอเล็กซ์ก็เป็นเซเลบวัยรุ่นของอเมริกากันทั้งนั้น จึงไม่แปลกที่ร่างสูงจะถูกจับตามองในฐานะคลื่นลูกใหม่ของวงการ
ภาพเขาเดินคุยกับอเล็กซ์ในย่านไชน่าทาวน์กลางดึก...
ภาพอเล็กซ์โอบเอวเขาที่หน้าผาเดดฟอลถูกถ่ายจากที่ไกลๆ แม้จะไม่เห็นหน้าเขา เพราะถูกคนร่างใหญ่บังหมด แต่ก็พอดูออกว่าเป็นผู้ชาย
นิ้วเรียวเลื่อนดูความเห็นข้างล่าง มีการแซวดาราตัวเองบ้าง แต่บางความเห็นก็รุนแรง อย่างปักใจเชื่อว่าอเล็กซ์เป็นเกย์ สาปแช่งต่างๆนานา ....ทุกที่ก็เป็นเหมือนกันหมดสินะใช่ว่าประเทศเสรีอย่างอเมริกาจะยอมรับรักร่วมเพศกันทุกคน
...ข้อนี้เขาพอเข้าใจ
แต่คนพวกนี้ไม่รอให้เจ้าตัวแก้ข่าวเลยหรือไง
และถ้ารักกันจริง ก็ต้องรับในตัวตนของอีกฝ่ายได้สิ
เพชรไพลินยิ่งอ่านยิ่งฉุน อยากจะพิมพ์แก้ตัวให้ แต่ก็มีคนโต้ตอบมากพอแล้ว เขามัวแต่ก้มหน้าเครียดโดยไม่ทันสังเกตเจ้าของข่าวที่นั่งลงข้างๆ
"สนุกมั้ย?"
"อ..อเล็กซ์.."
มือเรียวรีบกดปิดหน้าจอ ท่าทางร้อนรนเหมือนคนทำผิด
"....อึดอัดหรือเปล่า"
น้ำเสียงหม่นหมองเอ่ยถาม
เพชรไพลินรีบส่ายหน้า
"เรื่องรูปน่ะไม่เท่าไหร่หรอก น่ารักจนอยากเอามาอัดกรอบด้วยซ้ำ"
หนุ่มไทยพูดติดตลก
"แต่...พวกความเห็นแย่ๆน่ะ ไอรับไม่ค่อยได้"
"เฮ้อ!"
อเล็กซ์ถอนใจ เพชรไพลินยังใหม่กับเรื่องพวกนี้มาก จากเด็กเนิร์ดคงแก่เรียน มาเป็นที่รู้จักในฐานะแฟนปริศนาของชายหนุ่ม
"ไม่ต้องอ่านหรอกนะพวกนั้น ข่าวก็ด้วย"
พ่อดาราลูบหัวหนุ่มไทยอย่างปลอบประโลม
หางตาเหลือบมองเพื่อนในคลาสที่พากันแอบมองตาไม่กะพริบโดยไม่ได้ติดใจอะไร
"แล้วยูไม่เป็นอะไรแน่นะ?"
เพชรไพลินถามด้วยความเป็นห่วง
"ไอโอเคน่า มีข่าวฉาวสักหน่อยจะได้ดังเร็วๆไง"
"จะบ้าเหรอ ถ้าเป็นเกย์ขึ้นมา แฟนคลับสาวๆหายไม่รู้ด้วยนะ"
"ทำไมต้องกลัว ก็แค่เป็นเกย์"
"ไอเตือนยูแล้วนะ!"
เพชรไพลินสะดุ้งสุดตัวเมื่อแม่ต่างสายเลือดโผล่ข้างหลังด้วยน้ำเสียงกดดัน
แซลลี่จ้องหน้าพ่อดารานัยว่าจะขู่ แต่อเล็กซ์กลับขำเสียมากกว่า เขาทำลอยหน้าลอยตาไม่สนใจสาวผิวสี เพชรไพลินกลัวเพื่อนจะตาถลนไปเสียก่อน จึงชวนให้นั่งลงข้างๆ
"ไม่มีอะไรหรอก"
หนุ่มไทยปดเพื่อน
"แล้วแต่ยูละกัน ถ้าอเล็กซ์ไม่ดังก็ไม่ห่วงหรอก แต่ตอนนี้มันกำลังจะดัง"
"ขอบใจนะที่ชม"
อเล็กซ์ที่แอบฟังเอ่ยกวนอารมณ์
"ไม่แน่อาจจะไม่ดังก็ได้!"
แซลลี่กำลังพูดถึงหนังไตรภาคที่สร้างมาจากหนังสือขายดี เป็นนิยายแฟนตาซีที่ดังมาก แฟนคลับหนาแน่น ดังนั้นจึงการันตีเรื่องรายได้ได้เลย แล้วตัวเอกอย่างอเล็กซ์จะไปไหนเสีย คงกลายเป็นหนุ่มฮอตติดอันดับในอีกไม่ช้า
"รู้ป่ะแซลว่าเดือนหน้าไอจะถ่ายหนังรักกับโอลิเวีย บอมเมอร์"
อเล็กซ์เห็นเพื่อนฉุนก็ยิ่งชอบ เผลอพูดเรื่องที่เป็นความลับเพื่อยั่วโมโห
แซลลี่น่ะชอบโอลิเวียร์มาก พอได้ยินว่าจะได้ใกล้ชิดกับคนที่ตนหมั่นไส้ก็ทำท่ากรี๊ดแบบไร้เสียง เพชรไพลินกลั้นขำแทบตาย
"ฉากอย่างว่ามีเป็นสิบด้วยน้า~"
เดี๋ยวนะ....
หนุ่มไทยหันขวับ ชักไม่ตลก
"เอ้อ...ก็ไม่ได้เยอะขนาดนั้นจ้ะเอม"
คนหล่อหน้าเสีย โบกมือไปมา
"โอ๊ะ! อาจารย์มาแล้ว เรียนกันเนาะ"
เหมือนระฆังช่วยชีวิต
อเล็กซ์ถอนใจโล่งอก แสร้งตั้งหน้าตั้งตาฟังอาจารย์
.........
https://www.gotoknow.org/posts/478466Time
สถานที่ส่วนใหญ่มโนขึ้นมานะคะ
ขอบคุณทุกท่านค่า
-
:L2: :L1: :pig4:
คนเจ้าชู้
-
เพิ่งได้มาอ่าน ชแบมากเลยค่ะ รู้สึกอ่านได้เรื่อยๆ แบบไม่เบื่อ หวังว่าจะฟีลกู้ดไปจนจบน้าาาา
-
#HollywoodBoyfriend
@7 another me
(https://scontent.fbkk2-3.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/15037162_343396026018517_3834006216260873748_n.jpg?oh=e2f2091726d6ce1f41b861217d6643bc&oe=58B240A9)
Poetry ,beauty, romance ,love, these are what we stay alive for.....
_Dead Poets Society
อยู่มาก็หลายเดือน ยังไม่เคยทุกข์ใจเท่าวันนี้
คำสาปแช่งของเพื่อนเขาเป็นจริงแล้วสินะ
ยอดชายนายเพชรไพลิน
.
.
.
เริ่มอ้วน!
เขาจับหนังห้อยๆอวบๆตรงต้นแขน ยืดมันออกมาแล้วทำท่าจะกัดถ้าไม่ได้เอ็ดเวิร์ดห้ามเสียก่อน
ไหนจะพุงย้อยๆกลมๆนี้อีก
เพชรไพลินไม่ใช่คนกินเก่ง แต่ในเมื่อต้องกินอาหารหนักแป้งทุกวันมันก็หลีกเลี่ยงอาการนี้ไม่ได้ นี่ยังเคราะห์ดีที่หน้าเขาไม่กลมไปด้วย
ดีใจจนต้องยกมือไหว้ขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ก่อนเดินออกมาจากหอพัก
ระหว่างเตร็ดเตร่ก็ได้ยินเสียงเอ็ดเวิร์ดหลอนหลอกในหัวว่าต้องออกกำลังกาย
เขาทำหน้าซังกะตาย
'ออกกำลังกาย'....มันเป็นคำที่ไม่เคยอยู่ในหัวหนุ่มไทยแสนขี้เกียจเลยน่ะสิ
ร่างบางตรงไปยังคาเฟ่เล็กๆในตรอกแคบ ซึ่งไม่ค่อยมีคนรู้จักนอกจากคนในพื้นที่
เจ้าเอ็ดเวิร์ดที่เกิดและเติบโตที่นี่แนะนำเพราะว่ามันเป็นร้านสลัดออแกนิค รสชาติดี ราคาตามมาตรฐาน
หล่อ....
คำแรกผุดขึ้นมาในหัว
เจ้าของร้านที่ทำหน้าที่ทุกอย่างในร้านเปิดประตูต้อนรับเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
เพชรไพลินไม่ใช่คนบ้าผู้ชาย แต่กับคนนี้...เรียกว่ารักแรกพบก็ได้
บรรยากาศอบอุ่นรายล้อมรอบตัว เป็นผู้ใหญ่วัยน่าจะสามสิบเศษ มีเสี้ยวตะวันออกกลางแฝงในโครงหน้า ...สเป็คเขาชัดๆ
"รับอะไรดีครับ"
ทั้งเสียงทุ้มนุ่ม สำเนียงฟังง่าย
เขารู้ตัวว่าหน้าต้องแดงมากแน่ๆ
"มีอะไรแนะนำบ้างครับ"
พูดเสียงอ่อนเสียงหวาน
"ถ้าเป็นเมนูพิเศษวันนี้ ก็ต้องขอแนะนำสลัดสายรุ้ง"
"น่าทานจังเลยครับ..." ส่งสายตาเชื่อม
"แล้วน้ำล่ะครับ มีอะไรที่แบบ...หวานๆ-" "อยู่นี่ก็ไม่บอกนะที่รัก"
"อเล็กซ์!"
เปลี่ยนจากหน้าแดงเป็นหน้าซีด
เพชรไพลินไม่ใช่คนเจ้าชู้ แต่ขอดูเป็น
อาหารตาบ้างไม่ได้หรือไง
อเล็กซ์ลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ เบียดจนเข้าเกยกัน แล้วบีบแก้มเขา บังคับให้หันไปมองแค่เจ้าตัว
ปากหนุ่มไทยบู้บี้ เหมือนปลาหมอ...ที่ตายเพราะปาก
....เอ็ดเวิร์ดต้องแอบเป็นสายแน่ๆ
"ขอสลัดสายรุ้งแล้วก็น้ำเปล่า สองชุด"
เสียงห้วนออกจากปากดาราหนุ่ม
"รอสักครู่นะครับ"
เจ้าของร้านรูปหล่อผละไป
"มาได้ไง ถ่ายหนังอยู่ไม่ใช่เหรอ"
เป็นอีกอาทิตย์ที่อเล็กซ์หายหน้าไป เพราะติดถ่ายแก้บางซีน
"ถ้าไม่มาก็คงไม่รู้ว่าหนุ่มไทยเจ้าชู้อย่างที่เขาว่ากันจริงๆ"
อเล็กซ์หรี่ตาลงอย่างเป็นต่อ
เพชรไพลินได้ยินก็ห่อเหี่ยว เขาใช่คนเจ้าชู้เสียที่ไหน
"เชื่อคนง่ายจัง"
บ่นพึมพำ
"เย็นนี้ไปผากันอีกนะ นอนดูดาวกัน"
"จะหนาวมั้ย"
เขาจะได้เตรียมเสื้อกันหนาวไปด้วย
"ก็เย็นๆนะ บรรยากาศดีมากเลยล่ะ แต่ติดที่คนเยอะ"
"นี่เป็นดาราจริงหรือเปล่าเนี่ย"
"ทำไมล่ะ?"
"ดูเที่ยวเก่ง"
"ตอนมัธยมเที่ยวบ่อยน่ะ ยูล่ะ...อยากให้ไอพาเที่ยวหรือเปล่า"
ต้องหยอดสักคำสองคำ อเล็กซ์ถึงจะตายตาหลับ
"ก็อยากอยู่หรอก แต่..."
"อะไร?"
"กลัวคนแถวนี้จะไม่มีเวลาให้ถ้าเกิดงานชุกขึ้นมา หาแฟนทำคาเฟ่สลัดดีไหมนะ~"
"โธ่เอม~....ไออุตส่าห์รีบเลิกงานมาหายูเลยนะ อย่าพูดงี้สิ"
"ล้อเล่นน่า"
เพชรไพลินลูบหลังมือที่วางบนโต๊ะ ยิ้มหยอกเย้าคนขี้หึง
ยังไม่ได้คบกัน แต่ก็เหมือนเป็นแฟนกันอยู่ดี เหลือแค่นอนด้วยกันเท่านั้นถึงจะครบสูตร
แต่เขาก็ยังไม่พร้อมตามประสาคนเคยเก็บตัว ย่อมคิดมากเป็นธรรมดา
ที่เปิดใจให้อเล็กซ์ได้ไวขนาดนี้ ก็ทำเอาหมดพลังไปมากโข
เคยคิดนะว่าถ้ามีคนมาจีบ ก็จะให้เจ้านั่นจีบไปสักหนึ่งปี แล้วดูตอนนี้สิ หลงคารมดาราภายในเวลาไม่กี่เดือนซะงั้น
"นึกยังไงมากินสลัด?"
อเล็กซ์ถามขึ้นเมื่อสลัดรวมผักหลากสีวางตรงหน้า
กลิ่นซอสราดยั่วน้ำลายเพชรไพลินได้เป็นอย่างดี
เขาตักชิมก่อนค่อยตอบ ท่าทางเหมือนเด็กนั้นช่างต่างกับวัยรุ่นอเมริกันทั่วไป มันจึงดู...น่าหลงใหล..มากขึ้นทุกวัน
หนุ่มไทยกลืนผักรสชาติจืดฝืดคอก่อนตอบ
"ก็อ้วนขึ้นน่ะสิ"
อเล็กซ์มุ่นคิ้ว ตัวเท่าลูกหมาเนี่ยนะอ้วน
แต่ก็ต้องตามน้ำไปก่อน
"ออกกำลังกายสิ ออกด้วยกัน"
คนฟังทำหน้าเหยเก
ให้เขาตายยังง่ายกว่า
"แค่จ็อกกิ้งทุกเช้า สักครึ่งชั่วโมงก็พอ อาจลดได้ไม่มากแต่ก็ทำให้เลือดลมไหลเวียน"
"แล้วถ้าวันนั้นยูติดถ่ายหนังล่ะ"
เพชรไพลินพยายามอ้างนั่นนี่
"แล้วแต่เอมเลยครับ จะชวนเพื่อน หรือจะหยุดก็ได้"
เพชรไพลินพยักหน้าหงึกหงัก
"ไว้ค่อยคุยกันนะ"
เขาตอบเลี่ยงๆ เพราะในใจนั้นปฏิเสธไปแล้วกว่า80%
ยอมกินสลัดผักทั้งวันยังดีกว่า
ถ้าเขาออกกำลังกายนะ ฟ้าคงผ่าแน่
.
.
.
.
แต่คนเรามักมีบางสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้เสมอ
ไม่น่าเชื่อว่าการถูกจีบจะหมายถึงการบังคับด้วย หนุ่มไทยขอเพิ่มคำว่า 'ขู่เข็ญ' เข้าไปอีกคำ
เอ็ดเวิร์ดตัวแสบแอบเปิดประตูห้องเชื้อเชิญอีกคนที่แสบกว่าเข้ามา ผู้ชายด้วยกันย่อมเห็นใจกันง่าย จากรูมเมทที่ชอบสั่งสอน กลายเป็นยุยงให้รีบๆมีแฟนเสียอย่างนั้น
"ไม่เอา!! ไม่ไป!!"
เพชรไพลินไม่ชอบคนขัดใจ อาจเพราะเป็นลูกคนเล็ก จึงถูกเลี้ยงมาอย่างตามใจ
ใบหน้างัวเงียซุกอยู่กับหมอน คนตัวใหญ่จะฉุดรั้งอย่างไรก็ไม่ขึ้น
"เถอะน่า"
"เดี๋ยวมันก็หายอ้วนเองแหละ"
"ใครกันวะบ่นทุกวัน แถมยังนั่งดึงพุงตัวเองเล่น"
รูมเมทว่า
"ก็กำลังลดอยู่นี่ไง"
เพชรไพลินเถียง พยายามขดตัวให้ลีบเล็กที่สุด
"เหมือนกุ้งเลย"
อเล็กซ์คิดว่าคงใช้ไม้อ่อนไม่ไหว เลยยกอุ้มมันทั้งตัว
"เฮ้ยย"
คนถูกยกโวยวายลั่นห้อง แต่ก็ไม่กล้าดิ้นแรงมาก เขาจำใจแหกขี้ตาตื่น ก่อนที่จะถูกกระทำย่ำยีไปมากกว่านี้
คำสบถภาษาไทยถูกเอ่ยขึ้นมาไม่หยุด พอเหนื่อยก็เปลี่ยนเป็นบ่นพึมพำแทน ทำให้สองคนที่นั่งฟังได้บทเรียนใหม่ ว่าอย่าบังคับคุณหนูเอาแต่ใจคนนี้จะดีที่สุด
เพชรไพลินแต่งตัวสีดำสนิท บอกเป็นนัยว่าวันนี้อารมณ์ไม่ดีเอาซะมากๆ
เดินตามคนร่างสูงต้อยๆ พอพ้นเขตหอพัก อเล็กซ์ก็เริ่มวิ่งเหยาะๆ
"ไม่ยืดเส้นก่อนเหรอ"
"นั่นสิ"
ดาราหนุ่มเกาหัวยิ้มเขิน ยืดแขนอยู่กลางทางเดิน
"จะขวางเขาทำไมเนี่ย"
เพชรไพลินรั้งร่างสูงออกมาจากทาง ก้มหัวขอโทษแทนอีกคน
"ไม่ได้โกรธหรอก อย่ากลัวไอดิ"
ด้วยรู้ว่าอเล็กซ์คงเกรงเขา ก็เล่นทำหน้าบึ้งเหมือนจะวีนแบบนั้น
เพชรไพลินหายโกรธตั้งแต่เห็นคนตัวโตทำท่าทางตลกขวางทางคนอื่นแล้ว เขายกสองมือขึ้นเหนือปาก แล้วจับมุมปากตัวเองทั้งสองด้าน ดึงมันให้ฉีกยิ้มโชว์ฟันขาว
"เห็นมั้ย ไม่น่ากลัวสักหน่อย"
พูดทั้งๆที่มุมปากยังถูกดึง ไม่สนใจว่ามันจะน่าเกลียดแค่ไหน
อเล็กซ์ยิ้มออกมา ฟังที่หนุ่มไทยพูดไม่รู้เรื่องหรอก แต่เขาก็ยิ้มอย่างมีความสุขและโล่งใจ
"วันหลังจะไม่บังคับแล้วนะ"
อเล็กซ์เอ่ย แอบสัมผัสหลังมือของอีกคนเมื่อมันปล่อยลงข้างตัว
เพชรไพลินแสร้งทำเป็นไม่รู้รสสัมผัสนั้น ทว่ากลับยิ้มน้อยๆ
"วันหลังก็จะมาจ็อกกิ้งทุกวันนะ"
ทั้งสองต่างรู้ดีว่ามันมีความหมายมากกว่านั้น
..........
-
ว้ายยยยยย แม่ขา~~~~ เขารักกันนนน กูเขินแทน555555 ชอบๆรอน้าาาา :hao6: :hao7:
-
อเล็กซ์มีแววกลัวเมียนะ :m20:
นี่ขนาดยังไม่ได้เป็นแฟนนะเนี่ยยยยย :laugh:
-
ชอบแนวนี้ สายฝรั่งต้องมาจริงๆ :D
-
#HollywoodBoyfriend
@8 far away
(https://scontent.fbkk2-3.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/15095069_346682879023165_9103217784428514041_n.jpg?oh=c220512b029265e9866c4dcee9e14379&oe=58CECD27)
It’s a fool who looks for logic in the chambers of the human heart....
_Match Point
ถึงแม้เวลาของดาราดาวรุ่งเริ่มหาได้ยากขึ้นเรื่อยๆ ทว่าอเล็กซานเดอร์ผู้เก่งกาจกลับจัดสรรเวลาของตัวเองได้ดีราวกับว่าหนึ่งวันของเขา มีสัก 48 ชั่วโมง
เช้าตรู่เวลาหกโมง หลังจากทะเลาะตบตีกับญาติผ่านโทรศัพท์ เพชรไพลินก็จะออกมาวิ่งจ็อกกิ้ง
พอเก้าโมงก็เข้าเรียน
ยามบ่ายเพชรไพลินอาจจะเดินเตร็ดเตร่บ้าง ทำการบ้านบ้าง หาร้านอาหารที่รับสมัครเด็กเสิร์ฟ ขณะที่อเล็กซ์ต้องทำงาน บางครั้งก็อยู่ในสตูดิโอใกล้ๆ หรือบางครั้งก็บินไปรัฐอื่น
ชีวิตของคนสองคนบรรจบกันได้ยากยิ่ง เพชรไพลินเจออเล็กซ์แค่ช่วงเช้าเท่านั้น แต่เขามีความสุขนะ
เหมือนกับว่า...นี่แหละคือความรักในอุดมคติของเขา ต่างคนต่างใช้ชีวิต เข้าใจกันและกัน คอยประคับประคองกันเมื่อยามลำบาก
ความรู้สึกของหนุ่มไทยมีมากขึ้นทุกวัน...ทุกวัน
ขณะสมองพร่ำบอกแต่เรื่องที่เขาเป็นดาราฮอลลีวูด ซึ่งต่างระดับกับเรามาก เรามันก็แค่ลูกชายเจ้าของกิจการเล็กๆ
แต่หัวใจกลับเรียกร้องโหยหา แค่ไม่เห็นหน้ากันวันเดียว แต่ได้ส่งข้อความหากันก็ยังดี
จนบางครั้งยังคิดเลยว่าตัวเองใจง่ายเกินไปไหม
อาจกำลังลุ่มหลงช่วงที่อเล็กซ์ยังมีโปรโมชั่น ทั้งเผลอตื่นเต้นกับรูปร่างหน้าตาหล่อเหลา
ติ๊ง!
หยิบสมาร์ทโฟนราคาแพงขึ้นมา เมื่อเห็นว่าเป็นใคร ปากก็ยิ้มอัตโนมัติ
AleX : ดูนี่สิ ใครเอ่ย<3
รูปถ่ายเบลอๆของชายหนุ่มกับดาราดังที่เพชรไพลินชื่นชอบถูกส่งผ่านแอพพลิเคชั่นหนึ่ง
ฉากหลังเป็นแกรนแคนยอนกว้างใหญ่ ไกลสุดลูกหูลูกตา
AmPed : ให้ตายเถอะ นั่นฮิจว์ แจ็คแมนนี่!! ส่งมาอีกๆ
AleX : ขอค่าจ้างหน่อยm(__)m
AmPed : Noooo!!
AleX : ใจร้ายที่สุด 囧rz
"เอมมี่! ยูออกมาสรุปเรื่องที่ไอเล่าให้ฟังเมื่อกี๊ซิ!"
โอดี้สุดโหดตะโกนลั่นคลาส
"ซวยแล้วไง"
ทั้งยังมีเสียงแซลลี่เอ่ยอย่างเหนื่อยหน่าย
เพชรไพลินโยนมือถือให้เพื่อน ใจเต้นตุบๆ เลือดลมสูบฉีดยิ่งกว่าตอนคุยกับอเล็กซ์เสียอีก
หัวข้ออะไรเขายังไม่รู้เลย
นี่มันเป็นการเดินเข้าลานประหารชัดๆ!
................
("แล้วมัวทำอะไรล่ะครูเขาถึงด่า")
เสียงแม่ผ่านมาตามสายโทรศัพท์หลังจากที่เขาเล่าเรื่องอันน่าอดสูให้แม่ฟัง
"ก็ไม่มีไรครับ แค่เล่นมือถือ"
("จริงเหรอ แกติดมือถือด้วยเหรอ")
เหมือนเขาจะขุดหลุมฝังตัวเอง จึงตอบอึกอัก
"นานๆทีเล่นน่ะ วิชามันน่าเบื่อ ใครๆเขาก็เล่นกันอ่ะ"
("จ้า~")
"ทำไมต้องทำเสียงงั้นด้วยเล่า!"
("เปล๊า~")
"แม่อ่ะ ไม่คุยแล่ว"
("กลัวผัวฝรั่งรู้สิท่า ใหญ่มั้ยๆ")
"แม่~~~~!!"
("เออ ไม่ว่าหรอกถ้าจะมีแฟน แต่ต้องบอกแม่ด้วยนะ จะได้ไปหา")
แม่กับพ่อชอบทำอะไรที่มันโอเวอร์ เพชรไพลินคนเงียบจึงไม่ชอบ เขาจำต้องปดไปเพื่อความสบายใจของทั้งสองฝ่าย
แล้วกับอเล็กซ์ ...ก็ยังเรียกแฟนได้ไม่เต็มปากด้วย
เพิ่งเจอกันแท้ๆ ....แถมไม่เคยคุยเรื่องนี้จริงจัง
ขืนป่าวประกาศไปเองคนเดียว มันจะดูไม่รักนวลสงวนตัวตามฉบับคนไทยที่ดีน่ะสิ
"ยังไม่มีหรอกครับ แค่นี้ก่อนนะแม่ เดี๋ยวที่นู่นจะดึก ฝันดีนะครับ"
.
.
ทันทีที่เพชรไพลินวางสายจากเจ้าของโรงงานแช่แข็ง เขาก็ส่งข้อความไปบอกอเล็กซ์ว่าคุยกับแม่เสร็จแล้ว ถ้าสะดวกให้โทรหา
ช่วงนี้เจ้านั่นมีหนังใหม่มาตลอด แถมยังถูกรับเชิญเล่นซีรีย์บ้าง ถ่ายแบบบ้าง กำลังน้ำขึ้น ก็ต้องรีบตักตวง พี่ผู้จัดการแสนเคี่ยวว่าไว้
"เมืองไทยมีอะไรน่าเที่ยวบ้าง แนะนำหน่อยสิ"
เพชรไพลินยิ้มหวาน พลิกตัวนอนตะแคงมองพ่อคนที่สอง
"จะพาแซลลี่ไปเที่ยวเหรอ"
"ก็ว่าจะ.."
ไม่รู้ทำไมคนฟังต้องเขินตาม
"มีเยอะแยะเลยนะ ชอบทะเลหรือแสงสีหรือสถาปัตยกรรมเก่าๆล่ะ?"
"ได้หมด ขอแนวแบ็คแพ็ค ลุยๆ"
"อืม...ไอว่าทะเลที่ดังๆ ค่าครองชีพมันก็สูงตามไปด้วยนะ...เอ.."
RRRRRRR
"อ้ะ! ขอรับนะ"
"อืม"
เอ็ดเวิร์ดฝืนยิ้มให้เพื่อนร่วมห้อง รอยยิ้มดีใจเป็นนักหนาของเพชรไพลินนั้นทำเอาสมองตื้อ
"Hi~"
เสียงคุยกันงุ้งงิ้งดังขึ้นตลอดเกือบทั้งคืนนั้นไม่ได้ทำให้เอ็ดเวิร์ดรำคาญ คล้ายๆจะหนักอกมากกว่า
เพชรไพลินรู้ตัวว่าคนรอบข้างมองเขาอย่างไร ในใจนั้น ทุกคนคงคิดว่าเขาหลงใหลกับหน้าตา หลงใหลชื่อเสียงของอเล็กซ์ และอาจจะกลายเป็นอีก 1 ในคอลเล็คชั่น 'อดีต' ของเจ้าดาราแสนเจ้าชู้
แต่ด้วยความเป็นชาวอเมริกัน พวกเขาไม่นินทาเรื่องชีวิตส่วนตัวคนอื่นกันเท่าไหร่นัก แซลลี่เพื่อนสนิทก็ไม่ยุ่ง แค่เตือนแบบตลกๆเท่านั้น
("เอ็ดดี้หลับไปแล้วเหรอ")
เสียงหล่อฟังง่ายผ่านสัญญาณโทรศัพท์
"อื้อ..มั้ง"
("คิดถึงจัง ตอนนี้กำลังอ่านบทเรื่องใหม่ หนังรักที่เล่นกับโอลิเวียร์ โรแมนติกมาก ...จนอยากทำกับเอม")
"จะบ้ารึไง ทำอะไร"
มืออีกข้างที่ไม่ได้ถือโทรศัพท์บิดผ้าปูเตียงยับยู่ยี่
("ฉากบอกรักริมแม่น้ำ")
อเล็กซ์ยิงตรง ทำเอาไปต่อไม่ถูก
"อืม....ท่าทางจะหนาวนะ"
เขาจึงแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
("ไม่หนาวหรอก เพราะไอกอดยูไว้")
แต่มีสักครั้งไหมที่เพชรไพลินจะทันอีกคน เสียงกรุ้มกริ่มที่ไม่ต้องเห็นหน้าก็เดาได้ว่าต้องการเขามากแค่ไหน
ร่างสมส่วนบิดแล้วบิดอีก เขานอนคว่ำ กระแทกหน้ากับหมอน เตือนตัวเองให้หยุดตื่นเต้น ก่อนจะโดนหมัดฮุคไปมากกว่านี้
"ง่วงยังอ่ะ"
("ทำมาเปลี่ยนเรื่อง ...นี่คุยกับมือถือหรือเปล่า? เปลี่ยนเป็นใส่หูฟังสิ จะได้นอนสบายๆ")
อเล็กซ์เหมือนมีตาทิพย์ เพชรไพลินทำตามที่ว่า ท่าทางคืนนี้ยังอีกยาวไกล ส่วนมากเขาไม่ได้พูดหรอก เป็นอเล็กซ์ที่บ่นเรื่องหนังมากกว่า
("ใช้กล้องมากเกินไป แต่บอกให้ไอเตะหลายๆท่า หลายๆแนว ไอ้กล้องนั่นก็เกะกะเป็นบ้า ไอจะเตะไปไหนได้")
"ใจเย็นๆนะ บ่นจนไอจะไปกำกับแทนแล้ว"
หนุ่มไทยว่าขำๆ
("ก็มาสิ มาให้กำกับทั้งชีวิตเลย...")
"......."
หน้าร้อนผ่าวท่ามกลางอากาศเย็น เพชรไพลินบิดผ้าห่มด้วยความเขิน
("ไอจริงจังนะ....")
"ร..เหรอ"
("เป็นคนเดียวที่ทำให้รู้สึกแบบนี้...หยิบผ้าพันคอบนหัวเตียงมาสิ กอดมันไว้...แทนตัวอุ่นๆของไอ")
"ของยูเหรอ?"
("ใช่")
"ก็ไม่เห็นบอก"
("ก็ไม่รู้สิ พอดีวันนั้นเห็นหนุ่มเอเชียสีสดคนนึงตัวสั่นๆ ไม่นึกว่าจะขี้หนาวขนาดนั้น พอดีมีผ้าพันคอติดมาด้วย เอาไว้หนุนนอนในคาบ ก็เลยให้ไป....แต่ก็ไม่คิดว่าจะได้จีบจริงๆจังๆ")
"อะไรกัน...เหมือนบอกว่ากะอ่อยเหยื่อเล่นๆเลย"
("ไม่ใช่นะที่รัก เพราะหัวใจบอกว่าให้ช่วยต่างหาก บางทีเราอาจเป็นsoulmateกันก็ได้")
"จะอ้วกแล้ว" เพชรไพลินพูดด้วยภาษาไทยด้วยน้ำเสียงเบลอๆ
แล้วยิ่งรู้ว่าเจ้าของผ้าพันคอคือคนใกล้ตัว ก็ยิ่งใจเต้นตุบตับ เหมือนถูกน็อคซ้ำๆในเวลาไม่กี่นาที
("จะอัว..ค? แปลว่าอะไร")
"คลื่นไส้น่ะ ไม่มีอะไรหรอก อย่าสนใจเลย"
("คนไทยเวลาเขินจะพูดกันเหรอ?")
"ม..ไม่รู้"
เพชรไพลินไม่ได้เขินสักหน่อย
จริงๆนะ
("ฮ่าๆๆ ไม่แกล้งแล้ว พรุ่งนี้ไปจ็อกกิ้งกัน")
"อื้ม"
("อากาศเย็นลงแล้ว ใส่ผ้าพันคอ เสื้อกันหนาว กางเกงขายาวนะ ถ้าเป็น'สีดำ'ก็ดี ฮ่าๆๆ....")
"ไม่ต้องมาแซวเลย!"
.
.
.
.
.
"ไปกับไอซักรอบนึงก่อนไหม นี่มันก็จะแปดโมงแล้วนะ"
เป็นประโยคคำถามด้วยความเป็นห่วงจากรูมเมท
เพชรไพลินนั่งรออเล็กซ์หน้าหอตั้งแต่เช้าเพื่อไปจ็อกกิ้งด้วยกัน ทว่าคนให้สัญญากลับยังไม่มาให้เห็นหน้า
อาจเป็นเพราะเมื่อคืนนอนดึก
อาจเป็นเพราะติดธุระกะทันหัน
อาจเป็นเพราะ...ลืม
"หน้าหงอยเชียว"
เสียงเอ็ดเวิร์ดคุยกับใครบางคน ทำให้หนุ่มไทยเงยหน้าขึ้น เขาหวังว่าจะเห็นใบหน้าหล่อๆของคนตื่นสาย พร้อมรอยยิ้มขอโทษแบบตลกๆเพราะกลัวเขาวีน
แต่ไม่ใช่...
เป็นแซลลี่ที่ใส่ชุดวิ่งเต็มยศ กระซิบคุยกับแฟนด้วยสีหน้าเห็นอกเห็นใจเขา
"เพิ่งโทรไปถามฟลอร่ามา แต่ยัยนั่นก็ไม่รู้"
"งั้นไปหาที่ห้องเจ้านั่นมั้ยล่ะ"
"จะบ้าเหรอ ไม่ได้สนิทขนาดนั้น"
"เอ้อพวกยูไปวิ่งเถอะ ไอไปนอนต่อละ เมื่อคืนนอนดึก ง้วงง่วง"
เพชรไพลินขี้เกียจฟังเพื่อนคุยกระซิบกระซาบแล้วยิ่งเซ็ง เขาไม่อยากให้ใครมาสงสาร
ลุกขึ้นโบกมือลา กะว่าจะนอนให้เต็มอิ่ม ตื่นตอนไหนก็ช่างมัน ไม่ตายหรอกกับเรื่องแค่นี้
ก็แค่จุดเริ่มต้นของการมีแฟนเป็นดารา ต่อไปจะหนักกว่าอีกหลายเท่า
เขาจะทนกับมันหรือเปล่าล่ะ...
ได้แต่ถามตัวเองอยู่อย่างนั้น
...............
ช่วงนี้สอบนะคะ เลยไม่ได้มาอัพทุกวัน เดี๋ยวอาทิตย์หน้าจะเป็นปกติ แล้วก็ใส่รูปด้วย555
-
:L2: :L1: :pig4:
ดีใจจจ
เป็นแฟนคนดังต้องทำใจ
ขอบคุณที่มาลงน้าาา ดุแล้ตัวเอว สอบได้คะแนนเยอะๆ
-
จะนอนหลับไหมคะ!!! :เฮ้อ:
-
#HollywoodBoyfriend
@9 love me sofly
(https://scontent.fbkk2-2.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/15192685_351229905235129_4541461663429939336_n.jpg?oh=d09a7f768df869a73eae2d223939b341&oe=58BD667C)
Some height can only be reached by hearts.....
_Clueless
ประมาณสองวันที่เพชรไพลินไม่ได้ออกไปจ็อกกิ้งอย่างที่ตั้งใจไว้ แล้วก็เป็นอีกสองวันที่อเล็กซ์หายไป มีเพียงข้อความที่ถูกส่งมาสั้นๆ
-อย่าลืมจ็อกกิ้งนะ แล้วเจอกัน-
ไม่มีคำแก้ตัว ...ไม่มีความเดือดเนื้อร้อนใจ
นิสัยลูกคนเล็กออกอาการกำเริบขึ้นอีกครั้ง
ถ้าไม่มีคนแคร์ เขาก็ไม่สนใจ ในเมื่อเรียกร้องไปแล้วหนึ่งหน ผลตอบแทนกลับไม่คุ้มค่า อุตส่าห์ส่งข้อความถามทางนั้นเสียมากมายด้วยความเป็นห่วง แล้วตอบกลับมาแค่นี้...แค่นี้เนี่ยนะ!
เขาไม่พอใจมาก .....!
เพราะความคะนองล่ะมั้ง
ถึงตัดสินใจเดินดุ่มไปที่ตรอกเล็กนั่น เปิดประตูคาเฟ่สลัดจนเสียงกระดิ่งดังกรุ๊งกริ๊ง
ทักทายเจ้าของร้านนามแพททริคที่เริ่มสนิทกัน แต่ก็ถูกอเล็กซ์ขวางไว้ตลอด
วันนี้แหละ....เขาควรเปิดใจหาตัวเลือกอื่นที่มีเวลาให้ แถมหล่อตรงสเป็คทุกอย่างสักที
"ขอสมัครงานหน่อยครับ"
...............
สีหน้าหนุ่มไทยผู้แสนขี้เกียจดูจะมีไฟขึ้นมาจนผิดปกติ เจ้าเอ็ดเวิร์ดเพื่อนร่วมห้องอดสงสัยไม่ได้ว่าเจ้าตัวคืนดีกับอเล็กซ์แล้วหรือ ถึงยิ้มเรี่ยราดตลอดเวลา
แต่ไม่นานนักเอ็ดเวิร์ดก็ได้คำตอบ....
เมื่อเพชรไพลินรับโทรศัพท์จากบุคคลปริศนา ทีแรกคิดว่าเป็นพ่อดาราหนุ่มที่เชียร์ครึ่งๆกลางๆ แต่ไฉนกลายเป็นเจ้าของคาเฟ่สลัดสุดหล่อกันเล่านี่
ยังดีที่บทสนทนาไม่มีอะไรมากไปกว่าถามเรื่องตารางงาน ตารางเรียน
"ตอนไปสมัครไม่ได้คุยกันเลยหรือไง"
เอ็ดดี้ถามทันทีที่เพชรไพลินวางสาย
"พี่เขามัวแต่ยุ่งกับร้านน่ะสิ บอกแค่ให้ทิ้งเบอร์ไว้ แล้วจะติดต่อกลับ"
"โอเค"
"ทำไม?"
เพชรไพลินคาดหวังให้รูมเมทถามมากกว่านี้ แต่กลับไร้เสียงตอบกลับ
ไม่มีใครตื่นเต้นกับเขาบ้างเลยหรือไงกัน นี่อุตส่าห์ทุ่มพลังอ่อยสุดๆ
"นอนเถอะน่า"
เอ็ดเวิร์ดพลิกตัวหากำแพง มือก็แอบหยิบมือถือขึ้นมาพิมพ์ข้อความยุกยิก
"ฟ้องก็ฟ้องไปเลยอเล็กซ์น่ะ ไอยังโสด มีสิทธิ์เลือกคนที่ดีที่สุด"
เพื่อนร่วมห้องชะงัก เจ้าหนุ่มไทยมันรู้ดีกว่าที่คิดแฮะ
"เฮ้อ! ถ้ายูทำไปเพื่อประชดก็เลิกเถอะนะ"
"......เปล่าสักหน่อย"
ตอบงึมงำ แต่เขามั่นใจตัวเองมากพอน่า ก็แค่ง่วงๆ ดึกๆ เลยไม่มีแรงไปงั้น
"ทีแรกไอไม่ชอบอเล็กซ์ก็จริง แต่ถ้ายูเกิดเผลอใจไปแล้ว ก็เลยคิดว่า...ไม่เสียหายหรอกถ้าจะรักใครสักคนที่ไม่คาดคิดว่าจะได้รัก ไอว่ามันเจ๋งดีออก ต่อให้เลิกกัน...ก็จะเป็นความทรงจำดีๆ ไอเลยเชียร์อเล็กซ์ เพราะแววตามันจริงใจดี ถึงจะนิ่งๆไปหน่อยก็เถอะ"
เพชรไพลินลอบยิ้ม อยากจะบอกว่าตอนอยู่กับเขา...อเล็กซ์ช่างพูดช่างคุย ไม่ได้นิ่งเหมือนภาพที่แสดงออกมาเลยสักนิด
"ถ้าเกิดยูจะลองคุยกับคนอื่นดูมันก็ไม่ผิดหรอก แต่อเล็กซ์ส่งข้อความมาว่า จะรีบกลับคืนนี้"
"ห๊า!!"
"เตรียมตัวไว้ให้ดี ไอว่ามันขี้หึงนะ ฮ่าๆๆ"
"ไอ้แสบเอ็ดดี้!"
คนเอาแต่ใจหัวฟัดหัวเหวี่ยง ปาหมอนใส่เตียงตรงข้าม เขาไม่ได้โกรธมากมายนักหรอก แต่อดจะเหวี่ยงวีนไม่ได้นั่นแหละ
สายคนนี้นี่มันตัวป่วนจริงๆ
ตอนนี้เขาเริ่มกังวลแล้วสิ ใจฮึกเหิมเริ่มฝ่อแฟบ
ไม่ค่อยอยากให้อเล็กซ์มารับรู้เรื่องนี้เท่าไหร่เลย
..............
เช้าวันต่อมาเป็นวันหยุดพอดี เพชรไพลินตื่นแต่เช้าด้วยใจตุ้มๆต่อมๆ กลัวว่าจะมีร่างสูงหนวดเคราเฟิ้มมายืนจ้องปลายเตียง
พออาบน้ำปากขาสั่นเสร็จแล้ว เขาก็ไปหานายแพททริคที่ร้าน
ถือว่าเป็นการเดินเท้าที่ทรหดที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้ เพราะร่างสมส่วนนั้นต้องอาศัยหลืบสิ่งก่อสร้างเป็นที่หลบหน้า ทั้งเสาไฟ ซอกตึก ถังขยะ และอื่นๆเท่าที่จะมองเห็น
ก็ไม่เข้าใจว่าจะทำตัวเพี้ยนๆแบบนี้ไปทำไม กับอีแค่อเล็กซ์จะดักปล้นสวาทแค่นี้
....บางทีเขาอาจหลงตัวเองมากไปด้วยซ้ำ
.
.
.
.
เพราะอเล็กซ์ฉลาดกว่าที่คิด....
เจ้านั่นยืนเกาะอกเก๊กหล่ออยู่หน้าร้าน ใส่เสื้อโปโลกับกางเกงสามส่วนยี่ห้อหรู ไม่ลืมสวมแว่นกันแดดปกปิดใบหน้า แต่เขาว่ามันยิ่งเรียกแขกซะมากกว่า
เพชรไพลินยังไม่ทันจะปั้นหน้า คนหล่อสูงชะลูดก็โบกมือทักทายด้วยรอยยิ้มเหี้ยม
"อินกับบทตัวร้ายมากไปหรือเปล่า"
เขาแซวกลบเกลื่อนความประหม่าของตัวเอง
สองมือไพล่หลัง บิดไปมา
"หึ..."
อเล็กซ์กระตุกมุมปาก นัยว่ารู้หมดแล้วนะเรื่องที่นายจะทำ
"อยากใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ พ่อแม่จะได้ภูมิใจ รู้ไหมค่านิยมคนไทยส่วนใหญ่น่ะ เด็กๆจะไม่ค่อยทำงานกันหรอก
เด็กๆที่หมายถึง ...ก็รวมไอด้วยนะ"
คนฟังทำเพียงพยักหน้ารับรู้ มุมปากยังไม่หุบยิ้ม
"ก็เลยมาหาแพททริคไง เขาทั้งใจดี แล้วเงินก็ดีด้วย"
"เค้~"
อเล็กซ์ตอบกลับเสียงสูง
"ไอขอตัวเข้าร้านก่อนนะ เดี๋ยวสาย"
คนตัวเล็กกว่าพยายามดันคนตัวใหญ่ที่ขวางประตูออก แต่ก็เหมือนแรงมดกับพญาช้างสาร นอกจากอเล็กซ์จะไม่ขยับแล้ว แขนสองข้างยังรวบเอวบางอย่างไม่เกรงใจ
แน่นอนเพชรไพลินแทบร้องโวย ไหนจะแพททริคที่ยืนในร้าน ไหนจะคนที่ผ่านไปผ่านมาอีก
"ปล่อย..."
เสียงติดจะขู่นิดๆไม่ทำให้หนุ่มอเมริกันกลัว กลับฉกจูบปากอิ่มแรงๆเป็นการลงโทษไปหนึ่งที
ตอนนี้ใบหน้าเพชรไพลินแทบจะกลายเป็นลูกตำลึงสุก คนไร้ประสบการณ์ตัวแข็งเป็นหิน
สมองเพี้ยนเบลอนั้นสั่งให้พูดอะไรออกไปสักอย่าง ก่อนที่เขาจะเห็นว่าเรายอม แล้วอาจถูกล่วงเกินอีกรอบ
"เดี๋ยวปาปารัซซี่มาเห็นนะ"
"ไม่แคร์"
"อ...เอ่อ ร..เรายังไม่ได้เป็นแฟนกันนะ...ยูทำอย่างงี้..ม..มันผิดธรรมเนียม"
เขากลายเป็นคนติดอ่างในบัดดล ก้มหน้างุด หัวแทบจะจมไปในอกหนา
"งั้นก็เป็นซะสิ"
"ไอไม่อยากถูกปาปาฯไล่ถ่ายรูป"
"เดี๋ยวจัดการให้"
"ไอไม่อยากดัง ไม่อยากเป็นที่รู้จัก"
"ก็ใส่ผ้าปิดหน้าไว้ ใส่แว่นกันแดด หมวกใหญ่ๆ ไอมีให้หมด"
"แล้วไอก็ไม่เคยมีแฟน ไอยังเด็ก แม่บอกไม่ให้มี"
"หึๆ"
"เราเข้าไปคุยในร้านดีกว่า แดดเริ่มส่องแล้ว
...แต่ให้ไอทำงานด้วยนะ เดี๋ยวเจ้านายว่า"
"โอเค"
ร่างหนาเบี่ยงตัวเหลือช่องว่างเพียงนิด แต่เพชรไพลินไม่สนใจ เขาผลุนผลันออกจากช่องนั้นโดยไม่คิดให้มากความ
.
.
.
.
เพชรไพลินทำหน้าที่รับออเดอร์และเสิร์ฟอาหาร งานไม่หนักอย่างที่คิด ทว่าชุลมุนเป็นพักๆ ผู้คนที่นี่ใจดี ไม่มีสายตาเหยียดหยาม หรือดูถูกอะไรเมื่อเขาใช้ศัพท์ผิดบ้าง ไวยากรณ์มั่วบ้าง
บางทีเขาก็อดนึกถึงคำพูดของแม่ไม่ได้ รายนั้นน่ะชอบดูดวงมาก พอเอาวันเดือนปีเกิดของลูกไปให้หมอดูทำนายก็รีบโทรมาบอกคำทำนายจนเขาฟังแทบไม่ทัน แต่เท่าที่จำได้เห็นจะเป็นเรื่องคนอุปถัมภ์ค้ำชู ไม่ว่าจะไปอยู่ที่ไหน ก็จะมีคนรักคนเอ็นดูตลอด
ความตั้งใจที่จะได้อ่อยเจ้าของร้านย่อมล้มครืนไม่เป็นท่า เมื่อไอ้ตัวแสบอย่างอเล็กซ์เฝ้าเขาทั้งวัน มองตามเขาทุกท่วงท่า ยามเพชรไพลินหันไปถลึงตาใส่ เจ้าดารารูปหล่อก็ยักคิ้วกวนๆไม่สะท้าน
"ทีงี้ล่ะว่างเชียวนะ"
เขาบ่นงึมงำ
"เพชร ..ถ้าล้างจานพวกนี้เสร็จก็กลับได้เลยนะ"
"ไม่ให้ไอช่วยสรุปยอดเหรอ?"
เขาอยากยื้อเวลาอีกสักหน่อย
"ไม่ต้องหรอก ไปเถอะ เดี๋ยวคนนั้นเขารอนาน"
แพททริคส่งยิ้มล้อเลียนมาให้ เห็นแค่นั้นเพชรไพลินก็ใจละลายแล้ว นานๆทีถึงจะเห็นแพททริคในมุมกวนๆ เหมือนวัยรุ่นบ้าง
"ขอบคุณนะ แต่ถ้ามีอะไรก็บอกล่ะ ไออยากทำงานเยอะๆ"
"อะแฮ่ม!"
ร่างสูงโย่งยืนกอดอกพิงผนังห้องครัว
เพชรไพลินกลอกตาอย่างเอือมระอา
"ยูเข้ามาทำไม ไม่มีมารยาทเลย!"
เขาไม่ชอบพวกดื้อรั้น ให้โลกนี้มีแค่เขาก็พอ
เพชรไพลินที่เป็นคนตรงๆ(อาจเป๋บ้างบางครั้ง) จึงเอ่ยสั่งสอนไป อย่างไรเสียอเล็กซ์ก็รุ่นเดียวกัน แล้วยังเป็นว่าที่แฟนอีกต่างหาก
ถ้ามีข้อเสีย ก็ปรับแก้กันได้ ...เขาเชื่ออย่างนั้น
"ไอขอโทษนะ"
ร่างสูงเดินคอตกกลับไป ทำเอาเพชรไพลินส่ายหน้าเบาๆ
"ค่อยๆคุยกัน"
เจ้าของร้านที่อยู่ในเหตุการณ์ตลอดเอ่ย
"ขอโทษทีนะแพททริค"
แพททริคอมยิ้ม
"ไม่เป็นไรหรอก ต้องเข้าใจหน่อย มีแฟนน่ารักแบบนี้จะไม่หึงได้ยังไง"
"ไม่หรอก...ก็แค่คนธรรมดาๆน่า"
เพชรวางจานสุดท้ายใส่ตะแกรง บอกลาเจ้านายสุดหล่อก่อนเดินออกมาทักคนที่นั่งรอตั้งแต่เช้า
"เบื่อมั้ย"
อเล็กซ์ส่ายหน้า ชูปึกกระดาษปึกใหญ่ให้ดู บนหน้าปกเขียนว่าบทหนังเรื่องDark Man แต่เขารู้ว่าไม่ใช่ มันเป็นปกหลอกๆ เพื่อให้หนังนั้นเป็นความลับ
"ภาคต่อ?"
เพชรไพลินถาม
"ช่าย บทห่วยมาก แต่รายได้ถล่มทลายแน่นอน"
"แปลกนะทำไมช่วงนี้ถึงทำภาคต่อหลายเรื่องจัง แถมอาศัยบุญเก่ากันทั้งนั้น"
"ไออยากกลับไปเล่นหนังอินดี้เหมือนเดิม"
ความฝันของอเล็กซ์คือได้เป็นผู้กำกับหนังอินดี้แนวๆ ตีแผ่เรื่องที่หลายคนไม่กล้าทำ แต่ก่อนหน้านั้นก็ต้องมีปัจจัยหลายอย่างเข้ามาเกี่ยวข้อง เช่นเรื่องเงินและประสบการณ์
"เอม..."
"หืม?"
"ไปห้องไอกัน"
"ห้ะ?!"
"จะพาไปว่ายน้ำ ก็ยูไม่ได้จ็อกกิ้งมาตั้งหลายวันไม่ใช่เหรอ"
"ม..ไม่รู้สิ"
หนุ่มไทยเกาท้ายทอย กำลังใช้ความคิด
ไปห้อง...?
ถ้าตอบตกลงแล้วจะหมายถึงเราเปิดทางให้หรือเปล่า การไปห้องอีกฝ่ายมันจะหมายถึงอย่างอื่นไปได้ยังไงล่ะ คำว่าว่ายน้ำอาจเป็นโค้ดลับของเซ็กส์ก็ได้
...เขาอึกอัก ถ้าแค่จูบก็พอได้ อย่างโรแมนติกใต้สระน้ำ หรือเร่าร้อนในห้องล็อกเกอร์
"หึๆ ...หน้าแดง"
เพชรไพลินตะปบแก้มตัวเองทั้งสองข้าง
"ไม่นะ! ไอไม่ได้คิดอะไรเลย"
"ไปหรือเปล่า ...ไอแค่อยากขอโทษอย่างเป็นทางการ"
อเล็กซ์กลั้นขำหน้าแดง
หนุ่มไทยเกาคาง ถ้าปฏิเสธจริงๆจังๆ ยังไงเสียอเล็กซ์ก็ต้องฟังบ้าง
"อื้ม ไปก็ได้ แต่ไอว่ายน้ำไม่เป็น"
"เดี๋ยวสอนน่า"
..............
-
:L2: :L1: :pig4:
-
#HollywoodBoyfriend
@10 love me harder
(https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/564x/5d/96/cf/5d96cf4b6ceba7963d20b481d85f5d65.jpg)
This is no perfect. There will always be struggle. You just need to choose who you want to struggle with.
_Before We Go
คอนโดหรู การตกแต่งสไตล์โมเดิร์น ทว่าให้อารมณ์อบอุ่นและสดชื่นเหมือนอยู่ท่ามกลางธรรมชาติ สมชื่อกรีน พาเลซ
ผนังสีเขียวหม่นตัดกับสีขาวทึมอาจดูหดหู่ในแรกพบ ทว่าเมื่อได้ลองซึมซับบรรยากาศนี้นานเข้า กลับพบกับความอบอุ่นที่เอ่อล้น
เพนเฮาส์ขนาดเท่าบ้านเดี่ยวหนึ่งหลังเล็กๆของอเล็กซ์ทำเอาเพชรไพลินไม่กล้าจับแตะอะไรเลย ถึงแม้บ้านเขาจะมีโรงงานเป็นของตัวเอง แต่ก็ไม่ได้เรียกว่ามหาเศรษฐี แค่รายได้ต่อปีมากกว่าพนักงานโรงงานเท่านั้น
อีกอย่างแม่เขาก็ขี้งกตัวแม่ ดังนั้นบ้านที่เมืองไทยจึงเป็นบ้านปูนสองชั้นธรรมดาเหมือนคนทั่วไป
เจ้าของห้องเชิญแขกให้นั่งเล่นได้ตามสบาย
ห้องของอเล็กซ์ถูกจัดแต่งเรียบง่าย มีโต๊ะทำงานหนึ่งชุด แยกเป็นโซนสว่างสดใส เดาว่าจะช่วยให้อารมณ์ดี ส่วนโซนดูหนังฟังเพลงกลับมืดทึม เหมาะแก่การพักผ่อน
ร่างสมส่วนเลือกนอนบนหมอนใบยักษ์กลมๆ นุ่มนิ่ม ตัวเขาจมลงไป ทว่าอบอุ่น สบาย
"นี่กางเกงว่ายน้ำ ไม่รู้ว่าพอดีหรือเปล่านะ เป็นของไอ้จิมห้องข้างๆน่ะ พอดีว่ายน้ำด้วยกันแล้วมันฝากไอซัก"
"ไม่มีแม่บ้านเหรอ"
"มี แต่มันกวนตีนอยากใช้"
"ใช่จิม ฮาร์ท ที่เป็นyoutuberหรือเปล่า?"
เพชรไพลินตื่นเต้นกับการเจอคนดังแบบอ้อมๆ
อเล็กซ์มักเล่าเรื่องเพื่อนให้ฟังเสมอ โดยเฉพาะบรรดาเซเลบที่อยู่กรีน พาเลซ
แน่นอนสุดหล่อคนนี้ไม่ได้นินทาเพื่อน แค่ชอบเล่าเรื่องตัวเองว่าทำกิจกรรมอะไร กับใครแค่นั้น เขาเลยได้อานิสงส์ รู้จักคนเหล่านั้นทางอ้อม
"ลงไปกันเลยมั้ย ไอเตรียมอุปกรณ์เรียบร้อยแล้ว"
"ตอนนี้คนจะเยอะหรือเปล่า"
เพชรไพลินมองหน้าต่างบานใหญ่ เห็นวิวของเมืองชัดแจ้ง ท้องฟ้าสีส้มกับแสงไฟที่ค่อยๆปรากฏ
"ไม่น่าเยอะนะ ไม่รู้สิ..."
"ยูปลูกต้นไม้เยอะจัง"
เขาชี้ไปที่ระเบียงกว้าง ขนาดตั้งวงกินหมูกระทะได้ แต่น่าเสียดายที่อเล็กซ์ลงต้นไม้จนดูรกไปหมด ดอกไม้ออกดอกสวยก็จริง แต่เจ้าของมีฝีมือการแต่งสวนที่ห่วยมาก
"เอม..."
"หืม?"
เพชรไพลินขาน ขณะที่ตายังมองทิวทัศน์อันสวยงามด้านนอก
...เหมือนสวรรค์บนดิน
อยากขอบคุณตัวเองสักล้านครั้งที่เลือกเรียนที่นี่
"อ้ะ.."
หนุ่มไทยสะดุ้งเมื่อมือหนาสอดประสานรอบเอวเขาจากด้านหลัง วงแขนแน่นอยู่เพียงระดับสายตา เขาตัวเล็กมากเมื่ออยู่ใกล้กัน
ใบหน้าที่มีหนวดเคราเฟิ้มของอเล็กซ์ก้มลงมาใกล้พวงแก้ม
สัญชาตญาณบอกให้เพชรไพลินหลบ ด้วยยังไม่พร้อม
"เมื่อไหร่ยูจะมั่นใจในตัวไอสักที"
เสียงทุ้มข้างหูติดจะน้อยใจเอ่ย
ประโยคนั้นปักลงกลางใจ
ใช่....เพชรไพลินไม่เคยมั่นใจเลย
อเล็กซ์ยังเด็ก ...เป็นดาราอนาคตไกล
ไม่มีทางปักหลักจริงจังกับเขาไปจนอายุ80 แน่นอน
คนหนักใจหลุบตาลง สองมือประกบทับมือหนาที่หน้าท้องตน ไม่ได้ปลดออก เพียงแค่กอบกุมแน่นขึ้น
"ดูฟ้าสิ ....มืดแล้ว"
เพชรไพลินอมยิ้มน้อยๆ มองไฟตึกรามบ้านช่องที่ค่อยๆสว่างขึ้นทีละดวง
ใบหน้าคมแนบชิดแก้มนวลปลั่ง
"Ame...I love you"
"....!"
จู่ๆคำบอกรักก็ถูกเอ่ย เพชรไพลินตัวเกร็ง โพล่งตอบไปอย่างไม่คิด
"..I ..I ก็ like you นะ"
ความตื่นเต้นทำให้หนุ่มไทยผสมภาษามั่วไปหมด
เขาไม่รู้ว่าตัวเองปิดใจมากเกินไปหรือเปล่า หรือเพราะวัฒนธรรมที่ต่างกัน เขาจึงสัมผัสความรักนั้นด้วยความกังวลใจมากกว่าจะโล่งใจ
.
.
.
.
"มันตัวเล็กไปหรือเปล่า มิสเตอร์ฮาร์ทตัวเล็กขนาดนี้เลยเหรอ"
ร่างหนุ่มไทยติดจะอวบเดินออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ดาราหนุ่มที่นั่งรออยู่นานหันมองก่อนยิ้มกริ่ม
เพชรไพลินเดินมาพร้อมสองมือกุมเป้า กางเกงว่ายน้ำตัวจิ๋วสั้นเพียงคืบ จนเกือบจะกลายเป็นทรงตัววี
"หรือไออ้วนเอง โอยทำไงดีถึงลดเนี่ย ดูต้นขากับต้นแขนสิ อวบจนเหมือนขาหมู"
"ก็น่ากินน่ะสิ"
อเล็กซ์พูดพลางเลียปาก
เพชรไพลินลูบขนแขนที่ตั้งชันให้กลับไปนอนนิ่งๆ รู้ตัวว่าหล่อแล้วยังจะยั่วสวาทกันอีก
"มั่นใจหรือยัง ลงน้ำกัน คนไม่มีแล้ว"
อเล็กซ์ไม่รอให้อีกฝ่ายตอบ จูงมือเพชรไพลินไปล้างตัวแล้วกระโดดลงสระกว้างสีฟ้าใส อวดท่วงท่าดั่งฉลามหนุ่มให้คนว่ายไม่เป็นอิจฉา
"Come on, honey"
เพชรไพลินยังคงยืนกุมเป้าอยู่ริมสระ มองไปรอบๆไม่เจอใคร ราวกับว่าวันนี้อเล็กซ์เหมาสระ เขาพอรู้มาบ้างว่าเจ้าพ่อหนังอินดี้คนนี้มีเงินเก็บเยอะ ...ก็เพื่อทำความฝันตัวเองให้เป็นจริงนั่นแหละ
แต่อดกังวลไม่ได้ว่าจะเอามาถลุงเพื่อจีบเขาหรือเปล่า ยิ่งวัยคึกคะนองอยู่ด้วย
"มาเร็ว"
อเล็กซ์เร่ง
"อืมๆ หลับตาสิ"
"อายอะไรกัน มีแค่ไอคนเดียว"
"ก็มัน....."
"งั้นไอจะหลับตานะ"
แพขนตาหนาถูกปิดลง
เพชรไพลินนับหนึ่งถึงสาม แล้วกระโจนลงยังส่วนที่ลึกน้อยที่สุดของสระ
อเล็กซ์จึงลืมตาทันทีเมื่อได้ยินเสียงน้ำกระจาย
ร่างสูงรีบว่ายไปหาร่างบางในความคิดคนทั่วไป แต่สำหรับเจ้าของเองกลับบ่นว่าอ้วน
"นี่ขนาดไม่ลึกนะเนี่ย"
หนุ่มไทยสูงตามมาตรฐานคนเอเชีย เขาสูงร้อยเจ็ดสิบกว่าๆ แต่ระดับน้ำนี่ถึงปลายคางเลยทีเดียว
พอเทียบกับคนสูงเกือบสองเมตรจึงดูเหมือนพ่อสอนลูกว่ายน้ำจริงๆ
"โอเคมั้ย?"
สายตาเป็นห่วงส่งมา เพชรไพลินพยักหน้ายิ้มแย้ม
เขาเป็นหนึ่งในหลายล้านคนที่ชอบน้ำ เหตุใดจะไม่โอเค
"ขั้นแรกนะลองตีขาก่อน มือเกาะขอบสระไว้"
"เมื่อยแน่เลยวันนี้"
เขาบ่นตามประสาคนขี้เกียจออกกำลัง
"ยังไงพรุ่งนี้ก็หยุด นอนห้องไอนี่แหละ อ่ะนั่นแหละ... สวยมาก"
"วันนี้ขอแค่ลอยได้ก็โอเค"
คุณครูจำเป็นบอก แต่นั่นยิ่งทำให้เพชรไพลินใจฝ่อ
การลอยตัวเหมือนปลาดาวที่เพื่อนๆเขาเคยสอนไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
เขาเล่าถึงประสบการณ์ย่ำแย่ของการลอยตัวให้อเล็กซ์ฟัง
"ตอนนั้นไออายุ15 เพื่อนๆก็สอนให้ลอยตัวนี่แหละ แต่คนมันทำไม่เป็น ทำยังไงก็ไม่เข้าใจ ไอมองเพื่อนที่ลอยตัวได้แล้วอิจฉา บอกกับตัวเองว่าเราต้องทำได้ ...พอตกกลางคืนเลยแอบฝึกเอง ...หลบยามน่ะ"
"ไอพยายามจนลอยได้หลายวิเชียวนะ แต่โชคร้าย เป็นไงรู้มั้ย?...ยูคงเดาได้ ตะคริวกินขาจนไอจมลงสระ โชคดีนะที่ยามเดินมาเจอพอดี ไม่งั้นไอคงไม่ได้อยู่ตรงนี้"
"ยูเลยกลัวการลอยน้ำ?"
"ช่าย"
เขาคอตก
อเล็กซ์ลูบหัวเปียก แอบจุมพิตที่หน้าผากอย่างรวดเร็ว คนถูกฉวยโอกาสทักไม่ทัน จึงปล่อยๆไป
"ฝึกตอนที่มีไออยู่สิ ไม่ต้องกลัวอะไร ไอ้หนุ่มหนวดเฟิ้มคนนี้จะช่วยยูเอง!"
เพชรไพลินขำเมื่อภาพซูเปอร์แมนเวอร์ชั่นผู้ก่อการร้ายรูปหล่อฉายทับคนตรงหน้า
"เสร็จเรื่องนี้เมื่อไหร่ ไอสัญญาว่าจะรีบโกน"
คนรู้ตัวพูดอย่างเซ็งๆ ปฏิเสธไม่ได้ว่าทุกเช้าเวลาส่องกระจกทีไร ก็แอบตกใจหน้าตัวเองเหมือนกัน
"ไอว่าแบบนี้ก็ดีนะ แนวดี"
เขาตั้งใจแกล้งชมไปอย่างนั้น ทว่าคนตรงหน้ากลับฉีกยิ้ม มองลึกเข้ามาในดวงตา
ร่างสูงเดินเข้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่เพชรไพลินก็ขยับถอยหลังจนแผ่นหลังชนกำแพงสระเช่นกัน
"ให้จูบได้มั้ย?"
เสียงแหบพร่าเอ่ยถาม
หนุ่มไทยก้มหน้า จะอย่างไรวันนี้อเล็กซ์ต้องจูบเขาให้ได้สินะ
"ยูยังไม่ได้ขอโทษไอเลย"
คนมีความผิดชะงักเหมือนเพิ่งนึกได้ ทำให้คนสังเกตแอบถอนใจ
อเล็กซ์รู้ไหมว่าการยอมรับ และการตัดสินใจของเขา ขึ้นอยู่กับการแสดงออกของเจ้าตัวทั้งนั้น สักแต่จะพูดว่ารัก จะทำอย่างนู้นอย่างนี้มันไม่พอ
เพชรไพลินกัดฟันตัดสินใจเอ่ยความในใจออกไปจนหมด
"ถ้ายูรักไอจริง...ก็พิสูจน์สิ ทำให้เห็นว่ายูจริงจัง ...ยูไม่จำเป็นต้องอยากมีไอไปตลอดชีวิตก็ได้ ขอแค่คิดว่า...ไอคือคนสำคัญที่สุดได้ไหม?"
คนหัวโบราณพยายามหาทางที่ทั้งสองฝ่ายจะมาบรรจบกันได้
เพชรไพลินหันหลังหนีสายตาอ้อนวอน เท้าแขนกับขอบสระ เหม่อมองกลุ่มน้ำที่ร่วงลงสู้ตะแกรงกรอง
เขาก็แค่คนธรรมดาคนหนึ่ง มีเหตุผล ทว่าบางสถานการณ์ก็ใช้เหตุผลกับมันไม่ได้
เขาพยายามเปิดใจแล้ว ไม่ว่าจะออกมาดีหรือร้าย ก็จะถือว่ามันเป็นประสบการณ์วัยรุ่น เก็บไว้เล่าให้หลานฟัง คงจะสนุกดีพิลึก
ความอุ่นร้อนจากร่างกายคนที่เคลื่อนทาบทับทำให้เพชรไพลินชะงักลมหายใจ
"ขอโทษ ขอโทษจริงๆ ที่นั่นมันไม่ค่อยมีสัญญาณน่ะ แต่ก็รีบกลับมาที่สุดแล้วนะ"
"ขอถามหน่อยสิ ทำไมถึงชอบไอ"
".....ไม่รู้....ไม่รู้จริงๆ เอาแต่มองหาทั้งวัน อยากคุยด้วย อยากทำความรู้จัก รู้ตัวอีกทีก็รักไปแล้ว"
ดั่งเสียงเทวดาแสนไพเราะกล่อมจิตใจให้โปร่งสบาย
เพชรไพลินยอมพลิกตัวหันมาเผชิญหน้า
"ไอชอบยูนะ...ชอบตรงที่..หล่อ" เขาหัวเราะเบาๆ "แล้วก็ทำให้ไอไม่เหงา ชวนทำกิจกรรมตลอด สนิทยิ่งกว่าเพื่อน"
"เอม...อัญมณีของผม"
"อย่าปากหวานเลยน่า"
เพชรไพลินส่ายหน้ากับถ้อยคำที่ช่างต่างกับอเล็กซ์ตัวแสบ
"เข้าใจแล้ว...ต่อไปนี้จะพิสูจน์ให้เห็นด้วยการกระทำ ให้รู้ว่าไอไม่ได้เล่น ไม่ได้เห็นยูเป็นของแปลก ไม่ได้คะนองหลอกเล่นอะไรพรรค์นั้น"
อเล็กซ์จับมือทั้งสองข้างขึ้นมาแนบแก้มตน จุมพิตบนฝ่ามือเสมือนตราประทับ
"จะรอดูนะ"
สิ้นคำแสนใจดี ปากเรียวเล็กของชาวตะวันตกก็ทาบลงบนปากอวบอิ่ม อเล็กซ์หยอกเย้ากับริมฝีปากที่โหยหาด้วยการขบเม้มจนขึ้นสีแดง เสียงเร่งจังหวะหายใจยิ่งเร้าอารมณ์ให้คนขี้แกล้งทำรุนแรงขึ้น ลิ้นอุ่นเลาะแถวฟันขาวที่ตอบสนองอย่างเก้ๆกังๆ ด้วยความไร้เดียงสา
เพชรไพลินเกาะเอวหนาที่เคลื่อนไหวไปมา และรู้สึกได้ถึงความแข็งขืนผ่านกางเกงว่ายน้ำรัดติ้ว เขาจึงยอมเปิดริมฝีปาก เป็นการแสดงความปรานีต่อคนกำลังตกอยู่ในห้วงตัณหา
"อึก..."
มือหนาวนเวียนอยู่แถวสะโพกเขาเมื่อไหร่ไม่อาจรู้ มันบีบเค้นคลึง ราวกับเห็นเป็นของเล่นก็ไม่ปาน
ความวาบหวามพุ่งเป็นระลอก
เพชรไพลินเข้าใจแล้วว่าทำไมคนเราถึงเสียตัวกันง่ายนัก เพราะแค่เขาถูกจูบ ก็ยอมอ้าขาเกี่ยวสะโพกหนาบดเบียดท่อนเนื้อแข็งกลางลำตัว เหลือเพียงแค่ถอดกางเกงออก เขาก็จะตกเป็นของดาราหนุ่มเต็มตัวแล้ว
ความเย็นจากน้ำไม่ได้ช่วยดับร้อนร่างทั้งสอง
เมื่อมือใหญ่แถวสะโพกดึงขอบกางเกงลง
มือบางคว้าไว้ทันที
แววตารุ่มร้อนเปลี่ยนเป็นวูบไหว
"ไอไม่ทำอะไร ขอแค่..."
"ไอก็อยากให้ยูทำ แต่ไม่อยากรู้สึกผิดหลังจากนี้...เราเพิ่งจะคืนดีกันเองนะ"
อเล็กซ์หายใจแรงด้วยอารมณ์ราคะยังคั่งค้าง
"ม..ไม่รู้สิ ยิ่งคืนดีกัน ก็ต้องยิ่งแสดงความรักต่อกันไม่ใช่หรือไง
I love you like crazy...
Ah..I...I'm sorry"
ร่างสูงตระหนักได้ว่าตัวเองแสดงกิริยาไม่ดีออกไปจึงหยุด เพียงแค่จุมพิตแผ่วเบาที่ริมฝีปากก่อนผละออก
หนุ่มไทยอมยิ้ม
"เก่งมากครับมิสเตอร์วิลสัน"
เพชรไพลินซบหน้าลงกับต้นแขนแกร่ง โอบกอดเพื่อเป็นรางวัลปลอบใจ
อเล็กซ์ยังต้องเจอวัฒนธรรมที่ต่างกันอีกมาก เขาอยากให้อเล็กซ์สู้ และอดทนรอ
ถ้าถึงวันนั้น เขาสัญญาจากใจเลยว่าอเล็กซ์จะได้คนรักที่ดีที่สุดจนคนอื่นต้องอิจฉา
..........
*จิม ไม่มีตัวตนนะ เรามั่ว555 ไม่ชอบดูyoutuber
-
Mr. Wilson you should remember that "Haste make waste"
รีบเล่นหนังฟอรม์ยักษ์หลายๆเรื่อง เก็บตังค์เข้าไว้หละจะได้กลับสู่วิถีอินดี้ของนายซักทีนะ
ปล. คนเขียนพลาดเเล้วหละ Youtuber หลายคนเลยที่งานเพลงดี 555 (บางทีดันไปติดใจ cover version ซะงั้น 5555)
-
:L2: :L1: :pig4:
-
#HollywoodBoyfriend
@11 love me more
(https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/564x/9e/74/a0/9e74a00d8bcfaf99b71403eb771e0ef7.jpg)
I feel like I can be anything with you.
_Her
สายตาเร่าร้อนคู่นั้นไม่อาจทำให้เพชรไพลินผู้แข็งแกร่งนิ่งได้
มันมักถูกส่งมาเสมอๆ ยามที่เขาหันไปหา
เพชรไพลินรู้ว่าอีกคนต้องการอะไร รู้ว่าต้องอดทนมากแค่ไหน สำหรับเมืองอิสระเสรีแห่งนี้ คำว่าพรหมจรรย์กลายเป็นคำแปลกประหลาดไปแล้ว จึงไม่ต้องแปลกใจเลยว่า นับแต่วันที่คืนดีกันนั้น พ่อดารารูปหล่อจะเฝ้ารอขนาดไหน
หนุ่มไทยที่ไม่อยากเปิดเผยความสัมพันธ์มากจำต้องสู้รบปรบมือกับหนุ่มอเมริกันที่เอะอะจูบ เอะอะกอด ราวกับกลัวว่าเขาจะสลายไปได้ตลอดเวลา
เขาไม่ว่าหรอกนะถ้าอเล็กซ์จะรักเขามากขนาดนั้น อาจรำคาญตัวเองที่ต้องเล่นตัวเพื่อให้ดูมีราคาขึ้นมาบ้าง แต่ใจจริงก็มีความอยากเหมือนมนุษย์ปุถุชนทั่วไป
นี่เขาก็นับวันรอให้อเล็กซ์เริ่มอยู่เหมือนกัน
กระถางสีน้ำตาลใบเล็กจิ๋วที่เพชรไพลินไม่เคยเห็นถูกวางลงตรงหน้า
"ต้นอะไรเหรอ?"
เพชรไพลินเงยหน้าจากรายงานเล่มหนาขึ้นมามองดูต้นไม้ต้นเล็กน่ารักในกระถาง ลำต้นอวบอ้วน แตกกิ่งก้านสาขาที่เต็มไปด้วยใบไม้ใบเล็กๆอัดกัน ดูเหมือนต้นไม้ย่อส่วน
"บอนไซ เอามาให้ดูว่าสวยมั้ย"
"อื้ม น่ารักดี เลี้ยงยากหรือเปล่า"
"ไม่ยากหรอก"
คนรักต้นไม้จัดแจงวางกระถางบอนไซจิ๋วบนโต๊ะสีขาวสะอาด ข้างๆกันมีแลปท็อปยี่ห้อดังถูกเปิดทิ้งไว้ ปรากฏหน้าข่าวของอเล็กซานเดอร์ วิลสัน
ช่วงระยะหลังมานี้เพชรไพลินมักมาขลุกอยู่ที่ห้องหรู ณ กรีนพาเลซเป็นประจำ เพราะใกล้สอบ งานจึงเยอะตามไปด้วย ส่วนใหญ่มักเป็นงานคิดวิเคราะห์ และค้นข้อมูลมากกว่า จะว่าง่ายก็ง่าย จะว่ายากก็ยาก ขึ้นอยู่กับหัวข้อที่ได้มาด้วย
แล้วยิ่งการเจาะลึก ทำความเข้าใจกับภาษาที่ไม่ใช่ภาษาบ้านเกิดด้วยล่ะก็ สำหรับเพชรไพลินแล้ว เขาคิดว่ามันยากมากๆ
แต่เพราะความอยากรู้อยากเป็นเซียนด้านภาษานี่แหละ จึงต้องอดทนกว่าคนอื่นหลายเท่า
ดวงตาคมเงยขึ้นสบกับชายหนุ่มรูปร่างหล่อเหลาในหน้าจอ เป็นหน้าข่าวธรรมดาประมาณว่าแพลนหนังในปีหน้า และไม่เขียนเรื่องส่วนตัวแม้สักกระผีก อเล็กซานเดอร์จึงเปิดทิ้งไว้ไม่ได้สนใจ
คนเป็นแฟนยังอดงุนงงไม่ได้ จำได้ว่าอเล็กซ์เคยพูดเองแท้ๆว่าอย่าไปสนใจเรื่องพวกนี้ แล้วดูสิ เจ้าตัวกลับชอบเช็คข่าวตัวเองประจำ
"ดูตรงนี้ให้หน่อยสิอเล็กซ์ ไอเขียนผิดหรือเปล่า"
เพชรไพลินสับสนกับคำๆหนึ่ง ไม่แน่ใจว่าใช้ในบริบทนี้ถูกต้องไหม
ใบหน้าหล่อเกลี้ยงเกลาก้มลงมามองรายงานปึกหนาอันน่าอิจฉา อเล็กซ์เลือกเรียนสายนี้เพราะชอบงานวรรณกรรมก็จริง แต่เรื่องรอบรู้นั้นสู้อีกฝ่ายไม่ได้
จู่ๆ กลิ่นหอมสดชื่นก็ลอยมาแตะจมูก
"กลิ่นอาฟเตอร์เชฟ? ยี่ห้อไหนอ่ะ หอมจัง"
หนุ่มไทยทำจมูกฟุดฟิด โดยไม่รู้ตัวเลยว่าใบหน้าตนมันใกล้กับซอกคออีกคนมากจนขนลุก
"มีอะไร ผิดเยอะเหรอ ทำไมเงียบล่ะ?"
"เปล่าๆ"
อเล็กซ์รีบผละออก พรูลมหายใจด้วยความโล่งอก
"ไม่ผิดหรอก ใช้แบบนี้ก็เข้าใจ ยูให้ไอตรวจมาหลายครั้งจนปริ๊นท์ออกมาแล้วนะ เลิกตรวจเถอะ"
"เป็นอะไรหน้าแดงอีก?"
"เปล๊า~"
"มีอะไรก็บอกสิ รายงานไอตลกใช่มั้ย"
"ไม่ใช่ๆ คือ...เมื่อกี๊หน้าเราใกล้กันน่ะ ไอเลย...แบบว่า...."
"....ว่า?" หนุ่มไทยเลิกคิ้วถาม
สายตาใสซื่อไม่รู้ทันนั้นทำเอาดาราหนุ่มอยากจับฟัดให้หนำใจ
"...มีอารมณ์นิดหน่อย"
พูดไปจนได้...
คำตอบที่ได้ยินทำเอาเพชรไพลินอึ้งไป
เขาปิดรายงานเสียงดังฟึบ ก่อนผลุนผลันลุกจากเข้าอี้ แต่โชคร้ายหรือโชคดีไม่รู้ ร่างสมส่วนสะดุดขาตัวเองจนเซแถ่ดๆไปหาเจ้าของห้อง
เคราะห์ดีที่ร่างใหญ่รับไว้ทัน แต่ก็ต้องใจสั่นหวิวเมื่อเห็นสายตาคมตวัดมา ถ้าเป็นมีดคงบาดไปแล้ว
"โทษทีนะ"
อเล็กซ์รีบบอก
"อืม ไม่เป็นไร แต่ยูก็ตรงไปนะ อ้อมบ้างก็ได้"
เพชรไพลินยังพูดขณะอยู่ในอ้อมกอดแฟน
"ไม่ใช่มีอารมณ์ในเชิงนั้น แค่..เอ่อ..."
"เอาน่าๆ เป็นเรื่องปกติของผู้ชายแหละ"
"งั้นยูก็คิดเหมือนกันใช่ม้า"
ถามหน้าระรื่น
"จะบ้าเหรอ"
เขาไม่รู้จะมุดหน้าไปตรงไหน มันคงแดงเถือกแน่ๆ
"หึๆ"
อเล็กซ์รวบกอดให้แน่นขึ้น
พิจารณาแล้วว่าเพชรไพลินคงไม่โวย จึงยกตัวหนุ่มไทยลอยเหนือพื้น ทุลักทุเลไปยังเตียง
"โอ้ะ!"
แผ่นหลังเพรียวสัมผัสเตียงนอนนุ่ม
เขาถูกอเล็กซ์ตะโบมจูบอย่างรวดเร็วจนไม่มีเวลาตั้งตัว
"อื้อ!!"
รอบปากเปียกชื้นด้วยน้ำลาย ฟันซี่งามขบเม้มตลอดแนว
เพชรไพลินรู้ว่าวันนี้ต้องมาถึง วันที่อเล็กซ์ทนไม่ไหว แล้วตีความว่าเขาอยาก!
เขาอยากเรื่องอย่างว่ามันก็ถูก แต่การที่จู่ๆจะจับเขากดเพราะแสดงท่าทางเขินๆเนี่ย มันก็ไวเกินไปนะ!
"ล้อเล่นป่ะเนี่ย?!"
ลืมตามาอีกที ก็เห็นร่างเปลือยเปล่าของอเล็กซ์แล้ว หุ่นหนาสูงใหญ่ หน้าท้องเต็มไปด้วยมัดกล้าม เนื้อหนั่นแน่นไปเสียทุกส่วน ด้วยเพราะขุนให้เหมาะกับบทหนุ่มนักรักในหนังเรื่องใหม่
เพชรไพลินหันหน้าหนี ขณะที่ลำคอยังส่งเสียงครางเครือยามลิ้นร้อนไล้ผ่านยังส่วนต่างๆ
"ไม่ต้องกลัวนะ มันเป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ หึๆ"
"ทำมาย้อน!"
หนุ่มไทยเริ่มทำใจได้ จึงตีหน้าท้องแข็ง
"อ้ะ"
แต่แล้วก็โดนสวนกลับด้วยการดึงกางเกงขอบยางรวดเดียว ลากเอากางเกงชั้นในเขาไปด้วย!
เพชรไพลินอับอายเป็นที่สุด !
เขารีบพลิกตัวนอนคว่ำ หน้าดำหน้าแดง ทั้งโกรธทั้งเขิน เมื่อตรงส่วนนั้นของตนก็แข็งโชว์หราแบบนั้น
ร่างสมส่วนนอนหอบ ปล่อยให้อเล็กซ์ชื่นชมบั้นท้ายกลมมน มือหนาพาดผ่านเลิกเสื้อยืดขึ้น เผยแผ่นหลังเนียน มีสิวประปรายตามประสาคนหนุ่ม
"สวยมาก"
เสียงหื่นกรอกหู เพชรไพลินหลับตาปี๋ ยกมือปิดหูทั้งสองข้าง
"อือ..."
แก้มก้นถูกขยำเพลินมือ ทุกส่วนสัดถูกสำรวจ นิ้วโป้งใหญ่แบะเนินเนื้อ เผยให้เห็นรอยจีบสีธรรมชาติตรงกลาง
คงเพราะช่ำชอง หรือโชกโชนประสบการณ์ อเล็กซ์จึงรู้โดยสัญชาตญาณว่าคนเบื้องล่างยังคงเวอร์จิ้น ไม่เคยผ่านมือใครมาก่อน
"อ๊า..."
เพชรไพลินกำหมอนแทบขาด เมื่อถูกลิ้นร้อนแตะรอยจีบ ความรู้สึกแปลกใหม่พุ่งพล่าน ในท้องปวดมวนบิดกายไปมา พยายามไขว่คว้าหาความปกติ ทว่าช่างยากเหลือเกิน ร่างกายของเขาควบคุมไม่ได้ ...มันบิดเร้ายั่วยวนคนข้างบน แถมนั่นยังไปกระตุ้นเพิ่มความรุนแรงจากปลายลิ้นเรียว
ช่องทางสีนวลเต็มไปด้วยน้ำลาย เพชรไพลินขอร้องอ้อนวอนอเล็กซ์ให้พอ
เขาเหมือนจะขาดใจตายอยู่แล้ว
"อออื้อออ"
นำเจลเย็นนวดคลึงตรงช่องทางคับแน่นได้เพียงไม่นาน อเล็กซ์ที่แสนใจร้อนก็ดันเอาส่วนที่ใหญ่ตามมาตรฐานชายอเมริกันเข้ามาในร่าง
ใช่ว่าเจนสนามแล้วจะไม่ตื่นเต้น
ชายหนุ่มยิ่งร้อนรน แทบจะคลุ้มคลั่งก็ว่าได้ เมื่อได้สัมผัสความรู้สึกของคำว่า 'ร่วมรัก' ของจริง
อเล็กซ์ค่อยๆดันแท่งยาวเข้าจนสุด ฟังเสียงร้องครวญกึ่งทรมานจากคนรักแล้วยิ่งแข็งขึ้น สองมือจับเอวสอบโยกเข้าออก ปากดูดไซ้แผ่นหลังช่วยผ่อนคลาย
"เจ็บ..."
เพชรไพลินหลับตาหอบ แต่พยายามจะบ่น ทั้งๆที่รู้ว่าอเล็กซ์นั้นฝืนตัวเองมากแค่ไหน
เขาปล่อยให้อเล็กซ์นำไปก่อน ถ้าหมดยกแรกไปแล้วยังมีแรง ค่อยตอบแทนอเล็กซ์อีกที เพียงแต่ตอนนี้เขาหมดเรี่ยวแรง ได้แต่ร้องครางอย่างน่าอับอาย
"อึก..."
สองเสียงประสาน ดั่งท่วงทำนองเพลงรักหวาน อเล็กซ์เร่งสะโพกถี่ขึ้น จับร่างปวกเปียกของอีกฝ่ายเปลี่ยหลายท่า ไม่อยากให้จบ อยากทำต่อไปเรื่อยๆจนตายเลยก็ได้
.
.
.
.
"ฮ้า..."
เสียงทุ้มใกล้ถึงฝั่ง บดเอวบางกับเตียง จับแน่นรุนแรง พร้อมปลดปล่อย
ทุกส่วนของเพชรไพลินขึ้นสีแดง
ปากบวมเจ่อ ก้นแดงช้ำ
หนุ่มไทยขาสั่นเกร็งเมื่ออารมณ์ถึงขีดสุด ปลดปล่อยหยาดน้ำขาวขุ่นออกมาเต็มหน้าท้อง หน้าอกยกขึ้นลง ดวงตาปรือฉุดอารมณ์สัตว์ป่าของอเล็กซ์ให้พลุ่งพล่าน
"อ้า อ้า ..."
ร่างหนากระแทกเอวแรงๆหลายที จนเพชรไพลินหัวสั่นหัวคลอน แล้วจึงปล่อยลูกๆเต็มช่องทาง เยอะจนไหลเยิ้มออกมาข้างนอก
"อึก.."
อเล็กซ์ถอนแท่งลำออกมาสัมผัสโลกภายนอก มันยังคงแข็งขึง
แท่งลำชุ่มฉ่ำถูกยัดใส่ปากเล็ก ออกแรงกดเข้าออกไม่กี่ทีก็ปล่อยส่วนที่เหลือออกมาใส่หน้ายอดอัญมณีแสนงาม
เป็นความปริ่มเปรมเล็กๆของร่างหนา ยามเห็นอีกฝ่ายสมยอม และเต็มใจให้เขาปู้ยี่ปู้ยำร่างกาย ไฟในกายลุกโชน
และพร้อมร่วมรักได้อีกทั้งคืน
..............
ไวไปไหมไม่รู้ แต่ว่ามันมีแค่17ตอน :ling3:
สำหรับเรื่องยาว ข้าพเจ้าไม่เน้นบีบคั้นอารมณ์ เพราะลืมง่าย เขียนเองงงเองประจำ :ling2:
-
#HollywoodBoyfriend
@12 don't
(https://scontent.fbkk2-4.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/15390738_356596418031811_7511064998626600007_n.jpg?oh=3863a2d9856d14b878723c8baf6e674c&oe=58F24A47)
You should be kissed, and often, and by someone who knows how.
_Gone With the Wind
เมื่อมีครั้งแรก การมีครั้งต่อๆมาจึงเป็นเรื่องปกติ
เพชรไพลินไม่คิดว่าอเล็กซ์จะต้องการเขาทุกวันขนาดนี้ เวลาปกติถ้าไม่ได้อยู่กันสองต่อสองก็จะจับมือตลอดแทบไม่ปล่อย แต่พออยู่กันแค่สองคนเมื่อไหร่ ร่างบางๆก็จะถูกจู่โจมทันที
"พอแล้วมั้งอเล็กซ์"
เพชรไพลินขืนตัวออก แล้วพลิกนอนตะแคงพลางดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดคอมิด
หนุ่มอเมริกันเห็นคอแดงๆก็หัวเราะ บรรจงจูบซับด้วยความหมั่นเขี้ยว
"สามทุ่มจะตื่นมาทำการบ้านต่อนะ อย่าลืมล่ะ"
"จ้าา"
"อือ...เมื่อยจัง ป่านนี้เอ็ดดี้รอจนหลับไปแล้วมั้ง..อ"
เสียงบ่นหงุงหงิงแผ่วลงเรื่อยๆ จนเหลือเพียงเสียงกรนเบาๆ
อเล็กซ์แอบถ่ายรูปไว้หลายรูป พลางนอนแต่งรูปรอปลุกคนรัก ไม่สนใจข้อความจากผู้จัดการที่เตือนเรื่องภาพหลุด
ระยะนี้มันถูกปล่อยมาเป็นระลอก พร้อมๆกับหนังแอคชั่นภาคต่อที่ทำรายได้ถล่มทลาย
อเล็กซ์รู้ดีว่าหลังจากนี้ชีวิตคงวุ่นวายขึ้น ทว่าเขาก็ไม่อาจปฏิเสธแฟนคลับได้ตลอดเวลา เพราะแฟนคลับนิสัยดียังมีอีกมาก คนที่ยืนหยัดมาตั้งแต่เล่นหนังอินดี้ กระทั่งเขาเริ่มดังก็ยังไม่ทอดทิ้ง ถึงแม้จะเป็นคนละสายกัน
อเล็กซ์โพสต์ภาพผู้ชายผิวขาว-เหลืองนอนหันหลังลงในแอพพลิเคชั่นชื่อดัง เพราะตั้งค่าความเป็นส่วนตัวไว้ จึงมีเพื่อนที่กดไลค์ให้ไม่มากนัก เขาตั้งใจว่าจะเปิดสาธารณะก็ต่อเมื่อคัมมิ่งเอาท์อย่างเป็นทางการ
........
ช่วงนี้หุ่นเพชรไพลิน(ในความคิดเจ้าตัว)ดีขึ้นมาก เขามีกล้ามอ่อนๆที่หน้าท้อง พร้อมกับต้นแขนที่กระชับขึ้น
ถึงแม้คนรักสูงใหญ่จะชอบบอกว่าเขาหุ่นธรรมชาติ ไม่ขาดไม่เกิน แต่เพชรไพลินก็ไม่มั่นใจอยู่ดี
"พักตรงม้านั่งนั้นกัน"
หนุ่มไทยวิ่งเหยาะๆฝ่าหมอกจางไปนั่งพักริมสนาม
อเล็กซ์นั่งลงข้างๆ แล้วขยับตัวนอนหนุนตักบางโดยไม่ขอ
"หนักนะเนี่ย"
บ่นตามประสา แต่ก็ลูบกลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนแผ่วเบา
ผมหยิกหยักศกกับเคราครึ้มยาวกำลังดี ดูเหมือนจะยิ่งเรียกเสียงฮือฮาจากคนรอบข้างได้มากโข เพชรไพลินสังเกตเห็นปาปารัซซี่สองสามคนตรงมุมต้นไม้ถัดไปไม่กี่เมตร ขณะที่นักศึกษาบางคนก็แอบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเก็บภาพหวานของชายหนุ่มต่างเชื้อชาติสองคน และคิดว่าอีกไม่นานคู่ควงของอเล็กซ์ก็จะถูกเปลี่ยนอีก
"ลุกเถอะอเล็กซ์ ไอไม่อยากโดนถ่ายรูป"
มือบางตบแก้มคนหลับตาพริ้ม
"ปล่อยให้ถ่ายไปเถอะน่า"
ดาราเจนโลกชูนิ้วกลางสะบัดไปมา ยียวนพวกไม่มีกาลเทศะให้ละอายแก่ใจกันบ้าง
ลำพังเพชรไพลินคนเดียวน่ะไม่เท่าไหร่ แต่เมื่อเช้าพี่เป้พี่ชายขี้หวงเพิ่งส่งข้อความมาถามเรื่องนี้ เพราะเห็นหนุ่มเอเชียหน้าคล้ายเขาเดินเคียงนายอเล็กซานเดอร์ แล้วดันเป็นดาราที่พี่หมั่นหน้ามาแต่แรกอีก
พี่เป้ หรือชื่อจริงว่าเพชร ที่พ่อตั้งให้สับสนนั้นเป็นคนเฮี้ยบมาก ทุกอย่างต้องเพอร์เฟ็คต์ ไม่เคยถือหากน้องจะเป็นเกย์ แต่แฟนน้องต้องสมบูณ์แบบ อย่าทำตัวเหลวไหลไม่แคร์โลก
พี่เป้บอกว่าตอนนี้คนในโซเชียลเริ่มจับผิด และมีบางคนพอคุ้นหน้าเพชรไพลิน ถึงแม้เขาจะไม่เคยออกงานสังคมไฮโซ แต่เพชรไพลินก็ดังในเรื่องความน่ารักอยู่แล้ว มีผู้ติดตามในเว็บไซต์ต่างๆหลายพันคน
ถ้าหากสื่อไทยรู้ชัดเจนเมื่อไหร่ ครอบครัวเขาจะต้องวุ่นวายแน่
นั่งคิดเพลินๆ ก็ต้องกลับมายังภาพจริงตรงหน้า พวกปาปารัซซี่เหมือนจะขยับมาใกล้ขึ้น ถึงขนาดที่เขาสามารถบรรยายหน้าตากวนบาทานั่นได้
เพชรไพลินเห็นท่าไม่ดี จึงลุกพรวดปล่อยหัวอเล็กซ์ให้กระแทกม้านั่งดังตุบ บอกแล้วไม่ฟังนี่นะ
"เจ็บนะเนี่ย"
อเล็กซ์ร้องโอด
"ไอไม่อยากโดนถ่ายนี่"
"มันหลีกเลี่ยงไม่ได้หรอก"
"นี่ยังมีคนไปด้อมๆมองๆที่ร้านทุกเย็นเลยนะ น่ากลัวชะมัด จนแพททริคต้องแจ้งตำรวจ ..เฮ้อ"
"อย่าเพิ่งเบื่อนะ"
อเล็กซ์รู้ตัวว่าการคบกับเขานั้นเป็นเรื่องไม่ธรรมดาสำหรับคนธรรมดา
เมื่อก่อนที่ยังไม่ดังมากน่ะไม่เท่าไหร่
แต่ตอนนี้พ่อดาราหนุ่มฟันรายได้หลายล้านจากหนังเรื่องใหม่ ออกอีเว้นต์แทบทุกวัน ยามว่างจากงานก็คือเวลาเรียนเท่านั้น ไม่ต้องเดาเลยว่าถ้าดรอปเรียนคงได้ไปโปรโมทหนังถึงต่างประเทศทุกวันแน่
.
.
.
เดาไว้ไม่มีผิด
ความรักดั่งเทพนิยายของเพชรไพลินถูกปิดพ่อแม่ได้ไม่นานนักเมื่อข่าวบันเทิงไทยสืบหาเขาเจอและนำไปเล่นข่าว
แน่นอนหนุ่มสาวไทยหัวใจรักดาราฮอลลีวู้ดย่อมพากันแตกตื่น จะมีคนไทยสักกี่รายกันที่ได้กินดารารูปหล่อ แถมยังเป็นผู้ชายอีก!
.
.
.
เพชรไพลินจุดไฟเย็นเล่นกับนักท่องเที่ยวที่มาผาเดดฟอล โดยมีอเล็กซ์ดีดกีต้าร์อยู่ข้างๆกองไฟใหญ่อีกกอง ซึ่งมีแต่พวกผู้ชายกล้ามโต เป็นแก๊งค์บิ๊กไบท์ที่เขาเห็นอยู่บ่อยๆ
"ไม่รับสักหน่อยเหรอ หรือปิดเครื่องก็ได้นะ"
ส่วผมบลอนด์แต่งหน้าเข้มจัดเอ่ย
เจ้าหล่อนเคี้ยวหมากฝรั่งแก้มตุ่ย คว้าเอามือถือเขาไป
"ฮัลโหลว ~ ขณะนี้เจ้าของเครื่องไม่ว่างรับสาย"
เธอถือวิสาสะพูด
เพชรไพลินอยากว่าแต่ก็ขี้เกียจ ...อันที่จริงเขาขี้เกียจตอบคำถามแม่ด้วยแหละ คงรีบตื่นแต่เช้าโทรหาเขา เห็นทีจะมีเรื่องบ่นอีกตามเคย
"ฟังไม่รู้เรื่องอ่ะ ภาษาอะไร?"
หล่อนคืนมือถือให้ ได้ยินเสียงโหวกเหวกจากปลายสายก็หนักใจ
"ฮัลโหลแม่"
["รับสักทีนะ"]
"ไม่ค่อยมีสัญญาณอ่ะ"
["ทำไมไม่บอกแม่ว่ามีแฟน แถมยังเป็นดาราอีก"]
"ฮ่า.. ฮ่า ... ฮ่า"
["ไม่ต้องแกล้งขำ อาทิตย์หน้าพ่อกับแม่จะไปหา จะไปดูหน้าว่าที่ลูกเขยสักหน่อย"]
"แค่คนหน้าคล้ายครับ ไม่ต้องรีบมาหรอก เอ๊ะ..หรือว่าคิดถึงเลยอยากเจอ?"
["อยากตกนรกหรือไง โกหกแม่ได้ลงคอ ...รู้ไหมญาติๆเขาถามกันใหญ่แล้ว รูปหนูก็โชว์หราทุกเว็บไซต์ ได้เข้าโซเชียลกับเขาบ้างไหมลูก"]
"ก็เข้าไปไถๆ ให้การแจ้งเตือนมันหายเฉยๆอ่ะครับ..."
เพชรไพลินเสียงอ่อย
ถ้าพ่อแม่ที่แทบไม่แตะอินเตอร์เน็ตรู้ ก็ยิ่งตอกย้ำว่าเรื่องของเขาคงดังมากทีเดียว
หนุ่มไทยหน้าตาดีคบกับพระเอกพันล้านตาคม
["อืม...หนูไปรับแม่ด้วยนะที่สนามบิน วันจันทร์หน้า"]
"ผมมีเรียนนะแม่"
["โดดอีกสักวันจะเป็นไรไป เห็นโดดไปขลุกกับแฟนบ่อยนี่ แม่ต้องสอนหนูหน่อยละ จะใสซื่อตามเขาไปซะทุกอย่างไม่ได้ เราโต--"]
"โอ่ยยย"
["ไม่ต้องเลย แม่ไม่น่าให้ไปเรียนคนเดียวเลยจริงๆ"]
"ผมโตแล้วนะ ...แค่นี้นะแม่..บาย"
ลูกนิสัยเสียตัดสายฉับ รีบปิดเครื่องหนีอีกทบ
ตากลมมองร่างสูงที่ส่งยิ้มมาให้อย่างหวั่นใจ
"แม่จะมาอาทิตย์หน้า ยูว่างมั้ย"
เพชรไพลินเอ่ยถาม ทำเป็นไม่เห็นสายตาวูบไหวจากอีกฝ่าย อาจจะเป็นแสงจากเปลวไฟที่ส่องกระทบ
"อืม...ไม่แน่ใจนะ"
"อืม..."
หน้าซึมลง มีลางว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นในเร็วๆนี้
............
-
:L2: :pig4:
o22ใจไม่ดีเลย
-
:pig4: :pig4:
-
กอดน้องแน่นๆ
-
#HollywoodBoyfriend
@13 in the name of love
I’d take twenty more years just to have another three days with you.
_Labor Day
เสียงหายใจหนักหน่วงด้วยความอดกลั้นช่างดังเหลือเกินในเวลาตีสามเช่นนี้
ผู้ถูกสอดใส่กัดแขนตัวเอง น้ำลายเยิ้ม ความทรมานปนสุขนั้นบรรยายไม่ได้ ทว่าก็นึกอนาถตัวเองที่ต้องทำสิ่งอุจาดทั้งๆที่รูมเมทนอนอยู่บนเตียงข้างๆ
กลิ่นน้ำคาวเฉอะแฉะอบอวลในผ้าห่ม อากาศภายในเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ อเล็กซ์จึงเปิดให้พอระบาย ส่วนบั้นเอวนอนตะแคงกระแทกแรงใส่คนรัก ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดแม้จะไม่ถนัดนัก
ร่างหนาปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาเสพติดรสรักนี้เหลือเกิน เพชรไพลินก็คืออัญมณีสมชื่อ มองเท่าไหร่ไม่มีเบื่อ ตักตวงเท่าไหร่ไม่เคยบ่น จะถูกบรรจงเจียระไนกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง... ก็ยินยอมให้ทำ
อเล็กซ์เชื่อว่าต่อให้ไพลินเม็ดนี้เหลือเพียงเศษฝุ่น มันก็ยังมีค่าสำหรับเขา และจะเฝ้ารอให้กลับมาเจียรอีกครั้ง ..อีกครั้ง...และอีกครั้ง
.
.
.
.
ดวงตากลมสวยเผยอขึ้นสู้แสงแดดจ้า เพชรไพลินจิ๊ปาก เมื่อรู้ตัวว่าพลาดคลาสไป เด็กเกเรมองไปรอบห้องอันว่างเปล่า ไร้เงาคนรักกับรูมเมท
....คงไปเรียนกันหมดแล้วสินะ
ร่างสมส่วนลุกขึ้นโงนเงน มีเพียงกางเกงขาสั้นสีแดงสวมอยู่ ปวดยอกทั้งเนื้อตัวแต่บ่นไม่ได้ อีกทั้งยังเจ็บจี๊ดๆตรงรอยจูบหลายรอยช่วงบนไหปลาร้า
เป็นประสบการณ์ที่น่าอับอาย ถ้าเอ็ดเวิร์ดกลับมา คงล้อไม่ก็ด่า ที่ทำตัวเหมือนหมาติดสัด
เพชรไพลินบุ้ยปาก แต่งตัวด้วยชุดสีเหลืองคัสตาร์ดไปทำงาน
"ขอโทษนะครับ"
หนุ่มไทยก้มหัวแสดงมารยาทเมื่อถูกหญิงสาวรายหนึ่งขอถ่ายรูป
เขาปาดเหงื่อเดินเข้าหลังร้าน ไม่นึกว่าจะบังเอิญเจอคนไทยในตรอกแคบๆเช่นนี้
เขาเชื่อว่าเธอคนนั้นต้องตามมาจากพวกรูปของปาปารัซซี่แน่ เพชรไพลินที่สุดแสนจะโนเนม มันไม่น่าชวนให้คลั่งไคล้อะไรได้ขนาดนั้นเลย
แต่จะว่าไปก็แปลกนะ...ภาพแอบถ่ายส่วนใหญ่มีแต่ฉากหวานๆ มองตาเยิ้มให้กันบ้าง ป้อนขนมให้กันบ้าง จับมือกันบ้าง
อาจเพราะภาพโลกสีชมพูด้วยนี่แหละ คนถึงได้ฟินกันโอเว่อร์ ทั้งๆที่เพิ่งคบกันจริงจังแค่ไม่กี่เดือนเอง
"เหนื่อยหน่อยนะ"
เจ้าของร้านทักจากข้างหลัง ร่างสูงเดินกระฉับกระเฉงมาค้นน้ำตาลในห้องเก็บของ
เพชรไพลินมองตามร่างสูงทำงานอย่างขยันขันแข็งแล้วอดปลื้มอีกไม่ได้
เขาก็คนธรรมดา มีแฟนแล้วแต่ยังเขินคนหล่อ ฉะนั้นเวลาพูดด้วยทีไร มือไม้ไม่เป็นสุขทุกที
"วางตัวยากเหมือนกันนะครับ ปกติอยู่มหาลัย ถ้าไม่ทำกิจกรรมก็จะไม่ถูกถ่ายรูป"
"ก็ทำตามปกตินั่นแหละ ไอเห็นคู่รักเกย์คู่อื่นก็เป็นปกติกันนะ ปล่อยให้ถ่ายรูปไปตามหน้าที่เขา"
"แต่ส่วนใหญ่พวกนั้นก็โตแล้ว มีครอบครัวแล้วทั้งนั้น มาคัมมิ่งเอาท์ก็ตอนอาชีพอยู่ตัว ...ไม่มีใครเหมือนอเล็กซ์ที่กำลังดังเป็นพลุแตกนี่ครับ"
"มันก็จริง แต่ไอได้ข่าวว่าอเล็กซ์จะไปคัมมิ่งเอาท์ในรายการเอลเลนนะ ไหนๆก็มีลูกค้าประจำเป็นดาราดัง มันก็ต้องติดตามกันหน่อย"
แพททริคหัวเราะคิก
"ไม่ต้องกังวลหรอก อเล็กซ์เป็นไบเซ็คชวลไม่ใช่เหรอ? ยังไงสาวๆก็คลั่งไคล้อยู่ดี แถมดูคูลอีกต่างหาก"
"อ่า..."
โลกของสาวๆวัยรุ่น....ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ด้วยสิ
หนุ่มไทยสะบัดแรงๆไล่ความคิดอกุศล
ช่วยแพททริคปรุงน้ำสลัดดีกว่า เดี๋ยวอเล็กซ์คงจัดการได้เอง
"จริงสิ!"
ร่างบางอุทาน ทำเจ้าของร้านตกใจจนน้ำสลัดแทบหก
"วันอังคารพ่อแม่ไอจะมาที่นี่นะ"
"ว้าว.. เยี่ยมไปเลย"
"จะมาดูหน้าอเล็กซ์น่ะ ไอว่านะ มีสงครามกันแหงๆ อเล็กซ์ไม่เคยพูดเรื่องครอบครัวให้ฟังเลย เจ้าตัวคงไม่ชอบสถาบันแบบนี้เท่าไหร่"
เพชรไพลินไพล่นึกไปถึงตอนเสิร์ชข้อมูล ปรากฏว่าประวัติครอบครัวอเล็กซ์มีน้อยมาก พ่อแม่หย่าร้าง เกิดที่แคนาดา มีเชื้อละตินจากพ่อ ปัจจุบันก็อย่างที่เห็น ...อเล็กซ์ดันตัวเองขึ้นมาได้เพราะแม่สนับสนุน...บวกกับความทะเยอะทะยานของตน
"เจ้านั่นแค่ชอบทำงานล่ะมั้ง อย่าคิดมากเลย"
คนเป็นผู้ใหญ่กว่าย่อมเห็นโลกมากกว่า ถึงแม้ไม่สนิทกัน แต่อเล็กซ์ไม่ใช่คนที่ดูยากอะไร
มือหนาอวลไปด้วยกลิ่นสลัดโยกหัวทุยไปมา
เพชรไพลินยิ้มขอบคุณ
..........
ผ่านไปแค่ไม่กี่ชั่วโมง เพชรไพลินก็ต้องพบกับข้อความมหาศาล เขารีบปิดการแจ้งเตือนเพราะเครื่องจะค้างอยู่รอมร่อ
เว็บไซต์โซเชียลชื่อดังถูกเปิดขึ้นด้วยปลายนิ้วสั่นๆ เขามักโพสต์รูปภาพหรือข้อความเล็กๆน้อยๆ โดยระยะหลังเป็นเมืองที่เขาอยู่...เมืองในฝันของใครหลายคน ...ยอดกดไลค์จึงเพิ่มมากขึ้น ซึ่งต่างจากภาพที่ถูกแท็กมา จะไม่ค่อยมีคนกดไลค์มากเท่าไหร่ เพราะเพื่อนเขาตั้งค่าส่วนตัวกัน
แต่ครั้งนี้มันเกินคาด!
มีคนแท็กชื่อเขาในข่าวคัมมิ่งเอาท์ของนายอเล็กซานเดอร์ วิลสัน!
เท่านั้นยังไม่พอ รูปภาพฝรั่งตัวใหญ่นอนหนุนตักชายเอเชียปริศนาถูกขยายรูปเบ้อเร่อ
เพชรไพลินตบหน้าผากหลายที โมโหตัวเองที่ทำหน้าหวานเยิ้มได้น่าหมั่นไส้มาก
คนไทยหลายคนต้องเกลียดเขาแล้วแน่ๆ ก็แต่ละรูปที่ออกมามันดูพริ้มๆ อ่อยๆ ยังไงไม่รู้
หนุ่มไทยตั้งสติ สูดหายใจลึก กดเข้าลิงก์วิดีโอที่อยู่ในข่าว
ถึงรู้มาแล้วว่าแฟนจะประกาศออกสื่อ แต่เขาก็อยากให้อเล็กซ์มาปรึกษากันก่อนนี่ ถ้าเตี๊ยมๆกันไว้ก่อน มันก็ดีกว่าไม่ใช่เหรอ
....
"ช่วยเล่าเรื่องชีวิตมหาลัยหน่อยสิ ยูเหนื่อยไหม ทั้งทำงาน ทั้งเรียนไปพร้อมๆกัน"
อเล็กซานเดอร์ วิลสัน ยักไหล่ ดวงตาแพรวพราวขัดกับภาพลักษณ์ที่เคยแสดงมาตลอด
"ก็นะ ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่ามันไม่เหนื่อย"
"อ้อ...หรือว่ามีอะไรดีๆ บอกเราได้ไหมอเล็กซ์?"
เอลเลนขี้แกล้งเริ่มใช้สกิลตัวเอง สายตาเธอหยอกล้ออย่างคนขี้แซว และพร้อมแซวแน่ถ้าอเล็กซ์เอ่ย
"ชีวิตนักเรียนน่ะสบายกว่าชีวิตทำงานอยู่แล้วแหละเอลเลน"
แขกแกล้งเล่นตัวนิดหน่อย ตามที่เขียนสคริปต์ไว้
"อืม...อืม...สบายแบบนี้หรือเปล่าน้า?"
ภาพอเล็กซ์นอนหนุนตักหนุ่มเอเชียปรากฏขึ้นบนจอ เสียงผู้ชมกรี๊ดกร๊าดดังขึ้นเป็นระลอก
ก็นะ...เพชรไพลินน่ารักนี่นา
รอยยิ้มกระหยิ่มภูมิใจที่นานๆทีคนภายนอกจะได้เห็นจุดขึ้นที่มุมปากรกหนวด
....แบบที่คนนั่งดูคลิปอดยิ้มตามไม่ได้
"ยูยิ้มแบบนี้ไม่บ่อยนักนะพ่อสุดหล่อ"
"ไม่รู้สิ ...ผมว่าผมก็ค่อนข้างมนุษย์สัมพันธ์ดีนะ"
"ดีถึงขนาดได้นอนหนุนตักนิ่มๆเลยล่ะสิท่า"
"หึๆ.....(เสียงกรี๊ดตลบ) ก็เขาน่ารัก...เป็นกำลังใจให้กับผม รู้สึกอยู่ด้วยแล้วสบายใจ ซึ่ง...ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน"
"มันเป็นความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูกเลยใช่มั้ย"
อเล็กซ์พยักหน้า
"ใช่....เราอาจพบกันได้ไม่นาน แต่เราก็เข้ากันได้ดี เอาตรงๆ ผมก็ยังรู้สึกดีๆกับผู้หญิงสวยๆอยู่นะ แต่เขาไม่เหมือนใครเลยจริงๆ เป็นคนน่ารักมาก ผมจริงจัง ...ไม่แน่นะ...อาจจะมีข่าวแต่งงานเร็วๆนี้ก็ได้"
เสียงดังขึ้นอีกจนห้องส่งแทบแตก
"ว้าว...นั่นมัน..อเมซิ่งมาก ไอหวังว่าจะได้ไปร่วมงานแต่งของยูเร็วๆนี้นะ"
"แน่นอน จะชวนคุณเอลเลนคนแรกเลยขอรับ!"
....
นอนอ่านหนังสือนิยายการเมืองจนอเล็กซ์มารับถึงห้อง ใบหน้าดาราหนุ่มอิดโรยด้วยเพิ่งเดินทางไกล
เพชรไพลินจึงเอาผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำหมาดๆ บริการลูบหน้าง่วงให้ตื่นเต็มตา
ก่อนออกจากห้อง ไม่ลืมหยิบผ้าพันคอสีดำ ของชิ้นแรกและชิ้นเดียวที่ได้มาอย่างงงๆ
"หึๆ"
"อะไร....ก็แค่ให้รางวัลน่า"
"ไอพูดดีมั้ย..."
"อื้ม...ดีมากเลย"
"หน้าแดงแจ๋"
"อย่าล้อนะ! เอ้อ อังคารนี้อย่าลืมไปกินข้าวกับพ่อแม่ไอนะ ร้านแพททริคน่ะ"
ทั้งคู่เดินเคียงกันไปเรื่อยๆ อากาศตอนกลางคืนเริ่มเย็น เพชรไพลินซุกมือในเสื้อแจ็คเก็ต แอบยิ้มเขินเมื่อมือหนาตามมาซุกด้วย
"พ่อแม่มาทั้งที ให้ไปกินสลัดเหรอ"
"เอาน่า...ว่าแต่เรื่องนั้น..."
"เรื่องคัมมิ่งเอาท์เหรอ ไม่ต้องห่วงหรอกนะ ไออยากพูดมานานแล้ว ก็แค่เป็นไบ ไม่เห็นแปลกตรงไหน ว่ามะ?"
น้ำเสียงสบายๆ กับบรรยากาศสบายๆ
มีคนเหล่มองบ้าง แต่ก็ต้องทำเป็นไม่เห็น
"ไม่กลัวเรตติ้งตกหรือไง ถ้าเป็นดาราบ้านไอนะ ไม่มีทางเสียหรอก"
"ทำไมล่ะ เขาไม่ดูกันที่คุณภาพผลงานหรือไง"
"ไม่รู้สิ...แล้วแต่มั้ง ไม่ค่อยสนใจอ่ะ สนใจฝั่งตะวันตกมากกว่า"
"แล้วเคยคิดอยากมีแฟนเป็นชาวตะวันตกป่ะ"
เพชรไพลินส่ายหน้า ยักคิ้ว
คำถามนี้จงใจล้อเลียนชัดๆ เขาเลยตอบไม่สน ประชดมันซะเลย
"ใจร้ายจริง"
ร่างหนากระแทกไหล่ให้รู้ว่างอน
หนุ่มไทยเลยพลิกฝ่ามือตัวเองในกระเป๋าให้ตรงกับอีกคน สร้างความอบอุ่นให้กันและกัน
เขากุมมือใหญ่ไว้ สายตาถ่ายทอดความรัก
"จะปิดเทอมแล้วนะ ไออาจจะกลับบ้าน ...ถ้าวันอังคารมาได้ก็มานะ ...อยากให้รู้จักพ่อแม่เอาไว้ ท่านใจดีมากๆเลยล่ะ ...ต่อไปในอนาคตจะได้ติดต่อกันได้ เผื่อไอไม่อยู่"
"อนาคตเป็นสิ่งไม่แน่ไม่นอนสินะ"
"ช่าย...ถ้าเรียนจบก็ต้องกลับไทย ถึงวันนั้นยูจะคิดถึงไอหรือเปล่า?"
"อื้ม"
"ดีมาก~ มิสเตอร์เพชรไพลินก็จะคิดถึงมิสเตอร์วิลสันเหมือนกัน"
นิ้วเรียวบีบจมูกโด่งเป็นสันอย่างหมั่นเขี้ยว
.............
-
งื้ออออ น่ารักจังงงงงงง
-
:pig4: :pig4:
-
:ling1: :hao7:
-
:z13:
มาจิ้มไว้ก่อน เห็นชื่อนักเขียนก็รีบเข้ามาเลย
-
สนุกมาก เรื่อยๆ มาเรียง แต่น่าติดตาม
ฝันๆ ฟินๆ จิ้นๆ
-
:L2: :L1: :pig4:
-
จะยังไงเนี่ย อเล็กซ์เหมือนจะไม่อยากไปเจอพ่อแม่ของเพชรเลย
-
เฮ้ยยยยคือมันละมุนดีมากกกกกกอ่า
จะจบแล้วจริงดิ?? ขอยาวๆๆๆน้าาา
ฮือออออออ อย่าเพิ่งจบเลยยน้าาาา :ling1:
-
#HollywoodBoyfriend
@14 Blue Tuesday
(https://scontent.fbkk2-4.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/15589724_359804804377639_1123071238302768414_n.jpg?oh=9f736388877755bc342e8dde99c0d803&oe=58F8AE3B)
You don’t tell me things, Joel. I’m an open book. I tell you everything…every damn embarrassing thing. You don’t trust me.
_Eternal Sunshine of the Spotless Mind
"เพชร~~"
แม่แพรกับพ่อป้อมเผลอแสดงกิริยาดีใจจนออกนอกหน้ามากไปหน่อย เพชรไพลินถึงกับหน้าแดงอายม้วน เขาแทบอยากแทรกแผ่นดินหนี
ผู้คนในสนามบินนานาชาติต่างมองมาที่กลุ่มเขา แม้สายตาจะเฉยชา หากแต่ในใจคงนึกตำหนิบ้างแหละ
ทำไงได้ล่ะพ่อแม่เขาชอบเอะอะมะเทิ่งจนติดเป็นนิสัยเสียแล้ว
"แม่เสียงเบาๆหน่อยครับ"
พี่เป้พี่ชายคนโตและเงียบขรึมที่สุดในบ้านเอ่ยบอก น้องชายจึงค่อยโล่งใจ
ทั้งสี่ช่วยกันขนของคนละไม้ละมือ ดูจากบรรดากระเป๋าหลายใบแล้ว นักเรียนปีหนึ่งก็อดสงสัยไม่ได้ว่าครอบครัวเขาจะมาอยู่กี่วัน
"แม่จะอยู่กี่วันครับ?"
"สองอาทิตย์"
"ห้ะ!"
"อะไรล่ะ ทำเหมือนไม่อยากให้แม่อยู่อย่างนั้นแหละ"
พี่ชายเอ็ดกับปฏิกิริยาที่ไม่ค่อยจะดีของเขา
"อย่าไปว่าน้องสิ ...พี่เขาอยากเที่ยวน่ะ"
"ถ้าให้เดานะ...จะไปดูสวนสนุกแฮร์รี่ใช่ป่ะ"
เพชรไพลินชี้นิ้วล้อพี่ชายที่เป็นแฟนคลับแฮร์รี่ พอตเตอร์ วรรณกรรมเด็กตัวยง
"เงียบน่า!"
พี่เป้หิ้วกระเป๋าเดินลิ่วไปยังรถเช่าที่เพชรไพลินเช่าไว้ ไงล่ะ เพิ่งตำหนิน้องไปหยกๆ แม่ผู้แสนดีก็เล่นกันเองซะแล้ว
หนุ่มไทยเช่ารถครอบครัวคันใหญ่ กลางเก่ากลางใหม่ ยี่ห้อเดียวกับของที่บ้าน คุณพ่อจึงตบไหล่ลูกชายคนเล็กอย่างแรง บ่งบอกว่าถูกใจนักหนา รายนี้มือหนักเป็นทุนเดิม
คนถูกตบจึงลูบไหล่ตัวเองพลางร้องโอดโอย
พูดง่ายๆคือสำออยอ้อนพ่อแม่
"เดี๋ยวเพชรจะพาเที่ยวให้ทั่วแอลเอเลย"
"โม้ว่ะ เคยก้าวออกจากมหาลัยหรือยังเถอะ"
"ใครจะไปเก่งเหมือนพี่ล่ะ"
"พอๆ หยุดทะเลาะกันได้แล้ว พ่อเขาไม่มีสมาธิขับรถ ยิ่งงงๆฝั่งอยู่"
"อะไรแม่ พ่อเนี่ยเซียนเลยนะจะบอกให้"
"รู้และว่าน้องเพชรขี้โม้เหมือนใคร"
"ไอ้พี่เป้!"
ครอบครัวสุขสันต์หัวเราะครื้นเครงไปตลอดทาง
ยามที่เพชรไพลินมีความสุข เขามักไม่มีสติ...
มักหลงลืมว่าโลกนี้ก็มีสิ่งที่เรียกว่าความทุกข์อยู่เหมือนกัน...
...........
นิ้วโป้งสองข้างจิ้มแป้นพิมพ์บนหน้าจอมือถือสลับกันอย่างรวดเร็ว เสียงของแป้นกวนใจเอ็ดเวิร์ดที่กำลังขะมักเขม้นอ่านหนังสืออยู่ไม่น้อย เจ้าตัวจึงบอกให้เพื่อนร่วมห้องเบาเสียงโทรศัพท์ลง
"ยูไม่อ่านหนังสือไง้?"
เอ็ดเวิร์ดถามอย่างประชด
หนุ่มเอเชียผินหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
ดวงตาหวานฉ่ำจ้องมองรูมเมท ไม่มีความโกรธหรือขัดใจที่โดนกระแทกเสียงเลยสักนิด
"ค่อยไปติวกับอเล็กซ์น่ะ"
พอเพื่อนมีท่าทางไม่ทุกข์ไม่ร้อน เขาก็ละเหี่ยใจ จากที่ขุ่นเคือง ก็หายลับไปพริบตา
"แล้วพ่อแม่ยูล่ะ"
"มาเจอสิ พรุ่งนี้ที่ร้านสลัด แพททริคบอกว่าจะทำอาหารพิเศษต้อนรับด้วยนะ อเล็กซ์ก็จะไปด้วยเหมือนกัน"
ใบหน้าอารมณ์ดีที่ใครๆต่างพากันเอ็นดู
เอ็ดเวิร์ดแสร้งโมโหกลบเกลื่อน
"เบื่อจริงเว้ยพวกมีความรัก"
"แหม....แล้วยูกับแซลล่ะไปถึงไหน ก้าวหน้ากว่าไออีกมั้ง"
"ก็แน่อยู่แล้ว"
รูมเมททำหน้าเยาะเย้ย
"อิจฉาจังน้า...ไอกับอเล็กซ์เรื่อยๆเอื่อยๆมากเลย ...แต่ก็ชอบแบบนี้นะ สบายๆดี ไม่รู้สึกกดดันที่เขาเป็นดารา"
"ก็ดีแล้ว ...ไอไม่ค่อยเข้าใจชีวิตดาราหรอกนะ แต่ถ้ามีแฟนเป็นคนธรรมดา ก็คงต้องทำความเข้าใจกันน่าดู"
"นั่นสินะ แต่สังเกตมั้ยว่าถ้าคนดังมีแฟนเป็นคนนอกวงการเนี่ย คู่นั้นค่อนข้างคบกันได้นานเลยล่ะ อย่างดอลลี่ พาตั้นไง"
"รู้จักด้วย!?"
"โธ่! ไอไม่ใช่เด็กหลังเขานี่ เอ้อ! ไอว่ายน้ำได้แล้วนะ ว่ายไป-กลับได้ตั้งสองรอบ อเล็กซ์สอน"
"หึๆ ไม่ใช่เด็กหลังเขา แต่ก็ว่ายน้ำไม่เป็น อืมๆ"
เพชรไพลินไม่ทันรู้ตัวว่าถูกประชดประชันอยู่ ยังคงจ้อเรื่องวันพรุ่งนี้ไม่หยุด
"ช่ายๆ อเล็กซ์ทำอะไรก็คล่องไปหมด สอนเข้าใจง่าย แถมยังใจเย็น ....บางทีก็คิดนะว่าโชคดีจังที่เขามาจีบ พ่อกับแม่จะต้องชอบอเล็กซ์มากแน่ๆ..."
บทสนทนาจบลงที่ตรงไหนไม่มีใครรู้
รู้แต่เพียงว่าชายหนุ่มสองคนในห้องกำลังมีความสุขและความหวังเปี่ยมล้น ..มันโชติช่วงเหมือนแสงจันทร์ที่ผาเดดฟอล สลักร่องรอยแห่งรักเอาไว้มากมาย
.
.
.
.
.
"แหมๆ กลับมาช้าขนาดนี้ คงคุยกันเพลินเลยสิ...............
....
..
..เป็นอะไร? มีอะไรหรือเปล่าเอม?!"
คนถูกถามส่ายหน้า ฝืนยิ้มโรยแรง เอ็ดเวิร์ดไม่คิดว่าการพบปะพ่อแม่ครั้งนี้จะราบรื่น แต่ก็ไม่น่าเลวร้ายถึงขนาดทำให้คนน่ารักต้องเซื่องซึมแบบนี้
"ง่วงจังเลย นอนก่อนนะ"
เอ็ดเวิร์ดเบิกตาอย่างไม่เชื่อ เวลาเพียงสองทุ่ม ไม่มีทางที่เพชรไพลินจะนอนโดยไม่อาบน้ำ!
ใครๆก็รู้ว่าหนุ่มไทยคนนี้อาบน้ำเช้าเย็น ไม่ว่าอากาศจะหนาวแค่ไหนก็ตาม
เพื่อนร่วมห้องที่คอยดูแลมาตั้งแต่ต้นอดจะสงสัยไม่ได้ จึงลองแชทหาแฟนตนว่าได้ข่าวคราวอะไรบ้างไหม
-เรื่องอเล็กซ์น่ะสิ ไอก็ไม่รู้อะไรมาก เอมมี่แค่โทรมาถามหาอเล็กซ์ แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่าเจ้านั่นไปไหน-
-ฝากดูแลเอมมี่ด้วยแล้วกันนะbabe!-
เพียงเท่านี้เอ็ดดี้ก็พอจะเดาเหตุการณ์ออก เขาจึงรีบแปรงฟันเปลี่ยนชุด ออกไปทักเพื่อนข้างนอกสักพักเพื่อเคลียร์อารมณ์ตัวเอง
เพราะขืนเอาความเศร้าของอีกฝ่ายมาใส่ใจแล้วอาจจะไม่สามารถช่วยอะไรได้ มีแต่จะร้องไห้ตามแทน
ร่างสูงผิวเข้มเปิดประตูเข้ามาพบกับห้องเงียบสงัด เผลอเหยียบบางสิ่งที่นุ่มเท้าจึงก้มลงเก็บ
...ผ้าพันคอสีดำ...
เอ็ดเวิร์ดถอนใจ ยืนมองร่างบนเตียงที่สั่นเทิ้มนิ่งๆ ก่อนรวบรวมพลังใจเดินไปนั่งบนเตียงเดียวกัน
"มีอะไรก็ระบายออกมาเถอะ"
มือใหญ่ต่างเชื้อชาติแตะแผ่นหลังบางผ่านผ้าห่ม
เมื่อเอ็ดดี้วางผ้าพันคอลงบนหัวเตียง คนในผ้าห่มกลับยื่นมือออกมา หยิบมันขว้างลงกับพื้น
"ฮึก...."
เพชรไพลินล้มตัวนอน รีบปิดหน้าบวมๆของตัวเอง
"ไอไม่อยากเจออเล็กซ์อีกแล้ว"
เสียงสั่นเครือเอ่ย
"มีอะไร เล่าให้ฟังได้ไหม?"
เพชรไพลินย้อนนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อกลางวัน พลันน้ำตาก็ไหลอีกระลอก
"คิดว่าไอเด็กมั้ย เอาแต่ใจหรือเปล่า"
"ไม่รู้สิ แล้วแต่สถานการณ์"
"ฮึก....อเล็กซ์น่ะสิ..."
เขาร้องไห้ ร้องไห้ด้วยอดกลั้นมานาน ร้องจนหายใจไม่ออก แต่ยังพยายามเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ละเอียดที่สุด
.
.
.
เพชรไพลินตื่นแต่เช้าไปเรียนตามปกติโดยไม่ได้วิ่งจ็อกกิ้งเพราะอเล็กซ์ส่งข้อความมาบอกตั้งแต่เมื่อคืนว่าให้พักหนึ่งวัน เขาเลยดีใจ คิดว่าอเล็กซ์เป็นห่วง กลัวเขาจะเหนื่อย
ไหนจะเรียนตอนเช้า ไหนจะนัดเจอพ่อแม่ตอนบ่าย
ร่างสมส่วนกึ่งเดินกึ่งวิ่ง รอยยิ้มประดับบนใบหน้า ยกมือทักทายโอดี้ขี้แกล้งยามเดินผ่าน ครูหัวล้านพุงพลุ้ยไม่ลืมหรี่ตาล้อเลียนเขา ซึ่งเพชรไพลินรู้ดีว่าล้อเรื่องอะไร
น่าเสียดายที่คาบนี้ไม่ใช่ของโอดี้ แต่เป็นอาจารย์สาวไฟแรง สอนวิชาภาษาอังกฤษขั้นนรกแตก แต่แทนที่เพชรไพลินจะสนใจ เขากลับมองหาแฟนหนุ่มไม่หยุด
"เป็นอะไรเอม แอกเนสจ้องใหญ่แล้วนะ"
แซลลี่เตือนสติเพื่อนหนุ่ม
เลยเวลาเข้าเรียนมาชั่วโมงหนึ่งแล้ว หากแต่พ่อดาราตัวดียังไม่โผล่หัว
"ถ้าเขาทำงาน ทำไมเขาไม่บอกนะ"
คนรอได้แต่พึมพำถาม ในอกสั่นหวิว อยากตั้งใจเรียนให้มากกว่านี้ ทว่าไม่มีสมาธิเลย
เรื่องคราวก่อนยังคงฝังใจ เพชรไพลินคิดว่าตัวเองลืมไปแล้ว แต่พอมาเจอเหตุการณ์คล้ายเดิมอีก หัวใจก็ได้แต่ว้าวุ่น
...กลัวว่าอเล็กซานเดอร์แสนหยิ่งนั้นจะหายไปอีกเป็นอาทิตย์
"เย็นนี้มีนัดกับพ่อแม่ยูไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวเจ้านั่นก็มาน่า"
แซลลี่ปลอบใจเพื่อนรัก ทั้งๆที่คิ้วโก่งดั่งคันศรนั้นก็ขมวดเคร่งอยู่เช่นกัน
"ถ้าไอรอเก้ออีกล่ะ..."
"เอาน่ะ.."
ตกบ่าย เพชรไพลินกลับหอเปลี่ยนชุดหล่อ ใส่เสื้อยืดยี่ห้อดังที่ไม่มีลายอะไรเลยนอกจากชื่อยี่ห้อกลางอก สวมทับด้วยแจ็คเก็ตหนังสีแดงมันวาว ใส่แล้วเท่ไม่หยอก ส่วนกางเกงก็ยีนส์ขาดๆ ประหนึ่งไม่ได้ใส่ แน่นอนเขาหนาวแต่จำทน เพื่อความหล่อที่มาเป็นอันดับหนึ่ง
พ่อกับแม่มารับเขาที่มหาลัย ส่วนพี่ชายไปฟลอริด้าตั้งแต่เช้าแล้ว พลังของติ่งช่างมีอำนาจ พี่ชายเขาไม่มีอาการเจ็ทแล็คอะไรเลย นอกจากจะตื่นเต้นเหงื่อแตก ...อันนี้แม่เขาเล่าให้ฟัง เพชรไพลินฟังหูไว้หูดีกว่า แม่ชอบเมาท์เรื่องลูกให้โอเว่อร์ตลอดนั่นแหละ
หนุ่มไทยพาผู้ให้กำเนิดเที่ยวชมรอบมหาลัยสักพักใหญ่ แล้วจึงพาไปเดินตามล่าดาวของนักแสดงในดวงใจที่พวกท่านชื่นชอบบนถนนฮอลลีวูด
ทว่าแม่กลับตื่นเต้นยกใหญ่เมื่อเห็นดาวของเฉินหลง
"นึกว่าจะกรี๊ดดาราฝรั่ง ที่ไหนได้...."
ท่านลงนอนให้ลูกชายถ่ายรูปให้ พอนึกขึ้นได้ว่าทำอะไรเพี้ยนๆก็ตีแขนพ่อ
เพชรไพลินเห็นแล้วหัวเราะ เสียงหัวเราะของเขาเต็มไปด้วยความสุข นึกภาพตัวเองที่แก่หง่อมกับอเล็กซ์หัวขาว เดินตามหาดาวของตัวเอง แล้วชวนกันถ่ายรูปเหมือนคู่ตาแก่เพี้ยนๆอย่างในเรื่องThe Bucket List
"มีชื่ออเล็กซานเดอร์หรือเปล่าลูก"
"จะมีได้ไงล่ะแม่ เขาเพิ่งดัง"
"นั่นสิเนอะ"
"แม่อยากถ่ายป้ายฮอลลีวูดหรือเปล่า"
เพชรไพลินเปลี่ยนเรื่อง ลางสังหรณ์เกี่ยวกับแฟนหนุ่มเต้นตุบๆในหัว
"เขาให้ขึ้นไปได้เหรอ"
"ได้มั้ง เห็นคนขึ้นไปเยอะอยู่นะ มันมีจุดให้ถ่ายรูปอ่ะครับ"
"แล้วตาดารานั่นจะมาเจอเราเมื่อไหร่"
คนถูกถามลอบกลอกตาเหนื่อยหน่าย อยากบ่นเรื่องแฟนให้พ่อแม่แต่ก็ทำไม่ได้ เขากลัวว่าพวกท่านจะไม่ชอบลูกเขย แล้วพากันกีดกันหรืออย่างน้อยๆแค่พูดจากระทบกระเทียบ เขาก็เครียดแล้ว
เพชรไพลินจริงจังนะ....
...ยามถูกรัก ถูกโอบกอด
เขาไม่ใช่เด็กใสซื่อไร้เดียงสา ดังนั้นจึงรู้และสัมผัสได้ถึงสิ่งที่อเล็กซ์ส่งมา
มันคือความรัก ความห่วงใย ความอาทร สุดแท้แล้วแต่จะเรียก
อเล็กซ์จึงไม่น่าใช่คนที่จะเบี้ยวนัดหายไปเสียเฉยๆ
"กินก่อนเถอะลูก รอเขามาตั้งชั่วโมงกว่าแล้ว ไม่หิวหรือไง"
แม่แพรจิ้มผักใบม่วงสีสดเปื้อนน้ำสลัดยัดเข้าปาก สีหน้าปลื้มปริ่มกับรสชาติอาหารที่เขาดูออกว่าแสร้งทำ
อย่างน้อยเรื่องนี้แม่ก็เก่งกว่าเขา...
"ไก่ทอดนี่อร่อยมากเลย อยากได้สูตรจัง"
พ่อช่วยสร้างบรรยากาศให้ผ่อนคลายมากขึ้น เพชรจึงยกมุมปากขึ้น จิ้มผักหนึ่งใบเข้าปาก
รสชาติจืดๆของมันก็เป็นเพียงสิ่งที่ตอกย้ำว่าเขาไม่รับรู้รส ฝืนกลืนฝืดคอก่อนขอตัวเข้าห้องน้ำ
เฮ้อ!
นอกหน้าต่างเหนือศีรษะปรากฏภาพฟ้ามืดขมุกขมัว ถ้าเป็นวันปกติ เขาคงถูกอเล็กซ์พาขับรถเที่ยว ฟังพ่อดาราเจ้าปัญหาบ่นคนในกอง จบท้ายด้วยการนอนดมกลิ่นคาวคราบเหงื่อไคลของกันและกัน
มือเรียวหยิบมือถือขึ้นมาเช็คเป็นรอบที่ร้อย ...ยังคงว่างเปล่า
คิดอะไรไม่ออก นิ้วโป้งไถหน้าจอกลับไปกลับมา ยืนพิงผนังห้องน้ำอย่างคนหมดอาลัย เขาลองเข้าเว็บแฟนเพจของแฟนตัวเอง ซึ่งเป็นที่ๆอัพเดตเรื่องราวของอเล็กซ์ได้เร็วประหนึ่งว่าเป็นเงาเจ้านั่น
'เมย์เดย์ๆ ไม่รู้จริงหรือเปล่านะ วันนี้สดๆร้อนๆ เว็บxxxลงข่าวว่าอเล็กซ์แอบกุ๊กกิ๊กกับโอลิเวีย บอมเม่อที่กองถ่ายหนังเรื่องใหม่ล่ะ!
จากภาพแตกๆจะเห็นว่าอเล็กซ์นั่งคุยกับแม่สาวตาคมแบบถึงเนื้อถึงตัวไปนิสส ไม่รู้ว่าป่านนี้แฟนตัวจริงเขาเห็นหรือยังนะ
ถึงแอดมินจะใจสลายตอนที่พ่อยอดขมองอิ่มประกาศเปิดตัวแฟน แต่แอดมินก็ไม่นิยมการนอกใจนะจ้ะ
โดยส่วนตัวคิดว่าเป็นเรื่องธรรมดาที่จะนั่งใกล้กันขนาดนั้น ก็แหม่ดูข้างหลังฉากสิ มีแต่รถรา เสียงบนถนนน่าจะดังพอตัวแหละ
เรารอเจ้าตัวคอนเฟิร์มอีกทีดีกว่าเนาะ
แล้วพวกเธอคิดว่าไงกันบ้าง?'
...เสียงหยดน้ำดังเป็นจังหวะ
เวลาของเพชรไพลินเคลื่อนที่ช้าลง เขาหลุบตามองหยดน้ำ ภาพสโลโมชั่นของแพขนตากระทบกัน ภาพที่เขาเท้าแขนลงกับอ่างเป็นไปอย่างเชื่องช้า
และความเชื่องช้าคือความทรมาน
เขาตัดสินใจโทรหา รอไม่นาน แต่ก็นานพอที่จะรู้ว่าไม่รับ
'ถ้ารักกันจริง ก็ฝากข้อความนะครับคนสวย~'
เพชรไพลินอมยิ้ม ดีใจที่ได้ยินเสียง แต่นั่นคือเปลือกนอกต่างหาก! ในหัวใจของเขามันแตกละเอียดไม่เหลือชิ้นดี
นึกอยากให้ตัวเองเป็นคนโลกสวย ใจเย็น ไม่ใช่เอาแต่ใจและเป็นบ้า
เขาเปิดก็อก วักน้ำสาดใส่หน้าตัวเองเรียกสติ
น้ำตาเหรอ....ไม่มีวันหลั่งให้ไอ้คนขี้โกหกนั่นหรอก!
"เช็ดมั้ย?"
ร่างของผู้ชายแสนดีอยู่ตรงหน้า เพชรไพลินรับผ้าผืนน้อยมาถูแรงๆทีนึงก่อนส่งคืน
"ยูโอเคนะ?" แพททริคจับไหล่
"บางครั้งมันก็ไม่ราบรื่นบ้าง แต่ยูต้องฟังเหตุผลเขาด้วย อย่าเพิ่งตีโพยตีพาย"
"ไม่รู้สิ ตามหน้าเว็บก็มีให้เห็น ดอดไปถ่ายหนังกับสาวสวย...ใครล่ะจะบอกแฟนตัวเองว่า 'ขอเบี้ยวนัดหน่อยนะ โอลิเวียสุดสวยสำคัญกว่าอ่ะ'"
"แต่ยูก็ต้องคุยตัวต่อตัว ข่าวพวกนั้นมันไม่จริงเสมอไปหรอก"
"มันก็ต้องมีมูลบ้างแหละ"
"ที่ประเทศยูเคยเล่นข่าวเรียกเรตติ้งมั้ย?"
"เคย"
"แล้วคิดว่าที่นี่จะไม่มีเหรอ?" แพททริคจ้องดวงตาสั่นไหว ถ่ายทอดความมั่นคงของตัวเอง "...เอม..จำไว้นะ พวกนี้มันคือธุรกิจ ถ้าตัวยูสามารถขายได้ นำเงินมาให้ได้ พวกนักข่าวไร้จรรยาบรรณก็จะแต่งเรื่องขึ้นมาเองแหละ ฉลาดหน่อยก็มีหลักฐาน แต่เป็นหลักฐานกลางๆให้ไปคิดกันเอาเองแบบเนี้ย ถ้าเป็นจริงก็ดี ถ้าไม่จริงก็ช่วยไม่ได้ อยากทำตัวให้เล่นข่าวเอง แล้วในกรณีของอเล็กซ์ก็ไม่มีอะไรซับซ้อนเข้าไปใหญ่ เจ้านั่นแค่ถูกเขียนเพื่อเรียกเรตติ้งหนังใหม่เท่านั้นแหละ ถ้ายูจะสรรเสริญประเทศไอว่าเลิศเลอล่ะก็ ...ยูจงจำไว้นะ ..มนุษย์...มีทั้งดีเลวปะปนกัน ไม่มีทางที่จะมีจรรยาบรรณเหมือนกันทั้งประเทศหรอก"
"ก็ใช่ แต่..."
"แต่ยูรู้อะไรไหม?....คนที่รู้ดีที่สุดคืออเล็กซ์ ยูต้องคุยกับเขา ต่อให้โอลิเวียเคยนอนกับเจ้านั่นมาสักร้อยครั้ง ก็ไม่ได้หมายความว่าจะกลับไปมีสัมพันธ์อีก"
".....แต่อเล็กซ์ก็เบี้ยวนัดอยู่ดี"
เพชรไพลินผินหน้าหนี ฟังหูซ้ายทะลุหูขวา
"เฮ้อ...ก็ใช่ ....เอางี้นะ ..คุยกัน การคุยกันคือทางออก รอให้อเล็กซ์ถ่ายหนังให้เสร็จก่อน ป่านนี้คงยุ่งอยู่นั่นแหละ"
.
.
"ไอขอตัวนะ ขอโทษที่วันนี้มารบกวนเสียนาน"
เพชรไพลินค้อมตัวแสดงคำขอบคุณ จ่ายเงิน พาพ่อแม่กลับโรงแรมไม่ไกลนัก
โรงแรมระดับห้าดาวในย่านที่ห่างจากสถานที่ท่องเที่ยว จึงมีความสงบ ห้องไม่กว้างมากนักแต่การตกแต่งหรูหรา
เพชรไพลินมองไปที่หน้าต่าง เห็นป้ายอักษรฮอลลีวูดขนาดยักษ์อยู่ไกลๆ
อุปสรรค...มักมาตอนที่เราหลงลืม ว่านี่คือชีวิตมนุษย์
เขายืนมองผู้คนข้างล่างสัญจรไปมาด้วยใจห่อเหี่ยว
โกรธ โกรธมาก โกรธที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้เลย
กี่ครั้งแล้วที่อเล็กซ์เป็นแบบนี้ หายไปโดยไม่บอก เดี๋ยวคงกลับมาง้อด้วยการพาไปเที่ยวอีก อาจจะขอโทษสักคำสองคำ แต่ไม่นานก็ทำแบบเดิม
เพชรไพลินฝืนน้ำตา รู้ตัวเองดีว่าต้องกลั้นเอาไว้ไม่ไหวแน่ จึงขอกลับไปนอนหอ นอนร้องไห้เงียบๆคนเดียวดีกว่า เขาไม่ชอบทำตัวอ่อนแอให้พ่อแม่เห็น
..........
กำลังปั่นตอนพิเศษอย่างเชื่องช้าค่ะ555555
-
น้องเพชรสู้ๆ นะครับ อย่าร้องไห้กับคนแบบนั้นเลย
-
ใจเย็นคุณน้องเพชร ฟังเหตุผลพ่อฝรั่งดองก่อนค่อยโกรธก็ยังทัน บางทีอาจจะมีเหตุจำเป็นอย่างสุดแสน มากกว่าการหนีหน้าไปดื้อๆก็ได้
จริงๆ โอลิเวียไม่ได้น่ากลัวเลยนะ. กลัวใจพ่อฝรั่งดองนั่นต่างหาก คิดว่า ฮีอาจจะไม่ค่อยศรัทธาระบบครอบครัว การพบปะหน้าครอบครัวแฟนอาจจะเป็นความกดดันอย่างหนึ่งของผู้ชายก็ได้
-
เบี้ยวนัดครั้งที่ 2 โดยไม่มีเหตุผล
ปกติคนเราทนได้กี่ครั้ง ส่วนตัวมันคือจบ ต้องหักดิบตัวเองไปเลย
เลิกตาม เลิกคิด ตัดใจ นอนจมกองน้ำตาไปเดียวมันก็ดีขึ้นไปเอง อาจจะ เดือน 2 เดือน หรือเป็นปี
(ตามประสบการณ์ชีวิต)
ชีวิตต้องเดินหน้า ไม่มีเขาเราต้องอยู่ได้ แต่ถ้าทำแบบนั้นก็ไม่ใช่แฟนดาราละน้า...
-
:L2: :pig4:
การแบ่งเวลามาอธิบาย แต่หนึ่งนาที มันจะไม่ได้เชียวหรอ
การจะบอกว่าใครสำคัญมันอยู่ที่การกระทำป๊ะ
เป็นเราก็ไม่ไหว
-
:pig4: :pig4:
-
เพราะอะไร
ในนิยายควรเปิดใจคุยกัน
แต่ในโลกความจริงคงตีกันบ้านแตกไปแล้ว5555
-
สงสารหนูเอมมม :ling1:
-
แงงงงงงง น้องเอม :o12: :z3:
-
มีคนแนะนำมา ตามอ่านรวดเดียวเลยค่า
ชอบมากกกกกกกกก :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
จะมีรวมเล่มมั้ยคะอยากได้ ><
-
จิตตกตามน้องเพชรไปติดๆเลย :ling1:
-
#HollywoodBoyfriend
@15 Is it too late?
(https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/564x/83/63/1c/83631c06db22b74391ff47313101aa8a.jpg)
I wish I knew how to quit you.
_Brokeback Mountain
เมื่อการสอบอันหฤโหดเสร็จสิ้นลง เพชรไพลินที่แพ็คกระเป๋าตั้งแต่อาทิตย์ก่อนก็โบกแท็กซี่ไปยังสนามบิน เขาไม่ได้กลับเมืองไทย หากแต่ไปเที่ยวยุโรปต่างหาก
ทริปนี้จะเป็นครั้งแรกที่หนุ่มไทยผู้อ่อนต่อโลกอย่างเขาได้ผจญภัยด้วยตัวเอง เหนื่อยก็เหนื่อยเอง สุขก็สุข...คนเดียว
ตั้งแต่วันนั้นเพชรไพลินก็ไม่เห็นหน้าอเล็กซ์อีก...เขาไม่รู้ชีวิตของดาราสุดฮอตนั่นมากไปกว่าคนอื่น ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามาสอบหรือเปล่า
จนตอนนี้เขาก็ไม่แน่ใจแล้วว่าควรเรียกอเล็กซ์ในฐานะไหน boyfriend หรือแค่ just friend
อเล็กซ์ทำเขาแสบมาก แสบมากจริงๆ
แต่เพราะว่ามันเป็นชีวิตมนุษย์ไง เพชรไพลินจึงต้องเดินต่อไป ไม่หันหลังกลับ คร่ำครวญแค่วันเดียวนั่นก็สมเหตุสมผลกับแฟนแค่ไม่กี่เดือนของเขาแล้ว
-ถ่ายรูปมาฝากเยอะๆนะ จาก แซลลี่-
สีหน้าของเพชรไพลินดีขึ้นเมื่อเห็นข้อความของเพื่อน เขาปิดการแจ้งเตือนทุกอย่าง ไม่เข้าโซเชียลที่คนเอาแต่ถามว่าเลิกกับอเล็กซ์แล้วเหรอ
เขาอายเป็นนะ
ไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะเป็นหนึ่งในคอลเลคชั่นของอเล็กซ์
... หรือว่าการหลอกให้คนอื่นตกหลุมรัก ....จะเป็นงานถนัดของนาย
"ถึงแล้วครับ"
ร่างบางสะดุ้ง เรียกสติตัวเองกลับมาแล้วจึงจ่ายเงินแท็กซี่
สนามบินยังมีคนพลุกพล่านอยู่เสมอ เพชรไพลินแบกเป้ใบใหญ่ขึ้น เดินไปหาที่นั่งรอเช็คอิน
ดูเหมือนวันนี้คนจะเยอะกว่าทุกวัน....
อาจเป็นกรุ๊ปทัวร์ เพราะมีแต่สาวๆยืนคุยกันเป็นกลุ่ม
เพชรไพลินไม่ใคร่สนใจนัก สายตาว่างเปล่ากวาดมองไปตรงนู้นบ้างตรงนี้บ้าง เฝ้ามองลูกสาวเกาะแขนคนเป็นพ่อ มองคู่รักที่มีสีหน้าฝืนยิ้มอย่างที่สุด พลางก้มมองมือตัวเอง....ร่องรอยรสสัมผัสยังคงฉายชัดเหมือนภาพขาวดำ
หม่นหมอง...
แสนเศร้า...
"ขอโทษนะคะ"
เขาเงยหน้าตามเสียงเรียก เด็กผู้หญิงวัยรุ่นคนหนึ่ง แก้มแดงเรื่อ ในมือถือโปสเตอร์หนังที่เขาจำได้ดี
"คุณใช่...อ่า.."
เพชรไพลินกลั้นยิ้ม คงไม่รู้ชื่อของเขาสินะ ดีแล้วล่ะ
"มารออเล็กซานเดอร์ วิลสัน ใช่ไหมคะ"
หญิงสาวอีกคนที่ยืนอยู่เยื้องกันใจกล้าถามตรงๆ
หนุ่มไทยนิ่งไป....
กลุ่มสาวๆพวกนั้น ...คงมาต้อนรับดาราในดวงใจ
"ไม่ใช่หรอก จำผิดคนแล้ว ผมจะไปที่อื่น ไม่ได้มาต้อนรับใคร"
เพชรไพลินปฏิเสธไปพร้อมทำสายตาเย็นชา
นี่แหละตัวตนใหม่ของเขา จะไม่ใจดีให้ใครเอาหัวใจไปง่ายๆอีกแล้ว
.
.
.
"เซ็นอันนี้ด้วยค่ะ"
"วันนี้มาไวนะเบล"
"ย้ายบ้านมาอยู่แถวนี้แล้ว"
"โอ้ ดีจัง"
"อเล็กซ์ ไอเห็นคนหน้าเหมือนแฟนยูด้วยล่ะค่ะ เมื่อกี๊เขานั่งตรงนั้น อาจจะเข้าไปเช็คอินแล้วมั้ง"
"เห็นจริงเหรอ?"
"ไอกับเบลเดินเข้าไปถามเลยนะ แต่เขาแบกเป้ไปไหนไม่รู้"
"ใช่คนที่เป้ใหญ่ๆกว่าตัวหรือเปล่า ไอเห็นเดินเข้าร้านแมคอยู่นะ"
"ไม่ตาฝาดใช่มั้ยลิซ่า"
"ไม่หรอก เอเชียที่ตัวอยู่คนเดียวก็มีแค่เขานะ"
อเล็กซ์ยัดปากกาใส่มือแฟนคลับ ความตื่นเต้นทำให้ทิ้งคนที่เหลือ แต่ขึ้นชื่อว่าแฟนคลับ ย่อมเข้าใจเหตุผลของเขา
ร่างสูงกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังร้านอาหารฟาสต์ฟู้ด ที่ซึ่งหัวใจอยู่ที่นั่น
รู้ ว่ามีคนมอง
รู้ ว่าแฟนคลับวิ่งตามมา
รู้ ว่ามีปาปารัซซี่
แต่เขาไม่ยอม เพชรต้องหนีกลับไทยแน่ อเล็กซ์ยังไม่ได้บอกเหตุผลที่หายไปเลย ถึงแม้มันจะฟังดูทุเรศ แต่เขาก็อยากพูดก่อนจะสายเกินไป
"เอม!"
หนุ่มอเมริกันเรียกเสียงดังหน้าร้าน
ส่งผลให้เพชรไพลินชะงัก เขาลุกขึ้น รวบถุงอาหาร ยิ่งลุกลนเมื่อไออุ่นของใครบางคนชัดเจนอยู่ข้างหลัง
อเล็กซ์แตะข้อศอกอีกฝ่าย ทว่าอัญมณีหม่นแสงเม็ดนี้ยังคงนิ่ง
"จะไปไหนเหรอ"
"......"
"ไอขอโทษนะที่ไม่ได้ติดต่อมาเลย งานยุ่งมาก"
ที่จริงแล้วอยากอธิบายให้ยาวกว่านี้ แต่เพชรไพลินยังไม่พร้อมจะรับฟัง
"......"
หนุ่มอเมริกันใจแป้ว ความเงียบที่คนรักตนส่งให้เริ่มกรีดหัวใจอย่างช้าๆ ร่างสูงเลื่อนตัวเองให้เผชิญหน้ากับอีกคน
"ไอรู้นะว่ายูโกรธมาก แต่ช่วยพูดอะไรสักคำได้ไหม ..."
"....." ร่างบางขยับตัว ยังคงไม่มองอีกฝ่าย
"จะไปไหน? ไอจะตามไปด้วย จะรอให้ยูตัดสินใจ จะยืนเคียงข้าง จะไม่ไปไหนอีกแล้ว"
อเล็กซ์รีบพูดรัว
รู้สึกว่านี่คือการตัดสินใจที่บ้าที่สุดในชีวิต
เขายอมทิ้งงานเพื่อคนสำคัญที่สุด ยอมไปลำบากด้วยกัน ...ยอมทุกอย่างจริงๆ
เสียงคนรอบข้างซุบซิบกัน มีจำนวนไม่น้อยที่ส่งเสียงเชียร์
ทว่าเพชรไพลินส่องประกายความมืดมน....
ร่างบางทิ้งขยะ เดินออกมาจากร้าน หัวใจทำงานหนักเมื่อสัมผัสเบาๆยังคงแตะอยู่ที่ข้อศอก หางตาแลเห็นกลุ่มแฟนคลับทำสัญลักษณ์ให้กำลังใจดาราหนุ่ม
เขาเช็คอิน แล้วยืนรอ
อเล็กซ์เข้าใจได้ทันทีว่าเพชรไพลินอนุญาตให้ไปด้วย จึงรีบซื้อตั๋วไฟล์ทเดียวกัน แม้คนละที่นั่ง แต่แค่นี้ก็ดีใจมากแล้ว
.........
Rome airport Fiumicino
สนามบินที่เพชรไพลินอ่านชื่อไม่ออก เขาจึงเรียกอีกชื่อของมันว่าสนามบินลีโอนาโด ดา วินชี
กระเป๋าเป้ใบใหญ่ทำให้ร่างบางเดินอุ้ยอ้าย ส่วนอเล็กซ์มีเพียงเป้สะพายเล็กๆ ใส่ของใช้ส่วนตัวกับชุดสองชุดที่ติดมาจากกองถ่ายหนัง
คนแข็งแรงกว่าจึงคว้าเอาเป้ใบใหญ่มาสะพาย แล้วส่งเป้เล็กของตัวเองให้คนหน้ามุ่ยเหมือนแมว
"พักที่โรงแรมไหนเหรอ?"
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่อเล็กซ์มาโรม เขาจึงค่อนข้างรู้แหล่งดีๆ มากมาย และคิดว่าเพชรไพลินน่าจะฟังเขาบ้าง
มือบางหยิบกระดาษเอสี่ออกมา อ่านรายละเอียดที่อยู่ของโรงแรมที่จองไว้อย่างเงียบๆ กระนั้นอเล็กซ์ก็ยังดันทุรังแทรกหน้าเข้าไปอ่าน
"เพิ่งลงจากเครื่อง เราน่าจะนอนโรงแรมดีๆไปเลย แล้วค่อยนอนโฮสเทลวันเที่ยว"
ผู้เชี่ยวชาญเสนอความคิดเห็น เพชรไพลินก็คล้อยตามอยู่บ้าง แต่เขาต้องฟอร์มไม่พูดด้วย เป็นการลงโทษตลอดทั้งทริป
เขาจึงยื่นใบรายละเอียดโรงแรมให้อเล็กซ์ถือ พลางยืนกอดอกรอ
"เอ่อ...จะนอนที่นี่จริงๆเหรอ หรือยังไง?"
กลายเป็นว่าคนทำโทษรู้สึกลำบากกว่าคนโดนลงโทษเสียอีก
ร่างบางจึงเรียกรถแท็กซี่
"บอกแท็กซี่สิ" และยอมพูด ก่อนจะเสียเวลาไปมากกว่านี้ เขาอยากนอนมากๆ
.
.
.
เพชรไพลินก็ไม่ได้คาดหวังให้อเล็กซ์เอาใจชดใช้ความผิดหรอก อันที่จริงเขาไม่ได้โกรธถึงขนาดนั้นหลังจากรู้ว่าอเล็กซ์หายไปทำงานจริงๆ เพียงแต่มันยังคงมีความรู้สึกผิดหวังว่ายเวียนในหัวใจ จึงไม่สามารถพูดคุยได้อย่างสนุกสนาน
ทำราวกับว่าที่ผ่านมามันไม่มีอะไร
....เขาทำไม่ได้
เขารู้อยู่แล้วว่าอเล็กซ์คงเลือกโรงแรมหรูหรา ระบบความปลอดภัยสูง เจ้านั่นถึงจะสบายใจ
ร่างสมส่วนทิ้งตัวลงกับเตียงหนา ความอบอุ่นแผ่รอบ เพียงหัวสัมผัสถึงหมอน ตาก็ทำท่าจะปิด
"ถอดรองเท้าก่อนสิที่รัก"
อเล็กซ์พูดจาหวาน หวังให้อีกคนใจอ่อนเร็วๆ
"จะนอน"
เพชรไพลินเผลอตอบไปด้วยสติไม่เต็มร้อย
"งั้นโอเค เดี๋ยวไอถอดรองเท้าให้นะ"
ร่างสูงรู้ตัวว่าทำผิด และคำขอโทษมันไม่พออีกต่อไป
มือเรียวสวยบรรจงถอดรองเท้าผ้าใบสีเขรอะออก ค่อยๆรูดถุงเท้าทั้งสองข้างโยนทิ้งข้างเตียง
จากนั้นจึงจัดการตัวเอง ลูบหน้าด้วยน้ำเย็นสดชื่น ถอดชุดจนเหลือเพียงบ็อกเซอร์ แล้วค่อยๆคลานขึ้นเตียง พลิกตัวมองอีกคนที่หลับสนิท
นิ้วเรียวแตะพวงแก้มขาว ราวกับว่ามันคือของล้ำค่า
เสียใจในสิ่งที่ตัวเองทำ....
เขาเพิ่งตระหนัก....แค่การประกาศว่ามีคนรัก มันไม่ใช่การยืนยันให้เพชรไพลินมั่นใจได้เลย
ทั้งสองยังคงใช้ชีวิตแบบเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยน
กระทั่งเป็นเพชรไพลินเองเสียอีก ที่ยื่นข้อเสนอมีสัญญาใจ มีพยานความรักมาให้ เพื่อเป็นการยืนยันว่ารักครั้งนี้จริงจัง แต่อเล็กซ์กลับทิ้งโอกาสนี้ไปให้อีกคนรอเก้อ คิดว่าตัวเองเจ๋ง คิดว่าดีพอที่เพชรไพลินจะอ่อนข้อให้ไปเสียทุกอย่าง
โดยลืมนึกไปว่า หนุ่มไทยก็มีศักดิ์ศรี ใช่ว่าคบกันเพื่อเงินอย่างที่เพื่อนเขาพูดกรอกหูในวันนั้น
อเล็กซ์โตมากับแม่แค่สองคน ครอบครัวไม่ได้อบอุ่นขนาดนั้น แต่แม่ก็รักเขา มีอิสระให้คิดให้ทำ และคอยสนับสนุนอยู่ห่างๆ เขาไม่รู้จักวัฒนธรรมสถาบันครอบครัวของคนอื่น และของชาติอื่น
ดังนั้นชายหนุ่มวัยเพียง19 ปี จึงรับฟังเรื่องราวมาแบบstereotype
ได้ยินว่าเมืองไทยมีทะเลสวย เป็นประเทศของหญิงขายบริการ กระนั้นหญิงไทยที่แต่งงานกับต่างชาติก็มีข้อดีอยู่มาก ทั้งทำอาหารเก่ง เอาอกเอาใจเก่ง แต่ข้อเสียที่เพื่อนมันย้ำนักย้ำหนาก็ไม่พ้นเรื่องเงิน...ดีแค่ไหน ก็ต้องการเงินไปดูแลบรรดาญาติๆทั้งหลาย ซึ่งฝ่ายสามีก็ไม่ค่อยขัดใจด้วยสิ
ถึงเขาจะมีญาติห่างๆอายุรุ่นน้องพ่อ ที่ไปใช้ชีวิตอยู่เมืองไทย และมีแฟนแสนดีที่นั่น
แต่ด้วยความไม่รู้ข้อมูลมากไปกว่านั้น จึงเอามาเถียงเพื่อนไม่ได้...
"โง่เอง...."
ก็เพิ่งคิดได้นี่แหละว่าเพชรไพลินรวยขนาดที่นึกจะเที่ยวก็เที่ยว นึกจะเรียนก็เรียน แล้วจะมาปอกลอกเอาเงินดารากระจอกๆได้ยังไง
...........
:hao7: ตามใส่รูปให้ครบทุกตอนแล้ว ค่อยดูดีขึ้นมาหน่อยหลังจากที่อู้มานานค่ะ555
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนิยายเรื่อยๆเอื่อยๆของข้าพเจ้า
ซึ่งเรื่องนี้ต่างจากเรื่องอื่นมากจริงๆ เรื่องอื่นนี่หนักหน่วง ชีวิตระทม แต่เรื่องนี้ใสๆ ลมพัดเบาๆ พัดแรงๆบ้างเป็นบางครั้ง แต่ไม่ถึงขั้นพายุ555
ดีใจมากเลยค่ะที่ชอบ :L1:
-
:L2: :L1: :pig4:
กลีบมาแล้วววว ดีใจ
-
เพชรเล่นตัวเยอะๆนะลูก อย่าพึ่งหายโกรธนะคะ
-
อย่าใจอ่อนง่ายๆนะลูุก /กอดดด
-
เรามองว่า(ความคิด)ยังเด็กกันทั้งคู่ ยังต้องปรับตัวเข้าหากันอีกเยอะ
-
สนุกมากครับอ่านรวดเดียวถึงตอนล่าสุด ชอบเลยเรื่องนี้
-
ต้องให้เพชรดัดนิสัยซะให้เข็ด ชอบหายไปดีนัก -*-#ทีมเพชร
-
ต้องคุยกันอย่างจริงจังแล้วค่ะ :katai1:
-
รอตอนต่อ ไป ค่า
-
#HollywoodBoyfriend
@16 walk slowly
Of all the gin joints in all the towns in all the world, she walks into mine.
_Casablanca
ฟ้าสีอ่อน ปุยเมฆบางๆเคลื่อนที่อย่างช้าๆ ไปตามแรงลม คนสองคนเดินเคียงกันด้วยท่าทางฝืนธรรมชาติ ในเมื่อคนหนึ่งเดินเบียดอยู่อย่างนั้น อีกคนจึงต้องคอยหลบอยู่ร่ำไป
เพชรไพลินเลือกเดินเท้าเที่ยวทั่วโรม เหนื่อยแสนเหนื่อย ทว่าสุขใจที่ได้ทำตามความฝันตัวเองให้เป็นจริง
เขาคิดว่าหนุ่มอิตาลีส่วนใหญ่ก็ค่อนข้างตรงตามเสียงลือเสียงเล่าอ้าง ร่าเริง เฮฮา นิสัยส่วนใหญ่คล้ายคนไทย แต่กลับให้บรรยากาศละมุนกว่า ...อาจเพราะว่าหล่อตรงสเป็คด้วยแหละมั้ง..
"อะแฮ่ม!"
อเล็กซ์กระแอมเสียหลายครั้ง เวลาที่เพชรไพลินมองผู้ชาย ร่างบางทำเป็นมองผ่านคนขี้หึงไป ซึ่งยิ่งทำให้อเล็กซ์อารมณ์คุกรุ่น
"อ้ะ!"
"ทำบ้าอะไรเนี่ย?!"
หนุ่มไทยดันแผงอกที่พยายามแนบตัวเขา ทว่ายิ่งขืนก็ยิ่งถูกกอดแน่นขึ้นเท่านั้น
ผู้คนมากมายเดินผ่านไป มีบ้างที่หันมามอง อาจเพราะจำหน้าอเล็กซ์ได้ และมีช่างภาพตัวใหญ่สองสามคนตามอยู่ไกลๆอีกด้วย จึงไม่แปลกถ้าจะเป็นจุดสนใจได้ง่ายๆ
"อยากให้ปล่อยก็เดินใกล้ๆกัน และห้ามมองคนอื่นด้วย"
เสียงเข้มๆเอ่ยข้างหู
"ไอมาเที่ยวนะเว่ย จะให้หลับตาเดินรึไง"
"ก็อย่ามองผู้ชายสิ"
"เฮอะ! อย่าลืมสิว่ายูมีความผิดอยู่"
น้ำเสียงนิ่งเรียบ ทำให้ร่างใหญ่คลายกอด เปลี่ยนมาจับมือหลวมๆ ซึ่งเพชรไพลินก็ยอมผ่อนปรน
"เช็ดเหงื่อมั้ย"
หนุ่มอเมริกันไม่รอคำตอบ ใช้ผ้าเช็ดหน้าแบรนด์ดังซับไรผมของผู้เป็นที่รัก
"ถ้าอึดอัดก็กลับไปนะ ไปใช้ชีวิตอิสระของยู"
"ไอเคยบอกเหรอว่าอึดอัด"
นายอเล็กซานเดอร์รู้ตัวว่าไม่ได้พูดเล่น
.
.
.
เพชรไพลินเดินมาถึงปราสาทเซนต์แองเจโล ความยิ่งใหญ่อลังการทำให้เขาตื่นตะลึงไปชั่วขณะ ริมทางเดินไปยังตัวปราสาททรงกลมมีเทวดาต้อนรับหลายองค์ ซึ่งบางครั้งแสงเงาที่ฉวัดเฉวียนก็ทำให้ดูเหมือนมีชีวิต
มุมปากยิ้มน้อยๆนั่นอาจกำลังอวยพรให้เขาอยู่ก็ได้
อเล็กซ์ยิ้มให้ภาพเบื้องหน้า....แผ่นหลังตรงอย่างคนมีความมั่นใจดูเปลี่ยนไปเล็กน้อย สาเหตุไม่พ้นว่ามาจากเขา คนขี้ขลาด และโง่เง่า
ตอนแรกคิดไว้ว่าหลังจากถ่ายหนังเสร็จ เขาจะตามไปง้อ ต่อให้เพชรไพลินกลับไทยก็จะตามไป นี่ถ้าไม่ใช่เพราะความบังเอิญหรือพรหมลิขิตบางอย่าง อเล็กซ์ก็คงคลาดจากสุดที่รักอย่างน่าเสียดาย และถ้าปล่อยให้เวลาผ่านไปนานกว่านี้ เพชรไพลินคงไม่มีวันให้อภัย ...แม้แต่หน้ายิ่งไม่อยากมองเลยมั้ง
ร่างสมส่วนเลือกนั่งม้านั่งที่ผู้คนไม่พลุกพล่านมากนัก ตาจดจ้องสถาปัตยกรรมงดงามจนดูเหมือนว่าอเล็กซ์ไม่มีตัวตน
เอาจริงๆ....ถึงสายตาจะมอง แต่ภาพไม่ได้ส่งไปที่สมองเต็มร้อยเปอร์เซ็นหรอก
ในหัวทุยๆ มีเรื่องราวต่างๆมากมายให้ทบทวน และให้วิเคราะห์ ตราบใดที่อเล็กซ์ยังคงเงียบ และเอาแต่คุยเรื่องไร้สาระ เขาก็เริ่มรู้สึกวูบโหวงมากเท่านั้น
คนเรามักจะมีช่วงเวลาหนึ่ง ตอนที่สับสนบางอย่างมากๆ และต้องการคนช่วยแก้ไขปัญหา เชื่อเถอะว่าไอ้เรื่องที่อยากให้ช่วยน่ะ ...ก็แค่อยากให้ย้ำความคิดตัวเองเท่านั้นเอง ความคิดที่แอบตัดสินไปแล้ว แต่หลอกหัวใจว่ายังไม่ต้องการคำตอบนั้น
และเขา...ก็แอบตัดสินใจไปนานแล้วด้วย
เพชรไพลิน...กำลังหลอกตัวเองว่าการให้อภัยง่ายๆนั้นไม่ใช่เรื่องที่สมควร
"รู้ประวัติของที่นี่หรือเปล่า?"
ดาราหนุ่มใช้ประสบการณ์ของตัวเองให้เป็นประโยชน์ ตลอดวันในการเที่ยว เขาเอาแต่พูดน้ำไหลไฟดับจนแทบจะเปลี่ยนอาชีพมาเป็นมัคคุเทศน์แล้ว
เพชรไพลินไม่ตอบ เขาโบกแผ่นพับที่นำเสนอเรื่องราวของสถานที่ดังๆในโรมให้อีกฝ่ายดูแทน นัยว่าอ่านมาแล้ว ไม่ต้องเล่า
"นั่นมันแค่คร่าวๆ อยากรู้ประวัติจักพรรดิเฮเดรียนกับเด็กผู้ชายที่พระองค์รักมั้ยล่ะ"
"เกี่ยวอะไรกับที่นี่ล่ะ"
เขารู้ว่าปราสาทแห่งนี้สร้างในสมัยจักรพรรดิเฮเดรียน ทั้งยังเป็นที่เก็บเถ้าอัฐิของพระองค์ และของจักรพรรดิพระองค์อื่น
"ไม่เกี่ยวหรอก"
"งั้นไม่อยากรู้"
เขาตอบอย่างเย็นชา
"แต่อยากเล่า"
"ฮึ่มม..."
เพชรไพลินคำรามในคอ อีกคนเลยแกล้งพนมมือไหว้ ทำหน้าน่าสงสาร "กลัวแล้ว" อเล็กซ์โอดครวญ พร้อมเอาหน้าซุกไซ้หัวทุยไปมา
"เดี๋ยวผมยุ่ง!"
ร่างบางเบี่ยงตัวหลบ มัวแต่เสียเวลากับคนบ้าเหมือนเด็กๆ จนเขารู้สึกว่าหน้าผากย่นเป็นคนแก่แล้วมั้ง
จะเอายังไงก็ไม่เอา เริ่มเบื่อแล้ว เดี๋ยวพ่อก็วีนตรงนี้ซะหรอก!
ร่างสูงชะลูดของอเล็กซ์นั่งลง พลางเหยียดตัวไล่ความเมื่อยขบ ใบหน้ากรุ้มกริ่มน่าหมั่นไส้เหมือนเคย
"ในสมัยนั้นนะ การมีเด็กผู้ชายหนุ่มๆเป็นคู่ใจน่ะเป็นเรื่องปกติ จักรพรรดิเองก็นิยมชมชอบอยู่ไม่น้อย มีในฮาเร็มตั้งหลายคน"
"เจ้าชู้ล่ะสิไม่ว่า"
"มันเป็นค่านิยมในสมัยนั้นไง ...แต่องค์เฮเดรียนน่ะมีคนโปรดอยู่คนหนึ่งนะ ชื่ออันติโนอุส ไม่แน่ในปราสาท อาจจะมีรูปปั้นอยู่ก็ได้"
"ปั้นเขาเยอะเลยเหรอ อันโนติอุสอะไรนั่น"
อเล็กซ์ขำ "อันติโนอุส" เขาแก้ให้
"อันติโนอุสน่ะเป็นเด็กดีมาก ปกติพวกคนโปรดมักจะทะเยอะทะยาน อยากได้นู่นได้นี่ อยากมีอำนาจ แต่กับอันตี้น่ะไม่ใช่ ...เขาเจียมเนื้อเจียมตัว ทั้งๆที่หน้าตางดงามราวเทพบุตร แต่อันตี้ก็ซื่อสัตย์ต่อองค์เฮเดรียนมากๆ"
หนุ่มอเมริกันมองตาสื่อความหมายให้คนฟังได้รับรู้...ว่าที่เขาเล่านั้นสื่อถึงเจ้าตัวนั่นแหละ
เพชรไพลินเงียบไป ด้วยยังไม่ค่อยเข้าใจนัก
"ไอได้ยินมาจากเพื่อนที่อ้างตัวว่ารู้เรื่องประเทศไทยดีน่ะ ...คือ...ก็ไม่เชิงได้ยินหรอก เรียกว่าถามมันเลยดีกว่า...เห็นว่าญาติมันแต่งงานกับคนไทยน่ะ"
ในที่สุดอเล็กซ์ก็เกริ่นเรื่องที่ตัวเองอัดอั้นทั้งวัน
เขาเฝ้าเก็บมาคิดครั้งแล้วครั้งเล่า พยายามเรียบเรียงถ้อยคำให้ตรงไปตรงมาที่สุด เพราะยิ่งแต่งเรื่องเพื่อให้ตัวเองพ้นผิด ก็จะยิ่งขยายปมไปเรื่อยๆไม่สิ้นสุด
"เพื่อนมันบอกว่า พวกคนไทยที่ลูกมีแฟนเป็นชาวต่างชาติ มักจะปอกลอกแฟนลูก เก็บเกี่ยวเอาผลประโยชน์ต่างๆจากลูกเขยเพื่อหวังความสบาย....."
"เฮ้อ..."
"เพื่อนมันก็เลยเตือนไอ ว่าอย่าเพิ่งจริงจังขนาดนั้น แค่คบกับยูไปเรื่อยๆก่อนก็พอ เกิดไอไปเจอแล้วเขาพูดเรื่องหมั้นหมาย ให้ไอทำโน่นทำนี่ล่ะ ไอก็จะรู้สึกไม่ดีกับยู กับครอบครัวยู.....ไอไม่อยากเป็นอย่างนั้น ไอรักยูจริงๆ มันกลัวเสียความรู้สึก...แล้ววันนั้นก็ดันติดถ่ายหนังกะทันหันจริงๆ"
"งั้นหรอกเหรอ..."
หนุ่มไทยปฏิเสธไม่ได้ว่าเสียใจและตกใจกับเรื่องที่ได้ยิน ถึงคนไทยทุกคนจะไม่ใช่แบบนั้น แต่อย่างน้อยฝรั่งคนหนึ่งก็เชื่อฝังจิตไปแล้ว เขาอดรู้สึกผิดแทนคนไทยด้วยกันเองไม่ได้
"แล้วทำไมไม่ติดต่อหากันบ้าง..."
"...ขอโทษ ตอนนั้นมันสับสน กลัวยูคะยั้นคะยอให้ไปหาพ่อแม่นี่นา ไอเลยไม่ติดต่อใครเลยเป็นอาทิตย์ กลับมาสอบย้อนหลังก็ไม่มีโอกาสไปหายูอีก เพราะสอบเสร็จก็ต้องรีบกลับมาถ่ายต่อ นี่ก็ว่าผู้จัดการไปเยอะเหมือนกันที่รับงานไม่ดูตารางสอบไอเลย"
"เอาเถอะ...เลิกโทษคนอื่นเถอะ"
"ไอเสียใจมากนะที่ลืมนึกถึงจิตใจยูนะเอม... อัญมณีของผม...ยกโทษให้ผมนะ"
อเล็กซ์ลูบกรอบหน้ามน ผิวเนียนละเอียดนุ่มนิ่มจนอดใจประทับจูบไม่ไหว
"แล้วเรื่องโอลิเวียนั่นล่ะ"
"ยิ่งไม่ต้องห่วงเข้าไปใหญ่ ไอไม่เคยมีเศษเสี้ยวในสมองคิดถึงภาพเปลือยของยัยนั่นเลยสักนิด"
"อืม...สรุปว่านายวิลสันยังไม่พร้อมเจอครอบครัวแฟนสินะ"
เพชรไพลินพูดกับตัวเองเป็นภาษาบ้านเกิด
เขาพอจะเข้าใจแล้วล่ะ ...ลืมไปว่าอเล็กซ์ก็แค่เด็กวัยรุ่น เขาก็วัยรุ่น มันมีอะไรที่เพี้ยนๆพังๆเข้ามาในชีวิตเสมอนั่นแหละ และมักทำไปไม่รู้ตัว คาดไม่ถึง รู้เท่าไม่ถึงการณ์
ให้ตาย....ไม่อยากใช้คำนี้เลยจริงๆ
"แล้วเล่าเรื่องอันตี้มาทำไม"
เพชรไพลินถามเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ ตอนนี้ความโกรธลดลงไปเกือบครึ่ง เขาค่อนข้างเคลียร์คำถามในใจได้หมดแล้วล่ะ เหลือเพียงแต่ความรู้สึกวุ่นวายและผิดหวังที่อีกนานกว่าจะหาย
"ก็จะบอกว่ายูเหมือนอันตี้ไง มีรักที่บริสุทธิ์ ไม่เห็นหวังอะไรจากไอเลย ทำไมตอนนั้นคิดไม่ได้ก็ไม่รู้!"
"ช่างมันเถอะ ...พวกเรายังเด็ก อาจไขว้เขวง่ายๆไปบ้าง..."
คนฟังฉีกยิ้ม ความนัยเหมือนกับว่าเขาได้รับการให้อภัยแล้ว มือหนาๆจึงกอบกุมมืออีกฝ่ายด้วยใจสั่นระรัวดั่งหญิงสาวเพิ่งขอความรักชายหนุ่ม
"แต่ไอยังไม่หายโกรธหรอกนะ"
"อ้าว..." ลูกโป่งเหนือหัวพ่อรูปหล่อแตกโพล้ะ
"จะได้จำไว้ ว่าอย่าทำให้เพชรไพลินคนนี้โกรธ ทีหลังถ้ามีอะไรก็ต้องพูดต้องคุยกันก่อน ไม่ใช่ทำอะไรเองคนเดียว ในเมื่อเราคบกัน ยูก็ต้องให้ไอเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตยูบ้าง ไม่ใช่นึกจะมาก็มา นึกจะไปก็ไป"
หนุ่มไทยไม่รู้ตัวว่าพูดอังกฤษน้ำไหลไฟดับ พูดมากที่สุดในชีวิต
"มัมครับ! ยูอาโซคิ้วท์"
"โอ๊ยไอ้บ้า ที่พูดไปเข้าใจมั้ยเนี่ย!"
คนตัวเล็กหลบกอดหนักๆให้วุ่นไปหมด ทั้งเขินทั้งอาย อยู่ๆก็ถูกเรียกว่าแม่ ..เขาอยากจะบ้าตาย
นี่แค่ถูกสอนนิดหน่อยก็เพี้ยนแล้ว ถ้าอยู่ด้วยกันนานกว่านี้คงเหมือนเลี้ยงลูกเลยมั้ง
"ไอเลิฟยูนะเอม ยังไม่ต้องยกโทษให้ตอนนี้ก็ได้ แค่ให้ยืนอยู่ข้างๆแบบนี้ก็พอ"
"ก็คงต้องอย่างนั้นนั่นแหละ แต่ไปบอกปาปารัซซี่ด้วยว่าอยากมีเวลาส่วนตัว"
"โอเคคร้าบ"
อเล็กซ์กระโดดเหย็งๆ วิ่งไปจัดการปาปารัซซี่ตามคำสั่งแฟน จากที่เป็นจุดสนใจอยู่แล้ว ก็ยิ่งหนักเข้าไปอีก
เพชรไพลินกอดอกส่ายหัวน้อยๆ มองคนรักถูกแฟนคลับรุม หากแต่สีหน้าของอเล็กซ์กลับมีความสุข
...เป็นคนยังไงกันแน่
ท่าทางเขาจะต้องเรียนรู้นิสัยเพี้ยนๆนี้ไปอีกนาน
........
-
:L2: :L1: :pig4:
เรื่องจริงคือ
คนไทยดีดีก็โดนฝรั่งหลอก
คนฝรั่งดีดี ก็โดนคนไทยหลอก
คนเลวคนดีมีปนๆกันไป
-
ถูกต้องแล้วค่าาาา ต้องเรียนรู้ปรับตัวกันไป
-
:pig4: :pig4:
-
:-[ :-[
-
น่ารัก~~~
-
น่ารักกกกก :-[ :-[ :-[
-
เรื่องสนุกดี มองทางฝั่งเพชรก็น่าโกรธอยู่หรอก เล่นหายไปเงียบ ๆ ทั้งที่นัดกันไว้
แต่มองทางฝั่งอเล็กซ์ เออ มันก็คิดแบบนั้นได้ ความต่างของวัฒนธรรม
อีกอย่างสองคนนี้ก็แค่วัยรุ่น ไม่น่าจะรักยั่งยืนจริงจังอะไร
ความจริงคือ กว่าจะโตเป็นผู้ใหญ่ ทุกคนน่าจะมีแฟนมานับไม่ถ้วน 5555
-
ปรับความเข้าใจกันได้แล้วดีจังเลย
ความแตกต่างของวัฒนธรรมนี่สำคัญนะ อย่างคนไทยเราคิดว่าการเลี้ยงดูปู้สื่อญาติพี่น้องพ่อแม่คือการแสดงความรักความกตัญญู ส่วนสังคมฝรั่งอาจจะคิดอีกอย่าง แต่อเล็กก็ควรคุยกับเอมไม่ใช่หนีหาย แล้วคิดว่าจะกลับมาก็กลับ อยากจะไปก็ไป เอมต้องยอมเข้าใจเเน่ๆ คนละคน คนละการเลี้ยงดู คนละวัฒนธรรมคนละความคิด บางทีพูดกันตรงๆยังเข้าใจยากเลย... แต่ก็นั่นล่ะ ยังวัยรุ่นวุ่นรักกันทั้งคู่ บางทีการคบกันแบบสบายๆอาจจะดีก็ได้นะ. อะไรๆมันก็เปลี่ยนกันได้นี่นา นี่ก็ยังเอาใจช่วยอเล็กนะเห็นนางสำนึกผิดอย่างจริงจัง แล้วโดนลงโทษไปแล้ว ยังไงๆ ก็ค่อยๆปรับตัวกันไปเนอะ.
ปล. เอมใจเย็นดีจัง. แล้วเค้าจะรู้เองว่าคนไทยไม่ได้เป็นแบบลือกันทุกคน
หน้่าชาเลยเรื่องถิ่นของผู้หญิงขายบริการ แต่คนต่างชาติมันก็คิดกับสาวไทยแบบนั้นจริงๆ ผับผ่าดิ
-
#HollywoodBoyfriend
@17 end?
"You jump, I jump remember? I can't turn away without knowing you'll be alright... That's all that I want."
_Titanic
ผมสีน้ำตาลเข้มหยักศกดูรุงรัง เพราะเจ้าของไม่ค่อยใส่ใจ หนวดเครากลับมาเฟิ้มเหมือนคราวก่อนอันเป็นเอกลักษณ์ของเจ้าตัว
เพชรไพลินส่ายหัวอ่อนใจกับคนข้างๆแล้วลุกขึ้นไปสูดอากาศยามเช้าที่ระเบียง
ทริปแบ็คแพ็คราคาประหยัดต้องล่มลงเมื่ออเล็กซ์ตามมาด้วย ไม่ใช่ว่าพ่อดาราติดหรูหรือติดสบาย เพียงแต่โรงแรมหกดาวเช่นนี้มีระบบรักษาความปลอดภัยที่ดีกว่า ขืนให้ไปอาบน้ำในโฮสเทล หรือนอนรวมกับคนอื่น มีโอกาสมากที่จะถูกล่วงล้ำความเป็นส่วนตัวได้ง่าย
หนุ่มไทยโบกมือให้นักท่องเที่ยวด้านล่างที่กำลังล่องเรือกอนโดล่าอันเป็นสัญลักษณ์ของเมืองเวนิส
เขาเพิ่งมาถึงเมืองแห่งสายน้ำนี้เมื่อคืน ไม่ทันจะดื่มด่ำกับธรรมชาติ ก็ต้องตามใจอเล็กซ์มาพักที่นี่ก่อน เพราะจู่ๆก็เกิดปวดท้องหนักขึ้นมา
สำหรับเขาแล้วการเที่ยวหลายคนเคยน่าเบื่อ วุ่นวาย และมักเผลอทำตัวไร้วัฒนธรรม แต่พอได้อยู่กับคนที่เรารักแค่สองคนแบบนี้ อะไรๆก็สนุกไปหมด อาจเพราะความให้เกียรติ์กันและกัน และชอบอะไรที่เหมือนกันด้วยมั้ง ถ้าเที่ยวกับเพื่อนก็จะเอาแต่เถียงกัน วุ่นวายสุดๆ ซึ่งเป็นเสน่ห์ไปอีกแบบ ทว่าไม่ใช่แนวหนุ่มผู้รักความสงบอย่างเพชรไพลิน
"ฟ้าสวย"
ร่างสูงตื่นขึ้นพร้อมความสบายตัว ท่อนบนเปลือยเปล่า จึงไม่เข้าใกล้ระเบียงมากเกินจำเป็น เขาถือวิสาสะยืนซ้อนหลังคนรัก
เพชรไพลินไม่ชอบนัก แต่ขี้เกียจพูดให้ขุ่นใจ เขาไม่ใช่คนใจร้ายที่จะต้องแขวะทุกครั้งที่ขยับปาก เลยปล่อยให้อเล็กซ์โอบกอดตนจากด้านหลัง มองวิวทิวทัศน์อันสวยงามด้วยกัน
"นึกถึงผาเดดฟอลเลยนะ"
อเล็กซ์เอ่ย
ช่วงเวลาดีๆ เกิดขึ้นที่นั่น นับแต่จีบใหม่ๆ กระทั่งคบกัน
"น่าจะเปลี่ยนชื่อผานะ เปลี่ยนฉลองความรักของเราสองคน"
"ไม่ต้องหรอก"
เพชรไพลินไม่เห็นด้วย เขาอยากให้ธรรมชาติมีความลับของมันเองมากกว่า
"โอเค ...ว่าแต่วันนี้เที่ยวที่ไหนดี"
"เดินไปเรื่อยๆ"
เขาตอบ
.
.
.
.
ขึ้นชื่อว่าเป็นเมืองท่องเที่ยว ร้านรวงของฝากจึงมีมาก เพชรไพลินจดรายชื่อคนที่จะซื้อให้ ทั้งครอบครัวตัวเอง เพื่อนคนไทย เพื่อนต่างชาติ รวมๆแล้วเกือบสิบรายชื่อ นี่ยังคิดว่าน้อยนะถ้าเทียบกับพวกมนุษย์สัมพันธ์ดี ไม่รู้ซื้อของไปฝากยังไงหมด
ขณะที่กำลังเลือกหน้ากากแปะตู้เย็นชิ้นเล็กๆ ก็มีมือหนึ่งยื่นมาตรงหน้าพร้อมเรือกอนโดล่าทำจากเงินแท้ หน้าตาเรียบๆ ทว่าสมจริงมากกว่าชิ้นอื่นๆที่ตกแต่งหรูหรา แต้มสีสดใส ซึ่งเห็นกันเกลื่อนกลาด
"เจ้าของร้านแนะนำมา สนใจรึเปล่า"
"ก็สวยดีนะ แต่ไม่รู้จะเอาไปทำอะไรน่ะสิ คืนเขาไปเถอะ คงแพงน่าดู"
"เอาไว้ใส่แหวนไง"
ตรงกลางของเรือเป็นช่องโล่งๆ พอให้ใส่ของจุกจิกได้ อเล็กซ์ทำท่าจะควักเงินแล้วถ้าเพชรไพลินไม่ห้ามไว้เสียก่อน
"ไว้ก่อนเถอะ"
"ก็ยูไม่ขึ้นเรือกอนโดล่าของจริง ไอเลยอยากให้นี่เป็นการชดเชย นะที่รัก..."
หนุ่มไทยกลอกตา นึกถึงค่านั่งเรือของจริงแล้วใจหาย เงินตั้ง 80 ยูโร เขาเอาไปกินข้าวอร่อยๆ อาหารทะเลสดๆจะดีกว่า ซึ่งอเล็กซ์ก็เห็นด้วยนั่นแหละ รายนี้ถึงจะมีเงิน แต่ก็ใช่ว่าจะใช้จ่ายโดยไม่คิด
"งั้นเอาก็ได้ สวยดี...ขอบคุณนะ"
"จุ๊บ ไม่เป็นไรครับที่รัก"
มือบางลูบหูแดงๆของตน ไม่รู้ตัวเลยว่ากัดปากกลั้นยิ้มมากแค่ไหน
ปกติเพชรไพลินก็ไม่ได้ออกสาว มีเพียงเซนส์ด้านแฟชั่นที่เป็นเครื่องยืนยันชัดเจนว่าเขาเป็นเกย์ ดังนั้นลูกไม้บูราโน่จึงเตะตาเข้าอย่างจัง
หนุ่มไทยก็เป็นคนต่างชาติธรรมดาทั่วไปสำหรับที่นี่ นอกจากเรือกอนโดล่ากับหน้ากากแล้ว เขาก็ไม่รู้จักอะไรอีก
เพชรไพลินงักๆเงิ่นๆ จะแตะก็ไม่กล้า จะทำอะไรก็ไม่ทำ ผ้าลูกไม้สีขาวถูกปักเป็นริ้วสวย เป็นรูปเกล็ดหิมะในรูปร่างที่แตะต่างกันออกไป ถูกห้อยแขวนให้ปลิวไสว ดึงดูดสายตาคนคลั่งไคล้สิ่งเหล่านี้ได้ไม่ยาก
นอกจากชิ้นเกล็ดหิมะแล้ว ยังมีเสื้อถักสำหรับผู้หญิงคล้ายๆโครเช แต่ของที่นี่ละเอียดกว่าด้วยด้ายเส้นเล็ก สีขาวบริสุทธิ์ของมันทำให้เพชรไพลินนึกถึงชุดแต่งงาน
"ซื้อนะ?"
อเล็กซ์เห็นอีกคนมองไม่วางตา ก็อดยิ้มตามไม่ได้ แปลกนะ...เขาคบกับใครมาตั้งหลายคน แต่ไม่มีคนไหนมีแรงดึงดูดให้เคลิ้มตามอย่างนี้เลย ...อยากเอาใจใส่ อยากอยู่ด้วยกัน
สัญญากับตัวเองว่าต่อไปนี้จะทำดีให้มากๆ เพื่อลบรอยด่างในใจของเพชรไพลินให้ได้
สุดท้ายก็ได้เสื้อลูกไม้มาให้แม่หนึ่งตัว ส่วนเพชรไพลินเลือกเกล็ดหิมะให้ตัวเอง ทั้งๆที่ยังไงรู้ว่าจะเอาไปทำอะไร เวลาเจอสิ่งที่ชอบก็มักหน้ามืดตามัวซื้อ แต่เขาไม่ค่อยเสียใจทีหลังหรอก เพราะถือว่ามันเป็นรางวัลชีวิต เก็บไว้เดี๋ยวก็ได้ใช้ประโยชน์สักวันนั่นแหละ
ปิดท้ายทริปของวันนี้ด้วยอาหารทะเลสดใหม่ หนุ่มไทยเลือกร้านที่กระทู้หนึ่งนำมารีวิว เป็นร้านที่ยื่นออกมานอกทะเลและราคาถูก แม้อเล็กซ์จะนั่งยันนอนยันพาเขาไปกินที่หรูๆกว่านี้ แต่เพชรไพลินตามใจแค่เรื่องโรงแรมก็พอ เพราะที่เป็นอยู่ตอนนี้แทบไม่เรียกว่าคนโกรธกันเลย
"มีแต่หอยนางรมนะ"
ตาเรียวจิกคนตรงข้ามอย่างรู้ทัน อเล็กซ์หัวเราะแหะๆยอมรับ
"ไอชอบกินน่ะ"
"เหรอ~"
"กินๆ ทิ้งไว้นานๆ เดี๋ยวจะไม่หวาน"
ดาราหนุ่มตักหอยนางรมตัวโตให้คนรัก เอาใจสารพัดสิ่งจนเพชรไพลินไม่ต้องทำอะไร
..........
"หอมจัง..."
เพชรไพลินพูดพลางหยิบสบู่ของทางโรงแรมขึ้นมาดม เขาบิดขี้เกียจเล็กน้อย รู้สึกว่ากล้ามเนื้อตึงไปหมด จึงเปิดน้ำใส่อ่าง โยนก้อนอาบน้ำกลิ่นกุหลาบลงไปให้ฟูฟ่อง
ก๊อกๆ
ร่างบางตวัดหน้าไปทางประตู ร่างผู้ชายตัวสูงใหญ่เห็นเป็นเงาจางๆยืนอยู่ข้างนอก เลยนึกขึ้นได้ว่าฝ่ายนั้นก็คงเห็นตนเหมือนกัน พลันหน้าก็เห่อร้อนขึ้นมา
...ไม่ได้ทำเรื่องพรรค์นั้นเป็นเดือน...พอคิดถึงภาพลามก ช่องท้องก็มวนวน ในอกร้อนรุ่ม
"เพราะหอยนางรมแน่ๆ"
เพชรไพลินคาดโทษ
ก๊อกๆ
อเล็กซ์ยังคงยืนนิ่งเป็นรูปปั้นหน้าประตู
"มีอะไรหรือเปล่า?"
"ไม่เอาแปรงสีฟันเหรอ"
"อ..อ้อ..."
เพราะมัวแต่ตื่นเต้นเลยไม่ทันได้คิด ร่างบางซ่อนตัวอยู่หลังประตูแล้วแง้มพอให้มีช่องยื่นแปรงสีฟันได้
ทว่าลูกหมาอย่างเขาจะไปสู้อะไรกับพญาราชสีห์ จู่ๆประตูห้องน้ำก็ถูกดันแบบไม่ทันตั้งตัว เพชรไพลินเซไปเล็กน้อย
"อเล็กซ์!!"
หนุ่มไทยตวาดด้วยความโมโห
ร่างใหญ่เข้ามาทั้งตัวเปล่าเปลือย สีหน้าอเล็กซ์เรียบนิ่ง ไม่มีร่องรอยของการแกล้งเล่นหรือหื่มกาม ทำให้เพชรไพลินนึกถึงสมัยที่ยังไม่สนิทกัน เย็นชา...ขี้เก๊ก
"เข้ามาทำไมเนี่ย"
หนุ่มไทยปิดของสงวนของตัวเอง พลางหยิบแปรงที่คนตรงหน้ายื่นให้
ไม่รู้ว่าจะรับมือกับอเล็กซ์ยังไง อย่างน้อยบอกว่าแกล้งก็ยังดี
"อาบด้วย"
"ไม่ให้....อ้ะ...อย่ามาทำรุ่มร่ามนะ"
ถ้าเพชรไพลินสังเกตดีๆก็จะเห็นแววตาวิบวับบอกความต้องการ
ร่างบางหลบร่างสูงไปยืนตรงเคาท์เตอร์ คิ้วขมวดมุ่น คิดหาวิธีรับมือกับคนหน้าตาย
"ขออาบด้วยไม่ได้เหรอ?"
"ไม่ได้!"
"ไม่ได้ก็ไม่ตื๊อ"
เพชรไพลินก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองจะซื่อหรอกนะ แต่ครั้งนี้เขาไม่ทันเกมจริงๆ อาจเพราะมัวแต่เหม่อคิดหลายเรื่องสารตะ
พอเห็นว่าอเล็กซ์พูดอย่างนั้นจึงเบาใจขึ้น หันหน้ามาหา หวังกดดันให้อีกฝ่ายออกจากห้อง
อเล็กซ์ยกมุมปาก เพียงเสี้ยววินาที เขาก็ฉกจูบส่งพิษแห่งตัณหาให้เพชรไพลินจนได้
"อื้อ..."
ร่างบางอ่อนยวบ แผ่นหลังถูกประคองพาไปยังอ่างน้ำ กลิ่นกุหลาบหอมกรุ่นยิ่งทำให้ทั้งสองแทบสิ้นสติ
เพชรไพลินกอดเกี่ยวรอบคอแกร่งไว้ เขาลืมสิ้นว่ากำลังลงโทษอีกฝ่าย ลืมว่าสิ่งที่อเล็กซ์ทำมันน่าโมโหขนาดไหน
เสียงลมหายใจกระเส่าสอดแทรกเสียงน้ำกระฉอกมาเป็นระยะ
เพชรไพลินคุกเข่าเกาะขอบอ่างไว้ ร้องครางระงมเมื่อตัวตนของอเล็กซ์ชำแรกเข้ามา
"อา...อะ...อะ"
"Good boy"
ท่อนลำใหญ่ถูกส่งเข้าช่องทางคับแคบไม่หยุด
อเล็กซ์ปล่อยน้ำทิ้ง เปลี่ยนท่าให้คนรักยืน ยกขาขึ้นข้างหนึ่งออกกว้าง เขาย่อตัว ส่งแท่งร้อนสวนขึ้น
"อือ..."
ร่างบางพยายามหาที่เกาะ ตัวอ่อนเอนดังของเหลว ควบคุมไม่ได้ ราวกับว่าไม่ใช่ร่างกายตัวเอง
"อเล็กซ์...อึก.."
ดวงตาคมฉ่ำแดง เรียกร้องอารมณ์แห่งตัณหาให้พุ่งสูง
อเล็กซ์สวนเอวเข้าไปแรงขึ้นและเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนอีกฝ่ายร้องไม่เป็นภาษา
"ใกล้แล้ว.."
ดาราหนุ่มกระซิบเสียงพร่า
"ไป..ที่..ต เตียง"
ร่างสูงทำตามคำขอ เขาช้อนตัวร่างบางขึ้นอุ้มระดับเอว เพชรไพลินผวากอดคอ สองขารัดเอวอีกฝ่ายแน่น
"อื้อ.."
ช่องทางถูกชำแรกอีกครั้ง หากแต่อเล็กซ์ค้างนิ่ง พาไปยังเตียง จังหวะที่เดินแต่ละก้าวช่างทรมานใจเพชรไพลินเหลือเกิน เขากัดปากกลั้นเสียงน่าอาย
เมื่อแผ่นหลังสัมผัสเตียงนุ่ม ไม่ทันตั้งตัว บั้นท้ายก็ถูกกระแทกรุนแรงอีกครั้งและอีกครั้ง
.
.
.
.
.
เพชรไพลินหลับไปนานแล้ว
ดาราหนุ่มแอบถ่ายดวงตาบวมแดงเก็บไว้ เขาก็เหมือนวัยรุ่นทั่วไปที่ชอบเก็บภาพโป๊ของแฟน แต่ด้วยความเป็นดาราเลยต้องซอฟต์กว่าคนอื่นนิดหน่อย ขืนเกิดหลุดขึ้นมาล่ะซวยแย่
ไม่อยากให้คนรักต้องมาวุ่นวายกับชีวิตวุ่นๆนี้เลย แต่จะให้ปล่อยไปก็ไม่ได้เหมือนกัน
ปากบางบรรจงจูบหน้าผากเนียน
สัญญากับเพชรไพลินว่าจะพาเที่ยวบ่อยๆ เพราะรอยยิ้มของอีกฝ่ายนั้นเหมือนพลังชีวิตของเขา
เฮ้อ....ยังต้องพิสูจน์ตัวเองไปเรื่อยๆล่ะนะ
แต่อเล็กซ์ยอม เพื่ออัญมณีของเขาคนเดียว
-จบ-
.........
(https://scontent.fbkk2-2.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/15727253_364376713920448_2441354464976640440_n.jpg?oh=b21eb5f266bef7812e5ed93e0891824e&oe=591AE8A6)
(https://scontent.fbkk2-2.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/15781197_364376703920449_5787383132825870072_n.jpg?oh=5623505cfb2e1cca92c6b2989946a59e&oe=5924BA35)
(https://scontent.fbkk2-2.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/15781083_364375823920537_9089270334789826248_n.jpg?oh=63e3115a8a6483ed5aab3a694db8e3ed&oe=58E931B9)
จบแล้วจ้า!! ต้องขอบคุณทุกคนจริงๆค่ะที่เข้ามาอ่านมาเม้นต์กัน
สำหรับเรื่องนี้ เราพยายามแต่งให้คงthemeหลักไว้ คือความเป็นวัยรุ่น+บรรยากาศในวัฒนธรรมอื่น เลยไม่เครียดมาก และมีความเรียล ไม่น้ำเน่าเว่อวังมาก (แค่มีแฟนเป็นดารา เราก็ว่ามันเกินเรียลแล้วแหละ555)
คู่นี้คงต้องดูไปอีกนานค่ะ5555 แต่แหม พวกเขาไม่เลิกกันง่ายๆหรอกน้า ถึงคนเขียนจะไม่เชื่อในความรักสักเท่าไหร่ แต่ก็พยายามอยู่55 เลยได้เรื่องนี้มาไงเล่าเจ้าคะ
รอตอนพิเศษนะคะ จะมีอีกสามตอน (เพิ่งแต่งไปตอนเดียวTT)
ส่วนใครที่ชอบผลงานของข้าน้อย สามารถตามอ่านได้ มีลิงก์ลงในเพจ รวมทุกเรื่องเลยค่ะ ส่วนมากจะเป็นเรื่องสั้น เพราะเขียนเรื่องยาวไม่ค่อยรอด ลืมอารมณ์ของเรื่องตลอด (แม้แต่เรื่องนี้ ที่หลังสอบเสร็จก็ลืมไปแล้ว อันเป็นเหตุให้ตอนพิเศษไม่กระเตื้อง-.,-)
รับประกันว่าจบดีทุกเรื่อง555 ถ้าจบแย่ คนแต่งก็เฟลเหมือนกัน
ขอบพระคุณค่ะ *\(^o^)/*
-
อเล็กซ์แกสมหวังแล้วเหรอ!!!!!! ยังลงโทษไม่หน่ำใจเลย :m16: บังอาจทำให้น้องเพชรฉันร้องไห้ตั้งเยอะ :mew4:
-
แนวเรื่องเหมือนจะธรรมดาแต่ไม่ธรรมดา น่ารักดีครับ
-
รอตอนพิเศษนะ
เอมนี่ใจเย็นดั่งแม่ชี
แต่โมโหไปก็เท่านั้นสินะ
-
ขอบคุณค่ะ
-
รอตอนพิเศษค่าาา
-
:L2: :L1: :pig4:
เอ็ม เสร็จหมาป่า
-
รอคอยตอนพิเศษครับ
-
ขอหวานๆ ขอฉากสวีทอีก รู้สึกยังไม่พอออออ
อยากรู้ว่าเวลาอเล็กซ์อยู่ต่อหน้าครอบครัวเพชร จะเป็นไง
เพชรโชคดีที่มีแฟนดี เพื่อนดี และ ครอบครัวดี
รอตอนพิเศษนะคะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
ชอบบรรยากาศเรื่องมากเลย ละมุน อุ่นๆ
-
เรามีความโรคจิตนึงนึง ทั้งเรื่องจริงและในนิยาย
เวลาทะเลาะกัน งอนกัน หรืออะไรทั้งหลายแหล่ ถ้าง้อกันด้วย เรื่อง sex นี่โกธรยาวๆเลย
โกธรหนักด้วย อ้ออออ ที่แท้เพราะเรื่องนี้สินะ! นั้นคือความคิดเราตอนนั้น
555555
-
ขอบคุณมากค่า รอตอนพิเศษนะคะ ><
-
เรามีความโรคจิตนึงนึง ทั้งเรื่องจริงและในนิยาย
เวลาทะเลาะกัน งอนกัน หรืออะไรทั้งหลายแหล่ ถ้าง้อกันด้วย เรื่อง sex นี่โกธรยาวๆเลย
โกธรหนักด้วย อ้ออออ ที่แท้เพราะเรื่องนี้สินะ! นั้นคือความคิดเราตอนนั้น
555555
ถ้าเป็นชีวิตจริงแล้วแบบว่า เอะอะจะเอาอย่างเดียวนี่ก็คงรู้สึกแย่เหมือนกันค่ะ :mew4:
แต่คู่นี้ไม่ค่อยซีเรียสเรื่องเซ็กส์ มีความต้องการตรงกัน และด้วยบรรยากาศที่มันผ่อนคลายมากขึ้น ได้ใช้เวลาด้วยกันมากขึ้น ก็เลยมีบ้างตามประสาแฟนกันค่ะ เพชรนางเงียบๆ แต่ฟาดเรียบเลยน้า (ร้องเป็นเพลง~~)
จริงๆ เพชรยังไม่หายโกรธนะ ก็ดูๆกันไป คนอะไรจะชิลปานนั้น
-
ยังมีต่อใช่ป่ะ
-
แพททริค
ใครหลายคนอาจคิดว่าการรอคอยนั้นช่างเป็นช่วงเวลาที่ยาวนาน ...แต่ไม่ใช่กับแพททริค ผู้ชาชินกับคำว่าเวลามาโดยตลอด
การอยู่ไปเรื่อยๆ เป็นเพียงจุดหมายเล็กๆของหนุ่มตาคม
ไม่เคยมีใครรู้....ว่าเจ้าของร้านสลัดคนนี้ ใช้ชีวิตเพื่อ'ใคร'
ในที่สุดเพชรไพลินลูกจ้างที่ตนนับถือเป็นน้องชายก็เรียนจบ มีงานทำอยู่ในบริษัทผลิตหนังเล็กๆของแฟนตัวเอง
ร้านสลัดที่เคยครึกครื้นอยู่บ้างจึงเงียบลง แปลกที่แพททริคไม่รู้สึกว่าตัวเองเศร้า เขาเพียงได้กลิ่นของความเงียบ...ซึมลึก
อยู่ในห้วงเวลา...ที่รอคอยการเริ่มต้นใหม่
"แพททริค ยูได้ข่าวหรือเปล่า"
เอ็ดเวิร์ดคนชาร้อนไปมา สีหน้าไม่มั่นคงนัก
"ข่าวอะไร"
แพททริคอยู่หลังเคาท์เตอร์ กำลังสรุปยอดประจำวัน
"ริชาร์ด สแตน กำลังวางแผนพักงานยาวหลังทัวร์อัลบั้มนี้เสร็จ"
"เหรอ เรื่องของเขาสิ บอกทำไม"
"ไม่รู้สิ เห็นว่าเป็นเพื่อนกันนี่นา ....หรือจะมากกว่าเพื่อนนะ อืมๆ น่าสงสัยแฮะ"
"กลับบ้านไปเลยไป มากินชาฟรีแล้วยังกวนประสาท"
"หึๆๆ ท่าทางไอจะได้เจอคนในสายตายูซะแล้ว"
"ยังไง?"
"ไม่รู้ตัวเหรอmy bro ว่าสายตาของยูน่ะ ไม่มีจุดมุ่งหมายเลยนะ ...เหมือนกำลังมองหาใครบางคน..."
เอ็ดเวิร์ดยิ้มล้อ
คนฟังทำเป็นมุ่นคิ้วโมโห ขณะที่ลมหายใจสะดุด
ความทรงจำเก่าๆ หวนคืนมาอีกระลอก
.
.
"มันไม่มีที่ยืนให้เกย์ในวงการคันทรี่หรอกแพท"
"ดูถูกตัวเองเกินไปหรือเปล่า? พวกเราถูกดูถูกมามากพอแล้วนะ แล้วยูจะกดตัวเองให้รู้สึกแย่อีกทำไม คบกันมานานขนาดนี้ มันต้องเวิร์คอยู่แล้ว"
"ไม่! มันไม่เวิร์คหรอก อีกสักร้อยปีนู่นแหละ พวกเราถึงจะชนะความเชื่อของคนได้!"
"แล้วทำไมต้องรออีกร้อยปีเพื่อให้เพื่อนพ้องเราเรียกร้องสิทธิ์ให้ด้วยล่ะ!? ในเมื่อยูก็เป็นคนเหมือนกัน มีสิทธิ์ใช้ชีวิตของตัวเองไม่ใช่หรือไง"
"แต่ความฝันของไอมันไปกับรสนิยมแบบนี้ไม่ได้"
"ไอเสียใจนะริชาร์ด ...แต่ถ้ายูคิดอย่างนี้ ไอก็จะพยายามเข้าใจ"
"ไม่...แพท...ไอไม่ได้รังเกียจรสนิยมของตัวเอง แต่เพราะไอ้พวกเต่าล้านปีนั่น! มันไม่สนับสนุนให้ไอได้เป็นศิลปินแน่ๆ"
"....ไปเถอะ"
"แพท...เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่ใช่มั้ย? แพท..โธ่ที่รัก ไอทนเห็นน้ำตายูไม่ได้"
"...ไปได้แล้ว!!"
"ไอจะกลับมาแพท ไอจะกลับมา ....แล้วยูจะต้องภูมิใจ"
.
.
"จะกลับยัง? จะได้ปิดร้าน" เขารีบเปลี่ยนเรื่อง แกล้งถูปลายจมูกเห่อร้อนสีแดงที่กำลังเปิดเผยความอ่อนแอ
ก็เพิ่งรู้ว่าตัวเองอ่อนไหวขนาดนี้
"ถ้าคุณสแตนมาเยี่ยม ก็ช่วยเรียกคนน่าสงสารคนนี้ด้วยนะ อยากได้ลายเซ็นอ่ะ"
บรรยากาศรอบตัวแพททริคเงียบลง
"คงไม่มาหรอก ไม่ได้ติดต่อหลายปีแล้ว"
เอ็ดเวิร์ดทำท่าเสียดาย แต่หากแพททริคเงยหน้าขึ้นมองสักหน่อย ก็จะเห็นร่องรอยความเป็นห่วงของรุ่นน้อง
"...โห... ดึกแล้วเหรอเนี่ย"
เหลือบไปเห็นนาฬิกาแขวนผนังของทางร้าน
"ก็บอกอยู่ กลับเถอะ มันอันตราย"
"งั้น...ไอกลับก่อนนะ"
"อืม เดินระวังๆด้วย"
"คร้าบ~"
...........
"หาผู้ช่วยเหรอคะ?"
"ครับ"
ชายหนุ่มลูกเสี้ยวเจ้าของร้านพยักหน้า ขณะที่มือกำลังติดประกาศบนกระจก ข้อความในนั้นเป็นเพียงข้อความสั้นๆบอกว่าต้องการผู้ช่วย
แพททริคแค่คิดว่า เขาน่าจะมีใครสักคนให้คอยดุด่าสั่งสอนเหมือนตอนที่เพชรไพลินอยู่ เขารู้ว่ามันงี่เง่า แต่ทำไงได้ล่ะ ....เด็กบื้อนั่นทำให้เขารู้สึกสนุกกับร้านสลัดมั่วๆได้มากกว่าที่เคย
.
.
.
เสียงประตูร้านดังกรุ๊งกริ๊ง แพททริคมีสีหน้าเรียบเฉย ราวกับรู้อยู่แล้ว
.
.
ริชาร์ด สแตน...
.
.
...ชายตัวหนา สูงพอๆกับแพททริค ไว้หนวดยาว หนวดสีบลอนด์ ผมสีบลอนด์ ภาพรวมคล้ายลุงซานต้าตอนยังหนุ่ม
ริชาร์ด สแตน...นักร้องคันทรี่ชื่อดัง มีผลงานกว่าห้าอัลบั้ม และทุกอัลบั้มก็ติดอันดับ1 ในชาร์ตเพลงคันทรี่ เขาไม่เคยมีข่าวเสียหาย ไม่เคยทำตัวเย่อหยิ่ง เป็นคนมีวินัย คารมดี นิสัยยิ่งไม่ต้องพูดถึง ...เรียกได้ว่าไม่มีใครไม่รักริชาร์ด
เจ้าของร้านกำลังเคลียร์โต๊ะที่ลูกค้าเพิ่งลุกออกไป เขายิ้มให้เล็กน้อย เชื่อว่าตัวเองคือผู้เชี่ยวชาญด้านการเก็บความรู้สึก
"ผมเห็นป้ายหน้าร้าน"
สองมือผู้มาเยือนล้วงกระเป๋ากางเกงยีนส์สีซีด ลำตัวไหวไปมา
ดูออกว่าประหม่า
"มาสมัครงานเหรอครับ?"
"ครับ"
"เชิญนั่ง ....แน่ใจนะว่าคุณมาถูกที่?"
"แน่ใจสิครับ เมื่อก่อนผมมาเดินเล่นแถวนี้ออกบ่อย"
ร่างสูงนั่งลง เอนหลังผ่อนคลาย
"คำถามแรก...คุณเป็นเกย์หรือเปล่า?"
"รสนิยมของผมเกี่ยวอะไรกับประสิทธิภาพการทำงานครับ?"
ริชาร์ดอมยิ้มหรี่ตา เริ่มรู้สึกว่าการสัมภาษณ์งานนี้น่าจะง่าย
"เกี่ยวสิ...มันทำให้ผมวุ่นวายใจ"
"ก็...ตราบใดที่คุณวุ่นวายใจโดยที่ผมไม่เคยไปทำอะไรให้ กลับกัน..คุณดั๊นนมารู้เรื่องส่วนตัวของผมเองซะงั้น ผมว่าคนที่ควรพิจารณาตัวเอง คงเป็นคุณมากกว่า"
"อืม...เป็นตรรกะที่ดี"
แพททริคพยักหน้า เขากอดอกวางท่าให้ดูเหนือกว่าเล็กน้อย
"แล้วตกลงคุณจะรับผมเข้าทำงานหรือเปล่าครับ?"
"ไม่รู้สินะ ผมไม่ชอบคนมีหนวดเท่าไหร่"
คนพูดยักไหล่
"งั้นผม....คงต้องหาคนโกนให้แล้วล่ะครับ"
.
.
.
.
.
.
"บังเอิญจังเลย......ผมโกนหนวดเก่งมาก"
.........
จู่ๆก็แว้บเข้ามา ลืมไปว่าแพททริคก็มีแฟน!!
เลยเกิดอารมณ์อยากเขียนค่ะ ประหนึ่งคนข้างบ้านที่อยากเจือกเรื่องหนุ่มหล่อๆ5555
ส่วนหนาตาทั้งคู่ ....เราก็นึกไม่ออก ไม่เคยมี555 ให้นึกถึงความรู้สึกเมื่อเจอ matt bomer มองลึกเข้าไปในตาสีอ่อนดวงนั้น แล้วก็จมในวังวน~~~ประมาณนั้นค่ะ
อนึ่ง ตอนนี้ไม่ได้นับรวมกับตอนพิเศษของเพชรสามตอนนะคะ
-
รุ่นใหญ่เขาจีบกัน(?)
-
ยังไม่ลืมเลือน
-
น้องเพชร นี่ใจดีนะ ออกแนวเมียยิ้มแย้ม คือก็โกรธก็เคืองนะ. แต่จะให้ปั้นหน้าทำว่าโมโหโกธาตลอดเวลามันก็บันทอนความสุขของชีวิต ได้มาเที่ยวอิตาลีทั้งที นางคงอยากมีความสุข อเล็กซ์อยากเทคแคร์เอาใจก็ปล่อยให้ทำ ดีแล้วแบบนี้ ให้อภัยแต่ไม่ลืม ไม่ใช่ว่าง่าย แต่ถ้าโกรธเคืองไปเรื่อยๆความสุขมันก็ลดลง
ส่วนตอนคุณเเพททริท ชอบมาก มิน่าคุณเจ้าของร้านเข้าใจอเล็กจัง ที่แท้ก็มีมีแฟนเป็นคนมีชื่อเสียงเหมือนกันนี่เอง. ชอบเวลารุ่นใหญ่จีบกันจัง ไม่ต้องพูดอะไรก็เข้าใจกัน
-
:L2: :pig4: :L1:
-
มาตามติดชีวิตเฮียแพทกันต่อ :katai5:
-
#HollywoodBoyfriend
•special•1•
•come back home•
"5 ปีผ่านไปแล้วนะ ....ฟ้าก็ยังคงสวยเหมือนเก่า ...แล้วเราสองล่ะยังมั่นคงไหม?"
"ไม่มีทางที่ฟ้าจะเป็นเหมือนเดิม....ทุกๆวันโลกหมุนไป อากาศเปลี่ยนแปลง อาจเกิดปฏิกิริยาที่บดบังท้องฟ้า อาจเกิดเมฆชั้นหนา ...เอ่อ....แล้วก็....อ่า...ยากอ่ะ!! ไม่ท่องได้มั้ย"
"ถ้าเอมอ่านมันก็ไม่ได้อารมณ์นี่"
"นางเอกบ้าอะไรวะพูดแต่วิทยาศาสตร์ ..กูตกวิทย์-คณิตฯ นี่หว่า...."
"บ่นอะไรครับ ให้ที่รักเข้าใจหน่อยสิ"
"ไม่บอกหรอก ...นี่อเล็กซ์...ไอง่วงแล้ว เราอาบน้ำนอนกันนะ~...."
"งั้นก็ได้ครับ พรุ่งนี้จะได้ไม่เหนื่อย"
"อืม...ขึ้นเครื่องเช้าด้วย"
.
.
.
.
ไม่น่าเชื่อว่าเวลาเพียงห้าปี หลายสิ่งหลายอย่างจะเปลี่ยนไปมากขนาดนี้...
อเล็กซ์ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองใฝ่ฝัน ผลิตหนังเล็กๆ บทดีๆให้ผู้ชมดู โดยปกติหนังจำพวกนี้จะมีคนติดตามและพร้อมจ่ายอยู่แล้ว หนังของอเล็กซ์จึงค่อยๆเป็นที่รู้จัก ผู้กำกับเขาไม่สนรายได้มาก จึงมีความสุขกับงานที่ทำดี ด้านงานแสดงหนังก็รับเล่นบ้าง ประมาณปีละเรื่องสองเรื่อง พอให้แฟนคลับหายคิดถึง
ส่วนเพชรไพลินตั้งแต่เรียนจบ เขาได้งานเป็นผู้ช่วยฝ่ายคอสตูมของบริษัทผลิตหนังอินดี้เล็กๆแห่งหนึ่ง ที่มีชื่อเรียกง่ายๆว่า AA production ซึ่งเขาก็พยายามสรรหาชื่อที่ดูครีเอทิฟกว่านี้นะ แต่ก็สู้เจ้าของบริษัทไม่ได้จริงๆ ไอ้คนดื้อแสนดื้อนั่นก็ยังยืนยันจะเอาชื่อนี้
A ตัวแรก ย่อมาจาก Alexander ไม่ผิดนัก
ส่วน A ตัวที่สอง ถูกเรียกอย่างประชดประชันว่า Absolutely
เขายังมีความเกรงใจบรรดาหุ้นส่วนเซเลบของคนรักอยู่บ้าง จึงไม่กล้าคิดว่าเอตัวที่สองคือชื่อตัวเอง
แต่แน่นอน ...ความเป็นจริงแล้ว มันก็คือชื่อของเขานั่นแหละ!
.
.
.
เมื่อเครื่องบินแตะถึงพื้นดินประเทศบ้านเกิด หัวใจของหนุ่มไทยก็เต้นตุบ เขากลับมาที่นี่แค่ไม่กี่ครั้ง กลับเป็นครอบครัวตัวเองที่ไปหาถึงอเมริกาเสียมากกว่า
ทุกครั้งที่มา ก็อดตื่นเต้นไม่ได้ที่จะได้เห็นความเปลี่ยนแปลงของประเทศไทย
"ถึงแล้ว.."
เสียงกระซิบแผ่วเบาดังขึ้นข้างหู เพชรไพลินอมยิ้มด้วยรู้ความหมายนั้น
...อเล็กซ์กำลังตื่นเต้น
ทว่าความล้าจากการเดินทางก็ทำเอาสองหนุ่มเดินเอื่อยๆราวกับว่าลืมจังหวะการก้าวขาไปแล้ว อเล็กซ์ดันรถเข็นกระเป๋าออกมาตามทาง โดยมีคนรักงัวเงียอยู่ข้างๆ พยายามมองหาพ่อแม่ตัวเอง
ใช่ว่าอเล็กซ์จะไม่เคยเห็นหน้าครอบครัวของอีกฝ่าย แต่พูดก็พูดเถอะ เวลาห้าปีนั้นน้อยเกินไปสำหรับการรู้จักพ่อตาแม่ยายจริงๆ
ดาราหนุ่มไม่เคยร่วมวงทานข้าวด้วยกัน ไม่เคยสรวลเสเฮฮากับพี่ชายของเพชรไพลิน
นี่จึงเป็นครั้งแรก และเป็นครั้งที่จริงจังที่สุดในการคบหาใครสักคน
ดวงตาคมสีอ่อนเหลือบมองแหวนทองคำขาวบนนิ้วนางข้างซ้ายของเพชรไพลิน มันถูกสลักชื่อAlexanderอยู่โดยรอบ โดยไร้อัญมณีใดๆ เพราะให้เหตุผลว่าเพชรไพลินก็คืออัญมณีของเขาแล้ว
ส่วนบนนิ้วนางของหนุ่มอเมริกันก็เช่นกัน เป็นแหวนทองคำขาวแวววาว แตกต่างเพียงชื่อAmethyst แสนเย้ายวนเท่านั้น
นึกแล้วก็ขำถึงวันที่สวมแหวนเมื่อสองปีก่อน....
วันนั้นฝนตกหนัก อเล็กซ์ติดอยู่ในสนามบินเพราะเครื่องดีเลย์ไปหลายชั่วโมง ทั้งๆที่อุตส่าห์วางแผนขอหมั้นไว้แล้ว แต่ทุกอย่างกลับล้มเหลวไม่เป็นท่า
เมื่อลงจากเครื่องบินได้ก็รีบสวมกอดคนมารับที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ หัวใจมันอ่อนไหวด้วยความคิดมาก ....ช่วงเวลาที่ผิดพลาดไปหมดทำให้อเล็กซ์คิดได้ทันทีว่าไม่ควรรอ ถ้าเป็นเรื่องที่ร้ายแรงกว่านี้ล่ะ?
ขณะอยู่ในรถแท็กซี่ เขาจึงหยิบแหวนมาสวมให้ และได้รับการสวมกลับในอีกสองวันถัดมา
ฉากง่ายๆ บรรยากาศง่ายๆ แต่ประทับใจไม่รู้ลืม
ทว่าทั้งคู่กลับงานยุ่งจนหยุดสถานะทางนิตินัยไว้ที่ 'คู่หมั้น' มาสองปี
เพชรไพลินคงไม่รู้ว่าอเล็กซ์นั้นอยากแต่งงานใจจะขาด ผัดวัดประกันพรุ่งมาตั้งนาน รู้ตัวอีกทีก็สองปีแล้ว คราวนี้อเล็กซ์จึงจัดเวลาพักร้อนเสียใหม่ เพื่อมาสู่ขอลูกชายเขากับพ่อแม่ตามประเพณีไทยโดยลงทุนศึกษาจากญาติที่อาศัยอยู่ในประเทศบ้านเกิดคนรักเลยทีเดียว
"เดี๋ยวผมช่วยเข็นดีกว่า"
เที่ยวนี้บอดี้การ์ดประจำตัวติดตามมาด้วย ร่างใหญ่เกือบสองเมตร กับแววตาดุๆช่างขัดกับรอยยิ้มอบอุ่น
"ไม่เป็นไรอดัม ไอไหว"
อเล็กซ์ปฏิเสธบอดี้การ์ดร่างใหญ่ของตน
"ผมดูแลคุณมาตั้งสี่ปีแล้วนะครับ หน้าอย่างนี้ไม่เรียกว่าไหวหรอก"
"เฮ้อ! ก็ได้ๆ"
"พูดกับอดัมดีๆหน่อยสิ ขอบคุณเขาด้วย ..ขอบคุณนะอดัม"
เพชรไพลินผู้อ่อนโยนต่อผู้อื่นเสมอเอ่ย โดยเฉพาะกับอดัมที่ดูแลเขามาหลายปีตั้งแต่เขาเริ่มเป็นที่รู้จักในฐานะแฟนหนุ่มของนักแสดงดาวรุ่ง
"เพชร!"
พี่เป้ชูมือเรียกสุดแขน ในมาดที่ดูอย่างไรก็คูลเกินกว่าจะเป็นคนหวงน้อง
ร่างสมส่วนก้าวขาเร็วขึ้น ยกแขนกอดพี่ชายสุดแรง
ถึงจะตีกันตลอด แต่พอถึงเวลาจริงๆก็คิดถึง
"เหนื่อยมั้ย"
"อืม ล้ามาก ไม่ได้เดินทางแบบนี้นานละ พ่อกับแม่ล่ะ?"
"ไปเข้าห้องน้ำ.... Hi"
พี่ชายส่งยิ้มกวนให้คนข้างหลัง
เพชรไพลินล่ะอ่อนใจ โตจนมีลูกได้อยู่แล้ว ยังจะเขม่ยนกันอยู่นั่นแหละ
ถึงจะรู้ว่าไม่ได้เกลียดกันจริงจัง แต่ในฐานะคนกลาง เขาก็ขี้เกียจเล่นตามน้ำ
“พี่เป้...”
น้องชายกลอกตาเอือมระอาพี่
“ช่วยไม่ได้ ก็อเล็กซ์มันหล่อกว่าพี่นี่หว่า”
“คร้าบๆ เชื่อจ้ะเชื่อ นั่นไง พ่อแม่มาแล้ว”
เขยอเมริกันยกสองมือประกบระหว่างอก พร้อมเอ่ยคำที่ฝึกปรือมาทั้งอาทิตย์
“ซาหวัดดีครับ”
“ห้ะ! อเล็กซ์...ยูพูดเหรอ?”
พี่เป้ดูจะตกใจไม่น้อย
“เยส ซาหวัดดีครับ ผ่อ..แหม่”
หนุ่มอเมริกันตาคมทำเอาทุกคนแปลกใจ ครอบครัวของเพชรไพลินตาค้างตกตะลึงกับความน่ารักที่ไม่เคยเจอมาก่อน
และถึงแม้จะมีเพียงเพชรไพลินเท่านั้นที่รู้ว่าคนรักตัวเองติ๊งต๊องมากแค่ไหน แต่เขาก็ไม่เคยเห็นว่าอเล็กซ์จะสนใจภาษาบ้านเกิดตัวเองด้วย!
“ไปฝึกมาตอนไหนวะ”
คนรักหันไปเม้าท์กับพี่ชาย
“จะรู้ไหมเนี่ย”
“เอ้อเงียบก่อนๆลูกๆเทวดา.....สวัสดีนะพ่อคุณ เก่งจริงพูดชัดเชียว”
อเล็กซ์ยิ้มกริ่มเมื่อเห็นว่าพ่อตาแม่ยายถูกใจใหญ่ ไม่ลืมยักคิ้วอย่างเป็นต่อให้พี่เป้ด้วยนะ
“เอาล่ะๆ ไปพักที่บ้านกันก่อนเถอะ ไหวไหมเพชร หรือจะนอนโรงแรมที่กรุงเทพฯก่อนลูก? แล้วคุณบอดี้การ์ดล่ะนอนไหน”
“เอาไงอเล็กซ์?”
“?”
“อ่ะ อ้อ ลืมไป....” เพชรไพลินรีบปรับโหมดเป็นภาษาอังกฤษ “อยากไปบ้านไอเลยมั้ย ไม่กี่ชั่วโมงหรอก หรือถ้าเหนื่อยมากก็นอนโรงแรมแถวนี้ไปก่อน เอาไงดีที่รัก”
“ไปบ้านยูเลยดีกว่า ....อยากนอนเตียงของเอม”
ไม่ลืมเขี่ยคางจิ้มลิ้มหยอกเย้า
“อะไรเล่า ฝุ่นเกาะหมดแล้วมั้งป่านนี้”
เพชรไพลินเบนหน้าหนี
“เดี๋ยวลงไปนอนกลิ้งสักหน่อย ก็สะอาดเอง”
“...ก...กลิ้งยังไงล่ะ”
เจ้าของเตียงจินตนาการเตลิดเมื่อเห็นสายตายั่วเลือดในกายให้พลุ่งพล่าน
“หยุดพลอดรักกันสักนาทีเถ้อะ”
เพชรไพลินค้อนขวับ
“เบื่อคนขี้อิจฉาแถวนี้ว่ะ ไปกันครับพ่อแม่ อเล็กซ์เขาอยากไปบ้านเรา”
น้องชายสุดดื้อไม่ลืมหันไปแลบลิ้นใส่คุณพี่ขี้หวง
.
.
.
.
คู่รักหวานชื่นใช้เวลาสองวันไปกับการกินและนอน อเล็กซ์เพิ่งมาปรับเวลาร่างกายตัวเองได้ในวันที่สอง ขณะที่เพชรไพลินเจ้าบ้านปรับได้ตั้งแต่วันแรก
ผ่านไปจนถึงวันที่สามในประเทศไทย อเล็กซ์จึงออกมาชมบรรยากาศรอบๆบ้านคนรัก บ้านของเพชรไพลินอยู่ในรั้วโรงงานผลิตอาหารแช่แข็ง เขารู้สึกว่าได้กลิ่นเย็นๆ และกลิ่นอาหารตลอดเวลา แต่ก็ไม่รุนแรงถึงขนาดระคายจมูก
…. ออกจะเป็นเอกลักษณ์เสียอีก ถ้าหากต้องอยู่ห่างจากเพชรไพลินขึ้นมา ก็แค่ไปสูดกลิ่นทะเลเท่านั้น คงจะช่วยผ่อนคลายความคิดถึงไปได้บ้าง
“สวัสดีค่ะพี่ฝรั่ง”
เด็กสาววัยไม่เกินสิบขวบวิ่งปรู๊ดมาหยุดข้างหน้าร่างสูง ยกมือไหว้เรียบร้อย อเล็กซ์เข้าใจการไหว้ จึงยกมือไหว้กลับ เพียงเท่านั้นเด็กน้อยก็วิ่งหน้าแดงจากไปอย่างงงๆ
“โตไวเหมือนกันนะน้องนาว ... ยูกินข้าวหรือยัง”
ร่างสูงถูกโอบกอดจากด้านหลัง หน้าคนรักถูไถแผ่นหลังแกร่ง พร้อมคำถามห่วงใย
“กินแล้ว อร่อยดี ...โจ๊ก? ใช่มั้ย?”
“อื้ม” เพชรไพลินพยักหน้า ผละออกมายืนข้างๆ
เขาโบกมือทักทายคนงานบางคนที่คุ้นหน้าคุ้นตา แอบเขินนิดหน่อยเมื่อโดนแซวว่าแฟนหล่อ ทั้งๆที่โดนแซวมาตลอดสามวันก็ยังไม่ชินสักที
“วันนี้ไปเที่ยวกันมั้ย ชมสวนผลไม้กัน”
“ไม่ผจญภัยมากนะ?”
“ไม่หรอก แค่เดินเล่น ไอก็ขี้เกียจเหมือนกัน”
“โอเค เอาไว้อาทิตย์หน้านะที่รัก ...จะพาไปปีนเขาก็ยังได้”
“คิก..อเล็กซ์คนฟิตหายไปไหนแล้วเนี่ย”
คู่รักที่ใครๆต่างอิจฉาผลัดกันแกล้งโพสต์รูปภาพตลกๆของอีกฝ่ายลงบนอินสตาแกรม
อเล็กซานเดอร์ลงรูปหนุ่มไทยทำหน้าแหยเพราะโดนมดกัด แต่เพชรไพลินเอาคืนโหดกว่านั้น เขาให้อเล็กซ์กินทุเรียนไปแล้วถ่ายวิดีโอสาธยายความอร่อยของทุเรียนไทยเสียละเอียดยิบ โดยมีนักแสดงอเมริกันเป็นนายแบบจำเป็น ...ที่หน้าตาบ่งบอกถึงความทรมาน
-น่ารักจังคู่นี้-
-smol bean♥-
-เมื่อไหร่จะแต่งงานกันสักที-
“หึๆ”
“หัวเราะอะไร? มีคนแซวไอใช่มั้ย”
เพชรไพลินลุกขึ้นจากเสื่อ เผยหน้าด้านซ้ายเป็นรอยหยักไปทั้งแถบ
“ก็ลองเปิดอ่านสิ จะได้รู้”
“เดี๋ยวเถอะ!”
ร่างบางนอนคว่ำ มือไถจอ ก่อนริมฝีปากจะคลี่ยิ้มน้อยๆ
หนุ่มอเมริกันมองหน้าแฟน ปฏิเสธไม่ได้ว่าเพชรไพลินคือรอยยิ้มของเขา คือเหตุผลที่ทำให้มีแรงบันดาลใจมากมายขนาดนี้
ศีรษะทุยทรงใหญ่กว่าชาวเอเชียนอนลงบนหลังบางๆของคนรัก มองท้องฟ้าสีฟ้าใส ตัดกับใบไม้สีเขียวสด
“บรรยากาศที่นี่ดีนะ อยากมีบ้านแบบนี้สักหลัง”
“ใช่มั้ย.....ไว้หาซื้อที่สวยๆไว้ พอเราสองคนเกษียณค่อยมาสร้างบ้านเนาะ”
“เกษียณเลยเหรอ? นานจัง”
“ถ้าใจร้อนนัก ก็สร้างมันซะพรุ่งนี้เลยก็ได้”
“อืมมมม...ไม่เอาอ่ะ พรุ่งนี้แต่งงาน ส่วนมะรืนค่อยสร้างบ้าน ...ตกลงมั้ย?”
“ ....โอเค้ deal!”
“นี่จะไม่ทำท่าคิดเลยเรอะ”
“คิดเพื่อ?? ได้ผัวหล่อรวยขนาดนี้ จะเกาะจนตายเลย”
.
.
.
.
.
คู่รักแสนหวานกลับถึงบ้านในเวลาอาทิตย์ลับขอบฟ้า คนงานกลับบ้านกันเกือบหมด เหลือเพียงไม่กี่คนที่อยู่ทำโอที บรรยากาศจึงค่อนข้างเงียบสงัด
“อดัมหายไปไหนของเขานะ ไม่เห็นตั้งแต่เย็นวาน”
“ไปเตรียมงานแต่งเราสองคนไง”
“อย่าล้อเล่นน่า ไหนบอกว่าจะให้อดัมมาพักผ่อนไง แล้วไหงถึงใช้งานเขาอีก?”
“ฮ้าว....หิวจัง มีอะไรกินบ้างน้า ทำอาหารโชว์แม่ยายดีกว่า”
“ไม่เมกเซนส์เลย ยูเพิ่งจะเหมามังคุดไปทั้งสวน ท้องโตเป็นลูกมะพร้าวแล้ว”
“อเล็กซ์!! อย่าหนีนะเว้ย เรียกอดัมกลับมาเที่ยวเลยไอ้ต๊อง!”
“เสียงดังอะไรกันเพชร”
ลูกชายชะงักกึก รีบเกาะแขนแน่นๆของแฟนหาที่กำบัง
“เปล่าแม่ แค่เล่นๆกัน ....แหะๆ...”
“หิวกันหรือยังล่ะ แม่กำลังเตรียมกับข้าว อยากกินอะไรวันนี้”
“อเล็กซ์เขาอยากช่วยแม่อ่ะครับ แม่ให้ลูกเขยช่วยนะ”
“เบื่อจริงๆ”
แม่แพรส่ายหน้าระอา ตั้งแต่ลูกชายคนเล็กที่แสนนุ่มนิ่มมีแฟน ก็มักขี้อ้อน ขี้หยอกกว่าเดิม
“โอเคใช่ป่ะครับ งั้นเพชรไปอาบน้ำรอนะ ....อเล็กซ์ เดี๋ยวยูอยู่เป็นลูกมือแม่นะ bye”
หนุ่มไทยลืมตัวนิดหน่อย เผลอเขย่งตัวจูบแก้มคนรักต่อหน้าแม่
แม่แพรหัวเราะอย่างเอ็นดูตามหลังลูกไป แววตามีความสุขเมื่อเห็นลูกมีความสุข แต่แม่ก็ลืมเหมือนกันว่าตัวเองจะสื่อสารกับลูกเขยยังไงดี แกพูดอังกฤษได้งูๆปลาๆด้วยสิ
“เอ้อ....you …come help I นะ” หวังว่าลูกเขยจะรู้เรื่องสักนิดนะ
อเล็กซ์ช่วยแม่ยายหั่นผักเหม็นๆที่ตัวเองไม่ชอบเท่าไหร่ มักเขี่ยทิ้งเมื่อเห็นมันอยู่ในอาหารไทยประจำ
การหั่นผักช่วยให้ใจของชายหนุ่มสงบขึ้น เขาไม่ใช่เด็กอายุ 19 ปีที่มีแต่ความฝัน ตอนนี้อเล็กซ์มีทุกอย่างเพียบพร้อม ทั้งหน้าที่การงานที่มั่นคง และความรักที่มั่นคง....ชมตัวเองอย่างไม่กระดากเลยว่าตั้งแต่คบกันมา ทำให้เพชรไพลินเสียใจแค่ไม่กี่ครั้งเอง ครั้งที่ร้ายแรงที่สุดก็คงจะเป็นตอนที่หายเงียบไปแล้วมีข่าวกับโอลิเวียร์ ซึ่งหลังจากกลับมาจากอิตาลีก็ใช่ว่าเพชรไพลินของเขาจะหายโกรธนะ คนน่ารักยังคงนิ่งเงียบ แถมแผ่รังสีกดดันออกมาตลอดเวลา และเขารู้ดีว่าเพชรไพลินไม่มีความสุขที่ทำอย่างนั้น
เป็นเวลาเกือบครึ่งปีได้ที่ถูกเพชรไพลินลงโทษ และเป็นช่วงเวลาที่ทำให้พ่อดาราสุดฮอตได้คิดอย่างจริงๆจังๆว่าควรจัดสรรตัวเองอย่างไรให้คนรักมีความสุขที่สุด และเขาก็มีความสุขกับมันด้วย
ถึงตอนนี้ทุกอย่างก็ราบรื่น ....อเล็กซ์ไม่รู้หรอกว่าในวันข้างหน้าจะมีอุปสรรคอีกไหม เขาจะหมดใจ หรือเพชรไพลินจะหมดใจหรือเปล่า แต่อเล็กซ์ก็อยากยืนยันการมีตัวตนของคำว่า ‘รัก’ ที่ใครๆหลายคนต่างสิ้นศรัทธา... โดยเฉพาะกลุ่มรักร่วมเพศ อเล็กซ์นี่แหละ...จะเป็นอีกหนึ่งโมเดล ที่ทำให้ใครหลายคนได้เปลี่ยนความคิด หรืออย่างน้อยๆ...ก็เกิดแสงไฟแห่งความหวัง
เพราะความหวัง คือความสุข
เขาเชื่ออย่างนั้น
“แหม่แพร ผม...มีอะไรจะ...เอ่อ..บ้อกก”
มือใหญ่ละจากมีด ตื่นเต้นพอสมควร แล้วยิ่งต้องพูดภาษาไทยที่ยากแสนยาก เหงื่อจึงแตกพลั่ก
“อะไรลูก?”
“ผม..ขอเอม แต่งงาน นะครับ”
อเล็กซ์ชี้ไปที่แหวนตัวเอง
“จริงเหรอ วันไหนล่ะลูก เตรียมงานหรือยัง ต้องจดทะเบียนไหม??!!”
แม่ยายรัวภาษาไทยใส่จนลูกเขยมึน
“เอ่อ...?”
“เอ้อ...whenจ้ะ?”
“maybe this Saturday”
“ว้อท!! มันควิกไปไหมลูก แม่จะเตรียมงานยังไงทัน”
อเล็กซ์เกาหัว เขาไม่เข้าใจที่แม่พูดเลย! รู้งี้น่าจะเรียนมาเพิ่ม ไม่ใช่ท่องแต่ประโยคที่น้าเอริคสอนมา
หนุ่มอเมริกันแอบถอนใจเบาๆ เห็นทีต้องรอวันเสาร์ทีเดียวเลยดีกว่า
“I will talk about this on Saturday … my mom and my uncle will come visit us”
“อะไรนะ มัม?”
“yes, please wait. I want it to be a surprise for Ame.”
“อ๋อ...เข้าใจละ wait...รอเซอร์ไพร์ส โอเคลูก มาๆ ทำกับข้าวต่อ เลิกหั่นผักชีแล้วมาทำซุปที่หนูจะทำให้แม่ชิมดีกว่า”
อเล็กซ์เข้าใจจากการที่แม่แพรดันหลังเขาเข้าหากระทะ
แต่ก็สงสัยว่าทำไมแม่แพรหายตื่นเต้นไวจริง...?
เขายังไม่ค่อยวางใจนัก กลัวแผนแตก เอาไว้คุยกับพี่เป้น่าจะได้เรื่องกว่า
………………………….
เช้าวันเสาร์ของที่นี่ไม่ได้แตกต่างจากวันอื่น คนงานยังคงมาทำงาน เด็กๆวิ่งเล่น กลิ่นหมูทอดแสนอร่อยลอยอบอวลไปทั่วบ้าน ลูกชายคนเล็กของตระกูลเสรีดีพาทีจึงรีบลุกขึ้นอาบน้ำแปรงฟัน อดทนต่อเสียงท้องร้องโครกครากได้ตั้งสิบนาทีแล้วจึงหายตัวมานั่งหัวโต๊ะ จับจองหมูเค็มทอดติดมันชิ้นใหญ่ ส่งสายตาเป็นศัตรูกับพี่ชาย
“ทำหน้าตลกจัง ฟอดดด”
“อเล็กซ์!”
เพชรไพลินตีต้นแขนเบาๆ ตั้งแต่สอนเรื่องการหอมแก้มให้ฝรั่งไป มันก็ติดใจยกใหญ่ เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยจูบแก้มแล้ว พี่แกชอบหอมมากกว่า บอกว่าแก้มเพชรหอมกลิ่นแป้งดี ได้ดมแล้วสดชื่น มีกำลังใจ
“มาครบแล้วนะ กินเลยลูก”
ผู้(เป็น)ใหญ่ในบ้านส่งสัญญาณให้เด็กๆลงมือ เพชรไพลินตักหมูชิ้นที่ดีรองจากของตัวเองให้คนรัก พร้อมกับผักต้มราดน้ำพริกให้เสร็จสรรพ
“อเล็กซ์กินได้เหรอลูก? แคน ยู อีท?”
พ่อป้อมอดจะเป็นห่วงลูกเขยไม่ได้
“อเล็กซ์กินได้ครับพ่อ มีแฟนเป็นคนไทยทั้งที”
“โอ่ย เลิกพูดอะไรเลี่ยนๆสักวันได้มั้ย พี่กินข้าวไม่ลง”
“โอ่ยย เบื่อคนขี้อิจฉา ตัวเองไม่มีแฟนน่ะซี้”
“พอๆ กินข้าว เถียงกันตั้งแต่เด็กจนโตแล้วนะลูก เพลาๆมั่งก็ได้ เป้ก็จะสามสิบแล้วนะ เพชรด้วย ปีนี้ก็ยี่สิบสี่แล้ว ทำตัวให้สมกับอายุหน่อย”
“ครับแม่”/”คร้าบ”
สองพี่น้องจำต้องสงบศึกชั่วคราว ก่อนที่หูจะชาไปมากกว่านี้
ก็คงเป็นช่วงเวลาเดียวที่ทั้งคู่สามัคคีกันนั่นแหละ
ปริ๊น...ปริ๊น...
“เดี๋ยวผมไปดูเองครับ”
พี่เป้อาสาก่อนใครเพื่อน
ซึ่งมัน....ผิดปกติมาก
เพชรไพลินหรี่ตาลงเมื่อเห็นพี่กับแฟนตัวเองส่งซิกให้กัน เขาแกล้งทำเป็นไม่สนใจ ตักข้าวกินต่อ แต่ด้วยความที่หน้าบ้านกับในบ้านไม่ได้ไกลกันเลย เขาจึงได้ยินเสียงทักทายเป็นภาษาอังกฤษอย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง
แน่นอนอยู่กับลูกชายเขามาตั้งห้าปี ทำไมเพชรไพลินจะจำไม่ได้ เสียงเนือยๆหวานๆเหมือนตัวการ์ตูนที่กำลังทักพี่ชายอยู่นั้น จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคุณแม่มิเชล วิลสัน!
“อะไรเนี่ย....”
ในที่สุดเพชรไพลินก็รู้สาเหตุที่อดัมหายไป บุคคลแรกที่เข้ามาในครรลองสายตาคืออดัม พี่เป้ มิเชล และชายหนุ่มปริศนาสองคนที่เดินจูงมือกันมา
“สองคนนั้นเป็นญาติห่างๆของไอเอง ชื่อเอริคกับคอร์น”
อเล็กซ์กระซิบข้างหู
“สวัสดีจ้าคุณมิเชล เอริค แล้วก็น้องคอร์น”
คุณลูกชายแทบลมจับเมื่อแม่ตัวเองลุกขึ้นสวัสดีแขกที่แม้แต่เขายังไม่รู้จัก
มันมีบางอย่างผิดพลาด
บางอย่างที่เพชรไพลินคิดว่าตัวเองกำลังตกเป็นเหยื่อ!
“บอกมาให้หมดเลยนะอเล็กซ์!”
“ได้จ้ะที่รัก ว่าแต่ทักมัมหน่อยสิ มัวแต่นั่งอ้าปากหวอ หึๆ”
จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นเพชรไพลินไม่เดา แต่ที่แน่ๆคืนนี้นายอเล็กซานเดอร์ได้โดนดีแน่!
.
.
.
.
“”เราก็ไปอเมริกาทุกปีนะ แต่ก็ไม่ได้เจอคุณมิเชลเลย คุณมิเชลสวยมากเลยค่ะ”
เพชรไพลินหันไปแปลภาษาให้แม่สามีฟัง และดูท่าทางจะชอบใจที่ถูกชม
“เดี๋ยวต่อไปก็คงได้เจอกันบ่อยๆค่ะ ไอน่ะอยากให้เจ้าอเล็กซ์แต่งงานตั้งนานแล้ว มัวแต่ผัดวันประกันพรุ่งอยู่ได้ นี่ก็พาน้องชายที่เขาอยู่ที่นี่มานานให้ช่วยเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ ช่วยประสานงานทางนี้ให้ งานจะได้สะดวกรวดเร็ว และไม่ตกเป็นภาระของคุณแพรคุณป้อมมาก”
คราวนี้เพชรไพลินสะกิดพี่ชายให้แปลแทน เพราะเขาประดักประเดิดที่จะแปลเรื่องตัวเอง
“ทางฝั่งผมจะจัดงานทุกอย่าง ตั้งแต่ขันหมาก งานเลี้ยง ถ่ายพรีเว็ดดิ้ง”
เอริค นักธุรกิจหนุ่มเชื้อชาติอเมริกันเอ่ย
“แล้วทางเราจะทำอะไรล่ะคะเนี่ย”
“แม่ก็พาเพชรไปขัดสีฉวีวรรณสิครับ”
พี่เป้ขี้หวงไม่รอช้าเอาคืน ในอกนั้นแสนจะดีใจที่ฝ่ายเจ้าบ่าวออกทุกอย่าง ถ้าพี่แกหัวเราะก็คงได้ยินเสียงจอมมารดังออกมา
“แล้วก็หลังจากที่แต่งงานที่ไทยเสร็จแล้ว ก็จะไปจัดพิธีเล็กๆที่อเมริกาค่ะ เชิญญาติผู้ใหญ่ในวงการมาให้รับรู้และจดทะเบียนสมรส”
“ถึงขนาดจดทะเบียนเลยเหรอคะ”
“การจดทะเบียนสมรสนั้นสำคัญมากเลยนะครับคุณแพร คู่สมรสมีสิทธิ์ในทุกๆอย่างเหมือนคู่ชาย-หญิง คุณแพรอาจไม่แคร์เรื่องทรัพย์สมบัติ แต่เรื่องสิทธิ์ในการตัดสินใจแทนญาติเวลาเข้ารับการผ่าตัด และเรื่องสำคัญอื่นๆยังมีอีกเยอะเลยนะครับ”
“โห...คุณเอริคพูดไทยเก่งจังเลยค่ะ”
ลูกชายคนเล็กแอบรู้ทันความคิดแม่ ตอนนี้ในหัวคุณแพรต้องกำลังปลาบปลื้มหนุ่มหล่อคนนี้อยู่แน่ๆ
“ก็อยู่มานานแล้วครับ...ว่าแต่..เรื่องวันแต่ง ทางคุณแพรเน้นเรื่องฤกษ์มั้ยครับ”
“เอาฤกษ์สะดวกดีกว่าค่ะ ว่าไงลูก ว่างวันไหนบ้าง”
“เอ่อ...เพชรต้องถามอเล็กซ์ก่อนนะแม่ แล้วแต่เขาอ่ะครับ”
“เดือนหน้า วันเสาร์ที่24 ส่วนงานที่อเมริกา เอาวันที่24 เดือนถัดไป”
“what? มันแค่เดือนเดียวเองนะ ยูบอกเพื่อนแล้วเหรอ”
“บอกแล้ว”
“อะไรเนี่ย ทำไมไม่คุยกับไอก่อนล่ะ”
“ก็ไออยากเซอร์ไพร์สนี่นา ไม่โกรธนะที่รัก”
อ้อมกอดหนักๆรวบตัวเพชรไพลินขึ้นนั่งตัก
“จะให้โกรธยังไงล่ะ ผู้ใหญ่อยู่กันเต็มบ้าน”
หนุ่มไทยผู้(คิดว่าตัวเอง)รักนวลสงวนตัวกระซิบกระซาบกับแฟน เพชรไพลินมารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่หันไปเจอหน้าแดงเผือดของคุณคอร์น
ร่างบางรีบไถตัวกลับที่เดิม แอบตีแขนคนรักตามถนัดไปหนึ่งที
“ขอโทษครับพี่คอร์นที่เสียมารยาท”
“ไม่เป็นไรครับ พี่ไม่ว่า”
คุณคอร์นผู้แสนดีและเรียบร้อยกว่าเพชรไพลินหลายเท่ารีบบอก ซึ่งทุกคนก็เห็นด้วย ไอ้คนผิดมันนั่งลอยหน้าลอยตาอยู่นู่น
.
.
.
.
.
การสู่ขอผ่านไปด้วยดีในเวลาไม่ถึงชั่วโมง เพราะดูเหมือนอเล็กซ์จะเตรียมวางแผนทุกอย่างมาเรียบร้อยแล้ว เขาแค่อยากให้ผู้ใหญ่มาคุยกันเพื่อความเป็นทางการอย่างที่น้าเอริคบอกมา ว่าผู้ใหญ่ชอบการให้เกียรติ์ซึ่งกันและกัน ที่อเล็กซ์ไปเบียดลูกเขาก่อนเรียนจบโดยไม่โดนลูกซองก็นับว่าใจดีมากแล้ว ต่อไปนี้ผู้กำกับหนังจึงต้องทำอะไรที่เป็นผู้ใหญ่ และเข้ากับประเพณีไทยบ้าง
มิเชลอยู่พักกับครอบครัวเพชรไพลิน ส่วนเอริคกับคนรักเลือกพักรีสอร์ทแถวนั้น ให้เหตุผลว่าอยากพาแฟนเที่ยวบ้าง เพราะทำงานหนักมาตลอด สายตาหวานๆที่ทั้งคู่ส่งถึงกันนั้นทำเอาเพชรไพลินเขินได้ทุกครั้ง
แต่ก่อนที่ทุกคนจะแยกย้าย พ่อป้อมก็ขอเป็นเจ้าภาพจัดวงเหล้าเล็กๆ เพื่อกระชับความสัมพันธ์เสียก่อน อเล็กซ์เลยได้โอกาสหาเรื่องตบตีกับพี่เป้แบบที่ทุกคนรู้ไม่ทัน ส่วนเพชรไพลินขอตัวมาปิ้งกุ้งปิ้งหมึกกับพี่คอร์นดีกว่า
“พี่คอร์นชอบทำอาหารเหรอครับ”
ตั้งแต่คบกับอเล็กซ์มา หนุ่มเงียบๆก็เริ่มมีสกิลในการเข้าหาคนอื่นมากขึ้น เพราะอเล็กซ์มันไม่พูด เขาเลยต้องพูดกับคนอื่นก่อนทุกที โดยเฉพาะเรื่องติดต่องาน ซึ่งเป็นสิ่งสำคัญมาก และอเล็กซ์ก็ชินไปแล้วเมื่อเพชรไพลินทำหน้าที่นี้ไปโดยปริยาย
“อื้มม พี่ชอบทำกับข้าว ทำขนม เพราะว่าคุณเอริคเขาไม่ให้พี่ทำงานน่ะสิ”
“หืม?? แสดงว่าเขาต้องหวงพี่มากเลย”
คอร์นส่ายหน้า
“ไม่รู้สิ เขาขี้เกียจห่วงมากกว่า เลยให้อยู่บ้านมันซะเลย จะได้ไม่วุ่นวาย”
“พี่พูดเล่นใช่ไหมเนี่ยพี่คอร์น”
“ก็นะ” คนตอบยักไหล่ “เอ้อ...ไม่ต้องพี่ว่าคอร์นหรอก มันแปลกๆน่ะ คุณเขาแค่ไม่ชอบชื่อเล่นจริงๆของพี่ เลยเอาชื่อจริงมาเรียก ....ต่อไปนี้ให้เรียกพี่ว่าพี่พีก็พอ”
“แล้วชื่อจริงพี่ชื่ออะไรเหรอครับ”
“พงศกร”
“ชื่อเพราะออก เพชรว่าเขาชอบชื่อจริงพี่มากกว่า ว่าแต่...พี่จะว่ามั้ยถ้าเพชรอยากรู้ว่าคุณเอริคมาอยู่นี่ได้ยังไง โลกกลมมากๆเลยที่อเล็กซ์ดันเป็นญาติกับนักธุรกิจฝรั่งที่หล่อที่สุดในประเทศไทย”
พงศกรขำ “เรานี่น่ารักจัง พี่อยากมีน้องชายแบบเรา”
“ก็เป็นแล้วนี่ไงครับ พี่เล่นโซเชียลหรือเปล่า แลกกันนะครับ”
“อื้ม....แล้วพี่จะเมาท์ให้ฟังในนั้นนะ พอดีพี่เขินอ่ะ พี่พูดไม่เก่งด้วย”
หนุ่มขี้อายขยับแว่นตัวเอง
“เหมือนกันเลย เพชรก็พูดไม่เก่ง”
“ไม่จริงหรอก เพชรออกจะพูดเก่ง ร่าเริงด้วย”
“สงสัยเพชรจะชอบพี่มากๆเลยมั้ง แล้วเราสองคนก็มีอะไรที่เหมือนๆกันด้วย”
“อะไรเหรอ?”
เพชรไพลินอมยิ้ม มองหนุ่มอเมริกันร่างใหญ่ที่กำลังคุยเรื่องฟุตบอลอย่างออกรสกับกลุ่มแก็งค์หนุ่มหล่อ
“มีแฟนเป็นฝรั่งเหมือนกันไงครับ”
......................................
จบตอนที่1 สวัสดีปีใหม่ค่ะ
อยากแต่งออกมาให้ธรรมดาๆ เรื่อยๆมาเรียงๆ นกบินเฉียงไปทั้งหมู่ ตัวเดียวไม่ไร้คู่ พี่ไม่อยู่เพียงเดียวดาย
หลังจากที่แต่งตอนนี้ ก็รู้สึกว่า...ทำไมตัวเองให้ตัวละครแต่งงานกันทุกเรื่องเลยฟระ! จริงๆจะให้มีฉากในงานแต่งด้วยนะเนี่ย แต่นั่นแหละค่ะ เบื่อแล้ว555 เลยให้เป็นฉากสู่ขอดีกว่า เรายังไม่ค่อยเห็นการสู่ขอแบบนิ่มๆ ผู้ใหญ่ๆ เท่าไหร่เลย
-
แต่งงานกันแล้ว ฮิ้ววว
มีเอริคกับคอร์นมาแจมด้วย ชอบๆ
:katai2-1:
-
:L2: :L1: :pig4:
Happy 2017
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะ
-
ไม่มีอะไรจะเอ่ย นอกจากจะบอกว่าอิจฉาาาา น้องเพชร
อิจฉาจนขนตาไหม้เลย
อเล็กเตรียมตัวมาดีมาก ปลาบปลื้มเขยไทยคนนี้
-
:mc4:
-
ขอบคุณสำหรับของขวัญปีใหม่จ้า
-
:pig4: :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
มีการแอบฝึกพูดภาษาไทยด้วย น่าเอ็นดู
-
้happy new year คร่าาาาาา
้
- ดีใจกับทั้งคู้ด้วย จะแต่งงานแล้วเย้ ในขณะที่คนแถวนี้ ยังหาคู้ไม่ได้ ฮืออออ เราเองจะใครละ
555555
-
:pig4: :pig4:
-
อเล็กซ์ เพชร :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ยินดีกะว่าที่บ่าว-สาวด้วยนะคะ :katai2-1:
-
ตอนพิเศษ 2
อย่าทะเลาะกันได้ไหม
นิตยสารแต่งบ้านกองพะเนินเต็มที่นอน เพชรไพลินเกลือกกลิ้งทับ ในมือถือเล่มใหม่ล่าสุดที่เขาไม่ค่อยถูกใจรูปแบบใดๆในเล่ม นอกจากตุ๊กตาแต่งสวนน่ารักที่ไม่มีประโยชน์อะไร อยู่สวยๆเพื่อรอวันฝุ่นเกาะ
หนุ่มไทยมองว่าที่เจ้าบ่าวเดินเข้ามาหน้าบึ้งด้วยความแปลกใจ
ร้อยวันพันปี นายวิลสันไม่เคยทำท่าฟึดฟัดโดยไม่มีเหตุผล ว่าที่คุณนายวิลสันจึงลุกขึ้นนั่งมอง จัดผมกระเซิงของตัวเอง
"เป็นอะไรที่รัก หน้าบึ้งเชียว"
อเล็กซ์ส่ายหน้าเงียบๆ ปัดนิตยสารทิ้งลงพื้นแล้วนั่งลงแทนที่
คนมองตกใจ รีบขยับตัวเข้าหา
"เครียดอะไรมา เรื่องรุ่นพี่คนนั้นเหรอ"
เพชรไพลินลองเดา เพราะอเล็กซ์เพิ่งมาบ่นถึงรุ่นพี่ในวงการคนหนึ่งที่ทำตัวหยาบคายใส่ทุกคนที่ต่ำกว่า
"เปล่าหรอก"
"งั้นเหนื่อยอะไรมา ให้ไอชงชาร้อนๆให้ดื่มมั้ย"
"ไม่ต้องหรอก..."
มือใหญ่จับมืออีกฝ่ายขึ้นมากดจูบ พลางเอนตัวนอนลง หัวหนุนแขนอีกข้าง
อเล็กซ์รั้งมือนวลๆขึ้นมาวางไว้ตรงหัวใจ เจ้าของมืออมยิ้มหวาน ตัดสินใจเอนตัวนอนหนุนไหล่แกร่ง
"อาทิตย์หน้าเราก็แต่งงานกันแล้วนะ...ถึงจะเป็นรอบสองก็เถอะ...."
เพชรไพลินเอ่ยขึ้นมาลอยๆ ดื่มด่ำบรรยากาศแสนหวาน
"เอม...ถ้าไอทำอะไรไม่ดีไว้ ยูจะให้อภัยไหม?"
"ได้ฆ่าคนตายหรือเปล่าล่ะ?"
"เปล่า"
"งั้นน่าจะอภัยให้ได้"
"แน่ใจนะ?"
สีหน้าอเล็กซ์ดูไม่เชื่อ เอาตรงๆก็เริ่มซีดเมื่อเห็นรอยยิ้มเย็นของคนรัก
"ไปทำอะไรมาล่ะที่รัก"
นิ้วอุ่นไล้ไปตามกรอบหน้าคม สันกรามเด่นนูนขึ้นมาเมื่ออเล็กซ์กัดฟัน
"คือ....ชุดแต่งงานของเรามัน...เละตุ้มเป๊ะ"
"What!?"
"ชุดแต่งงานของเราทั้งคู่มันใส่ไม่ได้แล้วจ้ะ"
คนที่นั่งออกแบบทั้งคืน
คนที่ลงทุนเลือกผ้าด้วยตัวเอง
คนที่กัดฟันยอมจ้างช่างตัดชุดฝีมืออันดับหนึ่งของประเทศมาตัดให้
คนที่ออกกำลังกายทุกวันเพื่อให้ได้หุ่นเฟิร์มให้สมชุด
เพชรไพลินหลับตา สูดลมหายใจลึก
เสื้อผ้า....คือสิ่งที่สำคัญ'โคตรๆ'ในวันแต่งงาน
แล้วกับเขา...คนที่ใส่ใจในทุกรายละเอียดของเสื้อผ้าในทุกๆวันไม่เว้นวันหยุดแบบนี้ !!
"ใจเย็นๆนะ"
อเล็กซ์ที่เคยเป็นฝ่ายกุมมือจำต้องยิ้มเกร็ง ไม่รู้ว่าเพชรไพลินสุดที่รักไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน ถึงได้ถูกบีบมือรุนแรงอย่างคาดไม่ถึง
"เฮ้อ....ขออาบน้ำก่อนแล้วกัน"
ร่างบางเดินสะโหลสะเหลดั่งคนไร้วิญญาณ
หนุ่มอเมริกันผู้เข้าสมาคมเกรงใจเมียตบแก้มสองข้างตัวเองดังตุบตับ
ไม่น่าเล้ยอเล็กซานเดอร์
เพราะอยากอวดเพื่อนแท้ๆ เลยเอาชุดทั้งคู่ไปให้คนที่กองหนังเรื่องใหม่ดู อีกนัยก็อยากเย้ยรุ่นพี่อักษรย่อตัว J ว่าชีวิตตัวเองน่ะดี๊ดี จะได้เลิกข่มสักที
แต่อย่างว่า คนมันจะมีเรื่องซวย ก็ซวยจนได้ ถึงแม้อเล็กซ์จะเก็บชุดในหีบอย่างดี แต่วันนั้นฝนตกหนักดั่งพายุ น้ำท่วมเตนท์จนข้าวของเสียหาย ซึ่งรวมไปถึงชุดในหีบที่โดนโคลนหมัก ต่อให้ใช้น้ำยาซักดีแค่ไหน ก็ไม่มีทางเหมือนเดิม
นักแสดงหนุ่มใจไม่เป็นสุข เขาเดินไปเดินมาหน้าห้องน้ำ รอให้คนรักออกมา หวังคุยกันแก้ไขปัญหา
"เอมมี่...ไอขอโทษจริงๆนะ อาบน้ำนานจังเลย ออกมาให้ไอกอดหน่อย"
"ที่รัก~..."
ปฏิเสธไม่ได้ว่าขี้เกียจง้อ แต่ถ้าไม่ง้อ เขาก็ไม่สบายใจ
ร่างสูงยืนรอสักพัก เพชรไพลินก็ออกมาพร้อมสีหน้าเรียบนิ่ง หยดน้ำพร่างพราวเกาะตามกรอบใบหน้า อีกทั้งขนตาเป็นแพที่ดูหนาขึ้นเมื่อถูกน้ำ ขับให้หน้าคนรักหวานขึ้น
อเล็กซานเดอร์รวบกอดร่างสมส่วนเต็มรัก
"หายโกรธหรือยัง ไอมีไอเดียเด็ดๆด้วยนะ"
"เหลืออีกแค่อาทิตย์เดียว จะตัดทันเหรอ ตั้งสองชุด"
เพชรไพลินกล่าว สีหน้ายังครุ่นคิด
"ต้องทันสิ"
".....ขอเวลาคิดหน่อย"
"ช่วยกันคิดดีกว่านะที่รัก"
"......"
"นะครับ?"
คนฟังหลับตา ท่องไว้ว่ามันเป็นของนอกกาย
"..........ไอออกไปข้างนอกก่อนนะ"
หนุ่มไทยผลุนผลันหยิบกระเป๋า เสื้อโค้ท และกุญแจรถ
"...จะไปไหน"
"รออยู่นี่แหละ"
อเล็กซ์กุมขมับ...
ดันทำของรักของหวงพังแบบนั้น ก็ต้องให้เวลาคนรักสักหน่อย นี่ยังดีที่เพชรไพลินไม่โวยวาย เขาล่ะนึกภาพตัวเองนอนในโรงรถออกเลย
.............
"ก็อยากจะกรี๊ดอยู่หรอกนะ แต่พอเห็นแววตาลูกหมาแล้วก็สงสาร"
"ไอภูมิใจในตัวยูม้ากมากที่เก็บอารมณ์ได้ดีกว่าแต่ก่อน แล้วเรื่องชุดล่ะจะเอาไง?"
"โทรบอกแคซแล้ว นางขอเวลา พรุ่งนี้เช้าจะโทรกลับ"
"ไม่น่าห่วงหรอก แคซน่ะมือหนึ่งเรื่องตัดชุดแต่งงาน หรือถ้าหากแคซไม่ว่างจริงๆ นางก็ยังมีลูกน้องเก่งๆตั้งหลายคน"
"เรื่องฝีมือน่ะไม่ค่อยห่วงหรอก ห่วงเรื่องเวลาที่มันกระชั้นชิดมากกว่า นึกถึงตัวเราเวลาทำงานสิ เครียดเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน"
"เอาน่า ...ถ้าไม่ได้ก็เย็บมันเองซะสิ้นเรื่อง"
"มันต้องเป็นชุดที่แปลกที่สุดในโลกแน่ๆ"
"เอ่อ....ไอว่าในหนังของอีตาอเล็กซ์นั่นก็แปลกแล้วนะ ยูจะเอาให้แปลกอีกเหรอ..."
"อ่านะ..."
เพชรไพลินมาหลบเลียแผลใจที่บ้านแซลลี่ ใครจะรู้ว่าเขาเจ็บ ใครจะเข้าใจว่าเขาทรมานขนาดไหน เมื่อคนที่ตัวเองรักทำกันได้ลงคอ!
ชุดแต่งงานสุดที่รัก ที่อุตส่าห์หมายมั่นปั้นมือให้ออกมาดีที่สุด
เฮ้อ....นึกแล้วก็อยากจะร้องไห้
อยากกลับบ้านไปลงโทษฝรั่งต๊องซะให้เข็ด จะให้นอนในโรงรถที่เต็มไปด้วยหนูกับแมลงสาบ นานๆทีแมวก็มากัดกันแถวนั้น ซึ่งอเล็กซ์จะผวาเสียงหลอนๆนั้นง่ายมาก
เฮ้อ....ทั้งเศร้าทั้งขำ
คนที่ไม่เคยมีความคิดเรื่องแต่งงานในหัว กลับต้องมาแต่งงานจริงๆจังๆ มันก็ทุ่มเทเป็นธรรมดา เขาว่าแซลลี่ต้องแอบคิดในใจว่าเว่อแน่ๆ แต่ทำไงได้ ...มันเป็นไปแล้ว
"นี่แซล...~ คืนนี้ขอนอนตรงนี้นะ"
เสียงยานคางของคนง่วงเอ่ยถามเพื่อน ทั้งๆที่เมื่อสักครู่ยังคุยฉอดๆ
"จะบ้าเหรอ! หนาวตายเลย ไปนอนในห้องเอ็ดดี้ไป"
"นุ่มดีนี่หว่า"
"บนพรมมือสองเนี่ยนะ!"
"อยากนอน..."
"เฮ้อ!"
เพื่อนสนิทยกมือจะตีก้นเพชรไพลินด้วยหมั่นเขี้ยว
Idiot couple มากี่ปีๆ ก็ยังเหมือนเดิม
อยากให้สื่อรู้จริงๆ คราวนี้แหละ อีตาอเล็กซ์จะได้ถูกเลิกมองว่าเป็นเจ้าชายสักที!
"ตีเลย กำลังมีอารมณ์.."
พอแซลลี่ได้ยินก็ผงะ ทำหน้าเหยเกโวยวาย
"อี๋!! ลามก น่าเกลียดที่สุด"
"ฮ่าๆๆๆ"
"เชอะ! เดี๋ยวไอเอาผ้าห่มมาให้ละกัน ให้ตายเถอะ"
.......
......
.....
...
ในเช้าวันต่อมา หลังจากเคลียร์เรื่องชุดใหม่เสร็จเรียบร้อย เพชรไพลินจึงกลับบ้านหลังน้อยๆบนพื้นที่กำลังพอเหมาะ แต่ก็อยู่ในเบเวอรี่ ฮิลล์
แน่นอนว่าบ้านเป็นชื่อของอเล็กซานเดอร์ ที่อยากโอนให้เขาเต็มแก่ เวลาคิดเรื่องนี้ทีไรก็เขินทุกที ไม่ชอบเลยความรู้สึกอิ่มเอมราวกับจะลอยได้แบบนี้ เขากลัวว่าจะลอยจนออกนอกโลกน่ะสิ เดี๋ยวจะคิดถึงสามีแย่
"Hello! My boy!"
เปิดประตูเข้าไปพร้อมตะโกนเสียงดัง
เช้านี้เงียบกว่าทุกวัน ปกติมักได้ยินเสียงแม่บ้านทักทายกัน
เพชรไพลินเดินย่องตามหาmy boyของเขา แต่ทว่ากลับไร้เงา
"ไปไหนกันหมด..."
"อเล็กซ์!!"
ชายหนุ่มเดินขึ้นชั้นบน ตรงไปยังรังรักของตน พบว่าไอเย็นลอดออกมาจากช่องใต้ประตู
"อยู่ในนี้สิท่า"
ประตูถูกเปิดออก แล้วก็ใช่อย่างที่คิด!
ร่างๆหนึ่งนอนคุดคู้อยู่บนเตียง ตัวสั่นระริกราวเด็กน้อย
เห็นคนรักของตนเศร้าแบบนั้น มีหรือจะใจร้ายได้ลง เพชรไพลินกระโดดขึ้นเตียง คว้าร่างใหญ่เข้ามากอด
"โถ...อย่าร้องเลยนะ ไอกลับมาแล้ว"
"ฮึก.."
เสียงสะอื้นสะท้อนก้อง คนเป็นแฟนได้แต่ลุกลี้ลุกลน ไม่นึกว่าอเล็กซ์จะเศร้าขนาดนี้
เพชรไพลินพยายามพลิกคนตัวใหญ่ให้เห็นหน้าชัดๆ
"อเล็กซ์.!!..."
น้ำเสียงมึนงงเมื่อเห็นหน้าตาที่เปลี่ยนไป
หน้าละอ่อน กับแววตากลมใส ดูยังไงก็เหมือนอเล็กซ์ ...ที่ไม่ใช่อเล็กซ์!
"พี่เอมครับ~"
คนรักที่กลายเป็นวัยรุ่นมัธยมต้นเอื้อมมือมาหาเขา
"พี่เอมจะทิ้งเล็กซ์เหรอ??"
มือนุ่มนิ่มจับมือเขายกไปมาเชิงถาม
เพชรไพลินยังสับสบงงงวย หรือสุดที่รักของเขาจะมีอาการย้อนวัยแบบBenjamin Button?!
...แต่เมื่อวานก็ยังปกติดีอยู่นี่......
ชายหนุ่มกุมหัวเครียด ทำไมสมองไม่ทำงานเลยนะ เหมือนกับมีเมฆหมอกบดบัง
"พี่เอมไม่รักเล็กซ์...ฮึก.."
"ฮ..ฮะ?"
"พี่เอมจะทิ้งเล็กซ์"
"No no ใจเย็นๆนะ พี่ไม่ได้ทิ้ง ก็กลับมาแล้วนี่ไง"
"พี่เอมใจร้าย!"
เด็กน้อยลุกพรวด สะบัดผ้าห่มไปมา แถมยังดีดดิ้นอย่างเด็กเอาแต่ใจ
เพชรไพลินไม่เคยเจอเด็กแบบนี้มาก่อน
เขาพยายามล็อคแขนเด็กแรงเยอะ แต่ก็ทำไม่ค่อยได้ ถึงอเล็กซ์จะเด็กลง แต่มันก็ตัวใหญ่กว่าอยู่ดี
"หยุดได้แล้ว พี่เหนื่อย!!"
เหนื่อยเกินจะทน จากที่มึนงง เลยกลายเป็นโมโหซะงั้น
"พี่เอมแย่ที่สุด! เคยบอกเล็กซ์ว่ามีอะไรให้คุยกัน แต่พี่ก็หนีเล็กซ์ไป!"
"ก็แค่ไปทำใจน่า"
"พี่เอมแย่! แย่! แย่!"
"พอได้แล้ว! เดี๋ยวตบปากนะเว้ย"
"ฮึ่ย! เปลี่ยนเป็นจูบปากดีกว่ามะ เห็นเด็กอย่างนี้แต่จูบเก่งนะ"
"ไอ้เด็กเวร อย่ามาทำตัวทะลึ่--อ..อื้อ!!"
หนุ่มไทยผู้ใสสะอาด(?)ถูกจู่โจมอย่างไม่ทันตั้งตัว เพิ่งตระหนักได้ว่าไอ้เด็กนี่มันร้ายกว่าที่คิด แววตาของมันน่ากลัว ราวกับจะกลืนกินกันอย่างไรอย่างนั้น
ร่างบางๆผลักเด็กโข่งออก เผลอตีไปหลายทีตามปฏิกิริยาอัตโนมัติ
"โมโหแล้วนะ!!"
โมโหเหรอ?!
เขาสิที่ต้องโมโห! ย้อนวัยยังไม่พอ ยังทำตัวแก่แดดอีก นี่เขาต้องใช้ชีวิตดูแลไอ้เด็กนี่จนอายุลดลงเรื่อยๆเหรอ...ไม่เอานะ!
"เดี๋ยวปล้ำแม่ง"
ดู...ดูอเล็กซ์มันพูด ความเกรงกลัวหายไปไหนหมด
"อ...อเล็กซ์!"
เพชรไพลินถูกผลักลงบนเตียง ร่างบางกระถดถอยหนี ปฏิเสธไม่ได้ว่าใบหน้าใสเกลี้ยงเกลาของอเล็กซ์ทำให้ใจเต้นรัว
นี่เขาเป็นอะไรไป? ไม่มีตรรกะ ไม่มีความสลับซับซ้อนใดๆให้คิด มีเพียงความตื่นเต้น เมื่อคิดว่าจะถูกเด็กหนุ่มๆปลุกปล้ำ
เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
"ฮึ่ม..."
อเล็กซ์คำราม ฉีกกระชากเสื้อตัวโปรดของเขาออก ส่วนกางเกงเนื้อบางหายไปเพียงชั่วพริบตา
กะพริบตาอีกที ...ทั้งคู่ก็ตัวเปล่าเปลือยแล้ว
"อเล็กซ์~~ อุ้บ!"
เสียงครางนั่นมันอะไรกัน?!
เพชรไพลินตกใจตัวเอง รีบนอนคว่ำปิดหน้า เผยก้นโด่งๆอย่างไม่รู้ตัว
คนมองแลบลิ้นแผล่บ ของดีมากองอยู่ตรงหน้า จะช้าอยู่ไย
ท่อนลำขนาดพอตัวถูไถไปมากับช่องทางสีหวานฉ่ำน่ากิน
เพชรไพลินไม่แยแสกับภาพข้างหน้าที่ตัดไปมาราวกับดูหนังอาร์ตๆเรื่องหนึ่ง
เขากำลังมีอารมณ์ และเขาต้องการมันมาก!
"ใส่มาสักทีสิ"
มองด้วยแววตาฉ่ำเยิ้ม ทำไมอเล็กซ์ยังพิรี้พิไรอยู่นะ ถ้าเป็นเรื่องจริง..ป่านนี้เขานอนครางไม่เป็นศัพท์ไปแล้ว
เดี๋ยวนะ...
เรื่องจริง?
และภาพตั้งแต่ก้าวเข้าบ้านที่แปลกไปก็ไหลวนเข้ามาในหัว
อเล็กซ์กลายเป็นเด็ก
ภาพฟิล์มนัวร์สีมัวๆ ตัดกันมั่วๆ
นี่มัน...
.....ฝันชัดๆ!
จากที่สงสัยตัวเองว่าทำไมสมองไม่ทำงาน ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกตัว
ตัวเองในฝันไขว่คว้าอเล็กซ์วัยรุ่นไว้ไม่ทัน ร้องประท้วงว่าให้ฝันต่อ
แต่สมองเขาตื่นมารับรู้ความจริงแล้วว่า ตอนนี้หลังสัมผัสพื้นพรม จมูกรับกลิ่นซุปหอมกรุ่นจากในครัว หูส่งคลื่นมาบอกว่าเสียงที่ได้ยินคือเสียงเครื่องครัวกระทบกัน
"กำลังได้ที่เลยแม่ง"
เขาสบถ
แต่ยังหลับตา แอบพลิกตัวนอนตะแคงขดๆ เพื่อปิดบังส่วนนั้นที่กำลังตื่นเช้ามารับแสงอาทิตย์
นี่ถ้ากลับบ้านไปแล้วเจออเล็กซ์นอนร้องไห้จริงๆล่ะก็ ...จะ #^%%& แล้วก็ &@&%#$€ ให้หนำใจเลย
.
.
.
.
แต่ความจริงนั้นช่างต่างจากฝัน
เพชรไพลินมองแม่บ้านที่ยืนจ้อกับท่านเจ้าของบ้านไม่หยุด
แอบให้คะแนนตรงที่ในมือของอเล็กซ์มีดอกไม้ช่อโต
"ไหนว่าไม่ชอบเด็ดดอกไม้?"
ทักขึ้นอย่างเงียบๆ
แม่บ้านขอตัวผละออกไป เหลือเพียงเขากับอเล็กซ์หนวดเฟิ้ม
"ไอคุยกับช่างให้แล้วนะ ถึงแคซจะไม่ว่างแต่เพื่อนแคซว่าง และเป็นคนที่ยูชอบที่สุด ให้ทายว่าเป็นใคร?"
"อืมม...จอร์จิโอเหรอ"
อเล็กซ์พยักหน้า
"ดีมั้ย?"
"อื้ม" เพชรไพลินก้มหน้าตอบ แก้มเห่อร้อนเมื่อเห็นสายตาระยิบระยับมองตรงมา
"ที่ถามเรื่องดอกไม้...ยังไม่ตอบเลยนะ"
"อ้อ! นี่เหรอ...? ไอเอามาให้ยูน่ะ สวยใช่มั้ยล่ะ"
"สวย"
ทั้งสองยิ้มให้กัน
เพชรไพลินรับดอกคาเนชั่นมาไว้แนบอก
กลิ่นหอมละมุน ช่วยให้สมองปลอดโปร่ง
"ขอโทษ/ขอโทษ"
"ที่ออกไปข้างนอกปุบปับแบบนั้น ยูคงเสียใจ"
"แต่อัญมณีของผมก็กลับมาแล้วนี่ไงครับ"
"แย่จัง เคยว่ายูไว้แท้ๆ แต่กลับเป็นซะเอง"
"อยากให้ทำโทษมั้ย?"
สองแขนแกร่งรวบเอวบางประชิดตัว ส่งสายตาซุกซน
เพชรไพลินรู้สัญญาณของสามีดี ลองได้แนบขนาดนี้ คงหนีไม่พ้น
"งั้นขอแรงๆ ให้คนนิสัยเสียคนนี้ได้หลาบจำนะครับ~"
...........
เพิ่งเปิดเทอมก็เลยสมองฝืดไป ช็อค ตั้งตัวไม่ทัน(ทั้งๆที่รู้มาตลอดเนี่ยนะ....)
ขอประทานอภัยจริงๆเจ้าค่ะ
ไม่รู้ใครฝันแนวๆนี้บ้างมั้ย555 ในฝันมักมีเหตุการณ์เพี้ยนๆที่ไม่เคยสะกิดใจอะไรเลย เล่นตามฝันไปเรื่อยๆ และมักเป็นผู้ชนะ หรือต่อให้ไม่ชนะ ก็ไม่แพ้ เพราะตื่นก่อน
ภาพก็งงๆ นัวๆ เดี๋ยวคุยกับเด็ก กับดารา แต่ในฝันคิดว่าคือคนเดียวกัน งงไปหมด
-
:L2: :L1: :pig4:
คิดถึง
ขอบคุณสำหรับตอนพี่เศษ ดีใจ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4:
-
เดี๋ยวววววๆ มันต้องมีต่อรึเปล่า ฮือออออ อยากเห็นคนโดนลงโทษ!
:o8: :o8: :o8:
-
ฝันแนวเพชร ชอบบบบบบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
แต่ฝันค้างซะนี่
ไรท์ มาเขียนต่อให้จบเลย
คนอ่านรอ นะะ ฮือ........ :ling1: :ling1: :ling1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
แหม่ เข้ากันดีเนอะทั้งคู่
-
น่ารัก
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
พอกันแหละนะ :3123:
-
ตอนพิเศษ 3
ลืมตาในเช้าวันใหม่ เสียงหายใจแรงของคนข้างเคียงช่วยเติมพลังให้หัวใจ
ไม่น่าเชื่อว่าหนุ่มไทยธรรมดาๆคนนี้จะใช้ชีวิตคู่ร่วมกับพ่อคนดังมาได้นานขนาดนี้
นึกถึงช่วงเวลาที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกันมาแล้วมีความสุขชะมัด เขาน่ะไม่เคยเชื่อรักแท้ เพราะไม่ว่ายังไงคนเราย่อมผันใจไปหาเศษหาเลยที่อื่นจนได้ ...มันเป็นสัญชาตญาณของมนุษย์ แต่ถึงทุกวันนี้ เขาก็ยังไม่เห็นว่าดวงตาสีอ่อนคู่นี้จะหันไปมองที่อื่นสักที เกิดรักแท้มีจริงขึ้นมาล่ะก็ เขาคงเสียเซลฟ์แย่
เพชรไพลินจุ๊บแก้มสุดที่รักไปด้วยความหมั่นเขี้ยว นอนอ้าปากหวอน่าแกล้ง แต่ก็ทำไม่ลง
วันนี้หนุ่มไทยมีนัดกับเพื่อนสมัยมัธยมปลาย ว่าจะหาร้านอาหารทะเลอร่อยๆกินกัน ทิ้งแฟนไว้บ้านแม่ ขอเป็นคนโสดทั้งแก๊งค์สักวัน
.
.
"จะไปแล้วเหรอลูก แล้วอเล็กซ์ล่ะ?"
"ไม่ได้ไปอ่ะแม่ นอนหลับสนิทเลย"
"แปลกจัง ปกติตัวติดยังกะตังเม"
"เบื่อละ อยากโสด"
ลูกชายยักไหล่แกล้งพูดประชด
"แหม ระวังจะโสดจริงๆ"
"แม่อ่ะ! เพชรไปดีกว่า แม่อย่าบอกอเล็กซ์มันนะ อย่าพูดไทยด้วย ยิ่งพูดเก่งๆอยู่"
"จ้าๆ ไปดีมาดีนะลูกนะ"
"ครับ"
.................
อเล็กซานเดอร์หาวหวอดลงมาชั้นล่าง เวลาเกือบสี่โมงเย็น แทบไม่มีใครในบ้านเลย
น่าแปลก....ป่านนี้แล้วเพชรไพลินน่าจะกลับมาบ้าน ดาราหนุ่มเกาหัวแกรก เดินออกไปข้างนอก
“น่อง! เห็นมัม..ไม”
ทักษะภาษาไทยระดับเกือบดีออกมาจากปากเรียว เด็กหญิงขี้อายชี้ไปทางโรงงาน ซึ่งก็พอดีกับที่แม่แพรกับพ่อป้อมเดินตรงมา
“ตื่นแล้วเหรอลูก หิวข้าวมั้ย”
“เอมยังไมคัมแบ็คโฮม?”
“หืม? อะไรนะลูก ไปตั้งแต่ไก่โห่เลยนะเนี่ย พ่อลองโทรตามซิ”
คนเป็นแม่ย่อมตื่นตกใจยิ่งกว่าแฟนที่อยู่ด้วยกันทุกวัน
อเล็กซ์หลุดขำกับความน่ารักนั้น เห็นแม่แพรแล้วทำให้นึกถึงแม่ตัวเองจริงๆ ส่วนพ่อที่จำความแทบไม่ได้ อเล็กซานเดอร์ไม่เคยแคร์ เพราะตอนนี้เขาก็ให้เพชรไพลินเรียกdaddyทั้งคืนน่ะนะ
“เพชรบอกใกล้จะกลับแล้ว”
พ่อป้อมพูดเสียงเรียบ หากแต่ในใจคงโมโหลูกชายที่มัวแต่เที่ยวจนลืมคนรักต่างชาติ
“จะ...กลับ เหรอครับ?”
อเล็กซ์เข้าใจประโยคนั้น แต่จำต้องประมวลผลหลายๆอย่าง เพชรไพลินคนตรงเวลาและไม่เคยเถลไถลเนี่ยนะบอกว่าจะกลับบ้าน หลังจากที่ออกเที่ยวตั้งเกือบสิบชั่วโมง
ให้ตายสิ
“ผมจะไปหา”
น้ำเสียงมุ่งมั่นปนความน้อยใจ อเล็กซ์พูดชัดถ้อยชัดคำก่อนจะขับรถออกมา
ตั้งแต่แต่งเป็นเขยไทย นายอเล็กซานเดอร์ก็มาเที่ยวที่นี่บ่อยครั้ง จึงไม่แปลกเลยที่เขาจะกล้าขับรถเลนขวา แล้วเหยียบคันเร่งมิดจนถึงชายหาดชื่อดังที่เพชรไพลินออกมาแฮงเอาท์กับเพื่อน
เขาโทรหาคนรักหลายสาย แต่ไม่มีการตอบกลับ
ซึ่งแทบเป็นไปไม่ได้ ในเมื่อเพชรไพลินเพิ่งคุยกับพ่อป้อมไปเอง
ร่างสูงใหญ่เป็นที่จดจำได้ในหมู่วัยรุ่นไม่สนใจเสียงกรี๊ดเบาๆตามชายหาด เพียรโทรหาอีกหลายครั้งจนกระทั่งเพชรไพลินรับสาย
“มีอะไรหรือเปล่า โทรมาเยอะเลย”
“คนที่ต้องถามคือไอหรือเปล่า หายไปไหนตั้งนานฮะเอม แล้วนี่อยู่ไหนเนี่ย”
“พูดกันดีๆสิอเล็กซ์”
“ไออยู่ชายหาดนะ ยูอยู่ไหน”
คนกลัวเมียรีบปรับน้ำเสียงให้อ่อนลง
“แถวเซเว่นอ่ะ งั้นเดี๋ยวไอไปหา รอที่นั่นนะที่รัก”
“จ้า ขับรถดีๆนะ”
อเล็กซ์ชอบจริงๆเวลาที่ตัวองมีความสุขแล้วยิ้มให้กับทุกอย่างตรงหน้า
เมื่อกี๊ยังโมโหอยู่แท้ๆ
บอกได้คำเดียวว่าเพชรไพลินก็คือยากล่อมประสาทชั้นดี
โครม!!!
ปากเรียวหุบยิ้มฉับ หันหน้าไปทางต้นเสียง
เหมือนฟ้าถล่ม ลมหายใจสะดุดไปชั่วขณะ
รถเก๋งสีดำฝั่งคนขับยุบไปทั้งแถบเพราะชนต้นไม้ เสียงคนโหวกเหวกฟังไม่ได้ศัพท์ แต่นั่นไม่สำคัญเท่ากับว่าทะเบียนรถนั้นเป็นของใคร!
...................
เวลาที่นายอเล็กซานเดอร์ดาราดังเล่นหนังที่มีฉากร้องไห้ เขามักพยายามเค้นน้ำตา นึกถึงแต่เรื่องสูญเสีย ก่อนจะได้เจอเพชรไพลิน เขาร้องไห้ง่ายกว่านี้ แค่ภาพแผ่นหลังพ่อที่เดินจากไป อเล็กซ์ก็สามารถมีหยดน้ำตาภายในไม่กี่นาที
แต่การได้เจอหนุ่มไทยผู้แสนมีสไตล์ มันก็ทำให้เขายิ้มได้ โลกหม่นๆสว่างขึ้น มีชีวิตชีวามากขึ้น ดังนั้นฉากร้องไห้จึงกลายเป็นฉากสุดหิน คิดว่าทำอย่างไรก็ไม่เพอร์เฟ็คต์สักที
แต่....แต่อีกแล้ว...
อเล็กซานเดอร์ไม่เคยเจอความทุกข์แสนสาหัสเท่าวันนี้ หยาดน้ำตาไหลอย่างควบคุมไม่ได้ มือสั่น ขาชา เวลาเดินเชื่องช้าราวกับกำลังฆ่าเขาทั้งเป็น
ใบหน้าคมเข้มหมองหม่น ดวงตาช้ำ จมูกแดงเรื่อ
แม่คนที่สองลูบหลังให้กำลังใจ แม้เธอก็เจ็บปวด
“เพชรจะต้องไม่เป็นไรลูก.....เพชรจะไม่เป็นไร”
.
.
.
.
ใบหน้าบวมช้ำจากแรงกระแทกถูกครอบด้วยเครื่องช่วยหายใจไปกว่าครึ่ง เพชรไพลินถูกส่งตัวมารักษาในกรุงเทพฯได้สองวันแล้ว เจ้าตัวสะลึมสะลือ ตื่นบ้าง ไม่ตื่นบ้าง แต่ทุกคนรู้ดีว่าเพชรไพลินจะยังไม่ดีขึ้นในเร็วๆนี้
แน่นอนงานทุกอย่างของอเล็กซ์ชะงักลง เพื่อนๆที่อเมริกาต่างทยอยกันมาเยี่ยม แม้แอบแฝงการมาเที่ยวประเทศไทย แต่อเล็กซ์ก็เศร้าเกินกว่าจะโวย
“เป็นไงบ้างล่ะ”
พี่เป้ที่เพิ่งเข้ามาเยี่ยมทักน้องเขย ริมฝีปากยกยิ้ม หากแต่ดวงตาหม่นหมอง
“หมอบอกทรงตัว แผลก็หายเร็วดี”
“อืม...ดี”
แผลข้างนอกหาย แต่ภายใน...อเล็กซ์คงไม่ยอมพูด
ผู้เป็นพี่ชายไม่ซักถามต่ออีก เพราะกลัวจะเห็นน้ำตาลูกผู้ชาย เขาอดทนเห็นมันมาทั้งอาทิตย์แล้ว และถ้าวันนี้เห็นอีก เขาคงร้องไห้ตามแน่
ความรู้สึกตื้อๆตันๆอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน และไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นกับชีวิตตัวเอง....
คำที่ว่า “เราต้องทำใจ” มันควรใช้เวลานานแค่ไหน
“อยากกินอะไรมั้ย ว่าจะลงไปซื้อกาแฟ”
“ไม่เป็นไร ขอบคุณครับ”
พี่เป้แสนอึดอัด เขาแตะไหล่อเล็กซานเดอร์ สูดลมหายใจ
“ถ้านายเศร้า เพชรก็จะเศร้าไปด้วย ...แล้วยิ่งถ้านายขี้เหร่ เพชรก็คงไม่ชอบ ...เข้าใจมั้ยไอ้หล่อ”
“หึ....โอเค”
..
.
.
.
.
“อือ...”
เสียงครวญกลางดึกปลุกให้คนนอนเฝ้าตื่น คิ้วเรียวขมวดมุ่น น้ำตาไหลลงหมอน
“เอม...”
อเล็กซ์ได้แต่กุมมือให้กำลังใจ นอนมองคนรักที่ทรมานจากบาดแผลทั้งภายในและภายนอก เมื่อเย็นหมอเพิ่งบอกข่าวร้ายไปว่าอาการเพชรแย่ลงมาก อวัยวะภายในที่เพิ่งผ่าตัดอาการไม่ดีขึ้นเลย เพชรไพลินหายใจได้แย่ลง ถ้าหากพรุ่งนี้ไม่ดีขึ้น ก็คงต้องเข้าไอซียูอีกรอบ
“เอม....ยูต้องเข้มแข็งนะที่รัก หลายอาทิตย์แล้วนะ รู้ไหมมีคนถามหาเยอะเลย เขาอยากดูหนังของเรา แฟนคลับถามหายูใหญ่เลยนะ”
“ฮึก...จ..เจ็บ”
เสียงแหบแห้งจนแทบไม่ได้ยินเอ่ย หัวใจของร่างสูงเหมือนถูกทึ้งด้วยกรงเล็บปีศาจซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“อดทนไว้นะ อดทนไว้”
“แม่ง”
เขาสบถ สบถเพราะกลัว
ถึงขนาดให้ยาแก้ปวดไปแล้ว แต่เพชรไพลินยังร้องครวญครางอยู่อย่างนี้ทุกคืน ...อเล็กซ์อยากเจ็บแทนจริงๆ
“อึก....”
“ใจเย็นไว้นะ ค่อยๆหายใจ ปวดฉี่มั้ย?”
เพชรไพลินพยักหน้าเล็กน้อย
“งั้นค่อยๆปล่อยออกมานะ อย่ารีบ ไม่ต้องกลัว”
“....เจ็บ”
“อ...ไออยู่ข้างๆ”
หยาดน้ำใสพร่างพรู อเล็กซ์หันหน้าหนี ไม่อยากให้เพชรไพลินเห็น แต่เผลอเขาก็สูดน้ำมูกเสียงดังอย่างกับเด็ก แล้วคนป่วยจะไม่รู้ได้อย่างไร
เขามันเด็กชะมัด
ทุเรศตัวเอง
“ฮือ...”
เพชรไพลินอ่อนแอ....อ่อนแอเหลือเกิน
เจ็บไปทั่วทั้งตัว
เจ็บแม้กระทั่งหายใจ
ทุเรศตัวเองเหมือนกัน
นอนร้องไห้อย่างน่าเวทนา
ทั้งทำให้คนรักเสียใจ
“ข..ขอโทษ”
ถ้าหากวันนั้นไม่ประมาท เขาก็คงไม่ต้องมานอนแบอยู่อย่างนี้ ไม่ต้องมาเป็นภาระให้กับคนที่กำลังรุ่งเรือง
แย่...เขามันแย่
“มันผ่านไปแล้วเอม ตอนนี้....ขอแค่ยูอยู่เพื่อไอนะ อย่ายอมแพ้ อย่าโทษตัวเอง...เราต้องอยู่ด้วยกัน เราจะผ่านมันไปด้วยกัน”
.
.
.
.
กำลังใจก็คือยาวิเศษ ยากจะหายาชนิดใดเทียบ
เพชรไพลินอาการดีขึ้น ไม่ร้องครวญตอนกลางคืน และเริ่มยิ้มได้
หมอบอกว่าอาจได้ถอดเครื่องช่วยหายใจในวันสองวันนี้ ซึ่งพอคนเจ็บได้ฟังก็ร้องไห้ดีใจใหญ่ เพราะส่วนหนึ่งของความทรมานก็มาจากเครื่องช่วยหายใจนี่แหละ
แต่มีอยู่สองคนที่ดูเหมือนไม่ดีใจด้วย
อเล็กซ์สังเกตอากัปกิริยาของพ่อตาแม่ยายแล้วอดสงสัยไม่ได้ เมื่อทั้งสองท่านฟังหมอพูดจบก็เดินออกมาข้างนอก ซุบซิบประโยคภาษาไทยที่เขาไม่เข้าใจ
ดาราหนุ่มเก็บความสงสัยนั้นไว้ พอพวกท่านกลับไปจึงเอ่ยถามพี่เป้ที่ยังคุยเล่นอยู่กับน้องชาย
“พี่เป้ ไอขอคุยด้วยหน่อยสิ”
เป้ผละออกมาจากน้อง แววตาเหมือนรู้อยู่แล้ว
“ทำไมพ่อแม่ทำหน้าไม่ดีใจ”
“ก็แค่ความเชื่อเก่าๆน่ะ ว่าถ้าคนไข้ที่ป่วยหนักเกิดอาการดีขึ้นอย่างมหัศจรรย์ขึ้นมา คนๆนั้นมักจะทรุดและเสียชีวิตหลังจากนั้นไม่กี่วัน”
อเล็กซ์ทำท่าเหมือนคิดอะไรได้ เขาก็พอจะได้ยินมาบ้าง แต่เพราะเป็นคนไม่มีญาติเยอะขนาดนั้น จึงไม่เคยนึกถึงเรื่องนี้มาก่อน
“แต่ยูไม่ต้องห่วงหรอก ไอว่าเพชรก็น่าจะหายจริงๆนั่นแหละ คนเฝ้าไข้หล่อขนาดนี้”
“นี่ยูไม่กังวลเลยเหรอ....?”
พี่เป้ได้แต่ยิ้มตอบ.....
“..@!#$ข้างหน้า@#@$%หายป่วย$^*&%”
สองคำ...ที่อเล็กซ์ฟังทันและเข้าใจ
แต่เพียงแค่นี้เขาก็หูผึ่งแล้ว
“..ไปไหว้@$$พวงมาลัย*&^$ไม่กี่วันก็หาย เดินปร๋อเลย”
ปร๋อ?
ปร๋อ คืออะไร...?
อเล็กซ์ไม่รู้ แต่ก็พอเดาได้จากสีหน้ายิ้มแย้มของป้าผมสั้นว่ามันต้องเป็นความหมายในด้านบวกแน่ๆ
จะว่าเขาบ้าก็ได้
หลังจากครุ่นคิดเรื่องคนรักมาทั้งวัน จนหมอในโรงพยาบาลขอถ่ายรูปจนครบ เขาก็ยังไม่รู้ว่าจะปล่อยวางเรื่องนี้ได้อย่างไร
ที่พี่เป้พูดมามันก็ถูก ก็แค่ความเชื่อเก่าๆ และคนเราคิดไปเองกันทั้งนั้น
แต่ความเชื่อ ...มันก็เหมือนข้อมูลเชิงสถิติไม่ใช่เหรอ? ยิ่งเกิดขึ้นมาก ความเชื่อก็ยิ่งมีพลังมาก
อเล็กซ์ลุกขึ้นจากม้านั่ง หยิบมือถือขึ้นมากดเบอร์พี่เป้ที่ตอนนี้จำได้ขึ้นใจ จะว่าไปตอนนี้อเล็กซานเดอร์น้องเขยน่ะสนิทกันยิ่งกว่าน้องแท้ๆเสียอีก
“ฮัลโหลพี่เป้ ไอมีเรื่องจะถาม”
[“ว่ามาสิ”]
“ได้ยินสาวสองคนคุยกันเรื่องข้างหน้าอะไรเนี่ยแหละ ถ้ามีพวงมาลัยไปไหว้ ...จะหาย”
อเล็กซ์ได้ยินเสียงลมหายใจสะดุดชัดเจนจากอีกฝั่ง
[“อเล็กซ์....มันก็แค่การบนบานต่อศาล ไม่รู้จะหายจริงหรือเปล่าด้วยซ้ำ”]
“ไอไม่เข้าใจยูเลยนะ ไม่ห่วงน้องตัวเองบ้างหรือไง”
[“ไอก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเราจะเสียเวลาไปกับเรื่องพวกนี้ทำไม....อเล็กซ์..พี่พูดในฐานะที่เป็นพี่นะ..นายควรพัก ไม่ได้นอนเต็มที่มากี่คืน? ไม่ได้ยิ้มมากี่วัน?]
“พี่เป้....เพชรไพลินคือรอยยิ้มของไอ...คือทั้งชีวิต...ถ้าเอมเป็นอะไรไป ไอจะยิ้มอย่างมีความสุขได้ยังไง? ตอนนี้ไอยอมทำทุกอย่างเพื่อให้เอมดีขึ้นแบบที่ไม่ต้องกังวล ต่อให้เป็นหนทางที่โง่ที่สุดอย่างที่ยูกำลังคิดอยู่ก็ตาม แล้วอีกอย่างนะ...ยูอย่ามาว่าว่าไองมงายเลย ติ่งแฮร์รี่ที่แอบโบกไม้กายสิทธิ์ทุกคืนก่อนนอนอย่างยูน่าจะเรียกว่าบรรลุการเป็นพ่อมดได้แล้วมั้ง”
[“.....หึ...ไอยอมเลยว่ะอเล็กซ์”]
“ถ้างั้นก็บอกรายละเอียดเรื่องการบนศาลอะไรนั่นมาเลย”
[“มึงแม่ง..มีอีกสักคนมั้ย ขอหน่อยเถอะ”]
.
.
.
.
“ถ้าเอมสุดที่รักของผมหายจากอาการบาดเจ็บนี้ได้ ผมสัญญา...ว่าจะทำหนังให้เมืองไทยสักเรื่อง นำเสนอด้านดีๆ วัฒนธรรมอันมีเสน่ห์ และ...สอดแทรกความหลากหลายทางเพศให้มีชั้นเชิงที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ผมคงต้องใช้เวลาหน่อยนะครับ เพราะมันน่าจะมาสเตอร์พีซพอสมควร แต่ที่แน่ๆ ท่านต้องช่วยแฟนผมนะ ไม่งั้นผมจะทำหนังด้านมืดเมืองไทยสักร้อยเรื่องเลย”
“นี่แหละ ถึงกับจดไว้ เพราะมันยาวมาก เผื่อจะเป็นส่วนหนึ่งของการทำหนังในอนาคต”
“นี่ยูพูดไปแบบนั้นจริงๆเหรอ?!”
“ใช่ แปลกเหรอ?”
เป้ถึงกับกุมหัว
“โคตรๆเลยแหละ ไม่มีใครเขาขอไปด้วย ขู่ไปด้วยหรอกนะ”
“เฮ้อ....ไม่รู้สิ ไอก็แค่พยายามดักไว้ทุกทาง บอกตรงๆว่าไอใกล้จะบ้าแล้ว หมอจิตเวชของที่นี่ก็ดันพูดอังกฤษไม่คล่อง บ้าหรือเปล่านี่มันโรงพยาบาลเอกชนที่แพงมหาโหดเลยนะ”
“ลองไปหาจิตแพทย์แบบที่บ้านเลยมั้ยล่ะ ไอก็ไม่รู้ว่าเขาทำงานกันยังไง แต่เพื่อนน่าจะพอรู้ เดี๋ยวถามให้”
“ไม่หรอก...ไม่อยากห่างเอม จริงๆแล้วคุยกับพยาบาลที่นี่ก็สนุกดี”
“เดี๋ยวเจ้าเพชรมันก็หึงเอาหรอก”
“หึงสิดี จะได้รีบๆหายมาด่าไอ”
“....ได้ยินนะ”
จู่ๆเสียงระโหยโรยแรงก็ดังขึ้น
อเล็กซ์ที่คุยเพลินรีบกระวีกระวาดกดปุ่มเรียกพยาบาลให้มาหา หลังจากเพชรไพลินทรุดหนักเมื่อคืนอย่างที่คาดเดาไว้
“ตื่นแล้วเหรอเอมของผม”
“นอนไปกี่วัน”
“ใกล้วาเลนไทน์แล้วที่รัก”
อเล็กซ์ลูบผมฟูอย่างเบามือ ทะนุถนอมที่สุดราวกับกลัวว่าจะแตกสลาย
“อย่ามาใกล้สิ... เดี๋ยวเหม็นปาก”
เพชรไพลินพยายามยกแขนข้างที่ไม่ได้ใส่เฝือกขึ้นปิดปาก แต่ก็ถูกคนรักจับไว้
“อย่าเพิ่งขยับอะไร รอหมอดีกว่า”
“เมื่อไหร่จะได้..ถอด...ไอหายใจ....เองได้แล้ว”
“น่าจะวันนี้นะ ถ้าเพชรไม่ดื้อ”
พี่เป้เป็นฝ่ายคุยกับน้องชายบ้าง แววตาอบอุ่นส่งถึงน้องที่ปกติไม่ค่อยลงรอย ทว่าพอถึงเวลายากลำบาก ก็นึกถึงเป็นคนแรก
“เพชรเจ็บพี่เป้”
“อดทนไว้นะ หายเร็วๆ พี่เบื่อขี้หน้าน้องเขยจะแย่”
คนเจ็บยิ้ม
“หมอมาแล้ว”
เป็นวินาทีที่ยากเกินกว่าจะอธิบาย
....................
“และวินาทีต่อไปนี้ เราก็จะทราบแล้วนะคะว่ารางวัลภาพยนตร์ยอดเยี่ยมในปีนี้จะเป็นของใคร
จากเหล่าคณะกรรมการและนักวิจารณ์ทุกท่านต่างเทคะแนนให้เป็นเอกฉันท์ ค่ะ...สำหรับรางวัลภาพยนตร์ยอดเยี่ยมของปีนี้คือเรื่อง....เรื่อง! เรื่อง!
.....
.
.
.
.
Amethyst
....โดยอเล็กซานเดอร์ วิลสันค่า!!!”
เสียงปรบมือกระหึ่ม
ร่างสูงกระชับสูทสีดำขลับ ท่วงท่าการเดินแสนสมาร์ทสะกดทุกสายตาให้หันมอง ผู้กำกับอัจฉริยะก้าวขึ้นเวทีอย่างมั่นใจ หยิบรางวัลสีทองเลื่อมประกายตาขึ้นชูสุดแขน สายตามองไปยังจุดเดียว...
คนที่ทำให้มีวันนี้.....
Amethyst ...อัญมณีผู้เป็นที่รัก
………………
เกร็ดเล็กเกร็ดน้อย by แอดมินเพจAlexXAme
; Amethyst หรือมีชื่อไทยว่า อัญมณีผู้เป็นที่รัก ใครหลายคนอาจจะสงสัยนะคะว่ามันเกี่ยวกับเนื้อเรื่องยังไงเนี่ย ไปดูมาสามสิบกว่ารอบยังหาจุดเชื่อมไม่เจอเลยค่า
กับกลุ่มแกงค์เพื่อนเก้งที่มุ่งหน้าสู่ประเทศไทยเพื่องานสงกรานต์โดยเฉพาะ แต่เพื่อนตัวแสบคนหนึ่งดันนัดเจอแฟนทางทินเดอร์ ณ ต่างจังหวัดอันห่างไกลความเจริญ จึงบังเกิดเรื่องราวสนุกๆมากมาย และบทภาพยนตร์ที่พวกเราคาดไม่ถึง ทำเอาแอดมินร้องไห้ทุกสามสิบวิเลยค่ะ มันช่างตรง! ตรงกับชีวิตของเจ้และเพื่อนๆจริงๆค่ะ
เอาล่ะๆ กลับมาเรื่องเก่าว่าทำไมชื่อหนังมันดันได้ชื่อนี้
ก็ชื่อAmethystมันก็คือชื่อเต็มๆของAmeไงล่ะเจ้าคะ!
อเล็กซานเดอร์สุดที่รักของพวกเราเนี่ยโรแมนติกจังเลยน้า เพราะคนรักเป็นคนไทย เลยมีหนังที่เกี่ยวกับประเทศไทยขึ้นมา
ดังนั้นหนังรื่องนี้จึงมีค่ากับอเล็กซานเดอร์มาก เหมือนกับอัญมณีไงคะ
โอ๊ยยย เจ้พิมพ์ไปน้ำตาไหลพรากๆไปค่ะ ทำไมนะทำไม ไม่มีใครมารักเจ้บ้าง
อยากให้มีอเล็กซ์สักล้านๆคนเลยค่ะ โคลนนิ่งนอนมาเลย เจ้จะตะครุบไว้ไม่ให้ไปไหนเชียว
By UrPet แอดมินอาวุโส
.......................
ใครกันนะคือแอดมินเพจนี้55555
จบเรียบร้อยแล้วค่ะสำหรับเรื่องแฟนเป็นดาราฮอลลีวูด หวังว่าจะชอบและสนุกไปกับมันนะคะ
สไตล์เราเรื่อยๆมาเรียงๆ เลยกลัวจะเบื่อกันไว555 ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามมาตลอดจนจบมากๆ สุดยอดมากๆ
มีเรื่องสั้นเรื่องใหม่มานำเสนอค่ะ ออกแนวบ้านนอกแบบปัจจุบันเลยนะ ไม่ใช่แนวนิยายสมัยก่อน(อิงจากบ้านเราเอง) ตลกนิดๆ แต่ไม่มาก
รักแอบๆ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57459.msg3563424)
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เอม น่าโมโห หนีไปเที่ยว
แล้วขับรถไม่ระวัง เลยเกิดเรื่อง...... :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
อเล็กซ์ น่ารัก เฝ้าตลอด เป็นห่วงเป็นใย
พยายามจับสังเกตกิริยาพ่อแม่เอม
ไปบนบานศาล และขู่ไปด้วย
แล้วหนัง อเมทิสที่รัก ก็ถ่ายทำเสร็จ
งื้อออ.....อยากดูอะ :ling1: :ling1: :ling1:
นึกว่าจะมีอะจึ๋ยๆ.....ซะอีก :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เอมทำไมทำตัวอย่างนี้ หืมมม
จับบิดแก้วเบี้ยวเลย
จบจริงๆแล้วหรอ ฮือๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆนะ
-
:L2: :L1: :pig4:
เอม คือเด็กยังไม่โต :katai5:
-
ตลกอเล็กซ์! มีการไปขู่ศาลด้วย 5555 :m20:
น้ำตาไหลเลยตอนที่เอมอาการหนัก ซึ้งใจอเล็กซ์มาก คงรักคงห่วงน่าดู
-
ขอบคุณค่ะ :L2:
-
ขอบคุณค่ะ
-
แอบใจหาย และแอบค้างตอนสุดท้ายTT อ่านจบเเล้วความเศร้ายังไม่ทันหายเลยค่ะ มีอีกสักตอนเพิ่มน่าจะดี อิอิ
-
รวดเดียวจบ เอมมาก ฮือออออออแ :katai2-1:
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :L2:
-
อเล็กน่ารักดูแลกันไม่ห่าง
-
อเล็กน่ารักกกกกก
น่าจะมีบอกว่าถูกใจกับสีสันเสื้อเพชร5555
ชอบความเรื่อยๆที่น่ารักของเรื่องนี้
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :mew1:
-
สรุปเอ็มไม่ตายเพราะได้ทำหนังดีๆใช่ไหม สนุกมากกกกกกก คู่รักติงต๊อง