พิมพ์หน้านี้ - [ เรื่องสั้น ] อากาศร้อน = น้องหล่อและเซ็กซี่มากกว่าเดิม ตอนที่ 4 14 ต.ค 60
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: Foggy Time ที่ 04-11-2016 23:10:27
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
Share This Topic To FaceBook
-
ปรกติผมไม่ชอบอากาศร้อนๆ หรอก มันร้อนเกิน เกลียด กินไอติมยังเอาไม่อยู่เลยแต่พอเห็นภาพตรงหน้าผมก็โยนความคิดนั้นทิ้งไปทันทีเลย
อากาศร้อนมาคู่กับเหงื่อ เหงื่อทำให้เสื้อเปียก เสื้อเปียกทำให้เห็นหุ่นน้อง และที่สำคัญที่สุดทำให้น้องหล่อและเซ็กซี่มากกว่าเดิมประมาณสิบเท่า
มาเลย แดด ใจกูพร้อมละ
"เหม่ออะไรของมึงวะ ไอ้ม่อน!"
ไม่ว่าเปล่ามือหนักๆ ฟาดเข้าที่กลางหลังผม
"โอ๊ย มือหรือตีนวะ ตบมาได้ เหม่ออะไรของมึง กูไม่ได้เหม่อ!" ผมหันไปตะโกนด่ากลับเสียงดังลั่นซึ่งคาดว่าแก้วหูเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ สะเทือนกันไปหมดแล้วเพราะผมยังมีงานอดิเรกคือการเป็นพี่ว้ากนั้นเอง
"เหี้ย หูกู โอ๊ย จะแหกปากทำไมวะ กูแค่พูดเล่น" ไอ้หมาภัทรครางหงิงๆ
"ก็กูไม่ได้เหม่อซะหน่อย กูก็ดูวิวดูนี่ดูนี่ดูนั่นไปเรื่อยๆ"
อ้ะ พูดถึงวิว วิวก็หันมา อื้อหือออ หล่อมาก หล่อวัวตายความล้ม เป็นวิวที่หล่อมากครับบอกเลย
"วิวเหี้ยไรมึง กูเห็นแต่พวกเด็กปีหนึ่งนั่งติวสอบกัน อีกอย่างแม่งมีแต่ผู้ชาย ไม่เห็นน่าดูตรงไหนเลยสัส"
แบบนี้เขาเรียกมีแต่ตามีแววไม่นะครับ อย่าเอาเป็นแบบอย่างเด็ดขาด
"กูจะดูอะไรก็เรื่องของกูปะ นี่ตอนเที่ยง เวลาพักผ่อนหย่อนใจ เข้าใจ้?"
"ไม่ว่ะสัส มานั่งแดกมาม่าคนเดียวไม่ชวนเพื่อนมานั่งด้วย แบบนี้มันต้องมีอะไรแน่ๆ ภัทรสัมผัสได้" มันพูดพร้อมมองผมยิ้มกรุ้มกริ่ม "มึงเล็งคนไหนบอกกูมาเลย เพื่อน"
เชื่อดิ ถ้าผมบอกมัน มันกรี๊ดแน่
"ไม่มีใครทั้งนั้นแหละ" ผมไหวไหล่นั่งดูวิวต่อแบบเนียนๆ เพราะไอ้หมาภัทรมันคงไม่คิดว่าผมนั่งดูน้องปีหนึ่งหรอก ไม่-มี-ทาง
"อย่าบอกนะว่ามึงมองเดือนคณะเราปีนี้"
ผมเกือบหลุดกรี๊ดแทนมันละครับ
"เดือนห่าไร ปีนี้ใครได้กูยังไม่รู้เลยสัส มึงก็รู้งานนั้นกูเป็นไข้หวัดพอดีเลยไม่ได้ไปดู"
ไอ้หมาภัทรเริ่มมีสีหน้าลังเล "มึงก็มีเฟสปะวะ.. อย่ามาอำกูให้ยาก!!!!" ไปๆ มาๆ หน้าแม่งกลับมามั่นใจแล้วตะโกนเสียงดังลั่นจนน้องๆ และวิวสุดหล่อผมหันมามอง
มึงจะตะโกนทำไมวะ เพื่อนเหี้ย กลัวเขาไม่รู้เหรอว่าเคยเป็นพี่ว้าก
"ตะโกนทำเหี้ยไรวะ ถ้ามึงมาแล้วเสียงดังก็ไปไกลๆ ตีนกูเลย"
"เหี้ย หน้าแดง ชิบหายแล้วน้องม่อน เอาจริง นี่มึงชอบน้องมันจริงไอ้สัส วันนั้นยังเห็นจะแดกหัวแม่งเพราะเดินชนมึงอยู่เลย"
ตะโกนทำเหี้ยไรครับ ตะโกนทำเหี้ยไร้ ฮือๆๆๆ เกลียดแม่ง
ผมได้แต่อ้าปากพะงาบๆ หน้าร้อนไปทั้งหน้า อยากเอามีดมาแทงเพื่อนเหี้ยปากมากตัวนี้จริงๆ
"ชอบก็เหี้ยแล้ว ไปไหนก็ไป มึงอ่ะ"
ผมผลักไหล่มันแรงๆ เชิงไล่ หยิบถ้วยมาม่าเตรียมจะลุกหนีเพราะทุกสายตาประชาชีมองมาอย่างสอดรู้สอดเห็นมากครับ ถ้าความแตกตรงนี้ ไม่ทันข้ามคืนผมต้องกลายทอล์กออฟเดอะทาวน์แน่ๆ
"ชอบก็บอกชอบดิวะ เขินทำเหี้ยไร นี่มันไม่ใช่มึงเลย" มันสะใจผมมากหัวเราะจนตัวโยน
"กูเป็นพี่ว้ากที่มีลุคคือ โหด เงียบ ขรึม พูดน้อย น่ารัก ขี้อาย ฉะนั้นให้กูบอกของกูเอง มึงไม่ต้องมาเชียร์ให้กูตะโกนบอกตอนนี้ กูไม่อยากดัง"
หมาภัทรมันทำหน้ากวนตีนใส่ผม "โหดเหี้ยไร พอน้องซึมมึงก็มานั่งโอ๋น้อง ซื้อขนมมาแจกน้อง ไอ้สัส บรรดาพี่ว้ากมึงนี่น้องแม่งชอบมึงสุดละ ถ้าไม่ติดว่าเสียงมึงเหมือนตอนเกิดแดกโทรโข่งมาน่ะนะ"
"เออเรื่องของกู มึงไปสักที ไอ้สัส หน้าน้องแม่งอยากรู้ชิบหายว่าเราคุยอะไรกัน"
ไปสักที ไป้ หมาเวร ดูหน้าวิวหล่อๆ ของผมสิ หน้าตาแม่งอยากรู้ที่สุดละ เรื่องมึงนั่นแหละ ไม่ต้องมาทำหน้าสงสัยแบบนั้น
"มึงจำไม่ได้เหรอไอ้สัส ม่อน รอบที่แล้วมึงตะโกนบอกว่ากูชอบใครต่อหน้าน้องๆ นับร้อยนับพันชีวิต" ไอ้ภัทรมองผมแล้วยิ้มชั่วร้าย มันแค้นผมมากเรื่องนี้
"ก็เล่นเกมบอกความจริงกัน กูก็ต้องบอกความจริงดิวะ"
ตอนนั้นเล่นหมุนขวดครับโดนใครให้พูดความจริง ซึ่งผมก็โดนชี้พอดี คิดอะไรไม่ออกก็เอาเรื่องหมาภัทรเนี่ยแหละครับ ง่ายดี ซึ่งก็เป็นรุ่นน้องที่ถูกรับน้องเนี่ยแหละครับ
"เพราะมึงนั่นแหละสัส น้องเลยเดินมาบอกกูหลังจากกินข้าวเที่ยงเสร็จว่ามีแฟนแล้ว"
"ก็ดีแล้วไง มึงเพิ่งชอบน้องมึงจะได้ไม่เจ็บนานไง"
ผมกับหมาภัทรค่อนข้างสนิทกันครับ ไม่ต้องห่วงว่าจะโกรธกันงอนกันนาน สองวันก็ดีกันแล้วครับมีกันแค่นี้
"ฉะนั้นรอบนี้กูก็จะตะโกนบอกบ้างไงครับ เพื่อนม่อน"
"อย่านะครับ เพื่อนภัทร ไม่ดีๆ" ผมพยายามยิ้มประจบ
"น้องงงงง ใครรู้ตัวเป็นเดือนคณะวิศวะมานี้หน่อยครับบบ พี่มีอะไรจะบอกกกก"
เพื่อนเหี้ย โอ้ย เพื่อนเหี้ยยยยย ทำไมมึงทำกับกูแบบนี้ คือบอกอะบอกได้ อยากบอกเอง ต่อหน้าน้องคนอื่นๆ ผมอยากคีพลุคให้ดูขรึม น่าเชื่อถือ ไม่ใช่ไอ้พี่บ้าบอคอแตกที่หวังงาบน้องแดก
"ครับ?"
เสียงทุ้มงงๆ ขานรับข้างตัวผม ผมสะดุ้งเฮือกเลยครับยิ่งกว่าเฮือก หันไปจ้องหน้ามัน มันก็ยิ้มให้ผมทักทาย
มาไวมากแบบกระพริบตาแล้วมายืนข้างผมเลย อะไรวะเนี่ย ผมจ้องหน้าภัทรแล้วส่ายหน้ายิกๆ อย่าบอกนะ ได้โปรด เพื่อนรัก โนๆ
"เพื่อนพี่มีอะไรจะบอก" ไอ้ภัทรเลิกคิ้วกวนๆ ใส่ผม
วิวสุดหล่อของผมหันมามอง "ครับ?"
"กลับไปนั่งไป"
ผมพูดหน้านิ่ง น้องเลยทำหน้างงใส่ผม
"พูดอะไรให้มันตรงกับใจหน่อยครับน้องม่อน หรืออยากให้พี่ภัทรพูดแทน?" มันจ้องหน้าผมด้วยสีหน้าเหนือกว่าแล้วขมุบขมิบปากว่า ทีใครทีมันไอ้สัส
ผมทำหน้ายักษ์ใส่มันซึ่งแม่งไม่กลัวผมเลย น้องด้วย น้องแม่งขำผมอ่ะ น่าขำตรงไหนวะ คนหงุดหงิดเนี่ย
"พี่อยากบอกอะไรผมเหรอครับ?"
ผมกัดฟันแน่นถลึงตามองหมาภัทร
"หล่อ"
ผมบอกแค่นี้ โอเคนะ ไม่ต้องสงสัยให้มันมาก คำว่าหล่อมันไม่มีความหมายอื่นหรอก
"พี่ก็น่ารักเหมือนกันครับ"
ผมสะดุ้งหันขวับทันที อะไรน่ารักๆ วะ เมื่อกี้
"อะไรนะ"
"ผมบอกว่าพี่ก็น่ารักเหมือนกันครับ พี่ม่อน"
พูดไม่พอยิ้มหล่อๆ ใส่ผมจนตาพร่า นี่กะจะมอมกูให้เมาด้วยรอยยิ้มใช่ไหม ตอบบบ
"กลับไปนั่งไป ไอ้หมาภัทรมันแกล้งเล่นเฉยๆ" ผมตีหน้านิ่งไล่น้องทั้งๆ ที่รู้แหละว่าตัวเองกำลังเขินจนหน้าแดง
แต่ไอ้น้องมันก็ไม่ยอมไปครับแกล้งยืนยึกยักเหมือนคนลังเล "นอกจากหล่อพี่อยากบอกผมอะไรอีกไหมครับ?"
"พูดสิ หรือจะให้กูพูด"
นี่มึงขู่กูทำไม หมาภัทร ต่อให้กูพูดกูก็พูดกับน้องไม่ใช่กับมึงงง
"น้องหล่อมาก"
ขยายประโยคเดิมเอา ง่ายดี
"มึงเล่นงี้เหรอ ม่อน ได้เดี๋ยวกูตะโกนให้เอง"
"มึงแค้นกูขนาดนี้เลยเหรอวะ หมาภัทร" ผมพูดเสียงอ่อน ตอนนั้นผมก็ขอโทษมันไปแล้วนะ
"พูด"
"เออ" ผมกระแทกเสียงตอบเซ็งๆ "กูชอบน้องจบป่ะ?... เหี้ย!!!"
ผมปิดปากตัวเองหมับเมื่อรู้สึกตัวว่าตัวเองเผลอพูดออกไปแล้ว!!! หน้าร้อนมาก เหี้ย ผมอายมากอ่ะ ขอโทษหมาภัทร กูจะไม่แกล้งมึงด้วยวิธีนั้นอีกแล้ว ฮือๆๆ
"น่ารัก.."
น่ารักเหี้ยไร ไม่เอา ฮือ อับอายมาก นี่ผมพูดต่อหน้าน้องได้ไงวะเนี่ย โคตรเขิน
ผมเอามือบังหน้าตัวเอง อยากมุดรูหนีให้รู้แล้วรู้รอด แต่จู่ๆ มือผมก็โดนแกะออกแล้วถูกแทนที่ด้วยกอดแรงๆ แทน
"ผมก็ชอบพี่เหมือนกันครับ พี่ม่อน"
---------
เขียนเล่น :z10:
-
หึ้ยยย ฟิน :hao7: เขียนต่อเถอะค่ะ พลีสสสส :mew1:
-
อยากอ่านแบบยาววววววว :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อุ๊ยยยย เขิน :-[
-
เขินนนนนนน
มีต่อมั้ยยยคะ
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยย คือมัน เขิน อาย น่ารัก ฟินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
น่ารักจริงๆด้วย ^^
-
พี่ม่อนคะ ไปทำเพื่อนไว้เจ็บแสบนะคะ สมแล้วโดนเอาคืน กิก
-
อร๊ายยย น่ารัก :-[
-
น่ารักกก
รออออ
แต่งต่อๆ
-
ขยายความฟินอีกนิดจิ่ คึคึ
-
ฟินแรงงงง :katai4:
-
เขินเลยอ่าาาาาาาาาาาาา :hao7:
-
ขออีกได้ไหมคะ ยังไม่ค่อยเห็นความเซ็กซี่ของน้องเลย :hao5:
-
เจียนต่อเลยย้ราอยากรู้จะเป็นไงต่อ หมาภัทรน่ารักจัง56
-
:ling1: :ling1: :ling1:
-
เดี๋ยว! ต้นฉบับหายใช่ไหมคะ? ได้โปรดมาต่อด้วยเถอะ พลีสสสส มันน่ารักมากๆ เลยค่ะ
ป.ล. อ่านแล้วยิ้มตามไม่หยุดเลยค่า ^_____^
-
มาต่อแถวรอด้วยคน อิอิ
เอาอีกกกกกก
-
:pig4: :pig4:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ตอนที่ 2
"ผมก็ชอบพี่เหมือนกันครับ พี่ม่อน"
เฮ้ย บ้าแล้ว น้องจะชอบผมได้ไง บ้าแล้วโว้ยยยยย ตื่นไอ้หมาม่อน
"อะไรนะ"
"ผมก็ชอบพี่เหมือนกันครับ"
พูดไม่พอกอดผมแรงกว่าเดิมจนแทบจะแบนเป็นกล้วยทับในอกน้อง
"เหี้ย อย่ามาพูดเล่นนะ"
น้องขมวดคิ้วใส่ผม "ชื่อเจมส์ครับ ไม่ใช่ชื่อเหี้ย"
เออ กูรู้มึงชื่อเจมส์ เกิดวันที่ยี่สิบเอ็ดเดือนอ้ายปีมะโรงเวลาสิบหกนาฬิกาสี่สิบสองนาที ชอบกินสเต็กเนื้อ มีงานอดิเรกคือว่ายน้ำ มีพี่น้องอย่างละคน อย่าถามทำไมผมรู้ละเอียด เรื่องแบบนี้มันเป็นความลับทางราชการไม่อาจเปิดเผยได้
ผมจ้องตาน้อง เรียกสติที่เตลิดไปแล้วของตัวเองกลับมาได้สำเร็จ
"เมื่อกี้เพื่อนพี่มันแกล้งให้พี่พูดน่ะ มันไม่ใช่เรื่องจริง"
ทั้งๆ ที่ในใจอยากตะโกนแทบตายว่าดีใจชิบหายที่น้องชอบกู แต่ทำไงได้ ณ ตรงนี้คือเวลาเที่ยงวันคือช่วงเวลาที่หมู่มวลนักศึกษามากที่สุดในรอบวัน ผมที่มียางอายที่ใบหน้าน้อยไม่อาจจะหน้าด้านป่าวประกาศได้ว่ากูอยากได้น้องมาก
แต่น้องแม่งก็ไม่ยอมปล่อยผมสักที
"แล้วพี่หน้าแดงทำไมครับ"
กูว่ากูตีหน้าขรึมแล้วนะ แม่ง
"อากาศมันร้อน"
ผมแสร้งมองรอบๆ และไปหยุดที่ไอ้หมาภัทรที่ยืนลอยหน้าลอยตาราวกับว่ามันไม่ได้สร้างระเบิดลูกใหญ่ให้ผม ผมอ้าปากด่ามันไร้เสียงแต่มันก็ยักคิ้วไหวไหล่ใส่ผมกวนๆ
"ชอบก็ชอบ จบป่ะ น้องเจมส์ อิอิ"
อิอิ พ่อง ถ้าผมพ่นไฟได้ ผมจะเผาไอ้หมาภัทรแม่งตรงนี้แหละ ไอ้เพื่อนเหี้ยยยยยยย
แม่งคำแก้ตัวว่าอากาศร้อนผมแทบเป็นหมัน เพราะหลังจากที่หมาภัทรตะโกนทุกคนก็จับจ้องมาที่ผม ผู้ซึ่งอยู่ในอ้อมกอดเดือนคณะด้วยใบหน้าแดงก่ำ
ใช่ แดงชิบหายเลยโว้ยยยยยยยยยยย
"มองทำไม! จะสอบไม่ใช่เหรอ อ่านหนังสือไปสิวะ!"
วิญญาณพี่ว้ากเข้าสิง ผมตะเบ็งเสียงดุดังลั่นจนน้องสะดุ้งเฮือกก้มอ่านหนังสือกันตามเดิมแต่ก็ไม่วายลอบมองผมอย่างอยากรู้อยากเห็น
"พี่ชอบผม พี่ก็ยอมรับสิครับ ไม่เห็นต้องตะโกนแก้เขิน เดี๋ยวก็แสบคอหรอก" น้องเจมส์ยิ้มร่าหัวเราะใส่ผม
อื้อหือ ใจสั่น ไม่ นี่ไม่ใช่พี่ม่อนผู้แข็งแกร่ง
"ก็บอกว่าเพื่อนแกล้งๆ มึงก็กลับไปนั่งอ่านหนังสือได้ละ เดี๋ยวติดเอฟขึ้นมาจะหัวเราะให้ดู" ผมตีหน้าเคร่งเครียดเหมือนตอนว้ากน้องใส่ "อีกอย่างนะ ปล่อยกูสักที!"
ถึงผมจะชอบน้องก็จริงแต่ผมก็ไม่อยากมาสกินชิพอะไรกันตรงนี้ คนเยอะจะตายชัก
น้องที่โดนผมดุไปสองรอบในหงอยลงนิดนึงยอมปล่อยผมแต่ก็ไม่วายมองผมหงอยๆ
"พี่ไม่ได้ชอบผมเหรอ"
มองตัดพ้อเหมือนผมไปเหยียบตีนหมาที่บ้าน
ผมขมวดคิ้วชั่งใจว่าควรจะพูดอะไรดีเพราะอีน้องๆ ผู้จะสอบนั้นเหมือนจะหูผึ่งกันซะเหลือเกิน ถ้าจะขยับตัวเข้ามาฟังกันขนาดนี้มึงมานอนตรงนี้เลยก็ได้นะครับ น้อง
"ไปอ่านหนังสือไป"
ผมตอบปัด ไม่ตอบคำถามน้องแล้วถลึงตามองน้องที่แอบมามองผมให้หันกลับไป
"ก็ได้ครับ" น้องผมพูดเสียงอ่อนแล้วเดินไปช้าๆ เหมือนหมดพลัง
เห้ย น้องหงอยจริงเหรอวะ
"เดี๋ยว" ผมพูดเสียงกระซิบซึ่งน้องแม่งก็หูดีได้ยิน
"ครับ?"
น้องพูดด้วยระดับเสียงเดียวกันหยุดเดินและหันมาผม
ผมเม้มปากจิ้ปากลังเลได้สักพักก่อนจะตัดสินใจเดินไปหาน้องแล้วดึงมือน้องมาเขียนอะไรบางอย่าง
ID : MON_MON
"ห้ามบอกเพื่อนนะ" ผมขู่แง่งเมื่อเห็นสีหน้าจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้มของน้อง
"ครับ" น้องรับคำขันแข็ง ดวงตาพราวระยับจนผมเขินทำอะไรไม่ถูก
"ไล่ไปอ่านหนังสือ ไม่ใช่เหรอ? ไปสิ"
ไอ้หมาภัทร เจ้าเดิม
น้องหันไปผงกให้ "ครับพี่ภัทร" แล้วหันมายิ้มให้ผม "เดี๋ยวทักไปนะครับ"
ผมพ่นลมหายใจเซ็งๆ
"เออ"
แม่งเขินว่ะ นี่กูให้ไลน์น้องเหรอเนี่ยยยยย
ผมกุมขมับในความแรดของตัวเอง นี่มันไม่ใช่ม่อน ไม่ใช่ม่อนเลยจริงๆ ฮือๆ
"ไม่ทำดา แจกลงแจกไลน์น้อง คอยดูนะสัส กูจะไปฟ้องทุกคน หึหึหึ"
ไอ้ภัทรหัวเราะชั่วร้าย
ผมหันไปยิ้มเยาะมัน
"งั้นเดี๋ยวกูจะส่งรูปหลุดมึงกับแฟนเก่าลงในกลุ่มรุ่น"
หมาภัทรทำหน้าเซ็งเป็ด
"มึงมันร้าย ไอ้แรดม่อน"
ผมหัวเราะรับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารอการแจ้งเตือน
อยากให้น้องทักมาตอนนี้เลยว่ะ
จริงๆ นะ
-------
:katai4:
-
อ๊ายยยยยยยย ฟินๆพี่ม่อนม่อน :hao7: :hao7: :hao7:
-
มีความแรดและอ่อยเบาๆ :katai2-1:
ตอนต่อไปอยู่ไหนคะ :katai5:
-
555
พี่ม่อนน่ารักกกกก
โหดกลบเกลื่อน ชอบๆ
รอๆ
-
โถๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เขินจะตายแต่ต้องทำขรึมกลบเกลื่อน :-[ :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai5: :katai5: :katai4:
รอติดตามตอนต่อไปจ้า
-
พี่ม่อนคนมีมาด น่ารักจัง รอตอนเค้ากุ๊กกิ๊กกันด้วยใจจดจ่อ รีบมาต่อนะจ๊ะ :katai2-1:
-
เด็กมันร้ายส่วนพี่เนียนสุดๆ
ไว้ค่อยสารภาพในที่ลับตาคนเนอะ
-
ฮ่าๆ น่ารัก
-
มาต่อจริงด้วย มีให้ลงให้ไลน์ มีความอ่อย :hao7:
-
ต่ออีก ต่ออีก ต่างฝ่ายต่างขายอ้อย :impress2:
-
:-[ :-[ :-[
-
มีมาต่ออีกไหมค่ะ หรือจะทำเป็นเรื่องยาวเลย :katai2-1: :katai2-1:
-
:mew3: :mew3:
อ๋อยยยยยยยย น่ารักมากกกก อยากเจอวิวแบบนี้ตอนอากาศร้อนบ้างจัง555555
-
พี่ม่อนอ่อยน้องใช่มั้ยคะ
-
น่ารักเหลือเกินค่ะะะ พี่ม่อนนนนน
อยากรู้ต่อเลย เขาจะจีบกันยังไง
ฮือออ มาต่อเถอะค่ะ พลีสสสสส
-
ตอนที่ 3
หลังจากแจกไลน์น้องไปเมื่อกี้ ผมก็กลับมาสิงสถิตที่ร้านกาแฟเจ้าประจำในมหาลัยครับ วันนี้มีเรียนแค่เช้า ผมเลยโคตรว่าง จริงๆ ก็มีสอบวันมะรืนแหละแต่ผมไม่มีอารมณ์อ่าน
ผมนั่งเท้าคางดูดนมปั่นแล้วจ้องโทรศัพท์ ทำไมน้องมันไม่ทักมาสักทีวะ นี่จะมันจะสองชั่วโมงแล้วนะ แบตโทรศัพท์หมดหรือไม่ได้จ่ายค่าเน็ต แค่แอบอาจารย์มาทักผมด้วยสติกเกอร์โง่ๆ สักอันมันไม่เสียเวลานักหรอกน่า
"ม่อนครับ"
เห้ย แม่งไม่ทักผมมาจริงๆ นะเนี่ย หรือมันตุ๋นผมวะ ถ้ามันทำนี่มันกล้ามากเพราะผมจะตามไปแหกมันเอง บังอาจมาก ไอ้เจมส์ อยู่ดีไม่ว่าดีนะมึง คิดว่ากูชอบมึงแล้วไม่กล้าทำอะไรมึงหรอ หึ มึงคิดผิดแล้ว โว้ยยยย
"ไอ้ม่อน"
ผมจะให้โอกาสมันแค่อีก 5 นาที ถ้ามันไม่ทักมาผมจะไปดักเคลียร์กับน้องมันแน่!
"ไอ้สัสหมาม่อน!!!!"
"เหี้ย!!"
ผมสะดุ้งกับเสียงตะโกนอัดหูจนเผลออุทานดังลั่นจนคนทั้งร้านหันมามอง ผมยกมือไหว้ปะหลกๆ เชิงขอโทษแล้วหันไปถลึงตาใส่ไอ้หมาภัทรที่ทำให้ผมตกอยู่ในสถานการณ์นี้
"มึงจะตะโกนทำไมวะ" ผมพูดเสียงขุ่น ยังเคืองเรื่องที่บีบให้ผมบอกชอบน้องไม่หาย แม่ง ผมกะจะมาส่องน้องเพลินๆ ให้กระชุ่มกระชวยแล้วกลับไปอ่านหนังสือที่หอ แล้วนี้อะไร ความลับกูแตกเพราะมึง ไอ้เพื่อนนรก ไอ้หมาชั่ว ถ้าผมตกผมจะสาปแช่งมัน
ไอ้ภัทรตีหน้ายักษ์ใส่ผม "กูบอกว่ากูจะกลับหอแล้ว แต่มึงไม่ได้ยินกู ไอ้-แรด-ม่อน"
นี่ก็ตอกย้ำจัง
ผมกลอกตากับฉายาใหม่สดๆ ร้อนๆ ก็มึงไม่ใช่เหรอวะ ไอ้ภัทรที่ทำให้ผมกลายเป็นคนแรดในสายน้อง ดูดิน้องคงมองว่าผมแม่งง่ายอะไรก็ได้ เลยดองไลน์ผมเนี่ย
"เออ จะไปไหนก็ไป กูจะอยู่นี่" ผมโบกมือไล่มันชิ่วๆ
หมาภัทรทำหน้าเซ็งเพราะปกติผมกับมันตัวติดกันยังกับตังเม ยกเว้นตอนผมแอบย่องมาส่องน้อง คือบางทีผมก็ทุเรศตัวเองนะ เป็นถึงพี่ปีสี่จะมาเดินเนียนคนเดียวส่องน้องที่โดนรับน้องอยู่ก็ยังไงอยู่ คือมันไม่เนียนอ่ะ คนแม่งฉลาดเกิน ผมเลยต้องมั่วไปมั้งว่าเดินมาซื้อชานม ลูกชิ้น นู่นนี่นั่น เท่าที่จะคิดออกเวลาที่โดนน้องทัก
ถามว่าเนียนไหม ไม่รู้ดิ แต่มันก็เชื่อกันนะเพราะผมตีหน้ายักษ์ใส่และตอบเสียงหงุดหงิด เอาจริงๆ ไม่ใช่ไร ผมร้อนเฉยๆ
"เห็นผัวดีกว่าเพื่อนเหรอวะ"
ผมยักไหล่ "เออ ดีกว่ามึงแน่ๆ "
"จำไว้สัส จำไว้ กูจะไปฟ้องเดียร์" มันชี้หน้าขู่ผมไม่จริงจังนักแล้วหัวเราะ "กูไปอ่านหนังสือละ มึงเองก็ระวังตัวไว้เหอะ มัวแต่ส่องน้องจนสอบตก กูจะขำให้ดู"
"ไม่มีทาง" ผมแสยะยิ้มใส่มัน อย่างน้อยคนแรดๆ อย่างผมก็พอมีดีอยู่บ้าง ผมค่อนข้างชอบเรื่องที่เรียนเลยพอเข้าใจเรื่องที่เรียนอยู่และเป็นคนติวให้เพื่อนอยู่บ่อยๆ พรุ่งนี้ก็มีติวกันตอนเที่ยงที่ห้องผมโดยมีผมเป็นหัวหน้าทีมกับเพื่อนอีกคน
"จ้าาาาาา" มันทำหน้าเอือมใส่ผมแล้วเดินออกจากร้าน
อะไรวะ อย่างน้อยผมก็บริหารเวลาเป็นนะ
ผมบ่นเรื่อยเปื่อยแล้วกลับมาที่มาจ้องหน้าจอโทรศัพท์ที่แอพพลิเคชั่นไลน์ที่นิ่งสนิทแจ้งเตือนขึ้นเท่าเดิมไม่มีอะไรใหม่ๆ นอกจากไลน์รุ่นที่ไม่รู้จะคุยอะไรกันเยอะแยะกับไลน์กลุ่มผมที่กำลังเมาท์เรื่องน้องรหัสที่เพิ่งเลิกกับแฟนอย่างเมามัน
ผมกลับเข้าไปเล่นในเฟสแต่พอเข้าไปเท่านั้นแหละแทบจะอุทานเหี้ยออกมาอีกรอบ
ใครถ่ายรูปกู!!!!!!!
เหี้ยยยยยยยย
ผมหน้าแดงก่ำเพราะมีมือดีแอบถ่ายรูปตอนน้องกอดผมแล้วไปลงเพจคิวท์บอยของมหาลัยที่แอดมินเป็นใครสักคนที่น่าจะใกล้ตัวผมเพราะชอบมีรูปผมไปลงบ่อยๆ พร้อมแคปชั่นบ้าบอคอแตก
และนี่แม่งก็คงจะเป็นแคปชั่นที่เหี้ยที่สุดในชีวิตที่ผมเคยได้รับ
CUTE BOY ZZZ
45 นาที
[ รูปม่อนโดนกอดแบบซูมหน้าม่อนชัดๆ จนเห็นว่าหน้าแดงมาก ]
วันนี้ได้กอดเดือนมหาลัยแหละ เขินจุง อิอิ
//แอดคนเดิม เพิ่มเติมคือมีคนส่งมา
1115 ถูกใจ ความคิดเห็น 121 รายการ แชร์ 71 ครั้ง
เห็นรูปผมว่าผมหงุดหงิดแล้วนะยิ่งเห็นแคปชั่นยิ่งแทบกรี๊ด ไอ้เหี้ย ชีวิตกู โอมายก็อด เพราะเมื่อกี้มัวแต่ไปซ่องสุมกำลังที่เกมกับไลน์ ผมเลยพลาดโอกาสครั้งยิ่งใหญ่ในการกอบกู้สถานการณ์ตัวเองซึ่งตอนนี้คงทำอะไรไม่ได้แล้วนอกจากปลงตัวใหญ่ๆ
ดีครับดี อยากอยู่แบบหลบๆ ซ่อนๆ นี่ล่อเอาสปอต์ไลท์ส่อง แม่ง ชีวิตส่องเดือนผมพังยับแล้ว โอ้ย ต่อไปผมคงส่องได้แต่ในเฟสและมองไกลๆ อ่ะ แม่งงงง ไอ้ภัทรมึงนะมึง
ผมวางคางบนโต๊ะกดอ่านคอมเมนต์ด้วยจิตใจที่หม่นหมอง
คือเข้าใจรมณ์ผมป่ะ? ผมชอบน้องนะ แต่อยากชอบแบบเงียบๆ อ่ะ ไม่อยากเปิดตัวเป็นจุดเด่นที่สนใจ
ครืด
ยังไม่ทันอ่านก็ถูกแท็ก ผมกดแจ้งเตือนนั้นแล้วไหลตัวไปบนโต๊ะมากกว่าเดิม
นาเดียร์เองจย้า
อื้อหือ MON MON ที่มึงอาสาไปซื้อของให้บ่อยๆ เพราะไปส่องน้องเหรอวะ?
100 ถูกใจ
แม่ง แท็กมาที่เดิม อื้อหือ ร้อยถูกใจ มึงจะแฉความแรดของกูเหรอเพื่อน ฮึก ไอ้ภัทรมึงไม่ต้องฟ้องหรอก ทุกคนเขารู้กันหมดแล้วว่ากูเป็นคนยังไง ฮือๆๆๆ ไอ้แรดม่อนเอ้ย
ผมไม่ตอบเมนต์เดียร์เพื่อไม่ให้เข้าตัวแล้วข้ามไปอ่านคอมเมนต์คนอื่นต่อ อยากรู้เหมือนกันว่าทุกคนจะคิดยังไงกับพี่ม่อนพี่ว้ากสุดโหดที่กลายร่างเป็นแรดตัวโตๆ ไปแล้ว
ไม่นะอาจารย์ หนูไม่เอาเอฟ
กรี๊ด อันนี้เห็นกับตาเลย พี่ม่อนน่ารักมากกก ขนาดตะโกนด่ายังน่ารัก (แต่แสบหูมากหูจะแตก ถ้าพี่ม่อนอ่านคอมเมนต์นี้ หนูขอให้พี่ช่วยลดเสียงหน่อยนะคะ ทุกคนเจ็บหูมากพอพี่ว้ากเสร็จ)
51 ถูกใจ
อืมม อ่านคอมเมนต์แรกจบก็รู้สึกอืมมาก ไม่รู้จะว่าไง
วิมล วิมลมาแล้วนั่น
พี่ม่อนนนน พี่แย่งแฟนหนู แงงงงงง
PANA TIPATA
พี่ม่อนน่ารักกก อยากกอดด
ผมอ่านอีกสองสามคอมเมนต์ก็ปิดเพราะมันก็เชิงว่าน่ารักๆ ไม่ก็แบบตกใจว่าผมเป็นเกย์เหรอวะ แท็กคนนู้นคนนี้มาดูซึ่งมันทำให้ผมรำคาญมาก คือผมมันจะเป็นอะไรมันก็เรื่องของผมป่ะวะ แต่ด้วยความเป็นพี่ปีสูงแล้วยังเป็นพี่ว้ากด้วย คงไม่มีใครกล้ามาแขวะผมให้รำคาญหรอก
ครืด
นาเดียร์ เองจย้า : ม่อน
แหม เพื่อนกลุ่มผมแม่งก็อยากรู้กันจัง ส่งเดียร์ที่สนิทกับผมที่สุดมาถามเลยทีเดียว ถึงมันจะเป็นผู้หญิงก็เถอะแต่เชื่อเหอะ ผมสนิทมันมากกว่าภัทรด้วยซ้ำ
ด้วยสภาวะจำยอมและว่างเกิน ผมเลยตอบแชทมัน
MON MON : ไร
นาเดียร์ เองจย้า : มึงกับน้องเจมส์นี่ยังไงวะ ทำไมกูไม่รู้เรื่องนี้!
นาเดียร์ เองจย้า : //สติกเกอร์โกรธ
ผมหน้าตูม แม่งชีวิตกู..
MON MON : ความลับกูไหมล่ะ แต่ตอนนี้มันแตกแล้ว กูชอบน้องโอเคนะ? แต่กูไม่รู้ว่าน้องชอบกูไหม
นาเดียร์ เองจย้า : กรี๊ด นังม่อน มึงแย่งผัวกูอ่ะ ฮือ มึงจะเอาอาหารตากูไปแดกคนเดียวไม่ได้นะ น้องเขาหล่อวัวตายความล้มมาก มึงเอาไปกูจะเหลืออะไรให้ดู นังม่อนนนนนน
ผมหลุดขำ คุยกับเดียร์ทีไรผมเส้นตื้นทุกที
MON MON : ได้ข่าวว่ามึงมีแฟนแล้วนะ
แกร๊ง
ผมสะดุ้งเฮือกกับเสียงวางจานเค้กตรงหน้าตัวเองซึ่งพอเห็นเค้กช็อกโกแลตบนจานอันเป็นที่โปรดปรานที่สุดของผม ผมก็กลืนน้ำลายเอือก พยายามยับยั้งชั่งใจไม่ให้กินมันเพราะมันไม่ใช่ของผม
แต่แม่งน่ากินว่ะ ใช้สิทธิ์พี่ใหญ่กินได้ไหม
"นั่งด้วยได้ไหมครับ?"
ผมขมวดคิ้วเพราะที่ว่างในร้านนี่เหลืออีกเยอะ หรือคนที่จะมานั่งกับผมมันขาดความอบอุ่นวะ? ผมเงยหน้ามองหน้าคนที่อาจหาญทิ้งตัวนั่งตรงข้ามแล้วโดยที่ไม่ได้รับคำอนุญาตจากผมสักคำ
เหี้ย!!!
ผมอ้าปากค้าง น้องเจมส์เว้ย น้องเจมส์ตัวเป็นๆ แบบมีลมหายใจเข้าออกกำลังนั่งตรงข้ามกับผมครับ คำด่าที่เตรียมจะด่าหายวับไปในอากาศ ผมนั่งอ้ำๆ อึ้งๆ อยู่อย่างงั้นแล้วก้มมองเค้กบนโต๊ะแทน
เห็นหน้าน้องแล้วนึกถึงเหตุการณ์เมื่อกี้
เขินว่ะ ผมทำอะไรก็ไม่รู้ แม่งไม่ใช่ตัวผมเลยว่ะ โอยยย ไอ้ม่อนมึงจะไปให้ไลน์น้องเขาทำไมมม แรดสัส
"ของโปรดพี่ม่อนไม่ใช่เหรอครับ? ผมเลี้ยง"
เชี่ย น้องมันเปย์ผมอ่ะ ดูมันยื่นช้อนมาให้ผม ซื้อของโปรดให้ผม นี่คนนะไม่ใช่หมาถึงจะล่อด้วยอาหารแต่ช่างเถอะ มันได้ผลว่ะ ผมชอบกินเค้กร้านนี้มากกกก แต่เนื่องจากอาการลงพุงช่วงนี้เลยต้องห่างเหินจากน้องเค้กช็อกไปสักพัก
"ขอบใจ" ผมตอบสั้นๆ พยายามตีหน้านิ่ง ไม่เคยได้ยินหรอ เราโตกว่าเราต้องเป็นฝ่ายควบคุมน้องสิ เห็นไหมน้องนั่งเจี๋ยมเจี๊ยมเลยแถมยังมองผมเหมือนงงๆ ด้วย
งงดิ เออกูก็งงตัวเองเหมือนกันว่าจะเก๊กทำไม แต่มันทำใจไม่ได้อ่ะ ผมเขินน้องว่ะ จะให้หน้าแดงก้มหน้างุดๆ มุดโต๊ะก็คงไม่ใช่เรื่อง ฉะนั้นกูจะเก๊กขรึม หึ เอาให้น้องรู้เลยว่าผมไม่ได้แรดอย่างที่คิด
"พี่ม่อนมานั่งทำอะไรเหรอครับ? ผมว่าผมรู้นะว่าวันนี้มีเรียนแค่คาบเช้า"
เห้ย มันรู้ได้ไงวะ แต่อย่าแต่มันเลย ผมก็รู้ว่ามันเลิกประมาณนี้
"ก็อย่างที่เห็น"
ผมตอบแล้วตักเค้กกิน อื้อหือ ทำไมอร่อยขนาดนี้วะ กินไปแล้วผมขาดสติตักกินจ้วงๆ ต่ออย่างเมามัน ผมจะไม่แปลกใจเลยว่าทำไมน้ำหนักผมมันขึ้นไว้นัก
เพราะไอ้เค้กนี่ไงเล่าาา คิดดูน้องสายเปย์ เกิดมันซื้อมาเลี้ยงผมทุกวันผมไม่กลายเป็นหมูในมหาลัยเลยเหรอวะ
"พอดีแบตผมหมดพอดี ขอโทษนะครับที่ไม่ได้ตอบพี่"
"วันหลังก็หัดพกพาวเวอร์แบงค์บ้าง" ผมเอ็ดน้องเสียงดุพร้อมวางช้อนเพราะน้องเค้กอยู่ในท้องผมหมดแล้ว
เพื่อนมึงไม่มีเหรอ เพราะมันทำให้ผมมานั่งเคร่งเครียดตั้งนาน!
"ทำไมไม่เห็นน่ารักเหมือนเมื่อกี้เลยครับ"
น้องมองผมหงอยๆ แต่ไอ้ที่พูดแม่งโคตรลามปาม
"มึงว่าไงนะ?"
ผมอาจจะฟังผิด น้องมันคงไม่กล้าพูดอะไรแบบนี้หรอก น่ารักห่าไร ผมก็ตัวพอๆ กับมันนั่นแหละ แค่ไร้กล้ามเพราะผมรักการอยู่เฉยๆ มากกว่าการออกไปเตะบอลกับเพื่อน ก็มันร้อนอ่ะ ผมยิ่งเป็นคนร้อนง่ายอยู่
"ทำไมไม่น่ารักเหมือนเมื่อกี้เลยครับ ตอนนี้ดุมากเลย ผมไปทำอะไรให้พี่โกรธรึเปล่าครับ?"
ไม่ว่าเปล่าน้องแม่งเท้าแขนใส่โต๊ะแล้วโน้มตัวหาผมจนผมผงะถอยหลังชิดพนักพิงเก้าอี้อย่างตื่นตระหนก พอเห็นว่าผมหนีน้องก็ทำหน้าหงอยกว่าเดิมอีกสิบเท่าแต่ก็ยอมกลับไปนั่งดีๆ
ไอ้ห่าลาก มึงไปเรียนคอร์สหน้าหงอยมาจากหมารึไง ทำไมมันดูน่าสงสารจังวะ ทำหน้าเหมือนผมเป็นเจ้านายที่เหี้ยมาก ไม่ให้มันกินอาหารเดินเล่นถูกขังในกรง ไม่น่าเชื่อว่าสายตาคนมันทำให้ผมรู้สึกและจินตนาการเรื่องปัญญาอ่อนได้มากขนาดนี้
"ไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้นแหละ" ผมตอบปัดเหมือนเดิมแล้วยิงคำถามกลับ "แล้วน้องอ่ะ มาทำอะไรที่นี่"
ผมอยากถามนะว่าน้องชอบผมจริงรึเปล่า แต่มันถามไม่ออก คำถามจุกอยู่ที่ลำคอและมันก็อยู่อย่างนั้นไม่ไปไหนสักที ผมสงสัยและหวังหลายอย่างนะ แต่ใจนึงมันก็กลัวผิดหวังอ่ะ น้องกอดผมเฉยๆ ไม่ได้แต่งงานกับผมสักหน่อย จะไปเชื่อได้ไงวะว่าชอบผมจริง อาจจะโดนเพื่อนแกล้งมาก็ได้ คือไอ้ข้องมันก็ข้องนะ แต่จะให้ถามตรงๆ มันก็กระดากปากอ่ะ
ผมกอดอกจ้องหน้าน้องรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ
น้องยิ้มนิดๆ
"มาหาพี่ม่อนไงครับ นั่งรอผมไม่ใช่เหรอ"
ผมแยกเขี้ยวใส่น้อง มึงรู้ได้ไงวะ แม่งงง กูไม่ได้แรด ไอ้น้องเหี้ย โอ๊ยย ชีวิตส่องเดือนผมย่อยยับละ ได้ชีวิตใหม่คือดูเดือนในระยะประชิดแทน ไม่รู้จะควรดีใจไหมแต่ผมว่ามันไม่เร้าใจอ่ะ ตอนส่องมันสนุกกว่า ลุ้นดีว่าพวกน้องจะรู้ตัวไหมน้าา ว่ามีพี่คนนึงแอบส่อง พอทุกอย่างพลิกผันเล่นเอาผมปรับตัวไม่ทัน
"ผมมากินนมปั่นเฉยๆ คุณก็รู้ว่าที่นี่นมปั่นอร่อยสุด"
พูดไปเรื่อยเพราะผมเป็นคนจัดอันดับเอง
เพื่อเป็นการยืนยันความอร่อยผมเลยโชว์ดูดนมปั่นหมดแก้วในอึกเดียวและสั่งพี่เจ้าของร้านเพิ่มมาสองแก้ว แก้วนึงให้มันและแน่นอนว่าอีกแก้วนึงเป็นของผม เรื่องอะไรผมจะเลี้ยงมันตั้งสองแก้วล่ะ แหม เรื่องเงินไม่เคยเข้าใครออกใครหรอก
แปลก พอผมหันกลับมามองน้อง น้องแม่งมองผมและกำมือแน่นเหมือนกลั้นอารมณ์อะไรบางอย่าง
"เป็นอะไรของมึงวะ"
ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเดี๋ยวสุภาพเดี๋ยวหยาบคาย แต่เห็นท่าขยำอากาศของน้องแล้วขนลุกซู่ นี่มึงเป็นโรคจิตหรือมึงคิดในใจว่าจะอัดกูให้เป็นผุยผง ไอ้น้องชั่ว
น้องมองผมหน้ายุ่งๆ เหมือนเครียดมาก "ผมเห็นพี่แล้วผมอยากขยำว่ะ หมั่นเขี้ยว"
"ก็เหี้ยละ"
ผมไม่ใช่ของเล่นหมานะเว้ย ถึงมากัดมาขยำได้
"จริงๆ นะครับ" น้องจ้องผมตาพราว "เห็นพี่ทีไร ผมหมั่นเขี้ยวทุกที"
"ประสาท"
น้องเจมส์ครับ ไปตึกสัตว์แพทย์เลยครับ อาการหนักละ
"สรุปพี่ชอบผมจริงไหมเนี่ย ด่าผมอย่างเดียวเลย"
ผมหน้าตูมรอบสอง ห่านจิก หน้าแดงขนาดนั้นเกลียดมึงมั้ง
"เรื่องของกู"
เคนะ น้องรัก พอแค่นี้นะ พอเถอะ
"พี่หน้าแดง ผมรู้ พี่ชอบผม ผมเห็นพี่มาส่องบ่อย"
"ส่องห่าไร ไม่เคยส่อง" ผมเริ่มหงุดหงิด ทำไมมึงรู้ทุกเรื่องวะ มึงเป็นพยาธิในท้องกูเหรอ
น้องยิ้มกริ่มมองผมซึ่งทำให้น้องน่ากลัวมากกว่าหล่อ มึงทำหน้างี้บ่อยๆ นะ น้อง กูเริ่มไม่ชอบมึงละ กลัวแทน
"มาทุกวันที่ว่างนี่ก็น่าจะเหนื่อยนะครับ ทั้งเรียนทั้งส่องเดือนไหนจะต้องหลบเพื่อนหลบน้องอีก"
ผมกำลังจะด่ากลับ นมปั่นก็มาเสิร์ฟซะก่อนผมเลยยัดมันใส่ปากให้อารมณ์เย็นลงแล้วค่อยพูด
"กูเดินเล่นกำลังกาย รู้จักไหม? จ็อกกิ้งอ่ะ"
แถจนสีข้างผมแม่งขาดไปครึ่งท่อนละ โอยยย จะให้ยอมรับเลยมันขัดใจผมว่ะ ผมแรดก็จริงแต่มันต้องแรดแบบมีระดับดิวะ ทิฐิมันค้ำคอ
น้องหัวเราะจนตัวโยนมองผมแล้วยิ้มกว้างจนเห็นลักยิ้ม
เหี้ยยยย น้องมันใช้ท่าไม้ตายใส่ผม
ยิ้มหนึ่งทีใจสั่นทั้งบาง
เป็นชื่อท่าที่เหี้ยมากแต่ผมตั้งไว้เรียกเองเลยช่างแม่ง
"ผมชอบพี่" น้องยังยิ้มแล้วมองผม "พี่ก็ชอบผม ยอมรับเหอะ ผมรู้จักพี่ดีกว่าตัวพี่เองอีก"
"…"
เหี้ยภัทร มึงทำกูแพ้เด็ก ฮือๆๆ ทำไมวะ ทำไมกูต้องตกอยู่ในสถานการณ์เป็นรองขนาดนี้ กูเป็นพี่นะเว้ยแต่ทำกูต้องเขินน้องจนพูดอะไรไม่ออกด้วยวะ ไอ้ภัทรรร มึงงง
"ว่าไงครับ?" น้องถามแล้วหยิบแก้วผมไปกินเสมือนแก้วตัวเอง ทั้งๆ น้องมันยังไม่ได้กินนมอีกแก้วด้วยซ้ำ
ผมอ้ำๆ อึ้งๆ พูดอะไรไม่ออก
"ถ้าพี่ไม่ตอบ" น้องมองตาผมนิ่งจนผมเห็นความเจ้าเล่ห์ในนั้น "ผมจะถือว่าพี่ชอบผม"
"…"
เอาตรงๆ นะ
ผมอยากเป็นลมแม่งตอนนี้เลยว่ะ
วันนี้มันอะไรกันวะเนี่ย!!!
----------------
มาต่อแบบงงๆ :mew3:
-
อิเจมส์มันร้าย..ยยยยยยยยยยยยยยยย :interest:
-
เราก็จะเป็นลมมมมม น้องรุกแรงมากกก กระทันหันนนน :hao7:
-
น้องเจมส์รุกแรงมากเลยค่าา
พี่ม่อนปากเก่งไม่ไหวละ :katai2-1: :katai2-1:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
555+ น้องสายรุก พี่สายอ่อย เหมาะกันที่สุดแล้ว ม่อนอย่าปากแข็ง
-
ยอมรับไปเลยคร้า จะเก๊กทำไม 5555
เขิลล แบ้วเกรี้ยวกราดหรอ 555
-
:hao6: :hao6: :hao6:
จับกอด จับถอด จับกด
:heaven :heaven :heaven
-
ทำไมน้องเจมส์ร้าย พี่ม่อนจะรอด(ได้อีกนาน)ไหม? :laugh:
-
โอ๊ย น้องมันรุกแรงอ่ะ :-[ ไม่ใช่แค่พี่ที่เขินจนหน้าแดง คนอ่านก็เขินจนจิกหมอนจะขาดอยู่แล้ว :o8: :o8: :-[ :-[
ทำไมในชีวิตจริงไม่มีแบบนี้ มีแต่ส่องแล้วก็กลายเป็นนกโผบินไป :hao5: :hao5:
น้องรุกมาขนาดนี้แล้วพี่ก็เลิกปากแข็งนะคะคนอ่านรอฉากหวานแหววน้ำตาลหกอยู่ :laugh:
ขอบคุณค่ะ :pig4: :pig4: :pig4:
PersephoNE.
-
น่าร้ากกกกกก ถ้น้องจะรุกพี่ม่อนแรงขนาดนี้ งุ้ยยยย
-
:mew1: :ruready :hao7:
-
:o8: :-[ :impress2:
ออกตัวแรงนะนุ้งเจมส์
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
เมื่อไรจะมาต่อ ค้าง อะ ค้าง รู้จักมะ
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ตอนที่ 4
"เออ! ชอบจบป่ะ" ผมแยกเขี้ยวขู่พูด
นี่กูสารภาพรักหรือกูจะกัดน้องกันแน่วะ เริ่มไม่แน่ใจ แต่น้องมันกวนตีนผมอ่ะ ถ้าคุณเห็นหน้าน้องตอนนี้ คุณจะเข้าใจผม มันมองบนแล้วยิ้มมุมปากเหมือนบอกว่ากูรู้นะมึงคิดอะไรอยู่ เออถ้ารู้ดีมากก็ไม่ต้องถาม มึงรู้อยู่แล้วนี่ว่ากูคิดอะไร
"...อะไรนะครับ" น้องกระพริบตาปริบทำหน้าเหรอหรา "ผมฟังไม่ทัน"
อื้อหือ ดูก็รู้ว่าตอแหล
ผมหน้ามุ่ย
ได้ น้องเจมส์ ได้ มึงเล่นผิดคนแล้ว!!!
"กูเกลียดมึง"
ผมแสยะยิ้มแบบที่คิดว่าน่ากลัวที่สุด แบบที่ใช้ข่มขู่น้องให้หงอยไปอีกสิบชาติ เชื่อเหอะ ผมเคยทำหน้านี้มาแล้ว พวกหน้าทำหน้าเหมือนจะร้องไห้กันหมดเลย
"อุ้บ ฮ่าๆๆ"
"…"
ขำไรวะ
"ขำไร" ผมเริ่มเดือดจริงๆ ละ คนกำลังโกรธมาขำอีก
"ก็พี่ทำหน้าตลก" น้องพยายามพูดทั้งๆ ที่ยังหัวเราะไม่หยุด "คิดว่าน่ากลัวมากเหรอครับ แค่ขมวดคิ้วหน้าบึ้งเนี่ย มาๆ เดี๋ยวผมสั่งเค้กให้กินชิ้นไหมครับ จะได้อารมณ์ดี"
คิดว่าจะได้ผลเหรอ คนอย่างม่อนซื้อไม่ได้ด้วยเงินเว้ย
"เอาสองชิ้นนะ ชิ้นนึงกลับบ้าน"
แต่เค้กมันอร่อยจริงๆ นะ ละเว้นไว้สักอย่างละกัน
"ครับ เอาชีสเค้กด้วยไหม"
"ไม่เอาอ่ะ แค่นี้พอละ เดี๋ยวจะตันไปมากกว่านี้"
"งั้นก็มาหาผมบ่อยๆ สิจะได้ ผอม"
เดี๋ยวผมว่าเริ่มผิดประเด็นละ
"อย่านอกเรื่องได้ไหม"
"ก็พี่อารมณ์ไม่ดี" น้องทำหน้าซึมอย่างที่ผมต้องการแต่มึงทำช้าไปโว้ย แน่นอนรอบนี้ไม่มีผลอะไรเพราะผมมีภูมิต้านทานแล้ว จะทำหน้าเศร้าโลกถล่ม ยิ้มทีใจสั่นทั้งบาง ก็ไม่ได้ผลหรอก หึๆๆ นี่ใคร ม่อนนะครับ น้องอ่ะ ก็แค่ลูกเจี๊ยบในกำมือผม จะบีบก็ตายจะคลายก็รอด
"ก็เพราะมึงนั่นแหละ กวน"
"ก็พี่น่าแกล้ง"
"แต่กูเป็นพี่นะ แกล้งไม่ได้เว้ย กูแกล้งได้คนเดียว เคยได้ยินไหม มาก่อนเป็นพี่มาทีหลังเป็นน้องมาพร้อมกันเพื่อนน่ะ"
ดูยิ่งพูดยิ่งทำหน้าเศร้า หึ ให้มันรู้ซะบ้างว่าไผเป็นไผ
"แล้วถ้าแฟนล่ะครับ ต้องเป็นตอนไหน"
"…"
แพ้ย่อยยับ แพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่ม คือถ้าหมาภัทรรู้ว่าผมเขินจนหูเหอแดงหมดนี่น่าอับอายมาก เขินน้องว่ะ ผมไม่อยากคุยกับน้องแล้วอ่ะ คุยแล้วก็แพ้ โดนต้อน ไม่ชอบเลยอ่ะ ทำไมลูกเจี๊ยบน่ารักๆ มันแปลงร่างเป็นหมาได้วะ ต้อนเอาๆ จนกูเป็นแกะ เลย สัส
"ก็คุยๆ ดูก่อน"
แหม ตอบแบบนางเอก ไอ้แรดม่อน คือผมตอนนี้อ่ะ ตอบน้องแบบขรึมได้ก็บุญละ ฮือ เอาจริงๆ นะ เห็นหน้าน้องผมก็เขินละอ่ะ เข้าใจอารมณ์ป่ะ ปกติส่องแบบในระยะหนึ่งพันเมตร ไกลมาก จนอยากเอากล้องส่องทางไกลมาส่อง ตอนนี้เหรอ ฟูลเฮดดี สี่ดีเลยครับ ดีไม่ดี มันจะมีแบบระบบสัมผัสด้วย
ว่าแต่ มึงจะยื่นหน้าเข้ามาทำไม้!!
โป๊ก!
ผมเอาชีทเรียนที่เอามาอ่านแต่ไม่อ่านตบหัวน้อง
โอเค ผมรู้ว่าเดี๋ยวนี้เขารณรงค์ไม่ให้ใช้ความรุนแรงในครอบครัว แต่น้องยังไม่นับเป็นครอบครัวผม แปลว่าใช้ได้
"โอ๊ยย"
น้องยกมือกุมหัวเหมือนเจ็บมาก ทั้งๆ ที่ผมใช้แรงเท่าตบยุงให้ตาย
"อย่าเวอร์" ผมเอ็ด
"ใจร้าย"
"เพิ่งรู้เหรอ" ผมยืดอกรับอย่างภาคภูมิ
"รู้นานล่ะครับ" น้องหัวเราะ "ก็คนน่ารักมักใจร้าย ไม่เคยได้ยินเหรอครับ?" ไม่ว่าเปล่ามองผมตาพราวระยับ
เด็กมันยอกย้อนว่ะ ไม่ได้ๆ เรื่องแบบนี้ผมยอมไม่ได้ แต่ยังไม่ทันอ้าปาก น้องก็ไล่ต้อนผมต่อ
"แล้วพี่จะมาส่องผมอีกไหมครับ พรุ่งนี้หลังสอบเสร็จ"
"ไม่"
ถ้าเป็นเมื่อก่อน ผมต้องหาทางเจียดเวลาสักนิดมาส่องแน่ๆ
"แล้วถ้าผมนัดกินข้าวพรุ่งนี้ พี่จะไปไหมครับ"
"พรุ่งนี้ไม่ว่าง"
อันนี้เรื่องจริง อย่าลืมโปรเจ็คติวสิครับ เสียดายอยู่แต่ก็เบี้ยวไม่ได้ ขืนเบี้ยว ไอ้หมาภัทรจะทำให้ผมเป็นมากกว่าแรดแน่นอน
"แต่มะรืนว่าง"
เป็นแรดก็เอาวะ กินข้าวกับน้องเชียวนะ รู้ไหม เมื่อก่อนจะส่องน้องตอนเที่ยงนี่ยังกับนรก น้องชอบนั่งโต๊ะกลางๆ แล้วโต๊ะที่ชอบว่างคือริมสุด ผมนั่งทีนี่ต้องใช้งัดทุกความสามารถในการส่องออกมา คือต้องพยายามหาจังหวะในการมองไม่พอ ยังต้องหาช่องมองอีก คือคนในคณะวิศวะนี่เยอะมากๆๆ พอจะเห็นหัวน้องทีก็ชอบมีคนเดินตัด ไหนจะพวกเพื่อนไม่ก็น้องชอบมาทักผมว่ามานั่งทำไรคนเดียว วันนี้ไม่มีเรียนบ่ายไม่ใช่เหรอ พี่ผมขอนั่งด้วยดิ
อุปสรรคเยอะยังกับน้องแม่งเป็นลูกประธานธิบดีแล้วผมเป็นสายลับที่ตั้งใจจะฆ่าปาดคอ
"ที่ไหนดีครับ"
"ในคณะนี่แหละ มีสอบ ขี้เกียจไปไกล"
"ตกลงนะครับ"
"อือ" ผมพยักหน้าแกนๆ แล้วก้มมองเวลาในโทรศัพท์แล้วสะดุ้งเฮือกกับข้อความที่ยังไม่ได้อ่าน
นาเดียร์เองจย้า : ไอ้ม่อน
นาเดียร์เองจย้า : มึงอย่าลืมนัดกูนะ อีกครึ่งชั่วโมงเจอกันที่หอมึง
นาเดียร์เองจย้า : กูว่ามึงลืมแน่นอนเพราะมีสายส่งรูปมึงมาให้กูดู
นาเดียร์เองจย้า : //แนบรูป (ตอนม่อนกำลังกินเค้กแล้วน้องเท้าคางมองยิ้มๆ)
นาเดียร์เองจย้า : ถ้ามึงช้า รูปนี้หลุดแน่
"ไปก่อนนะ! นัดเพื่อนไว้" ผมรีบกอบโกยของที่ขนมานั่งรอน้องบนโต๊ะอย่างลนลาน แย่แล้วๆ ผมลืมไปเลยว่าไอ้เดียร์ให้ผมไปเลือกของขวัญแฟนมันเป็นเพื่อน มันนัดตอนสี่โมง นี่สามโมงห้าสิบ แปลว่าผมมีเวลาสิบนาทีในการบินกลับหอ!
"แล้วเค้กจะเอาไหมครับ"
"ไม่เอาๆ ไว้วันหลังค่อยกิน เห็นตะกละขนาดนั้นเลยรึไง"
ผมพ่นลมหายใจเซ็งๆ วางแบงค์ร้อยให้น้องไว้จ่ายตังค์ค่านมปั่น "ไม่ต้องทอนนะ เอาไปซื้อขนมหรือทำอะไรก็ทำ"
"ผมไปให้ที่ห้องพี่ก็ได้นะ ถ้าพี่อยากกินจริงๆ"
เดี๋ยว
ผมชะงักขาที่กำลังจะก้าวฉับๆ ออกไปนอกร้าน
"ว่าไงครับ"
"ไม่เอา! แต่ประเด็นสำคัญคือมึงรู้ห้องกูได้ไงต่างหาก" ผมมองน้องอย่างคาดโทษ คือผมหอนอกไง ถึงจะไม่ไกลจากที่นี่เท่าไหร่ก็เถอะ แต่มันก็คงไม่ใช่อะไรที่หาง่ายๆ เหมือนเซเว่นนะ
"..ก็รู้แล้วกันครับ"
น้องยิ้มมีเลศนัย "ถ้าอยากรู้มากกว่านั้นก็มาหาผมที่ห้องก็ได้ครับคืนนี้ เดี๋ยวผมบอกทุกอย่างเลย"
ทำไมผมเหมือนเห็นออร่าสีดำรอบตัวน้องอ่ะ เริ่มน่ากลัวละนะ ฮือ
"ทำไมกูต้องอยากรู้ด้วย ไปละๆ"
ผมส่ายหัวหน่ายๆ แล้วออกแรงวิ่ง ถึงจะเสียดายนิดหน่อยที่ไม่ได้อยู่กับน้องก็เถอะ แต่เพื่อนต้องสำคัญกว่าน้องอยู่แล้วเนอะ!
"จ้าว มึงมานั่งทำไรตรงนี้วะ"
อื้อหือ เพิ่งหย่อนตูดไม่ถึงห้านาทีโดนทักเลยครับ
"นั่งในโรงอาหารนี่ซักผ้ามั้งสัส"
"เอ้า ถามดีๆ ป่ะวะ ก็ปกติมึงต้องมานั่งกินข้าวกับเดอะแก๊งค์ของมึงนี่หว่า หรือไม่มึงไม่มีเพื่อนนั่ง มานั่งกับกูได้นะ" เพื่อนร่วมคณะผมเอ่ยชวนอย่างมีน้ำใจ ถ้าเป็นปกติผมจะขอบคุณมาก
"ไม่เป็นไรเว้ย"
แต่ตอนนี้ไม่โว้ย จะให้บอกนั่งรอน้องก็น่าเกลียด แต่ดูเหมือนมันจะฟังภาษามนุษย์ไม่รู้เรื่องครับ โอ๊ยยยยย
"เฮ้ย! นั่งโต๊ะนี้ๆ ไอ้จ้าวแม่งโดนเพื่อนทิ้งว่ะ"
เรียกมาทั้งคณะเลยครับ ครบองค์ประชุม มีตั้งแต่เฮดว้ากยันฝ่ายสันทนาการ คือจะมาใส่ใจอะไรผมวันนี้วะ ไม่เข้าใจ กูนั่งคนเดียวด้ายย แดกหมูกระทะ ดูหนังคนเดียว กูก็ทำได้คร้าบบบ
"โหย น่าสงสารว่ะ มาๆ เดวพี่นั่งเป็นเพื่อนน้องม่อนเอง"
ว่าแล้วเฮดว้ากหน้าโหดและเถื่อนก็นั่งแหมะข้างผมครับ ตามด้วยคนอื่นๆ นั่งเต็มเก้าอี้ไปหมดจนไม่เหลือที่ว่างสำหรับน้อง!!!
แม่ง ทำไมแค่กินข้าวกับน้องก่อนไปสอบนี่มันทำยากนักนะ ม่อนไม่เข้าใจ ฮึก มึงมากันขนาดนี้รวมรุ่นตรงนี้เลยไหม
ระหว่างที่ผมกำลังนั่งน้ำตาตกในและนึกเสียใจที่ไม่นัดข้างนอกแทน น้องก็โผล่มาครับ คนอื่นๆ ยังไม่เห็นน้องเพราะคนเยอะมากและตาไม่มีแวว ผมยิ้มแห้งให้น้อง
คือตอนนี้ไม่มีโต๊ะว่างเลยครับและไอ้โต๊ะที่ผมนั่งจองให้น้องแม่งก็โดนพวกกลุ่มชายฉรรจ์พวกนี้ยึดอย่างอุกอาจ
เอาวะ! โต๊ะนี้มันของผมโว้ย
"ยักษ์ มึงขยับเดี๋ยวนี้" ผมผลักเฮดว้ากผู้ป่าเถื่อนที่ชื่อเล่นจริงๆ ว่า 'ไอติม' อื้อหือ น่ารักซะไม่มี ชื่อไม่เข้ากับหน้ามันเลยครับ ทุกคนเลยเรียกมันด้วยฉายาซะมากกว่า
"อะไรครับ น้องม่อน ที่มันไม่พอนะเว้ยถ้ากูขยับ"
"กูไม่สน มึงต้องขยับเพราะกูต้องการที่นั่ง เร็ว! ขยับๆ" ผมผลักมันออก เพื่อน้องม่อนทำได้
"อะไรของมึงเนี่ย" ไอ้ยักษ์ขมวดคิ้ว "มึงจะให้ใครนั่ง ไหนบอกพี่ไอติมมา เดี๋ยวพี่เรียกให้เอง"
"ขนลุกว่ะ"
ผมลูบแขนตัวเองที่ขนตั้งชัน ชื่อมันน่ารักเกินไปจริงๆ นะ "เออน่า กูสั่งให้ขยับก็ต้องขยับ ไอ้ปื๊ดมึงไปนั่งฝั่งนู้น!"
"อะไรวะ" นอกจากมันจะไม่ขยับแล้วมันยังหันไปมาสำรวจเหมือนพยายามจะมองหาว่าผมจะให้ใครมานั่งแทนมัน
ผมยิ้มมุมปาก
แม่งหาไม่เจอหรอก พวกตาไม่มีแววน่ะ ว่าแต่น้องหายไปไหนวะ ว่าจะฝากซื้อข้าวซะหน่อย
ผมลองมองหาบ้างแล้วแทบหลุดเสียงร้อง
"ให้ผมนั่งตรงไหนครับ?"
น้องในระยะประชิดห่างไม่ถึงสิบเซนพร้อมถือข้าวมันไก่สองจานในมือ
เห้ย น้องรู้ด้วยอ่ะ ว่าผมชอบกินข้าวมันไก่ กำลังจะดีใจแต่ก็ดูเหมือนว่ามีพวกมารผจญเป็นกองทัพ
"โหวววววว"
"ลิ้นพวกมึงเป็นอะไร" ผมถลึงตามองพวกที่อยู่ดีๆ ลิ้นเปลี้ยมองผมล้อๆ "ก็รู้แล้วนี่ใครจะนั่ง ขยับไปไอ้ยักษ์ กูรังเกียจมึง"
"คร้าบ" ยักษ์หัวเราะร่ายอมขยับให้แต่โดยดีจนได้ที่ว่างๆ ที่นึง
"นั่งดิ"
ผมสั่งน้องที่ยืนยิ้มอยู่ได้ ซึ่งน้องก็ว่าง่าย วางจานข้าวเสร็จก็นั่งเบียดผมทั้งๆ ที่ยังพอมีพื้นที่เหลืออยู่อีกมาก
"เด็กมันเอาว่ะ" ไอ้ดิวหนึ่งในอดีตพี่ว้ากปากหมาเอ่ยปากแซว "คนนี้ป่ะ ที่มึงบอกว่าเกลียดขี้หน้าวันแรกๆ "
"เออคนนี้นี่แหละ สัส" ผมขู่แง่ง ก็ตอนนั้นผมมองน้องจนเพื่อนดูออกเลยต้องแถๆ ไปก่อนว่าเกลียดนู่นนี่นั่น แล้วอีน้องเมื่อไหร่จะเลิกเบียดครับ โลกใบนี้มันไม่ได้แคบขนาดนั้น
"อย่าเบียดดิ้ หายใจไม่ออก"
"ครับ"
"ครับแล้วมึงก็ขยับสิวะ"
โอ๊ย กูอยากจะบ้า คือเขินอ่ะ น้องแม่งห่าเหวอะไรไม่รู้
เพื่อตัดปัญหาผมเลยจ้วงข้าวมันไก่กินซะ อย่าลืม ผมมีสอบ ต้องมีอาหารสมองและอาหารตา ตอนนี้มีครบละ ดีมาก
"ม่อน"
"ว่า" ผมเงยหน้ามองเพื่อนอีกคนขณะที่เคี้ยวตุ่ยๆ "สรุปน้องเป็นเด็กมึงแล้วใช่ปะ?"
"ไม่ใช่/ครับ"
เดี๋ยว ทำไมมีเสียงตอบนอกเหนือจากผม
ผมหันไปไอ้ต้นเหตุที่ยิ้มหน้าระรื่น เหมือนมีความสุขมากที่ได้แกล้งผม เอาจริงๆ นะ คือมันรู้ตัวไหมวะ ว่ามันกำลังอยู่กลางดงพี่ว้ากที่พร้อมจะว้ากและทำโทษมัน แต่มันไม่กลัวเลยสักนิด หนำซ้ำยังหันไปตีสนิทไอ้ยักษ์ด้วย
เห็นมันแล้วนึกถึงผมตอนปีหนึ่งเวลาเจอพี่ว้าก สั่นเป็นเจ้าเข้าเลยครับ น่ากลัวชิบหายแล้วพี่แม่งก็ชอบแกล้งผมก่อนที่จะโยนตำแหน่งมาให้ผมทำต่อ
"เออ เด็กก็เด็กวะ"
ผมหน้ามุ่ย แม่งไม่มีอะไรจะเสีย ตั้งแต่โดนเพจนั้นลงรูปละ ความแตก จบเห่ ชีวิตไอ้ม่อน
"ไม่งอแงสิครับ" น้องหัวเราะเบาๆ แล้ววางเค้กบนโต๊ะ "ผมซื้อเค้กมาให้พี่ด้วย กลัวพี่ไม่อิ่ม"
ผมจ้องเค้กตาวาว
นั่นมันเค้กร้านดังที่ผมอยากกินมากๆๆๆ แต่ไม่ได้กินสักทีเพราะขี้เกียจไปต่อคิว
"ขอบใจ"
ผมพยายามรีบกินข้าวมันไก่ให้หมดเพื่อที่จะได้กินเค้ก
ว่าแต่ทำไมน้องมันรู้หมดเลยวะ ว่าผมชอบกินอะไร ตั้งแต่ห้องละ น้องแม่งเริ่มน่ากลัวละ ผมว่านะ น้องมันต้องแอบตามผมแน่ๆ คิดดูดิ ขนาดผมชอบน้องมาก ผมยังรู้คร่าวๆ เองว่าน้องอยู่ตึกไหนแต่ไม่รู้ว่าห้องอะไร
"ตอบไลน์ผมด้วยนะครับ"
ผมสะดุ้งเมื่อน้องพูดเสียงกระซิบได้ยินแค่สองคน ยิ่งนึกถึงไลน์ที่น้องส่งมาเมื่อวาน ผมยิ่งเขิน น้องแม่งแย่ว่ะ คือถ้ารู้ว่าเป็นคนแบบนี้ผมไม่ชอบตั้งแต่แรกหรอก คิดดูสิครับ น้องมันทักมาชวนผมไปห้องมันอีกแล้ว คือถ้าแชทนี้หลุด ไอ้เดียร์แม่งคงล้อผมจนแบบไม่ผุดไม่ได้เกิดอ่ะ
"ใครมันจะไปวะ"
คุยสามวันเข้าห้องเลย โครตไวไฟ
"แต่ห้องผมมีไวไฟฟรี แอร์เย็น มีเตียงกับผ้าห่มนุ่มๆ ด้วยนะครับ"
"ไม่ไป เห้ย กูเป็นพี่นะ พูดไรก็ฟังบ้างดิ"
แล้วอีกอย่างนะ ถ้าเข้าห้องจริง ผมต้องเป็นคนโดนแน่ๆๆๆ ฮือ เคยเห็นแต่ในการ์ตูนที่ไอ้เดียร์ชอบอ่าน ไม่คิดว่าผมต้องมีสภาพแบบนั้นเหมือนกัน
"..ก็ได้ครับ"
น้องพยักหน้าหงอยๆ
"ไอ้เจมส์ มึงทำอะไร"
หน้ามันหงอยแต่มือมันไม่หงอย ยื่นมือมาขยำแก้มผมจนยู่ยี่
"เอ็บ โว้ย" ผมพูดเสียงอู้อี้ ไอ้น้องบ้า มันเห็นผมเป็นอะไรกันแน่วะเนี่ย นี่ถ้าผมยอมเข้าห้องกับมัน หลังจากนั้นตัวผมไม่เหลวเป็นน้ำเลยรึไง แม่งขยำซะขนาดนี้
"ค่าเค้กไงครับ"
หน้าน้องตอนนี้น่ากลัวมากอ่ะ น้องแม่งหมั่นเขี้ยวผมมากอ่ะ
"พอก่อนที่กูจะตบมึง"
ผมดึงมือน้องมันออกเพราะเริ่มเจ็บแก้มล่ะ มึงจะดึงให้ยืดถึงปากซอยเลยไหมครับ
"ให้พี่ช่วยกระทืบไหมครับ น้องม่อน" ยักษ์มองผมยิ้มๆ รวมถึงคนอื่นๆ ที่พยายามจะล้อผมเต็มที่
"ไม่ต้อง กูกระทืบเองได้"
ผมบ่นงึมงำแล้วเริ่มต้นจัดการกับเค้ก คือตอนนี้ผมต้องรีบละเพราะจะถึงเวลาสอบ มามัวโอ้เอ้ไม่ได้ คือเอาจริงๆ ไอ้พวกนี้ก็มีสอบนะครับแต่พวกมันไม่รีบเท่าผม
งั่ม..
คำแรกแม่งไม่ได้เข้าปากผม!!! น้องมันดึงข้อมือผมเข้าหาตัวเองแล้วงับเค้ก
"อย่าเพิ่งกวนได้ไหม"
ผมเริ่มหงุดหงิดจริงๆ ละ คือเล่นเกินไปละ คนยิ่งรีบๆ อยู่
"..ขอโทษครับ"
ดูเหมือนน้องจะสังเกตเห็นแล้วว่าผมไม่เล่น เลยหงอยลงเยอะและหันไปกินข้าวเงียบๆ ซึ่งผมก็เงียบพอกัน เค้กก็อร่อยสมคำล่ำลือนะ แต่พอทำเด็กหงอยแล้วมันไม่อร่อยเท่าที่ควรว่ะ
ทำไมผมต้องรู้สึกผิดด้วยเนี่ย
"ทุ่มนึงเจอกันแล้วป้าสวย" ผมเบนสายตาไปทางอื่น "ตอนนั้นมึงจะคุยยันเที่ยงคืน กูก็ไม่ว่าหรอก แต่ตอนนี้กูรีบ มีสอบบ่าย"
ผมลุกขึ้นยืนเก็บจานข้าวของตัวเองและซากเค้กที่หมดเกลี้ยง
"กูไปละ เดี๋ยวเข้าห้องสอบไม่ทัน"
เอาจริงๆ มันก็มีเวลาเหลืออยู่แหละ แต่ผมติดนิสัยชอบไปรอก่อนเวลามากกว่า
"เออๆ รีบจังนะ มึงอ่ะ"
"ครับ พี่ม่อน"
น้องยิ้มบางๆ ให้ผมแต่ตานี่พราวระยับจนผมขนลุกซู่ไปทั้งตัว
ผมเริ่มสงสัยละ ว่าน้องแม่งเล่นของเปล่า ที่ผมชอบๆ มันนี่อาจจะเพราะมันมาดีดน้ำมันพรายใส่ผมก็ได้
"ตั้งใจสอบนะครับ"
ผมพยักหน้าส่งๆ แล้วรีบเดินออกมา
ทำไมผมมีลางสังหรณ์เหมือนจะโดนน้องฉุดเข้าห้องเลยวะ!
------------
ว่ากันวัน ลางสังหรณ์มักเป็นจริงนะ พี่ม่อน 555555555 :katai5:
-
โดนแน่พี่ม่อน! :hao7:
-
ระยะเวลาไม่สำคัญ รีบตกปากรับคำ เข้าห้องน้องเลยค่า อิอิ :mc3: :mc3: :mc3:.
ปล.เว้นวรรคไปนาน ไรต์กลับมาต่อแล้ว ดีใจ
-
รอลางสังหรณ์พี่ม่อนเป็นจริง
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
แบบนี้มีตอนต่อไปแน่ๆ เข้าห้องน้อง :hao7:
-
ชอบบบบบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
เจมส์ พี่ม่อน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
กรี๊ดดดดด..จิกหมอน น้องรุกหนักมาก :ling1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อยากขย้ำพี่ม่อนไปกับน้องงงงง กรี๊ดกกก น้องหลอกพี่ม่อนไปห้องให้ได้นะ คริๆ
-
พี่ม่อนเตรียมตัวแล้วใช่ไหมคะ ฮ่าๆ
-
:z13: นึกว่าจะไม่มาต่อซะละเนี่ยยยย
-
รอให้กำลังใจน้องเจมส์ค่าาา :katai2-1:
-
นุ้งเจมส์รุกหนักมากก
เขินน :-[
-
ควรเป็นเรื่องยาวค่ะ มาต่อเหอะนะ 5555
ทำไมม่อนร้ายล่ะ ปากแข็ง ทำฟอร์ม แต่กับน้อง ทำฟอร์มไปก็เท่านั้น ก็ง้อเค้าอยู่ดี
เจมส์สายแข็งค่ะ เข้าถึง ไล่ต้อน ทำพี่จนมุม จัดให้หนัก เอาให้อยู่หมัดนะ น้องคงอยากฟัดมาก
ตลกภัทร ทำไมรู้ แล้วแกล้งได้แม่นมาก
แล้วเดียร์คืออะไร ทำไมหวง สามีแห่งม.หรอ 5555
-
นังเจมส์นี่ร้ายจริงๆด้วยค่ะหัวหน้า อะไรคือมาขย้ำพี่ต่อหน้าสาธารณชน แหมมมมมมมมม
-
รอ..รอ..รอ :ling1:
น่ารัก..มาต่อหรือเปิดเป็นเรื่องยาวเลยนะ.........ขอร้อง :call: