ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะ ครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรัก ชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้าม แจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะ ปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของ แต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้าม จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิด เดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
6.การ พูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอม ให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้าม ลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อ ขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ด นิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยาย ที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
16.นิยาย เรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วน หรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมด ออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้าม แจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
18.ใคร จะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
:pig2: :pig2: :pig2: :pig2: :pig2: :pig2: :pig2: :pig2: :pig2:
เรื่องใหม่ๆๆ ผลงานที่จบไป เหนือมนุษย์ ส่วนเรื่องนี้ย้อนวัย หน่อยนาจา มอปลายแต่วัยไม่ใสนะ
เป็นสไตล์ที่ท้าทายพอสมควร เร่เข้ามาๆ ขอฝากอีกเรื่องนะ อิอิ
ตอนที่ 19
ก๊อกๆๆๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น สองหนุ่มเจ้าของห้องหันไปมองทางเดียวกัน แต่คงไม่มีอะไรน่าหวือหวาหรือตกใจ เพราะคงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก...
“สวัสดีตอนเช้าครับน้องเต้ย กุหลาบขาวดอกที่ 16 จากพี่แชมป์ครับ”
หนุ่มตี๋ยิ้มกว้างยื่นดอกไม้ในมือให้อีกฝ่าย เต้ยยิ้มนิดๆก่อนจะรับมา
“บอกเลยนะวันนี้ ห้ามขอดอกกุหลาบจากน้องเต้ยไปเด็ดขาด เพราะว่า...วันนี้พี่เอามาเผื่อรองเดือนมหา’ลัยด้วย ” แชมป์หันไปพูดอีกกับอีกคน
“เอาเก็บไว้เถอะ ดอกกุหลาบแดงแบบนั้น ตุ๊ดจะตาย” คุณชายบอล บอกไปตามรู้สึก
“ฮ่าๆๆ หรอ? งั้นพี่รบกวนน้องเต้ยเอาไปให้เด็กขี้อิจฉาแทนก็แล้วกัน”
“ใครเด็กขี้อิจฉา?”
“เอ้า ถามแปลก นายไง!”
“ให้ดอกไม้เสร็จแล้วใช่ไหม? เชิญกลับได้แล้วครับ” บริรักษ์เปรยบอก
“บอล ทำไมทำแบบนั้นล่ะ ไม่ดีเลยนะ” เตชานุหันกลับมาเอ็ดเพื่อน
“ช่ายยยย ไม่ดีเลย เด็กไม่ดีแบบนี้ พี่ว่าน้องเต้ยไม่ควรอยู่ใกล้นะครับ”
“แล้วรุ่นพี่ขี้เล่น กะล่อน เฟรนลี่ หว่านเสน่ห์ไปทั่วแบบพี่ เต้ยควรจะอยู่ใกล้มั้ย?” บอลพูดสวนบ้าง
“ฮ่าๆๆ หรือจะให้พี่หว่านเสน่ห์ใส่นายอีกคนดี หืมมมม? ”
“เปล่า.... เฮ้อ เอาล่ะไอ้พี่แชมป์ เรามาพูดจากันดีๆสักครั้ง วันนี้เต้ยไม่ว่างครับ เราสองคนจะไปเที่ยวกัน”
“จริงดิ? ไปที่ไหน ไปด้วยนะ พี่มีรถยนต์สะดวกสบาย” แชมป์เสนอแนะ
“NO NO พวกเราจะไปกันสองคนครับ”
“ให้พี่แชมป์ไปด้วยเถอะนะบอล” เต้ยฟังสองคนนี้ฉะกันมาพอสมควรแล้ว ถึงเวลาต้องหยุดซะที
“แต่ว่า....”
“ขอบใจมากครับน้องเต้ย ช่างน่ารักและมีน้ำใจจริงๆ ไม่เหมือน...”
“ไม่เหมือนใคร!” บอลโผงผางไม่พอใจ
“เปล๊า พี่ว่าให้...ไอ้คนที่เดินผ่านห้องไปเมื่อกี้”
เป็นเวลาทั้งวันที่ออกไปเที่ยว เปิดหูเปิดตา แต่ในช่วงเวลาดังกล่าว บริรักษ์กลับไม่มีความสุขเลย ถูกแย่งซีนไปหมด รุ่นพี่ทันตแพทย์เอาแต่ดึงดูดความสนใจให้เต้ยหันไปพุดไปคุยด้วยตลอดเวลา ส่วนเขาพูดไม่ทันและไม่มีทักษะดีเทียมเท่าก็ต้องเป็นฝ่าย เดินตามประกบเฉยๆ
...
..
.
พอกลับมาถึงห้องได้ ก็ทำหน้าหงิกเปิดห้องพักเข้าไปก่อนเป็นคนแรก และไม่ยอมพูดจาอะไรเลย
“ขอบคุณมากนะครับพี่แชมป์ที่เป็นธุระพาไปเที่ยว”
“ไม่เป็นไรเลยครับ พี่ทำตามความประสงค์ของพี่และคุณพ่อของเต้ย อยู่แล้ว”
“ครับ” เต้ยยิ้มให้
“เออ จริงสิ ฝากบอกอีกคนด้วยนะ ว่าขอโทษ”
“บอลนะหรอครับ”
“อืมใช่ คงจะโกรธที่พี่แย่งเต้ยคุยด้วยตลอดเวลา”
“บอลน่าจะมีเหตุผลพอ เขาไม่ถือหรอกครับ บอลเป็นคนดื้อเงียบ พี่แชมป์เองก็ระวังล่ะ”
“ระวังอะไรครับ”
“อืมไม่รู้สิครับ อาจจะระวังเรื่องหัวใจของพี่เองมั้ง?”
“ฮ่าๆๆๆๆ โอเคๆ พี่กลับก่อนแล้วกันครับน้องเต้ย อย่านอนดึกนะ”
“ครับพี่ บ้ายบายครับ”
เสียงน้ำจากฝักบัวดังซ่าๆ บอลกำลังอาบน้ำอยู่ เตชานุพลางคิดว่ารอให้อีกฝ่ายเดินออกมาก่อนแล้วกัน ค่อยบอกเรื่องที่พี่แชมป์ฝากไว้ แต่ตอนนี้ เขารู้สึกอยากจิบอะไรเย็นๆแล้วสิ เปิดดูตู้เย็นไม่เหลืออะไรเลย อย่างน้อยเดินไปซื้อของที่ร้านสวัสดิการก็ยังดี นี่ก็เพิ่งหกโมงเย็นเอง
“บอล! เดี๋ยวเต้ยลงไปหาซื้อของกินก่อนนะ”
“เดี๋ยวสิ รอบอลก่อน ใกล้อาบเสร็จแล้ว” คุณชายผิวสองสีตะโกนออกมา
“ไม่ต้องหรอก เต้ยไปแป๊บเดียว เอาเป็นว่า ถ้าเต้ยขึ้นมาช้า บอลก็ตามไปแล้วกัน”
“โอเคๆ ”
คำว่า ‘โอเค’ ก็ไม่ต่างจากอนุญาตให้ไปได้ เรือนร่างบางหยิบกระเป๋าสตางค์กับโทรศัพท์ลงไปด้วย ร้านค้าสวัสดิการอยู่ไม่ไกลจากหอพักของเขาเท่าไหร่นัก เดินเลียบฟุตบาทไม่ถึงสองร้อยเมตรเอง
เข้ามาในร้านได้ก็มุ่งตรงไปที่หน้าตู้กระจกเครื่องดื่มทันที กวาดสายตามองดูไม่นาน สิ่งที่ต้องการก็ผุดขึ้นในสมองเรียงรายการซื้อเลยทีเดียว
ในระหว่างหยิบขวดเครื่องดื่มใส่ตะกร้า กลับมีสิ่งดึงดูดให้หันไปมองคนข้างๆเสียดื้อๆ
“ดรีม หยิบเอาเลยครับ เราจ่ายให้”
เสียงนั้นเหมือนหันมาพูดกับเขา มากกว่าจะพูดกับคนชื่อ ‘ดรีม’ ด้วยซ้ำไป
เต้ยค่อยๆหันไปมอง ปรากฏเป็นนักศึกษาหนุ่มในสุดกีฬาสีดำ เสื้อชุ่มเหงื่อ แววตาแบบนั้นที่มองมา ทำไมเต้ยจะไม่รู้ แถมร่างสูงกว่านี้เหมือนกำลังจะเอามือโอบไหล่ผู้หญิงตัวพอๆกับเขาเอาไว้ ราวกับกำลังโชว์การแสดงเล่นละครให้ดูก็มิปาน
เตชานุไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรดี กับภาพที่เห็นมันเสียดแทงใจลึกๆ เขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง ทำได้แค่เพียงยืนตัวแข็งทื่อมองดูเสียอย่างนั้น
“อิท มองหมอเต้ยทำไม?” ดรีมเปรยถามคนตัวสูง
ไม่แปลกหรอกที่ใครๆก็รู้จักเต้ยไปทั่ว ตั้งแต่วันนั้น ที่ประกวดดาวเดือน อิทธิพลป่าวประกาศออกไมค์ขนาดนั้น จากนั้นมาเขากลายเป็นคนสาธารณะของมหาวิทยาลัยแห่งนี้ไปโดยปริยาย
“เปล่าหรอก แค่แปลกใจ ว่าทำไมนักศึกษาแพทย์ผู้มากผัว ถึงได้มาที่ร้านสวัสดิการคนเดียว”
คำพูดเสียดสีใจเปรยขึ้น เต้ยได้แต่หลุบตามองต่ำ
“ไม่มีใครเอาแล้วมั้งคะ อิอิ อิทไปเถอะอย่ามองเต้ยมากสิ ไหนบอกแค่เล่นๆกับเขาเองไม่ใช่หรอ?”
“แน่นอนที่สุดจ๊ะ ไปเถอะ เราไปหาความสุขกัน” อิทธิพลพูด พร้อมกับเค้นท้ายประโยคจงใจให้เต้ยรับรู้
ตอนนี้เต้ยหน้าชาไปหมดแล้ว อับอายมาก แต่โต้ตอบไม่ได้ คนในร้านกำลังเพ่งมองมาที่เขาอยู่ เต้ยตัดสินใจเดินตามไปต่อคิวที่เคาน์เตอร์ช้าๆ เขาใช้ความอดทนสูงมากในการทำตัวให้เข้มแข็งและไม่อ่อนแอให้อีกฝ่ายเห็น
เพียงเวลาไม่นานคนคนนี้ก็มีแฟนใหม่จนได้ ที่พูดไม่ใช่เพราะรู้สึกหวงหรือหึงหรอกนะ แต่รู้สึกเหมือนตัวเองด้อยค่าที่ถูกอีกฝ่ายปรากฏตัวให้เห็นพร้อมกับแฟนสาวสุดสวย และคำพูดถากถาง
จนกระทั่งผ่านพ้นจุดนั้นมาได้ อย่างทุลักทุเล ระหว่างทางเดินกลับหอ มันไม่ไกลมาก แต่ทำไมกลับช้ากว่าทุกวัน เต้ยเดินหิ้วของก้าวเท้าเดินช้าๆ ซ้ายขวา น้ำตาคลอเบ้า
ปี๊ดๆๆๆ
เสียงแตรรถด้านข้างเขา ทำให้ต้องตื่นจากภวังค์ กระจกรถค่อยๆเลื่อนลงต่ำ เขาคุ้นตารถคันนี้มาก แต่ในทางกลับกัน เขากลับแปลกใจมากเช่นกันที่ผู้หญิงคนเมื่อครู่ไม่ได้นั่งอยู่เบาะข้างๆคนขับ
“ขึ้นรถ!!!” คนขับเค้นเสียงขู่
“...”
เต้ยไม่ตอบ แต่รีบเดินจ้ำอ้าวหนีจนเกือบจะวิ่งเสียด้วยซ้ำไป เสียงรถยนต์ขับตามมาติดๆ ขนาบข้างฟุตบาท
“หยุดเดินเดี๋ยวนี้แล้วขึ้นรถ!!!”
“อย่ามายุ่งกับกู!”
“ฮึ ทำอย่างกับกูอยากยุ่งนักหนิ ฮะ!!!” ร่างสูงเหลืออด ไมได้จงใจตะโกนไปแบบนั้น
“จะไปตายที่ไหนก็ไปเลยไป๊!!!”
“ปากดีนักนะ!”
เอี๊ยดดดด เสียงล้อรถเสียดกับพื้นถนน อิทธิพลเหยียบเบรกจอดรถของตัวเองอย่างรวดเร็วเทียบข้างฟุตบาท ก่อนจะลงมาจากรถ แล้ววิ่งเข้าไปลากคออีกฝ่ายขึ้นรถอย่างลืมตัว
“เจ็บนะ ปล่อยกู!!!”
“ปล่อยแน่ แต่ต้องขึ้นรถก่อน!!!”
ปัง!!!! เสียงประตูรถปิดลง เมื่อยัดอีกร่างเข้าไปได้อย่างทุลักทุเล พร้อมกับเอาผ้ามัดมือเอาไว้ อิทธิพลออกรถไปอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งหยุดอยู่ที่หน้าหอพักแห่งหนึ่งที่ดูเก่าและโทรมหน่อยๆ
“ที่นี่ที่ไหน?”
“หอกูเอง ลงมาได้แล้ว”
“ไม่! บอกมาว่าจับกูมาที่นี่ทำไม”
“จับมาเพราะ...มึงไง!”
“????”
“ก็...ในร้านสวัสดิการ มึงทำให้กูเห็นแล้วว่า....มึงมีใจให้กู ”
“พูดเองเออเอง”
“มึงอย่าโกหกตัวเองดีกว่า ลงมาเถอะ กูหิวข้าวแล้ว ซื้อของมาเยอะไม่มีเพื่อนกิน”
“ฮึ สารเลวแบบนี้ สมควรที่จะอยู่คนเดียวแล้วล่ะ”
“ถ้าสารเลวแล้วมีมึงที่ไม่คิดทิ้งกูไปไหน กูก็ยอม”
“พูดอะไรของมึงเนี่ย”
“เต้ย ผู้หญิงเมื่อกี้กูก็แค่วานมาเล่นละครเฉยๆ เพราะกูอยากรู้บางอย่าง และสิ่งที่กูคิดไว้ไม่มีผิดจริงๆ มึงหึงและเสียใจ ที่กูควง
สาวใหม่”
“กูไม่เคยคิดแบบนั้น และไม่เคยรู้สึกอย่างนั้นด้วย”
“เต้ย กูต้องการมึงนะ กูยอมทิ้งทุกอย่างยอมอยู่แบบอนาถากว่าเดิม เพราะมึงนะเต้ย”
“กูเคยขอมึงหรอ ว่าให้ทิ้งทุกอย่างมา มึงเลือกเองต่างหาก”
“เออ กูยอมรับ แต่กูรักมึงนะเว้ยเฮ้ย กูรักมึงมาก อย่าทรมานกูอีกเลยนะ”
“กูสิต้องเป็นฝ่ายพูดว่า อย่ามาทรมานกู ทั้งร่างกายและจิตใจ”
“เอ้อ! เอาล่ะๆ กูแพ้ให้ก็ได้ กูจะไม่ทะเลาะกับมึงอีก แต่ขออย่างนึง เข้าไปในห้องกับกูก่อนเถอะ ไปกินข้าวเป็นเพื่อนกูหน่อย พา
กูไม่ตัดผมด้วย”
“เรื่องอะไร? กูเป็นขี้ข้ามึงตอนไหน”
“เปล่า... มึงเป็นเจ้าหัวใจของกูต่างหาก เพราะฉะนั้นกูไปไหน ก็ต้องมีมึงด้วย”
“ไร้สาระ”
“มึงมองกูยังไงก็ได้ มองว่าเป็นปลิงควาย หรือว่าเห็บหมา ก็แล้วแต่มึง แต่อยากให้รู้ว่า...ไอ้คนที่มึงด่าฉอดๆอยู่เนี่ย ไม่มีวันทิ้งมึง
ไปได้เลยนะ ”
“....” เต้ยหลุบสายตามองไปทางอื่น เขาเกลียดตัวเองก็ตรงที่ชอบอ่อนไหวไปกับอิทธิพล สุดท้ายก็ต้องเดินลงรถตามเข้าไปในห้องพัก
สิ่งแรกที่เห็นคือสภาพห้อง ไม่มีเฟอร์นิเจอร์อะไรเลย ตู้เย็น โทรทัศน์ ไม่มี มีแค่พัดลมตัวเดียวบนเพดานเท่านั้น ราวตากผ้าราคาถูกมีเสื้อนิสิตและชุดใส่เล่นแขวนไว้ไม่กี่ตัว ทำหน้าที่แทนตู้เสื้อผ้า ไม่มีเตียงนอน มีเพียงที่นอนลูกฟูกปูบนพื้นเท่านั้น
“นาย...อยู่อย่างนี้หรอ?”
“อืมใช่ แต่มันสบายดีนะเว้ย เปลี่ยนฟิวอารมณ์ไปอีกแบบ แป๊บนะ กูเอากับข้าวเทใส่จานก่อน”
“อิท! นายเปลี่ยนตัวเองได้ขนาดนี้เลยหรอ?” เต้ยไม่อยากจะเชื่อสายตานัก
“มากกว่านี้กูก็ทำได้ ขอแค่มีมึงที่เข้าใจกู ไม่ทิ้งกู ขอโทษนะที่กูบอกว่าจะไม่มาให้มึงเห็นหน้าอีก แต่กูก็ทำไม่ได้ว่ะ ไม่รู้ว่ากูสัญญาเรื่องนี้กับมึงกี่รอบแล้ว แต่กูไม่เคยทำได้สักที ครั้งนี้กูขอเถอะ อย่าไล่กูอีกเลยนะ ”
“...” ร่างเล็กกว่าถอนหายใจออกมา ก่อนจะเดินเข้าไปช่วยจัดแจงกับข้าวและข้าวสวยใส่จานแทน
“เต้ย! ”
“อะไร?”
“มึงไม่โกรธใช่ไหมที่กูเอาดรีมมาแสดงละครให้มึงเห็นอ่ะ”
“ถ้ากูโกรธได้ จะให้กูโกรธไหมล่ะ?”
“ไม่ๆๆๆๆครับ กูแค่ถาม แต่มึงอย่าโกรธกูเลยนะ”
“อืม!”
“มึงใจดีกับเสมอเลย ”
“อย่าพูดเพ้อเจ้อได้ไหม กินข้าวได้แล้ว จะพาไปตัดผมต่อ จะได้กลับหอซะที”
“คืนนี้นอนกับกูไม่ได้หรอวะ?” ร่างใหญ่กว่าถามเสียงอ่อย
“ไม่ได้!!!”
“กูไม่น่าถามมึงเลยเนาะ” อิทยิ้มเจื่อนๆ ผิดหวังกับคำตอบนั้น แต่ก็เผื่อใจเอาไว้บ้างแล้ว ก่อนจะตักกับข้าวใส่จาน แล้วตักเข้าปากไป
“อิท!”
“หืม?”
“กลับบ้านเถอะนะ เรื่องนี้เรายกโทษให้ ไม่อยากเห็นแกลำบากแบบนี้เลย”
“ฮ่าๆๆ พูดอะไรอย่างนั้น กูอยู่ได้ ไม่ลำบากอะไรหนิ มึงก็เห็นกูมีความสุขแค่ไหน โดยเฉพาะวันนี้ มีมึงนั่งกินข้าวกับกู แต่ถ้าจะ
ให้กูกลับไป มีทางเดียวคือกูต้องกลับไปพร้อมกับมึง ตามที่ให้สัญญากับพ่อไว้”
“เรื่องนี้มันมาไกลจนกลับไปไม่ได้แล้วล่ะ”
“กูรู้ กูไม่ได้จะพามึงกลับไปทางเดิม กูจะพามึงเดินหน้า ไปเจอทางที่สว่างและสวยงาม ว่าแต่มึงเถอะ พร้อมจะเดินไปกับอิทธิพลคนใหม่ที่เปลี่ยนทั้งนิสัยและใจคอมั้ย?”
“คำพูดของนาย เชื่อได้กี่เปอร์เซ็นต์กันเชียว”
“100% กูรับรอง ฮ่าๆ”
“ตลกละ!!!”
“เต้ย คืนนี้นอนกับกูเถอะนะ”
“ไมได้หรอก บอลจะเป็นห่วง ไหนจะต้องบอกพี่ต้อม กับคุณพ่ออีก จะแก้ยังไง?”
“พูดแบบนี้... แสดงว่าใจมึงอยากอยู่ แต่เกรงใจคนอื่นใช่ไหม?”
“ไมได้อยากอยู่! กินข้าวต่อเลยไป เชื่อมโยงมั่วตลอด”
“ครับๆๆ”
อดีตคนที่เคยอันตรายที่สุดกลับพุดง่ายว่าอะไรว่าตาม แทบไม่เหลือเค้าคนเดิมที่รู้จักเลย
ดูยังไงนิสัยก็ดีขึ้นกว่าเดิมแน่นอน เห็นสภาพตอนนี้ของอิทธิพลแล้วเต้ยอดเป็นห่วงไม่ได้จริงๆ แต่เห็นรอยยิ้มและความมั่นใจของเจ้าของห้อง ก็คลายความกังวลลงไปได้บ้าง แสดงว่าเขาคงจะอยู่ที่นี่ได้จริงๆอย่างที่บอก
‘ทางเดินข้างหน้าอย่างนั้นหรอ มันจะสว่างไสวและสวยงามอย่างที่นายบอกจริงๆหรอ อิทธิพล’
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณที่ติดตาม อิอิ
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: