พิมพ์หน้านี้ - (เรื่องสั้น)ฆาตกวี(จบ)
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: คนอ่าน ที่ 02-06-2016 14:48:53
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ผลงานเรื่องสั้นสยองขวัญ
1.ฆาตกวี
2.ไพรมรณะ ป่าซ่อนตาย
เรื่องสั้นไม่สยองขวัญ
[เรื่องเล่า]ประสบการณ์วายๆที่เจอในชีวิตประจำวัน/ชายได้ชายสาววายขึ้นคาน
ฆาตกวี
เรียงร้อยตัวอักษร....
ขีดเขียนเป็นบทกลอน....
ล่อให้เหยื่อนอน....
แล้วเชือดอย่างไม่ปราณี!
-
ผมเก็บเส้นผมของเธอไว้ทุกเส้น เก็บน้ำทุกหยดที่เธออาบ ผมบรรจุมันไว้ใส่ภาชนะสีใส แล้วเฝ้ามองด้วยความสิเน่หา
ผมเก็บลิปสติกของเธอ ฝานมันเล็กๆด้านที่เธอใช้ ผมเก็บใส่ถุงพลาสติกแล้วติดสติ๊กเกอร์เขียนบอกว่าไว้ว่า
‘ลิปสติกของแอนนา’
เช่นเดียวกับเส้นผมของเธอผมก็เขียนไว้ว่า
‘เส้นผมของแอนนา’
และเช่นเดียวกับทุกๆสิ่งที่เธอใช้ ผมก็เขียนกำกับไว้ ผมมองของสะสมเหล่านั้นแล้วยิ้มอย่างปิติ
ผมได้ครอบครองทุกอย่างของเธอหมดแล้ว เหลืออย่างเดียวที่ผมไม่ได้ครอบครอง ...ก็คือตัวของแอนนา
“แกๆๆ แกอ่านนิยายเรื่องใหม่ของ ‘ในห้องเย็น’ยัง สนุกมากๆๆๆๆแก เรื่องของหนุ่มโรคจิตที่แอบรักผู้หญิง
แล้วเก็บของผู้หญิงมาสะสมไว้ ให้อารมณ์จิตๆมากเลยแก” พินรดา เด็กสาววัยมัธยมปลายพูดกับเพื่อนอย่างออกรส
ถึงนิยายสยองขวัญเรื่องใหม่ของ ในห้องเย็น
‘ในห้องเย็น’เป็นราชานักเขียนนิยายสยองขวัญยุคใหม่ที่กำลังดังในหมู่วัยรุ่นในขณะนี้
ถึงแม้เขาจะไม่ได้ตีพิมพ์สำนักพิมพ์จนมีหนังสือออกมาเป็นเล่ม แต่เขาก็เขียนนิยายสยองขวัญ
ที่โด่งดังเป็นอย่างมากในโลกออนไลน์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเว็บไซค์ที่นิยมในหมู่วัยรุ่นที่ชื่นชอบเรื่องราวลี้ลับ
การไม่เปิดเผยหน้าตาจนเป็นปริศนาประกอบกับพล็อตเรื่องแนวระทึกขวัญแบบแปลกๆส่งผลให้ ในห้องเย็น
มีชื่อเสียงในหมู่นักอ่านวัยรุ่นในเวลาต่อมา แม้จะมีผลงานเพียง 4-5 เรื่องเท่านั้น
“อ่านแล้วๆแหมแก เอฟซีในห้องเย็นอย่างฉันจะไม่ติดตามได้ไง ได้ข่าวว่าเรื่องนี้เรตติ้งเขาดีกว่าเรื่องที่ผ่านๆมาอีกน่ะแก
ยอดคอมเม้นท์งี้ถล่มทลายจนเว็บแทบพัง” ลิลลี่ พูดกลั้วหัวเราะด้วยความดีใจในฐานะคนที่
ติดตามผลงานของนักเขียนคนนี้ทุกเรื่องจึงอดไม่ได้ที่จะปลื้มใจตามไปด้วย
เสียงพูดคุยของสองสาวและบรรดาเพื่อนคนอื่นที่มาร่วมสมทบด้วยดังไปทั่วห้อง จนอาจารย์หนุ่มเจ้าของวิชาถัดไปที่เดินเข้ามาเสียนานแต่ไม่มีนักเรียนคนไหนได้ทันสังเกต ถึงกับอดรนทนไม่ได้คว้าไม้บรรทัดเหล็กขึ้นมาตีบนโต๊ะดังแป๊ะๆ
พอเรียกความสนใจของนักเรียนได้บ้าง
“เอ้า เงียบๆหน่อย ครูจะสอนแล้ว มัวแต่คุยกันอยู่นั่นแหล่ะ รอเวลาพักไม่ได้หรือไง ยิ่งสอนๆไม่ค่อยจะทันอยู่” ครูนิกร
ครูหนุ่มวัย 25 หมาดๆพูดขึ้นมา
“โห ครูนิกรค่ะ ก็นักเขียนในดวงใจของหนูเปิดเรื่องใหม่ ระทึกใจกว่าเดิม พวกหนูก็ตื่นเต้นเป็นธรรมดา
เหมือนผู้ชายที่ชอบดูบอลอะไรประมาณนี้” พินรดา หัวเราะคิกคักบ่งบอกถึงความสนิทสนมระหว่างครูกับลูกศิษฐ์ได้เป็นอย่างดี
“ครูนิกร เคยอ่านนักเขียนนามปากกาว่า ในห้องเย็น ไหมค่ะ เขียนเรื่องระทึกขวัญได้สนุกมากๆ”ลิลลี่ พูดเสริม
“ครูจะไปมีเวลาไปอ่านได้ยังไงล่ะ ก็เอาเวลาไปเตรียมการสอนให้พวกเธอ เอ้า กลับที่ๆ วันนี้ครูจะสอนเรื่องล็อคการิซึ่ม”
สิ้นเสียงครูหนุ่ม เด็กนักเรียนในห้องก็พร้อมใจกันร้องโอดครวญอย่างเหนื่อยหน่าย
ด้วยความที่ ‘นิกร’ อายุยังน้อย แถมมีบุคลิกนิสัยเหมือนรุ่นพี่เสียมากกว่า ทำให้เด็กๆมองนิกรเป็นเหมือนรุ่นพี่ที่ทั้งสนิทและเคารพในเวลาเดียวกัน และด้วยความที่ใจดีเป็นกันเองนั้น เวลามีพักว่าง เด็กนักเรียนก็มักจะมาพูดคุยปรึกษากับนิกรอยู่เสมอจนสนิทสนมกันในฐานะอาจารย์และลูกศิษฐ์
เมื่อหมดคาบวิชาคณิตศาสตร์ พินรดา และ ลิลลี่ ก็เปิดมือถือหน้าเว็บนิยายของ ในห้องเย็น แล้ววิ่งเข้ามาหาอาจารย์หนุ่มทันที
“ครูนิกรลองอ่านดูสิๆ ดังจะตายเรื่องนี้ ถ้าไม่อ่านเดี๋ยวนักเรียนหาว่าเชยไม่รู้น่ะ”ลิลลี่ ยื่นมือถือให้นิกรดู
“ไม่เอาๆครูจะรีบเอาการบ้านพวกเธอไปตรวจแล้ว เอาเวลาอ่านนิยายพวกนี้ ไปอ่านหนังสือเรียนบ้างน่ะ”นิกร พูดดุแบบไม่จริงจัง
“โห ครูนิกร ลองอ่านดูสักนิดแล้วจะติดลมเลย เวลาพวกหนูคุยกัน ครูนิกรจะได้มาร่วมวงคุยกับพวกหนู ไม่ต้องรีบสอนไง”
พินรดา พูดแหย่
“อ๋อ เป็นแผนของพวกเธอใช่ไหม ที่จะให้ครูไม่ต้องสอน เดี๋ยวครูจะหักคะแนนตามบรรทัดที่พวกเธออ่านนิยายเรื่องนี้”นิกร ยิ้มให้ลูกศิษฐ์อย่างเอ็นดู
เด็กสาวร้องครางทักท้วง ก่อนที่อาจารย์วิชาใหม่จะก้าวเข้ามาแทนที่ เด็กนักเรียนแตกฮือเข้าไปนั่งประจำที่อย่างสงบเสงี่ยมเรียบร้อยผิดกับคาบของครูนิกรอย่างลิบลับ
“คุยอะไรกันหรอครับ ครูนิกร ท่าทางน่าสนุก”อาจารย์หนุ่มอีกคน ถือหนังสือประกอบการเรียนวิชาวิทยาศาสตร์เอ่ยทักทายนิกรอย่างเป็นกันเอง
“อ๋อ ไม่มีอะไรครับ อาจารย์พิรัญ เด็กๆมาชวนคุยเรื่องนิยาย ขอโทษที่ออกช้าครับ เชิญอาจารย์มาสอนต่อได้เลยครับ” นิกร ยิ้มให้พิรัญ แล้วเก็บข้าวของของตัวเองออกไป ในใจนึกชื่นชมพิรัญที่สามารถกำหราบเด็กวัยกำลังซนได้อยู่หมัดถึงแม้ครูพิรัญจะอายุไล่เลี่ยพอๆกับเขาก็ตาม
ในช่วงหลังจากการสอนในคาบเช้านั้น นิกรใช้เวลาในการตรวจการบ้าน จัดเตรียมการสอน เมื่อทำกิจกรรมทุกอย่างจนเสร็จสิ้นหมดแล้ว ครุหนุ่มจึงเกิดความสงสัยใคร่รู้ในสิ่งที่เด็กสาวมาตะล่อมให้อ่าน มือขาวแกร่งนั้นเลื่อนหน้าจอไอแพดข้างกาย เปิดหน้าเว็บค้นหานิยายเรื่องดังของ ในห้องเย็น
‘คลั่งรัก’
ชื่อนิยายเรื่องดังของ ในห้องเย็น นิกรนึกขำที่ชื่อนิยายดูเหมือนนิยายชู้รักทั่วไปเสียมากกว่า
เมื่อลองอ่านดูก็พบว่าเป็นเรื่องของชายโรคจิตที่คลั่งรักในตัวหญิงสาวที่ตัวเองแอบรัก
จึงตามเก็บข้าวของที่ใช้ในชีวิตประจำวันมาสะสม
ผมเก็บเศษเล็บของเธอมาไว้ในขวดโหล เก็บเศษยางลบที่เธอลบ ผมหวังไว้ว่าสักวันผมจะได้ร่างกายเธอมาครอบครอง ผมทำได้เพียงเลียรูปภาพของเธอ เฝ้าฝันว่าได้ร่วมรักกับเธออย่างสัตว์ป่า โอ้...แอนนาที่รัก ผมปรารถนาจะให้เธอเป็นของผมและพร้อมจะฆ่าใครๆที่เข้ามาใกล้เธอ วาจาไหนที่เอื้อนเอ่ยชื่อเธอ ผมจะเฉือนปากมันทิ้ง มือไหนที่สัมผัสเธอ ผมจะตัดมือนั้นทิ้ง คุณจะต้องเป็นของผมคนเดียว...แอนนา
นิกรอ่านไปได้เพียงไม่กี่ตอนก็รู้สึกสะอิดสะเอียนจนปิดหน้าเว็บนั้นทิ้ง นึกสงสัยถึงรสนิยมของวัยรุ่นสมัยใหม่แทนที่จะไปอ่านนิยายจรรโลงใจกลับมาอ่านนิยายชวนขนลุกแบบนี้
“ไปกินข้าวกลางวันกันไหมค่ะครูกร เด็กๆเลิกแล้ว” ครูยุ้ย วันสามสิบปลายๆเอ่ยชวนครูนิกร นิกรรีบตอบรับกลับอย่างสุภาพแล้วออกไปกินข้าวพร้อมกับครูยุ้ยทันที
ในโรงอาหารของโรงเรียน วิวัฒนาศึกษา เป็นโรงอาหารขนาดใหญ่ เรียงรายด้วยร้านอาหารตามสั่ง ร้านก๋วยเตี๋ยว ร้านอาหารแบบฝรั่ง ร้านส้มตำ-ยำ-คอหมูย่าง-น้ำตก-ข้าวเหนียว ตรงกลางของโรงอาหารนั้นเป็นโต๊ะขนาดยาวไว้สำหรับรับประทานอาหาร มีเก้าอี้เล็กๆวางอยู่เป็นจำนวนมาก เมื่อถึงตอนพักกลางวันโรงอาหารแห่งนี้จึงหนาแน่นไปด้วยครู นักเรียน ส่งเสียงดังกันเซ็งแซ่
ครูยุ้ยและครูนิกรเลือกโต๊ะริมสุดเพราะไม่ต้องการให้เด็กนักเรียนเสียอรรถรสในการพูดคุยกินอาหารกลางวันกันมากนัก
“ครูยุ้ย ไปสั่งอาหารก่อนเลยครับ เดี่ยวผมเฝ้าของให้ ผลัดกันไป พอครูยุ้ยมา ผมค่อยไปซื้อ”นิกร บอกครูยุ้ย
“ขอบคุณน่ะคะครูกร”ครูยุ้ยยิ้ม แล้วหยิบกระเป๋าสตางค์ออกไปซื้ออาหาร
ระหว่างที่รอครูยุ้ยไปซื้ออาหาร นิกรก็หยิบโทรศัพท์ออกมาเล่นเฟสบุ๊คส์ตามประสาคุณครูวัยรุ่น จนรู้สึกอุ่นวาบตรงช่วงไหล่พอหันไปก็เห็นมือแกร่งแข็งแรงนั้นจับมาที่ช่วงไหล่ของเขา
“อ้าว ครูพิรัญมาทานข้าวด้วยกันสิครับ”ครูนิกร เอ่ยชวนเจ้าของมือ
“คงไม่รบกวนครับ เห็นครูนิกร มีคนทานอาหารด้วยแล้ว”
“แหม ครูครับ ก็คนกันเองทั้งนั้นมานั่งทานด้วยกันก็ได้ครับ ไม่ใช่คนอื่น”นิกร ชักชวน เดินไปหยิบเก้าอี้มาให้ครูพิรัญ
“อ้าว ครูพิรัญ เชิญนั่งตามสบายค่ะ ครูกรไปซื้ออาหารได้เลยน่ะคะเดี๋ยวยุ้ยเฝ้าของให้”ครูยุ้ยยกจานอาหารมาวางบนโต๊ะแล้วกล่าวเชื้อเชิญครูพิรัญอย่างอารมณ์ดี
“ครูนิกรกับครูยุ้ยดูสนิทสนมกันจังเลยน่ะครับ เรียกครูกรด้วย”ครูพิรัญยิ้ม
“ไม่หรอกค่ะ ครูพิรัญ ยุ้ยก็เรียกครูรัญได้น่ะคะ”ครูยุ้ยยิ้มตอบ
การรับประทานอาหารกลางวันของเหล่าคุณครูนั้นเป็นไปอย่างสนุกสนาน ครูยุ้ยช่างมีอามรณ์ขันเข้าขากันกับครูนิกรดี ครูพิรัญก็มักมีส่วนร่วมในการพูดคุยด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้ม
วันเวลาแห่งความสุขผ่านเข้ามารวดเร็วเช่นไร มันก็มักจากไปด้วยความรวดเร็วเช่นนั้น เมื่อเช้าวันถัดมา นิกรเข้ามาสอนที่โรงเรียนตามปกติ แต่นึกแปลกใจที่เพื่อนสนิทอย่างครูยุ้ยที่แทบไม่เคยขาดการสอนเลยสักครั้งกลับหายไปในวันนี้ บรรยากาศในห้องพักครูดูแปลกไป หนังสือพิมพ์ที่วางไว้หน้าห้องที่กวาดเก็บเรียบ
นิกรคิดว่าแม่บ้านคงลืมซื้อหนังสือพิมพ์มาจึงไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก
“ครูครับ ตอนพักกลางวันไปกินข้าวกับผมดีไหม หิวน้ำไหม เดี๋ยวผมไปซื้อให้”ครูพละที่ปกติไม่สนิทสนมกับนิกรมาก อีกทั้งยังมีวัยวุฒิที่สุงกว่าครูนิกรจึงมักเป็นฝ่ายบริการเสียมากกว่า มาครามนี้ครูพละกลับเป็นฝ่ายอยากบริการเสียเองด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก
“ไม่เป็นไรครับ ผมเสียอีกที่ต้องไปซื้อมาให้ครู ว่าแต่เห็นครูยุ้ยรึเปล่าครับ แกไม่สบายรึเปล่า เมื่อวานยังเห็นดีๆอยู่เลย”
“ไม่มีใครอยากบอกครูหรอกครับ เพราะเห็นว่าครูสนิทกับครูยุ้ย ผมว่าครูไม่ควรจะรู้ในตอนนี้ครับ.. ผมอยากให้ครูสอนเด็กจนเสร็จก่อน เดี๋ยวครูจะไม่มีกะจิตกะใจในการสอน”ครูพละชายวัยกลางคนมีสีหน้ากังวลใจ
“ทำไมล่ะครับ ครูยุ้ยเป็นอะไร”
“แหม ถ้าครูจะพูดขนาดนี้ก็บอกๆครูนิกรเขาไปเลยดีกว่าค่ะ”ครูสมรสบถออกมาอย่างเสียไม่ได้ แต่วงหน้ายังมีร่องรอยความหม่นหมอง เศร้าสร้อยอยู่
“ตกลงมีอะไรเกิดขึ้นกับครูยุ้ยหรอครับ บอกผมหน่อยได้ไหมครับ”ครูนิกร มีความเคร่งเครียดปรากฏอยู่บนใบหน้า
ครูในห้องพักครูต่างมองหน้ากันเลิกลั่ก จนครูสมรอดไม่ได้จนต้องพูดขึ้นมา
“ครูยุ้ยคงไม่มาแล้วล่ะค่ะ”คุณครูสูงวัยพูดด้วยเสียงสั่นเครือเหมือนจะร้องไห้อยู่ร่อมร่อ
“ทำไมล่ะครับ”นิกร เลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย
“ก็....ครูค่ะ ดิฉันไม่อยากจะพูด ครูยุ้ยเสียแล้วค่ะเมื่อวาน มีคนพบศพครูยุ้ยโดนฆาตรกรรมค่ะ โดนของแข็งทุบกะโหลก....แล้ว...แล้ว...”ครูสมรหน้าซีด นิกรจึงเข้าไปประคอง
“ไม่เป็นไรครับครู ไม่ต้องพูด ผมรู้ว่าไม่มีใครพร้อมจะเล่า ผมเองก็ไม่พร้อมจะฟัง เมื่อวานยังคุยกันอยู่แท้ๆ ผมไม่น่าปล่อยให้ครูยุ้ยกลับบ้านคนเดียวเลย ผมน่าจะรู้ว่าคนสมัยนี้มันไว้ใจไม่ได้ ชอบข่มเหงผู้หญิง”ครูนิกร น้ำตาไหลด้วยความสลดเวทนาเพื่อนร่วมงานจับใจ
“ครูยุ้ยไม่ได้โดนข่มเหงค่ะครู ไอ้โจรใจบาปมัน....มันโหดเหี้ยมกว่านั้น เลาะปากกับฟันครูยุ้ยออกหมดเลยค่ะครู มันคงกลัวครูยุ้ยส่งเสียง ไอ้โจรชั่ว ไอ้ใจอำมหิต”ครูสมรก่นด่าพร้อมน้ำตาไหลพราก
นิกรรู้สึกเย็นวาบถึงความอำมหิตของฆาตรกรจนรู้สึกแค้นสุมอก ยิ่งเห็นข่าวหนังสือพิมพ์พาดหัวข่าวคดีฆาตรกรรมตัดปากเลาะฟันก็สิ่งรู้สึกสงสารในชะตากรรมของเพื่อร่วมงาน
วาจาไหนที่เอื้อนเอ่ยชื่อเธอ ผมจะเฉือนปากมันทิ้ง
จู่ๆประโยคในนิยายเรื่องดังก็แวบเข้ามาในหัวของครูนิกร นิกรพยายามสลัดมันทิ้ง พลางคิดว่าไร้สาระ
จะเป็นไปได้อย่างไรที่จะโยงนิยายเข้ามาสู่ชีวิตจริงและตัวเขาก็ไม่ใช่แอนนาสักหน่อย..
คดีที่เกิดขึ้นกับครูยุ้ยนั้นส่งผลให้โรงเรียนวิวัฒนาศึกษาออกมาตรการอย่างเข้มงวด คุณครูชายต้องออกไปส่งลูกศิษฐ์หญิงที่บ้าน กลุ่มละ4-5 คน ด้วยความที่พินรดา และ ลิลลี่สนิทกับครูนิกร ทั้งคู่จึงรีบจองตัวให้ครูนิกรไปส่ง
“ครูนิกรค่ะ น่ากลัว ครูยุ้ยโดนฆ่า หนูจะโดนด้วยไหมค่ะครู”พินรดา กอดแขนนิกร ตัวสั่นด้วยความกลัว
“ไม่ต้องห่วง มีครูอยู่ทั้งคน ครูจะไม่ให้ใครมาทำอะไรพวกเธอ”นิกร พูดเสียงหนักแน่น
“เป็นเด็กสาวไม่ควรกอดแขนครูผู้ชายอย่างนั้นน่ะพินรดา ถ้าพ่อแม่คุณเห็นเข้าจะว่ายังไง”เสียงดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง
พินรดารีบปล่อยมืออกจากแขนครูนิกรทันที
“หนูขอโทษค่ะ ครูพิรัญ ก็..หนูกลัว”พินรดา พูดเสียงอ่อนทันทีเมื่อหันไปมองอาจารย์หนุ่มตรงหน้า
“ครูนิกรครับ ครูจะว่าอะไรไหม ถ้าผมจะขอเอาตัวพินรดา ไปรวมกับกลุ่มที่ผมจะไปส่งที่บ้านคนอื่นๆ ผมอยากจะอบรมความประพฤติสักหน่อย”
“ฮ่าฮ่า ไม่เป็นไรครับครูพิรัญ ครูที่ไหนไปส่งที่บ้านก็เหมือนๆกัน ใช่ไหมพินรดา”นิกร หันไปถามลูกศิษฐ์สาว
“ค่ะ...ค่ะ”
“งั้นก็รีบไปรวมกับกลุ่มครูเขาสิ ไม่ต้องกลัวน่ะ ครูพิรัญแข็งแรงขนาดนี้ปกป้องพวกเธอได้อยู่แล้ว”นิกร พูดไล่หลังพินรดา
หญิงสาวหันกลับมามองนิกรด้วยสายตาเกรงๆ
“หนูว่าครูพิรัญเขาก็ดีน่ะคะ สอนก็ดี หล่อก็หล่อแต่ว่าเขาดุไปหน่อย เพื่อนๆเลยกลัว ถ้าเขาดุน้อยกว่านี้อีกสักนิดเขาคงป็อบในหมู่นักเรียนหญิงน่ะคะ”ลิลลี่ พูดกับนิกรลับหลังครูพิรัญไปส่งนักเรียนหญิงในกลุ่ม
“ครูพิรัญเขาก็เก็กดุไปอย่างนั้นแหล่ะ นักเรียนจะไม่เชื่อฟัง ถ้าไม่ดุแบบครู พวกเธอก็ดื้อใส่ครูพิรัญเหมือนที่ดื้อใส่ครูหน่ะสิ”
“แหม หนูไม่ดื้อน่ะคะครูนิกร”
-
ในค่ำของเช้าวันเสาร์ นิกรนั่งดูข่าวที่บ้านตามปกติของชีวิตประจำวัน ครูหนุ่มส่ายหัวระอากับความน่าเบื่อของข่าวเดิมๆซ้ำๆที่มีแต่ตุ๊กแกสองหัว หมูสองหาง เขาตัดสินใจจะเปลี่ยนช่องไปดูรายการทำอาหารเพื่อให้บันเทิงใจ
“ข่าววันนี้เป็นคดีที่น่าสลดอีกคดีน่ะคะ เป็นนักเรียนโรงเรียนเดียวกับครูที่มีคดีฆาตรกรรมไปเมื่อไม่กี่วันก่อนด้วย”นักข่าวสาวรายงานทำให้นิกรวางรีโมทไว้อย่างเดิม
“นักเรียนหญิงของโรงเรียนนี้โดนคนร้ายใช้เชือกรัดคอแล้วตัดมือทั้ง 2 ข้างสันนิษฐานว่าคนร้ายอาจเคยเป็นนักเรียนชายที่เคยมาติดพันกับนักเรียนหญิงแต่นักเรียนหญิงไม่เล่นด้วย....”เสียงรายงานข่าวสะกดให้นิกรนิ่งตะลึงงันราวกับถูกสาป
มือไหนที่สัมผัสเธอ ผมจะตัดมือนั้นทิ้ง
นิกร พยายามสลัดความคิดนั้นออกจากในหัว เพราะนิยายบ้าบอคอแตกนั้นแท้ๆ เขาถึงเอามาเชื่อมโยงกับคดีสะเทือนขวัญคดีนี้ ร่างกายเขาสั่นระริก คิดโทษตัวเองว่าเป็นเพราะเขาที่ไม่ยอมดูแลนักเรียนหญิงให้ดี
พินรดา ถึงต้องมาพบจุดจบที่น่าสลดเช่นนี้ แต่เมื่อคิดย้อนกลับไปเขาก็พบว่าเขาได้ฝากให้ครูพิรัญเป็นคนไปส่งพินรดา!
ไวเท่าความคิด ครูหนุ่มรีบโทรศัพท์เข้าเครื่องของครูพิรัญอย่างรีบเร่ง จิตใจกระวนกระวายถึงการตอบรับจากปลายสาย
“ครูพิรัญครับ ผมมีเรื่องอยากสอบถาม มาเจอผมหน่อยได้ไหม”นิกร โทรศัพท์ไปหาครูพิรัญด้วยน้ำเสียงกังวลใจ
“อ้า...เรื่องพินรดาสิน่ะ ผมตกเป็นผู้ต้องสงสัยของครูนิกรหรอเนี่ย ฮ่าฮ่า วันนี้เกรงจะไม่ได้ครับ วันนี้ตำรวจกับนักข่าวมากันเต็มบ้านผมเลย”
“เปล่าน่ะครับครูพิรัญ ผมไม่ได้กล่าวหาว่าครูเป็นคนทำ ผมแค่อยากสอบถามว่าทำไมถึงเกิดเหตุนี้ขึ้นได้เพราะผมจำได้ว่า
ครูพิรัญเป็นคนไปส่ง คนร้ายบุกรุกเข้าไปในบ้านพินรดา หรือว่าครูพิรัญ...ส่งไม่ถึงบ้าน”
“ครูนิกรกำลังคลางแคลงใจในตัวผมอยู่ใช่ไหมล่ะครับว่าผมทำหน้าที่ครูบกพร่อง เอาเป็นว่าวันพรุ่งนี้ วันอาทิตย์ไปนั่งคุยกันแบบตัวต่อตัวที่ห้องวิทยาศาสตร์แล้วกันน่ะครับ วันนี้ผมคงไม่สะดวก อ้า..ตำรวจเรียกผมอีกครั้งแล้วครับ ไว้ค่อยคุยกันพรุ่งนี้น่ะครับครูนิกร”
ปลายสายกดวางโทรศัพท์ นิกรจึงเริ่มคิดคำถามที่จะนำไปถามครูพิรัญในวันพรุ่งนี้
ห้องวิทยาศาสตร์ระดับมัธยมปลายของโรงเรียนวิวัฒนาศึกษาเป็นห้องสี่เหลี่ยมขนาดกว้างทาด้วยสีขาว
ตรงกลางมีโต๊ะไม้เล็กๆ 10 ตัวพร้อมด้วยเก้าอี้กลมเล็กๆล้อมรอบโต๊ะไม้นั้นไว้สำหรับให้นักเรียนแบ่งกลุ่มทำการทดลองวิทยาศาสตร์ ด้านข้างมีตู้เก็บของไม้วางบีกเกอร์ หลอดทดลอง ไอโอดีน กล้องจุลทรรศน์และของจำพวกใช้ทำการทดลองต่างๆ ลึกเข้าไปข้างในอีกนั้นถูกกั้นด้วยแผ่นไม้ขนาดใหญ่เป็นห้องพักครูของครูพิรัญ มีโต๊ะไม้ วางอยู่คู่กับหนังสือเล่มหนาจำนวนมาก สารละลายแปลกๆล้วนอันตรายถูกวางเก็บไว้อย่างมิดชิดในข้างโต๊ะของครูพิรัญ ถัดลึกเข้าไปอีกนั้นเป็นประตูไม้เก่าคร่ำครึที่ว่ากันว่าเป็นห้องส่วนตัวของครูพิรัญและไม่มีใครเคยย่างกรายเข้าไปแม้แต่แม่บ้านภารโรง เนื่องด้วยประตูไม้นั้นถูกคล้องด้วยแม่กุญแจทองเหลืองขนาดใหญ่ ซึ่งลูกกุญแจนั้นอยู่มือของครูพิรัญเพียงผู้เดียว ครูคนอื่นในโรงเรียนต่างเข้าใจว่าเป็นห้องอุปกรณ์ลับ วิจัย โครงการทางวิทยาศาสตร์ของครูพิรัญจึงไม่มีใครอยากรบกวน
แอร์ในห้องพักครูวิทยาศาสตร์หนาวจับขั้วหัวใจ นิกรกระชับเสื้อตัวเองหวังไออุ่นจากแขนของตน ครูพิรัญฉีกยิ้มมานั่งข้างๆด้วยแววตาแปลกๆ
ในห้องพักครูของครูพิรัญมีโถใส่ชิ้นส่วยอวัยวะดองตามปกติของห้องวิทยาศาสตร์ พยาธิตัวตืด พยาธิเส้นด้าย เด็กดอง ตับ ม้าม ถูกดองไว้ในขวดโหล กลิ่นน้ำยาดองเหม็นคละคลุ้งไปทั่วห้องจนนิกรอยากเบือนหน้าหนี
“ครูนิกรอยากจะเดินชมหน่อยไหมล่ะครับ” ครูพิรัญเอ่ยถาม
“อ๋อ ไม่ล่ะครับ ผมว่าผมแพ้กลิ่นน้ำยาดอง ได้กลิ่นแล้วจะเวียนหัว”
“ฮ่าฮ่าฮ่า คุณนี่อ่อนแอกว่าที่ผมคิด”เสียงหัวเราะไม่เชิงเย้ยหยันของครูพิรัญยิ่งทำให้นิกรยิ่งอยากออกไปจากห้องวิทยาศาสตร์เร็วๆ
“อันนั้นห้องส่วนตัวของผมครับ ถ้าครูนิกรไม่มีกุญแจก็เข้าไม่ได้”
“ลึกลับจังเลยน่ะครูพิรัญ ผมชักกลัวครูแล้วสิ”
“แล้วครูนิกรอยากได้กุญแจไหมล่ะครับ”ครูหนุ่มเท้าแขนกับเก้าอี้ครูนิกรในลักษณะคร่อมตัว ใบหน้าหล่อซีดยื่นเข้ามาใกล้นิกร จนต้องเขยิบถอยหลัง
“เอาเป็นว่าถามคำถามแรกมาเลยดีกว่าครับ”ครูพิรัญกลับไปนั่งประจำที่
“คำถามแรก ครูพิรัญไปส่งพินรดาถึงที่บ้านไหมครับ”นิกร สบตาครูพิรัญ ครูพิรัญสบตาตอบด้วยแววตาเยาะ
“ถ้าผมตอบว่าผมไม่ได้ส่งถึงที่บ้าน คุณจะแจ้งความผมไหมล่ะครับ”
“กรุณาตอบตามความจริงด้วยครับ ไม่ใช่เวลามาพูดเล่นน่ะครูพิรัญ”
“เอ้า ผมก็ตอบตามความจริงแล้วไงครับ ไม่ได้เห็นครูเป็นเพื่อนเล่นสักหน่อย”ครูพิรัญ เอามือสอดท้ายทอย เอนหลังลงเบาะเก้าอี้ด้วยท่าทีสบายๆไม่อนาทรร้อนใจกับคนตรงหน้า
“หมายความว่าครูพิรัญปล่อยให้เด็กกลับบ้านเองทั้งๆที่มีคดีแบบนี้เกิดขึ้นกับครูยุ้ยหน่ะหรอครับ”นิกร ที่ปกติมักจะอารมณ์ดีขี้เล่นอยู่เสมอกลับสะกดอารมณ์โกรธของตัวเองไว้ไม่ได้ ยิ่งเห็นอากัปกิริยาไม่เป็นเดือดเป็นร้อนในความเป็นความตายของลูกศิษฐ์ของครูพิรัญ นิกรก็ยิ่งนึกโกรธ
“ใช่แล้วครับ ไม่สิ ผมไปกับเธอด้วยต่างหาก....”รอยยิ้มของครูพิรัญนั้นชวนขนลุก เยือกเย็นจนหนาวไปทั้งไขสันหลัง
“หมายความว่ายังไงครับครูพิรัญ!”นิกร ไม่สามารถสะกดกลั้นอารมณ์โกรธที่ประทุของตัวเองได้อีกแล้ว
“ใจเย็นๆสิครับครูนิกร คุณกำลังมองผมในแง่ร้ายน่ะ เอาเป็นว่าผมจะตอบคำถามของครูทุกคำถาม ผมจะไม่พูดเล่นแล้ว แต่ครูต้องสัญญาก่อนว่าครูจะไปเดินดูห้องลับของผม”ครูพิรัญยื่นกุญแจเงินเงาวับให้นิกร
“ก็ได้ครับ ห้องส่วนตัวของครูใช่ไหม อย่าเล่นลิ้นหล่ะครับครูพิรัญ ไม่งั้นผมคงสงสัยครูเข้าแล้วจริงๆ”นิกร สบถแล้วคว้ากุญแจในมือครูพิรัญไปไข ห้องส่วนตัวของครูพิรัญ
ภายในห้องส่วนตัวของครูพิรัญเต็มไปด้วยโถใส่น้ำยาดองศพ นิกรรู้สึกขยะแขยงเมื่อเห็นชิ้นส่วนของอวัยวะที่ควรทิ้งดองอยู่ในขวดโหลนั้น
“ครูพิรัญชอบสะสมเศษเล็บ เส้นผมศพ หรอครับ”
“ก็ไม่เชิงอย่างนั้นหรอกครับ ผมชอบเจ้าของมันมากกว่า”
ครูนิกร ได้ยินแทบสิ้นสติ รู้สึกคลื่นเหียนจนอยากขย้อน
“ผมเก็บเศษเล็บของเธอมาไว้ในขวดโหล เก็บเศษยางลบที่เธอลบ ผมหวังไว้ว่าสักวันผมจะได้ร่างกายเธอมาครอบครอง ผมทำได้เพียงเลียรูปภาพของเธอ เฝ้าฝันว่าได้ร่วมรักกับเธออย่างสัตว์ป่า โอ้...แอนนาที่รัก ผมปรารถนาจะให้เธอเป็นของผมและพร้อมจะฆ่าใครๆที่เข้ามาใกล้เธอ วาจาไหนที่เอื้อนเอ่ยชื่อเธอ ผมจะเฉือนปากมันทิ้ง มือไหนที่สัมผัสเธอ ผมจะตัดมือนั้นทิ้ง คุณจะต้องเป็นของผมคนเดียว...แอนนา”ครูพิรัญเอื้อนเอ่ยราวราวกับท่องจำมันได้จนขึ้นใจ
“ครูเคยอ่านนิยายที่ผมแต่งไหมครับ ผมชอบประโยคนี้มากเพราะตอนผมเขียนผมนึกถึงแต่หน้าครู อ่อ แล้วครูชอบผลงานของผมไหมครับ ทั้งครูยุ้ยที่พูดกับครูอย่างสนิทสนมผมเลยเฉือนปากเธอทิ้ง ทั้งพินรดาที่เอามือมาแตะต้องแขนครู ผมเลยตัดมือนั้นทิ้ง เหลือแค่ลิลลี่ ที่พูดจาสนิทสนมกับครู เธอมีใจให้ครู ผมจึงอยากจะทำลายหัวใจเธอทิ้ง บีบมันด้วยมือของผม”
ครูพิรัญฉีกยิ้มเดินเข้ามาใกล้นิกร
นิกรถอยกรูดไปจนติดฝาผนัง คว้าของที่พอจะเป็นอาวุธได้ คือ หลอดทดลองมาไว้ในมือ นิกรทุบหลอดทดลองจนแตกเป็นปากฉลาม ความคมของมันยังพอป้องกันตัวจากความโรคจิตของครูพิรัญได้
“ครูนิกรครับ ครูฉลาดทีเดียว แต่ครูยังอ่อนแอนักเมื่อเทียบกับผม ครูกำลังประเมินผมผิดไป ครูไม่สงสัยเลยสักนิดหรอครับ
ว่าทำไมผมต้องชวนครูเข้ามาในห้องส่วนตัวของผมด้วยแม้อะไรบางอย่างมันจะถูกเปิดเผยก็ตาม”ครูพิรัญเอาเครื่องช่วยหายใจคลุมรอบปากจมูกแล้วกดสวิซต์ปล่อยก๊าซยาสลบให้กระจายไปทั่วห้อง
“ตอนนี้ผมขาดแค่ครอบครองร่างกายของครู ช่วยทำให้ผมสมหวังด้วยน่ะครับ..ที่รัก”เสียงกระซิบทุ้มต่ำของครูพิรัญเป็นประโยคสุดท้าย ก่อนที่นิกรจะหลับไปด้วยฤทธิ์ของยาสลบ
-
มีต่ออีกไหม.............. :katai2-1:
-
ต่อด้วย :katai4: :katai4: :katai4:
-
ยังไม่จบใช่มั้ยค่ะ น่าติดตามอ่านมากๆเลยยยยย มาต่อด้วยเถิด พลีสสสสส
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
:katai1:
-
โอ๊ยๆๆๆๆ โรคจิตแบบนี้เจ๊ชอบบบ ยังไม่จบใช่ไหมคะ มาต่ออีกนะ ชอบเว่อร์ จะรออ่านค่ะ :hao6:
-
ไม่นะนิกร! ทำไมตามเข้าในห้องประหลาดๆแบบนั้นง่ายจัง :katai1:
-
อ๊ายยยยยย
ค้างอ่ะ ว่าแล้วอิตารัญนี่ต้องเป็นคนร้าย
-
กรีดร้องงง
นิกรนี่ก็เชื่อง่ายจริงๆ
-
เรื่องจบแล้วน่ะคะ ให้คิดต่อเอง
ขอบคุณทุกคนที่สนใจน่ะคะ >______<
-
กะแล้วเชียว :katai1:
-
คาใจเลยอ่ะ จะรอดไหมเนี่ย แค่ต้องการร่างกายนิ
-
สนุกแบบหลอนๆ :ling3: อ่านจบแล้วยังสงสัยว่า หลังจากนิกรได้ร่วมรักตามที่ต้องการแล้ว จะฆ่าเพื่อให้ได้ร่างกายมาครอบครองตลอดไปไหม? นิกรเขียนนิยายระทึกขวัญมา 4-5 เรื่องแล้ว แปลว่าพิรัญอาจจะไม่ใช่จุดมุ่งหมายรายแรก? ตอนนี้นิกรโดนตำรวจเพ่งเล็งอยู่ ทำไมไม่มีคนคอยจับตา?
-
เอิ่ม อย่างจิตมากอ่ะ แล้วไงต่อ จบแค่นี้หรอคะ?? :ling3: :ling3:
-
ชอบมากกก :pig4:
-
ตอนอ่านนิยายที่ครูแกแต่งก็รู้สึกอยากขย้อนจริงๆซะแล้วสิ
-
จบแบบค้างๆ แฮะ
-
จบแล้วใช่ไหมคะ
-
อย่าพึ่งจบเลยนะ :katai4: :ling3:
-
เอิ่ม ค้างค่ะ ค้างคามากกกกกก คุณครูจะโดนทำอะไรไหมเนี่ย
ผ่าแล้วดอง หรือทำอะไรอะ แง่ว
-
แบบนี้ไม่เรียกว่าจบแล้วนะคะ มันยังไม่เคลียร์ในหลายๆอย่างอ่ะ ค้างมากด้วย
คนแต่งช่วยสมนาคุณให้คนอ่านด้วยค่ะ ขอตอนพิเศษสักตอนเถอะนะคะ พลีสสสสสสส :call: (จุดธูปเรียกหา เอ๊ย!ไม่ใช่ล่ะ ^^)