Teacher is My love 1
สวัสดีครับ ผมชื่อ อาร์ต ปัจจุบันเป็นครูสอนอยู่ที่ รร.ชายล้วนแห่งหนึ่ง ในกรุงเทพฯ โดยวุฒิที่จบมาก็คือ
ค.บ. คอมพิวเตอร์ศึกษา ชื่อวุฒิก็บอกอยู่แล้วว่าผมต้องสอนวิชาคอมพิวเตอร์แน่นอน
โดยหลักๆ แล้วจะสอนเกี่ยวกับการใช้และเขียนโปรแกรมมากเป็นส่วนใหญ่
นี่ก็เป็นปีที่สามแล้วที่ผมได้ถ่ายทอดบทเรียนในกับนักเรียน โดยในสองปีแรกนั้นการเรียนอาจจะไม่เข้มข้น
สอนนักเรียนเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง และนั้นก็ทำให้ผมหาจุดผิดพลาดที่ผมอาจมองข้ามแล้วนำมาแก้ไข
จนในปีที่สามหวังเป็นอย่างยิ่งว่านักเรียนจะเข้าใจ
“นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ”ที่จากหัวหน้าห้องบ่งบอกว่าการเรียนการสอนกำลังจะเริ่มขึ้น
“สวัสดีครับ คุณครู”
“สวัสดีครับนักเรียน ครูชื่อ ธีธวิช อนุสิทธิลักษณ์ รับหน้าที่สอนคอมพิวเตอร์ นักเรียนชั่นม.5
ครูหวังว่านักเรียนของครูทุกคนจะตั้งใจเรียนนะครับ”
“ครับบบบบ” พร้อมใจกันตอบดีมาก หวังตอนเรียนจะเป็นตามที่ปากพูดไว้นะ
“ก่อนเข้าสูเนื้อหาบทเรียน ครูอยากจะให้ทุกคนเปิดคอม เข้าไปที่เว็บ ………….ac.th
แล้วเข้าไปกรอกข้อมูลส่วนตัวให้ครูหน่อย ครูเวลา 30 นาที เริ่มได้”
สิ้นสุดคำผมของผมแล้วนักเรียนดูจะตั้งใจกับการเรียนมากเปิดคอมปุ๊บ ล็อกอินเฟสปั๊บ เมื่อกี๊คำสั่งไม่ได้เข้าในสมองพวกคุณเลยใช่มั๊ย
ผ่านไป 15 นาที แถบแจ้งเตือนบ่งบอกว่ามีนักเรียนเริ่มกรอกข้อมูลเสร็จแล้ว
1 คน
2 คน
3 คน
4 คน
5 คน
6 คน เดี๋ยววววววว เมื่อกี้อะไรแว๊บๆ "ธีธวิทย์ ออกมาหาครูสิ"
ผมเรียกชื่อนักเรียนคนหนึ่งที่มีชื่อคล้ายกับผมออกมาหาผมที่โต๊ะ
“มีไรครับครู” ผมยังก้มลงอ่านประวัติของไอ้เด็กนี่ก็จะหันหน้าขึ้นมา พระเจ้า!!! มึงตกถังแป้งมาหรือไง ขาวซ่ะ ใบหน้าเข้มได้รูป
เฮ้ย นักเรียนท่องไว้
“ครูไม่ได้บอกให้ให้ใส่รูปนิ”
“ก็เห็นมันว่างเลยใส่เล่นๆ ทำไมมีไรป่าว” หางเสียงไม่มี ลบ 1 คะแนน
“เธอจะใส่รูปเธอ ครูจะไม่ว่า แต่เธอเอารูปอะไรมาใส่” ผมยังงง กับได้เด็กนี่ ก็รูปที่มันเดิมมาเป็นรูปนิ้วสองนิ้วพื้นหลังสีฟ้า
“ก็ในกรอบที่เติมบอกในใส่รูป 2 นิ้ว ผมก็ใส่ให้แล้วไงครัฟ ดีซ่ะอีกเพื่อวันหลังผมลืมเอารูป2นิ้วมา จะได้ไม่ต้องไปวิ่งวุ่นหารูปมาติด” ฟังมันอธิบายแล้วปวดสมองนึกว่าคนแบบนี้ไม่มีอยู่ในโลกแล้ว ส่งสัยผมคงคิดผิด
“ธีธวิทย์”
“ครับ”
“ฟังครูนะ ที่ครูให้ใส่ หมายถึงรูปตัวเองขนาด 2 นิ้ว ไม่ใช่ รูปชู 2 นิ้ว ” เครียดมากกับเด็กพวกนี้
“แล้วทำไม ไม่เขียนว่า รูปตัวเองขนาด 2 นิ้วล่ะครับ” ยังเถียงอีก
“เออ ครูผิด ครูขอโทษ” พูดกระแทกเสียงไสแม่งเลย
“ไม่เป็นไรครับ คนเรามันก็ต้องมีผิดพลาดกันได้” ไอ้เด็กเวร ย้อนว่ากูอีก
“ไปนั่งที่เถอะ ถ้าอยู่นานกว่านี่ ครูกลัวจะไม่ได้สอนคาบต่อไป” พูดไปพร้อมเอามือกุมขมับ
“ครับ” แล้วมันก็เคลื่อนย้ายตัวมันกับไปนั่งที่
แค่วันแรกของการสอนปีที่สามของผมรู้สึกว่ามันจะวุ่นวายมากเป็นพิเศษ
“จิตวัฒน์ เลขฐานสอง ทำไมมีเลขสองมาด้วย” สอนเขียนโปรแกรมเด็กม.6 แทนอาจารย์ รัศมี ท่านติดธุระ
“ก็เลขฐานสอง มันก็ต้องมีเลขสองมันก็ต้องมี(เลขสอง) ด้วยสิครับ ไม่งั้นเขาจะเรียกเลขฐานสองทำไม ” ตอบมาได้หน้าตาเฉย อยากรู้จัง มึงไปสืบค้นมาจากตำราเล่มไหน ที่เรียนมามีแค่ 1 กับ 0 สมควรให้กับไปเรียนม.1 ใหม่ดีมั๊ย
“จิตเวช”
“ผมชื่อจิตวัฒน์” ดูยังไงมึงก็เหมาะกับจิตเวช
“เทอมที่แล้วติด 0 ยังไม่แก้นะ เสาร์นี่มาแก้ด้วย” ผมกล่าวเตือนเด็ก ผิวสีแทน หุ่นนักกีฬาโรงเรียน
“แก้อะไรครับ แก้ 0 หรือ แก้ ผ้า ” อึ้งตาโตเลยทีนี่ แก้0 อยู่ดีๆ โยงเข้าเรื่องแก้ผ้าซ่ะแล้ว
ตกลงนักเรียนโรงเรียนนี่มันหื่นเป็นกิจวัตประจำวันเลยหรือไงกัน
“จิตเวชอยากเรียน ซ้ำชั้นมั๊ย” ผมขู่คนที่อยู่ตรงหน้าโต๊ะ
“ไม่ครับ”
“งั้นกรุณาใช้คำพูดที่เหมาะสมด้วย ที่นี่โรงเรียน”
“งั้นแสดงว่าถ้าผมอยู่บ้านกับครูผมก็พูดได้ดิ” ได้เด็กเวรของเวรแล้วก็โคตรเวร กูครูมึงนะ
“จะพูดที่ไหนก็ไม่เหมาะทั้งนั้น เพราะฉัน เป็นครูของนาย”