ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
นิยายเรื่องอื่น
เรื่องสั้น จบแล้ว
เจ้าหญิงทรา END (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52168.0)
พบกันใหม่ 1/3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52154.0)
พบกันใหม่ 2/3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52155.0)
พบกันใหม่ 3/3 END (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52156.0)
หนีร้อนมาเจอ...รัก END (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52160.0)
คุกเข่า END (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52212.0)
ชีวิตที่ขาดเธอ END (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52185.0)
นิยายเรื่องยาว
DARK LOVE ต้องมองแค่ผมคนเดียวเท่านั้น!!!!! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52161.0)
♥♥♥♥♥♥♥♥
เจ้าหญิงทรา END (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52168.msg3318479#msg3318479)
ตอนพิเศษ 1 END (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52168.msg3318872#msg3318872)
ตำนานเป็นสิ่งที่สืบทอดกันมาแต่โบราณ
ตำนานส่วนใหญ่มักสืบสานมาจาก ‘เรื่องจริง’ มีตำนานหนึ่งเรื่องลือกันมาของเหล่าราชวงศ์และประชาชนในอาณาจักรแห่งอรุณว่าด้วยสิ่งที่แรกมากับ ‘ความอุดมสมบูรณ์’
ในอดีตบ้านเมืองแห่งนี้แล้งแค้นเหล่าประชาอดอยากและยากจน หยาดฝนที่นานครั้งจะตกมาสักหนทำให้ไม่สามารถเพาะปลูกสิ่งใดได้ แผ่นดินแตกระแหงจากพระอาทิตย์สาดแสงส่องอย่างไม่หยุดยั้งช่างสมชื่ออาณาจักรแห่งอรุณ ด้วยเพราะเหตุนี้แม่น้ำลำธารต่างพากันแห้งคอด เมื่อไม่มีน้ำ ไม่มีพืช ไม่มีอาหาร เหล่าประชาเจ็บป่วยล้มตายจนร่อยหรออาณาจักรเกือบล่มสลาย
ความยากแค้นซึ่งมีมาอย่างยาวนานนับวันยิ่งทวีคูณ ปล่อยเป็นเช่นนี้ต่อไปอาณาจักรได้ล่มสลายอย่างแน่แท้ องค์ราชาปัจจุบันในตอนนั้นไม่สามารถยอมปล่อยให้เกิดเหตุการณ์เยี่ยงนี้ต่อไปได้ จึงเสาะหากรรมวิธีต่าง ๆ ตำราไหนที่ว่าดี ตำราไหนที่ว่าเยี่ยมเขาลองพิสูจน์มาจนหมดเพื่อให้หลุดพ้น
ทว่าไม่ว่าจะกระทำสิ่งใดสภาพบ้านเมืองไม่อาจจะกลับมาเป็นดังเดิมหรือฟื้นขึ้นอุดมสมบูรณ์ ในจังหวะที่องค์ราชากำลังท้อแท้ไม่รู้จะกระทำอย่างไรต่อนั้นก็เกิดได้ยินข่าวลืออย่างหนาหูจากอาณาจักรใกล้เคียง
ว่ามีพ่อมดตนหนึ่งซึ่งมีอิทธิฤทธิ์ราวกับพระเจ้าสามารถดลบันดาลดั่งใจนึก ไม่ขอสิ่งใดเขากระทำได้ทุกอย่างหากมีข้อแลกเปลี่ยนอย่างสมน้ำสมเนื้อ ข่าวลือก็คือข่าวลือ ไม่อาจรู้ได้เลยว่าสิ่งที่ได้ยินมาจะเป็นเรื่องจริง ทว่าในจิตใจที่หมดหนทางนั้นกับเหล่าประชาที่กำลังเฝ้ารออย่างมีหวัง องค์ราชาจึงได้ตัดสินใจลองดูสักตั้งล่ำลาภรรยาและลูกน้อยทั้งหลายเพื่อออกไปตามหาพ่อมดตามอาณาจักรใกล้เคียง
พ่อมดซึ่งมีที่อยู่อย่างไม่เป็นหลักแหล่งการตามหาจึงไม่ใช่เรื่องง่ายและหนทางมีแต่ความยากลำบาก ระยะเวลาอันยาวนานทำให้องครักษ์เจ็บป่วยล้มตายไปทีละคน จากผู้ติดตามนับสิบตอนนี้กลับเหลือเพียงราชาองค์เดียว เขารู้สึกผิดกับสิ่งที่เกิดขึ้นหากตนเองไม่เชื่อตามข่าวลือที่รู้ว่าจริงหรือไม่นั้น คงไม่เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ ความหวังลิบหรี่จนบั่นทอนสภาพจิตใจแทบอยากจะปริชีพของตัวเองหลายหน
ทว่าพอนึกถึงบุคคลสำคัญที่กำลังรอคอย จึงเกิดแรงฮึดขึ้นมาได้ชั่วคราว พอนานเข้าก็หมดไปวนเวียนซ้ำเล่า เขาร่อนเร่อย่างไร้จุดหมายปลายทางไล่ตามเงาของบุคคลซึ่งบางทีอาจไม่มีจริง
จนร่างกายย่ำแย่ ถูกโจรปล้นเงินทองโดนเอาไปหมดด้วยกำลังคนของอีกฝ่ายที่มากกว่า ต่อให้องค์ราชาจะแข็งแกร่งเพียงไหนก็ไม่อาจหลีบเลี่ยงการบาดเจ็บได้ ถึงสู้อย่างสุดชีวิตทว่าสภาพร่างถูกคมดาบกรีดลึกหลายบาดแผลของเหลวสีสดไหลนองย้อมเสื้อจนทำให้สีขาวยางสะอาดกลายเป็นสีแดงสดอย่างน่าสยดสยอง
เรี่ยวแรงถดถอยปนความเหนื่อยล้า ขาซึ่งเดินมาอย่างโซชัดโซเซได้หยุดลงหย่อยกายนั่งเอนหลังอิงพักที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ลมหายใจรวยริน นัยน์ตาพร่ามัวเหม่อมองไปยังน่านฟ้าสีสดใส ต่อให้ชีวิตต้องจบลงเพียงเท่านี้ก็จะไม่เสียใจอะไรกับสิ่งใด
เพราะเขาคิดว่าตนเองได้ทุ่มเททุกหยาดเหงื่อแรงกายไปอย่างเต็มที่แล้ว เพียงแค่เสียดายที่ไม่สามารถทำให้ความปรารถนาของบุคคลที่รอคอยเป็นจริงได้ ผ่านมานานถึงขนาดไหน บางทีเหล่าลูกน้อยอาจจะเติบใหญ่จนเป็นหนุ่มสาว เสียดายที่อาจไม่ได้เห็นหน้าพวกเขาอีกเท่านั้น
‘ติดตามข้ามานานขนาดนี้ เก่งดีนี่ เจ้าประสงค์สิ่งใดรึ’
เสียงอันนิ่งนุ่มของชายที่องค์ราชาไม่รู้ว่าดังมาจากทางไหน หรืออาจจะเป็นเพียงแค่เสียงที่เขาคิดไปเองในระหว่างที่สติเลือนรางก็เป็นไปได้ นัยน์ตายังคงสะท้อนภาพท้องฟ้าอันกว้างไกล ทว่าแม้กระทั่งตัวเขาอีกไม่ทราบเพราะเหตุอันใดจึงได้ตอบกลับไปเช่นกัน
‘อาณาจักรของข้ากำลังแห้งแล้ง ประชาชนอดยาก ข้าอยากให้อาณาจักรของข้าอุดมสมบูรณ์ประชาชนสงบสุข’
‘เจ้าแปลกยิ่งนัก ทำไมถึงไม่ขอให้ข้ารักษาชีวิตของเจ้าเอง’
น้ำเสียงเอ่ยถามอย่างสงสัยของอีกฝ่าย ข้าคงแปลกอย่างที่ว่าเพียงแต่...รอยยิ้มซึ่งกระตุกขึ้นมาบนมุมปากอย่างเล็กน้อย
‘เพียงแต่..สิ่งที่ขอไปสำคัญกว่ายังไงล่ะ’
อีกฝ่ายนิ่งงันไปชั่วครู่ราวกับครุ่นคิด
‘อย่างนั้นเองรึ เอาเป็นว่าข้าจะทำตามในสิ่งที่เจ้าปรารถนา แต่ต้องแลกเปลี่ยนกับชีวิตของเจ้าเองและชีวิตของราชทายาทหนึ่งองค์ของราชวงศ์ที่ขึ้นเป็นกษัตริย์ทุกรุ่น หากข้าประสงค์เช่นนี้ เจ้าจะตกลงหรือไม่’
ข้อเสนอไม่ได้ทำให้ตัดสินใจยากแต่อย่างใด ไหน ๆ ข้าเองก็จะต้องตายอยู่แล้ว หากสามารถทำให้บ้านเมืองคืนชีพได้อีกครั้ง ไม่ว่าสิ่งใดข้ายอมแลกได้ทุกอย่าง
‘ตกลง’
หารู้ไม่ว่าสิ่งที่องค์ราชาได้ตกลงไปนั้นได้เป็นชนวนให้เกิดเรื่องบางอย่างในอีกพันสองร้อยปีให้หลัง
และเมื่อได้ทราบข่าวซึ่งเขียนมาเป็นจดหมายไม่เห็นแม้แต่ศพความโศกเศร้าปกคลุมไปทั่วอาณาจักรบางคนเชื่อ บางคนไม่เชื่อ พอเจ็ดวันให้หลังประจักษ์แก่ตาทำให้การกระทำขององค์ราชาถูกกล่าวขานไปอย่างแผ่หลายทางด้านดีและไม่ดี รวมถึงเรื่องความอัศจรรย์ของพ่อมดนั้นอีกด้วยที่สามารถทำให้อาณาจักรซึ่งเกือบสลายฟื้นกลับคืนเฟื้องฟูเขียวชอุ่มได้อีกครั้ง ราชาที่สละชีพเพื่อบ้านเมืองได้ถูกแต่งตั้งให้เป็นวีรบุรุษและเป็นฆาตกรผู้เริ่มต้นทำให้เกิดการสูญเสียไปในเวลาเดียวกันในเหล่าราชวงศ์
บางทีมนุษย์เราส่วนมากประสงค์อยากจะได้ แต่ก็มักจะไม่อยากสูญเสียในสิ่งที่มีอยู่ พ่อแม่ซึ่งรักลูกเท่าดวงหทัยก็ย่อมไม่อยากเห็นเขาจากไปเช่นกัน หากผิดคำสัญญาความล้มสลายต้องมาเยือนอีกครั้ง ชีวิตของบุคคลเดียวแลกกับชาวประชาทั่วราชอาณาจักร ถึงไม่ประสงค์นัก ทว่าก็ไม่อาจจะหลีกเลี่ยงได้
การเปลี่ยนกษัตริย์ใหม่จะมีขึ้นทุกห้าสิบปี บุคคลที่จะครองราชย์ต่อนั้นต้องมีอายุสามสิบเป็นธรรมเนียมซึ่งปฏิบัติอย่างยาวนานก่อนจะเกิดเรื่องนี้เสียอีก และเครื่องสังเวยนั้นจะเป็นชายหรือหญิงก็ได้สุดแล้วแต่จะนำพา กฎระเบียบต้องมีการส่งตัวไม่เกินสิบวันหลังจากที่ขึ้นครองราชย์ เนื้อกายต้องสะอาดบริสุทธิ์ เครื่องนุ่งห่มต้องสีขาวราวหิมะ
เดินทางไปในป่าด้านหลังราชวังที่จะมีหอซึ่งถูกขนานนามว่าหอแห่งวีรบุรุษประทับอยู่ ภายในหอนั้นจะมีเครื่องบันเทิงจิตใจอย่างดีสำหรับการผ่อนคลาย จะได้ไม่รู้สึกเหมือนว่าตนเองมาเพื่อสละชีพแต่อย่างใด คล้ายกับว่าเล่นสนุกและเผลอหลับไปเท่านั้น
การสังเวยใช่ว่าจะตายในทีเดียว เสมือนคำสาปที่กัดกินพลังชีวิตของผู้ประสบไปทีละน้อยและมีวิธีแก้ไข ทว่าสิ่งนั้นได้ถูกเลือนหายไปตามกาลเวลา คำพูดปากต่อปากย่อมผิดเพี้ยนจนในปัจจุบันไม่เหลือเคล้าความจริงให้เห็น จึงไม่มีองค์ใดสามารถถอนคำสาปได้ และสิ้นพระชนม์ไปในที่สุด
การสังเวยซึ่งถูกปฏิบัติสืบต่อกันมาอย่างเคร่งคัดจนกระทั่งมาถึงรุ่นที่ยี่สิบสี่ราชทายาทองค์น้อยนั่งเหม่อมองมือเท้าคางไปยังนอกหน้าต่างหอทรงหกเหลี่ยมพลางนึกถึงตำนานซึ่งเล่าขาน นัยน์ตาสะท้อนภาพทุ่งดอกไม้อันกว้างไกลหลากสีสัน ทำให้รู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก แม้ภายในจิตใจจะกำลังว้าวุ่นก็ตาม ชายหนุ่มผมยาวสลวยสีเงิน ผิวขาวราวกับโปร่งใส หน้าตาสง่าลิ้มไม่แพ้เจ้าหญิงใด และเครื่องห่มกายสีหิมะแสนบริสุทธิ์
ภายในห้องอันเงียบเชียบการตกแต่งผนังสีฟ้าอ่อนสบายตามีหนังสือมากมายให้เลือกสรร มีอาหารมากมายให้เลือกทานไม่แพ้กัน ทว่าองค์ชายน้อยไม่ได้แตะต้องสิ่งใดแม้นสักนิดเลย เมื่อมาถึงเขาตรงดิ่งมายังบริเวณหน้าต่างทันที โลกที่เขาจะเห็นเป็นครั้งสุดท้าย อยากจะมองให้เต็มตา เขาประสงค์ที่จะทำแบบนี้เอง หาใช่ใครบังคับ ใช่ว่าเขาเสียใจ ใช่ว่าเขาหวาดกลัวกับการตาย
แต่เหตุไฉนถึงต้องมานั่งซึมกระทื่อเยี่ยงนี้ก็ไม่เข้าใจเช่นกัน
อีกหลายสิ่งที่ยังไม่พบเห็น
อีกหลายสิ่งที่ยังไม่รู้จัก
อีกหลายสิ่งที่ยังไม่ได้ลองสัมผัส
นัยน์ตาเริ่มง่วงซึม หากหลับไปเขารู้สึกว่าจะไม่ได้มีโอกาสตื่นขึ้นมาอีกแน่ คงถึงเวลาแล้วสินะ แค่ปล่อยทุกอย่างให้เป็นตามธรรมชาติหากง่วงก็ค่อย ๆ ปิดเปลือกตาลง
จนหลับไปที่สุดทั้งที่ยังนั่งอยู่ในท่าเดิม
เมื่อเห็นเช่นนั้นชายสองคนซึ่งเฝ้าดูอยู่กลางไกลได้ย่ำเท้าเข้ามาใกล้
“นี่ข้าจะต้องเสียลูกหลานไปอีกนานเท่าไหร่ ไม่มีวิธีอื่นอีกแล้วรึ”
ชายหนึ่งคนได้เอ่ยถามในระหว่างเฝ้ามองใบหน้ายามนิทราขององค์ชาย นัยน์ตาสะท้อนถึงความเสียใจอยู่เบื้องลึก
“เจ้านี่เอาแต่ถามเหมือนเดิมอยู่ทุกครา ทั้งที่รู้ไม่ว่าอย่างไรข้าก็ตอบด้วยคำเดิม”
คำเฉลยอย่างไม่พอใจของชายที่ยืนอยู่ข้างกัน ใช่เขารู้ ถึงกระนั้นก็ปรารถนาจะให้คำตอบเปลี่ยนแปลงในสักวัน เพื่อเหล่าราชวงศ์มีความสุขอย่างแท้จริงโดยที่ไม่ต้องกังวลว่าขึ้นปกครองแผ่นดินแล้วจะทำให้บุตรของตนต้องตาย
“ข้าทำได้ แค่ให้สิ้นชีพช้าลงจนกลายเป็นคำสาปเฝ้ารอวันให้คนมาแก้ไข เท่านี้ยังดีไม่พออีกอย่างนั้นรึ”
ชายคนเดิมเอ่ยต่ออย่างน้อยเนื้อต่ำใจ เขารู้ว่าชายผู้นี้พยายามเพื่อตนมามากมายแค่ไหนศึกษาอย่างหนักหน่วงเพื่อยืดชีวิตของเครื่องสังเวยให้ได้อยู่นานขึ้น ให้ความตายแล่นเข้ามาช้าลง เขารู้...
“ข้าเป็นฝ่ายไม่ดีเอง ข้าขอโทษ”
แววตาฉายความรู้สึกผิดอยู่เต็มเปี่ยมมองไปยังชายคนรัก
“ข้าไม่ได้โกรธ อย่าเสียเวลาอยู่เลยมาเริ่มทำพิธีกันเถิด”
ไม่เอ่ยเปล่าพลางย่างก้าวนำลิ่วไปทำพิธีอย่างไม่รีรอ วิธีทำก็ไม่ได้ยุ่งยากอะไรมากเพียงแค่วาดวงแหวนเวทย์และเลือดของผู้ร่างคาถาเท่านั้น อีกคนเดินไปยังร่างขององค์ชายใบหน้าอ่อนเยาว์วัยสิบกว่าก่อนจะช้อนร่างขึ้นมาโอบอุ้มไว้ ช่างเวทนายิ่งนักกำเนิดมายังไม่ได้ทันได้เห็นโลกอย่างทั่วถึงต้องมาอยู่ในสภาพระหว่างความเป็นกับความตาย เขารู้วิธีถอนคำสาปทว่าไม่อาจเอื้อยเอ่ยบอกใครได้ หากกระทำคำสาปนั้นจะคร่าชีวิตผู้ถูกสังเวยทันตา
เหตุที่หอวีรบุรุษมีดอกไม้อยู่ด้านข้างเคียง เนื่องจากต้องนำมาประดับไว้ในโลงกระจกสีใสถูกสร้างขึ้นมาเป็นพิเศษ สามารถป้องกันอันตรายจากสัตว์ร้ายได้ แต่ก็ใช่ว่าจะเสมอไปยิ่งถูกทำลายหลายหนความคงทนย่อมเสื่อมสลายดังนั้นหลายรุ่นเหล่าผู้ถูกสังเวยจึงโดนสัตว์ร้ายที่มีพลังอำนาจกัดกินก่อนจะถูกโลงดูดพลังชีวิตจนดับสูญ
ร่างขององค์ชายได้ถูกวางลง ณ ใจกลาง ฝาเลื่อนมาปิดอย่างเอื่อยเฉื่อย หากปิดไปแล้ว จะไม่สามารถเปิดได้อีกนอกเสียจากทำลายคำสาปและการป้องกัน ถ้าทำลายการป้องกันในขณะคำสาปยังไม่คลายสามารถนำร่างผู้สังเวยออกมาได้ ทว่าทำเช่นนั้นท่านจงเตรียมตัวรับการเผชิญหน้ากับอสูรอันน่าหวาดกลัวซึ่งจะไล่ล่าผู้สังเวยจนกว่าจะสิ้นชีพจึงเป็นทางเลือกที่ไม่ค่อยฉลาดนัก
หากกำจัดอสูรก็จะมีตนใหม่มาแถมยิ่งกำจัด ตนใหม่ที่มายิ่งแข็งแกร่งกว่าเวียนวนอย่างไม่จบสิ้น และสุดท้ายต้องจบชีวิตลงอย่างน่าอนาถ
ฝาโลงซึ่งปิดสนิทแน่นและหายวับไปในชั่วพริบตา ไม่อาจล่วงรู้ได้ว่าไปอยู่แห่งหนใด ทว่าเพียงเท่านี้ภารกิจจึงเสร็จสิ้นที่เหลือคงแล้วแต่วาสนาเสี้ยววินาทีชายทั้งสองได้อันตรธานหายวับไปกับตาเช่นเดียวกัน
ในหุบเขาลึกเขียวขจีห่างไกลจากผู้คนและบ้านเมือง ต้นไม้หนาทึบสูงใหญ่กว่าปกติช่างดูไม่น่าเข้าใกล้ ผลหมากรากไม้นานาพันธุ์ สัตว์ป่ามากมายอาศัยอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุขตามวัฏจักรเป็นสถานที่ซึ่งวิเศษและงดงามอุดมไปด้วยทุกอย่าง แต่ในความงดงามก็ยังมีภัยอันตรายซ่อนอยู่ สัตว์แสนดุร้ายซึ่งเห็นเหยื่อผู้หยุดนิ่งไร้การป้องกันตัวและไหวติงเป็นอาหารมื้อโปรดรสชาติอันโอชะ ขาประจำในการสังหารเครื่องสังเวยแต่ละรุ่นก็อาศัยอยู่ที่นี่ด้วย
โลงจะเป็นผู้สุ่มเลือกสถานที่สำหรับการประทับ และมักจะเลือกบริเวณที่ห่างไกลผู้คนเพื่อเลี่ยงการแก้คำสาป โลงปีศาจซึ่งถูกสร้างมาให้คงอยู่ด้วยการดูดพลังชีวิตมนุษย์ การป้องกันที่มีก็เพื่อไม่ให้ใครแย่งเหยื่อของตนไป เสมือนดาบสองคมได้อย่างเสียอย่าง
ปรารถนาให้ช่วยปกป้องจากสัตว์ร้ายก็ต้องแลกมาด้วยชีวิตของตัวเอง
แต่ดูเหมือนว่าคราวนี้จะเลือกสถานที่ผิดเมื่อการป้องกันอาจจะถูกทำลายเร็วกว่าที่คิดก็เป็นได้ เนื่องจากดันมาในถิ่นของศัตรูผู้แย่งตัวฉกาจ หากไม่รีบแก้ไของค์ชายน้อยคงต้องจบชีวิตลงเป็นรายต่อไป แล้วใครสามารถช่วยเขาได้ เพราะในเมื่อไม่มีใครทราบถึงสถานที่ ไม่มีใครรู้ในวิธีนอกเสียจากชายสองคนนั้น กฎอย่างบังคับสืบทอดมาอย่างช้านานว่าผู้ที่เคยถูก 'ถอน' คำสาปห้ามปริปากเรื่องวิธีนั้นกับใครหากยังต้องการจะยืดชีวิตเครื่องสังเวยเอาไว้อยู่
นี่องค์ชายผู้ทรงสง่าคงต้องจบชีวิตลงอย่างแน่แท้
ช่างน่าเศร้าเหลือเกิน
ใจกลางป่าซึ่งเต็มไปด้วยความสวยงามแฝงด้วยอันตรายและทางที่ซับซ้อนยากจะเข้าถึง แค่จะเอาชีวิตรอดมาได้ก็เต็มกลืน โชคชะตาช่างไม่เข้าข้างไม่ว่าจะมองมุมไหน อย่างไรองค์ชายไม่มีวี่แววว่าจะรอด ทันทีที่ประทับกลิ่นอันหอมหวนชักจูงให้สัตว์เหล่านั้นดิ่งเข้ามา จวนจะถึงในไม่ช้า
ปาฏิหาริย์หาใช่สิ่งที่เกิดขึ้นได้บ่อย ๆ
บริเวณรอบข้างเริ่มเข้าสู่ภาวะเงียบสงัดมีเพียงเสียงของกิ่งไม้ซึ่งพลิ้วไสวไปกับสามลมเท่านั้น สัญชาตญาณของสัตว์อ่อนแอ เมื่อรู้สึกถึงอันตรายที่เข้ามาใกล้ต่างพากันหลบหนี เหลือแค่โลงสีใสกับบุคคลภายในตั้งเด่นตระหง่านไม่มีแม้สิ่งกำบัง หากรุมทำลายน่าจะไม่พ้นคืนนี้คงได้แตกเป็นเสี่ยง
เนื้อหนังกับลมหายใจที่มี...
อีกไม่นานคงเหลือเพียงแค่ ‘ซาก’
เมื่อผู้ล่าค้นพบเหยื่อจะรอช้าอยู่ทำไม ในที่สุดสัตว์ร้ายสี่ขาห้าหกตัวได้ปรี่รุมทำลายสิ่งป้องกันกระหน่ำใช้ศีรษะวิ่งชนไปยังโลงอย่างไม่หยุดยั้ง สภาพน่าสะพรึงยิ่งเห็นเหยื่อน้ำลายยิ่งย้อยไหลอย่างอยากกระหาย อาหารรสเลิศที่ห้าสิบปีจะได้มีโอกาสได้ลิ้มลองสักครั้ง คงไม่มีทางให้จังหวะนี้หลุดลอยไปแน่ อีกหลายตัวซึ่งกำลังวิ่งเข้ามาสมทบทีหลัง
ความรุนแรงไม่นานนักจนทำให้เริ่มเกิดรอยร้าว ตัวโลงก็ปกป้องตัวเองและเหยื่ออย่างสุดกำลัง บาดเจ็บมากเท่าไหร่ยิ่งดูดพลังชีวิตเครื่องสังเวยมามากเท่านั้น ผู้ไร้สติยังคงแน่นิ่งอย่างไม่รู้ชะตากรรม
เสียงอึกละทึกฮึกโหมสนั่นป่า กลายเป็นจุดสนใจของสัตว์ที่มีอำนาจชนิดอื่นมารวมตัวดูสถานการณ์เสียยกใหญ่และบางตัวได้มีส่วนไปอยู่ในเหตุการณ์ครั้งนี้ด้วย
โลงซึ่งมีรอยร้าวมากขึ้น
และใกล้จะแตกเต็มทน
สัตว์อีกตนยืนสองขาขนกายยาวยุบยับสีเทาเกือบทมิฬกรงเล็บแหลมคมและเขี้ยวที่พร้อมจะสะบั้นเหยื่อให้ขาดเฝ้ามองแต่ยังไม่ค่อยเข้าใจในการกระทำของสัตว์เหล่านั้น จึงได้ปีนขึ้นไปบนเนินหินที่อยู่ไม่ไกลกันระยะห่างสูงจากพื้นดินทำให้เห็นภาพรวมอย่างชัดเจน
เขาเคยได้ยินเรื่องนี้มาพอสมควร อาหารชั้นดีซึ่งอยู่ในของแข็งสีโปร่งหากได้ลองต้องติดใจ เป็นอะไรที่ไม่สามารถหาได้จากที่ไหนแน่นอน จะมีเพียงแค่ช่วงเวลานี้เท่านั้น เหตุการณ์วุ่นวายด้านล่าง เขาจึงไม่เห็นสิ่งที่อยู่ภายใน
จนทำให้เกิดความสงสัย จึงกระโดดลงและเดินตรงเข้าไป เมื่อสัตว์ร้ายเห็นเขากำลังเดินเข้ามาใกล้ ได้หยุดการกระทำและค่อย ๆ เดินห่างถอยหนี ด้วยความแข็งแกร่งซึ่งค่อนข้างมีมากกว่าตนใด จึงกลายเป็นที่หวั่นเกรง
ยิ่งใกล้กลิ่นอันหอมหวานละมุนดันไปกระตุ้นการทำงานของน้ำย่อย ความห่างเหลือน้อยยิ่งเด่นชัด จนแทบสะกดกลั้นความอยากกระหายเอาไว้ไม่ไหว ใบหน้าแสยะยิ้ม
หากไม่จัดการอย่างเร็วไวอย่าได้เรียกเขาว่า ‘นักล่า’ อีกเลย
นัยน์ตาคมกริบเหล่มองซ้ายขวาพลางแยกเขี้ยวขู่กรรโชกสร้างความหวาดกลัวให้กับสัตว์ที่มีพลังน้อยกว่าต่างพากันวิ่งไปหลบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ห่างไม่ไกลพลางเฝ้ามอง จนบริเวณใจกลางเหลือเพียงตัวเดียว เขาเดินเข้าไปในที่สุดได้มาถึงและหยุดฝีเท้าลงตรงหน้าโลง ใบหน้าซึ่งอยู่ในห้วงนิทราของเหยื่อ กลิ่นฟุ้งกระจาย ไม่อาจหยุดความอยากนี้ได้อีกแล้ว กรงเล็บข้างหนึ่งชูขึ้นเหนือหัว
รวบรวมพละกำลังทั้งหมดส่งไปยัง ณ จุดเดียว สิ่งโปร่งใสซึ่งใกล้จะแตกสลายเต็มทน หากโดนการโจมตีหนนี้เข้าไปไม่อยากจะนึกถึงสภาพ นี่คงจะเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ที่เครื่องสังเวยได้จบชีวิตลงเร็วขนาดนี้ วิธีที่จะทำให้หลุดพ้นแทบไม่มี เปอร์เซ็นรอดลงลดเหลือเพียงแค่ศูนย์
ต่อให้เครื่องสังเวยจบชีวิตลงพันธะสัญญายังคงอยู่ เพราะฉะนั้นจะรอดหรือตายก็มีค่าเท่ากัน
เมื่อรู้ว่าเป็นเช่นนั้นหยดน้ำรสชาติดุจเกลือของเหยื่อ ไหลรินออกมาจากดวงตาอาบแก้มอันขาวนวลอย่างไม่ทราบสาเหตุ ความเป็นจริงเขาน่าจะไม่รู้ในสิ่งที่เผชิญอยู่ เพราะเหตุใดถึงได้ไหลมากัน อาจเป็นสัญชาตญาณบวกกับจิตใจซึ่งกำลังโศกเศร้า หมดสิ้นแล้วความหวัง จนทำให้เกิดเรื่องเช่นนี้
ร่างกายมือข้างลำตัวทุกอย่างยังคงสงบนิ่ง สิ่งที่กำลังเคลื่อนไหวมีเพียงน้ำตาซึ่งไหลออกมาอย่างไม่ขาดสายเท่านั้น
นัยน์ตาคมจ้องมองอย่างไม่มีความสงสาร
ไม่มีแม้กระทั่งความรู้สึกนึกคิด
มีแต่ความหิวเข้าครอบงำ
กรงเล็บไร้ความปราณีกำลังจะฟาดลงมา
เพียงแค่คืบ
อีกในไม่ช้า
เสี้ยววินาทีเดียว...
ตุบ!!!!!!!!!
เหตุการณ์เกิดขึ้นอย่างเร็วไวแทบจะมองไม่ทัน สัตว์รอบข้างพากันหันหน้าเข้าหาอย่างเลิ่กลั่ก โลงซึ่งควรจะแตกละเอียดกลับอยู่ในสภาพเดิม และร่างที่เคยยืนสองขาได้อันตรธานหายไป สัมผัสอันน่าหวาดหวั่นซึ่งมีเพิ่มอีกตน จนทำให้สัตว์ต่างวิ่งหนีออกห่างจากบริเวณไปเฝ้ามองเหตุการณ์อย่างไกลริบแทน
อาหารชั้นดีย่อมมีผู้แย่งชิง
ร่างยืนสองขาได้ถูกสายพันธุ์เดียวกันพุ่งเข้าชนจนกายไปกระแทกกับเนินหินอย่างแรง ผู้กระทำจ้องมองด้วยแววตาอันดุดันตวาดเสียงราวกับขับไล่ หากเป็นชนิดอื่นคงเตลิดหนีไปไกล ทว่าไม่ใช่เขา พลังกำลังเทียบเคียงหรืออาจมากกว่า เหตุใดเขาต้องยอมปล่อยเหยื่อในครั้งนี้ไปเล่า
หากประสงค์จะปะทะฝีมือย่อมได้
หากต้องจบชีวิตไปก็อย่างมาโทษแล้วกัน
และแล้วฉากต่อสู้เพื่อแย่งชิงระหว่างขนสีเทาเกือบทมิฬกับขนสีเสมือนควันของเปลวเพลิงซึ่งกำลังมอดไหม้ ได้จุดชนวนขึ้นหากไม่ล้มลงไปข้างไม่มีวี่แววว่าจะหยุด ร่างสองขาทรงกายยืนพร้อมตะเบ็งขู่กลับไป ก่อนทั้งคู่จะวิ่งเข้าหาประจันหน้า ท่ามกลางการเฝ้ามองของเหล่าสัตว์ทั้งหลาย การปะทะของผู้ปกครองดินแดนกับผู้หลบหนีออกจากฝูงไปอาศัยอยู่อย่างสันโดษนานครั้งจะมีสักหน หาใช่สิ่งที่พบเห็นกันบ่อย
ผู้รักสันโดษซึ่งมีขนสีเสมือนควันของเปลวเพลิงกำลังมอดไหม้นั้น โดยปกติทั่วไปเขาไม่ชอบการต่อสู้เสียเท่าไหร่ ฝูงล้วนมีแต่ความชิงดีชิงเด่นจึงสาเหตุที่หลบหนีออกมา และกลิ่นเป็นสิ่งนำพาเขามาที่นี่
ผ่านมาเนิ่นนานแดดที่เคยเปรี้ยงชักเบาบางจวนแทบจะหมดไป ท้องฟ้าเริ่มฉาบสีอัสดง แต่ไม่เป็นปัญหาสำหรับพวกเขานัก การแกร่งแย่งกลับยิ่งทวีคูณความดุเดือด ต่างฝ่ายผลัดกันแลกหมัดอยางหนักหน่วงและบาดแผลตามร่างกายจากกรงเล็บซึ่งมีมากพอกัน นับเป็นเรื่องน่าจับตามอง หากผู้ปกครองแพ้ ต้องมีการคัดเลือกจ่าฝูงตนใหม่ หรือบางทีผู้ชนะอาจได้ก้าวขึ้นไปแทนที่ ความสูสีทำให้คาดเดาผลได้ยาก
ของเหลวสีเข้มตามกายไหลราวกับสายน้ำ ทว่าเขาทั้งคู่ได้หาสนใจไม่ กอดรัดฟัดเหวี่ยงอย่างไม่หยุดหย่อน สมาชิกเริ่มหวั่นเกรงว่าจ่าฝูงจะพ่ายแพ้ หากเข้าไปห้ามเท่ากับหยามศักดิ์ศรี จึงได้แต่สะกดกลั้นความต้องการที่จะช่วยเหลือของตนเอาไว้
อาทิตย์กำลังจะลาลับขอบฟ้า ยิ่งไม่ใช่ปัญหาสายตาของนักล่ายามราตรีมักมองเห็นได้ดีกว่าตอนกลางวัน ทว่าสิ่งที่เป็นปัญหาโดยแท้จริงนั่นคือความเหนื่อยและการบาดเจ็บสะสมหลังจากสู้ติดต่อกันมาหนึ่งชั่วยาม ส่งผลให้การเคลื่อนช้าลง เลือดซึ่งไหลออกมามากเกินไปกลายเป็นอุปสรรคอย่างใหญ่หลวง สภาพสะบักสะบอม ทรงยืนแทบไม่ไหว แต่ใช่ว่าจะหยุด เหยื่ออันโอชะถึงจะรสเลิศเพียงไหน แต่ต้องแย่งถึงขนาดแลกกับชีวิตตัวเองเลยอย่างนั้นรึ
หรือความเป็นจริงอาจมีเหตุผลอะไรซึ่งมากมายกว่านั้น
ที่ไม่อาจล่วงรู้ได้
อาการหอบแรงอย่างเห็นได้ชัดของทั้งคู่ต่างพาถอนหลังออกมาคนละสามก้าว ดูท่าฉากต่อสู้ใกล้ถึงจุดจบเข้าไปทุกที ใครจะแพ้หรือชนะ ยังไม่สามารถคาดคะเนได้เช่นเดิม เสียงกู่ก้องร้องเชียร์ดังขึ้นมาเป็นระยะ ราวกับว่าสัตว์ส่วนใหญ่สนใจการประชันมากกว่าเหยื่อ กลิ่นคาวกระจายฟุ้งกลบกลิ่นอันหอมหวานชวนกินเสียหมด
มือกำยำกำหมัดแน่นจนกรงเล็บจิกเข้าไปในฝ่ามือ ขู่ร้องอย่างสุดเสียงเรียกพลังใจรวบรวมพลังกายเฮือกสุดท้ายก่อนที่ทั้งสองจะวิ่งเข้าไปหาคู่ต่อสู้ทันที หมัดของผู้ที่มีขนสีเสมือนควันของเปลวเพลิงกำลังมอดไหม้ตรงไปยังใบหน้าของอีกฝ่าย และโดนสวนกลับมาในเวลาไล่เลี่ยกัน จนล้มหงายหลังไปทั้งคู่เสียงดังพอที่จะทำให้การเชียร์หยุดชะงัก
เพียงชั่วครู่เห็นร่างทั้งสองไม่ขยับจึงระเบิดเสียงเฮมาอีกครั้ง เหล่าสมาชิกตรงดิ่งเข้ามาดูอาการจ่าฝูงของตน นัยน์ตาทอดยาวไปยังดวงราดา เขาไม่แววที่จะลุกไปไหน ท่าทางอีกฝ่ายก็เช่นกัน
ผลการแข่งขันสรุปคือ
‘เสมอ’
ก่อนเหล่าสมาชิกจะประคองร่างผู้เป็นจ่าฝูงยืนขึ้น น้ำเสียงอันแผ่วเบาของผู้ครอบครองขนสีเทาเกือบทมิฬแทบกลืนหายไปกับสายลมเอ่ยบอกคู่ต่อสู้ว่า 'เหยื่อครั้งนี้เขาจะเป็นฝ่ายลามือ และจะไม่เข้ามาย่ำกายอีก จงทำตามใจปรารถนาเถิดบุตรอันเป็นที่รักของข้า เจ้าเติบโตขึ้นแล้ว จนข้าไม่จำเป็นต้องเป็นกังวลเรื่องของเจ้าอีก หากประสงค์จะกลับไปข้าและฝูงยินดีต้อนรับเจ้าเสมออย่างลืมเสียล่ะ'
ตามความจริงจ่าฝูงยังไม่ได้ใช้พลังอย่างเต็มที่ หากจะบอกว่าไม่ได้มีความสนใจเหยื่อเลยก็คงจะเป็นเรื่องโกหก แต่จุดประสงค์หลักของสิ่งที่เขาทำเพียงต้องการจะกระตุ้นการกระทำของอีกฝ่าย เขามา ณ ที่แห่งนี้เพียงแค่มาตามกลิ่นของผู้เป็นบุตรชายเท่านั้น และได้เห็นแววตามองไปยังโลงสี่เหลี่ยมอย่างมีเลศนัยเป็นระยะเวลานาน ทั้งที่มาถึงเป็นอันดับแรก
แต่เหตุไฉนถึงไม่เข้าไปกัน นั่นคือสิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจ อีกทั้งยิ่งเห็นสิ่งโปร่งใสถูกทำร้ายเขายิ่งมีอาการเหมือนกำลังโกรธ จึงต้องทำการกระตุ้นเสียนิดหน่อย กลับได้ผลเกินคาด ยิ่งทำให้ผู้เป็นจ่าฝูงเบาใจว่าเด็กน้อยไม่จำเป็นต้องดูแลอีกต่อไป
สมาชิกขับไล่สัตว์สายพันธุ์อื่นให้ออกจากบริเวณ จ่าฝูงและพวกได้กลับไปยังถิ่นฐานของตน ก่อนจะหายไปในป่าเขาได้ยินเสียงอันแวดแว่วว่า ‘ข้าขอโทษที่ทำร้ายท่าน..ท่านพ่อ’ รอยยิ้มเผยขึ้นบนมุมปาก อาจจะเหงานิดหน่อยแต่เขาไม่จำเป็นต้องดูแลแล้วจริง ๆ
ในขณะนี้บริเวณนั้นเหลือเพียงผู้ซึ่งนอนแน่นิ่งในโลงกับสัตว์ที่เพิ่งผ่านสังเวียนมาหมาดหมาดกำลังพยายามคืบคลานบนพื้นหญ้าผสมลูกรังไปยังร่างอันงดงามประทับอยู่ ไม่ว่าจะเห็นสักกี่ครั้งช่างเป็นสิ่งที่สะกดสายตาไม่เปลี่ยน กายอันบริสุทธิ์สว่างไสวจนตาพร่าทำให้เขาไม่กล้าเข้าใกล้ เนื่องจากกลัวร่างอันสกปรกของตนจะทำให้แปดเปื้อน
เขาพยายามทรงกายนั่งก่อนจะใช้เรียวนิ้วชุ่มเลือดสีเข้มแตะไปยังกระจกแก้ว เพียงแค่มองเล็กน้อยก็ทำให้ก้อนเนื้อที่อยู่ภายในสั่นไหว แสงจันทร์ซึ่งสาดส่องมายังร่างยิ่งดูสง่างามไปทุกส่วนจนไม่อาจสามารถหาสิ่งใดเปรียบเทียบได้ หยดน้ำตาราวกับหยาดเพชรน้ำหนึ่ง เขาโน้มศีรษะลงไปอิงกับสิ่งโปร่งใสระนาบเดียวกันกับใบหน้าขององค์ชาย ความเหนื่อยซึ่งถาโถมเข้ามาสายลมอ่อนเย็นชวนให้หนังตาเริ่มหนัก บาดแผลเหล่านี้พลังฟื้นฟูมีเหลือเฟือพักผ่อนคืนเดียว เดี๋ยวก็หาย
ความรู้สึกที่ไม่อยากให้ใครมาทำร้ายบ่อเกิดขึ้นในจิตใจ
หากไม่เข้าใกล้คงไม่สามารถกระทำได้
จงอย่ากังวลสิ่งใดเขาจะคอยระวังภัยให้อยู่ตรงนี้เอง
จนกว่า....